id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
618730
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ανατολή Κοζάνης
|
Η Ανατολή είναι ημιορεινό χωριό της Κοζάνης σε υψόμετρο 370 μέτρα και πληθυσμό κάτοικους.
Γεωγραφία - Ιστορία
Η Ανατολή βρίσκεται προς τα όρια του νομού με το νομό Ημαθίας και δυτικά της τεχνητής λίμνης Πολυφύτου. Απέχει 19 χλμ. νοτιοανατολικά από την Κοζάνη και περίπου 5 χλμ. νότια από την ΕΟ Λάρισας - Κοζάνης. Η παλιά ονομασία του χωριού, από την τουρκοκρατία, ήταν Κιουτσούκ Τεκελέρ και έτσι αναφέρεται το 1918 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Μπιγούκ Τεκελέρ. Μετονομάστηκε σε Μικρόν Τεκελέρ το 1940 και σε Ανατολή το 1955. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την Αμυγδαλιά και τη Σταυρωτή αποτελούν την τοπική κοινότητα Αμυγδαλέας που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Ελιμείας του δήμου Κοζάνης και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 26 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1995, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Χωριά του νομού Κοζάνης
Δήμος Κοζάνης
|
160393
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%A4%CF%83%CF%89%CF%81%CF%84%CF%82
|
Οικία Τσωρτς
|
Η Οικία Τσωρτς, κτίσμα της οθωμανικής εποχής του ΙΗ' αιώνα, ανήκε στον στρατηγό και ένθερμο φιλέλληνα από την Ιρλανδία σερ Ρίτσαρντ Τσωρτς. Το ιδιότυπο αυτό σπίτι της Αθήνας, που σώζεται από την εποχή της Τουρκοκρατίας στην Πλάκα, οδός Σχολείου 5, ήταν αρχικά ιδιοκτησία του Άγγλου ιστορικού της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Τζορτζ Φίνλεϊ (George Finlay), όπου κατόπιν εγκαταστάθηκε και έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματά του ο Ρίτσαρντ Τσωρτς.
Το σπίτι δίνει την εντύπωση πύργου με την ιδιόρρυθμη καμινάδα του και τα μικρά παράθυρά του, χαρακτηριστικά γνωρίσματα της οθωμανικής καταγωγής του. Ο "πύργος" του Τσωρτς υπήρξε "καρακόλι", δηλαδή αστυνομικό φυλάκιο των Τούρκων. Επισκευάστηκε μετά την Επανάσταση.
Ο σερ Ρίτσαρντ Τσωρτς (Sir Richard Church, Κορκ Ιρλανδίας 1784 - Αθήνα 1873), μετά την πτώση του Μεσολογγίου, ήρθε στην Αθήνα στις αρχές του 1827 για να βοηθήσει στον ελληνικό αγώνα. Από την Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνος εκλέχθηκε "αρχιστράτηγος και διευθυντής απασών των κατά ξηράν δυνάμεων της Ελλάδος" και στάλθηκε στο Φάληρο να βοηθήσει τον Καραϊσκάκη. Πήρε μέρος και σε άλλες μάχες.
Με την άφιξη του Καποδίστρια, ο Τσωρτς διορίστηκε αρχηγός της Δυτικής Ελλάδος και κατέλαβε το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και το φρούριο της Βόνιτσας. Μετά την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδος, διορίσθηκε Σύμβουλος της Επικρατείας και μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου Γερουσιαστής. Το 1864 του απονεμήθηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Α' ο τιμητικός τίτλος του αρχηγού του Επιτελείου.
Ο Γερμανός αρχαιολόγος Λουδοβίκος Ρος (Ludwig Ross), που είχε γνωριστεί με τον Τσωρτς στην Αθήνα, δίνει στις "Αναμνήσεις" του μια λεπτομερή περιγραφή της προσωπικότητας και των αγώνων του Ρίτσαρντ Τσωρτς:
Ο Τσωρτς (ο Τσούρτσης, όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες), όταν έφθασε στην Αθήνα, φιλοξενήθηκε αρχικά στην έπαυλη του Άγγλου ναυάρχου σερ Πάλτνυ Μάλκολμ (Άσυλο Ανιάτων) στην οδό Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη και αργότερα εγκαταστάθηκε στο σπίτι του Φίνλεϊ στην Πλάκα, οδός Σχολείου 5. Σήμερα, το σπίτι αυτό του Τσωρτς έχει χαρακτηρισθεί ως "διατηρητέον μνημείον" με την ονομασία "Οικία Τσωρτς", παρόλο που η σωστή προφορά του ονόματος είναι Τσερτς (Church).
Μετά το 1830 περίπου, ο Τσωρτς έζησε στην Αθήνα, όπου και πέθανε στις 8 Μαρτίου 1873. Τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου υπάρχει μνημείο με την προτομή του.
Πηγές
Λίζα Μιχελή: "Η Αθήνα των Ανωνύμων", Εκδόσεις "Δρώμενα", β' έκδοση, Αθήνα, 1991.
Χρ. Εμ. Αγγελομάτη: " Το Σπίτι του Φίνλαιη", περ. "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ", τεύχος 222, σελ. 419-421, Αθήνα, 1936.
Λουδοβίκος Ρος: "Αναμνήσεις και Ανακοινώσεις από την Ελλάδα, 1832 - 1833", Εκδόσεις Τολίδη, Αθήνα, 1976.
Μάρω Βουγιούκα - Βασίλη Μεγαρίδη: " Οδωνυμικά: Η Σημασία των Ονομάτων των Οδών της Αθήνας", τόμ. Β', Δήμος Αθηναίων - Πνευματικό Κέντρο, Αθήνα, 1990.
Εγκυκλοπαίδεια "Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα", τόμ. 58, λήμμα "Τσωρτς, Σερ Ρίτσαρντ", Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
Τζωρτς
Πλάκα
|
615252
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%922%CE%84%20%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%94%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B1%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Β2΄ Εκλογική περιφέρεια Δυτικού Τομέα Αθηνών
|
Η Β2' Εκλογική Περιφέρεια Δυτικού Τομέα Αθηνών είναι μία από τις εκλογικές περιφέρειες του νομού Αττικής και μία από τις τέσσερις στις οποίες διαιρείται η πρώην Νομαρχία Αθηνών.
Στις 12 Ιουλίου 2018 υπερψηφίστηκε, μέσω του Κλεισθένη 1, από την Βουλή και θα ισχύσει από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές (η διεξαγωγή τους θα γίνει εντός του 2019) η κατάτμηση της Β'Αθηνών σε τρεις περιφέρειες, μία εκ των οποίων είναι η ως άνω Β2' Εκλογική Περιφέρεια του Δυτικού Τομέα της Αθήνας.
Η Β2' Εκλογική Περιφέρεια Δυτικού Τομέα Αθηνών αποτελείται από τους κάτωθι Δήμους: Δήμος Περιστερίου, Ιλίου, Αιγάλεω, Αγίων Αναργύρων - Καματερού, Πετρούπολης, Χαϊδαρίου και Αγίας Βαρβάρας.
Αποτελέσματα Εκλογών
Εθνικές Εκλογές
Ευρωεκλογές
Παραπομπές
Αθηνων Β2
|
480669
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%88%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81%20%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9%20%CE%B5%CF%80%CE%AF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%83%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B2%CE%BF%CF%85
|
Μενέλαος και Έκτωρ μάχονται επί της σορού του Ευφόρβου
|
Η αναπαράσταση της μονομαχίας του Μενελάου με τον Έκτορα επάνω από το νεκρό Εύφορβο διακοσμεί αρχαίο ελληνικό δίσκο που εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Ιστορικό του ευρήματος
Το κεραμικό κατασκευάστηκε σε εργαστήριο της Κω γύρω στα 600 π.Χ.. Βρέθηκε στην Κάμειρο και αγοράστηκε από το Βρετανικό Μουσείο το 1860.
Περιγραφή
Ο δίσκος είναι πλαισιωμένος με τρίγλυφα και στιγμορόδακες, ενώ ακολουθούν άλλες δύο διακοσμητικές ζωνες και ένας δακτύλιος. Στο εσωτερικό του εικονίζεται η χαρακτηριστική σκηνή όπως την αποδίδει ο Όμηρος στην Ιλιάδα.
Πρωταγωνιστές είναι ο Μενέλαος στα αριστερά με τον Έκτωρα στα δεξιά, καθώς μονομαχούν πάνοπλοι με δόρυ, ασπίδα, θώρακα και περικεφαλαία.
Στο έδαφος κείτεται ο νεκρός Εύφορβος.
Εκθέσεις
Το αγγείο παρουσιάστηκε στις εξής εκθέσεις:
Μουσείο της Σαγκάης, 2010
Μουσείο του Λούβρου, 2014 - 2015
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παρουσίαση στον ιστότοπο του Βρετανικού Μουσείου
Ελληνικά και Ρωμαϊκά εκθέματα στο Βρετανικό Μουσείο
|
675345
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Μητροπολίτης Σερρών Γερμανός
|
Ο Γερμανός ήταν Μητροπολίτης Σερρών περί το 1466-1467.
Το όνομά του δεν αναφέρεται στους επισκοπικούς καταλόγους. Υπογράφει όμως στην Μονή Παμμακαρίστου (τότε έδρα του Πατριαρχείου) ως Μητροπολίτης Σερρών την καθαίρεση του Πατριάρχη Μάρκου Ξυλοκαράβη, δωδέκατος μεταξύ εικοσιπέντε αρχιερέων.
Παραπομπές
Γερμανος
|
106242
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Ασσυριολογία
|
Η Ασσυριολογία είναι μικτός επιστημονικός κλάδος της Ιστορίας, που ερευνά την ιστορία, γεωγραφία και τον πολιτισμό των αρχαίων λαών της δυτικής Ασίας, των Ασσυρίων και των Βαβυλωνίων. Υπό την Ασσυριολογία υπάγεται και ένα μεγάλο μέρος της έρευνας των Χαλδαίων, των Σουμερίων, των Ελαμιτών, και μέχρι ενός σημείου των Μήδων.
Για τη συγκέντρωση του περισσότερου ασσυριολογικού και λοιπού σχετικού υλικού εκδίδονταν παλαιότερα από το 1886 στη Λειψία η λεγόμενη "Ασσυριολογική Επιθεώρηση".
Ο κλάδος της Ασσυριολογίας γεννήθηκε γύρω στο 1850 από τους ερευνητές Χινκς και Ρόουλινσον στην Αγγλία και του Ζυλ Οπέρ στη Γαλλία που φέρονται και πρωτεργάτες της αποκρυπρογράφησης της σφηνοειδούς γραφής. Μάλιστα όταν ο Οπέρ, (Jules Oppert), δημοσίευσε το 1860 το βιβλίο του "Στοιχεία της ασσυριακής γραμματικής" (Elements de la grammaire assyrianne), παρά τη πολεμική που δέχθηκε, τούτο απετέλεσε σταθμό στην επιστήμη αυτή. Η μετέπειτα ανάπτυξη που ακολούθησε συμπεριέλαβε και τις παραπάνω περιοχές έρευνας με συνέπεια σήμερα να τείνουν αυτές να χαρακτηρίζονται επιμέρους επιστήμες - κλάδοι ιστορικής έρευνας, της Ασσυριολογίας.
Μελέτη περιοχών ανά αρχαία ιστορία
Μεσανατολικές σπουδές
Σημιτικές σπουδές
|
73504
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BF%CE%BD%20%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δίον Πιερίας
|
Το Δίον (παλαιότερη ονομασία Μαλαθριά) είναι οικισμός του νομού Πιερίας με 1.554 κατοίκους (απογρ. 2001) και ανήκει στο Δήμο Δίου - Ολύμπου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 30 μ., στα ερείπια του αρχαίου Δίου, 15 χιλιόμετρα νότια της Κατερίνης. Η Τοπική Κοινότητα Δίου έχει 2 οικισμούς, το Δίον και τα Πλατανάκια και 1.554 κατοίκους. Στον οικισμό Πλατανάκια έχουν εγκατασταθεί πρόσφυγες από την περιοχή του Ευξείνου Πόντου. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία (καπνά) και η κτηνοτροφία, ενώ ο αρχαιολογικός χώρος και το Μουσείο του Δίου έχουν αναπτύξει και τουριστικά την περιοχή. Στο Δίον λειτουργεί κάθε χρόνο και Έκθεση Ψηφιδωτού στο Κέντρο Μεσογειακών Ψηφιδωτών στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ολύμπου. Από αθλητική άποψη, πρέπει να αναφερθεί η ύπαρξη του Ομίλου Φιλάθλων Δίου, με την επωνυμία "Ο Δευκαλίων".
Ιστορία
Το Δίον ήταν μια αρχαιότατη πόλη στρατηγικής σημασίας και μια από τις πιο φημισμένες μακεδονικές πολιτείες. Η γεωγραφική θέση του αρχαίου Δίου τοποθετείται στους ανατολικούς πρόποδες του Ολύμπου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η ομώνυμη κωμόπολη. Όπως μαρτυρούν ο Στράβωνας και ο Λίβιος, το Δίον «πόλις ουκ εν τω αιγιαλώ του Θερμαϊκού Κόλπου εστίν εν ταις υπωρείαις του Ολύμπου, αλλ' όσον επτά απέχει σταδίους». Η πρώτη γραπτή αναφορά στο Δίον είναι στον Θουκυδίδη, ο οποίος την αναφέρει ως την πρώτη πόλη από την οποία πέρασε ο στρατηγός της Σπάρτης Βρασίδας το 424 π.Χ.
Η πόλη φαίνεται να ιδρύθηκε από τους Περραιβούς της Θεσσαλίας, προς τιμήν του Δία (σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο ιστορικός Δήμιτσας). Το όνομα της πόλης αποδίδεται στον Δία. Κάθε χρόνο γίνονταν τα «Δία», με κέντρο τον ναό του πατέρα των θεών. Στο Δίον τελούνταν και αθλητικοί αγώνες, τα "Ολύμπια τα εν Δίω", και επινίκιες εορτές και θυσίες. Οι κάτοικοι του τόπου λέγονταν και Δίοι, Διείς και Διασταί. Ο πρώτος μήνας του μακεδονικού έτους ονομάστηκε Δίος. Η πόλη συνδέθηκε επίσης με τον Ορφέα, καθώς μία παράδοση αναφέρει ότι ο τελευταίος σκοτώθηκε από γυναίκες του Δίου και στον τόπο εκείνο τοποθετήθηκε πέτρινη υδρία με τα οστά του.
Το Δίον έγινε εκπολιτιστικό κέντρο στα χρόνια του προοδευτικού βασιλιά Αρχέλαου της Μακεδονίας, ο οποίος επέλεξε την πόλη λόγω της σύνδεσής της με τη λατρεία των Μουσών και του Δία. Ο βασιλιάς αυτός κατέστησε την πόλη πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο στη Μακεδονία, εφάμιλλο με τους Δελφούς και την Ολυμπία. Έτσι, οικοδομήθηκαν ναοί, θέατρο, στάδιο, τείχη και τοποθετήθηκαν γλυπτά και αγάλματα. Ο Ευριπίδης, ο μεγάλος τραγωδός της αρχαιότητας, παρουσίασε στο θέατρο του Δίου τις «Βάκχες» του, τον «Αρχέλαο» και άλλα έργα. Επίσης επί Αρχέλαου διεξήχθηκαν στη Μακεδονία, στους πρόποδες του Ολύμπου, αθλητικοί αγώνες στα πρότυπα των Ολυμπιακών Αγώνων - ενός είδους μακεδονικοί Ολυμπιακοί (Διόδωρος XVII.16.3). Εικάζεται, ότι η ίδρυση αυτών των αγώνων έγινε από τον Αρχέλαο κάποια στιγμή μετά τη νίκη του στους κανονικούς Ολυμπιακούς το 408 π. Χ. στον τέθριππο. Ο Φίλιππος Β΄ το 348 π. Χ. οργάνωσε στην πόλη αγώνες, ευχαριστώντας τους θεούς για τη νίκη του στην Όλυνθο, την οποία κατάφερε να υποτάξει (το γεγονός αναφέρεται από τον Δημοσθένη (Περί παραπρεσβείας, ΧΙΧ.192 - 195), και από τον Διόδωρο (XVI.55.1-4)). Οι αγώνες αυτοί ονομάζονταν «Ολύμπια». Επίσης, στο Δίον θυσίασαν ο Φίλιππος και ο γιος του, Αλέξανδρος, μετά τη νίκη τους στη Χαιρώνεια το 338 π. Χ. Στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου το Δίον έχει σημαίνουσα θέση για τη Μακεδονία αλλά και για την Ελλάδα γενικότερα. Μετά την καταστροφή των Θηβών, ο Μέγας Αλέξανδρος το 335 π.Χ. θυσίασε στο Δίον - ο Αρριανός ανέφερε ότι θυσίασε στον Δία Ολύμπιο όπως παρεδώθηκε στους Μακεδόνες από τον βασιλιά Αρχέλαο, ενώ ίδρυσε και αθλητικούς αγώνες στις Αιγές. Οι αγώνες αυτοί ήταν οι Ολύμπιοι, αλλά και κάποιοι άλλοι, αφιερωμένοι στις Μούσες (Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις I.11.1). Όμως ο Διόδωρος Σικελιώτης λέει κάπως διαφορετικά: ότι ο Αλέξανδρος θυσίασε στους θεούς στο Δίον, και διεξήγε θεατρικές παραστάσεις προς τιμήν του Δία και των εννέα Μουσών. Η γιορτή διήρκεσε 9 ημέρες, που η κάθε μια ήταν αφιερωμένη σε μια από τις Μούσες (Διόδωρος XVII.16.3-4, Δίων Χρυσόστομος II.2). Από εκεί ξεκίνησε ο στρατηλάτης την εκστρατεία του για την Ασία και έστειλε στους ναούς του Δίου τους χάλκινους ανδριάντες των 25 νεκρών στη μάχη του Γρανικού, το 334 π. Χ. Επίσης οι Μακεδόνες στρατιώτες από την πόλη (ίσως οι απόμαχοι) ίδρυσαν ομώνυμη αποικία στη Δεκάπολη της Παλαιστίνης.
Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο στρατηγός της Αιτωλικής Συμπολιτείας Σκόπας λεηλάτησε το Δίον και ο ναός του Δία πυρπολήθηκε. Μετά την υποταγή της Μακεδονίας και συνολικά της Ελλάδας στους Ρωμαίους η πόλη άρχισε να απολαμβάνει τη φιλελεύθερη πολιτική του Αυγούστου και ήταν ημιανεξάρτητη επαρχία (αποικία της Ρώμης), με δικό της νόμισμα και αυτοδιοίκηση. Έχουν βρεθεί νομίσματα με την επιγραφή «Ιουλία Αυγούστα του Δίου» (Colonia Julia Augusta Diensis). Την ίδια περίοδο η πόλη παρουσιάζει αξιόλογη εμπορική ανάπτυξη. Τα μνημεία και αγάλματα μεταφέρθηκαν στη Ρώμη.
Αργότερα, οι Πιεριείς ασπάζονται τον Χριστιανισμό, όπως φαίνεται από τα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής, που ήρθαν στο φως στο Δίον και τα οποία χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα. Το Δίον έγινε έδρα επισκοπής και επίσκοπος ήταν ο Παλλάδιος. Στα χρόνια του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου η πόλη ονομάζεται Δίος.
Το 317, στη Σαρδική Σύνοδο, έλαβε μέρος και ο επίσκοπος του Δίου. Η Μαλαθριά, σύμφωνα με τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη , προήλθε από το μάραθρο, φυτό που ευδοκιμούσε στην περιοχή. Τον 14ο αιώνα το Δίον ακολούθησε την τύχη της υπόλοιπης Μακεδονίας και καταλήφθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι το κατέστρεψαν εντελώς.
Στις αρχές του 19ου αι. τα ερείπια του Δίου είχαν χαθεί μέσα στην πυκνή βλάστηση και τα νερά. Ο Άγγλος συνταγματάρχης και περιηγητής Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ, που σταμάτησε στο Δίον την 21η Δεκεμβρίου του 1806, ήταν ο πρώτος που ταύτισε με βεβαιότητα τη θέση του αρχαίου Δίου και την έκανε γνωστή στην επιστήμη.
Τα ερείπια της πόλης βρίσκονται σε απόσταση 4 περίπου χιλιομέτρων από τη θάλασσα. Οι αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή ξεκίνησαν το 1928 και το 1973 συνεχίστηκαν υπό την εποπτεία του καθηγητή Δημητρίου Παντερμαλή. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ιερά αφιερωμένα στη λατρεία των αιγυπτίων θεών, του Σαράπιδος, της Ίσιδος και του Ανούβιδος, τον μικρό ναό της Υπολυμπιδίας Αφροδίτης, το αρχαιότατο Ιερό της Δήμητρας, ελληνιστικό θέατρο της εποχής του Φιλίππου του Ε΄, ρωμαϊκό θέατρο του 2ου αιώνα, στάδιο, την έπαυλη του θεού Διονύσου με τα υπέροχα ψηφιδωτά, νεκροταφείο, καταστήματα, λίθινες στήλες (στο τέμενος του Δία), ωδείο, τείχη, μουσικά όργανα (όπως η ύδραυλις, ένα πνευστό μουσικό όργανο) και λουτρά.
Στο Δίον λειτουργεί από το 1983 αρχαιολογικό μουσείο και σε αυτό εκτίθενται όλα τα ευρήματα του Δίου και της υπόλοιπης Πιερίας.
Η επιλογή της θέσης του ιερού του Διός υπαγορεύτηκε από τα θεϊκά σημάδια. Ήταν τα κρυστάλλινα νερά που αναβλύζουν από πηγές και αιωνόβια δέντρα, τα οποία δέχονται τις συχνές ριπές των κεραυνών στη διάρκεια των καλοκαιρινών καταιγίδων. Ακολουθώντας την παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο Δευκαλίων, βασιλιάς της Θεσσαλίας, είχε στήσει βωμό προς τιμήν του Δία στο Δίον, οι Μακεδόνες ανέδειξαν την πόλη σε θρησκευτικό κέντρο.
Ο αρχαιολογικός χώρος
Η πόλη διέθετε σύστημα κάθετα τεμνόμενων δρόμων, οι οποίοι πλακοστρώθηκαν στα αυτοκρατορικά χρόνια.
Στο νότιο τμήμα της πόλης βρίσκονταν τα δημόσια λουτρά, οι Μεγάλες Θέρμες, οι οποίες χρονολογούνται από το 200 μ.Χ. Δίπλα είναι το Ωδείο και στον ανατολικό τομέα η εντυπωσιακή Έπαυλη του Διονύσου, με τα ψηφιδωτά. Στο κέντρο της πόλης βρίσκεται η επισκοπική βασιλική του 4ου αιώνα μ.Χ. και έξω από τα τείχη η κοιμητηριακή βασιλική του 5ου αιώνα. Στο Δίον υπάρχουν και σώζονται διάφορα ιερά, με σημαντικότερα αυτά της θεάς Δήμητρας (το αρχαιότερο μακεδονικό ιερό) και της Ίσιδας, το ελληνιστικό θεάτρο (χτίστηκε από τον Φίλιππο Ε΄) και μέρος του σταδίου όπου διεξάγονταν οι γυμνικοί αγώνες Ολύμπια. Σώζεται μόνο το θέατρο των ελληνιστικών χρόνων. Υπήρχε όμως και θέατρο στα κλασικά χρόνια.
Νεότερη ιστορία
Μέχρι το 1961 το χωριό είχε την ονομασία Μαλαθριά. Η ονομασία αυτή προέρχεται από τα μάλαθρα, το φυτό μάραθος που ευδοκιμούσε τότε στην περιοχή.
Σημειώνεται ότι οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού που είναι Βλάχοι που κατάγονται από τον Κοκκινοπλό Θεσσαλίας και Σαρακατσαναίοι που πιθανότατα κατάγονται από το Συρράκο της Ηπείρου.
Οι Βλάχοι κατοίκησαν στην περιοχή κάτω από το σημερινό χωριό, όπου βρίσκεται το εξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου, τότε ενοριακός ναός τους. Στη δεκαετία 1920-30 οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν δυτικότερα, λόγω των επικίνδυνων κουνουπιών που απειλούσαν την υγεία τους.
Οι Σαρακατσαναίοι εγκαταστάθηκαν πιο πάνω, στον χώρο πάνω από το σημερινό δημοτικό σχολείο. Ζούσαν σε καλύβες και ασχολούνταν αποκλειστικά με την κτηνοτροφία.
Ξένοι περιηγητές του 19ου αιώνα αναφέρουν την ύπαρξη οικισμού στη Μαλαθριά στα χρόνια του Αλή Πασά αλλά και ενός προγενέστερου, της Παλαιομαλαθριάς. Η Μαλαθριά τότε ήταν τσιφλίκι του Βελή πασά. Είναι γνωστό ότι κατά την εξέγερση του 1878 οι Τούρκοι έκαψαν τις καλύβες των Κοκκινοπλιτών Βλάχων στη Μαλαθριά. Για αρκετές δεκαετίες, οι Μαλαθριώτες, για να αποφύγουν την ελονοσία που μάστιζε το χωριό, εξαιτίας του έλους του Βαρικού, συνέχιζαν να στέλνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους στον Κοκκινοπλό, όπου διατηρούσαν την ακίνητη περιουσία τους. Η τελευταία μετακίνηση του χωριού των Βλάχων χρονολογείται στο διάστημα 1920-37, όταν εγκαταστάθηκαν στο ανατολικό τμήμα του οικισμού. Μαζί με τους Σαρακατσαναίους δημιούργησαν το ενιαίο χωριό της Μαλαθριάς, το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε Δίον.
Κατά την επίσημη απογραφή του 1913 στη Μαλαθριά απογράφηκαν 116 κάτοικοι.
Οι κάτοικοι του Δίου διατηρούν ζωντανή την ανάμνηση του παλιού χωριού της Μαλαθριάς, γιορτάζοντας στον Άγιο Δημήτριο, τη μνημειακή εκκλησία και επίκεντρο του οικισμού των Κοκκινοπλιτών, τη Δεύτερη Ανάσταση, την Κυριακή του Πάσχα και αναβιώνοντας την παράδοση με εθιμικά δρώμενα.
Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, οι κάτοικοι της Μαλαθριάς αναγκάστηκαν να φύγουν στην Καρίτσα. Επέστρεψαν λίγο μετά.
Ακόμα και σήμερα οι κάτοικοι ονομάζουν τον οικισμό τους Κάστρο, καθώς φαίνεται να υπήρχε κάποιο κάστρο εκεί κοντά.
Δήμαρχοι Δίου
Ο Δήμος συστάθηκε το 1997 με την κατάργηση της κοινότητας Δίου. Κοινοτάρχες και δήμαρχοι Δίου (σε παρένθεση το ποσοστό που πήραν στις εκλογές) έχουν διατελέσει οι εξής:
Πρόεδροι Κοινότητας Δίου
...
1975-1978 Ιωάννης Φάκας (από τον πρώτο γύρο)
...
1983-1986 Δημήτριος Κελεπούρης (42,25%) (εκλογές 1982)
1987-1990 Δημήτριος Μπατζικώστας (59,76) (εκλογές 1986)
1991-1994 Δημήτριος Καραΐσκος (55,11%) (εκλογές 1990)
1995-31 Δεκ. 1998 Δημήτριος Ζαβαντίας (54,63% στον δεύτερο γύρο) (εκλογές 1994)
Δήμαρχοι Δίου
1999-2002 Δημήτριος Καραΐσκος (50,04%) (εκλογές 1998)
2003-31 Δεκ. 2010 Γρηγόριος Παπαχρήστος (54,15%) (εκλογές 2002) / 45,38% (εκλογές 2006)
Μετά το 2011, βλέπε Δήμαρχοι Δίου - Ολύμπου
Υποδομή
Το χωριό έχει κτήριο δημαρχείου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε όταν το Δίον έγινε Δήμος, πριν από τον Καποδίστρια. Το 1999, με τον Νόμο Καποδίστριας, το δημαρχείο μεταφέρθηκε στην έδρα του Δήμου Δίου, στην Κονταριώτισσα.
Η πολιούχος αγία του Δίου είναι η Αγία Παρασκευή και ο κεντρικός ναός είναι αφιερωμένος σε αυτήν. Ο εν λόγω ναός κάηκε στη δεκαετία του '60, από ατύχημα και ξαναχτίστηκε, ως παράρτημα της Μονής Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω. Υπάρχουν επίσης τα εξωκκλήσια του Αγίου Γεωργίου, στον συνοικισμό των Σαρακατσαναίων, και του Αγίου Δημητρίου, που χρονολογείται στη μεταβυζαντινή περίοδο. Ο Άγιος Δημήτριος είναι μονόχωρο κτίσμα του 15ου αιώνα μ.Χ. και στη δυτική του όψη σώζεται τοιχογραφία του 18ου αιώνα με παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας.
Στο Δίον λειτουργούν διθέσιο νηπιαγωγείο, εξαθέσιο δημοτικό σχολείο, αγροτικό ιατρείο, αγροτικός συνεταιρισμός, και η κύρια καλλιέργεια είναι αυτή του ακτινιδίου. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και τις τουριστικές επιχειρήσεις, λόγω της αρχαιολογικής σημασίας του Δίου και της ύπαρξης μουσείου και αρχαίου θεάτρου.
Στο ποδόσφαιρο, η ομάδα Δίας Δίου αγωνίζεται στον 3ο όμιλο της Γ' Εθνικής Κατηγορίας.
Έθιμα
Υπάρχει επίσης δραστήριος Πολιτιστικός Σύλλογος, με το όνομα "Ολύμπιος Ζευς". Ένα από τα γνωστότερα έθιμα του χωριού που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας είναι το κάψιμο των κέδρων, το οποίο λαμβάνει χώρα τις Απόκριες και συνοδεύεται από χορούς γύρω από φωτιές. Κάθε χρόνο στον Άγιο Γεώργιο γίνεται και αντάμωμα.
Κάψιμο ορφανού
Την ημέρα των Αποκριών λαμβάνει χώρα η φαντασμαγορική γιορτή με το όνομα "Το κάψιμο του Ορφανού". Στη γιορτή προσφέρονται νηστίσιμα, κρασί, μουσική και γίνεται χορός γύρω από τις φλόγες της μεγάλης φωτιάς που καίει το βράδυ στο κέντρο του χωριού.
Αντάμωμα
Ένα άλλο έθιμο που λαμβάνει χώρα στο Δημοτικό Διαμέρισμα του Δίου είναι το αντάμωμα των απανταχού καταγομένων από το Δίον κάθε χρόνο μια Κυριακή. Αυτό γίνεται πριν την Κυριακή της Αποκριάς και την όλη διοργάνωση την αναλαμβάνει ο εφημέριος ιερέας του χωριού με τη συνδρομή του Δήμου Δίου. Κατά το έθιμο γίνεται πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Κίτρους Κατερίνης και Πλαταμώνος και των καταγομένων από το Δίον ιερέων. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας το τμήμα του πολιτιστικού συλλόγου που αποτελείται από τους ηλικιωμένους, τραγουδά το παραδοσιακό τραγούδι φίλοι μ' καλωσορίσατε να φάμι κι να πιούμι με ένα φλάμπουρο κάνοντας το γύρο της εκκλησίας συνοδεία γκάιντας.
Έπειτα συμβολικά ένας νεαρός και μια νεαρή πηγαίνουν καβάλα σε άλογο στη βρύση που είναι έξω από την εκκλησία και παίρνουν νερό με τη στάμνα. Όλες οι γυναίκες του χωριού συνδράμουν στη διεξαγωγή του εθίμου καθώς προετοιμάζουν από μέρες πριν το τραπέζωμα. Κατά κύριο λόγο ετοιμάζουν παραδοσιακά φαγητά του χωριού, όπως διάφορες πίτες, λαχανόπιτες, γαλατόπιτες, τυρόπιτες αλλα και βραστό κρέας (πρόβειο η ζυγούρι) αλλα και ψητά αρνιά. Το κρασί ρέει άφθονο και όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο πανηγύρι. Στον προαύλειο χώρο της εκκλησίας στήνεται μια μεγάλη εξέδρα όπου όλα τα τμήματα του πολιτιστικού συλλόγου συνοδεία κλαρίνου επιδίδονται σε παραδοσιακούς χορούς ενώ στο τέλος συμμετέχει όλος ο κόσμος. Η έναρξη των εκδηλώσεων γίνεται από τον ιερέα του χωριού, που λέει «Φράτι Γκίνι Βίνις» που σημαίνει αδελφοί μου καλώς ήρθατε. Χωριανοί εκτός του χωριού βρίσκονται στην Κατερίνη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό.
Δίια
Στο τέλος της άνοιξης εορτάζονται τα Δίια, πολιτιστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στον Ολύμπιο Δία. Στη διάρκεια των Δίιων γίνονται αθλητικές εκδηλώσεις με αγώνες δρόμου από το Δίον στην Κατερίνη.
Αρχαιολογικό Μουσείο του Δίου
Το Μουσείο εγκαινιάστηκε το 1983 και στεγάζει ευρήματα που προέρχονται κυρίως από το Δίον αλλά και από τον Όλυμπο και άλλες περιοχές της Πιερίας, όπως η Πύδνα και η Ρητίνη. Έχει τρεις ορόφους κατά ενότητες, ανάλογα με τις περιοχές ή τους χώρους όπου συντελέστηκε η ανάσυρση των ευρημάτων.
Η έκθεση περιλαμβάνει αγάλματα, αναθηματικά και επιτύμβια μνημεία, αρχιτεκτονικά μέλη, νομίσματα και διάφορα άλλα αντικείμενα, τα οποία αποκαλύφθηκαν στα ιερά, στις μεγάλες θέρμες και στη νεκρόπολη του Δίου, καθώς και ευρήματα που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή στην αρχαία πόλη του Δίου.
Πηγές
Υπουργείο Πολιτισμού, Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων: Δίον
Παραπομπές και σημειώσεις
Βιβλιογραφία
Ιατρού Μαρία, Τουριστική και Πολιτιστική Ανάπτυξη Δίου, Δημοτική Επιχείρηση Δήμου Δίου.
Ράπτης Γ., Όλυμπος- Πιέρια Βέρμιο και Άθως στη ζωή των Μακεδόνων, εκδ. 1996.
Συλλογικό έργο, Εγκυκλοπαίδεια 2002, τόμος 5, εκδ. 1984.
Συλλογικό έργο, Εγκυκλοπαίδεια Παιδεία, τόμος 8, εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία.
Τα Ολύμπια εν Δίω- Ολυμπιακοί Αγώνες στη Μακεδονία, ειδική έκδοση Δήμου Δίου, 2004. Συντονισμός παραγωγής: Δήμος Δίου- Αντιδημαρχία Πολιτισμού.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Δίου
Δίον - Αρχαιολογικό πάρκο
Στοιχεία για το Δίον
Η ακουστική του Ωδείου του Δίου
Free eBook (non-fiction book) about the ancient sites, museums, monasteries and churches at Mount Olympus
Free Travel Guide about the ancient sites, museums, monasteries and churches at Mount Olympus (in addition to the non-fiction book)
Δίον, κάτω από την κατοικία των θεών (Φωτογραφίες)
Φεστιβάλ Ολύμπου
Χωριά του νομού Πιερίας
Διον
Πόλεις της αρχαίας Πιερίας
Όλυμπος
|
85115
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Εικάδιος
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Εικάδιος ήταν ήρωας που αναφέρεται στον κατάλογο των Αρκάδων βασιλέων. Η σύζυγός του ήταν η Κορώνεια και μαζί είχαν ένα παιδί, τον Δωριέα. Κατά τις παραδόσεις των Λυκίων, ο Εικάδιος ήταν γιος του Απόλλωνα και ιδρυτής της πόλεως Πάταρα. Επίσης, ο Εικάδιος αναφέρεται ως ο εισηγητής της λατρείας του Απόλλωνα στους Δελφούς.
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Εικαδιος
Εικαδιος
|
587479
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Πετζέας
|
Ο Πετζέας ήταν Βυζαντινός διοικητής και επαρχιακός κυβερνήτης κατά τη διάρκεια της περιόδου βασιλείας του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού.
Είναι γνωστός μόνο μέσα από ορισμένες σύντομες αναφορές για το πρόσωπό του στην Αλεξιάδα. Το 1098, συμμετείχε υπό τον Μέγα Δούκα Ιωάννη Δούκα στην εκστρατεία με στόχο την ανάκτηση των αιγαιακών παραλίων της Ανατολίας από τους Σελτζούκους Τούρκους. Μετά την ανακατάληψη της Εφέσου, ο Πετζέας ορίστηκε ως κυβερνήτης (δουξ) της πόλης. Παρέμεινε στο συγκεκριμένο αξίωμα έως το 1105/6, όταν και εστάλη να αντικαταστήσει τον Καντακουζηνό ως κυβερνήτη της Λαοδίκειας της Φρυγικής. Ουδεμία άλλη πληροφορία είναι γνωστή για το πρόσωπό του.
Παραπομπές
Πηγές
Βυζαντινοί του 11ου αιώνα
Βυζαντινοί του 12ου αιώνα
Βυζαντινοί άρχοντες
Αξιωματούχοι του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού
Βυζαντινοί των Βυζαντινοσελτζουκικών Πολέμων
Έφεσος
Βυζαντινοί δούκες
|
85953
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BA%CF%89%CE%BD%20%CE%94%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%BD%CE%B6%CE%BF%CF%8D
|
Φούλκων Δ΄ του Ανζού
|
Ο Φούλκων Δ΄ του Ανζού ή Φούλκων ο Ρεχίν (Foulques IV d'Anjou, 1043 – 14 Απριλίου 1109) από τον Οίκο του Ανζού ήταν κόμης του Ανζού (1068 - 1109) , νεώτερος γιος του Γοδεφρείδου, κόμη του Γκατινέ (Geoffrey du Gatinais), και της Ερμενγάνδης του Ανζού. Η μητέρα του Ερμενγάνδη ήταν κόρη του Φούλκωνος Γ΄ του Μελανού και αδελφή του Γοδεφρείδου Μαρτέλου κόμη του Ανζού. Το προσωνύμιο Ρεχίν σύμφωνα με τους ιστορικούς εμφανίζεται με πολλές ερμηνείες, όπως κατσούφης, αγέλαστος, φιλόνικος, αγενής, ηρωικός, κατά τον ιστορικό Ορδερίκ Βιτάλις ήταν ένας άνθρωπος με πολλές κακές συνήθειες και ροπή στα σκάνδαλα.
Κόμης του Ανζού μετά την ανατροπή του ανίκανου, μεγαλύτερου αδελφού του Γοδεφρείδου Γ'
Όταν ο Γοδεφρείδος Μαρτέλος πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους, άφησε το Ανζού στον ανιψιό του Γοδεφρείδο Γ΄ του Ανζού μεγαλύτερο αδελφό του Φούλκωνα Δ΄. Ο Φούλκων Δ΄ ήρθε αμέσως σε διαμάχη με τον αδελφό του, ο οποίος αποδείχτηκε ανίκανος κυβερνήτης. Τον νίκησε και τον αιχμαλώτισε (1067), αλλά υπό την πίεση της εκκλησίας τον απελευθέρωσε. Σύντομα τα δύο αδέλφια ήρθαν ξανά σε σύγκρουση και ο Φούλκων Δ΄ αιχμαλώτισε για δεύτερη φορά τον αδελφό του, αυτή την φορά για πάντα.
Ο Φούλκων Δ΄ προσπάθησε να κερδίσει γρήγορα το χαμένο έδαφος, αφού η ανίκανη διακυβέρνηση του αδελφού του και ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα δυο αδέλφια έφεραν μεγάλες απώλειες για το Ανζού. Για να εξευμενίσει τον Φίλιππο Α' της Γαλλίας, ο Φούλκων του παραχώρησε την πατρική του πόλη Γκατινέ. Τον περισσότερο χρόνο της εξουσίας του τον σπατάλησε στην προσπάθειά του να κερδίσει ξανά τον έλεγχο των βαρόνων και στην σύγκρουση με τη Νορμανδία για την κυριαρχία του Μαιν και της Βρετάνης.
Ο Φούλκων Δ΄ ως ιστορικός και συγγραφέας
Ο Φούλκων Δ΄ έγραψε ένα ατελές ιστορικό έργο (το 1096) με τίτλο "Ιστορία του Ανζού", που αναφέρεται στην ιστορία της πατρίδας του μέχρι τις ημέρες του, αλλά η αυθεντικότητα της συγγραφής από τον ίδιο αμφισβητείται από πολλούς. Το πρώτο τμήμα του έργου του, που περιγράφει εκτεταμένα την εποχή της βασιλείας του, σώζεται· το δεύτερο, που περιγράφει τους νόμους, δεν έχει σωθεί. Αν αληθεύει, είναι το πρώτο ολοκληρωμένο ιστορικό έργο, που γράφτηκε στα μεσαιωνικά χρόνια και μάλιστα από κυβερνήτη.
Οικογένεια
Ο Φούλκων Δ΄ νυμφεύτηκε πέντε φορές, αλλά ο αριθμός των διαζυγίων του αμφισβητείται.
Με την πρώτη σύζυγο του Χίλντεγκαρντ του Μποζανσί (πέθανε το 1070) απέκτησε:
Ερμενγάρδη του Ανζού (αποβιώσασα το 1146)
Με την δεύτερη σύζυγο του Ερμενγάνδη των Βουρβόνων (1070), με την οποία χώρισε το 1075 απέκτησε:
Γοδεφρείδος Δ΄ του Ανζού
Με την τρίτη σύζυγο του Ορενγάνδη με την οποία χώρισε το 1180 δεν απέκτησε παιδιά.
Με την τέταρτη σύζυγο του Βερτράδη του Μονφόρ η οποία τον χώρισε για να παντρευτεί τον Φίλιππο Α΄ της Γαλλίας (1092) απέκτησε :
Φούλκων των Ιεροσολύμων
Με την πέμπτη σύζυγο του Μάντη κόρη του Γουόλτερ Α΄ της Βρυέννης (χώρισε το 1097) δεν απέκτησε παιδιά.
Παραπομπές
Πηγές
Jean Dunbabin, France in the Making, 843-1180, Second Edition (Oxford; New York: Oxford University Press, 2005)
Jim Bradbury, 'Fulk le Réchin and the Origin of the Plantagenets', Studies in Medieval History Presented to R. Allen Brown, Ed. Christopher Harper-Bill, Christopher J. Holdsworth, Janet L. Nelson (The Boydell Press, 1989)
Louis Halphen; René Poupardin, eds. (1913). "From Chroniques des comtes d'Anjou et des seigneurs d'Amboise"
Orderic Vitalis (1973). Chibnall, Marjorie, ed. The Ecclesiastical History of Orderic Vitalis, vol. IV. London: Oxford University Press. p. 187.
Nicholas L. Paul, 'The Chronicle of Fulk le Rechin: a Reassessment', The Haskins Society Journal 18: Studies in Medieval History, ed. Stephen Morillo, Diane Korngiebel (The Boydell Press, Woodbridge, 2007)
Κόμητες του Ανζού
|
785060
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B2%CE%B5%CF%81
|
Έβερ
|
Ο Έβερ (· ) είναι πρόγονος των Ισμαηλιτών και των Ισραηλιτών, σύμφωνα με τον κατάλογο των εθνών στο βιβλίο της Γένεσης (κεφ. 10-11) και των Παραλειπομένων Α΄ (Χρονικών) (κεφ. 1).
Καταγωγή
Ο Έβερ ήταν δισεγγονός τού γιου τού Νώε, Σημ και πατέρας τού Φάλεκ (που γεννήθηκε όταν ο Έβερ ήταν 34 ετών) και του Ιοκτάν. Ήταν γιος του Σελά (Shelah). Ο Φάλεκ είχε 5ο απόγονο τον Αβραάμ. Σύμφωνα με την Εβραϊκή Βίβλο, ο Έβερ απεβίωσε σε ηλικία 464 ετών, όταν ο Ιακώβ (εγγονός τού Αβραάμ) ήταν 79 ετών.
Στη μετάφραση των Εβδομήκοντα, του Έβερ ο πατέρας ονομάζεται Σαλά (Sala). Ο γιος του ονομάζεται Φαλέγ (Phaleg), γεννήθηκε όταν ο Έβερ ήταν 134 ετών και είχε άλλους γιους και κόρες. Ο Έβερ έζησε σε ηλικία 464 ετών. (Μετάφραση των Ο', Γένεσις 11:14–17 ; )
Όνομα
Η αραμαϊκή/εβραϊκή ρίζα עבר () συνδέεται με το πέρασμα και το πιο πέρα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι άλλα ονόματα για τους απογόνους του Σημ αντιπροσωπεύουν μέρη, το όνομα τού Έβερ, εγγονού του Asher μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως το όνομα μίας περιοχής, ίσως κοντά στην Ασσυρία. Αρκετοί μεσαιωνικοί μελετητές, όπως ο Μιχαήλ ο Σύριος, ο Μπαρ ο Εβραίος και ο Αγάπιος ο Ιστορικός, ανέφεραν την επικρατούσα άποψη, ότι οι Εβραίοι είχαν λάβει το όνομά τους από τον Έβερ, ενώ επεσήμαναν επίσης, ότι σύμφωνα με άλλους το όνομα «Εβραίος» σήμαινε «εκείνοι που διασχίζουν», αναφορικά με εκείνους που διέσχισαν τον ποταμό Ευφράτη με τον Άβραμ από την Ουρ στη Χαρράν και στη συνέχεια στη γη Χαναάν.
Σε ορισμένες μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης αναφέρεται μία φορά ως Έβερ ([Λουκάς 3:35]: "Σερούχ, ο γιος τού Ραγαύ, ο γιος τού Φαλέγ, ο γιος τού Έβερ, ο γιος τού Σαλά"). Ωστόσο, δεν πρέπει να συγχέεται με τον Χέβερ, εγγονό του Ασήρ (έναν από τους 12 γιους τού Ιακώβ) της Παλαιάς Διαθήκης (έχει διαφορετική ορθογραφία στα εβραϊκά: , με ένα χεθ αντί για ένα αγίν), (Γένεσις 46:17).
Εβραϊκή γλώσσα
Ο μουσουλμάνος ιστορικός του 13ου αι. Aμπού αλ-Φίντα αφηγείται μία ιστορία, αναφέροντας ότι ο πατριάρχης Έβερ (δισεγγονός τού Σημ) αρνήθηκε να βοηθήσει στην οικοδόμηση τού Πύργου της Βαβέλ, οπότε η γλώσσα του δεν μπερδεύτηκε, όταν η κατασκευή εγκαταλείφθηκε. Μόνο αυτός και η οικογένειά του διατήρησαν την αρχική ανθρώπινη γλώσσα (μία έννοια που αναφέρεται ως lingua humana στα λατινικά), δηλ. την εβραϊκή, μία γλώσσα που πήρε το όνομά της από τον Έβερ. (Υπάρχουν διαφορετικές θρησκευτικές θέσεις γι' αυτό το ζήτημα, βλέπε επίσης Αδαμική γλώσσα.)
[Γένεση 10:21] "Επίσης στον Σημ, τον πατέρα όλων των παιδιών τού Έβερ, μεγαλύτερο αδελφό τού Ιάφεθ, γεννήθηκαν παιδιά." (Παλαιά Διαθήκη).
Στο Ισλάμ
Ο Έβερ αναφέρεται μερικές φορές στα κλασικά ισλαμικά γραπτά ως ο «πατέρας» των «προϊστορικών, αρχικών Αράβων» (τού Άραβα αλ-Αρίμπα), που έζησαν στην Αραβική Χερσόνησο μετά τον Κατακλυσμό. Ο Έβερ ταυτίστηκε επίσης με τον προφήτη τού Κορανίου Χαντ από ορισμένες από τις πρώτες μουσουλμανικές αρχές. Άλλες πηγές προσδιορίζουν τον προφήτη Χαντ ως γιο του Έβερ.
Ο μυστικιστής Aμπντουλαζίζ αντ-Νταμπάγκ δίνει την ακόλουθη γενεαλογία: Έμπερ γιος τού) Σαγιά, γιου τού Χαρίθ, γιου τού Κιλάμπ, γιου τού Καϋμπάρ, γιου τού Iσμαήλ.
Δείτε επίσης
Χαρίμπου
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Easton's Bible Dictionary: Eber | Heber | Εβραϊκά
Smith's Bible Dictionary: Eber | Heber | Εβραϊκά
International Standard Bible Encyclopedia: Eber | Heber | Εβραϊκά
Πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης
|
534702
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%28%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CF%80%CE%B9%20%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29
|
Εθνική Ελλάδας (ράγκμπι γιούνιον ανδρών)
|
Η εθνική ομάδα ράγκμπι γιούνιον της Ελλάδας αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στις διεθνείς διοργανώσεις ράγκμπι γιούνιον. Η εθνική ομάδα τελεί υπό τη διοίκηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ράγκμπυ.
Η Ελλάδα συμμετέχει σε διεθνείς διοργανώσεις από τον Οκτώβριο του 2005, όταν και έδωσε το πρώτο διεθνές παιχνίδι της με την Αυστρία στη Βιέννη. Από τότε έχει παίξει πολλούς διεθνείς εντός και εκτός έδρας αγώνες. Η Ελλάδα έπαιξε με τη Σλοβακία στον τελικό της κατηγορίας 3D στις 12 Μαΐου 2007 στη Θεσσαλονίκη, όπου κέρδισε 20-17 και με αυτόν τον τρόπο κέρδισε την άνοδο στην κατηγορία 3C.
Ιστορία
Δεν είναι γνωστό πότε παίχτηκε ράγκμπι για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, αγγλικοί και γάλλοι ναυτικοί καταγράφονται ως παίκτες σε μερικούς από τους πρώτους αγώνες στη βόρεια Ελλάδα.
Ο πρώτος σύλλογος ράγκμπι στην Ελλάδα ιδρύθηκε το 1982. Το 2004 δημιουργήθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Ράγκμπυ και αναγνωρίστηκε από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Τον Ιούνιο του 2005, η Ελλάδα προσχώρησε στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία (FIRA) και η εθνική ομάδα τοποθετήθηκε στην κατηγορία 3D. Η εθνική ομάδα ράγκμπι έδωσε τον πρώτο της αγώνα το Σεπτέμβριο του 2005 επί της Αυστρίας. Την ίδια περίοδο 2005-2006, δημιουργήθηκε πρωτάθλημα ράγκμπι με οκτώ ομάδες.
Το 2007, η ελληνική ομάδα προβιβάστηκε στον προκριματικό της κατηγορίας 3C, με Βουλγαρία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία και Ισραήλ, για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2011. Το Νοέμβριο του 2009 ο Ολιβιέ Μανιέ ανέλαβε καθήκοντα προπονητή της εθνικής ομάδας μέχρι τον Ιούνιο του 2010. Το 2010, η εθνική ομάδα επέστρεψε στην κατηγορία 2D, με Βουλγαρία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία και Κύπρο, με σκοπό την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Εθνών. Το Ισραήλ ήταν η πρώτη ομάδα που άφησε τον όμιλο της Ελλάδας για να δημιουργηθεί χώρος για την ομάδα της Κύπρου.
Το 2011, η εθνική ομάδα παρέμεινε στην κατηγορία 2D με τη Βουλγαρία, το Λουξεμβούργο, τη Φινλανδία και την Κύπρο, στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Εθνών. Το 2012, η εθνική ομάδα συνέχισε στην κατηγορία 2D, αλλά λόγω της αντίστοιχης προβιβασμού και υποβιβασμού της Κύπρου, της Βουλγαρίας, της Νορβηγίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, βρήκε τις ακόλουθες ομάδες του ομίλου, τη Νορβηγία, το Λουξεμβούργο, τη Φινλανδία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η ομάδα αποτελείται από πολλούς παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό, σε Αυστραλία, Αγγλία και Γαλλία.
Στάδιο
Η εθνική ομάδα ράγκμπι γιούνιον της Ελλάδας αγωνίζεται σε διάφορα στάδια της ελληνικής επικράτειας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εθνική Ελλάδας (ράγκμπι γιούνιον)
Εθνικές αθλητικές ομάδες της Ελλάδας
|
263402
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
ΦΚ Μπακού
|
Η ΦΚ Μπακού (αζ. Bakı Futbol Klubu) είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου του Αζερμπαϊτζάν. Συμμετέχει στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Αζερμπαϊτζάν. Ιδρύθηκε το 1997.
Ιστορία
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1997 χάρη στην ένωση δύο ομάδων - της «Αστυνομικής Ακαδημίας Τσινάρ» και της «Γκαρτάλ-95». Το ίδιο έτος μετονομάστηκε σε «Αστυνομική Ακαδημία».
Από το τέλος του 1997 μέχρι το 2000 και την περίοδο 2001-2004 έφερε το όνομα «Ντιναμό» Μπακού.
Τα έτη 2000-2001 έφερε το όνομα «Ντιναμό-Μπακού».
Από το 2004 φέρει το όνομα «ΦΚ Μπακού».
Διακρίσεις
Πρωταθλήτρια Αζερμπαϊτζάν: 2005/06, 2008/09
Αργυρό μετάλλιο του Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Αζερμπαϊτζάν: 1997/98, 2009/10
Χάλκινο μετάλλιο του Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Αζερμπαϊτζάν: 2006/07
Κυπελλούχος Αζερμπαϊτζάν: 2004/05, 2009/10, 2011/12
Πορεία στην Ευρώπη
Τρέχουσα σύνθεση
Γνωστοί ποδοσφαιριστές
Μαχμούντ Γκουρμπάνοφ
Ναζίμ Αλίεφ
Σαμίρ Αλίεφ
Αρίφ Ασάντοφ
Ελσάν Γκαμπάροφ
Λεάντρο Μελίνο Γκόμεζ
Βίλιαμ Ρόσα Μπατίστα
Σιλβίνου Ζουάν ντε Καρβάλιο
Γκεόργκι Σάλβοβιτς Ντεμετράντζε
Σέρχιο Κόκε
Αντρέι Γιάνοβιτς Στόλτσερς
Γνωστοί προπονητές
Ελχάν Αμπντουλάεφ
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1997
ΦΚ Μπακού
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1997
Ποδοσφαιρικές ομάδες Αζερμπαϊτζάν
|
714727
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Δρυμάρια Φθιώτιδας
|
Τα Δρυμάρια ή Δερμάρια είναι πολύ μικρός παραθαλάσσιος οικισμός και παραλία της Στερεάς Ελλάδας στην Περιφερειακή Ενότητα Φθιώτιδας.
Γεωγραφία
Τα Δρυμάρια βρίσκονται στα βόρεια παράλια του Στενού Αρτεμισίου και ένα μικρό κόλπο με βοτσαλωτή παραλία. Απέχει 46 χλμ. Α.-ΒΑ. από τη Στυλίδα (έδρα του δήμου) και 4 χλμ. Α. από τη Γλύφα και το πορθμείο με τον Αγιόκαμπο Ευβοίας. Βόρεια είναι ο αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Αντρώνας όπου έχουν βρεθεί ταφικοί κύκλοι των πρώιμων μυκηναϊκών χρόνων (4ος αιώνας π.χ.) καθώς και σπήλαια που συνδέουν την περιοχή με τη λατρεία της θεάς Δήμητρας. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται για πρώτη φορά το 2011 να απογράφεται στο δήμο Στυλίδος. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης», μαζί με τη Γλύφα, τον Φανό, το Λιμάνι Βαθυκοίλου και το Παγώνι αποτελούν την τοπική κοινότητα Γλύφας που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Πελασγίας του Δήμου Στυλίδας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 2 κατοίκους.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η αρχαία Αντρώνα από τον κόμβο "Οδυσσέας" του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
Δήμος Στυλίδας
Χωριά του νομού Φθιώτιδας
|
73600
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82
|
Γρηγόριος Παπαμαλής
|
Ο Γρηγόριος Παπαμαλής (1871 - 1941) ήταν Έλληνας λαϊκός ζωγράφος και αγιογράφος από τα Μοσχονήσια, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής έζησε και εργάστηκε στη Λήμνο.
Η ζωή του
Στις αρχές του 20ού αιώνα, εγκαταστάθηκε στη Λήμνο ο λαϊκός ζωγράφος και αγιογράφος Γρηγόριος Παπαμαλής από τα Μοσχονήσια. Σήμερα μεγάλο μέρος του έργου του είναι χαμένο ή τραυματισμένο είτε από αδιαφορία είτε από άγνοια. Σώζονται κυρίως αγιογραφίες του σε ναούς αλλά και αρκετές «κοσμικές» ζωγραφιές του, οι οποίες έτυχε να βρεθούν σε ευγενικά χέρια. Κάποια έργα του, ίσως τα σπουδαιότερα, είναι γνωστά μόνο από φωτογραφίες, αφού οι τοίχοι τους οποίους κοσμούσαν κατέρρευσαν
Ο Παπαμαλής ανήκει στην κατηγορία των λαϊκών ζωγράφων και αγιογράφων, οι οποίοι υπήρξαν συνεχιστές παλιών παραδοσιακών τεχνικών, που αναπτύχθηκαν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο. Μέχρι το 1922, η Λήμνος, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, είχε πολλές οικονομικές και κοινωνικές επαφές με τις μικρασιατικές ακτές. Φυσικό επόμενο ήταν να υπάρξουν πλήθος πολιτισμικών ανταλλαγών σε διάφορες τέχνες, όπως: στη λιθογλυπτική, στην ξυλογλυπτική, στην κεραμική, στην υφαντική, στην αρχιτεκτονική κ.λπ. Μάστορες και τεχνίτες μετέβαιναν από το νησί στη Μικρασία και αντίστροφα μεταδίδοντας τις γνώσεις και τις ικανότητές τους και μπολιάζοντας τα τοπικά παραδοσιακά στοιχεία με νέες ιδέες και τεχνικές.
Τέτοια είναι και η περίπτωση του Γρηγορίου Παπαμαλή, ο οποίος γεννήθηκε στα Μοσχονήσια το 1871. Ο πατέρας του ονομαζόταν Στρατής και ήταν ιερέας. Γι’ αυτό, ο Γρηγόριος καθιέρωσε αρχικά το επώνυμο Παπαδόπουλος και αργότερα στη Λήμνο το Παπαμαλής, από τις τουρκικές λέξεις "papa-malik" (παιδί του παπά).
Από μικρός έδειξε το ζωγραφικό του ταλέντο, γι’ αυτό οι γονείς του τον έστειλαν στη Σμύρνη να μαθητεύσει δίπλα σε κάποιον αγιογράφο, την ίδια περίπου εποχή που ζούσε εκεί ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1888-1897). Όμως, ο Παπαμαλής έκανε λίγα μόνο μαθήματα, διότι ο δάσκαλος αναγνωρίζοντας ότι ήταν σπουδαίο ταλέντο, τον έδιωξε λέγοντας:
"Φύγε! Εσύ δεν με έχεις ανάγκη. Είσαι καλύτερος από μένα!"
Στη Σμύρνη γνωρίστηκε με τη Σωτηρία, μια Λημνιά από το Μούδρο, η οποία ζούσε εκεί με τους γονείς της. Παντρεύτηκαν κι έτσι ο Παπαμαλής απέκτησε επαφές με τη Λήμνο. Στο νησί έχουν βρεθεί έργα του από τις αρχές του 20ού αιώνα. Το 1914 περίπου, όταν έγινε ο πρώτος διωγμός των Ελλήνων από τα παράλια της Μικρασίας, ο Παπαμαλής εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λήμνο. Ως τόπο κατοικίας επέλεξε αρχικά τον Μούδρο και αργότερα το Πορτιανού , πιθανότατα, λόγω της θέσης του χωριού στο κέντρο του νησιόύ, γεγονός που εξυπηρετούσε τις συχνές μετακινήσες του εξαιτίας της εργασίας του
Στη Λήμνο ο Παπαμαλής κάνει αγιογραφίες, φορητές εικόνες και «εξωραϊσμούς», δηλαδή τον ζωγραφικό διάκοσμο πολλών ναών. Δυστυχώς δεν σώζονται όλα τα έργα του, αφού ορισμένα επιζωγραφίστηκαν τα νεώτερα χρόνια. Παράλληλα ασκεί το επάγγελμα του ζωγράφου. Εικονογραφεί πολλούς τοίχους καφενείων και πλούσιων σπιτιών και φτιάχνει φορητούς πίνακες επί παραγγελία, κυρίως προσωπογραφίες εύπορων Λημνιών. Στις τοιχογραφίες του ξεδιπλώνει το ταλέντο του πιο ελεύθερα. Γνήσιο τέκνο της εποχής του, αντλεί τα θέματά του από την ελληνική ιστορία και μυθολογία καθώς κι από τη φύση. Δηλαδή έχει ανάλογη θεματογραφία με τον Θεόφιλο.
Στα έργα του αρχικά υπογράφει ως "Γρηγόριος Παπαδόπουλος". Αργότερα άλλοτε σημειώνει "Έργον Γρ. Παπαμαλή Μοσχονησίου", σημάδι ότι δεν λησμονούσε την μικρασιατική καταγωγή του και άλλοτε "Έργον Γρ. Παπαμαλή, Πορτιανού". Συχνά υπάρχουν μόνο τα αρχικά του "Γ.Π." σε καλλιγραφική σύνθεση.
Ο Γρηγόριος Παπαμαλής πέθανε στο Πορτιανού το 1941, αφού πρώτα δίδαξε τα μυστικά της τέχνης του σε δύο γιους του: τον Μάνο Παπαμαλή (1901-93), ζωγράφο και αγιογράφο, ο οποίος, μετά το 1935, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Καβάλα και τονΣτρατόνικο (1911-;), επίσης ζωγράφο κι αγιογράφο που έζησε στο Πορτιανού. Με μια μικρή αλλαγή στον τονισμό, ίσως επειδή ταίριαζε καλύτερα στο λημνιακό γλωσσικό αίσθημα, σήμερα το επώνυμό τους έχει μετατραπεί σε Παπάμαλης.
Το έργο του
Αγιογραφίες
Οι 4 Ευαγγελιστές στο Ανδρώνι (1912).
Οι 4 Ευαγγελιστές και ο Παντοκράτορας στην Αγ. Τριάδα Μύρινας.
Οι Προφήτες, ο εξωραϊσμός και η επιχρύσωση του τέμπλου με χρυσό 18 καρατίων στο ναό του Πορτιανού (1916).
Η εικονογράφηση του τέμπλου και ο εξωραϊσμός του ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Καμινίων (1922).
Ο Μέγας Αρχιερεύς και ο εξωραϊσμός του ναού των Λύχνων.
Οι εικόνες του τέμπλου του ναού της Ατσικής.
