id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
150
| title
stringlengths 1
90
| text
stringlengths 21
104k
|
|---|---|---|---|
1184426
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jamui%20%28district%29
|
Jamui (district)
|
Jamui is een district van de Indiase staat Bihar. Het district telt 1.397.474 inwoners (2001) en heeft een oppervlakte van 3099 km².
District van Bihar
|
3244493
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/P113%20%28Letland%29
|
P113 (Letland)
|
|}
|}
De P113 is een regionale weg in Letland. De weg loopt van Grobiņa via Bārta naar Rucava en is 51,7 kilometer lang. In Grobiņa sluit de weg aan op de A9 naar Riga en Liepāja en in Rucava op de A9 naar Klaipėda en Liepāja.
Regionale weg in Letland
|
3452705
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chalcosia%20suffusa
|
Chalcosia suffusa
|
Chalcosia suffusa is een vlinder uit de familie van de bloeddrupjes (Zygaenidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1898 door Leech.
Bloeddrupjes
|
3838796
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Joe%20Enochs
|
Joe Enochs
|
Joseph Andrew 'Joe' Enochs, (Petaluma, Californië, 1 september 1971) is een Amerikaans voormalig voetballer en voetbalcoach.
Carrière
Enochs begon zijn carrière als voetballer op de universiteit van Sacramento en hij speelde voor de jeugdteams van die school, voor hij in 1994 naar Europa trok om bij FC St. Pauli te gaan voetballen. Daar speelde hij in twee jaar geen enkele wedstrijd en daarop trok de middenvelder naar VfL Osnabrück. Daar speelde hij nooit minder dan 29 duels per seizoen en hij speelde, geleidelijk aan als vice-aanvoerder, tot aan de zomer van 2008 meer dan driehonderd wedstrijden voor de club.
In het seizoen 2007/08 werd een deel van de westelijke tribune van het stadion naar Enochs genoemd. Hij werd al snel jeugdtrainer bij de club en in 2011 nam hij de ad interim zelfs even de leiding over het eerste elftal op zich.
Amerikaans voetballer
Amerikaans voetbalcoach
|
3429254
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Euproctis%20laniata
|
Euproctis laniata
|
Euproctis laniata is een donsvlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1905 door Hampson.
laniata
|
2794404
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Banneling%20van%20Thoem
|
De Banneling van Thoem
|
De Banneling van Thoem is een stripalbum uit 2011 en de eerste aflevering van de Storm spin-offserie De kronieken van de buitenring, getekend door Minck Oosterveer naar een scenario van Willem Ritstier.
Verhaallijn
Roodhaar raakt bezeten door Fulmin en om haar te bevrijden zullen Storm en Nomad Fulmin moeten helpen bij het stelen van het Oog van Thoem. Het oog blijkt de sleutel waarmee Fulmin bevrijd kan worden uit haar ballingsoord. De nieuwe machthebbers van Thoem proberen hier echter een stokje voor te steken.
Stripverhaal van Storm
|
3413389
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Epinotia%20plumbolineana
|
Epinotia plumbolineana
|
Epinotia plumbolineana is een vlinder uit de familie van de bladrollers (Tortricidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1907 door Kearfott.
plumbolineana
|
4356225
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alfred%20Tofft
|
Alfred Tofft
|
Alfred Tofft (Kopenhagen, 2 januari 1865 – Frederiksberg, 30 januari 1931) was een Deens componist, organist en muziekcriticus. Hij was grotendeels autodidact.
Achtergrond
Alfred From Tofft werd geboren in het gezin van onderwijzer Carl Harald Tofft en Dorothea Elisabeth Petersen. Alfred Tofft zelf huwde gedurende zijn leven driemaal. Echtgenote nummer twee was de zangeres Elna Christense Eline Bergmann.
Al op de lagere school was duidelijk dat Alfred Tofft talent had voor muziek. Hij werd echter gedwongen de handel in te gaan. In zijn vrije tijd oefende hij op piano en orgel. Na twee jaar volgde hij zijn roeping als organist. Zijn debuut als organist vond plaats op 18 maart 1887 in de St Johanneskerk te Kopenhagen. In 1892/1893 studeerde Tofft in Duitsland. Vanaf 1903 was hij muziekrecensent voor Berlingske Tidende. Ook bestuurlijke functies ging hij niet uit de weg, zoals het voorzitterschap van de Deense Componistenbond (later KODA) en de Vereniging voor uitgaven van Deense muziek.
Werken (onvolledig)
opus 1: Die heilige Cäcilia voor alt, orgel en/of viool
opus 2: Zes liederen met tekst van Heinrich Heine
opus 4: Zeven liedern op tekst van Jens Peter Jacobsen
opus 5: Drie liederen voor een middenstem
opus 6: Vier erotische liederen
opus 8: Vier voorjaarsliederen
opus 9: Vijf erotische liederen
opus 10: Pastorale en scherzo, voor hobo en piano; opgedragen aan Olivo Krause
opus 11: Böse Träume, lied op tekst van Arthur Fitger
opus 12: Zes liederen voor gemengd koor
opus 14: Es starben zwei Schwestern
opus 15: Meisjesliedjes en andere liederen (in totaal zeven) op tekst van B. Eelbo
opus 18: Smaasange
opus 19: Smaa elskovsviser
opus 20: Sulamiths have (1899)
opus 21: Lenore sangene
opus 23: Romance (voor viool en orkest/viool en piano)
opus 25: Drie fantasiestukken voor piano
opus 27: Freud und Leid (zeven pianostukken)
opus 29: Einsame Stunden
opus 31: Danse chinoise en danse persane
opus 33: Kaalunds Fabler
opus 36: Airs mélancoliques
opus 41: Drie idylles (Clair de lune, Barcarole, Du bon vieux temps)
opus 42: Drie idylles (Tempête d’hiver, Pres de foyre, L’approche du printemps)
opus 44: Liebeslieder
opus 46: Stemmingsbeelden voor piano
opus 47: Schetsen
opus 48: Aaksjaerske viser
opus 49: Isblink
opus 53: Buch der Jugend (voor piano)
opus 56: Crépuscule (Coucher du soleil, Au bord de la mer, sérénade), voor viool en piano
opus 59: Duetten waaronder Laktuk voor twee zangstemmen en piano, tekst Ludvig Holstein
opus 61: Sange gra provinsen
opus 62: Kinesiske sange
opus 64: Tien Deense liederen voor gemengd koor (1929)
opus 74: Drie gedichten
Vifandaka (opera 1896, première 1 januari 1898 en daarna 34 keer uitgevoerd)
Anathema (opera 1928, eigen libretto, première 10 mei 1928 en daarna 4 keer uitgevoerd)
Bonifaciusskæret (1892-1893) op tekst van Holger Drachman, uitgevoerd in 1910
Sorens far har penge (lied)
Heimath und Vaterland
Rouwmars voor Frederik VIII
Hvis jeg var Konge (toneelmuziek voor Deense opvoering If I were a king van Justin Huntly McCarthy)
Deens organist
Deens componist
Deens muziekcriticus
|
5106255
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20voetbalinterlands%20Puerto%20Rico%20-%20Saint%20Kitts%20en%20Nevis
|
Lijst van voetbalinterlands Puerto Rico - Saint Kitts en Nevis
|
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van Puerto Rico en Saint Kitts en Nevis. De landen speelden tot op heden acht keer tegen elkaar. De eerste ontmoeting, een groepswedstrijd tijdens de Caribbean Cup 1993, werd gespeeld in Kingston (Jamaica) op 25 mei 1993. Het laatste duel, een kwalificatiewedstrijd voor het Wereldkampioenschap voetbal 2022, vond plaats op 24 maart 2021 in San Cristóbal (Dominicaanse Republiek).
Wedstrijden
Samenvatting
Saint Kitts en Nevis
Puerto Rico
|
24847
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Utrechtse%20sneltram
|
Utrechtse sneltram
|
|}
De Utrechtse Sneltram, ook bekend onder Regiotram Utrecht, is een trambedrijf in de gemeente Utrecht, Nieuwegein en IJsselstein. Het eerste gedeelte, de Sneltram Utrecht - Nieuwegein / IJsselstein (afgekort SUNIJ, ook wel SUN) werd in de jaren 80 aangelegd om de groeikernen/slaapsteden te ontsluiten. In 2019 is in het verlengde hiervan de Uithoflijn geopend, een tramlijn naar het Utrecht Sciencepark om een drukke busverbinding hiernaartoe te vervangen. In 2020 en 2021 is de tramlijn naar Nieuwegein en IJsselstein vernieuwd en verbouwd van gebruik door hogevloertrams naar lagevloertrams, waarna er vanaf 2022 een doorgaande dienst van Nieuwegein / IJsselstein via Station Utrecht Centraal naar de Uithof is gekomen.
Geschiedenis
Sneltram Utrecht - Nieuwegein / IJsselstein (SUNIJ)
Voor een verbinding tussen de stad Utrecht en de nieuwe woonkern Nieuwegein, een stedelijke uitbreiding van de bestaande dorpskernen van Vreeswijk en Jutphaas, heeft men zowel een trein (zoals in Zoetermeer), een trolleybus als een sneltram overwogen. Bij de treinvariant zou de spoorlijn na Lunetten en het viaduct van Rijksweg 12 afbuigen van de spoorlijn Utrecht – 's-Hertogenbosch. Anticiperend op een treinverbinding werd op de koersrol van de eerste sprinters de bestemming "Nieuwegein" opgenomen.
De keuze viel uiteindelijk op een sneltramverbinding. Op 17 december 1983 reden de sneltrams voor het eerst. Lijn 100 reed van het Moreelsepark naar Nieuwegein-Zuid en lijn 101 van het Moreelsepark naar Nieuwegein Doorslag. Op 14 december 1985 werd lijn 101 verlengd naar IJsselstein. De eindhalte was Achterveld. De tramlijn is aangelegd door de NS en maakt gebruik van "fluistertrams". De exploitatie werd vanaf het begin echter uitbesteed aan busmaatschappij Westnederland, die gemakkelijk buschauffeurs kon opleiden tot de combifunctie trambestuurder/buschauffeur.
Vanaf 1994 verzorgde Midnet de tramdienst, omdat de Nieuwegeinse vestiging van Westnederland niet zoals de rest overging naar de ZWN-Groep, maar naar Midnet. De oorspronkelijke lijnnummers zijn in 1994 gewijzigd in 60 en 61. De lijnnummers waren aanvankelijk niet aan de buitenzijde van de trams te zien; alleen de eindbestemming werd vermeld.
Vanaf 1999 exploiteerde Connexxion, als rechtsopvolger van Midnet, de sneltram. Vanaf 2 juli 2000 rijdt lijn 61 na IJsselstein Achterveld door naar IJsselstein Binnenstad en IJsselstein-Zuid in de nieuwbouwwijk Zenderpark. Vanaf 2009 werd het Utrechtse stationsgebied vernieuwd. Om hiervoor ruimte te scheppen is de sneltramlijn in stappen ingekort tot het Jaarbeursplein, dat vanaf 22 april 2013 het eindpunt werd. Het aantal reizigers van de sneltram nam mede hierdoor af, vanwege langere loopafstanden naar de binnenstad en het overige openbaar vervoer. Het beheer van de infrastructuur, met uitzondering van de haltes, was tot eind 2010 in handen van ProRail. Daarna ging het over naar het Bestuur Regio Utrecht (BRU).
Op 8 december 2013 kreeg de sneltram zijn vierde exploitant: Qbuzz, dat voor het openbaarvervoernet rond Utrecht de merknaam U-OV gebruikt.
Per 9 juli 2022 werden de sinds 1994 bestaande lijnnummers 60 (naar Nieuwegein-Zuid) en 61 (naar IJsselstein) vervangen door de lijnnummers 20 (naar Nieuwegein-Zuid) en 21 (naar IJsselstein). Tevens werden de beide lijnen verlengd vanaf het Jaarbeursplein naar Utrecht Centraal Centrumzijde en verder via de route van de sinds 16 december 2019 bestaande lijn 22 naar de Uithof.
Uithoflijn
Op 16 december 2019 werd de uitbreiding van de sneltramlijn in gebruik genomen vanaf Station Utrecht Centraal richting Stadion Galgenwaard en het Utrecht Science Park. Deze verbinding verving buslijn 12 die ondanks de inzet van extra grote (dubbelgelede) bussen en een hoge frequentie al jaren kampte met een ondercapaciteit. De nieuwe tramlijn kreeg het lijnnummer 22.
De Uithoflijn heeft een volledig vrije baan. Alleen in De Uithof deelt de lijn zijn tracé met andere lijnbussen. De lijn eindigt bij P+R Science Park. Daar is ook een opstelterrein voor 16 trams, waar ook klein onderhoud en schoonmaakwerkzaamheden kunnen plaatsvinden.
Aan de Centrumzijde van Station Utrecht Centraal zijn vier sporen met twee eilandperrons, die alleen geschikt zijn voor lagevloertrams. Er is daar een keermogelijkheid vanuit de richting Nieuwegein. Voor de Uithoflijn zijn er twee kopsporen. Sinds juli 2022 kunnen reizigers zowel naar de Uithof als naar Nieuwegein/IJsselstein vertrekken. Daarbij zijn de lijnnummers 60 en 61 vervangen door 20 en 21, deze zijn nu wel zichtbaar naast de bestemming.
Infrastructuur
De spoorwijdte is 1435 millimeter (normaalspoor), de bovenleidingspanning is 750 volt gelijkstroom en het netwerk is geschikt voor tweerichtingtrams. De remise van de sneltram was tot december 2013 gecombineerd met de busgarage van het streekvervoer en bevindt zich in het noorden van Nieuwegein tussen de Jutphasespoorbrug en de halte Zuilenstein. Tussen 2017 en 2019 is de remise geheel vernieuwd in verband met de uitbreiding van het wagenpark en de komst van de nieuwe lagevloertrams van het type Urbos 100. De perrons hebben geen toegangspoortjes; de kaartlezers voor de OV-chipkaart staan op palen op de perrons. De wachttijd in geval van onjuist inchecken bedraagt 3 minuten. Alle haltes zijn voorzien van displays die de vertrektijden van de tram aangeven en kaartautomaten waarbij ook de OV-chipkaart opgeladen kan worden.
Renovaties
De oudste delen van het trambaan zijn in 1983/'85 in gebruik genomen en zijn gedurende 30 jaar intensief gebruikt. Vanaf februari 2005 kregen enkele haltes een grondige renovatie. Dit betrof de haltes Graadt van Roggenweg, Ziekenhuis Oudenrijn (deze naam werd gewijzigd in 24 Oktoberplein-Zuid), 5 Mei Plein (deze naam werd gewijzigd in Winkelcentrum Kanaleneiland), Vasco da Gamalaan, Kanaleneiland Zuid, Merwestein en Nieuwegein-Zuid. Enkele jaren daarvoor waren de meeste haltes in Nieuwegein en IJsselstein al vernieuwd. Sindsdien zijn alle haltes (met uitzondering van Merwestein) gerenoveerd. De haltes Moreelsepark en Westplein zijn niet gerenoveerd, aangezien deze zijn vervallen met de bouw van de nieuwe OV-terminal en per 22 april 2013 plaats maakten voor één nieuwe halte: Utrecht CS Jaarbeursplein.
Vanaf de zomer van 2012 is trambaan jaarlijks stapsgewijs in de zomermaanden vernieuwd tijdens verschillende projecten onder noemer 'Grootschalige Vervanging Infrastructuur (GVI)'. Op (delen van) het tramtraject vond vervangend busvervoer plaats.
Tijdens de vernieuwing van het tramtraject bij de halte Nieuwegein City (voorheen Stadscentrum) ontstond een probleem waarbij een deel van de rails opnieuw aangelegd moest worden. Hierdoor liepen de werkzaamheden sterk uit, waardoor de trams niet vanaf augustus, maar pas in december weer konden rijden. Eind 2016 was de volledige infrastructuur tussen Utrecht en Nieuwegein City vernieuwd. De beide takken richting Nieuwegein-Zuid en IJsselstein-Zuid waren nog niet aan de beurt gekomen. Doordat op elke tak slechts de helft van het aantal trams rijdt, waren de rails op deze baanvakken minder versleten.
In 2020 en 2021 zijn de sporen van deze takken vernieuwd. De provincie had hiervoor 141 miljoen euro gereserveerd, maar in de zomer van 2018 bleek dat er nog 16 miljoen euro extra nodig is. Het plan om de halte Merwestein niet te verbouwen en te laten vervallen, omdat het aantal reizigers (circa 100 per dag) relatief laag is, is vervallen nadat een meerderheid van de Statenfracties tegenstemde. Tevens werden in de zomer van 2020 alle 23 haltes aangepast aan de nieuwe lagevloertrams, die in 2021 in dienst zijn gekomen op deze lijnen. De haltes zijn enerzijds verlengd tot een lengte van 75 meter en verlaagd naar een hoogte van 30 cm. De tram naar Nieuwegein-Zuid zou op 21 september 2020 weer gaan rijden, en die naar IJsselstein-Zuid op 26 oktober 2020. Door vertragingen bij de vergunningverlening werd de heropening met een aantal maanden uitgesteld. De takken naar Nieuwegein-Zuid en IJsselstein-Zuid werden op respectievelijk 3 januari 2021 en 14 maart 2021 weer in gebruik genomen.
Exploitatie
Op werkdagen buiten de vakanties rijden de lijnen ieder 4 keer per uur. Hierdoor wordt op het traject Nieuwegein City - Utrecht CS Centrumzijde 8 keer per uur gereden, en op het traject Utrecht CS Centrumzijde - P+R Science Park wordt 12 keer per uur gereden.
Voormalige dienstregelingen
De afgelopen jaren zijn er verschillende afwijkingen ten opzichte van de basisdienstregeling geweest:
Van enig moment tot december 2013 werd in de ochtendspits een extra rit gereden vanuit zowel IJsselstein als Nieuwegein. Deze extra ritten werden hierna voor een korte tijd vervangen door een snelbusverbinding vanuit IJsselstein, gereden door het GVU.
Van 2009 tot 2014 reden tweedehands trams uit Wenen in de spitsen extra sneldienstritten tussen Utrecht en Nieuwegein-Zuid.
Eind jaren 1990 reed elke tramlijn op zaterdagen elke 20 minuten. Op het gemeenschappelijke traject werd zo een 10-minutendienst gereden.
Als gevolg van de coronacrisis werd vanaf half maart 2020 de zondagsdienstregeling gereden, aanvankelijk met enkele stellen, later ook met gekoppelde stellen. Per 30 mei 2020 werd de tramdienst ingekort tot de halte Westraven, dit in verband met de verbouwing van de tramhaltes in Nieuwegein en IJsselstein. Op 4 juli 2020 is ook het Utrechtse deel van de lijn buiten dienst gegaan om de hoge halteperrons te kunnen verbouwen tot lage haltes voor lagevloertrams. Als gevolg daarvan konden de Zwitserse trams uit 1983 vanaf 4 juli 2020 niet meer worden ingezet en zijn deze na 37 jaar buiten dienst gesteld. Vanaf januari 2021 kwam de tak van Utrecht naar Nieuwegein-Zuid met nieuwe trams weer in gebruik, de tak naar IJsselstein volgde in maart 2021.
