id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
150
| title
stringlengths 1
90
| text
stringlengths 21
104k
|
|---|---|---|---|
3330068
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Clivina%20biroi
|
Clivina biroi
|
Clivina biroi is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1951 door Kult.
biroi
|
4259617
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Spoorlijn%20Ibbenb%C3%BCren%20-%20Lengerich
|
Spoorlijn Ibbenbüren - Lengerich
|
|}
De spoorlijn Ibbenbüren - Lengerich is een Duitse spoorlijn en is als spoorlijn 9165 onder beheer van DB Netze.
Geschiedenis
Het traject werd door de Vering & Waechter geopend op 19 juli 1901. Tot 1968 heeft er personenvervoer plaatsgevonden op de lijn, sinds 2010 is wegens schade door het wegspoelen van de baandam het gedeelte tussen Brochterbeck en Tecklenburg gesloten. In november 2014 is bekendgemaakt dat de TWE voornemens is de lijn te verkopen.
Anno 2017 is begonnen, de spoorlijn te restaureren om er een museumspoorlijn van de Teuto-Express van te maken. Anno 2020 is het traject tussen Ibbenbüren en Brochterbeck, met het zijlijntje naar Dörenthe (binnenhaven aan het Dortmund-Eemskanaal) voor dit doel in gebruik. Het gedeelte tussen Brochterbeck via Tecklenburg naar Lengerich is nog gesloten.
Aansluitingen
In de volgende plaatsen is of was er een aansluiting op de volgende spoorlijnen:
Ibbenbüren DB 2992, spoorlijn tussen Löhne en Rheine
Brochterbeck DB 9166, spoorlijn tussen Brochterbeck en Hafen Saerbeck
Lengerich DB 2200, spoorlijn tussen Wanne-Eickel en HamburgDB 9163, spoorlijn tussen Lengerich en Gütersloh
Literatuur
Eisenbahnatlas Deutschland. Schweers + Wall, Aachen 2005, .
Ibbenbüren - Lengerich
|
5786558
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Interlands%20Welsh%20voetbalelftal%201930-1939
|
Interlands Welsh voetbalelftal 1930-1939
|
Deze pagina toont een chronologisch en gedetailleerd overzicht van de interlands die het Welsh voetbalelftal heeft gespeeld in de periode 1930 – 1939.
Interlands
1930
1931
1932
1933
1934
1935
1936
1937
1938
1939
Lijsten van voetbalinterlands Wales
Interlandvoetbal 1930-1939
|
693218
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Joannes%20Arnold%20van%20de%20Wal
|
Joannes Arnold van de Wal
|
Joannes Arnold van de Wal of Vandewal (Bree, 30 januari 1749 - Kleine-Brogel, 21 september 1789) staat beter bekend onder de bijnaam Nolleke van Geleen.
Hij was de zoon van Joannes van de Wal (Geleen) en Elisabeth Willox (Neeroeteren). Op 9 september 1770 huwde Arnold met Barbara (Berbke) Baggen. Arnold van de Wal en Barbara Baggen kregen zes kinderen.
Arnold werd kapitein van de Bokkenrijders in Bree in 1782 en ging verder onder de naam Nolleke van Geleen. Onder zijn leiding werden diverse inbraken gepleegd en brandbrieven gelegd. Nolleke van Geleen werd op 9 juli 1789 aangehouden op bevel van luitenant-drossaard Van de Cruys. Op 21 september 1789 werd hij opgehangen. Barbara Baggen werd later opgepakt en op 2 januari 1790 opgehangen.
Externe link
Wie was Nolleke van Geleen?
Zuid-Nederlands crimineel (voor 1830)
Zuid-Nederlands geëxecuteerd persoon (voor 1830)
Persoon in de Nederlanden in de 18e eeuw
|
18084
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Empirisch%20onderzoek
|
Empirisch onderzoek
|
Empirisch onderzoek omvat elke wetenschappelijke onderzoeksactiviteit die directe, eigen waarnemingen gebruikt.
Historisch gezien begon de empirische wetenschapsbeoefening een grotere rol te spelen met Roger Bacon (1214-1294) net na de 'renaissance van de twaalfde eeuw', op het snijvlak van hoge en late middeleeuwen. Bacon was, in een tijdperk van vooral speculatieve wetenschapsbeoefening, een vroege aanhanger van het empirisme, dat vanaf de Verlichting als enig aanvaarde natuurwetenschappelijke methode zou overblijven (na de zogenoemde wetenschappelijke revolutie).
Het principe van het empirisme is de inductie.
Men begint met waarnemingen.
Men formuleert op grond daarvan vervolgens een algemenere wetmatigheid (wet).
Men stelt op grond van de geconstateerde wetmatigheid een hypothese op.
Deze hypothese wordt getoetst door middel van een experiment en zo probeert men de eerder geformuleerde wetmatigheid te verifiëren of te falsifiëren.
Bij het onderzoek is het van belang dat er precies te werk wordt gegaan en dat de gemeten resultaten teruggekoppeld worden naar de onderzoeksvraag. Het empirisch resultaat is dan ook puur gebaseerd op individueel wetenschappelijk onderzoek, nooit op een uitgewerkte theoretische onderbouwing vooraf.
Zie ook
Empirische cyclus
Logisch positivisme
Confirmatie
Veldwerk
Onderzoek
|
717008
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zickhusen
|
Zickhusen
|
Zickhusen is een gemeente in de Duitse deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren, en maakt deel uit van het Landkreis Nordwestmecklenburg.
Zickhusen telt inwoners.
Gemeente in Mecklenburg-Voor-Pommeren
|
3690178
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zeugnomyia%20aguilari
|
Zeugnomyia aguilari
|
Zeugnomyia aguilari is een muggensoort uit de familie van de steekmuggen (Culicidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1953 door Baisas & Feliciano.
Steekmuggen
|
3539771
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Uromenus%20melillae
|
Uromenus melillae
|
Uromenus melillae is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1994 door Nadig.
melillae
|
2117517
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fundaci%C3%B3n%20NMAC
|
Fundación NMAC
|
Fundación NMAC is een beeldenpark in Vejer de la Frontera in de Spaanse provincie Cádiz.
Het beeldenpark is gesticht in 2001 en beschikt over een permanente collectie internationale, moderne en hedendaagse beeldhouwkunst, waarbij de nadruk ligt op installatie-, conceptuele- en performancekunst, alsmede land art-projecten. Regelmatig worden wisseltentoonstellingen georganiseerd. Het 30 hectare grote park ligt in de Dehesa de Montenmedia en grenst aan het natuurgebied Parque Natural de la Breña y Marismas del Barbate.
Permanente collectie
Adel Abdessemed : Salam Europe! (2006)
Marina Abramović : El Héroe (2001)
Marina Abramović : Human Nests (2001)
Pilar Albarracín : La Noche 1002/Lunares (2001)
Maja Bajevic : Sculpture for the Blind/Le Voyage (2006)
Gunilla Bandolin : Sky's Impression (2001)
Maurizio Cattelan : San título (2001)
Olafur Eliasson : Quasi Brick Wall (2002)
Jeppe Hein : Modified Social Benches (2006)
Sol LeWitt : Cinderblock (2001)
Michael Lin : Garden Passage (2003)
Cristina Lucas : Tu también puedes caminar (2006)
Pascale Marthine Tayou : Plansone Duty Free (2006)
Aleksandra Mir : Love Stories (2004/07)
Richard Nonas : River Run/Snake in the Sun (2001)
Roxy Paine : Transplantado (2001)
Ester Partegàs : Yo Recuerdo (2003)
MP y MP Rosado : Secuencia ridicula (2002)
Fernando Sánchez Castillo : Fuente (2003)
Santiago Sierra : 3000 huecos de 180x70x70 cada uno (2002)
Susana Solano : Encens y Mirra (2003)
Huang Yong Ping : Hammam o Baño Árabe (2003)
Shen Yuan : Puente (2004)
James Turrell : Second Wind'' (2005)
Fotogalerij
Externe link
Website Fundación NMAC
Beeldenpark in Spanje
Cádiz (provincie)
|
400652
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Villarbasse
|
Villarbasse
|
Villarbasse is een gemeente in de Italiaanse provincie Turijn (regio Piëmont) en telt 2894 inwoners (31-12-2004). De oppervlakte bedraagt 10,4 km², de bevolkingsdichtheid is 278 inwoners per km².
Demografie
Villarbasse telt ongeveer 1170 huishoudens. Het aantal inwoners steeg in de periode 1991-2001 met 3,8% volgens cijfers uit de tienjaarlijkse volkstellingen van ISTAT.
Geografie
Villarbasse grenst aan de volgende gemeenten: Rivoli, Rosta, Reano, Rivalta di Torino, Sangano.
Externe link
http://www.comune.villarbasse.to.it/
Gemeente in Turijn
|
2859087
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pont%20Atlas
|
Pont Atlas
|
De Pont Atlas (of Pont Atlas V) is een verkeersbrug over de Maas in de Belgische stad Luik ter hoogte van de wijk Droixhe. De eerste brug op deze plaats, bekend onder de naam pont de Coronmeuse, werd in 1930 in gebruik genomen. De brug was toen een onderdeel van de wereldtentoonstelling, die in Luik werd gehouden. In het begin van de Tweede Wereldoorlog werd de brug grotendeels verwoest.
De nieuwe brug werd in 1947 in gebruik genomen en overspant het Afwateringskanaal, de Maas en het Kanaal Luik-Maastricht. De totale lengte is 315 meter.
De brug is genoemd naar de Atlas V, een boot die in januari 1917, tijdens de Eerste Wereldoorlog, 107 personen via de Maas over de grens naar Nederland smokkelde.
Brug in Luik (stad)
Oeververbinding over de Maas in België
|
3315246
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Scylaticus%20chrysotus
|
Scylaticus chrysotus
|
Scylaticus chrysotus is een vliegensoort uit de familie van de roofvliegen (Asilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1992 door Londt.
Roofvliegen
|
3974332
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Olijfflanknontimalia
|
Olijfflanknontimalia
|
De olijfflanknontimalia (Schoeniparus dubius synoniem: Alcippe dubia) is een zangvogel uit de familie Pellorneidae.
Verspreiding en leefgebied
Deze soort telt 5 ondersoorten:
S. d. mandellii: van de oostelijke Himalaya tot westelijk Myanmar.
S. d. intermedius: noordoostelijk en oostelijk Myanmar en westelijk Yunnan (zuidelijk China).
S. d. genestieri: zuidelijk en zuidoostelijk China en noordelijk Indochina.
S. d. cui: zuidoostelijk Laos en centraal Vietnam.
S. d. dubius: zuidoostelijk Myanmar en westelijk Thailand.
Externe link
Avibase
Pellorneidae
Dier uit het Oriëntaals gebied
IUCN-status niet bedreigd
|
3224907
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gorua%20partita
|
Gorua partita
|
Gorua partita is een vlinder uit de familie spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1856 door Walker.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Spinneruilen
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
1561912
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Soulcalibur%20Legends
|
Soulcalibur Legends
|
is een actie-avonturenspel voor de Wii, uitgebracht in 2007. Het spel is een spin-off van Namco Bandai's succesvolle Soul-serie.
Het spel bevat naast een singleplayer verhaallijn ook een multiplayermode voor vier spelers.
Verhaal
Het verhaal van Soulcalibur Legends speelt zich af tussen de spellen Soul Edge en Soulcalibur, en draait om Siegfried Schtauffens transformatie naar Nightmare. Het spel begint op het punt waar Siegfried de Soul Edge vindt. Hij vecht met Cervantes om dit zwaard. Later krijgt hij van de gemaskerde keizer de taak om de andere stukken van de Soul Edge te vinden.
Personages
Het spel bevat zeven bespeelbare personages:
Astaroth α
Heishirō Mitsurugi
Isabella "Ivy" Valentine
Lloyd Irving
Sophitia Alexandra
Siegfried Schtauffen
Taki
Ontvangst
Het spel werd ontvangen met gemengde reacties, maar kreeg van critici doorgaans een goede beoordeling. Een aantal van deze beoordelingen zijn:
Nintendo Power -- 6,5/10
1UP.com -- 6,8/10
IGN -- 6,0/10
GameTrailers -- 6,3/10
Famitsu -- 7/7/7/6
GameSpot -- 3,5/10
Electronic Gaming Monthly -- 6,0/7,0/4,5
Game Informer -- 4/10
Edge -- 2/10
X-Play -- 2/5
Computerspel uit 2007
Soulserie
Wii-spel
|
5173427
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bactrocera%20obscura
|
Bactrocera obscura
|
Bactrocera obscura is een vliegensoort uit de familie van de boorvliegen (Tephritidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1931 door Malloch.
Boorvliegen
|
966074
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Shootboksen
|
Shootboksen
|
Shootboksen is een aan kickboksen en vale tudo verwante vechtsport. Het is in 1985 ontwikkeld door de Japanse kickbokskampioen Caesar Takeshi. Net als bij veel andere vechtsporten zijn er drie juryleden (judges). De wedstrijden duren afhankelijk van het niveau 3 of 5 rondes van ieder 3 minuten.
Het is bij shootboksen in tegenstelling tot bij het normale kickboksen toegestaan om staande "chockes" en andere soort grepen toe te passen. Ook worden er punten geteld bij het omverwerpen van de tegenstander
Externe links
www.shootboxing.org
Japanse vechtkunst
|
150226
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pinneberg
|
Pinneberg
|
het Noord-Duitse
Kreis Pinneberg
Pinneberg (stad)
graafschap Holstein-Pinneberg
|
2234663
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Austrolimnophila%20%28Austrolimnophila%29%20pristina
|
Austrolimnophila (Austrolimnophila) pristina
|
Austrolimnophila (Austrolimnophila) pristina is een tweevleugelige uit de familie steltmuggen (Limoniidae). De soort komt voor in het Australaziatisch gebied.
Austrolimnophila
Steltmug uit het Australaziatisch gebied
|
5656198
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Greta%20Magnusson
|
Greta Magnusson
|
Greta Grossman geboortenaam Greta Magnusson (Helsingborg, 21 juli 1906 - 1999) was een Zweeds architect en meubelontwerper. Ze was een invloedrijk figuur in de experimentele architectuurwereld.
Biografie
Greta Magnusson komt uit een familie van meubelmakers en ging in de leer bij meubelfabrikant Kärnans in Helsingborg nadat haar studies. In 1928 ging Magnusson Meubelontwerp studeren aan de Konstfack in Stockholm. Lazter studeerde ze nog architectuur in Stockholm.
Nadat ze even werkte bij Westerberg's, richtte ze haar eigen bedrijf Studio op dat gelegen was op Stureplan. In 1940 verliet ze Zweden en ging in Los Angeles wonen.
Ze trouwde in 1933 met de Britse jazzmuzikant Billy Grossman en bleef kinderloos.
Werk (selectie)
Gräshoppa (1947), Staande lamp
Eget hus (1948), villa in Beverly Hills
Cobra (1948), lamp
62-Series (1952), kast
Villa Sundin (1959) huis in Hudiksvall
Erkentelijkheden (selectie)
1933 - 2de prijs (Stockholm Craft Association)
1933 - Furniture Design Award van de Swedish Society of Industrial Design en werd ze de eerste vrouw die de prijs won.
1948 - Eget hus Haar eerste villa gepubliceerd in het tijdschrift Arts & Architecture
1950 - Good Design Award voor Cobra.
Zweeds ontwerper
Zweeds architect
|
4927250
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tien%20kleine%20negertjes%20%28lied%29
|
Tien kleine negertjes (lied)
|
Tien kleine negertjes (Engels: Ten Little Niggers) is een Amerikaans kinderliedje uit 1868. Het liedje is een aftelrijm waarbij een gezelschap van tien kleine negertjes bij ieder couplet kleiner wordt.
Geschiedenis
Het werd oorspronkelijk in 1868 uitgebracht als Ten Little Injuns, waarin indianen de hoofdrol speelden, en kwam een jaar later als 'Ten Little Niggers' uit. Het lied werd opgevoerd in de in Amerika populaire minstrel shows.