Κοσμικά έργα
«Υψιπύλη και Ιάσονας» (Κοντιάς - κατεστραμμένη).
«Ο Μέγας Αλέξανδρος διαβαίνων τον Γρανικόν ποταμόν» (Κοντιάς).
«Το γλέντι του Κατσαντώνη» (Κοντιάς - κατεστραμμένη).
«Ο Τζιτζιβάκος» (Μούδρος - στην ομώνυμη ταβέρνα).
«Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός» (καφενείο Αθ. Πραβλή Μύρινα - κατεστραμμένη).
«Ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος» (καφενείο Αθ. Πραβλή Μύρινα - κατεστραμμένη).
«Ηρώ και Λέανδρος».
«Βοσκοπούλα στη βρύση».
«Παραδείσιοι κήποι με κοπέλες».
Προσωπογραφίες σε οικίες στη Μύρινα, στον Κοντιά, στον Μούδρο, στο Ρουσσοπούλι
Πηγές
Άσπα Αρώνη-Κότσαλη, "Λόγος πρώτος για τον Γρηγόρη Παπαμαλή", εφ. Αυγή (18-1-1998), σσ. 36-37.
Θεόδωρος Μπελίτσος, "Γρηγόριος Παπαμαλής (Μοσχονήσια 1871 - Πορτιανού Λήμνου 1941)", Ημερολόγιο 1998 του Συλλόγου Μυριναίων Λήμνου "Το Κάστρο".
Άσπα Αρώνη-Κότσαλη, "Γρηγόρης Παπαμαλής - Ο ζωγράφος της Λήμνου", Πολιτιστικός Σύλλογος Πορτιανού Λήμνου, 1999.
Έλληνες ζωγράφοι
Έλληνες αγιογράφοι
|
354989
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD
|
Ζουπανία Βαράζντιν
|
Η Ζουπανία Βαράζντιν (κροατικά: Varaždinska županija, ουγγρικά: Varasd vármegye) ήταν διοικητική διαίρεση του Βασιλείου της Σλαβονίας από το 1850
έως το 1868, από το 1868 έως το 1918 στο Βασίλειο της Κροατίας και Σλαβονίας, επαρχίας του Βασιλείου της Ουγγαρίας και της Αυστροουγγαρίας. Από το 1918 έως το 1924 αποτέλεσε διοικητική περιοχή του Βασίλειου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Η πρωτεύουσα της περιοχής ήταν η Βαράζντιν, είχε κατοίκους κι έκταση 2.521 τετραγωνικά χλμ.
Ιστορία
Από τον 15ο αιώνα η περιοχή ήταν τμήμα του Βασιλείου της Σλαβονίας και το 1868 έγινε μέρος του Βασιλείου της Κροατίας και Σλαβονίας. Μετά το 1918 και την διάλυση της Αυστροουγγαρίας με απόφαση του Κροατικού κοινοβουλίου η Κροατία και Σλαβονία ενώθηκαν στο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Καταργήθηκε το 1924 και έγινε τμήμα της Περιφέρειας Ζάγκρεμπ.
Πληθυσμός
Σύμφωνα με την απογραφή του 1910 αριθμούσε 307.010 κατοίκους που μιλούσαν τις εξής γλώσσες:
κροατικά: 30.0033
σερβικά: 2.384
γερμανικά: 1.172
ουγγρικά: 1.095
Διοικητικές διαιρέσεις
Σύμφωνα με τη διοικητική οργάνωση της Σλαβονίας το 1850 το έδαφος της χωρίζεται σε έξι νομούς, και στην πόλη της Βαράζντιν. Η διοικητική περιοχή χωρίζεται σε επιπλέον διοικητικές περιοχές και επαρχίες (Βαράζντιν, Κλάνιετς, Κράπινα και Τσάκοβετς). Το Τσάκοβετς και η Μετζιμούριε από το 1848 αποτελούσαν ειδική περιοχή. Σύμφωνα με το σύνταγμα του 1854 η Ζουπανία Βαράζντιν είχε 13 διοικητικές περιοχές (Κριζέβατσκι, Κοπρίβνιτσα, Λούντμπρετσκι, Σπα, Βαράζντιν, Ίβανετς, Κράπινα, Ζλάταρσκι, Πρέγκραντσκι, Κλάνιετσκι, Τσακόβετσκι, Πρέλοσκι και Στρόγκιβσκι (Στρόγκιφσκι)) και τρεις αστικές περιοχές την Κρίζεβτσι, την Κοπρίβνιτσα και το Βαράζντιν. Το 1861 καταργήθηκε η περιοχή Μετζιμούριε, και διαιρέθηκε στις περιοχές Τσάκοβετς, Πρέλογκ, Στρίγκοβα.
Από 1875 έως το 1886 η Ζουπανία Βαράζντιν αποτελείτο από τρεις επιμέρους νομούς: Βαράζντιν, Βαραζντίνσκε Κράπινα και Τόπλιτσκα, η Κρίζεβτσι και Κορπίβνιτσα, και Μπιέλοβαρ και Κρίζεβτσι. Από το 1851 έως το 1861 δεν υπήρχε κυβέρνηση οι υποθέσεις διέπονταν από ένα μεγάλο νομάρχη και το διοικητικό συμβούλιο. Από το 1861 διοικούνταν από έναν μεγάλο νομάρχη και δύο Συνέλευσης. Από ό, τι το 1870 έως το 1874 είχε συνέλευση και διοικητικό συμβούλιο.
Αναφορές
Varaždinska županija na Portalu znanstvenih časopisa Republike Hrvatske
ARHINET - Varaždinska županija
Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων
Διοικητική διαίρεση της Κροατίας στο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων
Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου της Σλαβονίας
Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου της Ουγγαρίας
Διοικητική διαίρεση της Αυστροουγγαρίας
|
62070
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Einsatzgruppen
|
Einsatzgruppen
|
Οι Ναζιστικές Μονάδες Ειδικής Δράσης, Τάγματα Θανάτου ή, στα γερμανικά, τα Einsatzgruppen (Άινζατσγκρουπεν) ήταν παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό τον έλεγχο των Ες-Ες πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κύριο καθήκον τους ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Διοικητή των Ες-Ες Έριχ φον ντεμ Μπαχ-Ζελέφσκι (Erich von dem Bach-Zelewski), «ο αφανισμός των Εβραίων, των Τσιγγάνων και των πολιτικών κομισάριων».
Κάθε Einsatzgruppe υποδιαιρείτο σε μικρότερα τμήματα, τα Einsatzkommandos ή Sonderkommandos και κάθε μικρότερο τμήμα σε ομάδες που αποκαλούνταν Teilkommandos. Δημιουργήθηκαν τέσσερα Einsatzgruppen, χαρακτηριζόμενα με τα γράμματα A, B, C και D. Υπολογίζεται ότι σε όλα τα Einsatzgruppen συμμετείχαν 3.000 άτομα.
Οι ομάδες αυτές στελεχώθηκαν από αξιωματικούς των αστυνομικών δυνάμεων της Γκεστάπο (Gestapo, προερχόμενο από το Geheime Staatspolizei, «Κρατική Μυστική Αστυνομία»), της Κρίπο (Kripo, «Αστυνομία Δίωξης Εγκλήματος»), της Ζίχερχαϊτσντινστ (Sicherheitsdienst, «Υπηρεσία Ασφαλείας») και της Βάφεν Ες-Ες (Waffen-SS, «Ένοπλη Ες-Ες»). Αυτά τα τάγματα θανάτου ακολούθησαν τη Βέρμαχτ (Wehrmacht, «ένοπλες δυνάμεις» —κατά λέξη, «αμυντικές δυνάμεις»— του ναζιστικού Γερμανικού Στρατού) καθώς προήλαυνε προς τα ανατολικά στα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ένωσης. Στις κατεχόμενες περιοχές, τα Άινζατσγκρούπεν εκμεταλλεύονταν το ανθρώπινο δυναμικό των ντόπιων πληθυσμών όταν χρειάζονταν πρόσθετη ασφάλεια ή άλλο προσωπικό. Η δράση αυτών των οργανωμένων ομάδων επεκτεινόταν μέσω του διαθέσιμου ανθρώπινου δυναμικού των διαφόρων τμημάτων των Ες-Ες και του γερμανικού κράτους.
Σύμφωνα με τα αρχεία τους, οι επιχειρήσεις των Άινζατσγκρούπεν ήταν υπεύθυνες για τη θανάτωση ενός εκατομμυρίου και πλέον ανθρώπων, σχεδόν αποκλειστικά πολιτών, χωρίς δικαστική ακρόαση και αργότερα χωρίς καν οποιαδήποτε επίφαση νομιμότητας (δεν διαβάζονταν οι ποινές σύμφωνα με τη στρατιωτική ή την ποινική νομοθεσία), αρχίζοντας από την πολωνική ιντελιγκέντσια και προχωρώντας με ταχείς ρυθμούς ως το 1941 στη στοχοποίηση των Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης. Ο ιστορικός Ραούλ Χίλμπεργκ (Raul Hilberg) εκτιμά ότι μεταξύ των ετών 1941 και 1945 τα Άινζατσγκρούπεν δολοφόνησαν περισσότερους από 1,4 εκατομμύρια Εβραίους σε υπαίθριες εκτελέσεις.
Βλέπε επίσης
Γκεστάπο
Ες-Ες
Δίκη των Einsatzgruppen (Η.Π.Α. εναντίον Ότο Όλεντορφ κ. ά.)
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
SS
Ολοκαύτωμα
Ναζιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις
|
218119
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A3.%CE%A6.%CE%A0.%20%28%CE%BA%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%29
|
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (κωπηλασία)
|
Το λήμμα αναφέρεται στο τμήμα κωπηλασίας του Ολυμπιακού. Για τα υπόλοιπα τμήματα δείτε το λήμμα Ολυμπιακός ΣΦΠ
Ιστορία
Ίδρυση και πρώτα χρόνια
Το 1927, η διοίκηση του Ολυμπιακού, η οποία βρισκόταν υπό την προεδρία του Μιχάλη Μανούσκου (εκ των ιδρυτών του ερυθρόλευκου συλλόγου) αποφάσισε να ιδρύσει τμήμα κωπηλασίας. Η ύπαρξη κωπηλατικών τμημάτων και η διοργάνωση αντίστοιχων πρωταθλημάτων δεν αποτελούσε πρωτόγνωρο φαινόμενο στην Ελλάδα. Πρώτοι κωπηλατικοί σύγχρονοι αγώνες στην Ελλάδα αναφέρονται στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Όμιλο Ερετών Πειραιά, τον Όμιλο Ερετών Ερμούπολης και τον Παναχαϊκό Πάτρας. Το πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κωπηλασίας διεξήχθη από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή το 1906 στον όρμο του Φαλήρου. Οι σύλλογοι που συμμετείχαν σε αυτό το πρώτο πρωτάθλημα ήταν ο Όμιλος Ερετών Πειραιά, ο Ν.Ο. Νέου Φαλήρου, ο Πανελλήνιος Γ.Σ. και ο Εθνικός Αθηνών. Μέχρι το 1927 τους αγώνες διοργάνωναν η Ε.Ο.Α. και ο ΣΕΓΑΣ, ενώ το 1927 ιδρύθηκε η Ελληνική Ένωση Φιλάθλων Ναυτικών Σωματείων, η οποία και ανέλαβε και τη διοργάνωση των μετέπειτα κωπηλατικών πρωταθλημάτων. Μάλιστα, το κωπηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού ήταν ένα εκ των ιδρυτικών μελών της συγκεκριμένης Ομοσπονδίας.
Το κωπηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού είναι από τα πρώτα που ίδρυσε ο σύλλογος, μετά από αυτό του ποδοσφαίρου, της υδατοσφαίρισης, του στίβου και της κολύμβησης. Ο Μ.Μανούσκος έδειξε ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο τμήμα από τον πρώτο καιρό της λειτουργίας του καθώς παρέδωσε τα ηνία του στον Αλέκο Κομήτζεφ, σπουδαίος κωπηλάτης και ρεκορντμαν της εποχής. Ωστόσο, ο σύλλογος δεν κατάφερε να διακριθεί σε πανελλήνιο επίπεδο, με αποτέλεσμα να μείνει μακριά από τίτλους για αρκετά χρόνια. Το 1940, μετά και την επίσημη είσοδο της Ελλάδας στο Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, κάθε αθλητική δραστηριότητα της χώρας πέρασε σε δεύτερη μοίρα, με το άθλημα της κωπηλασίας να μην αποτελεί εξαίρεση.
Επαναλειτουργία και πρώτες επιτυχίες
Μετά το τέλος του πολέμου και συγκεκριμένα το 1948, η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού Πειραιώς η οποία λειτουργούσε υπό την προεδρία του Μιχάλη Μανούσκου αποφάσισε την επαναλειτουργία του τμήματος. Συμπτωματικά, ο Μανούσκος ήταν πρόεδρος του συλλόγου και την πρώτη φορά που ιδρύθηκε το συγκεκριμένο τμήμα το 1927. Το κωπηλατικό τμήμα μαζί με αυτό της επιτραπέζιας αντισφαίρισης ήταν τα πρώτα τμήματα που ίδρυσε ο Ολυμπιακός μεταπολεμικά. Έφορος του επαναιδρυθέντος τμήματος ανέλαβε ο Δημήτρης Σκλιάν, ο οποίος προσέθεσε οργάνωση στο τμήμα μαζί με τον σπουδαίο έλληνα κωπηλάτη Β. Πετρίδη. Μέχρι και το 1949 αρκετοί Έλληνες αθλητές προπονούνταν στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού με την προοπτική να εγγραφούν κανονικά στο κωπηλατικό ρόστερ του συλλόγου. Εκ των γνωστότερων αθλητών που τελικώς εγράφησαν στο κωπηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού ήταν οι Σοφράς, Φίλντ, Πάτζαρης, Σταθάτος, Βασιλείου, Βατικιώτης, Μάρκου, Κατέβας, Βλάχος, Στεφανάκης, Πετρίδης, Γριμπίρης, Βαρώνος και Χρυσομάλλης. Αυτοί αποτελούσαν για τα επόμενα χρόνια τα ρόστερ του κωπηλατικού τμήματος.
Λίγο καιρό αργότερα μετά την επανίδρυσή του, ο Ολυμπιακός συμμετείχε στους κωπηλατικούς αγώνες που διοργάνωσε ο Όμιλος Ερετών, κατά τους οποίους κατέκτησε τη δεύτερη θέση με 12 βαθμούς έναντι 15 του διοργανωτή Ομίλου Ερετών. Αρκετοί αθλητές του Πειραϊκού συλλόγου πέτυχαν σημαντικές διακρίσεις, καθώς κατακτήθηκαν συνολικά μία πρώτη νίκη, δύο δεύτερες και μία τρίτη.
Η δεκαετία του '50 ήταν από τις σημαντικότερες στην ιστορία του συλλόγου, καθώς κατέκτησε δεκάδες τίτλους στα πρωταθλήματα των περισσότερων κατηγοριών στα οποία συμμετείχε. Το 1958, ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Ανδριανόπουλος, προχώρησε στην ίδρυση γυναικείου τμήματος κωπηλασίας, το οποίο και ενέταξε στον σύλλογο. Όπως η δεκαετία του '50, έτσι και η επόμενη ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη για το σύλλογο γιατί και πάλι κατάφερε να κατακτήσει αρκετούς τίτλους σε πολλές κατηγορίες πρωταθλημάτων, τόσο σε επίπεδο ανδρών όσο και σε επίπεδο γυναικών. Πρωταγωνιστικό ρόλο για τον σύλλογο στα πανελλήνια πρωταθλήματα των δεκαετιών '50 και '60 έπαιξαν οι αθλητές Πάτζαρης, Βαρόνος, Βατικιώτης, Βλάχος, Γριμπίδης, Κουρούκλης, Καστρίτης, Παπαϊωάννου, Ζαχαροβίτης, Βρανάς, Θωμαράς, Καράλης, Φωστιέρης, Βογιατζής, Γαβαλάς και Βαλμάς.
1970-2000
Από το 1970 και μετά ο σύλλογος συνέχισε να πρωταγωνιστεί στα πανελλήνια πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών πετυχαίνοντας πολλές διακρίσεις και κατακτώντας αρκετούς τίτλους τόσο σε επίπεδο ανδρών όσο και σε επίπεδο γυναικών. Μάλιστα, το 1970 ήρθε και η πρώτη διεθνής επιτυχία για αθλητή του τμήματος κωπηλασίας του Ολυμπιακού. Επρόκειτο για τον Γεώργιο Μοναχό, ο οποίος κατάφερε να κατακτήσει το Βαλκανικό πρωτάθλημα Κωπηλασίας. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ερυθρόλευκου συλλόγου που το συγκεκριμένο τμήμα κατακτούσε κάποιο διεθνή τίτλο και μάλιστα αποτελεί το μοναδικό σε βαλκανικό επίπεδο μέχρι και σήμερα.
Το 1972, πρόεδρος του Ολυμπιακού Πειραιώς ανέλαβε ο Νίκος Γουλανδρής, ο οποίος διατήρησε το βασικό κορμό της κωπηλατικής ομάδας του συλλόγου ενώ παράλληλα προχώρησε και σε περαιτέρω ενίσχυσή της, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί και τα επόμενα χρόνια.
Τη δεκαετία του '70 οι κωπηλάτες που ξεχώρισαν με τα χρώματα του Ολυμπιακού ήταν οι: Μοναχός, Μανίκας, Συργιανός, Σωτηριάδης, Πλουμιστός και Αγιοστρατίτης.
Την δεκαετία του '80 διακρίσεις είχε με πανελλήνιες νίκες και συμμετοχές στην Εθνική ομάδα ο Γεράσιμος Νεόφυτος.
Τις αμέσως επόμενες δεκαετίες υπήρχαν κι άλλοι αξιόλογοι αθλητές της κωπηλασίας οι οποίοι κατάφεραν να διακριθούν με το σύλλογο και να του προσφέρουν πολλούς τίτλους, τόσο σε επίπεδο ανδρών όσο και σε επίπεδο γυναικών. Οι πιο γνωστοί εξ' αυτών είναι οι Πασαλάρης Γ., Άγουρος Α., Βουγίδης Α., Ηλιόπουλος Σ., Ηλιόπουλος Ν., Σκόρδος Κ., Μαυράκης Μ., Μαραγουδάκης Ν., Μαραγκός Δ., Νεόφυτος Μ., Ζορμπάς Γ., Ζορμπάς Δ., Μαρίνος Μ., Μαρίνος Κ., Βουγίδης Α., Παπανικολάτος Β., Αποστολάκης Γ., Χρυσοσόος Γ., Γεωργακοπούλου Ε., Δόικα Ξ., Ράμπια Π., Κούκιαρη Μ. κα.. Μέχρι και το 2000 οι αθλητές και οι αθλήτριες που αποτελούσαν τα ρόστερ του κωπηλατικού τμήματος του Ολυμπιακού είχαν ήδη κατορθώσει να προσφέρουν στο σύλλογο περισσότερους από εκατό τίτλους, έστω και σε ατομικό επίπεδο. Οι επιτυχίες για το συγκεκριμένο τμήμα συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επόμενης χιλιετίας.
2000-σήμερα
Πρώτος τίτλος του κωπηλατικού τμήματος του Ολυμπιακού ήταν το πανελλήνιο πρωτάθλημα στο Σκιφ Γυναικών, το οποίο κατακτήθηκε το 2002. Ο σύλλογος συνέχισε να κατακτάει τίτλους σε ατομικό επίπεδο τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες καθ'όλη τη διάρκεια της δεκαετίας. Το 2002 και το 2003 κορυφαία αθλήτρια του συλλόγου σε επίπεδο γυναικών ήταν η Δέσποινα Τριανταφύλλου. Το 2006 ήρθε η δεύτερη διεθνής διάκριση για το κωπηλατικό τμήμα του Ολυμπιακού, 36 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη (κατάκτηση Βαλκανικού Κυπέλλου το 1970). Συγκεκριμένα, το 2006, ο αθλητής του Ολυμπιακού Βασίλης Πολύμερος κατάφερε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Κωπηλασίας, τίτλος με τεράστια σημασία για το σύλλογο.
Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν, τουλάχιστον σε εγχώριο επίπεδο, και τα επόμενα χρόνια. Το 2009 κερδήθηκαν χρυσά μετάλλια από Βασίλη Πολύμερο και Γιάννη Χρήστου, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ενώ το 2010 ένα χρυσό μετάλλιο στο Σκιφ Ανδρών με τον Γιάννη Χρήστου. Εντυπωσιακή ήταν η παρουσία του τμήματος Κωπηλασίας του Ολυμπιακού το 2015, στο 81ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στο Σχοινιά. Ο απολογισμός ήταν 1 χρυσό, 1 αργυρό και 2 χάλκινα μετάλλια. Την πρωτιά κατέλαβε ο Διονύσης Αγγελόπουλος στο σκιφ Ανδρών.
Στις τάξεις του τμήματος της Κωπηλασίας σήμερα, ο Ολυμπιακός έχει κορυφαίους αθλητές όπως ο Γιάννης Χρήστου, ο Βασίλης Πολύμερος και ο Νίκος Σκιαθίτης. Μεγάλη αθλήτρια του συλλόγου και η Χρύσα Μπισκιτζή που πλέον όμως αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.
Οι νέες ναυταθλητικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού βρίσκονται στην Πλατεία Αλεξάνδρας.
Τίτλοι
Ομαδικοί
1 Πανελλήνιο διασυλλογικό πρωτάθλημα Β' κατηγορίας (όμιλος νότου)
1985
Ομαδικοί κατηγοριών
6 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκωποι Σένιορς Ανδρών
1951, 1952, 1954, 1956, 1957, 1958
6 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Τετράκοποι Σένιορς Ανδρών
1951, 1952, 1953, 1955, 1958, 1959
6 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκωποι Τζούνιορς 2.000μ. Ανδρών
1951, 1954, 1955, 1956, 1959, 1960
5 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκωποι Αρχαρίων 2.000μ. Ανδρών
1951, 1952, 1955, 1956, 1958
5 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Τετράκοποι Αρχαρίων Ανδρών
1952, 1954, 1955, 1958, 1959
4 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Κανόε Σένιορς Ανδρών
1953, 1954, 1957, 1958
3 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Σκιφ 2000μ Ανδρών
1950, 1954, 1958
4 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκωποι 2000μ Ανδρών
1950, 1956, 1957, 1959
5 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκωποι Ανωτέρων Ανδρών
1962, 1964, 1965, 1966, 1969
4 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Τετράκοπος μετά πηδαλιούχου Ανδρών
1972, 1975, 1976, 1978
9 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκωποι άνευ πηδαλιούχου Ανδρών
1970, 1971, 1973, 1975, 1976, 1982, 1986, 1988, 1989
8 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Δίκοπος μετά πηδαλιούχου Ανδρών
1971, 1972, 1973, 1975, 1980, 1982, 1986, 1988
10 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας Τετράκοπος άνευ πηδαλιούχου Ανδρών
1970, 1973, 1975, 1978, 1979, 1981, 1984, 1985, 1987, 1988
12 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Σκιφ Ανδρών
1972, 1975, 1976, 1982, 1985, 1987, 2007, 2008, 2009, 2010, 2015,2016
4 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Σκιφ ελαφρών βαρών Ανδρών
2006, 2007, 2008, 2009
7 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Διπλό Σκιφ Ανδρών
1981, 1984, 1987, 1989, 2006, 2008, 2009
1 Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ελλάδας στο Διπλό Σκιφ ελαφρών βαρών Ανδρών
2006
1 Διασυλλογικό πρωτάθλημα Ελλάδος ΣΝΔ Ανδρών
2007
2 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Κανοέ αδιαβαθμήτων Γυναικών
1964, 1966
3 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στους Τετράκοπους ανωτέρων Γυναικών
1963, 1966, 1968
7 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Σκιφ Γυναικών
1973, 1975, 1976, 2002, 2003, 2006, 2008
3 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Διπλό Σκιφ Γυναικών
1972, 1975, 1976
8 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Τετράκοπος Γυναικών
1971, 1972, 1973, 1976, 1980, 1982, 1984, 1986
7 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Δίκοπους Γυναικών άνευ
1977, 1978, 1980, 1981, 1982, 1984, 1986
3 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ελλάδας στο Σκιφ ελαφρών βαρών Γυναικών
2006, 2007, 2008
1 Διασυλλογικό πρωτάθλημα Ελλάδος ENOA Σκιφ Γυναικών
2007
Διεθνείς ομαδικοί τίτλοι
1 Διεθνές τουρνουά Κωπηλασίας W8+ Junior Ρώμης
2022
Διεθνείς ατομικοί τίτλοι
1 Βαλκανικό Πρωτάθλημα Κωπηλασίας
1970 (Γιώργος Μοναχός)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Κωπηλασίας
2006 (Βασίλης Πολύμερος)
Αξιόλογοι αθλητές
(Με αλφαβητική σειρά)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ολυμπιακός ΣΦΠ - Επίσημος Δικτυακός Τόπος
Κωπηλασία
|
125085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B7%CF%82
|
Σιδηροδρομικός Σταθμός Φιλοθέης
|
Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Φιλοθέης ήταν σταθμός των Σιδηροδρόμων Πειραιώς - Αθηνών - Πελοποννήσου, επί της σιδηροδρομικής γραμμής Λαυρίου - Αγίων Αναργύρων, στη χιλιομετρική θέση 54,600 από το σταθμό Λαυρίου. Βρισκόταν στα όρια των τότε κοινοτήτων και σήμερα δήμων Φιλοθέης και Αμαρουσίου και πήρε το όνομά του από τη μία από τις κοινότητες που εξυπηρετούσε. Η ακριβής ημερομηνία εγκαινίων του σταθμού είναι άγνωστη και εικάζεται ότι ήταν το 1931. Έκλεισε το 1957, μαζί με τη γραμμή Λαυρίου - Αγίων Αναργύρων.
Φιλοθεη
Φιλοθεη
Φιλοθεη
|
200680
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82%20%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Ματθαίος Άγγελος Πανάρετος
|
Ο Ματθαίος Άγγελος Πανάρετος υπήρξε λόγιος κληρικός του 13ου αιώνα. Είχε το αξίωμα του Πρωτοβεστιάριου. Το έτος 1278 ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος του ανέθεσε αποστολή πρεσβευτού προς τον Πάπα Γρηγόριο Ι' μαζί μα τον Προπατριάρχη Γερμανό, τον Νικαίας Θεοφάνη τον Λογοθέτη Γεωργίου Ακροπολίτη και του Διερμηνέα Βερροιώτη. Ναυάγησε κατά την διάρκεια του ταξιδιού και πνίγηκε κοντά στον Μαλέα. Έγραψε πολλά πονήματα, των οποίων αντίγραφα σώζονται στην Βενετία.
Πηγές
Ορθόδοξοι λόγιοι
|
39248
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%80%CE%B1
|
Τιπιτάπα
|
Ο Τιπιτάπα είναι ποταμός της Νικαράγουας. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της χώρας και συνδέει τη λίμνη Νικαράγουα με τη λίμνη Μανάγουα. Παλαιότερα είχε μόνιμη ροή, ωστόσο πλέον η ροή του εξαρτάται από τις βροχοπτώσεις και την υπερχείλιση της λίμνης Μανάγουα.
Παραπομπές
Γεωγραφία της Νικαράγουας
|
584362
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9
|
Ρέμπελι
|
Το Ρέμπελι (σερβικά κυριλλικά: ) είναι χωριό της Σερβίας, ευρισκόμενο εντός του εδάφους της Πόλεως του Βάλιεβο, η οποία ευρίσκεται εντός του Διαμερίσματος της Κόλουμπαρα. Κατά την απογραφή του 2011, αριθμούσε 99 κατοίκους.
Δημογραφία
Δείτε επίσης
Οικισμοί της Σερβίας
Πόλεις της Σερβίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Maplandia
Οικισμοί του Βάλιεβο
|
526663
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AE%CE%B3%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Ρήγας Πάντος
|
Ο Ρήγας Πάντος (1886 - 1936) ήταν Έλληνας πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Ζαγορά και σπούδασε νομικά ιδιωτεύοντας ως δικηγόρος στον Βόλο και την Αίγυπτο.
Εξελέγη βουλευτής Λάρισας στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1915 και επανεξελέγη σε επαναληπτική εκλογή στις 29 Μαρτίου 1921.
Παραπομπές
Βουλευτές Λάρισας
|
784801
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Υπερσυντέλικος
|
Ο υπερσυντέλικος είναι γραμματικός χρόνος που χρησιμοποιείται για να δείξει τη χρονική συσχέτιση μιας παρελθοντικής πράξης σε σχέση με κάποια άλλη παρελθοντική στιγμή. Αυτός ο γραμματικός χρόνος υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο χρόνος στα σύγχρονα ελληνικά συντάσσεται με δύο λέξεις, το ρήμα είχα και τον άκλιτο ρηµατικό τύπο, π.χ. είχα λύσει. Υπάρχει όμως και η μορφή που συντάσσει τον υπερσυντέλικο με τις παρελθοντικές μορφές των βοηθητικών ρημάτων έχω και είμαι με την παθητική μορφή της μετοχής παρακειμένου, π.χ. είχα λυμένο, γνωστή ως υπερσυντέλικος β΄. Στα αρχαία ελληνικά ήταν συνήθως μία λέξη, με τη σύγχρονη περιφραστική δομή να εμφανίζεται κατά τους ελληνιστικούς ή μεσαιωνικούς χρόνους.
Κλίση
Παραπομπές
Γραμματικοί χρόνοι
Παρελθόν
|
527695
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7%20%281803%29
|
Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1803)
|
Η Οθωμανική Εισβολή του 1803 στη Μάνη ήταν μία από τις πολλές επιχειρήσεις των Οθωμανών προκειμένου να υποτάξουν την Μάνη. Η Μάνη, ήταν μία από τις λίγες περιοχές της Ελλάδας που δεν κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, λόγω του ανώμαλου εδάφους και των ανυπότακτων κατοίκων της. Οι Μανιάτες, προκαλούσαν συχνά προβλήματα στους Οθωμανούς, αφού συμμαχούσαν με τους Ενετούς, όταν υπήρχε πόλεμος μεταξύ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και Βενετίας, ενώ ασχολούνταν και με την πειρατεία.
Προεόρτια
βλέπε επίσης: Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1770)
Μετά την αποτυχημένη επανάσταση των Ορλωφικών το 1770, ο μπέης της Πελοποννήσου, Χασάν Γαζής, εισέβαλε στη Μάνη με ένα μεγάλο σώμα Αλβανών. Ο στρατός τους, πολιόρκησε τον Πύργο των Γρηγοράκηδων στο Σκουτάρι, τον οποίο υπερασπίζονταν 15 άνδρες. Μετά από πολιορκία 3 ημερών, οι Οθωμανοί τοποθέτησαν πυρίτιδα στην βάση του πύργου, με αποτέλεσμα να ανατιναχθεί μαζί με τους υπερασπιστές του.
Στη συνέχεια, ο στρατός βάδισε προς την πεδιάδα των Βρωμοπηγάδων, όπου ηττήθηκαν κατά κράτος από τους πολύ λιγότερους Μανιάτες. Οι Οθωμανοί υποχώρησαν, αλλά σύντομα κατάφεραν να αποκεφαλίσουν τον αρχηγό των Μανιατών, Έξαρχο Γρηγοράκη. Λίγο καιρό αργότερα, οι άνδρες του Σκουταρίου, υπό τον Τζανέτο Γρηγοράκη, κατάφεραν να ξεγελάσουν την οθωμανική φρουρά του Κάστρου του Πασσαβά και να το λεηλατήσουν.
Τα επόμενα χρόνια, οι Οθωμανοί πίεζαν τον Τζανέτο να γίνει Μπέης των Μανιατών, αλλά ο ίδιος αρνούνταν πεισματικά, τελικά όμως αποδέχτηκε όταν απειλήθηκε η ζωή του. Ο Τζανέτος έγινε μπέης της Μάνης το 1782 και έμεινε γνωστός ως Τζανέτμπεης. Το 1798, συνεργάστηκε με τον Ναπολέοντα της Γαλλίας, προκειμένου να οργανώσει εισβολή στην Πελοπόννησο. Ο Τζανέτος συνέχισε να προκαλεί προβλήματα στους Οθωμανούς, μέσω της νήσου Κρανάη (τότε Μαραθονήσι), όπου ήταν η έδρα του.
Εισβολή
Το 1803, ένα μεγάλο φορτίο γαλλικών πλοίων έφτασε στη Μάνη. Όταν το έμαθαν αυτό οι Οθωμανοί, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τον Τζανέτο.
Όταν τα όπλα παραδόθηκαν, ο Τζανέτος προετοίμασε το φρούριό του για πολιορκία. Ο Καπουδάν πασάς συγκέντρωσε έναν μεγάλο αριθμό Αλβανών και στρατοπέδευσε στο Γύθειο, απέναντι από το φρούριο της Κρανάης. Ο Τζανέτος, μαζί με τους γιους και τους υποστηρικτές του, μπορούσαν να αντέξουν μακρόχρονη ποολιορκία, αφού ήταν οπλισμένοι με γαλλικά όπλα. Οι Οθωμανοί προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στο φρούριο και απώλειες στον στρατό των Μανιατών. Λίγο αργότερα, ο Τζανέτος μαζί με τον στρατό του δραπέτευσαν κρυφά μέσα στη νύχτα και κατέφυγαν στην ενδοχώρα της Μάνης. Έτσι οι Οθωμανοί έληξαν την πολιορκία.
Συνέπειες
Ο Τζανέτος Γρηγοράκης, πέθανε το 1808, ενώ προετοίμαζε επιδρομές σε οθωμανικά εδάφη. Ο Αντώνης Γρηγοράκης (ή Αντώνμπεης), έγινε μπέης της Μάνης από το 1802 έως το 1808, αλλά η απροθυμία του να αντιμετωπίσει τον ξάδερφό του, Τζανέτο, το 1807, προκάλεσε άλλη μία οθωμανική εισβολή. Τέλος, οι Οθωμανοί προσπάθησαν για άλλη μια φορά να καταλάβουν τη Μάνη το 1815.
Πηγές
Peter Greenhalgh και Edward Ηλιόπουλος - Βαθιά μέσα στη Μάνη: Ταξίδι στο νοτιότερο άκρο της Ελλάδας, ISBN 0-571-13524-2
Τουρκοκρατία στην Πελοπόννησο
Πόλεμοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
|
506022
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B5%CF%87%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%83%CE%AF%20%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%87%CE%BB%CE%AC%CF%81
|
Γιεχερτσί Καζαχλάρ
|
Το Γιεχερτσί Καζαχλάρ, επίσης γνωστό ως Κιρμίζι-Καζαχλάρ, ως Γιαγκαρτσί-Καζαχλάρ, καθώς και ως Γιεγκαρτσικαζαχλάρ, είναι χωριό και δήμος της επαρχίας Γκορανμπόι του βορειοδυτικού Αζερμπαϊτζάν. Έχει πληθυσμό 694.
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Γκορανμπόι
Χωριά του Αζερμπαϊτζάν
|
822324
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BB%CE%B1%20%CE%BD%CF%84%27%CE%91%CF%81%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B1
|
Άκουιλα ντ'Αρρόσα
|
Η Άκουιλα ντ'Αρρόσα (ιταλικά: Aquila d'Arroscia) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Ιμπέρια, στην περιφέρεια της Λιγυρίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Ιμπέρια
|
521220
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Honda%20Africa%20Twin
|
Honda Africa Twin
|
Η Honda Africa Twin είναι μια σειρά μοτοσυκλετών μεγάλου κυβισμού την οποία παράγει η ομώνυμη βιομηχανία. Η Africa Twin η οποία ως κωδικοποιημένο προϊόν είχε το "XRV" στην πρώτη της γενιά και το "CRF" στην δεύτερη παρέχει στον αναβάτη τις ιδιότητες της σε ασφάλτινο και χωμάτινο τερέν, κατάτασσοντας την στην κατηγορία "On/Off" ή "Dual Sport".
Η πρώτη γενιά ξεκίνησε την παραγωγή της το 1988 με το XRV των 647 κ.εκ και εξοπλίστηκε με τον βενζινοκινητήρα RD03 σχήματος V που υπήρχε και στο VT 500 σαφώς σε πιο αναβαθμισμένη έκδοση. Πέρα απο την XRV η συγκεκριμένη σειρά κινητήρων χρησιμοποιήθηκε σε δεκάδες μοντέλα παρόμοιου κυβισμού ενώ συνεχίζει ακόμη και στα σύγχρονα μοντέλα της Transalp 700 και Deauville 700. Επιπλέον, πέρα απο αυτόν, τοποθετήθηκε ενσωματωμένα και το 5-τάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων με την μετάδοση κίνησης στον πίσω τρόχο να πραγματοποιείται με την αλυσίδα (καδένα).
Επιπλέον, σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της XRV 650 καθώς οι τεχνικοί της Honda επηρεάστηκαν απο το αγωνιστικό μοντέλο NXR750 που είχε λάβει συμμετοχή στον αγώνα του Ντακάρ κατα την δεκαετία του '80. Στις αρχές της επόμενης δεκαετίας, η Africa Twin συνέχισε να παράγεται με την πιο εξελιγμένη έκδοση τόσο εμφανισιακά όσο και τεχνικά. Συγκεκριμένα, πρόκειται για μια πιο καλοπειστική εμφάνιση των πλαστικών έχοντας αρκετές καμπύλες ενώ ο RD03 αλλάχτηκε με τον RD07A ο οποίος είχε μεν την ίδια κατάταξη κυλίνδρων με την προηγούμενη έκδοση, όμως η αύξηση του κυλινδρισμού ήταν κατα 94 κυβικά εκατοστά (742 κ.εκ.) που σημαίνει μεγαλύτερη ροπή και ιπποδύναμη. Το 750 παρέμεινε στην αγορά μέχρι το 2003 παρολα αυτά και τα δυο μοντέλα είχαν ήδη αγαπηθεί απο τους φίλους της μηχανοκίνησης και ειδικά επειδή ήταν ανθεκτικά κάτω απο όποιες συνθήκες αποδεικνύοντας στο απόλυτο την αξιοπιστία τους.
Μετά απο αρκετά χρόνια και όντας ως απόγονος της πρώτης γενιάς, η Varadero ,η δεύτερη γενιά έκανε κάπως παράξενα την εμφάνιση της, το 2014 στην έκθεση της EICMA, στην Ιταλία. "Παράξενη" λόγω της μυστήριας παρουσίασης της δείχνοντας άμεσα την κύρια χρησιμότητα της, δηλαδή την οδήγηση εκτός δρόμου. Το όνομα του πρωτότυπου "True Adventure" θύμισε αρκετά το παλαιότερο "Adventure Sports" που είχε η 750 έκδοση της πρώτης γενιάς.
Το "CRF 1000L" όπως αποκαλείται διαφορετικά δεν είναι εξοπλισμένο με παρόμοιο κινητήρα σχήματος V αλλά με έναν δικύλινδρο εν σειρά των 998 κυβικών εκατοστών, δίνοντας περίπου την τελική ταχύτητα των 200-205 χλμ/ώρα με ωστόσο υψηλή κατανάλωση που φτάνει τα 9 λίτρα/100 χλμ. Υπο φυσιολογικές συνθήκες η μέση κατανάλωση φτάνει τα 6 λτ/100 χλμ. Ο κινητήρας είναι βασισμένος στα αγωνιστικά CRF 250 και 450 και οι βαλβίδες αντι για τρείς έγιναν τέσσερις. Τέλος, αποτελεί ακόμα μια μοτοσυκλέτα που ακολουθεί τα σύγχρονα τεχνολογικά πρότυπα της Ιαπωνικής μάρκας, με την τοποθέτηση συστήματος ABS και HSTC (Honda Selectable Torque Control).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Ελληνική σελίδα της CRF 1000L
Παραπομπές
Μοντέλα μοτοσικλετών Honda
|
241502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201933
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών 1933
|
Tο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών του 1933 διεξήχθη στην Αθήνα με διοργανωτή στον ΣΕΓΑΣ στις 29 Ιανουαρίου. Νικητής σύλλογος αναδείχθηκε ξανά ο Παναθηναϊκός Α.Ο.
Τα περιφερειακά πρωταθλήματα
Διεξήχθησαν την Κυριακή 14 Ιανουαρίου σε οκτώ πόλεις, σε διαδρομή 7 χλμ. με συμμετοχή αθλητών από σωματεία-μέλη του ΣΕΓΑΣ, με τους εξής διοργανωτές συλλόγους:
Αττικοβοιωτίας-Ευβοίας: ΑΟ Παλαιού Φαλήρου. Η εκκίνηση δόθηκε έξω από το Δημοτικό Σχολείο Π. Φαλήρου και οι αθλητές ακολούθησαν τη διαδρομή: ρέμα Βουρλοπόταμου, Αμπελώνες, Αγ. Βαρβάρα και επιστροφή αντιστρόφως.
Πελοποννήσου: Αχιλλέας Κορίνθου.
Θεσσαλίας: Νίκη Βόλου.
Αν. Μακεδονίας-Θράκης: Δόξα Δράμας.
Νήσων Αιγαίου: Λυκούργος Σάμου (στο Βαθύ).
Κρήτης: Τάλως Χανίων.
Αιτωλοακαρνανίας-Άρτας: Αστήρ Αγρινίου.
Ιωαννίνων-Πρεβέζης: Αβέρωφ Ιωαννίνων.
Το πανελλήνιο πρωτάθλημα
Διεξήχθη στις 29 Ιανουαρίου στην Αθήνα, σε απόσταση 9 χλμ.
Τα αποτελέσματα
Πηγές
Εφημερίδα "Αθλητικά Χρονικά" 30-1-1933 σελ. 1 (ψηφ. σελίδα 41)
Εφ. ΕΘΝΟΣ, 12/1/1933, σ. 5.
Στίβος το 1933
Ανδρων
Διοργανώσεις στίβου στην Αθήνα
|
665154
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%91%CE%9F%CE%9A%CE%9D%CE%95%CE%9B
|
Πρωτάθλημα ΑΟΚΝΕΛ
|
Το Πρωτάθλημα ΑΟΚΝΕΛ είναι ένα τοπικό, ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα το οποίο διοργανώνεται από την Αθλητική Ομοσπονδία Κέντρων Νεότητας Λεμεσού (ΑΟΚΝΕΛ) από το 1977. Στο πρωτάθλημα αυτό συμμετέχουν ομάδες μέλη της ΑΟΚΝΕΛ. Αποτελεί ένα από τα πρωταθλήματα του αγροτικού (τοπικού) ποδοσφαίρου της Κύπρου. Πολυνίκης ομάδα του θεσμού είναι το Κ.Ν. Καλού Χωριού Λεμεσού με 9 κατακτήσεις.
Από το πρωτάθλημα αυτό καθορίζεται η ομάδα που θα εκπροσωπήσει την ΑΟΚΝΕΛ στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΣΤΟΚ και οι ομάδες της ΑΟΚΝΕΛ που θα συμμετάσχουν στο Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ μέσα από το οποίο καθορίζονται οι ομάδες που θα συμμετάσχουν στην Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ, το χαμηλότερο επίπεδο εθνικού πρωταθλήματος της Κύπρου.
Το Πρωτάθλημα ΑΟΚΝΕΛ βρίσκεται στο 5ο επίπεδο στο σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων ανδρών Κύπρου, στο οποίο βρίσκονται όλα τα πρωταθλήματα Α΄ κατηγορίας των τοπικών ομοσπονδιών.
Δομή
Στο πρωτάθλημα συμμετέχουν 14 ομάδες. Διεξάγονται δύο γύροι, όπου η κάθε ομάδα αντιμετωπίζει όλες τις υπόλοιπες ομάδες εντός και εκτός έδρας. Από την περίοδο 2022-23 διεξάγεται σε 2 ομίλους. Η πρωταθλήτρια ομάδα συμμετέχει στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΣΤΟΚ. Οι πρώτες ομάδες (ο αριθμός διαφοροποιείται από τη ΣΤΟΚ) συμμετέχουν (αν το επιθυμούν) στο Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ.
Ομάδες
Οι ομάδες που συμμετέχουν στο Πρωτάθλημα ΑΟΚΝΕΛ 2023-24 είναι:
Οι πρωταθλήτριες ομάδες
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζονται οι πρωταθλήτριες ομάδες κάθε περιόδου.
α Διεκόπη λόγω της Πανδημίας COVID-19.
Κατακτήσεις ανά ομάδα
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις συνολικές κατακτήσεις πρωταθλήματος ανά ομάδα.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Ποδόσφαιρο στην Κύπρο
Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου
Κύπελλο ΑΟΚΝΕΛ
Ποδοσφαιρικές διοργανώσεις Κύπρου
|
849132
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20Mr.%20Mister
|
Δισκογραφία των Mr. Mister
|
Η δισκογραφία των Mr. Mister, ενός Αμερικανικού ποπ ροκ συγκροτήματος, αποτελείται από τέσσερα στούντιο άλμπουμ, δύο άλμπουμ συλλογές, εννιά singles, και οκτώ μουσικά βίντεο. Οι Mr. Mister σχηματίστηκαν το 1982 από τον Ρίτσαρντ Πέιτζ και τον Στιβ Τζορτζ. Μόλις τα αλλά δυο μέλη, Στιβ Φάρις και Πατ Μαστελότο, έγιναν μέλη της μπάντας, υπεγράφησαν από την RCA Records. Το 1984, οι Mr. Mister κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμI, I Wear the Face. Το άλμπουμ κορυφώθηκε στην θέση 170 στο Billboard 200 και δεν μπήκε στα τσαρτς παγκοσμίως. Το I Wear the Face περιείχε το σινγκλ «Hunters of the Night», το οποίο κορυφώθηκε στην θέση 57 του US Billboard Hot 100.
Το Welcome to the Real World (1985) ήταν το δεύτερο και πιο επιτυχημένο άλμπουμ των Mr. Mister. Ήταν στην κορυφή του Billboard 200 και πιστοποιήθηκε ως πλατινένιο από την Ένωση Βιομηχανίας Ηχογράφησης της Αμερικής (RIAA). Διεθνώς, βρέθηκε στις 10 κορυφαίες θέσεις στο τσαρτ άλμπουμ του Ηνωμένου Βασιλείου, του Καναδικού, Νορβηγικού, και Ελβετικού. Το άλμπουμ πιστοποιήθηκε τρεις φορές πλατινένιο από τη Music Canada και χρυσό από τη Βρετανική Φωνογραφική Βιομηχανία. Το Welcome to the Real World παρήγαγε τέσσερα σινγκλ, συμπεριλαμβανομένων των «Broken Wings» και «Kyrie» που ήταν στην κορυφή του Billboard Hot 100 καθώς και στο Καναδικό Chart Singles, και πιστοποιήθηκαν χρυσά από την Music Canada.
Οι Mr. Mister κυκλοφόρησαν το τρίτο τους στούντιο άλμπουμ, Go On..., το 1987. Αυτό κορυφώθηκε στο νούμερο 55 στο Billboard 200. Καταγράφηκε στις 15 κορυφαίες θέσεις στα Σουηδικά, Νορβηγικά, και Ελβετικά τσαρτ άλμπουμ. Το άλμπουμ εμφανίστηκε στα Καναδέζικα άλμπουμ τσαρτς πιστοποιήθηκε χρυσό από την Music Canada. Το Go On... εμφάνισε τέσσερα σινγκλς, αλλά μόνο το «Something Real» εμφανίστηκε στα μουσικά τσαρτς, πιο συγκεκριμένα, στα 40 κορυφαία του Billboard Hot 100 και των Καναδικών Singles Chart.
Στα πρόθυρα της κυκλοφορίας του τέταρτου άλμπουμ τους, Pull, ο Στιβ Φάρις έφυγε από το συγκρότημα και οι Mr. Mister διαλύθηκαν το 1989. Από το 1999 έως το 2010, κυκλοφόρησαν επτά άλμπουμ συλλογής: Broken Wings: The Encore Collection (1999), Best Selection (1999), Broken Wings: Best of Mister Mister (1999), The Best of Mr. Mister (2001), Masters (2002), Broken Wings (2010). Το Pull κυκλοφόρησε τελικά το 2010. Οι Mr. Mister ακολούθησαν την κυκλοφορία του Pull με το όγδοο άλμπουμ συλλογής τους, το Playlist: The Best of Mr. Mister (2011). Κανένα από τα άλμπουμ δεν επηρέασε κανένα τσαρτ.
Άλμπουμ
Άλμπουμ στούντιο
Συλλογή άλμπουμ
Σινγκλς
Μουσικά βίντεο
Παραπομπές
Γενικά
Συγκεκριμένα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δισκογραφία Mr. Mister στο Allmusic .
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
238153
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%20%CF%81%CE%BF%CE%BA
|
Ένα σχολείο πολύ ροκ
|
Η ταινία Ένα σχολείο πολύ ροκ (αγγλικά:School Of Rock) είναι μια αμερικάνικη μουσική ταινία του 2003 με πρωταγωνιστή τον Τζακ Μπλακ.
Πλοκή
Όταν ο Φιν απολύεται από την μπάντα του, αντιμετωπίζει ένα βουνό από χρέη και φυσικά την κατάθλιψη. Κατά λάθος αναλαμβάνει χρέη αναπληρωματικού δασκάλου στην τετάρτη τάξη πρότυπου, αυστηρού σχολείου και από εκεί και μετά… ξεκινάει η απόλυτη κατάρρευση κάθε έννοιας πειθαρχίας αλλά και η νίκη του Φιν στον διαγωνισμό ροκ συγκροτημάτων, που του χαρίζει τη λύση στα οικονομικά προβλήματά του και τον ξαναφέρνει κάτω από τον προβολέα της δημοσιότητας
Κάστ
Ντιούι Φιν ( Τζακ Μπλακ )
Ρόζαλι Μάλινς (Τζόαν Κιούσακ)
Νεντ (Μάικ Γουάιτ)
Ζακ Μούνειχαμ (Τζόι Γκιάντρος Τζ.)
Σάμερ Χαθαγουέι (Μιράντα Κόσγκροβ)
Φρέντυ Τζόουνς (Κέβιν Κλαρκ)
Κέτι (Ρεμπέκα Μπράουν)
Λόρενς (Ρόμπερτ Τσάι)
Τόμικα (Μαριγιάμ Χασσάν)
Μάρτα (Κάλθιν Χέιλ)
Αλίσια (Αλίσια Άλεν)
Μπίλυ (Μπράιαν Φαλντούτο)
Τέο (Άνταμ Πασκάλ)
Μουσική
Η μουσική της ταινίας
"For Those About to Rock (We Salute You)" by AC/DC (Dewey uses the lyrics in a speech to the class)
"Fight" by No Vacancy *
"Stay Free" by The Clash
"Touch Me" by The Doors *
"Do You Remember Rock 'n' Roll Radio?" (Ramones cover) by Kiss
"Sunshine of Your Love" by Cream *
"Back in Black" by AC/DC
"Iron Man" by Black Sabbath (riff Dewey plays to Zack)
"Highway to Hell" by AC/DC (riff Dewey plays to Zack)
"Smoke on the Water" by Deep Purple (riff Dewey plays to Zack)
"Substitute" by The Who *
"Greatest Love of All" by Whitney Houston (Dewey mentions the lyrics as his reason for no testing)
"Roadrunner" by The Modern Lovers
"My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes to Bitburg)" by Ramones *
"The Wait" (Killing Joke cover) by Metallica
"Sad Wings" by Brand New Sin
"Mouthful of Love" by Young Heart Attack
"Black Shuck" by The Darkness
"Immigrant Song" by Led Zeppelin *
"Set You Free" by The Black Keys *
"Edge of Seventeen" by Stevie Nicks *
"Ballrooms of Mars" by T. Rex *
"Moonage Daydream" by David Bowie
"TV Eye" by The Stooges *
"Ride into the Sun" by The Velvet Underground
''Heal Me, I'm Heartsick" by No Vacancy *
"School of Rock" by School of Rock *
"It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)" (AC/DC cover) by School of Rock *
"Math Is a Wonderful thing" by Jack Black and Mike White
Featured on the Soundtrack album
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 2003
Ταινίες παραγωγής Paramount Pictures
Αμερικανικές κωμικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές μουσικές κωμικές ταινίες
Ταινίες σχετικά με εκπαιδευτικούς
Ταινίες γυρισμένες στο Νιου Τζέρσεϊ
Ταινίες γυρισμένες στη Νέα Υόρκη (πολιτεία)
|
761796
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%AF
|
Βαλαμπραί
|
Το Βαλαμπραί (γαλλικά: Valambray) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Καλβαντός, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Αμπραιβαλουά (γαλλικά: Ambrayvalois).
Παραπομπές
Κοινότητες του Καλβαντός
|
113489
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%20%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ράντοβαν Κάρατζιτς
|
Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς (Σερβικά: Радован Караџић), είναι Σερβοβόσνιος πολιτικός, ποιητής και ψυχίατρος. Έγινε γνωστός τη δεκαετία του '90 ως πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας, ενός από τα δύο συστατικά μέρη της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, που τότε βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο.
Πολλές από τις πράξεις του στον εμφύλιο κρίθηκαν εγκλήματα πολέμου από το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία», το οποίο κίνησε δίωξη εναντίον του το 1995. Από τότε κρυβόταν, ενώ κάποια στιγμή ξεκίνησε μια δεύτερη ζωή με πλαστά στοιχεία ως Ντράγκαν Ντάμπιτς. Τελικά συνελήφθη τον Ιούλιο του 2008.
Βιογραφία
Ο Κάρατζιτς γεννήθηκε στη γιουγκοσλαβική πόλη Πετνίτσα (στο σημερινό Μαυροβούνιο) στις 19 Ιουνίου 1945. Ο πατέρας του ήταν «τσέτνικ», της εθνικιστικής και φιλοβασιλικής παραστρατιωτικής οργάνωσης που, ενώ αρχικά ιδρύθηκε ενάντια στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής της χώρας κατά τοn Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη συνέχεια συνεργάστηκε με τις δυνάμεις κατοχής του Άξονα σε συνεχώς αυξανόμενο βαθμό, λειτουργώντας τελικά έως το τέλος του πολέμου ως μονάδες υποστηριζόμενες από τον Άξονα.
Ο μικρός Ράντοβαν δεν έζησε με τον πατέρα του κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της παιδικής του ηλικίας, καθώς ο τελευταίος βρισκόταν στη φυλακή από το καθεστώς του Τίτο. Το 1960 μετακόμισε στο Σαράγεβο για να σπουδάσει Ψυχιατρική, ενώ τα έτη 1974-1975 παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης . Επιστρέφοντας στη Γιουγκοσλαβία, εργάστηκε στο νοσοκομείο του Κόσεβο (Koševo). Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση (βραβεύτηκε με δύο λογοτεχνικά βραβεία) και επηρεάστηκε από τον Σέρβο συγγραφέα Ντόμπριτσα Τσόσιτς, ο οποίος τον παρότρυνε να ασχοληθεί με την πολιτική.
Το 1984 κατηγορήθηκε για κατάχρηση χρημάτων του νοσοκομείου όπου εργαζόταν στο Βελιγράδι, με σκοπό να κτίσει εξοχικό σπίτι στο βοσνιακό χωριό Πάλε. Αναμένοντας τη δίκη του, παρέμεινε υπό κράτηση για 11 μήνες και η δίκη του ξανάρχισε το 1985, καθώς σε πρώτη φάση απελευθερώθηκε με εγγύηση. Τελικά καταδικάστηκε σε κάθειρξη τριών ετών για κατάχρηση και απάτη, ποινή που όμως δεν εξέτισε, αφού είχε ήδη εκτίσει έναν χρόνο στη φυλακή.
Πολιτική δράση
Το 1989 υπήρξε συνιδρυτής του Σερβικού Δημοκρατικού Κόμματος (Srpska Demokratska Stranka) στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, με κύριο σκοπό τη συσπείρωση της σερβοβοσνιακής κοινότητας.
Στις 24 Οκτωβρίου του 1991 ιδρύθηκε αυτόνομη Συνέλευση για τους Σέρβους, με σκοπό την εκπροσώπησή τους στις διεργασίες για το μέλλον της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης ― η σερβική κοινότητα υποστήριζε τη συνέχιση της ένωσης με τη Γιουγκοσλαβία, ενώ η μουσουλμανική και η κροατική την απόσχιση από την ομοσπονδία.
Το κόμμα του Κάρατζιτς οργάνωσε τη σύσταση των «Αυτόνομων Επαρχιών των Σέρβων» (SAO) και τον Νοέμβριο του 1991 οι Σερβοβόσνιοι με μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισαν (μέσω δημοψηφίσματος) να παραμείνουν σε ομόσπονδο καθεστώς με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, ως τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Στις 9 Ιανουαρίου του 1992 η Συνέλευση των Σερβοβοσνίων ανακήρυξε τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (Република српског народа Босне и Херцеговина). Το Σύνταγμα αυτής της Δημοκρατίας τέθηκε σε ισχύ στις 28 Φεβρουαρίου του 1992, όμως δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς.
Ακολούθησε η διενέργεια δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης σε όλη τη χώρα, στις 29 Φεβρουαρίου και 1 Μαρτίου του 1992, όπου το 98% ψήφισε υπέρ της απόσχισης από τη Γιουγκοσλαβία (οι Σερβοβόσνιοι απείχαν από την ψηφοφορία). Στις 6 Απριλίου του 1992 ο ΟΗΕ αναγνώρισε τη χώρα ως ανεξάρτητο κράτος. Έπειτα από αυτή την εξέλιξη, ο Κάρατζιτς έγινε αρχηγός της σερβοβοσνιακής κυβέρνησης στο Πάλε τον Μάιο του 1992. Παράλληλα, με βάση το Σύνταγμα, ανέλαβε και την αρχηγία του Στρατού στον πόλεμο που ξεκίνησε.
Κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου
Ο Κάρατζιτς κατηγορείται ως υπεύθυνος, τόσο ατομικά όσο και ως πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας και ανώτατος διοικητής του Σερβοβοσνιακού στρατού, για πολλά εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν κατά του μη σερβικού πληθυσμού της Βοσνίας. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, οι σερβοβοσνιακές δυνάμεις υπό τις εντολές του ξεκίνησαν την πολιορκία του Σαράγεβο και διέπραξαν αρκετά εγκλήματα κατά των μουσουλμάνων ― μεταξύ άλλων εκτελέσεις, εκτοπισμούς πληθυσμών και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατηγορείται, επίσης, ότι διέταξε τη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995, όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες μουσουλμάνοι, καθώς και την ομηρία προσωπικού του ΟΗΕ τον Μάιο-Ιούνιο του ιδίου έτους.
Αναλυτικότερα, οι κατηγορίες προς τον Κάρατζιτς και τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς, όπως διατυπώθηκαν από το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» το 1995, είναι οι ακόλουθες:
Πέντε περιπτώσεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας (εξόντωση, φόνος, διώξεις για πολιτικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς λόγους, απάνθρωπες πράξεις - μετακίνηση διά της βίας).
Τρεις περιπτώσεις παραβιάσεων του εθιμικού δικαίου του πολέμου (φόνος, τρομοκράτηση αμάχων, ομηρία).
Μία περίπτωση σοβαρής παραβίασης των Συνθηκών της Γενεύης (απρόκλητος φόνος εκ προθέσεως).
Παράνομος εκτοπισμός πληθυσμών αμάχων λόγω της θρησκευτικής ή εθνοτικής τους ταυτότητας.
Καταζητούμενος
Οι αρχές απέτυχαν να συλλάβουν τον Κάρατζιτς το 1995, όταν είχε προσκληθεί στα Ηνωμένα Έθνη. Τον Νοέμβριο του 2004, οι βρετανικές αρχές ανέφεραν ότι δεν θα μπορούσαν να πετύχουν τη σύλληψη του Κάρατζιτς με στρατιωτικά μέσα, αλλά με πολιτικά. Το 2005 οι Σερβοβόσνιοι ηγέτες κάλεσαν εις μάτην τον Κάρατζιτς να παραδοθεί, ενώ στις 7 Ιουλίου του ίδιου έτους στρατεύματα του NATO συνέλαβαν τον γιο του Κάρατζιτς, Αλεξάντερ, και τον απελευθέρωσαν έπειτα από δέκα ημέρες. Στις 28 Ιουλίου η σύζυγός του, Λιλιάνα, κάλεσε τον Κάρατζιτς να παραδοθεί έπειτα από «τεράστια πίεση» που είχε ασκηθεί σε αυτήν, όπως είχε πει η ίδια.
Το BBC μετέδωσε το 2005 ότι ο Κάρατζιτς είχε θεαθεί κοντά στη Φόκα. Τον Φεβρουάριο του 2007 το Reuters μετέδωσε ότι ο Κάρατζιτς κρυβόταν στη Ρωσία, κάτι που η Μόσχα αρνήθηκε .
Σύλληψη και δίκη
Τελικά ο Κάρατζιτς συνελήφθη στο Βελιγράδι στις 21 Ιουλίου του 2008, όπως ανακοινώθηκε από επίσημες κυβερνητικές πηγές. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε επικηρύξει τον Κάρατζιτς και τον άμεσο συνεργάτη του Ράτκο Μλάντιτς με 5 εκατομμύρια δολάρια. Ο Κάρατζιτς δεν αρνήθηκε την ταυτότητά του, συνελήφθη και οδηγήθηκε σε ειδικό δικαστήριο στη Σερβία Το Διεθνές Δικαστήριο επιβεβαίωσε τη σύλληψη .
Τότε αποκαλύφθηκε πως ο Κάρατζιτς ζούσε στη συνοικία Νόβι Μπέογκραντ («Νέο Βελιγράδι») και χρησιμοποιούσε πλαστή ταυτότητα με το όνομα Ντράγκαν Ντάμπιτς (Dragan Dabić). Όταν συνελήφθη, η εμφάνισή του με λευκά μακριά μαλλιά και μακριά λευκή γενειάδα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή της δεκαετίας του '90 . Ασκούσε το ιατρικό επάγγελμα σε ιδιωτική κλινική, με ειδικότητα στην εναλλακτική ιατρική και την Ψυχολογία . Έδινε σεμινάρια, που κάποιες φορές καλύπτονταν από την τηλεόραση, ενώ διαπιστώθηκε πως με το πλαστό διαβατήριό του είχε ταξιδέψει σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρχικά είχε διαδοθεί ότι διατηρούσε και προσωπική ιστοσελίδα ως Ντάμπιτς, αργότερα όμως αποδείχθηκε ότι η εν λόγω σελίδα είχε αναρτηθεί από τρίτους μετά τη σύλληψή του. Τόσο ο σπιτονοικοκύρης του όσο και οι γείτονες δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν την πραγματική του ταυτότητα.
