id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
645852
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20Morgan%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης
|
Ο Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης είναι Έλληνας σκηνοθέτης.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα το 1982.Είναι απόφοιτος Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Πειραιά, με μεταπτυχιακό στην Ναυτιλία από το Πανεπιστήμιο Πειραιά και είναι υποψήφιος διδάκτορας στο University of Surrey, ενώ εργάστηκε ως Project Manager και υψηλό στέλεχος στον Τραπεζικό χώρο, επί 10 χρόνια.
Σκηνοθετική σταδιοδρομία
Ξεκίνησε να σκηνοθετεί στον κινηματογράφο το 2014 έχοντας γρήγορα καταφέρει να συμπεριλάβει σημαντικές δουλειές στο παλμαρέ του. Το 2017 οι μικρού μήκους ταινίες του Έψιλον και DER ταξιδεύουν στο Λονδίνο και ο ίδιος βραβεύεται ως “Καλύτερος Νέος Σκηνοθέτης” στο London Greek Film Festival. Σκηνοθέτησε την μεγάλου μήκους ταινία Κελί, καθώς και τις μικρού μήκους Ακρόαση και Styx που βρίσκονται σε post production, τα βιντεοκλίπ Έλα Κοντά μου του Παύλου Παυλίδη & B-Movies, High Command του βρετανικού συγκροτήματος Detachments, και Φύσα της Βανέσσας Αδαμοπούλου, τα πιλοτικά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών ID (κειμένου του ίδιου) και Αγάπη Ρε, την τηλεοπτική εκπομπή Attic-art των Classiscus για την παράσταση Χανς Κολχάας της Λίλυς Μελεμέ, τηλεοπτικά spot για την Unesco Πειραιά και Νήσων, trailer για την προώθηση θεατρικών παραστάσεων κ.ά. Στο θέατρο σκηνοθέτησε με επιτυχία την παράσταση “Βέντλα - Το Ξύπνημα της Άνοιξης” του Frank Wedekind σε παραγωγή Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (2017-2018) καθώς και την παράσταση “About Milgram” της Λουκίας Ανάγνου στο Θέατρο Cartel (2016). Συνιδρυτής της κινηματογραφικής ομάδας NAIL Hit n’ Run Productions με μεγάλο αριθμό D.I.Y. βίντεο στους δρόμους της Αθήνας που προβάλλονται στο επίσημο κανάλι της ομάδας στο Youtube. Με την κινηματογραφική ομάδα NAIL, το 2017 ίδρυσε και διευθύνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά υπό την αιγίδα του Δήμου Πειραιά και της Unesco Πειραιά και Νήσων.
Βραβεία
Βραβείο “Καλύτερου Νέου Σκηνοθέτη” στο London Greek Film Festival
Πηγές
http://www.thecolumnist.gr/p/blog-page_57.html
https://www.madeingreece.news/nea/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82-morgan-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
https://www.all4fun.gr/portal/all4fun-4/all4fun-5/21751-antonis-morgan-konstantoudakis-o-skinothetis-ton-7on-theatrikon-vraveion-koinoy-all4fun.html
https://www.dithepi.gr/el/news/press/?nid=32108
Έλληνες σκηνοθέτες
|
490424
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%C2%AB%CE%9F%20%CE%96%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD%C2%BB
|
Γυμναστικός Σύλλογος «Ο Ζήνων»
|
Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Ο Ζήνων» (ΓΣΖ, , διαβάζεται «ΓαΣιΖί») είναι κυπριακός γυμναστικός σύλλογος με έδρα τη Λάρνακα.
Ίδρυση
Το Μάιο του 1896 η εφημερίδα το «Νέον Έθνος» διερμήνευσε τα αισθήματα απογοήτευση των κατοίκων της Λάρνακας για το γεγονός ότι οι υπεύθυνοι δεν προχωρούσαν αποφασιστικά στη δημιουργία Γυμναστικού Συλλόγου. Είχε προηγηθεί η ίδρυση Γυμναστικών Συλλόγων σε Λεμεσό (ΓΣΟ) και Λευκωσία (ΓΣΠ). Το δημοσίευμα έφερε άμεσα αποτελέσματα. Στις 16 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η ίδρυση συλλόγου με το όνομα Γυμναστικός Σύλλογος «Το Στάδιον», ο οποίος αποτέλεσε τη μετεξέλιξη του αναγνωστηρίου «Κιτιακός Σύλλογος». Ωστόσο, υπήρξε μεγάλη αδιαφορία στην πόλη και για το λόγο αυτό χρειάστηκαν ακόμη δύο χρόνια για να καλεστούν τα μέλη να εγκρίνουν τον κανονισμό για την εξέλιξη του σε συλλόγου σε Γυμναστικό Σύλλογο «Ο Ζήνων». Παράλληλα ανευρέθη και χώρος για γυμναστήριο στη Λεωφόρο Αρτέμιδος. Πρώτος πρόεδρος του ΓΣΖ ήταν ο δήμαρχος της πόλης Φίλιος Ζαννέτος.
Ο ΓΣΖ ανέλαβε τη διοργάνωση των Δ΄ Παγκύπριων Αγώνων Στίβου το 1900. Αυτό που ώθησε τις αθλητικές και πολιτικές αρχές της Λάρνακας να αναλάβουν αυτή τη διοργάνωση ήταν ο ενθουσιασμός που δημιούργησε στην πόλη η μοναδική νίκη αθλητή του ΓΣΖ στους Γ΄ Παγκύπριους Αγώνες Στίβου, τον Απρίλιο του 1899 όταν κέρδισε τον μαραθώνιο.
Στάδια ΓΣΖ
Παλιό Στάδιο ΓΣΖ
Το 1928 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του Παλαιού Σταδίου ΓΣΖ. Το στάδιο ανήκε στον ΓΣΖ και για το λόγο αυτό ονομαζόταν «Στάδιο ΓΣΖ». Το στάδιο χρησιμοποιήθηκε ως το 1989.
Νέο ΓΣΖ
Το 1983 ολοκληρώθηκε το Νέο ΓΣΖ. Το στάδιο διαχειρίζεται ο ΓΣΖ.
Πρόεδροι ΓΣΖ
Πρόεδροι του ΓΣΖ διετέλεσαν οι:
Φίλιος Ζαννέτος (1896-1922)
Δημήτριος Ν. Δημητρίου (1922-1926)
Κλεόβουλος Μεσολλογίτης (1926-1939)
Δημήτριος Ν. Δημητρίου (1939-1943)
Μιλτιάδης Οικονομάκης (1943-1946)
Ζήνων Δ. Πιερίδης (1946-1967)
Κώστας Αλκίδας (1967-1974)
Παραπομπές
Πηγές
Βιβλιογραφία
Εωτερικοί σύνδεσμοι
Αθλητικοί σύλλογοι Επαρχίας Λάρνακας
ΓΣΖ
Σύλλογοι στίβου Κύπρου
Δήμος Λάρνακας
|
229670
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Speed%20Demon%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%29
|
Speed Demon (τραγούδι)
|
Το Speed Demon είναι τραγούδι του Αμερικανού καλλιτέχνη Μάικλ Τζάκσον από το άλμπουμ Bad. Το τραγούδι γράφτηκε και συμπαράχθηκε από τον Τζάκσον, με παραγωγό τον Κουίνσι Τζόουνς. Το Speed Demon είναι ποπ τραγούδι με τους στίχους του να αφορούν την γρήγορη οδήγηση. Το τραγούδι κυκλοφόρησε στις 12 Οκτωβρίου 1990 ως προωθητικό single για το άλμπουμ και την ταινία Moonwalker. Το τραγούδι έλαβε μεικτές κριτικές από σύγχρονους κριτικούς.
Το Speed Demon αρχικά έπρεπε να κυκλοφορήσει ως single, αλλά αυτά τα σχέδια ακυρώθηκαν για λίγο καιρό. Το Speed Demon ήταν το δέκατο και τελευταίο single του Bad. Το τραγούδι είχε μικρή εμπορική επιτυχία, έχοντας λίγη κυκλοφορία στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των ΗΠΑ. Αν και συμπεριλαμβανόταν στο άλμπουμ Bad, δεν εκτελέστηκε ποτέ στην παγκόσμια περιοδεία του άλμπουμ.
Προϊστορία
Το Speed Demon γράφτηκε και συμπαράχθηκε από τον Μάικλ Τζάκσον, και παράχθηκε από τον Κουίνσι Τζόουνς, Το τραγούδι εμφανίζεται στο άλμπουμ του Τζάκσον, Bad. Το τραγούδι κυκλοφόρησε ως προωθητικό single, αλλά, αναφορικά, ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει ως επίσημο single. Η διάρκεια του τραγουδιού είναι τέσσερα λεπτά και ένα δευτερόλεπτο. Οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για την γρήγορη οδήγηση. Σύμφωνα με τον Τζόουνς, ο Τζάκσον έγραψε το τραγούδι αφού είχε μείνει στην κίνηση, και λόγω αυτού άργησε να φθάσει στο στούντιο ηχογράφησης. Αφού ο Τζάκσον διηγήθηκε το περιστατικό στον Τζόουνς, ο Τζόουνς του είπε να γράψει πως ένιωθε για αυτό και μετά το μετέτρεψε σε τραγούδι. Αν και το Speed Demon ήταν τραγούδι του άλμπουμ Bad, ο Τζάκσον δεν το εκτέλεσε ποτέ στην περιοδεία Bad World Tour, ούτε και σε άλλη περιοδεία.
Κριτικές
Το Speed Demon έλαβε ανάμεικτες κριτικές από τους σύγχρονους κριτικούς. Ο Ντάβιττ Σίγκερσον, του Rolling Stone, δήλωσε ότι το περιεχόμενο του άλμπουμ - όπως τα τραγούδια Speed Demon, Dirty Diana και Liberian Girl — έκαναν το Bad «πλουσιότερο, πιο σέξι και καλύτερο από το Thriller». Ο Σίγκερσον περιέγραψε το Speed Demon ως «τραγούδι για αυτοκίνητα», σχολιάζοντας ότι το τραγούδι «είναι ένα ωραίο εξουσιακό παραμύθι». Ο Στέφεν Τόμας Έρλεβαϊν, του Allmusic, είχε αρνητική γνώμη για το τραγούδι, σχολιάζοντας ότι τα Speed Demon και Another Part of Me «αποτελούν ένα νεκρό μέρος του άλμπουμ, απόλυτα απρόσωπα και χωρίς κάποιες καλές μελωδίες που θα μπορούσαν να μείνουν στην μνήμη μας».
Ο Ρίτσαρντ Κρόμελιν, της The Los Angeles Times, έδωσε στο Bad καλό βαθμό. Δήλωσε ότι το Speed Demon θα έχει «μηδέν ηχοφιλία (Audiophile) στα αγωνιστικά αυτοκίνητα». Ο Έρικ Σνίντερ, της St. Petersburg Times, περιέγραψε το Speed Demon ως «κομμάτι που αναταράσσει αδυσώπητα». Ο Τζέι Κοκς, του περιοδικού Time, σημείωσε ότι ο Τζάκσον έχει «εξαιρετικά φωνητικά δεδομένα» σε κομμάτια του Bad, όπως τα Speed Demon και Dirty Diana και περιέγραψε τα δύο κομμάτια ως «ευκίνητα και ευφάνταστα όπως και μερικά χορευτικά βήματα του Τζάκσον».
Προωθητικό βίντεο
Ως μέρος προώθησης του Speed Demon, ο Τζάκσον γύρισε ένα προωθητικό βίντεο για το κομμάτι, που εμφανίζεται στην ταινία Moonwalker. Το βίντεο διευθύνθηκε από τον Γουίλ Βίντον. Στο βίντεο, ο Τζάκσον σε μια προσπάθεια να αποφύγει τους θαυμαστές του, μεταμορφώνεται σε ένα λαγό ονόματι Σπάικ, αλλά στο τέλος κάνει τους θαυμαστές του να τον κυνηγούν. Κατά τη διάρκεια του κυνηγητού, μεταμορφώνεται σε διάφορες διασημότητες, συμπεριλαμβανομένου του Σιλβέστερ Σταλλόνε, Τίνα Τάρνερ και Πι-Βι Χέρμαν. Αφού τελικά απομακρύνεται από τους θαυμαστές του, βγάζει το κοστούμι του λαγού, το οποίο έρχεται στη ζωή και προκαλεί τον Τζάκσον σε χορευτική αναμέτρηση.
Στο τέλος, ο Κλάνσι Μπράουν λέει στον Μάικλ Τζάκσον ότι βρίσκεται στο No Moonwalking Zone (Ζώνη Απαγόρευσης του Moonwalking), και ο Τζάκσον γυρίζει να μιλήσει στον Σπάικ, αλλά ο λαγός έχει ήδη φύγει. Ο αστυνομικός τότε σαρκαστικά ζητά ένα αυτόγραφο από τον Τζάκσον. Καθώς ο Τζάκσον ετοιμάζεται να φύγει, το βουνό μπροστά του μεταμορφώνεται στο κεφάλι του Σπάικ, που γνέφει στον ίδιο, αφήνοντας τον Τζάκσον μόνο του, παρόλα αυτά φαίνεται ευτυχής. Ο Ντέννις Χάντ, της The Los Angeles Times, σχολίασε ότι τα κλιπ από το Bad (που εμφανίζεται στην ταινία ως Badder, με τα παιδιά να ξαναδημιουργούν το αρχικό κλιπ), το Speed Demon και το Leave Me Alone είναι «καλοφτιαγμένα και φαίνονται ακριβά, αλλά παραμένουν απλά προωθητικά [διαφημιστικά] βίντεο. Αυτά τα βίντεο δεν είναι ακόμα οργανωμένα με ευφάνταστο τρόπο».
Το 2010, η μικρή εκδοχή του μουσικού βίντεο κυκλοφόρησε στο Michael Jackson's Vision.
Κατάλογος κομματιών
CD and 7" Promo:
Speed Demon - 4:01
Προσωπικό
Γραμμένο από τον Μάικλ Τζάκσον
Παραγωγή από τον Κουίνσι Τζόουνς
Συμπαραγωγή από τον Μάικλ Τζάκσον
Μάικλ Τζάκσον: Solo και background φωνητικά, φωνητικό συνθεσάιζερ
Λάρρι Γουίλιαμς: Μίντι solo σαξόφωνου
Μίκο Μπράντο, Όλλι Ε. Μπράουν, Τζων Ρόμπινσον: Ντραμς
Ντούγκλας Γκέτσχαλ: Προγραμματισμός ντράμς
Μπιλ Μπόττρελ, Ντάβιντ Γουίλιαμς: Κιθάρα
Κιμ Χάτσκροφτ: Σαξόφωνο
Γκάρι Γκραντ, Τζέρρι Χέι: Τρουμπέτες
Παουλίνο Ντα Κόστα: Κρουστά
Κρίστοφερ Κάρρελ: Synclavier, εφέ
Τζων Μπαρνς, Μάικλ Μπόντικερ, Γκρεγκ Φίλλινγκεϊνς: Συνθεσάιζερ
Έρικ Πέρσινγκ: Προγραμματισμός συνθεσάιζερ
Εισαγωγή:
Ηχογράφηση Διαστάσεων από την Spherical Sound, Inc.
Μηχανική ήχου από τους Κεν Κάιλλατ και Τομ Τζόουνς
Διευθέτηση ρυθμού από τους Μάικλ Τζάκσον και Κουίνσι Τζόουνς
Διευθέτηση φωνητικών από τον Μάικλ Τζάκσον
Συνθεσάιζερ και διευθέτηση πνευστών από τον Τζέρρι Χέι
Παραπομπές
Τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον
Τραγούδια του 1987
Singles του 1989
Singles της Epic Records
Τραγούδια γραμμένα για ταινίες
|
56869
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%81%CE%B1%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Πάνθηρας (αποσαφήνιση)
|
Ο όρος πάνθηρας μπορεί να αναφέρεται στα εξής:
Στην αιλουρίδα γνωστή και ως λεοπάρδαλη αλλά και γενικά στα αιλουροειδή του γένους Panthera (Πάνθηρες). Ειδικότερα, στα ζώα του προηγούμενου γένους (ανεξάρτητα από το είδος) των οποίων ο φαινότυπος έχει μαύρο χρώμα πέις (Μαύρος πάνθηρας, ή απλά πάνθηρας).
Στο καρτούν Ροζ Πάνθηρας.
Στην αμερικανική κωμωδία Ο Ροζ Πάνθηρ.
Στο γερμανικό τανκ «πάντσερ» του β΄ παγκοσμίου πολέμου.
Στο αντιτορπιλικό «Πάνθηρ».
|
711896
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Γιάννης Κουτεντάκης
|
Ο Γιάννης Κουτεντάκης είναι ομότιμος καθηγητής Εργοφυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ο οποίος διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στα Τρίκαλα και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογίας Ανάπτυξης Θεσσαλίας (ΚΕΤΕΑΘ). Έχει υπηρετήσει ως εθνικός προπονητής κωπηλασίας της Ελλάδας και του Ηνωμένου Βασιλείου
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1952 στο Βόλο.
Κατέχει πτυχίο Γυμναστικής Ακαδημίας (1974) από το αντίστοιχο τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έλαβε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα (MSc) από το Τμήμα Επιστήμης Αθλητισμού του Πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ (Birmingham University) το 1984.
Μεταξύ των ετών 1985-1987 υπηρέτησε ως εθνικός προπονητής κωπηλασίας στη Βρετανική Κωπηλατική Ομοσπονδία, και στη συνέχεια, εργάστηκε ως φυσιολόγος στο Βρετανικό Ολυμπιακό Ιατρικό Κέντρο, στο Λονδίνο (1987-1991).
Ολοκλήρωσε τις διδακτορικές του σπουδές στο ανωτέρω τμήμα του Birmingham University, το 1991, με εξειδίκευση στην εργοφυσιολογία. Εκλέχθηκε στη συνέχεια τακτικό μέλος ΔΕΠ από το τμήμα Επιστήμης Αθλητισμού του Birmingham University και υπηρέτησε σε αυτό τα έτη 1991 έως και 1998
Επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα το έτος 1998, όταν και εκλέχτηκε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο νεοσύστατο τότε τμήμα ΤΕΦΑΑ των Τρικάλων. Το 2006 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο τμήμα.
Ερευνητική σταδιοδρομία
Κατέχει 40 και πλέον έτη αδιάλειπτης διδακτικής και ερευνητικής προϋπηρεσίας σε Αγγλία και Ελλάδα, συνταξιοδοτήθηκε το 2019 από τη Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και εκλέχθηκε Ομότιμος καθηγητής
Έχει εκπονήσει διάφορες ερευνητικές και κοινωνικές δράσεις σε θέματα σχετικά με την άθληση και τον αθλητισμό γενικότερα και αρθρογραφεί στα ελληνικά ΜΜΕ.
Κατά τη σταδιοδρομία του, έχει δημοσιεύσει σχεδόν 400 ερευνητικές εργασίες (papers) σε ξένα περιοδικά κύρους και διεθνή συνέδρια σχετικά με θέματα εφαρμοσμένης φυσιολογίας, ανθρώπινης απόδοσης και υγείας, εκ των οποίων, 230 εργασίες περιλαμβάνονται στο Scopus. Έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς παρεμβάσεις του στα ΜΜΕ, κυρίως για θέματα των ΑΕΙ.
Αναγνώριση και διακρίσεις
Το διεθνές έργο του είναι αναγνωρισμένο σε παγκόσμια κλίμακα και έχει λάβει, μέχρι σήμερα, σχεδόν 19.000 αναφορές. Σημειωτέον, η εργασία του με τίτλο The Dancer as a Performing Athlete στο διεθνές περιοδικό Physiological Considerations έχει λάβει >600 αναφορές.
Το 2019, συμπεριλήφθηκε στους πιο αναγνωρίσιμους ερευνητές βάσει των αναφορών που έχει στη διεθνή βιβλιογραφία, από τον διεθνώς αναγνωρισμένο οργανισμό Thomson Reuters στο πλαίσιο του project Clarivate Analytics κατέχοντας ένα δείκτη επιστημονικής ποιότητας, h-index στο 75.
Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Wolverhampton στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης, είναι μέλος του Δ.Σ. του ΙΕΦΑΙ - Ινστιτούτου Εφαρμοσμένης Φυσιολογίας & Άσκησης στην Ιατρική, ενώ το Δεκέμβριο του 2019, εκλέχθηκε πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου «Η Άσκηση είναι Φάρμακο-Ελλάς».
Σε έγκριτη ερευνητική εργασία (Updated science-wide author databases of standardized citation indicators) στο περιοδικό Plos Biology, το Δεκέμβριο του 2020, ο Γιάννης Κουτεντάκης συμπεριλήφθηκε στους καταλόγους Mendeley Data 2020 οι οποίοι περιλαμβάνουν το ανώτερο 2% των πλέον επιδραστικών επιστημόνων με τη μεγαλύτερη ερευνητική απήχηση, για το έργο του στο πεδίο της εφαρμοσμένης φυσιολογίας.
To 2023, σε δημοσίευση της λίστας αξιολόγησης Scientific Index, ο δρ. Κουτεντάκης κατατάχθηκε στην 1η θέση αξιολόγησης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για τη διεθνή αναγνώριση του ερευνητικού έργου του.
Τον Μάιο 2023, ο καθηγητής Κουτεντάκης βραβεύτηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για το όλο ερευνητικό και ακαδημαϊκό έργο και την πολυεττή προσφορά του.
Τον Οκτώβριο 2023 σε έγκριτη μετα-έρευνα των Ioannidis κ.ά., το όνομά του συμπεριλήφθηκε στη λίστα Mendeley Data 2022, στο ανώτερο 2% των ερευνητών, όλων των εποχών, για το ερευνητικό του έργο στα πεδία της εφαρμοσμένης εργοφυσιολογίας σε παγκόσμια κλίμακα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Prof. Yiannis Koutedakis - ResearchGate
Βιογραφικό σημείωμα Δρ. Γιάννη Κουτεντάκη
Παραπομπές
Έλληνες πανεπιστημιακοί
Καθηγητές Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
|
845511
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Κούτσης
|
Ο Γιώργος Κούτσης (γεννημένος στις 10 Σεπτεμβρίου 1973, στην Αθήνα) είναι Έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας αγωνίστηκε κυρίως ως μέσος σε διάφορες ομάδες όλων των εθνικών κατηγοριών.Είναι κάτοχος διπλώματος UEFA PRO.
Ποδοσφαιρική καριέρα
Ο Κούτσης ξεκίνησε την καριέρα του το 1993, αγωνιζόμενος με τα χρώματα της τοπικής Άρη Πετρούπολης. Το 1995 μεταγράφηκε στον Πανναυπλιακό και το 1996 στον Πανελευσινιακό με τον οποίο αγωνίστηκε στην Α’ Εθνική. Τον Δεκέμβριο του 1999 πραγματοποίησε το μεγάλο άλμα της καριέρας του, όταν και μεταγράφηκε στον Άρη του Κοντομηνά, όπου και παρέμεινε για τρία χρόνια. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο με τους «κίτρινους» στις 16 Ιανουαρίου 1999, στον αγώνα Άρης-ΟΦΗ 3-1. Αγωνίζονταν κυρίως ως αμυντικός μέσος. Στη του θητεία με τους «κίτρινους», είχε συνολικά 105 συμμετοχές (76 για το Πρωτάθλημα, 26 για το Κύπελλο Ελλάδας) και 3 για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ).
Τον Γενάρη του 2002, έμεινε ελεύθερος και υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον ΠΑΟΚ. Με τον ΠΑΟΚ κατέκτησε και το μοναδικό τρόπαιο της καριέρας του, το κύπελλο Ελλάδας του 2003. Μάλιστα είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε αγώνες ΠΑΟΚ-Άρης για λογαριασμό και των δύο ομάδων.
Τον Ιανουάριο του 2005 μετακόμισε στη Χαλκηδόνα και το επόμενο καλοκαίρι στο διάδοχο ποδοσφαιρικό σχήμα της Χαλκηδόνας, τον Ατρόμητο Αθηνών.
Το 2017 μεταγράφηκε στον Αγροτικός Αστέρας, στον οποίο και ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα, το 2011.
Συνολικά κατέγραψε 461 συμμετοχές και 40 γκολ [Α' Εθνική (209 ματς), Β’ (164 ματς), Γ’ (22 ματς) και Κύπελλο (66 ματς)]. Παράλληλα έχει αγωνιστεί σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις με τη φανέλα του Άρη, του ΠΑΟΚ, και του Ατρόμητου 13 φορές και έχει σκοράρει ένα τέρμα.
Εθνική ομάδα
Ο Κούτσης υπήρξε διεθνής με την Εθνική Ελλάδας, έχοντας 5 συμμετοχές με το εθνόσημο.
Προπονητική καριέρα
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του πορείας ακολούθησε την καριέρα του προπονητή, αρχικά στον Αγροτικό Αστέρα Β’ (2011-12) και στη συνέχεια στους πάγκους των: Παναχαϊκή (2012-2013), Φωκικού (2013-14) , Ηρακλή Ψαχνών (2014), Ολυμπιακού Βόλου (2014-15), ξανά του Αγροτικού Αστέρα (2015) , Πανηλειακού (2017-18), Νίκης Βόλου (2018) , Παναργειακού (2019) , Αστέρας Βλαχιώτη (2019-2020), Καλλιθέας (2021), ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ 360 FC (2021) , ξανά στον Πανηλειακό (2022) και Αγίου Νικολάου Κρήτης (2022-23).
Από τις 21 Φεβρουαρίου 2023 είναι προπονητής του Θερμαϊκού Θέρμης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποδοσφαιρικό προφίλ του Γ.Κούτση στο transfermarkt.com
Προπονητικό προφίλ του Γ.Κούτση στο transfermarkt.com
Profile at Onsports.gr
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδος
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ 2 Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Πανελευσινιακού
Ποδοσφαιριστές Άρη Θεσσαλονίκης
Ποδοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Ποδοσφαιριστές Ατρόμητου Αθηνών
Ποδοσφαιριστές Χαλκηδόνας
Ποδοσφαιριστές Αγροτικού Αστέρα Ευόσμου Π.Μ.Α.Σ.
Έλληνες προπονητές ποδοσφαίρου
Προπονητές ποδοσφαίρου Παναχαϊκής
Προπονητές ποδοσφαίρου Ολυμπιακού Βόλου
Προπονητές ποδοσφαίρου Α.Ο. Πανηλειακού
Προπονητές ποδοσφαίρου Νίκης Βόλου
Προπονητές ποδοσφαίρου Γ.Σ. Καλλιθέας
|
716790
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CE%BC%CE%B1%CF%82%20%CE%A7%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Τα Καλύτερά μας Χρόνια
|
Τα Καλύτερά μας Χρόνια είναι τηλεοπτική σειρά μυθοπλασίας, παραγωγής 2020-2023, που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό ΕΡΤ1 από τις 15 Οκτωβρίου 2020 έως τις 20 Ιουνίου 2023.
Σενάριο
Το σενάριο της σειράς γράφτηκε από τον Νίκο Απειρανθίτη, την Κατερίνα Μπέη και την Δώρα Μασκλαβάνου, ενώ η σκηνοθεσία έγινε από την Όλγα Μαλέα και τον Νίκο Κρητικό στον πρώτο κύκλο. Στον δεύτερο κύκλο σκηνοθέτης ήταν ο Νίκος Κρητικός. Παραγωγοί είναι οι Διονύσης Σαμιώτης και Ναταλύ Δούκα, ενώ την εκτέλεση παραγωγής είχε αναλάβει η εταιρεία Tanweer Productions.
Ο πρώτος κύκλος της σειράς εξιστορεί την καθημερινότητα μιας ελληνικής οικογένειας που ζει στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη γειτονιά του Γκύζη, ξεκινώντας από το 1969 και συνεχίζοντας στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, φτάνοντας μέχρι το 1973. Στον δεύτερο κύκλο, η σειρά περνάει στην περίοδο της Μεταπολίτευσης από το 1974 έως το 1975 και στη συνέχεια από το 1977 έως το 1979, ενώ στον τρίτο κύκλο απεικονίζει τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τη δεκαετία του 1980, φτάνοντας στο 1983 έως και το προτελευταίο επεισόδιο, ενώ στο τελευταίο επεισόδιο κάνει ένα άλμα στο 1987 και στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 1987 από την Εθνική Ελλάδας.
Ηθοποιοί
Στη σειρά πρωταγωνιστούν oι: Κατερίνα Παπουτσάκη, Μελέτης Ηλίας, Μανώλης Γκίνης, Δημήτρης Καπουράνης, Εριφύλη Κιτζόγλου, Υβόννη Μαλτέζου, Τζένη Θεωνά, Ρένος Χαραλαμπίδης, Νατάσα Ασίκη, Μελίνα Βάμπουλα, Γιάννης Δρακόπουλος, Ερρίκος Λίτσης, Γεωργία Κουβαράκη, Έκτορας Φέρτης, Αμέρικο Μέλης. Στο ρόλο του αφηγητή ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Επίσης οι Δημήτρης Σέρφας, Βαγγέλης Δαούσης, Κωνσταντίνα Μεσσήνη, Τίτος Πινακάς.
Γυρίσματα
Τα εξωτερικά γυρίσματα της σειράς πραγματοποιήθηκαν εξ ολοκλήρου σε ένα εγκαταλειμμένο σχολικό κτιριακό συγκρότημα στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ενώ αυτά του διαμερίσματος της οικογένειας Αντωνοπούλου σε ένα σπίτι στου Παπάγου, κατασκευής του 1963, το οποίο ανακαινίστηκε, με την εσωτερική του όμως διαρρύθμιση να παραμένει αναλλοίωτη. Γυρίσματα έγιναν και στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Παπάγου, επί της οδού Κύπρου, καθώς και στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Παρασκευής.
Επισκόπηση επεισοδίων
Προβολή
Η πρώτη προβολή της σειράς πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2020 από την ΕΡΤ1. Έκτοτε προβαλλόταν την πρώτη σεζόν κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 22:00 με καινούρια επεισόδια, και την Κυριακή από τις 16:00 έως τις 18:00 προβάλλονται σε επανάληψη τα επεισόδια της τρέχουσας εβδομάδας. Από τις 11 Φεβρουαρίου 2021 ξεκίνησε η προβολή της και μέσω του δορυφορικού προγράμματος ERT World για τους Έλληνες του εξωτερικού. Την ίδια περίοδο η ΕΡΤ ήρθε σε συμφωνία με το ΡΙΚ για την παραχώρηση δικαιωμάτων μετάδοσης της σειράς στην Κύπρο και την διάθεση της μέσω των ΡΙΚ1, ΡΙΚ HD και της ιστοσελίδας του ιδρύματος. Η πρεμιέρα της σειράς στην Κύπρο έγινε στις 2 Οκτωβρίου 2021.
Από τις 28 Σεπτεμβρίου 2021 ξεκίνησε η προβολή του δεύτερου κύκλου της σειράς, η οποία προβλήθηκε κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 23:00.
Ο δεύτερος κύκλος συνέχισε της προβολή του από την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2022 με διπλά επεισόδια κάθε Τρίτη στις 22:00. Το ίδιο πρόγραμμα προβολής ακολούθησε και ο τρίτος κύκλος, που ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου 2023 και ολοκληρώθηκε στις 20 Ιουνίου 2023.
Κριτικές
Σύμφωνα με τη Γεωργία Τσατσάνη, η σειρά αποτελεί την επιτομή της αστικοποίησης της Αθήνας τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Παραπομπές
Τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας του 2020
Τηλεοπτικές σειρές ΕΡΤ
Ελληνικές κωμικές τηλεοπτικές σειρές
|
372848
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%20%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BD%20%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%20%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BD%20%CE%B1%CE%BB-%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B8
|
Χαμντάν ιμπν Χαμντούν ιμπν αλ-Χαρίθ
|
Ο Χαμντάν ιμπν Χαμντούν ιμπν αλ-Χαρίθ ατ-Ταγλίμπι (έδρασε περ. 868-895) ήταν Άραβας φύλαρχος της φυλής των Μπανού Ταγλίμπ στην Άνω Μεσοποταμία, και γενάρχης της δυναστείας των Χαμδανιδών. Μαζί με άλλους Άραβες φυλάρχους της περιοχής, κατά τη δεκαετία του 880 αντιστάθηκε στις προσπάθειες των Αββασιδών να ενισχύσουν τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης επί της επαρχίας, και συμμάχησε ακόμα και με τους Χαριζίτες επαναστάτες της περιοχής. Ηττήθηκε τελικά και πιάστηκε αιχμάλωτος από τον χαλίφη αλ-Μουταντίντ το 895, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερος με τη μεσολάβηση του γιου του Χουσαΐν, ο οποίος είχε προσφέρει διακεκριμένες υπηρεσίες στο χαλίφη.
Βιογραφία
Η οικογένεια του Χαμντάν ανήκε στη φυλή των Μπανού Ταγλίμπ, που ζούσε στην Άνω Μεσοποταμία (Τζαζίρα) ήδη από την προϊσλαμική περίοδο. Η φυλή ήταν ιδιαίτερα ισχυρή στην περιφέρεια της Μοσούλης, και κατάφερε να κυριαρχήσει στην περιοχή κατά την δεκαετή «Αναρχία στη Σαμάρρα» (861-870), που συγκλόνισε και αποδυνάμωσε το Χαλιφάτο των Αββασιδών, με αποτέλεσμα οι φύλαρχοι των Ταγλίμπ να εκμεταλλευτούν την κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας στις επαρχίες για να εγκαθιδρύσουν δική τους αυτόνομη εξουσία. Ο Χαμντάν πρωτοεμφανίζεται στις πηγές το 868, πολεμώντας στο πλευρό των υπολοίπων Ταγλίμπ ενάντια στους εξεγερμένους Χαριζίτες της Τζαζίρα.
Το 879 όμως, η αββασιδική κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να ανακτήσει τον έλεγχο, όρισε ως νέο κυβερνήτη της Μοσούλης, θέση στην οποία ως τότε εναλλάσσονταν οι φύλαρχοι των Ταγλίμπ, έναν Τούρκο στρατιωτικό, τον Ισάκ ιμπν Κουντατζίκ. Αυτή η ενέργεια προκάλεσε την ανοιχτή αποστασία των φυλάρχων, μεταξύ των οποίων και ο Χαμντάν, και την προσχώρησή τους στο στρατόπεδο των Χαριζιτών. Ο Χαμντάν γρήγορα διακρίθηκε και έγινε εκ των αρχηγών της εξέγερσης. Αναφέρεται έτσι - με το χαρακτηριστικό χαριζιτικό επίθετο «αλ-Σαρί» - ανάμεσα στους Άραβες και Χαριζίτες διοικητές κατά την μάχη με τον Ιμπν Κουντατζίκ τον Απρίλιο/Μάιο του 881, όπου ο στρατός των επαναστατών υπέστη συντριπτική ήττα και καταδιώχτηκε μέχρι τη Νίσιβη και την Άμιδα.
Το 892, ένας νέος και πολεμοχαρής χαλίφης, ο αλ-Μουταντίντ, ανήλθε στον θρόνο, αποφασισμένος να αποκαταστήσει τον έλεγχό του επί της Τζαζίρα. Σε μια σειρά εκστρατειών, πέτυχε την υποταγή των περισσότερων τοπικών ηγεμόνων και δυναστών, αλλά ο Χαμντάν συνέχισε να αντιστέκεται σκληρά. Με τα φρούρια Μαρντίν και Αρνταμούστ στην κατοχή του, και συμμαχώντας με τις κουρδικές φυλές των βουνών στα βόρεια της μεσοποταμιακής πεδιάδας, κατάφερε να κρατήσει ως το 895. Εκείνη τη χρονιά, ο χαλίφης κατέλαβε πρώτα το Μαρντίν και έπειτα το Αρνταμούστ, που του το παρέδωσε ο ίδιος ο γιος του Χαμντάν, Χουσεΐν. Ο Χαμντάν αναγκάστηκε να προσφύγει στην έρημο για να γλιτώσει από τον στρατό του χαλίφη, αλλά μετά από μια "επική καταδίωξη" τελικά παραδόθηκε στη Μοσούλη στο χαλίφη, ο οποίος τον έριξε στη φυλακή.
Όπως σχολιάζει ο ιστορικός Hugh Kennedy, "η παράδοσή του αυτή μπορεί να φάνηκε τότε ότι έκρινε τις τύχες της οικογένειάς του, όπως έγινε και για άλλους τοπικούς ηγεμόνες της περιοχής", αλλά ο γιος του ο Χουσεΐν κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση. Μπήκε στην υπηρεσία του χαλίφη και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον τερματισμό της χαριζιτικής εξέγερσης και στην σύλληψη του ηγέτη της, Χαρούν αλ-Σαρί. Ο αλ-Μουταντίντ, ευγνώμων, τον αντάμειψε με την απονομή χάρης στον πατέρα του και το δικαίωμα να στρατολογήσει ιππείς ανάμεσα στους Ταγλίμπ υπό την δική του ηγεσία. Αυτούς οδήγησε στα επόμενα χρόνια σε διάφορες εκστρατείες, πετυχαίνοντας να αποκτήσει φήμη ως ένας από τους πιο διακεκριμένους στρατηλάτες του χαλιφάτου. Η επιρροή που απέκτησε του επέτρεψε να γίνει, σύμφωνα με τον Kennedy, "ο ενδιάμεσος μεταξύ της κυβέρνησης και των Αράβων και Κούρδων της Τζαζίρα", ενισχύοντας έτσι την θέση της οικογένειάς του και θέτοντας τις βάσεις για την άνοδο της χαμδανιδικής δυναστείας στα εμιράτα της Μοσούλης και του Χαλεπίου υπό τους ανιψιούς του, Νασίρ αλ-Ντάουλα και Σαΐφ αλ-Ντάουλα.
Παραπομπές
Πηγές
9ος αιώνας
Ιστορία του Ιράκ
Χαλιφάτο των Αββασιδών
Άραβες
|
243736
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%201977
|
Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου 1977
|
Οι 36οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου 1977 έγιναν στην Άγκυρα από 9 ως 11 Σεπτεμβρίου. Παρά τον προβληματισμό που επικράτησε λόγω της επιδημίας χολέρας που είχε ενσκήψει στην Ασία, συμμετείχαν πέντε χώρες στους άνδρες, σε 23 αγωνίσματα, με νικήτρια τη Ρουμανία και τέσσερις στις γυναίκες, σε 14 αγωνίσματα, με νικήτρια τη Βουλγαρία.
Αποτελέσματα
Ανδρών
Βαθμολογία
Γυναικών
Βαθμολογία
Πηγές
"Ματιές στα σπορ", τ. 15, Ιανουάριος 1978, σσ. 77-78.
BALKAN GAMES/CHAMPIONSHIPS.
"Η χρυσή ιστορία των αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 10/8/1979.
Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου
Στίβος το 1977
Άγκυρα
|
772208
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B5%CF%84%CF%84%CE%B5%CF%80%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Ναυμαχία του Σεττεπότσι
|
Η Ναυμαχία του Σεττεπότσι, ιταλ.: Settepozzi, διεξήχθη το πρώτο μισό του 1263 στα ανοιχτά του νησιού Σετεπότσι (sette pozzi = επτά πηγάδια, το μεσαιωνικό ιταλικό όνομα για τις Σπέτσες) μεταξύ ενός Γενουατικού–Βυζαντινού στόλου και ενός μικρότερου Βενετικού στόλου.
Η Γένουα και οι Βυζαντινοί είχαν συμμαχήσει εναντίον της Βενετίας από τη Συνθήκη του Νυμφαίου το 1261, ενώ η Γένουα, συγκεκριμένα, είχε εμπλακεί στον πόλεμο του Αγίου Σάβα εναντίον της Βενετίας από το 1256. Το 1263 ένας Γενουατικός στόλος 48 πλοίων, που έπλεε προς το Βυζαντινό οχυρό της Μονεμβασιάς, συνάντησε έναν Βενετικό στόλο 32 πλοίων. Οι Γενουάτες αποφάσισαν να επιτεθούν, αλλά μόνο δύο από τους τέσσερις ναύαρχους τού Γενουατικού στόλου και 14 από τα πλοία του συμμετείχαν· κατατροπώθηκαν εύκολα από τους Βενετούς, οι οποίοι κατέλαβαν τέσσερα σκάφη και προκάλεσαν σημαντικές απώλειες.
Η νίκη των Βενετών και η επίδειξη της απροθυμίας των Γενουατών να τους αντιμετωπίσουν είχαν σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις, καθώς οι Βυζαντινοί άρχισαν να απομακρύνονται από τη συμμαχία τους με τη Γένουα και αποκατέστησαν τις σχέσεις τους με τη Βενετία, συνάπτοντας πενταετές σύμφωνο μη επίθεσης το 1268. Μετά τη ναυμαχία του Σετεπότσι, οι Γενουάτες απέφευγαν την αντιπαράθεση με το Βενετικό ναυτικό· αντ' αυτού επικεντρώθηκαν στις εμπορικές επιδρομές. Αυτό δεν απέτρεψε μία άλλη, ακόμη πιο μονόπλευρη και ολοκληρωτική, ήττα στη ναυμαχία του Τράπανι το 1266.
Ιστορικό
Όταν ο Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος (βασ. 1259–1282) έγινε ηγεμόνας της Βυζαντινής Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, άρχισε να πραγματοποιεί τη φιλοδοξία της Νίκαιας να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη, την πρώην πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία από την Δ΄ Σταυροφορία το 1204 ήταν η έδρα της αντίπαλης Λατινικής αυτοκρατορίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η Λατινική αυτοκρατορία ήταν ένα αδύναμο απομεινάρι του προηγούμενου εαυτού της, αλλά υποστηριζόταν από τη ναυτική δύναμη της Δημοκρατίας της Βενετίας, η οποία συνέβαλε στην αποτυχία δύο μεγάλης κλίμακας προσπαθειών της Νίκαιας να καταλάβει την πόλη το 1235 και το 1260. Η τελευταία αποτυχία έκανε ιδιαίτερα εμφανή την ανάγκη αντιμετώπισης του Βενετικού στόλου στον Παλαιολόγο. Μόνο ένα κράτος διέθετε αυτή την ικανότητα: η Δημοκρατία της Γένουας.
Ο κύριος εμπορικός αντίπαλος της Βενετίας, η Γένουα είχε εμπλακεί από το 1256 στον πόλεμο του Αγίου Σάβα εναντίον της Βενετίας και μετά από μία ανατροπή, που υπέστη στη σύγκρουση, η πόλη βρέθηκε αντιμέτωπη με την προοπτική να αποκοπεί πλήρως από το επικερδές εμπόριο του Λεβάντε. Αναζητώντας μία διέξοδο, καθώς και ένα διπλωματικό πραξικόπημα που θα ενίσχυε τη δική του εσωτερική θέση ενάντια στους Γενοβέζους ευγενείς, ο αυταρχικός «Καπετάνιος του Λαού» Γκουλιέλμο Μποκανέγκρα έστειλε μία πρεσβεία στον Παλαιολόγο προσφέροντας μία συμμαχία. Η Συνθήκη του Νυμφαίου που προέκυψε, υπογράφηκε στις 13 Μαρτίου 1261 και υποχρέωνε τη Γένουα να παράσχει στόλο 50 πλοίων, με τα έξοδά τους να πληρώνονται από τον Αυτοκράτορα· σε αντάλλαγμα εξασφάλιζε πολύ ευνοϊκούς εμπορικούς όρους. Μετά την επιτυχή ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης, οι Γενουάτες επρόκειτο να κληρονομήσουν -και μάλιστα να επεκτείνουν- την προνομιακή θέση που κατείχαν οι Βενετοί στη Λατινική αυτοκρατορία.
Η Κωνσταντινούπολη ανακτήθηκε από τον στρατηγό της Νικαίας Αλέξιο Στρατηγόπουλο μόλις ένα δεκαπενθήμερο μετά την υπογραφή της συνθήκης, χωρίς να χρειαστεί ναυτική βοήθεια από τη Γένουα. Παρ' όλα αυτά ο Μιχαήλ Η΄ τήρησε σχολαστικά τους όρους της Συνθήκης του Νυμφαίου, καθώς η ναυτική δύναμη της Γένουας ήταν ακόμη απαραίτητη για να αντιμετωπίσει μία πιθανή Βενετική αντεπίθεση, μέχρις ότου μπορούσε να ανασυσταθεί ένας γηγενής Βυζαντινός στόλος. Με τις επιδοτήσεις του Αυτοκράτορα οι Γενουάτες μπόρεσαν να αυξήσουν σημαντικά τη δύναμη του στόλου τους. Για έναν χρόνο μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, τόσο η Βενετία όσο και η Γένουα παρέμειναν παθητικές στο Αιγαίο: η Βενετία δίστασε να αντιμετωπίσει τον αριθμητικά πολύ ανώτερο στόλο, που είχε στείλει η Γένουα στην περιοχή και περίμενε τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, ενώ η Γένουα υπέφερε από την εσωτερική αναταραχή με την ανατροπή του Μποκανέγκρα και την ανάληψη της εξουσίας από μία συλλογική ηγεσία, που εκπροσωπούσε τους ευγενείς οίκους της πόλης.
Το καλοκαίρι του 1262 οι Βενετοί έστειλαν έναν στόλο 37 γαλερών στο Αιγαίο, ο οποίος συνάντησε τον Γενουατικό στόλο των 60 πλοίων υπό τον Oτόνε Βέντο στη Θεσσαλονίκη. Οι Γενουάτες αρνήθηκαν να εμπλακούν, αλλά μπόρεσαν επίσης να εμποδίσουν τις προσπάθειες των Βενετών να τους αποκλείσουν στο λιμάνι. Μία πειρατική επιδρομή από τους ευγενείς του Νεγροπόντε (Εύβοιας), που ήταν σύμμαχοι με τη Βενετία, στη Θάλασσα του Μαρμαρά αντιμετωπίστηκε και ηττήθηκε από μία Βυζαντινο-γενουατική μοίρα. Εν τω μεταξύ άρχισαν εχθροπραξίες στον Μοριά (την Πελοπόννησο), όπου ο Μιχαήλ Η΄ έστειλε εκστρατευτικό σώμα (στα τέλη του 1262 ή στις αρχές του 1263) εναντίον του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Παρά τις αρχικές επιτυχίες, οι προσπάθειες των Βυζαντινών να κατακτήσουν το σύνολο του πριγκιπάτου ηττήθηκαν αποφασιστικά στην Πρίνιτζα και στο Μακρυπλάγι.
Μάχη
Κάποια στιγμή στις αρχές του 1263, ένας Γενουατικός στόλος με 38 γαλέρες και 10 «σαΐτες» (saette), με πλήρωμα περίπου 6.000 άνδρες και με διοικητή τέσσερις ναυάρχους, έπλεε προς το Βυζαντινό φρούριο και τη ναυτική βάση της Μονεμβασίας στον νοτιοανατολικό Μοριά. Στο νησί Σετεπότσι (Σπέτσες) συνάντησε έναν Βενετικό στόλο 32 γαλερών, υπό τον Γκουιμπέρτο Ντάντολο, που έπλεε βόρεια προς το Nεγροπόντε.
Οι λεπτομέρειες της συμπλοκής δεν είναι πολύ σαφείς. Σύμφωνα με τα Γενουατικά Χρονικά (Annales Januenses), όταν δόθηκε το σήμα για επίθεση, μόνο 14 Γενουατικά πλοία υπό τους τους ναύαρχους Πιέτρο Αβοκάτο και Λανφράνκο Σπινόλα προχώρησαν, ενώ τα υπόλοιπα στάθηκαν πίσω και μετά ξαφνικά τράπηκαν σε φυγή. Ωστόσο ο Βενετός χρονικογράφος Mαρτίνο ντα Κανάλ καταγράφει, ότι τα Βενετικά πλοία επιτέθηκαν πρώτα, ενώ οι Γενουάτες αναπτύχθηκαν σε τέσσερις σειρές των δέκα πλοίων το καθένα. Σύμφωνα με τον Κανάλ, οι Βενετοί επιβιβάστηκαν σε δύο από τις Γενουατικές ναυαρχίδες και, μόλις τις αιχμαλώτισαν και έκοψαν τις σημαίες τους, οι άλλοι δύο ναύαρχοι γύρισαν και τράπηκαν σε φυγή. Η μάχη έληξε με ξεκάθαρη Βενετική νίκη: ο Γενουατικός στόλος έχασε πολλούς άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του Αβοκάτο, και οι Βενετοί κατέλαβαν 4 Γενουατικά πλοία, συμπεριλαμβανομένων των ναυαρχίδων των δύο ναυάρχων. Ο Κανάλ αναφέρει τις απώλειες Γενουατών, «υπερβολικά ίσως» σύμφωνα με τον ιστορικό Ντίνο Γιαννακόπουλο, σε 1.000 άνδρες (600 νεκρούς ή τραυματίες και 400 αιχμάλωτους), σε σύγκριση με 20 νεκρούς και 400 τραυματίες από την πλευρά της Βενετίας.
Σύμφωνα με τα Γενουατικά Χρονικά, ο δισταγμός του Γενουατικού στόλου να εμπλακεί μπορεί να οφειλόταν στο γεγονός, ότι οι Βενετοί διεκδίκησαν ασυλία ως σταυροφόροι. Από την άλλη πλευρά, το γενικά απέτυχε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Αυτό γινόταν συχνά, σύμφωνα με τον ιστορικό του ναυτικού Τζον Ντότσον, «λόγω της διχασμένης ή αναποτελεσματικής διοίκησης», που ήταν επίσης εμφανής στο Σετεπότσι. Οι ιστορικοί Φρέντερικ Λέιν και Ντίνος Γιαννακόπουλος εξηγούν την απροθυμία των Γενοβέζων διοικητών να ριψοκινδυνεύσουν τα πλοία τους, επισημαίνοντας ότι αυτά ανήκαν σε ιδιώτες, συνήθως τους πλούσιους ευγενείς εμπόρους που κυριαρχούσαν στην πόλη, και έτσι αποτελούσαν πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία, για τα οποία οι ναύαρχοι ήταν υπόλογοι.
Προσδιορισμός της χρονολογίας και λεπτομέρειες
Ο Βενετός ιστορικός του 14ου αιώνα Aντρέα Ντάντολo τοποθέτησε τη μάχη στο τέλος του 10ου έτους της εξουσίας του δόγη Ρενιέρο Τζένο, δηλαδή είτε στα τέλη του 1262, είτε στον Ιανουάριο του 1263, ενώ τα Γενουατικά Χρονικά απλώς την καταγράφουν στο έτος 1263. Οι σύγχρονοι ιστορικοί τοποθετούν γενικά τη μάχη την άνοιξη του 1263: ο ιστορικός Γκέοργκ Κάρο την τοποθετεί το αργότερο ως τον Μάρτιο, ενώ ο ιστορικός Καμίλο Μανφρόνι προτείνει τον Μάιο ως την πιο πιθανή ημερομηνία. Ο Γιαννακόπουλος, ακολουθώντας σε μεγάλο βαθμό τον Μανφρόνι, τοποθετεί τη μάχη την περίοδο Μαΐου–Ιουλίου 1263.
Τα Γενουατικά Χρονικά αναφέρουν τη μάχη αμέσως μετά την απόπλου στις 28 Μαΐου 1263 ενός στόλου από 25 γαλέρες και 6 άλλα πλοία για την ενίσχυση του στόλου τους, που δρούσε στο Αιγαίο υπό τους ναύαρχους Πιετρίνο Γκριμάλντι και Πεσέτο Μαλόνε, υπονοώντας ότι συμμετείχαν στη μάχη. Ωστόσο, ο Βυζαντινολόγος Aλμπέρ Φαγιέ θεωρεί ότι αυτός ο στόλος μάλλον απέπλευσε, πριν φτάσουν τα νέα του Σετεπότσι στη Γένουα και ότι δεν συμμετείχε σε καμία μάχη, ενώ ο Μεσαιωνολόγος Mισέλ Μπαλάρ προτείνει, ότι ο στόλος που νίκησε στο Σετεπότσι μπορεί να έπλεε στη Μονεμβασιά, για να ενωθεί με τον νέο στόλο που ερχόταν από τη Γένουα. Ενώ ο στόλος απέπλευσε για τη Μονεμβασιά «κατόπιν εντολής του Αυτοκράτορα» σύμφωνα με τα Χρονικά, η άμεση σύνδεσή του με τις Βυζαντινές επιχειρήσεις στον Μοριά, όπως η άφιξη των Βυζαντινών στρατευμάτων στη Μονεμβασιά που αναφέρεται σε επιστολή του πάπα Ουρβανού Δ΄, είναι αβέβαιη.
Επιπλέον, η ακριβής ταυτότητα των δύο ναυάρχων, που δεν συμμετείχαν στη μάχη, είναι άγνωστη. Ο Κανάλ αναφέρει ότι ένας από αυτούς ήταν Έλληνας και στις πηγές αναφέρεται η παρουσία Βυζαντινών πλοίων στους Γενουατικούς στόλους. Ωστόσο, ο μόνος διοικητής του Βυζαντινού στόλου που πιστοποιείται ονομαστικά κατά την περίοδο αυτή, ο Αλέξιος Φιλανθρωπηνός, δραστηριοποιήθηκε στα νησιά του Αιγαίου και όχι στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Επιπτώσεις
Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος του Γενουατικού στόλου επέζησε της μάχης και στη συνέχεια κατάφερε να καταλάβει τέσσερα Βενετικά ιππαγωγά (taride) γεμάτα προμήθειες, που έπλεαν για το Νεγροπόντε, οι Γενοβέζοι έστησαν ανακριτικό δικαστήριο και καταδίκασαν τους επιζώντες ναυάρχους, συμβούλους και οδηγούς «για τις υπερβολές τους ... και τον κακό χειρισμό τους στις περιοχές της Ρωμανίας [δηλαδή της Βυζαντινής Ανατολής]». Δεν δίνονται περισσότερες λεπτομέρειες στα Χρονικά, αλλά, όπως παρατηρεί ο Γιαννακόπουλος, «είναι ωστόσο μία σημαντική ένδειξη ενοχής, καθώς τέτοιοι όροι χρησιμοποιήθηκαν από το -περισσότερο ή λιγότερο επίσημο- χρονικό της [Δημοκρατίας της Γένοβας]».
Στη συνέχεια, οι Γενοβέζοι απέφυγαν τις άμεσες αντιπαραθέσεις με τον Βενετικό μαχητικό στόλο και συμμετείχαν σε επιδρομές κατά των Βενετικών εμπορικών νηοπομπών, σημειώνοντας αξιοσημείωτη επιτυχία το 1264 στη . Το 1266 ο κύριος Γενουατικός στόλος με 27 γαλέρες ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε στο σύνολό του από τους Βενετούς στη . Ο πόλεμος μεταξύ των δύο δυνάμεων διήρκεσε μέχρι το 1270, όταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας ανάγκασε και τις δύο να υπογράψουν τη .
Εκτός από τις απώλειες σε ζωές και πλοία, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της ήττας στο Σετεπότσι ήταν πολιτικές: ο Μιχαήλ Η΄ άρχισε να αναθεωρεί τη συμμαχία με τη Γένουα, η οποία ήταν πολύ δαπανηρή, αλλά μέχρι στιγμής είχε αποφέρει ελάχιστα αποτελέσματα. Ο Αυτοκράτορας είχε δείξει σημάδια ανυπομονησίας με τους συμμάχους του στο παρελθόν, αλλά τώρα εξέφρασε δημόσια την απογοήτευσή του: αμέσως μετά τη ναυμαχία ο Μιχαήλ Η΄ απέλυσε 60 Γενουατικά πλοία από την υπηρεσία του και, σύμφωνα με τον Κανάλ, επετίμησε αυστηρά τον Γενουάτη ποδεστά στην Κωνσταντινούπολη. Τελικά στα Γενουατικά πλοία σύντομα επετράπη να επιστρέψουν στην Αυτοκρατορική υπηρεσία, αλλά ο Μιχαήλ Η΄ άρχισε να καθυστερεί τις πληρωμές για τα πληρώματά τους. Το Βυζαντινό-γενουατικό ρήγμα κορυφώθηκε το 1264, όταν ο Γενοβέζος ποδεστάς ενεπλάκη σε μία συνωμοσία για την παράδοση της Κωνσταντινούπολης στον Μανφρέδο της Σικελίας, οπότε ο Αυτοκράτορας έδιωξε τους Γενουάτες από την πόλη.
Ο Μιχαήλ Η΄ υπέγραψε συνθήκη με τους Βενετούς στις 18 Ιουνίου 1265, αλλά δεν επικυρώθηκε από τον δόγη Τζένο. Μπροστά στην απειλή από τον Κάρολο τον Ανδεγαυό μετά το 1266, ο Μιχαήλ Η΄ αναγκάστηκε να ανανεώσει τη συμμαχία του με τη Γένουα, αλλά διατήρησε επίσης μία χαλαρή σχέση με τη Βενετία, υπογράφοντας ένα πενταετές σύμφωνο μη επίθεσης τον Ιούνιο του 1268.
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφικές αναφορές
Πηγές
Ναυμαχίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
Μεσαιωνικό Αιγαίο Πέλαγος
13ος αιώνας στη Βενετική Δημοκρατία
Ναυμαχίες της Βενετικής Δημοκρατίας
|
555193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Ζήρια Αχαΐας
|
Η Ζήρια είναι οικισμός του Νομού Αχαΐας, ο οποίος σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 αποτελεί έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας του Δήμου Αιγιαλείας. Κατά την χρονική περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Ερινεού ως έδρα του ομώνυμου πρώην δημοτικού διαμερίσματος. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 501 κάτοικους.
Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Αχαΐας, χτισμένη στις απολήξεις του όρους Ζήρια που αποτελεί παραφυάδα του ορεινού όγκου του Παναχαϊκού, καθώς και εγγύς του Τσετσεβίτικου ρέματος που διατρέχει νοτίως και σε κοντινή απόσταση πριν εκβάλει στον Κορινθιακό κόλπο. Σημαντική παραθαλάσσια θέση της Κοινότητας Ζήριας αποτελεί η «Παναγοπούλα».
Η Ζήρια απέχει οδικώς: 11 χιλιόμετρα από την πόλη του Αιγίου και 29 από την πόλη της Πάτρας.
Δημογραφική εξέλιξη
Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής:
Προσωπικότητες
Γιάννης Κουτσοχέρας
Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
Παραπομπές και υποσημειώσεις
Πηγές
Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9.
Βιβλιογραφία
Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010.
Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Ζήρια.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Ζήριας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 16/12/2017.
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Ζήριας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 15/12/2017.
Η Αιγιάλεια διεκδικεί Παναγοπούλα-Ροδινή. aigialeianews.gr. 22 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε: 05/07/2018.
Η Πάτρα μπήκε 8χλμ μέσα στην Αιγιάλεια. pelop.gr. 08/04/2018. Ανακτήθηκε: 05/07/2018.
Χωριά του νομού Αχαΐας
Δήμος Ερινεού
Δήμος Αιγιαλείας
|
627778
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Επαρχία Μοντάνα
|
Η Επαρχία Μοντάνα αποτελεί μια από τις 28 επαρχίες της Βουλγαρίας και μία από τις 2 που συνορεύουν και με τη Σερβία (προς τα δυτικά) και με τη Ρουμανία (προς τα βόρεια). Πήρε το όνομα της από την πρωτεύουσα της, τη Μοντάνα. Σε επίσημη απογραφή του Φεβρουάριου του 2011 αριθμούσε 148.098 κατοίκους και σε εκτιμήσεις του 2020 αριθμούσε 125.395 κατοίκους. Η επαρχία διαιρείται σε 11 δήμους.
Πληθυσμιακά στατιστικά
Ο συνολικός πληθυσμός της επαρχίας ανερχόταν στα 182.267 άτομα σύμφωνα με απογραφή του 2001, εκ των οποίων το 48,8% ήταν άνδρες και το 51,2% γυναίκες. Στα τέλη του 2009, ο πληθυσμός της επαρχίας, που ανακοινώθηκε από το Βουλγαρικό Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο, αριθμούσε 155.899 άτομα εκ των οποίων το 30,5% ήταν κάτοικοι ηλικίας άνω των 60 ετών.
Εθνοτικές ομάδες
Εθνοτικές ομάδες (απογραφή του 2011): Συνολικός πληθυσμός: 148.098 άτομα:
Βούλγαροι: 123.820 (86,31%)
Ρομά: 18.228 (12,71%)
Άλλοι και μη δηλών: 6.050 (4,08%)
Στην απογραφή του 2001, 181.175 από τους 182.258 κάτοικους της επαρχίας δήλωσαν ότι ανήκουν σε μία από τις ακόλουθες εθνοτικές ομάδες (με ποσοστό του συνολικού πληθυσμού):
Θρήσκευμα
Θρησκευτική προσήλωση στην επαρχία σύμφωνα με την απογραφή του 2011:
Δείτε επίσης
Επαρχίες της Βουλγαρίας
Μοντάνα
Παραπομπές
Επαρχίες της Βουλγαρίας
|
284023
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2253%20%CE%95%CF%83%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%84
|
2253 Εσπινέτ
|
Η Εσπινέτ (Espinette) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,682. Ανακαλύφθηκε το 1932 από τον ολλανδικής καταγωγής Αμερικανό αστρονόμο Τζωρτζ Βαν Μπίσμπρεκ, που παρατηρούσε από το Γουίλιαμς Μπέι του Γουισκόνσιν, στις ΗΠΑ (Αστεροσκοπείο Γιέρκς), και πήρε το όνομά της από την ονομασία της οικίας του Μπίσμπρεκ στο Γουίλιαμς Μπέι.
Εξαιτίας και της μεγάλης εκκεντρότητας της τροχιάς της, η Εσπινέτ κοντά στο περιήλιο εξέρχεται από τα εσώτατα όρια της Κύριας Ζώνης και διασχίζει την τροχιά του πλανήτη Άρη.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Ο φασματικός τύπος της Εσπινέτ είναι SI (κατά SMASSII). Η Εσπινέτ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 26,5 λεπτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Εσπινετ
|
833483
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%B3%CE%AF%20%28%CE%96%CF%85%CF%81%CE%AC%29
|
Πρεζιγί (Ζυρά)
|
Το Πρεζιγί (γαλλικά: Présilly) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ζυρά, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες του Ζυρά
|
612696
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81%20%CE%86%CF%81%CE%BD%CE%BF
|
Πίτερ Άρνο
|
Ο Πίτερ Άρνο (Peter Arno, γεννημένος Curtis Arnoux Peters, Jr., Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 8 Ιανουαρίου 1904 – 22 Φεβρουαρίου 1968) ήταν Αμερικανός δημιουργός κόμικς και μουσικός. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Yale, εργάσθηκε αρχικά ως σχεδιαστής για μία κινηματογραφική εταιρεία πριν αναλάβει να φιλοτεχνεί εικονογραφημένες ιστορίες στο πολύ-περιοδικό «The New Yorker» δημιουργώντας συνολικά 99 εξώφυλλα από το 1925 έως το θάνατό του, καθορίζοντας, εν πολλοίς ο ίδιος, τη φυσιογνωμία του περιοδικού και επηρεάζοντας, μέσω αυτού, την κουλτούρα των αναγνωστών της Νέας Υόρκης. Ήταν νυμφευμένος από το 1927 με Lois Long, δημοφιλή συντάκτρια υπεύθυνη για θέματα μόδας, με την οποία απέκτησε μία κόρη (1928). Χώρισαν, ωστόσο, δύο χρόνια μετά (1930) κι ο Άρνο έκανε δεύτερο γάμο στα 1935, αυτή τη φορά με τη Mary Livingston Lansing, όμως και αυτός ο γάμος του τερματίσθηκε στα 1939. Τότε ο Άρνο αποσύρθηκε σε μία φάρμα έξω από τη Νέα Υόρκη, ασχολούμενος με διάφορα χόμπι. Πέθανε από εμφύσημα σε ηλικία 64 ετών και ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Kensisco της Valhalla, προαστίου της Ν. Υόρκης. Το 2015 ο εκπρόσωπος του περιοδικού, Roger Angell, χαρακτήρισε τον Άρνο σαν την πρώτη ιδιοφυΐα του εντύπου. Τον Απρίλιο του 2016 ο εικονογράφος του New Yorker, Michael Maslin, εξέδωσε τη βιογραφία του Άρνο, με τίτλο: «Peter Arno: The Mad Mad World of The New Yorker's Greatest Cartoonist » που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Regan Arts».
Παραπομπές
Αμερικανοί δημιουργοί κόμικς
|
103865
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%AD%CF%87%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%BF
|
Ερέχθειο
|
Το Ερέχθειο (ή Ερέχθειον) είναι αρχαίος ναός στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης στην Αθήνα. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Αθηνά και τον Ποσειδώνα.
Ιστορία
Κατασκευή
Η σημερινή μορφή του ναού χρονολογείται μεταξύ 421 και 406 π.Χ.. Αρχιτέκτονάς του ήταν μάλλον ο Μνησικλής και το κτήριο οφείλει το όνομά του σε έναν βωμό που ήταν αφιερωμένος στον θρυλικό ήρωα Εριχθόνιο. Ο γλύπτης του κτίσματος ήταν ο Φειδίας, ο οποίος είχε οριστεί από τον Περικλή για να κοσμήσει το Ερέχθειο και τον Παρθενώνα. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως ο ναός κτίστηκε προς τιμήν του βασιλιά Ερεχθέα, ο οποίος θεωρείται πως έχει ταφεί σε κοντινό σημείο. Ο Ερεχθέας αναφέρεται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως ένας μεγάλος βασιλιάς και κυβερνήτης της Αθήνας κατά την Αρχαϊκή Περίοδο και συχνά Ερεχθέας και Εριχθόνιος ταυτίζονταν. Πιστεύεται πως ο ναός αντικατέστησε το Ιερό της Πολιάδος Αθηνάς, το οποίο κτίστηκε επί Πεισιστρατιδών και καταστράφηκε από τους Πέρσες το 480 π.Χ..
Η ανάγκη διατήρησης πολλών αντικειμένων σχετικών με ιερές τελετουργίες εξηγεί τον πολύπλοκο σχεδιασμό. Το κύριο κτίσμα αποτελείται από τέσσερα μέρη. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο ανατολικός σηκός, με μια στοά ιωνικού ρυθμού ως πρόπυλο στο ανατολικό του άκρο. Άλλες σύγχρονες απόψεις θεωρούν πως ολόκληρος ο εσωτερικός χώρος στο κατώτατο ΒΔ επίπεδο και στο ανατολικό πρόπυλο χρησιμοποιούνταν για πρόσβαση προς το βωμό της Αθηνάς Πολιάδας μέσω πρόπυλου και σκαλοπατιών, καθώς και για πλατφόρμα δημόσιας προβολής.
Ολόκληρος ο ναός είναι κτισμένος σε πλαγιά και έτσι η βορειοδυτική πλευρά είναι περίπου 3 μέτρα χαμηλότερα από τη νοτιοανατολική πλευρά. Κτίστηκε αποκλειστικά από Πεντελικό μάρμαρο, με διαζώματα μαύρου ασβεστόλιθου από την Ελευσίνα, τα οποία φέρουν ανάγλυφα γλυπτά από λευκό μάρμαρο. Διέθετε περίτεχνα σκαλισμένα παράθυρα και πόρτες και οι κίονες ήταν περίτεχνα διακοσμημένοι (περισσότερο από ότι φαίνεται σήμερα). Ήταν ζωγραφισμένοι, επιχρυσωμένοι και τονισμένοι με επίχρυσο μπρούτζο και ένθετες πολύχρωμες χάντρες. Το κτήριο είναι γνωστό για τα πρώιμα παραδείγματα διακοσμητικών κυματίων τύπου «αβγού και βέλους» και «γραμμοκοσμήματος».
Η πρόστασις των Κορών
Στη βόρεια πλευρά, υπάρχει μια μεγάλη πρόσταση με έξι ιωνικού ρυθμού κίονες και στη νότια πλευρά η περίφημη «Πρόστασις των Κορών», οι οποίες είναι έξι ντυμένες γυναικείες μορφές (Καρυάτιδες) που λειτουργούν ως υποστηρικτικοί κίονες. Η πρόσταση αυτή κατασκευάστηκε για να αποκρυφθεί το γιγαντιαίο τμήμα που απαιτούνταν για την υποστήριξη του Κεκρόπειου, μιας και το μέγεθος και ο προϋπολογισμός κατασκευής του κτιρίου μειώθηκαν σημαντικά μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Το Ερέχθειο ήταν συνδεδεμένο με τα αρχαιότερα και ιερότερα κειμήλια των Αθηναίων: Το Παλλάδιο, το οποίο ήταν το ξόανο (ξύλινη προτομή της Αθηνάς η οποία έπεσε από τον ουρανό - μη φτιαγμένη από άνθρωπο) της Αθηνάς Πολιάδος (Προστάτιδος της Πόλης), τα σημάδια από τη τρίαινα του Ποσειδώνα και το πηγάδι με θαλασσινό νερό το οποίο προέκυψε από το κτύπημα του Ποσειδώνα, η ιερή ελιά η οποία βλάστησε όταν η Αθηνά χτύπησε έναν βράχο με το δόρυ της, κατά την επιτυχή της αντιδικία με τον Ποσειδώνα για την πόλη, τους υποτιθέμενους χώρους ταφής των μυθικών βασιλέων Κέκροπα και Ερεχθέα, τα ιερά τεμένη των τριών θυγατέρων του Κέκροπα, Έρσης, Πανδρόσου και Αγλαύρου και αυτά των ηρώων των φυλών, Πανδίωνα και Βούτη. Ένα ελαιόδεντρο βρίσκεται ακόμη στη Δυτική πλευρά του Ερέχθειου, αλλά φυτεύτηκε κατά τη σύγχρονη εποχή από τη βασίλισσα Σοφία, εγγονή της Βασίλισσας Βικτώριας, προς τιμήν των Αθηναίων.
Το ανατολικό τμήμα του κτιρίου ήταν αφιερωμένο στην Αθηνά Πολιάδα, ενώ το δυτικό τμήμα ήταν ο χώρος λατρείας του Ποσειδώνα και του Ερεχθέα. Εκεί βρισκόταν οι βωμοί του Ηφαίστου και του Βούτη, αδελφού του Ερεχθέα. Σύμφωνα με το μύθο, το ιερό φίδι της Αθηνάς διαβιούσε στο χώρο. Το φίδι τρεφόταν με μέλι από την Κανηφόρο, ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος, κατά παράδοση των γυναικών της αρχαίας οικογενείας των Ετεοβουτάδων, τους υποτιθέμενους κληρονόμους του ήρωα Βούτη. Η άρνηση του φιδιού να τραφεί ερμηνευόταν ως κακός οιωνός.