Het liedje werd naast bladmuziek uitgebracht als kinderprentenboek. Via Engeland en Duitsland verspreidde het boek zich in veel Europese landen. De oudst bekende Nederlandstalige editie is 'Tien kleine nikkertjes' uit 1877. Het is sindsdien vele malen opgenomen in bundels.
Op het liedje zijn de misdaadroman Tien kleine negertjes uit 1939 van Agatha Christie en diverse verfilmingen van dit boek gebaseerd. Op basis van het oorspronkelijke rijm zijn varianten uitgebracht waarbij soldaatjes, biggetjes, vogels, hondjes of fictieve figuren de hoofdrol spelen.
Het gebruik van het woord negertje is vanwege negatieve associaties eind 20e eeuw ter discussie komen te staan. Daarnaast verdwijnen in bepaalde varianten de negertjes door onmatigheid waardoor een stereotypering wordt neergezet van onbeheerste lusten en driften.
Originele tekst Ten Little Injuns
Nederlandse tekst
Amerikaanse tekst
Uitvoeringen (selectie)
Zie ook
Drie kleine visjes
Kinderlied
Amerikaans lied
|
2211999
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pseudoneureclipsis%20amulius
|
Pseudoneureclipsis amulius
|
Pseudoneureclipsis amulius is een schietmot uit de
familie Dipseudopsidae. De soort komt voor in het Oriëntaals gebied.
Schietmot uit het Oriëntaals gebied
Dipseudopsidae
|
1312428
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chromatogram
|
Chromatogram
|
Een chromatogram is een visuele weergave van de gescheiden stoffen verkregen door chromatografie (een aantal laboratoriumtechnieken om mengsels te scheiden). Verschillende pieken of patronen in het chromatogram wijzen op het voorkomen van verschillende componenten in het gescheiden mengsel.
Bij high-performance liquid chromatograpy (HPLC) (ook aangeduid als high-pressure liquid chromatography) en gaschromatografie (GC) geldt dat er een tweedimensionale weergave van het detectorsignaal uitgezet wordt tegen de tijd. Er ontstaat een piek op het tijdstip waarop de stof langs de detector komt.
Bij papierchromatografie (PC) en dunnelaagchromatografie (DLC) geldt de gescheiden stoffen als vlekken op het DLC plaatje of papiertje verschijnen.
Scheiding
Aan de hand van een chromatogram kan bepaald worden of een scheiding goed is verlopen. Er zijn verschillende soorten chromatogrammen afhankelijk van de gebruikte chromatografie techniek. Bij papierchromatografie en dunnelaagchromatografie wordt de scheiding bepaald aan de hand van vlekken op het gebruikte blad of plaat. Bij high-performance liquid chromatograpy en gaschromatografie wordt de scheiding bepaald aan de hand van pieken op het chromatogram.
Bepaling
Kwalitatieve bepaling
Aan de hand van een chromatogram kan men onder andere bepalen welke stoffen een mengsel bevat, hoe complex het analyt is en hoe zuiver het mengsel is. Zo kan er bijvoorbeeld worden geanalyseerd of een mengsel het gewilde analyt bevat.
Het analyt kan bepaald worden door een chromatogram te maken van een referentiestof. Een referentiestof is een stof waarvan je verwacht dat de eigenschappen overeenkomen met de gebruikte analyt.
Een chromatogram uit HPLC of GC geeft pieken weer. De plek van een piek op het chromatogram wordt bepaald door de retentietijd. De retentietijd is de tijd vanaf de start van de meting tot het verschijnen van de piek van het betreffende analyt. Door de retentietijd van een referentiestof te berekenen en te vergelijken met de retentietijd van het analyt, kan er worden bepaald of het analyt overeenkomt met de referentiestof.
Een chromatogram uit dunnelaagchromatografie en papierchromatografie geeft vlekken weer. Deze zijn niet altijd met het blote oog te zien zonder hulpmiddelen. Om de vlekken zichtbaar te maken, kan men ultraviolet licht gebruiken of een geschikt reagens zoals kaliumpermanganaat (KMnO4) spray. Het analyt kan worden bepaald door de vlekken van de referentiestof te vergelijken met de vlekken van het te analyseren mengsel op de DLC-plaat. Door naar de hoogte van de vlekken te kijken op de DLC-plaat kan worden bepaald of het mengsel het desbetreffende analyt bevat.
Kwantitatieve bepaling
Bij technieken in chromatografie waar de metingen resulteren in pieken, geldt dat de concentratie van het analyt overeenkomt met de oppervlakte onder de piek van het analyt. Een andere manier om de concentratie van het analyt te bepalen is door een ijklijn te maken. Dit wordt gedaan door het pure analyt in een geschikt oplosmiddel op te lossen en vervolgens hiervan een verdunningsreeks te maken. Van de verschillende verdunningen wordt een chromatogram genomen en uitgezet in een grafiek met de concentratie van de oplossing tegen het detectorsignaal, dit is de zogenaamde ijklijn. Het detectorsignaal van het te bepalen analyt, verkregen uit het chromatogram, kan in de ijklijn worden gezet en worden afgelezen.
Bepaling kolomefficiëntie
Bij technieken in de chromatografie waar de metingen resulteren in pieken, kunnen de pieken gebruikt worden om andere bepalingen te maken.
Het schotelgetal is een maat voor de efficiëntie van een chromatografisch kolom, welke afhankelijk is van de kwaliteit en de lengte van de kolom. Hoe groter dit getal, hoe groter de efficiëntie van een kolom. Het schotelgetal kan berekend worden met de formule:
Waarbij:
de retentietijd
de breedte van de piek op 50% van de piekhoogte
Vaak kan de schotelhoogte ook gebruikt worden om de efficiëntie van een kolom te achterhalen. De schotelhoogte kan berekend worden met de formule:
Waarbij:
de lengte van de kolom
het schotelgetal
Bepaling retentie-/capaciteitsfactor
Bij scheidingsmethoden waar gebruik wordt gemaakt van kolommen is de capaciteitsfactor een uitdrukking voor de prestatie van de kolom. Dit geldt voor chromatografie technieken zoals GC of HPLC. De capaciteitsfactor is niet afhankelijk van de flow rate of de kolom lengte, maar wel van de experimentele condities. De retentiefactor is een maat voor de tijd waarin een stof zich in de stationaire fase bevindt ten opzichte van de tijd waarin een stof zich in de mobiele fase bevindt. De capaciteitsfactor kan als volgt worden berekend:
Waarbij:
de retentietijd
de dode tijd
Bij chromatografie waar de scheidingen resulteren in vlekken op een plaat of blad, zoals TLC en papierchromatografie, wordt er gesproken over de retentiefactor. Dit is een maat voor de affiniteit van het analyt voor het plaatje. De retentiefactor kan berekend worden met de formule:
De waarde zou tussen 0 en 1 moeten liggen. Hoe minder affiniteit het analyt voor het plaatje heeft, hoe verder de vlek van het analyt komt op het plaatje en hoe groter de retentiefactor en andersom.
Bepaling resolutie
De resolutie is een maat voor de scheiding van twee stoffen in de chromatografie gedurende de metingstijd van een experiment. De scheiding is afhankelijk van de omstandigheden van het experiment en de affiniteit van de stoffen voor de stationaire fase, dit is bij elke stof anders. Als er meerdere stoffen in een oplossing zitten, zal de stof met de hogere affiniteit voor de stationaire fase meer binden aan de stationaire fase en dus meer vertraging oplopen dan de stof met een lagere affiniteit. De resolutie kan als volgt berekend worden:
Waarbij:
het verschil tussen de retentietijden van twee pieken
de gemiddelde piekhoogte op de helft van de piekbreedte van de twee pieken
Voor een kwantitatieve bepaling is een resolutie van R > 1,5 nodig. Bij deze waarde liggen de pieken helemaal uit elkaar en kan van beide grafieken de oppervlakte bepaald worden. De oppervlaktes van de pieken kunnen gebruikt worden om de verhouding van twee stoffen in een oplossing te bepalen.
De ideale piek
De ideale piek heeft de vorm van een Gausscurve. De Gausscurve geeft zowel het verband tussen de breedte van de piek en de standaarddeviatie als het verdelingcoëfficiënt aan. Het verband tussen de breedte van de piek en de standaarddeviatie kan worden aangeduid met de volgende formules:
Waarbij:
de breedte van de piek
de breedte van de piek op 50% van de piekhoogte
de standaarddeviatie
De verdelingscoëfficiënt is in dit geval gelijk aan de verhouding tussen de stoffen in de mobiele- en stationaire fase en kan als volgt berekend worden:
Waarbij:
de concentratie van het analyt in de stationaire fase
de concentratie van het analyt in de mobiele fase
Wanneer de verhouding van deze twee concentraties 1:1 is, is er sprake van een ideale curve, de Gausscurve.
Afwijkingen
De pieken uit de chromatogrammen uit GC en HPLC zijn vaak niet ideaal zoals de Gausscurve. Zo kan er fronting en tailing optreden. Fronting wordt veroorzaakt door een overladen sample of door een te hoge flow rate, waardoor de sample geen evenwicht kan vormen tussen de mobiele- en de stationaire fase. Bij tailing is er sprake van piekverbreding aan het einde van de curve. Dit wordt veroorzaakt door de leeftijd van de kolommen, hierdoor daalt de resolutie. Een mate voor de asymmetrie van een piek wordt weergegeven als de symmetriefactor. De symmetriefactor wordt berekend op 10% van de piekhoogte met de volgende formule:
Waarbij:
afstand van het begin van de piek tot het midden van de piek
afstand van het midden van de piek tot het einde van de piek
De tailing factor wordt op 5% van de piekhoogte berekend met de volgende formule:
Een waarde van T = 1 betekent dat de piek symmetrisch is.
Referenties
Chromatografie
|
3287683
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Atrasana%20nigrosignata
|
Atrasana nigrosignata
|
Atrasana nigrosignata is een vlinder uit de familie tandvlinders (Notodontidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1975 door Sergius Kiriakoff.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Tandvlinders
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
149449
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Landkreis%20Heidekreis
|
Landkreis Heidekreis
|
Landkreis Heidekreis is een Landkreis in de Duitse deelstaat Nedersaksen, gelegen op en nabij de Lüneburger Heide. De Landkreis telt inwoners () op een oppervlakte van km². Op had van de inwoners een niet-Duits staatsburgerschap ( niet-Duitsers) en hadden inwoners het Nederlandse staatsburgerschap.
De twee voormalige Landkreise Soltau en Fallingbostel fuseerden in 1977 tot de Landkreis Soltau-Fallingbostel. Na langdurig overleg besloot de Kreistag om de naam te wijzigen. Na goedkeuring door de regering van Nedersaksen werd met ingang van 1 augustus 2011 de naam gewijzigd in Heidekreis. Kreisstadt is Bad Fallingbostel.
Steden en gemeenten
Heidekreis is onderverdeeld in negen eenheidsgemeenten en drie samtgemeinden. Daarnaast is een deel van de Landkreis niet ingedeeld bij een gemeente.
Eenheidsgemeenten
Samtgemeinden met deelnemende gemeenten (* = bestuurszetel)
Gemeentevrij gebied
Osterheide, het donkerder grijze gebied op de kaart, in het zuidoosten
Bevolkingsontwikkeling
Heidekreis
|
4550581
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Conservatieve%20Volkspartij%20van%20Estland
|
Conservatieve Volkspartij van Estland
|
De Conservatieve Volkspartij van Estland (Estisch: Eesti Konservatiivne Rahvaerakond; afgekort EKRE) is een nationalistische en rechts-conservatieve politieke partij in Estland die geleid wordt door Martin Helme (zoon van oprichter en voormalig voorzitter Mart Helme). De partij ontstond in 2012 door een fusie van de Estse Volksunie (Eestimaa Rahvaliit) en de Patriottische Beweging (Eesti Rahvuslik Liikumine).
Inzake het immigratiestandpunt gaat men uit van een sterk doorleefd identitarisme. De partij staat voor onder meer voor versterking van de Estische staat, afwijzing van het Verdrag van Lissabon en bestrijding van de "linkse geslachtsideologie".
Verkiezingsresultaten
Bij de parlementsverkiezingen van 2015 behaalde de EKRE zeven zetels in de Riigikogu, het nationale parlement van Estland. Vier jaar later, in 2019, werd dit zetelaantal uitgebreid naar 19, waarna de partij deel ging uitmaken van het tweede kabinet van premier Jüri Ratas. In deze regering vormde de EKRE een coalitie met de Centrumpartij en Isamaa. Na de val van dit kabinet in januari 2021 belandde de EKRE weer in de oppositie. Bij de parlementsverkiezingen van 2023 raakte de partij twee zetels kwijt.
Bij de Europese verkiezingen van 2019 behaalde de partij één zetel in het Europees Parlement. De Europarlementariër namens de partij werd Jaak Madison.
Estische politieke partij
Nationalistische partij
|
3597715
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aprostocetus%20taosae
|
Aprostocetus taosae
|
Aprostocetus taosae is een vliesvleugelig insect uit de familie Eulophidae. De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2011 door Triapitsyn.
taosae
|
1175555
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20La%20Norville%20-%20Saint-Germain-l%C3%A8s-Arpajon
|
Station La Norville - Saint-Germain-lès-Arpajon
|
La Norville - Saint-Germain-lès-Arpajon is een station aan lijn C van het RER-netwerk gelegen in de Franse gemeente La Norville in het departement Essonne.
La Norville - Saint-Germain-les-Arpajon
La Norville - Saint-Germain-les-Arpajon
|
3439531
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lacosoma%20ludolpha
|
Lacosoma ludolpha
|
Lacosoma ludolpha is een vlinder uit de familie van de Mimallonidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1928 door Schaus.
Mimallonidae
|
2529738
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Physonota
|
Physonota
|
Physonota is een geslacht van kevers uit de familie bladkevers (Chrysomelidae).
De wetenschappelijke naam van het geslacht werd in 1854 gepubliceerd door Carl Henrik Boheman.
Soorten
Physonota alutacea Boheman, 1854
Physonota calcarata (Boheman, 1854)
Physonota convexa Boroweic, 1995
Physonota puncticollis Boroweic, 1995
Bladkevers
|
504371
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/La%20Chapelle-sur-Coise
|
La Chapelle-sur-Coise
|
La Chapelle-sur-Coise is een gemeente in het Franse departement Rhône (regio Auvergne-Rhône-Alpes) en telt 382 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Lyon.
Geografie
De oppervlakte van La Chapelle-sur-Coise bedraagt 6,5 km², de bevolkingsdichtheid is 58,8 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Chapelle-sur-Coise
|
2918844
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Praon%20simulans
|
Praon simulans
|
Praon simulans is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Provancher in 1886.
simulans
|
2558167
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Peschetius%20ultimus
|
Peschetius ultimus
|
Peschetius ultimus is een keversoort uit de familie waterroofkevers (Dytiscidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2003 door Biström & Nilsson.
Waterroofkevers
|
3724437
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zaphne%20tristis
|
Zaphne tristis
|
Zaphne tristis is een vliegensoort uit de familie van de bloemvliegen (Anthomyiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1926 door Ringdahl.
Bloemvliegen
|
2687837
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Halictus%20hedini
|
Halictus hedini
|
Halictus hedini is een vliesvleugelig insect uit de familie Halictidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1934 door Blüthgen.
hedini
|
1453271
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/I%20Still%20Haven%27t%20Found%20What%20I%27m%20Looking%20For
|
I Still Haven't Found What I'm Looking For
|
I Still Haven't Found What I'm Looking For is een nummer van de Ierse band U2.
Het nummer werd in april 1987 als single van het album The Joshua Tree uitgebracht.
Het nummer is ook op de cd's The Best of 1980-1990 en Rattle and Hum te vinden.
