id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
304257
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%20%28%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9%29
|
Καραούλι (παιχνίδι)
|
Το καραούλι είναι ένα παιδικό παιχνίδι. Μοιάζει ιδιαίτερα με το κυνηγητό.
Κανόνες
Παίζεται με τέσσερα και πάνω άτομα.
Δύο παίκτες χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η ομάδα που κυνηγάει μετράει μέχρι το δέκα για να προλάβουν να φύγουν μακριά οι παίχτες της άλλης ομάδας. Μετά τους κυνηγάνε.
Μόλις ένα μέλος της μίας ομάδας πιάσει ένα μέλος της άλλης τον πάει στη "φυλακή" (ένα κομμάτι που το έχουν ορίσει οι παίχτες). Άμα κάποιο μέλος της μίας ομάδας βγει από τη φυλακή, ενώ τον έχουν πιάσει, κυνηγάει η ομάδα του. Αλλά άμα του κάνει ξε-λε (μία χαρακτηριστική λέξη-κωδικός που τη λέει κάποιος όταν ακουμπά κάποιον για να τον βγάλει από τη φυλακή) κάποιος που δεν τον έχουν πιάσει, μπορεί να βγει από τη φυλακή.
Μόλις τους πιάσουν όλους, κυνηγάει η άλλη ομάδα.
Τελικά όταν τελειώσει το παιχνίδι όποια ομάδα κυνηγάει αυτή χάνει, η άλλη κερδίζει.
Τόπος και χρόνος
Μπορεί να παιχθεί σε διάφορα μέρη, όπως το προαύλιο του σχολείου, ενώ οι παίχτες ορίζουν τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Παραδοσιακά παιδικά παιχνίδια
|
234678
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF
|
Κανάλι του Μιντί
|
Το κανάλι του Μιντί (γαλλ. Canal du Midi (ελ. Κανάλι της νότιας Γαλλίας), οξιτανικά Canal de las Doas Mars (ελ. Κανάλι των δύο Θαλασσών)) είναι υδάτινος δίαυλος μήκους 240 χιλιομέτρων (κυρίως κανάλι) στη νότια Γαλλία. Το κανάλι συνδέει το κανάλι του ποταμού Γκαρόν (Garonne, παλ. ελλ. Γαρούνας) με τη λιμνοθάλασσα του Τω (Étang de Thau) στην ακτή της Μεσογείου και μαζί με το κανάλι του Γκαρόν σχηματίζουν το Κανάλι των Δύο Θαλασσών (Canal des Deux Mers), το οποίο συνδέει τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Το κανάλι του Midi ξεκινά από τη λιμνοθάλασσα Τω και καταλήγει στην Τουλούζη. Σχεδιάστηκε τον 17ο αιώνα από τον μηχανικό Πιέρ-Πωλ Ρικέ (Pierre-Paul Riquet) και η κατασκευή είχε ως αρχιμηχανικό τον Ζαν-Πολυκάρπ Μαγκέ (Jean-Polycarpe Maguès). Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα τεχνικά επιτεύγματα της εποχής του και, από το 1996, αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Εκτός από το κυρίως κανάλι και για την υποστήριξή του έχουν κατασκευαστεί περισσότεροι από 90 υδατοφράκτες, αρκετοί υδαταγωγοί, γέφυρες και φράγματα.
Ιστορία
Η ιδέα δημιουργίας ενός καναλιού σύνδεσης της Μεσογείου με τον Ατλαντικό Ωκεανό χρονολογείται από την αρχαιότητα. Πολλοί ηγέτες, όπως οι Αύγουστος, Νέρωνας, Καρλομάγνος, Φραγκίσκος ο Α', Κάρολος ο Θ' και Ερρίκος ο Δ' διαβλέποντας το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό όφελος που θα μπορούσε να αποφέρει μια παρόμοια κατασκευή, είχαν σκεφτεί να τη σχεδιάσουν και υλοποιήσουν, αλλά κάτι τέτοιο δεν προχώρησε ποτέ. Την εποχή εκείνη οι μεταφορές ήταν δύσκολες και γεμάτες κινδύνους από ληστές στην ξηρά και από τους πειρατές στη θάλασσα, ενώ η διαδρομή ενός μικρού πλοίου για την παράκαμψη της Ιβηρικής χερσονήσου και την έξοδο στον Ατλαντικό μπορούσε να διαρκέσει και ένα μήνα. Ειδικότερα, ο Γάλλος βασιλέας Φραγκίσκος ο Α' είχε καλέσει τον Λεονάρντο ντα Βίντσι τον 16ο αιώνα για τη σχεδίαση μιας πλωτής σύνδεσης μεταξύ των ποταμών Οντ (Aude) και Γκαρόν, σχέδιο που δεν προχώρησε.
Τον 17ο αιώνα παρουσιάστηκε ένα σχέδιο παρόμοιας κατασκευής στον βασιλιά της Γαλλίας. Είχε προηγηθεί, το 1642, η κατασκευή του καναλιού του Μπριάρ (Canal de Briare), το οποίο είχε επιτύχει να συνδέσει τον ποταμό Λίγηρα με τον Σηκουάνα με την κατάλληλη παροχή νερού και μια σειρά από υδατοφράκτες.
Η ιδέα δημιουργίας του καναλιού κατέτρωγε τον Ζαν Πωλ Ρικέ από μικρή ηλικία, δεν διέθετε όμως τα μέσα για τη δημιουργία του. Ο Ρικέ κατάφερε να διοριστεί φοροεισπράκτορας για το αλάτι στην αυλή του Λουδοβίκου του 16ου στην περιοχή του Λανγκντόκ επί μακρό χρονικό διάστημα και κατάφερε να συγκεντρώσει το μεγαλύτερο τμήμα του ποσού που χρειαζόταν ένα παρόμοιο εγχείρημα. Ο Ρικέ είχε αναθαρρήσει βλέποντας να υλοποιείται το κανάλι του Μπριάρ, στο οποίο είχαν επιλυθεί δυσχερή προβλήματα, όπως η παροχή νερού στο κανάλι και οι διαφορές στάθμης μεταξύ διαφόρων σημείων της διαδρομής, που αντιμετωπίστηκαν με υδατοφράκτες. Ωστόσο, οι επιστήμονες μηχανικοί της εποχής δεν πίστευαν ότι η διάνοιξη παρόμοιου καναλιού στη δυσχερή τοπογραφία του Λανγκντόκ ήταν δυνατή και δεν είχαν μεγάλη διάθεση να βοηθήσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ο Ρικέ δεν απογοητεύτηκε. Παρά το μεγάλο της ηλικίας του (ήταν 58 ετών) ξεκίνησε τη σχεδίαση και την υλοποίησή της το 1662. Το βασικό πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η τροφοδοσία του καναλιού με νερό. Το επέλυσε κατασκευάζοντας ταμιευτήρα στην περιοχή του Καστελνωντρύ (Castelnaudary), μέσω του οποίου το νερό μπορούσε να ρέει είτε προς την κατεύθυνση της θάλασσας (ανατολικά) είτε προς την κατεύθυνση της Τουλούζης (δυτικά).
Ο Ρικέ έδειξε τα σχέδιά του στον Ζαν Μπατίστ Κολμπέρ, στοχεύοντας στην οικονομική ενίσχυση από κρατικής πλευράς. Ο Κολμπέρ αντιλήφθηκε αμέσως τα πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά οφέλη ενός παρόμοιου έργου και υποστήριξε τη χρηματοδότησή του. Ο Ρικέ επιπλέον είχε να αντιμετωπίσει την αντιζηλία του αρχιεπισκόπου της Τουλούζης Ανγκλύρ ντε Μπουρλεμόν (Anglure de Bourlemont), ο οποίος είχε επίσης καταρτίσει παρόμοια σχέδια, αλλά δεν είχε καταφέρει να επιλύσει τα προβλήματα που προέκυπταν. Ο Ρικέ αναγκάστηκε να χρηματοδοτήσει μόνος του την κατασκευή της δοκιμαστικής τάφρου που θα τροφοδοτούσε το κανάλι με νερό. Ωστόσο, η υποστήριξη του Κολμπέρ τελικά ήταν αμέριστη στα σχέδια του Ρικέ, έστω και τέσσερα χρόνια μετά την αρχική του πρόταση. Έτσι το 1666 βασιλικό έδικτο ανακοίνωνε τη δημιουργία του και απέδιδε στον Ρικέ την ευρεσιτεχνία. Το έδικτο αυτό έδινε στον Ρικέ το δικαίωμα να κατασκευάσει μόνο το δυτικό τμήμα του καναλιού, μεταξύ Γκαρόν - Τουλούζης και Οντ στην Τρεμπ (Trèbes). Το 1669 εκδόθηκε και δεύτερο έδικτο με το οποίο ο Ρικέ εξουσιοδοτήθηκε να κατασκευάσει και το δεύτερο (ανατολικό) τμήμα, από την Τρεμπ ως τη Σετ (Sète) και τη μεσογειακή ακτή.
Το έργο αντιμετώπισε πολλές αντιξοότητες και οικονομικές κρίσεις κατά το χρονικό διάστημα της κατασκευής του. Ο Ρικέ δεν ευτύχησε να δει το έργο που ονειρευόταν τελειωμένο, καθώς απεβίωσε το 1681. Στο μεταξύ, στις γύρω από την κατασκευή καλλιεργήσιμες εκτάσεις συνέβαιναν συχνές πλημμύρες και οι αγρότες εξέφραζαν έντονα παράπονα. Για τον λόγο αυτό στάλθηκε στο κανάλι ο στρατιωτικός αρχιτέκτονας Βωμπάν (Vauban) για να μελετήσει την κατάσταση. Ως αποτέλεσμα της αναφοράς του, κατασκευάστηκαν πολλοί υδαταγωγοί, ενώ το φράγμα στο Σαιν Φερεόλ (Saint-Ferréol) απέκτησε περισσότερο ύψος. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1694. Το συνολικό κόστος, σύμφωνα με υπολογισμούς, αποτιμάται σε περίπου 5 εκατομμύρια αγγλικές λίρες.
Χαρακτηριστικά
Το κανάλι έχει μήκος 240 χλμ. ενώ το συνολικό μήκος με τα βοηθητικά έργα ανέρχεται σε 326 χλμ.
Το κανάλι διαθέτει 91 υδατοφράκτες, οι οποίοι χρησιμεύουν στην εξισορρόπηση των υψομετρικών διαφορών των περιοχών της αρχής και του τέλους του. Η υψομετρική αυτή διαφορά ανέρχεται σε 190 μ. Ως συμπληρωματικές κατασκευές έχουν δημιουργηθεί συνολικά 328 έργα, όπως γέφυρες, φράγματα και υπάρχει και μια σήραγγα. Σήμερα έχουν επίσης κατασκευαστεί περισσότεροι από 40 υδαταγωγοί (υδραγωγεία), αλλά την εποχή του Ρικέ είχαν κατασκευαστεί μόνο τρεις, οι της Ρεπύντρ (Répudre), της Εγκίγ (Aiguille) και της Ζουάρ (Jouarres). Κατά το χρονικό διάστημα 1683 - 1693 ο Βωμπάν βελτίωσε την κατασκευή του καναλιού, προσθέτοντας αποστραγγιστικά ορύγματα και περισσότερους από 40 υδαταγωγούς. Προτελευταίος υδαταγωγός ήταν αυτός του Ορμπ, που ολοκληρώθηκε το 1853 και τελευταίος αυτός της Ερμπέτ (Herbette), που ολοκληρώθηκε το 1983.
Ένα από τα πλέον σημαντικά προβλήματα ήταν αυτό που αντιμετωπίστηκε κατά τη διέλευσή του από την Μπεζιέ. Εκεί κατασκευάστηκαν οκτώ υδατοφράκτες εν είδει κλίμακας, που έπρεπε να διανοιχτούν σε βράχο και το κανάλι έπρεπε να "κατέβει" ένα λόφο, του οποίου η κλίση δεν ήταν σταθερή. Όλοι οι υδατοφράκτες έπρεπε να περιέχουν τον ίδιο όγκο νερού, αλλά δεν ήταν δυνατό να έχουν όλοι το ίδιο σχήμα. Παρόλ' αυτά, κατασκευάστηκαν με επιτυχία και δεν χρειάστηκε καμία διορθωτική παρέμβαση εκ των υστέρων. Το εκπληκτικό στην όλη κατασκευή είναι ότι ανατέθηκε στους αδελφούς Μεντάιγ (Medhailes) ως υπεργολαβία και το εργατικό δυναμικό αποτέλεσαν κυρίως γυναίκες.
Ένα ακόμη πρόβλημα που ανέκυψε κατά τη διάνοιξή του ήταν η διένεξη του κατασκευαστή με τις αρχές της πόλης Καρκασσόν: Η αρχική χάραξη δεν προέβλεπε διέλευση από την πόλη, αλλά σε απόσταση 2 χλμ. από αυτήν. Όταν έγινε αίτημα στον Ρικέ να περάσει το κανάλι από την Καρκασσόν, αυτός ζήτησε από τις αρχές της πόλης το ποσόν των 100.000 λιβρών, προκειμένου να καλυφθεί το πρόσθετο κόστος. Οι αρχές δεν συμφώνησαν και δεν κατέβαλαν το ποσόν στον Ρικέ. Η απόφαση αυτή έπληξε συγκοινωνιακά την πόλη, στην οποία δεν ήταν βέβαια δυνατό να δημιουργηθεί ποτάμιο λιμάνι, γεγονός που περιόρισε σημαντικά τη συγκοινωνία της. Το σφάλμα αυτό διορθώθηκε το 1810 με νέα χάραξη και διάνοιξη του καναλιού, το οποίο διέρχεται πλέον από την πόλη, η οποία διαθέτει σημαντικό ποτάμιο λιμάνι.
Χρήση
Αρχικά το κανάλι χρησιμοποιήθηκε κυρίως από μικρές φορτηγίδες, των οποίων ήταν δυνατό να αφαιρούνται ή να λυγίζουν από ομάδες ανδρών τα κατάρτια. Περί τα μέσα του 18ου αιώνα η έλξη άρχισε να γίνεται με άλογα από την όχθη, αλλά το 1834 εμφανίστηκαν ατμοκίνητα ρυμουλκά. Το 1838 υπήρχαν 273 σκάφη που εκτελούσαν τακτικά δρομολόγια στο κανάλι μεταφέροντας κυρίως εμπορεύματα (δημητριακά και κρασί), αλλά και επιβάτες και το ταχυδρομείο. Η δραστηριότητα αυτή περιορίστηκε με την έλευση του σιδηροδρόμου το 1857 Ωστόσο οι εμπορικές δραστηριότητες συνέχισαν ως τις αρχές της δεκαετίας του 1980, οπότε παρήκμασαν με συνέπεια να σταματήσουν ολοσχερώς το 1989. Σήμερα το κανάλι αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο και χώρο αναψυχής, με κύριες ενασχολήσεις την κωπηλασία, την πλεύση με κανό, το ψάρεμα αλλά και μικρές κρουαζιέρες με πολυτελή μικρά σκάφη, τα οποία διαθέτουν αρκετά ξενοδοχεία που έχουν κτιστεί κατά μήκος του. Οι όχθες του είναι φυτευμένες με περίπου 42.000 πλατάνια, που φυτεύτηκαν αρχικά κατά τη δεκαετία του 1830 με σκοπό τη σταθεροποίηση του εδάφους των οχθών. Το 2002 εμφανίστηκε μια επιδημία που προκαλεί τη μάρανση των δένδρων και μέχρι τα μέσα του 2011 είχαν καταστραφεί περίπου 2.500 δένδρα, ενώ μια μελέτη κατέδειξε ότι θα χρειαστεί να αντικατασταθούν όλα μέσα στην επόμενη εικοσαετία.
Η κατασκευή του καναλιού του Midi θεωρήθηκε κατά τον 17ο αιώνα ως το πλέον μεγάλο έργο της εποχής. Ακόμη και σήμερα παραμένει αξιοθαύμαστο ως επίτευγμα της μηχανικής και αποτελεί τον πλέον δημοφιλή υδάτινο δρόμο της Ευρώπης για τους τουρίστες.
Παραπομπές
Μιντι
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στη Γαλλία
Κτίρια και κατασκευές στην Τουλούζη
|
717764
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CF%84%CF%81-%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BC-%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%81
|
Νοτρ-Νταμ-ντε-Λοντρ
|
Το Νοτρ-Νταμ-ντε-Λοντρ (γαλλικά: Notre-Dame-de-Londres, οξιτανικά: Londras) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Λοντρέν (γαλλικά: Londrins).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητες του Ερώ
|
793761
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%202022
|
Γενικές εκλογές του Οντάριο 2022
|
Οι γενικές εκλογές του Οντάριο του 2022 διεξήχθησαν στις 2 Ιουνίου 2022, για να εκλεγούν τα μέλη του Επαρχιακού Κοινοβουλίου που θα υπηρετήσουν στο 43ο Κοινοβούλιο του Οντάριο.
Οι κυβερνώντες Προοδευτικοί Συντηρητικοί, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Νταγκ Φορντ, επανεξελέγησαν σε μια δεύτερη κυβέρνηση πλειοψηφίας, κερδίζοντας 7 περισσότερες έδρες από όσες είχαν κερδίσει το 2018. Το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα (NDP) διατήρησε την ιδιότητά του ως Επίσημη Αντιπολίτευση, παρά το γεγονός ότι έχασε έδρες και τερμάτισε τρίτο στη λαϊκή ψήφο, ενώ οι Φιλελεύθεροι του Οντάριο τερμάτισαν 2οι στη λαϊκή ψήφο, αλλά κέρδισαν μόνο 8 έδρες. Το Κόμμα των Πρασίνων διατήρησε την έδρα που κέρδισε το 2018, ενώ το Νέο Μπλε και το Κόμμα του Οντάριο δεν κατάφεραν να κερδίσουν μια έδρα, χάνοντας και τα δύο τους μοναδικούς βουλευτές (MPP).
Οι εκλογές έθεσαν ρεκόρ για τη χαμηλότερη προσέλευση ψηφοφόρων σε επαρχιακές εκλογές του Οντάριο, καθώς μόνο το 43,53% των ατόμων που είχαν δικαίωμα ψήφου. Αυτό κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ του 48,2% στις εκλογές του 2011.
Αποτελέσματα
Παρά το γεγονός ότι σημείωσε οριακή μόνο αύξηση στη λαϊκή ψήφο, το Προοδευτικό Συντηρητικό Κόμμα κέρδισε με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Τα κέρδη του PC ήρθαν κυρίως σε βάρος του Νέου Δημοκρατικού Κόμματος, το οποίο έχασε σημαντικό μερίδιο ψήφων κυρίως από το Φιλελεύθερο Κόμμα. Ωστόσο, το NDP διατήρησε τον ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση με μεγάλη διαφορά. Αν και κέρδισε την έδρα της, η Άντρια Χορβάθ παραιτήθηκε από αρχηγός του NDP.
Παρά το γεγονός ότι ξεπέρασαν το NDP για τη δεύτερη θέση στη λαϊκή ψήφο, οι Φιλελεύθεροι κέρδισαν μόνο μία έδρα και δεν κατάφεραν να ανακτήσουν το επίσημο καθεστώς του κόμματος. Αφού απέτυχε να κερδίσει στη δική του κούρσα, ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Στίβεν Ντελ Ντούκα ανακοίνωσε επίσης την παραίτησή του από αρχηγός κόμματος.
Οι μόνοι δύο υποψήφιοι εκτός των τριών μεγαλύτερων κομμάτων που εκλέχτηκαν ήταν ο αρχηγός του Πράσινου Κόμματος Μάικ Σράινερ και η ανεξάρτητη υποψήφια Μπόμπι Αν Μπράντι, η οποία πριν από τις εκλογές ήταν η εκτελεστική βοηθός του αποχωρούντος PC MPP στην κούρσα της.
Αποτελέσματα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Elections Ontario
2022 Ονταριο
2022 εκλογες
Ονταριο
|
25850
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Τάκης Μηλιάδης
|
Ο Τάκης Μηλιάδης (26 Σεπτεμβρίου 1922 - 14 Απριλίου 1985) ήταν Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1922. Καταγόταν από οικογένεια ηθοποιών, καθώς ήταν ηθοποιοί και οι δύο γονείς του. Ο πατέρας του, Νίκος Μηλιάδης (1880 - 1964), ήταν δημοφιλής πρωταγωνιστής του μουσικού θεάτρου και η μητέρα του, Μαρίκα Ανθοπούλου, επίσης ηθοποιός του μουσικού θεάτρου και κόρη της τραγουδίστριας όπερας, Μάγδας Κομνηνού. Ηθοποιοί ήταν επίσης ο αδερφός του πατέρα του, αλλά και η πρώτη σύζυγος του πατέρα του, Ανθή Μηλιάδη, η οποία σκοτώθηκε στη Λούτσα το 1952 στη διάρκεια κινηματογραφικού γυρίσματος, όταν το αυτοκίνητο που τη μετέφερε προσέκρουσε σε ξεχασμένη από τον πόλεμο αντιαρματική νάρκη.
Ο Τάκης Μηλιάδης ασχολήθηκε με όλα τα είδη του θεάτρου, εκτός από την τραγωδία. Χαρακτηρίστηκε κάποτε Μορίς Σεβαλιέ της Ελλάδας, καθώς το 1952 συνόδευσε τις αδερφές Άννα και Μαρία Καλουτά σε κονσέρτο τους στο Μεζόν Γκαβό του Παρισίου και στο ακροατήριο ήταν μεταξύ άλλων και ο ίδιος ο Σεβαλιέ, που τον χειροκρότησε θερμά. Σπούδασε Θέατρο κατά την περίοδο της Κατοχής και δάσκαλοί του ήταν δυο σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου, ο Κωστής Μπαστιάς, τότε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και ο Δημήτρης Ροντήρης.
Ο Τάκης Μηλιάδης έκανε τρεις γάμους, τους δύο με συζύγους του αυτού επαγγέλματος: πρώτος γάμος με τη Μπέτυ Μοσχονά κα τρίτος με τη Σάσα Καζέλη (1969). Από τον δεύτερο του γάμο με την Παρασκευή Κόλλια απέκτησε έναν γιο, τον Μάριο Μηλιάδη. Ο Μάριος Μηλιάδης στη συνέχεια απέκτησε μια κόρη της Παρασκευή (Εβίτα) Μηλιάδη, η οποία ασχολείται επίσης με το θέατρο, ακολουθώντας τα βήματα του παππού της.
Ήταν απόφοιτος της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά τον κέρδισε το θέατρο. Από την ημέρα που πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή μέχρι και το τέλος του βίου του έπαιζε στο θέατρο και συγχρόνως γύριζε ταινίες. Έλαβε μέρος σε όλα τα θεατρικά είδη, αλλά λάτρεψε την επιθεώρηση. Συμμετείχε πάντα στα θιασαρχικά σχήματα και έπαιξε σε πολλά αθηναϊκά θέατρα: Ακροπόλ, Βέμπο, Μπουρνέλλη, Σαμαρτζή, Καλουτά, Περοκέ, Παπαϊωάννου κ.λ.π. Έκανε πολλές περιοδείες με επιθεώρηση ανά την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
Στον κινηματογράφο διακρίθηκε σε κωμωδίες -ερμηνεύοντας συχνά θηλυπρεπείς τύπους- δίπλα σε μεγάλα θεατρικά και κινηματογραφικά ονόματα της χώρας. Παράλληλα συμμετείχε τακτικά από το 1964 και για αρκετά χρόνια στην παρουσίαση της ελληνικής εκπομπής της «Βαυαρικής Ραδιοφωνίας» (Bayerischer Rundfunk) μαζί με την Σάσα Καζέλη.
Εκτός από τις θεατρικές, κινηματογραφικές, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεργασίες του, εμφανιζόταν σε αναψυκτήρια της εποχής σε Αθήνα και Πειραιά με διάφορα επιθεωρησιακά νούμερα. Επίσης ήταν από τους μόνιμους καλεσμένους της κυριακάτικης τηλεοπτικής εκπομπής του ΕΙΡΤ «Χαρούμενη Κυριακή, Κυριακή χωρίς σύννεφα» (1972) συμμετέχοντας σε διάφορα θεατρικά σκετς και παρλάτες.
Τέλος ήταν από τους πρώτους ηθοποιούς που συμμετείχαν σε μεταγλώττιση στην Ελλάδα. Στην πρώτη μεταγλωττισμένη παραγωγή κινουμένων σχεδίων που ήρθε στην Ελλάδα, η οποία ήταν το 1974 με την ταινία του Ουώλτ Ντίσνεϋ Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, είχε τον κεντρικό ρόλο του Συναχωμένου Νάνου. Ακολούθησαν διάφοροι ρόλοι: Σερίφης του Νότιγχαμ (Ο Ρομπέν των Δασών, 1974), Ποδάρας (Η Λαίδη και ο Αλήτης, 1975), Διονύσιος (Οι Αριστόγατες, 1979), ψηλός κλέφτης (Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας, 1983) και Σούρας (Μπερνάρ και Μπιάνκα: Κομμάντος της Σωτηρίας), κλπ. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του πάθαινε εγκεφαλικά, αλλά παρ' όλα αυτά οδηγούσε.
Πέθανε στις 14 Απριλίου 1985 στο ΚΑΤ, δύο ημέρες μετά από ένα περίεργο τροχαίο ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητό του κοντά στα Ιωάννινα (κατά άλλες πηγές κοντά στο Αγρίνιο), αφού το ατύχημα καθαυτό ήταν επιπόλαιο, εντούτοις ο ίδιος ανασύρθηκε από το όχημά του με πολλαπλά τραύματα και κατάγματα, στα οποία στη συνέχεια υπέκυψε.
Φιλμογραφία
Θεατρικές Παραστάσεις
Περισσότερες πληροφορίες για κάθε παράσταση εμφανίζονται ενεργοποιώντας τον σύνδεσμο που υπάρχει στο όνομα της κάθε παράστασης
Βιβλιογραφία
Αντώνης Πρέκας, Σαν Παλιό Σινεμά, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2003, σελ. 195-209
Σημειώσεις και παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
Έλληνες κωμικοί
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί φωνής
|
762006
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5-%CE%96%CF%85%CE%BC%CF%8E
|
Ντε-Ζυμώ
|
Το Ντε-Ζυμώ (γαλλικά: Deux-Jumeaux) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Καλβαντός, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Παραπομπές
Κοινότητες του Καλβαντός
|
330975
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%9A%20%CE%A4%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης
|
Η ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης (ουκρανικά: СК Таврія Сімферополь) ήταν μια ουκρανική ποδοσφαιρική ομάδα από τη Συμφερόπολη της Κριμαίας, η οποία αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ουκρανίας. Η ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης υπήρξε ο πιο πετυχημένος ποδοσφαιρικός σύλλογος της Κριμαίας. Ήταν η νικήτρια του πρώτου ουκρανικού πρωταθλήματος, το 1932, όντας μία από τις 3 ομάδες που κατέκτησαν τον τίτλο.
Μετά την κρίση στην Κριμαία, ο σύλλογος σταμάτησε τη λειτουργία του και ζήτησε ρωσική άδεια, με το νέο όνομα ΦΚ ΤΣΚ Συμφερόπολη.
Ευρωπαϊκές συμμετοχές
ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ:
ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ:
Τίτλοι
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ουκρανίας: 1992
Κύπελλο Ουκρανίας: 2010
Φιναλίστ: 1994
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Προπονητές της ομάδας
ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ουκρανίας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1958
|
444013
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών
|
Η λεγόμενη Δήλωση ή Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών ήταν η έγγραφη δήλωση ή διακήρυξη, που συμφωνήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 1942 κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης της Αρκάντια από 26 κυβερνήσεις, ισάριθμων εμπόλεμων εθνών με τις χώρες του Άξονα, που συνήλθε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ουάσιγκτον, εξ ου και η παράλληλη ονομασία Σύμφωνο της Ουάσιγκτον (1942).
Βασικό στοιχείο του συμφώνου αυτού ήταν ότι οι συμβαλλόμενοι αναλάμβαναν την υποχρέωση να μη κλείσουν χωριστή συνθήκη ειρήνης με τον Άξονα, θυμίζοντας κάτι αντίστοιχο των χωρών της Αντάντ με τις τότε Κεντρικές Δυνάμεις στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δήλωση - Διακήρυξη αυτή απετέλεσε την ιστορική συνέχεια του Χάρτη του Ατλαντικού και τη βάση της δημιουργίας του ΟΗΕ, εξ ου και η επικρατούσα ονομασία της.
Γενικά
Κατά τη νέα συνάντηση που είχαν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ και ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Ουίνστον Τσώρτσιλ, στον Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον στις 29 Δεκεμβρίου 1941 εξετάσθηκε η άμεση δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας οργάνωσης στη θέση της Κοινωνίας των Εθνών που αποτελούσε πλέον επιτακτική ανάγκη για τον από κοινού συντονισμό όλων των εμπολέμων χωρών κατά του Άξονα, βασιζόμενη σ' ένα σχέδιο του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ του 1939. Το τελικό κείμενο του συμφώνου φέρεται να συντάχθηκε από τους Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ και τον Χ. Χόπκινς λαμβάνοντας υπόψη και κάποιες προτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης με τον χαρακτηριστικό όρο προσδιορισμού των συμμάχων «Ηνωμένα Έθνη» αντί του όρου «Συνεργαζόμενες Δυνάμεις».
Ουσιαστικά το κείμενο του συμφώνου επιβεβαίωνε την προοπτική των συμβαλλομένων χωρών «ότι η πλήρης νίκη επί των εχθρών τους είναι απαραίτητη για την υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς και για τη διατήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης στη δική τους χώρα, καθώς και σε άλλες χώρες, και ότι έχουν εμπλακεί τώρα σε έναν κοινό αγώνα ενάντια άγριων και βάναυσων δυνάμεων που επιδιώκουν να υποτάξουν τον κόσμο» με πρωταρχικό στόχο την «ολοκληρωτική νίκη» και την «άνευ όρων παράδοση» των στρατιωτικών καθεστώτων των δυνάμεων του Άξονα.
Στις 1 και 2 Ιανουαρίου 1942 είκοσι-έξι κυβερνήσεις προσυπέγραψαν το εν λόγω σύμφωνο, ενώ μέχρι την Άνοιξη του 1945 είχαν προσυπογράψει 21 ακόμα άλλα κράτη.
Συμβαλλόμενα κράτη
Το εν λόγω σύμφωνο συνυπέγραψαν αρχικά οι κυβερνήσεις των ακόλουθων 26 χωρών: ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Σοβιετική Ένωση και Κίνα, καλούμενες οι «Μεγάλοι Τέσσερις» καθώς και οι ακόλουθες (κατ' αλφαβητική σειρά): Αϊτή, Βέλγιο, Γιουγκοσλαβία, Γουατεμάλα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελλάδα, Ελ Σαλβαδόρ, Κόστα-Ρίκα, Κούβα, Λουξεμβούργο, Νικαράγουα, Νορβηγία, Ολλανδία, Ονδούρα, Παναμάς, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία καθώς και οι χώρες της Βρετανικής κοινοπολιτείας: Αυστραλία, Καναδάς, Ινδία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Αφρική.
Πηγές
"Τα Υπέρ και τα Κατά - "Ρούζβελτ" (τομ. 11ος) Φάκελλοι Mondadori 1972 Ιταλία, ελληνική έκδοση Φυτράκης 1972 Αθήναι
Ηνωμένων Εθνών
Ηνωμένων Εθνών
Αγγλο-Αμερικανικές σχέσεις
Ουίνστον Τσώρτσιλ
Φραγκλίνος Ρούζβελτ
|
40320
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%82
|
Ελληνικά κόμικς
|
Τα ελληνικά κόμικς (ελληνικές εικοναφηγήσεις) έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, έχοντας τις ρίζες τους στις γελοιογραφίες των προηγούμενων δεκαετιών. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έγιναν οι πρώτες συντονισμένες κινήσεις, αλλά κατά το 1960 στην αγορά επικράτησαν κόμικς ξένων δημιουργών. Με αφετηρία τη Μεταπολίτευση, τα ελληνικά κόμικς μπήκαν σε ανοδική τροχιά και κατά τη δεκαετία του 1980 έφτασαν στην έως τότε καλύτερη εποχή τους, με έργα των Αρκά, Γιάννη Καλαϊτζή και άλλων. Ακολούθησε μια περίοδος κάμψης, στην οποία ωστόσο εμφανίστηκαν αρκετά σημαντικά ονόματα, όπως ο Λέανδρος και ο Soloup. Στις αρχές του 2000, το περιοδικό 9 αναζωογόνησε τον χώρο, ενώ για πρώτη φορά παρατηρήθηκε σημαντική παραγωγή αυτόνομων άλμπουμ και σειρών, όπως τα επιτυχημένα Logicomix και Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική σκηνή περνάει περίοδο άνθισης, με πολλούς δημοφιλείς τίτλους (Αϊβαλί, Ερωτόκριτος, Κουραφέλκυθρα κ.ά.).
Ιστορία
Από τις απαρχές μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Οι ρίζες των ελληνικών κόμικς μπορούν να εντοπιστούν στα μέσα του 19ου αιώνα, αφού ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους υπήρχαν δείγματα καρικατουρών. Ανάμεσα στους πρωτοπόρους ανήκουν ο Αθανάσιος Ιατρίδης, που το 1859 δημοσίευσε μια συλλογή με λιθογραφίες, μελανογραφίες και εικόνες πολιτικής σάτιρας, και ο Στέφανος Ξένος, που την ίδια περίπου περίοδο ασκούσε με τα σκίτσα του κριτική στον Όθωνα. Αργότερα, ο Θέμος Άννινος, εργαζόμενος στις εφημερίδες Άστυ και Ασμοδαίος, αναδείχθηκε σε κυρίαρχη μορφή της γελοιογραφίας. Ανάμεσα στις δημιουργίες του, ιδιαίτερη ιστορική σημασία κατέχει μια εικονογραφημένη αφήγηση του 1886, στην οποία παρουσιάζει τη διαμάχη των Χαρίλαου Τρικούπη και Θεόδωρου Δηλιγιάννη. Η αφήγηση αυτή προσομοιάζει ιδιαίτερα τα κόμικς με την σημερινή τους έννοια, αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο.
Στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, η γελοιογραφία συνέχισε να εξελίσσεται μέσα από τα σκίτσα των Δημητρίου Γαλάνη, Γιώργου Γκεϊβέλη, Μποστ και διαφόρων άλλων. Όλο και περισσότερες εφημερίδες (π.χ. Ακρόπολις, Ελεύθερο Βήμα, Η Καθημερινή) και περιοδικά (π.χ. Ρομάντσο, Θησαυρός) εντάσσουν το σκίτσο στην ύλη τους, παρότι η δικτατορία του Μεταξά εναντιώθηκε στην πολιτική γελοιογραφία. Μάλιστα, στο διάστημα του Μεσοπολέμου άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα ελληνικά στριπ, ή έστω οι πρόγονοι αυτών, με αιχμή του δόρατος τις ολοσέλιδες αφηγήσεις του Φωκίωνα Δημητριάδη στην κυριακάτικη έκδοση του Ελεύθερου Βήματος το 1927.
Τον Ιανουάριο του 1939 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του παιδικού Το Περιοδικό μας, το παλαιότερο καταγεγραμμένο ελληνικό έντυπο που περιέχει κόμικς. Ο Νίκος Καστανάκης, αποκλειστικός υπεύθυνος για τα κόμικς του περιοδικού, άλλαζε το ύφος και το στυλ από κόμικ σε κόμικ, ώστε να πετύχει την ψευδαίσθηση ότι εργάζονταν περισσότεροι δημιουργοί. Το Περιοδικό μας σταμάτησε στα 25 τεύχη λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μεταπολεμικά χρόνια
Με το πέρας της Κατοχής, άρχισαν να εμφανίζονται πολλά έντυπα (Γκαούρ-Ταρζάν – 1950, Μικρός Ήρως – 1953, Τάργκα – 1954 κ.ά.) γνωστά ως «λαϊκά αναγνώσματα». Η ύλη τους σπάνια περιείχε κόμικς, αλλά η αισθητική τους, με κείμενα διανθισμένα με εικόνες, παρέπεμπε σε αυτά. Παράλληλα όμως, κυκλοφορούσαν αρκετά έντυπα με πιο συστηματική ένταξη κανονικών ιστοριών κόμικς από Έλληνες δημιουργούς. Για παράδειγμα, στο Ρομάντσο δημοσιεύτηκε το χιουμοριστικό Πίπης ο Πάπιας του Σταμάτη Πολενάκη, ένα από τα πρώτα αμιγή ελληνικά στριπ.Το 1950 εμφανίστηκε το εβδομαδιαίο Ταμ-Ταμ, που αποτελεί το πρώτο ελληνικό περιοδικό αποκλειστικά αφιερωμένο στα κόμικς. Μια ομάδα αποτελούμενη από τους Θέμο Ανδρεόπουλο, Βύρωνα Απτόσογλου, Στέφανο Αποστόλου, Ζωή Σκιαδαρέση και Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, έγραψε και σχεδίασε περιπετειώδεις ιστορίες εμπνευσμένες από διάσημες φιγούρες της αμερικανικής κουλτούρας, όπως ο Σούπερμαν και ο Ταρζάν. Παρότι κυκλοφόρησαν μόλις 18 τεύχη, η επιτυχία ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα της εποχής, φτάνοντας κάποια στιγμή τα 7.500 αντίτυπα.
Το 1951 ξεκίνησαν από τις Εκδόσεις Ατλαντίς τα Κλασικά Εικονογραφημένα, έκδοση αντίστοιχη του αμερικανικού Classics Illustrated. Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της σειράς ήταν ότι χρησιμοποιήθηκαν μπαλονάκια διαλόγου και τα συννεφάκια σκέψης, πρακτική σπάνια έως τότε. Το πρώτο τεύχος, μια μεταφορά των Αθλίων του Βίκτορα Ουγκό πούλησε γύρω στα 1.000.000 αντίτυπα σε όλη τη χώρα. Παρά τις πολεμικές από προσωπικότητες σαν τον Ευάγγελο Παπανούτσο και τον Ασημάκη Πανσέληνο, οι πωλήσεις συνέχισαν να είναι πολύ υψηλές και η μέση κυκλοφορία του δεν έπεσε κάτω από τα 200.000 με 300.000 αντίτυπα. Από το 1953 και ανά τακτά διαστήματα εκδίδονταν ιστορίες ελληνικής θεματολογίας (αρχαία μυθολογία, Βυζαντινή περίοδος, Επανάσταση του 1821), σε κείμενα του Βασίλη Ρώτα και της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη και σχεδιασμένα από τους Κώστα Γραμματόπουλο, Μποστ, Γιώργο Βακαλό και πολλούς άλλους. Η συμβολή των Κλασικών Εικονογραφημένων στη διάδοση των κόμικς θεωρείται καθοριστική, καθώς ουσιαστικά εκπαίδευσαν το ελληνικό κοινό στους κώδικες ανάγνωσης των κόμικς.
Ένα άλλο σημαντικό περιοδικό με κόμικς ήταν το Γέλιο και Χαρά (1954), το οποίο είχε τεράστια επιτυχία, αλλά δημοσίευε αποκλειστικά αμερικανικούς τίτλος όπως Μίκυ Μάους, Μπαγκς Μπάννυ και Μικρή Λουλού.
Τα σκαμπανεβάσματα της περιόδου 1960-1979
Το μεγαλύτερο κομμάτι των δημοσιευόμενων κόμικς προερχόταν από το εξωτερικό, τάση που σταδιακά επικράτησε πλήρως κατά τη δεκαετία του 1960. Τα πολύ φθηνά πνευματικά δικαιώματα των ξένων τίτλων ήταν η βασική αιτία που ανακόπηκε η αυξανόμενη ελληνική παραγωγή, με αποτέλεσμα την περίοδο αυτή να κυκλοφορούν σχεδόν αποκλειστικά ξένα κόμικς, σε βάρος των ελληνικών, που θεωρούνταν οικονομικώς ασύμφορα. Τα δημοφιλέστερα περιοδικά της εποχής είχαν κυρίως ιστορίες αμερικανικής, ιταλικής και βρετανικής προέλευσης, με περιπετειώδες (Τα Καλύτερα Κόμικς – 1961) ή χιουμοριστικό περιεχόμενο (Χονδρός και Λιγνός – 1962, Μίκυ Μάους – 1966, Σεραφίνο – 1969 κ.ά.).
Στη δεκαετία του 1970, μέσω της συχνότερης έκδοσης έργων Ελλήνων δημιουργών, τα ελληνικά κόμικς απέκτησαν αυτογνωσία και αυτοσυνείδηση. Ωστόσο, οι προερχόμενες από το εξωτερικό ιστορίες συνέχισαν κυριαρχούν στα πράγματα. Εκτός από τα δημοφιλή έντυπα με πολεμικές ιστορίες βρετανικής παραγωγής (Δράσις – 1969, Κράνος – 1969, Έφοδος – 1975 κ.ά.), μεγάλη επιτυχία γνώρισαν και περιοδικά με κόμικς Ιταλών δημιουργών (Μπλεκ – 1969, Ζαγκόρ – 1970, Όμπραξ – 1971) ή ποικίλης προέλευσης (Αγόρι – 1975, Τρουένο – 1977). Προς το τέλος της δεκαετίας κυκλοφόρησαν πολυάριθμα περιοδικά που συνδύαζαν το ερωτικό στοιχείο με τον τρόμο ή το χιούμορ (Orribile – 1977, Terror – 1977, Ζάκουλα – 1977, Montatore – 1979 κ.ά.).
Στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1970, η ελληνική παραγωγή ήταν διάσπαρτη και χαμηλού επιπέδου. Ωστόσο, η Μεταπολίτευση αποτέλεσε κομβικό σημείο, καθώς πλέον υπήρχε η ελευθερία για την υλοποίηση νέων ιδεών, μακριά από τους περιορισμούς των προηγούμενων ετών. Τα κόμικς άρχισαν να εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα στον Τύπο. Το πολιτικό περιοδικό Αντί, ιδιαίτερα μετά την ανάληψη των καθηκόντων εκδότη από τον Χρήστο Παπουτσάκη το 1974, ήταν ένα από αυτά, φιλοξενώντας γελοιογραφίες, στριπ και μονοσελίδα των Μποστ, Νίκου Μαρουλάκη, Γιάννη Καλαϊτζή και Γιάννη Ιωάννου.
Την Πρωτομαγιά του 1978 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της Κολούμπρας, του πρώτου περιοδικού που απευθυνόταν στο ενήλικο κοινό. Περιείχε κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, κόμικς ξένων δημιουργών, όπως ο Ρόμπερτ Κραμπ, ο Γκουίντο Κρέπαξ, ο Quino και το δίδυμο Κάρλος Σαμπάγιο-Χοσέ Μουνιόθ. Από Έλληνες, σχεδίαζαν οι Βασίλης Δαζέας, Ηλίας Κουρτέσης, Βασίλης Πετρίδης, Ηλίας Πολίτης, Λάζαρος Ζήκος και πολλοί άλλοι. Το εγχείρημα δεν έτυχε ευρείας αποδοχής και συνολικά κυκλοφόρησαν δεκαέξι τεύχη. Ωστόσο, η Κολούμπρα έθεσε τα θεμέλια για τα περιοδικά και της εκδόσεις που θα ακολουθούσαν.
Ο σχηματισμός της ελληνικής σκηνής
Η δεκαετία του 1980 αποτελεί σταθμό στην ιστορία της ελληνικής σκηνής κόμικς. Παρουσιάστηκαν πολλά καινούργια έντυπα αφιερωμένα στο μέσο, ενώ η παραγωγή αυξήθηκε κατακόρυφα σε σχέση με τη δεκαετία του 1970.
Ένα από τα πρώτα περιοδικά ήταν το Σκαθάρι, που περιείχε σχεδόν αποκλειστικά ξένα κόμικς (π.χ. Κόρτο Μαλτέζε). Το πρώτο τεύχος βγήκε τον Μάρτιο του 1980 και συνολικά κυκλοφόρησαν δεκαεπτά τεύχη. Λίγο αργότερα, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, έκανε την εμφάνισή του το περιοδικό Κολούμπρα. Κυκλοφόρησαν μόλις δεκατρία τεύχη, στα οποία περιέχονταν ορισμένα κόμικς Ελλήνων (Γιώργος Ταμβάκης, Γιώργος Χρυσοβιτσάνος κ.ά.) και κυρίως μεγάλων ονομάτων του εξωτερικού (Ούγκο Πρατ, Reiser, Ζωρζ Βολίνσκυ κ.ά.). Παρότι ήταν βραχύβιο, θεωρείται βασικός πρόδρομος της Βαβέλ και του Παρά Πέντε. Μετά το κλείσιμο του περιοδικού, ο εκδότης Πάνος Κουτρουλάρης, μαζί με τον Γιώργο Τσίτσοβιτς, ίδρυσε την ομώνυμη εκδοτική, μια από τις πιο ιστορικές εταιρείες του χώρου.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση ήταν το αυτοεκδιδόμενο έντυπο Τρύπα (1980-1981), με σαφείς επιρροές από την αισθητική του γαλλικού σατιρικού περιοδικού Hara-Kiri. Μολονότι περιείχε ελάχιστα κόμικς, κυρίως από τους Νίκο Λυμπερόπουλο και Ηλία Πολίτη, και κυκλοφόρησαν μόνο τρία τεύχη, θεωρείται ένα ακόμα αξιόλογο βήμα για την διάδοση των κόμικς στην Ελλάδα.Μακράν τον πιο κεντρικό ρόλο διαδραμάτισε η Βαβέλ, που ιδρύθηκε το 1981 από τους Νίκη Τζούδα, ο Σταύρο Τσελεμέγκο και ο Γιώργο Μπαζίνα και με την οποία εδραιώθηκε η παρουσία του εναλλακτικού και ενήλικου κόμικ στην Ελλάδα. Πρόκειται για το μακροβιότερο ελληνικό περιοδικό κόμικς, αλλά και ένα από τα μακροβιότερα στην Ευρώπη, καθώς κυκλοφορούσε επί 27 χρόνια. Από τα πρώτα κιόλας τεύχη δημοσίευσε έργα κορυφαίων ξένων καλλιτεχνών των γαλλικών και ιταλικών κυρίως κόμικς (Ένκι Μπιλάλ, Ζαν Ζιρό, Φιλίπ Ντρουγιέ, Αντρέα Πατσιέντζα κ.ά.), ενώ παράλληλα ανέδειξε ελληνικές δουλειές, με σπουδαιότερες τον Κόκκορα (1981) του Αρκά και την Τσιγγάνικη Ορχήστρα (1984) του Γιάννη Καλαϊτζή. Οι Πέτρος Ζερβός, Ηλίας Ταμπακέας, Γιώργος Μπότσος και αρκετοί άλλοι παρουσίασαν κόμικς τους στη Βαβέλ.
Σύντομα επήλθαν τριβές μεταξύ των εκδοτών της Βαβέλ, με συνέπεια ο Μπαζίνας να αποχωρήσει και το 1984 να ξεκινήσει το Παρά Πέντε. Το Παρά Πέντε απέκτησε γρήγορα πολλούς αναγνώστες, φτάνοντας τις 20.000 πωλήσεις μηνιαίως. Επικεντρωνόταν σε χιουμοριστικά κόμικς, όπως αυτά των Αντρέ Φρανκέν, Εντικά και Φιλίπ Βιγιεμέν, ενώ οι δουλειές Ελλήνων δημιουργών ήταν περιστασιακές. Το 1985 εμφανίστηκε ένα αδελφικό έντυπο ονόματι Μικρό Παρά Πέντε, που επίσης εστίαζε στο χιούμορ με κόμικς των Αρκά, Σπύρου Δερβενιώτη και Σπύρου Βερύκιου. Το ίδιο έτος βγήκε η Επόμενη Μέρα, μια πολυτελής έκδοση με κύριο θέμα την επιστημονική φαντασία, που κράτησε μόνο εννέα τεύχη.
Σημαντικά κόμικς υπήρξαν και εκτός των προαναφερθέντων περιοδικών. Ένα εξ αυτών ήταν η σειρά Φρουτοπία, που ξεκίνησε το 1986 από τον παιδικό συγγραφέα Ευγένιο Τριβιζά και τον Νίκο Μαρουλάκη. Νωρίτερα, το 1983, οι Τάσος Αποστολίδης και Γιώργος Ακοκαλίδης είχαν αρχίσει τη μεταφορά έργων του Αριστοφάνη, δημιουργώντας έτσι μια από τις πλέον επιτυχημένες σειρές της ελληνικής σκηνής. Το άλμπουμ Ποιος ήταν ο Μιχάλης Αμοιράς; (1985) του Θόδωρου Υφαντίδη, παρότι δεν έγινε ποτέ γνωστό, αποτελεί το πρώτο ελληνικό κόμικ που εντάσσεται στην επιστημονική φαντασία.
Η περίοδος ύφεσης
Η δεκαετία του 1990 ήταν μια περίοδος παρακμής για τα ελληνικά κόμικς, καθώς σημειώθηκε μείωση της παραγωγής και κλείσιμο εντύπων. Το Παρά Πέντε και το Μικρό Παρά Πέντε διέκοψαν την κυκλοφορία τους το 1996 και 1990 αντίστοιχα, ενώ και η Βαβέλ αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο Αρκάς, ο οποίος με τις σειρές Χαμηλές πτήσεις (1991), Καστράτο (1995) και Η Ζωή Μετά (1999) καθιερώθηκε ακόμα περισσότερο στο ελληνικό στερέωμα. Άλλα σημαντικά κόμικς της περιόδου αυτής είναι τα Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης (1990) του Γιάννη Καλαϊτζή, Φανούρης Άπλας (1991) των Δημήτρη Βανέλλη, Δημήτρη Καλαϊτζή και Σπύρου Δερβενιώτη, καθώς και ο δεύτερος κύκλος της Φρουτοπίας (1992).
Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, η Βαβέλ συνέχισε να αποτελεί χώρο έκφρασης πολυάριθμων νέων ταλέντων, με κυριότερους τον Αντώνη Νικολόπουλο, που υπογράφει ως Soloup, τον Λέανδρο Κοκκόρη, γνωστό απλώς ως Λέανδρο, και τη Μαρία-Ηλέκτρα Ζογλοπίτου. Ο Λέανδρος, έντονα πολιτικοποιημένος, αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο ταλαντούχους κομίστες της γενιάς του, ενώ η Ζογλοπίτου, παρότι άφησε πίσω της μόνο ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ (Χαμένο Φάσμα – 1996, σε σενάριο του Τάσου Αποστολίδη), λόγω του πρόωρου θανάτου της το 1997, θεωρείται μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα. Ο Soloup αποτελεί έναν από τους παραγωγικότερους Έλληνες δημιουργούς με πολυετή παρουσία.
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας σημαδεύτηκε από την διοργάνωση του Φεστιβάλ της Βαβέλ. Γρήγορα προσέλκυσε πολλούς επισκέπτες, ενώ στους καλεσμένους των πρώτων ετών περιλαμβάνονται μεγάλες μορφές, όπως οι Ζαν Ζιρώ και Γκίλμπερτ Σέλτον.
Η άνθιση του 21ου αιώνα
2000-2009
Από το 2000 και έπειτα, η παραγωγή ελληνικών κόμικς αυξήθηκε εκθετικά και εντατικοποιήθηκε ακόμη περισσότερο μετά το 2004.
Τον Ιούνιο του 2000 εμφανίστηκε το 9, ένα ένθετο της εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Η κυκλοφορία του 9 αποτέλεσε αναζωογονητικό γεγονός για τα ελληνικά κόμικς. Η ύλη του αποτελούνταν εξίσου από ελληνικές και ξένες δουλειές. Η εγχώρια παραγωγή προερχόταν αρχικά από έργα δημιουργών των προηγούμενων ετών, αλλά σύντομα δόθηκε χώρος έκφρασης σε νέα ταλέντα. Έτσι, εμφανίστηκαν πολλές δημοφιλείς σειρές, όπως η Χωματερή (2001) του Λέανδρου, η Μάνα Ρέιβερ (2002) του Σπύρου Δερβενιώτη, η Κενή Διαθήκη (2002) του ΚΩΝ και το Manifesto (2003) του Ηλία Κυριαζή. Στους ξένους που δημοσιεύτηκαν στο 9, συμπεριλαμβάνονται οι Άλαν Μουρ, Αλεχάντρο Χοδορόφσκι, Γιόρδι Μπερνέτ και Μίλο Μανάρα.Αργότερα, εμφανίστηκε το βραχύβιο Γκραν Γκινιόλ (2007) και το mόv. (2009), ως «αντικαταστάτης» της Βαβέλ που είχε πάψει την κυκλοφορία της το 2008. Η Γαλέρα (2005), παρότι δεν ήταν περιοδικό κόμικς, παρείχε χώρο σε πολυάριθμους δημιουργούς.
Αυτό που διαφοροποιεί την δεκαετία του 2000 σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους, είναι η έντονη δραστηριοποίηση έξω από τις σελίδες των περιοδικών, καθώς όλο και περισσότερες εκδοτικές άρχισαν να λειτουργούν (Jemma Press, Ψυχής τα Λαμπυρίσματα, Giganto κ.ά.). Σύμφωνα με στοιχεία, μεταξύ 1970 και 2009, περίπου το 57% όλων των άλμπουμ εκδόθηκε τη δεκαετία του 2000.
Το Logicomix (2008) των Απόστολου Δοξιάδη, Χρίστου Παπαδημητρίου και Αλέκου Παπαδάτου ήταν ένα εκδοτικό φαινόμενο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, καθώς μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και είχε τεράστια επιτυχία στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Άλλα αξιοσημείωτα κόμικς ήταν Η Βίδα και άλλες ιστορίες (2003) του Γιώργου Τσούκη, Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα (2005) του Γιάννη Ρουμπούλια, το Giant-Size Fascists (2007) του ΚΩΝ, το Krak Komiks (2007) του Tasmar και τα Κουραφέλκυθρα (2008) του Αντώνη Βαβαγιάννη.
Παράλληλα με τις επαγγελματικές δουλειές άρχισαν να κυκλοφορούν όλο και περισσότερες αυτοεκδόσεις, με αυξανόμενη ποιότητα (Ανόργανη ύλη – 2000, Ιστορίες Ατελείωτης Ματαιοδοξίας – 2001, Kapow Zine – 2003, Big Bang! – 2005, Frogs & Dogs – 2005, ΗΕΗΕ! – 2006 κ.ά.).
2010-σήμερα
Παρά τις δυσκολίες που απορρέουν από την οικονομική κρίση, παρατηρείται σταδιακή αύξηση του ελληνικού κοινού των κόμικς. Η δεκαετία του 2010 έφερε το κλείσιμο περιοδικών, αλλά και καινοτομίες, όπως τα διαδικτυακά κόμικς. Παράλληλα, αρκετοί Έλληνες δημιουργοί, με κυριότερους τους Ηλία Κυριαζή και Μιχάλη Διαλυνά έχουν καταξιωθεί στο εξωτερικό, συνεργαζόμενοι με εταιρείες όπως η Marvel και η Dark Horse Comics.
Από πλευράς χρηματοδότησης έργων κόμικς και προσέγγισης ευρύ κοινού, ότι ήταν για την προηγούμενη δεκαετία το 9, ήταν για την δεκαετία 2010-2020 το SoComic . Το webcomic blog του SoComic ξεκίνησε το 2011, με χορηγία της ΙΟΝ Σοκοφρέτα, και μέσα σε πολυ συντομο χρονικό διάστημα, αποτέλεσε το “σπίτι” μιας ευρείας και ανοιχτής ομάδας δημιουργών, που συνεχώς μεγάλωνε. Από το 2010-2010, το SoComic δημοσίευσε σε συνέχειες τις κόμικς βιογραφίες του ΚΩΝ, το Tales of The Smiths, για τα εφηβικά χρόνια του συγκροτήματος The Smiths (2011-2014), το Dryland (2015-2016), για τον θάνατο των προγόνων του στο Ξηρόμερο Ακαρνανίας και το Rebel Rebel, για την ζωή του David Bowie (2016-παρόν). Το Drylandεκδόθηκε το 2016 από την Markosia, ενώ το Tales of The Smiths κυκλοφόρησε εξολοκλήρου το 2018 από την Omnibus Press. Το Rebel Rebel συνεχίζει να δημοσιεύεται εβδομαδιαία και αποτελεί ένα από τα μακροβιότερα webcomic.
Μια ιδιαίτερα επιτυχημένη τάση των τελευταίων ετών είναι η μεταφορά σε κόμικς έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πρωτοπόροι θεωρούνται οι Δημήτρης Βανέλλης και Θανάσης Πέτρου (Παραρλάμα και άλλες ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά – 2011, Γιούσουρι – 2012, Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη – 2015), οι οποίοι εμπνέονται από τους Δημοσθένη Βουτυρά, Κωνσταντίνο Καβάφη, Μ. Καραγάτση και πολλούς άλλους. Τα βραβευμένα Αϊβαλί (2014) του Soloup και Ερωτόκριτος (2016) των Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση ανήκουν επίσης σε αυτή την κατηγορία.
Μια από τις κυριότερες εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες της δεκαετίας είναι το graphic novel Δημοκρατία (2015) των Αβραάμ Κάουα και Αλέκου Παπαδάτου, που εκθειάστηκε τόσο από Έλληνες, όσο και από ξένους κριτικούς. Άλλοι διακεκριμένοι τίτλοι που εμφανίστηκαν από το 2010 και μετά είναι Οι Άρχοντες της Πορφυρής Κοιλάδας (2010) του Χρήστου Σταμπουλή, το Κουλούρι (2011) του Tomek, το Elysium Online (2013) του Ηλία Κυριαζή και τα Χαρακώματα - Ιστορίες από την Οδό Γάγγραινας των Τάσου Ζαφειριάδη και Πέτρου Χριστούλια (2014).
Τον Σεπτέμβριο του 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Polaris το περιοδικό Μπλε Κομήτης, αποκλειστικά με ελληνικά κόμικς. Στο δυναμικό του περιλαμβάνονται παλαιότεροι και νεότεροι δημιουργοί, μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Γούσης, που τελεί χρέη αρχισυντάκτη, ο Πέτρος Ζερβός, ο Μιχάλης Διαλυνάς, η Στέλλα Στεργίου και άλλοι. Το περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του μετά από 9 τεύχη τον Σεπτέμβριο 2019.
Εκδοτικές
Anubis
Comicdom Press
Εκδόσεις Comicworld
Giganto
Jemma Press
Polaris
Γνώση
Ένατη Διάσταση
Ίκαρος
ΚΨΜ
Μαμούθ Comix
Ρενιέρη
Τόπος
Χαραμάδα
Ψυχής τα Λαμπυρίσματα
Μικρός Ήρως
Webcomics
SoComic
Δείτε επίσης
Κατάλογος Ελλήνων δημιουργών κόμικς
Ελληνικά Βραβεία Κόμικς
Σημειώσεις
i.Ο Κόκκορας του Αρκά ήταν το σημαντικότερο.
ii.Το 2010 διεκόπη η κυκλοφορία του 9 και ένα χρόνο αργότερα, σταμάτησε και το mόv., με αποτέλεσμα να μην υπάρχει, για πρώτη φορά μετά το 1978, κάποιο περιοδικό αφιερωμένο στα ελληνικά κόμικς.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Comicdom
Τέχνες στην Ελλάδα
|
123447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Δήμος Αμαλιάδας
|
Ο Δήμος Αμαλιάδας ήταν δήμος του νομού Ηλείας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Ήλιδας. Βρισκόταν στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού. Ο δήμος είχε (πραγματικό) πληθυσμό 32.090 κατοίκους και καταλάμβανε έκταση 251.945 στρεμμάτων, αποτελώντας το μεγαλύτερο δήμο σε έκταση στο νομό Ηλείας και το δεύτερο σε πληθυσμό. Έδρα του ήταν η Αμαλιάδα, από την οποία πήρε και την ονομασία του.
Διαίρεση
Στο δήμο περιλαμβάνονταν τα εξής 20 δημοτικά διαμερίσματα:
Δ.δ. Αμαλιάδος
η Αμαλιάδα
ο Άγιος Ιωάννης
η Κουρούτα
η Μαραθιά
το Παλούκι
η Παναγία
τα Τσαφλέικα
τα Τσιχλέικα
Δ.δ. Αγίου Δημητρίου
ο Άγιος Δημήτριος
ο Κολοκυθάς
Δ.δ. Αγίου Ηλία Πηνηίων -- ο Άγιος Ηλίας
Δ.δ. Αμπελοκάμπου -- ο Αμπελόκαμπος
Δ.δ. Αρχαίας Ήλιδας (τ. Δ.δ. Ήλιδος) -- η Αρχαία Ήλιδα (τ.Ήλις)
Δ.δ. Αυγείου -- το Αυγείο
Δ.δ. Γερακίου
το Γεράκι
η Ανάληψη
Δ.δ. Δάφνης
η Δάφνη
ο Καλαθάς
Δ.δ. Δαφνιωτίσσης -- η Δαφνιώτισσα
Δ.δ. Δουναίικων
τα Δουναίικα
η Αγία Μαρίνα
τα Δανικά
τα Κάτω Κερτεζαίικα
Δ.δ. Καλυβίων Ήλιδος -- τα Καλύβια
Δ.δ. Καρδαμά
ο Καρδαμάς
οι Πετρούλες
Δ.δ. Κέντρου -- το Κέντρο
Δ.δ. Κεραμιδιάς -- η Κεραμιδιά
Δ.δ. Κρυονέρου -- το Κρυόνερο
Δ.δ. Περιστερίου
το Περιστέρι
τα Αστεραίικα
η Παλαιολάνθη
Δ.δ. Ροβιάτας
η Ροβιάτα
ο Κασιδιάρης
η Παραλία
τα Ρωμέικα
Δ.δ. Σαβαλίων -- τα Σαβάλια
Δ.δ. Σωστίου -- το Σώστι
Δ.δ. Χαβαρίου
το Χάβαρι
ο Άγιος Γεώργιος
το Πέρα Χαβάρι
Δήμαρχοι
Η Αμαλιάδα αναγνωρίστηκε κοινότητα το 1912 και το 1924 προήχθη σε Δήμο.
Κατάλογος
Από το 1914, κοινοτάρχες και δήμαρχοι έχουν διατελέσει οι εξής.
Κοινότητα Αμαλιάδος
Γεώργιος Ρετσινάς 1914-1915
Παναγιώτης Σωτηρόπουλος 1915-1916
Κωσταντίνος Δαλιάνης 1916-1917 1918-1922
Κωσταντίνος Σοφιάνος 1917-1918
Κωσταντίνος Δαλιάνης 1918-1922
Βασίλειος Μόσχοβος 1922-1925
Δήμος Αμαλιάδος
Βασίλειος Παπακωσταντίνου 1925-1930
Πάνος Ξυδιάς 1930-1931
Δημήτριος Καραμήτσος 1931-1934
Διονύσιος Λαγκαδινός 1934
Αλέκος Αλεξανδρόπουλος 1934
Αριστομένης Παπαγιαννόπουλος 1934-1937
Γεώργιος Καπατσώρης 1937-1940
Ιωάννης Αγγούρης
Αριστείδης Ζαφειρόπουλος
Αριστομένης Παπαγιαννόπουλος 1943
Απόστολος Αποστολόπουλος
Μαρίκα Μπότση-Τσαπαλίρα 1944-1945
Νικόλαος Καλλιοντζής 1945
Αριστομένης Παπαγιαννόπουλος 1945
Τάκης Πετρόπουλος 1946
Αθανάσιος Λεονταρίτης 1947
Αριστομένης Παπαγιαννόπουλος 1947-1948
Βασίλειος Τσαπαλίρας 1948
Νικόλαος Σιγαλός 1948-1951
Αντώνιος Πετραλιάς 1951-1954
Γρηγόρης Τόγιας 1954 1959- 1963
Θεόδωρος Σιμιτζής 1955-1959
Κωνσταντίνος Γρηγορόπουλος 1964-1967 1974
Χαράλαμπος Τσεριώνης 1967-1969
Ιωάννης Ηλιόπουλος 1969-1974
Νικ. Φραγκογιαννόπουλος 1974
Αλέκος Δ. Φωτόπουλος 1974-1975
Αθανάσιος Μπρίλλης1975
Σπυρίδων Μπεράτης 1975-1978
Αυγερινός Πετραλιάς 1979-1980
Διονύσιος Πανόπουλος (1927 - 29 Ιουλίου 2015) 1980-1986 (εξελέγη στις εκλογές του 1982).
Δημήτριος Ράλλης 1987-1994
Δημήτριος Κράλλης 1995-1998
Ιωάννης Λυμπέρης 1999 - 2010
Δήμος Ήλιδας
Ιωάννης Λυμπέρης 2011-2014
Χρήστος Χριστοδουλόπουλος 2014-2019
Ιωάννης Λυμπέρης 2019 - σήμερα (εκλεγείς το 2019 με ποσοστό 57,3% από τον 1ο γύρο).
Παραπομπές
αμαλιαδας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στοιχεία για το δήμο Αμαλιάδας από το Υπουργείο Εσωτερικών
Η επίσημη ιστοσελίδα του δήμου
|
479399
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%9C%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Κυβερνείο Μίνια
|
To Κυβερνείο της Μίνια (αραβικά : محافظة المنيا Muhāfazat al-Minyā) είναι διοικητική διαίρεση (Κυβερνείο) της Αιγύπτου με πρωτεύουσα την πόλη Μίνια. Έχει πληθυσμό 4.179.309 κατοίκους κι έκταση 32.262 τ.χλμ..
Ιστορία
Το 1913 το κυβερνείο είχε 659.967 κατοίκους κι έκταση 1.948 τ.χλμ., στην απογραφή του 1937 είχε 928.319 κατοίκους κι έκταση 2.025 τ.χλμ., στην απογραφή του 1947 είχε την ίδια έκταση και πληθυσμό 1.044.201 κατοίκους. Το 2008 έγινε μεταβολή των συνόρων του κυβερνείου, εδάφη αποσπάστηκαν στα δύο νέα κυβερνεία που δημιουργήθηκαν, το Κυβερνείο Χελουάν και το Κυβερνείο 6ης Οκτωβρίου, το 2012 καταργήθηκαν τα δύο αυτά κυβερνεία κι τα σύνορα των κυβερνείων επέστρεψαν στην κατάσταση που ήταν το 2008.
Διοικητική διαίρεση
Το κυβερνείο υποδιαιρείτε σε εννέα υποκυβερνεία - πόλεις :
Μίνια
Μπενί Μαζάρ
Σαμαλούτ
Ελ Ίντουα
Ντέιρ Μουάς
Μαλάουι
Αμπού Κιρκάς
Ματάι
Μάγαγα (Μαγ -Αγά)
Παραπομπές
Κυβερνεία της Αιγύπτου
|
22788
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Σπαθάδες Τρικάλων
|
Οι Σπαθάδες είναι χωριό που βρίσκεται στο νομό Τρικάλων, 12 χιλιόμετρα ΝΑ της Καλαμπάκας και σε υψόμετρο 280 μέτρων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής απογραφής του 2011 διαθέτουν 233 κατοίκους.
Χωριά του νομού Τρικάλων
Δήμος Τρικκαίων
|
491030
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Πολωνικό Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης
|
Το Πολωνικό Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (πολωνικά: Mistrzostwa Polski w tenisie stołowym) είναι το εθνικό ατομικό πρωτάθλημα στην επιτραπέζια αντισφαίριση της Πολωνίας, που διοργανώνεται από την Πολωνική Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (Polski Związek Tenisa Stołowego).
Πραγματοποιείται κάθε χρόνο και αναδεικνύει τους πρωταθλητές Πολωνίας σε πέντε αγωνίσματα, τα οποία περιλαμβάνουν το απλό ανδρών, το απλό γυναικών, το διπλό ανδρών, το διπλό γυναικών και το διπλό μικτό. Η διοργάνωση διεξήχθη για πρώτη φορά το 1933 στο Λβιβ.
Κάτοχοι μεταλλίων
Αγωνίσματα
Τα ακόλουθα αγωνίσματα που περιλαμβάνονται στο εθνικό πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης.
Απλό Ανδρών: 1933–1939, 1946–τώρα
Απλό Γυναικών: 1937–1939, 1946–τώρα
Διπλό Ανδρών: 1949–τώρα
Διπλό Γυναικών: 1950–τώρα
Διπλό Μικτό: 1950–τώρα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Πολωνικής Ομοσπονδίας Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης
Πολωνικό Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης - Πρωταθλητές - Αγωνίσματα (1933-2009)
Επιτραπέζια αντισφαίριση στην Πολωνία
Εθνικές διοργανώσεις επιτραπέζιας αντισφαίρισης
|
766987
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%20%CE%91%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%AD%CE%BD
|
Λουί Ανκετέν
|
Ο Λουί Ανκετέν (γαλλικά: Louis Anquetin), 1861-1932, ήταν Γάλλος ζωγράφος, συνδεδεμένος με το μετα-ιμπρεσιονιστικό κίνημα και γνωστός για τις νυχτερινές σκηνές του στο Παρίσι, στο καλλιτεχνικό ρεύμα του Κλουαζονισμού.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Λουί Ανκετέν γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1861 στο Ετρεπανί (Ερ, Νορμανδία), γιος εύπορου εμπόρου κρεοπώλη. Έλαβε τη βασική του εκπαίδευση στη Ρουέν. Από πολύ νωρίς έδειξε κλίση στο σχέδιο και ενθαρρύνθηκε από τους γονείς του στην καλλιτεχνική σταδιοδρομία.