In de schoolvakanties gold een aangepaste dienstregeling, waarbij in de spits een normale dagdienst wordt gereden en ook overdag met losse stellen wordt gereden. Op donderdagavond (koopavond in Utrecht) was er een extra rit naar IJsselstein.
Gebruik
Onderstaande grafiek laat het aantal jaarlijkse passagiers van de Utrechtse Sneltram vanaf 2014 zien:
In 1979, voor de aanleg van het oorspronkelijke traject Utrecht - Nieuwegein/IJsselstein, was de prognose dat jaarlijks 9,5 miljoen reizigers gebruik van de tram zouden maken. In 2009 werd het aantal jaarlijkse passagiers op 14,6 miljoen geschat, en in 2013 bedroeg de schatting 9,1 miljoen passagiers.
Het aantal reizigers van de tramlijn fluctueert per jaar en is afhankelijk van verschillende factoren. De afgelopen jaren nam het aantal reizigers op de Utrechtse sneltram af door aantal oorzaken:
Vóór de invoering van de OV-chipkaart werden reizigersaantallen geschat, en deze geschatte aantallen bleken hoger dan de werkelijke aantallen reizigers.
De sneltram werd vanaf 2009 ingekort in het Utrechtse stationsgebied, waardoor langere loopafstanden ontstonden naar de Utrechtse binnenstad.
Semi-parallelle of directere buslijnen naar de Utrechtse binnenstad en andere bestemmingen hadden of kregen de voorkeur van reizigers.
Door verscheidene grootschalige, langdurige én uitgelopen werkzaamheden nam de populariteit van de tram af.
Versleten infrastructuur en materieel leidden dikwijls tot storingen en uitval van diensten.
Als gevolg van de coronacrisis daalde het vervoer sterk vanaf maart 2020, net als bij het openbaar vervoer elders in Nederland.
Materieel
De exploitatie werd sinds het begin uitgevoerd met speciaal voor de verbinding ontworpen enkelgelede tweerichtingtrams met een hoge vloer. Enkele jaren reden er extra trams afkomstig uit Wenen. In verband met de opening van de nieuwe Uithoflijn, de verbouwing van de bestaande sneltramlijn én ter vervanging van de oorspronkelijke trams worden vanaf 4 juli 2020 Spaanse lagevloertrams ingezet.
Toekomstplannen
In november 2020 presenteerden de gemeente en de provincie Utrecht met enkele omringende gemeenten een plan om twee nieuwe tramlijnen aan te leggen. Een lijn van het bedrijventerrein Kanaleneiland langs de A12 naar Zeist (Waterlinielijn) en een lijn van Station Utrecht Centraal via de nieuwe wijk Merwedekanaalzone naar Papendorp, Nieuwegein en IJsselstein (Merwedelijn). Aanleg van beide tramlijnen en een nieuw intercitystation Lunetten-Koningsweg (nabij het bestaande station Utrecht Lunetten) zou volgens de gemeente 2,5 miljard euro kosten. Het geld zou moeten komen uit het Nationaal Groeifonds van het Rijk. Het verzoek hiervoor is echter afgekeurd.
Een jaar later, in november 2021, presenteerden de gemeente en provincie Utrecht een plan om de Merwedelijn niet als tramlijn maar als metro aan te leggen. Op termijn zou deze lijn via de binnenstad naar het Utrecht Science Park worden doorgetrokken. Ook de Papendorplijn en Waterlinielijn maken deel uit van deze plannen.
Afbeeldingen
Trams
Zie ook
Trams in Utrecht, met ontwikkelingen vanaf de 19e eeuw.
Utrecht
Tram van SIG
Verkeer en vervoer in Nieuwegein
Verkeer en vervoer in IJsselstein
|
1844279
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fully%20Loaded%202000
|
Fully Loaded 2000
|
Fully Loaded 2000 was een professioneel worstel-pay-per-viewevenement dat georganiseerd werd door World Wrestling Federation (WWF). Dit evenement was de derde en laatste editie van Fully Loaded en vond plaats in de Reunion Arena in Dallas op 23 juli 2000.
De hoofd wedstrijd was een één-op-één match voor het WWF Championship tussen de kampioen The Rock en Chris Benoit. The Rock won de match en prolongeerde zo zijn titel.
Resultaten
Externe link
Fully Loaded 2000 op Online World of Wrestling
Fully Loaded
Professioneel worstelen in 2000
|
2560572
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Thorictus%20beninensis
|
Thorictus beninensis
|
Thorictus beninensis is een keversoort uit de familie spektorren (Dermestidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 2005 gepubliceerd door Háva & Lackner.
Spektorren
|
494557
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Olizy
|
Olizy
|
Olizy is een gemeente in het Franse departement Marne (regio Grand Est) en telt 120 inwoners (2004). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Reims.
Geografie
De oppervlakte van Olizy bedraagt 4,6 km², de bevolkingsdichtheid is 26,1 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Marne
|
3211012
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Acropora%20indica
|
Acropora indica
|
Acropora indica is een rifkoralensoort uit de familie van de Acroporidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd door Brook.
Rifkoralen
|
1426995
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hyperion%20%28Haas%29
|
Hyperion (Haas)
|
Hyperion, concert voor licht en orkest is een compositie van de Oostenrijker Georg Friedrich Haas. Het is geschreven voor groot symfonieorkest met twee ontstemde piano's en een uitgebreide percussie-sectie. Hyperion is gebaseerd op het verhaal van dezelfde titel van Friedrich Hölderlin, maar ook op de figuur uit de Griekse mythologie.
Theorie
Haas is een haast wiskundig componist. Hij laat de muziek zelf haar gang gaan; hij stuurt alleen wat bij zo bleek bij zijn eerdere werken, zoals In vain. In deze compositie introduceert hij licht als, zoals hijzelf zegt, een niet zichtbaar en hoorbaar percussie instrument. Licht heeft altijd invloed op de luisteraar, ook al is het er niet. Haas pakt het anders aan. Hij verdeelt het orkest in vier grote blokken, zet ze tegen vier wanden van een zaal en laat ze beïnvloeden door lichtsignalen om de tegenoverliggende muren. Het is daarbij niet de bedoeling dat het licht de plaats van de dirigent overneemt, maar meer een indicatie geeft hoe er gespeeld kan worden. Uiteraard is daarbij de stemming van de groep musici weer van belang, want ook één groep musici reageert anders op signalen dan een andere groep. Daarnaast zijn delen van het werk aleatorisch geschreven, zodat de musici een grote vrijheid hebben in de uitvoering.
Praktijk
De compositie begint met twee harde aanslagen op de piano met de rechterpedaal ingedrukt, zodat de klanken lang blijven hangen. Deze tonen zijn voor de komende 10 minuten het enige rustpunt. De orkestklanken komen als helse lichtstralen op je af, voordat je het goed kan zien, is het alweer voorbij. De piano wordt bijvoorbeeld niet meer aangeslagen, maar meer geaaid. Ondanks de lichtheid komt het massaal over. Na ongeveer 10 minuten luidt de piano ook het eerste rustpunt in. De rustpunten zijn echter van korte duur. Al na 1 tel begint een muziekinstrumentalist al met zijn tweede deel, dat net zo hels, massief klinkt als het eerste stuk. De muziek gaat maar door zonder enige pauze of de gelegenheid te ontsnappen aan de spanning.
Een tweede langere rustpauze komt na ongeveer 20 minuten. Een aantal koperblaasinstrumenten mag samen een akkoord, dan wel cluster opzetten. Helaas de heldere klank heeft een Mahler 10 klnkt, helder maar ontzettend dreigend. Het duurt dan ook niet lang of de onrust begint weer. De akkoorden blijven 4 minuten op de achtergrond doorklinken, maar delven het onderspit.
De derde rustpauze wordt ingang gezet door een toenemend gebruik van percussie. In bijna alle muziek wordt slagwerk en percussie gezien om de muziek een stevige ritmische basis te geven. Hier doen ze het tegenovergestelde. De muziek raakt meer en meer ontregeld, totdat na een crescendo in de tamtam wederom een statig akkoord / cluster naar boven komt drijven. De klank hier heeft veel weg van de akkoorden die Pink Floyd speelde tijdens hun psychedelische tijd. Een beetje zweverig, maar niet rustig.; denk hier aan het lange akkoord op Echoes van Meddle.
Het vierde deel wordt overheerst door het slagwerk en piano, dat het hele orkest op sleeptouw neemt in een reeks stijgende tonen. Normaal gezien zou het orkest dan steeds luider gaan spelen; hier speelt het orkest decrescendo zodat de spanning toeneemt, maar tegelijk wordt afgebroken. Het gaat ten slotte als een nachtkaars uit.
Na enige seconden stilte komt dan het coda in de gedaante van een slotakkoord, dat niet massief klinkt, maar haast doorzichtig ijl.
Première
Het werk werd voor het eerst uitgevoerd op de Donauerschinge Musiktage versie 2006 en werd uitgevoerd door het orkest SWR Sinfonieorchester Baden-Baden und Freiburg. Opnamen verschenen in 2008 op het platenlabel NEOS. Rosalie is de vrouw die de lichtinstallatie verzorgde en stuurde. Een dirigent was niet nodig, wel moesten er aanwijzingen gegeven worden tijdens de repetities.
Externe link
impressie van het licht
Compositie van Georg Friedrich Haas
Compositie voor orkest
Compositie voltooid in 2005
|
676804
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Richard%20Florida
|
Richard Florida
|
Richard Florida (Newark (New Jersey), 1957) is een Amerikaanse socioloog en urbane wetenschapper aan de Amerikaanse George Mason Universiteit. Hij verwierf bekendheid door zijn publicaties over de creatieve klasse en de rol van deze groep in stedelijke ontwikkeling. Zijn bekendste boek is The rise of the creative class (2002), waarin hij de opkomst van een (hoogopgeleide) creatieve klasse beschrijft.
De creatieve klasse
Richard Florida heeft de term creatieve klasse geïntroduceerd. De creatieve klasse is een deel van de beroepsbevolking, namelijk het deel dat innovatieve arbeid doet. Beroepsgroepen die binnen de creatieve klasse vallen zijn onder andere ontwerpers, wetenschappers en andere kenniswerkers. Florida stelde een lijst op met welke beroepsgroepen tot de creatieve klasse behoren. Deze lijst kreeg echter de voornaamste kritiek, omdat er geen duidelijke criteria werden gesteld.
De theorie van Florida is niet onomstreden, maar heeft in Amsterdam geleid tot talrijke maatregelen om de stad aantrekkelijker te maken voor creatievelingen. Ook andere Nederlandse steden zijn op zoek naar de "creative class".
Publicaties
Publicaties van Richard Florida zijn onder andere:
Industrializing Knowledge: University-Industry Linkages in Japan and the United States (1999)
The Rise of the Creative Class (2002)
The Flight of the Creative Class. The New Global Competition for Talent (2005)
Who's Your City (2008)
Zie ook
Creatieve industrie
Amerikaans econoom
Amerikaans socioloog
|
2887565
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Taekwondo%20op%20de%20Olympische%20Zomerspelen%202012%20%E2%80%93%20Klasse%20tot%2067%20kilogram%20vrouwen
|
Taekwondo op de Olympische Zomerspelen 2012 – Klasse tot 67 kilogram vrouwen
|
Het taekwondotoernooi in de klasse tot 67 kilogram voor vrouwen op de Olympische Zomerspelen 2012 vond plaats op vrijdag 10 augustus 2012.
Toernooischema
Hoofdtoernooi
Herkansingen
Bronvermelding
Loting
Vrouwen 67kg
|
3137985
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Immergentia%20subangulata
|
Immergentia subangulata
|
Immergentia subangulata is een mosdiertjessoort uit de familie van de Immergentiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1978 door Pohowsky.
Immergentiidae
|
1968855
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/NGC%202809
|
NGC 2809
|
NGC 2809 is een lensvormig sterrenstelsel in het sterrenbeeld Kreeft. Het hemelobject werd op 24 februari 1827 ontdekt door de Britse astronoom John Herschel.
Synoniemen
UGC 4910
MCG 3-24-33
ZWG 91.54
PGC 26220
Zie ook
Lijst van NGC-objecten
Externe links
NASA/IPAC Extragalactic Database
SIMBAD Astronomical Database
SEDS
NGC-object in Kreeft
Sterrenstelsel in Kreeft
|
884160
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Korte%20Lontjes
|
Korte Lontjes
|
Korte Lontjes was een televisieprogramma van de NCRV dat werd uitgezonden van juli tot september 2007. Het telde acht afleveringen en werd gepresenteerd door Jetske van den Elsen. In het programma deed Van den Elsen onderzoek naar het kookpunt van de gemiddelde Nederlander. Waar kunnen Nederlanders vooral wel of juist niet tegen? Bij dit onderzoek werd zij bijgestaan door een Bekende Nederlander. Achtereenvolgens waren dit Henk Westbroek, Jochem Myjer, Humberto Tan, Erik Hulzebosch, Giel Beelen, Syb van der Ploeg, Harm Edens en Pierre Wind.
Nederlands televisieprogramma
Programma van de NCRV
|
316717
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oost-talen%20%28Barito%29
|
Oost-talen (Barito)
|
De Oost-talen vormen een taalfamilie van 18 talen binnen de Baritotalen. Deze familie is nog eens ingedeeld in drie takken.
Classificatie
Austronesische talen (1268)
Malayo-Polynesische talen (1248)
Baritotalen (27)
Oost-talen (18)
Indeling
Centraal-Zuid-talen (5 talen)
Centrale talen (1 taal)
Zuid-talen (4 talen)
Malagasitalen (11 talen)
Antankarana-Malagasi
Bara-Malagasi
Bushi
Masikoro-Malagasi
Noordelijk Betsimisaraka-Malagasi
Plateaumalagasi
Sakalava-Malagasi
Zuidelijk Betsimisaraka-Malagasi
Tandroy-Mahafaly-Malagasi
Tanosy-Malagasi
Tsimihety-Malagasi
Noord-talen (2 talen)
Lawangaans
Tawoyaans
Malagasitalen
Opmerkelijk is het felle verwantschap van de Malagasitalen met enkele talen van Indonesië. Zie voor meer achtergrondinformatie Ma'anjan#Verwantschap met Malagasitalen.
Barito-taalfamilie
|
1935161
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ges%C3%B9%20Divino%20Lavoratore
|
Gesù Divino Lavoratore
|
De Gesù Divino Lavoratore is een kerk in Rome, gewijd aan Jezus, de Goddelijke Arbeider. De kerk ligt in de wijk Portuense, aan de Via Oderisi da Gubbio. Het ontwerp van de kerk werd in 1955 gemaakt door Raffaele Fagnoni en de bouw ervan kwam gereed in 1960. De kerk werd gewijd door kardinaal Clemente Micara, op dat moment de kardinaal-vicaris voor Rome.
Het kerkgebouw is rond en heeft een hoge klokkentoren.
Titelkerk
In 1969 promoveerde paus Paulus VI deze kerk tot titelkerk. Houders van de titel waren:
Paul Yü Pin (1969-1978)
vacant (1978-1983)
Joseph Bernardin (1983-1996)
Christoph Schönborn (1998 - )
Titelkerk
|
2795846
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ger%20Thijs
|
Ger Thijs
|
Ger Thijs (Waubach, 15 mei 1948 – Amsterdam, 6 februari 2023) was een Nederlands acteur, regisseur, vertaler en toneelschrijver.
Biografie
Thijs ging naar school in Heerlen en studeerde psychologie in Amsterdam; een studie die hij niet afmaakte, omdat hij koos voor een opleiding aan de toneelacademie Maastricht. Ook die opleiding werd niet voltooid, want Elise Hoomans vroeg hem na twee jaar bij toneelgroep Theater te komen, waar hij op 27 september 1970 debuteerde in "Kijk maar, er staat niet wat er staat" (Raymond Queneau). Sindsdien werkte hij als acteur, regisseur, vertaler, bewerker en toneelschrijver. Hij was een tijd artistiek leider van het Nationale toneel. Hij maakte toneelstukken van romans van Louis Couperus (Eline Vere), Multatuli, F. Bordewijk en Frederik van Eeden (Van de koele meren des doods), en bewerkte en regisseerde klassieke toneelstukken, zoals Woyzeck.
Enkele van zijn eigen toneelstukken: De Grote Liefde, Beneden de rivieren, Het licht in de ogen en De Kus, waarvan de laatste 3 genomineerd werden voor de Toneelpublieksprijs.
Daarnaast schreef Ger Thijs romans en was hij als columnist verbonden aan de Volkskrant. Enkele van zijn romans zijn: Onbekende uit de Seine, Het Konijnenmaal, Een Sterke Afgang en Amazone.
Thijs was al geruime tijd ziek. Op 6 februari 2023 overleed hij op 74-jarige leeftijd aan de ziekte van Parkinson.
Nederlands acteur
Nederlands toneelregisseur
Nederlands schrijver
Nederlands vertaler
|
3516400
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Temnothorax%20tebessae
|
Temnothorax tebessae
|
Temnothorax tebessae is een mierensoort uit de onderfamilie van de Myrmicinae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1890 door Auguste Forel.
Temnothorax
|
3806139
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dick%20van%20Putten
|
Dick van Putten
|
Dick van Putten (militair) - Luitenant-generaal der Nederlandse strijdkrachten, commandant der Koninklijke Marechaussee, gouverneur der Residentie.
Dick van Putten (hoorspelregisseur)
|
2435505
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Thorogobius
|
Thorogobius
|
Thorogobius is een geslacht van straalvinnige vissen uit de familie van grondels (Gobiidae). Het geslacht is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1969 door Miller.
Soorten
Thorogobius angolensis (Norman, 1935)
Thorogobius ephippiatus (Lowe, 1839) (Luipaardgrondel)
Thorogobius macrolepis (Kolombatović, 1891)
Thorogobius rofeni Miller, 1988
Gobiidae
|
1684435
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Q%26A%20%28film%29
|
Q&A (film)
|
Q&A is een Amerikaanse misdaadfilm uit 1990 onder regie van Sidney Lumet. De hoofdrollen worden vertolkt door Timothy Hutton, Nick Nolte, Armand Assante en Jenny Lumet.
Verhaal
Mike Brennan is een agent bij de New Yorkse politie, die een misdadiger neerschiet zonder dat er sprake is van wettige zelfverdediging. Het hoofd van de misdaadsectie beveelt een onderzoek aan naar de dood van de crimineel. Tijdens dat onderzoek blijkt dat er tegenstrijdige meningen bestaan over Brennan.
