id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
170335
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Εμπόριο
|
Με τον όρο εμπόριο εννοούμε την μεταπώληση υλικών αγαθών ή παροχή υπηρεσιών με στόχο την παραγωγή κέρδους. Εμπόριο αποτελούν η βιομηχανία, η βιοτεχνία και γενικά κάθε εργασία που συμβάλει στη διεξαγωγή του εμπορίου άμεσα ή έμμεσα όπως οι τράπεζες, οι εμπορικοί αντιπρόσωποι, οι μεσίτες κλπ.
Το εμπόριο διακρίνεται σε τρεις τύπους:
Το εσωτερικό εμπόριο στο οποίο τα προϊόντα πωλούνται μέσα στα όρια του κράτους.
Το εξωτερικό εμπόριο στο οποίο τα προϊόντα πωλούνται μεταξύ δυο ή περισσοτέρων κρατών με την βοήθεια πλοίων, αεροσκαφών, φορτηγών κλπ.
Το διεθνές εμπόριο στο οποίο τα προϊόντα πωλούνται μεταξύ των περισσοτέρων χωρών του κόσμου.
Στο εμπόριο αναγνωρίζεται η τεράστια σημασία του για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μιας χώρας. Στον κόσμο υπάρχουν πολλές εταιρίες και το εμπόριο είναι ο μοναδικός τρόπος να προωθήσουν τα εμπορεύματα τους.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
663578
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20Billboard%20Hot%20100%20%281958%29
|
Κατάλογος τραγουδιών στην κορυφή του Billboard Hot 100 (1958)
|
To Billboard Hot 100 είναι ένας μουσικός κατάλογος επιτυχιών που κατατάσσει τα τραγούδια που παίζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο κατάλογος δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος του περιοδικού που κυκλοφόρησε στις 10 Αυγούστου 1958. Προηγουμένως, το Billboard δημοσίευε τρεις δημοφιλείς καταλόγους: το Top 100, που ήταν ο πρώτος κατάλογος του Billboard που βασιζόταν στις πωλήσεις, στη μετάδοση από τα ραδιόφωνα και τα τζιούκ μποξ, το Best Sellers in Stores, που κατέτασσε τα τραγούδια με βάση τις λιανικές πωλήσεις και το Most Played by Jockeys, το οποίο κατέτασσε τα περισσότερο παιγμένα τραγούδια από τους αμερικανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με την σύσταση του Hot 100, δεν συνεχίστηκε το Most Played by Jockeys και το Best Sellers in Stores συνέχισε ως τις 13 Οκτωβρίου 1958.
Το 1958 συνολικά 25 διαφορετικά τραγούδια κατάφεραν να είναι στην κορυφή σε έναν από τους 4 καταλόγους. Η πλειονότητα των τραγουδιών που ανέβηκαν στην κορυφή στο Best Sellers in Stores, τον οποίο το Billboard θεωρεί ως προκάτοχο του Hot 100, πέτυχαν επίσης να είναι κορυφή και στους άλλους δύο καταλόγους. Το πρώτο τραγούδι που πέτυχε να είναι στην κορυφή και των τριών καταλόγων ήταν το "At the Hop" του Danny & the Juniors'.
Πριν το Hot 100
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Εποχή του Hot 100 ξεκίνησε επίσημα τη Δευτέρα 4 Αυγούστου 1958, η οποία θα ήταν η εβδομάδα που τελειώνει στις 10 Αυγούστου (το τεύχος που κυκλοφόρησε στις 4 Αυγούστου). Ο κατάλογος Best Sellers in Stores δημοσιευόταν ως τις 13 Οκτωβρίου.
Hot 100
Παραπομπές
Επιπλέον βιβλιογραφία
Fred Bronson's Billboard Book of Number 1 Hits, 5th Edition ()
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστορικό Αρχείο του Αμερικανικού Ραδιοφώνου σχεδόν όλων των περιοδικών Billboard μεταξύ 1920 και 2016
1958
|
420568
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%97%CE%A0%CE%91
|
Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ
|
Ο Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (αγγλικά: Vice President of the United States, VPOTUS), είναι το δεύτερο υψηλότερο δημόσιο αξίωμα που δημιουργήθηκε από το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Αντιπρόεδρος μαζί με τον Πρόεδρο, εκλέγεται έμμεσα από το λαό μέσω του Εκλεκτορικού Κολλεγίου για τετραετή θητεία. Ο αντιπρόεδρος είναι το πρώτο πρόσωπο στην προεδρική γραμμή διαδοχής και καταλαμβάνει την Προεδρία σε περίπτωση θανάτου, παραίτησης ή καθαίρεσης του Προέδρου.
Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, θεωρείται η δεύτερη ισχυρότερη πολιτική θέση στον κόσμο, ύστερα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Αξίωμα του Αντιπροέδρου
Ο Αντίπροεδρος των ΗΠΑ, εκτός από το πρόσωπο που είναι πρώτο στη διαδοχή του Προέδρου των ΗΠΑ, είναι αντιπρόεδρος και μέλος της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ και του Υπουργικού Συμβουλίου των ΗΠΑ, καθώς επίσης είναι και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ.
Επίσης, ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, είναι Πρόεδρος της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και με αυτή την ιδιότητα προεδρεύει στη Γερουσία, ενώ επίσης, επιτρέπεται να ψηφίσει στη Γερουσία, όταν είναι απαραίτητο για την λύση μιας ισοψηφίας.
Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, είναι μία θέση σημαντικής εξουσίας και θεωρείται ευρέως αναπόσπαστο μέρος της διοίκησης ενός προέδρου, αφού εκτός από τα επίσημα καθήκοντά του, λειτουργεί ως βασικός προεδρικός σύμβουλος, κυβερνητικός εταίρος και εκπρόσωπος του Προέδρου των ΗΠΑ.
Επιπρόσθετα, ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, μπορεί να αναλάβει προσωρινά χρέη Προέδρου των ΗΠΑ, όταν ο Πρόεδρος, μπορεί να απουσιάζει για κάποιο χρονικό διάστημα από τη χώρα, είτε να νοσηλεύεται, είτε από απόφαση του Προέδρου.
Σημερινή Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, από τις 20 Ιανουαρίου 2021, είναι η 49η Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Κάμαλα Ντέιβι Χάρις από την Καλιφόρνια.
Όρκος
Πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Αντιπρόεδρος δίνει τον ακόλουθο όρκο επικύρωσης: (αγγλικά):
I, (-name-), do solemnly swear (or affirm) that I will support and defend the Constitution of the United States against all enemies, foreign and domestic; that I will bear true faith and allegiance to the same; that I take this obligation freely, without any mental reservation or purpose of evasion; and that I will well and faithfully discharge the duties of the office on which I am about to enter. So help me God.
(ελληνικά-ελεύθερη απόδοση):
«Εγώ (-ονοματεπώνυμο-), ορκίζομαι (ή επιβεβαιώνω), ότι θα υποστηρίξω και θα υπερασπιστώ το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, εναντίον όλων των εχθρών, ξένων και εγχώριων. Θα έχω αληθινή πίστη και υποταγή, στο ίδιο (το Σύνταγμα), ότι αναλαμβάνω αυτήν την υποχρέωση ελεύθερα, χωρίς οποιαδήποτε ψυχική επιφύλαξη ή υπεκφυγές· και ότι θα εκπληρώσω πιστά τα καθήκοντα του αξιώματος, στο οποίο πρόκειται να εισέλθω. Μάρτυράς μου ο Θεός.»
Πρώην Αντιπρόεδροι (εν ζωή)
Δείτε ακόμη
Κατάλογος Αντιπροέδρων των ΗΠΑ
Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ
Πρόεδρος των ΗΠΑ
Γερουσία των ΗΠΑ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών
Αντιπρόεδροι των ΗΠΑ
Αντιπρόεδροι της Δημοκρατίας
Κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
|
445508
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%202015
|
Ελβετικές ομοσπονδιακές εκλογές 2015
|
Ομοσπονδιακές εκλογές διεξήχθησαν στην Ελβετία στις 18 Οκτωβρίου 2015 για το Εθνικό Συμβούλιο και ο πρώτος γύρος των εκλογών για το Συμβούλιο των Κρατιδίων. Τα αποτελέσματα έδειξαν τη μετακίνηση των ψηφοφόρων προς τα δεξιά εξαιτίας της ανησυχίας για το κύμα προσφύγων που μεταναστεύουν στη χώρα.
Παράλληλα ενισχύθηκαν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, δηλαδή το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και το FDP.Οι Φιλελεύθεροι. Το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα κέρδισε αριθμό ρεκόρ στις έδρες, εξασφαλίζοντας το ένα τρίτο από την 200 μελή κάτω βουλή.
Εκλογικό σύστημα
Τα 200 μέλη του Εθνικού Συμβουλίου εξελέγησαν με πλειοψηφία σε 5 μονοεδρικές περιφέρειες και αναλογικά σε 21 πολυεδρικές περιφέρειες, με τις 26 εκλογικές περιφέρειες να βασίζονται στα 26 καντόνια της χώρας.
Οι εκλογές έγιναν με τη χρήση ανοικτής λίστας όπου οι ψηφοφόροι μπορούν να βάλουν σταυρό σε κομματικές λίστες και να μοιράσουν την ψήφο τους μεταξύ των κομμάτων ή να φτιάξουν τη δική τους λίστα σε ένα λευκό ψηφοδέλτιο.
Η κατανομή των εδρών γίνεται με το σύστημα Χάγκενμπαχ-Μπίσοφ.
Τα 46 μέλη του Συμβουλίου των Κρατών εξελέγησαν σε 20 διεδρικές περιφέρειες (που συμβολίζουν τα 20 πλήρη καντόνια) και 6 μονοεδρικές περιφέρειες (που συμβολίζουν τα 6 ημίσεα καντόνια). Στα καντόνια Γιούρα και Νοσατέλ οι εκλογές διεξήχθησαν με αναλογική, ενώ στα υπόλοιπα 24 χρησιμοποιήθηκε το πλειοψηφικό σύστημα.
Η ψηφοφορία ήταν υποχρεωτική στο καντόνι Σαφχάουζεν σε αμφότερες τις εκλογές.
Αποτελέσματα
Τα διεθνή ΜΜΕ σχολίασαν τα κέρδη για το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα, συνδέοντάς το με τις ανησυχίες του εκλογικού σώματος για την προσφυγική κρίση στην Ευρώπη.
Στην ελβετική πρωτεύουσα Βέρνη, ομάδα ακτιβιστών υπέρ της εγκατάστασης προσφύγων έκαναν διαδήλωση ανήμερα των εκλογών, κάτι που απαγορεύεται από το νόμο. Συνολικά 110 άτομα συνελήφθησαν.
Εθνικό Συμβούλιο
Παραπομπές
2015
Ελβετια
|
770777
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B9%20%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Μπένι Τόμσον
|
Ο Μπένι Γκόρντον Τόμσον (αγγλικά: Bennie Gordon Thompson, 28 Ιανουαρίου 1948), είναι Αμερικανός πολιτικός, που υπηρετεί ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την 2η κογκρεσιακή περιφέρεια του Μισισίπι από το 1993. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος.
Είναι εν ενεργεία Πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικής Ασφάλειας της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον Ιανουάριο του 2019, θέση στην οποία διατέλεσε και από το 2007 έως το 2011. Επιπλέον, είναι Πρόεδρος της ειδικής επιτροπής (Ειδική Επιτροπή της 6ης Ιανουαρίου) που συγκροτήθηκε για να ερευνήσει την εισβολή στο Αμερικανικό Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου του 2021.
Εξελέγη πρώτη φορά ως μέλος του Κογκρέσου, σε μια ειδική εκλογή τον Απρίλιο του 1993. Εξελέγη για πλήρη θητεία, στις εκλογές του 1994, και από τότε έχει καταφέρει να επανεκλεγεί 14 φορές στο αξίωμα του ομοσπονδιακού Βουλευτή.
Βιογραφία
Ο Μπένι Τόμσον, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1948 στο Τζάκσον του Μισισίπι των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου και μεγάλωσε. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Κολλέγιο Τουγκαλού στο Τζάκσον, λαμβάνοντας πτυχίο (BA) το 1968. Κατόπιν πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην εκπαιδευτική ηγεσία, στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Τζάκσον, λαμβάνοντας μεταπτυχιακό δίπλωμα (MS) το 1973. Υπηρέτησε ως δημοτικός σύμβουλος (1969-1973) και στη συνέχεια δήμαρχος (1973-1979) σε μια μικρή κωμόπολη στα περίχωρα του Τζάκσον, το Μπόλτον.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ)
Μισισίπι
Πολιτικοί του Δημοκρατικού Κόμματος (ΗΠΑ)
Αμερικανοί πολιτικοί
Αφροαμερικανοί
|
78599
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννα της Κωνσταντινούπολης
|
Η Ιωάννα της Κωνσταντινούπολης (Johanna van Constantinopel, περ. 1199 - 5 Δεκεμβρίου 1244), Κόμισσα της Φλάνδρας και Κόμισσα του Αινώ (1205 - 1244) ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Βαλδουίνου Α' της Κωνσταντινούπολης πρώτου Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης και της Μαρίας της Καμπανίας.
Ο πατέρας της αναχώρησε για την Δ' Σταυροφορία (1202), μετά από δύο χρόνια τον ακολούθησε και η μητέρα της αφήνοντας την Ιωάννα και τη νεογέννητη αδελφή της Μαργαρίτα υπό τις φροντίδες του Φιλίππου του Ναμύρ. Η μητέρα τους (1204) στη συνέχεια και ο πατέρας τους το (1205), τότε ο Φίλιππος Α΄ του Ναμύρ αρραβωνιάστηκε την κόρη του Φιλίππου Β΄ Αυγούστου δίνοντας τις δυο μικρές αδελφές στη φροντίδα του Γάλλου βασιλιά.
Ο Φίλιππος Β' σχεδίαζε όσο το δυνατό συντομότερα να παντρέψει την Ιωάννα με τον Ενγκεράνδο του Κουσί, αλλά τελικά αυτή παντρεύτηκε τον Πορτογάλο πρίγκιπα Φερδινάνδο (1212) τέταρτο γιο του βασιλιά της Πορτογαλίας Σάντσο Α΄. Ο σύζυγος της Φερδινάνδος ξεκίνησε πόλεμο εναντίον του Φιλίππου Αυγούστου ο οποίος έληξε με τη νίκη του Γάλλου βασιλιά στη μάχη του Μπουβίν (1214), συνελήφθη αιχμάλωτος και φυλακίστηκε 12 χρόνια, ελευθερώθηκε (1226) μετά τον θάνατο του Φιλίππου Αυγούστου και του γιου του Λουδοβίκου Η΄ με την παρέμβαση της βασιλομήτωρος Λευκής της Καστίλης. Η Ιωάννα στο διάστημα αυτό πέρα από την αιχμαλωσία του συζύγου της είχε να αντιμετωπίσει και την εξέγερση της μικρότερης αδελφής της Μαργαρίτας και την εξέγερση μιας ομάδας ευγενών με επικεφαλής κάποιον άντρα ο οποίος ισχυριζόταν ότι είναι ο πατέρας της. Ο Φερδινάνδος πέθανε (1233) και στη συνέχεια η Ιωάννα πραγματοποίησε δεύτερο γάμο με τον Θωμά της Σαβοΐας, πέθανε το 1244 σε ηλικία περίπου 50 ετών και τάφηκε στο αβαείο της Μαρκέτ κοντά στη Λιλ αφήνοντας μόνο μια κόρη από τον πρώτο σύζυγο της Φερδινάνδο.
Η πολιτική της Ιωάννας έφερε μεγάλη ανάπτυξη στην κομητεία της ευνοώντας έντονα τις Φλαμανδικές πόλεις, ευνόησε ιδιαίτερα το εμπόριο και έδωσε περισσότερες προτεραιότητες στις γυναίκες τόσο στην εκκλησία όσο και στην κοινωνία.
Παιδικά χρόνια μετά τον θάνατο των γονέων της
Η ακριβής ημερομηνία γέννησης της Ιωάννας της Κωνσταντινούπολης είναι ακόμα άγνωστη· το μόνο βέβαιο είναι ότι, όπως και η μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα, βαπτίσθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στη Βαλανσιέν.
Ο πατέρας της Βαλδουίνος αναχώρησε από τη Φλάνδρα (1202) προκειμένου να συμμετάσχει στην Δ΄ Σταυροφορία, η οποία έληξε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ο Βαλδουίνος ανακηρύχθηκε από τους Σταυροφόρους ως Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης (9 Μαΐου 1204). Η σύζυγός του Μαρία είχε αποφασίσει να τον ακολουθήσει, αφήνοντας τα δυο μικρά κορίτσια υπό τη φροντίδα του θείου τους Φιλίππου Α΄ μαργράβου του Ναμύρ. Η μητέρα τους αποφάσισε να πραγματοποιήσει προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αλλά απεβίωσε λίγο μετά την άφιξή της στην Άκρα τον Αύγουστο του 1204. Ένα χρόνο αργότερα συνελήφθη και ο ίδιος ο πατέρας τους αιχμάλωτος του τσάρου των Βουλγάρων Καλογιάννη (1205) και η τύχη του από τότε παραμένει άγνωστη· πιθανότατα δολοφονήθηκε από αυτόν.
Μόλις έφτασαν τα νέα για την εξαφάνιση του πατέρα της, η Ιωάννα ανακηρύχθηκε κόμισσα της Φλάνδρας και του Αινώ, αλλά επειδή ήταν ακόμη πολύ μικρή, η διοίκηση δόθηκε σε ένα βασιλικό συμβούλιο.
Η κηδεμονία της μικρής Ιωάννας και της μικρότερης αδελφής της Μαργαρίτας δόθηκε στον θείο τους Φίλιππο Α΄ του Ναμύρ, που έβαλε τις δυο αδελφές σε διαφορετικές θέσεις. Ο ίδιος αρραβωνιάστηκε τη Μαρία, κόρη του Φιλίππου Β΄ Αυγούστου, δίνοντας στη συνέχεια στον Γάλλο βασιλιά την κηδεμονία των μικρών κοριτσιών. Η Ιωάννα και η αδελφή της μεγάλωσαν μαζί με τον Θεοβάλδο Δ΄ της Καμπανίας. Κατά τη διάρκεια παραμονής τους στη Γαλλία ασπάστηκαν το Τάγμα των Κιστερκιανών υπό την επίδραση της Λευκής της Καστίλης, συζύγου τού Λουδοβίκου Η΄, γιου τού Φιλίππου Β΄. Το 1208 ο θείος τους Φίλιππος Α΄ προχώρησε σε συμφωνία με τον Φίλιππο Β΄ Αύγουστο, σύμφωνα με την οποία θα μπορούσε να παντρέψει ο Γάλλος βασιλιάς τα κορίτσια πριν την ενηλικίωση τους, με τους γαμπρούς που επιθυμούσε, χωρίς τη δική του συγκατάθεση.
Ο Εγκεράνδος Γ΄ του Κουσί πρόσφερε στον Γάλλο βασιλιά το ποσό των 50.000 λιβρών για να παντρευτεί την Ιωάννα, ενώ ο αδελφός του Θωμάς θα παντρευόταν τη Μαργαρίτα· αλλά ύστερα από την έντονη αντίθεση της Φλαμανδικής αριστοκρατίας, η πρόταση δεν προχώρησε. Η Ματθίλδη της Πορτογαλίας, χήρα του μεγάλου θείου της Ιωάννας, τού Φιλίππου της Αλσατίας, πρόσφερε στον Γάλλο βασιλιά το ίδιο ποσό για να παντρέψει την Ιωάννα με τον ανιψιό της πρίγκιπα της Πορτογαλίας Φερδινάνδο. Ο γάμος έγινε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1212 και ο Φερδινάνδος έγινε συυγκυβερνήτης της Φλάνδρας.
Αιχμαλωσία του πρώτου της συζύγου Φερδινάνδου από τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο Αύγουστο
Στον δρόμο της επιστροφής τους για τη Φλάνδρα οι νεόνυμφοι συνελήφθησαν από τον δελφίνο Λουδοβίκο μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του Φιλίππου Αυγούστου ο οποίος ήθελε να πάρει από την Ιωάννα πίσω την προίκα της μητέρας του μαζί με το Αρτουά την οποία του είχε πάρει με τη βία ο πατέρας της Ιωάννας Βαλδουίνος μετά τον θάνατο της (1190). Η Ιωάννα και ο Φερδινάνδος ελευθερώθηκαν μονάχα αφού αναγκάστηκαν να υπογράψουν τη Συνθήκη του Ποντ α Βεντίν (25 Φεβρουαρίου 1212) σύμφωνα με την οποία παραχώρησαν τις πόλεις Ερ συρ λα Λις και Σαιν Ομέρ στον δελφίνο Λουδοβίκο. Ύστερα από αυτό το περιστατικό οι νεόνυμφοι όταν έφτασαν στη Φλάνδρα οργάνωσαν συμμαχία εναντίον του δελφίνου και του πατέρα του Γάλλου βασιλιά με συμμάχους τον Ιωάννη τον Ακτήμονα και τον Ρωμαίο αυτοκράτωρ Όθων Δ΄.
Ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Αύγουστος εξοργισμένος όταν άκουσε για τη συμμαχία αυτή έκαψε τη Λιλ (1213), στις διαδοχικές μάχες που ακολούθησαν οι Γάλλοι νίκησαν στη μάχη του Ρος - ο - Μουάν (2 Ιουλίου 1214) τους Άγγλους συμμάχους της Ιωάννας και στην τελική μάχη του Μπουβίν (27 Ιουλίου 1214) συνέτριψαν τις Φλαμανδικές δυνάμεις και συνέλαβαν τον σύζυγο της Ιωάννας Φερδινάνδο. Ο Φερδινάνδος φυλακίστηκε 12 χρόνια, ελευθερώθηκε μόνο όταν πέθανε ο Φίλιππος Αύγουστος (1226) στο διάστημα αυτό η Ιωάννα κυβέρνησε μόνη της την κομητεία της Φλάνδρας.
Οι κύριες προτεραιότητες της Ιωάννας ήταν η ανάπτυξη της βιοτεχνίας, του εμπορίου μαλλιού και των μεγάλων πόλεων της Φλάνδρας με μετανάστες, ανακατασκεύασε τα τείχη της Λιλ που είχαν καταστραφεί από τους Γάλλους και υπέγραψε τη Συνθήκη των Παρισίων (24 Οκτωβρίου 1214) σύμφωνα με την οποία σημαντικά φρούρια της Νότιας Φλάνδρας πέρασαν στα χέρια Γάλλων, η διοίκηση της Φλάνδρας γινόταν ουσιαστικά από το Παρίσι. Η Ιωάννα στο μεταξύ πίεσε τον πάπα να κηρύξει άκυρο τον γάμο της με τον φυλακισμένο Φερδινάνδο, σκόπευε να παντρευτεί τον Πέτρο του Ντρε αντιβασιλιά της Βρετάνης και χήρο της Αλίκης της Βρετάνης (1221) αλλά ο Φίλιππος Αύγουστος της το απαγόρευσε.
Η μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα παντρεύτηκε πριν της 23 Ιουλίου 1212 τον Μπουσάρ Δ΄ του Αβέν ο οποίος είχε οριστεί κηδεμόνας της κάτι που ενόχλησε έντονα την Ιωάννα και τον σύζυγο της Φερδινάνδο. Ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Αύγουστος έβλεπε και εκείνος με καχυποψία τον γάμο γι'αυτό πληροφόρησε τον πάπα Ιννοκέντιο Γ' ότι ο Μπουσάρ δεν μπορούσε να παντρευτεί επειδή είχε χριστεί υποδιάκονος, ο πάπας στη συνέχεια συγκάλεσε την Δ' Σύνοδο του Λατερανού η οποία κήρυξε άκυρο τον συγκεκριμένο γάμο. Η Μαργαρίτα και ο Μπουσάρ αρνήθηκαν να το δεχτούν κατέφυγαν υπο την προστασία του Βαλεράν, κόμητος του Λουξεμβούργου τα επόμενα χρόνια απέκτησαν 3 γιους, τους Βαλδουίνο που πέθανε σε βρεφική ηλικία Ιωάννη και Βαλδουίνο.
Σε μάχη στη Φλάνδρα (1219) ο Μπουσάρ συνελήφθη και φυλακίστηκε, 3 χρόνια αργότερα ελευθερώθηκε αφού πρώτα ορκίστηκε ότι θα χωρίσει τη Μαργαρίτα (1221), στη μικρότερη αδελφή της η Ιωάννα έδωσε νέο σύζυγο τον Αύγουστο του 1223 τον Γουλιέλμο Β΄ κύριο του Νταμπιέρ.
Η εμφάνιση του απατεώνα ο οποίος ισχυριζόταν, ότι ήταν ο πατέρας της
Η επόμενη σύγκρουση της Ιωάννας έγινε με τον σύμβουλό της Αρνούλ της Οδερνάρδης.
Σύμφωνα με τα Χρονικά του Αινώ ο κυβερνήτης της Φλάνδρας και του Αινώ Αρνούλφος του Γκάβρ αναγνώρισε τον θείο του Τζόσε Ματέρν, ο οποίος ήταν μοναχός σε μοναστήρι Φραγκισκανών στις Βαλανσιέν, από τον οποίο πληροφορήθηκε, ότι ο Λατίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνος Α΄, πατέρας της Ιωάννας, δραπέτευσε από την Αυλή του τσάρου των Βουλγάρων Καλογιάννη ύστερα από 20 χρόνια αιχμαλωσίας. Τα Χρονικά αναφέρουν, ότι ένας μυστηριώδης ξένος με τεράστια περιουσία προαναγγέλλει την επιστροφή τού βασιλιά Βαλδουίνου, ο οποίος ζούσε σαν ερημίτης σε ένα δάσος ανάμεσα στη Βαλανσιέν και την Τουρναί, προαναγγέλλοντας στην Ιωάννα να παραιτηθεί για να επανέλθει στον θρόνο ο υποθετικός της πατέρας.
Ο πλαστός Βαλδουίνος άρχισε σταδιακά να συμπεριφέρεται σαν πραγματικός κόμης και γρήγορα κέρδισε την υποστήριξη της αριστοκρατίας της Φλάνδρας, ανάμεσα τους του Ιωάννη του Νεσλέ και του Ροβέρτου Γ΄ του Ντρε, όπως και όλων των μεγάλων πόλεων της Φλάνδρας και του Αινώ, της Λιλ και της Βαλανσιέν. Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Γ΄ ενθουσιασμένος, ζήτησε την υποστήριξή του σε συμμαχία εναντίον του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄, μαζί με τους δούκες Ερρίκο Α΄ της Βραβάντης και Βαλεράν Γ΄ του Λίμπουργκ. Η Ιωάννα έστειλε τον απεσταλμένο της Αρνόλδο της Ουντενάρδης να αναγνωρίσει τον ερημίτη και επέστρεψε πεπεισμένος, ότι ήταν ο πατέρας της. Άλλοι απεσταλμένοι της ήταν περισσότερο δύσπιστοι, αλλά ακούγεται ότι πολλοί από αυτούς είχαν χρηματιστεί.
Η Ιωάννα κατέφυγε στη Μονς, τη μοναδική πόλη της κομητείας η οποία την υποστήριζε ακόμη, με την υπόσχεση του ποσού των 20.000 λιβρών και τις πόλεις Ντουαί και Λεκλούζ ο Λουδοβίκος Θ΄ υποσχέθηκε στην Ιωάννα να τη βοηθήσει. Ο Λουδοβίκος Θ΄ έστειλε τη θεία του Σιβύλλη του Αινώ, αδελφή του Βαλδουίνου, προκειμένου να αναγνωρίσει τον ερημίτη· αυτή γύρισε πίσω με πολλές αμφιβολίες, μέχρι που ο ίδιος ο βασιλιάς αποφάσισε να τον συναντήσει προσωπικά στις 30 Μαΐου 1225. Ο ερημίτης, που ισχυριζόταν ότι είναι ο Βαλδουίνος, δεν μπόρεσε να απαντήσει στις περισσότερες ερωτήσεις του Λουδοβίκου, κάτι που τον οδήγησε εύκολα να τον αναγνωρίσει ότι είναι απατεώνας. Ο ίδιος ισχυριζόταν, ότι είναι ο Λουδοβίκος του Μπλουά, ο οποίος εξαφανίστηκε στη Μάχη της Αδριανούπολης.
Ο Λουδοβίκος, αφού πείστηκε ότι είναι απατεώνας, του έδωσε τρεις ημέρες προθεσμία να δραπετεύσει. Αυτός βρήκε αρχικά καταφύγιο στον αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας Εγκεβέρδο Β΄ του Μπερκ, αλλά έχασε όλους τους οπαδούς του. Συνελήφθη στη συνέχεια από την Ιωάννα και παρά το ότι είχε εγγυηθεί τη σωματική του ακεραιότητα, έβαλε δυο σκυλιά να τον κατασπαράξουν και στη συνέχεια τον κρέμασε στις πύλες της Λιλ. Πολλοί θεώρησαν, ότι ήταν βαλτός από τον Μπουσάρ του Αβέν, πρώτο σύζυγο της αδελφής της Μαργαρίτας, ο οποίος αναγκάστηκε να χωρίσει τη σύζυγο του για λογαριασμό της Ιωάννας.
Προσπάθειες για αποφυλάκιση του πρώτου της συζύγου Φερδινάνδου
Η Ιωάννα στη συνέχεια επιχείρηση από τέχνασμα να ζητήσει από τον πάπα Ονώριο Γ΄ την ακύρωση του γάμου της με τον φυλακισμένο Φερδινάνδο προκειμένου να παντρευτεί τον Πέτρο του Ντρε τον χήρο αντιβασιλιά της Βρετάνης. Ο πάπας το δέχθηκε αλλά ο Λουδοβίκος που είδε τον κίνδυνο πίσω απο αυτό το σχέδιο και ζήτησε από τον πάπα να ακυρώσει την απόφαση του, η Ιωάννα πιέστηκε να κρατήσει τον Φερδινάνδο ως σύζυγο και να πληρώσει τα απαιτούμενα λύτρα για την αποφυλάκιση του.
Μετά την ανακατάληψη των εξεγερμένων πόλεων η Ιωάννα τους επέβαλε ψηλούς φόρους, αυτό τις επέτρεψε όχι μονάχα να πληρώσει τα χρέη της στον Γάλλο βασιλιά αλλά να πληρώσει επιπλέον και τα λύτρα για την απελευθέρωση του συζύγου της Φερδινάνδου.
Με τη συνθήκη του Μελάν η οποία υπεγράφη τον Απρίλιο του 1226 μεταξύ της Ιωάννας και του Λουδοβίκου Η΄ το ποσό των λίτρων καθορίστηκε στις 20.000 λίβρες πληρωμένες σε δυο δόσεις και οι πόλεις Λιλ, Ντουαί, Λεκλούζ θα πέρναγαν υπό Γαλλική κυριαρχία, οι εκπρόσωποι των Φλαμανδικών πόλεων συνολικά 27 πόλεις και 350 ευγενείς δήλωσαν υποταγή στον βασιλιά της Γαλλίας. Ο Φερδινάνδος ελευθερώθηκε τελικά μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου Η΄ στις 8 Νοεμβρίου 1226 αφού πρώτα η Ιωάννα πλήρωσε στη χήρα του Λευκή της Καστίλης ολόκληρο το ποσό των 25.000 λιβρών.
Στις αρχές του επόμενου χρόνου (1228) η Ιωάννα γέννησε κόρη με τον Φερδινάνδο το μοναδικό τους παιδί μια κόρη τη Μαρία, ο Φερδινάνδος πέθανε τελικά (1233) από πέτρες στα ούρα ασθένεια από την οποία είχε προσβληθεί την εποχή που ήταν φυλακισμένος η καρδιά του μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Νογιόν και το σώμα του τάφηκε στο αβαείο της Μαρκέτης στη Φλάνδρα. Στη συνέχεια η Ιωάννα θέλησε να παντρευτεί τον Σιμόν του Μοντφόρτ, 6ο κόμη του Λέστερ αλλά ο βασιλιάς Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας αρνήθηκε να το δεχτεί επειδή ο κόμης ήταν πιστός στον Άγγλο βασιλιά, την ίδια χρονιά έγινε και η φάρσα με τον απατεώνα που ισχυριζόταν ότι ήταν ο πατέρας της Βαλδουίνος Α΄ (1233). Μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου η κόρη του ζευγαριού πήγε στο Παρίσι ύστερα από απαίτηση του ίδιου του Γάλου βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄ για να εκπαίδευση της, τον Ιούνιο του 1235 αρραβωνιάστηκε τον Ροβέρτο του Αρτουά δεύτερο αδελφό του βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄, αλλά η μικρή Μαρία πέθανε αμέσως μετά.
Δεύτερος γάμος της Ιωάννας με τον Θωμά της Σαβοΐας
Με τη σύμφωνη γνώμη της βασιλομήτωρος Λευκής της Καστίλης η Ιωάννα προχώρησε στον δεύτερο γάμο της με τον Θωμά της Σαβοΐας, κόμη του Μαουρέν και λόρδο του Πεδεμοντίου, θείο από μητέρα του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄ παντρεύτηκαν στις 2 Απριλίου 1237. Ο γάμος έγινε χωρίς παπική συγκατάθεση παρά το γεγονός ότι ήταν συγγενείς μεταξύ τους αφού και οι δυο ήταν απόγονοι του Ουμβέρτου Β΄, κόμητος της Σαβοΐας, για τον γάμο αυτό η Ιωάννα αναγκάστηκε να πληρώσει στον βασιλιά της Γαλλίας 30.000 λίβρες και να του κάνει νέο όρκο πίστης, υποστήριξαν τον Λουδοβίκο τον Άγιο στην εξέγερση του Ούγου Ι΄ των Λουζινιάν.
Η Ιωάννα πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 1244 στο αβαείο της Μαρκέτης κοντά στη Λιλ όπου είχε αποσυρθεί λίγο πριν σαν μοναχή, τάφηκε με τον πρώτο σύζυγο της στο μαυσωλείο το οποίο είχε λίγο πριν ανεγερθεί γι'αυτόν, χωρίς απογόνους τη διαδέχθηκε η μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα ενώ ο χήρος της Θωμάς επέστρεψε στη Σαβοΐα.
Ο τάφος της ανακαλύφθηκε (2005), αλλά περισσότερες ανασκαφές αποκάλυψαν ότι η σορός της δεν βρισκόταν σε αυτόν (2007).
Πολιτική της Ιωάννας στη Φλάνδρα
Εμπόριο
Η κόμισσα Ιωάννα από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας της (1214 - 1226) πραγματοποίησε πολιτική εύνοιας στις μεγάλες Φλαμανδικές πόλεις με πολλά νομικά και φορολογικά προνόμια ιδιαίτερα στο Ντανκίρκ, Γάνδη, Λιλ, Μαρντίκ, Σεσλίν (1216), Υπρ (1225), το Καπρίζ το μετέτρεψε από το 1217 σε εμπορικό κέντρο επεξεργασίας μαλλιού. Μετά την επιστροφή του συζύγου της Φερδινάνδου από τη φυλακή παραχώρησε νέα προνόμια σε Ντουαί, Γάνδη, Μπρυζ, Υπρ, μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου προκήρυξε ένα καταστατικό στη Λιλ σύμφωνα με το οποίο επέτρεπε την ανέγερση ενός καμπαναριού στους Βαλανσιέν. . Η Ιωάννα προσπαθούσε με κάθε μέσο να διατηρήσει την υποστήριξη της αριστοκρατίας των μεγάλων πόλεων την οποία χρειαζόταν έντονα λόγω της συνεχόμενης εχθρότητας των βασιλιάδων της Γαλλίας εναντίον της.
Την περίοδο μετά τον δεύτερο γάμο της με τον Θωμά της Σαβοΐας (1237 - 1244) αναδιοργάνωσε το δικαστικό σύστημα ευνοώντας σημαντικά το θαλάσσιο εμπόριο και το εμπόριο μεταφοράς πλοίων μέσω των ποταμών, αναβάθμισε ξανά τα θαλάσσια λιμάνια.
Θρησκεία
Η Ιωάννα είχε πολύ καλές σχέσεις με το Τάγμα των Κιστερκιανών ιδρύοντας το αβαείο της Μαρκέτης και πολλά όλα Κιστερκιανά μοναστήρια κατά μήκος ολόκληρης της χώρας, έδωσε μεγάλη προτεραιότητα στην αναβάθμιση της γυναίκας σε αυτά ενώ μέχρι τον 12ο αιώνα τα αβαεία στέγαζαν μονάχα άντρες μοναχούς η Ιωάννα και η αδελφή της Μαργαρίτα στη συνέχεια έκτισαν συνολικά 20 γυναικεία αβαεία στη Φλάνδρα και 5 γυναικεία αβαεία στο Αινώ. Αναβάθμισε σε σημαντικό βαθμό και τα Επαιτικά τάγματα ιδιαίτερα στη Βαλανσιέν, συνάντησε αντίσταση από τους Δομηνικανούς μοναχούς αλλά κατάφερε τελικά να ενώσει τις 2 αυτές κοινότητες πριν το 1241, για τους Φραγκισκιανούς της Λιλ η Μαργαρίτα έστειλε εργάτες να οικοδομήσουν εκκλησία και μοναστήρι. Οικοδόμησε πολλά μοναστήρια και αβαεία σε ολόκληρη την κομητεία, τα σημαντικότερα ήταν στη Μονς, τη Βαλανσιέν, την Μπρυζ, τη Γάνδη και τις Υπρ (1236 - 1244), στην Ντουαί και τη Λιλ οικοδομήθηκαν από την αδελφή της Μαργαρίτα (1245), η επίδραση του Δομινικανού τάγματος έπαιξε σημαντικό ρόλο στα θρησκευτικά της καθήκοντα.
Ίδρυσε μια δωδεκάδα από μοναστήρια την περίοδο (1217 - 1262), το 1244 διηύθυνε την ανέγερση της Βηθλεεμικής επισκοπής στο Μεσβίν εντός της επισκοπής του Καμπραί, αυτά τα μοναστήρια είχαν μεγάλη αυτονομία και έντονη φιλανθρωπική δράση κάτι που βρισκόταν σε ανταπόκριση με το γυναικείο πνεύμα τον 13ο αιώνα, ίδρυσε τέλος μια σειρά από νοσοκομεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Φλάνδρας. Στη Βαλανσιέν ίδρυσε το μοναστήρι της Αγίας Ελισάβετ της Ουγγαρίας τέσσερα χρόνια χρόνια μετά τον εποικισμό της.
Δυο γνωστά χειρόγραφα προέρχονται από τη βιβλιοθήκη της Ιωάννας, το πρώτο (γύρω στο 1210) είναι ένα ψαλτήρι που διατηρείται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και φαίνεται ότι ήταν προσφορά της Λευκής της Ναβάρας στη θεία της την εποχή που παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο της Πορτογαλίας, το δεύτερο είναι ένα αντίγραφο της ιστορίας του δισκοπότηρου το οποίο βρίσκεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, και τα δυο προέρχονται από την Καμπανία.
Λογοτεχνία
Η συγγραφή της ιστορίας του δισκοπότηρου σχετίζεται με τους κόμητες της Φλάνδρας, ο Χρετιέν του Τροί έγραφε υπό την προστασία του μεγάλου θείου της Ιωάννας Φιλίππου της Αλσατίας, ο Μανεσσιέ συγγραφέας της Τρίτης Συνέχειας αφιέρωσε το έργο του για τη ζωή της Αγίας Μάρθας στην Ιωάννα (γύρω στο 1212), ο συγγραφέας της Δεύτερης Συνέχειας Βαχιέ ντε Ντεναίν προερχόταν επίσης από την αυλή της. Το έργο εκτός από ιστορικό και λατρευτικό είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα για τους εφήβους με έντονα στοιχεία ιπποτικού χαρακτήρα, η Αγία Μάρθα παρουσιάζεται ως δεινός ομιλητής που μπορούσε με τον λόγο να καταστείλει τις εξεγερμένες πόλεις.
Γνωστοί χρονικογράφοι τον επόμενο αιώνα εμφανίζουν σκληρή γλώσσα για την Ιωάννα, ιδιαίτερα ο Ματθαίος των Παρισίων παρουσιάζει τον πλαστό Βαλδουίνο σαν τον πραγματικό αυτοκράτορα πατέρα της και την Ιωάννα ως πατροκτόνο, στα μέσα του 15ου αιώνα ένα άλλο βιβλίο με τίτλο Βαλδουίνος, κόμης της Φλάνδρας την παρουσιάζει σαν νόθη κόρη του Βαλδουίνου με μια Σαρακηνή και να διακατέχεται από δαιμόνια για τον φόνο του πατέρα της. Τα συκοφαντικά έργα σε βάρος της συνεχίζονται μέχρι τον 18ο αιώνα, ο Ιούλιος του Σαιν Τζενουά (1840) ξεκινά το έργο αποκατάστασης της κόμισσας αναφέροντας οτι ο πλαστός Βαλδουίνος ήταν πραγματικά ένας απατεώνας, το ίδιο αναφέρει και ο Εδουάρδος του Γκρέι στο έργο του Ιωάννα της Κωνσταντινούπολης, κόμισσα της Φλάνδρας.
Παραπομπές
Πηγές
Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History: c. 1198-c. 1300, 1999.
Fegley, R. (2002). The Golden Spurs of Kortrijk: How the Knights of France Fell to the Foot Soldiers of Flanders in 1302, 2007. McFarland and Company Inc.
Goldstone, Nancy (2009). Four Queens: The Provençal Sisters Who Ruled Europe. Phoenix Paperbacks, London.
Mortimer, I. (2010). Medieval Intrigue: Decoding Royal Conspiracies. Continuum International Publishing Group.
Weiler, B, Burton, J, Schofield, P and Stöber, K (2007). Thirteenth century England: Proceedings of the Gregynog Conference, 2007. The Boydell Press.
Wheeler, B.; Parsons, J (2002). Eleanor of Aquitaine: Lord and Lady. Palgrave Macmillan.
Nicholas, David. (1992). Medieval Flanders. Longman Group UK Limited, London.
Cox, Eugene L. (1974). The Eagles of Savoy. Princeton: Princeton University Press.
Le Glay, Edward: Histoire de Jeanne de Constantinople, comtesse de Flandre et de Hainaut, Lille, Vanackere, 1841.
Luykx, Theo: Johanna van Constantinopel, gravin van Vlaanderen en Henegouwen, Leuven, 1947.
De Cant, Geneviève: Jeanne et Marguerite de Constantinople, Racine ed., Brussels, 1995.
Dessaux, Nicolas (ed.): Jeanne de Constantinople, comtesse de Flandre et de Hainaut, Somogy, 2009. [Catalog of the exposition of Lille, September–November 2009. 22 contributions of American, Belgian, French and Swiss authoris, with knowledge on the subject] - Review by Sabine Berger in Histara, November 2010.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΙΝΩ
|-
Κωνσταντινούπολη
Κόμισσες του Αινώ
|
94279
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BF%CF%85
|
Λυκούργος ο Αλέου
|
Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Λυκούργος βασιλεύς της Αρκαδικής Τεγέας ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Άλεος και της Νέαιρας κόρης του Περέος. Τα αδέλφια του ήταν ο Αμφίδαμας και ο Κηφεύς της Αρκαδίας που συμμετείχαν στην Αργοναυτική εκστρατεία, η Αυγή μητέρα του ήρωα Τήλεφου και η Αλκιδίκη. Οι γιοι του ήταν ο Αγκαίος της Αρκαδίας, ο Έποχος, ο Αμφίδαμας και ο Ίασος με σύζυγο την Κλεοφύλη ή την Ευρυνόμη ή την Αντίνοη. Ο Λυκούργος έμεινε διάσημος για τον φόνο ενός πολεμιστή του Αρηίθοου, του επιτέθηκε και τον σκότωσε σε ενέδρα στα περίφημα "στενά του Αρηίθοου". Ο Λυκούργος πήρε κατόπιν σαν λάφυρο την πανοπλία του την οποία φορούσε, σε μεγάλη ηλικία την έδωσε δώρο στον Ερευθαλίων. Τα Σχόλια στα Αργοναυτικά γράφουν ότι ο Λυκούργος σκότωσε και τον ίδιο τον Ερευθαλίων στην μάχη που ακολούθησε. Οι Αρκάδες τίμησαν το γεγονός με μιά ετήσια γιορτή στην μνήμη του Λυκούργου με το όνομα "Μολεία". Πέθανε σε βαθύτατο γήρας πιθανότατα από την λύπη του για τον θάνατο του γιου του Αγκαίου στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, τον διαδέχθηκε ο Έχεμος, γιος του Αερόπου και εγγονός του αδελφού Κηφέως.
Παραπομπές
Πηγές
Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
Homer, The Iliad with an English Translation by A.T. Murray, Ph.D. in two volumes. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1924.
Homer, Homeri Opera in five volumes. Oxford, Oxford University Press. 1920.
Pausanias, Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918.
Pausanias, Graeciae Descriptio. 3 vols. Leipzig, Teubner. 1903.
Μυθικοί βασιλείς της Αρκαδίας
|
654501
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD%20%281991%29
|
Δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του Τουρκμενιστάν (1991)
|
Ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας έλαβε χώρα στο Τουρκμενιστάν στις 26 Οκτωβρίου 1991. Οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να ψηφίσουν σε δύο ερωτήματα:
Συμφωνείτε με τη νομοθετική καθιέρωση του Τουρκμενιστάν ως ένα ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος;
Συμφωνείτε με τη δήλωση του Προέδρου και του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Τουρκμενιστάν "Περί της εγχώριας και εξωτερικής πολιτικής του Τουρκμενιστάν" και την πρακτική δραστηριότητα για την εφαρμογή της;
Τα δύο ερωτήματα εγκρίθηκαν από πάνω από το 93% των ψηφοφόρων. Η προσέλευση των ψηφοφόρων έφτασε το 97.4%.
Αποτελέσματα
Ανεξαρτησία
Δήλωση προέδρου και ανωτάτου σοβιέτ
Παραπομπές
Δημοψηφίσματα στη Σοβιετική Ένωση
Διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης
|
84201
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84%20%CE%A7%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BC
|
Αχμέτ Χασίμ
|
Ο Αχμέτ Χασίμ (Ahmet Haşim, 1884 - 4 Ιουνίου 1933) ήταν σημαίνων Τούρκος ποιητής των αρχών του 20ού αιώνα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Βαγδάτη, με πιθανολογούμενο έτος γεννήσεως το 1884, αν και δεν είναι σίγουρο. Ο πατέρας του ήταν ο επαρχιακός κυβερνήτης του Οθωμανικού σαντζάκ του Φιζάν. Γύρω στο 1893, μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Αχμέτ πήγε με τον πατέρα του στη Κωνσταντινούπολη. Το 1906, έχοντας αποφοιτήσει από το Mekteb-i Sultanî (σημερινό Λύκειο Γαλατασαράι), άρχισε να δουλεύει στη Reji, το κρατικό μονοπώλιο καπνού, και ενεγράφη στη σχολή νομικής στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Μεταξύ του 1908 και 1910, ο Χασίμ εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στη Σμύρνη και ως υπάλληλος στο Γραφείο Δημοσίων Χρεών (Düyun-u Umumiye). Υπηρέτησε στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο κυρίως στην Μικρά Ασία. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε στην Οθωμανική Τράπεζα. Μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, ο Χασίμ εργάστηκε ως καθηγητής αισθητικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και ως καθηγητής Γαλλικών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Για πολλά χρόνια έγραψε επίσης δοκίμια για τις εφημερίδες Akşam και İkdâm. Πέθανε στις 4 Ιουνίου 1933.
Η ύστερη ποίηση του Αχμέτ Χασίμ έχει επηρεαστεί από τον Γαλλικό Συμβολισμό και ιδιαίτερα από την ποίση του Ανρί ντε Ρενιέρ, τον οποίο ο Χασίμ θαύμαζε.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Ποίηση
Göl Saatleri, 1921
Piyâle, 1926
Πρόζα
Bize Göre, 1928
Gurebâhâne-i Laklakan, 1928
Frankfurt Seyahatnamesi, 1933
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
siraze.net στα Τούρκικα
Τούρκοι συγγραφείς
Τούρκοι ποιητές
Τούρκοι δοκιμιογράφοι
|
60185
|
https://el.wikipedia.org/wiki/374%20%CF%80.%CE%A7.
|
374 π.Χ.
|
Γεγονότα
Δολοφονείται ο βασιλιάς της Σαλαμίνας της Κύπρου Ευαγόρας.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Ευαγόρας, Έλληνας βασιλιάς της αρχαίας Σαλαμίνας στην Κύπρο
Έτη
|
809642
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%82
|
Μανσούρ Γιαβάς
|
Ο Μανσούρ Γιαβάς (Mansur Yavaş, γεν. 23 Μαΐου 1955) είναι Τούρκος δικηγόρος και πολιτικός που είναι επί του παρόντος ο Δήμαρχος της Άγκυρας και κατέχει το αξίωμα από τον Απρίλιο του 2019. Εξελέγη στις τοπικές εκλογές του 2019 ως υποψήφιος της Συμμαχίας Έθνους, μιας αντιπολιτευόμενης συμμαχίας που σχηματίστηκε από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και το Καλό Κόμμα.
Δικηγόρος στο επάγγελμα, ο Γιαβάς μπήκε αρχικά στην πολιτική ως εθνικιστής πολιτικός. Διετέλεσε Δήμαρχος του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) του Μπεϊπαζαρί, μιας περιφέρειας της Άγκυρας, στις τοπικές εκλογές του 1999. Υπηρέτησε μέχρι το 2009 και αποχώρησε από το MHP το 2013. Εντάχθηκε στο CHP την ίδια χρονιά και ήταν υποψήφιος του CHP για δήμαρχος της Άγκυρας στις τοπικές εκλογές του 2014, όπου τα επίσημα αποτελέσματα υποστήριζαν ότι είχε χάσει κατά 1 ποσοστιαία μονάδα. Οι εκλογές αμφισβητήθηκαν και μάλιστα παραπέμφθηκαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λόγω εικαζόμενης νοθείας και παρατυπιών. Παρά τη σύντομη αποχώρησή του από το CHP, ο Γιαβάς επέστρεψε στην πολιτική πριν από τις τοπικές εκλογές του 2019 για να είναι και πάλι υποψήφιος του CHP, αυτή τη φορά με την υποστήριξη του Καλού Κόμματος (το οποίο σχημάτισε τη Συμμαχία Έθνους μαζί με το CHP). Εξελέγη με 50,9% των ψήφων.
Ο Γιαβάς έχει λάβει επαίνους για τον χειρισμό του στην πανδημία COVID-19 στην Άγκυρα, όπου ανακοίνωσε ότι οι μισθοί για τους δημοτικούς υπαλλήλους θα συνεχίσουν να πληρώνονται και ότι οι γάτες και οι σκύλοι του δρόμου θα συνεχίσουν να ταΐζονται παρά το κλείσιμο των εστιατορίων και των καφέ. Του πιστώθηκε επίσης η ουσιαστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος του δήμου με την εξάλειψη των δαπανών που θεωρούνται «σπάταλες».
Σύμφωνα με τον Πιάρ Αραστιρμά, ο Γιαβάς είχε ποσοστό ικανοποίησης 73,2% το 2020, μεγαλύτερο από τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου ή τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον υψηλότερο από τους δημάρχους που συμμετείχαν σε δημοσκόπηση. Ο Μανσούρ Γιαβάς κατέχει επίσης το υψηλότερο ποσοστό αποδοχής από οποιονδήποτε Τούρκο πολιτικό με 61%. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, είναι ο ισχυρότερος υποψήφιος για να θέσει υποψηφιότητα εναντίον του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις τουρκικές προεδρικές εκλογές του 2023, με προβάδισμα έως και 28% στον δεύτερο γύρο. Με αυτό το προβάδισμα, οι πιθανότητές του να νικήσει τον Ερντογάν είναι ισοδύναμες με τον άλλο πιθανό υποψήφιο δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης από την αντιπολίτευση Εκρέμ Ιμάμογλου.
Ο Μανσούρ Γιαβάς κέρδισε το Παγκόσμιο Βραβείο Δημάρχου Πρωτεύουσας το 2021.
Παραπομπές
Απόφοιτοι του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης
Τούρκοι πολιτικοί
Άγκυρα
|
277286
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201937-38
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης ανδρών 1937-38
|
Την περίοδο 1937-38 δεν διεξήχθη πανελλήνιο πρωτάθλημα μπάσκετ, με τη συμμετοχή των καλύτερων ομάδων του κέντρου και της Θεσσαλονίκης. Διεξήχθησαν όμως τα περιφερειακά πρωταθλήματα Αθήνας-Πειραιά, Θεσσαλονίκης και Πατρών. Διοργανώτρια αρχή ήταν ο ΣΕΓΑΣ.
Πρωτάθλημα Αθηνών-Πειραιώς
Στο περιφερειακό πρωτάθλημα Αθηνών-Πειραιώς 1937-38 δήλωσαν συμμετοχή 14 σύλλογοι αλλά συμμετείχαν 13, αφού ο Παναθηναϊκός τελικά απείχε. Οι αγώνες ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 1937 με τη διεξαγωγή της προκριματικής φάσης. Οι ομάδες χωρίστηκαν σε τρεις ομίλους και οι δύο πρώτες κάθε ομίλου, δηλαδή συνολικά έξι, προκρίθηκαν για την τελική φάση. Η τελική φάση επρόκειτο να ξεκινήσει τα Θεοφάνεια του 1938 και να λήξει στις 31 Ιανουαρίου. Όμως, αναβλήθηκε και ξεκίνησε στα τέλη Ιανουαρίου, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ολοκλήρωσή της και τελικά να μη γίνει το πανελλήνιο. Στην καθυστέρηση συνέβαλαν και οι αναβληθέντες αγώνες λόγω κακοκαιρίας αλλά και η επίσκεψη στην Αθήνα της ομάδας μπάσκετ της Ροβερτείου Σχολής Κωνσταντινούπολης, η οποία έδωσε φιλικά ματς με αθηναϊκές ομάδες.
Όλοι οι αγώνες της πρώτης φάσης έγιναν στο πανεπιστημιακό γυμναστήριο. Οι αγώνες της τελικής φάσης έγιναν στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Προκριματική φάση
Α΄ όμιλος
Αποτελέσματα:
Ν. Ηστ - Πειραϊκός: 28-27
Ν. Ηστ - ΧΑΝΚ: 61-20
Ν. Ηστ - Ν. Βύρωνος: 53-29
Πειραϊκός - ΧΑΝΚ: 27-17
Πειραϊκός - Ν. Βύρωνος: 40-18
ΧΑΝΚ - Ν. Βύρωνος: 2-0 (χωρίς αγώνα)
Βαθμολογία (3 αγώνες):
Α.Ο. Νήαρ Ηστ: 6β (3-0)
Πειραϊκός Σύνδεσμος: 4β (2-1)
ΧΑΝ Κοκκινιάς: 2 (1-2)
Νέοι Βύρωνος: 0β (0-3)
Β΄ όμιλος
Αποτελέσματα:
Πανελλήνιος - Π. Φάληρο: 2-0 (χ. αγώνα)
Πανελλήνιος - Σπόρτιγκ: 38-15
Πανελλήνιος - ΧΑΝΑ: 36-18
Πανελλήνιος - Ολυμπιακός: 34-16
Π. Φάληρο - Σπόρτιγκ: 26-24
Π. Φάληρο - ΧΑΝΑ: 38-28
Π. Φάληρο - Ολυμπιακός: 58-24
Σπόρτιγκ - ΧΑΝΑ: 32-26
Σπόρτιγκ - Ολυμπιακός: 41-35
ΧΑΝ Αθήνας - Ολύμπιακός: 20-19
Βαθμολογία (4 αγώνες):
Πανελλήνιος Γ.Σ.: 8β (4-0)
Α.Ο. Παλαιό Φάληρο: 6β (3-1)
Α.Ο. Σπόρτιγκ: 4β (2-2)
ΧΑΝ Αθηνών: 2β (1-3)
Ολυμπιακός Πειρ.: 0β (0-4)
Γ΄ όμιλος
Αποτελέσματα:
Πανεπιστήμιο - Πανιώνιος: 44-21
Πανεπιστήμιο - Εθνικός ΓΣ: 35-23
Πανεπιστήμιο - ΑΕΚ: 52-23
Πανιώνιος - Εθνικός ΓΣ: 41-17
Πανιώνιος - ΑΕΚ: 58-26
Εθνικός ΓΣ - ΑΕΚ: νίκη Εθνικού
Βαθμολογία (3 αγώνες):
Πανεπιστήμιο Αθηνών: 6β (3-0)
Πανιώνιος: 4β (2-1)
Εθνικός Γ.Σ.: 2β (1-2)
ΑΕΚ: 0β (0-3)
Τελική φάση
Στην τελική φάση που έγινε σε ενιαίο όμιλο τον τίτλο διεκδίκησαν μέχρι τέλους ο Πανελλήνιος με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά τελικά πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Νήαρ Ηστ. Οι αγώνες ολοκληρώθηκαν στις 13 Μαρτίου αλλά στη 2η θέση ισοβάθμισαν Πανελλήνιος, Πανιώνιος και Πανεπιστήμιο που έδωσαν αγώνες κατάταξης για την επιλογή της 2ης ομάδας που θα προκρινόταν στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Η νέα αυτή καθυστέρηση οδήγησε στην ματαίωση των πανελληνίων αγώνων.
Συνθέσεις ομάδων
Οι έξι ομάδες που προκρίθηκαν στην τελική φάση είχαν τις ακόλουθες συνθέσεις:
Α.Ο. Νήαρ Ηστ Καισαριανής: Σαπουντζάκης, Ερμείδης, Χατίρης, Χατζηθεοδώρου, Ουέλς, Μαυρίδης, Σεμιτέκολος, Τζουμάνης, Εισαγγελέας, Ανδρίτσος, Σταματόπουλος, Μπόχλης.
Πανιώνιος: Δημήτρης Δημητριάδης, Μίτσης, Γιώργος Ρουσόπουλος, Μαράτος, Βασίλης Βάσσης, Γραικός, Σπύρος Καμιζούλης, Μάριος Δημάδης.
Πανεπιστήμιο Αθηνών: Αγγέλου, Χατζηγεωργάκης, Κοτσώνης, Ματσούκας, Κουτσαλέξης, Ελευθεριάδης, Σανταντώνιος, Μπίμπης, Μερκούρης, Σταϊκόπουλος.
Πανελλήνιος Γ.Σ.: Σκυλογιάννης, Φλώρος, Βάντσης, Πανταζόπουλος, Πανόπουλος, Μπιτσαξής, Κωστόπουλος, Φερεντίνος, Σιδηρόπουλος, Ματάλας, Κοντόπουλος.
Πειραϊκός Σύνδεσμος: Αμαραντίδης, Σακελλαρίου, Σιβρής, Κουτρούλης, Εαγγελινός, Παλατζιάν, Γαβάς, Σιδηρόπουλος.
Α.Ο. Παλαιό Φάληρο: Παπάς, Νικολαΐδης, Τσίτας, Τσάμης, Λεκατσάς, Παπανδρέου, Γ. Τραυλός, Γιακάς, Μπρούσαλης, Τόμπρος.
Αποτελέσματα
Νήαρ Ηστ - Πανιώνιος: 23-15
Νήαρ Ηστ - Πανεπιστήμιο: 31-23
Νήαρ Ηστ - Πανελλήνιος: 27-34
Νήαρ Ηστ - Πειραϊκός Σύνδεσμος: 41-23
Νήαρ Ηστ - Παλαιό Φάληρο: χωρίς αγώνα
Πανιώνιος - Πανεπιστήμιο: 26-13
Πανιώνιος - Πανελλήνιος: 27-30
Πανιώνιος - Πειραϊκός Σύνδεσμος: 33-31
Πανιώνιος - Παλαιό Φάληρο: 32-22
Πανεπιστήμιο - Πανελλήνιος: 23-19
Πανεπιστήμιο - Πειραϊκός Σύνδεσμος: 50-23
Πανεπιστήμιο - Παλαιό Φάληρο: χωρίς αγώνα
Πανελλήνιος - Πειραϊκός Σύνδεσμος: 20-22
Πανελλήνιος - Παλαιό Φάληρο: χωρίς αγώνα
Πειραϊκός Σύνδεσμος - Παλαιό Φάληρο: 47-44
Κατάταξη
Πηγές
εφημ. Αθλητικός Κόσμος, 14/3/1938, ψηφ, σελ. 153.
Πανελλήνιο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης ανδρών
Διοργανώσεις καλαθοσφαίρισης του 1937
Καλαθοσφαίριση το 1938
|
701171
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Ξίλια
|
Ξιλία (αλβανικά: Këshilla Κασίλα, κυριολεκτική μετάφραση: "Συμβούλιο") ονομάζοταν η δωσίλογη αλβανική διοίκηση στην Θεσπρωτία, κατά την διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τον Άξονα (1941-1944). Δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής της Θεσπρωτίας με στόχο την προσάρτηση της περιοχής σε ένα διευρυμένο αλβανικό κράτος. Μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η Ξιλία συνέχισε τις δραστηριότητες του υπό τη γερμανική κατοχή της περιοχής, μέχρι την ήττα των Δυνάμεις του Άξονα και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πρωτοβουλία για την ίδρυση της Ξιλίας ελήφθη από την Τσάμικη οικογένεια Ντίνο, ιδίως από τα αδέλφια Νούρι και Μαζάρ Ντίνο. Η Ξιλία υποστηρίχθηκε από την πλειοψηφία των Τσάμηδων, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον Άξονα. Η πολιτική της εθνοκάθαρσης που διέπραττε η Ξιλία και άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό την ηγεσία της οικογένειας Ντίνο οδήγησαν στην εκδίωξη του μεγαλύτερου μέρους των Μουσουλμάνων Τσάμηδων από την Ελλάδα από το ΕΔΕΣ. Ένα μικρό μέρος των μουσουλμάνων Τσάμηδων δεν απελάθηκε, καθώς δεν τάχθηκαν υπέρ της Ξιλίας.
Παρασκήνιο
Μετά την ιταλική εισβολή στην Αλβανία, το Βασίλειο της Αλβανίας έγινε προτεκτοράτο του Βασιλείου της Ιταλίας. Οι Ιταλοί, ειδικά ο κυβερνήτης Φραντσέσκο Ζακομόνι, εκμεταλλεύτηκε τους Τσάμηδες ως μέσο για να αυξηθεί η δημοτικότητα των Ιταλών στους Αλβανούς. Ο Ζακομόνι χρησιμοποίησε την δολοφονία του αλβανού ηγέτη Νταούτ Χότζα (του οποίου το αποκεφαλισμένο πτώμα βρέθηκε κοντά στην Βρίνα τον Ιούνιο του 1940) ως τελική δικαιολογία για την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Η ελεγχόμενη από τους Ιταλούς κυβέρνηση στα Τίρανα υποστήριξε ότι ο Χότζα δολοφονήθηκε από Έλληνες πράκτορες. Ο Χότζα ήταν στρατιωτικός ηγέτης του αγώνα των Τσάμηδων κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου, οδηγώντας στον χαρακτηρισμό του ως ληστή από την ελληνική κυβέρνηση.
