id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
16256
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Πρωτακτίνιο
|
Το χημικό στοιχείο Πρωτακτίνιο είναι ένα μέταλλο με ατομικό αριθμό 91 και ατομικό βάρος 231,0359. Έχει θερμοκρασία τήξης 1600 C°. Ονομάστηκε Πρωτακτίνιο γιατί μεταστοιχειωνόταν σε Ακτίνιο. Είναι ένα γκρίζο, ασημί μέταλλο.
Πρόκειται για ένα πυκνό, ασημί-γκρι μέταλλο που αντιδρά εύκολα με το οξυγόνο, τους υδρατμούς και τα ανόργανα οξέα. Διαθέτει διάφορες χημικές ενώσεις, όπου το πρωτακτίνιο είναι συνήθως παρόν στην οξειδωτική κατάσταση +5, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε, επίσης, και στην +4 και μάλιστα στην +2 ή +3. Οι μέσες συγκεντρώσεις του πρωτακτίνιου στον φλοιό της Γης είναι συνήθως της τάξης των μερικά μέρη στο τρισεκατομμύριο, αλλά μπορεί να φθάσει έως και μερικά μέρη ανά εκατομμύριο σε μερικά uraninite κοιτασμάτων. Λόγω της σπανιότητας, υψηλής ραδιενέργειας και υψηλής τοξικότητας, δεν υπάρχουν σήμερα χρησιμοποιεί για το εξωτερικό πρωτακτίνιο της επιστημονικής έρευνας, και για το σκοπό αυτό, πρωτακτίνιο είναι ως επί το πλείστον προέρχονται από αναλωμένα πυρηνικά καύσιμα.
Το πρωτακτίνιο εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 1913 από τον Πολωνοεβραίο φυσικό και πυρηνικό χημικό Κάζιμιρ Φάγιανς και τον φοιτητή του `Οσβαλντ Χέλμουτ Γκέρινγκ (Oswald Helmuth Göhring, 1889-1915;), που το ονόμασαν «brevium» («συντόμιο» θα λέγαμε) λόγω της βραχείας ημιζωής του συγκεκριμένου ισοτόπου που μελετήθηκε, δηλαδή το πρωτακτίνιο-234. Πιο σταθερό ισότοπο του στοιχείου ανακαλύφθηκε το 1918, και ως εκ τούτου το όνομα άλλαξε σε πρωτοακτίνιο (protoactinium) και στη συνέχεια να πρωτακτίνιο το 1949. Το νέο όνομα σημαίνει «μητρικό του ακτινίου» και οφείλεται στο γεγονός ότι ακτινίου είναι ένα προϊόν της ραδιενεργούς διάσπασης του πρωτακτίνιο.
Το μακροβιότερο και πιο άφθονο (σχεδόν 100%) που απαντούν στη φύση ισότοπο του πρωτακτίνιο, πρωτακτίνιο-231, έχει χρόνο ημιζωής 32.760 χρόνια και είναι ένα προϊόν διάσπασης του ουρανίου-235. Πολύ μικρότερα ίχνη του βραχύβια πυρηνικά ισομερές πρωτακτίνιο-234εκ εμφανίζονται στην αλυσίδα της διάσπασης του ουρανίου-238. Πρωτακτίνιο-233 προκύπτει από την αποσύνθεση του θορίου-233, ως μέρος της αλυσίδας των γεγονότων που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ουρανίου-233 από την ακτινοβολία νετρονίων του θορίου-232. Είναι μια ανεπιθύμητη ενδιάμεσο προϊόν σε θόριο-με βάση πυρηνικών αντιδραστήρων και είναι ως εκ τούτου απομακρύνεται από την ενεργή ζώνη του αντιδραστήρα κατά τη διαδικασία αναπαραγωγής. Ανάλυση των σχετικών συγκεντρώσεων των διαφόρων ισοτόπων ουρανίου, θορίου και πρωτακτίνιο στο νερό και τα μέταλλα χρησιμοποιούνται σε ραδιομετρική χρονολόγηση των ιζημάτων τα οποία είναι έως και 175.000 χρόνια παλαιά και στη μοντελοποίηση των γεωλογικών διαδικασιών.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ακτινίδες
|
843620
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BD-%CE%BB%CE%B5-%CE%9B%CF%85%CE%BE%CE%AD%CE%B9%CE%B3
|
Φονταίν-λε-Λυξέιγ
|
Το Φονταίν-λε-Λυξέιγ (γαλλικά: Fontaine-lès-Luxeuil) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
422899
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF
|
Πιτιλιάνο
|
Το Πιτιλιάνο είναι ιταλικός δήμος της επαρχίας του Γκροσέτο στην περιφέρεια της Τοσκάνης. Ο δήμος αριθμεί 3.861 κατοίκους. Είναι γνωστός τουριστικός προορισμός χάρη στην ιδιαιτερότητα του ιστορικού του κέντρου, που μοιάζει να έχει παραμείνει αναλλοίωτο από τον μεσαίωνα.
Τοποθεσία
Το Πιτιλιάνο βρίσκεται στο νοτιότερο τμήμα της περιφέρειας της Τοσκάνης και νότια συνορεύει με την περιφέρεια του Λάτιου. Απέχει 189 χλμ. από τη Φλωρεντία και 155 χλμ. από τη Ρώμη. Το έδαφος της περιοχής είναι λοφώδες, με υψόμετρο που κυμαίνεται από τα 300 έως τα 663 μ. Φτάνοντας στο Πιτιλιάνο από τα νοτιοδυτικά, διακρίνονται τα χαρακτηριστικά σπίτια του που ξεφυτρώνουν πάνω σε έναν ηφαιστειογενή βράχο από τόφφο. Αυτός ο μακρόστενος βράχος περιβάλλεται στις τρεις πλευρές του από χαράδρες, γεμάτες σπηλιές σκαμμένες στον τόφφο. Στο βάθος των χαραδρών κυλούν 3 χείμαρροι ο Λέντε, ο Μελέτα και ο Πρόκιο.
Ιστορία
Προϊστορική και ετρουσκική εποχή
Η ευρύτερη περιοχή του Πιτιλιάνο είχε κατοικηθεί από την ύστερη Εποχή του Ορείχαλκου (12ος-11ος αι. π.Χ.), όταν δημιουργήθηκαν διάφοροι οικισμοί σκαμμένοι στα βράχια. Στο σημείο που σήμερα υπάρχει το χωριό, είχε δημιουργηθεί τον 8ο αιώνα ένας ετρουσκικός οικισμός, όπως μαρτυρούν τα τείχη στη συνοικία Καπισότο, οικισμός που εγκαταλείφθηκε μεταξύ του τέλους του 6ου αιώνα και των αρχών του 5ου.
Προέλευση του ονόματος
Το ετρουσκικό όνομα του οικισμού δεν μας είναι γνωστό, εικάζεται ότι είχε το όνομα Στάτνες και στην ρωμαϊκή εποχή έγινε νομός με την ονομασία Στατόνια. Το σημερινό όνομα μάλλον συνδέεται με μια σημαντική ρωμαϊκή οικογένεια που έφερε το όνομα Πετίλια. Σύμφωνα πάντως με έναν παλιό μύθο η πόλη ιδρύθηκε από 2 Ρωμαίους, από τον Πετίλιο και τον Τσελιάνο και η συγχώνευση των ονομάτων τους δημιούργησε το όνομα Πιτιλιάνο.
Νεώτερη ιστορία
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία που έχουμε για την ύπαρξη του Πιτιλιάνο είναι μια επιστολή του Πάπα Νικόλαου Β’, το 1061, προς τον αρχιμανδρίτη της γειτονικής κωμόπολης Σοβάνα, επιστολή που εμφανίζει το Πιτιλιάνο ως περιοχή που ανήκει στη δικαιοδοσία της οικογένειας των κομήτων Αλντομπραντέσκι. Το 1293 η Αναστασία, κόρη της κόμισσας Μαργαρίτας Αλντομπραντέσκι, παντρεύτηκε τον Ρομάνο Ορσίνι παίρνοντας ως προίκα την κομητεία της Σοβάνα και η έδρα της κομητείας μεταφέρθηκε στο Πιτιλιάνο. Οι Ορσίνι κυβέρνησαν αυτη την περιοχή για αρκετούς αιώνες, υπερασπίζοντάς την από τις συνεχείς επιθέσεις της Σιένα και του Ορβιέτο αρχικά και της Φλωρεντίας των Μεδίκων στη συνέχεια. Τελικά το 1574 ο Νικόλαος Δ’ Ορσίνι παραχώρησε το κάστρο στους Μεδίκους και το 1604 το Πιτιλιάνο προσαρτήθηκε στο Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης με παραχώρηση του Τζιαν Αντόνιο Ορσίνι, για να ξεπληρώσει τα χρέη του. Οι Μέδικοι αδιαφόρησαν για τις τύχες της πόλης, που γνώρισε την παρακμή, και μόνο το 1737, χρονιά που το μεγάλο Δουκάτο πέρασε στον οίκο της Λορένης, το Πιτιλιάνο γνώρισε μια αργή οικονομική και πολιτιστική ανάκαμψη.
Η Εβραϊκή κοινότητα του Πιτιλιάνο
Στο Πιτιλιάνο είχε κατά το παρελθόν δοθεί το προσωνύμιο «μικρή Ιερουσαλήμ», εξαιτίας της παρουσίας πολυάριθμης εβραϊκής κοινότητας. Το χωριό υποδέχτηκε τις πρώτες εβραϊκές οικογένειες από τον 15ο αιώνα αλλά μετατράπηκε σε σημαντικό εβραϊκό κέντρο τον επόμενο αιώνα. Αυτό οφείλεται στα παπικά διατάγματα του 1555 και 1569 τα οποία απαγόρευαν στους Εβραίους να κατοικούν στο παπικό κράτος, τα σύνορα του οποίου ξεκινούσαν λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα του Πιτιλιάνο. Έτσι, πολλές οικογένειες Εβραίων ήρθαν να κατοικήσουν στην περιοχή αυτή, όπου τους επιτρεπόταν να ζουν σε γκέτο και να εξασκούν διάφορες εμπορικές δραστηριότητες. Η εβραϊκή κοινότητα του Πιτιλιάνο δυνάμωσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε το 1598 κατασκεύασε μια Συναγωγή, η οποία σώζεται μέχρι τις μέρες μας. Τον 19ο αιώνα η εβραϊκή κοινότητα έφτασε να αντιπροσωπεύει το 12% του συνολικού πληθυσμού. Οι αντισημιτικοί νόμοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποδυνάμωσαν την κοινότητα, που πλέον δεν αριθμεί παρά λίγα άτομα.
Σημαντικότερα αξιοθέατα
Το παλάτι των Ορσίνι : επιβλητικό μέγαρο, κατασκευασμένο ως φρούριο από τους Αλντομπραντέσκι (11ος-12ος αιώνας) και στη συνέχεια έδρα της κομητείας των Ορσίνι. Ανακαινίστηκε εκ βάθρων τον 16ο αιώνα σύμφωνα με την επιθυμία του Νικολό Ορσίνι, σε σχέδια του μηχανικού Αντόνιο ντα Σανγκάλο του νεότερου. Η σημερινή όψη του οφείλεται σε παρεμβάσεις που έγιναν μεταξύ του 1777 και του 1840. Στο οικοδόμημα στεγάζονται επίσης:
Το αρχαιολογικό μουσείο
Το μουσείο θρησκευτικής τέχνης της Επισκοπής
Τα τείχη του Πιτιλιάνο: κατασκευάστηκαν από τους Αλντομπραντέσκι από τον 9ο αιώνα βασιζόμενα στα ίχνη μιας πρωτόγονης οχύρωσης των Ετρούσκων του 7ου αιώνα π.Χ. Η σημερινή τους όψη οφείλεται στην ανακαίνιση που έκαναν οι Ορσίνι κατά την περίοδο της Αναγέννησης, σε σχέδια του Αντόνιο ντα Σανγκάλο του νεότερου. Αξιοσημείωτες είναι οι δυο πύλες των τειχών: η κεντρική πύλη (16ος αι.) είναι ουσιαστικά μια στοά που διασχίζει έναν από τους νοτιοανατολικούς προμαχώνες και η Πύλη της Σοβάνα (13ος αι.).
Το υδραγωγείο των Μεδίκων: άρχισε να κατασκευάζεται στα μισά του 16ου αιώνα, ολοκληρώθηκε όμως τον επόμενο αιώνα.
Η Κρήνη με τις επτά βρύσες: κατασκευασμένη στα μισά του 16ου αιώνα. Βρίσκεται στη νότια πλευρά της κεντρικής πλατείας.
Ο Καθεδρικός ναός Αγίων Πέτρου και Παύλου: κατασκευάστηκε τον Μεσαίωνα και ανακαινίστηκε ριζικά τους επόμενους αιώνες και κυρίως τον 16ο αιώνα γι' αυτό και επικρατεί ο ρυθμός του Μπαρόκ τόσο στην πρόσοψη όσο και στον εσωτερικό διάκοσμο.
Η Εκκλησία της Ανάληψης της Θεοτόκου του 19ου αιώνα.
Η Εκκλησία της Κεχαριτωμένης Θεοτόκου: χτίστηκε ως ξωκκλήσι τον 14ο αιώνα στο λόφο νοτίως του οικισμού. Από αυτό το σημείο φαίνεται η πανοραμική θέα ολόκληρου του βράχου με τον οικισμό, άρρηκτα συνδεδεμένοι σε αρμονικό σύνολο.
Η Συναγωγή: βρίσκεται στο παλιό εβραϊκό γκέτο, στην καρδιά του ιστορικού κέντρου. Κάτω από τη συναγωγή βρίσκεται ο φούρνος για την παρασκευή των άζυμων καθώς και άλλοι χώροι σχετικοί με την εβραϊκή λατρεία. Μετά τον χείμαρρο Μελέτα βρίσκεται το Εβραϊκό νεκροταφείο.
Τα κελάρια: τα περισσότερα σπίτια του ιστορικού κέντρου διαθέτουν κελάρια σκαμμένα μέσα στο βράχο από τόφφο, για τη διατήρηση του κρασιού. Το Λευκό κρασί του Πιτιλιάνο θεωρείται ιδιαίτερα εύγευστο και η οινοποιία είναι μια από τις κύριες δραστηριότητες των κατοίκων.
Πολυάριθμες ανασκαφές έχουν γίνει στην ευρύτερη περιοχή του Πιτιλιάνο φέρνοντας στο φως οικισμούς και νεκροταφεία τόσο της προϊστορικής εποχής όσο και της ακόλουθης εποχής των Ετρούσκων:
Το νεκροταφείο του Γκραντόνε (7ος –6ος αι.)
Ο οικισμός στη θέση Μορανάτσιο (εποχή του ορείχαλκου)
Ο αρχαιολογικός χώρος του Πότζιο Μπούκο (12ος-6ος αι.)
Το νεκροταφείο στη θέση Ποτζιάλτι Βαλελούνγκα (εποχή του χαλκού) και πολλά άλλα που δεν είναι επισκέψιμα.
Παραπομπές
Πηγές
Giovanni De Feo, Le città del tufo nella valle del Fiora. Guida ai centri etruschi e medioevali della Maremma collinare, Laurum Editrice, Pitigliano, 2005.
Enrico Pellegrini, Insediamenti preistorici e città etrusche nella media valle del Fiora. Guida al museo civico archeologico di Pitigliano, Laurum Editrice, Pitigliano, 1999.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official site of the comune of Pitigliano
Photo gallery made by a UNESCO photographer
Πόλεις της Τοσκάνης
|
197941
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Δήμος Μεγαλόπολης
|
Ο Δήμος Μεγαλόπολης είναι Δήμος της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, που συστάθηκε το 2010 με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» και λειτουργεί από 01-01-2011. Σε μεγάλο βαθμό ο Δήμος αντιστοιχεί στην παλαιότερη Επαρχία Μεγαλόπολης. Δημιουργήθηκε από την συνένωση 3 προϋπαρχόντων Δήμων, που λειτούργησαν από 01-01-1999, μέχρι 31-12-2010 και είχαν δημιουργηθεί το 1997, με το Σχέδιο «Καποδίστριας». Οι Δήμοι αυτοί ήταν, ο Δήμος Γόρτυνος, ο Δήμος Μεγαλόπολης και ο Δήμος Φαλαισίας, οι οποίοι στη συνέχεια μετατράπηκαν σε Δημοτικές Ενότητες. Έδρα του Δήμου Μεγαλόπολης, ορίσθηκε η Μεγαλόπολη. Η έκταση του Δήμου είναι 727,33 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, είναι 11.014 κάτοικοι.
Διοικητική διαίρεση
Δήμος Μεγαλόπολης
Δημοτική Ενότητα Γόρτυνος
Δημοτική Ενότητα Μεγαλόπολης
Δημοτική Ενότητα Φαλαισίας
Διοικητικές μεταβολές
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Δοικητικές μεταβολές Δήμων και Κοινοτήτων Αρκαδίας - Δήμος Μεγαλόπολης (Δήμος Μεγαλοπόλεως, Κοινότητα Μεγαλοπόλεως) (εξωτερικός σύνδεσμος)
Διατελέσαντες Δήμαρχοι
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Μεγαλόπολης (ιστότοπος Δήμου Μεγαλόπολης)
Παραπομπές
Μεγαλοπολης
|
3710
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1107
|
1107
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1107 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Ο Αλέξανδρος Α' κληρονομεί το στέμμα της Σκωτίας μετά το θάνατο του βασιλιά Έντγκαρ.
Γεννήσεις
Ενρίκο Ντάντολο, δόγης της Βενετίας
Ερρίκος Β΄, δούκας της Αυστρίας
Θάνατοι
8 Ιανουαρίου - Έντγκαρ, βασιλιάς της Σκωτίας
24 Μαΐου - Ραϋμόνδος της Βουργουνδίας, κόμης της Γαλικίας
13 Ιουλίου - Κιλίτζ Αρσλάν Α΄, σουλτάνος του Ρουμ
Έτη
|
836602
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B7%20f
|
Χλωροφύλλη f
|
Η χλωροφύλλη f είναι μορφή χλωροφύλλης η οποία αποτελείται από ομάδες χρωστικών ουσιών που εμφανίζουν το χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα στα φυτά.
Η διαφορά της χλωροφύλλης f από τις άλλες μορφές όπως χλωροφύλλη α, χλωροφύλλη β, χλωροφύλλη γ και χλωροφύλλη δ είναι ότι το φάσμα απορρόφησης βρίσκεται στο ορατό σημείο του υπέρυθρου φωτός που έχει σκούρο κόκκινο χρώμα (far-red light) και κυμαίνεται από 710 εώς 750 nm.
Το σημείο απορρόφησης της χλωροφύλλης f δίνει το πλεονέκτημα σε κυανοβακτήρια που χρησιμοποιούν την χλωροφύλλη f να μπορούν να απορροφούν ενέργεια του φωτός από σκιερά μέρη όπως για παράδειγμα μέσα από θαλάσσιες σπηλιές.
Κυανοβακτήρια που χρησιμοποιούν χλωροφύλλη f σε συνθήκες κόκκινου χρώματος φωτός ανήκουν στην οικογένεια των Oculatellaceae.
Η ανακάλυψη έγινε το 2010 στους στρωματόλιθους του κόλπου των καρχαριών (shark bay) της Αυστραλίας από την βιολόγο Min Chen.
Η χημική σύσταση της χλωροφύλλης f είναι [2-formyl]-chlorophyll a C55H70O6N4Mg
Παραπομπές
|
217585
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Osram
|
Osram
|
Η OSRAM Licht AG (προφέρεται: Όσραμ) είναι πολυεθνική εταιρεία κατασκευής συστημάτων φωτισμού, γνωστή περισσότερο για τους λαμπτήρες της. Ιδρύθηκε το 1906 ως κοινοπραξία της AEG και της Siemens στο Μόναχο της Γερμανίας, όπου και εδρεύει. Από το 1978 ανήκει αποκλειστικά στην Siemens και είναι ουσιαστικά τμήμα της.
Η Όσραμ διαθέτει εργοστάσια σε Γερμανία, Γαλλία, Σλοβακία, Ινδία, Λετονία, Κίνα, Ινδονησία και Αργεντινή και απασχολεί περισσότερους από 40.000 εργαζόμενους. Συζητείται μια ανεξάρτητη έναρξη της εταιρίας στο χρηματιστήριο.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της εταιρείας
Κατασκευαστικές εταιρείες της Γερμανίας
Βιομηχανίες
Μόναχο
Γερμανικά εμπορικά σήματα
|
616750
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE%20%CE%A0%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CF%85%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%201901%20%28%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%29
|
Απογραφή Πληθυσμού 1901 (Κύπρος)
|
Η Απογραφή Πληθυσμού 1901 ήταν η 3η απογραφή πληθυσμού της Κύπρου. Διενεργήθηκε από τη Βρετανική Διοίκηση της Κύπρου. Η προηγούμενη απογραφή ήταν του 1891.
Συνοπτικά, το αποτέλεσμα της απογραφής ήταν η καταγραφή πληθυσμού 237022 κατοίκων. Οι άνδρες ήταν 121066 και οι γυναίκες 115956.
Επαρχίες
Ο πιο κάτω πίνακας συγκρίνει τα αποτελέσματα των απογραφών κάθε επαρχίας του 1891 και του 1901:
Παραπομπές
Πηγές
Απογραφές πληθυσμού (Κύπρος)
|
447008
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Atacama%20Audio
|
Atacama Audio
|
Η Atacama Audio είναι βρετανική εταιρεία με ρίζες από το 1969, ως υποκατασκευαστής μεγάλων εταιρειών όπως Rolls-Royce, GEC και British Aerospace, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Το 1987 άρχισε τη σχεδίαση και κατασκευή βάσεων στήριξης ηχείων για το ευρύ καταναλωτικό κοινό.
Το 2001 η εταιρεία κυκλοφόρησε την επιτυχημένη σειρά Equinox για τη στήριξη ηχείων και λοιπού εξοπλισμού audio (προϊόντα με χρήση μετάλλου και γυαλιού).
Ακολούθησε η κατασκευή προϊόντων από μπαμπού.
Οι βάσεις στήριξης των ηχείων χρησιμοποιούνται για τη βελτίωση της ποιότητας του αναπαραγόμενου ήχου.
Από τη δεκαετία του 1970 οι επαγγελματίες και φίλοι της μουσικής αντιλήφθηκαν ότι ανυψώνοντας τα ηχεία από το δάπεδο και στερεώνοντας αυτά σε αντικραδασμικές βάσεις, επετύγχαναν σημαντική βελτίωση ης ποιότητας του αναπαραγόμενου ήχου. Τα συνήθη οικιακά έπιπλα δεν διέθεταν τις απαιτούμενες ιδιότητες απόσβεσης των μηχανικών κραδασμών και παραγόμενων χρωματισμών, όπως οι εξειδικευμένες βάσεις στήριξης των ηχείων.
Περαιτέρω έρευνα έδειξε ότι η βέλτιστη θέση των μονάδων tweeter των ηχείων είναι στο ύψος των αυτιών του καθήμενου ακροατή, οπότε οι βάσεις στήριξης των ηχείων εξυπηρετούν και το σκοπό αυτό.
Η έδρα της εταιρείας είναι Winston Ave, Croft, Leicester LE9 3GQ, UK.
Δείτε επίσης
Ηχεία
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
How to position your speakers An article on getting the most out of speaker positioning.
ALMA - The International Loudspeaker Association - A Forum for the Global Loudspeaker Industry
Ηχεία
Εταιρείες ιδρυθείσες το 1969
|
225216
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84%20%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%80
|
Άλφριντ Κρουπ
|
Ο Άλφριντ Κρουπ (γερμ. Alfried Krupp, πλήρες όνομα Alfried Felix Alwyn Krupp von Bolen und Halbach) ήταν Γερμανός βιομήχανος, ο οποίος, αρχικά συμμετέχοντας σε και από το 1943 αναλαμβάνοντας την εταιρεία "Friedrich Krupp AG" συνέβαλε σημαντικά στη βιομηχανική ανάπτυξη της Ναζιστικής Γερμανίας και στην ανάπτυξη της πολεμικής μηχανής της. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η παραγωγή στηρίχθηκε στη χρήση ως εργατών Εβραίων κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και Ρώσων και Πολωνών αιχμαλώτων πολέμου. Με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από τους Συμμάχους και δικάστηκε σε δίκη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης, η οποία έλαβε το όνομά του (Δίκη του Κρουπ). Ήταν ο τελευταίος της δυναστείας των Κρουπ, καθώς η εταιρεία μετά τον Πόλεμο μετατράπηκε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα, υπό την επωνυμία "Alfried Krupp von Bohlen und Halbach Foundation".
Σύνοπτική βιογραφία
Ο Άλφριντ Κρουπ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1907 στο Έσσεν της Γερμανίας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος της Μπέρτα Κρουπ (Bertha Krupp), κληρονόμου της δυναστείας, και του διπλωμάτη συζύγου της Γκούσταβ Κρουπ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ. Ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του εργάστηκε για ένα διάστημα στα εργαστήρια της οικογενειακής εταιρείας και στη συνέχεια σπούδασε Μεταλλουργία στα Πολυτεχνεία του Μονάχου, του Άαχεν και του Βερολίνου. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με διατριβή επί "της τήξεως του χάλυβα στο κενό" και ονομάστηκε διπλωματούχος μηχανικός (Diplomingenieur) το 1934. Εργάστηκε, ως τμήμα της εκπαίδευσής του, στην "Dresdner Bank" επί διετία και, το 1936, εισήλθε στην πατρική εταιρεία. Το 1938 έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και καθώς επρόκειτο να διαδεχτεί τον πατέρα του, κλήθηκε να συμμετάσχει σε εποπτικά συμβούλια άλλων εταιρειών και οργανισμών.
Η εταιρεία Κρουπ ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής εξοπλιστικού υλικού για τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας της ήδη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά τόσο ο πατέρας όσο και ο γιος Κρουπ δεν ήταν φιλικά διακείμενοι ούτε προς τον Χίτλερ ούτε προς το Εθνοσοσιαλιστικό Κόμμα. Το 1930, όμως, ο Χιάλμαρ Σαχτ, ύστερα από αρκετές συζητήσεις, κατάφερε να τους πείσει να δουν διαφορετικά την κατάσταση, υποσχόμενος ότι ο Χίτλερ θα διέλυε τόσο τις συνδικαλιστικές ενώσεις όσο και την πολιτική αριστερά στη Γερμανία. Ο Σαχτ υπέδειξε, επίσης, ότι αν ο Χίτλερ έπαιρνε την εξουσία, θα αυξάνονταν αλματωδώς οι εξοπλιστικές δαπάνες. Ο Άλφριντ έγινε μέλος της SS το 1933. Η εταιρεία των Κρουπ είχε υποστεί σημαντικό πλήγμα από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που απαγόρευε τη χρήση πολλών σύγχρονων όπλων από τη Γερμανία και περιορίστηκε στην κατασκευή του επιτρεπόμενου εξοπλισμού για τη Ράιχσβερ (όπως επονομάστηκε ο γερμανικός στρατός κατά την περίοδο του μεσοπολέμου) και στην κατασκευή και εμπορία γεωργικών μηχανημάτων. Οι Κρουπ είδαν την πρόταση του Σαχτ ως διέξοδο από την κρίση της εταιρείας τους. Παράλληλα, οι έρευνες επί των εξοπλισμών δεν είχαν ποτέ σταματήσει στην εταιρεία: Κάποιοι τύποι αρμάτων δοκιμάζονταν υπό την κάλυψη της κατασκευής γεωργικών ελκυστήρων (τρακτέρ), σχέδιο του οποίου διέρρευσε αποκαλύπτοντας τρακτέρ εξοπλισμένο με πυροβόλο των 75 χιλιοστών. Σε άλλες περιπτώσεις οι προδιαγραφές ελκυστήρων περιλάμβαναν και χαρακτηριστικά όπως τη δυνατότητα εύκολης χρήσης του οδικού δικτύου του Βελγίου και της Γαλλίας. Σε μνημόνιο της εταιρείας που βρέθηκε πολλά χρόνια μετά τη λήξη του Πολέμου, αναγράφεται ότι ο βασικός σχεδιασμός των αρμάτων είχε ολοκληρωθεί ήδη από το 1933. Η εταιρεία σχεδίαζε, επίσης, και υποβρύχια (απαγορευμένα επίσης από τη Συνθήκη) σε υποκατάστημά της στην Ολλανδία και κάνοντας δοκιμές τους στη Σουηδία.
Το 1936 ο Άλφριντ, λάτρης της ιστιοπλοΐας, λαμβάνει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου με σκάφος της κατηγορίας οκτώ μέτρων και κατακτά το χάλκινο μετάλλιο.
Ο Άλφριντ ήταν μοναχικός τύπος και ζούσε σε ένα σπίτι 15 δωματίων χτισμένο σε δάσος ιδιοκτησίας της οικογένειας, περιτριγυρισμένο από συρματόπλεγμα και με ένοπλη φρουρά. Είχε ελάχιστους φίλους, προερχόμενους από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια. Αν και ο ίδιος ήταν μέλος της SS δεν υιοθέτησε ποτέ τον τρόπο συμπεριφοράς και ένδυσης των αξιωματούχων της. Η μοναχικότητά του διακόπηκε το 1937, όταν αποφάσισε να νυμφευτεί την Ανελίζε Μπαρ (Anneliese Bahr), θυγατέρα ενός επιχειρηματία του Αμβούργου. Καθώς η Ανελίζε ήταν διαζευγμένη, η Μπέρτα και ολόκληρη η οικογένεια αντιτάχθηκε σε αυτόν τον γάμο. Ο Άλφριντ δεν τους άκουσε και ο γάμος έγινε. Απέκτησαν ένα γιο, τον Αρντ (Arndt) το 1938. Η οικογένεια εξακολούθησε όμως να αντιτίθεται στον γάμο, γεγονός που οδήγησε σε διαζύγιο το 1941 και μητέρα και γιος μετακόμισαν στη Βαυαρία. Ο Άλφριντ έγινε ξανά ο μοναχικός πάμπλουτος εργοστασιάρχης.
Το 1939 ο Άλφριντ αναλαμβάνει επικεφαλής του τμήματος Εξόρυξης και Εξοπλισμών της εταιρείας, για να εξασφαλίσει τον αδιάλειπτο εφοδιασμό της Βέρμαχτ με πολεμικό υλικό. Το ίδιο τμήμα αναλαμβάνει, επίσης, από το 1941, τη μεταφορά ολόκληρων εργοστασίων από κατακτημένες χώρες, όπως η Ουκρανία σε γερμανικό έδαφος: Το 1942 ολόκληρο το εργοστάσιο παραγωγής χάλυβα με ηλεκτρικές καμίνους της Μαριούπολης μεταφέρθηκε στο Μπρεσλάου στις εγκαταστάσεις της "Berthewerke". Εκεί προέκυψε το πρόβλημα των εργατικών χεριών και ο Κρουπ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ως εργατικό δυναμικό τους κρατουμένους παρακειμένου στρατοπέδου συγκέντρωσης, το οποίο είχε επισκεφθεί σε μια προηγούμενη περιοδεία του. Αποδεικνύεται, επίσης, ιδιαίτερα ικανός στη μετατροπή κανονικών εργοστασίων σε εργοστάσια παραγωγής οπλισμού: Το 1940 η αλσατική υφαντουργία Alsacian Corporation for Mechanical Construction μετονομάζεται σε Elsaessische Maschinenfabrik AG (ELMAG), περνά υπό τον έλεγχο του συγκροτήματος Κρουπ και, αντί υφασμάτων, κατασκευάζει πλάκες θωράκισης αρμάτων και σκαφών. Στο ίδιο εργοστάσιο μεταφέρονται και οι εγκαταστάσεις της θυγατρικής Krupp Krawa, τον Μάρτιο του 1943, η οποία κατασκεύαζε στρατιωτικούς ελκυστήρες και αντιαεροπορικά πυροβόλα των 88 χιλ. Ο Άλφριντ έχει κατορθώσει, με αυτές τις μεθόδους, να ανεβάσει την αποτιμώμενη αξία του συγκροτήματός του στα 237.316.093 μάρκα, σχεδόν διπλάσια από αυτήν του 1933.
Ο Άλφριντ είναι ουσιαστικά αποκλειστικός ηγέτης της επιχείρησης, καθώς ο πατέρας του το 1941 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και αποσύρθηκε. Στις 12 Νοεμβρίου 1943, με τον αποκαλούμενο "Νόμο Κρουπ" που θέσπισε ο Χίτλερ, η εταιρεία διαλύεται και επανιδρύεται για να γίνει δυνατή η μεταβίβαση των μετοχών που κατείχε, σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα, η μητέρα του Μπέρτα. Ο Άλφριντ γίνεται με τον τρόπο αυτό και τυπικά ο ιδιοκτήτης και ηγέτης της εταιρείας, η οποία κατέχει μέσω θυγατρικών ορυχεία, χαλυβουργεία και εργοστάσια κατασκευής οπλισμού, ναυπηγεία και μηχανουργεία. Του δίνεται, επίσης, το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ολόκληρο το όνομα του πατέρα του, Krupp von Bolen und Halbach. Αναφέρεται επίσης ότι ο Χίτλερ τον διόρισε, το 1943, Υπουργό Πολεμικής Οικονομίας αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές.
Το συγκρότημα Κρουπ επεκτείνει την καταναγκαστική εργασία κρατουμένων. Τον Σεπτέμβριο του 1943 ο διευθυντής των εγκαταστάσεων Κρουπ στο Φουενφτάιχεν (Fuenfteichen) έφθασε επικεφαλής κλιμακίου στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου προκειμένου να επιλέξει κατάλληλο "προσωπικό" από τους κρατουμένους. Οι πρακτικές αυτές θα οδηγήσουν αργότερα τον Άλφριντ σε παραπομπή σε δίκη.
Αντίθετα από τον πατέρα του, ο Άλφριντ δεν πίστευε ότι η Γερμανία είναι αήττητη. Όταν ανέλαβε επικεφαλής του τεράστιου συγκροτήματος Κρουπ, κατείχε ομόλογα του γερμανικού κράτους αξίας περίπου 200 εκατ. μάρκων. Από την πρώτη κιόλας ημέρα ανάληψης της ηγεσίας, άρχισε να ρευστοποιεί αυτά τα ομόλογα, με συνέπεια ως το τέλος του Πολέμου να έχει καταφέρει να ρευστοποιήσει ομόλογα ύψους 162 εκατ. μάρκων, τα οποία θα κατέληγαν άχρηστα χαρτιά με την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας. Η ρευστοποίηση έγινε μέσω μυστικών διόδων, ώστε να μη κατηγορηθούν το συγκρότημα και ο ηγέτης του για ηττοπάθεια. Ο Άλφριντ δήλωνε ότι αν η Γερμανία χάσει τον πόλεμο, το συγκρότημα θα χρειαζόταν την απαραίτητη χρηματοδότηση για να μπορέσει η χώρα να συνεχίσει την ιστορική της πορεία.
Η καταναγκαστική εργασία κρατουμένων συνεχίστηκε. Το συγκρότημα Κρουπ δεν χρησιμοποίησε μόνον Εβραίους αλλά και Ρώσους και Πολωνούς αιχμαλώτους πολέμου ως εργατικό δυναμικό στα περίπου 78 εργοστάσια που διέθετε στην τότε γερμανική επικράτεια. Σε συνεργασία και ύστερα από σχετική συμφωνία με τον Υπουργό Εξοπλισμών Άλμπερτ Σπέερ χρησιμοποιήθηκαν 45.000 Ρώσοι πολίτες στις χαλυβουργίες του ομίλου, 120.000 αιχμάλωτοι πολέμου σε εργασίες εξόρυξης άνθρακα και μεταλλευμάτων και 6.000 πολίτες άλλων εθνικοτήτων επίσης σε εξορυκτικές εργασίες. Χάρη στη συνεργασία του με την SS εξασφαλίστηκε η περιφρούρηση όλων αυτών των καταναγκαστικά εργαζομένων, σε συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης κάτω του ανθρώπινα αποδεκτού. Κατασκεύασε επίσης ένα εργοστάσιο οβίδων στο Άουσβιτς και τα στελέχη του ομίλου το επισκέπτονταν συχνά, προκειμένου να στρατολογήσουν εργατικό δυναμικό για άλλες εγκαταστάσεις του ίδιου ομίλου Αυτό συνέβη όταν ο όμιλος αποφάσισε να κατασκευάσει μια νέα εγκατάσταση κατασκευής οβιδοβόλων στη Σιλεσία.
Το 1943 οι εγκαταστάσεις του ομίλου στο Έσσεν αλλά και σε άλλα σημεία υπέστησαν σοβαρές ζημίες από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Ο Άλφριντ ζήτησε την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από την κυβέρνηση, προκειμένου να τις αποκαταστήσει. Ήταν το πρώτο βήμα απαγκίστρωσης του μεγιστάνα από το καταρρέον καθεστώς.
Μετά τον Πόλεμο
Παραπομπή σε δίκη και φυλάκιση
Με την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας ο Άλφριντ συνελήφθη στις 11 Απριλίου 1945 από τα καναδικά στρατεύματα. Η περιουσία του κατασχέθηκε από τις δυνάμεις κατοχής και ο ίδιος παρέμεινε φρουρούμενος μέχρι να παραπεμφθεί σε δίκη. Η κράτηση αυτή διήρκεσε ως το 1947, οπότε συστάθηκε το δικαστήριο στη Νυρεμβέργη και δίκασε τον Κρουπ και έντεκα από τα ηγετικά στελέχη του ομίλου του. Ο πατέρας του Γκούσταβ είχε παραπεμφθεί να δικαστεί στην κύρια Δίκη της Νυρεμβέργης, η παραπομπή του όμως διακόπηκε για λόγους υγείας. Ο πατέρας Κρουπ απεβίωσε και δεν δικάστηκε ποτέ. Αντίθετα, ο Άλφριντ βρέθηκε ένοχος για δύο από τις τέσσερις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν: Διαρπαγή πόρων από κατεχόμενες ξένες χώρες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω χρήσεως αλλοδαπών και αιχμαλώτων πολέμου σε καταναγκαστική εργασία. Καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση και δήμευση όλων των περιουσιακών του στοιχείων. Η απόφαση του δικαστηρίου ανακοινώθηκε στις 31 Ιουλίου 1948.
Η αποφυλάκιση
Ο Άλφριντ παρέμεινε στη φυλακή του Λάντσμπεργκ αμ Λεχ στη Βαυαρία ως το 1951, οπότε ο γενικός διοικητής της αμερικανικής ζώνης κατοχής Τζον ΜακΚλόι (John J. McCloy) έδωσε αμνηστία (Ιανουάριος 1951) στον Κρουπ και άλλους οκτώ καταδικασμένους διευθυντές του. Ο ΜακΚλόι αποφάσισε επίσης την επιστροφή 45 εκατ. δολαρίων στον Κρουπ και ορισμένων από τις εταιρείες που κατείχε ο Κρουπ πριν την κατάσχεσή τους. Του επιστράφηκαν, επίσης, 70 έργα τέχνης που είχαν αφαιρεθεί από τη "Villa Hügel", την κατοικία του (στην οποία και είχε συλληφθεί). Τέσσερα αδέλφια του Άλφριντ και ο ανεψιός του έλαβαν επίσης το ποσόν των δέκα εκατ. μάρκων (ή ισοδύναμο ποσό σε μετοχές των εταιρειών που επιστράφηκαν) ο καθένας. Η απόφαση αυτή του (τραπεζίτη) ΜακΚλόι ήταν τόσο αντιφατική, ώστε η σύζυγος του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούζβελτ Ελεάνορ του απηύθυνε μια επιστολή, στην οποία ανέγραφε την ερώτηση: "Γιατί αφήνουμε ελεύθερους τόσους πολλούς Ναζιστές;". Η εφημερίδα Ουάσινγκτον Ποστ δημοσίευσε τη γελοιογραφία ενός χαμογελαστού ΜακΚλόι να ανοίγει την πόρτα του κελιού του Κρουπ, ενώ στο βάθος φαίνεται ο Στάλιν να φωτογραφίζει το γεγονός. Υπήρξαν ακόμη και φήμες ότι ο ΜακΚλόι είχε δωροδοκηθεί από τον Αμερικανό δικηγόρο του Κρουπ Ερλ Κάρολ (Earl J. Carroll), τις οποίες ο ΜακΚλόι αρνήθηκε κατηγορηματικά. Ο Τέλφορντ Τέιλορ, δημόσιος κατήγορος στη Δίκη της Νυρεμβέργης έγραψε, σχολιάζοντας την απόφαση ΜακΚλόι: "Ηθελημένα ή όχι, ο κ. ΜακΚλόι κατάφερε ένα ισχυρό κτύπημα στις αρχές του διεθνούς δικαίου και στις έννοιες του ανθρωπισμού, για τις οποίες πολεμήσαμε".
Μετά την αποφυλάκιση
Έχοντας ήδη έναν αποτυχημένο γάμο ο Άλφριντ αποφασίζει να επαναλάβει το εγχείρημα: Νυμφεύεται, το 1952, τη Βέρα Κνάουερ, (Vera Knauer, επίσης ο δεύτερος γάμος της, πατρικό όνομα Hossenfeld) για να τη διαζευχθεί το 1957 ύστερα από σκάνδαλο και με δαπανηρό, από πλευράς Κρουπ, διακανονισμό.
Το 1953 επετράπη στον Άλφριντ να αναλάβει και πάλι επικεφαλής των εταιρειών που τού είχαν επιστραφεί. Αν και η Ανώτατη Συμμαχική Επιτροπή έδωσε εντολή να πωληθούν όσες μετοχές κατείχε στην εξόρυξη άνθρακα και στη χαλυβουργία, ο όμιλος "Krupp Werke" γρήγορα επανέκτησε την ηγετική του θέση στην ευρωπαϊκή βιομηχανία χάλυβα. Ο όμιλος ανοίγεται σε νέες αγορές και, το 1958 έχει φθάσει να απασχολεί 105.200 εργαζομένους και έχει τις μεγαλύτερες πωλήσεις από οποιαδήποτε άλλη εταιρεία της Γερμανίας. Κατά τον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τη συγκριτική μουσικολογία και τη φωτογράφιση τοπίων. Το 1966 δωρίζει τμήμα της βιβλιοθήκης της "Villa Hügel" στο Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ, ενώ μετά τον θάνατό του η πλουσιότατη δισκοθήκη του δωρίζεται στο μουσικό κολέγιο "Folkwang".
Λίγο πριν τον θάνατο του Άλφριντ Κρουπ, στις 30 Ιουλίου του 1967 από καρκίνο των πνευμόνων, ο βοηθός του Μπέρτολντ Μπάιτς (Berthold Beitz) διεκπεραίωσε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, προκειμένου ο έλεγχος του Ομίλου Κρουπ να μεταβιβαστεί σε ένα ίδρυμα (Stiftung), το οποίο θα ελεγχόταν από τριμελές εποπτικό΄συμβούλιο. Ο γιος και μοναδικός του κληρονόμος Αρντ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ (απεβ. 1986) αποποιήθηκε οποιασδήποτε διεκδικήσεως της πατρικής περιουσίας έναντι ενός αξιοσέβαστου ποσού σε μετρητά σε ετήσιες δόσεις, μέχρι τον θάνατό του.
Παραπομπές
Κ
Κατηγορούμενοι στις δίκες της Νυρεμβέργης
Γερμανοί βιομήχανοι
Γερμανοί Ολυμπιονίκες
Ολυμπιονίκες της ιστιοπλοΐας
|
793703
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%AC%CE%B6%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννης Μάζης
|
O Ιωάννης Μάζης είναι Έλληνας Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας στο ΕΚΠΑ συγγραφέας, ζωγράφος και ποιητής.
Από το 1983 μέχρι το Φεβρουάριο του 2010 δίδασκε Οικονομική Γεωγραφία-Γεωπολιτική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας. Από τον Φεβρουάριο του 2010 διδάσκει Οικονομική Γεωγραφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συγκεκριμένα στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών.
Έργα
Έχει δημοσιεύσει πάνω πάνω από 162 διεθνείς δημοσιεύσεις και 25 βιβλία, ενώ έχει εκδώσει 2 ποιητικές συλλογές και 3 πεζά κείμενα.
Τίτλοι
Διδακτορικό Επικρατείας της Γαλλικής Δημοκρατίας (Doctorat D’État es Lettres et Sciences Humaines-Géographie économique), Ινστιτούτο Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αίξ-Μασσαλίας ΙΙ, Αίξ αν Προβάνς της Νοτίου Γαλλίας.
Δίπλωμα Εμβριθών Σπουδών (DEA) (Γεωγραφία Μεταφορών Εμπορευμάτων και Ανάλυση Χώρου), Ινστιτούτο Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αίξ-Μασσαλίας ΙΙ, Αίξ αν Προβάνς της Νοτίου Γαλλίας.
Διπλωματούχος Μηχανικός, Τμήμα Τοπογράφων και Αγρονόμων Μηχανικών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Βραβεύσεις
Έχει τιμηθεί:
ως «Ιππότης του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικος» (Chevalier de l'Ordre des Palmes Académiques/COPA) της Γαλλικής Δημοκρατίας, για την προσφορά του στα Γαλλικά Γράμματα και Πολιτισμό ιδιαιτέρως μέσω της προωθήσεως και αναπτύξεως της Γαλλικής Σχολής της Γεωπολιτικής (2014).
ως «Αξιωματούχος του Εθνικού Τάγματος των Ακαδημαϊκών Φοινίκων» (“Officier de l’Ordre national des Palmes académiques”- 28/04/2022).
με την τιμητική διάκριση για την προσφορά του στην ανάλυση του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδος.
ως προσκεκλημένος του Διεθνούς Προγράμματος Επισκεπτών Ηγεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ (U.S. Department of State Αlumni, “International Visitors Leadership (IVP) Programme”).
ως μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Τεχνών του Ηνωμένου Βασιλείου (Fellow of the Royal Society of Arts, London).
με το Ανώτατον Αριστείον της Αιγυπτιακής Αριστεράς (Τάγκαμοο) το 2011 (Το εν λόγω Αριστείο έχουν λάβει μέχρι σήμερα οι Νέλσον Μαντέλα και Γιάσερ Αραφάτ).
με το Αργυρό και Χάλκινο μετάλιο Διδασκαλίας, Πανεπιστήμιο Federico II της Νάπολης για τη διδασκαλία του σε post doc Πρόγραμμα Γεωπολιτικής (του Δικτύου Πανεπιστημίων υπό την επιστημονική Διεύθυνση του Federico II της Νάπολης- στην Νάπολη και στο Cappri)[1].Τέλος, έχει τιμηθεί, επίσης, από τις Μεταπτυχιακές Σχολές των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και της ΕΛΑΣ για την εξαιρετική διδακτική του προσφορά στα εκπαιδευτικά τους προγράμματα και για την επιστημονική του προσφορά με την συμμετοχή του στα Συνέδριά των ως Οργανωτής και Κεντρικός Εισηγητής. ----[1] Διαθέσιμο στις ιστοσελίδες: https://hub.uoa.gr/mazis-officer-of-the-national-order-of-academic-palms/, πρόσβαση στις: 02/01/2023 και https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%B6%CE%B7%CF%82, πρόσβαση στις: 02/01/2023.
Fellow of the Royal Society of Arts, London, U.K. (F.R.S.A.–est. 1754).
Αlumni, “International Visitors Leadership (IVP) Programme”, ως προσκεκλημένος του U.S. Department of State.
Ανώτατον Αριστείον της Αιγυπτιακής Αριστεράς (Τάγκαμοο) το 2011 [Το αυτό Αριστείον έχουν λάβει μέχρι σήμερα οι Νέλσον Μαντέλα και Γιάσερ Αραφάτ.]
Τιμητική διάκριση για την προσφορά του στην ανάλυση του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδος.
Αργυρό και Χάλκινο μετάλιο Διδασκαλίας, Πανεπιστήμιο Federico II της Νάπολης για τη διδασκαλία του σε post doc Πρόγραμμα Γεωπολιτικής (του Δικτύου Πανεπιστημίων υπό την επιστημονική Διεύθυνση του Federico II της Νάπολης) στην Νάπολη και στο Cappri.
Έχει τιμηθεί, επίσης, από τις Μεταπτυχιακές Σχολές των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και της ΕΛΑΣ για την εξαιρετική διδακτική του προσφορά στα εκπαιδευτικά τους προγράμματα και την επιστημονική του προσφορά με την συμμετοχή του στα Συνέδριά των ως Οργανωτής και Κεντρικός Εισηγητής.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιωάννης Θ. Μάζης (Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών)
Έλληνες πανεπιστημιακοί
Καθηγητές Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών
Έλληνες τουρκολόγοι
|
601529
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Σπορτ Αγίας Πετρούπολης
|
Η Σπορτ Αγίας Πετρούπολης (ρωσικά: Санкт-Петербургский кружок любителей спорта, Спорт), συνήθως αναφέρονταν ως Σπορτ, ήταν ρωσικός αθλητικός σύλλογος με έδρα την πόλη της Αγίας Πετρούπολης. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1888 και διατηρούσε τμήματα ποδοσφαίρου, στίβου, σκι, ποδηλασίας και άλλων αθλημάτων. Είναι ευρέως γνωστός για την ομάδα ποδοσφαίρου που ιδρύθηκε το 1897 και κατέκτησε επανειλημμένα το πρωτάθλημα της Αγίας Πετρούπολης (ru) στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το τμήμα στίβου διοργάνωσε το πρώτο Ρωσικό Πρωτάθλημα Στίβου το 1908 και κατέκτησε τα περισσότερα μετάλλια στο ομώνυμο Πρωτάθλημα Στίβου κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Ιστορία
Ο σύλλογος ιδρύθηκε στο χωριό Τιάρλεβο (κοντά στο Παβλόφσκ) από παιδιά κηπουρών. Αρχικά ονομάστηκε «Κοινωνία δρομέων» («Общество любителей бега») και πραγματοποιούσε μαθήματα κλασικού αθλητισμού στα μονοπάτια του ιπποδρομίου Πούσκιν που ονομαζόταν «Τιαρλίφσκε ντέρμπι». Αργότερα, τα μέλη του συλλόγου άρχισαν να παίζουν αθλήματα όχι μόνο στο χωριό, αλλά και στην Αγία Πετρούπολη στο πάρκο στη νήσο Πετρόβσκι, ονομάζοντας τον σύλλογο σε «Κοινωνία δρομέων Πετρόβσκι» («Петровским обществом любителей бега»). Στις 15 Ιουνίου του 1896 ο σύλλογος καταχωρήθηκε επισήμως με την επωνυμία «Санкт-Петербургский кружок любителей спорта».