Το 1882 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και άρχισε να σπουδάζει τέχνη στο εργαστήριο του Λεόν Μπονά, όπου γνώρισε τον Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ. Όταν το 1883 ο Μπονά διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, οι δύο καλλιτέχνες έγιναν δεκτοί στο εργαστήριο του Φερνάν Κορμόν, όπου παρέμειναν για 4 χρόνια. Εκεί μαθήτευσαν και έγιναν φίλοι με ζωγράφους της αβάν-γκαρντ, μεταξύ άλλων με τους Εμίλ Μπερνάρ και Βενσάν βαν Γκογκ. Τα πρώτα έργα του Ανκετέν ήταν εμπνευσμένα από τον ιμπρεσιονισμό.
Στην έκθεση που διοργάνωσε ο Βαν Γκογκ στο Le Grand Bouillon café στη λεωφόρο του Κλισί, εξέθεσε έργα του μαζί με τους Μπερνάρ και Τουλούζ-Λωτρέκ.
Κλουαζονισμός
Γύρω στο 1887, ο Ανκετέν και ο Μπερνάρ, απομακρύνθηκαν από τον ιμπρεσιονισμό, ενδιαφέρθηκαν για τον συνθετισμό και ανέπτυξαν ένα ύφος ζωγραφικής με επίπεδες περιοχές χρώματος και παχιά, μαύρα περιγράμματα. Αυτή η τεχνοτροπία, που ονομάστηκε κλουαζονισμός από τον κριτικό Εντουάρ Ντυζαρντέν στο Σαλόνι των Ανεξάρτητων του 1888, ήταν επηρεασμένη από την τεχνική των βιτρό και από το ιαπωνικό Ουκίοέ. Χαρακτηριστικό έργο του αυτής της περιόδου είναι η Λεωφόρος του Κλισί, πέντε η ώρα το βράδυ (1887), που θεωρείται ως έμπνευση για το διάσημο Εξώστης καφενείου τη νύχτα (1888) του βαν Γκογκ.
Επιστροφή στον κλασικισμό
Μετά το ταξίδι του το 1894 στο Βέλγιο και την Ολλανδία με τον Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ και τον Ζοζέφ Αλμπέρ, εγκατέλειψε τα πρωτοποριακά κινήματα και το ύφος του έγινε πιο κλασικό, αντλώντας έμπνευση από μεγάλους δασκάλους του παρελθόντος όπως ο Ρούμπενς και ο Ρέμπραντ. Από το 1894 έως το 1896, ο Ανκετέν σταμάτησε να εκθέτει και σπούδασε ανατομία στο εργαστήριο του καθηγητή Αρρού.
Έτσι, τα έργα του μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1890, όπως Το κυνήγι του Μελέαγρου και της Αταλάντης, ή Το Μπάνιο, ήταν εμπνευσμένα από τη μπαρόκ τεχνοτροπία του Ρούμπενς και αλληγορικής φύσης.
Το 1901, φιλοτέχνησε τέσσερις μεγάλες προσωπογραφίες που απεικόνιζαν τον Μπαλζάκ, τον Ντεκάρτ, τον Ραμπελαί και τον Αλφρέ ντε Βινί για το δημαρχείο της Τουρ.
Το 1911, έλαβε παραγγελία για τις πρώτες του ταπισερί για το εργοστάσιο των Γκομπλέν και στη συνέχεια το 1918 και το 1921 για το εργοστάσιο της Μπωβαί. Το 1912, άρχισε διαλέξεις και έγραφε άρθρα του για να υπερασπιστεί την επιστροφή στον κλασικισμό. Το 1914, οργάνωσε μηνιαίες συζητήσεις με δείπνο στο εστιατόριο Lapérouse και συνέχισε τις διαλέξεις του στο Λαϊκό πανεπιστήμιο.
Αργότερα, ο Ανκετέν έγραψε ένα βιβλίο για τον Ρούμπενς, το οποίο εκδόθηκε το 1924.
Πέθανε στο Παρίσι στις 19 Αυγούστου 1932. Για την προσφορά του στη γαλλική τέχνη το γαλλικό κράτος του απένειμε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Επιλογή έργων
Παραπομπές
Γάλλοι ζωγράφοι
|
293163
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%B1
|
Σαρδελορέγγα
|
Η σαρδελορέγγα είναι ένα μικρό είδος ρέγγας που ζει σε κοπάδια.
Είναι ένα μικρό ψάρι που χρησιμοποιείται συνήθως για δόλωμα, κυρίως για ψάρεμα τόνου. Εκτιμάται ιδιαιτέρως στην Ιαπωνική κουζίνα όπου λέγεται kibinago (キビナゴ). Τρώγεται ωμή σε σούσι ή τηγανιτή.
Παραπομπές
Κλυπεόμορφα
Αλιεύματα
|
427766
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BD%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1
|
Βασιλέας Γκιεονγκσούν των Σίλλα
|
Ο Βασιλέας Γκιεονγκσούν των Σίλλα (περίπου 897 - 13 Μαίου 978, βασίλευσε από το 927 ως το 935) ήταν ο 56ος και τελευταίος βασιλιάς του κορεατικού βασιλείου των Σίλλα. Ως απόγονος έκτης γενιάς του βασιλιά Μουνσεόνγκ, ήταν γιος της Πριγκίπισσας Γκιέα, που ήταν κόρη του Βασιλέα Χεονγκάνγκ. Η σύζυγος του ήταν η Τζουκμπάνγκ (죽방부인) Παρκ, ο πρώτος τους γιος ήταν ο πρίγκιπας Μα-ουί και ο νεότερος γιος τους ήταν ο Μπεομγκόνγκ.
Ο Γκιεονγκσούν ανέβηκε στον θρόνο το 927, χρονιά που ο βασιλέας των Χουμπαέκτζε, ο Γκιέονγκ Χουόν, εκθρόνισε τον βασιλέα Γκιεονγκτζού. Το βασίλειο του, αφού υπήρχε σχεδόν μια χιλιετία, είχε αποδυναμωθεί υπερβολικά, με αποτέλεσμα να κυβερνήσει ένα απομεινάρι της πρώην επικράτειας των Σίλλα. Η παραίτηση του το 935 ολοκλήρωσε την ένωση της Κορέας από τον βασιλέα Ταέζο των Γκοργιέο. Ο Γκιεονγκσούν ξαναπαντρεύτηκε την κόρη του Ταέζο Νανγκράνγκ (낙랑공주) και έγινε ο πρώτος σασιμγκουάν (사심관) του Γκιεονγκτζού, και έγινε ο πρώτος σασίμ-γκουάν στην ιστορία των Γκοργιέο. Έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του κοντά στην πρωτεύουσα των Γκοργιέο (δηλαδή η σημερινή Καεσόνγκ).
Πέθανε το 978 και έχει ταφεί στο Τζανγκνάμ-μιεον, στην κομητεία Γιεοντσεόν, στην περιφέρεια Γκιεόνγκι-ντο στη Νότια Κορέα.
Παραπομπές
Κορεάτες βασιλιάδες
|
629330
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%20%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Πηγαδησάνοι Λευκάδας
|
Οι Πηγαδησάνοι (τοπικό ιδίωμα: Πιατσάνοι») είναι χωριό που βρίσκεται στην ορεινή Λευκάδα, στο Νομό Λευκάδος.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2021 είχε 133 μόνιμους κάτοικους.
Από τους Πηγαδησάνους κατάγεται ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Λάκης (Απόστολος) Σάντας του Φίλιππου (22/02/1922 - 30/04/2011), ο οποίος μαζί με τον επίσης αντιστασιακό Μανώλη Γλέζο κατέβασαν για την Ελλάδα τη γερμανική σημαία των ναζί από την Ακρόπολη της Αθήνας τη νύχτα της 30ής προς 31ης Μαΐου του 1941, σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές ενέργειες σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Επίσης, από εκεί κατάγεται και η διάσημη Λευκαδίτισσα μέτζο-σοπράνο (mezzo-soprano) της όπερας Αγνή Μπάλτσα.
Το χωριό απέχει 12 χιλιόμετρα από την πόλη της Λευκάδας, πρωτεύουσα του ομώνυμου νησιού τού Ιονίου Πελάγους.
Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 450 μέτρων, σε γεωγραφικό πλάτος/μήκος 38.767857,20.651760 και λιγότερο από ένα χιλιόμετρο πριν το κεφαλοχώρι της Καρυάς, του πρώην ομώνυμου «Καποδιστριακού» δήμου στον οποίον ανήκαν διοικητικά οι Πηγαδησάνοι Λευκάδας.
Σήμερα ανήκουν διοικητικά στον ενιαίο Δήμο Λευκάδας.
Είναι ένα χωριό προσήλιο, χτισμένο σε μια πλαγιά του βουνού μέσα στις αιωνόβιες ελιές και ούτως ή άλλως ό,τι και να κοιτάξεις γύρω σου παραπέμπει σε ένα καταπράσινο επτανησιακό περιβάλλον.
Ο κεντρικός οδικός ορεινός άξονας του νησιού διασχίζει το χωριό και εκατέρωθεν απλώνονται οι γραφικές γειτονιές των Πηγαδησάνων.
Στην πλατεία «Απόστολου (Λάκη) Σάντα» [ονοματοδοσία 27/10/2017], δίπλα στη εκκλησία του Αγίου Νικολάου με την όμορφη θέα, το καλοκαίρι παρουσιάζονται αξιόλογα πολιτιστικά δρώμενα και λίγο πιο πάνω βρίσκεται και η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων με αξιόλογο τέμπλο.
Αρκετά υψηλότερα, εκτός χωριού, υπάρχει και το ξωκκλήσι της Θεοτόκου με πανοραμική θέα, προσβάσιμο τόσο μέσα από το χωριό, αλλά και άνωθεν από το δρόμο που οδηγεί στις υψηλότερες κορυφές του νησιού. Γιορτάζεται την πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής, σε μια μεγάλη γιορτή παλαιότερα για τους «Πιατσανίτες», που χρόνια χρησιμοποιούσαν για όρκο τους το «μα τη Θεοτόκο».
Το ξωκκλήσι της «Θεοτόκου» για πολλά χρόνια δεν είχε καμπαναριό ούτε καμπάνα. Οι ντόπιοι χτυπούσαν μια ζάντα που κρεμόταν από τον κορμό ενός δέντρου και αρκετά χρόνια αργότερα ο παππά-Φώντας με τη βοήθεια των συγχωριανών του τού έχτισαν καμπαναριό.
{
"type": "FeatureCollection",
"features": [
{
"type": "Feature",
"properties": {},
"geometry": {
"type": "Point",
"coordinates": [
20.651427984303158,
38.76746383995984
]
}
},
{
"type": "Feature",
"properties": {},
"geometry": {
"type": "LineString",
"coordinates": [
[
20.704391956460316,
38.83051294726302
],
[
20.651573896539052,
38.767391899168985
]
]
}
}
]
}
Επιστρέφοντας στο χωριό, η καθιερωμένη Γιορτή Κρασιού των Πηγαδησάνων τους καλοκαιρινούς μήνες προσελκύει μέχρι σήμερα πλήθος κόσμου που συγκεντρώνονται από παντού για να διασκεδάσουν σε ένα μεγάλο πανηγύρι με το κρασί να ρέει άφθονο.
Κατηφορίζοντας φτάνει κανείς στους «Μάρκους», στο ειδυλλιακό παλιό πέτρινο γεφύρι από την εποχή των Ενετών με τον παλιό νερόμυλο.
Στη βάση του χωριού ξεκινάει και εκτείνεται το εύφορο λιβάδι της Καρυάς, ο «κάμπος» όπως λέγεται από τους ντόπιους.
Στην άκρη του κάμπου βρίσκεται το ανακαινισμένο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, χρονολογούμενο από το 1605 ίσως και παλαιότερα, ένας πνευματικός φάρος της περιοχής αλλά και ολόκληρου του νησιού για πολλούς αιώνες, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πνευματική και οικονομική ζωή της Λευκάδας.
Εν κατακλείδι, οι επισκέπτες του χωριού καθηλώνονται από την υπέροχη θέα που προσφέρει η ίδια η θέση των Πηγαδησάνων που λειτουργεί ως αμφιθεατρικό μπαλκόνι, αγναντεύοντας μέχρι τα Ακαρνανικά όρη της γειτονικής ενδοχώρας, πέρα από τα νερά του Ιονίου.
.Διοικητική υπαγωγή:Δημοτική Κοινότητα: Πηγαδησάνων
Δημοτική Ενότητα: Καρυάς
Δήμος: Λευκάδας
Περιφερειακή Ενότητα: Λευκάδας (έδρα: Λευκάς,η)
Περιφέρεια: Ιονίων Νήσων (έδρα: Κέρκυρα,η)
Αποκεντρωμένη Διοίκηση: Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου (έδρα: Πάτραι,αι)
.
.
Γεωγραφική, εκλογική, στατιστική & πρώην διοικητική υπαγωγή:
Γεωγραφικό Διαμέρισμα: Επτάνησα & Νησιά Ιονίου Πελάγους
Εκλογική Περιφέρεια: Λευκάδας
Περιοχή «στατιστικής περιφέρειας»: Κεντρική Ελλάδα
Πρώην Κοινότητα/ Κοινοτικό Διαμέρισμα/Τοπικό Διαμέρισμα/Τοπική Κοινότητα: Πηγαδησάνων
Πρώην Δήμος: Καρυάς
Πρώην (διοικητικά) Νομός: Λευκάδος (έδρα: Λευκάς,η)
.
Παραπομπές
Δήμος Λευκάδας
Χωριά της Λευκάδας
|
766714
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB%20%CE%9C%CE%AF%CF%86%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84
|
Μάικλ Μίφσουντ
|
Ο Μάικλ Μίφσουντ (Michael Mifsud, γεννήθηκε 17 Απριλίου 1981) είναι Μαλτέζος διεθνής πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Είναι κάτοχος του ρεκόρ διεθνών συμμετοχών και τερμάτων για την Εθνική Μάλτας με 42 γκολ σε 143 αγώνες.
Καριέρα
Ξεκίνησε αγωνιζόμενος με την ομάδα νέων της Σλιέμα Γουόντερερς την πιο επιτυχημένη ομάδα της Μάλτας, και έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα της Μάλτας τη σεζόν 1997–98 με επτά συμμετοχές και ένα γκολ. Έγινε βασικό μέλος της πρώτης ομάδας την επόμενη σεζόν, σημειώνοντας οκτώ γκολ σε 22 αγώνες. Ακολούθησαν δύο επιτυχημένες σεζόν, με 21 γκολ σε 26 αγώνες το 1999–2000 και 30 γκολ σε μόλις 25 αγώνες την επόμενη σεζόν. Μικρόσωμος επιθετικός, το χαρακτηριστικό του είναι η ικανότητά του με τη μπάλα στα πόδια.
Οι πρώτες εμφανίσεις του σε εθνικό επίπεδο ήταν με την ομάδα Κ-16 (11 αγώνες) και Κ-18 (21 αγώνες).
Κλήθηκε πρώτη φορά στην εθνική ομάδα στα 19 του για να αγωνιστεί στις 10 Φεβρουαρίου 2000 απέναντι στην Αλβανία. Η γερμανική Καϊζερσλάουτερν αναγνώρισε τις δυνατότητες του αλλά οι εμφανίσεις του με την πρώτη ομάδα ήταν ελάχιστες. Επέστρεψε στο σύλλογο του και την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στη Νορβηγία με την Λίλεστρεμ, όπου ψηφίστηκε "καλύτερος ξένος παίκτης στο πρωτάθλημα", τερματίζοντας πρώτος σκόρερ του συλλόγου για τη σεζόν 2006 με 11 γκολ σε 19 αγώνες. Μετά από δύο χρόνια στην Αγγλία (2007–09) χωρίς αξιοσημείωτη επιτυχία, επέστρεψε για άλλη μία φορά στη Μάλτα, αυτή τη φορά στη Βαλέτα κατακτώντας το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ και την επόμενη χρονιά το πρώτο του πρωτάθλημα. Τη δεκαετία του 2010 αγωνίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πατρίδα του.
Παρόλο που δεν σημείωσε γκολ, είχε σημαντική συνεισφορά στην ιστορική νίκη της Μάλτας με 2–1 επί της Ουγγαρίας στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2008, την πρώτη νίκη της Μάλτας εντός έδρας σε επίσημη διοργάνωση από το 1982. Στις 26 Μαρτίου 2008, σκόραρε πέντε γκολ για τη Μάλτα σε φιλικό αγώνα επί του Λιχτενστάιν (αποτέλεσμα 7–1), σημειώνοντας ρεκόρ στη μεγαλύτερη νίκη για τους Μαλτέζους.
Τίτλοι και διακρίσεις
Πρωτάθλημα Μάλτας (3) : 2011–12, 2015–16, 2017–18
Κύπελλο Μάλτας : 2009–10
Σούπερ Καπ Μάλτας : 2011, 2012
Αθλητής της χρονιάς στη Μάλτα (2) : 2001, 2003
Δείτε επίσης
Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα
Παραπομπές
Μαλτέζοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Μάλτας
Ποδοσφαιριστές Σλιέμα Γουόντερερς ΦΚ
Ποδοσφαιριστές 1. ΦΚ Καϊζερσλάουτερν
Ποδοσφαιριστές Λίλεστρεμ ΣΚ
Ποδοσφαιριστές Κόβεντρι Σίτι
Ποδοσφαιριστές Μπάρνσλεϊ ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Βαλέτα ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Μέλμπουρν Σίτι ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Μπιρκιρκάρα ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Μόστα ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία
Ποδοσφαιριστές Μπούντεσλιγκα
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γερμανία
FIFA Century Club
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
|
795126
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%86%CE%BD%CF%89%20%CE%A3%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δημοψήφισμα της Άνω Σιλεσίας
|
Το δημοψήφισμα της Άνω Σιλεσίας ήταν δημοψήφισμα που επιβλήθηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου 1921 για να καθορίσει την ιδιοκτησία της επαρχίας της Άνω Σιλεσίας μεταξύ της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας. Η περιοχή ήταν εθνοτικά μικτή με Γερμανούς και Πολωνούς. Σύμφωνα με τα προπολεμικά στατιστικά στοιχεία, οι Πολωνοί αποτελούσαν το 60% του πληθυσμού. Σύμφωνα με την προηγούμενη κυριαρχία από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, οι Πολωνοί ισχυρίστηκαν ότι είχαν αντιμετωπίσει διακρίσεις, καθιστώντας τους ουσιαστικά πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η περίοδος της εκστρατείας του δημοψηφίσματος και της διασυμμαχικής κατοχής σημαδεύτηκε από βία. Υπήρξαν τρεις πολωνικές εξεγέρσεις και γερμανικές εθελοντικές παραστρατιωτικές μονάδες ήρθαν επίσης στην περιοχή.
Η περιοχή αστυνομευόταν από γαλλικά, βρετανικά και ιταλικά στρατεύματα και επιβλέπονταν από μια Διασυμμαχική Επιτροπή. Οι Σύμμαχοι σχεδίασαν μια διχοτόμηση της περιοχής, αλλά μια πολωνική ανταρσία πήρε τον έλεγχο σε πάνω από τη μισή περιοχή. Οι Γερμανοί απάντησαν με εθελοντικές παραστρατιωτικές μονάδες από όλη τη Γερμανία, οι οποίες πολέμησαν τις πολωνικές μονάδες. Τελικά, μετά από ανανεωμένη στρατιωτική επέμβαση των Συμμάχων, η τελική θέση των αντίπαλων δυνάμεων έγινε, περίπου, το νέο σύνορο. Η απόφαση παραδόθηκε στην Κοινωνία των Εθνών, η οποία επιβεβαίωσε αυτά τα σύνορα, και η Πολωνία έλαβε περίπου το ένα τρίτο του δημοψηφίσματος ανά περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους της βιομηχανικής περιοχής.
Μετά το δημοψήφισμα, στις 20 Οκτωβρίου 1921, μια διάσκεψη των πρεσβευτών στο Παρίσι αποφάσισε τη διαίρεση της περιοχής. Κατά συνέπεια, η Γερμανο-Πολωνική Συμφωνία για την Άνω Σιλεσία (Σύμβαση της Γενεύης), μια συνθήκη μειοψηφίας, συνήφθη στις 15 Μαΐου 1922, η οποία αφορούσε το συνταγματικό και νομικό μέλλον της Άνω Σιλεσίας, η οποία είχε εν μέρει γίνει πολωνικό έδαφος.
Το δημοψήφισμα
Οικισμοί που ψήφισαν την απόσχιση υπέρ της Πολωνίας
Στο δημοψήφισμα του 1921, το 40,6% των ψηφοφόρων αποφάσισαν να αποσχιστούν από τη Γερμανία και να γίνουν Πολωνοί πολίτες. Συνολικά, πάνω από επτακόσιες πόλεις και χωριά ψήφισαν κατά πλειοψηφία για να αποσχιστούν από τη Γερμανία και να γίνουν μέρος της Πολωνίας, ειδικά στις κομητείες Πστσίνα, Ρίμπνικ, Ταρνόφσκιε Γκούρι, Τόσεκ-Γκλιβίτσε, Στσέλτσε Οπόλσκιε, Μπίτομ, Κατοβίτσε, Λουμπλίνιετς, Ζάμπζε, Ρατσίμπους, Ολέσνο, Κόζλε και Οπόλε.
Δείτε επίσης
Εδαφικές αλλαγές της Γερμανίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Εδαφικές αλλαγές της Πολωνίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Δημοψήφισμα της Ανατολικής Πρωσίας του 1920
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διακήρυξη του Βόιτσεχ Κορφάντι μετά το δημοψήφισμα
Ακριβή αποτελέσματα δημοψηφίσματος - σύμφωνα με χωριά και συνοικίες (γερμανικά)
Χάρτης του 1920 που δείχνει τις αλλαγές της γερμανικής επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της σημειωμένης περιοχής για το δημοψήφισμα της Άνω Σιλεσίας
Χάρτης της Πολωνίας του Μεσοπολέμου που δείχνει τις περιοχές του δημοψηφίσματος
Χάρτης της Πολωνίας του Μεσοπολέμου που δείχνει τις περιοχές του δημοψηφίσματος (έγχρωμα, πολωνικά)
Ανω Σιλεσιας δημοψηφισμα
Ανω Σιλεσιας δημοψηφισμα
Επακόλουθα Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία
Πολιτική της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης
Σχέσεις Γερμανίας-Πολωνίας
Σιλεσικές εξεγέρσεις
|
632195
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%9D%CE%AC%CF%80%CE%BF
|
Ποταμός Νάπο
|
Ο ποταμός Νάπο (ισπανικά: Río Napo) είναι σημαντικός παραπόταμος του Αμαζονίου στον άνω ρου του τελευταίου. Ο Νάπο πηγάζει στον Ισημερινό ανάμεσα σε τρία ηφαίστεια των ανατολικών Άνδεων, τα Αντισάνα, Σιντσουλάγουα και Κοτοπάξι.
Το συνολικό μήκος του Νάπο είναι 1.075 χιλιόμετρα και η μέση παροχή του 6.976 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Η λεκάνη απορροής του ποταμού έχει έκταση 100.518 τ.χλμ..
Προτού φθάσει στην πεδιάδα, ο Νάπο δέχεται πολυάριθμα ποταμάκια από απροσπέλαστες κακοτράχαλες περιοχές. Από τον βορρά δέχεται στην πόλη Πουέρτο Φρανσίσκο δε Ορεγιάνα τα νερά ενός μεγάλου παραποτάμου, του Κόκα, και παρακάτω ενός άλλου ισχυρού ποταμού, του Αγουαρίκο, τη στιγμή που εισέρχεται στο άλλο κράτος το οποίο διασχίζει: το Περού.
Μεγάλου μήκους παραπόταμος από τα δυτικά είναι ο Ποταμός Κουραράυ, του οποίου οι πηγές δεν απέχουν πολύ από τις πηγές του Νάπο. Από τον Κόκα μέχρι τον Κουραράυ η κοίτη του Νάπο είναι γεμάτη με βράχους που προεξέχουν και μπάγκους χαλικιών, με αποτέλεσμα να «ρίχνει» έξω πολλά κανό, σε νησίδες της ζούγκλας οι οποίες κατά την εποχή των βροχών πλημμυρίζουν, δίνοντας στον ποταμό ένα πολύ μεγαλύτερο πλάτος. Από τη συμβολή με τον Κόκα μέχρι την εκβολή του στον Αμαζόνιο, ο Νάπο κυλά μέσα σε πεδινό δάσος, από όπου δεν είναι ορατός ούτε ένας λόφος, και οι ομοιόμορφα επίπεδες όχθες του διακόπτονται μόνο από βάλτους και μικρές λίμνες.
Από τον Αμαζόνιο ο Νάπο είναι πλωτός για μικρά ποταμόπλοια προς τα επάνω μέχρι τη συμβολή του με τον Κουραράυ, δηλαδή επί περίπου 348 χιλιόμετρα, ή λίγο περισσότερο για μεγάλες βάρκες. Από εκεί και πάνω, με δύσκολη κωπηλασία κανό, μπορεί κάποιος να τον ανεβεί μέχρι τη Σάντα Ρόζα του κράτους του Ισημερινού, το συνηθισμένο σημείο επιβιβάσεως, στην αντίστροφη πορεία, για φίλους της περιπέτειας που κατεβαίνουν από το υψίπεδο του Κίτο. Αλλά και ο Κόκα είναι πλωτός στο μισό μήκος του.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμαζόνιος
Ποταμοί του Ισημερινού
Ποταμοί του Περού
|
633288
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Καθεδρικός Ναός της Νινοτσμίντα
|
Ο Καθεδρικός Ναός της Νινοτσμίντα ( ) είναι ένα εκκλησιαστικό συγκρότημα κτιρίων που βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό του δήμου Σαγκαρέγιο, στο μχάρε Καχέτι της Γεωργίας. Χρονολογείται του 575 μ.Χ. και είναι αφιερωμένος στην Αγία Νίνα.
Ιστορία
Η εκκλησία ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα από τον Βασιλιά της Ιβηρίας Βαχτάνγκ Α'. Η αρχιτεκτονική του ναού αποτέλεσε σημαντικό ορόσημο για την ανάπτυξη της Γεωργιανής αρχιτεκτονικής, καθώς προηγήθηκε της Μονής Γιβάρι στο Μτσχέτα, και χρησίμευσε ως πρότυπο για την ανάπτυξη των μεταγενέστερων τετράκογχων (4 αψίδες) εκκλησιών.
Κατά τον 10ο-11ο αιώνα έγιναν εργασίες αποκατάστασης στο ναό.
Το μεγάλο τούβλινο καμπαναριό του κτιριακού συγκροτήματος χρονολογείται του 16ου αιώνα, από τον καιρό της βασιλείας του Λέων του Καχέτι (1520-1574). Οι 3 κατώτεροι όροφοι χρησιμοποιήθηκαν ως κατοικία, και έκαστος όροφος είχε ένα τζάκι. Η κλιμακωτή τοποθέτηση των τούβλων στην εξωτερική πρόσοψη ώστε να σχηματιστούν γεωμετρικά μοτίβα αποτελεί ένδειξη πολιτισμικής επιρροής των Πέρσων Σαφαβιδών, όπως και η οξεία καμάρα πάνω από την είσοδο. Το εκκλησιαστικό συγκρότημα περιβαλλόταν από ένα οχυρωματικό τείχος, με στρογγυλούς γωνιακούς πύργους, πολεμίστρες και ενισχυμένη πύλη. Οι αμυντικές δομές κατασκευάστηκαν για την προστασία της εκκλησίας από τις συχνές επιδρομές των ορεινών φυλών ληστών των Νταγκεστάνι, που έγιναν συχνές τον 16ο-17ο αιώνα και συνεχίστηκαν μέχρι τον 19ο αιώνα.
Τα έτη 1671 και 1774 έγιναν έργα αποκατάστασης στην εκκλησία. Το 1824 ο θόλος του καθεδρικού ναού κατέρρευσε από έναν σεισμό. Το 1848 ένας άλλος σεισμός κατέστρεψε περαιτέρω το κτίριο, και δεν ανακατασκευάστηκε.
Επί του παρόντος το συγκρότημα λειτουργεί ως μοναστήρι της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και εκτελούνται εργασίες ανοικοδόμησης. Η τοποθεσία είναι ανοιχτή για επισκέπτες κατά τις ώρες λειτουργίας με εισιτήριο.
Περιγραφή
Από τις 4 αψίδες έχουν απομείνει μόνο η ανατολική αψίδα και ένα τμήμα του δυτικού τοίχου. Είναι διακοσμημένη με τοιχογραφίες του 16ου αιώνα της Οδηγήτριας, και φέρει ενδείξεις σοβαρού βανδαλισμού και τρύπες από σφαίρες των Νταγκεστάν του 18ου-19ου αιώνα. Τα περιγράμματα των θεμελίων δείχνουν ότι η εκκλησία αρχικά είχε ένα οκταγωνικό κέντρο, που περιβαλλόταν από γωνιακές κόγχες.
Μοναστηριακή βιβλιοθήκη
Στο μοναστήρι υπάρχει μία βιβλιοθήκη που διαχειρίζεται τα χειρόγραφα. Σε αυτήν έχουν εργαστεί αρκετοί λόγιοι και ποιητές:
ο Γεωργιανός επίσκοπος, μοναχός, καλλιγράφος και μεταφραστής Αρσένιος της Νινοτσμίντα (10ος-11ος αιώνας)
ο Μιτροφάνης της Νινοτσμίντα
ο Ιωάννης της Νινοτσμίντα (18ος αιώνας)
ο Σάββας Τουσισβίλις (18ος αιώνας)
ο Καθολικός Πατριάρχης της Γεωργίας Αντώνιος Β' (1784), κ.α.
Παραπομπές
Εκκλησίες του 6ου αιώνα
Ακίνητα Πολιτισμικά Μνημεία Εθνικής Σημασίας της Γεωργίας
|
322893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Sepultura
|
Sepultura
|
Οι Sepultura είναι βραζιλιάνικο thrash metal συγκρότημα, το οποίο σχηματίστηκε το 1984 στο Μπέλο Οριζόντε. Γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη δεκαετία του '90 και οι πωλήσεις των δίσκων τους έχουν ξεπεράσει τα είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα, παγκοσμίως.
Ιστορία
Η εποχή Καβαλέρα
Οι Sepultura δημιουργήθηκαν από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Μαξ Καβαλέρα, τον αδελφό του Ίγκορ στα τύμπανα, τον κιθαρίστα Ζάιρο Γκουέδες και τον μπασίστα Πάουλο Ζούνιορ. Μετά από ένα χρόνο προβών και συναυλιών, υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας με την "Cogumelo Records" και κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Bestial Devastation" μαζί με το συγκρότημα Overdose, στις 1 Δεκεμβρίου 1985. Η ηχογράφηση του έγινε μέσα σε δύο ημέρες και η παραγωγή του από το ίδιο το συγκρότημα.
Το καλοκαίρι του 1986, οι Sepultura ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Morbid Visions", το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Στις αρχές του 1987 ο Γκουέδες αποχώρησε από το συγκρότημα δίνοντας τη θέση του στον Αντρέας Κίσσερ. Η νέα σύνθεση κυκλοφόρησε το "Schizophrenia" στα τέλη Οκτωβρίου του 1987, με βελτιωμένη παραγωγή σε σύγκριση με το πρώτο τους άλμπουμ. Ο δίσκος έλαβε θετικές κριτικές και έγινε επιτυχία σε underground επίπεδο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Η δισκογραφική εταιρεία "Roadrunner Records" υπέγραψε συμβόλαιο με το συγκρότημα επανακυκλοφορώντας το δεύτερο τους άλμπουμ, παγκοσμίως. Στις 7 Απριλίου 1989, κυκλοφόρησαν το δίσκο "Beneath the Remains" ο οποίος γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο κοινό του thrash metal και έχει βραβευθεί ως πλατινένιο στην πατρίδα του συγκροτήματος, ενώ θεωρείται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους. Στην περιοδεία για την προώθηση του δίσκου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 31 Οκτωβρίου 1989 στο "Ritz" της Νέας Υόρκης, ανοίγοντας την εμφάνιση του King Diamond. Επίσης, γύρισαν το πρώτο τους βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Inner Self". Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, οι Sepultura εμφανιζόταν με τους Sodom στην Ευρώπη, ενώ στη συνέχεια μετέβησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Faith Or Fear να ανοίγουν τις συναυλίες τους.
Τον Ιανουάριο του 1990 ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό και μετακόμισαν στο Φοίνιξ των Ηνωμένων Πολιτειών. Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς επέστρεψαν στην Ευρώπη όπου εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ "Dynamo Open Air" μπροστά σε 26.000 θεατές. Το Μάρτιο του 1991 κυκλοφόρησαν το "Arise", τον πρώτο τους δίσκο που μπήκε στο Billboard 200. Στις αρχές του 1991, οι Sepultura είχαν εμφανιστεί ζωντανά στο φεστιβάλ "Rock in Rio" μπροστά σε 100.000 θεατές. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του νέου τους δίσκου άνοιγαν τις εμφανίσεις του Ozzy Osbourne και των Alice in Chains.
Τον Σεπτέμβριο του 1993 κυκλοφόρησε ο πέμπτος τους δίσκος "Chaos A.D.", ο οποίος παρουσίασε μια αλλαγή από τον thrash metal ήχο τους σε groove metal με tribal και industrial επιρροές. Το άλμπουμ γνώρισε μεγάλη επιτυχία ανεβαίνοντας στο # 11 στη Μεγάλη Βρετανία και το # 32 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ έχει γίνει χρυσό σε επτά χώρες. Η αλλαγή του ήχου μεγιστοποιήθηκε στο δίσκο "Roots" του 1996, ο οποίος έφθασε στο # 4 των βρετανικών τσαρτ. Ο δίσκος περιείχε τη μεγαλύτερη σινγκλ επιτυχία του συγκροτήματος, το τραγούδι "Roots Bloody Roots", το οποίο σκαρφάλωσε στο βρετανικό, το σουηδικό και το νορβηγικό Top-20 αλλά και το # 2 στη Φινλανδία. Στην περιοδεία για την προώθηση του το συγκρότημα εμφανίστηκε στο φεστιβάλ "Monsters of Rock" μαζί με τον Ozzy, τους Paradise Lost, κ.α.. Στη συγκεκριμένη συναυλία τα φωνητικά ανέλαβε ο Κίσσερ, αφού ο Καβαλέρα αποχώρησε όταν έμαθε για τη δολοφονία του θετού γιου του.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ανέφεραν στον Μαξ Καβαλέρα την επιθυμία τους να απολύσουν τη μάνατζερ και σύζυγο του, Γκλόρια Μπουζνόφσκι, οδηγώντας τον τραγουδιστή σε παραίτηση. Η τελευταία του εμφάνιση με τους Sepultura έγινε στις 16 Δεκεμβρίου 1996 στο "Brixton Academy" του Λονδίνου.
Η εποχή Γκριν
Τη θέση του Καβαλέρα πήρε ο αμερικανός Ντέρικ Γκριν, με τον οποίο ηχογράφησαν το "Against" το 1998, γνωρίζοντας πολύ μικρότερη επιτυχία από τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Ακολούθησε το "Nation" του 2001, όντας το πρώτο άλμπουμ τους που δεν μπήκε στο Hot-100 του Billboard, από το 1991. Τον Σεπτέμβριο του 2002, η "Roadrunner" κυκλοφόρησε την τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Μαξ Καβαλέρα με το συγκρότημα στο άλμπουμ "Under a Pale Grey Sky".
Μετά το ΕΡ "Revolusongs" με διασκευές σε τραγούδια των Exodus, Metallica, U2, Hellhammer, κ.α., οι Sepultura κυκλοφόρησαν το "Roorback" το 2003, με τις πωλήσεις να παραμένουν σε χαμηλό επίπεδο παρά τις θετικές κριτικές που λάμβανε το συγκρότημα. Δύο χρόνια αργότερα, ακολούθησε το ζωντανά ηχογραφημένο "Live in São Paulo". Το 2006, οι Sepultura κυκλοφόρησαν το "Dante XXI", ένα δίσκο με κοινό στιχουργικό περιεχόμενο βασισμένο στη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη Αλιγκέρι. Το άλμπουμ έγινε χρυσό στη Βραζιλία και την Κύπρο, αλλά δεν κατάφερε να μπει στα βρετανικά τσαρτ για πρώτη φορά από το 1989.
Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, ο Ίγκορ Καβαλέρα αποχώρησε για να σχηματίσει μαζί με τον αδελφό του, Μαξ, τους Cavalera Conspiracy. Τη θέση του πήρε ο Τζιν Ντολαμπέλα και η νέα σύνθεση κυκλοφόρησε το "A-Lex", τον Ιανουάριο του 2009, ένα ακόμη concept άλμπουμ βασισμένο στο βιβλίο "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι" του Άντονι Μπέρτζες. Κατά την περιοδεία του δίσκου, οι Sepultura άνοιξαν τις εμφανίσεις των Metallica στις δύο συναυλίες τους στο Σάο Πάολο, μπροστά σε 100.000 θεατές.
Το 2010 υπέγραψαν συμβόλαιο με τη "Nuclear Blast" κυκλοφορώντας το "Kairos" ένα χρόνο αργότερα. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο Ντολαμπέλα αποχώρησε για να αντικατασταθεί από τον Ελόι Κασαγκράντε και το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη μαζί με τους Exodus και τους Destruction. Το καλοκαίρι του 2013 ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος του νέου δίσκου των Sepultura θα είναι "The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart" και ότι ο Ντέιβ Λομπάρντο, πρώην ντράμερ των Slayer, θα πραγματοποιήσει γκεστ εμφάνιση στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, έναν μήνα μετά την εμφάνιση του συγκροτήματος στο φεστιβάλ "Rock in Rio", ενώ κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ έπαιξαν και πάλι στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία μετά από περισσότερα από δέκα χρόνια.
Το καλοκαίρι του 2015, ο Αντρέας Κίσσερ ανέφερε σε συνέντευξη του ότι οι Sepultura θα ξεκινούσαν να δουλεύουν πάνω στον επόμενο δίσκο με σκοπό μία κυκλοφορία μέσα στο 2016. Στα τέλη του 2016, ανακοινώθηκε ότι το νέο τους άλμπουμ θα ονομάζεται "Machine Messiah" και θα κυκλοφορήσει στις 13 Ιανουαρίου 2017 μέσω της Nuclear Blast. Για την προώθηση του δίσκου, περιόδευσαν μαζί με τους Kreator, Soilwork και Aborted στην Ευρώπη και τους Testament και Prong στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δισκογραφία
Στούντιο ηχογραφήσεις
Δείτε Επίσης
Soulfly
Cavalera Conspiracy
Nailbomb
Killer By Killed
Strife
Παραπομπές
Πηγές
Sepultura στο AllMusic
Δισκογραφία στο Metal Storm
Sepultura στην Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Groove metal συγκροτήματα
Βραζιλιάνικα thrash metal συγκροτήματα
Βραζιλιάνικα death metal συγκροτήματα
Βραζιλιάνικα heavy metal συγκροτήματα
Alternative metal συγκροτήματα
Βραζιλιανικά μουσικά συγκροτήματα
|
633271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Fininvest
|
Fininvest
|
Η Finziaria d'Invesmento Fininvest S.p.A., γνωστή και ως Fininvest S.p.A., είναι ιταλική εταιρεία συμμετοχών που ελέγχεται από την οικογένεια Μπερλουσκόνι και διαχειρίζεται η μεγαλύτερη κόρη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Μαρίνα Μπερλουσκόνι.
Ο όμιλος Fininvest απαρτίζεται από αρκετές εταιρείες, όπως η Mondadori Editore (μία από τις κορυφαίες εκδοτικές εταιρίες της Ιταλίας), το Teatro Manzoni (θέατρο στο Μιλάνο), η Alba Servizi Aerotrasporti (ιδιωτική εταιρία αεριωθούμενων αεροπλάνων) και η Fininvest Gestione Servizi.
Η Fininvest είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος της Mediaset, η οποία σήμερα είναι ο μεγαλύτερος ιδιωτικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας στην Ιταλία, κατέχοντας τρία κανάλια στην Ιταλία (Canale 5, Italia 1, Rete 4), δύο στην Ισπανία, την εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών Medusa Film και πολλές άλλες εταιρείες που σχετίζονται με την τηλεοπτική μετάδοση. Η συμφωνία πώλησης του Mediaset Premium κατέρρευσε το 2016.
Τα δικαιώματα ψήφου της Fininvest στην Mediolanum S.p.A. περιορίστηκαν σε 9.9999% από την Ιταλική Εποπτική Αρχή Ασφαλίσεων παρά το γεγονός ότι διέθετε περίπου το 36% του μετοχικού κεφαλαίου του χρηματοπιστωτικού ομίλου ετερογενών δραστηριοτήτων. η εταιρεία αντέστρεψε τη συγχώνευση με τη θυγατρική της Banca Mediolanum το 2015 . Η Fininvest είχε κάνει σύμφωνο μετόχων με την Ennio Doris (το σύμφωνο δεσμεύει μόνο το 25,5% το καθένα, με το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών να μην δεσμεύει), τον μεγαλύτερο μέτοχος της Banca Mediolanum, καθιστώντας την Fininvest να έχει την απόλυτη πλειοψηφία στην τράπεζα για μετοχικό κεφάλαιο 51%.
Στις 5 Αυγούστου 2016 η Fininvest υπέγραψε μια προκαταρκτική συμφωνία πώλησης του 99,93% του μετοχικού κεφαλαίου της Α.Σ. Μιλάν με μια κινεζική ιδιωτική μετοχική εταιρεία, την Sino-Europe Sports. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε στις 13 Απριλίου 2017.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επιχειρήσεις της Ιταλίας
|
51352
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E
|
Ρουμανικά κέρματα ευρώ
|
Το ευρώ (EUR ή €) είναι το κοινό νόμισμα 20 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία αποτελούν την Ευρωζώνη. Τα κέρματα έχουν μια κοινή όψη και για τις 20 χώρες και μια εθνική όψη, που περιλαμβάνει ένα σχέδιο επιλεγμένο από το κράτος μέλος για λογαριασμό του οποίου γίνεται η κοπή. Η Ρουμανία δε συμμετέχει ακόμη στην Ευρωζώνη, οπότε νόμισμά της παραμένει το λέου. Η Ρουμανία προσχώρησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2007 και δεν υπάρχει ακόμη ακριβής ημερομηνία υιοθέτησης του ευρώ.
Η εθνική πλευρά των ρουμανικών κερμάτων ευρώ
Η εθνική πλευρά των ρουμανικών κερμάτων ευρώ δεν έχει σχεδιαστεί ακόμη.
Αναμνηστικά κέρματα ευρώ
Η Ρουμανία θα μπορεί να εκδώσει αναμνηστικά κέρματα, αφού προσχωρήσει στην Ευρωζώνη.
Για περισσότερες πληροφορίες για τα αναμνηστικά κέρματα των δύο ευρώ, δείτε το άρθρο αναμνηστικά κέρματα ευρώ.
Δείτε επίσης
Για εικόνες της κοινής όψης και λεπτομερή περιγραφή των κερμάτων, δείτε το άρθρο κέρματα ευρώ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
Κεντρική Τράπεζα της Ρουμανίας
Κέρματα ευρώ
Οικονομία της Ρουμανίας
Ευρώ ανά χώρα
|
108931
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Αλίμονο στους νέους
|
Το Αλίμονο στους νέους (Πρωτότυπος τίτλος «Αλλοίμονο στους νέους») είναι ελληνική ταινία του 1961 σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, παραγωγής της κοινοπραξίας Αξαρλή - Παπαγεωργίου - Σακελλάριου με υπεύθυνο παραγωγής τον Κλέαρχο Κονιτσιώτη. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου.
Πλοκή
Η υπόθεση αποτελεί παραλλαγή του μύθου του Φάουστ και αφορά έναν ηλικιωμένο, τον Ανδρέα (Δημήτρης Χορν), που είναι διατεθειμένος να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο, προκειμένου να ξαναπάρει πίσω τη νιότη του. Η ευχή του δείχνει να πραγματοποιείται, όταν ο διάβολος ανταποκρίνεται στην επιθυμία του και τον κάνει έναν γοητευτικό, αλλά φτωχό τριαντάρη. Έτσι κατορθώνει να πλησιάσει και να κερδίσει αρχικά την καρδιά της Ρίτας (Μάρω Κοντού), μιας όμορφης νεαρής που εποφθαλμιά. Την νεαρή όμως διεκδικεί και ο επίσης ηλικιωμένος γείτονας και φίλος του, Αγησίλαος (Σπύρος Μουσούρης), ο οποίος στα νιάτα -πλέον- του Ανδρέα έχει να αντιπαρατάξει το γεγονός ότι είναι οικονομικά ευκατάστατος, κάτι που δείχνει να γέρνει την πλάστιγγα στην απόφαση της Ρίτας υπέρ του, μια απόφαση που στηρίζει και η κυρία Ελένη (Σμάρω Στεφανίδου), μητέρα της Ρίτας. Τη στιγμή που φαίνεται να χάνει το παιχνίδι, ο Ανδρέας ξυπνά και διαπιστώνει ότι όλα συνέβησαν στο όνειρό του ενόσω είχε αποκοιμηθεί στην πολυθρόνα. Σοφότερος πλέον, ο Ανδρέας αποφασίζει να συμβάλει στην αποκατάσταση της Ρίτας με τον αγαπημένο της, τον νεαρό σοφέρ του (Ανδρέας Ντούζος), στηρίζοντας το ζευγάρι οικονομικά.
Διανομή ρόλων
Πληροφορίες
Ο Δημήτρης Χορν κέρδισε το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961 για το ρόλο του ως Ανδρέας.
Την μουσική επένδυση της ταινίας ανέλαβε ο Μάνος Χατζιδάκις. Το σάουντρακ της ταινίας περιλαμβάνει τα τραγούδια «Ας είν' καλά το γινάτι σου», που ερμηνεύει ο Δημήτρης Χορν και «Πες μου μια λέξη», που ερμηνεύουν ο Χορν και η Μάρω Κοντού, σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου.
Για τον ρόλο του Ανδρέα προοριζόταν εξαρχής ο Δημήτρης Χορν, που είχε ενσαρκώσει τον ρόλο και στο ομώνυμο θεατρικό, αλλά ο Φιλοποίμην Φίνος που επρόκειτο να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική μεταφορά του έργου είχε αντιρρήσεις για τον "αντιεμπορικό" Χορν και θέλησε να προτείνει τον ρόλο στον Ντίνο Ηλιόπουλο. Όταν εκείνος τον απέρριψε, ο Σακελλάριος συνεργάστηκε με άλλη ομάδα παραγωγής (βλ. εισαγωγή), δίνοντας τον ρόλο στον Χορν.
Η προσπάθεια των μακιγιέρ να μετατρέψουν τον Χορν σε γέρο δεν έφερε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, οπότε αποφασίστηκε να κληθεί ένας φημισμένος makeup artist του κινηματογράφου από την Αγγλία, ο Ντικ Μπόνορ-Μόρις (1911–1964). Μάλιστα ο τελευταίος είχε αμοιβή ισάξια του Χορν και όταν το έμαθε, είπε: "Με τόσα λεφτά που πήρε αυτός για να με γεράσει, δεν τα δίναμε καλύτερα σ' έναν πλαστικό να με κάνει 20 χρόνια νεότερο;"
Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1961, έκοψε στην Α’ προβολή 37.302 εισιτήρια και ήρθε 16η μεταξύ 68 ταινιών της χρονιάς.
Τα δικαιώματα της ταινίας ανήκουν σήμερα στον κινηματογραφικό οργανισμό Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, που ψηφιοποίησε και επανεξέδωσε το 2018 την ταινία.
Ξένοι τίτλοι: Woe to the young, What a pity for the young, Alas for youth (αγγλικά).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Αλίμονο στους νέους στο Cine.gr
Το Αλίμονο στους νέους στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Η ταινία Αλίμονο στους νέους στο cinehellas.com
Καταχώρηση της ταινίας στον ιστότοπο της εταιρίας Καραγιάννης-Καρατζόπουλος Α.Ε.
Παραπομπές
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 1961
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές κωμικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου
Ταινίες με μουσική σύνθεση Μάνου Χατζιδάκι
Ταινίες σε σενάριο Χρήστου Γιαννακόπουλου
Ταινίες σε σενάριο Αλέκου Σακελλάριου
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ελληνικές ταινίες φαντασίας
Ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ελληνικές αισθηματικές κωμικές ταινίες
Αισθηματικές ταινίες φαντασίας
Ταινίες βασισμένες σε θεατρικά έργα
Ταινίες σε παραγωγή Κλέαρχου Κονιτσιώτη
|
574021
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Περδίκης
|
Ο Γιώργος Περδίκης είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών. Την περίοδο 2001-2021 διετέλεσε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας εκλεγμένος με το Κίνημα Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών (πρώην Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών).
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Γιώργος Περδίκης γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23 Μαρτίου 1962. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Απέκτησε πτυχίο πολιτικής μηχανικής στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός.
Είναι νυμφευμένος με την Ηλέκτρα Παναρέτου και έχει δύο υιούς.
Πολιτική διαδρομή
Την περίοδο των σπουδών του ήταν μέλος της Δημοκρατικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών Αγώνας Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων Φοιτητών (ΕΦΕΚ) Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε στην ίδρυση οικολογικών οργανώσεων στην Κύπρο όπως Φίλοι του Ακάμα, Οικολογική Κίνηση, Φίλοι του Ήλιου.
Αποτελεί ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών το 1996. Εκλέχτηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2001 στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών για την Η΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Έγινε ο πρώτος βουλευτής που εξέλεξε το κίνημα.
Τον Νοέμβριο του 2002 εκλέχτηκε επικεφαλής του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών (Γενικός Γραμματέας). Παρέμεινε στη θέση αυτή έως στις 28 Μαρτίου 2009. Από τον Απρίλιο του 2009 έως το 2011 εκλέχτηκε εκπρόσωπος τύπου του κινήματος. Στις 14 Απριλίου 2013 ανέλαβε προσωρινά Γενικός Γραμματέας του κινήματος, λόγω διορισμού της Ιωάννας Παναγιώτου στη θέση του Επιτρόπου Περιβάλλοντος. Στο συνέδριο του κινήματος το 2014 εκλέχτηκε επικεφαλής του κινήματος, ο οποίος πλέον είχε τη θέση του προέδρου. Η μετονομασία του επικεφαλής του κινήματος από Γενικός Γραμματέας σε Πρόεδρο έγινε επειδή η διαδικασία εκλογής γινόταν πλέον μέσω ψηφοφορίας των μελών του κινήματος και όχι μέσω επιλογής από επιτροπή. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως το 2015. Την χρονιά εκείνη το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών μετονομάστηκε σε Κίνημα Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών. Ο Γιώργος Περδίκης ανέλαβε πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών. Αποχώρησε τον Ιούλιο του 2020.
Στη θέση του βουλευτή επανεκλέχθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2006 για την Θ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο, στις βουλευτικές εκλογές του 2011 για την Ι΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο και στις βουλευτικές εκλογές του 2016 για την ΙΑ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Ως βουλευτής, διετέλεσε αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος. Είναι εκπρόσωπος του Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών στη Βουλή, αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως και μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών και Προϋπολογισμού, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παρακολουθήσεως Σχεδίων Αναπτύξεως και Ελέγχου Δημόσιων Δαπανών και της Ad Hoc Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Αναθεώρηση και τον Εκσυγχρονισμό του Κανονισμού της Βουλής.
Δεν διεκδίκησε επανεκλογή στις βουλευτικές εκλογές του 2021.
Παραπομπές
Πηγές
|-
|-
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Κίνημα Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών
Βουλευτές Λευκωσίας
Κύπριοι πολιτικοί μηχανικοί
Πρόεδροι Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασίας Πολιτών
Γενικοί Γραμματείς Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών
Βουλευτές Η΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές Θ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές Ι΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές ΙΑ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
|
232788
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%201957
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1957
|
Το ΚΒ΄ Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1957 διεξήχθη από τις 3 Ιουλίου ως τις 4 Ιουλίου 1957 στο γυμναστήριο του Εθνικού Γ.Σ. της Αθήνας και περιλάμβανε δέκα αγωνίσματα. Πρωταθλητής σύλλογος αναδείχθηκε ο Πανιώνιος για πέμπτη συνεχόμενη φορά. Το 7ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα πεντάθλου διεξήχθη χωριστά, στα τέλη Δεκεμβρίου, αλλά τα αποτελέσματα δεν υπολογίστηκαν στη βαθμολογία του πανελλήνιου πρωταθλήματος.
Οι νικήτριες
Βαθμολογία
*Η κατάταξη είναι η τελική αλλά η βαθμολογία είναι της α΄ ημέρας, έπειτα από τα 4 αγωνίσματα.
Πηγές
"Ελευθερία", 5/7/1957.
"Ελευθερία", 4/7/1957.
Γυναικων
Στίβος το 1957
Διοργανώσεις στίβου στην Αθήνα
|
601715
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%20%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Κρισάντο Μεδίνα
|
Ο Κρισάντο Μεδίνα (ισπανικά: Crisanto Medina) ήταν Αργεντινός επιχειρηματίας του 19ου αιώνα, ο οποίος ήταν εγκατεστημένος στη Νικαράγουα και την Κόστα Ρίκα, ενώ κατέστη διπλωμάτης, τραπεζίτης και στενός συνεργάτης του προέδρου της Κόστα Ρίκα, Χουάν Ραφαέλ Μόρα Πόρρας.
Βιογραφία
Πλοίαρχος, ο Δον Κρισάντο Μεδίνα εγκαταστάθηκε στη Νικαράγουα, ενώ, στη συνέχεια, ανέπτυξε σχέσεις με την οικογένεια Σαλαθάρ, απέκτησε περιουσία και, στα μέσα της δεκαετίας του 1840, εγκαταστάθηκε στην Κόστα Ρίκα, όπου και έλαβε κρατική άδεια για την εμπορική εκμετάλλευση του καπνού.
Μέσω γάμου, κληρονόμησε τη «Hacienda Miravalles». Η κυβέρνηση της Κόστα Ρίκα του ανάθεσε τη δημιουργία σημαντικής γερμανικής αποικίας επί των εδαφών της, με τους αποίκους να αναλαμβάνουν τη διάνοιξη δρόμου έως τη θάλασσα. Το ηφαίστειο Μιραβάγιες, έλαβε το όνομα της χασιέντα του Κρισάντο Μεδίνα, ο οποίος, επίσης, ίδρυσε εμπορικό οίκο, ο οποίος κατέστη ως ένας εκ των σημαντικότερων εξαγωγέων καφές της χώρας.
Στις 1 Ιουνίου 1858, ο Κρισάντο Μεδίνα έλαβε για λογαριασμό του ιδίου και των συνεργατών του κυβερνητική εντολή για την ίδρυση της «Εθνικής Τράπεζας της Κόστα Ρίκα», η οποία αντιμετώπισε δυσκολίες όταν η συνεργάτης της, Τράπεζα του Λίβερπουλ, χρεοκόπησε.
Ο οίκος Μεδίνα και υιοί, αποτελούμενος από τους Κρισάντο Μεδίνα τον πρεσβύτερο, Περφέκτο Μεδίνα και Κρισάντο Μεδίνα τον νεότερο, όλοι τους πολιτογραφημένοι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, διαμαρτυρήθηκε αρκετές φορές για σημαντικές ταραχές οι οποίες είχαν επιπτώσεις στο εμπόριό του. Ο υιός του, Κρισάντο Μεδίνα ο νεότερος, μετά την επιστροφή του στη Νικαράγουα, ορίστηκε ως πρέσβης της τελευταίας στο Παρίσι.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Ιστορία της καλλιέργειας καφέ στην Κεντρική Αμερική
Χουάν Ραφαέλ Μόρα Πόρρας
Ιστορία της Κόστα Ρίκα
|
778099
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%B5%CE%B2%CE%BF%CE%B4%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CF%82%20%281314-1793%29
|
Βοεβοδάτο Κάλις (1314-1793)
|
Το Βοεβοδάτο Κάλις (1314–1793, πολωνικά: Województwo Kaliskie, λατινικά: Palatinatus Calisiensis) ήταν διοικητική μονάδα της Πολωνίας από το 1314 έως το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας το 1793. Ήταν μέρος της Επαρχίας Μείζονος Πολωνίας. Η πρωτεύουσά του ήταν στο Κάλις, και μαζί με το γειτονικό Βοεβοδάτο Πόζναν, το Κάλις εξέλεξε γενικό σταρόστα της Μείζονος Πολωνίας. Τα σέιμικ για τα δύο βοεβοδάτα λάμβαναν χώρα στη Σρόντα Βιελκοπόλσκα, ενώ το γενικό σέιμικ για ολόκληρη την Επαρχία Μείζονος Πολωνίας γινόταν στο Κόουο, στο Αβαείο των Βερνανδίνων.
Η επικράτεια του βοεβοδάτου παρέμεινε αμετάβλητη από το 1314 έως το 1768, όταν το Βοεβοδάτο Γκνιέζνο αποσπάστηκε από τις βόρειες τρεις κομητείες του. Η αρχική του έκταση ήταν 15.320 χλμ2, αλλά μετά το 1768 συρρικνώθηκε στα 7.810 χλμ2. Οι τοπικοί σταρόστα διέμεναν στο Κάλις, στο Γκνιέζνο, στο Κόνιν, στην Κτσίνια, στο Νάκουο ναντ Νοτέτσια, στο Πίζντρι και στο Ζουότουφ. Το Βοεβοδάτο Κάλις είχε οκτώ γερουσιαστές. Αυτοί ήταν: ο Αρχιεπίσκοπος του Γκνιέζνο, ο Βοεβόδας του Κάλις (ο οποίος διέμενε στο Βασιλικό Κάστρο του Κάλις), ο Καστελάνος του Κάλις, ο Καστελάνος του Γκνιέζνο και οι Καστελάνοι του Λοντ, Νάκουο ναντ Νοτέτσια, Μπιεχόβο και Κάμιενσκ.
Παραπομπές
Πηγές
Βοεβοδάτο Κάλις, περιγραφή του Ζίγκμουντ Γκλόγκερ
Κράτη και περιοχές που ιδρύθηκαν το 1314
Πρώην διοικητικές περιφέρειες της Μείζονος Πολωνίας
Βοεβοδάτα της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας
Κράτη και περιοχές που καταργήθηκαν το 1793
|
726306
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%20%CE%9D%CE%BF%CF%81%CE%B8
|
Μαριάν Νορθ
|
Η Μαριάν Νορθ (24 Οκτωβρίου 1830 - 30 Αυγούστου 1890) ήταν μια παραγωγική Αγγλίδα βικτοριανή βιολόγος και καλλιτέχνιδα βοτανικής, αξιοσημείωτη για τους πίνακες της με φυτά και τοπία, τα εκτενή ταξίδια της στο εξωτερικό, τα γραπτά της, τις ανακαλύψεις των φυτών της και τη δημιουργία της γκαλερί της στους Βασιλικούς Βοτανικούς Κήπους, Κιου .
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Η Νορθ γεννήθηκε στο Χέιστινγκς της Αγγλίας και ήταν η μεγαλύτερη κόρη μιας ευημερούσας οικογένειας με ιδιοκτησία γης και καταγωγή από το Χον. Ο Roger North, μικρότερος γιος του Dudley North, ο τέταρτος Baron North. Ο πατέρας της ήταν ο Frederick North,αναπληρωτής υπολοχαγός και δικαιοσύνης της ειρήνης στη νήσο Νόρφολκ και φιλελεύθερος βουλευτής του Hastings . Η μητέρα της, η Janet, ήταν η κόρη του βουλευτή Sir John Marjoribanks, 1ου βαρόνου της Λις στην κομητεία του Μπέργουικ. Ήταν η μεγαλύτερη από τα τρία παιδιά.
Η Νορθ εκπαιδεύτηκε ως τραγουδίστρια υπό την Charlotte Helen Sainton-Dolby, αλλά η φωνή της απέτυχε και στη συνέχεια αφιερώθηκε στη ζωγραφική λουλουδιών. Μετά το θάνατο της μητέρας της το 1855, ταξίδευε συνεχώς με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν τότε μέλος του κοινοβουλίου για το Χέιστινγκς. Μετά τον θάνατό του το 1869 αποφάσισε να συνεχίσει την αρχική της φιλοδοξία να ζωγραφίσει τη χλωρίδα των απομακρυσμένων χωρών.
Μέση ηλικία
Ξεκίνησε τη ζωγραφική λουλουδιών μετά το θάνατο της μητέρας της το 1855. Η οικογένεια είχε σπίτια στο Χέιστινγκς και το Λονδίνο κατά την περίοδο αυτή. Το ενδιαφέρον της για τη βοτανική μπορεί να προήλθε από τη γνωριμία του πατέρα της με τον Sir Joseph Dalton Hooker, διευθυντή των Βασιλικών Βοτανικών Κήπων, Κιου . Τα πρώτα της τοπία με νερομπογιές πραγματοποιήθηκαν σε ένα ταξίδι στην Ευρώπη με την αδερφή και τον πατέρα της.
Καριέρα
Αφού παντρεύτηκε η αδελφή της το 1864 και ο πατέρας της έχασε την έδρα του στο κοινοβούλιο, οι δύο τους πέρασαν ακόμη περισσότερο χρόνο ταξιδεύοντας και επισκέφθηκαν την Ελβετία και το Νότιο Τιρόλο. Ταξίδεψαν στη Συρία και κατά μήκος του Νείλου το 1865–67. Ο πατέρας της αρρώστησε στις Άλπεις το 1869 και τον έφερε πίσω στο Χέιστινγκς, όπου πέθανε. Συνέχισε να ζωγραφίζει ως τρόπο για να μετριάσει τη θλίψη της. Μετά τον θάνατο του πατέρα της το 1869, ταξίδεψε και έκανε πίνακες ζωγραφικής στη Σικελία. Το 1871-1872, ταξίδεψε στον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Τζαμάικα, και πέρασε ένα χρόνο στη Βραζιλία, όπου έκανε μεγάλο μέρος της δουλειάς της σε μια καλύβα στα βάθη ενός δάσους. Ο Frederic Edwin Church, τον οποίο η Νορθ θεωρούσε «το μεγαλύτερο εν ζωή ζωγράφο τοπίου» και του οποίου το σπίτι στη Νέα Υόρκη, το Ολάνα, επισκέφτηκε δύο φορές, ενθάρρυνε τη Νορθ να επισκεφθεί τη Νότια Αμερική. Το 1875, μετά από μερικούς μήνες στην Τενερίφη, ξεκίνησε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο και για δύο χρόνια ζωγράφισε τη χλωρίδα της Καλιφόρνια, της Ιαπωνίας, του Μπόρνεο, της Ιάβας και της Κεϋλάνης . Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών της στην Καλιφόρνια, κατέγραψε την ανησυχία της για την καταστροφή των σεκόγια. Πέρασε όλο το 1878 σε διάφορα μέρη της Ινδίας .
Το 1878, η Graphic δημοσίευσε μια έκθεση των έργων της Μαριάν Νορθ στο Κένσιγκτον, στην οποία 512 από τους ελαιογραφίες της τέθηκαν σε δημόσια έκθεση. Σε ένα εκτενές άρθρο, η κριτικός επαίνεσε τη Νορθ για "την ελευθερία του χεριού, την καθαρότητα και τη λαμπρότητα του χρώματος και την ακριβή σχεδίαση μιας ολοκληρωμένης καλλιτέχνιδος".
Κατά την επιστροφή της στη Βρετανία, η Νορθ παρουσίασε ορισμένες από τις ζωγραφιές της στο Λονδίνο. Προσφέρθηκε να δώσει τη συλλογή στους Βασιλικούς Βοτανικούς Κήπους στο Κιου και να δημιουργήσει μια γκαλερί για να τις στεγάσει. Αυτή η προσφορά έγινε δεκτή και τα νέα κτίρια, που σχεδιάστηκαν από τον James Fergusson, ξεκίνησαν εκείνο το έτος.
Κατόπιν πρότασης του Charles Darwin, η Νορθ πήγε στην Αυστραλία το 1880 και για ένα χρόνο ζωγράφιζε εκεί και στη Νέα Ζηλανδία . Κατά την επιστροφή της, παρουσίασε στον Δαρβίνο το θάμνο «Αυστραλιανά πρόβατα» ( Raoulia eximia ) ως δώρο και του έδειξε τις φωτογραφίες της από την Αυστραλία. Οι πίνακες της Banksia attenuata, B. grandis και B. robur εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα. Η γκαλερί της στο Kew άνοιξε το 1882. Στην έκθεση για το άνοιγμα της γκαλερί υπήρχαν 800 λάδια σε πίνακες από χαρτόνι, που αντιπροσώπευαν είκοσι χρόνια ζωής και ταξιδιών του Βορρά.
Το 1883, μετά από μια επίσκεψη στη Νότια Αφρική, κατά τη διάρκεια του οποίου το ταξίδι κάλεσε τη βοτανική καλλιτέχνη Katharine Saunders, άνοιξε ένα επιπλέον δωμάτιο στη γκαλερί Kew, και το 1884-1885 η Νορθ εργάστηκε στις Σεϋχέλλες και στη Χιλή . Λόγω της ασθένειάς της η οποία συντόμευσε το ταξίδι της, μετακόμισε στο Άρντερλει, Γκλούτσεσταιρ όπου πέθανε στις 30 Αυγούστου 1890 και είναι θαμμένη στο τοπικό εκκλησάκι.
Κληρονομιά
Η επιστημονική ακρίβεια με την οποία κατέγραψε τη ζωή των φυτών σε όλα τα μέρη του κόσμου, προτού η φωτογραφία γίνει πρακτική επιλογή, δίνει στο έργο της μια μόνιμη αξία. Τα είδη φυτών που ονομάζονται προς τιμήν της είναι τα Areca northiana, Crinum northianum, Kniphofia northiae, Nepenthes northiana, και το γένος όνομα Northia .
Οι Κήποι του Κιου ισχυρίζονται ότι η Πινακοθήκη Νορθ (που βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα των κήπων) είναι "η μόνη μόνιμη ατομική έκθεση μιας γυναίκας καλλιτέχνιδος στη Βρετανία". Το 2008 το Κιου έλαβε μια σημαντική επιχορήγηση από την Εθνική Λοταρία, η οποία του επέτρεψε να πραγματοποιήσει μια σημαντική αποκατάσταση τόσο της γκαλερί όσο και των έργων ζωγραφικής μέσα σε αυτή.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2016, ο τηλεοπτικός σταθμός του BBC 4 δημοσίευσε την ξεχασμένη βασίλισσα του Κιου . Το ντοκιμαντέρ είπε την ιστορία της ζωής της Νορθ.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
(registration required)
Περαιτέρω ανάγνωση
(registration required)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Biography of Marianne North
Πληροφορίες για τη γκαλερί Marianne North στο Royal Botanic Gardens στο Kew
Η διαδικτυακή γκαλερί ζωγραφικής στο Marianne North Gallery, Kew Gardens
1043 έργα τέχνης της Marianne North στο Art UK
Βρετανοί ζωγράφοι
Βρετανοί βιολόγοι
|
428144
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου
|
Η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (γαλλικά: Fédération Internationale de l'Automobile, FIA) είναι μια ένωση που ιδρύθηκε ως Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus (AIACR) στις 20 Ιουνίου του 1904 να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των οργανώσεων αυτοκινητιστών και χρηστών αυτοκινήτου. Για το ευρύ κοινό, η FIA είναι περισσότερο γνωστή ως διοικούσα αρχή για πολλές και διάφορες εκδηλώσεις αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Με έδρα την 8 Place de la Concorde στο Παρίσι, η FIA αποτελείται από 213 εθνικές οργανώσεις μέλη σε 125 χώρες σε όλο τον κόσμο. σημερινός πρόεδρος της είναι ο Μοχάμεντ Μπεν Σουλιαγέμ. Η FIA είναι γενικά γνωστή με τη γαλλική ονομασία και το αντίστοιχο ακρωνύμιο ακόμη και σε μη γαλλόφωνες χώρες, αλλά μερικές φορές αποδίδεται ως «International Automobile Federation».
Ο πιο σημαντικός ρόλος της αποτελεί η αδειοδότηση και η διαιτησία της Φόρμουλα ένα (F1) και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι (WRC). Η FIA μαζί με τη Διεθνή Ομοσπονδία Μοτοσυκλετισμού (FIM) πιστοποιεί επίσης απόπειρες ρεκόρ ταχύτητας εδάφους. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αναγνώρισε προσωρινά την ομοσπονδία το 2011, ενώ το 2013 την αναγνώρισε πλήρως.
Διοργανώσεις
Ακολουθούν οι διοργανώσεις της ομοσπονδίας:
F1
WRC
WTCC
WEC
WRX
FE
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες
Αγώνες αυτοκινήτου
|
46817
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A%20%CE%A3%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%BF%201924
|
ΦΚ Σμεντέρεβο 1924
|
Η Φ.Κ. Σμεντερέβο (ФК Смедерево) είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος της Σερβίας.Έδρα της είναι το Φορτρές Στάντιουμ 17,200 θέσεων.Εδρέυη στην πόλη Σμεντερέβο.