Ίδρυση της οργάνωσης
Τον Οκτώβριο του 1940, οι ελληνικές αρχές αφόπλισαν 1.800 τσάμηδες κληρωτούς και τους έβαλαν να δουλεύουν στο οδικό δίκτυο. Τον Νοέμβριο του 1940, μετά την ιταλική επίθεση, απέλασαν όλους του άρρενες Αλβανούς που δεν κλήθηκαν να πολεμήσουν και τους απέλασαν σε στρατόπεδα ή τους εξόρισαν σε νησιά. Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν η Ιταλία κατάφερε να κατακτήσει την Ελλάδα μετά την γερμανική εισβολή, εκατοντάδες Τσάμηδες ίδρυσαν μια τοπική διοίκηση, την Ξιλία, το 1942. Αυτές οι ένοπλες ομάδες συνεργάστηκαν με γερμανικές δυνάμεις για το κάψιμο ελληνικών χωριών. Ωστόσο οι τοπικοί μπέηδες και ο τοπικός μουφτής δεν υποστήριζαν τέτοιες πράξεις. Το 1943, η οργάνωση αυτή απέκτησε δικές της ένοπλες δυνάμεις και χωροφυλακή.
Αν και οι Ιταλοί ήθελαν να προσαρτήσουν την Τσαμουριά στο αλβανικό κράτος, οι Γερμανοί άσκησαν βέτο στην ιταλική πρόταση. Ο Τζεμίλ Ντίνο διορίστηκε ύπατος αρμοστής στην περιοχή αλλά είχε περιορισμένες εξουσίες. Για όλη τη διάρκεια της κατοχής, η περιοχή παρέμεινε υπό τον άμεσο έλεγχο των στρατιωτικών αρχών με έδρα την Αθήνα.
Δείτε επίσης
Κατοχή της Ελλάδας (1941-1944)
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Τσάμηδες
Δωσιλογισμός κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
|
823333
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%20%CE%A4%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B5
|
Λάντσο Τορινέζε
|
Το Λάντσο Τορινέζε (ιταλικά: Lanzo Torinese) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
568959
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8C%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ζόλταν της Ουγγαρίας
|
Ο Ζόλταν (ουγγρικά: Zolta, 896 - 949) από τον Οίκο των Άρπαντ ήταν ο 3ος μέγας πρίγκιπας της Ουγγαρίας (π. 907-π. 949).
Βιογραφία
Ήταν γιος του Άρπαντ 2ου μεγάλου πρίγκιπα της Ουγγαρίας, τον οποίο διαδέχθηκε το 907, όπως αναφέρει το χρονικό Gesta Hungarorum (Περί του Ουγγρικών Πραγμάτων), που γράφτηκε το 1200-30. Όμως άλλα χρονικά δεν τον αναφέρουν στον κατάλογο του ηγεμόνων της Ουγγαρίας, έτσι οι σύγχρονοι ιστορικοί δεν τον δέχονται ως μεγάλο πρίγκιπα. Όπως και να έχει, από το 955 και μετά όλοι οι ηγεμόνες της Ουγγαρίας είναι απόγονοί του.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την κόρη του Μενούμορουτ και είχε τέκνο:
Τάκσονυ π. 931-π. 970, μέγας πρίγκιπας της Ουγγαρίας.
Πηγές
Anonymus, Notary of King Béla: The Deeds of the Hungarians (Edited, Translated and Annotated by Martyn Rady and László Veszprémy) (2010). In: Rady, Martyn; Veszprémy, László; Bak, János M. (2010); Anonymus and Master Roger; CEU Press; ISBN 978-963-9776-95-1.
Constantine Porphyrogenitus: De Administrando Imperio (Greek text edited by Gyula Moravcsik, English translation by Romillyi J. H. Jenkins) (1967). Dumbarton Oaks Center for Byzantine Studies. ISBN 0-88402-021-5.
αναφορές
Οίκος των Άρπαντ
Βασιλείς της Ουγγαρίας
|
416057
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%95%CE%BB%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81%20%282015%29
|
Βουλευτικές εκλογές στο Ελ Σαλβαδόρ (2015)
|
Βουλευτικές και τοπικές εκλογές διεξήχθησαν στο Ελ Σαλβαδόρ την 1η Μαρτίου 2015 για την ανάδειξη 84 μελών της Νομοθετικής Συνέλευσης και 262 δημάρχων. Οι εκλογές διενεργήθηκαν υπό την αιγίδα του Ανώτατου Εκλογοδικείου.
Διαδικασία
Η Νομοθετική Συνέλευση είναι μονοθάλαμη (Asamblea Legislativa) και αποτελείται από 84 αιρετά μέλη. Οι βουλευτές εκλέγονται άμεσα από το λαό για θητεία 3 ετών. Οι προηγούμενες εκλογές είχαν διεξαχθεί στις 11 Μαρτίου 2012. Στις εκλογές εκείνες, η αντιπολιτευόμενη Εθνικιστική Ρεπουμπλινακική Συμμαχία (ARENA) κέρδισε οριακά το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN) και το σύμμαχό του, τον Μεγάλο Συνασπισμό για Εθνική Ενότητα (GANA). Ο ARENA εξασφάλισε το 2012 τις 33 έδρες έναντι 31 για το FMLN και 11 για τον GANA. Έπειτα από διάφορες αλλαγές, η κατανομή των εδρών το 2014 διαμορφώθηκε σε 31 και 28 αντίστοιχα για τον ARENA και το FMLN.
Αποτελέσματα
Νομοθετική Συνέλευση
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Nota de Transparencia Activa del Gobierno de El Salvador
Nota Tribunal Supremo Electoral de El Salvador
Παραπομπές
2015 βουλ
|
514301
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9%20%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%86
|
Αντρέι Λουνιόφ
|
Ο Αντρέι Γιευγκένιεβιτς Λουνιόφ () γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1991 και είναι Ρώσος τερματοφύλακας, ο οποίος αγωνίζεται για τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.
Καριέρα
ΦΚ Ουφά
Στις 29 Ιουλίου 2015, ο Λουνιόφ υπέγραψε συμφωνία ενός έτους με την ΦΚ Ουφά. Το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα Ρωσίας πραγματοποιήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2016, στον εντός έδρας αγώνα με την ΦΚ Κρασνοντάρ.
Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
Στις 23 Δεκεμβρίου 2016, ο Λουνιόφ μετεγράφη στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, υπογράφοντας συμφωνία για 4.5 έτη με τον σύλλογο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παρουσίαση του ποδοσφαιριστή στον ιστότοπο sportbox.ru
Ρώσοι ποδοσφαιριστές
Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Τορπέντο Μόσχας
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Σατούρν
Ποδοσφαιριστές Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ Ρωσίας
|
15030
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CF%83%CE%B7%20%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Φάση πανίδας
|
Οι φάσεις πανίδας είναι υποδιαιρέσεις του γεωλογικού χρόνου και χρησιμοποιήθηκαν κυρίως από τους παλαιοντολόγους, οι οποίοι μελετούν περισσότερο τα απολιθώματα, παρά από τους γεωλόγους, που μελετούν σχηματισμούς πετρωμάτων. Τυπικά η φάση πανίδας ή πανιδική φάση συνίσταται από μια σειρά πετρωμάτων που περιέχουν παρόμοια απολιθώματα. Στο όρο «απολιθώματα» περιλαμβάνονται, όχι μόνον τα λείψανα των οργανισμών, αλλά και τα ίχνη ή τα αποτυπώματά τους, καθώς και οποιαδήποτε άλλη μαρτυρία για την ύπαρξή τους.
Οι φάσεις πανίδας ήταν ιδιαίτερα σημαντικές κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, ως μείζον εργαλείο για την χρονολόγηση αποθέσεων πετρωμάτων (ιζηματογενών), έως την ανάπτυξη της Σεισμολογίας και της ραδιοχρονολόγησης.
Οι φάσεις πανίδας είναι τοπικές. Συχνά περιλαμβάνουν ποικιλία διαφορετικών βράχων που αποτέθηκαν σε διαφορετικά περιβάλλοντα την ίδια χρονική στιγμή. Στη σύγχρονη εποχή οι τοπικές και παγκόσμιες συσχετίσεις λίθινων ακολουθιών, είναι σχετικά βέβαιες και βαθμιαία οριστικοποιούνται και συνεπώς δεν υφίσταται η ανάγκη του προσδιορισμού μέσω της πανίδας για τον καθορισμό της ηλικίας των γεωλογικών σχηματισμών. Επίσης, στο παρελθόν υπήρχε τάση εφαρμογής των ευρωπαϊκών και ασιατικών φάσεων πανίδας για την ίδια χρονική περίοδο παγκόσμια, ακόμη και αν οι πανίδες άλλες περιοχών είχαν λίγα κοινά στοιχεία μεταξύ τους.
Γεωχρονολόγηση
Παλαιοντολογία
Ορολογία της αρχαιολογίας
Μέθοδοι χρονολόγησης
|
113290
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%86%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ποδονίφτης
|
Ο Ποδονίφτης είναι παραπόταμος του Κηφισού στις βόρειες παρυφές της Αθήνας.
Ονομασία
Ετυμολογικά, η ονομασία «Ποδονίφτης» προέρχεται από τα συνθετικά «πους» (πόδι) + «νίπτω=τρίβω, πλένω» που σημαίνει «πλένω τα πόδια μου». Η ονομασία του οφείλεται είτε από το γεγονός ότι τα λίγα εκεί νερά αρκούσαν μόνο στο νίψιμο των ποδιών είτε εκ του διασταυρούμενου εκεί δρόμου των Αχαρνών, που πριν να κατασκευασθεί η γέφυρα υποχρέωνε τους διερχόμενους να βρέξουν τα πόδια τους στα λίγα νερά του ποταμού προκειμένου να περάσουν απέναντι.
Τοποθεσία
Το ρέμα Ποδονίφτη είναι χείμαρρος που πηγάζει από τις νοτιοδυτικές πηγές του Πεντελικού Όρους, κατέρχεται από το Πάτημα στο Χαλάνδρι από την Οδό Δουκίσσης Πλακεντίας και από εκεί στη Φιλοθέη. Συμβάλλει με το Ρέμα Πολυδρόσου και συνεχίζει από την Οδό Καποδιστρίου προς την Καλογρέζα, τη Νέα Ιωνία και τη Νέα Φιλαδέλφεια, χύνεται δε στον Κηφισό ποταμό μαζί με τα ποικίλα ρέματα που κατεβαίνουν από τις Αχαρνές. Αποτελεί φυσικό σύνορο μεταξύ των Δήμων Αθηναίων και Ν. Φιλαδέλφειας-Ν. Χαλκηδόνας. Μεγάλο τμήμα του ρέματος έχει καλυφθεί από το σχέδιο πόλης και είναι υπόγειο, ενώ έχει πλουτίσει με πράσινο τις περιοχές που διατρέχει. Το ρέμα εξακολουθεί να διατηρεί μερικά τμήματά του σε φυσική μορφή: στην Πεντέλη, στο Χαλάνδρι, στη Φιλοθέη, καθώς και ένα μικρό κομμάτι 770 μέτρων από τη γέφυρα της οδού Εράτωνος ως τη γέφυρα της οδού Χαλκίδος, στον Δήμο Αθηναίων.
Ιστορικά στοιχεία
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ποδονίφτης διέσχιζε την περιοχή «Ποδαράδες». Το 1923 η περιοχή κρίθηκε κατάλληλη από την «επαναστατική κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα» για την εγκατάσταση προσφύγων από τη Μικρά Ασία, οι οποίοι θα απασχολούνταν με την ταπητουργία, εξαιτίας της ύπαρξη του χειμάρρου και της δυνατότητας άντλησης των υδάτων του για επαγγελματική χρήση. Η απόφαση αυτή οδήγησε στην ίδρυση της περιοχής «Νέα Πισιδία», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Νέα Ιωνία.
Επίσης το όνομα «Ποδονίφτης» έλαβε στην εν λόγω περιοχή και ο παλιός προσφυγικός συνοικισμός που σήμερα αποτελεί τον Δήμο της Νέας Φιλαδέλφειας. Την ίδια περίοδο, στην περιοχή είχε διαμορφωθεί ιπποδρόμιο στο οποίο διεξάγονταν ιπποδρομίες και άλλοι αγώνες. Το στάδιο-ιπποδρόμιο εγκαινιάστηκε το Μάιο του 1902 με τη διεξαγωγή Ιππικών, Γυμνικών και Ποδηλατικών αγώνων, που χαρακτηρίστηκαν ως άτυπο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Η σύνδεση του προσφυγικού πληθυσμού της περιοχής με τον Ποδονίφτη είναι έντονη. Το ποτάμι αποτελεί μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων καθώς και πηγή έμπνευσης. Χαρακτηριστική είναι η δημιουργία ποδοσφαιρικών ομάδων στην περιοχή, οι οποίες λάμβαναν την ονόμασία τους και προσδιορίζονταν γεωγραφικά από αυτό.
Στις 15 Μαρτίου 1944, περίπου 1.000 περίπου Γερμανοί και Έλληνες ταγματασφαλίτες, περικύκλωσαν την περιοχή Καλογρέζα, μάζεψαν δια της βίας όλους του άνδρες άνω των 16 ετών στην πλατεία της εκκλησίας Ζωοδόχου Πηγής, και την επόμενη μέρα στις όχθες του Ποδονίφτη εκτέλεσαν 22 κυρίως νέους ανθρακωρύχους, ως επί το πλείστον ενταγμένους σε τμήματα του τάγματος του ΕΛΑΣ της Καλογρέζας.
Χλωρίδα και πανίδα
Κατά μήκος των 770 μέτρων φυσικής κοίτης του Ποδονίφτη μέσα στον αστικό χώρο, μεταξύ των δήμων Αθηναίων και Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας παρατηρείται σημαντική παρουσία χλωρίδας και πανίδας. Ευκάλυπτοι, φοίνικες, αυτοφυείς τουλίπες και ορχιδέες, ορνιθόγαλα, μαυρομάτες, άρτηκες, σταχτοσουσουράδες, κοκκινολαίμηδες και φρύνοι. Η περιοχή έχει χαρακτηριστεί από την πολιτεία ως ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος (ΦΕΚ 281Δ/23-3-93) και τυγχάνει προστασίας από το ισχύον θεσμικό πλαίσιο.
Πλημμύρα του 1994
Ο εγκιβωτισμός του Ποδονίφτη στην Νέα Ιωνία, ξεκίνησε το 1974 και πραγματοποιήθηκε σε τρεις φάσεις. Η τελευταία φάση των έργων που ξεκίνησε το 1993, προκάλεσε την τεράστια πλημμύρα στις 21 Οκτωβρίου 1994 κατά τη διάρκεια της οποίας έχασαν τη ζωή τους 17 άτομα. Επίσης ανυπολόγιστες υλικές ζημιές καταγράφηκαν σε σπίτια, επιχειρήσεις και αυτοκίνητα. Παράλληλα, σοβαρότατες ήταν και οι καταστροφές που προκλήθηκαν στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό, καθώς και στο ιστορικό αρχείο του κόμματος, μεγάλο μέρος του οποίου παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά. Το 1995, υπό τον αντίκτυπο της φονικής πλημμύρας στον Ποδονίφτη και με απόφαση του ΣτΕ (ΣτΕ1801/1995, Ε’ τμήμα), σταματάνε τα έργα εγκιβωτισμού του ποταμού, τα οποία ενοχοποιούνται για την έκταση των καταστροφών.
Νέο σχέδιο διευθέτησης και η απόρριψη από το ΣτΕ
Το Νοέμβριο του 2018, η Περιφέρεια Αττικής πέτυχε την έκδοση Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) από τη Διεύθυνση Περιβαλλοντικού και Χωρικού Σχεδιασμού της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής (ΑΔΑ) για το έργο με τίτλο «Διευθέτηση του Ρέματος Ποδονίφτη από την γέφυρα της οδού Χαλκίδος, έως τη γέφυρα της οδού Εράτωνος». Το έργο που προωθούνταν προέβλεπε τον εγκιβωτισμό με οπλισμένο σκυρόδεμα του τελευταίου φυσικού τμήματος του Ποδονίφτη και τη μετατροπή του σε έναν τσιμεντένιο οχετό απορροής ομβρίων υδάτων. Οι δύο εμπλεκόμενοι δήμοι, Δήμος Αθηναίων και Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, είχαν γνωμοδοτήσει αρνητικά για το συγκεκριμένο έργο, τονίζοντας τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, αλλά και την αντιπλημμυρική ανεπάρκεια της επιστημονικά παρωχημένης διεθνώς πρακτικής του εγκιβωτισμού. Την αναίρεση της παραπάνω απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων ζήτησαν τόσο οι δύο Δήμοι, όσο και κινήσεις πολιτών με αιτήσεις που κατέθεσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τελικά το Νοέμβριο του 2019 το ΣτΕ έκανε δεκτές τις προσφυγές και ακύρωσε την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων που προωθούσε η περιφέρεια.
Ζήτημα της διαχείρισης
Τα σχέδια μπαζώματος του Ποδονίφτη και οι συνέπειές τους, άνοιξαν έντονα στις τοπικές κοινωνίες τον διάλογο για την ορθή διαχείριση των περιβαλλοντικών πόρων. Οι πολίτες κινητοποιήθηκαν και ανέδειξαν το πρόβλημα μιας διαχείρισης χωρίς φιλοπεριβαλλοντικό προσανατολισμό και αποκομμένη από τις ανάγκες των πολιτών για ευζωία για αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος στο οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται.
Παραπομπές
Ρέματα της Αττικής
Παραπόταμοι του Κηφισού
|
733207
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BF%20%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ράνκο Κριβοκάπιτς
|
Ο Ράνκο Κριβοκάπιτς (Σερβικά: Ранко Кривокапић, γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1961) είναι ένας Μαυροβούνιος πολιτικός. Για πολλά χρόνια, από το 2003 μέχρι το 2016, ήταν πρόεδρος του Μαυροβουνιακού κοινοβουλίου. Το 2002-2019 ήταν πρόεδρος του ΣΔΚΜ και τώρα είναι επίτιμος πρόεδρος του κόμματος.
Ιστορία
Ο Ράνκο Κριβοκάπιτς γεννήθηκε στο Κότορ Μαυροβουνίου, στην Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, στις 17 Αυγούστου 1961. Έχει πτυχίο Νομικής από το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και μιλά δύο γλώσσες, την μητρική του και Αγγλικά.
Η ενασχόλησή του με την πολιτική άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Το 1989 εξελέγη βουλευτής και μπήκε στο Μαυροβουνιακό κοινοβούλιο για πρώτη φορά. Κατά τη δεκαετία του 1990 ο Ράνκο ήταν ακτιβιστής κατά του πολέμου, και όταν η Ένωση Μεταρρυθμιστικών Δυνάμεων του Άντε Μάρκοβιτς αντιτάχθηκε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο Ράνκο ήταν ηγετικό μέλος στην ομάδα του Μαυροβουνίου. Συμμετείχε, επίσης, στην ίδρυση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Μαυροβουνίου. Το 1993-1997 εξελέγη βουλευτής στη Συνέλευση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Το 2001 έγινε Πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και κράτησε τη θέση του μέχρι το 2019. Το 2003 εξελέγη πρόεδρος της βουλής και κράτησε τη θέση του μέχρι το 2016.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μαυροβούνιοι πολιτικοί
|
618008
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B1%20%CE%B2%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%AE
|
Ελευθέρα βοσκή
|
Η ελευθέρα βοσκή υποδηλώνει μια μέθοδο κτηνοτροφίας στην οποία τα ζώα, για τουλάχιστον ένα μέρος της ημέρας, μπορούν να βοσκήσουν ελεύθερα σε εξωτερικούς χώρους, αντί να περιορίζονται σε ένα κλουβί για 24 ώρες κάθε μέρα. Σε πολλές φάρμες, η εξωτερική περιοχή είναι περιφραγμένη, γεγονός που τεχνικά το καθιστά περίβλημα. Ωστόσο, τα συστήματα ελευθέρας βοσκής προσφέρουν συνήθως την ευκαιρία για εκτεταμένη μετακίνηση και ηλιακό φως που αλλιώς εμποδίζεται από συστήματα εσωτερικών χώρων. Η ελευθέρα βοσκή μπορεί να ισχύει για το κρέας, τα αυγά ή την γαλακτοπαραγωγή.
Ο όρος χρησιμοποιείται σε δύο αισθήσεις που δεν αλληλεπικαλύπτονται εντελώς: ως περιγραφή των μεθόδων κτηνοτροφίας με επίκεντρο του αγρότη και ως καταναλωτοκεντρική περιγραφή αυτών. Υπάρχει μια δίαιτα όπου ο ασκούμενος τρώει μόνο κρέας από πηγές ελευθέρας βοσκής.
Σε πολλούς βοσκότοπους, τα ζώα ελευθέρας βοσκής επιτρέπεται να περιφέρονται χωρίς περιφράξεις, σε αντίθεση με τους περιφραγμένους βοσκότοπους. Σε πολλές γεωργικές οικονομίες, τα ζώα ελευθέρας βοσκής είναι αρκετά συνηθισμένα.
Ιστορία
Εάν κάποιος επιτρέπει στην "ελευθέρα βοσκή" να συμπεριλάβει την "εκτροφή", η ελευθέρα βοσκή ήταν μια τυπική μέθοδος εκτροφής τουλάχιστον μέχρι την ανάπτυξη του συρματοπλέγματος και σύρματος στην εκτροφή των κοτόπουλων. Η γενικά κακή κατανόηση της διατροφής και των ασθενειών πριν από τον εικοστό αιώνα κατέστησε δύσκολη την αύξηση πολλών ειδών κτηνοτροφικών ζώων χωρίς να τους δοθεί πρόσβαση σε διάφορα είδη διατροφής. Η εργασία της εκτροφής των ζώων και η μεταφορά όλων των ζωοτροφών σε αυτά ήταν απαγορευτική, όπως και για τα βοοειδή γαλακτοπαραγωγής.
Στην περίπτωση των πουλερικών, μέχρι τη δεκαετία του 1920 η βοσκή σε ανοιχτούς χώρους αποτελούσε το κυρίαρχο σύστημα εκτροφής, όμως η ανακάλυψη των βιταμινών Α και D επέτρεψε να διεξαχθεί σε εμπορική κλίμακα με επιτυχία την εκτροφή σε περιορισμένους χώρους. Πριν από αυτό, οι πράσινες ζωοτροφές και η ηλιοφάνεια (για τη βιταμίνη D) ήταν απαραίτητες για την παροχή της απαραίτητης περιεκτικότητας σε βιταμίνες. . Μερικά μεγάλα εμπορικά κοπάδια αναπαραγωγής εκτράφηκαν σε βοσκότοπους στη δεκαετία του 1950. Η διατροφική επιστήμη είχε ως αποτέλεσμα την αυξημένη χρήση του περιορισμού για πολλά είδη ζώων με τον ίδιο τρόπο
Παραπομπές
Κτηνοτροφία
Καλή διαβίωση των ζώων
|
775051
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
|
Συμμετοχή της Αγίας Λουκίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες
|
Η Αγία Λουκία μετέχει ως ανεξάρτητο κράτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1996.
Η Ολυμπιακή Επιτροπή της Αγίας Λουκίας ιδρύθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1987 και αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή τον Σεπτέμβριο του 1993, σε σύνοδο στο Μόντε Κάρλο. Η πρώτη εμφάνιση της χώρας σε Ολυμπιάδα πραγματοποιήθηκε στους Θερινούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα με 6 αθλητές. Έκτοτε, η Αγία Λουκία έχει λάβει μέρος σε όλους τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες με συνολικά 24 αθλητές, αλλά δεν έχει κατακτήσει κάποιο Ολυμπιακό μετάλλιο. Η μεγαλύτερη επιτυχία ήρθε από τη Λεβέρν Σπένσερ το 2016, όταν κατέλαβε την έκτη θέση στο άλμα εις ύψος γυναικών.
Η χώρα δεν έχει συμμετάσχει ακόμη σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σημαιοφόροι
Συμμετέχοντες
Συμμετέχοντες ανά άθλημα
Συμμετέχοντες ανά διοργάνωση
Η στήλη "Σύνολο" υποδεικνύει τον συνολικό αριθμό των συμμετοχών σε κάθε άθλημα και όχι τον αριθμό των αθλητών, καθώς κάποιοι έχουν λάβει μέρος σε περισσότερες από μία διοργανώσεις.
Η σειρά "Σύνολο" υποδεικνύει τον συνολικό αριθμό των συμμετεχόντων κάθε Ολυμπιάδας.
Πίνακας μεταλλίων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αγια Λουκια
Αθλητισμός στην Αγία Λουκία
|
230490
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Trabant
|
Trabant
|
Το Trabant ήταν ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο που παρήχθη στο Τσβίκαου της Σαξονίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και από τον Οκτώβριο του 1990 της ενιαίας Γερμανίας, από την εταιρεία VEB Sachsenring Automobilwerke Zwickau (Σαξονική Αυτοκινητοβιομηχανία του Τσβίκαου), από τις 7 Νοεμβρίου 1957 έως τις 30 Απριλίου 1991.
Κατά την μακρά αυτή χρονική περίοδο, ήταν το δημοφιλέστερο αυτοκίνητο στην τότε Ανατολική Γερμανία, ενώ διατέθηκε επίσημα και σε πολλά επιπλέον κράτη, εντός και εκτός Ανατολικού Μπλοκ. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τις μεγάλης κλίμακας εξαγωγές των άλλων μοντέλων που κατασκεύαζε η χώρα, του Wartburg 311 αρχικά και του Wartburg 353 στη συνέχεια, το Trabant δεν γνώρισε αντίστοιχα μεγάλη διεθνή απήχηση, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των Trabant είχε προβλεφθεί επίσημα ως όχημα στα πλαίσια της εγχώριας αγοράς.
Χρονολογικά, υπήρξαν 4 διαδοχικές εκδοχές του, από τις οποίες το Trabant 601 παρέμεινε στην παραγωγή επί 27 χρόνια σχεδόν αμετάβλητο και, ως αποτέλεσμα, είναι το πιο γνωστό στο ευρύ κοινό, σε βαθμό που συχνά αποκαλείται Trabant σκέτο. Συνολικά, κατασκευάστηκαν 3.096.099 αντίτυπα όλων των εκδοχών του Trabant.
Βασικά στοιχεία
Το μοντέλο αυτό δημιουργήθηκε με εντολή της κυβέρνησης της χώρας, ως το αυτοκίνητο για την ευρύτερη λαϊκή μάζα της Ανατολικής Γερμανίας, καθώς και ως απάντηση στο Volkswagen Beetle (Σκαθάρι) της Δυτικής Γερμανίας, προκειμένου να μειωθεί η διαφορά του βιοτικού επιπέδου με την Δυτική. Ειδικά ο τελευταίος στόχος, αποσκοπούσε να μειώσει την τότε μαζική φυγή των Ανατολικογερμανών προς την Δυτική, καθώς τα σύνορα μεταξύ τους ήταν ακόμα ανοιχτά (το Τείχος του Βερολίνου κατασκευάστηκε μόλις το 1961), και η σχετική απόφαση ελήφθη από το Πολιτικό Γραφείο το 1954. Διαχρονικά, το Trabant ήταν στην πραγματικότητα η μοναδική δυνατή επιλογή για την μεγάλη πλειοψηφία του εγχώριου πληθυσμού, καθώς το άλλο μοντέλο που κατασκεύαζε η χώρα, το Wartburg 311 αρχικά και το Wartburg 353 στη συνέχεια, προσφερόταν σε πολύ υψηλότερη τιμή πώλησης, καθιστώντας το επιλογή για τις πιο εύπορες κοινωνικές τάξεις της χώρας.
Τα ισχυρά πλεονεκτήματα του Trabant ήταν ότι προσέφερε επαρκείς χώρους για 4 ενήλικες και τις αποσκευές τους, σε συνδυασμό με ένα μικρό, ελαφρύ και ευέλικτο αμάξωμα, σχετικά ανθεκτικό, συν έναν κινητήρα με πολύ λίγα κινούμενα μέρη, ο οποίος απαιτούσε ελάχιστα σέρβις - και όλα αυτά με μία εξαιρετικά χαμηλή τιμή πώλησης. Από την άλλη, το αδύνατα σημεία του μοντέλου ήταν οι εξαιρετικά υψηλές εκπομπές καυσαερίων από την εξάτμιση που συχνά παρομοιάζονταν με «μπλε σύννεφο» και ο τραχύς μεταλλικός ήχος / κροτάλισμα του δίχρονου κινητήρα, ιδίως στις χαμηλές στροφές, που θύμιζε έντονα ηλεκτρικό πριόνι.
Επιπλέον, κάθε προσπάθεια της αυτοκινητοβιομηχανίας VEB Sachsenring Automobilwerke Zwickau για ριζικά νέο μοντέλο, παρεμποδιζόταν διαρκώς από την κυβέρνηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Συγκεκριμένα, η ηγεσία της χώρας αρνιόταν κάθε φορά να χρηματοδοτήσει τα πρότζεκτ των μοντέλων που κατασκεύαζε η εταιρεία για αντικαταστάτες, εν μέρει φοβούμενη κάθε φορά το οικονομικό κόστος των απαιτούμενων υλικών για πιο προηγμένα ντιζάιν, αλλά κυρίως για ιδεολογικούς λόγους, για τους οποίους ήταν ενάντια στην απόκτηση πιο σύγχρονων αυτοκινήτων από τις λαϊκές μάζες - μάλιστα υποστήριζε ότι οι πιο σύγχρονες τεχνολογίες θα ωθούσαν τον λαό στην αποδοχή καπιταλιστικών ανέσεων. Το αποτέλεσμα ήταν το Trabant 601 να διατηρηθεί στην παραγωγή επί 27 χρόνια και μάλιστα με τον ίδιο αναχρονιστικό δίχρονο κινητήρα. Επίσης κατά το διάστημα αυτό, οι Ανατολικογερμανοί μηχανικοί κατασκεύασαν και μια ολόκληρη σειρά τετράχρονων κινητήρων, βενζίνης και ντίζελ, ακόμα και έναν κινητήρα Βάνκελ 500 cm³ και ισχύος 50 ίππων, για να αντικαταστήσουν τον δίχρονο, αλλά όλοι απορρίφθηκαν επίσης από την κυβέρνηση, για τους ίδιους λόγους (αν και ειδικότερα ο Βάνκελ δεν έφτασε στην παραγωγή λόγω κάποιων τεχνικών ζητημάτων). Εδώ να σημειωθεί ότι το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το άλλο μοντέλο αυτοκινήτου που κατασκεύαζε τότε η ίδια χώρα, το Wartburg 353 και, παρομοίως, είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνει και αυτό στην παραγωγή επί 22 χρόνια σχεδόν αμετάβλητο.
Μία ακόμα εμφανής συνέπεια της πολιτικής των τότε κυβερνήσεων της χώρας, ήταν ο εξαιρετικά μεγάλος χρόνος αναμονής στην Ανατολική Γερμανία, από την παραγγελία έως την απόκτηση. Ιδίως για το Trabant 601 ήταν συνήθως γύρω στα 10 έτη και μάλιστα σε αρκετές επαρχίες έφτανε τα 12 - 15 έτη. Η αιτία του φαινομένου, ήταν η επιμονή των κυβερνώντων, λόγω ακραίου προστατευτισμού της εγχώριας αγοράς, να μην επιτρέπουν μαζική εισαγωγή αυτοκινήτων ξένης προέλευσης, παρά μόνο σε περιορισμένα αντίτυπα, με αποτέλεσμα (σε συνδυασμό και με την μεγάλη εγχώρια ζήτηση, που δεν μπορούσε να καλυφθεί μόνο από την εγχώρια παραγωγή) να προκληθεί τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Ως αποτέλεσμα, συνέβαινε και το εξής παράδοξο: ένα μεταχειρισμένο Trabant 601 ήταν πιο ακριβό από ένα καινούριο, έχοντας συνήθως τη διπλάσια τιμή, διότι ο αγοραστής δεν χρειαζόταν να περιμένει. Το ακόμα σοβαρότερο συνεπακόλουθο πρόβλημα όμως, ήταν ότι τα μεταχειρισμένα Trabant 601 ήταν εξαιρετικά δυσεύρετα στην εγχώρια αγορά, καθώς λόγω της ασύλληπτα μακροχρόνιας αναμονής μέχρι την παραλαβή, όσοι τελικώς το αποκτούσαν, κυριολεκτικά «δένονταν» με αυτό και το διατηρούσαν σε κυκλοφορία για πολλά χρόνια (συχνά αναπτύσσοντας και ιδιαίτερη ικανότητα συντήρησής του, καθώς τα ανταλλακτικά ήταν δυσεύρετα, καθιστώντας δύσκολες τις επισκευές). Αυτό πυροδότησε τότε τη δημιουργία μιας σχετικής μαύρης αγοράς, με αρκετούς επιτήδειους να διαθέτουν προς πώληση στην Ανατολική Γερμανία κάποια Trabant 601 πρόσφατης παραλαβής σε εξωφρενικά υψηλές τιμές, ως ετοιμοπαράδοτα και σχεδόν καινούρια.
Λόγω των προαναφερθέντων παραγόντων, το Trabant αναφέρεται συχνά ως ιστορικό παράδειγμα επιβεβαίωσης των μειονεκτημάτων του οικονομικού συστήματος που είναι γνωστό ως (κρατικο)κεντρικός σχεδιασμός και οικονομικός παρεμβατισμός. Ταυτόχρονα, θεωρείται και ως σύμβολο της ανεπιτυχούς διαχείρισης της οικονομίας από την κυβέρνηση της τότε Ανατολικής Γερμανίας, καθώς και ως σύμβολο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, καθώς πολλοί Ανατολικογερμανοί τον Νοέμβριο του 1989 μπήκαν μαζικά στο δυτικό Βερολίνο και γενικότερα στην πρώην Δυτική Γερμανία με τα Trabant τους μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989, γεγονός που καλύφθηκε και τηλεοπτικά.
Ονομασία
Το όνομα Trabant σημαίνει δορυφόρος ή μεταφορικά συνοδός στα γερμανικά. Επελέγη μέσω ενός εσωτερικού διαγωνισμού και προτιμήθηκε διότι η παρουσίαση του πρώτου μοντέλου της αυτοκινητοβιομηχανίας συνέπεσε με την εκτόξευση του πρώτου στην ιστορία τεχνητού δορυφόρου, του Σπούτνικ 1, στις 4 Οκτωβρίου 1957, από την τότε Σοβιετική Ένωση. Μάλιστα στα ρωσικά «Σπούτνικ» σημαίνει επίσης συνοδός ή δορυφόρος.
Στα γερμανικά (όπως επίσης και στην αγγλική γλώσσα), το όνομα προφέρεται «τρα-μπάν-τ», ενώ συχνά στην καθημερινότητα αναφερόταν ως Trabbi ή Trabi και προφερόταν «τρά-μπι», με βραχύ α. Ειδικότερα στην Ελλάδα, κατά την εποχή της εισαγωγής του, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, είχε επικρατήσει ο τονισμός Τράμπαντ, πιθανώς από την βραχύτερη εκδοχή του ονόματος.
Εκδοχές
Χρονολογικά, υπήρξαν 4 διαδοχικές εκδοχές του Trabant:
Trabant 500 (1957 - 1962), γνωστό και ως P50
Trabant 600 (1962 - 1964), γνωστό και ως P60
Trabant 601 (1963 - 1990), γνωστό και ως P601
Trabant 1.1 (1990 - 1991)
Το αρχικό P σήμαινε πλαστικό, υποδηλώνοντας το συνθετικό πλαστικό Duroplast, από το οποίο κατασκευάζονταν τα εξωτερικά πάνελ των Trabant (δείτε την ενότητα: Αμάξωμα και ασφάλεια). Όλα τα προαναφερθέντα μοντέλα, κυκλοφόρησαν σε δύο εκδοχές αμαξώματος, Limousine (2-πορτο σεντάν) και Universal (3-πορτο station wagon, το οποίο προστέθηκε στην παλέτα το 1959), με δύο επίπεδα εξοπλισμού, Standard και De Luxe. Ειδικότερα το Trabant 601 προσφέρθηκε σε ακόμα μεγαλύτερη πληθώρα εκδόσεων:
Trabant 601 Standard (ως Limousine και Universal).
Trabant 601 S (Sonderwunsch - Special Edition) με έξτρα φώτα ομίχλης, πίσω λευκό φως όπισθεν και ημερήσιο χιλιομετρητή (ως Limousine και Universal).
Trabant 601 De Luxe (ως Limousine και Universal). Στάνταρ τα επιπλέον του 601 S, συν προφυλακτήρες από χρώμιο και έξτρα διχρωμία βαφής.
Trabant 601 Hycomat (P601 H), 1965 - 1990, σε λίγα αντίτυπα (ως Limousine και Universal). Έφερε ένα σύστημα αυτόματου συμπλέκτη και διατέθηκε επίσημα μόνο στην Ανατολική Γερμανία και αποκλειστικά σε όσους είχαν δυσλειτουργικό αριστερό κάτω άκρο ή και τους έλειπε εντελώς.
Trabant 601 Kübel, 1966 - 1978. Στρατιωτικό τζιπ (P601A) ή τζιπ για τις εργασίες της δασοκομίας (P601F). Και τα δύο ήταν χωρίς πόρτες και με αναδιπλούμενη υφασμάτινη οροφή. Κατασκευάστηκε σε μόλις 11.408 αντίτυπα.
Trabant 601 TRAMP, 1978 - 1979. Πολιτική έκδοση του Trabant Kübel, με λίγο διαφορετικό σαλόνι. Ελάχιστα κυκλοφόρησαν στην Ανατολική Γερμανία, αφού ως επί το πλείστον προοριζόταν για εξαγωγή. Διατέθηκε κυρίως στην Ελλάδα, ως όχημα για παραλίες, αλλά δεν γνώρισε την απήχηση του αντίστοιχης χρήσης Wartburg 353-400 και σύντομα η εισαγωγή του διακόπηκε.
Trabant 800 RS. Αγωνιστική έκδοση ράλλυ, με κυβισμό 771 cm³ και 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο. Αν και μόνο 3 αντίτυπα κατασκευάστηκαν επίσημα από την εταιρεία, ωστόσο αποτέλεσε τη βάση για αρκετά ακόμα Trabant Rally.
Αρχικά κατασκευάστηκε μια στρατιωτική εκδοχή Kübel και στο Trabant 1.1 του 1990 - 1991, καθώς και ένα σπάνιο 1.1 Pick-up, αλλά τελικώς ελάχιστα παρήχθησαν από τις δύο αυτές εκδόσεις.
Σημειωτέον ότι το επίσημο σήμα S μέσα σε κύκλο, που φέρουν όλα τα Trabant, είναι το αρχικό γράμμα της κατασκευάστριας εταιρείας Sachsenring Automobilwerke Zwickau.
Κινητήρες
Ο κινητήρας των 500, 600 και 601 ήταν ένας αερόψυκτος δίχρονος, δικύλινδρος βενζίνης, εγκάρσιας τοποθέτησης, κυβισμού 499 cm³ στο P50 και 594,5 cm³ στα P60 και 601, και με συνεχείς αυξήσεις της ισχύος του, μέσω προσθήκης νεότερων καρμπυρατέρ. Από τις 10 Φεβρουαρίου 1969 και μετά, απέδιδε 19 kW / 26 hp, προσφέροντας στο μοντέλο επιτάχυνση 0-100 km/h (0-62 mph) σε 21 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα 105 - 108 km/h (65 - 67 mph) ανάλογα με την έκδοση.
Μία ιδιαιτερότητα αυτών των 3 μοντέλων, ήταν ότι δεν διέθεταν αντλία καυσίμου, με αποτέλεσμα να φέρουν το ντεπόζιτο της βενζίνης μέσα στον θάλαμο του κινητήρα και πάνω από αυτόν, με το καύσιμο να πέφτει στο καρμπυρατέρ μέσω της βαρύτητας. Άμεση συνέπεια αυτής της διάταξης, είναι ο μεγάλος κίνδυνος εκδήλωσης φωτιάς σε τυχόν μετωπική πρόσκρουση, αντίθετα με τον συνήθη κίνδυνο των αυτοκινήτων της τότε εποχής, καθώς μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα, καθώς και αρκετά μεταγενέστερα μοντέλα, είχαν τη δεξαμενή καυσίμων στο πίσω άκρο του αμαξώματος ή ακόμα και πίσω ακριβώς από τον πίσω προφυλακτήρα, έχοντας έτσι εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο πυρκαγιάς μετά από οπίσθια σύγκρουση.
Επίσης, και στα 3 αυτά μοντέλα του Trabant δεν υπήρχε ξεχωριστό δοχείο λαδιού και αντλία λίπανσης, αλλά το λάδι του δίχρονου κινητήρα έμπαινε κατευθείαν στη βενζίνη, απαιτώντας έτσι το λάδι να αναμιγνύεται μαζί με τη βενζίνη κατά τη διάρκεια του ανεφοδιασμού. Κατά συνέπεια, ο οδηγός έπρεπε να ξέρει κάθε φορά πόση βενζίνη είχε, προκειμένου να διατηρεί σταθερή την απαιτούμενη αναλογία βενζίνης - λαδιού στο 50:1. Μάλιστα σε όλα τα μοντέλα με δίχρονους κινητήρες, δηλαδή το 500, το 600 και το 601, δεν υπήρχε δείκτης βενζίνης στο ταμπλό, αλλά μια μεταλλική λάμα για μέτρηση της στάθμης του καυσίμου στο ντεπόζιτο, όπως αυτή που χρησιμοποιείται ως δείκτης για τη στάθμη του λαδιού. Αξιοσημείωτο είναι ότι επειδή και ο ανεφοδιασμός του καυσίμου γινόταν απευθείας μέσα στο ντεπόζιτο, με άνοιγμα του καπό, δεν υπήρχε εξωτερική τάπα βενζίνης στο αμάξωμα.
Σε όλες τις εκδοχές του, ο κινητήρας αυτός είχε πολύ λίγα κινούμενα μέρη και απαιτούσε ελάχιστα σέρβις, ενώ μάλιστα ήταν τόσο ελαφρύς ώστε μπορούσε να μεταφερθεί από έναν μόνο άνθρωπο. Όπως όλοι οι δίχρονοι κινητήρες, ωστόσο, είχε σχετικά υψηλή κατανάλωση ως προς τον κυβισμό του, αν και από το 1984 μειώθηκε επίσημα κατά 1 λίτρο, φτάνοντας τα 6,9 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, και εξαιρετικά υψηλές εκπομπές καυσαερίων από την εξάτμιση, που συχνά παρομοιάζονταν με «μπλε σύννεφο», όπως προαναφέρθηκε, συν ανυπόφορα θορυβώδη λειτουργία. Μάλιστα επειδή είχε μόλις 2 κυλίνδρους, είχε πιο εκκωφαντικό θόρυβο ακόμα και από το ομοεθνές Wartburg 353, που έφερε κινητήρα επίσης 2-χρονο, αλλά 3-κύλινδρο. Στα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, πολλοί ιδιοκτήτες Trabant στο παρελθόν τον είχαν αντικαταστήσει με 4-χρονους άλλων μοντέλων, πολύ πριν την εισαγωγή του Trabant 1.1 το 1990, και η δημοφιλέστερη επιλογή ήταν η τοποθέτηση του βασικού κινητήρα του Fiat 128, που ήταν 4-κύλινδρος βενζίνης, κυβισμού 1.116 cm³ και ισχύος 55 hp στις 6.000 στροφές το λεπτό.
Τελικώς μόλις στα τέλη του 1989, στα πλαίσια μιας εμπορικής συμφωνίας του 1984 μεταξύ των τότε δύο Γερμανιών, ο δίχρονος, δικύλινδρος βενζινοκινητήρας αντικαταστάθηκε από έναν 4-χρονο, 4-κύλινδρο βενζινοκινητήρα 1.043 cm³, ισχύος 45 hp, του Volkswagen Polo δεύτερης γενιάς, προσφέροντας στο μοντέλο τελική ταχύτητα 130 km/h (81 mph) και πολύ πιο ομαλή λειτουργία. Ταυτόχρονα με την αντικατάσταση, η εταιρεία προέβη και σε ένα μικρό λίφτινγκ στην εξωτερική εμφάνιση και στο σαλόνι. Το νέο αυτοκίνητο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1990, ως Trabant 1.1 (η επίσημη στρογγυλοποίηση πάντως ήταν κάπως ανακριβής), αλλά μόλις για 1 έτος, καθώς το μοντέλο έπεσε θύμα της απελευθέρωσης της αγοράς μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών τον Οκτώβριο του 1990, σηματοδοτώντας έτσι και το τέλος της παραγωγής του, που ήρθε τον Απρίλιο του 1991 (δείτε την ενότητα Εξέλιξη των μοντέλων και ειδικότερα την υποενότητα Trabant 1.1).
Αμάξωμα και ασφάλεια
Το σασί όλων των εκδόσεων του Trabant ήταν αυτοφερόμενο (ενιαίο δομικό σύνολο) από γαλβανισμένο ανοξείδωτο ατσάλι. Ωστόσο, όλα τα εξωτερικά πάνελ (body panels), ακόμα και αυτό της οροφής, κατασκευάζονταν εξ ολοκλήρου από ένα συνθετικό πλαστικό, το Duroplast (Ντούροπλαστ), ένα υλικό που κατασκευάζεται από ρητίνη, η οποία ενισχύεται με μαλλί ή βαμβάκι (το Duroplast μοιάζει με τον υαλοβάμβακα, αλλά είναι πιο εύκολο να πάρει το κατάλληλο τελικό σχήμα σε πρέσες προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κατασκευή πάνελ αυτοκινήτων). Ειδικότερα στα Trabant, χρησιμοποιήθηκαν υπολείμματα και απόβλητα από βαμβάκι ρωσικής προέλευσης και ρητίνη από φαινόλη της Ανατολικογερμανικής βιομηχανίας βαφής. Αφού αναμιγνύονταν, στη συνέχεια έπαιρναν το τελικό σχήμα σε θερμές πρέσες για 8 λεπτά στους 180 βαθμούς Κελσίου. Η επιλογή αυτή έγινε λόγω σχετικής εντολής της κυβέρνησης της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, προκειμένου να αποφευχθεί η δαπανηρή εισαγωγή χάλυβα, καθώς η χώρα βρισκόταν σε καθεστώς εμπάργκο υλικών. Μάλιστα στο παρελθόν, λόγω της γενικότερης διακωμώδησης του μοντέλου, τόσο στην εγχώρια αγορά όσο και στον δυτικό Τύπο, είχε κυκλοφορήσει σε αρκετές χώρες ένας αστικός μύθος ότι τα εξωτερικά πάνελ του Trabant ήταν από χαρτόνι, αλλά στην πραγματικότητα δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο.
Αν και υποτίθεται ότι ένα τέτοιο αμάξωμα θεωρητικώς δεν προσφέρει μεγάλη προστασία σε τυχόν σύγκρουση, κάποιες ανεξάρτητες δοκιμές πρόσκρουσης που έγιναν μετά την πτώση του καθεστώτος της χώρας, απέδειξαν ότι στην πράξη το Trabant διέθετε ένα αξιοσημείωτα ισχυρό σασί για τα τότε δεδομένα και προσέφερε καλύτερη ασφάλεια από πολλά άλλα μοντέλα της ίδιας κατηγορίας. Μάλιστα υπήρξε από τα πρώτα αυτοκίνητα που απέκτησαν στάνταρ ζώνες ασφαλείας τριών σημείων στα μπροστινά καθίσματα, ήδη από το 1965. Επιπρόσθετα πλεονεκτήματα του Ντούροπλαστ ήταν η σταθερότητα, η αντοχή στις καιρικές συνθήκες και η μη εμφάνιση σκουριάς.
Εξέλιξη των μοντέλων
Νέοι κινητήρες
Κατά την εποχή της εμφάνισής του, το Trabant ήταν ένα σχετικά προηγμένο αυτοκίνητο, καθώς είχε αυτοφερόμενο αμάξωμα (τύπου μονοκόκ, δηλαδή ενιαίο δομικό σύνολο, αντί για «χτιστό» πάνω σε πλατφόρμα), σύνθετη μέθοδο κατασκευής αμαξώματος, διάταξη «κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση» και ασυνήθιστη για τα δεδομένα του 1957 ανεξάρτητη ανάρτηση και στους 4 τροχούς. Το κύριο μειονέκτημά του ήταν ο κινητήρας του: ήδη στη δεκαετία του 1950, τα δημοφιλή φθηνά και οικονομικά Δυτικοευρωπαϊκά αυτοκίνητα, όπως το Volkswagen Beetle (Σκαθάρι) του 1938, το Citroën 2CV του 1948 (καθώς και το αρχικό του πρωτότυπο TPV που είχε διαμορφωθεί ήδη από το 1939), το Fiat 600 του 1955, το Fiat 500 του 1957 και το αρχικό Mini του 1959, έφεραν όλα εξ αρχής 4-χρονους κινητήρες, έχοντας έτσι χαμηλότερες εκπομπές καυσαερίων, πολύ πιο ομαλή και στρωτή λειτουργία, και χαμηλότερη κατανάλωση. Αντιθέτως, σημαντικοί περιορισμοί στα κονδύλια και στα διαθέσιμα κατασκευαστικά υλικά της Ανατολικής Γερμανίας, εξανάγκασαν την εταιρεία να τοποθετήσει έναν φθηνότερης κατασκευής και αναχρονιστικό 2-χρονο κινητήρα στο Trabant, ο οποίος είχε βασιστεί σε ένα προπολεμικό ντιζάιν της γερμανικής DKW.
Η εξωτερική εμφάνιση του αρχικού Trabant 500 του 1957, διατηρήθηκε αναλλοίωτη στο Trabant 600 του 1962, το οποίο διέφερε μόνο στην αύξηση του κυβισμού του κινητήρα, όπως υποδηλώνεται και από τις ονομασίες των μοντέλων. Η εκδοχή Trabant 600 ήταν εξαιρετικά βραχύβια, καθώς 1 έτος μετά υπέστη μια ανανέωση, υιοθετώντας ένα λιγότερο καμπυλωτό αμάξωμα, με πιο τονισμένα εμπρός και πίσω φτερά. Επίσης, τότε απέκτησε και μπροστινή γρίλια, αν και στην πραγματικότητα δεν είχε ιδιαίτερη χρησιμότητα, καθώς ο κινητήρας ήταν αερόψυκτος, με αξονικό ανεμιστήρα με ιμάντα - απλώς προστέθηκε στο αμάξωμα για αισθητικούς λόγους. Για πρώτη φορά αποκαλύφθηκε επίσημα τον Μάιο του 1963, ενώ κατά την παρουσίαση έλαβε την ονομασία Trabant 601 και τελικώς μπήκε στη μαζική παραγωγή τον Ιούνιο του 1964, ενώ τον Σεπτέμβριο του 1965 απέκτησε και έκδοση station wagon. Η ετήσια παραγωγή του 601 ξεκίνησε από 34.000 αντίτυπα το 1964, έφτασε τα 100.000 αντίτυπα το 1973, όταν και παρήχθη το εκατομμυριοστό Trabant 601, και κατάφερε το αποκορύφωμα των 150.000 αντιτύπων το 1989, το τελευταίο έτος πριν εισαχθεί ο διάδοχός του.
Στασιμότητα
Την εποχή της παρουσίασης του 601, οι μηχανικοί και τα ανώτατα στελέχη της εταιρείας Sachsenring Automobilwerke Zwickau (Τσβίκαου) σχεδίαζαν να παραμείνει στην παραγωγή έως το 1971 και μετά να αντικατασταθεί. Κατά τις δεκαετίες του 1960, του 1970 και του 1980, εξέλιξαν πολλά πρωτότυπα με σκοπό να αντικαταστήσουν το 601, αλλά όλα τελικώς απορρίφθηκαν από την κυβέρνηση της χώρας, για τους λόγους που αναφέρθηκαν στην ενότητα Βασικά στοιχεία. Μάλιστα ορισμένα από αυτά κατασκευάστηκαν και σε εκδοχή με μεταλλικά εξωτερικά πάνελ, πλην όμως είχαν το ίδιο άδοξο τέλος. Ένας μεγάλος αριθμός από όλα αυτά τα πρωτότυπα υπάρχει σήμερα στο Μουσείο August Horch στο Τσβίκαου και στο Μουσείο Μεταφορών της Δρέσδης. Ακολουθεί ένας κατάλογος φωτογραφιών των πιο αξιοσημείωτων:
Στην πράξη πάντως, οι μηχανικοί της εταιρείας συνέχιζαν να βελτιώνουν το 601 με αλλαγές «κάτω από το δέρμα», όπως αύξηση της ισχύος του κινητήρα από 17 kW (23 hp) σε 19,1 kW (26 hp) από τις 10 Φεβρουαρίου 1969 και μετά, στάνταρ φρένα διπλού κυκλώματος από το 1980, ενώ το 1984 προστέθηκε ένα νέο καρμπυρατέρ 2 σταδίων, μειώνοντας την επίσημη κατανάλωση κατά 1 λίτρο στα 100 χιλιόμετρα και φτάνοντας τα 6,9 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, και η μπαταρία άλλαξε από 6 σε 12 βολτ. Επίσης, το 1985 απέκτησε στάνταρ ηλεκτρονικά ελεγχόμενο σύστημα ανάφλεξης ESE-2H και τον Απρίλιο του 1988 βελτιώθηκε η πίσω ανάρτηση.
Trabant 1.1
Όπως προαναφέρθηκε, η εταιρεία κατάφερε μόλις το 1989, στα πλαίσια μιας εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των τότε δύο Γερμανιών, να αντικαταστήσει τον 2-χρονο βενζινοκινητήρα με έναν 4-χρονο, 4-κύλινδρο βενζινοκινητήρα του Volkswagen Polo δεύτερης γενιάς (για τεχνικά στοιχεία του κινητήρα και επιδόσεις, δείτε την ενότητα Ιστορικό). Λόγω της κάκιστης πλέον οικονομικής κατάστασης της χώρας, ωστόσο, η κατασκευάστρια εταιρεία δεν μπόρεσε ούτε και τότε να ρίξει στην παραγωγή κάποιο από αυτά τα προαναφερθέντα πρωτότυπα, και τα οικονομικά της μόλις και έφτασαν για ένα μικρό εξωτερικό λίφτινγκ. Από την άλλη όμως, κατάφερε να τοποθετήσει στη νέα αυτή εκδοχή ένα σαφώς καλύτερο ταμπλό, με πίνακα οργάνων που έφερε πλέον δείκτη βενζίνης και θερμόμετρο νερού, ενώ προσέθεσε και στάνταρ μπροστινά δισκόφρενα. Ο μοχλός ταχυτήτων, επίσης, μεταφέρθηκε στο πάτωμα, σε αντίθεση με τα παλαιότερα Trabant, που τον είχαν πάνω στην κολώνα του τιμονιού.
Το νέο μοντέλο ονομάστηκε Trabant 1.1 και παρουσιάστηκε επίσημα στα τέλη του 1989, αν και η μαζική παραγωγή του τελικώς ξεκίνησε μόλις στις 21 Μαΐου 1990. Είχε κατανάλωση καυσίμου 8 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, επιτάχυνση 0–100 km/h σε 22 δευτερόλεπτα και μέγιστη ταχύτητα 130 km/h. Ωστόσο, δεν έτυχε θετικής αποδοχής από το κοινό, καθώς ο νέος κινητήρας του, ο βελτιωμένος εξοπλισμός του και το πολύ πιο σύγχρονο ταμπλό του, κρύβονταν κάτω από ένα εντελώς αναχρονιστικό αμάξωμα, που δεν είχε πλέον καμία σχέση με τα τότε αισθητικά πρότυπα, ιδίως με τα δυτικά, αλλά ακόμα και με των άλλων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Επιπλέον, ως αποτέλεσμα της μη αντικατάστασης επί τόσα χρόνια, οι εξαγωγές της φίρμας είχαν πια σταματήσει σε όλα σχεδόν τα κράτη εκτός Ανατολικής Γερμανίας και μόνο η Πολωνία και η Ουγγαρία έλαβαν από μερικές χιλιάδες αντίτυπα του Trabant 1.1 η καθεμία.
Στις 3 Οκτωβρίου 1990, ακολούθησε η επανένωση των δύο Γερμανιών και αυτό έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο Trabant 1.1 (όπως επίσης και στο άλλο μοντέλο αυτοκινήτου που κατασκεύαζε τότε η πρώην Ανατολική Γερμανία, το Wartburg 1.3). Ο λόγος ήταν η απελευθέρωση της αγοράς, τόσο στην πρώην Ανατολική Γερμανία, όσο και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που είχε ως αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό της ζήτησης του Trabant. Σύντομα έγινε προφανές ότι το Trabant δεν μπορούσε πλέον να σταθεί εμπορικά στην ενιαία Γερμανία, καθώς όλοι οι υποψήφιοι αγοραστές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας στράφηκαν προς τα μεταχειρισμένα Δυτικά οικογενειακά μοντέλα και αποκτούσαν κυρίως Volkswagen Golf δεύτερης γενιάς, Opel Kadett, Ford Escort τρίτης και τέταρτης γενιάς, BMW Σειράς 3 E30, Renault 19 και Citroën BX. Οι προσπάθειες του μάρκετινγκ της Sachsenring AG να προβληθεί ως ένα διασκεδαστικό αυτοκίνητο χαμηλής τιμής, κάτω από τα 6.000 γερμανικά μάρκα, και σε φωτεινά χρώματα, έπεσαν στο κενό. Ως αποτέλεσμα, η παραγωγή του Trabant 1.1 έληξε στις 30 Απριλίου 1991 και ώρα 14:51 και το τελευταίο αντίτυπο ήταν ένα λευκό station wagon, ενώ συνολικά κατασκευάστηκαν μόλις 39.474 αντίτυπα του 1.1 (τα λιγότερα από όλες τις εκδοχές του Trabant).
Για την ιστορία, το εργοστάσιο εξαγοράστηκε αμέσως μετά από την Volkswagen, η οποία γκρέμισε τα περισσότερα από τα παλαιά κτίσματα και οικοδόμησε νέες, πιο σύγχρονες μονάδες παραγωγής. Από τότε μέχρι σήμερα, στις καινούριες εγκαταστάσεις της ίδιας τοποθεσίας στο Τσβίκαου, η εταιρεία Sachsenring AG παράγει κινητήρες εσωτερικής καύσης, ενώ κατασκευάζονται επίσης, σε μικρή κλίμακα, το Volkswagen Passat από το 1996 και το Volkswagen Golf από το 2012. Επίσης, από το 2019 παράγεται και το αμιγώς ηλεκτροκίνητο μοντέλο Volkswagen ID.3 στο ίδιο εργοστάσιο.
Συνολική παραγωγή
Μαζί με όλα τα πρωτότυπα και αν δεν συνυπολογιστεί το προκαταρκτικό μοντέλο P70 του 1954 - 1959, που είχε κατασκευαστεί με στόχο να αποκτηθούν νέες γνώσεις για τη βιομηχανία πλαστικών και δεν είχε ακόμα υιοθετήσει την ονομασία Trabant, συνολικά κατασκευάστηκαν 3.096.099 αντίτυπα όλων των εκδοχών του Trabant.
Σημειώσεις
Αναφορές
Βιβλιογραφία
Legends of the Open Road. Rizzoli International Publications. ISBN 978-88-6130-066-8.
World Cars 1978. Herald Books. ISBN 0-910714-10-x.
Jürgen Lisse: Fahrzeuglexikon Trabant. Bildverlag Thomas Böttger, Witzschdorf 2006, ISBN 3-937496-12-2.
Peter Kirchberg: Plaste, Blech und Planwirtschaft. Die Geschichte des Automobilbaus in der DDR. 3. durchgesehene und korrigierte Auflage. Nicolai, Berlin 2005, ISBN 3-89479-259-0.
Jürgen Lisse: Fahrzeuglexikon Trabant. Bildverlag Böttger GbR, erweiterte Neuauflage Witzschdorf, 2010. ISBN 978-3-937496-34-4.
Franz Meissner (Hrsg.): Trabant. Wie helfe ich mir selbst. 6. durchgesehene Auflage. Verlag Technik, Berlin 1983.
Frank B. Olschewski: Trabant gekauft – Was nun? Nützliche Tipps für den Trabant 601 mit 2-Takt-Motor. Bildverlag Böttger, Witzschdorf 2005, ISBN 3-937496-02-5.
Eberhard Preusch: Ich fahre einen Trabant. Fahrzeugvorstellung, Fahrhinweise, Pflege-, Kontroll- und Reparaturtips. 10. Auflage. Transpress Verlag für Verkehrswesen VEB, Berlin 1972.
Matthias Röcke: Die Trabi-Story – Der Dauerbrenner aus Zwickau. HEEL Verlag, Königswinter, ISBN 978-3-89880-294-9.
Frank Rönicke: Trabant. Die Legende lebt. Schrader, Stuttgart 1998, ISBN 3-613-87175-0.
Klaus Schmeh: Der Kultfaktor – Vom Marketing zum Mythos. 42 Erfolgsstorys von Rolex bis Jägermeister. Redline Wirtschaft, Frankfurt am Main 2004, ISBN 3-636-01082-4.
Theo Stiegler: Der Trabant wird 50! Edition Sächsische Zeitung SAXO'Phon GmbH, Dresden ISBN 978-3-938325-36-0.
Christian Suhr: Von Hornig bis zur IFA. 100 Jahre Karosseriebau Meerane. Schwarz Druck, Meerane 2006, ISBN 3-9811118-0-X.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The History of the Trabant, by gizmohighway.com
History of the Trabant / Go, Trabi, Go! East Germany's Darling Car Turns 50.
Trabant history and prospects
Technical details and pictures of the Trabant 601
«Trans National Trabant Tour 2007». Transtrabant.cz
Trabant-forums.com
Μοντέλα αυτοκινήτων
Αυτοκίνητα πόλης
Αυτοκίνητα ράλλυ
Γερμανικά αυτοκίνητα
Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας
|
514331
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%88%CF%83%CF%84%CE%B5
|
Αλντομπραντίνο Γ΄ των Έστε
|
Ο Αλντομπραντίνο Γ΄, ιταλ. Aldobrandino III, ( 14 Σεπτεμβρίου 1335 – 3 Νοεμβρίου 1361) από τον Οίκο των Έστε, ήταν κυβερνήτης της Φερράρα και της Μόντενα (1352-1361).
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ομπίτσο Γ΄ μαρκήσιου της Φερράρα και της Μόντενα και της τρίτης συζύγου του Λίππα Αριόστι.
Αρχικά είχε γεννηθεί εκτός γάμου, αλλά νομιμοποιήθηκε όταν ο πατέρας του νυμφεύτηκε την ερωμένη του Λίππα Αριόστι. Ήταν από τους πρώτους αυθέντες της Ιταλίας που συνόδευσαν τον Κάρολο Δ΄ της Γερμανίας στην προέλασή του στη Ρώμη, όπου στέφθηκε από τον πάπα. Η πράξη του αυτή τον έκανε να κερδίσει πολυάριθμα προνόμια.
Απεβίωσε το 1361 άτεκνος και τον διαδέχθηκε ο επόμενος αδελφός του Νικολό Β΄ ως μαρκήσιος της Φερράρα.