Ο ιδρυτής και ιδεολόγος του συλλόγου ήταν ο Ποτρ Πάβλοβιτς Μοσκβίν και πρώτος πρόεδρος το 1896 εξελέγη ο Αλεξέι Πάβλοβιτς Λέμπεντεφ. Ένας πολύ γνωστός δημοσιογράφος και διοργανωτής του ποδοσφαίρου ο Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς Ντιπερόν πήρε επίσης μέρος στις δραστηριότητες του συλλόγου. Ο σύλλογος χρηματοδοτήθηκε από τον πρίγκιπα Σεργκέι Μπελοσέλσκι-Μπελοζέρσκι.
Τμήμα στίβου
Το τμήμα στίβου της Σπορτ Αγίας Πετρούπολης ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα του συλλόγου. Τον Ιούνιο του 1908 διοργάνωσε για πρώτη φορά το Ρωσικό Πρωτάθλημα Στίβου στη νήσο Κρεστόφσκι κερδίζοντας την πρώτη θέση με 6 χρυσά μετάλλια.
Κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας κατέκτησε 35 χρυσά μετάλλια και 94 συνολικά, τα περισσότερα από κάθε άλλο σύλλογο, και αναδείχθηκε 5 φορές πρωταθλήτρια (1908, 1909, 1911, 1912, 1913).
Ένας από τους σημαντικότερους αθλητές της ιστορίας του συλλόγου ήταν ο 11 φορές πρωταθλητής Ρωσίας Νικολάι Νεκλεπάγιεφ που εκπροσώπησε τη χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912.
Ο σύλλογος τα επόμενα χρόνια διοργάνωσε τα πρωταθλήματα του 1909, του 1911, του 1913 και του 1916.
Μετάλλια
Ανά έτος
Συνολικά
Παρακάτω ακολουθεί πίνακας με τα μετάλλια του συλλόγου σε ανώτερο επίπεδο.
Διακεκριμένοι αθλητές
Τμήμα ποδοσφαίρου
Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου (Αγία Πετρούπολη, Πετρογκράντ, Λενινγκράντ): 6
1908, 1909, 1910, 1913, 1914, 1922
Δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου (Αγία Πετρούπολη, Πετρογκράντ, Λενινγκράντ): 3
1912, 1915, 1923
Κύπελλο Άνοιξης (Αγία Πετρούπολη, Πετρογκράντ, Λενινγκράντ): 5
1909 (2η ομάδα), 1910, 1914, 1916, 1922
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σύλλογος Τιάρλεβο - Ιστορία
Αθλητικοί σύλλογοι Ρωσίας
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1888
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1897
Σύλλογοι στίβου
Αγία Πετρούπολη
Σύλλογοι χιονοδρομίας
Σύλλογοι ποδηλασίας
|
815509
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE%20%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Καστοριανή διάλεκτος
|
Η Καστοριανή διάλεκτος (ή Καστοριανό ιδίωμα/ Καστοριανά) είναι ελληνική διάλεκτος που ανήκει στην ομάδα των βορειοελληνικών διαλέκτων. Παραδοσιακά μιλιόταν κυρίως από τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό στην Καστοριά και σε πολλά χωριά της, όπως ο Γέρμας και το Βογατσικό.
Σύμφωνα με την γλωσσολόγο Ελένη Παπαδήμου, «το γλωσσικό τοπίο της Καστοριάς ορίζεται γενικά από τη συνύπαρξη βορειοελληνικών διαλέκτων, προσφυγικών ελληνικών διαλέκτων, σλαβικών διαλέκτων και, σε μικρότερο βαθμό, βλάχικων διαλέκτων στην περιοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτά τα ιδιώματα ομιλούνται σε χωριστά χωριά, αν και υπάρχουν και λίγες περιπτώσεις μικτών χωριών. Στη Καστοριά, στο Άργος Ορεστικό και σε ορισμένα χωριά όπως η Κορησός, η Αμμουδάρα και οι Αμπελόκηποι, η γλωσσική εικόνα είναι συχνά σύνθετη, καθώς ομιλητές βορειοελληνικών διαλέκτων συνυπάρχουν με σλαβόφωνους, βλαχόφωνους ή και ομιλητές της ποντιακής διαλέκτου. Στην ίδια την πόλη της Καστοριάς ομιλείται μια «βορειοελληνική διάλεκτος στενωτικού τύπου».
Σύμφωνα με την Παπαδήμου, υπάρχουν 21 οικισμοί στους οποίους ομιλείται η καστοριανή διάλεκτος:
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Σαχίνης Α.Δ., Το καστοριανό γλωσσάρι. Λεξικό εννοιολογικό, ερμηνευτικό, ιστορικό, ετυμολογικό του καστοριανού ιδιώματος, Καστοριανή Εστία, Καστοριά 1996.
Γεωργίου Χρ. Γ., Το Γλωσσικό Ιδίωμα Γέρμα Καστοριάς, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1962.
Στεφόπουλος Α., «Το γλωσσάρι της Χρυσής Καστοριάς», Μακεδονικά 18, 1978, 241-287.
Ιφιγενείας Διδασκάλου, Καστοριανά. Θεσσαλονίκη 1959. 8ον, σ. 120 υπό Στίλπωνος Π. Κυριακίδου
Ελληνικές διάλεκτοι
Γλώσσες της Ελλάδας
Νομός Καστοριάς
|
195235
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BF%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Αλοΐσιος Τόμαν
|
Ο Αλοΐσιος Τόμαν ήταν ήταν Έλληνας πολιτικός, βουλευτής Σύρου και υπουργός. Είχε εκλεγεί στις βουλευτικές εκλογές του 1885, στις εκλογές του 1887, αλλά και σε άλλες εκλογές και ήταν υπουργός Δικαιοσύνης στην Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1897.
Στις 8 Νοεμβρίου 1896 είχε εκλεγεί αντιπρόεδρος της Βουλής.
Το 1896, στις 25 Ιουλίου, ο Τόμαν πήρε τη θέση του Νομάρχη Μεσσηνίας, ενώ προηγουμένως ήταν νομάρχης Αιτωλοακαρνανίας κι έπειτα ήταν νομάρχης Ηλείας.
Αναφορές
Βουλευτές Σύρου
Έλληνες υπουργοί Δικαιοσύνης
Νομάρχες Ηλείας
Νομάρχες Μεσσηνίας
Αντιπρόεδροι της Βουλής των Ελλήνων
Νομάρχες Αιτωλοακαρνανίας
|
127718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%BC%CF%89%CE%BD%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Άμμων (αποσαφήνιση)
|
Με το όνομα Άμμων ή Άμων φέρονται:
Άμμων, μυθικός θεός ιδιαίτερα της αρχαίας Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Κρήτης.
Άμμων ο γεωμέτρης, αρχαίος μαθηματικός, 4ος αιώνας
Άμμων (ποιητής), αρχαίος Έλληνας ποιητής
Άμμων (άγιος), Άγιος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Άμμων (ζωολογία), είδος προβάτου, κοινώς «αργαλί».
|
300429
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Ευστάθιος Μαλαμίδας
|
Ο Ευστάθιος Μαλαμίδας (1890 - 22 Ιουλίου 1966) ήταν Έλληνας γιατρός και πολιτικός. Αποκλήθηκε από ορισμένους ως ο μπάρμπα-Στάθης, ο προστάτης των αδυνάτων. Ίδρυσε το σανατόριο και το Γενικό Νοσοκομείο της Λαμίας.
Καριέρα
Εργάστηκε ως γιατρός στην Αθήνα από το 1916 ως το 1926 και ειδικεύτηκε στην ουρολογία. Είχε σπουδάσει παράλληλα Νομικά και άρχισε να ασχολείται με τα κοινά από τη δεκαετία του ' 20, αρχικά με το Κόμμα Φιλελευθέρων.
Για πρώτη φορά υπουργός ανέλαβε το 1945, στο υπουργείο Υγιεινής, ως το 1946. Στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη υπηρέτησε ως υπουργός Δημοσίων Έργων, από το 1948 ως το 1949. Το Μάρτιο του 1950 ανέλαβε υπουργός Μεταφορών, Ταχυδρομείων, Τηλεγραφείων και Τηλεφώνων και προσωρινά Δημοσίων Έργων, Οικισμού Ανοικοδομήσεως και Εργασίας στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου. Από τις 4 Σεπτεμβρίου 1950 ως τις 13 Σεπτεμβρίου 1950 ήταν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (με χρέη υφυπουργού Ναυτικών) στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου.
Πέθανε το 1966 και κηδεύτηκε στη Λαμία, με την παρουσία πολλών επισήμων.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικά στοιχεία για το Μαλαμίδα.
Παραπομπές
Βουλευτές Φθιώτιδας
Έλληνες υπουργοί Υγιεινής
Έλληνες ουρολόγοι
Έλληνες υπουργοί Δημοσίων Έργων
Έλληνες υπουργοί Μεταφορών
Έλληνες υπουργοί Δημοσίων Έργων, Οικισμού και Ανοικοδομήσεως
Έλληνες υπουργοί Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων
Έλληνες υπουργοί Εργασίας
Έλληνες υπουργοί Άνευ Χαρτοφυλακίου
Βουλευτές Φθιωτιδοφωκίδας
Έλληνες ιατροί του 20ού αιώνα
|
92064
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Σπηλαιολογία
|
Με τον όρο σπηλαιολογία εννοείται η επιστημονική έρευνα των σπηλαίων και άλλων καρστικών χαρακτηριστικών, η διαμόρφωση, η δομή, οι φυσικές ιδιότητες, η ιστορία, οι ιδιαίτερες μορφές ζωής και οι φυσικές διαδικασίες μέσω των οποίων σχηματίζονται (σπηλαιογένεση) και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου (σπηλαιομορφολογία).
Γενικά η μεθοδική και συστηματική μελέτη των σπηλαίων αναπήδησε ως αυτοτελή επιστήμη κατά τον 19ο αιώνα εκ της Γεωλογίας και της Φυσικής Γεωγραφίας. Πατέρας της νέας αυτής επιστήμης θεωρείται ο Γάλλος Ε. Μαρτέλ που με τις πολυάριθμες έρευνές του στα γαλλικά σπήλαια συγκέντρωσε τα πρώτα στοιχεία σπηλαιογένεσης και των νόμων της υπόγειας υδρολογίας.
Ο όρος σπηλαιολογία εφαρμόζεται σήμερα ενίοτε -στην Ελλάδα σχεδόν ταυτίζονται οι δύο έννοιες- για την αθλητική δραστηριότητα της εξερεύνησης σπηλαίων. Οι δύο δραστηριότητες –επιστημονική και αθλητική- συνδυάζονται αποτελεσματικά in situ. Η πρώτη σπηλαιολογική εταιρία φαίνεται πως ιδρύθηκε στη Γαλλία το 1895, ενώ το πρώτο διεθνές συνέδριο σπηλαιολογίας έγινε στο Παρίσι το 1953.
Ως διεπιστημονικός κλάδος η σπηλαιολογία συνδυάζει στη σύγχρονη μορφή της γνωστικά πεδία διαφόρων επιστημών, όπως είναι η γεωλογία, η παλαιοντολογία, η ανθρωπολογία, η υδρολογία, η τοπογραφία, η βιολογία και η αρχαιολογία, ανάλογα με τον τύπο της επ΄ αυτής έρευνας.
Η αρχαιότερη ζωγραφική σπηλαίου ανακαλύφθηκε στην Ινδονησία, σε σπήλαιο της νήσου Σουλαουέζι, και αναπαριστά 2 αγριόχοιρους που σώζονται εν μέρη. Πρόκειται για την παγκοσμίως αρχαιότερη μορφή ζώου, ερευνήθηκε σε σπήλαιο και χρονολογείται πριν 45.500 χρόνια.
Η σπηλαιολογία στην Ελλάδα
Οι πρώτες σπηλαιολογικές έρευνες στην Ελλάδα έγιναν με ιδιωτική πρωτοβουλία κατά το 1891 από τον τότε νομομηχανικό Αρκαδίας Ν. Σιδερίδη. Επαναλήφθηκαν το 1928 από τον Αυστριακό σπηλαιολόγο Α. Μάρκοβιτς με την χορηγεία του Εμμ. Μπενάκη. Από τότε συνεχίστηκαν από σπηλαιολογικές εκδρομικές ομάδες των σωματείων "Υπαίθρια Ζωή", "Παν" και "ΕΟΣ" μέχρι το 1949.
Κορύφωση αυτής της αρχικής δραστηριότητας υπήρξε η ίδρυση της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας (ΕΣΕ) το 1951 με πρωτοστατούντες τον Γιάννη και την Άννα Πετροχείλου. Σύμφωνα με το ιστορικό της Σπηλαιολογικής Ομοσπονδίας Ελλάδος η ιστορία των σπηλαιολογικών ερευνών ξεκινά με τις έρευνες του Γερμανού Φέντλερ στην Κύθνο και του Γάλλου Μαρτέλ στην Τρίπολη το 1841. Ιστορικά σημαντικές θεωρούνται επίσης οι έρευνες του παλαιοανθρωπολόγου Α. Μάρκοβιτς, στην Αττική έως το 1928.
Η ίδρυση της σπηλαιολογικής ομάδας του ΕΟΣ Χανίων το 1956, η ίδρυση της ΕΠΕΑΝ το 1960 και παραρτημάτων της ΕΣΕ οδηγούν σταδιακά σε μεγάλης έκτασης εξερευνήσεις των ελληνικών σπηλαίων, όπως επίσης και στην εξάπλωση της ιδέας της σπηλαιολογίας. Σημαντικά σωματεία για τα σπηλαιολογικά δρώμενα όπως ο ΣΠΕΛΕΟ, η ΣΠΗΝΑ και ο ΑΕΤΟΣ ιδρύονται στη δεκαετία του '80 ενώ σημαντική εξέλιξη υπήρξε και η αρμόδια Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας, που ιδρύθηκε από το ΥΠ.ΠΟ. Αποκορύφωμα της δραστηριότητας των σωματείων πέραν των εκτεταμένων εξερευνήσεων υπήρξε η δημιουργία της Σπηλαιολογικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΣΟΕ) το 2001.
Δείτε επίσης
Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία
Σημειώσεις παραπομπές
Δικτυακοί τόποι
Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία
Σπηλαιολογική Ομοσπονδία Ελλάδος
Σπηλαιολογικά Νέα
Σπηλαιολογία Θεσσαλονίκης ΠΡΩΤΕΑΣ
Σπηλαιολογικός Ελληνικός Εξερευνητικός Όμιλος (ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο.)
Σ.ΕΛ.Α.Σ. Σπηλαιολογικός Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος
ΘΗΣΕΑΣ Εξερευνητικός Σύλλογος Σπηλαίων & Φαραγγιών
Φυσιολάτρες Ορειβάτες Σπηλαιολόγοι
ΕΣΕΘ Ο Χείρων(Εταιρεία Σπηλαιολογικών Ερευνών Θεσσαλίας - Ο Χείρων) και σχετικό blog
Σπηλαιολογικός Όμιλος Ταϋγέτου - Πάρνωνα Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ
Σπηλαιολογική Ορειβατική Κοινότητα
Σπηλαιολογική Εταιρία της Κόστα Ρίκα
20 Διεθνές Συνέδριο Σπηλαιολογίας (27-30 Απρίλιου, 2007 - Ιγκλέσιας, Σαρδηνία (Ιταλία))
Κροατική Σπηλαιολογική Εταιρεία
Διεθνής Επιθεώρηση Σπηλαιολογίας (IJS)
15ο Ευρωπαϊκό Σπηλαιολογικό Συνέδριο - Βερκόρ 2008
Εθνική Σπηλαιολογική Εταιρία (NSS)
Διεθνής Ένωση Σπηλαιολογίας (UIS)
Acta Carsologica
Ελβετική Εταιρία Σπηλαιολογίας (SSS/SGH)
Speleological Abstract (SA/BBS) Ετήσια Επιθεώρηση Σπηλαιολογικών Εκδόσεων, από την UIS.
Εικονικό σπήλαιο
Βιοσπηλαιολογία
Società Speleologica Italiana (SSI)
Πηγές
"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τ.17ος, σ.170
Σπήλαια
Επιστήμες Γης και Περιβάλλοντος
|
11790
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF
|
Τετραγωνικό χιλιόμετρο
|
Το τετραγωνικό χιλιόμετρο (km2) είναι μονάδα μέτρησης εμβαδού. Ορίζεται ως το εμβαδό ενός τετραγώνου, η κάθε πλευρά του οποίου έχει μήκος χίλια μέτρα. Χρησιμοποιείται συνήθως για μέτρηση μεγάλων επιφανειών, κυρίως γεωγραφικών (π.χ. χώρες, νησιά, δασικές ή σπανιότερα θαλάσσιες εκτάσεις, λίμνες, παγόβουνα, λεκάνες απορροής ποταμών, έρημοι, μεγάλοι ανοιχτοί χώροι). Το διεθνές σύμβολό του είναι km2, ενώ σε ελληνικά κείμενα, ιδίως παλαιότερα, απαντά το τ.χλμ..
Ισοδυναμίες
Ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο km² ισοδυναμεί με:
Εκατό εκτάρια (ha)
Ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα (m²)
Χίλια στρέμματα (= δεκάρια)
0,3861 τετραγωνικά μίλια (1 τετραγωνικό μίλι mi² = 2,59 τετραγωνικά χιλιόμετρα km²)
247,1 έικρ (ac)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διοργανικό Εγχειρίδιο Σύνταξης Κειμένων
Μονάδες επιφάνειας
Παραγόμενες μονάδες του SI
|
783745
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%A4%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CE%AC%CE%B9
|
Μαρία Τολμάι
|
Η Μαρία (ή Μάρα) Τολμάι (πέθανε το 1420 ή το 1427) ήταν σύζυγος του Μίρτσεα Α΄ της Βλαχίας και η μητέρα του μοναδικού νόμιμου γιου του και συγκυβερνήτη του, Μιχαήλ. Προερχόταν από μια άγνωστη οικογένεια Ούγγρων ευγενών, από τη σημερινή περιοχή της Λεσεντσέτομαζ στη λίμνη Μπάλατον που ανήκε στο Βασίλειο της Ουγγαρίας κατά τις αρχές του 15ου αιώνα.
Οικογένεια
Το βαφτιστικό της όνομα, Μαρία, παραδοσιακά εμφανίζεται ως Μάρα. Ωστόσο, μόνο τα δύο τελευταία γράμματά του (. . RA) έχουν διατηρηθεί από μια επιγραφή μιας εικόνας που είναι φιλοτεχνημένη το 1761. Ο Κόνσταντιν Γκάνε πρότεινε ότι η Μαρία ήταν μέλος του οίκου των Μπασάραμπ, δηλώνοντας ότι ήταν η πρώτη ξαδέρφη του συζύγου της, Μιρτσέα Α΄ της Βλαχίας, την οποία μπορούσε να νυμφευτεί μόνο με ειδική άδεια η οποία εκδόθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Οχρίδας. Η πηγή αυτής της θεωρίας του Γκάνε δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Οι ιστορικοί Πετρ Π Παναϊτέσκου, Κόνσταντιν Ρεζατσεβίτσι και Ράντου Φλορέσκου θεωρούν ότι η Μαρία είχε στενή σχέση με τους κόμητες του Τσέλγιε.
Σύμφωνα με τον ιστορικό ΜΙχάι Φλόριν Χασάν, ούτε το βαφτιστικό της όνομα ούτε η οικογένειά της Μαρίας μπορούν να αναγνωριστούν με σιγουρά. Το βαφτιστικό της όνομα θα μπορούσε επίσης να είναι Κλάρα ή ακόμα και Άννα. Πάντως, κατείχε τη σημερινή περιοχή της Λεσεντσέτομαζ κοντά στη λίμνη Μπάλατον το 1400. Κατά συνέπεια, μπορεί να είχε συγγένεια με οποιαδήποτε ουγγρική οικογένεια ευγενών η οποία είχε κτήσει περιουσία στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των κομήτων του Τσέλγιε, των Σέτσι, του Μπάνφι ή των ευγενών που κατείχαν το χωριό Μπαντατσονιτομάι.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Μαρία γέννησε τον μοναδικό νόμιμο γιο του Μιρτσέα Α΄ της Βλαχίας, τον Μιχαήλ. Ο Μιχαήλ αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως συγκυβερνήτης του πατέρα του το 1391. Σίγουρα επισκέφτηκε το κτήμα της στη λίμνη Μπάλατον το 1400. Με την ευκαιρία εκείνη, ο Σιγισμούνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τη διέταξε να σεβαστεί τα αρχαία προνόμια των κατοίκων του Κέτσελ και να σταματήσει η οικογένειά της να εισπράττει δασμούς από αυτούς.
Ο Παναϊτέσκου θεωρεί ότι η μαρία είχε χτίσει μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία στο Τιργκόβιστε το 1417. Μπορεί να επισκέφτηκε ξανά το Λεσεντσέτομαζ το 1419, επειδή ένας χάρτης αναφέρεται στην επιστροφή της από την Ουγγαρία την ίδια χρονιά. Σύμφωνα με τον Παναϊτέσκου, η Μαρία επέζησε του συζύγου της και του γιου της, και πέθανε το 1427, ενώ σύμφωνα με τον Χασάν πέθανε λίγο μετά τη δολοφονία του γιου της κατά τη διάρκεια μιας οθωμανικής εκστρατείας κατά της Βλαχίας τον Μάιο του 1420, επειδή η Λεσεντσέτομαζ περιλαμβανόταν μεταξύ των περιοχών του βασιλικού κάστρου του Ρέζι στις 20 Απριλίου 1421, δείχνοντας ότι η περιουσία της είχε περιέλθει στο Στέμμα.
Παραπομπές
Οίκος των Βασάραβα
Ούγγροι ευγενείς
|
517267
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF
|
Μπαμπουκόπτερο
|
Το μπαμπου-κόπτερο, γνωστό και ως λιβελούλα από μπαμπού ή Κινεζική σβούρα (Κινέζικα: zhuqingting , Ιαπωνικά: taketombo ), είναι παιχνίδι στροφείου ελικοπτέρου το οποίο πετά όταν ο άξονας του περιστρέφεται πολύ γρήγορα. Η σβούρα αυτή που έχει σχήμα ελικοπτέρου χρονολογείται στην περίοδο των εμπόλεμων κρατών της Κίνας, περίπου το 400 ΠΚΕ, και αποτέλεσε το αντικείμενο των πρώιμων πειραμάτων του Τζορτζ Κέιλι, του εφευρέτη της σύγχρονης αεροναυτικής.
Στην Κίνα, τα πρώτα γνωστά ιπτάμενα παιχνίδια αποτελούνταν από φτερά στην άκρη μιας ράβδου, η οποία περιστρεφόταν γρήγορα μεταξύ των χεριών και απελευθερωνόταν στον αέρα ώστε να πετάξει. «Ενώ η Κινεζική σβούρα δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, πιθανώς είναι η πρώτη απτή συσκευή η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως ελικόπτερο.»
Το βιβλίο Baopuzi (抱樸子 «Δάσκαλος που εκφράζει την απλότητα») του Ταοϊστή λόγιου Γκε Χονγκ (περ. 317) αναφέρεται σε ένα ιπτάμενο όχημα το οποίο ο Τζόζεφ Νίντχαμ αποκαλεί «ένα πραγματικά εκπληκτικό απόσπασμα».
Μερικοί έφτιαξαν ιπτάμενες άμαξες [feiche 飛車] με ξύλο από το εσωτερικό μέρος του δέντρου ζουζούμπε, χρησιμοποιώντας δέρμα βοδιού (λωρίδες) στερεωμένο σε περιστρεφόμενες λεπίδες έτσι ώστε να θέσουν την μηχανή σε κίνηση [huan jian yi yin chiji 環劍以引其機]. Άλλοι είχαν την ιδέα να κατασκευάσουν πέντε φίδια, έξι δράκους και τρία βόδια, ώστε να αντιμετωπίσουν τον «δυνατό άνεμο» [gangfeng 罡風] να ιππεύσουν σε αυτό, και να μην σταματήσουν μέχρι να ανέβουν σε ύψος σαράντα λι. Η περιοχή αυτή ονομάζεται [Taiqing 太清] (η πιο αγνή του κενού χώρου). Εκεί το κι είναι εξαιρετικά ισχυρό, τόσο πολύ που μπορεί να καταβάλει ανθρώπους. Όπως λέει ο Δάσκαλος: «Ο αετός (πουλί) πετά ψηλότερα και ψηλότερα σπειροειδώς, και έπειτα χρειάζεται να εκτείνει απλά τα δύο φτερά του, χωρίς να υπερβαίνει πλέον τον αέρα, ώστε να προχωρά μπροστά από μόνος του. Αυτό συμβαίνει επειδή αρχίζει να αιωρείται (για την ακρίβεια καβαλάει) τον 'δυνατό άνεμο' [gangqi 罡炁]. Για παράδειγμα, πάρτε τους δράκους: αρχικά όταν ανυψώνονται χρησιμοποιούν τα σύννεφα ως σκαλοπάτια, και αφού φτάσουν σε ύψος σαράντα λι τότε κινούνται γρήγορα προς τα μπροστά χωρίς κόπο (για την ακρίβεια αυτόματα) (αιώρηση).» Αυτή η έκθεση προέρχεται από τους έμπειρους [xianren 仙人], και μεταδίδεται προς τους κοινούς ανθρώπους, αλλά δεν είναι πιθανό να το κατανοήσουν.
Ο Νίντχαμ καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο Γκε Χονγκ περιέγραφε τις σβούρες ελικόπτερα επειδή «οι περιστρεφόμενες λεπίδες, δύσκολα μπορούν να σημαίνουν κάτι άλλο, ειδικά σε στενή σχέση με μια ταινία ή λουρί και υπαινίσσεται πως τα «φίδια», οι «δράκοι», και τα «βόδια» υποδηλώνουν τα σχέδια των αετών ανύψωσης ανθρώπων. Άλλοι μελετητές ερμηνεύουν αυτό το απόσπασμα του Baopuzi μυθολογικά αντί για κυριολεκτικά, στη βάση πως το περιεχόμενο του αναφέρει φανταστικές πτήσεις μέσω των τεχνικών chengqiao (乘蹻 «καβαλώντας ακροποδητί/ξυλοπόδαρο») και xian (仙 «αθάνατος, έμπειρος»). Για παράδειγμα, «Εάν μπορείς να καβαλήσεις τις καμάρες των ποδιών σου, θα έχεις την δυνατότητα να περιπλανηθείς οπουδήποτε στον κόσμο χωρίς εμπόδια από βουνά ή ποτάμια … Οποιοσδήποτε έχει το σωστό φυλαχτό και και επιδείξει σοβαρό προβληματισμό στην διαδικασία ίσως ταξιδέψει χιλιάδες μίλια μέσω της συγκέντρωσης της σκέψης του για κάποια ώρα.»
Μερικοί κατασκεύασαν ιπτάμενα οχήματα από την ψίχα του δέντρου ζουζούμπε και τα σχεδίασαν με ένα σπαθί με ιμάντα δέρματος βουβαλιού στην άκρη της λαβής του. Άλλοι άφησαν τις σκέψεις τους να στέκονται τσην προετοιμασία ενός κοινού ορθογωνίου από πέντε φίδια, έξι δράκους, και τρία βουβάλια, και να ανέβουν με αυτό σε ύψος σαράντα μιλίων στην περιοχή που είναι γνωστή ως Παράδεισος.
Το Κινέζικο παιχνίδι ελικοπτέρου εμφανίστηκε στην Ευρώπη και «κάνοντας τις πρώτες εμφανίσεις του σε πίνακες ζωγραφικής Ευρωπαίων κατά την Αναγέννηση και στα σχέδια του Λεονάρντο ντα Βίντσι.» Το παιχνίδι ελικόπτερο εμφανίζεται σε Γαλλική εικόνα της Παναγίας με τον Ιησού περίπου του 1460 στο Μουσείο των Πρώην Επισκόπων (Musée de l'Ancien Évêché) στο Λε Μαν και σε πλάκα υαλογραφήματος του 16ου αιώνα στο Μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο. Μια εικόνα περίπου του 1560 του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη αναπαριστά μια σβούρα ελικόπτερο με τρεις έλικες.
«Η σβούρα ελικοπτέρου στην Κίνα δεν οδήγησε σε κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία και αναψυχή, αλλά δεκατέσσερις αιώνες αργότερα αποτέλεσε ένα από τα κύρια στοιχεία στην γέννηση της σύγχρονης αεροναυτικής στην Δύση.» Οι πρώτοι Δυτικοί επιστήμονες σχεδίασαν ιπτάμενες μηχανές πάνω στο σχέδιο του αυθεντικού Κινέζικου μοντέλου. Ο Ρώσος πολυμαθής Μιχαήλ Λομονόσοφ σχεδίασε ένα καθοδηγούμενο από ελατήριο ομοαξονικό στροφείο το 1743, και ο Γάλλος νατουραλιστής Κριστιάν ντε Λανουά δημιούργησε μια συσκευή τρυπανιού τόξου με έλικες αντίστροφης περιστροφής από φτερά.
Το 1792, ο Τζορτζ Κέιλι άρχισε να πειραματίζεται με τις σβούρες ελικόπτερα, τις οποίες αργότερα ονόμασε «περιστροφικές συσκευές που πετούν» (rotary wafts) ή «ανυψούμενες συσκευές που πετούν» (elevating fliers). Στο μνημειώδες άρθρο του «Περί Αεροπλοϊας» (On Aerial Navigation, 1809) απεικόνισε και περιέγραψε ένα ιπτάμενο μοντέλο με δύο έλικες (κατασκευασμένους από φελλούς και φτερά) το οποίο τροφοδοτούνταν από μπανέλα τόξου τρυπανιού. «Το 1835 ο Κέιλι παρατήρησε πως το αυθεντικό παιχνίδι δεν ανυψωνόταν σε υψόμετρο περισσότερο από 6 ή 7,5 μέτρα, ενώ τα βελτιωμένα μοντέλα του 'έφταναν έως και 27 μέτρα (90 πόδια) στον αέρα'. Αυτό ήταν τότε ο άμεσος πρόγονος του στροφείου του ελικοπτέρου και του έλικα του αεροσκάφους.»
Συζητώντας για την ιστορία των Κινεζικών εφευρέσεων, ο Τζόζεφ Νίντχαμ έγραψε: «Μερικές εφευρέσεις φαίνεται πως έγιναν απλώς μέσω ιδιότροπης περιέργεας, όπως τα 'αερόστατα θερμού αέρα' τα οποία κατασκευάστηκαν από κελύφη τα οποία δεν είχαν κάποια αεροναυτική χρήση, ή δεν οδήγησαν σε αεροδυναμικές ανακαλύψεις, είτε το ζωοτρόπιο το οποίο δεν οδήγησε στον κινηματογράφο, ή η σβούρα ελικόπτερο που δεν οδήγησε στο ελικόπτερο.»
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Uncle Igor & the Chinese Top, Time Magazine 16 Νοεμβρίου 1953
Σβούρες
Παραδοσιακά παιχνίδια
Πολιτισμός της Κίνας
|
609104
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πανόραμα Κορινθίας
|
Με την ονομασία Πανόραμα Κορινθίας αναφέρονται:
Το Πανόραμα Φενεού Κορινθίας, οικισμός του δήμου Σικυωνίων.
Το Πανόραμα Ξυλοκερίζης Κορινθίας, οικισμός του δήμου Κορινθίων.
|
843893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%86%CE%B7%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Εφηβικός γραμματισμός
|
Εφηβικός γραμματισμός είναι η ικανότητα των εφήβων να διαβάζουν και να γράφουν. Η εφηβεία είναι μια περίοδος ταχείας ψυχολογικής και νευρολογικής ανάπτυξης, κατά την οποία τα παιδιά αναπτύσσονται ηθικά (κατανοώντας πραγματικά τις συνέπειες των πράξεών τους), γνωστικά (επίλυση προβλημάτων, συλλογιστική ικανότητα, μνήμη) και κοινωνικά (ανταπόκριση στα συναισθήματα, κοινωνικοποίηση, συνεργασία). Και τα τρία αυτά είδη ανάπτυξης έχουν επιρροή —σε διαφορετικό βαθμό— στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων γραμματισμού.
Η ανάπτυξη του γραμματισμού των εφήβων μπορεί να λάβει πολλές διαφορετικές μορφές στο σπίτι και στο σχολείο. Η συμμετοχή των γονέων είναι εξαιρετικά σημαντική και έχει θετική επίδραση στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων γραμματισμού του παιδιού. Τα σχολεία εφαρμόζουν διάφορες στρατηγικές για να βελτιστοποιήσουν την ανάπτυξη του αλφαβητισμού των μαθητών, όπως η ενισχυτική διδασκαλία και η υποστήριξη των οικογενειών όσων μαθητών δυσκολεύονται σε δεξιότητες αλφαβητισμού.
Κατευθυντήριες αρχές
Το International Reading Association (IRA) σημειώνει τη μοναδική ψυχολογία και νευρολογία των εφήβων, που είναι διαφορετική από την ανάπτυξη του γραμματισμού μικρότερων παιδιών ή ενηλίκων. Υποδεικνύουν επτά κατευθυντήριες αρχές για την ανάπτυξη του γραμματισμού για αυτήν την ηλικιακή ομάδα, που απαιτούνται ώστε οι έφηβοι να αποκτήσουν κίνητρα να γίνουν διά βίου αναγνώστες:
πρόσβαση σε μεγάλη ποικιλία αναγνωστικού υλικού βαθμονομημένου ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους
διδασκαλία που χτίζει και αναπτύσσει τις αναγνωστικές τους δεξιότητες και το ενδιαφέρον για ανάγνωση προς όλο και πιο περίπλοκα κείμενα
αξιολόγηση που αναδεικνύει τόσο τα δυνατά σημεία όσο και τις ανάγκες
ειδικούς εκπαιδευτικούς που παρέχουν εξειδικευμένη διδασκαλία σε όλο το πρόγραμμα σπουδών
υποστήριξη από ειδικούς στην ανάγνωση (για μαθητές που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες)
εκπαιδευτικούς που κατανοούν την πολυπλοκότητα των εφήβων αναγνωστών
οικογένειες, κοινότητες και κράτη που υποστηρίζουν τις ανάγκες των εφήβων μαθητών
Ανάπτυξη του εφηβικού αλφαβητισμού
Η ανάπτυξη του γραμματισμού ξεκινά από νεαρή ηλικία και ο ακριβής τρόπος που εμφανίζεται επηρεάζει τα άτομα στην ενήλικη ζωή. Τα τρία πρώτα χρόνια της σχολικής φοίτησης έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στις δεξιότητες γραμματισμού του παιδιού. Οι δεξιότητες μνήμης κατά τα τρία πρώτα χρόνια του δημοτικού σχολείου είναι σημαντικές για τη διαδικασία ανάπτυξης του γραμματισμού. Οι αντίστοιχες σχολικές εργασίες περιλαμβάνουν την απομνημόνευση λιστών, την αρίθμηση προς τα πάνω και προς τα κάτω και την απομνημόνευση σύντομων ιστοριών.
Η ανάπτυξη του γραμματισμού στα σχολεία μπορεί να συνδυαστεί με άλλα μαθήματα για να μεγιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητά της. Η ανάγνωση και η γραφή αλληλοενισχύονται και η ανάπτυξη δεξιοτήτων σε κάθε δεξιότητα μπορεί να ωφελήσει τις δεξιότητες γραμματισμού συνολικά. Οι τάξεις που συνδυάζουν γραφή και ανάγνωση πιο τακτικά από άλλες οδηγούν σε πιο ανεπτυγμένες δεξιότητες γραμματισμού.
Η σημασία του γραμματισμού στην κοινωνία σήμερα φαίνεται από τον τεράστιο αριθμό των διαφόρων στρατηγικών που εφαρμόζονται. Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, όπως το Reading Partners, προσπαθούν να βοηθήσουν τους μαθητές στην ανάπτυξης του γραμματισμού μέσω συμπληρωματικής διδασκαλίας.
Στις πρακτικές ανάπτυξης του εφηβικού γραμματισμού συχνά εμπλέκονται και γονείς και κηδεμόνες. Ορισμένες λύσεις για τον εφηβικό γραμματισμό είναι η εκμάθηση των γονέων σε σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών ώστε να διαβάζουν βιβλία μαζί με τα παιδιά τους και η συμμετοχή των γονέων στη σχολική εκπαίδευση των παιδιών τους παρακολουθώντας σεμινάρια. Συνολικά, οι στρατηγικές που περιλαμβάνουν τη συμμετοχή των γονέων και πρακτικές στο σπίτι έχουν θετικά αποτελέσματα στους μαθητές και τις οικογένειές τους.
Οι δεξιότητες γραμματισμού συνδέονται στενά με το μορφωτικό επίπεδο και την ποιότητα ζωής. Ο γραμματισμός είναι βασικός παράγοντας μελλοντικής επιτυχίας στο σχολείο και ευτυχίας. Ο αναλφαβητισμός, αντίθετα, συνδέεται στενά με την ανεργία στην ενήλικη ζωή.
Δείτε επίσης
Λογοτεχνία για νέους ενήλικες
Παραπομπές
Αναλφαβητισμός
Εφηβεία
Νεολαία
|
249612
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%BB%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Κασλ Μπρους
|
Η Κασλ Μπρους (αγγλικά: Castle Bruce) είναι μια κωμόπολη της Δομινίκας. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση μετά τη Ροζαλί, αλλά μεγαλύτερη σε πληθυσμό κωμόπολη του Αγίου Δαβίδ. Βρίσκεται δυτικά της Δομινίκας και κεντρικά του Αγίου Δαβίδ. Έχει πληθυσμό 1.653 κατοίκων (2001).
Γεωγραφία
Η Κασλ Μπρους βρίσκεται δυτικά της Δομινίκας και κεντρικά του Αγίου Δαβίδ. Βρίσκεται βόρεια της Γκουντ Χόουπ, νότια της Άτκινσον και κοντά στον Ποταμό Κασλ Μπρους, από τον οποίο πήρε το όνομά της.
Δείτε επίσης
Κατάλογος οικισμών της Δομινίκας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κασλ Μπρους
Κασλ Μπρους
|
61049
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CF%89%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Εγωκεντρισμός
|
Στην ψυχολογία εγωκεντρισμός είναι το χαρακτηριστικό τα οποίο ορίζει ένα πρόσωπο αναφερόμενο στις δικές του απόψεις και ενδιαφέροντα ως τα πιο σημαντικά. Ο όρος προέρχεται από το εγώ + κέντρο.
Η αλλιώς, η τάση να αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα σαν να υπήρχαν μόνο γι΄ αυτόν, σύμφωνα με τη δική του άποψη και τα δικά του συμφέροντα· (πρβ.εγωπάθεια, εγωλατρία, εγωισμός).
Ψυχολογικές θεωρίες
Αναπτυξιακή ψυχολογία
|
526639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Κωνσταντίνος Κανταρτζής
|
Ο Κωνσταντίνος Κανταρτζής ήταν Έλληνας πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Ήταν γιος του Αργυρίου Κανταρτζή. Εξελέγη βουλευτής Βόλου στις εκλογές του 1905.
Παραπομπές
Βουλευτές Βόλου
|
565588
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%86%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Ουσάκοφ (αποσαφήνιση)
|
Το επώνυμο Ουσάκοφ μπορεί να αναφέρεται σε:
Ντμίτρι Ουσάκοφ (1873–1942), Ρώσος φιλόλογος
Θεόδωρος Ουσάκοφ (1744–1817), Ρώσος ναύαρχος
Γκεόργκι Ουσάκοφ (1901–1963), Σοβιετικός Αρκτικός εξερευνητής
Σιμόν Ουσάκοφ (1626–1686), Ρώσος ζωγράφος εικόνων
Κονσταντίν Ουσάκοφ (1970– ), Ρώσος παίκτης του βόλεϊ
Νιλ Ουσάκοφ, Λετονός δημοσιογράφος και πολιτικός, δήμαρχος της Ρίγας
Γιούρι Ουσάκοφ (1947– ), Ρώσος διπλομάτης
Ναύαρχος Ουσακώφ (πολεμικό πλοίο), αρκετά Ρωσικά πλοία ονομασμένα προς τιμήν του Φιοντόρ Φιοντόροβιτς Ουσακώφ:
Ρωσικό θωρηκτό Ναύαρχος Ουσάκοφ, ναυπηγήθηκε το 1892 με υπηρεσία στο Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο
Ένα κρουαζερόπλοιο κλάσης Σβέρντλοφ, ναυπηγήθηκε το 1950 και διαλύθηκε το 1987
Σοβιετικό πολεμικό κρουαζερόλοιο Κίροφ, ναυπηγήθηκε το 1974 και μετονομάστηκε σε Ναύαρχος Ουσάκοφ το 1992
Νήσος Ουσάκοφ, Αρκτικό νησί που ονομάστηκε προς τιμήν του εξερευνητή του, τον Γκεόργκι Ουσάκοφ
|
847826
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Volvo%20PV444/544
|
Volvo PV444/544
|
Το Volvo PV είναι μια σειρά από δίθυρα μοντέλα αυτοκινήτων τεσσάρων επιβατών — το PV444 και το PV544 — που κατασκευάστηκε από τη Volvo από το 1947 έως το 1965. Κατά τα πρώτα στάδια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Volvo αποφάσισε ότι ένα νέο, μικρότερο αυτοκίνητο που θα μπορούσε να προσφέρει καλή οικονομία καυσίμου θα διασφάλιζε το μέλλον της εταιρείας. Η έλλειψη πρώτων υλών κατά τη διάρκεια του πολέμου οδήγησε το σημείο στο ότι ένα αυτοκίνητο θα έπρεπε να είναι μικρότερο και επίσης περιέπλεξε την ικανότητα της Volvo να παράγει μαζικά το προϊόν. Το 1944, όταν το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε τελικά σε ένα διψασμένο για αυτοκίνητα κοινό, η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική και οι παραγγελίες έπεσαν από τον σουηδικό πληθυσμό. Ωστόσο, πέρασαν άλλα τρία χρόνια, μέχρι το 1947, πριν ξεκινήσει η παραγωγή.
Το PV κέρδισε γρήγορα τη φήμη του ότι είναι ισχυρό και στιβαρό, αν και ο σχεδιασμός θεωρήθηκε ξεπερασμένος από νωρίς. Το PV διαγωνίστηκε επίσης με επιτυχία, στην αμερικανική κατηγορία SCCA αλλά και διεθνώς, με ένα μεταχειρισμένο PV544 που κέρδισε αξέχαστες στο Safari Rally το 1965. Κανένα PV 544 δεν κατασκευάστηκε το 1966. Η τελευταία παραγωγή ήταν τον Οκτώβριο του 1965, μερικά πουλήθηκαν το 1966 και ονομάστηκαν έτσι, αλλά το τελευταίο μοντέλο είναι το 1965.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Commercial chassis
Pictures and Article about a PV444 in Uruguay
Μοντέλα Volvo
|
340268
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CE%B5%CF%86%CE%AD%CF%82
|
Αθανάσιος Φεφές
|
Ο Αθανάσιος Φεφές (ή Παπαδημητρόπουλος) ήταν αγωνιστής του 1821.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Μάζι Κλειτορίας του νομού Αχαΐας. Από την αρχή του αγώνα υπηρέτησε ως Μπουλουξής επικεφαλής αρκετών άτακτων στρατιωτών. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, μεταξύ των οποίων αυτές των Καλαβρύτων, των Πατρών, της Τριπόλεως και της Ακράτας όπου πολέμησε με καρτερία, πατριωτικό ζήλο και γενναιότητα.
Πριν το ξέσπασμα της επανάστασης ο Φεφές μαζί με τους Σωτήρη Παπαδαίο, Αθανάσιο Κωστόπουλο από το Μάζι και Γιαννάκη Βύρα από τα Κρινόφυτα, χτύπησαν υπηρέτη προπορευόμενο του διοικητή των Καλαβρύτων Αρναούτογλου που κατευθυνόταν προς τη θέση «Πλατανιά». Ο Αρναούτογλου ακούγοντας τον πυροβολισμό υποπτεύθηκε ότι κάτι συνέβη και επέστρεψε στα Καλάβρυτα. Αυτό ήταν και ένα από τα πρώτα επεισόδια στην επαρχία των Καλαβρύτων πριν την κήρυξη της επανάστασης.
Πηγές
Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος: Μητρώα αγωνιστών της Επανάστασης του 1821
Αναφορές
Αγωνιστές του 1821
|
418287
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Ανατολική Ιωαννίνων
|
Η Ανατολική είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (πρώην δήμου) Παμβώτιδος, του δήμου Ιωαννιτών, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ιωαννίνων, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Δωδώνης του νομού Ιωαννίνων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.
Μέχρι το 1928 ο οικισμός ονομαζόταν Λοχάνιστα.
Γεωγραφία
Η Ανατολική είναι χωριό στο ανατολικό τμήμα του νομού Ιωαννίνων. Βρίσκεται στις νοτιοανατολικές κλιτύς του όρους Λάκμος (Περιστέρι) και κοντά στην ανατολική όχθη του ποταμού Άραχθου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 800. Απέχει 35 χλμ. περίπου Α. ΝΑ. των Ιωαννίνων.
Τοπική κοινότητα
Η τοπική κοινότητα Ανατολικής είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 12,561 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Κοτομίστα.
Πληθυσμός
(σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας)
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1919 ως Λοχάνιστα και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Κράψης του νομού Ιωαννίνων. Το 1928 μετονομάστηκε σε Ανατολική και, το 1929, ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α - 4/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Ανατολικής και προσαρτήθηκε στον δήμο Παμβώτιδος. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Παμβώτιδος και προσαρτήθηκε στον δήμο Ιωαννιτών.
Ιστορικά στοιχεία
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι κάτοικοι της Ανατολικής συμμετείχαν μαζικά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΕΔΕΣ.
Αξιοθέατα
Το τοξωτό γεφύρι της Γκούρας, στο βορειοανατολικό τμήμα του οικισμού
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου στο κεντρικό τμήμα του οικισμού
Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, βόρεια του οικισμού
Το φαράγγι της Κακάβας (Γκούρας), ανατολικά του οικισμού, περιοχή άγριας φυσικής ομορφιάς. Εδώ χύνεται εντυπωσιακός καταρράκτης ύψους 85 μέτρων. Το φαράγγι είναι εξοπλισμένο για κατάβαση (canyoning), πάντοτε με συνοδεία έμπειρων οδηγών
Οι ιδιαίτερες αναβαθμίδες της περιοχής
Οι παραδοσιακοί ανεμόμυλοι
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
eetaa.gr
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://www.youtube.com/watch?v=UY1H0VMnMzo
https://web.archive.org/web/20080526115428/http://www.dimospambotidos.gr/
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
Δήμος Ιωαννιτών
|
221195
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95.%CE%9A.%20%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Α.Ε.Κ. Άργους
|
Η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως Άργους είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην πόλη του Άργους, στο Νομό Αργολίδας, όπου και βρίσκεται η έδρα του, το Κλειστό Γυμναστήριο Άργους. Χρώματα του το κίτρινο και το μαύρο. Ο σύλλογος διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης.
Τμήμα ποδοσφαίρου ανδρών
Εντάχθηκε στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία την 29η Δεκεμβρίου 1958, υπό την πλήρη επωνυμία Αθλητική Εξόρμησις Κωνσταντινουπολιτών - ΑΕΚ Άργος και με αριθμό μέλους το 730. Αποτέλεσε το 1963 ένα από τα 6 ιδρυτικά σωματεία της ΕΠΣ Αργολίδας.
Πλέον αγωνίζεται στον 1ο όμιλος της Α2 κατηγορίας (2ης τη τάξει) της Ε.Π.Σ. Αργολίδας. Έδρα του συλλόγου είναι το Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Άργους.
Τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών
Ιστορικό
Το τμήμα καλαθοσφαίρισης ξεκίνησε το 1988 από τους Πάρη Ριμπά και Τζίμη Ζαμάνη, μετά από πρόσκληση του πρώτου.
Ο σύλλογος διαθέτει στην τροπαιοθήκη του ένα Πρωτάθλημα Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.Σ.Κ.Α.Κ. και συγκεκριμένα του έτους 2005.
Κατά την αγωνιστική περίοδο 2005-06 ο σύλλογος συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής Κατηγορίας και συγκεκριμένα στον 1ο Όμιλο Νότου, τερματίζοντας στη 13η και τελευταία θέση, συλλέγοντας μόλις μία νίκη. Το καλοκαίρι του 2006 συγχωνεύτηκε με την έτερη ομάδα ομάδα της Αργολίδας που αγωνιζόταν στη Γ' Εθνική, τον Πήγασο Άστρους, παραμένοντας με τον τρόπο αυτό στην κατηγορία.
Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, 2006-07, με την ονομασία ΑΕΚ Πήγασος Άργους, ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 9η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Τη χρονιά 2007-08 σκαρφάλωσε στην 3η θέση της τελικής βαθμολογίας. Ήταν τελικά την αγωνιστική περίοδο 2008-09 που ο σύλλογος κατέκτησε την κορυφή του ομίλου του και κέρδισε το δικαίωμα ανόδου στη Β' Εθνική.
Κατά την αγωνιστική περίοδο 2009-10 η ομάδα - και πάλι ως ΑΕΚ Άργους - έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας, κατακτώντας την 6η θέση στην τελική βαθμολογία. Στα πλαίσια του θεσμού του Κυπέλλου Ελλάδος, ο σύλλογος αποκλείστηκε στην 1η Αγωνιστική της Α' Φάσης όταν γνώρισε την ήττα από την Ολυμπιάδα Πατρών με σκορ 73-84. Καθώς ο Α.Σ. Τρίκαλα δεν εξασφάλισε πιστοποιητικό από την Ε.Ε.Α., αποφασίστηκε η άνοδος της ομάδας της Αργολίδος στη θέση του στην Α2 Εθνική.
Την επόμενη χρονιά, 2010-11, η ομάδα του Άργους τερμάτισε στην 9η θέση της βαθμολογίας, παραμένοντας χωρίς προβλήματα στην κατηγορία. Σε ό,τι αφορά το Κύπελλο Ελλάδος, η ομάδα αποκλείστηκε κατά τη 1η αγωνιστική της Α' Φάσης όταν γνώρισε την ήττα από τους Ικάρους Σερρών με σκορ 71-77.
Κατά την αγωνιστική περίοδο 2011-12 ο σύλλογος απασχόλησε εκτενώς τον Τύπο με την κακή οικονομική του κατάσταση, καθώς και τις προσφυγές παικτών του που κατήγγειλαν οικονομικές ωφειλές. Στο αγωνιστικό κομμάτι βρέθηκε στο τελευταίο σκαλοπάτι του βαθμολογικού πίνακα με καμία νίκη (29 ήττες κι ένα μηδενισμό). Στο Κύπελλο δήλωσε αδυναμία συμμετοχής. Τον επόμενο Σεπτέμβριο ο σύλλογος του Άργους έστειλε έγγραφο στην Ε.Ο.Κ. μέσω του οποίου γνωστοποιούσε ότι δεν διέθετε τη δυνατότητα να λάβει μέρος στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, παραχωρώντας τη θέση του στον Αετό Γ.Α.Σ.
Παραπομπές
Αθλητικοί σύλλογοι Αργολίδος
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
Ανενεργοί ελληνικοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Σωματεία Ε.Σ.Κ.Α.Κ.
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης σε άγνωστο έτος
|
739956
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Βαλεντίνος Φακοντής
|
Ο Βαλεντίνος Φακοντής (Πάφος, 3 Οκτωβρίου 1985) είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Από το 2021 είναι βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Πάφου εκλεγμένος με το ΑΚΕΛ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Βαλεντίνος Φακοντής γεννήθηκε στην Πάφο στις 3 Οκτωβρίου 1985. Απέκτησε πτυχίο πολιτικού μηχανικού από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός.
Είναι μέλος του Επαρχιακού Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Πάφου (2020-2021) και φίλος του Ιδρύματος Μαργαρίτας Λιασίδου (2012-2021), ενώ διετέλεσε μέλος του Κεντρικού Διοικητικού Συμβουλίου Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών (2015-2017) και μέλος του Επαρχιακού Διοικητικού Συμβουλίου ΕΤΕΚ (2015-2018).
Είναι νυμφευμένος με τη Νιόβη Μιχαήλ και έχει 3 παιδιά.
Πολιτική διαδρομή
Το 2019 έγινε μέλος της Συμπλεγματικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Γεροσκήπου και διετέλεσε μέλος της ΕΔΟΝ (2001-2003) και μέλος της Προοδευτικής Κ.Φ. (2005-2011).
Στις Δημοτικές εκλογές του 2016 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Γεροσκήπου με το ΑΚΕΛ. Την περίοδο 2016-2021, εκτός από Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Γεροσκήπου, διετέλεσε και Σχολικός Έφορος Γεροσκήπου.
Εκλέχτηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2021 στην Εκλογική Περιφέρεια Πάφου με το ΑΚΕΛ για την ΙΒ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΑΚΕΛ
Βουλευτές Πάφου
Βουλευτές ΙΒ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Κύπριοι πολιτικοί μηχανικοί
|
47962
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Φυσιολογική ακουστική
|
Η φυσιολογική ακουστική (physiological acoustics) αποτελεί κλάδο της ακουστικής και της ιατρικής που μελετά τη φυσιολογία (μηχανισμούς και λειτουργίες) της ανθρώπινης ακοής και ομιλίας.
Ειδικότερα, ασχολείται με το σύνολο των υποκειμενικών φυσικοακουστικών μετρήσεων, που εκτελούνται πειραματικά σε ανθρώπους με κανονική ακοή (αντίθετα από την παθολογική ακουστική, που ασχολείται με ασθενείς), με σκοπό να καθοριστούν τα διάφορα χαρακτηριστικά των ακουστικών αισθημάτων (ύψος, αίσθηση έντασης, διαφορικά κατώφλια) και τα διάφορα επακόλουθά τους (προσδιορισμός θέσης στο χώρο κ.ά.).
Ασχολείται επίσης με τη μελέτη της φωνής, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φωνής από οργανική άποψη, δηλαδή στο στενότερα πειραματικό μέρος της φωνητικής (αποκαλούμενο και πειραματική φωνητική), και των σχετικών συσκευών και μεθόδων ανάλυσης και σύνθεσης.
Οι φυσιολογικοί ήχοι της ομιλίας παράγονται με τη ρύθμιση της ροής του εκπνεόμενου αέρα. Για την παραγωγή των περισσοτέρων από τους ήχους οι πνεύμονες παρέχουν ρεύμα αέρα, το οποίο περνά μέσω των φωνητικών χορδών (πτυχών), από τη σχισμή της γλωττίδας, προκαλώντας την ταλάντωσή τους, με αποτέλεσμα τη ρύθμιση της ροής του αέρα. Ο αέρας στη συνέχεια διέρχεται από κοιλότητες των φωνητικών οργάνων, πριν βγει από το σώμα, από το στόμα και σε μικρό βαθμό από τη μύτη. Οι ήχοι που παράγονται με αυτόν τον τρόπο είναι τα φωνήεντα (φωνήεις ήχος, φωνήεντες ήχοι), ενώ οι ήχοι που παράγονται στη στοματική κοιλότητα, χωρίς τη χρήση των φωνητικών χορδών, ονομάζονται άφωνοι ήχοι και αντιστοιχούν στα σύμφωνα.
Ακουστική
Φυσιολογία ανθρώπου
|
510313
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B5%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82-%CE%91%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%281900-1948%29
|
Αϊμόνε της Σαβοΐας-Αόστας (1900-1948)
|
Ο Αϊμόνε (9 Μαρτίου 1900 - 29 Ιανουαρίου 1948), 4ος δούκας της Αόστας (1942-1948), από τον Οίκο της Σαβοΐας, ήταν αντιναύαρχος του Βασιλικού Ναυτικού της Ιταλίας και έλαβε μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ορίσθηκε βασιλιάς της Κροατίας την περίοδο 1941-1943.
Τα πρώτα έτη
Ο Αϊμόνε Ρομπέρτο Μαργκερίτα Μαρία Τζουζέπε Τορίνο () γεννήθηκε στο Τορίνο και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Εμμανουήλ-Φιλιβέρτου δούκα της Αόστης και της Ελένης της Ορλεάνης, κόρης του Φιλίππου κόμη του Παρισιού.
To 1904 του δόθηκε ο τίτλος του δούκα του Σπολέτο. Το 1921 έγινε μέλος της Συγκλήτου με δικαίωμα ψήφου από τα 25 έτη. To 1929, 20 έτη μετά την ανεπιτυχή αποστολή του θείου του Αμεδαίου-Λουδοβίκου στην κορυφή Κ2 του όρους Καρακορούμ, ο Αϊμόνε ηγήθηκε αποστολής, μαζί με τον Αρντίτο Ντέζιο, που επικεντρώθηκε αποκλειστικά σε επιστημονική εργασία. Το 1932 η Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία του απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Πάτρωνος.
Είχε δεσμό με τη Μπεατρίζ των Βουρβόνων, κόρη του Αλφόνσου ΙΓ΄ της Ισπανίας. Τελικά νυμφεύτηκε την Ειρήνη, κόρη του Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας.
Βασιλιάς της Κροατίας
Τον Απρίλιο του 1941 η Ιταλία εισέβαλε στη Γιουγκοσλαβία. Η φασιστική οργάνωση Ουστάσι (Ustaše) της Κροατίας ανέλαβε την εξουσία. Η πρόθεση της Ιταλίας και της Γερμανίας ήταν να δημιουργηθεί ένα εξαρτώμενο κράτος στην Κροατία. Το Μάιο, αντιπροσωπεία της Ουστάσι ζήτησε για βασιλιά ένα μέλος του Οίκου του Βίκτωρα-Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας, ο οποίος πρότεινε τον γιο του εξαδέλφου του Εμμανουήλ-Φιλιβέρτου, τον Αϊμόνε. Η ύπαρξη του βασιλείου διεκδικούσε τη νομιμότητά του από τον Τομισλάβ δούκα της Κροατίας που είχε ανακηρυχθεί βασιλιάς το 925· το βασίλειο είχε συγχωνευθεί το 1097 με την Ουγγαρία. Έτσι ο Αϊμόνε τιτλοφορήθηκε βασιλιάς με το όνομα Τομισλάβ Β' και αποδέχθηκε τη θέση από αίσθημα καθήκοντος. Το κράτος περιελάμβανε και τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
Από τον υπουργό Εξωτερικών και γαμπρό του Μουσολίνι Γκαλεάτσο Τσιάνο μαθαίνουμε ότι ήταν επιφυλακτικός. Ο Αϊμόνε δεν πήγε ποτέ στο Ντούβνο για τη στέψη, διότι εν τω μεταξύ η Ιταλία κατέλαβε παράλια της Δαλματίας και οι Κροάτες δεν θα συμφιλιωνόταν ποτέ. Η συνεχιζόμενη εξέγερση στην Κροατία δεν επέτρεπε την εγγυημένη ασφάλειά του εκεί και ο ίδιος πίστευε πως η Δαλματία δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ ιταλική, διαμαρτυρήθηκε μάλιστα για την προσάρτηση. Όλη την εξουσία είχε αναλάβει η Ουστάσι, ενώ στον Αϊμόνε έμεινε το να απονέμει τίτλους ευγενείας. Επειδή δεν μετέβη εκεί, διατηρούσε ένα γραφείο στη Ρώμη, όπου συνέλεγε πληροφορίες για την Κροατία. Όταν απολύθηκε το 1943 ο Μουσολίνι, ο βασιλιάς ζήτησε και την παραίτηση του Αϊμόνε από βασιλιά της Κροατίας, κάτι που έγινε.
Τα τελευταία έτη του Πολέμου και μετά
Τον Μάρτιο του 1942 ο πατέρας του απεβίωσε σε φυλακή στην Ταγκανίκα, αιχμάλωτος πολέμου των Βρετανών. Τον διαδέχθηκε ως 4ος δούκας της Αόστης. Το Φθινόπωρο επικοινώνησε, μέσω του ταχυδρόμου του, με τις Συμμαχικές δυνάμεις σχετικά με τη δυνατότητα ειρηνευτικής συμφωνίας τους με την Ιταλία. Οι μυστικές συνομιλίες συνεχίστηκαν και το 1943 περιλαμβάνοντας και τη διατήρηση της δυναστείας. Τους τελευταίους μήνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έγινε διοικητής της Ναυτικής Βάσης του Τάραντα, αλλά απολύθηκε μετά από την κριτική του στους δικαστές που έκριναν ένοχο τον Μάριο Ροάτα για εγκλήματα πολέμου. Είχε φθάσει στο βαθμό του αντιναυάρχου.
Το δημοψήφισμα του 1946 ήταν κατά της μοναρχίας, και το Σύνταγμα του 1947 απαγόρευε σε άρρενες απογόνους της Σαβοΐας να μένουν στη χώρα. Ταξίδευσε στην Αργεντινή και το 1948 απεβίωσε σε σουίτα ξενοδοχείου, στην περιοχή Ρεκολέτα του Μπουένος Άιρες. Τάφηκε στο ναό Σουπέργκα του Τορίνο.
Οικογένεια
Το 1939 στη Φλωρεντία νυμφεύτηκε την Ειρήνη της Ελλάδας, κόρη του Κωνσταντίνου Α΄ βασιλιά της Ελλάδας. Γιος τους είναι ο:
Αμεντέο της Σαβοΐας-Αόστας γενν. 1943, που αυτοαποκαλείται «δούκας της Αόστας».
Διάσημα και τιμές
Από τη χώρα του έλαβε το διάσημο Ανώτατης Τάξης του Αγιοτάτου Ευαγγελισμού, των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου, του Στέμματος της Ιταλίας, του Στρατιωτικού Τάγματος της Σαβοΐας, κά.
Η Ελλάδα του απένειμε τον μεγαλόσταυρο του Ιππότη του Τάγματος του Σωτήρος· το Ιράν του Τάγματος των Παχλαβί και η Ρουμανία τον μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Καρόλου Α΄.
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
Royalty Guide: House of Savoy-Aosta.
Massock, Richard G.; Italy from Within; p.306; READ BOOKS, 2007 ISBN 1-4067-2097-6.
Burgwyn, H. James; Empire on the Adriatic: Mussolini's conquest of Yugoslavia 1941-1943; p.39; Enigma, 2005 ISBN 1-929631-35-9.
Royal Institute of International Affairs; Enemy Countries, Axis-Controlled Europe; Kraus International Publications, 1945 ISBN 3-601-00016-4.
Petacco, Arrigo (2005). A Tragedy Revealed: The Story of the Italian Population of Istria, Dalmatia, and Venezia Giulia. University of Toronto Press. pp. 26, 27. ISBN 0802039219.
Οίκος της Σαβοΐας
Δούκες του Σπολέτο
|
582537
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%28%CE%A6%CE%BB%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B1%29
|
Νήσος Αγίου Γεωργίου (Φλόριντα)
|
Το νησί του Αγίου Γεωργίου (Αγγλικά: St. George Island) είναι ένα επίμηκες νησί που βρίσκεται ανάμεσα στον κόλπο Απάλαχηκολα και τον κόλπο του Μεξικού στην επαρχία Φράνκλην της Φλόριντα. Το νησί είναι μήκους 28 μιλίων με πολλές παραλίες λευκής άμμου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νησιά των Ηνωμένων Πολιτειών
|
602698
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Διαμελισμοί της Πολωνίας
|
Οι Διαμελισμοί της Πολωνίας ήταν οι τρεις διαμελισμοί της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας που έλαβαν χώρα προς τα τέλη του 18ου αιώνα και τερμάτισαν την ύπαρξη του κράτους, με αποτέλεσμα την εξάλειψη της κυρίαρχης Πολωνίας και της Λιθουανίας για 123 χρόνια. Οι διαμελισμοί διεξήχθησαν από τη Μοναρχία των Αψβούργων, το Βασίλειο της Πρωσίας και τη Ρωσική Αυτοκρατορία, οι οποίες μοίρασαν τα εδάφη της Κοινοπολιτείας μεταξύ τους σταδιακά στη διαδικασία εδαφικών κατασχέσεων και προσαρτήσεων.
Ο πρώτος διαμελισμός αποφασίστηκε στις 5 Αυγούστου 1772 αφού η Συνομοσπονδία του Μπαρ έχασε τον πόλεμο με τη Ρωσία. Ο δεύτερος διαμελισμός συνέβη στον απόηχο του Πολωνο-Ρωσικού Πολέμου του 1792 και της Συνομοσπονδίας της Ταργκοβίτσα του 1792, όταν τα ρωσικά και πρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Κοινοπολιτεία και ο δεύτερος διαμελισμός υπογράφηκε στις 23 Ιανουαρίου 1793 (η Αυστρία δεν συμμετείχε στο δεύτερο διαμελισμό). Ο τρίτος διαμελισμός έλαβε χώρα στις 24 Οκτωβρίου 1795, ως αντίδραση στην ανεπιτυχή πολωνική Εξέγερση του Κοστσιούσκο το προηγούμενο έτος. Με αυτόν τον διαμελισμό, η Κοινοπολιτεία έπαψε να υπάρχει.
Γενικά, ο όρος «Διαμελισμοί της Πολωνίας» χρησιμοποιείται μερικές φορές γεωγραφικά ως τοπωνύμιο, για να σημαίνει τα τρία μέρη στα οποία οι διαμελιστικές δυνάμεις χώρισαν την Κοινοπολιτεία, δηλαδή: τον Αυστριακό Διαμελισμό, τον Πρωσικό Διαμελισμό και τη Ρωσικό Διαμελισμό. Στα πολωνικά, υπάρχουν δύο ξεχωριστές λέξεις για τις δύο έννοιες. Οι διαδοχικές πράξεις διαμελισμού και προσάρτησης της Πολωνίας αναφέρονται ως rozbiór (ρόζμπιουρ, πληθυντικός: ροζμπιούρι), ενώ ο όρος zabór (ζάμπουρ, πληθυντικός: ζαμπόρι) αναφέρεται σε τμήματα της Κοινοπολιτείας που προσαρτήθηκαν το 1772–95 και τα οποία έγιναν μέρος της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, της Πρωσίας ή της Αυστρίας. Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1815, τα σύνορα των τριών διαμελισμένων τομέων σχεδιάστηκαν εκ νέου. Οι Αυστριακοί ίδρυσαν τη Γαλικία στον Αυστριακό Διαμελισμό, ενώ οι Ρώσοι κατέκτησαν τη Βαρσοβία από την Πρωσία και σχημάτισαν την αυτόνομη πολιτεία της Πολωνίας του Συνεδρίου στο Ρωσικό Διαμελισμό.
Στην πολωνική ιστοριογραφία, ο όρος «Τέταρτος διαμελισμός της Πολωνίας» έχει επίσης χρησιμοποιηθεί, σε σχέση με οποιαδήποτε μεταγενέστερη προσάρτηση πολωνικών εδαφών από ξένους εισβολείς. Ανάλογα με την πηγή και την ιστορική περίοδο, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει τα γεγονότα του 1815, ή του 1832 ή του 1846 ή του 1939. Ο όρος «Τέταρτος Διαμελισμός» με χρονική έννοια μπορεί επίσης να σημαίνει τις κοινότητες της διασποράς που έπαιξαν σημαντικό πολιτικό ρόλο στην επανίδρυση του πολωνικού κυρίαρχο κράτος μετά το 1918.
Ιστορία
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βλαδίσλαου Δ΄ της Πολωνίας (1632–48), αναπτύχθηκε το liberum veto, μια πολιτική κοινοβουλευτικής διαδικασίας βασισμένη στην υπόθεση της πολιτικής ισότητας κάθε «κύριου/Πολωνού ευγενή», με το συμπέρασμα ότι χρειαζόταν ομόφωνη συναίνεση για όλα τα μέτρα. Η πεποίθηση ενός και μόνο μέλους του κοινοβουλίου ότι ένα μέτρο ήταν επιζήμιο για τη δική του εκλογική περιφέρεια (συνήθως απλώς την περιουσία του), ακόμη και μετά την έγκριση του νόμου, ήταν αρκετή για να χτυπήσει την πράξη. Έτσι, γινόταν όλο και πιο δύσκολη η ανάληψη δράσης. Το liberum veto παρείχε επίσης ευκαιρίες στους ξένους διπλωμάτες να εισχωρήσουν στο σύστημα, δωροδοκώντας ευγενείς για να το ασκήσουν. Έτσι, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία στην τελευταία της περίοδο (μέσα του 18ου αιώνα) πριν από τους διαμελισμούς ως ήδη σε κατάσταση αταξίας και όχι εντελώς κυρίαρχο κράτος, και σχεδόν ως υποτελές κράτος, με τους Ρώσους τσάρους να επιλέγουν ουσιαστικά τους Πολωνούς βασιλιάδες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον τελευταίο βασιλιά της Κοινοπολιτείας, Στανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι, ο οποίος για κάποιο διάστημα ήταν εραστής της Ρωσίδας Αυτοκράτειρας Μεγάλης Αικατερίνης.
Το 1730 οι γείτονες της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, δηλαδή η Πρωσία, η Αυστρία και η Ρωσία, υπέγραψαν μια μυστική συμφωνία για τη διατήρηση του status quo: συγκεκριμένα, για να διασφαλίσουν ότι οι νόμοι της Κοινοπολιτείας δεν θα αλλάξουν. Η συμμαχία τους έγινε αργότερα γνωστή στην Πολωνία ως «Συμμαχία των Τριών Μαύρων Αετών», επειδή και τα τρία κράτη χρησιμοποιούσαν έναν μαύρο αετό ως κρατικό σύμβολο (σε αντίθεση με τον λευκό αετό, σύμβολο της Πολωνίας). Η Κοινοπολιτεία είχε αναγκαστεί να στηριχθεί στη Ρωσία για προστασία από το ανερχόμενο Βασίλειο της Πρωσίας, το οποίο απαιτούσε ένα κομμάτι από τα βορειοδυτικά προκειμένου να ενώσει τα δυτικά και ανατολικά του τμήματα. Αυτό θα άφηνε την Κοινοπολιτεία με μια ακτή της Βαλτικής μόνο στη Λετονία και τη Λιθουανία. Η Αικατερίνη έπρεπε να χρησιμοποιήσει διπλωματία για να πάρει την Αυστρία στο πλευρό της.
Η Κοινοπολιτεία είχε παραμείνει ουδέτερη στον Επταετή Πόλεμο (1756–1763), ωστόσο είχε κάνει συμμαχία με τη Γαλλία, την Αυστρία και τη Ρωσία και επέτρεψε στα ρωσικά στρατεύματα πρόσβαση στα δυτικά της εδάφη ως βάσεις κατά της Πρωσίας. Ο Φρειδερίκος Β΄ ανταπέδωσε παραγγέλνοντας αρκετά πολωνικά νομίσματα παραχαραγμένα για να επηρεάσει σοβαρά την πολωνική οικονομία. Μέσω των Πολωνών ευγενών τους οποίους ήλεγχε η Ρωσία και του Ρώσου υπουργού στη Βαρσοβία, του πρέσβη και Πρίγκιπα Νικολάι Ρεπνίν, η Αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη επέβαλε ένα σύνταγμα στην Κοινοπολιτεία στο λεγόμενο Σέιμ του Ρεπνίν του 1767, που πήρε το όνομά του από τον πρέσβη Ρεπνίν, ο οποίος ουσιαστικά υπαγόρευσε τους όρους εκείνου του Σέιμ (και διέταξε τη σύλληψη και την εξορία στην Καλούγκα ορισμένων έντονων αντιπάλων της πολιτικής του, συμπεριλαμβανομένων του Επισκόπου Γιούζεφ Άντζεϊ Ζαουούσκι και άλλων). Αυτό το νέο σύνταγμα αναίρεσε τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν το 1764 υπό τον Στανίσουαφ Αύγουστο Πονιατόφσκι. Το liberum veto και όλες οι παλιές καταχρήσεις του τελευταίου ενάμιση αιώνα ήταν εγγυημένα ως αναλλοίωτα μέρη αυτού του νέου συντάγματος (στους λεγόμενους Καρδινάλιους Νόμους). Ο Ρεπνίν ζήτησε επίσης τη ρωσική προστασία των δικαιωμάτων των αγροτών σε ιδιωτικές περιουσίες Πολωνών και Λιθουανών ευγενών, τη θρησκευτική ελευθερία για τους Προτεστάντες και τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και τις πολιτικές ελευθερίες για τους Προτεστάντες, τους Ορθοδόξους Χριστιανούς και τους Ανατολικούς Καθολικούς, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματός τους να καταλαμβάνουν όλες τις κρατικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας βασιλικής. Ο επόμενος βασιλιάς θα μπορούσε τώρα να είναι μέλος της ρωσικής δυναστείας. Το Σέιμ το ενέκρινε αυτό. Η προκύπτουσα αντίδραση μεταξύ ορισμένων Ρωμαιοκαθολικών της Πολωνίας, καθώς και η βαθιά δυσαρέσκεια για την επέμβαση της Ρωσίας στις εσωτερικές υποθέσεις της Κοινοπολιτείας, συμπεριλαμβανομένης της εξορίας στη Ρωσία των κορυφαίων Ρωμαιοκαθολικών επισκόπων, των μελών της Πολωνικής Γερουσίας, οδήγησαν στον Πόλεμο της Συνομοσπονδίας του Μπαρ του 1768–1772, που δημιουργήθηκε στο Μπαρ, όπου οι Πολωνοί προσπάθησαν να εκδιώξουν τις ρωσικές δυνάμεις από την επικράτεια της Κοινοπολιτείας. Οι παράτυπες και κακώς διοικούμενες πολωνικές δυνάμεις είχαν λίγες πιθανότητες απέναντι στον τακτικό ρωσικό στρατό και υπέστησαν μεγάλη ήττα. Στο χάος προστέθηκε μια εξέγερση Ουκρανών Κοζάκων και αγροτών στα ανατολικά (Κολιγίβστσινα), η οποία ξέσπασε το 1768 και οδήγησε σε σφαγές Πολωνών ευγενών (σλάχτα), Εβραίων, Ουνιτών, εθνοτικών μειονοτήτων και καθολικών ιερέων, προτού κατασταλθεί από Ρώσους και κυβερνητικά πολωνικά στρατεύματα. Αυτή η εξέγερση οδήγησε στην επέμβαση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την υποστήριξη της Ρωμαιοκαθολικής Γαλλίας και της Αυστρίας. Η Συνομοσπονδία του Μπαρ και η Γαλλία υποσχέθηκαν την Ποδολία και τη Βολυνία και το προτεκτοράτο της Κοινοπολιτείας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για ένοπλη υποστήριξη.
Το 1769, η Μοναρχία των Αψβούργων προσάρτησε μια μικρή περιοχή του Σπις και το 1770 προσάρτησε το Νόβι Σοντς και το Νόβι Ταρκ. Αυτά τα εδάφη ήταν μήλο της έριδος μεταξύ της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, η οποία ήταν μέρος της Μοναρχίας. Ωστόσο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Συνομοσπονδία του Μπαρ και οι Γάλλοι και Ευρωπαίοι εθελοντές της ηττήθηκαν από τις ρωσικές δυνάμεις και τις πολωνικές κυβερνητικές δυνάμεις με τη βοήθεια της Μεγάλης Βρετανίας. Καθώς η Ρωσία μετακόμισε στην Κριμαία και στα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα (τα οποία η Μοναρχία των Αψβούργων ποθούσε έντονα), ο Βασιλιάς Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίας και η Μαρία Θηρεσία ανησυχούσαν ότι η ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα ανέτρεπε σοβαρά την ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Ο Φρειδερίκος Β΄ άρχισε να οργανώνει το διαμελισμό για να εξισορροπήσει εκ νέου την εξουσία στην Ανατολική Ευρώπη.
Πρώτος Διαμελισμός
Δεύτερος Διαμελισμός
Τρίτος Διαμελισμός
Τέταρτος Διαμελισμός
Ο όρος «Τέταρτος διαμελισμός της Πολωνίας» μπορεί να αναφέρεται σε οποιαδήποτε μεταγενέστερο διαμελισμό πολωνικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένων:
μετά την εποχή του Ναπολέοντα, η διαίρεση του Δουκάτου της Βαρσοβίας το 1815 στο Συνέδριο της Βιέννης,
την ενσωμάτωση το 1832 του «Βασιλείου του Συνεδρίου» στη Ρωσία, την ενσωμάτωση της Δημοκρατίας της Κρακοβίας το 1846 στην Αυστρία και την ενσωμάτωση του Μεγάλου Δουκάτου του Πόζεν το 1848 στην Πρωσία και
η διαίρεση της Πολωνίας το 1939 μεταξύ Ναζιστικής Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης σύμφωνα με το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ.
Εάν κάποιος αποδεχτεί περισσότερα από ένα από αυτά τα συμβάντα ως διαμελισμούς, ο πέμπτος, ο έκτος, ακόμη και ο έβδομος διαμελισμός μπορούν να μετρηθούν, αλλά αυτοί οι όροι είναι πολύ σπάνιοι. (Για παράδειγμα, ο Νόρμαν Ντέιβις στο God's Playground αναφέρεται στη δημιουργία του 1807 του Δουκάτου της Βαρσοβίας ως τέταρτο διαμελισμό, στη Συνθήκη της Βιέννης του 1815 ως πέμπτο, στη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ του 1918 ως τον έκτο και στη διαίρεση της Πολωνίας το 1939 μεταξύ Ναζιστικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ ως έβδομο.)
Ο όρος «Τέταρτος διαμελισμός χρησιμοποιήθηκε επίσης τον 19ο και τον 20ο αιώνα για να αναφερθεί στις κοινότητες της διασποράς που διατηρούσαν στενό ενδιαφέρον για το έργο της ανάκτησης της πολωνικής ανεξαρτησίας. Μερικές φορές ονομαζόμενες Polonia, αυτές οι ομογενειακές κοινότητες συνεισέφεραν συχνά με χρηματοδότηση και στρατιωτική υποστήριξη στο έργο της ανάκτησης του πολωνικού έθνους-κράτους. Η πολιτική της διασποράς επηρεάστηκε βαθιά από τις εξελίξεις μέσα και γύρω από την πατρίδα και το αντίστροφο για πολλές δεκαετίες.
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Lewitter, L. R. "The Partitions of Poland" History Today (Dec 1958) 8#12 σελ. 813–820.
Lewitter, Lucjan R. "The Partitions of Poland" in A. Goodwyn, ed. The New Cambridge Modern History: vol 8 1763–93 (1965) σελ. 333–59.
Λορντ, Ρόμπερτ. The second partition of Poland; a study in diplomatic history (1915) online
Λουκόφσκι, Γέζι. The Partitions of Poland 1772, 1793, 1795 (1998); online review
ΜακΛίν, Τόμας. The Other East and Nineteenth-Century British Literature: Imagining Poland and the Russian Empire (Palgrave Macmillan, 2012) σελ. 14–40.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κσίστοφ Βρόνσκι, Rozbiory Polski w XVIII w. " ich uwarunkowania i skutki (πολωνικά)
Where Is Poland?, ένας οδηγός πολυμέσων που δημιουργήθηκε από το Culture.pl για την περίοδο 123 ετών κατά την οποία η Πολωνία διαμελίστηκε
Στρατιωτικές κατοχές στην Πολωνία
Πολωνιας διαμελισμοι
|
443632
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πολιτική της Αλβανίας
|
Η Αλβανία είναι μια κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στην οποία ο Πρωθυπουργός είναι ο επικεφαλής της κυβέρνησης. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση και η νομοθετική από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Από το 1991, όταν και εισήχθη το πολυκομματικό σύστημα, η πολιτική σκηνή κυριαρχείται από το Δημοκρατικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Οι βουλευτικές εκλογές στην Αλβανία πραγματοποιούνται κάθε τέσσερα έτη.
Εκτελεστική εξουσία
Ο αρχηγός του κράτους στην Αλβανία είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος εκλέγεται για μία πενταετή θητεία από το Κοινοβούλιο με μυστική ψηφοφορία, στην οποία απαιτείται μια πλειοψηφία των δύο τρίτων των βουλευτών. Ο Πρόεδρος έχει την εξουσία να εγγυάται την τήρηση του συντάγματος και των νόμων, να είναι ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, να ασκεί καθήκοντα του κοινοβουλίου, όταν αυτό δεν λειτουργεί, και να διορίζει τον πρωθυπουργό. Ο σημερινός Πρόεδρος είναι ο Ιλιρ Μετα, ο οποίος εκλέχτηκε στις 2019.
Το υπουργικό συμβούλιο (κυβέρνηση) έχει, ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της εκτελεστικής δύναμης. Οι υπουργοί ορίζονται από τον Πρόεδρο, έπειτα από σύσταση του πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει και την εμπιστοσύνη του κοινοβουλίου.
Νομοθετική εξουσία
Το Κοινοβούλιο της Αλβανίας είναι το νομοθετικό σώμα της χώρας. Στο εσωτερικό του υπάρχουν 140 βουλευτές, από τους οποίους οι 100 εκλέγονται άμεσα από τους ψηφοφόρους και οι 40 επιλέγονται από τα κόμματά τους βάσει της αναλογικής αντιπροσώπευσης. Ο Πρόεδρος της Βουλής συνεπικουρείται στο έργο του από δύο Αντιπροέδρους. Στο Κοινοβούλιο υπάρχουν 15 μόνιμες επιτροπές.
Δικαστική εξουσία
Το δικαστικό σύστημα της Αλβανίας αποτελείται από ένα Συνταγματικό Δικαστήριο, ένα Ακυρωτικό Δικαστήριο, Εφετεία και Περιφερειακά Δικαστήρια. Το εννέα μέλη του Συνταγματικού Δικαστηρίου διορίζονται από το Κοινοβούλιο για εννιαετή θητεία. Έργο τους είναι η ερμηνεία του συντάγματος, η συνταγματικότητα των νόμων και η επίλυση των διαφωνιών μεταξύ των τοπικών και των ομοσπονδιακών αρχών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προεδρεύει του Ανώτατου Συμβουλίου της Δικαιοσύνης, έχοντας την εξουσία να διορίζει και να απομακρύνει δικαστές.
Παραπομπές
|
638322
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CE%92%CE%AD%CE%BB%CF%83%CE%B5%CF%81
|
Φιλιπίννα Βέλσερ
|
Η Φιλιππίνα, γερμ. Philippine (1527 - 24 Απριλίου 1580) από τον Οίκο του Βέλσερ ήταν κόρη πλούσιου εμπόρου και με τον γάμο της έγινε αρχιδούκισσα της Πέραν Αυστρίας & του Τυρόλου.
Βιογραφία
Ήταν κόρη του Φραγκίσκου (Φρειδερίκου) Βέλσερ (1497-1572) πλούσιου εμπόρου, πατρίκιου του Άουγκσμπουργκ και της Άννας Άνντλερ (1507-1572). Τα μέλη του Οίκου της ήταν έμποροι και τραπεζίτες Ευρωπαϊκής εμβέλειας και με μεγάλο πλούτο. Ο θείος της πρίγκιπας Βαρθολομαίος Β. Βέλσερ ήταν τραπεζίτης και το 1528 δάνεισε στον Κάρολο Α΄ της Ισπανίας ένα ποσό με παραχώρηση της Βενεζουέλας ως το 1546. Έτσι η οικογένεια έγιναν κυβερνήτες της αποικίας.
Από νέα η Φιλιππίνα ήταν διάσημη για την ωραιότητά της και τη μόρφωσή της. Παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Β΄ της Πέραν Αυστρίας & του Τυρόλου. Επειδή η Φιλιππίνα δεν ήταν ευγενής, ο γάμος ήταν μοργανατικός, δηλ. οι δύο γιοί της δεν είχαν δικαίωμα διαδοχής. Η ίδια έλαβε τους τίτλους της βαρόνης του Τσίννερμπουργκ, μαργραβίνας του Μπούργκαου, λαντγραβίνας του Μέλλενμπουργκ και κόμισσας του Όμπερχόενμπεργκ & Νήντερχόενμπεργκ (Άνω & Κάτω Χόενμπεργκ).
Απεβίωσε 53 ετών στο ανάκτορο Άμμπρας, στο Ίννσμπρουκ του Τυρόλου. Ο σύζυγός της ξαναπαντρεύτηκε, με μία ευγενή από τον Οίκο των Αψβούργων.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1557 μυστικά τον Φερδινάνδο Β΄ των Αψβούργων δούκα της Πέραν Αυστρίας & του Τυρόλου και είχε τέκνα:
Ανδρέας 1558-1600, μάργραβος του Μπούργκαου, καρδινάλιος, επίσκοπος της Κωνσταντίας και του Μπρίξεν.
Κάρολος 1560-1618, μάργραβος του Μπούργκαου, στρατηγός.
Πηγές
Sigrid-Maria Größing: Kaufmannstochter im Kaiserhaus. Philippine Welser und ihre Heilkunst, Vienna: Kremayr und Scheriau, 1992, 254 Pages, ISBN 3-218-00531-0
Sigrid-Maria Größing: Die Heilkunst der Philippine Welser. Außenseiterin im Hause Habsburg. Augsburg: Sankt-Ulrich-Verlag, 1998, 160 Pages, ISBN 3-929246-28-7
Karl Beer: Philippine Welser als Freundin der Heilkunst. In: Gesnerus 7 (1950) 80-86
Παραπομπές
Γερμανοί ευγενείς
|
99333
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87
|
Σλέσβιχ
|
Το Σλέσβιχ (στα γερμανικά Schleswig) είναι μια πόλη 27.000 κατοίκων στο κρατίδιο Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και στο μεσαιωνικό Δουκάτο του Σλέσβιχ κοντά στο Κίελο. Το όνομά της προέρχεται από το «Σλέι», έναν κόλπο της Βαλτικής όπου βρίσκεται η πόλη, και το «-βικ» από τους Βίκινγκ. Πρωτοαναφέρεται το 804 και το 1050 μετακομίζει στην άλλη πλευρά του κόλπου Σλέι.
Το κλίμα του Σλέσβιχ είναι υγρό και θαλάσσια με μέση ετήσια θερμοκρασία στους 8 °C και μέση καταβύθιση 925 mm.
Σύντομη ιστορία
Η πρώτη εγκατάσταση των Βίκινγκ στο Έντεμπι βρισκόταν νότια της σημερινής πόλης και αναφέρεται για πρώτη φορά το 804, ήταν ένας ισχυρός οικισμός που κυριάρχησε στην Βαλτική Θάλασσα για περισσότερα από 200 χρόνια. Το 1050 διάφορες καταστροφές έγιναν αιτία να μετακινηθεί ο οικισμός στην απέναντι πλευρά του κόλπου του Σλέι δημιουργώντας την πόλη του Σλέσβιχ, το Έντεμπι τελικά καταστράφηκε ολοσχερώς και το Σλέσβιχ παρέμεινε τμήμα του βασιλείου της Δανίας.
Το κάστρο του Γκόττορπ έγινε αργότερα η κατοικία των τοπικών ηγεμόνων και οι δούκες τους έγιναν υποτελείς των Δανών ηγεμόνων, όταν τελείωσε ο Μεγάλος Βόρειος Πόλεμος (1721) οι δούκες του Γκόττορπ έχασαν την ισχύ τους και η περιοχή έγινε τμήμα του βασιλείου της Δανίας, μετά τον Δεύτερο Πόλεμο του Σλέσβιχ η περιοχή προσαρτήθηκε στο βασίλειο της Πρωσίας (1864).
Σήμερα το κρατίδιο και η ευρύτερη περιοχή φέρουν το όνομά της, ενώ ο μεγάλος καθεδρικός ναός γοτθικού ρυθμού δείχνει την παλαιότερη σημασία της πόλης.
Παραπομπές
Πηγές
"Statistikamt Nord – Bevölkerung der Gemeinden in Schleswig-Holstein 4. Quartal 2015] (XLS-file)". Statistisches Amt für Hamburg und Schleswig-Holstein (in German).
"Climate Statistics for Schleswig, Schleswig-Holstein, Germany"
Κωμοπόλεις της Γερμανίας
Γεωγραφία του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν
|
447965
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B9
|
Κίσσιοι
|
Οι Κίσσιοι ήταν απόγονοι των Ελαμιτών που κατοικούσαν ανατολικά του ποταμού Τίγρη στη Μεσοποταμία. Αντί για τιάρες κάλυπταν το κεφάλι τους με σαρίκια και έφεραν μεγάλες ασπίδες από καλάμια που ήταν ενισχυμένες με δέρμα. Κρατούσαν δόρατα αλλά και εγχειρίδια για μάχη σώμα με σώμα. Αρκετοί φορούσαν δερμάτινους και υφασμάτινους θώρακες που επειδή ήταν ραμμένοι με χιαστί ραφές περιγράφονται από τον Ηρόδοτο σαν «λέπια ψαριού».
Αρχαίοι λαοί
|
598071
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%80%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Ερνέστος της Οπάβα
|
O Ερνέστος, τσεχ. Arnošt (π. 1415 - 1464) από τον Οίκο των Πρεμυσλιδών ήταν δούκας τού 1/3 της Οπάβα (1433-61) και τού Μύνστερμπερκ (1452-56).
Βιογραφία
Ήταν ο τέταρτος γιος τού Πρέμυσλ Α΄ δούκα της Οπάβα και της Αικατερίνης των Πιαστ-Σιλεσίας, κόρης τού Μπόλκο Γ΄ δούκα του Μύνστερμπερκ.
Το 1433 διαδέχθηκε τον πατέρα του μαζί με τους αδελφούς του. Αν και ο Πρέμυσλ Α΄ καθόρισε με τη διαθήκη του να μη διαιρεθεί το δουκάτο, οι πέντε γιοί του το μοίρασαν το 1434/5 και ο Ερνέστος έλαβε το 1/3. Το 1451 ο τρίτος αδελφός Γουλιέλμος δούκας του Μύνστερμπερκ και τού 1/3 της Οπάβα, αντάλλαξε το Μύνστερμπερκ με το 1/3 της Οπάβα τού Ερνέστου. Έτσι ο Γουλιέλμος έγινε δούκας των 2/3 της Οπάβα και ο Ερνέστος δούκας τού Μύνστερμπερκ. Το 1452 απεβίωσε ο Γουλιέλμος και ο Ερνέστος ανέλαβε κηδεμόνας των πέντε τέκνων τού αποβιώσαντος. Τα οικονομικά των δύο δουκάτων ήταν άσχημα και μετά το 1454 ο Ερνέστος, με το δικαίωμα που είχε ως κηδεμόνας, πώλησε τα 2/3 της Οπάβα στον Μπόλκο Ε΄ των Πιαστ-Σιλεσίας δούκα τού Οπόλε· το 1456 πώλησε το Μύνστερμπερκ στον Γεώργιο των Ποντιέμπραντυ διοικητή επαρχίας.
Το 1460 απεβίωσε ο Μπόλκο Ε΄ και τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Νικόλαος Δ΄ της Οπάβα, ο οποίος πώλησε τα 2/3 της Οπάβα στον Γεώργιο. Το υπόλοιπο 1/3 της Οπάβα το κατείχε ο Ιωάννης Β΄, ανιψιός τού Ερνέστου, το οποίο επίσης αγόρασε ο Γεώργιος και έτσι αύξησε την πολιτική και οικονομική του επιρροή στη Σιλεσία· το 1458 έγινε βασιλιάς της Βοημίας. Ο Ερνέστος απεβίωσε το 1464 άγαμος, σε ηλικία 49 ετών.
Πηγές
Ludwig Petry et al.: Geschichte Schlesiens, vol. 1, Sigmaringen, 1988, ISBN 3-7995-6341-5, pp. 191, 208, 212.8
Pavel Sedláček: Vztahy mezi Kladskem a Frankenšteijnskem ve 14. a 15. stoleti, in: Kladký Sborník, vol. 2, 1998, p. 117–123
Οίκος των Πρεμυσλιδών
|
557468
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82%20%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BD
|
Λιούις Ντιν
|
Ο Λιούις Σέιμουρ Ντιν (λατινικό αλφάβητο : Lewis Seymour Deane), (12 Μαρτίου 1882 Μίρατ, Ούταρ Πραντές - 18 Δεκεμβρίου 1934 Δελχί ήταν Βρετανός υπήκοος και πρωταθλητής της αντισφαίρισης που αγωνίστηκε με την Ινδία σε διεθνή τουρνουά και το κύπελλο Ντέιβις.
Ο Ντιν ανήκε στο δημόσιο προσωπικό του Ηνωμένου βασιλείου που είχε διορισθεί δημόσιος υπάλληλος στην, τότε Βρετανική Ινδία. Με συμπαίκτρια την Ντόροθι Σέπερντ Μπαρόν, και εκπροσωπώντας την Ινδία, ήταν φιναλίστ στο μεικτό του Γουίμπλετον το 1923 όπου έχασαν από το ζευγάρι Ράντολφ Λάισετ και Ελίζαμπεθ Ράιαν με 6-4, 7-5.
Ήταν φιναλίστ στο πρωτάθλημα Ινδίας το 1910 όπου έχασε από τον Έντμουντ Άτκισον με 7-5, 7-5, 7-5. Στο πρωτάθλημα του Παντζάμ ήταν νικητής το 1909, 1918, φιναλίστ το 1910, 1925. Στο πρωτάθλημα της Βεγγάζης ήταν νικητής το 1915, φιναλίστ το 1909, 1914, 1916, 1918, 1919, νικητής στο Marryatt Cup το 1920 και φιναλίστ στο Western India Championships το 1920.
Στο κύπελλο Ντέιβις αγωνίστηκε με την Ινδία το 1921 και το 1923 με ρεκόρ 3 νίκες και 1 ήττα. Το 1921 ήταν η πρώτη εθνική ομάδα της Ινδίας που συστάθηκε στην αντισφαίριση όπου κι έφτασαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Παραπομπές
Ινδοί αθλητές της αντισφαίρισης
Βρετανοί αθλητές της αντισφαίρισης
|
169549
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Delta%20Works
|
Delta Works
|
Το νερό από πάντα έπαιζε έναν κεντρικό ρόλο στην ιστορία της Ολλανδίας. Μετά τη μεγάλη πλημμύρα του 1953, αποφασίστηκε η ίδρυση της Deltaworks, ενός από τα μεγαλύτερα προγράμματα διαχείρισης νερού στον κόσμο.
Η επιτροπή Delta συστάθηκε 20 μέρες μετά την πλημμύρα της Βόρειας Θάλασσας, στις 21 Φεβρουαρίου 1953. Η επιτροπή αυτή γνωμοδότησε πάνω στην αύξηση της ασφάλειας. Αυτή ήταν μια δύσκολη αποστολή, καθώς το Νιούε Βάτερβεγκ και το Βέστερσελντε (ολλανδικά: Westerschelde) έπρεπε να παραμείνουν ανοιχτά για την οικονομική επιβίωση των λιμανιών του Ρότερνταμ και της Αμβέρσας. Η επιτροπή Delta τελικά έδωσε πέντε γνωμοδοτήσεις, που αποτέλεσαν το σχέδιο Delta στις 18 Οκτωβρίου 1955. Όλα μαζί τα έργα της DeltaWorks κόστισαν περίπου 5 δις Ευρώ.
Τα φράγματα
Το Οστερσέλντεκερινγκ (Oosterscheldekering) έγινε το μεγαλύτερο προστατευτικό φράγμα παγκοσμίως. Το προστατευτικό έναντι των κυματισμών κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας με συνολικό μήκος 3 χιλιόμετρα θα αποτελούνταν από 65 προκατασκευασμένους πυλώνες από σκυρόδεμα, μεταξύ των οποίων θα τοποθετούνταν 62 ατσάλινες θύρες.
Το Μέσλαντκερινγκ (Maeslandkering) είναι το μοναδικό προστατευτικό καταιγίδας στον κόσμο που διαθέτει τόσο μεγάλα κινούμενα μέρη: οι θύρες του είναι 240 μέτρα η κάθεμία. Το προστατευτικό αυτό θα τοποθετούνταν στο Νιούε Βάτερβεχ (Nieuwe Waterweg).
Η Deltaworks είναι ένα παγκόσμιο μοντέλο τεχνολογικής ανάπτυξης μέσω του οποίου η ανθρώπινη και οικολογική ασφάλεια έπαιξαν τον κεντρικό ρόλο. Έτσι, η Ολλανδία διεύρυνε την άποψή της σχετικά με την ασφάλεια και το νερό. Τα έργα της DeltaWorks συνθέτουν ένα μοναδικό συνδυασμό ανάμεσα στην ασφάλεια, την οικονομία την αναψυχή και τη φύση.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Δέλτα Έργων
Γεωγραφία της Ολλανδίας
Φράγματα της Ολλανδίας
|
835506
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF
|
Λε Γκρατερί
|
Το Λε Γκρατερί (γαλλικά: Le Gratteris) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ντου, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες του Ντου
|
586954
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%B9
|
Γκιλάκοι
|
Οι Γκιλάκοι ή Γκιλάκ (Γκιλάκι: گیلک Gilək) είναι ιρανικό φύλο που ζει στην επαρχία Γκιλάν του βόρειου Ιράν και είναι μία από τις κυριότερες εθνοτικές ομάδες που κατοικούν στα βόρεια μέρη του Ιράν. Οι Γκιλάκ, μαζί με τους στενά σχετιζόμενους με αυτούς Μαζανταράνι, αποτελούν μέρος των Κασπιακών φύλων, που κατοικούν στις νότιες και νοτιοδυτικές παράκτιες περιοχές της Κασπίας Θάλασσας.
Ομιλούν τη γλώσσα Γκιλάκι, η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με τη Μαζανταρανί. Οι Μαζανταρανί κάποτε ονόμαζαν τη γλώσσα τους Γκελέκι ή Γκιλάκι, αλλά τώρα την αποκαλούν Μαζανί ή Μαζανταρανί, από το όνομα της επαρχίας τους.