Ιστορία
Ιδρύθηκε στις 6 Μαϊου 1924 σαν Srpsko akcionarsko rudarsko topioničarsko industrijsko društvo (SARTID) με χρώματα μπλε άσπρο και Γαλάζιο .Το 1944 άλαξε όνομα σε Μεταλάγκ και το 1946 σε Γεντίστοβο.Το 1949 πήρε το σημερινό της όνομα για να το ξαναλάξη το 1967 σε Μεταλούγκ και το 1976 ξανά σε Φ.Κ. Σμεντερέβο το 1992 ξανά σε SARTID και το 2004 ξανά σε Φ.Κ. Σμεντερέβο .
Μέχρι το 1992 συμετείχε στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Σερβίας, τότε με την δυάληση της Γιουγκοσλαβίας Βρέθηκε στην Α΄Εθνική όπου παίζη μέχρι σήμερα.
Τίτλοι
Κύπελλο ποδοσφαίρου Σερβίας και Μαυροβουνίου: 2003
Κύπελλο ποδοσφαίρου Σερβίας και Μαυροβουνίου (φιναλίστ): 2002
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου
Web site of Ultra-Semendria (The Despots) - Φίλαθλοι
Σμεντερέβο
Σμεντερέβο
Σμεντερέβο
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1924
|
161277
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%B9
|
Μπέλεσι
|
Το όνομα Μπέλεσι αποτελεί παλαιότερη ονομασία των παρακάτω οικισμών:
Στο Ανθοχώρι Βοιωτίας, πρώην Μπέλεσι
Στο Λυρκεία Αργολίδας, πρώην Μπέλεσι
Στο Κεφαλόβρυσο Αργολίδας, πρώην Άνω Μπέλεσι
Στην Τριποταμια Αρκαδίας, πρώην Μπέλεσι
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
25249
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Σούνιο
|
Σούνιο (ή Κάβο κολώνες ή Καβοκολώνες) ονομάζεται το ακρωτήριο που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο στην εσχατιά του νομού Αττικής. Τα παράλια του είναι βραχώδη και απότομα. Υψώνεται σχεδόν κάθετα από την θάλασσα σε μεγάλο ύψος σχηματίζοντας στους πρόποδες αυτού προς δυσμάς μικρό όρμο που με ισθμό χωρίζεται από έτερο ανατολικό ορμίσκο. Το Σούνιο είναι γνωστό λόγω της σημαντικής γεωγραφικής θέσης του αλλά και εξαιτίας των ερειπίων του αρχαίου ναού του Ποσειδώνα που βρίσκονται σε αυτό. Στα νεότερα χρόνια, η ευρύτερη περιοχή λόγω της περιβαλλοντικής αξίας της, ανακηρύχθηκε εθνικός δρυμός. Ονομαστό είναι το ηλιοβασίλεμα από το Σούνιο.
Ιστορία
Αρχαιότητα
Αρχαίος ναός και οχυρωματική περίβολος
Η πρώτη γραπτή αναφορά για το Σούνιο γίνεται από τον Όμηρο, που το αποκαλούσε «Σούνιον ιερόν» (Οδύσσεια ) Συγκεκριμένα αναφέρει πως εκεί ο Μενέλαος στο ταξίδι της επιστροφής από την Τροία, σταμάτησε για να θάψει τον καπετάνιο του πλοίου του τον Φρόντη. Μαρτυρίες δίνουν επίσης οι Σοφοκλής (Αίας 1235), Ευριπίδης (Κύκλωπες 292), Παυσανίας (Ι, 1) και Βιτρούβιος (IV 7).
Στη αρχαϊκή περίοδο αναπτύχθηκε το ιερό του Σουνίου, κάτι που αποδεικνύεται από τους κολοσσιαίους κούρους που είχαν στηθεί εκεί. Βρέθηκαν τρεις εξ αυτών που βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Εκείνη τη περίοδο, φαίνεται, κτίστηκε ο ναός της Αθηνάς Σουνιάδος σε χαμηλότερο γειτονικό λόφο. Η κατασκευή του πώρινου ναού του Ποσειδώνα χρονολογείται στις αρχές του 5ου αιώνα. Όμως ο υπό κατασκευή αυτός ναός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί καταστράφηκε από τους Πέρσες στη διάρκεια των Μηδικών πολέμων. Ένας μικρός ναός του Ποσειδώνα, κτίστηκε λίγο αργότερα, προσωρινά για να καλύπτει τις ανάγκες της λατρείας. Το 444 π.Χ οι Αθηναίοι έκτισαν τον νεότερο ναό του Ποσειδώνα. Το Σούνιο οχυρώθηκε κατά το 9ο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου για την προστασία της από εκεί διέλευσης των σιτοφορτίων (Θουκυδίδης VIII 4) και μάλιστα το οχυρό αυτό θεωρούνταν το ισχυρότερο της Αττικής, όπως μαρτυρούν οι Δημοσθένης («Περί Στεφάνου» 238), Λίβιος (ΧΧΧΙ 25) και ο Σκύλαξ (21). Τα τείχη του, τμήματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα, είχαν πάχος 3,5 μ. και περιέκλειαν κυκλικά το χώρο σε περιφέρεια 500 μ. ενώ, ανά 20 μέτρα, το τείχος εκείνο έφερε προστατευτικούς τετράγωνους πύργους. Το οχυρό αυτό επανδρώθηκε από φρουρά στρατιωτών της Μακεδονικής φάλαγγας, η οποία όμως απομακρύνθηκε από τον Δημήτριο Πολιορκητή το 307 π.Χ. Το 263 π.Χ. η φρουρά του Σουνίου αντιστάθηκε σε επίθεση του Αντίγονου Γονατά, αλλά τελικά έπεσε το οχυρό και μια μακεδονική φρουρά ξαναεγκαταστάθηκε εκεί. Οι Αθηναίοι ανακατέλαβαν το φρούριο το 229 π.Χ. όταν ο Άρατος της Αχαϊκής Συμπολιτείας επενέβη και ο διοικητής αναγκάστηκε να παραδώσει τη θέση του με αντάλλαγμα χρήματα. Την περίοδο 104-100 π.Χ, το Σούνιο το κατέλαβαν χίλιοι επαναστατημένοι σκλάβοι από τα ορυχεία του Λαυρίου.
Γενικά η τότε περιοχή του Σουνίου έφθανε προς μεν ανατολικά μέχρι τον όρμο του Θορικού, βόρεια του σημερινού λιμένα του Λαυρίου, από δε δυτικά μέχρι την Ανάφλυστο κατέχοντας έτσι την Σουνιακή άκρα «τον γουνόν τον Σουνιακόν» όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (IV 99).
Ναός του Ποσειδώνα
Ο ναός του Ποσειδώνα κατασκευάστηκε από μάρμαρο της Αγριλέζας Λαυρίου, 4 χλμ. βόρεια από το ακρωτήριο του Σουνίου, όπου σώζονται σε καλή κατάσταση τόσα τα λατομεία, από τα οποία εξορύχθηκε το μάρμαρο για την οικοδόμηση του ναού, όσο και η αρχαία οδός μεταφοράς τους προς το ακρωτήριο του Σουνίου. Ο ναός του Ποσειδώνα κατασκευάστηκε το 444–440 π.Χ. κατά την περίοδο του πολιτικού Περικλή , ο οποίος ανοικοδόμησε και τον Παρθενώνα στην Αθήνα. Χτίστηκε στα ερείπια ενός ναού που χρονολογείται από την αρχαϊκή περίοδο. Βρίσκεται πάνω από τη θάλασσα σε ύψος σχεδόν 60 μέτρων (200 πόδια). Το σχέδιο του ναού είναι τυπικό εξάστυλο, δηλαδή είχε μπροστινή στοά με έξι κίονες. Μόνο μερικές κολώνες του ναού του Σουνίου υπάρχουν μέχρι σήμερα, αλλά όταν ήταν άθικτος θα έμοιαζε πολύ με τον σύγχρονο και καλοδιατηρημένο Ναό του Ηφαίστου κάτω από την Ακρόπολη, που μπορεί να σχεδιάστηκε από τον ίδιο αρχιτέκτονα.
Ναός της Αθηνάς
Μαζί με τον ναό του Ποσειδώνα, υπήρχε και ο ναός της Αθηνάς, βρισκόταν σε χαμηλό λόφο περίπου 300 μ. βορειοανατολικά του. Χτίστηκε το 470 π.Χ., αντικαθιστώντας παλαιότερο κτίσμα του 6ου αιώνα. Η αρχιτεκτονική του ήταν ασυνήθιστη, καθώς είχε κιονοστοιχίες στη νότια και ανατολική πλευρά, αλλά όχι στη δυτική ή τη βόρεια πλευρά, μια ιδιαιτερότητα που αναφέρει ο Βιτρούβιος. Χτίστηκε δίπλα σε έναν περίβολο που προσδιορίζεται ως ο ταφικός τύμβος και το ιερό του Φρόντη , του τιμονιού του Μενέλαου του οποίου η ταφή στο Σούνιο, αναφέρεται στην Οδύσσεια. Ένας μικρότερος δωρικός ναός δίπλα στο ναό της Αθηνάς, πιστεύεται ότι ήταν αφιερωμένος είτε στον ήρωα Φρόντη είτε στην Άρτεμηις. Ένας βαθύς λάκκος νοτιοανατολικά του τέμενου χρησιμοποιήθηκε για την απόθεση των υπολειμμάτων των αναθημάτων της αρχαϊκής περιόδου που καταστράφηκαν κατά την περσική εισβολή.
Αρχαία πόλη
Ο αρχαίος οικισμός του Σουνίου ήταν παράλιος συνοικισμός του δυτικού όρμου, ο δε κάτοικος «Σουνιεύς» ανήκε στην αρχή στην Λεοντίδα φυλή και αργότερα από το 200 π.Χ στην Ατταλίδα φυλή. Κατά το 265 π.Χ. ο Πάτροκλος, ναύαρχος του Πτολεμαίου Λυγίδου έκτισε στην απέναντι νησίδα, σημερινή Πάτροκλος, επίσης ισχυρό φρούριο με την φρουρά του οποίου κατάφερε ο Αντίγονος Γονατάς να καταλάβει το Σούνιο το 260 π.Χ. το οποίο αποδόθηκε αργότερα και πάλι στους Αθηναίους από τον Άρατο το 229 π.Χ.
Το Σούνιο στην λογοτεχνία
Το 1762 στην περιοχή του Σουνίου ναυάγησε ο Άγγλος ποιητής Γουίλιαμ Φάλκονερ (1732-1769) που ταξίδευε από Βενετία προς Αλεξάνδρεια. Σχετικά για το ναυάγιο αυτό και την εμπειρία του περιέγραψε σε μια περίφημη ποιητική τριλογία με τον τίτλο «Το ναυάγιο», η οποία και έτυχε ιδιαίτερης αποδοχής και θαυμασμού από τους κριτικούς και το κοινό της εποχής. Αναφέρεται στα «λαμπερά-λευκά ερείπια του ναού». Στην δυνατή θαλασσινή αύρα, «αυτές οι λίγες όρθιες κολώνες ήταν οι χορδές μιας αόρατης λύρας, το τραγούδι της οποίας ο μακρόπνοος Δηλιακός θεός άφησε να αντηχήσει στον κυκλαδίτικο κόσμο των νησιών». Θαυμάζει «τον τρόπο που αυτή η μοναδική χειρονομία της γης υποδηλώνει την αόρατη εγγύτητα του θείου και του αφιερώνει κάθε ανάπτυξη και κάθε ανθρώπινο έργο» (ό.π.). Συνεχίζει σχολιάζοντας «οι άνθρωποι αυτής της χώρας ήξεραν πώς να κατοικούν και να οριοθετούν τον κόσμο ενάντια στους βάρβαρους προς τιμήν της έδρας των θεών. ...ήξεραν πώς να επαινούν ό,τι είναι σπουδαίο και αναγνωρίζοντάς το, να φέρονται μπροστά στο ύψιστο, ιδρύοντας, έτσι, έναν κόσμο» (ό.π.).
Κλίμα
Το Σούνιο έχει ένα θερμό ημίξηρο κλίμα με ήπιους χειμώνες και θερμά καλοκαίρια.
Εθνικός δρυμός Σουνίου
Ο Εθνικός Δρυμός του Σουνίου, που ιδρύθηκε το 1974, έχει έκταση πυρήνα 7500 στρέμματα. Επίσης έχει επέκταση περιφερειακής ζώνης 27500 στρεμματα.
Έκθεση φωτογραφιών
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ακρωτήρια του Αιγαίου
Οικισμοί και Περιοχές Αττικής
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Αρχαιολογικοί χώροι της Αττικής
|
774577
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9F%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
Οίκος των Οτοκαριδών
|
Οι Οτοκαρίδες, γερμ.: Otakare (ή von Traungaus) ήταν μία μεσαιωνική δυναστεία, που κυβερνούσε την Αυτοκρατορική μαρκιωνία της Στυρίας (αργότερα Δουκάτο της Στυρίας ) από το 1056 έως το 1192.
Ιστορία
Η δυναστεία ξεκίνησε με τον Ότακαρ, πιθανότατα γιο ή γαμπρό του Άριμπo (π. 850 - 909), μαργράβου στην Παννονία υπό τον βασιλιά Aρνούλφο. Ο Ότακαρ ήταν κόμης του Στάυρ στο Tράουνγκαου, στη σημερινή Άνω Αυστρία. Μαζί με τον Λεοπόλδο μάργραβο της Βαυαρίας, μπορεί να σκοτώθηκε στη μάχη του Πρέσμπουργκ το 907. Ο απόγονός του Ότοκαρ Α΄ (απεβ. 1064), κόμης στο Χήμγκαου, έγινε κυρίαρχος της μαρκιωνίας ης Καραντανίας το 1056.
Η μαρκιωνία της Καραντανίας, που τότε υπαγόταν στο δουκάτο της Καρινθίας, ονομάστηκε στη συνέχεια μαρκιωνία της Στυρίας () από την αρχική έδρα της δυναστείας στο Στάυρ (Steyr). Το 1180 ο Ότοκαρ Δ΄ μάργραβος της Στυρίας κέρδισε τον δουκικό τίτλο από τον βασιλιά Φρειδερίκο Α΄ της Γερμανίας, ιδρύοντας έτσι το δουκάτο της Στυρίας. Ωστόσο, η εξουσία των Oτοκαριδών έληξε με την εξάλειψη της γραμμής μετά το τέλος του δούκα Ότοκαρ Δ΄ το 1192. Στο Σύμφωνο του Γκεόργκενμπεργκ του 1186 είχε συμφωνήσει, ότι τα εδάφη του έπρεπε να περιέλθουν στον Λεοπόλδο Ε΄ των Μπάμπενμπεργκ δούκα της Αυστρίας.
Γενεαλογία των Οτοκαριδών
Ευγενείς της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
|
802159
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BF%CF%8D%CF%86%CE%BA%CE%B1
|
Κουριουούφκα
|
Η Κουριουούφκα (πολωνικά: Kuryłówka) είναι χωριό του Πόβιατ Λέζαϊσκ, στο Βοεβοδάτο Κάτω Καρπαθίων της νοτιοανατολικής Πολωνίας. Είναι η έδρα της Γκμίνα Κουριουούφκα. Βρίσκεται στον πλωτό ποταμό Σαν, περίπου 5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Λέζαϊσκ και 44 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πρωτεύουσας του βοεβοδάτου, Ζέσουφ. Το χωριό βρίσκεται στην ιστορική περιοχή της Γαλικίας.
Το χωριό έχει πληθυσμό 1.711 κατοίκους. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1515, αν και ο οικισμός σε αυτό το μέρος υπήρχε ήδη στη ρωμαϊκή εποχή. Το 1978, η Αλεξάντρα Γκρουστσίνσκα από το Περιφερειακό Μουσείο του Ζέσουφ διεξήγαγε αρχαιολογική έρευνα κατά την οποία ανακαλύφθηκαν τα ερείπια ενός οικισμού από τη ρωμαϊκή περίοδο. Το χωριό ήταν ο τόπος της αντικομμουνιστικής αντίστασης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (βλ.: Μάχη της Κουριουούφκα). Το 2007 υπέστη ζημιές από θαλάσσιο σίφωνα.
Παραπομπές
Χωριά της Πολωνίας
|
215199
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%82
|
Γιώργος Κρανάς
|
Ο Γιώργος Κρανάς (1947-2018) ήταν Έλληνας πολιτικός. Διετέλεσε δήμαρχος στο Δήμο Παμβώτιδος του νομού Ιωαννίνων την τετραετία 2003 - 2006 ως επικεφαλής του ανεξάρτητου συνδυασμού "Δημοτική Ενωτική Πρωτοβουλία". Την τετραετία 2007-2010 ήταν επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο Κουτσελιό Ιωαννίνων το 1947. Ήταν πτυχιούχος της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων και του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης). Από το 1974 ως το 2009 υπηρέτησε στο υπουργείο Οικονομικών ως υπάλληλος Δ.Ο.Υ., προϊστάμενος και Οικονομικός Επιθεωρητής, ενώ από το 2010 ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Σταδίου του Γηπέδου Ζωσιμάδων και του Πανηπειρωτικού Αθλητικού Κέντρου Ιωαννίνων. Ήταν επίσης υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στις εκλογές του 2014.
Πέθανε στις 2 Αυγούστου του 2018 από καρκίνο και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στη γενέτειρά του.
Παραπομπές
Δήμαρχοι ελληνικών πόλεων
Δήμος Παμβώτιδος
Απόφοιτοι της Ζωσιμαίας Σχολής
|
774674
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Βονιφάτιος Β΄ της Τοσκάνης
|
Ο Βονιφάτιος Β΄ (απεβ. π. το 838) από τον Οίκο των Βονιφατιδών ήταν κόμης και δούκας της Λούκα (από τις 5 Οκτωβρίου 823) και ο πρώτος μάργραβος της Τοσκάνης από το 828 περίπου. Διαδέχθηκε τον πατέρα του Βονιφάτιο Α΄ μάργραβο της Τοσκάνης στη Λούκα —σε αυτό που ήταν ένα πρώιμο παράδειγμα κληρονομικής διαδοχής— και επέκτεινε την εξουσία του στην περιοχή. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, οι επίσκοποι της Λούκα έχασαν σταδιακά τον έλεγχο της κυβέρνησης του δήμου, ο οποίος περιήλθε στους κόμητες.
Από το 770 στους κόμητες της Λούκα δόθηκε η παράκτια άμυνα της Τοσκάνης και της Κορσικής. Τον Φεβρουάριο του 825, στο Mαρένγκo, ο βασιλιάς Λοθάριος Α΄ των Φράγκων δημιούργησε ένα Κεφάλαιο για την εκστρατεία της Κορσικής (Capitula de expeditione Corsicana) για την άμυνα του νησιού. Το 828 ο Βονιφάτιος έλαβε τους τίτλους του επάρχου (prefectus) και του προστάτη (tutela) του νησιού από τον Λοθάριο Α΄ και την αντιπροσώπευση του νησιού από τον επίσκοπο του Λούνι. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 828 ηγήθηκε ενός μικρού στόλου σε αναζήτηση Σαρακηνών πειρατών. Μη βρίσκοντας κανέναν στη θάλασσα, ο στόλος αποβιβάστηκε στη Σαρδηνία και εκεί αποφάσισε να επιτεθεί στην Αφρική. Επιτέθηκαν στην ακτή των Σαρακηνών μεταξύ Ούτικα και Καρχηδόνας με επιτυχία. Στη συνέχεια, ο στόλος επέστρεψε στην Κορσική.
Το 833 ο Βονιφάτιος υποστήριξε τον Λουδοβίκο Α΄ τον Ευσεβή εναντίον του γιου του Λοθαρίου Α΄, ο οποίος τον απέλυσε αμέσως και έβαλε τον Αγανό στη θέση του. Το 834 ενώθηκε με τον Ράταλντ επίσκοπο της Βερόνας και τον Πεπίνο κόμη του Βερμαντουά, για να ελευθερώσει την αυτοκράτειρα Ιουδήθ της Βαυαρίας από τη μονή-φυλακή της. Την συνόδευσαν πίσω στον Λουδοβίκο στο Άαχεν. Ο Βονιφάτιος πέρασε τα έτη 836 έως 838 στη Γερμανία στην Αυλή.
Τελικά αποσύρθηκε σε κληρονομικά εδάφη στη νότια Γαλλία. Προσκλήθηκε να συμμετάσχει στη δίκη του Bερνάρδου της Σεπτιμανίας, αλλά απεβίωσε πριν προλάβει. Ο γιος του Αδαλβέρτος Α΄ ανέκτησε τη μαρκιωνία της Τοσκάνης αργότερα.
Πηγές
Γουίκαμ, Κρις. Early Medieval Italy: Central Power and Local Society 400-1000 . MacMillan Press: 1981.
Οίκος των Βονιφατιδών
|
399368
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Κυριάκος Τριανταφυλλίδης
|
Ο Κυριάκος Τριανταφυλλίδης είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής εκλεγμένος με το ΑΚΕΛ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Κυριάκος Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1944 στο Παλαιχώρι. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Βικτόρια του Ουέλλινγκτον από το οποίο απέκτησε Bachelor of Arts και στο Christchurch College of Education από το οποίο απέκτησε δίπλωμα διδασκαλίας.
Αρχικά εργάστηκε ως καθηγητής Αγγλικών και Κοινωνικών Επιστημών στη Νέα Ζηλανδία. Το 1971 επέστρεψε στην Κύπρο. Αρχικά εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ως λειτουργός βιομηχανικών σχέσεων (Αύγουστος 1971-Δεκέμβριος 1973).
Στη συνέχεια εργάστηκε ως Διευθυντής Προσωπικού στα Κυπριακά Αμιαντωρυχεία (Ιανουάριος 1974-Ιούνιος 1982). Ακολούθως ήταν Ανώτερος Λειτουργός Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού στην Υπηρεσία Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού (Ιούλιος 1982-Νοέμβριος 1992).
Στη συνέχεια διετέλεσε Πρώτος Διοικητικός Λειτουργός στο Υπουργείο Άμυνας. Την περίοδο Δεκέμβριος 1992-Απρίλιος 1993 εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Την περίοδο Απρίλιος 2003-Απρίλιος 2000 ήταν Έπαρχος Αμμοχώστου. Την περίοδο Νοέμβριος 1999-Απρίλιος 2000 ήταν παράλληλα και Αναπληρωτής Λειτουργός Μετανάστευσης. Την περίοδο Μάιος 2000-Μάιος 2004 ήταν γενικός διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών.
Είναι νυμφευμένος με την Μαίρη-Λίντα Τριανταφυλλίδου και έχει τρεις κόρες.
Πολιτική διαδρομή
Στις Ευρωεκλογές του 2004 εξελέγη ευρωβουλευτής με το ΑΚΕΛ για την περίοδο 2004-2009. Συμμετείχε στην Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς - Βόρειας Πράσινης Αριστεράς. Επανεξελέγη στις Ευρωεκλογές του 2009.
Ήταν μέλος της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης και αναπληρωτής στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων. Επιπλέον, διετέλεσε μέλος της αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις σχέσεις με την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ακόμη, διετέλεσε μέλος της αναπληρωτής στην αντιπροσωπεία της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας και μέλος στην αντιπροσωπεία της Ευρωμεσογειακής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης. Επιπρόσθετα, ήταν μέλος του Προεδρείου της Πολιτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς-Βόρεια Πράσινη Αριστερά και πρόεδρος της Αντιπροσωπείας του Ευρωκοινοβουλίου για τις σχέσεις του με το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο. Το 2006 έλαβε τη διάκριση του Καλύτερου Κύπριου Ευρωβουλευτή από το European Association of Geneva.
Συγγραφικό έργο
Ο Κυριάκος Τριανταφυλλίδης έχει εκδώσει δύο βιβλία με θέμα την δραστηριότητα του ως ευρωβουλευτής:
Η Ευρώπη Απαντά
Από μια άποψη
Παραπομπές
Πηγές
Κύπριοι εκπαιδευτικοί
Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με το ΑΚΕΛ
Έπαρχοι Αμμοχώστου
|
36717
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Χρήστος Τσακμάκης
|
Ο Χρήστος Τσακμάκης (6 Σεπτεμβρίου 1987) είναι Έλληνας (γεννημένος στη Γερμανία) πρωταθλητής και 7ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες (2008) του κανόε καγιάκ. Έχει στο ενεργητικό του σημαντικές επιτυχίες, με μετάλλια σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα.
Βιογραφία
Πρώτες επιτυχίες
Γεννήθηκε στο Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας με καταγωγή από το Αρμενοχώρι Φλώρινας. Το 2004, σε ηλικία μόλις 17 ετών, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων στη γενέτειρά του . Πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα στο μονό κανόε σλάλομ και αποκλείστηκε από τα ημιτελικά (κατατάχτηκε 15ος).
To 2005 κέρδισε χάλκινο μετάλλιο σε διεθνή αγώνα. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κανόε-καγιάκ εφήβων, στην Πολωνία, στο αγώνισμα του σλάλομ, ο Χρήστος Τσακμάκης πήρε το αργυρό μετάλλιο, στις 21 Αυγούστου του 2005. Στον τελικό ο πρωταθλητής του Ναυτικού Ομίλου Μεθάνων με επίδοση 227 δευτερόλεπτα και 17 εκατοστά ήρθε δεύτερος, χάνοντας για περίπου έξι δευτερόλεπτα το χρυσό μετάλλιο από τον Γάλλο Νόρμπερτ Νεβού (221",15).
2006-2007
Ο Τσακμάκης (C1 ανδρών) έκανε καλή εμφάνιση στα προκριματικά στο πλαίσιο της δεύτερης φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου σλάλομ, στο Άουσμπουργκ, τον Ιούνιο του 2006, κατορθώνοντας να προκριθεί στα ημιτελικά.Κατέλαβε την 15η θέση στο μονοθέσιο κάνοε ανδρών με χρόνο 204’’,57 σε σύνολο 52 αθλητών και πήρε το εισιτήριο για τα ημιτελικά, όπου προκρίθηκαν οι 40 πρώτοι αθλητές από το συγκεκριμένο αγώνισμα. Ο Τσακμάκης αγωνίστηκε στα ημιτελικά του C1 ανδρών και υπέπεσε σε ένα λάθος στη δεύτερη πόρτα, με αποτέλεσμα να χάσει χρόνο και να καταλάβει την 23η θέση με επίδοση 111’’69 (οι πρώτοι 10 προκρίθηκαν στο τελικό). Στα ημιτελικά του C1 ανδρών, ο Τσακμάκης κατέλαβε τη 12η θέση (109''69), χάνοντας την πρόκριση στο τελικό για ένα δευτερόλεπτο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σλάλομ στην Πράγα, τον Αύγουστο του 2006.
Ωστόσο, μερικές ημέρες αργότερα, στις 27 Αυγούστου του 2006, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κανόε-καγιάκ εφήβων, νεανίδων, νέων κάτω των 23 ετών του Νότιγχαμ της Αγγλίας, ο Τσακμάκης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Στον τελικό του C1 ο Ελληνας πρωταθλητής τερμάτισε στην τρίτη θέση.
Στις 16 Ιουνίου του 2007 ο Τσακμάκης κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο C1. Τον Ιούλιο του 2007 στον τελικό του C1 του παγκοσμίου Κυπέλλου σλάλομ στην Πράγα, ήταν 8ος.
Χρυσά μετάλλια 2007-2008
Τον Αύγουστο του ιδίου έτους κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων κάτω των 23 ετών στην Πολωνία.
Τον Ιούλιο του 2008 κατέκτησε χρυσό μετάλλιο για δεύτερη συνεχή φορά στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σλάλομ Εφήβων-Νεανίδων και νέων κάτω των 23 ετών, στο Σόλκαν της Σλοβενίας.Ο πρωταθλητής πρώτευσε στο C1, σημειώνοντας συνολικό χρόνο 208.84.
Επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο
Ο Τσακμάκης αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο το 2008 και κατέλαβε την 7η θέση στον τελικό του C1 στο κανόε καγιάκ, πραγματοποιώντας έτσι εξαιρετική εμφάνιση αν σκεφτεί κανείς ότι προκρίθηκε την τελευταία στιγμή στου Ολυμπιακούς, εξαιτίας αποχώρησης άλλου αθλητή.
2009
Ο αθλητής κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στη ρεγκάτα του Σόλκαν με επίδοση 89.16 στο μονοθέσιο κανό τον Απρίλιο του 2009.
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Ο Τσακμάκης αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο και αποκλείστηκε από τον τελικό, τον Ιούλιο του 2012 (ήταν 15ος στα προκριματικά με 105,22).
Παραπομπές
Έλληνες ομογενείς αθλητές
Έλληνες αθλητές του κανόε καγιάκ
Έλληνες Ολυμπιονίκες
|
250444
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CF%82
|
Άγγελος Ρούβας
|
Ο Άγγελος Ρούβας είναι Έλληνας σκηνοθέτης ταινιών κινουμένων σχεδίων, σχεδιαστής χαρακτήρων (character designer) και σεναριογράφος.
Βιογραφία
Γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου. Το 1983 αποφοίτησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως Αρχιτέκτων Μηχανικός, αλλά λίγα χρόνια αργότερα στράφηκε στον κινηματογράφο αποκτώντας εξειδίκευση στον τομέα των κινουμένων σχεδίων. Στα χρόνια που ακολούθησαν δημιούργησε το πρώτο τμήμα κινουμένων σχεδίων στην κρατική τηλεόραση (ΕΤ1, 1988-1990), συνεργάστηκε σε δύο μεγάλου μήκους ταινίες με κινούμενα σχέδια παραγωγής Στίβεν Σπίλμπεργκ και Universal Pictures (An American Tail - Fievel Goes West και We Are Back! A Dinosaur's Story, Λονδίνο, 1990-1991), δημιούργησε τους βασικούς χαρακτήρες και ανέλαβε την οργάνωση της παραγωγής της πρώτης ελληνικής σειράς κινουμένων σχεδίων 13 ημίωρων επεισοδίων, Πανδώρα και Πλάτωνας (Artoon, 1992-1996), σκηνοθέτησε 2 από τα αρχικά επεισόδια τής σειράς, συνεργάστηκε με την εταιρεία παραγωγής Magikon στην πρώτη ελληνική διαφημιστική καμπάνια με τρισδιάστατους χαρακτήρες (TELLAS - 2002), και ήταν συν-σκηνοθέτης στην πρώτη ελληνική τηλεταινία με 3D animation (25΄) (Το Ποντικάκι που Ήθελε να Αγγίξει ένα Αστεράκι) (2007) της “Time Lapse Pictures” σε σενάριο του Ευγένιου Τριβιζά, το οποίο κατέκτησε δύο βραβεία και διακρίσεις σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ. Το 2009 ανέλαβε τη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική επιμέλεια του διαφημιστικού σποτ (3D animation) της “Unicef Greece” με θέμα «Διεθνής οικονομική κρίση και εμπορία και διακίνηση παιδιών στον κόσμο» (trafficking), που χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών.
Οι δραστηριότητές του όμως επεκτάθηκαν και στον τομέα της ιστορικής έρευνας. Το διάστημα 2000-2005, ύστερα από εντατική και μεθοδική έρευνα, υλοποίησε το δίτομο συγγραφικό έργο Ελληνικός Κινηματογράφος 1905-2005, Ιστορία - Φιλμογραφία - Βιογραφικά με την πολύτιμη βοήθεια του συλλέκτη φωτογραφιών και αφισών κ. Χρήστου Σταθακόπουλου. Ήταν αφιερωμένο στα 100 χρόνια του Ελληνικού Κινηματογράφου και τις 2.650 ταινίες του. Το έργο, που ήταν σε καλλιτεχνική επιμέλεια του ίδιου, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2005 από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» με τη συγχρηματοδότηση του Δήμου Αθηναίων και του Πολιτιστικού Ιδρύματος Σ.Ο.Φ.Ι.Α.
Λίγο αργότερα, το Νοέμβριο του 2006, κλήθηκε από την οργανωτική επιτροπή του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να σκηνοθετήσει 36 ιστορικά βίντεο μικρής διάρκειας που θα προβάλλονταν κατά τη διάρκεια της παράστασης για την τελετή απονομής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας, που εκείνη τη χρονιά είχε ως θέμα «100+1 χρόνια Ελληνικός Κινηματογράφος». Η δομή και τα κείμενα της παράστασης στηρίχθηκαν στο βιβλίο του, της προηγούμενης χρονιάς.
Για τις ανάγκες προβολής του βιβλίου του, έχει σκηνοθετήσει δύο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, ένα για την Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου (9΄) και ένα για τους έλληνες δημιουργούς των Προπολεμικών Ταινιών (17΄).
Τη διετία 2008-09 την αφιέρωσε μεταξύ άλλων, στη διατύπωση 20 δικών του προτάσεων (projects) στους τομείς του κινουμένου σχεδίου (μεγάλου μήκους ταινίες, μικρού μήκους και σειρές), του βιβλίου (ιστορικά λευκώματα και παιδικά βιβλία), του ντοκιμαντέρ (ιστορικά) και των ιστοσελίδων (μουσειακού ύφους). Η μικρού μήκους ταινία του Mentor εγκρίθηκε για χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, τον Ιανουάριο του 2010.
Παραπομπές
Σελίδα 50 (Πρόσωπα) - Οι κινούμενοι ήρωες του Άγγελου Ρούβα – Η Καθημερινή, Κυριακή 25 Απριλίου 1999
Angelos Rouvas Animation ShowReel
Animart 09 - Athens Animfest - Βραβεία
Cyprus International Film Festival - Βραβεία
London Greek Film Festival Awards
International Film Festival of Patras City 2009
Βραβεία Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Πάτρας
«Ένα δέντρο, μια φορά»
Έλληνες σκηνοθέτες
Έλληνες σεναριογράφοι
Έλληνες συγγραφείς
Έλληνες σχεδιαστές
Απόφοιτοι Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
|
11782
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Ορφέας
|
Σύμφωνα με τον ελληνικό μύθο, ο Ορφέας ήταν κύριος εκπρόσωπος της τραγουδιστικής τέχνης, της λύρας (Ορφικά–Αργοναυτικά), ενώ σε άλλες περιπτώσεις της φόρμιγγας. Είχε βαρύνουσα σημασία στη θρησκευτική ιστορία της Ελλάδας. Η μυθική φιγούρα του Ορφέα ήταν ελληνικής προέλευσης και θεωρείται από πολλούς σύγχρονους ερευνητές ότι καταγόταν από τη Μακεδονία και, πιο συγκεκριμένα, από την Πιερία. Μόνο που η παραπάνω θέση προσκρούει στα δεδομένα που παραθέτουν αρχαίες πήγες. Στα Ορφικά–Αργοναυτικά ο Ιάσονας, προσφωνώντας τον Ορφέα, αναφέρει: Ορφέα, αγαπημένε γιε της Καλλιόπης και του Οιάγρου, που στη Βιστονία βασιλεύει στους πολυπρόβατους Κίκονες, χαίρε, αφού φτάνω για πρώτη φορά στις σπηλιές του Αίμου και στα ρέματα του Στρυμόνα κοντά στα απόκρημνα φαράγγια της Ροδόπης
Στον Απολλώνιο Ρόδιο αναφέρονται τα εξής: Ας θυμηθούμε τον Ορφέα, αυτόν που, κατά την παράδοση, γέννησε στη Θράκη, στην κορυφή της Πιμπληίδας, η Καλλιόπη σαν ενώθηκε με τον Οίαγρο.
Είναι λοιπόν σαφές πως την περίοδο του Ορφέα η Βιστονική Θράκη κάλυπτε πολύ μεγαλύτερο εδαφικό εύρος. Είναι πιθανό να ξεκινούσε από την Πιερία και εκτεινόταν μέχρι τη χερσόνησο του Άθω. ,στον Αίμο και κατέληγε στο Βόσπορο .
Γεννήθηκε στην Πιερία, στην πόλη Πίμπλεια, κοντά στον Όλυμπο και ήταν βασιλιάς των Κικόνων. Ο μυθιστοριογράφος Κόνων γράφει ότι ήταν και Βασιλιάς των Μακεδόνων. Αντλώντας πληροφορίες από τα Ορφικά–Αργοναυτικά, ο Ορφέας, μετά την αναζήτηση της Ευρυδίκης στον Άδη, ταξίδευσε στη Μέμφιδα όπου περιηγήθηκε στις ιερές πόλεις του Άπη και συνέθεσε τον «Ιερόν Λόγον» και, έπειτα, κατευθύνθηκε στη Λιβύη .
Σε προχωρημένη ηλικία συμμετέχει στην Αργοναυτική εκστρατεία, όπως αναφέρει ο ίδιος στα Ορφικά. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στον Ορφέα και τον Κένταυρο Χείρωνα, όταν οι Αργοναύτες τον επισκέπτονται στη σπήλια του μετά την παράκληση του Πηλέα για να αποχαιρετήσει τον γιο του, Αχιλλέα. Εκεί ο Χείρων τους υποδέχτηκε εγκάρδια και «όταν η ψυχή χόρτασε φαγί και πιοτό», οι Μινύες τους κάλεσαν να συναγωνιστούν στο τραγούδι, μα όταν ο Ορφέας από σεβασμό στο πρόσωπο του Χείρωνα αρνήθηκε, τότε ο Χείρων πήρε τη λύρα που κρατούσε ο Αχιλλέας και την προσέφερε στον Ορφέα.
Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις και ήδη από την αρχαιότητα υπήρχε διάσταση απόψεων σχετικά με τα αίτια που οδήγησαν στο θάνατό του. Η επικρατέστερη είναι ότι θανατώθηκε βίαια απ' τις Μαινάδες, κοντά στον ποταμό Ενιπέα. Ο τάφος του βρισκόταν και αυτός κοντά στον Όλυμπο στα Λείβηθρα τα οποία ήταν και γενέτειρά του.
Θεώρηση
Το όνομα Ορφέας δε συναντάται ούτε στον Όμηρο ούτε στον Ησίοδο, αλλά ήταν γνωστό την εποχή του Ιβύκου (περ. 530 π.Χ.)και στον Πρισκιανό το Λυδό στο έργο De nominatiuo at genetiuo casus, αναφέρεται χαρακτηριστικά : Ορφεύς Όρφης et Όρφην. Επίσης μαθαίνουμε πως στη μετώπη του θησαυρού των Σικυώνιων, υπήρχε επιγραφή με το όνομα : Όρφας. Ο Πίνδαρος (522-442 π.Χ) αναφέρεται σ’αυτόν ως "ο πατέρας των τραγουδιών". Μία αναπαράσταση από τον Πολύγνωτο (5ος αιώνας π.Χ.) του είχε δώσει εμφάνιση Έλληνα χωρίς Θρακικά ρούχα η τον "φρυγικό σκούφο".Αναπαραστάσεις του Ορφέα ξεκινούν το 460 π.Χ. ως Έλληνα και μόνο αργότερα αποκτά Θρακικά χαρακτηριστικά και αυτά όχι συνεχώς.Ιστορίες για αυτόν κυκλοφορούσαν πιθανόν και πιο νωρίς απ τον 6ο αιώνα π.χ. αλλά έγινε "μόδα" να του δίνονται Θρακικές ρίζες την εποχή των Μηδικών. Το ιστορικό του Ορφέα ήταν απόλυτα Ελληνικό αλλά συνδεόταν με νομαδικές φυλές όπως πολλοί ιεροί άνδρες του είδους του από τους Έλληνες.
Από τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας, και ο εφευρέτης ή αυτός που τελειοποίησε τη λύρα και τα τύμπανα. Με τη δύναμη της μουσικής του και του τραγουδιού του μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δέντρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματήσει τη ροή των ποταμών. Ως ένας από τους πρωτεργάτες του πολιτισμού, θεωρείται πως δίδαξε στην ανθρωπότητα τις τέχνες της φαρμακευτικής, της γραφής και της γεωργίας. Στενά συνδεδεμένος με τη θρησκευτική ζωή, ο Ορφέας ήταν οιωνοσκόπος και μάντης. Εξασκούσε μαγικές τέχνες, ιδιαίτερα την αστρολογία, ίδρυσε ή κατέστησε προσβάσιμα πολλά σημαντικά μυστήρια, όπως αυτά του Απόλλωνα και του Θρακικού θεού Διονύσου. Καθιέρωσε τελετουργικά, δημόσια και ιδιωτικά και υπαγόρευσε αρχικές και εξαγνιστικές τελετουργίες.
Ετυμολογία
Έχουν προταθεί πολλές ετυμολογίες για το όνομα Ορφέας. Μια πιθανή πρόταση είναι πως προέρχεται από την Ελληνική λέξη ορφανός. Ο Ορφέας λοιπόν μπορεί να είναι σημασιολογικά εγγύς του γοάω, δηλαδή θρηνώ, τραγουδώ άγρια, μαγεύω, ενώνοντας τους φαινομενικά ανόμοιους ρόλους του ως απογοητευμένο εραστή, υπερβατικό μουσικό και ιερέα μυστηρίων σε ένα λεξικολογικό σύνολο. Η λέξη ορφικός ορίζεται ως μυστικός, μαγευτικός και εκστασιακός, και πιθανόν, εξαιτίας του μαντείου του Ορφέα, ορφικός μπορεί επίσης να σημαίνει μαντικός. Σύμφωνα με μια άλλη ετυμολογική εκδοχή το όνομά του προέρχεται από το ορφνή (=σκοτάδι).
Γενεαλογία
Σύμφωνα με την ευρύτερα γνωστή παράδοση, η οποία φαίνεται κατά την προϊστορία περιλάμβανε μια έκταση από την περιοχή του Ολύμπου στην Πιερία μέχρι τα Στενά του Ελλησπόντου, ο Ορφέας ήταν γιος του Οίαγρου, βασιλιά της Θράκης και της Καλλιόπης, της Μούσας της επικής ποίησης, καθώς μάλιστα στα ορφικά κείμενα (Αργοναυτικά) αναφέρεται ότι ο Ορφέας γεννήθηκε στο όρος Ελικών στη Πίμπλεια, ενώ άλλες αναφορές υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στη Λαμία. Σε άλλες παραδόσεις, γονείς του είναι η Καλλιόπη και ο Απόλλων. Ο Ορφέας έμαθε μουσική από το Λίνο, ή από τον Απόλλωνα, που του έδωσε τη λύρα του ως δώρο.
Αργοναυτική εκστρατεία
Ο Ορφέας, όπως και τα αδέλφια Ζήτης και Κάλαϊς με επίσης θρακική καταγωγή, συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία της οποίας ηγήθηκε ο Ιάσονας, ο οποίος είχε πληροφορηθεί από τον Χείρωνα πως μόνο με τη βοήθεια του Ορφέα θα μπορούσαν να περάσουν άθικτοι από τις Σειρήνες. Οι Σειρήνες κατοικούσαν σε τρία μικρά, βραχώδη νησιά και τραγουδούσαν όμορφα τραγούδια που δελέαζαν τους ναυτικούς προς αυτές. Έπειτα έτρωγαν τους ναυτικούς. Όταν ο Ορφέας άκουσε τις φωνές τους, πήρε τη λύρα του και έπαιξε μια ομορφότερη μουσική, πνίγοντας τη δικιά τους. Σύμφωνα με τον Φανοκλή ο Ορφέας ερωτεύτηκε τον νεαρό Κάλαϊ στην εκστρατεία.
Ο θάνατος της Ευρυδίκης
Η πιο διάσημη ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστεί, είναι αυτή της συζύγου του Ευρυδίκης. Η Ευρυδίκη είναι μερικές φορές γνωστή και ως Αγριόπη. Δραπετεύοντας από τον Αρισταίο, δαγκώθηκε από ένα φίδι και σχεδόν αμέσως πέθανε. Αλλόφρων ο Ορφέας έπαιξε τόσο συγκινητικά τραγούδια και τραγούδησε τόσο θρηνητικά που όλες οι νύμφες και οι θεοί έκλαψαν και τον συμβούλευσαν να τη ζητήσει πίσω από τον Πλούτωνα. Ο Ορφέας κατέβηκε στον κάτω κόσμο και με τη μουσική του απάλυνε την καρδιά του Πλούτωνα και της Περσεφόνης, οι οποίοι συμφώνησαν να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να επιστρέψει μαζί του στη γη. Ωστόσο, η συμφωνία που συνόδευε την απόφαση ήταν ότι μπορεί να πάρει μαζί του την Ευρυδίκη, αλλά με έναν όρο: θα τον ακολουθήσει από πίσω, βγαίνοντας από τη σπηλιά του κάτω κόσμου, αλλά δεν πρέπει να την κοιτάξει πριν φύγει από το βασίλειο των νεκρών, διαφορετικά θα τη χάσει οριστικά. Νομίζοντας ότι θα ήταν εύκολο για ένα τόσο υπομονετικό άτομο όπως αυτός, ο Ορφέας δέχτηκε. Ευχαριστεί τους θεούς και πηγαίνει να ανέβει πίσω στον πάνω κόσμο. Ωστόσο, μην ακούγοντας τα βήματα της Ευρυδίκης, αρχίζει να φοβάται ότι οι θεοί τον έχουν εξαπατήσει. Η Ευρυδίκη είναι στην πραγματικότητα πίσω από αυτόν, αλλά σαν σκιά και πρέπει να επιστρέψει στο φως για να γίνει ξανά μια πλήρης γυναίκα. Μόλις λίγα βήματα από την έξοδο στο φως της ημέρας, ο Ορφέας χάνει την πίστη του και γυρίζει για να δει τη γυναίκα του πίσω του και τότε η σκιά της επιστρέφει πίσω στο βασίλειο των νεκρών. Τότε ο Ορφέας προσπαθεί να επιστρέψει στον κάτω κόσμο, αλλά ένα άτομο δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειο του Άδη δύο φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Σύμφωνα με διάφορες εκδοχές του μύθου, ο Ορφέας άρχισε να τραγουδά ένα τραγούδι πένθους στη λύρα του, καλώντας σε θάνατο για να μπορέσει να ενωθεί για πάντα με την Ευρυδίκη. Μέσα στην αγωνία του αθέτησε την υπόσχεση και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε πάλι από τη θέασή του. Η ιστορία με αυτή τη μορφή ανήκει στην εποχή του Βιργιλίου, ο οποίος πρώτος εισάγει το όνομα του Αρισταίου. Και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, ωστόσο, μιλούν για την επίσκεψη του Ορφέα στον κάτω κόσμο. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι καταχθόνιοι θεοί του «παρουσίασαν μία εμφάνιση» της Ευρυδίκης. Ο Οβίδιος λέει πως ο θάνατος της Ευρυδίκης δεν προκλήθηκε από τη δραπέτευσή της από τον Αρισταίο, αλλά από το χορό της με τις Ναϊάδες τη μέρα του γάμου της.
Η διάσημη ιστορία της Ευρυδίκης μπορεί να είναι μια μεταγενέστερη πρόσθεση στους Ορφικούς μύθους. Συγκεκριμένα, το όνομα Ευρυδίκη («αυτή της οποίας η δικαιοσύνη εκτείνεται ευρέως») θυμίζει μυστηριακούς τίτλους της Περσεφόνης. Ο μύθος μπορεί να προέρχεται κατά λάθος από έναν άλλο θρύλο για τον Ορφέα κατά τον οποίο ταξιδεύει στα Τάρταρα και γοητεύει τη θεά Εκάτη.
Η ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης έχει ενδιαφέρουσες ομοιότητες με τον ιαπωνικό μύθο των Ιζανάγκι και Ιζανάμι.
Θάνατος του Ορφέα
Σύμφωνα με μία περίληψη της Ύστερης Αρχαιότητας ενός χαμένου έργου του Αισχύλου, ο Ορφέας στο τέλος της ζωής του περιφρόνησε τη λατρεία όλων των θεών εκτός από του ήλιου, τον οποίο αποκαλούσε Απόλλωνα. Ένα πρωινό ανέβηκε το όρος Παγγαίον (όπου ο Διόνυσος είχε ένα μαντείο) για να χαιρετήσει τον θεό κατά την ανατολή, αλλά σκοτώθηκε από Θρακικές Μαινάδες, επειδή δεν τιμούσε τον πρώην προστάτη του, το Διόνυσο. Είναι σημαντικό πως ο θάνατός του είναι ανάλογος με το θάνατο του Διονύσου.
Το πιο σίγουρο όμως είναι, ότι ο Ορφέας φονεύθηκε από τις Πιερίδες Μούσες στον Ελικώνα ποταμό βορειοδυτικά του Ολύμπου, στο σημείο όπου αυτός χάνεται στα έγκατα της γης, λίγα χιλιόμετρα από τη γενέτειρά του τα Λείβηθρα. Μάλιστα, ευθύς αμέσως μετανιωμένες οι Μούσες για το άγριο έγκλημα που διέπραξαν, θέλησαν να εξαγνιστούν στον ίδιο ποταμό, αλλά ο Ελικών απέστρεψε το πρόσωπό του από αυτές, χάθηκε στη γη, και ξαναβγήκε στο Δίον, με το όνομα Βαφύρας. Βαμμένος δηλαδή, από το αθώο αίμα του Ορφέα.
Ο Οβίδιος αναφέρει ...Αν και πολλές γυναίκες ήθελαν σχέση με τον μουσικό ο ίδιος μετά τον θάνατο της Ευρυδίκης απείχε από τον έρωτα των γυναικών και έγινε ο πρώτος Θράκας που μετέφερε την αγάπη του στα νεαρά αγόρια απολαμβάνοντας την πρώιμη ανδρότητά τους.Οι Θρακικές Μαινάδες, ακόλουθοι του Διονύσου, θυμωμένες στον Ορφέα αφού ήθελε μόνο άνδρες εραστές (ερωμένοι) αρχικά του έριξαν ραβδιά και πέτρες ενώ έπαιζε, αλλά η μουσική του ήταν τόσο όμορφη που ακόμα και οι πέτρες και τα κλαδιά αρνιόντουσαν να τον χτυπήσουν. Εξαγριωμένες οι Μαινάδες τον έσκισαν σε κομμάτια κατά τη φρενίτιδα των Βακχικών τους οργίων. Μεσαιωνικές παραδόσεις έχουν μια άλλη προσθήκη: στο σχέδιο του ''Albrecht Durer'' η κορδέλα ψηλά στο δέντρο αναφέρει: ''Orfeus der erst puseran'' (''Ορφέας, ο πρώτος σοδομίτης'').
Το κεφάλι και η λύρα του, ακόμα τραγουδώντας θρηνητικά τραγούδια, επέπλευσαν από τον Έβρο ως τη Μεσογειακή ακτή. Εκεί, οι άνεμοι και τα κύματα τα μετέφεραν στη Λεσβιακή ακτή, όπου οι κάτοικοι έθαψαν το κεφάλι του και ένας ναός κατασκευάστηκε προς τιμήν του κοντά στην Άντισσα. Αυτός ο ναός-μαντείο εντοπίστηκε πρόσφατα σε σπήλαιο κοντά στο σημερινό χωριό της Άντισσας. Η λύρα μεταφέρθηκε στον ουρανό από τις Μούσες και τοποθετήθηκε ανάμεσα στα αστέρια. Οι Μούσες συνέλεξαν και τα κομμάτια του κορμιού του και τα έθαψαν κάτω από τον Όλυμπο, όπου τα αηδόνια κελαηδούσαν πάνω από τον τάφο του. Η ψυχή του επέστρεψε στον κάτω κόσμο, όπου επανενώθηκε τελικά με την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Όσο για τη λύρα του, έγινε αστερισμός στον ουράνιο θόλο.
Στην Αττική κεραμική, ωστόσο, οι γυναίκες που επιτίθενται στον Ορφέα εμφανίζονται να είναι κανονικές Θρακιώτισσες, που εξαγριώθηκαν, επειδή τα τραγούδια του βάρδου είχαν κλέψει τους συζύγους τους μακρυά τους.
Έρωτας με τον Κάλαη
Στο ποίημα Έρωτες ή Καλοί ο Φανοκλής αναφέρεται σε ένα ερωτικό επεισόδιο της ζωής του Ορφέα, τον έρωτα του για
τον νεαρό Κάλαη, ο οποίος αποτέλεσε αιτία του φόνου του από τις γυναίκες της Θράκης. Στους πρώτους έξι στίχους του αποσπάσματος δίνεται η γενεαλογία του Ορφέα και περιγράφεται ο έρωτας του για τον Κάλαη:Ἤ ὡς Οἰάγροιο πάϊς Θρηΐκιος Ὀρφεὺς
ἐκ θυμοῦ Κάλαϊν στέρξε Βορηϊάδην,
πολλάκι δὲ σκιεροῖσιν ἐν ἄλσεσιν ἕζετ’ ἀείδων
ὃν πόθον, οὐ δ’ ἦν θυμὸς ἐν ἡσυχίῃ,
ἀλλ’ αἰεί μιν ἄγρυπνοι ὑπὸ ψυχῇ μελεδῶναι
ἔτρυχον, θαλερὸν δερκομένου Κάλαϊν. (1-6)Η ταραγμένη ψυχική κατάσταση του Ορφέα περιγράφεται με τρόπο που επιβεβαιώνει την αρχαία ελληνική εικόνα του έρωτα ως βασανιστηρίου. Ο βαθύς έρωτας για τον Κάλαη (2) προκαλεί την έντονη ανησυχία του (4) και την αναζήτηση
της ηρεμίας στα δάση σύμφωνα με το χαρακτηριστικό μοτίβο της περιπλάνησης που παρατηρήθηκε και στον Ερμησιάνακτα. Κοινό με τον Ερμησιάνακτα και
συγκεκριμένα με την ιστορία του για τον Ευριπίδη αποτελεί και το συνηθισμένο στην ελληνιστική εποχή θέμα της αγρύπνιας και των νυχτερινών εγνοιών του ερωτευμένου (6). Η νύχτα στην ελληνιστική και λατινική ελεγεία είναι η κατεξοχήν χρονική στιγμή, η οποία συνδέεται με την ερωτική πράξη υπό το ημίφως του λύχνου και συνεπώς αποτελεί για έναν μοναχικό ερωτευμένο την πιο βασανιστική στιγμή κατά την οποία οι έγνοιες φτάνουν στο αποκορύφωμα τους μέσω της φαντασίωσης του 114 και όχι τμήμα του τίτλου. παρουσιάζεται εδώ το μοτίβο του τραγουδιού ως ψυχικού βάλσαμου. Η εικόνα του μουσικού που τραγουδάει στα δάση τον έρωτα του (3-4) αποτελεί βουκολικό στοιχείο
κατά τρόπο ανάλογο με την εικόνα του Φιλόξενου στο Λεόντιον, ο οποίος τραγουδάει στο κοπάδι του τον πόθο για τη Γαλάτεια. Η λέξη θυμὸς επαναλαμβάνεται από τον Φανοκλή για να τονίσει το βάθος του έρωτα του Ορφέα (2) και τη συναισθηματική του ταραχή (4). Η επιλογή της λέξης δεν είναι τυχαία, αφού ο θυμός αποτελεί με βάση τον Αριστοτέλη το τμήμα της ψυχής που συνδέεται με την παρόρμηση και την απουσία λογικής και είναι έδρα αντικρουόμενων παθών και συναισθημάτων μεταξύ των οποίων και η στοργή. Με βάση τον Αριστοτέλη θυμός είναι το βασικό εκείνο 115 τμήμα της ψυχής με το οποίο αισθανόμαστε την αγάπη (Πολιτικά 7.7, 1327b40). Επιπλέον, η φαντασίωση του Κάλαη στο μυαλό του Ορφέα κατά τις νυχτερινές ώρες εκφράζεται με τη μετοχή δερκομένου (6) από το ρήμα δέρκομαι (= βλέπω), το οποίο εκφράζει την οπτική αντίληψη ενός πραγματικού αντικειμένου. Συνεπώς, δίνει στο όραμα την αίσθηση του αληθινού και εκφράζει την έντονη επιθυμία του Ορφέα να δει πραγματικά τον αγαπημένο του. Η εικόνα του ερωμένου στο μυαλό του εραστή συνάδει με την αντίληψη του ελληνιστικού έρωτα ως πόθου για το καλὸν, γεγονός που δίνει το προβάδισμα στην εξωτερική εμφάνιση.
Ορφικά ποιήματα και τελετουργικά
Ένας μεγάλος αριθμός ελληνικών θρησκευτικών ποιημάτων σε δακτυλικό εξάμετρο αποδόθηκαν στον Ορφέα, όπως και σε παρόμοιες εικόνες, όπως οι Μούσες, ο Αριστέας, ο Επιμενίδης και η Σίβυλλα. Από αυτή την τεράστια λογοτεχνία μόνο δύο παραδείγματα επιζούν ολόκληρα: μία ομάδα ύμνων συντεθειμένων κάπου γύρω στον 2ο ή 3ο αιώνα π.Χ., και μια Ορφική Αργοναυτική συντεθειμένη κάπου ανάμεσα στον 4ο και τον 6ο αιώνα π.Χ. Πρωιμότερη ορφική λογοτεχνία, που μπορεί να χρονολογηθεί μέχρι τον 6ο αιώνα π.Χ., επιζεί μόνο σε σπαράγματα παπύρου ή σε παραπομπές από μεταγενέστερους συγγραφείς.
Επιπρόσθετα με τη λειτουργία της ως αποθήκη μυθολογικών δεδομένων μαζί με τους στίχους της Θεογονίας του Ησίοδου, η ορφική ποίηση απαγγελλόταν σε μυστηριακά τελετουργικά και εξαγνιστικές ιεροτελεστίες. Όσοι ήταν ιδιαίτερα αφοσιωμένοι σ’ αυτά τα τελετουργικά και ποιήματα συχνά ήταν χορτοφάγοι, απείχαν από το σεξ και απέφευγαν να τρώνε αυγά, πρακτική που έμεινε γνωστή ως ορφικός βίος.
Ο μετα-κλασικός Ορφέας
Στη Θεία Κωμωδία ο Δάντης βλέπει τη σκιά του Ορφέα μαζί με τους πολυάριθμους άλλους «ενάρετους παγανιστές» στο Λίμπο.
Η ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης έχει γίνει θέμα για όπερες και καντάτες δια μέσου της ιστορίας της δυτικής κλασικής μουσικής.
Ο Ορφέας παρουσιάζεται ως μέλος στο τελευταίο ταξίδι του Οδυσσέα από την Ιθάκη στην «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη.
Δείτε επίσης
Ο αστεροειδής 3361 Ορφεύς (3361 Orpheus), που ανακαλύφθηκε το 1982, πήρε το όνομά του από το μυθικό αυτό πρόσωπο.
Πηγές
Δείτε επίσης
Λίβηθρα
Πιμπλεία
Άορνον
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ορφέας και ο Μύθος του
Η Ληβείθρα
Ο τάφος του στη Ληβείθρα
Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Αρχαίοι Θράκες
Αρχαίοι Έλληνες επικοί ποιητές
Αρχαίοι Έλληνες λυρικοί ποιητές
Αργοναύτες
Μάντεις, ονειροκρίτες και οιωνοσκόποι της ελληνικής μυθολογίας
Ορφισμός
Ήρωες της ελληνικής μυθολογίας
|
821927
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CE%B1%20%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BB%27%CE%86%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Βιλλανόβα σουλλ'Άρντα
|
Η Βιλλανόβα σουλλ'Άρντα (ιταλικά: Villanova sull'Arda) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Πιατσέντσα, στην περιφέρεια της Εμίλια-Ρομάνια.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Πιατσέντσα
|
801409
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BF%CF%84%CF%81%20%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86%20%28%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%29
|
Πιοτρ Αλεξέγιεφ (λόγιος)
|
Ο Πιοτρ Αλεξέγιεβιτς Αλεξέγιεφ (ρωσ. Пётр Алексеевич Алексеев, 1731 – 22 Ιουλίου 1801) ήταν Ρώσος λόγιος πρωθιερέας, που έγραψε την πρώτη στην ιστορία ρωσική εκκλησιαστική εγκυκλοπαίδεια, στην οποία ο ίδιος έδωσε τον τίτλο Εκκλησιαστικόν λεξικόν.
Ο Αλεξέγιεφ γεννήθηκε στη Μόσχα, όπου υπηρέτησε διαδοχικά ως διάκονος, ιερέας και κατηχητής. Σπούδασε αντί σχολείου στη Σλαβοελληνολατινική Ακαδημία. Από τον Νοέμβριο του 1771 υπηρετούσε ως πρωθιερέας (αντίστοιχος τίτλος του ελληνικού «πρωτοπρεσβύτερος», ο υψηλότερος εκκλησιαστικός τίτλος που μπορεί να δοθεί σε έγγαμο κληρικό) στον Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αρχαγγέλων της Μόσχας.
Το Εκκλησιαστικόν λεξικόν του («Церковный словарь, или Использования речений славенских древних, також иноязычных без перевода положенных в Священном Писании и других церковных книгах») εκδόθηκε σε αρχικώς τρία μέρη, κατά την εξαετία 1773-1779. Επανεκδόθηκε σε 4 τόμους μετά τον θάνατο του Αλεξέγιεφ, το 1815-1816, και σε 5 τόμους το 1817-1819.
Αργότερα ο Αλεξέγιεφ έγινε μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Είχε επίσης τιμηθεί με το παράσημο του Τάγματος της Αγίας Άννης Β΄ τάξεως. Απεβίωσε στη Μόσχα σε ηλικία 70 ετών και τάφηκε στο Παλαιό Κοιμητήριο της Μονής Ντονσκόι.
Παραπομπές
Πηγές
Лихоткин Г.А.: «Алексеев П.А.»
Το λήμμα «Αλεξέιεφ Αλεξάνδροβιτς [sic] Πέτρος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελ. 100
Ορθόδοξοι λόγιοι
Ρώσοι ιερείς
Λεξικογράφοι
Ρώσοι θεολόγοι
|
47315
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Θάνος Καλλίρης
|
Ο Θάνος Καλλίρης (γενν. 13 Αυγούστου 1962) είναι Έλληνας μουσικός, τραγουδοποιός και τραγουδιστής.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1962 και είναι γιος του επίσης κιθαρίστα Τίτου (Χρήστου) Καλλίρη. Σημείωσε σημαντική επιτυχία κυρίως στη δεκαετία του 1990, τραγουδώντας τραγούδια και μπαλάντες της ποπ.
Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα με το συγκρότημα «Bijoux»» που δημιούργησε μαζί με φίλους το 1984. Με τους Bijoux, ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο το 1984, το "you 're the one". Με τους Bang (μαζί με τον Βασίλη Δερτιλή) εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, τραγουδώντας το «Stop» το 1987. Ακολούθησε η επιτυχία «Κάνε το λάθος» και το 1990 η διάλυση του συγκροτήματος, οπότε και έκανε σόλο καριέρα.
Το 1991 κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο «Σε καταδικάζω», με τα δημοφιλή τραγούδια «Καταστροφή μου», «Φεύγω», «Σαν» και ακολούθησαν πολλές επιτυχίες, όπως «Αγαπούλα μου γεια» (1992), «Γιορτάζω» (1993), «Ένα ψέμα για το τέλος» (1993), «Θα περιμένω», «Το Νου σου κύριε Οδηγέ», «Κάποιο καλοκαίρι» (1994), «Αγάπη καλοκαιρινή» (1996), «Όχι όχι το μωρό μου», «Φώναξέ με» (1997), «Love Sorry» (τραγούδι τίτλων σε ομώνυμη τηλεοπτική σειρά) και πολλά άλλα.
Παράλληλα, ανέπτυξε φιλανθρωπική δράση, βοηθώντας ενεργά το «Χαμόγελο του Παιδιού ». Είναι διαζευγμένος και έχει ένα γιο και μία κόρη. Συνεργάστηκε και ήταν σε σχέση με την ραδιοφωνική παραγωγό Ναταλία Γερμανού. Έχει εργαστεί επίσης στην τηλεόραση, ως παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιών, αλλά και μαγκαζίνο.
Το 2004 κυκλοφορεί το CD με όνομα "Για χάρη σου μπορώ". Στο συγκεκριμένο CD του υπογράφει 2 τραγούδια ο Ανδρέας Λάμπρου, αλλά και νέοι για την εποχή ταλαντούχοι καλλιτέχνες όπως π.χ. ο Βασίλης Πάλλης (Συνθέτης/Στιχουργός/Τραγουδιστής).
Το 2011 κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι του Θάνου Καλλίρη με τίτλο "Καινούρια μέρα θα χαράξει" σε μουσική και στίχους δικούς του, ενώ τον Νοέμβριο του 2012 παρουσίασε στο Youtube το τραγούδι "Έλα να με βρεις" σε στίχους Βίκυς Γεροθόδωρου.
Τον Ιούνιο του 2015 επιστρέφει με το τραγούδι "Θέλω να με θέλεις" σε μουσική Κυριάκου Παπαδόπουλου και στίχους της Βίκυς Γεροθόδωρου.
Δισκογραφία
Προσωπική Δισκογραφία
1991 – Σε Καταδικάζω
1993 – Ένα Ψέμα Για Το Τέλος
1994 – Κάποιο Καλοκαίρι
1995 – Χριστούγεννα Στο Galaxy'
1996 – Μονάχα Την Ψυχή Σου 1997 – Φώναξε Με 1998 – Αγάπη Ώρα Μηδέν 1999 – Ο Τραγουδιστής 2000 – Είμαι Καλά 2001 – Αιώνια 2003 – Γυρνάω 2004 – Για Χάρη Σου Μπορώ 2005 – Τα Χριστούγεννα με σένα Συλλογές
1992 – 1.500 Φιλάκια... Fresh Hits
1999 – Ο Τραγουδιστής
2001 – Οι Μεγάλες Επιτυχίες
2007 – Χρυσές Επιτυχίες
Singles & EPs
2011 – Καινούρια Μέρα Θα Χαράξει
2012 – Έλα Να Με Βρεις
2015 – Θέλω Να Με Θέλεις
2015 – Αποκλειστικά
2017 – Εγώ Σ' Αγάπησα Εδώ
2022 – Θα Βγω Να Να Διασκεδάσω
Ντουέτο
1991 — «Καληνύχτα» (με τη Ναταλία Γερμανού)
1993 — «Έρωτα, Έρωτα Μου» (με την Καίτη Γαρμπή)
1993 — «Ο Παλιός Είναι Αλλιώς» (με τον Λάμπη Λιβιεράτου)
1993 — «Είσαι Μπελάς» (με τον Γιώργο Αλκαίο)
1995 — «Κερδίσαμε» (με την Λόρνα)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Συνέντευξη: Θάνος Καλλίρης – Μέρος Α Συνέντευξη του Θάνου Καλλίρη στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη για το tralala.gr
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
Έλληνες τραγουδοποιοί
Έλληνες μουσικοί
Έλληνες συνθέτες
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί φωνής
|
576749
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B1%20%28%CF%88%CF%89%CE%BC%CE%AF%29
|
Πίτα (ψωμί)
|
Το πιτόψωμο είναι ψωμί φτιαγμένο με αλεύρι, νερό, γάλα, γιαούρτι ή άλλο υγρό και αλάτι, όπου στη συνέχεια τυλίγεται καλά σε πεπλατυσμένη ζύμη. Πολλά πλατόψωμα είναι άζυμα, αν και μερικά είναι ζυμωμένα, όπως η πίτσα και η πίτα.
Το πάχος των πιτόψωμων κυμαίνεται από κάτω από 1 χιλιοστό έως μερικά εκατοστά, ώστε να τρώγονται εύκολα χωρίς να κοπούν σε φέτες. Μπορούν να ψηθούν σε φούρνο, να τηγανιστούν σε καυτό λάδι, να ψηθούν στα κάρβουνα, να μαγειρευτούν σε ζεστό τηγάνι, ταβά ή μεταλλικό ταψί και να καταναλωθούν φρέσκα ή συσκευασμένα και κατεψυγμένα για μελλοντική χρήση.
Ιστορία
Τα πιτόψωμα ήταν από τα πρώτα επεξεργασμένα τρόφιμα και στοιχεία της παραγωγής τους έχουν βρεθεί σε αρχαίες τοποθεσίες στη Μεσοποταμία, στην αρχαία Αίγυπτο και στον πολιτισμό του Ινδού.
Το 2018, απανθρακωμένα ψίχουλα ψωμιού βρέθηκαν σε μια τοποθεσία του Νατούφιου πολιτισμού που ονομάζεται Σουμπάικα 1 στην Ιορδανία (στη Μαύρη Έρημο) που χρονολογείται στο 12.400 π.Χ., περίπου 4.000 χρόνια πριν από την έναρξη της γεωργίας στην περιοχή. Η ανάλυση έδειξε ότι πιθανότατα προέρχονταν από ψωμί που περιείχε άγριο κριθάρι, μονόκοκκο σιτάρι, βρώμη και κόνδυλους Bolboschoenus glaucus (ένα είδος βούρλου).