Οίκος των Έστε
Μαρκήσιοι της Φερράρα
|
194083
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Nektar
|
Nektar
|
Οι Nektar ήταν αγγλικό rock συγκρότημα, με έδρα το Αμβούργο της Γερμανίας. Ιδρύθηκε το 1969, από τους Ρόγιε Άλμπιρτον, Taff, Μο, Ρον Χάουντεν και Μικ Μπρόκετ και Κιθ Γουόλτερς, που ήταν υπεύθυνοι για τον φωτισμό και τα ειδικά εφέ. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του, άλλαξε πολλές line-ups, κυκλοφορώντας, συνολικά, 13 studio άλμπουμ, με τελευταίο το 2013, ονόματι Time Machine.
Δισκογραφία
Άλμπουμ
1971 - Journey To The Centre Of The Eye
1972 - A Tab In The Ocean
1973 - Sounds Like This
1973 - Remember The Future
1974 - Down To Earth
1974 - Sunday Night At The London Roundhouse
1975 - Recycled
1976 - Nektar
1977 - Live In New York
1977 - Magic Is A Child
1978 - More Live Nektar In New York
1980 - Man In The Moon
CD
1987 - Nektar
1990 - Sunday Night At The London Roundhouse
1990 - Remember The Future
1990 - A Tab In The Ocean
1990 - Recycled
1990 - Magic Is A Child
1990 - Down To Earth
1990 - Journey To The Centre Of The Eye
1990 - Sounds Like This
1991 - Live In New York
1991 - More Live Nektar In New York
1994 - Highlights
2001 - The Prodigal Son
2002 - Sunday Night At The London Roundhouse
2002 - Remember The Future
2002 - Unidentified Flying Abstract
2004 - Journey To The Centre Of The Eye
2004 - Evolution
2005 - Nektar 2004 Tour Live
2005 - Door To The Future
2009 - Fortyfied
DVD
2003 - Live
2005 - Pure
Γερμανικά progressive rock συγκροτήματα
Αγγλικά progressive rock συγκροτήματα
Space rock συγκροτήματα
|
765545
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%AF-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%8C%CE%BD
|
Ζερμινί-σου-Κουλόν
|
Το Ζερμινί-σου-Κουλόν (γαλλικά: Germigny-sous-Coulombs) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Ζερμινουά (γαλλικά: Germinois).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
164316
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CE%B9%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9
|
Βιττόριο Πιζάνι
|
Ο Βιττόριο Πιζάνι (Κέρκυρα, 13 Οκτωβρίου 1899 - Φάρρα ντ' Αλπάγκο, 27 Απριλίου 1974) ήταν Ιταλός ζωγράφος. Υπήρξε ο δημιουργός των περίφημων εξώφυλλων της εβδομαδιαίας επιθεώρησης Λα Τριμπούνα Ιλλουστράτα που μ’ εκείνα της Ντομένικα ντελ Κορριέρε απετέλεσαν σταθμό στην ιστορία του περιοδικού τύπου της Ιταλίας.
Γεννήθηκε από Ιταλό πατέρα και μητέρα Ελληνίδα. Ο πατέρας του, Σπύρος Πιζάνης, ήταν κι αυτός γνωστός ζωγράφος, όπως επίσης ο παππούς του κι ο θείος του.
Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης.
Από το 1924 συνεργάστηκε με την Τριμπούνα Ιλλουστράτα εικονογραφώντας εκεί τα επίκαιρα τοπικά και διεθνή γεγονότα. Εξάλλου, είχε σχεδιάσει τα εμβλήματα πολλών Σωμάτων του ιταλικού στρατού και κυρίως εκείνα του εθελοντικού Σώματος της Εθνικής Ασφάλειας.
Αντιπροσωπευτικό έργο του είναι η σύνθεση Η καταβύθιση του αυστριακού θωρηκτού Viribus Unitis, για την οποία τιμήθηκε με μεγάλο κρατικό βραβείο.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έφυγε από τη Ρώμη που διέμενε και πήγε στη Φάρρα ντ' Αλπάγκο, στην περιφέρεια του Βένετο, τόπο καταγωγής της συζύγου του, όπου και πέθανε.
Παραπομπές
Ιταλοί ζωγράφοι
|
43365
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CF%82
|
Άντριου Γουάιλς
|
Ο Άντριου Γουάιλς (Andrew John Wiles, γενν. 11 Απριλίου 1953) είναι Άγγλος μαθηματικός.
Ασχολείται με τη θεωρία αριθμών και εργάζεται στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Το μεγαλύτερό του επίτευγμα είναι η επίλυση ενός εκ των διασημότερων προβλημάτων των μαθηματικών. Πρόκειται για την απόδειξη του Τελευταίου Θεωρήματος του Φερμά, το οποίο απασχόλησε την μαθηματική κοινότητα για πάνω από 3 αιώνες.
Βραβεία και τιμητικές διακρίσεις
Για την απόδειξη του Τελευταίου Θεωρήματος του Φερμά έλαβε τα εξής βραβεία και τιμητικές διακρίσεις
το 1997 κέρδισε το Βραβείο του Βόλφσκελ (γερμ. Wolfskehl). Το 1908 είχαν διατεθεί αρχικά ως βραβείο το ποσό των 100.000 Μάρκων (των λεγόμενων 'χρυσών') από την τότε Βασιλική Εταιρία των Επιστημών (γερμ. Königliche Gesellschaft der Wissenschaften) στο Γκέτινγκεν (Göttingen) της Γερμανίας, ειδικά για να αποδειχθεί το Τελευταίο θεώρημα του Φερμά. Μετά τον υπολογισμό του πληθωρισμού και τις νομισματικές μεταρρυθμίσεις η τιμή του βραβείου ήταν περ. 70.000 Γερμανικά Μάρκα.
το 1998 τιμήθηκε με Ειδική διάκριση [αφού είχε περάσει το παραδοσιακό όριο ηλικίας των 40 ετών για την απονομή του μεταλλίου Fields, επίσημη ονομασία International Medal for Outstanding Discoveries in Mathematics, που σημαίνει Διεθνές μετάλλιο για εξαιρετικές ανακαλύψεις στα μαθηματικά) από την Διεθνή Μαθηματική Ένωση (International Mathematical Union, IMU) στο Διεθνές Μαθηματικό Συνέδριο (International Congress of Mathematics, ICM) που διοργανώθηκε στο Βερολίνο],
1999 Βραβείο του Ινστιτούτου Μαθηματικών Κλέυ Clay Mathematics Institute για την προώθηση των μαθηματικών (CMI), που εδρεύει στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης. Ήταν ο πρώτος, που τιμήθηκε με αυτήν την διάκριση.
2005 Βραβείο Σώ (αγγλ. Shaw Prize) στην κατηγορία "Μαθηματικές επιστήμες"
2016 Βραβείο Άμπελ
Βιβλιογραφία
Andrew Wiles: Modular Elliptic Curves and Fermat's last theorem . Annals of Mathematics 141 (1995), 443–551. (αρχείο pdf)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το τελευταίο θεώρημα του Φερμά στο Wolfram Mathworld
Αναλυτική βιογραφία του Άντριου Γουάιλς
Δικτυακή παρουσία των βραβείων Σώ (Show Prize 2005)
Επίσημη δικτυακή τοποθεσία του Ινστιτούτου Μαθηματικών Κλέυ, CMI
Άγγλοι μαθηματικοί
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
Μαθηματικοί του 21ου αιώνα
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ
|
146430
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9F%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Δήμος Οπουντίων
|
Ο δήμος Οπουντίων ήταν δήμος του νομού Φθιώτιδας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Λοκρών. Βρισκόταν στα νότια του νομού και αποτελούσε τον νοτιότερο δήμο του νομού Φθιώτιδας. Ήταν ένας από τους δήμους που συγκροτούσαν την επαρχία Λοκρίδας. Ο δήμος αποτελούταν από δύο δημοτικά διαμερίσματα, καταλάμβανε έκταση 129,5 τ.χλμ. και είχε συνολικό πληθυσμό 4.514 κατοίκους. Έδρα του δήμου ήταν το Μαρτίνο.
Διαίρεση
Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς:
Δ.δ. Μαρτίνου [ 3.019 ]
το Μαρτίνο [ 3.005 ]
το Μεταλλείο Τσούκκας [ 14 ]
Δ.δ. Λαρύμνης [ 1.495 ]
η Λάρυμνα [ 1.087 ]
το Λαγονήσι [ 82 ]
τα Μεταλλεία [ 326 ]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Οπουντίων
Ο
|
703712
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%28%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%29
|
Ευπράξιος (στρατηγός Σικελίας)
|
Ο Ευπράξιος ήταν βυζαντινός στρατηγός, κυβερνήτης του Θέματος Σικελίας, περίπου γύρω στα 880.
Για τον Ευπράξιο τίποτα δεν είναι γνωστό, αναφέρεται στο Χρονικόν του Συμεών του Λογοθέτη. Ο Ευπράξιος αναφέρεται από τον Στμεών με τον τίτλο του Στρατηλάτη Σικελίας. Ο Ευπράξιος στάλθηκε στη Σικελία μαζί με τον Προκόπιο για την αντιμετώπιση των Αράβων, πιθανότατα, όπως και ο Προκόπιος, έμεινε έπειτα στη Σικελία ως διοικητής της.
Παραπομπές
Κυβερνήτες του Θέματος Σικελίας
Βυζαντινοί του 9ου αιώνα
Βυζαντινοί στρατηγοί
|
2922
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1481
|
1481
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1481 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
3 Μαΐου – Πεθαίνει ο σουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής. Τον διαδέχεται ο Βαγιαζίτ Β΄.
21 Μαΐου – Πεθαίνει ο βασιλιάς της Δανίας και της Νορβηγίας Χριστιανός Α' και τον διαδέχεται ο γιος του, Ιωάννης της Δανίας.
10 Σεπτεμβρίου – Ο βασιλιάς της Νάπολης Αλφόνσος Β΄ ανακαταλαμβάνει την πόλη του Οτράντο.
26 Δεκεμβρίου – Η Ολλανδία νικά τις δυνάμεις της Ουτρέχτης στη Μάχη του Βέστμπρουκ.
Σκαλίζεται η ημερολογιακή πέτρα των Αζτέκων που είναι γνωστή ως «Πέτρα του Ηλίου».
Γεννήσεις
14 Μαΐου - Ρούπρεχτ επίσκοπος του Φράιζινγκ
1 Ιουλίου - Χριστιανός Β΄, βασιλιάς της Δανίας
Γεώργιος ντε Λενκάστρε, δούκας της Κοΐμπρα
Θάνατοι
3 Μαΐου – Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, Οθωμανός σουλτάνος
21 Μαΐου - Χριστιανός Α΄, βασιλιάς της Δανίας
28 Αυγούστου - Αλφόνσος Ε΄, βασιλιάς της Πορτογαλίας
Έτη
|
381993
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CF%88%CE%BF%CF%82%20%28%CF%86%CF%85%CF%84%CF%8C%29
|
Θάψος (φυτό)
|
Για άλλες έννοιες της λέξης, δείτε Θάψος
Θάψος ή Θαψία ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες ένα φυτό που χρησίμευε για παρασκευή κίτρινης βαφής, προέλευσης από την πόλη Θάψο της Σικελίας.
Η θάψος αναφέρεται από τον σχολιαστή του Θεόκριτου:
Χρως ομοίος θάψω. Θάψος γάρ έστι ξύλον τι, ό καλείται Σκυθάριον, ήγουν Σκυθικόν ξύλον, ώς φησι καί Σαπφώ. Τούτω δέ τά έρια βάπτουσι, και ποιούσι μήλινα, και τας τρίχας ξανθίζουσιν. Έστι δε το παρ' ημίν λεγόμενον χρυσόξυλον κτλ
Ο Αδαμάντιος Κοραής, το 1832, καταγράφει ότι σύμφωνα με τον Spon αναφέρεται από τους κατοίκους της Πελοποννήσου ως χρυσόξυλο, ενώ το συνδέει με το γαλλικό fustet και την επιστημονική ονομασία Thapsia asclepium.
Από τον ίδιο αναφέρεται ότι η Thapsia asclepium αναφέρεται στα ελληνικά σε αγγλική έκδοση του Θεοφράστου ως αγλήγορα, ενώ σε κείμενο του 1999, αναφέρεται ότι το φυτό φύεται σε χώρες της Μεσογείου και στο νησί Μαδέρα, ενώ στην Ελλάδα οι δύο του ποικιλίες, η θαψία ή το Ασκληπιείο ονομάζεται κοινά αγλήγορα, ενώ η ποικιλία θαψία η γαργαρική (Thapsia gorganica) στη Ζάκυνθο ονομάζεται πολύκαρπος.
Αργότερα, στο Μέγα Λεξικό Όλης της Ελληνικής γλώσσης του Δημητράκου αναφέρεται και το όνομα του φυτού ρους ο κότινος (Rhus cotinus).
Αναφορές
Βαφικά φυτά
|
820151
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%27%CE%95%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%20%CE%B1%20%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B5
|
Σαντ'Ελπίντιο α Μάρε
|
Το Σαντ'Ελπίντιο α Μάρε (ιταλικά: Sant'Elpidio a Mare) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Φέρμο, στην περιφέρεια των Μάρκε.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Φέρμο
|
154704
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BC%20%CE%BF%20%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Άγιος Εφραίμ ο νεομάρτυρας
|
Ο Άγιος Εφραίμ (14 Σεπτεμβρίου 1384 - 5 Μαΐου 1426) είναι ένας από τους νεοφανείς αγίους. Η μνήμη του τιμάται στις 5 Μαΐου.
Τα λεπτομερή βιογραφικά στοιχεία του λέγεται ότι αποκαλύφθηκαν στη μοναχή Μακαρία Δεσύπρη σε μια σειρά από οράματα που είχε το 1950. Σύμφωνα με αυτά, το κοσμικό όνομα του Αγίου Εφραίμ ήταν Κωνσταντίνος Μόρφης και έδρευε στην Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο όρος Αμώμων Αττικής (στη σημερινή Νέα Μάκρη) που καταστράφηκε έπειτα από λεηλάτησεις των Οθωμανών, όμως ξανα χτίστηκε στην ίδια τοποθεσία.
Στα Τρίκαλα Θεσσαλίας, από όπου ήταν η καταγωγή του, γίνεται πανήγυρις στον Ιερό ναό Αγίου Στεφάνου όπου, σύμφωνα με την παράδοση, απέναντι εβρίσκετο το πατρικό του. Η ανακομιδή των λειψάνων του γιορτάζεται στις 3 Ιανουαρίου,
Ανακήρυξη σε Άγιο
Το 2011, κατόπιν του υπ’ αριθμ. πρωτ. 217 και από 11ης μηνός Μαρτίου ε. ε. Γράμματος της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, «υπό της εν Κωνσταντινουπόλει Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, συνωδά τη κρατούση πράξει και τάξει της Αγίας ημών Εκκλησίας, ανεγράφη προσφάτως εν ταις Αγιολογικαίς δέλτοις της Εκκλησίας ο Άγιος Ένδοξος Οσιομάρτυς Εφραίμ ο νέος, ο εν τω όρει των Αμώμων μαρτυρικώς τελειωθείς, της μνήμης αυτού τελουμένης τη ε Μαΐου εκάστου έτους, της δε ευρέσεως των λειψάνων αυτού εορταζομένης τη γ Ἰανουαρίου εκάστου έτους, εκδοθείσης επί τούτω Πατριαρχικής και Συνοδική Πράξεως».
Παραπομπές
Εφραιμ Νεας Μακρης
|
413176
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BA%CF%81%CE%B7%CE%BE%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82%201980
|
Έκρηξη του όρους της Αγίας Ελένης 1980
|
Το 1980, συνέβη μια μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη στο όρος της Αγίας Ελένης, ένα ηφαίστειο το οποίο βρίσκεται στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η έκρηξη (η οποία έχει Δείκτη Ηφαιστειακής Έκρηξης 5) ήταν η μόνη σημαντική ηφαιστειακή έκρηξη που συνέβη στις 48 πολιτείες των κυρίως ΗΠΑ (εκτός Αλάσκας και Χαβάης) μετά την έκρηξη το 1915 της Κορυφής Λάσσεν στην Καλιφόρνια. Πριν την έκρηξη υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια, όπως διάφοροι σεισμοί στην περιοχή και συμβάντα εκπομπής ατμού, προκληθέντα από μια εισδοχή μάγματος σε μικρό βάθος κάτω από το ηφαίστειο που δημιούργησε ένα σύστημα θραύσης στη βόρεια πλαγιά του βουνού. Ένας σεισμός ο οποίος έλαβε χώρα στις 8:32:17 το πρωί (τοπική ώρα) την Κυριακή 18 Μαΐου 1980 προκάλεσε την κατάρρευση του ήδη αδύναμου βορείου τμήματος του βουνού. Έτσι έλαβε χώρα η μεγαλύτερη κατολίσθηση που έχει ποτέ καταγραφεί όλη την περίοδο στο βουνό. Αυτό ξαφνικά ενεργοποίησε τον μερικώς τηγμένο, πλούσιο σε αέρια και ατμό βράχο στο ηφαίστειο ο οποίος βρισκόταν χαμηλότερη πίεση. Ο βράχος αντέδρασε εκτινάσσοντας ένα καυτό μείγμα λάβας. Το ηφαιστειακό προϊόν εξερράγη με κατεύθυνση προς τα βόρεια προς την Λίμνη Σπίριτ με μεγάλη ταχύτητα.
Σημειώσεις
Πηγές
(adapted public domain text)
Topinka, Lyn. Mount St. Helens: A General Slide Set, Cascades Volcano Observatory, U.S. Geological Survey. Retrieved on 2007-05-19
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
List of victims with biographical details
USGS: Mount St. Helens 1980 Debris Avalanche Deposit
USDA Forest Service: Mount St. Helens VolcanoCam
Pre-1980 Eruptive History of Mount St. Helens, Washington
USGS: Before, During, and After May 18, 1980
Boston.com – The Big Picture – 30 years later
Aerial pictures of the July 22nd, 1980 secondary eruption
News reports at The Museum of Classic Chicago Television
Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
Ηφαιστειακές εκρήξεις
|
578901
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B5%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CE%B5
|
Εκεχειρία του Μάλμε
|
Η Εκεχειρία του Μάλμε, η οποία υπεγράφη στις 26 Αυγούστου 1848, σήμανε το τέλος των μαχών μεταξύ της Δανίας και της Πρωσίας, στα πλαίσια του Πρώτου Πολέμου του Σλέσβιχ, ο οποίος είχε ως σκοπό την επίλυση της μεταξύ των δύο αντίπαλων πλευρών διαφοράς αναφορικά με το ζήτημα των δουκάτων του Χόλσταϊν και του Σλέσβιχ.
Το νέο δανικό σύνταγμα του 1848, το οποίο εξεδόθη από τον Φρειδερίκο Ζ΄ της Δανίας, προέβλεπε την προσάρτηση του Δουκάτου του Σλέσβιχ. Ως απάντηση στην συγκεκριμένη ενέργεια, η Γερμανική Συνομοσπονδία απέστειλε στα δουκάτα στρατεύματα υπό την ηγεσία του στρατηγού Φρίντριχ φον Βράνγκελ.
Διατάξεις
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, Ρωσία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία, επέβαλαν την υπογραφή της συνθήκης του Μάλμε στις 26 Αυγούστου 1848, στην οποία η Σουηδία είχε ρόλο διαμεσολαβητή. Προέβλεπε ανακωχή διάρκειας επτά μηνών, υποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από τα δουκάτα και την ίδρυση, εντός των δουκάτων, κυβέρνησης αποτελούμενης από κοινού από Δανούς και Πρώσους, η οποία θα ευρισκόταν υπό την επιτήρηση της Μεγάλης Βρετανίας και της Ρωσίας.
Το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης, καθώς δεχόμενο πιέσεις, αρνήθηκε να επικυρώσει την συνθήκη με 238 ψήφους έναντι 221. Οι κύριοι αντιτιθέμενοι ήταν οι αριστεροί δημοκράτες, οι οποίοι ψήφισαν ενάντια στο σύνολό τους. Μια δεύτερη ψηφοφορία έλαβε, τελικώς, χώρα στις 16 Σεπτεμβρίου 1848, ενώ, χάρη, στην μεταβολή της ψήφου ορισμένων βουλευτών, η συνθήκη τελικά επικυρώθηκε. Το γεγονός αυτό οδήγησε στο ξέσπασμα λαϊκής εξέγερσης, εμπρός στην Εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Φρανκφούρτη, με υποστηρικτές της γερμανικής ενοποίησης να νιώθουν προδομένοι εμπρός στην συγκεκριμένη διπλωματική υποχώρηση. Η ηρεμία, τελικώς, επέστρεψε χάρη στην επέμβαση πρωσικών και αυστριακών δυνάμεων. Σε άλλες τοποθεσίες, επίσης, η συνθήκη προκάλεσε κινήματα αγανάκτησης, τα οποία εντάχθηκαν στο γενικότερο πλαίσιο της Επανάστασης του Μαρτίου.
Η Δανία ακύρωσε την συνθήκη στις 22 Φεβρουαρίου 1849, γεγονός το οποίο οδήγησε, εκ νέου, τις δύο αντίπαλες πλευρές σε διαπραγματεύσεις, με τον Στρατό της Γερμανικής Συνομοσπονδίας να εκπροσωπείται από τον στρατηγό Καρλ φον Πρίττβιτς. Το ζήτημα, τελικώς, επιλύθηκε προσωρινά μέσω της υπογραφής της Συνθήκης του Λονδίνου, το 1852.
Πηγές
Συνθήκες ειρήνης
Πόλεμοι του Σλέσβιχ
|
309056
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82
|
Χαράλαμπος Κορωναίος
|
Ο Χαράλαμπος Κορωναίος (1916-2006), με καταγωγή από τα Κύθηρα, υπήρξε αυτοδίδακτος ζωγράφος, με βασικά θέματα τα τοπία και την ανθρώπινη μορφή που εκφράστηκε σε εξπρεσιονιστικό στυλ.
Έργα του βρίσκονται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Βαρκελώνη, στις Πινακοθήκες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, της Καλαμάτας, της Νίκαιας, του Οργανισμού Βάμβακος, του Φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού και σε ιδιωτικές συλλογές εσωτερικού και εξωτερικού. Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Ελληνικού Επιμελητηρίου.
Προσπαθώ με το έργο μου να επικοινωνήσω άμεσα με τον θεατή και να τον συγκινήσω και να του μεταδώσω το μήνυμα της αληθινής τέχνης.
Χ. Κορωναίος
Καλλιτεχνική δράση: συμμετοχή σε 40 ομαδικές εκθέσεις από εσωτερικό, σε Πανελλήνιες και τέσσερις ατομικές. Συμμετοχή σε επτά διεθνείς εκθέσεις Ισπανία 1962, Ιταλία 1966, 1972, 1974 και 1976 (Μπιεννάλε Ιερής Τέχνης) Μόντε Κάρλο 1969, 1970 και 1974 υπό την αιγίδα της UNESCO.
Διπλώματα τιμής: δίπλωμα τιμής από την Ένωση ζωγράφων Β. Ελλάδας 1968 ,δίπλωμα τιμής από την I.A.G. 1969, δίπλωμα τιμής από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών, 1976.
Διακρίσεις:Διάκριση από την Ακαδημία Lutece του Παρισιού 1974. Αργυρό μετάλλιο της Α’ Διεθνούς ιερής τέχνης Ιταλίας το 1972.
Κριτική:
Ο κ. Κορωναίος γνωστός στους φιλότεχνους από πολλές εκθέσεις και συμμετοχές σε διεθνείς διαγωνισμούς διακρίνεται για την καθαρή φόρμα των έργων του, τη μελετημένη σύνδεση και την αρμονία του χρώματος. εφ. Βραδυνή 10-12-71
Τέχνη αληθινή, τοπία και φιγούρες μιλούν με τη μαγική γλώσσα των χρωμάτων και του φωτός. Ηλίας Σιμόπουλος, Λογοτέχνης
Ζωγραφική γνήσια σε ουσία και γι αυτό μεταδοτική. Εμπνοή, ευχέρεια, ένστικτο και άσκηση. Κοκκόροβιτς, Λογοτέχνης
Βιβλιογραφία: Άρθρα και κριτικές έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά ( εγκυκλοπαίδεια Χ. Γιοβάννη, οδηγό Καλών Τεχνών Α. Κουρτικάκη , διεθνές λεξικό Τέχνης και στο δίτομο λεξικό οι Τέχνες στην Ευρώπη εκδόσεις Κρίστιαν Χαλς Μόντε Κάρλο 1969 και 1974 και εκδόσεις Μέλισσα. Dictionnaire d’Art Contemporain, Μονακό 1971, σ. 39 – Βάγιας Παναγιωτόπουλος, Πανελλήνιος Κήρυξ, 1974, αρ. φύλλου 131/74- Cristian Hals, L’ Art en Europe, Μονακό 1974, σ.17.
Παραπομπές
Έλληνες ζωγράφοι
|
830913
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF%20%CE%A1%CF%8C%CE%B6%CE%B1
|
Τρετσάνο Ρόζα
|
Το Τρετσάνο Ρόζα (ιταλικά: Trezzano Rosa) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Μιλάνου, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Μιλάνου
|
759462
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AD%CE%BD-%CE%BB%CE%B1-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%82
|
Μουλέν-λα-Μαρς
|
Το Μουλέν-λα-Μαρς (γαλλικά: Moulins-la-Marche) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ορν, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μουλινουά (γαλλικά: Moulinois).
Παραπομπές
Κοινότητες της Ορν
|
843133
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B3%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A6%CE%BF%CF%85%CE%AC
|
Ρογήρος Γ΄ του Φουά
|
Ο Ρογήρος Γ΄, γαλλ.: Roger III de Foix (απεβ. 1148) από τον Οίκο του Φουά, ήταν κόμης του Φουά από το 1124 έως το 1148. Ήταν γιος του Ρογήρου Β΄ κόμη του Φουά και της Ετιενέτ του Μπεζαλού.
Βιογραφία
Ξεκίνησε υποστηρίζοντας τους ισχυρισμούς του Μπερνέρ-Ατόν Δ΄ Τρανκαβέλ για την υποκομητεία του Καρκασόν εναντίον του Ραϋμόνδου-Βερεγγάτιου Γ΄κόμη της Βαρκελώνης. Όταν ο Μπερνάρ-Ατόν Δ΄ απεβίωσε το 1129, ο Ρογήρος πήρε τα παιδιά τού τελευταίου υπό την προστασία του.
Το 1134 βοήθησε τον επικυρίαρχό του Aλφόνσο-Ιορδάνη κόμη της Τουλούζης να διαπραγματευτεί την ειρήνη μεταξύ των βασιλέων Αλφόνσου Ζ΄ της Καστίλης και Ραμίρο Β΄ της Αραγόνας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι πόλεμοι των Μπω ξεκίνησαν μεταξύ των κομήτων της Τουλούζης και εκείνων της Βαρκελώνης για την κατοχή της Προβηγκίας. Σε αντίθεση με πολλούς άρχοντες του Λανγκεντόκ, ο Ρογήρος Γ΄ παρέμεινε πιστός στον Aλφόνσο-Ιορδάνη.
Οικογένεια
Το 1117 νυμφεύτηκε τη Χιμένα της Βαρκελώνης, χήρα του Bερνάρδου Γ΄ κόμη του Μπεζαλού και κόρη του Ραϊμόνδου-Βερεγγάριου Γ΄ κόμη της Βαρκελώνης και είχε τέκνα:
Ρογήρος-Βερνάρδος Α΄ αποβ. 1188, κόμης του Φουά.
Bραδιμένη, παντρεύτηκε το 1131 τον Γκυγιώμ υποκόμη του Σωλ (Sault) και βαρόνο του Νιορ (Niort) ;
Ντούσε (Douce) αποβ. 1209, παντρεύτηκε το 1157 τον Ερμενγκόλ Ζ΄ (απεβ. 1184), κόμη του Ουρζέλ.
Παραρτήματα
Βιβλιογραφία
Μεσαιωνικές βιογραφίες : Roger III του Foix .
Ίδρυμα Μεσαιωνικής Γενεαλογίας : Roger III, Κόμης του Φουά
Σημειώσεις και παραπομπές
Σχετικά Άρθρα
Κατάλογος Κόμης του Φουά
Κομητεία του Φουά
Οίκος της Φουά
|
70985
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Στρατονίκη της Μακεδονίας
|
Η Στρατονίκη (3ος αιώνας π.Χ.) ήταν βασίλισσα της Μακεδονίας κατά την ελληνιστική περίοδο, μέλος της Δυναστείας των Αντιγονιδών. Παππούδες της υπήρξαν δύο από τους σημαντικότερους στρατηγούς του Αλεξάνδρου του Μέγα: ο Σέλευκος ο Νικάτωρ από την πλευρά του πατέρα της, Αντίοχου Α', και ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος (προπάππους για την ακρίβεια) από την πλευρά της μητέρας της, Στρατονίκης.
Βιογραφικά στοιχεία
Η νεαρή πριγκίπισσα των Σελευκιδών ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με τον Δημήτριο Β', ανηψιό της μητέρας της, ο οποίος και ανήλθε στον θρόνο της Μακεδονίας το 239 π.Χ. Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, την Απάμα, η οποία πολύ αργότερα νυμφεύτηκε τον βασιλιά της Βιθυνίας, Προυσία Α', φέρνοντας στον κόσμο τον διάδοχό του, Προυσία Β'.
Όταν ο Αλέξανδρος Β' της Ηπείρου απεβίωσε, η χήρα βασίλισσα Ολυμπιάδα ανέλαβε την κηδεμονία των ανήλικων παιδιών του, καθώς και τη διακυβέρνηση του κράτους. Συνειδητοποιώντας πως οι Αιτωλοί επιβουλεύονταν τμήμα της Ακαρνανίας, το οποίο είχε παραχωρηθεί στον άνδρα της σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του σε καιρό πολέμου, απευθύνθηκε στη Μακεδονία για βοήθεια. Καθώς δεν μπορούσε απλώς να βασιστεί στον οίκτο του Δημητρίου, ο οποίος είχε πλέον ανέλθει στον θρόνο, του προσέφερε σε αντάλλαγμα το χέρι της κόρης της, Φθίας. Ο Δημήτριος δέχτηκε την πρόταση, κάτι που φυσικά εξόργισε τη σύζυγό του, Στρατονίκη. Η τελευταία αναχώρησε τελικά από τη Μακεδονία, βρίσκοντας καταφύγιο στο πατρικό της στη Συρία, όπου βασίλευε πλέον ο ανηψιός της Σέλευκος Β' ο Καλλίνικος.
Εκεί προσπάθησε μάταια να προκαλέσει πόλεμο τιμής ανάμεσα στα δύο κράτη, ή κατά μια άλλη εκδοχή να πείσει τον Σέλευκο να την παντρευτεί. Ο βασιλιάς είχε ωστόσο την προσοχή του στραμμένη αλλού, στον πόλεμο που διεξήγαγε εναντίον του Αντίοχου Ιέρακα. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η Στρατονίκη εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να εγείρει επανάσταση στο πρόσωπό του στην Αντιόχεια. Με την άφιξη του Σέλευκου όμως, εκδιώχθηκε εύκολα από την πόλη καταφεύγοντας στη Σελεύκεια, όπου πολιορκήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και τελικά θανατώθηκε.
Δείτε Επίσης
Αντίοχος Α' Σωτήρ
Δημήτριος Β' Αιτωλικός
Δυναστεία των Αντιγονιδών
Δυναστεία των Σελευκιδών
Ελληνιστική περίοδος
Μακεδονικό βασίλειο
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Πρωτογενείς πηγές (Έλληνες και Ρωμαίοι)
Ευσέβιος ο Καισαρείας, «Χρονικό», Αγγλικά
Ιουστίνος, «Επιτομή της Ιστορίας του Πομπήιου Τρώγου», Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά
Δευτερογενείς πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δυναστεία των Σελευκιδών
Δυναστεία των Αντιγονιδών
Βασίλισσες και Πριγκίπισσες της Συρίας με ελληνική καταγωγή
Βασίλισσες και Πριγκίπισσες της Μακεδονίας
Ελληνίδες Βασίλισσες και Πριγκίπισσες Ελληνιστικής περιόδου
|
218879
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1-%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
1-φαινυλαιθανιμίνη
|
Η 1-φαινυλαιθανιμίνη είναι η χημική ένωση με σύντομο συντακτικό τύπο PhC(=NH)CH3. Είναι μια πρωτοταγής αρωματική ιμίνη
Παραγωγή
Από ακετοφαινόνη και αμμωνία
Με επίδραση αμμωνίας σε ακετοφαινόνη:
Χημικές ιδιότητες και παράγωγα
Συμπεριφορά βάσης
Παράγει άλατα με οξέα. Π.χ.:
Αναγωγή
Ανάγεται προς 1-φαινυλαιθαναμίνη:
Παρατηρήσεις, υποσημειώσεις και αναφορές
Πηγές
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, Οργανική Χημεία, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Αρωματικές ιμίνες
|
133987
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B7
|
Χρύση
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Χρύση είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
Θυγατέρα του Πάλλαντα και σύζυγος του Δαρδάνου, σύμφωνα με τοπικό μύθο της Σαμοθράκης. Στη Χρύση προσφέρθηκε ως γαμήλιο δώρο από τη θεά Αθηνά το «Παλλάδιον», καθώς και η μυστηριακή λατρεία των «Μεγάλων Θεών»
Βοιωτή, θυγατέρα του `Αλμου ή `Ολμου. Η Χρύση γέννησε ένα παιδί θεού, τον Φλεγύα από τον `Αρη, ο οποίος διαδέχθηκε τον παππού του. Αδελφή αυτής της Χρύσης ήταν η Χρυσογένεια.
Εξάλλου, η λέξη «Χρύση» απαντάται ως αρχαία ελληνική θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης στη νήσο Λέσβο.
Για την ομώνυμη αρχαία νησίδα, δες Χρύση (νησίδα).
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Χρυση
|
631056
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Ελένη Σταύρου
|
Η Ελένη Σταύρου είναι Ελληνοκύπρια πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού εκλεγμένη με τον ΔΗΣΥ.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Ελένη Σταύρου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 4 Ιουλίου 1975. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική, τη γαλλική, την ισπανική και την αραβική γλώσσα. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακά στην πολεμολογία και τις μεσογειακές σπουδές στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου. Έπειτα απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στις ελληνοαραβικές σχέσεις, τις σχέσεις με το Ισραήλ και για θέματα τρομοκρατίας από το ίδιο πανεπιστήμιο. Ακολούθως απέκτησε μεταδιδακτορικό δίπλωμα στον άξονα Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας από το Πανεπιστήμιο Μπαρ Ιλάν. Εργάζεται ως σύμβουλος για θέματα Μέσης Ανατολής.
Είναι νυμφευμένη με τον Γιώργο Παπαναστασίου.
Πολιτική διαδρομή
Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2016 με τον ΔΗΣΥ για την ΙΑ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Ως βουλευτής, διετέλεσε μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Άμυνας, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος. Επιπλέον, ήταν μέλος της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας.
Διεκδίκησε επανεκλογή στις βουλευτικές εκλογές του 2021 αλλά δεν επανεκλέγηκε.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον Δημοκρατικό Συναγερμό
Βουλευτές Λεμεσού
Βουλευτές ΙΑ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
|
170376
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD
|
Άντονι Κουίν
|
Ο Άντονι Κουίν (Άντονυ Κουίν) (αγγλικά: Anthony Quinn, 21 Απριλίου 1915 – 3 Ιουνίου 2001) ήταν μεξικανοϊρλανδικής καταγωγής Αμερικανός ηθοποιός βραβευμένος με Όσκαρ. Ο διασημότερος ρόλος του ήταν αυτός του Ζορμπά, στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Αλέξης Ζορμπάς (1964), ενώ πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στις ταινίες Λώρενς της Αραβίας (Lawrence Of Arabia, 1962), Τα κανόνια του Ναβαρόνε (The Guns Of Navarone, 1961) και Λα στράντα (La Strada, 1954).
Γεννήθηκε στην πόλη Τσιουάουα του Μεξικού το 1915 και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες. Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 150 ταινίες σε διάστημα 50 ετών και βραβεύτηκε με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου το 1952 στην ταινία Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!) ως συμπρωταγωνιστής του Μάρλον Μπράντο. Παρόμοια τιμητική διάκριση έλαβε τέσσερα χρόνια αργότερα και για την ερμηνεία του στο ρόλο του ζωγράφου Πολ Γκογκέν στο φιλμ Η ζωή ενός ανθρώπου (Lust For Life, 1956).
Ο ρόλος του Αλέξη Ζορμπά, συμπρωταγωνιστώντας με τους Άλαν Μπέιτς και Ειρήνη Παππά, που ερμήνευσε το 1963 παρέμεινε ο πλέον αξιομνημόνευτός του. Τον ίδιο ρόλο ερμήνευσε και σε θεατρική παράσταση στο Μπρόντγουεϊ το 1984. Ο Κουίν ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία το 1936 με την ταινία Λόγια (Paroles) και μετά συνέχισε με την ταινία Γαλαξίας. Το 1937 παντρεύτηκε την Κάθριν ντε Μιλ, κόρη του παραγωγού και σκηνοθέτη Σέσιλ Ντε Μιλ ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με το θέατρο και γνώρισε την επιτυχία με την ερμηνεία του στο έργο Λεωφορείον ο πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς. Από τους γάμους του και τους διάφορους κατά καιρούς ερωτικούς δεσμούς του ο ηθοποιός απέκτησε συνολικά 13 παιδιά. Πέραν της υποκριτικής, ο Άντονι Κουίν ασχολήθηκε σε ερασιτεχνικό επίπεδο με τη ζωγραφική. Πέθανε στη Βοστώνη το 2001.
Φιλμογραφία
Ομώνυμη παραλία
Η "παραλία Άντονι Κουίν" (Anthony Quinn beach) βρίσκεται στη Ρόδο ανάμεσα στις παραλίες Φαληράκι και Λαδικό, μέσα σε ένα μικρό ορμίσκο, 15 χιλιόμετρα νότια από την πρωτεύουσα. Η παραλία είναι περίπου 250 μέτρα μήκος και ονομάστηκε έτσι από τους ντόπιους μετά το γύρισμα της ταινίας Τα κανόνια του Ναβαρόνε τιμώντας έτσι τον διάσημο ηθοποιό.
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Βραβευμένοι με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Μεξικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
|
587137
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B7%CE%BD%CE%AC%20%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ιερά Μονή Αγίου Μηνά Χίου
|
Η Ιερά Μονή Αγίου Μηνά είναι ένα γυναικείο Μοναστήρι του Νομού Χίου.
Είναι αφιερωμένο στους Αγίους Μηνά, Βίκτωρ και Βικέντιο και εορτάζει στις 11 Νοεμβρίου.
Σήμερα, στην Μονή καταβιώνουν 2 μόνο Μοναχές.
Θέση
Το Μοναστήρι είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου, κοντά στο χωριό Νεοχώρι, 9 περίπου χιλιόμετρα νότια από το κέντρο της πόλης της Χίου.
Ιστορικά Στοιχεία
Αρχική Ανάπτυξη
Η Ιερά Μονή ιδρύθηκε από τον ιερέα Νεόφυτο Κουμάνο και τον υιό του ιερέα Μηνά Κουμάνο, μετά την κατάληψη του νησιού από του Τούρκους, μεταξύ των ετών 1572-1595. Με Σιγίλλιο του Πατριάρχου Ιερεμία Β' του Τρανού, η Μονή καθίσταται Σταυροπηγιακή, καθώς οι δύο ιερείς - κτήτορες του Ναού, τον θεμελίωσαν με τμήμα του Τίμιου Σταυρού.
Το Μοναστήρι επανδρώθηκε άμεσα, αρχικά ως Ανδρική Μονή, αρχίζοντας την ανάπτυξή του. Κατά την περίοδο της ακμής του, το Μοναστήρι είχε το Καθολικό, το κωδωνοστάσιο, τη Βιβλιοθήκη, την τράπεζα, τα Κελιά, καθώς και βοηθητικά κτήρια (στέρνες, φούρνοι, αποθήκες και στάβλους). Μάλιστα, το Καθολικό της Μονής του Αγίου Μηνά αποτελεί μίμηση του Καθολικού της Ιεράς Νέας Μονής Χίου, καθώς ανήκει στον τύπο των μονόχωρων οκταγωνικών ναών με τρούλο.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, στη Μονή λειτουργούσε πλούσια Βιβλιοθήκη και Σχολή. Μάλιστα στη Σχολή της Μονής φοίτησαν ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, ο Μητροπολίτης Χίου Πλάτων Φραγκιάδης, ο λόγιος Δανιήλ Φιλιππίδης και ο Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Χίου π. Ιάκωβος Μαύρος.
Σφαγή της Χίου
Ένα χρόνο μετά την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως, η περίοδος του Πάσχα του 1822, με την άφιξη στο νησί δύναμης Ελλήνων επαναστατών υπό τους Αντώνιο Μπουρνιά και Λυκούργο Λογοθέτη, εξαγριώθηκαν οι Τουρκικές Αρχές και τη Μεγάλη Πέμπτη 30 Μαρτίου 1822 καταπλέει ο τουρκικός στόλος και αμέσως άρχισε η σφαγή των κατοίκων, οι λεηλασίες και η πυρπόληση της πόλης της Χίου.
Οι κάτοικοι της πόλης ξεκίνησαν αμέσως να μετακινούνται προς τα χωριά, την ύπαιθρο και τα Μοναστήρια του νησιού, μεταξύ των οποίων και το Μοναστήρι του Αγίου Μηνά, όπου κατέφυγαν περίπου 3000 άοπλοι κάτοικοι. Κατά την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία της 2ας Απριλίου 1822 όπου λειτουργούσε ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου π. Ιάκωβος Μαύρος, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο Μοναστήρι. Παρά την αρχική αντίσταση και θανάτωση αρκετών Οθωμανών πολιορκητών από των οπλισμένων υπό τις οδηγίες των Ιωάννη Φατούρου και Κωνσταντίνου Μονογιού, δεν τα κατάφεραν.
Οι οχυρωμένοι χριστιανοί προσπάθησαν να εισέλθουν στο Καθολικό της Μονής, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν, σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους. Όσοι είχαν κλειστεί εντός του Καθολικού της Μονής, κάηκαν ζωντανοί και μάλιστα εμφανίζονται στο δάπεδο σχηματισμοί αίματος και κρανίων. Τον Ηγούμενο της Μονής Θεοδόσιο Λουφάκη τον σκότωσαν αμέσως και τον Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως τον ανασκολώπησαν στο Κοντάρι της Αναστάσεως.
Γυναίκες με βρέφη και παιδιά, προσπάθησαν να κρυφτούν σε στεγνή φουντάνα στο πίσω μέρος της Μονής, αλλά προδόθηκαν από τα κλάματα των βρεφών και οι Τούρκοι του πέταξαν αναμμένα στουπιά και τους έκαψαν όλους ζωντανούς.
Σύγχρονοι χρόνοι
Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1881, καταστράφηκαν τα περισσότερα από τα κτίσματα της Μονής, μεταξύ τον οποίων και το Καθολικού του Αγίου Μηνά. Οι επισκευές των κτηρίων του Μοναστηριού τελείωσαν το 1892. Ξαναχτίστηκαν οι περιμετρικοί τοίχοι της εκκλησίας πάνω στα υπολείμματα των παλαιών, το Ιερό αναμορφώθηκε, ενώ το βοτσαλωτό πλακόστρωτο διατηρήθηκε απείραχτο. Το Μοναστήρι περνάει μια περίοδο μακράς κρίσης, με λίγους μοναχούς και πολλά οικονομικά χρέη ώστε να μπορέσουν να αποκατασταθούν τα κτήρια της Μονής.
Το 1932, η Μονή μετατρέπεται σε Γυναικεία και έκτοτε λειτουργεί έτσι. Οι τελευταίες προσπάθειες ανακαίνισης του Μοναστηριού ολοκληρώνονται περί το 1950, οπότε και διαμορφώνεται το Καθολικό με τη σημερινή του μορφή, σε ύφος μεταβυζαντινής τεχνικής.
Στον Προαύλιο χώρο της Μονής υπάρχει το ναΰδριο των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, στο οποίο βρίσκεται και το Ιερό Οστεοφυλάκιο της Μονής με τα οστά πολλών θυμάτων από τα περίπου 2000 της Σφαγής και το ένα φύλλο της παλιάς Κεντρικής Εισόδου του Μοναστηριού.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Ιστολόγιο Ιεράς Μονής Αγίου Μηνά Χίου
Παραπομπές
Μηνά
Δήμος Χίου
|
311293
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A1%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Τουρκική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση
|
Η Τουρκική Ραδιοφωνία Τηλεόραση επίσης γνωστή ως TRT (τουρκικά: Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu), είναι ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Τουρκίας και ιδρύθηκε το 1964. Περίπου το 70% της χρηματοδότησης της TRT προέρχεται από φόρο στους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος και του φόρου για κάθε τηλεοπτικό δέκτη. Η υπόλοιπη χρηματοδότηση της TRT προέρχεται από κρατικές επιχορηγήσεις (περίπου 20%), με το τελικό 10% να προέρχεται από διαφημίσεις.
Για πολλά χρόνια ήταν ο μόνος πάροχος τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών στην Τουρκία. Πριν από την εισαγωγή του ιδιωτικού ραδιοφώνου το 1990, και στη συνέχεια της ιδιωτικής τηλεόρασης το 1992, κατείχε το μονοπώλιο στη ραδιοτηλεόραση. Η πιο πρόσφατη απελευθέρωση της τουρκικής τηλεοπτικής αγοράς παρήγαγε αναλογική καλωδιακή τηλεόραση. Σήμερα, το TRT μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο.
Ο προκάτοχος της TRT, η "Türkiye Radyoları", ήταν ένας από τους 23 ιδρυτικούς ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς της EBU το 1950. Η αρχική εταιρεία ξεκίνησε ραδιοφωνικές εκπομπές το 1926, με ένα στούντιο που χτίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1927 και ένα στούντιο στην Άγκυρα μετά το 1928.
Το TRT διοργάνωσε τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2004.
Ιστορία
Οι δοκιμαστικές μεταδόσεις ξεκίνησαν από το TRT 1 στις 31 Ιανουαρίου 1968. Ένα πλήρες εθνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, που την εποχή εκείνη συνέδεε τις περιοχές γύρω από την Άγκυρα, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 1971. Η TRT συμμετείχε επίσης στην Ένωση Ακτινοβολίας Ασίας-Ειρηνικού το 1976, που την ίδια χρονιά έγινε η πρώτη δοκιμή έγχρωμης τηλεόρασης και παρουσιάστηκε μέσω εργαστηρίου στη γενική συνέλευση του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης.
Όλες οι μεταδόσεις ήταν ασπρόμαυρες από την αρχή των δοκιμαστικών μεταδόσεων το 1968 μέχρι την 31 Δεκεμβρίου 1981, όταν άρχισαν οι πρώτες δοκιμαστικές μεταδόσεις. Η τελευταία ασπρόμαυρη μετάδοση έγινε στις 15 Μαρτίου 1984.
Η TRT διοργάνωσε τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2004, με τον ημιτελικό στις 12 Μαΐου 2004 και τον τελικό στις 15 Μαΐου 2004.
Στις 19 Μαΐου 2012, το TRT 1 HD ξεκίνησε την μετάδοσή του με πλήρη εικόνα HD 16:9 και DVB-S2 πρότυπο.
Κανάλια
Το TRT έχει 15 τηλεοπτικούς σταθμούς.
Κλειστά
Λογότυπα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τουρκική Ραδιοφωνία Τηλεόραση
Επιχειρήσεις Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης
Επιχειρήσεις της Τουρκίας
Τηλεοπτικά κανάλια και σταθμοί οι οποίοι ιδρύθηκαν το 1964
|
844066
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%20%CE%94%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%20%CE%96%CF%89%CE%AE
|
Η Δίκοπη Ζωή
|
Η Δίκοπη Ζωή είναι τραγούδι σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, το οποίο συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Τροπάρια για Φονιάδες, το 1977. Η πρώτη ερμηνεία του τραγουδιού έγινε από τον Γιώργο Μεράντζα, ενώ στο δίσκο υπάρχει και μέρος του τραγουδιού, ως outro του, και ερμηνεύτηκε από τη Μαρία Δημητριάδη, έχοντας τις ονομασίες Η Δίκοπη Ζωή Ι και Η Δίκοπη Ζωή ΙΙ. Το κομμάτι είναι γραμμένο σε Φα ελάσσονα και σε ρυθμό 3/4.
Πρόκειται για το πιο γνωστό τραγούδι του Γιώργου Μεράντζα και ένα από τα δημοφιλέστερα του Θάνου Μικρούτσικου. Το τραγούδι έχει ερμηνευτεί έκτοτε από αρκετούς καλλιτέχνες σε διάφορες ζωντανές εκτελέσεις όπως από τον Μίλτο Πασχαλίδη, τη Νατάσα Μποφίλιου και τον Παντελή Θαλασσινό μεταξύ άλλων. Το 2009, το τραγούδι κυκλοφόρησε και στον δίσκο Τους Έχω Βαρεθεί, από τα Υπόγεια Ρεύματα, στον οποίο διασκεύασαν κυρίως πολιτικά τραγούδια του Μικρούτσικου, με τον τελευταίο να συμμετέχει κιόλας στον δίσκο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στίχοι & συγχορδίες στο Kithara.to
Η Δίκοπη Ζωή, Γιώργος Μεράντζας στο YouTube
Η Δίκοπη Ζωή, Υπόγεια Ρεύματα στο YouTube
Τραγούδια του 1977
Τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου
Πολιτικά τραγούδια
|
443911
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%8C
|
Ντόναλντ Μπουντρό
|
Ο Ντόναλντ Τζ. Μπουντρό (αγγλ. Donald Joshef Boudreaux) είναι Αμερικανός οικονομολόγος, συγγραφέας και καθηγητής. Είναι γνωστός δημοσίως ως φιλελεύθερος-ελευθεριακός.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του και εκπαίδευση
Ο Μπουντρό γεννήθηκε το 1958. Έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Auburn το 1986 και η διατριβή του είχε θέμα «Contracting, Organization, and Monetary Instability: Studies in the Theory of the Firm.». Έλαβε πτυχίο νομικής από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια το 1992.
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία
Ο Μπουντρό ήταν Επίκουρος Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο George Mason από το 1985 έως το 1989. Διετέλεσε Αναπληρωτής Καθηγητής της Νομικής και Οικονομικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Clemson από 1992 έως το 1997 και Πρόεδρος του Ιδρύματος Εκπαίδευσης Οικονομικών Επιστημών από το 1997 έως το 2001. Τώρα είναι Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο George Mason, στο οποίο υπηρέτησε και ως πρόεδρος του Οικονομικού Τμήματος το διάστημα 2001-2009.
Κατά τη διάρκεια του εαρινού εξαμήνου του 1996 ήταν Επισκέπτης Ερευνητής στο Δίκαιο και Οικονομία της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Cornell. Ο Μπουντρό συνεργάζεται τώρα και με το Ινστιτούτο Cato, μία δεξαμενή σκέψης της Ουάσιγκτον.
Δημοσιεύσεις
Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Globalization (Greenwood Guides to Business and Economics, 2007) και του βιβλίου Hypocrites and Half-Wits (2012). Αρθρογραφεί δύο φορές το μήνα στο Pittsburgh Tribune-Review καθώς και στο blog Cafe Hayek με το όνομα Don Boudreaux.
Άλλες δραστηριότητες
Ο Μπουντρό έχει δώσει διαλέξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη σε θέματα σχετικά με τη φύση του νόμου, την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία και την οικονομία και το διεθνές εμπόριο. Μίλησε σε ένα σεμινάριο του Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών με θέμα την Ευρώπη και Ελευθερία το 2007 στο Ντέβα της Ρουμανίας, καθώς και στη Σύνοδο Κορυφής για την Ελευθερία το 2001 και το 2010.
Γνώμες και απόψεις
Ο Μπουντρό έχει επικρίνει δημοσίως τον βραβευμένο με Νόμπελ οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν, δηλώνοντας ότι ο Κρούγκμαν συχνά «διαπράττει στοιχειώδη λάθη» κατά τη συζήτηση περί οικονομίας.
Ο Μπουντρό υποστήριξε τον Οκτώβριο του 2009, ότι η χρηματιστηριακή διαπραγμάτευση με εκμετάλλευση εμπιστευτικών πληροφοριών «είναι αδύνατο να ελεγχθεί και τελικά είναι χρήσιμη για τις αγορές και τους επενδυτές.... Απέχει πολύ από το να είναι τόσο επιζήμια για την οικονομία ώστε να πρέπει να ποινικοποιηθεί. Οι κάτοχοι εσωτερικής πληροφόρησης αγοράζουν και πουλάνε μετοχές με βάση τις πληροφορίες τους και έτσι διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο για τη διατήρηση τιμών σε ειλικρινή επίπεδα συμβάλλοντας στην αποφυγή των ψευδών σχετικά με την εταιρική πραγματικότητα ».
Τον Ιανουάριο του 2013 σε ένα άρθρο στην εφημερίδα Wall Street Journal, ο Μπουντρό και ο Mark Perry υποστήριξαν ότι η «η θεωρία των προοδευτικών ... ότι η μεσαία τάξη της Αμερικής έχει παραμείνει στάσιμη οικονομικά από το 1970» είναι «θεαματικά λανθασμένη». Στο ίδιο πνεύμα, ο Μπουντρό και η Liya Palagashvili δημοσίευσαν ένα άρθρο στην εφημερίδα Wall Street Journal τον Μάρτιο του 2014 σχετικά με μία μελέτη η οποία δείχνει ότι, αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, οι μισθοί στις ΗΠΑ και τη Βρετανία δεν έχουν αποσυνδεθεί από την παραγωγικότητα.
Βιβλία
Globalization (Greenwood Guides to Business and Economics), 2007
Hypocrites & Half-Wits: A Daily Dose of Sanity from Cafe Hayek, 2012
Παραπομπές
Αμερικανοί οικονομολόγοι
|
664799
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Μιχάλης Καμπερίδης
|
Ο Μιχάλης Καμπερίδης (Αθήνα, 24 Απριλίου 1994) είναι Έλληνας επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2.06 μέτρα, αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ / σέντερ για τον Τρίτωνα Αθηνών της Α2.
Σταδιοδρομία
Αφού αγωνίστηκε σε επίπεδο νέων με τον Μανδραϊκό, ο Καμπερίδης έπαιξε ημι-επαγγελματική καλαθοσφαίριση στη Β' Εθνική με τον Φιλαθλητικό, τη σεζόν 2011-12. Στη συνέχεια ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία τη σεζόν 2012-13, με τον Φιλαθλητικό να παίζει στην Α2 Εθνική. Δηλώθηκε για το NBA Ντραφτ του 2014, αλλά δεν επιλέχθηκε. Το 2014, εντάχθηκε στην ΑΕΚ της Α1 Εθνικής.
Στις 22 Ιανουαρίου 2015, δανείστηκε στην ισπανική Πένιας Ουέσκα της δεύτερης κατηγορίας Ισπανίας. Στις 29 Ιουλίου 2015, δανείστηκε στο Ρέθυμνο, όπου αγωνίστηκε για δύο σεζόν. Επέστρεψε στην ΑΕΚ το 2017 και κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδας του 2018, καθώς και το Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ του 2018.
Το 2018, μετακινήθηκε στον Χολαργό. Στο ελληνικό πρωτάθλημα είχε 3,1 πόντους και 2,8 ριμπάουντ κατά μέσο όρο.
Στις 18 Ιουνίου 2019, επέστρεψε στο Ρέθυμνο, υπογράφοντας συμβόλαιο διάρκειας δύο ετών. Την σεζόν 2019-20, μέτρησε 4,9 πόντους, 3,1 ριμπάουντ και 45,7% στα δίποντα, στα 19 παιχνίδια πρωταθλήματος που αγωνίστηκε.
Τον Αύγουστο του 2020, έκλεισε στην ομάδα της Λάρισας. Σε 20 αγώνες στο Πρωτάθλημα Ελλάδας, είχε 3,2 πόντους και 2,1 ριμπάουντ κατά μέσο όρο.
Στις 2 Αυγούστου 2021, ανακοινώθηκε από τον Π.Α.Ο.Κ, για την σεζόν 2021-22. Στις 31 Ιανουαρίου 2022, η ομάδα ανακοίνωσε την αποχώρηση του αθλητή, ευχαριστώντας τον παίκτη για την συνεισφορά του στην ομάδα.
Τον Σεπτέμβριο του 2022, ανακοινώθηκε η απόκτηση του από τον Τρίτωνα Αθηνών της Α2 Εθνικής.
Εθνική Ελλάδας
Ως μέλος των «μικρών» Εθνικών ομάδων της Ελλάδας, ο Καμπερίδης συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U18 του 2011, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U18 του 2012, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U20 του 2013 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U20 του 2014.
Τίτλοι
Συλλογικοί
Α.Ε.Κ.
Κύπελλο Ελλάδας: (2018)
Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ: (2018)
Προσωπική ζωή
Ο μικρότερος αδερφός του, Γιώργος Καμπερίδης, είναι επίσης επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Λογαριασμός Twitter
Προφίλ στη FIBA Ευρώπης
Προφίλ στο Eurobasket.com
Προφίλ στο esake.gr
Προφίλ στο ESPN.com
Προφίλ στο RealGM.com
Προφίλ στο ProBasketballOverSeas.com
Προφίλ στο NBADraft.net
Έλληνες καλαθοσφαιριστές
Πάουερ φόργουορντ
Σέντερ
Καλαθοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ18
Καλαθοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ20
Καλαθοσφαιριστές Φιλαθλητικού Ζωγράφου
Καλαθοσφαιριστές ΑΕΚ
Καλαθοσφαιριστές Πένιας Ουέσκα
Καλαθοσφαιριστές Λίγα Εσπανιόλα ντε Μπαλονθέστο
Καλαθοσφαιριστές Ρεθύμνου
Καλαθοσφαιριστές Α.Ε. Χολαργού
Καλαθοσφαιριστές Λάρισας
Καλαθοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Καλαθοσφαιριστές ελληνικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές Α2 Εθνικής Ελλάδας
Καλαθοσφαιριστές Α1 Εθνικής Ελλάδας
Καλαθοσφαιριστές Β΄ Εθνικής Ελλάδας
Καλαθοσφαιριστές ισπανικών συλλόγων
|
835916
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%81
|
Ρεχίαρ
|
Ο Ρεχίαρ ή Φλάβιος Ρεχιάριος , λατιν.: Rechiar, Flavius Rechiarius, (μετά το 415 – Δεκέμβριος 456) ήταν ο τρίτος βασιλιάς των Σουηβών της Γαλαισίας, από το 448 έως το τέλος του, και επίσης ο πρώτος που γεννήθηκε στη Γαλαισία. Ήταν ένας από τους πιο καινοτόμους και πολεμιστές από τους Σουηβούς μονάρχες. Ο Υδάτιος, ο σύγχρονος επίσκοπος και χρονικογράφος από τη Γαλισία, ο οποίος είναι η μοναδική σύγχρονη πηγή για βιογραφικά στοιχεία του Ρεχίαρ, καθιέρωσε τη φήμη του ως βαρβάρου με ελάχιστη αίσθηση του ρωμαϊκού νόμου, του πολιτισμού ή των εθίμων: κατηγορίες ήδη απαξιωμένες, αλλά πολύ συνηθισμένες εκείνη την εποχή.
Θρησκεία
Ο Ρεχίαρ είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν ανατράφηκε ως Χριστιανός, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν εγείρει τον ισχυρισμό, ότι ο πατέρας του τον μεγάλωσε με αυτόν τον τρόπο, για να καλλιεργήσει καλές σχέσεις με την Εκκλησία και τον εκρωμαϊσμένο πληθυσμό, που ήταν -ως επί το πλείστον- επίσης Ορθόδοξοι. Το σίγουρο είναι ότι ο Ρεχίαρ είχε μεταστραφεί (catholicus factus σύμφωνα με το Historia Suevorum του Ισίδωρου) πριν φτάσει στον θρόνο. Η μεταστροφή του Ρεχίαρ στον Τριαδισμό προϋπήρχε εκείνης του πιο διάσημου Κλόβι Α΄ των Φράγκων κατά μισό αιώνα. Το επιχείρημα μάλιστα προβλήθηκε στα τέλη του 19ου αι., ότι η ισπανική εκκλησία είχε πρωτοκαθεδρία έναντι της γαλλικής, επειδή η μεταστροφή του Ρεχίαρ προϋπήρχε του Κλόβι Α΄. Ο Ρεχίαρ ήταν γιος του παγανιστή Φλ. Ρεχίλα, τον οποίο διαδέχθηκε στο θρόνο, και της κόρη του Βησιγότθου βασιλιά Βάλλια. Η ημερομηνία και οι συνθήκες της μεταστροφής του Ρεχίαρ είναι άγνωστες, και είναι πιθανό ότι Ρωμαίοι ιεραπόστολοι συμμετείχαν σε αυτήν, αφού δεν προσηλυτίστηκε στον Αρειανισμό που κήρυτταν οι Βησιγότθοι ιεραπόστολοι. Ο Ρεχίαρ ήταν ένας από τους μοναδικούς Σουηβούς, που προσηλυτίστηκαν εκείνη την εποχή. Επίσης διατήρησε τις προγονικές του πεποιθήσεις, και ο λαός του παρέμεινε παγανιστικός. Ο Υδάτιος καταγράφει αντίθεση, πιθανώς μυστική, στη διαδοχή του, αλλά τη βάση αυτής της αντίθεσης δεν την αναφέρει. Δεν είναι απίθαντο να είχε θρησκευτικά κίνητρα.
Ο Ρεχίαρ νυμφεύτηκε μία Αρειανή Βησιγότθα πριγκίπισσα από την Τουλούζη, την κόρη του Θεοδώριχου Α' . Ο γάμος του Ορθόδοξου ηγεμόνα με μία Αρειανή δεν ήταν επωφελής για την Εκκλησία του πρώτου, και η επιρροή της βασίλισσας του Ρεχίαρ και μίας άλλης μεταγενέστερης Aρειανής βασίλισσας, βοήθησε να γίνει η μεταστροφή των Σουηβών στον Αρειανισμό. Αν ο Ρεχίαρ έκανε όντως κάποια προσπάθεια να προσηλυτίσει τον λαό του στην πίστη του, ήταν εντελώς εφήμερη και «δεν έφερε κανένα ανιχνεύσιμο καρπό».
Διοίκηση
Ο Ρεχίαρ ήταν ένας αρκετά ισχυρός ηγέτης, για να κόψει το δικό του νόμισμα, στο οποίο είχε χαράξει την επιγραφή ivssv rechiari reges. Πράγματι, ήταν ο πρώτος Γερμανός βασιλιάς που έκοψε σίλικες (siliquae) , που έφεραν το όνομά του, και ο πρώτος που διεκδίκησε το δικαίωμα (iussu) να κόψει νομίσματα, σύμφωνα με την επιγραφή τους: "IVSSV RECHIARI REGES" ("με εντολή του βασιλιά Ρεχίαρ"). Η βασιλεία του Ρεχίαρ ήταν αρκετά «πρωτόγονη», ωστόσο φαίνεται ότι έπαιρνε μαζί του τον βασιλικό θησαυρό (ταμείο) στις εκστρατείες του. Παρά την εσφαλμένη παρουσίαση του Ρεχίαρ από τον Υδάτιο, ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Σουηβών που γεννήθηκε στη Γαλαισία και με ρωμαϊκή παιδεία, όπως πολλοί Γαλατο-Ρωμαίοι ηγέτες της εποχής, χάρη στην οποία απέκτησε επίσης επιρροή στα αυτόχθονα κοινωνικά στρώματα. Διατήρησε την πρωτεύουσά του στη Μπράγκα.