Het nummer werd voor het eerst in Tempe, Arizona gespeeld tijdens het eerste concert van The Joshua Tree Tour. In deze versie verwerkte Bono ook stukjes uit Exodus en Three Little Birds van Bob Marley. Ook op het album Rattle and Hum staat een live-versie, waarin gospelkoor New Voices of Freedom meezingt. Deze versie is opgenomen op 28 september 1987 in Madison Square Garden. Later heeft het koor nog een studioversie opgenomen voor hun album Rockspel.
Ook zangeres Cher heeft het nummer gecoverd, zij opende haar Believe tour met I Still Haven't Found What I'm Looking For.
Andere artiesten die het nummer gecoverd hebben, zijn:
Disturbed
Seal
Steve Winwood
Vertical Horizon
Venice
Ook op het album Rhythms del Mundo van Buena Vista Social Club staat een versie van I Still Haven't Found What I'm Looking For, nu in duet met zangeres Coco Freeman.
Tijdens The Passion Hemelvaart 2023 zongen Marlijn Weerdenburg (Maria) en Bertie Wieringa (Maria-Magladena) samen een Nederlandse versie van dit nummer, genaamd: Nog Steeds Niet Gevonden.
Radio 2 Top 2000
Opmerkelijke feiten
De werktitel van het I Still Haven't Found What I'm Looking For was "Under the Weather", en het nummer had toen nog een andere melodie.
Het is het meest gecoverde nummer van U2.
De kazoo-versie van Negativland uit 1999 is de meest controversiële cover.
Single uit 1987
Nummer van U2
Nummer van Cher
|
5375354
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nagadeba
|
Nagadeba
|
Nagadeba is een geslacht van vlinders van de familie spinneruilen (Erebidae), uit de onderfamilie Calpinae.
Soorten
N. celenoalis Walker, 1858
N. cinerea Hampson, 1895
N. indecoralis Walker, 1865
N. obenbergeri Strand, 1920
N. polia Hampson, 1891
N. szetschwanensis Draeseke, 1928
Spinneruilen
|
3233143
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tegastes%20elenae
|
Tegastes elenae
|
Tegastes elenae is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Tegastidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1963 door Marcus.
Tegastidae
|
2943036
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Siphimedia%20flavipes
|
Siphimedia flavipes
|
Siphimedia flavipes is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cameron in 1903.
Gewone sluipwespen
|
1377773
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Antje%20Hagen
|
Antje Hagen
|
Antje Hagen (Zittau, Duitsland, 10 augustus 1938) is een Duits actrice.
Biografie
Ze studeerde aan de Höhere Handelsschule in Keulen, en volgde daarna een opleiding tot actrice aan de acteerschool in Hamburg. Ze spreekt naast Duits ook Engels en Frans.
In 1959 introduceerde Gustaf Gründgens haar bij het Deutsches Schauspielhaus in Hamburg, waar ze rollen kreeg in Goethes Faust en in Kleists Zerbrochnem Krug.
Sinds 1960 was Antje Hagen een presentatrice bij Südwestfunk in Baden-Baden. In 1964 ging ze werken bij de ARD. Hier leerde ze Günter Jendrich kennen, met wie ze in 1966 trouwde en een jaar later een zoon kreeg. In 1969 stierf Jendrich aan leukemie.
Hagen speelde mee in de driedelige televisieserie Einmal im Leben en Alle Jahre wieder – die Familie Semmeling.
Sinds 2005 is ze in de rol van Hildegard Sonnbichler te zien in de ARD-Telenovelle Sturm der Liebe.
Carrière
TV
(1972) - Einmal im Leven-Geschichte eines Eigenheims (Trude Semmeling)
(1988/1988/2003) - Tatort (Gaby Denzel/Hilde/Luise Bernd)
(1976) - Alle Jahre wieder: Die Familie Semmeling (Trude Semmeling)
(1978-1980) - Geschichten aus der Zukunft (Frau Dr. Hausmüller)
(1978) - Gesucht wird... (Lia Hutter)
(1986) - Detektivbüro Roth (Edeltraut Rist)
(1990) - Der Alte (Frau Sanders)
(1991) - Derrick (Roberta Rossky)
(1992/1995/1997/2001) - Das Traumschiff (Frieda Gross/Gerda Helmbrecht/Andrea Jensen/Margret Bauer)
(1994) - Blankenese (Ilona Neddelbeck)
(1997) - Heimatgeschichten (Renate)
(1997) - Dr. Stefan Frank-Der Artz dem die Frauen vertrauen (Claudia Reimers)
(1997-1999) - Arzte (Karin)
(1999/2004) - Rosamunde Pilcher (Marjorie Barnes/Harriet Miners)
(2002) - Der Seerosenteich (Gretel Burmönken)
(2002) - Die Affäre Semmeling (Trude Semmeling)
(2005) - In aller Freundschaft (Gerda Wilde)
(2007) - Utta Danella (Magda Stetten)
(2005-) - Sturm der Liebe (Hildegard Sonnbichler)
Film
(1964) - Der Mann nebenan (Alice Westby)
(1969) - Fragestunde (Jutta)
(1970) - Eine Große Familie (Fraulein Harbrecht)
(1971) - Die Deutschstunde (Hilde Isenbüttel)
(1974) - Gemeinderätin Schumann (Ulla Schumann)
(1976) - Der Aufrechte Gang (Hanna Wittkowski)
(1979) - Schattengrenze (Hilde)
(1982) - Der Zubringer (Frau Bex)
(1983) - Im Zeichen des Kreuzes (Eva Wichmann)
(1999) - Das Verbotene Zimmer (Johanna von Kappel)
(2001) - Das Glück ist eine Insel (Frau Harms)
(2005) - Bin ich sexy (Isole von Reichenberg)
Externe link
Duits acteur
|
4104675
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zambiaans%20voetbalelftal%20%28vrouwen%29
|
Zambiaans voetbalelftal (vrouwen)
|
Het Zambiaans vrouwenvoetbalelftal is een voetbalteam dat uitkomt voor Zambia bij internationale wedstrijden, zoals het WK voetbal vrouwen, het Afrikaans kampioenschap voetbal vrouwen en de Olympische Spelen.
Prestaties op eindronden
Olympische Spelen
Op de Olympische Zomerspelen van Tokio in 2021 speelt Zambia in de poul met Nederland, China en Brazilie. De openingswedstrijd tegen Nederland werd met 3-10 verloren, waarbij Barbra Banda de drie treffers voor Zambia maakte.
Wereldkampioenschap
Afrikaans kampioenschap
Nationaal vrouwenvoetbalelftal in Afrika
|
2632335
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Andrena%20bisulcata
|
Andrena bisulcata
|
Andrena bisulcata is een vliesvleugelig insect uit de familie Andrenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1877 door Morawitz.
Zandbij
|
2468050
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hetaerina%20pilula
|
Hetaerina pilula
|
Hetaerina pilula is een libellensoort uit de familie van de beekjuffers (Calopterygidae), onderorde juffers (Zygoptera).
De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1901 door Calvert.
Beekjuffer
|
2253612
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gonomyia%20%28Gonomyia%29%20filicauda%20bidenticulata
|
Gonomyia (Gonomyia) filicauda bidenticulata
|
Gonomyia (Gonomyia) filicauda bidenticulata is een ondersoort van de tweevleugelige Gonomyia (Gonomyia) filicauda uit de familie steltmuggen (Limoniidae). De ondersoort komt voor in het Nearctisch gebied.
Gonomyia
Steltmug uit het Nearctisch gebied
|
5477682
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sem%20Thomasson
|
Sem Thomasson
|
Sem Thomasson, artiestennaam van Thomas Sempels (Genk, 29 juni 1987) is een Belgische dj en producer.
Hij draait sinds 2010 op muziekevenement Tomorrowland en draaide in 2016 op Sensation White in Dubai.
Sem Thomasson is een resident DJ van Versuz.
Discografie
Sem Thomasson maakte een officiële remix voor Lost Frequencies, Steve Aoki, Clean Bandit, Flo Rida, Nelly Furtado.
In 2016 bracht Sem Thomasson zijn single "On Top Of The World" uit, een samenwerking met Belgische DJ Yves V op Spinnin' Records. Het nummer bereikte nummer 4 in de top 10 van Beatport.
Sem Thomasson bracht zijn single "Grey Zone" uit op 27 september 2019 op Axtone Records het platenlabel van Axwell. Het nummer bereikte nummer 20 in de officiële Belgische Ultratop dancechart.
Op 1 mei 2020, bracht Sem Thomasson zijn single "Final Call" uit op Axtone Records. Het nummer bereikte nummer 41 in de officiële Belgische Ultratop dancechart.
Als muziekproducent en songwriter werkte Sem Thomasson mee aan diverse projecten van onder meer Regi Penxten. Hij werkte mee aan het album 'Voices' dat in 2015 op nummer 1 in de Ultratop stond en aan de single Vergeet De Tijd dat de platinum status in België behaalde.
Singles met hitnotering België
|-
|align="left"|Who Took My Badjas||2009||01-08-2009||20||4|| Samplekings
|-
|align="left"|Nobody||2013||16-03-2013||Tip46||-|| Sem Thomasson feat. Rama Writes
|-
|align="left"|Reckless||2014||22-02-2014||3||6|| Regi Penxten feat. Moya
|-
|align="left"|Invincible||2014||10-05-2014||14||6|| Regi Penxten feat. Moya
|-
|align="left"|Wait Till Tomorrow||2014||04-10-2014||2||7|| Regi Penxten, Yves V feat. Mitch Crown
|-
|align="left"|Lonely Without You||2014||27-12-2014||23||15|| Jomy
|-
|align="left"|When It Comes To Love||2015||12-09-2015||5||8|| Regi Penxten, Lester Williams feat. Patti Russo
|-
|align="left"|The Party Is Over||2015||07-11-2015||8||6|| Regi Penxten, Sem Thomasson, feat. LX
|-
|align="left"|Elegantly Wasted||2015||21-11-2015||14||5|| Regi Penxten feat. Scala & Kolacny Brothers
|-
|align="left"|Should Have Been There||2016||30-07-2016||34||13|| Regi Penxten
|-
|align="left"|Lose Control||2017||27-05-2017||tip||-|| Sem Thomasson feat. Mas
|-
|align="left"|Dichterbij||2017||10-06-2017||tip12||-|| Loredana (BE)
|-
|align="left"|Vanavond Gaat Het Down||2017||04-11-2017||tip11||-|| Loredana (BE)
|-
|align="left"|Cachonda||2019||06-07-2019||tip||-|| Sem Thomasson
|-
|align="left"|Busted||2019||12-10-2019||tip||-|| Reygel & Peri
|-
|align="left"|Grey Zone||2019||26-10-2019||tip||-|| Sem Thomasson
|-
|align="left"|Waiting Game||2020||29-02-2020||tip||-|| Manuals
|-
|align="left"|Dolla||2020||11-04-2020||tip||-|| Mathy
|-
|align="left"|Ongrijpbaar||2020||02-05-2020||tip4||-|| Gene Thomas
|-
|align="left"|Final Call||2020||09-05-2020||tip||-|| Sem Thomasson feat. Sparre
|-
|align="left"|Vergeet De Tijd||2020||26-09-2020||4||16|| Regi Penxten feat. Camille Dhont
|}
Externe links
Website van sem Thomasson
Pseudoniem
Vlaams muziekproducent
Belgisch live-dj
|
4266854
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Melbourne%20Football%20Club
|
Melbourne Football Club
|
De Melbourne Football Club, bijgenaamd The Demons of gemeenzaam The Dees, is een Australian football club uit Melbourne spelend in de Australian Football League (AFL).
De club werd opgericht in 1858. De club was een van de eerste leden van de Victorian Football Association (VFA) in 1877 en in 1897 werd het een van de eerste leden van de Victorian Football League (VFL) die nu bekendstaat als de nationale Australian Football League (AFL).
Australian Football League club
|
2816297
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Marianne%20Kiefer
|
Marianne Kiefer
|
Marianne Kiefer (Dresden, 3 september 1928 - Kreischa, 4 januari 2008) was een Duitse actrice en toneelspeelster. Zij was in de DDR-periode een gevierde televisiester vanwege haar rollen als Paula Zipfel in de serie Maxe Baumann en als Olga Knopf in de serie Drei reizende Schwestern.
Filmografie
Der Schein trügt, (1970)
Die Mitternachtsfalle, (1972)
Florentiner 73, (1972)
Reizende Ferien, (1973)
Bremsers machen Urlaub, (1973)
Bitte, recht freundlich!, (1973)
Alle Haare wieder, (1974)
Cibulka heiratet, (1974)
Das Wunschkind, (1974)
Neues aus der Florentiner 73, (1974)
Das große ABC (Monsieur Topaze), (1975)
Büttners Truhe, (1975)
Heiraten/Weiblich, (1975)
Toggenburger Bock, (1975)
Ein altes Modell, (1976)
Nicht kleinzukriegen, (1976)
Zu zweit (k)ein Problem, (1977)
Wen der Hafer sticht, (1977)
Das Lügentrio, (1977)
Ein gemütlicher Abend, (1978)
Ich bin nicht meine Tante, (1978)
Irrtum ausgeschlossen, (1979)
Tatzeit 19.00 Uhr, (1979)
Kille, kille Händchen, (1979)
Nicht verzagen, Trudchen fragen, (1980)
Niemand liebt dich - wieso ich?, (1980)
Doppelt gebacken, (1981)
Ein Engel im Taxi, (1981)
So ein Haustheater, (1982)
Schöne Aussichten, (1982)
Haste Töne, (1983)
Urlaub mit Nackenstützen, (1984)
Leo und sein Gartenzaun, (1985)
Müllers kommen, (1985)
Das Gesellenstück, (1986)
Leute sind auch Menschen, (1986)
Der Schulweg, (1987)
Maxe Baumann aus Berlin, (1987)
Mensch, mein Papa...!, (1988)
Der Westminster-Gong, (1990)
Televisieseries
Broddi, (1975)
Zur See, (1977)
Maxe Baumann, (1981-1982)
Drei reizende Schwestern, (1984-1991)
Familie intakt, (1984)
Polizeiruf 110, (1987)
Rita von Falkenhain, (1989)
Glückliche Reise, (1993)
Zwei alte Hasen, (1994)
Immenhof, (1994)
Externe links
Kleine levensbeschrijving op Tagesspiegel.de
Duits acteur
Duits filmacteur
Duits televisieacteur
Duits toneelacteur
|
3758542
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Javaanse%20kruiplijster
|
Javaanse kruiplijster
|
De Javaanse kruiplijster (Pomatorhinus montanus) is een vogel uit de familie der Timaliidae (timalia’s) die voorkomt op Java en Bali.
Kenmerken
De Javaanse kruiplijster is 20 cm lang. Deze vogel heeft een gele tot hoornkleurige, vrij lange, omlaag gebogen snavel. Van boven is de vogel donker, kastanjekleurig bruin, de vleugels en staart zijn donkerder, bijna zwart. Kenmerkend is de zwarte kop, met een opvallende lang witte wenkbrauwstreep. De borst en buik zijn wit, de anaalstreek is weer kastanjebruin.
Leefwijze
Deze vogel leeft hoofdzakelijk van insecten, die hij in de strooisellaag of in rotsspleten zoekt.
Verspreiding en leefgebied
Er zijn twee ondersoorten:
P. m. montanus (West- en Midden-Java)
P. m. ottolanderi (Oost-Java en Bali)
Het is een vogel van tropisch en submontaan bos, meestal tussen de 450 en 750 m boven de zeespiegel
Status
De Javaanse kruiplijster wordt door BirdLife International niet als aparte soort beschouwd. De status geldt zowel voor de Javaanse als de soendakruiplijster. Beide (onder-)soorten hebben samen een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Het is een plaatselijk algemene vogel. Om deze redenen staat deze kruiplijster als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
Foto's
Timalia's
Dier uit het Oriëntaals gebied
IUCN-status niet bedreigd
|
3179679
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Plectodon%20ligula
|
Plectodon ligula
|
Plectodon ligula is een tweekleppigensoort uit de familie van de Cuspidariidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1922 door Yokoyama.