Σύμφωνα με τον Παυσανία
Ρωμαϊκά Χρόνια και Μεσαίωνας
Στο Ερέχθειο πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες επισκευές και αναμόρφωση για πρώτη φορά κατά τον 1ο αιώνα π.Χ., μετά από την καταστροφική πυρκαγιά που προκάλεσε ο Ρωμαίος στρατηγός Σύλλας κατά την επιδρομή του. Το άθικτο Ερέχθειο περιγράφηκε αναλυτικά από τον γεωγράφο Παυσανία (1.26.5 - 27.3), ο οποίος έγραψε έναν αιώνα μετά την ανακατασκευή του, κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ.. Το κτήριο μεταβλήθηκε σημαντικά κατά τη πρώιμη Βυζαντινή περίοδο, όταν μετατράπηκε σε εκκλησία αφιερωμένη στη Θεοτόκο. Κατά τη μετατροπή αυτή πολλά από τα αρχιτεκτονικά στοιχεία της αρχαιότητας χάθηκαν και έτσι οι γνώσεις μας για την εσωτερική διαρρύθμιση του κτιρίου είναι περιορισμένες. Έγινε παλάτι κατά τη Βενετοκρατία και η κατοικία του Τούρκου διοικητή, αλλά και χαρέμι κατά την Οθωμανική περίοδο.
Σύγχρονη εποχή
Το 1801 μία από τις Καρυάτιδες και ο βόρειος κίονας του ανατολικού πρόπυλου μαζί με το υπερκείμενο τμήμα του θριγκού αφαιρέθηκαν από τον Λόρδο Έλγιν με σκοπό τη διακόσμηση του μεγάρου του και αργότερα πωλήθηκαν στο Βρετανικό Μουσείο (μαζί με γλυπτά από τα αετώματα και τις ζωφόρους του Παρθενώνα). Ένας θρύλος της εποχής ανέφερε πως κατά τη διάρκεια της νύχτας οι εναπομείνασες πέντε Καρυάτιδες ακούγονταν να θρηνούν για τη χαμένη αδελφή τους. Ο Έλγιν, προσπάθησε να αφαιρέσει και μια δεύτερη Καρυάτιδα και όταν προέκυψαν τεχνικές δυσκολίες, προσπάθησε να την κόψει σε κομμάτια. Το γλυπτό θρυμματίστηκε και παρέμειναν τα θραύσματα. Αργότερα ανακατασκευάστηκε ασυντόνιστα με τη χρήση τσιμέντου και μεταλλικών ράβδων. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, το κτίριο βομβαρδίστηκε από τους Οθωμανούς και υπέστη σοβαρές καταστροφές. Η οροφή της βόρειας πρόστασης ανατινάχθηκε και ένα μεγάλο μέρος των πλευρικών τοιχωμάτων του σηκού διαλύθηκε.
Ένα τμήμα γλυπτού γυναικείας μορφής που ανήκει στη βορεινή Ζωφόρο του κτηρίου πέρασε στη συλλογή του Άγγλου αρχιτέκτονα Σερ Τζων Σόουν (Sir John Soane) και σήμερα εκτίθεται στο ομώνυμο μουσείο (Sir John Soane museum) στο Λονδίνο.
Στο Ερέχθειο πραγματοποιήθηκαν έργα αναστήλωσης από το 1977 έως το 1988.
Προηγούμενες απόπειρες αναστήλωσης κατέστρεψαν την οροφή της Περίστασης των Κορών, με μπαλώματα από τσιμέντο και από τη μόλυνση του αέρα στην Αθήνα. Το 1979, οι πέντε αυθεντικές Καρυάτιδες μεταφέρθηκαν στο Παλαιό Μουσείο Ακρόπολης και αντικαταστάθηκαν στο σημείο από ακριβή αντίγραφα. Επιστήμονες εργάστηκαν το 2005 για να επισκευάσουν τις ζημιές, χρησιμοποιώντας τεχνικές καθαρισμού μέσω λέιζερ.
Η αναστήλωση του Ερέχθειου έλαβε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Nostra.
Πρόσφατα συμβάντα
Μια από τις αυθεντικές μορφές, που αφαιρέθηκε από τον Λόρδο Έλγιν στις αρχές του 19ου αιώνα, βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Στο Μουσείο Ακρόπολης βρίσκονται οι άλλες πέντε, οι οποίες έχουν αντικατασταθεί με αντίγραφα στο Ερέχθειο. Οι πέντε αυθεντικές που βρίσκονται στην Αθήνα εκτίθενται στο νέο Μουσείο Ακρόπολης, σε μια ειδική αίθουσα η οποία επιτρέπει στους θεατές να τις δουν από κάθε πλευρά. Το βάθρο για την Καρυάτιδα που βρίσκεται στο Λονδίνο παραμένει κενό. Κατά το 2011, καθαριζόταν από ειδικά κατασκευασμένες ακτίνες, οι οποίες αφαιρούν τη συγκεντρωμένη αιθάλη και τους ρύπους χωρίς να βλάπτουν το μάρμαρο. Κάθε Καρυάτιδα καθαρίζεται στο χώρο, με κλειστό τηλεοπτικό κύκλωμα να μεταδίδει το γεγονός ζωντανά στους επισκέπτες του μουσείου. Αν και έχουν την ίδια δομή και το ίδιο ύψος, και είναι ομοίως ενδεδυμένες, οι έξι Καρυάτιδες δεν είναι ίδιες: τα πρόσωπά τους, η στάση τους, τα ιμάτιά τους και τα μαλλιά που είναι σκαλισμένα ξεχωριστά, οι τρεις στο αριστερό βάθρο, στο δεξί τους γόνατο, ενώ οι τρεις στο δεξί βάθρο στο αριστερό τους γόνατο. Τα ογκώδη, περίτεχνα διατεταγμένα χτενίσματά τους εξυπηρετούν τον κρίσιμο σκοπό παροχής στατικής υποστήριξης για το λαιμό τους, ο οποίος αλλιώς θα ήταν το λεπτότερο και δομικά ασθενέστερο σημείο.
Οι Καρυάτιδες μεταφέρθηκαν από το Παλαιό στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης. Η πρώτη μεταφέρθηκε ασφαλώς στις 9 Δεκεμβρίου 2007, μέσω ενός περίτεχνου συστήματος με εναέριους γερανούς. Στο νέο μουσείο, σε ένα γλυπτό επανενώθηκε το μακροχρόνια χαμένο αριστερό του πόδι, το οποίο ταυτοποιήθηκε ανάμεσα σε ερείπια κατά τη δεκαετία του 1980. Το Μουσείο Ακρόπολης βραβεύθηκε για το πρωτοποριακό του πρόγραμμα για τη συντήρηση και αναστήλωση των Καρυάτιδων από το Διεθνές Ινστιτούτο Συντήρησης (IIC, International Institute for Conservation) στη Βιέννη, με το Βραβείο Keck το 2012.
Έκθεση φωτογραφιών
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Charles Weller (1913) Athens and Its Monuments, Macmillan.
G. P. Stevens and J. M. Paton (1927) The Erechtheum.
I. T. Hill (1953) The Ancient City of Athens..
J. J. Pollitt, Art and Experience in Classical Greece, Cambridge University Press.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Υπουργείο Πολιτισμού
Τρισδιάστατη απεικόνιση
Αφιέρωμα από την Καθημερινή
Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
Επιτροπή για το Ερέχθειο 8 Οκτωβρίου, 1853
Ακρόπολη Αθηνών
Αρχαίοι ναοί της Αθήνας
Ναοί του Ποσειδώνα
|
41306
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%82%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Μελάς Γιαννιώτης
|
Ο Μελάς Κ. Γιαννιώτης (1939) είναι Έλληνας επιχειρηματίας, ιδρυτής του Ομίλου Επιχειρήσεων Ιντερσαλόνικα. Σήμερα κατέχει τη θέση του προέδρου του ομίλου των επτά εταιριών Ιντερσαλόνικα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Βλάστη της Κοζάνης το έτος 1939 και μετά το Δημοτικό Σχολείο οδηγήθηκε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Αγίας Αναστασίας Χαλκιδικής, με προορισμό τις θεολογικές σπουδές, απ΄ όπου όμως αποχώρησε και αποφοίτησε από το τότε Γυμνάσιο της Πτολεμαΐδας. Αμέσως μετά, επί διετία, σπούδασε Λογιστικά σε Ιδιωτική Σχολή Λογιστών της Αθήνας και πριν στρατευθεί, ήταν ήδη Πτυχιούχος Λογιστικής.
Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως Έφεδρος Αξιωματικός και στη συνέχεια εργάσθηκε στο Γραφείο Προσωπικού και στο Λογιστήριο των Γερμανογαλλικών Εταιριών Unde-Kazale στην Πτολεμαΐδα, απ' όπου, μετά από πανελλήνιες εξετάσεις το έτος 1968, εισήλθε στην Εμπορική Τράπεζα, στην οποία υπηρέτησε επί σειρά ετών σε Καταστήματα της Αθήνας, Κοζάνης και Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του και αποφοίτησε από τη Σχολή Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιά. Παρακολούθησε επίσης πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια στο εσωτερικό, καθώς και στην Αγγλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ.
Το έτος 1969 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη ως Τραπεζικός στην Εμπορική Τράπεζα και αμέσως μετά προτίμησε να δοκιμάσει την τύχη του ως ελεύθερος επαγγελματίας Ασφαλιστής, ιδρύων το πρώτο του ασφαλιστικό γραφείο στην οδό Ερμού 25 στη Θεσσαλονίκη. Άρχισε την ασφαλιστική του καριέρα από τις Ασφαλιστικές Εταιρίες «Φοίνιξ» και «Εθνική Ασφαλιστική» και αμέσως μετά, στα έτη 1970-1975, υπήρξε Διευθυντής Υποκαταστήματος Βόρειας Ελλάδας της Γερμανικής Ασφαλιστικής «Nordstern» και στη συνέχεια Συνιδρυτής της πρώτης, μεταπολεμικά, Ασφαλιστικής Εταιρίας στη Βόρεια Ελλάδα και Διευθύνων Σύμβουλος της «Διάνα ΑΕΓΑ», από την οποία, λόγω σοβαρών του διαφωνιών, αποχωρεί αργότερα για να αναλάβει Γενικός Πράκτορας Ελλάδος της Ιταλικής Ασφαλιστικής Εταιρίας «SAI» και Εκπρόσωπος Β. Ελλάδος των Γαλλικών Ασφαλιστικών Εταιριών UAP-IARD, UAP-VIE και UAP-Assistance.
Μετά την εκδηλωθείσα απόφαση αποχωρήσεως από την Ελλάδα των ξένων αυτών Ασφαλιστικών επιχειρήσεων και το έτος 1978, ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη την πρώτη Ασφαλιστική Εταιρία «Ιντερσαλόνικα Α.Α.Ε.», η οποία μέσα στην επόμενη εικοσαετία αναδείχθηκε ως η μεγαλύτερη Ασφαλιστική Εταιρία του Βορειοελλαδικού χώρου και μία από τις μεγαλύτερες της χώρας. Η επαγγελματική του δραστηριότητα τον οδήγησε και στο συνδικαλιστικό χώρο, αφού διατέλεσε Γενικός Γραμματέας του Επαγγελματικού Σωματείου «Σύνδεσμος Πρακτόρων Βόρ. Ελλάδας» ((1973-1977), ιδρυτής και Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ασφαλιστών Βόρ. Ελλάδας (1985-1987) και μετέπειτα Πρόεδρός της μέχρι σήμερα.
Συνέγραψε σειρά άρθρων, μελετών και βιβλίων, το μεγαλύτερο των οποίων είναι η Έρευνά του για την πορεία του Ελληνομακεδονισμού, υπό τον τίτλο «Αλειφούσης της Πόλεως». Το έργο όμως της ζωής του, για το οποίο αφιέρωσε εργασία σειράς ετών και θα συνεχίσει, καταγράφων τα γεγονότα, είναι αυτό που αφορά στην ιστορική και πραγματική εξέλιξη της Επιστήμης των Ασφαλίσεων - όπως και ο τίτλος του - από την αρχαιότητα μέχρι της εκδόσεώς του, όπου αναφέρεται στο εμπορικό και ασφαλιστικό δαιμόνιο των Ελλήνων και ιδιαίτερα των Μακεδόνων ανά την οικουμένη και αντιμετωπίζονται, από την επιστημονική τους διάσταση, ο εθνοκοινωνικοοικονομικός χώρος και σκοπός των Ασφαλίσεων, σύμφωνα όμως και όπως τις δίδαξε ο Αριστοτέλης και τις υλοποίησαν οι Ελληνομακεδόνες του Μ. Αλεξάνδρου.
Στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες του ασχολείται με τη βιολογική κηπουρική, τη δενδροκομία, τη μελισσοκομία, με παραγωγή δικού του μελιού και κεριού. Εκτρέφει στο αγρόκτημά του στην Περαία Θεσσαλονίκης σειρά εκλεκτών πτηνών και μικρών οικόσιτων βιολογικών ζώων.
Βρίσκεται στο στάδιο δημιουργίας του Ελληνικού Μακεδονικού Ιδρύματος με το όνομα «Μελάς», με σκοπό τη χρηματοδότηση επιστημονικών, εθνικών και ιστορικών ερευνών, ασφαλιστικών επιστημονικών μελετών, ενίσχυση αντίστοιχων σπουδών, χορηγίες υποτροφιών κ.α.
Είναι έγγαμος με τη συμπατριώτισσά του Κλεοπάτρα Βρανάκη και έχει δύο παιδιά: τον Κώστα, Αντιπρόεδρο του Ομίλου, και την Τζένη, που διαμένει στις ΗΠΑ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προσωπική ιστοσελίδα του Μελά Γιαννιώτη
Επίσημη ιστοσελίδα Ομίλου ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ
Έλληνες επιχειρηματίες
|
606511
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%B9%20%28%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%29
|
Λούζανι (Ντέρβεντα)
|
Το Λούζανι (σερβικά κυριλλικά: ) είναι χωριό της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Ευρίσκεται εντός του Δήμου της Ντέρβεντα και εντός της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2013, αριθμούσε κατοίκους.
Γεωγραφία
Ιστορία
Δημογραφία
Κατανομή του πληθυσμού ανά εθνότητα (1991)
Το 1991, το χωριό αριθμούσε 356 κατοίκους, οι οποίοι ήσαν κατανεμημένοι ως κάτωθι:
Δείτε επίσης
Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Δήμοι της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Maplandia
Οικισμοί της Ντέρβεντα
Οικισμοί της Ντέρβεντα με βοσνιακή πληθυσμιακή πλειοψηφία
|
830705
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Μαρούντο
|
Το Μαρούντο (ιταλικά: Marudo) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Λόντι, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Λόντι
|
451456
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CF%8C%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B1
|
Κάστρο της Ρόκα Ανγκίτολα
|
Το Κάστρο Ρόκα Ανγκίτολα (Rocca Angitola) είναι, ερειπωμένο σήμερα, Βυζαντινό κάστρο στην Ιταλία στην περιφέρεια της Καλαβρίας. Είναι κτισμένο στην κορυφή λόφου, στα όρια του δήμου Μαϊεράτο, και κοντά στην λίμνη Ανγκίτολα από όπου προέρχεται και το σημερινό του όνομα.
Κατασκευάστηκε από τους Βυζαντινούς, άγνωστο ακριβώς πότε, με την ονομασία "Κάστρο του Νικηφόρου" από το όνομα του βυζαντινού διοικητή της περιοχής. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πιστευόταν ότι είχε κτιστεί πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνιστικής πόλης Χρίσσα, τα τελευταία χρόνια αποδείχτηκε ότι αυτό δεν ισχύει. Το 1276 αναφέρεται ότι ο οικισμός του κάστρου είχε 1228 κατοίκους, και το 1474 αναφέρεται ότι στην δικαιοδοσία του κάστρου περιλαμβάνονταν 18 χωριά και οικισμοί. Από τον 18ο αιώνα σταδιακά εγκαταλείφθηκε, με τα χρόνια μειωνόταν ο πληθυσμός του αφού οι κάτοικοι μετακινούνταν στην πεδιάδα της Χρισσής σε πιο γόνιμα εδάφη, ενώ υπέστη ζημιές από σεισμούς, οι τελευταίοι κάτοικοι του το εγκατέλειψαν στον σεισμό του 1783. Το κάστρο είχε τον ναό του Εσταυρωμένου όπου οι καμπάνες του σήμερα είναι τοποθετημένες στον ναό του Αγίου Γεωργίου της Μαϊεράτο.
Παραπομπές
Βυζαντινά κάστρα
Κάστρα στην Καλαβρία
|
159333
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%20%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ακόντιο Βοιωτίας
|
Το Ακόντιο είναι μικρό χωριό του νομού Βοιωτίας του δήμου Λεβαδέων. Βρίσκεται ανάμεσα στη Χαιρώνεια και στον Ορχομενό, στους πρόποδες του ομώνυμου όρους. Έχει πληθυσμό σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 127 κατοίκους. Το χωριό ονομαζόταν Βισβάρδι ή Μπιζμπάρδι μέχρι το 1927, οπότε μετονομάστηκε σε Ακόντιο
Ιστορικά στοιχεία
Αναφορές για την ύπαρξη του χωριού υπάρχουν από των 15ο-16ο και απαριθμούσε 25 οικογένειες περίπου. Το Ακόντιο αποτέλεσε έδρα κοινότητας στο διάστημα 1912-1998. Στη συνέχεια εντάχθηκε στον Δήμο Χαιρώνειας και από το 2011 στον Δήμο Λεβαδέων. Ο πληθυσμός του χωριού αυξανόταν ελαφρά μέχρι την δεκαετία του 1920, παρέμεινε σχεδόν σταθερός μέχρι την δεκαετία του 1960 και από τότε παρουσιάζει μικρή μείωση.
Ιστορικό διοικητικών μεταβολών
Δ. Χαιρωνείας Ν. Αττικής και Βοιωτίας
ΦΕΚ 18Α - 18/10/1835
Σύσταση του δήμου με έδρα τον οικισμό Κάπραινα. Ο οικισμός Μπισμπάρδι προσαρτάται στον δήμο Χαιρωνείας
ΦΕΚ 22Α - 18/12/1840
Ο οικισμός Μπισμπάρδι αποσπάται από το δήμο και προσαρτάται στον δήμο Λεβαδέων
ΦΕΚ 13Α - 08/05/1858
Ο οικισμός Μπισμπάρδι αποσπάται από το δήμο Λεβαδέων και προσαρτάται στον δήμο
ΦΕΚ 1Α - 19/01/1862
Μεταφέρεται η έδρα του δήμου από τον οικισμό Κάπραινα στον οικισμό Άγιος Βλάσιος
ΦΕΚ 34Α - 17/07/1868
Μεταφέρεται η έδρα του δήμου από τον οικισμό Άγιος Βλάσιος στον οικισμό Δαύλεια
Κ. Βισβαρδίου Ν. Αττικής και Βοιωτίας
ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912
Σύσταση της κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Βισβάρδι από τον δήμο Χαιρώνειας και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας
Κ. Ακοντίου Ν. Αττικής και Βοιωτίας
ΦΕΚ 179Α - 30/08/1927
Ο οικισμός Βισβάρδι της κοινότητας μετονομάζεται σε Ακόντιον. Η κοινότητα μετονομάζεται σε κοινότητα Ακοντίου
ΦΕΚ 16/05/1928
Αναγνώριση του οικισμού Μονή Αγίου Νικολάου και προσάρτησή του στην κοινότητα Ακοντίου
Αναγνώριση του οικισμού Καλομοίρη και προσάρτησή του στην κοινότητα Ακοντίου
Αναγνώριση του οικισμού Μαρμάρια και προσάρτησή του στην κοινότητα Ακοντίου
Αναγνώριση του οικισμού Μελίσσια και προσάρτησή του στην κοινότητα Ακοντίου
ΦΕΚ 16/10/1940
Ο οικισμός Καλομοίρη της κοινότητας καταργείται.
Ο οικισμός Μελίσσια της κοινότητας καταργείται.
Ο οικισμός Μαρμάρια της κοινότητας καταργείται.
Κ. Ακοντίου Ν. Βοιωτίας
ΦΕΚ 223Α - 26/07/1943
Η κοινότητα αποσπάται από τον νομό Αττικής και Βοιωτίας και υπάγεται στον νομό Βοιωτίας
14/03/1971
Ο οικισμός Μονή Αγίου Νικολάου της κοινότητας καταργείται και προσαρτάται στον οικισμό Διόνυσος της κοινότητας Διονύσου
Δ. Χαιρωνείας
ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997
Ο οικισμός Ακόντιον αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στον δήμο Χαιρωνείας Η κοινότητα καταργείται.
Δ. Λεβαδέων
ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010
Ο οικισμός Ακόντιον αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στον δήμο Λεβαδέων
Δημογραφικά στοιχεία
Πορεία του πληθυσμού
Παραπομπές
Χωριά του νομού Βοιωτίας
|
194662
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F.%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%BF%CF%85
|
Α.Ο. Αγίου Ιεροθέου
|
Ο Αθλητικός Όμιλος Αγίου Ιεροθέου είναι αθλητικό σωματείο που εδρεύει στον ομώνυμο συνοικισμό του Περιστερίου Αττικής. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1955 και εχει χρώματα κίτρινο και μαύρο. Διαθέτει από ιδρύσεως του τμήμα ποδοσφαίρου και σήμερα, διαθέτει επίσης τμήμα καλαθοσφαίρισης και το νεοσύστατο τμήμα στίβου, που ιδρύθηκε στα τέλη του 2017. Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Ο. και της Ε.Π.Σ. Αθηνών, της Ε.Ο.Κ. και της Ε.Σ.Κ. Αττικής και στη δύναμη του Σ.Ε.Γ.Α.Σ., όπου και εγγράφηκε στις 18 Ιουλίου του 2018.
Το πιο διακεκριμένο αθλητικό τμήμα του συλλόγου, είναι το ποδοσφαιρικό του τμήμα. Έχει λάβει μέρος από το παρελθόν στα εθνικά πρωταθλήματα της Γ' Εθνικής και Δ' Εθνικής κατηγορίας. Παραδοσιακή του έδρα αποτελεί το Δημοτικό γήπεδο Χωράφας Περιστερίου του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Περιστερίου. Από την αγωνιστική περίοδο 2016-17 μέχρι και την τρέχουσα (2021-22) αγωνίζεται στην ερασιτεχνική Γ' Εθνική Κατηγορία και τους εντός έδρας αγώνες του πραγματοποιεί στο ιδιόκτητο "Γήπεδο Α.Π.Ο. Ήφαιστος Περιστερίου" του ομώνυμου συλλόγου του Περιστερίου.
Τμήμα ποδοσφαίρου
Αγωνιστική πορεία
Η αγωνιστική πορεία διαχρονικά
Παρουσία στα εθνικά πρωταθλήματα
Σύνολα συμμετοχών στα εθνικά πρωταθλήματα
Αναλυτικά οι παρουσίες στα εθνικά πρωταθλήματα
1977-78: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (1ος όμιλος από 4): 5η θέση, 45 β.
1978-79: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (1ος όμιλος από 4): 8η θέση, 44 β.
1979-80: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (1ος όμιλος από 4): 14η θέση, 31 β. Υποβιβασμός.
1981-82: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (2ος όμιλος από 8): 11η θέση, 27 β. Υποβιβασμός.
1994-95: Δ΄ Εθνική (2ος όμιλος από 8): 14η θέση, 41 β. 41-45 γκολ. Υποβιβασμός.
2007-08: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 9η θέση, 34 β. 39-44 γκολ.
2008-09: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 4η θέση, 51 β. 42-26 γκολ.
2009-10: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 11η θέση, 38 β. 42-43 γκολ.
2010-11: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 13η θέση, 19 β. 22-47 γκολ. Υποβιβασμός.
2016-17: Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (4ος όμιλος από 4): 3η θέση, 54 β. 40-23 γκολ.
2017-18: Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (8ος όμιλος από 8): 6η θέση, 26 β. 24-23 γκολ.
2018-19: Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (7ος όμιλος από 8): 6η θέση, 30 β. 35-28 γκολ.
2019-20 Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (5ος όμιλος από 8):5η θέση, 36 β. 30-27 γκολ.
2020-21 Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (7ος όμιλος από 8) 4η θέση, 21β. 19-10 γκολ.
2021-22 Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (5ος όμιλος από 7) 6η θέση 27β. 21-26 γκολ.
Τίτλοι-διακρίσεις
Πρωταθλητής Ε.Π.Σ. Αθηνών: 1981, 1994, 2016
Κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Αθηνών: 2019-20
Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αθηνών: 1993, 1995
Διακεκριμένοι ποδοσφαιριστές
Με τη φανέλα του Α.Ο. Αγ. Ιεροθέου αγωνίστηκε πλήθος αξιοσημείωτων ποδοσφαιριστών που έκαναν καριέρα και σε μεγαλύτερους συλλόγους, μεταξύ άλλων ο Γιώργος Γονιός.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημο ιστολόγιο
Αθλητικοί σύλλογοι Αθήνας
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1955
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1955
|
763448
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82
|
Λινάς
|
Το Λινάς (γαλλικά: Linas) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Εσόν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Λινουά (γαλλικά: Linois).
Παραπομπές
Κοινότητες της Εσόν
|
58161
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Ακροπόλ (ταινία)
|
Το Ακροπόλ είναι μια μουσικοχορευτική ταινία του Παντελή Βούλγαρη, παραγωγή του 1995. Πραγματεύεται την οργάνωση μιας παράστασης στο θρυλικό θέατρο Ακροπόλ παρουσιάζοντας τον κόσμο του θεάτρου και του θεάματος, με όλες τις αντιζηλίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα.
Πλοκή
Στο ιστορικό μουσικό θέατρο Ακροπόλ της Αθήνας πρόκειται να ανέβει μια πρεμιέρα. Λίγο πριν από την έναρξη, ο θεατρώνης Πρίγκιψ απολύει μια πρωταγωνίστρια λόγω προχωρημένης μέθης. Ενώ ψάχνει ηθοποιό να την αντικαταστήσει, καταλήγει σε ένα πρώην παιδί-θαύμα του κινηματογράφου, τον Λάκη Λοϊζο, που ερμηνεύει συχνά γυναικείους ρόλους, κυρίως κωμικούς, και που τώρα διευθύνει ένα πρακτορείο για κομπάρσους. Ο Λάκης ερμηνεύει τον ρόλο του με μεγάλη επιτυχία, γεμίζοντας τους συναδέλφους του με φθόνο. Στην τελευταία παράσταση, τότε που θίασος και τεχνικοί συνηθίζεται να κάνουν φάρσες και τρέλες (το λεγόμενο «αλαλούμ»), αποφασίζουν να τον εκδικηθούν. Στη διάρκεια αυτής της εκδίκησης, ο Λάκης ταπεινώνεται αλλά και ταπεινώνει, παίρνοντας με τη σειρά του την εκδίκησή του, μέχρι να εγκαταλείψει τον θίασο και να επιστρέψει στο πρακτορείο για κομπάρσους που διηύθυνε.
Ηθοποιοί
Λευτέρης Βογιατζής - Λάκης Λοΐζος
Σταύρος Παράβας - Αντώνης Σεφεριάδης, Πρίγκιψ
Κωνσταντίνος Τζούμας - Πλάτων
Θέμις Μπαζάκα - Ρένα
Δέσπω Διαμαντίδου - μητέρα Αντώνη
Άντζελα Γκερέκου - Ζωζώ
Ειρήνη Ιγγλέση
Μάνος Βακούσης - Φωτεινιάς
Σωτηρία Λεονάρδου
Όλγα Δαμάνη - Μαρίκα
Νίκος Καραγιώργος - ηθοποιός
Μπέσυ Μάλφα - Σάσα
Αντιγόνη Αλικάκου
Άγγελος Γεωργιάδης
Γιώργος Γκίκας
Σταύρος Κωνστανταράκος
Αχιλλέας Κυριακίδης
Πόπη Παπαδάκη
Σπύρος Παπαδόπουλος
Παραγωγή
Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1996. Κόβοντας 20.000 εισιτήρια πανελλαδικά, κατατάχθηκε στην 4η θέση ανάμεσα σε 15 ταινίες της ίδιας σεζόν. Απέσπασε το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ της Βαλένθια και το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Καΐρου.
Η Ιωάννα Χουλιαρά γράφει:Η δεκαετία που διαδραματίζεται η ιστορία του Ακροπολ είναι μια ανήσυχη περίοδος για την Ελλάδα, τόσο πολιτικά όσο κοινωνικά και οικονομικά. Σε ταινίες του ο Βούλγαρης εξετάζει βαθύτερα τις άμεσες επιδράσεις της εποχής στην ανθρώπινη ψυχή. Στο Ακροπολ προτιμάει να εστιάσει στον θεατρικό κόσμο και μέσα από αυτόν να αναπολήσει το ελληνικό θέατρο γενικότερα και την μουσική επιθεώρηση ειδικότερα. Πίσω από την λάμψη των θεατρικών παραγωγών, ο σκηνοθέτης παρατηρεί το ανθρώπινο πρόσωπο, τα συναισθήματα, τις ελπίδες και τα πάθη. Με μεστούς διαλόγους και έντονες ερμηνείες, η ταινία νοσταλγικά περιγράφει τα καλλιτεχνικά δρώμενα αλλά και μας ταξιδεύει στον εσωτερικό κόσμο των καλλιτεχνών. Με ένα ίσως μελαγχολικό ύφος παρουσιάζονται οι ανασφάλειες, οι αδυναμίες, οι συγκρούσεις αλλά και οι επιτυχίες των ηθοποιών της επιθεώρησης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Ακροπόλ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 1995
Ελληνόφωνες ταινίες
Γερμανικές ταινίες
Ιταλικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη
Ταινίες σε σενάριο Παντελή Βούλγαρη
Ταινίες με μουσική σύνθεση Γιώργου Μουζάκη
Ελληνικές μουσικές ταινίες
Βουλγαρικές ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στη Βουλγαρία
Ταινίες τοποθετημένες στην Ελλάδα
|
421839
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CF%83%CE%AD%20%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%28%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%84%20%CE%93%CE%84%29
|
Αϊσέ Σουλτάνα (κόρη του Μουράτ Γ΄)
|
Η Αϊσέ Σουλτάν (Οθ. Τούρκικα:عائشة سلطان) (Τούρκικα: Ayşe Sultan, 1570 - 15 Μαΐου 1605) ήταν κόρη του σουλτάνου Μουράτ Γ΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Βιογραφία
Η Αϊσέ Σουλτάνα γεννήθηκε το 1570 στην Μανίσα όταν ο πατέρας της, Μουράτ Γ' ήταν ακόμη πρίγκιπας. Το 1586, παντρεύτηκε με τον Νταμάτ Ιμπραήμ Πασά ο οποίος, χάρη στο γάμο του, τρεις φορές κατείχε τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη. Μετά το θάνατο του Ιμπραήμ Πασά η Αϊσέ Σουλτάν αρραβωνιάστηκε με τον Νταμάτ Γιεμιστσί Χασάν Πασά στις 5 Απριλίου 1602, αλλά ο Χασάν εκτελέστηκε και ο γάμος δεν έγινε ποτέ. Στις 29 Ιουνίου 1604 παντρεύτηκε τον Γκιουζελτσέ Μαχμούτ Πασά και πέθανε δύο χρόνια αργότερα.
Η Αϊσέ Σουλτάνα ήταν διάσημη για τη φιλανθρωπία της. Στη διαθήκη της, έδωσε τις ακόλουθες οδηγίες για την κληρονομιά της: οι σκλάβοι και οι σκλάβες της ελευθερώθηκαν, χρήματα κληροδοτήθηκαν για να καλύψουν τα χρέη μετρητά των ατόμων που κρατούνται στη φυλακή, επίσης δώθηκαν χρήματα για τους φτωχούς, τους αρρώστους και τα ορφανά, και τα υπόλοιπα για τους φτωχούς στις ιερές πόλεις της Μέκκα, Μεδίνα και Ιερουσαλήμ. Ένα ορισμένο ποσό των χρημάτων διατέθηκαν για να πληρωθούν τα λύτρα για τις μουσουλμάνες που ήταν σε συνθήκες αιχμαλωσίας.
Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 15 Μαΐου 1605 σε ηλικία 35 ετών.
Παραπομπές
Πηγές
Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback)
Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)
"Turkey: The Imperial House of Osman". web.archive.org. Retrieved 6 February 2014.
Narodna biblioteka "Sv. sv. Kiril i Metodiĭ.Orientalski otdel, International Centre for Minority Studies and Intercultural Relations, Research Centre for Islamic History, Art, and Culture (2003). Inventory of Ottoman Turkish documents about Waqf preserved in the Oriental Department at the St. St. Cyril and Methodius National Library: Registers. Narodna biblioteka "Sv. sv. Kiril i Metodiĭ.
Πριγκίπισσες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Οθωμανοί
|
689324
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%95%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%20%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%BF
|
Μαρία Εστέρ Σούνο
|
H Μαρία Εστέρ Σούνο Άρκε (María Esther Zuno Arce, 8 Δεκεμβρίου 1924 – 4 Δεκεμβρίου 1999) ήταν η σύζυγος του Προέδρου του Μεξικού Λουίς Ετσεβερία.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1924 στη Γκουανταλαχάρα, και ήταν κόρη του Χοσέ Γουαδαλούπε Σούνο Ερνάντες και της Κάρμεν Άρκε.
Η Μαρία Εστέρ γνώρισε τον Λουίς Ετσεβερία στο σπίτι των φίλων της Ντιέγο Ριβέρα και Φρίντα Κάλο, που θαύμαζε ο Λουίς. Μετά από πέντε χρόνια σχέσης, παντρεύτηκαν στις 2 Ιανουαρίου 1945, όταν ο Λουίς ήταν ακόμη φοιτητής της νομικής. Μαζί απέκτησαν οκτώ παιδιά, τον Λουίς Βισέντε, την Μαρία ντελ Κάρμεν, τον Αλβάρο, την Μαρία Εστέρ, τπν Ροδόλφο, τον Πάμπλο, τον Μπενίτο και τον Αδόλφο.
Ανέπτυξε έντονο έργο κοινωνικής πρόνοιας, το ευρύτερο, πιο αποφασιστικό και σαφές στους στόχους του που είχε δει στο Μεξικό από την εποχή της Έβα Σαμάνο που καμία Πρώτη Κυρία δεν θα έκανε ποτέ το ίδιο.
Ήταν ένα πολύ απλό άτομο, ίσως η πιο απλή από τις πρώτες κυρίες που είχε το Μεξικό. Αυτό ήταν ιδιαίτερα αισθητό στο ντύσιμό της: μια φούστα και μια μπλούζα ή ένα βαμβακερό φόρεμα ήταν η ενδυμασία της και δεν φορούσε ποτέ γούνες, καπέλα ή κοσμήματα.
Πέθανε ξαφνικά στις 4 Δεκεμβρίου 1999 στη Πόλη του Μεξικού σε ηλικία 74 ετών.
Παραπομπές
Πρώτες Κυρίες του Μεξικού
|
665133
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%99%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%201976
|
Θάνατοι τον Ιανουάριο του 1976
|
1 Ιανουαρίου
2 Ιανουαρίου
3 Ιανουαρίου
4 Ιανουαρίου
5 Ιανουαρίου
6 Ιανουαρίου
7 Ιανουαρίου
8 Ιανουαρίου
Τσου Εν Λάι (77), Κινέζος πρωθυπουργός
9 Ιανουαρίου
10 Ιανουαρίου
11 Ιανουαρίου
12 Ιανουαρίου
13 Ιανουαρίου
14 Ιανουαρίου
15 Ιανουαρίου
16 Ιανουαρίου
17 Ιανουαρίου
18 Ιανουαρίου
19 Ιανουαρίου
20 Ιανουαρίου
21 Ιανουαρίου
22 Ιανουαρίου
23 Ιανουαρίου
24 Ιανουαρίου
25 Ιανουαρίου
26 Ιανουαρίου
27 Ιανουαρίου
28 Ιανουαρίου
29 Ιανουαρίου
30 Ιανουαρίου
Παραπομπές
01
|
695390
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%282019%29
|
Γενικές εκλογές της Ναμίμπιας (2019)
|
Οι γενικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στη Ναμίμπια στις 27 Νοεμβρίου 2019. Ήταν οι δεύτερες στην Αφρική στις οποίες χρησιμοποιήθηκε ηλεκτρονική ψηφοφορία. Συνολικά έντεκα υποψήφιοι διεκδίκησαν την προεδρία και δεκαπέντε πολιτικά κόμματα έλαβαν μέρος στις εκλογές της Εθνοσυνέλευσης.
Ο Χάγκε Γκέινγκομπ της SWAPO επανεκλέχθηκε στην προεδρία, αν και το ποσοστό ψήφου του μειώθηκε από το 87% το 2014 σε 56%, το χαμηλότερο μερίδιο ψήφου για τις προεδρικές εκλογές στην ιστορία του κόμματος. Η SWAPO διατήρησε επίσης την πλειοψηφία της στην Εθνοσυνέλευση, αλλά έχασε την υπεροχή των δύο τρίτων.
Εκλογικό σύστημα
Ο Πρόεδρος της Ναμίμπιας εκλέγεται χρησιμοποιώντας το σύστημα των δύο γύρων. Εάν κανένας υποψήφιος δεν λάβει περισσότερο από το 50% στον πρώτο γύρο των εκλογών, θα διεξαχθεί επαναληπτικός γύρος. Σε καμία προηγούμενη προεδρική εκλογή στη Ναμίμπια δεν έχει χρειαστεί να διενεργηθεί δεύτερος γύρος.
Τα 104 μέλη της Εθνοσυνέλευσης αποτελούνται από 96 εκλεγμένα μέλη και οκτώ (χωρίς δικαίωμα ψήφου) μέλη που διορίζονται από τον Πρόεδρο. Τα 96 εκλεγμένα μέλη εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση με κλειστή λίστα από 14 πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες με βάση τις περιφέρειες. Οι έδρες κατανέμονται με τη μέθοδο των μεγαλύτερων υπολοίπων.
Πολιτικά κόμματα
Το SWAPO θεωρήθηκε ως το ξεκάθαρο φαβορί για τις εκλογές του 2019, αν και η άνοδος νέων κομμάτων, όπως το Κίνημα των Λαών Χωρίς Γη, αναμενόταν να διχάσει τους ψηφοφόρους. Το 2014 το κυβερνών Κόμμα SWAPO ανακοίνωσε ένα σύστημα ισότητας των φύλων, όπου οι μισές από τις έδρες της SWAPO στο κοινοβούλιο θα κατέχονται από γυναίκες. Το κόμμα ασπάστηκε επίσης αυτό που αποκαλείται «σύστημα ζέβρας», όπου εάν ένας υπουργός ήταν γυναίκα, ο αναπληρωτής υπουργός θα ήταν άνδρας και το αντίστροφο. Λόγω του ότι υπήρχαν περισσότεροι άνδρες βουλευτές από τη SWAPO από ότι γυναίκες βουλευτές, η SWAPO υπέβαλε σχέδια για την παράταση της θητείας του κοινοβουλίου προκειμένου να εξαλειφθεί ο κίνδυνος να χάσουν την έδρα τους οι άνδρες βουλευτές ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής για την ισότητα των φύλων. Αυτή η αλλαγή, με την αύξηση του αριθμού των εδρών από τις 78 στις 104, τέθηκε σε ισχύ το 2014, αν και επίσημα ορίστηκε ότι επιτρέπει την ευρύτερη εκπροσώπηση του πληθυσμού.
Αντιπολίτευση
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν ως στόχο την άρση της πλειοψηφίας των δύο τρίτων της SWAPO στην Εθνοσυνέλευση. Οι Μαχητές της Ναμίμπιας για την Οικονομική Ελευθερία (NEFF) και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (RP), και οι δύο χωρίς ρεαλιστική ευκαιρία στις προηγούμενες εκλογές, απέσυραν τους προεδρικούς υποψηφίους τους στις αρχές Νοεμβρίου και αντίθετα ενέκριναν τον ανεξάρτητο υποψήφιο Παντουλένι Ιτούλα. Το Ενωμένο Δημοκρατικό Μέτωπο (UDF) με τη σειρά του απέσυρε τον υποψήφιο για να υποστηρίξει τον Μακ Χένρι Βεναάνι, προεδρικό υποψήφιο του Λαϊκού Δημοκρατικού Κινήματος (PDM) και αρχηγό της επίσημης αντιπολίτευσης. Τον Αύγουστο του 2019 τα δύο κόμματα υπέγραψαν συμφωνία συνασπισμού για την επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο, εκχωρώντας τις κοινοβουλευτικές έδρες 6, 13 και 18 στην UPM, και άλλες στην PDM, σε μια οντότητα που θα είναι γνωστή ως συνασπισμός PDM-UPM . Ο Συναγερμός για Δημοκρατία και Πρόοδο (RDP) σχημάτισε συνασπισμό με τη Χριστιανοδημοκρατική Φωνή (CDV), και τα δύο κόμματα υποστήριξαν τον Μάικ Καβεκότορα του RDP.
Εκστρατεία
Δέκα υποψήφιοι έλαβαν μέρος στις προεδρικές εκλογές, με τον Χάγκε Γκέινγκομπ της SWAPO να αναμένεται να κερδίσει δεύτερη θητεία ως πρόεδρος. Για πρώτη φορά, ένας ανεξάρτητος υποψήφιος, ο Παντουλένι Ιτούλα, έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος. Η Έστερ Μουιτζάνγκουε της Δημοκρατικής Οργάνωσης της Εθνικής Ενότητας (NUDO) ήταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια για την προεδρία στη Ναμίμπια.
Αποτελέσματα
Πρόεδρος
Ο Χάγκε Γκέινγκομπ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές και για δεύτερη θητεία ορκίστηκε ως πρόεδρος. Το ποσοστό των ψήφων του, ωστόσο, μειώθηκε σημαντικά από 87% το 2014 σε 56% το 2019. Ενώ οι αγροτικές περιοχές υποστήριζαν κατά κύριο λόγο τον Γκέινγκομπ, πολλά αστικά κέντρα ψήφισαν τον ανεξάρτητο υποψήφιο, Παντουλένι Ιτούλα, ο οποίος έλαβε το 29% των συνολικών ψήφων. Κανένας άλλος υποψήφιος δεν πέτυχε διψήφιο αποτέλεσμα.
Εθνοσυνέλευση
Η SWAPO, για άλλη μια φορά, κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών στην Εθνοσυνέλευση, αλλά έχασε οριακά την πλειοψηφία των δύο τρίτων, την οποία κατείχε από το 1994. Κατά συνέπεια, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κέρδισαν επίσης έδρες, κυρίως το PDM, το οποίο κέρδισε 16 έδρες στην Εθνοσυνέλευση. Το μερίδιο ψήφου 16,60% του PDM είναι η καλύτερη εκλογική του απόδοση από τις εκλογές του 1994 .
Παραπομπές
2019
Ναμιμπια
|
104654
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B7
|
Ιλιόνη
|
Στην ελληνική μυθολογία η Ιλιόνη ήταν η μεγαλύτερη στην ηλικία από τις θυγατέρες του βασιλιά της Τροίας, του Πριάμου, και της συζύγου του Εκάβης. Το όνομά της σχετίζεται με τη λέξη Ίλιον = Τροία. Η Ιλιόνη παντρεύτηκε τον βασιλιά της Θράκης Πολυμήστορα. Ξέφυγε έτσι από τα δεινά του Τρωικού Πολέμου και της αλώσεως της Τροίας, αφού ζούσε σε άλλο μέρος. Στον Πολυμήστορα μάλιστα έστειλε τον γιο του Πολύδωρο ο Πρίαμος με θησαυρό, προβλέποντας την άλωση, ώστε να σωθεί και ένας άρρενας απόγονός του. Ο Πολυμήστορας σκότωσε τον Πολύδωρο, για να οικειοποιηθεί τον θησαυρό, αλλά κατά μία εκδοχή η Ιλιόνη τον ξεγέλασε και στην πραγματικότητα ο Πολυμήστορας σκότωσε τον δικό του γιο, τον Δηίπυλο, τον οποίο είχε αποκτήσει με την Ιλιόνη. Η Ιλιόνη δεν εμπιστευόταν τον άνδρα της, γι' αυτό άλλαξε τα παιδιά και παρουσίαζε τον Πολύδωρο ως Δηίπυλο και τον Δηίπυλο ως Πολύδωρο. Τα μωρά είχαν την ίδια ηλικία και δεν ήταν εύκολο να τα ξεχωρίσει κανείς. Οι Αχαιοί μετά την πτώση της Τροίας είχαν στείλει μήνυμα στον Πολυμήστορα πως αν σκότωνε τον Πολύδωρο, θα του έδιναν γυναίκα την Ηλέκτρα, την κόρη του Αγαμέμνονα, και πολύ χρυσάφι. Ο Πολυμήστορας δελεάστηκε και τελικά σκότωσε τον γιο του πιστεύοντας ότι ήταν ο Πολύδωρος. Ο πραγματικός Πολύδωρος, όταν μεγάλωσε πήγε στο μαντείο του Απόλλωνα, για να μάθει ποιοι ήταν οι πραγματικοί γονείς του, επειδή είχε αμφιβολίες. Το μαντείο δεν του έδωσε σαφή απάντηση. Του είπε πως η μητέρα του πια είναι σκλάβα και η πατρίδα του στάχτη. Αυτός αφού επέστρεψε στη Θράκη είπε στην Ιλιόνη αυτά, που του ανέφερε το μαντείο και εκείνη του αποκάλυψε πως είναι αδελφός της, γιος του Πρίαμου και της Εκάβης. Ο Πολύδωρας, για να εκδικηθεί τον Πολυμήστορα, που είχε σχεδιάσει τη δολοφονία του, έπεισε την Ιλιόνη να τυφλώσει και ύστερα να σκοτώσει τον άνδρα της. Τελικά, η Ιλιόνη αυτοκτόνησε, γιατί δεν μπορούσε να αντέξει τα δεινά, που είχαν προκαλέσει οι Έλληνες στην πατρίδα της. Στην Αινειάδα ο Αινείας δίνει το σκήπτρο της Ιλιόνης στη Διδώ.
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Παραπομπές
Ιλιονη
Τρώες
Μύθοι της ελληνικής μυθολογίας
|
830755
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Καλλιθέα Καλαμπάκας Τρικάλων
|
Η Καλλιθέα είναι οικισμός της Θεσσαλίας στην Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων.
Γενικά στοιχεία
Η Καλλιθέα βρίσκεται προς τα όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Γρεβενών, στις νότιες παρυφές του Ορέων Αντιχάσια σε υψόμετρο 630 μέτρα. Απέχει περίπου 29 χλμ. Β. από τα Τρίκαλα και 20 χλμ. ΒΑ. από την Καλαμπάκα (έδρα του δήμου). Μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας, αναφέρεται με την παλιά της ονομασία από την Τουρκοκρατία το 1883 ως Καλύβια Χασάν στο ΦΕΚ 126Α - 02/04/1883 να προσαρτάται στον τότε δήμο Τυμφαίων. Το 1934 με το ΦΕΚ 395Α - 15/11/1934 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Το 1940 το όνομά της διορθώθηκε σε Καλούβια και το 1966 με το ΦΕΚ 259Α - 24/11/1966 μετονομάστηκε σε Καλύβια. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, αποτελεί κοινότητα που υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Τυμφαίων του Δήμου Μετεώρων και σύμφωνα με την απογραφή 2011 απογράφησαν 50 κάτοικοι. Η πορεία του πληθυσμού μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο σύμφωνα με τις απογραφές είναι:
Σημείωση
Στην ίδια Περιφερειακή Ενότητα αλλά στον Δήμο Πύλης υπάρχει ο συνώνυμος οικισμός Καλλιθέα.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Τρικάλων
Δήμος Καλαμπάκας
Δήμος Μετεώρων
|
819127
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC%20%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μικρά Σάντα Ημαθίας
|
Η Μικρά Σάντα ή Μικρή Σάντα είναι οικισμός της Κεντρικής Μακεδονίας στην Περιφερειακή Ενότητα Ημαθίας.
Γεωγραφικά - Ιστορικά στοιχεία
Η Μικρά Σάντα βρίσκεται στα όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης, δυτικά του ποταμού Αλιάκμονα, στις ανατολικές πλαγιές του όρους Μάτι Πουλιού Σάντα σε υψόμετρο 760 μέτρα. Απέχει περίπου 20 χλμ. ν. από την Βέροια (έδρα του δήμου), 68 Α.-ΒΑ. από την Κοζάνη και 94 χλμ. Δ.-ΝΔ. από την Θεσσαλονίκη ενώ στα νοτιοανατολικά του χωριού περνάει η Εγνατία Οδός.
Aναφέρεται επίσημα, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την απελευθέρωση της Μακεδονίας, το 1926 με την παλιά ονομασία από την περίοδο της τουρκοκρατίας ως Άγιος Ιωάννης ή Τσερκόβιανη να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Τόπλιανης. Το 1926 με το ΦΕΚ 401Α - 12/11/1926 μετονομάστηκε σε Μικρή Σάντα. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» και την τροποποίησή του Κλεισθένης Ι, μαζί με την Καστανιά αποτελούν την κοινότητα Καστανιάς η οποία υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Βέροιας του Δήμου Βέροιας ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 απογράφησαν 32 κάτοικοι. Οι απογραφές πληθυσμού μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μικρή Σάντα Ημαθίας στο https://www.youtube.com/
Αρχειακή περιγραφή για Μικρή Σάντα (Ημαθία) από το Εθνικό Ευρετήριο Αρχείων των Γενικών Αρχείων του Κράτους.
Ανασκαφές στη Λευκόπετρα, Μικρή Σάντα και Αγγελοχώρι Ημαθίας από το https://www.academia.edu/
Παραπομπές
Χωριά του νομού Ημαθίας
Δήμος Βέροιας
|
256460
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Αρμόνιος
|
Ο Αρμόνιος ήταν Συριακής καταγωγής μουσικός που έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα και στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ.
Βίος
Πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του Αρμονίου δεν έχουμε. Ήταν γιος του γνωστικού Βαρδεσάνη. Ελληνοθρεμένος ο ίδιος, ανέλαβε να μελοποιήσει τους Ψαλμούς που είχε συντάξει ο πατέρας του. Τα μέτρα και τη μελωδία των συνθέσεών του χρησιμοποίησε ο Εφραίμ ο Σύρος
Με αυτόν αρχίζει η εκκλησιαστική συριακή ποίηση.
Πηγές
Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τόμ. Β΄, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 74
Στυλιανός Παπαδόπουλος, Πατρολογία, τόμ. Α΄, εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1997, σελ. 334
Σύροι υμνογράφοι
|
550473
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%20%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Τέλεμαρκ σκι
|
Το Τέλεμαρκ σκι είναι μια τεχνική σκι που συνδυάζει στοιχεί από το Αλπικό σκι και το Βορινό σκι. Πήρε την ονομασία του από την περιοχή Τέλεμαρκ της Νορβηγίας.
Παραπομπές
Χειμερινά αθλήματα
|
629000
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CF%83%CE%B1%CF%81%20%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B8
|
Θέσαρ Σάντσεθ
|
Ο Θέσαρ Σάντσεθ Ντομίνγκεζ (César Sánchez Domínguez, 2 Σεπτεμβρίου 1971), γνωστός απλά ως Θέσαρ, είναι Ισπανός παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας.
Σε ακριβώς 20 σεζόν στη Πριμέρα Ντιβισιόν (το μόνο πρωτάθλημα που συμμετείχε ως επαγγελματίας), αγωνίστηκε σε 401 αγώνες με τις Ρεάλ Βαγιαδολίδ, Ρεάλ Μαδρίτης, Σαραγόσα, Βαλένθια και Βιγιαρεάλ, ήταν η πρώτη επιλογή σε τρεις από αυτές τις ομάδες και κέρδισε επτά σημαντικούς τίτλους με τη Ρεάλ Μαδρίτης, συμπεριλαμβανομένου του Τσάμπιονς Λιγκ 2001-02.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Βαγιαδολίδ/Ρεάλ Μαδρίτης
Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του και εξελίχθηκε στις ακαδημίες νέων της Ρεάλ Βαγιαδολίδ και έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στην εντός έδρας ήττα με 0-6 εναντίον της Μπαρτσελόνα, όπου πέρασε στον αγώνα στη θέση του Μάουρο Ράβνιτς νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, στο τέλος της σεζόν 1991-92. Έχασε, συνδυαστικά, μόνο τέσσερις αγώνες πρωταθλήματος μεταξύ των σεζόν 1995-2000.
Τη σεζόν 2000-01, υπέγραψε συμβόλαιο με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αρχικά ως εφεδρικός του παιδιού-θαύμα Ίκερ Κασίγιας. Ωστόσο, την επόμενη σεζόν, τελικά έγινε η πρώτη επιλογή και ξεκίνησε σε πέντε από τους εννέα αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ, κατά τη διάρκεια της νικηφόρας εκστρατείας του 2001-02, αλλά αντικαταστήθηκε από τον Κασίγιας στον τελικό εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν, αφού υπέστη τραυματισμό.
Σαραγόσα/Τότεναμ
Εντάχθηκε στη Σαραγόσα για τη σεζόν 2005-06 και ήταν αναντικατάστατος στη βασική σύνθεση της ομάδας από την Αραγωνία για τρεις σεζόν. Τον Αύγουστο του 2008, μετά τον υποβιβασμό της ομάδας στη Σεγούντα Ντιβισιόν, ο νέος προπονητής Μαρθελίνο Γκαρθία Τοράλ, τον έστειλε στη Β΄ ομάδα.
Λίγο αργότερα, ο Σάντσεθ αγοράστηκε από την Τότεναμ του Χουάντε Ράμος. Έκανε την πρώτη και μοναδική εμφάνισή του για το σύλλογο του Λονδίνου εναντίον της Λίβερπουλ, σε μία νίκη με 4-2 για το Λιγκ Καπ, αντικαθιστώντας τον τραυματισμένο Εουρέλιο Γκόμες.
Βαλένθια/Τελευταία χρόνια
Ο Θέσαρ επέστρεψε στην Ισπανία στις 20 Ιανουαρίου 2009, υπογράφοντας στη Βαλένθια με ελεύθερη μεταγραφή μέχρι το τέλος της σεζόν 2008-09, καθώς ο σύλλογος είχε μόλις χάσει τον βασικό τερματοφύλακα, Ρενάν, με τραυματισμό στη βουβωνική χώρα, κατά τη διάρκεια μίας ήττας με 2-3 από την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Παρ 'όλα αυτά, ο Θέσαρ επιλέχθηκε για τον πάγκο σε έναν αγώνα της Τότεναμ στις 21 Ιανουαρίου, το δεύτερο ημιτελικό αγώνα του Λιγκ Καπ εναντίον της Μπέρνλι. Δύο μέρες αργότερα, ηΤότεναμ ανακοίνωσε ότι το συμβόλαιο του είχε ακυρωθεί με αμοιβαία συγκατάθεση και διατήρησε τη θέση του ως βασικός, ακόμη και όταν ο Βραζιλιάνος επανήλθε από τον τραυματισμό του.
Μετά από μία εντυπωσιακή μισή σεζόν, ο Θέσαρ (ηλικίας σχεδόν 38 ετών) ανανέωσε το συμβόλαιο του για ακόμη ένα έτος. Ξεκίνησε τη σεζόν 2009-10 στον πάγκο, παίρνοντας δεύτερο ρόλο μετά τη μεταγραφή του Μιγκέλ Άνχελ Μόγια. Ωστόσο, μετά τις μη πειστικές εμφανίσεις του τελευταίου, ανέκτησε θέση βασικού, διατηρώντας συνεχόμενες καθαρές εστίες εναντίον της Ράθινγκ Σανταντέρ (1-0), της πρωταθλήτριας Μπαρτελόνα (0-0), της Αλμερία ( 3-0) και της Μάλαγα (1-0). Το Μάϊο του 2010, αφού βοήθησε τη Βαλένθια στην κατάληψη της 3ης θέσης, με την ομάδα να επιστρέφει στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο βετεράνος συμφώνησε σε μία ακόμη επέκταση συμβολαίου, διάρκειας ενός έτους.
Στις 2 Απριλίου 2011, ο Θέσαρ έγινε ο δεύτερος γηραιότερος τερματοφύλακας στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος, καθώς εμφανίστηκε - ως βασικός - στην εκτός έδρας νίκη με 4-2 επί της Χετάφε, σε ηλικία 39 ετών και 212 ημερών. Αγωνίστηκε σε 15 αγώνες, καθώς η ομάδα του τερμάτισε 3η και είχε προκρίθηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ 2011-12.
Ωστόσο, μετά την απόκτηση του Ντιέγκο Άλβες και την ανανέωση συμβολαίου του νεαρού Βιθέντε Γκούαϊτα, ο Θέσαρ έγινε πλεονάζοντας. Στις 2 Ιουνίου 2011, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη βαλενθιανή ομάδα Βιγιαρεάλ, κάνοντας το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα στις 10 Σεπτεμβρίου, σε μία ισοπαλία 2-2 εναντίον της Σεβίλλης. Στη συνέχεια, έγινε μόλις ο πέμπτος παίκτης που αγωνίστηκε στην Πριμέρα Ντιβισιόν σε ηλικία άνω των 40 ετών, μετά τους Χάρυ Λόου, Ζακ Σονγκό΄ο, Αμεντέο Καρμπόνι και Ντονάτο.
Διεθνής σταδιοδρομία
Ο Θέσαρ έκανε την πρώτη και μοναδική εμφάνισή του με την Εθνική Ισπανίας στις 16 Αυγούστου 2000, σε μία φιλική ήττα με 4-1 από τη Γερμανία στο Αννόβερο.
Διακρίσεις
Ρεάλ Μαδρίτης
Πριμέρα Ντιβισιόν: 2000-01, 2002-03
Σούπερ Καπ Ισπανίας: 2001, 2003
Τσάμπιονς Λιγκ: 2001-02
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2002
ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ: 2002
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ισπανοί ποδοσφαιριστές
Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας
Ποδοσφαιριστές Ρεάλ Βαγιαδολίδ Β
Ποδοσφαιριστές Ρεάλ Βαγιαδολίδ
Ποδοσφαιριστές Πριμέρα Ντιβιζιόν
Ποδοσφαιριστές Σεγούντα Ντιβιζιόν Β
Ποδοσφαιριστές Ρεάλ Μαδρίτης
Ποδοσφαιριστές Ρεάλ Σαραγόσα
Ποδοσφαιριστές Τότεναμ Χότσπερ
Ισπανοί ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Βαλένθια ΚΦ
Ποδοσφαιριστές Βιγιαρρεάλ ΚΦ
Παίκτες νικητές ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ
|
332247
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B9%CE%B5%20%CE%9D%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82%201945
|
Κυβέρνηση Μπλαγκόιε Νέσκοβιτς 1945
|
Η Κυβέρνηση Μπλαγκόιε Νέσκοβιτς του 1945 γνωστή κως "εθνική κυβέρνηση της Σερβίας" (σερβικά : Прва Влада Благоја Нешковића), ήταν η πρώτη κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Σερβίας μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο κι αντικατέστησε την προσωρινή Κυβέρνηση Αλεξάνταρ Πελιβάνοβιτς 1944.
Συγκροτήθηκε στις 9 Απριλίου 1945 κατά τη συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης, (Σερβική βουλή), της Σερβίας. Η κυβέρνηση αυτή υπήρξε μέχρι τις 22 Νοέμβριου 1946 όταν μετά τη επισημοποίηση της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και την υιοθέτηση του νέου συντάγματος σχηματίστηκε η Κυβέρνηση Μπλαγκόιε Νέσκοβιτς του 1946.
Δεδομένου ότι αυτή η κυβέρνηση σχηματίστηκε πριν από την δημιουργία της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και τα ομοσπονδιακά συντάγματα, για την θέση του υπουργού χρησιμοποιείται η λέξη διαχειριστής.
Σύσταση κυβέρνησης
1945
|
249552
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE%20%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Αγία Παρασκευή Ρεθύμνου (αποσαφήνιση)
|
Με την ονομασία Αγία Παρασκευή Ρεθύμνου αναφέρονται ως οι παρακάτω οικισμοί:
Αγία Παρασκευή Άδελε Ρεθύμνου, οικισμός του δήμου Ρεθύμνου της ομώνυμης περιφερειακής ενότητας.
Αγία Παρασκευή Αρδάκτου Ρεθύμνου, οικισμός του δήμου Αγίου Βασιλείου της περιφερειακής ενότητας Ρεθύμνου.
Αγία Παρασκευή Αμαρίου Ρεθύμνης, οικισμός του δήμου Αμαρίου της περιφερειακής ενότητας Ρεθύμνου.
Δείτε επίσης
Αγία Παρασκευή (αποσαφήνιση)
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
121796
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%B8%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
|
Πόθος (μυθολογία)
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πόθος είναι γνωστή μία θεότητα που προσωποποιούσε τον ερωτικό πόθο για κάτι πέρα από τις δυνατότητές μας. Ο Πόθος ήταν γιος του Άρη και της θεάς Αφροδίτης ή, σύμφωνα με άλλη παράδοση, γιος του Ζεφύρου και της θεάς Ίριδος. Αδέλφια του ήταν ο Ίμερος και ο Αντέρως. Ο Πόθος ποθούσε να γίνει ένας από τους συνοδούς «έρωτες» της Αφροδίτης, στόχος που δεν μπορούσε να τον επιτύχει.
Οι αρχαίοι καλλιτέχνες παρίσταναν τον Πόθο ως ωραίο νέο χωρίς γένεια. Περίφημο ήταν το (4ος αιώνας π.Χ.), που παρίστανε τον Πόθο και βρισκόταν, όπως γράφει ο Παυσανίας (Α΄ 43,6), στον ναό της Αφροδίτης στα Μέγαρα.
Πηγές
Emmy Patsi-Garin, Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Πόθος και ο Μέγας Αλέξανδρος
Ο Πόθος στο «Theoi.com»
Ποθος
|
104164
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Επαρχία της Βερόνας
|
Η επαρχία της Βερόνας (ιταλικά: Provincia di Verona) είναι επαρχία στην περιφέρεια του Βένετο στην Ιταλία. Η έκτασή της είναι 3.121 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 902.633 κατοίκους (2008). Έδρα της επαρχίας είναι η Βερόνα (Verona). Συνολικά, η επαρχία αριθμεί 98 δήμους.
Συνορεύει βόρεια με την περιφέρεια του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε (επαρχία του Τρέντο), ανατολικά με τις επαρχίες της Βιτσέντσα και της Πάντοβας, νότια με την επαρχία του Ροβίγκο, ενώ δυτικά και νότια με την Λομβαρδία (επαρχίες της Μάντοβας και της Μπρέσια).
Κύριοι Δήμοι
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διαδικτυακή πύλη της επαρχίας της Βερόνα
Βερονα
|
481804
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης Μεξικού
|
Η Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης Μεξικού (ισπανικά: Federación Mexicana de Baloncesto, FMB) αποτελεί όργανο διοίκησης της καλαθοσφαίρισης στο Μεξικό.
Ιστορία
Η Ομοσπονδία Μπάσκετ Μεξικού (Federación Mexicana de Basquetbol) ιδρύθηκε το 1936. Η FMB πήρε μέρος στη σύσταση της αμερικανικής ζώνης της FIBA το 1975.
Η FMB έπαυσε να είναι αναγνωρισμένη από τη Διεθνή Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (FIBA), καθώς η FIBA αποδέχθηκε τη Μεξικανική Αθλητική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ADEMEBA) ως εθνική ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης για το Μεξικό.
Δείτε επίσης
Μεξικανική Αθλητική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Καλαθοσφαίριση στο Μεξικό
|
553525
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8F%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%80%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CE%92%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B7%29
|
Ώτοστοπ (τραγούδι της Άννας Βίσση)
|
Το "Ώτοστοπ" ήταν η ελληνική συμμετοχή στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision το 1980, που ερμηνεύτηκε στην ελληνική γλώσσα από την Άννα Βίσση και το συγκρότημα Επίκουροι.
Με τη μουσική του Τζικ Νακασιάν και τους στίχους της Ρόνυ Σοφού, το "Ώτοστοπ" ήταν η έκτη συμμετοχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό. Πρόκειται για έναν αναβαθμισμένο αριθμό σε επαίνους της παράδοσης του Ωτοστόπ σε όλη την Ευρώπη. Η Βίσση προτείνει ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να δει κανείς τον κόσμο και τραγουδάει ότι κανείς μπορεί να πάει ακόμα και στην Κίνα. Το τραγούδι είναι επίσης αξέχαστο για τη συχνή επανάληψη του τίτλου, με τη λέξη να τραγουδιέται 37 φορές. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Λία Βίσση, η μεγαλύτερη αδελφή της Άννας, εμφανίστηκε ως στα φωνητικά της τραγουδίστριας, έχοντας κάνει το ίδιο, έναν χρόνο πριν. Και οι δύο αδελφές θα συνέχιζαν (στον διαγωνισμό του 1982 στην υπόθεση της Άννας και στον διαγωνισμό του 1985 στη Λία) να εκπροσωπήσει τη χώρα γέννησής τους, την Κύπρο.
Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision 1980 πραγματοποιήθηκε στη Χάγη της Ολλανδίας στις 19 Απριλίου 1980. Το "Ώτοστοπ" ερμηνεύτηκε τρίτο από τις δεκαεννέα συμμετοχές της βραδιάς και ακολούθησε την Άζντα Πεκάν της Τουρκίας με το «Pet'r Oil» ενώ προηγήθηκε της Sophie & Magaly με τον "Papa Pingouin". Στο τέλος της ψηφοφορίας, η απόδοση είχε λάβει 30 πόντους, τοποθετώντας το 13ο σε ένα πεδίο των 19.
Ακολούθησε ως Έλληνας εκπρόσωπος στον διαγωνισμό του 1981 ο Γιάννης Δημητράς με το "Φεγγάρι καλοκαιρινό". Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η Άννα Βίσση επέστρεψε στον Διαγωνισμό το 1982, στη συνέχεια εκπροσώπησε τη γενέτειρά της, την Κύπρο με το "Μόνο η αγάπη" και για τρίτη φορά το 2006 με το "Everything", πάλι τραγουδώντας για την Ελλάδα.
Παραπομπές
Ωτοστοπ
Τραγούδια της Ελλάδας στη Eurovision
|
789193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Κερί μέλισσας
|
Το κερί μέλισσας ή μελισσοκέρι (cera alba) είναι φυσικό κερί που παράγεται από τις μέλισσες του γένους Apis. Το κερί σχηματίζεται σε λέπια από οκτώ αδένες που παράγουν κερί στα κοιλιακά τμήματα των εργάτριων μελισσών, οι οποίες το αποβάλλουν μέσα ή στην κυψέλη. Οι εργάτριες της κυψέλης το συλλέγουν και το χρησιμοποιούν για να σχηματίσουν κελιά για αποθήκευση μελιού και προστασία προνυμφών και νυμφών εντός της κυψέλης. Χημικά, το κερί μέλισσας αποτελείται κυρίως από εστέρες λιπαρών οξέων και διάφορες αλκοόλες μακράς αλυσίδας.
Το κερί μέλισσας χρησιμοποιείται από την προϊστορία ως το πρώτο πλαστικό υλικό, ως λιπαντικό και στεγανοποιητικό, στη χύτευση με χαμένο κερί μετάλλων και γυαλιού, ως γυαλιστικό ξύλου και δέρματος, για την κατασκευή κεριών, ως συστατικό σε καλλυντικά και ως καλλιτεχνικό μέσο εγκαυστική ζωγραφική.
Το κερί μέλισσας είναι βρώσιμο, έχοντας παρόμοια αμελητέα τοξικότητα με τα φυτικά κεριά και είναι εγκεκριμένο για χρήση σε τρόφιμα στις περισσότερες χώρες και στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τον αριθμό Ε E901.
Παραγωγή
Το κερί μέλισσας σχηματίζεται από εργάτριες μέλισσες, οι οποίες το εκκρίνουν από οκτώ αδένες που παράγουν κερί στις εσωτερικές πλευρές των στερνιτών (την κοιλιακή ασπίδα ή πλάκα κάθε τμήματος του σώματος) στα κοιλιακά τμήματα 4 έως 7. Τα μεγέθη αυτών των κηρωδών αδένων εξαρτώνται από την ηλικία της εργάτριας και μετά από πολλές καθημερινές πτήσεις, αυτοί οι αδένες αρχίζουν σταδιακά να ατροφούν.
Το νέο κερί είναι αρχικά διαυγές και άχρωμο, γίνεται αδιαφανές μετά το μάσημα και καθώς μολύνεται με γύρη από τις εργάτριες μέλισσες, γίνεται προοδευτικά πιο κίτρινο ή καφέ με την ενσωμάτωση γυρεελαίων και πρόπολης. Οι φολίδες του κεριού έχουν μήκος περίπου 3 χιλιοστά και πάχος 0,1 χιλιοστά και χρειάζονται περίπου 1100 για ένα γραμμάριο κεριού. Οι εργάτριες μέλισσες χρησιμοποιούν το κερί για να χτίσουν τα κελιά στις κηρήθρες. Για να εκκρίνουν κερί οι μέλισσες που παράγουν κερί, η θερμοκρασία περιβάλλοντος στην κυψέλη πρέπει να είναι 33 με 36°C.
Το βιβλίο Beeswax Production, Harvesting, Processing and Products προτείνει ότι ένα κιλό κερί μέλισσας επαρκεί για την αποθήκευση 22 κιλών μελιού. Μια άλλη μελέτη υπολόγισε ότι ένα κιλό κεριού μπορεί να αποθηκεύσει 24 με 30 κιλά μελιού.
Τα σάκχαρα από το μέλι μεταβολίζονται σε λιποκύτταρα που σχετίζονται με τον αδένα του κεριού σε κερί μέλισσας. Η ποσότητα μελιού που χρησιμοποιούν οι μέλισσες για την παραγωγή κεριού δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, αλλά σύμφωνα με το πείραμα του Γουίτκομπ το 1946, 6,6 με 8,8 κιλά μελιού αποδίδουν ένα κιλό κερί.
Όταν οι μέλισσες, που χρειάζονται τροφή, ξεσκεπάζουν το μέλι, ρίχνουν τα καλύμματα που αφαιρέθηκαν και τα αφήνουν να πέσουν στον πάτο της κυψέλης. Είναι γνωστό ότι οι μέλισσες επεξεργάζονται ξανά αυτά τα πεσμένα παλιά καλύμματα, δημιουργώντας περίεργους σχηματισμούς.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Το κερί μέλισσας είναι ένα αρωματικό στερεό σε θερμοκρασία δωματίου. Το χρώμα του είναι ανοιχτό κίτρινο, μεσαίο κίτρινο ή σκούρο καφέ και λευκό. Το κερί μέλισσας είναι ένα σκληρό κερί που σχηματίζεται από ένα μείγμα πολλών χημικών ενώσεων.
Το κερί μέλισσας έχει σχετικά χαμηλό εύρος σημείου τήξης από 62 έως 64 °C (144 έως 147 °F). Εάν το κερί μέλισσας θερμαίνεται πάνω από 85 °C (185 °F) εμφανίζεται αποχρωματισμός. Το σημείο ανάφλεξης του κεριού μέλισσας είναι 204,4 °C (400 °F).