Οι πρωτόγονοι πήλινοι φούρνοι (tandir) που χρησιμοποιήθηκαν για το ψήσιμο άζυμου ψωμιού ήταν συνηθισμένοι στην Ανατολία κατά την εποχή των Σελτζούκων και των Οθωμανών και έχουν βρεθεί σε αρχαιολογικούς χώρους που διανέμονται σε όλη τη Μέση Ανατολή. Η λέξη tandır προέρχεται από το ακκαδικό tinuru, που γίνεται tannur στα εβραϊκά και αραβικά και tandır στα τουρκικά. Από τις εκατοντάδες ποικιλίες ψωμιού που είναι γνωστές από πηγές, το άζυμο ψωμί tinuru παρασκευαζόταν με κόλληση ψωμιού στα πλαϊνά τοιχώματα ενός θερμαινόμενου κυλινδρικού φούρνου. Αυτός ο τύπος ψωμιού εξακολουθεί να είναι κεντρικός στην αγροτική διατροφική κουλτούρα σε αυτό το μέρος του κόσμου, όπως αντικατοπτρίζεται στην τοπική λαογραφία, όπου ένας νεαρός άνδρας και μια γυναίκα που μοιράζονται φρέσκο ψωμί tandır είναι σύμβολο της αγάπης των νέων, ωστόσο, η κουλτούρα του παραδοσιακού ψησίματος ψωμιού αλλάζει με τις νεότερες γενιές, ειδικά με εκείνους που κατοικούν σε πόλεις να δείχνουν προτίμηση στις σύγχρονες ανέσεις.
Προετοιμασία
Οι περισσότερες πίτες ψήνονται σε υψηλές θερμοκρασίες (232-246 ° C), οι οποίες μετατρέπουν το νερό στη ζύμη σε ατμό, προκαλώντας έτσι την πίτα να φουσκώσει. Όταν αφαιρούνται από το φούρνο, τα στρώματα της ψημένης ζύμης παραμένουν χωρισμένα στο εσωτερικό της αποφλοιωμένης πίτας, πράγμα που επιτρέπει στο ψωμί να ανοίξει για να σχηματίσει ένα άνοιγμα. Ωστόσο, η πίτα ψήνεται μερικές φορές χωρίς άνοιγμα. Ανεξάρτητα από το αν είναι φτιαγμένο στο σπίτι ή σε ψητοπωλείο (σουβλατζίδικο), η πίτα κρυώνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα - μόνο 15 λεπτά.
Μαγειρική χρήση
όπως το χούμο ή την ταραμοσαλάτα, ή για το τύλιγμα γύρου ή σουβλακίων.
Στην Ελλάδα, η πίτα είναι ένα συστατικό του πιτόγυρου. Αυτοί οι τύποι σάντουιτς περιλαμβάνουν τύλιγμα γύρου ή σουβλακιού με γεύση τζατζίκι, ντομάτες, κρεμμύδια, πατάτες και καρυκεύματα σε μια λαδόπιτα.
Στην Κύπρο, η πίτα χρησιμοποιείται για σουβλάκια, σεφταλιά, χαλούμι με λούντζα και γύρο.
Στην κουζίνα της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Ιράκ, του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και της Συρίας, σχεδόν κάθε πικάντικο φαγητό μπορεί να καταναλωθεί με πίτα. Τα κοινά γεμίσματα περιλαμβάνουν φουάφαλο, αρνάκι ή κοτόπουλο, κεμπάπ, ομελέτες όπως σακσούκα (αυγά και ντομάτες), χούμους, και άλλους μεζέδες.
Στην τουρκική κουζίνα, η λέξη πίτα μπορεί να αναφέρεται σε τρία διαφορετικά στυλ ψωμιού: ένα πλατύ ψωμί παρόμοιο με αυτό που καταναλώνεται στην Ελλάδα και τις αραβικές χώρες, ένα πιάτο που μοιάζει με πίτσα, όπου η γέμιση τοποθετείται πάνω στη ζύμη (σε σχήμα σκάφους) πριν το ψήσιμο, και στη πίτα του ραμαζανιού. Ο πρώτος τύπος πίτας χρησιμοποιείται για να τυλίξει διάφορα στυλ του κεμπάπ, ενώ ο δεύτερος συνοδεύεται από τυρί, αλεσμένο κρέας ή άλλα φρέσκα ή ωριμασμένα κρέατα ή λαχανικά. Οι περιφερειακές διακυμάνσεις στο σχήμα, η τεχνική ψησίματος και οι επάλξεις δημιουργούν ξεχωριστά στυλ για κάθε περιοχή.
Εικόνες
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
2008. "Flatbreads Old World: Meets New Flatbreads από όλο τον κόσμο-συμπεριλαμβανομένων των Tortillas, Arepas και Naan-Are το νεότερο καυτό εισιτήριο τόσο σε προϊόντα λιανικής όσο και σε προϊόντα τροφίμων". ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ -NORTHBROOK-. 18, αρ. 11: 38-43.
Χάνσεν, Έρικ. 2015. "Μύθα Flatbreads του Ουζμπεκιστάν." Aramco World. Ιούλιος/Αύγουστος 2015. Σελίδες 32–39.
Kahlon, Talwinder Singh και Mei-Chen Maggie Chiu. 2014. «Αρχαία ψωμάκια ολικής αλέσεως χωρίς γλουτένη». Επιστήμες Τροφίμων και Διατροφής. 05, αρ. 17: 1717-1724.
Αρτοποιήματα
Ψωμιά
Αραβική κουζίνα
Βαλκανική κουζίνα
Ελληνική κουζίνα
Κυπριακή κουζίνα
Ιορδανική κουζίνα
Ιρακινή κουζίνα
Κουζίνα της Μέσης Ανατολής
Λιβανέζικη κουζίνα
Συριακή κουζίνα
Τουρκική κουζίνα
Κουζίνα της αρχαίας Ελλάδας
|
728867
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD%20%CE%A7%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Μάρτιν Χέινριτς
|
Ο Μάρτιν Τρέιβορ Χέινριτς (αγγλ. Martin Travor Heinrich, 17 Οκτωβρίου 1971), είναι Αμερικανός πολιτικός και επιχειρηματίας, που υπηρετεί ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για το Νέο Μεξικό από το 2013. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος.
Προηγουμένως, υπηρέτησε ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την 1η περιφέρεια του Νέου Μεξικού (2009-2013), καθώς και ως Μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της Αλμπουκέρκης (2004-2008).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γερουσιαστές των ΗΠΑ
Νέο Μεξικό
Πολιτικοί του Δημοκρατικού Κόμματος (ΗΠΑ)
Αμερικανοί πολιτικοί
Αμερικανοί επιχειρηματίες
Αμερικανοί μηχανικοί
Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ)
|
791343
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82
|
Κοριέντες
|
Το Κοριέντες (ισπαν. Corrientes, δηλαδή «ρεύματα») είναι μεγάλη πόλη της Αργεντινής, πρωτεύουσα της ομώνυμης Επαρχίας Κοριέντες. Στην απογραφή του 2010 είχε πληθυσμό 346.334 κατοίκους, όντας η δέκατη τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Είναι κτισμένη στην ανατολική όχθη του ποταμού Παρανά, σε μέσο υψόμετρο 52 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, περίπου χίλια χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες και 300 χιλιόμετρα από την πόλη Ποσάδας. Βρίσκεται απέναντι από τη «δίδυμη» πόλη Ρεσιστένσια, πρωτεύουσα της Επαρχίας Τσάκο, που είναι κτισμένη στη δυτική όχθη του Παρανά.
Το Κοριέντες διαθέτει ένα μίγμα αποικιακής και σύγχρονης αρχιτεκτονικής και αρκετά δέντρα λαπάτσο, κοραλλόδεντρα, γιακαράντα και πορτοκαλιές. Κάθε χρόνο φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα καρναβάλια και φεστιβάλ τσαμαμέ σε όλη την Αργεντινή.
Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 21,3 °C, ενώ η μέση ετήσια βροχόπτωση 1.526 χιλιοστόμετρα.
Το Κοριέντες συνδέεται με τη Ρεσιστένσια με τη μεγάλη Γέφυρα Χενεράλ Μπελγκράνο, που εγκαινιάσθηκε το 1973. Η πόλη εξυπηρετείται από το «Διεθνές αεροδρόμιο Δρ. Φερνάνδο Πιραχίνε Νιβέυρο», που απέχει από αυτή μόλις 5 χιλιόμετρα.
«Αδελφές» πόλεις
Το Κοριέντες είναι «αδελφοποιημένο» με τις εξής πόλεις:
Ενκαρνασιόν της Παραγουάης
Εστέπα της Ισπανίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γύρος της πόλης
Χάρτης
Κοριεντες
|
533128
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29
|
Κεραυνός Στροβόλου (καλαθοσφαίριση ανδρών)
|
Ο Κεραυνός Στροβόλου είναι κυπριακός επαγγελματικός σύλλογος καλαθοσφαίρισης που εδρεύει στο Στρόβολο της επαρχίας Λευκωσίας. Αποτελεί τμήμα του Γυμναστικού Συλλόγου Στροβόλου «Ο Κεραυνός». Έδρα της ομάδας είναι το κλειστό γήπεδο «Κώστας Παπαέλληνας» με χωρητικότητα 2.000 θεατών. Ο Κεραυνός αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας καλαθοσφαίρισης ανδρών Κύπρου.
Ο Κεραυνός έχει κατακτήσει 8 πρωταθλήματα Κύπρου, 11 κύπελλα Κύπρου και 6 σούπερ καπ. Το 1989, το 1997, το 2019 και το 2022 πέτυχε το νταμπλ. Η ομάδα έχει πολλές ευρωπαϊκές συμμετοχές. Σημαντικότερη διάκριση της είναι η συμμετοχή της στον τελικό του EuroCup Challenge της FIBA, το 2007, όπου έχασε το τρόπαιο από την ΚΣΚ ΒΒΣ Σαμάρα.
Ιστορία
Η καλαθοσφαιρική ομάδα ανδρών του Κεραυνού Στροβόλου δημιουργήθηκε το 1964. Το σωματείο ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης το 1966. Ο Κεραυνός συναγωνίστηκε για 18 συνεχόμενα χρόνια σε ευρωπαϊκούς αγώνες από το 1995 έως το 2013. Η πρώτη φορά που ο Κεραυνός συμμετείχε σε ευρωπαϊκούς αγώνες ήταν το 1982, όταν η ομάδα έπαιξε εναντίον της Ζαντάρ. Την περίοδο 1997-98 η ομάδα έφτασε για πρώτη φορά στο δεύτερο γύρο ενός ευρωπαϊκού κυπέλλου. Στον δεύτερο γύρο, ο Κεραυνός πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της κυπριακής καλαθοσφαίρισης, αφού κατάφερε να νικήσει την Ζάλγκιρις Κάουνας με 61-57 στη Λευκωσία. Στον επαναληπτικό, ηττήθηκε στο Κάουνας και τελικά αποκλείστηκε. Η Ζάλγκιρις κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο εκείνο το έτος (1998) καθώς και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το επόμενο έτος (1999), γνωστό ως Ευρωλίγκα.
Το 2001 ήταν εξαιρετικό για τον Κεραυνό. Η ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχή χρονιά και κατέγραψε επίσης τη μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ επιτευχθεί από οποιαδήποτε κυπριακή αθλητική ομάδα σε πανευρωπαϊκούς αγώνες, φτάνοντας στα προημιτελικά του Κυπέλλου Σαπόρτα. Νίκησε την ομάδα της Βοσνίας, Μπόρατς Μπάνια Λούκα, πριν αποκελιστεί από την Παμέσα Βαλένθια. Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας, η ομάδα είχε απίστευτη επιτυχία, επικρατώντας μεταξύ άλλων του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου και της Παρί. Το 2004, η ομάδα προκρίθηκε στο Final Four της Νότιας Διάσκεψης του FIBA Europe Cup Challenge, όπου η ομάδα τερμάτισε τέταρτη. Προκρίθηκε και πάλι στο final four το επόμενο έτος (2005) και αυτή τη φορά τερμάτησε στην τρίτη θέση.
Το 2007, ο Κεραυνός κατέγραψε και πάλι μια νέα ιστορία επιτυχίας. Η ομάδα προκρίθηκε για τον τελικό του EuroCup Challenge μετά από δύο νίκες στα ημιτελικά επί της Ντνίπρο. Ο Κεραυνός ήταν ο μόνος κυπριακός σύλλογος από οποιοδήποτε άθλημα που έφτασε ποτέ σε ένα μεγάλο τελικό της Ευρώπης. Στον τελικό του EuroCup Challenge, ο Κεραυνός αντιμετώπισε το ρωσικό σύλλογο από τη Σαμάρα, νικώντας με 85-83 στο σπίτι, αλλά οι πόντοι που πέτυχε δεν ήταν αρκετοί για να δώσουν στην ομάδα το τρόπαιο αφού έχασε στη Σαμάρα 101-81.
Επιτυχίες
Εγχώριες
Α΄ Κατηγορία
Πρωταθλήτρια (8): 1989, 1997, 2000, 2001, 2008, 2017, 2019, 2022
Κύπελλο Κύπρου
Κυπελλούχος (11): 1989, 1997, 1998, 1999, 2005, 2006, 2007, 2010, 2012, 2019, 2022
Σούπερ Καπ
Νικήτρια (6): 1999, 2000, 2013, 2019, 2021, 2022
Διεθνείς
Γιούροκαπ Τσάλεντζ
Φιναλίστ (1): 2007
Λογότυπα
Ακολουθούν τα λογότυπα του συλλόγου με χρονολογική σειρά:
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γ.Σ. Κεραυνός Στροβόλου
Κυπριακοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης το 1964
|
847447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%20%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%86%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Η Γυναίκα της Άνδρου
|
Το έργο Η Γυναίκα της Άνδρου () είναι μυθιστόρημα που συνέγραψε Θόρντον Ουάιλντερ το 1930. Εμπνευσμένο από την Andria («Ανδρία», 166 π.Κ.Χ.), μια κωμωδία του Τερέντιου, ήταν το τρίτο βιβλίο με τις περισσότερες πωλήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1930.
Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στο φανταστικό ελληνικό νησί του Βρύνου κατά την προχριστιανική εποχή, πιθανώς περί στο 200 π.Χ. (χωρίς να δίνεται ακριβής ημερομηνία) και εστιάζεται στη σύγκρουση χριστιανικής και προχριστιανικής ηθικής.
Αν και ορισμένοι κριτικοί το χαρακτήρισαν ως αριστούργημα, άλλοι ήταν πιο αυστηροί. Μάλιστα, η Γυναίκα της Άνδρου ήταν το πρώτο έργο του Ουάλιντερ που έλαβε σημαντικά αρνητικές κριτικές. Επί παραδείγματι, κατά τον Μάικ Γκολντ του περιοδικού The New Republic, το έργο υστερούσε στην παρουσίαση κοινωνικών ζητημάτων που σχετίζονται με τη σύγχρονη εποχή.
Παραπομπές
Μυθιστορήματα
Ελληνοκεντρικά λήμματα
Αμερικανικά μυθιστορήματα
|
431668
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CF%86%CE%B9
|
Αρντουίνος του Μέλφι
|
Ο Αρντουίνος του Μέλφι ήταν βυζαντινός στρατηγός, Λομβαρδικής καταγωγής, που αγωνίστηκε αρχικά για τους Βυζαντινούς εναντίον των αράβων στη Σικελία και αργότερα εναντίον τους ως αρχηγός εξέγερσης και ηγέτης Νορμανδών μισθοφόρων.
Συμμετείχε με τους βυζαντινούς στη Σικελική εκστρατεία το 1038 υπό την ηγεσία του Γεώργιου Μανιάκη. Σύμφωνα με τον Αμάτους του Μοντεκασίνο, αρνήθηκε να παραδώσει ένα άλογο και συνελήφθη από το Βυζαντινό στρατηγό Μανιάκη, κατά συνέπεια, τιμωρήθηκε με ξυλοδαρμό. Μετά από αυτό το γεγονός ο Αρντουίνος με τους συμπολεμιστές του αλλά και με τους Νορμανδούς και το Βαράγγους που βρίσκονταν στον βυζαντινό στρατό εγκατέλειψαν τη Σικελία και επέστρεψαν στην ηπειρωτική χώρα.
Στην Ιταλική χερσόνησο, ο βυζαντινός κατεπάνω της Ιταλίας, Μιχαήλ Δοκειανός, διόρισε τον Αρντουίνο τοποτηρητή του Μέλφι. Σύντομα επαναστάτησε εναντίον της βυζαντινής αρχής της Απουλίας και ο ίδιος και οι Νορμανδοί του προσχώρησαν στην εξέγερση - σε εξέλιξη - του Αργυρού. Αλλά σύντομα ο ηγέτης της εξέγερσης, Ατερνούλφ πρίγκιπας του Μπενεβέντο, αυτομόλησε στους Βυζαντινούς και στη συνέχεια ο Αργυρός επίσης ηγέτης της εξέγερσης. Οι Νορμανδοί, παρακάμπτοντας τον Αρντουίνο, επέλεξαν διάδοχο του Αργυρού τον Γουίλιαμ, ο Αρντουίνος μετέπειτα χάθηκε από το προσκήνιο.
Πηγές
John Julius Norwich, The Normans in the South 1016-1130, London: Longman, 1967.
Βυζαντινοί στρατηγοί
Βυζαντινοί επαναστάτες
Λομβαρδοί
Βυζαντινοί του 11ου αιώνα
|
595655
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%20%CF%88%CF%85%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Η ψυχρολουσία
|
Η ψυχρολουσία είναι ζωγραφικό έργο του Γεώργιου Ιακωβίδη.
Πληροφορίες
Η ψυχρολουσία είναι λάδι σε μουσαμά διαστάσεων 89 × 100 εκ. της συλλογής Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη.
Στο εσωτερικό ενός γερμανικού σπιτιού, όπου μόλις διαγράφεται ένα έπιπλο στο βάθος αριστερά και στο τοίχο δεξιά ένα διακοσμητικό αντικείμενο, μια γεροδεμένη γιαγιά προσπαθεί να συγκαρτήσει το μικρό εγγονό της μέσα στον κάδο για να τον πλύνει, ενώ εκείνος αντιδρά κλαίγοντας γοερά , θέλωντας να ξεφύγει. Υπάρχει μια αντίθεση ανάμεσα στο αριστερό μέρος του πίνακα σκιερό, με την πλάτη της γιαγιάς στραμένη προς τον θεατή και το φωτεινό δεξιά, με το λουσμένο στο φως μωρό. Το φως, με πηγή του απροσδιόριστη, αναδεικνύει περιγραφικές και ανατομικές λεπτομέρειες. Σκιές βαθιές στο λαιμό της γιαγιάς , αρθρώσεις και μύες σφίγγουν το σπόγγο. Το μωρό λάμπει ολόκληρο μέσα στο φως. Οι όγκοι της απαλής σάρκας του πλάθονται με ελαφρές εναλλαγές φωτεινών και σκιερών μερών και το πρόσωπό του καλύπτεται από μια έντονη φωτοσκίαση. Το ίδιο φως πέφτει πάνω στο ξύλο της σκάφης και του προσδίδει έντονες κόκκινες ανταύγεις. Ο Δημήτρης Καραχάλιος της εφημερίδος Εμπρός, χαρακτήρισε το όλο θέμα ακαλαίσθητον λόγω του υπερβολικού ρεαλισμού του.
Ωστόσο στα Παναθήναια στα 1902 ο Κριτωνίδης σημείωνει: Η Ψυχρολουσία σας προξενεί το ρίγος το οποίον αισθανεται το εικονιζόμενο βρέφος, το δεχόμενον επί του γυμνού σώματός του τας θωπείας του ψυχρού σπόγγου.Η γραία με την απαραμίλλου φυσικότητος ρυτιδωμένην χείρα της λούει το ανθισμένον βρέφος, το παλαιόν να εκφύγη της ετέρας γεροντικής χειρός, της οποίας η πίεσης , κάμνεινα υποφαίνονται υπό την βρεφικήν επιδερμίδα οι λεπταί πλευραί, ανατομικώτατα μελετημέναι.''
Παραπομπές
Πηγές
Έργα ζωγραφικής του Γεώργιου Ιακωβίδη
|
512834
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Δούκας της Υόρκης
|
Ο Δούκας της Υόρκης (αγγλικά: Duke of York) είναι τίτλος ευγενείας του Ηνωμένου Βασιλείου, από τον 15ο αιώνα που παραχωρήθηκε στον δεύτερο γιο των Άγγλων και μετέπειτα Βρετανών μοναρχών, ο αντίστοιχος τίτλος στο Σκωτσέζικο βασίλειο ήταν "Δούκας του Όλμπανι".
Ο Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας και η Βασίλισσα Βικτώρια παραχώρησαν αντίστοιχα στους δεύτερους γιους των μεγαλύτερων γιων τους τους τίτλους του "Δούκα της Υόρκης και του Όλμπανι" και του "Δούκα της Υόρκης" αντίστοιχα. Στο Αγγλικό βασίλειο από τον 14ο αιώνα ο τίτλος του Δούκα της Υόρκης έχει δημιουργηθεί οκτώ φορές, μετά την ένωση των βασιλείων στο βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας (1707) ο τίτλος του Δούκα της Υόρκης και του Όλμπανυ έχει δημιουργηθεί τρεις φορές.
Ο σημερινός δούκας της Υόρκης είναι ο Πρίγκιπας Ανδρέας, Δούκας της Υόρκης, δεύτερος γιος της Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου που δεν έχει γιους και δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά το διαζύγιο του (1996).
Πρώτη δημιουργία του δουκάτου
Τον Μεσαίωνα η Γιορκ ήταν η μεγαλύτερη πόλη στα βόρεια της Αγγλίας, έγινε η έδρα του αρχιεπισκόπου της Υόρκης (735) και η έδρα της ευρύτερης περιοχής του Γιορκσάιρ.
Τα πρώτα μεσαιωνικά χρόνια ήταν ένα μικρό βασίλειο των Βίκινγκ με το όνομα "Γιόρβικ", διατηρήθηκε μέχρι την πτώση του τελευταίου Βίκινγκ βασιλιά Έρικ Χάραλντσον με την ήττα του από τον Έντρεντ της Αγγλίας, από τότε μέχρι την δημιουργία του δουκάτου τον 14ο αιώνα δημιουργήθηκαν πολλές κομητείες της Υόρκης.
Ο τίτλος του δούκα της Υόρκης δημιουργήθηκε για πρώτη φορά (1385) από τον Εδμόνδο του Λάνγκλεϊ τέταρτο γιο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ, μια σημαντική μορφή στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ "Ριχάρδος Β΄". Τον τίτλο κληρονόμησε ο μεγαλύτερος γιος του Εδουάρδος του Νόργουιτς που έπεσε στην μάχη του Αζινκούρ (1415), τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Ριχάρδος του Κέιμπριτζ αλλά οι τίτλοι του κατασχέθηκαν από το στέμμα μετά την εκτέλεση του για την συμμετοχή του σε συνωμοσία εναντίον του Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας. Ο γιος του Ριχάρδος της Υόρκης αποκαταστάθηκε ως 3ος δούκας την εποχή που ξέσπασε ο Πόλεμος των Ρόδων σαν αρχηγός του Οίκου της Υόρκης. Ο μεγαλύτερος γιος του Εδουάρδος ήταν ο μεγάλος νικητής απέναντι στον αντίπαλο Οίκο του Λάνκαστερ (1461), ανέβηκε στον θρόνο ως Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας και ενσωμάτωσε το δουκάτο με στο στέμμα.
Οι επόμενες δημιουργίες
Η δεύτερη δημιουργία έγινε από τον Εδουάρδο Δ΄, με κάτοχο τον δεύτερο γιο του Ριχάρδο του Σρούσμπερυ, ο Ριχάρδος ήταν ένας από τους πρίγκιπες του Πύργου του Λονδίνου που φυλακίστηκε με τον μεγαλύτερο αδελφό του από τον σφετεριστή θείο του Ριχάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Η τύχη του Ριχάρδου του Σρούσμπερυ είναι άγνωστη πιθανότατα δολοφονήθηκε από τον θείο του, πέθανε χωρίς απογόνους και ο τίτλος ξεκληρίστηκε.
Η τρίτη δημιουργία έγινε για λογαριασμό του Ερρίκου Τυδώρ δεύτερου γιου του Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας ο οποίος έγινε διάδοχος του θρόνου μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του Αρθούρου της Ουαλίας (1502). Ο Ερρίκος διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας (1509) και το δουκάτο ενσωματώθηκε ξανά με το Αγγλικό στέμμα.
Η τέταρτη δημιουργία έγινε για λογαριασμό του Καρόλου Στιούαρτ, του δεύτερου γιου του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας, όταν πέθανε ο μεγαλύτερος αδελφός του Ερρίκος Φρειδερίκος, πρίγκιπας της Ουαλίας (1612) έγινε κληρονόμος του θρόνου. Στέφτηκε πρίγκιπας της Ουαλίας (1616) και όταν ανέβηκε στον θρόνο ως Κάρολος Α΄ της Αγγλίας (1625) ο τίτλος ενσωματώθηκε με το στέμμα.
Η πέμπτη δημιουργία έγινε για λογαριασμό του Ιακώβου Στιούαρτ του δεύτερου αδελφού του Καρόλου Α΄, η πόλη και η πολιτεία της Νέας Υόρκης στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής πήραν το όνομα του δούκα της Υόρκης. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάρολος Β΄ της Αγγλίας πέθανε χωρίς απογόνους, τον διαδέχθηκε ο Ιάκωβος ως Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας και ο τίτλος ενσωματώθηκε ξανά στο στέμμα.
Στις αρχές του 18ου αιώνα ο Ιακωβίτης διεκδικητής του θρόνου Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ γιος του Ιακώβου Β΄ παραχώρησε τον τίτλο του δούκα της Υόρκης στον δεύτερο γιο του Ερρίκο. Ο Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ παραχώρησε τα κληρονομικά του δικαιώματα σαν "Παλαιού διεκδικητή" στον μεγαλύτερο γιο του Κάρολο ως "Νέου διεκδικητή" και στον μικρότερο γιο του Ερρίκο που έγινε Ρωμαίος καρδινάλιος στο δουκάτο της Υόρκης. Οι επόμενοι διεκδικητές του στέμματος από τους Ιακωβίτες ήταν : o Ιάκωβος Γ΄, ο Κάρολος Γ΄ και ο Ερρίκος Θ΄.
Ένωση με το δουκάτο του Όλμπανυ στην Σκωτία
Τον 17ο αιώνα όταν ενώθηκαν τα στέμματα της Αγγλίας και της Σκωτίας το διπλό δουκάτο της Υόρκης και του Όλμπανυ δημιουργήθηκε πολλές φορές αλλά σύντομα. Η πρώτη δημιουργία έγινε από τον δούκα Ερνέστο Αύγουστο της Υόρκης & Ώλμπανυ μικρότερο αδελφό του Γεωργίου Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας που πέθανε πρόωρα χωρίς απογόνους. Η δεύτερη δημιουργία έγινε από τον πρίγκιπα Εδουάρδο της Υόρκης και του Όλμπανι μικρότερο αδελφό του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου που πέθανε επίσης πρόωρα χωρίς απογόνους. Η τρίτη και τελευταία δημιουργία έγινε από τον πρίγκιπα Φρειδερίκο της Υόρκης και του Όλμπανι δεύτερο γιο του βασιλιά Γεωργίου Γ΄, υπηρέτησε πολλά χρόνια τον Βρετανικό στρατό ως αρχιστράτηγος και πήρε τον τίτλο του "Μεγάλου παλαιού δούκα της Υόρκης" αλλά πέθανε επίσης χωρίς απογόνους.
Τελευταίες δημιουργίες
Η έκτη δημιουργία του δουκάτου της Υόρκης χωρίς το δουκάτο του Όλμπανυ έγινε από τον πρίγκιπα Γεώργιο της Υόρκης δεύτερο γιο του μελλοντικού βασιλιά Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλβέρτος Βίκτωρ του Κλάρενς & Έιβονντεϊλ πέθανε χωρίς απογόνους και έγινε διάδοχος του θρόνου. Ο Γεώργιος διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και ο τίτλος ενσωματώθηκε για άλλη μια φορά στο στέμμα.
Η έβδομη δημιουργία έγινε από τον πρίγκιπα Αλβέρτο, δεύτερο γιο του Γεωργίου Ε΄ και μικρότερο αδελφό του Εδουάρδου που διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Εδουάρδος Η΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, μετά την παραίτηση του Εδουάρδου Η΄ ο Αλβέρτος τον διαδέχθηκε απροσδόκητα ως Γεώργιος ΣΤ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και ο τίτλος ενσωματώθηκε για άλλη μια φορά στο στέμμα.
Η όγδοη δημιουργία έγινε από τον πρίγκιπα Ανδρέα δεύτερο γιο της Ελισάβετ Β΄, σήμερα (2018) βρίσκεται σε μεγάλη ηλικία και έχει μόνο δυο κόρες γι'αυτό το δουκάτο αναμένεται να ξεκληριστεί ξανά με τον θάνατο του.
Όλες σχεδόν οι δημιουργίες τερματίστηκαν παράδοξα με τον πρώτο κάτοχο επειδή είτε έγιναν βασιλείς και ενσωματώθηκε το δουκάτο στο στέμμα είτε πέθαναν χωρίς απογόνους.
Δούκες της Υόρκης
Πρώτη Δημιουργία (1385)
Δεύτερη δημιουργία (1474)
Τρίτη δημιουργία (1494)
Τέταρτη δημιουργία (1605)
Πέμπτη δημιουργία (1633)
Έκτη δημιουργία (1892)
Έβδομη δημιουργία (1920)
Όγδοη δημιουργία (1986)
Παραπομπές
Πηγές
Callow, John, The Making of King James II: The Formative Years of a King, Sutton Publishing, Ltd, Stroud, Gloucestershire, 2000
Gregg, Pauline (1981), King Charles I, London: Dent
Scarisbrick, J. J. (1997). Henry VIII (2nd ed.). Yale University Press.
Scadding, Henry (1873). Toronto of old: collections and recollections illustrative of the early settlement and social life of the capital of Ontario
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ
Εδουάρδος του Νόργουιτς
Ριχάρδος Πλανταγενέτης
Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας
Δούκες της Υόρκης
|
32146
|
https://el.wikipedia.org/wiki/592%20%CF%80.%CE%A7.
|
592 π.Χ.
|
Γεγονότα
Πιθανό έτος δημοσιεύσεως των μεταρρυθμίσεων του Σόλωνα στην αρχαία Αθήνα.
Αιγυπτιακή στρατιωτική δύναμη λεηλατεί τη Νάπατα, υποχρεώνοντας την αυλή των Κουσιτών να μετακομίσει, πιθανόν το 591 π.Χ., σε ασφαλέστερη τοποθεσία, στη Μερόη, κοντά στον Έκτο Καταρράκτη του Νείλου.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Έτη
|
369870
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%86%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Έφιππος
|
Το επίθετο Έφιππος, που σημαίνει εκείνον που πορεύεται επάνω σε άλογο, τον καβαλάρη, μπορεί να αναφέρεται ως ονομασία σε κάποιο από τα παρακάτω πρόσωπα της αρχαιότητας:
Έφιππος Αφροδίτη, επίκληση της θεάς Αφροδίτης
Έφιππος ο Αθηναίος (4ος αι. π.Χ.), κωμικός ποιητής της μέσης κωμωδίας
Έφιππος ο Ολύνθιος (4ος αι. π.Χ.), ιστοριογράφος στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Επίσης, έφιππος (Ephippus ή Ephippos) ονομάζεται ένα γένος ψαριών, που ανήκει σε ομώνυμη οικογένεια (εφιππίδες).
Δείτε επίσης
Έφιππος ανδριάντας
Έφιππος πολεμιστής (Βρετανικό Μουσείο)
Αποσαφηνίσεις ονομάτων
|
191170
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B9%20%CE%91%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Τραγονήσι Αίγινας
|
Το Τραγονήσι (ή Τράγος) είναι νησίδα του Αργοσαρωνικού. Βρίσκεται στα βόρεια του Σαρωνικού κόλπου, βορειοδυτικά της Αίγινας και ανήκει στο σύμπλεγμα των Διαπόριων Νήσων, δηλαδή τα νησιά Άγιος Θωμάς, Άγιος Ιωάννης, Μελάδι, Πρασού, Λεδού και Τραγονήσι. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Αίγινας.
Παραπομπές
νησιά του Αργοσαρωνικού
Ελληνικές βραχονησίδες
|
225344
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%20%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%AC%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF
|
Κόλουρο εικοσάεδρο
|
Στη στερεομετρία, το κόλουρο εικοσάεδρο είναι ένα κυρτό ημικανονικό πολύεδρο, που ανήκει στα στερεά του Αρχιμήδη. Διαθέτει 32 έδρες: 12 κανονικά πεντάγωνα και 20 κανονικά εξάγωνα. Έχει 60 κορυφές και 90 ακμές.
Το μοτίβο του κόλουρου εικοσαέδρου χρησιμοποιείται στην κατασκευή της συνηθισμένης μπάλας ποδοσφαίρου.
Γεωμετρικά χαρακτηριστικά κόλουρου εικοσαέδρου
Αν θεωρήσουμε το μήκος της ακμής του στερεού, τότε ισχύουν τα εξής:
όπου ο χρυσός αριθμός.
Κατασκευαστικά, το κόλουρο εικοσάεδρο μπορεί να προέλθει από το εικοσάεδρο, εάν αποκοπούν όλες οι κορυφές του στο 1/3 της ακμής, έτσι ώστε από τις έδρες του αρχικού εικοσαέδρου να προκύψουν κανονικά εξάγωνα και στη θέση των αποκομμένων κορυφών του να σχηματιστούν πεντάγωνα.
Πηγές - Παραπομπές
Weisstein, Eric W., Truncated Icosahedron
Ομοιόμορφα πολύεδρα
Στερεά του Αρχιμήδη
|
627981
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B9%20%CE%9F%CF%87%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9
|
Γιοσινόρι Οχσούμι
|
Ο Γιοσινόρι Οσούμι (ιαπωνικά: 大隅 良典, 9 Φεβρουαρίου 1945 - ) είναι Ιάπωνας κυτταρικός βιολόγος με ειδίκευση στην αυτοφαγία, δηλαδή στη διαδικασία που ακολουθούν τα κύτταρα προκειμένου να καταστρέψουν και να ανακυκλώσουν τα κυτταρικά συστατικά. Ο Οσούμι είναι καθηγητής στο Ινστιτούτο Καινοτόμου Έρευνας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο. Έλαβε το βραβείο Κιότο στις Βασικές Επιστήμες το 2012, το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 2016 και το βραβείο Επιστημών το 2017 για τις ανακαλύψεις του πάνω στους μηχανισμούς για την αυτοφαγία.
Βιογραφία
Ο Οσούμι γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1945 στην Φουκουόκα της Ιαπωνίας. Έλαβε πτυχίο το 1967 και μεταπτυχιακό το 1974, και τα δυο από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Το 1974-77 ήταν μεταδιδακτορικός ερευνητής στοΠανεπιστήμιο Ροκφέλερ στην Νέα Υόρκη.
Το 1977 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο ως ερευνητικός υπότροφος. Το 1986 έγινε λέκτορας στο ίδιο πανεπιστήμιο και το 1988 έγινε αναπληρωτής καθηγητής. Το 1996 μετακόμισε στο National Institute for Basic Biology στο Οκαζάκι της Ιαπωνίας, όπου εργάστηκε ως καθηγητής. Από το 2004 έως το 2009 ήταν καθηγητής στο Graduate University for Advanced Studies στην Χαγιάμα της Ιαπωνίας. Μετά την συνταξιοδότησή του το 2014, συνέχισε να εργάζεται ως καθηγητής στο Ινστιτούτο Καινοτόμου Έρευνας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο. Σήμερα διευθύνει το Cell Biology Research Unit, στο Ινστιτούτο Καινοτόμου Έρευνας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο.
Ο Κριστιάν ντε Ντιβ δημιούργησε τον όρο αυτοφαγία ήδη από το 1963 ενώ ο Οσούμι ξεκίνησε την έρευνά του το 1988. Μέχρι τότε, λιγότερες από 20 μελέτες είχαν δημοσιευτεί σε αυτό το θέμα. Την δεκαετία του 1990, η ομάδα του Οσούμι περιέγραψε την μορφολογία της αυτοφαγίας πάνω σε ζύμη και πραγματοποίησε εξετάσεις σε κύτταρα ζύμης στα οποία ταυτοποιήθηκαν τα γονίδια ώστε τα κύτταρα να είναι ικανά να αυτοφάγουν.
Το 2016 βραβεύτηκε με Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής "για τις ανακαλύψεις του στους μηχανισμούς της αυτοφαγίας". Είναι ο 25ος Ιάπωνας που έχει βραβευτεί με βραβείο Νόμπελ. Η σύζυγος του Οσούμι, Μάρικο, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Επιστημών του Τέικιο, συνεργάστηκε στην έρευνα πάνω στην αυτοφαγία. Ο Οσούμι και η γυναίκα του έχουν γράψει μαζί πολλές ακαδημαϊκές μελέτες.
Βραβεύσεις
2005 – Fujihara Award, Fujihara Foundation of Science
2006 – Japan Academy Prize, Japan Academy
2007 – Science Award
2008 – Asahi Prize, Asahi Shimbun
2012 – Kyoto Prize in Basic Sciences
2013 – Thomson Reuters Citation Laureate
2015 – Gairdner Foundation International Award
2015 – International Prize for Biology
2015 – Keio Medical Science Prize
2015 – Person of Cultural Merit
2015 – Rosenstiel Award
2016 – Wiley Prize in Biomedical Sciences
2016 – Dr. Paul Janssen Award for Biomedical Research
2016 – Nobel Prize in Physiology or Medicine
2017 – Breakthrough Prize in Life Sciences
Επιλεγμένη εργογραφία
Τα πρώτα ευρήματα για την αυτοφαγία στη ζύμη:
Επιπλέον έρευνα σε ζύμη:
Άλλα
Παραπομπές
Ιάπωνες βιολόγοι
Βιολόγοι του 20ού αιώνα
|
4431
|
https://el.wikipedia.org/wiki/566
|
566
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 566 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Θάνατοι
Έτη
|
420019
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD
|
Κατάλογος συγχωνεύσεων ποδοσφαιρικών ομάδων
|
Αυτή είναι μια λίστα των ποδοσφαιρικών συλλόγων που δημιουργήθηκαν έπειτα από τη συγχώνευση δύο ή περισσότερων ομάδων.
Ευρώπη
Αγγλικές ομάδες
Στόουκ Σίτι δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Στόουκ Ράμπλερς με την Στόουκ Βικτόρια το 1878.
Λούτον Τάουν δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Λούτον Γουόντερερς και Εξέλσιορ το 1885.
Ίπσουιτς Τάουν δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Ίπσουιτς ΑΦΚ με την Ίπσουιτς Ράγκμπι Κλαμπ το 1888.
Νιούκασλ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Νιούκασλ Γουέστ Εντ με τη Νιούκασλ Ιστ Εντ το 1892.
Γουότφορντ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Γουέστ Χέρτφορντσαϊρ με τη Γουότφορντ Σεντ Μέρι το 1898.
Μέιντενχεντ Γιουνάιτεντ δημιουργήθηκε ως Μέιντενχεντ Τάουν από τη συγχώνευση των Μέιντενχεντ ΦΚ και Μέιντενχεντ Νορφόλκιαν το 1919 πριν από την αλλαγή του ονόματός της σε Μέιντενχεντ Γιουνάιτεντ το 1920.
Τορκί δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Τορκί Τάουν και Μπάμπακομπ το 1921. Τόρκι πόλη ήταν η ίδια που δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της αρχικής Τορκί και Ellacombe το 1910.
Ρόδεραμ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Ρόδεραμ Κάουντι με τη Ρόδεραμ Τάουν το 1925.
Έμπσφλιτ Γιουνάιτεντ δημιουργήθηκε ως Γκρέιβσεντ εντ Νόρθφλιτ από τη συγχώνευση των Γκρέιβσεντ Γιουνάιτεντ και Νόρθφλιτ Γιουνάιτεντ το 1946 πριν από την αλλαγή του ονόματός της σε Έμπσφλιτ Γιουνάιτεντ το 2007.
Ντάγκεναμ εντ Ρέντμπριτζ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Ντάγκεναμ με την Ρέντμπριτζ Φόρεστ το 1992. Η Ρέντμπριτζ Φόρεστ δημιουργήθηκε από την συγχώνευση τριών ξεχωριστών συλλόγων. Η Ίλφορντ και η Λέιτονστοουν συγχωνεύθηκαν το 1979 για να γίνουν Λέιτονστοουν εντ Ίλφορντ η οποία στη συνέχεια συγχωνεύθηκε με τη Γουόλδαμστουν Άβενιου το 1988 για να γίνουν έντμπριτζ Φόρεστ.
Ράσντεν εντ Ντάιαμοντ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Ράσντεν Τάουν με την Έρθλινγκμπορο Ντάιαμοντ το 1992.
Χίνκλεϊ Γιουνάιτεντ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Χίνκλεϊ Τάουν και Χίνκλεϊ Αθλέτικ το 1992.
Χάβαντ εντ Γουότερλουβιλ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Χάβαντ Τάουν και Γουότερλουβιλ το 1998. Η Χάβαντ Τάουν ιδρύθηκε ως Χάβαντ εντ Λιχ Παρκ από τη συγχώνευση της αρχικής Χάβαντ Τάουν με την Λιχ Παρκ το 1969, πριν μετονομαστεί σε Χάβαντ Τάουν το 1982.
Χέιζ εντ Γίντινγκ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Χέιζ με τη Γίντινγκ το 2007.
Σόλιχαλ Μουρς δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Σόλιχαλ Μπόρο και Μουρ Γκριν το 2007.
Γαλλικές ομάδες
Παρί Σεν Ζερμέν Φουτμπόλ Κλαμπ αρχικά γνωστή ως Σταντ Σεν Ζερμέν συγχωνεύθηκε με την Παρί ΦΚ το 1970 για να διαχωριστεί και πάλι δύο περιόδους αργότερα.
Γερμανικές ομάδες
Καρλσρούη δημιουργήθηκε από μια σειρά συγχωνεύσεων, κυρίως των ΚΦΚ Φίνιξ και ΦφΒ Μέλμπουργκ το 1952.
Ελληνικές ομάδες
ΠΑΣ Γιάννινα δημιουργήθηκε από την συγχώνευση του ΠΑΣ Αβέρωφ με τον ΑΟ Ιωαννίνων το 1966
Ιταλικές ομάδες
Φιορεντίνα δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των ΚΣ Φιρέντσε και ΠΓ Λίμπερτας το 1926.
ΑΣ Ρόμα δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Ρομάν ΦΚ, ΣΣ Άλμπα-Αουντάτσε και Φορτιτούντο-Προ Ρόμα ΣΓΣ το 1927. Η συμπολίτισσά της Λάτσιο αρνήθηκε να συγχωνευθεί.
Σαμπντόρια δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Σαμπιερνταρενέσε και Αντρέα Ντόρια το 1946, ενώ είχε προηγηθεί άλλη μία προσπάθεια το 1927.
Καζακικές ομάδες
Λοκομοτίβ Αστανά δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της ΦΚ Αλμάτι με την ΦΚ Μέγκασπορτ το 2009.
Κυπριακές ομάδες
Ε.Π.Α. Λάρνακας δημιουργήθηκε με συγχώνευση του Πεζοπορικού Λάρνακας με τον Αθλητικό Μουσικό Όμιλο Λάρνακος (ΑΜΟΛ) το 1932.
Άρης Λεμεσού δημιουργήθηκε με συγχώνευση της ομάδας Σούλι με τον Αθλητικό Ποδοσφαιρικό Όμιλο Λεμεσού (ΑΠΟΛ) το 1932.
Ένωσις Νέων Παραλιμνίου δημιουργήθηκε με συγχώνευση του Φιλαθλητικού Συλλόγου Ηρακλής με το αναγνωστήριο Η Αγάπη του Λαού το 1944.
Τσετίνκαγια Τουρκ ΣΚ δημιουργήθηκε με συγχώνευση του Τουρκικού Αθλητικού Συλλόγου Λευκωσίας με την Τουρκική Αθλητική Εστία Τσετίν Καγιά το 1949.
Κεραυνός Στροβόλου ενοποιήθηκε με την Ένωσις Αγίων Ομολογητών το 1961. Αρχικά η ομάδα χρησιμοποιούσε το όνομα Ένωσις-Κεραυνός και στη συνέχεια μόνο το Κεραυνός.
Ένωση Νέων ΘΟΪ Λακατάμιας δημιουργήθηκε με συγχώνευση του Θρησκευτικού Ορθόδοξου Ιδρύματος Αγίας Παρασκευής Κάτω Λακατάμιας με την Ένωση Νέων Λακατάμιας το 1969.
Οθέλλος Αθηαίνου συγχωνεύθηκε το 1972 με τον Απόλλων Αθηαίνου διατηρώντας την ονομασία «Οθέλλος»
Αθλητικός Όμιλος Αγία Νάπα δημιουργήθηκε με συγχώνευση της ΑΠΕΑΝ με την ΕΝΑΝ το 1990.
ΑΕΚ Λάρνακας δημιουργήθηκε με συγχώνευση της Ε.Π.Α. Λάρνακας με τον Πεζοπορικό Λάρνακας το 1994.
Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Πέγειας Κινύρας δημιουργήθηκε με συγχώνευση του ΑΠΟΠ Πέγειας με τον Κινύρας Έμπας το 2003.
Α.Ε.Π. δημιουργήθηκε έπειτα από την ενοποίηση του Ευαγόρα Πάφου με τον ΑΠΟΠ Πάφου το 2000.
Πάφος FC δημιουργήθηκε με συγχώνευση της ΑΕΚ Κουκλιών με την Α.Ε.Π. το 2014.
Π.Α.Ε.Ε.Κ. δημιουργήθηκε έπειτα από την ένωση της ΑΕΚ Καραβά με την ΠΑΕΚ το 1974. Αρχικά η ομάδα ονομαζόταν ΠΑΕΚ/ΑΕΚ. Από το 1977 ονομάζεται ΠΑΕΕΚ.
Ολλανδικές ομάδες
ΦΚ Τβέντε δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Σπόρτκλουμπ Ένσχεντε και Ενσχέντεσε Μπόις το 1965.
ΦΚ Ουτρέχτη δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των τριών συλλόγων από την πόλη της Ουτρέχτης - ΝΤΟΣ, Ελίνκβαϊκ και Φέλοξ.
Ουαλικές ομάδες
ΟΓΙΚ Ίντερ Κάρντιφ ΦΚ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της Ίντερ Κάρντιφ ΦΚ με την ΟΓΙΚ ΦΚ το 2000.
Δε Νιου Σαιντς ΦΚ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Τόταλ Νέτγουορκ Σολούσιονς (η οποία μετονομάστηκε από Λάνσαντφρεντ ΦΚ για λόγους χορηγίας), και Όσβεστρι Τάουν ΦΚ το 2003.
Πορτογαλικές ομάδες
Σπορτ Λισμπόα ε Μπενφίκα δημιουργήθηκε έπειτα από τη συγχώνευση της Σπορτ Λισμπόα με την Γκρούπο Σπορτ Λισμπόα το 1908.
Σερβικές ομάδες
ΦΚ Μπανάτ Ζρένιανιν δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της ΦΚ Προλέτερ Ζρένιανιν με τη ΦΚ Μπούντουτσνοστ Μπανάτσκι Ντβορ το 2006.
ΦΚ Βόζντοβατς συγχωνεύθηκε με τον κορυφέο του πρωταθλήματος σύλλογο ΦΚ Ζελέζνικ το 2005 και κράτησε το όνομα ΦΚ Βόζντοβατς.
ΦΚ Ζβέζνταρα δημιουργήθηκε έπειτα από τη συγχώνευση με την ΦΚ Σρεμ Μπέογκραντ το 2002.
ΦΚ Σλόμποντα Πόιντ Σεβόινο δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2010 από την απορρόφηση της ΦΚ Σεβόινο από την ΦΚ Σλομπόντα Ούζιτσε.
Σκωτικές ομάδες
Αμπερντίν ΦΚ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Αμπερντίν, Βικτόρια Γιουνάιτεντ και Όριον ΦΚ το 1903.
Ινβερνές Καλεντόνιαν Θιστλ ΦΚ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Καλεντόνιαν ΦΚ και Ινβερνές Θιστλ ΦΚ το 1994.
Χέστον Ρόβερς ΦΚ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Χέστον Ρόβερς και Ντάμφρις ΦΚ το 2008.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
reporter.gr Γκολ στις συγχωνεύσεις των ευρωπαϊκών ομάδων ποδοσφαίρου!
Ιστορία του ποδοσφαίρου
|
68937
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF
|
Υπόθεση Πατσίφικο
|
Η Υπόθεση Πατσίφικο ήταν μια διπλωματική και πολιτική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας το 1849-1850 που ανέκυψε με αφορμή την επίθεση το 1847 του αθηναϊκού όχλου κατά της περιουσίας του βρετανικής υπηκοότητας Εβραίου Δον Πατσίφικο, προξένου της Πορτογαλίας.
Ιστορικό
Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τη χρονιά εκείνη (1847) για πρώτη φορά το «κάψιμο του Ιούδα», από σκέψη μήπως ενοχληθεί ένα μέλος του τραπεζικού οίκου Ρότσιλντ που βρισκόταν στην Αθήνα. Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν όχλος επιτέθηκε στον Εβραίο Δον Πατσίφικο, εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση, από την οποία ζήτησε βοήθεια γράφοντας οτι ανέμενε μάταια αποζημίωση σχεδόν δύο χρόνια.
Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους και έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της «διπλωματίας της κανονιοφόρου». Η κρίση έληξε ύστερα από παρέμβαση των άλλων δύο προστάτιδων δυνάμεων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, της Γαλλίας και της Ρωσίας και αφού η Ελλάδα δέχτηκε ισχυρό οικονομικό πλήγμα. Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός έμεινε στην ιστορία ως Παρκερικά, από το όνομα του Βρετανού ναυάρχου Ουίλιαμ Πάρκερ.
Παρκερικά ή Πατσιφικά ή Υπόθεση Πατσίφικο (όρος που δόθηκε από την γαλλική διπλωματία, κατά την υπόθεση Ντρέιφους), ονομάσθηκαν, από τους Έλληνες, τα υπέρογκα ενάντια της Ελλάδας πιεστικά εκ μέρους της Αγγλίας μέτρα (ναυτικός αποκλεισμός, απαγόρευση καταπόπλων πλοίων, με κίνδυνο κατάσχεσης αυτών κ.λπ.) που λήφθηκαν τον Ιανουάριο του 1850, εξ αφορμής επεισοδίου που σημειώθηκε στην Αθήνα σε βάρος του Ισπανοεβραίου και Άγγλου υπηκόου Δαυίδ Πατσίφικο, πρώην προξένου της Πορτογαλίας και στη συνέχεια τοκογλύφου. Η ονομασία προήλθε από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Ουίλιαμ Πάρκερ, που εφάρμοσε τα μέτρα αυτά, κατά διαταγή του τότε υπουργού των Εξωτερικών της Αγγλίας Πάλμερστον, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει την εξαιρετικά υπέρογκη αποζημίωση.
Γεγονός όμως υπήρξε ότι έναντι των μέτρων εκείνων πάντες οι Έλληνες από του Βασιλέως μέχρι και του τελευταίου εργάτη επέδειξαν γενναία ψυχραιμία και οι δε πληγέντες από τα μέτρα αυτά, κυρίως έμποροι και ναυτιλόμενοι στον Πειραιά, τάχθηκαν όλοι στο πλευρό της ελληνικής Κυβέρνησης, επιδοκιμάζοντας την στάση της.Τελικά μετά από διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας και την παρέμβαση της Ρωσίας ο ναυτικός αποκλεισμός ήρθη στις 15 Απριλίου του 1850, οπότε και το ζήτημα της αποζημίωσης του Πατσίφικο παραπέμφθηκε σε διεθνή διαιτησία.
Ο πρωταγωνιστής
Ο Δαυίδ ή Νταβίντ Πατσίφικο ήταν Ισπανοεβραίος ή Πορτογαλοεβραίος (Γιβραλτάρ 1784-1854 Λονδίνο) τυχοδιώκτης, που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1836 ως Πρόξενος της Πορτογαλίας στην Αθήνα από το 1836 ως το 1842, οπότε και παύθηκε συνεπεία καταχρήσεων. Στη συνέχεια προσκολλήθηκε στον κύκλο της Δούκισσας της Πλακεντίας και έζησε για κάποιο διάστημα με βοηθήματά της. Στη συνέχεια επιδόθηκε στην τοκογλυφία με άγνωστους πόρους.
Διαμένοντας τότε επί της οδού Καραϊσκάκη, της συνοικίας Ψυρρή (Αθήνα), έγινε παραίτιος οχλοκρατικού επεισοδίου σε βάρος του, λόγω ασέβειας που επέδειξε κατά την εκφορά του επιταφίου του Ιερού Ναού Αγίου Φιλίππου και του επακόλουθου εθίμου της καύσης ομοιώματος του Ιούδα. Συγκεκριμένα το έτος εκείνο (1847) πρωτοαπαγορεύθηκε το έθιμο αυτό μετά την εκφορά του Επιταφίου, τουλάχιστον στην Αθήνα, λόγω της έκτακτης τότε επίσημης επίσκεψης του Γάλλου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Έτσι, ο αθηναϊκός λαός ανέβαλε τη τέλεση του εθίμου για την Δευτέρα του Πάσχα, στην πλατεία Ηρώων (στου Ψυρρή). Όταν, όμως, επενέβη η αστυνομία και ακολούθησαν ταραχές, διερχόμενο το πλήθος προ της οικίας του Πατσίφικο, επιτέθηκε στην οικία του προκαλώντας καταστροφές, ενώ η αστυνομία έμεινε αμέτοχη, ο ίδιος δε μόλις που διασώθηκε από τη μανία του πλήθους και κατέφυγε στη αγγλική πρεσβεία, έχοντας πρόσφατα αποκτήσει την αγγλική υπηκοότητα. Ιδιαίτερα άξιο προσοχής είναι ότι αμέσως το πρωί της επομένης του συμβάντος ο τότε Άγγλος πρεσβευτής Σερ Έντμοντ Λάιονς προέβη σε διάβημα προς το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών για την καταβολή αποζημίωσης στον θιγέντα με το αστρονομικό για τα τότε δεδομένα ποσό των 886.736 δραχμών και 57 λεπτών. Τότε η ελληνική κυβέρνηση βεβαίως αρνήθηκε θεωρώντας ότι το θέμα ανήκει στη Δικαιοσύνη.
Η άρνηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας Πάλμερστον να ζητήσει από την Ελληνική Κυβέρνηση την άμεση καταβολή της αποζημίωσης για τις καταστροφές που υπέστη ο Πατσίφικο, χωρίς να είχε γίνει ούτε στοιχειώδης καταγραφή. Το ποσό αυτό είχε κριθεί πολλαπλάσιο ακόμη και της αξίας των τότε ανακτόρων (της Πλατείας Κλαυθμώνος). Επειδή και τότε η ελληνική κυβέρνηση δεν συναίνεσε σε αυτό, άνευ δηλαδή της δικαστικής οδού, ο Πάλμερστον έφθασε στο πρωτόγνωρο για τα τότε διεθνή δρώμενα να διατάξει τον αγγλικό στόλο να προβεί σε ναυτικό αποκλεισμό του Ελληνικού Βασιλείου και ακόμη την κατάσχεση πολεμικών και εμπορικών πλοίων, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Παρκερικά κατά τον ωμότερο και βιαιότερο τρόπο, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του, δηλαδή την επιβολή φιλοβρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα και τη μεταβολή της ακολουθούμενης τότε φιλορωσικής πολιτικής.
Ο αγγλικός ναυτικός αποκλεισμός δεν αφορούσε μόνο την υπόθεση Πατσίφικο. Είχε ακόμη και εδαφικές διεκδικήσεις στο όνομα του Κράτους των Ιονίων νήσων, που κηδεμόνευε παράνομα η Αγγλία, συγκεκριμένα διεκδικούσε από την Ελλάδα τα νησιά Σαπιέντζα και Ελαφόνησο, και επίσης απαιτούσε:
Αποζημίωση για έξι πλοιάρια που ληστεύθηκαν.
Ικανοποίηση για καθύβριση της Αγγλικής σημαίας και ασέβεια προς τον Άγγλο πρόξενο Μπόυντ.
Αποζημίωση για δυο κακοποιημένους Επτανήσιους στον Πύργο.
Αποζημίωση για τον αγρό του Φίνλεϊ που περιλήφθηκε χωρίς αποζημίωση στον Βασιλικό Κήπο.
Με την αιτηθείσα επέμβαση όμως των Μεγάλων Δυνάμεων της Ρωσίας και της Γαλλίας, και ιδιαίτερα με την αποχώρηση του Γάλλου πρέσβη από το Λονδίνο, η υπόθεση πλησίασε στο τέλος της.
Αξίζει να αναφερθεί η μνεία του Μακρυγιάννη στα γεγονότα αυτά, που αποδίδει το λαϊκό αίσθημα και τον σοβαρό τους αντίκτυπό:
«... και ένας μεγάλος στόλος των σκύλων μας έχουν μπλόκον οπούναι περίπου από τρεις μήνες
και μας πήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριο
και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας
και πεθαίνουν της πείνας οι ανθρώποι των νησιών
και εκείνοι οπούχουν τα καράβια τους γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα...»
και αλλού γράφει:
«... ήρθε ο Πάκερ [Πάρκερ] (sic) με όλο το στόλο του, ο ναύαρχος της Αγγλίας, και μας μπλοκάρισαν κάμποσον καιρόν. Τότε με διόρισαν αρχηγό κι ενώθηκα με όλους τους Αθηναίους.
και πήγα και μίλησα του αξιοσέβαστου Γκενεράλ Τζούρτζη και τον παρακάλεσα με δάκρυα να πάη να μιλήσει του Πάκερ. Τότε ο Γκενεράλης πήγε και μίλησε. Ο Βασιλέας και η Κυβέρνηση μου έστειλαν τον Γαρδικιώτη και μου είπαν να βαρέσω ντουφέκι. Τους είπα, ντουφέκι δεν βαρώ, ότι όσα κανόνια έχει ο Πάκερ, δεν έχομε ντουφέκια εμείς...»
Ο οικονομικός λόγος της Αγγλικής επέμβασης ήταν πως η Αγγλία άρχισε να νιώθει τον ισχυρό ανταγωνισμό του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού, που ήδη είχε γίνει πρώτη σημαία στην Δουνάβια ναυσιπλοΐα, που τότε ήταν σημαντική εμπορική οδός.
Ορίστηκε επιτροπή διαιτησίας η οποία και εξακρίβωσε πως η ζημία που τελικά είχε υποστεί ο Πατσίφικο ήταν μόλις 3.750 δραχμές, με αρκετές αμφιβολίες, αφού και ο ίδιος δεν μπόρεσε να αποδείξει τον τρόπο απόκτησης των καταλογιζομένων ειδών. Έτσι, αφενός η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε στον Πατσίφικο το ποσόν των 3.750 δραχμών, και αφετέρου επεστράφη σε αυτήν το υπόλοιπο ποσό εκ 330.000 δραχμών που είχε εν τω μεταξύ καταθέσει στην Αγγλία, ως εγγύηση, για την άρση τουλάχιστον του αποκλεισμού.
Στην Αγγλία το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή των Λόρδων, όπου καταδικάστηκε η ενέργεια του υπουργού εξωτερικών, ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων επικρότησε την απόφαση. Ο Πάλμερστον υπερασπίστηκε τις ενέργειές του όχι μόνο για την συγκεκριμένη υπόθεση αλλά για την γενικότερη εξωτερική πολιτική του, που υιοθετούσε την υπεράσπιση οποιουδήποτε Βρετανού πολίτη σε όλο τον κόσμο, με μια ομιλία πέντε ωρών γνωστή ως civis Romanus sum (Είμαι Ρωμαίος πολίτης).
Η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας απέστειλε σχετικό έγγραφο στον Πρωθυπουργό θεωρώντας τον εν λόγω υπουργό ως κύριο υπαίτιο της εις βάρος της Αγγλίας αποδιδόμενη διεθνή δυσφορία αλλά και κοινοποιώντας την απαγόρευση πλέον οποιασδήποτε ενέργειας επί εξωτερικών σχέσεων χωρίς την προηγούμενη έγκρισή της.
Μετά το τέλος της υπόθεσης ο Πατσίφικο εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου και πέθανε το 1854.
Αναφορές
Δείτε επίσης
Σχέσεις Ελλάδας και Ηνωμένου Βασιλείου
Πηγές
Νεώτερο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ηλίου τόμος 15ος σ. 623.
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα τόμος 48ος σ. 263
Αντώνης Κλάψης, Πολιτική και διπλωματία της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης, 1821-1923, Εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα, 2019.
Νεότερη ιστορία της Ελλάδας
Ταραχές στην Αθήνα
Αντισημιτισμός στην Ελλάδα
Ελληνοβρετανικές σχέσεις
|
169910
|
https://el.wikipedia.org/wiki/294%20%CE%A6%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1
|
294 Φελίτσια
|
Η Φελίτσια (Felicia) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,6. Ανακαλύφθηκε το 1890 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Φελίτσιας υπολογίσθηκε σε 53 χιλιόμετρα και η μάζα της σε 156 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Τότε η επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό της Φελίτσιας θα είναι περίπου 1,48 cm/sec² (663 φορές ασθενέστερη από την αντίστοιχη γήινη), ενώ η ταχύτητα διαφυγής 28 m/sec (101 χιλιόμετρα την ώρα). Ο φασματικός τύπος της Φελίτσιας είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της εκτιμήθηκε σε 0,091 από τον IRAS. Είναι άγνωστο αν η Φελίτσια περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της και με ποια περίοδο. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε περίπου 115 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Φελιτσια
|
309254
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Λαφιάτης
|
Ο Λαφιάτης ή Λαφίτης είναι μη-δηλητηριώδες φίδι της οικογένειας των Καινοφιίδων. Ο Λαφιάτης είναι το μεγαλύτερο είδος φιδιού που συναντάται στην Ελλάδα.
Γεωγραφική κατανομή
Ο Λαφιάτης ζει στην νότια Ευρώπη, κυρίως στην Ιταλία και στα Βαλκάνια από την Κροατία μέχρι την Ελλάδα.
Εμφάνιση
Έχει μήκος γύρω στα 150 εκατοστά, σπανίως όμως μπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει τα 200 εκατοστά. Τα ενήλικα έχουν ένα κιτρινωπό καφέ ή μαύρο χρώμα και τέσσερις μαύρες γραμμές που ξεκινούν από τον λαιμό του και φτάνουν μέχρι την ουρά. Τα ανήλικα άτομα έχουν διαφορετικό χρωματισμό και είναι γκρίζα-ασημί με καφέ ή μαύρες κηλίδες κατά μήκος της ράχης.
Κυνηγά κυρίως στο έδαφος αλλά σκαρφαλώνει συχνά σε δέντρα και θάμνους. Κολυμπά επιδέξια. Τρέφεται με μικρά θηλαστικά όπως αρουραίους και άλλα τρωκτικά, μικρά κουνέλια, πτηνά, σαύρες, αμφίβια, και αβγά. Ζευγαρώνει την άνοιξη και τα θηλυκά γεννούν 3-18 αυγά. Δεν είναι καθόλου επιθετικό φίδι, ακίνδυνο για τον άνθρωπο, όμως μπορεί να δαγκώνει αν αρπαχτεί.
Αρχείο:Λαφιάτης-αρουραίος.jpg
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.herpetofauna.gr/index.php?module=cats&page=read&id=153&sid=142
Καινοφιίδαι
Ερπετά της Ελλάδας
Ερπετά της Ευρώπης
|
735548
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CE%9C%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%84
|
Μαρία Άννα Μότσαρτ
|
Η Μαρία Άννα Βαλμπούργκα Ιγκνάτια Μότσαρτ (30 Ιουλίου 1751 – 29 Οκτωβρίου 1829), γνωστή με το όνομα "Μαριάν" και παρατσούκλι Ναννέρλ, ήταν μουσικός, η μεγαλύτερη αδερφή του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791) και η κόρη του Λεοπόλδου (1719-1787) και της Άννα Μαρία Μότσαρτ (1720–1778).
Παιδική ηλικία
Η Μαρία Άννα (Μαριάν) Μότσαρτ γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ. Όταν ήταν επτά χρονών, ο πατέρας της Λεοπόλδος Μότσαρτ άρχισε να τη διδάσκει να παίζει τσέμπαλο. Ο Λεοπόλδος πήρε τη Μαριάν και τον Βόλφγκανγκ σε περιοδείες πολλών πόλεων, όπως η Βιέννη και το Παρίσι, για να δείξουν τα ταλέντα τους. Τις πρώτες μέρες, μερικές φορές η Μαρία Άννα ήταν το πρώτο όνομα και σημειώθηκε ως εξαιρετική παίκτρια τσέμπαλου και φόρτεπιάνο.
Ωστόσο, με δεδομένες τις απόψεις των γονέων της, οι οποίες επικρατούσαν γενικότερα τότε στην κοινωνία, στάθηκε αδύνατο καθώς μεγάλωνε να συνεχίσει την καριέρα της. Σύμφωνα με το Νιου Γκρόουβ, "από το 1769 και μετά δεν της επιτρεπόταν να δείχνει το καλλιτεχνικό της ταλέντο σε ταξίδια με τον αδερφό της, καθώς είχε φτάσει σε ηλικία γάμου." Ο Βόλφγκανγκ συνέχισε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1770 σε πολλούς καλλιτεχνικούς θριάμβους ενώ ταξίδευε στην Ιταλία με τον Λεοπόλδο, αλλά η Μαριάν έμενε στο σπίτι στο Σάλτσμπουργκ με τη μητέρα της. Παρέμεινε επίσης σπίτι με τον Λεοπόλδο, όταν ο Βόλφγκανγκ επισκέφτηκε το Παρίσι και άλλες πόλεις (1777–1779) συνοδευόμενος από τη μητέρα του.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Μαριάν έγραψε μουσικές συνθέσεις, καθώς υπάρχουν γράμματα από τον Βόλφγκανγκ που επαινούν το έργο της, αλλά η ογκώδης αλληλογραφία του πατέρα της δεν αναφέρει ποτέ καμία από τις συνθέσεις της και καμία δεν έχει επιβιώσει.
Γάμος και παιδιά
Σε αντίθεση με τον αδερφό της, ο οποίος διαφώνησε με τον πατέρα τους και τελικά παρέκκλινε από τις επιθυμίες του σχετικά με την πορεία της σταδιοδρομίας και την επιλογή της συζύγου, η Μαριάν παρέμεινε εντελώς υποταγμένη στον πατέρα της. Ερωτεύτηκε τον Φραντς ντ' Ιππόλντ, ο οποίος ήταν καπετάνιος και κατ' ιδίαν δάσκαλος, αλλά αναγκάστηκε από τον πατέρα της να απορρίψει την πρόταση γάμου του. Ο Βόλφγκανγκ προσπάθησε, μάταια, να κάνει τη Μαριάν να υπερασπιστεί τη δική της προτίμηση.
Τελικά, η Μαριάν παντρεύτηκε έναν δικαστή, τον Γιόχαν Μπαπτίστ Φραντς φον Μπέρχτολντ τσου Ζόννενμπουργκ (23 Αυγούστου 1783) και εγκαταστάθηκε μαζί του στο St. Gilgen, ένα χωριό στην Αυστρία περίπου 29 km ανατολικά της οικογένειας Μότσαρτ στο Σάλτσμπουργκ. Ο Μπερχτόλντ ήταν δύο φορές χήρος και είχε αποκτήσεο πέντε παιδιά από τους δύο προηγούμενους γάμους του, τα οποία η Μαριάν βοήθησε να μεγαλώσει. Γέννησε επίσης τρία παιδιά της: Λεοπόλδο Αλοΐς Πανταλέον (1785–1840), Ζανέτ (1789–1805) και Μαρία Μπαμπέτ (1790–1791).
Ο Λεοπόλδος μεγαλώνει τον γιο της
Ένα ασυνήθιστο επεισόδιο συνέβη στη ζωή της Μαριάν όταν γέννησε (27 Ιουλίου 1785) στο πρώτο της παιδί, έναν γιο που πήρε το όνομά του από τον παππού του. Η Μαριάν είχε ταξιδέψει από το σπίτι της στο Σαιντ Γκίλγκεν στο Σάλτσμπουργκ για τη γέννηση. Όταν επέστρεψε στο Σαιντ Γκίλγκεν, άφησε το βρέφος της στη φροντίδα του πατέρα της και των υπηρετών του. Ο πρεσβύτερος Λεοπόλδος δήλωσε (με επιστολή που προηγήθηκε της επιστροφής της Μαριάν στο Σαιντ Γκίλγκεν) ότι θα προτιμούσε να μεγαλώσει ο ίδιος το παιδί για τους πρώτους μήνες. Το 1786, επέκτεινε τη συμφωνία για αόριστο χρόνο. Ο Λεοπόλδος συνέχισε να φροντίζει τον εγγονό του, χαιρόμενος με την πρόοδό του (εκπαίδευση τουαλέτας, ομιλία κ.ο.κ.) και ξεκινώντας την μουσική του εκπαίδευση. Η Μαριάν έβλεπε τον γιο της σε περιστασιακές επισκέψεις, αλλά γενικά δεν συμμετείχε στη φροντίδα του. Η συμφωνία συνεχίστηκε μέχρι το θάνατο του πατέρα της, στις 28 Μαΐου 1787.