Rolverdeling
Nick Nolte: Mike Brennan
Timothy Hutton: Al Reilly
Armand Assante: Bobby Tex
Patrick O'Neal: Kevin Quinn
Lee Richardson: Leo Bloomenfeld
Luis Guzmán: Luis Valentin
Charles S. Dutton: Sam Chapman
Jenny Lumet: Nancy Bosch
Paul Calderon: Roger Montalvo
International Chrysis: José Malpica
Dominic Chianese: Larry Pesch
Leonardo Cimino: Nick Petrone
Fyvush Finkel: Preston Pearlstein
Gustavo Brens: Alfonse Segal
Martin E. Brens: Armand Segal
Nominaties
Productie
Ontwikkeling
Edwin Torres was de zoon van Puerto Ricaanse migranten. In de jaren 1970 was hij een strafrechter in New York. In zijn vrije tijd schreef hij enkele misdaadromans die zich afspeelden in het Puerto Ricaans-Amerikaanse misdaadmilieu, waaronder Carlito's Way (1975) en Q&A (1977), die beiden verfilmd zouden worden.
Begin jaren 1980 leerde hij Sidney Lumet kennen tijdens de opnames van diens politiethriller Prince of the City (1981). Torres maakte de regisseur wegwijs in de rechtbanken van New York. Midden 1988 nam Lumet opnieuw contact op met Torres, ditmaal met het plan om een film over een rechter te maken. Torres bezorgde hem zijn roman Q&A, waarop Lumet de rechten kocht en besloot om het boek te verfilmen.
De regisseur veranderde enkele elementen uit het boek voor zijn script. In Torres' roman wordt de relatie tussen Al Reilly en Nancy Bosch uitgebreid verteld in flashbacks, in de film daarentegen speelt hun gedeelde geschiedenis een minder grote rol en wordt er vooral gefocust op raciale thema's.
Casting
Timothy Hutton, Nick Nolte en Armand Assante waren de eerste keuze van de regisseur. Hutton had eerder al het titelpersonage vertolkt in Lumets boekverfilming Daniel (1983). Als voorbereiding op zijn rol reed Hutton in Manhattan mee met een politiepatrouille. Nolte kwam zo'n 20 kg aan voor zijn rol. De acteur wilde met zijn overgewicht de losbandigheid en brutaliteit van het personage accentueren. Via Torres ontmoette Nolte ook Vincent Hefferen, een gewezen politieagent die in Spanish Harlem gediend had, om politiejargon te leren en een beter beeld te krijgen van de oude garde van de politie, die nog de periode van voor de Knapp Commission (1970) en de Miranda rights (1966) had meegemaakt. Zowel Hutton als Nolte ontmoette ook de befaamde New Yorkse openbaar aanklager Robert Morgenthau. Jenny Lumet, de dochter van de regisseur, werd gecast als Nancy.
Opnames
De opnames voor de film gingen in september 1989 van start in New York. Er werd gefilmd in onder meer Spanish Harlem en Puerto Rico. Aan de opnames gingen, zoals gebruikelijk was voor producties van Lumet, uitgebreide repetities vooraf. Lumet werkte voor Q&A voor de negende keer samen met cameraman Andrzej Bartkowiak. De filmmuziek werd gecomponeerd door de Panamese muzikant Rubén Blades.
Release
Q&A ging op 26 april 1990 in première in de Verenigde Staten. Later werd de film ook uitgebracht op VHS en dvd. In Frankrijk werd de film in 2013 ook op blu-ray uitgebracht.
De film kreeg overwegend positieve recensies. Op Rotten Tomatoes heeft Q&A een waarde van 87% en een gemiddelde score van 6,9/10, gebaseerd op 23 recensies.
Thema's
In Q&A focust regisseur Sidney Lumet zich andermaal op corruptie binnen de politie en justitie van New York, een thema dat hij eerder al aan bod liet komen in films als Serpico (1973) en Prince of the City (1981).
De oorspronkelijke roman van Edwin Torres was hoofdzakelijk een liefdesverhaal met een subtiele, raciale subtekst. Lumet besloot minder aandacht aan het liefdesverhaal te schenken en meer te focussen op de raciale spanningen tussen de verschillende personages, waardoor racisme het hoofdthema van de film werd.
Zo zijn er in de film verschillende etnische groepen die aan bod komen. In zowel het misdaad- als politiemilieu worden er kliekjes gevormd langs etnische breuklijnen. Binnen de eigen groep wordt loyaliteit verwacht, terwijl personen die een andere afkomst, huidskleur of religie hebben voortdurend, al dan niet bewust, gewantrouwd en geminacht worden.
Het hoofdpersonage, de ambitieuze advocaat Al Reilly, legt tijdens zijn onderzoek het expliciet racisme van politieagent Mike Brennan bloot, maar beseft ondertussen niet dat zijn eigen impliciet racisme aan de basis lag van zijn breuk met de Afrikaans-Puerto Ricaanse Nancy.
Externe link
Film uit 1990
Amerikaanse film
Misdaadfilm
Dramafilm
Thriller (film)
Boekverfilming
Film van Sidney Lumet
|
2616999
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Orthocis%20infasciatus
|
Orthocis infasciatus
|
Orthocis infasciatus is een keversoort uit de familie houtzwamkevers (Ciidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1922 gepubliceerd door Maurice Pic.
Houtzwamkevers
|
4263080
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Atossa
|
Atossa
|
Atossa (Oudgrieks ) was een dochter van Cyrus II de Grote.
Ze was eerst, gedwongen, met haar broer Cambyses en later met Darius Hystaspis gehuwd. Zij was de meest invloedrijke vrouw uit de harem van Darius. Zij was de moeder van de Perzische koning Xerxes I en Ariamenes.
Noten
Referentie
art. Atossa, in - trad. ed. , Classisch Woordenboek van Kunsten en Wetenschappen, Rotterdam, 1857, p. 126.
Achaemeniden
Persoon in de 5e eeuw v.Chr.
|
2923162
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jazvenik
|
Jazvenik
|
Jazvenik is een plaats in de gemeente Sisak in de Kroatische provincie Sisak-Moslavina. De plaats telt 143 inwoners (2001).
Plaats in Sisak-Moslavina
Sisak
|
3659052
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cibeber%20%28Sukagumiwang%29
|
Cibeber (Sukagumiwang)
|
Cibeber is een bestuurslaag in het regentschap Indramayu van de provincie West-Java, Indonesië. Cibeber telt 3295 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in West-Java
|
3193629
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Offadens%20sobrinus
|
Offadens sobrinus
|
Offadens sobrinus is een haft uit de familie Baetidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1998 door Lugo-Ortiz & McCafferty.
De soort komt voor in het Australaziatisch gebied.
Baetidae
Dier uit het Australaziatisch gebied
|
3256152
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ichnopus%20parriwi
|
Ichnopus parriwi
|
Ichnopus parriwi is een vlokreeftensoort uit de familie van de Uristidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1992 door Lowry & Stoddart.
Uristidae
|
3228287
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zaus%20abbreviatus
|
Zaus abbreviatus
|
Zaus abbreviatus is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Harpacticidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1904 door Sars G.O..
Harpacticidae
|
5553475
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/La%20caja
|
La caja
|
La caja is een Mexicaans-Amerikaanse film, geregisseerd door Lorenzo Vigas, met een scenario van Vigas en Paula Markovitch.
De film ging in première op het filmfestival van Venetië op 6 september 2021.
Verhaal
De film volgt Hatzin, een tiener uit Mexico-Stad, die naar het noorden van Mexico afreist om het stoffelijk overschot van zijn vader op te halen, dat is gevonden in een gemeenschappelijk graf. Een toevallige ontmoeting met een man die op zijn vader lijkt, vervult Hatzin met zowel twijfels als hoop over de ware verblijfplaats van zijn vader.
Rolverdeling
Productie
In april 2018 werd bekendgemaakt dat de productie van de film was gestart en dat begonnen was met de opnames in Chihuahua, Mexico. De film zou worden geregisseerd door de Venezolaanse regisseur Lorenzo Vigas, naar een script dat hij samen schreef met de Argentijnse regisseur Paula Markovitch.
Vigas was in de gelegenheid om opnames maken in een echte Maquiladora, terwijl de internationale eigenaren van deze fabrieken doorgaans zelden details delen over hun productielijnen of hun werkomstandigheden.
Release
In juli 2021 werd bekend dat de film in première zou gaan op het Filmfestival van Venetië, waar de film meedoet aan de internationale competitie om de Gouden Leeuw. Vigas' eerste film, Desde allá, ging in 2015 eveneens in première in Venetië. De film won toen de hoofdprijs van het festival.
Ontvangst
Prijzen en nominaties
Film uit 2021
Dramafilm
Mexicaanse film
Amerikaanse film
|
4329560
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Prikkebeen%20%28ep%29
|
Prikkebeen (ep)
|
Prikkebeen is een ep van Boudewijn de Groot. Het bevat in de A-kant de twee liedjes van de single Prikkebeen van die artiest.
Het lied Prikkebeen was een arrangement van Cees Bruyn, de andere drie werden gearrangeerd door Bert Paige. Paige leidde zijn orkest wel in alle vier de tracks. Die drie laatste tracks vormen een drieluik.
Muziek
Muziekalbum van Boudewijn de Groot
Extended play uit 1968
|
121289
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tonnekreek
|
Tonnekreek
|
Tonnekreek is een gehucht met circa 60 inwoners in de gemeente Moerdijk in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het bestaat uit één L-vormige straat, genaamd Tonnekreek, gelegen in de polders tussen Klundert en Willemstad. Er zijn verschillende akkerbouwers en veehouders te vinden.
Het gehucht is genoemd naar de gelijknamige kreek waaraan het is gelegen. De (16e-eeuwse) naam van deze Tonnekreek wordt verklaard uit een bebakening met tonnen in de tijd dat deze stroom in open verbinding stond met het Hollandsch Diep.
De eerste bebouwing rond de kreek stamt waarschijnlijk uit de 18e eeuw. Er zijn voorwerpen gevonden uit de tijd van de Franse bezetting, maar ook munten en gebruiksvoorwerpen (kledinghaakjes et cetera) die teruggaan tot de vroege jaren 1600. Het gehucht heeft ook onder water gestaan tijdens de Watersnood van 1953.
Buurtschap in Moerdijk
|
548031
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fiat%20Panda
|
Fiat Panda
|
De Fiat Panda is een compact automodel van autoconstructeur FIAT.
De eerste generatie van het model bleef met minimale wijzigingen tot 2003 in productie. De tweede generatie, die vaak de nieuwe Panda wordt genoemd, werd in 2004 Auto van het jaar.
Eerste generatie Panda (1980-2003)
De Panda was bedoeld als eenvoudige en functionele auto. Het in 1980 geïntroduceerde model werd gekenmerkt door een hoekig ontwerp van de hand van Giorgetto Giugiaro. Dit ontwerp lag ook aan de basis van de latere Fiat Uno. De eerste generatie van de Fiat Panda was een groot verkoopsucces: in totaal werden meer dan 4 miljoen stuks verkocht. De Panda werd vooral gewaardeerd vanwege de geringe kosten en de geschiktheid voor het stadsverkeer. Het functionele aspect van de auto kwam onder andere tot uiting in de kleine afmetingen die zorgden voor wendbaarheid, maar ook door verschillende opties zoals een achterbank waarvan een bed van kon worden gemaakt en die volledig uitneembaar was. De voorzetelbekleding en de stoffen dashboardbekleding kon verwijderd worden om deze te wassen. Verder kon de Panda besteld worden met een stoffen roldak dat over de gehele daklengte liep.
Technisch werden vele onderdelen geleend van de bestaande modellenlijn. De oorspronkelijke basismotor was een luchtgekoelde 2-in-lijnmotor van 652 cc met 30 pk en kwam van de Fiat 126. Deze gaf de auto een topsnelheid van 125 km/u. Op exportmarkten zoals Nederland was de Panda leverbaar met een van de Fiat 127 afkomstige 903 cc viercilinder met 45 pk (de Panda 45), die de auto een topsnelheid gaf van zo'n 140 km/h. In 1982 werd de auto ook leverbaar met een van de Fiat 133 afkomstige 843 cc viercilinder die 34 pk leverde: de Panda 34. De achterwielophanging was met bladveren zeer eenvoudig uitgevoerd. In 1983 werd een Panda met vierwielaandrijving ontwikkeld. Deze versie kreeg naast 4×4 ook een volledig radiatorrooster in plaats van een half (zie foto) en het nieuwe logo met de vijf schuine strepen (/////). De 4×4 bleek populair in het landelijke Italië, waar de wegen vaak slecht zijn.
Facelift 1986
In 1986 kreeg de Panda een grondige facelift met onder andere nieuwe motoren en een nieuwe achterophanging met schroefveren. Die laatste moest het rijcomfort verbeteren na kritiek hierop. Visueel was de vernieuwing zichtbaar door het ontbreken van kleine hoekruitjes in de portierruiten. Het vernieuwde model voerde dezelfde emblemen als voorheen maar stond wel bekend als de Panda II.
Gedurende de jaren tachtig en negentig bleef de Panda populair, ondanks de vaak betwijfelde kwaliteit. Zo leed de Panda, net als alle FIAT-modellen uit die tijd, aan corrosie.
Dit werd verholpen door het galvaniseren van de Panda; iets wat vanaf de introductie van de Panda II in 1986 gebeurde, al bleven de portieren gevoelig voor roestvorming van binnenuit. Vanaf 1996 werd de productie van de Panda even stilgelegd in Europa vanwege de strenger wordende veiligheidsregels. De auto bleef tot aan de introductie van de nieuwe Panda in 2003 in productie.
Seat Panda
De Spaanse autobouwer Seat, die tot 1983 geen eigen ontwerpen had, bouwde ook een versie van de Panda. Seat had een licentieovereenkomst met FIAT en bouwde destijds enkel FIAT-modellen met Seat-embleem. De Seat Panda werd vanaf 1980 gemaakt. In 1983 verkocht FIAT haar aandeel in Seat en werd de overeenkomst beëindigd. De hele Seatlijn werd aangepast om plagiaat te vermijden. De Seat Panda werd hernoemd tot Seat Marbella en bleef in productie tot 1998.
Cabrioni
Buiten serieproductie om is in Nederland een cabrioversie geproduceerd door het bedrijf Cabrioni. Dit was tot 1994 gevestigd in Huissen. Deze Panda had de naam "Cabrioni". De aanpassingen waren eenvoudig: het dak werd samen met de achterste raamstijlen en de helft van het kofferdeksel gewoon weg geslepen. Deze onderdelen werden vervangen door een simpel mechanisme met een dakje uit "vrachtwagenzeil". Om het geheel zijn stijfheid te laten behouden monteerde men een metalen rolbeugel.
Tweede generatie Panda (2003-2013)
De nieuwe Panda, die tijdens de ontwikkeling de codenaam Model 169 droeg, zou oorspronkelijk Fiat Gingo gaan heten. Omdat die naam te veel op Renault Twingo leek werd besloten de naam Panda voort te zetten. De nieuwe Panda werd vanaf 5 mei 2003 enkel in het Poolse Tychy gebouwd.
De auto werd in 2004 Auto van het jaar.
Het model nam zowel van de MPV als de SUV een aantal stijlkenmerken over. Zo heeft het model hoge achterlichten zoals Volvo's die hebben. Het model is enkel als vijfdeurs hatchback verkrijgbaar. De versnellingspook staat hoog op het centrale dashboard gemonteerd.
In oktober 2005 waren reeds een half miljoen exemplaren verkocht. Vooral in Italië, waar de helft van dit aantal was afgezet, kende de wagen succes.
Fiat verving later de 1,1 literbenzinemotor en de 1,2-liter van 44 kW (behalve in combinatie met automaat) door de 1,2 litermotor met 51 kW. Dat blok was sterker en zuiniger. Het gemiddelde brandstofverbruik is 1 op 20,4 en de CO2-uitstoot van 110 g/km.
Versies
De nieuwe Panda werd in verschillende uitrustingsniveaus aangeboden:
Actual (januari 2004): Basisversie. Vanaf september 2010 standaard met elektrische ramen voor.
Active (mei 2005): Bumpers in koetswerkkleur, elektrische ruiten voor, centrale vergrendeling.
Dynamic: ABS, passagiersairbag, dakbagagerek, cassettespeler.
Emotion (ook Eleganza): cd-speler, lichtmetalen velgen, airco en optioneel klimaatregeling en panoramadak.
4×4 Climbing (december 2004: hoger, grotere banden, 4×4.
4×4 Cross (december 2005): andere lichtblokken, extra beschermstrips.
100 HP (oktober 2006): 1.4 16v motor, body-kit, 15" velgen, sportinterieur.
Edizione Cool: De Luxe versie van de Panda met onder andere airco, in carrosseriekleur gespoten buitenspiegelkappen en een andere grille.
Celebration:Hetzelfde als de Active. Heeft een badge op de c stijl en zwarte bekleding Glam stijl. Uitgebracht vanaf september 2010 ter ere van het 25-jarig Panda jubileum.
Sempre: De opvolger van de 100HP die uitgebracht wordt vanaf september 2010. Deze versie heeft alles wat de Edizione Cool heeft. Daarnaast heeft de Sempre sportinterieur, radio/cd/mp3-speler, opbergvak onder de bijrijdersstoel, dakspoiler, lederen stuurwiel, mistlampen in de voorbumper en radiobediening op het stuur.
Motoren
De nieuwe Panda is verkrijgbaar met:
Een 1.1 L benzine met 54 pk. Hiermee haalt de Panda 150 km/u, de motor wordt te zwak bevonden voor de hiermee 840 kg wegende auto.
Een 1.2 L benzine van 60 pk. Hiermee haalt de Panda 155 km/u.
Een 1.2 L benzine van 69 pk. Hiermee haalt de Panda 162 km/u. Geïntroduceerd in Maart 2010, vervangt de 60 pk motor.
Een 1.3 L MultiJet-diesel van 75 pk die een top van 160 km/u geeft. Deze is voorts de zuinigste motor.
Een 1.4 16v benzine met 100 pk. Topsnelheid van 185 km/h en sprint in 9,5 seconden van 0 naar 100 km/h.
Daarnaast is er ook een Panda op cng verkrijgbaar.
Op 20 december 2012 stopte de productie van de tweede generatie Panda. In totaal zijn er 2.168.491 exemplaren van gemaakt.
Derde generatie Panda (2012-)
Fiat presenteerde de derde generatie van de Panda op de Frankfurt Motor Show in september 2011. De nieuwe Panda is gebaseerd op het platform van de Fiat 500. De productie begon in het laatste kwartaal van 2011 in de fabriek in Pomigliano d'Arco in de omgeving van Napels. Hier worden dagelijks 1000 Panda's geproduceerd. Fiat heeft in 2022 bevestigd dat de productie van de derde generatie Panda in het thuisland, tenminste nog tot eind 2026 is verzekerd. In 2011 waren reeds van alle modellen Panda's meer dan 6,4 miljoen wagens afgeleverd. Van de derde generatie Panda werd op 17 november 2017 in de fabriek in Italië het miljoenste exemplaar geproduceerd, waarmee er in 2017 in totaal sinds 1980 meer dan 7,5 miljoen Panda's de weg opgingen, waarvan bijna 193.000 verkocht in Nederland.