Όταν το φυσικό κερί μέλισσας είναι κρύο, είναι εύθραυστο και το θραύσμα του είναι ξηρό και κοκκώδες. Σε θερμοκρασία δωματίου (συμβατικά θεωρείται ως περίπου 20 °C), είναι ανθεκτικό και μαλακώνει περαιτέρω στη θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος (37 °C). Το ειδικό βάρος του κεριού μέλισσας στους είναι από 0,958 έως 0,975, ενώ αυτό του λιωμένου κεριού μελισσών στους 98 με 99°C είναι 0,9822.
Χημική σύνθεση
Ένας κατά προσέγγιση χημικός τύπος για το κερί μέλισσας είναι C15H31COOC30H61. Τα κύρια συστατικά του είναι οι παλμιτικοί, οι παλμιλεϊκοί και οι ελαιικοί εστέρες αλειφατικών αλκοολών μακράς αλυσίδας (30–32 άνθρακες), με την αναλογία παλμιτικού τριακοντανυλίου CH3(CH2)29O-CO-(CH2)14CH3 και κηροτικού οξέως CH3(CH2)24COOH, τα δύο κύρια συστατικά, είναι 6:1. Το κερί μέλισσας μπορεί να ταξινομηθεί γενικά σε ευρωπαϊκούς και ανατολικούς τύπους. Ο αριθμός σαπωνοποίησης είναι χαμηλότερος (3–5) για το ευρωπαϊκό κερί μέλισσας και υψηλότερος (8–9) για τους ανατολίτικους τύπους. Ο αναλυτικός χαρακτηρισμός μπορεί να γίνει με αέρια χρωματογραφία υψηλής θερμοκρασίας.
Χρήσεις
Η κατασκευή κεριών περιλάμβανε από καιρό τη χρήση κεριού μέλισσας, το οποίο καίγεται εύκολα και καθαρά, και αυτό το υλικό χρησιμοποιούταν παραδοσιακά για την κατασκευή της πασχαλινής λαμπάδας. Τα κεριά από κερί μέλισσας υποτίθεται ότι είναι ανώτερα από άλλα κεριά, επειδή καίγονται πιο φωτεινά, πιο καθαρά και περισσότερο και δεν λυγίζουν. Επιπλέον, συνιστάται για την κατασκευή άλλων κεριών που χρησιμοποιούνται στη λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το κερί μέλισσας είναι επίσης το κερί που προτιμάται στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το εξευγενισμένο κερί μέλισσας παίζει εξέχοντα ρόλο ως υλικό τέχνης τόσο ως συνδετικό στην εγκαυστική βαφή όσο και ως σταθεροποιητής στη λαδομπογιά για να προσθέσει σώμα.
Το κερί μέλισσας είναι συστατικό του χειρουργικού κεριού οστών, το οποίο χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης για τον έλεγχο της αιμορραγίας από τις επιφάνειες των οστών. Το βερνίκι παπουτσιών και το βερνίκι επίπλων μπορούν και τα δύο να χρησιμοποιούν κερί μέλισσας ως συστατικό, διαλυμένο σε νέφτι ή μερικές φορές αναμεμειγμένο με λινέλαιο. Τα κεριά μοντελισμού μπορούν επίσης να χρησιμοποιούν κερί μέλισσας ως συστατικό. Το καθαρό κερί μέλισσας μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως βιολογικό κερί σανίδας του σερφ. Το κερί μέλισσας αναμεμειγμένο με κολοφώνιο πεύκου χρησιμοποιείται για την αποτρίχωση με κερί και μπορεί να χρησιμεύσει ως κόλλα για την προσάρτηση των ελασμάτων από καλάμια στη δομή μέσα σε ένα συμπιεστικό κουτί. Χρησιμοποιείται στην Ανατολική Ευρώπη στη διακόσμηση αυγών. Χρησιμοποιείται για γραφή, μέσω βαφής με αντίσταση, σε αυγά μπάτικ και για την κατασκευή αυγών με χάντρες. Το κερί μέλισσας χρησιμοποιείται από τους οργανοπαίκτες για να φτιάξουν μια επιφάνεια σε ντέφι για τον αντίχειρα. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως συνδετικό συστατικό χύτευσης με έγχυση μετάλλου μαζί με άλλα πολυμερικά συνδετικά υλικά.
Το καθαρισμένο και λευκασμένο κερί μέλισσας χρησιμοποιείται στην παραγωγή τροφίμων, καλλυντικών και φαρμακευτικών προϊόντων. Οι τρεις κύριοι τύποι προϊόντων κεριού μέλισσας είναι το κίτρινο, το λευκό και το απόλυτο κερί μέλισσας. Το κίτρινο κερί μέλισσας είναι το ακατέργαστο προϊόν που λαμβάνεται από την κηρήθρα, το λευκό κερί μέλισσας είναι λευκασμένο ή φιλτραρισμένο κίτρινο κερί μέλισσας και το απόλυτο κερί μέλισσας είναι το κίτρινο κερί μέλισσας που έχει υποστεί επεξεργασία με οινόπνευμα. Στην προετοιμασία των τροφίμων, χρησιμοποιείται ως επικάλυψη τυριού: σφραγίζοντας τον αέρα, παρέχεται προστασία κατά της αλλοίωσης (ανάπτυξη μούχλας). Το κερί μέλισσας μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως πρόσθετο τροφίμων E901, σε μικρές ποσότητες, ενεργώντας ως παράγοντας γλασαρίσματος, που χρησιμεύει για την πρόληψη της απώλειας νερού ή χρησιμοποιείται για την προστασία της επιφάνειας σε ορισμένα φρούτα. Οι κάψουλες μαλακής ζελατίνης και οι επικαλύψεις δισκίων μπορούν επίσης να χρησιμοποιούν E901. Το κερί μέλισσας είναι επίσης κοινό συστατικό της φυσικής τσίχλας. Οι μονοεστέρες του κεριού στο κερί μέλισσας υδρολύονται ελάχιστα στα έντερα των ανθρώπων και άλλων θηλαστικών, επομένως έχουν ασήμαντη θρεπτική αξία. Μερικά πουλιά, όπως οι ινδικατορίδες, μπορούν να πέψουν το κερί μέλισσας. Το κερί μέλισσας είναι η κύρια πηγή τροφής των προνυμφών του κηροσκόρου.
Η χρήση του κεριού μέλισσας στη φροντίδα του δέρματος και στα καλλυντικά έχει αυξηθεί. Μια γερμανική μελέτη βρήκε ότι το κερί μέλισσας είναι ανώτερο από παρόμοιες κρέμες φραγμού (συνήθως κρέμες με βάση τα ορυκτέλαια όπως η βαζελίνη), όταν χρησιμοποιείται σύμφωνα με το πρωτόκολλό του. Το κερί μέλισσας χρησιμοποιείται σε βάλσαμο χειλιών, λιπ γκλος, κρέμες χεριών, αλοιφές και ενυδατικές κρέμες και σε καλλυντικά όπως σκιές ματιών, ρουζ και eye liner. Το κερί μέλισσας είναι επίσης ένα σημαντικό συστατικό στο κερί μουστακιού και στις πομάδες μαλλιών, που κάνουν τα μαλλιά να φαίνονται κομψά και λαμπερά.
Παραπομπές
Βιοδιασπώμενα υλικά
Μελισσοκομία
Εστέρες
|
791244
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Αεροδρόμιο Αττάλειας
|
Το Αεροδρόμιο Αττάλειας () είναι διεθνές αεροδρόμιο που βρίσκεται 13 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κέντρου της πόλης της Αττάλειας στην Τουρκία. Αποτελεί σημαντικό προορισμό κατά την ευρωπαϊκή καλοκαιρινή περίοδο αναψυχής λόγω της θέσης του στις ακτές της Μεσογείου της χώρας. Διαχειρίστηκε 18.741.659 επιβάτες το 2016, καθιστώντας το το τρίτο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο στην Τουρκία. Το αεροδρόμιο διαθέτει δύο διεθνείς τερματικούς σταθμούς και έναν τερματικό σταθμό εσωτερικού. Η Αττάλεια είναι ένα από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια της νοτιοδυτικής Τουρκίας, με τα άλλα να είναι το Αεροδρόμιο Μπόντρουμ-Μιλάς και το Αεροδρόμιο Νταλαμάν.
Ιστορία
Το αεροδρόμιο κατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει τα εκατομμύρια των επιβατών που έρχονται στις παραλίες της Μεσογείου της Τουρκίας το καλοκαίρι. Αποτελείται από δύο διεθνείς τερματικούς σταθμούς και έναν εγχώριο τερματικό. Η κατασκευή του Διεθνούς Τερματικού Σταθμού 1 ξεκίνησε το 1996 από την Bayindir Holding και ήταν έτοιμος για χρήση την 1η Απριλίου 1998. Ο Διεθνής Τερματικός Σταθμός 2 άνοιξε το 2005 και ο τερματικός σταθμός εσωτερικού άνοιξε το 2010. Το αεροδρόμιο διαχειρίζεται η Fraport TAV Antalya AS, μια κοινοπραξία μεταξύ της Fraport AG και της TAV Airports.
Τον Ιούλιο του 2011, το αεροδρόμιο επιλέχθηκε ως το Καλύτερο Αεροδρόμιο στην Ευρώπη (κατηγορία 10–25 εκατομμυρίων επιβατών) από το Διεθνές Συμβούλιο Αεροδρομίων (ΔΣΑ).
Το 2003, το αεροδρόμιο εξυπηρέτησε 10 εκατομμύρια επιβάτες, που αντιπροσωπεύει αύξηση 78% από το 1998. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του ΔΣΑ, το αεροδρόμιο Αττάλειας κατέλαβε την 30η θέση το 2005, το 2008 και το 2009 για τη διεθνή επιβατική κίνηση. Το 2008, το αεροδρόμιο ήταν το 30ο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο στον κόσμο σε διεθνή επιβατική κίνηση. Το 2009, το αεροδρόμιο κατείχε επίσης την 30ή θέση σε αυτή την κατηγορία μεταξύ των παγκόσμιων αεροδρομίων, με 15.210.733 διεθνείς επιβάτες. Μέχρι το τέλος του 2010, ανέβηκε στην 23η θέση με πάνω από 18 εκατομμύρια διεθνείς επιβάτες.
Ένα νέο αεροδρόμιο πρόκειται να ανοίξει δυτικά της Αττάλειας, κοντά στο Κας.
Στατιστικά κυκλοφορίας
Επίγεια μεταφορά
Υπάρχουν 2 αστικά λεωφορεία που εξυπηρετούν το αεροδρόμιο της Αττάλειας (αριθμοί 600 και 400). Η διαδρομή 600 πηγαίνει προς/από το Otogar (σταθμός αστικών λεωφορείων) και η διαδρομή με αριθμό 400 πηγαίνει προς/από το Sarısu. Αυτά τα δρομολόγια χρεώνουν διπλάσια κόμιστρα από τα κανονικά αστικά λεωφορεία. Επίσης, τα λεωφορεία Havaş εξυπηρετούν το αεροδρόμιο προς/από το εμπορικό κέντρο 5M Migros. Αυτό το λεωφορείο κοστίζει 16 τουρκικές λίρες. Το τραμ της Αττάλειας έχει επεκταθεί στο αεροδρόμιο για να παρέχει σιδηροδρομική σύνδεση με την πόλη.
Διοίκηση αεροδρομίου της Αττάλειας
Υπάρχει ένας άλλος διάδρομος προσγείωσης ακριβώς δίπλα στο διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου της Αττάλειας. Πρόκειται για διάδρομο ή είσοδο που χρησιμοποιείται από την Τουρκική Πολεμική Αεροπορία και η προσγείωσή απαγορεύεται σε πολίτες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταξιδιωτικός οδηγός Αττάλειας
Οδηγός μεταφοράς Αττάλειας
Ατταλεια Αεροδρομιο
Αττάλεια
|
730550
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%92%CE%AF%CF%84%CE%B5%CE%BA
|
Μαρία Βίτεκ
|
Η Μαρία Βίτεκ (κωδικό όνομα κατά τη διάρκεια του πολέμου: Mira, Pani Maria, 16 Αυγούστου 1899, Τρίμπκι κοντά στο Γκοστύνιν - 19 Απριλίου 1997, Βαρσοβία) υπηρέτησε στον Πολωνικό Στρατό και σε συναφείς οργανισμούς από την ηλικία των 18 ετών και μετά τη συνταξιοδότησή της, έγινε η πρώτη Πολωνή γυναίκα που προήχθη στο βαθμό της Ταξίαρχου το 1991.
Αρχική υπηρεσία
Η Μαρία Βίτεκ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ρωσικό τμήμα της Πολωνίας. Ο πατέρας της, Στάνισλαβ Βίτεκ, ξυλουργός, ήταν μέλος του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PPS) και μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ουκρανία το 1915 για να αποφύγει τη σύλληψη από τις ρωσικές αρχές. Η Μαρία, ενώ ήταν στο γυμνάσιο, προσχώρησε στο πολωνικό προσκοπικό σώμα στο Κίεβο. Έπειτα έγινε η πρώτη φοιτήτρια στο τμήμα μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Κιέβου. Ταυτόχρονα προσχώρησε στην παράνομη Polska Organizacja Wojskowa (Πολωνική Στρατιωτική Οργάνωση) - και ολοκλήρωσε το εκπαιδευτικό σεμινάριο NCO. Το 1919 προσχώρησε στην πολωνική στρατιωτική ομάδα που πολεμούσε τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία. Στη συνέχεια, το 1920, ως μέλος των Γυναικών Εθελοντών, αγωνίστηκε στη μάχη για το Lwów (τώρα Λβιβ) και της απονεμήθηκε για πρώτη φορά το υψηλότερο πολωνικό μετάλλιο Virtuti Militari.
Μεταξύ των πολέμων
Από το 1928 έως το 1934 ήταν η διοικητής της Przysposobienie Wojskowe Kobiet - μία οργάνωση που εκπαίδευε γυναίκες για στρατιωτική θητεία. Το 1935 διορίστηκε επικεφαλής του γυναικείου τμήματος στο Ινστιτούτο Φυσικής Αγωγής και Στρατιωτικής Κατάρτισης στη Μπίελαν, κοντά στη Βαρσοβία.
Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Πολωνία (1939) ήταν η διοικητής των τάξεων στρατιωτικής βοήθειας των γυναικών. Τον Οκτώβριο του 1939 προσχώρησε στο υπόγειο ZWZ που αργότερα έγινε ο στρατός της χώρας. Ήταν επικεφαλής των Υπηρεσιών Στρατού Γυναικών στο προσωπικό του στρατηγού Γκροτ Ροβέκι και αργότερα του στρατηγού Μπορ-Κομορόσκι. Πολέμησε στην εξέγερση της Βαρσοβίας και προήχθη σε αντισυνταγματάρχη. Μετά τη συνθηκολόγηση απέφυγε να αιχμαλωτιστεί από τους Γερμανούς και εγκατέλειψε τα ερείπια της Βαρσοβίας μεταξύ των πολιτών. Συνέχισε στις θέσεις της στο προσωπικό του εθνικού στρατού μέχρι τη διάλυσή του τον Ιανουάριο του 1945.
Μετά τον πόλεμο
Όταν η κομμουνιστική κυβέρνηση της Πολωνίας άνοιξε εκ νέου το Ινστιτούτο Φυσικής Αγωγής και Στρατιωτικής Κατάρτισης, επέστρεψε αρχικά στην προηγούμενη θέση της ως επικεφαλής του γυναικείου τμήματος. Ωστόσο, το 1949 συνελήφθη από τις κομμουνιστικές αρχές και πέρασε αρκετούς μήνες στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωσή της εργάστηκε σε περίπτερο εφημερίδων. Ξεκίνησε την ίδρυση της «Επιτροπής για την Ιστορία των Γυναικών». Μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Πολωνία, ο Πρόεδρος Λεχ Βαλέσα τη διόρισε Ταξίαρχο στις 2 Μαΐου 1991. Έτσι έγινε η πρώτη Πολωνή γυναίκα που κατείχε το αξίωμα του στρατηγού. Δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Στις 19 Απριλίου 2007, στη 10η επέτειο του θανάτου της, ένα χάλκινο άγαλμα της σε φυσικό μέγεθος, αποκαλύφθηκε στο Πολωνικό Μουσείο Στρατού στη Βαρσοβία.
Βραβεία
Αργυρός Σταυρός του Virtuti Militari, - δύο φορές
Σταυρός της ανεξαρτησίας με σπαθιά, (Krzyż Niepodległości)
Σταυρός της Αξίας (Krzyż Walecznych)
Σταυρός της εξέγερσης της Βαρσοβίας
Δείτε επίσης
Βάντα Γκερτς
Ελζμπιέτα Ζαβάτσκα
Χάλσκα Βασιλέφσκα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άρθρο στην πολωνική εφημερίδα "Rzeczpospolita, 2 Μαΐου 1997
Ενημερωτικό δελτίο Υπουργείου Άμυνας 19 Απριλίου 2007 - στα Πολωνικά
M. Ney Krwawicz, Γυναίκες Στρατιώτες του Πολωνικού Στρατού της χώρας
Μνημείο του Γεν. Wittek στο Στρατιωτικό Μουσείο, Βαρσοβία
Πολωνοί στρατηγοί
Γυναίκες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Πολωνοί αντιστασιακοί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Πολωνοί λεγεωνάριοι (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)
Πολωνοί του Πολωνο-Σοβιετικού Πολέμου
Μέλη του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού
Συμμετέχοντες στην Εξέγερση της Βαρσοβίας
Αποδέκτες του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας
Αποδέκτες του Σταυρού της Ανδρείας (Πολωνία)
Αποδέκτες του Σταυρού της Αξίας με Ξίφη (Πολωνία)
Αποδέκτες του Αργυρού Σταυρού της Αξίας (Πολωνία)
Αποδέκτες του Χρυσού Σταυρού της Αξίας (Πολωνία)
Ενταφιασμοί στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Ποβόνσκι
|
165868
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BD%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Υπνοθεραπεία
|
Η υπνοθεραπεία είναι μία μορφή θεραπείας που λαμβάνει χώρα ενώ το υποκείμενο βρίσκεται σε ύπνωση. Ο όρος ύπνωση προήλθε από τη σύντμηση του όρου «νευρο-υπνωτισμός» που εισήγαγε ο Σκωτσέζος χειρουργός Τζέιμς Μπρέιντ (James Braid) (1843), ο οποίος σήμαινε «τον ύπνο του νευρικού συστήματος».
Ένα πρόσωπο που βρίσκεται σε ύπνωση επιδεικνύει ορισμένα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά και ροπές, έναντι ενός μη-υπνωτισμένου, ειδικότερα υπερβολική δεκτικότητα στις υποβολές, την οποία μερικές αρχές έχουν θεωρήσει ως sine quα non κατά της ύπνωσης. Παραδείγματος χάριν, ο Κλαρκ Χαλ (Clark Hull), πιθανώς ο πρώτος σημαντικός εμπειρικός ερευνητής σ’ αυτόν τον τομέα, έγραψε:
εάν ένα υποκείμενο μετά την επαγωγή του στην υπνωτική διαδικασία δεν παρουσιάζει γνήσια στοιχεία ευαισθησίας σε οποιεσδήποτε υποβολές, τότε φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον αποκαλούν υπνωτισμένο...
Η υπνοθεραπεία εφαρμόζεται συχνά προκειμένου να τροποποιηθεί η συμπεριφορά ενός υποκειμένου, το συναισθηματικό περιεχόμενο, τις στάσεις ζωής, καθώς επίσης και ένα ευρύ φάσμα συνθηκών που συμπεριλαμβάνουν δυσλειτουργικές συνήθειες, ανησυχία, ασθένειες που σχετίζονται με το στρες, την διαχείριση του πόνου και την προσωπική ανάπτυξη.
Υπνωτισμός και Μεσμερισμός
Η ταύτιση του υπνωτισμού με τον μεσμερισμό, τον ιστορικό του πρόδρομο, είναι συχνά, εσφαλμένη.
Σύμφωνα με τον Χανς Έιζενκ (Hans Eysenck), οι όροι «ύπνωση» και «μεσμερισμός» έχουν γίνει αρκετά συνώνυμοι, και οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται τον Μεσμέρ ως πατέρα της ύπνωσης, ή τουλάχιστον ως αυτόν που την ανακάλυψε και πρώτο συνειδητό υποστηρικτή της. Παραδόξως, η αλήθεια μάλλον είναι ότι ενώ τα υπνωτικά φαινόμενα ήταν γνωστά για πολλές χιλιάδες χρόνια, ο Μεσμέρ στην πραγματικότητα δεν υπνώτιζε τους ασθενείς του καθόλου. Αποτελεί μυστήριο γιατί η δημοφιλής πεποίθηση τον έχει πιστώσει τόσο πεισματικά με μια ανακάλυψη που στην πραγματικότητα έγινε από άλλους.(Eysenck, Sense & Nonsense in Psychology, 1957: 30-31).
Ο Φραντς Άντον Μεσμέρ (Franz Anton Mesmer) ισχυριζόταν πως η μέθεξη και η θεραπεία ήταν το αποτέλεσμα της διοχέτευσης μιας μυστήριας «απόκρυφης» δύναμης που την αποκαλούσε «ζωϊκό μαγνητισμό». Προς τα τέλη του 18ου αιώνα, η αρχή του «ζωικού μαγνητισμού» έγινε η αφετηρία μίας μεγάλης και δημοφιλούς σχολής, αυτής των Μαγνητιστών.
Εντούτοις, το 1843, ο Σκωτσέζος χειρουργός James Braid πρότεινε τη θεωρία του υπνωτισμού ως ριζικά διαφέρουσα από τον Μεσμερισμό των μαγνητιστών. Ο Braid υποστήριξε ότι οι απόκρυφες ιδιότητες του υπνωτισμού ήταν ψευδαισθητικές και ότι τα αποτελέσματά του οφείλονταν στη «νευρική κούραση» και τις λεκτικές υποβολές. Ένας φιλοσοφικός πόλεμος ξέσπασε μεταξύ του Braid και των Μαγνητιστών.
«Θέλω εδώ να παρατηρήσω ως προς τη φύση, τα αίτια, και την έκταση των φαινομένων του νευρικού ύπνου (δηλ., υπνωτισμού) πως δεν έχουν καμία σχέση με τις υπερβατικές ιδιότητες που του αποδίδουν οι εραστές του θαυμάσιου, αυτοί οι εύπιστοι και ενθουσιώδεις μεσμεριστές, ακόμα ελπίζω πως οι απόψεις μου δεν θα είναι λιγότερο αποδεκτές από τίμια και σοβαρά άτομα, επειδή όλα αυτά τα φαινόμενα μπορούν να γίνουν κάλλιστα κατανοητά και συμβατά με γνωστές φυσιολογικές και ψυχολογικές αρχές». (James Braid, Υπνωτική Θεραπευτική, 1853: 36)
Εντούτοις, υπάρχει συμφωνία ότι η προέλευση της σύγχρονης ύπνωσης συσχετίζεται άμεσα με τις μεθόδους που υιοθετούνται στον υπνωτισμό. Ενώ ο Braid στην προσπάθεια του να εξηγήσει την ύπνωση διαφοροποιούσε τη θέση του ως προς τα χαρακτηριστικά της, τονίζοντας πως δεν προέρχονται από υπερφυσικές δυνάμεις, από την άλλη αναγνώριζε πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι μαγνητιστές υπήρξαν πρόδρομοι της ύπνωσης.
«Ο υπνωτισμός επομένως, όχι άστοχα θα μπορούσε να οριστεί ως «Ορθολογικός Υπνωτισμός», σε αντίθεση και διαφοροποίηση απο τον «Υπερβατικό Μαγνητισμό» των Μεσμεριστών. [2]
Στην αρχική έκθεση της επιτροπής σχετικά με η υπνοθεραπεία, η Βρετανική Ιατρική Ένωση (BMA), επιπλέον, έθεσε θέμα καταδίκης των απόκρυφων θεωριών του Μεσμερισμού και έθεσε αισθητά και διακριτά όρια από τον υπνωτισμό. Η Επιτροπή, ολοκληρώνοντας την έρευνα για τον υπνωτισμό στον διαθέσιμο χρονικό διάστημα, ανέφερε ότι οι ερευνητές ήταν ικανοποιημένοι και πεπεισμένοι για την γνησιότητα της υπνωτικής κατάστασης. Κανένα φαινόμενο από αυτά που παρατήρησαν, εντούτοις, δεν προσέφερε υποστήριξη στη θεωρία του ζωικού μαγνητισμού. («Έκθεση σχετικά με τον Υπνωτισμό», Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση, 1892).
Εκτιμώντας ότι ο Μαγνητισμός είναι μια μεταφυσική θεωρία, ο υπνωτισμός προσπάθησε να εξηγήσει τα ίδια φαινόμενα με εργαλεία της ψυχολογίας και της φυσιολογίας. Όπως το έθεσε ο Braid ο Υπνωτισμός είναι ένας επιστημονικός και ψυχο-φυσιολογικός κλάδος.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μερικοί σκηνικοί υπνωτιστές χρησιμοποιούν τις λέξεις «μαγικό» και «έλεγχο» σε μία προσπάθεια να μυστικοποίησουν την ύπνωση. Επιπλέον, χρησιμοποιώντας τα διάφορα τεστ της υπνωτικής δεκτικότητας σε υποβολές, αυτοί οι «βιρτουόζοι της ύπνωσης» παρέχουν στο ακροατήριο ατέλειωτες ώρες ψυχαγωγίας όμως κάποιες φορές σε βάρος των παρισταμένων. Εκπαιδευμένοι υπνοθεραπευτές, ή μάλλον θεραπευτές που χρησιμοποιούν την ύπνωση ως προσθήκη στο δικό τους πρόγραμμα θεραπείας, δημιουργούν ένα περιβάλλον στο οποίο οι πελάτες τους μπορούν να έχουν πρόσβαση στους πόρους του εσωτερικού τους κόσμου με ένα δικό τους μοναδικό τρόπο. Οι θεραπευτές, αντίθετα από τους σκηνικούς υπνωτιστές, οι οποίοι καλλιεργούν την ψευδαίσθηση πως τα άτομα είναι υποχείρια τους και δεν έχουν κανέναν έλεγχο, παρέχουν τον έλεγχο στα ίδια τα άτομα. [3]
Ορισμός του Υπνοθεραπευτή
Υπνοθεραπευτής ονομάζεται το πρόσωπο που χρησιμοποιεί την ύπνωση ως το κύριο εργαλείο για να βοηθήσει τους πελάτες του να επιτύχουν τους στόχους τους. Οι υπνοθεραπευτές διαφέρουν συχνά από άλλους θεραπευτές επειδή εστιάζουν στο ρόλο των υποσυνείδητων συμπεριφορών και στον τρόπο με τον οποίο αυτές επηρεάζουν την ζωή των πελατών τους.
Καθορισμός Hypnotherapist - 079.157-010 το 1973, ο Δρ. John Kappas, ιδρυτής του Ινστιτούτου Hypnosis Motivation Institute, έγραψε και καθόρισε το επάγγελμα ενός Hypnotherapist στο Ομοσπονδιακό Λεξικό Επαγγελματικών Τίτλων…
« Υπνοθεραπευτής είναι αυτός που προκαλεί ένα επίπεδο ύπνωσης στους πελάτες του για να αυξήσει τα κίνητρα του ή να αλλάξει τα πρότυπα συμπεριφοράς: Συσκέπτεται με τον πελάτη για να καθορίσει τη φύση του προβλήματος. Προετοιμάζει τον πελάτη για να μπει στο υπνωτικό στάδιο με το να εξηγεί πώς λειτουργεί η ύπνωση και τι θα βιώσει ο πελάτης. Υποβάλλει τους πελάτες του σε μια σειρά δοκιμών για να καθορίσει το βαθμό φυσικής και συναισθηματικής δεκτικότητας στις υποβολές. Προκαλεί το υπνωτικό στάδιο στον πελάτη του, χρησιμοποιώντας τις εξατομικευμένες μεθόδους και τεχνικές ύπνωσης βασισμένες στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων των δοκιμών και την ανάλυση του προβλήματος του πελάτη. Μπορεί επίσης να εκπαιδεύει τους πελάτες του σε τεχνικές αυτοΰπνωσης.
Μορφές Υπνοθεραπείας
Η υπνοθεραπεία έχει πολλές διαφορετικές μορφές, και έχει ενσωματώσει πολλά στοιχεία από άλλες μορφές θεραπείας ,ενώ με την σειρά της έχει επηρεάσει και άλλες ψυχοθεραπευτικές παραδόσεις σε όλη την ιστορία της.
Παραδοσιακή υπνοθεραπεία
Η μορφή υπνοθεραπείας που ασκείται από τα περισσότερους βικτοριανούς υπνωτιστές, συμπεριλαμβανομένων των Braid , Bernheim, Leibault, Charcot, κυρίως υιοθετoύσε την άμεση υποβολή με σκοπό την αφαίρεση του συμπτώματος, ενίοτε, με την χρήση της θεραπευτικής χαλάρωσης και περιστασιακά την δημιουργία αποστροφής στο οινόπνευμα, τα ναρκωτικά, κ.λπ. Αυτή η απλή μορφή θεραπείας χρησιμοποιoύσε σχετικά άμεσες μεθόδους και λίγα θεωρητικά κατασκευάσματα, αλλά σαφώς συνεχίζει να επηρεάζει και τις μεταγενέστερες μορφές της υπνοθεραπείας.
Υπνοανάλυση
Το 1895 ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Γιόζεφ Μπρόιερ (Joseph Breuer) δημοσίευσαν μία πρωτότυπη κλινική εργασία με τον τίτλο Μελέτες στην Υστερία (1895) που προώθησε μια νέα προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία. Οι Φρόιντ και Μπρόιερ χρησιμοποίησαν την ύπνωση για να παλινδρομήσουν πελάτες τους σε μια πιο νεαρή ηλικία προκειμένου αυτοί να τους βοηθήσουν να θυμηθούν και να αναβιώσουν κατεσταλμένες τραυματικές μνήμες. Αν και ο Φρόιντ εγκατέλειψε βαθμιαία την υπνοθεραπεία υπέρ της αναπτυσσόμενης μεθόδου του, της ψυχανάλυσης. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν καθόλου καλός υπνωτιστής και γι΄αυτό εγκατέλειψε μία τόσο αποτελεσματική μέθοδο. Παρ΄όλα αυτά, η πρώιμη αυτή εργασία του συνέχισε να επηρεάζει μεταγενέστερους υπνοθεραπευτές. Εντούτοις, όπως Freud παραδέχθηκε αργότερα, ο Γάλλος αντίπαλος του Πιέρ Ζανέ (Pierre Janet) είχε ήδη δημοσιεύσει μια περιπτωσιολογική μελέτη περιγράφοντας τη χρήση της ηλικιακής αναδρομής μέσω της ύπνωσης, μερικά έτη νωρίτερα.
Η μεταγενέστερη «αναδρομική υπνοθεραπεία» ήταν μερικές φορές γνωστή ως «υπνοανάλυση», «αναλυτική υπνοθεραπεία», ή «ψυχοδυναμική υπνοθεραπεία». Πολλοί επαγγελματίες εργάζονταν με τέτοιο τρόπο ελάχιστα θύμιζε την αρχική προσέγγιση του Φρόιντ, αν και άλλοι εξακολουθούσαν να επηρεάζονται από τις πιο πρόσφατες ψυχαναλυτικές θεωρίες και πρακτικές.
Η υπνοανάλυση βρήκε άμεση υποστήριξη κατά την διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων όπου χρησιμοποιήθηκε από τους στρατιωτικούς ψυχιάτρους ως γρήγορη και αποτελεσματική λύση σε σχέση με την χρονοβόρα ψυχανάλυση στην θεραπεία του «Σόκ των Χαρακωμάτων» όπως λεγόταν τότε ο νευρικός κλονισμός, γνωστός σήμερα ως Μετά Τραυματικό Στρές (PTSD).
Την δεκαετία του '90, μία ιδιαίτερα έντονη διαμάχη αναπτύχθηκε σχετικά με τη χρήση της ηλικιακής αναδρομής ή παλινδρόμησης που χρησιμοποιείται για την ανάκληση κατεσταλμένων μνημών ως αποτέλεσμα διάφορων νομικών περιπτώσεων υψηλού προφίλ, όπου οι πελάτες μήνυσαν τους θεράποντές τους ισχυριζόμενοι πως ήταν θύματα του Συνδρόμου Ψευδούς Μνήμης.
Υπνοθεραπεία κατα τον Έρικσον
Ο Μίλτον Έρικσον (Milton H. Erickson), ήταν ένας από τους υπνωτιστές που άσκησε την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο της ύπνωσης τον 20ο αιώνα. Από τη δεκαετία του '40 και εντεύθεν, ο Έρικσον δημιούργησε μία ριζοσπαστικά διαφοροποιημένη υπνοθεραπεία την αποκαλούμενη «Ερικσονιανή, ή, Νεο- Ερικσονιανή υπνοθεραπεία.» Ο Έρικσον χρησιμοποίησε περισσότερο μια άτυπη προσέγγιση μέσω της ομιλίας με πολλούς πελάτες του και χρησιμοποίησε σύνθετα γλωσσικά σχέδια, και θεραπευτικές στρατηγικές. Εντούτοις, αυτή η ίδια η απόκλιση από την παράδοση οδήγησε μερικούς από τους συναδέλφους του, και ειδικότερα τον Αndre Weitzenhoffer, να διατυπώσει την διαφωνία για το εάν ο Έρικσον θα έπρεπε να ονομάζει την προσέγγισή του «ύπνωση». [4]
Εντούτοις, το έργο του Έρικσον συνεχίζει να αποτελεί μια από τις σχολές με τη μεγαλύτερη επιρροή μέσα στη σύγχρονη υπνοθεραπεία. Οι ιδρυτές του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP), με μία μεθοδολογία αντίστοιχη μ’ αυτήν του υπνωτισμού, υποστηρίζουν ότι είχαν διαμορφώσει την εργασία του Έρικσον εκτενώς και την αφομοίωσαν σε μία δική τους προσέγγισή που την αποκάλεσαν πρότυπο Μίλτον. [5] [6] Weitzenhoffer αμφισβήτησε το γεγονός του αν ο NLP έχει οποιαδήποτε γνήσια ομοιότητα με την εργασία του Έρικσον. [4]
Γνωσιακή /συμπεριφορική υπνοθεραπεία
Από τη δεκαετία του '80 και μετά ένας αυξανόμενος αριθμός κλινικών εγχειριδίων που γράφτηκαν από σύγχρονους ερευνητές όπως οι Steven Jay Lynn, Irving Kirsch, Ε. Thomas Dowd, William Golden, Assen Alladin, και άλλοι, άρχισαν να εμφανίζονται. Αυτοί συνδύασαν την υπνοθεραπεία με τα στοιχεία γνωσιακής και συμπεριφορικής θεραπείας. Το 1974, ο Theodore Barber και οι συνάδελφοί του δημοσίευσαν μία εργασία πάνω στη σχετική έρευνα που είχε μεγάλη επιρροή και υποστήριζε, μετά από την προηγούμενη κοινωνική ψυχολογία Theodore Ρ. Sarbin, πως ο υπνωτισμός γίνονταν κατανοητός καλύτερα όχι ως «ειδική κατάσταση» αλλά ως αποτέλεσμα κανονικών ψυχολογικών μεταβλητών, όπως η ενεργός φαντασία, η προσδοκία, και τα κίνητρα. [7] Ο Barber εισήγαγε τον όρο «γνωστική-συμπεριφορική» για να περιγράψει τη θεωρία ότι ο υπνωτισμός δεν αποτελεί μια ιδιαίτερη κατάσταση του νού και συζητούσε τις εφαρμογές του του στη συμπεριφορική θεραπεία.
Η αυξανόμενη εφαρμογή των γνωστικών και συμπεριφορικών ψυχολογικών θεωριών και εννοιών στην ερμηνεία της ύπνωσης προετοίμασε το έδαφος για μια περαιτέρω αφομοίωση. Πολλές γνωστικές και συμπεριφορικές θεραπείες είχαν επηρεαστεί αρχικά από παλαιότερες υπνοθεραπευτικές τεχνικές. [8], όπως π.χ., η συστηματική απευαισθητοποίηση του Joseph Wolpe, ή, η βασική τεχνική της πρώιμης θεραπείας συμπεριφοράς. Αποκαλέστηκε αρχικά «υπνωτική απευαισθητοποίηση» [9] και αναδείχτηκε από τον ιατρικό υπνωτισμό (1948)του Lewis Wolberg. Το παραδοσιακό ύφος της υπνοθεραπείας φαίνεται ως πρόδρομος της γνωστικής-συμπεριφοριστικής θεραπείας στο μέτρο που και οι δύο δίνουν έμφαση επάνω θεωρητικές εξηγήσεις της «κοινής λογικής» και τη χρήση της χαλάρωσης, και την εφαρμογή των θετικών ιδεών δημιουργικού οραματισμού στη θεραπεία. Η σύγχρονη γνωστική θεραπεία διαφέρει πρώτιστα από την προηγούμενη υπνοθεραπευτική προσέγγιση, με το να δίνει πολύ μεγαλύτερη έμφαση επάνω στην άμεση σωκρατική διαλογική απομυθοποίηση των αρνητικών πεποιθήσεων. Παρόλα αυτά, οι γνωστικοί-συμπεριφοριστικοί υπνοθεραπευτές, έχουν ενσωματώσει την ύπνωση στην πρακτική τους.
Χρήσεις της Ύπνωσης
Ύπνωση τοκετού
Η υπνοθεραπεία κατά την διάρκεια του τοκετού εφαρμόζεται εδώ και πολλές δεκαετίες για να μειώσει την ανησυχία, την ταλαιπωρία και τον πόνο. [10]
Ύπνωση στο χειρουργείο
Η υπνοχειρουργία στα μέσα του 19ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε και από τους Μεσμεριστές και από τους υπνωτιστές για να ανακουφίσει τον πόνο και την δυσφορία κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Ειδικότερα, οι James Esdaile στην Ινδία και John Elliotson στην Αγγλία έγιναν διάσημοι για την εργασία τους στην χειρουργική με μόνο αναισθητικό, τον υπνωτισμό. Ο ιδρυτής της υπνοθεραπείας, James Braid ήταν ένας χειρουργός ο ίδιος, που ειδικεύονταν στις παθήσεις των μυών, και ανέφερε πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες στην χειρουργική επέμβαση χρησιμοποίησε τον υπνωτισμό ως κύριο αναισθητικό.
Ψυχοθεραπεία
Ο υπνωτισμός χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους ιατρούς για να μεταχειριστεί την ασθένεια που ήταν γνωστή στη βικτοριανή εποχή ως υστερία. Η σύγχρονη υπνοθεραπεία χρησιμοποιείται ευρέως στον κατευνασμό της ανησυχίας, την υποκλινική κατάθλιψη, και ορισμένες εθιστικές διαταραχές, καθώς επίσης και στην θεραπεία καταστάσεων όπως η αϋπνία. [11]
Αλλαγή συνηθειών
Η ύπνωση χρησιμοποιείται για την αλλαγή συνηθειών που για κάποιο λόγο δεν είναι επιθυμητές όπως υπερφαγία, διακοπή καπνίσματος, δάγκωμα νυχιών κ.α.
Έρευνα και Θεωρήσεις Συστημάτων
1890
Το 1892, η βρετανική ιατρική ένωση (BMA) ανέθεσε σε μια ομάδα γιατρών να κάνουν μία συστηματική μελέτη πάνω στη φύση και στις επενέργειες της Ύπνωσης. Αυτοί ανέφεραν :
Η επιτροπή, που ολοκλήρωσε την έρευνα για τον υπνωτισμό στον επιτρεπόμενο χρόνο, πρέπει να επισημάνει ότι οι μετέχοντες έχουν ικανοποιηθεί περί της γνησιότητας της υπνωτικού κατάστασης. (British Medical Journal, 1892)
Προσθέτουν δε, πως η Επιτροπή είναι της άποψης πως ο υπνωτισμός ως θεραπευτικός αγωγός είναι συχνά αποτελεσματικός στην ανακούφιση του πόνου, στην πρόκληση ύπνου, και στην ανακούφιση πολλών λειτουργικών διαταραχών [δηλ., ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες και διαταραχές ανησυχίας].
Αυτή η έκθεση εγκρίθηκε από το γενικό συμβούλιο του BMA (Βρεττανικού Ιατρικού Συλλόγου, με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνοντας την μετέπειτα πολιτική του BMA και δίνοντας στην υπνοθεραπεία μία μορφή «ορθόδοξης» θεραπείας, σε αντιδιαστολή με τις συμπληρωματικές ή εναλλακτικές, ιατρικές πρακτικές.
Μεταγενέστερες έρευνες στην υπνοθεραπεία τείνουν να δώσουν έμφαση σε τρεις κυρίως περιοχές στις οποίες η αποτελεσματικότητά της ως θεραπεία καταδεικνύεται:
1. Άγχος
2. Αϋπνία
3. Διαχείριση πόνου.
4. Ψυχοσωματικές διαταραχές.
Η υπνοθεραπεία έχει πολλές άλλες εφαρμογές αλλά η έρευνα όσον αφορά την αποτελεσματικότητά της τείνει να στρέφεται προς τις ανωτέρω κατηγορίες. Περισσότερα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα έχουν αποκτηθεί για την αποτελεσματικότητά της σε σχέση με τους εθισμούς, μια περιοχή όπου η υψηλή υποτροπή είναι κοινή με τις περισσότερες άλλες θεραπευτικές προσεγγίσεις.
Η δεκαετία του '50
Το 1955, η ψυχολογική ομάδα ιατρικής του BMA ανάθεσε σε μια υποεπιτροπή, που ηγήθηκε από τον καθ. Τ. Ferguson Rodger, για να παραδώσει μία δεύτερη και πιο ενδελεχή, έκθεση σχετικά με την ύπνωση. Η υποεπιτροπή συμβουλεύθηκε διάφορους εμπειρογνώμονες για την ύπνωση από διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένου και του διαπρεπούς καθηγητή Νευρολογίας. W. Russell Brain, και τον ψυχαναλυτή Wilfred Bion. Μετά από δύο έτη μελέτης και έρευνας, η τελική έκθεσή της δημοσιεύθηκε στο Βρετανικό Ιατρική Επιθεώρηση (BMJ), με τον τίτλο «Ιατρική Χρήση της Ύπνωσης». Ο καθορισμός του πεδίου αναφοράς ήταν:
Να εξετάσει τις χρήσεις του υπνωτισμού, τη σχέση του με την ιατρική πρακτική στην τρέχουσα εποχή, την ενθάρρυνση της έρευνας για τη φύση και τις εφαρμογές του, και οι γραμμές επάνω στις οποίες ένα τέτοιο ερευνητικό έργο θα κινηθεί. (Βρετανική Ιατρικό Επιθεώρηση,1955)
Αυτό είναι μια πιο λεπτομερής και εκτενής έκθεση, και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην ιστορία της έρευνας υπνοθεραπειών. Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της, η επιτροπή καταλήγει πως ύστερα από μια συστηματική αναθεώρηση της διαθέσιμης έρευνας ότι,
Η υποεπιτροπή είναι ικανοποιημένη κατόπιν της εκτίμησης των διαθέσιμων στοιχείων ότι ο υπνωτισμός είναι σημαντικός και μπορεί να είναι η κατεξοχήν θεραπεία σε μερικές περιπτώσεις των αποκαλούμενων ψυχοσωματικών διαταραχών και της ψυχογενούς νεύρωσης. Μπορεί επίσης να είναι σημαντική στην αποκάλυψη παραγνωρισμένων κινήτρων και συγκρούσεων στις συγκεκριμένες συνθήκες.
Ως θεραπευτική μέθοδος, κατά την άποψη της υποεπιτροπής η ύπνωση έχει αποδείξει τη δυνατότητά της να αφαιρεί συμπτώματα και να αλλάζει νοσηρές συνήθειες της σκέψης και της συμπεριφοράς [...]
εκτός από την επεξεργασία των ψυχιατρικών διαταραχών , υπάρχει η δυνατότητα για την ύπνωση να προκαλεί αναισθησία ή αναλγησία για χειρουργικές και οδοντικές επεμβάσεις, και σε κατάλληλα υποκείμενα είναι μια αποτελεσματική μέθοδος για να απαλύνει τον πόνο στον τοκετό χωρίς να αλλοιώνει την επιτυχή έκβαση της γέννας. («Ιατρική Χρήση της Ύπνωσης», Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση, Απρίλιος, 1955)
Επίσης περαιτέρω ειπώθηκε ότι, για τα προηγούμενα εκατό έτη έχει υπάρξει μια αφθονία στοιχείων που δείχνουν ότι θα μπορούσαν να παραχθούν από τον υπνωτισμό αλλαγές στην φυσιολογία και στην ψυχολογία που χρήζουν μελέτης για την σωστή αποτίμηση τους. Επίσης μια τεχνική που μπορεί να επιφέρει τόσο έντονες αλλαγές μπορεί να προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στη θεραπεία των ασθενών. (Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση)
Σύντομα, το 1958, η Αμερικανική Ιατρική Ένωση (AMA) ανάθεσε μία αντίστοιχη μελέτη που επικυρώνει την έκθεση BMA του 1955 ολοκληρώνοντας:
Η χρήση της ύπνωσης έχει μια αναγνωρισμένη θέση στο ιατρικό οπλοστάσιο και είναι μια χρήσιμη τεχνική επεξεργασίας ορισμένων ασθενειών όταν υιοθετείται από καταρτισμένο ιατρικό και οδοντιατρικό προσωπικό. ("Medical use of hypnosis", JAMA, 1958)
Πάλι, το συμβούλιο του AMA ενέκρινε αυτήν την έκθεση που δίνει στην υπνοθεραπεία μια θέση ανάμεσα στις ορθόδοξες θεραπείες,
Η Επιτροπή Αναφοράς Υγιεινής, Δημόσια Υγείας, και Βιομηχανικής Υγιεινής ενέκρινε την έκθεση και επαίνεσε το Συμβούλιο Διανοητικής Υγείας για την εργασία του. (AMA πρακτικά, JAMA, September 1958: 57)
Η δεκαετία του '90
Το 1995, το Εθνικό ίδρυμα Υγείας (NIH), των ΗΠΑ, καθιέρωσε μια διάσκεψη αξιολόγησης της τεχνολογίας που σύνταξε μια επίσημη δήλωση με τίτλο «ένταξη των συμπεριφοριστικών και των προσεγγίσεων χαλάρωσης στην αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου και της αϋπνίας". Αυτή είναι μια εκτενής έκθεση που περιλαμβάνει μια εκτεταμένη έκθεση στην υπάρχουσα έρευνα σε σχέση με την υπνοθεραπεία για το χρόνιο πόνο. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: Τα στοιχεία που υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητα της ύπνωσης στην καταπολέμηση του χρόνιου πόνου που συνδέεται με τον καρκίνο φαίνεται να είναι ισχυρά. Επιπλέον, η επιτροπή εξέτασε άλλα στοιχεία που προτείνουν την αποτελεσματικότητα της ύπνωσης σε άλλες παθήσεις που έχουμε χρόνιο πόνο, οι οποίες περιλαμβάνουν το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, πόνο και διόγκωση του βλεννογόνου, πόνο των γνάθων και πονοκεφάλους που οφείλονται σε ψυχογενή ένταση.
Το 1999, η βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση (BMJ) δημοσίευσε μια κλινική αναθεώρηση της τρέχουσας ιατρικής έρευνας για την υπνοθεραπεία και τις τεχνικές χαλάρωσης, [12] όπου ολοκληρώνει λέγοντας:
«Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις από τις τυχαίες δοκιμές της αποτελεσματικότητας της ύπνωσης και της χαλάρωσης σε σχέση με τον κατευνασμό της ανησυχίας για τον καρκίνο, καθώς και για τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας πόνος, ναυτία, και εμετός, ιδιαίτερα στα παιδιά.
«Είναι επίσης αποτελεσματικές για τις κρίσεις πανικού και την αϋπνία, ιδιαίτερα όταν ενσωματώνεται σε ένα πακέτο γνωστικής θεραπείας.
«Μια συστηματική έρευνα έχει διαπιστώσει ότι η ύπνωση ενισχύει τα αποτελέσματα της συμπεριφορικής θεραπείας σε παθήσεις όπως οι φοβίες, η παχυσαρκία και το άγχος.
τυχαίες ελεγχόμενες δοκιμές υποστηρίζουν τη αποτελεσματικότητα της χρήση των διάφορων τεχνικών χαλάρωσης και για τους οξείς αλλά και τους χρόνιους πόνους,
Οι «τυχαίες δοκιμές έχουν παρουσιάσει την ύπνωση να είναι χρήσιμη στην αντιμετώπιση του άσθματος και στο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.
«Μερικοί επαγγελματίες επίσης υποστηρίζουν ότι οι τεχνικές χαλάρωσης, και ιδιαίτερα η χρήση των τεχνικών δημιουργικού οραματισμού, μπορούν να παρατείνουν τη ζωή. Όμως αυτήν την περίοδο τα στοιχεία αυτά είναι ανεπαρκή για να υποστηριχθεί αυτή η αξίωση».
Η αναφορά του 2001
Το 2001 το Γραφείο Επαγγελματικών Αρμοδιοτήτων της Βρετανικής Ψυχολογικής Ένωσης (BPS) ανάθεσε σε μια ομάδα εργασίας ψυχολόγων να δημοσιεύσουν μια έκθεση που τιτλοφορήθηκε η “Φύση της Ύπνωσης”. Η αποστολή της ήταν «να παράσχει μια δήλωση για την ύπνωση και τα σημαντικά θέματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της και την πρακτική της στην δικανική έρευνα, την ακαδημαϊκή έρευνα, την ψυχαγωγία και την κατάρτιση. «Η έκθεση παρέχει μία σύνοψη ( περίληψη 20 σελίδων) της τρέχουσας επιστημονικής έρευνας για την ύπνωση. Ανοίγει με την ακόλουθη εισαγωγική παρατήρηση:
«Η ύπνωση είναι ένα έγκυρο αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και έρευνας και ένα αποδεδειγμένο θεραπευτικό μέσο. Όσον αφορά τις θεραπευτικές χρήσεις της ύπνωσης, το BPS έφθασε σε ακόμη θετικότερα συμπεράσματα.
«Αρκετές μελέτες έχουν συσσωρευτεί τώρα για να στηρίξουν την θέση πως ένας συνυπολογισμός της υπνωτικής διαδικασίας μπορεί να είναι ευεργετική στη διαχείριση και την επεξεργασία ενός ευρύτατου φάσματος προβλημάτων που αντιμετωπίζονται στην καθημερινή πρακτική της ιατρικής, της ψυχιατρικής και της ψυχοθεραπείας».
Η ομάδα εργασίας παρείχε έπειτα μια επισκόπηση μερικών από των σημαντικότερων ευρημάτων της σύγχρονης έρευνας για την αποτελεσματικότητα της κλινικής υπνοθεραπείας, η οποία συνοψίζεται ως εξής:
«Υπάρχουν αρκετά πειστικά στοιχεία ότι οι υπνωτικές διαδικασίες είναι αποτελεσματικές στη διαχείριση και την ανακούφιση του οξύ και χρόνιου πόνου και στην ενίσχυση της ανακούφισης του πόνου, της ταλαιπωρίας και της δυσφορίας που οφείλεται στις ιατρικές και οδοντιατρικές διαδικασίες και τον τοκετό».
«Ύπνωση και η πρακτική της αυτοΰπνωσης μπορεί σημαντικά να μειώσει τη γενική ανησυχία, την ένταση και το άγχος κατά τρόπο παρόμοιο με άλλες διαδικασίες χαλάρωσης και αυτορύθμισης».
«Επιπλέον, η υπνωτική αγωγή μπορεί να βοηθήσει στην αϋπνία όπως άλλες μέθοδοι χαλάρωσης».
«Υπάρχουν ενθαρρυντικά στοιχεία που καταδεικνύουν τα ευεργετικά αποτελέσματα της υπνοθεραπευτικής διαδικασίας στην ανακούφιση από τα συμπτώματα μιας σειράς διαταραχών που εμπίπτουν στην κατηγορία των ψυχοσωματικών ασθενειών».
«Εκεί περιλαμβάνονται οι πονοκέφαλοι, οι ημικρανίες, το άσθμα, γαστρεντερικές διαταραχές, όπως το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, ακροχορδώνες και ενδεχομένως άλλες καταγγελίες δερματικών διαταραχών όπως το έκζεμα, η ψωρίαση και η κνίδωση».
«Υπάρχουν στοιχεία από διάφορες μελέτες που προτείνουν πως συμπεριλαμβάνοντας την ύπνωση σε ένα πρόγραμμα μείωσης βάρους μπορεί κανείς σημαντικά να ενισχύσει την έκβαση της επιτυχίας».[13]
Μετα-αναλύσεις το 2003,
Ίσως η πιο πρόσφατη μετανάλυση της αποτελεσματικότητας της υπνοθεραπείας ήταν μία μελέτη που από δύο Γερμανούς ερευνητές τους Flammer and Bongartz, στην Κόνσταντς (Kostanz) της Γερμανίας.
Η έρευνα, εξέτασε τα μέχρι τότε δημοσιευμένα στοιχεία όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της υπνοθεραπείας αν και οι μελέτες περιελάμβαναν κυρίως έρευνες σχετικές με τις ψυχοσωματικές ασθένειες, το άγχος της εξέτασης, τη διακοπή του καπνίσματος και τον έλεγχο του πόνου κατά τη διάρκεια ορθόδοξης ιατρικής περίθαλψης. Οι περισσότερες από τις καλύτερες ερευνητικές μελέτες χρησιμοποίησαν τη παραδοσιακή ύπνωση, μόνον μια μειονότητα (19%) υιοθέτησε ύπνωση κατά Erickson .
Οι συντάκτες της έκθεσης εξέτασαν συνολικά 444 μελέτες πάνω στη υπνοθεραπεία που δημoσιεύθηκαν πριν από το 2002. Επιλέγοντας της υψηλότερης ποιότητας και του καταλληλότερου σχεδιασμού μελέτες περιόρισαν το πεδίο εστίασής τους για τη μετανάλυση σε 57 ελεγχόμενες έρευνες. Αυτές οι αναλύσεις έδειξαν πως η υπνοθεραπεία κατά μέσον όρο πέτυχε την θεραπεία σε τουλάχιστον 64% των περιπτώσεων έναντι της βελτίωσης 37% μεταξύ του ομάδων ελέγχου (Βασισμένοι στους αριθμούς που παράγονται από τη δυωνυμικό επίδειξη μεγέθους επίδρασης ή BESD.)
Οι συντάκτες θεώρησαν πως αυτό ήταν μια σκόπιμη υποτίμηση. Ο φανερός στόχος τους ήταν να ανακαλύψουν εάν, ακόμη και κάτω από το πιο δύσπιστο ζύγισμα των στοιχείων, η υπνοθεραπεία θα αποδείχνονταν ακόμα αποτελεσματική. Παρουσίασαν αποφασιστικά ότι όντως ήταν. Στην πραγματικότητα, η ανάλυση των θεραπευτικών αγωγών συμπέρανε ότι η επέκταση της μετανάλυσης για να περιλάβει και τις μη-τυχαίες δοκιμές για αυτήν την βάση δεδομένων θα προκαλούσε επίσης αξιόπιστα αποτελέσματα. Όταν και οι 133 μελέτες που κρίθηκαν κατάλληλες λαμβάνοντας υπόψη αυτό το πρίσμα , αναλύθηκαν ξανά, παρέχοντας τα στοιχεία για πάνω από 6.000 ασθενείς, τα συμπεράσματα προτείνουν μία μέση βελτίωση για το 27% των μη υποβληθέντων σε θεραπεία ασθενών κατά τη διάρκεια των ερευνών, έναντι ενός ποσοστού επιτυχίας 74% μεταξύ εκείνων που είχαν την αγωγή της υπνοθεραπείας. Αυτό είναι ένα υψηλό ποσοστό επιτυχίας δεδομένου ότι πολλές απο τις έρευνες που συμπεριελάμβαναν και την θεραπεία των εθισμών. (Flammer & Bongartz, "On the efficacy of hypnosis: a meta-analytic study", Contemporary Hypnosis, 2003, pp179 – 197.)
Ιστορία
Οι πρόγονοι της σύγχρονης υπνοθεραπείας σαφώς θα πρέπει να υπήρχαν μέσα στους ναούς του ύπνου των αρχαίων Ασκληπιείων και στις μυστηριακές τελετές της αρχαίας Ελληνο-ρωμαϊκής κοινωνίας, αν και μερικές φορές οι αναλογίες δεν είναι επαρκείς. Παρόλα αυτά μερικοί παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν μεταξύ του υπνωτισμού και των τελετουργιών που προκαλούν έκσταση που ήταν διάσπαρτη πρακτική σε όλες τις προ-εγγράμματες κοινωνίες.
Στα μέσα του 18ου αιώνα όταν εισήγαγε ο Franz Anton Mesmer την έννοια και τις τεχνικές του «ζωικού μαγνητισμού», ο Μαγνητισμός έγινε μία σχολή με μεγάλη επιρροή εσωτερικής θεραπείας και σημαντικοί Μαγνητιστές όπως ο James Esdaile και ο John Elliotson βοήθησαν ώστε να διατηρηθεί η δημοτικότητά του στην ιατρική μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα όταν δοκίμασε ένα είδος αναβίωσης στην εργασία του Jean-Martin Charcot, του πατέρα της σύγχρονης νευρολογίας.
Στα 1840s, ο Σκωτσέζος παθολόγος James Braid, καθιέρωσε την έννοια του υπνωτισμού ως αντιτιθέμενη στην παράδοση του μεσμερισμού, που την ύπαρξη της βάσισε σε βασικούς ψυχολογικούς και φυσιολογικούς μηχανισμούς, παρά στις απόκρυφες θεωρίες του ζωικού μαγνητισμού. Η εργασία του Braid ήταν περιορισμένης επιρροής στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά στη Γαλλία οι ιδέες του αναπτύχθηκαν σε μία πιό εκλεπτυσμένη ψυχολογική αγωγή. Ο Ιππόλυτος Bernheim άρχισε ως σκεπτικιστής αλλά μετατράπηκε σε οπαδός της μεγάλης σημασίας του υπνωτισμού με την παρατήρηση της εργασίας του γνωστόυ ιατρού Ambroise-Auguste Liebeault που απέρριψε τη θεωρία Mesmer και ακολούθησε τον Abba Faria. Ο Emile Coué ένας πρώην κλινικός βοηθός του Liebeault, πρότεινε ένα εναλλακτικό μοντέλο αντί της ύπνωσης που την αποκάλεσε «συνειδητή αυθυποβολή» που έγινε πολύ δημοφιλής ως μορφή αυτοθεραπείας στη δεκαετία του '20.
Από τα μέσα του 18ου αιώνα έως το 1880 ο Αμερικανός ιατρός χειρούργος-παθολόγος, Rufus Osgood Mason υποστήριξε την ιδέα της χρήσης της ύπνωσης για τις «θεραπευτικές εφαρμογές», και έγραψε άρθρα και ένα βιβλίο με αυτήν την έννοια. Ήταν επίσης υποστηρικτής της πρώιμης παραψυχολογίας και των ψυχικών ερευνών.
Ένας σημαντικός ανταγωνισμός και μια έντονη συζήτηση αναπτύχθηκαν μεταξύ των δύο μεγάλων σχολών στη Γαλλία. Αυτή του Salpêtrière του Charcot, η οποία εστίαζε στα φυσιολογικά φαινόμενα που προκλήθηκαν από τις υπνωτικές πρακτικές και ισχυρίζονταν ότι μόνον οι υστερικοί μπορούσαν να υπνωτιστούν, και της σχολής του Νανσύ του Bernheim που έδωσε περισσότερη έμφαση επάνω στην ψυχολογία και τις υποβολές, ακολουθώντας τα γραπτά του James Braid. Εντούτοις, οι ιδέες του Charcot σχετικά με την ύπνωση σχεδόν εξ ολοκλήρου δυσφημίστηκαν και η σχολή του Bernheim κέρδισε αποτελεσματικά τη συζήτηση, και έγινε ο σημαντικότερος πρόδρομος του ψυχολογικού υπνωτισμού.
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ ήταν αρχικά υπερασπιστής της υπνοθεραπείας. Αυτός ταξίδεψε στη Γαλλία για να μελετήσει τα φαινόμενα της ύπνωσης με τους δύο μεγάλους δασκάλους της εποχής του, τον Charcot του Salpêtrière και τον Bernheim του Νανσύ. Ο Φρόιντ έγραψε διάφορα άρθρα σχετικά με τη υπνοθεραπεία και μετέφρασε δύο από τα βιβλία του Bernheim πάνω στο θέμα από τα γαλλικά στα γερμανικά. Υιοθέτησε αρχικά την υπνοθεραπεία σε έναν μικρό αριθμό ασθενών του στα 1890s. Μέχρι περίπου το 1905, όπου και την εγκατέλειψε την διαδικασία κατά ένα μεγάλο μέρος υπέρ της πρόσφατα αναπτυγμένης τεχνικής του ελεύθερου συνειρμού ή της «ομιλητικής τεχνικής». Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Freud ήταν πολύ κακός υπνωτιστής και γι αυτό εγκατέλειψε την ύπνωση. Εντούτοις, η περιγραφή του Freud του βασικού κανόνα και ορισμού του ελεύθερου συνειρμού φέρει ακόμα μια εντυπωσιακή ομοιότητα με κλασικές τεχνικές υπνωτικής επαγωγής. Αργότερα αναγνωρίζοντας τη μεγάλη δαπάνη χρόνου που απαιτείται για την επιτυχή έκβαση της ψυχανάλυσης ο Freud πρότεινε να συνδυαστεί με την υπνωτική διαδικασία σε μία προσπάθεια να επιταχυνθεί η έκβαση της θεραπείας.
«Είναι πολύ πιθανό, επίσης, ότι η αναγωγή της θεραπείας μας σε αριθμούς θα μας αναγκάσει να αναμίξουμε τον καθαρό χρυσό της ανάλυσης με τον χαλκό της υποβολής. (S. Freud, Γραμμές Προόδου στην Ψυχαναλυτική Θεραπεία, 1919) Εντούτοις, μόνο μια χούφτα των οπαδών του Freud ήταν κατάλληλα εκπαιδευμένοι στην ύπνωση για να επιτύχουν τη σύνθεση, η οποία οδήγησε σε μια βαθμιαία αναβίωση στη δημοτικότητα «της ύπνο-ανάλυσης» ή «των μεθόδων υπνωτικής αναδρομής και παλινδρόμησης».
Ο υπνοθεραπευτής Milton Erickson υπήρξε ένας από τους επιστήμονες που επηρέασε όσο κανένας άλλος την σύγχρονη υπνοθεραπεία. Έγραψε πολλά βιβλία, περιοδικά και άρθρα πάνω στο θέμα, και τα επιτεύγματα του είναι καλά τεκμηριωμένα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 και του ‘60, ο Erickson θεωρήθηκε αρμόδιος για τη διάδοση ενός εξ ολοκλήρου νέου κλάδου της υπνοθεραπείας, τον οποίο καλούμε τώρα Ερικσονιανή υπνοθεραπεία, που χαρακτηρίζεται από, μεταξύ άλλων, τις έμμεσες υποβολές, τεχνικές σύγχυσης και διπλοδεσίματα.
Η δημοτικότητα των τεχνικών Erickson οδήγησε από τότε στην ανάπτυξη του νευρο-γλωσσικού προγραμματισμού (NLP), που βρήκε τη συνέχεια στη χρήση στις πωλήσεις της σύγχρονης εποχής, στη διαφήμιση, και στην εταιρική εκπαίδευση. Εντούτοις, ο νευρογλωσσικός προγραμματισμός έχει επικριθεί από πολλούς διαπρεπείς υπνωτιστές ως διαστρέβλωση της εργασίας Erickson. Παραδείγματος χάριν, ο Andre Weitzenhoffer, ένας καθηγητής του Στάνφορντ και πρώην συνεργάτης του Έρικσον δήλωσε πως οι ιδρυτές του νευρολογικού προγραμματισμού Richard Bandler και John Grinder έχουν αφ ενός, προσφέρει μία πολύ αλλοιωμένη, και κατά περιόδους αλλοπρόσαλη εκδοχή αυτού που θεώρησαν ότι έλεγε ο Erickson και σε άλλες περιόδους που καθοδηγήθηκαν από την προσωπική τους θεωρητικοποίηση . (Weitzenhoffer, Η Πρακτική του Υπνωτισμού, 2000: 592-593)
Επαγγελματική Κατάρτιση στην Υπνοθεραπεία.
Οι ανάγκες κατάρτισης ποικίλλουν πολύ παγκοσμίως με κύριο καθοριστικό παράγοντα το θέμα της αναγνώρισης της υπνοθεραπείας απο το κάθε κράτος. Για παράδειγμα στο Ηνωμένο Βασίλειο το πανεπιστημιακό κολλέγιο του St. Mary είναι το μόνο ακαδημαϊκό ίδρυμα που προσφέρει ένα επιμορφωτικό πρόγραμμα στην κλινική ύπνωση, βλέπε το www.smuc.ac.uk/hypnosis. Για να γίνει κάποιος υπνοθεραπευτής, οι ανάγκες κατάρτισης και οι κρατικές πιστοποιήσεις ποικίλλουν πολύ σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που ενδιαφέρονται να γίνουν υπνοθεραπευτές πρέπει να ερευνήσουνε την σχετική νομοθεσία στο κράτος τους και να ενταχθούν σε μια επαγγελματική οργάνωση που μπορεί να τους καθοδηγήσει στην κατάλληλη κατάρτιση και να τους προσφέρει έναν κεντρικό κώδικα της ηθικής και πειθαρχικής δεοντολογία. Αυτό παρέχει τη διαβεβαίωση στους πελάτες τους ένα καλό και ηθικό πλαίσιο για την εν λόγω θεραπεία. Στις ΗΠΑ υπάρχουν σχολές υπνοθεραπείας που είναι πιστοποιημένες απο το κράτος και αυξάνουν σε αριθμό κάθε χρόνο. Επίσης υπάρχουν διάφοροι αναγνωρισμένοι επαγγελματικοί οργανισμοί που απαιτούν τα κατώτατα επίπεδα στην εξειδίκευση της ύπνωσης για να επικυρώσουν κάποιον ως Υπνοθεραπευτή(C.Ht.), και έτσι να μπορέσουν οι ενδιαφερόμενοι πελάτες να βρούν τους επαγγελματίες υπνοθεραπευτές .
Η Διεθνής Ένωση Ιατρικής και Οδοντιαρτικής Υπνοθεραπείας (IMDHA), Η διεθνής Ένωση Πιστοποιημένων Υπνοθεραπευτών (IACT) και η Εθνική Ένωση Υπνωτιστών (NGH) είναι ίσως οι πιο γνωστές.
Ο πιστοποιημένος υπνοθεραπευτής που έχει καταρτισθεί απο εναν επαγγελματικό οργανισμό όπως η IMDHA, IACT, ή η NGH πρέπει να έχει εκπαιδευτεί στη βασική αλλά και στην προχωρημένη ύπνωση με ένα ελάχιστο εξειδικευμένης εκπαίδευσης 120 ωρών. Οι επαγγελματικές οργανώσεις συνηθως έχουν δικό τους σύστημα οδηγιών τους και κώδικα ηθικής δεοντολογίας για να τηρούν τα μέλη τους, και απαιτούν κάποιες περαιτέρω ώρες για επαγγελματική ανάπτυξη και επιμόρφωση κάθε έτος για να εξασφαλίσουν την υψηλότερη ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών. Πολλοί υπνοθεραπευτές συνεχίζουν αυτό το είδος της δια βίου επαγγελματικής ανάπτυξης και κατάρτισης έως ότου σταματήσουν να ασκούν το επάγγελμα. Ανεξάρτητα από την εξειδικευμένη κατάρτιση, ένας υπνοθεραπευτής δεν εντοπίζει ή δεν θεραπεύει οποιοδήποτε άτομο χωρίς τα κατάλληλα τυπικά προσόντα. Πολλές φορές αν χρειαστεί θα παραπέμψει τους πελάτες του στην ιατρική κοινότητα αν ό ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του να βοηθήσει τον πελάτη του.
Τεχνικές Επαγωγής Υπνοθεραπείας
Ηλικιακή Παλινδρόμηση – με την επιστροφή σε ένα πιό πρώιμο στάδιο του εγώ ο ασθενής μπορεί να επανακτήσει τις ιδιότητες που είχε μιά φορά, αλλά τώρα έχει χάσει. Η ανάμνηση μιάς πρότερης, υγιέστερης, κατάστασης μπορεί να αυξήσει την αυτοπεποίθηση των ασθενών και την ανάκτηση της εμπιστοσύνης τους.
Αναβίωση – η ανάμνηση προηγούμενων εμπειριών μπορεί να συμβάλλει στη θεραπεία. Παραδείγματος χάριν ο υπνωτιστής μπορεί να ρωτήσει «σας έχει τύχει να βρεθείτε σε υπνωτική έκσταση»; και αυτό να είναι ευκολότερο να αναβιώσει κανείς την προηγούμενη εμπειρία από το να προσπαθήσει την πρόκληση μίας νέας υπνωτικής επαγωγής.
Καθοδηγούμενη Εικονοποίηση - μια μέθοδος κατα την οποία παρέχεται μια νέα χαλαρωτική και ευεργετική εμπειρία.
Θεραπεία Μερών - μια μέθοδος που καινοτόμησε ο Charles Tebbetts στην προσπάθεια του να ταυτοποιησει συγκρουόμενα μέρη της προσωπικότητας που βλάπτουν την ευημερία των πελατών, κατόπιν βοηθά εκείνα τα μέρη να διαπραγματευτούν μέσω του υπνοθεραπευτή για να επιφέρει μία ισορροπία. [29]
Σύγχυση - μια μέθοδος που αναπτύχθηκε από τον Milton Erickson κατά την οποία το υποκείμενο είναι πιθανότερο να είναι δεκτικό στην έμμεση υποβολή λόγω μιας αλλοιωμένης κατάστασης συνείδησης.
Επανάληψη - όσο περισσότερο μία ιδέα επαναλαμβάνεται τόσο πιθανότερο είναι αυτή να γίνει αποδεκτή και να ενεργήσει πάνω στον θεραπευόμενο.
Άμεση Υποβολή - που προτείνει άμεσα. «Αισθάνεσαι ασφαλής και σίγουρος για τον εαυτό σου».
Έμμεση Υποβολή – χρησιμοποιώντας τεχνικές αντιπερισπασμού για να επιφέρεις υποσυνείδητες αλλαγές.
Υπνοανάλυση - η ανάκληση εμπειριών των πελατών από το παρελθόν τους, αντιμετωπίζει και αποφορτίζει σχετικές συγκινήσεις, κάτι παρόμοιο με την ψυχανάλυση.