Ιστορία
Πολιτισμός
Οικονομία
Οι Γκιλάκι ζουν κατά μήκος των ορέων Αλμπόρζ καθώς και στις γύρω πεδιάδες. Κατά συνέπεια, όσοι ζουν κατά μήκος της βόρειας πλευράς των ορέων Αλμπόρζ τείνουν να απασχολούνται με τη κτηνοτροφία, ενώ όσοι ζουν στις πεδιάδες ασχολούνται με τη γεωργία. Οι Γκιλάκι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην επαρχιακή και εθνική οικονομία, παράγοντας ένα μεγάλο μέρος των γεωργικών βασικών προϊόντων της περιοχής, όπως ρύζι, κόκκοι, καπνός, και τσάι. Στις υπόλοιπες σημαντικές βιομηχανίες περιλαμβάνεται η αλιεία, οι εξαγωγές χαβιαριού και η παραγωγή μεταξιού. Εκτός από τις αγροτικές δραστηριότητες, οι Γκιλάκι επίσης ελέγχουν άλλους βασικούς τομείς του εμπορίου της επαρχίας Γκιλάν, όπως ο τουρισμός, και μοιράζονται διοικητικές και κυβερνητικές θέσεις με δημόσιους υπαλλήλους από άλλες περιοχές του Ιράν.
Δημογραφία
Ο πληθυσμός των Γκιλάκι εκτιμάται μεταξύ 3 με 4 εκατομμύρια άτομα (εκτίμηση 2006). Ζουν κυρίως κατά μήκος των νοτιοδυτικών ακτών της Κασπίας Θάλασσας και είναι μία από τις κυριότερες εθνοτικές ομάδες που κατοικούν στα βόρεια μέρη του Ιράν. Οι Γκιλάκι είναι στενά συνδεδεμένα με τους γειτονικούς Μαζανταρανί και άλλα έθνη Καυκάσιας καταγωγής, όπως οι Γεωργιανοί, οι Αρμένιοι και οι Αζέροι.
Γλώσσα
Η γλώσσα Γκιλάκι είναι μέλος του βορειοδυτικού κλάδου των ιρανικών γλωσσών. Είναι η κύρια γλώσσα που μιλιέται μεταξύ των Γκιλάκι, παρόλο που ομιλούνται διάφορες τοπικές διάλεκτοι. Οι Γκιλάκ είναι δίγλωσσοι, μιλώντας άπταιστα Γκιλάκι και Περσικά. Τα περσικά είναι η επίσημη γλώσσα της εκπαίδευσης στο Ιράν και καθώς οι εκπαιδευτικοί αποθαρρύνονται να χρησιμοποιούν τις περιφερειακές διαλέκτους και προφορές στην τάξη, η γλώσσα Γκιλάκι διδάσκεται στα παιδιά στο σπίτι.
Οι γλώσσες Γκιλάκι και Μαζανταρανί (αλλά όχι άλλες Ιρανικές γλώσσες) μοιράζονται ορισμένα τυπολογικά χαρακτηριστικά με τις Καυκάσιες γλώσσες. Ωστόσο, με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης και του Τύπου, η διαφοροποίηση μεταξύ των Γκιλάκι και άλλων ιρανικών γλωσσών είναι πιθανό να εξαφανιστεί. Τα Γκιλάκι συνδέονται στενά με τα Μαζανταρανί και οι δύο γλώσσες έχουν παρόμοια λεξιλόγια. Σε σύγκριση με τα περσικά, οι δύο γλώσσες διατηρούν το σύστημα κλίσεων των λέξεων σε μεγαλύτερο βαθμό, χαρακτηριστικό γνώρισμα των παλαιότερων ιρανικών γλωσσών.
Γενετική
Οι Γκιλάκι και οι στενά συνδεδεμένοι με αυτούς Μαζανταρανί καταλαμβάνουν την Νότια Κασπιακή περιοχή του Ιράν και μιλούν γλώσσες που ανήκουν στον βορειοδυτικό κλάδο των ιρανικών γλωσσών. Έχει προταθεί ότι οι πρόγονοί τους ήρθαν από την περιοχή του Καυκάσου, ενδεχομένως από το νότιο Νταγκεστάν, πιθανώς εκτοπίζοντας μια προηγούμενη ομάδα στη Νότια Κασπία. Τα γλωσσικά αποδεικτικά στοιχεία υποστηρίζουν αυτό το σενάριο, καθώς οι γλώσσες Γκιλάκι και Μαζανταρανί (αλλά όχι άλλες Ιρανικές γλώσσες) μοιράζονται ορισμένα τυπολογικά χαρακτηριστικά με Καυκάσιες γλώσσες. Έχουν αναλυθεί πρότυπα της μεταβολής χρωμοσωμάτων mtDNA και Υ στους Γκιλάκι και Μαζανταρανί.
Με βάση τις ακολουθίες mtDNA HV1, οι Γκιλάκοι και Μαζανταρανί μοιάζουν περισσότερο με τους γεωγραφικούς και γλωσσικούς γείτονές τους, δηλαδή με άλλες ιρανικές ομάδες. Ωστόσο, οι τύποι χρωμοσωμάτων Υ τους μοιάζουν περισσότερο με εκείνους που βρίσκονται σε ομάδες από τον Νότιο Καύκασο. Ένα σενάριο που εξηγεί αυτές τις διαφορές είναι μια Νότια Καυκάσια προέλευση για τους προγόνους των Γκιλάκι και Μαζανταρανί, ακολουθούμενη από την διαπαρείσφρηση των γυναικών (αλλά όχι των ανδρών) από τοπικές ιρανικές ομάδες, πιθανώς λόγω της πατροτοποθεσίας. Δεδομένου ότι τόσο το mtDNA όσο και η γλώσσα διαβιβάζονται μητρικώς, η ενσωμάτωση των τοπικών ιρανικών γυναικών θα είχε ως αποτέλεσμα την ταυτόχρονη αντικατάσταση της προγονικής Καυκάσιας γλώσσας και των τύπων mtDNA των Γκιλάκι και Μαζανταρανί με τους τρέχων τύπους Ιρανικών γλωσσών και mtDNA. Η ταυτόχρονη αντικατάσταση της γλώσσας και του mtDNA μπορεί να είναι ένα γενικότερο φαινόμενο από αυτό που είχε αναγνωριστεί προηγουμένως.
Οι εθνοτικές ομάδες Μαζανταρανί και Γκιλάκι εμπίπτουν σε μια μεγάλη ομάδα αποτελούμενη από πληθυσμούς από τον Καύκασο και τη Δυτική Ασία και συνδέονται ιδιαίτερα στενά με τα Νότια Καυκάσια φύλα - τους Γεωργιανούς, Αρμένιους και Αζέρους. Οι Ιρανοί από την Τεχεράνη και το Ισφαχάν βρίσκονται πιο απομακρυσμένα από αυτές τις ομάδες.
Απλοομάδες
Οι Γκιλάκι εμφανίζουν μια υψηλή συχνότητα στις απλοομάδες Y-DNA R1a1a, J2a, J1, και G2a3b.
Αφομοιωμένες ομάδες στους Γκιλάκ
Στην εποχή των Σαφαβίδων, των Αφσαρίδων και των Κατζάρ, ένας μεγάλος αριθμός Γεωργιανών, Κιρκάσιων, Αρμενίων και άλλων λαών του Καυκάσου εγκαταστάθηκαν στο Γκιλάν, των οποίων οι απόγονοι εξακολουθούν να ζουν στο Γκιλάν.
Δείτε επίσης
Γκιλάν
Ιρανικά φύλα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληθυσμιακές ομάδες στο Ιράν
|
553746
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7
|
Αγγελική Ηλιάδη
|
Η Αγγελική Ηλιάδη (Αθήνα, 16 Σεπτεμβρίου 1977) είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια.
Καριέρα
Ξεκίνησε την επαγγελματική δραστηριοποίηση με τη μουσική αφού τελείωσε το σχολείο. Η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση ως τραγουδίστρια έγινε το 1995 στο Ποσειδώνιο όπου εμφανίστηκε μαζί με τους Άγγελο και Στέλιο Διονυσίου.
Παράλληλα, το 1998, κάνει και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, συμμετέχοντας στην ταινία "Ας περιμένουν οι γυναίκες'', με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά και τον Αργύρη Μπακιρτζή, όπου ενσαρκώνει τον ρόλο μιας νεαρής τραγουδίστριας που κλέβει την καρδιά του Γιάννη Ζουγανέλη. Η ταινία, μια παραγωγή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, απέσπασε θετικά σχόλια και θεωρείται μια από τις κλασικές ταινίες του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου.
Έχει συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου όπως Νότης Σφακιανάκης, Βασίλης Καρράς, Νατάσα Θεοδωρίδου, Γιώργος Μαζωνάκης, Δέσποινα Βανδή, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνης Ρέμος, Αντύπας και Σάκης Ρουβάς.
H πρώτη της δισκογραφική δουλειά έγινε το 2003, με το τραγούδι «Τη Μοναξιά Φοβάμαι» σε μουσική Κώστα Μηλιωτάκη και στίχους Πάνου Φαλάρα, Κοσμά και Εβίτας Μπουρμά, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς εμφανίστηκε στο νυχτερινό κέντρο Μούσες στη Θεσσαλονίκη.
Το 2004, ακολουθεί το «Ένα Χρόνο Μαζί», ενώ μια χρονιά αργότερα το χειμώνα του 2005, το άλμπουμ «Τώρα Τι Θες;» σε μουσική Κώστα Μηλιωτάκη, Γιώργου Καφετζόπουλου, Harry K και Σταμάτη Γονίδη. Τους στίχους του δίσκου επιμελήθηκαν οι Ηλίας Φιλίππου, Σταμάτης Γονίδης, Δημήτρης Τσιάφας, Βίκυ Γεροθόδωρου και Πάνος Φαλάρας. Από τα 13 τραγούδια του άλμπουμ ξεχώρισαν το ομώνυμο κομμάτι καθώς και το «Άγγελε Μου Και Αλήτη».
To 2006, κυκλοφορεί το άλμπουμ «Απόφαση Καρδιάς» ενώ ένα χρόνο μετά έρχεται το πέμπτο άλμπουμ, «Ποτέ Δεν Έφυγες».
Το 2009, κυκλοφορεί το έκτο της άλμπουμ, «Εγώ Μιλάω Με Την Καρδιά Μου», ενώ τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς η επιτυχία συνεχίζεται με το CD «Χαμογελώ Και Προχωράω».
Το 2011, έρχεται το έβδομο άλμπουμ της, «Με Την Αγάπη Τα ‘Χω Βάλει», μέσα από το οποίο ξεχωρίζουν το ομότιτλο κομμάτι, τα κομμάτια «Αν Με Είχες Ακούσει», «Εσένα Μόνο» αλλά και οι επιτυχίες «Νέα Εποχή» και «Καλά Τα Περνάω». Την ίδια χρονιά, συμμετέχει ως διαγωνιζόμενη στο ελληνικό χορευτικό σόου «Dancing with the Stars», όπου κατακτά την τρίτη θέση μετά τους Αργύρη Αγγέλου και Κώστα Μαρτάκη.
Τον Σεπτέμβριο του 2012, υπέγραψε συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρία Panik Platinum, ένα από τα labels της Panik Entertainment Group. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, κυκλοφόρησε το τραγούδι «Τραυματισμένε Μου Έρωτα», μια ευαίσθητη και δυναμική μπαλάντα που φέρει τις υπογραφές του Δημήτρη Κοντόπουλου (σε μουσική και παραγωγή) και της Νίκης Παπαθεοχάρη (στίχοι).
Το 2013, λαμβάνει μέρος στον ελληνικό τελικό ανάδειξης του τραγουδιού της Eurovision με το τραγούδι «Χίλιες και μία νύχτες», το οποίο υπογράφει το δίδυμο των επιτυχιών Κυριάκος Παπαδόπουλος και Ηλίας Φιλίππου. Την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί και το τραγούδι «Τα Παράπονα Μου» σε μουσική του Τόνι Μαυρίδη και στίχους των Ευαγγελίας Καραμπατζάκη και Σπύρου Βροχίδη.
Το 2014, κυκλοφορεί το τραγούδι «Μόνο Αυτό Ζητώ», μία ανατρεπτική συνεργασία με τον ράπερ OGE. Το 2015, κυκλοφορεί το τραγούδι «Θα Ζήσω Για Μένα» σε μουσική του Κυριάκου Παπαδόπουλου και στίχους Ηλία Φιλίππου. Ενώ το 2016, κυκλοφορεί το τελευταίο της τραγούδι με την Panik Platinum, με τίτλο «Έλα Και Πάρε Με» σε Μουσική Κωνσταντίνου Αβραμόπουλου και στίχους της Βίκυς Γεροθόδωρου.
Το καλοκαίρι του 2017 κυκλοφορεί το τραγούδι «Όνειρα Σπασμένα» από την Spicy Music ενώ ένα χρόνο μετά, άλλαξε και πάλι εταιρία, πηγαίνοντας στη Heaven Music. Την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί το τραγούδι «Μαζί Σου Πετάω». Το φθινόπωρο του 2018 κυκλοφορεί το «Βουτιά Στο Κενό» σε μουσική Κωνσταντίνου Παντζή και στίχους της Πάτυ από την Digital Ray Records.
Προσωπική ζωή
Είναι κόρη των Έφη και Βασίλη Ηλιάδη, ενώ έχει έναν μικρότερο αδελφό, τον Κώστα (γενν. 1982). Από την πλευρά του πατέρα της, είναι εγγονή της τραγουδίστριας Καίτης Γκρέυ.
Από το 2004 μέχρι το 2008 ήταν σε σχέση με τον επιχειρηματία Μπάμπη Λαζαρίδη, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Μπάμπη (γενν. 4 Ιουνίου 2005). Από το 2013 μέχρι το 2018 ήταν ζευγάρι με τον ποδοσφαιριστή Σάββα Γκέντσογλου, με τον οποίο απέκτησε άλλον έναν γιο, τον Βασίλη (γενν. 8 Ιουλίου 2014).
Φιλμογραφία
Τηλεόραση
Παραπομπές
Ελληνίδες τραγουδίστριες
Λαϊκοί τραγουδιστές
|
435117
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC%2099
|
NGC 99
|
Ο NGC 99 είναι σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό Ιχθύες. Απέχει περίπου 235 εκατομμύρια έτη φωτός και έχει διάμετρο 75.000 ετών φωτός.. Ο Γάλλος αστρονόμος Εντουάρ Ζαν-Μαρί Στεφάν (Édouard Jean-Marie Stephan) ανακάλυψε τον NGC 99 στις 8 Οκτωβρίου 1883.
Παραπομπές
Αναφορές
0099
Σπειροειδείς γαλαξίες
Ιχθύες (αστερισμός)
01523
00230
|
242309
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CF%87%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82%20%28%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82%29
|
Αλέξανδρος Σχινάς (συγγραφέας)
|
Ο Αλέξανδρος Σχινάς (1924 - 11 Φεβρουαρίου 2012) ήταν συγγραφέας και δημοσιογράφος, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός ως στέλεχος και εκφωνητής της ελληνικής υπηρεσίας της Deutsche Welle τον καιρό της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Ο Σχινάς τελείωσε το Βαρβάκειο, όχι όμως και τη Φυσικομαθηματική Σχολή, στην οποία σπούδασε για λίγο χημεία. Η ανέμελη νιότη στην Κηφισιά επρόκειτο να τελειώσει απότομα με την επώδυνη στρατιωτική θητεία την εποχή του εμφυλίου. Στη συνέχεια περιηγήθηκε τη Δυτική Ευρώπη για να καταλήξει στη Γερμανία το 1959. Υπήρξε ανταποκριτής της ΕΙΡ ήδη από το 1963 και μετά την επταετία συνεργάτης της ΕΡΤ από το 1974.
Ως συγγραφέας ο Αλέξανδρος Σχινάς υπήρξε ολιγογράφος και καίριος. Το βιβλίο του «Αναφορά περιπτώσεων» που κυκλοφόρησε το 1966 υπήρξε για την εποχή του πρωτοποριακό και ασκώντας μεγάλη επίδραση στους ομοτέχνους του συνέβαλε στην ανανέωση του νεοελληνικού αφηγηματικού λόγου. Ο Αλέξανδρος Σχινάς κυριολεκτικά δεν είχε άλλο στο νου του πέρα από την ελευθερία και τη γλώσσα. Το αίτημα μιας εκσυγχρονισμένης παιδείας τον απασχόλησε επί πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και καρπός αυτής της ενασχόλησης υπήρξε η σειρά εκπομπών του από τη DW που κυκλοφόρησε το 1977 με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Για την υπεράσπισι της ελληνικής εγκεφαλοκρηπίδας».
Ήδη πριν από το βαρύ εγκεφαλικό που υπέστη στις αρχές του 2011, ο Αλέξανδρος Σχινάς είχε αποσυρθεί στο Έσσεν, αφουγκραζόμενος το αναπόφευκτο. Ένιωθε πως το μεγάλο όνειρο της ζωής του να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη και πραγματικά προοδευμένη δημοκρατία δεν είχε γίνει πραγματικότητα. Ήταν αργά πια για άλλες εκπομπές, για νέες μάχες.
Εργογραφία
Αναφορά περιπτώσεων, μια νουβέλα και διηγήματα 1966
Για την υπεράσπισι της ελληνικής εγκεφαλοκρηπίδας 1971
Η παρτίδα, σκακιστική νουβέλα 1991
Παραπομπές
Πηγές
http://www.skai.gr/news/greece/article/194530/efuge-o-alexandros-shinas/
Έλληνες δημοσιογράφοι
Έλληνες συγγραφείς
Δημοσιογράφοι στο ραδιόφωνο
Αντιδικτατορικός αγώνας
|
197691
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%89%CF%83%CF%86%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Αιθυλοφωσφίνη
|
Η αιθυλοφωσφίνη (αγγλικά: ethylphosphine) είναι οργανική χημική ένωση, με μοριακό τύπο C2H7P, αν και αποδίδεται συχνά και με τον ημισυντακτικό της τύπο H2PC2H5. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για πρωτοταγή (δηλαδή μονοϋποκατεστημένη) οργανική φωσφίνη. Είναι το φωσφορούχο ανάλογο της αιθαναμίνης. Μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από τη «μητρική» ένωση «φωσφίνη» (PH3), με αντικατάσταση ενός ατόμου υδρογόνου της τελευταίας από αιθύλιο (CH3CH2-). Ομοίως, βέβαια, μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από το αιθάνιο, με αντικατάσταση ενός ατόμου υδρογόνου του τελευταίου από φωσφύλιο (-PH2). Με βάση το μοριακό της (C2H7P) έχει ένα (1) ισομερές θέσης, τη διμεθυλοφωσφίνη.
Ονοματολογία
Η πρώτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί φωσφαμίνη (συστηματική ονομασία, δηλαδή αμίνη με φωσφόρο αντί άζωτο) άκυκλη με δύο (2) άτομα άνθρακα και χωρίς διπλό ή τριπλό δεσμό.
Η δεύτερη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο φωσφάνιο (συστηματική ονομασία, PH3), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από αιθύλιο (CH3CH2).
Η τρίτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένη φωσφίνη (παλαιότερη, αλλά πολύ πιο συνηθισμένη ονομασία, PH3), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από αιθύλιο (CH3CH3).
Η τέταρτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο αιθάνιο (CH3CH3), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από φωσφύλιο (συστηματική ονομασία, PH2).
Η πέμπτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο αιθάνιο (CH3CH3), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από φωσφινομάδα (παλαιότερη, αλλά πολύ πιο συνηθισμένη ονομασία, PH2).
Η έκτη είναι ονομασία που προκύπτει από την «ονοματολογία αντικαταστάσεως», δηλαδή προπάνιο (CH3CH2CH3) στο οποίο έχει αντικατασταθεί το #1 άτομο άνθρακα (C) με ένα άτομο φωσφόρου (P).
Μοριακή δομή
Η μοριακή δομή της αιθυλοφωσφίνης συνδυάζει τη δομή του αιθανίου, με την αντικατάσταση του ενός ατόμου υδρογόνου από το άτομο του φωσφόρου, με την τριγωνική πυραμιδική της φωσφίνης, με την αντικατάσταση του ενός ατόμου υδρογόνου από το άτομο του άνθρακα. Ο δεσμός άνθρακα - φωσφόρου είναι ελαφρά πολωμένος κατά την έννοια Cδ--Pδ+, επειδή ο άνθρακας έχει υψηλότερη ηλεκτραρνητικότητα από το φωσφόρο (2,55 έναντι 2,19 κατά Paouling).
Παραγωγή
Από άλατα φωσφιδίου
Μπορεί να παραχθεί με αιθυλίωση αλάτων φωσφιδίου:
Με οργανομαγνησιακή ένωση
Με επίδραση αιθυλομαγνησιοβρωμίδιου (CH3CH2MgBr) σε χλωροφωσφίνη (PH2Cl) παράγεται αιθυλοφωσφίνη:
Με αιθυλίωση φωσφίνης
Με επίδραση φωσφίνης (PH3) σε αιθυλαλογονίδιο (CH3CH2X) παράγεται αιθυλοφωσφίνη:
Χημική συμπεριφορά και παράγωγα
Η ένωση παρουσιάζει τις χαρακτηριστικές ιδιότητες μιας πρωτοταγούς αλκυλοφωσφίνης, δηλαδή χημικής ένωσης του γενικού τύπου RPH2. Έχουν έντονο πυρηνόφιλο χαρακτήρα, λόγω της μεγάλης επιδεκτικότητας πόλωσης του φωσφόρου.
Οξεοβασικές ιδιότητες
Η αιθυλοφωσφίνη μπορεί να υδρογονωθεί από οξέα:To CH3CH2PH3+ ονομάζεται αιθυλοφωσφώνιο.
Μπορεί, όμως, και να αποπρωτονιωθεί από ισχυρές βάσεις:Το CH3CH2PH– ονομάζεται αιθυλοφωσφίδιο.
Αναγωγικές ικανότητες
Γενικά, οι ενώσεις του τρισθενούς φωσφόρου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αναγωγικά μέσα, για να αφαιρέσουν οξυγόνο ή θείο από διάφορες ενώσεις. Μερικά σχετικά παραδείγματα είναι τα ακόλουθα:
1. Αναγωγή θειοξειδίων (RSOR) σε θειαιθέρες (RSR):
2. Αναγωγή νιτρωδοαλκανίων (RNO) σε αμίνες (RNH2)
3. Αναγωγή οξιράνιου σε αιθένιο:
4. Αναγωγή θειιράνιου σε αιθένιο:
Όπου τα R συμβολίζουν υδροκαρβύλια, και σε όποια ένωση αναφέρονται δύο από αυτά δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια μεταξύ τους.
Ακόμη, μπορεί να οξειδωθεί, ακόμη και από το ατμοσφαιρικό οξυγόνο, παράγοντας αιθυλοφωσφονικό οξύ:
Αλκυλίωση
Η αντίδραση με αλκυλαλογονίδια γίνεται εύκολα, και η δευτεροταγής αιθυλοαλκυλοφωσφίνη (RPHCH2CH3), που παράγεται, είναι σταθερότερη:
Όπου τα R συμβολίζουν υδροκαρβύλια, και σε όποια ένωση αναφέρονται δύο από αυτά δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια μεταξύ τους.
Επίδραση μεθυλενίου
Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH2]) σε αιθυλοφωσφίνη παράγονται προπυλοφωσφίνη, (CH3CH2CH2PH2) ισοπροπυλοφωσφίνη [CH3CH(PH2)CH3] και αιθυλομεθυλοφωσφίνη (CH3PHCH2CH3):
Πηγές πληροφόρησης
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Παρατηρήσεις, υποσημειώσεις και αναφορές
Αλκυλοφωσφίνες
C2
|
271271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%B7%20%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82%20668%20%CF%80.%CE%A7.
|
Έκλειψη σελήνης 668 π.Χ.
|
Η έκλειψη σελήνης του 668 π.Χ. καταγράφτηκε από έναν βαβυλώνιο αστρονόμο και διασώθηκε σε σφηνοειδή γραφή σε πήλινη πινακίδα. Έγινε τη νύχτα της 2ης Μαΐου (25 Απριλίου) 668 π.Χ. Το έγγραφο φυλάσσεται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Η έκλειψη της σελήνης συνέπεσε χρονικά στην εποχή που βασιλιάς της Βαβυλώνας ήταν ο Σαμάς-Σουμά-Ουκίν. Αν και λόγο του ότι έγινε μετά την ανατολή του Ηλίου, δεν ήταν ορατή στην Βαβυλώνα, οι βαβυλώνιοι αστρονόμοι υπολόγισαν με μεγάλη ακρίβεια την χρονική στιγμή της επισκίασης του ουρανίου σώματος. Η σφηνοειδής γραφή που σώζεται μελετήθηκε στις μέρες μας αρχικά από τον ασσυριολόγο Γιόχαν Στράσσμάιερ και τους αστρονόμους Γιόζεφ Έππινγκ και Φραντς-ΞάβερΚούγκλερ που τον 19ο αιώνα μετέφρασαν το κείμενο. Η μελέτη συνεχίστηκε από τον Όττο Νόιγκεμπάουερ, και εκδόθηκε το 1955 στο τρίτομο έργο Astronomical cuneiform Texts - Babylonian ephemerides of the Seleucid period for the motion of the sun, the moon, and the planets.
Πηγές
Josef Epping, Johann-Nepomuk Strassmeier: Astronomisches aus Babylon oder das Wissen der Chaldäer über den gestirnten Himmel. Herder, Freiburg 1889, (Stimmen aus Maria-Laach Ergänzungshefte 44).
Franz-Xaver Kugler: Sternkunde und Sterndienst in Babel. Band 1: Entwicklung der babylonischen Planetenkunde von ihren Anfängen bis auf Christus. Nach zumeist ungedruckten Quellen des Britischen Museums. Aschendorff, Münster 1907.
Otto Neugebauer: The exact sciences in antiquity. Unabridged, slightly corrected reprint of the 2. edition, Brown University Press, 1957. Dover Publications, New York NY 2004, ISBN 0-486-22332-9, (Dover classics of science and mathematics).
Otto Neugebauer (Hrsg.): Astronomical cuneiform Texts. Babylonian ephemerides of the Seleucid period for the motion of the sun, the moon, and the planets. Reprint edition. 3 Bände. Springer, New York NY u. a. 1983, ISBN 0-387-90812-9, (Sources in the history of mathematics and physical sciences 5), (die Originalausgabe erschien: Humphries, London 1955).
Abraham J. Sachs: Astronomical Diaries and related Texts from Babylonia. Band 5: Hermann Hunger (Hrsg.): Lunar and Planetary Texts. Including materials by Abraham J. Sachs. With an appendix by John M. Steele. Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, Wien 2001, ISBN 3-7001-3028-7, (Österreichische Akademie der Wissenschaften - Philosophisch-Historische Klasse - Denkschriften 299).
Francis Richard Stephenson: Historical Eclipses and Earth's rotation. Cambridge University Press, Cambridge 1997, ISBN 0-521-46194-4.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παρουσίαση της ιστορικής έκλειψης σελήνης από την NASA
Εκλειψη Σεληνης -668
Εκλειψη
Σελήνη
|
366886
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%B7%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%BC%CE%B9%CE%B8
|
Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ
|
Ο όρος Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ μπορέι να αναφέρεται:
Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ (ταινία του 2005).
Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ (ταινία του 1941).
|
82625
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AE%20%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Επισκοπή Σόλων
|
Η Επισκοπή Σόλων είναι μια Επισκοπή που ανήκει Εκκλησιαστικά στην Εκκλησία της Κύπρου και σε αυτήν υπάγονται οι ενορίες στην περιοχή Σολέας. Προστάτης και Πολιούχος της Επισκοπής και γενικότερα της Μητροπολιτικής Περιφέρειας Μόρφου είναι ο Άγιος Μάμας, που γιορτάζει στις 2 Σεπτεμβρίου. Η Επισκοπή έχει αναδείξει αρκετούς Αγίους, όπως τον Άγιο Αυξίβιο.
Σήμερα, η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, η οποία από το 1973 αποτελεί την ανασυστημένη πάλαι ποτέ διαλάμψασα Επισκοπή Σόλων έχει την έδρα της στο χωριό Ευρύχου μέχρι της ημέρα απελευθερώσεως της κανονικής της έδρας, της Μόρφου. Ο Σημερινός Επίσκοπος της Μητροπόλεως είναι ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου και Πρόεδρος Σόλων κ. Νεόφυτος.
Δείτε επίσης
Επισκοπή Μόρφου
Σόλοι (Κύπρος)
Σύνδεσμοι
Ο άγιος Μάμας
Ιερά Μητρόπολις Μόρφου
Μητροπόλεις Εκκλησίας της Κύπρου
Σολων
|
65183
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%B6%20%CE%9D%CF%84%CE%B5%20%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Γκόμεζ Ντε Φαρία
|
Ο Γκόμεζ Ντε Φαρία (1936-13 Σεπτεμβρίου 2018) ήταν Πορτογάλος πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Πορτογαλία, όμως η οικογένειά του μετανάστευσε στη Νότια Αμερική. Αγωνίστηκε με την ομάδα της Τσακαρίτα της Αργεντινής. Στην Αργεντινή παντρεύτηκε την Ελληνίδα Μαριάνθη Μπουμπλή. Πήγε στο Περού και πήρε δίπλωμα προπονητή παρακολουθώντας σεμινάρια, μαζί με το Μάριο Ζαγκάλο της Εθνικής Βραζιλίας και τον Αργεντινό Βελντελγίβιτεφ και δούλεψε σαν προπονητής έξι μήνες στη Νότια Αμερική.
Το Μάρτιο του 1971, σε ηλικία 34 χρονών, ήρθε στη Ελλάδα με τη γυναίκα του μετά από πρόσκληση των συγγενών της και έτσι του έγινε πρόταση να αναλάβει τον ΠΑΣ Γιάννινα. Ενώ στη αρχή ήταν διστακτικός, εντυπωσιάστηκε από τους φιλάθλους του ΠΑΣ Γιάννινα που ακολουθούσαν την ομάδα παντού, και έτσι αποφάσισε να κάνει τον ΠΑΣ δυνατό.
Όταν προσπάθησε να κάνει μεταγραφές Ελλήνων ποδοσφαιριστών, διαπίστωσε ότι με τα χρήματα που του ζήτησαν για έναν Έλληνα μπορούσε να αποκτήσει μια ενδεκάδα Αργεντινούς μεγάλων δυνατοτήτων. Έτσι, αντί να δώσει ένα εκατομμύριο για το Νταντέλη της Βέροιας, έφερε στην Ελλάδα με 700.000 τους ελληνοποιημένους Εδουάρδο Κοντογιώργακη (Ριγκάνι), Αλφρέδο Γκλασμάνη (Γκλάσμαν), Χοσέ Παστερνάκη (Πάστερνακ), Εδουάρδο Λίσα, Χουάν Μόντες και Όσκαρ Άλβαρες. Η ομάδα κάνει τους Ηπειρώτες να τρίβουν τα μάτια τους και ο Αλέκος Κιτσάκης γράφει το δημοτικό τραγούδι - ύμνο «Αγιαξ της Ηπείρου».
Η ομάδα του Γκόμεζ Ντε Φαρία το 1971-72 ήταν: Λίσα, Τσουρλίδας, Σιόντης, Βέργος, Γραμμενιάτης, Μάντζιος, Μόντές, Γκλασμάνης, Παστερνάκης, Άλβαρες, Κοντογεωργάκης.
Ενδιαφέρουσα ήταν και η θεωρία του Ντε Φαρία για το στήσιμο της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, καθώς πίστευε στο πάθος και το φιλότιμο των Ελλήνων της ομάδας και προτιμούσε Έλληνες ποδοσφαιριστές για την άμυνα, ενώ για την επίθεση και την ανάπτυξη του παιχνιδιού εμπιστευόταν τη φαντασία και την τεχνική των Αργεντινών παικτών του.
Όμως δεν κατόρθωσε ποτέ να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα αφού ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της πορείας της ομάδας χωρίς παραγοντικές παρεμβάσεις και έτσι το δεύτερο χρόνο αποχώρησε αφήνοντας μια ομάδα που διακρίθηκε και τις επόμενες χρονιές με τη βοήθειά του, καθώς ο ίδιος παρότρυνε τους ποδοσφαιριστές να μην αφήσουν να καταστραφεί το έργο του. Αργότερα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της νεοσύστατης γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού έχοντας σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη αθλητριών που παρουσίασαν αξιόλογες επιδόσεις. Άλλες ομάδες που έχει δουλέψει είναι η Νίκη Βόλου, ο Αθηναικός,ο Ολυμπιακός Βόλου,το Ρέθυμνο.
Επίσης είναι ο άνθρωπος που έφερε, μεταξύ άλλων, τον Ρότσα στην Ελλάδα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Συνέντευξη του Γκόμεζ Ντε Φαρία
Ντε Φαρία
Ντε Φαρία
Προπονητές ποδοσφαίρου Π.Α.Σ. Γιάννινα
Προπονητές ποδοσφαίρου Παναθηναϊκού
|
647224
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84
|
Ευγενία Καπνίστ
|
Γεννημένη στην Ελλάδα , η Ευγενία Καπνίστ ήταν ποιήτρια ελληνο-ρωσικής καταγωγής που έγραφε στα γαλλικά.
Βιογραφία
Ήταν κόρη του κόμη Πιοτρ Καπνίστ και απόγονος της οικογένειας Στένμποκ-Φέρμορ . Ανατράφηκε στη Γαλλία και ζούσε κατά διαστήματα στην Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γαλλία. Ανακαλύπτει πολύ νωρίς την ποίηση του Αντρέ Σενιέ. Ήταν ένθερμη υποστηρικτής της εξέγερσης της Κρήτης το 1897 και της ένωσης της με την Ελλάδα. Έγραψε έναν ύμνο για τους Έλληνες που πέθαναν στις μάχες του Ολύμπου το 1897 . Μαζί με την αδερφή της Ίντα, ήταν μέλος του Διεθνούς Κογκρέσου Αρχαιολογίας που έλαβε χώρα στην Αθήνα το 1905. Ενδιαφερόταν επίσης για την κατάσταση των κρατουμένων. Το 1902 μίλησε για τις ελληνικές φυλακές και το Σεπτέμβριο του 1905 συμμετείχε στο Διεθνές Συνέδριο Σωφρονισμού στη Βουδαπέστη.
Έργα
L'Acropole, ποιήματα, 1908
Prométhée, λυρικό δράμα, Παρίσι, Συλλογή της Ποίησης, 1909
Les prisons du Palamède à Nauplie, discours prononcé à la salle du Parnasse à Athènes, 31 Μαρτίου 1902, Αθήνα, Βασιλικό Τυπογραφείο Ραφτάνη-Παπαγεωργίου, 1902.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ανακοίνωση από τον Αλφόνς Σεσέ, ακολουθούμενη από μερικά ποιήματα
Έλληνες ποιητές
|
493768
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B4%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%B1%20%CE%94%CE%A0%CE%A7%CE%91
|
Ίδρυμα ΔΠΧΑ
|
Το Ίδρυμα Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Αναφοράς (ΔΠΧΑ, International Financial Reporting Standards Foundation, IFRS) είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός λογιστικής. Οι κύριοι στόχοι του περιλαμβάνουν την ανάπτυξη και την προώθηση των Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης (ΔΠΧΠ), μέσω του Συμβουλίου Διεθνών Λογιστικών Προτύπων (ΣΔΛΠ), το οποίο επιβλέπει.
Το ίδρυμα παλαιότερα ονομαζόταν «Ίδρυμα Επιτροπής Διεθνών Λογιστικών Προτύπων» (ΕΔΛΠ) μέχρι τη μετονομασία του την 1η Ιουλίου του 2010, ενώ από το 2012 διοικείται από ένα συμβούλιο 22 μελών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Αναφοράς
|
767370
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Αρχηγός πολιτικού κόμματος
|
Στην πολιτική, ένας αρχηγός πολιτικού κόμματος (ως πρόεδρος ή γενικός γραμματέας) προΐσταται σε ένα πολιτικό κόμμα. Η φύση και η σημασία της θέσης διαφέρει από χώρα σε χώρα, αλλά και μεταξύ πολιτικών κομμάτων. Ο ρόλος ενός αρχηγού κόμματος δεν ταυτίζεται πάντα με εκείνον του ηγέτη πολιτικού κόμματος. Τα καθήκοντα του αρχηγού αφορούν συνήθως τα μέλη του κόμματος στο σύνολό τους και τις δραστηριότητες της κομματικής οργάνωσης. Οι αρχηγοί διαδραματίζουν συχνά σημαντικούς ρόλους στις στρατηγικές στρατολόγησης και διατήρησης μελών, στη συγκέντρωση κεφαλαίων εκστρατειών και στην εσωκομματική διακυβέρνηση, όπου μπορούν να υπηρετήσουν ως μέλη, ή ακόμη και να προΐστανται σε ένα συνέδριο. Συχνά έχουν επίσης επιρροή στις επιλογές υποψηφίων, και μερικές φορές στην ανάπτυξη και τη διάδοση της κομματικής πολιτικής.
Πολιτική
|
518492
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%9D%CE%BF%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85%202016
|
Αϊτινές προεδρικές εκλογές Νοεμβρίου 2016
|
Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στην Αϊτή στις 20 Νοεμβρίου 2016, έπειτα από αρκετές αναβολές.
Οι εκλογές εποπτεύτηκαν από το Προσωρινό Εκλογικό Συμβούλιο (CEP), και διενεργήθηκαν με το σύστημα των 2 γύρων, με τον δεύτερο γύρο να είναι προγραμματισμένος για τις 29 Ιανουαρίου 2017 σε περίπτωση που κανείς υποψήφιος δεν συγκέντρωνε την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων στον πρώτο γύρο (50% συν μία ψήφο). Ωστόσο, στις 27 Νοεμβρίου οι αρμόδιοι των εκλογών ανακοίνωσαν ότι, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, ο Ζοβενέλ Μοΐζ είχε κερδίσει τις εκλογές από τον πρώτο γύρο με ποσοστό πάνω από το 50% των ψήφων. Η συμμετοχή στις εκλογές ανακοινώθηκε ότι ήταν 21%.
Ο Ζοβενέλ Μοΐζ ανέλαβε καθήκοντα στις 7 Φεβρουαρίου 2017.
Πλαίσιο
Ως αποτέλεσμα των μαζικών διαδηλώσεων μετά τις εκλογές του 2015, θ τελικός γύρος ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί στις 27 Δεκεμβρίου 2015, όμως αναβλήθηκε πολλές φορές, με τελευταία προγραμματισμένη ημερομηνία για τη διεξαγωγή τους τον Οκτώβριο του 2016. Ωστόσο, η Conseil Electoral Provisoire (CEP) ανακοίνωσε στις 5 Απριλίου 2016 ότι θα διενεργούνταν νέες εκλογές στις 9 Οκτωβρίου με πιθανή ημερομηνία για διεξαγωγή του τελικού γύρου την 8η Ιανουαρίου 2017. Ο πρώτος γύρος που είχε προγραμματιστεί για τις 9 Οκτωβρίου αναβλήθηκε τελικά λόγω του περάσματος του τυφώνα Μάθιου.
Εκλογικό σύστημα
Ο Πρόεδρος της Αϊτής εκλέγεται με τη χρήση του συστήματος των δύο γύρων, με έναν δεύτερο γύρο να διεξάγεται αν κανείς από τους υποψηφίους δεν συμπληρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των ψήφων στον πρώτο γύρο.
Υποψήφιοι
Συνολικά 27 υποψήφιοι κατήλθαν για τον προεδρικό θώκο, όμως μόνο 6 θεωρήθηκαν ως σοβαροί διεκδικητές: οι Εντμόν Σιπλίς Μποζίλ (Συσπείρωση των Αϊτινών Σοσιαλδημοκρατών), Ζαν Ανρί Σεάν (Renme Ayiti, "Love Haiti"), Ζιντ Σελεστέν (LAPEH/Peace), Ζαν Σαρλ Μοΐζ (Pitit Dessalines), Ζοβενέλ Μοΐζ (Parti Haïtien Tèt Kale) και Μαρίζ Ναρσίζ (Fanmi Lavalas). Καθένας από τους έξι, με εξαίρεση τον Μποζίλ, "είχαν ισχυρούς δεσμούς με έναν ή περισσότερους από τους πρώην προέδρους που εξελέγησαν: Μισέλ Μαρτελί, Ρενέ Πρεβάλ και Ζαν Μπερτράν Αριστίντ."
Αποτελέσματα
Υποστηρικτές της Μαρίζ Ναρσίζ ισχυρίστηκαν ότι σύμφωνα με αναφορές υπήρχαν ενδείξεις για έναν σκληρό εκλογικό αγώνα ανάμεσα σε εκείνη και στον Ζοβενέλ Μοΐζ. Ενώ ήταν σε εξέλιξη η καταμέτρηση των ψήφων, αμφότερα τα κόμματα του Μοΐζ (Tèt Kale , PHTK) και της Ναρσίζ Fanmi Lavalas) διακήρυξαν τη νίκη τους, παρότι τα επίσημα αποτελέσματα δεν είχαν ακόμα ανακοινωθεί και η CEP εξέφρασε τις επιφυλάξεις της για τα δημοσιεύματα αυτά.
Ο Ζοβενέλ Μοΐζ κέρδισε περισσότερες από τις διπλάσιες ψήφους σε σύγκριση με τους υπόλοιπους υποψήφιους και περισσότερο από το μισό όλων των ψήφων, με αποτέλεσμα να αποφευχθεί η ανάγκη για να διεξαχθεί ένας δεύτερος γύρος.
Αντιδράσεις
Ο μεγαλύτερος διεθνής δωρητής της Αϊτής, οι ΗΠΑ καλωσόρισαν τη διεξαγωγή των εκλογών. Ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών] Τζον Κίρμπι ανέφεραν ότι μετά τον πρώτο γύρο θεώρησε ότι οι εκλογές "ήταν ένα σημαντικό βήμα προς την επιστροφή της Αϊτής σε συνταγματική διακυβέρνηση και να αντιμετωπίσει τις σοβαρές προκλήσεις για τη χώρα" όμως σημείωσε ότι στις εκλογές υπήρξαν "μεμονωμένα επεισόδια βίας και ενόχλησης."
Παραπομπές
2016 προεδρικες
Αιτη προε
|
629275
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BD%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Αγνή του Βάιμπλινγκεν
|
Η Αγνή του Βάιμπλινγκεν ή Αγνή της Γερμανίας (1072 - 24 Σεπτεμβρίου 1143) μέλος του βασιλικού Οίκου των Σαλίων έγινε -μέσω των δύο της γάμων- δούκισσα της Σαβοΐας και μαργραβίνα της Αυστρίας. Η Αγνή του Βάιμπλινγκεν ήταν κόρη του Ερρίκου Δ΄ της Γερμανίας και της Μπέρτα της Σαβοΐας, κόρης του Όθωνα, κόμη της Σαβοΐας.
Πρώτος γάμος
Σε ηλικία επτά ετών αρραβωνιάστηκε τον Φρειδερίκο Α΄, δούκα της Σουαβίας, γενάρχη του Οίκου των Χοενστάουφεν· την ίδια εποχή ο πατέρας της παραχώρησε στον μνηστήρα της το δουκάτο της Σουαβίας. Ο γάμος του ζεύγους έγινε, όταν η Αγνή έφτασε τα 14 έτη. Απέκτησαν 11 παιδιά, που τα ονόματά τους έχουν καταγραφεί στο "αβαείο του Λορς"· τα πιο γνωστά είναι τα εξής:
Φρειδερίκος Β΄ 1090–1147, διάδοχος τού πατέρα του στο Δουκάτο της Σουαβίας. Γιος του ήταν ο:
Φρειδερίκος Α΄ της Γερμανίας.
Κορράδος Γ΄ 1093–1152, εξελέγη βασιλιάς της Γερμανίας (1138).
Μπέρτα απεβ. πριν το 1142, παντρεύτηκε τον Αδαλβέρτο του Ράφενσταϊν, κόμη του Έλχινγκεν. Η κόρη τους:
Λούιτγκαρτ του Έλχινγκεν-Ράφενσταϊν παντρεύτηκε τον Κορράδο, μάργραβο του Μάισσεν.
Χάιλικα, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Γ΄ του Πέτεντορφ-Λένγκενφελντ-Χόπφενοε, η κόρη τους:
Χάιλικα του Πέτεντορφ-Λένγκενφελντ-Χόπφενοε παντρεύτηκε τον Όθωνα Δ΄, κόμη του Σάιερν.
Γερτρούδη, παντρεύτηκε τον Χέρμαν Γ΄, παλατινό κόμη του Ρήνου.
Δεύτερος γάμος
Μετά τον θάνατο του Φρειδερίκου Α΄ (1105) η Αγνή παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Λεοπόλδο Γ΄, μέλος του Οίκου του Μπάμπενμπεργκ, μαργράβο της Αυστρίας (1106). Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας μανδύας που έχασε η Αγνή, βρέθηκε από τον Λεοπόλδο Γ΄ ενώ κυνηγούσε· το περιστατικό αυτό του έδωσε την έμπνευση να ιδρύσει το "μοναστήρι του Κλοστερνόιμπουργκ". Από τον δεύτερο γάμο της απέκτησε:
Λεοπόλδος π. 1108-1141, μαργράβος της Αυστρίας, 1ος δούκας της Βαυαρίας.
Ερρίκος Β΄ 1112-1177, δούκας της Αυστρίας.
Μπέρτα, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄, βουργράβο του Ρέγκενσμπουργκ.
Αγνή π. 1108/13-1163, παντρεύτηκε τον Βλάντισλαφ Β΄ των Πιάστ, υψηλό δούκα της Πολωνίας.
Όθων π. 1114-1158, επίσκοπος του Φράιζινγκ. Έγινε ο βιογράφος του ανιψιού του Φρειδερίκου Α΄ της Γερμανίας.
Κορράδος π. 1115-1168, επίσκοπος του Πάσσαου και αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ.
Ελισάβετ, παντρεύτηκε τον Χέρμαν Β΄, κόμη του Βίντσενμπουργκ.
Ιουδήθ, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Ε΄, μαρκήσιο του Μομφερράτου.
Γερτρούδη π. 1118-1150, παντρεύτηκε τον Βλαδίσλαο Β΄ των Πρεμυσλιδών της Βοημίας.
Σύμφωνα με τα "Χρονικά του Κλοστερνόιμπουργκ" η Αγνή απέκτησε με τον δεύτερο γάμο της άλλα επτά παιδιά, που απεβίωσαν στη γέννα ή σε βρεφική ηλικία.
Ο αδελφός της Αγνής, Ερρίκος Ε΄ της Γερμανίας πέθανε άτεκνος (1125). Η Αγνή και τα παιδιά της κληρονόμησαν τεράστιες εκτάσεις, όπως το Βάιμπλινγκεν. Ο δεύτερος γιος της, Κορράδος Γ΄ εξελέγη βασιλιάς της Γερμανίας, αλλά βρέθηκε σε σύγκρουση με τον Λοθάριο Β΄ του Οίκου του Σούπλινμπουργκ· όταν πέθανε ο Λοθάριος Β΄ (1137) παρέμεινε αναμφισβήτητος βασιλιάς ο Κορράδος Γ΄.
Παραπομπές
Πηγές
Karl Lechner, Die Babenberger, 1992.
Brigitte Vacha & Walter Pohl, Die Welt der Babenberger: Schleier, Kreuz und Schwert, Graz, 1995.
Ancestral Roots of Certain American Colonists Who Came to America Before 1700 by Frederick Lewis Weis, Line 45-24
I.S. Robsinson, Henry IV of Germany, 1056-1106 (Cambridge 2003).
H. Decker-Hauff, Die Zeit der Staufer, vol. III (Stuttgart, 1977).
Δούκισσες της Αυστρίας
Οίκος των Χοενστάουφεν
|
648059
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Κοκκίνης Εύβοιας
|
Ο Κοκκίνης είναι παραθαλάσσιος οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας σε υψόμετρο 17 μέτρα, ο οποίος βρίσκεται στα νοτιοδυτικά παράλια της Εύβοιας σε απόσταση 2 χλμ. Β. από το Μαρμάρι. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1991 να απογράφεται στον τότε δήμο Μαρμαρίου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης ανήκει στην τοπική κοινότητα Μαρμαρίου της δημοτικής ενότητας Μαρμαρίου που υπάγεται στο Δήμο Καρύστου και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 26 μόνιμους κατοίκους.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Εύβοιας
Δήμος Καρύστου
|
737708
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Νεκροταφείο τρένων
|
Νεκροταφείο τρένων ονομάζεται ο χώρος που απορρίπτονται τρένα ή και Τραμ καθώς και τροχαίο υλικό σιδηροδρόμων εν αναμονή συλλογής, ανακύκλωσης ή καταστροφής. Μερικά νεκραταφεία τρένων έχουν χρησιμεύσει ως πόλος προσέλκυσης επισκεπτών και έκθεσης της ιστορίας των σιδηροδρόμων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το "Cementerio de Trenes" κοντά στο Ουγιούνι της Βολιβίας, που χρησιμεύει ως τουριστικό αξιοθέατο με τρένα που χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα και αφήνονται να σκουριάσουν στα εκτεταμένα διαμερίσματα αλατιού του Σαλάρ ντε Ουγιούνι. Ο χώρος περιέχει ένα τρένο που φέρεται να εκλάπη από τον Μπατς Κάσιντι και τον Σάντανς Κιντ και έχει χαρακτηριστεί "ένα από τα πιο εντυπωσιακά και στοιχειωμένα αξιοθέατα στις ερήμους της νοτιοδυτικής Βολιβίας".