Cuspidariidae
|
3264197
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Potamiscus%20pealianus
|
Potamiscus pealianus
|
Potamiscus pealianus is een krabbensoort uit de familie van de Potamidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1871 door Wood-Mason.
Potamidae
IUCN-status onzeker
|
1028950
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vriendschappelijke%20interlands%20Estisch%20voetbalelftal
|
Vriendschappelijke interlands Estisch voetbalelftal
|
Deze lijst geeft de vriendschappelijke voetbalinterlands van het A-elftal van het onafhankelijke Estland (1918-1940 en vanaf 1991) tegen de A-elftallen van de tegenstander weer. De eerste interland werd in 1920 gespeeld.
Onderstaande tabel geeft de vriendschappelijke voetbalwedstrijden vanaf 1920 van het Estisch A-elftal weer.
1920-1930
1930-1940
1991-2000
2001-2010
2011-heden
Zie ook
Estisch voetbalelftal
Kwalificatiewedstrijden Estisch voetbalelftal
|
380331
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Plantencommunicatie
|
Plantencommunicatie
|
De communicatie van planten met hun omgeving is gericht op twee doelen: ter bevordering van de voortplanting en ter verdediging tegen belagers. Zo kennen planten verschillende manieren om insecten te lokken die voor bestuiving kunnen zorgen. Daarnaast proberen planten zich op verschillende manieren te verdedigen tegen hun vijanden, de aanvretende insecten.
De communicatie van planten gebeurt onder andere met bloembouw en -kleur, speciale structuren, vlezige vruchten of vruchten met veel reservestoffen, geur- en smaakstoffen, gifstoffen en andere afweermechanismen
Bloembouw en -kleur
Bij bloemen die afhankelijk zijn van kruisbestuiving worden insecten en dieren gelokt doordat de bloemen nectarklieren bezitten en veel stuifmeel produceren. Bijen verzamelen stuifmeel en nectar en raken hierbij bepoederd met stuifmeel dat bij het bezoek aan de volgende bloem op de stempel van die bloem komt. Veel bloemen hebben een speciale constructie die ervoor zorgt dat het insect in aanraking komt met het stuifmeel. Zo moet het insect bij vingerhoedskruid door de bloemkroon kruipen om achterin bij de nectar te kunnen komen. Ook hebben bloemen soms een ingewikkelde bouw waardoor alleen een specifiek insect de bloem kan bestuiven, of lijken de bloemen op het betreffende insect waardoor het insect wil paren en zo de bloem bestuift, zoals bij de vliegenorchis.
Bestuiving door dieren gebeurt door kolibries, vleermuizen en slakken. Dit laatste komt onder andere bij Goudveil voor.
De bloem heeft vaak een zogenaamd honingmerk, een vlek op het bloemblad die naar de nectar leidt. Deze vlek is door de mens niet altijd te zien, maar kan wel onder UV-licht zichtbaar gemaakt worden.
Daarnaast is de bloemkleur van belang, omdat de bijen lang op dezelfde bloemkleur blijven vliegen.
Speciale structuren
Sommige planten beschikken over speciale aanpassingen in hun uiterlijk. Passiebloemen (uit de familie Passifloraceae) bijvoorbeeld maken kleine, ronde, gele bolletjes op hun stengels en bladeren aan. Deze bolletjes lijken heel erg op de eitjes van de zebravlinder (Heliconius charitonius). Deze vlinder heeft namelijk de voorkeur eitjes te leggen op passiebloemen. Wanneer de eitjes uitkomen, vreten de rupsen vervolgens de plant aan.
Voordat de zebravlinder de eitjes legt, onderzoekt deze eerst of er al niet eitjes van soortgenoten op de plant zijn gelegd. Eerder gelegde eieren vormen een gevaar, daar de pasgeboren rupsen de nog niet uitgekomen eieren aanvreten.
Een zebravlinder die eieren van zijn soortgenoten aantreft, zal dan ook de passiebloem weer verlaten. Door deze kleine, gele, ronde eitjes na te bootsen (dit heet mimicry), verdedigt de passiebloem zich.
Kruidje-roer-mij-niet is een kruid dat goed laat zien dat planten ook zeer snel kunnen reageren op uitwendige prikkels ondanks het feit dat ze geen zenuwstelsel hebben. Dit gebeurt met behulp van signaalstoffen. Bij aanraking van het evengeveerde samengestelde blad of door de wind gaan de 1 centimeter lange blaadjes "dicht" (vouwen samen). De bladsteel waar de bladeren aan zitten kantelt ook richting de stam. Niet de hele plant reageert maar alleen het deel dat aangeraakt wordt. Na enkele minuten strekken de bladstelen weer en vouwen de bladeren zich weer open.
Vlezige vruchten
Vlezige vruchten worden door dieren en de mens gegeten, waarbij de zaden of pitten vaak ingeslikt worden en met de uitwerpselen verspreid worden. Zo worden veel besvruchten door vogels gegeten. Sommige plantensoorten hebben echter bessen, die in het begin nog bitter zijn en dan door de vogels worden gemeden. Veel zaden van besvruchten kiemen pas als ze door het spijsverteringskanaal van een dier zijn gegaan.
Vruchten met veel reserve stoffen
Vruchten met veel reserve stoffen, zoals noten, worden weliswaar door dieren gegeten, maar vaak leggen deze dieren ook een voorraad aan of verstoppen ze. Voorbeelden hiervan zijn de eekhoorn en de Vlaamse gaai. Deze noten kunnen later gaan kiemen en zo weer een boom of struik vormen.
Sommige zaden hebben een zogenaamd mierenbroodje, waardoor deze door mieren versleept worden.
Geurstoffen
Bloemen geven reukstoffen af om insecten te lokken. Zo ruiken sommige bloemen naar rottend vlees om zo vliegen te lokken en ruikt de groene nachtorchis naar nectar. Daarnaast geven planten reukstoffen af als er aan gevreten wordt door bijvoorbeeld rupsen. Hierdoor worden sluipwespen aangetrokken, die hun eieren in de rupsen leggen en zo de rups belagen. Ook roofmijten, die spintmijten eten, worden aangetrokken door planten die worden aangevreten door spint.
Daarnaast kunnen planten in de directe omgeving, 10 tot 20 cm afstand, van aangevreten planten ook de signalen opvangen, die aangevreten planten uitzenden en zo op hun beurt zonder dat ze al zijn aangevreten reukstoffen gaan produceren om bijvoorbeeld roofmijten te lokken.
Plantenwortels geven ook bepaalde stoffen af. Dit kunnen lokstoffen voor aaltjes zijn, die vervolgens de plant kunnen aantasten zoals bij aardappelmoeheid, maar het kunnen ook stoffen zijn die een symbiose met een schimmel bevorderen. Ook kunnen planten via stoffen die de wortels uitscheiden met elkaar communiceren en kunnen planten de kieming en groei van andere planten in hun omgeving tegengaan of zelfs verhinderen.
Smaakstoffen
De plant kan bepaalde smaakstoffen, zoals bitterstoffen, maken, waardoor de plant niet meer opgegeten wordt. Ook als een plant wordt aangevreten kan deze smaakstoffen maken of de hoeveelheid ervan verhogen om zich zo minder aantrekkelijk te maken voor de belager.
Gifstoffen
Gifstoffen beschermen de plant tegen vraat. Er zijn echter rupsen die tegen het gif kunnen en dit gif in hun lichaam opslaan, waardoor ze zelf niet opgegeten worden. Een voorbeeld hiervan is de Sint-jacobsvlinder.
Planten kunnen afweerstoffen maken als ze geïnfecteerd worden door een ziekte. Er worden dan fytoalexinen aangemaakt die de schimmel of bacterie bestrijden. Voorbeelden van deze stoffen zijn pisatine bij erwt, phaseoline bij boon en hydroxy-phaseoline bij sojaboon.
Andere afweermechanismen
Overgevoeligheidsreactie
Planten kunnen zich verweren tegen een schimmelinfectie, infectie door bacteriën en virussen en zelfs tegen sommige insecten doordat ze een overgevoeligheidsreactie vertonen. Op het moment dat een schimmel, bacterie of virus een plantencel binnendringt sterven de omliggende cellen zeer snel af en zorgen er zo voor dat de belager niet verder de plant in kan groeien. Ook bij insectenvraat sterft op deze manier weefsel snel af. Een voorbeeld van een overgevoeligheidsreactie bij schimmelinfectie is die bij zwarte roest op gewone tarwe.
Mechanische resistentie
Hierbij wordt de verspreiding van de ziekteverwekker tegengegaan door de vorming van wondgom, kurkvorming, vorming van tylosen (iepziekte) of wondgenezing door een snelle celdeling.
Externe link
A plant enemy’s enemy. Plants use chemicals to recruit help in fighting off pests.
Plantkunde
|
2576478
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lasiotocus%20mugilis
|
Lasiotocus mugilis
|
Lasiotocus mugilis is een soort in de taxonomische indeling van de platwormen (Platyhelminthes). De worm is tweeslachtig en kan zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtscellen produceren. De soort leeft in zeer vochtige omstandigheden.
De platworm behoort tot het geslacht Lasiotocus en behoort tot de familie Monorchiidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1969 door Overstreet.
Zuigwormen
|
3210926
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Virgularia%20kophameli
|
Virgularia kophameli
|
Virgularia kophameli is een Pennatulaceasoort uit de familie van de Virgulariidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1899 door May.
Pennatulacea
|
3357641
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Atyriodes%20jalapae
|
Atyriodes jalapae
|
Atyriodes jalapae is een vlinder uit de familie van de spanners (Geometridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1890 door Schaus.
jalapae
|
3624044
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pulo%20Kedondong
|
Pulo Kedondong
|
Pulo Kedondong is een bestuurslaag in het regentschap Aceh Tenggara van de provincie Atjeh, Indonesië. Pulo Kedondong telt 623 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Atjeh
|
3371128
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Leptotes%20casca
|
Leptotes casca
|
Leptotes casca is een vlinder uit de familie van de Lycaenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1958 door Tite.
casca
|
3644881
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stratiomys%20jamesi
|
Stratiomys jamesi
|
Stratiomys jamesi is een vliegensoort uit de familie van de Stratiomyidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1952 door Steyskal.
Wapenvliegen
|
2300050
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ernest%20Gambart
|
Ernest Gambart
|
Jean Joseph Ernest Theodore Gambart (Kortrijk, 12 oktober 1814 - Nice, 12 april 1902) was een in België geboren voornamelijk in Engeland opererende uitgever en kunsthandelaar, die in het midden van de negentiende eeuw een belangrijk rol speelde in de Londense kunstwereld.
Hij lanceerde onder andere de (dankzij hem latere) Nederlands-Britse schilder Lourens Alma Tadema in Engeland.
In 1846 werd hij tot Brits staatsburger genaturaliseerd.
Publicaties
Ernest Gambart: On piracy of artistic copyright. London 1863
Externe links
Profiel Gambart bij RKD
Saskia Groendijk: Kunst, een kwestie van smaak?. Masterthesis, Universiteit Utrecht, 2008
Nieuwsbrief Kunst uit Zeist, 2017
Kunsthandelaar
Brits uitgever
|
1265611
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Reichwalde%20%28Saksen%29
|
Reichwalde (Saksen)
|
Reichwalde (Oppersorbisch: Rychwałd) is een plaats in de Duitse gemeente Boxberg/Oberlausitz, deelstaat Saksen, en telt 567 inwoners (2007).
Plaats in Saksen
Boxberg/Oberlausitz
|
3441368
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stenoma%20nepheloleuca
|
Stenoma nepheloleuca
|
Stenoma nepheloleuca is een vlinder uit de familie van de sikkelmotten (Oecophoridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1932 door Meyrick.
nepheloleuca
|
3023999
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Karl%20Gorczkowski%20von%20Gorczkow
|
Karl Gorczkowski von Gorczkow
|
Karl Ritter Gorczkowski von Gorczkow (1778 - Venetië, 1858) was een Oostenrijks militair. Hij bracht het tot generaal der Cavalerie.
De jonge aristocraat trad in 1792 als cadet in Oostenrijkse dienst. Hij maakte tussen 1793 en 1809 alle veldtochten tegen het revolutionaire Frankrijk mee. In 1809 was hij luitenant-kolonel van het Regiment Merveldt-Ulanen bij de brigade van veldmaarschalk Radetzky. Gorczkowski von Gorczkow verwierf met zijn kundig geleide achterhoedegevechten veel roem. Aan het einde van de door Oostenrijk verloren campagne van 1812 was Gorczkowski von Gorczkow kolonel. In 1813 was hij in Italië gelegerd. Toe in 1848 in Italië een opstand uitbrak was generaal der Cavalerie commandant van de vesting Mantua. Hij wist alle aanvallen af te slaan en werd met het kruis van de Militaire Maria Theresia-Orde beloond. In 1849 ondersteunden zijn troepen die van Graaf Wimpfen die het pauselijk gezag herstelden. Gorczkowski von Gorczkow bestuurde een tijdlang Bologna als militair- en civiel-gouverneur. Hij bekleedde later dezelfde functie in Venetië, waar hij 80-jarig overleed.
Karl (ook wel Carl) Gorczkowski von Gorczkow was grootkruis in de Militaire Orde van Sint-Hendrik. Verdere onderscheidingen die hij ontving zijn:
Ridder in de Militaire Orde van Maria Theresia, 1848
Ie Klasse in de Orde van de IJzeren Kroon 1. Klasse, 1849
Grootkruis in de Leopoldsorde (Oostenrijk)
Drager van het Kruis voor Militaire Verdienste (Oostenrijk-Hongarije)
Ie Klasse in de Orde van Sint-Anna (Rusland) I. Klasse mit der Krone, 1835
Drager van de Orde van de Witte Adelaar (Polen), 1838
Grootkruis in de Orde van Verdienste (Saksen), 1841
Grootkruis in de Orde van de Heilige Joris in Karinthië, uitgereikt door Pius IX, 1849
Literatuur
Hirtenfeld, Oesterreichischer Militär-Kalender, 1859
Oostenrijks militair (Habsburgse monarchie)
Oostenrijks generaal
Militair in de coalitie tegen Napoleon
|
5578904
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Steam%20%28film%29
|
Steam (film)
|
Steam is een Amerikaanse dramafilm uit 2007, geschreven en geregisseerd door Kyle Schickner. De hoofdrollen worden vertolkt door Ruby Dee, Ally Sheedy en Kate Siegel.
Verhaal
Een studente, een alleenstaande moeder van middelbare leeftijd en een oudere weduwe ontmoeten elkaar in een sauna. Elizabeth is een eerstejaarsstudent en begint haar seksuele identiteit te begrijpen in de schaduw van haar streng katholieke ouders. Laurie begint net een relatie met de jonge coach van haar zoon, terwijl haar ex-man hun zoon tegen haar probeert te gebruiken. Een oudere weduwe, Doris, heeft na jaren van eenzaamheid een nieuwe man leren kennen. De film weeft hun verhalen samen en onderzoekt de overeenkomsten die drie zeer verschillende vrouwen met elkaar verbinden.
Rolverdeling
|-
| Ruby Dee || Doris
|-
| Ally Sheedy || Laurie
|-
| Kate Siegel || Elizabeth
|-
| Chelsea Handler || Jacky
|-
| Reshma Shetty || Niala
|-
| Lane Davies || Frank
|}
Ontvangst
Op Rotten Tomatoes heeft Steam een waarde van 13% en een gemiddelde score van 4,50/10, gebaseerd op 8 recensies.
Externe links
Film uit 2007
Amerikaanse film
Dramafilm
|
3285352
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mimandria%20kely
|
Mimandria kely
|
Mimandria kely is een vlinder uit de familie spanners (Geomteridae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1971 door Viette.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
kely
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
886631
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mississauga
|
Mississauga
|
Mississauga is een stad in de provincie Ontario in Canada. De stad ligt in de metropolitane regio Groot-Toronto. In 2008 had Mississauga 704.246 inwoners, wat het de op 5 na grootste stad van Canada maakt. De stad heeft vele etnische minderheden, en iets meer dan de helft van de bevolking heeft het Engels als moedertaal. De naam van de stad komt van de indianenstam die hier voor de aankomst van de Europeanen woonde.