Μεταπνωτικές Υποβολές – υποβολές που θα πραγματοποιηθούν μετά από το πέρας της υπνωτικής έκστασης. «Όταν εσύ ξυπνήσεις θα αισθάνεσαι αναζωογονημένος και ευτυχής»!
Απεικόνιση - το να φαντάζεται και να απεικονίζει κάποιος μια επιθυμητή έκβαση, φαίνεται να την καθιστά πιο πιθανή να εμφανιστεί πραγματικά.
Αναδρομική Θεραπεία - εναλλακτική υπνοθεραπεία (και όχι μονον) που αναζητώντας τη ρίζα τους προβλήματος βρισκει τους αναδραμώμενους να αναβιώνουν μια προηγούμενη ζωή. Η απλή και μόνον αναβίωση ανακουφίζει απο πολύ έντονα, χρόνια και πιεστικά προβλήματα.
Υπνοσκόπηση - Μία τεχνική που βασίζει την επιτυχία της στον εντοπισμό της ρίζας του προβλήματος του θεραπευόμενου και προυποθέτει την ενεργή συμμετοχή του στην διαδικασία. Στόχος είναι η επίτευξη της ενόρασης μιας ψυχικής διεργασίας που οδηγεί στην κάθαρση.
Αναφορές και Πηγές
1. ^ C.L. Hull, Hypnosis & Suggestion, 1933: 392
2. ^ Braid, Observations on Trance or Human Hibernation, 1850, 'Preface.'
3. ^ D. Kraft. www.londonhypnotherapy.com. Website September 2008.
4. ^ a b Weitzenhoffer, A. (2000). The Practice of Hypnotism.
5. ^ John Grinder & Richard Bandler (1976) Patterns of the Hypnotic Techniques of Milton H.Erickson: Volume 1 ISBN 1-55552-052-9
6. ^ Gorton, Gregg E (2005). Milton Hyland Erickson The American Journal of Psychiatry. Washington. Vol.162, Iss. 7; pg. 1255, 1 pgs
7. ^ Barber, Spanos & Chaves (1974). Hypnotism: Imagination & Human Potentialites.
8. ^ Weitsenhoffer, A. Behavior therapeutic techniques and hypnotherapeutic methods. American Journal of Clinical Hypnosis, 1972, 15, 71-82.
9. ^ Wolpe, J. (1958) Psychotherapy by Reciprocal Inhibition.
10. ^ The Possibilities in Hypnosis, Where the Patient Has the Power Jane Brody New York Times Nov. 4, 2008
11. ^ The Pregnant Man: Tales from a Hypnotherapist’s Couch. Deirdre Barrett NY: Times Books/Random House, 1998/hardback, 1999 paper
12. ^ Vickers & Zollman (1999). "Clinical Review: Hypnosis & Relaxation Therapies". British Medical Journal 319: 1346-1349. http://www.bmj.com/cgi/content/short/319/7221/1346.
13. ^ a b "The Nature of Hypnosis". The British Psychological Society. March 2001. http://www.bps.org.uk/downloadfile.cfm?file_uuid=A7AF6617-1143-DFD0-7E14-10B42D589040&ext=pdf. Retrieved 2009-06-09.
14. ^ Abbot NC, Stead LF, White AR, Barnes J. Hypnotherapy for smoking cessation. Cochrane Database of Systematic Reviews 2005, Issue 1. Art. No.: CD001008. DOI: 10.1002/14651858.CD001008
15. ^ Webb AN, Kukuruzovic R, Catto-Smith AG, Sawyer SM. Hypnotherapy for treatment of irritable bowel syndrome. Cochrane Database of Systematic Reviews 2007, Issue 4. Art. No.: CD005110. DOI: 10.1002/14651858.CD005110.pub2
16. ^ UKCHO Register search page - The UK Confederation of Hypnotherapy Organisations
17. ^ Hypnotherapy Regulation: Home
18. ^ Department of Psychology (The M S University of Baroda - India)
19. ^ M
20. ^ M.Sc. Psychology Final Syllabus - University of Rajasthan, Jaipur
21. ^ Banaras Hindu University
22. ^ Bharathi Dasan University: Tiruchirapalli
23. ^ Bangalore University – Psychology Syllabus-Degree
24. ^ Welcome to Indian Academy
25. ^ MPSC
26. ^ https://web.archive.org/web/20100104072254/http://www.muhsnashik.com/syllabus/Revised_Nursing/PBBSC_Nursing/Revised_Syllabus_PCBSC_II_Year_190907.pdf
27. ^ The accreditation criteria and the structure of the accreditation system were based on those described in Yeates, Lindsay B., A Set of Competency and Proficiency Standards for Australian Professional Clinical Hypnotherapists: A Descriptive Guide to the Australian Hypnotherapists' Association Accreditation System, Australian Hypnotherapists' Association, (Sydney), 1996. ISBN 0-646-27250-0 [1]
28. ^ The revised criteria, etc. are described in Yeates, Lindsay B., A Set of Competency and Proficiency Standards for Australian Professional Clinical Hypnotherapists: A Descriptive Guide to the Australian Hypnotherapists' Association Accreditation System (Second, Revised Edition), Australian Hypnotherapists' Association, (Sydney), 1999. ISBN 0-957-76940-7.
29. ^ Hunter, C. Roy (2000). The Art of Hypnotherapy: Part II of Diversified Client-Centered Hypnosis, Based on the Teachings of Charles Tebbetts. Dubuque, Iowa: Kendall Hunt. p. 95. ISBN 0787270687.
30. ^ ""Maury Phobias Cured 1 - fear of Birds and Cotton Balls - Motivational Hypnotist Boris Cherniak"". https://web.archive.org/web/20080509160134/http://www.comedywood.com/b-video.htm. June 14, 2007. https://web.archive.org/web/20110205011158/http://www.comedywood.com/video/maury-phobias1.wmv. Retrieved 2008-02-28.
Θεραπευτικές αγωγές
Ύπνος
Ιατρικές θεραπείες
|
139776
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Θεότητα
|
Θεότητα ορίζεται ως κάτι το άναρχο, αιώνιο, άυλο και αυθύπαρκτο, το οποίο απουσιάζει από τα δρώμενα οποιασδήποτε επίγειας πραγματικότητας. Πολλά ερωτήματα κινούνται γύρω από το τρίπτυχο θεός-κόσμος-άνθρωπος, τα οποία καλούνται να ερμηνεύσουν οι διάφορες θρησκείες από την πρώτη στιγμή μετατροπής του ανθρώπου σε λογικό όν, έως και σήμερα. Οι θρησκείες και τα δόγματα αυτά δημιουργούν εξαιτίας των ανθρώπινων αναγκών και της φθοράς στην οποία υπόκειται το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα, θεότητες με τις απαιτούμενες ικανότητες για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Σε πολλές θρησκείες η θεότητα έχει τον ρόλο δημιουργού και αυστηρού κριτή, ο οποίος όμως είναι απόλυτα δίκαιος πάνω στους κανόνες που έχει ο ίδιος προτείνει μέσα από τους απεσταλμένους οι οποίοι καλούνται προφήτες του. Συνεπώς ο όρος θεότητα διευρύνει τα όριά του περικλείοντας μέσα του την έννοια της πνευματικής καταστολής, η οποία αντιμετωπίζεται με σωφρονισμό μέσω της μετάνοιας με συντριβή πνεύματος και την πραγματική πίστη στη σωτηρία. Οι θρησκείες μπορούν να χωριστούν σε κατηγορίες σύμφωνα με το είδος των θεοτήτων που ασπάζονται.
Μονοθεϊσμός και πολυθεϊσμός
Αρχικά διακρίνονται οι πολυθεϊστικές και οι μονοθεϊστικές θρησκείες.
Στις πολυθεϊστικές θρησκείες, παρατηρούνται πολλές θεότητες, πάντα τόσες όμως όσα είναι και τα τμήματα του υλικού κόσμου στα οποία τον διακρίνει ο εκάστοτε πολιτισμός. Σε αυτές τις θρησκείες, η κάθε θεότητα είναι υπεύθυνη για τη διατήρηση της αρμονίας και της ευημερίας σε ένα μόνο τμήμα του κόσμου, παρατηρείται δηλαδή απόλυτη εξειδίκευση. Υπάρχει όμως και η έννοια του θεού παρατηρητή, ο οποίος τιμωρεί οποιοδήποτε παράπτωμα και επαναφέρει την τάξη σε κάποιον τομέα όποτε αυτός κρίνει απαραίτητο. Υπάρχει δηλαδή ιεράρχηση ικανοτήτων ανάμεσα στις θεότητες όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο αν λάβουμε υπ´όψιν μας την ιδιότητα της αιώνιας αθανασίας που είναι ανεξαιρέτως δικαίωμα κάθε θεού.
Στις μονοθεϊστικές θρησκείες, η ύπαρξη ενός και μόνου θεού, ο οποίος είναι και δημιουργός του κόσμου, προσδίδει ένα αίσθημα πλήρους αδυναμίας του ανθρώπου απέναντί του, κάτι ανάλογο με το μοναρχικό πολίτευμα. Θεωρείται απόλυτος και καλεί την ανθρωπότητα να ασπαστεί οικειοθελώς τους νόμους του.
Διάκριση μεταξύ θεοτήτων μπορεί να γίνει και με βάση το βαθμό τιμωρίας και αυστηρότητας που εφαρμόζει η κάθε μία από αυτές.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Θρησκεία
Θρησκειολογία
|
576401
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84
|
Μνημείο του Σαρνταραπάτ
|
Το Μνημείο Σαρνταραπάτ είναι μνημειακό συγκρότημα για την Μάχη του Σαρνταραπάτ, που βρίσκεται στο χωριό Αράκς της επαρχίας Αρμαβίρ της Αρμενίας, 55 χιλιόμετρα από το Γερεβάν και 11 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από το Αρμαβίρ. Το 1968, κατά τη διάρκεια του εορτασμού της 50ής επετείου από την Μάχη του Σαρνταραπάτ που έλαβε χώρα στις 22-26 Μαΐου 1918, ανεγέρθηκε ένα μνημείο έξω από το σημείο της μάχης.
Σχέδιο
Το μνημείο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Ραφαέλ Ισραελγιάν, ενώ τα γλυπτά σχεδιάστηκαν από τους Άρα Χαρουτγιουνγιάν, Αρσάμ Σαχινιάν και Σαμπέλ Μανασιάν.
Η είσοδος πλαισιώνεται από τεράστια φτερωτά βόδια, φτιαγμένα από κόκκινη ηφαιστειακή τέφρα. Μια σκάλα οδηγεί σε ένα τετράγωνο από το οποίο υψώνεται ένα καμπαναριό ύψους 26 μέτρων. Η όμορφη δομή πέργκολας με δώδεκα καμπάνες φαίνεται από μακριά. Οι καμπάνες χτυπούν κάθε χρόνο την ημέρα της ιστορικής νίκης. Το μνημείο φυλάσσεται από μαζικά αρχαία φτερωτά λιοντάρια αρμενικού στυλ και πλαισιώνεται από ένα μνημειακό κήπο για τους μάρτυρες του Καραμπάχ (Αρτσάχ).
Σημασία
Το μνημείο Σαρνταραπάτ είναι ένα σύμβολο υπερηφάνειας και επιβίωσης. Το μνημείο Σαρνταραπάτ σηματοδοτεί τη θέση της τελευταίας επιτυχής προσπάθειας της Αρμενίας είναι να σώσει το έθνος από την εξαφάνιση στα χέρια των Τούρκων στη Μάχη του Σαρνταραπάτ στις 22 με 26 Μαΐου 1918. Ενάντια σε τεράστιες αντιξοότητες, και την γενοκτονία που έγινε λίγα χρόνια πριν, ο αρμενικός αυτοσχέδιος στρατό κέρδισε τα τουρκικά στρατεύματα και διασφάλισε ένα μικρό μέρος της ιστορικής Αρμενίας, το οποίο αποτελεί την σημερινή Δημοκρατία της Αρμενίας. Δίπλα στο μνημείο υπάρχει επίσης το Ιστορικό Μουσείο Εθνογραφίας και Απελευθερωτικού Κινήματος του Σαρνταραπάτ.
Δείτε επίσης
Γενοκτονία των Αρμενίων
Εκστρατεία του Καυκάσου
Μάχη του Σαρνταραπάτ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το μνημείο Σαρνταραπάτ στην Αρμενία
Τρισδιάστατο μοντέλο του μνημείου
Γενοκτονία των Αρμενίων
|
746474
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%202020%20%E2%80%93%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%8C%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Αντισφαίριση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – Μονό γυναικών
|
Το μονό γυναικών αποτέλεσε αγώνισμα της Αντισφαίρισης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 και διεξήχθη από τις 24 έως τις 31 Ιουλίου 2021, στο Πάρκο Τένις Αριάκε (Ariake Coliseum) του Τόκιο. Συμμετείχαν 64 αθλήτριες από 35 διαφορετικά έθνη. Αυτή ήταν η 14η εμφάνιση του αγωνίσματος σε Θερινούς Ολυμπιακούς. Η Μόνικα Πούιγκ από το Πουέρτο Ρίκο, ήταν η προηγούμενη Ολυμπιονίκης, αλλά επέστρεψε για να υπερασπιστεί τον τίτλο της, λόγω τραυματισμού.
Νικήτρια του αγωνίσματος αναδείχθηκε η Μπελίντα Μπένσιτς από την Ελβετία, αφού επικράτησε υπέρ της Τσέχας Μαρκέτα Βουντρούσοβα στον Τελικό. Έγινε έτσι, η πρώτη γυναίκα από την Ελβετία που κερδίζει μετάλλιο σε τουρνουά Τένις στους Ολυμπιακούς. Η Ελίνα Σβιτολίνα, αναδείχθηκε νικήτρια στον Αγώνα για το Χάλκινο Μετάλλιο και χάρισε στην Ουκρανία το πρώτο Ολυμπιακό Μετάλλιο στο Τέννις.
Ολυμπιακή Πρόκριση
Κάθε Εθνική Ολυμπιακή Επιροπή (ΕΟΕ), μπορεί να συμμετέχει με το πολύ 4 παίκτριες. Η πρόκριση καθορίστηκε κυρίως μέσω της Παγκόσμιας Κατάταξης ATP που καθορίστηκε στις 14 Ιουνίου 2021. 56 από τις 64 διαθέσιμες θέσεις καθορίστηκαν μέσω αυτής της Κατάταξης. 4 θέσεις καθορίστηκαν μέσω Ηπειρωτικών Πρωταθλημάτων: 2 από τους Παναμερικανικούς Αγώνες 2019, 1 από τους Ασιατικούς Αγώνες 2018 και 1 από τους Αφρικανικούς Αγώνες 2019 και άλλες 2 δόθηκαν σε αθλητές της Ευρώπης και της Ωκεανίας που βρίσκονταν υψηλά στην Ηπειρωτική τους Κατάταξη και οι ΕΟΕ τους δεν είχε άλλες αθλήτριες που να έχουν προκριθεί σε κάποιο άλλο αγώνισμα Αντισφαίρισης. Οι 4 νικήτριες των πρωταθλημάτων δεν συμπεριλήφθηκαν στην μέτρηση των 56 της Παγκόσμιας Κατάταξης.
Μια θέση στο αγώνισμα κερδίζει αυτομάτως και η Ιαπωνία ως διοργανώτρια χώρα, εάν δεν καταφέρει κάποια παίκτριά της ΕΟΕ της να προκριθεί μέσω της Παγκόσμιας Κατάταξης. Ακόμα μια θέση δίδεται τιμητικά σε κάποια Πρωταθλήτρια Γκραν Σλαμ ή πρώην Ολυμπιονίκη, που επίσης δεν κατάφερε να προκριθεί. Αν υπάρχουν πολλές παίκτριες με αυτά τα κριτήρια, την θέση κερδίζει αυτή με τους περισσότερους τίτλους στην κατοχή της. Αν καμία παίκτρια δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία τότε 58 αθλήτριες καθορίζονται από την Κατάταξη και όχι 56. Για τους Αγώνες του 2020, αυτή η θέση δόθηκε στην πρωταθλήτρια του Αμερικανικού Όπεν 2011, Σαμάνθα Στόσουρ.
Μορφή Αγωνίσματος
Το αγώνισμα διεξήχθη σε 6 γύρους. Τον Γύρο των 64, τον Γύρο των 32, τον Γύρο των 16, τα Προημιτελικά, τους 2 Ημιτελικούς και τον Τελικό μαζί με τον Αγώνα του Χάλκινου Μεταλλίου. Οι 64 αθλήτριες διαγωνίζονταν σε αντίπαλα ζευγάρια σε νοκ-άουτ αγώνες, με τη νικήτρια να συνεχίζει στον επόμενο Γύρο και την ηττημένη να βγαίνει εκτός αγώνων. Οι ηττημένες των Ημιτελικών, διαγωνίζονταν μεταξύ τους για την διεκδίκηση του Χάλκινου Μεταλλίου. Κάθε αγώνας αποτελούταν το πολύ από 3 σετ, αλλά μπορούσε να ολοκληρωθεί και στα 2. Οι αθλήτριες έπρεπε να πάρουν 2 σετ για να κερδίσουν τον αγώνα.
Πρόγραμμα
Το αγώνισμα πραγματοποιήθηκε τις παρακάτω μέρες και ώρες:
Όλες οι ώρες είναι στην Τοπική ώρα Ιαπωνίας ( UTC + 9 )
Αποτελέσματα
Τελικοί Γύροι
Αρχικοί Γύροι
Τομέας 1
Τομέας Β
Τομέας 3
Τομέας 4
Παραπομπές
Μονο Γ
|
371756
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CE%B1%CF%82
|
Ιωάννης πρωτοσπαθάριος και κατεπάνω της Ρας
|
Ο Ιωάννης, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ήταν βυζαντινός στρατηγός, πρωτοσπαθάριος, και διοικητής του Κατεπανάτου της Ρας. Ο Ιωάννης είναι γνωστός από νομίσματα της εποχής του, σαν κατεπάνω χρημάτισε περίπου την περίοδο 969-976.
Πηγές
lexandru Madgearu, Byzantine Military Organization on the Danube, 10th-12th Centuries
Βυζαντινή Σερβία
Πρωτοσπαθάριοι
Κατεπάνω
|
10107
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Βούδας
|
Η λέξη Βούδας ή Μπούντχα (χ δασύ) στην αρχαία ινδική γλώσσα, που περιλαμβάνει τη διάλεκτο Πάλι (Pāli) και τη Σανσκριτική, σημαίνει ο «Αφυπνισμένος» ή «Φωτισμένος». Προέρχεται από τη ρίζα του ρήματος μπουντχ, που σημαίνει αφυπνίζω, φωτίζομαι και κατανοώ.
Η λέξη βούδας, συνεπώς, δεν αφορά στον συγκεκριμένο θρησκευτικό δάσκαλο που έζησε στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά ένα τύπο ανθρώπου που έφθασε σε σημείο πνευματικής επίτευξης. Ο ιστορικός Σιντάρτα Γκαουτάμα είναι απλά ένας σε μια μεγάλη ακολουθία από Βούδες, η οποία κατευθύνεται είτε προς το άχρονο παρελθόν είτε στους μακρινούς ορίζοντες του μέλλοντος. Εντούτοις ξεχώρισε —και έγινε τελικά η ηγετική μορφή του Βουδισμού— καθώς δίδαξε και σε άλλους τον τρόπο για να ακολουθήσουν την πορεία του. Μερικοί πιστεύουν ότι δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος που βρήκε το μονοπάτι που τον οδήγησε τελικά στη φώτισή του και το δίδαξε στους μαθητές του. Άλλοι τον θεωρούν ως τον τελευταίο μιας σειράς από Βούδες που ήρθαν στον κόσμο για να κηρύξουν ή να αναβιώσουν την ντάρμα (στην παλική, Ντάμα), η οποία αποτελεί τη διδασκαλία ή την οδό του Βούδα. Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν μποντισάτβα, έναν άνθρωπο που πέτυχε τη φώτιση αλλά ανέβαλε την είσοδό του στη Νιρβάνα για να βοηθήσει κι άλλους που αναζητούσαν τη φώτιση.
Ο Γκοτάμα
Ο Γκοτάμα, που αναφέρεται από τους Βουδιστές ως Σακυαμούνι Βούδας δεν διεκδίκησε τη θειότητα, ούτε επιβεβαίωσε ότι ήταν ένθεος. Κατά τον Βουδισμό, Βούδας μπορεί να είναι ή να γίνει όποιος αφυπνίζεται πλήρως στην αληθινή φύση της ύπαρξης και απελευθερώνεται από τον κύκλο της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης και επιτυγχάνει την κατάσταση της παντογνωσίας. Οι Βούδες δεν θεωρούνται παντοδύναμοι όπως ο Θεός του Ιουδαϊσμού ή του Χριστιανισμού. Οποιοσδήποτε μπορεί να απελευθερωθεί από την οδύνη όπως ο Γκοτάμα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, ή κοινωνικής τάξης.
Οι αρχές
Οι αρχές με τις οποίες μπορεί να επιτύχει κανείς τη φώτιση ονομάζονται Μπουντχαντχάρμα ή απλά Ντχάρμα (Ντάρμα), που στο εννοιολογικό πλαίσιο του Βουδισμού σημαίνει νόμος, δόγμα ή αλήθεια.
Δείτε επίσης
Βουδισμός
Σιντάρτα Γκαουτάμα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εικόνες του Βούδα lensculture.com
Βουδισμός
|
11901
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Ιωάννης Β΄ Κομνηνός
|
Ο Ιωάννης Β΄ Κομνηνός ή Ιωάννης ο Καλός ή Καλοϊωάννης (13 Σεπτεμβρίου 1087 - 8 Απριλίου 1143) ήταν Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1118 - 1143) από τη Δυναστεία των Κομνηνών. Ήταν το τρίτο παιδί και ο πρώτος γιος (και διάδοχος) του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού και της συζύγου του Ειρήνης Δούκαινας. Ήταν ο δεύτερος και κορυφαίος Αυτοκράτορας από τη Δυναστεία των Κομνηνών. Στάθηκε αρκετά ευσεβής και αφοσιωμένος Αυτοκράτορας· ο βασικός του στόχος ήταν να αποκαταστήσει τη ζημιά, που είχε προκαλέσει πριν από μισό αιώνα στην Αυτοκρατορία η ήττα στη Μάχη του Μαντζικέρτ. Τα 25 χρόνια που κυβέρνησε έκανε συμμαχίες με τη Γερμανία για να ασφαλίσει τα δυτικά σύνορα, ενώ στα Βαλκάνια ηττήθηκαν οι Πετσενέγοι, οι Ούγγροι και οι Σέρβοι. Ο ίδιος ηγήθηκε σε πολλές εκστρατείες εναντίον των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.
Με τις εκστρατείες του αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό την εξουσία των Βυζαντινών στην Ανατολή: στα νοτιοανατολικά είχε επεκταθεί από τη Μαγνησία του Μαιάνδρου μέχρι την Κιλικία και την Ταρσό. Στις προσπάθειες του να αποκαταστήσει την αυτοκρατορική εξουσία έκανε εκστρατείες σαν αρχηγός στις ενωμένες δυνάμεις των Βυζαντινών και των Σταυροφόρων· απέτυχε ωστόσο, επειδή οι υπόλοιποι Σταυροφόροι ήταν απρόθυμοι να πολεμήσουν. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του η Αυτοκρατορία ανέκαμψε δημογραφικά με πληθυσμό 10 εκατομμύρια ανθρώπους.
Άνοδος
Φυσικά χαρακτηριστικά
Ο Λατίνος ιστορικός Γουλιέλμος της Τύρου περιγράφει τον Ιωάννη Β΄ αρκετά κοντό και άσχημο, με μαλλιά και επιδερμίδα σκούρα σε τέτοιο βαθμό, που ονομάστηκε "Μελανός". Πήρε το προσωνύμιο "Ιωάννης ο Καλός" ή "Καλογιάννης", σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ιστορικών, χάρη στον χαρακτήρα του. . Ο ιστορικός Μπίρκενμαγιερ τον αποκαλεί "ο κορυφαίος Κομνηνός" . Αντιμετώπισε με επιείκεια την αδελφή του και τη μητέρα του, που εξακολουθούσαν να συνωμοτούν εναντίον του και μετά την ανάρρησή του στον θρόνο· αυτές προτιμούσαν τον σύζυγο της αδελφής του, καίσαρα Νικηφόρο Βρυέννιο. Οι γονείς του ήταν αρκετά ευσεβείς, αλλά ο ίδιος τους ξεπέρασε. Το φαγητό του ήταν αρκετά λιτό και δίδασκε στους αυλικούς του να αποφεύγουν τις πολυτέλειες. Είχε ωστόσο μία υψηλή ιδέα σχετικά με τον ρόλο του σαν Αυτοκράτορα, κάτι που φάνηκε από τις μεγαλοπρεπείς τελετές. Ο Ιωάννης Β΄ έμεινε γνωστός, εκτός από την ευσέβεια, και για τη δικαιοσύνη του. Την περίοδο της βασιλείας του δεν καταδικάστηκε κανένας σε θάνατο, ούτε ακρωτηριάστηκε.
Ακολουθώντας την παράδοση της οικογένειάς του, η οποία προερχόταν από τους κόλπους της στρατιωτικής αριστοκρατίας, ο Ιωάννης Β΄ ήταν πάνω απ' όλα στρατηγός. Ο μεγάλος θείος του Ισαάκιος Α΄ Κομνηνός, ο πατέρας του Αλέξιος Α΄ και αργότερα ο γιος του Μανουήλ Α΄, αποδείχθηκαν ικανότατοι στρατιωτικοί. Η βασιλεία τού πατέρα του συνέπεσε με μία φάση, που η Αυτοκρατορία βρισκόταν σε φάση αναστροφής από την παρακμή και άμυνας, ενώ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιωάννη Β΄ η Αυτοκρατορία ακολουθεί επιθετική πολιτική. Το όραμά του ήταν να απελευθερώσει όλα τα εδάφη που ανήκαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τώρα ευρίσκοντο στα χέρια των μουσουλμάνων ή των Φράγκων Σταυροφόρων, αναστηλώνοντας το γόητρο της Ρωμανίας. Για τους συγχρόνους του η ζωή του ήταν μια αδιάκοπη εκστρατεία: τον περισσότερο χρόνο τον πέρασε, όπως ο ίδιος ομολογεί, στα στρατόπεδα. Δεν δίσταζε να παίρνει μαζί του και τους γιους του, αφού είχαν πλέον ενηλικιωθεί. Γενικά ήταν το πρότυπο του αυτοκράτορα-στρατιωτικού, καθώς ήταν τολμηρός, γενναίος και ριψοκίνδυνος. Εθεωρείτο από τους υπηκόους του ως η "κορωνίς του γένους των Κομνηνών" και ως άλλος Μάρκος Αυρήλιος στην Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο οι πηγές που αναφέρουν αυτά τα χαρίσματα, όπως ο Ιωάννης Κίνναμος, ο Νικήτας Χωνιάτης και ο ποιητής της Αυλής των Κομνηνών Θεόδωρος Πρόδρομος, στερούνται αντικειμενικότητας σε πολλά σημεία, γι' αυτό και κρίνονται με επιφύλαξη από τους νεώτερους ιστορικούς.
Παρέμεινε δημοφιλής μεταξύ των υπηκόων του, όχι μόνο διότι μοίραζε δώρα στον λαό, αλλά και για την ειλικρινή αφοσίωσή του στις αρχές και την πίστη της Ορθοδοξίας. Παρέμεινε πιστός και αφοσιωμένος σύζυγος, παρόλο που η Ουγγαρέζα σύζυγός του Ειρήνη της Ουγγαρίας ασκούσε μικρή επιρροή επάνω του. Ήταν δίκαιος και ελεήμων, σπάνια προσόντα για έναν άνθρωπο που ασκεί απόλυτη εξουσία· διήγαγε λιτό και αυστηρό βίο, ενώ αναδείχθηκε σε ικανότατο και αποτελεσματικό κυβερνήτη.
Το ζήτημα της διαδοχής
Ο Ιωάννης Β΄ διαδέχθηκε τον πατέρα του (1118), αλλά ήδη είχε οριστεί από τον Αλέξιο Α΄ συναυτοκράτορας. Ο νεαρός Ιωάννης απολάμβανε την απεριόριστη αγάπη του πατέρα του, αλλά η μητέρα του Ειρήνη Δούκαινα και η αδελφή του Άννα Κομνηνή τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν, ελπίζοντας να τον δουν να απομακρύνεται από τη διαδοχή, για χάρη του συζύγου της Άννας, του καίσαρα Νικηφόρου Βρυέννιου. Ωστόσο ο Ιωάννης απολάμβανε της εμπιστοσύνης του πατέρα του· στέφθηκε συναυτοκράτορας (1 Σεπτεμβρίου 1092) και τίποτε δεν αποδεικνύει, ότι αυτή η επιλογή αμφισβητήθηκε ποτέ από τον Αλέξιο Α΄. Είναι απίθανο ότι θα προωθούσε στο θρόνο τον Νικηφόρο, του οποίου τον πατέρα (ή παππού) είχε συλλάβει και τυφλώσει, όταν στασίασε σε βάρος της δικής του δυναστείας· αντιθέτως το 1111 ο Αλέξιος Α΄ ζήτησε από τον πατριάρχη Νικόλαο τον Γραμματικό να ευλογήσει τον Ιωάννη.
Η έχθρα της Άννας Κομνηνής για τον αδελφό της Ιωάννη Β΄ κρατούσε από παλιά. Εξηγείται από το γεγονός, ότι αυτή στην ηλικία των πέντε ετών αρραβωνιάστηκε με τον Κωνσταντίνο Δούκα, γιο του Μιχαήλ Ζ΄, γεγονός το οποίο θεωρητικά της εξασφάλιζε την άνοδο στον θρόνο ως αυτοκράτειρας. Ο Αλέξιος Α΄, προσπαθώντας να συνδεθεί με τις μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες με κοινά συμφέροντα, μνήστευσε την κόρη του με τον Κωνσταντίνο Δούκα, δίνοντάς του το σημαντικότατο αξίωμα του Καίσαρα και κάνοντάς τον κοινωνό κατά κάποιον τρόπο της αυτοκρατορικής εξουσίας (συναυτοκράτορα), όσο δεν είχε ακόμη γιο. Ωστόσο ο Κωνσταντίνος απεβίωσε νέος και εκείνη στη συνέχεια παντρεύτηκε με τον Νικηφόρο Βρυέννιο, γιο (ή εγγονό) του Νικηφόρου Βρυέννιου. Ο τελευταίος είχε επαναστατήσει μεταξύ των ετών 1077-1079 προσπαθώντας να ανέβει στο θρόνο, αλλά νικήθηκε από τον τότε στρατηγό Αλέξιο (Α΄) Κομνηνό και τυφλώθηκε κατά διαταγή του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτη.
Σύμφωνα με τη λεπτομερή περιγραφή του Νικήτα Χωνιάτη, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1118, ο Αλέξιος Α΄ ένιωσε το τέλος του να είναι πλέον κοντά. Ήταν ασθενής από πολλά χρόνια, καθώς υπέφερε από ποδάγρα και πιθανώς από μία καρδιακή προσβολή, που είχε υποστεί το 1112. Ο ρόλος της Ειρήνης Δούκαινας, της μητέρας του Ιωάννη και της Άννας, είχε αυξηθεί, όπως και αυτός του Νικηφόρου Βρυέννιου. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Αλέξιου Α΄ εναντίον των Τούρκων το 1115-1116 ο Νικηφόρος είχε λειτουργήσει ως αντικαταστάτης του Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Δυο αντίπαλες φατρίες ξεκίνησαν τις δολοπλοκίες γύρω από τη διαδοχή. Ο Ιωάννης Β΄ είχε την υποστήριξη του αδελφού του Ισαάκιου, ο οποίος εναντιωνόταν στη φατρία των γυναικών μέσα στην αυτοκρατορική οικογένεια, της οποίας φατρίας ηγείτο η Ειρήνη και η Άννα.
Στέψη
Κατά τη διάρκεια της ασθένειας του Αλέξιου Α΄, επειδή ο Αυτοκράτορας υπέφερε από στηθάγχη, η Ειρήνη και η Άννα τον μετάφεραν στα Μάγγανα και περιφρουρώντας τον στενά, προσπαθούσαν να τον πείσουν να αποκληρώσει από τη διαδοχή τον Ιωάννη. Αλλά ο Αλέξιος Α΄ επιθυμούσε να τον διαδεχθεί ο Ιωάννης και απάντησε, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Νικήτα Χωνιάτη, ότι κανένας Αυτοκράτορας, ο οποίος είχε ικανό γιο να τον διαδεχθεί, δεν θα τον αποκλήρωνε για χάρη του γαμπρού του. Ο Αλέξιος Α΄ βρισκόταν ετοιμοθάνατος στη "μονή των Μαγγάνων" (15 Αυγούστου 1118), όταν ο Ιωάννης και ο μικρότερος αδελφός του σεβαστοκράτωρ Ισαάκιος Κομνηνός μπήκαν στο μοναστήρι και πήραν το αυτοκρατορικό δαχτυλίδι, τον "σφραγιστήρα δακτύλιον" από τα χέρια του πατέρα τους.
Σε μία βιαστική τελετή στην Αγία Σοφία στέφθηκε Αυτοκράτορας από τον πατριάρχη Ιωάννη Θ΄, ενώ στη συνέχεια επευφημήθηκε από τη Σύγκλητο, τον στρατό και τον λαό. Η ανακτορική Φρουρά και ο Νικηφόρος Βρυέννιος δίστασαν να κινηθούν εναντίον του. Η Φρουρά των Βαράγγων, εκτελώντας εντολές της αυτοκράτειρας Ειρήνης, στην αρχή τού αρνήθηκε την είσοδο στο Μέγα Παλάτιον, αλλά ο Ιωάννης Β΄, όπως μαρτυρεί ο Ιωάννης Ζωναράς, τους ανακοίνωσε το τέλος του πατέρα του, ο οποίος είχε προηγηθεί λίγες ώρες νωρίτερα, με συνέπεια να δεχθεί την υποταγή τους. Πάντως σύμφωνα με τον Χωνιάτη, η φρουρά του Ιωάννη Β΄ αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει βία, ξηλώνοντας τις χάλκινες πόρτες του παλατιού για να εισέλθει ο νέος Αυτοκράτορας. Ο Ιωάννης Β΄ στέφθηκε στα ανάκτορα νέος Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Έτσι η έκπληκτη Ειρήνη δεν μπορούσε ούτε να πείσει τον γιο της να αποχωρήσει, αλλά ούτε και να πιέσει τον γαμπρό της Νικηφόρο να διεκδικήσει τον θρόνο.
Τότε η Ειρήνη, αγνοώντας την τελευταία επιθυμία του Αλέξιου Α΄, ζήτησε από τον σύζυγο της Άννας να ανακηρυχθεί Αυτοκράτορας. Ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει, ότι ο Αλέξιος Α΄ ευχαρίστησε τον Θεό, επειδή η σύζυγός του δεν είχε πάρει είδηση τη στέψη του Ιωάννη Β΄. Απεβίωσε μετά από λίγο στις 15 Αυγούστου 1118, σίγουρος ότι ο γιος του θα τον διαδεχθεί, εξασφαλίζοντας έτσι τη σταθερότητα μέσα στην Αυτοκρατορία. Τάφηκε στο μοναστήρι του Χριστού Φιλανθρώπου, ωστόσο το γεγονός ότι ο Ιωάννης δεν ακολούθησε την κηδεία του πατέρα του, φοβούμενος για τη ζωή του, δείχνει ότι στην αρχή η θέση του δεν ήταν τόσο ασφαλής.
Οικογενειακή συνωμοσία
Η Άννα δεν ανακοίνωσε την πρόθεσή της να καταλάβει τον θρόνο μετά το τέλος του πατέρα της, ενώ η μητέρα της Ειρήνη φαίνεται ή σκεφτόταν να παραιτηθεί. Την άνοιξη του 1119 η Άννα και η μητέρα της κατέστρωσαν συνωμοσία, με σκοπό τη δολοφονία του Αυτοκράτορα στο παλάτι του Φιλοπάτιου έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, το οποίο χρησίμευε σαν κυνηγετικό περίπτερο. Η έλλειψη ενθουσιασμού όμως του Νικηφόρου Βρυέννιου για τον Αυτοκρατορικό θρόνο, σήμανε την αποτυχία του σχεδίου. Ωστόσο ο Ιωάννης Β΄ αποδείχθηκε επιεικής με τους συνωμότες. Η περιουσία της Άννας κατασχέθηκε αρχικά και μεταβιβάστηκε στον Ιωάννη Αξούχο, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να τη δεχτεί και της αποδόθηκε πίσω. Ο Νικηφόρος Βρυέννιος συνέχισε την πολιτική του σταδιοδρομία δίπλα στον νέο Αυτοκράτορα, ενώ η Άννα αποσύρθηκε στη "Μονή της Κεχαριτωμένης" και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της γράφοντας το ιστορικό της έργο, την Αλεξιάδα, στο οποίο περιγράφει τα γεγονότα της βασιλείας του πατέρα της. Ο Ιωάννης Β΄ θέλησε να αποφύγει παρόμοια προβλήματα διαδοχής στο μέλλον, γι'αυτό έστεψε τον γιο του Αλέξιο (Β΄) ως συναυτοκράτορα (1122). Οι εσωτερικές συγκρούσεις του Ιωάννη Β΄ με την οικογένειά του τον οδήγησαν στον διορισμό σε υψηλές θέσεις ανθρώπων, που δεν είχαν σχέση με την Αυτοκρατορική οικογένεια. Αυτό ήταν ριζική αλλαγή πολιτικής, σε σχέση με τον πατέρα του Αλέξιο Α΄, που συνήθιζε να διορίζει σε υψηλές διοικητικές θέσεις μόνο συγγενείς του.
Διοίκηση
Στρατιωτική διοίκηση
Ο Ιωάννης Αξούχος ήταν ο πιο πιστός φίλος και σύντροφος του Αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄. Ήταν Τούρκος στην καταγωγή και συνελήφθη παιδί στην πολιορκία της Νίκαιας από τον πατέρα του. Ο Αλέξιος Α΄ τον θεώρησε σαν τον καταλληλότερο για σύντροφο στον γιο του· οι δύο τους μεγάλωσαν, εκπαιδεύτηκαν μαζί και έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ο Ιωάννης Αξούχος διορίστηκε από τον Αυτοκράτορα Μέγας Δομέστικος, δηλαδή αρχηγός του Ρωμαϊκού Στρατού. Το γεγονός ότι κατείχε την Αυτοκρατορική σφραγίδα, την εποχή που ήταν ανήλικος ακόμη ο Μανουήλ Α΄, γιος και διάδοχος του Ιωάννη Β΄, δείχνει ότι είχε επιπλέον μεγάλη πολιτική εξουσία. Οι εξουσίες του έφταναν στον βαθμό που είχε αργότερα ένας Βεζίρης ή στις μέρες μας ένας "Πρωθυπουργός". Οι διορισμοί αυτοί είχαν σαν αποτέλεσμα να ξεπεράσει ο Ιωάννης Β΄ σημαντικά τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία που χαρακτήριζε τον πατέρα του. Οι εξουσίες του Αξούχου έφεραν έντονη δυσαρέσκεια στη βασιλική οικογένεια· η δυσαρέσκεια ενισχύθηκε, όταν ο Αυτοκράτορας τους ζήτησε να τού δηλώσουν υποταγή.
Ο Ιωάννης Β΄ διατήρησε την τακτική αυτή να διορίζει σε υψηλές θέσεις μέλη ξένα από την Αυτοκρατορική οικογένεια μέχρι το τέλος του. Διόρισε σε υψηλές θέσεις πολλούς οπαδούς του πατέρα του, όπως ο Ευστάθιος Καμύτζης, ο Μιχαηλίτζης Στυππειώτης και ο Γεώργιος Δεκανός. Οι άνδρες αυτοί είχαν πέσει στην αφάνεια τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του πατέρα του, που είχε την εξουσία η μητέρα του. Ο Ιωάννης Β΄ ανέδειξε πολλούς ακόμη νέους άνδρες, όπως ο Γρηγόριος Ταρωνίτης, που έγινε Πρωτοβεστιάριος, ο Μανουήλ Ανεμάς και ο Θεόδωρος Βατάτζης, που έγιναν γαμπροί του. Ο στόχος του ήταν βασικά η ανάδειξη νέων οικογενειών στην αριστοκρατία της Αυτοκρατορίας και να μειώσει τη δύναμη των παλαιών μεγάλων οικογενειών, όπως οι Δούκες και οι Μελισσηνοί, που ανέβαζαν Αυτοκράτορες. Η ριζική αλλαγή πολιτικής στο θέμα της οικογενειοκρατίας σε σχέση με τον πατέρα του, δεν άλλαξε στο παραμικρό τη διακυβέρνηση στα υπόλοιπα, όπου κυβέρνησε με την ίδια σύνεση και σοφία. Ο Αλέξιος Α΄ είχε ιδρύσει μία ποιητική ομάδα με το όνομα "Μούσαι" και είχε τις ίδιες εξουσίες και με τον Ιωάννη Β΄ σε θέματα δικαιοσύνης και διατήρησης του θησαυροφυλακίου. Ο Ιωάννης Β΄ διατήρησε στο ακέραιο τις συμβουλές και το τρόπο διακυβέρνησης του πατέρα του.
Η ενίσχυση της διοικητικής σταθερότητας στην Ανατολή επέτρεψε στον Ιωάννη Β΄ να ξεκινήσει μία σειρά μεταρρυθμίσεων. Το Θέμα Θρακησίων δημιουργήθηκε ξανά με πρωτεύουσα τη Φιλαδέλφεια και το Θέμα Μυλάσσης και Μελανουδίου ιδρύθηκε νότια από το Θέμα Θρακησίων.
Διπλωματία
Ο βασικός στόχος στην εξωτερική πολιτική του Ιωάννη Β΄ ήταν να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Γερμανία, καθώς οι Νορμανδοί είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρη τη νότια Ιταλία και απειλούσαν τα Βαλκάνια. Η απειλή μεγάλωσε αισθητά, όταν ο κόμης Ρογήρος Β΄ της Σικελίας, ανιψιός του Ροβέρτου Γυισκάρδου, διεκδίκησε τον τίτλο του βασιλιά της Σικελίας. Ο βασιλιάς Λοθάριος Γ΄ Σούπλινμπουργκ της Γερμανίας είχε τη Βυζαντινή υποστήριξη και ο Ιωάννης Β΄ του έδωσε και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, όταν επιτέθηκε στις Νορμανδικές περιοχές και έφτασε μέχρι το Μπάρι (1136). Οι εκκλησιαστικές κτήσεις του πάπα Ιννοκέντιου Β΄ απειλήθηκαν από τον Ρογήρο Β΄, που είχε συμμαχήσει με τον αντίπαπα Ανάκλητο Β΄. Έτσι ο Ιννοκέντιος Β΄ συμμάχησε με τον Ιωάννη Β΄ και τον Λοθάριο Γ΄. Όμως η ισχυρή συμμαχία δεν μπόρεσε να περιορίσει την εξουσία του Ρογήρου Β΄, που πήρε τον τίτλο του βασιλιά της Σικελίας από τον πάπα με τη "Συνθήκη του Μινιάνο" (1139). Ο διάδοχος του Λοθάριου Γ΄, ο Κορράδος Γ΄ της Γερμανίας πρόσφερε την κουνιάδα του Βέρθα του Ζούλτσμπαχ ως νύφη στον τέταρτο γιο του Ιωάννη Β΄, τον Μανουήλ (1140). Την ίδια εποχή ο Ρογήρος Β΄ προσπάθησε να προσεγγίσει τον Ιωάννη Β΄, προκειμένου να αποκτήσει μία αυτοκρατορική νύφη για τον γιο του, αλλά απέτυχε.
Οι επεμβάσεις του Ιωάννη Β΄ στα εσωτερικά της Ουγγαρίας, στην οικογένεια της συζύγου του, έκανε τις σχέσεις του με την Ουγγαρία προβληματική. Όταν το αυτοκρατορικό ζεύγος φιλοξένησε στην Κωνσταντινούπολη τους διεκδικητές του Ουγγρικού θρόνου, οι Ούγγροι εξοργίστηκαν, συμμάχησαν με τους Σέρβους και προχώρησαν σε πολλές ταραχές στα δυτικά Βαλκάνια. Στην Ανατολή ο Ιωάννης Β΄ εκμεταλλεύτηκε -όπως ο πατέρας του- τις διαφορές, που είχαν ξεκινήσει ανάμεσα στο Σουλτανάτο του Ρουμ και τους Ντανισμεντίδες. Την εποχή που ο Ιωάννης Β΄ επιτέθηκε στην Κασταμονή που ανήκε στους Ντανισμεντίδες, συμμάχησε με τον Σουλτάνο του Ρουμ (1134). Η συμμαχία ήταν ωστόσο αδύναμη, καθώς οι Σελτζούκοι δραπέτευσαν μέσα στη νύχτα.
Στα Σταυροφορικά κράτη ήταν γενικά αποδεκτό, ότι τα δικαιώματα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα ήταν έγκυρα, αλλά μόνο ο ίδιος ο Αυτοκράτορας θα έπρεπε να επιβάλει την εξουσία του. Η έξυπνη διπλωματική πολιτική του Ιωάννη Β΄ στην Ανατολή ήταν απόλυτα επιτυχημένη: το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας, οι κομητείες της Τρίπολης και της Έδεσσας τού δήλωσαν υποτέλεια (1137). Οι Βυζαντινοί επεδίωξαν πάντοτε να έχουν ισχυρή εξουσία σε όλα τα Σταυροφορικά κράτη και αυτό φάνηκε με την αναστάτωση που προκλήθηκε στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, όταν ο Φούλκων της Ιερουσαλήμ πληροφορήθηκε ότι ο Αυτοκράτορας μετέβη για προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ (1142).
Θρησκευτική πολιτική
Ο Ιωάννης Β΄ δεν ακολούθησε τη σκληρή θρησκευτική πολιτική του πατέρα του, αλλά άφησε τις περισσότερες αρμοδιότητες στο Πατριαρχείο και την εκκλησιαστική ιεραρχία. Οι επεμβάσεις του έγιναν μόνο, όταν είδε κίνδυνο για την Αυτοκρατορία του: όταν ο πάπας αναζητούσε την ένωση ανάμεσα στη Λατινική και την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Αυτοκράτορας οργάνωσε θεολογικές ομάδες αντίδρασης. Ο Ιωάννης Β΄ οικοδόμησε μία σειρά από μεγάλα εκκλησιαστικά κτίρια, όπως το Μοναστήρι του Χριστού Παντοκράτορα, που μαζί με τις τρεις εκκλησίες αποτελούσε το σημαντικότερο μνημείο των Μέσων Βυζαντινών χρόνων. Οικοδόμησε ένα μεγάλο μοναστήρι, με πέντε θαλάμους ανοικτούς για το κοινό με επαγγελματίες γιατρούς.
Οι Παυλικιανοί και οι Βογόμιλοι είχαν υποστεί σκληρές διώξεις τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Αλεξίου Α΄. Οι διώξεις σταμάτησαν από τον Ιωάννη Β΄, αλλά η Βυζαντινή Εκκλησία εξακολουθούσε να τους έχει υπό απαγόρευση. Μία Σύνοδος, που συνεκλήθη στην Κωνσταντινούπολη, καταδίκασε τα γραπτά του μοναχού Κωνσταντίνου Χρυσόμαλλου, που είχαν κυκλοφορήσει σε πολλά μοναστήρια. Μάλιστα ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Λέων Στυππής διέταξε τον Μάιο του 1140 να καούν σαν αιρετικά, επειδή είχαν πολλά στοιχεία από τη διδασκαλία των Βογόμιλων. Ένα από τα λίγα μέλη της οικογένειάς του που διόρισε ο Ιωάννης Β΄ σε υψηλή θέση, ήταν ο πρώτος του εξάδελφος Αδριανός Κομνηνός, γιος του σεβαστοκράτορα Ισαάκιου Κομνηνού. Ο Ανδριανός ήταν μοναχός και συνόδευσε τον Ιωάννη Β΄ σε όλες τις εκστρατείες του. Ο Αυτοκράτορας σαν ανταμοιβή τον διόρισε αρχιεπίσκοπο στην Αυτοκέφαλη εκκλησία της Βουλγαρίας. Ο Ιωάννης Β΄ πολέμησε σε πολλές μεγάλες μάχες, αλλά η βασική του τακτική ήταν η κατάληψη οχυρωμένων οικισμών και η κατασκευή κάστρων. Συμμετείχε συνολικά σε 25 πολιορκίες.
Νομίσματα
Στην εποχή του Ιωάννου Β΄ κόπηκαν χρυσά υπέρπυρα, άσπρα τραχέα από ήλεκτρο, άσπρα τραχέα από κράμα (χαλκού με άργυρο) και χάλκινα τεταρτηρά. Μερικά κόπηκαν και στο νομισματοκοπείο της Θεσσαλονίκης, όπου κόπηκαν και χάλκινα ημίσεα τεταρτηρών.
Στο υπέρπυρον εικονίζεται στη μέση πατριαρχικός σταυρός, που τον κρατούν στα δεξιά η Θεοτόκος και στα αριστερά ο Ιωάννης Β΄. Η Θεοτόκος φορεί πάλλιον και μαφόριον, ενώ ο αυτοκράτορας φέρει στέμμα, φορεί λώρον και κρατεί ακακία, ενώ επάνω από το κεφάλι του τον ευλογεί η χείρα του Θεού. Οι μορφές είναι από τη μέση και επάνω. Επιγραφή ΜΡ ΘV και ΙΩΑΝΝΗ ΔΕCΠΟΤΗ ΤΩ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΩ.
Πόλεμοι
Πετσενέγοι
Την τριετία 1119 - 1121 ο Ιωάννης νίκησε τους Σελτζούκους και απέκτησε τον έλεγχο στη νοτιοδυτική Ανατολή. Την επόμενη χρονιά οι Πετσενέγοι επιτέθηκαν στο Θέμα Παρίστριον και ο Αυτοκράτορας αναγκάστηκε να επιστρέψει· οι εισβολείς ήταν υποτελείς του πρίγκιπα του Κιέβου. Ο Ιωάννης Β΄ προσποιήθηκε στην αρχή ότι θέλει να κλείσει μαζί τους ειρήνη, αλλά στη συνέχεια προχώρησε σε σκληρή και αιφνίδια επίθεση. Η Μάχη της Βερόης που ακολούθησε ήταν πολύ σκληρή, ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τραυματίστηκε στο πόδι, αλλά τελικά ο Βυζαντινός στρατός τους συνέτριψε ολοκληρωτικά. Το κρίσιμο σημείο ήταν όταν η Βαράγγειος Φρουρά, που ήταν κυρίως Άγγλοι: διείσδυσε με μεγάλα τσεκούρια και διέλυσε το εχθρικό μέτωπο. Οι Πετσενέγοι μετά τη συντριβή εξαφανίστηκαν από την ιστορία· ππολλοί μεταφέρθηκαν σαν στρατιώτες στα σύνορα στη Μ. Ασία.
Βενετία
Με την άνοδό του στον θρόνο ο Ιωάννης Β΄ αρνήθηκε να κατοχυρώσει τα εμπορικά προνόμια με τη Δημοκρατία της Βενετίας, που είχε υπογράψει ο πατέρας του. Ένα επεισόδιο ανάμεσα σε ένα μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας που κατηγορήθηκε για κατάχρηση και τους Βενετούς, οδήγησε σε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ τους. Το Βυζάντιο στήριζε την οικονομία του σε σημαντικό βαθμό στο Βενετικό ναυτικό. Οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν πρώτα στην Κέρκυρα και ο Ιωάννης Β΄ διέταξε την εκδίωξη όλων των Βενετών εμπόρων από την Κωνσταντινούπολη. Οι Βενετοί σαν απάντηση συγκέντρωσαν έναν μεγάλο στόλο με 72 πλοία, λεηλάτησαν τη Ρόδο, τη Χίο, τη Σάμο, τη Λέσβο, την Άνδρο και κατέλαβαν την Κεφαλλονιά στα Επτάνησα. Ο Ιωάννης Β΄ απελπισμένος, δεν ήθελε να αποδυναμώσει τον στρατό του για χάρη του στόλου και έκλεισε ειρήνη· τον Αύγουστο του 1126 επικύρωσε τα προνόμια που είχε δώσει ο πατέρας του στη Βενετία (1082).
Ούγγροι
Ο γάμος του με την Ειρήνη της Ουγγαρίας ενέπλεξε τον Ιωάννη Β΄ σε πολλές δυναστικές συγκρούσεις με το Βασίλειο της Ουγγαρίας. Το άσυλο, που έδωσε στον τυφλό διεκδικητή Άλμος, τον έφερε σε σύγκρουση με τους Ούγγρους. Ο Στέφανος Β΄ της Ουγγαρίας επιτέθηκε και κατέλαβε τις πόλεις Βρανίτζοβα και Βελέγραδα, επειδή οι Βυζαντινοί είχαν προσφέρει άσυλο στον φυγάδα αδελφό του, Άλμος. Ο Ιωάννης Β΄ το 1128 σε μία σειρά μαχών νίκησε τους Ούγγρους και ανακατέλαβε όλα τα χαμένα εδάφη, έως ότου το 1129 οι δύο αντίπαλοι συνθηκολόγησαν.
Οι εχθροπραξίες διατηρήθηκαν την περίοδο 1127 - 1129· μια εναλλακτική θεωρία αναφέρει ότι οι επιθέσεις έγιναν τη διετία 1125 - 1126. Οι Σέρβοι συμμάχησαν με τους Ούγγρους και ο Ιωάννης Β΄ έκανε εκστρατεία για να τους τιμωρήσει: πολλοί από αυτούς μεταφέρθηκαν σαν νέοι αποικιστές στη Νικομήδεια. Οι στόχοι του ήταν να αποδυναμώσει τους Σέρβους στα Βαλκάνια και να ενισχύσει την άμυνα απέναντι στους Τούρκους. Οι Σέρβοι αναγνώρισαν τη Βυζαντινή κυριαρχία.
Η εκστρατεία εναντίον των Σέρβων έγινε σε δύο φάσεις κατά την περίοδο του πολέμου των Βυζαντινών με τους Ούγγρους. Οι Ούγγροι επιτέθηκαν στο Βελιγράδι, τη Νις και τη Σόφια· ο Ιωάννης Β΄ που βρισκόταν στη Φιλιππούπολη εξόπλισε έναν στόλο στον Δούναβη. Σε μία αιφνίδια επίθεση ο Ιωάννης Β΄ νίκησε τους Σέρβους και τους Ούγγρους συμμάχους τους. Πολλοί Ούγγροι σκοτώθηκαν, όταν κατέρρευσε μία γέφυρα, από την οποία δραπέτευαν μετά από μία Βυζαντινή επίθεση. Ο Νικήτας Χωνιάτης γράφει ότι οι ασταμάτητες νίκες των Βυζαντινών είχαν σαν αποτέλεσμα να ζητήσουν οι Ούγγροι ειρήνη. Οι Βυζαντινοί ανέκτησαν το Βελιγράδι, το Μπρανίτσεβο, το Σεμλίνο και το Σίρμιο που κατείχαν οι Ούγγροι από το 1060. Οι νίκες του Ιωάννη Β΄ σταθεροποίησαν τα βόρεια σύνορα του κράτους και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις καλών σχέσεων με την Ουγγαρία την επόμενη δεκαετία 1131-1141. Ο διεκδικητής Άλμος απεβίωσε οπότε και η αιτία της σύγκρουσης ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Ούγγρους έπαψε να υπάρχει.
Σελτζούκοι
Η πρώτη πράξη του Ιωάννη Β΄ ήταν να ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία. Η Αυτοκρατορία έλεγχε μεν τα βόρεια, δυτικά και νότια παράλια προς τον ποταμό Μαίανδρο, αλλά η πόλη της Αττάλειας ήταν προσβάσιμη μόνο από τη θάλασσα. Παρά τη νίκη του Αλέξιου Α΄ το 1115 στο Φιλομήλιο, οι Σελτζούκοι επανέλαβαν τις επιθέσεις τους και κατέλαβαν το 1117 τη Λαοδίκεια (1119) και περιοχές του Μαιάνδρου ποταμού οι οποίες οδηγούσαν προς την Αττάλεια. Ο Αλέξιος Α΄ προετοιμαζόταν για νέα εκστρατεία εναντίον τους, αλλά τον πρόλαβε το τέλος. Ο Ιωάννης Β΄ επιθυμούσε να αναλάβει νέον αγώνα εναντίον τους, όχι μόνο για να επεκτείνει τα σύνορα της Αυτοκρατορίας, αλλά και να τους τιμωρήσει για την παραβίαση της συνθήκης, που είχαν υπογράψει με τον πατέρα του.
Την άνοιξη του 1119 ο Ιωάννης Β΄ έφτασε στη Μικρά Ασία επικεφαλής ισχυρού στρατού και ξεκίνησε την πολιορκία της Λαοδίκειας στη Φρυγία. Ωστόσο αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη αφήνοντας την αρχηγία των επιχειρήσεων στον Ιωάννη Αξούχο, ο οποίος κατέλαβε την πόλη εκδιώκοντας τον εμίρη της Αμπουχάρη, ενώ ο Αυτοκράτορας επέστρεψε ξανά στο μέτωπο ανοικοδομώντας τα τείχη της πόλης. Στη συνέχεια ο Ιωάννης Β΄ πήρε τη Σωζόπολη από τους Σελτζούκους, το φρούριο του Ιερακοκορυφίτη και άλλα γειτονικά προς την Αττάλεια φρούρια, ενώ ο δούκας της Τραπεζούντας Κωνσταντίνος Γαβράς επιτέθηκε χωρίς όμως επιτυχία εναντίον των Ντανισμεντιδών Τούρκων, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί από τον εμίρ Γαζί Γκιουμουστεγκίν και τον Τογρούλ της Μελιτηνής. Η ανάκτηση και ενσωμάτωση της Λαοδίκειας αποτελούσε το πρώτο μεγάλο επίτευγμα της σταδιοδρομίας τού Ιωάννη Β΄ και εορτάστηκε με τη μεγαλοπρεπή είσοδο και θρίαμβο του Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη.
Ντανισμεντίδες
Οι επιδρομές αυτές άνοιξαν τους δρόμους ανάμεσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τα Σταυροφορικά κράτη στη Συρία. Όταν τελείωσαν οι εχθρότητες με την Ουγγαρία, ο Ιωάννης Β΄ στράφηκε αποκλειστικά στην υπεράσπιση της Μικράς Ασίας, και ανέλαβε ετήσιες εκστρατείες στο Εμιράτο των Ντανισμεντιδών που βρισκόταν στη Μαλάτεια του Ευφράτη (1130 - 1135). Οι φιλοδοξίες του Ντανισμεντίδη αμίρ Γαζή Γκιουμουστεγκίν (ο Τανισμάνος των βυζαντινών πηγών), ο οποίος είχε καταλάβει τη Μελιτηνή (1124), την Άγκυρα, την Καισάρεια, την Κασταμονή (1126-1127) και εδάφη της Μικράς Αρμενίας, ήταν τεράστιες. Ο αμίρ Γαζή Γκιουμουστεγκίν είχε επιπλέον νικήσει τους Φράγκους του πριγκιπάτου της Αντιόχειας το 1130 σε μάχη, κατά την οποία σκοτώθηκε ο Νορμανδός πρίγκιπας Βοϊμόνδος Β΄ της Αντιόχειας. Οι επιτυχίες του ανησύχησαν τον Αυτοκράτορα, ο οποίος την περίοδο 1130 - 1135 έστρεψε όλη την προσοχή του στα ανατολικά σύνορα.
Σε μία εκστρατεία κατέλαβε την Κασταμονή, γενέτειρα της Δυναστείας των Κομνηνών και τοποθέτησε μία φρουρά 2.000 ανδρών στα Γάγγρα. Στη συνέχεια διεξήγαγε μεγάλες επιχειρήσεις σε περιοχές πέραν του Άλυος ποταμού, κατέλαβε πολλά φρούρια και συνέλαβε μεγάλο αριθμό εμίρηδων. Ο Ιωάννης Β΄ σύντομα κέρδισε τη σημαντική φήμη του ισχυρού ανάμεσα στους εχθρούς του· όλες οι περιοχές που είχαν κατακτηθεί στη Μάχη του Μαντζικέρτ ανακτήθηκαν και τοποθετήθηκαν φρουρές. Η κατάσταση ωστόσο παρέμεινε πολύ τεταμένη, καθώς οι Σελτζούκοι έκαναν συνεχείς επιδρομές και σε μία από αυτές ανακατέλαβαν την Κασταμονή (1133), την ώρα που εόρταζε ο Αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη την ανάκτησή της. Το επόμενο έτος (1134) ο Αυτοκράτορας ξεκίνησε νέα εκστρατεία εναντίον των Ντανισμεντιδών, ενώ παράλληλα σύναψε και συμμαχία με τον σουλτάνο του Ικονίου Μασούτ Α΄. Το αποτελέσματα ήταν να καταλάβει εκ νέου την Κασταμονή (1135), ενώ η Γάγγρα έπεσε στα χέρια του ύστερα από σφοδρή πολιορκία (1135). Το 1136 εξουδετέρωσε τους Αρμένιους στον Ταύρο, καθ΄ οδόν απελευθέρωσε πλήθος Μικρασιατικών πόλεων από τα νότια παράλια μέχρι τον Πόντο. Το 1139 συνέχισε προς τα νότια για τις πόλεις Χάμα, Χαλέπιο, Σεϋζάρ.
Την άνοιξη του 1159 ξεκίνησε τις επιδρομές εναντίον των Τουρκομάνων νομάδων κατά μήκος του Σαγγάριου: οι άνδρες του χτύπησαν τα μέσα διαβίωσης που είχαν και απομάκρυναν τα κοπάδια τους. Στη συνέχεια βάδισε εναντίον των Ντανισμεντιδών στη Μαύρη Θάλασσα ανάμεσα στη Βιθυνία και την Παφλαγονία. Το κρατίδιο που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Γαβράς στην Τραπεζούντα διαλύθηκε και ολόκληρη η Χαλδία περιήλθε σε Βυζαντινό έλεγχο. Ο Ιωάννης Β΄ πολιόρκησε τη Νεοκαισάρεια (1140), αλλά απέτυχε. Η ήττα ωστόσο οφειλόταν στις άσχημες καιρικές συνθήκες, που είχαν σαν αποτέλεσμα να πεθάνουν τα περισσότερα άλογα και όχι σε ανικανότητα απέναντι στους Τούρκους.
Εκστρατεία σε Κιλικία και Συρία
Ο Αυτοκράτορας επιχείρησε με κάθε μέσο να ενισχύσει την εξουσία του στα Σταυροφορικά κράτη και τα Βυζαντινά δικαιώματα στο πριγκιπάτο της Αντιόχειας. Κατέκτησε την Ταρσό, τα Άδανα και τη Μοψουεστία από το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας (1137), όπου ο Λέων Β΄ της Αρμενίας και η οικογένειά του μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ραϋμόνδος της Αντιόχειας και ο Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας δήλωσαν την υποτέλεια τους στον Αυτοκράτορα (1137), ο Ραϋμόνδος Β΄ της Τρίπολης επανέλαβε τον όρκο, που είχαν κάνει οι προκάτοχοί του στον Αλέξιο Α΄ (1109). Ακολούθησε εκστρατεία του Ιωάννη Β΄ και των συμμάχων του στη Μουσουλμανική Συρία· το Χαλέπιο αποδείχτηκε πολύ ισχυρό, αλλά μπόρεσαν να κυριεύσουν τα γύρω κάστρα. Ο Ιωάννης Β΄ πολεμούσε σκληρά, αλλά οι σύμμαχοι του Ραϋμόνδος της Αντιόχειας και Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας απείχαν: διασκέδαζαν ή έπαιζαν ζάρια, χωρίς να τον βοηθήσουν στην πολιορκία της συριακής Λάρισσας.
Οι πρίγκιπες ήταν ύποπτοι ο ένας απέναντι στον άλλον και όλοι μαζί ήταν ύποπτοι απέναντι στον Αυτοκράτορα. Ο Ραϋμόνδος έπρεπε να παραδώσει την Αντιόχεια στον Αυτοκράτορα, όπως είχε δώσει όρκο αν ο Ιωάννης Β΄ κατακτούσε το Χαλέπιο, το Σαϊζάρ/Λάρισσα και τη Χομς/Έμεσα. Οι Λατινικές και οι Μουσουλμανικές πηγές περιγράφουν το μεγάλο θάρρος του Ιωάννη Β΄ στην πολιορκία: ο εμίρης του Σαϊζάρ του πρόσφερε ένα μεγάλο ποσό, υποτέλεια και ετήσιο φόρο. Ο Ιωάννης Β΄, που δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στους συμμάχους του και επειδή πλησίαζε απειλητικά ο στρατός του Ιμαντεντίν Ζενγκί, δέχτηκε την προσφορά. Ο Ιωάννης Β΄ επιδίωξε στη συνέχεια συμμαχία με τη Γερμανία, για να αντιμετωπίσει τη νέα μεγάλη απειλή των Νορμανδών της Σικελίας. Ο Ραϋμόνδος της Αντιόχειας και ο Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας καθυστερούσαν να παραδώσουν τις πόλεις στον Αυτοκράτορα· με την υποστήριξη των κατοίκων δημιούργησαν ταραχές εναντίον των Βυζαντινών. Έτσι ο Αυτοκράτορας δεν είχε άλλη επιλογή από το να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του στην Ανατολή.
Τελευταία χρόνια
Η εκστρατεία του 1142
Στις αρχές του 1142 ο Ιωάννης Β΄ προχώρησε σε εκστρατεία στο Σουλτανάτο του Ρουμ με στόχο να αποκαταστήσει τους δρόμους επικοινωνίας με την Αττάλεια· στην εκστρατεία απεβίωσε από πυρετό ο μεγαλύτερος γιος του και συναυτοκράτορας Αλέξιος. Ο Ιωάννης Β΄ προχώρησε σε νέα εκστρατεία με στόχο να φέρει την Αντιόχεια υπό Βυζαντινό έλεγχο. Το πρόγραμμα της εκστρατείας περιείχε και ένα προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ. Ο Φούλκων φοβήθηκε και έγραψε στον Ιωάννη Β΄, ότι η χώρα του είναι πολύ φτωχή, για να μπορέσει να συντηρήσει τη διάβαση ενός τόσο μεγάλου στρατού. Ο Ιωάννης Β΄, όταν διάβασε την επιστολή, αποφάσισε να αναβάλει το προσκύνημα, το οποίο δεν θα το κάνει τελικά ποτέ. Ο Ιωάννης Β΄ βάδισε γρήγορα στη Συρία, πίεσε τον Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας να του παραδώσει ομήρους ανάμεσα στους οποίους και την κόρη του, προχώρησε στην Αντιόχεια, και ζήτησε την παράδοση της πόλης. Ο Ραϋμόνδος έθεσε την πρόταση σε ψηφοφορία και ο Αυτοκράτορας αποσύρθηκε στην Κιλικία με στόχο να επαναλάβει την επίθεση την επόμενη χρονιά.
Θάνατος και διαδοχή
Ο Ιωάννης Β΄ προετοιμαζόταν για επίθεση στην Αντιόχεια με κύρια ασχολία το κυνήγι στην οροσειρά του Ταύρου, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα με ένα δηλητηριώδες βέλος (1 Απριλίου 1143). Ο Ιωάννης Β΄ αγνόησε το τραύμα και η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε τις επόμενες ημέρες σε μεγάλο βαθμό· απεβίωσε από Σήψη (8 Απριλίου 1143). Πολλοί γράφουν ότι δολοφονήθηκε σκόπιμα, επειδή ήθελαν να τον διαδεχτεί στον θρόνο ο γιος του Μανουήλ που ήταν φίλος με τους δυτικούς, αλλά δεν υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις γι' αυτό. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να επιλέξει σαν διάδοχο τον τέταρτο γιο του Μανουήλ. Σύμφωνα με τις πηγές βρισκόταν σε αμφιβολία αν θα διαλέξει τον Μανουήλ ή τον τρίτο γιο του Ισαάκιο, αλλά διάλεξε τον Μανουήλ επειδή είχε δείξει μεγαλύτερο θάρρος σε εκστρατεία στη Νεοκαισάρεια. Μία άλλη πηγή αναφέρει ότι διάλεξε τον Μανουήλ σαν διάδοχο, χάρη σε μία προφητεία ότι το όνομα του επόμενου αυτοκράτορα θα αρχίζει από "Μ". Ο φίλος του Ιωάννη Β΄ Ιωάννης Αξούχος προσπάθησε να πείσει τον ετοιμοθάνατο Αυτοκράτορα ότι ο Ισαάκιος θα ήταν καλύτερη επιλογή, αλλά εκείνος το απέρριψε.
Ετάφη στην Παναγία Χρυσοκέφαλο.
Θρύλοι
Ο ιστορικός Ιωάννης Μπίρκενμειερ γράφει ότι η βασιλεία του Ιωάννη Β΄ ήταν η πιο επιτυχημένη στη Δυναστεία των Κομνηνών, τονίζει το γεγονός ότι προτιμούσε να πολιορκεί τις πόλεις παρά να δίνει ανοιχτές μάχες. Ο Ιωάννης Μπίρκενμειερ τονίζει το γεγονός ότι οι ετήσιες εκστρατείες που πραγματοποιούσε ο Ιωάννης είχαν μεγαλύτερη επιτυχία από την τακτική που ακολουθούσε ο γιος του Μανουήλ Α΄. Οι εκστρατείες του Ιωάννη Β΄ σύμφωνα με την ίδια πηγή έκαναν καλό στον Ιωάννη Β΄ επειδή προστάτευσε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που δεν είχε ανοιχτά σύνορα. Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να αμυνθούν, ενώ οι Βυζαντινοί διατηρούσαν πάντα καλές σχέσεις με τη Γερμανία.
Ο Ιωάννης Β΄, όπως είναι αναγνωρισμένο από όλους τους ιστορικούς, άφησε την Αυτοκρατορία σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που παρέλαβε. Οι Έλληνες της Ανατολής ωστόσο ήταν αρκετά δυσαρεστημένοι, σε βαθμό που προτιμούσαν περισσότερο τους Σελτζούκους από τους Βυζαντινούς. Τα προβλήματα αυτά κληρονόμησε ο γιος και διάδοχος του Μανουήλ.
Οικογένεια
Ο Ιωάννης Β΄ νυμφεύτηκε την (Πιρόσκα) Ειρήνη των Άρπαντ, κόρη του Λαδισλάου A΄ της Ουγγαρίας. Είχαν τα εξής τέκνα:
Αλέξιος 1106-1142, συναυτοκράτορας από το 1122, που όμως απεβίωσε το 1142, ένα χρόνο πριν από τον πατέρα του. Νυμφεύτηκε πρώτα την Ευπραξία των Ρουρικιδών, κόρη του Μστισλάβ Α΄ πρίγκιπα του Κιέβου. Έπειτα νυμφεύτηκε την Κάτα (μετονομάστηκε σε Ειρήνη) των Βαγρατιδών, κόρη του Δαβίδ Δ΄ της Γεωργίας. Ο Αλέξιος είχε δύο παιδιά:
Μαρία 1106-1144/51 (δίδυμη με τον Αλέξιο), σύζυγο Αλεξίου Αξούχ δούκα Κιλικίας,
κόρη, σύζυγο Θεοδώρου Μαυροζώμη.