Bij het ontwerpen van deze generatie Panda heeft Fiat de 'squircle', een vierkant met afgeronde hoeken, als uitgangspunt genomen. Deze vorm komt onder meer terug in het derde zijruit, het stuurwiel, de stoelbekleding en het instrumentarium. Verder doet de auto qua basisontwerp veel denken aan z'n voorganger, inclusief de langgerekte achterlichten en de standaard vijf deuren. Van binnen is onder meer de hoge positie van de versnellingspook bekend van z'n voorganger.
Een revolutie vond plaats onder de motorkap. Hier is namelijk een tweecilinder benzinemotor te vinden, de enige op de markt.
In eerste instantie was deze motor, die is voorzien van Fiat's MultiAir-techniek, er alleen in een 85 pk variant met turbo. Later kwam er ook een turboloze versie met 65 pk, die ter compensatie een iets grotere cilinderinhoud kreeg. Ook wordt de turboversie later als cng (compressed natural gas) aangeboden. Deze versie heeft het uiterlijk van de Panda 4×4 vanwege de ingebouwde gastanks. Deze zijn in de bodem opgenomen, zodat er geen bagageruimte verloren gaat. De 1.3 Multijet dieselmotor is niet in de Nederlandse prijslijsten opgenomen, vanwege de lage vraag naar diesels in dit segment.
In 2014 werden specifiek voor de Nederlandse markt de benzinemotoren licht aangepast, waardoor de CO2-uitstoot kon dalen. Hierdoor bleef de Panda voldoen aan de eisen voor 14%-bijtelling bij zakelijk gebruik. Hierdoor is het vermogen licht gedaald.
Uitvoeringen
Actual: standaard onder meer stuurbekrachtiging, centrale portiervergrendeling en elektrisch bedienbare ramen vóór
Pop: Actual + in carrosseriekleur gespoten voor-/achterbumper
Edizione Cool: Pop + onder meer afstandsbediening voor centrale portiervergrendeling, airco
Young: Pop + onder meer afstandsbediening voor centrale portiervergrendeling, airco, radio-/cd-/MP3-speler
Popstar: Pop + afstandsbediening voor centrale portiervergrendeling, airco, radio-/cd-/MP3-speler, hoofdsteunen achter (2x)
Lounge: Edizione Cool + onder meer radio-/cd-speler, elektrisch verstel-/verwarmbare buitenspiegels en bluetooth-aansluiting voor telefoon
Trekking: Lounge + onder meer 15" lichtmetalen velgen, specifiek 'off-road' uiterlijk
Climbing: Trekking + onder meer zesversnellingsbak met lage gearing, vierwielaandrijving
Cross: Climbing + onder meer automatische airco, led-dagrijverlichting en specifiek Cross uiterlijk
In 2012 introduceerde Fiat de vierwielaangedreven variant van de Panda. Deze werd opnieuw Climbing genoemd en kenmerkt zich, behalve de hogere bodemvrijheid, door een aangepast uiterlijk. De Climbing is te herkennen aan de speciale lichtmetalen velgen, voor- en achterbumper, stoelbekleding en interieur kleurstelling. Er werd ook een zogeheten Trekking uitvoering op de markt gebracht. Deze heeft alle uiterlijkheden van de Climbing, behalve diens vierwielaandrijving.
In 2014 werd daar nog de Cross uitvoering aan toegevoegd. Deze is voorzien van vierwielaandrijving, maar heeft een ander aandoend front, met sleepoog en led-dagrijverlichting. Deze uitvoering zou off-road nog meer moeten klaarspelen dan de reguliere 4×4's.
Vooralsnog is er geen opvolger gepresenteerd van de sportievere Panda 100HP.
De tweede generatie van de Panda bleef in eerste instantie naast de nieuwe generatie bestaan onder de naam Classic, maar is inmiddels uit productie genomen.
Verkoopcijfers in Nederland
Zie ook
FIAT
Seat Marbella
Europese auto in 1980
Europese auto in 2003
Externe links
FIAT homepage
FIAT Panda Club Nederland
Panda
Miniklasse
|
3692955
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dasyhelea%20griseus
|
Dasyhelea griseus
|
Dasyhelea griseus is een muggensoort uit de familie van de knutten (Ceratopogonidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1901 door Coquillett.
Ceratopogonidae
|
3631093
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bangun%20Sejati
|
Bangun Sejati
|
Bangun Sejati is een bestuurslaag in het regentschap Mandailing Natal van de provincie Noord-Sumatra, Indonesië. Bangun Sejati telt 396 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Noord-Sumatra
|
3224957
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Herpeperas%20violaris
|
Herpeperas violaris
|
Herpeperas violaris is een vlinder uit de familie spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1926 door Hampson.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Spinneruilen
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
2957505
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lymeon%20maculipes
|
Lymeon maculipes
|
Lymeon maculipes is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cameron in 1904.
maculipes
|
946342
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Something%27s%20Wrong%20in%20Kansas
|
Something's Wrong in Kansas
|
Something's Wrong in Kansas is een film uit 2008 onder regie van Louis Paul Tocchet.
De film gaat over een jonge studente die overlijdt tijdens een initiatie. Haar broer en zus besluiten wraak te nemen op de studenten die verantwoordelijk zijn voor haar dood.
Rolverdeling
Andrea Bogart - Dominique
Jenna Lamia - Shelby
Bre Blair - Page
Brittany Eldridge - Wendy
Tamara Feldman - Sabrina
Brianne Davis - Jessica
Shauna Stoddart - Kate
Joseph McKelheer - Gordon
Jesse Woodrow - Toner
Travis Schuldt - Juice
Cy Carter - Dwayne
Ed Lauter - Amos
Amerikaanse film
Horrorfilm
Thriller (film)
Film uit 2008
|
776039
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tales%20from%20the%20Crypt%20%28televisieserie%29
|
Tales from the Crypt (televisieserie)
|
Tales from the Crypt is een Amerikaanse horror-anthologieserie, die werd uitgezonden van 1989 tot 1996. De serie is gebaseerd op de gelijknamige stripserie van EC Comics. De serie dient niet te worden verward met Tales from the Darkside, een soortgelijke anthologieserie.
Elke aflevering bevatte een apart verhaal, dat werd verteld door een personage genaamd de cryptkeeper. Hoewel de productie begon in de Verenigde Staten, werd het laatste seizoen opgenomen in Engeland.
Achtergrond
Tales from the Crypt was een van de weinige anthologieseries die, omdat HBO als betaalzender niet hoeft te voldoen aan de eisen van FCC, volledige vrijheid kreeg over de inhoud van de serie. Derhalve kon de serie veel grafisch geweld bevatten dat in andere series verboden was.
De serie was een van de eerste series waarin computereffecten werden toegepast zoals die normaal gebruikelijk waren in films. Zo werden in de aflevering "You, Murderer" acteurs digitaal toegevoegd aan eerder opgenomen beeldmateriaal. Deze aflevering werd geregisseerd door Robert Zemeckis, die dit effect al eerder toepaste in Forrest Gump.
Maar weinig afleveringen waren direct gebaseerd op de verhalen uit de stripserie. In plaats daarvan gebruikte de serie andere strips van EC Comics als inspiratie.
Bekende acteurs en regisseurs
Aan veel afleveringen werkten bekende acteurs en regisseurs mee. Enkele acteurs die in de serie mee hebben gespeeld zijn: Adam Ant, Hank Azaria, Steve Buscemi, Daniel Craig, Tim Curry, Timothy Dalton, Roger Daltrey, Benicio del Toro, Kirk Douglas, Brad Dourif, Whoopi Goldberg, Bobcat Goldthwait, Marg Helgenberger, Mariel Hemingway, Eddie Izzard, John Lithgow, Dylan McDermott, Meat Loaf, Demi Moore, Malcolm McDowell, Donald O'Connor, Joe Pantoliano, Bill Paxton, Joe Pesci, Brad Pitt, Iggy Pop, Christopher Reeve, Don Rickles, Mimi Rogers, Tim Roth, Martin Sheen, Brooke Shields, Slash, Ben Stein, John Stamos, Mary Ellen Trainor, Jeffrey Tambor, Lea Thompson, Vanity, Sam Waterston, George Wendt, Adam West, Michael J. Fox, Tom Hanks, Kyle MacLachlan en Arnold Schwarzenegger en Treat Williams
Bekende regisseurs zijn:. Robert Zemeckis, Walter Hill, Richard Donner, Howard Deutch, William Friedkin, Tobe Hooper, John Frankenheimer, Russell Mulcahy, Elliot Silverstein, Tom Holland en Freddie Francis.
Spin-offs
In 1995 verscheen de film Demon Knight, gebaseerd op de serie. In 1996 volgde een tweede film getiteld Bordello of Blood. Geen van deze twee films was succesvol. Een derde film, Ritual, stond gepland voor 2001, maar verscheen uiteindelijk in 2006.
De film The Frighteners van Robert Zemeckis was oorspronkelijk geschreven als een verhaal voor Tales From the Crypt.
In 1993 verscheen de animatieserie Tales from the Cryptkeeper, welke gericht was op kinderen. John Kassir deed ook in deze serie de stem van de Cryptkeeper.
In 1997 kreeg de serie een spin-off getiteld Perversions of Science. Deze serie richtte zich op sciencefiction. De serie liep slechts 1 jaar.
Reboot
In juli 2011 kondigden Gil Adler en Andrew Cosby aan een nieuwe serie "Tales from the Crypt", echter zonder de beroemde 'cryptkeeper'. Ook wordt het geen anthologieserie, maar krijgt het een doorlopende verhaallijn.
Amerikaans televisieprogramma
Programma van HBO
Stripverfilming
Anthologieserie
Horrorprogramma
|
3333142
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aparupa%20rougemonti
|
Aparupa rougemonti
|
Aparupa rougemonti is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1999 door Morvan.
Loopkevers
|
2571013
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Scleraulophorus%20cephalatus
|
Scleraulophorus cephalatus
|
Scleraulophorus cephalatus is een platworm (Platyhelminthes). De worm is tweeslachtig. De soort leeft in het zoute water.
Het geslacht Scleraulophorus, waarin de platworm wordt geplaatst, wordt tot de familie Scleraulophoridae gerekend. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1940 door Karling.
Rhabditophora
|
438225
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hermelange
|
Hermelange
|
Hermelange (Duits:Hermelingen) is een gemeente in het Franse departement Moselle in de regio Grand Est en telt 207 inwoners (2004). De plaats is gelegen in de Boven-Saargau.
Geschiedenis
In 1790 werd de gemeente ingedeeld bij het departement Meurthe. Bij de Vrede van Frankfurt stond Frankrijk het gebied in 1871 af aan het Duitse Keizerrijk en werd het onderdeel van de Kreis Lörchingen en het Bezirk Lotharingen onder de naam Hermelingen.
Toen na de Eerste Wereldoorlog het gebied weer Frans werd bleven de departementsgrenzen zoals ze waren na 1871 en werd het district opgenomen als het nieuwe departement Moselle.
De in 1871 opgeheven kantons en arrondissementen werden hersteld en Hermelange werd weer onderdeel van het kanton Lorquin en het arrondissement Sarrebourg.
Het arrondissement Sarrebourg fuseerde op 1 januari 2015 met het arrondissement Château-Salins tot het arrondissement Sarrebourg-Château-Salins. Op 22 maart 2015 werd het kanton Lorquin opgeheven en werden de gemeente opgenomen in het kanton Phalsbourg.
Geografie
De oppervlakte van Hermelange bedraagt 2,6 km², de bevolkingsdichtheid is 79,6 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Moselle
|
1600126
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stor-Hallen
|
Stor-Hallen
|
Stor-Hallen is een plaats in de gemeente Berg in het landschap Jämtland en de provincie Jämtlands län in Zweden. De plaats heeft 69 inwoners (2005) en een oppervlakte van 23 hectare. De plaats ligt op ongeveer 450 meter boven de zeespiegel en de rivier de Ljungan stroomt iets ten westen van het dorp.
Externe links
Website van het plaatsje
Plaats in Jämtlands län
|
462500
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Saint-Gaultier
|
Saint-Gaultier
|
Saint-Gaultier is een gemeente in het Franse departement Indre (regio Centre-Val de Loire). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Le Blanc. Saint-Gaultier telde op inwoners.
Geografie
De oppervlakte van Saint-Gaultier bedroeg op ; de bevolkingsdichtheid was toen inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Indre
|
3195747
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Michael%20Tumi
|
Michael Tumi
|
Michael Tumi (Padua, 12 februari 1990) is een Italiaanse sprinter. Hij bezit sinds 17 februari 2013 het nationale record op de 60 m met een tijd van 6,51 s.
Loopbaan
Nadat Tumi aan het begin van 2011 zijn eerste nationale titel had veroverd op de 60 m indoor, een titel die hij in de jaren die volgden zou prolongeren, behaalde hij later dat jaar zijn eerste internationaal aansprekende resultaten op de Europese kampioenschappen U23. In Ostrava veroverde hij op de individuele 100 m een zilveren medaille, waarna hij op de 4 x 100 m estafette samen met zijn landgenoten Francesco Basciani, Davide Manenti en Delmas Obou in 39,05 zelfs naar de overwinning snelde. Op de wereldkampioenschappen van 2011 ging het op de 4 x 100 m zelfs nog een tandje sneller dan in Ostrava. In de finale kwam het Italiaanse viertal in de samenstelling Michael Tumi, Simone Collio, Emanuele Di Gregorio en Fabio Cerutti tot 38,96, maar dat leverde in de wedstrijd in Daegu, die door het Jamaicaanse team werd overheerst, niet meer op dan een vijfde plaats.
Dat de korte sprint hem prima ligt, bewees Tumi in 2013 ook op andere wijze. Nadat hij in eigen land het nationale record op de 60 m indoor van Pierfrancesco Pavoni uit 1990 had verbeterd tot 6,51, snelde hij vervolgens op de Europese indoorkampioenschappen in Göteborg op dit onderdeel naar het brons in 7,52, waarbij hij één honderdste seconde verwijderd bleef van zijn eigen record.
Tumi was succesvol tijdens de Middellandse Zeespelen 2013. Hij veroverde een bronzen medaille op de 100 m in een tijd van 10,25 s. Ook zat de sprinter in het estafetteteam van de 4 x 100 m, dat kampioen werd. Later in het jaar werd Tumi uitgezonden naar de wereldkampioenschappen van Moskou. Hij nam deel aan de 4 x 100 m, maar het team bereikte de finale niet.
Titels
Europees kampioen U23 4 x 100 m - 2011
Kampioen Middellandse Zeespelen 4 x 100 m - 2013
Italiaans indoorkampioen 60 m - 2011, 2012, 2013
Persoonlijke records
Outdoor
Indoor
Palmares
60 m
2013: EK indoor - 6,52 s
100 m
2011: EK U23 - 10,47 s
2013: Middellandse Zeespelen - 10,25 s
4 x 100 m
2011: EK U23 - 39,05 s
2011: 5e WK - 38,96 s
2013: Middellandse Zeespelen - 39,06 s
Italiaans atleet
Sprinter (atletiek)
|
2235833
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hexatoma%20%28Eriocera%29%20pretiosa
|
Hexatoma (Eriocera) pretiosa
|
Hexatoma (Eriocera) pretiosa is een tweevleugelige uit de familie steltmuggen (Limoniidae). De soort komt voor in het Neotropisch gebied.
Hexatoma
Steltmug uit het Neotropisch gebied
|
3624054
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kuta%20Buluh%20%28Bambel%29
|
Kuta Buluh (Bambel)
|
Kuta Buluh is een bestuurslaag in het regentschap Aceh Tenggara van de provincie Atjeh, Indonesië. Kuta Buluh telt 144 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Atjeh
|
3178093
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rissoina%20io
|
Rissoina io
|
Rissoina io is een slakkensoort uit de familie van de Rissoidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1915 door Bartsch.
Rissoidae
|
2680916
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Xylocopa%20bruesi
|
Xylocopa bruesi
|
Xylocopa bruesi is een vliesvleugelig insect uit de familie bijen en hommels (Apidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1914 door Cockerell.
bruesi
|
28048
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft%20Office
|
Microsoft Office
|
Microsoft Office is een kantoorsoftwarepakket van Microsoft en wordt ontwikkeld voor Windows, Windows 10 Mobile, macOS, iOS en Android. Het werd geïntroduceerd op 1 augustus 1989 als een marketingterm voor een softwarebundel van Microsoft: Microsoft Word, Microsoft Excel en Microsoft PowerPoint. In de loop der jaren zijn er nieuwe Office-applicaties bij gekomen, maar ook zijn er andere verdwenen. De programma's delen tevens sommige functies, zoals de spellingscontrole, OLE-data-integratie en de scripttaal Microsoft Visual Basic for Applications (VBA). Office zou wereldwijd door meer dan een miljard mensen worden gebruikt. Om de drie jaar wordt een nieuwe versie van het programma uitgebracht.
De recentste versie is Microsoft Office 2021 voor zowel Windows als macOS, gelanceerd op 5 oktober 2021.
Componenten
Desktopapplicaties
Word
Microsoft Word is een tekstverwerker en is een van de programma's in de Office-collectie dat wordt aangezien als een hoofdonderdeel. Word gebruikte tot Office 2007 standaard het .doc-formaat. Sinds 2007 is dit formaat vervangen door het verbeterde, op XML-gebaseerde .docx, dat door Ecma International als Office Open XML-standaard werd vastgelegd. Word is ook beschikbaar in sommige versies van Microsoft Works. Het is beschikbaar voor Windows, Windows Phone, Mac, iOS en Android.
De eerste versie van Word werd vrijgegeven in de herfst van 1983 en was enkel voor het besturingssysteem MS-DOS. Word 1.0 werd gebundeld met een muis, toch was dit geen vereiste voor het gebruik van Word. Net als zijn concurrenten LisaWrite en MacWrite maakte Word for Macintosh gebruik van een wysiwyg-systeem. Word for Mac kwam voor het eerst uit in 1985. Het was tevens de eerste grafische versie van Word. Ondanks dat het programma vrij onstabiel was, werd het een van de populairste Macprogramma's.
Word had in 1994 een marktaandeel van 90%.
Excel
Microsoft Excel is een spreadsheet-programma en nam het oorspronkelijk op tegen Lotus 1-2-3 en won deze strijd om het grootste marktaandeel. Het programma is beschikbaar voor Windows, Windows Phone en Mac. De eerste versie van Excel voor de Mac was beschikbaar in 1985, de eerste versie voor Windows kwam er in november 1987 als versie 2.05 om gelijk omhoog te gaan met het Mac-versienummer.
Outlook
Microsoft Outlook (niet te verwarren met Outlook Express en Outlook.com) is een personal information manager en e-mail-communicatieprogramma, beschikbaar voor Windows en Mac. Het is de vervanger voor Windows Messaging, Windows Mail en Schedule+ sinds Office 97. Het beschikt over een e-mailclient, kalender, takenbeheer en adresboek.
In de jaren 90 bracht Microsoft voor de Mac verschillende versies uit van Outlook, maar deze moesten in combinatie met Microsoft Exchange Server worden gebruikt. In Office 2001 voor Mac lanceerde Microsoft een alternatief programma voor Outlook: Microsoft Entourage. Entourage werd opnieuw door Outlook vervangen in Office 2011. Outlook werd later bijgewerkt naar Outlook 2013 for Mac met een volledig vernieuwde interface die aansloot bij de Windowsversie.