Πόλεμοι
Ο Ρεχίαρ ήταν ένας πολεμοχαρής ηγέτης, που έκανε πόλεμο σε όλους τους γείτονές του. Το 448, στην αρχή της βασιλείας του, ο Ρωμαίος κόμης Κενσόριος εκτελέστηκε στη Σεβίλλη από έναν Σουηβό ευγενή ονόματι Aϊούλφ. Έχει υποτεθεί από ορισμένους, ότι αυτή η πράξη συνδέθηκε με την πολεμική στάση του Ρεχίαρ απέναντι στη Ρώμη. Συμμάχησε ακόμη και με τους Bαγαυδούς στη λεηλασία της κοιλάδας του Έβρου, ένα μοναδικό φαινόμενο μεταξύ Γερμανών ηγεμόνων και εντόπιων ανταρτών αγροτών. Ο Ρεχίαρ ώθησε επίσης την πρώτη επαφή μεταξύ των Σουηβών και των Βάσκων: έκανε πόλεμο εναντίον τους τον Φεβρουάριο του 449. Η εκστρατεία μπορεί να ήταν μία απλή επιδρομή , ή μία απόπειρα κατάκτησης της Βασκονίας ως προοίμιο για την κατάκτηση της κοιλάδας του Έβρου. Αργότερα το 449 επισκέφτηκε τον πεθερό του στη Γαλατία. Κατά την επιστροφή του στην πατρίδα του στη Γαλισία, ο Ρεχίαρ συμμάχησε με τον Bασίλιο, αρχηγό των Bαγαυδών, και επιτέθηκε στην κοιλάδα του Έβρου, επιτιθέμενος στην Caesaraugusta (Σαραγόσα) και ακόμη και εισήλθε στην Iλέρδα (Lleida) «με ένα τέχνασμα». Πήρε πολλούς αιχμαλώτους, αλλά δεν κατάφερε να καταλάβει την περιοχή και έτσι να ολοκληρώσει την κατάκτηση της Hispania από τους Σουηβούς. Ο Ρεχίαρ δεν πλησίασε την Ταρραγόνα, την πρωτεύουσα της επαρχίας.
Σε αντίθεση με τον πεθερό του, δεν συμμετείχε στη μάχη των πεδίων της Καταλονίας το 451.
Μετά τη δολοφονία του πατρίκιου Φλάβιου Αέτιου και των Αυτοκρατόρων Βαλεντινιανού Γ' και Πετρόνιου Μάξιμου το 455, ο Ρεχίαρ ηγήθηκε μίας επίθεσης στην επαρχία Καρθαγένης, πιθανώς με σκοπό την κατάκτηση. Αργότερα το ίδιο έτος επιτέθηκε στην επαρχία Ταρρακωνησία, τη μοναδική επαρχία της Hispania που ήταν ακόμη υπό τον έλεγχο των Ρωμαίων, αλλά δεν την κατέκτησε. Σύμφωνα με τον Ιορδάνη, είχε «υποθέσει» με βάση τη σχέση του με τον βασιλιά των Βησιγότθων και τον Ρωμαίο υπόσπονδο (foederatus) Θεοδώριχο Β΄ (τον κουνιάδο του), ότι μπορούσε να κυβερνήσει όλη την Hispania. Ο Θεοδώριχος Β΄, ενεργώντας με εντολή του Αυτοκράτορα Aβίτου, εισέβαλε στην Hispania το 456 με στρατό Γότθων, Φράγκων, Βουργουνδών (υπό τους βασιλείς τους Χιλπέριχ Α΄ και Γκουντέριχ) και ίσως ακόμη και Ρωμαίους για να αντιμετωπίσει τους Σουηβούς, οι οποίοι με τη σειρά τους σχεδίαζαν να συναντήσουν τους εισβολείς στα σύνορα της Tαρρακωνησίας. Στις 5 Οκτωβρίου 456 ο Θεοδώριχος Β΄ νίκησε τον Ρεχίαρ σε μία μάχη στο Campus Paramus δώδεκα μίλια από την Aστόργα στο Urbicus (Όρβιγo). Τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της μάχης, αλλά σύμφωνα με τον Υδάτιο κατάφερε να φύγει μέχρι το Πόρτο στην καρδιά τού βασιλείου του, ενώ ο Ιορδάνης λέει ότι πήρε πλοίο στην Τυρρηνική θάλασσα (δηλαδή στη δυτική Μεσόγειο) πριν τον αναγκάσουν οι άνεμοι να επιστρέψει και συλληφθεί. Ο Ιορδάνης είναι σχεδόν βέβαιο, ότι κάνει λάθος: στο Πόρτο ο Ρεχίαρ συνελήφθη, και εκτελέστηκε τον Δεκέμβριο. Η μοναρχία των Σουηβών κατέρρευσε, διαλυόμενοι γρήγορα σε φατρίες αντίπαλες τα επόμενα χρόνια. Η Μπράγκα έπεσε στις 28 Οκτωβρίου και οι Βησιγότθοι λεηλάτησαν βάναυσα την πόλη και τις εκκλησίες, πριν προχωρήσουν στην κατάκτηση της Ανδαλουσίας. Κατά τον αιώνα του Αρειανισμού που άρχισε σύντομα, δεν καταγράφηκε τίποτα για τους Σουηβούς.
Σημειώσεις
Βιβλιογραφικές αναφορές
Κόλινς, Ρότζερ. «Οι Βάσκοι στην Ακουιτανία και τη Ναβάρρα: Προβλήματα της συνοριακής κυβέρνησης». Πόλεμος και κοινωνία στον Μεσαίωνα: Δοκίμια προς τιμήν του JO Prestwich . edd. J. Gillingham και JC Holt. Cambridge: Boydell Press, 1984. Ανατύπωση στο Δίκαιο, Πολιτισμός και Περιφερειοποίηση στην Πρώιμη Μεσαιωνική Ισπανία . Variorum, 1992.ISBN 0-86078-308-1 .
Κόλινς, Ρότζερ. Βησιγοτθική Ισπανία, 409–711 . Οξφόρδη: Blackwell Publishing, 2004.ISBN 0-631-18185-7 .
Edmondson, JC "Mining in the Later Roman Empire and Beyond: Continuity or Disruption?" The Journal of Roman Studies, Vol. 79. (1989), σελ. 84 – 102.
Thompson, EA "The Conversion of the Spanish Suevi to Catholicism." Βησιγοτθική Ισπανία: Νέες προσεγγίσεις . εκδ. Έντουαρντ Τζέιμς . Οξφόρδη: Oxford University Press, 1980.ISBN 0-19-822543-1 .
Thompson, EA Romans and Barbarians: The Decline of the Western Empire . Madison: University of Wisconsin Press, 1982.ISBN 0-299-08700-X.
Χριστιανοί του 5ου αιώνα
Χριστιανοί μονάρχες
Βασιλείς των Σουηβών
|
441923
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A7%CE%B5%CF%81%CF%83%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Αρχοντία της Χερσώνος
|
Η Αρχοντία ή Αρχοντάτο της Χερσώνος ήταν διοικητική διαίρεση, κατώτερη από το Θέμα, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τα μέσα του 8ου έως τα μέσα του 9ου αιώνα, στη σημερινή Κριμαία. Διοικητής της ήταν ο «Άρχοντας», ο οποίος ανήκε στην τάξη των σπαθαρίων.
Η Αρχοντία αναφέρεται στα τέλη του 8ου αιώνα σε εδάφη που οι Βυζαντινοί με τους γειτονικούς Χάζαρους βρίσκονταν σε ειρήνη. Η Βυζαντινή επικράτεια την περίοδο αυτή στην Κριμαία περιελάμβανε τη νοτιοδυτική Κριμαία και κυρίως τη Χερσώνα και τη γύρω περιοχή. Το Αρχοντάτο έπαψε να υπάρχει τον 9ο αιώνα με τη δημιουργία του Θέματος Κλιμάτων.
Παραπομπές
Αρχοντάτα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας
|
203831
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Κεσαδίγια
|
Στις περισσότερες περιοχές του Μεξικού, η κεσαδίγια ή κεσαντίγια (ισπ.: quesadilla, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [kesaˈðiʝa]) είναι ένας επίπεδος δίσκος μαγειρεμένου καλαμποκιού masa που ονομάζεται τορτίγια. Ζεσταίνεται έτσι ώστε να είναι μαλακό και να μπορεί να διπλώνεται στα δύο. Η κεσαδίγια είναι γεμισμένη με το ντόπιο τυρί οαχάκα και μαγειρεύεται ώσπου να λιώσει το τυρί.
Συχνά σερβίρεται με κόκκινη ή πράσινη σως και ψιλοκομμένο κρεμμύδι και χτυπημένη κρέμα από πάνω για να προσθέσει γεύση στο τυρί. Σε άλλες περιοχές γεμίζεται με ψιλοκομμένα λαχανικά όπως πατάτες, κολοκυθάκια, μανιτάρια ή ακόμη και με κρέας (κυρίως βοδινό και χοιρινό) και γαρνιτούρα ξινή σάλτσα ή αβοκάντο ή γουακαμόλε. Μερικές φορές ανάμεσα στις κεσαδίγια προστίθεται επιπλέον τυρί και ζαμπόν. Παράλληλα, κάποιοι ονομάζουν "special quesadilla" αυτή που τηγανίζεται πολύ καλά σε καυτό λάδι. Αυτή φτιάχνεται στην κοιλάδα της νότιας Καλιφόρνια.
Μεξικάνικη κουζίνα
Τρόφιμα με βάση το ψωμί
Τρόφιμα με βάση το τυρί
|
215508
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201899-1900
|
Αγγλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1899-1900
|
Το 1899-1900 διοργανώθηκε το δωδέκατο Αγγλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών. Η Άστον Βίλα κατέκτησε το πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχή φορά μετά την σεζόν 1898-1899 και τέταρτη φορά στην ιστορία της, αφήνοντας την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ στην δεύτερη θέση. Για πρώτη φορά πήραν μέρος στο πρωτάθλημα η Μάντσεστερ Σίτι και η Γκλόσοπ Νορθ Εντ.
Βαθμολογία
1Πρώτη συμμετοχή στο πρωτάθλημα.
Αναφορές
RSSSF Αγγλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1899-1900
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 1899-1900
Πρέμιερ Λιγκ
|
562788
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Νικήτας Φλέσσας
|
Ο Νικήτας Δικαίος ή Νικήτας Φλέσσας (1774-1846) ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, κατά τη διάρκεια της οποίας έφτασε μέχρι τον βαθμό του στρατηγού. Αδελφός του ήταν ο διακεκριμένος κληρικός και ικανός οπλαρχηγός της επανάστασης, Παπαφλέσσας.
Βιογραφία
Ο Νικήτας Φλέσσας ήταν γιος του Δημητρίου Δικαίου ή Φλέσσα, από τη δεύτερη γυναίκα του, την Κωνσταντίνα Ανδροναίου και αδελφός του Παπαφλέσσα. Γεννήθηκε το 1774 στην Πολιανή Μεσσηνίας, χωριό στην περιοχή της Καλαμάτας. Ο πατέρας του ο Δημήτριος Δικαίος ή Φλέσσας, είχε συνολικά 28 παιδιά.
Στην Πολιανή υπήρχαν δύο συνονόματοι Νικήτες, ο Νικήτας Δικαίος και ο Νικήτας Φλέσσας.
Το επίθετο Δικαίος είναι το πραγματικό της εν λόγω οικογένειας και απαντάται ακόμη και σήμερα στο χωριό του την Πολιανή Μεσσηνίας. «Το δε Φλέσσας ή Φλεσσαίος, εικοτολογείται ως παραφθορά του Εφέσιος ή Εφεσαίος. Τούτου δε ένεκα νομίζουσι τινές ότι οι Φλεσαίοι κατάγονται εκ της Εφέσου». Το κανονικό όνομά του ήταν Νικήτας Δικαίος του Δημητρίου. Ο Νικήτας συμμετείχε από νεαρή ηλικία στην ομάδα των Φλεσσαίων Κλεφτών της Πολιανής. Υπήρξε από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου και φέρεται ως Φιλικός με βάση στα Αρχεία της Τσαρικής Αστυνομίας. Σύμφωνα με τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη: Ο Νικήτας Φλέσσας «γεννηθείς εν Πολιανή κατά το 1774, υπήρξε εκ των γενναιοτάτων Αγωνιστών». Διακρίθηκε σε διάφορες μάχες, όπως στην Τρίπολη, την Κόρινθο και κυρίως κατά τις μάχες στα Δερβενάκια (Μάχη των Δερβενακίων, 26 Ιουλίου 1822) και στο Αγιονόρι (Κάστρο Αγιονόρι, Η μάχη στο Αγινόρι 28 Ιουλίου 1822), κατά την καταστροφή του Δράμαλη. Λάφυρο της μάχης εκείνης εναντίον του Δράμαλη ήταν και η περίφημη γούνα, που έφερε στη συνέχεια ο Παπαφλέσσας, την οποία του την χάρισε ο αδελφός του Νικήτας. Στην συνέχεια αναδείχθηκε σε στρατηγό και κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ Πασά έδειξε απαράμιλλη ανδρεία. H επιτροπή των εκδουλεύσεων τον κράτησε εις τον βαθμό του και τον τίμησε δια του αργυρού αριστείου μετά του παρασήμου του Τάγματος του Σωτήρος. Ήταν ο υπ΄αριθ. 16 μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη των στρατηγών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα. Ο Νικήτας Φλέσσας απεβίωσε στην Αθήνα, στις αρχές του Οκτωβρίου του 1846.
Η δράση του κατά την Επανάσταση του 1821
Τον Ιανουάριο του 1821 παρευρέθηκε ως συνοδός του Παπαφλέσσα στη σύσκεψη της Βοστίτσας, όπου αντιμετωπίστηκε περιφρονητικά από τον πρόκριτο Σωτήρη Χαραλάμπη.
Παρέλαβε τα πολεμοφόδια από το πλοίο που κυβερνούσε ο Μέξης ή Ποριώτης εις τον Αλμυρόν προ της απελευθυρώσεως της Καλαμάτας.
«Ο Παπαφλέσσας διευθυνθείς εις Μάνην και πολλάκις μεταμφιεσθείς καθ΄οδόν φθάνει εις Αλμυρόν, παράλιον χωρίον της Μάνης παρά τας Καλάμας και συναντά τον Πετρόμπεη. Κατηχεί αυτόν προσηκόντως , τω υπόσχεται πολλά και τω διαθρύπτει την φιλοδοξίαν παροτρύνων αυτόν να κηρύξη πτώτος αυτός την Επανάστασιν.
Ενώ δε συνεζήτουν, καταπλέει εις Αλμυρόν, κατά περιεργοτάτην συγκυρίαν το πλοίο το κομίζον εκ Σμύρνης τα πολεμοφόδια. Το πλοίο τούτο εκυβέρνα ο Μέξης ή Ποριώτης. Τα πολεμοφόδια περἐλαβεν εις Αλμυρόν ο αδελφός του Παπαφλέσσα Νικήτας».
Στις 23 Μαρτίου συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, ενώ λίγο καιρό αργότερα έλαβε μέρος και στην απελευθέρωση της Αρκαδίας (Κυπαρισσίας). Στις 28 Απριλίου 1821 συμμετείχε στη σύσταση του στρατοπέδου Βαλτετσίου, όπως περιγράφει ο Φωτάκος: «... έτυχε δε να βρεθεί εις Βαλτέτσι και ο Νικήτας Φλέσσας, πηγαίνων εις Κόρινθο εις τον αδελφό του Αρχιμ. Φλέσσαν». Το διήμερο της 12ης-13ης Μαΐου του 1821 συμμετείχε στην κρίσιμη μάχη του Βαλτετσίου, ως ένας από τους αρχηγούς των ελληνικών σωμάτων που βρίσκονταν οχυρωμένα στους τέσσερις προμαχώνες που είχαν διαμορφωθεί σε ισάριθμους λόφους κοντά στον οικισμό.
Τον Ιούλιο του 1822 έλαβε μέρος στη μάχη στα Δερβενάκια και στο Αγιονόρι. Για την δράση του Νικήτα Δ. Φλέσσα υπάρχει από τον Κανέλλο Δεληγιάννη, η παρακάτω περιγραφή: «Στο ΔΕΡΒΕΝΑΚΙ. Α, εκεί πούγινε ή νίλα του Δράμαλη, Τούρκοι κι "Έλληνες είχαν ριφθεί στα χέρια. Και τρώγον ο ένας τον άλλο με τα δόντια. Τότε έφτασε μιντάτι στους "Έλληνες κι ό Υψηλάντης με το δικό του ασκέρι. Τούρκοι κι "Έλληνες γίναν μαλλιά κουβάρια. Οι δεύτεροι σε λίγο πήραν φαλάγγι τους πρώτους, τους σκόρπισαν στα φαράγγια, τους έριξαν στους γκρεμούς, τους κόλλησαν στα βράχια. Και σφάζαν από δαύτους αβέρτα. Τόσο, ώστε κατάντησαν έπειτα να τους φονεύουν με τας πέτρας και με τα ξύλα, καθότι απαύδησαν και δεν ηδύναντο πλέον μήτε τουφέκι να γεμίσουν ούτε ξίφος να σύρουν. Τότε είναι πού ό ατρόμητος καπετάν Νικήτας Φλέσσας (αδερφός του Παπαφλέσσα) μονομάχησε, γιαταγάνι με γιαταγάνι, μ’ ένα πελώριο μπίμπαση (χιλίαρχο) Χαίταλή. Κι αφού σπάσαν τα γιαταγάνια τους πιάστηκαν στα χέρια. "Όχι μόνο κιντύνεψε τότε ό καπετάν Νικήτας, μα και ίδρωσε πολύ να κάνει καλά τον αντίπαλο του. Τον ξέσκισε με τα δόντια του!».
Ο George Finlay στο βιβλίο του «Ιστορία της Ελληνικής επανάστασης» γράφει:
Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, επονομαζόμενος Κοζάκος, εισέβαλε στην περιοχή ανάμεσα στις χαμηλότερες κορυφογραμμές του Ταϋγέτου και του Παμίσου.... Αλλά η πρόοδος του πάντα σταματούσε εξαιτίας του Νικήτα, που ήταν καλύτερος στρατιώτης και ο οποίος, πέραν από την ανώτερη ικανότητα του στον ανταρτοπόλεμο, είχε και την υποστήριξη όλου του πληθυσμού....
Μέσα στο πρώτο κιβώτιο βρέθηκε σπαθί (σχήματος πάλας) αδαμαντοκόλλητο με λεπίδα από πολύτιμο μαύρο μέταλλο, του λεγόμενου, καρά χουρασάν
Εις την μάχη τού Αγιονορίου, καθώς και στα Δερβενάκια, νικήθηκαν οι Τούρκοι κατά κράτος.
Στην έκθεσή του ο Παναγιώτης Γιατράκος για τις κινήσεις του εχθρού και την αδιαφορία των Ρουμελιωτών στις 6 Μαρτίου 1825 μεταξύ άλλων γράφει. «Συνήλθομεν εις Αβραμού ο εξοχώτατος υπουργός Μούρτζινος, οι στρ(ατηγοί) Ι. Μαυρομιχάλης, Νικήτας Δικαίος, Χριστόδουλος Ποριώτης και Ιωάννης Καραπαύλος, και συσκευθέντες περί πάντων εφαίνετο αναγκαίον να σπευθή η οικονομία ζωοτροφών και κοινή γνώμη ενεκρίθη και μετέβησαν εις Νησί ο εξοχώτατος υπουργός Μούρτζινος, εγώ και οι στρατηγοί Αντώνης Μαυρομιχάλης και Νικήτας Δικαίος».
Ο ιστορικός της Επανάστασης Φωτάκος, στον τρίτο τόμο των «Απομνημονευμάτων» του περιγράφει ως ακολούθως τις στιγμές λίγο πριν από τη μάχη:
"Αφού δε ο στρατός συνηθροίσθη [...] ο Φλέσσας ήλθεν εν τω μέσω των στρατιωτών και εξεφώνησε λόγον, ενθαρρύνων αυτούς και υπενθυμίζων εις τους στρατιώτας τας πρότερον μάχας και τας νίκας του Βαλτετσίου, του Λεβιδίου, της Γράνας, των Βερβένων και των Δολιανών, την άλωσιν της Τριπολιτσάς, την καταστροφήν του πολυπληθούς στρατεύματος του Δράμαλη, και τους παρέστησε νίκην άφευκτον διότι τους είπεν ότι έρχονται τόσα στρατεύματα εις βοήθειαν εντός ολίγου τα οποία θα υπερβούν τας 15.000, ότι έρχεται ο Πλαπούτας και όλοι οι Αρκαδινοί, ο αυτάδελφός του Νικήτας, ο Κατσάκος και άλλοι Μανιάτες, ότι όλοι ούτοι θα φθάσουν μετά μίαν ώραν και θα είναι εδώ ολοτρόγυρα του Ιμβραήμ να τον κτυπούν από τις πλάτες, και τελειώνων είπεν ότι:
Σήμερον η πατρίς περιμένει από ημάς την δόξαν της διά της νίκης ταύτης!".
Στις 30 Απριλίου 1846 υπέγραψε πιστοποιητικό για την πολεμική δράση του πρόκριτου από το Ζευγολατιό Αναστασοπούλου Αλεξίου.
Απονομή υλικών, ηθικών αμοιβών και διακρίσεων
Με απόφαση του βασιλιά Όθωνα στις 7 Μαΐου 1836 στον αντισυνταγματάρχη Νικήτα Δικαίου Φλέσσας εκ Λεονταρίου απονεμήθηκε το παράσημο και ο τίτλος του «Ιππότη τού αργυρού σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρας», ενώ το 1839 ως αντισυνταγματάρχης της Φάλαγγας είχε κληροδοτηθεί με εθνική γη. Τέλος το 1858 χορηγήθηκε από το Δημόσιο Ταμείο ισόβια μηνιαία σύνταξη που αναλογεί σε χήρα υποστρατήγου, στη χήρα και τα ορφανά του Ν. Φλέσσα και γαίες διαθέσιμες και καλλιεργήσιμες, συνολικά 250 στρέμματα, προίκα σε καθεμιά από τις άγαμες θυγατέρες του.
Δείτε επίσης
Παπαφλέσσας
Φλέσσας
Νικήτας Δικαίος
Οικογένεια Δικαίου
Φιλική Εταιρεία
Συνέλευση της Βοστίτσας
Απελευθέρωση της Καλαμάτας
Μάχη του Βαλτετσίου
Μάχη των Δερβενακίων
Μάχη του Αγιονορίου
Παραπομπές & Σημειώσεις
Πηγές
Βαρδουνιώτης, Δ. (1913). Η καταστροφή του Δράμαλη. Τρίπολη.
Γούδας, Α. (1872). Βίοι παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών – Τόμος 5ος: Συνεταιρισμός. Εν Αθήναις: Τύποις Χ. Ν. Φιλαδελφέως.
Δεληγιάννης, Κ. (1957). Απομνημονεύματα, Τόμος 2ος. Αθήναι.
"Ειδήσεις διάφοροι" (1846, Οκτώβριος 7). Η Συντηρητική, εφημερίς πολιτική και δικαστική, σελ. 3. Αθήναι.
Finlay, G. (1861). History of the Greek revolution, Volume II. Edimburgh and London: W. Blackwood and sons.
Κόκκινος, Δ. (1974). Η Ελληνική Επανάστασις, Τόμος 1ος (6η έκδ.). Αθήνα: Μέλισσα.
Κόκκινος, Δ. (1960). Η Ελληνική Επανάστασις, Τόμος 4oς (6η έκδ.). Αθήνα: Μέλισσα.
Κολιόπουλος, Ι., Μιχαηλίδης, Ι, Καλλιανιώτης, Α. & Μηνάογλου, Χ. (χ.χ.). Ιστορία Στ΄ Δημοτικού. Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου. Βιβλίο μαθητή. Αθήνα: ΥΠΕΘ / ΙΤΥΕ - Διόφαντος.
Κριεζής, Δ. (1874). Επανόρθωσις εσφαλμένων τινών εκ των Απομνημονευμάτων περί της ελληνικής επαναστάσεως υπό Φωτάκου. Εν Αθήναις: Εκ του τυπογραφείου Φ. Λούη.
"Νεκρολογία" (1846, Οκτώβριος 15). Ο φίλος του λαού, εφημερίς πολιτική και φιλολογική, σελ. 4. Αθήναι.
Ξεπαπαδάκος, Α. (1971). Η δίκη των στρατηγών Θ.Κολοκοτρώνη, Δ.Πλαπούτα, Τόμος 2ος. Αθήνα: Εκδ. Σκάρπα.
Πετρουνάκος, Ι. (1904). Ο θάνατος του Παπαφλέσσα. Εν Αθήναις: Γ. Δ. Φέξη.
Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη, Τόμος 8ος (1964, 5η έκδ.). Αθήναι: Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας.
Σφυρόερας, Β. (1975). Σταθεροποίηση της επαναστάσεως, 1822-1823. Ιστορία του ελληνικού έθνους – Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822) (σελ. 212-286). Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών.
Σφυρόερας, Β. (1988). "Παπαφλέσσας". Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Τόμος 8ος. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών.
ΦΕΚ Α21/1836. Απονομαί παρασήμων. Εφημερίς της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 21/Α/25-5-1836).
ΦΕΚ Α14/1858. Περί συντάξεως και προικοδοτήσεως χηρών και ορφανών αγωνιστών τινών (ΦΕΚ 14/Α/17-5-1858).
Φερέτος, Μ. (1998). Μεσσηνιακά Ι 1968: Μεσσηνιακή γραμματεία, Μεσσηνιακή εγκυκλοπαίδεια, Μεσσήνιοι αγωνισταί, Βιογραφίαι Μεσσήνιων. Αθήνα.
Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος) (1899). Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος 1ος. Αθήναι.
Περαιτέρω βιβλιογραφία
Κωνσταντίνος Φλέσσας, «Σημειώσεις από την επανάσταση του 1821», τ. Α΄. Βιβλιοθήκη Δημητσάνας. Διαθέσιμο και στο Κωνσταντίνος Φλέσσας, «Ιστορία του ιερού αγώνος κατά της Τουρκοκρατίας και της Αυστριακής Αυτοκρατορίας»
Αγωνιστές του 1821
Οπλαρχηγοί του 1821
Οικογένεια Δικαίου
Αργυρός σταυρός του Τάγματος του Σωτήρος
|
97639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Βούτης
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Βούτης αναφέρονται τα ακόλουθα 10 ή 11 πρόσωπα:
Αθηναίος ήρωας, γενάρχης του γένους των Βουταδών. Ο βωμός του στο Ερεχθείο τον ταυτίζει με τον Ερεχθέα Ποσειδώνα, του οποίου αρχικώς πιστευόταν ότι ήταν γιος (Ησίοδος). Αργότερα θεωρήθηκε γιος του βασιλιά Πανδίονα και της Ζευξίππης, αδελφός του Ερεχθέα, της Πρόκνης και της Φιλομήλας. Ο Ερεχθέας κληρονόμησε από τον Πανδίονα τη βασιλεία, ενώ ο Βούτης την ιερατεία του Ποσειδώνα και της Πολιάδας Αθηνάς. Νυμφεύθηκε την κόρη του αδελφού του Ερεχθέα, τη Χθονία.
Αργοναύτης, γιος του Τελέοντα, ο μόνος από τους Αργοναύτες που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία των Σειρήνων και ρίχτηκε στη θάλασσα. Τον έσωσε τότε η θεά Αφροδίτη, που κατά την παράδοση γέννησε από τον Βούτη τον Έρυκα, ιδρυτή του ιερού της θεάς στο ομώνυμό του βουνό. Δεν αποκλείεται ο Βούτης αυτός να ταυτιζόταν αρχικώς με τον προηγούμενο Βούτη και να αποσχίσθηκε σε 2 ή και 3 πρόσωπα από μεταγενέστερους μύθους.
Και άλλος Αργοναύτης, γιος αυτός του Αινέτη και αδελφός του Κεφάλου.
Ο ένας από τους Παλλαντίδες. Μαζί με τον αδελφό του Κλύτο συνόδευσε στην Αίγινα τον Κέφαλο.
Γιος του Βορέου, σύζυγος της Χθονίας (ταυτίζεται επομένως μερικώς με τον πρώτο Βούτη). Σκότωσε σε ενέδρα τον ετεροθαλή αδελφό του Λυκούργο και αναγκάσθηκε να καταφύγει στη Νάξο. Από εκεί έκανε πειρατικές επιδρομές. Σε μία από αυτές, συνάντησε τις Μαινάδες, που διέφυγαν προς τα βουνά ή έπεσαν στη θάλασσα. Ο Βούτης κατάφερε να πιάσει μόνο την Κορωνίδα (κατ' άλλους μία από τις Υάδες) και την ανάγκασε να γίνει σύζυγός του. Ο θεός Διόνυσος όμως άκουσε τις παρακλήσεις της Κορωνίδας και τιμώρησε τον Βούτη, που κυριεύθηκε από τρέλα (μανία) και έπεσε μέσα σε ένα πηγάδι. Τα στοιχεία αυτού του μύθου δείχνουν τη διονυσιακή του προέλευση.
Ο πατέρας της Ιπποδαμείας (της συζύγου του Πειρίθου), αντί του Αδράστου που «θέλει» η επικρατέστερη εκδοχή.
Πατέρας του βασιλιά της Μεσσήνης Πολυκάονα.
Αργείος που συνόδευσε τον Τληπόλεμο όταν αυτός έφυγε εξόριστος από το Άργος. Μετά την αναχώρηση του Τληπολέμου από τη Ρόδο για τον Τρωικό Πόλεμο, ο Βούτης τον διαδέχθηκε στην ηγεμονία της Ρόδου.
Γιος του Αμύκου, βασιλιά των Βεβρύκων. Πήρε μέρος στους αγώνες που τέλεσαν οι Τρώες προς τιμή του νεκρού Έκτορα.
Ακόλουθος του Αγχίση.
Μιλήσιος, γιος του Πολυνείκη και ολυμπιονίκης ο ίδιος.
Παραπομπές
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Βουτης
Βουτης
Αρχαίοι Αργείοι
Αρχαίοι Μεσσήνιοι
Αργοναύτες
Μυθικοί βασιλείς της Ρόδου
|
212938
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%20%CE%A4%CE%AD%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%81
|
Σειρά Τέιλορ
|
Στα μαθηματικά, σειρά Τέιλορ (αγγλ. Taylor series) είναι η αναπαράσταση μίας συνάρτησης ως άθροισμα απείρων όρων οι οποίοι υπολογίζονται από τις τιμές των παραγώγων της σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Η έννοια της σειράς Τέιλορ καθιερώθηκε επισήμως από τον Άγγλο μαθηματικό Μπρουκ Τέιλορ (Brook Taylor) το 1715. Αν η σειρά έχει κέντρο το μηδέν, τότε η σειρά ονομάζεται επίσης σειρά Maclaurin, η οποία το όνομά της το πήρε από τον Σκωτσέζο μαθηματικό Κόλιν Μακλόριν ο οποίος έκανε εκτεταμένη χρήση αυτής της ειδικής περίπτωσης των σειρών Taylor τον 18ο αιώνα.
Είναι κοινώς πρακτικό να χρησιμοποιείται πεπερασμένος αριθμός από τους όρους της σειράς Τέιλορ για να προσεγγίσουμε μια συνάρτηση. Το θεώρημα του Τέιλορ δίνει ποσοτικές εκτιμήσεις για το σφάλμα της προσέγγισης. Κάθε πεπερασμένος αριθμός αρχικών όρων της σειράς ονομάζεται πολυώνυμο Taylor. Η σειρά Τέιλορ μίας συνάρτησης ισούται με το όριο του πολυωνύμου Τέιλορ αυτής της συνάρτησης, υπό την προϋπόθεση ότι το όριο υπάρχει. Μία συνάρτηση ενδέχεται να μην ισούται με την ίδια την σειρά Τέιλορ της, έστω και αν η Τέιλορ σειρά της συγκλίνει σε κάθε σημείο. Μία συνάρτηση η οποία είναι ίση με την ίδια τη σειρά Τέιλορ της σε ένα ανοιχτό διάστημα (ή σε ένα δίσκο στο μιγαδικό επίπεδο) είναι γνωστή ως μια αναλυτική συνάρτηση.
Ορισμός
Η σειρά Τέιλορ μίας πραγματικής ή μιγαδικής συνάρτησης ƒ(x) η οποία είναι απείρως παραγωγίσιμη σε μία γειτονιά ενός πραγματικού ή μιγαδικού αριθμού α είναι η δυναμοσειρά
η οποία μπορεί να γραφτεί και σε μορφή με πιο συμπαγές άθροισμα όρων , όπως:
όπου n! υποδηλώνει το παραγοντικό του n και ƒ (n)(a) συμβολίζει n-ιοστή παράγωγο της ƒ στο σημείο α. Η παράγωγος τάξης μηδέν της ƒ ορίζεται να είναι η ίδια η ƒ και τα και 0! ισούνται από τον ορισμό με 1. Στην περίπτωση που , η σειρά ονομάζεται και σειρά Maclaurin.
Παραδείγματα
Η σειρά Maclaurin οποιουδήποτε πολυωνύμου είναι το ίδιο το πολυώνυμο.
Η σειρά Maclaurin του για |x| < 1 είναι η γεωμετρική σειρά
έτσι η σειρά Τέιλορ για x−1 στο
Ολοκληρώνοντας την παραπάνω σειρά Maclaurin βρίσκεται η σειρά Maclaurin του , όπου log υποδηλώνει τον φυσικό λογάριθμο:
και η αντίστοιχη σειρά Τέιλορ για το log(x) στο είναι
γενικότερα, η αντίστοιχη σειρά Τέιλορ για το log (x) σε κάποιο είναι:
Η σειρά Τέιλορ της εκθετικής συνάρτησης ex στο α = 0 είναι
Η παραπάνω σχέση προκύπτει έτσι επειδή η παράγωγος της ex ως προς το x είναι επίσης ex ενώ e0 ισούται με 1. Έτσι μένουν οι όροι στον αριθμητή και στον παρονομαστή n! για κάθε όρο της άπειρης σειράς.
Ιστορία
Ο Έλληνας φιλόσοφος Ζήνων ασχολήθηκε με το πρόβλημα της άθροισης άπειρης σειράς προσπαθώντας να επιτύχει πεπερασμένο αποτέλεσμα, αλλά το απέρριψε θεωρώντας το απίθανο. Το αποτέλεσμα ήταν το λεγόμενο παράδοξο του Ζήνωνα. Αργότερα ο Αριστοτέλης έθεσε μία φιλοσοφική επίλυση του παραδόξου, ωστόσο το μαθηματικό περιεχόμενο του προβλήματος παρέμενε άλυτο έως ότου ασχολήθηκαν με αυτό ο Δημόκριτος και έπειτα ο Αρχιμήδης. Με την μέθοδο της εξάντλησης του Αρχιμήδη ήταν δυνατό να διαχειριστούν διαδοχικές υποδιαιρέσεις ώστε να επιτευχθεί πεπερασμένο αποτέλεσμα. Ο Λιου Χούι ανεξάρτητα χρησιμοποίησε μια παρόμοια μέθοδο λίγους αιώνες αργότερα.
Τον 14ο αιώνα, τα πρώτα παραδείγματα της χρήσης σειρών Τέιλορ και στενά συγγενικών μεθόδων δίνονται από τον Μαντάβα του Σανγκαμαγκράμα. Αν και δεν σώζεται καταγραφή του έργου του, συγγράμματα μεταγενέστερων ινδών μαθηματικών υποδεικνύουν ότι είχε βρει κάποιες ειδικές περιπτώσεις σειρών Τέιλορ, όπως αυτές των τριγωνομετρικών συναρτήσεων του ημιτόνου, του συνημιτόνου, της εφαπτομένης και του τόξου εφαπτομένης. Η σχολή μαθηματικών και αστρονομίας της Κεράλα επέκτεινε περαιτέρω το έργο του μέχρι τον 16ο αιώνα.
Τον 17ο αιώνα, ο Τζέιμς Γκρέγκορι επίσης εργάστηκε στον τομέα αυτό και δημοσίευσε διάφορες σειρές Maclaurin. Το 1715 εν τέλει δόθηκε η γενική μέθοδος κατασκευής αυτών των σειρών για όλες τις συναρτήσεις για τις οποίες υπάρχουν από τον Μπρουκ Τέιλορ, του οποίου πήραν το όνομα.
Οι σειρές Maclaurin πήραν το όνομά του από τον Κόλιν Μακλόριν, καθηγητή στο Εδιμβούργο, ο οποίος δημοσίευσε την ειδική περίπτωση των σειρών Τέιλορ τον 18ο αιώνα.
Αναλυτικές συναρτήσεις
Αν η f(x) δίνεται από μία συγκλίνουσα δυναμοσειρά σε ένα ανοικτό δίσκο (ή διάστημα στον πραγματικό αξονα) με κέντρο το b, λέγεται ότι είναι αναλυτική σε αυτόν τον δίσκο. Έτσι για x που ανήκουν στον δίσκο, η f δίνεται από μία συγκλίνουσα δυναμοσειρά
Παραγωγίζοντας ως προς x την παραπάνω n φορές, και θέτωντας x=b προκύπτει:
έτσι το ανάπτυγμα της δυναμοσειράς συμφωνεί με την σειρά Τέιλορ. Έτσι μια συνάρτηση είναι αναλυτή σε ένα ανοιχτό δίσκο με κέντρο το b αν και μόνον αν η σειρά Τέιλορ της συγκλίνει στην τιμή της συνάρτησης σε κάθε σημείο του δίσκου.
Αν η f(x) ισούται με την οικεία σειρά Τέιλορ παντού τότε καλείται ακέραια αναλυτική συνάρτηση. Τα πολυώνυμα, η εκθετική συνάρτηση ex και οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις ημίτονο και συνημίτονο είναι μερικά παραδείγματα ακεραίων συναρτήσεων. Παραδείγματα συναρτήσεων που δεν είναι ακέραιες περιλαμβάνουν τον λογάριθμο, την τριγωνομετρική συνάρτηση της εφαπτομένης και την αντίστροφή της, το τόξο εφαπτομένης. Για αυτές τις συναρτήσεις η σειρά Τέιλορ δεν συγκλίνει αν το x απέχει από το α. Οι σειρά Τέιλορ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό της τιμής μίας ακέραιας συνάρτησης σε κάθε σημείο, αν η τιμή της συνάρτησης, καθώς και όλων των παραγώγων της είναι γνωστές σε ένα σημείο.
Οι χρήσεις της σειράς Τέιλορ για τις αναλυτές συναρτήσεις περιλαμβάνουν:
Τα μερικά αθροίσματα (πολυώνυμα Τέιλορ ) της σειράς που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως προσεγγίσεις ολόκληρης της συνάρτησης. Οι προσεγγίσεις αυτές θα είναι καλό αν περιλαμβάνουν αρκετά πολλούς όρους.
Παραγώγιση και ολοκλήρωση σειρών που μπορεί να πραγματοποιηθεί όρο προς όρο και επομένως είναι ιδιαίτερα εύκολη.
Μια αναλυτική συνάρτηση επεκτείνεται μοναδικά σε μια ολόμορφη συνάρτηση σε ένα ανοικτό δίσκο στο μιγαδικό επίπεδο.
Η σειρά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υπολογίσει τις τιμές της συνάρτησης αριθμητικά, (συχνά με την ανασύνταξη του πολυωνύμου στην μορφή Chebyshev και τον υπολογισμό με τον αλγόριθμο Clenshaw.
Αλγεβρικές πράξεις μπορούν να γίνουν άμεσα. Για παράδειγμα, ο τύπος του Euler που προκύπτει από αναπτύγματα σειρών Τέιλορ για τριγωνομετρικές και εκθετικές συναρτήσεις. Το αποτέλεσμα αυτό είναι θεμελιώδους σημασίας σε τομείς όπως η αρμονική ανάλυση .
Οι προσεγγίσεις που χρησιμοποιούνται στους πρώτους όρους μιας σειράς Τέιλορ μπορεί να κάνουν διαφορετικά, άλυτα προβλήματα μεταξύ τους να είναι δυνατόν να λυθούν για ένα περιορισμένο τομέα. Η προσέγγιση αυτή χρησιμοποιείται συχνά στη φυσική.
Προσέγγιση και σύγκλιση
Στα δεξιά εικονίζεται μια ακριβής προσέγγιση της συνάρτησης ημx γύρω από το σημείο x = 0. Η ροζ καμπύλη είναι πολυώνυμο 7ου βαθμού:
Το σφάλμα της προσέγγισης δεν είναι πάνω από |x|9/9!. Συγκεκριμένα για , το σφάλμα είναι μικρότερο από 0.000003.
Για αντίθεση, επιδεικνύεται επίσης μία αναπαράσταση της συνάρτησης του φυσικού λογαρίθμου και κάποιων από τα πολυώνυμα Τέιλορ γύρω από το α = 0. Αυτές οι προσεγγίσεις συγκλίνουν στη συνάρτηση μόνο στην περιοχή −1 < x ≤ 1; έξω από αυτή την περιοχή τα ανωτέρου βαθμού πολυώνυμα αποτελούν χειρότερες προσεγγίσεις της συνάρτησης. Αυτό είναι παρόμοιο με το φαινόμενο του Runge.
Το σφάλμα που προκύπτει από την προσέγγιση της συνάρτησης με το n-οστού βαθμού πολυώνυμο ονομάζεται υπόλοιπο και αποδίδεται από την συνάρτηση Rn(x). Το θεώρημα Τέιλορ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εύρεση του φράγματος του υπολοίπου.
Εν γένει, η σειρά δεν είναι συγκλίνουσα. Στην πραγματικότητα το σύνολο των συναρτήσεων με συγκλίνουσα σειρά Τέιλορ είναι υποσύνολο του χώρου Frechet των λείων συναρτήσεων (συνεχείς παραγώγους οποιασδήποτε τάξεως). Ακόμα και αν η σειρά Τέιλορ μιας συνάρτησης f είναι συγκλίνουσα, το όριο της δεν είναι εν γένει ίσο με την τιμή της συνάρτησης f(x). Για παράδειγμα η συνάρτηση
είναι απείρως παραγωγίσιμη στο και όλες οι παράγωγοι είναι μηδέν στο σημείο. Συνεπώς η σειρά Τέιλορ της f(x) γύρω από το είναι ταυτόσημη με το μηδέν. Ωστόσο η f(x) δεν είναι ίση με την μηδενική συνάρτηση και συνεπώς δεν είναι ίση με την σειρά Τέιλορ γύρω από το μηδέν.
Στην πραγματική ανάλυση, αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι υπάρχουν απείρως παραγωγίσιμες συναρτήσεις f(x) των οποίων η σειρά Τέιλορ δεν είναι ίση με την f(x) ακόμα και αν συγκλίνει. Αντιθέτως στην μιγαδική ανάλυση δεν υπάρχουν ολόμορφες συναρτήσεις f(z) των οποίων η σειρά Τέιλορ να συγκλίνει σε τιμή διαφορετική από την f(z). Η μιγαδική συνάρτηση e−z−2 δεν προσεγγίζει το 0 καθώς το z πλησιάζει το 0 πάνω στον φανταστικό άξονα, και έτσι η σειρά Τέιλορ έτσι ορίζεται εκεί.
Πιο γενικά, κάθε ακολουθία πραγματικών ή μιγαδικών αριθμών μπορεί να εμφανιστεί ως συντελεστής στην σειρά Τέιλορ μιας απείρως παραγωγίσιμης συνάρτησης που ορίζεται στην ευθεία των πραγματικών, ως συνέπεια του λήμματος του Borel. Ως αποτέλεσμα, η ακτίνα σύγκλισης μιας σειράς Τέιλορ μπορεί να είναι μηδέν. Υπάρχουν ακόμα και απείρως παραγωγίσιμες συναρτήσεις που ορίζονται στην ευθεία των πραγματικών των οποίων η σειρά Τέιλορ έχει ακτίνα σύγκλισης 0 παντού.
Κάποιες συναρτήσεις δεν μπορούν να γραφούν ως σειρά Τέιλορ γιατί περιέχουν μία ανωμαλία, σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να επιτευχθεί η ανάπτυξη της σειράς αν επιτραπούν οι αρνητικές δυνάμεις της μεταβλητής x. Για παράδειγμα η f(x) = e−x−2 μπορεί να γραφεί ως σειρά Laurent.
Γενίκευση
Υπάρχει ωστόσο μία γενίκευση της σειράς Τέιλορ η οποία συγκλίνει στην τιμή της συνάρτησης για οποιαδήποτε φραγμένη συνεχή συνάρτηση στο (0,∞), χρησιμοποιώντας τον λογισμό των πεπερασμένων διαφορών. Ειδικότερα υπάρχει το ακόλουθο θεώρημα του Einar Hille, σύμφωνα με το οποίο για οποιοδήποτε t > 0,
Εδώ το είναι ο τελεστής της n-οστής πεπερασμένης διαφοράς. Η σειρά είναι ακριβώς η σειρά Τέιλορ, εκτός από το ότι εμφανίζονται διαιρέσεις με πεπερασμένες διαφορές αντί για παραγωγίσεις: η σειρά μοιάζει με την σειρά Newton. Όταν η συνάρτηση f είναι αναλυτική στο a, οι όροι της σειράς συγκλίνουν στους όρους της σειράς Τέιλορ, και υπό αυτή την έννοια αποτελεί την γενίκευση της σειράς Τέιλορ.
Εν γένει για οποιαδήποτε άπειρη ακολουθία ai, ισχύει η ακόλουθη ταυτότητα δυναμοσειρών.
Έτσι συγκεκριμένα,
Η σειρά στα δεξιά είναι η αναμενόμενη τιμή της f(a + X), όπου X είναι τυχαία μεταβλητή με κατανομή Poisson που παίρνει την τιμή jh με πιθανότητα e−t/h(t/h)j/j!. Έτσι
Η ταυτότητα ισχύει σύμφωνα με τον νόμο των μεγάλων αριθμών.
Κατάλογος σειρών Maclaurin κοινών συναρτήσεων
Ακολουθούν μερικά σημαντικά αναπτύγματα σειρών Maclaurin. Όλες οι σχέσεις ισχύουν για μιγαδικά x.
Εκθετική συνάρτηση:
Φυσικός λογάριθμος:
για
για
Πεπερασμένη γεωμετρική σειρά:
για και
Άπειρη γεωμετρική σειρά:
για
Παραλλαγές της άπειρης γεωμετρικής σειράς:
για και
για
για
Τετραγωνική ρίζα:
για
Διωνυμική σειρά (περιλαμβάνει και την τετραγωνική ρίζα για α = 1/2 και την άπειρη γεωμετρική σειρά για α = −1):
για όλα τα και όλους τους μιγαδικούς
με γενικευμένους διωνυμικούς συντελεστές
Τριγωνομετρικές συναρτήσεις:
για όλα τα
για όλα τα
για
όπου Bs είναι οι αριθμοί Bernoulli.
για
για
για
για
Υπερβολικές συναρτήσεις:
για όλα τα
για όλα τα
για
για
για
Συνάρτηση W του Lambert:
για
Οι αριθμοί Bk που εμφανίζονται στο ανάπτυγμα της tan(x) και tanh(x) είναι οι αριθμοί Bernoulli. Οι Ek στο ανάπτυγμα της sec(x) είναι οι αριθμοί Euler.
Υπολογισμός της σειράς Τέιλορ
Αρκετές μέθοδοι υπάρχουν για τον υπολογισμό της σειράς Τέιλορ για μεγάλο αριθμό συναρτήσεων. Είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί η σειρά Τέιλορ ως έχει και να γενικευθεί η μορφή των συντελεστών, ή να χρησιμοποιηθούν χειρισμοί όπως η αντικατάσταση, ο πολλαπλασιασμός ή η διαίρεση, πρόσθεση ή αφαίρεση μιας πρότυπης σειράς Τέιλορ για την κατασκευή της σειράς Τέιλορ μιας συνάρτησης. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να εξαχθεί η σειρά Τέιλορ από την επαναληπτική ολοκλήρωση κατά μέρη. Ιδιαίτερα βολικη είναι η χρήση του συστήματος άλγεβρας υπολογιστών για τον υπολογισμό σειράς Τέιλορ.
Πρώτο παράδειγμα
Υπολογισμός του πολυωνύμου Maclaurin 7ου βαθμού της συνάρτησης
.
Αρχικά η συνάρτηση ξαναγράφεται ως
.
Για τον φυσικό λογάριθμο (με χρήση του συμβολισμού Ο)
για την συνάρτηση του συνημιτόνου
Η ανάπτυξη της τελευταίας έχει ένα μηδενικό σταθερό όρο που επιτρέπει να αντικατασταθεί η δεύτερη σειρα στην πρώτη και να γίνει παράλειψη των όρων τάξεως άνω του 7:
Καθώς το συνημίτονο είναι άρτια συνάρτηση, οι συντελεστές όλων των περιττών δυνάμεων x, x3, x5, x7, .. πρέπει να είναι μηδέν.
Δεύτερο παράδειγμα
Εύρεση της σειράς Τέιλορ στο 0 της συνάρτησης
.
Για την εκθετική συνάρτηση
και, όπως στο πρώτο παράδειγμα
Υπόθεση ότι η δυναμοσειρά είναι
Στη συνέχεια πολλαπλασιάζουμε με τον παρονομαστή και αντικαθιστούμε το συνημίτονο από παραπάνω
Οι όροι μέχρι τέταρτης τάξεως είναι
Συγκρίνοντας τους συντελεστές με την παραπάνω σειρά της εκθετικής συνάρτησης προκύπτει η επιθυμητή σειρά Τέιλορ
Τρίτο Παράδειγμα
Εδώ χρησιμοποιούμε μια μέθοδο που ονομάζεται Έμμεσο Ανάπτυγμα για να αναπτύξουμε την συγκεκριμένη συναρτηση. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιεί αναπτύγματα Τέιλορ γνωστών συναρτησεων
Ερώτημα: Αναπτύξτε την ακόλουθη συνάρτηση ως μια δυναμοσειρά του x
.
Γνωρίζουμε τη σειρά Τέιλορ για την
Έτσι
Σειρές Τέιλορ ως ορισμοί
Τυπικά, οι αλγεβρικές συναρτήσεις ορίζονται από μία αλγεβρική εξίσωση, και οι υπερβατικές συναρτήσεις είναι (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που συζητήθηκαν παραπάνω) εκείνες που ορίζονται από κάποια ιδιότητα τους, όπως μια διαφορική εξίσωση . Για παράδειγμα η εκθετική συνάρτηση είναι η συνάρτηση η οποία είναι ίση με την παράγωγό της σε κάθε σημείο και έχει την τιμή 1 στην αρχή των αξόνων. Ωστόσο, μία αναλυτική συνάρτηση μπορεί να οριστεί και από την οικεία σειρά Τέιλορ.
Οι σειρές Τέιλορ χρησιμοποιούνται για τους ορισμούς συναρτήσεων και τελεστών σε ποικίλους τομείς των μαθηματικών. Ειδικότερα, αυτό είναι αληθές σε περιοχές όπου οι ορισμοί των κλασικών συναρτήσεων δεν ισχύουν. Για παράδειγμα με την χρήση σειρών Τέιλορ, μπορεί κανείς να ορίσει αναλυτικές συναρτήσεις πινάκων και τελεστών, όπως ο εκθετικός πίνακας ή ο λογαριθμικός πίνακας.
Σε άλλους τομείς, όπως η τυπική ανάλυση, είναι πιο βολικό να εργάζεται κανείς με δυναμοσειρές. Έτσι είναι δυνατόν να οριστεί μία διαφορική εξίσωση ως δυναμοσειρά η οποία να αποδειχθεί ότι είναι η επιθυμητή λύση της εξίσωσης.
Σειρά Τέιλορ πολλών μεταβλητών
Η σειρά Τέιλορ μπορεί να γενικευθεί σε συναρτήσεις πολλών μεταβλητών με
Για παράδειγμα, για μία συνάρτηση δύο μεταβλητών,x και y, η σειρά Τέιλορ στο σημείο (a, b) και μέχρι δευτέρας τάξεως είναι:
όπου οι δείκτες υποδηλώνουν τις αντίστοιχες μερικές παραγώγους.
Το ανάπτυγμα δευτέρας τάξεως σειράς Τέιλορ κλιμακωτής συνάρτησης πολλών μεταβλητών μπορεί να γραφτεί ως
Οπου είναι είναι η βαθμίδα της στο και
είναι ο πίνακας του Hesse. Χρησιμοποιώντας συμβολισμό δεικτών η σειρά Τέιλορ για πολλές μεταβλητές γίνεται
η οποία είναι συντετμιμένη εκδοχή πολλών δεικτών της πρώτης εξίσωσης της παραγράφου, σε πλήρη αναλογία με την περίπτωση της μίας μεταβλητής.
Παράδειγμα
Υπολογισμός αναπτύγματος σειράς Τέιλορ μέχρι δευτέρας τάξεως γύρω από το για την συνάρτηση
Αρχικά υπολογίζονται οι αναγκαίες μερικές παράγωγοι
Η σειρά Τέιλορ είναι
που σε αυτή την περίπτωση γίνεται
Αφού είναι αναλυτική στο |y| < 1, προκύπτει
για |y| < 1.
Κλασματική σειρά Τέιλορ
Με την εμφάνιση του κλασματικού λογισμού, προέκυψε το ερώτημα για το ποια θα ήταν η επέκταση των σειρών Τέιλορ στο νέο πεδίο. Οι Odibat και Shawagfeh απάντησαν στο ερώτημα το 2007, χρησιμοποιώντας την κλασματική παράγωγο Caputo, , και το που υποδεικνύει το όριο καθώς προσεγγίζεται το από τα δεξιά, και έτσι η κλασματική σειρά Τέιλορ γράφεται:
Σύγκριση με σειρές Fourier
Η τριγωνομετρική σειρά Fourier επιτρέπει να εκφράσει μια περιοδική συνάρτηση (ή συνάρτηση ορισμένη σε ένα συμπαγές διάστημα) ως άπειρο άθροισμα των τριγωνομετρικών συναρτήσεων (ημιτόνων και συνημιτόνων). Υπό την έννοια αυτή, η σειρά Fourier είναι ανάλογη με σειρά Τέιλορ, δεδομένου ότι η τελευταία επιτρέπει να εκφράσει μια συνάρτηση ως ένα άπειρο άθροισμα. Παρ' όλα αυτά και οι δύο τύποι της σειράς διαφέρουν σε διάφορα σχετικά θέματα:
Ο υπολογισμός της σειράς Τέιλορ απαιτεί τη γνώση της συνάρτησης σε μια αυθαίρετη μικρή περιοχή, ενώ ο υπολογισμός της σειράς Fourier απαιτεί την γνώση της συνάρτησης σε όλο τον τομέα του διαστήματος. Κατά μία έννοια θα μπορούσε κανείς να πει ότι η σειρά Taylor είναι «τοπική» και η σειρά Fourier είναι «παγκόσμια».
Ο υπολογισμός της σειράς Τέιλορ απαιτεί η συνάρτηση να είναι κατηγορίας C∞, ενώ η σειρά Fourier απαιτεί η συνάρτηση να είναι μόνο ολοκληρώσιμη (και, επομένως, δεν μπορεί ακόμη να είναι και συνεχής).
Η σύγκλιση των δύο σειρών έχει πολύ διαφορετικές ιδιότητες. Ακόμη και αν η σειρά Τέιλορ έχει θετική ακτίνα σύγκλισης, η προκύπτουσα σειρά μπορεί να μην συμπίπτει με τη συνάρτηση. Αλλά αν η συνάρτηση είναι αναλυτική τότε η σειρά συγκλίνει σημειακά στη συνάρτηση, και ομοιόμορφα σε κάθε συμπαγές σύνολο. Όσον αφορά τη σειρά Fourier, εάν η συνάρτηση είναι τετραγωνικά ολοκληρώσιμη τότε θα συγκλίνει σε τετραγωνικό μέσο όρο, αλλά άλλες πρόσθετες απαιτήσεις που είναι αναγκαίες για να εξασφαλιστεί η σημειακή και ομοιόμορφη σύγκλιση είναι για παράδειγμα, αν η συνάρτηση είναι περιοδική και κατηγορίας C1 τότε η σύγκλιση είναι ομοιόμορφη.
Τέλος, στην πράξη, αν κάποιος θέλει να προσεγγίσει τη συνάρτηση με έναν πεπερασμένο αριθμό όρων, ας πούμε με ένα πολυώνυμο Τέιλορ ή με ένα μερικό άθροισμα της τριγωνομετρική σειράς, αντίστοιχα τότε στην περίπτωση της σειράς Τέιλορ το σφάλμα είναι πολύ μικρό σε μια γειτονιά του σημείου όπου υπολογίζεται, ενώ μπορεί να είναι πολύ μεγάλο σε ένα μακρινό σημείο. Στην περίπτωση της σειράς Fourier το σφάλμα διανέμεται κατά μήκος του τομέα της συνάρτησης.
Παραπομπές
Αναφορές
Μαθηματική ανάλυση
Μιγαδική ανάλυση
Σειρές (μαθηματικά)
|
538955
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B6%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF
|
Ράζλιεβο
|
Το Ράζλιεβο (σερβικά κυριλλικά: ) είναι χωριό της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Ευρίσκεται εντός του Διαμερίσματος του Μπρτσκο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2013, αριθμούσε κατοίκους.
Γεωγραφία
Το χωριό ευρίσκεται επί της συμβολής των ποταμών Τσρνα Ριέκα και Λούκαβατς.
Ιστορία
Δημογραφία
Ιστορική εξέλιξη του πληθυσμού του οικισμού
Κατανομή του πληθυσμού ανά εθνότητα (1991)
Τοπική κοινότητα
Το 1991, η τοπική κοινότητα του Ράζλιεβο αριθμούσε κατοίκους, οι οποίοι ήσαν κατανεμημένοι ως κάτωθι:
Δείτε επίσης
Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Δήμοι της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Maplandia
Δορυφορική εικόνα του Ράζλιεβο στο fallingrain.com
Οικισμοί του Μπρτσκο
Οικισμοί του Μπρτσκο με σερβική πληθυσμιακή πλειοψηφία
|
713204
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Συνδικάτο του Εγκλήματος
|
Το Συνδικάτο του Εγκλήματος γνωστό και ως «Συνδικάτο Δολοφόνων» ήταν μια ελληνική εγκληματική οργάνωση που έδρασε στην Ελλάδα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 με τα μέλη της να θεωρούνται υπεύθυνα για κάθε είδους εγκληματική ενέργεια, από συμβόλαια θανάτου, μέχρι ένοπλες ληστείες και εκβιασμούς επιχειρηματίων.
Μέλη
Τα ιδρυτικά μέλη του Συνδικάτου φέρονται να ήταν οι Αντώνης Δίπλας (αρχηγός), Κώστας Ναστούλης (υπαρχηγός), Βασίλης Καλτσάς (υπαρχηγός), Βασίλης Σούφλας (εκτελεστής) και Θόδωρος Κατηφίδης. Η αρχική αυτή ομάδα του Συνδικάτου εξαρθρώθηκε τον Αύγουστο του 1992 από τις διωκτικές αρχές όταν οι περισσότεροι συνελήφθησαν σε μια εξοχική κατοικία στο Πόρτο Γερμενό. Η σύλληψη του αρχηγού του «Συνδικάτου» Αντώνη Δίπλα και η καταδίκη του έδωσε την δυνατότητα στον Βασίλη Σούφλα να ηγηθεί της εγκληματικής συμμορίας. Τα αμέσως επόμενα χρόνια δημιούργησε μαζί με τον Κατηφίδη μια νέα εγκληματική ομάδα και άρχισαν να εκτελούν τα περισσότερα συμβόλαια θανάτου ενώ παράλληλα το συνδικάτο πραγματοποιούσε και ένοπλες ληστείες, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερο την σχέση του με τα κυκλώματα προστασίας της αθηναϊκής νύχτας. Η νέα αυτή ομάδα περιλάμβανε τον Κώστα Ανδρεάδη, τον Σωτήρη Κιούση, τον Δημήτρη Καπετανάκη τον Βασίλη Ανδρεάδη και τον Μιχάλη Αδαμαντίδη. Σχέσεις με αυτήν την νέα ομάδα φέρεται να είχαν και οι Αναστάσιος Χατζόπουλος και Αλέξανδρος Ζεκερίδης.
Εγκληματική δράση
Το «Συνδικάτο» ευθύνονταν για μια σειρά εγκληματικών ενεργειών,όπως:
Η δολοφονία του ζεύγους Κατσαφαρέα στις 15 Απριλίου 1990 στο Οίτυλο Λακωνίας.
Η δολοφονία του στρατιώτη Αντώνη Φαμέλου στις 17 Μαρτίου 1992 ενώ έκανε σκοπιά στην κεντρική πύλη του στρατοπέδου Μάνδρας.
Η δολοφονία του εμπόρου αυτοκινήτων Κωνσταντίνου Ντάκου στην περιοχή Σεπολίων στις 5 Μαΐου 1992, ενώ αποχωρούσε από το κατάστημα του.
Οι δολοφονίες των Θ. Παραρά και Θ. Μπελεγρή, οδηγού και συνοδού σε χρηματαποστολή της Γενικής Τράπεζας, στις 18 Μαΐου 1992, στην περιοχή Παγκρατίου, όταν μέλη του «συνδικάτου» άρπαξαν έναν σάκο από το αυτοκίνητο με 10 εκατομμύρια δραχμές.
Η δολοφονία του οικονομικού διευθυντή του κλαμπ «Mercedes» Ευάγγελου Παρασιάκου στη Νέα Ερυθραία στις 13 Φεβρουαρίου 1993, που σύμφωνα με τις αρχές δράστες ήταν ο Βασίλης Σούφλας και ο Γιώργος Καλτσάς (αδελφός του υπαρχηγού Βασίλη Καλτσά).
Η ληστεία στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Νιγρίτα Σερρών στις 5 Ιουλίου 1993, όπου δολοφονήθηκε ο ταμίας Γιώργος Καραγκιόζης, που σύμφωνα με τις αρχές δράστης ήταν ο Βασίλης Σούφλας και οργανωτές της ληστείας ο Σωτήρης Κιούσης και ο Κώστας Ανδρεάδης.
Η δολοφονία του ιδιοκτήτη πρατηρίων τσιγάρων Βασίλη Μπαρτζώκα στις 17 Δεκεμβρίου 1993.
Η δολοφονία του ιδιοκτήτη της σχολής οδηγών Μανώλη Σαμίου στις 7 Ιανουαρίου 1994. στον Πειραιά.
Η ληστεία σε υποκατάστημα της Εγνατίας Τράπεζας τον Οκτώβριο του 1994.
Η απαγωγή του σεσημασμένου για υποθέσεις ναρκωτικών Ηλία Ορφανού την 1 Σεπτεμβρίου 1994, όπου φέρεται να συμμετείχε ο Αλέξανδρος Ζεκερίδης.