Μαρία, σύζυγος Ιωάννου Ρογέριου Δαλασσηνού.
Ανδρόνικος π.1108-1142, σεβαστοκράτωρ. Νυμφεύτηκε την Ειρήνη Αινειάδισσα. Απεβίωσε λίγο μετά από τον μεγαλύτερο αδελφό του Αλέξιο.
Άννα, σύζυγος Στέφανου Κοντοστέφανου.
Ισαάκιος π.1113-1154, σεβαστοκράτωρ. Νυμφεύτηκε πρώτα τη Θεοδώρα Καματηρά και έπειτα την Ειρήνη Διπλοσυναδηνού.
Θεοδώρα, σύζυγος Μανουήλ Ανεμά.
Μανουήλ Α΄ 1118-1180, Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Νυμφεύτηκε πρώτα τη Βέρθα του Ζούλτσμπαχ, κόρη του Βερεγγάριου Β΄ κόμη του Ζούλτσμπαχ και έπειτα τη Μαρία του Πουατιέ, κόρη του Ραϋμόνδου και της Κωνσταντίνας των Ωτβίλ πριγκίπισσας της Αντιόχειας.
Ευδοκία, σύζυγος Θεοδώρου Βατάτζη.
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
Νικήτας Χωνιάτης, "Η πόλη του Βυζαντίου" (1984)
Ιωάννης Κίνναμος, "Πράξεις του Ιωάννη και Εμμανουήλ Κομνηνού" (1976)
Γουλιέλμος της Τύρου, Historia Rerum In Partibus Transmarinis Gestarum (A History of Deeds Done Beyond the Sea), translated by E. A. Babock and A. C. Krey (Columbia University Press, 1943).
Ι. Καραγιαννόπουλου, "Ιστορία του Βυζαντινού κράτους" τ. Γ΄ Πρώτο Μερός 1081-1204
Άγγελος Σ.Βλάχος, Οι τελευταίοι Γαληνότατοι,(Μέρος Α΄) εκδ. Εστία, 6η έκδοση 2000
Μάρω Δούκα, Ένας σκούφος από πορφύρα, εκδ. Κέδρος.
Angold, Michael, (1984) The Byzantine Empire 1025–1204, a political history, Longman.
Angold, Michael, (1995) Church and Society in Byzantium under the Comneni, 1081–1261. Cambridge University Press.Poetry and its Contexts in Eleventh-century Byzantium
Bernard, F. and Demoen, K. (2013) Poetry and its Contexts in Eleventh-century Byzantium, Ashgate Publishing
Bucossi, Alessandra and Suarez, Alex R. (2016) John II Komnenos, emperor of Byzantium: in the shadow of father and son, Routledge.
Dennis, G.T. (2001) Death in Byzantium, Dumbarton Oaks Papers, Τόμος. 55
Fine, John, V.A. (1983), The Early Medieval Balkans, Ann Arbor.
Finlay, George (1854), History of the Byzantine and Greek Empires from 1057–1453, Volume 2, William Blackwood & Sons
Haldon, John F. (1999). Warfare, State and Society in the Byzantine World, 565–1204. London, United Kingdom: University College London Press (Taylor & Francis Group).
Harris, Jonathan (2014), Byzantium and the Crusades, Bloomsbury, 2nd ed.
Holt, P.M.; Lambton, Ann K.S.; Lewis, Bernard (1995). The Cambridge History of Islam. 1A. Cambridge University Press.
Loos, Milan (1974) Dualist Heresy in the Middle Ages Vol. 10, Springer, The Hague.
Magdalino, Paul (1993). The Empire of Manuel I Komnenos, 1143–1180. Cambridge: Cambridge University Press.
Necipoğlu, Nevra (ed.) (2001) Byzantine Constantinople, Brill.
Norwich, John J. Byzantium; Vol. 3: The Decline and Fall. Viking, 1995
Runciman, Steven (1952) A History of the Crusades, Vol. II: The Kingdom of Jerusalem, Cambridge University Press.
Treadgold, Warren (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford, California: Stanford University Press.
Urbansky, Andrew B. Byzantium and the Danube Frontier, Twayne Publishers, 1968
Bucossi, Alessandra and Rodriguez Suarez, (2016) John II Komnenos, emperor of Byzantium: in the shadow of father and son, Routledge.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κωνσταντίνος Βαρζός, "Η Γενεαλογία των Κομνηνών"
Οι εξωτερικές σχέσεις του Ιωάννη Β΄ Κομνηνού
Σταυροφορίες
Δυναστεία των Κομνηνών
Βυζαντινοί του 11ου αιώνα
|
357853
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84%20%CE%A3%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Έρνεστ Σάκλετον
|
Ο σερ Έρνεστ Χένρι Σάκλετον (, 15 Φεβρουαρίου 1874 – 5 Ιανουαρίου 1922) ήταν εξερευνητής, Άγγλο-Ιρλανδικής καταγωγής, ο οποίος συμμετείχε σε τρεις εξερευνητικές αποστολές στην Ανταρκτική και αποτελεί μια από τις κύριες προσωπικότητες της λεγόμενης «ηρωικής εποχής των εξερευνήσεων» της ιστορίας της ηπείρου.
Γεννήθηκε στο χωριό Κιλκέα, κοντά στην πόλη Αθί της κομητείας του Κιλντέαρ, στην Ιρλανδία. Η οικογένεια τού πατέρα του (Χένρι Σάκλετον) ήταν Αγγλο-Ιρλανδικής καταγωγής, από την περιοχή τού Γιορκσάιρ, ενώ η οικογένεια της μητέρας του (Εριέτα Λετίτια Σοφία Γκαβάν) Ιρλανδικής. Σε ηλικία 10 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Λονδίνο, στο προάστιο Σίντενχαμ. Τρία χρόνια αργότερα εισήχθη στο κολέγιο αρρένων Dulwich College. Σε ηλικία 16 ετών αποφάσισε να ακολουθήσει μαθήματα στη ναυτιλία. Καθώς η οικογένειά του δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει οικονομικά σε σπουδές στο Βασιλικό Ναυτικό, επιλέγει να μαθητεύσει αρχικά στο ιστιοφόρο Hoghton Tower, της εταιρείας North Western Shipping Company. Το 1894 επέτυχε στις εξετάσεις για τον βαθμό τού Ανθυποπλοίαρχου και επελέγη ως Τρίτος Αξιωματικός σε ατμόπλοιο. Το 1898 κατάφερε να φτάσει στον βαθμό τού Πλοιάρχου τού εμπορικού ναυτικού, έχοντας πια δυνατότητα να κυβερνήσει οποιοδήποτε πλοίο υπό βρετανική σημαία. Τότε εργάστηκε στην γραμμή Union-Castle Line, η οποία συνέδεε ταχυδρομικά το Σάουθαμπτον με το Κέιπ Τάουν.
Με την έναρξη του πολέμου των Μπόερ το 1899 μεταφέρθηκε στο μεταγωγικό πλοίο Tintagel Castle. Εκεί γνώρισε τον Σέντρικ Λόνγκσταφ, του οποίου ο πατέρας Λιούελιν Λόνγκσταφ (Llewellyn Wood Longstaff) ήταν ο κύριος χρηματοδότης της Εθνικής Βρετανικής Αποστολής Εξερεύνησης της Ανταρκτικής του 1901 (γνωστότερης ως αποστολής εξερεύνησης Discovery). Κατάφερε έτσι να προσχωρήσει ως τρίτος αξιωματικός στο εξερευνητικό πλοίο Discovery, υπό τον πλοίαρχο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ. Η εκστρατεία είχε επιστημονικούς και εξερευνητικούς στόχους, ανάμεσά τους και ένα ταξίδι νότια, προς την κατεύθυνση του Νότιου Πόλου. Αυτή η πορεία, την οποία ανέλαβαν οι Σκοτ, Σάκλετον και Έντουαρντ Άντριαν Γουίλσον, τους οδήγησε μέχρι το γεωγραφικό πλάτος 82° 17' S, περίπου 530 μίλια (850 χλμ.) από τον Πόλο. Το ταξίδι της επιστροφής επέφερε τη σωματική κατάρρευση του Σάκλετον και την πρόωρη αποχώρησή του από την αποστολή.
Το 1908, αποφασισμένος να επανορθώσει για αυτό που ο ίδιος θεωρούσε προσωπική αποτυχία, ο Σάκλετον επέστρεψε στην Ανταρκτική ως επικεφαλής της αποστολής Nimrod. Τον Ιανουάριο του 1909, μαζί με τρεις συντρόφους του, επιχείρησαν μια νέα πορεία προς τον Νότιο Πόλο φτάνοντας μέχρι το γεωγραφικό πλάτος 88° 23′ S, σε απόσταση 180 χιλιομέτρων από τον στόχο τους, το οποίο αποτελούσε το κοντινότερο σημείο από τον Πόλο στο οποίο κατάφερε να φτάσει κάποια εξερευνητική αποστολή, μέχρι εκείνη την εποχή. Για το κατόρθωμά του αυτό, ο Σάκλετον χρίστηκε ιππότης μετά την επιστροφή του στην Βρετανία, από τον βασιλιά Εδουάρδο.
Ο αγώνας για την κατάκτηση του Νότιο Πόλου έληξε με νικητή τον Νορβηγό Ρόαλντ Αμούνδσεν στις 14 Δεκεμβρίου 1911. Έτσι ο Σάκλετον αποφάσισε, πως οι προσπάθειές του έπρεπε να επικεντρωθούν πια σε αυτό που ονόμαζε τον τελευταίο μεγάλο σκοπό των ταξιδιών της Ανταρκτικής: να διασχίσει την παγωμένη ήπειρο, από θάλασσα σε θάλασσα, περνώντας μέσω του Νότιου Πόλου. Η αποστολή αυτή, η ονομαζόμενη «Αυτοκρατορική Δια-Ανταρκτική Αποστολή Εξερεύνησης» (Imperial Trans-Antarctic Expedition), πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1914-1917. Παρά τις προετοιμασίες, η αποστολή υπήρξε αποτυχημένη. Η καταστροφή ήρθε όταν το πλοίο του, Endurance, παγιδεύτηκε στον πάγο, ο οποίος άρχισε σιγά-σιγά να το συνθλίβει. Μέσω μιας σειράς ηρωικών κατορθωμάτων, ο Σάκλετον κατάφερε να εξασφαλίσει την απόλυτη απόδραση, επιτυγχάνοντας να απεγκλωβίσει το σύνολο των μελών του πληρώματος χωρίς την ελάχιστη απώλεια. Το κατόρθωμά του αυτό, αν και δεν έγινε από την αρχή αποδεκτό, απέφερε στον Σάκλετον με τα χρόνια την ηρωική εικόνα που απολαμβάνει στις μέρες μας, θεωρούμενος από το κοινό της χώρας, ως μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Βρετανίας όλων των εποχών.
Το 1921 επέστρεψε στην εξερεύνηση της Ανταρκτικής, ως επικεφαλής της επιστημονικής αποστολής Σάκλετον-Ρόβετ (Shackleton–Rowett Expedition) με το πλοίο Quest. Πριν το πλοίο καταφέρει να φτάσει στην Ανταρκτική και ενώ βρισκόταν στη Νότιο Γεωργία, ο Έρνεστ Σάκλετον απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο. Μετά από απαίτηση της συζύγου του Έμιλι, θάφτηκε εκεί.
Για πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του, η κυριαρχία της μορφής του Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ και τα γεγονότα τού θανάτου του το 1912, επισκίασαν αυτή τού Σάκλετον, ο οποίος παρέμενε ξεχασμένος. Μετά την δεκαετία τού 1970, όμως, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες σημαντικές αμφισβητήσεις για τις ικανότητες του Σκοτ, το κοινό στις δύο πλευρές του Ατλαντικού άρχισε πάλι να ανακαλύπτει τον Σάκλετον, αυξάνοντας σταδιακά την φήμη του και την ηρωική του εικόνα.
Παραπομπές
Ιρλανδοί εξερευνητές
Άγγλοι εξερευνητές
|
713328
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1
|
Τουρκική μαφία
|
Το οργανωμένο έγκλημα στην Τουρκία κοινώς γνωστό ως «Tουρκική μαφία» (Τουρκικά:Türk mafyası) είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται στις εγκληματικές οργανώσεις που εδρεύουν στην Τουρκία ή αποτελούνται από (πρώην) Τούρκους πολίτες. Οι εγκληματικές ομάδες με καταγωγή από την Τουρκία δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη (όπου υπάρχει μια ισχυρή τουρκική κοινότητα μεταναστών) και λιγότερο στη Μέση Ανατολή.
Οι τουρκικές εγκληματικές ομάδες συμμετέχουν επίσης σε ένα ευρύ φάσμα εγκληματικών δραστηριοτήτων διθνώς, με την πιο σημαντική να είναι το εμπόριο ναρκωτικών, ιδίως η ηρωίνη, όπου στην εμπορία ηρωίνης συνεργάζονται με βουλγαρικές εγκληματικές ομάδες που μεταφέρουν την ηρωίνη σε χώρες όπως είναι η Ιταλία. Εγκληματικές δραστηριότητες όπως η εμπορία άλλων ειδών ναρκωτικών, ο παράνομος τζόγος, η εμπορία ανθρώπων, η πορνεία ή ο εκβιασμός διαπράττονται στην ίδια την Τουρκία καθώς και σε ευρωπαϊκές χώρες με σημαντική τουρκική κοινότητα όπως είναι η Γερμανία, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Αλβανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Ιστορικό
Ακόμα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, το εμπόριο ναρκωτικών, η διανομή και η χρήση τους θεωρούνταν νόμιμα. Πριν από την απαγόρευση της κοκαΐνης, του οπίου και άλλων ναρκωτικών στην Ευρώπη, αυτά τα ναρκωτικά εισήχθησαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι εξαγωγές οπίου ήταν μια από τις κύριες πηγές εσόδων αυτού του κράτους και η Τουρκία κατέλαβε ηγετική θέση σε αυτόν τον τομέα. Τούρκοι έμποροι ναρκωτικών κατάφεραν να εισέλθουν στην ευρωπαϊκή αγορά, ειδικά στη Γαλλία.
Μεγάλες τουρκικές κοινότητες έχουν δημιουργηθεί στη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Αλβανία και την Ουγγαρία από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Τούρκοι διακινητές ναρκωτικών συνήψαν συμμαχίες με γιουγκοσλαβικές, βουλγαρικές και ελληνικές εγκληματικές ομάδες, οργανώνοντας μια συνεργασία για τη μεταφορά και ανταλλαγή ναρκωτικών. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι τουρκικές εγκληματικές ομάδες έκαναν επαφές με τους ηγέτες της αγοράς ναρκωτικών στη Γαλλία, ειδικά στη Μασσαλία και την Κορσική, με τους οποίους κατάφεραν να επεκτείνουν το πεδίο δραστηριότητάς τους, ξεκινώντας να διακινούν ναρκωτικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην ίδια την Τουρκία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα έσοδα από εγκληματικές δραστηριότητες της τουρκικής μαφίας έφτασε τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια, που ήταν περίπου το ένα τέταρτο του ακκαθάριστου εγχώριου προΐοντος (ΑΕΠ) και περισσότερο από το μισό του προϋπολογισμού για ολόκληρο το 2004. Μεταξύ 1998 και 2002, περίπου 17.000 άτομα που συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα συνελήφθησαν στην Τουρκία και κατασχέθηκε πολύ μεγάλος αριθμός όπλων, τα οποία, όπως υποστηρίχθηκε από τις αρχές, «θα ήταν αρκετά για να οπλίσουν τον στρατό ενός μικρού κράτους».
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, στα τέλη της δεκαετίας του 2000, η τουρκική μαφία ελέγχει περίπου το 93% της ευρωπαϊκής αγοράς ναρκωτικών. Η Τουρκία έχει διαδραματίσει βασικό ρόλο στην παγκόσμια επιχείρηση ναρκωτικών, σύμφωνα με ετήσιες εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με έκθεση του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα, 110 τόνοι ηρωίνης μεταφέρθηκαν λαθραία στην Ευρώπη το 2009, εκ των οποίων το 85% προήλθε από την Τουρκία.
Τη δεκαετία του 2010 η τουρκική μαφία δραστηριοποιήθηκε έντονα με το εμπόριο ηρωίνης και το παράνομο εμπόριο όπλων, και αργότερα ασχολήθηκε με περισσότερα όπως η εμπορία ανθρώπων. Ένας από τους ηγέτες της τουρκικής μαφίας ήταν ο Μπεκίρ Τσελένκ ο οποίος συμμετείχε στο παρελθόν στη συνωμοσία για την δολοφονία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β' . Ένας άλλος από τους ηγέτες της τουρκικής μαφίας είναι ο Αλαντίν Χακουντζί, ο οποίος ζούσε με πλαστά έγγραφα στη Γαλλία και καταδικάστηκε στην Αυστρία για ένοπλη ληστεία και αργότερα εκδόθηκε στην Τουρκία.
Ισχυρές διασυνδέσεις
Ορισμένα μέλη της τουρκικής μαφίας έχουν δεσμούς με το βαθύ κράτος στην Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Οργανισμού Πληροφοριών (MIT), καθώς και των Γκρίζων Λύκων. Αυτές οι σχέσεις έγιναν δημοσίως γνωστοί κατά τη διάρκεια του σκάνδαλου Σουσουρλούκ.
Εγκληματικές ομάδες
Οι εγκληματικές ομάδες που αποτελούνται από Τούρκους υπηκόους δραστηριοποιούνται σε όλη τη χώρα και σε κοινότητες με μεγάλο εθνοτικά τουρκικό πληθυσμό. Ορισμένες τουρκικές εγκληματικές ομάδες έχουν ισχυρούς δεσμούς με διεφθαρμένους πολιτικούς και διεφθαρμένα μέλη των τοπικών διωκτικών αρχών. Δραστηριοποιούνται σε διάφορα τμήματα του οργανωμένου εγκλήματος και συχνά συνδέονται με πολιτικά κίνητρα, όπως είναι οι Γκρίζοι Λύκοι. Αυτό μπορεί να ισχύει ιδιαίτερα για τους εγκληματίες στις τουρκικές κοινότητες μεταναστών. Ισχυρές και σημαντικές τουρκικές εγκληματικές οργανώσεις έχουν ως επί το πλείστον την καταγωγή τους στην επαρχία Τραπεζούντα και ενσωματώνουν μέλη του τουρκικού και του λαϊκού πληθυσμού.
Εγκληματικές ομάδες της Ανατολικής Μαύρης Θάλασσας
Παρόλο που οι εγκληματικές ομάδες που αποτελούνται από Τούρκους προέρχονται από όλη τη χώρα, ένα σχετικά υψηλό ποσοστό προέρχεται από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας της Τουρκίας. Αυτές οι ομάδες που αποτελούνται από Τούρκους και Λαζ και είναι ιδιαίτερα ισχυρές στην ίδια την χώρα. Τα αφεντικά του εγκλήματος της Ανατολικής Μαύρης Θάλασσας, όπως ο Αλαντίν Σακιτσί, είναι γνωστό ότι διατηρούν δεσμούς ή είναι μέλη της ομάδας πολιτικών υποκινούμενων Γκρίζων Λύκων.
Εγκληματικές Κουρδικές ομάδες
Ορισμένες εθνοτικές κουρδικές εγκληματικές ομάδες προέρχονται από το νοτιοανατολικό τμήμα της Ανατολίας στην Τουρκία. Πιστεύεται ότι αυτές οι ομάδες βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε κουρδικές φυλές και η κύρια πηγή εισοδήματός τους πιστεύεται ότι είναι η εμπορία ηρωίνης και όπλων. Μερικοί από τους ηγέτες αυτών των ομάδων, όπως ο Χουσεΐν Μπαμπασίν, δραστηριοποιήθηκαν στη Δυτική Ευρώπη, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ορισμένες τουρκικές πηγές τους κατηγορούν ότι διατηρούσαν δεσμούς με το PKK, αλλά οι τουρκικές αρχές δεν το έχουν επιβεβαιώσει.
Τουρκοκυπριακές εγκληματικές ομάδες
Μετά την ουσιαστική μετανάστευση των Τουρκοκυπρίων μαφιόζων στη Αγγλία πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν σε εγκληματικές συμμορίες του Λονδίνου αποτελούμενες από Τουρκοκύπριους που δραστηριοποιούνταν σε γειτονιές της εργατικής τάξης. Κυρίως εμπλέκονται στη διακίνηση ναρκωτικών, σε ένοπλες ληστείες, στη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και αυτές οι συμμορίες έχουν περισσότερα κοινά με τις παραδοσιακές βρετανικές εγκληματικές ομάδες παρά με την τουρκική μαφία.
Τουρκικές εγκληματικές ομάδες στη Γερμανία
Οι τουρκικές εγκληματικές ομάδες έχουν ιδιαίτερη επιρροή στη Γερμανία. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της γερμανικής αστυνομίας, οι Τούρκοι (μαζί με μετανάστες από τη Νιγηρία και τη Σιέρρα Λεόνε) διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο οργανωμένο έγκλημα μεταξύ όλων των μεταναστών. Το 2008, ο αριθμός των ατόμων που δεν είχαν γερμανική ιθαγένεια, και ήταν ύποπτοι για την οργάνωση αυτών των εγκληματικών ομάδων ήταν 471.067, εκ των οποίων 106.396 (22,6%) ήταν Τούρκοι. Στην έκθεση της τελευταίας δεκαετίας για το εμπόριο ναρκωτικών στη Γερμανία, οι Τούρκοι μαφιόζοι αποτελούν επίσης σημαντικό αριθμό. Το 26,6% όλων των εμπόρων ναρκωτικών στη Γερμανία είναι Τούρκοι. Μεταξύ αυτών που εμπορεύονται μόνο κοκαΐνη, ο αριθμός των Τούρκων φτάνει το 21,9%.
Σύμφωνα με τον γερμανικό τύπο, σε ορισμένες γερμανικές πόλεις υπάρχουν επικίνδυνες τουρκικές ομάδες νέων που εμπλέκονται στο εμπόριο ναρκωτικών, ληστειώνν και βιασμών. Το Ισλαμικό κέντρο παρακολούθησης σημείωσε ότι οι τουρκικές ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος ελέγχουν ορισμένους δρόμους του Βερολίνου όπου πωλούνται ναρκωτικά.
Τουρκικές εγκληματικές ομάδες στις Κάτω Χώρες και το Βέλγιο
Στις Κάτω Χώρες, όπου υπάρχει μια μεγάλη τουρκική κοινότητα, οι Τούρκοι μαφιόζοι είναι επίσης ιδιαίτερα ισχυροί. Ασχολούνται κυρίως με την αγορά και πώληση ναρκωτικών. Σύμφωνα με την αστυνομία των χωρών, αυτές οι ομάδες λειτουργούν μερικές φορές ως ολόκληρες οικογένειες ή συμμορίες. Οι Τούρκοι έμποροι ναρκωτικών πωλούν συχνά όχι μόνο μικρές αλλά και μεγάλες ποσότητες των «αγαθών» τους και συχνά ελέγχονται απευθείας από την Κωνσταντινούπολη.
Οι Τούρκοι μαφιόζοι στις Κάτω Χώρες και το Βέλγιο εμπλέκονται επίσης στην πώληση όπλων, στην παράνομη διακίνηση μεταναστών, σε πλαστογραφίες και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, και προσπαθούν επίσης να δημιουργήσουν στενές επαφές με τις αρχές. Τα μέλη αυτών των ομάδων προσπαθούν να μπουν στις τοπικές αρχές ή να αναζητήσουν επαφές στην τοπική αυτοδιοίκηση προκειμένου να επιτύχουν την έγκριση νόμων που να τους ωφελούν. Συγκεκριμένα, οι τουρκικές εγκληματικές συμμορίες προσπαθούν να επηρεάσουν την αγορά ακινήτων και πολυκατοικιών.
Δείτε επίσης
Το τουρκικό οργανωμένο έγκλημα στη Μεγάλη Βρετανία
Τουρκική μαφία στη Γερμανία
Σκάνδαλο Σουσουρλούκ
Κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών από τους Γκρίζους Λύκους
Παραπομπές
Μαφία
Εγκληματικές οργανώσεις
|
371315
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%2C%20%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ελισάβετ της Ουγγαρίας, βασίλισσα της Σερβίας
|
Η Ελίζαμπεθ ή Ελισάβετ της Ουγγαρίας, σερβικά: Jelisaveta Arpad, ουγγρικά: Erzsébe (δεκαετία του 1260 - 1313) από τον Οίκο των Άρπαντ ήταν πριγκίπισσα της Ουγγαρίας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Σερβίας.
Βιογραφία
Ήταν κόρη του Στέφανου Ε΄ της Ουγγαρίας και της Ελισάβετ, κόρης του Σεϋχάν ηγεμόνα των Κουμάνων. Η μητέρα της είχε αρχικά τη θρησκεία των Σαμάνων, αλλά βαπτίστηκε Χριστιανή, όπως και οι γονείς της· υποχρεώθηκε να μεταστραφεί στον καθολικισμό, για να παντρευτεί τον Στέφανο Ε΄.
Μεγαλύτερες αδελφές της ήταν η Αικατερίνη, σύζυγος του Στεφάνου Δραγούτιν βασιλιά της Σερβίας, η Μαρία, σύζυγος του Καρόλου Β΄ των Καπετιδών-Ανζού βασιλιά της Νάπολης, ενώ μία ακόμη αδελφή παντρεύτηκε τον Γιάκομπ Σβέτοσλαβ δεσπότη. Μικρότερή της αδελφή ήταν η Άννα, σύζυγος του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
Παντρεύτηκε τον Ζάβιτς κύριο του Φάλκενσταϊν: ήταν αξιοζήλευτη νύφη ως κόρη του βασιλιά της Ουγγαρίας. Ο αδελφός της Λαδίσλαος Δ΄ της Ουγγαρίας συμφώνησε στον γάμο. Ο Ζάβιτσα ήταν αρκετά πλούσιος· προηγούμενη σύζυγός του ήταν η Κουνιγκούντα της Γαλικίας, χήρα βασίλισσα της Βοημίας, που όταν απεβίωσε τού άφησε κληρονομιά. Ο Ζάβιτς ήταν επίτροπος του γιου της Βεγκέσλαου Β΄ της Βοημίας.
Έπειτα από τον γάμο, το ζεύγος αποσύρθηκε στο Σβογιάνοβ. Τον Δεκέμβριο του 1288 η Ελισάβετ έκανε έναν γιο, αλλά δεν αναφέρεται κάτι άλλο στις πηγές γι'αυτό το παιδί. Ο Ζάβιτς εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται μόνο για τον γιο της πρώην συζύγου του.
Πολλοί άνθρωποι στην Αυλή της Πράγας μισούσαν τον Ζάβιτς, ακόμη και η σύζυγος του Βεγκεσλάου Β΄, η Ιουδήθ των Αψβούργων. Τελικά ο Ζάβιτς συνελήφθη και φυλακίστηκε. Το διάστημα αυτό η Ελισάβετ άφησε την οικογενειακή κατοικία και μαζί με τον γιο της μετέβη να διαμείνει στην Αυλή της αδελφής της Μαρίας στη Νάπολη. Ο Ζάβιτς εκτελέστηκε στις 24 Αυγούστου 1290.
Σύντομα μετά από το τέλος του, η Ελισάβετ έγινε μοναχή, αλλά διέφυγε. Ταξίδευσε στη Σερβία και επισκέφθηκε την αδελφή της Αικατερίνη, σύζυγο του Δραγούτιν. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Γιώργο Παχυμέρη, η Ελισάβετ εκεί αποπλανήθηκε από τον Στέφανο Ούρο Β΄ Μιλούτιν, αδελφό του Δραγούτιν. Τότε ο Μιλούτιν διαζεύχθηκε τη (δεύτερη) σύζυγό του Ελένη Αγγελίνα της Ηπείρου και νυμφεύτηκε την Ελισάβετ, αν και παρέβη τους κανόνες της Εκκλησίας για να κάνει τον γάμο αυτόν. Δεν μπορούσαν να παντρευτούν, διότι η αδελφή της Ελισάβετ, η Αικατερίνη ήταν παντρεμένη με τον Δραγούτιν, αδελφό του Μιλούτιν. Σύμφωνα με τους κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας, οι δύο τους δεν μπορούσαν αν παντρευτούν, διότι τα αδέλφια του καθενός ήταν σύζυγοι. Όμως ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ εξέδωσε ειδική πράξη, όπου η από επιγαμία συγγένεια μεταξύ των μελλόντων συζύγων δεν ήταν νομικό εμπόδιο.
Απέκτησαν μία κόρη, που μεγάλωσε στην αυλή του Μιλούτιν, τη Ζόριτσα, γνωστή ως τσάριτσα (αυτοκράτειρα). Μερικοί πιστεύουν ότι η Ελισάβετ ήταν η μητέρα και της Άννας Νέδας, μίας από τις κόρες του Μιλούτιν. Τελικά, ο γάμος δεν κράτησε πολύ, πιθανώς υπό την ισχυρή πίεση της Εκκλησίας, καθώς ο Μιλούτιν αναγκάστηκε να τη χωρίσει το επόμενο έτος, 1294. Η Ελισάβετ επέστρεψε στην πατρίδα της, την Ουγγαρία, ενώ ο Μιλούτιν έκανε τέταρτο γάμο με την Άννα Τέρτερ της Βουλγαρίας. Η Ελισάβετ απεβίωσε 58 ετών.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε πρώτα το 1288 τον Στέφανο Ούρο Β΄ Μιλούτιν των Νεμάνιτς, βασιλιά της Ουγγαρίας και είχε τέκνο:
ένας γιος.
Το 1293 η Ελισάβετ έκανε δεύτερο γάμο με τον Στέφανο Ούρο Β΄ Μιλούτιν, βασιλιά της Σερβίας και είχε τέκνα:
Ζόριτσα, γνωστή ως τσάριτσα (αυτοκράτειρα).
(;) Άννα Νέδα (ή ήταν κόρη της Άννας Τερτερ) π. 1323-1324, παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Γ΄ των Σισμάν δεσπότη του Βιντίν και μετά τσάρο της Βουλγαρίας.
Πηγές
Παραπομπές σε πηγές
Βασίλισσες της Σερβίας (σύζυγοι βασιλέων)
Οίκος των Άρπαντ
Δυναστεία των Νέμανιτς
Βασίλειο της Σερβίας (Μεσαίωνας)
|
775281
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%20%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%87
|
Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Βασιλιά Αμπντουλάχ
|
Το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Βασιλιά Αμπντουλάχ (KAUST) (αραβικά:جامعة الملك عبد الله للعلوم و التقنية) είναι ένα ιδιωτικό ερευνητικό πανεπιστήμιο που βρίσκεται στο Thuwal της Σαουδικής Αραβίας κοντά στην Τζέντα. Ιδρύθηκε το 2009, το πανεπιστήμιο παρέχει ερευνητικά και μεταπτυχιακά προγράμματα κατάρτισης στα αγγλικά ως την επίσημη γλώσσα διδασκαλίας.
Το KAUST είναι η πρώτη πανεπιστημιούπολη στη Σαουδική Αραβία που δέχεται γυναίκες και άνδρες. Το 2013, το πανεπιστήμιο εντάχθηκε στη λίστα των 500 κέντρων στον κόσμο με τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης, όσον αφορά τον αντίκτυπο της έρευνας και τις αναφορές. Στο Nature Index Rising Stars 2016 το πανεπιστήμιο κατατάσσεται στην 19η θέση για έρευνα υψηλής ποιότητας. Το 2019 κατέκτησε την όγδοη θέση μεταξύ των πανεπιστημίων νέων (γεννημένων κάτω των 50 ετών) με πολύ υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, χάρη στα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν στην έρευνα από το 2015.
Ιστορία
Το KAUST άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2009 και εδρεύει στο Thuwal, περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια της Τζέντα στην Ερυθρά Θάλασσα. Το πανεπιστήμιο πήρε το όνομά του από τον Βασιλιά Αμπντουλάχ, ο οποίος δώρισε 10 δισεκατομμύρια δολάρια στο πανεπιστήμιο. Περίπου 1200 φοιτητές από περισσότερες από 60 χώρες είναι εγγεγραμμένοι στο KAUST. Η γλώσσα διδασκαλίας είναι η αγγλική.
Οργάνωση
Το πανεπιστήμιο είναι οργανωμένο σε τρία ακαδημαϊκά τμήματα: Βιολογικές και Περιβαλλοντικές Επιστήμες και Μηχανική (BESE). Υπολογιστών, Ηλεκτρολόγων και Μαθηματικών Επιστημών και Μηχανικής (CEMSE); Φυσικές Επιστήμες και Μηχανική (PSE). Προσφέρονται μεταπτυχιακά (MS) και διδακτορικά προγράμματα(Ph.D.). Το KAUST εστιάζεται στην έρευνα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και στη διαχείριση του νερού. Παράδειγμα, διερευνήθηκε εάν η γεωργία μπορεί να ασκηθεί με τη χρήση του θαλασσινού νερού για ανάγκες άρδευσης.
Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Σαουδική Αραβία, οι άνδρες και οι γυναίκες επιτρέπεται να σπουδάζουν και να κάνουν έρευνες μαζί στο KAUST, το τσαντόρ και η αμπάγια δεν είναι υποχρεωτικά στην πανεπιστημιούπολη, παρ' όλα αυτά δυτικές φοιτήτριες αναφέρουν περιορισμούς, π.χ. Διαχωρισμός φύλου στον αθλητισμό.
Ένα από τα εργαστήρια φιλοξενεί τον υπερυπολογιστή Shaheen, ο οποίος ήταν ένας από τους δέκα πιο ισχυρούς υπερυπολογιστές στον κόσμο το 2016.
Υπάρχουν επίσης έντεκα ερευνητικά κέντρα υπό την αιγίδα του KAUST, στα οποία διεξάγεται έρευνα με γνώμονα τα αποτελέσματα. Τα ερευνητικά κέντρα υποστηρίζουν επιστημονικά έργα στους τομείς της μηχανικής πετρελαίου, της ηλιακής ενέργειας, των μεμβρανών, των υπερυπολογιστών, των οπτικών υπολογιστών, της γεωργίας της ερήμου, της κατάλυσης, της αφαλάτωσης του νερού, του αλμυρού νερού και των βιοεπιστημών.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official website
Επιστημονικό και Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο ....King Abdullah King
Δείτε επίσης
Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών
Σαουδική Αραβία
Τζέντα
Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Παραπομπές
Ερευνητικά κέντρα ανά χώρα
Πανεπιστήμια ανά χώρα
Εταίροι της Παγκόσμιας Ψηφιακής Βιβλιοθήκης
|
224529
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82%20%CE%A3.%CE%A0.%20171
|
Εθνική Οδός Σ.Π. 171
|
<
Η Εθνική Οδός Σ.Π. 171 (πορτογαλικά: «Via S.P. 171») είναι Αυτοκινητόδρομος του Σάο Πάολο, Βραζιλία. Έχει δύο επίσημες ονομασίες: «Rodovia Paulo Virgínio» και «Rodovia Salvador Pacetti».
Έχοντας μήκος εβδομήντα χιλιόμετρα, διασχίζει από Βορρά προς Νότο στη μικρο-περιφέρεια «Paraitinga» και «Paraibuna», ξεκινώντας από Γουαρατινγετά (Guaratinguetá), περνά από Κούνια (Cunha) και τελειώνει στην οδική διασταύρωση των οδών μεταξύ του Σάο Πάολο και του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου συνεχίζεται απρόσκοπτα ως Παράτι (Parati), με ταξινόμηση ως Εθνική Οδός P. J. 165 (Via R.J. 165).
Η Εθνική Οδός Σ.Π. 171 διέρχεται από σημαντικές προστατευόμενες περιοχών όπως τα Πάρκα «Serra do Mar» και «Serra da Bocaina». Συνδέει επίσης μεγάλες ιστορικές πόλεις, όπως η Κούνια και η Παράτι.
Είναι από τους παλαιότερους δρόμους στην Πολιτεία του Σάο Πάολο, καθώς άρχισε να χρησιμοποιείται ήδη από την περίοδο που η Βραζιλία ήταν αποικία της Πορτογαλίας. Αποτελεί σήμερα τη νότια διακλάδωση της παλαιότερης «Caminho dos Paulistas» και ήταν μέρος της «Caminho Velho» ενός από τους πραγματικά αποικιακούς δρόμους. Επί του παρόντος, για να διατηρηθεί η διάταξη σύμφωνα με τον παλαιό τρόπο, διατηρεί το αρχικό του όνομα του «Estrada Real».
Πηγές
Τμήμα εθνικών οδών της Πολιτείας του Σάο Πάολο
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τμήμα εθνικών οδών της Πολιτείας του Σάο Πάολο
171
Σάο Πάολο
|
81128
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%8A%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82%20%28%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82%29
|
Δούρειος Ίππος (υπολογιστές)
|
se ή απλά trojan) είναι ένα κακόβουλο πρόγραμμα που ξεγελάει τον χρήστη και τον κάνει να πιστεύει ότι εκτελεί κάποια χρήσιμη λειτουργία ενώ στα κρυφά εγκαθιστά στον υπολογιστή του άλλα κακόβουλα προγράμματα. Το όνομά του προκύπτει από την Αινειάδα του Βιργίλιου, όπου αναγράφεται ότι ο Οδυσσέας εμπνεύστηκε την κατασκευή ενός ξύλινου αλόγου, στην κοιλιά του οποίου κρύβονταν Αχαιοί πολεμιστές. Με τον τρόπο αυτό ξεγέλασε τους κάτοικους της Τροίας, εισήγαγε τον στρατό των Αχαιών μέσα στην πόλη και την κυρίευσε. Η τακτική που χρησιμοποιούν οι δούρειοι ίπποι είναι παρόμοια με την τακτική που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας, οπότε πήραν και αυτήν την ονομασία. Συγκεκριμένα, κρύβουν μέσα τους κακόβουλο κώδικα ο οποίος μπορεί να μολύνει τον υπολογιστή. Εξωτερικά μοιάζουν με προγράμματα τα οποία εκτελούν χρήσιμες λειτουργίες, είναι ενδιαφέροντα και δίνουν την εντύπωση στον χρήστη ότι είναι ακίνδυνα. Όταν όμως ο χρήστης εκτελέσει αυτό το πρόγραμμα, τότε ενεργοποιείται ο κακόβουλος κώδικας με αποτέλεσμα ο υπολογιστής να μολυνθεί. Συνήθως αποτέλεσμα της μόλυνσης από δούρειο ίππο είναι η εγκατάσταση κάποιου προγράμματος που επιτρέπει σε μη εξουσιοδοτημένους χρήστες να έχουν πρόσβαση στον μολυσμένο υπολογιστή και να τον χρησιμοποιούν για να ξεκινήσουν άλλες επιθέσεις προς άλλους υπολογιστές του διαδικτύου. Σε αντίθεση με τους ιούς, οι δούρειοι ίπποι δεν μεταδίδονται μολύνοντας αρχεία.
Ιστορία
Ο όρος "δούρειος ίππος" χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Κεν Τόμσον στην ομιλία του το 1983 κατά την τελετή απονομής των βραβείων Τούρινγκ. Ο Τόμσον παρατήρησε ότι είναι δυνατόν να προστεθεί κακόβουλος κώδικας στην εντολή login του Unix για την υποκλοπή κωδικών πρόσβασης. Αυτήν του την ανακάλυψη την ονόμασε "δούρειο ίππο". Επιπροσθέτως υποστήριξε ότι οποιοσδήποτε μεταγλωττιστής C μπορεί να μετατραπεί κατάλληλα, ούτως ώστε να προσθέτει αυτόματα κακόβουλο κώδικα στα προγράμματα που δημιουργεί. Με τον τρόπο αυτό ο εντοπισμός του κακόβουλου κώδικα γίνεται ακόμη πιο δύσκολος.
Τύποι δούρειων ίππων
Υπάρχουν δύο είδη δούρειων ίππων:
Το πρώτο είδος αποτελείται από κανονικά προγράμματα, τα οποία διάφοροι χάκερς μεταβάλλουν προσθέτοντας κακόβουλο κώδικα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν για παράδειγμα διάφορα ομότιμα προγράμματα ανταλλαγής αρχείων (peer-to-peer), προγράμματα ανακοίνωσης καιρικών συνθηκών,κτλπ.
Το δεύτερο είδος περιλαμβάνει μεμονωμένα προγράμματα που ξεγελούν τον χρήστη και τον κάνουν να νομίζει ότι πρόκειται για κάποιο παιχνίδι ή εικόνα. Με τον τρόπο αυτό τον παρασύρουν να εκτελέσει το αρχείο, μολύνοντας έτσι τον υπολογιστή του.
Σε αντίθεση με άλλα κακόβουλα προγράμματα (σκουλήκια, ιούς κοκ), οι δούρειοι ίπποι δεν μπορούν να δράσουν αυτόνομα αλλά εξαρτώνται από τις ενέργειες που θα κάνει το υποψήφιο θύμα. Τέλος, στην επιστήμη της αρχιτεκτονικής υπολογιστών, η λέξη "δούρειος ίππος" μπορεί επίσης να αναφέρεται και σε κενά ασφαλείας που επιτρέπουν σε διάφορα προγράμματα να διαβάσουν αρχεία χωρίς εξουσιοδότηση.
Οι τύποι δούρειων ίππων μπορούν να διαχωριστούν περαιτέρω στις εξής κατηγορίες ανάλογα με τις συνέπειες που έχουν στον μολυσμένο υπολογιστή:
Απομακρυσμένη πρόσβαση.
Αποστολή e-mail.
Καταστροφή αρχείων.
Κατέβασμα αρχείων.
Proxy Trojan.
FTP Trojan (προσθήκη, διαγραφή ή μεταφορά αρχείων από τον μολυσμένο υπολογιστή).
Απενεργοποίηση λογισμικού ασφαλείας (firewall, αντιϊκά κλπ).
Επιθέσεις άρνησης υπηρεσιών (Denial of Service, DoS).
URL Trojan (επιτρέπει στον υπολογιστή να συνδεθεί στο διαδίκτυο μόνο μέσω μίας πολύ ακριβής σύνδεσης).
Μερικές από τις επιπτώσεις εκτέλεσης ενός δούρειου ίππου είναι για παράδειγμα η διαγραφή αρχείων στον μολυσμένο υπολογιστή, η χρησιμοποίησή του για επίθεση σε άλλους υπολογιστές, το ανοιγόκλεισμα του οδηγού CD-ROM, η παρακολούθηση των κινήσεων του χρήστη για την απόκτηση των κωδικών του σε τράπεζες, απόκτηση διευθύνσεων e-mail για να χρησιμοποιηθούν για spamming, επανεκκίνηση του υπολογιστή, απενεργοποίηση προγραμμάτων firewall ή αντιϊκών και πολλά άλλα.
Τρόποι μόλυνσης
Η πλειοψηφία των μολύνσεων υπολογιστών από δούρειους ίππους συμβαίνει επειδή ο χρήστης προσπάθησε να εκτελέσει ένα μολυσμένο πρόγραμμα. Για τον λόγο αυτό οι χρήστες πάντα προτρέπονται να μην ανοίγουν ύποπτα αρχεία επισυναπτόμενα σε e-mail. Συνήθως το επισυναπτόμενο αρχείο περιλαμβάνει όμορφα γραφικά ή κινούμενη εικόνα, αλλά περιέχει επίσης ύποπτο κώδικα που μολύνει τον υπολογιστή του χρήστη. Παρόλα αυτά, το πρόγραμμα δεν είναι απαραίτητο να έχει φτάσει στον χρήστη με e-mail. Μπορεί να το έχει κατεβάσει από έναν ιστοχώρο, μέσω προγραμμάτων Instant Messaging, σε CD ή DVD.
Road Apple
Road Apple είναι μία τεχνική που χρησιμοποιείται συχνά από τους χακερς. Αυτό που κάνουν είναι να τοποθετούν σε μία δισκέτα ή σε ένα CD ένα κακόβουλο πρόγραμμα, να της δίνουν ένα κατάλληλο όνομα και να την αφήνουν τυχαία πάνω σε ένα γραφείο με την ελπίδα ότι κάποιος θα την χρησιμοποιήσει.
Γνωστοί δούρειοι ίπποι
Downloader-EV
Dropper-EV
Pest Trap
Y3K Remote Administration Tool (από Έλληνες)
NetBus
flooder
Tagasaurus
Vundo trojan
Gromozon Trojan
Sub-7
Cuteqq_Cn.exe
MEMZ Trojan
Δείτε επίσης
Ιός (υπολογιστές)
Πρόγραμμα υπολογιστή
Υπολογιστής zombie
Αρχείο (υπολογιστές)
Χάκερ
Firewall
Παραπομπές
Ασφάλεια υπολογιστών
Διαδίκτυο
Κυβερνοπόλεμος
|
140820
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αριαράθης Ε΄ της Καππαδοκίας
|
Ο Αριαράθης Ε΄ ο Ευσεβής Φιλοπάτωρ (190/185 π.Χ. - 130 π.Χ.) ήταν ηγεμόνας του βασιλείου της Καππαδοκίας κατά την ελληνιστική περίοδο, μέλος της Δυναστείας των Αριαραθιδών. Βασίλεψε κατά τις περιόδους 164/163 - 159 π.Χ. και 157/156 - 130 π.Χ. Άσκησε φιλορωμαϊκή και αντισελευκιδική πολιτική, ενώ θεωρείται ο κατεξοχήν φιλέλληνας βασιλιάς της δυναστείας.
Βιογραφικά στοιχεία
Οικογένεια
Πατέρας του ήταν ο προκάτοχός του στον θρόνο της Καππαδοκίας, Αριαράθης Δ΄ ο Ευσεβής, και μητέρα του η Αντιοχίς, κόρη του ηγεμόνα των Σελευκιδών, Αντίοχου Γ΄ του Μέγα. Ο ιστορικός Διόδωρος μας μεταφέρει πως η βασίλισσα, όταν φάνηκε πως δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, παρουσίασε στον άνδρα της δύο νόθους γιους, τον Αριαράθη και τον Οροφέρνη. Ωστόσο, η μοίρα της έπαιξε παράξενο παιχνίδι, καθώς λίγο αργότερα έφερε η ίδια αναπάντεχα στον κόσμο δύο κόρες κι ένα γιο, ο οποίος ονομάστηκε Μιθριδάτης. Έτσι, αφού αποκάλυψε την αλήθεια στον σύζυγό της, κανόνισε ώστε ο μεγαλύτερος από τους δύο ψεύτικους διαδόχους να σταλεί στη Ρώμη με κάποιο επίδομα και ο νεότερος στην Ιωνία, έτσι ώστε να αποφευχθεί μελλοντικά η όποια διαμάχη με τον νόμιμο γιο της για την εξουσία. Μια νεότερη θεωρία θέλει τους δύο αυτούς να αποτελούν νόμιμα τέκνα του βασιλιά από κάποια προγενέστερη σύζυγο και η ιστορία αυτή να επινοήθηκε προκειμένου να διασφαλιστεί η αμφισβητήσιμη παρουσία του Μιθριδάτη στον θρόνο.
Ο Μιθριδάτης μεγαλώνοντας έλαβε το δυναστικό όνομα Αριαράθης. Πιθανότατα επισκέφτηκε τη Ρώμη σε νεαρή ηλικία, ενώ θεωρείται πως έζησε για ένα διάστημα στην Αθήνα. Αν αυτή η θεωρία ευσταθεί μαθήτευσε μαζί με τον μετέπειτα φίλο και γαμπρό του, Άτταλο Β΄, στην Ακαδημία, ως μαθητής του φιλοσόφου Καρνεάδη, με τον οποίο διατηρούσε αργότερα αλληλογραφία. Γενικότερα είναι γνωστό πως έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία και τα έργα πολιτισμού. Ο πατέρας του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και σε προχωρημένη ηλικία αποφάσισε να παραιτηθεί υπέρ του. Ωστόσο ο Αριαράθης δεν θεώρησε πρέπον να ανέλθει στον θρόνο προτού αποβιώσει ο πατέρας του από φυσικά αίτια το 163 π.Χ.
Άνοδος στον θρόνο
Μετά τη στέψη του, πρώτο μέλημα του βασιλιά Αριαράθη ήταν η ανανέωση της συμμαχίας της Καππαδοκίας με τη Ρώμη, η οποία κρατούσε από το 188 π.Χ., οπότε και είχε υπογραφεί η Συνθήκη της Απάμειας, και την οποία ο πατέρας του είχε διαφυλάξει με προσοχή. Οι Ρωμαίοι άκουσαν προσεκτικά τους απεσταλμένους της Καππαδοκίας και δέχτηκαν ευγενικά την κίνηση φιλίας του Αριαράθη, κυρίως χάρις σε μια προγενέστερη έρευνα που είχε πραγματοποιήσει λίγο παλαιότερα ο Τιβέριος Γράκχος αναφορικά με τις πολιτικές θέσεις τόσο του ίδιου του μονάρχη όσο και του πατέρα του.
Εφόσον οι απεσταλμένοι του Αριαράθη πραγματοποίησαν την αποστολή τους με επιτυχία, σκεπτόμενος πως τουλάχιστον προς το παρόν η εξουσία του ήταν ασφαλής, τέλεσε θυσίες και γιορτές προς τιμήν των θεών. Κατόπιν έστειλε απεσταλμένους στην πρωτεύουσα των Σελευκίδων, Αντιόχεια, όπου τη γενική διοίκηση του κράτους είχαν οι επίτροποι του ανήλικου βασιλιά Αντίοχου Ε΄ του Ευπάτορα, με σημαντικότερο τον Λυσία. Στην Αντιόχεια είχαν χάσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες τη ζωή τους η μητέρα του Αριαράθη, Αντιοχίς, και μια από τις αδερφές του. Υπήρχαν υπόνοιες πως επρόκειτο για δολοφονία την οποία είχε υποκινήσει ο Λυσίας. Ο Αριαράθης, παρά το βαρύ πένθος του, αποφάσισε να απλώς να παρακαλέσει για την επιστροφή των λειψάνων στην πατρίδα του, χωρίς να αποδώσει σε κανέναν κατηγορίες, από φόβο μήπως το αίτημά του δε γινόταν δεκτό. Τα οστά τελικά κατέφθασαν με μεγαλοπρέπεια στον Αριαράθη, ο οποίος φρόντισε για την τοποθέτηση τους στον τάφο του πατέρα του.
Φιλορωμαϊκή πολιτική
Λίγο αργότερα η Ρώμη αναμείχθηκε στη διένεξη της Καππαδοκίας με τη γαλατική φυλή των Τρόκμων, οι οποίοι έχοντας αποτύχει να καταλάβουν τμήμα της χώρας διέβαλαν τον Αριαράθη κατηγορώντας τον για επιθετική πολιτική. Η Ρώμη έστειλε αρχικά μια πρεσβεία με επικεφαλής τον Μάρκο Ιούνιο. Αναχωρώντας η πρεσβεία δεν είχε παρά να αναγνωρίσει την ευγένεια με την οποία τους συμπεριφέρθηκε ο βασιλιάς. Η αφοσίωση του Αριαράθη στη Ρώμη επιβεβαιώθηκε εκ νέου το 162/160 π.Χ., όταν μια άλλη ρωμαϊκή πρεσβεία με επικεφαλής τον Τιβέριο Γράκχο επισκέφθηκε την Καππαδοκία, στο πλαίσιο μιας περιοδείας της στη Μικρά Ασία για να εξακριβωθεί η στάση των ελληνιστικών μοναρχών απέναντι στον νέο ηγεμόνα των Σελευκιδών, Δημήτριο Α΄ τον Σωτήρα. Ο τελευταίος, αν και νόμιμος διάδοχος του θρόνου, είχε ζήσει για πολλά χρόνια στη Ρώμη με την ιδιότητα του ομήρου, ενώ η οικογένεια του θείου του είχε ανέλθει στην εξουσία. Τελικά δραπέτευσε από την Ιταλία και γυρνώντας στη Συρία ανέτρεψε τον Λυσία, χωρίς τη ρωμαϊκή έγκριση. Ο Αριαράθης αποδοκίμασε ανοιχτά τους πρόσφατους ηγεμόνες της Συρίας στους Ρωμαίους και προσέφερε τη μελλοντική του βοήθεια σε ό,τι τον καλούσε να κάνει η Σύγκλητος. Αυτό κέρδισε την επιδοκιμασία των Ρωμαίων.
Ένα ακόμα δείγμα της φιλορωμαϊκής πολιτικής του Αριαράθη ήταν η άρνησή του να παντρευτεί την αδερφή του Δημητρίου Α΄, τη Λαοδίκη, χήρα του έκπτωτου βασιλιά της Μακεδονίας, Περσέα. Η επιγαμία αυτή θα αποκαθιστούσε τις σχέσεις του καππαδοκικού βασιλείου με τους Σελευκίδες αλλά θα εκλαμβανόταν ως αντιρωμαϊκή πράξη. Μετά τα γεγονότα αυτά ο Αριαράθης έστειλε στη Ρώμη μια «κορώνα» δέκα χιλιάδων ταλάντων, γνωστοποιώντας τόσο την απάντησή του στον Δημήτριο, όσο και την πρόθεσή του να πράξει κατά γράμμα ό,τι αποφάσιζε η Ρώμη. Τις καλές του προθέσεις βεβαίωσε ενώπιον της ρωμαϊκής συγκλήτου ο Γράκχος. Ανταμείβοντάς τον, η τελευταία του πρόσφερε τα σύμβολα του βασιλικού αξιώματος: ένα σκήπτρο και έναν δίφρο από ελεφαντοστό.
Δημήτριος και Οροφέρνης
Η επιλογή του Αριαράθη να γυρίσει την πλάτη στα συμφέροντα των παλαιών συμμάχων της Καππαδοκίας, των Σελευκιδών, είχε τελικά δυσμενείς συνέπειες για τον βασιλιά. Μόλις εδραίωσε την κυριαρχία του στη Συρία, ο Δημήτριος αποφάσισε να αποκαταστήσει την αυτοκρατορία των Σελευκίδων στα παλαιά της σύνορα. Έτσι άρχισε να επεκτείνει την επικράτειά του επιτιθέμενος κατά των γειτονικών του χωρών. Εμμένοντας στην προσπάθειά του να επαναφέρει την Καππαδοκία στη Σελευκιδική σφαίρα επιρροής, αναμείχθηκε σε διαμάχη για τη διαδοχή στον Καππαδοκικό θρόνο, παρέχοντας ένοπλη υποστήριξη στον Οροφέρνη. Ο τελευταίος ήταν ένας από τους δύο γιους που κάποτε η Αντιοχίς είχε παρουσιάσει ως γνήσιους στον Αριαράθη Δ΄, μόνο για να τους παραγκωνίσει στη συνέχεια για χάρη του γιου της, Αριαράθη Ε΄. Με την αλήθεια να παραμένει στη σκιά μέχρι τις μέρες μας, τα δύο αδέρφια συγκρούστηκαν για την επικράτηση στα Καππαδοκικά εδάφη.
Με τον Αριαράθη συμπαρατάχθηκε ο γαμπρός του, Ευμένης Β΄, αλλά ο θάνατος του τελευταίου λίγο αργότερα εξασθένησε τη θέση του Καππαδόκη. Ο Δημήτριος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απομάκρυνση του Αριαράθη από τον θρόνο και στην άνοδο του Οροφέρνη, που βασίλεψε κατά την περίοδο 159 – 157/156 π.Χ. Ο έκπτωτος βασιλιάς μετέβη αρχικά στη Ρώμη το καλοκαίρι του 158 π.Χ., όπου ντυμένος με ρούχα που εξέφραζαν τη συμφορά του, αναζήτησε πολιτικούς συμμάχους. Εντούτοις η αντίπαλη πλευρά δεν έμεινε άπραγη: στην πόλη κατέφθασε ένας απεσταλμένος του Δημητρίου, ο Μιλτιάδης, και δύο απεσταλμένοι του Οροφέρνη, ο Τιμόθεος και ο Διογένης. Μόνος εναντίον όλων, ο Αριαράθης δεν κατάφερε να στρέψει την κατάσταση προς ώφελός του. Η ρωμαϊκή σύγκλητος τελικά πρότεινε στα δύο αδέρφια να μοιραστούν την εξουσία, κάτι που κανένας δεν αποδέχτηκε με ικανοποίηση.
Έτσι η διαμάχη συνεχίστηκε με τον Αριαράθη να στρέφεται στην Πέργαμο για υποστήριξη. Τα δύο βασίλεια ακολουθούσαν εδώ και χρόνια κοινή πολιτική γραμμή, μια σύμπνοια που διατηρούσε κραταιή ο γάμος της αδερφής του Αριαράθη, Στρατονίκης, αρχικά με τον Ευμένη Β΄, και μετά τον θάνατο αυτού με τον αδερφό και διαδοχό του, τον Άτταλο Β΄. Με τη βοήθεια των περγαμηνών όπλων ο Αριαράθης ανακατέλαβε την εξουσία το 157 ή 156 π.Χ., ενώ παράλληλα αποκαταστάθηκε και η επιρροή της Περγάμου στην Καππαδοκία. Ο Δημήτριος δεν φαίνεται να παρείχε κάποια υποστήριξη στον Οροφέρνη, ο οποίος ήδη είχε χάσει την εύνοια των υπηκόων του. Ωστόσο του παρείχε άσυλο στο βασίλειό του.
Μετά την επιστροφή του στη χώρα ο Αριαράθης ζήτησε από την Πριήνη να του επιστρέψει 400 τάλαντα, τα οποία ο Οροφέρνης είχε καταθέσει στη φύλαξη του ναού της Αθηνάς Πολιάδος στην πόλη αυτή, για την περίπτωση που απέβαινε εις βάρος του η διένεξή του με τον Αριαράθη. Η άρνηση της Πριήνης να ικανοποιήσει το αίτημά του όσο ο Οροφέρνης ήταν ακόμη στη ζωή είχε ως αποτέλεσμα να εκστρατεύσει ο Αριαράθης μαζί με τον γαμπρό του Άτταλο Β΄, ο οποίος είχε προσωπική διαμάχη με την πόλη, εναντίον της και να λεηλατήσει την περιοχή της. Οι κάτοικοι της Πριήνης έστειλαν αρχικά πρεσβεία στη Ρόδο και κατόπιν ζήτησαν την προστασία της Ρώμης, η οποία τους αγνόησε. Τελικά τους βρήκε διπλό κακό, καθώς και τα χρήματα κατέβαλαν στον Οροφέρνη και υπέφεραν στα χέρια του Αριαράθη.
Κατοπινές εκστρατείες
Το 155/154 π.Χ. ο Αριαράθης ανταπέδωσε τις καλές υπηρεσίες του Ατταλίδη βασιλιά ενισχύοντάς τον στρατιωτικά κατά τη διάρκεια του πολέμου του με τον βασιλιά της Βιθυνίας, Προυσία Β΄ τον Κυνηγό. Ο ιστορικός Πολύβιος αναφέρει πως επικεφαλής των δυνάμεων της Καππαδοκίας ήταν ο Δημήτριος, γιος του Αριαράθη. Η τοποθέτηση του τελευταίου στο γενεαλογικό δένδρο των Αριαραθιδών παραμένει σπαζοκεφαλιά για τους σύγχρονους μελετητές.
Ο Οροφέρνης από την πλευρά του, επιδεικνύοντας αγνωμοσύνη, συνωμότησε κατά του Δημητρίου Α΄, βρίσκοντας συμπαραστάτες στην Αντιόχεια. Όταν το σχέδιο αποκαλύφθηκε, ο Δημήτριος απαλλάχτηκε από τον Οροφέρνη. Επέλεξε εντούτοις να τον φυλακίσει στη Σελεύκεια και να μην του στερήσει τη ζωή, έτσι ώστε να εξακολουθήσει να αποτελεί κίνδυνο για τον Αριαράθη. Επόμενη κίνησή του ήταν να καταστείλει τους επαναστάτες στην Αντιόχεια. Ωστόσο, το 150 π.Χ. στρατιωτικές δυνάμεις των συνασπισμένων ηγεμόνων Αριαράθη Ε΄, Αττάλου Β΄ και Πτολεμαίου Στ΄ της Αιγύπτου, πέτυχαν την ανατροπή του Δημητρίου φέρνοντας στο πολιτικό προσκήνιο έναν νέο διεκδικητή του θρόνου, ο οποίος έμεινε γνωστός στην ιστορία με το όνομα Αλέξανδρος Α΄ Βάλας. Ο τελευταίος υποστήριζε πως είχε κληρονομικά δικαιώματα στη βασιλεία από την πλευρά του πατέρα του. Με τη βοήθεια των υπόλοιπων κρατών της ανατολής αλλά και με την ανεπίσημη στήριξη της Ρώμης συγκρούστηκε με τον Δημήτριο, ο οποίος βρήκε τον θάνατο στη μάχη.
Θάνατος και διαδοχή
Παρά τη στάση που τήρησε η Ρώμη στο ζήτημα του Οροφέρνη, ο Αριαράθης Ε΄ παρέμεινε υπέρμαχος μιας φιλορωμαϊκής πολιτικής. Όταν ξέσπασε το 132 - 130 π.Χ. η επανάσταση του Αριστόνικου (γνωστού και ως Ευμένη), ο Καππαδόκης ηγεμόνας ανταποκρίθηκε στην έκκληση της Ρώμης προς τους συμμάχους της βασιλείς να την υποστηρίξουν στρατιωτικά. Μάλιστα έχασε τη ζωή του πολεμώντας για τα ρωμαϊκά συμφέροντα. Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του νεκρού βασιλιά η Ρώμη εκχώρησε στους γιους του τη Λυκαονία και την Κιλικία.
Ο βασιλιάς Αριαράθης Ε΄ είχε νυμφευθεί την πριγκίπισσα Νύσα ή Λαοδίκη, η οποία ήταν πιθανότατα Σελευκιδικής ή ποντικής καταγωγής. Το ζευγάρι απέκτησε έξι αρσενικούς απογόνους. Μετά τον θάνατο του βασιλιά επίτροπός τους ορίστηκε η μητέρα τους μέχρι να ενηλικιωθούν. Εκείνη, επειδή δεν επιθυμούσε να παραδώσει την εξουσία, δολοφόνησε τους πέντε με δηλητήριο. Εντούτοις κάποιοι από τους υπηκόους της διέσωσαν ένα αγόρι, κι αφού εκτέλεσαν τη βασίλισσα, τον ανέβασαν στον θρόνο, από όπου κυβέρνησε με το όνομα Αριαράθης Στ΄ Επιφανής Φιλοπάτωρ.
Πολιτιστική δραστηριότητα
Στο πολιτιστικό επίπεδο φανερή είναι η προσπάθεια του Αριαράθη να προβληθεί ως ελληνιστικός ηγεμόνας, γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση και ενίσχυση του κύρους του. Κατά την περίοδο της βασιλείας του εγκαινιάστηκαν οι σχέσεις της χώρας του με την Αθήνα, μέρος όπου ο ίδιος διέμεινε σε νεαρή ηλικία λαμβάνοντας ελληνική παιδεία. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην εποχή του η Καππαδοκία, που μέχρι τότε δεν έκρυβε κάποιο ενδιαφέρον για τους Έλληνες, έγινε κατοικία λογίων. Η αρχαιολογική μαρτυρία αποκαλύπτει πως διατηρούσε στενές σχέσεις με την αθηναϊκή σύνοδο των τεχνιτών του Διονύσου. Ακόμη, έχει βρεθεί ένας παναθηναϊκός αμφορέας που τιμά τη νίκη κάποιου βασιλιά Αριαράθη ως αγωνοθέτη των Παναθηναίων, κάτι που πιθανώς πιστοποιεί το ενδιαφέρον του Καππαδόκη ηγεμόνα για τις αθλητικές εκδηλώσεις που οργανώνονταν στην Αθήνα. Ήταν, τέλος, πιθανότατα εκείνος που μετονόμασε τις Καππαδοκικές πόλεις Τύανα και Μάζακα σε Ευσέβειες, και εισήγαγε τη νομοθεσία του Χαρώνδα στα Μάζακα.
Χρονολόγιο
{| class="wikitable"
|-
! Έτος (π.Χ.) !! Γεγονός
|-
| colspan="4" bgcolor="#000000"|
|-
! 190/185 π.Χ.
| Γέννηση του Αριαράθη Ε΄, γιου του ηγεμόνα της Καππαδοκίας, Αριαράθη Δ΄ και της Αντιοχίδας.
|-
!
| Οι μεγαλύτεροι πρίγκιπες Αριαράθης και Οροφέρνης απομακρύνονται από την Καππαδοκία, ως μη γνήσια τέκνα του βασιλικού ζεύγους.
|-
! 188 π.Χ.
| Υπογράφεται η Συνθήκη της Απάμειας, η οποία αναδιαμορφώνει τα σύνορα των μικρασιατικών κρατών. Μεγάλος κερδισμένος της μοιρασιάς είναι η Πέργαμος.
|-
!
| Η κόρη του Αριαράθη Δ΄, Στρατονίκη, νυμφεύεται τον βασιλιά της Περγάμου, Ευμένη Β΄. Έκτοτε τα δύο κράτη χαράζουν κοινή πολιτική πορεία με φιλορωμαϊκή τάση.
|-
!
| Ο Αριαράθης Ε΄ πραγματοποιεί σπουδές στην πόλη των Αθηνών και ίσως διαμένει για ένα διάστημα στη Ρώμη.
|-
! 168 π.Χ.
| Λαμβάνει χώρα η Μάχη της Πύδνας. Η ήττα του Μακεδόνα βασιλιά Περσέα οδηγεί στην κατάληψη του κράτους του από τους Ρωμαίους.
|-
! 163 π.Χ.
| Ο Αριαράθης Δ΄ πεθαίνει από φυσικά αίτια κληροδοτώντας το βασίλειό του στον γιο του, Αριαράθη Ε΄.
|-
!
| Πρεσβεία της Καππαδοκίας στη Ρώμη ανανεώνει τη συμμαχία της χώρας με τη Ρώμη.
|-
!
| Ο Αριαράθης Ε΄ διεκδικεί τα λείψανα της μητέρας και της αδερφής του που βρήκαν θάνατο υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στην Αντιόχεια.
|-
!
| Η Ρώμη αναμιγνύεται στη διένεξη της Καππαδοκίας με τη γαλατική φυλή των Τρόκμων αποστέλλοντας πρεσβεία στη Μικρά Ασία.
|-
! 162/160 π.Χ.
| Δεύτερη πρεσβεία λαμβάνει επιβεβαίωση από τον Αριαράθη πως θα πράξει ό,τι του ζητηθεί από τη ρωμαϊκή σύγκλητο.
|-
!
| Ο Αριαράθης αρνείται να παντρευτεί την αδερφή του ηγεμόνα των Σελευκιδών, Δημητρίου Α΄, και χήρα του Περσέα, Λαοδίκη.
|-
!
| Ο Αριαράθης γνωστοποιεί την απόφασή του με πρεσβεία στη Ρώμη και ανταμείβεται για την καλή του πίστη.
|-
! 159 π.Χ.
| Ο Οροφέρνης εγκαθίσταται στον θρόνο της Καππαδοκίας με την υποστήριξη του Δημητρίου Α΄.
|-
! 158 π.Χ.
| Ο Αριαράθης ταξιδεύει στη Ρώμη, όπου αποτυγχάνει να βρει στήριξη.
|-
! 157/156 π.Χ.
| Ο βασιλιάς της Περγάμου και γαμπρός του Αριαράθη, Άτταλος Β΄, τον βοηθά να ανακτήσει τον θρόνο του.
|-
!
| Ο Άτταλος και ο Αριαράθης πραγματοποιούν επίθεση κατά της Πριήνης.
|-
! 155/154 π.Χ.
| Ο Αριαράθης αποστέλλει στρατιωτική βοήθεια στον Άτταλο που μάχεται κατά του βασιλιά της Βιθυνίας, Προυσία Β΄.
|-
!
| Ο Οροφέρνης αποπειράται να ανατρέψει τον Δημήτριο Α΄, ωστόσο αποτυγχάνει και φυλακίζεται στη Σελεύκεια.
|-
! 150 π.Χ.
| Οι Άτταλος Β΄, Αριαράθης Ε΄ και Πτολεμαίος Στ΄ της Αιγύπτου (με τη σιωπηλή έγκριση της Ρώμης) ανατρέπουν τον Δημήτριο ο οποίος σκοτώνεται σε μάχη κοντά στην Αντιόχεια.
|-
! 132/130 π.Χ.
| Ο Αριαράθης βοηθά τη Ρώμη να καταστείλει την επανάσταση του Αριστόνικου. Κατά τη διάρκεια της διαμάχης αυτής χάνει τη ζωή του.
|}
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Δυναστεία των Αριαραθιδών
Καππαδοκία
Ελληνιστική περίοδος
Βιβλιογραφία
Edwards, Iorwerth E. S., «The Cambridge ancient history», Cambridge University Press, 2000 ISBN 0-521-23448-4
Erskine, Andrew, «A companion to the Hellenistic world», Wiley-Blackwell, 2003 ISBN 0-631-22537-4
Gruen E.C., «The Hellenistic world and the coming of Rome», University of California Press, 1986 ISBN 0-520-05737-6
Günther L.M., «Kappadokien, die seleukidische Heiratspolitik und die Rolle der Antiochis, Tochter Antiochos’ I», 1995, Asia Minor Studien 16
Hopp J., «Untersuchungen zur Geschichte der letzten Attaliden», München 1977, Vestigia 25
Müller H., «Königin Stratonike, Tochter des Königs Ariarathes», Chiron, 21, 1991, 393-424
Niese B., «Ariarathes (2)», RE 2.1, Stuttgart, 816
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αριαραθης 05
Αριαραθης
Μικρασιατικός Ελληνισμός
|
136961
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BB%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Τάλκης
|
Ο τάλκης (αγγλ. talc, λέξη Περσικής προέλευσης) είναι πυριτικό ορυκτό του μαγνησίου με χημικό τύπο Mg3Si4O10(OH)2. Περιέχει, επίσης, και ίχνη σιδήρου και αργιλίου. Το όνομά του προέρχεται από την αραβική λέξη talq (=αγνός), πιθανότατα λόγω του λευκού του χρώματος. Είναι το μαλακότερο από όλα τα ορυκτά, χαράσσεται εύκολα με το νύχι και αφήνει λευκή γραμμή όταν συρθεί επάνω σε χαρτί. Η αφή του είναι, πολλές φορές, λιπαρή.
Οι (σπάνιοι) κρύσταλλοί του είναι φυλλώδεις και κάμπτονται εύκολα, δεν παρουσιάζουν, ωστόσο, καμία ελαστικότητα. Παραλλαγή του τάλκη είναι ο στεατίτης.