Τοποθεσίες
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, λίγο έξω από το Γουότερβλιτ της Νέας Υόρκης, υπάρχει η κύρια γραμμή για την σιδηροδρομική εταιρεία Ντέλαγουερ και Χάντσον. Δίπλα σε αυτήν τη σιδηροδρομική γραμμή υπάρχει μια αχρησιμοποίητη διαδρομή που φιλοξενεί σκουριασμένες ατμομηχανές, επιβατικά αυτοκίνητα και φορτηγά αυτοκίνητα. Στη Βόρεια Καρολίνα, ένα νεκροταφείο διαθέτει τρένα και τραμ από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένης μιας επιβατικής αμαξοστοιχίας από τη Φιλαδέλφεια και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα του μετρό .
Το Istvántelki Főműhely, στο παρελθόν ένα από τα πιο σημαντικά εργαστήρια επισκευής σιδηροδρόμων στην Ουγγαρία, τώρα δεν χρησιμοποιείται με παλιό τροχαίο υλικό. Πολλοί από αυτούς μεταφέρθηκαν εκεί για επισκευή πριν εκτίθενται στο Ουγγρικό Πάρκο Ιστορίας Σιδηροδρόμων στη Βουδαπέστη, αλλά δεν το κατάφεραν ποτέ.
Στη Ρωσία, υπάρχει ένα στο Σούμκοβο . Στο Τανγκσάν στη βόρεια Κίνα υπάρχουν σκουριασμένες ατμομηχανές στο περιθώριο των κλειστών ορυχείων άνθρακα. Μερικοί έχουν επίσης μετακινηθεί και εκτίθενται σε ένα μουσείο άνθρακα και σιδηροδρομικών πάρκων.
Στην Αγγλία υπάρχει το νεκροταφείο τρένων στο Barry της Ουαλίας, από το οποίο 213 από 297 ατμομηχανές διασώθηκαν από το "κίνημα συντήρησης σιδηροδρόμων".
Τα νεκροταφεία τρένων δεν είναι πολλά στην Ελλάδα, αλλά κυρίως βρίσκονται σε εγκατελειμμένους σταθμούς που δεν χρησιμοποιούνται και πια. Το μεγαλύτερο νεκροταφείο τρένων απλώνεται στην περιοχή της Θεσσαλονίκης.
Τα τρένα μπορούν να εγκαταλειφθούν σε μια τοποθεσία επειδή θεωρείται πολύ δύσκολο να τα μετακινήσουν. Δύο μεγάλες ατμομηχανές της λίμνης Ιγκλ και του σιδηροδρόμου Ουέστ Μπραντς, για παράδειγμα, έμειναν σε μια δασική περιοχή στην πολιτεία Μέιν των ΗΠΑ μετά το τέλος μιας τοπικής επιχείρησης υλοτομίας, επειδή δεν ήταν πρακτικό να μετακινηθούν από μια τόσο απομακρυσμένη τοποθεσία.
Δείτε επίσης
Αποθεματικός στόλος
Νεκροταφείο αεροσκαφών
Bιβλιογραφικές αναφορές
Eξωτερικοί σύνδεσμοι
Δείτε το Rusting Beauty of Abandoned Train Graveyards στη διεύθυνση io9.gizmodo.com
18 Eerie Train Graveyards & Abandoned Locomotive Cemeteries at Urban Ghosts
SY Steam Locomotives Graveyards & Museum Tangshan, Κίνα. Παρουσίαση από Chinrail
Τρένα
|
244243
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BD%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Όουεν Γουίλσον
|
Ο Όουεν Κάνιγκαμ Γουίλσον (Owen Cunningham Wilson, 18 Νοεμβρίου 1968) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός.
Ο Γουίλσον είναι γνωστός για τους ρόλους του στις ταινίες: Σε Εχθρικό Έδαφος (Behind Enemy Lines), Το Στοιχειωμένο Σπίτι (The Haunting), Οικογένεια Τενενμπάουμ (The Royal Tenenbaums), Zoolander: Ο Αρχοντας της Πασαρέλας (Zoolander), Γαμπρός της Συμφοράς (Meet the Parents), Γαμο-Μπελάδες (Wedding Crashers), Στους Δύο Τρίτος Δε Χωρεί (You, Me and Dupree), Κλέφτες Κατά Λάθος (Bottle Rocket), Αυτοκίνητα (Cars), Αυτοκίνητα 2 (Cars 2), Μάρμαντιουκ (Marmaduke), Ταξίδι στο Darjeeling (The Darjeeling Limited), Μάρλεϊ, ενας Μεγάλος Μπελάς (Marley & Me), Μεσάνυχτα στο Παρίσι (Midnight in Paris), Ο Κινέζος θα... Σφυρίξει Τρεις Φορές (Shanghai Noon), Σε Εχθρικό Εδαφος (Behind Enemy Lines), Σπασικλο-φύλακας (Drillbit Taylor), Ξενοδοχείο Grand Budapest (The Grand Budapest Hotel), Αυτοκίνητα 3 "(Cars 3)" και Η γαλλική αποστολή (2021).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Internet Movie Database
People.com
Yahoo! Movies
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί φωνής
|
836588
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Αλέκος Χρυσοβέργης
|
Ο Αλέκος Χρυσοβέργης είναι Έλληνας μουσικοσυνθέτης και στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού, από τους πλέον καταξιωμένους στο είδος του. Γεννήθηκε στο Βύρωνα Αττικής και από πολύ μικρή ηλικία, στα εννέα του χρόνια, εκδήλωσε την κλίση του στη μουσική. Ξεκίνησε τα πρώτα του μουσικά καλλιτεχνικά βήματα μαθαίνοντας κιθάρα. Σπούδασε τζαζ στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στο Μόναχο.
Εργάστηκε ως μουσικός, ως τραγουδιστής, αλλά και ως μαέστρος μουσικών σχημάτων. Έχει γράψει αρκετές εκατοντάδες τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων εκτελέστηκαν από σπουδαίους ερμηνευτές και γνώρισαν σημαντική επιτυχία και απήχηση στο κοινό. Παράλληλα, ο Αλέκος Χρυσοβέργης είχε την ικανότητα να διακρίνει διαρκώς νέα ταλέντα από το χώρο, να ανανεώνει τη μουσική σκηνή και βιομηχανία και να προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες σε νέα παιδιά να αναδείξουν τις ικανότητές τους. Διδάσκει φωνητική και σύνθεση σε μαθητές που έχουν σκοπό μια νέα μουσική πορεία και σταδιοδρομία.
Μαζί με τον στιχουργό Σπύρο Γιατρά αποτέλεσαν καλλιτεχνικό δίδυμο. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει τραγουδιστές όπως ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιάννης Πάριος, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Δημήτρης Κοντολάζος, ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο Βασίλης Καρράς, ο Σταμάτης Γονίδης, η Μαρινέλλα, η Τζένη Βάνου, η Λίτσα Διαμάντη, η Ρίτα Σακελλαρίου, η Δούκισσα, η Κατερίνα Στανίση και οι νεότεροι Νότης Σφακιανάκης, Γιάννης Πλούταρχος, Πάνος Κιάμος, Νίκος Μακρόπουλος, Στέλιος Διονυσίου, Αντύπας, Πέγκυ Ζήνα. κ.α..
Πολλά είναι τα παραδείγματα δημοφιλών τραγουδιών που έγιναν επιτυχίες.
Με ερμηνευτή το Στράτο Διονυσίου το "Νομίζεις", "Της γυναίκας η καρδιά", "Καλύτερα μαζί σου και τρελός", "Μας υποχρέωσες" κ.α.
Με ερμηνευτή το Γιάννη Πάριο το "Αν δεν είχα και σένα"...
Με ερμηνευτή το Δημήτρη Κοντολάζο το "Όλα τα 'δωσα για σένα"...
Με ερμηνευτή το Σταμάτη Γονίδη το "Όλα σ' αγαπάνε"...
Με ερμηνευτή το Βασίλη Καρρά το "Δεν πάω πουθενά"...
Με ερμηνευτή το Θέμη Αδαμαντίδη το "Μια μεγάλη εμπειρία"...
Με ερμηνεύτρια τη Μαρινέλλα το "Μπορεί"...
Με ερμηνεύτρια τη Ρίτα Σακελλαρίου το "Θέλω να κάνω ταραχή"...
Με ερμηνεύτρια την Κατερίνα Στανίση το "Αν ήσουν ένα δάκρυ μου"...
Με ερμηνευτή το Νότη Σφακιανάκη το "Αετός", "Σώμα μου", "Μα εσύ με καις", "Μήπως είμαι τρελός", "Νταβατζής" κ.α.
Με ερμηνευτή τον Αντύπα το "Ένα σου σημάδι μόνο"...
Με ερμηνευτή το Νίκο Μακρόπουλο το "Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης", "Τι κάναμε" κ.α.
Με ερμηνευτή το Γιάννη Πλούταρχο το "Ένας Θεός"...
Με ερμηνευτή το Νίκο Οικονομόπουλο το "Άκουσα"...
Με ερμηνευτή τον Κωνσταντίνο Αργυρό το "Αποχωρώ"...
Προσωπική ζωή
Ο Αλέκος Χρυσοβέργης είναι παντρεμένος με την Ειρήνη Χρυσοβέργη και μαζί έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Αλέξανδρο Χρυσοβέργη. Γνωρίστηκαν το 1980 στο κατάστημα εργασίας της Ειρήνης - σημείο συνάντησης των ποδοσφαιριστών - και έκτοτε παραμένουν μαζί έχοντας ισχυρούς συντροφικούς δεσμούς. Ο Αλέκος Χρυσοβέργης αγαπά τον αθλητισμό, ενώ η σύζυγός του έχει καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.
Παραπομπές
Έλληνες στιχουργοί
Έλληνες τραγουδιστές
Έλληνες μουσικοί
|
460757
|
https://el.wikipedia.org/wiki/51%20%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85
|
51 Πηγάσου
|
Ο 51 Πηγάσου (51 Pegasi, συντομογρ. 51 Peg), στον οποίο δόθηκε το όνομα «Ελβέτιος» (Helvetios), είναι ηλιοειδής αστέρας που βρίσκεται σε απόσταση 15,6 παρσέκ από τη Γη, στον αστερισμό Πήγασο. Κατέχει μία ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της αστρονομίας, καθώς υπήρξε ο πρώτος αστέρας Κύριας Ακολουθίας που ανακαλύφθηκε να έχει εξωηλιακό πλανήτη (1995). Ο πλανήτης αυτός έχει την επίσημη ονομασία 51 Πηγάσου b, και μόνο ανεπίσημα είναι γνωστός ως «Βελλεροφόντης», ενώ πρόσφατα επιλέχθηκε το όνομα «Dimidium».
Το ιδιαίτερο όνομα «Ελβέτιος» για τον 51 Πηγάσου δόθηκε από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση μετά από ψηφοφορία προταθέντων ονομάτων τον Δεκέμβριο του 2015, και τιμά την ανακάλυψη του πλανήτη του από Ελβετούς αστρονόμους (βλ. παρακάτω). Ο αστέρας φέρει επιπλέον τα ονόματα GJ 882, HR 8729, BD +19°5036, HD 217014, LTT 16750, GCTP 5568.00, SAO 90896 και HIP 113357, που αντιστοιχούν στην αναφορά του στους καταλόγους αστέρων.
Αστροφυσικά χαρακτηριστικά
Ο αστέρας έχει φαινόμενο μέγεθος 5,49 και επομένως είναι ορατός με γυμνό μάτι στον ασέληνο νυχτερινό ουρανό κάτω από ευνοϊκές συνθήκες.
Ο 51 Πηγάσου έχει φασματικό τύπο κίτρινου νάνου. Το γεγονός ότι είναι αστέρας της Κύριας Ακολουθίας υποδεικνύει ότι παράγει την ενέργεια που ακτινοβολεί στο εσωτερικό του με πυρηνική σύντηξη υδρογόνου στις κεντρικές περιοχές του. Η ενεργός θερμοκρασία της χρωμόσφαιράς του (δηλαδή προσεγγιστικά η επιφανειακή του θερμοκρασία) είναι περίπου 5571 K (5298 °C). Η ηλικία του εκτιμάται σε 6,1 ως 8,1 δισεκατομμύρια έτη (ο Ήλιος έχει ηλικία περί τα 4,7 δισεκ. έτη), ενώ η διάμετρός του είναι 24% μεγαλύτερη από αυτή του Ηλίου και η μάζα του 11% μεγαλύτερη της ηλιακής. Ως αποτέλεσμα, έχει απόλυτη (πραγματική) λαμπρότητα 30% μεγαλύτερη της ηλιακής, που αντιστοιχεί σε απόλυτο μέγεθος +4,51. Η περιεκτικότητά του σε στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο, γνωστή ως μεταλλικότητα, είναι επίσης μεγαλύτερη της ηλιακής. Οι αστέρες με μεγάλη μεταλλικότητα είναι πιθανότερο να φιλοξενούν πλανήτες. Το 1996 οι αστρονόμοι Baliunas, Sokoloff και Soon μέτρησαν ότι ο αστέρας περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του μία φορά κάθε 37 γήινες ημέρες, αλλά μεταγενέστερες παρατηρήσεις (Simpson, E.K. κ.ά., Νοέμβριος 2010) έδωσαν περίοδο περιστροφής 21,9 ημέρες, μικρότερη της ηλιακής.
Παρότι ο αστέρας περιγράφηκε ως πιθανώς μεταβλητός σε μία εργασία του 1981, μετέπειτα παρατηρήσεις έδειξαν μηδαμινή χρωμοσφαιρική δραστηριότητα μεταξύ του 1977 και του 1989. Περαιτέρω έρευνα ανάμεσα στο 1994 και το 2007 έδειξε παρόμοια αμελητέα επίπεδα δραστηριότητας. Αυτά τα δεδομένα μαζί με τη σχετικώς μικρή εκπομπή ακτίνων X από τον αστέρα υποδεικνύουν ίσως ότι ο αστέρας μπορεί να βρίσκεται σε μία περίοδο αντίστοιχη με το ηλιακό Ελάχιστο Μόντερ, οπότε και δεν παρουσιάζει σχεδόν καθόλου κηλίδες ή άλλη δραστηριότητα.
Ο 51 Πηγάσου πλησιάζει τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με ταχύτητα 33,7 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο (121.300 χιλιόμετρα την ώρα).
Πλανητικό σύστημα
Στις 6 Οκτωβρίου 1995 οι Ελβετοί αστρονόμοι Μισέλ Μαγιόρ και Ντιντιέ Κελόζ ανακοίνωσαν την ανακάλυψη ενός εξωηλιακού πλανήτη που περιφερόταν γύρω από τον 51 Πηγάσου. Η ανακάλυψη έγινε με τη μέθοδο της φασματοσκοπίας Doppler, με τηλεσκόπιο στο Αστεροσκοπείο της Άνω Προβηγκίας στη Γαλλία. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, επιβεβαιώθηκε από τους Τζεφ Μάρσυ και Πωλ Μπάτλερ με παρατηρήσεις από το Αστεροσκοπείο Λικ. Μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί άλλος πλανήτης που να περιφέρεται γύρω από τον 51 Πηγάσου.
Ο 51 Πηγάσου b (51 Peg b) είναι ο πρώτος συνοδός πλανητικής μάζας που ανακαλύφθηκε σε συνηθισμένο αστέρα. Μετά την ανακάλυψή του, αρκετές διαφορετικές ερευνητικές ομάδες επιβεβαίωσαν την ύπαρξή του και προσδιόρισαν περαιτέρω τα χαρακτηριστικά του, όπως το ότι περιφέρεται πολύ κοντά στον αστέρα του και έχει επιφανειακή θερμοκρασία περί τους 1200 °C, ενώ η μάζα του είναι το λιγότερο ίση με το μισό της μάζας του πλανήτη Δία ή 160 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Η εξαιρετικά μικρή απόσταση από τον αστέρα δεν ήταν τότε συμβατή με τις υπάρχουσες θεωρίες περί δημιουργίας πλανητικών συστημάτων και έδωσε αφορμή να συζητηθούν θεωρίες περί πλανητικής μετανάστευσης. Γενικώς, γίνεται δεκτό ότι ο πλανήτης περιφέρεται στο επίπεδο του ισημερινού του αστέρα 51 Πηγάσου, το οποίο σχηματίζει με την ευθεία προς τη Γη γωνία 11 μοιρών, οπότε ο πλανήτης πρέπει να έχει μάζα οπωσδήποτε μικρότερη από τα 2/3 της μάζας του Δία. Ωστόσο, αρκετοί «καυτοί Δίες» είναι σήμερα γνωστό ότι δεν περιφέρονται στο επίπεδο του ισημερινού του αστέρα τους.
Δείτε επίσης
Κατάλογος αστέρων του Πηγάσου
Εξωηλιακός πλανήτης
Ηλιοειδείς αστέρες
55 Καρκίνου
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο 51 Πηγάσου στον SolStation.com
Ο αστέρας στην εγκυκλοπαίδεια του David Darling
51 Πηγασου
51
|
403229
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B9%20%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Κεφάλι Γέρου
|
Το Κεφάλι Γέρου είναι ελαιογραφία προσωπογραφία του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου που φιλοτεχνήθηκε το 1949. Ανήκει στη συλλογή πινάκων του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός.
Περιγραφή
Ο πίνακας απεικονίζει έναν ηλικιωμένο κύριο με σκεπτικό και απορροφημένο ύφος. Ο άνθρωπος φέρει γενειάδα και λιγοστά μαλλιά. Η χρωματική γκάμα που χρησιμοποιείται είναι περιορισμένη και σκοτεινή, υπηρετώντας την ατμόσφαιρα που ο ζωγράφος θέλει να υποβάλει.
Παραπομπές
Πίνακες του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός
Πίνακες του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου
Πίνακες του 1949
|
808980
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CF%8C%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Ταυρωπός Καρδίτσας
|
Ο Ταυρωπός είναι συνοικισμός των Σοφάδων στη Θεσσαλία και στην Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας. Βρίσκεται δίπλα και δυτικά τους, με την ΕΟ Καρδίτσας - Βόλου να περνάει αναμεσά τους σε υψόμετρο 115 μέτρα. Αναφέρεται επίσημα ως ξεχωριστός οικισμός για πρώτη φορά το 1971 να απογράφεται στον Δήμο Σοφάδων και μαζί με τους Σοφάδες καθώς και τη Νέα Ζωή αποτελούν την δημοτική κοινότητα Σοφάδων ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 απογράφησαν 67 κάτοικοι. Οι παλιότερες απόγραφές πληθυσμού είναι:
Παραπομπές
Χωριά του νομού Καρδίτσας
Δήμος Σοφάδων
|
615936
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%BB%CF%85%20%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%86
|
Κέλυ Τουσμάνωφ
|
Η Κέλυ Τουσμάνωφ (Αγγελική Τουσμάνωφ) είναι υψίφωνος, δραματική κολορατούρα.
Πρώτα χρόνια και μόρφωση
Η Τουσμάνωφ γεννήθηκε στην Αθήνα από Έλληνες γονείς.
Αποφοίτησε από το Απολλώνιο ωδείο Αθηνών. Τα πρώτα χρόνια ήταν κάτω από την επίβλεψη του καθηγητή τενόρου Γιάννη Τοκμακίδη. Αργότερα, με την παρότρυνσή του κι έχοντας πάρει εξαιρετικές βάσεις, πήγε στην τάξη του βαρύτονου Κώστα Πασχάλη με κορεπετίτορα την Μπήλιω Μωραΐτη, με τους οποίους πήρε το δίπλωμά της το 2001 με Άριστα παμψηφεί και της αποδόθηκε επίσης το πρώτο βραβείο της σχολής.
Το 2002 παρακολούθησε master class με την μετζοσοπράνο Christa Ludwig.
Το 2003 της χορηγήθηκε υποτροφία από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών υπό την προεδρία του αείμνηστου Χρήστου Λαμπράκη, για να συνεχίσει τις σπουδές της με την σοπράνο Maria Luisa Cioni και κορεπετίτορα τον μαέστρο και συνθέτη Roberto Negri στο Μιλάνο.
Καριέρα
Το 1998 όταν ακόμη φοιτούσε στο ωδείο, την προσέλαβαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή (Ε.Λ.Σ.) ως χορωδό για παραγωγές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
Από το 2002 και μετά εμφανίστηκε σε κονσέρτα μέσα στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και στο φουαγιέ της Ε.Λ.Σ. στα πλαίσια των συναυλιών "Νέοι Λυρικοί Τραγουδιστές" καθώς επίσης και στην Ακαδημία Αθηνών.
Έκανε το διεθνές ντεμπούτο της στο Oueen Elisabeth Hall στο Λονδίνο το 2003 στα πλαίσια της εκδήλωσης "Greek stars at the opera" με τη London Philharmonia Orchestra υπό την διεύθυνση του μαέστρου Βασίλη Χριστόπουλου.
Το 2004 συνεργάστηκε με τον συνθέτη Leo Kottakis για την ηχογράφηση του έργου του "The last voyage" εμπνευσμένο από την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη στο Λονδίνο και το παρουσίασαν ζωντανά στην πρεσβεία της Αιγύπτου στην Αθήνα. Την ίδια χρονιά της ανατέθηκε το cover της όπερας του Giuseppe Verdi, La traviata από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το 2005 συνεργάστηκε με τον δημοφιλή τραγουδιστή Μάριο Φραγκούλη και την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης υπό την διεύθυνση του μαέστρου Richard Balcombe για δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Το 2006 συνεργάστηκε ξανά με τον δημοφιλή τραγουδιστή Μάριο Φραγκούλη και την Orchestra and choir of the Novaya Opera of Moscow υπό την διεύθυνση του μαέστρου Evgeny Samoilov Κυκλοφορεί σε DVD.
Το 2011 συνεργάστηκε με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό την διεύθυνση του μαέστρου Ανδρέα Πυλαρινού για μία συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας, η οποία αναμεταδόθηκε από την ΕΡΤ.
Το 2012 συνεργάστηκε με την Φιλαρμονική εταιρία Μάντζαρος για συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Σωκράτη Άνθη.
To 2014 συνεργάστηκε με την Ορχήστρα της Φιλαρμονικής εταιρείας Κέρκυρας για συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας υπό την διεύθυνση του μαέστρου Άλκη Μπαλτά. Την ίδια χρονιά της ανατέθηκε να τραγουδήσει στην πρεμιέρα του ορατόριου Conventus - 1864, του συνθέτη Zorzes Katris στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά καθώς και στο Δημοτικό θέατρο Κέρκυρας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Δημήτρη Χαλκιά. Επίσης συνεργάστηκε με την Φιλαρμονική εταιρία Μάντζαρος για συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Σωκράτη Άνθη.
Το 2016 τραγούδησε στο Παλαιό φρούριο Κέρκυρας με την Φιλαρμονική εταιρία Μάντζαρος για συναυλία υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Σωκράτη Άνθη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Gina Bachauer.
To 2018 συνεργάστηκε με την Φιλαρμονική Ένωση Κέρκυρας Καποδίστριας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Δημήτρη Παπικινού για συναυλία αφιερωμένη στην βράβευση του Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστάσιου στο Αχίλλειο, καθώς και για συναυλία στο Δημοτικό θέατρο Κέρκυρας.
Το 2019 συνεργάστηκε με την Φιλαρμονική Ένωση Κέρκυρας Καποδίστριας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Δημήτρη Παπικινού για συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις - ηχογραφήσεις
2003 Ραδιοφωνική αναμετάδοση συναυλίας από την ΕΡΑ3 στην Ακαδημία Αθηνών.
2004 Ηχογράφηση CD : «The Last Voyage», του συνθέτη Leonidas Kottakis, βασισμένο στην ποίηση του Κ. Καβάφη στο Λονδίνο.
2006 Κινηματογράφηση DVD της συναυλίας στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού με τον Μάριο Φραγκούλη και την ορχήστρα και χορωδία της Novaya Opera theater of Moscow, μαέστρος Evgeny Samoilov.
2011 Πανελλήνια τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας από την ΕΡΤ, σε συνεργασία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό την διεύθυνση του μαέστρου Ανδρέα Πυλαρινού.
2012 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας με την Φιλαρμονική εταιρία Μάντζαρος υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Σωκράτη Άνθη.
2014 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας με την Ορχήστρα της Φιλαρμονικής εταιρείας Κέρκυρας υπό την διεύθυνση του μαέστρου Άλκη Μπαλτά.
2014 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας της πρεμιέρας του ορατόριου Conventus - 1864, του συνθέτη Zorzes Katris.
2014 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας με την Φιλαρμονική εταιρία Μάντζαρος υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Σωκράτη Άνθη.
2018 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας με την Φιλαρμονική Ένωση Κέρκυρας Καποδίστριας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Δημήτρη Παπικινού.
2019 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας με την Φιλαρμονική Ένωση Κέρκυρας Καποδίστριας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Δημήτρη Παπικινού.
2019 Τηλεοπτική αναμετάδοση συναυλίας με την Φιλαρμονική Ένωση Κέρκυρας Καποδίστριας υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Δημήτρη Παπικινού.
Ρεπερτόριο
Παραπομπές
Ελληνίδες υψίφωνοι
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://www.kellytousmanoff.com/el/kely-toysmanof-soprano/
http://www.kerkyrasimera.gr/index.php/el-gr/topika/politismos/item/15844-i-lyriki-tragoudistria-kelly-tousmanof-stin-kerkyra-simera-gia-ola
http://www.corfuphil.org/gr/article/deltio-tupou-kerkura-25-02-2019
https://www.corfupress.com/cp/2018/12/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CF%89%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%86/
https://www.corfupress.com/cp/2019/03/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1/
http://www.ert.gr/perifereiakoi-stathmoi/kerkira/kerkyra-synaylia-tis-kapodistrias/
|
569482
|
https://el.wikipedia.org/wiki/V%C3%ADa%20Campesina
|
Vía Campesina
|
Η Vía Campesina (ισπανικά για: Η οδός του αγρότη) είναι ένα διεθνές κίνημα, το οποίο συντονίζει οργανώσεις αγροτών, μικρών και μεσαίων παραγωγών, αγροτισσών, αυτοχθόνων κοινοτήτων, μεταναστριών γεωργών, νέων και ημερομισθίων χωρίς γη.
Η Vía Campesina είναι ένας συνασπισμός από 164 οργανώσεις σε 73 χώρες και σε κάθε ήπειρο της υφηλείου, που προωθεί μια γεωργία βασισμένη στους πυλώνες της οικογένειας και της βιωσιμότητας. Αυτός ο συνασπισμός επινόησε την έννοια της "Διατροφικής Κυριαρχίας" (ή αλλιώς Επισιτιστικής Κυριαρχίας) ως το δικαίωμα των λαών να καθορίζουν τις γεωργικές πολιτικές και να παράγουν τρόφιμα σε τοπικό επίπεδο. Μέσω της οργάνωσης εκπροσωπούνται περίπου 200 εκατομμύριοι αγρότες.
Η διατροφική κυριαρχία δίνει προτεραιότητα στις τοπικές και εθνικές οικονομίες και αγορές και παραχωρεί στους αγρότες τη δυνατότητα διαχείρισης των πόρων, δίνοντας επίσης έμφαση στους τομείς της αλιείας και της παραδοσιακής κτηνοτροφίας. Τοποθετεί την αγροτική παραγωγή, διανομή και κατανάλωση πάνω στη βάση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας, άλλα και των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των λαών.
Ιστορία
Υπόβαθρο και Λόγοι Δημιουργίας
Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1993 από αγροτικές οργανώσεις από την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική, την Ασία, τη Βόρεια Αμερική και την Αφρική. Το ίδρυμα ακολούθησε τον Γύρο της Ουρουγουάης της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (GATT), όπου ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου υπέγραψε και ενέκρινε το Σύμφωνο για τη Γεωργία και τα Πνευματικά Δικαιώματα Ιδιοκτησίας σε θέματα Εμπορίου. Οι συμφωνίες αυτές πυροδότησαν αντιδράσεις από πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο για την εστίαση σε τεχνικά προβλήματα και όχι στο ανθρώπινο δικαίωμα πρόσβασης σε τροφή, ειδικά όσον αφορά σε εκείνους που ζουν στον Παγκόσμιο Νότο. Η Παγκοσμιοποίηση ήταν σε εξέλιξη εκείνη τη στιγμή, επηρεάζοντας πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένης της γεωργίας. Η Vía Campesina έδωσε σε μικρούς παραγωγούς μια πλατφόρμα για να ακουστεί η φωνή τους σχετικά με το πώς αυτές οι αλλαγές επηρεάζουν τη ζωή τους. Το κίνημα έχει μεγαλώσει και είναι τώρα αναγνωρισμένο ως μέρος του παγκόσμιου διαλόγου για τα τρόφιμα και τη γεωργία, αφού υπήρξε παρόν στην Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στο παρελθόν.
Συνέδρια
Από την ίδρυση της τον Απρίλιο του 1992, η Vía Campesina έχει οργανώσει 7 διεθνή συνέδρια:
1ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1993 στο Μονς,
2ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1996 στην Τλαξκάλα,
3ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 2000 στην Μπανγκαλόρ,
4ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 2004 στο Σάο Πάολο,
5ο Διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε το 2008 στο Μαπούτο,
6ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 2013 στην Τζακάρτα,
7ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 2017 στην Δερίο της Χώρας των Βάσκων,
Έδρα
Η διεθνής γραμματεία αλλάζει την κεντρική του θέση κάθε 4 χρόνια με βάση την απόφαση του Διεθνούς Συνεδρίου. Παρελθούσες έδρες υπήρξαν στο Βέλγιο (1993-1996), στην Ονδούρα (1997-2004) και στην Ινδονησία (2005-2013).
Από το σεπτέμβριο του 2013, η γραμματεία έχει την έδρα της στο Χαράρε, Ζιμπάμπουε. Η σημερινή Γενική Συντονίστρια είναι η Ελίζαμπεθ Μπόφου, η οποία εστιάζει στη βία κατά των γυναικών, στις φωνές της νεολαίας, και την παγκόσμια ελευθερία των σπόρων.
Κεντρικοί άξονες
Οι κύριοι στόχοι της Vía Campesina είναι η διατροφική κυριαρχία και η αγροτική μεταρρύθμιση. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη βιοποικιλότητα, στους γενετικούς πόρους, στην κατάσταση των ημερομισθίων γυναικών, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην μετανάστευση, στους ανθρώπους της επαρχίας και στη βιώσιμη γεωργία.
Επισιτιστική Κυριαρχία
Τι σημαίνει επισιτιστική κυριαρχία;
Η Vía Campesina εισήγαγε την έννοια της επισιτιστικής κυριαρχίας στην Παγκόσμια Διάσκεψη για τα Τρόφιμα του 1996.
Η επισιτιστική κυριαρχία ορίζεται ως το δικαίωμα των λαών στην υγιεινή διατροφή και σε πολιτισμικά κατάλληλες τροφές, οι οποίες παράγονται με βιώσιμες μεθόδους, καθώς και ως το δικαίωμά τους να ορίζουν οι ίδιοι τις μεθόδους γεωργίας και τους τρόπους παραγωγής των τροφίμων. Με τον όρο πολιτισμικά κατάλληλες τροφές εννοείται η προώθηση παραγωγής και κατανάλωσης τροφών που ταιριάζουν στο πολιτισμικό υπόβαθρου του εκάστοτε λαού. Για παράδειγμα, σε χώρες όπου η διατροφή βασίζεται παραδοσιακά σε καλαμπόκι και σε τροφές με βάση το καλαμπόκι, όπως σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής (π.χ. Μεξικό), θα πρέπει να αποφευχθεί η μετατόπιση σε μια διατροφή βασισμένη στο επιδοτούμενο εισαγόμενο σιτάρι (κυρίως από τις ΗΠΑ, στο παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής).
Ποιες είναι οι κύριες παράμετροι της και ποια η βάση υποστήριξής της;
Η διατροφική κυριαρχία εξελίσσει ένα μοντέλο βιώσιμης αγροτικής παραγωγής και ευνοεί τις κοινότητες και το περιβάλλον τους. Βάζει τις προσδοκίες, τις ανάγκες και τρόπους ζωής εκείνων που παράγουν, διανέμουν και καταναλώνουν τρόφιμα, στο επίκεντρο των συστημάτων επισιτισμού και των σχετικών πολιτικών, και ως εκ τούτου πάνω από τις απαιτήσεις των αγορών και των επιχειρήσεων. Η ιδέα άρχισε να αναπτύσσεται και πλέον αποτελεί ένα παγκόσμιο λαϊκό κίνημα που προωθείται από μια σειρά κοινωνικών τμημάτων, όπως οι φτωχοί στις μεγαλουπόλεις, από περιβαλλοντικές ομάδες, ομάδες καταναλωτών, ενώσεις γυναικών, αλιείς και βοσκούς, μεταξύ άλλων. Επιπλέον, έχει αναγνωριστεί από πολλά ιδρύματα και κυβερνήσεις.
Πού δίνει ιδιαίτερη έμφαση;
Η επισιτιστική κυριαρχία δίνει προτεραιότητα στην παραγωγή και την κατανάλωση τροφίμων σε τοπικό επίπεδο. Παραχωρεί στα κράτη το δικαίωμα να προστατεύσει τους τοπικούς παραγωγούς από φτηνές εισαγωγές και να επιβλέπει την παραγωγή. Αυτό εξασφαλίζει ότι τα δικαιώματα χρήσης και διαχείρισης της γης, των εδαφών, του νερού, των σπόρων, των ζώων και της βιοποικιλότητας είναι στα χέρια αυτών που παράγουν τα τρόφιμα και όχι των επιχειρήσεων. Έτσι, η εφαρμογή μιας αυθεντικής αγροτικής μεταρρύθμισης συγκαταλέγεται στις προτεραιότητες του κινήματος.
Η επισιτιστική κυριαρχία, παρουσιάζεται σήμερα ως μία από τις πιο αποτελεσματικές απαντήσεις στις τρέχουσες επισιτιστικές, κοινωνικές και κλιματολογικές κρίσεις.
Το Φεβρουάριο του 2007 η Vía Campesina, μαζί με την Παγκόσμια Πορεία των Γυναικών, διοργάνωσε το Φόρουμ για τη διατροφική κυριαρχία στην Nyeleni, τοποθεσία στο Μάλι. Στόχος του ήταν "να φέρει εις πέρας μια συζήτηση στρατηγικής και προγραμματισμού σχετικά με το περιεχόμενο της έννοιας της επισιτιστικής κυριαρχίας από τη σκοπιά των κοινωνικών κινημάτων, καθώς επίσης και για το πώς αυτή μπορεί να πραγματωθεί μέσω συγκεκριμένων χειροπιαστών προτάσεων."
Σύγκριση κυρίαρχου και προτεινόμενου μοντέλου γεωργικής παραγωγής
Source: Rosset (2003).
Οι γυναίκες στην Vía Campesina
Το φύλο δεν συνισστούσε σημαντικό παράγοντα στην αρχή του κινήματος. Στην υπογραφή της Διακήρυξης της Μανάγουα- του προδρόμου της Vía Campesina- όλοι οι 8 παρόντες ήταν άντρες. Αγρότισσες άρχισαν να αναμειγνύονται και να προωθούν τα δικαιώματα τους στο Διεθνές Συνέδριο της Τλαξκάλα το 1996. Σε αυτή τη συνάντηση, αποφάσισαν να συστήσουν μια επιτροπή για ζητήματα φύλου και για τα δικαιώματα των γυναικών, το οποίο εν τέλει οδήγησε στη δημιουργία της Επιτροπής Γυναικών της Vía Campesina. Οι γυναίκες αυτές διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη σύνταξη του εγγράφου για την διατροφική κυριαρχία που παρουσιάστηκε στο Παγκόσμιο Συνέδριο Τροφής το 1996. Μεταξύ άλλων έδωσαν βάση στην υγεία και την παραγωγή χωρίς χημικά, καθώς επίσης ως προς την κοινωνική παράμετρο και στη σημασία της συμμετοχής των γυναικών στη λήψη αποφάσεων, αφού αυτές παραδοσιακά δεν είχαν συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων πολιτικού περιεχομένου. Γυναίκες συνεχίζουν να μάχονται στο πλαίσιο της Vía Campesina για καλύτερη συμμετοχή και αντιπροσώπευση, όπως επίσης και για μεγαλύτερη παρουσία σε θέσεις ηγεσίας.
Αποτίμηση
Σύμφωνα με τον Μένσερ (2008), η Vía Campesina είναι ένα παράδειγμα επιτυχίας και επέκτασης των υπερεθνικών κινημάτων αναφορικά στην συμμετοχική δημοκρατία χάρη στο μοντέλο οργάνωσης και προσαρμογής που εξασφαλίζει την δίκαιη αντιπροσώπευση.
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Vía Campesina English-language home page
We are La Vía Campesina video
La Vía Campesina: List of Members
War on Want's Vía Campesina project page
Vía Campesina: an evolving transnational social movement
Thousands March in Cancún at La Vía Campesina’s "Global Day of Action for Climate Justice" - video report by ''Democracy Now!
Vía Campesina is one of the organisations involved in the publication of the International Nyeleni Newsletter, voice of the Food Sovereignty movement.
Declaration of Rights of Peasants - Women and Men
La Vía Campesina Policy Documents
Γεωργία (δραστηριότητα)
Παγκοσμιοποίηση
Κοινωνικά κινήματα
|
323046
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%A3%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%84
|
Τομπάιας Σμόλετ
|
Ο Τομπάιας Σμόλλετ (Tobias Smollett, Ρέντον, Σκωτία 1721 - Λιβόρνο, Ιταλία 1771) ήταν Σκωτσέζος ποιητής και μυθιστοριογράφος. Ήταν γνωστός για τα μυθιστορήματα σε ύφος πικαρέσκο.
Βιογραφία
Ο Τομπάιας Τζορτζ Σμόλλετ γεννήθηκε στο Ντάλκουερν του Ρέντον. Ήταν ο τέταρτος γιος του Άρτσιμπαλντ Σμόλλετ και της Μπάρμπαρα Κάννιγχαμ. Πήγε σχολείο στο Νταμπάρτον και άρχισε σπουδές ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης αλλά έφυγε στο Λονδίνο πριν τις ολοκληρώσει, έχοντας μαζί του μια τραγωδία του η οποία όμως απορρίφθηκε από τον διάσημο θεατράνθρωπο Ντέηβιντ Γκάρρικ. Το 1740 κατατάχθηκε ως βοηθός χειρουργός στο πολεμικό ναυτικό και πήρε μέρος σε εχθροπραξίες στην Κολομβία. Στην Τζαμάικα εγκατέλειψε την υπηρεσία του και γνώρισε την Ανν "Νάνσυ" Λάσσελς, τη γυναίκα που παντρεύτηκε μετά την επιστροφή του στην Αγγλία το 1744. Απέκτησαν μια κόρη, την Ελίζαμπεθ, που πέθανε σε ηλικία 15 ετών (περ. 1762).
Άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του χειρουργού αλλά η κλίση του ήταν προς τη λογοτεχνία. Η κλίση αυτή και εμπειρίες του από το ναυτικό έδωσαν το 1748 το φημισμένο μυθιστόρημά του Οι περιπέτειες του Ρόντρικ Ράντομ.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα πικαρέσκο, αρκούντως βιογραφικό, επηρεασμένο από τον Θερβάντες και τον Λεσάζ, τα έργα των οποίων ο Σμόλλετ μετέφρασε. Πόρνες, μαστροποί, εξαθλιωμένοι στρατιώτες, μικροπωλητές, τυχοδιώκτες, βίαιοι στρατολόγοι, δουλέμποροι, παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου, το οποίο παρά ταύτα έχει ευτυχή κατάληξη, μέχρι του σημείου ν’ αποφασίσει και να τελέσει γάμο ο ήρωάς του παρά τα όσα είδαν τα μάτια του.
Το 1750 ο Σμόλλετ πήρε το πτυχίο της ιατρικής από το πανεπιστήμιο του Αμπερντήν, αλλά δεν ασχολήθηκε με το επάγγελμα και το 1751 δημοσίευσε τις Περιπέτειες του Πέρεγκριν Πικλ, ένα βιβλίο με πολλές περιπέτειες και πολύ χιούμορ.
Το 1763, εξ αιτίας της κλονισμένης υγείας του (κι ενδεχομένως των απότομων τρόπων του) έφυγε στην ηπειρωτική Ευρώπη, καλύπτοντας τα έξοδά του με τις εισπράξεις των Ταξιδιών στη Γαλλία και Ιταλία.
Το 1769 έγραψε στην Ιταλία, το τελευταίο και από πολλούς θεωρούμενο καλύτερο έργο του την Αποστολή του Χάμφρυ Κλίνκερ.
Από τον Σμόλλετ λείπει η παραδοχή μιας φυσιολογικής ζωής και υστερεί στη διάρθρωση της πλοκής. Αλλά δημιούργησε ολοζώντανους χαρακτήρες και οι περιγραφές του προσώπων και καταστάσεων είναι πειστικότατες.
Επιλογή έργων
The Adventures of Roderick Random (Οι περιπέτειες του Ρόντερικ Ράντομ, 1748 - μτφ. Ρένα Χατχούτ, εκδ. Gutenberg, 2019) και
The Adventures of Peregrine Pickle (Οι περιπέτειες του Πέρεγκριν Πικλ, 1751), μυθιστορήματα σε ύφος πικαρέσκο που επηρέασαν μεταξύ άλλων τον Ντίκενς.
Travels through France and Italy (Ταξίδια στη Γαλλία και Ιταλία, 1766)
The Expedition of Humphry Clinker (Η αποστολή του Χάμφρυ Κλίνκερ, 1771)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σκωτσέζοι ποιητές
Σκωτσέζοι μυθιστοριογράφοι
Σκωτσέζοι περιηγητές
Σκωτσέζοι ιατροί
|
545259
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%20%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%20%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Υπερηφάνειας
|
Infobox recurring eventnameEuropridestatusΕνεργοgenreΛΟΑΤ Φεστιβαλ ΥπερηφανειαςdateΜεσα στον χρονοfrequencyΕτησιοlocationΕυρώπηfirst1992 (1992)
Το EuroPride είναι μια πανευρωπαϊκή διεθνής εκδήλωση αφιερωμένη στην LGBT υπερηφάνεια, που φιλοξενείται από μια διαφορετική ευρωπαϊκή πόλη κάθε χρόνο. Η διοργανώτρια πόλη είναι συνήθως μία με καθιερωμένη pride εκδήλωση ή μια σημαντική LGBT κοινότητα.
Για ένα δεκαπενθήμερο συνήθως, πολλές αθλητικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στην πόλη που το φιλοξενεί. Το EuroPride συνήθως κορυφώνεται με το συνέδριο των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την παραδοσιακή παρέλαση ή πορεία υπερηφάνειας, και τη συναυλία με ζωντανή μουσική που ακολουθεί, αλλά και άλλες εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις, παραστάσεις ειδικά θεματικά πάρτι, συζητήσεις με πολιτικούς, παιχνίδια, εκπαιδευτικά προγράμματα και εκδηλώσεις για τη σεξουαλική υγεία, (AIDS κλπ.).
Ιστορία
Το πρώτο EuroPride πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο το 1992, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 100.000, όπως υπολογίζεται. Το επόμενο έτος, το Βερολίνο φιλοξένησε την εκδήλωση. Όταν το Άμστερνταμ φιλοξένησε το EuroPride το 1994, εξελίχθηκε σε μια οικονομική καταστροφή, αφήνοντας χρέη των περίπου 450.000 ευρώ. Το 1996, το EuroPride ανατέθηκε στην Κοπεγχάγη, όπου έτυχε ισχυρής υποστήριξης από τους ηγέτες της πόλης. Η διοργάνωση ήταν επιτυχής σε όλα τα πεδία και μάλιστα κατάφερε να επιτύχει δημοσιονομικό πλεόνασμα.
Το Παρίσι φιλοξένησε το EuroΠride το 1997. Το φεστιβάλ είχε πολλές εμπορικούς χορηγούς και χαιρετίστηκε ευρέως ως επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της παρέλασης, πάνω από 300.000 άνθρωποι διαδήλωσαν τη Βαστίλη. Η Στοκχόλμη ήταν η διοργανώτρια πόλη το 1998. Το Λονδίνο ήταν να φιλοξενήσει το EuroPride πάλι το 1999, αλλά η εκδήλωση ακυρώθηκε όταν οι διοργανωτές χρεοκόπησαν.
Το 2000,το World Pride αντικαταστησε το EuroPride. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη και το επισκέφτηκαν πολλοί ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, τρανς κλπ. από όλο τον κόσμο. Αν και αρχικά υποστήριξαν την εκδήλωση, οι ηγέτες της πόλης απέσειραν την υποστήριξή τους μόλις μερικές μέρες πριν, λόγω της πίεσης που ασκήθηκε από το Βατικανό, το οποίο οργάνωνε το Ιωβηλαίο την ίδια χρονιά.
Η Βιέννη φιλοξένησε το EuroPride 2001, αντλώντας μεγάλα πλήθη από την κεντρική Ευρώπη. Το 2002 στην Κολωνία της Γερμανίας, πραγματοποιήθηκε το μεγαλύτερο μέχρι τότε EuroPride. Οι αρμόδιοι εκτιμησαν πλήθος πάνω από ένα εκατομμύριο. Το EuroPride φιλοξενήθηκε από το Μάντσεστερ, το 2003, και το Αμβούργο το 2004. Το Όσλο το διοργανωσε το 2005, με τον Ian McKellen ως καλεσμένο.
Το Λονδίνο φιλοξένησε την εκδήλωση, το 2006, οργανώνοντας ενα φεστιβάλ δυο εβδομαδων με αποκορύφωμα την παρέλαση την τελευταία ημέρα (την 1η Ιουλίου), στην οποία διαδηλωτές κάλεσαν να παρελαυσουν την οδό Oxford Street, έναν από τους πιο πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους, όπου τους δόθηκε άδεια για πρώτη φορά. Την παρέλαση παρακολούθησαν ο Δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον, Συντηρητικός βουλευτης Άλαν Ντάνκαν, ο ανκτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Peter Tatchell, και η πρώτη τρανσέξουαλ βουλευτης, η Ιταλιδα Vladimir Luxuria. Μετά την παρέλαση, πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σε τρεις πλατείες της πόλης: μια συγκέντρωση στην Πλατεία Τραφάλγκαρ, με παρουσιαστή τον Ian McKellen, και ψυχαγωγικό πρόγραμμα στην πλατεία Leicester και το Soho. Το EuroPride το 2006 σηματοδότησε την πρώτη φορά που το Λονδίνο είχε την κύρια πορεια υπερηφάνειας και τις ψυχαγωγικές περιοχές μέσα στον αστικό ιστό και όχι σε ανοιχτα πάρκα.
Το 2007, η Μαδρίτη φιλοξένησε το EuroPride, το οποίο έλαβε χώρα στην Chueca, το γνωστό gay village της πόλης, κατά την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου. Η Μαδρίτη επιλέχθηκε λόγω του νόμου σχετικα με τον γκέι γάμο και της ταυτότητας φύλου τους οποιους η Ισπανία είχε περάσει κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο ετών. Περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την παρέλαση που περνούσε μέσα από τους δρόμους στο κέντρο της πόλης, Alcalá, και Gran Vía, που καταλήγουν σε Plaza de España. Για πρώτη φορά, ο δήμος της Μαδρίτης συνέβαλε με χρηματοδότηση στην οργάνωση του MADO (Μαδρίτη Orgullo). Επιπλέον, μια ιδιωτική εκδήλωση, η Infinitamentegay party, πραγματοποιήθηκε στο πάρκο Casa de Campo.
Το 2008, η Οργανωση Υπερηφάνειας της Στοκχόλμης διοργανωσε το EuroPride 2008, που πραγματοποιήθηκε από τις 25 Ιουνίου έως τις 3 Aυγούστου στη Στοκχόλμη, μια δεκαετία μετά τη φιλοξενία EuroPride 1998.
Η Ζυρίχη φιλοξένησε το EuroPride το 2009 με ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων ενός μήνα από τις 2 Μαΐου έως τις 7 Ιουνίου, με αποκορύφωμα την παρέλαση μέσα στο κέντρο της Ζυρίχης, στις 6 Iουνίου.
Το 2010 η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Οι διοργανωτές προετοιμασαν πολύπλευρες εκδηλώσεις από τις 9 έως τις 18 Ιουλίου. Η παρέλαση πραγματοποιήθηκε στις 17 Ιουλίου. Αυτό σηματοδότησε την πρώτη φορά που αυτό το πανευρωπαϊκό LGBT φεστιβάλ έλαβε χώρα σε μια πρώην κομμουνιστική χώρα. Το EuroPride της Βαρσοβίας διατυπωσε, ως κύριο θέμα, το αίτημα για νομιμοποίηση του συμφώνου συμβίωσης για ζευγάρια του ίδιου φύλου.
Το 2011, το EuroPride επέστρεψε στη Ρώμη. Το παρουσιασε η Claudia Gerini, ενώ η παρέλαση έκλεισε με μια συναυλια και ομιλία απ' τη Lady Gaga στο Circus Maximus. Αυτό το έτος, ένα εκατομμύριο άνθρωποι έλαβαν μέρος.
Το EuroPride 2013 ήταν στη Μασσαλία της Γαλλία από τις 10 μέχρι τις 20 Ιούλιου. Αυτό το EuroPride επικεντρώθηκε στον γάμο ομοφυλοφίλων στη Γαλλία και γιορτάσε τον μεγαλύτερο γκέι γάμο στην Ευρώπη.