Επίλογος
Η δράση του Συνδικάτου άρχισε να φθίνει από τις αρχές του 1996 καθώς αρκετά μέλη θα βρεθούν δολοφονημένα και συγκεκριμένα:
Ο Βασίλης Σούφλας βρέθηκε δολοφονημένος και θαμμένος σε μια ερημική τοποθεσία στο Δήλεσι τον Απρίλιο του 1996, όπου σύμφωνα με τις ιατροδικαστικές αρχές ο θάνατος του επήλθε δύο χρόνια νωρίτερα.
Στις 6 Αυγούστου 1997 από τις φυλακές της Κέρκυρας θα πραγματοποιηθεί μια ομαδική απόδραση κρατουμένων, στην οποία μετείχαν δύο από τα ηγετικά μέλη του συνδικάτου, ο Αντώνης Δίπλας και ο Βασίλης Καλτσάς καθώς και οι κακοποιοί Μιχάλης Αδαμαντίδης και Κώστας Χιρβαντίδης. Ωστόσο ο Δίπλας δεν θα καταφέρει να αποδράσει καθώς τραυματίστηκε. Ένα μήνα περίπου μετά την ομαδική απόδραση, καθώς τότε προσδιορίζουν την ημερομηνία οι ιατροδικαστές, θα δολοφονηθούν ο Μιχάλης Αδαμαντίδης και η φίλη του Αθηνά Βλαχοστεργίου, το πτώμα της οποίας βρέθηκε σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης στις 8 Νοεμβρίου στη θέση Κρόνιζα, κοντά στην Κοινότητα Λεονταρίου Βοιωτίας. Δεκαπέντε ημέρες αργότερα θα βρεθεί θαμμένο σε ερημική περιοχή της Θήβας σε προχωρημένη σήψη το πτώμα ενός άνδρα, που όπως διαπιστώθηκε από την εξέταση του DNA ήταν ο Αδαμαντίδης ο οποίος είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι με κυνηγετική καραμπίνα.
Στις 14 Νοεμβρίου του ίδιου έτους θα πέσει θύμα ενός τροχαίου δυστυχήματος ο 38χρονος δραπέτης και υπαρχηγός του Συνδικάτου Βασίλης Καλτσάς στην περιοχή Νέων Μουδανιών της Χαλκιδικής, ο οποίος λίγες ημέρες αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Στις 14 Δεκεμβρίου, στο Δίστομο της Βοιωτίας, βρέθηκε δολοφονημένος στο πορτ-παγκαζ του αυτοκίνητου του ο Γιώργος Καλτσάς, αδελφός του Βασίλη, έχοντας δεχθεί δέκα σφαίρες.
Τα υπόλοιπα μέλη του Συνδικάτου συνελήφθησαν και παραπέμπθηκαν σε δίκες με βαριές κατηγορίες, όπου και καταδικάστηκαν σε πολυετής ποινές φυλάκισης. Εξαίρεση αποτελεί ο Αλέξανδρος Ζεκερίδης, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις των διωκτικών αρχών φέρεται να έχει δολοφονηθεί από άλλα μέλη του συνδικάτου.
Παραπομπές
Έγκλημα στην Ελλάδα
Δολοφονίες στην Ελλάδα
Εγκληματικές οργανώσεις
|
564425
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AF%20%CE%95%CE%BB%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%81%CE%AF%20%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%20%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%82
|
Τζαμί Ελ Μουσρί Αμπούλ Αμπάς
|
Το Τζαμί Ελ Μουσρί Αμπούλ Αμπάς (αραβικά: جامع أبو العباس المرسي ) είναι ένα Αιγυπτιακό τζαμί στη πόλη της Αλεξάνδρειας. Είναι το μεγαλύτερο και πιο διάσημο τζαμί της πόλης και χτίστηκε προς τιμήν του σουφίτη Αγίου του 13ου αιώνα Αμπού Αλ-Αμπάς Αλ-Μουρσί ο οποίος καταγόταν από τη Μούρθια του Αλ-Άνταλους (μουσουλμανική Ισπανία) και έζησε τα τελευταία του χρόνια στην Αλεξάνδρεια.
Το τζαμί βρίσκεται στη συνοικία Ανφούσι (πρώην νήσος Φάρος), κοντά στο κάστρο του Καϊτμπέη.
Το τζαμί ανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1929-1945 από τους Ευγένιο Βαλζάνια και Μάριο Ρόσσι οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τη παλιά αρχιτεκτονική του Καΐρου
Ισλαμικά τεμένη στην Αλεξάνδρεια
|
26652
|
https://el.wikipedia.org/wiki/M47%20Patton
|
M47 Patton
|
Το M47 Patton είναι αμερικανικό άρμα μάχης που χρησιμοποιήθηκε στον Πόλεμο της Κορέας (1950-1953).
Ιστορικό
Οταν ξέσπασε ο Πόλεμος της Κορέας, οι τεθωρακισμένες δυνάμεις των ΗΠΑ αποτελούντο από τα Μ26 και τα Μ46. Ένα νέο άρμα χρειαζόταν επειγόντως. Αυτό κατασκευάστηκε τοποθετώντας το πύργο του πειραματικού άρματος Τ42, στο σκάφος του ήδη υπάρχοντος Μ26 Pershing. Το νέο άρμα αν και χαρακτηρίστηκε ως προσωρινή λύση, ονομάστηκε Μ47 Patton και μεταξύ 1950-53, κατασκευάστηκαν 8676.
Ο οδηγός βρίσκεται στα αριστερά του σκάφους και στα δεξιά του ένας πολυβολητής.Τα υπόλοιπα 3 μέλη του πληρώματος αποτελούν το σύνηθες πλήρωμα ενός άρματος (αρχηγός, πυροβολητής, γεμιστής). Ο κύριος οπλισμός του αποτελείται από το πυροβόλο Μ36 των 90mm το οποίο καταλήγει σε ένα σχήματος Τ διοχετευτή των αερίων της βολής. Μπορεί να εκτοξεύσει βλήματα διαφόρων τύπων μεταξύ των οποίων HEAT και APFSDS. Μεταφέρει 71 βλήματα.
Ο αμερικανικός στρατός μετέφερε σε κατάσταση εφεδρείας αυτό το τύπο άρματος μετά από λίγα μόλις χρόνια, αλλά αρκετά παραχωρήθηκαν σε χώρες μέλη του NATO. Σήμερα σχεδόν παντού βρίσκονται σε αποθήκευση. Όταν ένα νέο εργοστάσιο παραγωγής αρμάτων κατασκευάστηκε στο Ιράν το πρώτο άρμα που επιλέχθηκε να παραχθεί ήταν μια βελτιωμένη έκδοση του Μ47. Το Μ47Μ. Αυτό διατήρησε το πυροβόλο των 90mm αλλά με πολλά στοιχεία από το Μ48Α3 και το Μ60Α1, μεταξύ των οποίων τον κινητήρα, τα ηλεκτρικά και τα οπτικά συστήματα. Σε αυτό το εργοστάσιο κατασκευάστηκαν τελικά πάνω από 400 άρματα.
Τέθηκε σε υπηρεσία στον αμερικανικό στρατό το 1952. Κατασκευάστηκαν συνολικά 8676. Με τον τύπο αυτό προμηθεύτηκαν στις ένοπλες δυνάμεις των παρακάτω Χωρών: Ελλάδα (390), Τουρκία (523), Ιταλία (313), Ιράν (100), Ιορδανία (260), Ισπανία (375), Πακιστάν (300), Νότιος Κορέα (300) και Σομαλία (120).
Επιδόσεις: Διέλευση κάθετου εμποδίου 0,914m, τάφρου 2,59m, κλίση 60%
Σημειώσεις: Με χρήση τέτοιων άρματων εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στις 21 Απριλίου του 1967 όπου καταλύθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
AFV Database: M47 Patton
GlobalSecurity.org: M47 Patton
Patton
Patton
Patton
Μέσα άρματα μάχης
Άρματα μάχης
|
105319
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%86%20%CE%9B%CE%BF%CF%82
|
Άντολφ Λος
|
Ο Άντολφ Λος (Adolf Loos, 10 Δεκεμβρίου 1870 - 23 Αυγούστου 1933) ήταν Αυστριακός αρχιτέκτονας και πρωτοπόρος του σύγχρονου κινήματος.
Βιογραφία
Ο Άντολφ Λος (Adolf Franz Viktor Maria Loos) γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1870 στο Μπρνο, μια περιοχή της τότε Αυστροουγγαρίας (βρίσκεται στη σημερινή Τσεχία) λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Βιέννη. Ως γιος λιθοξόου, μεγάλωσε κοντά στο εργαστήριο παρακολουθώντας από κοντά την κατεργασία της πέτρας. Ο Λος ήταν μόλις 9 χρονών όταν έχασε τον πατέρα του. Ξεκινά τις σπουδές του στο Ράιχενμπεργκ ακολουθώντας τεχνική εκπαίδευση και συνεχίζει στη Δρέσδη σπουδάζοντας αρχιτεκτονική.
Το 1893 ταξιδεύει στην Αμερική όπου περνά τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής του ασκώντας διάφορα επαγγέλματα καθώς δεν βρίσκει δουλειά ως αρχιτέκτονας. Εκεί επισκέπτεται τη Διεθνή Έκθεση (Chicago’s World Fair) και γνωρίζει τα πρωτοποριακά επιτεύγματα της Σχολής του Σικάγου και το έργο του Λούις Σάλλιβαν (Louis Sullivan).
Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, εγκαθίσταται στη Βιέννη όπου έρχεται σε επαφή και αναπτύσσει στενές φιλίες με τον ποιητή Πίτερ Άλτενμπεργκ (Peter Altenberg'), τον συγγραφέα Καρλ Κράους (Karl Kraus) και τον μουσικοσυνθέτη Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schoenberg). Ξεκινά τη σταδιοδρομία του σχεδιάζοντας εσωτερικούς χώρους και αρθρογραφώντας σε εφημερίδες και περιοδικά για διάφορα θέματα από την ένδυση ως την αρχιτεκτονική.
Η προσωπική του ζωή ήταν ταραχώδης. Ο Λος συνδέθηκε με τέσσερις γυναίκες: τη Λίνα Όμπερτιμφλερ (Lina Obertimpfler), την Έλσι Άλτμαν (Elsie Altmann), την Κλαιρ Μπεκ (Claire Beck) και την Μπέσι Μπρους (Bessie Bruce). Με τις τρεις πρώτες υπήρξε παντρεμένος και όλοι του οι γάμοι κράτησαν για λίγα χρόνια. Ο Λος κατά τη διάρκεια της ζωής του ταξίδεψε σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, η Πράγα, η Βενετία, η Κοπεγχάγη και η Μαδρίτη καθώς και στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Αλγερία, ενώ πέρασε σε κάποιες από αυτές μεγάλα διαστήματα της ζωής του. Τεράστιο ρόλο έπαιξαν γι’ αυτόν η αμερικάνικη και η αγγλική κουλτούρα από τις οποίες επηρεάστηκε βαθιά.
Στο τελευταίο του ταξίδι μετανάστευσε από τη Βιέννη στο Παρίσι το 1922, ύστερα από πρόσκληση του ντανταϊστή ποιητή Τριστάν Τζαρά (Tristan Tzara). Εκεί έμεινε για έξι χρόνια συναντώντας πολλούς καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες της πρωτοπορίας όπως τον Λούρσατ (Lurçat), τον Λε Κορμπυζιέ (Le Corbusier) και τον Μοντριάν (Mondrian).
Το 1928 επιστρέφει στη Βιέννη όπου και μένει μέχρι το τέλος της ζωής του. Κλονισμένος από προβλήματα υγείας, σχεδόν κουφός και φτωχός, ο Λως πεθαίνει στις 23 Αυγούστου του 1933 στο νοσοκομείο του Κάλκσμπουργκ, κοντά στη Βιέννη.
Γραπτό Έργο
Ο Λος δημοσίευσε δύο βιβλία: το "Ins Leere gesprochen" και το "Trotzdem".
Το πρώτο περιλαμβάνει τα άρθρα και τα δοκίμια που δημοσίευσε ο Λος το διάστημα 1897-1900 αμέσως μετά την επιστροφή του από την Αμερική. Το δεύτερο συνίσταται από δημοσιεύσεις του την περίοδο 1900-1930. Αυτός ο τόμος μάλιστα εμπεριέχει και τα πιο φημισμένα του δοκίμια:
Το “Διακόσμηση Και Έγκλημα” (“Ornament und Verbrechen”) έκανε μεγάλη αίσθηση και θεωρείται το μανιφέστο της αφαιρετικής σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Σε αυτό ο Λως καταγράφει την ουσία της δριμείας κριτικής του ενάντια στην διακοσμητική προσέγγιση των αρχιτεκτόνων και των καλλιτεχνών της βιεννέζικης σχολής Σεσσεσιόν (Secession). Παράλληλα, στάθηκε υπέρ της κλασσικής διακόσμησης κι εκείνης που προκύπτει από την υφή των επιφανειών διαφόρων υλικών, όπως το ξύλο και το μάρμαρο, στα οποία ενυπάρχουν εκ φύσεως τα γεωμετρικά μοτίβα. Πάντως, αν και ο ίδιος ξεκαθάρισε τη θέση του ενάντια στην πλήρη καταπίεση της διακόσμησης -και ειδικά για τους εσωτερικούς χώρους- η ουσία του έργου του παρερμηνεύτηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Το άλλο δοκίμιο, λιγότερο γνωστό αλλά εξίσου σημαντικό, ονομάζεται “Αρχιτεκτονική” (“Architektur”). Εδώ, ο Λος ασκεί κριτική πάνω στην αρχιτεκτονική της εποχής του, ξεδιπλώνοντας παράλληλα τις σκέψεις του για την τέχνη της μοντέρνας κατασκευής. Θεωρεί αναγκαίο τον διαχωρισμό της τέχνης από την αρχιτεκτονική. Σύμφωνα με τον Λως η τέχνη είναι προσωπική υπόθεση του καλλιτέχνη. Ένα σπίτι λοιπόν δεν μπορεί να είναι θέμα προσωπικού γούστου καθώς υπόκειται στη λειτουργική ανάγκη σε αντίθεση με ένα έργο τέχνης. Η μόνη εξαίρεση που κάνει είναι το μνημείο και ο τάφος. Η αρχιτεκτονική γι’ αυτόν , πρέπει αντί να καινοτομεί να μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρωπότητας έτσι όπως τίθενται.
Αρχιτεκτονικό έργο
Ο Λος είναι γνωστός κυρίως για τις ανακαινίσεις υπαρχόντων εσωτερικών χώρων σε διαμερίσματα, πολυτελή καταστήματα (κυρίως ένδυσης) και καφέ-μπαρ οι οποίες αποτελούν και την πλειοψηφία του έργου του, ενώ σημαντικό κομμάτι αποτελούν και μια σειρά μονοκατοικιών. Ο ίδιος υιοθέτησε μια απλή και κλασσική μορφή της αρχιτεκτονικής συνδυασμένη με στοιχεία της παραδοσιακής δόμησης.
Οι μονοκατοικίες που σχεδίασε είναι όγκοι πρισματικοί με κύριο στοιχείο τον κύβο και λιτές , λευκές επιφάνειες. Στους εσωτερικούς χώρους χρησιμοποιεί φυσικά υλικά όπως μάρμαρο και ξύλο με τα οποία ντύνει τις επιφάνειες των δαπέδων και των τοίχων.
Χαρακτηριστικό είναι το σύστημα σχεδιασμού Ράουμπλαν (Raumplan) που χρησιμοποίησε στις μονοκατοικίες και που σημαίνει σχέδιο χώρων. Πρόκειται για μια πολύπλοκη μέθοδο οργάνωσης του χώρου σύμφωνα με την οποία ένα κτίριο δεν αποτελείται από τυποποιημένους ορόφους αλλά από πολυεπίπεδους χώρους με διαφορετικά ύψη. Ο όρος Ράουμπλαν δεν δόθηκε από τον ίδιο αλλά από τον Χάινριχ Κούλκα (Heinrich Kulka), μαθητή και κοντινού βοηθού του.
Πέρα από αυτά ο Λως ασχολήθηκε και με κτίρια πολλαπλών χρήσεων, με εργατικές κατοικίες και με τη μελέτη μνημειακών κτιρίων συμβόλων.
Τα πιο γνωστά έργα
1899 - Café Museum, Βιέννη
1908 - American Bar (formerly called the Kärntner Bar), Βιέννη
1910 - Steiner House, Βιέννη
1910 - Goldman & Salatsch Building, Βιέννη
1925 - Maison Tzara, Παρίσι (Μονμάρτη)
1926 - Villa Moller, Βιέννη
1928 - Villa Müller, Πράγα
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
K. Frampton, “ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, Ιστορία και κριτική”, Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ, Αθήνα, 2009 P. Tournikiotis, “ADOLF LOOS”, Princeton Architectural Press, Princeton, 2002 R. Bock, “ADOLF LOOS , Works and projects”, SKIRA, Μιλάνο, 2007 H. H. Arnason, “ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, Ζωγραφική, Γλυπτική, Αρχιτεκτονική, Φωτογραφία“, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ, 2006''
Τσέχοι
Αυστριακοί αρχιτέκτονες
Μοντερνιστές αρχιτέκτονες
|
771650
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%85
|
Μάχη της Ανδράσσου
|
Η Μάχη της Ανδράσσου ή Αδράσσου ήταν μία συμπλοκή που διεξήχθη στις 8 Νοεμβρίου 960 σε ένα άγνωστο ορεινό πέρασμα στα βουνά του Ταύρου, μεταξύ των Ρωμαίων, με επικεφαλής τον Λέοντα Φωκά τον νεότερο, και των δυνάμεων του εμιράτου των Χαμδανιδών του Χαλεπίου υπό τον εμίρη Σαΐφ αλ-Ντάουλα.
Ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα είχε ιδρύσει ένα εμιράτο με έδρα το Χαλέπιο το 945 και γρήγορα αναδείχθηκε ως ο κύριος Μουσουλμάνος ανταγωνιστής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα ανατολικά της σύνορα. Και οι δύο πλευρές εξαπέλυσαν επιδρομές και αντεπιδρομές με εναλλασσόμενη επιτυχία: οι Χαμδανίδες εισέβαλαν στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μ. Ασίας και οι Ρωμαίοι επιδρομές στις κτήσεις των Χαμδανιδών στην Άνω Μεσοποταμία και τη βόρεια Συρία.
Στα μέσα του 960, εκμεταλλευόμενος την απουσία μεγάλου μέρους του Ρωμαϊκού στρατού στην εκστρατεία κατά του εμιράτου της Κρήτης, ο Χαμδανίδης πρίγκιπας εξαπέλυσε άλλη μία εισβολή στη Μ. Ασία και εισέβαλε βαθιά και ευρέως στην περιοχή της Καππαδοκίας. Κατά την επιστροφή του όμως, ο στρατός του δέχθηκε ενέδρα από τον Λέοντα Φωκά στο πέρασμα της Ανδάσσου. Ο ίδιος ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα μόλις και μετά βίας γλίτωσε, αλλά ο στρατός του εξολοθρεύτηκε.
Μετά από μία σειρά Ρωμαϊκών επιτυχιών τα προηγούμενα χρόνια, η μάχη της Ανδράσσου θεωρείται από πολλούς μελετητές ότι έσπασε οριστικά την εξουσία του εμιράτου των Χαμδανιδών. Έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της δύναμής του και όλο και περισσότερο κατακλυζόμενος από ασθένειες, ο Σαΐφαλ-Ντάουλα δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να επιτεθεί τόσο βαθιά σε Ρωμαϊκά εδάφη. Με επικεφαλής τον αδελφό του Λέοντα, τον Νικηφόρο (Β΄) Φωκά, οι Βυζαντινοί εξαπέλυσαν τώρα μία συνεχή επίθεση, που μέχρι το 969 είχε κατακτήσει την Κιλικία και τη βόρεια Συρία γύρω από την Αντιόχεια και είχε ως αποτέλεσμα την υποτέλεια του ίδιου του Χαλεπίου.
Ιστορικό
Στα μέσα του 10ου αι., μετά από μία περίοδο επέκτασης στα ανατολικά της σύνορα -με επικεφαλής τον Ιωάννη Κουρκούα- σε βάρος των μουσουλμανικών συνόρων εμιράτων, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρέθηκε αντιμέτωπη με τον Χαμδανίδη πρίγκιπα Σαΐφ αλ-Ντάουλα. Το 945, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα έκανε το Χαλέπιο πρωτεύουσά του και σύντομα ίδρυσε την εξουσία του στη βόρεια Συρία, σε μεγάλο μέρος της Τζαζίρα (Άνω Μεσοποταμία) και ό,τι απέμεινε από τις συνοριακές περιοχές του Χαλιφάτου των Αββασιδών (thughūr) με το Βυζάντιο. Δεσμευμένος στο πνεύμα της τζιχάντ, τις επόμενες δύο δεκαετίες ο Χαμδανίδης ηγεμόνας αναδείχθηκε ως ο κύριος εχθρός των Ρωμαίων. Μέχρι το τέλος του το 967, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα λέγεται ότι πολέμησε εναντίον των Ρωμαίων σε περισσότερες από 40 μάχες.
Μετά την εγκατάστασή του στο Χαλέπιο, τον χειμώνα 945–946 ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα ξεκίνησε την πρώτη του επιδρομή στο Βυζαντινό έδαφος, αλλά κανονίστηκε εκεχειρία και ο τακτικός πόλεμος μεταξύ του Σαΐφ αλ-Ντάουλα και των Ρωμαίων ξεκίνησε μόλις το 948. Αρχικά, οι Ρωμαίοι ηγούνταν από τον Δομέστικο των Σχολών (αρχιστράτηγου) Βάρδα Φωκά τον Πρεσβύτερο, αλλά παρόλο που ήταν αρκετά ικανός ως υφιστάμενος διοικητής, η θητεία του ως Δομεστίκου αποδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένη. Το 948–950 οι Βυζαντινοί σημείωσαν μερικές επιτυχίες, λεηλατώντας τα συνοριακά φρούρια Χαντάθ και Μαράς και κατέλαβαν τη Θεοδοσιούπολη, δίνοντας τέλος στο Μουσουλμανικό συνοριακό εμιράτο εκεί. Ο δεύτερος γιος του Βάρδα, ο Λέων ο Νεότερος, διακρίθηκε σε αυτά τα χρόνια, οδηγώντας την κατάληψη του Χαντάθ και μία επιδρομή που έφτασε στα περίχωρα της Αντιόχειας και νίκησε έναν στρατό των Χαμδανιδών. Τον Νοέμβριο του 950 ο Λέων σημείωσε μεγάλη επιτυχία εναντίον του Σαΐφ αλ-Ντάουλα, ο οποίος προηγουμένως είχε προχωρήσει βαθιά στη Βυζαντινή Μικρά Ασία από την Κιλικία και είχε νικήσει τον Βάρδα στη μάχη. Ο Λέων έστησε ενέδρα στον στρατό των Χαμδανιδών κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής σε ένα ορεινό πέρασμα. Ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα έχασε 8.000 άνδρες και μετά βίας γλίτωσε ο ίδιος.
Ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα ωστόσο απέρριψε τις προσφορές ειρήνης από τους Βυζαντινούς και συνέχισε τις επιδρομές του. Το πιο σημαντικό, ξεκίνησε για την αποκατάσταση των συνοριακών φρουρίων της Κιλικίας και της βόρειας Συρίας, συμπεριλαμβανομένων του Μαράς και του Χαντάθ. Ο Βάρδας Φωκάς προσπάθησε επανειλημμένα να τον εμποδίσει, αλλά ενικάτο κάθε φορά, χάνοντας ακόμη και τον μικρότερο γιο του, Κωνσταντίνο, στην αιχμαλωσία των Χαμδανιδών. Το 955 οι αποτυχίες του Βάρδα οδήγησαν στην αντικατάστασή του από τον πρωτότοκο γιο του, Νικηφόρο (Β΄) Φωκά. Υπό την ικανή ηγεσία του Νικηφόρου, του Λέοντα, και του ανιψιού τους Ιωάννη Τσιμισκή, η τύχη άρχισε να στρέφεται εναντίον του εμίρη των Χαμδανιδών. Το 956, ο Τσιμισκής έστησε ενέδρα στον Σαΐφ αλ-Ντάουλα, αλλά ο στρατός των Χαμδανιδών, πολεμώντας εν μέσω καταρρακτωδών βροχών, κατάφερε να διώξει τους Βυζαντινούς πίσω. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο Λέων Φωκάς νίκησε και αιχμαλώτισε τον Aμπουλ0-Ασάιρ, έναν εξάδελφο του Σαςιφ αλ-Ντάουλα, κοντά στο Ντουλούκ. Η πόλη Χαντάθ λεηλατήθηκε ξανά το 957, και τα Σαμόσατα το 958, μετά την οποία ο Τσιμισκής σημείωσε μία σημαντική νίκη επί του ίδιου του Σαΐφ αλ-Ντάουλα. Το 959 ο Λέων Φωκάς εισέβαλε μέσω Κιλικίας στο Ντιγιάρ Μπακρ και πίσω στη Συρία, αφήνοντας πίσω του απομεινάρια καταστροφής.
Η εισβολή του Σαΐφ αλ-Ντάουλα στην Καππαδοκία
Στις αρχές του καλοκαιριού του 960, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα είδε την ευκαιρία να αντιστρέψει τις πρόσφατες αποτυχίες του και να αποκαταστήσει τη θέση του: τα καλύτερα στρατεύματα του Βυζαντινού στρατού και ο ίδιος ο Νικηφόρος Φωκάς αναχώρησαν από το ανατολικό μέτωπο για μία εκστρατεία κατά του εμιράτου της Κρήτης. Με τα από την Ταρσό στρατεύματα εξαπέλυσε εισβολή στο Βυζαντινό έδαφος από την Κιλικία, ενώ ο υποδικοικητής του Nάτζα εξαπέλυσε παράλληλη επιδρομή από το Mαγιαφαρικίν στη δυτική Τζαζίρα.
Το έργο της αντιμετώπισης του εμίρη των Χαμδανιδών έπεσε στον Λέοντα Φωκά, ο οποίος σύμφωνα με τους Βυζαντινούς χρονικογράφους είχε διοριστεί ως Δομέστικος των Σχολών της Δύσης (δηλαδή των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων) μετά την επικράτηση του Ρωμανού Β΄ τον Νοέμβριο του 959 (με τον Νικηφόρο, που ονομάστηκε Δομέστικος των Σχολών της Ανατολής) και μόλις είχε νικήσει μία επιδρομή των Μαγυάρων στη Θράκη σε μία τολμηρή νυκτερινή επίθεση στο στρατόπεδό τους. Ο Χριστιανός Άραβας χρονικογράφος του 11ου αι. Γιαχία της Αντιόχειας, ωστόσο, αναφέρει ότι ο Λέων είχε διοριστεί ως Δομέστικος της Ανατολής και ότι είχε παραμείνει στο ανατολικό μέτωπο καθ' όλη τη διάρκεια του 959-960, οδηγώντας επιδρομές στις περιοχές των Χαμδανιδών μέχρι την εισβολή του Σαΐφ αλ-Ντάουλα. Οι δυνάμεις που είχε στη διάθεσή του ο Φωκάς είναι άγνωστες, αλλά ήταν σαφώς σημαντικά κατώτερες σε αριθμό από τον στρατό του Χαμδανίδη ηγεμόνα.
Επικεφαλής μίας ισχυρής δύναμης ιππικού — οι αριθμοί που αναφέρονται στις πηγές ποικίλλουν από 3.000 έως και 30.000 ο Σάιφ αλ-Ντάουλα εισέβαλε στο Βυζαντινό έδαφος και προχώρησε αμαχητί μέχρι το φρούριο Χαρσιανό, πρωτεύουσα. του ομώνυμου θέματος. Εκεί αυτός και ο στρατός του λεηλάτησαν το φρούριο και κατέσφαξαν τη φρουρά, επίσης λεηλάτησαν και πυρπόλησαν τη γύρω περιοχή και τους οικισμούς της και πήραν πολλούς αιχμαλώτους. Εκτός από το Χαρσιανό, η εισβολή φαίνεται ότι απέφυγε τα οχυρά κέντρα και τις πόλεις. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γουίλιαμ Γκάρουντ, το γεγονός αυτό, μαζί με το μεγάλο βάθος διείσδυσης και τη μεγάλη διάρκεια της επιδρομής, υποδηλώνει ότι είναι «μία μεγάλη εκστρατεία αποσταθεροποίησης των συνόρων» και όχι μία αποστολή με συγκεκριμένους στόχους στο μυαλό. Πράγματι, ο Γκάρουντ πιστεύει ότι μετά το Χαρσιανό, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα φαίνεται να έχει στραφεί προς τα δυτικά, για να μεγιστοποιήσει την περιοχή που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της επιδρομής.
Προς το τέλος του φθινοπώρου, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα ξεκίνησε επιτέλους το ταξίδι για το σπίτι, παίρνοντας μαζί του τη λεία του και τους κρατούμενους. Ο σύγχρονος Βυζαντινός ιστορικός Λέων ο Διάκονος δίνει ένα ζωντανό πορτρέτο του Χαμδανίδη πρίγκιπα, ο οποίος, ενθουσιασμένος από την επιτυχία της επιδρομής του και γεμάτος αυτοπεποίθηση, έτρεχε πέρα δώθε μαζί με τα στρατεύματά του επάνω στο άλογό του, μία φοράδα «εξαιρετικού μεγέθους και ταχύτητας», πετώντας το δόρυ του στον αέρα και πιάνοντάς το ξανά με αξιοσημείωτη επιδεξιότητα.
Ενέδρα στην Άνδρασσο
Εν τω μεταξύ, ο Λέων Φωκάς, πολύ λιγότερος αριθμητικά από τον Αραβικό στρατό, αποφάσισε να βασιστεί για άλλη μία φορά στις αποτελεσματικές τακτικές της ενέδρας και κατέλαβε μία θέση στα μετόπισθεν των Αράβων, αναμένοντας την επιστροφή τους. Ο Λέων είχε ενωθεί με τις υπόλοιπες δυνάμεις των γειτονικών επαρχιών, συμπεριλαμβανομένου του θέματος της Καππαδοκίας υπό τον στρατηγό της, Κωνσταντίνο Μαλεΐνο, και κατέλαβε το στενό πέρασμα του Κυλίνδρου στον νοτιοδυτικό Ταύρο, οροσειρά μεταξύ Κιλικίας και Καππαδοκίας. Τα Βυζαντινά στρατεύματα κατέλαβαν το τοπικό οχυρό και κρύφτηκαν στις απότομες πλευρές του περάσματος. Σύμφωνα με τον Άραβα χρονικογράφο Aμπουλ-Φιντά, αυτό ήταν το ίδιο πέρασμα που είχε περάσει ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα για να ξεκινήσει την εκστρατεία του, και πολλοί από τους διοικητές του συμβούλεψαν να μην το χρησιμοποιήσουν πάλι, για την επιστροφή τους. Οι από την Ταρσό μάλιστα συνέστησαν να τους ακολουθήσει στη δική τους, διαφορετική διαδρομή επιστροφής. Ωστόσο, ο Χαμδανίδης πρίγκιπας, σίγουρος για την ικανότητά του και την κρίση του, είχε γίνει αγέρωχος και αρνήθηκε να ακούσει οποιαδήποτε συμβουλή, επιδιώκοντας να καρπωθεί τη δόξα μόνος γι' αυτή την εκστρατεία. Οι από την Ταρσό αποχώρησαν και έτσι διασώθηκαν από την επακόλουθη καταστροφή.
Στις 8 Νοεμβρίου 960, ο στρατός των Χαμδανιδών μπήκε στο πέρασμα, όπου, σύμφωνα με τον Λέοντα τον Διάκονο, «έπρεπε να συνωστιστούν στα πολύ στενά και τραχιά μέρη, σπάζοντας τους σχηματισμούς τους και έπρεπε να διασχίσουν το απότομο τμήμα ο καθένας όσο καλύτερα μπορούσε θα μπορούσε". Μόλις ολόκληρη η Αραβική δύναμη, συμπεριλαμβανομένου της σειράς των αποσκευών και των αιχμαλώτων τους, ήταν στο πέρασμα, με την εμπροσθοφυλακή να πλησιάζει ήδη τη νότια έξοδο, ο Λέων Φωκάς έδωσε το σύνθημα για την επίθεση. Με τις σάλπιγγες, οι Βυζαντινοί στρατιώτες σήκωσαν κραυγές και επιτέθηκαν τις Αραβικές γραμμές ή πετούσαν πέτρες και κορμούς δέντρων από τις πλαγιές του βουνού, επάνω τους. Η μάχη που ακολούθησε ήταν μία πλήρης αποτυχία. Πολλοί Άραβες σκοτώθηκαν -ο Λέων ο Διάκονος ισχυρίζεται, ότι τα οστά τους ήταν ακόμη ορατά στην τοποθεσία χρόνια αργότερα- και ακόμη περισσότεροι αιχμαλωτίστηκαν: ο Ιωάννης Σκυλίτζης γράφει ότι συνελήφθησαν τόσοι πολλοί αιχμάλωτοι, που οι πόλεις και τα αγροκτήματα γέμισαν με σκλάβους. Όλοι οι Χριστιανοί αιχμάλωτοι ελευθερώθηκαν και τα λάφυρα ανακτήθηκαν, ενώ ο θησαυρός και οι αποσκευές του ίδιου του Σαΐφ αλ-Ντάουλα κατασχέθηκαν επίσης. Ο ίδιος ο Χαμδανίδης πρίγκιπας μετά βίας κατάφερε να ξεφύγει. Οι Συνεχιστές του Θεοφάνη ισχυρίζονται ότι σώθηκε, όταν ένας Βυζαντινός αποστάτης ονόματι Ιωάννης του έδωσε το δικό του άλογο για να δραπετεύσει, ενώ ο Λέων ο Διάκονος αναφέρει ότι πετούσε πίσω του χρυσά και ασημένια νομίσματα, για να επιβραδύνει τους διώκτες του.
Σύμφωνα με τον Σύρο χρονικογράφο του 13ου αιώνα, Μπαρ Εμπραίους, από τη μεγάλη αποστολή που είχε συγκεντρώσει, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα επέστρεψε στο Χαλέπι με μόνο 300 ιππείς. Αρκετοί από τους πιο διακεκριμένους ηγέτες των Χαμδανιδών έπεσαν ή αιχμαλωτίστηκαν σε αυτή τη μάχη. Ορισμένες Αραβικές πηγές αναφέρουν τη σύλληψη των εξαδέλφων του Σαΐφ αλ-Ντάουλα Aμπούλ-Ασάιρ και Aμπου φιράς αλ-Χαμντανί, αλλά οι περισσότεροι χρονικογράφοι και σύγχρονοι μελετητές τοποθετούν αυτά τα γεγονότα σε διαφορετικές περιπτώσεις (το 956 για τον Αμπουλ-Ασάιρ, και 962 για τον Αμπου Φιράς). Ο ανιψιός του, Μουχάμαντ, γιος του Nαζίρ αλ-Ντάουλα, αιχμαλωτίστηκε, ενώ ο καδής του Χαλεπίου, Aμπουλ-Χουσάιν αλ-Ρακί, αιχμαλωτίστηκε ή έπεσε στη μάχη σύμφωνα με διαφορετικές μαρτυρίες. Ο Μπαρ Χεμπραίους καταγράφει επίσης τους θανάτους των διοικητών "Χαμίντ ιμπν Ναμούς" και "Mουσά-Σαγιά Χαν".
Ο Λέων Φωκάς απελευθέρωσε τους Βυζαντινούς αιχμαλώτους, αφού τους παρείχε προμήθειες και πήρε τα λάφυρα και τους Άραβες αιχμαλώτους πίσω στην Κωνσταντινούπολη, όπου πανηγύρισε έναν θρίαμβο στον Ιππόδρομο. Πράγματι, η μάχη της Ανδράσσου έκανε βαθιά εντύπωση στους συγχρόνους, προκαλώντας εκρήξεις εορτασμού στην Αυτοκρατορία και θλίψη και θρήνο στις πόλεις της Συρίας. Αναφέρεται από όλες τις ιστορικές πηγές της εποχής και αναφέρεται στη Βυζαντινή πραγματεία De velitatione bellica («Περί πολεμικών αψιμαχιών») της εποχής ως ένα από τα κύρια παραδείγματα επιτυχημένης ενέδρας.
Συνέπεια
Τόσο οι σύγχρονοι Άραβες, όσο και οι σύγχρονοι ιστορικοί, όπως ο Mάριους Κάναρντ και ο Τζ. Μπ. Μπικαζί, θεωρούν συνήθως την ήττα στην Άνδρασσο ως μία αποφασιστική εμπλοκή, που κατέστρεψε οριστικά τις επιθετικές ικανότητες των Χαμδανιδών και άνοιξε το δρόμο για τα επόμενα κατορθώματα του Νικηφόρου Φωκά. Οι καταστροφές που προκάλεσαν οι Βυζαντινοί στον Σαΐφ αλ-Ντάουλα τα επόμενα χρόνια θεωρούνται ως αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της μάχης. Ο Γκαρούντ από την άλλη πλευρά υποστηρίζει ότι ο ηγεμόνας των Χαμδανιδών είχε καταφέρει να ανακάμψει από παρόμοιες αποτυχίες σε προηγούμενες περιπτώσεις, και ότι οι δυνάμεις του Nάτζα και των Tαρσιότ συμμάχων του παρέμειναν άθικτες. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις καταστροφές που ακολούθησαν, η δύναμή του δεν φαίνεται να αμφισβητήθηκε στον απόηχο της μάχης.
Ωστόσο, η επιδρομή του Σαΐφ αλ-Ντάουλα το 960 ήταν η τελευταία αυτής της κλίμακας και φιλοδοξίας και οι Βυζαντινοί δεν του επέτρεψαν να ανακτήσει τις δυνάμεις του: μόλις ο Νικηφόρος Φωκάς επέστρεψε νικητής από την Κρήτη στα μέσα του 961, επανέλαβε την επίθεση στην Ανατολή. Οι Βυζαντινοί κατέλαβαν την Ανάζαρβο στην Κιλικία και ακολούθησαν μία εσκεμμένη πολιτική καταστροφής και σφαγής, για να διώξουν τον μουσουλμανικό πληθυσμό μακριά. Οι προσπάθειες του Σαΐφ αλ-Ντάουλα να σταματήσει τη Βυζαντινή προέλαση στην Κιλικία απέτυχαν και ο Νικηφόρος Φωκάς με στρατό 70.000 ανδρών κατέλαβε το Mαράς, το Σίσιουμ, το Ντουλούκ και το Mανμπίτζ, εξασφαλίζοντας τα δυτικά περάσματα επάνω από τα βουνά του Aντιταύρου. Ο Σαΐφ αλ-Νταουλά έστειλε τον στρατό του βόρεια υπό τον Nαντζά για να συναντήσει τους Βυζαντινούς, αλλά ο Νικηφόρος τους αγνόησε. Αντίθετα, ο Βυζαντινός στρατηγός οδήγησε τα στρατεύματά του νότια και στα μέσα Δεκεμβρίου εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά στο Χαλέπιο. Εκεί νίκησαν έναν αυτοσχέδιο στρατό μπροστά στα τείχη της πόλης. Οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στην πόλη και τη λεηλάτησαν, εκτός από την ακρόπολη, η οποία συνέχισε να αντέχει. Οι Βυζαντινοί αναχώρησαν στις αρχές του 963, παίρνοντας μαζί τους μεγάλο μέρος του πληθυσμού ως αιχμάλωτους. Το 963, μετά το τέλος του Αυτοκράτορα Ρωμανού Β΄, ο Νικηφόρος έστρεψε την προσοχή του στον αγώνα για την εξουσία, που του επέτρεψε να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο.
Οι ήττες των προηγούμενων ετών, και ιδιαίτερα η λεηλασία του Χαλεπίου, είχαν προκαλέσει ένα μη αναστρέψιμο πλήγμα στη δύναμη και την εξουσία του Σαΐφ αλ-Ντάουλα. Από τότε, μέχρι το τέλος του, η κυριαρχία του Σαΐφ αλ-Ντάουλα θα μαστιζόταν από εξεγέρσεις και διαμάχες μεταξύ των υφισταμένων του. Ταυτόχρονα, ο πρίγκιπας των Χαμδανιδών υπέφερε επίσης από σωματική παρακμή, με την εμφάνιση ημιπληγίας, καθώς και επιδείνωση εντερικών και ουροποιητικών διαταραχών, που τον περιόρισαν σε ένα φορείο. Η ασθένεια περιόρισε την ικανότητα του Σαςιφ αλ-Ντάουλα να παρέμβει προσωπικά στις υποθέσεις του κράτους του. Σύντομα εγκατέλειψε το Χαλέπιο υπό την ηγεσία τού θαλαμηπόλου του, Καρκούγια και πέρασε τα περισσότερα από τα τελευταία του χρόνια στο Mαγιαφαρικίν, αφήνοντας τους ανώτερους υπαξιωματικούς του να φέρουν το βάρος του πολέμου ενάντια στους Βυζαντινούς και τις διάφορες εξεγέρσεις, που εμφανίζοντο όλο και περισσότερο στις περιοχές του.
Το φθινόπωρο του 964 ο Νικηφόρος Β΄, πλέον Αυτοκράτορας, εκστράτευσε στα ανατολικά. Η Μοψουεστία πολιορκήθηκε, αλλά κράτησε. Ο Νικηφόρος Β΄ επέστρεψε τον επόμενο χρόνο, εισέβαλε στην πόλη και απέλασε τους κατοίκους της. Στις 16 Αυγούστου 965, η Ταρσός παραδόθηκε από τους κατοίκους της. Η Κιλικία έγινε Βυζαντινή επαρχία και ο Νικηφόρος Β΄ την εκχριστιανίστηκε εκ νέου. Εν μέσω εξεγέρσεων και Βυζαντινών επιδρομών μέχρι τη Τζαζίρα, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα απεβίωσε στο Χαλέπιο τον Φεβρουάριο του 967.
Ο γιος και διάδοχός του, Σαντ αλ-Ντάουλα, αντιμετώπιζε συνεχή εσωτερική αναταραχή και δεν εξασφάλισε τον έλεγχο της δικής του πρωτεύουσας μέχρι το 977. Στις 28 Οκτωβρίου 969 η Αντιόχεια έπεσε στα χέρια των Βυζαντινών. Την πτώση της μεγάλης μητρόπολης της βόρειας Συρίας ακολούθησε σύντομα μία συνθήκη μεταξύ των Βυζαντινών και του Καρκούγια, του ηγεμόνα του Χαλεπίου, η οποία έκανε την πόλη φόρου υποτελή. Η Βυζαντινή κυριαρχία επεκτάθηκε επάνω από το σύνολο του πρώην Μουσουλμανικού συνόρου (thughūr), καθώς και την παραλιακή λωρίδα της Συρίας μεταξύ της Μεσογείου και του ποταμού Ορόντη, μέχρι τα περίχωρα της Τρίπολης, Άρκα και Σαϋζάρ. Το εμιράτο του Χαλεπίου έμεινε σχεδόν ανίσχυρο και έγινε μήλο της έριδος μεταξύ των Βυζαντινών και της νέας δύναμης της Μέσης Ανατολής, του χαλιφάτου των Φατιμιδών της Αιγύπτου.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Πηγές
Δεκαετία 960 στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Μάχες στη Μεσαιωνική Μικρά Ασία
Μάχες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
Μάχες των Αραβοβυζαντινών Πολέμων
Συγκρούσεις της δεκαετίας 960
|
841427
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%88
|
Αργύρωψ
|
Ο αργύρωψ ή αργύρωπας (λατινική και επιστημονική ονομασία Argyrops από τις ελληνικές λέξεις αργυρός και όψις) είναι γένος ψαριών της οικογένειας των σπαριδών. Τα είδη του αργύρωπα είναι γνωστά με την ελληνική εμπορική ονομασία ακανθοτσιπούρες του Ινδο-Ειρηνικού (Τριψήφιος κωδικός FAO: KBR. Υπάρχει και η ακανθοτσιπούρα της Νότιας Αφρικής, που αντιστοιχεί στο σπανιότερο, μονοτυπικό γένος Argyrozona.) Το γένος Argyrops περιγράφηκε για πρώτη φορά επιστημονικά από τον Άγγλο φυσιοδίφη Γουίλιαμ Τζων Σουαίνσον το 1839.
Οι αργύρωπες ζουν στα παράλια νερά του Ινδικού Ωκεανού και από τον Ειρηνικό Ωκεανό συναντώνται μόνο κοντά στην Αυστραλία.
Σήμερα αναγνωρίζονται γενικώς τα εξής επτά είδη αργύρωπα (αναφέρονται με τα ονόματα των επιστημόνων που τα περιέγραψαν πρώτοι):
Argyrops bleekeri, Ōshima, 1927
Argyrops caeruleops, Iwatsuki & Heemstra, 2018
Argyrops filamentosus (Valenciennes, 1830)
Argyrops flavops, Iwatsuki & Heemstra, 2018
Argyrops megalommatus (Klunzinger, 1870)
Argyrops notialis, Iwatsuki & Heemstra, 2018
Argyrops spinifer (Forsskål, 1775)
Παραπομπές
Αργυρωψ
|
805279
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%201970
|
Ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του 1970
|
Η ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του 1970 εμφανίστηκε όταν ο δυτικός κόσμος, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Δυτική Ευρώπη, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, αντιμετώπισαν σημαντικές ελλείψεις πετρελαίου καθώς και αυξημένες τιμές. Οι δύο χειρότερες κρίσεις αυτής της περιόδου ήταν η πετρελαϊκή κρίση του 1973 και η ενεργειακή κρίση του 1979, όταν, αντίστοιχα, ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ και η Ιρανική Επανάσταση προκάλεσαν σημαντικές διακοπές στις εξαγωγές πετρελαίου στη Μέση Ανατολή.
Η κρίση άρχισε να ξετυλίγεται καθώς η παραγωγή πετρελαίου στις ΗΠΑ και σε ορισμένα άλλα μέρη του κόσμου κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου κατά κεφαλήν άρχισε να μειώνεται μακροπρόθεσμα μετά το 1979. Οι πετρελαϊκές κρίσεις οδήγησαν την πρώτη στροφή προς τις τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας (ιδιαίτερα στην εξοικονόμηση ορυκτών καυσίμων).
Τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα του κόσμου αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν ζητήματα που σχετίζονται με την προμήθεια πετρελαίου. Οι δυτικές χώρες βασίζονταν στους πόρους των χωρών της Μέσης Ανατολής και άλλων μερών του κόσμου. Η κρίση οδήγησε σε μια στάσιμη οικονομική ανάπτυξη σε πολλές χώρες, καθώς οι τιμές του πετρελαίου αυξήθηκαν. Αν και υπήρχαν πραγματικές ανησυχίες σχετικά με την προσφορά, μέρος της αύξησης των τιμών προήλθε από την αντίληψη της κρίσης. Ο συνδυασμός στάσιμης ανάπτυξης και πληθωρισμού τιμών κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής οδήγησε στη δημιουργία του όρου στασιμότητα πληθωρισμού. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, τόσο η ύφεση της δεκαετίας του 1970 όσο και οι προσαρμογές στις τοπικές οικονομίες για να γίνουν πιο αποτελεσματικές στη χρήση του πετρελαίου, έλεγξαν τη ζήτηση επαρκώς ώστε οι τιμές του πετρελαίου παγκοσμίως να επανέλθουν σε πιο βιώσιμα επίπεδα.
Ωστόσο η περίοδος δεν ήταν ομοιόμορφα αρνητική για όλες τις οικονομίες. Οι πλούσιες σε πετρέλαιο χώρες της Μέσης Ανατολής επωφελήθηκαν από τις αυξημένες τιμές και την επιβράδυνση της παραγωγής σε άλλες περιοχές του κόσμου. Ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Νορβηγία, το Μεξικό και η Βενεζουέλα, επωφελήθηκαν επίσης. Στις ΗΠΑ, το Τέξας και η Αλάσκα, καθώς και ορισμένες άλλες πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές, γνώρισαν μεγάλη οικονομική ανάπτυξη λόγω της ανόδου των τιμών του πετρελαίου, ακόμη και όταν το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης χώρας πάλευε με τη στασιμότητα της οικονομίας. Πολλά από αυτά τα οικονομικά κέρδη, ωστόσο, σταμάτησαν καθώς οι τιμές σταθεροποιήθηκαν και έπεσαν τη δεκαετία του 1980.
Βασικές περίοδοι
Αραβο-ισραηλινή σύγκρουση
Από την ανασύσταση του Κράτους του Ισραήλ το 1948, υπήρξη η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση στη Μέση Ανατολή . Υπήρχε ένας κατάλογος πολέμων που αφορούσαν το Ισραήλ και τα αραβικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της κρίσης του Σουέζ, γνωστή και ως Δεύτερος Αραβο-Ισραηλινός πόλεμος (1956). Αυτό ήταν ως απάντηση στον αποκλεισμό του νότιου λιμανιού του Ισραήλ Εϊλάτ από την Αίγυπτο και η Αίγυπτος εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ από κυρίως Γάλλους και Βρετανούς επενδυτές. Στόχος των δυτικών ήταν η αλλαγή καθεστώτος του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ που ευθυγραμμιζόταν με τη Σοβιετική Ένωση .
Το 1967 ξέσπασε ο πόλεμος των έξι ημερών, ο οποίος αφορούσε την εισβολή στη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο μέχρι τη Διώρυγα του Σουέζ από το Ισραήλ, και η Διώρυγα του Σουέζ έκλεισε για 8 χρόνια από την Αίγυπτο κατά τη διάρκεια της κατοχής. Το κανάλι καθαρίστηκε το 1974 και λειτούργησε το 1975 μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, όταν η Αίγυπτος προσπάθησε να πάρει πίσω την κατεχόμενη γη της χερσονήσου του Σινά. Οι χώρες του ΟΑΠΕΚ μείωσαν την παραγωγή πετρελαίου και επέβαλαν εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ο Ρίτσαρντ Νίξον ζήτησε 2,2 δισεκατομμύρια δολάρια για να στηρίξει το Ισραήλ στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ στις 19 Οκτωβρίου 1973. Το εμπάργκο κράτησε μόνο λίγους μήνες μέχρι τον Ιανουάριο του 1974, αλλά η τιμή του πετρελαίου παρέμεινε υψηλή ακόμη και μετά την άρση του εμπάργκο.
Κορύφωση παραγωγής γύρω στο 1970
Η πραγματική τιμή του πετρελαίου ήταν σταθερή στο χρονικό πλαίσιο του 1970, αλλά είχε σημειωθεί απότομη αύξηση των αμερικανικών εισαγωγών, ασκώντας πίεση στο αμερικανικό εμπορικό ισοζύγιο, μαζί με άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Κατά τη δεκαετία του 1960, η παραγωγή πετρελαίου σε ορισμένους από τους κορυφαίους παραγωγούς του κόσμου με τεχνολογία εξόρυξης εκείνη την εποχή άρχισε να κορυφώνεται. Η Γερμανία έφτασε στο απόγειο της παραγωγής της το 1966, η Βενεζουέλα και οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1970 και το Ιράν το 1974 Η συμβατική παραγωγή πετρελαίου του Καναδά κορυφώθηκε περίπου την ίδια περίοδο (αν και η μη συμβατική παραγωγή βοήθησε αργότερα να αναζωογονηθεί η καναδική παραγωγή σε κάποιο βαθμό). Η παγκόσμια κατά κεφαλήν παραγωγή κορυφώθηκε αμέσως μετά. Αν και η παραγωγή σε άλλα μέρη του κόσμου αυξανόταν, οι αυξήσεις παραγωγής σε αυτές τις περιοχές άρχισαν να ασκούν ουσιαστική ανοδική πίεση στις παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου. Εξίσου σημαντικός, ο έλεγχος της προμήθειας πετρελαίου έγινε όλο και πιο σημαντικό πρόβλημα καθώς χώρες όπως η Δυτική Γερμανία και οι ΗΠΑ εξαρτώνται όλο και περισσότερο από ξένους προμηθευτές για αυτόν τον βασικό πόρο.
Πετρελαϊκή κρίση 1973
Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 είναι άμεση συνέπεια της κορύφωσης της παραγωγής στις ΗΠΑ στα τέλη του 1960 και στις αρχές του 1971 (και οι ελλείψεις, ειδικά για το πετρέλαιο θέρμανσης, ξεκίνησαν από εκεί). Το «εμπάργκο» όπως περιγράφεται παρακάτω είναι το «πρακτικό όνομα» που δόθηκε στην κρίση. Για τους βασικούς Άραβες παραγωγούς, το «εμπάργκο» τους επέτρεψε να δείξουν στον «αραβικό δρόμο» ότι έκαναν κάτι για τους Παλαιστίνιους. Σε πραγματικούς όρους αγοράς (αριθμός βαρελιών) το εμπάργκο δεν ήταν σχεδόν ένα γεγονός, και μόνο από λίγες χώρες, προς λίγες χώρες.
Το «Εμπάργκο» δεν ήταν ποτέ αποτελεσματικό από τη Σαουδική Αραβία προς τις ΗΠΑ, όπως ανέφερε ο Τζέιμς Άκινς σε συνέντευξη στις 24:10 στο ντοκιμαντέρ «la face cachée du pétrole part 2». Ο Άκινς, ο οποίος ήταν πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία εκείνη την εποχή. Ο Λόρενς Ροκς και ο Ρίτσαρντ Ραινιον αποτύπωσαν την εξέλιξη αυτών των γεγονότων εκείνη την εποχή στο βιβλίο The Energy Crisis. Τον Οκτώβριο του 1973, τα μέλη του Οργανισμού Αραβικών Χωρών Εξαγωγής Πετρελαίου ή του OAPEC (που αποτελείται από τα Αραβικά μέλη του ΟΠΕΚ) κήρυξαν εμπάργκο πετρελαίου «σε απάντηση στην απόφαση των ΗΠΑ να ανεφοδιάσουν τον ισραηλινό στρατό» κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ που κράτησε μέχρι τον Μάρτιο του 1974 Ο OAPEC δήλωσε ότι θα περιόριζε ή θα σταματήσει τις αποστολές πετρελαίου προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες, εάν υποστήριζαν το Ισραήλ στη σύγκρουση. Με τις ενέργειες των ΗΠΑ να θεωρούνται ως έναρξη του εμπάργκο πετρελαίου, η μακροπρόθεσμη πιθανότητα υψηλών τιμών του πετρελαίου που σχετίζονται με το εμπάργκο, η διακοπή της προσφοράς και η ύφεση, δημιούργησαν ένα ισχυρό ρήγμα εντός του ΝΑΤΟ. Τόσο οι ευρωπαϊκές χώρες όσο και η Ιαπωνία προσπάθησαν να αποσυνδεθούν από την πολιτική των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή. Οι Άραβες παραγωγοί πετρελαίου είχαν επίσης συνδέσει το τέλος του εμπάργκο με τις επιτυχημένες προσπάθειες των ΗΠΑ να δημιουργήσουν ειρήνη στη Μέση Ανατολή, γεγονός που περιέπλεξε την κατάσταση. Για να αντιμετωπίσει αυτές τις εξελίξεις, η κυβέρνηση Νίξον ξεκίνησε παράλληλες διαπραγματεύσεις και με τους δύο Άραβες παραγωγούς πετρελαίου για τον τερματισμό του εμπάργκο και με την Αίγυπτο, τη Συρία και το Ισραήλ για να κανονίσουν μια ισραηλινή αποχώρηση από το Σινά και τα Υψίπεδα του Γκολάν μετά τη διακοπή των μαχών. Μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 1974, ο υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ είχε διαπραγματευτεί την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τμήματα του Σινά. Η υπόσχεση μιας διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Συρίας ήταν αρκετή για να πείσει τους Άραβες παραγωγούς πετρελαίου να άρουν το εμπάργκο τον Μάρτιο του 1974. Μέχρι τον Μάιο, το Ισραήλ συμφώνησε να αποσυρθεί από τα Υψίπεδα του Γκολάν.
Ανεξάρτητα, τα μέλη του ΟΠΕΚ συμφώνησαν να χρησιμοποιήσουν τη μόχλευση τους στον μηχανισμό καθορισμού των παγκόσμιων τιμών για το πετρέλαιο για να σταθεροποιήσουν τα πραγματικά τους έσοδα αυξάνοντας τις παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου. Αυτή η ενέργεια ακολούθησε αρκετά χρόνια κατακόρυφης μείωσης των εσόδων μετά την πρόσφατη αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τις μεγάλες δυτικές εταιρείες πετρελαίου στις αρχές του μήνα.
Ως επί το πλείστον, οι βιομηχανικές οικονομίες βασίζονταν στο αργό πετρέλαιο, και ο ΟΠΕΚ ήταν ο κύριος προμηθευτής τους. Λόγω του δραματικού πληθωρισμού που εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μια δημοφιλής οικονομική θεωρία ήταν ότι αυτές οι αυξήσεις τιμών ήταν υπαίτιες, ως κατασταλτικές της οικονομικής δραστηριότητας. Ωστόσο, η αιτιότητα που δηλώνεται από αυτή τη θεωρία συχνά αμφισβητείται. Οι στοχευόμενες χώρες ανταποκρίθηκαν με μια μεγάλη ποικιλία νέων, και κυρίως μόνιμων, πρωτοβουλιών για τον περιορισμό της περαιτέρω εξάρτησής τους. Το «σοκ της τιμής του πετρελαίου» του 1973, μαζί με το κραχ του χρηματιστηρίου το 1973-1974, θεωρήθηκαν ως το πρώτο γεγονός μετά τη Μεγάλη Ύφεση που είχε επίμονη οικονομική επίδραση.
Ενεργειακή κρίση του 1979
Μια κρίση εμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1979 στον απόηχο της Ιρανικής Επανάστασης. Εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων, ο Σάχης του Ιράν, Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, εγκατέλειψε τη χώρα του στις αρχές του 1979, επιτρέποντας στον Αγιατολάχ Χομεϊνί να αποκτήσει τον έλεγχο. Οι διαδηλώσεις κατέστρεψαν τον ιρανικό πετρελαϊκό τομέα. Ενώ το νέο καθεστώς επανέλαβε τις εξαγωγές πετρελαίου, ήταν ασυνεπές και σε χαμηλότερο όγκο, αναγκάζοντας τις τιμές να ανέβουν. Η Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες του ΟΠΕΚ, υπό την προεδρία της Δρ. Mana Alotaiba αύξησαν την παραγωγή για να αντισταθμίσουν την πτώση και η συνολική απώλεια παραγωγής ήταν περίπου 4%. Ωστόσο, προέκυψε ένας εκτεταμένος πανικός, οδηγώντας την τιμή πολύ υψηλότερη από ό,τι θα αναμενόταν υπό κανονικές συνθήκες.
Το 1980, μετά την ιρακινή εισβολή στο Ιράν, η παραγωγή πετρελαίου στο Ιράν σχεδόν σταμάτησε και η παραγωγή πετρελαίου του Ιράκ μειώθηκε επίσης σοβαρά.
Μετά το 1980, οι τιμές του πετρελαίου άρχισαν να πέφτουν καθώς άλλες χώρες άρχισαν να καλύψουν τα ελλείμματα παραγωγής από το Ιράν και το Ιράκ.
Παιχνίδια πετρελαίου της δεκαετίας του 1980
Η ενεργειακή κρίση του 1973 και του 1979 είχε ως αποτέλεσμα οι τιμές του πετρελαίου να κορυφωθούν το 1980 σε πάνω από 35 δολάρια ΗΠΑ ανά βαρέλι ( 115 δολάρια ΗΠΑ σε σημερινά δολάρια). Μετά από αυτά τα γεγονότα, η επιβράδυνση των βιομηχανικών οικονομιών και η σταθεροποίηση της προσφοράς και της ζήτησης προκάλεσαν την έναρξη της πτώσης των τιμών στη δεκαετία του 1980. Η υπερβολή ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως αποτέλεσμα της επιβράδυνσης της οικονομικής δραστηριότητας στις βιομηχανικές χώρες (λόγω των ενεργειακών κρίσεων του 1973 και του 1979) και της εξοικονόμησης ενέργειας που ωθήθηκε από τις υψηλές τιμές των καυσίμων. Η προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό πραγματική αξία του πετρελαίου το 2004 σε δολάρια μειώθηκε από 78,2 $ ανά βαρέλι το 1981 κατά μέσο όρο σε 26,8 $ το 1986.
Τον Ιούνιο του 1981 οι New York Times δήλωσαν την υπερβολή του πετρελαίου! Το άρθρο των Times προειδοποίησε ότι η λέξη «υπερβολή» ήταν παραπλανητική και ότι στην πραγματικότητα, ενώ τα προσωρινά πλεονάσματα είχαν μειώσει κάπως τις τιμές, οι τιμές εξακολουθούσαν να είναι πολύ πάνω από τα επίπεδα πριν από την ενεργειακή κρίση. Αυτό το συναίσθημα επαναλήφθηκε τον Νοέμβριο του 1981, όταν ο Διευθύνων Σύμβουλος της Exxon χαρακτήρισε επίσης το πλεόνασμα ως προσωρινό πλεόνασμα και ότι η λέξη "πληθωρισμός" ήταν παράδειγμα της "αμερικανικής μας τάσης για υπερβολική γλώσσα". Έγραψε ότι η κύρια αιτία της υπερβολής ήταν η μείωση της κατανάλωσης. Στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, η κατανάλωση πετρελαίου μειώθηκε κατά 13% από το 1979 έως το 1981, λόγω «εν μέρει, ως αντίδραση στις πολύ μεγάλες αυξήσεις των τιμών του πετρελαίου από τον Οργανισμό Πετρελαιοεξαγωγικών Χωρών και άλλους εξαγωγείς πετρελαίου», συνεχίζοντας μια τάση που ξεκίνησε κατά τις αυξήσεις των τιμών του 1973.
Μετά το 1980, η μειωμένη ζήτηση και η υπερπαραγωγή προκάλεσαν πλεόνασμα στην παγκόσμια αγορά, προκαλώντας μια εξαετή πτώση στις τιμές του πετρελαίου που κορυφώθηκε με πτώση της τιμής κατά 46% το 1986.
Δεδομένα
Ύφεση
Η δεκαετία του 1970 ήταν μια περίοδος περιορισμένης ή αρνητικής οικονομικής ανάπτυξης λόγω εν μέρει των ενεργειακών κρίσεων εκείνης της δεκαετίας. Αν και τα μέσα της δεκαετίας ήταν η χειρότερη περίοδος για τις ΗΠΑ, η οικονομία ήταν γενικά αδύναμη μέχρι τη δεκαετία του 1980. Η περίοδος σηματοδότησε το τέλος της γενικής οικονομικής άνθησης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο . Διέφερε από πολλές προηγούμενες υφέσεις ως στασιμοπληθωρισμός, όπου η υψηλή ανεργία συνέπεσε με τον υψηλό πληθωρισμό .
Άλλες αιτίες που συνέβαλαν στην ύφεση ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ, ο οποίος αποδείχθηκε δαπανηρός για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η πτώση του συστήματος του Μπρέτον Γουντς . Η εμφάνιση των πρόσφατα βιομηχανοποιημένων χωρών αύξησε τον ανταγωνισμό στη βιομηχανία μετάλλων, πυροδοτώντας μια κρίση χάλυβα, όπου οι βιομηχανικοί πυρήνες στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη αναγκάστηκαν να αναδιαρθρωθούν. Το κραχ του χρηματιστηρίου το 1973-1974 έκανε εμφανή την ύφεση.
Σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Οικονομικών Ερευνών, η ύφεση στις ΗΠΑ διήρκεσε από τον Νοέμβριο του 1973 έως τον Μάρτιο του 1975. Αν και η οικονομία επεκτεινόταν από το 1975 έως την πρώτη ύφεση των αρχών της δεκαετίας του 1980, η οποία ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1980, ο πληθωρισμός παρέμεινε εξαιρετικά υψηλός για το υπόλοιπο της δεκαετίας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ύφεσης, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν των Ηνωμένων Πολιτειών μειώθηκε κατά 3,2%. Αν και η ύφεση έληξε τον Μάρτιο του 1975, το ποσοστό ανεργίας δεν κορυφώθηκε για αρκετούς μήνες. Τον Μάιο του 1975, το ποσοστό έφτασε στο ύψος του για τον κύκλο του 9%. (Μόνο δύο κύκλοι έχουν υψηλότερες αιχμές από αυτήν: στις αρχές του 2020, όταν το ποσοστό ανεργίας των Ηνωμένων Πολιτειών ξεπέρασε για λίγο το 15% ως απάντηση στις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας COVID-19· και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η ύφεση, όταν η ανεργία κορυφώθηκε στο 10,8% Νοέμβριος και Δεκέμβριος 1982. )
Η ύφεση διήρκεσε επίσης από το 1973 έως το 1975 στο Ηνωμένο Βασίλειο . Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 3,9% ή 3,37% ανάλογα με την πηγή. Χρειάστηκαν 14 τρίμηνα για να ανακάμψει το ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου σε αυτό στην αρχή της ύφεσης.
Εμφάνιση νέων πετρελαιοπαραγωγών
Οι υψηλές τιμές του πετρελαίου τη δεκαετία του 1970 προκάλεσαν επενδύσεις στην παραγωγή πετρελαίου από χώρες εκτός ΟΠΕΚ, ιδιαίτερα για αποθέματα με υψηλότερο κόστος παραγωγής. Αυτά περιελάμβαναν τον κόλπο Prudhoe στην Αλάσκα, τα υπεράκτια κοιτάσματα της Βόρειας Θάλασσας του Ηνωμένου Βασιλείου και της Νορβηγίας, το υπεράκτιο πεδίο Cantarell του Μεξικού και το αμμώδη πεδίο πετρελαίου στον Καναδά.
Στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου
Ως αποτέλεσμα της κρίσης του 1973 πολλά έθνη δημιούργησαν στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου, ή αποθέματα αργού πετρελαίου που διατηρούσαν οι κυβερνήσεις συγκεκριμένων χωρών ή η ιδιωτική βιομηχανία, με σκοπό την παροχή οικονομικής και εθνικής ασφάλειας κατά τη διάρκεια μιας ενεργειακής κρίσης. Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας δημιουργήθηκε στον απόηχο αυτής της κρίσης και περιλαμβάνει σήμερα 31 χώρες μέλη. Σύμφωνα με τον ΔΟΕ, περίπου πετρελαίου διατηρούνται σε στρατηγικά αποθέματα από τις χώρες μέλη εκ των οποίων ελέγχεται από την κυβέρνηση. Το υπόλοιπο κατέχεται από ιδιωτική βιομηχανία. Αυτά τα αποθέματα προορίζονται να ισοδυναμούν με τουλάχιστον 90 ημέρες καθαρών εισαγωγών. Αυτή τη στιγμή το Στρατηγικό Απόθεμα Πετρελαίου των ΗΠΑ είναι ένα από τα μεγαλύτερα κρατικά αποθέματα, με χωρητικότητα έως και .
Πρόσφατα, άλλες χώρες εκτός ΔΟΕ άρχισαν να δημιουργούν τα δικά τους στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου, με την Κίνα να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη συνολικά και η μεγαλύτερη χώρα εκτός ΔΟΕ.
Μέση Ανατολή
Από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948, αυτό το κράτος βρέθηκε σε σχεδόν συνεχή σύγκρουση με τον αραβικό κόσμο και ορισμένες άλλες κυρίως μουσουλμανικές χώρες. Η εχθρότητα μεταξύ των Αράβων και των Ισραηλινών έγινε παγκόσμιο ζήτημα κατά τη δεκαετία του 1970. Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ του 1973, με τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ από τους δυτικούς συμμάχους του, ενώ ορισμένα αραβικά κράτη λάμβαναν σοβιετικές προμήθειες, κατέστησαν αυτή μια από τις πιο απειλητικές διεθνώς αντιπαραθέσεις της περιόδου.
Οι μεγάλες ανακαλύψεις πετρελαίου στη Μέση Ανατολή και τη νοτιοδυτική Ασία και η κορύφωση της παραγωγής σε ορισμένες από τις πιο βιομηχανοποιημένες περιοχές του κόσμου έδωσαν σε ορισμένες μουσουλμανικές χώρες μοναδική μόχλευση στον κόσμο, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1960. Οι κρίσεις του 1973 και του 1979, ειδικότερα, ήταν επιδείξεις της νέας δύναμης που είχαν βρει αυτές οι χώρες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες αναγκάστηκαν να εμπλακούν περισσότερο στις συγκρούσεις μεταξύ αυτών των κρατών και του Ισραήλ που οδηγούσαν σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες όπως οι Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ .
ΟΠΕΚ
Μία από τις πρώτες προκλήσεις που αντιμετώπισε ο ΟΠΕΚ στη δεκαετία του 1970 ήταν η μονομερής αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς και η απομάκρυνση των ΗΠΑ από το καθιερωμένο Πρότυπο Χρυσού Χρυσού το 1971. Με αυτό το πρότυπο, μόνο η αξία του δολαρίου ΗΠΑ ήταν συνδεδεμένη με την τιμή του χρυσού και όλα τα άλλα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το δολάριο ΗΠΑ. Η αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα την αστάθεια των παγκόσμιων νομισμάτων και την υποτίμηση της αξίας του δολαρίου ΗΠΑ, καθώς και άλλων νομισμάτων, και τη μείωση των πραγματικών εσόδων για τον ΟΠΕΚ, του οποίου οι παραγωγοί εξακολουθούν να τιμολογούν το πετρέλαιο σε δολάρια.
Ο ΟΠΕΚ άργησε να προσαρμοστεί στην κατάσταση, αλλά τελικά πήρε την απόφαση να τιμολογήσει το πετρέλαιο έναντι του χρυσού. Οι άκαρπες διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΟΠΕΚ και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών για την αναθεώρηση της συμφωνίας για την τιμή του πετρελαίου καθώς και οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή συνέχισαν να εμποδίζουν τις προσπάθειες του ΟΠΕΚ για σταθεροποίηση κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής.
"Πετρελαϊκό μπάλωμα"
Οι κύριες πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές των ΗΠΑ — Τέξας, Οκλαχόμα, Λουιζιάνα, Κολοράντο, Ουαϊόμινγκ και Αλάσκα — ωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον πληθωρισμό των τιμών της δεκαετίας του 1970, όπως και η βιομηχανία πετρελαίου των ΗΠΑ γενικά. Οι τιμές του πετρελαίου γενικά αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας. μεταξύ 1978 και 1980 η τιμή του αργού πετρελαίου West Texas Intermediate αυξήθηκε κατά 250%. Αν και όλα τα κράτη αισθάνθηκαν τις επιπτώσεις του κραχ του χρηματιστηρίου και των σχετικών εθνικών οικονομικών προβλημάτων, τα οικονομικά οφέλη από την αύξηση των εσόδων από το πετρέλαιο στις πολιτείες Oil Patch αντισταθμίζουν γενικά μεγάλο μέρος αυτού.
Ενεργειακό μείγμα
Μετά τη δεκαετία του 1970, η παγκόσμια κατά κεφαλήν κατανάλωση ενέργειας έχει ξεφύγει από την προηγούμενη τάση ταχείας ανάπτυξης, αντίθετα παρέμεινε σχετικά σταθερή για πολλές δεκαετίες μέχρι τον επόμενο αιώνα με την άνοδο της μεγάλης ασιατικής οικονομίας όπως η Κίνα. Η κατανομή των τύπων καυσίμων έδειξε ότι η συνεχής ταχεία αύξηση της κατανάλωσης πετρελαίου σταμάτησε τη δεκαετία του 1970 και η τάση αντιστράφηκε πτωτική και η αύξηση της κατανάλωσης φυσικού αερίου επίσης επιβραδύνθηκε. Στο μεταξύ, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας έχει αυξηθεί, αλλά μέχρι τη δεκαετία του 1990 μετά την καταστροφή του Τσερνομπίλ, η ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας σταμάτησε και τη θέση της πήρε η εκ νέου επιταχυνόμενη ανάπτυξη του φυσικού αερίου, καθώς και η αυξανόμενη χρήση του άνθρακα μετά από στασιμότητα σχεδόν ενός αιώνα, καθώς και την ανάπτυξη άλλων εναλλακτικών μορφών ενέργειας.
Παραπομπές
Πετρελαϊκή πολιτική
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
Ιστορία της οικονομίας
|
642660
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%88%CE%BC%CE%BC%CF%85%20%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A5%CF%88%CE%B7%CE%BB%CE%AE%CF%82%20%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%91%27%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%A1%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CE%B5%20%CE%9A%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC
|
Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Α' Αντρικού Ρόλου σε Κωμική Σειρά
|
Το Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Α' Αντρικού Ρόλου σε Κωμική Σειρά είναι ετήσιο βραβείο που δίνεται στον καλύτερο άντρα ηθοποιό σε πρωταγωνιστικό ρόλο κωμικής τηλεοπτικής σειράς της χρονιάς. Τα βραβεία Α' Αντρικού Ρόλου δόθηκαν για πρώτη φορά το 1954 με νικητή τον Ντόναλντ Ο'Κόνορ για τον ρόλο του στο The Colgate Comedy Hour(πριν από αυτό υπήρχε κοινή κατηγορία με το όνομα «Καλύτερος Ηθοποιός», στην οποία διαγωνίζονταν και οι Α' και οι Β' Ρόλοι). Από την 18η απονομή (1966), οι κατηγορίες χωρίστηκαν και οι ηθοποιοί κωμικών σειρών διαγωνίζονταν χωριστά από τους ηθοποιούς των δραματικών σειρών. Ωστόσο, μέχρι τη δημιουργία αντίστοιχων κατηγοριών, η κατηγορία συμπεριελάμβανε και ηθοποιούς από μίνι σειρές, τηλεοπτικές ταινίες και guest ερμηνείες.
Νικητές και υποψηφιότητες
Οι παρακάτω πίνακες, χωρισμένοι ανά δεκαετία, παρουσιάζουν τους νικητές και τις υποψηφιότητες του βραβείου «Ά' Αντρικού Ρόλου σε Κωμική Σειρά», σύμφωνα με τη βάση δεδομένων της επίσημης σελίδας των Βραβείων Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης.
Δεκαετία του 1950
Δεκαετία του 1960
Δεκαετία του 1970
Δεκαετία του 1980
Δεκαετία του 1990
Δεκαετία του 2000
{| class="wikitable" style="width:100%"
|- style="background:#bebebe;"
! width="5%" | Έτος (Απονομή)
! width="25%" | Ηθοποιός
! width="30%" | Ρόλος
! width="35%" | Πρόγραμμα
! width="5%" | Κανάλι
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2000(52η)
|- style="background:#FAEB86"
| Μάικλ Τζ. Φοξ
| Μάικ Φλάερτι
| Spin City
| ABC
|-
| Κέλσεϊ Γκράμερ
| Δρ. Φρέισιερ Κρέιν
| Frasier
| rowspan=3|NBC
|-
| Τζον Λίθγκοου
| Ντικ Σόλομον
| 3rd Rock from the Sun
|-
| Έρικ ΜακΚόρμακ
| Γουίλ Τρούμαν
| Will & Grace
|-
| Ρέι Ρομάνο
| Ρέιμοντ Μπαρόν
| Everybody Loves Raymond
| CBS
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2001(53η)
|- style="background:#FAEB86"
| Έρικ ΜακΚόρμακ
| Γουίλ Τρούμαν
| Will & Grace
| NBC
|-
| Κέλσεϊ Γκράμερ
| Δρ. Φρέισιερ Κρέιν
| Frasier
| rowspan=2|NBC
|-
| Τζον Λίθγκοου
| Ντικ Σόλομον
| 3rd Rock from the Sun
|-
| Φράνκι Μουνίζ
| Μάλκομ
| Η τρελή οικογένεια του Μάλκολμ| Fox
|-
| Ρέι Ρομάνο
| Ρέιμοντ Μπαρόν
| Everybody Loves Raymond| CBS
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2002(54η)
|- style="background:#FAEB86"
| Ρέι Ρομάνο
| Ρέιμοντ Μπαρόν
| Everybody Loves Raymond| CBS
|-
| Κέλσεϊ Γκράμερ
| Δρ. Φρέισιερ Κρέιν
| Frasier| rowspan=2|NBC
|-
| Ματ ΛεΜπλάνκ
| Τζόι Τριμπιάνι
| Τα Φιλαράκια|-
| Μπέρνι Μακ
| Μπέρνι Μακ
| The Bernie Mac Show| Fox
|-
| Μάθιου Πέρι
| Τσάντλερ Μπινγκ
| Τα Φιλαράκια| NBC
|-
| rowspan=7 style="text-align:center" | 2003(55η)
|- style="background:#FAEB86"
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| Λάρι Ντέιβιντ
| Ως εαυτός του
| Curb Your Enthusiasm| HBO
|-
| Ματ ΛεΜπλάνκ
| Τζόι Τριμπιάνι
| Τα Φιλαράκια| NBC
|-
| Μπέρνι Μακ
| Μπέρνι Μακ
| The Bernie Mac Show| Fox
|-
| Έρικ ΜακΚόρμακ
| Γουίλ Τρούμαν
| Will & Grace| NBC
|-
| Ρέι Ρομάνο
| Ρέιμοντ Μπαρόν
| Everybody Loves Raymond| CBS
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2004(56η)
|- style="background:#FAEB86"
| Κέλσεϊ Γκράμερ
| Δρ. Φρέισιερ Κρέιν
| Frasier| NBC
|-
| Λάρι Ντέιβιντ
| Ως εαυτός του
| Curb Your Enthusiasm| HBO
|-
| Ματ ΛεΜπλάνκ
| Τζόι Τριμπιάνι
| Τα Φιλαράκια| NBC
|-
| Τζον Ρίτερ (μετά θάνατον)
| Πολ Χένεσι
| 8 Simple Rules| ABC
|-
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2005(57η)
|- style="background:#FAEB86"
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| Τζέισον Μπέιτμαν
| Μάικλ Μπλουθ
| Arrested Development| Fox
|-
| Ζακ Μπραφ
| Τζον "Τζ.Ντ." Ντόριαν
| Scrubs| rowspan=2|NBC
|-
| Έρικ ΜακΚόρμακ
| Γουίλ Τρούμαν
| Will & Grace|-
| Ρέι Ρομάνο
| Ρέιμοντ Μπαρόν
| Everybody Loves Raymond| CBS
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2006(58η)
|- style="background:#FAEB86"
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| Στιβ Καρέλ
| Μάικλ Σκοτ
| The Office| NBC
|-
| Λάρι Ντέιβιντ
| Ως εαυτός του
| Curb Your Enthusiasm| HBO
|-
| Κέβιν Τζέιμς
| Νταγκ Χέφερναν
| The King of Queens| rowspan=2|CBS
|-
| Τσάρλι Σιν
| Τσάρλι Χάρπερ
| Two and a Half Men|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2007(59η)
|- style="background:#FAEB86"
| Ρίκι Τζερβέιζ
| Άντι Μίλμαν
| Extras| HBO
|-
| Άλεκ Μπάλντουιν
| Τζακ Ντόναγκι
| 30 Rock| rowspan=2|NBC
|-
| Στιβ Καρέλ
| Μάικλ Σκοτ
| The Office|-
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| Τσάρλι Σιν
| Τσάρλι Χάρπερ
| Two and a Half Men| CBS
|-
| rowspan=6 style="text-align:center" | 2008(60η)
|- style="background:#FAEB86"
| Άλεκ Μπάλντουιν
| Τζακ Ντόναγκι
| 30 Rock| NBC
|-
| Στιβ Καρέλ
| Μάικλ Σκοτ
| The Office| NBC
|-
| Λι Πέις
| Νεντ
| Pushing Daisies| ABC
|-
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| Τσάρλι Σιν
| Τσάρλι Χάρπερ
| Two and a Half Men| CBS
|-
| rowspan=7 style="text-align:center" | 2009(61η)
|- style="background:#FAEB86"
| Άλεκ Μπάλντουιν
| Τζακ Ντόναγκι
| 30 Rock| NBC
|-
| Στιβ Καρέλ
| Μάικλ Σκοτ
| The Office| NBC
|-
| Τζεμέιν Κλέμεντ
| Τζεμέιν
| Flight of the Conchords| HBO
|-
| Τζιμ Πάρσονς
| Δρ. Σέλτον Κούπερ
| The Big Bang Theory| CBS
|-
| Τόνι Σαλούμπ
| Άντριαν Μονκ
| Ντετέκτιβ Μονκ| USA
|-
| Τσάρλι Σιν
| Τσάρλι Χάρπερ
| Two and a Half Men| CBS
|}
Δεκαετία του 2010
Προγράμματα με πολλές νίκες
4 βραβεία
All in the Family Frasier The Big Bang Theory3 βραβεία
Get Smart The Odd Couple Family Ties 3rd Rock from the Sun Ντετέκτιβ Μονκ2 βραβεία
Barry The Defenders The Dick Van Dyke Show M*A*S*H Taxi Cheers 30 Rock Transparent''
Ηθοποιοί με πολλές νίκες
4 βραβεία
Μάικλ Τζ. Φοξ (3 συνεχόμενες χρονιές)
Κέλσεϊ Γκράμερ (2 συνεχόμενες χρονιές)
Κάρολ Ο'Κόνορ (3 συνεχόμενες χρονιές)
Τζιμ Πάρσονς (2 συνεχόμενες χρονιές, δύο φορές)
3 βραβεία
Ντον Άνταμς (3 συνεχόμενες χρονιές)
Τζον Λίθγκοου (2 συνεχόμενες χρονιές)
Τόνι Σαλούμπ (2 συνεχόμενες χρονιές)
Ντικ Βαν Ντάικ (2 συνεχόμενες χρονιές)
2 βραβεία
Άλαν Άλντα
Άλεκ Μπάλντουιν (συνεχόμενες χρονιές)
Τεντ Ντάνσον
Μπιλ Χάντερ (συνεχόμενες χρονιές)
Τζουντ Χιρς
Τζακ Κλούγκμαν
Ρίτσαρντ Μούλιγκαν
Τζέφρι Ταμπόρ (συνεχόμενες χρονιές)
Ηθοποιοί με πολλές υποψηφιότητες
13 υποψηφιότητες
Τεντ Ντάνσον
11 υποψηφιότητες
Άλαν Άλντα
Κέλσεϊ Γκράμερ
8 υποψηφιότητες
Μάικλ Τζ. Φοξ
Κάρολ Ο'Κόνορ
Τόνι Σαλούμπ
7 υποψηφιότητες
Άλεκ Μπάλντουιν
Τζον Γκούντμαν
Ματ ΛεΜπλάνκ
Χαλ Λίντεν
6 υποψηφιότητες
Στιβ Καρέλ
Λάρι Ντέιβιντ
Τζον Λίθγκοου
Τζιμ Πάρσονς
Πολ Ρέισερ
Ρέι Ρομάνο
5 υποψηφιότητες
Άντονι Άντερσον
Ντον Τσιντλ
Louis C.K.
Ρόμπερτ Κάμινγκς
Ρόμπερτ Γκιγιόμ
Τζουντ Χιρς
Τζακ Κλούγκμαν
Γουίλιαμ Χ. Μέισι
Ρίτσαρντ Μούλιγκαν
Τόνι Ράνταλ
Τζον Ρίτερ
Τζέρι Σάινφιλντ
Γκάρι Σάντλινγκ
4 υποψηφιότητες
Ντον Άνταμς
Έρικ ΜακΚόρμακ
Τσάρλι Σιν
Φιλ Σίλβερς
Ντάνι Τόμας
3 υποψηφιότητες
Τζακ Άλμπερτσον
Χάρι Άντερσον
Ντάμπνεϊ Κόλμαν
Ρεντ Φοξ
Τζάκι Γκλίσον
Μπράιαν Κιθ
Γκρεγκ Τ. Νέλσον
Μπομπ Νιούχαρτ
Τζέφρι Ταμπόρ
Ντικ Βαν Ντάικ
Χένρι Γουίνκλερ
Ρόμπερτ Γιανγκ
2 υποψηφιότητες
Αζίζ Ανσάρι
Τζέισον Μπέιτμαν
Τζακ Μπένι
Σιντ Σιζάρ
Μπομπ Κρέιν
Γουίλ Φόρτε
Ρίκι Τζερβέιζ
Ντόναλντ Γκλόβερ
Μπιλ Χάντερ
Μπέρνι Μακ
Μπαρτ Ρέυνολντς
Φρεντ Σάβεϊτζ
Τζακ Γουάρντεν
Συνολικές νίκες ανά κανάλι
NBC – 26
CBS – 19
ABC – 11
HBO – 3
USA – 3
Amazon – 2
FX – 1
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
στη σελίδα της Ακαδημίας Τηλεοπτικών Τεχνών και Επιστημών
Α' Αντρικός Ρόλος
|
709320
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%87%CE%BF%CF%86%CE%B5%CF%81
|
Τζος Κλίνγκχοφερ
|
Ο Τζος Άνταμ Κλίνγκχοφερ (αγγλικά:Josh Adam Klinghoffer, γεννημένος στις 3 Οκτωβρίου 1979) είναι Αμερικανός μουσικός γνωστός ως ο πρώην κιθαρίστας του ροκ συγκροτήματος Red Hot Chili Peppers από το 2009 έως το 2019, με το οποίο ηχογράφησε δύο στούντιο άλμπουμ ,το I'm with You (2011) και το The Getaway (2016). Από το 2019 δημοσιεύει τα σόλο του έργα με το όνομα Pluralone .
Είναι επίσης πρώην μέλος των συγκροτημάτων Ataxia , Warpaint και The Bicycle Thief. Ο Κλίνγκχοφερ πιο συχνά παίζει κιθάρα ή ντραμς και τραγουδά ως δεύτερα φωνητικά αλλά και κύρια φωνητικά. Έχει επίσης ηχογραφήσει και περιοδεύσει ως μουσικός με αξιοσημείωτους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των PJ Harvey , Beck , the Butthole Surfers , Vincent Gallo, Sparks και Golden Shoulders.
Ζωή και καριέρα
Ο Κλίνγκχοφερ γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1979 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Ο Τζος έμαθε ντραμς όταν ήταν εννέα και ήταν αυτοδίδακτος στη κιθάρα και στα πλήκτρα.
Ο ίδιος εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών και όπως είχε δηλώσει εκείνο το διάστημα έπαιζε κιθάρα όλη μέρα στο Λος Άντζελες . Στα 17 του έγινε μέλος του συγκροτήματος The Bicycle Thief.Εκείνη τη περίοδο είχε και την πρώτη εμπειρία του σε στούντιο ηχογράφησης για το άλμπουμ της μπάντας με τίτλο You Come and Go Like a Pop Song.
Το 2000, η μπάντα The Bicycle Thief άνοιξε τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, καθώς ο τελευταίοι έκαναν περιοδεία για την υποστήριξη του έβδομου άλμπουμ τους, Californication .
Το 2002 άρχισε να γράφει μουσική με τον τότε κιθαρίστα των Red Hot Chili Peppers Τζον Φρουσιάντε. Το πρώτο κοινό τραγούδι Omission κυκλοφόρησε το 2004 στο άλμπουμ του Φρουσιάντε Shadows Collide With People . Ακολούθησαν και άλλες ηχογραφήσεις και μαζί ηχογράφησαν τα σόλο άλμπουμ του Φρουσιάντε The Will to Death , Inside of Emptiness και A Sphere in the Heart of Silence.
Red Hot Chili Peppers (2007–2019)
Το 2007 συμμετείχε στα τελευταία στάδια της περιοδείας Stadium Arcadium Tour των Red Hot Chili Peppers ως δεύτερος κιθαρίστας παίζοντας δεύτερα φωνητικά και πλήκτρα. Η πρώτη του εμφάνιση με το συγκρότημα πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου 2007 στο Cox Convention Center Arena στην Οκλαχόμα Σίτι. Αυτή η περιοδεία θα ήταν τελικά η τελευταία του Τζον Φρουσιάντε με το συγκρότημα και η πρώτη του Τζος.
Το 2008, δημιούργησε τη δική του μπάντα με την ονομασία Dot Hacker και έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα δύο άλμπουμ.
Το 2009,ο Κλίνγκχοφερ εντάχθηκε επίσημα στους Red Hot Chili Peppers και άρχισαν να ηχογραφούν στο στούντιο το δέκατο άλμπουμ μαζί του με τίτλο I'm with You .Εκείνη την εποχή, χωρίς να το γνωρίζει το κοινό, ο Φρουσιάντε είχε ήδη εγκαταλείψει το συγκρότημα νωρίτερα εκείνο το έτος χωρίς να ανακοινώσει την αποχώρησή του.Τον Ιανουάριο του 2010, ο Τζος έπαιξε με το συγκρότημα για πρώτη φορά ως ο κύριος κιθαρίστας σε μια εκδήλωση του MusiCares αφιερωμένη στον Νηλ Γιανγκ. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι θα αντικαταστούσε μόνιμα τον Φρουσιάντε ως κιθαρίστας. Ορίστηκε επίσημα ως ο αντικαταστάτης του στις αρχές του 2010. Όσον αφορά την είσοδό του στο συγκρότημα, ο Τζος σημειώνει: «Πάντα μου άρεζε η ιδέα να ενταχθώ σε μία μπάντα που είναι σαν οικογένεια, μια αδελφότητα. Φαινόταν πάντα σαν μια μπάντα στην οποία υπήρχε πολλή αγάπη μεταξύ των μελών της.»
Τον Μάιο του 2010, ο Τζος μαζί με τον Flea έπαιξαν τον εθνικό ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών σε ένα παιχνίδι των πλέι-οφ των Lakers εναντίον των Phoenix Suns .
Το επόμενο άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 29 Αυγούστου 2011 και το πρώτο single του άλμπουμ ήταν το «The Adventures of Rain Dance Maggie ».
Τον Απρίλιο του 2012, εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame ως μέλος των Red Hot Chili Peppers. Σε ηλικία 32 ετών, έγινε ο νεότερος καλλιτέχνης που εντάχθηκε, ξεπερνώντας τον Στίβι Γουόντερ , ο οποίος ήταν 38 ετών όταν εντάχθηκε .
Τον Ιανουάριο του 2015, επέστρεψε στο στούντιο με τους Red Hot Chili Peppers για να ξεκινήσει τη δουλειά του στο ενδέκατο άλμπουμ τους. Η ηχογράφηση τέθηκε σε αναμονή τον επόμενο μήνα όταν ο μπασίστας Flea υπέστη τραυματισμό κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού για σκι. Η παραγωγή συνεχίστηκε τον Αύγουστο του 2015 και το The Getaway κυκλοφόρησε στις 17 Ιουνίου 2016 και ακολούθησε μια εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2017.
Το άλμπουμ υπό την επιμέλεια του Τζος με τίτλο To Be One With You ήταν να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το 2019 αλλά καθυστέρησε λόγω των πυρκαγιών στην Καλιφόρνια.
Στις 2 Νοεμβρίου 2019, το συγκρότημα πραγματοποίησε φιλανθρωπική εκδήλωση στο Silverlake Conservatory of Music στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια . Αυτή θα ήταν η τελευταία παράσταση της μπάντας με τον Τζος.
Στις 15 Δεκεμβρίου 2019 ανακοινώθηκε μέσω μιας ανάρτησης στο Instagram της μπάντας ότι ο Τζος θα αποσυρόταν από το συγκρότημα μετά από δέκα χρόνια και ότι ο Τζον Φρουσιάντε θα επανερχόταν στο συγκρότημα:
Σε μια συνέντευξη που κυκλοφόρησε στις 18 Ιανουαρίου 2020 από την Ultimate Guitar , ο Τζος μίλησε για πρώτη φορά για την αποχώρησή του από το συγκρότημα. Ο Τζος είπε ότι δεν μπορούσε να αναλύσει λεπτομερώς τους λόγους που αποχώρησε , αλλά όταν ρωτήθηκε αν είχε έντονα συναισθήματα για το συγκρότημα ή για τον Φρουσιάντε απάντησε λέγοντας «Δεν το πιστεύω. Όχι για εμένα».
Pluralone (2019–σήμερα)
Στις 16 Αυγούστου 2019, ο Τζος κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο single Io Sono Quel Che Sono / Menina Mulher Da Pele Preta με το όνομα Pluralone.Κυκλοφόρησε ένα επόμενο άλμπουμ με τίτλο To Be One With You στις 22 Νοεμβρίου 2019 .Στις 22 Σεπτεμβρίου 2020, ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του δεύτερου σόλο άλμπουμ του με τίτλο I Don't Feel Well .
Δισκογραφία
ως Τζος Κλίνγκχοφερ
Bob and the Monster Original Score (2013)
ως Pluralone
Io Sono Quel Che Sono/Menina Mulher Da Pele Preta 7" (2019)
To Be One With You (2019)
You Don't Know What You're Doing b/w Overflowing (2020)
Obscene b/w Fairy Tale (2020)
Nowhere I Am b/w Directrix (2020)
I Don't Feel Well (2020)
με τον Τσαντ Σμιθ
"Jeepster/Monolith" (2019) (Record Store Day exclusive 7")
με τους Red Hot Chili Peppers
I'm with You (2011)
Red Hot Chili Peppers Live: I'm with You (2011)
Official Bootlegs (2011-onward)
2011 Live EP (2012)
Rock & Roll Hall of Fame Covers EP (2012)
I'm with You Sessions (2012–2013)
I'm Beside You (2013)
The Getaway (2016)
Live in Paris EP (2016)
με τον Τζον Φρουσιάντε
Shadows Collide With People (2004)
The Will to Death (2004)
Automatic Writing as Ataxia (2004)
Inside of Emptiness (2004)
A Sphere in the Heart of Silence (2004) (credited to both Frusciante and Klinghoffer)
AW II as Ataxia (2007)
The Empyrean (2009)
με τους Dot Hacker
Dot Hacker EP (2012)
Inhibition (2012)
How's Your Process? (Work) (2014)
How's Your Process? (Play) (2014)
N°3 (2017)
Παραπομπές
Αμερικανοί κιθαρίστες
|
766502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%84-%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD-%CE%BD%CF%84%CF%85-%CE%9B%CE%B1%CE%BA
|
Σαιντ-Ελέν-ντυ-Λακ
|
Το Σαιντ-Ελέν-ντυ-Λακ (γαλλικά: Sainte-Hélène-du-Lac) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σαιντ-Ελενουά (γαλλικά: Saint-Hélénois).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σαβοΐας
|
492063
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%BF%20%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8D%CE%BF%CF%85
|
Επίπεδο δικτύου
|
Το επίπεδο δικτύου (network layer), ελέγχει τη λειτουργία του υποδικτύου. Ένα βασικό ζήτημα σχεδιασμού είναι ο καθορισμός του τρόπου δρομολόγησης των πακέτων από την προέλευση προς τον προορισμό τους. Τα δρομολόγια μπορεί να βασίζονται σε στατικούς πίνακες, οι οποίοι είναι "προσαρτημένοι" στο δίκτυο και μεταβάλλονται σπάνια ή συχνότερα μπορεί να προσδιορίζονται στην αρχή κάθε ομιλίας-για παράδειγμα, στην αρχή μίας περιόδου εργασίας τερματικού (δηλαδή όταν πραγματοποιείται μία σύνδεση σε κάποιο απομακρυσμένο μηχάνημα). Τέλος,
μπορεί να είναι εντελώς δυναμικά, δηλαδή να καθορίζονται εκ νέου για κάθε πακέτο, έτσι ώστε να αντανακλούν το τρέχον φορτίο του δικτύου.
Αν υπάρχουν πάρα πολλά πακέτα στο υποδίκτυο την ίδια χρονική στιγμή, θα αρχίσουν να παρεμποδίζουν το ένα το άλλο, δημιουργώντας συμφόρηση. Ο έλεγχος της συμφόρησης αποτελεί επίσης ευθύνη του επιπέδου δικτύου, σε συνδυασμό με τα υψηλότερα επίπεδα που προσαρμόζουν το φορτίο το οποίο τοποθετούν στο δίκτυο. Γενικότερα, η παρεχόμενη ποιότητα υπηρεσιών (καθυστέρηση, χρόνος διέλευσης, παραμόρφωση χρονισμού κ.λπ.) είναι επίσης θέμα του επιπέδου δικτύου.
Όταν ένα πακέτο πρέπει να ταξιδέψει από ένα δίκτυο σε κάποιο άλλο προκειμένου να φτάσει στον προορισμό του, μπορεί να εμφανιστούν πολλά προβλήματα. Η διευθυνσιοδότηση που χρησιμοποιείται από το δεύτερο δίκτυο μπορεί να διαφέρει από εκείνη του πρώτου. Το δεύτερο δίκτυο μπορεί να μη δεχτεί καθόλου το πακέτο, αν αυτό είναι πολύ μεγάλο. Μπορεί ακόμα να διαφέρουν τα πρωτόκολλα και ούτω καθεξής.
Είναι θέμα του επιπέδου του δικτύου να ξεπεράσει όλα αυτά τα προβλήματα, επιτρέποντας έτσι τη διασύνδεση ετερογενών δικτύων.
Στα δίκτυα εκπομπής το πρόβλημα δρομολόγησης είναι απλό, και έτσι το επίπεδο δικτύου είναι συνήθως υποτυπώδες ή ακόμα και ανύπαρκτο.
Πρωτόκολλα του ίντερνετ
|
368972
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82
|
Λευκοκέφαλος θαλασσαετός
|
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός ή αμερικανικός θαλασσαετός ή φαλακρός αετός (Αλιάετος ο λευκοκέφαλος) είναι ένα αρπακτικό πτηνό που απαντά στην Βόρειο Αμερική. Η επιστημονική του ονομασία είναι Haliaeetus leucocephalus και περιλαμβάνει 2 υποείδη.
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός και το εθνικό πτηνό και εθνικό ζώο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, καθώς εμφανίζεται και στην Σφραγίδα τους.
Ονοματολογία
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός τοποθετείται στο γένος Haliaeetus (θαλασσαετοί) το οποίο παίρνει και τις κοινές και τις ειδικές επιστημονικές ονομασίες του από την χαρακτηριστική εμφάνιση του κεφαλιού των ενηλίκων. Bald (=φαλακρός) στην αγγλική ονομασία παράγεται από την λέξη piebald (=ψαρής, παρδαλός), και αναφέρεται στο λευκό κεφάλι και στα λευκά φτρερά της ουράς και στην αντίθεσή τους με το πιο σκούρο σώμα. Η επιστημονική ονομασία προέρχεται από το νεολατινικό Haliaeetus για τον "θαλασσαετό" (από το αρχαίο ελληνικό ἁλιάετος ή ἁλιαίετος), και leucocephalus, λατινοποιημένο αρχαιοελληνικό λευκοκέφαλος από το λευκὸς και κεφαλὴ.
Συστηματική ταξινόμηση
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός ήταν ένα από τα πολλά είδη που περιγράφηκαν αρχικώς από τον Λινναίο στο έργο του Systema Naturae, με την ονομασία Falco leucocephalus.
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός σχηματίζει ζεύγος ειδών με τον ευρασιατικό θαλασσαετό. Αυτό το ζεύγος ειδών αποτελείται από ένα λευκοκέφαλο και ένα μαυροκέφαλο είδος περίπου ίσου μεγέθους· ο θαλασσαετός επίσης έχει συνολικά λίγι πιο ανοικτό καστανό φτέρωμα σώματος. τα δύο είδη καλύπτουν την ίδια οικοθέση στις αντίστοιχες ζώνες τους. Το ζευγάρι απέκλινε από άλλους θαλασσαετούς στην αρχή του Πρώιμου Μειόκαινου (περί τα 10 μεγαέτη πριν) το αργότερο, αλλά πιθανώς ήδη από το Πρώιμο/Μέσο Ολιγόκαινο, 28 μεγαέτη πριν, αν το αρχαιότερο απολίθωμα είναι σωστά τοποθετημένο σε αυτό το γένος. Τα δύο είδη πιθανώς απέκλιναν στον βόρειο Ειρηνικό, καθώς ο θαλασσαετός εξαπλώθηκε προς τα δυτικά στην Ευρασία και ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός εξαπλώθηκε προς τα ανατολικά στην Βόρειο Αμερική.
Γεωγραφική εξάπλωση
Η φυσική ζώνη του λευκοκέφαλου θαλασσαετού καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της βορείου Αμερικής, περιλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του Καναδά, όλες τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες και το βόρειο Μεξικό. Είναι ο μόνος θαλασσαετός ενδημικός στην Βόρειο Αμερική. Κατοικώντας ποικίλα ενδιαιτήματα από τα μπαγιού της Λουιζιάνας στην Έρημο Σονόρα και τα ανατολικά φυλλοβόλα δάση του Κεμπέκ και της Νέας Αγγλίας, τα βόρεια πουλιά είναι μεταναστευτικά, ενώ τα νότια πουλιά είναι μόνιμοι κάτοικοι, που παραμένουν στην περιοχή αναπαραγωγής ολοχρονίς. Στον ελάχιστο πληθυσμό, στη δεκαετία του 1950, ήταν σε μεγάλο βαθμό περιορισμένοι στην Αλάσκα, στις Αλεούτιες Νήσους, στον βόρειο και σανατολικό Καναδά και την Φλόριντα. Σήμερα, είναι πολύ πιο κοινοί (σχεδόν φθάνοντας τους κορυφάιους προαποικιακούς αριθμούς στην Βόρεια Αμερική) και φωλιάζουν σε κάθε ηπειρωτική πολιτεία και επαρχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.
Οι λευκοκέφαλοι θαλασσαετοί συγκεντρώνονται επίσης σε ορισμένες περιοχές στον χειμώνα. Από τον Νοέμβριο μνέχρι τον Φεβρουάριο, μία με δύο χιλιάδες πουλιά διαχειμάζουν στο Σκούαμις, Βρετανική Κολομβία, περίπου στα μισά του δρόμου μεταξύ του Βανκούβερ και του Γουίστλερ. Τα πουλιά κυρίως συναθροίζονται κατά μήκος των Ποταμών Σκουάμις και Τσέκεμους, προσελκυμένοι από την ωοτοκία των σολομών στην περιοχή.
(πηγές:,)
Βιότοπος
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός ζει γενικά κοντά σε περιοχές με νερό, όπως ακτές, ποτάμια, βάλτους και μεγάλες λίμνες, και σε υψόμετρο μέχρι 2000μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μορφολογία
Το πτέρωμα ενός ενηλίκου λευκοκεφάλου θαλασσαετού είναι ομαλά βαθύ καστανό με λευκό κεφάλι και ουρά. Η ουρά είναι μέτριου μήκους και ελαφρώς σφηνοειδής. Τα αρσενικά και τα θηλυκά είναι πανομοιότυπα στον χρωματισμό του πτερώματος, αλλά ο φυλετικός διμορφισμός είναι έκδηλος στο είδος, στο ότι τα θηλυκά είναι 25% μεγαλύτερα από τα αρσενικά. Το ράμφος, τα πόδια και οι ίριδες είναι ζωηρά κίτρινα. Τα πόδια είναι άτριχα και τα δάκτυλα είναι κοντά και ισχηρότατα με μεγάλα νύχια. Το εξαιρετικά ανεπτυγμένο νύχι του πισινού δακτύλου χρησιμοποιείται για να ξεσχίζει τις ζωτικές περιοχές της λείας ενώ κρατιέται ακίνητη από τα μπροστινά δάκτυλα. Το ράμφος είναι μεγάλο και γαμψό, με κίτρινο όνυχα.. Ο ενήλικος λευκοκέφαλος θαλασσαετός είναι αναμφισβήτητος ζώνη διαβιώσεώς του. Ο στενά συγγενικός αφρικανικός ψαραετός (H. vocifer) (μακριά έξω από την ζώνη του λευκοκεφάλου θαλασσαετού) έχει επίσης καστανό σώμα, λαευκό κεφάλι και ουρά, αλλά διαφέρει από αυτόν στο ότι έχει λευκό στήθος και μάυρη άκρη στο ράμφος.
Το πτέρωμα των ανωρίμων είναι βαθύ καστανό επιστρωμένο με ακατάστατες λευκές λωρίδες μέχρι το πέμπτο (σπάνια το τέταρτο, πολυ σπάνια το τρίτο) έτος, οπότε φτάνει σε σεξουαλική ωριμότητα. Οι ανώριμοι λευκοκέφαλοι θαλασσαετοί διακρίνονται από τον χρυσαετό (Aquila chrysaetos), το μόνο άλλο πολύ μεγάλο, που δεν ανήκει στους γύπες τη Βορείου Αμερικής, στο ότι ο πρώτος έχει μεγαλύτερο, πιο προεξέχον κεφάλι με μεγαλύτερο ράμφος, πιο ευθεία αιχμέςίπεδες (όχι ελαφρώς σηκωμένες) και με μεγαλύτερη δυσκαμψία στο χτύπημα των φτερούγων και φτερά τα οποία δεν καλύπτουν εντελώς τα πόδια. Όταν φαίνεται καλά, ο χρυσαετός είναι χαρακτηριστικός στο πτέρωμα με πιο συνεχές θερμό καστανό ρώμα από έναν ανώριμο λευκοκέαλο θαλασσαετό, με μία κοκκινωπή-χρυσή βούλα στον σβέρκο του και (στα ανώριμα πτηνά) ένα πολύ αντιθετικό σύνολο λευκών τετραγώνων στο φτερό. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ανωρίμου λευκοκέφαλου θαλασσαετού που τον διακρίνει από το ώριμο πτηνό είναι το μαύρο, κίτρινο στην άκρη ράμφος· ο ώριμος αετός έχει εξ ολοκλήρου κίτρινο ράμφος.
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός έχει μερικές φορές θεωρηθεί το μεγαλύτερο γνήσιο αρπακτικό (αετόμορφο) πτηνό στην Βόρειο Αμερική. Το μόνο μεγαλύτερο είδος αρπακτικού πτηνού της Βόρειας Αμερικής είναι ο κόνδορας της Καλιφόρνιας (Gymnogyps californianus), ένας γύπας του Νέου Κόσμου ο οποίος πιθανόν να μη συνδέεται ταξονομικώς με τους γνήσιους αετίδες. Ωστόσο, ο χρυσαετός, με μέσο βάρος 4,18 χιλιόγραμμα στην αμερικανική του φυλή (A. c. canadensis), είναι μόνο 455 γραμμάρια ελαφρύτερος στην μέση μάζα σώματος. Επιπλέον, τα στενά ξαδέλφια του λευκοκέφαλου θαλασσαετού, ο θαλασσαετός, με σχετικά μεγαλύτερες πτέρυγες αλλά μικρότερη ουρά και ο συνολικά μεγαλύτερος θαλασσαετός του Στέλερ (H. pelagicus), ίσως, σπάνια απομακρύνονται στην παράκτια Αλάσκα από την Ασία.
Βιομετρικά στοιχεία
Μήκος σώματος:(64-) 70-90 (-102)
εκατοστά
Άνοιγμα πτερύγων: (168-) 180 έως 230 (-244) εκατοστά
Μήκος ουράς: 23 έως 37 εκατοστά
Μήκος ταρσού: 8 έως 11 εκατοστά
Μήκος ράμφους: 3 έως 7,5 εκατοστά (από την χάσμη μέχρι την άκρη του ράμφους είναι 7-9 εκατοστά)
Βάρος: (2,3-) 3 έως 6,3 (-7,5) κιλά (στα ♀ ο μέσος όρος βάρους είναι 5,6 κιλά ενώ στα ♂ είναι 4,1 κιλά)
Φωνή
Το κάλεσμα αποτελείται από αδύνατα στακκάτο, τιτιβιστά σφυρίγματα, κληκ κικ ικ ικ ικ, κάτι παρόμοιο στον ρυθμό καλέσματος ενός γλάρου. τα καλέσματα των νεαρών πουλιών τείνουν να είναι πιο τραχιά και διαπερστικά από αυτά των ενηλίκων.
Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)
Αναπαραγωγή
Η σεξουαλική ωριμότητα του λευκοκέφαλου θαλασσαετού επιτυγχάνεται στην ηλικία των τεσσάρων με πέντε ετών. Όταν θέλουν να ζευγαρώσουν, επιδεικνύουν τις ικανότητές τους κάνοντας εντυπωσιακές ακροβατικές πτήσεις.
Πιστεύεται πως ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός είναι μονογαμικό πτηνό και ζευγαρώνει δια βίου. Το ζευγάρι χτίζει μια τεράστια φωλιά από κλαδιά πάνω από το έδαφος, όπου προσφέρει κατοικία σε ένα ζευγάρι αυγών κάθε χρόνο.
Η φωλιά τους εξελίσσεται σε μια από τις μεγαλύτερες φωλιές πτηνών με το πέρασμα των χρόνων καθώς κάθε χρόνο προσθέτουν νέο υλικό φωλεοποίησης. Έχει καταγραφεί μια φωλιά διαστάσεων 6,1 μέτρων ύψος, 2,9 μέτρα διάμετρο και 1 τόνο βάρος (οι συνηθείς διαστάσεις είναι μέχρι 4 μ. βάθος και 2,5 μέτρα πλάτος)
Το θηλυκό γεννά 1 με 3 αυγά, όπου το πρώτο το γεννά 5 με 10 μέρες μετά το ζευγάρωμα, και τα επωάζει για 35 μέρες. Τα νεαρά άτομα διανύουν μεγάλες αποστάσεις πετώντας. Στη Φλόριντα, νεαρά πουλιά έχουν εντοπιστεί στο Μίσιγκαν, και στην Καλιφόρνια αετοί έχουν ταξιδέψει σε όλη τη διαδρομή για την Αλάσκα.
Προσδόκιμο ζωής
Ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός ζει 15-20 χρόνια σε γενική ανάλυση, έως 38 χρόνια στη φύση, ενώ έως και 48 χρόνια σε αιχμαλωσία.
Απειλές
Στο παρελθόν, το είδος υπέστη δραματική πτώση λόγω του έντονου κυνηγιού, των δηλητηριάσεων (κυρίως από τη χρήση του DDT και των σκαγιών) την ηλεκτροπληξία από ηλεκτροφόρα σύρματα και την καταστροφή των βιότοπων, συνδυασμό με την απώλεια των μεγάλων κοπαδιών των βισώνων, μια εποχικά σημαντική πηγή τροφής.
Κατάσταση πληθυσμού
Στον ύστερο 20ο αιώνα ήταν στο χείλος εκρριζώσεως από τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πληθυσμοί ανέκαμψαν και το είδος αφαιρέθηκαν από τον κατάλογο κινδυνευόντων ειδών της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως των Η.Π.Α. στις 12 Ιουλίου του 1995 και μεταφέρθηκε στον κατάλογο των απειλουμένων ειδών. Αφαιρέθηκε από τον Κατάλογο της Κινδυνεύουσας και Απειλούμενης Άγριας ζωής στις Κατώτερες 48 Πολιτείες στις 28 Ιουνίου 2007.
Αυτό το είδος έχει υποστεί μια μεγάλη και στατιστικά σημαντική αύξηση σε σχέση με τα τελευταία 40 χρόνια στη Βόρεια Αμερική (779% αύξηση πάνω από 40 χρόνια, που αντιστοιχεί σε αύξηση 72,2% ανά δεκαετία.
Κουλτούρα
Στην ινδιάνικη παράδοση, ο λευκοκέφαλος θαλασσαετός θεωρείται ιερός. Φτέρωμά του αλλά και μέλη του (νύχια, πόδια και οστά της φτερούγας) χρησιμοποιούνται σε παραδοσιακές τελετουργίες για πρόσδωση δύναμης και σοφίας.
Από το 1782 αποτελεί εθνικό σύμβολο των Η.Π.Α., καθώς εμφανίζεται και στη Σφραγίδα του.
Παραπομπές
Αετόμορφα
|
40544
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Μαγειρική
|
Μαγειρική είναι η διαδικασία της προετοιμασίας τροφίμων με τη χρήση της θερμότητας. Οι τεχνικές μαγειρέματος και τα συστατικά ποικίλλουν ευρέως σε όλο τον κόσμο, γεγονός που αντανακλά τις μοναδικές περιβαλλοντικές, οικονομικές, και πολιτιστικές παραδόσεις. Οι ίδιοι οι μάγειροι, επίσης, διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητα και την κατάρτιση τους. Η μαγειρική μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί μέσω χημικών αντιδράσεων χωρίς την παρουσία της θερμότητας, όπως στο Ceviche, ένα παραδοσιακό ισπανικό πιάτο όπου τα ψάρια ψήνονται από τα οξέα στο λεμόνι ή χυμό γλυκολέμονο. Το σούσι χρησιμοποιεί επίσης μια παρόμοια χημική αντίδραση μεταξύ των ψαριών και του όξινου περιεχόμενου του ρυζιού κεραμωμένου με ξύδι.
Η προετοιμασία τροφίμων με θερμότητα ή φωτιά είναι μια δραστηριότητα μοναδική για τον άνθρωπο, και μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η έλευση του μαγειρέματος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη εξέλιξη.. Οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι πιστεύουν ότι το μαγείρεμα στη φωτιά αναπτύχθηκε για πρώτη φορά πριν 250.000 χρόνια περίπου. Η ανάπτυξη της γεωργίας, του εμπορίου και των μεταφορών μεταξύ των πολιτισμών σε διαφορετικές περιοχές πρόσφεραν πολλά νέα συστατικά στους μάγειρες. Νέες εφευρέσεις και τεχνολογίες, όπως η αγγειοπλαστική για την αποθήκευση και το βράσιμο του νερού, επέκτεινα τις τεχνικές μαγειρικής. Μερικοί σύγχρονοι μάγειρες εφαρμόζουν νέες τεχνολογίες για την παρασκευή τροφίμων.
Ιστορία
Δεν υπάρχει σαφής ένδειξη ως προς το πότε ανακαλύφθηκε η πρακτική του μαγειρέματος τροφίμων. Οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι πιστεύουν ότι το μαγείρεμα στη φωτιά άρχισε μόλις πριν 250.000 χρόνια περίπου, όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι μαγειρικές εστίες. Ο ανθρωπολόγος Richard Wrangham πρότεινε ότι το μαγείρεμα εφευρέθηκε ήδη από 1.800.000 έως 2.300.000 χρόνια πριν. Άλλοι ερευνητές πιστεύουν ότι το μαγείρεμα εφευρέθηκε μόλις 40.000 ή 10.000 χρόνια πριν. Τα στοιχεία της φωτιάς είναι ασαφή, καθώς πυρκαγιές που ανάβουν από κεραυνό εξακολουθούν να είναι κοινές στην Ανατολική Αφρική και σε άλλες άγριες περιοχές, και είναι δύσκολο να καθοριστεί πότε η φωτιά χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για το μαγείρεμα, σε αντίθεση με χρήση μόνο για ζεστασιά ή για την απομάκρυνση των θηρίων.
Συστατικά
Τα φυσικά συστατικά περιέχουν διάφορες ποσότητες χρήσιμων μορίων για τον άνθρωπο, που ονομάζονται θρεπτικά συστατικά. Η μαγειρική περιλαμβάνει μια χειραγώγηση των χημικών ιδιοτήτων αυτών των μορίων. Τα περισσότερα συστατικά στην παραδοσιακή μαγειρική προέρχονται από ζωντανούς οργανισμούς:
από ζώα: κρέας, ψάρια, αυγά, γαλακτοκομικά και αλλαντικά προϊόντα.
από φυτά: λαχανικά, φρούτα, όσπρια, σπόροι και ξηροί καρποί καθώς και βότανα και μπαχαρικά.
από μύκητες: ζύμες, εδώδιμα μανιτάρια, μαγιά, κρασί, ξύδι.
Επίσης χρησιμοποιούνται νερό και μέταλλα, όπως το αλάτι. Εκτός από φυσικά συστατικά ή συστατικά προερχόμενα από απλές χημικές αντιδράσεις στη φύση, γίνεται συχνά χρήση και επεξεργασμένων ή συνθετικών προϊόντων, όπως λ.χ. προϊόντων με χαμηλά λιπαρά, γλυκαντικών ουσιών ή συντηρητικών.
Υδατάνθρακες
Η αλληλεπίδραση της θερμότητας και των υδατανθράκων είναι πολύπλοκη. Μακράς αλυσίδας σάκχαρα, όπως το άμυλο έχουν την τάση να διασπαστούν σε απλούστερα σάκχαρα όταν μαγειρεύονται, ενώ απλά σάκχαρα σχηματίζουν σιρόπια. Όταν θερμαίνεται η ζάχαρη, τόσο ώστε απάγεται όλο το νερό της κρυστάλλωσης, ξεκινά καραμελοποίηση. Κατά τη διάρκειά της η ζάχαρη υποβάλλεται σε θερμική αποσύνθεση με το σχηματισμό του διοξειδίου του άνθρακα, και άλλα διεπόμενα προϊόντα και παράγεται καραμέλα. Παρομοίως, η θέρμανση των σακχάρων και των πρωτεϊνών προκαλεί την αντίδραση Maillard, .
Το γαλάκτωμα αμύλου με λίπος ή νερό μπορεί, όταν θερμαίνεται ήπια, να πυκνώνει τα υγρά του φαγητού που μαγειρεύεται. Στην ευρωπαϊκή κουζίνα χρησιμοποιείται το ρου (roux), ένα μείγμα από βούτυρο και αλεύρι, για να πυκνώσει τα υγρά σε φαγητά κατσαρόλας ή σάλτσες. Στην ασιατική κουζίνα, ένα παρόμοιο αποτέλεσμα παράγεται με άμυλο καλαμποκιού ή ρύζι διαλυμένο σε νερό. Οι τεχνικές αυτές βασίζονται στις ιδιότητες των αμύλων που δημιουργούν απλούστερα κολλώδη σάκχαρα κατά το μαγείρεμα, τα οποία προκαλούν το γνωστό δέσιμο των σαλτσών. Ωστόσο, με επιπλέον θερμότητα οι δεσμοί που αναπτύσσονται ανάμεσα στα μόρια σπάνε.
Η θέρμανση σακχάρων με λιπαρά ή πρωτεΐνες μπορεί να επιφέρει τη δημιουργία γλυκοτοξινών (Τελικά Προϊόντα Προχωρημένης Γλυκοζυλίωσης), τα οποία σχετίζονται με τη γήρανση και διάφορες παθήσεις, όπως ο διαβήτης. Ειδικά σε αμυλούχα τρόφιμα, μέχρι να διαμορφωθεί η φρυγανισμένη κρούστα κατά το ψήσιμο, δημιουργούνται σημαντικές συγκεντρώσεις ακρυλαμιδίου, το οποίο κατηγοριοποιείται ως πιθανή καρκινογόνος ουσία.
Λίπη
Τα λίπη περιλαμβάνουν τα φυτικά έλαια και τα ζωικά προϊόντα, όπως το ελαιόλαδο, το βούτυρο και λαρδί. Τα λίπη μπορεί να φθάνουν σε θερμοκρασίες υψηλότερες από το σημείο βρασμού του νερού, και συχνά χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή υψηλής θερμότητας για άλλα συστατικά, όπως το τηγάνισμα ή σοτάρισμα.
Το μαγείρεμα γαλακτοκομικών προϊόντων μπορεί να μειώσει μια προστατευτική επίδραση έναντι του καρκίνου του παχέος εντέρου. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο έδειξαν ότι η λήψη άψητων ή μη παστεριωμένων γαλακτοκομικών προϊόντων μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου.colorectal cancer.Ποντίκια και οι αρουραίοι που τρέφονταν άψητα σακχαρόζη, καζεΐνη, και βόειο λίπος είχε το ένα τρίτο έως το ένα πέμπτο της συχνότητας των μικροαδενώματα σε σύγκριση με ποντίκια και αρουραίους που τρέφονταν με τα ίδια συστατικά μαγειρεμένα. Αυτός ο ισχυρισμός, ωστόσο, είναι αμφιλεγόμενος. Σύμφωνα με την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οφέλη για την υγεία που προβάλλουν οι υποστηρικτές του νωπού γάλακτος δεν υπάρχουν. , λέει η Barbara Ingham, Ph.D., αναπληρωτής καθηγητής και επιστήμονας επέκτασης τροφίμων στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison. .
Αρκετές μελέτες που δημοσιεύθηκαν από το 1990 δείχνουν ότι το μαγείρεμα του κρέατος των μυών δημιουργεί ετεροκυκλικές αμίνες (HCAs), οι οποίες πιστεύεται ότι αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου στον άνθρωπο. Ερευνητές από το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου διαπίστωσαν ότι άτομα που κατανάλωναν βοδινό κρέας ολίγο ή μέτρια ολίγο είχαν λιγότερο από το ένα τρίτο τον κίνδυνο καρκίνου του στομάχου από εκείνους που κατανάλωναν βοδινό μεσαίου καλά ή καλά ψημένου. Ενώ η κατανάλωση νωπού κρέατος μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί HCAs πλήρως, το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου αναφέρει ότι το μαγείρεμα του κρέατος κάτω από 212 ° F (100 ° C) δημιουργεί "αμελητέες ποσότητες" του HCAs. Επίσης, στο φούρνο μικροκυμάτων το κρέας πριν το μαγείρεμα μπορεί να μειώσει HCAs κατά 90%. Νιτροζαμινών, που περιέχεται στην επεξεργασμένα και μαγειρεμένα τρόφιμα, έχουν επίσης σημειωθεί ως καρκινογόνες, που συνδέονται με τον καρκίνο του παχέος εντέρου.
Έρευνα έχει δείξει ότι το ψήσιμο στη σχάρα ή μπάρμπεκιου κρεάτων και ψαριών αυξάνει τα επίπεδα των καρκινογόνων πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων (PAH). Ωστόσο, το κρέας και τα ψάρια συνεισφέρουν μόνο ένα μικρό ποσοστό της διαιτητικής πρόσληψης PAH – η μεγαλύτερη πρόσληψη προέρχεται από έλαια, δημητριακά και λίπη.
Πρωτεΐνες
Βρώσιμα ζωικά υλικά, που συμπεριλαμβάνουν τους μυς, τα εντόσθια, το γάλα, τα αυγά (κυρίως τα ασπράδια των αυγών), περιέχουν σημαντικές ποσότητες πρωτεΐνης. Σχεδόν όλες οι φυτικές ύλες (κυρίως όσπρια και σπόροι) επίσης περιέχουν πρωτεΐνες, αν και γενικά σε μικρότερα ποσά. Τα μανιτάρια έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες. Οποιαδήποτε από αυτές μπορεί να είναι πηγή των απαραίτητων αμινοξέων.
Όταν οι πρωτεΐνες θερμαίνονται μετουσιώνονται και αλλάζουν υφή. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό κάνει τη δομή του υλικού να γίνει πιο μαλακή ή πιο εύθραυστη - το κρέας μαγειρεύεται και γίνεται πιο εύθραυστο και λιγότερο ευέλικτο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι πρωτεΐνες μπορούν να αποτελέσουν πιο άκαμπτες δομές, όπως είναι η πήξη στα ασπράδια αυγών. Ο σχηματισμός μιας σχετικά άκαμπτης, αλλά ευέλικτης μήτρας από ασπράδι αυγού παρέχει ένα σημαντικό συστατικό της μαγειρικής κέικ και επίσης στηρίζει πολλά γλυκά με βάση τη μαρέγκα.
Βιταμίνες και μέταλλα
Οι βιταμίνες είναι τα υλικά που απαιτούνται για κανονικό μεταβολισμό, αλλά τα οποία το σώμα δεν μπορεί να παραγάγει από μόνο του και επομένως πρέπει να προέρχονται από το έδαφος. Οι βιταμίνες προέρχονται από διάφορες πηγές, συμπεριλαμβανομένων των νωπών φρούτων και λαχανικών (βιταμίνη C), καρότα, συκώτι (βιταμίνη Α), πίτουρο δημητριακά, ψωμί, ήπαρ (βιταμίνες του συμπλέγματος Β), λάδι από το συκώτι ψαριών (βιταμίνη D) και τα φρέσκα πράσινα λαχανικά (βιταμίνη K). Πολλά μέταλλα είναι επίσης απαραίτητα σε μικρές ποσότητες, συμπεριλαμβανομένων του σιδήρου, ασβεστίου, μαγνησίου και θείου, και σε πολύ μικρές ποσότητες χαλκού, ψευδαργύρου και σεληνίου. Τα ιχνοστοιχεία, μέταλλα και βιταμίνες στα φρούτα και τα λαχανικά μπορούν να καταστραφούν ή να έχει διαλυθούν κατά το μαγείρεμα. Η βιταμίνη C είναι ιδιαίτερα επιρρεπή στην οξείδωση κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος και μπορεί να καταστραφεί ολοσχερώς από παρατεταμένο μαγείρεμα..
Νερό
Η μαγειρική περιλαμβάνει συχνά το νερό, συνήθως υπό μορφή άλλων διαλυμάτων, καθώς προστίθενται υγρά (συνήθως νερό, ζωμός ή κρασί) για να βυθίσουν τις ουσίες που μαγειρεύονται, ή ελευθερώνεται από τις ίδιες τις ουσίες. Τα υγρά είναι τόσο σημαντικά για το μαγείρεμα, ώστε το όνομα της μεθόδου μαγειρέματος βασίζεται συχνά στον τρόπο συνδυασμού τους με τα τρόφιμα, όπως το μαγείρεμα στον ατμό, βράσιμο. Η θέρμανση υγρού σε ένα ανοικτό δοχείο δημιουργεί ταχεία αύξηση της εξάτμισης, η οποία συμπυκνώνει τα υπόλοιπα συστατικά - αυτό είναι ένα κρίσιμο βήμα κατά την προετοιμασία γιαχνί ή σαλτσών.
Μέθοδοι
Υπάρχουν πάρα πολλοί μέθοδοι μαγειρέματος, οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν γνωστές από την αρχαιότητα. Ανάμεσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται το βράσιμο, το τηγάνισμα, το ψήσιμο σε σχάρα, γκριλ, μπάρμπεκιου και τα καπνιστά. Νεώτερη μέθοδος σε σχέση με τις προηγούμενες είναι το μαγείρεμα στο φούρνο μικροκυμάτων.