Τη νύχτα της σύλληψής του, εκατοντάδες Βόσνιοι πανηγύρισαν στους δρόμους του Σεράγεβο . Οι διεθνείς αντιδράσεις ήταν επίσης θετικές. Τα δυτικά μέσα προεξόφλησαν την ενοχή του, εντούτοις στη Σερβία δεν έλλειψαν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς το πρόσωπό του κυρίως από το σερβικό εθνικιστικό κόμμα SRS.
Στις 30 Ιουλίου του 2008 έγινε η έκδοση του Κάρατζιτς στη Χάγη, για να δικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY). Ο Κάρατζιτς οδηγήθηκε αεροπορικώς σε ειδικό χώρο κράτησης στο Σεβενίνγκεν, κοντά στη Χάγη, όπου και θα παραμείνει έως ότου να δικαστεί. Στις 31 Ιουλίου παρουσιάστηκεενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου και εξέφρασε φόβους για τη ζωή του, κάνοντας λόγο για «παρατυπίες κατά τη σύλληψή του» στην περιοχή του Βελιγραδίου.
Εναντίον του Κάρατζιτς διατυπώθηκαν 11 διαφορετικές κατηγορίες ― 2 κατηγορίες για γενοκτονία, 5 κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και 4 κατηγορίες για παραβιάσεις του δικαίου του πολέμου:
Κατηγορία 1: Γενοκτονία (Δήμοι και κοινότητες: Μπράτουνατς, Φότσα, Κλιουτς, Κότορ Βάρος, Πρίγιεντορ, Σάνσκι Μοστ, Βλασένιτσα και Ζβόρνικ).
Κατηγορία 2: Γενοκτονία (Δήμος: Σρεμπρέντισα)
Κατηγορία 3: Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας - Διωγμοί για Πολιτικούς, Φυλετικούς και Θρησκευτικούς λόγους (Δήμοι και κοινότητες: Μπάνια Λούκα, Μπιγιέλινα, Μποσάνσκα Κρούπα, Μποσάνσκι Νόβι, Μπράτουνατς, Μπρτσκο, Φότσα, Χαντζίτσι, Ιλίντζα, Καλίνοβικ, Κλιουτς, Κότορ Βάρος, Νόβι Γκραντ, Νόβο Σαράγιεβο, Πάλε, Πρίγιεντορ, Ρογκάτιτσα, Σάνσκι Μοστ, Σόκολατς, Τρνοβο, Βλασένιτσα, Βογκόστσα, Ζβόρνικ και Σρεμπρένιτσα)
Κατηγορία 4: Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας - Εξόντωση
Κατηγορία 5: Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας - Φόνος
Κατηγορία 6: Έγκλημα Πολέμου - Φόνος
Κατηγορία 7: Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας - Απέλαση
Κατηγορία 8: Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας - Απάνθρωπες πράξεις (μετακίνηση δια της βίας)
Κατηγορία 9: Έγκλημα Πολέμου - Πράξεις βίας με σκοπό την τρομοκράτηση του άμαχου πληθυσμού
Κατηγορία 10: Έγκλημα Πολέμου - Παράνομες επιθέσεις κατά αμάχων
Κατηγορία 11: Έγκλημα Πολέμου- Σύλληψη ομήρων
Στις 24 Μαρτίου 2016 κρίθηκε ένοχος για τις 10 από τις 11 κατηγορίες που αντιμετώπιζε σχετικά με εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 40 ετών. Η μόνη κατηγορία για την οποία απαλλάχτηκε ήταν αυτή της γενοκτονίας σε επτά κοινότητες της Βοσνίας (Κατηγορία 1), ενώ κρίθηκε ένοχος γενοκτονίας για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995 (Κατηγορία 2), στην οποία έχασαν τη ζωή τους 8.000 μουσουλμάνοι.
Μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, η υπεράσπιση του Ράντοβαν Κάρατζιτς ανακοίνωσε πως θα ασκήσει έφεση αναφορικά με την καταδικαστική απόφαση για τη γενοκτονία στη Σερμπρένιτσα. Όπως εξήγησε ο δικηγόρος του, Πίτερ Ρόμπινσον, ο Κάρατζιτς «πιστεύει ότι καταδικάστηκε με βάση συμπεράσματα».
Βιβλιογραφία
1990: Crna bajka (Svjetlost, Σαράγεβο)
1992: Rat u Bosni: kako je počelo
1994: Ima čuda, nema čuda
2001: Od Ludog koplja do Crne bajke (Dobrica knjiga, Νόβι Σαντ)
2004: Čudesna hronika noći (IGAM, Βελιγράδι)
2005: Pod levu sisu veka (Književna zajednica "Veljko Vidaković", Νις)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η δίωξη από το ICTY
Ένταλμα σύλληψης της Interpol
Hague Justice Portal: Radovan Karadžić
Is Poetry a War Crime: Reckoning for Radovan Karadžić the Poet Warrior - Michigan Journal of International Law - Jay Surdukowski
Προφίλ στο BBC
Φωτογραφίες της σύλληψης
Γιουγκοσλάβοι πολιτικοί
Γιουγκοσλάβοι συγγραφείς
Σέρβοι ποιητές
Σερβοβόσνιοι πολιτικοί
Σέρβοι επιστήμονες
Σέρβοι συγγραφείς
Σέρβοι πολιτικοί
Σέρβοι στρατιωτικοί
Μαυροβούνιοι
Σέρβοι ψυχίατροι
|
546084
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B7%20%CE%9F%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μερόπη Οιχαλίας Μεσσηνίας
|
Η Μερόπη είναι χωριό στην βόρεια Μεσσηνία, δυτικά της οροσειράς του Ταϋγέτου.
Ονομασία
Η ονομασία της κωμόπολης οφείλεται πιθανώς στην βασίλισσα Μερόπη, σύζυγο του βασιλιά της Μεσσηνίας Κρεσφόντη, η οποία, στις αρχαίες γραπτές πηγές, αναφέρεται ως κόρη του Κυψέλου, βασιλιά της Αρκαδίας.
Γεωγραφία
Η Μερόπη ανήκει στον Καλλικράτειο δήμο Οιχαλίας. Βρίσκεται σε ορεινή περιοχή του δήμου Ταυγέτου, σε υψόμετρο 80 μ. Απέχει 1.5 χλμ. νότια της Οιχαλίας, 3.5 χλμ. ΒΑ. του Μελιγαλά, 21 χλμ. από την Μεγαλόπολη και 26 χλμ. βόρεια της Καλαμάτας.
Ιστορία
Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς πρωτοκατοικείται η θέση, καθώς οι ανασκαφικές έρευνες στην περιοχή είναι περιορισμένες. Σε μικρή απόσταση από το χωριό (3 χλμ.), βρίσκεται το βυζαντινό κάστρο Γαρδικίου (λατινική ονομασία: Gardisco ή Bardisco).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του χωριού
Χωριά του νομού Μεσσηνίας
Δήμος Οιχαλίας
|
746314
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9
|
Αγάπη που σκοτώνει
|
Η Αγάπη που σκοτώνει (Πρωτότυπος τίτλος: I Wake Up Screaming) είναι ένα αστυνομικό δραματκό φιλμ νουάρ Αμερικανικής παραγωγής του 1941 σε σκηνοθεσία Μπρους Χάμπερστον, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα (1941) του Στιβ Φίσερ, ο οποίος συνέγραψε το σενάριο μαζί με τον Ντουάιτ Τέιλορ. Πρωταγωνιστούν οι Βίκτωρ Μαντσούρ, Μπέτι Γκρέιμπλ, Κάρολ Λάντις και ο Λερντ Κρέγκαρ.
Πλοκή
Η ιστορία προχωρά σε μεγάλο βαθμό μέσω μιας σειράς αναδρομών , ξεκινώντας με τον καλλιτεχνικό ιμπρεσάριο της Νέας Υόρκης Φράνκι Κρίστοφερ να ανακρίνεται σε αστυνομικό τμήμα σχετικά με τη δολοφονία μιας νέας ηθοποιού, της Βίκυ Λυν. Ο Φράνκι θυμάται την πρώτη συνάντηση του με την Βίκυ ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο όταν ήταν εκεί με δύο φίλους του, τον παρωχημένο ηθοποιό Ρόμπιν Ρέι και τον αρθρογράφο κουτσομπολιού Λάρι Έβανς. Ο Φράνκι αποφασίζει με προτροπή από τους φίλους του για να μετατρέψει την Βίκυ σε αστέρι με τη βοήθειά τους.
Ο Φράνκι πετυχαίνει, αλλά η Βίκυ τον προδίδει υπογράφοντας με έναν παραγωγό του Χόλυγουντ. Στο διαμέρισμα της που μοιράζεται με την αδερφή της Τζιλ, λέει τελικά στον Φράνκι ότι τον αφήνει ενώ συσκευάζει τα πράγματα της. Ο Φράνκι αντιδρά θυμωμένα και το επόμενο πρωί η Τζιλ επιστρέφει στο διαμέρισμα για να βρει την αδερφή της νεκρή με τον Φράνκι να στέκεται δίπλα στο πτώμα της. Χωρίς να έχει αρκετά αποδεικτικά στοιχεία για να κρατήσει τον Φράνκι για τη δολοφονία, ο ντετέκτιβ Εντ Κορνέλ τον αφήνει να φύγει, αλλά είναι απολύτως σίγουρος για την ενοχή του Φράνκι και ορκίζεται να τον φέρει στη δικαιοσύνη. Κυνηγημένος από τον Κορνέλ, ο οποίος καταχράται την εξουσία του, μπαίνοντας στο σπίτι και άλλες κατοικίες του Φράνκι χωρίς ένταλμα, ο Φράνκι στράφεται στην Τζιλ, η οποία δεν της άρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν πιστεύει ότι θα μπορούσε να είχε σκοτώσει την αδερφή της.
Καθώς η Τζιλ και ο Φράνκι αρχίζουν να ερωτεύονται, ακολουθούν τις προηγούμενες κινήσεις και συναντήσεις της Βίκυ για να βρουν τον πραγματικό δολοφόνο. Τελικά, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δολοφονήθηκε από τον ρεσεψιόνιστ της πολυκατοικίας, Χάρι Ουίλιαμς. Ο Ουίλιαμς παραδέχεται ότι αυτός σκότωσε την Βίκυ, αλλά επίσης λέει στον Φράνκι ότι ο Κορνέλ ήξερε από την αρχή για την ενοχή του. Ο Φράνκι, με την αστυνομία πολύ κοντά, πηγαίνει στο διαμέρισμα του Κορνέλ, το οποίο ανακαλύπτει ότι είναι επικολλημένο με αφίσες της Βίκυ, οδηγώντας σε μια τελική αντιπαράθεση στην οποία ο Κορνέλ παραδέχεται ότι προσπάθησε να παγιδέψει τον Φράνκι, λόγω της ζήλιας του για την Βίκυ.
Διανομή ρόλων
Μπέτι Γκρέιμπλ ως Τζιλ Λυνν
Βίκτωρ Μαντσούρ ως Φράνκι Κρίστοφερ/Μποτιτσέλι
Κάρολ Λάντις ως Βίκυ Λυνν
Λερντ Κρέγκαρ ως Εντ Κορνέλ
Άλαν Μόουμπρεϊ ως Ρόμπιν Ρέι
Άλλιν Τζόσλυν ως Λάρι Έβανς
Ελάιζα Κουκ Τζ. ως Χάρι Γουίλιαμς
Τσικ Τσάντλερ ως Ρεπόρτερ
Σύριλ Ρινγκ ως Ρεπόρτερ
Μόρις Άνκρουμ ως Βοηθός Εισαγγελέα
Τσαρλς Λέιν ως κύριος Κίτινγκ
Φρανκ Ορθ ως Φροντιστής
Γκρέγκορι Γκέι ως Κομμωτής
Μέι Μπίτι ως Κυρία Χάντελ
Στάνλεϊ Μπλύνστον ως Ντετέκτιβ
Παραγωγή
Επιλογή ηθοποιών
Ήταν η πρώτη ταινία του Μαντσιούρ βάσει του συμβολαίου του με την 20th Century Fox. Η Άλις Φέι είχε αρχικά πάρει τον ρόλο της Τζιλ αλλά αντικαταστάθηκε από την Μπέτι Γκρέιμπλ.
Εκείνη την εποχή φημολογήθηκε ότι ήταν η πρώτη ταινία του Χόλυγουντ για τον Γάλλο ηθοποιό Ζαν Γκαμπέν, ο οποίος έπρεπε πρώτα να μάθει Αγγλικά, κάτι που ήταν σε αντίθεση με το πρόγραμμα των γυρισμάτων. Η ταινία ανακατασκευάστηκε το 1953 ως Βίκι.
Κυκλοφορία
Η ταινία κυκλοφόρησε αρχικά με τίτλο "I Wake Up Screaming" πριν αλλάξει ο τίτλος της σε "Hot Spot" και στη συνέχεια πίσω στον αρχικό τίτλο, αν και κυκλοφόρησε σε ορισμένες αγορές ως Hot Spot.
Υποδοχή
Κριτικές
Ο κριτικός κινηματογράφου Ντένις Σβαρτς έδωσε στην ταινία μια ευνοϊκή αναθεώρηση, γράφοντας: «Ο βετεράνος σκηνοθέτης της Fox Μπρους Χάμπερστον, οι ταινίες του οποίων κυμαίνεται από τον Τσάρλι Τσαν και τον Ταρζάν, βάζει τα δυνατά του σε αυτό το συναρπαστικό φιλμ νουάρ. Σε μια αστεία κίνηση που λειτουργεί με έναν περίεργο τρόπο, «Κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο» είναι το soundtrack που ακούγεται παντού. Αυτή η πρώιμη ταινία νουάρ, γυρισμένη σε νατουραλιστικό στιλ, έδειξε πώς η σκοτεινή φωτογραφία μπορεί να αυξήσει τη διάθεση και να κάνει την ταινία πιο τεταμένη ... Το συμπέρασμα είναι γεμάτο με ανατροπές πλοκών και εκπλήξεις χαρακτήρων, καθώς η θαυμαστή ερμηνεία του Λερντ Κρέγκαρ ως εμμονικός ντετέκτιβ κυριαρχεί στην οθόνη».
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
I Wake Up Screaming informational site and DVD review at DVD Beaver (including images)
Ταινίες του 1941
Φιλμ νουάρ
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές ασπρόμαυρες ταινίες
Αμερικανικές αστυνομικές δραματικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες παραγωγής 20th Century Fox
Ταινίες βασισμένες σε αμερικανικά μυθιστορήματα
|
731858
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B1
|
Μάχη της Τρεμπόβλα
|
Η Μάχη της Τρεμπόβλα, γνωστή και ως Υπεράσπιση της Τρεμπόβλα, πραγματοποιήθηκε μεταξύ 20 Σεπτεμβρίου και 11 Οκτωβρίου του 1675, κατά τη διάρκεια του Πολωνικού-Οθωμανικού Πολέμου (1672-1676). Η ηρωική αντίσταση των πολωνικών δυνάμεων έγινε σύμβολο και δοξάστηκε και αποθανατίστηκε στους πίνακες των Φραντσίσεκ Σμουγκλέβιτς, Γιούζεφ Πέσκα και Αλεξάντερ Λέσερ.
Ιστορία
Το Κάστρο της Τρεμπόβλα χτίστηκε τον 14ο αιώνα σε έναν ψηλό λόφο πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Χνιέζνα. Παρά το μικρό του μέγεθος (100 επί 40 μέτρα), ήταν ένα ισχυρό φρούριο με τοίχους πάχους έως 4 μέτρων. Αφού οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν καταλάβει τον Καμιένιετς Ποντόλσκι (βλ. Πολιορκία του Καμιένιετς Ποντόλσκι), η Τρεμπλόβα ήταν ένα από τα λίγα προπύργια της Ποδολίας που ήταν ακόμα σε πολωνικά χέρια.
Το καλοκαίρι του 1675, ισχυροί τουρκικοί-τατάρικοι στρατοί 30.000 στρατιωτών υπό την ηγεσία του Ιμπραήμ Σισμάν μπήκαν στην Ερυθρά Ρουθηνία, μια επαρχία της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Στις 27 Ιουλίου, οι εισβολείς κατέλαβαν τον Ζμπάραζ, στις 11 Σεπτεμβρίου το Ποντχάιτσε και στις 20 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι πλησίασαν την Τρεμπλόβα. Το κάστρο υπερασπίστηκε μια μικρή μονάδα 80 στρατιωτών πεζικού, ορισμένα μέλη της τοπικής αριστοκρατίας, υποστηριζόμενοι από 200 κακώς οπλισμένους, μη εκπαιδευμένους χωρικούς και κατοίκους της πόλης, οι οποίοι κατέφυγαν στο κάστρο. Πριν από την πολιορκία, μια μονάδα δραγώνων τοποθετήθηκε εδώ, αλλά διατάχθηκε να φύγει από την Τρεμπλόβα, λόγω έλλειψης τροφίμων. Οι πολωνικές δυνάμεις διοικούνταν από τον Στρατηγό Γιαν Σάμουελ Χσανόφσκι, του οποίου η σύζυγος, Άννα Ντορότα Χσανόφσκα (το γένος φον Φρέζεν), γράφτηκε στην ιστορία μετά την πολιορκία.
Παρά τις τουρκικές προσπάθειες, οι υπερασπιστές του κάστρου κατάφεραν να διατηρήσουν τις θέσεις τους μετά από αρκετές επιθέσεις. Μετά από αρκετές ημέρες, ωστόσο, η έλλειψη τροφής και νερού έγινε σοβαρή και ο Στρατηγός Χσανόφσκι αποφάσισε να παραδοθεί. Η σύζυγός του διαφώνησε με αυτήν την απόφαση και απείλησε να αυτοκτονήσει εάν ο σύζυγός της προχωρούσε στην προγραμματισμένη παράδοση, σφίγγοντας έτσι τη σπονδυλική του στήλη και δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα για την υπεράσπιση του κάστρου. Επιπλέον, η Άννα Ντορότα προέτρεψε τους υπερασπιστές να πραγματοποιήσουν επίθεση σε τουρκικές θέσεις, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες μεταξύ των εισβολέων. Η αποφασιστικότητα της Χσανόφσκα αύξησε το ηθικό μεταξύ των Πολωνών, αλλά οι απώλειες τους ήταν επίσης βαριές. Τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου, μόνο 20 στρατιώτες ήταν σε θέση να πολεμήσουν. Αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο από τις δυνάμεις του Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι, που συγκεντρώθηκαν κοντά στο Λβουφ, οι Τούρκοι αποφάσισαν να τερματίσουν την πολιορκία στις 11 Οκτωβρίου.
Επακόλουθα
Το 1676, το Σέιμ της Πολωνίας επέτρεψε στο ζευγάρι Χσανόφσκι να γίνουν μέλη της σλάχτα, με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν το Οικόσημο Πόραϊ. Έγιναν γνωστές διασημότητες σε όλη την Κοινοπολιτεία και στο εξωτερικό. Το 1683, ο Χσανόφσκι ορίστηκε στόλνικ του Σμολένσκ και του Μιέλνικ και ένα μνημείο της Άννα Ντορότα Χσανόφσκα ανεγέρθηκε στην Τρεμπλόβα το 1683.
Πολιορκία της Τρεμπλόβα στον πολιτισμό
Η Πολιορκία της Τρεμπλόβα και η ιστορία της Άννα Ντορότα Χσανόφσκα ενέπνευσαν τους Πολωνούς ζωγράφους και συγγραφείς. Τα πιο αξιοσημείωτα έργα:
Αλεξάντερ Λέσερ (1814-1884), πίνακας: Υπεράσπιση της Τρεμπλόβα εναντίον των Τούρκων
Λεόπολντ Λέφλερ (1827-1898), πίνακας: Άννα Ντορότα Χσανόφσκα στο Κάστρο της Τρεμπλόβα
Γιούζεφ Βιμπίτσκι (1747-1822), δράμα
Ζόφια Κόσακ-Στσούτσκα (1889-1968), μυθιστόρημα: Τρεμπλόβα
Μαρία Κρούγκερ (1904-1999), ιστορία: Φωτεινή πλεξούδα της Μαρτσίνκα στη συλλογή Χρυσό Στέμμα
Άντζεϊ Βαλιγκούρσκι (1926-1992), ποίημα: Τραγούδι για την υπεράσπιση της Τρεμπλόβα που ερμήνευσε ο Ταντέους Χίουεν (1933-2014).
Δείτε επίσης
Μάχη του Λβουφ (1675)
Παραπομπές
Πηγές
Μικρή Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτικός οίκος του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, Βαρσοβία 1967, Έκδοση I, Τόμος 2 (πολωνικά)
Ηρωϊκή υπεράσπιση της Τρεμπόβλα το 1675 (πολωνικά)
Τρεμπλοβα
Τρεμπλοβα
Τρεμπλοβα
Τερεμπόβλια
|
750483
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BA%20%CE%A4%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%B9
|
Ντικ Τρέισι
|
Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) είναι φανταστικός χαρακτήρας ενός αστυνομικού ντετέκτιβ, ο βασικός πρωταγωνιστής της ομώνυμης Αμερικανικής εικονογραφημένης σειράς (κόμικς), που δημιούργησε ο Chester Gould (1900 – 1985) το 1931. Ο Τρέισι είναι ένας σκληρός, όσο και ευρηματικός επιθεωρητής, που χρησιμοποιεί προηγμένες μεθόδους για την αντιμετώπιση των εγκληματιών. Η σειρά πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στις 4 Οκτωβρίου 1931 στην εφημερίδα Detroit Mirror, μέσω του εκδοτικού οίκου Chicago Tribune New York News Syndicate. Ο Gould έγραφε το σενάριο και εικονογραφούσε την ιστορία, έως το 1977, όταν άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν τη συνέχειά της, έως και σήμερα. Η σειρά είχε μεταφερθεί και στο ραδιόφωνο τις δεκαετίες του ’30 και ’40, με διάφορους ηθοποιούς φωνής να υποδύονται το βασικό ρόλο. Μεταφέρθηκε επίσης στο σινεμά (1990) με το Γουόρεν Μπίτι να ενσαρκώνει το ρόλο .
Παραπομπές
Τρεισι Ντικ
|
801583
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CF%84%CE%B9
|
Λαζάτι
|
Λαζάτι ( ) είναι ένα χωριό στην πρώην κοινότητα Λιβαδειάς του νομού Αυλώνα στην νότια Αλβανία . Στη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2015 έγινε υποδιαίρεση του δήμου Φοινίκης . Μια μελέτη του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη το 1993 διαπίστωσε ότι ο πληθυσμός του χωριού ήταν 299, ο οποίος ανήκε στην ελληνική κοινότητα της Αλβανίας.
Πήρε το όνομα Λαζάτες και αργότερα Λαζάτι από τον ιδρυτή του Λάζαρο.
Παραπομπές
Νομός Αυλώνα
Φοινίκη (Βόρεια Ήπειρος)
|
19462
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CF%84%CE%B9
|
Πότι
|
Το Πότι (Γεωργιανά: ფოთი) είναι πόλη στην επαρχία Σαμεγκρέλο στα δυτικά της Δημοκρατίας της Γεωργίας. Βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας και επομένως λειτουργεί ως ένα από τα τρία Γεωργιανά λιμάνια στη θάλασσα αυτή. Πλησίον της πόλης, ο μεγαλύτερος ποταμός της Δυτικής Γεωργίας, ο Ριόνι, εισέρχεται στην Μαύρη Θάλασσα.
Το Πότι ιδρύθηκε ως Ελληνική αποικία τον 7ο αιώνα π.Χ. και ονομάστηκε Φάσις. Eίναι επίσης έδρα μιας κεντρικής ναυτικής βάσης και αρχηγείο του Γεωργιανού ναυτικού.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
poti.gov.ge
Χάρτης του λιμανιού του Πότι
Πόλεις της Γεωργίας
|
311276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Γύπας
|
Γύπας είναι η κοινή ονομασία Ιερακόμορφων Πτηνών, τα οποία απαρτίζονται σε δύο κατηγορίες: τους γύπες του Νέου Κόσμου, στους οποίους περιλαμβάνονται οι κόνδορες, και σε αυτούς του Παλαιού Κόσμου, που περιλαμβάνουν τα πουλιά που σαρώνουν τα πτώματα στις Αφρικανικές πεδιάδες. Οι γύπες του Νέου Κόσμου απαντώνται στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική· οι γύπες του Παλαιού Κόσμου απαντώνται στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Ασία, πράγμα που σημαίνει ότι και οι δύο ομάδες μαζί απαντώνται σε όλες τις ηπείρους πλην της Αυστραλίας και της Ανταρκτικής. Παρά το γεγονός ότι επιφανειακά παρουσιάζουν ομοιότητες στη δομή και τη συμπεριφορά τους, οι γύπες του Παλαιού και οι γύπες του Νέου Κόσμου ανήκουν σε διαφορετικές ταξινομικές ομάδες· οι μεν πρώτοι ανήκουν στην υποοικογένεια Aegypiinae της οικογένειας των Αετιδών (Accipitridae) οι δε άλλοι στην οικογένεια Cathartidae.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων γυπών (εκτός του γυπαετού) είναι τα γυμνά από φτέρωμα κεφάλι και λαιμός. Αυτό το χαρακτηριστικό χρησιμεύει στο να διατηρείται το κεφάλι τους καθαρό από τα αίματα (τα οποία δύσκολα καθαρίζονται) καθώς τρώνε. Έρευνες έχουν δείξει ότι το γυμνό δέρμα μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση της θερμοκρασίας.
Συνήθως έχουν τις φωλιές τους σε βράχους και σχηματίζουν ομάδες, συχνά πολυάριθμες. Αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κρίκο της τροφικής αλυσίδας.
Μορφολογία
Οι γύπες είναι μεγαλόσωμα πουλιά, αποκρουστικά στη θέα και τη μυρωδιά, τα οποία όπως προαναφέρθηκε δεν έχουν φτερά στο κεφάλι και τον λαιμό. Το κεφάλι τους είναι σχετικά μακρουλό. Το κοφτερό τους ράμφος είναι μακρύ και ευθύγραμμο, με κυρτό προς τα κάτω άκρο. Ο λαιμός τους είναι μακρύς και κυρτός. Το κεφάλι και ο λαιμός τους έχουν ζωηρόχρωμο δέρμα ή καλύπτονται μόνον από από λεπτά άσπρα πούπουλα. Έχουν ογκώδη, προεξέχοντα προλοβό, εξαιρετικά μεγάλα και πλατιά φτερά, αρκετά ισχυρά και κατάλληλα για πολύωρες πτήσεις· έχουν μεγάλη ικανότητα ολισθαίνουσας πτήσης (δηλαδή να εκμεταλλεύονται τα θερμά αέρια ρεύματα για να ανεβούν σε μεγαλύτερο ύψος και ύστερα να γλιστρούν έχοντας απλωμένα τα φτερά) που του επιτρέπει να παραμένει στον αέρα για ώρες. Τα πόδια είναι αδύναμα αλλά διαθέτουν μεγάλα και γαμψά νύχια κατάλληλα προσαρμοσμένα για να γραπώνουν και να συγκρατούν τη λεία αλλά και για το περπάτημα. Τα δύο φύλα δεν έχουν εξωτερικές διαφορές (απουσία φυλετικού διμορφισμού). Το στομάχι τους έχει την ικανότητα να πέπτει με ευκολία τις οπλές και τα οστά της λείας τους.
Αναπαραγωγή
Το θηλυκό γεννά μόνο ένα αυγό το οποίο κλωσά μαζί με το αρσενικό για περίπου πενήντα ημέρες. Μετά την εκκόλαψη, ο νεοσσός τρέφεται με κρέας μασημένο από τους γονείς.
Σίτιση
Οι γύπες σπανίως επιτίθενται σε υγειή ζώα. Μπορεί όμως να επιτεθούν σε άρρωστα ή τραυματισμένα ζώα. Μόλις ανακαλύψουν ένα πτώμα ή ένα ετοιμοθάνατο ζώο ορμούν πάνω του με κάθετη εφόρμηση και φοβερή ταχύτητα, έχοντας τεντωμένο τον λαιμό, την ουρά σηκωμένη και τα φτερά μισόκλειστα. Αν το δέρμα του ζώου είναι πολύ σκληρό για να το σχίσουν με τα ράμφη τους, περιμένουν τον ερχομό κάποιου άλλου μεγαλυτέρου πτωματοφάγου ζώου, όπως ύαινες, τσακάλια και περιπλανώμενα αρσενικά λιοντάρια, που θα φάει πρώτο. Οι γύπες μάχονται γύρω από το πτώμα για να διεκδικήσουν ένα μερίδιο από την τροφή. Σε αυτά τα πεδία μάχης έχουν παρατηρηθεί τεράστιοι αριθμοί γυπών. Οι πιο μεγαλόσωμοι γύπες και αυτοί με το δυνατότερο ράμφος κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος καθώς επιβάλλονται στους υπόλοιπους. Πάντως όλοι υποχωρούν όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα ανταγωνιστικά τους θηλαστικά. Εκτός από κουφάρια ζώων οι γύπες τρώνε -αν και σπανίως- και ζωντανή λεία όπως αρνιά και χελώνες.
Το είδος της τροφής τους, τους καθιστά ωφέλιμους για τον άνθρωπο, γιατί καθαρίζουν τον τόπο από πηγές μολύνσεως.
Ταξινόμηση
Γύπες του Παλαιού Κόσμου
Οι γύπες του Παλαιού Κόσμου απαντώνται στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Ασία και ανήκουν στην οικογένεια των Αετιδών (Accipitridae) η οποία περιλαμβάνει επίσης τους αετούς. Οι γύπες του Παλαιού Κόσμου βρίσκουν τα πτώματα με τα οποία τρέφονται χρησιμοποιώντας αποκλειστικά την όραση.
Αυτή η ομάδα γυπών περιλαμβάνει τα παρακάτω 16 είδη:
Μαυρόγυπας, Γυψ ο μοναχός (Aegypius monachus)
Γυπαετός, Γυπαετός ο πωγωνοφόρος (Gypaetus barbatus)
Γυποϊέραξ, Gypohierax angolensis
Όρνιο, Γυψ ο πυρρόχρους (Gyps fulvus)
Ασπρόγλουτος γύπας, Gyps bengalensis
Αφρικανόγυπας, Gyps rueppelli
Ινδικός γύπας, Gyps indicus
Λεπτόραμφος γύπας, Gyps tenuirostris
Γύπας των Ιμαλαΐων Ιμαλαΐων, Gyps himalayensis
Λευκόπλατος γύπας, Gyps africanus
Γύπας του Ακρωτηρίου, Gyps coprotheres
Νεκροσύρτης μοναχός, Necrosyrtes monachus
Ασπροπάρης, Neophron percnopterus
Σαρκόγυπας, Sarcogyps calvus
Τόργος, Torgos tracheliotus
Ασπροκέφαλος γύπας, Trigonoceps occipitalis
Γύπες του Νέου Κόσμου
Οι γύπες του Νέου Κόσμου (κόνδορες) απαντώνται στις θερμές και εύκρατες περιοχές της Αμερικής. Δεν είναι κοντινοί συγγενείς με τους γύπες της οικογένειας των Αετιδών, αλλά ανήκουν στην οικογένεια Καθαρτίδες (Cathartidae), η οποία κάποτε εθεωρείτο ότι συγγένευε με τους Πελαργούς. Ωστόσο, πρόσφατα στοιχεία DNA δείχνουν ότι θα πρέπει να συμπεριληφθεί μεταξύ των Αετιδόμορφων, μαζί με άλλα αρπακτικά πτηνά. Εντούτοις, εξακολουθούν να μην είναι στενά συνδεδεμένοι με τους άλλους γύπες, και οι ομοιότητες τους οφείλονται σε παρόμοια εξέλιξη. Αρκετά είδη έχουν καλή αίσθηση της όσφρησης, ασυνήθιστη για τα αρπακτικά, και είναι σε θέση να μυρίζουν τα νεκρά ζώα από μεγάλα ύψη, μέχρι και από ένα μίλι μακριά.
Σώζονται τα παρακάτω εφτά είδη:
Κορακόγυπας, Coragyps atratus
Γαλόγυπας, Cathartes aura
Μικρός κιτρινοκέφαλος γύπας, Cathartes burrovianus
Μεγάλος κιτρινοκέφαλος γύπας, Cathartes melambrotus
Κόνδορας της Καλιφόρνιας, Gymnogyps californianus
Κόνδορας των Άνδεων, Vultur gryphus
Βασιλικός γύπας, Sarcoramphus papa
Απειλούμενα είδη
Ο αριθμός των γυπών της νότιας Ασίας, κυρίως αυτών της Ινδίας και του Νεπάλ, έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία 10-15 χρόνια. Είναι πιθανό ότι αυτή η μείωση μπορεί να οφείλεται σε κατάλοιπα του κτηνιατρικού φαρμάκου Diclofenac σε κουφάρια ζώων . Η κυβέρνηση της Ινδίας έχει λάβει πολύ αργά γνώση για το γεγονός αυτό και έχει απαγορευτεί πλέον αυτό το φάρμακο για τα ζώα . Ωστόσο, μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να επανέλθουν οι γύπες στο προηγούμενο επίπεδο του πληθυσμού τους. Το ίδιο πρόβλημα παρατηρείται επίσης στο Νεπάλ, όπου η κυβέρνηση έχει λάβει καθυστερημένα κάποια μέτρα για την προστασία των γυπών.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΤΑΝΙΚΑ
Ιερακόμορφα
Πτωματοφάγα ζώα
Πολυφυλετικές ταξινομικές ομάδες
|
684833
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC%20%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Οριζόντια μεταφορά γονιδίων
|
Οριζόντια μεταφορά γονιδίων είναι η μετάδοση των γενετικών πληροφοριών που είναι γραμμένες στο DNA μεταξύ διαφόρων οργανισμών. Πολλαπλά τμήματα του DNA μπορούν να μεταφερθούν ταυτόχρονα σε άλλα μέλη του ίδιου είδους (αυτό είναι για παράδειγμα, το πώς δημιουργήθηκε η αντοχή των βακτηριδίων στα αντιβιοτικά) ή σε μέλη άλλων ειδών.
Σε αντίθεση με την κατακόρυφη μεταφορά των γονιδίων κατά την αναπαραγωγή των οργανισμών, τα γονίδια που μεταφέρονται οριζόντια δεν γίνονται πάντα γονίδια που μεταβιβάζονται στους απογόνους τους. Τρεις τυπικοί μηχανισμοί οριζόντιας μεταφοράς γονιδίων σε μικρόβια είναι: ο μετασχηματισμός (εισαγωγή νουκλεϊκών οξέων), η μεταγωγή (μεταβίβαση γονιδίου μέσω κάποιου ιού) και η σύζευξη (γονιδιακή μεταφορά μέσω των πλασμίδιων).
Το ένα έκτο των γονιδίων στο γονιδίωμα ή γένωμα (genome) των βραδυπόρων βρέθηκε ότι έχει αποκτηθεί μέσω οριζόντιας μεταφοράς γονιδίων, γεγονός που θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει επηρεάσει την εξαιρετική ανθεκτικότητα τους σε ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες.
Γενετική
|
229964
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Ιωδοξυλομεθάνιο
|
Το ιωδοξυλομεθάνιο ή υπιωδιώδης μεθυλεστέρας ή υπιωδιώδες μεθύλιο είναι ο απλούστερος εστέρας του υπιωδιώδους οξέος (HOΙ), δηλαδή θεωρητικά παράγεται με εστεροποίηση του τελευταίου με μεθανόλη. Σύμφωνα με το χημικό τύπο του, CH3OI, έχει ένα ισομερές θέσης, τη ιωδομεθανόλη (ICH2OH), που είναι μια ασταθής αλαλκανόλη που αφυδριωδιώνεται γρήγορα σχηματίζοντας μεθανάλη.
Δομή
Η δομή του ομοιάζει γεωμετρικά με αυτήν της μεθανόλης με χλώριο αντί υδρογόνου στο υδροξύλιο:
{|class="wikitable"
|+ Στατιστικό ηλεκτρικό φορτίο '|-
|O ||-0,33
|-
|C||-0,10
|-
|H (C-H)||+0,03
|-
|I ||+0,14
|-
|}
Παραγωγή
Με την επίδραση ιωδίου (I2) σε μεθανόλη (CH3OH) παράγεται ασταθές διάλυμα ιωδοξυμεθανίου:
Χημική συμπεριφορά και παράγωγα
Αποτελεί ηλεκτρονιόφιλο αντιδραστήριο θετικού ιωδίου (I+) σε συνδυασμό με το πυρηνόφιλο αρνητικό μεθοξύλιο (CH3O-).
Αυτοδιάσπαση
Το πρόβλημα σταθερότητας στο ιωδοξυμεθάνιο είναι ότι η στερεοχημική εγγύτητα του υδρογόνου και ιωδίου στο ίδιο μόριο σημαίνει ότι σύντομα το μόριο αφυδροιωδιώνεται παράγοντας μεθανάλη και υδριρώδιο:
Αντιδράσεις υποκατάστασης
Υποκατάσταση σε υδροξύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε υδροξείδια, π.χ. σε υδροξείδιο του νατρίου (NaOH), παράγεται μεθανολικό νάτριο και υποιωδιώδες οξύ, :
Υποκατάσταση σε αλκοξύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε αλκοολικό άλας, π.χ. αλκοολικό νάτριο (RONa), παράγεται μεθανολικό νάτριο και ακυκλοιωδίδιο:
Υποκατάσταση από αλκινύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε αλκινικό άλας, π.χ. αλκινικό νάτριο (RC≡CNa), παράγεται μεθανολικό νάτριο και 1-ιωδαλκίνιο:
Υποκατάσταση από κυάνιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε κυσνιούχο άλας, π.χ. κυανιούχο νάτριο (NaCN), παράγεται μεθανολικό νάτριο και ιωδοκυάνιο:
Υποκατάσταση από αλκύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε οργανομεταλλική ένωση, π.χ. αλκυλολίθιο (RLi), παράγεται μεθανολικό νάτριο και ιωδαλκάνιο:
Υποκατάσταση από σουλφυδρίλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε όξινο θειούχο νάτριο (NaSH) παράγεται μεθανολικό νάτριο και ιωδυδρόθειο:
Υποκατάσταση από σουλφαλκύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε θειολικό νάτριο (RSNa) παράγεται μεθανολικό νάτριο και ιωδοθειομεθάνιο:
Υποκατάσταση από ιώδιο
1. Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε άλας άλλου αλογόνου, π.χ. NaΙ, παράγεται μεθανολικό νάτριο και ιώδιο:
2. Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε αλκυλαλιωδίδιο (RI) παράγεται μεθοξυαλκάνιο και ιώδιο:
Υποκατάσταση από αμινομάδα
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε αμμωνία (NH3) παράγεται μεθανόλη και ιωδαμίνη:
Υποκατάσταση από αλκυλαμινομάδα
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε πρωυτοταγή αμίνη (RNH2) παράγεται μεθανόλη και N-ιωδοαλκαναμίνη:
Υποκατάσταση από διαλκυλαμινομάδα
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε δευτεροταγή αμίνη (R'NHR) παράγεται μεθανόλη και Ν-αλκυλο-N-ιωδοαλκαναμίνη:
Υποκατάσταση από φωσφύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε φωσφίνη σχηματίζει μεθανόλη και ιωδοφωσφίνη:
Υποκατάσταση από σιλύλιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε σιλάνιο, παρουσία τριφθοριούχου βορίου, παράγεται υδροχλώριο και σιλοξυμεθάνιο:
Υποκατάσταση από υδρίδιο
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου σε υδρίδιο μετάλλου, π.χ. σε υδρίδιο του λιθίου (LiH), παράγεται υδροχλώριο και μεθανολικό λίθιο (ή το αντίστοιχο άλας του άλλου μετάλλου, αν είχαμε άλλο υδρίδιο):
Ηλεκτρονιόφιλη αρωματική υποκατάσταση
Με επίδραση ιωδοξυμεθανίου π.χ. σε βενζόλιο παράγεται ιωδοβενζόλιο και μεθανόλη:
Αντιδράσεις προσθήκης
1. Προσθήκη σε διπλούς δεσμούς C-C. Π.χ. με αιθένιο δίνει 1-μεθοξυ-2-ιωδαιθάνιο:
2. Προσθήκη σε τριπλούς δεσμούς C-C. Π.χ. με αιθίνιο δίνει 1-μεθοξυ-2-ιωδαιθένιο:
3. Προσθήκη σε συζηγείς διπλούς δεσμούς C-C. Π.χ. με βουταδιένιο-1,3 δίνει 1-μεθοξυ-4-ιωδοβουτένιο-2:
4. Προσθήκη σε ενώσεις με τριμελείς ή τετραμελείς ισοκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με κυκλοπροπάνιο δίνει 1-μεθοξυ-3-ιωδοπροπάνιο:
5. Προσθήκη σε ενώσεις με καρβονύλιο. Π.χ. με μεθανάλη δίνει μεθοξυιωδοξυμεθάνιο:
6. Προσθήκη σε ιμίνες. Π.χ. με μεθανιμίνη δίνει N-ιωδο-1-μεθοξυμεθαναμίνη:
7. Προσθήκη σε ενώσεις με τριμελείς ή τετραμελείς ετεροκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με το εποξυαιθάνιο δίνει εκρηκτικό υπεροξείδιο 2-ιωδοξυ-1-μεθοξυαιθάνιο:
8. Προσθήκη σε ενώσεις με αζωτούχους τριμελείς ή τετραμελείς ετεροκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με το επαζαιθάνιο δίνει 2-μεθοξυ-Ν-ιωδοαιθαναμίνη:
Παρεμβολή μεθυλενίου
Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH2]) σε ιωδοξυμεθάνιο παράγεται ιωδοξυαιθάνιο:
Παραπομπές και σημειώσεις
Πηγές
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία'', Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Διαδικτυακός τόπος JOC (Journal of Organic Chemisrty).
Αλοξυλαλκάνια
Ασταθείς ενώσεις
Οργανικές ενώσεις ιωδίου
|
505641
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82
|
Κανκαλάς
|
Το Κανκαλάς είναι χωριό στο δήμο Μίκι στην επαρχία Αστάρα του Αζερμπαϊτζάν. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό μέρος της χώρας.
Αναφορές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Αστάρα
|
375572
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%84%20%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Όρος Σεντ Ελίας
|
Το όρος Σεντ Ελίας, που αποδίδεται και ως Συνοριακή Κορυφή 186, είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό τόσο στον Καναδά όσο και στις ΗΠΑ, και βρίσκεται στο σύνορο του Γιούκον και της Αλάσκας. Βρίσκεται περίπου 40 χλμ. νοτιοδυτικά του όρους Λόγκαν, του υψηλότερου βουνού του Καναδά. Η καναδική πλευρά είναι τμήμα του Εθνικού πάρκου Κλουέιν, ενώ η αμερικανική πλευρά βρίσκεται στα όρια του Εθνικού πάρκου Βράνγκελ-Σεντ Ελίας.
Όνομα
Το όνομά του στη γλώσσα Τλινγκίτ είναι Γιάας'έιτ'αα Σάα (Yaas'éit'aa Shaa), που σημαίνει το "βουνό πίσω από τον παγωμένο κόλπο", και περιστασιακά ονομάζεται Shaa Tléin "Μεγάλο Βουνό" από τους Τλινγκίτ της επαρχίας Γιακουτάτ. Είναι μία από τις σημαντικότερες κορυφές για τη φυλή Τλινγκίτ Κβάασκ'κβάαν (Kwaashk'khwáan), καθώς χρησιμοποιούσαν το βουνό ως οδηγό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στον ποταμό Κόπερ. Το όρος Φεργουέδερ στην κορυφή της Βρετανικής Κολούμπια και στα σύνορα της ΝΑ Αλάσκας είναι γνωστό ως Τσαλξάαν (Tsalxaan). Στον μύθο το Τσαλξάαν και το Γιάας'έιτ'αα Σάα (όρος Σεντ Ελίας) ήταν στην αρχή το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά είχαν μια διαφωνία και χώρισαν. Τα παιδιά τους, τα βουνά που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, ονομάζονται Τσαλξάαν Γιάτξ'ι (Tsalxhaan Yatx'i) ("Παιδιά του Τσαλξάαν").
Γεωγραφία
Το βουνό πρωτοαντίκρισαν Ευρωπαίοι εξερευνητές στις 16 Ιουλίου 1741 σε αποστολή υπό τον Ρώσο Βίτους Μπέρινγκ. Ορισμένοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το βουνό ονομάστηκε έτσι από τον Μπέρινγκ, άλλοι πιστεύουν ότι οι χαρτογράφοι του 18ου αιώνα το ονόμασαν έτσι εξαιτίας του ακρωτηρίου Σεντ Ελίας, γιατί ο Μπέρινγκ δεν τού είχε αποδώσει κάποιο όνομα.
Το όρος Σεντ Ελίας είναι αξιοσημείωτο για το κάθετο πεδίο του. Η κορυφή του υψώνεται στα στα 5.489 μέτρα σε οριζόντια απόσταση 16 χλμ. από το Τάαν Φιορντ, έξω από τον Παγωμένο Κόλπο, γεγονός που τονίζει ακόμα περισσότερο το ανάγλυφό του.
Το 2007, έγινε ένα αυστριακό ντοκιμαντέρ με τίτλο "Mount. St. Elias" από ομάδα σκιέρ-ορειβατών αποφασισμένων να κάνουν τη "μεγαλύτερη κάθοδο με σκι στον πλανήτη" ανεβαίνοντας το βουνό και κατεβαίνοντας με σκι τα 5.400 μ. προς τον Κόλπο της Αλάσκας. Η ταινία προβλήθηκε το 2009. Οι ορειβάτες έφτασαν στην κορυφή με τη δεύτερη προσπάθεια και κατέβηκαν με σκι μια απόσταση τεσσάρων περίπου χλμ..
Ορειβατική ιστορία
Το όρος Σεντ Ελίας κατακτήθηκε για πρώτη φορά στις 31 Ιουλίου, 1897 από μία αποστολή υπό τον Λουίτζι Αμεντέο δούκα του Αμπρούτσι, (ο οποίος καθόρισε και τη στάνταρ διαδρομή στο Κ2) στην οποία συμμετείχε ο διάσημος φωτογράφος βουνών Βιττόριο Σέλλα.
Η δεύτερη ανάβαση έγινε το 1946, όταν ομάδα από την Ορειβατική Λέσχη του Χάρβαρντ με τον ιστορικό των βουνών Ντι Μολενάαρ αναρριχήθηκε στη διαδρομή της ΝΔ Κόψης. Στην ομάδα κορυφής ήταν ο Μολενάαρ και ο αδελφόςτου Κορνήλιος, ο Άντριου Κάουφμαν και η Μπέτι Κάουφμαν, ο Μέιναρντ Μίλερ, ο Γουίλιαμ Λατάντι και ο Μπέντζαμιν Φέρις. Ο Γουίλιαμ Πούτναμ ήταν μέρος της αποστολής, αλλά δεν κατάφερε να φτάσειστην κορυφή. Η αποστολή υποστηρίχθηκε με ρίψη εφοδίων από αεροπλάνο
Το όρος Σεντ Ελίας σήμερα δεν σκαρφαλώνεται συχνά, παρά το ύψος του, εξαιτίας της δύσκολης πρόσβασής του προς την κορυφή και εξαιτίας της εκτεταμένης κακοκαιρίας σε διαφορετικές περιόδους.
Διαδρομές
Κόψη Αμπρούτσι
Κόψη Λίβερμορ
Παραπομπές-σημειώσεις
Βιβλιογραφία
Michael Wood and Colby Coombs, Alaska: a climbing guide, The Mountaineers, 2001.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Mt. St. Elias on Peakware
Βουνά του Καναδά
Βουνά των ΗΠΑ
Βουνά της Αλάσκας
|
62959
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%20%CE%9C%CE%AC%CE%BA%CE%B5
|
Άουγκουστ Μάκε
|
Ο Άουγκουστ Μάκε (γερμ. August Macke, 3 Ιανουαρίου 1887 - 26 Σεπτεμβρίου 1914]) ήταν Γερμανός ζωγράφος και ένα από τα κύρια μέλη της γερμανικής εξπρεσιονιστικής ομάδας Der Blaue Reiter (Ο Γαλάζιος Καβαλάρης).
Έζησε κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα καινοτόμου εποχής για τη γερμανική τέχνη όπου αναπτύχθηκαν οι κυριότερες γερμανικές εξπρεσιονιστικές τάσεις, καθώς επίσης πραγματοποιήθηκε η άφιξη στη Γερμανία των πρωτοποριακών αβάν-γκαρντ κινημάτων που διαμορφώθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όπως για έναν αληθινό καλλιτέχνη της εποχής του, ο Μάκε ήξερε πώς να ενσωματώσει στη ζωγραφική του τα στοιχεία της avant-garde που περισσότερο τον ενδιέφεραν.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Μέσεντε της Γερμανίας. Ο πατέρας του, Άουγκουστ Φρίντριχ Χερμανν Μάκε (1845-1904), ήταν εργολάβος οικοδομών ενώ η μητέρα του, Μαρία Φλορεντίνε το γένος Άντολφ (1848-1922), προερχόταν από μια αγροτική οικογένεια στην περιοχή Ζάουερλαντ της Γερμανίας. Η οικογένεια έζησε στη οδό «Brüsseler Straße» μέχρι τα 13 χρόνια του Άουγκουστ.
Το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής ζωής του κατοικούσε στη Βόννη, με εξαίρεση μερικές περιόδους που έζησε στη λίμνη Τουν στην Ελβετία και διάφορα ταξίδια στο Παρίσι, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Τυνησία. Στο Παρίσι, όπου ταξίδεψε για πρώτη φορά το 1907, ο Μάκε ήρθε σε επαφή με το έργο των ιμπρεσιονιστών, και αμέσως μόλις αυτός πήγε στο Βερολίνο πέρασε μερικούς μήνες στο στούντιο Lovis Corinth. Το ύφος του διαμορφώθηκε μέσα από την τεχνοτροπία των Γάλλων ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών, περνώντας αργότερα από μια φωβιστική περίοδο.
Το 1909 παντρεύτηκε με την Ελίζαμπετ Γκέρχαρντ. Το 1910, μέσω της φιλίας του με το Φραντς Μαρκ, ο Μάκε συνάντησε τον Βασίλι Καντίνσκι και για λίγο μοιράστηκε τα μη αντικειμενικά, αισθητικά, μυστικιστικά και συμβολικά στοιχεία του κινήματος Der blaue Reiter (Ο Γαλάζιος Καβαλάρης).
Συνάντηση με τον Ντελωναί
Η συνάντηση του Μάκε με τον Ρομπέρ Ντελωναί στο Παρίσι το 1912 επρόκειτο να αποτελέσει αποκάλυψη για τον Μάκε. Ο χρωματικός κυβισμός του Ντελωναί, που ο Γκυγιώμ Απολλιναίρ είχε αποκαλέσει Ορφισμό, επηρέασε την τέχνη του Μάκε από εκείνο το σημείο και μετά. Τα παράθυρα καταστημάτων του μπορούν να θεωρηθούν προσωπική ερμηνεία των παραθύρων Ντελωναί, συνδυασμένα ταυτόχρονα με τις εικόνες του ιταλικού φουτουρισμού.
Η εξωτική ατμόσφαιρα της Τυνησίας, όπου ταξίδεψε το 1914 με τον Πάουλ Κλέε και τον Λουί Μουαγιέ ήταν θεμελιώδης για τη δημιουργία της φωτεινής προσέγγισης της τελικής περιόδου του, κατά τη διάρκεια της οποίας παρήγαγε μια σειρά έργων, θεωρούμενα τώρα ως τα αριστουργήματά του.
Το τέλος
Η σταδιοδρομία του έληξε με τον πρόωρο θάνατό του στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Σεπτέμβριο του 1914. Τελευταίος του πίνακας ήταν ο προφητικός «Αποχαιρετισμός».
Επιλογή έργων
Παραπομπές
Γερμανοί ζωγράφοι
Προσωπογράφοι
|
736177
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CE%B5%CF%87%20%CE%92%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BA
|
Όλεχ Βίνικ
|
Ο Όλεχ Βίνικ (, γεν. στις 31 Ιουλίου 1973) είναι Ουκρανός συνθέτης, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και ηθοποιός. Έχει εμφανιστεί στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην Ελβετία ως βασικός ηθοποιός δημοφιλών μιούζικαλ με το σκηνικό όνομα OLEGG.
Βιογραφικά στοιχεία
Τα πρώτα χρόνια
Ο Όλεχ Βίνικ γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου 1973 στο χωριό Verbivka, της περιοχής Kamianka, νυν περιοχή Cherkasy, της περιφέρειας Cherkasy της Ουκρανίας. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο του χωριού Chervony Kut (περιοχή Zhashkiv, νυν περιοχή Uman, στο Oblast Cherkasy). Συμμετείχε ενεργά σε ερασιτεχνικές παραστάσεις και ήξερε να τραγουδά και να παίζει ηλεκτρική κιθάρα.
Μετά το γυμνάσιο, ο Βίνικ μπήκε σε ένα τμήμα χορωδίας της σχολής πολιτισμού Kaniv στο Kaniv της περιοχής Oblast Cherkasy. Η πρώτη του δουλειά μετά την αποφοίτηση ήταν η Cherkasy Regional Philharmonics. Δυστυχώς, όμως, ο Βίνικ δεν έγινε σολίστας στη Λαϊκή Χορωδία του Cherkasy, όπου συνεργάστηκε με την Τιμημένη Καλλιτέχνιδα της Ουκρανίας Όλα Πάβλοβσκα.
Στο πλαίσιο ενός προγράμματος πολιτιστικών ανταλλαγών, ο Βίνικ πήγε για πρακτική στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια της πρακτικής του, είχε μια προσφορά από το θέατρο Lüneburg της Κάτω Σαξονίας, όπου συνέχισε την καριέρα του στην παράσταση της όπερας Τόσκα και της όπερας Παγκανίνι. Στη συνέχεια, έκανε δύο χρόνια εκπαίδευση στο Αμβούργο υπό την καθοδήγηση του καθηγητή φωνητικής John Lehmann καθώς και την πρώτη του προσπάθεια στο είδος του μιούζικαλ. Πρώτα ήρθε ο ρόλος του Lucentio στο Kiss me Kate (1999-2001) και του Φοίβου στο Der Glöckner von Notre Dame" (2001-2002).
Καριέρα
Ο πιο γνωστός ρόλος του Βίνικ ήταν στο μιούζικαλ Οι άθλιοι, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρ Ουγκό. Ο 30χρονος Όλεχ Βίνικ έπαιξε το ρόλο του Γιάννη Αγιάννη. Ένας ακόμη σημαντικός του ρόλος ήταν ο Μαύρος Πρίγκιπας - Θάνατος (Der Tod) στο μιούζικαλ Ελισάβετ (Elisabeth).
Από το 2011, ο Όλεχ Βίνικ επικεντρώθηκε στη σόλο καριέρα του και μετακόμισε από τη Γερμανία στην Ουκρανία, επενδύοντας χρόνο για να ηχογραφήσει νέες επιτυχίες. Ο ίδιος ο Βίνικ έχει γράψει όλα τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στα άλμπουμ του.
Μετά από αρκετά χρόνια στην Ουκρανία, ο Όλεχ Βίνικ κέρδισε ακόμη μεγαλύτερη φήμη μετά την κυκλοφορία τραγουδιών όπως Happiness, Stone Night, Hello Bride, Nino και άλλα, ενώ τεράστια πλήθη παρακολούθησαν τις συναυλίες του.
Πολιτική στάση
Ο Βίνικ αρνείται να παίξει στη Ρωσία, παρόλο που του προτάθηκε να παίξει τρεις νύχτες στο Παλάτι Πάγου της Αγίας Πετρούπολης τον Δεκέμβριο του 2017.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Ουκρανοί τραγουδιστές
|
631604
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Περιβόλια Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας
|
Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Περιβόλια (αποσαφήνιση)
Τα Περιβόλια είναι παραθαλάσσιος οικισμός της Παλαίρου στην Στερεά Ελλάδα και την Περιφερειακή Ενότητα Αιτωλοακαρνανίας.
Γεωγραφία - Ιστορία
Τα Περιβόλια βρίσκονται στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας στο Ιόνιο Πέλαγος, επάνω στον επαρχιακό δρόμο Βόνιτσας - Κανδήλας. Απέχουν 20,5 χλμ. νότια της Βόνιτσας και 3,5 χλμ. νότια της Παλαίρου. Ανατολικά του οικισμού, στους πρόποδες της δυτικής οροσειράς των Ακαρνανικών Ορέων είναι κτισμένη από το 1752, η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου που από το 1966 έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Το μοναστήρι βρίσκεται σε πλαγιά κατάφυτη από ελιές και πυκνή βλάστηση, με θέα προς τη Λευκάδα και το Ιόνιο Πέλαγος. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1991 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Παλαίρου. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την Πάλαιρο, την Σκλάβαινα και τη Μονή Αγίου Δημητρίου αποτελούν τη Δημοτική κοινότητα Παλαίρου που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Παλαίρου του Δήμου Ακτίου - Βόνιτσας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν πληθυσμό 51 κατοίκους.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Αιτωλοακαρνανίας
Δήμος Ακτίου - Βόνιτσας
|
161660
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%8A%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%B5
|
Κοϊάικε
|
Το Κοϊάικε (ισπανικά: Coyhaique ή Coihaique, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [koiˈaike]) είναι πόλη της Χιλής 50.041 κατοίκων (2002), και πρωτεύουσα της περιφέρειας Αϊσέν. Η πόλη βρίσκεται στα νότια της χώρας, στην περιοχή της Παταγονίας. Το όνομά της πόλης προέρχεται από τις λέξεις τεούλτσε κόι (λίμνη) και άικε (κατασκήνωση). Η πόλη έχει μικρό αεροδρόμιο.
Το Κοϊάικε ιδρύθηκε μόλις το 1929 και είναι μια από τις νεότερες στη Χίλη.
Παραπομπές
Πηγές
Νέα Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια. Νότια Αμερική, τόμος 4. Σκάι βιβλίο. ISBN 978-960-482-011-5.
interpatagonia.com
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Χιλής
Κοινότητες της Χιλής
|
178141
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Μιχαήλ Κορέσης
|
Ο Μιχαήλ Κορέσης ήταν Έλληνας λόγιος του 16ου αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Χίο και έγινε γιατρός. Πιθανώς ήταν αδελφός του Ιωάννη.
Συγγράμματα
Έγραψε δύο επιστολές από τη Χίο στον Ζυγομαλά και στον οικουμενικό Πατριάρχη Μητροφάνη, τις οποίες δημοσίευσε ο Κρούσιος.
Πηγές
Έλληνες λόγιοι του 16ου αιώνα
|
690022
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%AD%CF%82%20%CE%BC%CE%B5%20%CF%86%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Δουλειές με φούντες (ταινία)
|
Οι Δουλειές με φούντες είναι μια ελληνική κωμική ταινία παραγωγής του 1959 σε σκηνοθεσία Πάνου Γλυκοφρύδη και σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου και του Πολύβιου Βασιλειάδη Πρωταγωνιστούν οι Νίκος Σταυρίδης, Γιάννης Γκιωνάκης, Λάκης Σκέλλας και Αλέκα Στρατηγού.
Πλοκή
Δύο φίλοι, ο Περικλής και ο Αλέκος προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μικρές κομπίνες ως πλανόδιοι πωλητές, πουλώντας διάφορα όπως μια θαυματουργή σκόνη για τον πονόδοντο ή ένα σαπούνι που καθαρίζει όλους τους λεκέδες ρούχων. Συνήθως, ο Περικλής κάνει των πωλητή και ο Αλέκος τον υποψήφιο πελάτη, για να πείσουν με αυτό το τέχνασμά τους παρευρισκόμενους να αγοράσουν.
Εν τω μεταξύ στο ξενοδοχείο που διαμένει ο Περικλής κάνει την εμφάνιση του ο Θωμάς Καραμπουζούκης, ένας αφελής επαρχιώτης που ήρθε στην Αθήνα για να γίνει πλούσιος. Ο Θωμάς αποκαλύπτει στον Περικλή ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα με το συκώτι του και πρέπει να προσέχει τη διατροφή του.
Ο Περικλής συναντά τον Αλέκο για να κάνουν την καθιερωμένη κομπίνα τους, άλλα σε ένα σημείο που θα στήσουν τον πάγκο τους θα εμφανιστεί μια εξαγριωμένη πελάτισσα διαμαρτυρόμενη ότι το σαπούνι για τους λεκέδες της κατέστρεψε το φόρεμα. Ο Περικλής με τον Αλέκο το βάζουν στα πόδια, με την πελάτισσα να τους κυνηγά. Κάνοντας στάση σε ένα καφενείο, ο Περικλής θα πει στον Αλέκο για μια μεγαλοφυή ιδέα που του ήρθε στο μυαλό. Δεδομένου ότι ο Αλέκος υπήρξε πρωτοετής φοιτητής ιατρικής, ο Περικλής θα του πει να υποδυθεί τον γιατρό-καθηγητή για να εξετάσει τον αφελή Θωμά και να του αποσπάσουν με αυτό τον τρόπο αρκετά χρήματα. Ο Αλέκος συμφωνεί με την ιδέα και μετατρέπει το δωμάτιο που νοικιάζει σε ένα πρόχειρο ιατρείο, και με την κοπέλα του Περικλή, την Πόπη να είναι η νοσοκόμα που θα αναλάβει την περιποίηση του Θωμά.
Σύντομα καταφθάνει και ο Θωμάς συνοδευόμενος από τον Περικλή για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις. Ο Αλέκος ως γιατρός-καθηγητής θα κάνει μια πρόχειρη εξέταση στον Θωμά, διαπιστώνοντας ότι έχει μια σοβαρή πάθηση με το συκώτι του, προτείνοντας για θεραπεία όχι κάποιο φάρμακο αλλά τη διασκέδαση συνοδευόμενος από την όμορφη νοσοκόμα του.