Cultuur & economie
De internationale luchthaven Toronto Pearson ligt voor het grootste gedeelte van de oppervlakte op het grondgebied van Mississauga.
De band Billy Talent is afkomstig uit Mississauga.
Het hoofdkantoor van IMAX Corporation staat in Mississauga.
De woontorens Absolute World behoren tot de bezienswaardigheden van de stad.
Bekende inwoners van Mississauga
Geboren
Seamus McGrath (1976), mountainbiker
Diana Matheson (1984), voetbalster
Shay Mitchell (1987), model, actrice
Mack Darragh (1993), zwemmer
PartyNextDoor (1993), artiest
Dylan Bibic (2003), wielrenner
Overleden
Kader Khan (1937-2018), acteur en filmregisseur
Stad in Ontario
|
2489719
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oides%20bicarinata
|
Oides bicarinata
|
Oides bicarinata is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1932 gepubliceerd door Laboissiere.
bicarinata
|
2592809
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cerebratulus%20ferrugineus
|
Cerebratulus ferrugineus
|
Cerebratulus ferrugineus is een soort in de taxonomische indeling van de snoerwormen (Nemertea). De huid van de worm is geheel met trilharen bedekt. De snoerworm jaagt op prooien van zijn eigen omvang en vangt deze met behulp van zijn slurf.
De worm behoort tot het geslacht Cerebratulus en behoort tot de familie Cerebratulidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1892 door Bürger.
Snoerwormen
|
3934468
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ischnocnemis%20glabra
|
Ischnocnemis glabra
|
Ischnocnemis glabra is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1988 door Chemsak & Linsley.
glabra
|
3222400
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chukucythere%20picrasmia
|
Chukucythere picrasmia
|
Chukucythere picrasmia is een mosselkreeftjessoort uit de familie van de Trachyleberididae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2008 door Hu & Tao.
Trachyleberididae
|
3348222
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Comostolopsis%20marginata
|
Comostolopsis marginata
|
Comostolopsis marginata is een vlinder uit de familie van de spanners (Geometridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1899 door Warren.
marginata
|
5044253
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerrit%20van%20Assendelft%20%2815e%20eeuw%29
|
Gerrit van Assendelft (15e eeuw)
|
Gerrit van Assendelft (1420 - Den Haag, 9 oktober 1486) was een lid van het Hollands adellijk geslacht Van Assendelft, heer van Assendelft van 1443 tot 1486, raadsheer-ordinaris van het Hof van Holland, een raadsman van keizer Maximiliaan I, heemraad van Delfland en kastelein van Schoonhoven.
Hij woonde zelf niet in het familiaal slot, de Assumburg in Heemskerk, dat zijn vader Dirk (II) van Assendelft van zijn oom Barthoud (II) van Assendelft had overgenomen, en waar zijn vader tot zijn overlijden omstreeks 1450 in verbleef. Aangenomen werd dat hij reeds vrij jong in Den Haag woonde, mogelijk in een stadswoning nog aangekocht door zijn oom Barthoud. Wonen in de stad was essentieel, ook vanuit zijn functie als lid van de Hof van Holland.
In 1460 kocht Van Assendelft de "hofstede Opburen" bij IJsselstein, en in 1476 kocht hij nog eens 35 morgen land "in Opburen".
In 1469 liet Van Assendelft zelf een huis bouwen in Den Haag aan het Westeinde, een van de oudste straten van de stad en een van de belangrijkste toegangswegen naar Den Haag, de toegang tot de stad vanuit het Westland en Loosduinen. Het huis werd later gekend als het Spaansche Hof.
Familie
Zelf was hij kleinzoon van Gerrit van Assendelft en zoon van Dirk (II) van Assendelft. Zijn moeder was Christina van Cralingen.
Hij was gehuwd met Beatrix van Dongen. (alias van Daelem). Ze hadden vijf kinderen. Dirk (III) werd kanunnik te Utrecht. De tweede, Johan werd kastelein van Schoonhoven en rentmeester van West-Friesland maar overleed reeds in de zomer van 1480. Hun derde zoon was Nicolaas van Assendelft (circa 1454 - 1501).
Hun oudste dochter Beatrijs van Assendelft, geboren rond 1460, werd religieuze, legde haar geloften af in het Sint Elisabethklooster in Den Haag, en verhuisde op 12 september 1485 naar het klooster Onze Lieve Vrouwe ter Zijl in Haarlem. Hun jongste dochter was Catharina, deze huwde met Adriaan van Polanen van de Lecke en daarna met Joost van Halewijn.
Een van de kleinzonen van Gerrit van Assendelft, van zijn zoon Nicolaas (Claas), was Gerrit van Assendelft.
Lid van het Hof van Holland
Adel in de Nederlanden in de 15e eeuw
|
2008902
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Naja%20philippinensis
|
Naja philippinensis
|
Naja philippinensis is een slang uit de familie koraalslangachtigen (Elapidae).
Naam en indeling
De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst voorgesteld door Edward Harrison Taylor in 1922. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Naja naja philippinensis gebruikt. In de Engelse taal worden vaak de namen 'Filipijnse brilslang' en 'Filipijnse cobra' gebruikt.
De soortaanduiding philippinensis betekent vrij vertaald 'wonend op de Filipijnen'.
Verspreiding en habitat
De slang komt voor in delen van Azië en leeft endemisch op de Filipijnen. De soort komt hier voor op de eilanden Luzon, Mindoro, Catanduanes, Marinduque, Lubang en Masbate. De habitat bestaat uit vochtige tropische en subtropische laaglandbossen en tropische en subtropische scrublands. Ook in door de mens aangepaste streken zoals akkers, plantages, eilanden, stedelijke gebieden, aangetaste bossen en landelijke tuinen kan de slang worden aangetroffen. De soort is aangetroffen van zeeniveau tot op een hoogte van ongeveer 800 meter boven zeeniveau.
Uiterlijke kenmerken
Naja philippinensis is met een gemiddelde lichaamslengte van 1,70 een relatief kleine cobra.
Beet en giftigheid
De slang wordt beschouwd als de giftigste slang van de Filipijnen, nog voor de veel grotere koningscobra (Ophiophagus hannah). De slang is een van de soorten spugende cobra's die het gif uit de bek kunnen spuiten tot een afstand van ongeveer drie meter. Het gif is van neurotoxische aard en tast het zenuwstelsel aan.
Beschermingsstatus
Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is de beschermingsstatus 'gevoelig' toegewezen (Near Threatened of NT).
Bronvermelding
Bronnen
– Toplijster - Giftige slangen - Website
– Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database - Naja philippinensis - Website Geconsulteerd 9 juni 2021
Koraalslangachtigen
Endemisch dier uit de Filipijnen
IUCN-status gevoelig
|
5330653
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oxysarcodexia
|
Oxysarcodexia
|
Oxysarcodexia is een vliegengeslacht uit de familie van de dambordvliegen (Sarcophagidae).
Soorten
O. bakeri (Aldrich, 1916)
O. cingarus (Aldrich, 1916)
O. comparilis (Reinhard, 1939)
O. conclausa (Walker, 1861)
O. galeata (Aldrich, 1916)
O. peltata (Aldrich, 1916)
O. plebeja Lopes, 1946
O. ramosa (Reinhard, 1939)
O. trivialis (Wulp, 1895)
O. ventricosa (Wulp, 1895)
Dambordvliegen
|
3161842
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cirsotrema%20amamiense
|
Cirsotrema amamiense
|
Cirsotrema amamiense is een slakkensoort uit de familie van de Epitoniidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2000 door Nakayama.
Epitoniidae
|
2633464
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Turijn-Milaan-Getijdenboek
|
Turijn-Milaan-Getijdenboek
|
Het Turijn-Milaan-Getijdenboek is een verlucht handschrift origineel gemaakt in het laatste kwart van de 14e eeuw in Frankrijk (Bourges) en later afgewerkt in de eerste helft van de 15e eeuw in de Nederlanden (Den Haag, Brugge).
Geschiedenis
Zoals zo vele handschriften heeft ook dit boek een bewogen geschiedenis. Het huidige handschrift is een deel van een van de eerste boeken die Jean, duc de Berry liet maken, bekend onder de naam Les Très belles Heures de Notre-Dame rond 1380. Anderen plaatsen de opdracht van Jean de Berry eerder rond 1390.
Oorspronkelijk werd het boek ontworpen als een combinatie van een getijdenboek met uitgebreide suffragia of een gebedenboek en een missaal. In 1405 werd het boek in opdracht van de hertog gesplitst en in 1412 schenkt de hertog het getijdenboek aan zijn Garde des joyaux Robert d’Estampes.
Dit gedeelte, dat de naam van het geheel meekrijgt namelijk Les Très belles Heures de Notre-Dame, blijft in de familie d’Estampes tot in de 18e eeuw Bij het begin van de Mariagetijden, is in de marge van de annunciatieminiatuur een biddende dame afgebeeld en ook haar wapenschild is toegevoegd. Het gaat hier over Marguerite de Beauvillier, een familie waarmee de Estampes zich in de 15e eeuw door huwelijk gelieerd hadden. Daarna komt het handschrift terecht in de bibliotheek van graaf Victor de Saint-Mauris, daarna van Auguste de Bastard et uiteindelijk komt het handschrift terecht in de verzameling van Adolphe Rothschild en later van Maurice de Rothschild die het aan de Bibliothèque nationale de France schenkt in 1956, waar het nu bewaard wordt met als signatuur Ms. Nouvelle acquisition Latine 3093.
Het andere deel van het boek, dat geen getijdenboek meer bevat maar wel een missaal en een gebedenboek wordt ondanks dat meestal het Turijn-Milaan-Getijdenboek (Turin-Milan hours of Heures de Turin-Milan) genoemd. Dit gedeelte werd door d’Estampes(?) verkocht en we vinden het in 1420 terug bij het huis Beieren-Straubing. Van dit gedeelte was de tekst afgewerkt en waarschijnlijk ook de marges en boorden van de miniaturen maar het bevatte geen of slechts enkele miniaturen. Een lid van de familie, men neemt aan dat het Willem VI van Holland zou kunnen zijn of diens jongere broer Jan VI van Beieren of zijn nicht Jacoba van Beieren geeft opdracht om het handschrift verder af te werken en hiervoor baseerde men zich op een miniatuur op folium 59v dat Willem van Beieren, graaf van Holland zou voorstellen in gebed op de kust. Een aantal miniaturen zou gemaakt zijn door Jan Van Eyck die vanaf 1422 in dienst was bij Jan van Beieren, de opvolger van Willem.
Achteraf bleek dat de bedoelde miniatuur een spiegelbeeld was van een veel oudere miniatuur. Smeyers somt nog een groot aantal argumenten op om tot de conclusie te komen dat de verluchting uitgevoerd zou kunnen zijn op basis van Eyckiaanse modellen tussen 1440 en 1450 in Brugge. De opdrachtgever zou dan een edelman uit Henegouwen zijn geweest en dat zou dan meteen de toevoeging van een kalender voor die streek verklaren. Tot vandaag zijn de kunsthistorici het niet eens geworden over deze kwestie.
In 1479 is het handschrift terug te vinden bij het Huis Savoye. Het komt terecht bij Christina Maria van Frankrijk, de echtgenote van Victor Amadeus I van Savoye en het is waarschijnlijk zij die het handschrift opnieuw laat splitsen in het gebedenboek en het missaal. Het gebedenboek blijft in de familie Savoye en graaf Victor-Amadeus II, op dat moment koning van Piëmont-Sardinië, schenkt het gebedenboek in 1720 aan de universiteit van Turijn. Deze bibliotheek zal later omgevormd worden tot de Biblioteca Nazionale di Torino. In 1904 woedt er een brand en de helft van de 4200 manuscripten van de bibliotheek wordt vernietigd, ook het gebedenboek gaat in de brand onherroepelijk verloren.
Paul Durrieu had het handschrift vanaf 1887 bestudeerd en hij is de eerste die opmerkt dat de miniaturen in dit handschrift stijlkenmerken hebben die overeenkomen met die van de gebroeders Jan en Hubert Van Eyck. In juni van 1901 laat hij dit aan zijn collega’s van de Société nationale des Antiquaires de France weten. Een jaar later publiceert hij een studie over het handschrift met zwart-wit foto’s van de miniaturen.
Uit het Turijn getijdenboek waren, waarschijnlijk in de 17e eeuw, acht folia verwijderd. Vier van die folia bevinden zich nu in het Louvre.
Een ander folium wordt bewaard in het Getty Museum. Het werd aangekocht in 2000 voor de som van één miljoen US-dollar.
Het missaal gedeelte was in de late 17e eeuw eigendom van de graaf van Agliè. Omstreeks 1800 wordt het missaal, bekend als de Milaan getijden aangekocht door prins Gian Giacomo Trivulzio. De familie Trivulzio schenkt het handschrift in 1935 aan het Museo Civico in Turijn waar het nu bewaard wordt met als signatuur Ms.47.
Codicologische gegevens
Het handschrift heeft een formaat van 284 × 203 mm. Het bevat 126 folia en 28 miniaturen. De pagina’s die verlucht zijn met een miniatuur hebben dezelfde structuur: een hoofdminiatuur in een rechthoekig kader (136 × 108 mm) met daaronder een bas de page (27 × 108 mm) gescheiden door vier lijnen tekst die beginnen met een gehistorieerde initiaal (30 × 35 mm). De tekst is geschreven in één kolom van 20 lijnen in een littera textualis formata.
De verluchting
Links en rechts van de miniaturen en onder de bas-de-page bevindt zich een staafvormige uitbreiding van de initiaal waaruit klimopblaadjes groeien aan de uiteinden en in het midden. In de pagina’s die in de eerste productiefase van het manuscript werden versierd, zijn de marges hier en daar versierd met engeltjes, vogels en andere figuren. In de delen die later ontstaan zijn, ontbreken deze additionele margeversieringen.
De toeschrijving van de miniaturen aan verluchters is al meer dan honderd jaar een strijdpunt tussen kunsthistorici, vooral wat de gedeeltes betreft die in Turijn terechtkwamen. Verder werkend op het materiaal van Durrieu bestudeerde Georges Hulin de Loo, een Gents hoogleraar en kunsthistoricus, de miniaturen, en van hem is de toewijzing van de namen A tot en met K aan 11 handen, in wat hij dacht een chronologische volgorde te zijn. Volgens Hulin zouden de handen A-E Franse miniaturisten zijn uit de periode van de originele verluchting en voor de splitsing van het manuscript in 1412. De handen G-K zouden miniaturisten zijn uit de Nederlanden die aan het boek zouden gewerkt hebben, nadat het in het bezit kwam van de familie Beieren-Straubing. Hand F zou tot beide groepen kunnen behoren. Hand G was zeer vernieuwend en de Loo schrijft hier zelf over: "… de beste kunstenaar die ooit een handschrift verluchtte en voor de tijd waarin ze gemaakt zijn de mooiste prenten die gekend zijn in de kunstgeschiedenis. Voor het eerst zien we de realisatie van het moderne concept van schilderen vorm krijgen. Het is voor het eerst sedert de oudheid dat we een schilder zien die het weergeven van ruimte en licht perfect beheerst." Hij dacht te doen te hebben met werk van Hubert Van Eyck die hij ook aanwees als de meester die het grootste deel van het “Lam Gods” zou geschilderd hebben. De gelijkaardige hand H schreef hij toe aan Jan van Eyck. De precieze en gedetailleerd voorgestelde interieurs, de landschappen, de realistische voorstelling van de personages en de kennis van de weergave van het licht doen inderdaad aan Van Eyck denken.