Διάφορες μέθοδοι που χρησιμοποιούν διαφορετικά επίπεδα της θερμότητας και υγρασίας και ποικίλλουν σε χρόνο μαγειρέματος. Η μέθοδος που επιλέγεται επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα. Μερικά τρόφιμα είναι πιο κατάλληλη για ορισμένες μεθόδους από άλλες. Μερικές κύριες τεχνικές μαγειρέματος περιλαμβάνουν:
Προεπεξεργασία
μαρινάρισμα, σίτεμα
Επεξεργασία με υγρά
Νερόαφέψημα, άχνισμα, βράσιμο, εκχύλισμα, ζεμάτισμα, κοκκινιστό, μαγείρεμα σε κενό αέρος, μαγείρεμα σε χύτρα ταχύτητος, μαγείρεμα στον ατμό, μπραιζέ, ποσέ (ποσάρισμα), σιγανό βράσιμο, σούρωμα ή στράγγισμα
Λάδικαβούρντισμα ή τσιγάρισμα, σωτέ (σοτάρισμα), τηγάνισμα, βαθύ τηγάνισμα, μαγείρεμα σε γουόκ (στιρ-φράι), πανάρισμα
Κρασίσαλμί
Επεξεργασία με υψηλή θερμοκρασία
ψήσιμο, ψήσιμο στα κάρβουνα, ψήσιμο σε σούβλα, πλακί, ταντούρι, ψήσιμο σε φόρμα
Επεξεργασία με αλάτι ή ξύδι
τουρσί, παστό
Άλλες μέθοδοι
δέσιμο, πουρές, γλασάρισμα, κάπνισμα τροφίμων
Κριτική
Οι υποστηρικτές του raw foodism υποστηρίζουν ότι το μαγείρεμα των τροφίμων αυξάνει τον κίνδυνο κάποιων αρνητικών συνεπειών στα τρόφιμα και στην υγεία. Επισημαίνεται ότι το μαγείρεμα των λαχανικών και των φρούτων που περιέχουν βιταμίνη C διαλύει τις βιταμίνες στο νερό και τις υποβαθμίζει μέσω της οξείδωσης. Γερμανική έρευνα το 2003 έδειξε σημαντικά οφέλη στη μείωση κινδύνου καρκίνου του μαστού όταν μεγάλες ποσότητες φρέσκων λαχανικών περιλαμβάνονται στη διατροφή. Οι συγγραφείς αποδίδουν μερικά από αυτό το αποτέλεσμα σε θερμο-ευαίσθητα φυτοθρεπτικά συστατικά. Το ξεφλούδισμα λαχανικών μπορεί επίσης να μειώσει σημαντικά την περιεκτικότητα σε βιταμίνη C, ειδικά στην περίπτωση της πατάτας όπου το μεγαλύτερο μέρος της βιταμίνης C είναι στο δέρμα. Ωστόσο, έρευνα που χρησιμοποιεί τεχνητό έντερο έχει δείξει ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση των καροτενοειδών το μεγαλύτερο ποσοστό απορροφάται από μαγειρεμένα λαχανικά, παρά από ωμά λαχανικά.
Ασφάλεια τροφίμων
Όταν η θερμότητα χρησιμοποιείται για την παρασκευή των τροφίμων, μπορεί να σκοτώσει ή να αδρανοποιήσει πιθανούς επιβλαβές οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων βακτηρίων και ιών.
Το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από τη θερμοκρασία, χρόνο μαγειρέματος, καθώς και την τεχνική που χρησιμοποιείται. Η θερμοκρασία από 41 ° F έως 135 ° F (5 ° C έως 57 ° C) είναι η επικίνδυνη ζώνη.. Αυτό έχει συζητηθεί, και μερικές έρευνες έχουν δείξει ξύλινες σανίδες είναι πολύ καλύτερες. Το πλύσιμο και η απολύμανση των σανίδων κοπής συνιστάται ιδιαίτερα, ειδικά μετά τη χρήση με ωμό κρέας, πουλερικά, ή θαλασσινά. Ζεστό νερό και σαπούνι, ακολούθως ένα ξέβγαλμα με αντιβακτηριακό καθαριστικό (αραιό λευκαντικό είναι κοινό σε ένα μείγμα από 1 κουταλιά της σούπας ανά γαλόνι του νερού, καθώς αυτή η αραίωση θεωρείται ασφαλής για τα τρόφιμα, αν και μερικοί επαγγελματίες επιλέγουν να μη χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο, επειδή πιστεύουν ότι θα μπορούσε να μολύνει κάποια τρόφιμα), ή ένα κύκλο μέσα από ένα πλυντήριο πιάτων με κύκλο «αποστείρωσης», είναι αποτελεσματικές μέθοδοι για τη μείωση των κινδύνων νόσων που οφείλονται σε μολυσμένα εργαλεία μαγειρικής.
Μοριακή γαστρονομία
Η εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης για τη μαγειρική και τη γαστρονομία έχει γίνει γνωστή ως μοριακή γαστρονομία. Αυτή είναι ένας υποτομέας της επιστήμης των τροφίμων. Σημαντική συνεισφορά έχουν γίνει από τους σεφ επιστήμονες και συγγραφείς όπως ο Herve Αυτό (χημικός), Νίκολας Κούρτι (φυσικός), Peter Barham (φυσικός), ο Harold McGee (συγγραφέας), Shirley Corriher (βιοχημικός, συγγραφέας), Heston Blumenthal (σεφ), Ferran Adria (σεφ), Robert Wolke (χημικός, συγγραφέας) και Pierre Gagnaire (σεφ).
Χημικές διεργασίες κεντρικής σημασίας για το μαγείρεμα περιλαμβάνει η αντίδραση Maillard - μια μορφή μη-ενζυματική αμαύρωση που περιλαμβάνει ένα αμινοξύ, αναγωγικό σάκχαρο και τη θερμότητα.
Παραπομπές
Για την ενότητα Ορολογίες μαγειρικής: Βέφα Αλεξιάδου, «Ελληνική Κουζίνα - Μαγειρική», σελίδα 156, ISBN 960-85018-4-9
Οικιακή οικονομία
Δεξιότητες επιβίωσης
|
325567
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%AF%CF%81%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Βασίλειο της Σίρμιας
|
Το Βασίλειο της Σύρμιας (σερβικά: Сремска краљевина) ήταν μεσαιωνικό Σερβικό βασίλειο 1282 - 1325, το οποίο αρχικά ήταν υποτελές του Βασιλείου της Ουγγαρίας, αλλά στη συνέχεια έγινε ανεξάρτητο βασίλειο. Το είχαν διοικήσει οι βασιλείς Στέφανος Ντραγκούτιν (1282-1316) και ο γιος του Στέφανος Βλάντισλαβ Β΄(1316-1325). Τα εδάφη του βασιλείου ήταν επικεντρωμένα στην περιοχή της Άνω Σύρμιας (γνωστή σήμερα ως Σρεμ) και της Κάτω Σύρμιας (γνωστή σήμερα ως Μάτσβα ). Η πρώτη πρωτεύουσα της ήταν το Ντεμπρτς (μεταξύ Βελιγραδίου και Σάμπατς), ενώ η πρωτεύουσα αργότερα μεταφέρθηκε στο Βελιγράδι.
Αρχικά ο Στέφαν Ντραγκούτιν ήταν βασιλιάς της Σερβίας από το 1276 έως το 1282. Το 1282 έσπασε το πόδι του στο κυνήγι και αρρώστησε, τότε πέρασε το θρόνο της Σερβίας στο νεότερο αδελφό του Στέφανος Μιλούτιν, διατηρώντας για τον εαυτό του ορισμένες βόρειες περιοχές της χώρας που ήταν το αρχικό βασίλειο της Σύρμιας. Αργότερα ο γιος του Βλάντισλαβ παντρεύτηκε τη θυγατέρα του Ούγγρου βασιλιά και πήρε προίκα το Βανάτο του Σο και το Βανάτο της Μάτσβα και ήταν με αυτό τον τρόπο υποτελής του βασιλιά της Ουγγαρίας. Το νέο κράτος ονομάστηκε Βασίλειο της Σύρμια και πρώτη πρωτεύουσα του κράτους του ήταν αρχικά το Ντεμπρτς κι έπειτα το Βελιγράδι.
Το 1291 προσαρτήθηκαν στο βασίλειο οι περιοχές του Μπρανίσεβο και του Κούσεβο που ανήκαν πριν στο Βασίλειο της Ουγγαρίας και τα διεκδικούσε και η Βουλγαρία. Κοντά στο τέλος της ζωής του ο Δραγούτιν διαχωρίστηκε από τους Ούγγρους φίλους του και ενίσχυσε τις διασυνδέσεις του στη Σερβία. Αργότερα έγινε μοναχός και άλλαξε το όνομά του σε "Θεόκτιστος" (Teoktist). Πέθανε το 1316 και τάφηκε στο μοναστήρι "Đurđevi Stupovi" κοντά στο Νόβι Παζάρ.
Όταν πέθανε βασιλιάς έγινε ο γιος του Βλάντισλαβ σαν Στέφαν Β΄. Το 1319 όμως ο βασιλιάς της Σερβίας και θείος του εισέβαλε και προσάρτησε το βασίλειο στο δικό του και φυλάκισε τον Βλάντισλαβ. Όταν ο Μιλούτιν πέθανε το 1321 ο Βλάντισλαβ επανέκτησε το βασίλειο της Σύρμιας με τη βοήθεια των Ούγγρων.
Αργότερα δέχτηκε την εισβολή του διάδοχου του Μιλούτιν αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο Βασίλειο της Ουγγαρίας το 1324. Τελικά το βασίλειο της Σύρμιας διαμελίστηκε ανάμεσα στην Ουγγαρία και τη Σερβία.
Βασιλείς
Στέφανος Ντραγκούτιν (1282-1316)
Στέφανος Βλάντισλαβ Β΄ (1316-1325)
Πηγές
Miomir Filipović - Fića, Tri cara i trideset i jedan kralj srpskog naroda, Čikago, 1992.
Drago Njegovan, Prisajedinjenje Vojvodine Srbiji, Novi Sad, 2004.
Small encyclopedia "Sveznanje" published by "Narodno delo", Belgrade, in 1937 which is today in public domain.
Παραπομπές
Μεσαιωνική Σερβία
Πρώην κράτη των Βαλκανίων
|
134474
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Ασφαλίονας
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ασφαλίονας (Ασφαλίων) είναι γνωστός ένας από τους θεράποντες, δηλαδή τους υπηρέτες, του βασιλιά Μενελάου της Σπάρτης κατά τη χρονική περίοδο μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Ο Ασφαλίονας αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου (ραψωδία δ, στίχοι 216-217) να χύνει νερό στα χέρια του Μενελάου και του Τηλεμάχου πριν το φαγητό: «Ως έφατ', Ασφαλίων δ' άρ' ύδωρ επί χείρας έχευεν, / οτρηρός θεράπων Μενελάου κυδαλίμοιο».
Πηγή
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901
Ασφαλιονας
|
800689
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Αχίλλειο Αρμενίου Λάρισας
|
Για τον ομώνυμο οικισμό του νομού, δείτε: Αχίλλειο Φαρσάλων
Το Αχίλλειο είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Νίκης, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Αρμενίου, του δήμου Κιλελέρ, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λάρισας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Λάρισας του νομού Λάρισας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.
Μέχρι το 1918 ο οικισμός ονομαζόταν Μπουραζάν(ι).
Γεωγραφία
Το Αχίλλειο είναι πεδινό χωριό στο ανατολικό τμήμα του νομού Λάρισας. Βρίσκεται στον κάμπο της λίμνης Κάρλας, δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή και την παλαιά εθνική οδό Λάρισας-Βόλου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 55. Απέχει 27 χλμ. περίπου ΝΑ. της Λάρισας.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1883 ως Μπουραζάν(ι) και προσαρτήθηκε στον δήμο Αρμενίου του νομού Λαρίσης. Το 1912 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Χοτζομπασίου (Νίκης) και το 1918 μετονομάστηκε σε Αχίλλειο. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Νίκης και προσαρτήθηκε στον δήμο Αρμενίου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Αρμενίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Κιλελέρ.
Αξιοθέατα
Ο ναός του Αγίου Αχιλλείου στην ανατολική είσοδο του οικισμού
Ο ταμιευτήρας Καλαμακίου, βορειοανατολικά του οικισμού
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
Google Earth
eetaa.gr
Δήμος Κιλελέρ
Χωριά του νομού Λάρισας
|
266743
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CE%B9%20%CE%9F%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1
|
Νήσοι Ογκασαβάρα
|
Οι νήσοι Ογκασαβάρα ( , ομάδα Ογκασαβάρα) ή Μπονίν είναι νησιωτικό σύμπλεγμα 30 τροπικών νησιών περίπου 1.000 χιλιόμετρα νότια του Τόκυο. Διοικητικά ανήκουν στην Ιαπωνία. Το όνομα Μπονίν χρησιμοποιείται κυρίως από τους αγγλόγλωσσους (Bonin Islands) και είναι παραφθορά της λέξης μπανίν που στα ιαπωνικά σημαίνει όχι άνθρωποι ή ακατοίκητος. Τα μόνα κατοικημένα νησιά του συμπλέγματος είναι το Τσιτσι-Τζίμα και το Χαχα-Τζίμα.
Οι νήσοι διοικητικά ανήκουν στο υπονομαρχιακό διαμέρισμα Ογκασαβάρα, το αποτελεί μέρος του νομαρχιακού διαμερίσματος του Τόκυο. Το υπονομαρχιακό διαμέρισμα περιλαμβάνει επίσης τις νήσους Βολκάνο, οι οποίες παραδοσιακά δεν ανήκουν στις νήσους Ογκασαβάρα. Ο σημερινός πληθυσμός των νήσων Ογκασαβάρα είναι περίπου 2.440 άτομα, 2.000 στο Τσιτσι-Τζίμα και 440 στο Χαχα-Τζίμα. Στο υπονομαρχιακό διαμέρισμα κατοικείται άλλο ένα νησί, η Ίβο Τζίμα, στην οποία διαμένει στρατιωτικό προσωπικό.
Οι νήσοι φιλοξενούν ένα μεγάλο αριθμό απειλούμενων ειδών, όπως την Ιπτάμενη Αλεπού των Μπονίν, και 195 είδη απειλούμενων πτηνών. Στις νήσους υπάρχουν 441 ενδημικά είδη φυτών μαζί με φυτά της βόρειας και νότιας ανατολικής Ασίας. Η ποικιλία των ειδών οφείλεται στο γεγονός ότι τα νησιά δεν ήταν ποτέ συνδεδεμένα με άλλες εκτάσεις και έτσι η ζωή εκεί ακολούθησε διαφορετική εξελικτική πορεία. Αυτό το γεγονός έδωσε στα νησιά το ψευδώνυμο Γκαλαπάγκος της Ανατολής, ενώ ανακηρύχθηκαν από την UNESCO Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 2011.
Γεωγραφία
Οι νήσοι χωρίζονται σε τρεις ομάδες:
Ομάδα Μούκο-τζίμα (聟島列島);
Μούκο-τζίμα (聟島);
Γιόμε-τζίμα (嫁島);
Νακόντο-τζίμα ή Νακαντάτσι-τζίμα (媒島);
Κίτα-νο-τζίμα (北ノ島 ή 北島, το βόρειο νησί);
Ομάδα Τσιτσι-τζίμα (父島列島)
Τσίτσι-τζίμα (父島, κυριολεκτικά: Νησί Πατέρας);
Άνι-τζίμα (兄島, κυριολεκτικά: Νησί Μεγαλύτερος Αδελφός);
Οτότο-τζίμα (弟島, κυριολεκτικά: Νησί Μικρότερος Αδελφός)
Ομάδα Χαχα-τζίμα (母島列島);
Χαχα-τζίμα (母島, κυριολεκτικά: Νησί Μητέρα);
Άνε-τζίμα (姉島, κυριολεκτικά: Νησί Μεγαλυτερη Αδελφή) και;
Ιμότο-τζίμα (妹島, κυριολεκτικά: Νησί Μικρότερη Αδελφή).
Δοικητικά, στις νήσους Ογκασαβάρα ανήκουν επίσης οι νήσοι Βολκάνο, το νησί Νισινοσίμα (Ροζάριο), Οκιτόρισίμα και Μινάμι-τόρι-σίμα. Οι νήσοι Βολκάνο δεν ανήκουν ιστορικά στις νήσους Ογκασαβάρα. Το Νοέμβριο του 2013, κοντά στο Νισινόσιμα αναδύθηκε ένα ηφαιστειακό νησί το οποίο μεγαλώνει συνεχώς και αναμένεται να ενωθεί με το Νισινόσιμα.
Οικολογία
Τα νησιά καλύπτονται από υποτροπικό δάσος και σκληρόφυλλη βλάστηση στους κρημνούς. Τα ενδημικά είδη φυτών είναι 441, ενώ στα ξυλώδη φυτά το ποσοστό ενδημισμού φτάνει το 70%. Στα νησιά ζουν 110 είδη σαλιγκαριών, εκ των οποίων το 90% δεν βρίσκεται πουθενά αλλού. Τα υψηλά ποσοστά ενδημισμού δείχνουν ότι στα νησιά λόγω απομόνωσης τα είδη που έφτασαν εξελίχθησαν με διαφορετικό, μοναδικό, τρόπο. Επίσης είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ακτινωτής προσαρμογής.
Τα δάση χωρίζονται σε τρεις τύπους:
Τα δάση μέσης υγρασίας Ελαιόκαρπου και Αρντίσιας, τα οποία βρίσκονται σε μικρό υψόμετρο
Τα ξηρά δάση Ραφιολέπιδας, Διστήλιου και Schima, σε μεγαλύτερο υψόμετρο και ρηχότερα εδάφη
Οι θαμνώνες Διστήλιου και Πουτέριας στις ανεμοδαρμένες κορυφές των νησιών.
Παραπομπές
Ογκασαβαρα
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στην Ιαπωνία
|
602166
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%86%CE%B1
|
Υπόθεση Κατσίφα
|
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας (Βουλιαράτι, 3 Σεπτεμβρίου 1983 – Βουλιαράτι, 28 Οκτωβρίου 2018) ήταν Έλληνας βορειοηπειρώτικης καταγωγής, από το μειονοτικό χωριό Βουλιαράτι της Βορείου Ηπείρου. Σκοτώθηκε έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών με Αλβανούς αστυνομικούς, ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, γεγονός που προκάλεσε αναταραχή στην κοινή γνώμη της Ελλάδας και της Αλβανίας.
Συγκεκριμένα, αφού προηγήθηκε λεκτικός διαξιφισμός με τους αστυνομικούς, ο Κατσίφας είτε άρχισε να τους πυροβολεί (σύμφωνα με την αλβανική αστυνομία) είτε πυροβόλησε στον αέρα (σύμφωνα με την οικογένειά του). Έπειτα, διέφυγε στο βουνό, όπου και έπεσε νεκρός ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών με τμήμα των Ειδικών Δυνάμεων που κατέφθασε στο χωριό. Ο ακριβής τρόπος θανάτου του διερευνάται ακόμη.
Βιογραφικά στοιχεία
Είχε γεννηθεί στο Βουλιαράτι από Έλληνες γονείς της και σε ηλικία επτά ετών, το 1990, εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του (είχε τρεις αδελφές) στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Εργαζόταν ως σιδεράς και σε εποχιακές δουλειές και είχε υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό. Είχε παντρευτεί σε νεαρή ηλικία και είχε αποκτήσει μια κόρη.
Μετά τον θάνατο του, πηγές από την Ελληνική Αστυνομία ανέφεραν ότι στο παρελθόν είχε συλληφθεί, με αφορμή τη μαρτυρία ενός Αλβανού διακινητή, για εμπορία και διακίνηση κοκαΐνης και χασίς, αλλά τελικά απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες.
Ήταν ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάνοντας αναρτήσεις για την ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα, ενώ είχε αναρτήσει φωτογραφίες που σχετίζονταν με την παραστρατιωτική, τρομοκρατική και υπερεθνικιστική οργάνωση ΜΑΒΗ.
Το χρονικό των γεγονότων
Οι δύο εκδοχές της δολοφονίας
Σύμφωνα με την οικογένειά του, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 2018, ο Κατσίφας διαπληκτίστηκε στην κεντρική πλατεία του χωριού με έναν Αλβανό αστυνομικό ο οποίος του ζήτησε το λόγο γιατί είχε μόλις ζωγραφίσει μια ελληνική σημαία στον τοίχο του ελληνικού σχολείου. Ο Κατσίφας έφυγε για λίγο από την πλατεία για να πάει στο σπίτι του και να πάρει το αυτόματο όπλο Καλάσνικοφ που είχε στη κατοχή του. Γυρίζοντας, άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, προς εκφοβισμό των αστυνομικών. Ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών ο Κατσίφας διέφυγε προς τα κοντινά βουνά. Οι αστυνομικοί ειδοποίησαν το σώμα ειδικών δυνάμεων της Αλβανίας, τη Renea, να έρθουν προς ενίσχυσή τους. Οι ειδικές δυνάμεις, με την βοήθεια εκπαιδευμένου σκύλου, έφτασαν στα ίχνη του Κατσίφα, ο οποίος, αν και είχε ήδη φτάσει στην κορυφή Τσούκλισα της περιοχής, προτίμησε να γυρίσει πίσω, προς το χωριό, όπου και συναντήθηκε με το απόσπασμα της Renea. Ύστερα από λίγο ο Κατσίφας έπεσε νεκρός.
Η Αλβανική αστυνομία υποστηρίζει ότι ο Κατσίφας ήλθε σε λεκτική αντιπαράθεση με μέλη της αλβανικής αστυνομίας στις Βουλιαράτες κατά την διάρκεια του σημαιοστολισμού για την εθνική επέτειο. Μετά την αντιπαράθεση, άνοιξε πυρ κατά των αστυνομικών. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία ενώ μπήκε σε καφενείο της περιοχής. Τρεις σφαίρες χτύπησαν αστυνομικό όχημα. Ο Κατσίφας κατάφερε να διαφύγει προς τα παρακείμενα βουνά, όμως εν τέλει εντοπίστηκε από ελικόπτερο της αλβανικής αστυνομίας και, σε ανταλλαγή νέων πυροβολισμών, έπεσε νεκρός.
Η σορός και η ιατροδικαστική εξέταση
Η άρνηση των αλβανικών αρχών να παραχωρήσουν τη σορό στις ελληνικές οδήγησε σε κύκλο αντιπαραθέσεων μεταξύ των δύο πλευρών. Όταν αυτό τελικώς επιτεύχθηκε, η εξέταση διενεργήθηκε από τον ιατροδικαστή Θεόδωρο Βουγιουκλάκη σε χρονικά περιορισμένο διάστημα (περίπου 5 λεπτά) και ουσιαστικά δεν κατέστη εφικτή λόγω των επεμβάσεων των αλβανικών ιατροδικαστικών αρχών (πλύση της σορού και συρραφή των τραυμάτων) αλλά και της απώλειας στοιχείων που θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει σε ιατροδικαστικές εκτιμήσεις. Παρ' όλα αυτά, ο Έλληνας ιατροδικαστής κατόρθωσε να διαπιστώσει ότι ο Κατσίφας δέχτηκε δύο σφαίρες στην καρδιά από απόσταση περίπου 25 μέτρων, χωρίς κανένα άλλο σημαντικό πλήγμα.
Η σορός του Κατσίφα παραδόθηκε στους οικείους του για ταφή, στις 7 Νοεμβρίου.
Κηδεία
Η κηδεία του Κατσίφα έγινε στις 8 Νοεμβρίου κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Παραβρέθηκε πλήθος κόσμου από διάφορα σημεία της Ελλάδας. Τα έξοδα της κηδείας καλύφθηκαν από τον Δήμο Δρόπολης. Στην κηδεία, συνέρρευσαν αρκετοί εξτρεμιστές εθνικιστές από όλη την Ελλάδα, και ακούστηκαν συνθήματα κατά της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας (τότε πΓΔΜ).
Η Αλβανία δεν επέτρεψε σε 52 άτομα την είσοδο τους στην χώρα για να παρευρεθούν στην κηδεία.
Στην κηδεία παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων οι βουλευτές της μειονότητας Βαγγέλης Ντούλες και Βαγγέλης Τάβος, από την Ελλάδα οι βουλευτές Σάββας Αναστασιάδης και Βασίλης Γιόγιακας, από την Κύπρο η ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Αλληλεγγύης Ελένη Θεοχάρους και η ηγεσία της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Παρευρισκόμενοι ήταν και πολλοί οπαδοί της Χρυσής Αυγής, στους οποίους δεν επιτράπηκε η είσοδος ώστε να αποτραπούν τυχόν εξτρεμιστικές δράσεις.
Δικαστική διερεύνηση
Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης ανατέθηκε στην εισαγγελία πρωτοδικών Αργυροκάστρου, η οποία πρότεινε την αρχειοθέτηση της υπόθεσης θεωρώντας ότι ο θάνατος του Κατσίφα ήταν αποτέλεσμα αυτοχειρίας. Η πρόταση της εισαγγελίας απορρίφθηκε από το αρμόδιο δικαστήριο, η δε δικογραφία επιστράφηκε στην εισαγγελία για περαιτέρω διερεύνηση καθώς θεωρήθηκε ελλειπής. Στη συνεδρίαση της 13ης Σεπτεμβρίου 2021 το αρμόδιο δικαστήρια επέστρεψε για δεύτερη φορά τη δικογραφία λόγω της μη προσκόμισης νέων στοιχείων.
Εκτός από την αλβανική, έρευνα για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου του, έχει αναλάβει και η ελληνική δικαιοσύνη. Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών άσκησε τον Δεκέμβριο του 2019 ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για ανθρωποκτονία από πρόθεση κατά παντός υπευθύνου, όπως του επιτρέπει ο Νόμος καθώς ο Κατσίφας ήταν Έλληνας υπήκοος.
Η οικογένεια αμφισβήτησε από την αρχή την εκδοχή της αλβανικής αστυνομίας περί αυτοχειρίας υποστηρίζοντας ότι ο Κατσίφας δολοφονήθηκε εν ψυχρώ.
Απόηχος
Μετά τον θάνατο του Κατσίφα μεταδόθηκε στα Ελληνικά ΜΜΕ ότι είχε δολοφονηθεί επειδή ύψωσε την ελληνική σημαία, εκδοχή που ενστερνίστηκε σε ανακοίνωσή του ο τομεάρχης Εξωτερικών της (αντιπολιτευόμενης τότε) Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Κουμουτσάκος και η Ένωση Κεντρώων. Η πληροφορία διαψεύστηκε από την αλβανική πλευρά και την ελληνική αντιπροσωπεία που παρακολουθούσε τελετή για τους νεκρούς του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 στο στρατιωτικό νεκροταφείο του χωριού, το οποίο ήταν στολισμένο με ελληνικές και αλβανικές σημαίες. Μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν και η τότε υπουργός πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά.
Στην Ελλάδα, τόσο η κυβέρνηση της Ελλάδας όσο και η αντιπολίτευση, αντέδρασαν άμεσα. Η κυβέρνηση Τσίπρα καταδίκασε τον εξτρεμισμό και από τις δύο πλευρές και τόνισε ότι η κατάληξη της δράσης της Αλβανικής Αστυνομίας στην απώλεια ανθρώπινης ζωής ήταν απαράδεκτη και δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση. Παρόμοιες δηλώσεις έγιναν από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο και από το Υπουργείο Εξωτερικών. Ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργος Κουμουτσάκος, επίσης ζήτησε άμεση διερεύνηση.
Η Βουλή των Ελλήνων τήρησε ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του μετά τον θάνατό του, κατά την διάρκεια συνεδρίασής της.
Στην Αλβανία, ο πρωθυπουργός Έντι Ράμα υπερασπίστηκε την δράση της αλβανικής αστυνομίας σε ένα tweet με το οποίο χαρακτήρισε την πράξη του Κατσίφα «εξτρεμιστική τρέλα. Οι αλβανικές αρχές χαρακτήρισαν τον Κατσίφα «εξτρεμιστή» και έκαναν λόγο για σύνδεση του με το ακροδεξιό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Η αλβανική αστυνομία ισχυρίζεται ότι έδρασε σύμφωνα με τους συνηθισμένους κανόνες εμπλοκής και πως οι αστυνομικοί ήταν σε αυτοάμυνα.
Το Ευρωκοινοβούλιο αρνήθηκε να συζητήσει την υπόθεση όπως είχε ζητήσει η Κύπρια ευρωβουλευτης της Αλληλεγγύης, Ελένη Θεοχάρους. Αργότερα, μετά από εγγραφή θέματος από τον ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη, το Ευρωκοινοβούλιο κάλεσε την Αλβανία να ερευνήσει την υπόθεση.
Ο θάνατός του θεωρήθηκε από ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους, συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Αυγής, ως ηρωικός. Λίγες ημέρες αργότερα, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις στην Αθήνα, ενώ σημειώθηκαν συγκρούσεις Ελλήνων και Αλβανών. Επίσης ένα ταξιδιωτικό γραφείο με εξειδίκευση τα ταξίδια στην Αλβανία δέχτηκε εμπρηστική επίθεση. Στον δημόσιο λόγο της Ελλάδας συζητήθηκαν τα κίνητρα και η ορθότητα της πράξης του Κατσίφα να πυροβολήσει.
Δείτε ακόμη
Δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα
Παραπομπές - σημειώσεις
Βόρεια Ήπειρος
Έλληνες της Αλβανίας
Ελληνοαλβανικές σχέσεις
Τρομοκρατία
Αστυνομική βία
|
179795
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%85%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
Αμυδών
|
Η Αμυδών ή (μεταγενέστερα) Αβυδών ήταν η Ομηρική πρωτεύουσα της Παιονίας στη περιοχή του κάτω ρου του Αξιού της Αμφαξίτιδας. Η θέση της Αμυδώνος δεν είναι βέβαιη. Πιθανολογείται ότι, λόγω της έκτασης και της κεντρικής θέσης αυτής της εγκατάστασης σε σχέση με τους υπόλοιπους οικισμούς της περιοχής, βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο κοντά στο Αξιοχώρι (πρώην Βαρδαρόφτσα), παρά τον Αξιό ποταμό, μεταξύ Αξιοχωρίου και Άσπρου.
Πηγές
Αναφορές
Ιλιάδα Β 849
Στράβων 7, 20
Τουρισμός, Επιμελητήριο Κιλκίς
Αρχαία Αμφαξίτιδα
Αρχαία Παιονία
|
500833
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82
|
Βουτζάς
|
Ο Βουτζάς (Buca) είναι προάστιο που βρίσκεται 9 χλμ ανατολικά της πόλης της Σμύρνης (İzmir), που με τη σειρά της ανήκει στην ευρύτερη επαρχία της Σμύρνης. Ανήκει στις Ακτές του Αιγαίου στην Τουρκία. Οι κάτοικοι του Βουτζά, μέχρι το 1922 ήταν πλειοψηφικά Έλληνες ὀπως και του Μπουρνόβα καθώς άνθιζε το εμπόριο σε αυτές τις περιοχές της Σμύρνης ενώ τώρα υπάρχουν Τούρκοι και λίγοι απόγονοι των Λεβαντίνων, εμπόρων από τις θαλάσσιες Δημοκρατίες της Μεσογείου, έτσι χαρακτηρίζονταν τα Μεσογειακά εδάφη ανατολικά της Βενετίας όπου ανθούσε το θαλάσσιο εμπόριο. Levant ήταν η ονομασία της καθομιλουμένης Μέσης Γαλλικής Γλώσσας (1340-1611) αλλά και αργότερα επί Τουρκοκρατίας σε εδάφη που είχαν προσαρτηθεί σε αυτή.
Παραπομπές
Συνοικίες και περιοχές της Σμύρνης
|
89500
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%AC%CF%84%CE%B7
|
Μεσάτη
|
Η Μεσσάτις ή Μεσάτη ήταν αρχαία πόλη στην Αχαΐα .
Ιδρύθηκε από τον Εύμηλο και τον Τριπτόλεμο ανάμεσα στις πόλεις Αρόη και Άνθεια που προ υπήρχαν. Οι πρώτοι κάτοικοι της ήταν αυτόχθονες Ίωνες μέχρι που ήρθε στην περιοχή ο Πρευγένης με τον γιο του Πατρέα, Λακεδαιμόνιοι διωγμένοι από τους Ηρακλείδες Δωριείς του Αριστόδημου, κατέλαβαν την περιοχή και αφού ένωσαν τις πόλεις σε μία τις τείχισαν, η νέα πόλη ονομάστηκε Πάτραι..
Το όνομα της προέρχεται και από το γεγονός ότι ήταν ανάμεσα στις άλλες δύο πόλεις. Είχε μεγαλοπρεπή ναό του Διόνυσου στην είσοδο της πόλης, άλλωστε η περιοχή είχε πολλά αμπέλια, που ήταν προστάτης της πόλης και είχε την προσωνυμία Μεσατεύς. Σύμφωνα με την τοπική μυθολογία στην Μεσάτη ανατράφηκε ο Διόνυσος, όταν κινδύνευε από τους Πάνες ή κατά άλλη, νεότερη, εκδοχή από τους Τιτάνες.
Σήμερα, σύμφωνα με τις ανασκαφές που έχουν γίνει, η αρχαία πόλη οριοθετείται στην περιοχή του Γηροκομείου - Βούντενης.
Αναφορές & Σημειώσεις
Βιβλιογραφία - Πηγές
Νικόλας Φαράκλας, Η Γεωπολιτική Οργάνωση της Πελοποννησιακής Αχαΐας, Πανεπιστήμιο Κρήτης-Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας-Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, σειρά: Ρίθυμνα-Θέματα Κλασικής Αρχαιολογίας, αρ.9, Ρέθυμνο 2001
Πόλεις της αρχαίας Αχαΐας
Ιστορία της Πάτρας
|
650956
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B1
|
Μικρόκλιμα
|
Ένα μικρόκλιμα είναι ένα τοπικό σύνολο ατμοσφαιρικών συνθηκών που διαφέρουν από εκείνες των γύρω περιοχών, συχνά με μια μικρή διαφορά, αλλά μερικές φορές με μια πιο ουσιαστική. Ο όρος μπορεί να αναφέρεται σε περιοχές λιγοστών τετραγωνικών μέτρων (για παράδειγμα, έναν κήπο ή μια σπηλιά), έως και σε τεράστιες επιφάνειες (για παράδειγμα ωκεανών και άλλων υδάτινων σωμάτων). Ο όρος "μικρο-κλίμα" πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του 1950 σε δημοσιεύματα όπως το Climates in Miniature: A Study of Micro-Climate Environment (Τόμας Μπέντφορντ Φράνκλιν, 1956).
Επεξήγηση
Επειδή το κλίμα είναι στατιστικό, το οποίο συνεπάγεται χωρική και χρονική μεταβολή των μέσων τιμών των περιγραφόμενων παραμέτρων εντός μιας περιοχής, μπορεί να συμβεί και να επιμείνει με την πάροδο του χρόνου. Μικροκλίματα μπορούν να βρεθούν στα περισσότερα μέρη.
Ο τύπος εδάφους που βρίσκεται σε μια περιοχή μπορεί επίσης να επηρεάσει τα μικροκλίματα. Για παράδειγμα, τα εδάφη που έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε πηλό (που μπορούν να δράσουν και ως μονοπάτια) έχουν ως αποτέλεσμα να μετριάζεται η θερμοκρασία του εδάφους. Από την άλλη, εάν το έδαφος έχει πολλούς θύλακες αέρα, τότε η θερμότητα θα μπορούσε να παγιδευτεί κάτω από το έδαφος, με αποτέλεσμα την αυξημένη πιθανότητα παγετού στο επίπεδο του εδάφους.
Τύποι και επιρροές
Κρατήρες
Η παρουσία πάχνης στην επιφάνεια ενός κρατήρα δημιουργεί ένα μοναδικό περιβάλλον μικροκλίματος. Μικροκλίματα μπορούν να βρεθούν ακόμα και σε κρατήρες του Άρη όπου συχνά παρατηρούνται σημεία με συσσωρευμένη πάχνη σε σχετικά ζεστές περιοχές.
Κλίμα των φυτών
Το 1957, όπως τόνισε ο Ρούντολφ Γκάιγκερ στο βιβλίο του, όχι μόνο το κλίμα επηρεάζει τα ζωντανά φυτά, αλλά μπορεί επίσης να συμβεί και το αντίθετο αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης φυτών και περιβάλλοντος, δηλαδή τα φυτά να επηρεάσουν το γύρω κλίμα και το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αυτής είναι γνωστό ως Κλίμα των Φυτών.
Ηφαιστειακά Σπηλαιώματα
Στα σπηλαιώματα που έχουν δημιουργηθεί από ηφαιστειακή δραστηριότητα σε Γη και Άρη, το μικρόκλιμα μπορεί να διαφέρει λόγω της παρουσίας μελανόλιθου (ή αλλιώς βασάλτη). Τα ηφαιστειακά σπηλαιώματα (βασαλτικές σπηλιές) αποτελούν σημαντικούς αστροβιολογικούς στόχους και στους δύο πλανήτες.
Παραπομπές
Μετεωρολογικά φαινόμενα
Μετεωρολογία
Ορολογία
|
42604
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CF%86%CF%89%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CE%B2%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9
|
Το φως που σβήνει
|
Το φως που σβήνει είναι ελληνική δραματική ταινία του 2000, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ντούρου. Το σενάριο το έγραψε η Δέσποινα Τοπάζη, ο Γιάννης Τσίρος και ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστεί ο Αλέκος Αλεξανδράκης.
Πλοκή
Η ταινία διαδραματίζεται στη Χάλκη, όπου ένας δωδεκάχρονος Χρήστος ζει με τη χωρισμένη μητέρα του. Ο μικρός χάνει την όρασή του, από μία σπάνια αρρώστια, αλλά αναπτύσσει μια ιδιαίτερη ακουστική ευαισθησία ικανή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στη μουσική. Στο πρόσωπο του γέρου φαροφύλακα του νησιού βρίσκει κατανόηση και δημιουργείται μια βαθιά φιλική σχέση μεταξύ τους. Ο φαροφύλακας, αυτοδίδακτος μουσικός ο ίδιος, αντιλαμβάνεται το ταλέντο του μικρού και τον καθοδηγεί ως «πνευματικός δάσκαλος». Η μητέρα του αγοριού που είναι αντιμέτωπη με τη δύσκολη καθημερινότητα ενοχλείται από αυτήν την σχέση. Ωστόσο, ο ερχομός στο νησί μιας νέας δασκάλας θα αλλάξει το σκηνικό. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ικανότητες του μικρού ήρωα και με δική της πρωτοβουλία ο μικρός λαμβάνει μέρος σε έναν μουσικό διαγωνισμό που διοργανώνεται στην Αθήνα.
Διανομή
Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι - Χρήστος Μυρισιώτης
Αλέκος Αλεξανδράκης - Νικόλας Σουρσούμης
Βίκυ Βολιώτη - Μαρία
Ελισάβετ Ναζλίδου - Ελένη Μυρισιώτη
Δημήτρης Μαυρόπουλος - Φώντας
Στέλλα Γιάννη - Αγγελική
Άλκης Κούρκουλος - Πέτρος
Τάκης Σπυριδάκης - πατέρας Χρήστου
Μπάμπης Χατζηδάκης - Δημήτρης
Σχόλια
Πρόκειται για τη μοναδική μέχρι την εποχή της ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου (μετά το 1990) που αντιμετωπίζει το θέμα της παιδικής αναπηρίας χωρίς αναφορά στο ιατρικό μοντέλο. Το μικρό αγόρι προσπαθεί να αντισταθμίσει την αναπηρία του, που προβάλλεται κυρίως ως μειονέκτημα, με το μουσικό του ταλέντο. Όπως αναφέρεται στο περιοδικό Ερευνώντας τον κόσμο του παιδιού:Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης ακολουθεί τις γενικότερες αναπαραστάσεις της αναπηρίας στο διεθνή κινηματογράφο αλλά και συνήθη στερεότυπα, όπου τα άτομα με τύφλωση είναι συνδεδεμένα με εξαιρετικές μουσικές ικανότητες [...]. Άποψη η οποία τίθεται υπό συζήτηση με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το φως που σβήνει στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Το φως που σβήνει στο Cine.gr
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 2000
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές δραματικές ταινίες
Ταινίες με μουσική σύνθεση Δημήτρη Παπαδημητρίου
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ταινίες παραγωγής Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Ταινίες σε παραγωγή Κώστα Λαμπρόπουλου
|
97266
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B4%CE%B7%CF%84%CF%84%CF%8C%CF%82
|
Αρδηττός
|
Αρδηττός ή Λόφος Αρδηττού ονομάζεται ο λόφος της Αθήνας που βρίσκεται ανατολικά του Ιλισού και αντικρυστά από τον Λόφο Άγρας. Ανάμεσα στους πρόποδες των δύο βρίσκεται το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Μέρος του Αρδηττού ήταν ιδιοκτησία της οικογένειας του αείμνηστου Εμμανουήλ Ξανθάκη Γενικού Γραμματέα και ιδρυτή της Συνομοσπονδίας εργατών Ελλάδος, όπου το έκανε δωρεά στο Ελληνικό Κράτος!.
Έλαβε το όνομά του από τον αρχαίο επώνυμο ήρωα της Αττικής Αρδήττη όταν σ' αυτό το χώρο συμφιλίωσε τους κατοίκους της Αττικής με όρκο. Ο Αρδηττός έχει ύψος περίπου 235 μέτρα και στην αρχαιότητα περιλαμβανόταν στο δήμο «Άγραι» όπως έτσι ονομάζονταν όλη η πέραν του Ιλισού περιοχή και ίσως να πρόκειται για τον παλαιότερα λεγόμενο Ελικώνα (να μην συγχέεται με τον Λόφο Ελικώνα στο Γαλάτσι).
Κάτω από τον πευκόφυτο αυτό λόφο οι αρχαίοι Αθηναίοι δικαστές, μετά την εκλογή τους, και σε ανάμνηση του παλαιού γεγονότος, ορκίζονταν δημόσια, στο όνομα του Δία, του Απόλλωνα και της Δήμητρας, τον «ηλιαστικόν» λεγόμενο όρκο, κατά τον οποίο θα έκριναν σύμφωνα με το νόμο και «εν πάση δικαιοσύνη». Σ' αυτόν δε το χώρο τελούνταν επίσης και τα λεγόμενα Μικρά Ελευσίνια μυστήρια.
Πολύ αργότερα ο Ηρώδης ο Αττικός μετά την αποπεράτωση του Παναθηναϊκού Σταδίου ανήγειρε στη κορυφή του εν λόγω λόφου μικρό ναό προς τιμή της θεάς Τύχης, του οποίου τα λείψανα διακρίνονται ακόμη και σήμερα, ενώ επιπρόσθετα έστησε εκεί και χρυσελαφάντινο άγαλμά της. Ο ναός αυτός αναφέρεται από τον Ντόνγουελ και σημειώνεται και στο σχέδιο του Βέελερ.
Με μέριμνα της Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 έγινε περίφραξη με κιγκλίδωμα του τάφου του Ηρώδη του Αττικού που πέθανε το 179 μ.Χ. και ο οποίος βρίσκεται επί της κορυφής του Αρδηττού ακριβώς πίσω από το στάδιο. Επί του τάφου του μεγάλου αυτού ευεργέτη της Αθήνας οι Αθηναίοι των χρόνων εκείνων ενέγραψαν το βραχύ πλην όμως περιεκτικό επίγραμμα:
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ. 3ος, σ. 478
Αρδηττος
Αρδηττος
|
265955
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Διαβολίτσι Μεσσηνίας
|
Το Διαβολίτσι είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Διοικητικά ανήκει στην κοινότητα Διαβολιτσίου, της Δημοτικής Ενότητας Ανδανίας και υπάγετται στο Δήμο Οιχαλίας.
Γενικά στοιχεία
Το Διαβολίτσι είναι χωριό του Νομού Μεσσηνίας, χτισμένο σε υψόμετρο 100 μέτρων. Σύμφωνα με το Σχέδιο «Καποδίστριας», ήταν έδρα του Δήμου Ανδανίας, για το διάστημα 1999 - 2010, ενώ από το 2011, με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης», υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, το Διαβολίτσι έχει 700 κατοίκους. Απέχει 39 χλμ. Β.Δ. από την Καλαμάτα.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, το Διαβολίτσι οφείλει την ονομασία του σε βυζαντινό αξιωματούχο. Η Ανδανία υπήρξε κατά την αρχαιότητα, σημαντική πόλη, πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, από την εποχή του μυθικού ιδρυτή της Πολυκάονος, ώς την εισβολή των Δωριέων. Στην Ανδανία, που καταστράφηκε κατά το Β' Μεσσηνιακό Πόλεμο, τελούνταν μυστήρια αφιερωμένα στους Μεγάλους Θεούς, από τους κατοίκους της Αρχαίας Μεσσήνης. Υπάρχουν αναφορές για κατοίκηση της περιοχής κατά τους ύστερους Μυκηναϊκούς χρόνους (λόφος "Λούτσες" ή "Λούτσα").
Στο Διαβολίτσι εδρεύει ο Αθλητικός Όμιλος Διαβολιτσίου, που ιδρύθηκε το 1957 και ο Ολυμπιακός Διαβολιτσίου που παίζουν στο γήπεδο του χωριού.
Κάθε καλοκαίρι στο Διαβολίτσι πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις ("Πολιτιστικός Αύγουστος") εις μνήμην του καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου που καταγόταν από το χωριό (μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, λογοτεχνικές βραδιές, θέατρο σκιών, κουκλοθέατρο, ομιλίες, παραδοσιακοί χοροί κτλ.). Επίσης το Διαβολίτσι αποτελεί το σημείο τερματισμού του «Ανδάνειου Δρόμου», του αγώνα δρόμου που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι σε μια διαδρομή μήκους 17.000 μ. (Αρχαία Μεσσήνη - Διαβολίτσι).
Στο Διαβολίτσι υπάρχει Δημοτικός Παιδικός Σταθμός, 2/θέσιο Νηπιαγωγείο, 6/θέσιο Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο.
Από το Διαβολίτσι κατάγεται ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς.
Απογραφές πληθυσμού
Διοικητικές μεταβολές
Διαβολίτσι
Κοινότητα Διαβολιτσίου
Διατελέσαντες Κοινοτάρχες
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εν Διαβολιτσίω (ιστοσελίδα diavolitsi.gr).
Διαβολιτσι.gr (σελίδα στο facebook).
Πάνω από το Διαβολίτσι Μεσσηνίας με drone (βίντεο στο youtube).
https://www.messanwcultral.com/
Παραπομπές
Χωριά του νομού Μεσσηνίας
Δήμος Οιχαλίας
|
808774
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%95%CE%B4%CE%AC%CF%86%CE%B7
|
Νέα Εδάφη
|
Τα Νέα Εδάφη (αγγλικά: New Territories) είναι γεωγραφική επικράτεια του Χονγκ Κονγκ. Καλύπτουν πάνω από το 85% της συνολικής έκτασης του Χονγκ Κονγκ και σε αυτές περιλαμβάνονται κυρίως οι βόρειες καθώς και οι νησιωτικές περιοχές. Στα Νέα Εδάφη ζουν πάνω από 3,5 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή περίπου το 50% του συνολικού πληθυσμού του Χονγκ Κονγκ. Εκτείνονται βόρεια της χερσονήσου της Καουλούν, και νότια του ποταμιού Σαμ Τσαν, του φυσικού συνόρου του Χονγκ Κονγκ και της Ηπειρωτικής Κίνας.
Η ονομασία προέρχεται από την ιστορία της περιοχής. Το 1898, η Μεγάλη Βρετανία υπέγραψε με την Δυναστεία των Τσινγκ μία συνθήκη, σύμφωνα με την οποία η Κίνα θα παραχωρούσε στο Βρετανικό Χονγκ Κονγκ κάποιες νέες περιοχές, για ένα διάστημα 99 χρόνων. Η καινούρια, για τότε, επικράτεια ονομάστηκε New Territories, που στα ελληνικά μπορεί να μεταφραστεί ως Νέα Εδάφη. Όταν έληξε αυτή η συμφωνία, το 1997, τα Νέα Εδάφη, μαζί με το υπόλοιπο Χονγκ Κονγκ, παραδόθηκε πίσω στην κυριαρχία της Κίνας.
Τα Νέα Εδάφη είναι αρκετά λοφώδη. Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους ήταν αγροτικά, ενώ υπήρχαν αρκετά μικρά χωριά. Ωστόσο, από την δεκαετία του 80 κι έπειτα ξεκίνησε η γρήγορη αστικοποίησή τους: άρχισαν να χτίζονται πολυόροφες πολυκατοικίες και μεγάλα οικοδομικά συγκροτήματα. Μέχρι και σήμερα, τα Νέα Εδάφη χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα στέγασης των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ. Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα παρθένα τοπία όπου διατηρείται η φυσική ομορφιά. Εκεί βρίσκονται, επίσης, κάποια αξιοθέατα, όπως η Ντίσνεϋλαντ και το βουδιστικό μοναστήρι Πο Λιν.
Σημαντικές πόλεις που βρίσκονται στα Νέα Εδάφη είναι η Σα Τιν, η Τάι Πο, η Τσουέν Γουάν, καθώς και η Γιουέν Λονγκ. Στα Νέα Εδάφη περιλαμβάνεται επίσης το μεγαλύτερο νησί στο Χονγκ Κονγκ, το Νησί Λαντάου, καθώς και πολλά άλλα μικρότερα, όπως το Λάμμα. Διοικητικά, τα Νέα Εδάφη οργανώνονται σε 9 περιφέρειες. Το Μετρό του Χονγκ Κονγκ συνδέει με 2 γραμμές το κέντρο με τα Νέα Εδάφη.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γεωγραφία του Χονγκ Κονγκ
|
759517
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%20%CE%93%CE%84%20%CE%A3%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B9%20%28%CE%93%CE%BA%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BA%29
|
Μνημείο του Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι (Γκντανσκ)
|
Το Μνημείο του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι στο Γκντανσκ (πολωνικά: Pomnik króla Jana III Sobieskiego w Gdańsku) είναι έφιππος ανδριάντας του βασιλιά της Πολωνίας Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι (1629-1696). Αρχικά φτιάχτηκε στο Λβιβ το 1898 και στη συνέχεια το μνημείο μεταφέρθηκε στο Γκντανσκ το 1965.
Ιστορία
Το μνημείο χρηματοδοτήθηκε από την πόλη του Λβιβ, του Βασιλείου της Γαλικίας και Λοδομερίας (τμήμα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας). Αποκαλύφθηκε επίσημα στις 20 Νοεμβρίου 1898. Το έφιππο άγαλμα του Πολωνού βασιλιά σχεδιάστηκε από τον γλύπτη Ταντέους Μπάροντς και χυτεύτηκε σε μπρούτζο από τη βιεννέζικη εταιρεία που ανήκει στον Άρτουρ Κρουπ. Το μεγάλο νεο-μπαρόκ βάθρο του μνημείου από γκρίζο ψαμμίτη από το Τερνόπιλ δημιουργήθηκε στο στούντιο γλυπτικής του Γιούλιαν Μαρκόφσκι στο Λβιβ. Το σχέδιο του βασιλιά βασίστηκε στο πρότυπο ενός επιχειρηματία από το Λβιβ, του Μάριαν Στίπαλ. Ανεγέρθηκε σε μια πλατεία κατά μήκος της Λεωφόρου Βάουι Χετμάνσκιε (Wały Hetmańskie, σήμερα Λεωφόρος Ελευθερίας), έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούές πεζόδρομους της πόλης. Προς το παρόν, ένα μνημείο αφιερωμένο στον Ταράς Σεβτσένκο βρίσκεται σε αυτό το μέρος.
Ο Σομπιέσκι, ο μόνος βασιλιάς της Πολωνίας με καταγωγή από την περιοχή του Λβιβ (γεννήθηκε στο Ολέσκο, επισκεπτόταν συχνά την πόλη Ζούουκιεφ και είχε ένα βασιλικό αρχοντικό στο Λβιβ), απεικονίστηκε με μια εορταστική εθνική ενδυμασία (φορώντας ζούπαν και κόντους) να πηδά έφιππος πάνω από ένα πεσμένο εχθρικό πυροβόλο και θρυμματισμένα υπολείμματα στο πεδίο της μάχης, συμπεριλαμβανομένης μιας σπασμένης άμαξης όπλου. Η μορφή του βασιλιά κοιτούσε τη νοτιοανατολική κατεύθυνση από όπου το Λβιβ δεχόταν συχνά επιθέσεις από δυνάμεις εισβολής.
Το έργο του Ταντέους Μπάροντς μοιάζει στιλιστικά με προηγούμενες απεικονίσεις του βασιλιά, ειδικά το άγαλμα στο Πάρκο Γουαζιένκι στη Βαρσοβία που αποκαλύφθηκε το 1787, όπου και στις δύο περιπτώσεις οι αναλογίες του αλόγου και του αναβάτη φαίνεται να είναι αμφισβητήσιμες.
Όταν το Λβιβ καταλήφθηκε ξανά από την ΕΣΣΔ το 1944, υποβλήθηκε μια πρόταση για να αναδιαμορφωθεί το άγαλμα ώστε να μοιάζει με τον Μπογκντάν Χμελνίτσκι, τον εθνικό ήρωα της Ουκρανίας. Ωστόσο, το 1950 το άγαλμα παραδόθηκε στις πολωνικές αρχές. Για 16 χρόνια, εκτέθηκε σε ένα πάρκο κοντά στο Παλάτι του Βιλάνουφ, μια από τις κατοικίες του μονάρχη, προτού μεταφερθεί στο Γκντανσκ. Οι αξιωματούχοι της πόλης από την Κρακοβία και το Βρότσουαφ ενδιαφέρθηκαν επίσης να αποκτήσουν το μνημείο, αλλά οι προσπάθειές τους να το φιλοξενήσουν αποδείχθηκαν ανεπιτυχείς. Το μνημείο βρίσκεται σε ένα από τα μεγάλα πάρκα της Παλιάς Πόλης του Γκντανσκ, το Drzewny Targ (Αγορά Ξύλου), και αποκαλύφθηκε τελετουργικά στις 26 Ιουνίου 1965. Ο βασιλιάς βλέπει προς τη δυτική κατεύθυνση. Η αρχική πλάκα με την επιγραφή Królowi Janowi III, miasto Lwów, MDCCCXCVIII («Στον Βασιλιά Γιαν Γ΄, η πόλη του Λβιβ, 1898») τοποθετήθηκε μετά το 1989. Το 2000, το μνημείο φωταγωγήθηκε.
Το μνημείο ζυγίζει περίπου 7 τόνους και έχει ύψος πάνω από 8 μέτρα. Το 2019, οι αρχές της πόλης ανακοίνωσαν σχέδια για την κατασκευή ενός φωτισμένου σιντριβανιού μπροστά από το μνημείο.
Εικόνες
Δείτε επίσης
Μνημείο του Ταντέους Κοστσιούσκο (Κρακοβία)
Μνημείο του Γιούζεφ Πονιατόφσκι (Βαρσοβία)
Μνημείο του Αλεξάντερ Φρέντρο (Βρότσουαφ)
Παραπομπές
Γιαν Γ Σομπιεσκι Μνημειο Γκντανσκ
Κτίρια και κατασκευές στο Γκντανσκ
Γιαν Γ Σομπιεσκι Μνημειο Γκντανσκ
|
44583
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%86
|
Βασίλειος Ζαχάρωφ
|
Ο Βασίλειος Ζαχάρωφ ή Βασίλειος Ζαχαρίου (Sir Basil Zaharoff, 6 Οκτωβρίου 1849 – 27 Νοεμβρίου 1936) ήταν Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας, έμπορος όπλων αλλά και ευεργέτης των αρχών του 20ού αιώνα που διαδραμάτισε σημαντικό παρασκηνιακό ρόλο στην τότε ευρωπαϊκή πολιτική σε βαθμό τέτοιο ώστε να χαρακτηριστεί ο "μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης", ή ο "Άρχοντας του σκότους".
Γέννηση - επίθετο
Γενικά οι λεπτομέρειες περί της καταγωγής και της εν γένει ζωής του Β. Ζαχάρωφ καλύπτονται κατά μεγάλο μέρος από μυστήριο που πιθανότερα ο ίδιος υπέθαλπε. Κατά τις πλέον εξακριβωμένες πληροφορίες, φέρεται να γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1849 στα Μούγλα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από Έλληνες γονείς. Το πραγματικό επίθετο της οικογένειάς του ήταν Ζαχαρίου. Όταν ξέσπασαν οι ανθελληνικοί διωγμοί του 1821 στη Κωνσταντινούπολη, η οικογένεια του πατέρα του, που ήταν εγκατεστημένη εκεί, κατέφυγε στη Ρωσία όπου και μετέτρεψε το επίθετο σε ρωσόφωνο τροποποιώντας τη λήγουσα σε «ωφ», δηλαδή σε Ζαχάρωφ.
Όταν αργότερα το επέτρεψαν οι συνθήκες, η οικογένεια του πατέρα του επέστρεψε στη Κωνσταντινούπολη και από εκεί μετέβη στα Μούγλα όπου εκεί γεννήθηκε ο Βασίλειος. Αργότερα, ακολούθησε νέα μετοικεσία της οικογενείας, το 1855, στην Κωνσταντινούπολη όπου και εγκαταστάθηκε στα Ταταύλα, περιοχή στην οποία ο Βασίλειος μεγάλωσε, εξ ου και αναφέρεται από πολλούς αυτή ως πατρίδα του.
Πρώτα χρόνια
Τα πρώτα χρόνια εκεί δεν υπήρξαν και πολύ καλά αφού οι δραστηριότητες του υφασματέμπορα πατέρα του δεν πήγαιναν και τόσο καλά για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του, (ο Βασίλειος είχε και τρεις αδελφές την Σεβαστή, την Ζωή και την Χαρίκλεια.). Με την οικονομική βοήθεια κάποιου γενναιόδωρου φίλου της οικογένειας ο Βασίλειος γράφτηκε στην Αγγλική Σχολή που όμως αναγκάσθηκε να διακόψει σύντομα, μετά την πτώχευση του πατέρα του, προκειμένου να βρει δουλειά για να βοηθήσει την οικογένειά του.
Αρχικά δούλεψε ως τουλουμπατζής, (= πυροσβέστης), και λίγο αργότερα με τις γνώσεις που είχε στην αγγλική έκανε τον δραγουμάνο (= διερμηνέα και ξεναγό) σε ξένους επισκέπτες της Πόλης. Κατά την απασχόλησή του αυτή τελειοποίησε και τις γνώσεις του στις ξένες γλώσσες (αγγλική και γαλλική) που συνετέλεσαν πολύ στη μετέπειτα ζωή του. Ταυτόχρονα επιδιδόταν και σε μικροεργασίες αργυραμοιβού που μόλις και κατάφερνε να εξοικονομεί τα καθημερινά του έξοδα.
Στη συνέχεια εργάστηκε σε κατάστημα υφασμάτων του θείου του, του Σεβαστόπουλου, που διατηρούσε στον Γαλατά, όπου σε πολύ σύντομο διάστημα ο Βασίλειος έδωσε νέα ώθηση και ανάπτυξη στο κατάστημα γεγονός για το οποίο ο θείος του, αποτραβηγμένος τότε για λόγους υγείας με επιστολή του τον κατέστησε συνέταιρό του. Εκείνη η επιστολή αποτέλεσε την κρισιμότερη στιγμή στη μετέπειτα μυθιστορηματική ζωή του Ζαχάρωφ.
Όταν αργότερα ο θείος του υπαναχώρησε στη καταβολή των υποσχόμενων ποσοστών επί των κερδών τότε ο ίδιος ο Βασίλειος αφαίρεσε από το ταμείο τα προβλεπόμενα ποσοστά του και αναχώρησε για την Αγγλία, όταν και συνελήφθη εκεί, λίγο αργότερα από την αστυνομία με την κατηγορία, σύμφωνα με την μήνυση, του καταχραστή. Μετά όμως από πολύμηνη προφυλάκιση και ενώ οδηγούνταν στο δικαστήριο βρήκε μέσα στο παλτό του την επιστολή του θείου του, η οποία και αποτέλεσε τη τελευταία στιγμή το τεκμήριο της αθώωσής του, (την εκδοχή αυτή υποστήριζε ο Ζαχάρωφ αργότερα όπου και την επιβεβαίωνε ο βαθύπλουτος Έλληνας Στέφανος Σκουλούδης, ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, που σημειωτέον θεωρείται και ο κύριος συντελεστής της μετέπειτα σταδιοδρομίας του Ζαχάρωφ).
Επίσκεψη στην Ελλάδα
Συνέχεια των παραπάνω και παρά την έστω άδικη κράτησή του ο Ζαχάρωφ εγκατέλειψε την Αγγλία και αναζητώντας νέα τύχη ήλθε, το 1876, στην Ελλάδα, όπου και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τόσο η γλωσσομάθειά του όσο και οι ευγενικοί του τρόποι και η άψογη και επιμελημένη εμφάνισή του, του άνοιγαν τις πόρτες. Από τους πρώτους επιχειρηματίες με τους οποίους και γνωρίστηκε ο 27ετής Ζαχάρωφ ήταν και ο Κωνσταντινουπολίτης επιχειρηματίας και διπλωμάτης, 38χρονος τότε, Στέφανος Σκουλούδης. Δεν άργησε όμως να φθάσει η φήμη της προηγούμενης κατηγορίας περί καταχραστού με συνέπεια σχεδόν όλοι οι μέχρι τότε φίλοι του να πάψουν τις επαφές μαζί του, εκτός του Σκουλούδη που τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Το γεγονός αυτό όμως ανάγκασε τον Ζαχάρωφ να εγκαταλείψει την Αθήνα και να επιστρέψει στην Αγγλία.
Όταν σε πολύ λίγο καιρό αργότερα φονεύθηκε στην Αθήνα από φρουρό κάποιος Καναδός διαρρήκτης κατά την απόδρασή του από τις φυλακές, κάποια εφημερίδα έγραψε ότι ο εν λόγω δραπέτης ήταν ο Ζαχάρωφ. Αυτή η είδηση επανέφερε τον Ζαχάρωφ στην Αθήνα αφενός για ν΄ αποδείξει ότι είναι ζωντανός και αφετέρου να τιμωρήσει τον εκούσιο ή ακούσιο συκοφάντη του που κηλίδωνε άδικα το όνομά του.
Η δεύτερη αυτή επίσκεψη του Ζαχάρωφ στη μικρή τότε Αθήνα έμελλε τελικά να γίνει η λεωφόρος του μεγιστάνα του πλούτου στην Ευρώπη. Μέσω του Σκουλούδη γνωρίστηκε με τον Σουηδό σχεδιαστή όπλων Thorsten Nordenfelt. Έτσι το 1877, ένα μόλις χρόνο μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα, ορίστηκε αντιπρόσωπος της ομώνυμης εταιρείας στα Βαλκάνια.
Επαγγελματικές δραστηριότητες
Η χρονική συγκυρία ήταν ιδανική για πωλήσεις όπλων, μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου το 1878. Μετά τη συγχώνευση των εταιριών Nordenfelt και Maxim, ο Ζαχάρωφ δούλευε πλέον με ποσοστά επί των πωλήσεων. Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος (1897), ο πόλεμος Ιαπωνίας - Κίνας και οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι στην Αφρική ήταν ευκαιρίες, τις οποίες ο Ζαχάρωφ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και οι οποίες του επέφεραν τεράστια κέρδη, αλλά και γνωριμίες σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους. Η τακτική πωλήσεων που ακολουθούσε ήταν εξαιρετικά έξυπνη. Πούλησε στην Ελλάδα υποβρύχιο Nordenfelt, παρουσίασε κατόπιν την αγορά αυτή στην Τουρκία ως απειλή και τις πούλησε δύο. Απευθύνθηκε, τέλος στη Ρωσία και, δημιουργώντας την εντύπωση θαλάσσιου υπερεξοπλισμού νότια της Μαύρης Θάλασσας, πούλησε και σε αυτήν άλλα δύο.
Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ζαχάρωφ κατείχε ήδη εφημερίδα (Excelsior), Τράπεζα (Union Parisienne), αλλά και πρακτορείο τύπου στην Ελλάδα. Μέσω αυτού προπαγάνδισε στο έπακρο την έξοδο της Ελλάδας από την ουδετερότητα και την είσοδό της στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως και νωρίτερα στους Βαλκανικούς Πολέμους, υποστήριξε την Ελλάδα με δάνεια, δωρεάν πολεμικό υλικό, αλλά και αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να χορηγεί στην Ελλάδα 2,5 εκατομμύρια δολάρια για όσο διάστημα παρέμενε στον πόλεμο. Οι Times του Λονδίνου υπολογίζουν τη συνεισφορά του προς τους Συμμάχους σε 50 εκατομμύρια στερλίνες, κανείς δεν μπορεί όμως να υπολογίσει τα κέρδη που αποκόμισε από τον πόλεμο αυτό.
Μετά τη δημοσίευση το 2005 απόρρητων εγγράφων του Foreign Office των ετών 1873-1939, προέκυψαν στοιχεία ότι ο Ζαχάρωφ εργάστηκε ως πράκτορας της Βρετανίας προκειμένου να οδηγήσει την Ελλάδα να μπει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ (Entente) (Βρετανία - Γαλλία - Ρωσία). Για τις υπηρεσίες του αυτές του απονεμήθηκε ο τίτλος του Sir. Σε επιστολή του Ζαχάρωφ προς τον σύνδεσμό του με τον Βρετανό πρωθυπουργό αναφέρει ότι για δωροδοκίες στην Ελλάδα χρειάζονταν 1,5 εκατομ. λίρες Αγγλίας. Με τα χρήματα αυτά θα επιδίωκε να εξαγοράσει 45 Έλληνες βουλευτές. Ο Βρετανός πρωθυπουργός δέχτηκε αυτές τις προτάσεις όπως αναφέρεται σε έγγραφο της 11 Δεκ. 1915 και έδωσε χρήματα στον Ζαχάρωφ μέσω της Barclay's Bank. Με τα χρήματα αυτά ο Ζαχάρωφ χρηματοδότησε, μεταξύ άλλων, την ίδρυση του Εκδοτικού Οίκου των Φιλελευθέρων. Το 1916, επειδή ακόμα δεν είχε επιτευχθεί η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο, πέτυχε νέα Γαλλο-Βρετανική χρηματοδότηση του Κόμματος των Φιλελευθέρων με επιπλέον 5.000.000 δραχμές για προεκλογικά έξοδα. Η κυβέρνηση Βενιζέλου του 1917-1920 τίμησε τον Ζαχάρωφ με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.
Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ζαχάρωφ λέγεται ότι υποστήριξε το Βενιζέλο στη Μικρασιατική εκστρατεία. Αναμείχθηκε επίσης με τη βιομηχανία πετρελαίου, αλλά και με τα ναυπηγεία και τα καζίνα. Χάρη στην προσωπική του γνωριμία με τον Πρίγκηπα Λουδοβίκο Β΄ του Μονακό, αγόρασε το υπό πτώχευση καζίνο της χώρας και κατάφερε να το κάνει πάλι κερδοφόρο.
Πέθανε στο Μόντε Κάρλο το 1936.
Προσωπική ζωή
Η προσωπική του ζωή δεν είναι ευρέως γνωστή. Εικάζεται ότι είχε παντρευτεί μια αγγλίδα (έτσι απέκτησε αγγλικό διαβατήριο), την οποία εγκατέλειψε και συνήψε μακροχρόνιο δεσμό με τη δούκισσα Ντε Βιλλαφράνκα, σύζυγο του φρενοβλαβούς Φρανθίσκο ντε Μπορμπόν, μέλους της βασιλικής οικογενείας των Βουρβόνων της Ισπανίας. Την παντρεύτηκε όταν αυτός πέθανε, αλλά μετά από 18 μήνες πέθανε και αυτή.
Γενικά δεν είχε φίλους και λέγεται ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε εντελώς μόνος.
Κρίσεις
Γενικά ο Ζαχάρωφ θεωρείται ομιχλώδης προσωπικότητα και πολλές πτυχές της μας είναι άγνωστες. Με ατελείωτες γνωριμίες και διασυνδέσεις, κινούνταν μεταξύ διαφθοράς, προπαγάνδας, ευεργεσιών και χρηματισμού, χρησιμοποιώντας ένα ευρύ δίκτυο πληροφοριών, το οποίο είχε στήσει. Οι τέσσερις υπηκοότητές του (οθωμανική, ελληνική, αγγλική, γαλλική) του έδιναν μεγάλη ελευθερία κινήσεων.
Αποκαλούνταν «έμπορος του θανάτου» και «μυστήριο της Ευρώπης» και το όνομά του προκαλούσε δέος. Παρά ταύτα, η Γαλλία του απένειμε το παράσημο του ανώτερου ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής και η Μεγάλη Βρετανία τον έχρισε ιππότη του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Μπαθ (γι' αυτό και αποκαλούνταν Sir Basil). Η Ελλάδα επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου (1917-1920), του απένειμε το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.
Οι ευεργεσίες του περιλάμβαναν:
χορηγίες προς το Ινστιτούτο Παστέρ, που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία
ανάθεση αντισεισμικής μελέτης και στήσιμο νέων κατοικιών για τους σεισμοπαθείς της Κορίνθου
παραχώρηση κτιρίου ιδιοκτησίας του στο Παρίσι για να στεγασθεί η ελληνική πρεσβεία
ενίσχυση της ελληνορθόδοξης κοινότητας Παρισίων
ίδρυση έδρας Αεροπορίας στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης
ανέγερση πολεμικού νοσοκομείου στην πόλη Biarritz στη νοτιοδυτική Γαλλία
χρηματοδότηση έδρας Γαλλικής Λογοτεχνίας που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία στην Οξφόρδη και αγγλικής στη Σορβόννη
Παραπομπές
Πηγές - Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο καθοριστικός ρόλος του Ζαχάρωφ στην απόβαση του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη το 1919 αποδεικνύεται με ανέκδοτα αρχεία στην διδακτορική διατριβή του Δημήτρης Κιτσίκης (Σορβόννη),Propagande et pressions en politique internationale. La Grèce et ses revendications a la Conférence de la Paix, 1919-1920. Paris, Presses Universitaires de France, 1963
Βασίλης Ζαχάρωφ, ο μυστηριώδης Έλληνας της Ευρώπης, ντοκυμαντέρ του Άγγελου Αμπάζογλου
Ενας ευπατρίδης έμπορος... όπλων, άρθρο της Φωτεινής Τομαή στην εφημερίδα Το Βήμα, 27 Αυγούστου 2006
The Merchant of Death - Basil Zaharoff I WHO DID WHAT IN WW1? -- The Great War
Έλληνες βιομήχανοι
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές με επισήμανση
Ιππότες της Λεγεώνας της Τιμής
|
70653
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Εθνικός ύμνος της Γουατεμάλας
|
Ο εθνικός ύμνος της Γουατεμάλας γράφηκε από το Χοσέ Χοακίν Πάλμα (1844-1911) και συνθέτης είναι ο Ραφαέλ Άλβαρες Οβάγιε. Ο ύμνος καθιερώθηκε το 1896 έπειτα από διαγωνισμό που προκηρύχθηκε από την κυβέρνηση. Το 1934 άλλαξαν κάποια μέρη από το Χοσέ Μαρία Μπονίγια.
Ο ύμνος καλείται συχνά λανθασμένα με τίτλο Guatemala Feliz! , από τους πρώτους στίχους του, δεν έχει όμως επίσημο όνομα. Στη χώρα αναφέρεται απλώς ως Himno Nacional (Εθνικός Ύμνος).
Στίχοι στα ισπανικά
¡Guatemala feliz...! que tus aras
no profanen jamás el verdugo;
ni haya esclavos que laman el yugo
ni tiranos que escupan tu faz.
Si mañana tu suelo sagrado
lo amenaza invasión extranjera,
libre al viento tu hermosa bandera
a vencer o a morir llamará.
Ρεφρέν:
Libre al viento tu hermosa bandera
a vencer o a morir llamará;
que tu pueblo con ánima fiera
antes muerto que esclavo será.
De tus viejas y duras cadenas
tu forjaste con mano iracunda
el arado que el suelo fecunda
y la espada que salva el honor.
Nuestros padres lucharon un día
encendidos en patrio ardimiento
y lograron sin choque sangriento
colocarte en un trono de amor.
Ρεφρέν:
Y lograron sin choque sangriento
colocarte en un trono de amor,
que de Patria, en enérgico acento,
dieron vida al ideal redentor.
Es tu enseña pedazo de cielo
en que prende una nube su albura,
y ¡ay de aquel que con ciega locura,
sus colores pretenda manchar!
Pues tus hijos valientes y altivos,
que veneran la paz cual presea,
nunca esquivan la ruda pelea
si defienden su tierra y su hogar.
Ρεφρέν:
Nunca esquivan la ruda pelea
si defienden su tierra y su hogar,
que es tan solo el honor su alma idea
y el altar de la Patria su altar.
Recostada en el Ande soberbio,
de dos mares al ruido sonoro,
bajo el ala de grana y de oro
te adormeces del bello quetzal.
Ave indiana que vive en tu escudo,
paladión que protege tu suelo;
¡ojalá que remonte su vuelo,
más que el cóndor y el águila real!
Ρεφρέν:
¡Ojalá que remonte su vuelo,
más que el cóndor y el águila real,
y en sus alas levante hasta el cielo,
Guatemala, tu nombre inmortal!
Ελληνική μετάφραση (μερική)
Ευτυχισμένη Γουατεμάλα, είθε ο βωμός σου
Ποτέ να μην ποδοπατηθεί από τον τύραννο
Ποτέ να μην χτυπηθούν οι σκλάβοι με τα δεσμά
Ποτέ να μη φτύσουν στο πρόσωπό σου οι τύραννοι
Αν αύριο η ιερή σου γη
Απειληθεί από ξένη επέμβαση
Ελεύθερη στον άνεμο, η ωραία σημαία σου
Θα σε καλέσει στο να νικήσεις ή να σκοτωθείς
Ρεφρέν
Ελεύθερη στον άνεμο, η ωραία σημαία σου
Θα σε καλέσει στο να νικήσεις ή να σκοτωθείς
Αφού ο λαός σου , με την ένθερμη ψυχή τους
Θα προτιμήσει να πεθάνει παρά να υποδουλωθεί
Από τις παλιές και σκληρές σου αλυσίδες
Σφυρηλάτησες, με το οδηγημένο από οργή χέρι,
Το αλέτρι που κάνει γόνιμη τη γη
και το ξίφος που διασφαλίζει την τιμή.
Κάποτε πολέμησαν οι πατέρες μας,
Άναψαν τη φλόγα του πατριωτισμού
Και μπόρεσαν χωρίς αιματηρές συγκρούσεις,
Να σε τοποθετήσουν στο θρόνο της αγάπης.
Και μπόρεσαν χωρίς αιματηρές συγκρούσεις,
Να σε τοποθετήσουν στο θρόνο της αγάπης.
Γιατί το Έθνος μας, με ενεργό συγκατάθεση,
Έδωσε σάρκα στον ιδανικό λυτρωτή.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Escucha y Guarda el Himno Nacional de Guatemala
Εθνικοί ύμνοι
Εθνικά σύμβολα της Γουατεμάλας
|
131012
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B9%20%281682%29
|
Εξέγερση των Στρέλτσι (1682)
|
Ως Εξέγερση των Στρέλτσι του 1682 περιγράφονται οι ταραχές που συνέβησαν στη Μόσχα το Μάιο του 1682 με πρωταγωνιστές τους Στρέλτσι, δηλ. την επίλεκτη φρουρά του Κρεμλίνου. Αιτία υπήρξε η προσπάθεια βογιαρικών κύκλων να προωθήσουν παράνομα στο θρόνο το Μεγάλο Πέτρο μετά το θάνατο του ετεροθαλούς αδελφού του Φιοντόρ Γ'. Η εξέγερση οδήγησε σε ένα ιδιότυπο καθεστώς συμβασιλείας του Πέτρου με τον Ιβάν Ε'.
Προοίμιο
Ο τσάρος Αλέξιος (κυβ. 1645-1676) είχε αποκτήσει τέκνα από δύο γάμους: δεκατρία με τη Μαρία και αργότερα τρία με τη Ναταλία. Τα περισσότερα έπασχαν από κάποια σοβαρότατη ασθένεια και πέθαναν σε βρεφική ή παιδική ηλικία. Τον Αλέξιο διαδέχθηκε ο Φιοντόρ Γ', ο μεγαλύτερος από τους ζώντες γιους του. Αυτός απέκτησε μόνο ένα γιο, ο οποίος πέθανε εννέα ημέρες μετά τη γέννησή του.
Όταν λοιπόν ο Φιοντόρ απεβίωσε (7 Μαΐου 1682) δεν υπήρχε τέκνο για να φορέσει το στέμμα, επομένως η διαδοχή περνούσε στο μεγαλύτερο ζώντα αδελφό του, το δεκαεξάχρονο και ψυχικά διαταραγμένο Ιβάν. Όμως η βογιαρική οικογένεια της Ναταλίας, οι Ναρίσκιν, έπεισε παρασκηνιακά τον πατριάρχη να παρακάμψει τη νόμιμη σειρά του Αλεξίου από τον πρώτο γάμο και να στέψει νέο τσάρο το δικό της Πέτρο (τότε δέκα ετών). Αυτό προκάλεσε την οργή των Μιλοσλάβσκι (η επίσης βογιαρική οικογένεια της Μαρίας), οι οποίοι διέδωσαν πως οι Ναρίσκιν στραγγάλισαν τον Ιβάν για να προωθήσουν τον Πέτρο.
Οι ταραχές
Αμέσως η φήμη του στραγγαλισμού του Ιβάν διαδόθηκε σε όλη την πρωτεύουσα και άνθρωποι των Μιλοσλάβσκι ξεχύθηκαν στους δρόμους. Παράλληλα εκμεταλλεύθηκαν τη δυσαρέσκεια της φρουράς του Κρεμλίνου εναντίον των διοικητών της και την πήραν με το μέρος τους. Στις 21 Μαΐου ένας όχλος μαινόμενων στρατιωτών κατέλαβε το Κρεμλίνο και λιντσάρισε κάποιους βογιάρους και αξιωματικούς, τους οποίους υποψιάζονταν για διαφθορά. Έξι μέρες αργότερα οι εξεγερμένοι επέδραμαν στη βασιλική κατοικία και σκότωσαν (μεταξύ άλλων) τους Κιρίλ και Ιβάν Ναρίσκιν μπροστά στα μάτια του Πέτρου.
Αποτελέσματα
Μπροστά στον κίνδυνο του πλήρους αφανισμού τους, οι Ναρίσκιν αποδέχθηκαν το καλοκαίρι μια συμβιβαστική λύση: νέοι τσάροι ανέλαβαν ταυτόχρονα ο Ιβάν και ο Πέτρος, με τον πρώτο να θεωρείται ότι είχε τα πρωτεία λόγω ηλικίας. Επειδή και οι δύο ήταν ανήλικοι, καθήκοντα βασιλικού επιτρόπου ανέλαβε η 25χρονη αδελφή τους Σοφία Αλεξέγιεβνα (από τον πρώτο γάμο). Τελικά ο Ιβάν δεν άσκησε ποτέ ουσιαστικά καθήκοντα - ακόμα και μετά την ενηλικίωσή του, η Σοφία αποτέλεσε την πραγματική εξουσία στο Ρωσικό Βασίλειο έως την ενηλικίωση του Πέτρου το 1689.
Ιστορία της Ρωσίας
Στρελτσι
|
253580
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1725%20%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BF
|
1725 Κράο
|
Ο Κράο (CrAO) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,229. Ανακαλύφθηκε το 1930 από τον Ρώσο αστρονόμο Γκριγκόρι Νικολάεβιτς Νέουιμιν, που παρατηρούσε από το Σιμέις της Κριμαίας, και πήρε το όνομά του από τα αρχικά γράμματα για το Αστροφυσικό Αστεροσκοπείο της Κριμαίας (Крымская астрофизическая обсерватория), από το οποίο έγινε η ανακάλυψη.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Κράο εκτιμάται σε 22,7 χιλιόμετρα περίπου. Ο Κράο περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 21 ώρες και 27 λεπτά, μια μάλλον αργή περιστροφή για αστεροειδή.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Κραο
|
521743
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ηρόδικος ο Λεοντίνος
|
Ο Ηρόδικος ο Λεοντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ιατρός με καταγωγή από τους Λεοντίνους της Σικελίας που εξάσκησε το επάγγελμά του στην Αθήνα τον 5ο π.Χ. αιώνα. Πατέρας του ήταν ο Χαρμόνιος και αδελφός του ο φιλόσοφος Γοργίας και το όνομά του αναφέρεται από τον Πλάτωνα στους διαλόγους του . Σύμφωνα με κάποιους μελετητές θεωρείται δάσκαλος του Ιπποκράτη.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες ιατροί
|
265400
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%28%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
Εθνική Ελλάδας (χειροσφαίριση γυναικών)
|
Η Εθνική Ελλάδας χειροσφαίρισης γυναικών είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας σε διεθνείς διοργανώσεις. Υπάγεται στην Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος.
Η γυναικεία ομάδα χειροσφαίρισης βρισκόταν στην αφάνεια μέχρι τις παραμονές του 2004, οπότε έγινε προσπάθεια αναδιοργάνωσής της ενόψει της συμμετοχής της στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Στους Ολυμπιακούς αγώνες αντιμετωπίζοντας πολύ ισχυρότερους αντιπάλους δεν κατάφερε να πετύχει κάποια νίκη καταλαμβάνοντας τελικά την 10η θέση (τελευταία).
Έκτοτε δεν είχε καμία συμμετοχή σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Στην τελευταία της συμμετοχή στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος χειροσφαίρισης γυναικών, κατάφερε στην πρώτη φάση να αποκλείσει την ομάδα του Ισραήλ αλλά αποκλείστηκε στην δεύτερη φάση, τερματίζοντας τελευταία στον όμιλό της, έχοντας συμπληρώσει τέσσερις ήττες σε ισάριθμους αγώνες.
Χωρίς διάκριση ήταν και η παρουσία της στους τελευταίους Μεσογειακούς αγώνες του 2009, που τερμάτισε τελευταία στον όμιλό της και αποκλείστηκε.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελληνική Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης
ΕΛλάδα
Γυναικες
Εθνικές αθλητικές ομάδες της Ελλάδας
|
314924
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD%20%CE%9C%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD
|
Αλέν Μιμούν
|
Ο Αλέν Μιμούν (Alain Mimoun, 1 Ιανουαρίου 1921 - 27 Ιουνίου 2013) ήταν Γάλλος δρομέας και Ολυμπιονίκης του μαραθώνιου.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε με το όνομα Ali Mimoun Ould Kachaστο arrondissement του Maïder στην πόλη Τελάγκ (Telagh), στην τότε γαλλική Αλγερία. Εξαιτίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχασε πολλούς αγώνες, καθώς πολέμησε εκεί. Μετά τον πόλεμο αναδείχθηκε πρωταθλητής Γαλλίας στα 5 χλμ και στα 10 χλμ.
Ολυμπιακοί Αγώνες
Ο Τσέχος Εμίλ Ζάτοπεκ εμπόδισε το δρόμο του Μιμούν από το να κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και του 1952. Ο Μιμούν κέρδισε αργυρά μετάλλια στα 10.000μ το 1948 και το 1952 και ένα ακόμα ασημένιο μετάλλιο στα 5.000μ το 1952. Η δεύτερη θέση που κέρδισε πίσω από το Ζάτοπεκ συνετέλεσε στο να του δοθεί το παρατσούκλι "Η σκιά του Ζάτοπεκ." Τελικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956 ο Γάλλος κατάφερε να κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο στο μαραθώνιο στη Μελβούρνη, όπου ο Ζάτοπεκ τερμάτισε στην 6η θέση.
Ο Μιμούν εντάχθηκε στην εθνική ομάδα στίβου της Γαλλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη. Κέρδισε το τελευταίο του εθνικό πρωτάθλημα το 1966, 20 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση.
Το στάδιο του στίβου στην πόλη Μπιγκά (Bugeat), στη Γαλλία φέρει το όνομά του.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία και στατιστικά στο Sports-reference.com
Γάλλοι Ολυμπιονίκες
Αθλητές του στίβου στους Μεσογειακούς Αγώνες 1951
Αθλητές του στίβου στους Μεσογειακούς Αγώνες 1955
|
169947
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%202010
|
Θάνατοι τον Μάρτιο του 2010
|
Θάνατοι που έλαβαν χώρα το Μάρτιο του 2010 σε όλο τον κόσμο.
1η Μαρτίου
Βλαντιμίρ Ιλιούσιν, 82, Ρώσος πιλότος. (γερμανικά)
Γιώργος Ματσκανίδης, 77, Έλληνας αθλητής του στίβου, ο οποίος διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΓΑΣ και μέλος της εθνικής ομάδας.
Κρίστιαν Ντίγκμπι, 32, Βρετανός τηλεοπτικός παρουσιαστής και σκηνοθέτης (To Buy or Not to Buy).
Ρουθ Κλίγκμαν, 80, ζωγράφος, μοντέλο του Τζάκσον Πόλοκ, η μoναδική που είχε επιβιώσει από το τροχαίο δυστύχημα του 1956, όπου σκοτώθηκε ο ζωγράφος.
2 Μαρτίου
Σγιεντ Αλί, 67, Ινδός χρυσός Ολυμπιονίκης (1964) του χόκεϊ επί χόρτου.
Φρανσίσκο Άντα, 75, πολιτικός από τις Βόρειες Μαριάνες, πρώτος Αντικυβερνήτης (1978-82) στα νησιά.
Πολ Ντρέιτον, 70, Αμερικανός χρυσός και ασημένιος (1964) Ολυμπιονίκης του στίβου.
Ουίνστον Τσόρτσιλ, 69, Βρετανός πολιτικός, βουλευτής του Στρέτφορντ (1970–1983) και του Ντέιβιχαλμ (1983–1997), εγγονός του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, από καρκίνο του προστάτη.
3 Μαρτίου
Κιθ Αλεξάντερ, 53, Βρετανός προπονητής ποδοσφαίρου και παλιός ποδοσφαιριστής , της ομάδας Μάκλσφιλντ, από ανεύρυσμα του εγκεφάλου.
Ηλίας Δημητρίου, Έλληνας αντιδήμαρχος του Δήμου Ωρωπίων, αιφνίδιος θάνατος.
Μόμο Καπόρ, 72, Σέρβος συγγραφέας ζωγράφος και δημοσιογράφος.
Τζον Στρομέγιερ, 85, Αμερικανός δημοσιογράφος, βραβευμένος με Πούλιτζερ.
Όλεγκ Τιούριν, 72, Ρώσος χρυσός Ολυμπιονίκης (1964) της κωπηλασίας. . (ρωσικά)
Μιχάλης Τούμπουρος, 51, πυρηνικός ιατρός, στιχουργός και μουσικοσυνθέτης, σκοτώνεται σε τροχαίο.
Μάικλ Φουτ, 96, Βρετανός πολιτικός, ηγέτης του Εργατικού Κόμματος (1980–1983).
4 Μαρτίου
Βλαντισλάβ Αρτζίνμπα, 64, Γεωργιανός πολιτικός, αυτονομιστής πρόεδρος της Αμπχαζίας (1994–2005).
Τετσούο Κόντο, 80, Ιάπωνας πολιτικός, υπουργός εργασίας (1991–1992).
Μπάμπης Λυκούδης, Έλληνας αγωνιστής και διανοούμενος της αριστεράς.
Ρον Μπανκς, 58, Αμερικανός τραγουδιστής, μέλος του συγκροτήματος The Dramatics, από καρδιακή προσβολή.
Ζοακίμ Φιούζα, 102, Πορτογάλος ιστιοπλόος, Ολυμπιονίκης (χάλκινο μετάλλιο το 1952 στην κατηγορία Σταρ). (πορτογαλικά)
5 Μαρτίου
Τσαρλς Μπ. Πιρς, 71, Αμερικανός σκηνοθέτης (The Legend of Boggy Creek).
6 Μαρτίου
Εντούρανς Αϊντάχορ, 25, Νιγηριανός ποδοσφαιριστής.
Μαρκ Λίνκους, 47, Αμερικανός μουσικός (μέλος του συγκροτήματος Sparklehorse), αυτοκτονία.
7 Μαρτίου
Νιούτον Κουλούντου, 61, Κενυάτης πολιτικός, υπουργός εργασίας (2006–2008).
Νταίζη Μπέιλι, 113, Αμερικανίδα υπεραιωνόβια, 4ο γηραιότερο πρόσωπο στον κόσμο.
Σερ Κένεθ Ντόβερ, 89, Βρετανός ελληνιστής, πρόεδρος της Βρετανικής Ακαδημίας (1978–1981).
Μαίρη Ζοζεφίν Ρέι, 114, Αμερικανίδα (καναδικής καταγωγής) υπεραιωνόβια, 2ο γηραιότερο πρόσωπο στον κόσμο.
Ρόμπσον Ρότσα Κόστα, 23, Βραζιλιάνος παίκτης ποδοσφαίρου σάλας, από αιμορραγικό σοκ, έπειτα από τραυματισμό σε αγώνα.
8 Μαρτίου
Γκι Λαπεμπί, 93, Γάλλος χρυσός Ολυμπιονίκης (1936, δύο χρυσά και ένα αργυρό μετάλλιο) της ποδηλασίας δρόμου. (γερμανικά)
9 Μαρτίου
Χένρι Γουίτενμπεργκ, 91, Αμερικανός Ολυμπιονίκης (1948, χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία ελαφρών βαρέων βαρών και αργυρό μετάλλιο στην ίδια κατηγορία το 1952) της πάλης.
Ζαν Κερεμπέλ, 91, Γάλλος Ολυμπιονίκης του στίβου (αργυρό μετάλλιο στην σκυταλοδρομία 4Χ400μ. το 1948).
Νταβίντ Κίμχε, 82, Ισραηλινός διπλωμάτης και κατάσκοπος της Μοσάντ (1953–1980), ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρα, επί προεδρίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Γκιόργκι Κονσταντίν, 77, Ρουμάνος ποδοσφαιριστής και προπονητής. (ρουμανικά)
Ντουλμάτιν, 39, Ινδονήσιος εξτρεμιστής σχεδιαστής των πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων του Μπαλί το 2002, σκοτώνεται με όπλο, σε έφοδο του στρατού.
Κώστας Φανταίος, Κύπριος ποδοσφαιριστής, ο πρώτος τερματοφύλακας του Απόλλωνα Λεμεσού την εποχή της ίδρυσης της ομάδας.
Ντόρις Χάντοκ, 100, Αμερικανίδα πολιτική ακτιβίστρια.
10 Μαρτίου
Χούλια Ουρκίντι, 84, Βολιβιανή η οποία είχε εμπνεύσει τον Μάριο Βάργκας Γιόσα να γράψει το μυθιστόρημα Η Θεία Χούλια και ο Σεναριογράφος και παντρεύτηκε τον διασημότερο Περουβιανό συγγραφέα.
Σεΐχης Μοχάμεντ Σάγεντ Ταντάουι, 81, Αιγύπτιος κληρικός, μεγάλος ιμάμης του Αλ-Άζχαρ, από καρδιακή προσβολή.
Ντόροθι Τζέινις, 100, Αμερικανίδα ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου.
Μίκι Τζόουνς, 63, Βρετανός τραγουδιστής και κιθαρίστας, του συγκροτήματος (Man).
Λέσλι Φάινερ, 89, Βρετανός δημοσιογράφος, ανταποκριτής της ελληνικής εφημερίδας "Η Καθημερινή" στην Ουάσιγκτον τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Κόρι Χέιμ, 38, Καναδός ηθοποιός (The Lost Boys, License to Drive).
Τιμ Χόλαντ, 79, Αμερικανός παγκόσμιος πρωταθλητής στο τάβλι (1968-1973).
11 Μαρτίου
Χανς βαν Μίρλο, 78, Ολλανδός πολιτικός, υπουργός εξωτερικών (1994–1998), ιδρυτής του πολιτικού κόμματος D66.
Πολ Ντάνλοπ, 90, Αμερικανός συνθέτης μουσικής για ταινίες ο οποίος επιμελήθηκε τη μουσική σε πολλές ταινίες από το Τρίο Στούτζες.
Τουρχάν Σελτσούκ, 88, Τούρκος γελοιογράφος, ο οποίος θεωρείται "πατέρας" της τουρκικής γελοιογραφίας.
12 Μαρτίου
Μπομπ Άτερσλεϊ, 76, Καναδός αργυρός Ολυμπιονίκης (1960) στο χόκεϊ επί πάγου.
Φατίμα Μέερ, 81, Νοτιαφρικανή πανεπιστημιακός, βιογράφος του Νέλσον Μαντέλα.
Μιγκέλ Ντελίμπες, 89, Ισπανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και λόγιος. (ισπανικά)
13 Μαρτίου
Σερ Μάικλ Άνγκους, 79, Βρετανός επιχειρηματίας, πρόεδρος της Unilever (1986–1992).
Κωστής Κολώτας, 76, Κύπριος μελετητής του θεάτρου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός, καθηγητής στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου.
Ζαν Φερά, 79, Γάλλος πολιτικοποιημένος τραγουδιστής.
Χε Πινγκπίνγκ, 22, Κινέζος που το 2008 είχε καταλάβει τη θέση του πιο κοντού ανθρώπου στον κόσμο, στο βιβλίο Γκίνες (με ύψος 74,6 εκατοστά).
14 Μαρτίου
Πάνος Γλυκοφρύδης, 80, Έλληνας σκηνοθέτης (Γιάννης και Μαρία, Με τη λάμψη στα μάτια).
Πίτερ Γκρέιβς, 83, Αμερικάνος ηθοποιός, ο οποίος έγινε γνωστός από τον ρόλο του στην τηλεοπτική σειρά Mission: Impossible και από την ταινία Airplane.
Τζάνετ Σίμσον, 65, Βρετανίδα Ολυμπιονίκης του στίβου (χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ100μ. το 1964, χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στα 4Χ400μ. το 1969).
15 Μαρτίου
Νταν Άτσεν, 51, Καναδός κιθαρίστας ( του συγκροτήματος Junkhouse), από καρδιακή προσβολή.
Σωτήρης Ζακαπίδας, 97, Έλληνας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίστηκε στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης για 20 χρόνια πετυχαίνοντας 180 γκολ.
Ασόκ Κουμάρ, 53, Βρετανός πολιτικός, βουλευτής του Λανγκμπορο (Langbaurgh) (1991–1992) και του νότιου Μίντλσμπρο και ανατολικού Κλίβελαντ από το 1997.
16 Μαρτίου
Φίλιπ Καπισόντα, 22, χειροσφαιριστής και φωτομοντέλο από το Μαυροβούνιο, αυτοκτονεί με όπλο μετά την εκτέλεση της συντρόφου του από τον ίδιο.
Ξένιγια Παϊτσίν, 32, Σερβίδα τραγουδίστρια και χορεύτρια, σκοτώνεται από τον σύντροφό της, Καπισόντα.
Χερμπ Κοέν, 66, Αμερικανός μάνατζερ του Φρανκ Ζάπα.
17 Μαρτίου
Γουέιν Κόλετ, 60, Αφροαμερικανός Ολυμπιονίκης (1972) του στίβου, ο οποίος κατέκτησε ασημένιο μετάλλιο στα 400 μ.
Χ. Μ. Κουτούκας, 72, Έλληνας θεατρικός παραγωγός στις ΗΠΑ.
Άλεξ Τσίλτον, 59, Αμερικανός μουσικός (των συγκροτημάτων Big Star, The Box Tops), από καρδιακή προσβολή.
18 Μαρτίου
Γουίλιαμ Γουλφ, 86, Σκωτσέζος πολιτικός, πρόεδρος του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας (1969–1979).
Κονσταντίν Ερεμένκο, 39, Ρώσος ποδοσφαιριστής σάλας , πρωταθλητής Ευρώπης (1999), από καρδιακή προσβολή.
Πακ Ναμ-τζι, 76, Βορειοκορεάτης οικονομικός αξιωματούχος, εκτελείται για "σκόπιμη ζημία στην οικονομία της χώρας του". (ανακοίνωση θανάτου την ημερομηνία αυτή)
Φες Πάρκερ, 85, Αμερικανός ηθοποιός (γνωστός από τις τηλεοπτικές σειρές Davy Crockett και Daniel Boone).
19 Μαρτίου
Θανάσης Γκόβας, 78, Έλληνας δημοσιογράφος, ο οποίος εργάστηκε κυρίως στον πελοποννησιακό Τύπο.
Μπιλ Μακιντάιρ, 80, Αμερικανός ηθοποιός (Dallas).
Ελπίδα Μοσχοπούλου, 110, Ελληνίδα υπεραιωνόβια, η γηραιότερη γυναίκα στην Κεφαλονιά όσο ήταν εν ζωή.
Καλλιόπη Παΐσιου, 86, Ελληνίδα παρουσιάστρια του ραδιοφώνου της ΕΡΤ, η φωνή που έλεγε την ώρα στον ΟΤΕ επί πολλές δεκαετίες, σκοτώνεται από τον σύζυγό της, ο οποίος στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
Ραούλ ντε λα Τόρε, 72, Αργεντινός σκηνοθέτης (Φτωχή Πεταλούδα, Φούνες, ένας μεγάλος έρωτας). (ισπανικά)
20 Μαρτίου
Στιούαρτ Γιούντολ, 90, Αμερικανός πολιτικός, υπουργός εσωτερικών (1961–1969).
Λιζ Κάρπεντερ, 89, Αμερικανίδα συγγραφέας και φεμινίστρια.
Γκιρίγια Πρασάντ Κοϊράλα, 85, πολιτικός του Νεπάλ, τετράκις πρωθυπουργός (1991-1994, 1998-99, 2000-01, 2006-08) και προσωρινός πρόεδρος (2007-08).
Σπύρος Ράσης, 65, Έλληνας πανεπιστημιακός, καθηγητής κοινωνιολογίας και Ιστορίας της Εκπαίδευσης.
21 Μαρτίου
Βόλφγκανγκ Βάγκνερ, 90, Γερμανός επί 57 χρόνια διευθυντής του Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ και εγγονός του θρυλικού συνθέτη της όπερας, Ρίχαρτ Βάγκνερ.
Αρχιμανδρίτης Μωϋσής, 87, ηγούμενος της αγίας μεγάλης λαύρας του Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος.
Ρόι Στέινφορτ, 88, Αμερικανός δημοσιογράφος, αντιπρόεδρος του Associated Press.
22 Μαρτίου
Οζχάν Καναϊντίν, 67, Τούρκος καλαθοσφαιριστής, πρόεδρος της Γαλατά Σαράι (2002–2008). (τουρκικά)
Λάκης Μιχαηλίδης, 78, Έλληνας θεατρικός συγγραφέας.
Σερ Τζέιμς Μπλακ, 85, Βρετανός γιατρός, βραβευμένος με Νόμπελ Ιατρικής (1988).
Εμίλ Σουλτς, 71, Γερμανός αργυρός Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας (το 1964, στα μεσαία βάρη) (γερμανικά)
Στέλιος Τουρκομένης, 64, Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής
23 Μαρτίου
Δημήτρης Λιοσάτος, 58, Έλληνας μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Βόλεϊ και ποιητής .
Γίρο Ναγκασάοουα, 78, Ιάπωνας πρωταθλητής της κολύμβησης, κάτοχος 5 παγκοσμίων ρεκόρ και προπονητής.
24 Μαρτίου
Κόλιν Κέι Χάτσινς, 83, Αμερικανίδα ηθοποιός, Μις Αμερική το 1952.
Ρόμπερτ Κουλπ, 79, Αμερικανός ηθοποιός (Εγώ, ο Κατάσκοπος, The Greatest American Hero, Everybody Loves Raymond), έπειτα από πτώση.
Τζόνι Μαέστρο, 70, Αμερικανός τραγουδιστής (The Crests, The Brooklyn Bridge), από καρκίνο.
Τζιμ Μάρσαλ, 74, Αμερικανός φωτογράφος μουσικής.
Έλενα Ταΐροβα, 18, Ρωσίδα πρωταθλήτρια του σκάκι, γκραντ μάστερ στις γυναίκες και διεθνής μάστερ, έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια.
Γιώργος Φίλιας, Έλληνας διευθυντής της περιφερειακής διεύθυνσης της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων (ΣΔΟΕ), έπειτα από καρδιακό επεισόδιο.
25 Μαρτίου
Αλμπέρτο Αρόγιο, 94, Πορτορικανός, ο άνθρωπος που «επινόησε» το τζόγκινγκ στο Σέντραλ Παρκ, που σήμερα έχει γίνει πλέον μαζική τελετουργία.
Στούρε Λίνερ, 93, Σουηδός διπλωμάτης, καθηγητής και ελληνιστής.
Ελιζάμπετ Νοέλε-Νόιμαν, 93, Γερμανίδα πολιτική επιστήμονας. (γερμανικά)
26 Μαρτίου
Αχμέντ μπιν Ζαγιέντ αλ Ναχγιάν, 41, επιχειρηματίας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, διευθυντή της Αρχής Επενδύσεων του Άμπου Ντάμπι (ADIA), σκοτώνεται σε δυστύχημα με ανεμόπτερο στο Μαρόκο.
27 Μαρτίου
Καίσαρ Αλεξόπουλος, 101, Έλληνας ακαδημαϊκός, μέλος της ομάδας ΒΑΝ για την πρόβλεψη των σεισμών.
Βασίλι Σμίσλοβ, 89, Ρώσος γκραντ μάστερ στο σκάκι, παγκόσμιος πρωταθλητής (1957–1958).
Ντικ Τζιορντάνο, 77, Αμερικανός κομίστας και εκδότης (Batman).
28 Μαρτίου
Χερμπ Έλις, 88, Αμερικανός κιθαρίστας της τζαζ.
Ντερλίς Φλορεντίν, 26, Παραγουανός ποδοσφαιριστής, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα. (ισπανικά)
29 Μαρτίου
Έλιοτ Γουιλέσνκι, 66, Αμερικανός τραγουδοποιός, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων το τραγούδι Got To Be There, του Μάικλ Τζάκσον.
Μαρσέλ Κοσμά, 99, Γάλλος Ολυμπιονίκης (1936, χάλκινο μετάλλιο στην τετράκωπο) της κωπηλασίας.
Τζένε Λάνγκχαουτ, 91, Ολλανδός Ολυμπιονίκης (χάλκινο μετάλλιο το 1948 στο ομαδικό) του χόκεϊ επί χόρτου.
30 Μαρτίου
Τόμας Άνγκοουβ, 92, Αυστραλός οινοποιός, εφευρέτης της θήκης για κρασιά (wine cask).
Ντέιβιντ Μιλς, 48, Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος (NYPD Blue, The Corner, Kingpin), από ανεύρυσμα στον εγκέφαλο.
31 Μαρτίου
Κάρες Χένρι, 44, Αμερικανός μάνατζερ της Μαντόνα, αυτοκτονία με σφαίρα.
03
|
160021
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Διονύσης Γραμμένος
|
Ο Διονύσης Γραμμένος (γενν. 1989, Κέρκυρα) είναι Έλληνας κλαρινετίστας και διευθυντής ορχήστρας. Η πρώτη του μεγάλη διεθνής επιτυχία πραγματοποιήθηκε το 2008, κερδίζοντας το Χρυσό Μετάλλιο στον Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Νέων Μουσικών της EBU και τον τίτλο του «Ευρωπαίου Νέου Μουσικού της Χρονιάς», συμπράττοντας με τη Vienna Symphony Orchestra στην τελετή έναρξη του Φεστιβάλ της Βιέννης, μπροστά σε κοινό 50.000 θεατών και σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση σε περισσότερες από 20 χώρες. Σημειώνεται πως είναι ο πρώτος μουσικός πνευστού οργάνου στην ιστορία του διαγωνισμού που έλαβε τον τίτλο αυτό.
Εμφανίζεται τακτικά στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές όπως το Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, Berliner Philharmoniker, Amsterdam Concertgebouw, Barbican Center του Λονδίνου, Vienna Konzerthaus και Cité de la musique στο Παρίσι, αλλά και σε ζωντανές συναυλίες για το BBC Radio-3, Bavarian Radio και ORF της Αυστρίας.
Έκανε το ντεμπούτο του ως αρχιμουσικός σε ηλικία 21 ετών με την Vienna Chamber Orchestra και έκτοτε έχει διευθύνει ορχήστρες όπως η Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz, Festival Strings Lucerne, Malta Philharmonic Orchestra, Vienna Young Philharmonic Orchestra και Hofer Symphoniker, ενώ για τη φετινή σεζόν είναι προσκεκλημένος αρχιμουσικός των Canadian Opera Company στο Τορόντο, National Youth Orchestra of Scotland και Thailand Philharmonic Orchestra. Ο Διονύσης Γραμμένος μαθήτευσε κοντά στους Bernard Haitink και Christoph Eschenbach και πρόσφατα ήταν ο πρώτος Έλληνας αρχιμουσικός που κλήθηκε να συμμετάσχει στο Αspen Music Festival, στις ΗΠΑ.
Έχει τιμηθεί με το παγκόσμιο βραβείο Τέχνης «Leonardo da Vinci», το βραβείο “Rising Star” της ECHO και το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών. Ηχογραφεί για τις εταιρείες Warner Classics και naïve.
Πηγές
Ελευθεροτυπία, Ένας Κερκυραίος στην κορυφή της Ευρώπης, 12 Μαΐου 2008.
Διονύσης Γραμμένος στην «Κ»: Η χώρα έχει ανεκμετάλλευτα ταλέντα, 18 Φλεβάρη 2019
Η Καθημερινή: Για πρώτη φορά Ελληνας μαέστρος στο Ασπεν, 20 Απριλίου 2016
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Γραμμενος
Απόφοιτοι του Ωδείου Αθηνών
|
544403
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9DHO2
|
ΝHO2
|
Ο γενικός χημικός τύπος NHO2 μπορεί να αναφέρεται στα ακόλουθα δύο (2) ισομερή:
Νιτρώδες οξύ, με ημισυντακτικό τύπο HNO2 και αριθμό CAS 7782-77-6.
Διοξαζιριδίνη, με γραμμικό τύποκαι αριθμό CAS 67394-35-8.
Αποσαφηνίσεις χημικών τύπων
|
399489
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%A3%CE%9A%CE%91%20%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84
|
ΟΣΚΑ Φουτ
|
Η ΟΣΚΑ Φουτ είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Ανταναναρίβο, Μαδαγασκάρη. Έδρα της ομάδας είναι το Mahamasina Stadium, χωρητικότητας 22000 θεατών. Συμμετέχει στην THB Champions League. Έχει κατακτήσει 1 πρωτάθλημα και ένα 1 κύπελλο Μαδαγασκάρης, και τα δύο το 2005.
Ποδοσφαιρικές ομάδες Μαδαγασκάρης
|
766749
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%20%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD-%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AC
|
Λε Κονταμίν-Μονζουά
|
Το Λε Κονταμίν-Μονζουά (γαλλικά: Les Contamines-Montjoie, ) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Άνω Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κονταμινάρ (γαλλικά: Contaminards).
Παραπομπές
Κοινότητες της Άνω Σαβοΐας
|
34052
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B1%20%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κορόνα Ισλανδίας
|
Η Ισλανδική Κορόνα είναι το νόμισμα της Ισλανδίας. Η ισλανδική ονομασία είναι "króna", ο πληθυντικός του είναι "krónur" και διαιρείται σε 100 άουραρ (ενικός: έυριρ). Στην πράξη δεν κυκλοφορούν οι υποδιαιρέσεις τις κορόνας. Ο κωδικός ISO 4217 είναι ISK.
Ιστορία
Η κορόνα είναι νόμισμα της Ισλανδίας από το 1918, οπότε διαλύθηκε η Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση μεταξύ Δανίας, Σουηδίας και Νορβηγίας, ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ισλανδία απέκτησε αυτονομία από τη Δανία (πλήρη ανεξαρτησία απέκτησε το 1944).
Οικονομική κρίση 2008
Το φθινόπωρο του 2008 η κορόνα συμπαρασύρθηκε στη δίνη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η Ισλανδία εισήγαγε επείγουσα νομοθεσία και δόθηκαν στην κυβέρνηση ενισχυμένες εξουσίες επί του τραπεζικού τομέα, ενώ κλειδώθηκε προσωρινά και η ισοτιμία της κορόνας έναντι του ευρώ (131 κορόνες προς 1 ευρώ). Νωρίτερα, είχε δεχτεί ισχυρή επίθεση από κερδοσκόπους. Η Ρωσία φερόταν έτοιμη να παράσχει δάνειο ύψους 4 δισ. ευρώ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κεντρική Τράπεζα της Ισλανδίας
Νομίσματα
Οικονομία της Ισλανδίας
Νομίσματα της Ευρώπης
|
1109
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1929
|
1929
|
Η παρούσα σελίδα αφορά το έτος 1929 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
6 Ιανουαρίου - Ο βασιλιάς Αλέξανδρος των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων αναστέλλει το σύνταγμα της χώρας του (Δικτατορία της 6ης Ιανουαρίου).
17 Ιανουαρίου - Ο Ποπάι κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε κόμικ.
20 Ιανουαρίου - Προβάλλεται στους κινηματογράφους Ο Ληστής της Αριζόνας, η πρώτη μεγάλου μήκους ομιλούσα ταινία που γυρίστηκε σε εξωτερικούς χώρους.
31 Ιανουαρίου - Εξορίζεται από τη Σοβιετική Ένωση ο Λέων Τρότσκι.
14 Φεβρουαρίου - Η Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου: Επτά άτομα, έξι εκ των οποίων ήταν γκάνγκστερ αντίπαλοι της συμμορίας του Αλ Καπόνε, δολοφονούνται στο Σικάγο.
26 Φεβρουαρίου - Ο Αμερικανός πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ υπογράφει εκτελεστικό διάταγμα για την ίδρυση του εθνικού πάρκου Γκραντ Τέτον στο Ουαϊόμινγκ.
13 Απριλίου - Μεγάλη πυρκαγιά καταστρέφει την συνοικία Ταταύλα στην Κωνσταντινούπολη.
21 Απριλίου - Διεξάγονται γερουσιαστικές εκλογές στην Ελλάδα, στις οποίες νικά το Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου.
16 Μαΐου - Λαμβάνει χώρα στο Χόλυγουντ η πρώτη τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ.
2 Ιουνίου - Ο Παύλος Κουντουριώτης εκλέγεται πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
7 Ιουνίου - Επικυρώνεται η συνθήκη του Λατερανού, με την οποία ιδρύεται το Βατικανό.
23 Ιουλίου - Η φασιστική κυβέρνηση στην Ιταλία απαγορεύει τη χρήση ξένων λέξεων.
7 Αυγούστου - Ιδρύεται στο Ηράκλειο Κρήτης ο Γ.Σ. Εργοτέλης.
3 Οκτωβρίου - Το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων μετονομάζεται σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας.
7 Οκτωβρίου - Ο Φώτιος Β΄ γίνεται Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
24 Οκτωβρίου - "Μαύρη Πέμπτη": Κραχ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
7 Νοεμβρίου - Ανοίγει για το κοινό το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.
18 Νοεμβρίου - Σεισμός μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, στα ανοικτά των νότιων ακτών της Νέας Γης στον Ατλαντικό Ωκεανό, καταστρέφει 12 υποθαλάσσια υπερατλαντικά τηλεγραφικά καλώδια και ενεργοποιεί τσουνάμι.
24 Δεκεμβρίου - Απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Αργεντινής Ιπόλιτο Ιριγόγιεν.
27 Δεκεμβρίου - Ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν διατάζει την εξάλειψη των κουλάκων.
Γεννήσεις
3 Ιανουαρίου - Σέρτζιο Λεόνε, Ιταλός σκηνοθέτης
8 Ιανουαρίου - Δημήτρης Σαραντάκος, Έλληνας συγγραφέας
15 Ιανουαρίου - Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αμερικανός πολιτικός αγωνιστής
23 Ιανουαρίου - Αλέκος Ζαρταλούδης, Έλληνας ηθοποιός
31 Ιανουαρίου - Ρούντολφ Μέσμπαουερ, Γερμανός φυσικός
2 Φεβρουαρίου - Τζορτζ Μπαντ, Βρετανός ορειβάτης
10 Φεβρουαρίου - Χάλγκεϊρ Μπρέντεν, Νορβηγός χιονοδρόμος
14 Φεβρουαρίου - Βικ Μόροου, Αμερικανός ηθοποιός
17 Φεβρουαρίου - Αλεχάντρο Χοδορόφσκι, Χιλιανός καλλιτέχνης
23 Φεβρουαρίου - Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β΄
23 Φεβρουαρίου - Γεώργιος Ρωμοσιός, Έλληνας αστυνομικός
1 Μαρτίου - Γκεόργκι Μάρκοφ, Βούλγαρος συγγραφέας
3 Μαρτίου - Νίκος Μαμαγκάκης, Έλληνας συνθέτης
7 Μαρτίου - Λαβίτι Στάουτ, πολιτικός από τις Βρετανικές Παρθένους Νήσους
8 Μαρτίου - Ήβη Καμάργο, Βραζιλιάνα τηλεοπτική παρουσιάστρια, ηθοποιός και τραγουδίστρια
9 Μαρτίου - Ζιλούρ Ραχμάν, πρόεδρος του Μπανγκλαντές
11 Μαρτίου - Γεώργιος Σαββίδης, Έλληνας φιλόλογος
13 Μαρτίου - Πάεκ Ναμ Σουν, Βορειοκορεάτης πολιτικός
17 Μαρτίου - Πίτερ Μπέργκερ, Αυστριακός κοινωνιολόγος
19 Μαρτίου - Τίνα Λιβανού, Ελληνίδα κοσμική
21 Μαρτίου - Γκαλένο Φέρι, Ιταλός εικονογράφος
29 Μαρτίου - Λέναρτ Μέρι, Εσθονός πολιτικός
Μάρτιος - Αριστείδης Τσιπλάκος, Έλληνας πολιτικός
1 Απριλίου - Μίλαν Κούντερα, Τσέχος συγγραφέας
6 Απριλίου - Χρήστος Σαρτζετάκης, Έλληνας δικαστικός και πολιτικός
7 Απριλίου - Μπομπ Ντενάρ, Γάλλος μισθοφόρος
8 Απριλίου - Ζακ Μπρελ, Βέλγος τραγουδοποιός
22 Απριλίου - Δημήτρης Μαρωνίτης, Έλληνας φιλόλογος
29 Απριλίου - Βάλτερ Κεμπόβσκι, Γερμανός συγγραφέας
1 Μαΐου - Ραλφ Ντάρεντολφ, Γερμανός κοινωνιολόγος
4 Μαΐου - Όντρεϊ Χέπμπορν, Βρετανή ηθοποιός
10 Μαΐου - Αντονίν Μαγιέ, Καναδή συγγραφέας
15 Μαΐου - Άντριου Μπερτιέ, Άγγλος πρίγκιπας και μέγας μάγιστρος του Κυρίαρχου Στρατιωτικού Τάγματος της Μάλτας
17 Μαΐου - Άνα Μαρία, πολιτικός από το Ελ Σαλβαδόρ
19 Μαΐου - Μιχάλης Αδάμης, Έλληνας συνθέτης
20 Μαΐου - Θόδωρος Κατσαδράμης Έλληνας ηθοποιός
2 Ιουνίου - Κεν Μακ Γκρέγκορ, Αυστραλός αντισφαιριστής
4 Ιουνίου - Κάρολος Παπούλιας, Έλληνας πολιτικός
8 Ιουνίου - Γκαστόνε Μοσκίν, Ιταλός ηθοποιός
12 Ιουνίου - Άννα Φρανκ, Γερμανίδα χρονογράφος, θύμα του ολοκαυτώματος
16 Ιουνίου - Σαμπάχ αλ-Άχμαντ αλ-Τζαμπρ αλ-Σαμπάχ, εμίρης του Κουβέιτ
17 Ιουνίου - Τιγκράν Πετροσιάν, Σοβιετικός σκακιστής
18 Ιουνίου - Γιούργκεν Χάμπερμας, Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος
29 Ιουνίου - Οριάνα Φαλάτσι, Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας
2 Ιουλίου - Ιμέλντα Μάρκος, Φιλιππινέζα πολιτικός
18 Ιουλίου - Screamin' Jay Hawkins, Αμερικανός τραγουδιστής
28 Ιουλίου - Ζακλίν Μπουβιέ Κένεντι Ωνάση, πρώτη κυρία των Η.Π.Α.
15 Αυγούστου - Θεόδωρος Δημήτριεφ, Έλληνας ηθοποιός
15 Αυγούστου - Γεώργιος Ρουμπάνης, Έλληνας αθλητής
15 Αυγούστου - Αντώνης Παραγυιός Έλληνας ποδοσφαιριστής
24 Αυγούστου - Γιάσερ Αραφάτ, Παλαιστίνος ηγέτης
1 Σεπτεμβρίου - Μαντ Ντογκ Βασόν, Καναδός παλαιστής
1 Σεπτεμβρίου - Κώστας Πασχάλης, Έλληνας βαρύτονος
15 Σεπτεμβρίου - Μάρεϋ Γκελ-Μαν, Αμερικανός φυσικός
23 Σεπτεμβρίου - Βίκτωρ Σαριγιαννίδης, Ρώσος αρχαιολόγος
19 Οκτωβρίου - Λίτσα Φωκίδου, Ελληνίδα δημοσιογράφος
21 Οκτωβρίου - Ούρσουλα Λε Γκεν, Αμερικανίδα συγγραφέας
22 Οκτωβρίου - Λεβ Γιασίν, Ρώσος ποδοσφαιριστής
29 Οκτωβρίου - Γεβγκένι Πριμακόφ, Ρώσος πολιτικός
31 Οκτωβρίου - Μπαντ Σπένσερ, Ιταλός ηθοποιός
4 Νοεμβρίου - Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος
4 Νοεμβρίου - Πολ Βανς, Αμερικανός τραγουδοποιός
5 Νοεμβρίου - Ράλλης Κοψίδης, Έλληνας ζωγράφος
6 Νοεμβρίου - Τζουν Σκουίμπ, Αμερικανίδα ηθοποιός
9 Νοεμβρίου - Ίμρε Κέρτες, Ούγγρος συγγραφέας
12 Νοεμβρίου - Μίχαελ Έντε, Γερμανός συγγραφέας
12 Νοεμβρίου - Γκρέις Κέλι, Αμερικανίδα ηθοποιός και πριγκίπισσα του Μονακό
1 Δεκεμβρίου - Αλφρέντ Μοϊσίου, Αλβανός πολιτικός
6 Δεκεμβρίου - Νικόλαους Χάρνονκουρτ, Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας
8 Δεκεμβρίου - Ζεράρ ντε Βιλιέ, Γάλλος συγγραφέας
9 Δεκεμβρίου - Τζον Κασσαβέτης, Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης
13 Δεκεμβρίου - Κρίστοφερ Πλάμερ, Καναδός ηθοποιός
14 Δεκεμβρίου - Ρίτσαρντ Γουέλς, Αμερικανός στέλεχος της CIA
23 Δεκεμβρίου - Τσετ Μπέικερ, Αμερικανός μουσικός
25 Δεκεμβρίου - Τσίνα Ματσάδο, Κινέζα μοντέλο
27 Δεκεμβρίου - Αχιλλέας Καραμανλής, Έλληνας πολιτικός
31 Δεκεμβρίου - Κώστας Καραπατής, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Ηλίας Δεκουλάκος, Έλληνας ζωγράφος
Παύλος Ζάννας, Έλληνας συγγραφέας
Βασίλης Ιντζές, Έλληνας πολιτικός
Ευθύμιος Καλεβράς, Έλληνας γλύπτης
Γιάννης Καψής, Έλληνας δημοσιογράφος
Παύλος Κουρούπης, Έλληνας στρατιωτικός
Στάθης Μανταλώζης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Αμαλία Μεγαπάνου, Ελληνίδα συγγραφέας
Νίκος Μιχιώτης, Έλληνας συγγραφέας
Βασίλειος Μπρακατσούλας, Έλληνας πολιτικός
Βασίλης Ξανθόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Λάμπης Σεραφείδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Ρένα Στρατηγού, Ελληνίδα ηθοποιός
Γιώργος Τσιτσόπουλος, Έλληνας ηθοποιός
Αριστείδης Καρύδης-Φουκς Έλληνας Κινηματογραφιστής
Θάνατοι
14 Φεβρουαρίου - Τόμας Μπερκ, Αμερικανός αθλητής
20 Μαρτίου - Φερντινάν Φος, Γάλλος στρατιωτικός
4 Απριλίου - Καρλ Μπεντς, Γερμανός μηχανικός
2 Μαΐου - Χαράλαμπος Τσερούλης, Έλληνας στρατιωτικός
9 Μαΐου - Γκυστάβ-Λεόν Σλυμπερζέ, Γάλλος ιστορικός
18 Μαΐου - Πάτρικ Τζόζεφ Κένεντι, Αμερικανός πολιτικός
20 Ιουνίου - Εμμανουήλ Μπενάκης, Έλληνας πολιτικός και ευεργέτης
10 Ιουλίου - Ροβήρος Μανθούλης, Έλληνας σεναριογράφος
15 Ιουλίου - Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Αυστριακός συγγραφέας
10 Αυγούστου - Αλέτα Ενριέτα Γιάκομπς, Ολλανδέζα ιατρός
22 Αυγούστου - Όθων Λίμαν φον Σάντερς, Γερμανός στρατηγός
29 Σεπτεμβρίου - Βασίλειος Γ΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
29 Σεπτεμβρίου - Γιάννης Ψυχάρης, Έλληνας συγγραφέας και γλωσσολόγος
1 Οκτωβρίου - Αντουάν Μπουρντέλ, Γάλλος γλύπτης
3 Οκτωβρίου - Γκούσταβ Στρέζεμαν, Γερμανός πολιτικός
Οκτώβριος - Τιμολέων Βάσσος, Έλληνας στρατιωτικός
17 Νοεμβρίου - Χέρμαν Χόλεριθ, Αμερικανός επιχειρηματίας και εφευρέτης
24 Νοεμβρίου - Ζωρζ Κλεμανσώ, Γάλλος πολιτικός
19 Δεκεμβρίου - Μπλάιντ Λέμον Τζέφερσον, Αμερικανός τραγουδοποιός
Τιμολέων Αμπελάς, Έλληνας συγγραφέας
Βασίλειος Πατρίκιος, Έλληνας ιατρός
Παύλος Ραζέλος, Έλληνας αρχηγός της Χωροφυλακής
Έτη
|
454769
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B1
|
Βομβαρδισμός της Γκερνίκα
|
Στις 26 Απριλίου 1937 γερμανικά και ιταλικά αεροπλάνα, οι πιλότοι των οποίων πολεμούσαν στο πλευρό των Ισπανών Εθνικιστών, στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, βομβάρδισαν την πόλη Γκερνίκα, στη χώρα των Βάσκων, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους εκατοντάδες άνθρωποι.
Η Γκερνίκα βρίσκεται στη βόρεια Ισπανία, στην επαρχία Μπισκάγια, 30 χιλιόμετρα ανατολικά του Μπιλμπάο. Έχει μεγάλη σημασία για τους Βάσκους γιατί εκεί βρίσκεται το Gernikako Arbola (Το Δέντρο της Γκερνίκα), που συμβολίζει τις ελευθερίες του λαού των Βάσκων.
Ο βομβαρδισμός της Γκερνίκα αποφασίστηκε από την πλευρά των Ισπανών Εθνικιστών, διότι η πόλη είχε στρατηγική σημασία: ήταν στο δρόμο των εθνικιστών προς το Μπιλμπάο, η κατάληψη του οποίου θα οδηγούσε στο τέλος του εμφυλίου πολέμου στη βόρεια Ισπανία. Κατά το βομβαρδισμό της πόλης το μέτωπο του πολέμου ήταν σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων από αυτή.
Ο βομβαρδισμός ξεκίνησε στις 4 και μισή το απόγευμα της 26ης Απριλίου 1937 και διήρκησε μέχρι τις επτά το απόγευμα της ίδιας μέρας. Στο βομβαρδισμό πήραν μέρος γερμανικά αεροπλάνα οι πιλότοι των οποίων συμμετείχαν ως εθελοντές στον ισπανικό εμφύλιο, στο πλευρό των εθνικιστών, έχοντας συγκροτήσει την Λεγεώνα Κόνδορ καθώς και ιταλικά, με Ιταλούς εθελοντές πιλότους της ιταλικής Aviazione Legionaria. Η επιχείρηση έλαβε την ονομασία Επιχείρηση Επίπληξη (Operation Rügen).
Οι Εθνικιστές ισχυρίστηκαν αργότερα ότι οι Δημοκρατικοί κατέστρεψαν την Γκερνίκα, ενώ αποχωρούσαν από την πόλη, εφαρμόζοντας την τακτική της καμένης γης.
Από το βομβαρδισμό καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της Γκερνίκα και έχασαν τη ζωή τους πολλοί άνθρωποι. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν είναι γνωστός ακόμα και σήμερα. Για πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο γινόταν λόγος για περισσότερους από 1.500 νεκρούς. Τα ρωσικά αρχεία της 1ης Μαΐου 1937 έκαναν λόγο για 800 νεκρούς. Σύμφωνα με σύγχρονους ιστορικούς οι νεκροί από το βομβαρδισμό της Γκερνίκα ήταν περίπου 300.
Η καταστροφή της Γκερνίκα αποτυπώθηκε στο ομώνυμο έργο του Πάμπλο Πικάσο.
Βιβλιογραφία
Coverdale, John F. – Italian Intervention in the Spanish Civil War. (Princeton University Press, 1975)
Maier, Klaus A. – Guernica 26 April 1937: Die Deutsche Intervention in Spanien und der "Fall Guernica." Freiburg im Breisgau: Rombach, 1975
Patterson, Ian – Guernica and Total War (London: Profile; USA, Harvard University Press, 2007).
Moa, Pío – Los Mitos de la Guerra Civil, La Esfera de los Libros, 2003.
Ramírez, Juan Antonio – Guernica: la historia y el mito, Electa, Madrid, 1999
Arias Ramos, Raúl; El Apoyo Militar Alemán a Franco:La Legión Cóndor En La Guerra Civil, La Esfera de los Libros, 2003
Rankin, Nicholas – Telegram From Guernica: The Extraordinary Life of George Steer, War Correspondent (Faber & Faber, London)
Gordon Thomas and Max Morgan Witts, Guernica: The Crucible of World War II, Stein and Day, 1975.
César Vidal Manzanares, Chapter 9 of La Destrucción de Guernica,.
Boling, Dave. Guernica: A Novel (Bloomsbury, USA, 2008)
Ισπανικός Εμφύλιος
Ιστορία της Χώρας των Βάσκων
Εγκλήματα πολέμου
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.