Οι βιογράφοι διαφωνούν ως προς τους λόγους αυτής της ρύθμισης. Ο μικρός Λεοπόλδος ήταν άρρωστος στα βρεφικά του χρόνια και ίσως χρειαζόταν να μείνει στο Σάλτσμπουργκ για αυτόν τον λόγο, αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί έμεινε εκεί και μετά την ανάρρωσή του. Μία άλλη πιθανότητα αποδίδει τη ρύθμιση στην ευαίσθητη υγεία της Μαριάν ή στην ανάγκη της να φροντίσει τα παιδιά του άντρα της. Ο βιογράφος Μέιναρντ Σόλομον αποδίδει τη ρύθμιση στην επιθυμία του Λεοπόλδου να αναβιώσει τις δεξιότητές του στην εκπαίδευση μίας μουσικής ιδιοφυΐας, όπως είχε κάνει με τον Βόλφγκανγκ. Υποστηρίζει επίσης ότι η παράδοση του γιου της ήταν ενδεικτική της συνολικής υποταγής της Μαριάν στις επιθυμίες του πατέρα της.
Σχέση με τον Βόλφγκανγκ
Όταν ο Βόλφγκανγκ ήταν μικρό παιδί, η Ναννέρλ (τεσσεράμισι χρόνια μεγαλύτερη) ήταν το είδωλό του. Σύμφωνα με τον Σόλομον, "στα τρία, ο Μότσαρτ εμπνεύστηκε να μελετήσει μουσική παρακολουθώντας τις οδηγίες του πατέρα του για τη Μαριάν, ήθελε να είναι σαν αυτήν". Τα δύο παιδιά ήταν πολύ κοντά, και εφηύραν μία μυστική γλώσσα και ένα φανταστικό «Βασίλειο του Πίσω» στο οποίο ήταν βασιλιάς και βασίλισσα. Η πρώιμη αλληλογραφία του Βόλφγκανγκ με τη Μαριάν είναι στοργική, και περιλαμβάνει μερικά από τα σκατολογικά και σεξουαλικά παιχνίδια λέξεων στα οποία ο Βόλφγκανγκ επιδιδόταν με οικείους του. Περιστασιακά ο Βόλφγκανγκ έγραφε καταχωρήσεις στο ημερολόγιο της Μαριάν, αναφερόμενος στον εαυτό του στο τρίτο άτομο.
Ο Βόλφγκανγκ έγραψε μία σειρά έργων για να εκτελέσει η Μαριάν, συμπεριλαμβανομένων των Prelude και Fugue στο C, K. 394 (1782). Μέχρι το 1785, της έστελνε αντίγραφα των συναυλιών για πιάνο (μέχρι το νούμερο 21) στο Στ. Τζιλτζέν.
Όσον αφορά τη σχέση μεταξύ Βόλφγανγκ και Μαριάν στην ενηλικίωση, οι απόψεις διαφέρουν. Σύμφωνα με το Νιου Γκρόουβ, ο Βόλφγκανγκ «παρέμεινε στενά συνδεδεμένος μαζί της». Αντιθέτως, ο Σόλομον ισχυρίζεται ότι στη μεταγενέστερη ζωή ο Βόλφγκανγκ και η Μαριάν απομακρύνθηκαν εντελώς. Σημειώνει, για παράδειγμα, ότι μετά την επίσκεψη του Βόλφγκανγκ στο Σάλτσμπουργκ το 1783 (με τη νέα του σύζυγο Κωνστάντζε), ο Βόλφγκανγκ και η Μαριάν δεν επισκέφτηκαν ποτέ ο ένας τον άλλο, ότι δεν είδαν ποτέ τα παιδιά του άλλου και ότι η αλληλογραφία τους μειώθηκε στο ελάχιστο, σταματώντας εντελώς το 1788.
Ο Βόλφγκανγκ πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 1791. Περίπου το 1800, η Μαριάν βρήκε με τη βιογραφία του Βόλφγκανγκ του 1798 που είχε γράψει ο Φραντς Χαβιέρ Νίμετσεκ. Δεδομένου ότι αυτή η βιογραφία είχε γραφτεί από τη σκοπιά της Βιέννης και της Κωνστάντζα, μεγάλο μέρος του περιεχομένου της ήταν νέο για τη Μαριάν. Σε μια επιστολή του 1800, έγραψε:Η βιογραφία του κυρίου καθηγητή Νίμετσεκ αναζωογονεί τόσο πλήρως τα αδελφικά μου συναισθήματα προς τον τόσο έντονα αγαπημένο αδερφό μου που συχνά λυνόμουν στα δάκρυα, καθώς μόλις τώρα εξοικειωθήκα με τη θλιβερή κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο αδερφός μου.
Μετέπειτα χρόνια
Ο σύζυγος της Μαριάν πέθανε το 1801. Επέστρεψε στο Σάλτσμπουργκ, συνοδευόμενη από τα δύο ζωντανά της παιδιά και τέσσερα θετά και εργάστηκε ως δασκάλα μουσικής.
Σε μεγάλη ηλικία, η Μαριάν είχε την πρώτη της προσωπική συνάντηση με τη χήρα του Βόλφγκανγκ, Κωνστάντζε, από την επίσκεψη τους 1783. Το 1820, η Κωνστάντζε και ο δεύτερος σύζυγός της, Γεώργιος Νικόλαος φον Νίσεν, μετακόμισαν στο Σάλτσμπουργκ. Αν και η Μαριάν δεν γνώριζε καν ότι η Κωνστάντζε ήταν ακόμα ζωντανή, η συνάντηση ήταν προφανώς «εγκάρδια», αν και δεν ήταν ζεστή. Τελικά, η Μαριάν έκανε στους Νίσεν μία μεγάλη χάρη: για να τους βοηθήσει να γράψουν μία βιογραφία του Βόλφγκανγκ, η Μαριάν τους δάνεισε τη συλλογή της με οικογενειακές επιστολές, συμπεριλαμβανομένης της αλληλογραφίας του Βόλφγκανγκ και του Λεοπόλδου μέχρι το 1781.
Το 1821, η Μαριάν απόλαυσε μια επίσκεψη από τον γιο του Βόλφγκανγκ, τον Φραντς Χαβιέρ Μότσαρτ, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής του αδερφού της. Ο γιος είχε έρθει από το σπίτι του στο Λβιβ για να πραγματοποιήσει μια παράσταση του Ρεκβιέμ του πατέρα του σε ανάμνηση του πρόσφατα νεκρού Νίσεν.
Τα τελευταία χρόνια, η υγεία της Μαριάν επιβαρύνθηκε και τυφλώθηκε το 1825. Η Μαίρη Νοβέλλο, που την επισκέφτηκε το 1829, κατέγραψε την εντύπωση ότι η κυρία Μπερχτόλντ ήταν «τυφλή, αδύναμη, εξαντλημένη και σχεδόν άφωνη», καθώς και μόνη. Πέρασε λανθασμένα τη Μαριάν για φτωχή, αν και στην πραγματικότητα ήταν λιτή και άφησε μία μεγάλη περιουσία (7837 γκούλντεν).
Η Μαριάν πέθανε στις 29 Οκτωβρίου 1829, σε ηλικία 78 ετών και θάφτηκε στο νεκροταφείο του Αγίου Πέτρου στο Σάλτσμπουργκ.
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Έργα βιογραφίας
Έργα λογοτεχνίας με τη Μαρία Άννα Μότσαρτ ως βασικό χαρακτήρα
Bauld has also published a fictional diary as Nannerl Mozart in the form of Nannerls' blog.
Originally published in Italy as:
A historical thriller in which Nannerl travels to Vienna to uncover the mysteries of her brother's death.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αυστριακοί μουσικοί
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
187344
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου
|
Η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, Ανώνυμη Εταιρία (ΚΕΔ Α.Ε.), που ιδρύθηκε με τον νόμο 973/1979, ήταν ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) με μορφή Ανώνυμης Εταιρίας, που εποπτευόταν από τον Υπουργό Οικονομικών, και είχε μία μετοχή που ανήκε εξολοκλήρου στο Ελληνικό Δημόσιο.
Στόχος της ΚΕΔ ήταν η διαχείριση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου. Συγκεκριμένα, διαχειριζόταν ακίνητα του Υπουργείου Οικονομικών, κτίρια για τη στέγαση οργανισμών και υπηρεσιών, ενώ προχωρούσε και στην υλοποίηση έργων μέσω Συμπράξεων Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), σε συμβάσεις πώλησης και αναμίσθωσης (sale & leaseback), κλπ. Το 2008 αναμείχθηκε στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου.
Με Κοινή Υπουργική Απόφαση που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 2779/Τεύχος Β, το 2011 η Κ.Ε.Δ. και η Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ Α.Ε.) συγχωνεύθηκαν με απορρόφηση της πρώτης από την δεύτερη και σχημάτισαν την Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ Α.Ε.).
Τις δραστηριότητές της για υλοποίηση ΣΔΙΤ ανέλαβε μια άλλη εταιρεία του Δημοσίου, ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων ΑΕ (ΟΣΚ), ο οποίος μετέπειτα -μαζί με άλλους κατασκευαστικούς φορείς του Δημοσίου- μετεξελίχθηκε στην εταιρεία Κτιριακές Υποδομές ΑΕ (ΚτΥπ).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα ΕΤΑ Α.Ε .
Ιστοσελίδα ΚτΥπ Α.Ε.
Αρχειοθετημένη ιστοσελίδα ΟΣΚ Α.Ε.
Υπουργείο Οικονομικών (Ελλάδα)
|
766092
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CE%AD%CE%B2-%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AF
|
Βιλνέβ-Σαιν-Ντενί
|
Το Βιλνέβ-Σαιν-Ντενί (γαλλικά: Villeneuve-Saint-Denis) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Βιλντιονιζιέν (γαλλικά: Vildyonisiens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
286863
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2346%20%CE%9B%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
2346 Λίλιο
|
Ο Λίλιο (Lilio) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,9. Ανακαλύφθηκε το 1934 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Ιταλού αστρονόμου Αλοΐσιου Λίλιο από την Καλαβρία, που συνέταξε το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Ο φασματικός τύπος του Λίλιο είναι C (ανθρακούχος). Ο Λίλιο περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 3 ώρες και 2 λεπτά, μία ταχεία περιστροφή.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Λιλιο
|
756800
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA%20%CE%A7%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%8A%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Τζακ Χάλεϊ (καλαθοσφαιριστής)
|
Ο Τζακ Κέβιν Χάλεϊ (27 Ιανουαρίου 1964 – 16 Μαρτίου 2015) ήταν Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής .
Πρώιμη ζωή και εκπαίδευση
Ο Χάλεϊ ήταν γιος του διάσημου πρωτοπόρου του σερφ Τζακ Χάλεϊ, Σένιορ. Ως φόργουορντ / σέντερ 2,08 μέτρων από το Λύκειο Χάντινγκτον Μπιτς και το UCLA, ο Χάλεϊ πέρασε εννέα χρονιές(1988 – 1992; 1993 – 1998) στο NBA ως μέλος των Σικάγο Μπουλς, Νιου Τζέρσεϊ Νετς, Λος Άντζελες Λέικερς και Σαν Αντόνιο Σπερς .
Η θητεία στους Σικάγο Μπουλς
Ο Χάλεϊ επιλέχτηκε το 1987 από τους Σικάγο Μπουλς και έκανε την παρθενική εμφάνισή του στο ΝΒΑ στις 9 Νοεμβρίου 1988
Μετά από αρκετά χρόνια που έπαιξε αλλού, ο Χάλεϊ επέστρεψε στους Μπουλς ως ελεύθερος τον Οκτώβριο του 1995 και ήταν μέλος της ομάδας τωμ Μπουλς της περιόδου 1995–96 που κέρδισε το υψηλό πρωταθλήματος σε 72 αγώνες και το Πρωτάθλημα του ΝΒΑ . Ωστόσο, ο Χάλεϊ πέρασε σχεδόν όλη τη χρονιά στον κατάλογο τραυματιών με τενοντίτιδα στο αριστερό γόνατο. Ως αποτέλεσμα, έπαιξε μόνο σε ένα παιχνίδι κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου και δεν συμμετείχε στα πλέι οφ. Κάποια στιγμή, μία άλλη άγνωστη ομάδα παραπονέθηκε στο γραφείο του πρωταθλήματος, το οποίο έστειλε έναν γιατρό για να εξετάσει το γόνατο του Χάλεϊ. Ταυτόχρονα, ο Χάλεϊ ανέπτυξε τη φήμη για τις ενθουσιώδεις επευφημίες των συμπαικτών του στον πάγκο των Μπουλς όλη τη χρονιά, σε σύγκριση με αυτό που μία εφημερίδα περιέγραψε ως πιο ζοφερό πάγκο των Ταύρων.
Την Κυριακή, 21 Απριλίου 1996, ο Χάλεϊ έπαιξε στον τελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου των Μπουλς, με αυτό που η Chicago Tribune αποκάλεσε «ευγενική —αν και σαρκαστική— υποδοχή από το πλήθος». Ο Χάλεϊ τελείωσε με πέντε πόντους. «Ήταν ωραία που τελικά μπήκα σε ένα παιχνίδι», είπε στην εφημερίδα. «Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος και η αδρεναλίνη μου ανέβαινε. Δεν έχω παίξει εδώ και ένα χρόνο. Έχασα μερικά εύκολα σουτ. Μάλλον ήμουν επιθετικός. Έπαιρνα σχεδόν ένα σουτ ανά λεπτό που έπαιζα."
Ο Χάλεϊ ήταν κυρίως γνωστός για τη φιλία του με τον Ντένις Ρόντμαν και μερικές φορές αναφερόταν ως ο «μπέιμπι σίτερ» του Ρόντμαν. Ωστόσο, ο Χάλεϊ αντιδρούσε σε αυτόν τον προσδιορισμό και υποστήριξε ότι είχε κερδίσει νόμιμα τη θέση του στην ομάδα.
Πορεία μετά την ενεργό δράση
Μετά την σταδιοδρομία του ως παίκτης, ο Χάλεϊ υπηρέτησε ως βοηθός προπονητή για τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς και ως τηλεοπτικός μεταδότης για τους Λέικερς, συνδιοργανώνοντας την εκπομπή πριν το παιχνίδι Lakers Live με τον Μπιλ Μακντόναλντ για το Fox Sports Net West/Prime Ticket . Ο Χάλεϊ έπαιξε επίσης, εμφανιζόμενος στις ταινίες Έντι και Ριμπάουντ, καθώς και στο μουσικό βίντεο για το " Love in an Elevator " των Aerosmith.
Θάνατος
Ο Χάλεϊ πέθανε στις 16 Μαρτίου 2015, από καρδιακή νόσο σε ηλικία 51 ετών Στις 16 Απριλίου 2015, στην επιμνημόσυνη δέηση στην Πυραμίδα Ουόλτερ στο Λονγκ Μπιτς παραβρέθηκαν συγγενείς και φίλοι, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών παικτών και προπονητών του NBA.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στατιστικά σταδιοδρομίας στο https://www.basketball-reference.com/
Καλαθοσφαιριστές Σαν Αντόνιο Σπερς
Πάουερ φόργουορντ
Καλαθοσφαιριστές Νιου Τζέρσεϊ Νετς
Καλαθοσφαιριστές Λος Άντζελες Λέικερς
Καλαθοσφαιριστές Πρωταθλήματος Ισπανίας
Καλαθοσφαιριστές Α1 Εθνικής Ελλάδας
Καλαθοσφαιριστές Σικάγο Μπουλς
Σέντερ
Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές
Καλαθοσφαιριστές ΑΕΚ
|
831229
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%9A%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B5
|
Πεσσίνα Κρεμονέζε
|
Η Πεσσίνα Κρεμονέζε (ιταλικά: Pessina Cremonese) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Κρεμόνας, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Κρεμόνας
|
483070
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BF%CF%84%CF%81%20%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Πιοτρ Μαλακόφσκι
|
Ο Πιοτρ Μαλακόφσκι (Piotr Małachowski, γεννήθηκε 7 Ιουνίου 1983) είναι Πολωνός δισκοβόλος. Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής το 2015 και δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης (2010, 2016). Έχει κερδίσει επίσης ένα ασημένιο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν δύο φορές δεύτερος σε παγκόσμια πρωταθλήματα.
Βιογραφία
Ο Πιοτρ Μαλακόφσκι γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1983, στην πόλη Żuromin, στην Πολωνία.
Το 2005, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου κάτω των 23 ετών κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Την επόμενη χρονιά ήταν πρώτος στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, όπως και το 2007.
Το 2010 ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, στη Βαρκελώνη, με βολή στα 68μ. και 87 εκ. Έξι χρόνια αργότερα, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου, που διεξήχθη στο Άμστερνταμ, κέρδισε και πάλι το χρυσό μετάλλιο, ρίχνοντας το δίσκο στα 67μ. και 6 εκ. Στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ζυρίχης, το 2014, ήταν τέταρτος.
Το 2015 ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στο Πεκίνο, με 67μ. και 40 εκ.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008, ήταν αργυρός ολυμπιονίκης, με βολή στα 67μ. και 82 εκ. Δεύτερος ήταν και δύο φορές σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα: το 2009, στο Βερολίνο, όπου έριξε 69μ. και 15 εκ. και το 2013, στη Μόσχα, όπου έριξε 68μ. και 36 εκ.
Το 2010 ήταν πρώτος στο IAAF Diamond League.
Είναι ο κάτοχος του ρεκόρ Πολωνίας στη δισκοβολία ανδρών από το 2013, με 71μ. και 84 εκ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.iaaf.org/athletes/poland/piotr-malachowski-180828
Πολωνοί αθλητές της δισκοβολίας
Κάτοχοι μεταλλίων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου
Κάτοχοι μεταλλίων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου Ενόπλων
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
Αργυροί Ολυμπιονίκες του στίβου
Πολωνοί αθλητές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου
Νικητές Diamond League
|
669892
|
https://el.wikipedia.org/wiki/3270%20%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%8B
|
3270 Ντάντλεϋ
|
Ο Ντάντλεϋ (Dudley) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος, όπως αυτό ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα, 14,2. Ανακαλύφθηκε το 1982 από τους Αμερικανούς αστρονόμους Κάρολυν Σουμέικερ και Σελτ Μπας, που παρατηρούσαν από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, και πήρε το όνομά του προς τιμή του μηχανικού, εφευρέτη, επιχειρηματία και ευεργέτη Χ. Ντάντλεϋ Ράιτ (H. Dudley Wright).
Εξαιτίας της μεγάλης εκκεντρότητας της τροχιάς του, κατά το περιήλιό του ο Ντάντλεϋ τέμνει την τροχιά του πλανήτη Άρη, αν και δεν τον πλησιάζει πολύ, καθώς ο αστεροειδής αυτός έχει και μεγάλη κλίση τροχιάς ως προς την εκλειπτική, πάνω από 27 μοίρες.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα κυρίως φυσικά χαρακτηριστικά του Ντάντλεϋ είναι άγνωστα. Ο Ντάντλεϋ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 4 ώρες και 3 λεπτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιακά κ.ά. στοιχεία από το JPL
Νταντλευ
|
242154
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Χιονάνθρωπος
|
Ο χιονάνθρωπος είναι ανθρωπομορφικό γλυπτό από χιόνι. Φτιάχνεται τον χειμώνα, συνήθως από παιδιά. Αποτελείται συχνά από τρεις σφαίρες χιονιού, τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη, ενώ δεν λείπουν και προσθήκες χαρακτηριστικών με υλικά άλλα εκτός από χιόνι, όπως καρότο, ξύλο ή κάρβουνο. Πιθανή είναι επίσης η προσθήκη ρουχισμού, όπως καπέλα, σκούφοι, κουμπιά και κασκόλ. Οι χιονάνθρωποι συνήθως έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής, καθώς λιώνουν με την άνοδο της θερμοκρασίας και τη βελτίωση των καιρικών συνθηκών. Πολλές φορές τα παιδιά κάνουν αγώνες για τον ψηλότερο χιονάνθρωπο. Είναι γύρω στο 1,5 μέτρο συνήθως.
Γλυπτική
Χιόνι
|
823110
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%BF
|
Βινιόλο
|
Το Βινιόλο (ιταλικά: Vignolo) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Κούνεο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Κούνεο
|
395800
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CF%82%20%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89%20%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Άθλιβις Κάτω Αιγύπτου
|
Η Άθλιβις ή Άθριβις ή Αθάρραβις ήταν αρχαία πόλη της Αιγύπτου στο Δέλτα του Νείλου. Βρίσκεται χτισμένη σε ένα μικρό λόφο, όπου λέγεται σήμερα Κομ Ατρίμπ, βορειοανατολικά της σύγχρονης πόλης της Μπάνχα, βόρεια του Καΐρου. Η Άθλιβις χτίστηκε στην ανατολική όχθη του τανιτικού παρακλαδίου του Νείλου.
Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος υπολογίζει ότι ήταν από τις πιο σημαντικές πόλεις του Δέλτα του Νείλου τον τέταρτο αιώνα μ.Χ.. Φαίνεται να είχε αρκετή σημασία ώστε να δώσει το όνομα "Αθλιβίτικους Φλάβιους" ή "ποτάμι Αθλιβίτικο", στο άνω τμήμα του Τανιτικού βραχίονα του Νείλου. Η πόλη ήταν μία από τις στρατιωτικές νομές που είχαν ανατεθεί στην πολιτοφυλακή των Φαραώ. Αργότερα επί Ελληνορωμαϊκής εποχής ανήκε στην επαρχία της Αουγουστιάμνικα Σεκούντα.
Το όνομα της πόλης προέρχεται από τη θεά Ρεπούτ, Θλίβις για τους αρχαίους έλληνες, όπου επιγραφές τόσο στην Άθλιβιν και στην Πανόπολιν τη μετατρέπουν στην πιο μεγάλη θεά. Στην πόλη λατρευόταν και ο Άμμωνας Κεμ, μία από τις πρώτες θεότητες στην αιγυπτιακή μυθολογία]. Σύμφωνα με τον Τζον Γκάρντερ Ουίλκισον στην πόλη λατρεύονταν λεοντοκέφαλες θεές, των οποίων οι ονομασίες δεν έχουν εξακριβωθεί.
Σήμερα τα ερείπια της Άθλιβις βρίσκονται στο σημείο όπου το σύγχρονο κανάλι του Moueys συναντά τον Νείλο. Έχουν ανευρεθεί τα ερείπια ενός ναού αφιερωμένο στη θεά Ρεπούτ. Τα περισσότερα ερείπια πιθανώς συνδέονται με την 25η μέχρι την 30η δυναστεία. Υπάρχει επίσης μια εκτενή ελληνική και ρωμαϊκή νεκρόπολη. Μια επιγραφή σε ένα από τα επιστύλια του ναού φέρει την ημερομηνία του ένατου έτους του Τιβέριου, και περιέχει επίσης το όνομα της συζύγου του Ιουλίας, κόρη του Αυγούστου. Περίπου μισό μίλι απόσταση είναι τα λατομεία από τα οποία πήραν την πέτρα για την κατασκευή του ναού, εκεί υπάρχει και μικρές ταφές σε σπηλιά, μία από αυτές έχει ελληνική επιγραφή. Τα υπερυψωμένα μονοπάτια και τα ερείπια δείχνουν γενικά ότι η πόλη ήταν πολύ μεγάλη και ωραιοποιημένη στο πλαίσιο των Πτολεμαίων.
Η πόλη ήταν έδρα χριστιανικής επισκοπής, βοηθός επίσκοπος της μητρόπολης Λεοντόπολις, την πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας της Αυγουστιάμνικα Σεκούντα. Τα ονόματα των δώδεκα επισκόπων της είναι γνωστά λόγω της συμμετοχής τους στις οικουμενικές συνόδους και για άλλους λόγους. Σήμερα είναι εισηγμένη από την Καθολική Εκκλησία ως τιμητικός τίτλος.
Παραπομπές
Πόλεις της Αρχαίας Αιγύπτου
Αρχαιολογικοί τόποι στην Αίγυπτο
|
658276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BA%20%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Γιάνεκ Στέρνμπεργκ
|
Ο Γιάνεκ Στέρνμπεργκ (γερμανικά: Janek Sternberg, γεννημένος στις 19 Οκτωβρίου 1992) είναι Γερμανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται ως αριστερός αμυντικός για λογαριασμό της 1. ΦΚ Κάιζερσλαουτερν.
Συλλογική Καριέρα
Ο Στέρνμπεργκ μεταγράφηκε στη Βέρντερ Βρέμης το 2013, προερχόμενος από την Αμβούργο ΣΦ. Έχοντας, προηγουμένως, πραγματοποιήσει αριθμό συμμετοχών με την δεύτερη ομάδα της Βέρντερ, τελικώς, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα του συλλόγου στις 29 Νοεμβρίου 2014, σε εντός έδρας αναμέτρηση της Μπούντεσλιγκα με αντίπαλο την ΣΚ Πάντερμπορν 07, κατά την οποία αγωνίστηκε στη συνολική διάρκειά της, ενώ η ομάδα του επικράτησε με τελικό σκορ 4–0.
Στις 21 Ιανουαρίου 2017, ο Στέρνμπεργκ εντάχθηκε στην Φερεντσβάρος.
Τον Μάιο του 2018, η 1. ΦΚ Κάιζερσλαουτερν, προσφάτως υποβιβασθείσα στην 3. Λίγκα, ανακοίνωσε την απόκτηση του Στέρνμπεργκ, με τον παίκτη να βάζει την υπογραφή του σε συμβόλαιο διάρκειας έως το 2021.
Διεθνής Καριέρα
Ο Στέρνμπεργκ διετέλεσε διεθνής με την Εθνική Γερμανίας στην ηλικιακή κατηγορία U18.
Παραπομπές
Γερμανοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Γερμανίας Κ18
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Μπούντεσλιγκα
Ποδοσφαιριστές Φερεντσβάρος
Ποδοσφαιριστές Βέρντερ Βρέμης
Ποδοσφαιριστές Βέρντερ Βρέμης Β
Ποδοσφαιριστές 1. ΦΚ Καϊζερσλάουτερν
Ποδοσφαιριστές 3. Λίγκα
Ποδοσφαιριστές Α΄ Κατηγορίας Ουγγαρίας
|
179148
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ρεξισμός
|
Ρεξισμός ονομάζεται το φασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο Βέλγιο υπό την ηγεσία του Λεόν Ντεγκρέλ κατά τα τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου, ενώ στη συνέχεια υποστήριξε ενεργά την κατάκτηση της χώρας από το Τρίτο Ράιχ.
Η επιρροή του υπήρξε σημαντική κυρίως στις γαλλόφωνες νότιες επαρχίες του Βελγίου (Βαλλονία), απ' όπου προερχόταν και η πλειοψηφία των στελεχών του. Στον ολλανδόφωνο βορρά (Φλάνδρα) η Άκρα Δεξιά εκφραζόταν από την εθνικοσοσιαλιστική Εθνική Ένωση.
Ιστορική διαδρομή
Ο ρεξισμός άρχισε να μορφοποιείται στις αρχές της δεκαετίας του '30 γύρω από το θεωρητικό έργο του Ζαν Ντενί και τον εκδοτικό οίκο Rex, ο οποίος διευθυνόταν από τον Ντεγκρέλ. Αν και ως όρος παραπέμπει περισσότερο στο πολιτικό κίνημα παρά σε κάποια συστηματοποιημένη ιδεολογία, θα μπορούσαν να αναγνωριστούν ως συνεκτικές αρχές του οι ακόλουθες:
Σκληρός καθολικισμός, υπό την έννοια ότι το «διεφθαρμένο κράτος» θα έπρεπε να αναδομηθεί βάσει αυστηρών καθολικών αξιών. Μάλιστα κατά τα πρώτα χρόνια του, το κίνημα έλαβε σημαντική βοήθεια από επισκόπους της Καθολικής Εκκλησίας.
Κοινωνική ισότητα, όχι όμως με τη μαρξική σημασία της κατάργησης των τάξεων, αλλά στο πλαίσιο της κορπορατίστικης αντίληψης ότι οι κοινωνικές τάξεις πρέπει να έχουν αυστηρά καθορισμένους ρόλους.
Απέχθεια τόσο προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία, όσο και προς τον κομμουνισμό.
Συγκρότηση σε κόμμα
Αρχικά οι οπαδοί του κινήματος, οι αποκαλούμενοι «ρεξιστές», συμμετείχαν στο κυβερνών φιλομοναρχικό κόμμα της Καθολικής Ένωσης, αποτελώντας την πιο δεξιά τάση του. Το 1935 κατήγγειλαν την ηγεσία της Ένωσης ότι έκανε υπερβολικές παραχωρήσεις προς τον κοινοβουλευτισμό και ίδρυσαν δικό τους πολιτικό φορέα, με την ονομασία Christus Rex (Χριστός Βασιλεύς) και αρχηγό τον Ντεγκρέλ. Το νέο κόμμα ήταν ιδεολογικά πολύ κοντά στους φασίστες του Μουσολίνι και τους φαλαγγίτες του Ισπανικού Εμφυλίου, ενώ βρισκόταν σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με τη γαλλική Action Francaise του Σαρλ Μωρράς.
Η πρώτη εμφάνιση του Christus Rex σε εκλογές έγινε το 1936 με πολύ καλά αποτελέσματα: 15,16% στη Βαλλονία, 18,50% στις Βρυξέλλες, 7,01% στη Φλάνδρα και 26,44% στη Γερμανόφωνη Κοινότητα του ΝΑ Βελγίου, συνολικά 12,5% σε εθνικό επίπεδο. Στη συνέχεια όμως ο Ντεγκρέλ άρχισε να ξεκόβει το κόμμα από τις καθολικές - μοναρχικές ρίζες του και να το στρέφει στην υιοθέτηση εθνικοσοσιαλιστικών αρχών, όπως ο αντισημιτισμός. Αυτό κόστισε τελικά την πολιτική περιθωριοποίησή του από τις καθολικές μάζες και τον καταποντισμό στις επόμενες εκλογές (1939), όταν μετά βίας ξεπέρασε το 4% σε παμβελγικό επίπεδο.
Συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές
Μετά το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου και την κατάκτηση του Βελγίου από τη Βέρμαχτ (καλοκαίρι 1940), οι ρεξιστές υιοθέτησαν γραμμή συνεργασίας με τον κατακτητή. Η κομματική εφημερίδα Le Pays Réel αποτέλεσε το κύριο γαλλόφωνο έντυπο των δυνάμεων κατοχής και ο εκδότης της Βικτόρ Ματίς διορίστηκε σε επιτελική θέση στο μηχανισμό της γερμανικής προπαγάνδας. Ο πιο «θεωρητικός» Ζαν Ντενί ανέλαβε την ιδεολογική υποστήριξη της κατοχής, μέσα από τα άρθρα του στην εφημερίδα.
Ο Λεόν Ντεγκρέλ και εκατοντάδες κομματικά μέλη κατατάχθηκαν εθελοντικά στα Ες-Ες, αποτελώντας τον κορμό της Légion Wallonie (Λεγεώνα Βαλλονία) που στάλθηκε αρχικά στην Πολωνία και κατόπιν στο Ανατολικό Μέτωπο. Μάλιστα ο Ντεγκρέλ παρασημοφορήθηκε από τον ίδιο το Χίτλερ το 1944 με το Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού και έφτασε ως το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μόνο λίγα στελέχη, προερχόμενα κυρίως από τον πολιτικό καθολικισμό, προτίμησαν να παραμείνουν ουδέτεροι ή να περάσουν στην αντίσταση.
Απαγόρευση
Το τέλος του ρεξισμού ήλθε με την απελευθέρωση του Βελγίου από τις Συμμαχικές Δυνάμεις το 1944. Η νέα κυβέρνηση έθεσε το κόμμα υπό απαγόρευση, ενώ πολλά μέλη ή χαρακτηρισμένοι ως συμπαθούντες συνελήφθησαν με την κατηγορία του δωσιλογισμού (ανάμεσά τους και ο μετέπειτα διάσημος κομίστας Ερζέ).
Ο Ματίς καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1947. Ο Ντενί, ο οποίος δεν είχε εμπλακεί άμεσα σε στρατιωτικές ενέργειες, φυλακίστηκε μέχρι το 1951 και κατόπιν αποσύρθηκε από το προσκήνιο. Ο αρχηγός του κόμματος Ντεγκρέλ καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο αλλά είχε ήδη διαφύγει μέσω Νορβηγίας στην Ισπανία - εκεί τέθηκε υπό την προστασία του δικτάτορα Φράνκο, άλλαξε το όνομά του σε Χοσέ Ρέινα και διορίστηκε επικεφαλής μιας εταιρείας που αναλάμβανε κρατικές εργολαβίες, ενώ παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στο νεοναζιστικό χώρο. Πέθανε στη Μάλαγα το 1994.
Πηγές
Βιβλιογραφία
Martin Conway, Collaboration in Belgium: Leon Degrelle and the Rexist Movement 1940-1944, ISBN 0-300-05500-5
David Littlejohn, The Patriotic Traitors: A History of Collaboration in German-occupied Europe, 1940-45, ISBN 0-434-42725-X
Richard Landwehr, Ray Merriam, Jean-Louis Roba, Wallonien: The History of the 5th SS-Sturmbrigade and 28th SS Volunteer Panzergrenadier Division, ISBN 1-57638-088-2
Ιστορία του Βελγίου
Πολιτική του Βελγίου
Φασιστικά κινήματα
|
660673
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Κουστογέρακο Χανίων
|
Το Κουστογέρακο είναι οικισμός της κοινότητος Σούγιας του δήμου Καντάνου-Σελίνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Ανήκε στην Επαρχία Σελίνου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 44 κατοίκους. Απέχει 73 χιλιόμετρα από τα Χανιά. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 510 μ.
Ιστορικά στοιχεία
Το χωριό αναφέρεται στο χρυσόβουλο των Δώδεκα Αρχοντόπουλων, όπου αναφέρεται ως όριο της επικράτειας των Σκοδίληδων, με την ονομασία Χριστού το Γεράκι. Το χωριό ήταν πατρίδα του Γεώργιου Καντανολέοντος, αρχηγού επανάστασης το 1527 εναντίον των Βενετών, η οποία έγινε γνωστή ως η επανάσταση του Καντανολέου. Λόγω του ρόλου του χωριού στις επαναστάσεις, οι Βενετοί κατέστρεψαν το χωριό. Μετά την επανάσταση του Καντανολέου, οι Βενετοί συνέλαβαν τους κατοίκους του χωριού και τους απαγχόνισαν στα Χανιά ή εκεί, και κατέστρεψαν εκ θεμελίων τα κτίριά του.
Το χωριό αναφέρεται σε δουκικό έγγραφο του 1536 με την ονομασία Cristogeraca. Στην απογραφή του Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 αναφέρεται ως Christogeraco (= Χριστογέρακο) στην επαρχία Σελίνου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα αναφέρεται μαζί με άλλα χωριά της περιοχής, με συνολικά 280 κατοίκους. Ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 αναφέρει το χωριό ως Christogeraco, όπως και ο Αντόνιο Τριβάν στο χρονικό του. Το χωριό κάηκε από τον Χουσεΐν Πασά κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, αλλά ξανακατοικήθηκε. Στην απογραφή η οποία πραγματοποιήθηκε από τους Αιγυπτίους το 1834 αναφέρεται ως Krustogheraco με αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, 20 οικογένειες. Το χωριό αναφέρεται στο έργο Κρητικά του Μιχαήλ Χουρμούζη ως Κωστογέρακο.
Το 1881 το Κουστογέρακο ανήκε στον δήμο Καμπανού και σύμφωνα με την απογραφή είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, 60 κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 134 κατοίκους και υπαγόταν στον ίδιο δήμο. Στην απογραφή του 1920 υπαγόταν στον αγροτικό δήμο Σούγιας. Το 1925 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μονής, μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση το 1997, όταν εντάχθηκε στον δήμο Ανατολικού Σελίνου.
Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Γερμανούς το 1941 στο χωριό οργανώθηκε αντίσταση από τους ντόπιους με τη συμβολή των Βρετανών και το Νοέμβριο του 1942 εγκαταστάθηκε στο χωριό η προωθημένη δύναμη 133, ώστε να δυσχεράνουν την αποστολή πολεμικού υλικού στην Αίγυπτο. Οι Γερμανοί θέλοντας να τους σταματήσουν, στις 28 Σεπτεμβρίου βομβάρδισαν το χωριό και την επόμενη περικύκλωσαν το Κουστογέρακο, μαζί με τα χωριά Μονή και Λιβαδά, με σκοπό να εξολοθρέψουν τους κατοίκους τους. Στο Κουστογέρακο μάζεψαν τα γυναικόπαιδα για να τα εκτελέσουν, αλλά όταν άρχισε ο τουφεκισμός τους, οι αντάρτες επιτέθηκαν και καταφέραν να τους τρέψουν σε φυγή, αποφέροντας σημαντικές απώλειες. Ακολούθησε καταιγιστικός βομβαρδισμός της περιοχής, η οποία ορίστηκε νεκρή ζώνη με ποινή θανάτου σε όποιον βρισκόταν σε αυτή μέχρι το φθινόπωρο του 1944.
Απογραφές πληθυσμού
Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές:
Σημεία ενδιαφέροντος
Στο χωριό σώζεται ο μονόχωρος καμαροσκεπής ναός του Αγίου Γεωργίου. Στο εσωτερικό του είναι τοιχογραφημένος και σώζεται η κτητορική επιγραφή του ναού, η οποία αναφέρει τη χρονολογία 6996 από κτίσεως Κόσμου, η οποία αντιστοιχεί στο έτος 1488. Στην επιγραφή μνημονεύονται ως κτήτορες οι Κοντολέος Μακανάρης και Μάρθα Θετοκοπουλίνα. Σε λόφο στα όρια του χωριού βρίσκεται ο δίκλιτος ναός της Παναγίας. Πρώτα κτίστηκε το νότιο κλίτος και έπειτα το βόρειο. Και τα δύο κλίτη είναι τοιχογραφημένα, όμως σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ο ναός που σώζεται σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό ανακατασκευασμένος και από τον παλαιότερο ναό σώζεται μόνο τμήμα του ανατολικού τοίχου. .Επίσης ανάμεσα στην Σούγια και το Κουστογέρακο, βρίσκεται η σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου όπου διεκδικεί την τοποθεσία.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Χανίων
Δήμος Καντάνου - Σελίνου
|
707632
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%28%CF%83%CF%86%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Βαλεντίνος (σφετεριστής)
|
Ο Βαλεντίνος ή Ουαλεντίνος (απεβ. 644) ήταν Ρωμαίος στρατηγός και σφετεριστής του θρόνου της Κωνσταντινούπολης.
Βιογραφία
Σύμφωνα με τον Σεβεό ο Βαλεντίνος ήταν Αρμένιος στην καταγωγή, καταγόμενος από το γένος των Αρσακιδών. Αρχικά ήταν μέλος της συνοδείας του σακελλάριου Φιλάγριου και του ανατέθηκε στις αρχές του 641 από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Γ΄ (βασ. Φεβ.-Μαρ. 641) γιο του Ηρακλείου από τον 1ο γάμο εκείνου, να διανείμει χρήματα στους στρατιώτες, με σκοπό να εξασφαλίσει την πίστη τους στον ανήλικο γιο του Κώνστα (Β΄) και όχι στη μερίδα της Μαρτίνας, 2ης συζύγου του Ηρακλείου. Είναι δυνατό ότι είχε διοριστεί ως στρατηγός ή πληρεξούσιος επί του Ρωμαϊκού στρατού ή ότι είχε τη θέση του κόμη του Οψικίου (comes Obsequii).
Όμως τον Μάιο του 641 ο Κωνσταντίνος Γ΄ απεβίωσε και η Μαρτίνα κατέλαβε την εξουσία για τον γιο της Ηρακλεωνά, ενώ οι πιστοί στον Κώνστα, με προεξέχοντα τον Φιλάγριο, εξορίστηκαν. Τότε ο Ουαλεντίνος, που είχε εκτελέσει την αποστολή του και είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη του στρατού, οδήγησε τα στρατεύματα στη Χαλκηδόνα, στον Βόσπορο, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη και ζήτησε να γίνει ο Κώνστας συναυτοκράτορας. Αφού υπέκυψε στην πίεση η Μαρτίνα, ο Κώνστας (Β΄) στέφθηκε συναυτοκράτορας με τον Ηρακλεωνά στα τέλη Σεπτεμβρίου. Σε μία προσπάθεια να μειώσει τη σημασία της πράξης αυτής, ο Ηρακλεωνάς έκανε τους δύο μικρότερους αδελφούς του Δαβίδ και Μαρτίνο, συναυτοκράτορες ταυτόχρονα. Ο Βαλεντίνος αμείφθηκε με τον τίτλο του κόμη των Εξκουβιτόρων. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με την περιγραφή του Σεβεού, ο Βαλεντίνος ήταν αυτός που λίγους μήνες μετά σχεδίασε την τελική πτώση και ακρωτηριασμό της Μαρτίνας και των γιών της και επέβαλε τον Κώνστα Β΄ ως μόνο Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
Στις αρχές του 642 ο Βαλεντίνος ήταν ο πιο ισχυρός άνδρας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του δόθηκαν οιονεί αυτοκρατορικές τιμές: του επιτράπηκε να φορεί τον πορφυρό χιτώνα του Αυτοκράτορα. Ταυτόχρονα διορίστηκε αρχιστράτηγος του Ρωμαϊκού στρατού και η κόρη του Φαύστα παντρεύτηκε τον νεαρό Κώνστα Β΄ και έγινε Αυγούστα. Το 643/644 ο Βαλεντίνος οδήγησε μία εκστρατεία εναντίον των Αράβων, ενώ ταυτόχρονα για αντιπερισπασμό ένας άλλος στρατός με στρατηγό τον Δαβίδ τον Αρμένιο θα έκανε επίθεση από άλλη μεριά. Ο στρατός του Βαλεντίνου ωστόσο προωθήθηκε πιο πριν, πανικοβλήθηκε και έφυγε. Ο θησαυρός που εγκαταλείφθηκε, περιέπεσε στους Άραβες.
Το 644/645 ο Βαλεντίνος προσπάθησε να σφετεριστεί τον θρόνο του γαμπρού του. Εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη με ένα σώμα στρατού και ζήτησε να στεφθεί Αυτοκράτορας. Η προσπάθειά του ωστόσο απέτυχε, καθώς τόσο ο πληθυσμός της πρωτεύουσας, όσο και και η ηγεσία του κράτους, ο Πατριάρχης Παύλος Β΄ απέρριψε το αίτημά του. Σύμφωνα με τους χρονογράφους ο λαός λύντσαρε τον απεσταλμένο του Αντωνίνο, και μετά δολοφόνησε επίσης και τον Βαλεντίνο.
Πηγές
Kazhdan, Alexander, ed. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2001). "Ualentinos (#8545)". Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit: 1. Abteilung (641–867), Band 5 : Theophylaktos (# 8346) – az-Zubair (# 8675), Anonymi (# 10001–12149) (in German). Berlin and Boston: De Gruyter. pp. 69–73. ISBN 978-3-11-016675-0.
Περαιτέρω ανάγνωση
Kaegi, Walter Emil (1981). Byzantine Military Unrest, 471–843: An Interpretation. Amsterdam, The Netherlands: Adolf M. Hakkert. ISBN 90-256-0902-3.
Βυζαντινοί σφετεριστές
Κόμητες των Εξκουβιτόρων
Κόμητες του βασιλικού Οψικίου
Βυζαντινοί στρατηγοί
Βυζαντινοί του 7ου αιώνα
Κυβερνήτες του Θέματος Οψικίου
|
595907
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89%20%CE%A0%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Κάτω Πάφος
|
Η Κάτω Πάφος είναι συνοικία του Δήμου Πάφου.
Πληθυσμός
Σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο, ο πληθυσμός της Κάτω Πάφου παρουσιάζει αύξηση τις τελευταίες δεκαετίες. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό της Κάτω Πάφου όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού που έγιναν στην Κύπρο.
Παραπομπές
Συνοικίες Δήμου Πάφου
|
162367
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%86%CE%AD%20%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%8E
|
Καφέ Ζερμπώ
|
Το «Καφέ Ζερμπώ» (Cafe Gerbeaud) είναι το πιο φημισμένο και δημοφιλές καφε-ζαχαροπλαστείο (konditorei-kaffeehaus) της Βουδαπέστης. Βρίσκεται στο βόρειο μέρος της κεντρικής Πλατείας Βέρεσμορτυ (Voeresmarty Ter) στην πλευρά της Πέστης. Ιδρύθηκε το 1858 στα πρότυπα των «καφέ» της Βιέννης και του Παρισιού. Το κτήριο διατηρεί στην πρόσοψή του την αρ νουβώ αρχιτεκτονική του.
Ιστορία
Η ιστορία του «Καφέ Ζερμπώ» αρχίζει με τον ζαχαροπλάστη Χένρικ Κούγκλερ (Henrik Kugler), που καταγόταν από την πόλη Σοπρόν (Sopron) της δυτικής Ουγγαρίας, ο οποίος άνοιξε το 1858 ένα καφε-ζαχαροπλαστείο (cafe-conditeri) στη Βουδαπέστη, που έγινε σύντομα τόπος κοινωνικής συνάθροισης στην ουγγρική πρωτεύουσα. Ο τύπος της εποχής έγραφε: «Σ' ένα διακοσμημένο με γούστο σαλόνι, μπορεί να βρει κανείς, παράλληλα με το πιο καλό κινέζικο και ρωσικό τσάι, έξοχα σερβιρισμένο, μεγάλη ποικιλία από κέικ και γλυκίσματα και το καλύτερο παγωτό σ' ολόκληρη τη Βουδαπέστη».
Το 1870, ο Κούγκλερ μετέφερε την επιχείρησή του στη σημερινή τοποθεσία του «Καφέ Ζερμπώ». Χρόνια αργότερα, το 1882, πηγαίνει στο Παρίσι, όπου συνάντησε τον Ελβετό μεγιστάνα του πλούτου Εμίλ Ζερμπώ (Emile Gerbeaud). Δυο χρόνια αργότερα τον προσκάλεσε στη Βουδαπέστη, ως συνέταιρό του. Ο Ζερμπώ εμπλούτισε το «καφέ» με νέες συνταγές γλυκισμάτων και μετά το θάνατο του Κούγκλερ ανέλαβε εξολοκλήρου την επιχείρηση.
Το εσωτερικό του καφε-ζαχαροπλαστείου «Ζερμπώ» αναμορφώθηκε το 1910 με πλούσιο διάκοσμο από τον καλλιτέχνη Χένρικ Ντάριλεκ (Henrik Darilek). Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής και κομμουνιστικής διακυβέρνησης της χώρας κι επειδή ο Ελβετός Ζερμπώ υπήρξε πλουτοκράτης καπιταλιστής, το «καφέ» μετονομάστηκε σε «Καφέ Βέρεσμορτυ», από το όνομα του δημοφιλούς εθνικιστή Ούγγρου ποιητή του 19ου αιώνα Μίχαλυ Βέρεσμορτυ (Mihaly Voeresmarty, 1800 - 1855).
Ανάμεσα στους τακτικούς θαμώνες του «Καφέ Ζερμπώ» ήταν και ο Φέρεντς Μόλναρ (1878 - 1952), ένας από τους μεγαλύτερους Ούγγρους δραματουργούς και μυθιστοριογράφους του 20ου αιώνα.
Το πιάνο του "Τιτανικού"
Κατά τον εορτασμό της 140ης επετείου από την ίδρυση του, ένα ξεχωριστό δώρο προσφέρθηκε στο «Καφέ Ζερμπώ», το πιάνο που προοριζόταν αρχικά για τον Τιτανικό και το οποίο είχε κατασκευαστεί από την φίρμα πιάνων της Λειψίας Μπλύτνερ (Bluethner). Η κατασκευή του όμως δεν είχε ολοκληρωθεί όταν ο Τιτανικός απέπλευσε για το μοιραίο και χωρίς επιστροφή ταξίδι του. Έτσι το πιάνο διασώθηκε από τον υγρό τάφο του Τιτανικού και στολίζει σήμερα τις αίθουσες του «Καφέ Ζερμπώ».
Πηγές
Noel Riley Fitch: "The Grand Literary Cafes of Europe", New Holland Publishers (UK) Ltd, London, 2006.
"Budapest", Dorling Kindersley Ltd, London, 1999.
"Where Budapest 1998": "The Gerbeaud Legend", Budapest, 1998.
Καφέ
Βουδαπέστη
Σοκολατοποιίες
|
612976
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%20%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
Ελ Ελικόιντε
|
Το Ελ Ελικόιντε (El Helicoide) είναι ένα κτίριο στο Καράκας, στη Βενεζουέλα, στο οποίο στεγάζεται η Μπολιβαριανή Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (Bolivarian National Intelligence Service -SEBIN) ενώ υπάρχουν και φυλακές, όπου κρατούνται και πολιτικοί κρατούμενοι. Οι φυλακές στο Ελ Ελικόιντε είναι διαβόητες λόγω των πολύ κακών συνθηκών διαβίωσης και των βασανιστηρίων που υφίσταται οι πολιτικοί κρατούμενοι.
Η συνολική του έκταση είναι 101,940 τ.μ., εκ των οποίων δομημένα είναι τα 77,748 τ.μ. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1956 από ιδιωτική εταιρία σε σχέδια των αρχιτεκτόνων Pedro Neuberger, Dirk Bornhorst και Jorge Romero Gutiérrez. Επρόκειτο να στεγάσει μεταξύ άλλων 300 μικρά μαγαζιά και ένα 5αστερο ξενοδοχείο. Επίσης προκειμένου να ανεβαίνουν τα αυτοκίνητα στα υψηλότερα επίπεδα του κτιρίου είχε κατασκευαστεί διάδρομος 4 χιλ. γύρω γύρω στο κτίριο.
Μέχρι το 1961 είχε ολοκληρωθεί η βασική κατασκευή όμως στη συνέχεια οι εργασίες σταμάτησαν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα ξεκίνησαν εκ νέου οι εργασίες προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο αλλά μέχρι το 1982 μόνο ο τρούλος με την κορυφή από αλουμίνιο είχε κατασκευαστεί. Από το 1984 κάποιες κρατικές υπηρεσίες άρχισαν να εγκαθίστανται στο κτίριο εκ των οποίων η πιο σημαντική ήταν η Διεύθυνση Ασφαλείας και Πρόληψης (Directorate of Intelligence and Prevention Services (DISIP). Το κτίριο έπαθε μεγάλες ζημιές από μια βόμβα κατά την απόπειρα πραξικοπήματος το 1992. Από το 2010 τμήμα του κτιρίου χρησιμοποιείται ως έδρα του National Experimental Security University (UNES), στο οποίο παρέχεται εκπαίδευση στους αστυνομικούς και τις δυνάμεις ασφαλείας της χώρας.
Με την αύξηση των αντιδράσεων ενάντια στο καθεστώς του Νίκολας Μαδούρο, διάφοροι χώροι στο Ελ Ελικόιντε μετατράπηκαν σε φυλακές όπου κρατείται και υφίσταται βασανιστήρια μεγάλος αριθμός πολιτικών κρατουμένων. Στις 16 Μαΐου 2018 στο Ελ Ελικόιντε πραγματοποιήθηκε εξέγερση των κρατουμένων την οποία οι αρχές κατέστειλαν χρησιμοποιώντας δακρυγόνα και πυρά κατά των εξεγερμένων.
Παραπομπές
Εξωτερικός σύνδεσμος
https://el-helicoide.pilots.bbcconnectedstudio.co.uk/en/index.html
Φυλακές
Βενεζουέλα
|
123369
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μάχη του Μπιζανίου
|
Η Μάχη του Μπιζανίου (4-6 Μαρτίου, παλ. ημ. 19-21 Φεβρουαρίου 1913), υπήρξε η σημαντικότερη σύγκρουση κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού στρατού στο μέτωπο της Ηπείρου.
Η τοποθεσία Μπιζάνι με τις γειτονικές τοποθεσίες νότια των Ιωαννίνων, αποτέλεσε σημαντικό φυσικό σημείο άμυνας και το επέλεξαν οι Τούρκοι για να καθηλώσουν τον ελληνικό στρατό. Στις 19 Φεβρουαρίου 1913 ξεκίνησε κανονιοβολισμούς το πυροβολικό του ελληνικού στρατού, με τη σημαντική συμβολή του Μικρασιάτη μηχανικού Νικόλαου Μιζαντζή (Νικολάκη Εφέντη) για τον εντοπισμό των οθωμανικών θέσεων. Την επόμενη, στις 20 Φεβρουαρίου 1913 ξεκίνησε η γενική επίθεση του ελληνικού στρατού. Παράλληλα αποκόπηκαν οι επικοινωνίες του τουρκικού στρατού. Έτσι, οι Έλληνες ανάγκασαν τον αντίπαλο σε άμεση παράδοση. Η νίκη στο Μπιζάνι αποτέλεσε το κλειδί για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, καθώς και ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής της Ηπείρου.
Τοποθεσία
Το υψίπεδο νοτίως των Ιωαννίνων είναι πεταλοειδές και από τη φύση του οχυρό: σχηματίζεται από βραχώδη και δυσπρόσιτα υψώματα που το περιβάλλουν. Στην τοποθεσία είχαν κατασκευασθεί μόνιμα οχυρωματικά έργα με την επίβλεψη Γερμανών αξιωματικών, που είχαν αναλάβει τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Σχέδιο μάχης
Το σχέδιο του τουρκικού επιτελείου προέβλεπε σταθερή άμυνα στην οχυρωμένη τοποθεσία των Ιωαννίνων και κυρίως στα υψώματα Μπιζάνι και Καστρίτσα. Ο Τούρκος Αρχιστράτηγος Εσσάτ Πασάς είχε στην διάθεσή του 4 μεραρχίες.
Ο ελληνικός στρατός Ηπείρου με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο, αποτελούνταν από 4 μεραρχίες, 1 ταξιαρχία και ένα σύνταγμα πεζικού. Το σχέδιο της επίθεσης ήταν σχετικά ριψοκίνδυνο: προέβλεπε την ευρεία υπερκέραση (κύκλωση) από δυτικά της οχυρωμένης τοποθεσίας και την άμεση κατάληψη των Ιωαννίνων. Ταυτόχρονα, θα γίνονταν επιθέσεις στον κεντρικό και τον ανατολικό τομέα του μετώπου, με σκοπό την παραπλάνηση του εχθρού και την καθήλωση των τουρκικών δυνάμεων .
Μάχη
Στις 4 Μαρτίου τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο παραπλάνησης, με βολές πυροβολικού και επιθέσεις μονάδων πεζικού, από το Α’ τμήμα της ελληνικής Στρατιάς, στον τομέα Μπιζάνι-Κουτσελιό-Καστρίτσα. Το Β’ τμήμα της Στρατιάς συγκεντρώθηκε με μυστικότητα απέναντι από τον τομέα Μανωλιάσσα-Άγιος Νικόλαος-Τσούκα. Με το πρώτο φως της επόμενης μέρας, το Β’ τμήμα Στρατιάς εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Με μια τολμηρή και βαθιά εισχώρηση στον δυτικό τομέα των επιχειρήσεων το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων, μαζί με το 9ο Τάγμα υπό τον Ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, κατάφερε να φτάσει στις παρυφές των Ιωαννίνων, στον Άγιο Ιωάννη.
Η είδηση ότι ο ελληνικός στρατός έφτασε έξω από τα Ιωάννινα, ταυτόχρονα καθιστούσε αδύνατη την υποχώρηση των Τούρκων και δημιούργησε πανικό στην διοίκηση του τουρκικού στρατού που ήταν εγκατεστημένη στην πόλη. Οι εύζωνες είχαν φροντίσει να καταστρέψουν τα τηλεγραφικά δίκτυα, διακόπτοντας έτσι την επικοινωνία της τουρκικής διοίκησης με τον στρατό της. Με αυτές τις συνθήκες, στις 23.00 της ίδιας ημέρας, ο Εσσάτ Πασάς έστειλε πρόταση παράδοσης του τουρκικού στρατού, καθώς δεν γνώριζε ότι στο Μπιζάνι και τον υπόλοιπο ανατολικό τομέα οι τουρκικές δυνάμεις διατηρούσαν ακέραιες τις θέσεις τους.
Απολογισμός
Στις 6 Μαρτίου 1913, με την αποδοχή της πρότασης παράδοσης, το Σύνταγμα Ιππικού της Στρατιάς Ηπείρου εισήλθε στα Ιωάννινα.
Οι απώλειες του ελληνικού στρατού κατά την μάχη, ανήλθαν σε 264 νεκρούς και τραυματίες. Η αποφασιστική αυτή νίκη άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της ευρύτερης περιοχής των Ιωαννίνων και της Βόρειας Ηπείρου.
Δείτε επίσης
Νικολάι Σάκωφ
Ριτσιότι Γκαριμπάλντι
Λορέντζος Μαβίλης
Πεππίνο Γκαριμπάλντι
Αλέξανδρος Ρώμας
Χριστόδουλος Σώζος
Παραπομπές
Πηγές
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Εκδοτική Αθηνών. Τόμος ΙΔ'. Αθήνα 1980.
Μπιζανιου
Μπιζανιου
Μπιζανιου
Ιστορία των Ιωαννίνων
1913
|
427311
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Κομητεία της Καστίλης
|
Η Κομητεία της Καστίλης (ισπανικά: Condado de Castilla) υπήρξε ένα κρατικό μόρφωμα της πρώιμης μεσαιωνικής χριστιανικής Ιβηρικής Χερσονήσου που αναπτύχθηκε από τις ακτές του Βισκαϊκού κόλπου στη σημερινή αυτόνομη κοινότητα της Κανταβρίας μέχρι τον ποταμό Δούρο στο νότο. Από τη γέννησή της ως κομητεία το 932 αποτέλεσε μέρος του Βασιλείου του Λεόν, μέχρι το 1065 που ανεξαρτητοποιήθηκε ως Βασίλειο της Καστίλης.
Αρχικά η Καστίλη φαίνεται να αποτελεί περισσότερο μια αόριστη γεωγραφική έκταση στην οποία συγκατοικούν διάφοροι κόμητες υποτελείς του Βασιλείου του Λεόν παρά μια οργανωμένη κομητεία. Ο πρώτος γνωστός κόμης της Καστίλης είναι ο Ροδρίγο (περ. 860-873). Στα μέσα του 10ου αιώνα κάνουν την εμφάνισή τους δύο κεντρικές φυσιογνωμίες της ιστορίας της Καστίλης, οι κόμητες Φερνάντο Ανσούρεθ και Φερνάν Γκονθάλεθ. Γόνοι δύο αντιμαχόμενων οικογενειών, συμμάχησαν πολλές φορές εναντίον των μουσουλμάνων και του βασιλιά του Λεόν. Εν τέλει, η εξουσία πάνω στην κομητεία πέρασε στα χέρια του δεύτερου, που θεωρείται παραδοσιακά ο πρώτος ανεξάρτητος κόμης της Καστίλης και ουσιαστικός γενάρχης του μετέπειτα βασιλείου που θα μονοπωλούσε κατά την Χριστιανική Ανακατάκτηση. Η κομητεία της Καστίλης, κληρονομικό φέουδο των απογόνων του Φερνάν Γκονθάλεθ, μετατράπηκε στο μεγαλύτερο υποτελές κρατικό σώμα του βασιλείου του Λεόν, με σημαντικό ρόλο στο ανατολικό του σύνορο εναντίον της Ανωτέρας Μαρκίας της Αλ-Άνταλους και του Βασιλείου της Παμπλόνα.
Οι δεσμοί με το βασίλειο της Παμπλόνα οδήγησαν την λεονική κομητεία σταθερά στα χέρια της σταθερά ακμάζουσας γείτονος. Τέτοια προσέγγιση δοκιμάστηκε από τις επιθέσεις του τελευταίου ηγέτη ενός ενωμένου Χαλιφάτου της Κόρδοβας, μουσουλμάνου στρατηγού Αλ-Μανσούρ. Ως αποτέλεσμα, παρότι η Καστίλη δεν δέχθηκε επίθεση από τους μουσουλμάνους, αναγκάστηκε να πληρώνει μια ετήσια εισφορά στην Αλ-Άνταλους σε στρατεύματα και σε χρυσό. Σε μια περίπτωση, τα καστιλιανικά στρατεύματα έφτασαν να ενισχύσουν την μουσουλμανική επίθεση στις καταλανικές κομητείες το 1003.
Η επικείμενη κατάρρευση του Χαλιφάτου στις πρώτες δεκαετίες του 11ου αιώνα επέτρεψε τον κόμη Σάντσο να ανακατακτήσει πολλά εδάφη της περιοχής του Άνω Δούρου. Μετά τον θάνατό του το 1017 η ισχυρότατη κομητεία της Καστίλης έγινε υποτελής του βασιλιά Σάντσο Γ΄ της Παμπλόνα, που έλεγχε ονομαστικά το σύνολο των χριστιανικών κρατών της Ιβηρικής. Το 1030, στα πλαίσια της διαθήκης του παμπλονέζου μονάρχη, η Καστίλη δόθηκε στον γιο του Φερδινάνδο, που αφού νίκησε τον βασιλιά του Λεόν στην μάχη του Ταμαρόν to 1035, ανέβηκε στον λεονικό θρόνο. Η νέα Κομητεία της Καστίλης, που ανεξαρτητοποιήθηκε το 1065 από τη Λεόν ως ανεξάρτητο βασίλειο αποδείχθηκε για τα επόμενα 200 χρόνια ο κύριος πρωταγωνιστής της μετέπειτα Ανακατάκτησης, που εκμεταλλεύτηκε στην εντέλεια την οριστική κατάρρευση της συγκεντρωτικής εξουσίας στην Αλ-Άνταλους και την σχετική αδυναμία του γειτονικού και απορροφημένου από την Αραγώνα, Βασιλείου της Παμπλόνα.
Παραπομπές και υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
Collins, Roger (2012), Caliphs and Kings. Spain, 796–1031. Blackwell, Malden, Οξφόρδη.
Βασίλειο της Καστίλης
Ιστορία της Ισπανίας
Μεσαιωνικά βασίλεια της Ιβηρικής
|
618209
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%20%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Νυμφόπετρα Θεσσαλονίκης
|
Η Νυμφόπετρα είναι χωριό και τοπική κοινότητα του δήμου Βόλβης του νομού Θεσσαλονίκης στη Μακεδονία. Βρίσκεται δίπλα στο βορειοδυτικό άκρο της λίμνης Βόλβης. Στην τοπική κοινότητα Νυμφόπετρας ανήκει και ο οικισμός του Βαϊχωρίου. Το χωριό έχει πληθυσμό 609 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και όλη η κοινότητα έχει 678 κατοίκους. Ο οικισμός που φιλοξενεί ένα σημαντικό αριθμό από φωλιές λευκοπελαργών (Ciconia ciconia) είναι επίσης γνωστός για το γεωλογικό πάρκο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση και έχει ανακηρυχτεί μνημείο της φύσης.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Θεσσαλονίκης
Δήμος Βόλβης
|
84349
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%8A%CE%BC%CE%AC%CE%BD%20%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%81%CE%AD%CE%BB
|
Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ
|
Ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (Sami Süleyman Gündoğdu Demirel, 1 Νοεμβρίου 1924 - 17 Ιουνίου 2015) ήταν Τούρκος πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός. Υπήρξε ο ένατος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Γεννήθηκε το 1924 σε μια αγροτική οικογένεια στο Ισλάμκιοϊ, ένα χωριό της περιοχή Μεσογείου. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης, από το οποίο αποφοίτησε ως πολιτικός μηχανικός το 1948.Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 επέβλεψε την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων για την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές.
Το 1961 εξελέγη για πρώτη φορά στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση με το Κόμμα της Δικαιοσύνης, του οποίου έγινε αρχηγός το 1964. Το 1965 έγινε αντιπρόεδρος κυβέρνησης συνασπισμού. Η γιγαντιαία συγκέντρωση του Κόμματος της Δικαιοσύνης στην Κωνσταντινούπολη προδίκασε το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στην Τουρκία στις 10 Οκτωβρίου. Γνήσιος διάδοχος του Δημοκρατικού Κόμματος του Αντνάν Μεντερές, το Κόμμα της Δικαιοσύνης του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ επέτυχε πραγματικό θρίαμβο, συγκεντρώνοντας σχεδόν διπλάσιες ψήφους από το παραδοσιακό κόμμα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, του οποίου ηγείτο ακόμα ο υπέργηρος συμπολεμιστής του Κεμάλ, Ισμέτ Ινονού, ο οποίος αποδέχθηκε τη συντριβή του.
Ο Ντεμιρέλ έγινε ο νεαρότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της Τουρκίας (40 ετών).
Ο θρίαμβός του αποτέλεσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα ισχυρότατο ράπισμα στους στρατιωτικούς ηγέτες του πραξικοπήματος του 1960 και τον πρόεδρο της Τουρκίας, στρατηγό Τζεμάλ Γκιουρσέλ, προσωπικά. Ο ίδιος ο νέος πρωθυπουργός υπήρξε, πριν αναμιχθεί στην πολιτική, στενός συνεργάτης του απαγχονισθέντος Μεντερές, στα σχέδια του τελευταίου για την αναμόρφωση της τουρκικής γεωργίας. Το ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα που απολάμβανε ο Μεντερές, ακόμα και μετά θάνατο, απέδειξε η επικράτηση του Ντεμιρέλ. Το 52,5% που έλαβε το κόμμα εμπεριείχε ωστόσο και ένα δεύτερο μήνυμα. Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές, ο Ινονού διέπραξε ένα σοβαρό σφάλμα, δηλώνοντας ότι το κόμμα του τοποθετείται ιδεολογικά "αριστερά του κέντρου". Έτσι, το Κόμμα της Δικαιοσύνης, χωρίς να διατυπώνει εμφανώς διαφορετικές πολιτικές επιλογές (ιδίως σε ό,τι αφορά το Κυπριακό), έγινε ο γηραιότερος εκφραστής μίας κεντροδεξιάς φιλοδυτικής και οικονομικά φιλελεύθερης πολιτικής που έδειχνε να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων.
Ο Ντεμιρέλ ακολούθησε φιλοαμερικανική και φιλονατοϊκή πολιτική, ενώ ενίσχυσε την αγροτική οικονομία. Επανεξελέγη το 1969, αλλά όταν αρνήθηκε να επιτρέψει στους στρατιωτικούς να έχουν μεγαλύτερο ρόλο στη χάραξη πολιτικής, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση το 1971. Το 1975 έγινε ξανά πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνασπισμού. Η κυβέρνηση αυτή έπεσε τον Ιούνιο του 1977, αλλά ο ίδιος διετέλεσε ξανά πρωθυπουργός από τον Ιούλιο ως το Δεκέμβριο του 1977 και από τον Νοέμβριο του 1979 ως τον Σεπτέμβριο του 1980. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, ίσχυσε νέο Σύνταγμα, το οποίο απαγόρευε τη συμμετοχή του ιδίου και άλλων πολιτικών στην πολιτική ζωή.
Το 1987 ανέλαβε πρόεδρος του Κόμματος του Ορθού Δρόμου (Doğru Yol Partisi, DYP) και διετέλεσε πρωθυπουργός από το Νοέμβριο του 1991 ως το Μάιο του 1993, οπότε εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας αμέσως μετά το θάνατο του προκατόχου του Τουργκούτ Οζάλ. Το 2000 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση απέρριψε τροπολογία που θα επέτρεπε την επανεκλογή του Προέδρου, οπότε ο Ντεμιρέλ αποσύρθηκε με το τέλος της θητείας του την ίδια χρονιά.
Πέθανε από σοβαρή αναπνευστική λοίμωξη στην Άγκυρα, σε ηλικία 90 ετών, στις 17 Ιουνίου του 2015.
Παραπομπές
Τούρκοι βουλευτές
Πρόεδροι της Τουρκικής Δημοκρατίας
Πρωθυπουργοί της Τουρκίας
|
368794
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ιστορία της Κρήτης
|
Στο νησί της Κρήτης έχουν βρεθεί δείγματα πολιτισμού από την έβδομη χιλιετία π.Χ.. Το 3000 π.Χ. θεωρείται κατά προσέγγιση η αφετηρία του μινωικού πολιτισμού, ο οποίος είναι ο αρχαιότερος της Ευρώπης. Η μεσαιωνική και η σύγχρονη ιστορία της Κρήτης είναι συνυφασμένη με την ιστορία των κρατών των οποίων το νησί υπήρξε μέρος, με εξαίρεση ορισμένες περιόδους αυτονομίας όπως το ντε φάκτο αυτόνομο εμιράτο της Κρήτης, τη βραχύβια δημοκρατία του αγίου Τίτου και την Κρητική Πολιτεία των αρχών του 20ού αιώνα. Καθ’ όλη τη βυζαντινή περίοδο και το πρώτο μισό της ενετικής περιόδου το νησί μετρά δεκάδες μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις και αποστασίες. Από τα τέλη του 14ου αιώνα και έπειτα η Κρήτη μπαίνει μαζί με τη δυτική Ευρώπη στην περίοδο της Αναγέννησης και παρουσιάζει άνθηση των τεχνών και των γραμμάτων, η οποία θα τελειώσει με την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους το 1669. Η τουρκοκρατία θα διαρκέσει σχεδόν δύο αιώνες έως την επανάσταση του 1866 και λήγει οριστικά το 1896 με την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Προϊστορική εποχή
Οι ανασκαφές του 2008-2009 υπό τον T. F. Strasser (Providence College, R.I., USA) στον Πλακιά της νότιας Κρήτης έφεραν στο φως εργαλεία χειρός 130.000 ετών. Η ανακάλυψη αυτή δημιουργεί προβλήματα στην επικρατούσα θεωρία του pre-Homo sapiens ανθρώπου της Αφρικής, ο οποίος δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην Κρήτη την περίοδο αυτή και όχι πάντως πριν το 12.000 π.Χ.