PowerPoint
Microsoft PowerPoint is een presentatieprogramma voor Windows, Windows Phone en Mac OS en is er om presentaties mee te maken. Het is een onderdeel van Microsoft 365.
OneNote
OneNote maakte zijn intreden in Office 2003. Het doet dienst als een notitieprogramma ter vervanging van een notitieblok. OneNote is het eerste Officeprogramma om breed beschikbaar te zijn op zowat alle platformen: Windows, Windows 10 Mobile, macOS, iOS en Android. De macOS versie van OneNote 2013 werd vrijgegeven op 17 maart 2014 en was het eerste programma om de nieuwe interface voor Office for Mac door te voeren.
Andere programma's
Microsoft Sway: een presentatieprogramma
Onderstaande programma's zijn enkel beschikbaar voor Windows.
Microsoft Access: gegevensbeheer (in professionele versie)
Microsoft InfoPath: dynamische XML-formulieren
Microsoft Lync: een communicatieprogramma
Microsoft Project: projectmanagementprogramma
Microsoft Publisher: desktop-publishing (in professionele en SBE-versie)
Microsoft Visio: zakelijk visualisatieprogramma (niet beschikbaar in iedere Officebundel)
Serverapplicaties
Microsoft SharePoint Workspace
Excel Services
InfoPath Forms Services
Microsoft Project Server
Microsoft Search Server
Skype for Business Server
Microsoft Exchange Server
Webservices
Windows Update
Microsoft 365
Verschillende Office-pakketten
Per release van Microsoft Office komen er meerdere pakketten uit, met daarin verschillende applicaties. De consument kan gericht voor zijn situatie een passend pakket kiezen. Hieronder staan de beschikbare pakketten (onderstaande pakketten zijn van de jaargang 2019 en 2021, per nieuwe release kunnen de pakketten licht verschillen):
Microsoft Office Home & Student
Microsoft Office Home & Student is het basispakket van Office. Dit pakket is op één pc te installeren en de licentie is eeuwigdurend. Dit pakket bestaat uit:
Microsoft Word;
Microsoft Excel;
Microsoft OneNote;
Microsoft Powerpoint
Microsoft Office Home & Business
Het Microsoft Office Home & Business pakket gaat verder dan Home & Student. Deze versie van Office heeft Outlook als extra applicatie. Ook dit pakket heeft een eeuwigdurende licentie. Dit pakket bevat:
Microsoft Word;
Microsoft Excel;
Microsoft OneNote;
Microsoft Powerpoint;
Microsoft Outlook
Microsoft Office Standard
Office Standard beschikt over alle functies die Home & Business, hier komt Microsoft Publisher bij. Ook dit pakket heeft een eeuwigdurende licentie. Het Office Standard-pakket bevat:
Microsoft Word;
Microsoft Excel;
Microsoft OneNote;
Microsoft Powerpoint;
Microsoft Outlook;
Microsoft Publisher
Microsoft Office Professional
Office Professional bevat alle applicaties die Office Standard bevat, daarnaast zit Microsoft Access ook bij dit pakket. Het Microsoft Office Professional-pakket heeft een eeuwigdurende licentie. Dit pakket bevat:
Microsoft Word;
Microsoft Excel;
Microsoft OneNote;
Microsoft Powerpoint;
Microsoft Outlook;
Microsoft Access;
Microsoft Publisher
Microsoft Office Professional Plus
Microsoft Office Professional Plus is het meest uitgebreide pakket van de Officelijn. Dit pakket heeft ook een eeuwig durende licentie. Dit pakket bevat:
Microsoft Word;
Microsoft Excel;
Microsoft OneNote;
Microsoft Powerpoint;
Microsoft Outlook;
Microsoft Access;
Microsoft Publisher;
Skype for business
Geschiedenis
Microsoft Windows
Vroege versies
The Microsoft Office for Windows werd vrijgegeven in oktober 1990 als een pakket met 3 programma's gemaakt voor Windows 3.0: Microsoft Word for Windows 1.1, Microsoft Excel for Windows 2.0 en Microsoft PowerPoint for Windows 2.0.
The Microsoft Office for Windows 1.5 was een update van het pakket en bracht Microsoft Excel 3.0 met zich mee.
The Microsoft Office for Windows 1.6 voegde Microsoft Mail for PC Networks 2.1 aan de bundel toe.
The Microsoft Office for Windows 3.0, ook bekend als Microsoft Office 92, werd vrijgegeven in augustus 1992 en bevatte Word 2.0, Excel 4.0, PowerPoint 3.0 en Mail 3.0. Het was de eerste versie van Office die ook beschikbaar was op cd-rom. In 1993 lanceerde Microsoft The Microsoft Office Professional. Hier zat ook Microsoft Access 1.1 bij.
Microsoft Office 4 werd uitgebracht met Word 6.0, Excel 4.0, PowerPoint 3.0 en Mail in 1994. Words versienummer springt van 2.0 naar 6.0 zodat het hetzelfde versienummer zou hebben als de MS-DOS- en Macintosh-versie (Excel en PowerPoint dragen al hetzelfde versienummer als hun MS-DOS- en Macintosh-versies).
Microsoft Office 4.2 for Windows NT werd vrijgegeven in 1994 voor i386-, Alpha-, MIPS- en PowerPC-architecturen. Het bevatte Word 6.0 en Excel 5.0 (32-bit) en PowerPoint 4.0 (16 bit) en ten slotte nog de Microsoft Office Manager 4.2 (de opvolger van de Office Shortcut Bar).
Microsoft Office 4.3 was de laatste 16 bitversie en bevatte Word 6.0, Excel 5.0, PowerPoint 4.0 en Access 2.0 (enkel voor de Proversie). Het was de laatste versie die ondersteuning gaf voor Windows 3.0, Windows NT 3.1 en Windows NT 3.5. Windows NT 3.51 werd wel nog ondersteund, tot Office 97.
Microsoft Office 95
Microsoft Office 95 is vrijgegeven in augustus 1995. Opnieuw waren de versienummers omhoog getrokken, zodat ieder programma nu versie 7.0 droeg. Office 95 is de eerst versie die volledig gebruikmaakte van 32 bitsystemen. Office 95 was beschikbaar in 2 versies: Office 95 Standard en Office 95 Professional. De standaardversie beschikte over Word 7.0, Excel 7.0, PowerPoint 7.0 en Schedule+ 7.0. De Professional editie bevatte al deze programma's met Access 7.0. Indien de cd-rom versie was aangekocht beschikte men ook over Bookshelf.
Microsoft Office 97
Microsoft Office 97 (Office 8) was een grote mijlpaal voor Office. Het bevatte honderden nieuwe functies en verbeteringen, het introduceerde de command bars, waarin menu's en werkbalken konden worden geplaatst voor een eenvoudig en visueel ontwerp. Office 97 bevatte ook het Natural Language System en een spellingscontrole. Office 97 was verder de eerste versie van Office met Office Assistant.
Microsoft Office 2000
Microsoft Office 2000 (Office 9) introduceerde adaptieve menu's, waarin weinig gebruikte functies waren weg gelaten voor de gebruikers. Ook bevatte deze versie een nieuwe functie voor beveiliging, gebouwd rondom digitale handtekeningen om het terrein van macrovirussen te verkleinen. Office 2000 vertrouwde macro's (geschreven in VBA6) die beschikte over een geldige digitale handtekening automatisch. Office 2000 is de laatste versie met ondersteuning voor Windows 95.
Microsoft Office XP
Microsoft Office XP (Office 10 of Office 2002) was uitgegeven samen met Windows XP, het bevatte vele grote verbeteringen tegenover Office 2000. Office XP introduceerde de Veilige Modus. Hierdoor konden programma's als Outlook toch starten als het bootproces mogelijk zou falen. Beveiligde Modus staat Office toe om fouten te detecteren en herstellen, zoals een foute registersleutel of slechte add-in. Smart tag is ook een technologie die geïntroduceerd is in Office XP. De smart tag helpt gebruikers bij het type van fouten. Smart tags zitten in het product en zijn niet aanpasbaar. Ontwikkelaars kunnen wel aangepaste smart tags maken. Office XP kon enkel in Word en Excel overweg met aangepaste smart tags. Office XP is de laatste versie met ondersteuning voor Windows 98, Me en NT 4.0. Het is de eerste versie die productactivatie vereist.
Microsoft Office 2003
Microsoft Office 2003 (Office 11) is uitgegeven in 2003. Het logo werd hierin vervangen door het logo dat ook in Office 2007 en 2010 wordt gebruikt. Ook maakten 2 nieuwe programma's hun debuut: InfoPath en OneNote. Het is de eerste versie die gebruikmaakt van iconen in de stijl van Windows XP. Office 2003 is de laatste versie van Office met ondersteuning voor Windows 2000. Tevens bevat Office 2003 de laatste versie van Word, Excel en PowerPoint met de klassieke menu's.
Microsoft Office 2007
Microsoft Office 2007 (Office 12) is vrijgegeven in 2007. Nieuw in Office 2007 was de vernieuwde gebruiksomgeving genaamd Fluent User Interface, oftewel: de Ribbon, beter bekend als het Lint. Het Lint vervangt alle menu's in Office 2007 en is enkel beschikbaar in Word, Excel en PowerPoint. Ook werd het Office Open XML-formaat (bijvoorbeeld .docx, .xlsx, .pptx) geïntroduceerd en maakt Groove zijn intrede. Microsoft Office 2007 is de laatste versie die nog gebruikmaakt van de klassieke menu's.
Microsoft Office 2010
Microsoft Office 2010 (Office 14) werd voltooid op 14 april 2010 en is te koop sinds 15 juni 2010. Nieuw in Office 2010 is dat niet alleen Word, Excel en PowerPoint maar ook alle andere programma's gebruikmaken van de Ribbon. Ook de functie Backstage is nieuw, hier kan een bestand worden beheerd. Dit is tevens de eerste versie van Office die volledig beschikbaar is als 64 bitseditie, een 32 bitsversie is ook beschikbaar. Verder is ook het logo aangepast, het is hetzelfde als het Office 2003/2007 logo maar is nu enkel goudgeel en de vierkanten in het midden zijn verwijderd. Office 2010 is de laatste versie die beschikbaar is voor Windows XP en Windows Vista.
Microsoft Office 2013
Microsoft Office 2013 (Office 15) is sinds 16 juli 2012 beschikbaar voor consumenten als een Consumer Preview. Een Milestone 2 build van Microsoft Office 2013 Build 15.0.2703.1000 lekte uit in mei 2011. De nieuwe versie bevat een herziene interface: deze is nu geïnspireerd op Metro, de interface van Windows Phone en Windows 8. Microsoft Office Outlook heeft de meeste veranderingen gekregen; bijvoorbeeld: de Metrointerface biedt nu een nieuwe virtualisatie voor takenlijsten. PowerPoint bevat meer templates en overgangseffecten. Templates kunnen ook in verschillende kleuren worden geleverd. OneNote krijgt een nieuw welkomstscherm.
Op 16 mei 2011 lekten afbeeldingen van Office 15 uit, hierin was te zien dat Excel een functie krijgt voor het filteren van data uit tijdlijnen, de mogelijkheid Romeinse cijfers te converteren naar Arabische cijfers en de integratie van een geavanceerde trigonometrische functie. Word heeft de mogelijkheid video en audio in een document te plaatsen en deze via het internet af te laten spelen, ook is het mogelijk PDF-bestanden te bewerken. Microsoft heeft beloofd ook ondersteuning te gaan bieden voor Office Open XML Strict met versie 15, een formaat dat Microsoft heeft ingediend bij het ISO zodat het formaat ook in andere officepakketten kan worden gebruikt en beschikbaar is in de publieke sector. Deze versie kan ook overweg met ODF 1.2.
Op 30 januari 2012 gaf Microsoft de Technical Preview van Office 15 vrij met buildnummer 15.0.3612.1010 aan een selecte groep. Op 16 juli 2012 bracht Microsoft de Microsoft Office 2013 Consumer Preview uit.
Microsoft Office 2016
Op 22 september 2015 bracht Microsoft de versie Microsoft Office 2016 (Office 16) uit.
Deze versie is compatibel met Windows 7 (SP1), Windows 8, Windows 8.1 en Windows 10. Onder meer het thema is veranderd. Word heeft een blauw venster, Excel een groen, PowerPoint een oranje, OneNote een paars en Outlook een lichtblauw.
Microsoft Office 2019
In de tweede helft van 2018 bracht Microsoft de versie Microsoft Office 2019 (Office 17) uit.
Microsoft Office 2021
Later in 2021 brengt Microsoft de versie Microsoft Office 2021 (Office 18) uit. Een van de meest in de oog springende verandering is het aanpassen van het standaardlettertype van Calibri naar een nog te bepalen ander lettertype. Calibri werd in Office 2007 geïntroduceerd en is sindsdien in alle opvolgende Officeversies het standaardlettertype geweest, nadat het Times New Roman van de voorgaande versies had vervangen.
Apple macOS
Microsoft Office 98 Macintosh Edition
Microsoft Office 98 Macintosh Edition (Office 7) werd aangekondigd in 1998. Het bevatte Internet Explorer 4, Outlook Express, Word, Excel en PowerPoint.
Microsoft Office 2001
Microsoft Office 2001 (Office 9) was de laatste versie voor de klassieke versie van Mac OS. In deze versie werd Outlook Express vervangen door Microsoft Entourage.
Microsoft Office v. X
Microsoft Office v. X (Office 10) was vrijgegeven in 2001 voor Mac OS X 10.0. Onderdeel van Office v. X was Word X, Excel X, PowerPoint X, Entourage X, MSN Messenger for Mac en Windows Media Player 9 for Mac.
Microsoft Office 2004
Microsoft Office 2004 for Mac (Office 11) is gelanceerd op 11 mei 2004 en bevatte Word, Excel, PowerPoint, Entourage en Virtual PC. Ook ondersteuning voor VBA (Visual Basic Applications) werd geïntroduceerd.
Microsoft Office 2008
Microsoft Office 2008 for Mac (Office 12) werd gelanceerd op 15 januari 2008 en bevatte Word, Excel, PowerPoint en voor de laatste keer Entourage. Ondersteuning voor VBA werd in deze versie geschrapt. Office 2008 ondersteunde onder andere de nieuwe formaten die geïntroduceerd waren in Office 2007.
Microsoft Office 2011
Microsoft Office 2011 for Mac (Office 14) werd gelanceerd op 26 oktober 2010 en bevatte Word, Excel, PowerPoint en voor het eerst Outlook. De interface werd volledig vernieuwd om gedeeltelijk overeen te komen met die van Office 2007 en 2010.
Microsoft OneNote en Microsoft Outlook
Na de lancering van Office 2011 werd in maart 2014 OneNote for Mac gelanceerd. Deze versie van OneNote staat gelijk met zijn tegenhanger van Windows en introduceerde voor het eerst een echt lint zoals te zien in recentere versies van Office voor Windows. In oktober van hetzelfde jaar krijgt Outlook for Mac ook een grote update, die onder andere de nieuwe interface bevat. Voor het eerst delen Office voor Windows en Mac ook hetzelfde pictogram voor de apps.
Microsoft Office 2016
Microsoft Office 2016 for Mac (Office 15) is uitgekomen op op 10 juli 2015. Het is de eerste keer dat Microsoft niet 8 maanden na de lancering van een Windowsversie van Office kwam met een Macversie. Oorzaak was de verlegde focus naar mobiele besturingssystemen. Outlook werd op 31 oktober 2014 al voorzien van een grote update, die onder andere het lint zoals te zien in Office 2007, 2010, 2013 en 2016 voor Windows introduceerde.
Microsoft Office 2019
Deze versie is uitgekomen op 24 september 2018 voor zowel Windows als macOS.
Microsoft Office 2021
Microsoft brengt op 5 oktober 2021 de nieuwe versie van Microsoft Office 2021 uit voor zowel Windows als macOS.
Ondersteuning
Versiecompatibliteit
Microsoft maakte op 15 oktober 2002 zijn nieuwe "Microsoft Support Lifecycle"-police bekend. Versies voor Office 2003 waren niet langer ondersteund, voor de huidige versies van Office was er algemene ondersteuning tot 5 jaar na de release of 2 jaar na de volgende release. De datum die later zou vallen werd gekozen. Daarna volgt nog eens 5 jaar uitgebreide ondersteuning.
Lint
Het lint werd geïntroduceerd in Office 2007 en zorgt ervoor dat werkbalken en menu's niet meer nodig zijn. Het lint is ook terug te vinden in de latere versies van Office: Office 2010, Office 2013 en Office 2016
Office assistant
Omdat de verschillende onderdelen zo veel mogelijkheden hebben en 'zelfdenkende' programma's zijn die zelf veranderingen aanbrengen, riep dit vaak frustraties op. De Office assistant (kantoorassistent) in de vorm van een humoristische paperclip, die met versie 97 werd meegeleverd, moest dit verhelpen, maar riep met de ongevraagde en vaak verkeerde adviezen nieuwe frustraties op. In versie 2002 was de assistent niet meer automatisch aangezet. In versie 2007 werd hij definitief verwijderd, en kwam er een nieuw hulpsysteem voor in de plaats. De paperclip was inmiddels vereeuwigd in vele grappen.
Externe link
Website Microsoft Office
Software geschreven in C++
|
782297
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/21e%20Haarlem%20Basketball%20Week
|
21e Haarlem Basketball Week
|
De 21e editie van de Haarlem Basketball Week werd gehouden van 22 tot en met 30 december 2006 in het Kenemer Sportcentrum. Het evenement werd bezocht door ongeveer 16.000 toeschouwers.
Teams
EiffelTowers Den Bosch
Israël National Team
Amsterdam Astronauts
Omniworld Basketball Almere
Hanzevast Capitals Groningen
Soles de Mexicali
BCI Edge
Estudiantes de Bahía Blanca
Eindstand
Groep A
Groep B
Basketbal in 2006
2006
|
4580617
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Anca%20Barna
|
Anca Barna
|
Anca Barna (Cluj-Napoca, 14 mei 1977) is een voormalig tennisspeelster uit Duitsland.
Zij begon op achtjarige leeftijd met tennis. Haar favoriete ondergrond is hardcourt. Zij speelt linkshandig en heeft een tweehandige backhand.
Zij won twee ITF-toernooien, in 1998 in het Franse Les Contamines, en in 2000 in Hayward, Californië.
In 1999 plaatste zij zich via het kwalificatietoernooi voor het US Open, waar zij door Kim Clijsters in de eerste ronde werd uitgeschakeld. Dit was haar debuut op een grandslamtoernooi.
In 2002 bereikte zij de finale van het WTA-toernooi van Estoril, waar zij verloor van de Spaanse Magüi Serna.
Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de derde ronde, op het Australian Open 2003. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 46e plaats, die zij bereikte in april 2004. In de periode 2002–2005 maakte Barna deel uit van het Duitse Fed Cup-team – zij behaalde daar een winst/verlies-balans van 3–3.