Το 2016 το EuroPride επέστρεψε στο Άμστερνταμ. Η τραγουδιστρία/ τραγουδοποιός Tara McDonal από το Ηνωμένο Βασιλειο τραγούδησε το single "Χρειάζομαι Ένα Θαύμα", το οποίο επιλέχθηκε ως ο ύμνος του EuroPride και το εκανε remix ο Gregor Salto.
Παγκοσμιο Φεστιβαλ Υπερηφάνειας
Η EPOA αποφάσισε ότι όταν ένα World Pride γίνεται στην Ευρώπη, αυτό φέρει επίσης αυτόματα τον τίτλο του EuroPride.
Το πρώτο Παγκόσμιο Φεστιβαλ Περηφάνιας (World Pride) πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη το 2000 (βλ. παραπάνω). Το δεύτερο World Pride πραγματοποιήθηκε στην Ιερουσαλήμ κατά την περίοδο 2005-2006.
Στο Λονδίνο, επίσης, φιλοξενηθηκαν το 2012 οι Θερινοι Ολυμπιακοι Αγωνες. Ήταν τότε που το Λονδινο νίκησε την ανταγωνιστρια υποψήφια Στοκχόλμη το φθινόπωρο του 2008 για να κρατήσει το Παγκοσμιο Φεστιβαλ Υπερηφάνειας του 2012, το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 23 Ιουνίου έως τις 8 Ιουλίου.
Η επιτυχία της Μαδριτης
Στο EuroPride της Μαδριτης το 2007 σημειώθηκε η μεγαλύτερη συμμετοχή, με περίπου 2,5 εκατομμύρια επισκέπτες. Αυτή η τεράστια προσέλευση δεν ήταν μόνο μια επιτυχία για τη Μαδρίτη, αλλά και για όλη την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στην Ισπανια, λόγω του εορτασμού της αλλαγής των όρων στους νόμους που σχετίζονται με τους γκέι γάμους και τεκνοθεσίες.
Η Μαδρίτη ήταν μία από τις πρώτες πόλεις της Ισπανίας η οποια γιόρτασε τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, με την υποστήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων, ακόμη και του κυβερνώντος συντηρητικού, με επικεφαλής τον πρώην δήμαρχο της πόλης, τον Αλμπέρτο Ruíz Gallardón από το Partido Popular.
Λόγω αυτών και άλλων προώδων στη ελευθερια σχεσεων του ίδιου φύλου, της ελευθερίας και της κοινωνικής προόδου, η Μαδρίτη είχε επιλεγεί το 2012 να φιλοξενήσει το Παγκοσμιο Φεστιβαλ Υπερηφάνειας το 2017.
Διοργανωτριες Πολεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Pride Organisers Association
ΛΟΑΤ
|
803259
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%20%CE%A3%CE%B9%CF%81%CE%AD%CE%B1
|
Γκαετάνο Σιρέα
|
Ο Γκαετάνο Σιρέα (ιταλικά: Gaetano Scirea, 25 Μαΐου 1953 – 3 Σεπτεμβρίου 1989) ήταν Ιταλός διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους αμυντικούς όλων των εποχών.
Είναι ένας από τους μόλις έξι παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που έχουν κερδίσει όλα τα διεθνή τρόπαια για ποδοσφαιρικούς συλλόγους που αναγνωρίζονται από την UEFA και τη FIFA. Επίσης, είναι ένας από τους μόλις εννέα παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που κέρδισε και τις τρεις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις της UEFA, κατόρθωμα που κατάφερε ενώ έπαιζε με τη Γιουβέντους, την ιταλική ομάδα με την οποία πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, εκτός από δύο σεζόν με την Αταλάντα. Αγωνίστηκε με την Εθνική Ιταλίας για περισσότερο από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν αναντικατάστατο μέλος της αμυντικής γραμμής, κρατώντας τον Φράνκο Μπαρέζι εκτός εθνικής ομάδας για τέσσερα χρόνια, έως ότου αποσύρθηκε το 1986. Ο Σιρέα έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την ομάδα που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, η οποία νίκησε τη Βραζιλία με 3–2 σε έναν αποφασιστικό αγώνα δεύτερου γύρου και τη Γερμανία με 3–1 στον τελικό. Εκπροσώπησε επίσης την Ιταλία σε δύο ακόμη Παγκόσμια Κύπελλα, τερματίζοντας στην τέταρτη θέση το 1978 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, όπου η Ιταλία κατέκτησε και πάλι την τέταρτη θέση.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Ο Σιρέα γεννήθηκε στο Τσερνούσκο σουλ Ναβίλιο, στην επαρχία του Μιλάνου, αλλά ήταν σικελικής καταγωγής.
Ο Σιρέα έκανε το ντεμπούτο του στη Σέριε Α με την Αταλάντα εναντίον της Κάλιαρι Κάλτσιο στις 24 Σεπτεμβρίου 1972. Παρέμεινε στην Αταλάντα για δύο σεζόν, πριν μεταγραφεί στη Γιουβέντους, με την οποία θα έμενε μέχρι το τέλος της καριέρας του. Συνολικά έκανε 397 συμμετοχές στη Σέριε Α, σημειώνοντας 24 γκολ. Ο Σιρέα σημείωσε μεγάλη επιτυχία με τη Γιουβέντους, παίζοντας δίπλα στον Αντόνιο Καμπρίνι και τον σκληροτράχηλο Κλαούντιο Τζεντίλε, καθώς και τον τερματοφύλακα Ντίνο Τζοφ. Κατάφερε το εντυπωσιακό επίτευγμα να κερδίζει κάθε εγχώρια και πανευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση κατά τη διάρκεια της θητείας του στον σύλλογο (επτά τίτλους Σέριε Α, δύο Κύπελλα Ιταλίας, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, ένα ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο).
Αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο στο τέλος της σεζόν 1987-88. Ανέλαβε το ρόλο του ανιχνευτή ταλέντων στη Γιουβέντους και αργότερα εργάστηκε ως προπονητής.
Εθνική ομάδα
Ο Σιρέα έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ιταλίας στις 30 Δεκεμβρίου 1975, εναντίον της Ελλάδας. Έγινε αμέσως αναντικατάστατος πυλώνας της ομάδας που είχει προπονητή τον Έντσο Μπέρτσοτ και έπαιξε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το 1980, όπου η Ιταλία τερμάτισε στην τέταρτη θέση, αφού έφτασε στον ημιτελικό και ο Σιρέα ονομάστηκε στην Κορυφαία Ομάδα της διοργάνωσης.
Ο Σιρέα, μαζί με τους συμπαίκτες Αντόνιο Καμπρίνι και Κλαούντιο Τζεντίλε, τον κεντρικό μπακ Τζουζέπε Μπέργκομι και τον τερματοφύλακα Ντίνο Τζοφ, αποτέλεσαν την αμυντική ραχοκοκαλιά της ίσως ισχυρότερης ιταλικής ομάδας της μεταπολεμικής περιόδου, καθώς οι Azzurri κυριαρχούσαν στο διεθνές ποδόσφαιρο στα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Ο Σιρέα εντυπωσίασε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, όπου η Ιταλία τερμάτισε στην τέταρτη θέση. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, μετά από ένα ήσυχο ξεκίνημα στη φάση των ομίλων του πρώτου γύρου, η Ιταλία κέρδισε την Αργεντινή και στη συνέχεια τη Βραζιλία στον δεύτερο γύρο, νικώντας αργότερα την Πολωνία με 2–0 στον ημιτελικό. Μια νίκη με 3-1 επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό χάρισε στον Σιρέα μια θέση στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, ωστόσο, η ομάδα ήταν σε μεταβατικό στάδιο και αποκλείστηκε από τη Γαλλία στον δεύτερο γύρο. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του Σιρέα για την Ιταλία, έχοντας πραγματοποιήσει 78 συμμετοχές και σημειώσει 2 γκολ.
Χαρακτηριστικά παιχνιδιού
Ο Σιρέα ήταν ένας μοντέρνος και εξαιρετικά ταλαντούχος αμυντικός, προικισμένος με εξαιρετικές τεχνικές δεξιότητες και τακτική ικανότητα, ο οποίος ήταν γνωστός για τον ρυθμό του, την επιδεξιότητα με την μπάλα και την έμφυτη ικανότητα να διαβάζει το παιχνίδι. Σε αντίθεση με τις σκληρές τακτικές που χρησιμοποιούνταν συχνά από άλλους αμυντικούς, συμπεριλαμβανομένου του συμπαίκτη του, Κλαούντιο Τζεντίλε, ο Σιρέα ήταν διάσημος για την κλάση, το δίκαιο παιχνίδι και την ευγενή άμιλλα του. Ο Σιρέα δεν δέχθηκε ποτέ κόκκινη κάρτα στην καριέρα του. Ήταν επίσης γνωστός για τις ηγετικές του ικανότητες, υπηρετώντας ως αρχηγός τόσο της Γιουβέντους όσο και της εθνικής Ιταλίας.
Ο Σιρέα αρχικά αγωνιζόταν ως μέσος και στη συνέχεια έπαιξε τον ρόλο του λίμπερο, στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του και συνέβαλε στην ανάπτυξη της θέσης, λόγω της διορατικότητας του, της ψυχραιμίας του με τη μπάλα και της ικανότητας του να πασάρει. Έτσι, εκτός από το να βοηθούσε την ομάδα του αμυντικά, συνεισέφερε στην επίθεση της ομάδας του, συμμετέχοντας συχνά στη δημιουργία γκολ και μερικές φορές ακόμη και σκοράροντας ο ίδιος. Στο τελευταίο μέρος της καριέρας του, καθώς έχασε τον ρυθμό του, ο Σιρέα έπαιξε πιο αμυντικό ρόλο ως κεντρικός αμυντικός.
Προσωπική ζωή
Ο Σιρέα ήταν παντρεμένος με τη Μαριέλλα Καβάνα. Μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Ρικάρντο. Η Μαριέλλα έγινε πολιτικός μετά τον θάνατο του συζύγου της.
Θάνατος
Το καλοκαίρι του 1989, ο Σιρέα επισκέφτηκε την Πολωνία ως παρατηρητής για να παρακολουθήσει την Γκούρνικ Ζάμπζε, εναντίον της οποίας η Γιουβέντους επρόκειτο να παίξει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1989, το αυτοκίνητο που τον μετέφερε συγκρούστηκε μετωπικά με ένα φορτηγό κοντά στο χωριό Μπαμπσκ. Το αυτοκίνητο μετέφερε τέσσερα δοχεία βενζίνης στο πορτμπαγκάζ (μια συνήθης πρακτική στην Πολωνία εκείνη την εποχή λόγω συχνών ελλείψεων αερίου), τα οποία εξερράγησαν κατά την πρόσκρουση, σκοτώνοντας τον Σιρέα μαζί με δύο συνεπιβάτες.
Κληρονομιά
Λόγω της αμυντικής ικανότητας και του αθλητισμού του, το όνομα του Σιρέα έχει συνδεθεί με διάφορα τουρνουά νέων και βραβεία ευ αγωνίζεσθαι ως πρότυπο για τον αθλητισμό και την αθλητική αριστεία, συμπεριλαμβανομένου του Premio Nazionale Carriera Esemplare "Gaetano Scirea", το οποίο απονέμεται σε έναν θρυλικό ποδοσφαιριστή της Σέριε Α για τα επιτεύγματα της καριέρας του, το ταλέντο και την προσωπικότητά του. Το 2005, ο πρώην προπονητής της εθνικής Ιταλίας, Έντσο Μπέρτσοτ, πρότεινε την απόσυρση της φανέλας με τον αριθμό 6 της εθνικής ομάδας και της Γιουβέντους ως αναγνώριση της καριέρας του Σιρέα. Η νότια κερκίδα στο Στάδιο Γιουβέντους, καθώς και αυτή στο πρώην Στάδιο Ντέλλε Άλπι, είναι γνωστή ως Curva Scirea και καταλαμβάνεται από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Γιουβέντους.
Τίτλοι και διακρίσεις
Γιουβέντους
Σέριε Α (7): 1974–75, 1976–77, 1977–78, 1980–81, 1981–82, 1983–84, 1985–86
Κύπελλο Ιταλίας (2): 1978–79, 1982–83
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1985
Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1984–85, φιναλίστ 1982–83
Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1983–84
Κύπελλο ΟΥΕΦΑ: 1976–77
ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ: 1984
Ιταλία
Παγκόσμιο Κύπελλο: 1982, ημιτελικοί 1978
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: ημιτελικοί: 1980
Ατομικές
Ομάδα της Διοργάνωσης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1980
Hall of Fame Ιταλικού Ποδοσφαίρου: 2011
Κορυφαία Ενδεκάδα όλων των εποχών της Γιουβέντους: 2017
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιταλοί ποδοσφαιριστές
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ιταλίας
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1978
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1980
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1982
Παίκτες νικητές Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου FIFA
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1986
Ποδοσφαιριστές Αταλάντα ΜΚ
Ποδοσφαιριστές Σέριε Β
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Ποδοσφαιριστές Γιουβέντους
Παίκτες νικητές Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ
|
782005
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%92%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BB%CF%84
|
Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ
|
Το Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ (αγγλικά: Vanderbilt University), είναι ιδιωτικό ερευνητικό πανεπιστήμιο που εδρεύει στο Νάσβιλ του Τενεσί των ΗΠΑ. Ιδρύθηκε το 1873 και έλαβε το όνομά του, προς τιμήν του Αμερικανού μεγιστάνα Κορνηλίου Βάντερμπιλτ, ο οποίος είχε παράσχει δωρεά άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων, προκείμενου το πανεπιστήμιο να συμβάλλει μέσω του έργου του, στην μεταπολεμική εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Το Βάντερμπιλτ είναι μέλος της Ένωσης Αμερικανικών Πανεπιστημίων. Αποτελεί ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια στον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών και συνολικά ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2022, κατατάχθηκε ως το 14ο καλύτερο πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με U.S. News & World Report.
Η εισαγωγή νέων φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ, κρίνεται γενικά αρκετά δύσκολη και απαιτητική. Για το 2022 , το ποσοστό αποδοχής φοιτητών ανέρχεται σε 12%. Για το έτος 2021-2022, το Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ, έχει 7.111 προπτυχιακούς φοιτητές και 6.685 μεταπτυχιακούς και διδακτορικές φοιτητές από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από πάνω από 100 διαφορετικές χώρες.
Αξιολόγηση και κατάταξη
Σε παγκόσμια κατάταξη το Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ, σύμφωνα με την Wall Street Journal/Times Higher Education, βρίσκεται στην 113η θέση. Το πρακτορείο Reuters κατέταξε το Βάντερμπιλτ στα 20 πιο καινοτόμα πανεπιστήμια στον κόσμο.
Προσωπικότητες που συνδέονται με το Βάντερμπιλτ
Στους επιφανείς αποφοίτους, καθηγητές και προσωπικό του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ, συμπεριλαμβάνονται 54 ενεργά και πρώην μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, 2 Αντιπρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών, 4 ηγέτες άλλων κρατών, 2 Ανώτατοι Δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου, 13 Κυβερνήτες, 18 Πρεσβευτές, 11 δισεκατομμυριούχοι, 7 βραβευμένοι με Βραβείο Νόμπελ, 3 βραβευμένοι με Βραβείο Πούλιτζερ, 2 βραβευμένοι με Βραβείο Όσκαρ, 1 βραβευμένος με Βραβείο Γκράμι και 5 Ολυμπιονίκες.
Μερικοί σημαντικοί απόφοιτοι του Βάντερμπιλτ είναι οι εξής:
Αλ Γκορ, 45ος Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1993-2001), πρώην Γερουσιαστής των ΗΠΑ (1985-1993), κάτοχος βραβείου Νόμπελ (2007).
Τζον Νανς Γκάρνερ, 32ος Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1933-1941), πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ (1931-1933).
Γκρεγκ Άμποτ, 48ος Κυβερνήτης του Τέξας (2015-εν ενεργεία)
Άντι Μπεσίρ, 63ος Κυβερνήτης του Κεντάκι (2019-εν ενεργεία)
Μπιλ Χάγκερτι, Γερουσιαστής των ΗΠΑ για το Τενεσί (2017-εν ενεργεία)
Μοχάμεντ Γιουνούς, οικονομολόγος, τραπεζίτης, κάτοχος βραβείου Νόμπελ (2006)
Έντουαρντ Έμερσον Μπάρναρντ, Αμερικανός αστρονόμος
Παραπομπές
Πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Τενεσί
|
318471
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Κατάλογος χωρών
|
Ένας αλφαβητικός κατάλογος των χωρών του κόσμου.
Με σκούρα γράμματα είναι τα ανεξάρτητα κράτη.
Μπορείτε επίσης να δείτε τις χώρες με βάση την πρωτεύουσα, την ήπειρο, τον πληθυσμό, την έκταση και τη ζώνη ώρας.
Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
Α
Β Γ Δ Ε Ζ Η I Κ Λ Μ Ν Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Περιοχές
Περιλαμβάνονται υπερπόντιες κτήσεις κρατών, περιοχές με ειδικό καθεστώς διαχείρισης ή αυτονομίας κλπ
Θιβέτ
Κριμαία
Τζαμού και Κασμίρ
Μη υφιστάμενες χώρες
Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας Γιουγκοσλαβία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία Σερβία και Μαυροβούνιο Τσεχοσλοβακία Θιβέτ Οθωμανική αυτοκρατορία Αυστροουγγαρία Βρετανικές Ινδίες Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Βυζαντινή Αυτοκρατορία Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Πρωσική Αυτοκρατορία Ηγεμονία της Σάμου Βασίλειο της Βαυαρίας Αντιβασιλεία του Καυκάσου Αυτοκρατορία των Αζτέκων Ασσυρία Βαβυλωνία Κρητική Πολιτεία Βασίλειο της ΜακεδονίαςΡωσική ΑυτοκρατορίαΓαλλία του ΒισύΒελγικό ΚονγκόΓερμανική ΑυτοκρατορίαΣουλτανάτο του Ικονίου Αυτοκρατορία της ΤραπεζούνταςΔεσποτάτο της ΗπείρουΜογγολική ΑυτοκρατορίαΑυτοκρατορία της ΒραζιλίαςΒρετανική ΑυτοκρατορίαΧρυσή ΟρδήΚράτος των ΡωςΜογγολική Αυτοκρατορία της ΙνδίαςΣουλτανάτο του ΡουμΠαπικά ΚράτηΑυτόνομη δημοκρατία του ΠόντουΠερσική αυτοκρατορίαΑυστριακή ΑυτοκρατορίαΓερμανική Ανατολική ΑφρικήΓαλλικό ΣουδάνΔημοκρατία της ΒαϊμάρηςΑυτοκρατορία της ΙαπωνίαςΜενγκγιάνγκΕλευθέρα Πολιτεία ΙκαρίαςΚράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων'''
Δείτε επίσης
Κατάλογος εθνικών ονομάτων
nds:Land#Länner
sv:Världsgeografi#Lista över länder
|
145788
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Απόστολος Λιολίδης
|
Ο Απόστολος Λιολίδης, γεννημένος στις 13 Αυγούστου 1977, είναι Έλληνας διεθνής επιθετικός ποδοσφαιριστής, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του από την Δόξα Συκεών και έκανε τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα από τον Άρη Θεσσαλονίκης όπου και έγινε γνωστός στο ευρύ ποδοσφαιρόφιλο κοινό ενώ αγνωνίστηκε και σε άλλες ελληνικές ομάδες καθώς και στα γήπεδα της Ιταλίας με την φανέλα της Αταλάντα και της Αλτσάνο. Το 1999 αγωνίστηκε δύο φορές με την εθνική ανδρών και σημείωσε ένα γκολ.
Καριέρα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.national-football-teams.com/v2/player.php?id=10983
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Πανιωνίου
Ποδοσφαιριστές Άρη Θεσσαλονίκης
Ποδοσφαιριστές Νίκης Βόλου
Ποδοσφαιριστές Γ.Σ. Ηλιούπολης Αττικής
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδος
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ21
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Έλληνες ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Αταλάντα ΜΚ
|
598782
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%8C%20%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πραστειό Λευκωσίας
|
Το Πραστειό είναι κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
Πληθυσμός
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν.
Διοικητική διαίρεση
Το Πραστειό, για διοικητικούς σκοπούς, χωρίζεται σε 2 συνοικίες:
Άγιος Γεώργιος
Νέο Λιβάδι
Παραπομπές
Πηγές
Κοινότητες της Επαρχίας Λευκωσίας
|
620313
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%82
|
Στέφανος Χίος
|
Ο Στέφανος Χίος (Σπάρτη, 18 Απριλίου 1966) είναι Έλληνας δημοσιογράφος, εκδότης και τηλεοπτικός παρουσιαστής.
Είναι ιδρυτής της εφημερίδας και διαδικτυακών εκπομπων Μακελειό και Ραδιομακελάρηδες, ενώ από τις 3 Μαΐου 2023 συνεργάζεται ως σχολιαστής με το κανάλι Αlert tv, μέσω του οποίου αναμεταδίδει τα ρεπορτάζ των μέσων του. Το Μακελειό έχει βρεθεί στο επίκεντρο έντονης κριτικής για ρατσιστικό, αντισημιτικό, ομοφοβικό, αντικομμουνιστικό και βίαιο περιεχόμενο, διάδοση ψευδών ειδήσεων, ενώ ο ίδιος ο Χίος έχει συλληφθεί στο παρελθόν για προσβολή προσώπων. Για κάποιες από τις υποθέσεις έχει καταδικαστεί ββ.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Γεννήθηκε στην Σπάρτη και εργάστηκε στον ημερήσιο όσο και τον περιοδικό Τύπο, ενώ υπήρξε τακτικό μέλος της ΕΣΠΗΤ από το 2006. Εργάστηκε στις εφημερίδες Μακεδονία, Μεσημβρινή, Η Καθημερινή, Εξουσία και Έθνος της Κυριακής. Συνεργάστηκε με τους τηλεοπτικούς σταθμούς ΑΝΤ1, Alter Channel και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς «902» και ΣΚΑΪ 100.3. Κατά τη δεκαετία του '90 ήταν παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών και της ψυχαγωγικής εκπομπής Πρωινός καφές του ΑΝΤ1, αλλά και ανταποκριτής της εκπομπής από την Θεσσαλονίκη. Την σεζόν 2007-2008, υπήρξε παρουσιαστής της εκπομπής "Μέσα σε όλα" με την Χριστίνα Αλούπη, όπου προβαλλόταν στο Star Channel.
Πολιτική σταδιοδρομία
Τον Νοέμβριο του 2021 ο Στέφανος Χίος ανακοίνωσε ότι θα κατέβει υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές με το κόμμα "Λαϊκή Δεξιά Πατριωτική Κίνηση" στο οποίο θα είναι και επικεφαλής. Τον Ιανουάριο του 2022 ανακοινώθηκε μέσω της διαδικτυακής εκπομπής του "ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ" η συμπόρευση του κινήματος του Στέφανου Χίου με το κόμμα δημιουργία, ξανά! και με τους Ελεύθερους Ανθρώπους κάτι που στη συνέχεια ο ίδιος διέψευσε. Τον Μάρτιο του 2022 μέσω της εκπομπής του ο Στέφανος Χίος ανακοίνωσε πως το νέο κόμμα θα ονομάζεται Εθνική Απελευθέρωση.
Εφημερίδα και εκπομπή Μακελειό
Το 2010 ξεκίνησε την εκπομπή "Μακελειό", η οποία άρχισε ως εκπομπή σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια για να εξελιχθεί τελικά σε αυτοτελή διαδικτυακή εκπομπή. Το Μακελειό πέρασε από διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το Kontra (2010-2012), το Extra 3 (2012-2013) και το Zoom (2013-2014). Ωστόσο, ύστερα από διαφωνίες και συνεχή πρόστιμα που επιβλήθηκαν από το ΕΣΡ λόγω υβριστικού περιεχομένου, οδηγήθηκε αποκλειστικά σε ανεξάρτητη διαδικτυακή μετάδοση από τον ίδιο τον Χίο μέσω του Makeleio.gr και του ομώνυμου καναλιού στο YouTube. Το Μακελειό θεωρείται σκανδαλοθηρικό, με βάση τις καταγγελίες πολιτών και ρητορική ενάντια σε σκάνδαλα πολιτικών και κόμματα του κοινοβουλίου. Συχνά κατηγορείται για διάδοση ψευδών ειδήσεων. Στις 18 Ιανουαρίου 2015 εκδόθηκε και το πρώτο φύλλο της ομότιτλης εφημερίδας.
Εισαγγελική παρέμβαση, σύλληψη και καταδίκη
Από το 2010 μέχρι και σήμερα ο Στέφανος Χίος έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για το περιεχόμενο της εφημερίδας, καθώς και των εκπομπών του. Με συχνές αναφορές στα κόμματα του κοινοβουλίου έχει καταδικαστεί για πρωτοσέλιδα που έχει δημοσιεύσει, τα οποία πολύ συχνά προάγουν τη χρήση βίας. Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις είχε καταδικαστεί και για συκοφαντική δυσφήμιση κατά προσώπων. Για κάποιες από τις καταδίκες του επιβλήθηκε και ποινή φυλάκισης, ενώ το 2019 υπήρξε και παρέμβαση του ανώτατου δικαστηρίου του Αρείου Πάγου.
Το 2018 κατά τη διάρκεια επίσκεψης δικαστικού επιμελητή στα γραφεία του Μακελειού, ο Στέφανος Χίος πυροβόλησε στον αέρα ως απόπειρα εκφοβισμού. Έχει υπάρξει φυγάς στο παρελθόν με σκοπό να αποφύγει τη διαδικασία αυτοφώρου.
Στις 14 Μαρτίου 2019 καταδικάστηκε για συκοφαντικά και προσβλητικά σχόλια προς τον πρόεδρο του Συνδικάτου Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής, Θύμιο Λυμπερόπουλο και του επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 15.000 Ευρώ.
Χρυσή Αυγή και ακροδεξιές αντιλήψεις
Ο Στέφανος Χίος προσέφερε τηλεοπτικό χρόνο σε διάφορα στελέχη της Χρυσής Αυγής μετά το 2012, ενώ ο υπόλοιπος δημοσιογραφικός χώρος είχε συμφωνήσει σε καθολική καταδίκη των μελών της. Σε διάφορες εκπομπές και άρθρα του στηρίζει ανοιχτά το πραξικόπημα και τη χούντα, ενώ αναφέρεται συχνά με θετικά σχόλια σε ακροδεξιές αντιλήψεις.
Δημόσια διαπόμπευση νικήτριας GNTM
Τον Ιανουάριο του 2019 η εφημερίδα Μακελειό προχώρησε στη κυκλοφορία πρωτοσέλιδου, στο οποίο υποστήριζε ότι βρέθηκε ερωτικό υλικό της νικήτριας της τηλεοπτικής εκπομπής Greece's Next Top Model, κάτι που αποδείχθηκε ψευδές και εν συνεχεία καταδικάστηκε από τα Ελληνικά ΜΜΕ. Συγκεκριμένα η εφημερίδα ανέφερε «Όλο το βίντεο που προκαλεί σάλο / Σόδομα και Γόμορρα στο αισχρό κι ανήθικο ριάλιτι Greece's Next Top Model της κυρίας Βίκυς Καγιά». Λίγες ημέρες μετά το δημοσίευμα, η νικήτρια Ειρήνη Καζαριάν προσέφυγε στη δικαιοσύνη κατά του Στέφανου Χίου.
Παρεμβάσεις ΕΣΗΕΑ
Τα εξώφυλλα της εφημερίδας προκαλούν συχνά την κοινή γνώμη με το περιεχόμενο τους, ενώ η ΕΣΗΕΑ παρεμβαίνει συχνά κατά της εφημερίδας με ανακοινώσεις για τον Χίο.
Απόπειρα Δολοφονίας
Τα ξημερώματα της 27ης Ιουλίου 2020, ο Στέφανος Χίος δέχτηκε επίθεση από άγνωστο κουκουλοφόρο ο οποίος τον πυροβόλησε 2 φορές. Ο δημοσιογράφος κατόρθωσε να αποτρέψει επιπλέον πυροβολισμούς ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου του, κίνηση που μπλόκαρε το όπλο του δράστη. Στη συνέχεια, προσπάθησε να ακολουθήσει τον δράστη, ο οποίος πυροβόλησε ξανά, ωστόσο το όπλο είχε μπλοκάρει κατά το άνοιγμα της πόρτας. Ο Χίος επέστρεψε στο αυτοκίνητό του και κατευθύνθηκε οδικώς στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο και στη συνέχεια με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο ΚΑΤ. Η ΕΣΗΕΑ εξέδωσε ανακοίνωση καταδικάζοντας την δολοφονική επίθεση και ζητώντας από την αστυνομία να εξιχνιάσει την υπόθεση και να παραδώσει τους δράστες στη δικαιοσύνη. Η υπόθεση δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί.
Παραπομπές
Έλληνες δημοσιογράφοι
Έλληνες παρουσιαστές
|
831472
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Γκέντι
|
Το Γκέντι (ιταλικά: Ghedi) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Μπρέσια, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Μπρέσια
|
536310
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λουδοβίκος Ζ΄ της Βαυαρίας
|
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ο γενειοφόρος, γερμ. Ludwig VII der bärtige (π. 1368 - 1 Μαΐου 1447) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν δούκας της Βαυαρίας-Ίνγκολστατ (1413-43).
Βιογραφία
Ήταν ο μόνος γιος του Στεφάνου Γ΄ δούκα της Βαυαρίας-Ίνγκολστατ και της Ταντέας (Θαδδαίας) Βισκόντι, κόρης του Μπερναμπό Βισκόντι κυριάρχου του Μιλάνου. Η αδελφή του Ισαβέλλα είχε παντρευτεί τον Κάρολο ΣΤ΄ Βαλουά της Γαλλίας και ο Λουδοβίκος Ζ΄ πέρασε μερικά χρόνια στη Γαλλία.
Οι πολίτες της Λιέγης είχαν εξεγερθεί εναντίον του εξαδέλφου τού πατέρα του, τού Ιωάννη Γ΄ επισκόπου της Λιέγης. Το 1408 ο Λουδοβίκος Ζ΄, ο Γουλιέλμος Β΄ δούκας της Βαυαρίας-Στράουμπινγκ (αδελφός τού Ιωάννη Γ΄) και ο Ιωάννης των Βαλουά δούκας της Βουργουνδίας τους νίκησαν στο πεδίο του Οτέ (Othée).
Όταν το 1413 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε, διέταξε το κτίσιμο του Νέου Κάστρου του Ίνγκολστατ, ενός κτηρίου επηρεασμένου από τον Γαλλικό Γοτθικό ρυθμό. Ήταν πολύ θερμός χαρακτήρας, ήλθε σε αντιπαράθεση με τον πρώην σύμμαχό του Ιωάννη Α΄· επίσης με τον εξάδελφό του Ερρίκο ΙΣΤ΄ δούκα της Βαυαρίας-Λάντσουτ. Ο τελευταίος ένωσε τους εχθρούς του Λουδοβίκου Ζ΄ σε μία ομάδα, την Εταιρεία του Παπαγάλου το 1414 και έκαναν ένα Συνέδριο το επόμενο έτος στην Κωνσταντία.
Το 1425 απεβίωσε ο Ιωάννης Γ΄ επίσκοπος της Λιέγης, που ήταν και δούκας της Βαυαρίας-Στράουμπινγκ, τελευταίος του κλάδου του. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ήρθε σε σύγκρουση με τον Ερρίκο ΙΣΤ΄ και τους αδελφούς Ερνέστο και Γουλιέλμο Γ΄ δουκών της Βαυαρίας-Μονάχου. Οι τέσσερείς τους ήταν τα ανίψια του Ιωάννη Γ΄. Το αποτέλεσμα ήταν το 1429 να διαιρεθεί το Στράουμπινγκ μεταξύ τους.
Το 1443 ο Λουδοβίκος Γ΄ φυλακίστηκε από τον γιο του Λουδοβίκο Η΄, σύμμαχο του Ερρίκου ΙΣΤ΄. Ο Λουδοβίκος Η΄ απεβίωσε το 1445 και δύο έτη μετά απεβίωσε και ο Λουδοβίκος Γ΄ εγκάθειρκτος. Τον διαδέχθηκε ο Ερρίκος ΣΤ΄ ως εξάδελφός του.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε πρώτα το 1402 την Άννα των Βουρβόνων, κόρη του Ιωάννη Α΄ κόμη του Λα Μαρς και είχαν τέκνα:
Λουδοβίκος Η΄ 1403-1445, δούκας της Βαυαρίας-Ίνγκολστατ.
Ιωάννης 1404, απεβ. νήπιο.
Η Άννα απεβίωσε το 1408 και ο Λουδοβίκος Ζ΄ το 1413 έκανε δεύτερο γάμο, με την Αικατερίνη των Καπετιδών, κόρη του Πέτρου Β΄ κόμη του Αλανσόν και είχαν τέκνα:
Ιωάννης 1415, μία κόρη, απεβίωσαν νήπια.
Παραπομπές
Οίκος του Βίττελσμπαχ
|
546595
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B2%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Οξαδιβοριράνιο
|
Το οξαδιβοριράνιο (αγγλικά oxadiborirane) είναι ανόργανη ετεροκυκλική ένωση, που περιέχει βόριο, οξυγόνο και υδρογόνο, με μοριακό τύπο B2H2O. Το μόριό του αποτελείται δομικά από έναν τριμελή ετεροκυκλικό δακτύλιο, που περιέχει δύο (2) διαφορετικά είδη ατόμων. Πιο συγκεκριμένα, ο δακτύλιός της περιέχει δύο (2) άτομα βορίου και ένα (1) άτομο οξυγόνου. Αποτελεί τον απλούστερο ανόργανο ετεροκυκλικό βοραιθέρα.
Ισομέρεια
Με βάση το μοριακό τύπο του (B2H2O) έχει τα ακόλουθα δύο (2) ισομερή θέσης:
Διβορανόνη(2), με ημισυντακτικό τύπο BH2B=O.
Διβορενόλη(2), με ημισυντακτικό τύπο BH=BOH.
«Μητρικό» και «θυγατρικά» οξαδιβοριράνια
Το οξαδιβοριράνιο είναι η «μητρική ένωση» για μια σειρά «θυγατρικών» του παραγώγων (ανόργανων και οργανικών), που μαζί με τη «μητρική ένωση», ονομάζονται συλλήβδην «οξαδιβοριράνια».
Παραπομπές και παρατηρήσεις
Ετεροκυκλικές ενώσεις
Ενώσεις με τριμελή δακτύλιο
Ανόργανα βοράνια
Οξειδάνια
Κορεσμένες ενώσεις
Μητρικές ενώσεις
|
842374
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B8%20%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B9
|
Ελίζαμπεθ Μάγκι
|
Η Ελίζαμπεθ Μάγκι (γεννήθηκε το 1866 στο Μακόμπ, Ιλινόι, ΗΠΑ, πέθανε το 1948 στην κομητεία Άρλινγκτον, Βιρτζίνια) ήταν Αμερικανίδα σχεδιάστρια παιχνιδιού, συγγραφέας και φεμινίστρια. Είναι η δημιουργός του επιτραπέζιου παιχνιδιού "The Landlord's Game," που χρησίμευσε ως πρόδρομος του σημερινού Monopoly.
Ο πατέρας της ήταν ο Τζέιμς Μάγκι, εκδότης εφημερίδας και αντισκλαβιστής που συνόδευσε τον Άβρααμ Λίνκολν στα πολιτικά ταξίδια του στην Ιλινόι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1880 εργαζόταν ως στενογράφος και ήταν επίσης αφοσιωμένη στη συγγραφή ιστοριών, ποίησης, ηθοποιίας και μηχανικής. Επίσης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος το 1906.
Δημιούργησε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που αντανακλούσε τις πολιτικές της απόψεις, βασισμένο στις θεωρίες του Χένρι Τζορτζ. Το "The Landlord's Game" είχε αρχικά δύο σύνολα κανόνων: μια αντιμονοπωλιακή έκδοση, όπου όλοι ανταμείβονταν καθώς αυξανόταν ο πλούτος, και μια μονοπωλιακή έκδοση, όπου ο στόχος ήταν η ατομική συσσώρευση πλούτου και η οδήγηση των αντιπάλων στην πτώχευση. Ο σκοπός της ήταν να αποδείξει την ηθική ανωτερότητα της συνεργασίας έναντι του ανταγωνισμού. Στις 5 Ιανουαρίου 1904, το Σώμα Πατέντων και Εμπορικών Σημάτων των Ηνωμένων Πολιτειών της απένειμε το Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας αριθ. 748,626 για αυτό το παιχνίδι.
Το 1910 παντρεύτηκε τον Άλμπερτ Φίλιψ και μαζί μετακόμισαν στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Το 1924, εξέδωσαν μια τροποποιημένη έκδοση του παιχνιδιού, αποκτώντας το Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας αριθ. 1,509,312. Καθώς το αρχικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας είχε λήξει το 1921, αυτό εννοούνταν ως μια προσπάθεια να ανακτήσουν τον έλεγχο του παιχνιδιού, που είχε γίνει δημοφιλές μεταξύ των φοιτητών.
Το 1932, η εταιρεία Parker Brothers, που εκδίδει το Monopoly, αγόρασε τα διπλώματά της έναντι 500 δολαρίων.
Η συνεισφορά της στη δημιουργία του Monopoly ανακαλύφθηκε κατά τύχη όταν, το 1973, ο καθηγητής οικονομικών Ραλφ Άνσπαχ ξεκίνησε μια μακροχρόνια νομική μάχη με την εταιρεία Parker Brothers σχετικά με το παιχνίδι του "Anti-Monopoly." Κατά τη διάρκεια της δίκης, ανακάλυψε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας της Μάτζι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
83444
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Αζουρίτης
|
Ο αζουρίτης είναι ορυκτό του χαλκού με ωραίο μπλε χρώμα. Βρίσκεται κατά κανόνα μαζί με άλλα χαλκούχα ορυκτά, από τα οποία και σχηματίζεται υπό την οξειδωτική επίδραση του νερού και του αέρα. Με τον αζουρίτη μοιάζει πολύ στο χρώμα, αλλά δεν πρέπει να συγχέεται, ο ημιπολύτιμος λίθος λάπις λάζουλι ή λαζουρίτης. Ο αζουρίτης ήταν γνωστός από την αρχαιότητα και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος τον αναφέρει με το όνομα «κυανός» (kuanos) ή caeruleum.
Χημική σύσταση
Από χημική άποψη, ο αζουρίτης είναι βασικός ανθρακικός χαλκός, με μοριακό χημικό τύπο 2CuCO3 . Cu(OH)2, δηλαδή ανάμιξη 2 μερών ανθρακικού χαλκού με ένα μέρος υδροξειδίου του χαλκού. Το 55,2% της μάζας του είναι χαλκός. Το μέσο μοριακό βάρος του είναι 344,67.
Φυσικές ιδιότητες
Ο αζουρίτης κρυσταλλώνεται στο μονοκλινές σύστημα, αλλά οι κρύσταλλοί του δεν είναι πάντα ομοιόμορφοι, αντιθέτως διαφέρουν πολύ στις διάφορες εμφανίσεις του ορυκτού. Παρουσιάζονται άλλοτε ως μεγάλα πολύεδρα πρίσματα και άλλοτε χωρίς εμφανείς έδρες, σχηματίζοντας π.χ. σφαιροειδή συσσωματώματα. Το ειδικό βάρος του αζουρίτη είναι 3,77 ως 3,89 (μέση τιμή 3,83) και η σκληρότητά του είναι 3,5 ως 4 στην κλίμακα Mohs. Ο αζουρίτης έχει λάμψη υαλώδη και χρώμα μπλε ως λουλακί, από το οποίο και διακρίνεται εύκολα, καθώς είναι πολύ λίγα τα ορυκτά με αυτό το χρώμα.
Γεωγραφική κατανομή
Ο αζουρίτης βρίσκεται συνήθως με άλλα (οξειδωμένα ή όχι) ορυκτά του χαλκού, καθώς και με αυτοφυή χαλκό. Ιδιαίτερα συχνά απαντάται μαζί με μαλαχίτη, που είναι επίσης βασικός ανθρακικός χαλκός, αλλά με τύπο CuCO3.Cu(OH)2. Το μείγμα τους αποκαλείται αζουρομαλαχίτης. Βρίσκεται σε πολλά μέρη της Γης, ενώ στην Κίνα και στο Chessy-les-Mines κοντά στη Λυών απαντώνται τα καλύτερα δείγματα. Στην Ελλάδα, αζουρίτης βρίσκεται στη Μακεδονία, τη Θάσο, το όρος Όθρυς και το Λαύριο.
Δείτε επίσης
Κατάλογος ορυκτών
Κατάλογος ορυκτών των μεταλλείων Λαυρίου
Πηγές
Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τ. 2 (1968)
Το αντίστοιχο λήμμα της αγγλόγλωσσης Wikipedia.
Πολύτιμοι λίθοι
Αζουριτης
|
273977
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CE%A5%CF%88%CE%B7%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Βασίλης Υψηλάντης
|
Ο Βασίλειος Νικόλαος Υψηλάντης είναι Έλληνας δικηγόρος, βουλευτής και Α' Κοσμήτορας της Βουλής των Ελλήνων.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Ρόδο στις 25 Σεπτεβριου του 1962. Απεφοίτησε από το Βενετόκλειο Λύκειο Ρόδου και είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Φοίτησε στο Μεταπτυχιακό Τμήμα του Κολλεγίου της Ευρώπης σε θέματα Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου στη Μπρυζ- Βελγίου και διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Υπήρξε ιδρυτικό Μέλος της Συνεταιριστικής Τράπεζας Δωδεκανήσου και επί δωδεκαετία Γενικός Γραμματέας και Α΄ Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. και πρόεδρος της οικογενειακής εμπορικής και βιομηχανικής επιχείρησης «ΥΨΗΚΕΡΑΜ Α.Ε». Ως εκπρόσωπος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου συμμετείχε στο Δ.Σ του Ινστιτούτου Αιγαίου του Δικαίου της Θάλασσας και του Ναυτικού Δικαίου Ρόδου. Είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο και στο Συμβούλιο της Επικρατείας με την ιδιότητα του μέλους του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου και διατηρεί, στη Ρόδο, δικηγορικό γραφείο. Έχει συγγράψει μελέτες και άρθρα επιστημονικού και Δωδεκανησιακού ενδιαφέροντος που έχουν δημοσιευθεί.
Πολιτική σταδιοδρομία
Επικεφαλής ΔΩΔ.Ε.Κ.
Το 2006 τίθεται επικεφαλής της ανεξάρτητης νομαρχιακής παράταξης «Δωδεκανησιακή Ενωτική Κίνηση» (ΔΩΔ.Ε.Κ) και είναι υποψήφιος Νομάρχης Δωδεκανήσου. Η παράταξή του, παρά τη μικρή διάρκεια του προεκλογικού της αγώνα, κατετάγη τελικά δεύτερη και για την περίοδο 2006-2010 είναι ο επικεφαλής της Μείζονος Μειοψηφίας στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Δωδεκανήσου και μέλος στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδος (Ε.Ν.Α.Ε). Ένα μήνα πριν τη λήξη της θητείας του παραιτείται συμβολικά από τη θέση του διαμαρτυρόμενος για την κυβερνητική επιλογή να μην αποτελέσει η Δωδεκάνησος, στα πλαίσια του «Καλλικράτη», για εθνικούς, ιστορικούς, πολιτιστικούς, αναπτυξιακούς, διοικητικούς, λειτουργικούς λόγους, αυτοτελή περιφέρεια.
Κοινοβουλευτική Θητεία
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη 2009 καλείται να στελεχώσει το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ όπου κατετάγη δεύτερος επιλαχών.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 εκλέγεται πρώτος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στα Δωδεκανήσα και επανεκλέγεται στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 και πάλι πρώτος βουλευτής.
Υπήρξε γραμματέας της Μόνιμης Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων και μέλος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Σχέσεων με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Στις εθνικές εκλογές του 2015 είναι πρώτος επιλαχών βουλευτής.
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 εκλέγεται δεύτερος βουλευτής στα Δωδεκάνησα με την Νέα Δημοκρατία.
Εκλέχθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο Ά Κοσμήτορας της Βουλής. Συμμετέχει στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής ως Πρόεδρος, στην Επιτροπή Βιβλιοθήκης της Βουλής ως Αντιπρόεδρος, στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας και στη Διαρκή Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης ως μέλος, ενώ στην ειδική Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής διερεύνησης τυχόν εμπλοκής σε παραδικαστικό κύκλωμα του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης, Δημήτρη Παπαγγελόπουλου συμμετείχε ως Αντιπρόεδρος.
Υπήρξε εισηγητής 9 σχεδίων νόμων, πιο αναλυτικά, ''Ρύθμιση δεσμευμένων ή κατασχεμένων χρηματικών απαιτήσεων και μετρητών και άλλες διατάξεις'', ''Για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου'', ''Πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων και προστασία των θυμάτων αυτής'', ''Δίκαιη ικανοποίηση λόγω υπέρβασης της εύλογης διάρκειας της δίκης, στα πολιτικά και ποινικά δικαστήρια και στο Ελεγκτικό Συνέδριο'', ''Ρυθμίσεις Ποινικού και Σωφρονιστικού Δικαίου και άλλες διατάξεις'', ''Ένταξη των περιοχών ισχύος του κτηματολογικού κανονισμού Δωδεκανήσου στο Εθνικό Κτηματολόγιο'', ''Εκλογή Βουλευτών'', ''Εξαιρούμενες οντότητες, τις χρηματοδοτικές εταιρείες συμμετοχών, τις μικτές χρηματοοικονομικές εταιρείες συμμετοχών, τις αποδοχές, τα μέτρα και τις εξουσίες εποπτείας και τα μέτρα διατήρησης κεφαλαίου'', ''Πρόληψη και καταστολή της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας''.
Τέλος, είναι ο πρώτος και μόνος Βουλευτής Δωδεκανήσου που συμμετείχε στις διαδικασίες της Συνταγματικής Αναθεώρησης του 2021.
Είναι παντρεμένος με τη Χρυσάνθη Παπαπαύλου και έχει δυο παιδιά, τον Αναστάση – Παναγιώτη γεννημένο το 1996 και τον Αντώνη- Μιχαήλ το 1999. Είναι εγγονός του αείμνηστου Δημάρχου Ρόδου Μιχαήλ Πετρίδη.
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προσωπικός δικτυακός τόπος του Βασίλη Υψηλάντη
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Βουλευτές Δωδεκανήσου
Ρόδος
|
46224
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB
|
Αρχάγγελος Γαβριήλ
|
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ένας από τους αρχαγγέλους. Το όνομά του σημαίνει «άνθρωπος του Θεού» και είναι ένας από τους λίγους αγγέλους που αναφέρονται στην Αγία Γραφή.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ο άγγελος που εμφανίστηκε στο προφήτη Δανιήλ, στην γυναίκα του Μανωέ, και της ανήγγειλε πως θα γεννήσει τον Σαμψών. Στον ιερέα Ζαχαρία, πως θα γεννήσει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αυτός ήταν ο άγγελος που έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα στην Μαριάμ περί της γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Αυτός καθησύχασε τους φόβους του Ιωσήφ. Ο ίδιος παρουσιάστηκε στους βοσκούς. Επίσης, ανήγγειλε στον Ιωσήφ να πάρει την Μαρία και το βρέφος και να φύγει στην Αίγυπτο και ύστερα από καιρό, να επιστρέψει στη γη του Ισραήλ.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 26 Μαρτίου, στις 13 Ιουλίου, καθώς επίσης και στις 8 Νοεμβρίου, μαζί με τον Μιχαήλ (η Σύναξη αυτών).
Υποσημειώσεις
Δείτε επίσης
Αρχάγγελος
Αρχάγγελοι
|
453899
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Live%20in%20Ancient%20Kourion
|
Live in Ancient Kourion
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Live in Ancient Kourion
| Είδος = Ζωντανό άλμπουμ
| Καλλιτέχνης = Iced Earth
| Εξώφυλλο = Iced Earth - Live in Ancient Kourion.jpg
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = 15 Απριλίου 2013
| Ηχογράφηση = 19 Αυγούστου 2012 στην Κύπρο
| Είδος_Μουσικής = Heavy Metal
| Διάρκεια = 143:50
| Δισκογραφική = Century Media
| Παραγωγός = Τζιμ Μόρις
| Προηγούμενο album = Dystopia (2011)| Αυτό το album = Live in Ancient Kourion (2013)| Επόμενο album = Plagues of Babylon (2014)}}Live in Ancient Kourion είναι ο τίτλος του διπλού, ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ του αμερικανικού heavy metal συγκροτήματος Iced Earth, το οποίο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2013 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Century Media".
Η ηχογράφηση του πραγματοποιήθηκε στο θέατρο της αρχαίας πόλης του Κούριου της Κύπρου, κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ "Dystopia".