Ο Θωμάς με την παρότρυνση του ψευτογιατρού Αλέκου, επισκέπτεται ένα κέντρο διασκέδασης μαζί με την Πόπη για να γλεντήσει. Εκεί για κακή του τύχη θα κάνει την εμφάνιση και ο Αλέκος συνοδευόμενος από την κοπέλα του. Ο Θωμάς αναγνωρίζει τον Αλέκο ως τον γιατρό που τον εξέτασε, ωστόσο ο Αλέκος θα κάνει τον ανήξερο μπροστά στην κοπέλα του και φεύγουν από το κέντρο άρον-άρον.
Την επόμενη μέρα ο Θωμάς με τη δήθεν νοσοκόμα να του έχει πάρει τα μυαλά, συναντά τον Περικλή και αναγνωρίζοντας την εξυπνάδα του, του προτείνει να συνεργαστούν με τον Θωμά να δείχνει διατεθειμένος να επενδύσει τα χρήματα του. Ο Περικλής τότε θα προτείνει στον Θωμά την αγορά ενός τρόλεϊ. Η επένδυση όμως θα σκοντάψει στην απερισκεψία του Θωμά να μπει σε ένα τρόλεϊ αρνούμενος να πληρώσει εισιτήριο ως επίδοξος αγοραστής, κάτι που θα προκαλέσει την οργή του εισπράκτορα με αποτέλεσμα να κατεβάσουν με τις κλωτσιές τον Θωμά από το τρόλεϊ.
Ο Θωμάς συναντά τον Περικλή και του αναφέρει το περιστατικό με το τρόλεϊ, ενώ ταυτόχρονα του ανακοινώνει ότι θα πάει να μείνει κάποιες μέρες στην ξαδέρφη του, καλώντας τον Περικλή να τον επισκεφτεί μαζί με τη νοσοκόμα Πόπη, την οποία έχει σκοπό να την παντρευτεί. Ο Περικλής αποδέχεται την πρόσκληση και συνοδευόμενος από την Πόπη και τον ψευτογιατρό Αλέκο φθάνουν στο σπίτι της ξαδέρφης του Θωμά, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι η εξαγριωμένη πελάτισσα τους που τους είχε βάλει στο κυνήγι λίγες μέρες νωρίτερα. Τότε αποκαλύπτεται ότι ο αφελής Θωμάς είχε πέσει στα δίχτυα απατεώνων με μοναδικό σκοπό τους το κομπόδεμα του.
Εκείνη τη στιγμή θα κάνει την εμφάνιση του ένας περίεργος τύπος που έψαχνε συνεχώς τον Αλέκο αλλά δεν κατάφερνε να τον βρει, ο οποίος ανακοινώνει στον Περικλή και στους υπόλοιπους ότι ο θείος του Αλέκου από την Αμερική έχει πεθάνει και του έχει αφήσει κληρονομιά 120 χιλιάδες δολάρια.
Το τέλος της ταινίας βρίσκει τον Περικλή, τον Αλέκο και τον Θωμά να εξέρχονται από την εκκλησία έχοντας παντρευτεί τις αγαπημένες τους.
Διανομή ρόλων
Νίκος Σταυρίδης ως Περικλής
Γιάννης Γκιωνάκης ως Αλέκος
Αλέκα Στρατηγού ως Πόπη
Λάκης Σκέλλας ως Θωμάς Καραμπουζούκης
Λυδία Στεφανίδου ως Δροσούλα
Παμφίλη Σαντοριναίου ως μητέρα Δροσούλας
Αθηνά Μερτύρη ως ξαδέλφη Θωμά
Γιώργος Μάλλης ως ρεσεψιονίστ
Κούλα Αντωνοπούλου ως καμαριέρα
Σπύρος Δεσύλλας ως αμαξάς
Γιώργος Ζαϊφίδης ως μαυροφορεμένος άνδρας
Ευτυχία Παρθενιάδου ως καφετζού
Το καστ συμπληρώνουν με μικρούς ρόλους οι ηθοποιοί:
Παραγωγή
Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1958-1959 και έκοψε συνολικά 9.800 εισιτήρια, παίρνοντας την 35η θέση σε σύνολο 51 ταινιών της περιόδου αυτής. Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Πάνου Γλυκοφρύδη.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κολιοδήμος, Δ. 2001. Λεξικό ελληνικών ταινιών, Αθήνα: Εκδόσεις Γένους.
Ελληνικές ταινίες
Ελληνικές κωμικές ταινίες
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Πάνου Γλυκοφρύδη
Ταινίες γυρισμένες στην Αθήνα
Ταινίες του 1959
Σενάρια του Νίκου Τσιφόρου
Ταινίες σε σενάριο Πολύβιου Βασιλειάδη
Ταινίες με μουσική σύνθεση Μιχάλη Σουγιούλ
|
617148
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AC%20%28%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7%29
|
Λευκά (πόλη)
|
Η Σάντα Μαρία ντι Λέουκα, συχνά γνωστή ως Λευκά (ελληνικά: Λευκά, από Λευκός, "λευκό"), είναι φρατσιόνε της κοινότητας Καστρινιάνο ντελ Κάπο στην επαρχία του Λέτσε (Απουλία) της νότιας Ιταλίας. Ένα μέρος της πόλης που κάποτε ανήκε στην κοινότητα του Γκαλιάνο ντελ Κάπο.
Περιγραφή
Το Σάντα Μαρία ντι Λέουκα είναι γνωστό για το γραφικό φάρο. Με ύψος 47 μέτρων και σε θέση 102 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, είναι ο δεύτερος πιο σημαντικός φάρος στην Ιταλία, μετά τη Γένοβα. Δίπλα στο φάρο βρίσκεται και το μεγάλο Ιερό, ή Βασιλική, το De Finibus Terrae ("Τέλος της Γης", 1720-1755), χτισμένο για να τιμήσει το πέρασμα του Αγίου Πέτρου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιταλία. Είναι αφιερωμένο στην Παναγία (από τον οποίο η πόλη παίρνει το όνομα Σάντα Μαρία ντι Λέουκα). Βρίσκεται στην πρώτη θέση ενός Ρωμαϊκού ναού αφιερωμένου στην Μινέρβα. Το κτίριο έχει οχυρωμένη δομή και κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του υπέστη πολλές επιθέσεις από Αλγερινούς πειρατές. Στην ίδια τοποθεσία, η κορινθιανή στήλη ανεγέρθηκε το 1939, για να γιορτάσει την κατασκευή του Υδραγωγείου της Απουλίας (Acquedotto Pugliese). Η βασιλική είναι συνδεδεμένη με το λιμάνι μέσα από σκάλα 284 βημάτων.
Το ακρωτήρι Πούντα Μελίσο (η αρχαία Promontorium lapygium ή Sallentinum) είναι το νοτιοανατολικό άκρο της Ιταλίας — που παραδοσιακά θεωρείται το χαμηλότερο σημείο του γεωγραφικού "τακουνιού" της ιταλικής χερσονήσου, καθώς και το σημείο συνάντησης των υδάτων από την Αδριατική Θάλασσα και το Ιόνιο Πέλαγος. Αλλά η Λέουκα γίνεται κόλπο έτσι, και υπάρχει άλλο ένα ακρωτήρι που ονομάζεται Πούντα Ριστόλα που δημιουργεί αυτή τη προκλητική γεωγραφική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με το Google Earth, η Πούντα Ριστόλα 39° 47' 22.96" Β, βρίσκεται περίπου 440 μέτρα νότια του Πούντα Μελίσο στο 39° 47' 39.37" Β.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη φιλοξένησε επιζώντες από το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα για δύο χρόνια (1946-1948), δίνοντάς τους ζεστή φιλοξενία.
Από τον Οκτώβριο του 2006 το έδαφός της είναι μέρος του Περιφερειακού Πάρκου "Κόστα Οτράντο - Σάντα Μαρία ντι Λέουκα ε Μπόσκο ντι Τρικάσε". Η παράκτια περιοχή της πόλεις χαρακτηρίζεται από πολυάριθμες σπηλιές με λατινικές και ελληνικές επιγραφές. Επίσης γνωστές είναι οι αριστοκρατικές βίλες του 19ου αιώνα αριστοκρατικές, που είναι περίπου 43.
Όχι πολύ μακριά από τη Πούντα Ριστόλα, σε βάθος 85 μέτρων, βρίσκεται το ναυάγιο του ιταλικού υποβρυχίου Πιέτρο Μίκκα, που βυθίστηκε κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με πλήρωμα 58 ανδρών.
Το κλίμα
Θρύλος
Προϊστορικά λείψανα έχουν βρεθεί σε ορισμένες από τις περίπου 66 σπηλιές των ακτών της Λέουκα, όπως οι Γκρότα Πορτσινάρα και Γκρότα ντελ Ντιάβολο.
Σύμφωνα με τον Λουίτζι Τασέλι (17ος αιώνας) η πόλη πήρε το όνομά της από τη "Λευκασία", μια λευκή όμορφη γοργόνα που κυρίευε ναύτες και αγρότες από την γοητευτική φωνή της.
Κατά το έτος 1992, ο συγγραφέας και ποιητής Κάρλο Στάζι του Σαλέντο δημιούργησε μια ιστορία (λανθασμένα πιστευόταν ότι ήταν θρύλος) όπου η σειρήνα Λευκασία φανταζόταν ότι ερωτεύτηκε με τον βοσκό Μελίσο, που την απέρριψε, επειδή ήταν ερωτευμένος με την όμορφη Αρίστουλα. Η σειρήνα πήρε εκδίκηση, παίρνοντας το ζευγάρι και ρίχνοντας το στη θάλασσα, τα Πούντα Ρίστολα και Πούντα Μελίσο. Χάνοντας τη φωνή της, η Λευκασία αυτοκτόνησε και απολιθωμένα οστά θα δημιουργούσαν τα λευκά βράχια του Λέουκα.
Η πόλη ιδρύθηκε το γεγονός στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. από τους μοναχούς μετά το πέρασμα Αγίου Πέτρου. Ένα σταυρός που χτίστηκε προς τιμήν είναι ακόμα εκεί. Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη παράδοση, η Παναγία έσωσε κάποτε μερικές βάρκες από μια καταιγίδα, και το όνομά της προστέθηκε μαζί με το Λέουκα.
Γκαλερί
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Luigi Tasselli, Antichità di Leuca (Lecce 1693, 1859).
Antonio Romano, Guida alle grotte e caverne di Leuca (Congedo ed. Galatina 1996)
Antonio Caloro, Guida di Leuca (l'estremo Salento tra storia arte e natura), a c. di Mario Cazzato (Congedo editore, Galatina 1996)
Michele Rosafio, Leuca Guerra e Navi (Ed. dell'Iride, Tricase 2000)
Carlo Stasi, Leucasia (racconti, leggende e poesie di terra, di mare e d'amore...) (AGL, Presicce 1993, 1996, 2001).
Carlo Stasi, Leucàsia e Le Due Sorelle (Storie e leggende del Salento), Mancarella Ed., Cavallino, 2008, 2012).
Carlo Stasi, Leucasia the Legend (Capone, Lecce 2022) with English translation parallel test. ISBN 9788883492730.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Photo Gallery
Πόλεις της Απουλίας
|
667069
|
https://el.wikipedia.org/wiki/20%20%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82%20%CE%9B%CE%B5%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CF%82%20%CE%A5%CF%80%CF%8C%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
20 Χιλιάδες Λεύγες Υπό την Θάλασσα (ταινία)
|
Το 20 χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσα (αγγλικά: 20.000 leagues under the sea) είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν. Η σκηνοθεσία είναι του Ρίτσαρντ Φλέτσερ και η παραγωγή είναι προσωπικά του ίδιου του Γουώλτ Ντίσνεϋ μέσω της εταιρείας του Walt Disney productions, η οποία ήταν και η πρώτη του ταινία επιστημονικής φαντασίας. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι ο Τζέιμς Μέισον, Κερκ Ντάγκλας, Πολ Λούκας και Πίτερ Λόρε.
Πλοκή
Έτος 1868. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανησυχεί για τις φήμες που υπάρχουν για επιθέσεις στα εμπορικά και πολεμικά πλοία ενός μυστηριώδους θαλάσσιου τέρατος στον Νότιο Ειρηνικό. Ο Γάλλος καθηγητής Πιέρ Αρόναξ και ο βοηθός του Κονσέλ, στο δρόμο προς τη Σαιγκόν, κρατούνται στο Σαν Φρανσίσκο και δεχόνται την επισκέψη ενός αντιπροσώπου της Αμερικανικής κυβερνησης με σκοπό να τους πείσει να λάβουν μέρος στο ταξίδι του πλοίου "Abraham Lincoln", εξοπλισμένου προς αναζήτηση ενός τέρατος.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ο καθηγητής Αρονάξ ,ο βοηθός του Κόνσελ και ο εκκεντρικός καμακιστής Νεντ Λαντ εξοικειώνονται γρήγορα με τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος. Μετά από μακρές ημέρες ανεπιτυχών αναζητήσεων, το αμερικανικό πλοίο συγκρούεται με ένα άγνωστο θαλάσσιο τέρας που εμφανίζεται και βυθίζεται. Ο Άρονάξ, ο Κόνσελ και ο Νεντ προλαβαίνουν και πέφτουν στη θάλασσα όπου καταφέρνουν να επιπλεύσουν χάρη σε ένα κατάρτι του πλοίου που βρήκαν.
Λίγο αργότερα θα βγει στη επιφάνεια το θαλάσσιο τέρας που αποδεικνύεται ότι είναι ένα υποβρύχιο με το όνομα "Ναυτίλος", ένα τεχνολογικό επίτευγμα για την εποχή του καθώς κινείται με την άγνωστη έως τότε ηλεκτρική ενέργεια. Ο πλοίαρχος του Ναυτίλου, ο οποίος αποκαλείται Νέμο, δέχεται τελικά να αφήσει τους ναυαγούς να παραμείνουν στο υποβρύχιο και ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι κατά το οποίο ο καθηγητής και οι φίλοι του γίνονται μέλη του πληρώματος ενάντια στη θέλησή τους.
Ο Νεντ μη δεχόμενος να παραμείνει επ' αόριστο στο υποβρύχιο προσπαθεί να βρει ένα τρόπο να ξεφύγει και ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκτήσει τους αμύθητους θησαυρούς του βυθού και να ανακαλύψει τις συντεταγμένες της μυστικής βάσης του υποβρυχίου. Ο καθηγητής Άροναξ από την άλλη θέλοντας να μάθει την άγνωστη ενέργεια πλησιάζει τον πλοίαρχο Νέμο σε μια προσπάθεια να μάθει τα μυστικά του και να συνεχίσει την επιστημονική του έρευνα.
Διανομή ρόλων
Κερκ Ντάγκλας ως Νεντ Λαντ
Τζέιμς Μέισον ως Πλοιάρχος Νέμο
Πολ Λούκας ως καθηγητής Πιέρ Αρόναξ
Πίτερ Λόρε ως Κονσέιλ
Ρόμπερτ Ουίλκι ως υποπλοιαρχος τοτ Nautilus'''
Τεντ Ντε Κόρσια ως πλοιάρχος Φαράτζ
Κάρλετον Γιανγκ ως Τζον Χάουαρντ
Τζέι Μι Κέριγκαν ως Μπίλι
Τεντ Κούπερ ως υποπλοιάρχος του Abraham Lincoln'''
Φρεντ Γκράχαμ ως Κάσει
Λώρι Μίτσελ ως πόρνη
Υποδοχή
Η ταινία στη ιστοσελίδα κριτικών Rotten Tomatoes, έχει βαθμολογία θετικής έγκρισης σε ποσοστό 89%, με βάση 27 κριτικές και μέση βαθμολογία 8/10.
Box office
Με προϋπολογισμό παραγωγής 5 εκατομμυρίων δολαρίων, αρκετό υψηλό για την εποχή του, η ταινία ήταν μια τεράστια επιτυχία στο box office συγκεντρώνοντας συνολικά 28 εκατομμύρια δολάρια.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες επιστημονικής φαντασίας
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1954
Ταινίες σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Φλέτσερ
Ταινίες γυρισμένες στο Σαν Φρανσίσκο
Ταινίες γυρισμένες στις Μπαχάμες
Ταινίες γυρισμένες στη Τζαμάϊκα
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες βασισμένες σε γαλλικά μυθιστορήματα
|
299660
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2584%20%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
2584 Τουρκμενία
|
Η Τουρκμενία (Turkmenia) είναι ένας αστεροειδής που περιφέρεται στην εσωτερική (δηλαδή την προς τον Ήλιο) περιοχή της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 13,3. Ανακαλύφθηκε το 1979 από τον Σοβιετικό αστρονόμο Νικολάι Τσερνίχ, που παρατηρούσε από το Ναουτσνί της Κριμαίας, και πήρε το όνομά της από το Τουρκμενιστάν.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα φυσικά χαρακτηριστικά της Τουρκμενίας είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Τουρκμενια
|
746072
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B6%CE%B3%CE%BA%CE%AF%20%CE%95%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Εζγκί Εγιούμπογλου
|
Η Σαντέτ Εζγκί Εγιούμπογλου (Saadet Ezgi Eyüboğlu, 15 Ιουνίου 1988) είναι Τουρκάλα ηθοποιός.
Πρόωρη ζωή
Γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1988 στην Άγκυρα της Τουρκίας. Ο πατέρας της είναι τραπεζίτης και η μητέρα της είναι καθηγήτρια χημείας. Η μητρική οικογένεια της μητέρας είναι Αλβανοί μετανάστες. Αφού ολοκλήρωσε την αποφοίτησή της στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στην προηγμένη υποκριτική στο Πανεπιστήμιο Bahçeşehir.
Καριέρα
Ξεκίνησε την καριέρα της το 2007, στη σειρά Senin Uğruna. Το 2008 πρωταγωνίστησε στη σειρά Arka Sokaklar και το 2011 έπαιξε το ρόλο του Derin στη σειρά Kalbimin Seni Seçti. Το 2012, ξεχώρισε από την ιστορική σειρά μυθοπλασίας Muhteşem Yüzyıl. Ταυτόχρονα, έπαιξε στη σειρά Sudan Bıkmış Balıklar. Το 2014, έπαιξε στη σειρά ikntikam. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στη σειρά Yasak και Ulan Istanbul . Το 2015, συμμετείχε στη σειρά Adı Mutuluk.
Το 2017, έπαιξε στην ιστορική σειρά Payitaht: Abdülhamid. Το 2018, έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην κωμική ταινία Yol Arkadaşım.
Προσωπική ζωή
Στις 14 Μαΐου 2016, παντρεύτηκε τον Κάαν Γιλντιρίμ στο Αρχοντικό Εσμά Σουλτάν που βρίσκεται στο Ορτάκιοϊ . Ωστόσο, το ζευγάρι χώρισε στις 26 Ιουνίου 2019.
Από το 2020 είναι σε σχέση με τον ποδοσφαιριστή Ογουλτζάν Ενγκίν. Τον Ιούνιο του 2021, διάφορες φήμες κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης ότι το ζευγάρι παντρεύεται, ωστόσο το ζευγάρι δημοσιοποίησε ότι δεν σκοπεύουν να παντρευτούν προς το παρόν.
Παραπομπές
Τουρκάλες ηθοποιοί
Τουρκάλες μοντέλα
|
528405
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Wizz%20Air
|
Wizz Air
|
Η Wizz Air είναι Ουγγρική αεροπορική εταιρεία χαμηλού κόστους με έδρα τη Βουδαπέστη. Ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2003. Ο στόλος της εταιρείας αποτελείται από 175 αεροσκάφη. Εκτελεί πτήσεις σε Ευρώπη, Ισραήλ και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στόχος της είναι να φτάσει τα 500 αεροσκάφη έως το 2030. Ο στόλος της αποτελείται από αεροσκάφη τύπου Airbus A320 Family.
Ιστορία
Η αεροπορική εταιρεία ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2003. Ο κύριος επενδυτής είναι η αμερικανική εταιρεία Indigo Partners. Η πρώτη πτήση έγινε από το διεθνές αεροδρόμιο Κατόβιτσε στις 19 Μαΐου 2004. Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας είναι ο Γιόζεφ Βάραντι, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Malév Hungarian Airlines.
Τον Νοέμβριο του 2017, η Wizz ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να ξεκινήσει ένα βρετανικό τμήμα με την επωνυμία Wizz Air UK. Η αεροπορική εταιρεία υπέβαλε αίτηση στην CAA για άδεια εκμετάλλευσης αεροσκάφους. Η Wizz Air UK θα αρχίσει να αναλαμβάνει τις πτήσεις προς το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Wizz Air δήλωσε ότι μέχρι το τέλος του 2018 η αεροπορική εταιρεία θα απασχολήσει έως και 100 υπαλλήλους.
Στόλος
Από το Δεκέμβριο του 2022, ο στόλος της Wizz Air αποτελείται από τα ακόλουθα αεροσκάφη:
Προορισμοί
Ατυχήματα
Στις 8 Ιουνίου 2013, η πτήση Wizz Air 3141 με αεροσκάφος Airbus A320-232 (νηολόγιο HA-LWM) από το αεροδρόμιο Βουκουρέστι - Χένρι Κοαντά, προς το αεροδρόμιο Τσιαμπίνο της Ρώμης, πραγματοποίησε επείγουσα προσγείωση στο αεροδρόμιο Λεονάρντο ντα Βίντσι-Φιουμιτσίνο όταν το πλήρωμα αντιμετώπισε προβλήματα. Το αεροσκάφος εκτρέπεται προς το Φιουμιτσίνο λόγω του μεγαλύτερου διαδρόμου και οι πυροσβέστες εφαρμόζουν αφρό μετά την προσγείωση ως προληπτικό μέτρο. Το αεροσκάφος εκκενώθηκε χρησιμοποιώντας διαφάνειες. Οι αρχικές αναφορές για τραυματισμένους επιβάτες αμφισβητήθηκαν τόσο από την Wizz Air όσο και από το αεροδρόμιο της Ρώμης Φιουμιτσίνο.
Παραπομπές
Ουγγρικές αεροπορικές εταιρείες
|
532846
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7
|
Ευτροπία η Νεότερη
|
Η Ευτροπία η Νεότερη (Eutropia, θάν. 350) ήταν κόρη του αυτοκράτορα Κωνστάντιου Α΄ Χλωρού και της Φλαβίας Μαξιμιανής Θεοδώρας και, επομένως, ετεροθαλής αδερφή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α'. Έλαβε το όνομά της από την εκ μητρός γιαγιά της, Ευτροπία.
Παντρεύτηκε τον Βίριο Νεποτιανό, πρώην σύμβουλο. Έκαναν έναν γιο, τον Νεπωτιανό. Όταν ο Μαγνέντιος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας περίπου στο 350, ο γιος της είχε ανακηρυχθεί αυτοκράτορας από τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Πέθανε ωστόσο 28 ημέρες μετά και η Ευτροπία πιθανότατα εκτελέστηκε από τον Μαγνέντιο.
Βιβλιογραφία
Eutropia (2). RE 6: col. 1519.4ff.
Παραπομπές
Ευτροπια
|
647385
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B7%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Άνδρη Θεοδότου
|
Η Άνδρη Θεοδότου (Λευκωσία, 21 Αυγούστου 1976) είναι Κύπρια ηθοποιός και σεναριογράφος.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε το 1976 στην Λευκωσία όπου και μεγάλωσε. Σε ηλικία 18 ετών μετακόμισε στην Αθήνα ξεκινώντας τις σπουδές της στην ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Παράλληλα αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Έτσι ξεκίνησε σπουδές θεάτρου στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» απ' όπου αποφοίτησε κάποια χρόνια μετά. Ακόμη παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου και μιούζικαλ στο Τhe Ηertfortshire Τheater and Μusical School στο Λονδίνο.
Βιογραφικό
Ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός στο θέατρο ενώ ακόμη ήταν φοιτήτρια. Πιο συγκεκριμένα το 1997 έλαβε μέρος στην παράσταση «Μια συνάντηση κάπου αλλού» ενώ μία από τις πρώτες μεγάλες της δουλειές ως ηθοποιός ήταν τη σεζόν 2000-2001 όταν συμμετείχε στην παράσταση «Η δίαιτα του αστροναύτη» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο Θέατρο Αλίκη. Το 2001, έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο συμμετέχοντας στο καστ της κωμικής σειράς «Νιρβάνα». Ακολούθησαν διάφορες συμμετοχές στο θέατρο ως ηθοποιός.
Τη σεζόν 2010-2011, ερμήνευσε το ρόλο της Κύπριας ψυχολόγου Ιωάννας Ιωάννου στην κωμική σειρά του Mega Channel «Η γενιά των 592 ευρώ». Το 2014, συμμετείχε σε επεισόδια των σειρών «Καλές δουλειές» και «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Το 2015, ανέλαβε την διασκευή των θεατρικών έργων «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» και «Οι φανταστικές περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν».
Έγινε ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό τη σεζόν 2016-2017. Εκείνη την περίοδο ανέλαβε το ρόλο της Σύλβιας Σοφοκλέους στην καθημερινή κωμική σειρά του Alpha TV «Έλα στη θέση μου». Η παρουσία της στη σειρά συνεχίζεται μέχρι σήμερα για τέταρτη σεζόν. Από το 2018 μέχρι σήμερα υπογράφει ως σεναριογράφος την κυπριακή κωμική σειρά «Η Φαμίλια» που το 2019 απέσπασε παγκόσμια διάκριση στο διαγωνισμό International Format Awards 2019.
Προσωπική ζωή
Το 1996 ξεκίνησε τη σχέση της με τον επίσης ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαΐτη. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 2001. Κάποια χρόνια μετά ήρθε στη ζωή η κόρη τους Διώνη Δεγαΐτη.
Φιλμογραφία
Τηλεόραση
Κινηματογράφος
Θεατρογραφία
Παραπομπές
Κύπριοι ηθοποιοί θεάτρου
Κύπριοι ηθοποιοί κινηματογράφου
Κύπριοι ηθοποιοί τηλεόρασης
|
815071
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lightyear%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Lightyear (ταινία)
|
Το Lightyear είναι μια αμερικανική ταινία δράσης-περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας κινουμένων σχεδίων ηλεκτρονικών υπολογιστών του 2022, παραγωγής Walt Disney Pictures και Pixar Animation Studios και διανομή από την Walt Disney Studios Motion Pictures. Η ταινία είναι spin-off της σειράς ταινιών Toy Story. Επικεντρώνεται στον χαρακτήρα Μπαζ Λαϊτγίαρ, καθώς και στην ταινία που παρουσιάζεται ως μέρος ενός franchise στις ταινίες Toy Story στις οποίες ο Λαϊτγίαρ είναι ένας χαρακτήρας. Σκηνοθετήθηκε από τον Άνγκους Μακλέιν (στο μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο) και παραγωγή της Γκαλίν Σούσμαν, από σενάριο και ιστορία που γράφτηκε από τους Μακλέιν και Τζέισον Χέντλεϊ, οι οποίοι και οι δύο συνέγραψαν το τελευταίο με τον Μάθιου Όλντριτς. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Κρις Έβανς ως η φωνή του ομώνυμου χαρακτήρα, με τους Κέκε Πάλμερ, Πίτερ Σον, Τάικα Γουαϊτίτι, Ντέιλ Σουλς, Τζέιμς Μπρόλιν και Ούζο Αντούμπα σε δεύτερους ρόλους.
Η ιδέα ενός ανθρώπινου Μπαζ Λαϊτγίαρ, ο οποίος υπάρχει σε ένα φανταστικό σύμπαν μέσα σε ένα φανταστικό σύμπαν, εισήχθη για πρώτη φορά στην ταινία απευθείας σε βίντεο του 2000 Ο Μπαζ Λαϊτγίαρ της Αστρικής Διοίκησης: Η Περιπέτεια Αρχίζει, η οποία στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως πιλότος στην τηλεοπτική σειρά Ο Μπαζ Λαϊτγίαρ της Αστρικής Διοίκησης (2000–2001). Η ανάπτυξη του Lightyear ξεκίνησε με τον Μακλέιν, φανατικός θαυμαστής της επιστημονικής φαντασίας, που έθεσε την ιδέα να κάνει μια ταινία για τον Μπαζ Λαϊτγίαρ στην Pixar, παραπέμποντας στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που μεγάλωσε παρακολουθώντας, ενώ ολοκλήρωσε τη δουλειά στο Ψάχνοντας την Ντόρι (2016). Οι εμψυχωτές έδιναν στην ταινία μια «κινηματογραφική» και «χοντροκομμένη» εμφάνιση. Για να σχεδιάσει τα οχήματα της ταινίας, ο Άνγκους χρησιμοποίησε κομμάτια Lego για να κατασκευάσει διάφορα πλοία όπως το Armadillo και να τα στείλει στους σχεδιαστές και τους καλλιτέχνες για να ταιριάξουν με την ογκώδη αίσθηση της ταινίας. Η ανάπτυξη του Lightyear διήρκεσε πεντέμισι χρόνια, με προϋπολογισμό περίπου 200 εκατομμυρίων δολαρίων.
Το Lightyear έκανε πρεμιέρα στο El Capitan Theatre στο Λος Άντζελες στις 8 Ιουνίου 2022 και κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 17 Ιουνίου σε μορφές RealD 3D, 4DX, Dolby Cinema και IMAX. Έγινε η πρώτη ταινία της Pixar που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους παγκοσμίως από τον Μάρτιο του 2020 και η πρώτη που περιλαμβάνει σκηνές ειδικά διαμορφωμένες για αίθουσες IMAX. Η ταινία ήταν εισπρακτική αποτυχία, με εισπράξεις 226 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως έναντι προϋπολογισμού παραγωγής 200 εκατομμυρίων δολαρίων πριν από τα έξοδα μάρκετινγκ και διανομής. Έλαβε γενικά θετικές κριτικές από τους κριτικούς, που επαίνεσαν τα κινούμενα σχέδια, τις τεχνικές πτυχές, τη φωνή, τα γραφικά, τις σεκάνς δράσης και τη βαθμολογία, αλλά κριτική για το σενάριό του.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες του 2022
Αμερικανικές 3D ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες συσχετιζόμενες με ΛΟΑΤ
Αμερικανικές ταινίες δράσης - επιστημονικής φαντασίας
Αμερικανικές εφηβικές ταινίες
Ταινίες spin-offs
Ταινίες σχετικά με αστροναύτες
Ταινίες τοποθετημένες στο διάστημα
Ταινίες τοποθετημένες σε φανταστικούς πλανήτες
Σκηνοθετικό ντεμπούτο σε ταινίες
Ταινίες παραγωγής Pixar
Ταινίες κινουμένων σχεδίων παραγωγής Walt Disney Pictures
3D ταινίες κινουμένων σχεδίων
Ταινίες 4DX
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή
Ταινίες IMAX
Ταινίες κινουμένων σχεδίων του 2022
|
746251
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Άγιος Παύλος Χανίων
|
Ο Άγιος Παύλος είναι οικισμός της κοινότητας Βουτά του δήμου Καντάνου-Σελίνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Σελίνου του νομού Χανίων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης. Στην απογραφή του 2011 ο οικισμός καταγράφηκε χωρίς κατοίκους.
Μέχρι το 1957 ο οικισμός ονομαζόταν Κατσιβελλιανά.
Γεωγραφία
Ο Άγιος Παύλος είναι ημιορεινός οικισμός στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού Χανίων. Βρίσκεται στις νότιες υπώρειες του βουνού Άγιος Δικαίος (1.182 μ.) και στην ανατολική όχθη του Πελεκανιώτικου ρέματος, πάνω στην επαρχιακή οδό Στρεβλών-Παλαιοχώρας και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 460. Απέχει 74 χλμ. περίπου ΝΔ. των Χανίων.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1925, ως Κατσιβελλιανά, και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Βουτά του νομού Χανίων. Το 1957 μετονομάστηκε σε Άγιος Παύλος και το 1989 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Πελεκάνου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Πελεκάνου και προσαρτήθηκε στον δήμο Πελεκάνου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Πελεκάνου και προσαρτήθηκε στον δήμο Καντάνου-Σελίνου.
Αξιοθέατα
Η εκκλησία του Αγίου Παύλου ανατολικά του οικισμού
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
eetaa.gr
Δήμος Καντάνου - Σελίνου
Χωριά του νομού Χανίων
|
161289
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CF%8E%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
|
Θεανώ (μυθολογία)
|
Η Θεανώ ήταν σύζυγος του Σπαρτιάτη Κλεόμβροτου, αδελφού του ένδοξου βασιλιά Λεωνίδα Α΄, ήρωα των Θερμοπυλών, και μητέρα του εξ ίσου ένδοξου στρατηγου Παυσανία, νικητή της μάχης των Πλαταιών. Όταν ο τελευταίος κατηγορήθηκε επί μηδισμώ και προδοσία (στη δίκη του αποκαλύφθηκε μυστική αλληλογραφία με τον Ξέρξη) και καταδικάστηκε σε θάνατο, για να διασωθεί, κατέφυγε και ζήτησε άσυλο ως ικέτης στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, στη Σπάρτη. Επειδή το να αποσπασθεί βίαια από το ναό ένας ικέτη αλλά, ακόμη περισσότερο, και να θανατωθεί εκεί μέσα εθεωρείτο άγος (μιαρή, ανίερη πράξη - αμαρτία, όπως θα λέγαμε σήμερα), η μητέρα του Θεανώ έφθασε πρώτη στο ναό και πρώτη έχτισε μια πέτρα (ή πλίνθο) στην είσοδο. Βλέποντας οι υπόλοιποι αυτή της την ενέργεια, κατάλαβαν. Ο καθένας απ' αυτούς έβαζε τη δική του πλίνθο κι έτσι έχτισαν την πόρτα, ώστε να μη μπορεί ο Παυσανίας να βγει από εκεί. Κατόπιν αφαίρεσαν και τη στέγη κι έτσι ο ένδοξος στρατηγός τους πέθανε από την ασιτία και το κρύο, μέσα στο καταχείμωνο, το 470 π.Χ.
Πηγές
Πολύαινος, "Στρατηγήματα" Η' 51.
Αρχαίοι Σπαρτιάτες
|
588483
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Σαουδικής Αραβίας
|
Το Σαουδικό Επαγγελματικό Πρωτάθλημα (αραβικά: دوري المحترفين السعودي) αποτελεί την κορυφαία κατηγορία στο σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Σαουδικής Αραβίας. Υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος είναι η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Σαουδικής Αραβίας.
Ιστορία
Η πρώτη αγωνιστική περίοδος του πρωταθλήματος ήταν το 1976–77.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σαουδικη Αραβια
Πρωταθλημα
Σαουδικη Αραβια
|
438004
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%282013%29
|
Βουλγαρικό δημοψήφισμα (2013)
|
Ένα δημοψήφισμα για την κατασκευή ενός νέου πυρηνικού σταθμού διεξήχθη στη Βουλγαρία στις 27 Ιανουαρίου 2013. Ενώ δεν αναφερόταν ρητώς στην ερώτηση, έγινε ευρέως γνωστό ότι το δημοψήφισμα αφορούσε την επανεκκίνηση κατασκευής του πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής στο Μπέλενε.
Παρά το γεγονός ότι η πρόταση εγκρίθηκε σε όλες τις 31 εκλογικές περιφέρειες, η προσέλευση δεν πέρασε το απαιτούμενο όριο του 60%, με αποτέλεσμα το δημοψήφισμα να μην θεωρηθεί έγκυρο.
Σύστημα ψηφοφορίας
Το δημοψήφισμα απαιτεί συμμετοχή τουλάχιστον του 60% για το δημοψήφισμα να είναι έγκυρο. Οι ψηφοφόροι απάντησαν στην ερώτηση "Θα πρέπει να αναπτυχθεί η πυρηνική ενέργεια στη Βουλγαρία μέσω της κατασκευής ενός νέου σταθμού πυρηνικής ενέργειας;».
Καμπάνια
Υποστηρικτές του σταθμού υποστήριξε ότι αυτό θα σήμαινε ότι η χώρα δεν θα πρέπει να αγοράζουν ηλεκτρική ενέργεια από τη Ρουμανία και την Τουρκία, ενώ αντίπαλοι είχαν ισχυριστεί ότι θα αυξήσει την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από τη Ρωσία, όπως η ρωσική εταιρεία Atomstroyexport είχαν συνάψει συμφωνία για την κατασκευή του σταθμού.
Αποτελέσματα
Παραπομπές
Δημοψηφίσματα στη Βουλγαρία
|
219338
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F-%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Ο-μεθυλοβενζονιτρίλιο
|
Το o-μεθυλοβενζονιτρίλιο ή 2-μεθυλοβενζονιτρίλιο ή o-τολουνιτρίλιο ή 2-κυανοτολουόλιο ή ο-κυανοτολουόλιο ή 2-μεθυλοβενζενοκαρβονιτρίλιο είναι το απλούστερο αρωματικό νιτρίλιο, με σύντομο συντακτικό τύπο o-CH3C6H4CN. Είναι ένα άχρωμο προς ανοικτό γαλάζιο υγρό.
Παραγωγή
Με κυάνωση o-μεθυλοφαινυλαλογονιδίου
Με επίδραση κυανιούχου καλίου σε o-μεθυλοφαινυλαλογονίδιο (o-CH3C6H4X), παράγεται ο-μεθυλοβενζονιτρίλιο:
Με αφυδάτωση ο-μεθυλοβενζαμιδίου
Με επίδραση αφυδατικών μέσων, όπως πεντοξείδιο του φωσφόρου (P2O5) ή πενταχλωριούχο φωσφόρο (PCl5) ή θειονυλοχλωρίδιο (SOCl2), σε ο-μεθυλοβενζαμίδιο παράγεται ο-μεθυλοβενζονιτρίλιο:
Με επίδραση ο-μεθυλοφαινυλομαγνησιαλογονιδίου σε χλωροκυάνιο
Με επίδραση ο-μεθυλοφαινυλομαγνησιαλογονίδιου σε χλωροκυάνιο (ClCN) παράγεται ο-μεθυλοβενζονιτρίλιο:
Χημικές ιδιότητες και παράγωγα
Υδρόλυση
1. Με μερική υδρόλυση ο-μεθυλοβενζονιτριλίου, παράγεται ο-μεθυλοβενζαμίδιο:
2. Με πλήρη υδρόλυση ο-μεθυλοβενζονιτριλίου, παράγεται ο-μεθυλοβενζοϊκό οξύ:
Παραγωγή ο-μεθυλοφαινυλοκετόνης
Με επίδραση οργανομαγνησιακής ένωσης (RMgX) και έπειτα υδρόλυση, παράγεται ο-μεθυλοφαινυλοκετόνη
Υδρογόνωση
1. Με καταλυτική υδρογόνωση παράγεται ο-μεθυλοβενζυλαμίνη:
2. Με επίδραση λιθιοαργιλιοϋδρίδιου παράγεται ο-μεθυλοβενζυλαμίνη:
Παραγωγή ενώσεων συναρμογής
Παράγει εύκολα διάφορες ενώσεις συναρμογής. Π.χ. με επίδραση χλωριούχου παλλάδιου παράγεται δι(ο-μεθυλοφαινυλοκυανο)διχλωροπαλλάδιο:
Σημειώσεις και αναφορές
Πηγές
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου: Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, Χημεία Οργανικών Ενώσεων, παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ν.Α. Πετάση: Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας, 1982
Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983.
Νιτρίλια
|
383751
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CE%90%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Δάσος της Ναΐμισάρανιας
|
Το δάσος της Ναΐμισάρανιας (Ντεβαναγκάρι: नैमिषारण्य) ήταν ένα αρχαίο δάσος που αναφέροταν στον Ινδικό ιερό κείμενο, το Μαχαμπάρατα και τα Μπουράνα. Βρισκόταν στις όχθες του ποταμού Γομάτι στην κατάσταση του Ουτταρ Πραδες. Βρισκόταν μεταξύ του Βασιλείου της Πανζάλα, και το βασίλειο του Κωσάλα. Η όλη ιστορία της Μαχαμπάρατα έλαβε χώρα σε αυτά τα δάση, κατά τη διάρκεια μιας διάσκεψης των μελετητών με επικεφαλής τον Σαουνακα φασκόμηλο στην υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης και την άμβλυνση των αρνητικών συνεπειών της τύχης εποχή της Κάλι. Κατά τη συνεδρίαση αυτή Ουγρασραβα Σαουτι είπε ολόκληρο το Μαχαμπάρατα, την ιστορία του μεγάλου βασιλιά της δυναστείας Μπάρατα Σαουνακα. Το κεντρικό μέρος αυτής της ιστορίας ήταν η ιστορία των Καουραβα και των Πανδαβα και η μάχη της Κουρουξέτρας, γνωστή ως «η μάχη της Κουρουξέτρας." Σε αυτό το δάσος, το περίφημο Ρίσι Σαουνακα, ο οποίος έγραψε επίσης τα Σλοκα σε επαίνους του Κυρίου Σιβα, ο ίδιος τραγουδούσε όλους τους στίχους της Μαχαμπάρατα, το οποίο γράφτηκε από το φασκόμηλο Ουγρασραβας Σαουτι, σε μια ενιαία αναπνοή. Μια αναφορά πίσω στο Ναΐμισάρανια συλλαμβάνεται στο Ραμαγιάνα. Το αποτύπωμα του έκτου Ιουδδα Καντα της Ραμαγιάνα αναφέρει ότι Lαv και Κους, οι γιοι του Ραμ διηγήθηκε το επικό ποίημα του Βαλμικι στο Ναΐμισάρανια στην Ασμαβεδα Ιαζνα. Ερευνώντας την τρέχουσα γεωγραφική θέση, το δάσος καλείται Ναΐμισα και βρίσκεται στην περιοχή της Σιταπουρ σε Ουτταρ Πραδες, Ινδία.
Ινδουισμός
|
238404
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%83%CF%80%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Λιοντάρι των σπηλαίων
|
Το Λιοντάρι των σπηλαίων (Panthera leo spelaea - Πάνθηρ ο λέων ο σπήλαιος), γνωστό επίσης ως ευρωπαϊκό ή ευρασιατικό λιοντάρι των σπηλαίων είναι ένα εξαφανισμένο υποείδος λιονταριού,γνωστό από απολιθώματα και από προϊστορική τέχνη.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Το υποείδος αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λιοντάρια.Ένας σκελετός ενήλικου αρσενικού που βρέθηκε το 1985 στο Siegsdrof της Γερμανίας είχε ύψος μέχρι τον ώμο 1,2 μέτρα,και μήκος ως το κεφάλι χωρίς την ουρά 2,1 μέτρα και ζύγιζε 300 κιλά. Αυτό το μέγεθος αντιστοιχεί σε ένα πολύ μεγάλο σημερινό λιοντάρι. Το μέγεθος αυτού του δείγματος έχει ξεπεραστεί από άλλα δείγματα,αλλά και από άλλα υποείδη. Πάντως το υποείδος αυτό πρέπει να ήτανε 8-10% μεγαλύτερο από τα σημερινά λιοντάρια,αλλά μικρότερα από το προηγούμενο υποείδος Panthera leo fossilis και από το τεράστιο Αμερικανικό λιοντάρι.
Το λιοντάρι των σπηλαίων είναι γνωστό από ζωγραφιές της Παλαιολιθικής εποχής, γλυπτά από ελεφαντόδοντο και πήλινα αγαλματίδια. Αυτές οι αναπαραστάσεις αποδεικνύουν ότι τα λιοντάρια αυτά είχανε στρογγυλεμένα,προεξέχοντα αυτιά, φουντωτές ουρές, πιθανόν αδρό ριγωτό τρίχωμα,και κάποια αρσενικά είχανε μικρές τούφες χαίτης γύρω από το λαιμό.
Περιβάλλον
Το λιοντάρι των σπηλαίων έλαβε την ονομασία του εξαιτίας των καταλοίπων του που βρέθηκαν σε σπηλιές,αλλά είναι αμφιλεγόμενο αν πράγματι ζούσε εκεί. Άντεχε σε πολλά είδη περιβάλλοντος,αλλά προτιμούσε περισσότερο τα κωνοφόρα δάση και τα λειβάδια,όπου υπήρχαν μετρίου μεγέθους χορτοφάγα. Απολιθωμένα αποτυπώματα λιονταριών που βρέθηκαν μαζί με ταράνδων φανερώνουν ότι τα λιοντάρια αυτά ζούσαν και στην υποαρκτική ζώνη.
Η παρουσία ολόκληρων σκελετών σε φωλιές από αρκούδες των σπηλαίων αποδεικνύει ότι τα λιοντάρια των σπηλαίων τρέφονταν περιστασιακά και με τέτοιες αρκούδες που είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη,άμα όμως οι αρκούδες ξύπναγαν,γινόταν άγρια μάχη,που δεν κατέληγε πάντα με νίκη των λιονταριών. Αυτά τα δραστήρια σαρκοφάγα συνήθως τρέφονταν με χορτοφάγα ζώα,όπως άλογα, ελάφια, βίσονες, ακόμα και με μαμούθ,μόνο όμως με άρρωστα,νεαρά ή γέρικα άτομα. Μερικές σπηλαιογραφίες δείχνουν αρκετά από αυτά να κυνηγούν με στρατηγική παρόμοια με αυτή που έχουν οι σημερινές λιονταρίνες. Τα τελευταία λιοντάρια των σπηλαίων είχαν επικεντρωθεί σε νεαρές αρκούδες των σπηλαίων και σε ταράνδους,μέχρι την τοπική εξαφάνιση των δύο τελευταίων. Τα μικρά θηράματα θανατώνονταν με ένα χτύπημα του ποδιού,και αν αυτό δεν επέφερε ακαριαία το θάνατο,τότε δούλευαν τα δόντια στο σβέρκο ή στο στήθος.
Ένα λιοντάρι των σπηλαίων συνήθως ήταν πιο αργό από το θύμα του,αλλά μπορούσε εύκολα να πηδήξει στη ράχη του,ανατρέποντας την ισορροπία του και βυθίζοντάς του τα δόντια του στο λαιμό. Ήταν ο πιο κοινός θηρευτής στην ευρωπαϊκή ζώνη ύστερα από την ύαινα των σπηλαίων. Η εξαφάνισή του έχει σχέση με την Τεταρτογενής Μεγάλη εξαφάνιση,που έδιωξε τα θηράματα από τις περιοχές όπου ζούσε. Σπηλαιογραφίες και κατάλοιπα από προϊστορικούς οικισμούς δείχνουν ότι τα λιοντάρια κυνηγιόνταν από τους ανθρώπους,αλλά και οι άνθρωποι βρίσκονταν στο διαιτολόγιο των λιονταριών.
Κατάταξη
Το λιοντάρι των σπηλαίων νομίζεται μερικές φορές ότι είναι ξεχωριστό είδος με το όνομα Panthera spelaea,με τουλάχιστον ένα επιχείρημα,βασισμένο στο σχήμα των κρανίων.Άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι το ζώο αυτό είναι πιο συγγενικό με την τίγρη με το όνομα Panthera tigris spelaea.Παρ'όλα αυτά,πρόσφατες γενετικές αναλύσεις αποδεικνύουν ότι το λιοντάρι των σπηλαίων είναι πιο κοντά με τα σύγχρονα λιοντάρια,και σχηματίζουν έναν ενιαίο πληθυσμό με το βερίγγειο λιοντάρι των σπηλάιων,το οποίο κάποιες φορές λέγεται ότι σχηματίζει ένα ξεχωριστό υποείδος.Άρα,το λιοντάρι των σπηλαίων απλωνόταν από την Ευρώπη ως την Αλάσκα μέσω της γέφυρας του Βερίγγειου Πορθμού ως το Ύστερο Πλειστόκαινο.
Ιστορία και κατανομή
Το Panthera leo spelaea προήλθε από το Panthera leo fossilis το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη πριν 700.000 χρόνια.Ραδιομετρήσεις αποδεικνύουν ότι λιοντάρια των σπηλαίων ζούσαν από 370.000 ως 10.000 χρόνια πριν,παρ'όλο που εικάζεται ότι μερικά απομονωμένα άτομα επιβίωσαν στα Βαλκάνια μέχρι και 2.000 χρόνια πριν.Τα λιοντάρια των σπηλαίων ήταν διάσπαρτα σε Ευρώπη,Ασία,στη βορειοδυτική Βόρεια Αμερική,από τη Μεγάλη Βρετανία,Γερμανία και Ισπανία,σε όλο το δρόμο πορς την περιοχή Γιούκον,και από τη Σιβηρία μέχρι το Τουρκεστάν.
Δείτε επίσης
Panthera leo fossilis
Λιοντάρι
Αμερικανικό λιοντάρι
Λιοντάρια
Εξαφανισμένα θηλαστικά της Πλειστόκαινου
Θηλαστικά της Ευρώπης
|
309065
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%80%CE%B1%20%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82%202013
|
Κόπα Λιμπερταδόρες 2013
|
Το Κόπα Λιμπερταδόρες 2013 είναι το 54ο πρωτάθλημα. Ξεκίνησε στις 24 Ιανουαρίου και έλήξε στις 24 Ιουλίου 2013. Η πρωταθλήτρια ομάδα κέρδισε αυτόματα τη συμμετοχή της στο Κόπα Λιμπερταδόρες 2014. Νικήτρια αναδείχθηκε η Ατλέτικο Μινέιρο από τη Βραζιλία, για πρώτη φορά στην ιστορία της επικρατώντας σε διπλό τελικό της Ολίμπια από την Παραγουάη.
Ομάδες
Η νικήτρια του Κόπα Σουδαμερικάνα 2012 δικαιούται μια θέση στη διοργάνωση. Ωστόσο, η χώρα της νικήτριας ομάδας του Κόπα Σουδαμερικάνα δεν εξασφαλίζει μια επιπλέον θέση. Η νικήτρια του Κόπα Σουδαμερικάνα εξασφαλίζει τη χαμηλότερη θέση που ήδη δικαιούται η χώρα της εάν δεν έχει προκριθεί στο Κόπα Λιμπερταδόρες μέσω του εθνικού πρωταθλήματος της χώρας.
Κλήρωση
Πρώτος γύρος
Δεύτερος γύρος
Όμιλος 1
|
|}
Όμιλος 2
|
|}
Όμιλος 3
|
|}
Όμιλος 4
|
|}
Όμιλος 5
|
|}
Όμιλος 6
|
|}
Όμιλος 7
|
|}
Όμιλος 8
|
|}
Διάγραμμα
Σε όλες τις περιπτώσεις, η πρώτη ομάδα που αναφέρεται για κάθε αγώνα έδωσε το δεύτερο αγώνα εντός έδρας.
Φάση των 16
Προημιτελικοί
Ημιτελικοί
Τελικοί
Οι τελικοί διεξάγονται σε δύο αγώνες, με την ομάδα που είχε την υψηλότερη θέση στην κατάταξη, να δίνει το δεύτερο αγώνα ως γηπεδούχος. Αν υπάρξει ισοβαθμία στους βαθμούς και στη διαφορά τερμάτων στο τέλος του δεύτερου αγώνα, δεν εφαρμόζεται ο κανόνας του εκτός έδρας γκολ και οι δύο ομάδες παίζουν παράταση μισής ώρας. Αν και στο τέλος της παράτασης οι ομάδες είναι ισόπαλες, ο τίτλος κρίνεται στη διαδικασία των πέναλτι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Το Κόπα Λιμπερταδόρες στην επίσημη ιστοσελίδα της CONMEBOL
Κόπα Λιμπερταδόρες
Ποδόσφαιρο το 2013
|
834349
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BD%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%2C%202023%29
|
Υπνωτιστές (ταινία, 2023)
|
Το Υπνωτιστές (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Hypnotic) είναι μια Αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας δράσης σε σκηνοθεσία από τον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, ο οποίος έγραψε το σενάριο μαζί με τον Μαξ Μπόρενσταϊν. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μπεν Άφλεκ, Άλις Μπράγκα, Τζ. Ντ. Πάντρο, Χάλα Φίνλυ, Ντάγιο Οκενίγι, Τζεφ Φάχι, Τζάκι Ερλ Χάλεϊ, και Γουίλιαμ Φίχτνερ.
Το Υπνωτιστές κυκλοφόρησε κινηματογραφικά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στις 12 Μάιου του 2023, από τις Ketchup Entertainment και Relativity Media. Έλαβε μικτά σχόλια από τους κριτικούς.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Υπνωτιστές στην IMDb
Ταινίες του 2023
Αμερικανικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες επιστημονικής φαντασίας
Ταινίες δράσης
|
631948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8D%CE%BA
|
Οσναμπρύκ
|
Το Οσναμπρύκ (γερμ.: Osnabrück, βεστφαλικά: Ossenbrügge, αρχαϊκά αγγλικά Osnaburg) είναι μια πόλη στο ομόσπονδο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας στη βορειοδυτική Γερμανία. Βρίσκεται σε μια κοιλάδα μεταξύ των λόφων Βίεν (Wiehen) και της βόρειας άκρης του δάσους Τόιτομπουργκ (Teutoburg). Με πληθυσμό 168.145 κατοίκων, το Οσναμπρύκ είναι μία από τις τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της Κάτω Σαξονίας .
Η ίδρυση του Οσναμπρύκ συνδέθηκε με τη θέση του σε σχέση με σημαντικές ευρωπαϊκές εμπορικές οδούς. Ο Καρλομάγνος ίδρυσε την μητρόπολη του Οσναμπρύκ το 780. Η πόλη ήταν επίσης μέλος της Χανσεατικής Ένωσης. Στο τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648), η Συνθήκη της Βεστφαλίας αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης στο Οσναμπρύκ και στην κοντινή πόλη του Μύνστερ. Σε αναγνώριση του ρόλου του ως τόπου διαπραγματεύσεων, το Οσναμπρύκ υιοθέτησε αργότερα τον τίτλο Friedensstadt («πόλη της ειρήνης»). Η πόλη είναι επίσης γνωστή ως γενέτειρα του αντιπολεμικού μυθιστοριογράφου Έριχ Μαρία Ρεμάρκ και του ζωγράφου Φέλιξ Νούσμπαουμ.
Μεταγενέστερα το Οσναμπρύκ έγινε γνωστό για τη βιομηχανία του. Πολυάριθμες εταιρείες στον τομέα των αυτοκινήτων, του χαρτιού, του χάλυβα και των τροφίμων έχουν την έδρα τους στην πόλη και στην γύρω περιοχή. Παρά την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε στην πόλη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η παλιά πόλη ανακατασκευάστηκε εκτενώς με σχέδια πιστά στην αρχική τοπική μεσαιωνική αρχιτεκτονική. Στο Οσναμπρύκ είχε επίσης την έδρα της η μεγαλύτερη βρετανική φρουρά εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου. Η σύγχρονη αστική εικόνα της πόλης ενισχύεται από την παρουσία περισσότερων από 22.000 σπουδαστών στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο της. Αν και είναι μέρος του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας, ιστορικά, πολιτισμικά και γλωσσικά, το Οσναμπρύκ θεωρείται μέρος της περιοχής της Βεστφαλίας.
Παραπομπές
Οσναμπρυκ
|
315904
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τιγράνης Α΄ της Αρμενίας
|
Ο Τιγράνης Α΄ της Αρμενίας, από τη Δυναστεία των Αρταξιαδών, ήταν βασιλιάς της Αρμενίας την περίοδο (115 – 95 π.Χ.). Ήταν ένας από τους γιους του ιδρυτή της δυναστείας, Αρταξία Α΄. Διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Αρταβάσδη Α΄, ενώ -σύμφωνα με τον Αππιανό- ήταν ο πατέρας τού κορυφαίου Αρμένιου βασιλιά, Τιγράνη του Μεγάλου, ο οποίος τον διαδέχθηκε.
Πηγές
Manandyan, Hakob; George A. Bournoutian (2007). Tigranes II and Rome: a new interpretation based on primary sources. p. 19.
Βασιλείς της Αρμενίας
|
849035
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE
|
Μακροβιοτική διατροφή
|
Μακροβιοτική διατροφή είναι ιαπωνική θεωρία και τρόπος φυτικής διατροφής που μπορεί να περιλαμβάνει περιστασιακά ψάρια ή άλλα θαλασσινά. Τα δημητριακά, ειδικά το καστανό ρύζι, είναι τα βασικά στοιχεία της μακροβιοτικής δίαιτας, συμπληρωμένα με μικρές ποσότητες λαχανικών και περιστασιακά ψαριών. Ορισμένοι υποστηρικτές της μακροβιοτικής διατροφής προωθούν μια χορτοφαγική (ή σχεδόν βίγκαν) προσέγγιση ως ιδανική.
Ιστορικό
Η μακροβιοτική αντιπροσωπεύει έναν τύπο διατροφής που εισήγαγε ο Ιάπωνας φιλόσοφος Τζορτζ Οσάβα. Βασίζεται σε διατροφικές αρχές που προήλθαν από τις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες, οι οποίες βασίζονταν αποκλειστικά στην κατανάλωση καρπών και λαχανικών χιλιάδες χρόνια πριν.
Βασικές αρχές
Η μακροβιοτική είναι μια διατροφική θεωρία που διακρίνεται από δύο αξίες, την προληπτική και τη θεραπευτική. Ως προληπτική, επιδιώκει να προλάβει τους παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνιση ασθενειών, ενώ ως θεραπευτική, υποστηρίζει τη θεραπεία μέσω της χρήσης ορισμένων φυτικών τροφών.
Η μακροβιοτική βασίζεται στις αρχές του γιν και του γιάνγκ, της ανατολικής φιλοσοφίας, που αντιπροσωπεύουν αντιθέτες δυνάμεις. Το γινγκ συμβολίζει το θετικό, τη δημιουργική ενέργεια, ενώ το γιν αντιπροσωπεύει το αρνητικό, τη σταθερότητα. Η ισορροπία αυτών των δυνάμεων είναι σημαντική για τη διατήρηση της υγείας.
Στη μακροβιοτική, οι τροφές χωρίζονται σε κατηγορίες γιν και γιάνγκ, και η ισορροπία ανάμεσά τους είναι κρίσιμη για την υγεία.
Στοιχεία γιν
Αναπτύσσονται σε θερμό κλίμα και περιέχουν μεγάλη ποσότητα νερού.
Το τμήμα του φυτού που βρίσκεται κάτω από το έδαφος.
Τα πράσινα φύλλα και τα φρούτα.
Οι πικάντικες τροφές.
Στοιχεία γιανγκ
Ευδοκιμούν σε ψυχρό κλίμα και δεν περιέχουν πολύ νερό.
Το στέλεχος των φυτών και οι ρίζες.
Οι αλμυρές και οι ξινές τροφές.
Κατευθυντήριες γραμμές
Η μακροβιοτική διατροφή έχει σαφείς κατευθυντήριες γραμμές και αρχές που περιλαμβάνει διάφορα συστατικά και συνήθως ακολουθεί τις δοσολογίες που περιγράφονται:
Δημητριακά ολικής αλέσεως (50-60%): Αυτά συμπεριλαμβάνουν καστανό ρύζι, κριθάρι, κεχρί, σίκαλη, καλαμπόκι, και φαγόπυρο. Επίσης, περιλαμβάνουν νιφάδες βρώμης, νούντλς, ζυμαρικά, ψωμί και άλλα αλεύρι προϊόντα, αλλά αυτά καταναλώνονται περιστασιακά.
Σούπα (1-2 μπολ την ημέρα): Συνηθισμένες σούπες περιλαμβάνουν τη Miso και τη shoyu, που παρασκευάζονται από ζυμωμένη σόγια.
Λαχανικά (25-30%): Αποτελούν σημαντικό μέρος της διατροφής, με μια μερίδα που μπορεί να είναι ακατέργαστη (ωμή) και άλλες να είναι βραστές, ψητές, ή σοταρισμένες.
Φασόλια (10%): Περιλαμβάνουν μαγειρεμένα φασόλια ή προϊόντα σόγιας όπως tofu, tempeh και natto.
Ζωικά προϊόντα: Καταναλώνονται με μικρές ποσότητες από θαλασσινά αρκετές φορές την εβδομάδα, ενώ κρέας, πουλερικά, αυγά και γαλακτοκομικά προϊόντα συνήθως αποφεύγονται.
Σπόροι και ξηροί καρποί (με μέτρο): Σε μικρές ποσότητες, ψημένοι και αλατισμένοι με θαλασσινό αλάτι ή shoyu.
Φρούτα: Μπορούν να καταναλωθούν αρκετές φορές την εβδομάδα, αλλά τα τροπικά φρούτα συνήθως αποφεύγονται.
Επιδόρπια και γλυκά: Επιτρέπονται με μέτρο, περίπου δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, με έμφαση σε φυσικά γλυκά τρόφιμα.
Μαγειρικό λάδι: Συνήθως ακατέργαστα φυτικά έλαια, όπως το σκούρο σησαμέλαιο.
Καρυκεύματα: Συμπεριλαμβάνουν θαλασσινό αλάτι, shoyu, ξύδι από καστανό ρύζι, ξύδι από umeboshi, umeboshi δαμάσκηνα, τζίντζερ σε σκόνη, gomashio (ψημένο σουσάμι) και ψητά φύκια.
Παραπομπές
Δίαιτες
|
625013
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%89%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1%20%CE%A5
|
Χρωμόσωμα Υ
|
Το χρωμόσωμα Υ είναι ένα από τα δύο φυλετικά χρωμοσώματα (αλλοσώματα (allosomes)) στα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και πολλών άλλων ζώων. Το άλλο είναι το X χρωμόσωμα. Το Υ είναι το χρωμόσωμα που καθορίζει το φύλο σε πολλά είδη, επειδή είναι η παρουσία ή η απουσία του Υ που καθορίζει το αρσενικό ή θηλυκό φύλο του απογόνου (offspring) που παράγεται στη σεξουαλική αναπαραγωγή. Στα θηλαστικά, το χρωμόσωμα Υ περιέχει το γονίδιο SRY, που προκαλεί την ανάπτυξη των όρχεων. Το DNA στο ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ αποτελείται από περίπου 59 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων. Το χρωμόσωμα Υ περνάει μόνο από τον πατέρα στον γιο. Με μια διαφορά 30% μεταξύ ανθρώπων και χιμπατζήδων, το χρωμόσωμα Υ είναι ένα από τα πιο γρήγορα αναπτυσσόμενα τμήματα του ανθρώπινου γονιδιώματος (human genome). Έως τώρα, έχουν ταυτοποιηθεί πάνω από 200 γονίδια που συνδέονται με το Υ. Όλα τα γονίδια που συνδέονται με το Υ εκφράζονται ημίζυγα (hemizygous - εμφανίζονται σε μόνο ένα χρωμόσωμα) (εκτός από τα διπλά γονίδια) με εξαίρεση τις περιπτώσεις ανευπλοειδίας όπως στο σύνδρομο Γιάκομπς ή στο σύνδρομο ΧΧΥΥ.