Ook haar jongere zus Adriana Barna speelde tennis op het WTA-circuit.
Posities op de WTA-ranglijst
Positie per einde seizoen:
Palmares
WTA-finaleplaatsen enkelspel
Resultaten grandslamtoernooien
Enkelspel
Vrouwendubbelspel
Externe links
Origineel profiel van Anca Barna op de website van de WTA
Duits tennisser
|
3944147
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pterolophia%20banksi
|
Pterolophia banksi
|
Pterolophia banksi is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1938 door Breuning.
banksi
|
3619970
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eoscarta%20liternoides
|
Eoscarta liternoides
|
Eoscarta liternoides is een halfvleugelig insect uit de familie schuimcicaden (Cercopidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1902 door Breddin.
Schuimcicaden
|
5706418
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Splendor%20%28muziekgebouw%29
|
Splendor (muziekgebouw)
|
Splendor is een muziekgebouw in de wijk Uilenburg in het centrum van Amsterdam in een monumentaal pand dat is gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School. Het voormalig gemeente badhuis was in 1983 een rijwielfabriek en is tussen 2010 en 2013 verbouwd tot een plek waar concerten, lessen en workshops gegeven kunnen worden, waar gerepeteerd kan worden en verder alles wat met podiumkunst te maken heeft kan gebeuren.
"Missie: Splendor is een culturele vrijplaats, waarin podiumkunstenaars onafhankelijk van overheid en politieke instanties kunnen maken waarvan zij vinden dat mensen dat moeten kunnen zien, voelen en horen."
Splendor wierf obligatiehouders (die elk €1000 betaalden), leden en donateurs om de verbouwing en het beheer en gebruik van het gebouw te kunnen betalen.
Splendor is opgericht door bassist Wilmar de Visser en wordt gerund door ongeveer vijftig musici, waaronder Oene van Geel, Claron McFadden, Michael Moore, Nora Fischer en Remy van Kesteren. De Splendormusici treden eenmaal per jaar op voor de leden. In ruil daarvoor kunnen ze het gebouw gebruiken voor repetities en andere zaken.
Prijzen
In 2015 won Splendor de Amsterdamprijs voor de Kunst in de categorie Stimuleringsprijs. De jury vond dat Splendor zich in korte tijd had ontwikkeld tot spin in het web van het Amsterdamse muziekleven.
In 2020 won Splendor de Classical:NEXT Innovation Award. Ze werden bekroond als 'meest vooruitstrevende muzikale initiatief', omdat Splendor (tijdens de coronapandemie) ‘het vermogen had getoond te kunnen overleven en gedijen in wanhopige tijden’.
In 2022 wonnen drie Splendormusici de Willem Breuker Prijs: Diamanda La Berge Dramm en het duo Mike Fentross en Maarten Ornstein. Fentross en Ornstein vertelden in een interview naar aanleiding van deze prijs dat hun samenwerking was ontstaan dankzij Splendor.
Externe links
splendoramsterdam.com
Theater in Amsterdam
Gemeentelijk monument in Amsterdam
Bouwwerk in Amsterdam-Centrum
Concertzaal in Amsterdam
|
1072078
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20De%20Punt
|
Station De Punt
|
Station De Punt is een voormalig spoorwegstation aan Staatslijn C tussen Meppel en Groningen.
Het station van De Punt lag in het dorpje Glimmen net over de grens in de provincie Groningen tussen de huidige stations van Assen en Haren en was geopend voor personenvervoer van 1 mei 1870 tot 15 mei 1936. In 1908 werd een extra spoor aangelegd voor het goederenverkeer, dat doorging tot 1967. Het stationsgebouw stamde uit 1868 en is in 1970 gesloopt. De locatie van het station is bekend geworden vanaf 23 mei 1977 door de treinkaping bij De Punt. Hierbij werd een treinstel van type Mat '54 gekaapt.
De Punt
|
972914
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Naysa%20Aerotaxis
|
Naysa Aerotaxis
|
Naysa Aerotaxi is een Spaanse luchtvaartmaatschappij met haar thuisbasis in Gran Canaria. Naast taxivluchten op charterbasis voert zij ook reguliere lijnvluchten uit.
Geschiedenis
Naysa Aerotaxis werd opgericht in 1969 in Córdoba als Aereal News. In 1970 werd de naam gewijzigd in Noticias Aereas om in 1977 weer een nieuwe naam te krijgen, namelijk Navegacion y Servicios Aereoa Canarios. De basis werd verlegd naar Gran Canaria. In 1991 werd Naysa overgenomen door Canarias de Aviacion.
Bestemmingen
Naysa Aerotaxi voert lijnvluchten uit naar: (augustus 2007)
Dakhla (Westelijke Sahara)
Gran Canaria
Tenerife
Vloot
Naast kleinere taxi-vliegtuigen bestaat de vloot van Naysa Aerotaxi uit: (augustus 2007)
2 ATR-72-200
Spaanse luchtvaartmaatschappij
Economie van de Canarische Eilanden
Gran Canaria
|
4970197
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zes%20edellieden
|
Zes edellieden
|
Zes edellieden (traditioneel Chinees: ; pinyin: ) is een landschap van de Chinese kunstschilder en kalligraaf Ni Zan (1301–1374), een van de Vier Meesters van de Yuan-dynastie. Het in gewassen inkt uitgevoerde werk is bevestigd op een hangende rol en toont zes bomen op een kleine zandbank aan de rand van een brede rivier. Dit is mogelijk een metafoor voor de zelfverkozen afzondering van rechtschapen literati tijdens de Mongoolse bezetting van China.
Zes edellieden is het eerste werk in de grimmige, minimalistische stijl waar Ni om bekend staat. Het vormde een keerpunt in zijn artistieke loopbaan: vrijwel al zijn latere landschappen vertonen een vergelijkbare sobere stijl. Deze werken hadden een grote invloed op het shan shui-genre.
Beschrijving
In het gekalligrafeerde opschrift op het werk beschrijft Ni Zan de omstandigheden waarin Zes edellieden tot stand kwam. Op 10 mei 1345 bezocht hij per boot zijn vriend Lu Heng, een kunstverzamelaar. Lu kocht onmiddellijk papier en vroeg Ni om iets voor hem te schilderen, een verzoek dat hij elke keer deed wanneer hij hem ontmoette. Ni was vermoeid van de reis en het was reeds donker, maar desondanks vervaardigde hij de schildering bij het licht van een olielamp.
Het resultaat was een ingetogen landschap met op de voorgrond zes oude bomen op een kleine zandbank: een den, een cipres, een kamferboom, een honingboom, een laurierboom en een iep. Een brede rivier die het hele middenstuk beslaat vormt de achtergrond van de bomengroep. In de verte beslaat een gebergte de linkerhelft van de horizon. Ni Zan schreef dat de “oude meester Dachi” wel zou lachen als hij het werk zou zien. Hiermee doelde hij op de schilder Huang Gongwang (1269–1354), die op dat moment ook te gast was bij Lu. Nadat Huang het werk had beoordeeld, voegde hij een opschrift toe, met een gedicht waaraan het werk zijn huidige naam dankt:
Een derde opschrift, mogelijk van de hand van een andere gast van Lu, bevat het aanbod om model te staan als visser, mocht Ni besluiten om deze aan het werk toe te voegen. Ni heeft echter altijd aan zijn gewoonte vastgehouden om nooit mensen op zijn taferelen af te beelden.
Ten slotte bevat het werk een kalligrafie die werd aangebracht na de dood van Huang. Het spreekt de wens uit dat Huang en Ni middels de schildering voor altijd mogen voortleven.
Analyse
De compositie en penseelvoering van Zes edellieden zijn aanzienlijk eenvoudiger dan die van eerder werk van Ni Zan. Genieten van de wildernis in een herfstbos (1339) en Water en Bamboewoning (1343) waren bijvoorbeeld duidelijk beïnvloed door de stijlen van Dong Yuan (ca. 934–ca. 962) en Zhao Mengfu (1254–1322). Sinds de voltooiing van Zes edellieden benaderde Ni de landschapsschilderkunst op een volkomen andere manier. Men vermoedt dat Ni's sobere stijl deels een gevolg was van zijn beruchte obsessie met soberheid en zuiverheid. Daarnaast had hij een schijnbaar nonchalante kijk op zijn eigen schilderkunst gekregen, zoals blijkt uit zijn woorden:
Mogelijk was het grimmige landschap van Zes edellieden een weerspiegeling van Ni's gevoelens over de recente gebeurtenissen in en rond zijn woonplaats Wuxi. Door een overstroming van de Gele Rivier werden er veel mensen dakloos en ontstond er hongersnood. Dit gaf vervolgens aanleiding tot struikroverij en boerenopstanden. In reactie hierop verdeelde Ni Zan zijn bezittingen onder zijn vrienden en trok hij in in een woonboot.
Het isolement van de zes bomen zou een verwijzing kunnen zijn naar de houding van Song-loyalisten die, net als Ni, liever een leven van afzondering leidden dan te dienen onder het juk van de Mongoolse Yuan-dynastie. Dit wordt ook gesuggereerd door het opschrift van Huang. Met de term "edellieden" (junzi; ) werden in het confucianisme personen aangeduid die in moreel en sociaal opzicht superieur waren aan het gewone volk. "Zes edellieden" kan betrekking hebben op zes gelijkgezinde personen die waren verzameld in het huis van Lu Heng, of op een groep literati die wegens hun opvattingen uit hun ambt waren gezet door de Mongoolse regering.
Invloed
Zes edellieden betekende een omwenteling in de stijl van Ni Zan. Al zijn latere shan shui-landschappen volgden een vergelijkbaar patroon: een ingetogen, bijna abstract tafereel in spaarzame gewassen inkt, met twee ver van elkaar gelegen rivieroevers, bomen die op de voorgrond scherp afsteken tegen de grote watermassa, en geen menselijke figuren.
Latere kunstenaars imiteerden en bouwden voort op die ingetogen stijl en geometrische abstractie. Hierdoor hadden Zes edellieden en de latere werken van Ni Zan een grote invloed op de ontwikkeling van de shan shui-landschapskunst.
Landschapschilderij
Chinees schilderij
14e-eeuwse beeldende kunst
|
1443577
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/%C4%8Crna%20pri%20Kamniku
|
Črna pri Kamniku
|
Črna pri Kamniku is een plaats in Slovenië en maakt deel uit van de gemeente Kamnik in de NUTS-3-regio Osrednjeslovenska.
Plaats in Kamnik
|
1689583
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20J%C3%BClich
|
Station Jülich
|
Station Jülich (Duits: Bahnhof Jülich), is een station in de gemeente Jülich. Het station ligt aan de lijnen Jülich - Düren en Jülich - Dalheim. Voorheen lag het ook aan de lijnen Hochneukirch - Stolberg en Aachen Nord - Jülich.
Jülich
Julich
|
2790693
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemene%20en%20Loweiden
|
Gemene en Loweiden
|
De Gemene en Loweiden, gelegen op het grondgebied van Brugge en Beernem, zijn gemene weiden die hun middeleeuws statuut tot op heden hebben weten te behouden.
Situering en oppervlakte
De Gemene Weide (ongeveer 50 ha) bevindt zich op het grondgebied van de voormalige gemeente Assebroek, langs het tot fietspad omgevormde gedeelte van Spoorlijn 58 Gent-Eeklo-Brugge. De Loweide (ongeveer 31 ha) bevindt zich op het grondgebied van de voormalige gemeente Oedelem, palend aan het natuurgebied Rijkevelde.
Oorsprong
De oudste vermeldingen van de Gemene en Loweiden dateren uit de veertiende eeuw. Het oudst bewaarde document dateert van 12 juli 1475. De huidige rechthebbenden zijn vermoedelijk de afstammelingen van de personen die in die periode de omgeving bewoonden.
Beheer
De rechthebbenden worden aanborgers genoemd. Het Westvlaamsch Idioticon van De Bo geeft voor aanboordige als verklaring "een persoon, die door aangeborenschap zekere rechten verwerft". Wie meende gerechtigd te zijn kon zich, vergezeld door twee getuigen en mits tegen betaling van een geldsom, door de pastoor van Assebroek laten inschrijven in het register (hoofdboek). Een man kon gerechtigd worden door een huwelijk met een vrouw van wie de vader gerechtigd was, maar hij verloor dit recht bij haar
overlijden.
Tegen betaling van een schatgeld (dat gebruikt werd voor het algemeen onderhoud) konden aanborgers enkele koeien en paarden (gedurende een korte periode ook varkens) laten grazen op de weide.
Om de drie jaar werden hoofdmannen verkozen die verantwoordelijk waren voor het dagelijks bestuur. In geval van betwistingen was de baljuw van Sijsele bevoegd.
Poging tot onteigening
In de loop van de negentiende eeuw verloren de meeste gemene gronden hun oorspronkelijk statuut en werden verkocht of onteigend. Ook de Gemene en Loweiden dreigden hiervan het slachtoffer te worden. Kanunnik Joseph-Olivier Andries kon echter overtuigende documenten voorleggen, waardoor de rechtbank in 1881 besliste de oude eigendoms- en beheersstructuur te behouden.
Huidige situatie
Reeds voor de poging tot onteigening werd het schatgeld (betaling per dier) vervangen door een systeem van verpachting. Van de bijna duizend aanborgers zijn er maar enkelen die zelf nog een landbouwactiviteit hebben en een perceel gebruiken.
Tot op vandaag verkiezen de aanborgers om de drie jaar de hoofdmannen. De pastoor is ondertussen vervangen door een notaris en de verkiezing is nu eerder een folkloristische dan een economische gebeurtenis.
Archief
Het archief van de Gemene en Loweiden wordt bewaard in het stadsarchief van Brugge.
Wapenschild
De Vlaamse Regering heeft, na gunstig advies van de Vlaamse Heraldische Raad, op 4 juni 2010 aan de Gemene en Loweiden het recht verleend om een wapen te voeren.
Literatuur
J.O. Andries, Recueil de documents tendant à résoudre la question de propriété des Gemeene & Loo-weiden situées à Assebrouck et Oedelem lez Bruges, Handelingen van het Genootschap voor Geschiedenis te Brugge, XXX (1879), p. 141-186
J.O. Andries, Procès et jugement au tribunal civil de Bruges concernant les Gemeene- en Loo-Weiden, situées à Assebrouck et à Oudelem lez Bruges, Handelingen van het Genootschap voor Geschiedenis te Brugge, XXXII (1881-1882), p. 317-357
J.B. Coulier, Het Vrij-geweed. Gemeene eigendom onder Ruddervoorde en Swevezeele : oorsprong, oudere en jongere bezitters, Jules De Meester, Roeselare, 1902 (bespreekt ook de juridische situatie van gemene weiden in de streek van Brugge, o.m. de Gemene en Loweiden op p. 65 e.v.)
A. Rolly, Het handtbouck of hoofdboek van de aanborgers. Grasduinend in de rekeningen van de Gemene & Loweiden, Brugs Ommeland, 1981
1475 - De Ghemeene ende Loode Weede - Assebroek-Oedelem, Gemene en Loweiden, 1981 (herdenkingsbrochure 1881-1981)
Antoine Dombrecht, De Gemene- en Loweiden, een geschiedkundige schets, Arsbroek, 1987
Valentin Degrande, Laatste episode in het proces van de Gemene- en Loweiden tussen Oedelem en Assebroek 1888, Arsbroek, 1987
J.O. Andries, Verzameling documenten in verband met eigendomsrecht v/d Gemene- en Loweiden in Assebroek en Oedelem, Arsbroek, 1987
H. Stalpaert, De Gemene- en Loweiden te Assebroek-Oedelem, Brugs Ommeland, 1981
Gustaaf De Clerck, Het amborgerschap van de Gemene Weiden, Arsbroek, 1992
M. De Moor en R. Debbaut, Aanborgers van de Gemene en Loweiden in Assebroek & Oedelem, 1515-1965, Brugge, Uitgeverij Van de Wiele, 2003, ISBN 90-76297-16-9
Tine De Moor, Aanwinst: archief Gemene en Loweiden in bewaring gegeven, Archiefleven, 2005
Martina De Moor, De Gemene en Loweiden in Assebroek als een van de laatste gemene gronden in Vlaanderen. Beknopte geschiedenis van de instelling en inventaris van het archief, Handelingen van het Genootschap voor Geschiedenis te Brugge, 2005, 142/1-2
Guido Bruyneel, Een wapenschild voor de Gemene en Loweiden, Arsbroek, 2011
Assebroek
Beernem
|
2617083
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Xylographus%20hypocritus
|
Xylographus hypocritus
|
Xylographus hypocritus is een keversoort uit de familie houtzwamkevers (Ciidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1849 gepubliceerd door J. Mellié.
Houtzwamkevers
|
3298674
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pheropsophus%20jessoensis
|
Pheropsophus jessoensis
|
Pheropsophus jessoensis is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1862 door A.Morawitz.
jessoensis
|
5169618
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sektensaurus
|
Sektensaurus
|
Sektensaurus sanjuanboscoi is een plantenetende dinosauriër, behorende tot de Euornithopoda, die tijdens het late Krijt leefde in het gebied van het huidige Argentinië.
Vondst en naamgeving
In 1993 daalde het waterpeil van het Lago Colhué Huapi in Patagonië. Verschillende eilanden vielen droog nabij de zuidoostelijke oever waarop fossielen gevonden werden daaronder botten van euornithopoden. Die werden in 2003 en 2010 gemeld in de literatuur. In latere jaren viel het meer als geheel bijna droog. Daarbij werden verder beenderen gevonden en al die resten werden herkend als behorend aan één enkel skelet van een nieuwe soort van de Euornithopoda.
In 2019 werd de typesoort Sektensaurus sanjuanboscoi benoemd en beschreven door Lucio M. Ibiricu, Gabriel A. Casal, Rubén Dario Martínez, Marcelo Luna, Juan I. Canale, Bruno N. Álvarez en Bernardo González Riga. De geslachtsnaam is afgeleid van het Tehuelche sekten, "eiland". De soortaanduiding eert de Universidad Nacional de la Patagonia San Juan Bosco, het instituut waaraan de meeste naamgevers ooit verbonden zijn geweest.
Het holotype, UNPSJB-PV 1054, is gevonden in een laag van de Lago Colhué Huapi-formatie die dateert uit het Coniacien-Maastrichtien. Eerder werd die gezien als deel van de Bajo Barreal-formatie. Het bestaat uit een gedeeltelijk skelet met schedel. Bewaard zijn gebleven een linkervoorhoofdsbeen, een wervelboog van de rug, drie wervellichamen van de rug, drie vergroeide sacrale wervels, twee losse sacrale wervels, acht staartwervels, de opperarmbeenderen, een rechterspaakbeen, het bovendeel van het rechterdijbeen, en de bovendelen van het linkerscheenbeen en linkerkuitbeen. De fossielen lagen niet in verband. Het betreft een jong dier dat echter dicht bij de volwassen grootte moet hebben gelegen. Eerder waren de specimina UNPSJB-PV 973, een linkerdarmbeen, en UNPSJB-PV 960, stukken van het postcraniaal skelet, beschreven. Die werden in 2019 geacht deel uit te maken van het holotype.