Er zijn echter ook argumenten tegen een rechtstreekse toewijzing aan de gebroeders van Eyck. Een ervan is dat voor de gehistorieerde initialen en de bas-de–pages in de delen die verlucht zijn in de Nederlanden, gebruik wordt gemaakt van het typologisch symbolisme dat het Oude Testament wil uitleggen als een voorafbeelding van het Nieuwe Testament. Dit wordt in Vlaanderen pas gebruikt vanaf 1440. Het enige wat met zekerheid over de toewijzing van de miniaturisten die aan dit handschrift werkten, kan worden gezegd, is dat het laatste woord hierover nog niet gezegd is. Voor verdere lectuur met opinies voor en tegen de identificatie van de fameuze “hand G” met Jan van Eyck zie de literatuurlijst.
Literatuurlijst
Martha Wolff, The State of Research in Fifteenth-Century Netherlandish Art, HNA-conferentie, Antwerpen 2002
Hans Belting and Dagmar Eichberger, Jan van Eyck als Erzähler: frühhe Tafelbilder im Umkreis der New Yorker Doppeltafel, Worms, 1983
Maurits Smeyers, "Answering Some Questions about the Turin-Milan Hours," in Colloque VII, 1989, pp. 55–70, Louvain-la Neuve
Albert Châtelet, Jan van Eyck enlumineur: les Heures de Turin et de Milan-Turin, Strasbourg, 1993
Anne van Buren, James Marrow, and Silvana Pettanati, Das Turiner-Mailänder Stundenbuch, Luzern, 1994 (Kommentaar volume 1996)
James Marrow, "History, Historiography, and Pictorial Invention in the Turin-Milan Hours," in “In Detail: New Studies of Northern Renaissance Art in Honor of Walter S. Gibson”, ed. Laurinda S. Dixon, Turnhout, 1998, pp. 1–14
Catherine Reynolds, "'The King of Painters'" in Investigating Jan van Eyck, ed. Susan Foister, Sue Jones, and Delphine Cool, Turnhout, 2000, pp. 1–16.
François Boespflug - Eberhard König , 1998, Les « Très Belles Heures » du duc Jean de France, duc de Berry - Un chef-d'œuvre au sortir du Moyen Âge, Editions de Cerf, Paris, ISBN 3777479209
Panofsky, Erwin, Early Netherlandish Painting: Its Origins and Character, 2 vols, Harvard University Press, 1966
Externe referenties
“Les très belles heures de Notre” dame online bekijken
8 folia uit een facsimile uitgave
De Louvre folia
Folium in het Getty museum
Nota’s en referenties
14e-eeuws boek
Getijdenboek
|
1846216
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kwekwe
|
Kwekwe
|
Kwekwe is een stad in de Zimbabwaanse provincie Midlands.
De stad is het centrum van de goudwinning in Zimbabwe en heeft daarnaast ijzer- en staalindustrie. De plaats is in 1898 gesticht.
Geografie
De stad ligt in de provincie Midlands, in het midden van het land, ongeveer even ver van Harare in het noordoosten en Bulawayo in het zuidwesten. Het aantal inwoners bedroeg circa 90.000 in 2002 en 101.000 in 2012. Kwekwe ontstond in 1898 als een goudmijnstad, het National Mining Museum is er gevestigd.
De naam is afgeleid van het Zulu woord "isikwekwe", wat betekent "schurft". Volksgeloof stelt dat de naam duidt op kwakende kikkers in de nabije rivier.
De stad ligt op de hoogvlakte van Zimbabwe, ongeveer 1200 meter boven zeeniveau. Dankzij de hoogte is het klimaat gematigd warm. Het weer is warm en nat tijdens het regenseizoen dat duurt van november tot april. Van mei tot augustus is het droog, zonnig en koeler, september en oktober zijn warm en droog.
De gemiddelde maximumtemperatuur overdag is het hoogst in oktober met 31,5°C en het laagst in juli met 23,5°C. De jaarlijkse neerslag bedraagt gemiddeld 638 mm met als natste maand januari met 159 mm; van juni t/m augustus valt vrijwel niets.
Kwekwe is een multi-etnische stad waar sprekers van een aantal talen te vinden zijn: het Shona, Noord-Ndebele, Kalanga, Nyanja, Vensa, Tonga en het Nambya.
Economie
De stad is een industrieel centrum. Kwekwe en het naastgelegen Redcliff was tot het begin van de 21e eeuw de belangrijkste vestiging van Zimbabwe Iron and Steel Company (ZISCO), de grootste ijzer- en staalfabriek van het land. Ook de Zimbabwe Iron and Smelting Company (ZIMASCO), de grootste ijzer- en chroomproducent van het land, is er gevestigd. Een van de grootste elektriciteitscentrales staat in de voorstad Munyati.
Zoals elders in Zimbabwe is een vrij groot deel van de werkzame bevolking afhankelijk van bezigheden in de informele economie, mogelijk meer dan de helft. Velen van hen zoeken illegaal naar goud aan de noordkant van de stad. Andere inwoners houden zich bezig als schoenlapper, timmerman, radio- en TV-reparateur en straatverkopers.
Mijnbouw
Bij de stad wordt goud gewonnen. Ooit was de Globe and Phoenix Mine waaromheen de stad zich ontwikkelde (circa 1900), de grootste goudmijn van het land. In de loop van de 20e eeuw werd ook de winning en verwerking van chroomerts en ijzererts ter hand genomen.
Industrie
In de omgeving komen rijke ijzerertsvoorraden voor, in de 20e eeuw is ijzer- en staalproductie de belangrijkste inkomstenbron geweest. De Zimbabwe Iron and Steel Company (ZISCO), opgericht in 1942, was altijd de grootste werkgever van de stad. BIMCO (Buchwa Iron Mining Company) was in grootte de tweede werkgever. De staalproductie daalde van 450.000 ton in het jaar 2000 naar 272.000 ton in 2002 – met dalende tendens. De werkloosheid is erg hoog. Na sluiting van de belangrijkste productielocatie van ZISCO in 2008 hebben nog meer inwoners hun toevlucht gezocht tot de informele economie: goudwassen, oud-ijzerverkoop, straatventen.
Na het jaar 2000 begonnen de problemen voor Ziscosteel zich op te stapelen. De hoogovens en andere productie-installaties raakten versleten, terwijl over de wereld als geheel sprake was van overcapaciteit. Na het jaar 2008 werd vrijwel niets meer geproduceerd. Er was geen geld meer om de overgebleven werknemers te betalen. Begin 2016 werd een laatste groep productiemedewerkers op onbetaald verlof gestuurd, met nog veel achterstallig salaris tegoed. Tussen 2011 en 2014 vonden onderhandelingen plaats tussen de staat Zimbabwe (100% eigenaar), en Essar Africa Holdings Ltd (EAHL) uit India, voor het verkrijgen van een meerderheidsbelang door de laatste om een doorstart mogelijk te maken. Dit proces haperde voortdurend en in 2015-2016 werd duidelijk dat er niets van terecht kwam. Omdat EAHL in 2011 garanties had gegeven op basis waarvan medewerkers bankleningen kregen, kunnen ze nu niet aflossen omdat er nooit loon kwam.
De grondstoffen, vooral ijzererts, zijn afkomstig uit de Ripple Creek mijn 14 kilometer buiten Redcliff. Er zijn nog voorraden van ongeveer 70 miljoen ton erts en 200 miljoen ton kalksteen. Ook beschikt zimbabwe over voldoende steenkoolreserves.
Zuivel
Dendairy is in grootte de tweede zuivelproducent van Zimbabwe. Als enige in Zimbabwe kunnen ze UHT melk produceren die tot een jaar houdbaar is. Daarnaast produceren ze gefermenteerde melk, yoghurt, consumptie-ijs en vruchtensappen. Denadairy beschikt over een eigen productiebedrijf voor het maken van de benodigde verpakkingen.
Chemie
Sable Chemicals Ltd. ligt vlak buiten de stad, het is de enige kunstmestproducent van het land. Sable Chemicals produceert zelf waterstof voor de ammoniak die weer halfproduct is voor de kunstmest. Dit gebeurt in een van de grootste elektrolyse installaties ter wereld. De helft van de energieproductie van de hydro-elektrische centrale aan de Zimbabwaanse kant van het Karibameer is hiervoor benodigd.
Handel en bankwezen
De belangrijkste banken en detailhandelaars zijn vertegenwoordigd in Kwekwe. De OK- en de TM-supermarkten zijn aanwezig in de hoofdstraat. Kingdom Bank Limited, Trust Banking Corporation, Barclays Bank, Standard Chartered Bank, CBZ Bank, Stanbic Bank, Allied Bank en Ecobank hebben kantoren in de stad.
Voorzieningen
Kwekwe General Hospital in Newtown, vijf kilometer oost van het stadscentrum, is de belangrijkste medische faciliteit. Het is een belangrijk centrum voor de behandeling van tbc.
Zimpost, de nationale postdienst, heeft kantoren aan de hoofdstraat tegenover het stadhuis.
People's Own Savings Bank, een overheidsbank, ligt aan de noordkant van de stad achter de moskee.
Kwekwe Airport is een klein vliegveld dat ten oosten van het stadscentrum ligt, het heeft een verharde baan van 1000 meter lengte.
Kwekwe beschikt over een aantal basis- en secundaire scholen. Kwekwe Polytechnic is de enige hogeschool. Sable Chemicals en ZISCO Steel werken samen met deze hogeschool en met universiteiten in Zimbabwe voor het opleiden van personeel. Universitaire opleidingen zijn op 60 km afstand in Gweru beschikbaar.
De stad ligt aan de spoorweg van Bulawayo naar Harare. Er zijn verharde wegverbindingen met Gweru, Kadoma, Mvuma en Gokwe.
In de stad staan twee moskeeën en enkele protestantse en katholieke kerken.
Stad in Zimbabwe
|
3641560
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rantau%20Tipu
|
Rantau Tipu
|
Rantau Tipu is een bestuurslaag in het regentschap Bungo van de provincie Jambi, Indonesië. Rantau Tipu telt 1517 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Jambi
|
2470988
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Somatochlora%20brevicincta
|
Somatochlora brevicincta
|
Somatochlora brevicincta is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera).
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2006.
De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1954 door Robert.
Glanslibellen
IUCN-status niet bedreigd
|
2336029
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gnaphosa%20antipola
|
Gnaphosa antipola
|
Gnaphosa antipola is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de bodemjachtspinnen (Gnaphosidae). De spin jaagt 's nachts en verschuilt zich overdag onder rotsen en bladeren. Het lijf van de spin is ovaalvormig, smal en puntig aan de achterzijde.
Het dier behoort tot het geslacht Gnaphosa. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1933 door Ralph Vary Chamberlin.
Bodemjachtspinnen
|
3203582
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Trefusia%20helgolandica
|
Trefusia helgolandica
|
Trefusia helgolandica is een rondwormensoort uit de familie van de Trefusiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1966 door Riemann.
Enoplida
|
5330789
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Secretaris-generaal%20van%20de%20Communistische%20Partij%20van%20China
|
Secretaris-generaal van de Communistische Partij van China
|
De secretaris-generaal van de Communistische Partij van China (Chinees: 中国共产党中央委员会总书记) is secretaris-generaal of leider van de Communistische Partij van China. De functiehouder is een permanent lid van het Politbureau en hoofd van het Secretariaat. De ambtsdrager wordt meestal beschouwd als de "belangrijkste leider" van China.
Volgens de interne regels van de partij fungeert de secretaris-generaal als een ex officio lid van het Permanent Comité van het Politbureau van de Communistische Partij van China, China's de facto toporgaan in de besluitvorming. Sinds 1989 is de houder van de functie, met uitzondering van overgangsperioden, de voorzitter van de Centrale Militaire Commissie, waardoor de houder de opperbevelhebber van het Volksbevrijdingsleger is. De secretaris-generaal wordt nominaal gekozen door het Centraal Comité. In de praktijk is de feitelijke methode voor de selectie van de secretaris-generaal in de loop der tijd variabel. De twee meest recente secretarissen-generaal, Hu Jintao en Xi Jinping, werden eerst verheven tot de positie van eerste secretaris van het Secretariaat in hetzelfde proces dat wordt gebruikt om het lidmaatschap en de rollen van het Permanent Comité van het Politbureau te selecteren. In het kader van dit informele proces is gebruikelijk dat de eerste secretaris de aftredende secretaris-generaal opvolgt als onderdeel van een generatieleiderschapstransitie.
De huidige secretaris-generaal is Xi Jinping, die op 15 november 2012 aantrad en zowel in 2017 als in 2022 werd herkozen.
Bevoegdheden en positie
Sinds de afschaffing van de functie van voorzitter van de Communistische Partij van China door het 12de Centraal Comité in 1982 is de secretaris-generaal de hoogste ambtenaar van de partij en staat de functiehouder aan het hoofd van het Secretariaat en het Permanent Comité van het Politbureau.
Sinds de heropleving in 1982 van de post van secretaris-generaal is dit de jure tevens een regeringspositie, het belangrijkste mandaat in de Volksrepubliek China, hoewel het niet de facto de belangrijkste post was tot Deng Xiaoping's pensionering in 1990. Aangezien China een eenpartijstaat is, heeft de secretaris-generaal de ultieme macht en gezag over staat en overheid, en wordt hij meestal beschouwd als de "belangrijkste leider" van China. Nochtans, hebben de meeste functionarissen die de post hebben bekleed tot het aantreden van Xi Jinping veel minder macht dan Voorzitter Mao Zedong vroeger had. Sinds het midden van de jaren negentig bekleedt de secretaris-generaal tevens de functie van president van de Volksrepubliek China. Hoewel het presidentschap nominaal een ceremoniële functie is, is het gebruikelijk dat de secretaris-generaal het presidentschap op zich neemt om zijn status als de jure staatshoofd te bevestigen.
Sinds de verkiezing van Xi Jinping, zijn twee nieuwe organen van de Communistische Partij, de Nationale Commissie van de Veiligheid en de Centrale Leidende Groep voor Uitvoerig Verdiepende Hervormingen geïnstalleerd. Deze organen werden belast met de vaststelling van de algemene beleidsrichting voor de nationale veiligheid en de agenda voor economische hervormingen. Beide organen worden geleid door de secretaris-generaal, waardoor de macht van de secretaris-generaal geconcentreerder is geworden, en duidelijk zichtbaar de politieke macht van de "belangrijkste leider" meer uitgesproken is dan ooit te voren sinds Mao.
Secretarissen-generaal van de CPC
Politiek in China
Communistische Partij van China
|
387498
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik%20Karel%20Lambrecht
|
Hendrik Karel Lambrecht
|
Henri-Charles-Camille (Hendrik Karel) Lambrecht (Welden, 26 januari 1848 - Denderleeuw, 2 juli 1889) was de 23ste bisschop van het bisdom Gent (1888-1889).
Levensloop
Hij was de zoon van Robert Lambrecht, gemeenteontvanger te Welden, en diens echtgenote Amélie De Vos. Hij groeide op in het landelijk Welden bij Oudenaarde waar hij onderricht volgde in het parochieschooltje.
Na studies aan het college van Oudenaarde en het Sint-Jozef-Klein-Seminarie te Sint-Niklaas, studeerde hij aan het grootseminarie van Gent en aan de Katholieke Universiteit Leuven, waar hij het doctoraat in de theologie (S.T.D.) behaalde.
Hij werd priester gewijd op 8 april 1871 en werd docent aan de Leuvense universiteit (1875) en vervolgens directeur (1877) en professor aan het grootseminarie van Gent. Hij was tevens kanunnik van het Sint-Baafskapittel en van 1880 tot 1886 vicaris-generaal van het bisdom.
Zijn broer Robert Lambrecht (1838-1877) was eveneens priester. Hij was onder meer secretaris van het bisdom en algemeen directeur Zusters Kindsheid Jesu.