Επισκόπηση
Ανακάλυψη
Το χρωμόσωμα Υ ταυτοποιήθηκε ως φυλοκαθοριστικό χρωμόσωμα από τη Νέτι Στίβενς στο Bryn Mawr College (Κολέγιο του Μπριν Μαρ) το 1905 κατά τη διάρκεια μιας μελέτης του σκώληκα του αλεύρου Tenebrio molitor. Ο Έντμουντ Μπίτσερ Ουίλσον (Edmund Beecher Wilson) ανακάλυψε ανεξάρτητα τους ίδιους μηχανισμούς τον ίδιο χρόνο. Η Stevens πρότεινε ότι τα χρωμοσώματα ήταν πάντα σε ζεύγη και ότι το χρωμόσωμα Υ ήταν το ζευγάρι του χρωμοσώματος Χ που ανακαλύφθηκε το 1890 από τον Χέρμαν Χένγκιν (Hermann Henking). Κατάλαβε ότι η προηγούμενη ιδέα του Κλάρενς Έργουιν Μακλουνγκ (Clarence Erwin McClung), ότι το χρωμόσωμα Χ καθορίζει το φύλο, ήταν εσφαλμένη και ότι το sex determination, στην πραγματικότητα, οφείλεται στην παρουσία ή την απουσία του χρωμοσώματος Υ. Η Stevens ονόμασε το χρωμόσωμα "Υ" απλώς για να ακολουθήσει το "Χ" του Henking αλφαβητικά.
Η ιδέα ότι το χρωμόσωμα Υ ονομάστηκε λόγω της ομοιότητας του στην εμφάνιση με το γράμμα "Υ" είναι εσφαλμένη. Όλα τα χρωμοσώματα εμφανίζονται κανονικά ως άμορφη μάζα στο μικροσκόπιο και σε καλά καθορισμένο σχήμα κατά τη διάρκεια της μίτωσης. Αυτό το σχήμα είναι αμυδρά σχήματος Χ για όλα τα χρωμοσώματα. Είναι ολότελα τυχαίο ότι το χρωμόσωμα Υ, κατά τη μίτωση, έχει δύο πολύ κοντούς κλάδους που μπορούν να φαίνονται αναμειγμένοι στο μικροσκόπιο και εμφανίζονται ως παράγωγο ενός σχήματος Υ.
Παραλλαγές
Τα περισσότερα θηρία (therian) από τα θηλαστικά έχουν ένα μόνο ζεύγος φυλετικών χρωμοσωμάτων σε κάθε κύτταρο. Τα αρσενικά έχουν ένα χρωμόσωμα Υ και ένα X χρωμόσωμα, ενώ τα θηλυκά έχουν δύο χρωμοσώματα Χ. Στα θηλαστικά, το χρωμόσωμα Υ έχει ένα γονίδιο, το SRY, που προκαλεί την εμβρυονική ανάπτυξη ως αρσενικού. Το χρωμόσωμα Υ των ανθρώπων και άλλων θηλαστικών περιέχει επίσης άλλα απαραίτητα γονίδια για κανονική παραγωγή σπέρματος.
Υπάρχουν, όμως, εξαιρέσεις. Μεταξύ των ανθρώπων, μερικοί άντρες έχουν δύο χρωμοσώματα Χ και ένα Υ ("ΧΧΥ", δείτε το σύνδρομο Κλαϊνεφέλτερ), ή ένα X και δύο Y (δείτε σύνδρομο Γιάκομπς) και κάποιες γυναίκες έχουν τρία Χ (σύνδρομο του τριπλού Χ) ή μόνο ένα Χ αντί για δύο Χ ("X0", δείτε σύνδρομο Τέρνερ). Υπάρχουν άλλες εξαιρέσεις στις οποίες το γονίδιο SRY έχει βλάβη (οδηγώντας στο σύνδρομο Swyer (θηλυκό XY), ή έχει αντιγραφεί στο Χ (οδηγώντας σε αρσενικό ΧΧ).
Προέλευση και εξέλιξη
Πριν το χρωμόσωμα Υ
Πολλά εξώθερμα (ectothermic) σπονδυλωτά δεν έχουν φυλετικά χρωμοσώματα. Εάν έχουν διαφορετικά φύλα, το φύλο καθορίζεται περιβαλλοντικά παρά γενετικά. Για κάποια από αυτά, ιδιαίτερα τα ερπετά, το φύλο εξαρτάται από τη θερμοκρασία επώασης· άλλα είναι ερμαφρόδιτα (που σημαίνει ότι το ίδιο άτομο έχει και αρσενικούς και θηλυκούς γαμέτες).
Καταγωγή
Τα χρωμοσώματα Χ και Υ θεωρείται ότι έχουν εξελιχτεί από ένα ζεύγος ταυτόσημων χρωμοσωμάτων,που ονομάζονται αυτόσωμα, όταν ένα προγονικό ζώο είχε αναπτύξει μια αλληλόμορφη παραλλαγή, μια αποκαλούμενη "θέση φύλου (sex locus)" – η απλή κατοχή αυτού του αλληλόμορφου έκανε τον οργανισμό αρσενικό. Το χρωμόσωμα με αυτό το αλληλόμορφο έγινε το χρωμόσωμα Υ, ενώ το άλλο μέλος του ζεύγους έγινε το χρωμόσωμα Χ. Σταδιακά, τα γονίδια που ήταν ευνοϊκά για τα αρσενικά και επιζήμια ή χωρίς επίπτωση στα θηλυκά είτε αναπτύχθηκαν στο χρωμόσωμα Υ, είτε αποκτήθηκαν μέσω της διαδικασίας της χρωμοσωμικής μετατόπισης (chromosomal translocation).
Μέχρι πρόσφατα, πιστευόταν ότι τα χρωμοσώματα Χ και Υ απέκλιναν γύρω στα 300 εκατομμύρια χρόνια πριν. Όμως, μια έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2010, και ιδιαίτερα μια άλλη έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2008 που τεκμηρίωνε την αλληλουχία του γονιδιώματος του πλατύποδα, έχει προτείνει ότι το σύστημα φυλοκαθορισμού ΧΥ δεν θα πρέπει να είναι παρόν πάνω από 166 εκατομμύρια χρόνια πριν, στον διαχωρισμό των μονοτρημάτων από τα άλλα θηλαστικά. Αυτή η επανεκτίμηση της ηλικίας του συστήματος ΧΥ των θηρίων βασίζεται στην εύρεση ότι οι αλληλουχίες που υπάρχουν στα Χ χρωμοσώματα των μαρσιποφόρων και των θηλαστικών των ευθηρίων υπάρχουν στα αυτοσώματα του πλατύποδα και των πουλιών. Η παλιότερη εκτίμηση βασίστηκε στις λανθασμένες αναφορές ότι τα χρωμοσώματα Χ του πλατύποδα είχαν αυτές τις αλληλουχίες.
Παρεμπόδιση ανασυνδυασμού
Ο ανασυνδυασμός μεταξύ των χρωμοσωμάτων Χ και Υ αποδείχθηκε επιζήμιος—κατέληξε σε αρσενικά χωρίς τα απαραίτητα γονίδια που βρισκόντουσαν πριν στο χρωμόσωμα Υ και σε θηλυκά με περιττά ή ακόμα και επιβλαβή γονίδια που πριν βρισκόντουσαν μόνο στο χρωμόσωμα Υ. Ως αποτέλεσμα, γονίδια ωφέλιμα σε αρσενικά συσσωρεύτηκαν κοντά σε φυλοκαθοριστικά γονίδια και ο ανασυνδυασμός αυτής της περιοχής απενεργοποιήθηκε για να διατηρηθεί αυτή η ειδική περιοχή αρσενικού. Σταδιακά, το χρωμόσωμα Υ άλλαξε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παρεμποδίζει τις περιοχές γύρω από τα γονίδια φυλοκαθορισμού από ανασυνδυασμό οποιουδήποτε γονιδίου με το χρωμόσωμα Χ. Ως αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας, το 95% του ανθρώπινου χρωμοσώματος Υ δεν μπορεί να ανασυνδυαστεί. Μόνο τα άκρα των χρωμοσωμάτων Χ και Υ ανασυνδυάζονται. Τα άκρα του χρωμοσώματος Υ που μπορούν να ανασυνδυαστούν με το χρωμόσωμα Χ αναφέρονται ως ψευδοαυτοσωμική περιοχή (pseudoautosomal region). Το υπόλοιπο του χρωμοσώματος Υ περνάει στην επόμενη γενιά ανέπαφο, επιτρέποντας την παρακολούθηση της ανθρώπινης εξέλιξης.
Εκφύλιση
Κατά μία εκτίμηση, το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ έχει χάσει 1.393 από τα αρχικά του 1.438 γονίδια στη διάρκεια της ύπαρξης του και η γραμμική επέκταση αυτού δίνει απώλεια 1.393 γονιδίων σε 300 εκατομμύρια χρόνια που δίνει ρυθμό γεννητικής απώλειας 4,6 γονιδίων ανά ένα εκατομμύριο έτη. Συνεχιζόμενη απώλεια γονιδίων με ρυθμό 4,6 γονίδια ανά ένα εκατομμύριο έτη θα κατέληγε σε χρωμόσωμα Υ χωρίς λειτουργικά γονίδια – δηλαδή το χρωμόσωμα Υ θα έχανε πλήρως τη λειτουργία του – μέσα στα επόμενα 10 εκατομμύρια χρόνια, ή το μισό αυτού του χρόνου με εκτιμώμενη ηλικία 160 εκατομμυρίων ετών. Συγκριτική γονιδιωματική ανάλυση αποκαλύπτει ότι πολλά θηλαστικά είδη παρουσιάζουν παρόμοια απώλεια λειτουργίας στα ετερόζυγα τους φυλετικά χρωμοσώματα. Η εκφύλιση μπορεί να είναι απλά η μοίρα όλων των μη ανασυνδυαζόμενων φυλετικών χρωμοσωμάτων, λόγω των τριών κοινών εξελικτικών δυνάμεων: υψηλός ρυθμός μεταλλάξεων, ανεπαρκής επιλογή και γενετική παρέκκλιση.
Όμως, συγκρίσεις των Υ χρωμοσωμάτων του ανθρώπου και του χιμπαντζή (που πρωτοδημοσιεύτηκαν το 2005) δείχνουν ότι το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ δεν έχει χάσει γονίδια από την χωρισμό των ανθρώπων και των χιμπαντζήδων πριν από περίπου 6–7 εκατομμύρια έτη, και σε μια επιστημονική αναφορά του 2012 δηλώνεται ότι έχει χαθεί μόνο ένα γονίδιο από τον διαχωρισμό των ανθρώπων από τον μακάκο μουλάττο πριν από 25 εκατομμύρια έτη. Αυτά τα γεγονότα δίνουν σαφή ένδειξη ότι το γραμμικό πρότυπο προεκβολής είναι ατελές και προτείνουν ότι το τρέχον ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ δεν συρρικνώνεται πια, ή συρρικνώνεται με πολύ πιο αργό ρυθμό από 4,6 γονίδια ανά εκατομμύριο έτη από ότι προβλέπει το γραμμικό πρότυπο προεκβολής.
Υψηλός ρυθμός μεταλλάξεων
Το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένο σε υψηλούς ρυθμούς μεταλλάξεων λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεται. Το χρωμόσωμα Υ περνάει αποκλειστικά μέσω του σπέρματος, που υφίσταται πολλαπλές κυτταρικές διαιρέσεις κατά τη γαμετογένεση. Κάθε κυτταρική διαίρεση δίνει παραπέρα ευκαιρίες συσσώρευσης μεταλλάξεων των ζευγών των βάσεων. Επιπλέον, το σπέρμα αποθηκεύεται στο πολύ οξειδωτικό περιβάλλον των όρχεων, που ενθαρρύνει παραπέρα μεταλλάξεις. Αυτές οι δυο συνθήκες συνδυασμένες βάζουν το χρωμόσωμα Υ σε μεγαλύτερο κίνδυνο μετάλλαξης από το υπόλοιπο γονιδίωμα.
Η παρατήρηση ότι το χρωμόσωμα Υ υφίσταται μικρό μειωτικό ανασυνδυασμό και έχει επιταχυνόμενο ρυθμό μεταλλάξεων καθώς και εκφυλιστική αλλαγή συγκριτικά με το υπόλοιπο γονιδίωμα προτείνει μια επαναστατική εξήγηση για την προσαρμοστική λειτουργία της μείωσης στις γενετικές πληροφορίες του ανθρωπίνου σώματος. Ο Brandeis πρότεινε ότι η βασική λειτουργία της μείωσης (ιδιαίτερα του μειωτικού ανασυνδυασμού) είναι η διατήρηση της ακεραιότητας του γονιδιώματος, μια πρόταση που συμφωνεί με την ιδέα ότι η μείωση είναι μια προσαρμογή για την επιδιόρθωση βλαβών του DNA.
Ανεπαρκής επιλογή
Χωρίς την ικανότητα ανασυνδυασμού κατά τη μείωση, το χρωμόσωμα Υ δεν μπορεί να εκθέσει τα ατομικά αλληλόμορφα γονίδια στη φυσική επιλογή. Επιβλαβή αλληλόμορφα επιτρέπεται να "κάνουν οτοστόπ" με ωφέλιμα γειτονικά, διαδίδοντας έτσι τα κακοπροσαρμοσμένα αλληλόμορφα στην επόμενη γενιά. Αντίθετα, ευνοϊκά αλληλόμορφα μπορεί να μην επιλεγούν εάν είναι περικυκλωμένα από επιβλαβή αλληλόμορφα (επιλογή παρασκηνίου (background selection)). Λόγω αυτής της ανικανότητάς του να τακτοποιήσει το γονιδιακό του περιεχόμενο, το χρωμόσωμα Υ είναι ιδιαίτερα επιρρεπές στη συσσώρευση "άχρηστου" DNA. Μαζικές συσσωρεύσεις των ρετρομεταθετών στοιχείων διασκορπίζονται μέσω του Υ. Η τυχαία εισαγωγή τμημάτων DNA διαταράσσει συχνά τις κωδικοποιημένες γονιδιακές αλληλουχίες και τις καθιστά μη λειτουργικές. Όμως, το χρωμόσωμα Υ δεν έχει κανένα τρόπο να απομακρύνει αυτά τα αυτά τα "μεταθετά γονίδια (jumping genes)". Χωρίς την ικανότητα απομόνωσης αλληλομόρφων, η επιλογή δεν μπορεί να δράσει αποτελεσματικά πάνω τους.
Μια καθαρή, ποσοτική ένδειξη αυτής της ανεπάρκειας είναι ο ρυθμός εντροπίας (entropy rate) του χρωμοσώματος Υ. Ενώ όλα τα άλλα χρωμοσώματα στο ανθρώπινο γονιδίωμα έχουν ρυθμούς εντροπίας 1,5–1,9 δυαδικά ψηφία ανά νουκλεοτίδιο (συγκριτικά με το θεωρητικό μέγιστο του ακριβώς 2 για καθόλου πλεόνασμα), ο ρυθμός εντροπίας του χρωμοσώματος Υ είναι μόνο 0,84. Αυτό σημαίνει ότι το χρωμόσωμα Υ έχει πολύ πιο χαμηλό περιεχόμενο πληροφοριών ως προς το συνολικό μήκος· είναι πιο υπεράριθμο.
Γενετική παρέκκλιση
Ακόμα κι αν ένα καλά προσαρμοσμένο χρωμόσωμα Υ πετυχαίνει τη διατήρηση της γενετικής ενεργότητας του αποφεύγοντας συσσώρευση μεταλλάξεων, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα κληροδοτηθεί στην επόμενη γενιά. Το μέγεθος του πληθυσμού του χρωμοσώματος Υ περιορίζεται εγγενώς στο 1/4 του πληθυσμού των αυτοσωμάτων: οι διπλοειδείς οργανισμοί περιέχουν δύο αντίγραφα των αυτοσωμικών χρωμοσωμάτων,ενώ μόνο ο μισός πληθυσμός περιέχει 1 χρωμόσωμα Υ. Συνεπώς, η γενετική παρέκκλιση είναι μια ιδιαίτερα ισχυρή δύναμη που δρα στο χρωμόσωμα Υ. Μέσω εντελώς τυχαίου συνδυασμού, ένας ενήλικας άνδρας μπορεί να μην μεταβιβάσει ποτέ το χρωμόσωμα του Υ, εάν έχει μόνο κόρες. Συνεπώς, αν και ένας άνδρας έχει καλά προσαρμοσμένο χρωμόσωμα Υ ελεύθερο από υπερβολικές μεταλλάξεις, μπορεί να μην μεταβιβαστεί ποτέ στο επόμενο γονιδιακό απόθεμα. Η επαναλαμβανόμενη τυχαία απώλεια των καλά προσαρμοσμένων χρωμοσωμάτων Υ, σε συνδυασμό με την τάση του χρωμοσώματος Υ να αναπτύξει πιο επιβλαβείς μεταλλάξεις, συνεισφέρει στη πλατιά εκφύλιση στα είδη του χρωμοσώματος Υ.
Γονιδιακή μετατροπή
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το χρωμόσωμα Υ δεν μπορεί να ανασυνδυαστεί κατά τη διάρκεια της μείωσης όπως τα άλλα ανθρώπινα χρωμοσώματα· όμως, το 2003, ερευνητές από το MIT ανακάλυψαν μια διεργασία που μπορεί να επιβραδύνει τη διεργασία αποικοδόμησης.
Βρήκαν ότι το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ μπορεί να "ανασυνδυαστεί" με τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας παλίνδρομες αλληλουχίες ζευγών βάσεων. Ένας τέτοιος "ανασυνδυασμός" ονομάζεται γονιδιακή μετατροπή (gene conversion).
Στην περίπτωση των χρωμοσωμάτων Υ, τα παλίνδρομα είναι μη κωδικοποιητικά DNA· αυτές οι σειρές βάσεων περιέχουν σημαντικά λειτουργικά γονίδια για την αρσενική γονιμότητα. Τα περισσότερα από τα ζεύγη αλληλουχιών είναι ταυτόσημα σε ποσοστό μεγαλύτερο από 99,97%. Η εκτεταμένη χρήση της γονιδιακής μετατροπής μπορεί να παίζει έναν ρόλο στην ικανότητα του χρωμοσώματος Υ να διορθώνει γενετικά σφάλματα και να κρατά την ακεραιότητα των σχετικά λίγων γονιδίων που μεταφέρει. Με άλλα λόγια, επειδή το χρωμόσωμα Υ είναι απλό, έχει διπλότυπα των γονιδίων του στο ίδιο, αντί να έχει ένα δεύτερο ομόλογο χρωμόσωμα. Όταν συμβαίνουν σφάλματα, μπορεί να χρησιμοποιήσει άλλα τμήματα του εαυτού του ως πρότυπο για να τα διορθώσει.
Τα ευρήματα επιβεβαιώθηκαν συγκρίνοντας παρόμοιες περιοχές του χρωμοσώματος Υ στους ανθρώπους με τα χρωμοσώματα Υ των χιμπαντζήδων, μπονόμπο και γορίλων. Η σύγκριση έδειξε ότι το ίδιο φαινόμενο της γονιδιακής μετατροπής εμφανίστηκε να δουλεύει περισσότερο από 5 εκατομμύρια χρόνια, όταν οι άνθρωποι και τα μη ανθρώπινα πρωτεύοντα διαχωρίστηκαν μεταξύ τους.
Μελλοντική εξέλιξη
Στα τελικά στάδια της εκφύλισης του χρωμοσώματος Υ, άλλα χρωμοσώματα όλο και περισσότερο αναλαμβάνουν γονίδια και λειτουργίες που πριν συνδεόντουσαν με το χρωμόσωμα Υ. Τελικά, το χρωμόσωμα Υ εξαφανίζεται πλήρως και εμφανίζεται ένα νέο σύστημα φυλοκαθορισμού. Αρκετά είδη τρωκτικών στις αδελφές οικογένειες μυίδες (Muridae) και κρικετίδες (Cricetidae) έχουν φτάσει σε αυτά τα στάδια, με τους εξής τρόπους:
Τα υπερκαυκάσια (Transcaucasian mole vole), Ellobius lutescens, Zaisan mole vole, Ellobius tancrei και οι ακανθώδεις ιαπωνικοί αρουραίοι των αγρών Tokudaia osimensis και Tokudaia tokunoshimensis, έχουν χάσει το χρωμόσωμα Υ και το SRY πλήρως.Τα Tokudaia spp. έχουν μεταφέρει κάποια άλλα προγονικά γονίδια που υπήρχαν στο χρωμόσωμα Υ στο χρωμόσωμα Χ. Και τα δυο φύλα των Tokudaia spp. και Ellobius lutescens έχουν γονότυπο XO (σύνδρομο Τέρνερ), ενώ όλα τα Ellobius tancrei διαθέτουν γονότυπο XX. Τα νέα φυλοκαθοριστικά συστήματα για αυτά τα τρωκτικά παραμένουν ασαφή.
Τα Myopus schisticolor, Arctic lemming, Dicrostonyx torquatus και πολλά είδη στο γένος Akodon έχουν εξελιχθεί σε γόνιμα θηλυκά που έχουν γονότυπο γενικά κωδικοποιητικό των αρσενικά XY, επιπλέον του προγονικού θηλυκού XX, μέσω μιας ποικιλίας τροποποιήσεων στα χρωμοσώματα Χ και Υ.
Στο Microtus oregoni, τα θηλυκά,με μόνο ένα χρωμόσωμα Χ το καθένα, παράγουν μόνο γαμέτες Χ και τα αρσενικά, ΧΥ, παράγουν γαμέτες Υ, ή γαμέτες που στερούνται χρωμοσώματα φύλου, μέσω μη διαχωρισμού (nondisjunction).
Πέρα από τα τρωκτικά, τα μαύρα μουντιάκ (black muntjac), Muntiacus crinifrons, εξέλιξαν νέα χρωμοσώματα Χ και Υ μέσω συγχωνεύσεων των προγονικών χρωμοσωμάτων φύλου και των αυτοσωμάτων.
Αναλογία φύλου 1:1
Η αρχή του Φίσερ (Fisher's principle) περιγράφει γιατί σχεδόν όλα τα είδη που χρησιμοποιούν σεξουαλική αναπαραγωγή έχουν αναλογία φύλων 1:1. Ο W. D. Hamilton έδωσε την παρακάτω βασική εξήγηση στη μελέτη του 1967 στο "Extraordinary sex ratios", με δεδομένη υπόθεση ότι τα αρσενικά και τα θηλυκά κοστίζουν ίσες ποσότητες για παραγωγή
Ας υποθέσουμε ότι οι γεννήσεις αρσενικών είναι λιγότερο συχνές από ότι των θηλυκών.
Ένα νεογέννητο αρσενικό έχει καλύτερες προοπτικές ζευγαρώματος από ένα νεογέννητο θηλυκό και συνεπώς μπορεί να αναμένεται ότι θα έχει περισσότερους απογόνους.
Συνεπώς, οι γονείς προδιατίθενται γενετικά να παραγάγουν περισσότερα αρσενικά από τον μέσο όρο.
Συνεπώς, οι τάσεις παραγωγής αρσενικών επεκτείνονται και οι γεννήσεις των αρσενικών γίνονται πιο συνηθισμένες.
Καθώς η αναλογία φύλου 1:1 πλησιάζει, το πλεονέκτημα που συνδέεται με την παραγωγή αρσενικών μικραίνει.
Η ίδια αιτιολογία ισχύει κι αν τα θηλυκά υποκαθίστανται από τα αρσενικά. Συνεπώς, η αναλογία 1:1 είναι ο λόγος ισορροπίας.
Χρωμόσωμα Υ μη θηρίων
Πολλές ομάδες οργανισμών εκτός από τα θηλαστικά θηρία έχουν χρωμοσώματα Υ, αλλά αυτά τα χρωμοσώματα δεν μοιράζονται κοινούς προγόνους με τα χρωμοσώματα Υ των θηρίων. Τέτοιες ομάδες περιλαμβάνουν τα μονοτρήματα, τη δροσόφιλα, κάποια άλλα έντομα, κάποια ψάρια, κάποια ερπετά και κάποια φυτά. Στη φρουτόμυγα (Drosophila melanogaster), το χρωμόσωμα Υ δεν προκαλεί ανάπτυξη αρσενικού, αλλά το φύλο καθορίζεται από τον αριθμό των χρωμοσωμάτων Χ. Το χρωμόσωμα Υ του D. melanogaster δεν περιέχει απαραίτητα γονίδια για την αρσενική γονιμότητα. Έτσι το XXY D. melanogaster είναι θηλυκά και τα D. melanogaster με ένα μοναδικό X (X0) είναι αρσενικά, αλλά στείρα. Υπάρχουν κάποια είδη της Δροσόφιλα στα οποία τα αρσενικά X0 είναι και βιώσιμα και γόνιμα.
Χρωμοσώματα ZW
Άλλοι οργανισμοί έχουν έχουν κατοπτρική εικόνα φυλετικών χρωμοσωμάτων: όπου υπάρχει ομογενές φύλο είναι το αρσενικό, οπότε έχει δύο χρωμοσώματα ΖΖ και το θηλυκό είναι το ετερογενές φύλο με ένα χρωμόσωμα Ζ και ένα χρωμόσωμα W. Παραδείγματος χάρη, θηλυκά πτηνά, φίδια και πεταλούδες έχουν φυλετικά χρωμοσώματα ΖW, ενώ τα αρσενικά έχουν ΖΖ χρωμοσώματα.
Μη ανεστραμμένο χρωμόσωμα Υ
Υπάρχουν μερικά είδη, όπως το ρυζόψαρο (Japanese rice fish), όπου το σύστημα ΧΥ αναπτύσσεται ακόμα και η διασταύρωση μεταξύ του Χ και του Υ είναι ακόμα δυνατή. Επειδή η αρσενική ειδική περιοχή είναι πολύ μικρή και δεν περιέχει βασικά γονίδια, είναι δυνατή η τεχνητή επαγωγή αρσενικών ΧΧ και θηλυκών ΥΥ χωρίς κακό αποτέλεσμα.
Πολλαπλά ζεύγη ΧΥ
Τα μονοτρήματα έχουν τέσσερα ή πέντε (ο πλατύποδας) ζεύγη φυλετικών χρωμοσωμάτων ΧΥ, που καθένα τους αποτελείται από φυλετικά χρωμοσώματα με ομόλογες περιοχές. Τα χρωμοσώματα των γειτονικών ζευγών είναι μερικώς ομόλογα, έτσι ώστε η αλυσίδα να σχηματίζεται κατά τη μίτωση. Το πρώτο χρωμόσωμα Χ στην αλυσίδα είναι επίσης μερικώς ομόλογο με το τελευταίο χρωμόσωμα Υ, που δείχνει ότι έχουν συμβεί ιστορικά βαθιές αναδιατάξεις, που κάποιες τους προσέθεσαν νέα τμήματα από αυτοσώματα.
Τα φυλετικά χρωμοσώματα του πλατύποδα έχουν ισχυρή αλληλουχική ομοιότητα με το χρωμόσωμα Ζ των πτηνών (που δείχνει στενή ομολογία), και το γονίδιο SRY είναι τόσο κεντρικό στον φυλοκαθορισμό στα περισσότερα άλλα θηλαστικά που δεν εμπλέκεται στον φυλοκαθορισμό του πλατύποδα.
Ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ
Στους ανθρώπους το χρωμόσωμα Υ επεκτείνεται σε περίπου 58 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων (τις δομικές μονάδες του DNA) και αντιπροσωπεύει περίπου το 1% του συνολικού DNA σε ένα ανδρικό κύτταρο. Το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ περιέχει πάνω από 200 γονίδια, από τα οποία τουλάχιστον 72 κωδικοποιούν πρωτεΐνες. Τα χαρακτηριστικά που κληρονομούνται μέσω του χρωμοσώματος Υ ονομάζονται συνδεμένα με το Υ, ή ολανδρικά χαρακτηριστικά.
Σε μερικά κύτταρα, ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους άνδρες και σε καπνιστές, λείπει ένα χρωμόσωμα Υ. Έχει βρεθεί ότι σε άνδρες με πιο υψηλό ποσοστό αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων στο αίμα τους λείπει το χρωμόσωμα Υ (και ίσως λείπει και σε υψηλότερο ποσοστό σε άλλα κύτταρα). Αυτοί οι άνδρες έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από συγκεκριμένους καρκίνους και έχουν συντομότερο προσδοκώμενο επιβίωσης. Άνδρες με "απώλεια του Υ" (που έχει καθοριστεί όταν δεν υπάρχει Υ σε τουλάχιστον 18% των αιμοποιητικών κυττάρων τους) έχει βρεθεί ότι πεθαίνουν 5,5 έτη πιο νωρίς από τον μέσο όρο των άλλων ανδρών. Αυτό έχει ερμηνευτεί ως ένδειξη ότι το χρωμόσωμα Υ παίζει έναν ρόλο πέρα από τον φυλοκαθορισμό και την αναπαραγωγή (αν και η απώλεια του Υ μπορεί να είναι το αποτέλεσμα παρά η αιτία). Οι καπνιστές έχουν μεταξύ 1,5 και 2 φορές αυξημένο κίνδυνο μη αναπνευστικών καρκίνων από ότι οι καπνίστριες.
Μη συνδυαζόμενη περιοχή του Υ (NRY)
Το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ δεν μπορεί, κανονικά, να ανασυνδυαστεί με το χρωμόσωμα Χ , εκτός από μικρά κομμάτια των ψευδοαυτοσωμικών περιοχών (pseudoautosomal regions) στα τελομερή (που περιλαμβάνει περίπου το 5% του χρωμοσωμικού μήκους). Αυτές οι περιοχές είναι απομεινάρια της παλιάς ομολογίας μεταξύ των χρωμοσωμάτων Χ και Υ. Η περιοχή του χρωμοσώματος Υ, που δεν ανασυνδυάζεται, ονομάζεται "NRY", ή μη ανασυνδυαζόμενη (non-recombining) περιοχή του χρωμοσώματος Υ. Οι πολυμορφισμοί απλού νουκλεοτιδίου (single-nucleotide polymorphisms ή SNPs) σε αυτήν την περιοχή χρησιμοποιούνται για να ανιχνεύσουν άμεσες πατρικές προγονικές γραμμές.
Γονίδια
Αριθμός γονιδίων
Τα παρακάτω είναι μερικές από τις εκτιμήσεις του πλήθους των γονιδίων του ανθρώπινου χρωμοσώματος Υ. Επειδή οι ερευνητές χρησιμοποιούν διαφορετικές προσεγγίσεις στον γονιδιωματικό σχολιασμό (genome annotation) οι προβλέψεις τους για τον αριθμό των γονιδίων σε κάθε χρωμόσωμα διαφέρει. Μεταξύ των διάφορων εργασιών, το (Consensus CDS Project ή CCDS) παίρνει μια πολύ συντηρητική στρατηγική. Έτσι η εκτίμηση του αριθμού των γονιδίων από το CCDS παρουσιάζει χαμηλότερη τιμή στον συνολικό αριθμό των γονιδίων που κωδικοποιούν πρωτεΐνες.
Κατάλογος γονιδίων
Γενικά, το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ είναι πολύ φτωχό γονίδιο—είναι μια από τις μεγαλύτερες ερήμους γονιδίων (gene deserts) στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Παραβλέποντας τα ψευδοαυτοσωμικά γονίδια, τα γονίδια που κωδικοποιήθηκαν στο ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ περιλαμβάνουν:
το NRY, με αντίστοιχο γονίδιο στο X χρωμόσωμα
AMELY/AMELX (αδαμαντινογενίνη (amelogenin))
RPS4Y1/RPS4Y2/RPS4X (ριβοσωμική πρωτεΐνη S4)
DDX3Y (ελικάση)
Περιοχή με μετάθεση Χ (X-transposed region ή XTR), once dubbed "PAR3" but later refuted
PCDH11Y (PCDH11X)
TGIF2LY (TGIF2LX)
NRY, άλλα
AZF1 (αζωοσπερμία παράγοντας 1)
BPY2 (βασική πρωτεΐνη στο χρωμόσωμα Υ)
DAZ1 (διαγραμμένο στην αζωοσπερμία)
DAZ2
DFNY1 κωδικοποιητική πρωτεΐνη κώφωσης, συνδεμένη με το Υ 1
PRKY (πρωτεϊνική κινάση, συνδεμένη με το Υ)
RBMY1A1
SRY (περιοχή καθορισμού φύλου)
TSPY (όρχεις-ειδική πρωτεΐνη)
USP9Y
UTY (ευρέως διαδεδομένο μεταγραφόμενο γονίδιο TPR στο χρωμόσωμα Υ)
ZFY (πρωτεΐνη δακτύλου ψευδαργύρου)
Ασθένειες που συνδέονται με το χρωμόσωμα Υ
Οι ασθένειες που συνδέονται με το χρωμόσωμα Υ περιλαμβάνουν τυπικά την ανευπλοειδία, έναν άτυπο αριθμό χρωμοσωμάτων.
Μικροαπώλεια του χρωμοσώματος Υ
Μικροαπώλεια χρωμοσώματος Υ (Y chromosome microdeletion ή YCM) είναι μια ομάδα γενετικών διαταραχών που προκαλούνται από γονίδια που λείπουν στο χρωμόσωμα Υ. Πολλοί επηρεαζόμενοι άνδρες δεν εμφανίζουν συμπτώματα και διάγουν κανονική ζωή. Όμως, το YCM είναι γνωστό επίσης ότι εμφανίζεται σε σημαντικό αριθμό ανδρών με μειωμένη γονιμότητα ή μειωμένη ποσότητα σπέρματος.
Ελαττωματικό χρωμόσωμα Υ
Αυτό καταλήγει σε άτομα που εμφανίζουν γυναικείο φαινότυπο (δηλαδή, γεννιούνται με γυναικοειδή γεννητικά όργανα παρά το ότι κατέχουν έναν καρυότυπο XY. Η έλλειψη του δεύτερου Χ καταλήγει σε στειρότητα. Με άλλα λόγια, εάν το δει κάποιος αντίθετα, το άτομο πηγαίνει μέσω αποθηλυκοποίησης (defeminization), αλλά αποτυγχάνει να ολοκληρώσει την αρρενοποίηση.
Η αιτία μπορεί να ιδωθεί ως ένα ατελές χρωμόσωμα Υ: ο συνηθισμένος καρυότυπος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι 45X, συν ένα τμήμα του Υ. Αυτό συνήθως καταλήγει σε ελαττωματική ορχική ανάπτυξη, έτσι που το βρέφος μπορεί ή δεν μπορεί να έχει πλήρως σχηματισμένα ανδρικά γεννητικά όργανα εσωτερικά ή εξωτερικά. Ολόκληρη η περιοχή ασάφειας της δομής μπορεί να εμφανιστεί, ιδιαίτερα εάν παρουσιάζεται μωσαϊκισμός (mosaicism). Όταν το τμήμα του Υ είναι ελάχιστο και μη λειτουργικό, το παιδί είναι συνήθως κορίτσι με τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου Τέρνερ ή με μικτή γοναδική δυσγενεσία (mixed gonadal dysgenesis).
XXY
Το σύνδρομο Κλάινφέλτερ (Klinefelter) (47, XXY) δεν είναι ανευπλοειδία του χρωμοσώματος Υ, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης επιπρόσθετου χρωμοσώματος Χ, που συνήθως καταλήγει σε ελαττωματική μεταγεννητική ορχική λειτουργία. Ο μηχανισμός δεν είναι πλήρως κατανοητός. Δεν φαίνεται να οφείλεται σε άμεση παρέμβαση από το πρόσθετο Χ με έκφραση των Υ γονιδίων.
XYY
Το σύνδρομο XYY προκαλείται από την παρουσία ενός επιπρόσθετου αντιγράφου του χρωμοσώματος Υ σε κάθε ανδρικό κύτταρο. Οι άνδρες XYY έχουν ένα χρωμόσωμα Χ και δύο χρωμοσώματα Υ και συνολικά 47 χρωμοσώματα ανά κύτταρο. Οι ερευνητές έχουν βρει ότι ένα πρόσθετο αντίγραφο του χρωμοσώματος Υ σχετίζεται με αυξημένο ανάστημα και αυξημένη συχνότητα μαθησιακών προβλημάτων σε κάποιους άνδρες και παιδιά, αλλά οι επιπτώσεις ποικίλλουν, συχνά είναι ελάχιστες και η μεγάλη πλειοψηφία δεν γνωρίζουν τους καρυοτύπους τους.
Το 1965 και το 1966 η Patricia Γιάκομπς και οι συνεργάτες της δημοσίευσαν μια μελέτη των χρωμοσωμάτων 315 ανδρών ασθενών στο μοναδικό ειδικής ασφάλειας νοσοκομείο της Σκωτίας για αναπτυξιακές δυσκολίες και βρήκανε έναν μεγαλύτερο από τον αναμενόμενο αριθμό ασθενών που είχαν ένα επιπρόσθετο χρωμόσωμα Υ. Οι συγγραφείς αυτής της μελέτης διερωτήθηκαν "εάν ένα πρόσθετο χρωμόσωμα Υ προδιαθέτει τους φορείς του σε ασυνήθιστα επιθετική συμπεριφορά" και αυτή η υπόθεση "έδωσε το πλαίσια στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια έρευνας για το ανθρώπινο χρωμόσωμα Υ".
Μέσω μελετών στην επόμενη δεκαετία, αυτή η υπόθεση αποδείχθηκε ότι ήταν εσφαλμένη: το αυξημένο ποσοστό εγκληματικότητας των ανδρών XYY οφείλεται στη χαμηλότερη μέση ευφυΐα και όχι στην αυξημένη επιθετικότητα, και το αυξημένο ύψος ήταν το μόνο χαρακτηριστικό που μπορούσε να συσχετιστεί αξιόπιστα με τους άνδρες XYY. Η ιδέα του "εγκληματικού καρυοτύπου" είναι συνεπώς ανακριβής.
Σπάνιες ασθένειες
Οι παρακάτω ασθένειες που συνδέονται με το χρωμόσωμα Υ είναι σπάνιες, αλλά αξιοσημείωτες λόγω της διευκρινιστικής τους φύσης για το χρωμόσωμα Υ.
Περισσότερα από δύο χρωμοσώματα Υ
Μεγαλύτεροι βαθμοί πολυσωμίας του χρωμοσώματος Υ (που έχουν περισσότερα από ένα επιπρόσθετο αντίγραφο του χρωμοσώματος Υ σε κάθε κύτταρο, π.χ. ΧΥΥΥ) είναι σπάνιες. Το επιπρόσθετο γενετικό υλικό σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε σκελετικές ανωμαλίες, μειωμένη ευφυΐα και καθυστερημένη ανάπτυξη, αλλά η σοβαρότητα αυτών των χαρακτηριστικών ποικίλλει.
Σύνδρομο ανδρών ΧΧ
Το ανδρικό σύνδρομο ΧΧ (XX male syndrome) συμβαίνει όταν έχει υπάρξει ανασυνδυασμός στον σχηματισμό των ανδρικών γαμετών, προκαλώντας τη μετακίνηση του τμήματος του SRY του χρωμοσώματος Υ στο χρωμόσωμα Χ. Όταν ένα τέτοιο χρωμόσωμα Χ συνεισφέρει στο παιδί, η ανάπτυξη θα οδηγήσει σε άνδρα, λόγω του γονιδίου SRY.
Γενετική γενεαλογία
Στην ανθρώπινη γενετική γενεαλογία (genetic genealogy) (την εφαρμογή γενετικής στην παραδοσιακή γενεαλογία), η χρήση των πληροφοριών που περιέχονται στο χρωμόσωμα Υ είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, επειδή αντίθετα με άλλα χρωμοσώματα, το χρωμόσωμα Υ περνάει αποκλειστικά από τον πατέρα στον γιο, στην πατρογονική γραμμή. Το μιτοχονδριακό DNA, που κληρονομείται από την μητέρα και στους γιους και στις κόρες, χρησιμοποιείται κατά ανάλογο τρόπο για εντοπισμό της μητρογονικής γραμμής.
Εγκεφαλική λειτουργία
Έρευνες γίνονται τώρα εάν η ανδρική μορφή νευρικής ανάπτυξης είναι άμεση συνέπεια της έκφρασης των γονιδίων των σχετικών με το χρωμόσωμα Υ ή έμμεσο αποτέλεσμα της παραγωγής ανδρογονικών ορμονών των σχετικών με το χρωμόσωμα Υ.
Μικροχιμαιρισμός
Η παρουσία ανδρικών χρωμοσωμάτων σε εμβρυικά κύτταρα στην κυκλοφορία του αίματος των γυναικών ανακαλύφθηκε το 1974.
Το 1996, βρέθηκε ότι τα ανδρικά εμβυικά προγονικά κύτταρα μπορεί να επιμένουν επιλόχεια στη μητρική ροή αίματος για 27 έτη.
Μια μελέτη του 2004 στο Fred Hutchinson Cancer Research Center, Σιάτλ, εξέτασε την προέλευση των ανδρικών χρωμοσωμάτων που βρέθηκαν στο περιφερικό αίμα γυναικών που δεν είχαν άνδρες απογόνους. Από τις συνολικά διερευνώμενες 120 γυναίκες (που δεν είχαν ποτέ γιους) βρέθηκε ότι το 21% από αυτές είχαν ανδρικό DNA. Οι γυναίκες αυτές κατηγοριοποιήθηκαν σε τέσσερις ομάδες με βάση το ιστορικό τους:
Ομάδα Α (8%) είχε μόνο θηλυκούς απογόνους.
Ομάδα Β (22%) είχε ιστορικό μιας ή περισσότερων αποβολών.
Ομάδα Γ (57%) είχαν τερματίσει τις κυήσεις τους ιατρικά.
Ομάδα Δ (10%) δεν είχαν μείνει ποτέ έγκυες πριν.
Η μελέτη σημείωσε ότι το 10% των γυναικών που δεν είχαν μείνει έγκυες πριν, εγείρει το ερώτημα από πού μπορεί να είχαν προέλθει στο αίμα τους τα χρωμοσώματα Υ. Η μελέτη πρότεινε ότι πιθανές αιτίες για την εμφάνιση μικροχιμαιρισμού ανδρικού χρωμοσώματος μπορούσε να είναι μία από τις ακόλουθες:
αποβολές,
εγκυμοσύνες,
απώλεια διδύμου αγοριού,
πιθανόν από σεξουαλική συνεύρεση.
Μια μελέτη του 2012 στο ίδιο ίδρυμα ανίχνευσε κύτταρα με το χρωμόσωμα Υ σε πολλές περιοχές του εγκεφάλου των γυναικών που πέθαναν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Genetic Genealogy: About the use of mtDNA and Y chromosome analysis in ancestry testing
Ensembl genome browser
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/mapview/maps.cgi?taxid=9606&chr=Y
Human Genome Project Information—Human Chromosome Y Launchpad
On Topic: Y Chromosome—From the Whitehead Institute for Biomedical Research
Nature—focus on the Y chromosome
National Human Genome Research Institute (NHGRI)—Use of Novel Mechanism Preserves Y chromosome Genes
Ysearch.org – Public Y-DNA database
Y chromosome Consortium (YCC)
NPR's Human Male: Still A Work In Progress
Ανδρολογία
Χρωμοσώματα
Βιολογία του φύλου
|
142917
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%20%CE%86%CE%BD%CE%B8%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Τα Άνθη του Κακού
|
Τα Άνθη του Κακού (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικα Les Fleurs du Mal) είναι συλλογή ποιημάτων του Σαρλ Μπωντλαίρ. Πρωτοκυκλοφόρησε σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις μεταξύ 1857 και 1868. Εξαιτίας της πρώτης έκδοσης ο Μπωντλαίρ καταδικάστηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς, και έξι από τα ποιήματα του απαγορεύτηκαν.
Το έργο του αυτό, που σήμερα θεωρείται ως το κυριότερο του Μπωντλαίρ, ασχολείται με τους κατοίκους της μεγαλούπολης και την ανία που περιστασιακά αισθάνονται. Επηρέασε το έργο του Ρεμπώ, του Βερλαίν και του Μαλαρμέ και αναγνωρίζεται σήμερα ως η απαρχή της μοντέρνας ευρωπαϊκής ποίησης.
Η δομή του έργου
Η συλλογή αποτελείται από σύντομα ποιήματα, που είναι κατανεμημένα σε πέντε (το 1857) ή έξι (το 1861, 1868) κεφάλαια με αλληγορικούς τίτλους (Spleen et Idéal, Tableaux parisiens, Le Vin, Fleurs du Mal, Révolte, La Mort). Η δομή του αυτή δίνει στην ποιητική συλλογή μια πολύπλοκη και καλοσυντεθειμένη αρχιτεκτονική. Το ύφος των ποιημάτων κυριαρχείται από μελαγχολικά συναισθήματα του ρομαντισμού, γεμάτα άγχος και κατάθλιψη. Η πραγματικότητα της μεγαλούπολης όπως μας την παρουσιάζει ο Μπωντλαίρ είναι στο στυλ του ανερχόμενου ρεαλισμού και, αντίθετα με τον κλασικό ρομαντισμό, άσχημη και αρρωστημένη. Οι χαρακτήρες ταλαντεύονται μεταξύ των σκοτεινών δυνάμεων του καλού και του κακού.
Χρονολόγηση
Δεν είναι γνωστό πότε ο Μπωντλαίρ έγραψε τα ποιήματά του αυτά. Από τις πληροφορίες που μας δίνουν οι γνωστοί και φίλοι του Μπωντλαίρ υποθέτουμε ότι τα περισσότερα ποιήματα της πρώτης έκδοσης γράφτηκαν τη δεκαετία του 1840. Ακολούθησαν δημοσιεύσεις το 1851 (ένδεκα ποιήματα με τον τίτλο Les Limbes) και το 1858 (δεκαοκτώ ποιήματα στο Revue des deux Mondes). Ο τίτλος Les Fleurs du Mal είναι επινόηση του κριτικού Hippolyte Babou, ενώ ο Μπωντλαίρ αρχικά προόριζε για τίτλο το Les Limbes, και αργότερα, το 1845, ανήγγειλε μια έκδοση με τίτλο Les Lesbiennes που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.
Η πρώτη έκδοση κυκλοφόρησε στις 25 Ιουνίου 1857 σε 1100 αντίτυπα. Στις 7 Ιουλίου η εισαγγελία άσκησε δίωξη λόγω εξύβρισης των θείων και προσβολής της δημοσίας αιδούς. Στις 20 Αυγούστου ο Μπωντλαίρ καταδικάστηκε σε χρηματική ποινή του υπερβολικού ποσού των 300ων Φράγκων. Έξι από τα ποιήματά του, Lesbos, Femmes damnées, Le Lèthe, À celle qui est trop gaie, Les Bijoux, Les Métamorphoses du vampire απαγορεύτηκαν και αφαιρέθηκαν από τις επόμενες εκδόσεις. Ο Μπωντλαίρ αναγκάστηκε να κάνει αίτηση στη βασίλισσα Ευγενία η οποία του μείωσε την ποινή στα 50 Φράγκα. Σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα, το 1949, εκδόθηκε από το γαλλικό κράτος επίσημη αναιρετική απόφαση για την καταδίκη και την ποινή σε βάρος του συγγραφέα και έγινε άρση της απαγόρευσης των έξι ποιημάτων.
Στα τέλη του 1857 ο Μπωντλαίρ θέλησε να επιχειρήσει μια επανέκδοση του έργου του για να υποκαταστήσει το έργο του που είχε πληγεί από τη λογοκρισία. Έτσι επανακυκλοφόρησε στις 9 Φεβρουαρίου 1861 την ανανεωμένη συλλογή σε 1500 αντίτυπα. Αντί για τα έξι απαγορευμένα ποιήματά του πρόσθεσε άλλα 32 καινούργια. Ο Μπωντλαίρ, για να αποφύγει τους Γαλλικούς νόμους προσπάθησε να επανεκδώσει μια αρτιμελή συλλογή, την édition définitive, μαζί με τα έξι απαγορευμένα του ποιήματα στις Βρυξέλλες, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πέτυχε μια περιορισμένη έκδοση με τον τίτλο Les Épaves που περιείχε τα έξι απαγορευμένα συν άλλα 17 ποιήματά του. Η δημοσίευσή του αυτή είχε ποινικές συνέπειες στη Γαλλία.
Μετά τον θάνατο του Μπωντλαίρ, ο Théodore de Banville έκανε μια νέα έκδοση που περιείχε άλλα 25 ποιήματα, η οποία τον Δεκέμβριο του 1868 αναγνωρίστηκε ως πρώτος τόμος των έργων του (Œuvres complètes). Ακολούθησε μια έκδοση το 1869 στις Βρυξέλες του Complément aux Fleurs du Mal de Charles Baudelaire με τα έξι απαγορευμένα και άλλα ανέκδοτα ποιήματα, χωρίς όμως να πετύχουν τη μεστότητα των πρώτων εκδόσεών του.
Κριτικές
Ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε μετά την πρώτη έκδοση: «Τα άνθη του κακού φωτίζουν και λαμπυρίζουν σαν τα άστρα του ουρανού. Συνεχίστε το συγγραφικό έργο σας. Με όλη μου τη δύναμη σας ανακράζω ένα μπράβο!
Μεταξύ των άλλων θαυμαστών του ήταν και ο Ζυλ Αμεντέ Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγύ (Jules Amédée Barbey d'Aurevilly). Άλλοι, όμως, τον κατέκριναν, όπως και η εφημερίδα Le Figaro. Εκτός από τις ποινικές διώξεις, ο Μπωντλαίρ κατηγορήθηκε για διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών. Η κοινή γνώμη τον αγνόησε εντελώς, αφού ο Ζυστ Μιλιέ (Juste Milieu), που έδινε τον κυρίαρχο τόνο τον καιρό της δεύτερης γαλλικής αυτοκρατορίας τον αντιμετώπιζε με καχυποψία, ενώ η αριστερά τον κατηγόρησε για παντελή έλλειψη πολιτικής διαμαρτυρίας.
Τον Φεβρουάριο του 1866 ο Μπωντλαίρ χαρακτήρισε το έργο του ως «ξεχασμένο βιβλίο», επειδή ήταν γνωστό μόνο σε μικρό αναγνωστικό κοινό.
Το έργο του τελικά είχε επιρροή στη νέα γενιά του συμβολισμού και ιμπρεσιονισμού, ιδίως στους ποιητές Ρεμπώ, Βερλαίν και Μαλαρμέ.
Παραπομπές
Εκδόσεις
Claude Pichois (Hg.): Charles Baudelaire: Œuvres complètes Gallimard, Paris 1975. Kommentierte Gesamtausgabe in der Originalsprache
Charles Baudelaire: Les Fleurs du Mal - Die Blumen des Bösen Reclam, Stuttgart 1998 ISBN 3-15-009973-0. Zweisprachige Ausgabe mit Anmerkungen.
Charles Baudelaire: Die Blumen des Bösen DTV, München 2004 ISBN 3-423-12349-4 Zweisprachige Ausgabe mit Anmerkungen
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
FleursDuMal.org
Ανθη
|
536593
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%28%CE%AD%CE%BA%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7%29
|
Κινέζικα (έκφραση)
|
Η λέξη κινέζικα ή η φράση μιλάω κινέζικα και σχετικές παραλλαγές της αποτελεί ιδιωματική έκφραση στην ελληνική γλώσσα με την οποία εννοείται πως κάτι δεν είναι κατανοητό στον ακροατή ή αναγνώστη.
Περιγραφή
Γενικά
Η έκφραση χρησιμοποιείται και σε περιπτώσεις όπου κάτι είναι εξαιρετικά δυσνόητο, έχει υπερβολική ειδική ορολογία, σχετίζεται με μαθηματικά ή άλλα σύμβολα, ή περίπλοκα διαγράμματα και παραστάσεις. Η επιλογή των κινεζικών έχει γίνει ως αποτέλεσμα των μεγάλων διαφορών της γλώσσας με την ελληνική γλώσσα, τόσο στην προφορική ομιλία όσο και στον τρόπο γραφής. Εκτός από τα ελληνικά, η ίδια έκφραση σχετικά με τα κινεζικά χρησιμοποιείται και σε πολλές άλλες γλώσσες. Συναφής έκφραση είναι επίσης πως κάποιος κάνει τον Κινέζο, προσποιείται δηλαδή τον ανήξερο.
Σε παλαιότερες εποχές, χρησιμοποιούνταν και η έκφραση μου φαίνονται αλαμπουρνέζικα. Στην κυπριακή διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας ορισμένες φορές χρησιμοποιείται και η έκφραση Εν τούρτζικα που μιλάς; (μιλάς τουρκικά;). Κατά την ελληνική αρχαιότητα ως έκφραση χρησιμοποιούνταν τα βαρβαρικά και εν γένει η γλώσσα των βαρβάρων (από τον ήχο των άλλων γλωσσών ο οποίος εκτιμώνταν ως βαρ βαρ).
Κινεζική γλώσσα
Η αντίστοιχη φράση στην κινεζική γλώσσα (μανδαρινικά), είναι πως κάτι προήλθε από τον ουρανό που λέγεται σε περιπτώσεις όπου κάτι είναι δύσκολο να κατανοηθεί, ή πως είναι αρειανά (από τον πλανήτη Άρη) ή πως είναι γλώσσα των πουλιών, ενώ στην καντονέζικη διάλεκτο υπάρχει η έκφραση πως κάτι είναι εντόσθια κοτόπουλου (για την λατινική γραφή).
Ελληνική γλώσσα
Σε ότι αφορά την ίδια την ελληνική γλώσσα ωστόσο, σε γλώσσες όπως τα αγγλικά ή ολλανδικά καθώς και τα λατινικά, η αντίστοιχη έκφραση είναι μου ακούγονται ελληνικά υποδηλώνοντας την δυσκολία κατανόησης της ελληνικής γλώσσας.
Συγκεκριμένα στην λατινική γλώσσα υπήρχε η έκφραση Graeca sunt, non leguntur (ελληνικά είναι, δεν διαβάζονται) δεν πρόκειται όμως για την περίοδο της κλασικής εποχής στην αρχαία Ρώμη αλλά για την περίοδο του Μεσαίωνα καθώς υπήρχαν σχετικά λίγοι γραφείς στην δυτική Ευρώπη που γνώριζαν ελληνικά σε αντίθεση με τα λατινικά, και έτσι όταν αντέγραφαν κάποια χειρόγραφα με ελληνικό κείμενο συνήθως σημείωναν στο περιθώριο την παραπάνω φράση. Ανάλογη φράση ήταν και η Transeat, Graecum est (παραλείπεται, είναι ελληνικά).Η αντίστοιχη αγγλική έκφραση (Greek to me) πιθανώς προέρχεται από την λατινική εκδοχή, και η πρώτη εμφάνιση της φαίνεται να έγινε τον 17ο αιώνα σε έργα του Σαίξπηρ (στο έργο Ιούλιος Καίσαρ) και σε έργα άλλων Άγγλων συγγραφέων της εποχής.
Σε άλλες γλώσσες
Στις περισσότερες γλώσσες η έκφραση περιέχει αναφορά σε κάποια άλλη ξένη γλώσσα της οποίας η ομιλία ή/και γραφή είναι δυσνόητη ή ακατάληπτη στους ιθαγενείς χρήστες της πρώτης γλώσσας. Η γλώσσα η οποία χρησιμοποιείται πιο συχνά από τις άλλες γλώσσες για να υποδηλώσει δυσκολία κατανόησης, είναι τα κινεζικά.Ωστόσο υπάρχουν και αρκετοί ιδιωματισμοί, με έναν από τους πιο κοινούς να είναι μου ακούγεται σαν ισπανικό χωριό που χρησιμοποιείται σε αρκετές σλαβικές γλώσσες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Omniglot: "Translations of It's all Greek/Chinese/Hebrew/Arabic to me in many languages"
Γλώσσες
Εκφράσεις
|
7182
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%201897
|
Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897
|
Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 (γνωστός στην Ελλάδα και ως Μαύρο '97 ή Ατυχής πόλεμος) ήταν ο πόλεμος μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδας το 1897. Άμεση αφορμή ήταν το Κρητικό Ζήτημα, στο οποίο η Ελληνική πλειοψηφία της Οθωμανικής επαρχίας της Κρήτης επιθυμούσε την Ένωση με την Ελλάδα. Παρά την αποφασιστική Οθωμανική στρατιωτική νίκη, η αυτόνομη Κρητική Πολιτεία υπό οθωμανική επικυριαρχία ιδρύθηκε το επόμενο έτος (ως αποτέλεσμα της παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων μετά τον πόλεμο), με τον Πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας και της Δανίας ως πρώτο Ύπατο Αρμοστή. Αυτή ήταν η πρώτη πολεμική προσπάθεια στην οποία δοκιμάστηκε το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας μετά την Επανάσταση του 1821 και την πτώχευσή της τον Δεκέμβριο του 1893.
Γενικά
Ο πόλεμος αυτός, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, με δεδομένο ότι δεν δόθηκε ποτέ διαταγή επίθεσης στο στρατόπεδο των Ελλήνων, «ακήρυχτος» όπως τον χαρακτήρισε η τότε ελληνική κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, στην ουσία «οθωμανική εισβολή» κατέληξε σε ήττα της Ελλάδας και στην υποβολή της σε διεθνή οικονομικό έλεγχο ύστερα από απαίτηση της Γερμανίας. Εντούτοις η σημασία του υπήρξε τεράστια, όχι μόνο ως προς την εξέλιξη του Κρητικού ζητήματος που τελικά η Ελλάδα ήταν αυτή που δικαιώθηκε. Στάθηκε η αιτία να παραμείνει η ελληνική κυβέρνηση σθεναρά ανυποχώρητη στην απόφασή της για ενίσχυση του στρατού μη φειδόμενη των όποιων οικονομικών συνεπειών, με δεδομένη την από τετραετίας (19 Δεκεμβρίου 1893), κήρυξη πτώχευσης του Χ. Τρικούπη, καθώς ακόμα και των απειλών των Μεγάλων Δυνάμεων περί επιβολής ναυτικών αποκλεισμών. Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν η άμεση προετοιμασία και ανταπόκριση της Ελλάδας στους Βαλκανικούς πολέμους που κατέληξαν τουλάχιστον για την ίδια νικηφόροι.
Παρά τη διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων ότι όποιος και αν θα είναι ο νικητής της επαπειλούμενης σύρραξης δεν θα του αναγνωριζόταν «κανένα εδαφικό όφελος» τελικά ο πόλεμος άρχισε στις 6 Απριλίου / 18 Απριλίου (ν. ημερολ) 1897 και έληξε με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, στις 7 Μαΐου / 19 Μαΐου (ν. ημερολ) «ανακωχή», αφού οι Τούρκοι είχαν καταλάβει τη Θεσσαλία. Η ειρήνη υπογράφηκε στις 6 Σεπτεμβρίου / 18 Σεπτεμβρίου (ν. ημερολ.), σε προσωρινή συνθήκη μετά από πεντάμηνες διαπραγματεύσεις των Μεγάλων Δυνάμεων με το Οθωμανικό κράτος (την Υψηλή Πύλη). Η τελική συνθήκη υπογράφηκε στις 22 Νοεμβρίου / 4 Δεκεμβρίου (ν. ημερολ) 1897 όπου και ακολούθησε η εκκένωση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους και δέκα μήνες μετά η αυτονόμηση της Κρήτης με Ύπατο Αρμοστή τον Πρίγκιπα Γεώργιο (Ελλάδας και Δανίας).
Ο πόλεμος του 1897 απετέλεσε την πρώτη πλήρους κλίμακας πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας 67 χρόνια μετά από την απόκτηση της ανεξαρτησίας της, κατά την οποία και δοκιμάσθηκε σε εκστρατεία τόσο ο τότε πολεμικός μηχανισμός της όσο και το πολεμικό δυναμικό της, με ό,τι ατέλειες και αδυναμίες παρουσίαζε.
Αίτια και αφορμές
Η οθωμανική κυβέρνηση είχε αναγνωρίσει με τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878) την υποχρέωσή της να εφαρμόσει στην Κρήτη τον οργανικό κανονισμό του 1868, με τις προσδιοριζόμενες μεταρρυθμίσεις (κατά τη Σύμβαση της Χαλέπας). Οι διορισθέντες όμως υπό του Σουλτάνου γενικοί διοικητές της Κρήτης παραβίαζαν την συμφωνία εκείνη, είτε αυτοβούλως, είτε υπό την πίεση του οθωμανικού πληθυσμού της νήσου με αποτέλεσμα να προκύψει μια σειρά από επαναστάσεις όπως η Κρητική επανάσταση του 1885, η επανάσταση του 1888 καθώς και εκείνη του 1889.
Το 1894 βαλής (διοικητής) της Κρήτης διορίσθηκε ο τέως ηγεμόνας της Σάμου, ο Αλέξανδρος Καραθεοδωρής, που πράγματι επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο για την εφαρμογή των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων (Χαλέπας) αλλά δυστυχώς όμως συνάντησε την έντονη αντίδραση των Οθωμανών της νήσου. Τις αντιδράσεις εκείνες ακολούθησαν ταραχές που κατέληξαν σε σοβαρή ρήξη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων με αποτέλεσμα, ένα μόλις χρόνο μετά, να ξεσπάσει η νέα Κρητική Επανάσταση (1895-1898) και ο Καραθεοδωρής να παραιτηθεί (Δεκέμβριος 1895).
Παράλληλα τον Ιούλιο του ίδιου έτους οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους κατόχους ομολόγων του ελληνικού κράτους είχαν οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ειδικότερα στις 28 Ιουλίου του 1894 ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα ειδοποίησε την ελληνική κυβέρνηση ότι η μη ικανοποίηση των κατόχων ομολόγων ίσως να οδηγούσε στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών. Το θέμα αυτό εξηγεί και την έντονη στη συνέχεια ανθελληνική στάση εκ μέρους του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ στην έκβαση του πολέμου.
Από τον Δεκέμβριο του 1895 τουρκικές ενισχύσεις άρχισαν να φθάνουν και να αποβιβάζονται στη Κρήτη ενώ παράλληλα ανεξάρτητες ελληνικές ομάδες εθελοντών από την Ελλάδα άρχισαν να καταφθάνουν προς ενίσχυση των Κρητών επαναστατών, ειδικότερα μετά την πολιορκία του Βάμου και των σφαγών των Χριστιανών των Χανίων που ακολούθησαν ως αντίποινα (Μάιος 1896). Τον ίδιο καιρό άρχισαν και να καταπλέουν στα ύδατα της Κρήτης πολεμικά πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων, με αποτέλεσμα μέρα με τη μέρα το κλίμα να εντείνεται. Με την επέμβαση όμως αυτή των Μεγάλων Δυνάμεων, τελικά ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ παραχώρησε τις ζητούμενες εγγυήσεις για την εφαρμογή των συμφωνηθεισών μεταρρυθμίσεων και προσωρινά φάνηκε να έχει αποκατασταθεί η ηρεμία.