Υπάρχουν, επίσης, σημάδια ανθρώπινης παρουσίας στην Κρήτη, τα οποία ανάγονται στη λεγόμενη Προκεραμική Περίοδο (6100-5700 π.Χ.). Οι περισσότερες μαρτυρίες προέρχονται από τα κατώτατα στρώματα στην Κνωσό -ίσως τον χώρο με την αρχαιότερη συνεχή κατοίκηση στην Κρήτη. Παρότι δεν έχουν βρεθεί ίχνη κεραμικής από εκείνη την περίοδο, υπάρχουν ενδείξεις ότι είχαν αναπτυχθεί ορισμένες δεξιότητες και,επομένως,οι κάτοικοι δεν ζούσαν αποκλειστικά από το κυνήγι και το ψάρεμα.
Πολύ περισσότερα είναι τα δείγματα πολιτισμού από την πρώιμη (5700-3800 π.Χ.) και τη μέση Νεολιθική Περίοδο (3800-3500 π.Χ.). Ωστόσο, παραμένει άγνωστη η προέλευση και η καταγωγή των κατοίκων της Κρήτης εκείνης της περιόδου.
Η ύστερη Νεολιθική Περίοδος (3500-2800 π.Χ.) σηματοδοτεί την επέκταση της κεραμικής (χρήση ψημένου πηλού) σε όλο το νησί, ενώ σαφείς είναι και οι ενδείξεις προχωρημένων μορφών γεωργίας και κτηνοτροφίας. Ορισμένα από τα υλικά των ευρημάτων (όπως ο οψιανός της Μήλου ή το ελεφαντόδοντο) δείχνουν ότι υπήρχαν -έστω και περιορισμένες- επαφές με την Αίγυπτο.
Γύρω στο 2800 π.Χ., στο τέλος της ύστερης Νεολιθικής Εποχής, μια σημαντικότατη αλλαγή λαμβάνει χώρα: η χρήση του χαλκού. Αντίστοιχες αλλαγές συμβαίνουν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, καθώς και στις Κυκλάδες. Στην Κρήτη, όμως, φαίνεται ότι έχουμε και άφιξη νέων κατοίκων, των Μινωιτών, φορέων ενός συνολικά νέου πολιτισμού.
Η ακριβής καταγωγή των Μινωιτών δεν έχει προσδιοριστεί. Κάποιοι ερευνητές υποθέτουν ότι μάλλον ήρθαν από τη Μικρά Ασία. Σε αυτό το συμπέρασμα, τουλάχιστον, οδηγεί η κοντινή σχετικά απόσταση και η εύκολη πρόσβαση, αλλά και αντίστοιχες αλλαγές που παρατηρούνται στην υπόλοιπη νησιωτική Ελλάδα.
Η άφιξη των νέων κατοίκων δεν φαίνεται να συνοδεύτηκε από εξόντωση των παλαιότερων, αλλά περισσότερο από μια διαδικασία αφομοίωσής τους, σε μια μακρά περίοδο κατά την οποία το εμπόριο και η ναυτιλία οδήγησαν σε σημαντική οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη.
Μινωική εποχή
Ο Μινωικός πολιτισμός ήταν ένας πολιτισμός της Εποχής του Χαλκού. Ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, από τον Βρετανό αρχαιολόγο Άρθουρ Έβανς ο οποίος τον αναφέρει ως τον πρώτο κρίκο της ευρωπαϊκής αλυσίδας.
Η Πρωτομινωική Περίοδος (2800-2100 π.Χ.) είναι η πρώτη φάση ανάπτυξης του Μινωικού Πολιτισμού, πριν από την εμφάνιση των μεγάλων ανακτορικών συγκροτημάτων. Η χρήση του αγγειοπλαστικού τροχού έχει πια γενικευτεί και διακρίνονται διαφορετικοί τύποι κεραμικών, οι οποίοι βοηθούν στη χρονολόγηση και στην παρακολούθηση της επικοινωνίας ανάμεσα στα διαφορετικά κέντρα του νησιού. Η οικονομία είναι ακόμη κυρίως γεωργική, γεγονός που αντανακλάται και στη δομή και την ανάπτυξη των οικισμών. Την ίδια εποχή αυξάνονται και οι ενδείξεις επικοινωνίας και επαφών με άλλες περιοχές (εξού και ο αυξημένος αριθμός κυκλαδικών ειδωλίων).
Η Μεσομινωική Περίοδος (2100-1560 π.Χ.) είναι εποχή πραγματικής απογείωσης του πολιτισμού της Κρήτης, όπως προκύπτει από τη διαμόρφωση μεγάλων οικισμών, την ύπαρξη στόλου ικανού να διαπλέει ολόκληρο το Αιγαίο Πέλαγος (αλλά και να φτάνει ως την Αίγυπτο), το εύρος των οικονομικών συναλλαγών με άλλες περιοχές, την παρουσία μινωικών οικισμών, ακόμη και εκτός ορίων της Κρήτης. Οι στενές σχέσεις με την Αίγυπτο φαίνονται και από τη συχνή αναφορά αιγυπτιακών κειμένων της εποχής στους Κεφτιού, τους κατοίκους της μινωικής Κρήτης.
Όμως, το πιο βασικό γνώρισμα αυτής της εποχής είναι η ανάπτυξη μεγάλων οικιστικών κέντρων. Στην Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλια, τη Ζάκρο, τις Αρχάνες διαμορφώνονται μεγάλα ανακτορικά συγκροτήματα, ενώ υπάρχουν ενδείξεις και για άλλα μικρότερα, όπως και για άλλες σημαντικές πόλεις (λ.χ. η Κυδωνία, στη θέση των σημερινών Χανίων).
Διαμορφώνεται τότε μια σαφής κοινωνική ιεραρχία, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται οι ισχυροί τοπάρχες ή βασιλείς των μεγάλων πόλεων και στη βάση οι δούλοι, που ήταν απαραίτητοι για την κατασκευή τόσο μεγάλων έργων. Αυτού του είδους η κοινωνική οργάνωση διήρκεσε για μια περίοδο 600-700 χρόνων και ήκμασε κατά τη διάρκεια του Μινωικού Πολιτισμού, στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Ανάμεσα στους διάφορους βασιλείς, και μάλλον μετά από μια περίοδο συγκρούσεων, επικράτησε τελικά ειρήνη, ίσως και λόγω της ανάγκης να αποκρουστούν εξωτερικοί κίνδυνοι. Επιπλέον, η μινωική ναυτιλία κυριαρχούσε πια στο Αιγαίο και στις εμπορικές συναλλαγές, όπως προκύπτει και από πολύ μεταγενέστερες αναφορές αρχαίων Ελλήνων ιστορικών στη μινωική θαλασσοκρατία.
Τα ανάκτορα δεν ήταν απλές κατοικίες των ηγεμόνων, αλλά κυρίως σημαντικά διοικητικά κέντρα, τα οποία διαχειρίζονταν την πολιτική εξουσία, αλλά και την οικονομική (δηλαδή, τη διαχείριση των βασικών προϊόντων, και ειδικά των εξαγώγιμων, καθώς και την εποπτεία των βιοτεχνικών δραστηριοτήτων). Επί πλέον, στο βαθμό που ο ηγεμόνας είχε και θρησκευτικές αρμοδιότητες, στα ανάκτορα ζούσε πολυπληθές ιερατείο. Το μέγεθος, επομένως, των ανακτόρων αντιστοιχεί στην ανάγκη να στεγαστεί το ιερατείο και η γραφειοκρατία που ήταν επιφορτισμένη με τη διαχείριση των προϊόντων (δεν είναι τυχαίο ότι η ανάπτυξη των ανακτόρων συμπίπτει και με την εμφάνιση της γραφής), να μπορούν να αποθηκεύονται προϊόντα, να διοργανώνονται θρησκευτικές τελετές, να γίνονται υποδοχές ξένων αποστολών, να "φιλοξενούνται" κάθε είδους δημόσιες τελετουργίες, γιορτές και θεάματα (λ.χ. τα παράτολμα ταυροκαθάψια).
Η περίοδος αυτή είναι και περίοδος "μεγάλων έργων", όπως προκύπτει από το μέγεθος των ανακτόρων, τη διαμόρφωση εκτεταμένου οδικού δικτύου ικανού να εξυπηρετεί τετράτροχες άμαξες ή τη διαμόρφωση περίπλοκων συστημάτων αποχέτευσης, όπως αυτά του ανακτόρου της Κνωσού.
Όσο για την ανάπτυξη των τεχνών, αυτή είναι εμφανής στην εξέλιξη της κεραμικής, στους περίτεχνους σφραγιδόλιθους, στη μεταλλοτεχνία και την κατεργασία των πολύτιμων μετάλλων, καθώς και στην υφαντουργία.
Η ανάπτυξη της γραφής ακολουθεί την ανάπτυξη μιας περίπλοκης διοικητικής δομής. Η πρώτη μορφή γραφής πρέπει να ήταν ιερογλυφική. Το πιο εντυπωσιακό δείγμα ιερογλυφικής γραφής είναι ο περίφημος Δίσκος της Φαιστού (1700-1600 π.Χ.), που βρέθηκε το 1908 και δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί.
Όσο για τη θρησκεία των Μινωιτών, πιστεύεται ότι και σε αυτή την περίοδο συνεχίστηκε η λατρεία της λεγόμενης "μεγάλης θεάς", της θεάς της γονιμότητας, παράλληλα με τη λατρεία του "νεαρού θεού", που λατρεύεται άλλοτε ως γιος και άλλοτε ως σύζυγος της μεγάλης θεάς (τη λατρεία του νεαρού θεού πρέπει να απηχεί και η μεταγενέστερη λατρεία του Κρηταγενή Δία).
Αυτή η περίοδος συμπίπτει με το απόγειο του Μινωικού Πολιτισμού, καθώς και με την επέκταση της επίδρασής του και εκτός των ορίων της Κρήτης, όπως προκύπτει και από ευρήματα στην ηπειρωτική Ελλάδα. Γύρω στο 1600 π.Χ., παράλληλα με τα ανάκτορα, αρχίζουν να αναπτύσσονται και οι επαύλεις, δηλαδή κατοικίες ισχυρών τοπικών αρχόντων, που υποδηλώνουν και σχετικό κατακερματισμό της εξουσίας. Ταυτόχρονα, όμως, παρατηρείται σχετική συγκέντρωση της θρησκευτικής εξουσίας στους αρχιερείς των ανακτόρων. Τέλος, κατά την περίοδο αυτή εξελίσσεται η γραφή και γενικεύεται η χρήση της Γραμμικής Α.
Περίπου το 1450 π.Χ. όλα τα ανακτορικά κέντρα καταστρέφονται. Παλαιότερα πιστευόταν ότι αιτία ήταν μια πολύ μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, που συνοδεύτηκε από πολύ ισχυρούς σεισμούς, παλιρροϊκά κύματα και πυρκαγιές. Νεώτερες έρευνες, όμως, χρονολογούν την έκρηξη του ηφαιστείου στον 17ο αιώνα π.Χ., οπότε τα αίτια της καταστροφής των μινωικών ανακτόρων πρέπει να αναζητηθούν είτε σε κάποιες φυσικές καταστροφές είτε σε εχθρικές επιδρομές. Σε κάθε περίπτωση, το πλήγμα ήταν ανεπανόρθωτο (από τα μεγάλα ανακτορικά συγκροτήματα μόνο η Κνωσός συνεχίζει να είναι αναπτυγμένος οικισμός).
Οι Αχαιοί, που σύντομα θα ελέγχουν το εμπόριο στο Αιγαίο, θα κυριαρχήσουν και στην Κρήτη, όπως μαρτυρούν και οι αποκρυπτογραφημένες πινακίδες σε Γραμμική Β. Οι Αχαιοί (Μυκηναίοι) φέρνουν μαζί τους στοιχεία του δικού τους πολιτισμού, όπως είναι η έμφαση στο ρόλο του βασιλιά (του άνακτα) και ο πολεμικός χαρακτήρας της κοινωνίας τους, σε αντιδιαστολή προς το φιλειρηνικό πνεύμα των Μινωιτών.
Λίγο μετά το 1400 π.Χ. νέα καταστροφή, τα αίτια της οποίας δεν έχουν εξακριβωθεί, πλήττει το ανάκτορο της Κνωσού, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας φθίνουσας πορείας της μετανακτορικής Κρήτης.
Σκοτεινοί αιώνες
Γύρω στο 1100 π.Χ. καταγράφονται και στην Κρήτη σημαντικές αλλαγές που σχετίζονται με την Κάθοδο των Δωριέων: καταστρέφονται και εγκαταλείπονται μεγάλοι προηγούμενοι οικισμοί, ενώ σε ορεινά και προφυλαγμένα μέρη διαμορφώνονται οικισμοί φυγάδων ή προσφύγων, οι οποίοι προσπαθούν να προφυλαχθούν.
Για τους πρώτους αιώνες της δωρικής Κρήτης δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες με εξαίρεση ορισμένα αρχαιολογικά ευρήματα (άλλωστε, και για ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο είναι η περίοδος των λεγόμενων "σκοτεινών χρόνων").
Πολύ περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν για τη δωρική Κρήτη μετά τον 7ο αιώνα. Στην κορυφή βρίσκονταν οι κόσμοι, ανάλογοι με τους εφόρους της επίσης δωρικής Σπάρτης. Εν συνεχεία, υπήρχε η Γερουσία ή Βουλή, σώμα ισόβιων αρχόντων με μεγάλη πείρα, και τέλος η Εκκλησία, η συνέλευση των ελεύθερων πολιτών, που όμως κατά κύριο λόγο επικύρωνε απλώς τις αποφάσεις των άλλων οργάνων. Ακόμη, στην Κρήτη διατηρήθηκε και ένας άλλος αρχαίος θεσμός του δωρικού κόσμου, τα συσσίτια, στα οποία συμμετείχαν οι πολίτες οργανωμένοι σε ομίλους. Όσο για την αγωγή των νέων, αυτή ήταν επίσης τυπικά δωρική, με τα αγόρια να οργανώνονται σε αγέλες και την έμφαση να δίνεται στη σκληραγώγηση, την πειθαρχία, το σεβασμό προς τους μεγαλύτερους και την πολεμική τεχνική.
Κλασική εποχή
Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της Κρήτης κατά την Κλασική Εποχή είναι ότι παραμένει στο περιθώριο του ελληνικού κόσμου. Σχετικά φτωχές, οι δωρικές πόλεις της Κρήτης δεν θα συμμετάσχουν ούτε στους Περσικούς Πολέμους, ούτε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στους συγγραφείς του 4ου αιώνα π.Χ., όπως ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, η Κρήτη και η πολιτική της οργάνωση μνημονεύονται περισσότερο ως ενδιαφέρων αρχαϊσμός.
Ελληνιστικοί χρόνοι
Η Ελληνιστική Περίοδος, με τα βασίλεια των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος προς τα νότια και τα ανατολικά, αναβάθμισε τη σημασία της Κρήτης, αλλά και την έκταση των επεμβάσεων στα εσωτερικά της. Χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι η διαμόρφωση ποικίλων ενώσεων (της Κνωσού, της Γόρτυνας, της Φαιστού), καθώς και οι κάθε είδους συγκρούσεις και διενέξεις ανάμεσα στις πόλεις του νησιού. Παράλληλα, η Κρήτη πλήρωνε και τις συνέπειες των ανταγωνισμών της Ελληνιστικής Εποχής (λ.χ. μεταξύ Μακεδόνων και Ροδίων).
Ρωμαϊκή περίοδος
Επαρχία Κρήτης και Κυρηναϊκής
Μετά την υποταγή της ηπειρωτικής Ελλάδας το 146 π.Χ., η Κρήτη βρέθηκε στο στόχαστρο της επεκτατικής πολιτικής των Ρωμαίων στην περιοχή. To 88 π.Χ. ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ, κήρυξε πόλεμο για να σταματήσει την προέλαση της ρωμαϊκής ηγεμονίας στο Αιγαίο. Οι δύο ισχυρότερες πόλεις της Κρήτης διχάζονται: η Κνωσός θα υποστηρίξει τον Μιθριδάτη, ενώ η Γόρτυνα θα ταχθεί εναντίον του και στο πλευρό της Ρώμης. Το 74 π.Χ ο ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Αντώνιος θα αναλάβει να καταστείλει την πειρατεία στην ανατολική Μεσόγειο επιχειρώντας να καταλάβει το νησί της Κρήτης. Ωστόσο, οι ρωμαϊκές δυνάμεις υπέστησαν ολική καταστροφή, ενώ ο Μάρκος Αντώνιος φυλακίστηκε από Κρήτες πειρατές και πέθανε λίγα χρόνια αργότερα.Το 67 π.Χ. ο Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος καταλαμβάνει την Κρήτη, με την Ιεράπυτνα να είναι η τελευταία πόλη που πρόβαλε αντίσταση. Η Κρήτη γίνεται έτσι ρωμαϊκή επαρχία με πρωτεύουσα τη Γόρτυνα για τους επόμενους εννέα αιώνες.
Για περισσότερο από τρεις αιώνες -από το 20 π.Χ. έως το 297 μ.Χ.- η Γόρτυνα αποτέλεσε πρωτεύουσα και κυβερνητικό κέντρο της συγκλητικής επαρχίας Κρήτης και Κυρηναϊκής, που περιελάμβανε εκτός από το νησί της Κρήτης και ένα μέρος της υπερσαχάριας Αφρικής.
Λίγες πηγές αναφέρουν την Κρήτη από τον 4ο αιώνα έως το 820. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το νησί φαίνεται να ήταν μια ήσυχη επαρχία στο περιθώριο του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Οι επίσκοποι του νησιού απουσιάζουν ακόμη και από την πρώτη σύνοδο της Νίκαιας το 325, σε αντίθεση με τα γειτονικά νησιά όπως η Ρόδος ή η Κως. Με εξαίρεση μια επίθεση από τους βανδάλους το 457 και τους μεγάλους σεισμούς του 365, 415, 448 και 531 - οι οποίοι κατέστρεψαν πολλές πόλεις - το νησί παρέμεινε ειρηνικό και εύπορο όπως μαρτυρούν τα πολυάριθμα, μεγάλα και καλά χτισμένα μνημεία της περιόδου που διατηρούνται ως σήμερα Τον 6ο αιώνα η Κρήτη φαίνεται να κυβερνάται από έναν κονσιλάριο και να έχει πρωτεύουσα τη Γόρτυνα ενώ και αναφέρονται στις πηγές και άλλες 22 πόλεις . Ο πληθυσμός του νησιού αυτή την περίοδο έφτανε τους 250.000 και ήταν σχεδόν αποκλειστικά χριστιανοί.
Από τη δικαιοδοσία του Πάπα στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης 732
Ο αυτοκράτορας Λέων Γ´ ο Ίσαυρος μεταφέρει το νησί από τη δικαιοδοσία του Πάπα σε εκείνη του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, καθώς τα πρώτα σημάδια του σχίσματος των εκκλησιών αρχίζουν να φαίνονται.
Για να γίνει πιο εύκολα αποδεκτός ο χριστιανισμός στην ελληνική και την ιταλική χερσόνησο, αναπτύχθηκε εξαρχής η αγιογραφία και η γλυπτική σαν μέρος της λατρείας, καθώς οι λαοί των περιοχών αυτών είχαν ειδωλολατρικές καταβολές και τα τυπικά των αρχαίων θρησκειών περιελάμβαναν λατρεία αγαλμάτων και παραστάσεων μέσα σε ναούς. Ο καταγόμενος από τον Καύκασο Λέων -το πραγματικό του όνομα ήταν Konon- όντας γεννημένος σε μια περιοχή της ανατολής όπου οι αβρααμικές θρησκείες με το ανεικονικό τυπικό επικρατούσαν, έβλεπε τη λατρεία των εικόνων της δύσης σαν ένα κατάλοιπο των αρχαίων θρησκειών που έπρεπε να εκριζωθεί.
Ο Λέων απέτυχε να επιβάλλει την εικονομαχία στην ιταλική χερσόνησο και οι σχέσεις Κωνσταντινούπολης-Ρώμης επιδεινώθηκαν. Μετά τη δημοσίευση του εικονοκλαστικού διατάγματος, που κατέστησε την εικονομαχική διδασκαλία επίσημο δόγμα του κράτους και της Εκκλησίας, ήταν πλέον αναπόφευκτη η ανοικτή ρήξη. Ο Πάπας Γρηγόριος Β΄ παρότρυνε τους πιστούς σε επανάσταση κατά της βυζαντινής αρχής με χαρακτηριστική εκείνη της Βενετίας το 726, όπου ο βυζαντινός έξαρχος της πόλης δολοφονήθηκε και εκείνη του Κοσμά κατά της Κωνσταντινούπολης ένα χρόνο αργότερα.
Ο Κρητικός οπλαρχηγός Κοσμάς, όπως τον αναφέρει ο Θεοφάνης ο Ομολογητής στη χρονογραφία του, με τη βοήθεια του τουρμάρχη του ελληνικού θέματος Αγαλλιανού, επιτίθεται στην Κωνσταντινούπολη με στόλο από την Κρήτη και τις Κυκλάδες. Ο στόλος καταστράφηκε ολοσχερώς από υγρό πυρ ανοικτά της Κωνσταντινούπολης στις 18 Απριλίου του 727, ενώ οι οπλαρχηγοί εκτελέστηκαν.
Το 732 ο Πάπας Γρηγόριος Γ΄ καταδίκασε σε σύνοδο τις εικονομαχικές απόψεις του Λέοντα και ο Λέων φυλάκισε τους απεσταλμένους του Γρηγορίου Γ' και δήμευσε όλα τα κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας στην Κρήτη και αλλού, έτσι η Κρήτη πέρασε θρησκευτικά στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης το 732. Τη θρησκευτική διαφωνία ακολούθησε η πολιτική αποξένωση. Πρώτες πολιτικές συνέπειες της εικονομαχίας ήταν η διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολη και τη Ρώμη και η αποδυνάμωση της θέσης του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους στην ιταλική χερσόνησο.
Εμιράτο της Κρήτης
Κάποια στιγμή ανάμεσα στο 820 και το 829, κατά την περίοδο της εικονομαχίας, επί βασιλείας Μιχαήλ Β´, μια ομάδα εξόριστων από την Ανδαλουσία αποβιβάζεται στην Κρήτη μαζί με τις οικογένειές τους, έχοντας πίσω τους ένα μεγάλο ιστορικό περιπλάνησης στη Μεσόγειο. Ο θρύλος λέει ότι μετά την άφιξή τους στη Κρήτη, έκαψαν τα πλοία πίσω τους. Ήταν οι επιζήσαντες του αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του εμίρη Αλ-Χακάμ Α' της Κόρδοβας. Οι εξόριστοι της Ανδαλουσίας, οι οποίοι ήταν Μοζάραβες κυρίως ρωμαιογοτθικής καταγωγής, με επικεφαλής τον Αμπού Χαφέζ, εδραίωσαν την πόλη του Χάνδακα σε μια πιθανότατα ακατοίκητη περιοχή, χωρίς αντίδραση από τον τοπικό πληθυσμό καθώς η διαφθορά και η επαχθής φορολογία χαρακτήριζε τη ρωμαϊκή διοίκηση της περιόδου. Επίσης την περίοδο αυτή διώκονταν και οι εικονόφιλοι στο νησί όπως ο Άγιος Ανδρόνικος και ο Άγιος Ανδρέας ο μάρτυρας . Κατά την περίοδο του εμιράτου το νησί μετατράπηκε από μια προβληματική και ξεχασμένη παραμεθόριο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε εύπορο ανεξάρτητο κράτος όπου ανθούσε η γεωργία και το εμπόριο με εξαγωγές μελιού, κρασιών, τυριών και ξυλείας. Η ιστορία του εμιράτου στο εσωτερικό δεν είναι ξεκάθαρη,καθώς πολύ λίγα στοιχεία επιβίωσαν της άλωσης του 961. Ωστόσο,είναι βέβαιο ότι η Κρήτη δεν ήταν μια αποικία πειρατών όπως περιγράφεται στις μη αντικειμενικές βυζαντινές πηγές. Από αρχαιολογικά ευρήματα και αναφορές από τον αραβικό κόσμο προκύπτει ότι ο Χάνδακας εκείνης της εποχής υπήρξε ένα σημαντικό πολιτισμικό κέντρο με ισχυρή οικονομία και υψηλό επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων του. Ο ισλαμισμός επίσης φαίνεται να περιορίζεται στην πόλη του Χάνδακα και να μην εξαπλώνεται στην ενδοχώρα. Ο Γεώργιος Φρατζής αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η Γόρτυνα, η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του νησιού, καθώς και η Κυδωνία, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις, δεν εντάχθηκαν ποτέ στην πολιτεία του εμιράτου. Η ύπαρξη ηγετικών φυσιογνωμιών όπως του Καραμούντη, του Φωτίου, του Δαμιανού της Ταρσού και του Λέοντα του Τριπολίτη, και ίσως ακόμα πολλών άλλων που δεν διασώζουν οι πηγές, υποδηλώνει τη σύμπραξη πολλών Ελλήνων με τούς εξόριστους της Ανδαλουσίας, εναντίων των βυζαντινών τον 9ο και τον 10ο αιώνα.
Διενέξεις του Εμιράτου της Κρήτης με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία
Το 843 ο στρατηγός Θεόκτιστος αποβιβάζεται στην Κρήτη και ξεκινά να την οργανώνει ως θέμα, χωρίς όμως να επιχειρήσει στον Χάνδακα όπου βρίσκονταν οι Σαρακηνοί. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας άκουσε φήμες ότι η τότε αυτοκράτειρα Θεοδώρα σκόπευε να ανεβάσει στον θρόνο τον αδελφό της τον Βάρδα. Έτσι,εγκατέλειψε το εκστρατευτικό σώμα στην Κρήτη και επέστρεψε εσπευσμένα στην Κωνσταντινούπολη, μόνο για να βεβαιωθεί ότι η φήμες ήταν λανθασμένες. Εν τω μεταξύ στην Κρήτη ο βυζαντινός στρατός είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τους Σαρακηνούς.
Το 872 ο Έλληνας αποστάτης, ναύαρχος Φώτιος, απέπλευσε από την Κρήτη με πάνω από 50 πλοία και κατέστρεψε τις ακτές του Αιγαίου, από τον νότο της Πελοποννήσου και τις Κυκλάδες ως τη θάλασσα του Μαρμαρά στα ανοικτά της Κωνσταντινούπολης, τελικά όμως νικήθηκε στη μάχη της Καρδίας το 873 και επέστρεψε στην Κρήτη. Λίγα χρόνια αργότερα, γύρω στο 879 ξεκινά νέα εκστρατεία, αυτή τη φορά καταστρέφοντας τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. Ο κρητικός στόλος τελικά καταστράφηκε απο τούς βυζαντινούς σε ναυμαχία στον Κορινθιακό Κόλπο και ο Φώτιος σκοτώθηκε.
Το 904 στόλος από την Κρήτη υπό τον, Έλληνα αποστάτη, ναύαρχο Λέοντα τον Τριπολίτη λεηλατεί τη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Δέσμευσαν όλο τον πλούτο της πόλης και πήραν 22.000 χιλιάδες αιχμαλώτους νεαρής ηλικίας. Κάποιοι από αυτούς ανταλλάχτηκαν με Σαρακηνούς και άλλοι πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Η επιστροφή της αρμάδας του Λέοντα στην Κρήτη θεωρήθηκε βυζαντινή επιδρομή, όταν εμφανίστηκε στα ανοικτά, καθώς τα περισσότερα καράβια του ήταν βυζαντινά. Κατά τη λεηλασία της Θεσσαλονίκης επιτάχθηκαν από τους Σαρακηνούς 60 βυζαντινά καράβια διαφόρων τύπων.
Το 911 ο βυζαντινός ναύαρχος Ιμέριος θα αποπειραθεί να καταλάβει το νησί της Κρήτης με 177 πλοία και 43.000 στρατιώτες. Μετά την αποβίβαση στην ακτογραμμή του Χάνδακα, το κάστρο θα τεθεί σε πολιορκία για 6 μήνες, έως ότου φτάσει η είδηση ότι ο βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός ασθένησε και πρόκειται να πεθάνει, οπότε εγκαταλείφθηκε η πολιορκία και ο βυζαντινός στόλος αναχώρησε εσπευσμένα. Κατά την επιστροφή στην Κωνσταντινούπολη ο βυζαντινός στόλος θα καταστραφεί ολοσχερώς ανοικτά της Χίου από τις αρμάδες του Λέοντα του Τριπολίτη και του επίσης Έλληνα ναυάρχου Δαμιανού της Τάρσου τον Απρίλιο του 912 μ.Χ. Ο Λέων και ο Δαμιανός συνεργάστηκαν στενά στις επιθέσεις κατά των βυζαντινών ορμώμενοι από το ασφαλές λιμάνι του Χάνδακα.
Το 949 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος επιχειρεί μια ακόμα εκστρατεία στην Κρήτη με επικεφαλής του στόλου τον ναύαρχο Κωνσταντίνο Γογγύλη από την Παφλαγονία, ο οποίος απέπλευσε με δύναμη 100 πλοίων και αρκετών χιλιάδων στρατιωτών, κυρίως Αρμένιων και Σλάβων. Ωστόσο, το φρούριο πιθανότατα δεν τέθηκε ποτέ σε πολιορκία, καθώς το εκστρατευτικό σώμα των βυζαντινών καταστράφηκε ολοσχερώς στο σημείο όπου στρατοπέδευσε κατά την απόβασή του στο νησί, σε νυχτερινή επιδρομή Σαρακηνών.
Η πρώτη άλωση του Χάνδακα 961
Το 961 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ρωμανός Β΄, της αποκαλούμενης μακεδονικής δυναστείας (867 - 1056) -στην πραγματικότητα επρόκειτο για Αρμένιους- θα επιχειρήσει μια τεράστια εκστρατεία κατά της Κρήτης υπό τον επίσης αρμένιο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά. Ο Ρωμανός το 959 χώρισε το βυζαντινά τάγματα σε δυο τομείς, τον ανατολικό και τον δυτικό. Ο Φωκάς έχοντας το αξίωμα του ‘’δομέστικου της Ανατολής’’ - δηλαδή διοικητή των ταγμάτων της Μικράς Ασίας - διατάχθηκε να ξεκινήσει την εκστρατεία στην Κρήτη. Ο παραδοσιακά κοσμοπολίτικος βυζαντινός στρατός, που τον 10ο αιώνα απαρτιζόταν κυρίως από Σλάβους, Αρμένιους, Ρώσους, Τούρκους, Πετσενέγους, Τατάρους, Ούννους, Αλανούς, Χαζάρους και Κουμάνους, (φυλές Τούρκων) μεταξύ άλλων, αποβιβάζεται στην Κρήτη και ξεκινά την πολιορκία του κάστρου η οποία διήρκησε όλο το χειμώνα του 960-961.
Ο Θεοδόσιος ο Διάκονος, προσωπικός κόλακας του Φωκά και αυτόπτης μάρτυρας της λεηλασίας του Χάνδακα, αποτύπωσε το μέγεθος των επιχειρήσεων στο ποίημά του ‘’Η άλωση της Κρήτης’’. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι ο Όμηρος έγραφε για ασήμαντα γεγονότα σε σύγκριση με αυτά που περιέγραφε ο ίδιος, οι ήρωες και οι στρατηγοί του Τρωικού Πολέμου ήταν τιποτένιοι μπροστά στον Νικηφόρο Φωκά και οι στρατοί τους μικροί και ασήμαντοι σε σύγκριση με τον βυζαντινό στρατό.
Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας στη μέση του χειμώνα, Κρήτες από την ορεινή ενδοχώρα, περίπου 10.000, με τον οπλαρχηγό τους τον Καραμούντη (με βεβαιότητα Κρης ), όπως αναφέρει ο Θεοδόσιος ο Διάκονος: «Ο αιματοβαμμένος γέρος, των παλαιών ημερών νέος δράκος, αυτός που αφιέρωσε τη ζωή του για να ορίζει τους Κρήτες», επιτίθενται στο βυζαντινό στρατόπεδο όπου είχε καταφύγει μέρος των ορδών των Σλάβων, των Τούρκων και των άλλων βαρβάρων του βυζαντινού στρατού εξαιτίας της σφοδρότητας του χειμώνα. Ο βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Παστιλάς κλήθηκε να αντιμετωπίσει την επίθεση και στις πρώτες μάχες οι βυζαντινοί φαινόταν να απωθούν τους Κρήτες στα ορεινά, στη συνέχεια όμως καθώς αναπτύσσονταν στην ενδοχώρα, καταστράφηκαν ολοσχερώς και ο Παστιλάς εκτελέστηκε. Νέα όμως αντεπίθεση των υπεράριθμων Βυζαντινών ανάγκασε τους Κρήτες του Καραμούντη να καταφύγουν οριστικά στα ορεινά την άνοιξη του 961, έτσι η πολιορκία του κάστρου μπήκε στην τελική της φάση.
Την πτώση του κάστρου την άνοιξη του 961 ακολούθησαν σφαγές βρεφών, ηλικιωμένων και γυναικών, εκτεταμένος προσηλυτισμός με τη δράση του Νίκωνος του "Μετανοείτε" στο νησί, ο οποίος ήταν επίσης Αρμένιος, και σχολαστική καταστροφή τον πολιτισμικών στοιχείων του εμιράτου. 700 χρόνια αργότερα οι ίδιοι ουσιαστικά λαοί θα λεηλατήσουν για δεύτερη φορά τον Χάνδακα, κατά το μεγάλο κρητικό πόλεμο, κάτω όμως από οθωμανικά λάβαρα αυτή τη φορά.
Σχετικά με τις πηγές Λέοντα και Θεοδοσίου του Διακόνου
Μελετώντας κανείς τη χρονογραφία του Λέοντα του διακόνου και την Άλωση της Κρήτης του Θεοδοσίου του διακόνου διαπιστώνει ότι οι χαρακτηρισμοί: Κρήτες, βάρβαροι και Σαρακηνοί χρησιμοποιούνται διαδοχικά για τον εχθρό, χωρίς να γίνεται κανένας διαχωρισμός μεταξύ των ιθαγενών Κρητών και των εξόριστων της Ανδαλουσίας, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Κρήτη εκείνη την εποχή ήταν σύσσωμη εχθρός του Βυζαντίου και δεν υπήρχε στο νησί κανένας προσφιλής στους βυζαντινούς πληθυσμούς για να απελευθερώσουν. Δημιουργεί όμως και το ερώτημα, σε ποιους πραγματικά αναφέρονται οι συγγραφείς κάθε φορά. Ωστόσο όταν φτάσει κανείς στο μέρος 3 ς' του Α΄ βιβλίου της ιστορίας του Λέοντα του Διακόνου, όπου ο συγγραφέας μεταφέρει το λόγο του Νικηφόρου Φωκά προς το στράτευμα, τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα.
Εδώ ο Φωκάς χρησιμοποιεί τα στερεότυπα που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη 1:12 για τους Κρήτες, χαρακτηρισμοί που ακολουθούσαν τούς ιθαγενείς Κρήτες καθ' όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Β΄ Βυζαντινή Περίοδος
Διάφοροι ιστοριογράφοι αντλώντας ο ένας από τον άλλο, ισχυρίζονται ότι μετά την άλωση του Χάνδακα το 961, ακολούθησε εποικισμός της Κρήτης με Αρμένιους και Ρωμαίους (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος), καθώς το νησί είχε ''αφελληνιστεί'' κατά την περίοδο του εμιράτου, παραβλέποντας την ειρωνεία που περιέχει το να ''εξελληνίζεις'' με Αρμένιους και Βυζαντινούς, και συνολικά βασίζονται στο χωρίο του Λέοντα του Διακόνου στο η' P7 του Β βιβλίου:
Το οποίο χωρίο αποτελεί και το μοναδικό τους επιχείρημα. Ωστόσο ο Νικόλαος Τωμαδάκης, ένας εξέχων μελετητής της κρητικής ιστορίας, θεωρεί ότι ο Λέων εδώ μνημονεύει κάποιους φρουρούς και κρατικούς υπαλλήλους που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη για την ασφάλεια του νησιού και δεν μιλάει για εποικισμό. Και επιχειρηματολογεί λέγοντας:
Σχεδόν αμέσως μετά την άλωση του Χάνδακα από τους Βυζαντινούς έχουμε αναφορές για ελεύθερους αγρότες στην κρητική ενδοχώρα. Όπως προκύπτει από τη διαθήκη του Αγίου Ιωάννη του Ξένου (γέννηση 970 μ.Χ), ελεύθεροι αγρότες δώριζαν ή πουλούσαν τις ιδιοκτησίες τους στα μοναστήρια που είχε ιδρύσει, είτε μεμονωμένα, είτε ομαδικά, κάτοικοι των γύρω χωριών.
Ενετική περίοδος
Τέταρτη σταυροφορία 1201
Η Τέταρτη Σταυροφορία αποτελεί ένα κομβικό γεγονός στην ιστορία της Κρήτης καθώς η μοίρα του νησιού διαχωρίζεται από τη μοίρα της βαλκανικής χερσονήσου τους επόμενους αιώνες. Το νησί της Κρήτης παραχωρήθηκε στους σταυροφόρους από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ισαάκιο Β΄ Άγγελο ως ανταμοιβή για τη συνδρομή των σταυροφόρων στην επαναφορά του στον θρόνο, από όπου είχε εκθρονιστεί λίγα χρόνια νωρίτερα από τον αδελφό του. Μετά από διαπραγματεύσεις, η δημοκρατία της Βενετίας θα πάρει υπό τον έλεγχο της το νησί της Κρήτης από το 1211 έως και την πτώση του Χάνδακα το 1669.
Η δημοκρατία της Βενετίας αποτελούσε μια συνάθροιση πολιτών του δυτικού ρωμαϊκού κράτους που έχει πάψει να υπάρχει από το 476 μ.Χ. με τη λεηλασία της Ρώμης από τους Γότθους και ως το 726 μ.Χ, κατά την έκδοση του εικονοκλαστικού διατάγματος του Λέοντα Γ΄ του Ίσαυρου, αποτελούσε την τελευταία κτήση του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους στην ιταλική χερσόνησο. Έκτοτε αυτονομήθηκε απολαμβάνοντας προνόμια από τους βυζαντινούς λόγο της τακτικής στρατιωτικής συνδρομής που προσέφερε.
Η ιστορική αυτή συγκυρία θα αποδειχθεί πολύτιμη στο μέλλον για το νησί της Κρήτης, καθώς η παρουσία των Ενετών στο Αιγαίο και τα εκτεταμένα οχυρωματικά έργα που έγιναν στο νησί την περίοδο αυτή, θα κρατήσουν την Κρήτη ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις στην ανατολή τους επόμενους αιώνες, και τα πρώιμα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας που ήταν τα σκοτεινότερα. Οι αναγκαστικές μετακινήσεις των πληθυσμών και το παιδομάζωμα που αποτελούσαν συνήθεις πρακτικές της οθωμανικής αυτοκρατορίας τα πρώιμα χρόνια, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στο νησί της Κρήτης καθώς από τις αρχές του 17ου αιώνα οι πολιτικές είχαν αλλάξει. Μετά τις μετακινήσεις φυλών από το Αζερμπαϊτζάν στο Ερζινκάν και Πασίν της σημερινής Τουρκίας επί Μουρατ Δ΄ το 1635 μ.Χ. δεν απαντώνται άλλες μετακινήσεις πληθυσμών στα οθωμανικά αρχεία, ενώ μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος των γενίτσαρων επίσης επί Μουράτ Δ΄ το 1632 μ.Χ. η πρακτική του παιδομαζώματος φτάνει επίσημα στο τέλος της.
Εξεγέρσεις κατά της Βενετίας
Το 1212 οι αδελφοί Αγιοστεφανίτες εξεγέρθηκαν στο Οροπέδιο του Λασιθίου, πιθανώς λόγω της άφιξης των πρώτων Βενετών εποίκων και της απαλλοτρίωσης των περιουσιών των Κρητικών ευγενών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο νησί. Η εξέγερση εξαπλώθηκε σύντομα σε όλη την ανατολική Κρήτη και καταστάλθηκε μόνο με την παρέμβαση του Μάρκου Α΄ Σανούδου, δούκα της Νάξου. Στη συνέχεια ο Σανούδος προσπάθησε να κατακτήσει το νησί για λογαριασμό του, έχοντας σημαντική τοπική υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένου του ισχυρού άρχοντα Σεβαστού Σκορδύλη. Οι δυνάμεις του Σανούδου, του Σκορδύλη και άλλων Κρητικών, κατάφεραν ακόμη και να κυριεύσουν τον Χάνδακα. Ενώ ο Γιάκοπο Τιέπολο, ο πρώτος Βενετός Δούκας της Κρήτης, διέφυγε στο κοντινό φρούριο του Τεμένους μεταμφιεσμένος σε γυναίκα. Η άφιξη του ενετικού στόλου επέτρεψε στον Τιέπολο να ανακτήσει τον Χάνδακα και ο Σανούδος συμφώνησε να εκκενώσει το νησί με αντάλλαγμα χρήματα, τρόφιμα και άλλα αγαθά. Είκοσι Κρήτες άρχοντες που είχαν συνεργαστεί μαζί του τον ακολούθησαν στη Νάξο.
Το 1217, η κλοπή κάποιων αλόγων και η απαλλοτρίωση κάποιων βοσκότοπων που ανήκουν στην οικογένεια Σκορδύλη, από τον βενετσιάνικο ρετούρη Μονοπάρη, καθώς και η αποτυχία του Δούκα Παύλου Κουερίνι να αποκαταστήσει τον Σκορδύλη, οδήγησε σε μεγάλη εξέγερση, με επικεφαλής τους ευγενείς Κωνσταντίνο Σκορδύλη και Μιχαήλ Μελισσηνό. Με βάση δύο ορεινές τοποθεσίες, την Άνω Σίβρυτο και την Κάτω Σίβρυτο, οι επαναστάτες υποχρέωσαν σε διαδοχικές ήττες τα ενετικά στρατεύματα και η εξέγερση σύντομα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη δυτική Κρήτη. Καθώς το ενετικό στράτευμα αποδείχθηκε ανίκανο να καταπνίξει την εξέγερση, οι Βενετοί κατέφυγαν σε διαπραγματεύσεις. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1219, ο δούκας Δομήνικος Δελφίνος και οι ηγέτες των επαναστατών κατέληξαν σε συνθήκη που έδινε στους δεύτερους ιπποτικά φέουδα και διάφορα προνόμια. Επίσης απελευθερώθηκαν 75 αγρότες, επιβεβαιώθηκαν τα προνόμια στο μετόχι της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο και αποφασίστηκε οι Βενετοί υπήκοοι να υπόκεινται σε τιμωρία για οποιαδήποτε εγκλήματα κατά των ιθαγενών Κρητών. Σε αντάλλαγμα, οι Κρήτες ευγενείς ορκίστηκαν υπακοή στη Δημοκρατία της Βενετίας. Η συνθήκη αυτή είχε μεγάλες επιπτώσεις, καθώς άρχισε να διαμορφώνεται μια κληροδοτούμενη κρητική ευγενής τάξη, η οποία βρισκόταν σε ίση μοίρα με τη βενετική αποικιακή αριστοκρατία . Ωστόσο, η άφιξη του δεύτερου κύματος Βενετών αποίκων το 1222 οδήγησε και πάλι σε εξέγερση, υπό τον Θεόδωρο και τον Μιχαήλ Μελισσηνό. Για μια ακόμη φορά, οι ενετικές αρχές σύναψαν μια συνθήκη με τους ηγέτες των επαναστατών, παραχωρώντας τους δύο ιπποτικά φέουδα.
Το 1228 ξεκίνησε νέα εξέγερση η οποία αφορούσε όχι μόνο τους Σκορδύλίδες και τους Μελισσηνούς, αλλά και τις οικογένειες των Αρκολέων και των Δρακοντόπουλων. Και οι δύο πλευρές ζήτησαν εξωτερική βοήθεια: ο Δούκας της Κρήτης Ιωάννης Στορλάντος, ζήτησε τη βοήθεια του Άγγελου Σανούδου, δούκα της Νάξου, γιου και διαδόχου του Μάρκου Α΄ Σανούδου. Ενώ οι Κρητικοί ζήτησαν βοήθεια από την αυτοκρατορία της Νίκαιας. Ένας στόλος 33ων πλοίων από τη Νίκαια σύντομα έφτασε στο νησί, και μέσα στη δεκαετία του 1230 οι Νικαιώτες ήταν σε θέση να αμφισβητήσουν τον ενετικό έλεγχο στην Κρήτη διατηρώντας στρατεύματα στο νησί. Μια σειρά συνθηκών το 1233, 1234 και 1236, έληξε την εξέγερση, με την παραχώρηση νέων προνομίων στην κρητική αριστοκρατία. Μόνο οι Δρακοντόπουλοι, μαζί με κάποια κατάλοιπα των Νικαιωτών (οι λεγόμενοι «Ανατολίτες») συνέχισαν τον αγώνα, με βάση τους το φρούριο του Μιράμπελου (σύγχρονος Άγιος Νικόλαος). Μόνο με τη βοήθεια του αυτόνομου Έλληνα άρχοντα της Ρόδου, Λέοντα Γαβαλά, οι Βενετοί μπόρεσαν να αναγκάσουν τους ανατολίτες σε οπισθοχώρηση πίσω στη Μικρά Ασία το 1236. Ενώ οι Δρακοντόπουλοι δεν εμφανίζονται ξανά στις πηγές έκτοτε.
Το 1261 μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την αποκατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπό τη δυναστεία των Παλαιολόγων, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος προσπάθησε να ανακτήσει και την Κρήτη. Ένας απεσταλμένος του Παλαιολόγου φτάνει στο νησί και έρχεται σε επαφή με τους ευγενείς Γεώργιο Χορτάτση και Μιχαήλ Ψαρομελίγκο. Το γεγονός οδήγησε σε μια ακόμα εξέγερση το 1262, η οποία οδηγείται και πάλι από τις οικογένειες των Σκορδύλιδων, των Μελισσηνών και των Χορτάτσηδων και υποστηρίζεται επίσης από τον ορθόδοξο κλήρο. Η εξέγερση μαίνονταν για τέσσερα χρόνια, αλλά οι προοπτικές της δεν ήταν ποτέ καλές. Όχι μόνο επειδή ο Παλαιολόγος δεν ήταν σε θέση να αποστείλει ουσιαστική βοήθεια, αλλά κυρίως γιατί ο επιφανής Κρητικός ευγενής Αλέξιος Καλλέργης αρνήθηκε να υποστηρίξει την εξέγερση. Τελικά, το 1265 μια άλλη συνθήκη έληξε την εξέγερση, επιβεβαιώνοντας τα προνόμια των κρητικών ευγενών και απονέμοντας στους αρχηγούς τους δύο ακόμα ιπποτικά φέουδα . Την επόμενη χρονιά όμως φήμες διαδόθηκαν ότι οι κρητικοί ευγενείς, συμπεριλαμβανομένων των αδελφών Γιώργου και Θεόδωρου Χορτάτση αλλά και του Αλέξιου Καλλέργη, σχεδίαζαν μια άλλη εξέγερση. Η δυναμική παρέμβαση όμως του δούκα Ιωάννη Βελένιο, άλλα και οι ενδοιασμοί του Καλλέργη, οδήγησαν στην αποτυχία αυτών των σχεδίων . Ο Παλαιολόγος τελικά αναγνώρισε τον ενετικό έλεγχο του νησιού με τις συνθήκες που συνήφθησαν το 1268 και το 1277.
Το 1272 ή το 1273, ο Γιώργης και ο Θοδωρής Χορτάτσης ξεκίνησαν μια νέα εξέγερση στην ανατολική Κρήτη, με επίκεντρο το οροπέδιο του Λασιθίου. Το 1276 οι εξεγερμένοι σημείωσαν μεγάλη νίκη σε ανοιχτή μάχη στην πεδιάδα της Μεσσαράς, στην οποία ο Δούκας της Κρήτης, ο σύμβουλος του Δούκα, καθώς και το «λουλούδι της βενετικής αποικίας του Χανδακα» έπεσαν. Οι επαναστάτες πολιόρκησαν το Χάνδακα ακόμα μια φορά, αλλά στα πρόθυρα της επιτυχίας, η εξέγερση άρχισε να καταρρέει λόγω διαφωνιών μεταξύ των κρητικών ευγενών: οι Ψαρομελίγκοι άρχισαν να πολεμούν με τους Χορτάτσηδες, γιατί ένας από τους δικούς τους σκότωσε έναν Χορτάτση στην κατανομή των λαφύρων, ενώ συγχρόνως ο Αλέξιος Καλλέργης συνεργάστηκε ανοιχτά με τους Βενετούς. Με την άφιξη σημαντικών ενισχύσεων από τη Βενετία, η εξέγερση τελικά καταστάλθηκε το 1278. Σε αντίθεση με προηγούμενες εξεγέρσεις, οι Βενετοί αρνήθηκαν διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων και απείλησαν τους επαναστάτες με εκστρατεία τρομοκρατίας και μαζικά αντίποινα. Η οικογένεια των Χορτάτσηδων και πολλοί από τους υποστηρικτές τους έφυγαν στη Μικρά Ασία, όμως η ωμή καταστολή των Βενετών δημιούργησε ένα αγεφύρωτο χάσμα με τον τοπικό πληθυσμό .
Παρά το διπλό παιχνίδι και την αλλαγή στρατοπέδων μεταξύ της Βενετίας και των συμπατριωτών του, η ήττα και ο διωγμός των αδελφών Χορτάτση άφησε τον Αλέξιο Καλλέργη ως τον πιο εξέχοντα και σεβαστό από τους Κρητικούς ευγενείς. Ο τεράστιος πλούτος του, καθώς και η στρατηγική του θέση στο Μυλοπόταμο, του έδιναν επίσης μεγάλη δύναμη. Αυτό έκανε τους Βενετούς καχύποπτους απέναντι του. Οι προσπάθειες τους όμως να ελέγξουν την εξουσία του προκάλεσαν την έναρξη της μεγαλύτερης και πιο βίαιης από όλες τις μέχρι τότε κρητικές εξεγέρσεις.
Το 1282 ο Καλλέργης ένωσε όλες τις εξέχουσες οικογένειες της κρητικής αριστοκρατίας: τους Γαβαλάδες, τους Βαρούχες, τους Βλαστούς, ακόμα και τον Μιχάλη Χορτάτση, ανιψιό του Θεοδώρου και του Γεωργίου. Η εξέγερση εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλο το νησί. Οι Βενετοί προσπάθησαν να την καταστείλουν με αντίποινα: ορθόδοξα μοναστήρια τα οποία συχνά χρησιμοποιούνταν ως βάσεις και καταφύγια από τους επαναστάτες, πυρπολήθηκαν και βασανιστήρια εφαρμόστηκαν στους κρατούμενους. Το 1284, η είσοδος και η εγκατάσταση στο οροπέδιο του Λασιθίου -το οποίο σε προηγούμενες εξεγέρσεις είχε χρησιμεύσει ως βάση- κηρύχθηκε απαγορευμένη, ακόμη και για τα βοοειδή. Παρά τη συνεχή ροή των ενισχύσεων από τη μητρόπολη, η εξέγερση δεν μπορούσε να κατασταλεί. Οι ενετικές αρχές προσπάθησαν επίσης να συλλάβουν τον Καλλέργη και τους άλλους ηγέτες, όμως χωρίς επιτυχία. Η κατάσταση έγινε τρομερή για τη Βενετία το 1296, μετά την εκδήλωση πολέμου με τη Γένοβα. Ο Γενουάτης ναύαρχος Λάμπα Ντόρια κατέλαβε και πυρπόλησε τα Χανιά και έστειλε απεσταλμένους στον Καλλέργη προσφέροντας συμμαχία, μαζί με την αναγνώριση του ως κληρονομικού κυβερνήτη του νησιού. Ο Καλλέργης όμως αρνήθηκε. Αυτή η πράξη, σε συνδυασμό με την κούραση και τις εσωτερικές διαφωνίες των οπλαρχηγών, άνοιξε το δρόμο για τον τερματισμό της εξέγερσης και την επίτευξη συμφωνίας με τη Βενετία .
Η εξέγερση τερματίστηκε με την «Ειρήνη του Αλεξίου Καλλέργη» (Λατινικά: Pax Alexii Callergi), που υπεγράφη στις 28 Απριλίου 1299 μεταξύ του δούκα Μιχαήλ Βιτάλη και των ηγετών της επανάστασης. Σε 33 άρθρα, η συνθήκη κήρυξε γενική αμνηστία και την επιστροφή όλων των κατασχεθέντων περιουσιακών στοιχείων και των προνομίων που είχαν προηγουμένως οι ηγέτες των επαναστατών, στους οποίους χορηγήθηκε επίσης φορολογική απαλλαγή δύο ετών για την αποπληρωμή οποιωνδήποτε χρεών. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων που είχαν καθιερώσει οι επαναστάτες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης αναγνωρίστηκαν και άρθηκε η απαγόρευση των μικτών γάμων μεταξύ Κρητών και Βενετών. Ο ίδιος ο Καλλέργης έλαβε εκτεταμένα νέα προνόμια: επιπλέον τέσσερα ιπποτικά φέουδα, το δικαίωμα να χορηγεί τίτλους και φέουδα ο ίδιος, το δικαίωμα κατοχής πολεμικών αλόγων, το δικαίωμα μίσθωσης των ιδιοκτησιών διαφόρων μοναστηριών και το δικαίωμα διορισμού ορθόδοξου επισκόπου στη μητρόπολη του Αρείου (που μετονομάστηκε σε Καλλεργιούπολη) και η ενοικίαση των γειτονικών επισκοπών Μυλοπάταμου και Καλαμώνα .
Η συνθήκη άφησε τον Καλλέργη ως κυβερνήτη του ορθόδοξου πληθυσμού της Κρήτης. ο χρονικογράφος Μιχαήλ Λουλλούδης, ο οποίος κατέφυγε στην Κρήτη όταν η Έφεσος έπεσε στους Τούρκους, τον αποκαλεί «Κύριο της Κρήτης». Ο Καλλέργης τιμούσε σταθερά τους όρους της συνθήκης και παρέμεινε εμφανώς πιστός στη Βενετία στη συνέχεια. Η παρέμβασή του απέτρεψε μια άλλη εξέγερση το 1303, μετά τον καταστροφικό σεισμό εκείνου του έτους, που είχε αφήσει τις βενετσιάνικες αρχές σε αταξία. Αργότερα, το 1311, μια επιστολή του Δούκα της Κρήτης του ζητά να συγκεντρώσει πληροφορίες σχετικά με τις επαναστατικές δραστηριότητες στα Σφακιά . Όταν ξέσπασε μια άλλη εξέγερση στα Σφακιά το 1319, ο Καλλέργης παρενέβη με τους άνδρες του και τον Δούκα Ιουστιανιάνη για να τη σταματήσει. Την ίδια χρονιά, έπειτα από επέμβαση του Καλλέργη, έληξαν και κάποιες μικρότερες εξεγέρσεις από τους Βλαστούς και τους Βαρούχες. Οι Βενετοί τον αντάμειψαν με την καταγραφή της οικογένειάς του στο Libro d'Oro της βενετικής ευγενείας, δίνοντας το δικαίωμα στα μέλη της οικογένειας του ακόμα και στο αξίωμα του δούκα της Βενετίας. Όμως η πίστη του Καλλέργη στη Βενετία προκάλεσε την εχθρότητα των άλλων μεγάλων κρητικών οικογενειών που προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν στον Μυλοπόταμο. Έτσι ο Αλέξιος Καλλέργης πέρασε τα τελευταία χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1321, στον Χάνδακα. Οι εχθροί του συνέχισαν να προσπαθούν να τον δολοφονήσουν, αλλά κατάφεραν μόνο να σκοτώσουν τον γιο του, τον Αντρέα, και πολλούς από τους συνοδούς του.
Το 1333 η ειρήνη που καθιέρωσε ο Καλλέργης έφτασε στο τέλος της, όταν ο δούκας Βιάγκο Ζένο διέταξε επιπλέον φόρους για τη χρηματοδότηση της κατασκευής γαλέρων, για την καταπολέμηση της συνεχούς αυξανόμενης απειλής της πειρατείας και των επιδρομών κατά μήκος των ακτών της Κρήτης. Η εξέγερση ξεκίνησε ως διαμαρτυρία στον Μυλοπόταμο, αλλά σύντομα εξαπλώθηκε στις δυτικές επαρχίες το Σεπτέμβριο του 1333, υπό την ηγεσία του Βάρδα Καλλέργη, του Νικόλαου Πρικοσιρίδη από την Κίσαμο, και των τριών αδελφών Συρόπουλου. Παρά τη συμμετοχή στην εξέγερση ενός συγγενή τους, οι γιοι του Αλεξίου Καλλέργη μεσολάβησαν ανοιχτά με τους Βενετούς, όπως και άλλοι Κρητικοί. Η εξέγερση καταστάλθηκε το 1334 και οι ηγέτες της συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν με την κρίσιμη συνεργασία πολλών Κρητικών. Οι οικογένειες των εξεγερμένων εξορίστηκαν και τα αδέλφια και τα παιδιά του Βάρδα Καλλέργη καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση. Επίσης η είσοδος μη Κρητικών Ορθοδόξων κληρικών στο νησί απαγορεύτηκε.
Το 1341 ξεκίνησε μια ακόμη εξέγερση, από ένα ακόμα μέλος της οικογένειας Καλλέργη, τον Λέοντα. Ένας εγγονός ή ανιψιός του Αλεξίου, ο Λέων ήταν δημόσια πιστός στη Βενετία, αλλά συνωμοτούσε με άλλους Κρητικούς ευγενείς, την οικογένεια του Σμυρίλιου απο τον Αποκόρωνα. Η εξέγερση ξέσπασε και σύντομα εξαπλώθηκε σε άλλες περιοχές, καθώς ακολούθησαν και άλλες ευγενείς οικογένειες, όπως οι Σκορδύλιδες, οι Μελισσηνοί, οι Ψαρομελίνκγοι και άλλοι. Ο Αλέξιος Καλλέργης (ο ομώνυμος εγγονός), όμως, συνέδραμε και πάλι αποφασιστικά τους Βενετούς: συνέλαβε τους Σμυρίλιους, οι οποίοι με τη σειρά τους πρόδωσαν τον Λέοντα Καλλέργη, τον οποίο ο δούκας Ανδρέας Κορνάρος έριξε ζωντανό στη θάλασσα, δεμένο σε σάκο . Παρά την απώλειά του, η εξέγερση συνεχίστηκε κάτω από τους Σκορδύληδες και τους Ψαρομελίνκγους, που είχαν υπό τον έλεγχο τους τα βουνά των Σφακίων και της Σύβριτου. Οι επαναστάτες πολιόρκησαν ακόμα και τον Αλέξιο Καλλέργη τον νεότερο στο Καστέλι. Υπέστησαν όμως μεγάλη ήττα όταν ο Δούκας κατάφερε να αιφνιδιάσει τους Ψαρομελίνγκους και τις δυνάμεις τους και να τους καταστρέψει στην πεδιάδα της Μεσσαράς. Η απώλεια των Ψαρομελίνγκων ήταν το προοίμιο της καταστολής της εξέγερσης το 1347, που χαρακτηρίστηκε και πάλι από τη μεγάλη βία και την εξορία των οικογενειών των επαναστατών στη Βενετία .
Η αποστασία του αγίου Τίτου 1363
Η μεροληψία στη φορολογία και τα δικαιώματα ευγενείας από την αριστοκρατία της Βενετίας έναντι των Κρητών τιμαριούχων, είχε σαν αποτέλεσμα τη λεγόμενη αποστασία του Αγίου Τίτου τον Αύγουστο του 1363. Η Βενετία θέλοντας να απομονώσει τους επαναστάτες από τον χριστιανικό κόσμο έστειλε εκκλήσεις υποστήριξης κατά των επαναστατών σε πολλά χριστιανικά κράτη μεταξύ των οποίων και στον τότε βυζαντινό αυτοκράτορα Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο. Όλοι ανταποκρίθηκαν θετικά, διακόπτοντας οποιεσδήποτε συναλλαγές με την Κρήτη και συνδράμοντας στρατιωτικά στην καταστολή της εξέγερσης.
Τα χρόνια που ακολούθησαν την αποστασία του αγίου Τίτου στην Κρήτη συνέπεσαν με σημαντικές αλλαγές στη βόρεια Ιταλία καθώς περνούσε από τον Μεσαίωνα στην περίοδο της Αναγέννησης. Το νησί της Κρήτης θα επηρεαστεί από το ρεύμα της περιόδου στα τέλη του 14ου αιώνα και ως και την πτώση του Χάνδακα το 1669 θα διανύσει μια από τις σημαντικότερες περιόδους στην ιστορία του, στις τέχνες και τα γράμματα. Την περίοδο αυτή έγινε δυνατή η εκτύπωση βιβλίων για πρώτη φορά στην κρητική διάλεκτο και παράχθηκε υλικό για διδασκαλία το οποίο αποτέλεσε και την απαρχή της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Μέσω της Βενετίας η Κρήτη απέκτησε πρόσβαση στα πανεπιστήμια της βόρειας Ιταλίας όπως της Βερόνας, της Μπολόνιας, της Φεράρας και του Μιλάνου. Μόνο από το πανεπιστήμιο της Πάντοβας εκτιμάται ότι αποφοίτησαν πάνω από 1.000 Κρήτες κατά την περίοδο 1500-1700 αριθμός σημαντικός για την εποχή και το μέγεθος του πανεπιστημίου. Ενώ στο κολέγιο του αγίου Αθανάσιου στη Ρώμη όπου ανέγειρε ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ το 1577 ειδικά για Έλληνες, το ένα τρίτο των σπουδαστών κατά την περίοδο 1577-1669 ήταν από την Κρήτη.
Μερικοί σημαντικοί Κρήτες της περιόδου ήταν οι λογοτέχνες Βιτσέντζος Κορνάρος και Γεώργιος Χορτάτσης συγγραφείς του Ερωτόκριτου και της Ερωφίλης αντίστοιχα, δυο από τα δημοφιλέστερα έργα σε κρητική διάλεκτο, ο ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος που αποτελεί έναν από τους κλασικούς της ευρωπαϊκής αναγέννησης, αγιογράφοι της κρητικής σχολής όπως ο Μιχαήλ Δαμασκηνός και ο Θεόδωρος Πουλάκης, ο πάπας κατά τη διάρκεια του δυτικού σχίσματος Αλέξανδρος Ε΄, κατά κόσμον Πέτρος Φιλάργης, δάσκαλοι και φιλόσοφοι όπως ο Νικόλαος Καλλιάκης, ο Μάρκος Μουσούρος, συνθέτες αναγεννησιακής μουσικής όπως Φραγκίσκος Λεονταρίτης και ο Ιωσήφ Πλουσιαδηνός και άλλοι.
Η πολιτισμική μετάβαση της Κωνσταντινούπολης 1453
Η δεύτερη πολιτισμική και θρησκευτική μετάβαση της πρώην ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 1453 καθόρισε εν καιρώ, για άλλη μια φορά την τύχη της Κρήτης. Είναι η σειρά του Χριστιανισμού που αντικατέστησε τις αρχαίες θρησκείες κατά την πρώτη οικουμενική σύνοδο, να αντικατασταθεί τώρα από το Ισλάμ σαν επίσημη θρησκεία του κράτους και η σειρά της ελληνιστικής επίσημης διαλέκτου που αντικατέστησε σταδιακά τα λατινικά, να αντικατασταθεί τώρα από την τουρκική γλώσσα.
Ο Γεώργιος Φραντζής στο χρονικό της άλωσης της Κωνσταντινούπολης δείχνει τους Κρήτες ως τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τον αγώνα με αναγνώριση μάλιστα των προσπαθειών τους από τους Τούρκους.
Οι Οθωμανοί στο περιστατικό αυτό φαίνεται να επιβραβεύουν την αυτοθυσία στη μάχη ακόμα και όταν πρόκειται για τον αντίπαλο.
Η Κρήτη μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης
Η Κρήτη είχε πάντα ιδιαίτερη σημασία για τη Βενετία και η σημασία της αυξήθηκε ακόμα περισσότερο καθώς οι Οθωμανοί άρχισαν να κατακτούν τις ενετικές κτήσεις στην ανατολική Μεσόγειο, σε μια σειρά συγκρούσεων που ξεκίνησαν μετά την Πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Η Κρήτη άρχισε σταδιακά να εμπλέκεται όλο και περισσότερο σε αυτές τις συγκρούσεις.
Η όξυνση της οθωμανικής απειλής συνέπεσε με μια περίοδο οικονομικής παρακμής της Ενετικής Δημοκρατίας, η οποία περιόρισε την ικανότητά της να ενισχύσει αποτελεσματικά την Κρήτη. Επιπλέον, οι εσωτερικές συγκρούσεις στο νησί, καθώς και η άρνηση της τοπικής αριστοκρατίας για μεταρρυθμίσεις, διόγκωναν το πρόβλημα . Η πτώση της Κωνσταντινούπολης επηρέασε ορισμένους κατοίκους του νησιού και ακολούθησε μια σειρά αντιβενετικών συνωμοσιών μικρής έκτασης. Η πρώτη ήταν μια εξέγερση σχεδιαζόμενη από τον Σήφη Βλαστό στο Ρέθυμνο, η οποία περιελάμβανε ακόμη και μια ψεύτικη επιστολή του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα. Η συνωμοσία προδόθηκε στις βενετικές αρχές από τους ορθόδοξους ιερείς Ιωάννη Λιμά και Αντρέα Νίγκρο, με αντάλλαγμα χρήματα και προνόμια. 39 άτομα κατηγορήθηκαν για συμμετοχή, μεταξύ των οποίων πολλοί ορθόδοξοι ιερείς. Τον Νοέμβριο του 1454, ως τιμωρία, οι αρχές απαγόρευσαν τη χειροτονία ορθοδόξων ιερέων για πέντε χρόνια . Μια άλλη συνωμοσία προδόθηκε το 1460, κάνοντας τους Βενετούς να ξεκινήσουν διώξεις κατά ντόπιων άλλα και προσφύγων από την ηπειρωτική Ελλάδα. Ο πρωτόπαπας του Ρεθύμνου, Πέτρος Τζανγκαρόπουλος, ήταν ένας από τους ηγέτες της συνωμοσίας. Αν και η συνωμοτική δραστηριότητα υποχώρησε σταδιακά, οι αρχές παρέμειναν νευρικές. Το 1463, επιτράπηκε στον οικισμό του οροπεδίου του Λασιθίου να παράγει σιτηρά για να αντιμετωπιστεί ο λιμός, όμως αμέσως μόλις πέρασε ο άμεσος κίνδυνος το 1471, απαγορεύθηκε ξανά και παρέμεινε έτσι μέχρι τις αρχές του 16ου αιώνα.
Το 1471, κατά τον Πρώτο Βενετοτουρκικό Πόλεμο, ο οθωμανικός στόλος λεηλατούσε τις ανατολικές επαρχίες του νησιού γύρω από τη Σητεία. Κατά τον Τρίτο Βενετοτουρκικό Πόλεμο (1537-1540), οι Οθωμανοί ζήτησαν την αναγνώριση της κυριαρχίας του σουλτάνου στην Κρήτη και την καταβολή ετήσιου φόρου υποτέλειας, αξιώσεις οι οποίες αγνοήθηκαν.
Τον Ιούνιο του 1538, ο Οθωμανός ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα κατέλαβε τον Μυλοπόταμο, τον Αποκόρωνα και την Κεραμία, πολιόρκησε τα Χανιά χωρίς επιτυχία και έπειτα κατευθύνθηκε στο Ρέθυμνο και τον Χάνδακα. Ήταν μόνο η έκκληση βοήθειας των βενετικών αρχών προς τον τοπικό πληθυσμό που έσωσε το κάστρο, προσφέροντας αμνηστίες και φορολογικές απαλλαγές. Οι αδελφοί Καλλέργη, Αντώνης και Μαθιός, χρησιμοποίησαν την περιουσία τους για να στρατολογήσουν άντρες και να ενισχύσουν τις οχυρώσεις του νησιού. Εντωμεταξύ, οι Τούρκοι είχαν καταστρέψει την περιοχή γύρω από το Φόδελε και τα οχυρά του Μιράμπελλου, της Σητείας και του Παλαιόκαστρου. Οι οθωμανικές επιδρομές επανήλθαν το 1539, όταν το Σέλινο παραδόθηκε από τους κατοίκους του και η βενετική φρουρά αιχμαλωτίστηκε. Το φρούριο της Ιεράπετρας επίσης έπεσε, αλλά η Κίσαμος αντιστάθηκε με επιτυχία.
Το 1571, κατά τη διάρκεια του πολέμου για την Κύπρο, ο Κιλίτζ Αλή Πασάς κατέλαβε για λίγο το Ρέθυμνο και επέδραμε στο νησί, οδηγώντας σε εκτεταμένο λιμό. Κάποιοι κάτοικοι του νησιού επιχείρησαν ακόμα και να έλθουν σε συμφωνία με τους Τούρκους, oμως η παρέμβαση του Κρητικού ευγενούς Ματθαίου Καλλέργη κατάφερε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποκαταστήσει την τάξη . Δύο χρόνια αργότερα, το 1573, η περιοχή γύρω από τα Χανιά λεηλατήθηκε ξανά από τους Οθωμανούς.