Beschrijving
Sektensaurus is een middelgrote euornithopode.
De beschrijvers wisten in 2019 vijf onderscheidende kenmerken vast te stellen. Het gaat om autapomorfieën, unieke afgeleide eigenschappen. Bij de ruggenwervels hebben de gewrichtsfacetten een goed ontwikkelde beenlip. Bij de sacrale wervels is de onderzijde overdwars smal, waarbij bij de eerste sacrale wervel een kiel gevormd wordt, maar bij de laatste sacrale wervels is de onderzijde breed. Bij de vijfde sacrale wervel hebben de facetten van de achterste gewrichtsuitsteeksels een dunne rand. Bij het opperarmbeen is het ondervlak vrijwel plat met slechts een heel zwakke groeve. Bij het opperarmbeen zijn de onderste gewrichtsknobbel vrijwel gelijk in omvang.
Fylogenie
Sektensaurus werd in 2019 in de Iguanodontia geplaatst. Omdat van Sektensaurus veel gegevens niet bekend zijn werden de kenmerken die men dan wel kon bepalen ingevoerd in een versimpelde cladistische matrix met maar weinig soorten. Daarin viel het uit als zustersoort van Tenontosaurus. Dit was echter slechts bedoeld als een zeer ruwe bepaling van de fylogenetische positie en zelfs deze uitkomst was zwak ondersteund. Het enige kenmerk dat Sektensaurus en Tenontosaurus delen is het bezit van vier of vijf sacrale wervels.
Een meer kwalitatieve beschouwing leidde de beschrijvers tot de overweging dat Sektensaurus wel eens een lid zou kunnen zijn van de Elasmaria, een klade van kleinere euornithopoden die van Gondwana bekend zijn. Tot de Elasmaria behoren mogelijk Anabisetia, Morrosaurus, Trinisaura, Talenkauen, Macrogryphosaurus en Notohypsilophodon. Van de meeste synapomorfieën van die klade kan niet vastgesteld worden of ze ook bij Sektensaurus voorkomen. Die deelt echter de kenmerken van een gereduceerde deltopectorale kam van het opperarmbeen, een naar buiten gebogen schacht van het opperarmbeen en een overdwars toegeknepen buitenrand van de trochanter major van het dijbeen.
Literatuur
Luna, M., Casal, G., Martínez, R., Lamanna, M., Ibiricu, L., Ivany, E., 2003, "La presencia de un Ornithopoda (Dinosauria: Ornithischia) en el Miembro Superior de la Formación Bajo Barreal (Campaniano-Maastrichtiano?) del sur del Chubut", Ameghiniana 40: 61R
Ibiricu, L.M., Martínez, R.D., Lamanna, M.C., Casal, G.A., Luna, M., Harris, J., Lacovara, K.J., 2010, "A medium sized Ornithopod (Dinosauria: Ornithischia) from the Upper Cretaceous Bajo Barreal Formation of Lago Colhué Huapi, Southern Chubut province, Argentina", Annals of the Carnegie Museum 79: 39-50
Ibiricu, L.M., Casal, G.A., Martínez, R.D., Luna, M., Canale, J.I., Álvarez, B.N., González Riga, B., 2019, "A new ornithopod dinosaur (Dinosauria; Ornithischia) from the Late Cretaceous of central Patagonia", Cretaceous Research
Euornithopoda
|
5717537
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Human%20Powered%20Health/2023
|
Human Powered Health/2023
|
Deze pagina geeft een overzicht van de Human Powered Health-wielerploeg in 2023.
Algemene gegevens
Teammanager: Ro De Jonckere
Ploegleiders: Jonas Carney, Andrew Bajadali, Luuc Bugter, Clark Sheehan, Eric Wohlberg, Hendrik Redant, Jonathan Patrick McCarty
Fietsmerk:
Renners
Vertrokken
Overwinningen
Internationale kampioenschappen
Pan-Amerikaanse Spelen - wegwedstrijd, elite: Pier-André Coté
Nationale kampioenschappen wielrennen
Polen - wegrit: Alan Banaszek
O Gran Camiño
Puntenklasssement: Sebastian Schönberger
Ronde van Griekenland
1e etappe Stanisław Aniołkowski
4e etappe Stanisław Aniołkowski
Ronde van Hongarije
Bergklassement: Sebastian Schönberger
Ronde van Langkawi
7e etappe: Sasha Weemaes
Wielerploeg in 2023
|
5352538
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tagaranna
|
Tagaranna
|
Tagaranna (Duits: Taggarand) is een plaats in de Estlandse gemeente Saaremaa, provincie Saaremaa. De plaats heeft de status van dorp (Estisch: küla).
Tot in oktober 2017 lag Tagaranna in de gemeente Mustjala. In die maand ging Mustjala op in de fusiegemeente Saaremaa.
Bevolking
Het dorp had 8 inwoners op 31 december 2011 en 11 inwoners op 31 december 2021.
Ligging
Tagaranna ligt op de noordpunt van het schiereiland Ninase aan de noordkust van het eiland Saaremaa. De plaats heeft een kleine vissershaven.
Ten noorden en oosten van Tagaranna ligt een steile kust, die doorloopt langs het zuidelijke buurdorp Ninase. Het steile deel is ongeveer 1 km lang en 5 meter hoog en wordt zowel Tagaranna pank als Ninase pank genoemd. Het bestaat uit kalksteen en dolomiet en is rijk aan fossielen.
Geschiedenis
Tagaranna werd pas voor het eerst genoemd omstreeks 1900 als nederzetting op het landgoed van Mustjala. Er was ook een herberg in het dorp. Visvangst was er een belangrijke bron van inkomsten.
De buurdorpen Ninase, Kugalepa en Merise maakten tussen 1977 en 1997 deel uit van Tagaranna.
Foto's
Plaats in Estland
|
1452390
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bruno%20Ernst
|
Bruno Ernst
|
Bruno Ernst (pseudoniem van Joannes Adrianus Friedrich (Hans) de Rijk) (Rotterdam, 19 februari 1926 – Utrecht, 23 november 2021) was een Nederlands natuurkundige, leraar wis- en natuurkunde en kosmografie, publicist en wetenschapspopularisator.
Hij werd internationaal bekend door zijn boeken over het werk van de graficus Maurits Escher. Hij publiceerde meer dan 250 werken onder zes pseudoniemen over onderwerpen die uiteenlopen van zonnewijzers en sterrenkunde tot kalligrafie en kunst. Zijn lijfspreuk was Nescius omnium curiosus sum (Ik weet niets maar ben nieuwsgierig naar alles).
De Rijk overleed op 95-jarige leeftijd in Utrecht.
Persoonlijk leven
Op zijn twaalfde trok De Rijk naar het internaat van de Broeders van Oudenbosch, het Instituut Saint-Louis, waar hij de kloosternaam Broeder Erich aannam. Hij doorliep er het MULO en de kweekschool en doceerde vanaf zijn 19de zelf. In 1967 trad hij uit de congregatie. Korte tijd later trouwde hij en kreeg hij twee dochters. Na een echtscheiding hertrouwde hij in 1977 met een uitgetreden non, Leny, met wie hij tot haar dood in 2018 samenbleef.
Oprichter
De Rijk was de oprichter van:
de Volkssterrenwacht Simon Stevin te Oudenbosch, later Hoeven (Noord-Brabant), de eerste Nederlandse volkssterrenwacht
de Nederlandse Zonnewijzerkring
Mercator
het natuurkundetijdschrift Archimedes
het wiskundetijdschrift voor scholieren Pythagoras (1961).
Met de wiskundige Frederik van der Blij richtte hij in 1983 de Stichting Ars et Mathesis op "om de belangstelling te bevorderen voor kunst die zijn inspiratie vindt in de wiskunde".
Pseudoniemen
Voor de verschillende vakgebieden waarop De Rijk publiceerde, bezigde hij aparte pseudoniemen (hierbij zocht hij in het telefoonboek naar een mooie naam met als initialen B. en E.):
Ben Elshout - fotografie en film
Ben Engelhart - kalligrafie en schrift
Bruno Ernst - exacte wetenschap
Eerbetoon
In 1966 ontving De Rijk een Zilveren Anjer.
Op 30 maart 2007 organiseerden de opleidingen sterrenkunde, wiskunde en natuurkunde van de Universiteit Leiden een middagsymposium ter ere van zijn 81ste verjaardag.
In 2008 won De Rijk de Eurekaprijs van NWO voor het beste oeuvre op het gebied van wetenschapscommunicatie.
Planetoïde 11245 Hansderijk is naar hem vernoemd.
Publicaties
Onder meer:
van B. Engelhart
Kalligrafie, Wolters-Noordhoff, Groningen, MCMLXVI (1956).
Calligrafie. De schoonheid van het schrift, Groningen, Wolters. 1960.
Inleiding tot de calligrafie, J.B. Wolters, 1966, 96p.
met J. W. Klein, 50 Eeuwen schrift, Aramith, Amsterdam, 1988.
van Bruno Ernst
met Tjomme de Vries, W.P. Atlas van het heelal, vertaald als Ernst, Bruno and Vries, Tjomme Edzart de, Atlas of the Universe, Nelson, 1961
Thieme's Sterrenboek, Thieme & Cie, Zutphen, 1965
Thieme's Sterrenfotoboek, Thieme & Cie, Zutphen, 1968
Levende wiskunde, Teleac, Delft, 1969.
Pythagoras-festival, Wolters-Noordhoff, 1970.
De zon als klok, 1983.
Avonturen met onmogelijke figuren, Aramith, Amsterdam, 1985.
Bomen van Pythagoras, Aramith, Amsterdam, 1985.
25 eeuwen tijdmeting, Aramith, Amsterdam, 1988.
De toverspiegel van M.C. Escher, Taschen, Keulen, 1994.
De toverspiegel van M.C. Escher, Meulenhoff/Landshoff 1987 (vertaald als onder meer The Magic Mirror of M.C. Escher en Der Zauberspiegel des MC Escher)
met J. L. Locher, Editor. F. H. Bool, J. R. Kist, J. L. Locher, F. Wierda, M. C. Escher, M. C. Escher: His Life and Complete Graphic Work. With A Fully Illustrated Catalogue
Optical Illusions
Impossible worlds
Onmogelijke figuren
Adventures With Impossible Figures
Adventures With Impossible Objects
met Ireen Niessen, Het begoochelde oog: Onmogelijke en meerzinnige figuren, 1986
M.C. Escher logboek, Bookman International BV. Laren, ISBN 90-6761-057-7, 1ste druk 1993
Escher. Tovenaar op papier, Waanders Zwolle, 1998
Holografie
De interessantste bewijzen van de stelling van Pythagoras
met Konings, A.I.J.M., Kunst en Wiskunde, verwondering en verbeelding, 2008
Externe links
Kennislink over Bruno Ernst
Stichting Ars et Mathesis
Interview met Bruno Ernst door Zsofia Ruttkay: Man met zes pseudoniemen
Nederlands natuurkundige
20e-eeuws natuurkundige
|
716827
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Remplin
|
Remplin
|
Remplin is een plaats en voormalige gemeente in de Duitse deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren, en maakt deel uit van de gemeente Malchin in het district Mecklenburgische Seenplatte.
Malchin
Plaats in Mecklenburg-Voor-Pommeren
Voormalige gemeente in Mecklenburg-Voor-Pommeren
|
900097
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonin%20%28powiat%20Ostrowski%29
|
Antonin (powiat Ostrowski)
|
Antonin is een dorp in de Poolse woiwodschap Groot-Polen. De plaats maakt deel uit van de gemeente Przygodzice en telt 470 inwoners.
Plaats in Groot-Polen
|
5665926
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/George%20Pastell
|
George Pastell
|
George Pastell (Nicosia, 13 maart 1923 - Miami-Dade County, Florida, 4 april 1976) was een Cypriotisch acteur in Britse films en televisieprogramma's. De bronnen lopen uiteen wat betreft de vraag of zijn echte naam Nino (IMDb) of George Pastellides (BFI) was.
Carrière
Pastell maakte zijn filmdebuut in Give Us This Day (1949), gecrediteerd als Nino Pastellides, en speelde schurken in film en televisie. Hij werd vaak gecast door Hammer Film Productions als Oosterse personages zoals Mehemet Bey in The Mummy (1959), de Hogepriester van Kali in The Stranglers of Bombay (1960), Inspecteur Etienne in Maniac (1963), en Hashmi Bey in The Curse of the Mummy's Tomb (1964).
Door zijn exotische uiterlijk werd hij vaak gecast in spionnen films uit de jaren '60, zoals From Russia with Love (1963); Licensed to Kill (1965); A Man Could Get Killed (1966); That Riviera Touch (1966); en Deadlier Than the Male (1967). Hij speelde ook in de films Tiger Bay, The Angry Hills (1959), The Siege of Sidney Street (1960), Konga, The Frightened City (1961), On the Beat (1962), The Moon-Spinners (1964), The Long Duel (1967) en The Magus (1968).
Hij verscheen ook als de antagonist in de jaren '60 televisieseries Danger Man; The Avengers; Doctor Who; The Champions; The Saint; en Department S.
Hij overleed op 4 april 1976 aan een hartaanval op 53-jarige leeftijd.
Filmografie
Externe link
Cypriotisch acteur
|
3663504
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Drapetis%20cerina
|
Drapetis cerina
|
Drapetis cerina is een vliegensoort uit de familie van de dansvliegen (Empididae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1989 door Rogers.
Dansvliegen
|
1488229
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Donk%20%28Laarbeek%29
|
Donk (Laarbeek)
|
Donk is een kerkdorp en een wijk in de Nederlandse gemeente Laarbeek. Samen met Beek vormt Donk de kern Beek en Donk, een voormalige gemeente die in 1997 is opgegaan in de gemeente Laarbeek.
Donk is het noordelijk deel van Beek en Donk en heeft het Piet van Thielplein met de Sint-Leonarduskerk als centrum. Donk heeft een totaal ander karakter dan de zuidelijke kern Beek.
De eerste bewoning in de Frankische tijd vond plaats in de nabijgelegen buurtschap Heereind ten westen van Donk, die betrekkelijk hooggelegen was, omstreeks 650.
In Donk stond vanouds een edelmanswoning, het Goet ter Donk. Hier werd in 1422 de Leonarduskapel gesticht die echter in 1753 is afgebroken. In 1979 werd de kapel op dezelfde plaats herbouwd.
Donk was niet meer dan een agrarische buurtschap, doch de opening van de Zuid-Willemsvaart in 1825, en de aanwezigheid van Sluis VI aldaar, zorgde voor vestiging van enige bedrijvigheid op het gebied van handel en nijverheid.
Donk heeft in de tweede helft van de 19e eeuw een sterk industrieel karakter gekregen doordat de gebroeders Van Thiel hier in 1842 een spijkerfabriek begonnen die uitgroeide tot het huidige Nedschroef concern. De fabrieken van Nedschroef liggen aan de Zuid-Willemsvaart. Een aantal fraaie fabrikantenvilla's zijn eveneens behouden gebleven.
Doordat de kern zich pas tegen het einde van de 19e eeuw sterk ontwikkelde is ook een eigen parochie pas laat gesticht, en wel in 1884. De neogotische Sint-Leonarduskerk stamt uit 1897.
Plaats in Noord-Brabant
Laarbeek
|
3395405
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Latoia%20heringiana
|
Latoia heringiana
|
Latoia heringiana is een vlinder uit de familie slakrupsvlinders (Limacodidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1980 door Viette.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Slakrupsvlinders
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
2939545
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hester%20Verkruissen
|
Hester Verkruissen
|
Hester Verkruissen (10 mei 1950 – 15 mei 2012) was een Nederlands drukker.
Levensloop
Verkruissen was vanaf 1973 een marginaal drukker en medewerker van de Universiteitsbibliotheek Groningen. Ze drukte aanvankelijk op de drukpersen van het Gronings Grafisch Centrum, later zelfstandig in Den Haag. Zij gaf uit onder de naam Bureau Claxon.
Bij haar vijftigste verjaardag in 2000 verscheen in een oplage van 22 exemplaren de vriendenuitgave Dier & Vriend, aangeboden en voor haar gedrukt door 12 collega-drukkers.
Zij overleed op 15 mei 2012. In september 2012 werd een expositie van haar werk ingericht in de Universiteit van Groningen.
Bibliografie (selectie)
H. Berghuis, Dichterlijke doodsgedachten. Groningen, Grafisch Centrum, 1975 [gedrukt door Hester Verkruissen]
Hester Verkruissen, Over kleur. Groningen, Hester Verkruissen, 1976
Gilbert & George, the sculptors, say-. (A selection). [S.l., s.n.; gedrukt door Hester Verkruissen], 1985
Hsia Yü , De sappigste rijpste zomer. Den Haag, Bureau Claxon, 2011 [Gedrukt door Hester Verkruissen]
Nederlands drukker
|
2570554
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pseudoceros%20langamaakensis
|
Pseudoceros langamaakensis
|
Pseudoceros langamaakensis is een platworm (Platyhelminthes). De worm is tweeslachtig. De soort leeft in het zoute water.
Het geslacht Pseudoceros, waarin de platworm wordt geplaatst, wordt tot de familie Pseudocerotidae gerekend. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1983 door Faubel.
Rhabditophora
|
3140463
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Amphinemura%20giay
|
Amphinemura giay
|
Amphinemura giay is een steenvlieg uit de familie beeksteenvliegen (Nemouridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2010 door Stark & Sivec.
Beeksteenvliegen
|
3341298
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Abacetus%20optimus
|
Abacetus optimus
|
Abacetus optimus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1904 door Peringuey.
optimus
|
646358
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlandse%20Zuivel%20Organisatie
|
Nederlandse Zuivel Organisatie
|
De Nederlandse Zuivel Organisatie (NZO) is een brancheorganisatie van de Nederlandse zuivelindustrie. Het is een vereniging waarvan 13 zuivelondernemingen lid zijn, inclusief de twee grote zuivelcoöperaties: Campina en Friesland Foods. Deze leden verwerken samen ongeveer 98% van de Nederlandse boerderijmelk.
In 2003 is het Nederlands Zuivelbureau opgegaan in de NZO. De NZO behartigt de belangen van de Nederlandse zuivelondernemingen. Dit betreft onder meer de consumentenvoorlichting (voorheen de taak van het Zuivelbureau). Daartoe wordt gebruikgemaakt van reclamecampagnes, informatie op internet, enz.
Slogans van reclamecampagnes
Van veel reclamecampagnes van het toenmalige Zuivelbureau zijn de slogans blijven hangen, zoals:
De Melkbrigade (1957)
Joris Driepinter (sinds 1961)
Kaas uit het vuistje (sinds 1963)
Echte boter (1968)
Melk is goed voor elk
Melk moet
Melk, de witte motor (1983)
Zuivel groeit met je mee (2021)
Frau Antje
In 1953 werd een reclameslogan met Frau Antje in Duitsland geïntroduceerd door het Zuivelbureau. Antje is een merknaam van NZO. Zodoende is het een collectief merk van de Nederlandse zuivelindustrie. Frau Antje is het boegbeeld van de marketing van Nederlandse zuivel (dat wil zeggen kaas en boter) in Duitsland.