Όμως οι Τούρκοι της νήσου δεν φαίνονταν και τόσο ικανοποιημένοι βλέποντας ότι με τις μεταρρυθμίσεις που είχαν επιβληθεί, ουσιαστικά η διοίκηση της Κρήτης παραδινόταν στους Έλληνες. Έτσι από τον Ιανουάριο του 1897 ο ερεθισμός αυτός μεταξύ των δύο εντοπίων λαών έφθασε σε μεγάλη ένταση. Δολοφονίες, εμπρησμοί χωριών, φονικές συμπλοκές ξέσπασαν διαδοχικά στις πόλεις και τα χωριά προκαλούμενες από τους Τούρκους, αποδεδειγμένα συμπράττοντας σ' αυτά και ο εκεί υφιστάμενος οθωμανικός στρατός.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1897 ο πρόξενος της Γαλλίας στα Χανιά τηλεγραφούσε στην Κυβέρνησή του:
Χθές η πάλη διήρκεσεν όλην την ημέραν και ως λέγεται τα θύματα είναι πολυάριθμα. Οι Χριστιανοί προσδραμόντες αθρόως εκ του εσωτερικού απέκλεισαν τα Χανιά. Κατέχω αποδείξεις ότι η σύγχρονος αυτή εξέγερσις των Μωαμεθανών εν Ηρακλείω, Ρεθύμνω και Χανίοις είναι αποτέλεσμα οδηγιών εκ Κωνσταντινουπόλεως προς πρόκλησιν ταραχών, όπως παρακωλυθή η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Είναι άξιο προσοχής το ότι στο τηλεγράφημα οι Κρήτες διακρίνονται σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους και όχι με εθνικά ονόματα λαών.
Πράγματι οι ταραχές εκείνες έλαβαν μεγάλη έκταση. Οι Τούρκοι έκαψαν την ελληνική συνοικία των Χανίων, ενώ μέγα μέρος του ελληνικού πληθυσμού της πόλης κατέφυγε στα πολεμικά πλοία των Μ. Δυνάμεων. Τότε ακριβώς οι Έλληνες της Κρήτης κήρυξαν νέα επανάσταση ζητώντας πλέον την ένωση με την Ελλάδα καθόσον αγήματα πεζοναυτών από τα ξένα πολεμικά πλοία αποβιβάστηκαν στα Χανιά.
Υφιστάμενη κατάσταση
Την εποχή εκείνη στα πολιτικά πράγματα της χώρας ήταν η Κυβέρνηση Θεοδώρου Δηλιγιάννη που είχε διαδεχθεί την Κυβέρνηση Νικολάου Δεληγιάννη στις 31 Μαΐου του 1895.
Ένα σωματείο που είχε δημιουργηθεί και σε πολύ σύντομο διάστημα είχε καταστεί πανίσχυρο, ήταν η Εθνική Εταιρεία, η οποία, με πολυάριθμους οπαδούς στο στρατό, στον πνευματικό χώρο, στο δικαστικό σώμα και στις εφημερίδες άρχισε να επηρεάζει τα δρώμενα.
Μόλις έφθασαν οι πρώτες ειδήσεις περί σφαγών και εμπρησμών στη Κρήτη (Σφαγή των Χανίων (1897)), αμέσως συνήλθε συμβούλιο και αποφασίσθηκε στο όνομα του δικαίου της άμυνας και της οφειλόμενης προστασίας, η αποστολή μοίρας ελληνικών πολεμικών πλοίων στη Κρήτη υπό την αρχηγία του δευτερότοκου γιου του βασιλιά, πρίγκηπα Γεωργίου, με την εντολή της παρεμπόδισης κάθε περαιτέρω αποβίβασης τουρκικών δυνάμεων στη μεγαλόνησο.
Στις 25 Ιανουαρίου (νέο ημερολόγιο) απέπλευσαν τα πρώτα τορπιλοβόλα, στις 27 Ιανουαρίου το σχεδόν νεότευκτο θωρηκτό Ύδρα με διοικητή της θωρηκτής μοίρας τον ναύαρχο Αριστείδη Ράινεκ, ακολουθούμενο από τα Μυκάλη και Πηνειός, ενώ στις 29 Ιανουαρίου ακολούθησαν το τορπιλοβόλο Ιωνία με γενικό διοικητή της τορπιλοβόλου μοίρας τον πρίγκηπα Γεώργιο, μαζί με άλλα μεταγωγικά. Με αυτή την ενέργεια η Ελλάδα προσπαθούσε να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός για την επίτευξη της ένωσης. Οι σκοποί αυτοί της Ελλάδας έγιναν φανεροί με τη διακοίνωση που επέδωσε στους διπλωματικούς εκπροσώπους της στο εξωτερικό, μετά από τις εξηγήσεις που ζήτησαν οι πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Αθήνα.
Ο Δηλιγιάννης επέμεινε και τελικά αποφασίσθηκε η αποστολή μικτού αποσπάσματος από δύο τάγματα πεζικού, ένα λόχο ευζώνων, ένα τάγμα μηχανικού και μια ορειβατική πυροβολαρχία, υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσου. Σκοπός του αποσπάσματος ήταν να προβεί σε κατοχή του νησιού, δημιουργώντας έτσι τετελεσμένο γεγονός για την ένωση με την Ελλάδα, για να προλάβει τη σχεδιαζόμενη διεθνή κατοχή και αυτονόμηση της Κρήτης.
Στις 7 Φεβρουαρίου άρχισε την επίθεσή του κατά του Πύργου των Βουκολιών, και καταφέρνοντας την επομένη περίλαμπρη νίκη.
Ενέργειες Μεγάλων Δυνάμεων
Το μικτό ελληνικό απόσπασμα στάλθηκε την 1 Φεβρουαρίου με το Αλφειός και το επίτακτο Ιωνία. Την ίδια όμως μέρα που απέπλεαν το τορπιλοβόλο με τον πρίγκηπα Γεώργιο και η δύναμη του μικτού αποβατικού σώματος από 1.200 αξιωματικούς και οπλίτες υπό τον Βάσσο μέσα σε φρενήρεις και ενθουσιώδεις επευφημίες του λαού που είχε συρρεύσει στον Πειραιά, οι στόλοι της Γαλλίας (υπό τον ναύαρχο Ποτιέ), Αγγλίας (υπό τον ναύαρχο Χάρρις), Ρωσίας (υπό τον ναύαρχο Άντριεφ), Αυστρίας (υπό τον ναύαρχο Μπραχ), και Ιταλίας (υπό τον ναύαρχο Κανεβάρο), είχαν καταπλεύσει στη Κρήτη. Αποβίβασαν αγήματα στα Χανιά, 50 - 100 ανδρών ανά εθνικότητα, υπό Ιταλό πλοίαρχο-διοικητή των συμμαχικών αποβατικών δυνάμεων, θέτοντας έτσι την Κρήτη, και με τη συγκατάθεση της Τουρκίας, υπό την προστασία τους, και απαγορεύοντας κάθε περαιτέρω τουρκική απόβαση. Αμέσως μετά οι σημαίες των παραπάνω Μεγάλων Δυνάμεων υψώθηκαν παράπλευρα της τουρκικής στο φρούριο των Χανίων. Έτσι, όταν έφθασε το ελληνικό μικτό απόσπασμα του Βάσσου, αναγκάσθηκε εκ των πραγμάτων ν' αποβιβασθεί στη θέση Κολυμπάρι (24 χλμ. δυτικά των Χανίων).
Την επομένη (2 Φεβρουαρίου) ο συνταγματάρχης Βάσσος από τη Μονή Γωνιάς (βορείως του Κολυμπαρίου) εξέδωσε, εν ονόματι του βασιλιά των Ελλήνων, προκήρυξη προς τον κρητικό λαό με την οποία και ανήγγειλε την κατάληψη της Κρήτης. Και ενώ ο Βάσσος αποφάσισε την επομένη, σε συνεργασία και με το ναύαρχο Ράινεκ την κατάληψη των Χανίων ακολουθώντας την παραλιακή οδό, τον συνάντησε ένστολος αξιωματικός της διεθνούς χωροφυλακής και του επέδωσε μήνυμα – εντολή του τοποτηρητή ότι αφενός η Κρήτη έχει τεθεί υπό την προστασία των 5 Μεγάλων Δυνάμεων, αφετέρου ο ελληνικός στόλος που έχει καταπλεύσει εκεί έπρεπε ν΄ απέχει από κάθε πολεμική επιχείρηση, το δε μικτό απόσπασμα να παρέμενε εκεί που βρισκόταν χωρίς καμία περαιτέρω ενέργεια.
Παρά την παραπάνω όμως διακοίνωση, ακολούθησε στις 7 Φεβρουαρίου η μάχη των Βουκολιών και την επόμενη η μάχη των Λειβαδιών όπου το ελληνικό στράτευμα πέτυχε σημαντική νίκη σε βάρος 4.000 Τουρκοκρητών και τακτικού οθωμανικού στρατού. Ενοχλημένοι όμως οι ναύαρχοι των Μεγάλων Δυνάμεων απαγόρευσαν κάθε παραπέρα κίνηση και πολεμική ενέργεια του ελληνικού μικτού σώματος. Το μικρό ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ανακλήθηκε το Μάρτιο και ενσωματώθηκε στη δύναμη της Θεσσαλίας.
Διακοίνωση Δυνάμεων
Στις 18 Φεβρουαρίου/2 Μαρτίου 1897, οι παραπάνω Μεγάλες Δυνάμεις επέδωσαν στην ελληνική κυβέρνηση διακοίνωση με την οποία κατέστησαν γνωστή την απόφασή τους να παραχωρήσουν στην Κρήτη καθεστώς αυτονομίας, υπό την υψηλή κυριαρχία (επικυριαρχία) του Σουλτάνου, αφού απέκλεισαν την ένωσή της με την Ελλάδα. Για να τεθούν οι προϋποθέσεις της αυτονομίας (της οποίας οι λεπτομέρειες δεν είχαν συμφωνηθεί ακόμη), έθεταν προθεσμία 6 ημερών προκειμένου η Ελλάδα ν' ανακαλέσει το εκστρατευτικό της σώμα από την Κρήτη, ενώ τα τουρκικά στρατεύματα θα μειώνονταν και θα περιορίζονταν στα φρούρια.
Η Υψηλή Πύλη συμφώνησε προς τη λύση αυτή, η ελληνική κυβέρνηση όμως την απέρριψε. Στη φάση αυτή η ελληνική κυβέρνηση, κάτω από την πίεση της αντιπολίτευσης και της εκτεταμένης δράσης της Εθνικής Εταιρείας που υποκινούσαν οχλοκρατικές εκδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας, αλληλοκατηγορούμενοι οι πάντες για «εσχάτη προδοσία» αν η Κρήτη αυτονομείτο, αντέκρουσε τη διακοίνωση ζητώντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος των Κρητών, προκειμένου ν' αποφασίσουν οι ίδιοι. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν συναινούσαν στον τρόπο που εννοούσε η Ελλάδα την αυτονομία. Η Αγγλία και η Ιταλία ήταν πιο δεκτικές σε αυτονομία υπό τον πρίγκηπα Γεώργιο της Ελλάδας, αλλά η Γερμανία, που επιθυμούσε την ανατροπή του βασιλιά της Ελλάδας ως αγγλόφιλου και την αντικατάστασή του με το γερμανόφιλο Διάδοχο Κωνσταντίνο, ήταν βασική ενάντιος κάθε συμβιβασμού. Μαζί της συμπαρατάσσονταν η Ρωσία και η Αυστρία.
Μετά την άρνηση της Ελλάδας να συμμορφωθεί στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων περί αυτονομίας της Κρήτης, ήταν ολοφάνερο πως, απομονωμένη από κάθε διεθνή υποστήριξη και με τις Μεγάλες Δυνάμεις να μην της επιτρέπουν να έρθει σε συνεννόηση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, προχωρούσε προς τον πόλεμο. Το ίδιο συνέβαινε και στην αντίπαλη πλευρά, όπου ο Σουλτάνος ήταν δέσμιος των πολεμοχαρών υπουργών και στρατιωτικών του. Τελικά, η οθωμανική κυβέρνηση αποφάσισε τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, αφού όμως της δόθηκε αφορμή με την εισβολή των ατάκτων στη Μακεδονία.
Κατάσταση των εμπολέμων δυνάμεων
Ο Ελληνικός Στρατός την εποχή εκείνη δεν ήταν σε επαρκή κατάσταση ετοιμότητας. Η σχετική φράση του πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη στη Βουλή πριν λίγα χρόνια, ανταποκρινόταν όχι μόνο σε μεγάλο βαθμό στην αλήθεια, αλλά και σε μια περίτρανη και ταυτόχρονα κυνική ομολογία ότι τίποτε δεν είχε πράξει και εκείνος ως πολιτικός υπεύθυνος περί αυτού στις δύο προηγούμενες περιόδους της πρωθυπουργίας του. Οι αξιωματικοί του Πεζικού, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν εντελώς αμαθείς και ανίκανοι, όπως και αυτοί του Ιππικού. Σε κάπως καλύτερη κατάσταση βρίσκονταν οι αξιωματικοί του Πυροβολικού και του Μηχανικού, έχοντας τουλάχιστον θεωρητική μόρφωση αλλά με σημαντικό πρόβλημα στην πρακτική εκπαίδευση (πολλοί πυροβολητές δεν είχαν ρίξει, πριν τον πόλεμο, ούτε μια βολή). Ακόμη και ο οπλισμός του στρατού υστερούσε, έχοντας ως βασικό όπλο το τυφέκιο Γκρα (Gras), ένα αργό οπισθογεμές όπλο, με φυσίγγια του 1886 ή και παλαιότερων εποχών. Βέβαια το γεγονός αυτό το γνώριζε πολύ καλύτερα και ο ίδιος ο βασιλεύς Γεώργιος ο Α΄, όταν επιστρέφοντας το προηγούμενο καλοκαίρι (1896) από την Ευρώπη, δημοσίευσε σε ΦΕΚ μια επιστολή - εντολή προς τον πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηλιγιάννη (22 Νοεμβρίου 1896), για πρόσκληση εφεδρειών στο στρατό προκειμένου η αξιόμαχη δύναμη αυτού να συμπληρώνει τους 10-12.000 άνδρες, τη δημιουργία μεγάλου στρατοπέδου μεταγωγών καθώς και εκτελέσεις γυμνασίων των κυριοτέρων σχηματισμών. Η ιστορική αυτή αδιαβάθμητη και επίσημα δημοσιευθείσα επιστολή που καλούσε σε επείγουσα στρατιωτική ανασύνταξη, ουσιαστικά αποτελούσε αφενός μεν ευθεία βολή κατά της επιδειχθείσης σχετικής αναλγησίας των τελευταίων κυβερνήσεων και αφετέρου εξυπηρετούσε κάποιους διπλωματικούς εξωτερικούς στόχους, με συνέπεια να προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση.
Αντίθετα οι Οθωμανοί ήταν εξοπλισμένοι με επαναληπτικά τουφέκια τύπου Μάουζερ (Mauser), ενώ το βεληνεκές των πυροβόλων τους ήταν αρκετά μεγαλύτερο από αυτό των ελληνικών. Μόνο στο ναυτικό ήταν αδιαμφισβήτητη η ελληνική υπεροχή, εξ ου και δεν εμφανίσθηκε πουθενά ο Οθωμανικός Στόλος, παρότι διέθετε και θωρηκτά πλοία. Ο Οθωμανικός Στρατός ήταν σε σαφώς καλύτερη κατάσταση. Διέθετε όχι μόνο αριθμητική υπεροχή και καλύτερο οπλισμό αλλά και καλύτερη εκπαίδευση στελεχών από Γερμανούς συμβούλους-αξιωματικούς. Είναι χαρακτηριστικό πως αν η οθωμανική στρατιωτική διοίκηση δεν έκανε σειρά τακτικών σφαλμάτων, ειδικά κατά τη μάχη των Φαρσάλων, θα είχε επιτύχει την εκμηδένιση του Ελληνικού Στρατού.
Τα γεγονότα του πολέμου
Στις 18 Φεβρουαρίου, τη μέρα της απόρριψης από την Ελλάδα της διακοίνωσης των Συμμάχων για την αυτονομία της Κρήτης, κηρύχθηκε επίσημα γενική επιστράτευση (που όμως είχε ξεκινήσει αθόρυβα τρεις μέρες πριν), με πολλές ατέλειες, κατά την οποία κλήθηκαν τελικά 10 κλάσεις εφέδρων. Η τουρκική επιστράτευση είχε ξεκινήσει και εκείνη νωρίτερα, ακανόνιστα όμως και πολύ πιο πρόχειρα, ενώ η έλλειψη οικονομικών μέσων επαύξανε την αταξία επιστράτευσης των Τούρκων. Την εποχή εκείνη Μέγας Βεζίρης ήταν ο Χαλίλ Ριφάτ Πασάς και Υπουργός Πολέμου ο Μεχμέτ Ριζά Πασάς.
Μεθόριος
Το 1897 η ελληνοοθωμανική μεθόριος στη Θεσσαλία βρισκόταν στις ΝΑ προσβάσεις του Ολύμπου και στις νότιες προσβάσεις των Χασίων σχηματίζοντας ένα Υ με τη βάση του μεταξύ των χωριών Γκρίζανος και Ζάρκος, όπως αυτή είχε προσδιοριστεί από την Επιτροπή Καθορισμού Ελληνοοθωμανικών Συνόρων (Θεσσαλίας - Ηπείρου), επί σχεδίων που είχε εκπονήσει ο Άγγλος ταγματάρχης Τζον Άρνταγκ, που υπογράφηκε στις 20 Ιουνίου του 1882 και ολοκληρώθηκε περί το τέλος του ίδιου έτους, στις 5 Νοεμβρίου του 1882.Ο ποταμός Πηνειός αποτελούσε για τον Τούρκο Διοικητή προγεφύρωμα για την εκδίωξη των Ελλήνων. Η ελληνική διοίκηση πιστή μέχρι τότε στα γαλλικά πρότυπα πολεμικής τακτικής είχε εμπιστευθεί στον Γάλλο στρατηγό Βοσσέρ της γαλλικής αποστολής την οργάνωση της άμυνας στα υπερκείμενα του Πηνειού περάσματα Μελούνας (Β. του Τυρνάβου) και Ρεβένι (Ν. του Τυρνάβου), αμφότερα δυτικά της Λάρισας.
Ανάπτυξη μονάδων
Ελληνικές δυνάμεις
Ο ελληνικός στρατός εκστρατείας που συγκροτήθηκε απετέλεσε τρεις μεραρχίες. Την 1η (Ι Μεραρχία) με Διοικητή τον υποστράτηγο Νικόλαο Μακρή, με στρατηγείο τη Λάρισα και 2η (ΙΙ Μεραρχία) με διοικητή τον συνταγματάρχη Γεώργιο Μαυρομιχάλη με στρατηγείο τα Τρίκαλα, που συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλία και η 3η (ΙΙΙ Μεραρχία) με διοικητή τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Μάνο, στη περιοχή της Άρτας. Αρχηγός του στρατού Θεσσαλίας ορίσθηκε, με Διάταγμα που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 12/25 Μαρτίου ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, που έφθασε στο στρατηγείο του και ανέλαβε στις 17/29 Μαρτίου από τον υποστράτηγο Μακρή και με αρχηγό του επιτελείου τον συνταγματάρχη πυροβολικού Κωνσταντίνο Σαπουτζάκη και υπασπιστή τον λοχαγό Χατζηπέτρο. Τότε ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ήταν ο μοναδικός Έλληνας αξιωματικός με βαθμό στρατηγού. Η σύνθεση της τότε ελληνικής μεραρχίας περιελάμβανε:
2 ταξιαρχίες, συγκροτούμενη έκαστη από 2 συντάγματα πεζικού.
4 ανεξάρτητα τάγματα ευζώνων.
1 σύνταγμα πυροβολικού.
1 σύνταγμα ιππικού και
2 λόχους μηχανικού.
Έτσι η δύναμη της Ηπείρου ήταν όπως η προαναφερόμενη της Μεραρχίας ενώ της Θεσσαλίας ήταν διπλάσια (2 Μεραρχίες). Η δε δύναμη του στρατού Θεσσαλίας ανέρχονταν σε 36.000, 400 ιππείς και 96 πυροβόλα, με ακόμα 2.500 άνδρες από το Εθελοντικό Σώμα που αποτελείτο κύριος από Κύπριους, Ιταλούς και Κρητικούς Εθελοντές, ενώ της Άρτας σε 18.000 άνδρες, 200 ιππείς και 48 πυροβόλα.
Τουρκικές δυνάμεις
Ο τακτικός σουλτανικός στρατός (ο επιλεγόμενος επίσημα «Ασκερί Νιζαμιγιέ Σαχανέ») εκστρατείας που συγκροτήθηκε αντίστοιχα αποτελούνταν από 8 μεραρχίες πεζικού και μία μεραρχία ιππικού (3πλάσιες δυνάμεις των ελληνικών). Εξ αυτών 2 μεραρχίες πεζικού διατέθηκαν στην Ήπειρο ενώ η κύρια δύναμη των 6 μεραρχιών πεζικού και της μεραρχίας ιππικού διατέθηκε στα Θεσσαλικά σύνορα. Η σύνθεση της τότε τουρκικής μεραρχίας ήταν:
15-18 τάγματα πεζικού, δηλαδή από 5-6 συντάγματα περίπου
3-6 πεδινές πυροβολαρχίες,
1 ίλη ιππικού
Η τουρκική μεραρχία ιππικού περιελάμβανε 16 ίλες και 3 έφιππες πυροβολαρχίες. Εκτός όμως της τακτικής αυτής δύναμης ο τουρκικός στρατός Θεσσαλίας διέθετε και γενική εφεδρεία αποτελούμενη από 10 τάγματα πεζικού, 9 πεδινές πυροβολαρχίες και 3 λόχους μηχανικού. Έτσι η συνολική τουρκική δύναμη εις μεν τα Θεσσαλικά σύνορα έφθανε τους 92.500 άνδρες πεζικού, 1300 ιππείς, με 186 πυροβόλα εις δε της Ηπείρου 29.000 άνδρες με 24 πυροβόλα. Επίσης παρά τον τουρκικό στρατό υπήρχε γερμανική εκπαιδευτική στρατιωτική αποστολή υπό τον Γερμανό στρατηγό φον ντερ Γκολτς.
Αρχηγός του τουρκικού εκστρατευτικού στρατού ήταν ο Ετέμ Πασάς που είχε ως σύμβουλό του τον Γερμανό φον Γρούμβκοφ και αρχηγό του επιτελείου τον Σεφκέτ μπέη. Διοικητές των μεραρχιών ήταν οι στρατηγοί Χαϊρή (1ης), Νεσκάτ (2ης), Μεμντούχ (3ης), Χαϊντέρ (4ης), Χακή (5ης), Χαμντή (6ης) και Σουλεϋμάν της μεραρχίας του ιππικού.
Εισβολή ατάκτων
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πριν φθάσει στο στρατηγείο της Λάρισας και αναλάβει την διοίκηση των επιχειρήσεων κατ' εντολή της κυβέρνησης ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, περίπου 2.500 – 3.000 άτακτοι (κατ' εκτίμηση του Γάλλου λοχαγού Ντουσύ), ή μόνο 2.000 (κατ' εκτίμηση του Π. Μελά, που κρίνεται ορθότερο) εισόρμησαν στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Η δύναμη αυτή είχε οργανωθεί από την Εθνική Εταιρεία η οποία, από τον Φεβρουάριο, όπλιζε συρφετούς απολέμων και αμάχων.
Οι επιχειρήσεις των ατάκτων κατά παραμεθορίων τουρκικών φυλακίων και μερικά χιλιόμετρα περί αυτών εντός της Μακεδονίας διήρκεσαν τελικά τέσσερις μόνο ημέρες. Στις 31 Μαρτίου / 12 Απριλίου (π. ημ. / ν. ημερ.) η όλη δραστηριότητά τους είχε κατασταλεί πλήρως από τρία ενισχυμένα τουρκικά αποσπάσματα, ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών είχαν καταφύγει στη Θεσσαλία. Από την πρώτη ημέρα της εισβολής των ατάκτων η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να διακηρύξει ότι ουδεμία σχέση είχε με αυτούς και αντίθετα την ευθύνη είχε η τουρκική πλευρά που δεν διασφάλιζε τα σύνορά της. Αλλά και εκ μέρους του Σουλτάνου δεν υπήρξε σχετική διαμαρτυρία επ' αυτών των «ληστρικών συμμοριών» όπως τις χαρακτήρισε σε τηλεγράφημά του ο Ετέμ πασάς. Ο δε αρχιστράτηγος Διάδοχος Κωνσταντίνος μόλις ενημερώθηκε σχετικά, φθάνοντας στη Λάρισα, έδωσε εντολή καμία στρατιωτική μονάδα να μη κινηθεί καθώς και να απομακρυνθούν από τα σύνορα και οι έτεροι 2.000 άτακτοι που παρέμεναν στη περιοχή της Ηπείρου.
Η εισβολή των ατάκτων προκάλεσε την οργή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων οι οποίες την χαρακτήρισαν ανειλικρινή ενέργεια και έδωσε στην Οθωμανική αυτοκρατορία την αφορμή πολέμου που αναζητούσε.
Διακοπή διπλωματικών σχέσεων
Τη νύκτα της 16ης προς 17η του μηνός, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατηγόρησε την Ελλάδα για κατάληψη υψωμάτων στις περιοχές Ανάληψη και Παδίκα. Το πρωί δε της επομένης, δηλαδή στις 17 Απριλίου (ν.η.) το Σουλτανικό υπουργικό συμβούλιο και ο Σουλτάνος αποφάσισαν τελικά να διατάξουν τις μεσημβρινές ώρες τον οθωμανικό στρατό ν' απωθήσει τις τελευταίες καταλήψεις των Ελλήνων και να περάσει στην επίθεση. Το ίδιο βράδυ κλήθηκε ο Έλληνας πρεσβευτής στη Κωνσταντινούπολη Ν. Μαυροκορδάτος από τον υπουργό Εξωτερικών, τον Τουρχάν Πασά, πρώην Βαλή της Κρήτης, ο οποίος επιστρέφοντας το διαβατήριό του του επέδωσε διακοίνωση διακοπής των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών «ένεκα αρξαμένων υπό της Ελλάδος εχθροπραξιών κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας». Την επομένη, στις 6 / 18 Απριλίου, ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων (1897), στις 10.30 το πρωί, ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Ασήμ Μπέης επέδωσε στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Α. Σκουζέ τη ρηματική διακοίνωση περί διακοπής των διπλωματικών σχέσεων. Το κείμενο της τουρκικής διακοίνωσης είχε ως εξής:
ΥΨΗΛΗ ΠΥΛΗ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
5 Απριλίου 1897
ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΡΗΜΑΤΙΚΗ
Ο Υπουργός εξωτερικών λαμβάνει την τιμήν να κοινοποιήση εις την Αυτού Εξοχότητα τον απεσταλμένον της ελληνικής Αυτού Μεγαλειότητος, ότι ένεκα της εχθρικής πλέον στάσεως της κυβερνήσεως της Ελλάδος προς την Αυτοκρατορικήν οθωμανικήν κυβέρνησιν, αι διπλωματικαί μεταξύ των δύο κρατών σχέσεις διεκόπησαν και ο εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβης της Αυτού Μεγαλειότητος (Ελλάδος), καθώς και οι καθ' όλην την οθωμανικήν επικράτειαν πρόξενοι (Έλλάδος) διετάχθησαν ν' αναχωρήσωσιν, ομοίως δε και ο εν Αθήναις πρέσβης της αυτοκρατορικής οθωμανικής κυβέρνησης και οι απανταχού της Ελλάδος πρόξενοι προσεκλήθησαν κατεπειγόντως εις Κωνσταντινούπολιν.
Συμφώνως προς την ληφθείσαν απόφασιν οι εμπορευόμενοι και οι υπήκοοι Έλληνες οι ευρισκόμενοι εις Αυτοκρατορίαν οφείλουσι να εγκαταλείψωσι το έδαφος αυτής εντός δεκαπενθημέρου προθεσμίας. Ομοίως διετάχθησαν οι εν Ελλάδι υπήκοοι Οθωμανοί να εγκαταλείψωσι το έδαφος του Βασιλείου της Ελλάδος εντός της αυτής προθεσμίας.
Το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αμέσως μετά την επίδοση προέβη σε έντονη διαμαρτυρία ότι «η Ελλάς όχι μόνο δεν προέβη σε πράξεις εχθρότητας, αλλά απεναντίας και υπέστη τις τελευταίες ημέρες επί πλείστων σημείων της οροθετικής γραμμής αλλεπάλληλες επιθέσεις του τουρκικού στρατού» Λαμβάνοντας δε τη διακοίνωση αυτή ο τότε πρωθυπουργός Θ. Δηλιγιάννης συγκάλεσε σε έκτακτη συνεδρίαση την ελληνική Βουλή όπου και έκανε το απόγευμα της ίδιας ημέρας την ακόλουθη ανακοίνωση στη Βουλή:
Από της 10ης πρωινής της σήμερον διατελούμεν εν σταδίω εχθροπραξιών των οποίων ήρξατο το όμορον κράτος εν πολέμω ακηρύκτω, από της 10ης της πρωίας της σήμερον είμεθα εν διακοπή σχέσεων με την Υψηλή Πύλη, ήτις σημαίνει τούτο ωσεί είμεθα εν πολέμω ...
Η τουρκική κυβέρνησις ανεκοίνωσεν εις ημάς, ότι διακόπτει τα σχέσεις προς το ελληνικόν κράτος, διότι ημείς ηρξάμεθα εχθροπραξιών. Δεν υποθέτω ότι σύνηθες θάρρος ηδύνατο να δικαιολογήση τοιαύτην ακρίβειαν.
Το Ελληνικόν κράτος είχε σκοπόν, σκοπόν ευγενή, σκοπόν επιβαλλόμενον υπό των καθηκόντων προς τον πολιτισμόν, σκοπόν εμβαλλόμενον υπό του αισθήματος, όπερ πρέπει να έχη έκαστος λαός προς τους ομοθρήσκους και ομοφύλους αυτού. Τον σκοπόν τούτον προσεπάθει να αναπληρώση δια μέσων ειρήνης. Παρασκευάζετο προς πόλεμον, αλλά παρασκευάζετο δια να προβή εις τον πόλεμον, όταν εξηντλείτο πάσα ελπίς περί της εκπληρώσεως του σκοπού δια των μέσων της ειρήνης, αλλ' αφ' ου τον πόλεμον μας προκηρύττει το όμορον κράτος καθήκον έχομεν να τον δεχθώμεν και τον εδέχθημεν.
Ελπίζω ότι ο ελληνικός λαός όπου Γης και αν είναι θέλει αισθανθεί εις τα στέρνα του το πυρ της αγάπης προς την πατρίδα και θέλει ενθυμηθή ότι, εάν αυτή δεν δύναται να αξιώσει, ότι εδημιούργησε μέχρι τούδε η ιστορία μεγάλου λαού, ότι όμως δεν ελησμόνησε ότι είναι απόγονος μεγάλου λαού, όστις εδίδαξεν την δύσιν και την ανατολήν την αλήθειαν και την δικαιοσύνην. Επομένως δεν αμφιβάλλω ότι οι άνδρες οίτινες συνεκεντρώθησαν υπό την κυανόλευκον, θέλουσι πάντες προτιμήσει τον θάνατον, ουδέποτε δε ανεχθή την ατίμωσιν της ιεράς ταύτης γης.
Μέσα σε θύελλα ζητωκραυγών και από την αντιπολίτευση όπου ο αρχηγός της Δ. Ράλλης όρθιος χειροκροτούσε τον πρωθυπουργό ανήλθε στο βήμα και προέβη στις ακόλουθες δηλώσεις:
Οφείλομεν να κηρύξωμεν εντεύθεν ότι ευλογημένη η ώρα κατά την οποίαν οι Τούρκοι προεκάλεσαν ημάς, κηρύξαντες τον ακήρυκτον αυτόν πόλεμον. Δεν θα είναι ούτος πόλεμος μεταξύ δύο Πολιτειών, μεταξύ δύο κρατών, είναι πόλεμος του Γένους περί υπάρξεως, και εις τοιούτον πόλεμον οφείλει να αποδυθή ο Ελληνικός Λαός ... Ο ελληνισμός έχει να εκδικήση την ύβριν τεσσάρων και πλέον αιώνων, και αποδυόμενος εις τον υπέρ των όλων αγώνα, εννοεί την ύβριν ταύτην να εκδικήση και θα νικήση ή δ' άλλως ας εξοντωθή.
Τον Ράλλη ακολούθησαν στο Βήμα και άλλοι αρχηγοί κομμάτων με ίδια ενθουσιώδη συμπεριφορά, στους δε δρόμους της Αθήνας που είχαν μαθευτεί σχετικά τα δρώμενα είχε ξεχυθεί ο κόσμος ως χείμαρρος και πανηγύριζε με σάλπιγγες, ενώ το ίδιο βράδυ στις εκκλησίες, στην ακολουθία του Νυμφίου γίνονταν πολεμικές δεήσεις, όπου γονατιστοί όλοι έψελναν το τροπάριο της «Υπερμάχου Στρατηγού».
Το δε απόγευμα της ίδιας ημέρας επιστράφηκε το διαβατήριο του Τούρκου πρέσβη, ενώ ο Έλληνας ομόλογός του στη Κωνσταντινούπολη αποχώρησε στις 20 Απριλίου. Μάλιστα κατά την αναχώρησή του παρευρέθηκε όλο το Διπλωματικό Σώμα της Κωνσταντινούπολης με εξαίρεση τον πρέσβη της Γερμανίας. Στην απορία του Ν. Μαυροκορδάτου περί της απουσίας του, κάποιος διπλωμάτης επεσήμανε «Εξοχότατε φαίνεται πως είστε σε πόλεμο και με την Αυτοκρατορία της Γερμανίας!». Η φράση αυτή παρά την υπερβολή της στην ουσία δεν απείχε πολύ από την αλήθεια.
Στη συνέχεια έπεσε η Κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη την οποία και διαδέχθηκε η Κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη.
Μέτωπο Θεσσαλίας
Στην Θεσσαλία οι Τούρκοι είχαν συγκεντρώσει έξι μεραρχίες με 58.000 πεζούς, 1500 ιππείς και 156 πυροβόλα υπό την διοίκηση του Εντέμ Πασά με αρχηγείο την Ελασσόνα, ενώ μια έβδομη ήρθε αργότερα. Οι Έλληνες ήταν 45.000 πεζοί, 800 ιππείς και 96 πυροβόλα, και διοικούνταν από τον πρίγκηπα Κωνσταντίνο με στρατηγείο τη Λάρισα. Ο ελληνικός στόλος του 1897 κυριαρχούσε στην θάλασσα, αφού ήταν μεγαλύτερος του τουρκικού.
Μία μέρα πριν φθάσει ο Διάδοχος Κωνσταντίνος στο στρατηγείο, περίπου 2.000 άτακτοι από την Εθνική Εταιρεία πέρασαν τα σύνορα προσπαθώντας να ξεσηκώσουν σε επανάσταση την Μακεδονία όπου και σημειώθηκαν οι πρώτες αψιμαχίες.
Επιτελικά σχέδια
Το σχέδιο του Τούρκου αρχηγού (και του γερμανικού επιτελείου του) ήταν να περάσει από την ελληνική αριστερή πλευρά, και το ταχύτερο δυνατόν ή να κυκλώσει τους Έλληνες ή να φθάσει στο Πηνειό όπου με προγεφύρωμα αυτόν ν' απωθήσει τους Έλληνες στη Στερεά, πλην όμως στη πράξη συνάντησε σθεναρή πλευρική αντίσταση ενώ το κέντρο του αντίθετα προχώρησε. Έτσι το αρχικό σχέδιο συνέχεια μεταβαλλόταν με συνέπεια τις αργές μετακινήσεις των τουρκικών σχηματισμών.
Το σχέδιο του ελληνικού επιτελείου όπως το είχε παραδώσει ο Γάλλος Βοσσέρ και είχε προηγουμένως επεξεργασθεί και εγκρίνει ο υποστράτηγος Μακρής ήταν κυρίως αμυντικό, βασισμένο όμως στη γαλλική τακτική, δηλαδή της ανάπτυξης ανοικτών πεδίων εμπλοκής με τις γνωστές οδυνηρές ατέλειες, τις ίδιες ακριβώς που είχε αντιμετωπίσει και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στη μάχη του Φαλήρου, ειδικά όταν ο εχθρός είναι αριθμητικά υπέρτερος . Επιπλέον, δεν είχαν εκπονηθεί αναλυτικά σχέδια ούτε υλοποιηθεί σοβαρά αμυντικά έργα και δεν υπήρχαν εφεδρείες που θα επέτρεπαν το σχηματισμό 2ης αμυντικής γραμμής και την αποστολή ενισχύσεων στα σημεία όπου θα υπήρχε ανάγκη.
Όμως ο Διάδοχος Κωνσταντίνος έκρινε μη ικανοποιητική αυτή τη διάταξη και στις 19 Μαρτίου έδωσε εντολή για αναπροσαρμογή της. Συγκεκριμένα, ο στρατός θα διατασσόταν σε βάθος, αντί της προηγούμενης γραμμικής παράταξης, ώστε να συγκεντρωθεί σε ισχυρότερες μονάδες, στα πιθανά σημεία εισβολής των Τούρκων. Η διαταγή αυτή, λίγες μέρες πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών, ήταν λογικό να συναντήσει δυσκολίες και να μην έχει προλάβει να συμπληρωθεί στις πρώτες μέρες του πολέμου.
Επιχειρήσεις
Στο Μάτι οι Έλληνες είχαν οχυρωθεί καλύπτοντας τον δρόμο για τον Τύρναβο. Εδώ έγιναν σκληρές μάχες στις 21 και 22 με τους Έλληνες να προσπαθούν να υπερκεράσουν το τουρκικό δεξί πλευρό. Αυτό δεν έγινε δυνατό αλλά στις 23 το αριστερό των Οθωμανών έκανε νέα προέλαση και όταν όλες οι οθωμανικές δυνάμεις μπόρεσαν να ευθυγραμμιστούν πίεσαν τις ελληνικές πτέρυγες. Το απόγευμα το ελληνικό στρατηγείο διέταξε υποχώρηση προκαλώντας πανικό. Οι Έλληνες στρατιώτες εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και άτακτα υποχώρησαν περνώντας την Λάρισα η οποία και εκκενώθηκε. Η πόλη καταλήφθηκε τελικά στις 27 του μήνα αφού οι οθωμανικές δυνάμεις δεν καταδίωξαν τις ελληνικές αλλά προχώρησαν αργά.
Κοντά στα Φάρσαλα ο Ελληνικός στρατός επανήλθε σε τάξη και σχημάτισε νέα γραμμή, σχεδιάζοντας αντεπίθεση, όμως το ηθικό των στρατιωτών είχε πέσει. Είχαν περάσει άλλωστε πίσω από τις στρατηγικές θέσεις της Λάρισας και του Βελεστίνου. Τελικά στάλθηκε σιδηροδρομικώς μια μεραρχία στο Βελεστίνο, αλλά έτσι οι ήδη κατώτερες ελληνικές δυνάμεις διαιρέθηκαν σε δύο κομμάτια με απόσταση 60 χιλιομέτρων ανάμεσά τους. Οι μάχες στο Βελεστίνο διήρκησαν από τις 15 έως και τις 24 Απριλίου, με τους Έλληνες να προβάλουν υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη Πυροβολικού Σμολένσκη, σθεναρή άμυνα.
Οι Οθωμανοί εν τω μεταξύ έκαναν ετοιμασίες και στις 24 Απριλίου επιτέθηκαν στα Φάρσαλα (Μάχη Φαρσάλων) με τρεις μεραρχίες απωθώντας τις ελληνικές δυνάμεις από τις θέσεις που είχαν πάρει μπροστά από την πόλη. Οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι το βράδυ και ο ελληνικός στρατός συμπτύχθηκε με σχετική τάξη στον Δομοκό. Το Βελεστίνο εγκαταλείφθηκε από τις δυνάμεις του Σμολένσκη, οι οποίες συμπτύχθηκαν στον Αλμυρό μόλις ολοκληρώθηκε με ασφάλεια η ανασύνταξη στον Δομοκό. Οι Έλληνες είχαν τον χρόνο να οχυρωθούν μέχρι τη νέα επίθεση στον Δομοκό από τον Εντέμ Πασά στις 5 Μαΐου, με τρία σημεία κρούσης. Στη μάχη του Δομοκού πήραν μέρος σαν εθελοντές, πολυάριθμοι ευρωπαίοι φιλέλληνες, κυρίως Ιταλοί (που αποτελούσαν και τη μεγάλη πλειονότητα), Άγγλοι και Γάλλοι. Ντυμένοι με κόκκινες στολές, ήταν γνωστοί σαν «Λεγεώνα Φιλελλήνων και Γαριβαλδίνων» (ή «Τάγμα των Ερυθροχιτώνων») και ο αριθμός τους ανερχόταν σε περίπου 3.000. Κατά τη διάρκεια της μάχης, το δεξί τουρκικό άκρο αναχαιτίστηκε από το απόσπασμα τού Τερτίπη και την Λεγεώνα των Φιλελλήνων και τούς Γαριβαλδινούς (συνολικά 3.060 ξένοι, εκ των οποίων 2.783 Ιταλοί, ανάμεσα τους οι Νικόλα Μπαρμπάτο, Ριτσιότι Γκαριμπάλντι -γιος του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι- ο Αντόνιο Φράττι, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτή τη μάχη, Φερρούτσιο Τολομέϊ και Τζουζέππε Εβανγκελίστι, Αμιλκάρε Τσιπριάνι). Το κέντρο υπέστη σοβαρές απώλειες. Το αριστερό όμως προέλασε μέχρι τις ελληνικές γραμμές, οπότε και αυτή η τοποθεσία εγκαταλείφθηκε την νύχτα, όπως και η Φούρκα την επόμενη. Ο Σμολένσκη έφτασε στις 18 του μήνα από τον Αλμυρό και διατάχτηκε να κρατήσει το πέρασμα στις Θερμοπύλες. Δεν χρειάστηκε να πολεμήσουν όμως, αφού ο Σουλτάνος διέταξε παύση πυρός στις 20 Μαΐου μετά από προτροπή του Ρώσου Τσάρου.
Μέτωπο Ηπείρου
Στην Ήπειρο υπήρχαν 15.000 Έλληνες στρατιώτες υπό την διοίκηση του Συνταγματάρχη Θρασύβουλου Μάνου έναντι 28.000 Οθωμανών με 48 πυροβόλα υπό τις διαταγές του Αχμέτ Χιφσί Πασά. Οι ελληνικές δυνάμεις είχαν σχηματίσει γραμμή άμυνας από την Άρτα στο Πέτα, ενώ οι Οθωμανοί βρίσκονταν στην περιοχή των Ιωαννίνων, στα Πέντε Πηγάδια και μπροστά από την Άρτα. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που υπήρχαν στην Άρτα ήταν οι εξής: Το 6ο Σύνταγμα Πεζικού, το 9ο Σύνταγμα Πεζικού, το 10ο Σύνταγμα Πεζικού, το 12ο Σύνταγμα Πεζικού, το 1ο Τάγμα Ευζώνων, το 3ο Τάγμα Ευζώνων και το 10ο Τάγμα Ευζώνων. Στην περιοχή, εκτός από αυτές τις δυνάμεις, υπήρχε και το 1ο Σύνταγμα Πυροβολικού με 4 ορεινές και 4 πεδινές πυροβολαρχίες και δύο συζυγαρχίες πυρομαχικών πυροβολικού, ένα τάγμα Μηχανικού με 5 λόχους και μία διμοιρία Τηλεγραφητών, τρεις ίλες ιππικού του 1ου Ιππικού Συντάγματος, 6 μονάδες χειρουργείων και 2 ουλαμοί εφοδιασμού.
Στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου υπήρχε η Δυτική Μοίρα του ελληνικού στόλου, υπό τον Πλοίαρχο Δημήτριο Κριεζή και χωριζόταν σε δύο υπομοίρες. Σύμφωνα με το σχέδιο, η μία Μοίρα θα αναλάμβανε να βομβαρδίσει τα φρούρια μέσα στον Αμβρακικό κόλπο ενώ η άλλη Μοίρα θα βομβάρδιζε το φρούριο της Πρέβεζας και θε έλεγχε γενικότερα την κίνηση στο θαλάσσιο χώρο του Αμβρακικού. Τη Δυτική Μοίρα αποτελούσαν τα εξής πλοία: Το θωρηκτό «Σπέτσαι», η θωρακοβάρις «Βασιλεύς Γεώργιος Α΄», ο ατμομυοδρόμωνας «Ευρώτας», το οπλιταγωγό «Θράκη», το οπλιταγωγό «Ιωνία», η ατμοβάρις «Άκτιον», η ατμοβάρις «Αμβρακία», η κανονιοφόρος «Α», η κανονιοφόρος «Β», η κανονιοφόρος «Γ», η κανονιοφόρος «Δ», η ατμοημιολία «Κίχλη», η ατμοημιολία «Αφρόεσσα» και το καταδρομικό «Μιαούλης». Η μεταφορά πολεμικού υλικού εντός του Αμβρακικού κόλπου γινόταν με το ατμόπλοιο «Μακεδονία».
Το πρωί στις 6 Απριλίου/18 Απριλίου 1897, Κυριακή των Βαΐων το ατμόπλοιο «Μακεδονία» δέχτηκε καταιγιστικά πυρά στο στόμιο της Πρέβεζας και προσάραξε σε αβαθή προς το Άκτιο. Το συγκεκριμένο γεγονός σήμανε την έναρξη του πολέμου στο μέτωπο της Ηπείρου. Στην πόλη της Άρτας ο ελληνικός στρατός έλαβε θέση μάχης. Η 2η πεδινή πυροβολαρχία χτύπησε πρώτη το τουρκικό φρούριο στη θέση «Ιμαρέτ» και έλαβε άμεση απάντηση με καταιγισμό πυρών από τα 6 μεγάλα πυροβόλα, τα οποία έβαλλαν συντονισμένα κατά του Αμυντικού Στρατώνα Άρτας. Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών στο Ιμαρέτ υπήρξε και ταυτόχρονη ανταλλαγή πυροβολισμών στη γέφυρα της Άρτας αλλά και στην περιοχή της Κάτω Παναγιάς και της Περάνθης. Στις 4 μ.μ. τα κανονιοφόρα του ελληνικού στόλου βομβάρδισαν το φρούριο της Σαλαώρας και κατέστρεψαν τα 2 πυροβόλα τύπου «Άρμστρονγκ».
Το βράδυ της 6ης Απριλίου, τοποθετήθηκε κινητή γέφυρα στο ύψος της Περάνθης και το πρωί της 7ης Απριλίου διήλθαν από αυτή, ένας λόχος Μηχανικού, ένας λόχος του 9ου Συντάγματος Πεζικού και 2 ίλες ιππικού και ύστερα από σφοδρή μάχη κατέλαβαν τα χωριά Νεοχώρι, Παχυκάλαμος και Ακροποταμιά. Οι Τούρκοι, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τα γυναικόπαιδα της περιοχής, υποχώρησαν στο χωριό Μύτικα και οχυρώθηκαν στον Πύργο του Φουάτ Μπέη όπου υπήρχαν περίπου 1000 στρατιώτες. Το πρωί της 9ης Απριλίου, έφτασαν πληροφορίες ότι οι Τούρκοι είχαν εγκαταλείψει τον Αρτινό κάμπο κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχαν κινηθεί προς τη γέφυρα του Λούρου και τη Φιλιππιάδα. Την επόμενη ημέρα, 10 Απριλίου, τοποθετήθηκαν λόχοι του 9ου, 10ου και 12 Συντάγματος Πεζικού στη Σαλαώρα και στις 11 π.μ. κατέφθασε ο αρχικυβερνήτης Τομπάζης με την ατμοβαρίδα «Άκτιο» και αποβιβάστηκαν 200 στρατιώτες, οι οποίοι ύψωσαν την ελληνική σημαία στο υπό κατοχή φρούριο. Μέχρι το βράδυ της 10ης Απριλίου/22 Απριλίου είχε απελευθερωθεί το μεγαλύτερο μέρος του κάμπου και η Φιλιππιάδα.
Οι Έλληνες προχώρησαν μέχρι τα Πέντε Πηγάδια όπου είχαν οχυρωθεί οι Τούρκοι αλλά μετά από αψιμαχίες στις 27 και νέες επιθέσεις στις 28 και 29 δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι αφού δεν έρχονταν ενισχύσεις. Στις 12 Μαΐου έγινε νέα Ελληνική επίθεση ενώ Ηπειρώτες εθελοντές προσπάθησαν να αποκόψουν την τουρκική φρουρά στην Πρέβεζα. Το ελληνικό κέντρο επιτέθηκε στις 13 κοντά στην Στρεβίνα με σκοπό να καταλάβει και να κρατήσει μια αμυντική θέση, πράγμα που κατάφερε την επόμενη με ενισχύσεις από την αριστερή πτέρυγα. Τελικά όμως οπισθοχώρησαν στις 15 Μαΐου
Η συνθηκολόγηση
Τελικά με τη μεσολάβηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων και της Ρωσίας, στις 20 Σεπτεμβρίου υπογράφηκε ειρήνη. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει ένα μεγάλο ποσό σαν πολεμικές αποζημιώσεις, καθώς και να δώσει ένα μικρό κομμάτι της Θεσσαλίας στην Τουρκία. Η ελληνική κυβέρνηση του Δ. Ράλλη για να πληρώσει το ποσό αυτό υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στην Επιτροπή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου όλες τις θεωρούμενες επαρκείς προσόδους για αποζημίωση. Για την εξόφληση του δημόσιου χρέους εκχωρήθηκαν στην ΕΔΟΕ τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, τσιγαρόχαρτου, ναξίας σμύριδος, ο φόρος κατανάλωσης καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιώς. Η συνθηκολόγηση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ταπεινωτική για τους Έλληνες και το ελληνικό έθνος, αφού έχασαν προσωρινά (μέχρι το 1908) ορισμένες από τις ελευθερίες για τις οποίες αγωνίστηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.
Απώλειες
Φιλέλληνες στον πόλεμο του 1897
Η συμμετοχή εθελοντών στον πόλεμο του 1897 είχε και άλλες αφετηρίες εκτός του φιλελληνισμού. Κυρίως τις κοινωνικοπολιτικές θεωρίες των συμμετεχόντων. Έτσι σχηματίστηκαν φιλελληνικά κομιτάτα με σκοπό την υποστήριξη των Ελλήνων από την τουρκική επιθετικότητα. Τα σωματεία ενίσχυαν ευρωπαϊκοί πολιτικοί σχηματισμοί και μορφώματα, συνήθως αντιπολιτευόμενοι την εξωτερική πολιτική της χώρας τους, όπως το ιταλικό δημοκρατικό κόμμα, επαναστατικά κομιτάτα όπως το Commitato Pro-Grecia, οι γαριβαλδίνοι και οι αναρχικοί αλλά και εταιρείες, φιλοσοφικοκοινωνικές, όπως οι Ελευθεροτέκτονες. Στην Ιταλία συγκεκριμένα, η φιλελληνική οργάνωση Commitato Pro Grecia οργάνωσε σώμα αλλά λόγω πιέσεων που οι Ελληνικές αρχές δέχθηκαν από τις Ιταλικές, δεν τους παρείχαν διευκολύνσεις και δεν μπόρεσε να λάβει μέρος στον πόλεμο. Η «Φιλελληνική Λεγεώνα» ήταν ένα σώμα μικτό από Γερμανούς και Πολωνούς φιλέλληνες. Ήταν αυτόνομη ομάδα οργανωμένη στην Ελλάδα από την Κυβέρνηση Δηλιγιάννη, με σκοπό την ένταξη σε αυτήν μεμονωμένων εθελοντών. Συνολικά συμμετείχαν εθελοντές από 16 εθνότητες.
Δείτε επίσης
Ελληνικός στόλος του 1897
Παραπομπές
Πηγές
ΔΕΚ/ΓΕΣ «Στρατιωτική Ιστορία Νεώτερης Ελλάδος» Αθήναι 1980
«Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου» τομ. 6ος, σελ. 662.
«Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια« τομ. ΙΑ΄, σελ. 13.
Κ. Παπαρρηγόπουλος «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τομ. 8ος.
Σ. Μαρκεζίνης «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος».
Ντάγκλας Ντέικιν, «Η Ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923» Μεταφρ. Α. Ξανθόπουλου, Β΄έκδοση, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) - Αθήνα 1984.
Κ. Ρος (πολεμικός ανταποκριτής): «1897 - Με τους Έλληνες στη Θεσσαλία» Λονδίνο 1897, επανέκδοση στην ελληνική 1997.
Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1977, τ. ΙΔ΄.
Γεώργιος Ρούσος «Το Μαύρο 97», Εκδ. Φυτράκης Αθήναι 1974.
Ιωσήφ Ι. Κασσεσιάν «Ο «Άτυχος» Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897» Εκδ. Κούριερ Εκδοτική Αθήνα 1997.
Νίκος Κουρκουμέλης, «Έλληνες και ξένοι εθελοντές στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897», Ηπειρωτικά χρονικά, τομ. 43(2009), σελ. 179-209
Περαιτέρω ανάγνωση
Ελληνική
Γ. Ασπρέας «Διηγήματα από την καταστροφήν» Αθήναι 1900
Γ. Ασπρέας «Πολιτική Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος» Β΄ έδοση Αθήναι 1930.
Α. Βερναρδάκης «Τα μετά την καταστροφήν, τι εστοίχισεν ο πόλεμος και τι ποιητέον δια την ανόρθωσίν μας» Αθήναι 1898.
Χ. Βόγιας «Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 Κινηματογραφικές, Υγειονομικές και άλλες Πρωτοτυπίες - Ευρεία Γενική Βιβλιογραφία» Αθήνα 2016.
Π. Βρυζάκης «Πολεμικαί εικόνες» - Αθήναι 1904.
Μ. Γονζάγα «Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 εν Θεσσαλία» Αθήναι 1906.
Βίκτωρ Δούσμανης «Απομνημονεύματα, Ιστορικές σελίδες που έζησα» Αθήναι 1946.
Στέφανος Δραγούμης «Σταυρωθήτω – Η Ελλάς μετά την προκαταρτικήν» Αθήναι 1899.
Τρύφων Ευαγγελίδης «Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος» Αθήναι 1897.
Διον. Ζαφειρόπουλοςν «Απομνημονεύματα» Κέρκυρα 1898.
Κάδμιος «Πολεμικές επιχειρήσεις παρά την Πρέβεζαν» 1900.
Ιωσήφ Γ. Κασσεσιάν «Ο «άτυχος» Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897» - Αθήνα 1997 (βασισμένο σε αρχικές δημοσιεύσεις).
Καθημερινή 7 Ημέρες, Αφιέρωμα, τ. 11/05/1997.
Καραπάνος «Η κατάστασις της χώρας» Αθήναι 1898.
Αντώνης Κλάψης, Πολιτική και διπλωματία της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης, 1821-1923, Εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα, 2019.
Μανούσος Κούνδουρος «Ιστορικαί και Διπλωματικαί αποκαλύψεις» Αθήναι 1921 (σπουδαία πηγή)
Αριστ. Κυριακός «Ιστορία του ελληνοτουρκικού πολέμου» Αθήναι (χωρίς έτος έκδοσης).
Λυγηράκης «Ιστορία του Ελληνοτουρκικού Πολέμου» (χωρίς τόπο και έτος έκδοσης)
Αλεξ. Αινιάν Μαζαράκης «Ιστορική μελέτη 1821-1897 και ο πόλεμος του 1897» Αθήναι 1950.
Θρ. Μάνος «Έκθεσις περί της πολεμικής ενεργείας εν Ηπείρω» (χωρίς τόπο και έτος έκδοσης)
Ηλίας Οικονομόπουλος «Ιστορία του Ελληνοτουρκικού Πολέμου» Αθήναι 1898 (σπουδαία πηγή της δράσης των ατάκτων).
Θ. Πάγκαλος «Τα Απομνημονεύματά μου» Αθήναι 1950.
Αμαλία Παπασταύρου «Η φοβερά νυξ της φυγής της Λαρίσης» Αθήναι 1897.
Α. Ρυκάκης «Η Κρήτη και ο ελληνοτουρκικός πόλεμος» Αθήναι 1898.
Αντ. Σπηλιωτόπουλος «Ιστορία του Ελληνοτουρκικού πολέμου» Αθήναι
Γ. Φιλάρετος «Ξενοκρατία και Βασιλεία εν Ελλάδι» Αθήναι 1897.
Αγγλική
Ashmead-Bartlett Elis. «The Battlefields of Thessaly», London 1897.
Bingham Clive «With the Turkish Army in Thessaly», London-New York 1897.
Brailsford H. N. «The Broom of the War God», London 1898.
Ekinci, Mehmet Uğur. The Unwanted War: The Diplomatic Background of the Ottoman-Greek War of 1897. Saarbrücken: VDM, 2009. ISBN 978-3-639-15456-6.
Gladstone W. E. «The Easter Crisis», London 1897.
Hoger William «The Great Powers and the Greek Dept. 1893-1898. A Study of the Connection between Diplomacy and International Finance, Columbia 1943.
Nevinson «Scenes in 30 Days War between Greece and Turkey», London 1897.
Nikolas, Prince of Greece and Danmark «My Fifty Years», London 1927.
Northop, Henry Davenport «The Turko-Grecian War and the Armenian Massacres», New York 1897.
Palmer Frederic «Going to War in Greece, New York 1897.
Papadopoulos G. S. «England and the Near East 1896-1898», Thesaloniki 1969.
Perris G. H. «The Eastern Crisis of 1897 and the British Policy in the Near East», London 1897.
Rose W. Kinnaird «With the Greeks in Thessaly», London 1897.
Stevens G. W. «With the Conquering Turk» Edimburg and London 1897.
Tatsios Theodore George «The «Megali Idea» and the Greek-Turkish War of 1897», New York 1984.
Γαλλική
Becker «La Guerre Contemporaine dans les Balkans - Dissertations sur la Guerre Turko-grecque», Paris 1897.
Douchy, Capitaine, «La Guerre Gréco-turque», Paris 1897.
Fuster Louis «Guerre Gréco-turque. Journal d' un Volontaire», Montpellier 1897.
Richemond Odysée «Le Crime de l' Europe», Paris 1897.
Lami M. «La Débandade», Montpellier 1897.
Tsokopoulos G. «Histoire de la guerre gréco-turque», New York 1914.
Turot M. Henri «L' Insurrection cretoise et la guerre greco-turque», Paris 1898.
Γερμανική
Fezer, «Aus dem thessalicchen Feldzug der Turkei», 1898.
Gabrielidi, V. «Der griechisch-turkische Krieg» (Die Zukunt, Berlin, V. Jahrg. no 36, 5 June 1897)
Goltz, Colmar, Freiher von der, Γ-18 «Der Thessalische Krieg und die turkische Armee», 1898.
Margutti, A. «Der Turkische-Grieschische Conflict 1987» Temesvar 1898.
Prollius, A. von, «Der Tuskische-grieschische Krieg von Jahren 1897», Leipzig 1897.
Weber, Robert, «Aus dem Feidzug in Thessalien», Zurich 1898.
Πόλεμοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
|
115135
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%87
|
Φίλλαχ
|
Το Φίλλαχ (Γερμανικά: Villach) είναι πόλη της Αυστρίας και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του κρατιδίου της Καρινθίας. Βρίσκεται στης όχθες του ποταμού Ντράου και είναι ένα σημαντικό σταυροδρόμι στις Άλπεις. Αυτοκινητόδρομοι από την Ιταλία και τη Σλοβενία ενώνονται εδώ σε κόμβο.
Ιστορία
Κοντά στο κέντρο του Φίλλαχ έχουν βρεθεί ίχνη ανθρώπινης παρουσίας από το 3500 π.Χ. Πολλά ρωμαϊκά χειροποίητα αντικείμενα βρέθηκαν εκεί, δεδομένου ότι από εκεί περνούσε ένας σημαντικός ρωμαϊκός δρόμος αποκαλούμενος σήμερα Ρέμερβεγκ (Römerweg). Ένα έγγραφο του 878 αναφέρει μια γέφυρα σε αυτό που είναι σήμερα το Φίλλαχ, και στην πόλη πέρα από τη γέφυρα δόθηκαν δικαιώματα αγοράς το 1060, αν και το Φίλλαχ πρωτοαναφέρεται αρχικά στα αρχεία το 1240. Στις 25 Ιανουαρίου 1348 ένας σεισμός κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος του Φίλλαχ και ακολουθήθηκε από έναν άλλο σεισμό το 1690. Υπήρξαν επίσης διάφορες πυρκαγιές που κατέστρεψαν πολλά κτήρια. Το 1759 η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας αγόρασε τυπικά το Φίλλαχ, καθώς επίσης και ένα μεγάλο μέρος της Καρινθίας. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, η πόλη ήταν μέρος της επαρχίας της Ιλλιρίας της γαλλικής αυτοκρατορίας, από το 1809 μέχρι το 1813. Ο Νότιος Σιδηρόδρομος (Südbahn) έφθασε τελικά στο Φίλλαχ το 1864. Κατά τη διάρκεια της περιόδου του γερμανικού Άνσλους (1938-45), όταν προσαρτήθηκε η Αυστρία στη ναζιστική Γερμανία, δήμαρχος του Φίλλαχ ήταν ο Όσκαρ Κράους, ενθουσιώδης Ναζί. Περίπου 42.500 βόμβες σκότωσαν 300 ανθρώπους, εντούτοις η πόλη ανέκαμψε γρήγορα μετά τον πόλεμο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Αυστρίας
|
484847
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BC%20%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CE%BD
|
Τζιμ Ράιαν
|
Ο Τζέιμς Ρόναλντ («Τζιμ») Ράιαν (James Ronald "Jim" Ryun, γενν. 29 Απριλίου 1947) είναι Αμερικανός αθλητής του στίβου, ο οποίος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στα 1.500 μέτρα.
Στις 8 Ιουλίου του 1967, στο Λος Άντζελες, σημείωσε εντυπωσιακή επίδοση στα 1.500 μ. καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 3.33.1.