Ανευρίσκεται σε σχιστολίθους (ταλκικοί σχιστόλιθοι) και αποτελεί δευτερογενές ορυκτό μεταμόρφωσης χαμηλών θερμοκρασιών μαγνησιούχων και σιδηρούχων ορυκτών, συστατικών των υπερβασικών πετρωμάτων. Σχετίζεται με ακτινόλιθο, τρεμολίτη, σερπεντίνη, δολομίτη και ασβεστίτη.
Απαντά, επίσης, σε πρασινοσχιστόλιθους επιφανειακής μεταμόρφωσης κατά τη σερπεντινίωσή τους και σε μεταμόρφωση πυριτικών δολομιτών.
Η εμφάνισή του είναι παγκόσμια. Δείγματα υψηλής καθαρότητας με εμφάνιση κρυστάλλων ανευρίσκονται στο Αυστριακό Τιρόλο, στην Άνω Αδίγη (Alto Adige) της Ιταλίας, στη Γαλλία, στη Βαυαρία, στη Νορβηγία, στη Σιβηρία και σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ.
Η βασική του χρήση είναι η κατασκευή φαρμακευτικών και καλλυντικών σκευασμάτων, όπου χρησιμοποιείται ως έκδοχο. Επειδή είναι απρόσβλητος από οξέα και υψηλές θερμοκρασίες, δεν αναφλέγεται, έχει μικρή θερμική και ηλεκτρική αγωγιμότητα, χρησιμοποιείται, επίσης, στη βιομηχανία χάρτου, κεραμικών, ελαστικών και μονωτικών. Χρησιμεύει, επίσης, στην κατασκευή χρωμάτων.
Πηγές
Τμήμα Γεωλογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Mindat.org
Galleries.com
Handbook of Mineralogy
Βιβλιογραφία
James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks READ BOOKS, 2008 ISBN 1-4437-4224-4
Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 0-395-91096-X
Ορυκτά του μαγνησίου
Ορυκτά του πυριτίου
Σύμβολα του Βερμόντ
|
233964
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE%CF%82
|
Διαχείριση παραγωγής
|
Με τον όρο διαχείριση παραγωγής χαρακτηρίζεται στην Οικονομική Επιστήμη το σύνολο σχεδιασμών και ελέγχων των διαδικασιών κυρίως της βιομηχανικής παραγωγής ώστε να διασφαλίζεται το επιθυμητό επίπεδο αυτής.
Η διαχείριση παραγωγής εφαρμόζει ειδικές τεχνικές που απαντώνται κυρίως σε μεταποιητικές βιομηχανίες και εταιρείες παροχής υπηρεσιών. Αντικείμενα αυτών των τεχνικών, επί των οποίων και εφαρμόζονται, είναι το ανθρώπινο δυναμικό, τα μηχανήματα, τα υλικά, οι παραγωγικές μέθοδοι και η διάθεση κεφαλαίου.
Στόχος της διαχείρισης παραγωγής είναι η ευελιξία της, στους τομείς αυτούς, σε συνδυασμό μ΄ ένα εργατικό δυναμικό που να προσαρμόζεται άμεσα σε νέο εξοπλισμό και χρονοδιαγράμματα. Ειδικότερα η διαχείριση του παραγωγικού κεφαλαίου περιλαμβάνει επιμέρους τομείς, όπως π.χ. η καταγραφή αποθεμάτων, η δυναμικότητα της παραγωγικής μονάδας, η εξυπηρέτηση πελατών κ.ά. που αποτελούν σπουδαίους τομείς ως προς την ανταγωνιστικότητα.
Πηγές
"Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.48ος,σελ.143.
|
349919
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%202011-2012
|
Ιταλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 2011-2012
|
Το Ιταλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 2011-2012 ήταν το 80ό πρωτάθλημα της Σέριε Α από τότε που καθιερώθηκε. Ξεκίνησε στις 9 Σεπτεμβρίου 2011 και ολοκληρώθηκε στις 13 Μαΐου 2012 . Το πρωτάθλημα ήταν να ξεκινήσει στις 27 Αυγούστου, αλλά καθυστέρησε η εκκίνησή του λόγω απεργίας των ποδοσφαιριστών .
Το πρωτάθλημα το κατέκτησε η Γιουβέντους, το οποίο ήταν το 28ο επίσημο σκουντέτο της. Τελείωσε το πρωτάθλημα αήττητη. Υποβιβάστηκαν από την κατηγορία οι Λέτσε, Τσεζένα και Νοβάρα Κάλτσιο.
Ομάδες
Βαθμολογία
1 Η Σιένα τιμωρήθηκε με αφαίρεση 6 βαθμών
Παραπομπές
Σέριε Α
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2011-2012
|
228753
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Άρκτος
|
Η λέξη Άρκτος μπορεί να αναφέρεται :
Στην Αρκούδα θηλαστικό της οικογένειας των Αρκτιδών (Ursidae).
Στο Άρκτος (γένος) (Ursus) γένος της οικογένειας των Αρκτιδών (Ursidae).
Στους αστερισμούς Μικρά Άρκτος και Μεγάλη Άρκτος
Στο βραβείο Αργυρή Άρκτος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου.
|
774106
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B9%20%CE%91%CE%BB%20%CE%9D%CF%8C%CE%BD%CE%BF
|
Άλι Αλ Νόνο
|
Ο Άλι Αλ Νόνο (αραβικά: علي النونو, γεννήθηκε 7 Ιουνίου 1980) είναι πρώην ποδοσφαιριστής από την Υεμένη που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής ομάδας της Υεμένης με 29 γκολ.
Δείτε επίσης
Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα
Παραπομπές
Υεμένιοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Υεμένης
Ποδοσφαιριστές Αλ-Μασρί ΣΚ
|
323041
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BC%20%CF%86%CE%BF%CE%BD%20%CE%88%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87
|
Βόλφραμ φον Έσενμπαχ
|
Ο Βόλφραμ φον Έσενμπαχ (Wolfram von Eschenbach, c. 1170 – c. 1220) ήταν Γερμανός ιππότης και ποιητής, ένας από τους μεγαλύτερους επικούς ποιητές της εποχής του. Ήταν επίσης λυρικός ποιητής (Minnesänger). Το σπουδαιότερο έργο του είναι ο Parzival, που αναφέρεται στην αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου από τον ομώνυμο ιππότη. Στο έργο του Βόλφραμ βασίστηκε η όπερα Πάρσιφαλ του Βάγκνερ.
Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή του Έσενμπαχ, καθώς δεν υπάρχουν πουθενά ιστορικές αναφορές γι' αυτόν. Το έργο του είναι η μοναδική πηγή απ' όπου μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι ήταν Βαυαρός, καθώς στον Parzival αναφέρει τη φράση wir Beier (= εμείς οι Βαυαροί) και η διάλεκτος στην οποία έχει συγγράψει είναι αυτή της Ανατολικής Φρανκονίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γερμανοί ποιητές
Μεσαιωνικοί ποιητές
|
604165
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BA%20%282018%29
|
Γενικές εκλογές του Κεμπέκ (2018)
|
Οι 42ες γενικές εκλογές του Κεμπέκ πραγματοποιήθηκαν την 1η Οκτωβρίου 2018, για την ανάδειξη των μελών της Εθνοσυνέλευσης του Κεμπέκ. Ο Συνασπισμός Avenir Québec (CAQ) με επικεφαλής τον Φρανσουά Λεγκό κέρδισε τις 74 από τις συνολικά 125 έδρες, δίνοντας την πλειοψηφία των εδρών στο κόμμα και αποκαθηλώνοντας από την κυβέρνηση το Κόμμα των Φιλελευθέρων, που έγινε το κόμμα της αντιπολίτευσης με 31 έδρες. Στις εκλογές αυτές σημειώθηκε η πρώτη εκλογική νίκη για τον CAQ, και ήταν οι πρώτες από το 1966 που δεν κερδήθηκαν από τους Φιλελεύθερους ή το Παρτί Κεμπεκουά αλλά από άλλο κόμμα.
Αποτελέσματα
Το CAQ κέρδισε 74 έδρες, οι Φιλελεύθεροι κέρδισαν 31 βουλευτές το, Κεμπέκ Solidaire κέρδισε 10 έδρες, όσες και το Παρτί Κεμπεκουά. Οι εκλογές θεωρούνται ως η χειρότερη ήττα για τους Φιλελεύθερους από τις εκλογές του 1976.
Μετά τις εκλογές, τόσο ο Ζαν-Φρανσουά Λιζέ όσο και ο Φιλίπ Κουιγιάρ παραιτήθηκαν. Στις 18 Οκτωβρίου 2018 πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Φρανσουά Λεγκό.
Αποτελέσματα εκλογών 1ης Οκτωβρίου 2018
|-
! Πολιτικό κόμμα
! rowspan=2 | Αρχηγός του κόμματος
! colspan=5 | Επαρχιακοί βουλευτές
! colspan=4 | Ψήφοι
|-
! Υποψήφιοι
!2014
!Διάλυση κοινοβουλίου
!2018
!±
!#
!±
!%
! ± (ποσοστό)
|-
|CAQ
| style="text-align:left;" | Φρανσουά Λεγκό
| 125
| 22
| 21
| 74
| 53
| 1.509.455
| 533.848
| 37,42
| 14,37
|-
|Φιλελεύθεροι
| style="text-align:left;" | Φιλίπ Κουιγιάρ
| 125
| 70
| 68
| 31
| 37
| 1.001.037
| 756.034
| 24,82
| 16,70
|-
|Παρτί Κεμπεκουά
| style="text-align:left;" | Ζαν-Φρανσουά Λιζέ
| 125
| 30
| 28
| 10
| 18
| 687.995
| 386.125
| 17,06
| 8,32
|-
|Québec solidaire
| style="text-align:left;" | Μανόν Μασέ, Γκαμπριέλ Ναντό-Ντιμπουά
| 125
| 3
| 3
| 10
| 7
| 649.503
| 326.379
| 16,10
| 8,47
|-
| colspan="2" style="text-align:left;" | Ανεξάρτητοι
| 21
| –
| 5
| –
| 5
| 6.462
| 8.899
| 0,16
| 0,20
|-
|Πράσινοι
| style="text-align:left;" | Άλεξ Τάιρελ
| 97
| –
| –
| –
| –
| 67.870
| 44.707
| 1,68
| 1,13
|-
|Συντηρητικοί
| style="text-align:left;" | Αντριάν Πουλιό
| 101
| –
| –
| –
| –
| 59.055
| 42.626
| 1,46
| 1,07
|-
|NDP
| style="text-align:left;" | Ραφαέλ Φορτίν
| 59
| –
| –
| –
| –
| 22.863
| Νέο
| 0,57
| Νέο
|-
| style="text-align:left;" |Citoyens au pouvoir du Québec
| style="text-align:left;" | Στεφάν Μπλε (μεταβατικός)
| 56
| –
| –
| –
| –
| 13.768
| 12.477
| 0,34
| 0,31
|-
|Bloc Pot
| style="text-align:left;" | Ζαν Πατρίκ Μπερτιόμ
| 29
| –
| –
| –
| –
| 4.657
| 1.967
| 0,12
| 0,06
|-
|Parti nul
| style="text-align:left;" | Ρενό Μπλε
| 16
| –
| –
| –
| –
| 3.659
| 3.880
| 0,09
| 0,03
|-
|Μαρξιστικό-Λενινιστικό
| style="text-align:left;" |Πιέρ Σενιέ
| 25
| –
| –
| –
| –
| 1.708
| 308
| 0,04
| 0,01
|-
|Parti libre
| style="text-align:left;" | Μισέλ Λεκλέρ
| 8
| –
| –
| –
| –
| 1.678
| Νέο
| 0,04
| Νέο
|-
|EA
| style="text-align:left;" | Στεφάν Πουλέρ
| 12
| –
| –
| –
| –
| 1.138
| 738
| 0,03
| 0,02
|-
|Parti 51
| style="text-align:left;" | Χανς Μερσιέ
| 5
| –
| –
| –
| –
| 1.117
| Νέο
| 0,03
| Νέο
|-
| style="text-align:left;" |Changement intégrité pour notre Québec
| style="text-align:left;" | Ερίκ Εμόν
| 7
| –
| –
| –
| –
| 693
| Νέο
| 0,02
| Νέο
|-
|Alliance provinciale
| style="text-align:left;" | Σεμπαστιάν Ροΐ
| 2
| –
| –
| –
| –
| 521
| Νέο
| 0,01
| Νέο
|-
|Voie du peuple
| style="text-align:left;" | Μαρκ Αλαρί
| 1
| –
| –
| –
| –
| 190
| Νέο
| –
| Νέο
|-
|Parti culinaire du Québec
| style="text-align:left;" | Ζαν Λουί Τεμιστόκλ
| 1
| –
| –
| –
| –
| 169
| Νέο
| –
| Νέο
|-
|Option nationale
| colspan="6" style="text-align:left;" | Μη διαθέσιμο
| colspan="3" |Συγχωνεύτηκε με το QS
| 0,73
|-
|Parti équitable
| style="text-align:left;" | Πατρίσια Ντομίνγκος
| –
| –
| –
| –
| –
| colspan="3" |Δεν έκανε εκστρατεία
| 0,04
|-
|Mon pays le Québec
| colspan="6" style="text-align:left;" | Μη διαθέσιμο
| colspan="3" |Διαλύθηκε το κόμμα
| 0.01
|-
|Unité Nationale
| colspan="6" style="text-align:left;" | Μη διαθέσιμο
| colspan="3" |Διαλύθηκε το κόμμα
| 0.01
|-
|Κεμπέκ-Δημοκρατική Επανάσταση
| colspan="6" style="text-align:left;" | Μη διαθέσιμο
| colspan="3" |Διαλύθηκε το κόμμα
| –
|-
|PI
| colspan="6" style="text-align:left;" | Μη διαθέσιμο
| colspan="3" |Διαλύθηκε το κόμμα
| –
|-
|QCU
| colspan="6" style="text-align:left;" | Μη διαθέσιμο
| colspan="3" |Διαλύθηκε το κόμμα
| –
|- style="background-color:#e9e9e9;"
| colspan="3" style="text-align:left;" | Σύνολο
| 940
| 125
| 125
| 125
|
| 4.033.538
| 198.724
| colspan="2"|
|-
| colspan="8" style="text-align:left;" | Ψηφοδέλτια που απορρίφθηκαν
| 66.085
| 3.292
| colspan="2"|
|-
| colspan="8" style="text-align:left;" | Προσέλευση ψηφοφόρων
| 4.099.623
| 195.432
| 66,45%
| 4,99
|-
| colspan="8" style="text-align:left;" | Εγγεγραμμένοι
| 6.169.772
| 157.282
| colspan="2"|
|}
Παραπομπές
Κεμπεκ 2018
Κεμπέκ
Κεμπεκ
|
787525
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%8A
|
Κάστρο του Τράκαϊ
|
Το Κάστρο του νησιού Τράκαϊ (; ) είναι νησιωτικό κάστρο, που βρίσκεται στο Τράκαϊ της Λιθουανίας, σε ένα νησί στη λίμνη Γκάλβε. Η κατασκευή του πέτρινου κάστρου ξεκίνησε τον 14ο αιώνα από τον Κεστούτις και γύρω στο 1409 ολοκληρώθηκαν τα μεγάλα έργα από τον γιο του Βυτάουτας τον Μέγα, ο οποίος πέθανε σε αυτό το κάστρο το 1430. Το Τράκαϊ ήταν ένα από τα κύρια κέντρα του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και το κάστρο είχε μεγάλη στρατηγική σημασία. Το κάστρο ξαναχτίστηκε στις δεκαετίες 1950-1960 με πρωτοβουλία της Λιθουανίας, αν και είχε δεχθεί αντίσταση από τις σοβιετικές αρχές. Το Ιστορικό Μουσείο Τράκαϊ ιδρύθηκε μετά την ανοικοδόμηση.
Κατασκευή
Πρώτη φάση
Το Κάστρο του νησιού Τράκαϊ χτίστηκε σε πολλές φάσεις. Κατά την πρώτη φάση, στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, το κάστρο κατασκευάστηκε στο μεγαλύτερο από τα τρία νησιά της λίμνης με εντολή του Μεγάλου Δούκα Κεστούτις. Η κατασκευή του Κάστρου του νησιού Τράκαϊ σχετίζεται με την επέκταση και την ενίσχυση του Κάστρου της Χερσονήσου Τράκαϊ. Ο Κεστούτις μετέφερε την κύρια κατοικία του και το θησαυροφυλάκιό του στο Κάστρο του νησιού.Το κάστρο υπέστη μεγάλες καταστροφές κατά τη διάρκεια επίθεσης από τους Τεύτονες ιππότες το 1377. Μετά τη δολοφονία του Κεστούτις, ξεκίνησε μια μάχη εξουσίας μεταξύ Βλαδισλάου Β' Γιαγκέλο και Βυτάουτας του Μεγάλου για τον τίτλο του Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας. Το κάστρο πολιορκήθηκε και από τις δύο πλευρές. Λίγο μετά τη συμφιλίωση μεταξύ Βλαδισλάου Β' Γιαγκέλο και Βυτάουτας, η δεύτερη φάση της κατασκευής ξεκίνησε και συνεχίστηκε μέχρι το 1409. Αυτή η φάση θεωρείται ως η σημαντικότερη εξέλιξη στην ιστορία του κάστρου. Προφανώς, κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας με το Τευτονικό Τάγμα, οι κατασκευαστικές εργασίες επιτηρήθηκαν από τον λιθοξόο του Τάγματος Ραντίκε, τέσσερα χρόνια πριν από τη μάχη του Γκρούνβαλντ.
Δεύτερη φάση
Κατά τη δεύτερη φάση, προστέθηκαν δύο πτέρυγες και στη νότια πλευρά χτίστηκε ένα εξαώροφο κτίσμα (35 μέτρα). Το φυλάκιο είχε κινητές πύλες, που χώριζαν το παλάτι από το κάστρο. Η διατήρηση χρησιμοποιήθηκε για πολλές λειτουργίες. Εκτός από το ότι χρησίμευε ως άλλη αμυντική κατασκευή, διέθετε παρεκκλήσι και χώρους διαβίωσης. Συνδέθηκε με το πολυώροφο παλάτι των Δουκών, το οποίο είχε μια εσωτερική αυλή. Η εσωτερική αυλή είχε ξύλινες στοές, που βρίσκονταν γύρω από τον εσωτερικό τοίχο. Αυτές οι στοές χρησιμοποιήθηκαν για πρόσβαση σε διάφορες υποστηρικτικές εγκαταστάσεις χωρίς να μπουν μέσα στο ίδιο το παλάτι.
Ολόκληρη η νότια πτέρυγα του νότιου παλατιού χρησιμοποιήθηκε για την Αίθουσα των Δουκών. Αυτή η αίθουσα ήταν περίπου 10 επί 21 μέτρα σε μέγεθος, και μόνο το Άνω Παλάτι στο συγκρότημα του Κάστρου του Βίλνιους θα μπορούσε να ξεπεράσει τις αναλογίες του.
Το κύριο υλικό κατασκευής ήταν τα λεγόμενα κόκκινα γοτθικά τούβλα. Πέτρινοι λίθοι χρησιμοποιήθηκαν μόνο στα θεμέλια και τα ανώτερα μέρη κτηρίων, πύργων και τοίχων. Το κάστρο ήταν διακοσμημένο με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων των υαλοπινάκων της οροφής, των καμένων τούβλων και των βιτρό παραθύρων. Το γενικό του στυλ μετά τη δεύτερη οικοδομική φάση θα μπορούσε να περιγραφεί ως γοτθικό με ορισμένα ρομανικά χαρακτηριστικά.
Τρίτη φάση
Η επέκταση του κάστρου στις αρχές του 15ου αιώνα σηματοδότησε την τρίτη φάση της ανάπτυξης του Τράκαϊ. Τα τείχη του κάστρου ενισχύθηκαν σε πάχος 2,5 μέτρων και ανυψώθηκε με πρόσθετες στοές. Τρεις μεγάλοι αμυντικοί πύργοι κατασκευάστηκαν στις γωνίες. Ο νοτιοδυτικός πύργος χρησιμοποιήθηκε και ως φυλακή. Η ψηλότερος όροφος των πύργων σχεδιάστηκε για στρατιώτες και φιλοξενούσε μεγάλο αριθμό κανονιών. Κατασκευάστηκε επίσης μια κύρια πύλη η οποία, μαζί με το φυλάκιο του Δουκικού Παλατιού, είχε μετακινούμενες πύλες. Η πύλη ενισχύθηκε με πρόσθετα τμήματα για στοές πυροδότησης. Κοντά στους εσωτερικούς τοίχους κατασκευάστηκαν πολλά κτήρια, συμπεριλαμβανομένων στάβλων, κουζινών και άλλων κατασκευών στήριξης. Όταν το κάστρο υποβαλλόταν σε αυτήν την επέκταση τον 15ο αιώνα, η στάθμη του νερού της λίμνης Γκάλβε ήταν αρκετά μέτρα υψηλότερη από ό,τι είναι σήμερα. Οι κατασκευαστές του κάστρου το εκμεταλλεύτηκαν αυτό διαχωρίζοντας το παλάτι των Δουκών και το κάστρο με μια τάφρο, αρκετά φαρδιά ώστε να μπορούν να διασχίσουν μικρά σκάφη. Συνδέονταν με πύλες, που μπορούσαν να ανυψωθούν σε περίπτωση εχθρικής επίθεσης.
Πέφτοντας σε ερήμωση
Το Κάστρο του νησιού Τράκαϊ έχασε τη στρατιωτική του σημασία αμέσως μετά τη Μάχη του Γκρούνβαλντ, όταν ο κύριος εχθρός του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας ηττήθηκε από τον πολωνο-λιθουανικό στρατό. Το κάστρο μετατράπηκε σε κατοικία και πρόσφατα διακοσμήθηκε από μέσα. Στους τοίχους του δημιουργήθηκαν νέες τοιχογραφίες, οι οποίες έχουν εν μέρει διατηρηθεί. Ξένοι απεσταλμένοι έγιναν δεκτοί στο Δουκικό Παλάτι. Είναι γνωστό ότι ο Βλαδίσλαος Β' Γιαγκέλο επισκέφτηκε το κάστρο δεκατρείς φορές μεταξύ 1413 και 1430. Το 1414, ο Φλαμανδός περιηγητής Γκιγιμπέρ ντε Λανόι περιέγραψε το κάστρο με αυτά τα λόγια:«Το παλιό κάστρο βρίσκεται στη μια πλευρά της λίμνης, σε ανοιχτό έδαφος, το άλλο βρίσκεται στη μέση μιας δεύτερης λίμνης και βρίσκεται σε απόσταση βολής από την παλιά. Είναι εντελώς καινούργιο, χτισμένο από τούβλα σε γαλλικό σχέδιο.»
Ο Μέγας Δούκας Βυτάουτας ο Μέγας πέθανε στο κάστρο χωρίς να στεφθεί βασιλιάς της Λιθουανίας το 1430. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Σιγισμούνδου Β' Αυγούστου της Πολωνίας, το κάστρο διακοσμήθηκε εκ νέου σε αναγεννησιακό στυλ και χρησίμευσε ως βασιλική θερινή κατοικία για σύντομο χρονικό διάστημα. Η λιθουανική Μέτρικα διατηρήθηκε στο κάστρο μέχρι το 1511. Αργότερα, το κάστρο χρησίμευσε ως φυλακή για ευγενείς. Κατά τη διάρκεια των πολέμων με τη Μοσχοβία τον 17ο αιώνα, το κάστρο υπέστη ζημιές και δεν ανακατασκευάστηκε ξανά. Σταδιακά ερήμωσε.
Ανοικοδόμηση
Κατά τον 19ο αιώνα εκπονήθηκαν σχέδια ανοικοδόμησης του κάστρου. Οι αρχικές του τοιχογραφίες συντηρήθηκαν και αντιγράφηκαν από τον Βιντσέντε Σμοκόφσκι. Η Αυτοκρατορική Αρχαιολογική Επιτροπή ξεκίνησε την καταγραφή του εναπομείναντος κάστρου το 1888. Το 1905, οι αυτοκρατορικές ρωσικές αρχές αποφάσισαν να αποκαταστήσουν εν μέρει τα ερείπια του κάστρου. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί έφεραν τους ειδικούς τους, οι οποίοι έκαναν αρκετές προσπάθειες να αναστηλώσουν το κάστρο. Μεταξύ 1935 και 1941, τμήματα των τειχών του Δουκικού Παλατιού ενισχύθηκαν και ο νοτιοανατολικός πύργος του κάστρου ξαναχτίστηκε, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων των τειχών του. Λιθουανοί και Πολωνοί συντηρητές εργάστηκαν για το έργο, αλλά η δουλειά σταμάτησε, όταν οι πολεμικές επιχειρήσεις εντάθηκαν. Ένα μεγάλο έργο ανοικοδόμησης ξεκίνησε το 1946. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1951–1952. Το μεγαλύτερο μέρος της ανοικοδόμησης ολοκληρώθηκε το 1961. Οι εργασίες αναστήλωσης του κάστρου ολοκληρώθηκαν το 1987. Από το 1962 το κάστρο λειτουργεί ως μουσείο. Το κάστρο ανακατασκευάστηκε σε στυλ του 15ου αιώνα.
Το κάστρο του νησιού Τράκαϊ αποτελεί πλέον σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο.
Εικόνες
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Patkauskas S. Archeologiniai tyrimai Trakuose. Vilnius, 1982.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Ένωση Κάστρων και Μουσείων γύρω από τη Βαλτική Θάλασσα
Κάστρο Τράκαϊ (βίντεο)
Κάστρα στη Λιθουανία
Αξιοθέατα στη Λιθουανία
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
567722
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%AC%CE%BB
|
Κλαούντια Πασκοάλ
|
Η Κλαούντια Πασκοάλ (12 Οκτωβρίου 1994-) είναι Πορτογαλίδα τραγουδίστρια, η οποία εκπροσώπησε τη χώρα της στη Eurovision 2018 στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας.
Καριέρα
Το 2010, η Pascoal συμμετείχε στο τάλεντ σόου Ídolos, και το 2013 συμμετείχε στην πρώτη σεζόν του ταλεντ show Factor Χ. Το 2014, η Pascoal έλαβε μέρος σε ακρόαση για να παρουσιάσει το talk show Curto Circuito στη SIC Radical και κατέληξε στην τρίτη θέση. Το 2015 συμμετείχε για δεύτερη φορά στο Idolos.
Το 2017, ήταν φιναλίστ της πέμπτης σεζόν του τάλεντ σόου The Voice Portugal.
Το 2018, η Pascoal κέρδισε το Festival da Canção, τον εθνικό τρόπο επιλογής για την Πορτογαλική συμμετοχή τη Eurovision, με το τραγούδι "O jardim", γραμμένο από την Isaura, το οποίο ήρθε 26ο και τελευταίο με 39 βαθμούς.
Παραπομπές
Πορτογάλοι τραγουδιστές
Συμμετέχοντες στη Eurovision
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2018
|
625679
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A3%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
Ακαδημία Αλβανολογικών Σπουδών
|
Η Ακαδημία Αλβανολογικών Σπουδών () είναι το κύριο ερευνητικό ίδρυμα της αλβανολογίας, μίας ανθρωπιστικής επιστήμης που αξιοποιεί τις επιστημονικές μεθόδους της αρχαιολογίας, της λογοτεχνίας, της γλωσσολογίας, της ιστορίας και της εθνογραφίας στην μελέτη σχετικά με τους Αλβανούς, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την τέχνη, τις ενδυμασίες και την ιστορία τους. Ιδρύθηκε με απόφαση του Αλβανικού Υπουργικού Συμβουλίου το 2007 ως Κέντρο Αλβανολογικών Σπουδών, την 10η Μαρτίου 2008 αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε Ακαδημία. Η έδρα της βρίσκεται στα Τίρανα Αλβανίας.
Ιστορία
Η Ακαδημία Αλβανολογικών Σπουδών ξεκίνησε στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης και του εκσυγχρονισμού του αλβανικού ακαδημαϊκού και πανεπιστημιακού συστήματος. Η απόφαση ελήφθη από την αλβανική Κυβέρνηση τον Αύγουστο του 2007. Προέκυψε από την ένωση 4 υφιστάμενων ιδρυμάτων: του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας, του Ινστιτούτου Γλωσσολογίας και Λογοτεχνίας, του Ινστιτούτου Ιστορίας και του Ινστιτούτου Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας και Σπουδών Τέχνης. Διέθετε 2 ερευνητικές μονάδες: Σπουδές Τέχνης και Αλβανική Εγκυκλοπαίδεια, που αποσπάστηκαν από την Αλβανική Ακαδημία Επιστημών.
Το Κέντρο αναδιοργανώθηκε την 10η Μαρτίου 2008 ως ένα επιστημονικό ερευνητικό ίδρυμα και έλαβε το καθεστώς του διαπανεπιστημιακού φορέα. Κληρονόμησε το επιτελείο των ειδικών και ένα πλούσιο αρχείο υψηλής σημασίας. Στην πορεία των ερευνών στα πεδία της ιστορίας, της αρχαιολογίας, της πολιτιστικής ανθρωπολογίας, των σπουδών τέχνης , της γλωσσολογίας και της λογοτεχνίας, ένα μέρος των εργασιών επικεντρώνεται στην έρευνα, την αξιολόγηση, τη διατήρηση και την προώθηση της υλικής και της άυλης κληρονομιάς του αλβανικού πολιτισμού, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος. Γενικά, πρόκειται για ένα πυρηνικό αλβανολογικό ίδρυμα. Προσφέρει μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών για την απόκτηση Μάστερ και Διδακτορικού σε όλα τα πεδία που καλύπτει.
Ινστιτούτα
Ινστιτούτο Αρχαιολογίας
Οι επιστημονικές αρχαιολογικές εργασίες στην Αλβανία ξεκίνησαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν όλα τα πολιτιστικά και ιστορικά πολύτιμα αντικείμενα τέθηκαν υπό την προστασία του κράτους. Το 1948 στα Τίρανα ιδρύθηκε το πρώτο θεσμικό όργανο του πεδίου, το Αρχαιολογικό -Εθνογραφικό Μουσείο (). Το 1955 ιδρύθηκε το Ινστιτούτο Ιστορίας και Γλωσσολογίας με Τμήμα Αρχαιολογίας, για τον συντονισμό των αρχαιολογικών ερευνών και σπουδών σε εθνικό επίπεδο. Το 1976 το Τμήμα μετατράπηκε σε Κέντρο Αρχαιολογικών Ερευνών (), υπάχθηκε στην Ακαδημία Επιστημών, και διακρίθηκε σε 3 επιστημονικούς τομείς: προϊστορία, περίοδος της Ιλλυρίας, και μεσαίωνας. Δημιουργήθηκαν 8 επιστημονικές ομάδες σε διάφορες πόλεις της χώρας. Το 1992 το Κέντρο μπήκε σε καθεστώς «ινστιτούτου» και έγινε το Ινστιτούτο Αρχαιολογίας.
Στις κύριες δραστηριότητες του περιλαμβάνονται ανασκαφές και αρχαιολογικές μελέτες σε όλη την αλβανική επικράτεια και η επιστημονική και μεθοδική διαχείριση των αρχαιολογικών μουσείων που υπάγονται στη δικαιοδοσία του, στα Τίρανα, το Δυρράχιο, την Απολλωνία, το Βουθρωτό και την Κορυτσά. Το ινστιτούτο διακρίνεται στα εξής τμήματα: το Τμήμα Προϊστορίας, το Τμήμα Αρχαιοτήτων και το Τμήμα της Ύστερης Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα.
Διευθυντές:
Σελίμ Ισλάμι 1955-1966
Μουζάφερ Κορκούτι
Αλεξάντρα Μάνο 1976-1982
Μουζάφερ Κορκούτι 1982-1990
Νεριτάν Τσέκα 1990-1993
Ναμίκ Μποντινάκου 1993-1997
Μουζάφερ Κορκούτι 1997-
Δημοσιεύσεις:
Το περιοδικό Ιλλυρία (Iliria), OCLC 2661500.
Ξεχωριστή ενότητα σε άλλες περιοδικές εκδόσεις:
Studime Historike (Σπουδές Ιστορίας), περιοδικό του Ινστιτούτου Ιστορίας.
Studia Albanica (Σπουδές Αλβανολογίας), περιοδικό της Αλβανικής Ακαδημίας Επιστημών, ISSN 0585-5047.
Monumentet (Τα Μνημεία) του Αλβανικού Ινστιτούτου Μνημείων, OCLC 3460148.
Άλλες ειδικές εκδόσεις από συνέδρια, σεμινάρια, συνέδρια, κ. λπ.
Ινστιτούτο Γλωσσολογίας και Λογοτεχνίας
Προέρχεται από το Ινστιτούτο Αλβανικών Σπουδών του Απριλίου του 1940. Το 1946 το Ινστιτούτο Επιστημονικής Έρευνας () πήρε τον έλεγχο και το 1948 μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Επιστημών (). Καθώς οι δραστηριότητές του επεκτάθηκαν, το 1955 αποσπάστηκε το Ινστιτούτο Ιστορίας και Γλωσσολογίας. Το 1972 τα τμήματα ιστορίας και τα τμήματα γλωσσολογίας-λογοτεχνίας χωρίστηκαν, και έκαστο οργανώθηκε ως αυτόνομο ινστιτούτο που υπάγεται στην Ακαδημία Επιστημών.
Οι επιστημονικές-ερευνητικές εργασίας επικεντρώνονται στην αλβανική γλώσσα και λογοτεχνία. Στον τομέα της γλωσσολογίας το ινστιτούτο εστιάζει στην μελέτη των αλβανικών διαλέκτων, στην τρέχουσα κατάσταση και την ιστορική εξέλιξή τους, στη σύνταξη βιβλίων γραμματικής, στην ανάπτυξη λεξικών τεχνικής ορολογίας, στη μελέτη για την τυπική αλβανική γλώσσα, τους κανόνες της και τις πολιτισμικές πτυχές της. Στον τομέα της λογοτεχνίας εστιάζει στην μελέτη της ιστορικής εξέλιξης της αλβανικής λογοτεχνίας, στις βιβλιογραφίες για τη ζωή και το έργο των σημαντικών προσώπων της δημόσιας ζωής, στο απάνθισμα του γενικευμένου λογοτεχνικού-ιστορικού έργου και στις επιστημονικές-κριτικές δημοσιεύσεις για τα κλασικά της αλβανικής λογοτεχνικής παράδοσης.
Στο αρχείο διασώζονται τα χειρόγραφα παλαιών αλβανικών κειμένων, υλικά για ντοκιμαντέρ, και μονογραφίες για γλωσσολογικά και λογοτεχνικά-ιστορικά έργα, ανεξάρτητα από το αν έχουν δημοσιευθεί ή όχι. Η βιβλιοθήκη διαθέτει πάνω από 50.000 τόμους βιβλίων και έναν τεράστιο αριθμό από περιοδικά τεύχη. Το αρχείο περιέχει ~3 εκατομμύρια λεξιλογικούς φακέλους.
Διευθυντές:
Ανδροκλής Κωσταλλάρης 1972-1990
Γιόργκο Μπούλο 1990-1993
Μπαχρι Μπέτσι 1993-1997
Γιόργκο Μπούλο 1997-
Περιοδικές εκδόσεις:
Studime Filologjike (Φιλολογικές Σπουδές), τριμηνιαίο, ISSN 0563-5780
Gjuha Jonë (Η Γλώσσα Μας), τριμηνιαίο, ISSN 1728-4813
Ινστιτούτο Ιστορίας
Το Ινστιτούτο υφίσταται ως επιστημονικό-ερευνητικό ίδρυμα από το 1972. Οι πρώτες προσπάθειες για την ίδρυση ενός τέτοιου ιδρύματος είχαν ξεκινήσει από τον Απρίλιο του 1940. Το 1946, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδρύθηκε το Ινστιτούτο των Αλβανικών Σπουδών (), που περιλάμβανε τα τμήματα ιστορίας και κοινωνιολογίας. Στην πορεία του προστέθηκαν και άλλα τμήματα: αρχαιολογίας, αρχαίας ιστορίας, μεσαιωνικής ιστορίας, πρόσφατης ιστορίας, μεσαιωνικής τέχνης, εθνογραφίας, και άλλα γλωσσικά-λογοτεχνικά τμήματα που υπάχθηκαν όλα στο Ινστιτούτο Ιστορίας και Γλωσσολογίας () το 1955. Το 1957, που ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο των Τιράνων, το ινστιτούτο τέθηκε υπό την προστασία του. Το 1972 που ιδρύθηκε η Ακαδημία Επιστημών, τα σχετικά με την ιστορία τμήματα χωρίστηκαν και σχημάτισαν το Ινστιτούτο Ιστορίας. Το '70, τα τμήματα εθνογραφίας και αρχαιολογίας αποσπάστηκαν και έγιναν ανεξάρτητα παράλληλα ινστιτούτα.
Η κύρια αποστολή του Ινστιτούτου είναι:
Η μελέτη της ιστορίας του Αλβανικού λαού εντός και εκτός της Αλβανικής επικράτειας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Η παραγωγή και δημοσίευση συλλογών ντοκιμαντέρ, άρθρων και μονογραφιών.
Η διοργάνωση επιστημονικών δραστηριοτήτων, όπως συμπόσια, στρογγυλές τράπεζες, ημερίδες, εργαστήρια και συνέδρια για την παρουσίαση της ιστορίας των πολιτικών, κοινωνικοοικονομικών, πολιτιστικών και διπλωματικών δρώμενων της Αλβανίας στη Βαλκανική, Ευρωπαϊκή και την ευρύτερη προοπτική.
Η διοργάνωση διαλέξεων στα Αλβανικά πανεπιστήμια, η κριτική θεώρηση των διατριβών για απόκτηση μεταπτυχιακού διπλώματος ή διδακτορικού.
Οι δραστηριότητες του ινστιτούτου είναι οργανωμένες σε τμήματα, βάσει εποχών:
Η ιστορία του αλβανικού λαού κατά τη μεσαιωνική περίοδο.
Οι Αλβανοί υπό την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (16ος-18ος αι.).
Η Αλβανική εθνική αφύπνιση.
Το ανεξάρτητο Αλβανικό κράτος (1913-1939).
Η ιστορία του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου (Β' Παγκόσμιος Π.).
Η Αλβανία επί Κομμουνιστικού καθεστώτος (1944-1990).
Ιστορία του Αλβανικού έθνους και της διασποράς.
Το ινστιτούτο διαθέτει ένα τεράστιο αρχείο με έγγραφα και μονογραφίες, εκ των οποίων τα περισσότερα προέρχονται από αρχεία των ξένων παγκόσμια. Η βιβλιοθήκη του διαθέτει 70.000 αντίτυπα βιβλίων και περιοδικών σχετικά με Αλβανολογικές μελέτες, και κατατάσσεται 2η στην Αλβανία, μετά την Εθνική Βιβλιοθήκη.
Διευθυντές:
Στεφανάκ Πόλο 1972-1989
Σελάμι Πουλάχα 1989-1990
Κριστακ Πρίφτι 1990-1993
Κασεμ Μπιτσόκου 1993-1997
Άνα Λαλάι 1997-2005
Μαρενγκλέν Βερλί 2005-
Περιοδικές δημοσιεύσεις:
Buletini i Shkencave (Ενημερωτικό Δελτίο Επιστημών) περιοδικό, που το 1957 μετονομάστηκε σε:
Buletini θα Universitetit të Tiranës – Seria e Shkencave Shoqërore (Ενημερωτικό Δελτίο του Πανεπιστημίου των Τιράνων – Σειρά Κοινωνικών Επιστημών) περιοδικό, που το 1964 μετονομάστηκε σε:
Studime Historike (Ιστορικές Μελέτες), τριμηνιαίο περιοδικό, ISSN 0563-5799.
Kosova (Κοσσυφοπέδιο) περιοδικό.
Ινστιτούτο Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας και Σπουδών Τέχνης
Το ινστιτούτο ξεκίνησε το 1979 από συγχώνευση του Ινστιτούτου Λαογραφίας με το τμήμα Εθνογραφίας του Ινστιτούτου Ιστορίας. Ήταν υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Επιστημών και ονομάστηκε Ινστιτούτο του Παραδοσιακού Πολιτισμού (). Το Ινστιτούτο Λαογραφίας είχε ιδρυθεί το 1961, με βάση το Λαογραφικό Τμήμα του πρώην «Ινστιτούτου Σπουδών» (αλβανικά: Instituti i Studimeve) του 1947. Και το Τμήμα Εθνογραφίας είχε ιδρυθεί το 1947. Το 2008 προστέθηκε μια ειδική δομή που εστιάζει στις σπουδές τέχνης, και έτσι προέκυψε το «Ινστιτούτο Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας και Σπουδών Τέχνης» με την τρέχουσα μορφή του.
Στις δραστηριότητές του περιλαμβάνονται: εξωτερικές έρευνες, συλλογές, καταγραφή πληροφοριών εθνικού-λαογραφικού ενδιαφέροντος, αρχειοθέτηση, έκδοση περιοδικών και επιστημονικών ανακεφαλαιώσεων, έκδοση μονογραφιών και κειμένων ενδιαφέροντος, εικονογράφηση των εκδόσεων, και η έκδοση της σειράς «Αλβανική Πολιτιστική Κληρονομιά».
Αρχικά το έργο του εστιάστηκε στη συλλογή των ενδείξεων και υλικού του Αλβανικού πολιτισμού στην επικράτεια, στη συλλογή τραγουδιών, χορών, μουσικών οργάνων, πεζογραφίας και ποίησης, και άλλα. Ως αποτέλεσμα δημιουργήθηκαν τα πρώτα 6 αρχεία: το αρχείο των αντικειμένων και του υλικού πολιτιστικού ενδιαφέροντος, το αρχείο των εγγράφων εθνογραφικού ενδιαφέροντος, η φωτοθήκη, το αρχείο σχεδίων, το αρχείο μουσικής, και το αρχείο των παραδοσιακών κειμένων. Στο αρχείο των αντικειμένων και του υλικού πολιτιστικού ενδιαφέροντος διασώζονται ~33.000 αντικείμενα που είναι ενδεικτικά των διάφορων πτυχών της ζωής: γεωργία, κτηνοτροφία, βιοτεχνία, παραδοσιακή τέχνη, παραδοσιακές ενδυμασίες, διακοσμητικά, εργαλεία, κ.α. Στο αρχείο εγγράφων εθνογραφικού ενδιαφέροντος διασώζονται: οι σημειώσεις από ερευνητικές αποστολές, τα κείμενα και οι σημειώσεις που προέκυψαν από συνεργασίες με ξένους, οι μεταφράσεις από τα πρωτότυπα κείμενα παλαιών ταξιδιωτών και ερευνητών που πέρασαν από την Αλβανία. Στη φωτοθήκη διασώζονται πάνω από 22.000 αρνητικά φωτογραφιών που απεικονίζουν παραδοσιακές ενδυμασίες από τις αρχές του 20ου αιώνα, στιγμιότυπα από έργα, τελετές, παραδοσιακές δραστηριότητες και τα συναφή. Στο αρχείο σχεδίων διασώζονται πάνω από 3500 σχέδια και εμβαδομετρήσεις από παραδοσιακά σπίτια και κατασκευές. Στο μουσικό αρχείο διασώζονται πάνω από 35.000 τραγούδια, μελωδίες, χοροί και τελετουργικά κομμάτια, ενώ στο αρχείο των παραδοσιακών κειμένων διασώζονται πάνω από 1,5 εκατομμύρια στίχοι και περίπου 200.000 σελίδες έργων της λαϊκής πεζογραφίας.
Διευθυντές:
Ζίχνι Σάκο 1961-1979
Άλφρεντ Ούτσι 1979-1988
Αλί Ξίκου 1988-1993
Βενιαμίν Κρούτα 1993-1995
Άγκρον Ξαγκόλι 1995-1999
Αφερδίτα Ονούζι 1999-
Περιοδικές εκδόσεις:
Etnografia Shqiptare (Αλβανική Εθνογραφία), από το 1962. ISSN 0425-466X. Δημοσιεύει έρευνες και μελέτες. Έχουν εκδοθεί 18 τόμοι μέχρι σήμερα.
Kultura Popullore (Παραδοσιακός Πολιτισμός), εξαμηνιαίο, από το 1980. ISSN 0257-6082.
Çështje të folklorit shqiptar (Αλβανικά Παραδοσιακά Θέματα), συλλογές, από το 1982. Καλύπτει προβληματικά θέματα, μελέτες και προσεγγίσεις της λαϊκής πεζογραφίας, ποίησης, μουσική, χορού, ορχήστρας. OCLC 15404050.
Οργάνωση
Η Ακαδημία διοικείται από το διοικητικό συμβούλιο και την ακαδημαϊκή σύγκλητο. Τα μέλη της ακαδημαϊκής συγκλήτου είναι:
Ακαδημαϊκός Καθηγητής Δρ. Μαρενγκλέν Βερλί
Ακαδημαϊκός Καθηγητής Δρ. Μπεκίρ Μέτα
Καθηγητής Δρ. Βάλτερ Νεμίσα
Αναπληρωτής καθηγητής Δρ. Νέμπι Μπαρντόσι
Καθηγητής Δρ. Χαμίτ Κάμπα
Καθηγητής Δρ. Γκεζίμ Χόξα
Αναπληρωτής καθηγητής Δρ. Έντουαρντ Σέχι
Καθηγητής Δρ. Μιάσερ Ντίμπρα
Αναπληρωτής καθηγητής Δρ. Λάουρα Σμάκι
Δείτε επίσης
Εκπαίδευση στην Αλβανία
Αναφορές
Επιστήμες και τεχνολογία στην Αλβανία
|
301316
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2631%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
2631 Τσετσιάνγκ
|
Ο Τσετσιάνγκ (Zhejiang) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,704. Ανακαλύφθηκε το 1980 από το προσωπικό του Αστεροσκοπείου του Μενεξεδένιου Βουνού στο Νανκίνγκ της Κίνας και πήρε το όνομά του από την κινεζική επαρχία Τσετσιάνγκ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Ο φασματικός τύπος του Τσετσιάνγκ είναι S (λιθώδης). Τα υπόλοιπα φυσικά χαρακτηριστικά του είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Τσετσιανγκ
|
18598
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Εθνολογία
|
Από τις λέξεις (Έθνος+λόγος), η Εθνολογία ως σπουδή περιλαμβάνει συνθετικές μελέτες και θεωρητικά συμπεράσματα που εξάγονται από εθνογραφικές παρατηρήσεις, οι οποίες αφορούν «πρωτόγονες» (σήμερα και μη «πρωτόγονες») κοινωνίες. Ο όρος Εθνολογία επικρατεί κυρίως στη Γαλλία με τάση να αντικατασταθεί από τον όρο Κοινωνική ανθρωπολογία.
Βιβλιογραφία
Servier, J., Η εθνολογία, Καρδαμίτσα, 1993.
Laburthe-Tolra, P., Warnier, J., Εθνολογία-Ανθρωπολογία, εκδ. Κριτική, 2003.
Levi-Strauss, C., Φυλή και ιστορία; Φυλή και πολιτισμός, εκδ. Πατάκη, 2002.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελληνική Εταιρεία Εθνολογίας.
Τμήμα Ιστορίας-Εθνολογίας Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Βοηθητικές επιστήμες της ιστορίας
Κοινωνιολογία του πολιτισμού
Κοινωνιολογικές θεωρίες
|
19792
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF%20%C2%AB%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82%C2%BB
|
Σχέδιο «Καποδίστριας»
|
Πρόγραμμα «Καποδίστριας» ή Σχέδιο «Καποδίστριας» ή Νόμος Καποδίστρια είναι η συνηθισμένη ονομασία του νόμου 2539/97 του ελληνικού κράτους. Πήρε το όνομά του από τον Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος μετά την απελευθέρωσή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με τον νόμο έγινε συνένωση των κοινοτήτων σε μεγαλύτερους δήμους με σκοπό τη βελτιστοποίηση της δημόσιας διοίκησης στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η διοικητική διαίρεση που προέκυψε με το νόμο αυτό ίσχυσε μέχρι το τέλος του 2010, οπότε και αντικαταστάθηκε από τη νέα διοικητική διαίρεση που προβλέπει το σχέδιο «Καλλικράτης».
Το 2006 με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή αναγνωρίστηκαν επίσημα ως ξεχωριστές κοινότητες τα Ζωνιανά Ρεθύμνου, το Βραχάσι Λασιθίου και η Τσαριτσάνη Λάρισας.
Ο Νόμος «Καποδίστρια» εισήγαγε το νέο όρο των «δημοτικών διαμερισμάτων» (οι πρώην κοινότητες). Λόγω της κατάργησης των κοινοτήτων και την μετατροπή τους σε δημοτικά διαμερίσματα εντός των δήμων έτυχε σημαντικής αντίδρασης σε ορισμένες περιοχές.
Βασικές διατάξεις
Κατάλογος δήμων ανά έκταση σύμφωνα με το σχέδιο
. Αναφέρονται οι δήμοι με έκταση άνω των 300 τ.χλμ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Πρόγραμμα «Ιωάννης Καποδίστριας»
Μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα
|
514439
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Ιππόστρατος ο Σελεύκειος
|
Ο Ιππόστρατος ο Σελεύκειος (3ος/2ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας αθλητής με καταγωγή από τη Σελεύκεια, ο οποίος αναφέρεται από τον Ευσέβιο της Καισαρείας στο σύγγραμμά του με τίτλο Παντοδαπή ιστορία πως στέφθηκε ολυμπιονίκης στο αγώνισμα του σταδίου κατά τους 149ους ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας (184 π.Χ.).
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του σταδίου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες από την Συρία
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (2ος αιώνας π.Χ.)
|
77410
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF
|
Γραμμοάτομο
|
Το γραμμοάτομο (gr-at) ενός χημικού στοιχείου είναι ποσότητα από το στοιχείο μετρημένη σε γραμμάρια, ίση με την τιμή της σχετικής ατομικής μάζας Ar του στοιχείου (παλαιότερη ονομασία της σχετικής ατομικής μάζας ήταν ατομικό βάρος πού όμως εγκαταλείπεται λόγω σύγχυσης πού μπορεί να δημιουργηθεί αφού δεν είναι βάρος).
Γιά παράδειγμα η σχετική ατομική μάζα τού Οξυγόνου είναι 16, άρα το γραμμοάτομο τού Οξυγόνου είναι ποσότητα μάζας 16 γραμμαρίων.
Το γραμμοάτομο οποιουδήποτε στοιχείου περιέχει τόσα ατομα όσος είναι ο αριθμός Avogadro (ΝΑ) δηλαδή 6,0252·1023 άτομα.
Σύμφωνα λοιπόν με το τελευταίο μπορούμε να ορίσουμε με ένα άλλο τρόπο το γραμμοάτομο ενός στοιχείου, αν πούμε ότι αυτό είναι μάζα τόσων ατόμων όσα δηλώνει ο αριθμός Avogadro.
Το γραμμοάτομο θεωρείται σήμερα ξεπερασμένος όρος, έχοντας αντικατασταθεί από το mole.
Στοιχειομετρία
Μάζα
Μονάδες μέτρησης
|
355444
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%28%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82%29
|
Αβλάβιος (Βυζαντινός αξιωματούχος)
|
Ο Αβλάβιος ήταν επιφανής αξιωματούχος του Βυζαντίου, επί της εποχής του Μ. Κωνσταντίνου. Ταπεινής καταγωγής, γεννήθηκε στην Κρήτη και, αρχικά, εξασκούσε το επάγγελμα του εμπόρου. Αργότερα, και κυρίως λόγω του χριστιανικού του ζήλου, έγινε από τους ευνοούμενους του Μ. Κωνσταντίνου, σε σημείο που, κάποια στιγμή, η θυγατέρα του Ολυμπιάδα παντρεύτηκε τον νεότερο γιο του Αυτοκράτορα, Κώνσταντα.
Γύρω στο 315 μ.Χ., βρίσκεται ως επίτροπος της Ιταλίας και, για πολλά χρόνια, έφερε τον τίτλο του Επάρχου του Πραιτωρίου ενώ τελικά, το 331 έγινε Έπαρχος της Αυτοκρατορικής Αυλής. Από τότε, φαίνεται ότι ενεπλάκη σε αυλικές δολοπλοκίες, κατηγορείται μάλιστα από τον ιστορικό Ζώσιμο, ότι συμμετείχε στη δολοφονία του φιλοσόφου Σώπατρου, επειδή τον ζήλευε για τις φιλικές του σχέσεις με τον αυτοκράτορα.
Μετά τον θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου, έχασε την εύνοια που είχε στην αυτοκρατορική αυλή και προτίμησε να αποσυρθεί στα κτήματά του στη Βιθυνία. Ωστόσο, ο διάδοχος του Μ. Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, τον έκρινε λίαν επίφοβο και διέταξε να δολοφονηθεί το 338 μ.Χ.
Γιος του ήταν ο Κόμης Σέλευκος όπου παντρεύτηκε την φιλόδοφο Αλεξάνδρα, κόρη τους η διακόνησα Ολυμπιάς. Κόρη του ήταν η Ολυμπιάδα της Αρμενίας.
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963
Ζώσιμος, εκδ. Βόννης, 106 ΙΙ
Βυζαντινοί του 4ου αιώνα
Ύπαρχοι της Ανατολής
|
642146
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CE%9A%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B9%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%2C%202005%29
|
Το Κοτοπουλάκι (ταινία, 2005)
|
Το Κοτοπουλάκι (πρωτότυπος τίτλος: Chicken Little) είναι αμερικανική κωμική 3D ταινία επιστημονικής φαντασίας κινουμένων σχεδίων του 2005 φτιαγμένη σε υπολογιστή, σε παραγωγή της Walt Disney Feature Animation. Είναι ελαφρώς βασισμένη στον αυθεντικό μύθο με το ίδιο όνομα και αποτελεί την 46η ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους της Disney. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Μαρκ Ντίνταλ και το σενάριο οι Στιβ Μπένσιτς, Ρον Τζ. Φράιντμαν και Ρον Άντερσον, βασισμένο σε ιστορία των Ντίνταλ και Μαρκ Κένεντι. Η ταινία είναι αφιερωμένη στον καλλιτέχνη και σεναριογράφο της Disney, Τζόε Γκραντ, ο οποίος απεβίωσε πριν την κυκλοφορία της ταινίας.
Το Κοτοπουλάκι εικονογραφήθηκε στα κεντρικά γραφεία της Walt Disney Feature Animation στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια και κυκλοφόρησε από τη Walt Disney Pictures στις 4 Νοεμβρίου 2005 σε Disney Digital 3-D μορφή (η πρώτη ταινία που κυκλοφόρησε σε αυτή τη μορφή), μαζί με την κανονική 2D εκδοχή. Αποτελεί την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Disney που δημιουργείται εξολοκλήρου σε υπολογιστή, καθώς οι ταινίες της Pixar αν και διανέμονταν από την Disney, η εταιρία δε συμμετείχε στην παραγωγή, ενώ η ταινία Δεινόσαυρος (2000) ήταν συνδυασμός live-action και εικονογράφησης σε υπολογιστή.
Το Κοτοπουλάκι ήταν η δεύτερη προσαρμογή του μύθου από τη Disney, έπειτα από το προπαγανδιστικό καρτούν που φτιάχτηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία αποτελεί επίσης την τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney πριν ο τότε διευθυντής της Pixar, Τζον Λάσιτερ, αναλάβει ως επικεφαλής του δημιουργικού τμήματος της Disney Animation, και πριν η Walt Disney Feature Animation μετονομαστεί σε Walt Disney Animation Studios. Το Κοτοπουλάκι είχε συνολικά έσοδα παγκοσμίως $314 εκατομμύρια, κάνοντάς την τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Ντίνταλ μέχρι εκείνη τη στιγμή, και τη δεύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων με τα περισσότερα έσοδα για το 2005, μετά την ταινία Μαδαγασκάρη.
Πλοκή
Στη μικρή πόλη Βελανιδούπολη (Όκι Οκς), το Κοτοπουλάκι χτυπάει την καμπάνα του σχολείου προειδοποιώντας όλους να τρέξουν για να σωθούν, κάτι το οποίο οδηγεί όλη την πόλη σε φρενίτιδα. Τελικά, ο επικεφαλής της Πυροσβεστικής ηρεμεί αρκετά για να τον ρωτήσει τι συμβαίνει και το Κοτοπουλάκι λέει πως ένα κομμάτι του ουρανού σε σχήμα πινακίδας STOP έπεσε στο κεφάλι του, αλλά δεν μπορεί να βρει το κομμάτι για να τους το δείξει. Ο πατέρας του, ο Λάκης Πουλάκης (Μπακ Κλακ), υποθέτει πως αυτό το «κομμάτι ουρανού» ήταν απλά ένα βελανίδι που έπεσε από το δέντρο, κάνοντας το Κοτοπουλάκι τον περίγελο της πόλης.
Ένα χρόνο αργότερα, το Κοτοπουλάκι συνεχίζει να είναι εξοστρακισμένο και δυστυχισμένο. Προσπαθώντας να βοηθήσει, η φίλη του Άμπι Μάλαρντ παροτρύνει το Κοτοπουλάκι να μιλήσει στον πατέρα του, αλλά το μόνο που θέλει είναι να κάνει τον πατέρα του περήφανο. Ως αποτέλεσμα, γίνεται μέλος της ομάδας μπέιζμπολ του σχολείου σε μια προσπάθεια να ανακτήσει τη φήμη του και την περηφάνια του πατέρα του. Ωστόσο, παραμένει στον πάγκο μέχρι και την ένατη σειρά του τελευταίου παιχνιδιού. Όταν μπαίνει για να παίξει στο κρίσιμο αυτό σημείο του αγώνα, καταφέρνει να κερδίσει τον πόντο που χρειάζεται η ομάδα για να πάρει το πρωτάθλημα και πλέον αντιμετωπίζεται ως ήρωας.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, το ίδιο «κομμάτι ουρανού» τον χτυπάει στο κεφάλι και ανακαλύπτει πως δεν πρόκειται πραγματικά για κομμάτι του ουρανού αλλά για μια συσκευή που γίνεται ένα με το περιβάλλον. Καλεί τους φίλους του για να τον βοηθήσουν να καταλάβει τι είναι η συσκευή. Όταν ένας από αυτούς πατάει ένα κουμπί στο πίσω μέρος του εξαγώνου, αυτό πετάει στον ουρανό φτάνοντας σε ένα σκάφος εξωγήινων, αποκαλύπτοντας πως αποτελεί μέρος του καμουφλάζ του για να γίνεται αόρατο.
Το Κοτοπουλάκι καταφέρνει να χτυπήσει την καμπάνα για να προειδοποιήσει την πόλη, αλλά οι εξωγήινοι βλέπουν το πλήθος και το σκάνε, αφήνοντας κατά λάθος πίσω έναν μικρό πορτοκαλί εξωγήινο. Η πόλη δεν πιστεύει την ιστορία περί εισβολής εξωγήινων και θεωρεί πως είναι μια επανάληψη του περιστατικού με το βελανίδι, με αποτέλεσμα το Κοτοπουλάκι να γίνει και πάλι περίγελος. Την άλλη μέρα εκείνος και οι φίλοι του ανακαλύπτουν τον πορτοκαλί εξωγήινο και λίγα λεπτά αργότερα, ένας ολόκληρος στόλος από εξωγήινα σκάφη καταφτάνει στην πόλη ξεκινώντας κάτι που μοιάζει με εισβολή. Καθώς οι εξωγήινοι κυκλοφορούν στην πόλη εξατμίζοντας ό,τι βρίσκουν στον δρόμο τους, το Κοτοπουλάκι συνειδητοποιεί πως πρέπει να επιστρέψουν τον πορτοκαλί εξωγήινο στους γονείς του για να σώσουν τον πλανήτη. Πρώτα όμως, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον πατέρα του και να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη του. Κάτι το οποίο καταφέρνει και οι δυο τους, ξεκινούν την αποστολή επιστροφής του πορτοκαλί εξωγήινου.
Στην εισβολή, ο Λάκης υπερασπίζεται το Κοτοπουλάκι από τους εξωγήινους μέχρι που κάποιος τους εξατμίζει. Τότε αποκαλύπτεται πως οι εξωγήινοι δεν εξάτμιζαν τους ανθρώπους αλλά τους τηλεμετέφεραν στα σκάφη τους. Η εισβολή ήταν μία παρεξήγηση, καθώς δύο εξωγήινοι έψαχναν για το χαμένο τους παιδί και επιτέθηκαν απλά επειδή ανησυχούσαν. Το Κοτοπουλάκι επιστρέφει το παιδί στους γονείς του και οι εξωγήινοι επιστρέφουν όλους όσους «εξάτμισαν» πίσω. Καθώς αποχωρούν, σημειώνουν πως θα πρέπει να διορθώσουν ένα χαλαρό πλακάκι από το σκάφος τους ώστε να μην πέσει και χτυπήσει κάποιον, αγνοώντας πως αυτό έχει ήδη συμβεί δύο φορές με το Κοτοπουλάκι. Όλοι στην πόλη είναι ευγνώμονες για τις προσπάθειες του Κοτοπουλακίου να σώσει την πόλη, ενώ η ιστορία του γίνεται και ταινία.
Ηθοποιοί
Zακ Μπραφ ως το Κοτοπουλάκι, ένα νεαρό και μικροσκοπικό κόκκορα ο οποίος υποφέρει από τη φήμη του ότι είναι τρελός, αφού προκάλεσε πανικό στην πόλη λέγοντας πως ο ουρανός πέφτει
Τζόαν Κιούζακ ως Άμπιγκεϊλ «Άμπι» Μάλαρντ (επίσης γνωστή ως Ασχημόπαπο), μια θηλυκή πάπια με μεγάλα τα δύο μπροστινά της δόντια. Αντιμετωπίζει γενικά τη ζωή με θετική προσέγγιση. Δυστυχώς, συχνά δέχεται πειράγματα από την Φόξι για την εμφάνισή της. Είναι η καλύτερη φίλη του Κοτοπουλακίου και στο τέλος η κοπέλα του.
Νταν Μολίνα ως το Ψάρι Έξω από το Νερό, ένα χρυσόψαρο με κράνος κατάδυσης γεμάτο με νερό, το οποίο ζει εκτός νερού. Επικοινωνεί με γαργαλιστικούς θορύβους, δεν μπορεί να μιλήσει κανονικά και συμπεριφέρεται όπως νιώθει καλύτερα. Δεν ντρέπεται μπροστά σε κόσμο και μπορεί να εκτελέσει ακροβατικά χωρίς να φοβάται.
Στιβ Ζαν ως Ραντ, ένα μεγαλόσωμο γουρούνι με τεράστια καρδιά. Αν και αρκετά πιο μεγαλόσωμος από τα άλλα παιδιά, είναι πολύ μικρότερος από τα άλλα τεράστια μέλη της οικογένειάς του. Ο Ραντ φοβάται εύκολα, είναι ανυπόμονος και επιρρεπής στον πανικό.
Γκάρυ Μάρσαλ ως Μπακ «Έις» Κλακ, ο χήρος πατέρας του Κοτοπουλακίου και πρώην σταρ της ομάδας μπέιζμπολ του λυκείου.
Έιμι Σιντέρις ως Φόξι Λόξι, μια κακιά, νεαρή αλεπού η οποία είναι η σταρ του μπέιζμπολ και «ο ήρωας της πόλης». Είναι επίσης αγοροκόριτσο και μία από τα «δημοφιλή παιδιά» στο σχολείο. Στον αυθεντικό μύθο όσο και στην ταινία μικρού μήκους του 1943, η Φόξι είναι αρσενική αλεπού.
Μαρκ Γουάλτον ως Γκούσι Λούσι, μια χαλαρή, κουτή χήνα και η καλύτερη φίλη της Φόξι.
Ντον Νοτς ως Τέρκι Λέρκι, μια εξημερωμένη γαλοπούλα και ο δήμαρχος της πόλης, ο οποίος είναι φιλικός και ευαίσθητος, αλλά όχι πολύ έξυπνος.
Σον Έλμορ, Μάθιου Μάικλ Τζόστον και Έβαν Νταν ως Κίρμπι, ένα ενεργητικό και υπερδραστήριο εξωγήινο παιδί.
Φρεντ Γουίλαρντ ως Μέλβιν, ο πατέρας του Κίρμπι και σύζυγος της Τίνα.
Κάθριν Ο'Χάρα ως Τίνα, η μητέρα του Κίρμπι και σύζυγος του Μέλβιν.
Μαρκ Ντίνταλ ως Μόρκουπαϊν Πόρκουπαϊν, ένα από τα κουλ παιδιά. Ο Ντίνταλ χαρίζει επίσης τη φωνή του και στον Προπονητή στην ταινία.
Πάτρικ Στιούαρτ ως κ. Γούλενγουορθ, ο δάσκαλος της γλώσσας προβάτου στο σχολείο.
Γουάλας Σον ως Διευθυντής Φέτσιτ, ο διευθυντής του σχολείου.
Πάτρικ Γουόρμπαρτον ως εξωγήινος αστυνομικός
Άνταμ Γουέστ ως Έις - Το Κοτοπουλάκι του Χόλιγουντ
Χάρι Σίρερ ως Σκύλος ο Εκφωνητής, ο εκφωνητής στον αγώνα μπέιζμπολ του σχολείο και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας της πόλης
Ελληνική μεταγλώττιση
Γιώργος Τσαλίκης ως το Κοτοπουλάκι
Δήμητρα Ματσούκα ως Άμπι
Αντώνης Λουδάρος ως Ραντ Μπέμπης
Παύλος Χαϊκάλης ως Λάκης Πουλάκης
Σοφία Παναηλίδου ως Αλεπού Μπουμπού
Ντίνος Δουλγεράκης ως Γάλος Κάλος
Τάσος Κωστής ως Κος Πρόβιος
Άλκης Ζερβός ως κ. Φέτσιτ
Ντίνος Σούτης ως Μέλβιν ο Εξωγήινος
Ιφιγένεια Στάικου ως Τίνα
Δημήτρης Κότσαρης ως Εξωγήινος Αστυνομικός
Γιώργος Πετρόχειλος ως Εκφωνητής
Γιώργος Λιαντός ως Κοτοπουλάκι Ηθοποιός
Συμμετέχουν: Ανδρέας Ρήγας, Κατερίνα Γκίργκις, Μανώλης Γιούργος, Mariusz Jaworowski, Θέμης Ψυχογιός, Στέλιος Καλαθάς, Χρήστος Συριώτης, Αντώνης Πάλλης
Τραγούδια: Γιώργος Τσαλίκης, Τάσος Φωτιάδης, Πέτρος Μαγούλας, Αντώνης Λουδάρος
Παραγωγή
Σενάριο
Τον Σεπτέμβριο του 2001, ο σκηνοθέτης Μαρκ Ντίνταλ ανέπτυξε την ιδέα για το Κοτοπουλάκι οραματιζόμενος τον ομότιτλο χαρακτήρα ως μία υπεραντιδραστική, καταστροφική και κακόκεφη κότα, η οποία θα πήγαινε σε καλοκαιρινή κατασκήνωση για να χτίσει την αυτοπεποίθησή της ώστε να μην αντιδρά υπερβολικά, αλλά και για να επανορθώσει τη σχέση της με τον πατέρα της. Στην κατασκήνωση θα αποκάλυπτε μια πλοκή που σχεδίαζε ο σύμβουλος της κατασκήνωσης (τη φωνή στον χαρακτήρα θα χάριζε ο Πεν Τζιλέτ), εναντίον της πόλης της. Αργότερα, ο Ντίνταλ μετέφερε την ιδέα του στον Μάικλ Άισνερ, ο οποίος πρότεινε το Κοτοπουλάκι να είναι αγόρι καθώς, όπως θυμάται ο Ντίνταλ να του είπε: «αν είσαι αγόρι και κοντό, τότε σε πειράζουν».
Τον Ιανουάριο του 2003, όταν ο Ντέιβιντ Στέιντον έγινε ο νέος Πρόεδρος της Walt Disney Feature Animation, αποφάσισε πως η ιστορία χρειαζόταν διαφορετική προσέγγιση και είπε στον σκηνοθέτη πως το σενάριο έπρεπε να αναθεωρηθεί. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών μηνών, το σενάριο γράφτηκε από την αρχή με το Κοτοπουλάκι να είναι ένα αγόρι το οποίο προσπαθεί να σώσει την πόλη του από εξωγήινους.
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επανεγγραφής του σεναρίου, ο Ντίνταλ, μαζί με τους τρεις σεναριογράφους στους οποίους αποδόθηκε το σενάριο της ταινίας και άλλους εννέα, πέταξαν έξω 25 σκηνές με σκοπό να βελτιώσουν την ανάπτυξη του χαρακτήρα και να προσθέσουν περισσότερη συναισθηματική αντήχηση στη σχέση γονιού-παιδιού. Ο Ντίνταλ παραδέχτηκε: «Μας πήρε σχεδόν δυόμιση χρόνια για να επανέλθουμε λίγο πολύ εκεί από όπου ξεκινήσαμε... Αλλά κατά τη διάρκεια της εν λόγω διαδικασίας, η ιστορία βγήκε πιο δυνατή, πιο συναισθηματική και, επίσης, πιο αστεία».
Κάστινγκ
Όταν η αρχική ιδέα είχε το Κοτοπουλάκι να είναι θηλυκός χαρακτήρας, η Χόλι Χάντερ για οκτώ μήνες παρείχε τη φωνή της για αυτόν μέχρι τη στιγμή που αποφασίστηκε πως το Κοτοπουλάκι θα ήταν αρσενικό. Σαράντα ηθοποιοί πέρασαν από ακροάσεις για τον ομότιτλο ρόλο με τον Ζακ Μπραφ να είναι τελικά αυτός που τον κέρδισε με τον Ντίνταλ να σημειώνει: «Άλλαξε τη φωνή του με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν ένα παιδί του γυμνασίου. Ακριβώς εκεί, αυτό ήταν κάτι μοναδικό - και επιπλέον είχε τόση πολλή ενέργεια».
Τον Απρίλιο του 2002, το περιοδικό Variety δημοσίευσε πως ο Σον Χάγιες θα χάριζε τη φωνή του σε έναν χαρακτήρα με το όνομα Ασχημόπαπο, αλλά ο χαρακτήρας γράφτηκε εκ νέου ως θηλυκός. Για τον χαρακτήρα ως Άμπι Μάλαρντ πλέον, υποψήφιες υπήρξαν οι Χάντερ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Τζόντι Φόστερ, Τζίνα Ντέιβις και Μαντόνα, αλλά τελικά τον κέρδισε η Τζόαν Κιούζακ εξαιτίας του φυσικού της ταλέντου στην κωμωδία. Τον Δεκέμβριο του 2013, ανακοινώθηκε πως οι Μπραφ και Κιούζακ προσλήφθηκαν για τους αντίστοιχους ρόλους, με το καστ να συμπεριλαμβάνει τους Στιβ Ζαν, Έιμι Σιντέρις, Ντον Νοτς, Κέιτι Φίνεραν και Γκάρυ Μάρσαλ.