Οι κριτικές για το άλμπουμ υπήρξαν θετικές, με το "metal.de" να του δίνει 8 / 10 και το "Metal Storm" 8,9 / 10.Iced Earth - Live In Ancient Kourion review - Metal Storm
Τραγούδια
CD 1
CD 2
Θέσεις τσαρτ
Live in Ancient Kourion (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 15 Απριλίου 2013
Μέλη των Iced Earth
Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Live in Ancient Kourion" είχε την εξής μορφή:
Στου Μπλοκ - φωνητικά
Τζον Σέιφερ - κιθάρα, φωνητικά
Τρόι Στιλ - κιθάρα
Λουκ Άπλτον - μπάσο, φωνητικά Μπρεντ Σμέντλι - τύμπανα''
Παραπομπές
Πηγές
Live in Ancient Kourion - Iced Earth | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
Live In Ancient Kourion | The Official Iced Earth Website
Iced Earth - Live in Ancient Kourion - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Δισκογραφία των Iced Earth
Άλμπουμ του 2013
|
597505
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%84%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Διττανθρακικό αμμώνιο
|
Το Όξινο ανθρακικό αμμώνιο είναι μια ανόργανη ένωση με τύπο (NH4)HCO3, απλοποιημένου σε NH5CO3. Η ένωση έχει πολλά ονόματα και μεγάλη ιστορία: Διττανθρακική αμμωνία, Μαγειρική αμμωνία, Άλας του Χάρτσχορν. Χημικά, είναι το διττανθρακικό άλας του ιόντος αμμωνίου. Είναι λευκή κρυσταλλική σκόνη που διαλύεται στο νερό και απελευθερώνει διοξείδιο του άνθρακα, νερό και αμμωνία.
Σύνθεση
Το όξινο ανθρακικό αμμώνιο παράγεται με αντίδραση διοξείδιου του άνθρακα και αμμωνίας:
CO2 + NH3 + H2O → (NH4)HCO3
Επειδή το διττανθρακικό αμμώνιο είναι θερμικά ασταθες, το διάλυμα της αντίδρασης πρέπει να διατηρείται κρύο, μέχρι να ολοκληρωθεί η καθίζηση του προϊόντος ως λευκή κρυσταλλική σκόνη. Περίπου 100.000 τόνοι παρήχθησαν με αυτόν τον τρόπο το 1997.
Η αέρια αμμωνία καθώς διέρχεται από ισχυρό υδατικό διάλυμα σεσκι-ανθρακικού (2:1:1 μείγμα (NH4)HCO3, (NH4)2CO3, και H2O) μετατρέπεται σε κανονικό ανθρακικό αμμώνιο ((NH4)2CO3), που λαμβάνεται σε κρυσταλλική κατάσταση από παρασκευασμένο διάλυμα θερμοκρασίας 30 °C. Το ανθρακικό αμμώνιο με έκθεση στον αέρα χάνει ένα αμμώνιο και μετατρέπεται σε όξινο ανθρακικό αμμώνιο.
Άλας του Χάρτσχορν
Οι ενώσεις του ανθρακικού αμμωνίου είναι γνωστές εδώ και πολύ καιρό. Κάποτε παράγονταν εμπορικά με τις ονομασίες πτητικό σαλ ή άλας του Χάρτσχορν. Λαμβάνονταν με ξηρή απόσταξη από αζωτούχα οργανική ύλη του κόκκινου ελαφιού όπως τρίχωμα, κέρατα, δέρμα. Περιέχει όξινο ανθρακικό αμμώνιο, καρβαμιδικό αμμώνιο (NH4CO2NH2), και ανθρακικό αμμώνιο ((NH4)2CO3), και ονομάζεται και σεσκι-ανθρακικό αμμώνιο. Έχει ισχυρή αμμωνιακή οσμή, και κατά την πέψη με αλκοόλη το καρβαμιδικό διαλύεται αφήνοντας ένα υπόλειμμα διττανθρακικού αμμωνίου.
Παρόμοια αντίδραση διάσπασης συμβαίνει όταν το σεσκι-ανθρακικό εκτείθεται στον αέρα.
Εφαρμογές
Η διττανθρακική αμμωνία χρησιμοποιείται στη βιομηχανία τροφίμων ως αυξητικός παράγοντας για επίπεδα ψημένα προϊόντα, όπως μπισκότα και κράκερ, και στην Κίνα στα αχνιστά ψωμάκια και τα Κινέζικα μπισκότα αμυγδάλου. Η χρήση της ήταν πολύ διαδεδομένη στο σπίτι πριν την εμφάνιση της σύγχρονης μπέικιν πάουντερ . Κατά το ψήσιμο ίσως απελευθερώνεται μία καυστική οσμή αμμωνίας, αλλά δεν παραμένει και δεν γίνεται αντιληπτή στο τελικό αρτοσκεύασμα. Στην Κίνα ονομάζεται εδώδιμη "μυριστική σκόνη". Σε πολλά βιβλία μαγειρικής (ειδικά από τις Σκανδιναβικές χώρες) ίσως εξακολουθούν να αναφέρονται σε αυτήςν ως άλας του Χάρτσχορν ή άλας του κέρατος. Περιλαμβάνεται σε συνταγές όπως τα σουηδικά μπισκότα "drömmar" , τα δανέζικα Χριστουγεννιάτικα μπισκότα (Hjortetakssalt), και τα Γερμανικά λεμπκούχεν. Στις συνταγές που την απαιτούν μπορεί να αντικατασταθεί με ισοδύναμες ποσότητες μαγειρικής σόδας ή μπέικιν πάουντερ. σε Συγκριτικά προς την μαγειρική σόδα η διττανθρακική αμμωνία παράγει περισσότερο αέριο και δεν αφήνει αλμυρή ή σαπωνοειδή γεύση στο τελικό προϊόν, εφόσον μετατρέπεται σε νερό και αέρια προϊόντα που εξατμίζονται κατά το ψήσιμο. Είναι κατάλληλη για τραγανά αρτύματα όπως γλυκά σφολιάτας, επίπεδα ψωμιά, κράκερ και μπισκότα, και το αποτέλσμα είναι ελαφριά, αέρινα τραγανά, και αφράτα προϊόντα. Είναι ακατάλληλη για υγρά και ογκώδη αρτοσκευάσματα, όπως το κανονικό ψωμί ή κέικ, επειδή ποσότητα αμμωνίας θα παγιδευτεί μέσα στο τρόφιμο και θα έχει δυσάρεστη καυστική γεύση.
Στην Κίνα χρησιμοποιείται ως φθηνό αζωτούχο λίπασμα, αλλά σταδιακά αντικαθίσταται από την ουρία για καλύτερη ποιότητα και σταθερότητα. Χρησιμοποιείται ως συστατικό στην παρασκευή πυροσβεστικών μειγμάτων, φαρμακευτικών προϊόντων, χρωστικών ουσιών, και ως βασικό λίπασμα.
Χρησιμοποιείται σε ρυθμιστικά διαλύματα ήπια αλκαλικού pH για ποιοτικές αναλύσεις, όπως υγρή χρωματογραφία υψηλής απόδοσης. Επειδή αποσυντίθεται εντελώς προς πτητικές ουσίες επιτρέπεται η ταχεία ανάκτηση του συστατικού ενδιαφέροντος με ξηρή κατάψυξη.
Αντιδράσεις
Διαλύεται στο νερό προς ελαφρά αλκαλικό διάλυμα. Είναι αδιάλυτη στην ακετόνη και αλκοόλες.
Το όξινο ανθρακικό αμμώνιο διασπάται σε θερμοκρασία άνω των 36 °C προς αμμωνία, διοξείδιο του άνθρακα και νερό με ενδόθερμη αντίδραση που ψύχει το νερό:
NH4HCO3 → NH3 + H2O + CO2.
Η αντίδραση με οξέα παράγει διοξείδιο του άνθρακα:
NH4HCO3 + HCl → NH4Cl + CO2 + H2O
Η αντίδραση με βάση παράγει αμμωνία.
Η αντίδραση με θειικά άλατα των μετάλλων αλκαλικών-γαιών παράγει ίζημα με ανθρακικά άλατα:
CaSO4 + 2 NH4HCO3 → CaCO3 + (NH4)2ΟΠΌΤΕ4 + CO2 + H2O
Η αντίδραση με αλκαλικά αλογονίδια παράγει διττανθρακικό αλκάλιο και αλογονίδιο αμμωνίου:
NH4HCO3 + NaCl → NH4Cl + NaHCO3;
NH4HCO3 + KI → NH4 - + KHCO3;
NH4HCO3 + NaBr → NH4Br + NaHCO3.
Ασφάλεια
Η διττανθρακική αμμωνία είναι ερεθιστική για το δέρμα, τα μάτια και το αναπνευστικό σύστημα. Η εισπνοή μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό της μύτης, του λαιμού και του αναπνευστικού και να προκαλέσει βήχα εμετό και αναπνευστικά προβλήματα. Η επανειλημμένη έκθεση μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη βρογχίτιδας με βήχα και αναπνευστικά προβλήματα. Οι επιπτώσεις στην υγεία εμφανίζονται άμεσα ή σύντομα μετά την έκθεση και μπορεί να διαρκέσουν για μήνες ή χρόνια.
Συνιστάται η χρήση σε εγκατάστάσεις με καλό σύστημα εξαερισμού. Είναι απαραίτητη η χρήση μάσκας φίλτρου σκόνης, γυαλιών και γαντιών και προστατευτικής ενδυμασίας εργασίας. Αλλάξτε ρούχα και πλύση αμέσως μετά την έκθεση σε όξινο ανθρακικό αμμώνιο.
Το 2008 κατόπιν του Σκάνδαλου Κινέζικου γάλακτος όπου η κινέζικη μαγειρική αμμωνία βρέθηκε να είναι επιμολυσμένη με μελαμίνη, απαγορεύτηκαν οι εισαγωγές στη Μαλαισία.
Βιβλιογραφία
Πρόσθετα τροφίμων
Ανόργανες ενώσεις
Ανθρακικά
Οξέα
Ενώσεις αμμωνίου
Αμμωνιακά άλατα
|
539921
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Μαυρίκιος της Οράγγης
|
Ο Μαυρίκιος (, 14 Νοεμβρίου 1567 – 23 Απριλίου 1625) από τον Οίκο του Νάσσαου ήταν πρίγκιπας της Οράγγης & βαρόνος της Μπρέντα (1618-25) και κυβερνήτης της Ολλανδίας, Ζηλανδίας, Ουτρέχτης, του Γκέλντερς, Οβεράισελ και Χρόνινγεν.
Το νησιωτικό κράτος Μαυρίκιος έχει ονομαστεί προς τιμή του.
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Γουλιέλμου Α΄ πρίγκιπα της Οράγγης και της Άννας των Βέττιν, κόρης του Μαυρικίου εκλέκτορα της Σαξονίας.
Μεγάλωσε στο Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ και σπούδασε στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης και του Λέιντεν. Το 1585 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε ως κυβερνήτης της Ολλανδίας και της Ζηλανδίας. Το 1590 έγινε κυβερνήτης της Ουτρέχτης, του Γκέλντερς, του Οβεράισελ και το 1620 του Γκρόνινγκεν. Ως γενικός στρατηγός και ναύαρχος των Ηνωμένων Επαρχιών οργάνωσε τη στάση εναντίον των Ισπανών ως μία συμπαγή, επιτυχή εξέγερση και απέκτησε φήμη στρατιωτικής τακτικής. Υπό την ηγεσία του και σε συνεργασία με τον Νομικό της Xώρας (Καγκελάριο) Γιόχαν φαν Όλντενμπαρνεβελτ ο στρατός των Επαρχιών επέτυχε πολλές νίκες και οδήγησε τους Ισπανούς έξω από τα βόρεια και ανατολικά της Δημοκρατίας.
Απεβίωσε το 1625 χωρίς νόμιμα τέκνα και τον διαδέχθηκε ο επόμενος αδελφός του Φρειδερίκος-Ερρίκος πρίγκιπας της Οράγγης.
Αναφορές
Οίκος του Νάσσαου
Ολλανδοί πολιτικοί
Ολλανδοί ευγενείς
|
139818
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BB%CE%AE%20%CE%96%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85
|
Λιλή Ζωγράφου
|
Η Λιλή Ζωγράφου (17 Ιουνίου 1922 - 2 Οκτωβρίου 1998) ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, λογοτέχνιδα, δοκιμιογράφος, θεατρική συγγραφέας και πολιτική ακτιβίστρια, ένθερμη υποστηρίκτρια του γυναικείου κινήματος. Στα βιβλία της, εξέτασε ειδικότερα τη θέση της γυναίκας στην Ελληνική κοινωνία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Κεντρικά θέματα του έργου της συνιστούν η προσωπική ελευθερία, η ελευθερία του λόγου, η σεξουαλική καταπίεση και η σεξουαλική απελευθέρωση.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, η Ζωγράφου συμμετείχε στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης και εναντιώθηκε στο Ναζισμό· φυλακίστηκε ούσα έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Η Ζωγράφου κατέκρινε ανοιχτά το Καθεστώς των Συνταγματαρχών του 1967-1973· το βιβλίο της «Επάγγελμα Πόρνη» ήταν μια καυστική μαρτυρία της ζωής επί Χούντας.
Σχολιάζοντας την λογοτεχνική αυτοβιογραφία της, το έργο «Η Συβαρίτισσα», ο κριτικός λογοτεχνίας Δημοσθένης Κούρτοβικ χαρακτήρισε την Ζωγράφου ως την «σκοτεινή θεά Εκάτη της λογοτεχνίας μας».
Βιογραφία
Μια βιογραφία της Λιλής Ζωγράφου θα μπορούσε να συντεθεί από αυτά και μόνα τα βιβλία της· το μεγαλύτερο μέρος του έργου της είναι αυτοβιογραφικό.
Πρώιμος βίος και σπουδές
Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1922. Το δημοσιογραφικό πάθος του πατέρα της, Ανδρέα Ζωγράφου, εκδότη της καθημερινής εφημερίδας «Ανόρθωση», της ενέπνευσε από μικρή ηλικία μια ιδιαίτερη αγάπη για τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή.
Η Ζωγράφου πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Ηράκλειο, αλλά η αγάπη της για το χωριό της, τη Μίλατο Λασιθίου ήταν βαθιά και σε πολλές περιπτώσεις η συγγραφέας ενσωμάτωσε στο έργο της αρκετά στοιχεία εκείνου του τόπου.
Φοίτησε στο Λύκειο Κοραή και το Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Έπειτα, σπούδασε φιλολογία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δεκαετίες του 1940 και 1950
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, η Ζωγράφου —ετών 21 και έγκυος— φυλακίζεται για τη συμμετοχή της στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης· η μοναχοκόρη της, η μετέπειτα ποιήτρια Ρένα Χατζηδάκη, γεννήθηκε εκείνη την περίοδο.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1944, η Ζωγράφου δούλεψε ως δημοσιογράφος σε φημισμένες εφημερίδες και περιοδικά. Ακόμα, ταξίδεψε στην Ευρώπη και επισκέφτηκε πολλές χώρες του Ανατολικού Μπλοκ. Κατά τη διετία 1953-1954, η Ζωγράφου έζησε στο Παρίσι.
Ακολουθώντας το λογοτεχνικό ντεμπούτο της το 1949 με τη συλλογή διηγημάτων «Αγάπη», το δοκίμιο «Νίκος Καζαντζάκης: ένας τραγικός» εκδόθηκε το 1959· η Ζωγράφου εξέτασε τον Καζαντζάκη υπό μία νέα οπτική γωνία, εστιάζοντας στη διαρκή προσπάθειά του να γίνει υπεράνθρωπος, αλλά και στην προβληματική ερωτική ζωή του. Το δοκίμιο απετέλεσε αιτία διχογνωμιών, αλλά πρότεινε και μια πιο προσγειωμένη θεώρηση του έργου του διάσημου συγγραφέα.
Συναντώντας τον πατέρα της Ζωγράφου στο Ηράκλειο, ο πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου έδωσε τα συγχαρητήρια του στον Ανδρέα Ζωγράφο για την ακρίβεια της περιγραφής που έδωσε η κόρη του για τον Καζαντζάκη, τον οποίο ο Παπανδρέου γνώριζε προσωπικά.
Το Καθεστώς των Συνταγματαρχών
Η Ζωγράφου εργαζόταν στο Πρωτόκολλο Στρατολογίας, στο πολιτικό προσωπικό του Υπουργείου Αμύνης όταν επιβλήθηκε η Χούντα του 1967. Την ίδια περίοδο, αρθρογραφούσε για το περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ», προωθώντας προοδευτικές ιδέες αναφορικά με τα δικαιώματα των γυναικών ενώ, συχνά, ασκούσε ανοιχτά κριτική στο Καθεστώς των Συνταγματαρχών.
Το 1971, εξέδωσε το δοκίμιο «Ο ηλιοπότης Ελύτης», μια μελέτη για την ποίηση του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, που αργότερα βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ για τη Λογοτεχνία. Η Ζωγράφου επικοινώνησε με τον επιφανή ποιητή προτού να εκδώσει το έργο της αλλά, αφού διάβασε το χειρόγραφο, ο Ελύτης της ξεκαθάρισε ότι δεν το ενέκρινε και, κατά κάποιον τρόπο, της απαγόρευσε να το δημοσιεύσει. Θορυβημένη αλλά όχι αποθαρρυμένη, η Ζωγράφου προχώρησε κανονικά στην έκδοση του έργου.
Το 1974, η συγγραφέας εξέδωσε ένα χρονικό των γεγονότων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με τίτλο «17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής». Η ίδια ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Εκείνη την περίοδο, διέμενε έναντι του κτηρίου του ΕΑΤ–ΕΣΑ και οι κατ’ οίκον έρευνες της αστυνομίας ήταν συχνές· κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο της, κρύβοντας κάθε σελίδα του χειρόγραφου που τελείωνε σε εγκυκλοπαίδειες της βιβλιοθήκης της.
Χρειάστηκαν πέντε χρόνια ώστε να ολοκληρώσει η Λιλή Ζωγράφου το βιβλίο της «Επάγγελμα Πόρνη». Σε αυτή τη συλλογή σοκαριστικών αυτοβιογραφικών ιστοριών, η Ζωγράφου περιγράφει σκληρές προσωπικές εμπειρίες που είχε κατά τη διάρκεια της επταετούς Χούντας —ξυλοδαρμό, απόπειρα αυτοκτονίας και βιασμό—, στοχεύοντας, μεταξύ άλλων, στην έκθεση της πατριαρχικής βιαιότητας της εποχής της αλλά και στη σκιαγράφηση της καθεστωτικής καταπίεσης.
Δεκαετίες του 1980 και 1990
Μετά την πτώση της Χούντας το 1974, η συγγραφέας επέστρεψε στη δημοσιογραφία, αρθρογραφώντας για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και άλλες εφημερίδες και περιοδικά.
Εκείνη την περίοδο, εξέδωσε και πολλά εμπορικώς επιτυχημένα βιβλία· η συλλογή διηγημάτων «Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;», το λογοτέχνημα «Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χτες», το μυθιστόρημα «Η αγάπη άργησε μια μέρα» και η λογοτεχνική αυτοβιογραφία της «Η Συβαρίτισσα», ήταν μερικά από αυτά.
Το μυθιστόρημά της «Η αγάπη άργησε μια μέρα», μεταφέρθηκε στην τηλεόραση από την ΕΡΤ, σε μια σειρά με πρωταγωνίστριες την Τάνια Τρύπη και την Καριοφυλλιά Καραμπέτη.
Το 1998 η Ζωγράφου εξέδωσε το τελευταίο έργο της, ένα ευρείας κλίμακας δοκίμιο με τίτλο «Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα η ιστορία του φαλλού». Σε αυτό, μελέτησε τις καταβολές της πατριαρχίας στην ελληνική κοινωνία, εξετάζοντας τον Ελληνικό Κόσμο από τα προϊστορικά χρόνια ως την εποχή των Μεγάλων Τραγικών.
Θάνατος
Το 1998, ενώ παραθέριζε στο Ηράκλειο, η Λιλή Ζωγράφου υπέστη οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο· πέθανε μερικές μέρες αργότερα, στο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου «Βενιζέλειο». Η κηδεία της έγινε στον ναό του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο στις 3 Οκτωβρίου 1998· πολλά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής απέστειλαν συλλυπητήρια στην οικογένειά της.
Στη διαθήκη της, η Ζωγράφου όρισε ως δικαιούχους των πνευματικών δικαιωμάτων των έργων της τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια αλλά και τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος.
Έργο
Ο λόγος της Λιλής Ζωγράφου υπήρξε αντισυμβατικός και χαρακτηρίστηκε ως η σκοτεινή θεά Εκάτη της ελληνικής λογοτεχνίας από τον κριτικό Δημοσθένη Κούρτοβικ. Το έργο της περιστρέφεται γύρω από τον χωρίς αναστολές έρωτα, τη χειραφέτηση της γυναίκας και γενικότερα την ελευθερία του ανθρώπου. Η ίδια επιλέγει χαρακτήρες με έντονες αντιθέσεις στην προσωπικότητα και τον τρόπο δράσης και καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όμως κάποιες φορές, παρατηρεί ο Γιώργος Μανουσάκης, υπάρχει ψυχολογική ασυνέπεια στις πράξεις τους. Επιλέγει κυρίως την τριτοπρόσωπη αφήγηση και σπανιότερα πρωτοπρόσωπη. Το ύφος της μπορεί να γίνει λυρικό, ιδίως στις ερωτικές σκηνές, ή ακόμη και μελοδραματικό, όπως στο τέλος του Η αγάπη άργησε μια μέρα.
Ο Γιώργος Μανουσάκης επισήμανε ότι στο έργο της οι άντρες παρουσιάζονται συνήθως ως με λιγότερους ηθικούς ενδοιασμούς σε σχέση με τις γυναίκες, φέρνοντας ως παράδειγμα τη σαδιστική συμπεριφορά του γιατρού Τάγαρη στο Η αγάπη άργησε μια μέρα, αφότου έμαθε το νεανικό μυστικό της γυναίκας του. Όμως, επισημαίνει ότι δεν απουσιάζουν και αδύναμοι χαρακτήρες αντρών, όπως οι γιοι της οικογένειας Φτενούδου στο ίδιο μυθιστόρημα. Εκεί το ρόλο της συνέχειας της οικογενειακής επιχείρησης έχει αναλάβει η κόρη, η οποία είναι πιο δυναμική. Επίσης, στο ...Και το χρυσάφι... ο ψαράς Γρηγόρης παρουσιάζεται ως αφενός αγνός και αφετέρου ιδανικός εραστής, ο οποίος όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τον πόνο του χωρισμού με τη βοήθεια της Γαλανής, μιας αυθόρμητης, δυναμικής και χειραφετημένης γυναίκας η οποία κινείται άνετα σε έναν αντροκρατούμενο χώρο.
Από τα έργα της, η σειρά διηγημάτων Επάγγελμα Πόρνη παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ποικιλία θεμάτων, από την επιστροφή εργατών από τη Γερμανία και τις χωρίς υπερβολές αντιδράσεις μοναχικών ανθρώπων που επιζητούν την ανθρώπινη αλληλεπίδραση μέχρι την αιχμηρή σάτιρα της γραφειοκρατίας την εποχή της Χούντας και το συνεχή κίνδυνο των στιγματισμένων σε ένα τέτοιο καθεστώς. Η ίδια αναφέρει στον πρόλογο ότι το συγκεκριμένο έργο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.
Προσωπικές Απόψεις
Θρησκεία
Η Ζωγράφου ήταν άθρησκη· εκλάμβανε τη θρησκεία ως κοινωνικό οικοδόμημα. Αρκετά από τα έργα της ήταν εν μέρει ή πλήρως αφιερωμένα στην πολιτική πλευρά του Χριστιανισμού· το βιβλίο της «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού», ένα ιστορικό δοκίμιο για τις καταβολές του Χριστιανισμού και την πολιτική λειτουργία του στον Ελλαδικό χώρο, έγινε αρκετά διάσημο και έστρεψε αρκετούς κληρικούς της Εκκλησίας της Ελλάδος εναντίον της. Σε μια συνέντευξή της στην ιδιωτική τηλεόραση, η συγγραφέας χαρακτήρισε αυτό το βιβλίο ως «έργο ζωής».
Ήταν Επικούρεια και συχνά συζητούσε ευαίσθητα ζητήματα όπως ο θάνατος —δικός της ή και των άλλων— και η ηδονή (ενν. η φιλοσοφική έννοια) ανοιχτά, υιοθετώντας την οπτική του Επικούρου.
Πολιτική
Με τα δικά της λόγια, η Ζωγράφου «δεν ήταν κομμουνίστρια», ήτοι δεν ήθελε να είναι μέλος ενός συγκεκριμένου κόμματος και να υποχρεούται να ακολουθεί ένα ορισμένο ιδεολογικό δόγμα. Εξαιτίας του ότι η ίδια ήταν ανένταχτη, και καθώς μεγάλο μέρος του έργου της περιστρέφεται γύρω από την επαναστατικότητα, πολλοί ήταν αυτοί που το χαρακτήρισαν ως αναρχικό. Είναι βέβαιο ότι η πολιτική της σκέψη ήταν προοδευτική και εν γένει συνδεδεμένη με την Αριστερά.
Φεμινισμός και Σεξουαλικότητα
Η Ζωγράφου δήλωσε κάποτε: «Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα. Και τι θα γινόμουν, πώς θα ‘παιρνα τόσες και τέτοιες ηδονές αν δεν υπήρχαν οι άντρες».
Το λογοτεχνικό έργο της εστιάζεται κατά κύριο λόγο στην πάλη των γυναικών για αυτοπραγμάτωση, ελευθερία και ανεξαρτησία και παρά ταύτα η ίδια απέφυγε να υιοθετήσει μια φεμινιστική οπτική· η Λιλή Ζωγράφου απευθύνεται στις γυναίκες όχι ως απελευθερώτρια αλλά, περισσότερο, ως συνοδοιπόρος και τις καλεί να διεκδικήσουν την προσωπική τους ελευθερία, μια ελευθερία προϋπάρχουσα.
Εργογραφία
Αγάπη (1949)
Νίκος Καζαντζάκης – Ένας τραγικός (1959)
Βιογραφία – Άπαντα Μ.Πολυδούρη (1961)
Και το χρυσάφι των κορμιών τους (1961)
Οι καταραμένες (1962)
Οι Εβραίοι κάποτε (Μίκαελ) (1966)
Ο ηλιοπότης Ελύτης (1971)
Παιδεία ώρα μηδέν, ή της εκμηδένισης (1972)
Τι απόγινε κείνος που ήρθε να βάλει φωτιά (Θέατρο, 1972)
Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού (1974)
17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής (1974)
Κ. Καρυωτάκης – Μ. Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης (1977)
Επάγγελμα: Πόρνη (1978)
Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στο άλογο (1981)
Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ; (1983)
Η γυναίκα σου η αλήτισσα (1984)
Η Συβαρίτισσα (1987)
Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χτες (1990)
Παλαιοπώλης Αναμνήσεων (1998)
Που έδυ μου το κάλλος (1992)
Παραλήρημα σε ντο μείζονα (1992)
Σύγχρονός μας ο Κάφκα (1993)
Η αγάπη άργησε μια μέρα (1994)
Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα· η ιστορία του φαλλού (1998)
Παραπομπές
Πηγές
Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, τ. 1, σελ. 592-593
https://web.archive.org/web/20121029061814/http://www.ekdoseismetron.gr/
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Λιλή Ζωγράφου στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Νεοέλληνες λογοτέχνες
Έλληνες μυθιστοριογράφοι
Ελληνίδες δημοσιογράφοι
Ελληνίδες συγγραφείς
|
393740
|
https://el.wikipedia.org/wiki/All%20the%20World%27s%20a%20Stage
|
All the World's a Stage
|
Το All the World's a Stage είναι διπλό, ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του καναδικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Rush, το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1976 μέσω της δισκογραφικής εταιρίας "Anthem Records" στον Καναδά και της "Atlantic" στην Ιαπωνία. Ο τίτλος του άλμπουμ αποτελεί αναφορά στην κωμωδία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, "Όπως Αγαπάτε".
Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ των Rush που ανέβηκε στο Top-40 του Billboard και έγινε χρυσό το Νοέμβριο του 1977, ενώ βραβεύθηκε ως πλατινένιο το 1981. Επίσης, έφθασε στην έκτη θέση των καναδικών τσαρτ και έγινε χρυσό δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του και πλατινένιο στις 1 Αυγούστου 1978. Μαζί με το άλμπουμ, κυκλοφόρησε το σινγκλ "Fly by Night / In the Mood", το οποίο μπήκε στο Hot-100 του Billboard.
Λίστα Τραγουδιών
Μέρος πρώτο
1. Bastille Day (Lee, Lifeson, Peart) - 4:57
2. Anthem (Lee, Lifeson, Peart) - 4:56
3. Fly by Night/In the Mood (Lee, Peart) - 5:03
4. Something for Nothing (Lee, Lifeson) - 4:02
5. Lakeside Park (Lee, Lifeson, Peart) - 5:04
6. 2112 (Lee, Lifeson, Peart) - 15:45
I. "Overture"
II. "The Temples of Syrinx"
III. "Presentation"
IV. "Soliloquy"
V. "Grand Finale"
Μέρος δεύτερο
1. By-Tor & the Snow Dog (Lee, Lifeson, Peart) - 11:57
I. "At the Tobes of Hades"
II. "Across the Styx"
III. "Of the Battle"
a. "Challenge and Defiance"
b. "7/4 War Furor"
c. "Aftermath"
d. "Hymn of Triumph"
IV. "Epilogue"
2. In the End (Lee, Lifeson) - 7:13
3. Working Man/Finding My Way/Drum solo (Lee, Lifeson) - 14:56
4. What You're Doing (Lee, Lifeson) - 5:39
Θέσεις τσαρτ
Βραβεία
All the World's a Stage (άλμπουμ)
Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος
Καναδάς (CRIA Certification):Πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Ασημένιος
Μέλη των Rush
Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "All the World's a Stage" ήταν οι εξής:
Τζέντι Λι - φωνητικά, μπάσο, πλήκτρα
Άλεξ Λάιφσον - ηλεκτρική κιθάρα
Νιλ Πιρτ - τύμπανα, κρουστά
Παραπομπές
Πηγές
All the World's a Stage - Rush | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
Rush - All the World's a Stage (album review) | Sputnikmusic
Rush - All the World's a Stage - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Δισκογραφία των Rush
Άλμπουμ του 1976
|
148700
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%BD
|
Αβαλόν
|
Το Αβαλόν (γαλλικά: Avallon), είναι πόλη και έδρα δήμου της ΒΑ. κεντρικής Γαλλίας, στο νομό Ιόν (Yonne) της Βουργουνδίας. Ο δήμος έχει έκταση 26,75 χμ² και πληθυσμό 7.248 κατοίκους (2010). Βρίσκεται 40 χλμ. ΝΑ της πόλης Οσέρ σε ύψωμα στους βόρειους πρόποδες του όρους Μορβάν, που βλέπει προς την κοιλάδα του ποταμού Κουζίν (Cousin).
Ονομασία
Το όνομα της πόλης φαίνεται να προέρχεται από την γαλατοκελτική λέξη Aballo «μήλο, μηλιά» και το επίθημα -one, και εμφανίζεται σε νόμισμα του λαού των Εντουέν (Éduens). Η λέξη σχετίζεται, πιθανότατα, με τον θεό Abellio(n) , προστάτη των οπορωφόρων δένδρων και της καλής καρποφορίας, γενικότερα.
Ιστορία
Η περιοχή είχε ήδη κατοικηθεί πριν από τη ρωμαϊκή εποχή. Η παρουσία ενός οικισμού (oppidum) του γαλατικού λαού των Εντουέν προσφέρει μαρτυρία γι αυτό. Φαίνεται ότι η πόλη εξαρτιόταν από την επαρχία Ωτέν (Autun). Η περιοχή του Μορβάν, με τις πολλές πηγές και τα μεγάλα δάση, φαίνεται ότι προσείλκυε τις πλούσιες γαλατορωμαϊκές οικογένειες από το Οτίν και ήταν εύκολα προσβάσιμη μέσω της Αγριππαίας Οδού (Via Agrippa).
Τον 7o αιώνα, ο μοναχός Ιωνάς (Jonas) αναφέρει ένα φρούριο με το όνομα Castrum Cabalonem, το οποίο όμως δεν απέτρεπε σποραδικές εισβολές. Σαρακηνοί από την Ισπανία, το 731 μ.Χ., έκαναν συχνά επιτυχείς επιδρομές στην Βουργουνδία και, γενικότερα, κατά τα μέσα του 8ου αιώνα. Επίσης οι Νορμανδοί Βίκινκς είχαν πολλαπλασιάσει τις ληστρικές επιδρομές τους μετά το 843 και, έτσι, οι φοβισμένοι κάτοικοι αποφάσισαν να περιβάλλουν την πόλη με ένα μεγάλο τείχος.
Το Αβαλόν κατά την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο, υπήρξε η σημαντικότερη πόλη της περιοχής, με την ονομασία Pagus Avalensis. Η τύχη της συνδέθηκε με εκείνη της Βουργουνδίας, μερικές φορές ως ανεξάρτητο βασίλειο, μερικές φορές στην ευρύτερη περιοχή της Αυστρασίας (Austrasia), μέχρι τον 9ο αιώνα, περίπου. Το 806, ο Καρλομάγνος, μέσω διατάγματος δώρισε το Αβαλόν και την περιοχή Οσουά (Auxois) στο γιο του Λουδοβίκο και αργότερα, το 817 στον άλλο γιο του, Πεπίνο. Το 931, ο δούκας της Βουργουνδίας, Γκισλμπέρ (Gislebert), πηγαίνει σε πόλεμο εναντίον του βασιλιά των Φράγκων, Ροδόλφο, και η πόλη προσαρτάται στην κομητεία του Οσέρ (Auxerre). Το 1005 ο βασιλιάς Ροβέρτος ο Ευσεβής θέλει να ανακτήσει το δουκάτο της Βουργουνδίας και να το παραδώσει στον κόμη Ότο Γκιγιόμ. Το Αβαλόν πολιορκήθηκε για τρεις μήνες, αλλά τελικά, η πείνα ανάγκασε τους κατοίκους να παραδώσουν την πόλη. Στη συνέχεια, καταστράφηκε και οι περισσότεροι κάτοικοι σφαγιάστηκαν ή εξορίστηκαν, ενώ ο μύθος λέει ότι υπήρξαν μόνο 300 επιζώντες. Οι κάτοικοι έμειναν σε καθεστώς δουλοπαροικίας, μέχρι το 1200 περίπου, οπότε απέκτησαν το στάτους των «ελευθέρων», μέσω διατάγματος του δούκα της Βουργουνδίας Εύδη (Eudes).
Παρά τις οχυρώσεις του, το Αβαλόν δεν απέφυγε τις επιδρομές κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο. Το 1359, ο βασιλιάς Εδουάρδος Γ' της Αγγλίας, εγκατέστησε στρατεύματα στο Γκιγιόν, από όπου λεηλατούσαν το γειτονικό Αβαλόν, κάτι που συνεχίστηκε και αργότερα, παρά τη συνθήκη του Γκιγιόν και την αποχώρηση των στρατευμάτων, αφού μισθοφόροι συνέχισαν να λυμαίνονται την περιοχή.
Κατά την έναρξη του 15ου αιώνα οι οχυρώσεις της πόλεις ήταν ερείπια. Το 1419 και το 1421, με χρηματοδότηση των τότε δουκών Ιωάννη και Φιλίππου Γ΄ , έγινε η ανακατασκευή τους. Ωστόσο, το 1433, ο Ζαν Εσπαϊγί (Jean Espailly), μισθοφόρος στην υπηρεσία του βασιλιά της Γαλλίας, κατέλαβε την πόλη για οκτώ μήνες. Θα χρειαστούν έξι εβδομάδες πολιορκίας από τον Δούκα Φίλιππο για να ανακαταληφθεί, αλλά μεγάλο τμήμα της κάηκε και καταστράφηκε ενώ χάθηκε ο μισός πληθυσμός της. Χρειάστηκαν είκοσι χρόνια για την πόλη για να ανακάμψει από αυτή τη δοκιμασία. Τα τείχη ανακατασκευάστηκαν, ενώ το 1453 υψώθηκε ένας τετράγωνος πύργος στο υψηλότερο σημείο του Αβαλόν, όπου τοποθετήθηκε ένα ρολόι και οι δρόμοι λιθοστρώθηκαν. Το 1543, ο πληθυσμός είχε σχεδόν τριπλασιαστεί, όμως οι Γαλλικοί θρησκευτικοί πόλεμοι (1562-98) προκάλεσαν μεγάλες ζημιές, ενώ ήλθε να προστεθεί και η ζοφερή περίοδος της πανούκλας (1531-1587). Το 1594 λεηλατήθηκε από τους ζηλωτές του δόγματος της παπικής Εκκλησίας.
Οικονομία
Στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή λειτουργούν βιομηχανίες τροφίμων (μπισκοτοποιίες, τζίντζερμπρεντ), εργοστάσια ελαστικών αυτοκινήτων και ρουλεμάν, πλεκτήρια και βυρσοδεψεία.
Αξιοθέατα
Εκκλησίες
Ο Άγιος Λάζαρος (Saint-Lazare): κολλεγιακή εκκλησία ρωμανοβουργουνδικού ρυθμού, που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, πάνω σε παλαιότερη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, της οποίας τα ερείπια αποκαλύφθηκαν σε ανασκαφή του 1861. Οι δύο πύλες της πρόσοψης δεσπόζουν στο οικοδόμημα. Ο Ιστορικός Victor Petit τους απεκάλεσε το 1870 ως «αριστουργήματα της διακοσμητικής γλυπτικής». Το καμπαναριό κατέρρευσε το 1633 και αντικαταστάθηκε το 1670 από την τρέχουσα κατασκευή.
Ο Άγιος Μαρτίνος (Saint-Martin): κατασκευάστηκε γύρω στο 1650. Η πρόσοψή του είναι δωρικού ρυθμού και η μικρή πύλη ιωνικού ρυθμού. Αναστηλώθηκε και διευρύνθηκε το 1848.
Διάφορα
Ο Πύργος του Ρολογιού (La Tour de l’Horloge): είχε κατασκευαστεί στο υψηλότερο σημείο της πόλης, τον Φεβρουάριο του 1456. Η αψίδα που στηρίζει το κτίριο ονομάστηκε Porte de la Boucherie ή Bouchoise. Έχει ύψος 49 μ., και η καμπάνα ζυγίζει πάνω από 250 κιλά.
Μια σπειροειδής πέτρινη σκάλα οδηγεί σε διαφορετικούς ορόφους, τα οποία φωτίζονται από καφασωτά παράθυρα. Οι δημοτικοί σύμβουλοι συνεδρίαζαν σε ένα δωμάτιο του πύργου, μέχρι το 1772. Στο τέλος του 18ου αιώνα, ο πύργος χρειάστηκε επείγουσα επισκευή και οι δημοτικοί σύμβουλοι πρότειναν τη κατεδάφισή του. Αλλά η βίαιη αντίδραση από τους κατοίκους, με επικεφαλής τον αρχιτέκτονα Jacques Nicolas Caristie, τους ανάγκασε να αλλάξουν απόφαση. Ο πύργος επισκευάστηκε και ανακατασκευάστηκε μεταξύ 1825 και 1835, ενώ εκεί απεικονίζεται ο θυρεός της πόλης.
Είναι το «σήμα κατατεθέν» του Αβαλόν και ένας «φρουρός» είναι παρών, μέρα και νύχτα. Χαρακτηρίστικε ως ιστορικό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς το 1930.
Το Νοσοκομείο (L’hôpital): κατασκευάστηκε μεταξύ 1715 και 1728.
Το Ιστορικό Δημαρχείο (Hôtel-de-Ville): είναι κτίσμα του 1770 και έχει την εμφάνιση κανονικής οικίας.
Επίσης, σώζονται ερείπια πύργων του 15ου αιώνα και προμαχώνων του 16ου αιώνα. Υπάρχει μουσείο με συλλογές έργων τέχνης από διάφορες εποχές.
Αδελφοποιημένες πόλεις
Πέπινστερ (Pepinster), Βέλγιο
Κόχεμ (Cochem), Γερμανία
Τεντέρντεν (Tenterden), Ηνωμένο Βασίλειο
Σακού (Saku), Ιαπωνία
Παραπομπές
Πηγές
Abbé Jacques-François Baudiau: " Le Morvand ", 3e Ed:Guénégaud¨. Paris 1965. t.III. p. 3 à 51.
Florence Lucy, Les nobles du bailliage d'Avallon à la fin de l'Ancien Régime, Université de Dijon, 1985, 115 p. (mémoire de maîtrise d'Histoire)
Jean-Luc Pers, Une petite ville de l'Yonne au XIXe siècle : Avallon 1840-1900, Université de Dijon, 1991, 41 p. (mémoire de maîtrise d'Histoire)
Gérard Sainson, La Chatellenie d'Avallon au XVe siècle, Université de Dijon, 1972, 181 p. (mémoire de maîtrise d'Histoire)
Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1980
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Βουργουνδίας
|
571413
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%8E%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%20%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BD%20%CE%AD%CF%89%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%204%CE%BF%20%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1
|
Διώξεις κατά Χριστιανών έως τον 4ο αιώνα
|
Οι διώξεις κατά Χριστιανών αναφέρονται σε διάφορες δράσεις από τη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού. Σύμφωνο με την εκκλησιαστική παράδοση, οι πρώτοι χριστιανοί διώκονταν από τους Ρωμαίους. Σύγχρονοι ιστορικοί ωστόσο, εκφράζουν την άποψη πως οι διώξεις είχαν σποραδικό και τοπικό χαρακτήρα. Στις αρχές του 4ου αιώνα, μια μορφή της θρησκείας νομιμοποιήθηκε από το Διάταγμα των Μεδιολάνων, και τελικά ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Χριστιανοί ιεραπόστολοι, καθώς και πρόσωπα που εκχριστιανίστηκαν, υπήρξαν στόχος διώξεων από την εμφάνιση του Χριστιανισμού.
Στην εποχή του Χριστού (Kαινή Διαθήκη)
Ο Χριστιανισμός ξεκίνησε ως αίρεση των Εβραίων, και σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, Φαρισαίοι, συμπεριλαμβανομένου του Αποστόλου Παύλου, πριν από τη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό, δίωκαν τους πρώτους Χριστιανούς. Οι πρώτοι Χριστιανοί κήρυτταν το δεύτερο ερχομό του Μεσσία, το οποίο δεν είναι σύμφωνο προς τις εβραϊκές θρησκευτικές διδασκαλίες. Παρά τις μεμονωμένες μεταστροφές Εβραίων προς το Χριστιανισμό, αυτοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έγιναν Χριστιανοί. Κατά μία άποψη, οι Εβραίοι έβλεπαν τις διώξεις κατά Χριστιανών ως μέτρα πειθαρχίας μεταξύ Εβραίων, καθώς μέχρι τον 2ο αιώνα δεν ήταν σαφής η διάκριση μεταξύ των δύο θρησκειών. Οι Χριστιανοί, από την άλλη πλευρά, αισθάνονταν ότι διώκονται και όχι ότι "πειθαρχούνται."
Η διχόνοια μεταξύ των Εβραίων άρχισε σχεδόν αμέσως με τις διδασκαλίες του Αγίου Στεφάνου στην Ιερουσαλήμ, ο οποίος θεωρήθηκε αποστάτης. Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, ένα χρόνο μετά την Σταύρωση του Ιησού, ο Στέφανος λιθοβολήθηκε για την υποτιθέμενη αλλαγή πίστης, με τον Σαούλ (μετέπειτα Παύλο) να επιβλέπει.
Tο 41 μ.Χ., όταν ο Αγρίππας A', έλαβε τον τίτλο του Βασιλιά των Ιουδαίων, συνέχισε τις διώξεις κατά τις οποίες ο Απόστολος Ιάκωβος έχασε τη ζωή του, ο Πέτρος μόλις κατάφερε να γλυτώσει και οι υπόλοιποι των αποστόλων διασκορπίστηκαν. Μετά το θάνατο του Αγρίππα, ακολούθησε ρωμαϊκή διοίκηση και τηρήθηκε μια ουδετερότητα, έως ότου ο έπαρχος (προκουράτωρ) Festus πέθανε και ο αρχιερέας Άννας II εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας για να επιτεθεί στην Εκκλησία και να εκτελεστεί ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, τότε ηγέτης των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ. Η Καινή Διαθήκη αναφέρει ότι Απόστολος Παύλος φυλακίστηκε επανειλημμένα από τις Ρωμαϊκές αρχές, λιθοβολήθηκε από τους Φαρισαίους και αφέθηκε ημιθανής σε μία περίπτωση, και τελικά οδηγήθηκε ως κρατούμενος στη Ρώμη. Ο Απόστολος Πέτρος και άλλοι πρώτοι Χριστιανοί επίσης, φυλακίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και κακοποιήθηκαν. Η μεγάλη Εβραϊκή εξέγερση, με αφορμή τη θανάτωση 3.000 Εβραίων από τους Ρωμαίους, οδήγησε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., στο τέλος του Δεύτερου Ναού και την αποδυνάμωση των Εβραίων διωκτών. Σύμφωνα με μια παλιά παράδοση της Εκκλησίας, η οποία επί το πλείστον αμφισβητείται από τους ιστορικούς, η πρώτη Χριστιανική κοινότητα είχε προηγουμένως φύγει από την Ιερουσαλήμ προς την ήδη ειρηνική περιοχή της Πέλλας της Δεκαπόλεως.
Η Καινή Διαθήκη, και ιδιαίτερα το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, παραδοσιακά ερμηνεύεται ότι περιέχει μαρτυρίες για την απόρριψη του Ιησού από τους Φαρισαίους και κατηγορίες για ευθύνη των Φαρισαίων για τη σταύρωσή του. Κατά άλλη ερμηνεία, η πολεμική ρητορική ήταν μέρος της αντιπαράθεσης μεταξύ διαφορετικών σχολών της εποχής και δεν πρέπει να εκλαμβάνονται κυριολεκτικά, όπως συνέβη αιώνες αργότερα και οδήγησε στον Χριστιανικό αντισημιτισμό.
Ο Walter Laqueur υποστηρίζει ότι η εχθρότητα μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων εκτείνεται σε πολλές γενεές. Τον 4ο αιώνα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος πίστευε ότι οι Φαρισαίοι μόνο, και όχι οι Ρωμαίοι, ήταν υπεύθυνοι για το φόνο του Ιησού. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Laqueur: "Η απαλλαγή του Πιλάτου από την ενοχή μπορεί να συνδέεται με τις ιεραποστολικές δραστηριότητες του πρώιμου Χριστιανισμού στη Ρώμη και την επιθυμία να μην ανταγωνιστούν αυτούς που ήθελαν να προσηλυτίσουν."
Αναφορές για Διωγμούς επί Νέρωνα
Σύμφωνα με αρκετές χριστιανικές πηγές και την παράδοση, και μερικές μη χριστιανικές πηγές, επί βασιλείας Νέρωνα έγιναν διωγμοί εναντίον των Χριστιανών. Κάποιες πηγές (όπως ο Τάκιτος) συσχετίζουν τους διωγμούς με την Μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης του 64 μ.Χ., ενώ άλλες όχι. Κατά τον ιστορικό και γερουσιαστή (senatus) Τάκιτο, ο Νέρωνας για να αποσείσει τις υποψίες ότι αυτός ήταν υπεύθυνος για την πυρκαγιά, έριξε την ευθύνη στους Χριστιανούς και εφάρμοσε αντιχριστιανικές διώξεις. Ο Τάκιτος είναι από τους πρώτους παγανιστές συγγραφείς που αναφέρει διώξεις Χριστιανών. Στα Χρονικά του έγραψε ότι "για να απαλλαγεί από τις υποψίες, ο Νέρωνας ενίσχυσε την κατηγορία και προκάλεσε τα πιο ακραία βασανιστήρια σε μια τάξη που μισούσε για τα βδελύγματά τους, αυτούς που ονομάζονται Χριστιανοί (Chrestiani) από το λαό. Ο Χριστός, από όπου προέρχεται το όνομα, υπέστη την βαρύτερη των ποινών κατά τη βασιλεία του Τιβερίου ...". Στη συνέχεια αναφέρει ότι έγινε κάθε είδους εξευτελισμός των συλληφθέντων για την πυρκαγιά. Τους σκέπαζαν με δέρματα ζώων και τους έριχναν να τους κατασπαράξουν τα σκυλιά, ή τους κάρφωναν σε σταυρούς, ή τους έκαιγαν για να χρησιμεύσουν ως φωτισμός τη νύχτα. Ο Νέρων προσέφερε τους κήπους του για το θέαμα και ο ίδιος παρακολουθούσε από ένα άρμα (Tacitus, Annales, XV). Οι θεαματικές τιμωρίες συνήθως εφαρμόζονταν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως μέθοδος που ενέπνεε την υποστήριξη του λαού προς το καθεστώς. Με τέτοιου είδους θεάματα οι θεατές, ανεξαρτήτως τάξης, ενώνονταν μέσα σε ένα αίσθημα ανωτερότητας. Όμως κατά τον Τάκιτο, αυτές οι τιμωρίες των Χριστιανών προκάλεσαν τον οίκτο του λαού, ο οποίος αισθάνθηκε ότι δεν γίνονταν για το δημόσιο συμφέρον (non utilitate publica) αλλά λόγω της σκληρότητας του αυτοκράτορα.
