text
stringlengths
0
136
٢
ث
واه وابه دېسان هداد عادرئو!
-
دواړه عُووو ےه شوف ستا ول ت
له ګوسک ساراغ د حاویت ژل ته س راوډو
له که یل به ميشه وی په د؛ با غ کے : ‎١‏ عَ
چه په خواره ستره ګوری وېليل ته
ها رول . (پ )
2 څه با يا وایه د غرل عد (دعا درۍ دغ)
۳٨
001963 ۲ ٧6
(۵م)
ٌل کړه داخلاص په غوړحراغ دعادت
لش کی ‎٥‏ اوري باران د مکبونی وړۍ
هے رنه د ومرۍ په ځل ځان له غلوخلاص کي
غم د وسو واځله په جامةُ: ده غل غمونه
نخم ځ وځل یي په او پټ کر پا
خوش طله تره شه حد له عيامۀ ره
مور به هرکز شی د حرص د ط يځ و ړے
دت په اورکټهۀ نيد په پل ګه
سوژزی دحل په اوس وحود دحاسدانيو
ستا تد س دوزخ ده جنتارپارل نتررته
پاغه اق رر ړیاله سی پوټ
ستاساله مه کڅدم ول کرم له خط وخاله
یاد ےه باده ورش ۍ څررگ ن ينی ځا رکرم
ستاپه له ے باغ 020270000
موم دععيان وى یکړ» په اوي د نُدامت
گتده د ملو کاښدی نهال در اسګست
نۀ وی چه سپ شی دخلاصۍ د سا رحلت
پاتوبه دنم شی په جمان دفتومت
مله په ذرقون تی دلوق نه ژ راعت
مچاته ېی چله ضره خل شمت
هغګله به ده نی مور د شنااعت
اور دصورت سوری' سوژۍ رن د بد لت
خویښګری سو د له دغه اوس« فراغفت
خلاص شه له دوزخه مان داڅلگره په حنت
يار» دس سکتاي» وت دېبهار دے غیمت
له غزل انشاگرم ده په صفت
شرط دے ديارئ ذمون په ین موافقمت
ره درحمیت مه۲ سا مراحعت
چه له چا اروے غون اي کړه ره کرس »و
- - ۷
مه ګوۍ عبدالقادره حاسردف
تم ممقنوی د
و‫
هت
١ ‏رغ‎
0019653 ۲ ٧
)۳٣(
چاود يو يم دعالم مک
چه هلم دخد ای ژ ما وارصة شو
چه په څا د ثورے ژ لغ راخور کر
چه به لدد وی لس زس» غاسه
هرامت چه دسول مث نر خکكا
طُيان دږغم زما ددواسنه کا
زَۀ له چا ماڼه کوم وام کلم -
په د ړا ے درګ سرحکره وشنې تَ
دادغرئ اعو به پرساے وسم ثَ
هخه ددځ به تغلوق ګوریسَاءَتُمتَ
سرنګون به پاره دىوۍ حهثم تّ
تاویشط هوس نۀ کا وملهم ثَ
زو ت5 ی۷ بر .
زئ فارره ه الشه په اوس وسوم
لن دزب دیارۍ رانه صم ثت
رمې
ها ‎٢‏ ار" ‎٢‏
‏غ ځ بياکدیښی په سُر مان هستاس يم
شا به چسے ران سم کړی بهار کن
۳ : :