Bisschop
Op 26 maart 1886 werd hij benoemd tot titulair bisschop van Gerra en coadjutor van het bisdom Gent, hij werd daardoor de opvolger van de hulpbisschop Gustave De Battice (1839-1889), die ontslag nam omwille van een ernstige ziekte. Op 4 april 1886 werd hij bisschop gewijd door kardinaal Petrus Lambertus Goossens, aartsbisschop van Mechelen. Hij was slechts 38 jaar oud.
Op 17 juli 1888 overleed bisschop Hendrik Frans Bracq en werd Lambrecht de 23ste bisschop van Gent. Zijn wapenspreuk was Regnet Christus (Christus heerse).
In tegenstelling tot zijn voorgangers, zocht Mgr. Lambrecht contact met zijn diocesanen.
Als bisschop voelde hij zich enorm aangetrokken tot de arbeidersproblematiek, en dit bracht hem in contact met priester Adolf Daens, voor wiens werk hij respect koesterde. De tijdgenoten keken verrast op toen ze vernamen dat de bisschop ook de volksklassen opzocht en bezoeken bracht aan de werkmanskringen. Het was nodig want er gistte toen heel wat in Gent, mogelijkerwijze de meest geproletariseerde stad van Vlaanderen. Zijn bekommernissen brachten Lambrecht in contact met Arthur Verhaegen, ook wel de rode baron genoemd. Samen vormden ze een tandem die de modernisering van de maatschappelijke werken wilde doorvoeren. Het Gentse Comité van Maatschappelijke Werken kwam maar echt van de grond door toedoen van Mgr. Lambrecht.
De kerk en de katholieke elite hadden op het eind van de 19e eeuw maar weinig voeling met de Vlaams-nationalistische kringen. Mgr. Lambrecht was zich hier terdege van bewust en wilde deze groepen weerhouden van afkeer van de kerk. Daarvoor zocht hij o.a. via Jules Lammens aansluiting met de Vlaamse Kiezersbond.
Deze toenadering tot de arbeiders en de Vlaamsgezinden, viel niet bij iedereen in goede aarde.
Waarschijnlijk zou Lambrecht enorm veel hebben kunnen doen op deze gebieden, het noodlot besliste er echter anders over...
Op 21 november 1888 wijdde hij de kapel van de Abdij van Roosenberg van de Zusters Franciscanessen te Waasmunster in.
In 1889 schonk hij aan de inwoners van de woonwijk Papegem (een wijk van de gemeente Vlierzele), die het jaar ervoor getroffen waren door een tyfusepidemie, een Relikwie van de heilige Macharius.
Op de website van de parochie Sint-Macharius lezen we hierover:
In het koor van de parochiekerk van Papegem hangt het portret van Mgr. Lambrecht.
Hij overleed op 41-jarige leeftijd, amper één jaar nadat hij bisschop was geworden. Op een vormselreis werd hij ziek en stierf in de pastorie van Denderleeuw. Volgens sommigen werd hij vergiftigd. Zijn parochianen van Welden wilden dat hij tussen hen begraven werd. Een straat werd naar hem genoemd.
Verering
De charismatische bisschop had bij het volk, en mogelijkerwijze ook bij de katholieke kerk, iets losgemaakt. Bij de herdenkingsmis op 16 juli 1889 in de Sint-Baafskathedraal te Gent leidde tot een massale opkomst. Na zijn dood werd Welden het centrum van zijn verheerlijking. De neoromaanse grafkapel die ter zijner nagedachtenis nadien in 1891 werd opgetrokken op het kerkhof, is hiervan vandaag een stille getuigenis. Niet alleen in Welden, maar ook in de Sint-Baafskathedraal in Gent is er een mooi en rijk versierd praalgraf opgericht ter nagedachtenis van Mgr. Lambrecht. Zijn neogotisch praalgraf werd in de tweede kapel van de St-Baafskathedraal opgericht in 1892. Het beeld van Mgr. Lambrecht in dit praalgraf werd gebeeldhouwd door Remi Rooms (Zaffelare, 1861 - Gent, 1934).
In de deelgemeente Welden bestaat ook een Monseigneur Lambrechtstraat.
Externe links
Pagina over monseigneur Hendrik-Karel Lambrecht
Catholic Hierarchy
Portret van bisschop Hendrik-Karel Lambrecht
Belgisch theoloog
Hulpbisschop van Gent
Bisschop van Gent
Belgisch persoon in de 19e eeuw
19e-eeuws bisschop
|
541778
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mus%C3%A9e%20du%20quai%20Branly
|
Musée du quai Branly
|
Musée du quai Branly is een groot etnografisch museum dat gevestigd is in het 7e arrondissement van Parijs, dicht bij de Eiffeltoren. Op 23 juni 2006 werd het officieel geopend door de toenmalige Franse president Jacques Chirac. Het museum gaat door als zijn project om in de Franse hoofdstad een duurzaam cultureel monument na te laten dat hem zal overleven. Op dezelfde wijze verleende president Pompidou in de zeventiger jaren zijn naam aan het Centre Georges Pompidou.
Gebouw
Het museum, ontworpen door architect Jean Nouvel beslaat met zijn vier gebouwen een oppervlakte van 40.600 m².
Om een natuurlijk effect te benadrukken is één muur van 200 meter lang en 12 meter hoog aan de buitenzijde begroeid met planten. Deze werd ontworpen door de Franse botanicus Patrick Blanc.
Verzameling
De verzameling is een samenvoeging van de etnografische collectie van het Musée de l'Homme en het als zodanig opgeheven Musée national des Arts d'Afrique et d'Océanie. Er zijn 3500 objecten tentoongesteld, uit een totale verzameling van 300.000 stuks. Er is een verzameling kunstschatten te bezichtigen uit Afrika, Azië, Oceanië, Australië, Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. Men opteerde niet voor een thematische maar voor een geografische opstelling. Het museum wil op die manier een interactie tussen de verschillende culturen bewerkstelligen. Er vinden geregeld tijdelijke tentoonstellingen plaats.
Trivia
Intussen zijn twee musea in Parijs vernoemd naar de Franse natuurkundige Édouard Branly:
Musée du quai Branly, het etnografisch museum
Musée Édouard Branly, een natuurwetenschappelijk museum
Externe link
Officiële website van het museum
Quai Branly
7e arrondissement (Parijs)
|
3167777
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bullia%20vittata
|
Bullia vittata
|
Bullia vittata is een slakkensoort uit de familie van de Nassariidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1767 door Linnaeus.
Nassariidae
|
3228668
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Esola%20bulbifera
|
Esola bulbifera
|
Esola bulbifera is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Laophontidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1911 door Norman.
Laophontidae
|
3915773
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Amphidesmus%20theorini
|
Amphidesmus theorini
|
Amphidesmus theorini is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1886 door Aurivillius.
Boktorren
|
1131504
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Held%20van%20de%20Arbeid%20van%20de%20Koreaanse%20Democratische%20Volksrepubliek
|
Held van de Arbeid van de Koreaanse Democratische Volksrepubliek
|
De Held van de Arbeid van de Koreaanse Democratische Volksrepubliek (Koreaans: 조선민주주의인민공화국의 로력영웅 , Loyok Yongung), werd ingesteld op 17 juli 1951. De onderscheiding is een vrije nabootsing van de Russische Orde van de Held van de Socialistische Arbeid. Ook de in de voormalige Sovjet-Unie gebruikelijke korte benaming van "Medaille van de Gouden Ster" werd in Noord-Korea gebruikt.
De onderscheiding is een tienpuntige ster met gouden stralen aan een klein rood lint met twee gele strepen en gouden gespen aan boven- en onderzijde. In het midden van de ster is een gouden vijfpuntige ster op een rond wit medaillon uitgespaard. Op deze ster zijn een hamer en een sikkel geplaatst zoals dat ook in de Sovjet-Unie het geval was.
De onderscheiding wordt voor efficiënt werk en verdienste in een bedrijfstak toegekend.
Externe links
Afbeelding op
Afbeelding op
Held
|
3141955
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Leptoperla%20magnicauda
|
Leptoperla magnicauda
|
Leptoperla magnicauda is een steenvlieg uit de familie Gripopterygidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1981 door Theischinger.
Gripopterygidae
|
1683744
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Basil%20van%20Rooyen
|
Basil van Rooyen
|
Basil van Rooyen (Johannesburg, 19 april 1939 – Nieuw-Zuid-Wales, 14 september 2023) was een Formule 1-coureur uit Zuid-Afrika. Hij nam deel aan zijn thuisrace in 1968 voor het team Cooper en 1969 voor het team McLaren, maar viel in beide races uit en scoorde dus geen WK-punten.
Rooyen overleed op 84-jarige leeftijd.
Zuid-Afrikaans autocoureur
Formule 1-coureur
|
3148924
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Calliotropis%20sagarinoi
|
Calliotropis sagarinoi
|
Calliotropis sagarinoi is een slakkensoort uit de familie van de Eucyclidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2006 door Poppe, Tagaro & Dekker.
Eucyclidae
|
5491313
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/James%20Kr%C3%BCss
|
James Krüss
|
James Krüss (Helgoland, 31 mei 1926 - Gran Canaria, 2 augustus 1997) was een Duits en Noord-Friese dichter en schrijver van kinderboeken.
De bekendste boeken van Krüss zijn:
"Der Leuchtturm auf den Hummerklippen" (1956)
"Mein Urgroßvater und ich" (1960)
"Timm Thaler" (1962)
Op Helgoland zijn de basisschool en de middelbare school in het jaar 1986 naar James Krüss vernoemd. In 2007 werd het James Krüssmuseum op Helgoland geopend.
Duits schrijver
Duits dichter
|
489644
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/B%C3%A9lis
|
Bélis
|
Bélis is een gemeente in het Franse departement Landes (regio Nouvelle-Aquitaine) en telt 137 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Mont-de-Marsan.
Geografie
De oppervlakte van Bélis bedraagt 21,3 km², de bevolkingsdichtheid is 6,4 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Beli
|
2563983
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sant%27Agostino%20%28Rome%29
|
Sant'Agostino (Rome)
|
De Sant'Agostino is een basiliek in Rome in de rione Sant'Eustachio, aan het Piazza di Sant'Agostino, nabij het Campo Marzio en niet ver van het Piazza Navona. De kerk is gewijd aan de heilige Augustinus en geldt als een van de oudste renaissancekerken van de eeuwige stad.
Geschiedenis
De basiliek werd in de veertiende eeuw gebouwd door de augustijnen die, tot dan toe kerkend in de San Trifone in Posterula graag een eigen kerk nabij hun klooster wilden hebben, die bovendien gewijd zou zijn aan hun heilige stichter. De basiliek werd gebouwd naar een ontwerp van de architecten Sebastiano Fiorentino en Giacomo Pietrasanta en werd gebouwd tussen 1479 en 1483. Een deel van de façade werd opgebouwd uit travertijn afkomstig uit het Colosseum. In de achttiende eeuw onderging het gebouw een grondige renovatie, waarbij ook het convent, ten westen van de basiliek gelegen, werd gemoderniseerd.
Relieken en kunstwerken
De kerk bezit de grootste collectie relieken van de heilige Monica, de moeder van Augustinus. Deze relieken worden bewaard in een sarcofaag, ontworpen door Iasai di Pisa. De relieken werden in 1455 vanuit Ostia, waar de heilige in 387 overleed, overgebracht naar de basiliek.
In de kerk is ook een aantal belangrijke kunstwerken te zien, zoals het fresco van de profeet Jesaja door Rafaël en een Anna te Drieën van Andrea Sansovino in de zogeheten Goritz-kapel. Een ander beroemd werk is de Madonna di Loreto van Caravaggio. De basiliek herbergt een groot aantal graven van aanzienlijken, waaronder dat van de Italiaanse kardinaal Giuseppe Renato Imperiali.
Titelkerk
De Sant'Agostino werd in 1587 door paus Sixtus V aangewezen als titelkerk. Enkele titelhouders zijn:
Fabrizio Savelli (1607-1659)
Cesare Brancadoro (1820-1837)
Sebastiano Martinelli (1901-1911)
Jean-Pierre Ricard (2006-heden)
Externe link
romanchurches.wikia (Engelstalig)
Info over de Basiliek op site toerisme Rome (Engelstalig)
Agostino (Rome)
Agostino
Renaissancebouwwerk in Italië
|
5039635
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jenks%20Carman
|
Jenks Carman
|
Jenks 'Tex' Carman (Hardinsburg, 14 mei 1903 - 2 februari 1968) was een Amerikaanse countrymuzikant en gitarist.
Jeugd
Carman werd geboren in 1903 als zevende van in totaal acht kinderen van de boer Alford Carman en toonde al vroeg interesse aan de muziek. Op school en in de plaatselijke kerk deed hij zijn eerste ervaring op met de gitaar en had hij zijn eerste professionele verbintenis als leider van de International Glee Club Quartette in Louisville. Als jeugdige verliet Carman zijn geboortestad om te trachten als muzikant beroemd te worden.
Carrière
Hij vervoegde zich daarna bij verscheidene vaudeville-shows en ontwikkelde zijn eigen novelty-show als zanger en gitarist. Zijn eerste opnamen maakte Carman reeds in 1929 voor de Starr Piano Company in Richmond, die echter niet werden gepubliceerd. Aan het begin van de jaren 1930 trad hij vervolgens op met zijn zus als Royal Castillians en trad, nadat zijn zus was getrouwd en het duo verliet, op met de Hawai-gitarist Frank Plade, die hem de grondbeginselen van de Hawaigitaar leerde. Carman nam deze stijl over en maakte deze tot een belangrijk onderdeel van zijn stukken.
Carmans latere populariteit ontleende hij echter niet aan zijn bijzondere bekwaamheid als muzikant, zijn gitaarstijl was eenvoudig en weinig ontwikkeld, zijn vocaal talent was minimaal en zijn nasale stem leek op die van Fiddlin' John Carson. Bovendien toonde hij vaak zijn onvermogen om maat te houden. Ter compensatie van deze nadelen ontwikkelde Carman een indrukwekkende podiumopkomst, die bestond uit zijn ongewone manier van gitaar spelen, jodelen en elementen van vaudeville. Af en toe zong hij ook in de taal van de Cherokee. Ofschoon hij altijd weer beweerde van Indiaanse afkomst te zijn, wordt dit tot heden in twijfel getrokken.
Carman begon op te treden bij radiozenders als KMOX in St. Louis en WHAS in Louisville. Zijn succesvolste fase had in tijdens de jaren 1940 en 1950 in Californië. Terwijl hij zijn populariteit uitbouwde via radio en televisie, kreeg hij een platencontract bij het westkust-label Four Star Records uit Pasadena. Hier nam hij nummers op als Sunny Tennessee, The Wreck of the Old '97, Kahila March en zijn populairste nummer Hillbilly Hula. Hij begon regelmatig op te treden in de bekende Town Hall Party in Compton en werd later ook lid van Cliffie Stones Hometown Jamboree. Nadat zijn contract bij Four Star Records afliep, verwees Cliffie Stone hem in 1951 naar Capitol Records, waar hij werd geproduceerd door Ken Nelson.
Bij Capitol Records bestonden zijn opnamen uit gelijksoortige nummers als Dixie Cannonball, Locust Hill Rag en zijn nieuwe versie van Hillbilly Hula, die echter slechts matig succes hadden, zodat het contract in 1953 weer afliep. Dankzij zijn optredens bleef hij tijdens de jaren 1950 verder populair. Na enkele jaren zonder platencontract tekende hij bij het kleine label Sage & Sand Records, waarvoor hij enkele albums opnam, die echter weinig succesvol waren. In het midden van de jaren 1960 trok hij zich langzaam terug uit de muziekbusiness.
Overlijden
Jenks Carman overleed in 1968 op 64-jarige leeftijd.