Η ενδοχώρα της Κρήτης στα τελη το 16ου αιωνα δεσπόζεται από οικογένειες -φατρίες όπως των Πάτερων, των Παπαδόπουλων και των Μουσούρων που λυμαίνονταν τα ορεινά, δημιουργώντας μια αφόρητη κατάσταση, όπως φαίνεται από τις εκλύσεις βοήθειας τον ντόπιων κατοίκων προς τη Βενετία αλλά και από ριζίτικα τραγούδια εκείνης της εποχής.
Ο Βενετός προβλεπτής Τζάκομο Φοσκαρίνι σε έκθεση του το 1579 αναφέρεται στην κατάληξη των παλαιών Βενετών εποίκων στην ενδοχώρα της Κρήτης.
Ο μεγάλος Κρητικός πόλεμος 1645
Στις 22 Ιουνίου του 1645 το οθωμανικό κράτος ξεκινά τον πέμπτο σε σειρά πόλεμο εναντίον της δημοκρατίας της Βενετίας με την αποβίβαση ενός τεράστιου στρατεύματος στα Χανιά. Έως το 1669 θα πέσουν νεκροί στην κρητική ύπαιθρο 70.000 αμυνόμενοι από την προέλαση του οθωμανικού στρατού, στην πλειοψηφία άμαχος πληθυσμός της Κρήτης. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, πολλοί κληρικοί και λόγιοι από την πόλη πέρασαν ή εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη, όπως Ιανός Λάσκαρης, Μιχαήλος Αποστόλης, η οικογένεια των Πατελλάρων και άλλοι. Η δημοκρατία της Βενετίας από το 1453 είχε απαγορέψει στον υψηλόβαθμο ορθόδοξο κλήρο να ασκεί καθήκοντα στην Κρήτη, επέτρεπε όμως στον χαμηλόβαθμο κλήρο να τηρεί τα μυστήρια μεγάλου μέρους Κρητών.
Το 1646 με την κατάληψη του Ρεθύμνου από τους Οθωμανούς και ενώ ο πόλεμος μαίνονταν έξω από τα τείχη του Χάνδακα, ο Νεόφυτος Πατελλάρος, ο πρώτος ορθόδοξος μητροπολίτης Κρήτης αναλάμβανε καθήκοντα υπό την προστασία των Τούρκων και ο χαμηλόβαθμος ορθόδοξος κλήρος της Κρήτης λάμβανε 30 χρόνια απαλλαγή από τον κεφαλικό φόρο των άπιστων (Jizya) από την οθωμανική αρχή, σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην αυτοκρατορία, αποτρέποντας μεγάλη μερίδα Κρητών να λάβει μέρος στο πόλεμο με τους δυτικούς συμμάχους. Σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι αν η στάση των Κρητών ήταν μαζικά υπέρ των δυτικών, η έκβαση του πολέμου θα ήταν πολύ διαφορετική, δεδομένου ότι τα οθωμανικά στρατεύματα πολλές φορές κατά την εκστρατεία στην Κρήτη βρέθηκαν σε οριακό σημείο, όμως δεν αντιμετώπισαν σημαντική αντίσταση εκτός των φρουρίων.
Ωστόσο υπήρξαν και περιπτώσεις που διασώζει το ενετικό αρχείο, όπου χαμηλόβαθμος ορθόδοξος κλήρος αρνήθηκε την εύνοια των Τούρκων. Όπως ο Χανιώτης αγιογράφος Φιλόθεος Σκούφος και οι 34 μοναχοί υπό την καθοδήγηση του που έλαβαν μέρος στην υπεράσπιση της πόλης των Χανίων κατά την πρώτη απόβαση των Τούρκων στην Κρήτη. Μη έχοντας θέση μετά τη μάχη στο νέο καθεστώς κατέφυγε στη Βενετία.
Οθωμανική περίοδος
Η δεύτερη άλωση του Χάνδακα 1669
Μετά την πτώση του Χάνδακα το Σεπτέμβριο 1669 ξεκινά μια σκοτεινή περίοδος γεμάτη αναταραχές για την Κρήτη. Ενώ στον δυτικό κόσμο την Αναγέννηση ακολούθησε ο Διαφωτισμός, στην Κρήτη την αναγέννηση ακολούθησε ξανά ο Μεσαίωνας για σχεδόν δυο αιώνες.
Η ύπαρξη του φρουρίου του Χάνδακα είναι ένας από τους λόγους που οι Οθωμανοί δεν επιτέθηκαν στην Κρήτη νωρίτερα από το 1644 και δεν μετέφεραν πληθυσμούς στο νησί μετά την πτώση του το 1669. Ο Χάνδακας ήταν το ισχυρότερο φρούριο της Μεσόγειου της εποχής του, επέτρεπε να ελέγχεται το νησί της Κρήτης διατηρώντας ελάχιστα στρατεύματα, καθώς σε περίπτωση απειλής θα μπορούσε να αντέξει αρκετά έως ότου φτάσουν ενισχύσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι για να πέσει το φρούριο του Χάνδακα μετά την τελευταία ανακατασκευή των Ενετών, χρειάστηκε μια Οθωμανική Αυτοκρατορία στην απόλυτη ακμή της, 25 χρόνια προσπαθειών και χιλιάδες νεκρούς. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία μέτρησε 70,000 χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες συνολικά στον κρητικό πόλεμο του 1645-1669, μεγάλο μέρος των οποίων έπεσε έξω από τα τείχη του Χάνδακα.
Το νησί της Κρήτης από την κατάκτηση του ήταν η χειρότερα κυβερνούμενη επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την εξουσία κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ασκούσαν οι λεγόμενοι τουρκοκρήτες. Ήταν κρητικής καταγωγής και ομιλητές στις περισσότερες περιπτώσεις μόνο της κρητικής διαλέκτου που ασπάστηκαν το Ισλάμ για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους αλλά κυρίως εξαιτίας του ρόλου που έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά το μεγάλο Κρητικό Πόλεμο. Αναφέρονται ως ασεβείς πιστοί του Ισλάμ και δυνάστες των χριστιανών, συχνά αυτόμολοι και σε διένεξη με την Πύλη. Ο μουσουλμανισμός επιφανειακός ή μη, έφτασε σε κάποια περίοδο ακόμα και το 47% του συνολικού πληθυσμού του νησιού. Ο γάλλος περιηγητής Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ και ο Άγγλος περιηγητής Ρίτσαρντ Πόκοκ που επισκέφθηκαν την Κρήτη τον πρώτο αιώνα της Τουρκοκρατίας αναφέρουν χαρακτηριστικά:
Κρητική επανάσταση 1770
Το 1770 σημειώθηκε στα Σφακιά η πρώτη μεγάλη επανάσταση κατά των Οθωμανών έναν αιώνα μετά την πτώση του Χάνδακα, ήταν μέρος του Ρωσοτουρκικού Πόλεμου του 1768–1774, γεγονότα γνωστά και ως Ορλοφικά.
Ολόκληρο το 1769 και ως την Άνοιξη του 1770 ο Δασκαλογιάννης προετοίμαζε την επανάσταση στα Σφακιά. Οι Σφακιανοί αρνήθηκαν την καταβολή του κεφαλικού φόρου και το Πάσχα του 1770 ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες. Οι επαναστάτες δεν ξεπερνούσαν τους 2000 άνδρες. Προσέβαλλαν πρώτα τις κοντινές επαρχίες της Κυδωνίας, Αποκορώνου και αγίου Βασιλείου με επιτυχία. Η αντίδραση όμως των Οθωμανών ήταν άμεση με αποστολή 15000 ανδρών στις παρυφές των Σφακίων τον Μάιο του 1770. Οι προσπάθειες των Οθωμανών για συμβιβασμό και παράδοση των επαναστατών απέτυχαν και μετά την πρώτη μεγάλη μάχη στην Κράπη οι επαναστάτες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στις βουνοκορφές αμυνόμενοι ολόκληρο το θέρος και το φθινόπωρο του 1770. Το χειμώνα του 1770 ήταν φανερό πια ότι οι Ρώσοι δεν πρόκειται να συνδράμουν την επανάσταση και έτσι οι επαναστάτες προχώρησαν σε συμβιβασμό και παράδοση του Δασκαλογιάννη..
Οι επαναστάσεις στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα που σημειώθηκαν παράλληλα, έχοντας μικρή υποστήριξη από τους Ρώσους τελικά καταπνίγηκαν από Αλβανούς μισθοφόρους.
Η Περίοδος της Γραμβούσας
Κρήτες που συμμετείχαν στην Επανάσταση του Μοριά το 1821 επέστρεψαν στην Κρήτη το καλοκαίρι του 1825, όπου η επανάσταση που είχε ξεκινήσει παράλληλα, είχε σχεδόν κατασταλεί, καθώς οι συνθήκες στην Κρήτη ήταν πολύ διαφορετικές από ότι στην Πελοπόννησο, κυρίως λόγω των εξαιρετικά οχυρών ενετικών θέσεων που κατείχαν τώρα οι Τούρκοι.
Με επικεφαλής τον Δημήτριο Καλλέργη και τον Εμμανουήλ Αντωνιάδη κατέλαβαν το παλιό ενετικό φρούριο της Γραμβούσας στις 9 Αυγούστου του 1825, το όποιο κατείχαν οι Τούρκοι από το 1715. Οι προσπάθειες των Τούρκων να ανακτήσουν το οχυρό απέτυχαν και έτσι άρχισε στην Κρήτη η λεγόμενη περίοδος της Γραμβούσας. Οι επαναστάτες ίδρυσαν οικισμό με μεγάλη προσέλευση από την Κρήτη, έκτισαν σχολείο και οργάνωσαν το ‘’Κρητικό Συμβούλιο’’ που αποτελούσε την επίσημη επαναστατική αρχή της Κρήτης και επιδόθηκαν σε ανταρτοπόλεμο κατά των Τούρκων. Την ίδια εποχή δρούσε στο Κρητικό Πέλαγος και ο Μιχαήλ Κόρακας με 3 πειρατικά πλοία και ορμητήριο την Κάρπαθο.
Το 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας φτάνει στα Επτάνησα για να αναλάβει την αρχηγία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Μια από τις πρώτες ενέργειες του την ίδια χρονιά, ήταν να στείλει στόλο υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο εναντίον του φρουρίου της Γραμβούσας μετά από υποδείξεις των Άγγλων, που ήθελαν την Κρήτη αναπόσπαστο μέρος της φίλης και συμμάχου Τουρκίας. Με πρόσχημα την καταστολή της πειρατείας κατέστρεψαν τα κρητικά πλοία, κατέλαβαν το φρούριο και διέλυσαν τον οικισμό και μαζί τον πυρήνα της επανάστασης στην Κρήτη προσωρινά.
Κρητική επανάσταση 1866
Η επανάσταση του 1866 ήταν η σημαντικότερη από μια σειρά επαναστάσεων του 19ου αιώνα όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία απώλεσε τον έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού, και φέρνει την Κρήτη σε μια περίοδο ανομίας που προδίκασε την ανεξαρτησία. Η ανατίναξη της μονής Αρκαδίου όπου σκοτώθηκαν πάνω από 700 άμαχοι, προκάλεσε το διεθνές αίσθημα και εθελοντές από την Ιταλία τη Σερβία και την Ουγγαρία έφτασαν στο νησί το 1866. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ήρθε ουσιαστική βοήθεια σε χρήματα και εξοπλισμό, ενώ το νεοελληνικό κράτος εξέφρασε τη συμπάθεια του στον αγώνα.
Κρητική Πολιτεία
Η Κρητική Πολιτεία είναι το κράτος που δημιουργήθηκε μετά την επέμβαση της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας, στην Κρήτη το 1898 αποσπώντας το νησί από την παραπαίουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία με την αιτιολογία ότι δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει τον έλεγχο. Η Κρητική Πολιτεία διήρκησε 15 χρόνια έως ένωση της με την Ελληνική Δημοκρατία το 1913. Η Εξέγερση της Θερίσου το 1905 εναντίον του πρίγκιπα Γεωργίου της Ελλάδας ο οποίος ασκούσε εξουσία στο νησί, ανέδειξε τον σημαντικότερο πολιτικό της Κρητικής Πολιτείας, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος μετά την ένωση αναδείχτηκε 7 φορές πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας. Επί αρχηγίας του η Ελληνική Δημοκρατία έφτασε στη μεγαλύτερη εδαφική έκταση στην ιστορία της, όμως μεγάλο μέρος της χάθηκε μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Παρ' όλα αυτά η μισή και πλέον από τη συνολική έκταση της σημερινής Ελληνικής Δημοκρατίας προσαρτήθηκε επί αρχηγίας του.
Η Κρητική Χωροφυλακή (1907) ήταν το στρατιωτικό σώμα της Κρητικής Πολιτείας, το όποιο ήταν επιφορτισμένο εκτός από την άμυνα του νησιού και με την αστυνόμευση των πόλεων, ενώ είχε και ρόλο εκστρατευτικού σώματος. Έλαβε μέρος μεταξύ άλλων στους Βαλκανικούς Πολέμους και στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ένωση
Μετά τη λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου το Μάιο του 1913, η Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Η ένωση έγινε με επίσημη τελετή στο φρούριο Φιρκά των Χανίων την 1 Δεκεμβρίου 1913.
Εγκατάσταση Μικρασιατών
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη πολλές οικογένειες Ελλήνων Μικρασιατών. Κατά την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, οι Τούρκοι που κατοικούσαν στην Κρήτη, περίπου 33.000, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί και Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο νησί, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της Κρήτης να καταστεί εθνικά και θρησκευτικά ομογενής. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες εμπλούτισαν τον τοπικό πολιτισμό και την οικονομία και δημιούργησαν συνοικισμούς που φέρουν τα ονόματα των πόλεων της Μικράς Ασίας από όπου προήλθαν, όπως Νέες Κλαζομενές, Νέα Αλικαρνασσός, Νέα Βρύουλα, Νέα Αλάτσατα .
Η μάχη της Κρήτης
Η μάχη της Κρήτης διεξήχθη το Μάιο του 1941, στα πλαίσια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ στρατευμάτων των Συμμάχων, Βρετανών, Ελλήνων, Αυστραλών, Νεοζηλανδών, και δυνάμεων του Άξονα. Η μάχη έληξε με κατάκτηση του νησιού από τους Γερμανούς με βαρύ όμως τίμημα. Χαρακτηριστικές είναι αναφορές μεσήλικων Κρητών να πολεμούν άοπλοι με ραβδιά τους εισβολείς, καθώς ο ελληνικός στρατιωτικός σχηματισμός που αρχικά είχε την ευθύνη της άμυνας του νησιού, η 5η Μεραρχία Πεζικού, δύναμης 22.000 ανδρών, είχε μεταφερθεί από τα μέσα Νοεμβρίου 1940 στην ηπειρωτική Ελλάδα για να πάρει μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμος.
Παραπομπές
Πηγές
Ιστορία της Κρήτης
Πολιτισμός της Κρήτης
|
830596
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B9%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF
|
Μαρμιρόλο
|
Το Μαρμιρόλο (ιταλικά: Marmirolo) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Μάντοβας, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Μάντοβας
|
607041
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD
|
Οσία Πελαγία η από εταιρίδων
|
Η Οσία Πελαγία η από εταιρίδων γνωστή σαν Μαργιτώ ήταν Βυζαντινή ηθοποιός, μίμος, και χορεύτρια διάσημη στην εποχή της με καταγωγή την Αντιόχεια.
Έζησε την εποχή του Ιωάννη του Χρυσόστομου. Αναφέρεται πανέμορφη και διάσημη μίμος της Αντιόχειας, διάσημη σε όλη την αυτοκρατορία, το όνομα της, Μαργιτώ, δεν ήταν το αληθινό της αλλά το καλλιτεχνικό της που το είχε αποκτήσει από τα πολλά μαργαριταρένια κοσμήματα που φορούσε και ήταν δώρα από θαυμαστές της.
Ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι κατάφερε να την προσηλύτιση ο επίσκοπος Νόννος στον χριστιανισμό και να την βαπτίσει Πελαγία όπως ήταν το αληθινό της όνομα. Έπειτα η Μαργιτώ λόγω των πολλών πειρασμών που αντιμετώπιζε εγκατέλειψε το θέατρο και κλείσθηκε σε αντρική μονή της Ιερουσαλήμ υποδυόμενη τον άνδρα με το όνομα Πελάγιος, μετά από τρία χρόνια πέθανε, αναφέρεται ότι μετά τον θάνατο της ανακάλυψαν ότι ήταν γυναίκα.
Η εκκλησία την ανακήρυξε αγία, Αγία Πελαγία, και εορτάζει στις 8 Οκτωβρίου.
Παραπομπές
Βυζαντινοί του 4ου αιώνα
Βυζαντινοί ηθοποιοί
Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας
|
65362
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%B1%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CF%81
|
Αλένκα Γκοτάρ
|
Η Άλενκα Γκόταρ (Alenka Gotar) είναι Σλοβένα υψίφωνος. Εκπροσώπησε τη Σλοβενία στον Διαγωνισμό τραγουδιού της «Γιουροβίζιον» το 2007 στο Ελσίνκι με το τραγούδι Cvet z juga, το οποίο προκρίθηκε στον τελικό.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σλοβένοι τραγουδιστές
Συμμετέχοντες στη Eurovision
|
557818
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B6%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Μπόζο της Τοσκάνης
|
Ο Μπόζο, Boso (απεβ. μετά το 940;) από τον Οίκο των Μποζονιδών ήταν μάργραβος της Τοσκάνης (931-936) και, ως Μπόζο Α΄, κόμης του Αρλ (934-936). Καταγόταν από τη Βουργουνδία· ήταν ευεργέτης μονών στην Τοσκάνη και όταν την έχασε, επέστρεψε στην Βουργουνδία.
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Θεοβάλδου κόμη της Αρλ και της Μπέρτας, νόθης κόρης του Λοθαρίου Β΄ των Καρολιδών της Λοθαριγγίας. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ούγος της Λομβαρδίας ("Ιταλίας") γεννήθηκε το 880/1. Ο Οίκος του ήταν από τους πιο σημαντικούς στην Προβηγκία και είχε επιγαμίες με τους Καρολίδες.
Τα έτη στην Προβηγκία
Το 895 απεβίωσε ο πατέρας τους και η μητέρα του έκανε δεύτερο γάμο με τον Αδαλβέρτο Β΄ τον πλούσιο, μάργραβο της Τοσκάνης. Όταν το 905 ο Λουδοβίκος των Μπιβινιδών της Προβηγκίας τυφλώθηκε από τους εχθρούς του, ο Ούγος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Προβηγκίας και την κομητεία της Αρλ, ενώ ο Μπόζο την κομητεία της Αβινιόν. Το 907 οι δύο αδελφοί εισήλθαν στην Ιταλία για να υποστηρίξουν τη μητέρα τους Μπέρτα. Το 924 ο Ούγος έγινε βασιλιάς της Λομβαρδίας ("Ιταλίας") και δύο έτη μετά όρισε τον Μπόζο κυβερνήτη της Προβηγκίας.
Το 931 ο Ούγος κάλεσε τον Μπόζο στην Ιταλία και έκανε τον δικό του γιο Λοθάριο Β΄ συμβασιλιά για να ενισχύσει τη θέση του έναντι τού Λαμβέρτος μαργράβου της Τοσκάνης. Ο τελευταίος ήταν γιος του Αδαλβέρτου Β΄ και της Μπέρτας και έτσι ετεροθαλής αδελφός τους. Ο Λιουτπράνδος επίσκοπος της Κρεμόνας αναφέρει ότι οι φήμες έλεγαν πως η Μπέρτα δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει, έτσι προσποιήθηκε εγκυμοσύνες και παρουσίασε τον Λαμβέρτος και τον Γουίδων ως γιους της, ενώ εκείνοι ήταν από άλλες γυναίκες. Αυτό το έκανε για να εξασφαλίσει τη διαδοχή στον δεύτερο σύζυγό της Αδαλβέρτο Β΄.
Τα πρώτα έτη στην Ιταλία
Η πρώτη μνεία του στην Ιταλία είναι όταν μεσολάβησε στον βασιλιά αδελφό του υπέρ του πατριαρχείου της Ακουιλέιας το 931. Το επόμενο έτος αναφέρεται ότι ο μάργραβος (marchio) Μπόζο έπεισε τον βασιλιά να κάνει δωρεά στο ναό του Αγ. Μαρτίνου στη Λούκκα.
Ο Λιουτπράνδος εξιστορεί ότι ο Ούγος απαγόρευσε στον Λαμβέρτος να τον λέει ετεροθαλή αδελφό. Ο Μπόζο, με σκοπό να λάβει τη μαρκιωνία της Τοσκάνης, έπεισε τον Ούγο να συλλάβει τον Λαμβέρτος, ο οποίος τυφλώθηκε στη φυλακή. Ίσως ο Λαμβέρτος να αρνήθηκε να εγκαταλήψει την ημιαυτονομία του και γι' αυτό του αφαιρέθηκε η Τοσκάνη.
Μάργραβος της Τοσκάνης
Οι μόνες γραπτές μαρτυρίες του ως μαργράβου της Τοσκάνης είναι παραινέσεις στον βασιλιά προς όφελος των ναών της Λούκκα και του Αρέτσο. Η τελευταία αναφορά είναι το 936. Αργότερα το ίδιο έτος ο Ούγος έδωσε τη μαρκιωνία στον δικό του (νόθο) γιο Ουμβέρτο.
Ο Λιουπράνδος αναφέρει ότι αυτό έγινε, διότι ο Μπόζο συνομωτούσε εναντίον τού Ούγου με την υποκίνηση της συζύγου τού τελευταίου Βίλλας. Άλλη εξήγηση είναι ότι ο Μπόζο συνέχιζε να είναι ημιαυτόνομος, όπως ο προκάτοχός του και ο Ούγος ήθελε πιο πειθήνιο μάργραβο. Ίσως ο γάμος της Βίλλας, κόρης του Μπόζο, με τον Βερεγγάριο μάργραβο της Ιβρέας, έναν από τους πιο ισχυρούς μαργράβους του βασιλείου να φόβισε τον Ούγο και να άρχισε να σκέπτεται την πτώση του αδελφού του.
Τελευταία έτη
Το 940 ένας "επιφανής κόμης Μπόζο" έκανε δωρεά στη μονή του Σαιν Μπερνάρ-ντε-Ρομάνς. Μάλλον είναι ο μάργραβος της Τοσκάνης, αφού ο Ούγος ήταν προστάτης της μονής και η οικογένεια είχε εκτάσεις στην περιοχή.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε τη Βίλλα, ίσως κόρη του Ροδόλφου Α΄ των Παλαιών Γουέλφων της Άνω Βουργουνδίας και είχε τέκνα:
Ριχίλντα.
Γκίζελα.
Βίλλα 911/2-970, παντρεύτηκε τον Βερεγγάριο Β΄ της Ιταλίας, μάργραβο της Ιβρέας.
Μπέρτα, παντρεύτηκε πρώτα τον Μπόζο των Μπιβινιδών (γιο του Ριχάρδου δούκα της Βουργουνδίας) και μετά τον Ραϋμόνδο δούκα της Ακουιτανίας. Σε αυτήν κληροδότησε ο Ούγος τον μεγάλο προσωπικό του πλούτο και τις κτήσεις του στην Προβηγκία.
Ρότμπολντ απεβ. π.950, κόμης της Προβηγκίας.
Πηγές
Bouchard, Constance B. (1988). "The Bosonids or Rising to Power in the Late Carolingian Age". French Historical Studies. 15 (3): 407–31. doi:10.2307/286367.
Keller, Hagen (1971). "Bosone di Toscana". Dizionario Biografico degli Italiani. 13. Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana.
Previté-Orton, C. W. (1917). "Italy and Provence, 900–950". The English Historical Review. 32 (127): 335–47. doi:10.1093/ehr/xxxii.cxxvii.335.
Wickham, Chris (1981). Early Medieval Italy: Central Power and Local Society, 400–1000. London: Macmillan.
Οίκος των Μποζονιδών
|
218539
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%B9%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%28%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%29
|
Αναθηματικός πίνακας της Νιννίου (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)
|
Ο αναθηματικός πίνακας της Νιννίου είναι σπάνιο αρχαίο έργο τέχνης από πηλό που βρέθηκε στην Ελευσίνα. Στον πίνακα απεικονίζονται η Νίννιος (αυτή που αφιερώνει τον πίνακα), η Δήμητρα και η Περσεφόνη. Ο πίνακας είναι σπάνιος αν όχι μοναδικός στο θέμα του και έχει απασχολήσει εκτενώς τους ειδικούς από τότε που βρέθηκε μέχρι σήμερα.
Εύρεση του πίνακα
Βρέθηκε το 1895 στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Ανδρέα Σκιά και εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ενώ πιστό αντίγραφό του φιλοξενείται στο Μουσείο της Ελευσίνας.
Περιγραφή
Είναι πήλινος ερυθρόμορφος πίνακας. Σώζεται σχεδόν ακέραιος και σε καλή κατάσταση.
Η ερυθρόμορφη αγγειογραφία περιβάλλεται από προεξέχον οριζόντιο επιστύλιο που υποστηρίζεται από δύο πλάγιες λεπτές παραστάδες. Φέρει επίσης προεξέχον τριγωνικό αέτωμα που καταλήγει σε κεντρικό ακρωτήριο. Στο εσωτερικό του αετώματος βρίσκεται επίσης ερυθρόμορφη αγγειογραφία. Στο κάτω μέρος του πίνακα είναι χαραγμένη η επιγραφή «ΝΙΝΝΙΟΝ ΤΟΙΝ ΘΕΟΙΝ ΑΝΕΘΗΚΕ», δηλαδή «''η Νίννιον ανέθεσε τον πίνακα αυτό στις δύο θεές».
Ερμηνεία
Ο ζωγράφος διαιρεί τα πρόσωπα σε θεούς και θνητούς, εικονίζοντας κατά τη μέθοδο των αναθηματικών αναγλύφων τους θεούς κατά πολύ μεγαλύτερους στο μέγεθος από τους θνητούς.
Η αγγειογραφία ανάμεσα στους παραστάδες μας μεταφέρει κάποιο στιγμιότυπο από τα Μυστήρια. Τρεις σκηνές παρουσιάζονται, στις οποίες παίρνει μέρος η Νίννιον με κάποιον άνδρα που τη συνοδεύει.
Αέτωμα
Η αγγειογραφία του αετώματος παριστάνει ένα στιγμιότυπο από την παννυχίδα. Ο νεανίας συμβολίζει τον Κηφισό ποταμό ή τον γεφυριστή.
Κεντρική σκηνή
Σημαντική λεπτομέρεια για την ερμηνεία είναι το ιονικό κιονόκρανο στην αριστερή πάνω γωνία, το οποίο συμβολίζει τον ναό της Ελευσίνας. Η κερνοφόρος Νίννιον φοράει βαρύ, χειμερινό ρουχισμό, ενώ παίρνει μέρος στα μεγάλα μυστήρια του μήνα Βοηδρομιώνος. Βλέπουμε τη θεά Δήμητρα καθήμενη δεξιά, δύο δαδοφόρους, τη Νίννιον και τον γενειοφόρο συνοδό της.
Κάτω σκηνή
Χαρακτηριστικό ερμηνευτικό σύμβολο του τόπου όπου διαδραματίζεται το στιγμιότυπο είναι η ομφαλοειδής πέτρα της Άγρας στη μέση της σκηνής. Χρονικά τοποθετείται στον μήνα Ανθεστηριών, όπως συμπεραίνουμε από τα άνθη που είναι κατεσπαρμένα σε όλο το πεδίο της πομπής, και από τη λεπτή εαρινή χλαμύδα της Νιννίου. Δεξιά του ομφαλού είναι καθιστή η Περσεφόνη, και αριστερά του τρεις μύστες που προσέρχονται κατά τη διάρκεια των μικρών μυστηρίων.
Πηγές
Καλλιόπη Παπαγγελή: Ελευσίνα: Ο Αρχαιολογικός Χώρος και το Μουσείο, σελ. 256, Αθήνα, Εκδόσεις Ολκός, 2002, ISBN 960-86743-2-8
Ιωάννης Σβορώνος: Και πάλιν περί του πίνακος της Ναννίου. Αθήνα, Beck und Barth, 1902
Δείτε επίσης
Αρχαιολογικό Μουσείο Ελευσίνας
Αρχαία τέχνη
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Ελευσίνια Μυστήρια
Αρχαιολογικά ευρήματα στην Αττική
|
19344
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%87%CE%B8%CF%8D%CF%82%20%CE%99%CF%80%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ιχθύς Ιπτάμενος
|
Ο Ιπτάμενος Ιχθύς (λατινικά: Volans, συντομογραφία: Vol) είναι αστερισμός που σημειώθηκε για πρώτη φορά το 1603, από τους Keyser και Houtman στην Ουρανομετρία τους, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός αόρατος από την Ελλάδα. Συνορεύει με τους αστερισμούς Τρόπιδα, Οκρίβαντα, Δοράδα, Τράπεζα και Χαμαιλεόντα. Η αρχική λατινική και διεθνής ονομασία ήταν Piscis Volans, δηλαδή το ιπτάμενο ψάρι, το χελιδονόψαρο. Οι Ροδόλφειοι Πίνακες ωστόσο τον ονομάζουν Passer (σπουργίτι), και ως τέτοιος μεταφράσθηκε στην Κίνα (Fe Yu). Ο Ιούλιος Σίλερ και ο Καίσιος συνδύασαν τους αστέρες της Δοράδος με εκείνους του Ιπταμένου Ιχθύος και σχημάτισαν τη μορφή του Άβελ από τη Γένεση. Κατά μία καταμέτρηση, ο Ιπτάμενος Ιχθύς έχει 46 αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι.
Οι φωτεινότεροι αστέρες
Επειδή όλοι οι αστέρες του Ιπταμένου Ιχθύος είναι αμυδροί, τετάρτου μεγέθους και κάτω, και ο αστερισμός πολύ νότιος, κανένας τους δεν έχει δικό του ιδιαίτερο όνομα.
Ο α (άλφα) Ιπταμένου Ιχθύος, με φαινόμενο μέγεθος 4,00, δεν είναι ο φωτεινότερος των αστέρων του αστερισμού. Ο φασματικός τύπος του είναι A2-3 IV με ισχυρές γραμμές μετάλλων στο φάσμα του.
Ο β Ιπταμένου Ιχθύος έχει φασματικό τύπο K1 III και φαινόμενο μέγεθος 3,77.
Ο γ είναι διπλός αστέρας, με μέλη που έχουν φαιν.μεγέθη 3,78 (ο γ2) & 5,7 (ο γ1), φασμ.τύπους K0 III & F2 V, και απέχουν μεταξύ τους λιγότερο από 14 δευτερόλεπτα της μοίρας.
Ο δ έχει φαιν.μέγεθος 3,98 και φασμ.τύπο F6 II.
Ο ζ έχει φαιν.μέγεθος 3,95 και φασμ.τύπο K0 III.
Αξιοσημείωτα στον αστερισμό
Ο μεταβλητός αστέρας UZ Vol έχει φαιν.μέγεθος που κυμαίνεται από 9,3 ως 10,1 και φασμ.τύπο G8 III.
Ευρισκόμενος σε μία κατεύθυνση λίγο έξω από το γαλαξιακό επίπεδο, ο αστερισμός αυτός έχει αρκετούς αλλά μακρινούς και αμυδρούς γαλαξίες. Ο εντυπωσιακότερος και φωτεινότερος είναι ο ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας NGC 2442 / 2443, στο κέντρο του αστερισμού, με φαινόμενο μέγεθος 10,4 και 11,2. Το διαταραγμένο σχήμα του οφείλεται μάλλον στη βαρυτική αλληλεπίδραση με κάποιον άλλο γαλαξία.
Δείτε επίσης
Κατάλογος αστέρων του Ιπτάμενου Ιχθύος
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
284445
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%81
|
Μπικάνερ
|
Η πόλη Μπικάνερ (Χίντι: बीकानेर Ούρντου بِيكانير, ) βρίσκεται στο κρατίδιο του Ράτζασταν στην βόρεια Ινδία. Βρίσκεται 300 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης Τζαϊπούρ η οποία είναι η πρωτεύουσα του Ράτζασταν. Το Μπικάνερ είναι διοικητικό κέντρο της ομώνυμης περιοχής και στο παρελθόν ήταν η πρωτεύουσα του ομώνυμου πριγκιπάτου. Σήμερα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη του Ρατζαστάν με πληθυσμό 529.007 κατοίκους. Η πόλη βρίσκεται στο βορειοανατολικό όριο της ερήμου Ταρ.
Ιστορία
Η πόλη ιδρύθηκε από τον Ράο Μπίκα (ο Ράο Μπίκα ήταν στρατηγός στο στρατό του Μουγκάλ κατακτητή Ακμπάρ) το 1488. Ο Ράο Μπίκα ήταν δεύτερος υιός του Ράο Τζόντχα, ιδρυτή της πόλης Τζοντχπούρ στο Ράτζασταν. Ο Ράο Μπίκα είχε κακές σχέσεις με τον πατέρα και τους αδελφούς το οποίο οδήγησε σε πολέμους μέχρι το 19ο αιώνα. Κατά την αυτοκρατορία των Μουγκάλ η πόλη ήταν σημαντική γιατί βρισκόταν πάνω στο εμπορικό δρόμο με κατεύθυνση το Αφγανιστάν. Το 1886 ήταν η πρώτη πόλη στην έρημο όπου εγκαταστάθηκε δίκτυο ηλεκτρισμού. Η ιδρυτής της σύγχρονης πόλης είναι ο Μαχαραγιάς Ντουνγκάρ Σινγχ (βασίλεψε 1872-87) ο οποίος εκσυγχρόνισε την πόλη με νέα νοσοκομεία, σχολεία και αστυνομία.
Μνημεία
Περιτειχισμένη παλιά πόλη: Η παλιά πόλη περιτειχίζεται από τείχος το οποίο χρονολογείται από το 18ο αιώνα και έχει 5 πύλες εισόδου.
Οχυρό Τζουναγκάρθ: Μια βασική ιδιαιτερότητα του οχυρού Τζουναγκάρθ σε σύγκριση με τα υπόλοιπα οχυρά στο Ράτζασταν είναι ότι δεν είναι χτισμένο σε λόφο. Το 1588 ξεκίνησε η κατασκευή του και βρισκόταν τότε 500 μέτρα βορειοανατολικά από την παλιά πόλη του Μπίκανερ. Το οχυρό είναι σχεδόν τέλειο τετράγωνο.
Οχυρό Λαλγκάρθ: Χτίστηκε από τον Μαχαραγιά Γκάνγκα Σινγχ (1881-1942) εις μνήμη του πατέρα του Μαχαραγιά Λαλ Σινγχ και βρίσκεται τρία χιλιόμετρα βορείως από το κέντρο της πόλης.
Τζαϊνιστικός ναός Μπχαντασάρ - 15ου αιώνα.
Μπχανβάρ Νιβάς Χαβελί (ιστορικής - αρχιτεκτονικής αξίας ιδιωτικός χώρος) - σήμερα είναι ξενοδοχείο. Δίπλα βρίσκονται τα Ραμπουρία Χαβελί.
Κάρνι Μάτα - βρίσκεται 30 χιλιόμετρα νοτίως της πόλης και θεωρείται σημαντικός ινδουιστικός προσκυνηματικός χώρος. Ο ναός είναι γεμάτος "ιερά" ποντίκια τα οποία, σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση, είναι ενσαρκώσεις νεκρών απογόνων της "μητέρας θεότητας" Κάρνι Μάτα.
Gallery
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Ινδίας
Ρατζαστάν
|
772570
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%84%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Γοτθική Βικιπαίδεια
|
Η Γοτθική Βικιπαίδεια (γοτθικά: 𐍅𐌹𐌺𐌹𐍀𐌰𐌹𐌳𐌾𐌰𐌹 𐌲𐌿𐍄𐌹𐍃𐌺𐌰𐌹) είναι η έκδοση της Βικιπαίδειας στη γοτθική γλώσσα (κώδικας: got:). Δημιουργήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2006.
Ιστορία
Η δημιουργία της έγινε αποδεκτή στις 21 Δεκεμβρίου 2006 από το Board of Trustees και το Language Commitee του Ιδρύματος Wikimedia.
Στατιστικά
Στις 24 Απριλίου 2006, αριθμούσε, περίπου λήμματα.
Στις 9 Αυγούστου 2020, αριθμούσε, περίπου, λήμματα, χρήστες, 16 ενεργούς χρήστες και διαχειριστές.
Δείτε επίσης
Γοτθική γλώσσα
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Γοτθικη
Γοτθική γλώσσα
|
270307
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Σεμέρου
|
Το Σεμέρου ή όρος Σεμέρου (ινδονησιακά: Gunung Semeru) είναι ενεργό στρωματοηφαίστειο στην ανατολική Ιάβα. Με ύψος 3.676 μέτρα είναι η ψηλότερη κορυφή στο νησί. To ηφαίστειο είναι επίσης γνωστό ως Μαχαμέρου, δηλαδή το μεγάλο βουνό. Το όνομα προέρχεται από το Ινδο-Βουδιστικό μυθικό βουνό Μέρου ή Σουμέρου, η κατοικία των θεών. Είναι δημοφιλής ορειβατικός προορισμός, αλλά το ηφαίστειο είναι επίκινδυνο επειδή εκλύει τοξικά αέρια.
Το Σεμέρου υψώνεται απότομα πάνω από τις νότιες ακτές της ανατολικής Ιάβας. Στην κορυφή βρίσκονται ρηχοί κρατήρες που περιέχουν λίμνες (μάαρ) και στις ανατολικές και νοτιοανατολικές πλαγιές βρίσκονται ηφαιστειακοί δόμοι και κώνοι στάχτης. Βρίσκεται νότια των καλδέρων, στο νότιο άκρο του ηφαιστειακού συμπλέγματος Τενγκέρ. Το ηφαίστειο θεωρείται ότι βρίσκεται σε έκρηξη από το 1967 μέχρι σήμερα. Έχει εκραγεί τουλάχιστον 55 φορές από το 1818, 10 από τις οποίες ήταν θανάσιμες. Όλες οι ιστορικές εκρήξεις είχαν ισχύ στη κλίμακα VEI 2 ή 3. Οι ισχυρότερες εκρήξεις παράγουν πυροκλαστικές ροές που φτάνουν μέχρι τους πρόποδες του ηφαίστειου.
Γεωγραφία - Γεωλογία
Το Σεμέρου βρίσκεται στην ανατολική Ιάβα. Έχει ύψος 3.676 μέτρα και είναι ψηλότερη κορυφή της Ιάβας. Είναι ένα σύνθετο ηφαίστειο το οποίο αποτελείται από δύο κώνους από ανδεσίτη. Η βόρεια κορυφή του είναι γνωστή ως Μαχαμέρου, ενώ ο ενεργός κρατήρας βρίσκεται νοτιοανατολικά. Είναι το νεότερο ηφαίστειο στην περιοχή. Μαζί με τον καλντέρα Τενγκέρ, περίπου 25 χιλιόμετρα βόρεια, αποτελούν το ηφαιστειακό σύμπλεγμα Σεμέρου-Τενγκέρ, το οποίο περιλαμβάνει την καλντέρα Τενγκέρ με τον ενεργό κώνο τόφφου Μπρόμο, την καλντέρα Τζαμμπανγκάν, ακριβώς βόρεια του Σεμέρου, και Άτζεκ-Άτζεκ, το όρος Κεπόλο (3.035 μέτρα) και το σύμπλεγμα του Σεμέρου. Το Σεμέρου-Τενγκέρ έχει αναπτυχθεί πάνω από ένα ηφαιστειακό τόξο του τεταρτογενούς, το οποίο σήμερα έχει διαβρωθεί έντονα.
Η ηφαιστειακή δραστηριότητα λαμβάνει χώρα στον ενεργό κρατήρα Jonggring-Selok. Έχει 400 μέτρα διάμετρα, και βαθύτερο σημείο του βρίσκεται σε ύψομετρο 3.444 μέτρων, 200 μέτρα από το ψηλότερο. Στο κρατήρα του Σεμέρου βρίσκεται ένας ηφαιστειακός δόμος που αναπτύσσεται. Ένα μεγάλο κανάλι προς τα νοτιοανατολικά του κρατήρα είναι η κύρια οδός που ακολοθούν οι πυροκλαστικές ροές που προκαλούνται από την ανάπτυξη του δόμου. Εξαιτίας του καναλιού, ο κρατήρας έχει σχήμα πετάλου. Στα ανατολικά βρίσκονται ηφαιστειακές φλέβες στην ανατολική πλαγιά του ηφαίστειου. Εκεί βρίσκεται και ένα άλλο κανάλι που έδρασε ως αγωγός των λαχάρ που έλαβαν χώρα το 1909 και το 1981.
Ηφαιστειακή δραστηριότητα
Το ηφαίστειο έχει εκραγεί 55 φορές από το 1818 και θεωρείται ότι είναι συνεχώς ενεργό από το 1967. Το Σεμέρου παρουσιάζει τριών ειδών ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η πρώτη είναι βουλκανικές-φρεατομαγματικές εκρήξεις που δημιουργούν εκρηκτικές στήλες. Κάθε πέντε με εφτά χρόνια η δραστηριότητα είναι πιο έντονη, με ανάπτυξη ηφαιστειακών δόμων, των οποίων η κατάρρευση προκαλεί πυροκλαστικές ροές. Αυτές οι ροές κατέρχονται τις νοτιοαντολικές πλαγιές και φτάνουν μέχρι έντεκα χιλιόμετρα μακριά από τον κρατήρα. Μια τέτοια ροή τις 3 Φεβρουαρίου 1994 προκαλέσε 6 θανάτους. Οι εκρηκτικές στήλες έχουν ύψος αρκετών χιλιομέτρων και ηφαιστειακές βόμβες εκτοξεύονται από τον κρατήρα. Τέλος, έχουν παραχθεί ροές λάβας από σχισμές στην πλαγιά του ηφαιστείου. Άλλοι ηφαιστειακοί κίνδυνοι είναι τα λαχάρ και οι κατολισθίσεις είναι πιο επικίνδυνα, καθώς έχουν προκαλέσει από το 1885 περισσότερους από χίλιους θανάτους στην γύρω περιοχή. Μια ροή συντριμιών το 1909 κατέστρεψε την πόλη Λουματζάνγκ. Οι ροές συντριμιών λαμβάνουν χώρα μετά από έντονες βροχοπτώσεις.
Η πρώτη καταγεγραμένη έκρηξη του Σεμέρου έλαβε χώρα το 1818, όμως λεπτομερή αρχεία υπάρχουν από το 1884, όταν μια έκρηξη την οποία ακολούθησε κατολίσθηση προκάλεσε καταστροφές σε δύο χωριά και φυτείες, με αποτέλεσμα το θάνατο 70 με 80 ατόμων. Μια άλλη έκρηξη το 1895 προκάλεσε νέα κατολίσθηση, με αποτέλεσμα το θάνατο 80 περίπου ατόμων. Η έκρηξη του 1909 προκάλεσε μια ροή συντριμμιών που κατέστρεψε τη πόλη Λουματζάνγκ, 35 χιλιόμετρα ανατολικά, με αποτέλεσμα το θάνατο 220 ανθρώπων και την καταστροφή 1.450 σπιτιών. Μια δέυτερη έκρηξη την περίοδο 1955-1957 παρήγαγε ξανά μια ροή συντριμμιών που κατευθύνθηκσε προς το Λουματζάνγκ, με αποτέλεσμα το θάνατο 220 ανθρώπων. Από το 1967 το ηφαίστειο είναι συνεχώς ενεργό. Αξιοσημείωτα είναι ένα λαχάρ που έλαβε χώρα τις 13 Νοεμβρίου 1972, το οποίο κατέστρεψε τα χωριά Renteng, Kebondeli, Sumberwungkal, με αποτέλεσμα το θάνατο 133 ανθρώπων και άλλο ένα, το οποίο έλαβε χώρα τις 14 Μαΐου 1981, το οποίο προκάλεσε το θάνατο 252 ανθρώπων. Τις 4 Δεκεμβρίου 2021 μια έκρηξη προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό 98 και μια ροή λάσπης έριξε μία γέφυρα. Πυροκλαστικές ροές και λαχάρ κατέστρεψαν πάνω από 5.000 σπίτια και δημόσια κτίρια.
Εκρήξεις έχουν λάβει χώρα και στους κώνους στην πλαγιά, με πιο πρόσφατες αυτές την περίοδο 1941-1942. Κατά τη διάρκεια της έκρηξης μια ρωγμή μήκους 1,3 χιλιομέτρων με βορειοδυτική-νοτιοανατολική κατεύθυνση, σε υψόμετρο από 1.400 μέτρα μέχρι 1.775 μέτρα. Από αυτή την ρωγμή εκχύθηκαν 3×106 m³ ανδεσιτικής λάβας υπό μορφή συγκροτημάτων, τα οποία είχαν μέγεθος της τάξης του υποδεκατόμετρου και μέτρου. Η ροή έφτασε 6,9 χιλιόμετρα από τη ρωγμή.
Παραπομπές
Πηγή
Semeru . Global Volcanism Program, Smithsonian Institution.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ηφαίστεια της Ινδονησίας
|
531840
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Κατάλογος αστέρων του Καρκίνου
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων του Καρκίνου παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό του Καρκίνου κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|-
| Βήτα Καρκίνου || β || 17 || || 69267 || 40526 || || || 3,53 || −1,22 || 290 || K4III
|-
| Δέλτα Καρκίνου || δ || 47 || || 74442 || 42911 || || || 3,94 || 0,84 || 136 || K0III
|-
| Γιώτα Καρκίνου A || ι || 48 || || 74739 || 43103 || || || 4,03 || −0,77 || 298 || G8Iab:
|-
| Άλφα Καρκίνου || α || 65 || || 76756 || 44066 || || || 4,26 || 0,63 || 173 || A5m
|-
| Γάμμα Καρκίνου || γ || 43 || || 74198 || 42806 || || || 4,66 || 1,23 || 181 || A1IV
|-
| Ζήτα Καρκίνου || ζ || 16 || || 682556825668257 || 40167 || || || 4,67 || 2,63 || 83 || F7V+F9V+G0V+?
|-
| HD 71115 || || || || 71115 || 41325 || || || 5,13 || −0,08 || 359 || G8II
|-
| 8 Καρκίνου || || 8 || || 66664 || 39567 || || || 5,14 || 1,09 || 210 || A1V
|-
| Χι Καρκίνου || χ || 18 || || 69897 || 40843 || || || 5,14 || 3,84 || 59 || F6V
|-
| Ξι Καρκίνου || ξ || 77 || || 78515 || 44946 || || || 5,16 || −0,18 || 380 || K0III
|-
| Όμικρον 1 Καρκίνου || ο1 || 62 || || 76543 || 43970 || || || 5,22 || 1,77 || 160 || A5III
|-
| Ρο 2 Καρκίνου || ρ2 || 58 || || 76219 || 43834 || || || 5,23 || −1,00 || 574 || G8II-III
|-
| Σίγμα 2 Καρκίνου || σ3 || 64 || || 76813 || 44154 || || || 5,23 || 0,27 || 320 || G9III
|-
| Κάππα Καρκίνου || κ || 76 || || 78316 || 44798 || || || 5,23 || −0,63 || 484 || B8IIImnp
|-
| Μι 2 Καρκίνου || μ2 || 10 || || 67228 || 39780 || || || 5,30 || 3,46 || 76 || G2IV
|-
| Θήτα Καρκίνου || θ || 31 || || 72094 || 41822 || || || 5,33 || −0,57 || 494 || K5III
|-
| Ήτα Καρκίνου || η || 33 || || 72292 || 41909 || || || 5,33 || 0,43 || 312 || K3III
|-
| 82 Καρκίνου || π2 || 82 || || 79554 || 45410 || || || 5,36 || −1,30 || 701 || K1III
|-
| 57 Καρκίνου || || 57 || || 75959 || 43721 || || || 5,40 || 0,15 || 365 || G7III
|-
| Ταυ Καρκίνου || τ || 72 || || 78235 || 44818 || || || 5,42 || 0,91 || 260 || G8III
|-
| 60 Καρκίνου || || 60 || || 76351 || 43851 || || || 5,44 || −0,82 || 582 || K5III
|-
| Σίγμα 2 Καρκίνου || σ2 || 59 || || 76398 || 43932 || || || 5,44 || 1,56 || 195 || A7IV
|-
| Νι Καρκίνου || ν || 69 || || 77350 || 44405 || || || 5,45 || −0,28 || 457 || A0pSi
|-
| 27 Καρκίνου || || 27 || BP || 71250 || 41400 || || || 5,56 || −1,98 || 1052 || M3III
|-
| Φι 1 Καρκίνου || φ1 || 22 || || 71093 || 41377 || || || 5,58 || 0,15 || 398 || K5III
|-
| 3 Καρκίνου || || 3 || || 65759 || 39177 || || || 5,60 || −1,12 || 721 || K3III
|-
| 15 Καρκίνου || || 15 || BM || 68351 || 40240 || || || 5,62 || −1,52 || 872 || B9p SiCr
|-
| 45 Καρκίνου || A1 || 45 || || 74228 || 42795 || || || 5,62 || −1,87 || 1028 || A3V+...
|-
| 49 Καρκίνου || b || 49 || BI || 74521 || 42917 || || || 5,63 || 0,15 || 408 || A1p...
|-
| Σίγμα 1 Καρκίνου || σ1 || 51 || || 75698 || 43584 || || || 5,67 || 1,69 || 204 || A8Vms
|-
| Όμικρον 2 Καρκίνου || ο2 || 63 || || 76582 || 44001 || || || 5,68 || 2,22 || 161 || F0IV
|-
| Ύψιλον 1 Καρκίνου || υ1 || 30 || || 72041 || 41816 || || || 5,71 || 1,40 || 237 || F0IIIn
|-
| Ψι 2 Καρκίνου || ψ2|| 14 || || 67767 || 40023 || || || 5,73 || 2,61 || 137 || G8IV
|-
| 1 Καρκίνου || || 1 || || 64960 || 38848 || || || 5,80 || 0,04 || 462 || K3III
|-
| HD 69994 || || || || 69994 || 40866 || || || 5,80 || −0,17 || 510 || K1III
|-
| HD 77445 || || || || 77445 || 44406 || || || 5,85 || −0,69 || 664 || K3III:
|-
| Ωμέγα 1 Καρκίνου || ω1 || 2 || || 65714 || 39191 || || || 5,87 || −1,82 || 660 || G8III:
|-
| 50 Καρκίνου || A2 || 50 || || 74873 || 43121 || || || 5,89 || 1,96 || 199 || A1V
|-
| 66 Καρκίνου || || 66 || || 77104 || 44307 || || || 5,89 || −0,08 || 509 || A2V
|-
| HD 72945 || || || || 72945 || 42172 || || || 5,91 || 3,79 || 87 || F8V
|-
| Λάμδα Καρκίνου || λ || 19 || || 70011 || 40881 || || || 5,92 || 0,37 || 419 || B9,5V
|-
| 36 Καρκίνου || c || 36 || || 73143 || 42265 || || || 5,92 || 0,17 || 461 || A3V
|-
| 20 Καρκίνου || d1 || 20 || || 70569 || 41117 || || || 5,94 || 0,52 || 395 || A9V
|-
| 29 Καρκίνου || || 29 || || 71555 || 41578 || || || 5,94 || 1,07 || 308 || A5V
|-
| 75 Καρκίνου || || 75 || || 78418 || 44892 || || || 5,95 || 3,47 || 102 || G5IV
|-
| 1 Μικρός Λέων || || (1) || || 73192 || 42365 || || || 5,96 || 0,70 || 367 || K2III:
|-
| 55 Καρκίνου || ρ1 || 55 || || 75732 || 43587 || || || 5,96 || 5,47 || 41 || G8V
|-
| Μι 1 Καρκίνου || μ1 || 9 || BL || 66875 || 39659 || || || 5,97 || −0,45 || 626 || M3III
|-
| 5 Καρκίνου || || 5 || || 65873 || 39236 || || || 5,99 || 0,19 || 472 || B9,5Vn
|-
| HD 68461 || || || || 68461 || 40231 || || || 6,03 || −0,02 || 528 || G8III
|-
| HD 72617 || || || || 72617 || 42049 || || || 6,04 || 2,22 || 189 || F3IV
|-
| 79 Καρκίνου || || 79 || || 78715 || 45033 || || || 6,04 || 0,49 || 420 || G8III
|-
| RS Καρκίνου || || || RS || 78712 || 45058 || || || 6,04 || 0,61 || 397 || M6S
|-
| HD 65257 || || || || 65257 || 38975 || || || 6,05 || −2,11 || 1399 || K0
|-
| HD 65522 || || || || 65522 || 39067 || || || 6,05 || 1,22 || 301 || K2
|-
| 28 Καρκίνου || || 28 || CX || 71496 || 41574 || || || 6,05 || 1,45 || 271 || F0Vn
|-
| 67 Καρκίνου || || 67 || || 77190 || 44342 || || || 6,07 || 2,23 || 191 || A8Vn
|-
| HD 68099 || || || || 68099 || 40085 || || || 6,08 || −1,06 || 872 || B6III
|-
| 21 Καρκίνου || || 21 || || 70734 || 41163 || || || 6,11 || −1,56 || 1113 || M2III
|-
| 25 Καρκίνου || d2 || 25 || || 71030 || 41319 || || || 6,11 || 2,85 || 147 || F6V
|-
| 46 Καρκίνου || || 46 || || 74485 || 42954 || || || 6,12 || 0,30 || 477 || G5III
|-
| Φι 2 Καρκίνου A || φ2 || 23 || || 71150 || 41404 || || || 6,14 || 1,50 || 276 || A3V
|-
| HD 80546 || || || || 80546 || 45896 || || || 6,16 || 1,22 || 317 || K3III
|-
| HD 76508 || || || || 76508 || 43957 || || || 6,17 || 0,82 || 384 || K1III
|-
| Φι 2 Καρκίνου B || φ2 || 23 || || 71151 || || || || 6,19 || 1,55 || 276 || A6V
|-
| HD 76629 || || || || 76629 || 44010 || || || 6,19 || −1,15 || 956 || G8III
|-
| HD 66552 || || || || 66552 || 39535 || || || 6,21 || 1,40 || 299 || B9V
|-
| HD 66684 || || || || 66684 || 39607 || || || 6,21 || −1,08 || 934 || A0V
|-
| 4 Μικρός Λέων || || (4) || || 73596 || 42538 || || || 6,21 || 1,05 || 350 || F5III
|-
| HD 67959 || || || || 67959 || 40058 || || || 6,22 || −0,04 || 581 || A1V
|-
| 12 Καρκίνου || || 12 || || 67483 || 39874 || || || 6,25 || 1,59 || 278 || F3V
|-
| 53 Καρκίνου || || 53 || BO || 75716 || 43575 || || || 6,25 || −0,92 || 886 || M3III
|-
| 61 Καρκίνου || || 61 || || 76572 || 44031 || || || 6,25 || 2,75 || 164 || F6V
|-
| HD 72505 || || || || 72505 || 42010 || || || 6,26 || 1,40 || 306 || K0III
|-
| HD 69478 || || || || 69478 || 40617 || || || 6,28 || −1,28 || 1062 || G8III
|-
| Έψιλον Καρκίνου || ε || 41 || || 73731 || 42556 || || || 6,29 || 0,16 || 548 || Am
|-
| HD 65735 || || || || 65735 || 39180 || || || 6,30 || 1,18 || 345 || K1III
|-
| FZ Καρκίνου || || || FZ || 76830 || 44126 || || || 6,30 || −0,35 || 697 || M4IIIvar
|-
| 4 Καρκίνου || ω2 || 4 || || 65856 || 39263 || || || 6,32 || 0,00 || 598 || A1V
|-
| HD 72943 || || || || 72943 || 42187 || || || 6,33 || 1,77 || 267 || F0IV
|-
| HD 65757 || || || || 65757 || 39194 || || || 6,34 || 1,70 || 276 || K1III-IV
|-
| Ύψιλον 2 Καρκίνου || υ2 || 32 || || 72324 || 41940 || || || 6,35 || 0,80 || 421 || G9III
|-
| 54 Καρκίνου || || 54 || || 75528 || 43454 || || || 6,36 || 3,35 || 130 || G2IV
|-
| HD 68776 || || || || 68776 || 40354 || || || 6,39 || −0,49 || 776 || G8III
|-
| 39 Καρκίνου || || 39 || || 73665 || 42516 || || || 6,39 || 0,11 || 587 || K0III
|-
| HD 78175 || || || || 78175 || 44768 || || || 6,39 || 2,54 || 192 || F5V
|-
| X Καρκίνου || || || X || 76221 || 43811 || || || 6,40 || −3,95 || 3622 || C6,4
|-
| HD 80064 || || || || 80064 || 45614 || || || 6,40 || 0,30 || 542 || A2IV
|-
| HD 75469 || || || || 75469 || 43427 || || || 6,41 || −0,43 || 762 || A2Vs
|-
| HD 69629 || || || || 69629 || 40675 || || || 6,42 || 0,56 || 485 || K0
|-
| HD 73710 || || || || 73710 || 42549 || || || 6,42 || −0,41 || 756 || K0III
|-
| Ψι 1 Καρκίνου || ψ1 || 13 || || 67690 || 40007 || || || 6,44 || −1,06 || 1032 || K0
|-
| HD 73599 || || || || 73599 || 42462 || || || 6,46 || 0,32 || 551 || K1III
|-
| HD 77660 || || || || 77660 || 44574 || || || 6,46 || 1,96 || 259 || A8V
|-
| HD 67542 || || || || 67542 || 39958 || || || 6,47 || −3,93 || 3928 || G0II
|-
| HD 68703 || || || || 68703 || 40342 || || || 6,47 || 1,45 || 329 || A0Vne...
|-
| HD 78234 || || || || 78234 || 44825 || || || 6,47 || 1,32 || 349 || F2V
|-
| 34 Καρκίνου || || 34 || || 72359 || 41904 || || || 6,48 || 0,38 || 541 || A1V
|-
| HD 78661 || || || || 78661 || 44984 || || || 6,48 || 3,60 || 123 || F2p
|-
| HD 79248 || || || || 79248 || 45272 || || || 6,48 || 0,57 || 496 || A2V
|-
| HD 76908 || || || || 76908 || 44148 || || || 6,49 || −1,50 || 1294 || K5III
|-
| 81 Καρκίνου || π1 || 81 || || 79096 || 45170 || || || 6,49 || 4,93 || 67 || G9V
|-
| HD 72115 || || || || 72115 || 41833 || || || 6,50 || −0,99 || 1025 || K0
|-
| 24 Καρκίνου A || || 24 || || 71152 || 41389 || || || 6,51 || 2,11 || 248 || F0III
|-
| 37 Καρκίνου || || 37 || || 73316 || 42353 || || || 6,54 || 1,25 || 373 || A1V
|-
| 35 Καρκίνου || || 35 || || 72779 || 42133 || || || 6,55 || 0,28 || 585 || G0III
|-
| Γιώτα Καρκίνου B || ι || 48 || || 74738 || 43100 || || || 6,58 || 2,77 || 188 || G8II...
|-
| 40 Καρκίνου || || 40 || || 73666 || 42523 || || || 6,61 || 0,40 || 570 || A1V
|-
| 83 Καρκίνου || || 83 || || 80218 || 45699 || || || 6,61 || 3,64 || 128 || F5
|-
| 38 Καρκίνου || || 38 || BT || 73575 || 42485 || || || 6,66 || 0,59 || 531 || F0III
|-
| 70 Καρκίνου || || 70 || || 77557 || 44512 || || || 6,67 || 0,33 || 605 || A1V
|-
| 2 Μικρός Λέων || || (2) || || 73427 || 42472 || || || 6,69 || −1,18 || 1220 || K5
|-
| 3 Μικρός Λέων || || (3) || || 73508 || 42503 || || || 6,71 || 0,66 || 528 || K0
|-
| EP Καρκίνου || || || EP || 73819 || 42600 || || || 6,76 || 0,6 || 556 || A6Vn
|-
| 42 Καρκίνου || || 42 || || 73785 || 42578 || || || 6,83 || 0,87 || 506 || A9III
|-
| 7 Καρκίνου || || 7 || || 66347 || 39447 || || || 6,84 || 0,28 || 668 || K0
|-
| 80 Καρκίνου || || 80 || || 79009 || 45153 || || || 6,87 || 1,08 || 470 || A0
|-
| 78 Καρκίνου || || 78 || || 78479 || 44918 || || || 7,18 || 0,5 || 706 || K3III
|-
| VZ Καρκίνου || || || VZ || 73857 || 42594 || || || 7,18 || 1,21 || 509 || A9III
|-
| ADS 7284 || || || IP || 79969 || 45617 || || || 7,21 || 6,03 || 56,28 || K3V
|-
| 52 Καρκίνου || || 52 || || 75558 || 43463 || || || 7,38 || 1,03 || 607 || G5
|-
| V Καρκίνου || || || V || 70276 || 40977 || || || 7,50 || || || S0-6/6e
|-
| T Καρκίνου || || || T || || 43905 || || || 7,60 || || || C
|-
| BU Καρκίνου || || || BU || 73576 || || || || 7,68 || 1,44 || 577 || A7Vn
|-
| BN Καρκίνου || || || BN || 73763 || || || || 7,80 || 1,56 || 577 || A9V
|-
| 24 Καρκίνου B || || 24 || || 71153 || || || || 7,81 || || ||
|-
| BY Καρκίνου || || || BY || 74050 || 42705 || || || 7,91 || 2,21 || 451 || A7Vn
|-
| HD 74028 || || || BX || 74028 || || || || 7,96 || 1,72 || 577 || A7V
|-
| 44 Καρκίνου || || 44 || || 74200 || 42791 || || || 8,03 || 1,29 || 726 || K0
|-
| HD 79498 || || || || 79498 || 45406 || || || 8,03 || 4,72 || 150 || G5
|-
| 71 Καρκίνου || || 71 || || 77802 || 44637 || || || 8,10 || 1,53 || 672 || A2
|-
| CY Καρκίνου || || || CY || 73345 || || || || 8,14 || 1,88 || 582 || F0V
|-
| BQ Καρκίνου || || || BQ || 73729 || || || || 8,19 || 1,95 || 577 || F2Vn
|-
| HD 73534 || || || || 73534 || 42446 || || || 8,24 || 3,30 || 316 || G5IV
|-
| BR Καρκίνου || || || BR || 73175 || 42319 || || || 8,26 || 1,91 || 608 || F0Vn
|-
| S Καρκίνου || || || S || 74307 || 42853 || || || 8,35 || 1,03 || 950 || B9,5V+G8-9III-IV
|-
| BW Καρκίνου || || || BW || 73798 || || || || 8,48 || 2,24 || 577 || F0Vn
|-
| TW Καρκίνου || || || TW || 71780 || || || || 8,49 || || || G8III+...
|-
| U Καρκίνου || || || U || 72863 || || || || 8,50 || || || M2e
|-
| BS Καρκίνου || || || BS || 73450 || || || || 8,59 || 2,35 || 577 || A9V
|-
| R Καρκίνου || || || R || 69243 || 40534 || || || 8,64 || -0,36 || 2060 || M6,5-9e
|-
| BV Καρκίνου || || || BV || 73746 || || || || 8,65 || 2,41 || 577 || F0V
|-
| RZ Καρκίνου || || || RZ || 73343 || 42432 || || || 8,67 || 0,48 || 1420 || K2III
|-
| HD 74721 || || || || 74721 || 43018 || || || 8,72 || || || A0V
|-
| HD 77065 || || || || 77065 || 44259 || || || 8,8 || 6,3 || 103 || G5
|-
| UU Καρκίνου || || || UU || || 39341 || || || 8,85 || || || K4III...
|-
| HIP 41378 || || || || || 41378 || || || 8,9 || 3,58 || 378 ||
|-
| RX Καρκίνου || || || RX || 68775 || 40388 || || || 9,20 || 1,92 || 931 || M8
|-
| WY Καρκίνου || || || WY || || 44349 || || || 9,60 || 5,05 || 264,6 || G5V
|-
| TX Καρκίνου || || || TX || || || || || 9,97 || 3,55 || 626 || G0-G1V
|-
| RU Καρκίνου || || || RU || || 42303 || || || 10,20 || 2,97 || 911 || F9V:+...
|-
| TU Καρκίνου || || || TU || || || || || 10,53 || || || A2
|-
| SY Καρκίνου || || || SY || || || || || 10,60 || || || G8V
|-
| EX Καρκίνου || || || EX || || || || || 10,95 || 1,34 || 2720 || A7
|-
| TT Καρκίνου || || || TT || || 41936 || || || 11,10 || || || F0
|-
| ES Καρκίνου || || || ES || || || || || 11,16 || 1,55 || 2720 || F4
|-
| HAT-P-31 || || || || || || || || 11,66 || 3,91 || 1155 ||
|-
| CU Καρκίνου || || || CU || || 41824 || || || 11,80 || 11,58 || 36,07 || M5Ve
|-
| WASP-65 || || || || || || || || 11,9 || 4,44 || 1011 || G6
|-
| SS Καρκίνου || || || SS || || || || || 12,11 || || || A8,5
|-
| EW Καρκίνου || || || EW || || || || || 12,27 || 2,66 || 2720 || F0
|-
| HV Καρκίνου || || || HV || || || || || 12,73 || 3,12 || 2720 ||
|-
| EV Καρκίνου || || || EV || || || || || 12,78 || 3,17 || 2720 || F3
|-
| AD Καρκίνου || || || AD || || || || || 13,10 || || || K0V
|-
| HAT-P-43 || || || || || || || || 13,36 || || 1771 ||
|-
| AH Καρκίνου || || || AH || || || || || 13,41 || 3,8 || 2720 || F7V
|-
| HU Καρκίνου || || || HU || || || || || 13,61 || 4 || 2720 || G8IV
|-
| AC Καρκίνου || || || AC || || || || || 13,80 || || || K1-3V
|-
| G 9-38 || || || EI || || || || || || || 17,2 || M5,5V
|-
| YBP 1194 || || || || || || || || 14,61 || 5 || 2720 || G5V
|-
| DX Καρκίνου || || || DX || || || || || 14,81 || 17,01 || 11,82 || M6,5V
|-
| AT Καρκίνου || || || AT || || || || || 15,2 || || || DAe...
|-
| LHS 2090 || || || || || || || || 16,10 || 17,08 || 20,782 || M6,5V
|-
| YZ Καρκίνου || || || YZ || || || || || 16,3 || || ||
|-
| EG Καρκίνου || || || EG || || || || || 17,0 || || ||
|-
| DW Καρκίνου || || || DW || || || || || 17,5 || || || O...
|-
| AZ Καρκίνου || || || AZ || || || || || 17,59 || 16,86 || 45,7 || M6,0V
|-
| GY Καρκίνου || || || GY || || || || || 17,8 || || ||
|-
| AR Καρκίνου || || || AR || || || || || 18,7 || || ||
|-
| RX J0806,3+1527 || || || HM || || || || || || || 160 ||
|-
| AK Καρκίνου || || || AK || || || || || || || ||
|-
| CC Καρκίνου || || || CC || || || || || || || || K0V
|-
| PSR B0823+26 || || || || || || || || || || ||
|-
! Ονομασία
! Μπάγιερ
! Φλάμστηντ
! Μεταβλητός αστέρας
! Ντρέιπερ
! Ίππαρχος
! Ορθή αναφορά
! Απόκλιση
! data-sort-type="number" | Φαινόμενο μέγεθος
! Απόλυτο μέγεθος
! Απόσταση
έτη φωτός
! Φασματικός τύπος
|}
Πηγές
Αστέρες ανά αστερισμό
|
207103
|
https://el.wikipedia.org/wiki/930%20%CE%92%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
930 Βεστφαλία
|
Η Βεστφαλία (Westphalia) είναι ένας πολύ σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,01. Ανακαλύφθηκε το 1920 από τον Γερμανό αστρονόμο Βάλτερ Μπάαντε, που παρατηρούσε από το Μπέργκεντορφ του Αμβούργου, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη περιοχή της Γερμανίας.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Βεστφαλίας εκτιμάται σε 36,48 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι Ch, ενώ το άλβεδό της είναι 0,037. Είναι άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται η Βεστφαλία γύρω από τον εαυτό της.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Βεστφαλια
|
16471
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Λευκιππίδες
|
Οι Λευκιππίδες ήταν οι τρεις θυγατέρες του Λευκίππου αδελφού του Βασιλιά της Μεσσηνίας Αφαρέως . Οι δύο εξ αυτών Ιλάειρα και Φοίβη είχαν μνηστευθεί τους ξαδέλφους τους Ίδα και Λυγκέα (τέκνα του Αφαρέως) η δε τρίτη Αρσινόη κατά την Ησιοδική παράδοση ήταν εκ του Απόλλωνα μητέρα του Ασκληπιού
Για το μύθο περί της αρπαγής των Λευκιππίδων δείτε η Αρπαγή των Λευκιππίδων.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με κάποια μεσσηνιακή παράδοση στη θέση της Αρσινόης φέρεται η Ξάνθη ως σύζυγος του Ασκληπιού και μητέρα του Μαχάονα.
Πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας
|
808183
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Νευροογκολογία
|
Η νευρο-ογκολογία (από το αρχαίο ελληνικό νεῦρον, -ὄγκος, -λογία) είναι μια ειδικότητα της ιατρικής που συνδυάζει τη νευρολογία και την ογκολογία.
Νευροογκολογία είναι μια εξειδίκευση στην ιατρική που συνδυάζει νευρολογία και ογκολογία.
Η νευρο-ογκολογία ασχολείται κυρίως με τη διάγνωση, τη θεραπεία και την έρευνα όγκων ασθενειών του νευρικού συστήματος, η οποία περιλαμβάνει τους ακόλουθους τύπους όγκων:
πρωτοπαθείςόγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος όγκοι εγκεφάλου και γκοι του νωτιαίου μυελού)
δευτερογενείς όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος (μεταστάσεις εγκεφάλου και μεταστάσεις νωτιαίου μυελού)
κακοήθη λεμφώματα του κεντρικού νευρικού συστήματος
Όγκοι του περιφερικού νευρικού συστήματος
Αυτή η λίστα δείχνει ήδη ότι πρόκειται για έναν ευρύ τομέα που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ενώ η θεραπεία των λεμφωμάτων του κεντρικού νευρικού συστήματος ακολουθεί επίσης τις οδηγίες αιματολογικής θεραπείας και οι εγκεφαλικές μεταστάσεις δεν αντιμετωπίζονται χωριστά από τη βασική θεραπεία του πρωτοπαθούς όγκου, οι όγκοι των περιφερικών νεύρων είναι καλοήθεις, όπως τα νευρινώματα και όπως άλλοι όγκοι μαλακών ιστών εντοπίζονται συχνά στο ορθοπεδικό περιοχή.
Γενικές πληροφορίες
Πρωτοπαθείς όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος
Οι πρωτοπαθείς όγκοι του εγκεφάλου μπορούν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία, από τη βρεφική ηλικία έως τα τέλη της ζωής. Παράγοντες όπως η ηλικία, η εντόπιση του όγκου και η κλινική εικόνα βοηθούν στη διαφορική διάγνωση. Οι περισσότεροι τύποι πρωτοπαθών όγκων του εγκεφάλου είναι πιο συνηθισμένοι στους άνδρες, με εξαίρεση τα μηνιγγιώματα, που είναι συχνότερα στις γυναίκες.
Μεταστατικοί όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος
Η άμεση εισβολή ή συμπίεση συνεχών ιστών σχετίζεται με την εγγύτητα του νευρικού συστήματος με άλλες δομές.
Ενδοκρανιακή μετάσταση
Υπάρχουν τρεις τύποι ενδοκρανιακών μεταστάσεων: οι εγκεφαλικές μεταστάσεις, οι μεταστάσεις της σκληράς μήνιγγας και οι μηνιγγικές-λεπτομηνιγγικές μεταστάσεις. Η μετάσταση του εγκεφάλου μπορεί να είναι απλή ή πολλαπλή και να επηρεάσει οποιοδήποτε μέρος του εγκεφάλου. Η μετάσταση στις δομές της σκληράς μήνιγγας συμβαίνει γενικά με αιματογενή εξάπλωση ή άμεση εισβολή από ένα παρακείμενο οστό. Οι σκληρές μεταστάσεις μπορούν να εισβάλουν στον υποκείμενο εγκέφαλο και να προκαλέσουν εστιακό οίδημα και συναφή νευρολογικά συμπτώματα. Λόγω της θέσης τους στο φλοιό, αυτές οι διεργασίες τείνουν να προκαλούν επιληπτικές κρίσεις νωρίς στην πορεία. Η λεπτομηνιγγική μετάσταση είναι ένα σπάνιο αλλά ευρέως αναγνωρισμένο κλινικό φαινόμενο σε ασθενείς με καρκίνο. Οι λεπτομηνιγγικές μεταστάσεις οφείλονται συχνότερα σε πρωτοπαθείς όγκους του μαστού, του πνεύμονα ή του μελανώματος.
Κρανιακές μεταστάσεις
Οι μεταστάσεις στο κρανίο χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: το κρανίο και τη βάση του κρανίου.
Πρωτοπαθείς όγκοι του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος
Μια πρώτη υποδιαίρεση των όγκων του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) εμφανίζεται μεταξύ πρωτογενών (που προέρχονται απευθείας από το ΚΝΣ) και μεταστατικούς (που προέρχονται από άλλο όργανο) όγκους. Τα τελευταία έχουν συχνότητα περίπου δεκαπλάσια από αυτή των πρώτων. Οι όγκοι του εγκεφάλου είναι νεοπλάσματα που αναπτύσσονται στον εγκέφαλο. Όγκοι όπως το μηνιγγίωμα, που λόγω της μαζικής συμπίεσης αλλά δεν διεισδύουν στον εγκέφαλο, και οι όγκοι της υπόφυσης και της επιφύσεως, που βρίσκονται στο εγκεφαλικό στέλεχος, συχνά αναφέρονται λανθασμένα ως όγκοι εγκεφάλου'‘. Ο όρος ενδοκρανιακοί όγκοι τα συνοψίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Οι πρωτοπαθείς όγκοι του ΚΝΣ περιλαμβάνουν μια ποικιλία παθολογικών οντοτήτων, η καθεμία με τη δική της φυσική ιστορία. Λόγω του γεγονότος ότι μόνο οι γλοιακές όγκοι αντιπροσωπεύουν σχεδόν 40 ποσοστό αυτών των όγκων, μπορεί πρώτα να γίνει διάκριση μεταξύ των νευρογλοιακών όγκων (γλοιώματα) και των μη-γλοιακών όγκων. Τα πιο κοινά γλοιώματα είναι τα αστροκυτώματα (που προέρχονται από νευρογλοιακά αστροκύτταρα), τα ολιγοδενδρογλοιώματα (που προέρχονται από ολιγοδενδρογλοιακά κύτταρα) και τα επενδυμώματα (που προέρχονται από επενδυματικά κύτταρα).
Επιδημιολογία
Οι κακοήθεις πρωτοπαθείς όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος είναι σχετικά σπάνιοι και ευθύνονται για περίπου 2 ποσοστό όλων των κακοήθων νεοπλασμάτων. Οι καρκινικές ασθένειες του κεντρικού νευρικού συστήματος κατανέμονται σε 95 τοις εκατό στον εγκέφαλο και σε 5 Ποσοστό σε μηνίγγες, κρανιακά νεύρα και νωτιαίο μυελό. Μπορούν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία και ο κίνδυνος εμφάνισης της νόσου αυξάνεται με την ηλικία. Στους ενήλικες, τα γλοιώματα μπορούν να βρεθούν ιστολογικά προερχόμενα από τον υποστηρικτικό ιστό των νευρικών κυττάρων, εκ των οποίων περίπου 75 τοις εκατό των γλοιοβλαστωμάτων Αστροκυτώματα IV. βαθμούς με δυσμενή πρόγνωση. Οι εμβρυϊκοί όγκοι κυριαρχούν σε βρέφη και μικρά παιδιά. Στη Γερμανία, περίπου 3.970 αρρώστησαν το 2016 άνδρες και 3.460 Γυναίκες με κακοήθεις όγκους του κεντρικού νευρικού συστήματος. Κατά μέσο όρο, τα ποσοστά επιβίωσης είναι 21 τοις εκατό για τους άνδρες και 24 τοις εκατό για τις γυναίκες. Οι στατιστικές επίσης σπάνια περιλαμβάνουν ιστολογικά καλοήθεις όγκους του ΚΝΣ, οι οποίοι εμφανίζονται σε περίπου 6.000 νέες περιπτώσεις ανά έτος ψέμα. Περίπου 65 Το ποσοστό προέρχεται από τις μήνιγγες. Οι γυναίκες επηρεάζονται πολύ πιο συχνά. Εάν δεν αντιμετωπιστεί με χειρουργική επέμβαση ή ακτινοθεραπεία, ακόμη και οι καλοήθεις όγκοι μπορεί να είναι θανατηφόροι λόγω της προοδευτικής ανάπτυξης στον κλειστό κρανιακό χώρο. Ο συχνότερος κακοήθης όγκος του ΚΝΣ είναι το γλοιοβλάστωμα, ο πιο κοινός καλοήθης είναι το μηνιγγίωμα.
Αιτιολογία
Η γενετική προδιάθεση για νεοπλάσματα του κεντρικού νευρικού συστήματος είναι σχετικά ασυνήθιστη, αν και ορισμένα γλοιώματα μπορεί να εμφανιστούν ως επιπλοκές πολλαπλών οικογενειών διαταραχών.
Η μετάλλαξη ορισμένων ογκοκατασταλτικών γονιδίων χαρακτηρίζει αρκετά κληρονομικά σύνδρομα που δείχνουν αυξημένη ευαισθησία στην ανάπτυξη όγκων του εγκεφάλου. Οι ακόλουθες μεταλλάξεις και τα σύνδρομά τους σχετίζονται με υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης όγκων εγκεφάλου: μετάλλαξη γονιδίου NF1 με νευροϊνωμάτωση τύπου 1, μετάλλαξη APC με σύνδρομο Turcot, μετάλλαξη PTCH με σύνδρομο Gorlin και TP53 ή CHEK2 -Μετάλλαξη με σύνδρομο Li-Fraumeni.
Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες που σχετίζονται με τους πρωτογενείς όγκους του εγκεφάλου είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Σε ορισμένες μελέτες, η έκθεση σε χλωριούχο βινύλιο έχει συσχετιστεί με αυξημένη συχνότητα γλοιώματος υψηλού βαθμού. Η μόνη σπάνια αλλά καλά αναγνωρισμένη αιτία πρωτοπαθούς όγκου εγκεφάλου είναι η ιονίζουσα ακτινοβολία. Ειδικότερα, η ακτινοθεραπεία παιδιών με κοκκοειδή κεφαλίτιδα και ασθενών με οξεία λεμφική λευχαιμία, κρανιοφαρυγγίωμα ή λέμφωμα μη Hodgkin σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο γλοιώματος. Οι ασθενείς με AIDS έχουν αυξημένο κίνδυνο πρωτοπαθούς εγκεφαλικού λεμφώματος.
Κλινική
Σημάδια και συμπτώματα
Τα συμπτώματα της εγκεφαλικής νεοπλασίας χαρακτηρίζονται από μετατόπιση ή Καταστροφή του περιβάλλοντος ιστού και διήθηση των ίδιων αιτιών.
Το πιο κοινό σύμπτωμα, που αναφέρεται από το 35 τοις εκατό των ασθενών, είναι ο πονοκέφαλος. Η εμφάνιση έντονων πονοκεφάλων σε ασθενείς που κατά τα άλλα σπάνια υποφέρουν από αυτούς είναι συχνά χαρακτηριστική, ειδικά εάν οι κρίσεις κεφαλαλγίας ή οι ημικρανίες είναι πιο έντονες το πρωί και συνοδεύονται από ναυτία, έμετο και νευρολογικά ελλείμματα. Σε ασθενείς που υποφέρουν από πονοκεφάλους πιο συχνά, μια αλλαγή στο σχήμα, η αύξηση της συχνότητας ή της έντασης των επιθέσεων μπορεί να είναι σύμπτωμα ανάπτυξης όγκου στον εγκέφαλο. Οι επιληπτικές κρίσεις εμφανίζονται στο ένα τρίτο περίπου των ασθενών με γλοίωμα, ιδιαίτερα με όγκους χαμηλού βαθμού ή του ΚΝΣ. Τα εστιακά νευρολογικά ελλείμματα σχετίζονται με τη θέση του όγκου. Αλλαγές στην ψυχική κατάσταση συμβαίνουν επίσης στο 15 έως 20 τοις εκατό των ασθενών με γλοίωμα.
Απεικόνιση διαγνωστικά
Η αξονική τομογραφία (CT) και η μαγνητική τομογραφία (MRI) μπορούν να ανιχνεύσουν αποτελεσματικά τη νεοπλασία στον εγκέφαλο. Η μαγνητική τομογραφία είναι πιο ευαίσθητη από την αξονική τομογραφία για τον εντοπισμό βλαβών, αλλά έχει αντενδείξεις για ασθενείς με καρδιακούς βηματοδότες, ασύμβατες προθέσεις, μεταλλικά κλιπ και άλλα. Η αξονική τομογραφία παραμένει η μέθοδος εκλογής για την ανίχνευση ασβεστοποιήσεων εντός βλαβών ή οστικών διαβρώσεων της κεφαλής ή της βάσης του κρανίου. Η χρήση σκιαγραφικών παραγόντων, που είναι ιωδιούχοι στην περίπτωση της αξονικής τομογραφίας και παραμαγνητικών (γαδολίνιο) στην περίπτωση της μαγνητικής τομογραφίας, επιτρέπει την απόκτηση πληροφοριών για την αγγείωση και την ακεραιότητα του αιματοεγκεφαλικού φραγμού, έναν καλύτερο ορισμό του όγκου σε σύγκριση στο περιβάλλον οίδημα και τη δημιουργία υποθέσεων για το βαθμό κακοήθειας. Η ακτινολογική εξέταση επιτρέπει επίσης την αξιολόγηση των μηχανικών επιδράσεων και των επακόλουθων αλλαγών στις δομές του εγκεφάλου που προκύπτουν από τον όγκο, όπως υδροκεφαλία και κήλες, τα αποτελέσματα των οποίων μπορεί να είναι θανατηφόρα. Τέλος, κατά την προετοιμασία για χειρουργική επέμβαση, αυτό το διαγνωστικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό της θέσης της βλάβης ή της διήθησης του όγκου σε ζωτικές περιοχές του εγκεφάλου. Για το σκοπό αυτό, η μαγνητική τομογραφία είναι πιο αποτελεσματική από την αξονική τομογραφία γιατί μπορεί να παρέχει τρισδιάστατες εικόνες.
Τα εργαλεία διαγνωστικής ακτινολογικής απεικόνισης υπογραμμίζουν την αλλαγή στον νεοπλασματικό ιστό σε σύγκριση με το φυσιολογικό παρέγχυμα του εγκεφάλου (μέσω αλλαγών στην ηλεκτρονικά απεικονιζόμενη πυκνότητα ιστού στην αξονική τομογραφία και στην ένταση του σήματος στην μαγνητική τομογραφία). Όπως οι περισσότεροι παθολογικοί ιστοί, οι όγκοι είναι επίσης αναγνωρίσιμοι από την αυξημένη συσσώρευση ενδοκυτταρικού νερού. Στην τομογραφία υπολογιστή εμφανίζονται υποπυκνά, δηλαδή μικρότερης πυκνότητας από το παρέγχυμα του εγκεφάλου, στην τομογραφία πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού με χαλάρωση spin-lattice υποεντατική και σε χαλάρωση spin-spin καθώς και στάθμιση πρωτονίων (PD) υπερέντονο'‘.
Η υγιής περιοχή του εγκεφάλου δεν πρέπει να παρουσιάζει ιδιαίτερη φωταύγεια σε μια ακτινολογική εικόνα. Επομένως, είναι αυτονόητο ότι δίνεται προσοχή σε μεγαλύτερα εύρη σημάτων αντίθεσης.
Στον ιστό όγκου, γενικά, το μεγαλύτερο ποσοστό ενίσχυσης της αντίθεσης οφείλεται στον συγκεκριμένο φραγμό αίματος-όγκων που επιτρέπει τη διέλευση ιωδίου (CT) και γαδολινίου (MRI) στον ενδοογκικό εξωαγγειακό διάμεσο χώρο. Αυτό αυξάνει το σήμα (πυκνότητα ή ένταση) του όγκου. Ωστόσο, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε να διασφαλιστεί ότι η ενίσχυση της σκιαγραφικής δεν διαφοροποιεί οριστικά τη νεοπλασία από το οίδημα περιπληγών. Στην πραγματικότητα, το ανατομικό-παθολογικό εύρημα σε κακοήθη διηθητικό ιστό όγκου γλοιώματος, όπως στο γλοιοβλάστωμα και στο αναπλαστικό αστροκύτωμα, δείχνει επίσης πέρα από το αγγειογενές οίδημα που προκαλείται από την καταστροφή του αιματοεγκεφαλικού φραγμού από τον όγκο. Η τελευταία κλινική κατάσταση είναι ελάχιστα ανιχνεύσιμη με διαγνωστική απεικόνιση.
Η υπολογιστική τομογραφία εγκεφάλου δείχνει τυπικά μια μάζα ιστού που μπορεί να ενισχυθεί με οποιοδήποτε σκιαγραφικό. Στην αξονική τομογραφία, τα χαμηλού βαθμού γλοιώματα εμφανίζονται συνήθως ισόπυκνα με το φυσιολογικό παρέγχυμα και επομένως μπορεί να μην παρουσιάζουν ενίσχυση της σκιαγραφικής. Ομοίως, οι βλάβες στον οπίσθιο κρανιακό βόθρο, τον οπίσθιο κρανιακό βόθρο, είναι δύσκολο να εντοπιστούν στην αξονική τομογραφία. Κατά συνέπεια, τα αποτελέσματα μιας τέτοιας τομογραφίας από μόνα τους δεν είναι πάντα επαρκή για διαγνωστικούς σκοπούς. Σε αμφίβολες περιπτώσεις, η χρήση της πιο ευαίσθητης μαγνητικής τομογραφίας είναι απαραίτητη.
επί -Η μαγνητική τομογραφία δείχνει έναν ενδοκρανιακό όγκο ως μια μαζική βλάβη που μπορεί να γίνει πιο φωτεινή μετά τη χρήση του σκιαγραφικού. Ωστόσο, υπάρχει πάντα μια ανωμαλία σήματος -Απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού, που υποδηλώνει παρουσία νεοπλασίας ή αγγειογενούς οιδήματος. Συνήθως, η αυξημένη φωταύγεια (ενίσχυση σκιαγραφικού) είναι ενδεικτική ενός όγκου υψηλότερου βαθμού κακοήθειας. Ένας δακτύλιος αντίθεσης είναι χαρακτηριστικός του γλοιοβλαστώματος, με το φωτεινό τμήμα να αντιστοιχεί στο ζωτικό τμήμα του κακοήθους όγκου και το πιο σκούρο -περιοχή hypointense που αντιστοιχεί σε νέκρωση ιστού.
Σκαλωσιά
Οι περισσότεροι πρωτογενείς ενδοκρανιακοί όγκοι παραμένουν εντοπισμένοι στο κρανίο, επομένως δεν απαιτούνται συστηματικές διαδικασίες σταδιοποίησης.
Αντίθετα, οι πρωτογενείς νευροεκτοδερμικοί όγκοι, τα μυελοβλαστώματα, οι όγκοι των γεννητικών κυττάρων του ΚΝΣ και τα πρωτογενή λεμφώματα του ΚΝΣ συχνά εξαπλώνονται μέσω του υπαραχνοειδή χώρου στις λεπτομηνίγγειες. Η μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης ή η οσφυονωτιαία παρακέντηση είναι επομένως επίσης απαραίτητη για όλους τους ασθενείς με τέτοιες διαγνώσεις.
Τύποι όγκων
Γλοιώματα
Οι πρωτοπαθείς όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) περιλαμβάνουν μια ποικιλία παθολογικών ιστών, ο καθένας με τη δική του φυσική ιστορία. Λόγω του γεγονότος ότι τα γλοιώματα από μόνα τους αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 40 τοις εκατό όλων των όγκων του ΚΝΣ, είναι συνηθισμένο στη βιβλιογραφία να γίνεται διάκριση μεταξύ γλοιακών και μη γλοιακών όγκων.
Αστροκυτώματα
Συστήματα διαφόρων κατηγοριών έχουν προταθεί στη βιβλιογραφία με την πάροδο του χρόνου για τη βαθμολόγηση της κακοήθειας των αστροκυτωμάτων. Από το 1993, το σύστημα αξιολόγησης τεσσάρων επιπέδων που προτείνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο και εφαρμοσμένο. Βασίζεται σε τέσσερα ιστολογικά χαρακτηριστικά: αυξημένη κυτταρική πυκνότητα, μίτωση, ενδοθηλιακό πολλαπλασιασμό και νέκρωση. Στη συνέχεια, τα αστροκυτώματα βαθμού Ι, όπως τα πιλοκυτταρικά αστροκυτώματα, είναι τυπικά καλοήθους ιστολογίας. Αστροκυτώματα II. Οι βαθμοί (διάχυτοι) εμφανίζουν αυξημένη κυτταρική πυκνότητα ως μοναδικό ιστολογικό χαρακτηριστικό και είναι νεοπλάσματα με μικρότερο βαθμό διήθησης. Τα αστροκυτώματα III παρουσιάζουν σημαντική μίτωση. βαθμός (αναπλαστικό). Και ενδοθηλιακός πολλαπλασιασμός ή νέκρωση παρατηρείται στα αστροκυτώματα IV. βαθμούς, τα λεγόμενα γλοιοβλαστώματα.
Αστροκυτώματα χαμηλού βαθμού
Τα πιλοκυτταρικά αστροκυτώματα (συμπεριλαμβανομένου του πιλομυξοειδούς αστροκυτώματος ), τα υποεπενδυματικά γιγαντοκυτταρικά αστροκυτώματα και τα πλειομορφικά ξανθαστροκυτώματα είναι μεταξύ των περιγεγραμμένων όγκων. Αυτά είναι κάπως πιο σπάνια νεοπλάσματα καλοήθους ιστολογίας που συχνά μπορούν να θεραπευτούν μόνο με χειρουργική επέμβαση. Εάν η εκτομή είναι ατελής, ο υπόλοιπος όγκος ιστός θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί επιτυχώς με ακτινοθεραπεία. Σε σπάνιες περιπτώσεις όπου η τοπική θεραπεία δεν αποδίδει, η συστηματική χημειοθεραπεία μπορεί να είναι επιτυχής, η οποία πρέπει να προσαρμόζεται ατομικά. Τα παιδιά ανταποκρίνονται σε συνδυασμό καρβοπλατίνης και βινκριστίνης.
Στην αξονική τομογραφία εμφανίζονται διάχυτα αστροκυτώματα II. Βαθμοί από λιγότερο έντονες βλάβες. Στην προτιμώμενη απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού, τα σκιαγραφικά μπορεί να μην μπορούν να τονίσουν αυτά τα νεοπλάσματα, η φωταύγεια τους μπορεί να είναι πιο λεπτή και ασθενέστερη. Ένα πιο έντονο μπορεί να υποδηλώνει ιστούς αυξημένης αναπλασίας. Όποτε είναι δυνατόν, προτείνεται βιοψία για τη λήψη δειγμάτων από το αναπλαστικό τμήμα του όγκου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ασθενείς με διάχυτα αστροκυτώματα είναι ηλικίας 20 έως 40 ετών. Η εμφάνιση επιληπτικών κρίσεων είναι χαρακτηριστική για αυτούς. Προϋποθέσεις για ευνοϊκή πρόγνωση είναι η νεαρή ηλικία, το μέγεθος του όγκου κάτω από 50 χιλιοστά και η όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένη χειρουργική ε Αστροκυτώματα χαμηλού βαθμού κτομή του όγκου. Οι καθυστερημένες υποτροπές είναι σχετικά συχνές, γι' αυτό οι ασθενείς πρέπει να παρακολουθούνται για 15 χρόνια μετά την αφαίρεση του όγκου.
Παρά τη σχετικά αργή πορεία τους, τα περισσότερα αστροκυτώματα εξελίσσονται σε βλάβες που χαρακτηρίζονται από εκτεταμένη αναπλασία που συνήθως είναι ανθεκτικές σε χειρουργική επέμβαση και ακτινοθεραπεία. Ωστόσο, η θεραπεία για ασθενείς με διάχυτα χαμηλού βαθμού αστροκυτώματα δεν δείχνει ομόφωνη συναίνεση στη βιβλιογραφία. Ο ρόλος της πλήρους εκτομής συζητείται σε επαγγελματικά πλαίσια. Τα αποτελέσματα ορισμένων μελετών δείχνουν ότι η μέγιστη
αφαίρεση του όγκου δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, μικροί και μονόπλευροι όγκοι μπορούν να αφαιρεθούν πλήρως εάν δεν εμπλέκονται κρίσιμες δομές του εγκεφάλου. Μια ρεαλιστική προσέγγιση που είναι γενικά αποδεκτή για τη γενικότητα των περιπτώσεων είναι η αφαίρεση της νεοπλασίας όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να αποφευχθούν σημαντικά νευρολογικά ελλείμματα.
Μελέτες έχουν δείξει ότι η ακτινοθεραπεία που χορηγείται αμέσως μετά τη διάγνωση έχει παρατείνει το χρόνο που ο ασθενής είναι ελεύθερος της νόσου πριν από την επανεμφάνιση του όγκου σε σύγκριση με την κατάσταση όπου η πορεία της ακτινοθεραπείας καθυστερεί μέχρι τη στιγμή της εξέλιξης. Ωστόσο, δεν υπάρχει επί του παρόντος συναίνεση ότι η ακτινοθεραπεία λίγο μετά τη διάγνωση βελτιώνει τη «συνολική επιβίωση» του ασθενούς.
Μελέτες έχουν δείξει ότι η ακτινοθεραπεία που χορηγείται αμέσως μετά τη διάγνωση έχει παρατείνει το χρόνο που ο ασθενής είναι ελεύθερος της νόσου πριν από την επανεμφάνιση του όγκου σε σύγκριση με την κατάσταση όπου η πορεία της ακτινοθεραπείας καθυστερεί μέχρι τη στιγμή της εξέλιξης. Ωστόσο, δεν υπάρχει επί του παρόντος συναίνεση ότι η ακτινοθεραπεία λίγο μετά τη διάγνωση βελτιώνει τη «συνολική επιβίωση» του ασθενούς.
Σε ασθενείς με ηπιότερα ή καθόλου συμπτώματα ή με επιληπτικές κρίσεις που μπορούν να ελεγχθούν με αντισπασμωδικά φάρμακα, είναι δυνατό να καθυστερήσει η ακτινοθεραπεία έως ότου η ανάπτυξη του όγκου φτάσει σε κρίσιμη φάση. Συχνά υπάρχει η επιθυμία να μειωθεί ο κίνδυνος νευρολογικής βλάβης που προκαλείται από την ίδια την ακτινοθεραπεία.
Δύο προοπτικές τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές δεν έδειξαν μεγαλύτερο όφελος από ακτινοθεραπεία υψηλής δόσης από ό,τι από ακτινοθεραπεία χαμηλής δόσης. Τυπικά η συνολική δόση είναι μεταξύ 45 και 54 Gray με κλασμάτωση 1,8 έως 2 Gray.
Η επίδραση της επικουρικής χημειοθεραπείας σε ασθενείς με χαμηλού βαθμού αστροκυτώματα είναι ακόμη υπό διερεύνηση. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα από μια κλινική δοκιμή που συνέκρινε μόνο ακτινοθεραπεία με ακτινοθεραπεία ακολουθούμενη από χημειοθεραπεία που περιέχει προκαρβαζίνη, λομουστίνη και βινκριστίνη (PCV) έδειξαν μεγαλύτερη περίοδο «επιβίωσης χωρίς ασθένεια» με τον συνδυασμό, αλλά όχι παρατεταμένη «συνολική επιβίωση». Λόγω της τοξικότητας που σχετίζεται με το πρωτόκολλο PCV, η χρήση της τεμοζολομίδης συνιστάται τόσο ως αρχική θεραπεία όσο και ως μετά την ανάρρωση.
Αναπλαστικά αστροκυτώματα
Το αναπλαστικό αστροκύτωμα είναι ένας κακοήθης όγκος του εγκεφάλου που χαρακτηρίζεται από διάχυτη ανάπτυξη, αυξημένη κυτταρική πυκνότητα και σχήματα πυρηνικής διαίρεσης. Προέρχεται από έναν συγκεκριμένο κυτταρικό πληθυσμό του κεντρικού νευρικού συστήματος, τα αστροκύτταρα. Σύμφωνα με την ταξινόμηση του ΠΟΥ για όγκους του κεντρικού νευρικού συστήματος, ο όγκος αντιστοιχεί σε όγκου βαθμού III.
Συνήθως, οι ασθενείς με αναπλαστικό αστροκύτωμα παρουσιάζουν επιληπτικές κρίσεις, εστιακά νευρολογικά ελλείμματα, πονοκεφάλους και αλλαγές προσωπικότητας. Η μέση ηλικία των ασθενών είναι τα 45 έτη. Η μαγνητική τομογραφία γενικά δείχνει μια μαζική βλάβη με αυξημένο σήμα αντίθεσης, το οποίο μπορεί επίσης να είναι πιο αδύναμο. Η διάγνωση γίνεται με ιστολογική εξέταση της βλάβης με βιοψία ή χειρουργική εκτομή.
Μια χειρότερη πρόγνωση μπορεί να σχετίζεται με προχωρημένη ηλικία, κακή φυσική κατάσταση και σημαντική νευρολογική βλάβη. Γενικά, το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι καλύτερο με πλήρη χειρουργική εκτομή (τυπική θεραπεία) χωρίς αυξανόμενα νευρολογικά ελλείμματα. Η ακτινοθεραπεία είναι καθιερωμένη γιατί έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τον χρόνο επιβίωσης. Ο ρόλος της χημειοθεραπείας είναι αμφιλεγόμενος.
Γλοιοβλάστωμα
Οι πιο συχνοί και κακοήθεις όγκοι γλοιακών κυττάρων είναι τα γλοιοβλαστώματα. Αποτελούνται από μια ετερογενή μάζα κακώς διαφοροποιημένων κυττάρων αστροκυτώματος κυρίως σε ενήλικες. Εμφανίζονται συνήθως στα εγκεφαλικά ημισφαίρια, πιο σπάνια στο εγκεφαλικό στέλεχος ή στο νωτιαίο μυελό. Εκτός από πολύ σπάνιες περιπτώσεις, όπως όλοι οι όγκοι του εγκεφάλου, δεν εκτείνονται πέρα από τις δομές του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Το γλοιοβλάστωμα μπορεί να προκύψει από διάχυτο (II. βαθμού) ή ένα αναπλαστικό αστροκύτωμα (III. βαθμός) αναπτύσσονται. Στην τελευταία περίπτωση, ονομάζεται δευτερεύουσα. Ωστόσο, όταν εμφανίζεται χωρίς προηγούμενα ή στοιχεία προηγούμενης κακοήθειας, αναφέρεται ως πρωτοπαθής. Τα γλοιοβλαστώματα αντιμετωπίζονται με χειρουργική επέμβαση, ακτινοβολία και χημειοθεραπεία. Θεραπεύονται δύσκολα και υπάρχουν λίγες περιπτώσεις που επιβιώνουν πέραν των τριών ετών.
Ολιγοδενδρογλοιώματα
Το ολιγοδενδρογλίωμα είναι ένας ασυνήθιστος νευρογλοιακός όγκος του εγκεφάλου που προκύπτει από ολιγοδενδροκύτταρα. Εμφανίζεται κυρίως σε ενήλικες μεταξύ 40 και 45 ετών, κατά προτίμηση στον εγκεφαλικό φλοιό και στη λευκή ουσία των εγκεφαλικών ημισφαιρίων.
Τα ολιγοδενδρογλοιώματα είναι σχετικά ασυνήθιστα, καθώς αντιπροσωπεύουν λιγότερο από περίπου το 5 τοις εκατό όλων των πρωτοπαθών όγκων του εγκεφάλου και όχι περισσότερο από περίπου το 10 έως 15 τοις εκατό όλων των γλοιωμάτων. Αυτοί οι όγκοι χωρίζονται σε χαμηλού βαθμού και σε αναπλαστικές βλάβες. Το αναπλαστικό ολιγοδενδρογλίωμα χαρακτηρίζεται από αυξημένη κυτταρική πυκνότητα, μίτωση, ενδοθηλιακό πολλαπλασιασμό και πυρηνικό πολυμορφισμό και νέκρωση.
Ολιγοδενδρογλοιώματα και ολιγοαστροκυτώματα χαμηλού βαθμού
Η διάμεση επιβίωση για ασθενείς με καθαρό ολιγοδενδρογλίωμα είναι περίπου 10 χρόνια, με ολιγοαστροκύτωμα περίπου 8 χρόνια. Η επιμήκυνση σε σύγκριση με τα καθαρά αστροκυτώματα οφείλεται σε διαγραφή ή μετατόπιση του ζεύγους 1p/19q στον όγκο.
Η μέση ηλικία των ασθενών κατά τη διάγνωση είναι τα 35 έτη. Τυπικά συμπτώματα είναι οι επιληπτικές κρίσεις, αλλά μπορεί επίσης να αναφερθούν εστιακά νευρολογικά ελλείμματα, αλλαγές προσωπικότητας ή άλλα συμπτώματα ενδοκρανιακής πίεσης, όπως πονοκέφαλος και έμετος. Αυτοί οι όγκοι δεν είναι συνήθως ορατοί στην αξονική τομογραφία, επομένως η μαγνητική τομογραφία είναι η μέθοδος εκλογής για τη διαγνωστική απεικόνιση. Στο -Απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού αναγνωρίζονται ως αυξημένη ένταση σήματος. επί -Εικόνες, από την άλλη πλευρά, το σήμα μπορεί να τεθεί σε σίγαση και η βελτίωση της αντίθεσης μπορεί να ανιχνευθεί μόνο περιστασιακά. Ενδέχεται να λείπει ένα σήμα ασβεστοποίησης.
Αυτοί οι όγκοι αναπτύσσονται πιο αργά από τα χαμηλού βαθμού αστροκυτώματα και δεν υπάρχει συναίνεση στη βιβλιογραφία σχετικά με τη βέλτιστη θεραπεία. Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει τον έλεγχο των συμπτωμάτων με αντισπασμωδικά φάρμακα, ακτινοβολία, χημειοθεραπεία ή συνδυασμό των δύο τελευταίων. Η χειρουργική επέμβαση, η ακτινοθεραπεία και η χημειοθεραπεία παίζουν σημαντικό ρόλο στις υποτροπές. Οι εκτομές μπορούν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα. Στην τεμοζολομίδη έδειξε 50 Το ποσοστό των ασθενών που υποτροπιάζουν μετά από ακτινοθεραπεία έχουν θετική αντίδραση.
Αναπλαστικά ολιγοδενδρογλοιώματα και ολιγοαστροκυτώματα
Τα αναπλαστικά ολιγοδενδρογλοιώματα εμφανίζουν τυπικά συμπτώματα που προκύπτουν από τη μαζική επίδραση και τις επιληπτικές κρίσεις. Παρά τη χημειοευαισθησία τους, η διάμεση επιβίωση είναι μόνο 3 μέχρι τις 5 Χρόνια. Η θεραπεία περιλαμβάνει μέγιστη εκτομή, ακολουθούμενη από ακτινοθεραπεία. Σχετικά με τη χημειοθεραπεία, θα πρέπει να σημειωθεί ότι δύο πρόσφατες κλινικές δοκιμές φάσης ΙΙΙ συνέκριναν τα αποτελέσματα της ακτινοθεραπείας με αυτά της συνδυασμένης ακτινοθεραπείας και χημειοθεραπείας με προκαρβαζίνη, λομουστίνη, βινκριστίνη. Αν και η επιβίωση χωρίς σχετικά συμπτώματα ήταν μεγαλύτερη με τη συνδυασμένη θεραπεία, η συνολική επιβίωση ήταν η ίδια και για τις δύο θεραπείες. Οι ασθενείς με διαγραφή 1p/19q πέτυχαν τα καλύτερα αποτελέσματα θεραπείας, ενώ οι ασθενείς χωρίς διαγραφή 1p/19q μπόρεσαν να βελτιώσουν τα αποτελέσματά τους με χημειοθεραπεία PCV.
Προοπτικέςκλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι περίπου 50 μέχρι το 70 Το ποσοστό των ασθενών με υποτροπιάζον αναπλαστικό ολιγοδενδρογλίωμα μετά από ακτινοθεραπεία ανταποκρίνεται θετικά στη χημειοθεραπεία με PCV ή τεμοζολομίδη. Αν και η ανώτερη αποτελεσματικότητα της θεραπείας με τεμοζολομίδη και PCV δεν έχει τεκμηριωθεί, η έλλειψη αθροιστικής μυελοκαταστολής με τεμοζολομίδη υποδηλώνει τη χρήση της στην έναρξη της θεραπείας υποτροπής.
Επενδυμώματα
Το επενδύμωμα είναι ένα νεόπλασμα που αναπτύσσεται από επενδυματικά κύτταρα που καλύπτουν τις εγκεφαλικές κοιλίες, το χοριοειδές πλέγμα, το τερματικό νήμα και τον κεντρικό σωλήνα του νωτιαίου μυελού. Τα επενδυματικά κύτταρα υπάρχουν επίσης στο παρέγχυμα του εγκεφάλου ως αποτέλεσμα της εμβρυϊκής μετανάστευσης από τις περικοιλιακές περιοχές στον εγκεφαλικό φλοιό.
Αυτοί οι αρκετά σπάνιοι όγκοι μπορούν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά έχουν δύο χαρακτηριστικές κορυφές, από 0 έως 10 και από 40 έως 50 ετών. Οι ενδοκρανιακές κακώσεις, που συνήθως συμβαίνουν στον οπίσθιο βόθρο, είναι πιο συχνές στην πρώτη ηλικιακή ομάδα, ενώ οι κακώσεις της σπονδυλικής στήλης είναι συχνότερες στη δεύτερη ηλικιακή ομάδα.
Τα επενδυμώματα χωρίζονται σε χαμηλού βαθμού βλάβες (I. και II. βαθμού στην κλίμακα της ΠΟΥ) και αναπλαστικές βλάβες (III. μοίρες) υποδιαιρείται. Ι. βαθμού είναι ιδιαίτερα τα υποεπενδυμώματα και τα μυξοθηλώδη επενδυμώματα, III. Αναπλαστικό επενδύμωμα. Οι ασθενείς με χαμηλού βαθμού επενδυμώματα στη σπονδυλική στήλη που μπορούν να αφαιρεθούν πλήρως δεν υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία στη συνέχεια. Ο ρόλος της μετεγχειρητικής ακτινοθεραπείας σε χαμηλού βαθμού ενδοκρανιακά επενδυμώματα είναι αμφιλεγόμενος, αλλά η ακτινοθεραπεία συνήθως ενδείκνυται για αναπλαστικούς ή χαμηλού βαθμού όγκους που δεν μπορούν να εκτομηθούν πλήρως.
Κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα επενδυμώματα ανταποκρίνονται στη χημειοθεραπεία, ιδιαίτερα σε αυτές με βάση την πλατίνα. Το όφελος στη χημειοθεραπεία με βάση την πλατίνα είναι 67 Τοις εκατό, από την άλλη 25 για τις νιτροζουρίες Τοις εκατό. Η πρόγνωση για τα επενδυμώματα II. Οι βαθμοί είναι η 6ετής επιβίωση χωρίς ασθένεια 68 τοις εκατό και με συνολική επιβίωση 87 Τοις εκατό. Στα αναπλαστικά επενδυμώματα, αυτές οι τιμές πέφτουν στο 29 τοις εκατό ή στο 37 Τοις εκατό.
Μη-γλοιακά όγκους
Μυελοβλαστώματα
Το μυελοβλάστωμα είναι ο πιο συχνός κακοήθης όγκος του εγκεφάλου στα παιδιά. Η υψηλότερη συχνότητα εμφανίζεται σε παιδιά ηλικίας μεταξύ 2 και 7 ετών. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ασθένειας παραμένει στην παιδική ηλικία, καθώς το μυελοβλάστωμα είναι πολύ σπάνιο σε άτομα ηλικίας άνω των 21 ετών.
Αυτός ο όγκος είναι χαρακτηριστικός του οπίσθιου βόθρου, όπου εντοπίζεται και στα δύο ημισφαίρια της παρεγκεφαλίδας ή στον παρεγκεφαλιδικό κορμό. Επειδή είναι επεμβατική και ταχέως αναπτυσσόμενη, συνήθως εξαπλώνεται σε άλλα μέρη του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) μέσω του ΕΝΥ και μπορεί να διεισδύσει στο έδαφος της κοντινής τέταρτης κοιλίας και στις μήνιγγες. Σπάνια, μπορεί να εμφανιστούν πρόσθετες μεταστάσεις στο ΚΝΣ. Όταν εμφανίζεται η κακοήθεια, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν απώλεια ισορροπίας, ασυντονισμό, διπλωπία, δυσαρθρία και λόγω προσβολής της τέταρτης κοιλίας, που συχνά οδηγεί σε αποφρακτικό υδροκεφαλία, κεφαλαλγία, ναυτία και έμετο και ασταθές βάδισμα.
Η μαγνητική τομογραφία συνήθως δείχνει μια τεράστια βλάβη που ενισχύει την αντίθεση που περιλαμβάνει την παρεγκεφαλίδα. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το μυελοβλάστωμα έχει υψηλή τάση να διεισδύει τοπικά στις λεπτομηνίγγιες καθώς και να εξαπλώνεται στον υπαραχνοειδή χώρο, εμπλέκοντας τις κοιλίες, την εγκεφαλική κυρτότητα και τις λεπτομηνιγγικές επιφάνειες της σπονδυλικής στήλης. Κατά συνέπεια, είναι απαραίτητο να φέρουμε ολόκληρο τον κρανιονωτιαίο άξονα σε συντονισμό.
Σκοπός της χειρουργικής επέμβασης είναι η αφαίρεση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης μάζας που παρουσιάζει η βλάβη. Στην πραγματικότητα, οι μετεγχειρητικοί υπολειπόμενοι όγκοι έχουν ως αποτέλεσμα χειρότερη πρόγνωση. Επίσης προάγγελος δυσμενούς πρόγνωσης είναι η παρουσία καρκινικών κυττάρων στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό ή η ανίχνευση συντονισμού των λεπτομηνιγγικών μεταστάσεων. Η χειρουργική επέμβαση από μόνη της συνήθως δεν είναι θεραπευτική. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, μπορεί να προκύψει θεραπευτική ακτινοβολία του κρανιονωτιαίου άξονα, εστιασμένη στη θέση του πρωτοπαθούς όγκου. Η προσθήκη χημειοθεραπείας μετά την ακτινοθεραπεία αυξάνει το ποσοστό ίασης. Φάρμακα με βάση την πλατίνα (σισπλατίνη ή καρβοπλατίνη), η ετοποσίδη και ένας αλκυλιωτικός παράγοντας (κυκλοφωσφαμίδη ή λομουστίνη) χρησιμοποιούνται με τη βινκριστίνη. Με την κατάλληλη θεραπεία, οι περιπτώσεις μακράς επιβίωσης άνω των 3 ετών σε ασθενείς με μυελοβλάστωμα κυμαίνονται από 60 έως 60 ετών και 80 Τοις εκατό.
Μηνιγγιώματα
Τα μηνιγγιώματα είναι οι πιο συχνοί ενδοκράνιοι εξωγενείς ή εξωαξονικοί όγκοι του εγκεφάλου που προέρχονται από τα κύτταρα του αραχνοειδούς, της μεμβράνης που επενδύει τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Η συχνότητα εμφάνισης αυτής της νεοπλασίας είναι περίπου 2 περιπτώσεις ανά έτος ανά 100.000 Κάτοικος. Είναι συχνότερα σε γυναίκες στην έκτη και έβδομη δεκαετία. Η συχνότητά τους είναι μεγαλύτερη σε ασθενείς με νευροϊνωμάτωση τύπου 2. Η απώλεια του χρωμοσώματος 22 είναι χαρακτηριστικό των μηνιγγιωμάτων, αν και η προγνωστική σημασία αυτού του ευρήματος είναι ακόμη ασαφής.
Οι ασθενείς με μηνιγγίωμα μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα τυπικά μιας μαζικής βλάβης του κρανίου, συμπεριλαμβανομένων επιληπτικών κρίσεων και εστιακών νευρολογικών ελλειμμάτων. Επειδή το μηνιγγίωμα μπορεί επίσης να είναι ασυμπτωματικό, ενίοτε ανιχνεύονται σε αξονική τομογραφία και μαγνητική τομογραφία για άλλους λόγους. Αυτός ο όγκος συντονισμού έχει μια χαρακτηριστική εμφάνιση, που συνήθως αποτελείται από ομοιόμορφη ενίσχυση της αντίθεσης κατά μήκος της μήνιγγας με σαφή διαχωρισμό από το παρέγχυμα του εγκεφάλου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό, αν και δεν υπάρχει σε όλες τις περιπτώσεις, είναι η λεγόμενη «ουρά της σκληράς μήνιγγας», που αντιπροσωπεύεται από μια διόγκωση που εκτείνεται πέρα από τη βλάβη και υποδηλώνει το σημείο αγκύρωσης στη μήνιγγα.
Οι ασθενείς με μηνιγγίωμα μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα τυπικά μιας μαζικής βλάβης του κρανίου, συμπεριλαμβανομένων επιληπτικών κρίσεων και εστιακών νευρολογικών ελλειμμάτων. Επειδή το μηνιγγίωμα μπορεί επίσης να είναι ασυμπτωματικό, ενίοτε ανιχνεύονται σε αξονική τομογραφία και μαγνητική τομογραφία για άλλους λόγους. Αυτός ο όγκος συντονισμού έχει μια χαρακτηριστική εμφάνιση, που συνήθως αποτελείται από ομοιόμορφη ενίσχυση της αντίθεσης κατά μήκος της μήνιγγας με σαφή διαχωρισμό από το παρέγχυμα του εγκεφάλου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό, αν και δεν υπάρχει σε όλες τις περιπτώσεις, είναι η λεγόμενη «ουρά της σκληράς μήνιγγας», που αντιπροσωπεύεται από μια διόγκωση που εκτείνεται πέρα από τη βλάβη και υποδηλώνει το σημείο αγκύρωσης στη μήνιγγα.
Πολλά τυχαία ανακαλυφθέντα μηνιγγιώματα δεν απαιτούν θεραπεία κατά τη στιγμή της αρχικής διάγνωσης. Εάν διαπιστωθεί ότι ο ασθενής έχει σημαντική μαζική επίδραση, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν συμπτώματα ή όχι, η θεραπεία εκλογής είναι συνήθως η πλήρης εκτομή. Σε ένα στούντιο της Mayo Clinics που συγκρίνει τα ποσοστά ελέγχου όγκου μετά από χειρουργική εκτομή και ακτινοχειρουργική σε ασθενείς με μικρό έως μέτριο ενδοκρανιακό μηνιγγίωμα και χωρίς συμπτώματα μαζικής επίδρασης, η ακτινοχειρουργική οδήγησε σε καλύτερο έλεγχο (98 έναντι 88 τοις εκατό) και με λιγότερες επιπλοκές (10 έναντι 22 ποσοστό) σε σύγκριση με τη χειρουργική αφαίρεση.
ασταθές βάδισμα.
Πρωτοπαθή λεμφώματα του ΚΝΣ
Το πρωτοπαθές λέμφωμα του κεντρικού νευρικού συστήματος ευθύνεται για περίπου 2 τοις εκατό σε 3 ποσοστό όλων των όγκων του εγκεφάλου σε ασθενείς με φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα. Εμφανίζονται συχνότερα σε άνδρες άνω των 55 ετών έως 60 χρόνια πάνω. Σχεδόν τα μισά λεμφώματα εμφανίζονται σε ασθενείς άνω των 60 ετών και περίπου το ένα τέταρτο σε ασθενείς άνω των 70 ετών χρόνια πάνω. Η συχνότητα εμφάνισης φαίνεται να αυξάνεται με την ηλικία, αλλά ο λόγος είναι ακόμα ασαφής. Οι ασθενείς με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν λέμφωμα του ΚΝΣ, επομένως όσοι έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση οργάνου έχουν συγγενή ανοσοανεπάρκεια ή αυτοάνοση νόσο ή έχουν μολυνθεί από τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας. Τα λεμφώματα εγκεφάλου που σχετίζονται με τον HIV σχετίζονται με τον ιό Epstein-Barr, ιδιαίτερα σε ασθενείς με αριθμό λεμφοκυττάρων CD4 κάτω από 500 κύτταρα ανά κυβικά χιλιοστά στο αίμα. Τα περισσότερα λεμφώματα του ΚΝΣ είναι τύπου διάχυτα λεμφώματα μεγάλων Β-κυττάρων.
Οι ασθενείς υποφέρουν από μια ποικιλία χαρακτηριστικών συμπτωμάτων μιας εστιακής ή πολυεστιακής μαζικής βλάβης. Η μαγνητική τομογραφία συνήθως δείχνει όγκους με ομοιογενή ενίσχυση της αντίθεσης εντός της εν τω βάθει περικοιλιακής λευκής ουσίας. Η πολυεστίαση και η ανομοιογενής ενίσχυση είναι χαρακτηριστικές για ασθενείς με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Η ανάλυση του λεμφώματος του ΚΝΣ είναι εξαιρετικά σημαντική στη διαφορική διάγνωση της νεοπλασίας του εγκεφάλου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η χορήγηση κορτικοστεροειδών μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνιση της ενίσχυσης, καθιστώντας δύσκολη τη διάγνωση των βλαβών. Κατά συνέπεια, εάν το λέμφωμα του ΚΝΣ πρέπει να ληφθεί υπόψη στη διαφορική διάγνωση, τα κορτικοστεροειδή θα πρέπει να αποφεύγονται εκτός εάν η μαζική επίδραση προκαλεί σοβαρό και άμεσο πρόβλημα στον ασθενή.
Η βιοψία της ύποπτης βλάβης είναι ζωτικής σημασίας. Σε αντίθεση με το συστηματικό λέμφωμα μεγάλων Β-κυττάρων, στο οποίο τόσο η χημειοθεραπεία όσο και η ακτινοθεραπεία είναι αποτελεσματικές και η θεραπεία των εντοπισμένων βλαβών είναι θεραπευτική, το λέμφωμα του κεντρικού νευρικού συστήματος συνήθως ανταποκρίνεται στην αρχική θεραπεία αλλά στη συνέχεια υποτροπιάζει. Όπως και με το συστηματικό λέμφωμα, ο ρόλος της χειρουργικής επέμβασης περιορίζεται κυρίως στη λήψη κατάλληλων δειγμάτων ιστού για διάγνωση.
Η πολυεστίαση και η ανομοιογενής ενίσχυση είναι χαρακτηριστικές για ασθενείς με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Η ανάλυση του λεμφώματος του ΚΝΣ είναι εξαιρετικά σημαντική στη διαφορική διάγνωση της νεοπλασίας του εγκεφάλου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η χορήγηση κορτικοστεροειδών μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνιση της ενίσχυσης, καθιστώντας δύσκολη τη διάγνωση των βλαβών. Κατά συνέπεια, εάν το λέμφωμα του ΚΝΣ πρέπει να ληφθεί υπόψη στη διαφορική διάγνωση, τα κορτικοστεροειδή θα πρέπει να αποφεύγονται εκτός εάν η μαζική επίδραση προκαλεί σοβαρό και άμεσο πρόβλημα στον ασθενή.
Η βιοψία της ύποπτης βλάβης είναι ζωτικής σημασίας. Σε αντίθεση με το συστηματικό λέμφωμα μεγάλων Β-κυττάρων, στο οποίο τόσο η χημειοθεραπεία όσο και η ακτινοθεραπεία είναι αποτελεσματικές και η θεραπεία των εντοπισμένων βλαβών είναι θεραπευτική, το λέμφωμα του κεντρικού νευρικού συστήματος συνήθως ανταποκρίνεται στην αρχική θεραπεία αλλά στη συνέχεια υποτροπιάζει. Όπως και με το συστηματικό λέμφωμα, ο ρόλος της χειρουργικής επέμβασης περιορίζεται κυρίως στη λήψη κατάλληλων δειγμάτων ιστού για διάγνωση.
Παλαιότερα γινόταν ακτινοθεραπεία σε ολόκληρο τον εγκέφαλο (πανεγκεφαλική). Η διάμεση επιβίωση είναι περίπου 12 ακόμη και με εντοπισμένες βλάβες Μήνες. Η υποτροπή συνήθως επηρεάζει το σημείο του προηγούμενου τραυματισμού καθώς και άλλες περιοχές. Οι απαντήσεις στη χημειοθεραπεία είναι πιο ελπιδοφόρες. Κλινικές δοκιμές στις οποίες χρησιμοποιήθηκε υψηλή δόση μεθοτρεξάτης ως πρώτη θεραπεία και η ακτινοθεραπεία καθυστέρησε μέχρι τη στιγμή της υποτροπής ή της εξέλιξης έδειξαν καλύτερη συνολική επιβίωση από την ακτινοθεραπεία μόνη. Ακόμη πιο αποτελεσματικός ήταν ο συνδυασμός μεθοτρεξάτης, βινκριστίνης, προκαρβαζίνης, ενδορραχιαίας μεθοτρεξάτης, κυταραβίνης και πανεγκεφαλικής ακτινοθεραπείας και κυταραβίνης ή η χρήση ενδοαρτηριακής χημειοθεραπείας με ενδοαρτηριακή μεθοτρεξάτη, ενδοφλέβια ένεση της κυκλοφωσφαμίδης μετά την τροποποίηση της κυκλοφωσφαμίδης. εγκεφαλικός φραγμός με μαννιτόλη. Η διάμεση επιβίωση στη θεραπεία με μεθοτρεξάτη ήταν 24 μέχρι τα 40 μήνες πολύ υψηλότερο από ό,τι με μόνο ακτινοθεραπεία (εύρος 24 μέχρι 40 μήνες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ακτινοθεραπεία χρησιμοποιείται μόνο για υποτροπές όταν υπάρχει αρχική ύφεση με τη χημειοθεραπεία. Έχουν επίσης αναφερθεί περιπτώσεις μακράς επιβίωσης χωρίς ακτινοθεραπεία.
Η πανεγκεφαλική ακτινοθεραπεία σχετίζεται με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης άνοιας ή λευκοεγκεφαλοπάθειας. Αυτός ο κίνδυνος θα μπορούσε να μειωθεί με την ανάπτυξη αποτελεσματικών στρατηγικών ελέγχου του όγκου που αποφεύγουν την πανεγκεφαλική ακτινοθεραπεία. Η αρχική θεραπεία για ασθενείς με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα είναι η μείωση των αιτιών της ανοσοκαταστολής. Η πρόγνωση για αυτούς τους ασθενείς είναι συνήθως χειρότερη από αυτή για ασθενείς με φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα. Λόγω των συνοδών μολύνσεων όγκου και μιας γενικά μη βέλτιστης φυσικής κατάστασης, η χημειοθεραπεία συχνά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε αυτούς τους ανοσοκατασταλμένους ασθενείς. Όπως και με άλλους όγκους του εγκεφάλου, η ανταπόκριση στις θεραπείες εξαρτάται από την ηλικία και τη φυσική κατάσταση.
Μεταστατικοί όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος´
Εγκεφαλικές μεταστάσεις
Οι εγκεφαλικές μεταστάσεις είναι τα πιο κοινά ενδοκρανιακά νεοπλάσματα στους ενήλικες, καθώς είναι δέκα φορές συχνότερα από τους πρωτοπαθείς όγκους του εγκεφάλου. Πατούν στα 20 μέχρι τα 40 ποσοστό των ενηλίκων με καρκίνο και σχετίζονται κυρίως με τον καρκίνο του πνεύμονα και του μαστού και το μελάνωμα. Αυτές οι βλάβες προκύπτουν από την εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων μέσω της κυκλοφορίας του αίματος και πιο συχνά εμφανίζονται στη συμβολή της φαιάς και της λευκής ουσίας, όπου η διατομή των αιμοφόρων αγγείων αλλάζει, παγιδεύοντας εμβολές καρκινικών κυττάρων. 80 το ποσοστό των βλαβών εμφανίζονται στα εγκεφαλικά ημισφαίρια, 15 τοις εκατό στην παρεγκεφαλίδα και 5 τοις εκατό στο εγκεφαλικό στέλεχος. Περίπου 80 το ποσοστό των ασθενών έχουν ιστορικό συστηματικού καρκίνου και το 70 ποσοστό έχει πολλαπλές εγκεφαλικές μεταστάσεις.
Πρόσφατα έχουν γίνει σημαντικές πρόοδοι στη διάγνωση και τη θεραπεία αυτών των βλαβών, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της επιβίωσης και τον έλεγχο των συμπτωμάτων. Η έναρξη των σημείων και των συμπτωμάτων είναι παρόμοια με εκείνα άλλων ογκωδών βλαβών στον εγκέφαλο. Η διαγνωστική μέθοδος εκλογής είναι η μαγνητική τομογραφία με χρήση σκιαγραφικών μέσων.
Η βιβλιογραφία δείχνει ισοδύναμα αποτελέσματα για χειρουργική και ακτινοχειρουργική. Το τελευταίο φαίνεται να είναι πιο βολικό, αποτελεσματικό και ασφαλέστερο για μικρές βλάβες ή σε περιοχές απρόσιτες για χειρουργική επέμβαση. Η ακτινοχειρουργική είναι μια λογική εναλλακτική για ασθενείς που δεν μπορούν να χειρουργηθούν για ιατρικούς λόγους. Ωστόσο, η χειρουργική επέμβαση είναι σαφώς η βέλτιστη μέθοδος για τη λήψη ιστών για διάγνωση και την αφαίρεση των βλαβών που προκαλούν μαζική επίδραση. Επομένως, η ακτινοχειρουργική και η χειρουργική πρέπει καλύτερα να θεωρούνται ως δύο συμπληρωματικές αλλά διαφορετικές μέθοδοι που πρέπει να εφαρμόζονται ανάλογα με τη διαφορετική κατάσταση του ασθενούς. Για σχεδόν 50 το ποσοστό των ασθενών με μία ή δύο εγκεφαλικές μεταστάσεις δεν είναι υποψήφιοι για χειρουργική αφαίρεση λόγω μη προσβασιμότητας των βλαβών, έκτασης συστηματικής νόσου ή άλλων παραγόντων. Σε αυτούς και σε άλλους ασθενείς με πολλαπλές μεταστάσεις προσφέρεται συνήθως πανεγκεφαλική ακτινοθεραπεία ως πρότυπο φροντίδας. Στην πραγματικότητα φτάστε σχεδόν τα 50 τοις εκατό από αυτούς με αυτή τη θεραπεία βελτίωση των νευρολογικών συμπτωμάτων και 50 μέχρι το 70 τοις εκατό μια αισθητή αντίδραση. Η χημειοθεραπεία σπάνια χρησιμοποιείται κυρίως για εγκεφαλικές μεταστάσεις.
Για τους περισσότερους ασθενείς με εγκεφαλικές μεταστάσεις, η διάμεση επιβίωση είναι μόνο τέσσερις έως έξι μήνες μετά την πανεγκεφαλική ακτινοθεραπεία. Ωστόσο, ασθενείς ηλικίας κάτω των 60 ετών με διακριτές βλάβες και ελεγχόμενη συστηματική νόσο μπορεί να επιτύχουν μεγαλύτερη επιβίωση επειδή μπορούν να ανεχθούν μια πιο επιθετική θεραπευτική προσέγγιση.
Μηνιγγικές μεταστάσεις
Γύρω στις 5 ποσοστό των ασθενών με όγκο μπορεί να διαγνωστεί με μεταστάσεις των μαλακών μηνίγγων (λεπτομηνιγγικές εγκεφαλικές). Τις περισσότερες φορές εμφανίζονται σε μελάνωμα, καρκίνο του μαστού και του πνεύμονα ως αποτέλεσμα της εξάπλωσης των καρκινικών κυττάρων μέσω της κυκλοφορίας του αίματος. Τα κακοήθη κύτταρα στη συνέχεια εξαπλώνονται σε όλο το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ), γενικά μέσω του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, κοινώς γνωστό ως εγκεφαλικό υγρό.
Ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα σημεία και συμπτώματα μπορεί να προκληθούν από μηνιγγικές μεταστάσεις, μεταξύ άλλων:
Τοπική νευρική βλάβη όπως παράλυση κρανιακών νεύρων, κινητική αδυναμία και ριζοπάθειες, παραισθησία και πόνος,
Άμεση εισβολή στον εγκέφαλο ή τον νωτιαίο ιστό,
Διαταραχή των αιμοφόρων αγγείων στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη με εστιακά νευρολογικά ελλείμματα και/ή επιληπτικές κρίσεις,
Εμπόδια στη φυσιολογική ροή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού με πονοκέφαλο και αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση,
Διαταραχές της φυσιολογικής εγκεφαλικής λειτουργίας όπως εγκεφαλοπάθεια και/ή
περιαγγειακή διήθηση από καρκινικά κύτταρα με προκύπτοντα συμπτώματα ισχαιμίας και αποπληξίας.
Η διάγνωση μπορεί να γίνει με εξέταση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού ή μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Η παρουσία κακοήθων κυττάρων μπορεί να μετρηθεί στο 50 το ποσοστό των ασθενών μπορεί να αναγνωριστεί. Τουλάχιστον 10 ποσοστό των ασθενών με λεπτομηνιγγική προσβολή, η κυτταρολογική εξέταση παραμένει αρνητική. Αυξάνοντας τον αριθμό των οσφυϊκών παρακεντήσεων σε έξι και τον όγκο του υγρού που αφαιρέθηκε σε 10 χιλιοστόλιτρο ανά παρακέντηση μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα θετικής διάγνωσης. Στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό, η συγκέντρωση των πρωτεϊνών είναι συνήθως υψηλή, αυτή της γλυκόζης μπορεί να είναι χαμηλή παρουσία πλειοκυττάρωσης. Η ακτινολογική μελέτη μπορεί να δείξει υδροκέφαλο χωρίς μαζική βλάβη ή διάχυτη διεύρυνση των λεπτομηνίγγων.
Χωρίς θεραπεία, η διάμεση επιβίωση είναι 4 μέχρι τις 6 εβδομάδες, με θάνατο λόγω προοδευτικής νευρολογικής επιδείνωσης. Οι λεπτομηνιγγικές μεταστάσεις είναι συχνά μια εκδήλωση του τελικού σταδίου της κύριας νόσου και η συμπτωματική θεραπεία μπορεί να είναι η καταλληλότερη λύση. Τα κορτικοστεροειδή και τα αναλγητικά προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση. Η θεραπεία μπορεί να προσφερθεί σε ασθενείς με ελάχιστη συστηματική νόσο και αποδεκτή γενική φυσική κατάσταση για την ανακούφιση των συμπτωμάτων και την παράταση της επιβίωσης.
Η διάμεση επιβίωση μπορεί να βελτιωθεί με ακτινοθεραπεία σε συμπτωματικές θέσεις και πιο ογκώδεις ασθένειες περιοχές που εντοπίζονται με ακτινογραφία και με ενδορραχιαία θεραπεία με μεθοτρεξάτη, κυταραβίνη και θειοτέπα, που εκτελείται με οσφυϊκή παρακέντηση ή καθετήρα Ommaya, από 3 στις 6 μήνες αυξάνονται.
Η κύρια επιπλοκή της ενδορραχιαίας θεραπείας με βάση τη μεθοτρεξάτη είναι η νεκρωτική λευκοεγκεφαλοπάθεια, η οποία μπορεί να αναπτυχθεί μετά από μήνες θεραπείας σε αυτούς τους λίγους ασθενείς που μπορούν να απολαύσουν παρατεταμένη επιβίωση. Αυτή η καταστροφική τοξική επίδραση είναι ιδιαίτερα συχνή σε ασθενείς που έχουν λάβει προηγούμενη ή ταυτόχρονα ακτινοθεραπεία με ενδορραχιαία θεραπεία με μεθοτρεξάτη.
Πόνοι και τελική φροντίδα
Η παρηγορητική φροντίδα είναι μια ειδική μορφή φροντίδας που έχει σχεδιαστεί για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής ασθενών που πάσχουν από μια σοβαρή ή απειλητική για τη ζωή ασθένεια, όπως ο καρκίνος. Στόχος της παρηγορητικής φροντίδας δεν είναι η θεραπεία, αλλά η πρόληψη ή αντιμετώπιση όσο το δυνατόν νωρίτερα των συμπτωμάτων και των παρενεργειών της νόσου και της αντιμετώπισής της, καθώς και των ψυχολογικών, κοινωνικών και πνευματικών προβλημάτων που συνδέονται με αυτήν. Η παρηγορητική φροντίδα είναι επίσης γνωστή ως φροντίδα άνεσης, υποστηρικτική φροντίδα και διαχείριση συμπτωμάτων.
Η παρηγορητική φροντίδα παρέχεται καθ' όλη τη διάρκεια της εμπειρίας του ασθενούς με τον καρκίνο. Συνήθως ξεκινά με τη διάγνωση και συνεχίζεται μέσω της θεραπείας, της μετέπειτα φροντίδας και του τέλους της ζωής.
Διαδικτυακοί σύνδεσμοι
www.cochrane.org/pt/evidence – COCHRANE - Neuro-Oncology Group
www.eano.eu – European Association of Neuro-Oncology
https://www.eortc.org/research_field/brain/ – The European Organisation for Research and Treatment of Cancer (EORTC)
Βιβλιογραφία
Jan C. Buckner et al., Central Nervous System Tumors, Mayo Clinic Proceedings, Jg. 82, 2007, lado 1271-1286
Lisa M. DeAngelis et al., Intracranial Tumors. Diagnosis and Treatment, Dunitz London, 2002, ISBN 1-901865-37-1
D. N. Louis et al., WHO Classification of Tumours of the Central Nervous System, Genf, 2007, ISBN 978-92-832-2430-3
Richard Pazdur et al., Cancer management. A multidisciplinary approach. Medical, surgical, & radiation oncology, UBM Medica, 2010, ISBN 978-0-615-41824-7
Jerome B. Posner, Neurologic Complications of Cancer, Davis, Philadelphia, 1995, ISBN 0-8036-0006-2
Rüdiger Schenk, Neuroonkologische Therapiekonzepte zur Behandlung von Astrozytomen höheren Malignitätsgrades und Rezidivlokalisation, Regensburg, 2019
Uwe Schlegel et al., Neuroonkologie, 2. erw., Thieme, Stuttgart, 2003, ISBN 3-13-109062-6
Jörg-Christian Tonn et al., Oncology of CNS Tumors, Springer, Berlin, 2010, ISBN 978-3-642-02873-1
|
156080
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CF%82
|
Ζαχαρίας Παπαδάς
|
Ο Ζαχαρίας Παπαδάς ή καπετάν Φούφας (1876 – 8 Μαΐου 1907) ήταν Έλληνας μακεδονομάχος, οπλαρχηγός από το Πλατανάκι Αρκαδίας.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Μακεδονομάχος Ζαχαρίας Παπαδάς ή καπετάν Φούφας γεννήθηκε στο χωριό Πλατανάκι Αρκαδίας το 1876. Ήταν Έλληνας αξιωματικός (ανθυπολοχαγός). Εισήλθε στη Δυτική Μακεδονία στις αρχές του 1906 ως αρχηγός σώματος. Έδρασε στην ευρύτερη περιοχή Βιτσίου - Φλώρινας - Περιστερίου. Τον Μάρτιο του 1906 εισέβαλε στην περιοχή Κορεστίων, όπου απέκρουσε τουρκική επίθεση από 250 άνδρες. Στις 31 Ιουλίου 1906 επέστρεψε στην ελεύθερη Ελλάδα.
Στις 10 Απριλίου 1907, ξαναμπαίνει στη Μακεδονία (περιοχή Αγιοφύλλου) επικεφαλής 35 ανδρών με προορισμό και πάλι το Βίτσι. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Μαΐου 1907 ο Ζαχαρίας Παπαδάς επιτέθηκε με τους άνδρες του στο χωριό Παλαιοχώρι εναντίον Βουλγάρων κομιτατζήδων, σε συνεργασία με το σώμα του επίσης Ανθυπολοχαγού Γρηγορίου Φαληρέα. Στη μάχη που ακολούθησε, βρήκε το θάνατο μαζί με τέσσερις άνδρες του.
Απόδοση τιμών
Σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης, η Κοινότητα το 1932 μετονόμασε το χωριό από Παλαιοχώρι σε Φούφας (σήμερα Δήμος Μουρικίου Πτολεμαΐδας).
Επίσης κάθε χρόνο τελείται στο Πλατανάκι Αρκαδίας, τον τόπο γέννησής του, ετήσιο μνημόσυνο στην μνήμη του.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ερατώ Ζέλλιου-Μαστροκώστα, "Ανέκδοτα έγγραφα για το Μακεδονικό Αγώνα από τα αρχεία Σ. Γ. Αστεριάδη, Γ. Τσόντου", από το περιοδικό "Μακεδονικά", Νο 30, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 81-113. Αναφορά σε επιστολή Ζαχαρία Παπαδιά (αριθ. 7), σελ. 81, η επιστολή με υπογραφή ως Φούφας, σελ. 103-104, για το ψευδώνυμο "Φούφας" η παραπομπή 57, σελ. 104, από την ιστοσελίδα: ejournals.epublishing.ekt.gr
Νέα πορίσματα και έρευνες της Ελληνικής Ιστορίας στο ΛΕ’ Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο - Ο καπετάν Φούφας στον Μακεδονικό Αγώνα", 02/06/14, στο περιοδικό Αρχαιολογία, με πηγή από: ΑΠΕ-ΜΠΕ, στην ιστοσελίδα: www.archaiologia.gr
"Εορδαία: Με ολική κατάρρευση απειλείται το σπίτι όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Καπετάν Φούφας", από την ιστοσελίδα: www.kozan.gr
Μακεδονομάχοι
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.