Zie ook
vlaflip
Productschap Zuivel
Externe links
Officiële website NZO – Idem voor de consument – Idem voor artsen, diëtisten en andere professionals op het gebied van voeding en gezondheid
Website Frau Antje
Nederlandse organisatie
Zuivel
Zuivelpromotie
Veeteelt in Nederland
|
3132931
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Adeonella%20circumspecta
|
Adeonella circumspecta
|
Adeonella circumspecta is een mosdiertjessoort uit de familie van de Adeonidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1988 door Hayward.
Adeonidae
|
1095634
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tongriem
|
Tongriem
|
De tongriem (Latijn: frenulum linguae) is het toompje van de tong. Het is de aanhechting tussen de tong en de mondbodem met een dun muceus membraan daartussenin.
Soms is de tongriem te kort, waardoor de tong niet goed kan bewegen. Dan kan de tongriem door een arts of kaakchirurg worden doorgesneden. Als dit niet wordt gedaan, kan de spreker moeite hebben met de articulatie van bepaalde spraakklanken waarbij de tongrug (de bovenkant van de tong) tegen het verhemelte moet worden geplaatst, met name liquidae zoals de r en de l. Hier komt ook de uitdrukking "Goed van de tongriem gesneden zijn" vandaan, wat betekent dat iemand welbespraakt is.
Aan de zijde van de mondbodem ligt bij de aanhechting van de tongriem de uitgang van een aantal speekselklieren, gelegen in een kleine verdikking van het weefsel.
Extern zichtbaar lichaamsdeel
|
3522856
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Anaxipha%20biroi
|
Anaxipha biroi
|
Anaxipha biroi is een rechtvleugelig insect uit de familie krekels (Gryllidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1927 door Chopard.
biroi
|
1388958
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oblast%20Oost-Kazachstan
|
Oblast Oost-Kazachstan
|
Oost-Kazachstan (Kazachs: Шығыс Қазақстан облысы, Şığıs Qazaqstan oblısı; Russisch: Восточно-Казахстанская область) is een oblast in het oosten van Kazachstan. De hoofdstad van de oblast is Öskemen (ook bekend onder de vroegere, Russische, naam Ust-Kamenogorsk).
De Kazachse provincie is ontstaan uit het samenvoegen van twee vroegere oblasten uit de Sovjettijd, namelijk Vostotsjno-Kazachstan (Oost-Kazachstan) en Semipalatinsk.
In de gehele oblast wonen in totaal 1,4 inwoners, waarvan 283.000 in de hoofdstad.
De oblast is administratief-territoriaal ingedeeld in 19 eenheden: 15 districten (ауданы) en 4 - met district gelijkgestelde - steden (Қ.Ә.).
Externe link
officiële website van de oblast
Oost-Kazachstan
|
3432829
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ctenane%20labuana
|
Ctenane labuana
|
Ctenane labuana is een beervlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1904 door Swinhoe.
Ctenane
|
2694841
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Coelioxys%20odin
|
Coelioxys odin
|
Coelioxys odin is een vliesvleugelig insect uit de familie Megachilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1912 door Strand.
odin
|
2225997
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20Odessa%20File%20%28film%29
|
The Odessa File (film)
|
The Odessa File is een Engels-Duitse speelfilm uit 1974, geregisseerd door Ronald Neame.
Het scenario is gebaseerd op de gelijknamige roman (1972) van Frederick Forsyth.
Verhaal
Het verhaal speelt zich af in Letland, in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. In de haven van Riga worden gewonde Duitse soldaten haastig aan boord van een schip gebracht. Dan verschijnt de SS'er Eduard Roschmann, bijgenaamd ‘de Slager van Riga’, die het schip voor zijn eigen manschappen opeist. De bevelvoerende Wehrmacht-kapitein weigert mee te werken, waarop Roschmann hem doodschiet.
Een kleine twintig jaar later, op 22 november 1963, hoort de Duitse journalist Peter Miller op de autoradio dat de Amerikaanse president John F. Kennedy is doodgeschoten. Op zoek naar een eigen verhaal besluit hij een langsrijdende ambulance te volgen. Op de plaats van bestemming blijkt dat ene Salamon Tauber zelfmoord heeft gepleegd. Een bevriende politieman geeft Miller Taubers dagboeken. De joodse Tauber, een overlevende van de Holocaust, vertelt in zijn memoires over zijn tijd in het kamp van Riga en over Roschmann, die daar de leiding had. Miller, gefascineerd door Taubers verhaal, gaat op onderzoek uit. Van een vriend van Tauber verneemt hij dat Roschmann nog in leven zou zijn en contacten zou hebben met ODESSA (Organisation Der Ehemaligen SS-Angehörigen), een geheime organisatie van oud-SS'ers. Miller benadert de Duitse overheid hierover, maar krijgt geen enkele medewerking. Zijn pogingen om met Odessa-leden in contact te komen mislukken ook.
In Wenen bezoekt hij daarom de bekende nazi-jager Simon Wiesenthal. Wiesenthal vertelt hem meer over Odessa. De organisatie zou zich bezighouden met het helpen ontsnappen van gezochte oud-SS'ers en die nog steeds veel invloed in Duitsland hebben. Kort daarop wordt Miller ontvoerd door een team van de Israëlische geheime dienst Mossad. Daar hoort hij dat Roschmann inderdaad nog leeft en nu onder de naam Josef Kiefel directeur is van een groot elektronicabedrijf. Dat bedrijf is betrokken bij een geheim wapenprogramma waarmee Egypte Israël van de kaart wil vegen. De Mossad-agenten vragen Miller vervolgens of hij bij Odessa wil infiltreren. Na een intensieve training door een bekeerde oud-nazi krijgt hij de identiteit van de zojuist gestorven oud-SS'er Rolf Gunther Kolb. Vermomd als Kolb weet Miller het vertrouwen van een Odessa-advocaat te winnen. Die stuurt hem naar een drukker in Bayreuth, waar hij nieuwe papieren kan krijgen. Door een slordigheidje van Miller ontdekt Odessa diens ware identiteit echter en stuurt een huurmoordenaar achter hem aan. Miller weet te ontkomen en vindt in Bayreuth bovendien een lijst met alle namen van de Odessa-leden (The Odessa File).
Nu hij is ontmaskerd, besluit hij om direct achter Roschmann aan te gaan en dringt hij gewapend diens landgoed binnen. Roschmann denkt dat Miller hem wil doden vanwege zijn rol in de Jodenvervolging en probeert de jonge Duitser van de juistheid van de rassenleer te overtuigen. Dan blijkt dat Millers motief een persoonlijke is: zijn vader was de kapitein die in Riga door Roschmann werd doodgeschoten. Miller schiet Roschmann na een kort vuurgevecht dood. Hij wordt gearresteerd maar tot zijn verbazing na een tijdje weer vrijgelaten. De lijst met Odessa-leden belandt uiteindelijk bij Wiesenthal. De fabriek van Kiefel wordt door de Mossad in brand gestoken, waarmee er een einde komt aan het wapenprogramma voor Egypte.
Toelichting
Aan het begin van de film wordt uit naam van Frederick Forsyth beweerd dat het verhaal op ware gebeurtenissen is gebaseerd. Eduard Roschmann en Simon Wiesenthal waren inderdaad bestaande personen, maar over Odessa bestaan verschillende visies. Volgens Wiesenthal bestond er inderdaad één grote organisatie zoals in het boek en de film worden voorgesteld. Andere historici houden het er echter op dat er na de oorlog weliswaar enkele kleine groepjes oud-SS'ers waren, maar dat er geen sprake was van één grote, overkoepelende organisatie.
Rolverdeling
|-
| Jon Voight || Peter Miller
|-
| Maximilian Schell || Eduard Roschmann, voormalig commandant van het Getto van Riga
|-
| Maria Schell || mevrouw Miller
|-
| Mary Tamm || Sigi
|-
| Derek Jacobi || Klaus Wenzer
|-
| Peter Jeffrey || David Porath
|-
| Klaus Löwitsch || Gustav Mackensen
|-
| Kurt Meisel || Alfred Oster
|-
| Günter Meisner || generaal Greifel
|-
| Hannes Messemer || generaal Richard Glücks
|-
| Garfield Morgan || de Israëlische generaal van Landsverdediging
|-
|}
Externe link
Britse film
Duitse film
Film uit 1974
Boekverfilming
Thriller (film)
|
3180009
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Corolla%20calceola
|
Corolla calceola
|
Corolla calceola is een slakkensoort uit de familie van de Cymbuliidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1880 door A. E. Verrill.
Cymbuliidae
|
3068342
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Clypeobarbus%20pseudognathodon
|
Clypeobarbus pseudognathodon
|
Clypeobarbus pseudognathodon is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1915 door Boulenger.
Eigenlijke karpers
|
2240315
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Toxorhina%20%28Toxorhina%29%20dendroidea
|
Toxorhina (Toxorhina) dendroidea
|
Toxorhina (Toxorhina) dendroidea is een tweevleugelige uit de familie steltmuggen (Limoniidae). De soort komt voor in het Oriëntaals gebied.
Toxorhina
Steltmug uit het Oriëntaals gebied
|
2540525
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mordellistena%20turkmenica
|
Mordellistena turkmenica
|
Mordellistena turkmenica is een keversoort uit de familie spartelkevers (Mordellidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2003 door Odnosum.
Spartelkevers
|
5365475
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nationale%20Universiteit%20Chengchi
|
Nationale Universiteit Chengchi
|
De Nationale Universiteit Chengchi (Chinees:) is een publieke onderzoeksuniversiteit, gevestigd in Taipei, Taiwan. De universiteit werd op 20 mei 1927 opgericht in Nanjing en werd na de Chinese Burgeroorlog in 1954 heropgericht op het eiland.
In de QS World University Rankings van 2020 staat de Nationale Universiteit Chengchi wereldwijd op een 551-560ste plaats, waarmee het de 12e Taiwanese universiteit op de ranglijst is.
Chengchi
|
5586528
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stojan-Zaimovo
|
Stojan-Zaimovo
|
Stojan-Zaimovo (Bulgaars: Стоян-Заимово) is een dorp in Bulgarije. Het dorp is gelegen in de gemeente Tsjirpan, oblast Stara Zagora. Het dorp ligt 24 km ten zuidwesten van Stara Zagora en 170 kilometer ten zuidoosten van Sofia.
Bevolking
Op 31 december 2020 telde het dorp Stojan-Zaimovo 80 inwoners. Het aantal inwoners vertoonde echter tientallen jaren een dalende trend: in 1934 woonden er nog 717 mensen in het dorp.
In het dorp wonen nagenoeg uitsluitend etnische Bulgaren. In de optionele volkstelling van 2011 identificeerden 74 van de 75 respondenten zichzelf als etnische Bulgaren, oftewel 98,7% van de ondervraagden.
Plaats in Stara Zagora
|
2172809
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Himalayaberghoen
|
Himalayaberghoen
|
Het Himalayaberghoen (wetenschappelijke naam: Tetraogallus himalayensis) is een soort Fazantachtige Hoendervogel uit het geslacht Tetraogallus. De soort komt van nature voor in de Himalaya en Pamir, gebergtes in het zuiden en midden van Azië.
Kenmerken
Het Himalayaberghoen is een grote Patrijsachtige Vogel, die tussen de 54 en 72 cm lang kan worden. De tekening op de kop lijkt op die van de kleinere Aziatische Steenpatrijs (Alectoris chukar). De bovenkant van de kop, nek en bovenkant van de borst zijn lichtgrijs. De ogen en hals zijn wit met een kastanjebruine band eromheen. De bovenkant van de romp is ook grijs en de vleugels zijn bruinig. De zijkanten van de Vogels zijn zwart, wit en bruin gestreept. De onderkant van de borst wordt donkerder, de onderkant van de staart is wit. De poten en huid rond de ogen zijn geel.
Er is geen verschil in de tekening van de vrouwtjes en mannetjes, maar de vrouwtjes blijven kleiner.
Voorkomen
Het Himalayaberghoen leeft op het Tibetaans Plateau en in de Himalaya, Kunlun, Tiensjan en Pamir. In het noordoosten overlapt dit verspreidingsgebied met dat van het kleinere Tibetaans Berghoen (Tetraogallus tibetanus). Het Himalayaberghoen komt 's zomers voor op alpenweiden en rotspartijen tussen de 4000 en 5000 m hoogte. In de winter dalen de Dieren af tot rond de 2500-3000 m. Het Dier komt algemeen voor en wordt niet bedreigd.
Begin jaren 60 van de 20e eeuw zijn Himalayaberghoenen voor de jacht uitgezet in de Amerikaanse staat Nevada. De geïntroduceerde populatie heeft zich staande weten te houden in de Ruby Mountains.
Levenswijze
Het Himalayaberghoen leeft buiten het broedseizoen in kleine groepen, zodat ze predators sneller kunnen opmerken. Op dezelfde helling kunnen verschillende zulke groepen leven. Ze leven van grassen, zaden, bessen en kleine twijgjes, daaronder bessen van Ephedra en twijgjes van Artemisia. De belangrijkste natuurlijke vijand is de Steenarend.
Himalayaberghoenen zijn te herkennen aan een schelle alarmroep bestaande uit drie omhoog gaande tonen. 's Morgens vliegen de Vogels naar water onderaan de helling waarop ze wonen om te drinken, om in de loop van de dag langzaam omhoog te foerageren.
In de Himalaya is het broedseizoen tussen april en juni. Tijdens de balts beweegt het mannetje de kop naar beneden, spreidt het de vleugels uit en zet het de veren ietwat op. Daarna gaat hij snel heen en weer rennen voor het vrouwtje. Als nest wordt een plek onder een struik of steen gezocht, liefst boven een steile klif. Per nest kunnen 5 tot 12 eieren gelegd worden. De eieren zijn olijf tot bruinig van kleur, met donkere, rossige stippen. Alleen het vrouwtje broedt, maar het mannetje blijft bij het vrouwtje en houdt de wacht in de omgeving van het nest. De eieren komen na ongeveer 28 dagen uit.
Taxonomie
De soort werd samen met het verwante Kaukasisch berghoen (Tetraogallus caucasicus) beschreven door de Engelse ornitholoog George Robert Gray, op grond van een geprepareerd exemplaar dat de Britse consul in Tabriz aan de Zoological Society of London had gestuurd en vergelijkingen daarvan met tekeningen van Sir William Jardine en Prideaux John Selby. Gray kon aannemelijk maken dat sprake was van twee verschillende, verwante soorten.
Er worden zes ondersoorten onderscheiden:
T. h. sauricus: Tarbagataj-gebergte
T. h. sewerzowi: Tiensjan-gebergte.
T. h. incognitus: Zuid-Tadzjikistan en Noord-Afghanistan.
T. h. himalayensis: van oostelijk Afghanistan tot noordwestelijk India en westelijk Nepal.
T. h. grombczewskii: zuidelijk Xinjiang en noordelijk Tibet.
T. h. koslowi: zuidwestelijk Xinjiang, noordelijk Qinghai en zuidwestelijk Gansu.
Phasianidae
Dier uit het Palearctisch gebied
IUCN-status niet bedreigd
|
505870
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Moutier-Rozeille
|
Moutier-Rozeille
|
Moutier-Rozeille is een gemeente in het Franse departement Creuse (regio Nouvelle-Aquitaine) en telt 435 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Aubusson.
Geografie
De oppervlakte van Moutier-Rozeille bedraagt 19,4 km², de bevolkingsdichtheid is 22,4 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Creuse
|
3562543
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Binaghites
|
Binaghites
|
Binaghites is een geslacht van kevers uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1937 door Jeannel.
Soorten
Het geslacht Binaghites omvat de volgende soorten:
Binaghites affinis (Baudi di Selva, 1871)
Binaghites armellinii (Ganglbauer, 1900)
Binaghites grajus (Jeannel, 1937)
Binaghites subalpinus (Baudi di Selve, 1871)
Loopkevers
|
5302611
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Richard%20de%20Vere
|
Richard de Vere
|
Richard de Vere, 11e graaf van Oxford, (Castle Hedingham, 15 augustus 1385 – Earls Colne, 15 februari 1417) was een Engelse edelman.
Levensloop
Richard was de oudste zoon van Aubrey de Vere, graaf van Oxford, uit diens huwelijk met Alice, dochter van baron John Fitzwalter. Hij was nog minderjarig toen zijn vader in 1400 overleed. Aanvankelijk werd hij onder het regentschap van zijn moeder geplaatst, maar na haar dood in 1401 schonk koning Hendrik IV van Engeland het regentschap aan zijn schoonmoeder Joan FitzAlan, de moeder van zijn eerste echtgenote Mary de Bohun. Op 21 december 1406 kwam Richard officieel in het bezit van zijn landerijen.
In augustus 1412 was hij een van de militairen die onder leiding van Thomas van Clarence naar Normandië zeilde om de Armagnacs bij te staan in hun burgeroorlog tegen de Bourguignons. In augustus 1415 was hij een van de edelen in de rechtbank die Richard van Conisburgh en Henry Scrope ter dood veroordeelde voor hun aandeel in het Southampton Plot dat als doel had om koning Eduard V af te zetten. Een paar dagen na hun proces zeilde Richard de Vere naar Frankrijk en op 25 oktober 1415 was hij een van de Engelse legeraanvoerders in de Slag bij Azincourt, waarbij de Fransen een desastreuze nederlaag leden. In mei 1416 werd hij toegelaten tot de Orde van de Kousenband en hetzelfde jaar zeilde hij met de Engelse vloot naar Frankrijk om Harfleur te bevrijden. Op 15 augustus 1416 vocht hij tevens mee in de zeeslag aan de monding van de Seine.
In februari 1417 stierf Richard de Vere op 31-jarige leeftijd. Hij werd bijgezet in Earls Colne en zijn bezittingen werden geërfd door zijn minderjarige zoon John de Vere.
Richard DeVere was van 1979 tot 1981 een personage in de sitcom To the Manor Born.
Huwelijken en nakomelingen
Omstreeks het jaar 1399 huwde hij met zijn eerste echtgenote Alice Holland (1392-1406), dochter van John Holland, hertog van Exeter. Uit dit huwelijk werden geen kinderen geboren.
Rond 1406-1407 hertrouwde hij met Alice Sergeaux (1386-1452), dochter van Richard Sergeaux en weduwe van Guy St Aubin. Na zijn dood zou Alice trouwen met Nicholas Thorley. Ze kregen drie kinderen:
John (1408-1462), graaf van Oxford
Robert (1410-1461), seneschalk van Gascogne, huwde met Joan Courtenay, dochter van Hugh Courtenay en weduwe van Nicholas Carew.
Richard, huwde met Margaret Percy, dochter van Henry Percy en weduwe van baron Henry Grey
Engelse adel
Richard de V
Richard de V
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.