Discografie
Singles
4 Star Records
1948: End of the World / Hillbilly Hula
1948: Wreck of the Old '97 / I Don't Why But I Do
1948: Sunny Tennessee / New Waikiki Beach
1949: Hawaiian Hotel / There's a New Moon Over My Shoulder
1949: I Really Believe / Kahila March
1950: Chain Gang / The Artillery Song
1951: Old Number 9 / Little White Rose
Decca Records
1953: Hillbilly Hula / New Waikiki Beach (herpublicatie)
Capitol Records
1951: I Could Love You Baby / Ten Thousand Miles (Away from Home)
1951: Hilo March / Just Another Good Dream Gone Wrong
1952: My Trusting Heart / Don't Feel Sorry for Me
1953: Hillbilly Hula / I'm a Poor Lonesome Fellow
1953: Locust Hill Rag / My Lonely Heart and I
1953: Blue Memories / The Caissons Go Rolling Along
1954: The Samoa Stomp / Sweet Luwanna
1954: Dixie Cannonball / Indian Polka
Sage & Sand Records
1956: You'll Come Crawlin' Back / They Had to Say Goodbye
1957: Krish-a-Boom-Ba / Walking and Crying Over You
1957: Wolf Creek / My Broken Heart Won't Let Me Sleep (gepubliceerd bij Sage)
1958: Honk Honk Honk / Wildwood Flower (gepubliceerd bij Sage)
1958: Silver Rails Leading Westwards / The Old Guitar and Me / Love Me Darling / Spanish Dancer (EP)
1959: Beverly Ann / I Feel Like I Feel (gepubliceerd bij Sage)
1959: Little May / This Lonely Road (gepubliceerd bij Sage)
1961: To Win, to Place, to Show / Ozark Rose (gepubliceerd bij Sage)
1962: Fire in the Tee Pee / Learning to Do Without You (gepubliceerd bij Sage)
1962: I'll Go On Loving You / Maggie's Twist (gepubliceerd bij Sage)
1962: Aungalala / Somewhere in this World (gepubliceerd bij Sage)
1962: Indian Love Song / Lobo of the Border (gepubliceerd bij Sage)
1966: Custer's Massacre / Little Black Jack Davie (gepubliceerd bij Sage)
Rem Records
1963: Bamboo Love / Black Jack David
Amerikaans countrymusicus
Amerikaans gitarist
|
918907
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Diana%20Skouris
|
Diana Skouris
|
Diana Skouris is een personage in de Amerikaanse televisieserie The 4400, gespeeld door de Australische actrice Jacqueline McKenzie.
Diana Skouris is een NTAC-agente. Ze werkte aanvankelijk voor de CDC en heeft een medische achtergrond. Samen met haar collega Tom Baldwin, afkomstig van de FBI, onderzoekt zij de plotselinge terugkomst van de 4400 personen die sinds 1946 waren ontvoerd. Het is hun taak om alle slachtoffers te traceren en te ondervragen. De samenwerking tussen Diana en Tom verloopt aanvankelijk stroef vanwege hun verschillende achtergronden.
Diana ontwikkelt een speciale band met de achtjarige Maia, die ze uiteindelijk ook zal adopteren. Als Diana en Tom ontdekken dat de NTAC verantwoordelijk is voor een ziekte die een deel van de slachtoffers - waaronder Maia - treft, wordt haar loyaliteit jegens haar werkgever op de proef gesteld.
Personage uit televisieserie
The 4400
|
2997548
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bob%20French
|
Bob French
|
Robert "Bob" French (New Orleans, circa 1938 - aldaar, 12 november 2012) was een Amerikaanse jazz- en rhythm & blues-drummer en radiopresentator, die The Original Tuxedo Jazz Band leidde.
Biografie
French had als kind les van Louis Barbarin, in zijn highschool-tijd formeerde hij een rhythm & bluesgroep waarin onder meer James Booker, Art en Charles Neville (later The Neville Brothers), Kid Jordan en Alvin Batiste speelden. In de jaren zestig maakte hij opnames met Earl King en Fats Domino. Ook werkte hij met Dave Bartholomew, een familielid aan moeders kant. Hij speelde met anderen onder de naam Bob French and Friends en nam in 1977 van zijn vader Albert "Papa" French de leiding over van The Original Tuxedo Jazz Band, die eerder onder leiding stond van Papa Celestin. Hij was radiohost bij de lokale jazzzender WWOZ, die hij moderniseerde.
French speelde mee op platen van onder anderen Snooks Eaglin, Little Sonny Jones en Reg Koeller.
French overleed aan de gevolgen van diabetes en dementie.
Discografie
Marsalis Music Honours Series: Bob French (met o.m. Branford Marsalis en Harry Connick Jr.), Marsalis Music/Rounder Records, 2007
Externe link
Amerikaans jazzdrummer
Amerikaans presentator
|
4745666
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mitteldeutsche%20Regiobahn
|
Mitteldeutsche Regiobahn
|
De Mitteldeutsche Regiobahn (MRB) is een merknaam van de spoorwegondernemingen Transdev Regio Ost GmbH en Transdev Mitteldeutschland GmbH (in opdracht van de Bayerische Oberlandbahn). Beide bedrijven zijn dochterondernemingen van Transdev GmbH, tot november 2008 Connex Sachsen en daarna tot 15 maart 2015 Veolia Verkehr Regio Ost geheten.
Geschiedenis
In 2001 werd nog onder de naam Connex de dochteronderneming Lausitzbahn opgericht, welke de aanbesteding voor het gesubsidieerde regionale verkeer op de lijn Zittau - Görlitz - Cottbus evenals een deel van de lijn Zittau - Görlitz - Dresden - Leipzig gewonnen (start: 15 december 2002). In juli 2005 veranderde Connex de naam van de moedermaatschappij in Connex Sachsen GmbH met het hoofdkantoor in Görlitz.
Van december 2004 tot en met december 2008 exploiteerde Connex Sachsen de eigen commerciële Lausitz-Express tussen Leipzig Hbf en Görlitz.
In een nieuwe aanbesteding verloor Connex beide verbindingen per december 2008 aan de Ostdeutsche Eisenbahngesellschaft (ODEG).
In kader van een nieuwe aanbesteding van het regionale netwerk in de regio Leipzig kreeg het toenmalige Veolia Verkehr een aantal verbindingen, dat voorheen door DB Regio Südost werden geëxploiteerd. Bij de nieuwe dienstregeling in december 2008 ging Veolia Verkehr van start op de lijn van Halle (Saale) naar Eilenburg, in december 2009 volgde nog zes verdere lijnen. De lijnen werden aanbesteed voor twee jaar. Met de opening van de City-Tunnel in Leipzig volgde een nieuwe aanbesteding. In tegenstelling tot de Deutsche Bahn werd door Veolia Verkehr de garantie overgenomen, dat in iedere trein een conducteur aanwezig is.
Met de overname van de exploitatie op de spoorlijn Halle - Eilenburg verdeelde het toenmalige verkeersonderneming Veolia Verkehr zijn merken in het regionale spoorverkeer in het oosten op nieuw. In de nieuw opgerichte Mitteldeutsche Regiobahn werd de lijn Leipzig - Geithain geïntegreerd, die voorheen onder de naam HarzElbeExpress (HEX) geëxploiteerd werd. Connex Sachsen GmbH, moedermaatschappij van de nieuwe dochteronderneming Mitteldeutsche Regiobahn, veranderde van naam naar Veolia Verkehr Regio Ost GmbH. De naam Lausitzbahn verdween compleet door een verloren aanbesteding.
Sinds 16 maart 2015 heet de onderneming Transdev GmbH en ook alle dochterondernemingen met de naam Veolia werden hernoemd.
Transdev Regio Ost GmbH won in 2015 het contract voor de lijn van Chemnitz naar Leipzig voor 8 jaar met een mogelijkheid om het twee jaar te verlengen. Op de spoorlijn worden diesellocomotieven van het type ER20 met rijtuigen van de voormalige Deutsche Reichsbahn ingezet, die voorheen bij de Nord-Ostsee-Bahn reden.
Op 8 juni 2015 won de Bayerische Oberlandbahn (BOB), een zustermaatschappij van Transdev Regio Ost binnen de Transdev-groep, de concessie van het E-Netz Mittelsachsen tussen juni 2016 en december 2030. De exploitatie is BOB gegeven aan Transdev Mitteldeutschland GmbH die ook onder de naam Mitteldeutsche Regiobahn rijdt. 29 treinstellen van het type Coradia Continental werd door de concessieverlener aangeschaft en aan de vervoerder ter beschikking gesteld.
Op 1 februari 2016 maakte men bekend, dat Transdev Regio Ost de aanbesteding van de lijn RB 110 Leipzig - Döbeln gewonnen had.
Lijnennet
Actuele lijnen
Onder de naam Mitteldeutsche Regiobahn worden sinds de tweede helft van 2015 de volgende lijnen geëxploiteerd. De lijnen die Transdev Mitteldeutschland exploiteert zijn in opdracht van de Bayerische Oberlandbahn.
Voormalige lijnen
Klantencentra
Sinds 12 juni 2016 exploiteert de Transdev-groep onder de naam Mitteldeutsche Regiobahn op de stations Chemnitz Hauptbahnhof, Flöha, Glauchau en Zwickau Hauptbahnhof (januari 2017). Daarnaast heeft MRB nog een aantal partneragentschappen in Auerbach, Burgstädt, Döbeln, Grimma, Hohenstein-Ernstthal, Mittweida en Plauen.
Materieel
De lijnen van de concessie Elektronetz Mittelsachsen die door Transdev Mitteldeutschland wordt bediend (in opdracht van Bayerische Oberlandbahn), worden met treinstellen van het type Alstom Coradia Continental bediend. Deze treinstellen zijn door de concessieverlener (Verkehrsverbund Mittelsachsen) aangeschaft.
Op de lijn RE 6 worden UIC-Z-Coupérijtuigen met als stuurstandrijtuig een Halberstädter Mitteleinstiegswagen van de voormalige Deutsche Reichsbahn ingezet. De treinen worden getrokken met locomotieven van het type Siemens ER20. Op de lijn RB 110 rijden dieseltreinstellen van het type Bombardier Talent en Regio-Shuttle RS1. Tot december 2013 werden er ook Desiro-treinstellen ingezet. Afhankelijk van de vraag worden er twee of drie gekoppelde treinstellen ingezet.
Voor kritiek zorgde dat tot 2013 geen elektrische treinstellen ingezet werden, terwijl de lijnen rond Leipzig allang geëlektrificeerd waren. De eigenaar van de treinen (ZVNL) vond het nog niet relevant om elektrische treinen aan te schaffen.
Externe links
Officiële website van Mitteldeutsche Regiobahn
Duitse spoorwegmaatschappij
Duits openbaarvervoerbedrijf
|
991605
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Flaauwe%20Werk
|
Flaauwe Werk
|
Het Flaauwe Werk is een zeedijk bij Ouddorp op Goeree-Overflakkee, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De dijk, met een lengte van 2,75 kilometer, is gelegen in dijkring 25 van Goeree-Overflakkee, tussen strandpaal 10,5 en 13,25. Voor het Flaauwe Werk liggen 9 standhoofden. De naam is te danken aan het steeds flauwer maken van de glooiing in de loop der jaren
Geschiedenis
Al in de 18e eeuw vormde de zeewering langs de noordkust van Goeree een bron van zorg. De sterke stroming voor dit deel van de Noordzeekust zorgde in 1715 voor het verdwijnen van een gedeelte van de bestaande dijk. Decennialang vormden de kosten voor herstel en onderhoud een bron van discussie tussen de Staten van Holland en de ingelanden.
Nadat gebleken was dat de aanleg van rijzen dammen voor het Flaauwe Werk onvoldoende effect sorteerde, werd de strategie in 1756 gewijzigd. Men besloot de helling van de voor de dijk gevormde duintjes te verflauwen. Dit had wel resultaat. In 1812 was de hoogte van de dijk NAP +5.8 meter.
In de eerste decennia van de 19e eeuw raakt de dijk geheel ondergestoven, maar in 1835 komt het dijklichaam weer bloot te liggen. Daarna worden extra strandhoofden aangelegd. Tijdens de Watersnood van 1953 was de situatie bij het Flaauwe Werk zeer kritiek. De aanwezige zeewering wordt grotendeels weggeslagen. Landinwaarts wordt een nieuwe asfaltdijk gelegd, waarbij ook het aanwezige zeemanskerkhof uit 1823 en een aantal woningen verdwijnen. Voor de versterking van de Zeedijk wordt het hoogste duin van Goeree-Overflakkee, de verderop gelegen Blanke Blienkerd afgegraven.
Scheepvaartmarkering
Tot 1715 stond bij het Flaauwe Werk, aan het eind van de Westerweg een vuurtoren, de Houten Kaap. In dat jaar stort de vuurtoren in. In 1742 wordt op dezelfde plaats een Stenen Baak gebouwd. Blijkens een tekening uit de Franse Tijd was het een fors bouwwerk, opgetrokken uit rode baksteen. De doorsnede van de voet was 10 meter, dus zal de baak zo'n 30 meter hoog geweest zijn. Via een ladderstelsel kon men via zes verdiepingen de top bereiken. Boven op de baak stond een metalen windvaan, die een zeilschip voorstelde. In 1842 wordt op deze baak een stilstaand lenticulair (lensvormig) lamplicht aangebracht, dat op vier uren afstands zigtbaar was. In 1862 vervangt een in rode en witte banen geschilderde IJzeren Kaap de Stenen Baak. Deze baak wordt in 1911 vervangen door de eerste Vuurtoren Westhoofd, waarna ook het licht op de Toren van Goedereede verdwijnt.
Op 18 december 1881 strand het Zweedse schip Tripolia bij de IJzeren Kaap. Van de 11 bemanningsleden komen er vijf om het leven. Op 21 november 1888 strandt de Russische bark Atalanta op het Noorderstrand. Van de 14 bemanningsleden komen er zes om het leven.
Huidige situatie
De kruin van de zeedijk lag in het begin van de 21e eeuw op NAP + 9.7 meter. Het buitentalud en de kruin waren voorzien van een deklaag van asfalt. Over de dijk was een fietspad aangelegd.
In de Wet op de Waterkering is vastgesteld dat de zeedijk moet voldoen aan de veiligheidsnorm van 1/4000 per jaar. Het Flaauwe Werk voldeed niet aan de veiligheidseisen. Besloten is tot een structurele verbetering en in 2007/2008 is de bestaande dijk door het wegenbouwbedrijf Ooms Construction over een afstand van 1.5 kilometer 3 meter hoger en landinwaarts 30 meter breder gemaakt. Tevens zijn nieuwe fiets- en wandelpaden aangelegd. De asfaltdijk is niet meer zichtbaar doordat de dijk is overdekt met zand en een geheel vormt met de duinen eromheen.
Dijk in Zuid-Holland
Bouwwerk in Goeree-Overflakkee
Ouddorp
|
240310
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/S%C3%BCddeutsche%20Zeitung
|
Süddeutsche Zeitung
|
De Süddeutsche Zeitung (SZ) is een Duitse links-liberale kwaliteitskrant, die wordt uitgegeven in München. Sinds 2007 daalt de verkochte oplage langzaam. De oplage bedroeg in 2015 ca. 372.000, echter eind 2022 nog circa 298.000 exemplaren.
Geschiedenis
In 1945 werd de Süddeutsche Zeitung in München opgericht, met op 28 juni van dat jaar de eerste publicatie.
Profiel
De krant wordt in heel Duitsland gelezen (dagelijks ca. 1,4 miljoen lezers) en kent ook verspreiding in het buitenland. De nationale editie heeft vier secties: Politiek, Cultuur, Economie en Sport; uitgaven die in München en omstreken verschijnen hebben ook een katern met lokaal/regionaal nieuws.
Externe links
Officiële website
Eerste editie
Duitse krant
München
|
2581657
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Haliclona%20inepta
|
Haliclona inepta
|
Haliclona inepta is een sponssoort in de taxonomische indeling van de gewone sponzen (Demospongiae). Het lichaam van de spons bestaat uit kiezelnaalden en sponginevezels, en is in staat om veel water op te nemen.
De spons behoort tot het geslacht Haliclona en behoort tot de familie Chalinidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1905 door Thiele.
inepta
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.