Παραπομπές
Δρομείς μεσαίων αποστάσεων
Αμερικανοί αθλητές του στίβου
|
736065
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%BD%20%CE%91%CE%BA%CE%B9%CF%8C%CE%BB
|
Τουρκάν Ακιόλ
|
H Τουρκάν Ακιόλ (12 Οκτωβρίου 1928 - 7 Σεπτεμβρίου 2017) ήταν Τουρκάλα πολιτικός, γιατρός και ακαδημαϊκός. Ήταν η πρώτη τουρκάλα γυναίκα υπουργός κυβέρνησης, και η πρώτη γυναίκα πρύτανης πανεπιστημίου στην Τουρκία.
Νεανικά χρόνια
Η Τουρκάν Ακιόλ γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Κωνσταντινούπολη . Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση της σε διάφορα μέρη της Τουρκίας λόγω του επαγγέλματος του πατέρα της ως υπαλλήλου. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Θηλέων Ερένκιοϊ στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας, το 1947.
Η Ακιόλ σπούδασε στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας και αποφοίτησε το 1953. Έγινε γιατρός ειδικευμένη στην πνευμονολογία και ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στο alma mater της. Έγινε επίκουρη καθηγήτρια το 1965 και πλήρης καθηγήτρια το 1970. Μεταξύ 1959 και 1965, η Ακιόλ πραγματοποίησε ακαδημαϊκές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες.
Το 1980, η Ακιόλ εξελέγη πρύτανης του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, και έγινε και πάλι πρώτη, αυτή τη φορά η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Τουρκίας. Υπηρέτησε σε αυτό το αξίωμα μέχρι το 1982, όταν παραιτήθηκε λόγω διαφωνιών με το Συμβούλιο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δίδαξε στο πανεπιστήμιο μέχρι το 1983, όταν η Ερντάλ Ινονού την προσκάλεσε να συνιδρύσουν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SODEP). Η Ακιόλ υπηρέτησε τον αντιπρόεδρο του κόμματος.
Πολιτική καριέρα
Στις 25 Μαρτίου 1971, διορίστηκε Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης στο υπουργικό συμβούλιο του Νιχάτ Ερίμ, και έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός κυβέρνησης της Τουρκίας. Στις 13 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, παραιτήθηκε από τη θέση της στην κυβέρνηση και επέστρεψε στο πανεπιστήμιο.
Η Τουρκάν Ακιόλ εισήλθε στο κοινοβούλιο ως αναπληρωτής της επαρχίας της Σμύρνης μετά τις γενικές εκλογές του 1987. Επέστρεψε στη θέση της ως λέκτορας στο τέλος της νομοθετικής περιόδου το 1991. Το 1992, διορίστηκε υπουργός επικρατείας αρμόδια για τις γυναίκες και τις οικογενειακές υποθέσεις στην κυβέρνηση συνασπισμού του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Το 1993, διορίστηκε πάλι υπουργός στο υπουργικό συμβούλιο της Τανσού Τσιλέρ, της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της Τουρκίας.
Η Ακιόλ πέθανε σε νοσοκομείο στην Άγκυρα στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 σε ηλικία 88 ετών. Θάφτηκε στο Νεκροταφείο Καρσιγιακά μετά τη θρησκευτική κηδεία στο Τζαμί Μάλτεπε. Ήταν μητέρα δύο παιδιών.
Κληρονομιά
Υπάρχει ένα νοσοκομείο στην Προύσα, που φέρει το όνομά της.
Παραπομπές
Απόφοιτοι Πανεπιστημίου της Άγκυρας
Σελίδες με πηγές CS1 στα Τουρκικά (tr)
Τούρκοι πολιτικοί
Τούρκοι επιστήμονες
|
91706
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B2.%201316%29
|
Μιχαήλ Καντακουζηνός (απεβ. 1316)
|
Ο Μιχαήλ Καντακουζηνός (1264 - 1316) ήταν ο πρώτος επίτροπος της βυζαντινής επαρχίας του Μορέως, θέση που κατείχε το διάστημα 1308-1316.
Βιογραφικά στοιχεία
Το 1308 ο Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων εξέδωσε ένα διάταγμα, με το οποίο σταματούσε ο διορισμός ενός διοικητή (κεφαλή) των Βυζαντινών εδαφών της Πελοποννήσου με ετήσια θητεία και όριζε, ότι οι διοικητές θα παρέμεναν ισοβίως σε αυτή τη θέση (επίτροπος). Η θέση του επιτρόπου δόθηκε στον Μιχαήλ Καντακουζηνό. Η θητεία του ως διοικητή της Βυζαντινής Πελοποννήσου έδωσε μία ανάσα στον τοπικό πληθυσμό, που μέχρι τότε ταλαιπωρείτο από την πρακτική των ως τότε διοικητών, που προσπαθούσαν να πλουτίσουν γρήγορα από την περιοχή μέχρι να φύγουν στο τέλος της θητείας τους. Στα χρόνια της διοίκησής του σημειώθηκε σταθεροποίηση της οικονομίας στην περιοχή, δίνοντας τη δυνατότητα στον επόμενο επίτροπο Ανδρόνικο Ασάν να επιχειρήσει να επεκτείνει την επαρχία εις βάρος των φραγκικών κτήσεων στην Πελοπόννησο.
Ο γιος του Μιχαήλ, ο Ιωάννης, έγινε Αυτοκράτορας το 1347 ως Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός.
Η δημιουργία της θέσης του επιτρόπου ήταν το πρώτο βήμα για την ίδρυση της δημιουργίας του Δεσποτάτου του Μωρέως το 1349 με πρώτο δεσπότη τον γιο του Ιωάννη ΣΤ΄, τον Μανουήλ.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε τη Θεοδώρα Παλαιολογίνα Αγγελίνα και είχε τέκνο:
Ιωάννης ΣΤ΄ 1292-1383, Αυτοκράτορας των Ρωμαίων.
Κυβερνήτες του Θέματος Πελοποννήσου
Βυζαντινοί του 14ου αιώνα
Οικογένεια Καντακουζηνών
|
714948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%82
|
Αιμόνιο Ξάνθης
|
Το Αιμόνιο είναι ορεινό χωριό της Θράκης στην Περιφερειακή Ενότητα Ξάνθης σε υψόμετρο 500 μέτρα.
Γεωγραφία - Ιστορία
Το Αιμόνιο βρίσκεται προς τα σύνορα της Ελλάδας με τη Βουλγαρία σε απόσταση περίπου 17 χλμ. Β.-ΒΑ. από την Σμίνθη (έδρα του δήμου) και 31 χλμ. Β. από την Ξάνθη. Το χωριό είναι κτισμένο στις πλαγιές της Δυτικής Ροδόπης, ανάμεσα στην Κοτύλη (ΒΔ.), Μελίβοια (Α.-ΒΑ.) και Πάχνη (ΝΔ.) ενώ βόρεια και δυτικά περνάει ο χείμαρρος Κούλας, ένας από τους τρεις κλάδους του ποταμού Κόσυνθου. Πολιτισμικά συμπεριλαμβάνεται στα Πομακοχώρια της Ξάνθης (όπως και όλα της Κοτύλης και στα πομάκικα λέγεται Βαλκάνοβα Επίσημα για πρώτη φορά αναφέρεται το 1924 στο ΦΕΚ 194Α - 14/08/1924 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Κοτύλης. Σύμφωνα με το Σχέδιο Καλλικράτης μαζί με την Κοτύλη, το Δημάριο και την Πάχνη αποτελούν την τοπική κοινότητα Κοτύλης υπάγεται στη δημοτική ενότητα Μύκης του Δήμου Μύκης και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 75 κατοίκους..
Πληθυσμός
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Αιμόνιο στο https://www.youtube.com/
Φωτογραφίες από το Αιμόνιο στο https://www.greece.com/
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Χωριά του νομού Ξάνθης
Δήμος Μύκης
Πομακοχώρια
|
375513
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CF%89%CE%BD%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BD
|
Κλωντ Μπαρτολόν
|
o Kλωντ Μπαρτολόν (γαλλικά: klod baʁtɔlɔn) είναι ένας Γάλλος πολιτικός. Γεννήθηκε το 1951. Από τον Ιούνιο του 2012 είναι Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Γαλλίας και είναι μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξελέγη στην Εθνική Συνέλευση, που αντιπροσωπεύεται το τμήμα Seine-Saint-Denis, από το 1981 .
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις γεννήθηκε 29 Ιουλίου του 1951 στην Τύνιδα της Τυνισίας. Η μητέρα του ήταν από τη Μάλτα και ο πατέρας του από τη Σικελία της Ιταλίας.Και οι δύο γονείς του ήταν μέλη της εργατικής τάξης. Στην ηλικία των εννέα ετών, μετακόμισε στο Le Pré-Saint-Gervais της Γαλλίας και μεγάλωσε σε ένα κτήμα και φοίτησε στο Λύκειο Turgot στο Παρίσι και πήρε πτυχίο στα μαθηματικά .
Πολιτική καριέρα
Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος του Le Pré-Saint-Gervais από το 1977 έως το 1983, και από το 1995 έως το 2008 ως Αντιδήμαρχος. Έπειτα χρημάτισε ως Δήμαρχος της Πόλης από το 1995 έως το 1998, και στην συνέχεια επανήλθε στο αξίωμα του αντιδημάρχου το 2001 μέχρι και το 2008. Διετέλεσε επίσης δημοτικός σύμβουλος της πόλης Les Lilas από το 1983 έως το 1989.
Προσωπική ζωή
Είναι παντρεμένος(με δεύτερο γάμο) με την Βερόνικα Ραγκούσα η οποία είναι και αυτή πολιτικός.
Κατοικεί στα προάστια του Παρισιού.
Διακρίσεις
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μπαρτολόν, Πρόεδρος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης (στα Γαλλικά)
Γάλλοι βουλευτές
Γάλλοι πολιτικοί
Γάλλοι μαθηματικοί
Πολιτικοί της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης (Ε΄ Δημοκρατία)
|
820371
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81
|
Φερμουάρ
|
Το φερμουάρ (φωνητική μεταγραφή του γαλλικού fermoir), στα ελληνικά τορμοσυνάπτης, είναι συσκευή που χρησιμοποιείται συνήθως για τη σύνδεση δύο άκρων υφάσματος ή άλλου εύκαμπτου υλικού. Τα φερμουάρ χρησιμοποιούνται σε ρούχα (π.χ. μπουφάν και τζιν), αποσκευές και άλλες τσάντες, είδη κατασκήνωσης (π.χ. σκηνές και υπνόσακοι) και πολλά άλλα αντικείμενα. Τα φερμουάρ διατίθενται σε μεγάλη γκάμα μεγεθών, σχημάτων και χρωμάτων. Ο Γουίτκομπ Λ. Τζάντσον, ένας Αμερικανός εφευρέτης από το Σικάγο, το 1892 κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το αρχικό σχέδιο από το οποίο εξελίχθηκε η σύγχρονη συσκευή.
Περιγραφή
Ένα φερμουάρ αποτελείται από έναν ολισθητήρα τοποθετημένο σε δύο σειρές μεταλλικών ή πλαστικών δοντιών που έχουν σχεδιαστεί για να συμπλέκονται και έτσι να ενώνουν το υλικό στο οποίο συνδέονται οι σειρές. Το ρυθμιστικό, που συνήθως λειτουργεί με το χέρι, περιέχει ένα κανάλι σε σχήμα Υ που, μετακινώντας κατά μήκος των σειρών των δοντιών, τα μπλέκει ή τα χωρίζει, ανάλογα με την κατεύθυνση της κίνησης του ολισθητήρα. Τα δόντια μπορεί να είναι μεμονωμένα διακριτά ή διαμορφωμένα από ένα συνεχές πηνίο.
Σε πολλά μπουφάν και παρόμοια ενδύματα, το άνοιγμα κλείνει εντελώς όταν το ρυθμιστικό βρίσκεται στο επάνω άκρο. Ορισμένα μπουφάν έχουν διπλά διαχωριστικά φερμουάρ με δύο ολισθητήρες στην ταινία. Όταν τα ρυθμιστικά βρίσκονται στα αντίθετα άκρα της ταινίας, το σακάκι είναι κλειστό. Εάν το κάτω ρυθμιστικό είναι ανυψωμένο, τότε το κάτω μέρος του σακακιού μπορεί να ανοίξει για να επιτρέψει πιο άνετο κάθισμα ή ποδηλασία. Όταν και τα δύο ρυθμιστικά είναι χαμηλωμένα, τότε το φερμουάρ μπορεί να διαχωριστεί τελείως.
Οι τσάντες, οι βαλίτσες και άλλες αποσκευές έχουν επίσης συχνά δύο ρυθμιστικά στην ταινία: το τμήμα του φερμουάρ ανάμεσά τους είναι ξεκούμπωτο. Όταν τα δύο ρυθμιστικά βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, το οποίο μπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε σημείο κατά μήκος της ταινίας, το φερμουάρ είναι πλήρως κλειστό.
Το φερμουάρ μπορεί:
να αυξήσουν ή να μειώσουν το μέγεθος ενός ανοίγματος για να επιτραπεί ή να περιοριστεί η διέλευση αντικειμένων, όπως στο παντελόνι ή σε μια τσέπη.
να ενώσει ή να διαχωρίσει δύο άκρες ή πλευρές ενός μόνο ενδύματος, όπως στο μπροστινό μέρος ενός σακακιού, ή στο μπροστινό, πίσω ή στο πλάι ενός φορέματος ή φούστας για να διευκολύνει το ντύσιμο.
να προσαρμόσει ή να αποσπάσει ένα χωριζόμενο μέρος του ενδύματος προς ή από ένα άλλο, όπως στη μετατροπή μεταξύ παντελονιού και σορτς ή στη σύνδεση ή αποσύνδεση μιας κουκούλας και ενός παλτού.
να συνδέσει ή να αποσυνδέσει μια μικρή θήκη ή τσάντα σε ή από μια μεγαλύτερη. Ένα παράδειγμα αυτού είναι τα στρατιωτικά σακίδια πλάτης που έχουν μικρότερες θήκες ή τσάντες που συνδέονται στα πλάγια χρησιμοποιώντας ένα ή δύο φερμουάρ.
να χρησιμοποιηθεί για τη διακόσμηση ενός αντικειμένου.
Αυτές οι παραλλαγές επιτυγχάνονται ράβοντας το ένα άκρο του φερμουάρ μαζί, ράβοντας και τα δύο άκρα μαζί ή αφήνοντας και τα δύο άκρα του φερμουάρ να χωριστούν εντελώς.
Ένα φερμουάρ κοστίζει σχετικά λίγο, αλλά αν αποτύχει, το ρούχο μπορεί να είναι άχρηστο μέχρι να επισκευαστεί ή να αντικατασταθεί το φερμουάρ — κάτι που μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο και ακριβό. Τα προβλήματα συχνά έγκεινται στο ρυθμιστικό του φερμουάρ, το οποίο όταν φθαρεί δεν ευθυγραμμίζεται σωστά και δεν ενώνει τα εναλλασσόμενα δόντια. Με τα διαχωριστικά φερμουάρ, ο πείρος εισαγωγής μπορεί να ξεκολλήσει από την ταινία και η ταινία μπορεί ακόμη και να αποσυντεθεί από τη χρήση. Εάν ένα φερμουάρ χαλάσει, μπορεί είτε να μπλοκάρει (δηλαδή να κολλήσει) είτε να σπάσει μερικώς.
Ιστορία
Το 1851, ο Ελάιας Χάου έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια «Βελτίωση στη στερέωση για ρούχα». Δεν προσπάθησε σοβαρά να το πλασάρει, χάνοντας έτσι την αναγνώριση που διαφορετικά θα είχε λάβει. Η συσκευή του Χάου έμοιαζε περισσότερο με ένα περίτεχνο κορδόνι περίσφιξης παρά με ένα γνήσιο κούμπωμα.
Σαράντα δύο χρόνια αργότερα, το 1893, ο Κλεμπ Κλέμπερσον, ο οποίος εφηύρε έναν πνευματικό σιδηρόδρομο δρόμου, κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ένα «δετήρα παπουτσιού». Η συσκευή χρησίμευε ως (πιο περίπλοκο) κούμπωμα παπουτσιών με γάντζο και οπή. Με την υποστήριξη του επιχειρηματία συνταγματάρχη Λιούις Γουόλκερ, ο Τζάντσον ξεκίνησε την εταιρεία Universal Fastener για την κατασκευή της νέας συσκευής. Το «κλείδωμα με κούμπωμα» του Τζάντσον έκανε το δημόσιο ντεμπούτο του στη Διεθνή Έκθεση του Σικάγου το 1893 και γνώρισε μικρή εμπορική επιτυχία. Μερικές φορές αναγνωρίζεται ο Τζάντσον ως ο εφευρέτης του φερμουάρ, αλλά η συσκευή του δεν χρησιμοποιήθηκε σε ρούχα.
Η Universal Fastener Company μετακόμισε στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσεϊ το 1901 και αναδιοργανώθηκε ως Fastener Manufacturing and Machine Company. ο Γκίντεον Σούντμπαικ, ένας Σουηδοαμερικανός ηλεκτρολόγος μηχανικός, προσλήφθηκε για να εργαστεί στην εταιρεία το 1906. Οι καλές τεχνικές δεξιότητες και ο γάμος με την κόρη του διευθυντή του εργοστασίου, Ελβίρα Άρονσον, οδήγησαν τον Σούντμπαικ στη θέση του επικεφαλής σχεδιαστή. Η εταιρεία μετακόμισε στο Μίντβιλ της Πενσυλβάνια, όπου λειτούργησε για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα με την επωνυμία Talon, Inc. Ο Σούντμπαικ εργάστηκε για τη βελτίωση του δεστήρα και το 1909 κατοχύρωσε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στη Γερμανία. Τα δικαιώματα των ΗΠΑ για αυτήν την εφεύρεση ήταν στο όνομα της εταιρείας Meadville (που λειτουργούσε ως Hookless Fastener Co.), αλλά ο Σούντμπαικ διατήρησε δικαιώματα εκτός ΗΠΑ και τα χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει τα επόμενα χρόνια την Lightning Fastener Co. στο Σεντ Κάθρινς του Οντάριο. Η δουλειά του Σούντμπαικ με αυτήν την εταιρεία οδήγησε στην κοινή εσφαλμένη αντίληψη ότι ήταν Καναδός και ότι το φερμουάρ προέρχεται από αυτήν τη χώρα.
Το 1916, οι εφημερίδες στην Αυστραλία ανέφεραν εμφανίσεις του «νέου δεστήρα χωρίς άγκιστρο», μιας συσκευής από την Αμερική που «ο κόσμος περίμενε» από ένα ζωντανό μοντέλο στη βιτρίνα του Raynor's, στη Μελβούρνη.
Ο Γκίντεον Σούντμπαικ αύξησε τον αριθμό των στοιχείων στερέωσης από τέσσερα ανά ίντσα (περίπου ένα κάθε 6,4 mm) έως δέκα ή έντεκα (περίπου κάθε 2,5 mm), εισήγαγε δύο αντικριστές σειρές δοντιών που τραβούσαν σε ένα μόνο κομμάτι από τον ολισθητήρα και αύξησαν το άνοιγμα για τα δόντια που καθοδηγούνται από τον ολισθητήρα. Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το «Separable Fastener» εκδόθηκε το 1917. Ο Γκίντεον Σούντμπαικ δημιούργησε επίσης τη μηχανή κατασκευής για τη νέα συσκευή. Το μηχάνημα «SL» ή «στράπλες» πήρε ένα ειδικό σύρμα σε σχήμα Υ και έκοψε σέσουλες από αυτό, στη συνέχεια τρύπησε το λακκάκι και τη μύτη της σέσουλας και έσφιξε κάθε σέσουλα σε μια υφασμάτινη ταινία για να δημιουργήσει μια συνεχή αλυσίδα με φερμουάρ. Μέσα στον πρώτο χρόνο λειτουργίας, τα μηχανήματα του Σούντμπαικ παρήγαγαν μερικές εκατοντάδες πόδια (περίπου 100 μέτρα) φερμουάρ την ημέρα. Το Μάρτιο του ίδιου έτους, ο Ματιού Μπουρί, ένας Ελβετός εφευρέτης, βελτίωσε το σχέδιο προσθέτοντας ένα σύστημα κλειδώματος συνδεδεμένο στα τελευταία δόντια, αλλά η έκδοσή του δεν μπήκε ποτέ στην παραγωγή λόγω αντικρουόμενων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας.
Το 1923, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Ευρώπη, ο Σούντμπαικ πούλησε τα ευρωπαϊκά του δικαιώματα στον Μάρτιν Ότμαρ Βίντερχαλτερ, ο οποίος βελτίωσε το σχέδιο χρησιμοποιώντας ενώσεις και αυλακώσεις αντί για τις αρθρώσεις και τα δόντια του Σούντμπαικ και άρχισε να παράγει με την εταιρεία του, Riri, σε μεγάλη κλίμακα, πρώτα στη Γερμανία και μετά στην Ελβετία.
Ο δημοφιλής όρος zipper της Βόρειας Αμερικής προήλθε από την BF Goodrich Company το 1923. Η εταιρεία επέλεξε να χρησιμοποιήσει το κούμπωμα του Γκίντεον Σούντμπαικ σε έναν νέο τύπο μποτών από καουτσούκ (ή γαλότσες) και το ανέφερε ως zipper και το όνομα έμεινε. Οι δύο κύριες χρήσεις του φερμουάρ στα πρώτα χρόνια του ήταν για το κλείσιμο μποτών και για θήκες καπνού. Τα φερμουάρ άρχισαν να χρησιμοποιούνται για ρούχα το 1925 από τη Schott NYC σε δερμάτινα μπουφάν.
Στη δεκαετία του 1930 ξεκίνησε μια εκστρατεία πωλήσεων για παιδικά ρούχα με φερμουάρ. Η εκστρατεία επαίνεσε τα φερμουάρ για την προώθηση της αυτοδυναμίας στα μικρά παιδιά, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ντύνονται μόνα τους. Το φερμουάρ κόντραρε το κουμπί το 1937 στη «Μάχη του Κουμπώματος»", αφού οι Γάλλοι σχεδιαστές μόδας ξετρελάθηκαν με φερμουάρ στα ανδρικά παντελόνια. Το Esquire ανακήρυξε το φερμουάρ ως τη «Νεότερη Ιδέα Προσαρμογής για Άντρες» και μεταξύ των πολλών αρετών του κουμπώματος με φερμουάρ ήταν ότι θα απέκλειε την «Πιθανότητα ακούσιας και ενοχλητικής αταξίας».
Η πιο πρόσφατη καινοτομία στο σχέδιο του φερμουάρ ήταν η εισαγωγή μοντέλων που μπορούσαν να ανοίξουν και στις δύο άκρες, όπως στα μπουφάν. Σήμερα το φερμουάρ είναι μακράν το πιο διαδεδομένο κούμπωμα και χρησιμοποιείται σε ρούχα, αποσκευές, δερμάτινα είδη και διάφορα άλλα αντικείμενα.
Τύποι
Αντιολισθητικές κλειδαριές με φερμουάρ
Ορισμένα φερμουάρ περιλαμβάνουν μια σχεδιασμένη ικανότητα για το ρυθμιστικό να συγκρατείται σε σταθερά ανοιχτή ή κλειστή θέση, αντιστέκοντας στις δυνάμεις που θα προσπαθούσαν να μετακινήσουν το ολισθητήρα και να ανοίξουν το φερμουάρ απροσδόκητα. Υπάρχουν δύο συνήθεις τρόποι για να επιτευχθεί αυτό:
Η λαβή του φερμουάρ μπορεί να έχει μια κοντή προεξέχουσα καρφίτσα σφραγισμένη μέσα της, η οποία εισάγεται ανάμεσα στα δόντια του φερμουάρ μέσα από μια οπή στο ολισθητήρα, όταν η λαβή διπλώνεται ίσια στα δόντια του φερμουάρ. Αυτό εμφανίζεται σε ορισμένες μάρκες παντελονιών. Η λαβή του φερμουάρ κουμπώματος διπλώνεται επίπεδα στα δόντια όταν δεν χρησιμοποιείται και η λαβή συγκρατείται τόσο από την τάση του μεντεσέ που ολισθαίνει όσο και από το υφασμάτινο πτερύγιο πάνω από το κούμπωμα.
Ο ολισθητήρας μπορεί επίσης να έχει ένα μεντεσέ δύο τεμαχίων που στερεώνει τη λαβή στο ολισθητήρα, με τη βάση του μεντεσέ υπό τάση ελατηρίου και με προεξέχοντες πείρους στο κάτω μέρος που εισάγονται μεταξύ των δοντιών του φερμουάρ. Για να μετακινήσετε το φερμουάρ, η λαβή τραβιέται προς τα έξω ενάντια στην τάση του ελατηρίου, ανασηκώνοντας τους πείρους από ανάμεσα στα δόντια καθώς κινείται ο ολισθητήρας. Όταν απελευθερωθεί η λαβή, οι ακίδες εμπλέκονται αυτόματα ξανά ανάμεσα στα δόντια του φερμουάρ. Ονομάζονται «ρυθμιστικά αυτόματου κλειδώματος».
Μια έκδοση τριών τεμαχίων του παραπάνω χρησιμοποιεί έναν μικροσκοπικό περιστρεφόμενο βραχίονα που κρατιέται υπό τάση μέσα στον μεντεσέ. Τραβώντας τη λαβή από οποιαδήποτε κατεύθυνση ανασηκώνετε τους πείρους του περιστρεφόμενου βραχίονα έξω από τα δόντια του φερμουάρ έτσι ώστε ο ολισθητήρας να μπορεί να κινηθεί.
Βιομηχανοποίηση
Το Forbes ανέφερε το 2003 ότι παρόλο που η αγορά των φερμουάρ στη δεκαετία του 1960 κυριαρχούνταν από τις Talon Zipper (ΗΠΑ) και Optilon (Γερμανία), ο ιαπωνικός κατασκευαστής YKK μεγάλωσε και έγινε ο κολοσσός της βιομηχανίας μέχρι τη δεκαετία του 1980. Η YKK κατείχε το 45% του μεριδίου της παγκόσμιας αγοράς, ακολουθούμενη από την Optilon (8%) και την Talon Zipper (7%).
Η ινδική Tex Corp έχει επίσης αναδειχθεί ως σημαντικός προμηθευτής στη βιομηχανία ένδυσης.
Στην Ευρώπη, η εταιρεία Cremalleras Rubi που ιδρύθηκε το 1926 στην Ισπανία, συνεχίζει να ανταγωνίζεται τις μεγάλες πολυεθνικές πουλώντας πάνω από 30 εκατομμύρια φερμουάρ το 2012.
Το 2005, η The Guardian ανέφερε ότι η Κίνα είχε το 80 % της διεθνούς αγοράς. Το μεγαλύτερο μέρος του προϊόντος της κατασκευάζεται στη Σιάοτοου.
Στη λαϊκή κουλτούρα
Τα φερμουάρ έχουν μπει στους αστικούς μύθους. Ο Αμερικανός λαογράφος Γιαν Χάρολντ Μπρούνβαντ σημείωσε ότι «Το φερμουάρ έχει γίνει αντικείμενο αστείων και θρύλων από... τη δεκαετία του 1920». Αυτές οι ιστορίες αντικατοπτρίζουν «σύγχρονες αγωνίες και επιθυμίες», δίνοντας έμφαση σε αμηχανίες και ατυχήματα, που αφορούν κυρίως τα κουμπώματα των ανδρικών παντελονιών σε ιστορίες όπως το «Ανοιχτά τα μαγαζιά».
Ανθεκτικότητα και επισκευές
Το φερμουάρ είναι συχνά το λιγότερο ανθεκτικό εξάρτημα σε οποιοδήποτε ρούχο ή τύπο εξοπλισμού. Τις περισσότερες φορές το φερμουάρ αποτυγχάνει να κλείσει λόγω φθαρμένου ή λυγισμένου ολισθητήρα που δεν μπορεί να ασκήσει την απαραίτητη δύναμη στα πλαϊνά των δοντιών για να προκαλέσει το μπλοκάρισμα τους. Αυτό το πρόβλημα μπορεί μερικές φορές να επιλυθεί χρησιμοποιώντας μικρές πένσες για να σφίξετε προσεκτικά το πίσω μέρος του ολισθητήρα μαζί κατά ένα κλάσμα του χιλιοστού. Αυτό μπορεί να αντισταθμίσει τη φθορά του ολισθητήρα. Ο ολισθητήρας κατασκευάζεται συνήθως ως χύτευση μαγνησίου που σπάει εύκολα. Είναι απαραίτητο να μειώσετε τη δύναμη στην πένσα προτού νιώσετε ότι ο ολισθητήρας υποχωρεί. Εάν δεν είναι ακόμη δυνατό να κλείσετε με επιτυχία το φερμουάρ, η πίεση που εφαρμόζεται στο ολισθητήρα θα πρέπει να αυξάνεται σταδιακά. Ένας άλλος τρόπος για να μειώσετε το διάκενο του ανοιχτού άκρου του ολισθητήρα είναι προετοιμάζοντας ένα μικρό κομμάτι ξύλου πριονίζοντας μια σχισμή στο ένα άκρο έτσι ώστε να εφαρμόζει πάνω από τον άνω βραχίονα του ολισθητήρα. Στη συνέχεια, ένα σφυρί μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ασκήσει δύναμη στον ολισθητήρα χτυπώντας προσεκτικά το ξύλο.
Όταν η προστατευτική επίστρωση του ολισθητήρα χύτευσης έχει φθαρεί από παρατεταμένη χρήση, το υλικό μπορεί να διαβρωθεί. Τα προϊόντα διάβρωσης είναι συνήθως μεταλλικά άλατα που μπορούν να συσσωρευτούν και να εμποδίσουν τη μετακίνηση του ολισθητήρα. Όταν συμβεί αυτό, το αλάτι μπορεί συχνά να διαλυθεί βυθίζοντας τον ολισθητήρα σε ξύδι ή άλλο ήπιο οξύ. Διαφορετικά, το ρυθμιστικό πρέπει να αφαιρεθεί και να αντικατασταθεί.
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Petroski, Henry (1992). Η Εξέλιξη των Χρήσιμων Πραγμάτων. Νέα Υόρκη: Alfred A. Knopf. ISBN 0-679-74039-2.
Friedel, Robert (1996). Zipper: An Exploration in Novelty. Νέα Υόρκη: WW Norton and Company. ISBN 0-393-31365-4.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
How Zippers Work από S. M. Blinder, the Wolfram Demonstrations Project
Ιστορία του φερμουάρ (αγγλικά)
Τύποι φερμουάρ (αγγλικά)
Putting in a Zipper, ca. 1962, Αρχείο του Ontario YouTube Channel
Υφάσματα
|
599763
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AD%CE%BB%20%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Ραφαέλ Μπόασμαν
|
Ο Ραφαέλ Μπόασμαν (Rafael A. Boasman, 5 Ιουνίου 1953-) είναι πολιτικός από τον Άγιο Μαρτίνο και πρωθυπουργός από τις 24 Νοεμβρίου 2017 ως τις 15 Ιανουαρίου 2018. Γεννήθηκε στην Αρούμπα.
Πολιτική σταδιοδρομία
Πριν την πρωθυπουργία
Υπηρέτησε προτού γίνει πρωθυπουργός ως υπουργός Δικαιοσύνης από τον Δεκέμβριο του 2016 ως τις 15 Ιανουαρίου 2018. Νωρίτερα ήταν υπουργός Υγείας, Κοινωνικής Ανάπτυξης και Εργασίας από τις 7 Σεπτεμβρίου 2015 ως τις 19 Νοεμβρίου 2015 και ως υπουργός Τουρισμού, Οικονομικών, Μεταφορών και Επικοινωνιών από τις 20 Δεκεμβρίου 2016 ως τις 4 Απριλίου 2017.
Πρωθυπουργία
Ο Μπόασμαν ανήλθε στην πρωθυπουργία έπειτα από δύο προτάσεις μομφής εναντίον του προκατόχου του, που είχε ως αποτέλεσμα να απολυθεί ο πρωθυπουργός Γουίλιαμ Μάρλιν από τον Κυβερνήτη Γιουτζίν Χόλιντεϊ, το φθινόπωρο του 2017. Η θητεία του Μπόασμαν στην πρωθυπουργία διήρκεσε λιγότερο από δύο μήνες. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία η Λεόνα Μάρλιν-Ρομέο.
Παραπομπές
Πρωθυπουργοί του Αγίου Μαρτίνου Ολλανδίας
|
357731
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Αριστείδης Οικονόμου
|
Ο Αριστείδης Οικονόμου (1821 ή 1823, Βιέννη - 31 Ιανουαρίου 1887, Αθήνα) ήταν Έλληνας προσωπογράφος που έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής και της καλλιτεχνικής του πορείας στην Αυστρία.
Βιογραφία
Ο Αριστείδης Οικονόμου γεννήθηκε το 1821 ή το 1823 στη Βιέννη και ήταν μέλος της εκεί ελληνικής παροικίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης και στη συνέχεια πραγματοποίησε εκπαιδευτικό ταξίδι στη Βενετία, για να εμβαθύνει περαιτέρω την τέχνη του στην τοπική Ακαδημία. Το 1873 συμμετείχε στη Διεθνή Έκθεση της Βιέννης καταφέρνοντας να διακριθεί και το 1878 συμμετείχε με δύο έργα του στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού.
Μέχρι το 1881 έζησε και εργάστηκε στη Βιέννη. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου το 1882 υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου των Ωραίων Τεχνών. Το 1883 ήταν μέλος της επιτροπής που οργάνωσε το διαγωνισμό για την κατασκευή του ανδριάντα του Γλάδστωνα. Πέθανε το 1887 στην Αθήνα. Γιος του ήταν ο ηθοποιός και ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες του νεοελληνικού θεάτρου, Θωμάς Οικονόμου (1864-1927).
Τεχνοτροπία
Ο Οικονόμου ανήκει στην πρώιμη ελληνική προσωπογραφία. Ζωγράφισε κατά κύριο λόγο προσωπογραφίες ενώ προχώρησε και στην αντιγραφή έργων διάφορων Ιταλών ζωγράφων. Τα πορτραίτα του ήταν επηρεασμένα από τη μαθητεία του στην Ευρώπη, διέθεταν αστικό χαρακτήρα και απευθύνονταν σε εκλεπτυσμένο κοινό.
Γκαλερί
Μερικά έργα του
Προσωπογραφία του Anton Freiherr Bourguignon von Baumberg, αντινάυαρχου και διοικητή του Αυτοκρατορικού Ναυτικού, Πολεμικό μουσείο Βιέννης
Προσωπογραφία του βαρόνου Janosz Bornemisza, 1846, Εθνικό μουσείο της Ουγγαρίας
Προσωπογραφία της βαρόνης Antónia Jósika Bornemisza, 1846, Εθνικό μουσείο της Ουγγαρίας
Προσωπογραφία του συνομήλικου και συμπατριώτη του Αχιλλέα Ποστολάκα, 1847 (Αχιλλεύς Ποστολάκας, Βιέννη 1821- Αθήνα 1897 ), που την περίοδο από το 1856 ως το 1887 ήταν διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οικονόμου Αριστείδης – Aristeidis Oikonomou 1821-1887
Έλληνες ζωγράφοι
Αυστριακοί ζωγράφοι
Προσωπογράφοι
|
266149
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Bell%20P-39%20Airacobra
|
Bell P-39 Airacobra
|
To Bell P-39 Airacobra ήταν ένα από τα κύρια μαχητικά αεροσκάφη στην υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών όταν πρωτομπήκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σχεδιασμένο από την Bell Aircraft, είχε μια καινοτόμο διάταξη, με τον κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο της ατράκτου, πίσω από το πιλοτήριο. Η έλικα, τριών πτερυγίων, προωθούνταν μέσω ενός μακρού άξονα. Ήταν επίσης το πρώτο μαχητικό που διέθετε τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης. Αν και επαναστατικό χάρη σε αυτές και πολλές ακόμα καινοτομίες στη σχεδίαση, δυο μειονεκτήματα καθόρισαν αρνητικά τη σταδιοδρομία του με την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ: η απουσία υπερσυμπιεστή στον κινητήρα, που το περιόρισε σε χαμηλά επιχειρησιακά υψόμετρα, και η αναγκαστική μετακίνηση των δεξαμενών καυσίμου στα φτερά, μιας και τη θέση τους στην άτρακτο είχε καταλάβει ο κινητήρας, κάτι που περιόριζε την ακτίνα δράσης. Έτσι, το Airacobra περιορίστηκε σε ρόλους αεροπορικής υποστήριξης και επιθέσεων κατά στόχων εδάφους. Αποδείστηκε ωστόσο πολύ επιτυχημένο με τους πιλότους της ΕΣΣΔ, όπου είχε δοθεί σύμφωνα με το νόμο lend-lease: τα Airacobra πέτυχαν τις περισσότερες καταρρίψεις από κάθε άλλο τύπο αμερικανικού μαχητικού που είχε δοθεί στην ΕΣΣΔ. Ενίσχυσε επίσης την αεροπορία των Ελεύθερων Γάλλων και της μετα-Μουσολινικής Ιταλίας. Κατασκευάστηκε σε περίπου 9.500 μονάδες.
Χρήστες
Αυστραλία
Βασιλική Αυστραλιανή Αεροπορία (Royal Australian Air Force, RAAF)
Γαλλία
Γαλλική Πολεμική Αεροπορία (Armée de l'Air)
Βασίλειο της Ιταλίας
Italian Co-Belligerent Air Force operated 170 Bell P-39 Airacobra
Ιταλία
Η Ιταλική Πολεμική Αεροπορία διέθετε 102 P-39 μέχρι την δεκαετία του 1950.
Πολωνία
Ο στρατηγός Fyodor Polynin, διοικητής της Πολωνικής Πολεμικής Αεροπορίας αξιοποίησε ένα Airacobra σαν προσωπικό αεροσκάφος.
Πορτογαλία
Πορτογαλική Πολεμική Αεροπορία
ΕΣΣΔ
Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία
Σοβιετική Ναυτική Αεροπορία
Ηνωμένο Βασίλειο
RAF
Βασιλικό Ναυτικό (ένα Airacobra Mk 1 για αξιολόγηση)
ΗΠΑ
Αεροπορικό Σώμα του Στρατού των ΗΠΑ (United States Army Air Corps) / Αεροπορία του Στρατού των ΗΠΑ (United States Army Air Forces)
Διασωζόμενα αεροσκάφη
Αυστραλία
Το P-39D (41-6951) ανήκει στην συλλογή Beck (Beck Military Collection) στο Mareeba του Queensland.
To P-39F (41-7215) βρίσκεται σε φάση αποκατάστασης από την Precision Aerospace Productions στο Glenrowan της Victoria.
Το P-39K (42-4312) ανήκει στην συλλογή του Classic Jet Fighter Museum στη Νότια Αυστραλία.
Φινλανδία
Το P-39Q (44-2664) εκτίθεται στο Αεροπορικό Μουσείο Κεντρικής Φιλνανδίας στο Tikkakoski.
Παπούα Νέα Γουινέα
Το P-39N (42-19039) ανήκει στην συλλογή του J. K. McCarthy Museum στο Goroka.
Ηνωμένες Πολιτείες
Σε λειτουργική κατάσταση
P-39N (42-8740) στο Yanks Air Museum (Chino, Καλιφόρνια.
P-39Q (42-19597, Miss Connie) -Commemorative Air Force στο Σαν Μάρκος του Τέξας.
P-39Q (42-19993, Brooklyn Bum) -Lewis Air Legends στο Σαν Αντόνιο του Τέξας.
Εκθέματα μουσείων και συλλογών
P-39N (42-18814, Girlie) -Pima Air & Space Museum, Tucson Αριζόνα.
P-39N (42-18408, Snooks 2nd / Betty Lou 3rd) - Buffalo and Erie County Naval & Military Park, Buffalo, Νέα Υόρκη.
P-39N (42-19027, Small Fry/Little Sir Echo) - Planes of Fame στο Chino της Καλιφόρνια.
P-39Q (42-20000) - March Field Air Museum στο Ρίβερσαϊντ της Καλιφόρνια.
P-39Q (42-20007) - Virginia Air & Space Center κοντά στην Αεροπορική Βάση Λάνγκλεϋ στο Χάμπτον της Βιρτζίνια.
P-39Q (44-2485) - Erickson Aircraft Collection, Madras, Όρεγκον.
RP-39Q (44-3887) - Εθνικό Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, Αεροπορική Βάση Ράιτ-Πάτερσον, Ντέιτον, Οχάιο.
44-3908 Whistlin Britches - Air Zoo in Kalamazoo, Michigan.
Σε φάση αποκατάστασης ή αποθήκευσης
Το P-39Q (44-2433, Galloping Gertie) είναι σε αποθήκευση στην Εγκατάσταση Πωλ Γκάρμπερ (Paul Garber Facility) του Εθνικού Μουσείου Αέρος και Διαστήματος (National Air and Space Museum) στο Σίλβερ Χιλ του Μέρυλαντ.
Το P-39Q (44-2911, Miss Lend Lease) είναι σε φάση αποκατάστασης στο Μουσείο Αεροδιαστημικής Νιαγάρα (Niagara Aerospace Museum), Niagara Falls, Νέα Υόρκη.
Δείτε επίσης
Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη P-39
Bell XFL Airabonita
Bell P-63 Kingcobra
Παρόμοια αεροσκάφη
Curtiss P-40
Messerschmitt Bf 109
Supermarine Spitfire
Yakovlev Yak-1
Yakovlev Yak-9
Κατάλογοι
Κατάλογος μαχητικών αεροσκαφών
Σημειώσεις
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
AAHS Journal, American Aviation Historical Society, Volume 46, 2001.
Angelucci, Enzo and Paolo Matricardi. World Aircraft: World War II, Volume II (Sampson Low Guides). Maidenhead, UK: Sampson Low, 1978. ISBN 0-562-00096-8.
Angelucci, Enzo and Peter M. Bowers. The American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. New York, Orion Books, 1987. ISBN 0-517-56588-9.
Bergström, Christer. Bagration to Berlin – The final Air Battle in the East 1944–45. Hersham, UK: Classic Publications, 2008. ISBN 978-1-903223-91-8.
Bodie, Warren. The Lockheed P-38 Lightning. St. Paul, Minnesota: Widewing Publications, 1991. ISBN 0-9629359-5-6.
Bowers, Peter M. "Airborne Cobra Pt.I". Airpower, Vol. 8, No. 6, November 1978.
Bowers, Peter M. "Airborne Cobra Pt. II". Airpower, Vol.9, No. 1, January 1979.
Brown, Captain Eric. Wings on My Sleeve. London: Weidenfeld & Nicolson, 2006. ISBN 0-297-84565-9.
Byk, Gary. The Modeller's Guide to the Bell P-39 Airacobra in RAAF Service. Melbourne, Australia: Red Roo Models Publication, 1997. ISBN 0-646-32869-7.
Dean, Francis H. America's Hundred Thousand. Atglen, Pennsylvania: Schiffer Publishing Ltd, 1997. ISBN 0-7643-0072-5.
Dial, Jay Frank. The Bell P-39 Airacobra, Aircraft in Profile no.165. Windsor, Berkshire, UK: Profile Publications. Ltd., 1966 (reprinted 1971). No ISBN.
"Dimensione Cielo aerei Italiani nella Seconda Guerra Mondiale. (in Italian) Caccia Assalto 3. Rome: Edizioni Bizzarri, 1972.
Donald, David. "Bell P-39 Airacobra." The Encyclopedia of World Aircraft. Leicester, UK: Blitz Editions, 1997. ISBN 1-85605-375-X.
Dorr, Robert F. and Jerry C. Scutts. Bell P-39 Airacobra. Ramsbury, Marlborough, Wiltshire, UK: The Crowood Press Ltd., 2000. ISBN 1-86126-348-1.
Drabkin, Artem. The Red Air Force at War: Barbarossa and the Retreat to Moscow – Recollections of Fighter Pilots on the Eastern Front. Barnsley, South Yorkshire, UK: Pen & Sword Military, 2007. ISBN 1-84415-563-3.
Fitzsimons, Bernard, editor. "Airacobra, Bell P-39". The Illustrated Encyclopedia of 20th Century Weapons and Warfare, Volume 1. New York: Columbia House, 1977. ISBN 0-8393-6175-0.
Green, William. War Planes of the Second World War, Volume 4. London: Macdonald & Co., 6th Edition, 1969. ISBN 0-356-01448-7.
Green, William and Gordon Swanborough. WW2 Aircraft Fact Files: U. S. Army Air Force Fighters, Part 1. London: Macdonald and Jane's, 1977. ISBN 0-356-08218-0.
Gueli, Marco. "Gli Airacobra Italiani" (in Italian). Storia Militare n.132, September 2004.
Gunston, Bill. Aircraft of World War 2. London: Octopus Books Limited, 1980. ISBN 0-7064-1287-7.
Hardesty, Von. Red Phoenix: The Rise of Soviet Air Power 1941–1945. Washington, D.C.: Smithsonian Institution, 1991 (first edition 1982). ISBN 0-87474-510-1.
Hoover, R.A. and Mark Shaw. Forever Flying. New York: Pocket Books, 1996. ISBN 978-0-671-53761-6.
Johnsen, Frederick A. Bell P-39/P-63 Airacobra & Kingcobra. St. Paul, Minnesota: Voyageur Press, 1998. ISBN 1-58007-010-8.
Johnson, Brian and Terry Heffernan. A Most Secret Place: Boscombe Down 1939–45. London: Jane's Publishing Company Limited, 1982. ISBN 0-7106-0203-0
Juszczak, Artur and Robert Pęczkowski. Bell P-39 Airacobra (in Polish). Sandomierz, Poland/Redbourn, UK: Mushroom Model Publications, 2003. ISBN 83-916327-9-2.
Kelsey, Benjamin S. The Dragon's Teeth?: The Creation of United States Air Power for World War II. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press, 1982. ISBN 0-87474-574-8.
Kinzey, Bert. P-39 Airacobra in Detail, D&S Vol. 63. Carrollton, Texas: Squadron/Signal Publications, Inc., 1999. ISBN 1-888974-16-8.
Lednicer, David A. "Aerodynamics of the Bell P-39 Airacobra and P-63 Kingcobra." SAE paper 2000-01-167. Warrendale, Pennsylvania: SAE International, 9 May 2000.
Loza, Dmitriy and James F. Gebhardt, editor and translator. Attack of the Airacobras: Soviet Aces, American P-39s & the Air War Against Germany. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas, 2002. ISBN 0-7006-1140-1.
Mariinskiy, Evgeniy. Red Star Airacobra: Memoirs of a Soviet Fighter Ace 1941–45. Solihull, UK: Helion and Company, 2006. ISBN 1-874622-78-7.
Mason, Francis K. Royal Air Force Fighters of World War Two, Volume One. Garden City, New York: Doubleday & Company Inc., 1971. ISBN 0-85064-012-1.
Matthews, Birch. Cobra! Bell Aircraft Corporation 1934–1946. Atglen, Pennsylvania: Schiffer Publishing, 1996. ISBN 0-88740-911-3.
Mattioli, Marco. Bell P-39 Airacobra in Italian Service, Aviolibri Special 7 (Bilingual Italian/English). Rome: IBN Editore, 2003. ISBN 88-86815-85-9.
McDowell, Ernest. P-39 Airacobra in Action, Aircraft No.43. Carrollton, Texas: Squadron/Signal Publications, Inc., 1980. ISBN 0-89747-102-4.
Mellinger, George and John Stanaway. P-39 Airacobra Aces of World War 2. Botley, Oxford, UK: Osprey Publishing, 2001. ISBN 1-84176-204-0.
Mitchell, Rick. Airacobra Advantage: The Flying Cannon. The Complete Story of Bell Aircraft Corporation's P-39 Pursuit Fighter Plane. Missoula, Montana: Pictorial Histories Publishing Co., 1992 (second printing 1995). ISBN 0-929521-62-5.
Morgan, Hugh. Gli assi Sovietici della Seconda guerra mondiale (in Italian). Rome: Edizioni del Prado/Osprey Aviation, 1999. ISBN 84-8372-203-8
Park, Edwards. Nanette, Her Pilot's Love Story. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press, 1977. (2nd edition 1989). ISBN 0-87474-737-6.
Pearcy, Arthur. Flying the Frontiers: NACA and NASA Experimental Aircraft. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1993. ISBN 1-55750-258-7.
Pejčoch, Ivo. Bojové Legendy: P-39 Airacobra (in Czech). Prague, Czech Republic: Jan Vašut s.r.o., 2008. ISBN 978-80-7236-573-9.
Roman, Valerij. Aerokobry vstupayut v boy ('Airacobras enter combat'), Белл P-400,P-39D-1,P-39D-2("Avia-retro" series 1) (in Ukrainian). Kiev, Ukraine: Aero-Hobby, 1993. ISBN 5-77075-170-3.
Roman, Valerij. Aerokobry nad Kuban'yu (Airacobras over Kuban'), P-39 K, L и M ("Avia-retro" series 2) (in Ukrainian). Kiev, Ukraine: Aero-Hobby, 2006. ISBN 0-9780696-0-9.
Tomalik, Jacek. Bell P-39 Airacobra Cz.1, Monografie Lotnicze 58 (in Polish). Gdańsk, Poland: AJ-Press, 1999. ISBN 83-7237-032-X.
Tomalik, Jacek. Bell P-63 Kingcobra, XFL-1 Airabonita, P-39 Airacobra Cz.2, Monografie Lotnicze 59 (in Polish). Gdańsk, Poland: AJ-Press, 2001. ISBN 83-7237-034-6.
United States Air Force Museum Guidebook. Wright-Patterson AFB, Ohio: Air Force Museum Foundation, 1975.
Williams, Neil. Aerobatics. New York: St. Martin’s Press, 1975. ISBN 978-0-9504543-0-6.
Woods, Robert J. “Why a Rear Engine Installation,” Parts I and II. Aviation, March and April 1941.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μαχητικά αεροσκάφη
Αεροσκάφη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Εμβολοκινητήρια στρατιωτικά αεροσκάφη
Αεροσκάφη Bell
|
290203
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%B1
|
Πιλέα
|
Πιλέα (Pilea) με 600–715 είδη είναι το μεγαλύτερο γένος στην οικογένεια φυτών των Κνιδοειδών (Urticaceae) και είναι ένα από τα μεγαλύτερα γένη στα Κνιδώδη.
Είδη
Pilea cadierei - Αλουμινόχορτο, αγγλ. Aluminium Plant
Pilea cataractae
Pilea cavernicola
Pilea crassifolia
Pilea depressa
Pilea fontana
Pilea glauca
Pilea grandifolia
Pilea involucrata
Pilea jamesonia
Pilea laevicaulis
Pilea matama
Pilea microphylla
Pilea mollis
Pilea myriophylla
Pilea napoana
Pilea nummulariifolia
Pilea peperomioides
Pilea pollicaris
Pilea pumila
Pilea repens
Pilea riopalenquensis
Pilea schimpfii
Pilea selbyanorum
Pilea serpyllacea
Pilea serratifolia
Pilea topensis
Pilea trianthemoides
Pilea trichosanthes
Pilea trilobata
Pilea tungurahuae
Παραπομπές
Britton, N.L. and Brown, A. (1913) An Illustrated Flora of the Northern United States and Canada. In three volumes. Dover Publications. ISBN 0-486-22642-5, page 634
Fouler Rhoads, A. and Block, T.A. (2000). The Plants of Pennsylvania. University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-3535-5, page 694.
Hortus Third, pages 872-873
Monro, A.K. (2006). The revision of species-rich genera: a phylogenetic framework for the strategic revision of Pilea (Urticaceae) based on cpDNA, nrDNA, and morphology. American Journal of Botany 93:426-441. HTML
Monro, A.K. (2009). A new species of Pilea(Urticaceae) from the Talamanca Mountains, Costa Rica. Phytotaxa 2: 24-28.
Strausbaugh P.D. and Core, E.L. (1964). Flora of West Virginia. 2nd ed. Seneca Books Inc., ISBN 0-89092-010-9, pages 318-319
Weddell H.A. (1869). Pilea. In A. De Candolle [ed.], Prodromus systematis naturalis regni vegetabilis 16, 104–163. Victoris Masson, Paris, France.
USDA U.S. Dept. of Agriculture Plants Database
Βιβλιογραφία
Chen, C. J. (1982). A monograph of Pilea (Urticaceae) in China. Bull. Bot. Res., Harbin 2: 1-132.
Monro, A.K. (2006). The revision of species-rich genera: a phylogenetic framework for the strategic revision of Pilea (Urticaceae) based on cpDNA, nrDNA, and morphology. American Journal of Botany 93:426-441.
Κνιδοειδή
|
190312
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%20%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Χαραυγή Αχαΐας
|
Η Χαραυγή είναι χωριό της Δημοτικής Ενότητας Ωλενίας του Δήμου Δυτικής Αχαΐας στο Νομό Αχαΐας. Βρίσκεται στους πρόποδες της Σκόλλιοδος σε υψόμετρο 290 μέτρων, με το κυρίως βουνό να ορθώνεται με μεγάλη κλίση «πάνω» και προς τα δυτικά του οικισμού.
Προ της εφαρμογής της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας» το 1997, ήταν έδρα της ομώνυμης κοινότητας ενώ εν συνεχεία αποτέλεσε έδρα του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Ωλενίας έως και την εφαρμογή του Προγράμματος «Καλλικράτης» όπου υπήχθη ως στο Δήμο Δυτικής Αχαΐας.
Το χωριό είναι πολύ γνωστό με την παλιά του ονομασία, που είναι Χατζούρι. Έλαβε την σημερινή ονομασία το 1955. Απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα από την Πάτρα και συνορεύει με τα χωριά: Νεοχώρι (Μπινιαραίικα), Πηγάδια (Τζάιλο), Ρουπακιά, Πόρτες, Πολύλοφο (Μπράτι) και Σανταμέρι.
Ιστορία
Το χωριό, όπως και τα γειτονικά, ιδρύθηκε σαν μικρός οικισμός βοσκών από την περιοχή των Καλαβρύτων για να ξεχειμωνιάζουν την περίοδο του χειμώνα με τα αιγοπρόβατα τους. Η περιοχή στους πρόποδες του όρους Σκόλλις ήταν τόπος ξεχειμωνιάσματος ποιμένων, κυρίως από τα χωριά της Βλασίας.
Το 1835 αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Τριταίας και το 1841 προσαρτήθηκε στο Δήμο Δύμης. Υπήρξε ανεξάρτητη κοινότητα από το 1912, μαζί με τους οικισμούς Τζάιλο και Νεοχώρι.
Λαογραφία
Σύμφωνα με μια λαϊκή παράδοση, στον σημερινό οικισμό Βασιλικό του Καλεντζίου στον Ερύμανθο, κατοικούσε ένας βασιλιάς και η βασιλοπούλα του, η οποία πνίγηκε σε κοντινή πηγή. Ο βασιλιάς, τότε, διέταξε και βούλωσαν την πηγή με μαλλιά και το νερό βγήκε στο Χατζούρι, στην τοποθεσία "Άβυσσος".
Δημογραφική εξέλιξη
Στα 1700 αναφέρεται στη βενετική απογραφή Γκριμάνι (Grimani) ως Cazzuri και έχει πληθυσμό 9 οικογένειες (43 κάτοικοι).
Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής:
Πρόσφατα γεγονότα
Το 2008 με τον ισχυρό σεισμό της Ανδραβίδας, που βρίσκεται σε σχετικά κοντινή απόσταση και ο οποίος έπληξε μεγάλη περιοχή, η Χαραυγή και τα γύρω χωριά επλήγησαν από κατολισθήσεις βράχων από το όρος Σκόλλις. Με εντολή του τότε Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδος εκκενώθηκαν προσωρινά η Χαραυγή, το Σανταμέρι και οι Πόρτες.
Αθλητισμός
Στα όρια του χωριού υπάρχουν δύο αναρριχητικά πεδία, από τα σημαντικότερα της Πελοποννήσου. Το ένα πεδίο έχει 80 μέτρα ύψος σε σκληρό βράχο και το δεύτερο είναι σε σπηλιά με 45 περίπου μοίρες αρνητική κλίση που αποκαλείται και ως «ναός της αναρρίχησης» στην Ελλάδα.
Αξιοθέατα
Κοντά στο Χατζούρι βρίσκονται ερείπια του Φράγκικου κάστρου του Σαντομερίου (ή Κάστρου των Παλαιολόγων), του οποίου σήμερα διασώζονται λίγα ερείπια και δεν είναι επισκέψιμο. Διασώζεται επίσης ο τάφος της Θεοδώρας Τόκκου, που ήταν η πρώτη σύζυγος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στα όρια της Χαραυγής με το χωριό Πόρτες έχει βρεθεί και ανασκάπτεται αρχαία πόλη.
Παραπομπές και υποσημειώσεις
Πηγές
Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9.
Α.Ι. Κλάδου, Εφετηρίς (Almanach) του Βασιλείου της Ελλάδος δια το Έτος 1837, Εκ της Βασιλικής Τυπογραφίας και Λιθογραφίας, Εν Αθήναις 1837.
Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων "Ανέστη Κωνσταντινίδου", Εν Αθήναις 1903.
Γεώργιος Αθ. Πετρόπουλος, Καλέτζι και Καλετζιώτες, Αθήνα 2003.
Βιβλιογραφία
Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010.
Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Χαραυγή.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Χαραυγής Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/11/2017.
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Χαραυγής Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/11/2017.
Χωριά του νομού Αχαΐας
Δήμος Ωλενίας
Δήμος Δυτικής Αχαΐας
Αναρριχητικά πεδία
Αναρριχητικοί προορισμοί στην Ελλάδα
|
50734
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%84%20%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%85
|
Πιτ Κλάιναου
|
Ο Πιτ Κλάιναου (Sneaky Pete Kleinow, 20 Αυγούστου 1934 - 6 Ιανουαρίου 2007) ήταν Αμερικανός μουσικός της κάντρι και της ροκ, τραγουδοποιός και δημιουργός ειδικών εφέ στον κινηματογράφο. Επονομαζόταν "Sneaky Pete" Κλάιναου. Από το 1981 εργάστηκε για τη δημιουργία ειδικών εφέ σε τιανίες όπως The Empire Strikes Back, Gremlins, The Right Stuff, The Terminator και Terminator 2.
Δισκογραφία
Σόλο
Sneaky Pete (1979)
The Legend and the Legacy (1994)
Meet Sneaky Pete (2001)
Εμφανίσεις σε δίσκους των
Jackson Browne
Dillard & Clark
The Byrds
Τζον Λένον
Φρανκ Ζάππα
Little Feat
Ρίτα Κούλιτζ
The Steve Miller Band.
Στίβι Γουόντερ
Φλίτγουντ Μακ
The Golden Palominos
Γιόκο Όνο
Dion and the Belmonts
Μπίλι Τζόελ
Τζόαν Μπαέζ
the Bee Gees
Booker T. and the MG's
Τζιν Κλαρκ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανοί μουσικοί
|
369801
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Pollap%C3%B6nk
|
Pollapönk
|
Οι Pollapönk είναι Ισλανδικό συγκρότημα που εκπροσώπησαν την Ισλανδία στο Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2014 στην Κοπεγχάγη, την πρωτεύουσα της Δανίας, με το τραγούδι τους No Prejudice (Όχι Προκαταλήψεις).
Ιστορία
Οι Pollaponk ιδρύθηκαν το 2006 από τον τραγουδιστή Heidar Orn Kristjansson και τον κιθαρίστα Haraldur Freyr Gislason, μέλη του ροκ συγκροτήματος Botnleoja. Και οι δύο, που σπούδαζαν για να εργαστούν ως δασκάλοι, ήθελαν να δημιουργήσουν μουσική που θα μπορούσαν να απολαμβάνουν τα παιδιά και οι οικογένειες τους. Το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο Pollapönk, δημιουργήθηκε ως πτυχιακή εργασία του ντουέτου για το Πανεπιστήμιο Εκπαίδευσης της Ισλανδίας. Το επόμενο έτος, ο αδελφός του Haraldur ο Arnar Por Gislason και ο Guoni Finnsson μπήκαν στο συγκρότημα, παίζοντας ντραμς και μπάσο αντίστοιχα. Το κουαρτέτο κυκλοφόρησε ένα δεύτερο άλμπουμ, με τίτλο Meira Pollaponk (ελλ. Περισσότερο Pollaponk) το 2010. Ακολούθησε το 2011 το Aoeins Meira Pollaponk (Απλά Περισσότερο Pollaponk).
Το 2014, οι Pollaponk πήραν μέρος μαζί με το τραγούδι τους Enga Fordoma στο Songvakeppnin 2014, το διαγωνισμό για την επιλογή του εκπροσώπου της Ισλανδίας σε αυτήν τη χρονιά του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision, νικώντας 297 συνολικά συμμετοχές. Το τραγούδι είναι τραγούδι διαμαρτυρίας για τα κακά της προκατάληψης και του εκφοβισμού. Το τραγούδι στη συνέχεια μεταφράστηκε στα Αγγλικά από τον Αμερικανό μουσικό John Grant, υπό τον τίτλο No Prejudice (Όχι Προκαταλήψεις), και το τραγούδησαν σε αυτήν τη μορφή για τον 59ο Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2014 στην Κοπεγχάγη, στο B&W Hallerne στη Δανία. Οι Pollaponk κατάφεραν να περάσουν την Ισλανδία κατακτώντας στον ημιτελικό την 8η θέση με 61 πόντους, στον Μεγάλο Τελικό του 59ο Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision το 2014 στην Κοπεγχάγη, κατακτώντας την 15η θέση με 58 βαθμούς ανάμεσα σε 26 φιναλίστ.
Παραπομπές
Ισλανδικά μουσικά συγκροτήματα
Συμμετέχοντες στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision με την Ισλανδία
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2014
Συμμετέχοντες στη Eurovision
|
40824
|
https://el.wikipedia.org/wiki/.lu
|
.lu
|
.lu είναι ο top-level domain κωδικός για το Λουξεμβούργο στο διαδίκτυο.
Δείτε επίσης
Κατάλογος top-level domains
Παραπομπές
Επικοινωνίες στο Λουξεμβούργο
Top-level domains
sv:Toppdomän#L
|
398267
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου
|
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια γιορτή που λαμβάνει χώρα στις 14 Φεβρουαρίου. Η ημέρα εορτάζεται από πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, αν και δεν είναι ημέρα αργίας.