Από τον Μάρσαλ είχε ζητηθεί στο παρελθόν να χαρίσει τη φωνή του σε έναν χαρακτήρα στην ταινία Kingdom of the Sun, η οποία αργότερα πήρε τον τίτλο Ο Αυτοκράτορας έχει κέφια και την οποία είχε σκηνοθετήσει ο Ντίνταλ, αλλά απομακρύνθηκε από το πρότζεκτ γιατί ήταν «πολύ Νεοϋρκέζος». Έτσι, όταν τον προσέγγισαν για να χαρίσει τη φωνή του στον Μπακ Κλακ, ο Μάρσαλ είπε: «Τους είπα πως δεν κάνω φωνές. Αν θέλετε μια κότα που θα μιλάει σαν εμένα, τότε εντάξει. Κι έτσι με προσέλαβαν και δε με απέλυσαν στην πορεία, κάτι που ήταν σαν ένα κλείσιμο του κύκλου σε ό,τι αφορά τα κινούμενα σχέδια».
Εικονογράφηση
Για να απεικονίσει αυτή την ιστορία, η Disney επέλεξε το 50% της νέας της CGI ομάδας εικονογράφησης από το προσωπικό της 2D εικονογράφησης και τους έβαλε να παρακολουθήσουν ένα αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης διάρκειας δεκαοκτώ μηνών, το οποίο αποτελούσε ένα εισαγωγικό θέμα πάνω στην εφαρμογή Maya της Alias, το οποίο θα εξυπηρετούσε ως το βασικό 3D λογισμικό που χρησιμοποιήθηκε στο πρότζεκτ. Καθώς μερικοί εικονογραφιστές είχαν δουλέψει πάνω στην ταινία Δεινόσαυρος (2000), η οποία χρησιμοποίησε live-action φόντο, η ομάδα εικονογράφησης πήρε έμπνευση από το στήσιμο, τους χρωματισμούς και τον κινηματογραφικό φωτισμό των σχεδίων φόντου της Μαίρη Μπλερ που υπήρχαν στις ταινίες Πίτερ Παν (1953) και Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (1951).
Για την αισθητική του σχεδιασμού του φόντου, οι καλλιτέχνες της διάταξης του φόντου χρησιμοποίησαν με φειδώ ψηφιακή ματ ζωγραφική για να απομακρύνουν τα νατουραλιστικά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των δέντρων και του διαμαντιού του μπέιζμπολ, αλλά η επεξεργασία έγινε με τη χρήση του Adobe Photoshop ως κάρτες φόντου που περιλήφθηκαν στην ταινία. Το τμήμα φωτισμού θα χρησιμοποιούσε το λογισμικό «Lumiere» για να ενισχύσει τον εικονικό φωτισμό για τη μορφή της σκίασης και του βάθους και τη γεωμετρική απόδοση των σκιών των χαρακτήρων, καθώς επίσης και το φυσικό φως για τη δημιουργία cucoloris.
Για τον σχεδιασμό των χαρακτήρων και το στυλ εικονογράφησης, ο Ντίνταλ προσπάθησε να συλλάβει τη «στρογγυλότητα» όπως την έβλεπε στη δουλειά των ταινιών της Disney από τις δεκαετίες του 1940 και 1950, όπου η ρευστότητα της κίνησης των χαρακτήρων είχε εμπνευστεί από το καρτούν του Γκούφυ, How to Play Baseball (1942). Υπό την επίβλεψη του επικεφαλής των οπτικών εφέ Στιβ Γκόλντμπεργκ, το λογισμικό Maya συμπεριελάμβανε και το λογισμικό πρόγραμμα «Shelf Control», το οποίο παρείχε ένα περίγραμμα στους χαρακτήρες το οποίο ήταν ορατό στην οθόνη. Παρείχε επίσης άμεση σύνδεση με τον έλεγχο συγκεκριμένης αυτονομίας, καθώς επίσης και την παραγωγή νέων ηλεκτρονικών οθονών που επέτρεπαν στους καλλιτέχνες να ζωγραφίζουν ψηφιακά σκίτσα των χαρακτήρων για να αποσκληρύνουν τις κινήσεις τους, κάτι το οποίο μεταφέρθηκε στους 3D χαρακτήρες.
Όλοι οι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν με τη χρήση γεωμετρικών πολύγωνων. Για τον ομότιτλο χαρακτήρα, υπήρχαν περίπου δεκατέσσερα με δεκαπέντε σχέδια πριν καταλήξουν στο σχέδιο που συνδύαζε το σχήμα ωοειδούς κεφαλής με υπερμεγέθη γυαλιά. Ο τελικός χαρακτήρας ήταν δημιουργημένος από 5,600 πολύγωνα, 700 μυς και περισσότερα από 76,000 ανεξάρτητα φτερά, από τα οποία τα 55,000 βρίσκονται στο κεφάλι του.
Μετά την πρόσληψη του Μπραφ, ο επικεφαλής εικονογράφησης Τζέισον Ράιαν, υιοθέτησε τις εκφράσεις του ηθοποιού από τη διαδικασία ηχογράφησης έτσι ώστε να συνδυαστεί καλύτερα το αξιολάτρευτο στοιχείο με αυτό του σπασίκλα που επιθυμούσαν οι σκηνοθέτες. Ο Ράιαν είπε: «Έχει πραγματικά αυτό το πολύ ελκυστικό πρόσωπο και την εκφραστικότητα στα μάτια», προσθέτοντας πως εντυπωσιάστηκε από τις φυσικές φωνητικές ικανότητες του Μπραφ. Μετά, οι εικονογραφιστές θα χρησιμοποιούσαν το λογισμικό πρόγραμμα «Chicken Wire», όπου παρέχονται ψηφιακοί μετασχηματιστές επιτρέποντας τη χειραγώγηση των βασικών γεωμετρικών σχημάτων, έτσι ώστε να επιτευχθούν οι επιθυμητές εκφράσεις. Τέλος, μια ομάδα ανάπτυξης λογισμικού δημιούργησε το XGen, ένα λογισμικό πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή για την υφή των μαλλιών, ρούχων, φτερών και φύλλων.
Κυκλοφορία
Η ταινία ήταν αρχικά προγραμματισμένη να κυκλοφορήσει την 1η Ιουλίου 2005, αλλά στις 7 Δεκεμβρίου 2004 η ημερομηνία κυκλοφορίας μεταφέρθηκε για τις 4 Νοεμβρίου 2005, ημερομηνία που προοριζόταν αρχικά για την ταινία των Disney/Pixar, Αυτοκίνητα. Η αλλαγή της ημερομηνίας έγινε μία μέρα πριν την αλλαγή της ημερομηνίας κυκλοφορίας της ταινίας Σρεκ ο Τρίτος της Dreamworks Animation από τον Νοέμβριο του 2006 στον Μάιο του 2007. Η ταινία Αυτοκίνητα κυκλοφόρησε αργότερα στις 9 Ιουνίου 2006.
Την περίοδο της κυκλοφορίας της ταινίας Το Κοτοπουλάκι, η συμφωνία συμπαραγωγής ανάμεσα σε Disney και Pixar έφτανε στο τέλος της μετά την κυκλοφορία της ταινίας Αυτοκίνητα. Το τελικό αποτέλεσμα των αμφισβητούμενων διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο εταιριών θεωρήθηκε πως εξαρτώταν σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα απέδιδε το Κοτοπουλάκι στο box office. Αν σημείωνε επιτυχία, η ταινία θα έδινε το πλεονέκτημα στη Disney στις διαπραγματεύσεις για ένα νέο συμβόλαιο και τη διανομή των ταινιών της Pixar. Μια αποτυχία θα επέτρεπε στην Pixar να υποστηρίξει πως η Disney δεν μπορεί να παραγάγει ταινίες CGI.
Στις 30 Οκτωβρίου 2005 έγινε η πρεμιέρα της ταινίας στο El Capitan Theatre, με το καστ και τους σκηνοθέτες να παρευρίσκονται σε αυτήν. Την πρεμιέρα ακολούθησε εκδήλωση σε αίθουσα χορού στο Κέντρο Hollywood and Highland. Μαζί με την κανονική κυκλοφορία της στις αίθουσες, η ταινία ήταν η πρώτη ταινία της Disney που κυκλοφόρησε σε Disney Digital 3D, η οποία παράχθηκε από την εταιρία Industrial Light & Magic και διανεμήθηκε μέσω της Dolby Digital σε περίπου 100 επιλεγμένες αίθουσες στις 25 καλύτερες αγορές.
Προώθηση
Την κινηματογραφική κυκλοφορία της ταινίας συνόδεψε η κυκλοφορία μιας σειράς προϊόντων όπως λούτρινα αντικείμενα, παιχνίδια, σύνολα δραστηριοτήτων, αναμνηστικά και είδη ένδυσης από την Disney Consumer Products.
Home media
Το Κοτοπουλάκι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε DVD στις 21 Μαρτίου 2006. Το DVD συμπεριελάμβανε διεγραμμένες σκηνές, τρεις εναλλακτικές εισαγωγικές σκηνές, ένα ένθετο του πώς δημιουργήθηκε η ταινία, ένα διαδραστικό παιχνίδι, καραόκε, δύο μουσικά βίντεο και υλικό από τα δοκιμαστικά εικονογράφησης όταν το Κοτοπουλάκι ήταν θηλυκός χαρακτήρας. Το DVD πώλησε περισσότερα από 2.7 εκατομμύρια αντίτυπα κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας κυκλοφορίας του φέρνοντας έσοδα $48 εκατομμύρια. Συνολικά, τα έσοδα από την αρχική κυκλοφορία σε home video ανήλθαν στα $142.6 εκατομμύρια.
Η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε Blu-ray στις 20 Μαρτίου 2007 και περιείχε νέα χαρακτηριστικά τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονταν στο DVD. Μια 3D Blu-ray εκδοχή κυκλοφόρησε στις 8 Νοεμβρίου 2011.
Κυκλοφόρησε επίσης μια εκδοχή σε VHS, αλλά μόνο ως αποκλειστικό του Disney Movie Club.
Υποδοχή
Box office
Το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής, το Κοτοπουλάκι ανέβηκε στην πρώτη θέση του box office γινόμενη η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney που το καταφέρνει αυτό από την κυκλοφορία της ταινίας Δεινόσαυρος το 2000, φέρνοντας έσοδα $40 εκατομμύρια και ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της ταινίας Ο Βασιλιάς των Λιονταριών ως το μεγαλύτερο άνοιγμα ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney. Κατάφερε επίσης να σκαρφαλώσει στην κορυφή και τη δεύτερη εβδομάδα προβολής κερδίζοντας $31.7 εκατομμύρια και αφήνοντας στη δεύτερη θέση την οικογενειακή ταινία επιστημονικής φαντασίας της Sony, Zathura. Η ταινία είχε συνολικά έσοδα $135,386,665 στη Βόρεια Αμερική και $179,046,172 σε άλλες χώρες, φτάνοντας συνολικά παγκοσμίως τα $314,432,837.
Αυτό ανέτρεψε την κατάπτωση που βρισκόταν η εταιρία από το 2000, διάστημα κατά το οποίο κυκλοφόρησαν αρκετές ταινίες οι οποίες δεν είχαν εμπορική επιτυχία, κυρίως οι ταινίες Φαντασία 2000 (1999), Η Χαμένη Ατλαντίδα (2001), Ο Πλανήτης των Θησαυρών (2002) και Μια Τρελή, Τρελή Φάρμα (2004). Ωστόσο, αυτές οι ταινίες έλαβαν καλύτερες κριτικές.
Κριτικές
Η σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία ποσοστό αποδοχής 37% βασισμένο σε 162 κριτικές. Στο τμήμα ομοφωνίας αναφέρεται: «Στο πρώτο της ρίσκο να δημιουργήσει μια CGI ταινία χωρίς την Pixar, η Disney καταβάλλει περισσότερη προσπάθεια στην τεχνική παρουσίαση παρά στο να δημιουργήσει μια πρωτότυπη ιστορία». Η σελίδα συλλογής κριτικών Metacritic δίνει στην ταινία μέσο όρο 48/100 βασισμένο σε 32 κριτικές, με την ένδειξη «μικτές ή μέτριες κριτικές». Σε ψηφοφορία κοινού στη σελίδα CinemaScore, η ταινία έλαβε βαθμό «A-» σε μια κλίμακα από A+ μέχρι F.
Ο Τζέιμς Μπεραρντινέλι, γράφοντας την κριτική του για το ReelViews, βαθμολόγησε την ταινία με 2.5/4 επικρίνοντάς την σκληρά. «Είναι τελματωμένη από τα τόσα προβλήματα που έχει μολύνει τις πρόσφατες παραδοσιακές ταινίες κινουμένων σχεδίων της Disney: ανώνυμες φωνές, φτωχή δομή πλοκής και η λανθασμένη εντύπωση πως η ταμπέλα της Disney θα ανυψώσει τα πάντα σε «πρέπει να το δεις» επίπεδο για τους τηλεθεατές που λιμοκτονούν για κάτι φιλικό προς την οικογένεια». Στο τηλεοπτικό πρόγραμμα At the Movies (Ebert & Roeper εκείνο το διάστημα), οι κριτικοί Ρίτσαρντ Ρόπερ και Ρότζερ Ίμπερτ έδωσαν αρνητική κριτική στην ταινία με τον πρώτο να λέει: «Δε με νοιάζει αν η ταινία είναι 2D, 3D, CGI ή παραδοσιακά φτιαγμένη, όλα οδηγούν πίσω στην ιστορία».
Στην έντυπη κριτική του για την εφημερίδα Chicago Sun-Times, ο Ρότζερ Ίμπερτ δήλωσε πως το πρόβλημα ήταν η ιστορία και έγραψε: «Ως γενικός κανόνας, αν μια ταινία δεν έχει να κάνει με το μπέιζμπολ ή τους εξωγήινους και πρέπει να τους χρησιμοποιήσεις έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να ξεκινήσεις με μια καλύτερη προϋπόθεση». Ο Ίμπερτ κατέληξε στην κριτική του λέγοντας: «Η ταινία με έκανε να χαμογελάσω. Δε με έκανε να γελάσω και δεν με έκανε να αισθανθώ κάτι ή να χρησιμοποιήσω τις υψηλότερες περιοχές της εξυπνάδας μου. Είναι ένα απόλυτα αποδεκτό καρτούν για παιδιά μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία, αλλά δεν έχει την παγκόσμια απήχηση κάποιων εκ των καλυτέρων πρόσφατων ταινιών κινουμένων σχεδίων».
Γράφοντας για την εφημερίδα The New York Times, ο κριτικός ταινιών Α.Ο. Σκοτ δήλωσε πως η ταινία είναι «μια πυρετώδης, μη εμπνευσμένη μίμηση ατακών και κλισέ, με πολύ λίγη εξυπνάδα, έμπνευση ή πρωτοτυπία για να φέρει τις μανιώδεις κινούμενες εικόνες της στη ζωή». Η κριτικός Λίσα Σβάρζμπομ από το περιοδικό Entertainment Weekly, η οποία βαθμολόγησε την ταινία με C, έγραψε: «η κοινοτοπία των βελανιδιών που πέφτουν σε αυτή τη συγκεκριμένη προσπάθεια, ακόμα μία σε αυτή τη νέα γενιά μαζικής αγοράς κωμωδιών που αντικαθιστούν τις αυτο-αναφορές για πρωτότυπη εξυπνάδα και τα ποπ τραγούδια για συναισθηματικό περιεχόμενο».
Ωστόσο, ο Τάι Μπουρ από την εφημερίδα The Boston Globe έδωσε στην ταινία θετική κριτική λέγοντας πως ήταν «λαμπερή και ζωηρή, με κάποια σταθερά σημεία γέλιου και έξοχες φωνητικές ερμηνείες». Επίσης, ο Έιντζελ Κον από το περιοδικό TV Guide έδωσε στην ταινία 3/5 υποδηλώνοντας πως η ταινία θα μπορούσε να «ευχαριστήσει τα μικρά παιδιά με τα ζωηρά της χρώματα και το συνεχές χάος, ενώ οι ενήλικες πιθανόν να γοητευτούν από τα πνευματώδη αστεία, τις ευφυείς ατάκες και τη γλυκιά σχέση πατέρα-γιου». Ο Πίτερ Ράινερ, γράφοντας για τον μη κερδοσκοπικό ειδησεογραφικό οργανισμό The Christian Science Monitor, βαθμολόγησε την ταινία με A- επικροτώντας το ότι τα «οπτικά εφέ είναι ανεπιφύλακτα ευφυή όσο και το σενάριο, το οποίο μεταμορφώνεται σταθερά από τον κλασικό μύθο σε μια κοροϊδία του Πολέμου των Κόσμων. Προτιμώ αυτή την εκδοχή από αυτήν του Σπίλμπεργκ».
Soundtrack
Το soundtrack της ταινίας περιέχει πρωτότυπη μουσική την οποία συνέθεσε ο Τζον Ντέμπνεϊ. Περιέχει επίσης μουσική από ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνών είτε βετεράνους στον χώρο όπως οι Πάτι ΛαΜπελ και Νταϊάνα Ρος, καθώς και άλλους νεότερους καλλιτέχνες. Κάτι πρωτότυπο για ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, αρκετά από τα τραγούδια είναι διασκευές κλασικών δημοφιλών τραγουδιών όπως το «Don't Go Breaking My Heart» των Έλτον Τζον και Κίκι Ντι, το «It's Too Late» της Κάρολ Κινγκ και την χαρακτηριστική επιτυχία των Spice Girls, «Wannabe». Το soundtrack κυκλοφόρησε από την Walt Disney Records την 1η Νοεμβρίου 2005.
Λίστα κομματιών
Βιντεοπαιχνίδια
Από το Κοτοπουλάκι δημιουργήθηκαν δύο βιντεοπαιχνίδια. Το πρώτο με το όνομα Chicken Little, είναι ένα βιντεοπαιχνίδι δράσης-περιπέτειας που κυκλοφόρησε για το Xbox στις 18 Οκτωβρίου 2005 από την Buena Vista Games. Δύο μέρες αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου 2005, κυκλοφόρησε για τα PlayStation 2, Nintendo GameCube και Game Boy Advance, ενώ στις 2 Νοεμβρίου 2005 κυκλοφόρησε για τα Microsoft Windows. Το Chicken Little για το Game Boy Advance αναπτύχθηκε από την A2M, ενώ η Avalanche Software ανέπτυξε το παιχνίδι για τις κονσόλες.
Το δεύτερο βιντεοπαιχνίδι με το όνομα Disney's Chicken Little: Ace in Action, είναι για τις κονσόλες Wii, Nintendo DS, Xbox και PlayStation 2 και είναι εμπνευσμένο από την «ταινία με υπερήρωες μέσα στην ταινία» στο φινάλε της ταινίας. Περιλαμβάνει τον Έις, τον alter ego υπερήρωα του Κοτοπουλακίου και τις Χολιγουντιανές εκδοχές των αταίριαστων φίλων του: Ραντ, Άμπι και Ψάρι-Έξω-από-το-Νερό.
Το Κοτοπουλάκι εμφανίζεται επίσης στο βιντεοπαιχνίδι Kingdom Hearts II.
Ακυρωμένη συνέχεια
Αρχικά, τα DisneyToon Studios σχεδίαζαν να φτιάξουν μια συνέχεια για το Κοτοπουλάκι και η οποία θα κυκλοφορούσε απευθείας στο βίντεο. Η συνέχεια είχε τον δοκιμαστικό τίτλο Το Κοτοπουλάκι 2: Η ιστορία του Ασχημόπαπου. Η σκηνοθεσία θα ήταν του Κλέι Χολ και η ιστορία θα απεικόνιζε το Κοτοπουλάκι να βρίσκεται στη μέση ενός ερωτικού τριγώνου μεταξύ της κοπέλας του από τα παιδικά του χρόνια, Άμπι Μάλαρντ, και της πολύ ελκυστικής Ραφαέλα, ένα Γαλλικό πρόβατο (νέος χαρακτήρας). Βρισκόμενη σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση, η Άμπι θα έφτανε στα άκρα για να αλλάξει την εμφάνισή της. Σύμφωνα με τον Τοντ Κάρτερ, έναν από τους καλλιτέχνες ιστορίας της ταινίας, οι πρώτες παρουσιάσεις της ιστορίας έλαβαν θετικής ανταπόκρισης, προτρέποντας τη Disney να σκεφτεί την αύξηση του προϋπολογισμού, έτσι ώστε η ποιότητα της παραγωγής να ταιριάζει με αυτήν της ιστορίας.
Ωστόσο, σύντομα μετά το 2006, όταν ο Τζον Λάσιτερ έγινε ο νέος επικεφαλής του δημιουργικού τμήματος των Walt Disney Animation Studios, ακύρωσε όλες τις συνέχειες και τις μελλοντικές συνέχειες που σχεδίαζαν τα DisneyToon Studios. Σύμφωνα με τον Κάρτερ, αυτή ήταν μια αντίδραση στα στοιχεία πωλήσεων των πρότζεκτ που ήδη έτρεχαν και της συνολικής αγοράς προσθέτοντας: «Οι εκτελεστικοί παραγωγοί δεν ένιωθαν πως η πρώτη ταινία είχε επιτυχία στην ευρεία αγορά για να τραβήξει κοινό που θα υποστήριζε τη συνέχεια».
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες του 2005
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες παραγωγής Walt Disney Pictures
Ταινίες των Walt Disney Animation Studios
Κωμικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές κωμικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας
Αμερικανικές 3D ταινίες
Αμερικανικές ταινίες ενηλικίωσης
Ταινίες που έγιναν βιντεοπαιχνίδια
Ταινίες κινουμένων σχεδίων παραγωγής Walt Disney Pictures
3D ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή
Ταινίες κινουμένων σχεδίων του 2005
|
514892
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CF%87%CE%B6%CE%B1%CF%87%CE%B9%CF%81%CE%BB%CE%AF
|
Σιχζαχιρλί
|
Το Σιχζαχιρλί (επίσης, Σιχ-Ζαγκερλί, Σιχ-Ζαγκιρλί, Σιχζαϊρλί, και Συχζαϋρλί) αποτελεί χωριό και δήμο στην επαρχία Γκομπουστάν του βορειοανατολικού Αζερμπαϊτζάν. Έχει πληθυσμό 1,589 κατοίκων. Ο δήμος αποτελείται από τα χωριά Σιχζαχιρλί, Τσεϊρανκετσκμέζ και Ιλανλί.
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Γκομπουστάν
|
508359
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Βερνάρδος Β΄ του Λύνεμπουργκ
|
Ο Βερνάρδος Β΄ (π. 1437 - 1464) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν πρώτα επίσκοπος του Χιλντεσχάιμ (1452-57) και έπειτα πρίγκιπας του Λύνεμπουργκ (1457-64), που ήταν μέρος του δουκάτου του Μπράουνσβαϊχ-Λύνεμπουργκ.
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκου Β΄ του ευσεβούς, πρίγκιπα του Λύνεμπουργκ και της Μαγδαληνής των Χοεντσόλερν, κόρης του Φρειδερίκου Α΄ εκλέκτορα μαρκήσιου του Βρανδεμβούργου.
Ο επίσκοπος του Χιλντεσχάιμ σκέφτηκε πως αν εκλεγόταν επόμενος επίσκοπος ένα μέλος των Γουέλφων, η θέση της επισκοπής μέσα στο πριγκιπάτο τους του Βολφενμπύτελ θα ενισχυόταν. Έτσι το 1452 ζήτησε ο Βερνάρδος να γίνει βοηθός επίσκοπος του Χιλντεσχάιμ, θέση που εξασφάλιζε τη διαδοχή. Όμως ο επίσκοπος διαψεύστηκε, μια και ο Βερνάρδος θεωρούσε υποχρέωσή του να εξυπηρετεί πρώτα τα συμφέροντα της οικογένειάς του.
Ο πατέρας του ίδρυσε τη μονή του Τιμίου Σταυρού των Φραγκισκανών στο Σέλε και αποσύρθηκε εκεί το 1457, αφού πρώτα ζήτησε από τον Βερνάρδο Β΄ να αφήσει την επισκοπή και να αναλάβει τη διακυβέρνηση του πριγκιπάτου μαζί με τον νεότερο αδελφό του Όθωνα Ε΄ τον νικηφόρο. Το 1464 απεβίωσε ο Βερνάρδος Β΄ και το 1471 ο Όθων Ε΄, αφήνοντας έναν γιο 4ετή, έτσι ο Φρειδερίκος Β΄ άφησε τη μονή και επέστρεψε στην εξουσία ως το 1478 που απεβίωσε.
Οικογένεια
Το 1463 νυμφεύτηκε τη Ματίλντα, κόρη του Όθωνα Β΄ κόμη του Σάουενμπουργκ, αλλά δεν απέκτησε τέκνα. Το επόμενο έτος απεβίωσε ο Βερνάρδος Β΄ και το 1466 ο εξάδελφος του πατέρα του, Γουλιέλμος Γ΄ πρίγκιπας του Βολφενμπύτελ, νυμφεύτηκε τη Ματίλντα.
Παραπομπές
Πηγές
Die Diözese Hildesheim. In Vergangenheit und Gegenwart von Thomas Scharf-Wrede ISBN 3-7954-1721-X
Geckler, Christa (1986). Die Celler Herzöge: Leben und Wirken 1371–1705. Celle: Georg Ströher. ISBN 3-921744-05-8. OCLC 255990175.
Ferdinand Spehr (1875), "Bernhard von Braunschweig-Lüneburg", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 2, Leipzig: Duncker & Humblot, pp. 418–
https://www.bistum-hildesheim.de
Δούκες του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ
Επίσκοποι του 15ου αιώνα
|
797728
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%2050%20%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CE%92%CE%91
|
Επετειακή Ομάδα των 50 χρόνων του ΝΒΑ
|
Η Επετειακή Ομάδα των 50 χρόνων του ΝΒΑ, που αναφέρεται επίσης και ως «Οι 50 καλύτεροι παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ», επιλέχθηκε το 1996 για να τιμήσει την 50ή επέτειο από την ίδρυση της Εθνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (NBA). Ήταν η τρίτη χρονολογικά επετειακή ομάδα στο πρωτάθλημα. Πενήντα καλαθοσφαιριστές επιλέχθηκαν μέσω ψηφοφορίας από μία επιτροπή μελών μέσων ενημέρωσης, πρώην παικτών και προπονητών, και νυν και πρώην γενικών διευθυντών. Επιπλέον, οι δέκα κορυφαίοι προπονητές και οι δέκα κορυφαίες ομάδες μιας σεζόν στην ιστορία του ΝΒΑ επιλέχθηκαν από μέλη των μέσων ενημέρωσης ως μέρος της εορτής. Οι 50 παίκτες έπρεπε να έχουν παίξει τουλάχιστον ένα μέρος της καριέρας τους στο ΝΒΑ και επιλέχθηκαν ανεξάρτητα από τη θέση που αγωνίστηκαν. Η λίστα ανακοινώθηκε από τον επίτροπο του ΝΒΑ, Ντέιβιντ Στερν, στις 29 Οκτωβρίου 1996 στη Νέα Υόρκη.
Το NBA στα 50
Παίκτες
Πόιντ γκαρντς
Μάτζικ Τζόνσον
Μπομπ Κούζι
Αϊζάια Τόμας
Όσκαρ Ρόμπερτσον
Ουόλτ Φρέιζερ
Τζέρι Ουέστ
Λένι Ουίλκενς
Νέιτ Άρτσιμπαλντ
Ντέιβ Μπινγκ
Σούτινγκ γκαρντς
Τζορτζ Γκέρβιν
Χαλ Γκριρ
Σαμ Τζόουνς
Μάικλ Τζόρνταν
Πιτ Μάραβιτς
Ερλ Μονρό
Μπιλ Σάρμαν
Σμολ φόργουορντς
Κλάιντ Ντρέξλερ
Έλτζιν Μπέιλορ
Λάρι Μπερντ
Τζούλιους Έρβινγκ
Σκότι Πίπεν
Τζον Χάβλιτσεκ
Τζέιμς Ουόρθι
Πολ Αράιζιν
Ρικ Μπάρι
Ρέτζι Μίλερ
Πάουερ φόργουορντς
Τσαρλς Μπάρκλεϊ
Μπίλι Κάνινγχαμ
Ντέιβ ΝτεΜπουσέρ
Καρλ Μαλόουν
Τζέρι Λούκας
Έλβιν Χέις
Ντολφ Σέις
Μπομπ Πετίτ
Μπομπ Μάκαντου
Κέβιν ΜακΧέιλ
Σέντερς
Ουίλτ Τσάμπερλεϊν
Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ
Μπιλ Ράσελ
Ντέιβ Κάουενς
Μόουζες Μαλόουν
Τζορτζ Μάικαν
Χακίμ Ολάζουον
Σακίλ Ο'Νιλ
Ρόμπερτ Πάρις
Ουίλις Ριντ
Νέιτ Θέρμοντ
Ντέιβιντ Ρόμπινσον
Πάτρικ Γιούιν
Ουές Άνσελντ
Μπιλ Ουόλτον
Προπονητές
Ρεντ Άουερμπαχ
Φιλ Τζάκσον
Τσακ Ντέιλι
Ρεντ Χόλτζαν
Μπιλ Φιτς
Ντον Νέλσον
Τζακ Ράμσεϊ
Πατ Ράιλι
Τζον Κούντλαν
Λένι Ουίλκενς
Οι 10 καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ
Στον εορτασμό της 50ης επετείου του ΝΒΑ συμπεριλήφθηκε επίσης η επιλογή των 10 κορυφαίων ομάδων στην ιστορία του ΝΒΑ. Η λίστα καταρτίστηκε με βάση την επιλογή, χωρίς κατάταξη, που έγινε αποκλειστικά από μέλη των έντυπων και ραδιοτηλεοπτικών μέσων που καλύπτουν τακτικά το NBA. Οι ομάδες επιλέχθηκαν μεταξύ όλων των ατομικών ομάδων μιας αγωνιστικής περιόδου. Κάθε ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα του NBA και συνδύασε κατά μέσο όρο 66 νίκες ανά σεζόν. Οι Σικάγο Μπουλς το 1995–96 είχαν, αυτή τη στιγμή, το καλύτερο ρεκόρ μίας σεζόν στην ιστορία του ΝΒΑ με 72 νίκες.
Μπόστον Σέλτικς 1964–65
Φιλαδέλφεια 76ερς 1966–67
Νιου Γιορκ Νικς 1969–70
Λος Άντζελες Λέικερς 1971–72
Φιλαδέλφεια 76ερς 1982–83
Μπόστον Σέλτικς 1985–86
Λος Άντζελες Λέικερς 1986–87
Ντιτρόιτ Πίστονς 1988–89
Σικάγο Μπουλς 1991–92
Σικάγο Μπουλς 1995–96
Δείτε επίσης
Επετειακή Ομάδα των 75 χρόνων του NBA
Επετειακή Ομάδα των 35 χρόνων του NBA
Παραπομπές
Καλαθοσφαίριση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
NBA
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
NBA at 50: Top 50 Players
NBA at 50: Top 10 Coaches
NBA at 50: Top 10 Teams
|
488401
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Khaya
|
Khaya
|
Khaya είναι το γένος επτά ειδών από τα δέντρα στην οικογένειας του μαόνι Μελιοειδή (Meliaceae), εγγενές στην τροπική Αφρική και τη Μαδαγασκάρη. Όλα τα είδη γίνονται μεγάλα δέντρα ύψους 30-35 m, σπανίως 45 m, με έναν κορμό πάνω από 1 m σε διάμετρο, που συχνά είναι ενισχυμένος στη βάση. Τα φύλλα είναι πτεροειδή, με 4-6 ζεύγη φυλλαδίων, με το τελικό φυλλάδιο να απουσιάζει, κάθε φύλλο είναι 10-15 εκ. στρογγυλεμένο απότομα προς την κορυφή, αλλά συχνά με οξυτενή (acuminate) άκρη. Τα φύλλα μπορεί να είναι είτε φυλλοβόλα ή αειθαλή, ανάλογα με το είδος. Τα άνθη παράγονται σε χαλαρές ταξιανθίες, κάθε λουλούδι είναι μικρό, με τέσσερα ή πέντε κιτρινωπά πέταλα και δέκα στήμονες. Ο καρπός είναι σφαιρικός με τετραβάλβιδες ή πενταβάλβιδες κάψες διαμέτρου 5-8 εκ., οι οποίες περιέχουν πολλούς φτερωτούς σπόρους.
Είδη
Χρήσεις
Η ξυλεία της Khaya, ονομάζεται Αφρικανικό μαόνι και θεωρείται γενικά ως το πιο κοντινό μαόνι στο γνήσιο μαόνι, το οποίο είναι του γένους Swietenia. Η Khaya senegalensis, επίσης γνωστή ως το μαόνι της Αφρικανικής ξηράς ζώνης ή στην γλώσσα Σόνα Mubaba, επίσης, χρησιμοποιείται για τα ποώδη μέρη της. Στη δυτική Αφρική, οι Φουλάνι βοσκοί κλαδεύουν το δέντρο κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου, για τη διατροφή των βοοειδών. Επιπλέον, ο φλοιός της Κ. senegalensis συχνά συλλέγεται από τους φυσικούς πληθυσμούς, καθώς και στις φυτείες και χρησιμοποιείται για τη θεραπεία πολλών ασθενειών. Οι σπόροι της Κ. senegalensis έχουν περιεκτικότητα σε έλαιο 52,5%, που αποτελείται από 21% παλμιτικό οξύ, 10% στεατικό οξύ, 65% ελαϊκό οξύ και 4% "αδιευκρίνιστα οξέα".
Το ανθεκτικό κοκκινωπό-καφέ ξύλο της Κ. anthotheca, χρησιμοποιείται για την κατασκευή κανό ή μοκόρο (mokoros) και σε γενικές γραμμές, ως πλαίσια θυρών και ξυλεία τοποθέτησης ραφιών που είναι ανθεκτικό στους τερμίτες και τους τρυπητές.
Κάποιες εταιρείες κατασκευής τυμπάνων και ταμπούρλων, όπως η «Premier», χρησιμοποιούσε στα μέσα της δεκαετίας του '70, ξυλεία Khaya για την κατασκευή των τυμπάνων της. Ωστόσο, επειδή ήταν πολλή ακριβή, στράφηκε στην χρήση άλλων υλικών, όπως σφένδαμο (maple) και σημύδα (birch).
Δείτε επίσης
Afzelia
Cordia africana
Σημειώσεις
Παραπομπές σημειώσεων
Παραπομπές
Χλωρίδα της Μαδαγασκάρης
Μελιοειδή
|
478628
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ιωάννης Καραμάνος
|
Ο Ιωάννης Καραμάνος (1891 - 1966) ήταν Έλληνας γεωπόνος και υπουργός στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1891 και πραγματοποίησε γεωπονικές σπουδές στην Ιταλία. Ως γεωπόνος εργάστηκε αρχικά στην Καλαμάτα, όπου εισήγαγε την καλλιέργεια του ρυζιού και της αραχίδας και αργότερα σε μετατέθηκε σε αντίστοιχη υπηρεσία της Ύπατης Αρμοστείας της Σμύρνης. Ενδιάμεσα ενεπλάκη στην αναδιανομή των γαιών της Θεσσαλίας.
Το 1922 διορίστηκε γενικός διευθυντής εποικισμού στη Μακεδονία στο πλαίσιο της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων Από το 1929 μέχρι το 1932 διατέλεσε Γενικός Διευθυντής Γεωργίας στις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου και το 1936 εξελέγη βουλευτής Λέσβου με το Κόμμα Φιλελευθέρων.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής διετέλεσε υπουργός Γεωργίας και Επισιτισμού της κυβέρνησης Τσολάκογλου για διάστημα έξι μηνών από το 1941 έως το 1942.. Αργότερα ο ίδιος ισχυρίστηκε πως μετά την πρόταση που του έγινε, είχε εκτεταμένες επαφές με διάφορους συναδέλφους του, οι οποίοι τον παρότρυναν να την αποδεχτεί. Μετά την παραίτησή του ανέλαβε διοικητής της ΑΤΕ, θέση από την οποία συνεργάστηκε με εαμικές οργανώσεις.
Μεταπολεμικά καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ωστόσο αποφυλακίστηκε το 1951. Παρά τη συμμετοχή του στις κατοχικές κυβερνήσεις και την μεταπολεμική καταδίκη του, έχαιρε ευρείας εκτίμησης. Αργότερα διετέλεσε - μεταξύ άλλων - πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γεωπόνων στηριζόμενος και από αριστερούς γεωπόνους, καθώς και στέλεχος της ΑΓΡΕΞ.
Απεβίωσε το 1966.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Παντελής Ζωιόπουλος, Δύο λεπίδες χλόης. Το αγροτικό θαύμα, Εκδόσεις Αρμός, 2014.
Έλληνες γεωπόνοι
Βουλευτές Λέσβου
Βουλευτές εκλεγμένοι με το κόμμα των Φιλελευθέρων
Έλληνες υπουργοί Γεωργίας
Έλληνες υπουργοί Επισιτισμού
Κ
|
215775
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87
|
Συνέδριο του Λάιμπαχ
|
Το Συνέδριο του Λάιμπαχ, (ή Λάυμπαχ), ήταν ένα συνέδριο μεταξύ των κρατών μελών της Ιεράς Συμμαχίας που έλαβε χώρα από τις 26 Ιανουαρίου μέχρι τις 12 Μαΐου του 1821, στη πόλη Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα), εξ ου και η ονομασία του.
Στο συνέδριο αυτό συμμετείχαν οι ίδιοι οι ηγεμόνες, ή εκπρόσωποι αυτών, της Αυστρίας, Ρωσίας, Πρωσίας και Γαλλίας, καθώς και της Αγγλίας που συμμετείχε ως παρατηρητής. Σκοπός του συνεδρίου αυτού ήταν η επίλυση διαφόρων προβλημάτων που είχαν ενσκήψει αμέσως μετά τους Ναπολεοντείους πολέμους και της διατήρησης των υφισταμένων καθεστώτων σε ειρηνική συνύπαρξη.
Ιστορικό
Το Συνέδριο αυτό αποτελούσε στη πραγματικότητα συνέχεια του Συνεδρίου του Τρόππαου που είχε πραγματοποιηθεί στα τέλη του προηγούμενου έτους 1820, από τις ίδιες δυνάμεις, στο μανιφέστο του οποίου με ειδικό υπόμνημα του υπουργού εξωτερικών Κάσλριγκ (Castlereagh) της Αγγλίας (19 Ιανουαρίου 1821) είχε αμφισβητηθεί το δικαίωμα της πολιτικής των επεμβάσεων των Μεγάλων Δυνάμεων στην καταστολή οποιουδήποτε επαναστατικού κινήματος.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα κράτη μέλη της Ιεράς Συμμαχίας να επανέλθουν σε συνεδρίαση και να εξετάσουν τα νέα διεθνή δεδομένα όπως αυτά είχαν την εποχή εκείνη διαμορφωθεί όπως το επαναστατικό κίνημα που είχε εκραγεί (1 Ιανουαρίου του 1820) στην Ισπανία κατά του Βασιλιά Φερδινάνδου Ζ΄, σε ηγεμονίες της Ιταλίας και ειδικότερα με την επανάσταση της Νάπολης και την αιματηρή καταστολή της από τα αυστριακά στρατεύματα, κατά του Βασιλιά Φερδινάνδου του Α΄, καθώς και σε θύλακες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (το Σερβικό ζήτημα, μέχρι τότε, αν και ήταν ήδη γνωστή και η ανταρσία του Αλή Πασά.).
Το Συνέδριο
Για τη διάσκεψη του συνεδρίου αυτού οι Ηγεμόνες και αντιπρόσωποι αποφάσισαν να συνέλθουν στη πόλη Λάιμπαχ, πρωτεύουσα του άλλοτε Δουκάτου της Καρνιόλα ή Κράινας, περίπου 70 χλμ. Α. της Τεργέστης, έτσι ώστε «οι σύνεδροι να βρίσκονται εγγύτερα των γεγονότων». Το συνέδριο ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου του 1821 με την παρουσία του Αυτοκράτορα της Ρωσίας συνοδευόμενου υπό του υπουργού του επί των Εξωτερικών, του Ιωάννη Καποδίστρια (όπως φέρεται στην Ευρωπαϊκή ιστορία), του Αυτοκράτορα της Αυστρίας με την παρουσία και του Μέττερνιχ, ενώ η Πρωσία και η Γαλλία εκπροσωπούνταν με πληρεξούσιους. Τη δε Αγγλία εκπροσωπούσε ο πρέσβης της στη Βιέννη Λόρδος Στιούαρτ, χωρίς όμως με την απαραίτητη άδεια πληρεξούσιου, ο οποίος και συμμετείχε ως παρατηρητής.
Επίσης στο συνέδριο είχαν κληθεί και άλλοι μικρότεροι ηγεμόνες όπως μεταξύ άλλων ο Φερδινάνδος, Βασιλιάς της Νάπολης, και ο Δούκας της Μόντενα.
Στη διάρκεια του συνεδρίου με την άφιξή του ο Φερδινάνδος ανακάλεσε τον όρκο του προς το Σύνταγμα των επαναστατών. Αυτό είχε ως άμεση συνέπεια στις 2 Φεβρουαρίου (1821) η Αυστρία να διαθέσει 52.000 στρατό (υπό τον Φερδινάνδο Α΄) και να επέμβει δυναμικά στο Βασίλειο της Νάπολης το οποίο και κατέλαβε, ενώ παράλληλα εισέβαλε στο Πεδεμόντιο όπου και κατέστειλε και την εκεί εξέγερση.
Αρχικά το Συνέδριο αποδέχθηκε θετικά το γεγονός της εισβολής καθόσον ο Μέττερνιχ προσπαθούσε να επιβάλλει την αναγκαιότητα αυτή των επεμβάσεων των Μεγάλων Δυνάμεων ως μόνο τρόπο της διασφάλισης της ειρήνης σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο και επ΄ αυτού πάσχιζε τη συναίνεση όλων των πλευρών που ουσιαστικά αντιστρατεύονταν την αγγλική άποψη για την οποία και δημιουργήθηκε έριδα μεταξύ Αγγλίας και Αυστρίας, ενώ το μέρος της Αυστρίας (που υποστήριζε ότι η επέμβασή της ήταν καθαρά δική της αρμοδιότητα σύμφωνα με προηγούμενη συνθήκη του 1813), πήραν η Ρωσία και η Πρωσία, που ισχυρίστηκαν ότι τούτο ήταν σύμφωνο με τη συνομολόγηση της Ιεράς Συμμαχίας.
Στο σημείο αυτό οι Ηγεμόνες της Ρωσίας, Αυστρίας και Πρωσίας εξέδωσαν διακοίνωση βασισμένη στο μανιφέστο του Τρόππαου περί ευρωπαϊκής συμμαχίας προς επέμβαση και καταστολή οποιασδήποτε επανάστασης. Προκειμένου όμως να δοθεί λύση στο όλο θέμα ο Τσάρος έδωσε εντολή στον υπουργό του να συντάξει και να αναγνώσει στο Συνέδριο δήλωση κατά την οποία ο Αυτοκράτορας της Ρωσίας προσφέρεται να βοηθήσει δια των όπλων τους συμμάχους σε οποιαδήποτε νέα επανάσταση θα απειλούσε νέους κινδύνους.
Και ενώ προχωρούσαν οι διάφορες συζητήσεις επ' αυτού και εξετάζονταν οι διάφορες προτάσεις λύσης του ζητήματος της Νάπολης νέο απροσδόκητο γεγονός συντάραξε όλους όταν έφθασε στον Τσάρο στις 19 Μαρτίου επιστολή του Πρίγκιπα και μέχρι τότε στρατηγού του Αλέξανδρου Υψηλάντη που τον ενημέρωνε για τη σχεδιαζόμενη υπ΄ αυτού ελληνική επανάσταση της οποίας είχε αναλάβει την αρχηγία δηλώνοντας ταυτόχρονα και την παραίτησή του από τις τάξεις του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού.
Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια να συνταράξει τους συνέδρους και να θεωρήσουν πλέον ότι οι επαναστάσεις που ήδη εκδηλώνονταν, Ισπανών, Ιταλών, Σέρβων και τώρα Ελλήνων είναι αλληλένδετες, και κατά την κρίση πάντα του Μέττερνιχ κινδυνεύουν εξ αυτών τα καθεστώτα, μη αντιλαμβανόμενου, ακόμη και τότε, την αναγκαιότητα της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των λαών, αντιτασσόμενου με κύριο αιτιολογικό ότι οι λαοί αυτοί είναι αγράμματοι και ως εκ τούτου δεν μπορούν να συγκροτήσουν εύνομες χώρες. Μάλιστα για τη σχεδιαζόμενη ελληνική επανάσταση φέρεται ο Μέτερνιχ να πέρασε την άποψη, πιθανώς έχοντας υπόψη ότι ο Υψηλάντης ήταν Ρώσος στρατηγός, ότι «αυτό δεν είναι εθνικό αλλά σατανικό μέσο που έχει σκοπό τη διατάραξη των αγαθών σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Αυστρίας!»
Παρά ταύτα ο Τσάρος με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες που συνέβη κατά το στάδιο των εργασιών του συνεδρίου δήλωσε προς τον τότε Σουλτάνο ότι είναι ξένος προς την επανάσταση αυτή, διατηρεί μετ΄ αυτού τη συμμαχία και στη συνέχεια αποκήρυξε τον Υψηλάντη δίνοντας εντολή στον Καποδίστρια να ενημερώσει εγγράφως σχετικά τον Υψηλάντη.
Διακοίνωση Συνεδρίου
Τελικά το συνέδριο έληξε στις 12 Μαΐου του 1821. Στη δε εκδοθείσα διακοίνωση που ακολούθησε μετά το πέρας των εργασιών του με την αυτή ημερομηνία αναφέρονταν ρητά ότι:
Οι Ηγεμόνες διαδήλωσαν ότι θεωρούν νομικώς άκυρον και αποκηρυκτέαν παρά των αρχών του Δημοσίου Δικαίου της Ευρώπης, πάσαν υποτιθέμενην μεταρρύθμισιν πραγματοποιουμένην δια κινήματος ή ανοικτής βίας.
Σύμφωνα με τη διακοίνωση αποφασίστηκε στη κυριολεξία η πάταξη κάθε λαϊκού κινήματος στρεφόμενου κατά της τότε έννομης πολιτειακής τάξης.
Σημειώνεται ότι το κείμενο της Διακήρυξης δεν υπέγραψαν η Γαλλία και η Αγγλία προκειμένου να μελετηθεί αυτή από τις κυβερνήσεις τους.
Παρατηρήσεις
Το Συνέδριο του Λάιμπαχ αποτέλεσε καμπή στην ιστορία των Διεθνών Σχέσεων των χωρών της Ευρώπης με δεδομένο την ελεύθερη πλέον επέμβαση ξένων δυνάμεων σε επίλυση εσωτερικών ζητημάτων άλλων χωρών, ενώ ταυτόχρονα προσδιορίζονταν και οι πρώτες σφαίρες επιρροής των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ιστορικά όμως παρότι η απόφαση - διακοίνωση του Συμβουλίου υιοθέτησε την αυστριακή πολιτική στην πραγματικότητα με τη μη προσυπογραφή της από τη Γαλλία και Αγγλία η ημερομηνία λήξης του συνεδρίου αποτελεί και την απαρχή της διατάραξης της συνοχής της Ιεράς Συμμαχίας. Από τις 12 Μαΐου του 1821 και κάθε φορά νέες συνθήκες θα ορίζουν τις μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων σχέσεις.
Αναμφισβήτητα κυρίαρχο πρόσωπο των εξελίξεων που συνέβησαν στη διάρκεια του Συνεδρίου ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ο οποίος αντίθετα απ΄ ότι πολλοί θα πίστευαν, ανακοίνωσε την επιχειρούμενη δράση του απ΄ ευθείας στο ανώτερο διεθνές στην εποχή εκείνη ευρωπαϊκό όργανο, θέτοντας το όλο θέμα σε απ΄ ευθείας αντίληψη των συνέδρων αν όχι εξέταση. Επ' αυτού δεν άργησε να φανεί τελικά η σύμπραξη των Δυνάμεων, ίσως στο πιο κρίσιμο σημείο του Αγώνα, η σωτήρια Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Του Συνεδρίου αυτού ακολούθησε τον αμέσως επόμενο χρόνο το Συνέδριο της Βερόνας όπου μεταξύ των κυρίων ζητημάτων του ήταν η ελληνική επανάσταση. Μεταξύ των δύο αυτών συνεδρίων είχε μεσολαβήσει (τον Ιούνιο του 1822) ρωσική Διακοίνωση προς την Αγγλία και την Αυστρία σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σημειώσεις
Στα απομνημονεύματά του ο μισέλληνας Μέττερνιχ, ειδικότερα για τη στάση που τήρησε στη διάρκεια του Συνεδρίου γράφει σχετικά:
«Ουδέποτα υπήρξα ευτυχέστερος παρά τώρα, διότι κατά τις παρούσες περιστάσεις ευρίσκομαι εις την ηλικίαν του λόγου και της ωριμότητος και είμαι βέβαιος ότι δεν πλανώμαι... Το πρώτον ήδη από τριακονταετίας κακόν καταπολεμήθη (εννοώντας τις φιλελεύθερες ιδέες), το οποίον ακριβώς επαρουσίαζον εις την ανθρωπίνην ασθένειαν ως το πολυτιμότερον των αγαθών».
Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο θεωρούσε ο Μέττερνιχ τον εαυτό του ευτυχή, την εποχή εκείνη, ήταν όπως πίστευε ό ίδιος ότι είχε πείσει τον Τσάρο ν΄ ασπαστεί την πολιτική του γραμμή χαρακτηρίζοντας την εξέγερση των Ελλήνων ως προϊόν αναρχικών και ανατρεπτικών αρχών που είχαν διαδοθεί εκείνη την εποχή. Μάλιστα διαβλέποντας τις συμπάθειες που είχε προς τους Έλληνες είχε φθάσει στο σημείο να τον εξορκίσει να μη θέσει σε κίνδυνο αυτά που απέκτησαν το 1815, με τη συγκρότηση της Ιεράς Συμμαχίας.
Απ΄ ό,τι όμως αποδείχθηκε στη συνέχεια ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄ όχι μόνο δεν είχε αποδεχθεί τη διά του Μέττερνιχ αυστριακή πολιτική, αλλά αντίθετα, με την πρώτη ευκαιρία κινήθηκε ενάντια προς αυτή
Παραπομπές
Πηγές
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τομ. ΙΕ΄, σελ.712.
Εμμ. Ρούκουνας "Διπλωματική Ιστορία 19ος Αιών" Αθήναι 1975, σελ.46-47 (Συνέδριο Λάυμπαχ Σερβίας)
Π. Χατζής "Γενική Ιστορία" Αθήναι 1957, σελ.309.
Γ. Ασπρέας "Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος" Αθήναι 1963, τομ. 1ος, σελ.19.
Χαραλ. Νικολάου "Διεθνείς Συνθήκες" Αθήνα 1966 σελ.69-70. (Συνέδριο Λάυμπαχ)
Βιβλιογραφία
Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, «Η Ρωσία και το ελληνικό ζήτημα στο συνέδριο του Λάυμπαχ», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.29, σελ.5-34
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ευρωπαϊκή ιστορία
Ιστορία της Σλοβενίας
Ιστορία της Ιταλίας
Διεθνές Δίκαιο
Συνθήκες που αφορούν την Ελλάδα
|
425651
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%82
|
Γιάννης Μηλιός
|
Ο Γιάννης Μηλιός (Αθήνα, 1952) είναι Έλληνας μηχανικός και κοινωνικός επιστήμονας με έμφαση στη μαρξιστική οικονομία. Εργάζεται ως τακτικός καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, στο οποίο διδάσκει από το 1981. Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Αθηνών–Επιδαύρου (2016-2019).
Έχει συγγράψει αρκετά βιβλία και άρθρα κυρίως στα ελληνικά και στα αγγλικά. Από το 1983 είναι διευθυντής του περιοδικού οικονομικής και πολιτικής θεωρίας Θέσεις.
Βιογραφία
Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και η μητέρα του οδοντίατρος. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου ήταν συμμαθητής του μετέπειτα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Στη συνέχεια σπούδασε και πήρε πτυχίο μηχανολόγου μηχανικού από το Πολυτεχνείο Ντάρμσταντ, στη Γερμανία, δραστηριοποιούμενος παράλληλα σε αριστερές οργανώσεις Ελλήνων στην Ευρώπη. Επιστρέφοντας στην Αθήνα έγινε διδάκτορας του ΕΜΠ στο γνωστικό αντικείμενο αντοχής υλικών το 1981. Ακολούθως διορίσθηκε λέκτορας στο ΕΜΠ.
Μέλος της οργάνωσης ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και στη συνέχεια της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος - Β΄ Πανελλαδική ανέπτυξε σημαντική πολιτική δραστηριότητα και συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Αγώνας. Το 1983 ίδρυσε το περιοδικό Θέσεις που εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα.
Ως μαρξιστής, ο Γιάννης Μηλιός ενδιαφέρθηκε για την κριτική της πολιτικής οικονομίας. Στη δεκαετία του 1980 έκανε διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Όσναμπρυκ (Osnabrück), και ανακηρύχθηκε διδάκτορας με εργασία για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό που εκδόθηκε στα γερμανικά και στα ελληνικά.
Τον Νοέμβριο του 2016 ανέλαβε πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, παραιτούμενος από τη θέση αυτή το Φεβρουάριο του 2019.
Πολιτική δραστηριότητα
Στέλεχος της Αριστεράς από τη δεκαετία του 1970, ο Μηλιός έδρασε τα τελευταία χρόνια στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και διετέλεσε μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Από το 2012 ως το 2015 διετέλεσε επικεφαλής του οικονομικού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ, θέση που εγκατέλειψε τον Μάρτιο του 2015 λόγω της διαφωνίας του με την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Τον Ιούλιο του 2015 αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του 2019 στήριξε το ΚΚΕ.
Κύριες δημοσιεύσεις
Αγγλικά
(με D. Dimoulis; G. Economakis): Karl Marx and the Classics. An Essay on Value, Crises and the Capitalist Mode of Production Ashgate, 2002, ISBN 978-0754617983. Νέα έκδοση 2017
(με D.P. Sotiropoulos): Rethinking Imperialism. A Study of Capitalist Rule. Palgrave-Macmillan, 2009, ISBN 978-0230221000.
(με D.P. Sotiropoulos & S. Lapatsioras): A Political Economy of Contemporary Capitalism and its Crisis. Demystifying Finance. Routledge, 2013 + 2015 (ISBN 978-1138901117).
The Origins of Capitalism as a Social System. The Prevalence of an Aleatory Encounter. London: Routledge, 2018
Ελληνικά
Εκπαίδευση και Εξουσία, εκδόσεις Κριτική, 4η έκδοση, 205 σελίδες, Αθήνα 1996 (1η έκδοση Αγώνας, 1981, 2η έκδοση Θεωρία, 1984, 3η έκδοση Θεωρία 1986).
Στην υπηρεσία του έθνους. Ζητήματα ιδεολογίας και αισθητικής στην ελληνική μουσική (με Θ. Μικρούτσικο), εκδ. «Εταιρία Νέας Μουσικής», Αθήνα 1985. 2η έκδοση Εφημερίδα των Συντακτών, Αθήνα 2018
Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός: Από τον επεκτατισμό στην καπιταλιστική ανάπτυξη, 2η έκδοση Κριτική 487 σελίδες, 2000 (1η έκδοση Εξάντας, 1988).
Η διεθνοποίηση του ελληνικού καπιταλισμού και το ισοζύγιο πληρωμών (με Η. Ιωακείμογλου), εκδόσεις Εξάντας, 228 σελίδες, Αθήνα 1990.
Ο μαρξισμός ως σύγκρουση τάσεων. Τέσσερα παραδείγματα ελλήνων μαρξιστών: Κορδάτος, Μάξιμος, Λεκατσάς, Πουλαντζάς, Εναλλακτικές εκδόσεις, 166 σελίδες 1996.
Θεωρίες για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Κριτική προσέγγιση, εκδόσεις Κριτική, 1977.
Τρόποι παραγωγής και μαρξιστική ανάλυση Ελληνικά Γράμματα 1997.
Εισαγωγή στην Οικονομική Ανάλυση (με Γ. Οικονομάκη και Σ. Λαπατσιώρα), Ελληνικά Γράμματα, 684 σελίδες, Αθήνα 2000.
Η θεωρία του Μαρξ για τον καπιταλισμό. Πλευρές μιας θεωρητικής και πολιτικής ρήξης. (με Δ. Δημούλη, Γ. Οικονομάκη), εκδ. Νήσος, 2005.
Ιμπεριαλισμός, Χρηματοπιστωτικές Αγορές, Κρίση (με Δ. Π. Σωτηρόπουλο), εκδ. Νήσος, 2011.
Από την κρίση στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Η στρατηγική των αναγκών, εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα 2014.
Πρώτη φορά Αριστερά (με Τ. Παππά, Στ. Παπαστάμου, Γ. Προδρομίτη), εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα 2016.
Γερμανικά
Kapitalistische Entwicklung, Nationalstaat und Imperialismus. Der Fall Griechenland, (διδακτορική διατριβή), Kritiki Verlag, 336 σελίδες, Αθήνα 1988.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20150702051727/http://users.ntua.gr/jmilios/en/index.html
(Greek)
https://web.archive.org/web/20190416170105/http://ntua.academia.edu/JohnMilios
https://el-gr.facebook.com/GiannesMelios
https://www.researchgate.net/profile/John_Milios2
Έλληνες οικονομολόγοι
Μέλη Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
Έλληνες πολιτευτές
|
774000
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Τομ Μπρέιντι
|
Ο Τόμας Έντουαρντ Πάτρικ Μπρέιντι (αγγλ. Thomas Edward Patrick Brady, γενν. 3 Αυγούστου 1977) είναι Αμερικανός παίκτης αμερικανικού ποδοσφαίρου, ο οποίος αγωνίζεται στο NFL για 23 σεζόν.
Προσωπική ζωή
Το 2004 ξεκίνησε τη σχέση του με την ηθοποιό Μπρίτζετ Μοϊνάχαν αλλά χώρισαν στα τέλη του 2006, όταν εκείνη ήταν έγκυος στο παιδί τους. Τον Αύγουστο του 2007, γεννήθηκε ο γιος τους, Τζον Έντουαρντ Τόμας Μοϊνάχαν.
Τον Δεκέμβριο του 2006, έγινε ζευγάρι με το μοντέλο Ζιζέλ Μπούντχεν. Παντρεύτηκαν στις 26 Φεβρουαρίου 2009 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μπέντζαμιν Ρέιν Μπρέιντι (γενν. Δεκέμβριος 2009) και τη Βίβιαν Λέικ Μπρέιντι (γενν. Δεκέμβριος 2012). Τον Οκτώβριο του 2022, ανακοινώθηκε το διαζύγιο τους.
Παραπομπές
Αμερικανικό ποδόσφαιρο
Αμερικανοί αθλητές
|
171662
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BA%20%CE%B5%CE%BD%CF%84%20%CF%81%CE%BF%CE%BB
|
Ροκ εντ ρολ
|
Το ροκ εντ ρολ (αγγλ. rock and roll) είναι είδος μουσικής που αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής περί τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και γνώρισε μεγαλύτερη άνθιση κατά τη δεκαετία του 1950.Η έκρηξη έγινε το 1955 με την ταινία Black Board Jungle (Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα) με το σάουντρακ της ταινίας "Rock Around the Clock".Θεωρείται πρόγονος της ροκ μουσικής. Ως μουσικός όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον παραγωγό Άλαν Φριντ προκειμένου να περιγράψει τη μουσική που έπαιζε στο ραδιόφωνο, ένα μείγμα μπλουζ και κάντρι μουσικής.Το όνομα ροκ ν ρολ το έδωσε ο Άλαν Φριντ από τον στίχο ενός τραγουδιού του Μπιλ Χάλεϊ "rock, rock, rock everybody, roll, roll, roll everybody".
Σημαντικοί εκπρόσωποι του είδους θεωρούνται οι Bill Haley, Fats Domino, Little Richard, Chuck Berry, Elvis Presley, οι The Stray Cats και T. Rex με το κομμάτι I Love to Boogie, Sun Cats, lee Rocker, Jerry Lee Lewis, Eddie Cochran, Carl Perkins, Buddy Holly, Ritchie Valens κ.α.
Μουσικά είδη
|
5043
|
https://el.wikipedia.org/wiki/322
|
322
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 322 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Το έτος 322 (CCCXXII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε τη Δευτέρα. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Προβιανού και Ιουλιανού (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1075 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 322 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
Γεγονότα
Ανά θέμα
Τεχνολογία
Η πρώτη αξιόπιστη αναπαράσταση ενός αναβάτη με συνδεδεμένους αναβολείς βρίσκεται στην Κίνα, σε έναν τάφο της Δυναστείας των Τζιν.
Γεννήσεις
Τζιν Κανγκντί, αυτοκράτορας της Δυναστείας των Τζιν (πεθαίνει το 344)
Θάνατοι
Έτη
Άβιβος ο Εδεσσαίος, Χριστιανός Διάκονος (γεννήθηκε περίπου το 307)
Ραμπά μπαρ Ραβ Ούνα, Εβραίος Ταλμουδιστής
Γιανγκ Ξιανρόνγκ, Κινέζα αυτοκράτειρα
|
742384
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Προειδοποίηση των Επιστημόνων του Κόσμου προς την Ανθρωπότητα
|
Η Προειδοποίηση των Επιστημόνων του Κόσμου προς την Ανθρωπότητα ήταν έγγραφο που γράφτηκε το 1992 από τον Χένρι Γ. Κένταλ και υπογράφηκε από περίπου 1.700 κορυφαίους επιστήμονες. 25 χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2017, 15.364 επιστήμονες υπέγραψαν την Προειδοποίηση των Επιστημόνων του Κόσμου προς την Ανθρωπότητα: Μια δεύτερη προειδοποίηση που γράφτηκε από τον Ουίλιαμ Τζ. Ριπλ και επτά άλλους συγγραφείς, οι οποίοι ζητούν πληθυσμιακό σχεδιασμό, δραστική μείωση της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων, κρέατος, και άλλων πόρων. Η δεύτερη προειδοποίηση έχει περισσότερους επιστήμονες που συνυπογράφουν και επίσημους υποστηρικτές από οποιοδήποτε άλλο επιστημονικό άρθρο που έχει δημοσιευτεί.
Πρώτη δημοσίευση
Στα τέλη του 1992, ο αείμνηστος Χένρι Γ. Κένταλ, πρώην πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης των Ανήσυχων Επιστημόνων, έγραψε την πρώτη προειδοποίηση των επιστημόνων του κόσμου προς την ανθρωπότητα, η οποία αρχίζει με το εξής κείμενο: "τα ανθρώπινα όντα και ο φυσικός κόσμος βρίσκονται σε πορεία σύγκρουσης."Η πλειοψηφία των νομπελιστών στις επιστήμες συνυπέγραψαν το έγγραφο. Περίπου 1.700 από τους κορυφαίους επιστήμονες στο κόσμο έδωσαν την υπογραφή τους.
Μερικές φορές θεωρείται ως το αντίθετο της Έκκλησης της Χαϊδελβέργης- η οποία υπεγράφη επίσης από πολλούς επιστήμονες και Νομπελίστες νωρίτερα το 1992-η οποία αρχίζει με την εξής κριτική: "μια παράλογη ιδεολογία η οποία αντιτίθεται στην επιστημονική και τη βιομηχανική πρόοδο, εμποδίζοντας την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη." Αυτό το έγγραφο συχνά χρησιμοποιείται από εκείνους που αντιτίθενται στις θεωρίες σχετικά με την κλιματική αλλαγή.
Ωστόσο, η έκκληση της Χαϊδελβέργης δεν προσφέρει συγκεκριμένες συστάσεις και δεν αποτελεί κατηγορητήριο για την περιβαλλοντική επιστήμη: Αναγράφει τα εξής" Προσυπογράφουμε πλήρως τους στόχους μιας επιστημονικής οικολογίας για ένα σύμπαν του οποίου οι πόροι πρέπει να αποθηκεύονται, να παρακολουθούνται και να διατηρούνται. Απαιτούμε, όμως, αυτή η καταγραφή, παρακολούθηση και διατήρηση να βασίζεται σε επιστημονικά κριτήρια και όχι σε παράλογες προκαταλήψεις."
Αντίθετα, η αρχική προειδοποίηση του 1992 περιέχει συγκεκριμένες συστάσεις: "πρέπει, για παράδειγμα, να απομακρυνθούμε από τα ορυκτά καύσιμα σε πιο καλοήθεις, ανεξάντλητες ενεργειακές πηγές για την περικοπή των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου και την ρύπανση του αέρα και του νερού. ... Πρέπει να σταθεροποιήσουμε τον πληθυσμό."
Δεύτερη προειδοποίηση
Τον Νοέμβριο του 2017, 15.364 επιστήμονες υπέγραψαν την Προειδοποίηση των Επιστημόνων του Κόσμου προς την Ανθρωπότητα: Μια δεύτερη προειδοποίηση η οποία συνεγράφη από τον συγγραφέα και καθηγητή οικολογίας Ουίλιαμ Τζ. Ριπλ του Κρατικού Πανεπιστημίου του Όρεγκον, μαζί με 7 συσσυγγραφείς, οι οποίοι μεταξύ άλλων, ζητούν τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού, και την δραστική μείωση της κατά κεφαλήν κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων, κρέατος, και άλλων πόρων. Η δεύτερη προειδοποίηση περιλαμβάνονται 9 γραφήματα με βασικούς δείκτες (που περιγράφουν την διαχρονική εξέλιξη τους), ενώ ο καθένας συσχετίζεται με ένα συγκεκριμένο ζήτημα που αναφέρεται στην αρχική προειδοποίηση του 1992, για να δείξει ότι τα περισσότερα περιβαλλοντικά ζητήματα συνεχίζουν να τείνουν προς τη λάθος κατεύθυνση, τα περισσότερα χωρίς διακριτή μεταβολή του ρυθμού. Το άρθρο περιελάμβανε 13 συγκεκριμένα βήματα που θα μπορούσε να λάβει η ανθρωπότητα για τη μετάβαση στη βιωσιμότητα.
Η δεύτερη προειδοποίηση έχει τους περισσότερους επιστήμονες που συνυπογράφουν και λοιπούς επίσημους υποστηρικτές από οποιοδήποτε άλλο άρθρο επιστημονικού περιοδικού που δημοσιεύθηκε στην ιστορία. Η πλήρης προειδοποίηση δημοσιεύθηκε στο BioScience και μπορεί ακόμα να εγκριθεί στην ιστοσελίδα Scientists Warning.
Προειδοποίηση του 2019 για την κλιματική αλλαγή
Τον Νοέμβριο του 2019, μια ομάδα περισσότερων από 11.000 επιστημόνων από 153 χώρες ονόμασαν την κλιματική αλλαγή ως "έκτακτη ανάγκη" που θα οδηγούσε σε "ανείπωτο ανθρώπινο πόνο" εάν δεν πραγματοποιηθούν μεγάλες μετατοπίσεις στον τρόπο δράσης για το κλίμα.
Η δήλωση έκτακτης ανάγκης τόνισε ότι η οικονομική ανάπτυξη και η αύξηση του πληθυσμού "είναι από τους σημαντικότερους οδηγούς των αυξήσεων στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, πιο πάνω από την καύση ορυκτών καυσίμων, και ότι "χρειαζόμαστε τολμηρούς και δραστικούς μετασχηματισμούς όσον αφορά τις οικονομικές και πληθυσμιακές πολιτικές".
Παραπομπές
Περιβαλλοντολογία
Κλιματική αλλαγή
|
569204
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CE%B2%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Τείχη της Βαβυλώνας
|
Τείχη της Βαβυλώνας (ή αμυντικά τείχη της Βαβυλώνας) είναι ένα από τα Επτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου σε πολλούς από τους Αρχαίους καταλόγους. Το έργο δημιουργήθηκε κατά την εποχή του Νέοβαβυλωνιακού βασιλείου, κυρίως από τους βασιλείς Ναβοπολασσάρ (625 - 605 π. Χ.) και Ναβουχοδονόσορα Β' (605 - 562 π. Χ.). Πρόκειται για μια επιβλητική κατασκευή μήκους πολλών δεκάδων χιλιομέτρων.
Τοποθεσία, ανακάλυψη και ανασκαφές.
Η πόλη της Βαβυλώνας βρισκόταν στη μέση της πεδιάδας της Μεσοποταμίας, κοντά στη σύγχρονη πόλη Αλ-Χιλάχ στο σύγχρονο Ιράκ. Τα μνημεία της Μεσοποταμίας αυτής της περιόδου έχουν μελετηθεί πολύ καλύτερα από ότι άλλων περιόδων, εξ'αιτίας των ανασκαφών που διεξήγε στην περιοχή της Βαβυλώνας ο Γερμανός αρχιτέκτονας Ρ. Κόλντεβαϊ στο διάστημα της περιόδου 1898 - 1917.
Ιστορία και περιγραφή.
1. Χρονικό των αρχών της νέας δημιουργίας της πόλης της Βαβυλώνας κατά τον 7ο και τον 6ο αιώνες π. Χ.
Από την εποχή της καταστροφής του Νεο-Ασσυριακού βασιλείου και της νέας ανόδου της Βαβυλώνας επί του Ναβουχοδονόσορα Β' (το 605 - 563 π. Χ.) ξεκίνησαν μεγάλης κλίμακας έργα κατασκευών σε διάφορες πόλεις της Νεο-Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, και κυρίως στην πρωτεύουσα του βασιλείου. Η Βαβυλώνα του Ναβουχοδονόσορα Β' χτιζόταν ακολουθώντας ένα ενιαίο σχέδιο, και αποτελούσε ένα ενιαίο αρχιτεκτονικό σύνολο. Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που στη Μεσοποταμία οι αρχιτέκτονες ακολουθούσαν ένα ενιαίο σχέδιο, αλλά ήταν η πρώτη φορά, που σε μια ήδη προϋπάρχουσα πόλη, με πληθυσμό εκατοντάδων χιλιάδων άτομων (ο Ε. Ούνγκερ τον εκτιμούσε σε 200.000), έγινε προσπάθεια ανασχεδιασμού του πολεοδομικού σχεδίου. Οι εργασίες σε αυτήν την κατεύθυνση άρχισαν το 678 π. Χ. από τον Ασορδάν, τον βασιλιά της Ασσυρίας, αφού η Παλαιά Βαβυλώνα είχε καταστραφεί λόγω ενός επαναστατικού κινήματος από τον προκάτοχό του, τον Σενναχερήμ. Οι βασιλείς του Νεοβαβυλωνιακού βασιλείου μπόρεσαν να αποκαταστήσουν τις βλαβες που είχε προκαλέσει στην πόλη τους νωρίτερα ο βασιλιάς της Ασσυρίας Σενναχερήμ (αυτός π. χ. είχε εκτρέψει τον ρου του ποταμού Ευφράτη, έτσι που τα νερά του εισέβαλαν στο εσωτερικό της πόλης της Βαβυλώνας, διέβρωσαν και κατέστρεψαν τα προηγούμενα τείχη της, τα οποία ήταν από οπτή πλίνθο).