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ξεκίνησε ως ο λειτουργικός εορτασμός ενός ή περισσότερων Χριστιανών μαρτύρων που ονομάζονταν Βαλεντίνοι. Πολλές ιστορίες μαρτυρίων δημιουργήθηκαν για διάφορους Βαλεντίνους οι οποίες έλαβαν χώρα 14 Φεβρουαρίου και προστέθηκαν αργότερα στους βίους των αγίων. Μια δημοφιλής αγιογραφική αναφορά του Αγίου Βαλεντίνου της Ρώμης αναφέρει ότι φυλακίστηκε επειδή πάντρευε στρατιώτες οι οποίοι απαγορεύονταν να παντρευτούν Χριστιανές, καθώς ο χριστιανισμός ήταν υπό διωγμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με το θρύλο, κατά τη φυλάκισή του, θεράπευσε την κόρη του φύλακά του, Αστέριου. Ένα καλλωπιστικό στοιχείο της ιστορίας αναφέρει ότι πριν την εκτέλεσή του της έγραψε ένα γράμμα υπογράφοντας «ο Βαλεντίνος σου». Σήμερα, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι επίσημη γιορτή στην Αγγλικανική κοινότητα και στη Λουθηρανική εκκλησία.
Η ημέρα συσχετίστηκε με την ημέρα των ερωτευμένων από τον Τζέφρι Τσόσερ στον ύστερο Μεσαίωνα, όταν άκμαζε η κουλτούρα του ιπποτικού έρωτα. Τον 18ο αιώνα στην Αγγλία εξελίχθηκε σε περίσταση κατά την οποία οι ερωτευμένοι εξέφραζαν την αγάπη τους με λουλούδια, δώρα ή ευχητήριες κάρτες. Στην Ευρώπη, κλειδιά του Αγίου Βαλεντίνου δίνονταν στους εραστές «ως ένα ρομαντικό σύμβολο και πρόσκληση για να τους ξεκλειδώσουν την καρδιά», καθώς και στα παιδιά, ώστε να απομακρύνουν την νόσο του αγίου Βαλεντίνου. Τον 19ο αιώνα οι χειρόγραφες κάρτες αντικαταστάθηκαν από μαζικής παραγωγής ευχητήριες κάρτες.
Παραπομπές
Θρησκευτικές εορτές και τελετές
|
308289
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AC%CE%B8%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CE%99%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Αγάθωνας Ιακωβίδης
|
Ο Αγάθωνας Ιακωβίδης (Ευαγγελισμός Θεσσαλονίκης, 2 Ιανουαρίου 1955 – Θεσσαλονίκη, 5 Αυγούστου 2020) ήταν Έλληνας ρεμπέτης τραγουδιστής και συνθέτης. Το 2013 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2013 μαζί με το συγκρότημα Koza Mostra με το τραγούδι "Alcohol Is Free", το οποίο ήρθε 6ο στον τελικό με 152 ψήφους.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στον Ευαγγελισμό Λαγκαδά Θεσσαλονίκης το 1955. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τη Μικρασία, γι' αυτό τα πρώτα τραγούδια που άκουγε ήταν μικρασιατικές μελωδίες. Άρχισε να ασχολείται με τη μουσική το 1971 και σταδιακά έμαθε μόνος του να παίζει σχεδόν όλα τα έγχορδα όργανα των ρεμπέτικων τραγουδιών, δηλαδή: κιθάρα, μπαγλαμά, ούτι, μπουζούκι, τζουρά, μάντολα, μαντολίνο. Το 1973 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε μπουάτ της Θεσσαλονίκης. Αμέσως συνειδητοποίησε πως η μουσική που τον εκφράζει και του ταιριάζει είναι η ρεμπέτικη και αφιερώνεται σε αυτήν αποκλειστικά. Κατείχε πολλούς σπάνιους δίσκους γραμμοφώνου με ρεμπέτικα τραγούδια, και αξιοποιούσε τη συλλογή του σε ραδιοφωνικές μουσικές εκπομπές.
Το 1977 δημιουργεί το «Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης», με το οποίο παίζει σε μαγαζιά, κάνει συναυλίες και ηχογραφεί δύο δίσκους. Το 1981 αποφασίζει να μεταβεί στην Αθήνα. Συνεργάζεται με γνωστούς τεχνίτες της λαϊκής μουσικής. Κώστας Παπαδόπουλος, Γιώργος Κόρος, Βασίλης Σούκας, Λάζαρος Κουταλίδης, Νίκος Φιλιππίδης και Νίκος Χατζόπουλος είναι κάποιοι από αυτούς. Γίνεται πιο γνωστός και κάνει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, σε Ευρώπη και Η.Π.Α. Από το 1987 ζούσε και εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη.
Η δισκογραφία του αφορούσε αποκλειστικά στο ρεμπέτικο. Είχε ερμηνεύσει πολλά δημοφιλή ρεμπέτικα αλλά και παλιά, άγνωστα τραγούδια που έχει ανασύρει από το πλούσιο αρχειακό υλικό που κατέχει.
Το 2013 είχε αποδεχθεί την πρόσκληση του συγκροτήματος Κόζα Μόστρα να συμμετάσχει μαζί τους στο Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον στο Μάλμε της Σουηδίας, με το τραγούδι "Alcohol Is Free", με το οποίο προκρίθηκαν στον τελικό της διοργάνωσης όπου κατέλαβαν την 6η θέση.
Απεβίωσε στις 5 Αυγούστου 2020 από καρδιακή προσβολή, κατά τη διάρκεια ύπνου.
Δισκογραφία
Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης (1982), Pan-Vox
Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης Νο 2 (1983), Pan Vox
Κάθε βραδάκι μια φωτιά (1985), Pan Vox
Με στόχο την καρδούλα σου: νέα ρεμπέτικα με τον Αγάθωνα και την Κατερίνα Ξηρού / Βασίλης Νούσιας (1989), D.P.I. ATHENEUM ΕΠΕ
Τα μπελεντέρια: σπάνια ρεμπέτικα σε νέα ηχογράφηση (1994), EROS
Του τεκέ και της ταβέρνας (1996), EROS
Αγάθωνας: την είδα απόψε λαϊκά / συμμετέχει η Γλυκερία (1998), EROS
Ρεμπέτικα ντουέτα: Γκολές-Αγάθωνας, 18 σπάνια ρεμπέτικα (1999), EROS
Κώστας Σκαρβέλης: από την Πόλη στον Πειραιά (2000), EROS
Τα ρεμπέτικα της εργατιάς: Αγάθωνας-Γκολές (2001), EROS
Δημώδη Άσματα (2002), EROS
Πέντε Μάγκες Στον Περαία (2011), EROS
Απτάλικα Και Άλλα (2013), MBI
Alcohol Is Free, Single με τους Koza Mostra (2013), Platinum Records.
Οικογένεια
Ήταν παντρεμένος με την Εριφύλη Χοντολίδου, με την οποία είχε ένα γιο, τον Νίκο, ο οποίος ασχολείται επίσης με το ρεμπέτικο και συμμετέχει σε τηλεοπτικές εκπομπές.
Παραπομπές
Πηγές
Αγάθων Ιακωβίδης
Στον τελικό ο Αγάθωνας και οι Κόζα Μόστρα
Η Δανία νικήτρια της Eurovision, στην 6η θέση το «Alcohol is Free», in.gr, 19-5-2013.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
Λαϊκοί τραγουδιστές
Ρεμπέτες
Έλληνες συνθέτες
Συμμετέχοντες στη Eurovision
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2013
Συμμετέχοντες στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision με την Ελλάδα
|
840444
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%29
|
Ο καλόγερος (μυθιστόρημα)
|
Ο καλόγερος (αγγλικός τίτλος: The Monk) είναι γοτθικό μυθιστόρημα του Μάθιου Γκρέγκορι Λιούις που δημοσιεύτηκε το 1796. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στην τραγική πτώση ενός αρχικά ενάρετου και σεβάσμιου μοναχού στην Ισπανία του 17ου αιώνα. Η περίπλοκη και σκανδαλώδης πλοκή του το έχει καταστήσει ένα από τα εμβληματικά γοτθικά μυθιστορήματα της εποχής του.
Ο Μάθιου Γκρέγκορι Λιούις έγραψε αυτό το μυθιστόρημα σε δέκα εβδομάδες σε ηλικία 19 ετών, όταν υπηρετούσε ως ακόλουθος της βρετανικής πρεσβείας στη Χάγη. Λόγω των εξαιρετικά ανατρεπτικών θεμάτων που προσεγγίζει (λαγνεία, βιασμός, αιμομιξία, μητροκτονία, μαύρη μαγεία...) και της καταγγελίας της υποκρισίας της Καθολικής Εκκλησίας, το μυθιστόρημα θεωρήθηκε ανήθικο και λογοκρίθηκε στην εποχή του. Παρ' όλα αυτά, παρέμεινε δημοφιλές σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, επηρέασε σημαντικά τους μεταγενέστερους συγγραφείς γοτθικής μυθοπλασίας και τρόμου και διασκευάστηκε για τη θεατρική σκηνή και την οθόνη.
Υπόθεση
Το μυθιστόρημα έχει δύο βασικές πλοκές. Η πρώτη αφορά την ιστορία του μοναχού Αμπρόζιο και τις σχέσεις του με τη μεταμφιεσμένη δαίμονα Ματθίλδη και την ενάρετη κοπέλα Αντωνία. Η υποπλοκή ακολουθεί το ειδύλλιο του Ρέιμοντ και της μοναχής Αγνής. Οι ιστορίες εναλλάσσονται μεταξύ των κεφαλαίων αυξάνοντας την αίσθηση της αγωνίας. Ενδιάμεσα, περιλαμβάνονται εγκιβωτισμένες διηγήσεις προσώπων που αφηγούνται τις ιστορίες τους, ξεφεύγοντας λίγο από την κύρια πλοκή, κάτι ενισχύει τη γοτθική ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Αμπρόζιο, ο καλόγερος
Ο Αμπρόζιο εγκαταλείφθηκε βρέφος σε ένα αβαείο στη Μαδρίτη και ανατράφηκε από τους μοναχούς. Έγινε μοναχός και τώρα, σε ηλικία περίπου 30 ετών, είναι ηγούμενος του μοναστικού τάγματος των Καπουτσίνων της Μαδρίτης και είναι επίσης ένας φημισμένος χαρισματικός ιεροκήρυκας με πλήθη να συρρέουν στα κηρύγματά του. Όλοι τον θαυμάζουν για την εξαιρετική του αυστηρότητα και την απόλυτη αρετή του και αυτός είναι σίγουρος ότι είναι ασφαλής από κάθε πειρασμό. Μια όμορφη και ενάρετη νεαρή, η Αντωνία, πηγαίνει στην εκκλησία να τον ακούσει και συναντά τον νεαρό ευγενή δον Λορέντζο ντε Μεδίνα, ο οποίος την ερωτεύεται.
Ο πιο στενός φίλος του Αμπρόζιο μεταξύ των μοναχών, ο νεαρός Ροζάριο, του αποκαλύπτει ότι είναι γυναίκα που ονομάζεται Ματθίλδη, η οποία λόγω του έρωτά της γι'αυτόν μεταμφιέστηκε για να βρίσκεται κοντά του. Καθώς έκοβε ένα τριαντάφυλλο, ο Αμβρόζιο δαγκώνεται από ένα φίδι και αρρωσταίνει θανάσιμα. Η Ματθίλδη τον φροντίζει. Όταν αναρρώνει, του αποκαλύπτει ότι ρούφηξε το δηλητήριο από την πληγή του και τώρα πεθαίνει η ίδια. Λίγο πριν πεθάνει, η Ματθίλδη τον παρασύρει να κάνει έρωτα μαζί της και εκείνος γνωρίζει για πρώτη φορά τα σαρκικά πάθη. Στη συνέχεια, η Ματθίλδη κάνει μια τελετουργία που τη θεραπεύει από το δηλητήριο. Αυτή και ο Αμπρόζιο συνεχίζουν να είναι κρυφοί εραστές, αλλά ο καλόγερος σύντομα τη βαριέται.
Ο Αμβρόζιο συναντά την Αντωνία, αρχίζει να την ποθεί και επισκέπτεται συχνά τη μητέρα της Ελβίρα, ελπίζοντας να αποπλανήσει την αγνή κοπέλα. Στο μεταξύ, ο Λορέντζο προσπαθεί να εξασφαλίσει την άδεια της οικογένειάς του για τον γάμο του με την Αντωνία. Η Ματθίλδη λέει στον Αμπρόζιο ότι μπορεί να τον βοηθήσει να αποκτήσει την Αντωνία, με τον ίδιο τρόπο που θεραπεύτηκε η ίδια από το δηλητήριο: τη μαγεία. Ο Αμπρόζιο αρχικά τρομοκρατείται, αλλά συμφωνεί. Η Ματθίλδη καλεί τον Διάβολο, που τους δίνει ένα μαγικό κλαδί μυρτιάς, μ'αυτό ο Αμπρόζιο θα μπορεί να ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα και να βιάσει την Αντωνία χωρίς αυτή να το αντιληφθεί. Ο Αμπρόζιο χρησιμοποιεί το μαγικό κλαδί και μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα της κοπέλας, είναι έτοιμος να τη βιάσει όταν εμφανίζεται η μητέρα της και τον αποτρέπει. Πανικόβλητος ο καλόγερος δολοφονεί την Ελβίρα για να προστατεύσει τη φήμη του και τρέπεται σε φυγή.
Η Αντωνία τρομοκρατείται από τον θάνατο της μητέρας της και λιποθυμά αφού βλέπει το φάντασμά της, ο Αμπρόζιο καλείται να βοηθήσει. Η Ματθίλδη τον βοηθά να αποκτήσει ένα μαγικό φίλτρο που θα ρίξει την Αντωνία σε κώμα σαν θάνατο. Ο καλόγερος της το χορηγεί και η Αντωνία φαίνεται να πεθαίνει. Την παίρνει στην κρύπτη κάτω από το μοναστήρι, όπου, όταν η κοπέλα συνέρχεται, τη βιάζει. Η Ματθίλδη φθάνει για να τον προειδοποιήσει ότι το μοναστήρι καίγεται λόγω ταραχών (που προκλήθηκαν από τα γεγονότα της ιστορίας του Ρεϋμόν και της Αγνής). Η Αντωνία επιχειρεί να δραπετεύσει και ο Αμπρόζιο τη δολοφονεί.
Ο Αμπρόζιο και η Ματθίλδη οδηγούνται ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης. Η Ματθίλδη ομολογεί την ενοχή της και καταδικάζεται σε θάνατο στην πυρά αλλά πριν εκτελεστεί, ο Διάβολος την ελευθερώνει. Ο Αμπρόζιο επιμένει στην αθωότητά του και τον βασανίζουν. Τον επισκέπτεται η Ματθίλδη και του προτείνει να σωθεί αφού παραδώσει την ψυχή του στον Διάβολο. Μετά από πολλή αντίσταση, ο καλόγερος υπογράφει το συμβόλαιο και ο Εωσφόρος τον βγάζει από το κελί και τον μεταφέρει στην έρημο. Εκεί, τον ενημερώνει ότι η Ελβίρα ήταν η μητέρα του και η Αντωνία αδερφή του, προσθέτοντας στα εγκλήματά του το αμάρτημα της αιμομιξίας. Του λέει ακόμη ότι υπέγραψε τη συμφωνία λίγες στιγμές πριν του δοθεί χάρη. Ο Εωσφόρος αποκαλύπτει ότι ήταν από καιρό το σχέδιό του να κερδίσει την ψυχή του και η Ματθίλδη ήταν ένας δαίμονας που τον βοηθούσε. Τέλος, ο Διάβολος τον ρίχνει από ύψος σε κοφτερά βράχια, ο καλόγερος υποφέρει για έξι ημέρες καθώς τον κατασπαράζουν τα όρνια πριν πεθάνει μόνος και καταραμένος για την αιωνιότητα.
Ρεϋμόν και Αγνή
Η αδερφή του Λορέντζο, η Αγνή, είναι μοναχή στο κοντινό αβαείο και έχει ρομαντική σχέση με τον Ρεϋμόν ντε λας Κιστέρνας, γιο ενός μαρκήσιου. Την ώρα της εξομολόγησης, από την Αγνή πέφτει ένα σημείωμα, ο εξομολόγος Αμπρόζιο το διαβάζει και μαθαίνει ότι είναι έγκυος από τη σχέση της με τον Ρεϋμόν και κανονίζουν να δραπετεύσει. Ο Αμπρόζιο, ασυγκίνητος στις ικεσίες της, την παραδίδει στην ηγουμένη του αβαείου της για να τιμωρηθεί.
Ο Λορέντζο ανακαλύπτει τη σχέση του Ρεϋμόν με την αδερφή του και του ζητά εξηγήσεις, αυτός αφηγείται τη μακρά ιστορία τους: ταξίδευε στη Γερμανία όταν παραλίγο να σκοτωθεί από ληστές. Τους απέφυγε και έσωσε μια βαρόνη που ταξίδευε επίσης. Επισκεπτόμενος τη βαρόνη στη συνέχεια, ερωτεύτηκε την ανιψιά της Αγνή. Ωστόσο, η βαρόνη τον ερωτεύθηκε και όταν εκείνος αρνήθηκε τις προτάσεις της, αυτή κανόνισε να στείλει την Αγνή σε μοναστήρι. Ο Ρεϋμόν και η Αγνή κανόνισαν να το σκάσουν πριν η θεία της τη στείλει στο μοναστήρι. Η Αγνή σχεδίαζε να ντυθεί ως η Ματοβαμμένη καλόγρια, ένα φάντασμα που στοίχειωνε το κάστρο και εμφανιζόταν μια φορά τον χρόνο τα μεσάνυχτα αλλά ο Ρεϋμόν έφυγε κατά λάθος με το πραγματικό φάντασμα. Όταν ο Ρεϋμόν συνήλθε από το σοκ, βρήκε την Αγνή στο μοναστήρι και, μεταμφιεσμένος σε κηπουρό, η σχέση τους ολοκληρώθηκε. Όταν ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος, η Αγνή τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει να δραπετεύσει.
Ο Λορέντζο συμφωνεί να τον βοηθήσει να τη βγάλουν από το μοναστήρι. Αποκτά μια παπική εντολή που την απαλλάσσει από τους όρκους της ως καλόγρια ώστε να παντρευτεί τον Ρεϋμόν. Ωστόσο, όταν τη δείχνει στην ηγουμένη, εκείνη του λέει ότι η Αγνή πέθανε λίγες μέρες πριν. Ο Λορέντζο δεν την πιστεύει, αλλά μετά από δύο μήνες δεν υπάρχουν νέα. Ο Ρεϋμόν αρρωσταίνει από τη θλίψη του. Τελικά, προσπαθώντας να βρει την Αγνή, ο υπηρέτης του Ρεϋμόν μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και πηγαίνει στο μοναστήρι, όπου η μοναχή Ούρσουλα του δίνει κρυφά ένα σημείωμα που γράφει να συλλάβουν την ηγουμένη για τον φόνο της Αγνής.
Κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής πομπής, η ηγουμένη συλλαμβάνεται και η μοναχή Ούρσουλα περιγράφει δημόσια τον θάνατο της Αγνής από τα χέρια της ηγουμένης. Όταν το πλήθος ακούει ότι η ηγουμένη είναι δολοφόνος, μετατρέπεται σε ταραχώδη όχλο. Λιντσάρουν την ηγουμένη, επιτίθενται σε άλλες καλόγριες και βάζουν φωτιά στο μοναστήρι. Μέσα στη σύγχυση, ο Λορέντζο βρίσκει μια ομάδα μοναχών, μεταξύ των οποίων και η νεαρή Βιργινία, να κρύβονται στην κρύπτη. Ο Λορέντζο ανακαλύπτει ένα πέρασμα που οδηγεί σε ένα κελί, όπου βρίσκει την Αγνή, ζωντανή και κρατώντας το νεκρό σώμα του μωρού που είχε γεννήσει ενώ ήταν εγκαταλελειμμένη για μήνες με ελάχιστη τροφή. Με τη βοήθεια της Βιργινίας, ο Λορέντζο σώζει την Αγνή και τις άλλες καλόγριες από την κρύπτη.
Η Βιργινία επισκέπτεται τον Λορέντζο καθώς αναρρώνει από τη θλίψη του για τον χαμό της Αντωνίας και οι δυο τους έρχονται πιο κοντά. Η Αγνή αφηγείται την φρικτή εμπειρία της στο μπουντρούμι. Η Αγνή και ο Ρεϋμόν παντρεύονται και το ζευγάρι φεύγει από τη Μαδρίτη για το κάστρο τους, συνοδευόμενοι από τον Λορέντζο και τη Βιργινία, οι οποίοι επίσης παντρεύονται τελικά.
Επιρροή
Τα ελιξίρια του διαβόλου (1815) του Ε. Τ. Α. Χόφμαν βασίζεται στη βασική ιδέα του Καλόγερου και αντλεί σε μεγάλο βαθμό από τα θέματα της διαφθοράς ενός μοναχού αγνώστου καταγωγής, ο οποίος φημίζεται για τα κηρύγματά του, τη συμμετοχή του σε μια αιμομικτική υπόθεση και στον πειρασμό από τον διάβολο. Το έργο του Λιούις αναφέρεται σε ένα σημείο από έναν χαρακτήρα, ο οποίος λέει ότι το έχει διαβάσει.
Ο Άγγλος συνθέτης Έντουαρντ Λόντερ χρησιμοποίησε το έργο ως βάση για την όπερα του 1855 Raymond and Agnes.
Το 1931, ο Αντονέν Αρτώ δημοσίευσε μια πολύ προσωπική μετάφραση του έργου.
Διασκευές
1972: Le Moine, γαλλο-ιταλο-γερμανική ταινία σε σκηνοθεσία Άδωνι Α. Κύρου και σε σενάριο Λουίς Μπουνιουέλ και Ζαν-Κλωντ Καριέρ, με τον Φράνκο Νέρο ως Αμπρόζιο.
1990: The Monk, ισπανο-βρετανικό ριμέικ σε σκηνοθεσία Francisco Lara Polop.
2011: Ο καλόγερος (Le Moine), γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ντομινίκ Μολ, με τον Βενσάν Κασέλ ως Αμπρόζιο.
Μεταφράσεις στα ελληνικά
Ο καλόγερος (του Λιούις) - Αντονέν Αρτώ, μετάφραση: Αλέξης Ζήρας, εκδόσεις Αιγόκερως,1981
Ο καλόγερος, μετάφραση: Αλέξανδρος Κοσματόπουλος, εκδόσεις Gundeberg, 2005
Παραπομπές
Γοτθικά μυθιστορήματα
Μυθιστορήματα τρόμου
Βρετανικά μυθιστορήματα
Μυθιστορήματα που έγιναν ταινίες
|
669893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/3273%20%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%81
|
3273 Ντρουκάρ
|
Ο Ντρουκάρ (Drukar) είναι ένας αστεροειδής που περιφέρεται στην εξωτερική περιοχή (την προς τον Δία) της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος, όπως αυτό ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα, 11,5. Ανακαλύφθηκε το 1975 από τη Σοβιετική αστρονόμο Λιουντμίλα Τσερνίχ, που παρατηρούσε από το Ναούτσνι της Κριμαίας, και πήρε το όνομά του προς τιμή ενός εκ των πρώτων τυπογράφων στη Ρωσία και Ουκρανία, του Ιβάν Φιοντόροφ (16ος αι.), γνωστού απλώς ως «Ντρουκάρ» (= «τυπογράφος» στη ρωσική).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Ντρουκάρ εκτιμάται σε 27,40 ± 0,09 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,067 ± 0,016. Είναι άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται ο Ντρουκάρ γύρω από τον εαυτό του.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιακά κ.ά. στοιχεία από το JPL
Ντρουκαρ
|
394364
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84%CF%86%CE%BF%CF%8D
|
Εντφού
|
Η Εντφού ή Ιντφού ή Έντφου (αραβικά : إدف), γνωστή στην αρχαία Αίγυπτο σαν Μπεχντέτ, από τους αρχαίους έλληνες αποκαλούνταν Απολλινόπολις η μεγάλη. Είναι πόλη της Αιγύπτου, με 133,772 κατοίκους, στη δυτική όχθη του Νείλου, 100 χιλιόμετρα νότια του Λούξορ, βρίσκεται μεταξύ των πόλεων Έσνα και Ασουάν. Η πόλη είναι γνωστή από την αρχαιότητα για τον ναό του Ώρου όπου οι έλληνες τον ταύτιζαν με τον Απόλλωνα από όπου της έδιναν και το όνομα Απολλινόπολις. Πέντε χλμ από την πόλη βρίσκονται ερείπια αρχαίου οικισμού και πυραμίδων.
Ιστορία
Στην Αιγυπτιακή μυθολογία εδώ ο Ώρος σκότωσε τον Σεθ και στο σημείο εκείνο δημιουργήθηκε ένας οικισμός.
Στην αρχαιότητα εδώ βρισκόταν ο αρχαίος οικισμός της Μπεχτντέτ όπου οι Πτολεμαίοι πάνω σε λόφο έχτισαν τον ναό του Ώρου ο οποίος ολοκληρώθηκε το 57 π.χ.. Την εποχή αυτή ονομάστηκε Απολλινόπολις και πρωτεύουσα της Νομής Απολλινόπολις. Με την επικράτηση του χριστιανισμού ιδρύθηκε επισκοπή, βοηθός επίσκοπος της μητρόπολης της Πτολεμαΐδας, της πρωτεύουσας της ρωμαϊκής επαρχίας της Θηβαΐδας Σεκούντα. Πάπυρος αναφέρει τα ονόματα ίσως πέντε επισκόπων της. Σήμερα η επισκοπή, δεν υπάρχει και ο τίτλος δίνεται τιμητικά από την Καθολική Εκκλησία.
Κλίμα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Αιγύπτου
Αρχαιολογικοί τόποι στην Αίγυπτο
|
291955
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Μέγας Γιαλός Σύρου
|
Ο Μέγας Γιαλός είναι παραθαλάσσιο χωριό που βρίσκεται στη νότια πλευρά του νησιού της Σύρου και μεταξύ των οικισμών Ποσειδωνία και Βάρη.
Γενικές πληροφορίες
Το χωριό διαθέτει μία μεγάλη παραλία αλλά και κάποιες μικρότερες. Στην περιοχή λειτουργούν ξενοδοχεία, εστιατόρια, ενώ έχει χτιστεί και μεγάλος αριθμός εξοχικών κατοικιών.
Δίπλα στην παραλία βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, ενώ στην απέναντι πλευρά του όρμου βρίσκεται το παλιό εξωκλήσι της Αγίας Θέκλας. Στην κορυφή του λόφου πάνω από τον οικισμό, υπάρχει ένα ακόμα ξωκλήσι, αυτό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Πίσω από τον Άγιο Αντώνιο υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στον όρμο της Αμπέλας, όπου υπάρχει μία μικρή και ήσυχη αμμουδιά. Επίσης στην περιοχή βρίσκεται και το παρεκκλήσιο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Διοίκηση και πληθυσμός
Διοικητικά, ο Μέγας Γιαλός ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Ποσειδωνίας, η οποία υπάγεται στον Δήμο Σύρου - Ερμούπολης. Πριν το Πρόγραμμα Καλλικράτης, υπαγόταν στον Δήμο Ποσειδωνίας.
Το μεγαλύτερο μέρος του χωριού ανήκει στη Δημοτική Κοινότητα Βάρης. Η πορεία του πληθυσμού στην περιοχή:
Το δυτικό τμήμα του χωριού ανήκει στην Τοπική Κοινότητα Ποσειδωνίας. Η πορεία του πληθυσμού στην περιοχή:
Συνολικά, λοιπόν, στον Μέγα Γιαλό ζουν σήμερα 395 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, με τον πληθυσμό να παρουσιάζει συνεχώς αυξητική τάση κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Σύρου - Ερμούπολης
Χωριά της Σύρου
Παραλίες της Σύρου
|
413110
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Νικόλαος Κλείτος
|
Ο Νικόλαος Κλείτος (Άγιος Χριστόφορος Σερρών, 1929) είναι Έλληνας πολιτικός.
Γεννήθηκε το 1929 στον Άγιο Χριστόφορο Σερρών. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε βουλευτής Σερρών με τη Νέα Δημοκρατία από το 1974 μέχρι το 1993, και χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών (1990-1991) και υπουργός Εσωτερικών (1991-1992) στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το 1993 προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη.
Κόρη του είναι η δημοσιογράφος Λίνα Κλείτου.
Πηγές
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Βουλευτές Σερρών
Έλληνες υφυπουργοί Εσωτερικών
Έλληνες υπουργοί Εσωτερικών
|
814446
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%94%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Μάρκος Λίβιος Δρούσος (αναμορφωτής)
|
Ο Μάρκος Λίβιος Δρούσος, λατιν.: Marcus Livius Drusus, (πριν από το 122 π.Χ. – 91 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος πολιτικός και μεταρρυθμιστής. Είναι πιο διάσημος για το νομοθετικό του πρόγραμμα κατά τη διάρκεια της θητείας του ως τριβούνος των πληβείων το 91 π.Χ.. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Δρούσος πρότεινε εκτεταμένες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της προσφοράς της υπηκοότητας στους Ιταλούς συμμάχους της Ρώμης.
Η αποτυχία αυτών των μεταρρυθμίσεων και η επακόλουθη δολοφονία τού Δρούσου από τα χέρια ενός άγνωστου δολοφόνου στα τέλη τού 91 π.Χ., συχνά θεωρούνται ως άμεση αιτία του Κοινωνικού Πολέμου.
Πρώιμη ζωή
Γεννήθηκε πριν από το 122 ή το 124 π.Χ.. Ήταν γιος της Κορνηλίας (άγνωστη η ακριβής της ταυτότητα) και τού Μάρκου Λίβιου Δρούσου, που είχε υπηρετήσει ως τριβούνος το 122 π.Χ., ύπατος το 112 π.Χ., και τιμητής το 109 π.Χ.. Ο πατέρας του απεβίωσε στην εξουσία κατά τη διάρκεια της τιμητείας του το 109.
Αν ο νεότερος Μάρκος ήταν ο μεγαλύτερος γιος, θα είχε γίνει τώρα ο πατήρ τού οίκου (pater familias) των Λιβίων Δρούσων και ο πάροχος για τα δύο αδέλφια του, τον Μαμέρκο και τη Λιβία. Ωστόσο, ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι ο Mαμέρκος ήταν στην πραγματικότητα ο μεγαλύτερος γιος, και ο Mάρκος ένα ή δύο χρόνια νεότερός του.
Ο Κικέρων αναφέρει ότι ο Δρούσος ήταν νέος με αρχές και ευσυνείδητος. Όταν υπηρετούσε ως κυαίστωρ στην Ασία, πιθανώς το 102 π.Χ., αρνήθηκε εμφανώς να φορέσει τα επίσημα διακριτικά του ως ένδειξη σεβασμού.
Μετά το τέλος τού πατέρα του, ο Δρούσος κληρονόμησε τεράστια ποσά πλούτου, με τα οποία πλήρωσε για μεγάλες παραστάσεις μονομάχων κατά τη διάρκεια της θητείας του, πιθανώς το 94 π.Χ. Η γενναιοδωρία του ήταν διάσημη στην αρχαιότητα: κάποτε σχολίασε ότι ξόδεψε τόσο πολλά χρήματα σε άλλους ανθρώπους, που δεν είχε «τίποτε να δώσει σε κανέναν, παρά μόνο λάσπη και αέρα». Ο Δρούσος έκτισε επίσης ένα μεγάλο νέο σπίτι στον Παλατίνο λόφο, λέγοντας στον αρχιτέκτονα να το κτίσει έτσι, ώστε όλοι οι συμπολίτες του να μπορούν να δουν όλα όσα έκανε. Αυτό το διάσημο σπίτι ανήκε αργότερα στον Κικέρωνα, τον Κενσορίνο και τον Ρουτίλιο Σισένα.
Tριβουνεία
Ο Δρούσος εξελέγη τριβούνος τού λαού για το 91 π.Χ.. Η εχθρική προπαγάνδα τον απεικόνισε αργότερα ως δημαγωγό από την αρχή της θητείας του, αλλά ο Κικέρων και άλλοι ισχυρίζονται ότι ξεκίνησε με στόχο την ενίσχυση της συγκλητικής εξουσίας και είχε την υποστήριξη της Συγκλήτου. Αυτή περιλάμβανε τον princeps senatus, Mάρκο Αιμίλιο Σκαύρο, ο οποίος ήταν ο συνάδελφος τού πατέρα τού Δρούσου στην τιμητεία τού 109 π.Χ. και τον Λεύκιο Λικίνιο Κράσσο, τον πιο με επιρροή ρήτορα της εποχής.
Το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα εκπονήθηκε από μία μεγάλη ομάδα κορυφαίων συγκλητικών. Σκόπευε να ενισχύσει και να αποκαταστήσει την εξουσία της Συγκλήτου εισάγοντας περίπου 300 ιππείς στην τάξη των συγκλητικών, μεταφέροντας παράλληλα την προέλευση των ενόρκων από τα μόνιμα δικαστήρια στους συγκλητικούς, όπως πριν. Αυτός ήταν ο «απώτερος στόχος [στον οποίο] κατευθυνόταν προφανώς ολόκληρη η νομοθετική δραστηριότητα του Δρούσου». Στο πρόγραμμά του συμπεριέλαβε επίσης ένα αγροτικό νομοσχέδιο, μαζί με την επέκταση της ιθαγένειας στους συμμάχους. Ο σκοπός της επέκτασης της ιθαγένειας θα ήταν να δώσει «περαιτέρω ενίσχυση μίας μετριοπαθούς πολιτικής θέσης, μέσα σε μία ρωμαϊκή άρχουσα τάξη». Ωστόσο, δεν συμφώνησαν όλοι οι συγκλητικοί σύμμαχοί του με τις προτάσεις του: «η πιο προφανώς αρνητική πτυχή τού [νομοθετικού] προγράμματος τού Δρούσου... ήταν η απαράδεκτη προσωπική εξουσία, που θα είχε επιτύχει».
Ερώτηση κατ' επανάληψη (Quaestio de repetundis)
Ιστορία των Δικαστηρίων των Ιππέων
Το πιο σημαντικό ζήτημα που ο Δρούσος και οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν, αφορούσε τη σύνθεση των ενόρκων σε δίκες για εκβιασμό. Το 122 π.Χ. ο Γάιος Γράκχος είχε κάνει τους ενόρκους αυτών των δικαστηρίων (λατινικά, quaestio de repetundis) που αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από εύπορους ιππείς, αντί για συγκλητικούς. Αυτό έδωσε στους ιππείς μεγάλη δικαστική εξουσία, γεγονός που δυσαρέστησε πολλούς συγκλητικούς, πολλοί από τους οποίους θεώρησαν ταπεινωτικό την απώλεια τού δικανικού τους ρόλου.
Το 106 π.Χ. ο Κόιντος Σερβίλιος Καίπιo είχε προσπαθήσει να παύσει το μονοπώλιο των ιππέων στις δίκες, προτείνοντας έναν νόμο για την εισαγωγή μικτών δικαστών συγκλητικών-ιππέων. Ωστόσο, παρά την περίφημη υποστήριξη τού Λεύκιου Κράσσου, αυτή η Νομοθεσία τού Σερβίλιου (Lex Servilia) αντικαταστάθηκε μετά από μόλις δύο χρόνια από έναν νόμο του Γάιου Σερβίλιου Γλαυκία, που αποκατέστησε το μονοπώλιο της τάξης των ιππέων.
Με την πάροδο του χρόνου, οι ιππείς δικαστές αποδείχθηκαν απρόθυμοι να εκδώσουν ετυμηγορίες. Από τις πολλές πολιτικές διώξεις στα έτη 99-92 π.Χ. κανένα άτομο δεν καταδικάστηκε στα δικαστήριά τους. Αυτό δημιούργησε μεγάλη απογοήτευση στη Σύγκλητο, καθώς παρέλυσε μία από τις κύριες οδούς πολιτικής αντιπαλότητας. Ως αποτέλεσμα, ένας αυξανόμενος αριθμός επιφανών συγκλητικών έφτασε να πιστεύει, ότι το μονοπώλιο των ιππέων έπρεπε να λήξει.
Αυτή η δυσαρέσκεια εντάθηκε από τη δίωξη και την εξορία τού με εκτίμηση υπατείας Πόπλιου Ρουτίλιου Ρούφου περί το 92 π.Χ. Ο Ρουτίλιος Ρούφος είχε υπηρετήσει ως εκπρόσωπος (legatus) στον ποντίφηκα Κόιντο Μούκιο Σκευόλα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης τού τελευταίου στην Ασία. Είχαν αντιταχθεί με επιτυχία στην αγριότητα των ιππέων επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνταν στην επαρχία, κερδίζοντας πολλούς επαίνους από τους επαρχιώτες και τη Σύγκλητο, αλλά εχθρότητα από τους ιππείς. Σε αντίποινα, οι ιππείς άσκησαν δίωξη κατά τού Ρούφου σε ένα από τα δικά τους δικαστήρια, όταν επέστρεψε στη Ρώμη. Αν και ο Ρούφος ήταν πιθανότατα αθώος, το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο και εστάλη εξορία στη Σμύρνη. Η αδικία της υπόθεσης επιδεινώθηκε από την ήρεμη, στωική αποδοχή της μοίρας του από τον Ρουτίλιο Ρούφο, και η περίπτωσή του ήταν επί μακρόν όρος για άδικες ποινές.
Δεδομένου ότι ο Ρουτίλιος Ρούφος ήταν ένας από τους θείους τού Δρούσου, η σκανδαλώδης εξορία του πιθανότατα παρείχε το άμεσο κίνητρο για τις μεταρρυθμίσεις του Δρούσου.
Η μεταρρύθμιση του Δρούσου
Η ακριβής μορφή της λύσης τού Δρούσου σε αυτό το πρόβλημα είναι ασαφής. Ο Aππιανός λέει ότι ο Δρούσος πρότεινε να συμπεριληφθούν 300 νέοι ιππείς στη Σύγκλητο και ότι οι μελλοντικοί δικαστές θα προέρχονταν τώρα από τη διευρυμένη ομάδα των συγκλητικών. Ωστόσο, ο Λίβιος δηλώνει ότι ο Δρούσος εισήγαγε δικαστές, που αποτελούνταν από ένα μείγμα συγκλητικών και ιππέων μελών, χωρίς διεύρυνση της Συγκλήτου. Δεδομένου ότι ο Αππιανός είναι εξαιρετικά αναξιόπιστος γι' αυτή την περίοδο, ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι ο Αππιανός έχει συνδυάσει την πρόταση τού Δρούσου με την πραγματική επέκταση της Συγκλήτου, που έλαβε χώρα δέκα χρόνια αργότερα υπό το καθεστώς τού Σύλλα.
Συμπληρωματική νομοθεσία
Προκειμένου να κερδίσει τη λαϊκή υποστήριξη για το δίκαιο της νομοθεσίας του, ο Δρούσος υπέβαλε μία σειρά από συμπληρωματικά νομοσχέδια. Για να κερδίσει την υποστήριξη από τους πληβείους, ψήφισε έναν νόμο περί γης, ο οποίος φαίνεται ότι πρότεινε την αναδιανομή της δημόσιας γης (ager publicus) στους φτωχούς, καθώς και τη δημιουργία νέων αποικιών στην Ιταλία και τη Σικελία. Έπειτα, όρισε στον εαυτό του μία θέση στο διοικητικό συμβούλιο των δέκα επιτρόπων, που ήταν επιφορτισμένοι με την εκτέλεση των ανακατανομών. Για να προσελκύσει περαιτέρω υποστήριξη, ο Δρούσος μπορεί επίσης να είχε ψηφίσει νόμο, που μείωνε την τιμή των σιτηρών.
Παράλληλα με αυτά τα λαϊκιστικά νομοσχέδια, ο Δρούσος ψήφισε έναν νόμο, που καθιστά τους ιππείς να υπόκεινται σε δίωξη για δωροδοκία. Μπορεί επίσης να υποβάθμισε σκόπιμα τη νομισματοκοπί,α προσθέτοντας το ένα όγδοο τού χαλκού στα αργυρά νομίσματα, ίσως για να βοηθηθεί να πληρώσει τις αγροτικές ανακατανομές του. Όλα αυτά τα νομοσχέδια πιθανότατα ψηφίστηκαν τους πρώτους μήνες τού 91 π.Χ.
Αντιπολίτευση στη νομοθεσία
Συγκλητική αντιπολίτευση
Παρά την ενίσχυση από αξιόλογους υποστηρικτές, η νομοθεσία τού Δρούσου προσέλκυσε ισχυρή αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένου τού υπάτου Λεύκιου Μάρκιου Φιλίππου. Επίσης μεταξύ των αντιπάλων τού Δρούσου ήταν ο πραίτορας Σερβίλιος Καίπιo, ο πρώην κουνιάδος του. Την ημέρα της ψηφοφορίας, ο Λ. Μ. Φίλιππος προσπάθησε να σταματήσει τη διαδικασία, και αποθαρρύνθηκε μόνο όταν ένας από τους υποστηρικτές τού Δρούσου έσφιξε στον λαιμό τον ύπατο, σε σημείο που άρχισε να ματώνει. Όταν ο Καίπιo συνέχισε να αντιτίθεται στη νομοθεσία, ο Δρούσος απείλησε να πετάξει τον πραίτορα από τον Ταρπήιο Βράχο, μία αρχαϊκή τιμωρία για τους προδοτικούς δικαστές. Τελικά, ο Δρούσος πέρασε τη νομοθεσία του συνδυάζοντας όλα τα διάφορα νομοσχέδια σε έναν νόμο: μία πρακτική που είχε απαγορευτεί αρκετά χρόνια νωρίτερα υπό τους όρους τού lex Caecilia Didia.
Μέχρι τον Σεπτέμβριο, η ορμή στρεφόταν εναντίον τού Δρούσου και των υποστηρικτών του. Οι συγκλητικοί της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας ήταν πολύ επιφυλακτικοί, για το ότι κάποιο άτομο αποκτούσε εξαιρετική προσωπική εξουσία. Ως αποτέλεσμα, η δημοτικότητα τού Δρούσου στον λαό έκανε να χάσει την υποστήριξη από τη Σύγκλητο, η οποία φοβόταν ότι αυτός είχε επικίνδυνη επιρροή κατά το πρότυπο των Γράκχων ή τού Λεύκιου Απουλήιου Σατουρνίνου.
Ο ύπατος Φίλιππος ζήτησε την κατάργηση των νόμων τού Δρούσου και μία έντονη ανταλλαγή έλαβε χώρα στις 13 Σεπτεμβρίου στη κτήριο της Συκλήτου μεταξύ τού Φιλίππου και τού Λεύκιου Κράσσου. Ο Φίλιππος ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε πλέον να συνεργαστεί με τη σημερινή Σύγκλητο, στην οποία ο Κράσσος απάντησε αμφισβητώντας την ιδιότητα τού Φιλίππου ως υπάτου, λέγοντας «Πρέπει να σε θεωρώ ύπατο, όταν δεν νομίζεις ότι είμαι συκλητικός;». Ωστόσο, αυτό θα ήταν το «κύκνειο (τελευταίο) άσμα» τού Κράσσου, σύμφωνα με τα λόγια τού Κικέρωνα, καθώς απεβίωσε ξαφνικά μία εβδομάδα αργότερα.
Ιταλική πρόταση και κατάργηση των νόμων
Με τον Κάσσιο νεκρό, ο Δρούσος έχασε έναν από τους πιο σημαντικούς υποστηρικτές του. Τώρα, στα τέλη τού 91 π.Χ., στράφηκε προς την αναζήτηση υποστήριξης από τους Ιταλούς συμμάχους. Φαίνεται ότι ο Δρούσος είχε ήδη στενές επαφές μεταξύ των Ιταλών, καθώς ο σημαντικός αριστοκράτης των Μαρσίων Κόιντος Ποπαίδιος Σίλo, ο οποίος αργότερα θα υπηρετούσε ως ο κύριος Ιταλός διοικητής στον Κοινωνικό Πόλεμο, ήταν τακτικός επισκέπτης στο σπίτι του.
Ωστόσο, η πρόταση του Δρούσου προσέλκυσε περισσότερη αντίθεση, καθώς πολλοί συγκλητικοί φοβήθηκαν την προσωπική δύναμη, που θα κέρδιζε ο Δρούσος από τη μαζική δικαιοδοσία. Φήμες προφανώς κυκλοφόρησαν ότι οι Ιταλοί είχαν ορκιστεί ιερό όρκο, υποσχόμενοι πίστη μόνο στον Δρούσο, μία εκδοχή η οποία διατηρείται στον Διόδωρο Σικελιώτη:Ορκίζομαι στον Δία Καπιτωλίνο, στη Vesta (Εστία) της Ρώμης, στον Άρη τον προγονικό της θεό, στον Sol (Ήλιο) ιδρυτή της φυλής και στην Terra (Γη) την ευεργέτιδα των ζώων και των φυτών, επίσης στους ημίθεους που ίδρυσαν τη Ρώμη και στους ήρωες που συνέβαλαν στο αυξήσει την ισχύ της, ότι θα μετρήσω τον φίλο και τον εχθρό τού Δρούσου ως φίλο και εχθρό μου, και ότι δεν θα χαρίσω ούτε περιουσίες ούτε τις ζωές των παιδιών ή των γονιών μου, παρά μόνο προς όφελος τού Δρούσου και εκείνων που έχουν πάρει όρκους. Αν γίνω πολίτης με τον νόμο τού Δρούσου, θα θεωρήσω τη Ρώμη χώρα μου και τον Δρούσο τον μεγαλύτερο ευεργέτη μου.Σε αυτό το σημείο ήταν επίσης, που ο Δρούσος προφανώς υπέστη μία μικρή κατάρρευση ή επιληπτική κρίση, προκαλώντας μία πλημμύρα υποστηρικτικών μηνυμάτων από τις ιταλικές πόλεις.
Βλέποντας την αντίθεση της Ρώμη στο νομοσχέδιο, ορισμένοι από τους Ιταλούς αναστατώθηκαν όλο και περισσότερο. Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι ο Κόιντος Ποππαίδιος Σίλo οδήγησε 10.000 συμμάχους σε μία πορεία διαμαρτυρίας στη Ρώμη, ενώ ο Φλόρος παρατηρεί ότι οι δημόσιες συναντήσεις τού Δρούσου προσέλκυαν τόσο τεράστια πλήθη, που φαινόταν σαν όλη η Ρώμη να ήταν υπό πολιορκία. Τελικά, σχεδιάστηκε μία συνωμοσία από τους Ιταλούς για τη δολοφονία των υπάτων στον Αλβανό λόφο. Αυτό αποτράπηκε, μόνο όταν ο ίδιος ο Δρούσος έπιασε το σχέδιο και προειδοποίησε τον Φίλιππο. Οι Ιταλοί άρχισαν επίσης μυστικές προετοιμασίες για ένοπλη σύγκρουση, συμπεριλαμβανομένης της εμπορίας ομήρων και της συλλογής όπλων.
Σε αυτό το τεταμένο κλίμα πολιτικών διαφωνιών, υποτιθέμενων σχεδίων δολοφονίας και ιταλικής δυσαρέσκειας, ο Φίλιππος κατάφερε τελικά να πείσει τη Σύγκλητο να καταργήσει όλη τη νομοθεσία τού Δρούσου. Η αιτιολόγηση ήταν διπλή: πρώτον, ότι οι νόμοι είχαν ψηφιστεί κατά παράβαση των ιερών οιωνών, που σημαίνει ότι ήταν αντίθετοι με τη θέληση των θεών και δεύτερον, ότι είχαν παραβιάσει το Lex Caecilia Didia του 98 π.Χ.
Η δολοφονία του
Αν και κατήγγειλε δημοσίως το συγκλητικό διάταγμα, ο Δρούσος δεν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την αρνησικυρία (vetο) του, για να τού αντιταχθεί. Διωκόταν ήδη για την υποτιθέμενη συμμετοχή του στη συνωμοσία τού Αλβανού λόφου, και φαίνεται ότι είχε αναγνωρίσει ότι η εναντίωση ήταν μάταιη.
Ήταν σε αυτό το σημείο, κάπου γύρω στο Σεπτέμβριο του 91 π.Χ., όταν ο Δρούσος δολοφονήθηκε. Σύμφωνα με κάποιες αρχαίες πηγές, η δολοφονία έγινε μέσα στο αίθριο τού σπιτιού τού Δρούσου. Άλλες πηγές λένε ότι μαχαιρώθηκε, ενώ επέστρεφε από την Αγορά (Forum). Ο Φίλιππος και ο Καίπιος κατηγορήθηκαν από ορισμένους για τη δολοφονία, όπως και ο Κόιντος Βάριος Υβρίδας, οι τριβούνοι τού 90 π.Χ., που αργότερα δημιούργησαν ένα ειδικό δικαστήριο, για να διώξει τους υποστηρικτές τού Δρούσου.
Υστεροφημία
Δεδομένου ότι ο Κοινωνικός Πόλεμος (91–87 π.Χ.) ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά τη δολοφονία του, πολλοί Ρωμαίοι κατηγόρησαν τον Δρούσο για τον πόλεμο:Ως εκ τούτου, όταν η υπηκοότητα που είχε υποσχεθεί στους συμμάχους δεν υλοποιείτο, οι Ιταλοί με τον θυμό τους άρχισαν να σχεδιάζουν εξέγερση. . . Ο Mάρκος Λίβιος Δρούσος, τον οποίο ακόμη και η Σύγκλητος είχε αποδοκιμάσει, ήταν ο συγγραφέας του Κοινωνικού Πολέμου, και ως αποτέλεσμα σκοτώθηκε στο σπίτι του, κανείς δεν ξέρει από ποιον.Μετά τη δολοφονία του Δρούσου, ιδρύθηκε ένα ειδικό δικαστήριο υπό το lex Varia για να διώξει εκείνους που, όπως και ο Δρούσος, ήταν ύποπτοι ότι ενθάρρυναν τους Ιταλούς να εξεγερθούν. Ο φίλος τού Δρούσου, Γάιος Αυρήλιος Κότα ήταν μεταξύ των εξόριστων, ενώ κατηγορήθηκε και ο μέντοράς του Μάρκος Σκαύρους, ο πρώτος της Συγκλήτου (princeps senatus).
Μακροπρόθεσμα, οι μεταγενέστερες γενεές Ρωμαίων ιστορικών θεώρησαν την τριβουνία τού Δρούσου ένα σημαντικό ορόσημο στην Κρίση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ο Aππιανός, ο Λίβυος και ο Φλόρος τοποθέτησαν όλοι την εξέγερση (seditio) τού Δρούσου σε μία σαφή ακολουθία παρόμοιων διαταραχών. Στην ανάλυσή τους, ο Δρούσος ακολουθεί τα παραδείγματα των Γράκχων και τού Σατουρνίνου, και τον διαδέχθηκε η εξέγερση τού Γάιου Μάριου και τού Πόπλιου Σουλπίκιου Ρούφου. Έτσι, η αρχική θέση του Δρούσου ως πρωταθλητή της Συγκλήτου ξεχάστηκε από αυτούς τους συγγραφείς, οι οποίοι αντ' αυτού τόνισαν την αναταραχή της τριβουνίας του και τον ρόλο του στην έναρξη τού Κοινωνικού Πολέμου.
Αν και αποδεχόμενοι ότι οι υποσχέσεις του προς τους Ιταλούς το έτος 91 π.Χ. προκάλεσαν άμεσα την απαρχή τού Κοινωνικού Πολέμου, πολλοί σύγχρονοι μελετητές είναι πιο επιεικής προς τον Δρούσο. Ο Θεόδωρος Μόμσεν τον θεωρούσε έναν γνήσιο μεταρρυθμιστή, έναν ρηξικέλευθο που προσπάθησε να επιλύσει μερικά από τα πιο πιεστικά ζητήματα της εποχής, σε μία εποχή που λίγοι άλλοι ήταν πρόθυμοι να κάνουν το ίδιο. Κατά την κρίση του Ιταλού μελετητή Eμίλιο Γκάμπα:Το περίπλοκο σχέδιο τού Δρούσου φαίνεται να κατευθύνεται από μία ακριβή και οξυδερκή επίγνωση της ιστορικής κατάστασης, των πολιτικών δυνάμεων που εργάζονται και των αναγκών και των συμφερόντων, που αυτές οι δυνάμεις αντιπροσώπευαν και μετέφεραν. Αποκαλύπτει μία πολιτική ικανότητα, που ταίριαζε με εκείνη του Γάιου Γράκχου.
Οικογένεια
Ο Δρούσος είχε αρκετούς διακεκριμένους απογόνους. Μέσω τού υιοθετημένου γιου του, έγινε πρόγονος της δυναστείας των Ιουλίων-Κλαυδίων. και μέσω των δύο γάμων της αδελφής του, της Λιβίας, έγινε θείος τού Κάτωνα τού Νεότερου και μεγάλος θείος τού Μάρκου Ιούνιου Βρούτου. Ο αδελφός του Mαμέρκιος Αιμίλιος Λέπιδος Λιβιανός (ο οποίος υιοθετήθηκε από τους Aιμιλίους Λεπίδες), υπηρέτησε επίσης ως ύπατος το 77 π.Χ.
Κάποια στιγμή περί το 100 π.Χ. ο Δρούσος νυμφεύτηκε τη Σερβιλία, μία αδελφή τού φίλου του Κόιντου Σερβίλιου Καίπιου. Ωστόσο, φαίνεται ότι χώρισαν κάπου γύρω στο έτος 97 π.Χ. χωρίς να έχουν γνωστά παιδιά. Φαίνεται ότι ο Δρούσος δεν νυμφεύτηκε ξανά πριν από το τέλος του το 91 π.Χ. Ωστόσο, υπάρχει μία Λιβία της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, που εικάζεται ότι είναι η κόρη τού Δρούσου.
Αυτοκρατορικοί απόγονοι
Ο Δρούσος υιοθέτησε τον Mάρκο Λίβιο Δρούσο Κλαυδιανό, γεννημένο ως Άππιο Κλαύδιο Πούλχερ. Αυτός ο υιοθετημένος γιος νυμφεύτηκε την Αλφιδία, με την οποία απέκτησε μία κόρη, που την έλεγαν Λιβία. Αυτή η Λιβία ήταν η περίφημη αυτοκράτειρα, σύζυγος τού Αυτοκράτορα Αυγούστου και μητέρα τού δεύτερου Αυτοκράτορα Τιβέριου. Ως εκ τούτου, μέσω τού υιοθετημένου γιου του, Μάρκου Λίβιου Δρούσου των Κλαυδίων, από την οικογένειά του (των Λιβίων Δρούσων) έγινε τελικά πρόγονος της αυτοκρατορικής δυναστείας των Ιουλίων-Κλαυδίων.
Ανιψιές και ανιψιοί
Ο Δρούσος είχε μία αδελφή, τη Λιβία, την οποία πάντρεψε με τον φίλο και κουνιάδο του Κόιντο Σερβίλιο Καίπιο κυαίστορα. Η Λιβία και ο Καίπιo απέκτησαν τρία παιδιά: τη διάσημη Σερβιλία την Πρεσβύτερη, η οποία ήταν η ερωμένη τού Ιουλίου Καίσαρα και πιο πριν η μητέρα τού Mάρκου Ιούνιου Βρούτου. Η άλλη Σερβιλία η Νεότερη παντρεύτηκε τον στρατηγό Λ. Λ. Λούκουλλο. Είχε και έναν γιο, που ονομάζεται επίσης Γναίος Σερβίλιος Καίπιο.
Ωστόσο, ο Δρούσος και ο Καίπιo έπεσαν σε σύγκρουση, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς για την πώληση ενός δακτυλίου σε μία δημοπρασία, και στη συνέχεια έγιναν προσωπικοί εχθροί. Ως αποτέλεσμα, ο Δρούσος χώρισε τη Σερβιλία και ο Καίπιο χώρισε τη Λιβία.
Ο Δρούσος προφανώς έβαλε την αδελφή του να ξαναπαντρευτεί σχεδόν αμέσως, είτε το 97 είτε το 96 π.Χ., αυτή τη φορά με τον Μάρκο Πόρκιο Κάτωνα, τον εγγονό τού Κάτωνα τού Πρεσβύτερου. Η Λιβία και ο Κάτων είχαν έναν γιο, τον Mάρκο Πόρκιο Κάτωνα τον Νεότερο, ο οποίος επρόκειτο να γίνει ο διάσημος αντίπαλος τού Ιουλίου Καίσαρα. Απέκτησαν επίσης μία κόρη, την Πορκία, η οποία παντρεύτηκε τον Λεύκιο Δομίτιο Αηνόβαρβο V. Ωστόσο, τόσο η Λιβία, όσο και ο Κάτων φαίνεται να απεβίωσαν στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας τού 90 π.Χ., πράγμα που σημαίνει ότι η Σερβιλία, ο Κάτων και η Πορκία μεγάλωσαν στο σπίτι τού Δρούσου πριν από το τέλος του το 91 π.Χ.
Δείτε επίσης
γένος Λιβίων
Σημειώσεις
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
62724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/273%20%CF%80.%CE%A7.
|
273 π.Χ.
|
Γεγονότα
Ο Πύρρος της Ηπείρου εισβάλλει στη Μακεδονία. Σημειώνοντας αρχικά επιτυχίες παίρνει υπό τον έλεγχό του την Άνω Μακεδονία και τη Θεσσαλία.
Επίσκεψη του Πτολεμαίου Β΄ στον Ισθμό του Σουέζ. Την ίδια χρονιά υπογράφει συνθήκη με τη Ρώμη.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Άππιος Κλαύδιος Καίκος, Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας και συγγραφέας, υπεύθυνος για την κατασκευή της Αππίας Οδού, καθώς και του πρώτου υδραγωγείου της Ρώμης.
Έτη
|
112486
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%82
|
Νέιθαν Μπερνς
|
Ο Νέιθαν Μπερνς (αγγλικά: Nathan Burns, 7 Μαΐου 1988) είναι Αυστραλός πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στις θέσεις του πλάγιου και δεύτερου επιθετικού. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του αγωνίστηκε σε διάφορους συλλόγους της A-League και του εξωτερικού, διατελώντας παράλληλα διεθνής με την Εθνική Αυστραλίας, με τη φανέλα της οποίας κατέκτησε το Ασιατικό Κύπελλο Εθνών του 2015.
Καριέρα
Τα πρώτα βήματα
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο αγωνιζόμενος αρχικά στους Πάραματα Ινγκλς και κατόπιν εισήχθη σε πρόγραμμα του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Αθλητισμού. Η επαγγελματική του καριέρα εγκαινιάστηκε το 2006 στην Αντελάιντ Γιουνάιτεντ, όπου κατάφερε να αναδειχθεί με τις εμφανίσεις του σε ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα της χώρας. Τον Ιούνιο του 2008, μετά από δύο χρόνια παραμονής και έχοντας 35 συμμετοχές και 9 γκολ για το πρωτάθλημα, παραχωρήθηκε στην ΑΕΚ, με την οποία υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας τεσσάρων ετών.
Στο εξωτερικό
Κατά τον πρώτο του χρόνο στην ελληνική ομάδα δεν κατάφερε να προσαρμοστεί πλήρως στο νέο του περιβάλλον έχοντας μόλις πέντε συμμετοχές σε αγώνες πρωταθλήματος, όλες ως αλλαγή και τον Αύγουστο του 2009 παραχωρήθηκε με τη μορφή δανεισμού στην Κέρκυρα που τότε συμμετείχε στη Β΄ Εθνική.
Στους «Φαίακες» έκανε εξαιρετική σεζόν, αγωνίστηκε σε 31 ματς σκοράροντας 8 φορές και ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της ανόδου στην Α΄ Εθνική. Το καλοκαίρι του 2010 επέστρεψε στην ΑΕΚ όπου έμεινε μέχρι τον Ιανουάριο του 2012 οπότε και έλυσε το συμβόλαιό του. Με την Ένωση μέτρησε 26 συμμετοχές και ένα τέρμα για το πρωτάθλημα, ενώ πέτυχε άλλο ένα γκολ σε εκτός έδρας νίκη επί της Στουρμ Γκρατς για τον θεσμό του Γιουρόπα Λιγκ της σεζόν 2011/12. Επιπλέον πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας για το 2011. Κατόπιν αποκτήθηκε από τη νοτιοκορεάτικη Ιντσεόν στην οποία είχε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής (3 ματς).
Επιστροφή στην Αυστραλία
Μετά την αποχώρησή του από την Ιντσεόν επαναπατρίσθηκε στην Αυστραλία για λογαριασμό των Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ Τζετς. Ακολούθησε μεταγραφή στην Ουέλινγκτον Φίνιξ με την οποία πραγματοποίησε μια εξαιρετικά παραγωγική χρονιά με 13 γκολ και αναδείχτηκε καλύτερος παίκτης της A-League για τη σεζόν 2014/15.
Μετέπειτα καριέρα
Στη συνέχεια αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας πρώτα με την ΦΚ Τόκιο και κατόπιν για μικρό χρονικό διάστημα με τη Σανφρέτσε Χιροσίμα (στη δεύτερη χωρίς να συμμετάσχει σε επίσημη αναμέτρηση). Τον Δεκέμβριο του 2017 επέστρεψε στην Ουέλινγκτον Φίνιξ, στην οποία έμεινε μέχρι την ολοκλήρωση της σεζόν 2018/19. Η ομάδα του Ουέλινγκτον αποτέλεσε τον τελευταίο σύλλογο της καριέρας του.
Εθνική ομάδα
Ο Μπερνς ήταν μέλος των μικρών εθνικών ομάδων της πατρίδας του (Κ-17, Κ-20 και Κ-23). Το 2007 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Εθνική Αυστραλίας, με την οποία είχε συνολικά 24 συμμετοχές και 3 τέρματα. Παράλληλα διετέλεσε μέλος των αποστολών που έφτασαν το 2011 μέχρι τον τελικό του Ασιατικού Κυπέλλου και το 2015 στην κατάκτησή του.
Παραπομπές
Εξωτερικές συνδέσεις
Ο Μπερνς στην ΑΕΚ (Αγγλικά)
Ο Μπερνς εκτός Ολυμπιακής ομάδας (Αγγλικά)
Αυστραλοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Κέρκυρας
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Αντελάιντ Γιουνάιτεντ
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αυστραλίας
Ποδοσφαιριστές ολυμπιακής ομάδας Αυστραλίας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αυστραλίας Κ20
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αυστραλίας Κ17
Ποδοσφαιριστές Ιντσόν Γιουνάιτεντ ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Γουέλινγκτον Φίνιξ ΦΚ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
Ποδοσφαιριστές Σανφρέτσε Χιροσίμα
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.