2. Εξωτερικά τείχη της Βαβυλώνας.
Οι βασιλείς του Νεοβαβυλωνιακού βασιλείου αρχικά ξεκίνησαν να χτίζουν μια διπλή σειρά από τείχη γύρω από την πρωτεύουσά τους. Το εξωτερικό τείχος είχε μήκος περίπου 18 χιλιόμετρα, οριοθετώντας έτσι μεγάλη περιοχή, έξω από τον προηγούμενο αστικό ιστό, που τώρα θα μπορούσε να παρέχει προστασία σε κατοίκους των γύρω περιοχών σε περίπτωση κινδύνου. Τα εσωτερικά τείχη που έχτισαν, περιέβαλλαν την πόλη, η οποία είχε χτιστεί και στις δύο όχθες του Ευφράτη. Η συνοικία με τα ιερά βρισκόταν στην αριστερή όχθη του ποταμού. Η πόλη της Βαβυλώνας του 7ου και 6ου αι. π. Χ. είχε τη μορφή ενός επιμηκυμένου τετραγώνου, και είχε διαστάσεις περίπου 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο Ευφράτης χώριζε την πόλη σε 2 τμήματα - το ανατολικό (ουσιαστικά είναι η Παλαιά Βαβυλώνα) και το δυτικό (η λεγόμενη Νέα Βαβυλώνα). Η Νέα Βαβυλώνα αποτελούσε ουσιαστικά προάστειο της κυρίως πόλεως (δηλ. της Παλαιάς Βαβυλώνας), και επικοινωνούσε μαζί της μέσω της γέφυρας, που στηριζόταν σε λίθινους ταύρους, οι οποίοι υποστήριζαν την υπερκείμενη κατασκευή της καθ'εαυτό γέφυρας, που ήταν ξύλινη.
Έτσι, η Βαβυλώνα εξωτερικά περιβαλλόταν στο τέλος των εργασιών αυτών από τρεις σειρές από ισχυρά αμυντικά τείχη. Το πρώτο τείχος είχε πάχος 7 μέτρων, και είχε κατασκευαστεί από άψητες πλίνθους. Έπειτα, σε απόσταση περίπου 12 μέτρων από τον πρώτο, βρισκόταν το δεύτερο τείχος, πάχους 7,8 μέτρων, κατασκευασμένος από ψημένες πλίνθους. Επίσης, παρά την τάφρο βρισκόταν ένα λίθινο τείχος πάχους 3,3 μέτρων. Ένα διπλό εσωτερικό τείχος που διέθετε οδοντωτούς προμαχώνες και οκτώ Πύλες (οι οποίες έφερναν ονόματα των κύριων θεοτήτων των κατοίκων) ήταν κατασκευασμένο από άψητες πλίνθους. Ένα αμυντικό τείχος προστάτευε επίσης την πόλη καθόλη τη διάρκεια της ακτής του Ευφράτη, εν'όσω αυτός διέρρεε τη Βαβυλώνα.
3. Σχεδιασμός και πολεοδονία της Βαβυλώνας. Οδοί και κυριότερα κτήρια στο εσωτερικό της πόλης.
Μέσα από την πόλη διέρχονταν ευθείες, οριζόντιες και κάθετες μεταξύ τους, οδοί - οι λεγόμενες "οδοί των πομπών". Αν και μερικές συνοικίες της πόλης είχαν προσχεδιαστεί, ωστόσο τις περισσότερες φορές η οικοδομική δραστηριότητα των ιδιωτών πλησίων από τις "οδούς των πομπών" ήταν αυθόρμητη. Τα σημαντικότερα κτήρια της πόλης βρίσκονταν στην Παλαιά πόλη. Δύο από αυτά ήταν ο Πύργος του Ετεμενάνκι και το βρισκόμενο εδώ (και νότια από τα ανάκτορα του Ναβουχοδονόσορα) ιερό του Μαρδούκ (η λεγόμενη Εσάγκιλα). Η Εσάγκιλα ήταν ένα ιερό περίβολο, το οποίο βρισκόταν μεταξύ της ιεράς οδού και του Ευφράτη (το τεμάχιο γης που καταλάμβανε είχε εμβαδόν περίπου 30 εκτάρια). Το ιερό αυτό περίβολο το διέσχιζε η λεγόμενη πομπική οδός του θεού Αντάντ, η οποία ήταν κάθετη στην πομπική ιερά οδό της θεάς Ιστάρ, την Aiburshabu (που σημαίνει "Οδός, από την οποία ποτέ κανένας εχθρός δεν θα περάσει"), και οδηγούσε προς στη γέφυρα επάνω στον ποταμό. Το βόρειο τμήμα του ιερού αυτού τεμένους ήταν μεγαλύτερων διαστάσεων, και περιοριζόταν από τείχη, ενώ αποτελείτο από τρεις αυλές (τη βόρεια που επιμηκυνόταν από τα δυτικά προς τα νατολικά, τη δυτική κατά μήκος του Ευφράτη, και την κύρια, η οποία καταλάμβανε τον υπόλοιπο χώρο). Στη νοτιοδυτική γωνία της κυρίως αυλής του ιερού περιβόλου υψωνόταν ο πύργος του ναού της Εσάγκιλα - το Ετεμενάνκι (το είχε καταστρέψει ο βασιλιάς της Ασσυρίας Σενναχερήμ, και το το ξανάφτιαξαν ο γιος και ο εγγονός του Σενναχερήμ - ο Εσαρχαδδών και ο Ασσουρμπανιπάλ από τον αρχιτέκτονα Αρανταχχέσου, ενώ αργότερα αυτό το ζιγκουράτ χτίστηκε εκ νέου από τους βασιλείς του Νεοβαβυλωνιακού βασιλείου· αργότερα άρχισε να καταστρέφεται επί Περσικής κυριαρχίας· τελικά, είναι γνωστό ότι ο Μέγας Αλέξανδρος σχεδίαζε να ξαναφτιάξει το μνημείο αυτό, αλλά δεν πρόλαβε να το πράξει). Μέσα στην πόλη ανάμεσα στα κτήρια δέσποζε οπωσδήποτε το έξι ή επτά επιπέδων ζιγκουράτ, το οποίο ονομαζόταν Ετεμενάνκι (στα Σουμεριακά αποδιδόταν ως E-temen-an-ki, δηλ. "Ο Οίκος-θεμέλιο του Ουρανού και της Γης"), και έφτανε περί τα 90 με 91 μέτρα ύψος (επίσης είχε οριζόντιες διαστάσεις 90Χ90 μέτρα). Προς το Ετεμενάνκι οδηγούσε από τα νοτιοανατολικά μια κλίμακα μήκους 60 μέτρων και φάρδους άνω των 9 μέτρων, ενώ προς τη νοτιοανατολική πρόσοψη εφάπτονταν άλλες δύο σκάλες του ίδιου πάχους, που οδηγούσαν στο πρώτο επίπεδο του ζιγκουράτ. Στην κορυφή του Ετεμενάνκι, ως το έκτο ή το έβδομο επίπεδο του ζιγκουράτ, υπήρχε ένας ναός ύψους 15 μέτρων, κατασκευασμένος από ψημένες πλίνθους, και επενδεδυμένος με εφυαλωμένες γαλάζιες πλίνθους. Πάνω από το ναό υπήρχε ένας πύργος ύψους, πιθανότατα, 6 μέτρων. Ο Ναβουχοδονόσορ Β', που είχε φέρει εις πέρας το ναό αυτό, έλεγε γι'αυτό το κατασκεύασμα, ότι προοριζόταν για την αιωνιότητα. Ενδεχομένως είναι αυτό το μνημείο, που θα πρέπει να ταυτιστεί με τον Πύργο της Βαβέλ (Μπαμπ-ιλού, δηλ. "Η Πύλη του Θεού" στα Σημιτικά) της Βίβλου. Σήμερα από αυτό το μνημείο δεν έχει διασωθεί σχεδόν τίποτα, και για να σχηματίσουμε μια αξιόπιστη άποψη περί αυτού θα πρέπει να καταφύγουμε σε ότι γνωρίζουμε για τα ζιγκουράτ σε άλλα σημεία της Μεσοποταμίας, στον Ηρόδοτο, και σε μια πινακίδα με κείμενο με την χρήση σφηνοειδούς γραφής, που τοποθετείται στα τέλη 3ο αιώνα π. Χ., αν και προφανώς προέρχεται από κάποιο πρωϊμότερο κείμενο (σ' αυτήν την πινακίδα περιγράφονται οι διαστάσεις του μνημείου αυτού) - τη λεγόμενη Esagila tablet. Λέγεται ότι ο Ναβουχοδονόσορ Β' είχε καλύψει ττο ναό αυτό με χρυσάφι. Οι δοκοί της οροφής αυτού του κτηρίου ήταν φταγμένοι από το ξύλο του κέδρου, και ήταν καλυμμένοι με χρυσό και ασήμι. Το κτήριο ήταν ανοιχτόχερα επενδεδυμένο με μπρούντζο. Μέσα στο ναό αυτό υπήρχε ένα καθήμενο λατρευτικό άγαλμα από πολύτιμα μέταλλα, που κατά τον Ηρόδοτο ζύγιζε 800 τάλαντα χρυσού. Με ποιό τρόπο επιτυγχάνονταν ο φωτισμός στο εσωτερικό αυτού του κτηρίου δεν είναι γνωστό σήμερα. Ωστόσο από τον πλούτο του δεν έχει διασωθεί τίποτα, και στα χέρια μας υπάρχουν σήμερα μονάχα οι υπερβολικές και γεμάτες κομπασμούς διηγήσεις των τότε βασιλέων και των πρώτων ταξιδευτών που επισκεύτηκαν την πόλη της Βαβυλώνας Γύρω από την καλυμμένη αυλή του τελευταίου αυτού επιπέδου του ζιγκουράτ θα πρέπει επίσης να υπήρχαν και ναϊσκοι άλλων θεοτήτων. Αυτή η περιοχή ήταν και η πλέον πολυσύχναστη της πόλης. Το νότιο τμήμα του αρχιτεκτονικού συνόλου της Εσάγκιλα, από την απέναντι πλευρά της οδού του Ανταντ, στην οποία βρισκόταν ο κάτω ναός του Μαρδούκ που λεγόταν Έκουα, ως το 1970 (που γραφόταν η μνημειακή "Ιστορία της Αρχιτεκτονικής" της Σοβιετικής Ακαδημίας) δεν είχε ακόμα ανασκαφεί.
Οι πομπές των πιστών σχηματίζονταν ήδη έξω από τα τείχη της πόλης, σε έναν μικρό παράδρομο, διακοσμημένο και από τις δύο του πλευρές με λιοντάρια που κινούνται, φτιαγμένα πάνω σε φατνώματα από εφυαλωμένες πλίνθους. Από εκεί οι πομπές προχωρούσαν κάτω από την Πύλη της Ιστάρ. Η Πύλη αυτή αποτελείτο από δύο μεγάλες εξωτερικούς, και δύο μικρότερων διαστάσεων εσωτερικούς πύργους, επενδεδυμένους με γαλάζιες εφυαλωμένες πλίνθους. Το τόξο της Πύλης της Ιστάρ στο πέρασμά της είχε πλάτος 4,5, και ύψος 9 μέτρων. Σ' αυτήν την περιοχή οι πομπές ακολουθούσαν την λεγόμενη ιερά οδό (την κύρια οδική αρτηρία της πόλης, η οποία ταυτόχρονα αποτελούσε τον κύριο άξονά της, καθώς την διέσχιζε σχεδόν ολόκληρη, με κατεύθυνση από τα βορειοδυτικά προς τα νότιοανατολικά, ξεκινώντας από την Πύλη της Ιστάρ, και ενώνοντάς την με τον κύριο ναό της Βαβυλώνας - την Εσάγκιλα· η οδός αυτή ήταν αφιερωμένη στη θεά Ιστάρ· η Aiburshabu είχε πλάτος περίπου 7,5 μέτρα, και είχε στρωθεί με πλάκες ασβεστολίθου και με ερυθρού χρώματος λατυποπαγές πέτρωμα). Η οδός αυτή ξεκινούσε από τη θριαμβευτική αψιδωτή είσοδο των πομπών - τη λεγόμενη Πύλη της Ιστάρ, η οποία στηριζόταν σε τεράστιους κίονες, και ήταν εξ'ολοκλήρου χτισμένη από οπτή πλίνθο και διακοσμημένη με τα ανάγλυφα με ιερά ζώα του θεού Μαρδούκ και του θεού Αντάντ, δηλαδή απεικονίσεις δρακόντων (των λεγόμενων mušḫuššu), εναλλασσόμενων με ταύρους (τους ούρους), κατανεμημένες σε 13 σειρές. Τα θηρία έμοιαζαν διάσπαρτα σε ένα ενιαίο γαλάζιο βάθος, ζωγραφισμένο με ρινίσματα λαπίς λάζουλι· οι δράκοι ξεχώριζαν από το ανοιχτό τους χρώμα, καθώς επίσης τα κέρατα, η διχαλωτή γλώσσα, η ράχη και τα νύχια τους είχαν τονιστεί με κίτρινο· οι ταύροι είχαν αποδοθεί με σκούρο χρώμα, τα πόδια και τα κέρατά τους ήταν πράσινα, το τρίχωμα και η άκρη της ουράς του - ήταν γαλάζια· έπειτα εδώ απεικονίζονταν και τα λιοντάρια, με το λευκό και τόνους κιτρίνου για το τρίχωμα, τα δόντια, τα νύχια και το θύσανο της ουράς. Συνολικά βρίσκουμε σε αυτό το μέρος 575 δράκους και ταύρους, και ακόμα 120 λιοντάρια. Όλα τα ζώα είναι είτε λευκά με κίτρινες χαίτες, είτε κίτρινα με ερυθρές χαίτες, και έχουν αποδοθεί σε φυσικό μέγεθος. Παρ'όλα αυτά, η διακόσμηση του μνημείου ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με το ρυθμό του αρχιτεκτονικού συνόλου. Η βάση της κατασκευής της Πύλης της Ιστάρ (της βόρειας, κύριας Πύλης της πόλης) ήταν διακοσμημένη με μαργαρίτες, ενώ ο θριγκός της ήταν διακοσμημένος με ανάλογα άνθη μεγαλύτερου μεγέθους. Όλα αυτά στεφάνωνε μια σειρά από ισχυρές οδοντωτές επάλξεις. Σήμερα, η ανακατασκευή της Πύλης της Ιστάρ βρίσκεται στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο. Πρόκειται, οπωσδήποτε, για ένα από τα εντυπωσιακότερα δημιουργήματα στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής. Η επιγραφή στην Πύλη της Ιστάρ (η οποία σώζεται) λέει:
"I, Nebuchadnezzar, King of Babylon, the faithful prince appointed by the will of Marduk, the highest of princely princes, beloved of Nabu, of prudent counsel, who has learned to embrace wisdom, who fathomed their divine being and reveres their majesty, the untiring governor, who always takes to heart the care of the cult of Esagila and Ezida and is constantly concerned with the well-being of Babylon and Borsippa, the wise, the humble, the caretaker of Esagila and Ezida, the firstborn son of Nabopolassar, the King of Babylon.
Both gate entrances of Imgur-Ellil and Nemetti-Ellil following the filling of the street from Babylon had become increasingly lower.
Therefore, I pulled down these gates and laid their foundations at the water table with asphalt and bricks and had them made of bricks with blue stone on which wonderful bulls and dragons were depicted.
I covered their roofs by laying majestic cedars length-wise over them. I hung doors of cedar adorned with bronze at all the gate openings.I placed wild bulls and ferocious dragons in the gateways and thus adorned them with luxurious splendor so that people might gaze on them in wonder.
I let the temple of Esiskursiskur (the highest festival house of Marduk, the Lord of the Gods a place of joy and celebration for the major and minor gods) be built firm like a mountain in the precinct of Babylon of asphalt and fired bricks".
Τα τείχη στον χώρο μπροστά από την Πύλη της Ιστάρ, στο τμήμα περιορισμένο από τα "βόρεια ανάκτορα" του Ναβουχοδονόσορα Β' και την αμυντική προστατευτική κατασκευή της Πύλης, ήταν επίσης επενδεδυμένα με γαλάζιες εφυαλωμένες πλίνθους, οι οποίες απεικώνιζαν σε ανάγλυφα την πομπή των λεόντων (λευκών λεόντων με κίτρινες χαίτες, και κίτρινων λεόντων με ερυθρές χαίτες). Αυτό το τμήμα της πομπικής ιεράς οδού είχε πλάτος πάνω από 25 μέτρα, και αποτελούσε ένα είδος προετοιμασίας της εισόδου της Πύλης της Ιστάρ. Συνολικό μήκος αυτού του διακοσμημένου διαζώματος έφτανε τα 180 μέτρα.Από τα χρώματα χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή κυρίως το άσπρο (με τη χρήση της βαφής των τειχών), το μαύρο (επικάλυψη των τειχών με άσφαλτο), και τα καινούργια, τεχνικά, στη Βαβυλωνιακή τέχνη βαθύ γαλάζιο των εφυαλωμένων πλίνθων και κίτρινο.
Από την Πύλη της Ιστάρ η ιερά οδός προχωρούσε προς τα κάτω από το βουνό, διασχίζοντας το κέντρο της πόλης της Βαβυλώνας. Και από εκεί ο δρόμος προχωρούσε σε μια ευθεία γραμμή κατά μήκος των υψηλών αμυντικών τειχών του "νοτίου ανακτόρου", και έπειτα, μετά από μια διακοπή, κατά μήκος του ιερού περιβόλου της Εσάγκιλα.
Από τα πλέον μεγάλα αρχιτεκτονικά σύνολα της Βαβυλώνας ήταν τα βασιλικά ανάκτορα της πόλης, τα οποία σήμερα διασώζονται μονάχα σε ερείπια. Η είσοδος των ανακτόρων και αυτή έβλεπε στην πομπικη ιερά οδό. Είναι ένα τραπεζοειδές οικοδόμημα, αποτελούμενο από πέντε τομείς (ο ένας δίπλα στον άλλο, με μεγάλες αυλές, οι οποίες έβλεπαν σε ξενώνες και σε χώρους της βασιλικής οικίας· από την τρίτη αυλή υπήρχε πρόσβαση στην "αίθουσα του θρόνου"). Σημασία μιας τριπλής Πύλης υπογραμμίζεται επιπλέον από τον πλούσιο εξωτερικό διάκοσμο με εφυαλωμένες πλίνθους, στις οποίες συναντάμε τη συνηθισμένη παρέλαση των μορφών των λεόντων. Αλλά το επάνω μέρος του κτίσματος παρουσιάζει μια αυθεντική πρωτοτυπία της θεματολογίας της, καθώς εδώ σε γαλάζιο βάθος ξεχώριζαν οι κίτρινοι κίονες, οι οποίοι στήριζαν δύο με τρία κιονόκρανα ιωνικού ρυθμού με τους χαρακτηριστικούς έλικες (στοιχείο, προφανώς, ξένο προς την Ασσυριακή, και εν γένει τη Μεσοποταμιακή τέχνη (σε αντίθεση με τους χαρακτηριστικούς γι'αυτές ρόδακες και φοίνικες) - ενδεχομένως, αυτόν τον τύπο του κιονόκρανου οι Βαβυλώνιοι τον είχαν δει στις ακτές της Φοινίκης ή στην Κύπρο, από όπου και τον δανείστηκαν), όπου τα τελευταία, στεφανωμένα από ένα φοίνικα, ήταν ενωμένα μεταξύ τους με μια σειρά από κάλυκες λωτού. Πιο ψηλά, ένας θριγκός ανάμεσα σε κίτρινες, μαύρες και λευκές γραμμές αποτελούνταν από μια σειρά διπλών ανθεμίων, άσπρων πετάλων και κίτρινων δακτυλίων.
Βορειότερα και νοτιότερα από τον ιερό περίβολο της Εσάγκιλα βρίσκονταν ναοί και άλλων θεοτήτων, π. χ. ο ναός του θεού Νινουρτά, που λεγόταν Εχαττουτίλα, ο ναός της θεάς Νινμάχ, που λεγόταν Εμάχ κ. ά. Σε μικρή απόσταση από τον ναό Εμάχ βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές τα "Νότια ανάκτορα-φρούριο", που διακοσμήθηκαν και διευρύνθηκαν από το Ναβουχοδονόσορα Β'. Βορειότερα, διαχωρισμένα από τα "Νότια ανάκτορα" με τη χρήση των τειχών της πόλης, βρίσκονταν τα "Βόρεια ανάκτορα-οχυρώσεις", που λέγονται πολλές φορές και "Μουσείο των ανακτόρων" (εδώ φυλάσσονταν διάφορα έργα γλυπτικής - πιθανότατα τρόπαια των Νεοβαβυλωνείων βασιλέων). Τα νότια ανάκτορα αποτελούσαν ένα ασύμμετρο ορθογώνιο, και διέθετε στο εσωτερικό του 5 αυλές (ο κύριος εξ'αυτών είχε διαστάσεις 55Χ60 μέτρων). Το νότιο τείχος της κύριας αυλής ήταν επενδεδυμένο με εφυαλωμένες πλίνθους βαθύ μπλε χρώματος, διακοσμημένες με φιγούρες των κίτρινων κιόνων, που επιστέφουν κιονόκρανα με τέσσερις ιωνικούς έλικες, και πάνω από αυτούς περνούσε το διάζωμα αποτελούμενο από γαλάζιους ρόμβους με λευκά και κίτρινα ανθέμια, απεικωνιζόμενα πάνω σε αυτούς. Τρια ανοιχτά περάσματα με τόξα σ'αυτά τα τείχη οδηγούσαν στην κατά τον ίδιο άξονα τοποθετημένη αίθουσα του θρόνου (διαστάσεων 15Χ52 μέτρων). Μέσα στον τοίχο της αίθουσας του θρόνου απέναντι από την κεντρική είσοδο βρισκόταν μια εσωχή με εξωτερική διαμόρφωση με περβάζια. Μέσα της, πιθανότατα, πάνω σε μια ανεβασνένη θέση, ήταν τοποθετημένος ο θρόνος, και η εντύπωση που προκαλούσε η όψη του ενισχυόταν από το φως, το οποίο έμπαινε στο χώρο μέσω των οπών στον τοίχο. Όποιος πλησίαζε εδώ έβλεπε μπροστά του με φόντο την εντυπωσιακή επένδυση του νότιου τείχους, πάνω στο οποίο του εμφανιζόταν μέσα από τα κενά ανάμεσα στα τόξα των εισόδων, τον θρόνο του βασιλιά.
Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας, ένα έργο υποτίθεται της Σεμιραμίδος, έχει περιγραφεί κατ'επανάλειψη από Αρχαίους συγγραφείς της Ελληνιστικής και της Κλασικής εποχής. Αν και η πραγματικότητα της ύπαρξής τους σήμερα αμφισβητείται από πολλούς. Πιθανόν στην πραγματικότητα αυτά να είχαν δημιουργηθεί από το Ναβουχοδονόσορα Β' για να διασκεδάσει την πίκρα της συζύγου του, της Αμυίτιδας (της αδελφής ή κόρης του βασιλιά των Μήδων Αστυάγη), που ήταν περίλυπη που βρέθηκε μακρυά από την πατρίδα της. Εκείνοι που πιθανολογούν κάτι τετοιο, τοποθετούν συνήθως το έργο αυτό σε μια γωνία των ανακτόρων της Βαβυλώνας (τη νοτιοανατολική γωνία), που τα λιγοστά κατάλοιπά του (κατάλοιπα υπόγειων χώρων) θυμίζουν σημαντικά την περιγραφή του σημείου αυτού που είχε δώσει ο Στράβων. Αυτή η κατασκευή είχε τη μορφή ενός ασύμμετρου ορθογωνίου τετραπλεύρου, τη βόρεια και την ανατολική μεριά του οποίου διαμόρφωναν τα εξωτερικά τείχη του ανακτόρου. Στη δυτική πλευρά και στη νότια μεριά η κατασκευή αυτή είχε τα δικά της τείχη, στους οποίους εσωτερικά κολλούσε μια σειρά από όμοιους θολωτούς χώρους. Στο κέντρο του χώρου της κατασκευής βρισκόταν ακόμα ένα τετράπλευρο ορισμένο με τοίχο - ο χώρος αυτός ήταν χτισμένος με τέτοιο τρόπο, που μια πιθανή καθίζησή του δεν θα μπορούσε να επηρρεάσει τα μέρη της κατασκευής που βρίσκονταν γύρω του. Ο μακρύτερος εσωτερικός τοίχος της κατασκευής είχε μήκος 42 μέτρων. Η είσοδος μέσα στον χώρο της κατασκευής βρισκόταν στη νότια πλευρά της. Μέσα της υπήρχαν 14 θάλαμοι, καλυμμένοι επάνω από ισχυρές θολωτές κατασκευές, στηριγμένες στο εξωτερικό τείχος και στους τοίχους μιας σειράς εξωτερικών θολωτών θαλάμων.
Πηγές.
- Αντρέ Παρό, "Ασσύριοι. Οι κατακτητές της Μεσοποταμίας", σειρά "Μεγάλοι Πολιτισμοί", έκδοση μαζί με την εφημερίδα "Καθημερινή", 2007, σελίδες 144-154.
- "Всеобщая история архитектуры", "Том I. Архитектура Древнего мира" под редакцией О.Х. Халпахчина (отв. ред.), Е.Д Квитницкой, В.В. Павлова, А.М. Прибытковой. Москва, Стройиздат, 1970, "Архитектура стран Двуречья и Месопотамии", "Архитектура Двуречья (Нововавилонское царство, VII—VI вв. до н. э.)": http://totalarch.ru/general_history_architecture/ancient/mesopotamia/babylon
- Maxwell G. Lay,James E. Vance, "Ways of the World: A History of the World's Roads and of the Vehicles That Used Them", Rutgers University Press, 1992, σελίδα 51: https://books.google.gr/books?id=flvS-nJga8QC&pg=PA51&lpg=PA51&dq=%D0%90%D0%B8%D0%B1%D1%83%D1%80%D1%88%D0%B0%D0%B1%D1%83&source=bl&ots=DzzEpzOFEk&sig=bB71KsSMUi92TtGo-efXqdMy0Ws&hl=ru&sa=X&ved=0ahUKEwimhY2TjfbZAhWKmbQKHclaChkQ6AEINzAG#v=onepage&q=Aiburshabu&f=false
- Λεπτομερής χάρτης της πόλης της Βαβυλώνας (στα Ρωσικά): http://totalarch.ru/sites/default/files/gha_archaic/archaic_213_1.png
- Άλλος ένας λεπτομερής χάρτης της Βαβυλώνας (στα Ρωσικά, στην ιστοσελίδα του αφιερωμένου στη μελέτη της ιστορίας σάιτ Χρόνος): http://pravitelimira.ru/img/karty/vavilon.gif
- Παρόμοιος χάρτης στη Ρωσική γλώσσα, από το λήμμα "Βαβυλώνα" της "Σοβιετικής Ιστορικής Εγκυκλοπαίδειας": https://web.archive.org/web/20150530182846/http://i.enc-dic.com/dic/enc_sie/images/vavilon.jpg
- Σχέδιο της Βαβυλώνας των χρόνων του Ναβουχοδονόσορα Β' (Ρωσικά): http://geosfera.org/uploads/fotos/vavilon2.jpg
- Σχέδιο της Βαβυλώνας: http://media.salemwebnetwork.com/biblestudytools/reference/commentaries/revelation/babylon_plan_1944.jpg
- Άλλο ένα σχέδιο της Βαβυλώνας: http://www.livius.org/pictures/a/maps/map-of-babylon/
- Άλλο ένα σχέδιο της Βαβυλώνας: http://clients.teksavvy.com/~cgraves/images/babylon_outercity.jpg
- Άλλο ένα σχέδιο της Βαβυλώνας (όπου φαίνεται η θέση της Παλαιάς Βαβυλώνας και της Νέας Βαβυλώνας): http://www.aina.org/books/eliba/3f8358a2.jpg
- Σχέδιο του "Νοτίου Ανακτόρου" του Ναβουχοδονόσορα Β' (κάτω φαίνεται η Πύλη της Ιστάρ και η διερχόμενη από αυτήν ιερά οδός): http://totalarch.ru/sites/default/files/gha_archaic/archaic_218_1.png
- Σχέδιο της "Εσωτερικής πόλης" της Βαβυλώνας (δηλ. της πόλης εντός των εσωτερικών τειχών): http://clients.teksavvy.com/~cgraves/images/babylon_innerwalls.jpg
- Άλλο ένα σχέδιο της "Εσωτερικής πόλης" της Βαβυλώνας: https://jerryandgod.com/babylonian-captivity-nebuchadnezzar-2-of-11-and-ezekiel-20-israels-apostasy/
- Άλλο ένα σχέδιο της "Εσωτερικής πόλης" της Βαβυλώνας: http://www.worldhistory.biz/uploads/posts/2015-09/294w-136.jpg
- Σχέδιο της "Εσωτερικής πόλης" της Βαβυλώνας (από τη Ρωσική μετάφραση του βιβλίου του H. W. F. Saggs, "Babylonians", British Museum Press, 1995): http://base.dnsgb.com.ua/files/book/vavilon-assiriya/i_079.png
- Σχέδιο της Παλαιάς Πόλης της Βαβυλώνας: http://www.pravenc.ru/data/771/460/1234/i400.jpg
- Φωτογραφία των αρχών του 20ου αιώνα της Πύλης της Ιστάρ στη Βαβυλώνα: http://www.artslife.com/wp-content/uploads/2014/12/Ishtar_Stauer-Diana-428x590.png
- Φωτογραφία με διακοσμητική λεπτομέρεια (απεικώνιση λιονταριού) της πομπικής ιεράς οδού της Βαβυλώνας, που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο: https://artsandculture.google.com/asset/processional-way-babylon/QAFcGuAYEoi2sA
- Φωτογραφία με λεπτομέρεια (απεικώνιση λιονταριού) από τα τείχη της Βαβυλώνας κατά μήκος της πομπικής ιεράς οδού, η οποία κάποτε συνέδεε την Πύλη της Ιστάρ με το ιερό τέμενος του Μαρδούκ στην πόλη της Βαβυλώνας - έκθεμα που φυλάσσεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης: https://artsandculture.google.com/asset/striding-lion/2wGuoKEad5DM5Q
- Φωτογραφία. Λεπτομέρεια διακόσμησης της Πύλης της Ιστάρ (απεικώνιση λιονταριού), έκθεμα που φυλάσσεται στο Kunsthistorisches Museum της Βιένης: https://artsandculture.google.com/asset/lion-passant/hgG5TnqKA3fv0w
- Επιγραφή στην Πύλη της Ιστάρ στη Βαβυλώνα σε φωτογραφία: http://www.artslife.com/wp-content/uploads/2014/12/Ishtar-writing_Diana-Stauer-590x441.png
- Επιγραφή του Ναβουχοδονόσορα Β' στα τείχη της Πύλης της Ιστάρ: https://cnx.org/resources/51115770394003be4b2765d1bb0d6ee243e3ba3f/inscription.jpg
- Το κείμενο πάνω στην Πύλη της Ιστάρ σε Αγγλική μετάφραση: http://www.ancient-origins.net/ancient-places-asia/magnificent-ishtar-gate-babylon-001866
- Αεροφωτογραφία. Ανασκαφικά απομεινάρια του βαβυλωνιακού ζιγκουρατ, Ετεμενανκι: http://www.pravenc.ru/data/521/461/1234/i400.jpg
- Γενική αναπαράσταση της όψης της Βαβυλώνας στα τέλη της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα Β': http://totalarch.ru/sites/default/files/gha_archaic/archaic_216_1.jpg
- Αναπαράσταση των τειχών της Βαβυλώνας και της ιεράς οδού με φόντο την Πύλη της Ιστάρ: http://totalarch.ru/sites/default/files/gha_archaic/archaic_216_2.jpg
- Αναπαράσταση της Πύλης της Ιστάρ: https://arhivurokov.ru/multiurok/html/2017/07/02/s_5958bab6191f4/img10.jpg
- Reconstruction of the Ishtar Gate and Processional Way, Babylon, c. 575 B.C.E., glazed mud brick (Pergamon Museum, Berlin). Created by Beth Harris and Steven Zucker (βίντεο): https://artsandculture.google.com/asset/ishtar-gate-from-babylon/8gE6A-husyOS8w
- Αναπαράσταση της Πύλης της Ιστάρ στη Βαβυλώνα μαζί με το τμήμα της πομπικής οδού που οδηγούσε σε αυτжήν: http://iskusstvu.ru/images/posobie/2_2/37.jpg
- Αναπαράσταση του ιερού τεμένους του Μαρδούκ (δηλ. του Εσάγκιλα) στη Βαβυλώνα, 7ος - 6ος αι. π. Χ.: http://totalarch.ru/sites/default/files/gha_archaic/archaic_215_1.jpg
- Αναπαράσταση του ναού Εχαττουτίλα στην πόλη της Βαβυλώνας: http://totalarch.ru/sites/default/files/gha_archaic/archaic_217_1.png
- Αναπαράσταση της Πύλης της Ιστάρ στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο: https://artsandculture.google.com/asset/ishtar-gate-from-babylon/8gE6A-husyOS8w
- Ξενοφών, Κύρου Παιδεία Η' 19: ὁ δὲ Κυαξάρης εἶπε: δίδωμι δέ σοι, ἔφη, ὦ Κῦρε, καὶ αὐτὴν ταύτην γυναῖκα, ἐμὴν οὖσαν θυγατέρα: καὶ ὁ σὸς δὲ πατὴρ ἔγημε τὴν τοῦ ἐμοῦ πατρὸς θυγατέρα, ἐξ ἧς σὺ ἐγένου (προφανώς, όπως πιστεύεται, εδώ μιλάει για την Αμυίτιδα, κόρη του του Αστυάγη) https://el.wikisource.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1/%CE%97
- "Χρονικό" του Ευσεβίου: Sardanapallus sent an army to the assistance of Astyages, the satrap of the Medes, and accepted Amyïtis, the daughter of Astyages, as the bride of his son Nebuchadnezzar. http://www.attalus.org/translate/eusebius4.html#67
- Άρθρο για τη Βαβυλώνα στο σάιτ livius.org: http://www.livius.org/articles/place/babylon/
- Άρθρο για την Πύλη της Ιστάρ στο σάιτ livius.org: http://www.livius.org/articles/place/babylon/babylon-ishtar-gate/
- Άρθρο για την Εσάγκιλα στο σάιτ livius.org: http://www.livius.org/articles/place/babylon/esagila/
- Άρθρο για το ζιγκουράτ της Βαβυλώνας, το Ετεμενάνκι, στο σάιτ livius.org: http://www.livius.org/articles/place/babylon/etemenanki/
- Άρθρο για τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας στο σάιτ livius.org: http://www.livius.org/articles/place/babylon/babylon-hanging-gardens/
- Άρθρο για τον Οβελίσκο της Βαβυλώνας στο σάιτ livius.org: http://www.livius.org/articles/place/babylon/babylon-obelisk/
- Αναπαράσταση του ζιγκουράτ της Βαβυλώνας, του Ετεμενάνκι: https://www.globalsecurity.org/jhtml/jframe.html#https://www.globalsecurity.org/military/world/iraq/images/babel-babylon1.jpg|||
- Έγχρωμη φωτογραφία ερειπίων της Βαβυλώνας: http://www.ancientpages.com/wp-content/uploads/2017/05/babylonruins11.jpg
- Aerial view of Babylon - ruin of Etemenanki below arrow - Saddam Hussein's modern palace on top left circular mound, directly across from partial restoration of Nebuchadrezzar's ancient palace complex: http://1.bp.blogspot.com/-nzJCX8nJKjk/UoUhTIDZ4iI/AAAAAAAAAaQ/EJ0zq0cDUes/s1600/aerial+view+of+babylon.jpg
- Φωτογραφία των απομειναρίων του Ετεμενάνκι από ψηλά: http://4.bp.blogspot.com/_71HgMT9xE_Q/SZWAxoZSNrI/AAAAAAAABKE/yMp8Qkl3afw/s1600-h/EtemenakiRuin.JPG
- Φωτογραφία των απομειναρίων του Ετεμενάνκι: http://3.bp.blogspot.com/-Bh8SXpnDcrw/UoUi78e08vI/AAAAAAAAAak/zC1psR-zOt8/s1600/ruins+of+tower+of+babel.jpg
- Φωτογραφία από ψηλα των ανακτόρων της Βαβυλώνας και της Πύλης της Ιστάρ: http://2.bp.blogspot.com/-LC1wVDBbobE/VCByZJKmSyI/AAAAAAAAE8U/yDFLtu25L7E/s1600/iraq05-007-01.jpg
- Φωτογραφία από ψηλά του χώρου της αρχαίας Βαβυλώνας: https://cnx.org/resources/d82ee0cce3ed22d961991e1c9750cb7de5415184/modern%20babylon.jpg
Βαβυλώνα
|
836808
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B1
|
Βίλλα Μπαρτολομέα
|
Η Βίλλα Μπαρτολομέα (ιταλικά: Villa Bartolomea) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Βερόνας, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Βερόνας
|
677376
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%84%CE%B6%CE%AC%20%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%82
|
Κοτζά Αναστάς
|
Ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος (1896 - 2 Δεκεμβρίου 1922), γνωστός και με το ψευδώνυμο Κοτζά Αναστάς, ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της περιοχής του δυτικού Πόντου. Υπήρξε ηγετική μορφή της πρώτης και της δεύτερης μάχης της οροσειράς του Τοπ Τσαμ, ενώ ήταν ένας από τους σπουδαιότερους επικεφαλής αντάρτικων ομάδων κατά την Αντίσταση των Ποντίων στις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά τον θάνατό του, καθιερώθηκε στην συνείδηση του Ελληνισμού ως Ο Τελευταίος Ακρίτας του Πόντου.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στο χωριό Εντίκ Πινάρ της επαρχίας Έρπαας του Πόντου. Το ψευδώνυμό του σήμαινε Μέγας Αναστάσης, ενώ οι Τούρκοι σε αντίθεση τον ονόμαζαν Κοτζά Γκιαούρ, που σήμαινε Μέγας Άπιστος. Συγκρινόταν πολλές φορές από τους Ποντίους με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, οπλαρχηγό της Επανάστασης του 1821. Χαρακτηριστικό του ήταν ότι πολεμούσε κρατώντας μαχαίρι και μία ελληνική σημαία, η οποία απεικόνιζε τον ποντιακό αετό. Σκοτώθηκε από τσέτες, μαχόμενος στο χωριό Εζενούς, καλύπτοντας επιχείρηση εκκένωσής του από τον ελληνικό πληθυσμό, στις 2 Δεκεμβρίου 1922. Μέχρι σήμερα, αποτελεί έναν από τους πιο αγνώστους Έλληνες οπλαρχηγούς.
Αναγνώριση
Η λαϊκή μούσα τίμησε τον οπλαρχηγό, καθώς σήμερα υπάρχει γνωστό ποντιακό παραδοσιακό τραγούδι με αναφορά στον Κοτζά Αναστάς.
Τον Ιούλιο του 2015, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του πρώτου μνημείου για τον οπλαρχηγό Παπαδόπουλο, στο χωριό Νεράιδα Κοζάνης.
Παραπομπές
Ποντιακός Ελληνισμός
|
750253
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B1%CE%BD%20%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CF%80%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ίαν Γκίμπσον
|
Ο Ίαν Γκίμπσον (αγγλικά: Ian Gibson) (20 Φεβρουαρίου 1946) είναι Βρετανός καλλιτέχνης - εικονογράφος, δημιουργός κόμικς. Πολύ γνωστές δημιουργίες του είναι για τις εικονογραφημένες σειρές Robo-Hunter, The Ballad of Halo Jones (μία ιστορία για την οποία αναπτύχθηκε μεγάλη συζήτηση), Judge Dredd, Ace Trucking Co. (όλες για το περιοδικό 2000AD), κ.α. Έχει συνεργαστεί με κορυφαίους εκδότες και σεναριογράφους του είδους, όπως οι Πατ Μιλς, Κέλβιν Γκόσνελ, Τζον Βάγκνερ, Άλαν Γκραντ, Τομ Τάλι, Άλαν Μουρ, Τζέρι Φίνλεϊ-Ντέι, Άλαν Χέμπντεν, Robbie Morrison, Gordon Rennie, Gary Rice, Grant Morrison κ.α. Τη δουλειά του χαρακτηρίζει η λεπτομερειακή απόδοση των σκηνών (στην πλειονότητά τους σε ασπρόμαυρη χρώση) σε ιστορίες με υπόβαθρο και βαθύτερο νόημα. Ο Γκίμπσον εργάστηκε και στις ΗΠΑ, όπου για τις εκδόσεις D.C. Comics σχεδίασε τη δεκαετία του ’80 τη σειρά Mister Miracle, όπως και την ιστορία του υπέρ-ήρωα Meta 4, σε σενάριο του Stefan Petrucha. Από το έτος 2000 έχει επικεντρωθεί κυρίως στο σχεδιασμό του Dredd, ενώ κατά καιρούς αρθρογραφεί στο διαδίκτυο σχετικά με τη σύγχρονη κατάσταση της βιομηχανίας των comics.
Παραπομπές
Γκιμπσον Ιαν
|
20600
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Αίολος
|
Ο Αίολος, στην ελληνική μυθολογία, ήταν ο ορισμένος από τον Δία ταμίας των ανέμων.
Ο μύθος
Ο Αίολος έκλεισε τους ανέμους μέσα στον ασκό του και τους άφηνε μετά από εντολή του Δία. Ήταν γιος του Ιππότη, όπως λέει ο Όμηρος. Γι' αυτό λεγόταν Ιπποτάδης. Ζούσε στη νήσο Αιολία, που είχε χάλκινα τείχη. Το νησί αυτό πιστευόταν ότι ήταν η Στρογγύλη, το σημερινό Στρόμπολι , εξ ου και η ονομασία Αιολίδες Νήσοι για το σύμπλεγμα που ανήκει το Στρόμπολι.
Ζούσε στο νησί μαζί με την γυναίκα του Αμφιθέα. Είχε έξι γιους και έξι κόρες, που προσωποποιούσαν τους ανέμους. Οι γιοι τους δυνατούς ανέμους, οι θυγατέρες τους ήπιους (τις αύρες).
Σύμφωνα με μεταγενέστερη εκδοχή του μύθου, ο Αίολος ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Άρνης. Με τη μητέρα του και τον αδελφό του Βοιωτό ζούσε στο Μεταπόντιο. Όταν αναγκάστηκε να φύγει από το Μεταπόντιο, λόγω του φόνου της θετής του μητέρας Αυτολύκης, κατέφυγε σ' ένα νησί του Τυρρηνικού Πελάγους, όπου έχτισε την πόλη Μπάρα, κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη. Εφηύρε τα πανιά που κινούν τα πλοία και δίδαξε τη χρήση τους στους υπηκόους του.
Ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του πήγε στην Αιολία, όπου ο Αίολος τους φιλοξένησε ένα μήνα. Όταν ζήτησε τη βοήθεια του Αιόλου για να αναχωρήσει, αυτός έκλεισε όλους τους ανέμους σε ένα ασκί και άφησε μόνο τον ούριο Ζέφυρο να πνέει ευνοϊκά γι' αυτούς.
Με τη βοήθεια του Ζέφυρου ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του έφτασαν πολύ κοντά στην Ιθάκη. Αλλά κάποια στιγμή που ο Οδυσσέας αποκοιμήθηκε, οι σύντροφοί του άνοιξαν το ασκί, νομίζοντας ότι έχει χρυσάφι, και άφησαν ελεύθερους όλους τους ανέμους.
Ξέσπασε θύελλα η οποία έστειλε τον Οδυσσέα πίσω στο νησί του Αιόλου, ο οποίος όμως δεν δέχτηκε να τον βοηθήσει και πάλι, τιμωρώντας τον για την ασέβεια των συντρόφων του .
Οι Έλληνες θεωρούσαν τον Αίολο ταμία των ανέμων, όχι θεό τους. Γι' αυτό δεν είχε ιερά, ούτε γίνονταν θυσίες προς τιμήν του. Θεό τον θεωρούσαν οι Ρωμαίοι. Ο Βιργίλιος στην «Αινειάδα» τον αναφέρει ως βασιλιά που κατοικεί σε ένα άντρο, όπου είναι φυλακισμένοι οι άνεμοι, σ' αυτόν δε καταφεύγει η Ήρα όταν αποφασίζει να καταστρέψει τα καράβια των Τρώων.
Μία από τις κόρες του Αιόλου ήταν η Αλκυόνη η οποία σχετίζεται με τον μύθο των Αλκυονίδων ημερών.
Η Αλκυόνη ερωτεύτηκε τον Κύηκα και ζούσαν ευτυχισμένοι, αλλά μια μέρα ο Κύηκας πνίγηκε ψαρεύοντας και η Αλκυόνη από τον πόνο της έπεσε στα βράχια και σκοτώθηκε.
Οι θεοί τους λυπήθηκαν και τους έκαναν πουλιά.
Ο Δίας μάλιστα πρόσταξε τον Αίολο κάθε χρόνο τον Ιανουάριο να σταματάει τους ανέμους για να μπορεί η Αλκυόνη να επωάσει τα αυγά της.
Δείτε επίσης
Στους Αέρηδες, το μνημείο που βρίσκεται στην Πλάκα, απεικονίζεται ο Αίολος μαζί με τους βοηθούς του, ανέμους, Βορρέα, Καικία, Απηλιώτη, Εύρο, Νότο, Λιψ, Ζέφυρο, Σκίρων.
Παραπομπές
Θεότητες του ανέμου
|
615634
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AC%20%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1%2C%20%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CF%80%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BD%CE%BA%CE%B9%CF%81%CF%87%CE%B5%20%28%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%81%29
|
Ρωμαϊκά μνημεία, Καθεδρικός του Αγίου Πέτρου και Λίμπφραουενκιρχε (Τριρ)
|
Τα Ρωμαϊκά μνημεία, ο Καθεδρικός του Αγίου Πέτρου και η Λίμπφραουενκιρχε στο Τριρ (στα γερμανικά: Welterbe Römische Baudenkmäler, Dom und Liebfrauenkirche in Trier) είναι μια σειρά από κτίρια στο Τριρ, που το 1986 συμπεριελήφθησαν στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Τα ρωμαϊκά μνημεία του Τριρ είναι: το Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο, η Ρωμαϊκή γέφυρα στο Μοζέλλα ποταμό, τα Ρωμαϊκά λουτρά (Barbara Baths) και οι Θέρμες (Imperial Baths), η Στήλη του Ίγκελ, η Πόρτα Νίγκρα και η Βασιλική του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Τα άλλα δύο μνημεία του Τριρ, που έχουν ενταχθεί στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς, είναι ο Καθεδρικός της πόλης και η Λίμπφραουενκιρχε (Liebfrauenkirche).
Παραπομπές
Φωτογραφίες
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κτίρια και κατασκευές στη Γερμανία
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στη Γερμανία
|
13819
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Βασίλειος Ρούφος
|
Ο Βασίλειος (Λαλάκης) Ρούφος (1880-1960) υπήρξε Δήμαρχος Πατρέων.
Καταγόταν από την γνωστή οικογένεια πολιτικών Ρούφων-Κανακάρη με ρίζες στη Σικελία. Ο παππούς του Μπενιζέλος Ρούφος είχε πάρει μέρος στην επανάσταση του '21 είχε διατελέσει δήμαρχος, βουλευτής και πρωθυπουργός. Ο πατέρας του Θάνος Κανακάρης και ο θείος του Γεώργιος Ρούφος διατέλεσαν δήμαρχοι Πατρέων για πολλά έτη, έτσι λοιπόν ήταν αναπόφευκτο να ασχοληθεί και ο ίδιος με την πολιτική. Σπούδασε νομική στην Αθήνα, είχε εκλεγεί 5 φορές βουλευτής το 1913, 1915, 1917, 1925 και 1926.
Πρώτη φορά δήμαρχος εκλέγεται το 1934-1941 και μετά το 1951-1954, και το 1954-1959 στην πρώτη εκλογή του είχαν δικαίωμα ψήφου για πρώτη φορά γυναίκες, 68 όλες κι όλες και θεωρείται ότι όλες τον ψήφισαν αφού ηταν περιζήτητος στην εποχή του. Το 1941 παύτηκε από τις κατοχικές δυνάμεις και ο Λαλάκης εντάχτηκε στις αντάρτικες δυνάμεις που αντιστεκόταν στον κατακτητή. Το 1944 με την απελευθέρωση επέστρεψε στην Πάτρα μαζί με τα αντάρτικα τμήματα. Ήταν αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος στις Εκλογές της κυβέρνησης του Βουνού, όπου εκλέχτηκε και βουλευτής. Κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του κατασκευάστηκε το Αεροδρόμιο του Αράξου. Επίσης κατά την τελευταία θητεία του καταργούνται οι προνομιακές συμβάσεις και έτσι το εργοστάσιο ρεύματος του Γλαύκου υπάγεται στην ΔΕΗ, η οποία ιδρύεται τότε σαν ενιαίος φορέας. Επίσης επισπεύστηκαν και εργασίες αποπεράτωσης του ναού του Αγίου Ανδρέα. Το 1959 παραιτήθηκε για λόγους υγείας και πέθανε στις 26 Μαρτίου 1960. Στη μνήμη του ένας δρόμος της πόλης έχει πάρει το όνομά του.
Στην κατοχή της οικογένειάς του βρισκόταν, μέχρι και το 1960, ο διώροφος πέτρινος πύργος του 17ου αιώνα, γνωστός με την ονομασία "Πύργος των Ρούφων", σε ένα λόφο πάνω από περιοχή Ρωμανός στους πρόποδες του Παναχαϊκού.
Βιβλιογραφία - Πηγές
Νίκος Ε. Πολίτης, Το καρναβάλι της Πάτρας, Αχαϊκές εκδόσεις, Πάτρα 1987
Πέτρος Ψωμάς, Δήμαρχοι Πατρέων 1836-2006, Εκδόσεις "Το Δόντι", Πάτρα 2007 ISBN 978-960-88046-2-3
Παραπομπές
Δήμαρχοι Πατρών
Βασιλειος
Βασιλειος
Βουλευτές Πατρών
Οικογένεια Κωστάκη
Αντιβενιζελικοί
Αρβανίτες
|
5384
|
https://el.wikipedia.org/wiki/123
|
123
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 123 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Γεννήθηκε ο Λούκιος Απουλήιος ο Πλατωνικός
Θάνατοι
Έτη
|
833105
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%87
|
Έντουαρντ Τσεχ
|
Ο Εντουάρντ Τσεχ (Eduard Čech, 29 Ιουνίου 1893, Στρατσόβ - 15 Μαρτίου 1960, Πράγα) ήταν Τσέχος μαθηματικός. Είναι γνωστός στα μαθηματικά κυρίως για την εισαγωγή της λεγόμενης συνομολογίας Τσεχ.
Βιογραφία
Ο Εντουάρντ Τσεχ γεννήθηκε στο Στράτσοβ της Βοημίας. Ο πατέρας του ήταν ο Τσενέκ Τσεχ, χωροφύλακας, και η μητέρα του η Άννα Τσεχόβα, το γένος Κλεπλόβα. Αφού αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Hradec Králové, ο Έντουαρντ Τσεχ άρχισε να σπουδάζει μαθηματικά στη Σχολή Τεχνών του Πανεπιστημίου Charles-Ferdinand στην Πράγα το 1912. Το 1915 αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του λόγω του πολέμου, καθώς κλήθηκε στο στρατό. Αφού γύρισε από τον πόλεμο, επέστρεψε στο σχολείο και ολοκλήρωσε κανονικά τις πανεπιστημιακές του σπουδές. Προκειμένου να μπορέσει να ασκήσει το επάγγελμα του καθηγητή, πέρασε επίσης το τεστ καταλληλότητας εκπαιδευτικών εκείνη την εποχή και έλαβε έγκριση στα μαθηματικά και την περιγραφική γεωμετρία. Στη συνέχεια δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο σχολείο της Πράγας-Holešovice. Το 1920 υπέβαλε μια επαγγελματική μαθηματική πραγματεία με θέμα "Το καμπυλόγραμμο και επιφανειακό στοιχείο τρίτης τάξης" και βάσει αυτής της εργασίας ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας. Χάρη σε μια υποτροφία, ο Εντουάρντ Τσεχ είχε τη δυνατότητα να περάσει το σχολικό έτος 1921-1922 στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου εμβάθυνε τις γνώσεις του, ιδίως στον τομέα των προβολικών ιδιοτήτων των γεωμετρικών σχημάτων, υπό τον καθηγητή του Γκουίντο Φουμπίνι. Κατά την επιστροφή του από το εξωτερικό, ο Τσεχ υπέβαλε αίτηση για υφηγεσία. Το 1922, έγινε πράγματι κάτοχος του τίτλου από το Πανεπιστήμιο της Πράγας για την προβολική διαφορική γεωμετρία. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκε έκτακτος καθηγητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Μασάρικ στο Μπρνο, όπου είχε δημιουργηθεί κενή θέση μετά τον θάνατο του Μαθάιας Λερχ.
Ο καθηγητής Λαντισλάβ Σέιφερτ δίδασκε γεωμετρία στο Πανεπιστήμιο του Μπρνο, επομένως έμεινε στον Τσεχ να διδάξει άλγεβρα και ανάλυση. Παρόλο που ούτε η μαθηματική ανάλυση ούτε η άλγεβρα ήταν το επίκεντρο των ενδιαφερόντων του εκείνη την εποχή, διείσδυσε σε αυτά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και σύντομα έδωσε με επιτυχία διαλέξεις και στους δύο κλάδους. Το 1928 διορίστηκε τακτικός καθηγητής. Το 1930-1931 ήταν κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μασάρικ. Από το 1931 άρχισε να ασχολείται εντατικά με την τοπολογία. Το 1935 ο Εντουάρντ Τσεχ συμμετείχε σε ειδικό συνέδριο για τη συνδυαστική τοπολογία στη Μόσχα, όπου τα αποτελέσματα της επιστημονικής του εργασίας στην τοπολογία προσέλκυσαν μεγάλη προσοχή. Κατά συνέπεια, προσκλήθηκε να δώσει για ένα διάστημα διαλέξεις στο Μαθηματικό Κέντρο του Ινστιτούτου Προηγμένων Μελετών στο Πρίνστον. Το 1936 επέστρεψε από τις ΗΠΑ και την ίδια χρονιά ίδρυσε ένα σεμινάριο τοπολογίας στο Μπρνο, το οποίο παρήγαγε 26 επιστημονικές εργασίες σε 3 χρόνια. Η δραστηριότητα του σεμιναρίου συνεχίστηκε και μετά το κλείσιμο των τσεχικών πανεπιστημίων το 1939, αν και υπό καθεστώς περιορισμού. Οι Έντουαρντ Τσεχ, Γιόζεφ Νόβακ και Μπέντριχ Ποσπίσιλ, οι κύριοι εκπρόσωποι του τοπολογικού σεμιναρίου, συναντήθηκαν στο διαμέρισμα του Ποσπίσιλ μέχρι το 1941. Με τη σύλληψη του B. Ποσπίσιλ από την Γκεστάπο, αυτή η μορφή συλλογικής μαθηματικής έρευνας έλαβε τέλος.
Μετά τον πόλεμο, το 1945, ο Εντουάρντ Τσεχ έφυγε από το Μπρνο για τη Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Καρόλου στην Πράγα. Το 1947 ανέλαβε επικεφαλής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Μαθηματικών της Τσεχικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, του οποίου ηγήθηκε μέχρι το 1950, όταν διορίστηκε πρώτος διευθυντής του Κεντρικού Ινστιτούτου Μαθηματικών. Το 1952, ήταν από τους πρώτους που διορίστηκαν μέλη της Τσεχοσλοβακικής Ακαδημίας Επιστημών, και μετά την ίδρυση του Μαθηματικού Ινστιτούτου της Τσεχοσλοβακικής Ακαδημίας Επιστημών, του ανατέθηκε η διοίκησή του. Το 1954 μετακόμισε στη Σχολή Μαθηματικών και Φυσικής του Πανεπιστημίου του Καρόλου, όπου δημιούργησε το Ινστιτούτο Μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Καρόλου.
Οι επιστημονικές εργασίες του Εντουάρντ Τσεχ σχετίζονται κυρίως με τη διαφορική γεωμετρία και την τοπολογία. Η παραμονή του στο Τορίνο κατά το σχολικό έτος 1921-1922 σηματοδότησε τη συνεργασία μεταξύ του Τσεχ και του Γκουίντο Φουμπίνι, η οποία κατέληξε σε δύο έργα, το δίτομο Geometria proiettiva differenziale (Διαφορική προβολική γεωμετρία), που εκδόθηκε διαδοχικά το 1926 και το 1927 στην Μπολόνια, και το Introduction à la géométrie projective différentielle des surfaces (Εισαγωγή στη διαφορική προβολική γεωμετρία επιφανειών), που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1931 και έφερε την αναγνώριση και των δύο μαθηματικών στον μαθηματικό κόσμο. Γύρω στο 1928, η προσοχή του Τσέχωφ αποσπάστηκε προσωρινά από τα προβλήματα της διαφορικής γεωμετρίας και άρχισε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την τοπολογία, τόσο τη γενική όσο και την αλγεβρική.
Κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Συνεδρίου Μαθηματικών στη Ζυρίχη το 1932, εισήγαγε τις ανώτερες ομάδες ομοτοπίας ανεξάρτητα από τον Hurewicz. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε τον πρώτο μη συνδυαστικό ορισμό της κοχομολογίας, γνωστό σήμερα ως κοχομολογία του Τσεχ, που τον έκανε ιδιαίτερα διάσημο.
Συνολικά, δημοσίευσε 12 εργασίες στη γενική τοπολογία, με την πρώτη τοπολογική εργασία που δημοσιεύτηκε το 1930. Το 1936 δημοσίευσε το βιβλίο Point Sets, το οποίο είχε μεγάλη σημασία για την ανάπτυξη των μαθηματικών της Τσεχοσλοβακίας. Μετά το 1945 επέστρεψε στη διαφορική γεωμετρία, πάνω στην οποία συνέχισε να εργάζεται μέχρι το θάνατό του. Το 1959 δηµοσίευσε το βιβλίο Topological Spaces, στο οποίο συνόψισε τις υπάρχουσες γνώσεις και τις επέκτεινε µε τα αποτελέσµατα του τοπολογικού σεµιναρίου του Μπρνο.
Ο Εντουάρντ Τσεχ έδωσε επίσης μεγάλη προσοχή στα θέματα των σχολικών μαθηματικών. Ήταν συγγραφέας πολλών σχολικών εγχειριδίων για το γυμνάσιο και διοργάνωνε σεμινάρια για τα μαθηματικά του γυμνασίου και του δημοτικού για τους καθηγητές του γυμνασίου.
Εργασίες
TOMEŠ, Josef, a kol. Český biografický slovník XX. století : I. díl : A–J. Praha ; Litomyšl: Paseka ; Petr Meissner, 1999. 634 s. ISBN 80-7185-245-7. S. 188.
VOŠAHLÍKOVÁ, Pavla, a kol. Biografický slovník českých zemí : 10. sešit : Č–Čerma. Praha: Libri, 2008. 503–606 s. ISBN 978-80-7277-367-1. S. 549–550.
Nekrolog v časopise pro pěstování matematiky: PDF
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κατάλογος δημοσιεύσεων από την Τσεχική Ψηφιακή Μαθηματική Βιβλιοθήκη
Μαθηματικοί αναλυτές
Τσέχοι μαθηματικοί
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
|
717778
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B7%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δάφνη Τρίπολης Αρκαδίας
|
Η Δάφνη ή παλιότερα Κουτρομπούχι (Τοπική Κοινότητα Δάφνης - Δημοτική Ενότητα Βαλτετσίου), ανήκει στον δήμο Τρίπολης της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας που βρίσκεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”. Έδρα του δήμου είναι η Τρίπολη και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου.
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, η Δάφνη ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Δάφνης, του πρώην Δήμου Βαλτετσίου του Νομού Αρκαδίας. Τελευταίος Δήμαρχος Βαλτετσίου ήταν ο Νικόλαος Παππανικολάου γεννημένος στο Κουτρουμπούχι.
Άλλες παλαιότερες ονομασίες είναι Κουτρουμπούχι και Κουτρουμπούχια ενώ μετονομάστηκε σε Δάφνη το 1967. Για την προέλευση του ονόματος εικάζεται ότι "έχει μορφήν φραγκικήν ( contra bocca )".
Βρίσκεται 22 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Τρίπολης.
Στην απογραφή του Προνοητή της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στη βενετοκρατούμενη Πελοπόννησο Francesco Grimani, του έτους 1700, το χωριό ανήκει στην επαρχία του Λεονταρίου, αναφέρεται με το όνομα Cutrubuchia και έχει 11 οικογένειες και 41 κατοίκους.
Απογράφησαν 97 κάτοικοι το 1991, 82 το 2001 και 48 μόνιμοι κάτοικοι στην απογραφή του 2011.
Είναι ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του λόφου του Αγ. Κωνσταντίνου στον κάμπο της Ασέας ανατολικά του Πάπαρη. Στην περιοχή αυτή αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του αρχαίου οικισμού της Ευταίας. Ιχνη των οχυρώσεων του οικισμού διακρίνονται περιμετρικά του λόφου.
Οι λιγοστοί κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και κτηνοτροφία. Εορτάζεται η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, ο Προφήτης Ηλίας και ο Τίμιος Πρόδρομος.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Αρκαδίας
Δήμος Τρίπολης
Τρίπολη Αρκαδίας
|
315316
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%B9%CF%83%CE%B9
|
Κουτάισι
|
Το Κουτάισι (γεωργιανά: ქუთაისი, ) είναι η πρωτεύουσα της περιοχής Ιμερέτι. Υπολογίζεται ότι το 2014 είχε 147 635 κατοίκους, γεγονός που την κατατάσει ως την τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Η πόλη είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ριόνι σε υψόμετρο 120-300 μέτρων πάνω από το επιπέδο της θάλασσας. Στην πόλη βρίσκονται δύο μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, ο Καθεδρικός Μπαγκράτι (αφαιρέθηκε το 2017) και το Μοναστήρι του Γκελάτι.
Είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις της Υπερκαυκασίας. Ήταν πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου της Κολχίδας. Η πόλη υπολογίζεται ότι ιδρύθηκε τη 2η χιλιετία π.Χ. Η πόλη διατέλεσε επίσης πρωτεύουσα διαφόρων βασιλείων, του Βασιλείου της Γεωργίας (1008-1122) και του Βασιλείου του Ιμερέτι από το 1455 μέχρι το 1810, όταν και τελικά η περιοχή προσαρτήθηκε στη Ρωσία. Η πόλη καταστράφηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, π.χ. το 1691 από τους Τούρκους. Το 2012, κατά την διακυβέρνηση του Μιχαήλ Σαακασβίλι, ολοκληρώθηκε στη πόλη το κτίριο της Βουλής, με σκοπό να μετακινηθεί η Βουλή από την Τυφλίδα στο Κουτάισι, το οποίο βρίσκεται πιο δυτικά από τη πρωτεύουσα. Μετά την λήξη της θητείας του Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο συνασπισμός Γεωργιανό Όνειρο αποφάσισε να μεταφέρει τις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες στη Τιφλίδα. Η συνταγματική τροπολογία που εγκρίθηκε το 2017 μπήκε σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 2018 και δεν ανέφερε πουθενά το Κουτάισι ως έδρα του κοινοβουλίου. Αυτό σημαίνει ότι από τον Ιανουάριο του 2019 η έδρα του γεωργιανού κοινοβουλίου είναι και πάλι η Τιφλίδα. Το κτίριο στο Κουτάισι είναι περιουσία του Υπουργείου Εσωτερικών της Γεωργίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Γεωργίας
|
517236
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B1%20%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B1
|
Ταμάρα Μπίκοβα
|
Η Ταμάρα Μπίκοβα (ρωσικά: Тамара Владимировна Быкова, γεν. Ροστόφ-να-Ντόνου, Σοβιετική Ένωση, 21 Δεκεμβρίου 1958) είναι Σοβιετική / Ρωσίδα πρώην αθλήτρια του άλματος εις ύψος. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της κατέρριψε τρεις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στον ανοικτό στίβο.
Η μητέρα της ήταν Ελληνίδα, ενώ ο πατέρας της υπήρξε βετεράνος στρατιωτικός του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, παρασημοφορηθείς από το Σοβιετικό Κράτος. Κατά τη διάρκεια της αθλητικής της σταδιοδρομίας κατέκτησε 8 διεθνή μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα στίβου (1982 – 1991). Ήταν τρίτη Ολυμπιονίκης στη Σεούλ το 1988. Έχει ατομικό ρεκόρ 2,05 μ., επίδοση που πέτυχε στις 22 Ιουνίου του 1984, και ήταν τότε παγκόσμιο ρεκόρ.
Η Μπίκοβα ξεκίνησε τον αθλητισμό σε ηλικία 16 ετών στο σύλλογο του Ροστόφ, με πρώτο προπονητή στο ύψος τον Ευγένι Ζογκορούλιν, με τον οποίο πέτυχε άμεσα, επίδοση 1,50 μ. Ακολούθως την ανέλαβε ο Βαλεντίν Κοντάγεφ. Ήταν ένατη στην Ολυμπιάδα της Μόσχας (1980), δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1981, 3η στην Πανεπιστημιάδα της ίδιας χρονιάς, 2η στους Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου της Αθήνας (1982), ενώ την ίδια χρονιά έγινε κάτοχος του ρεκόρ στην ΕΣΣΔ στο ύψος ανοικτού στίβου, με επίδοση 1,98 μ. Το 1983 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Βουδαπέστη, πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με άλμα 2,03 μ. Έχει σπουδάσει Παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο του Ροστόφ.
Παραπομπές
Πηγές
IAAF Tamara Bikova’s profile
Άλτες του ύψους
Σοβιετικοί αθλητές του στίβου
Σοβιετικοί Ολυμπιονίκες
Κάτοχοι μεταλλίων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου
Κάτοχοι μεταλλίων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου
Παγκόσμιοι πρωταθλητές στίβου
Χάλκινοι Ολυμπιονίκες του στίβου
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1980
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1988
Αθλητές του στίβου στη Θερινή Πανεπιστημιάδα 1983
|
747638
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CE%BD
|
Πράιον
|
Τα Prion (πράιον) είναι πρωτεΐνες οι οποίες παρουσιάζουν απόκλιση ή και διαφοροποίηση στην τριτοταγή δομή τους, συγκριτικά με τις φυσιολογικά αναδιπλωμένες πρωτεΐνες όμοιας πεπτιδικής αλληλουχίας. Έχουν την ιδιότητα να επηρεάζουν την φυσιολογική αναδίπλωση των πρωτοταγώς ομοίων πολυπεπτιδικών αλυσίδων με τις οποιες έρχονται σε επαφή, με αποτέλεσμα να οδηγούνται οι γειτονικές αυτές πρωτεΐνες στην ίδια εσφαλμένη διαμόρφωση. Είναι ανθεκτικά στην μετουσίωση και την αποδιάταξη τους είτε με χημικές μεθόδους, πχ παρουσία οξέος, είτε με την αυξηση της θερμοκρασίας, και γιαυτό τον λόγο δεν αδρανοποιούνται με το μαγείρεμα. Η κατανάλωσή Prions μπορει να οδηγήσει σε συσσωμάτωση τους με άλλες λανθασμένα διπλωμένες πρωτεΐνες, δημιουργώντας τα λεγόμενα αμυλοειδή, των οποίων η συσσώρευση στους ιστούς οδηγεί σε ανεπανόρθωτη βλάβη και πιθανή νέκρωση των κυττάρων.
H νόσος Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ και άλλες σπάνιες νόσοι προκαλούνται από prion.
Παραπομπές
Πρωτεΐνες
|
448488
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Λύκειο (αποσαφήνιση)
|
Με την ονομασία λύκειο μπορεί να αναφέρονται:
Εκπαίδευση
Λύκειο, εκπαιδευτικό ίδρυμα, κυρίως δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε πολλές χώρες.
Λύκειο (φιλοσοφική σχολή), αρχαίο γυμνάσιο, τοποθεσία της περιπατητικής σχολής του Αριστοτέλη.
Ελλάδα
Λεόντειο Λύκειο, ελληνογαλλικά εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Αθήνα.
Ελληνικό Λύκειο, ιστορικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Αθήνα.
Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Μυτιλήνης, εκπαιδευτικό ίδρυμα στη Μυτιλήνη.
Τουρκία
Ζωγράφειο Λύκειο, ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στη Κωνσταντινούπολη.
Λύκειο Γαλατασαράι, αρχικά γαλλικό και μετέπειτα τουρκικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Κωνσταντινούπολη.
Κύπρος
Λύκειο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ' - Δασούπολης, εκπαιδευτικό ίδρυμα στο Στρόβολο.
Τέχνη και πολιτισμός
Λύκειος Απόλλων, τύπος γλυπτικής παράστασης.
Λύκειο των Ελληνίδων, σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα στην Ελλάδα.
|
640111
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B1
|
Μοντεμπελλούνα
|
Το Μοντεμπελλούνα (ιταλικά: Montebelluna, βενετικά: Montebełuna) είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις που βρίσκεται στην Ιταλική επαρχία του Τρεβίζο, στην Ιταλική περιφέρεια Βένετο στην βόρεια Ιταλία, βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από την Βενετία. Ο πληθυσμός της Μοντεμπελλούνα εκτιμάται περίπου σήμερα 32.000 κάτοικοι.
Η Μοντεμπελλούνα αποτελεί την έδρα σε πολλές εταιρείες παραγωγής αθλητικών ειδών, παπουτσιών και ειδών σνόουμποαρντ, δύο από αυτές είναι η "Fila" και η "Geox".
O διάσημος Ελβετός κατασκευαστής παπουτσιών Καρλ Μιούλερ εργάζεται και στην Μοντεμπελλούνα, το ίδιο και η "Trezeta" που κατασκευάζει παπούτσια και μπότες. Στην Μοντεμπελλούνα βρίσκεται το διάσημο εργοστάσιο παραγωγής Ειδών ποδοσφαίρου της Nike, είναι επίσης ένα από τα πιο διάσημο κέντρο στο οποίο κατασκευάζονται μπότες του σκι.
Παραπομπές
Πηγές
Zaslowsky, Dyan (November 1989). "Getting in Gear For the Slopes". The New York Times.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Fila Corporation
Δήμοι της Επαρχίας του Τρεβίζο
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.