Απόψεις ιστορικών
Ο ιστορικός Brent Shaw, ισχυρίζεται ότι οι χριστιανικές αναφορές για τους διωγμούς επί Νέρωνα είναι μεταγενέστερες κατασκευές. Kαταλήγει στο συμπέρασμα ότι τέτοιος διωγμός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ καθώς δεν υπάρχουν ικανές ενδείξεις που να μαρτυρούν ότι οι Χριστιανοί διώχθηκαν σαν ειδική ομάδα και ότι μαρτύρησαν επί Νέρωνα παρά μόνο σκόρπιες αναφορές σε μεταγενέστερους ιστορικούς. O Shaw ισχυρίζεται πως οι Χριστιανοί τότε δεν είχαν γίνει αναγνωριστεί από τον Νέρωνα ως ξεχωριστή θρησκευτική ομάδα- ο Ιγνάτιος της Αντιοχείας το 100 μΚΕ ήταν ο πρώτος που αυτοχαρακτηρίστηκε ως χριστιανός. Οι μόνες εξω-χριστιανικές πληροφορίες που υπάρχουν για την συγκεκριμένη δίωξη είναι μια παράγραφος από τον Τάκιτο, η οποία γράφτηκε 50 χρόνα αργότερα από την εποχή της ενδεχόμενης δίωξης. Δεν υπάρχει παραπομπή από που ο Τάκιτος ανακάλυψε τέτοια πληροφορία και δεν αναφέρεται από άλλους αρχαίους συγγραφείς, όπως τον Σουητώνιο. Ούτε ο Cassius Dio, ο οποίος έγραψε για την φωτιά στην Ρώμη, ανέφερε κάτι για ενδεχόμενες διώξεις. O Shaw ελλείψη αποδείξεων, καταλήγει στο συμπέρασμα πως η αναφορά του Τακιτου για διωγμούς, είναι αναχρονισμός.
Οι Lans & Bremmer, κρίνοντας την άποψη του Shaw για την πρώιμη χρήση του όρου "Χριστιανοί", παραθέτουν σχετική μελέτη. Κατ' αυτούς, ο μη συσχετισμός των Χριστιανών με την πυρκαγιά στον Σουητώνιο, δεν σημαίνει ότι ο όρος δεν ήταν γνωστός στη δεκαετία του έτους 60 μ.Χ.. Στην ίδια παράγραφο ο Σουητώνιος δεν δίνει εξήγηση ούτε για την τιμωρία κάποιων ηθοποιών. Από άλλες παλαιογραφικές ενδείξεις προκύπτει επίσης ότι ο Τάκιτος παρέλαβε τον όρο Chrestianos που χρησιμοποιεί από παλαιότερη πηγή. Επίσης αναφέρουν δύο, προβληματικές όπως αναφέρουν, πρώιμες πηγές που περιέχουν τον όρο Χριστιανοί: μία ένα χάραγμα (graffitto) στην Πομπηία (έως το 79 μ.Χ.) και η άλλη στις Ιουδαϊκές Αρχαιότητες του Φλάβιου Ιώσηπου (93-94). Η μελέτη καταλήγει με το συμπέρασμα ότι ο όρος παρήχθη αρχικά από τις ρωμαϊκές αρχές και αργότερα υιοθετήθηκε από τους Χριστιανούς. Αυτό, κατά τους συγγραφείς, δεν σημαίνει ότι επειδή δεν ονομάζονται Χριστιανοί δεν ήταν οπαδοί του Χριστού.
Οι B. Lans και Bremmer έχουν διαφορετική άποψη από τον Shaw. Αναφέρουν ότι η παλαιότερη σχετική με τους διωγμούς πηγή είναι η Προς Εβραίους Επιστολή, η οποία κατά τους ειδικούς δεν γράφτηκε από τον Παύλο αλλά από άγνωστο συγγραφέα, και κατά πολλούς χρονολογείται πριν από το έτος 100. Εκεί αναφέρονται μαρτύρια και εξευτελισμοί που έγιναν δημοσίως στη Ρώμη ή στην Ιταλία, χωρίς να αναφέρει με ακρίβεια πότε και πού. Η φράση "Ἀναμιμνῄσκεσθε δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλὴν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων, τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς τε καὶ θλίψεσιν θεατριζόμενοι, τοῦτο δὲ κοινωνοὶ τῶν οὕτως ἀναστρεφομένων γενηθέντες· καὶ γὰρ τοῖς δεσμίοις συνεπαθήσατε, καὶ τὴν ἁρπαγὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετὰ χαρᾶς προσεδέξασθε" (Εβρ. 10,32-33) θεωρείται βέβαιο ότι αναφέρεται σε κάποιους διωγμούς που έγιναν στο παρελθόν, πιθανώς επί Νέρωνα. Σχετική θεωρείται και μια αναφορά της Αποκάλυψης του Ιωάννου, που χρονολογείται περίπου στο έτος 100. Η αναφορά στο "δεύτερο θηρίο" και ο αριθμός του, κατά τους περισσότερους ερμηνευτές, υπονοεί τον Νέρωνα, καθώς 666 (Απ. 13, 18) είναι το αριθμητικό ισοδύναμο των εβραϊκών γραμμάτων των λέξεων "Νέρων Καίσαρ". Αλλά και η αναφορά στην πληγή στο κεφάλι του θηρίου η οποία θεραπεύτηκε (Απ. 13,3) πιθανότατα παραπέμπει στο μύθο του Nero rediturus, κατά τον οποίο ο Νέρων - ως εσχατολογικός αντίπαλος - θα επανέλθει για να ανακτήσει το θρόνο του.
Η παρουσίαση του Νέρωνα ως εσχατολογικού αντιπάλου (του Θεού) είναι δύσκολο να εξηγηθεί αν απορριφθεί ότι συνέβησαν διωγμοί επί της βασιλείας του. Σχετικό θεωρείται και το Απόκρυφο κείμενο Αναβατικόν Ησαΐου που γράφτηκε περί το 70-120 μ.Χ. στη Συρία ή την ευρύτερη περιοχή. Εκεί αναφέρεται η εμφάνιση ενός άνομου αυτοκράτορα, μητροκτόνου, που θα διώξει το φυτό που φύτευσαν οι 12 Απόστολοι, και ότι ένας από τους δώδεκα θα παραδοθεί σ' αυτόν. Ο "μητροκτόνος αυτοκράτορας" πιστεύεται ότι αναφέρεται στον Νέρωνα, και ο ένας από τους 12 Αποστόλους είναι πιθανότατα ο Πέτρος.
Επίσης σχετική είναι η 1η επιστολή του Κλήμεντος, περί το 120-125, η οποία πλησιάζει στην εποχή των "Χρονικών" του Τάκιτου. Εκεί αναφέρονται οι διώξεις του Πέτρου και του Παύλου αλλά και άλλων ατόμων, περιλαμβανομένων γυναικών, με τρόπο που παραπέμπουν στη Ρώμη. Η αναφορά θεωρείται συμβατή με τους διωγμούς του Νέρωνα. Στο Απόκρυφο "Ο Ποιμήν του Ερμά", που χρονολογείται στο πρώιμο 2ο τέταρτο του 2ου αιώνα, αναφέρεται σε προγενέστερους διωγμούς και βασανιστήρια με μαστιγώσεις, φυλακίσεις, σταυρώσεις και άγρια θηρία "είνεκεν του ονόματος". Δεν είναι σαφές σε ποιά εποχή αναφέρεται, αλλά η φρασεολογία δείχνει ότι οι Χριστιανοί της Ρώμης είχαν ήδη μια μακρά πείρα από διωγμούς. Ο Νέρωνας υπονοείται και στο Απόκρυφο "Αποκάλυψη του Πέτρου", που πιστεύεται ότι γράφτηκε μια δεκαετία πριν ή μετά τον Γ' Ιουδαϊκό Πόλεμο (132-135 μ.Χ.). Αναφέρεται στο μαρτύριο του Πέτρου στη Ρώμη. Σύμφωνα με τους Lans & Bremmer, οι ενδείξεις είναι ότι οι Χριστιανοί της Ρώμης ή της Ιταλίας άρχισαν να ανατρέχουν στους διωγμούς της Ρώμης λίγες δεκαετίες μετά τον Νέρωνα. Αυτό κατά τους ερευνητές σημαίνει ότι υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ή δεύτερης γενεάς μαρτύρων μετά τους διωγμούς. Η προέλευση των πηγών από διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας (Ιταλία, Αίγυπτο, Μ. Ασία κτλ) δείχνει ότι ήδη είχε εξαπλωθεί η γνώση περί διωγμών. Οι ενδείξεις αυτές δεν στηρίζουν την άποψη της κατασκευασμένης παράδοσης.
Από το 2ο αιώνα μέχρι τον Διοκλητιανό
Επί βασιλείας Τραϊανού (98-117), ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος είχε σταλθεί από τον αυτοκράτορα στη Βιθυνία ως κυβερνήτης και η αλληλογραφία του με τον αυτοκράτορα θεωρείται αξιόπιστη ιστορική πηγή. Σε ένα από τα γράμματα του (Το Letter 10.96) o Πλίνιος αναφέρει τις πράξεις του σε ανθρώπους που είχαν καταγγελθεί ως Χριστιανοί: όσους έλεγαν πως ήταν Χριστιανοί, είτε τους έκτελούσε, είτε τους έστελνε στην Ρώμη αν ήταν Ρωμαϊοι πολίτες. Όσους αρνιούντουσαν πως ήταν χριστιανοί, τότε τους έθετε τεστ: έπρεπε να να θυσιάσουν στους θεούς στην παρουσία εικόνας του αυτοκράτορα και να υβρίσουν το Χριστό και αν περνούσαν το τέστ, τους άφηνε ελευθερους. Όσοι ομολογούσαν πως ήταν παλιότερα χριστιανοί, αλλά έχουν αποχωρήσει από την θρησκεία, βασανίζονταν από δύο σκλάβες που ονομάζονταν διακόνισσες. Ο Πλίνιος ρώτησε τον αυτοκράτορα πως πρέπει να αντιμετωπίζει τους μεταμελημένους πρώην χριστιανούς, και ο Τραϊανός του απάντησε πως πρέπει να κοιτάζει κάθε περίπτωση ξεχωριστά, αν κάποιος περνάει την εξέταση δεν πρέπει να διωκονται περισσότερο, ενώ πρέπει να αγνοούνται οι ανώνυμες καταγγελίες.
Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, η Εκκλησία δεν ήταν σε συνεχή αγώνα για την ύπαρξή της κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων. Οι διώξεις των Χριστιανών ήταν σποραδικές και τοπικές και σχεδόν ποτέ κατ' εντολή του κράτους. Ο λόγος ήταν ότι οι διωγμοί προέκυπταν από πιέσεις του όχλου επί των τοπικών διοικητών, και δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής του κράτους. Για παράδειγμα, το πογκρόμ κατά των Χριστιανών στην Αλεξάνδρεια το 248 έγινε επί βασιλείας αυτοκράτορα που θεωρείται ότι συμπαθούσε τους Χριστιανούς. Κατά τους δύο πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, αυτός ήταν μια σχετικά μικρή αίρεση η οποία δεν ήταν σημαντική ανησυχία για τον Αυτοκράτορα.
Μια παραδοσιακή μαρτυρία για φόνους είναι η Δίωξη της Λυών κατά την οποία οι Χριστιανοί σφαγιάστηκαν μαζικά με το να ριχτούν στα άγρια θηρία κατά διαταγή Ρωμαίων αξιωματούχων. Αυτό έγινε επειδή κάποιοι φέρεται ότι αρνήθηκαν να αποκηρύξουν την πίστη τους, σύμφωνα με τον Άγιο Ειρηναίο. Η μοναδική πηγή για αυτό το γεγονός είναι ο ιστορικός του πρώιμου χριστιανισμού Ευσέβιος Καισαρείας στην Ιστορία της Εκκλησίας, που γράφτηκε στην Αίγυπτο τον 4ο αιώνα. Ο Απολογητικός του Τερτυλλιανού γράφτηκε το 197, φαινομενικά για την υπεράσπιση των διωκόμενων Χριστιανών και απευθυνόταν σε Ρωμαίους διοικητές.
Η πολιτική του Τραϊανού προς τους Χριστιανούς δεν ήταν διαφορετική από αυτή προς άλλες λατρείες, δηλαδή τιμωρούνταν μόνο όσοι αρνούνταν να προσκυνήσουν τον αυτοκράτορα και τους θεούς, αλλά δεν διώκονταν. Το "διάταγμα του Σεπτίμιου Σεβήρου" που αναφέρει η Ιστορία του Αυγούστου θεωρείται αναξιόπιστο από τους περισσότερους ιστορικούς. Σύμφωνα με τον Ευσέβιο, η Αυτοκρατορική οικογένεια του Αλεξάνδρου Σεβήρου, προκατόχου του Μαξιμίνου του Θρακός, περιλάμβανε πολλούς Χριστιανούς. Ο Ευσέβιος αναφέρει ότι, (βλ. , Great Events in Religion σ. 194, 195) επειδή μισούσε τον προκάτοχό του, ο Μαξιμίνος διέταξε να θανατωθούν οι ηγέτες των εκκλησιών. Σύμφωνα με τον Ευσέβιο, αυτή τη δίωξη του 235 έστειλε τον Ιππόλυτο της Ρώμης και τον Πάπα Ποντιανό στην εξορία. Άλλα στοιχεία όμως δείχνουν ότι οι διώξεις του 235 ήταν τοπικές σε κάποιες επαρχίες, και δεν έγιναν με διαταγές του Αυτοκράτορα.
Επί αυτοκράτορα Δεκίου εκδόθηκε διάταγμα που απαιτούσε την τέλεση δημόσιων θυσιών, μια τυπική διαδικασία που ισοδυναμούσε με μαρτυρία πίστης στον Αυτοκράτορα και την καθεστηκυία τάξη. Ο Δέκιος όρισε περιοδεύουσες επιτροπές που επισκέπτονταν τις πόλεις και τα χωριά για να εποπτεύουν την εκτέλεση των θυσιών και να δίνουν γραπτά πιστοποιητικά σε όλους τους πολίτες που τις τελούσαν. Οι χριστιανοί συχνά είχαν την ευκαιρία να αποφύγουν την τιμωρία τελώντας δημόσια προσφορά θυσιών ή καίοντας θυμίαμα για τους θεούς της Ρώμης, και κατηγορούνταν από τους Ρωμαίους ως ασεβείς όταν αρνούνταν. Η άρνηση ετιμωρείτο με φυλάκιση, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Οι χριστιανοί κατέφευγαν σε ασφαλή μέρη στην ύπαιθρο και κάποιοι εξαγόραζαν τα πιστοποιητικά τους, που ονομάζονταν libelli. Η Χριστιανική εκκλησία, ενώ δεν υπάρχει καμία ένδειξη στην σωζόμενα κείμενα ότι το διάταγμα στόχευε κάποια συγκεκριμένη ομάδα, ποτέ δεν ξέχασε τη περίοδο της βασιλείας του Δεκίου τον οποίο χαρακτηρίζει ως "σκληρό τύραννο". Μετά το θάνατο του Δεκίου το 251 δεν υπάρχουν ενδείξεις για έκδοση πιστοποιητικών για θυσίες, αλλά η υποχρέωση θυσιών επανήλθε επί Μαξιμίνου το 306 και 309. Στο μέτρο αυτό φαίνεται να συμμορφώθηκαν αρκετοί Χριστιανοί, άλλοι πλήρωσαν για να το αποφύγουν ενώ άλλοι αρνήθηκαν να το εφαρμόσουν, θυσιάζοντας τους εαυτούς τους, οδηγώντας μάλλον σε θαυμασμό πέραν από την χριστιανική κοινότητα. Τα μέτρα δεν πέτυχαν αυτό που επιδίωκε η κυβέρνηση.
Υποστηρίζεται ότι κάποιοι Χριστιανοί αναζήτησαν και καλοδέχτηκαν το μαρτύριο. Οι ρωμαϊκές αρχές προσπάθησαν πολύ για να αποφύγουν τους Χριστιανούς, επειδή φέρονται ότι προκαλούσαν τα πλήθη και ζητούσαν το θάνατό τους." Σύμφωνα με τους Droge και Tabor, "το 185 ο ανθύπατος της Ασίας, Άρριος Αντωνίνος, προσεγγίστηκε από μια ομάδα Χριστιανών που απαιτούσε να εκτελεστεί. Ο ανθύπατος έκανε τη χάρη σε μερικούς από αυτούς και στη συνέχεια έδιωξε τους υπόλοιπους, λέγοντας ότι αν ήθελαν να σκοτωθούν υπήρχε αρκετό σχοινί ή βράχια απ' όπου θα μπορούσαν να πηδήσουν." Τέτοια αναζήτηση του θανάτου βρίσκεται στο Scorpiace του Τερτυλλιανού και στις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, αλλά δεν ήταν η μόνη περίπτωση μαρτυρίου στην πρώιμη Χριστιανική εκκλησίας. Το κείμενο Μαρτύριο του Πολύκαρπου του 2ου αιώνα αναφέρει την ιστορία του Πολύκαρπου, επισκόπου Σμύρνης, ο οποίος δεν επιθυμούσε το θάνατο, αλλά πέθανε σαν μάρτυρας στην πυρά, και στη συνέχεια μαχαιρώθηκε αφού η φωτιά ως εκ θαύματος δεν τον άγγιξε.
Σύμφωνα με δύο διαφορετικές Χριστιανικές παραδόσεις, ο Σίμων Μπαρ Κοκμπά, ο ηγέτης της δεύτερης Εβραϊκής εξέγερσης κατά της Ρώμης (132 έως 136 μ.Χ.), ο οποίος ανακηρύχθηκε Μεσσίας, εδίωξε τους Χριστιανούς: Ο Μάρτυρας Ιουστίνος ισχυρίζεται ότι οι Χριστιανοί τιμωρούνταν αν δεν αρνούνταν και βλασφημούσαν τον Χριστό, ενώ ο Ευσέβιος βεβαιώνει ότι ο Μπαρ Κοκμπά τους παρενοχλούσε επειδή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων. Το τελευταίος είναι πιθανό, και η άρνηση των Χριστιανών να λάβουν μέρος στην εξέγερση κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ένα κομβικό γεγονός στο σχίσμα μεταξύ του πρώιμου Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού.
O Μεγάλος Διωγμός επι Διοκλητιανού
Οι περιστασιακές διώξεις κορυφώθηκαν με τη βασιλεία του Διοκλητιανού και του Γαλερίου στο τέλος του τρίτου και στις αρχές του 4ου αιώνα. Ξεκινώντας με μια σειρά από τέσσερα διατάγματα που απαγόρευαν τις Χριστιανικές πρακτικές και διέτασαν τη φυλάκιση των Χριστιανών ιερέων, οι διώξεις εντάθηκαν έως ότου όλοι οι Χριστιανοί της αυτοκρατορίας διατάχθηκαν να θυσιάζουν στους Ρωμαϊκούς θεούς αλλιώς αντιμετώπιζαν εκτέλεση. Λέγεται ότι πάνω από 20.000 Χριστιανοί εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Διοκλητιανού. Ένας από τους πιο εξέχοντες εκείνης της περιόδου ήταν ο Άγιος Γεώργιος, ένας Ρωμαίος στρατιώτης που αποκήρυξε το αυτοκρατορικό διάταγμα, και μπροστά από στους στρατιώτες και αξιωματούχους δήλωσε ότι είναι Χριστιανός. Αν και ο Διοκλητιανός επίμονα δίωκε τους Χριστιανούς στο Ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, οι συν-αυτοκράτορες της Δύσης δεν ακολούθησαν τα διατάγματα, και έτσι οι Χριστιανοί στη Γαλατία, την Ισπανία και την Βρετανία έμειναν σχεδόν ανενόχλητοι.
Η δίωξη αυτή διήρκεσε μέχρι την άνοδο του Κωνσταντίνου στην εξουσία το 313 οπότε νομιμοποιήθηκε και ο Χριστιανισμός. Επί Θεοδοσίου Α' στα τέλη του 4ου αιώνα, ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας. Μεσολάβησε η βασιλεία του Ιουλιανού Β' κατά την οποία προσωρινά, αποκαταστάθηκε η παραδοσιακή Ρωμαϊκή θρησκεία.
Οικονομικές διώξεις κατά Χριστιανών
Οι εκκλησιαστικοί πατέρες και τα αγιολογικά κείμενα δίνουν έμφαση στο μαρτύριο των Χριστιανών και στην ομολογία της πίστης ενώπιον των αρχών. Υπάρχουν όμως και τεκμήρια σε παπύρους που δείχνουν ότι υπήρχαν και οικονομικές ποινές επί των Χριστιανών, οι οποίοι ανέπτυξαν και κάποιες μορφές αντίστασης. Μια από τις ποινές που επιβάλλονταν ήταν η κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των Εκκλησιών, κινητών ή ακινήτων. Σώζεται αιγυπτιακός πάπυρος όπου καταγράφονται τα είδη σε χρυσό, ασήμι κλπ που κατάσχονται από εκκλησία στη σημερινή Αλγερία. Μεταξύ άλλων κατάσχονται και ιερά κείμενα που έκρυβαν κάποιοι Χριστιανοί στα σπίτια τους. Άλλη Εκκλησία φαίνεται ότι επέλεξε να κρύψει τα πολύτιμα αντικείμενα και οι αρχές δεν βρήκαν κάτι πολύτιμο να κατάσχουν, ή θεωρείται πιθανό ότι δωροδοκήθηκαν οι κρατικοί υπάλληλοι. Από τον Λακτάντιο γνωρίζουμε ότι μετά τη λήξη του διωγμού, επί Λικινίου, δόθηκε διαταγή να επιστραφούν οι περιουσίες στους Χριστιανούς. Από άλλους παπύρους προκύπτει ότι κατάσχονταν και ιδιωτικές περιουσίες όπως κτήματα. Μεταξύ των μέτρων που εφαρμόζονταν κατά των Χριστιανών, ήταν και η υποχρέωση να θυσιάζουν στους θεούς αν ήθελαν να προσφύγουν σε δικαστήριο. Από τον Λακτάντιο αναφέρεται και επιβεβαιώνεται από πάπυρο ότι στα δικαστήρια είχαν στηθεί βωμοί όπου οι πολίτες έπρεπε να θυσιάσουν μπροστά στους δικαστές. Για να το αποφύγουν αυτό, κάποιοι Χριστιανοί εξουσιοδοτούσαν κάποιον παγανιστή να κάνει τη θυσία.
Εκτιμήσεις Ιστορικών
O Frend υπολογίζει τον αριθμό όσων χριστιανών έχουν σκοτωθεί από τον «μεγάλο διωγμό» σε 3000-3500 αλλά οι Ste. Croix και Liebeschutz βρίσκουν τον αριθμό αυτό εξαιρετικά διογκωμένο.
O καθηγητής Danny Praet υπολογίζει ότι ο καλούμενος ως «μεγάλος διωγμός» κράτησε 2 χρόνια στην Δυτική αυτοκρατορία και 10 στην Ανατολική, ενώ υπήρχε ελαστικότητα στην επιβολή των αυτοκρατορικών οδηγιών από τους κατά τόπους κυβερνήτες.. Επιπλέον, οι αυτοκρατορικές αρχές ποτέ δεν επεδίωξαν να "εξαλείψουν κυριολεκτικά" τους Χριστιανούς. Σύμφωνα με τον Praet, η ιστορίες για αιματοχυσίες στην αρχαιότητα είναι υπερβολικές, ενώ παραπέμποντας σε άλλους Ιστορικούς: "Ο χριστιανός κλήρος και οι σημαντικότεροι λαϊκοί γίνανε θύματα, αλλά εκτός από εξαιρετικές περιστάσεις, οι απλοί Χριστιανοί ήταν απίθανο να γίνουν θύμα διώξεων. Φυσικά το να δοθεί ένας αριθμός, είναι δύσκολο γιατί υπήρχαν πολλά είδη καταπίεσης όπως η φυλάκιση και τα βασανιστήρια.
Η θεολόγος Κάντιτα Μος , υποστηρίζει στο βιβλίο της «Ο μύθος των διωγμών» πως οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών είναι μύθος ο οποίος δημιουργήθηκε στην αρχαιότητα λόγω εσωτερικών διαμαχών των χριστιανών της αρχαιότητας <ref>: Indeed, a recent study by Candida Moss, The Myth of Persecution has suggested that Cristian "persecution complex" was the result of internal christian identity politics</ref> Η Μος υποστηρίζει πως οι όποιες διώξεις Χριστιανών ήταν σποραδικές, πως οι ρωμαϊκές αρχές δεν κάνανε διωγμούς εναντίον των χριστιανών εκτός από μια μικρή περίοδο 12 χρόνων τους πρώτους 3 αιώνες του Χριστιανισμού, όπου τότε οι Χριστιανοί ήταν στόχος των αυτοκρατορικών αρχών. ενώ η αντίληψη του Διωγμού είναι θεμελιώδης στην κοσμοθεωρία του Χριστιανισμου, σημειώνοντας πως δημιουργεί την εντύπωση πως οι χριστιανοί είναι μια μειονότητα που αντιμετωπίζει πόλεμο- ακόμη και όταν είναι αριθμητικά οι περισσότεροι.. O ιστορικός Πολ Κάβιλ (Paul Cavill) ισχυρίζεται πως η Καινή Διαθήκη διδάσκει πως οι διώξεις είναι σύμφυτες με τον Χριστιανισμο και αυτό έδινε την αίσθηση στους πρώτους χριστιανούς ότι διώκονταν, δημιουργώντας το Χριστιανικό σύμπλεγμα δίωξης Την ίδια άποψη εκφράζει και η καθηγήτρια Θεολογίας Φραντσέσκα Σταυρακοπούλου
Το έργο της Καντιντα Μος προκάλεσε αρκετό διάλογο. H ακαδημαϊκή Θεολόγος Anne T. Thayer σε άρθρο της στο επιστημονικό περιοδικό Interpretation ισχυρίζεται πως η Μος έχει κάνει αρκετά καλή δουλεία με την χρήση και μελέτη των πρωτότυπων πηγών.
Δείτε επίσης
Διωγμός των Χριστιανών της Συρίας (Εμφύλιος 2011)
Διώξεις κατά των Κοπτών Χριστιανών
Διώξεις Χριστιανών υπό ισλαμική διοίκηση έως τον 14ο αιώνα
Σημειώσεις
Παραπομπές
Πηγές
W.H.C. Frend, 1965. Martyrdom and Persecution in the Early Church Their Blood Cries Out Paul Marshall and Lela Gilbert, World Press, 1997.
In the Lion's Den: Persecuted Christians and What the Western Church Can Do About It Nina Shea, Broadman & Holman, 1997.
This Holy Seed: Faith, Hope and Love in the Early Churches of North Africa Robin Daniel, (Chester, Tamarisk Publications, 2010: from www.opaltrust.org) 0-9538565-3-4
In the Shadow of the Cross: A Biblical Theology of Persecution and Discipleship Glenn M. Penner, Living Sacrifice Books, 2004
Τhe Myth of Persecution: How Early Christians Invented a Story of Martyrdom by Candida R. Moss, HarperOne, 2013. 978-0-06-210452-6
The Maltreatment of Early Christians: Refinement and Response by Paul Hartog, 2014
Thaler, Anne T (2013) The Myth of Persecution: How Early Christians Invented a Story of Martyrdom by Candida Moss'' Vol 68, Issue 1, pp. 81 – 83 https://doi.org/10.1177/0020964313505984b
Shaw, B. (2015). The Myth of the Neronian Persecution. Journal of Roman Studies, 105, 73-100. doi:10.1017/S0075435815000982
Χριστιανισμός στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
|
640182
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%20%CE%92%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF
|
Αδελαΐδα ντελ Βάστο
|
Η Αδελαΐδα ντελ Βάστο (ιταλικά: Adelaise, Adelasia, Azalaïs, περί το 1075 – 16 Απριλίου 1118) ήταν κόμισσα της Σικελίας ως τρίτη σύζυγος του Ρογήρου Α΄ της Σικελίας και βασίλισσα της Ιερουσαλήμ μέσω του γάμου της με τον Βαλδουίνο Α΄ της Ιερουσαλήμ. Διετέλεσε αντιβασίλισσα της Σικελίας για λογαριασμό του ανήλικου γιου της Ρογήρου Β΄ που έγινε αργότερα ο πρώτος Βασιλιάς της Σικελίας (1101 - 1112).
Η Αδελαΐδα ντελ Βάστο ήταν κόρη του Μάνφρεντ ντελ Βάστο, τα αδέλφια του πατέρα της ήταν ο Βονιφάτιος ντελ Βάστο Μαρκήσιος της Δυτικής Λιγυρίας και ο Άνσελμος ντελ Βάστο. Ο θείος της είχε ενεργό πολιτικό ρόλο στην περιοχή της Λιγυρίας, ένα έγγραφο που σχετίζεται με τον Ρογήρο Α΄ τον περιγράφει σαν τον "πιο διάσημο μαρκήσιο στην Ιταλία". Η οικογένεια του πατέρα της ήταν κλάδος του Οίκου των Αλεράμιτσι, από την ίδια οικογένεια καταγόταν ο Αλεράμο του Μομφερράτου. Οι πατρικοί παππούδες της ήταν ο Τέτο Β΄ ντελ Βάστο και η Βέρθα του Τορίνο κόρη του Ούλρικ Μάνφρεντ Β' του Τορίνο.
Αντιβασίλισσα της Σικελίας
Η Αδελαΐδα παντρεύτηκε τον Ρογήρο Α΄ την ίδια εποχή που η αδελφή της παντρεύτηκε τον νόθο γιο του συζύγου της Ιορδάνη των Ωτβίλ. Ο ηλικιωμένος Ρογήρος Α΄ πέθανε (1101) και η Αδελαΐδα έγινε αντιβασίλισσα για λογαριασμό των ανήλικων γιων της σε ηλικία μόλις 26 ετών. Την περίοδο που κυβέρνησε ο Χριστόδουλος (εμίρης) έγινε ο πρώτος Εμίρης της Σικελίας με απεριόριστες στρατιωτικές και δικαστικές εξουσίες, η πρωτεύουσα της κομητείας μεταφέρθηκε από τη Μίλητο στην Καλαβρία στο Σικελικό Παλέρμο.
Αμέσως μετά την ανάληψη της αντιβασιλείας από την Αδελαΐδα ξέσπασαν εξεγέρσεις σε πολλά μέρη στη Σικελία και την Καλαβρία. Ο Νορμανδός μοναχός Όρντερικ Βιτάλις έγραψε ότι η Αδελαΐδα τις κατέστειλε όλες με μεγάλη αποφασιστικότητα. Η μεγάλη στρατιωτική δύναμη που χρησιμοποίησε για την καταστολή δεν αμαύρωσε καθόλου τη φήμη της σαν ηγεμόνα.
Ο ηγούμενος Αλέξανδρος του Τελίσε στο έργο του "Βιογραφία του πρώτου βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου Α΄" την περιγράφει σαν "πολύ συνετή γυναίκα που κυβερνούσε με μεγάλη δικαιοσύνη την κομητεία". Ελληνικά και Αραβικά διατάγματα (1109) την περιγράφουν "μεγάλη γυναίκα ηγέτη, προστάτιδα της χριστιανικής πίστης". Ο μεγαλύτερος γιος της Σίμων πέθανε σε ηλικία μόλις 12 ετών (1105), παρέμεινε ο μικρότερος αδελφός του Ρογήρος Β΄ που έφτασε στην ενηλικίωση το 1112. Ο Ρογήρος Β΄ ανέλαβε τον έλεγχο της κομητείας το 1112 αλλά η μητέρα του εξακολουθούσε να έχει την πραγματική εξουσία όπως φαίνεται από τις υπογραφές στα διατάγματα. Η Αδελαΐδα και ο Ρογήρος Β΄ προτίμησαν να κυβερνήσουν με τοπικούς Σικελούς αξιωματούχους αντί να εισάγουν ξένους, αυτό έδειξε ότι ήταν προσαρμοσμένοι στον πληθυσμό του νησιού. Οι δωρεές της στα τοπικά Ελληνικά μοναστήρια ήταν πολύ προσεκτικές, προσπάθησε να δείξει σεβασμό στις θρησκευτικές αρχές του νησιού. Με την επίδραση της Αδελαΐδας ο αδελφός της Ερρίκος ντελ Βάστο πήρε δώρο το Πατερνό και την Μπουτέρα, παντρεύτηκε επιπλέον τη θετή της κόρη Φλαντίνα των Ωτβίλ.
Βασίλισσα της Ιερουσαλήμ
Η πρώτη σύζυγος του Βαλδουίνου Α΄ της Ιερουσαλήμ Γκολντεχίλδη πέθανε στην Α΄ Σταυροφορία, ο Βαλδουίνος Α΄ παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο μία ευγενή από την Αρμενία την Άρντα της Αρμενίας επειδή αναζητούσε συμμαχία με τους Αρμενίους την εποχή που ήταν κόμης της Έδεσσας. Όταν έγινε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ δεν χρειαζόταν περισσότερο τη συμμαχία με την Αρμενία και πίεσε την Άρντα να αποσυρθεί σε μοναστήρι (1105). Ο Βαλδουίνος Α΄ αναζητούσε μιά τρίτη σύζυγο. Ο Λατίνος πατριάρχης της Ιερουσαλήμ Ανρούλφ του Τσοκ του πρότεινε την Αδελαΐδα, χήρα του βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου Α΄, έστειλε απεσταλμένους στη Σικελία να συζητήσουν τους όρους.
Η Αδελαΐδα απαίτησε να διαδεχτεί ο γιος τους το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, αν δεν έκαναν παιδιά θα το κληρονομούσε ο Ρογήρος Β΄, η Αδελαΐδα έφερε μαζί της ένα τεράστιο ποσό χρημάτων, Μουσουλμάνους τοξότες και χιλιάδες Σικελούς στρατιώτες. Ο διάδοχος ωστόσο δεν ήρθε γρήγορα και οι εχθροί του Βαλδουίνου Α΄ τον κατηγόρησαν σαν δίγαμο αφού η Άρντα ήταν ακόμα ζωντανή, ο πατριάρχης Αρνούλφος που σύστησε στον βασιλιά τον γάμο καθαιρέθηκε. Ο Πάπας Πασχάλης Β΄ συμφώνησε να τον αποκαταστήσει (1116) υπό την προϋπόθεση να ακυρώσει τον γάμο του Βαλδουίνου Α΄ με την Αδελαΐδα, ο Βαλδουίνος συμφώνησε επειδή αρρώστησε και θεώρησε την ασθένεια του θεία τιμωρία για τη διγαμία του. Η υπογραφή του διαζυγίου έγινε στην Άκρα (1117), η Αδελαΐδα επέστρεψε στη Σικελία.
Θάνατος
Η Αδελαΐδα πέθανε (16 Απριλίου 1118) αλλά ο Ρογήρος Β΄ ήταν εξοργισμένος με την κοροϊδία, σε ολόκληρη τη ζωή του δεν ξέχασε ποτέ το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Τριάντα χρόνια αργότερα αρνήθηκε να βοηθήσει τα Σταυροφορικά κράτη στην Β΄ Σταυροφορία, ο Γουλιέλμος της Τύρου γράφει σχετικά με το θέμα :
"Ο γιος της Αδελαΐδας ήταν βαριά εξοργισμένος, μισούσε θανάσιμα το βασίλειο της Ιερουσαλήμ και τον λαό του. Όλοι οι Ευρωπαίοι πρίγκιπες έστειλαν κάποια βοήθεια, ο Ρογήρος ποτέ, ακόμα και οι διάδοχοι του αρνήθηκαν να συμφιλιωθούν, δεν προχώρησαν ποτέ σε καμιά φιλική πράξη. Η βοήθεια από τη Σικελία θα ήταν πολύ εύκολο να έρθει, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο βασίλειο αλλά ένας ολόκληρος λαός πλήρωσε κάποιο εγκληματικό σφάλμα ενός ανθρώπου".
Οικογένεια
Με τον πρώτο της σύζυγο Ρογήρο Α΄ των Ωτβίλ (1089) κόμη της Σικελίας απέκτησε :
Σίμων της Σικελίας 1093-1105, απεβ. 12 ετών.
Ρογήρος Β΄ της Σικελίας 1095-1154, βασιλιάς της Σικελίας.
Παραπομπές
Πηγές
Geoffrey Malaterra, "The Deeds of Count Roger of Calabria and Sicily and of his Brother Duke Robert Guiscard"
Alio, Jacqueline. 2018. Queens of Sicily 1061-1266. New York: Trinacria.
Bernard Hamilton, "Women in the Crusader States: The Queens of Jerusalem", in Medieval Women, edited by Derek Baker. Ecclesiastical History Society, 1978.
Pasquale Hamel, Adelaide del Vasto, Regina di Gerusalemme. Palermo: Sellerio Editore, 1997.
Alan V. Murray, The Crusader Kingdom of Jerusalem: A Dynastic History, 1099-1125. Prosopographica and Genealogica, 2000.
Brown, Gordon S. 2003. The Norman Conquest of Southern Italy and Sicily. Jefferson: McFarland & Company.
Cilento, Adele and Alessandro Vanoli. 2008. Arabs and Normans in Sicily and the South of Italy. New York: Riverside.
Houben, Hubert. 2002. Roger II of Sicily: A Ruler between East and West. Cambridge: Cambridge University Press.
Loud, Graham A. 2012. Roger II and the Making of the Kingdom of Sicily. Manchester: Manchester University Press.
Mayer, Hans Eberhard. 1972. "Studies in the History of Queen Melisende of Jerusalem." Dumbarton Oaks Papers 26: 93-182.
Takayama, Hiroshi. 1993. The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. Leiden: E.J. Brill.
Wolf, Kenneth Baxter. 2005. The Deeds of Count Roger of Calabria and Sicily and of His Brother Duke Robert Guiscard. Ann Arbor: University of Michigan Press.
Οίκος των Αλεράμιτσι
|
131105
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CF%89%CF%82
|
Τρως
|
Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Τρως ή Τρώας ήταν βασιλιάς της Δαρδανίας. Ο γιος του Ίλ[ι]ος ίδρυσε πόλη, και της έδωσε το όνομα του πατέρα του: Τροία. Ο Τρώ[α]ς ήταν γιος του Εριχθόνιου βασιλιά της Δαρδανίας, που τον διαδέχτηκε στον θρόνο, και της Αστυόχης, κόρης του Σιμόεντα. Νυμφεύτηκε την κόρη του ποτάμιου θεού Σκάμανδρου, Καλλιρρόη· ή την Ακαλλαρίδα, κόρη του Ευμήδη. Παιδιά του ήταν ο Ασσάρακος, ο Ίλος του Τρώα, ο Γανυμήδης, η Κλεοπάτρα και η Κλεομήστρα. Από το όνομά του η χώρα, που πριν ονομαζόταν Δαρδανία, ονομάστηκε Τρωάδα και η πόλη Τροία.
Παραπομπές
Πηγές
Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
Dictys Cretensis, from The Trojan War. The Chronicles of Dictys of Crete and Dares the Phrygian translated by Richard McIlwaine Frazer, Jr. (1931-). Indiana University Press. 1966. Online version at the Topos Text Project.
Dionysus of Halicarnassus, Roman Antiquities. English translation by Earnest Cary in the Loeb Classical Library, 7 volumes. Harvard University Press, 1937-1950. Online version at Bill Thayer's Web Site
Dionysius of Halicarnassus, Antiquitatum Romanarum quae supersunt, Vol I-IV. . Karl Jacoby. In Aedibus B.G. Teubneri. Leipzig. 1885. Greek text available at the Perseus Digital Library.
Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus translated and edited by Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online version at the Topos Text Project.
Homer, The Iliad with an English Translation by A.T. Murray, Ph.D. in two volumes. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1924.
Homer, Homeri Opera in five volumes. Oxford, Oxford University Press. 1920.
Pausanias, Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918.
Pausanias, Graeciae Descriptio. 3 vols. Leipzig, Teubner. 1903. Greek text available at the Perseus Digital Library.
Μυθικοί βασιλείς της Τροίας
|
310023
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2799%20%CE%99%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82
|
2799 Ιούστος
|
Ο Ιούστος (Justus) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 13,937. Ανακαλύφθηκε το 1960 από τον Ολλανδοαμερικανό αστρονόμο Τομ Γκέρελς, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, καθώς και από το ζεύγος Ολλανδών αστρονόμων Κορνέλις Γιοχάνες βαν Χούτεν και Ίνγκριντ βαν Χούτεν-Γκρένεβελντ, και πήρε το όνομά του προς τιμή του ολλανδού αστρονόμου Ιούστου (Γιούστους) Κράμερ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Ιούστου είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ιουστος
|
243577
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πολυτεχνείο της Δανίας
|
Το Πολυτεχνείο της Δανίας (στα Δανέζικα Danmarks Tekniske Universitet ή απλώς DTU) είναι ένα πανεπιστήμιο λίγο βόρια της Κοπεγχάγης. Ιδρύθηκε 1829 στην Κοπεγχάγη από τον Χανς Κρίστιαν Έρστεντ (Hans Christian Ørsted).
Παραπομπές
Πανεπιστήμια στη Δανία
|
215178
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Εράριχος
|
Ο Εράριχος (Erarico, ... - Νοέμβριος 541) βασιλιάς των Οστρογότθων (541) διαδέχθηκε τον δολοφονημένο Ιλδίβαδο. Οι Γότθοι ευγενείς αρνήθηκαν να τον αναγνωρίσουν επειδή προερχόταν από άλλο συμμαχικό λαό, τον εκτέλεσαν τον Νοέμβριο του 541 και ανέβασαν στον θρόνο τον Τωτίλα, ανηψιό του Ιλδίβαδου. Ο Έραριχος είχε προσπαθήσει να έρθει σε επικοινωνία με τον Ιουστινιανό προκειμένου να τερματίσει τους Γοτθικούς πολέμους παραχωρώντας στον τελευταίο γενναία ανταλλάγματα.
Παραπομπές και σημειώσεις
Βιβλιογραφία
Προκόπιος, Ιστορία των πολέμων
Οστρογότθοι
Βασιλείς των Οστρογότθων
|
801503
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC%204076
|
NGC 4076
|
Ο NGC 4076 είναι σπειροειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει περίπου 290 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό Κόμη Βερενίκης. Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ (William Herschel) στις 27 Απριλίου 1785 και ανήκει στην ομάδα γαλαξιών NGC 4065. Πρόκειται για γαλαξία LINER.
Υπερκαινοφανείς
Στον NGC 4076 έχουν ανιχνευθεί δύο υπερκαινοφανείς τύπου Ia: ο πρώτος είναι ο SN 2007M που παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στις 24 Δεκεμβρίου 2006 Ωστόσο, ανακαλύφθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2007. Ο δεύτερος είναι ο SN 2011bc που ανακαλύφθηκε την 1η Απριλίου 2011.
Παραπομπές
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σπειροειδείς γαλαξίες
Κόμη Βερενίκης
Γαλαξίες LINER
4076
38209
07061
|
834979
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%93%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA
|
Οτίλια Γεντζέιτσακ
|
Η Οτίλια Γεντζέιτσακ (πολωνικά: Otylia Jędrzejczak) (γενν. 13 Δεκεμβρίου 1983) είναι Πολωνή αθλήτρια της κολύμβησης. Ήταν ολυμπιονίκης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, στα 200 μέτρα πεταλούδα. Τερμάτισε 4η σε αυτό το αγώνισμα στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο και επίσης κολύμπησε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ. Στην Αθήνα το 2004 κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στα 400 μ. ελεύθερο και στα 100 μ. πεταλούδα. Έσπασε τρεις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μ. πεταλούδα γυναικών (μία φορά στην πισίνα των 25 μέτρων).
Η Γεντζέιτσακ γεννήθηκε στη Ρούντα Σλόνσκα, στο Βοεβοδάτο Σιλεσίας της Πολωνίας. Ξεκίνησε το κολύμπι σε ηλικία 6 ετών ως μέτρο για να διορθώσει μια ελαφρά καμπυλότητα της σπονδυλικής στήλης. Στην αρχή μισούσε το άθλημα. Η στάση της απέναντί του άλλαξε αφού είχε κερδίσει το πρώτο της βραβείο σε διαγωνισμό στη Γερμανία σε ηλικία 8 ετών. Η Γεντζέιτσακ ασχολήθηκε σοβαρά με την κολύμβηση στο γυμνάσιο. Με επικεφαλής την προπονήτρια Μάρια Γιακόμπικ, κέρδισε τους πρώτους της τίτλους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων το 1999. Τα μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανηλίκων το 1999 και το 2000 άνοιξαν τον δρόμο για την πρώτη της Ολυμπιακή εμφάνιση.
Η Γεντζέιτσακ σπούδασε στην Ακαδημία Φυσικής Αγωγής της Βαρσοβίας (Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie). Προπονητής της είναι ο Πάβεου Σουομίνσκι. Έχει ύψος 187 εκ. και φοράει παπούτσι νούμερο 47 (EΕ)/14 (ΗΠΑ).
Για τα αθλητικά της επιτεύγματα, έλαβε τον Σταυρό του Ιππότη του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (5η Τάξη) το 2004.
Καριέρα
Δημοπρασία χρυσού μεταλλίου Ολυμπιακών Αγώνων
Η Γεντζέιτσακ οφείλει την επιτυχία της στο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο σε έναν λαμπρό τερματισμό στο τελευταίο τέταρτο της απόστασης των 200 μέτρων, που της επέτρεψε να προσπεράσει την Αυστραλή Πετρία Τόμας, η οποία ηγήθηκε του αγώνα για πάνω από 150 μέτρα.
Μετά τον αγώνα, η Γεντζέιτσακ αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια των προολυμπιακών δοκιμών στην Αθήνα τον Ιούνιο είχε δηλώσει ότι αν κέρδιζε ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα το δημοπρατούσε και θα παρέδιδε τα έσοδα σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθάει παιδιά που πάσχουν από λευχαιμία.
Τα αποτελέσματα της διαδικτυακής δημοπρασίας ανακοινώθηκαν στις 19 Δεκεμβρίου 2004, με την Victoria Cymes, μια πολωνική εταιρεία τροφίμων, να αποδεικνύεται η υψηλότερη προσφορά με 257.550 ζλότι (περίπου 82.437 δολάρια ΗΠΑ). Τα χρήματα παραδόθηκαν στην Ογκολογική και Αιματολογική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων του Βρότσλαβ.
Ατύχημα και δίκη
Την 1η Οκτωβρίου 2005, τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο οποίο σκοτώθηκε ο 19χρονος αδελφός της, Σίμον. Το Chrysler 300C HEMI του 2005 το οποίο οδηγούσε τράκαρε μετωπικά σε ένα δέντρο, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να προσπεράσει πολλά φορτηγά με υπερβολική ταχύτητα κατά τη διάρκεια κακών καιρικών συνθηκών.
Δικάστηκε για ατύχημα με αποτέλεσμα τον θάνατο του επιβάτη. Οι εισαγγελείς πρότειναν αρχικά στην Γεντζέιτσακ μια συμφωνία που θα οδηγούσε σε ποινή φυλάκισης 2 ετών σε αναστολή. Η Γεντζέιτσακ αρνήθηκε τη συμφωνία και πίεσε έντονα για αθώωση, δηλώνοντας ότι είχε ήδη τιμωρηθεί αρκετά από τον θάνατο του αδελφού της. Η δίκη της ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2007 ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου στο Πουόνσκ, κοντά στον τόπο του ατυχήματος. Καταδικάστηκε σε 9 μήνες φυλάκιση κατά την οποία έπρεπε να κάνει 30 ώρες κοινωφελούς εργασίας το μήνα. Έχασε και την άδεια οδήγησης για 1 χρόνο. Τόσο η εισαγγελία όσο και ο Γεντζέιτσακ άσκησαν έφεση στο Περιφερειακό Δικαστήριο στο Πουότσκ, το οποίο επικύρωσε την απόφαση.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, η κατηγορούσα αρχή τόνισε το γεγονός ότι η Γεντζέιτσακ ήταν άπειρη οδηγός και η οδήγησή της τη στιγμή του θανατηφόρου ατυχήματος ήταν απερίσκεπτη. Η υπεράσπιση πρότεινε αποκλίσεις στις καταθέσεις των μαρτύρων του ατυχήματος και επέκρινε τις απόψεις των ειδικών που αξιολογούσαν τα αίτια του ατυχήματος.
Σε σχέση με όποιον ήταν υπεύθυνος για το συμβούλιο ατυχημάτων, ο Ταντέους Βολφόβιτς δήλωσε ότι η πελάτης της (Γεντζέιτσακ) δεν αισθάνεται ένοχη για την πρόκληση του ατυχήματος, ενώ ο άλλος δικηγόρος της, Γιάκουμπ Βέντε, ισχυρίστηκε ότι «το γεγονός και μόνο ότι συνέβη ένα ατύχημα δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έφταιγε ο πελάτης μου».
Το ατύχημα, η δίκη και τα επακόλουθά τους άρχισαν να παίρνουν το βάρος τους. Η στάση της κατά τη διάρκεια της δίκης είχε ως αποτέλεσμα την αποξένωση πολλών από τους θαυμαστές της και την πτώση της δημοτικότητάς της.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία στην FINA
Πολωνές αθλήτριες της κολύμβησης
Κολυμβητές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2000
Κολυμβητές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
Πολωνοί χρυσοί Ολυμπιονίκες
Πολωνοί αργυροί Ολυμπιονίκες
Ολυμπιονίκες της κολύμβησης
Κολυμβητές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2008
Κολυμβητές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012
Ιππότες του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας
Αποδέκτες του Τάγματος του Χαμόγελου
|
785706
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB%20%CE%91%CE%B6%CE%AC%CF%81
|
Πωλ Αζάρ
|
Ο Πωλ Γκυστάβ Μαρί Καμίγ Αζάρ (Paul Gustave Marie Camille Hazard, 30 Απριλίου 1878 – 13 Απριλίου 1944), ήταν Γάλλος πανεπιστημιακός φιλόλογος και ειδικός της ιστορίας των ιδεών.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Πωλ Αζάρ γεννήθηκε στο χωριό Νοορντπεέν, κοντά στο βορειότερο άκρο της Γαλλίας, και ήταν γιος δημοδιδασκάλου. Από το 1900 φοίτησε στην École Normale Supérieure στο Παρίσι. Πήρε [διδακτορικό]] από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1910, καθιστάμενος πολύ γνωστός ήδη από τη διδακτορική διατριβή του, που είχε τίτλο La Révolution française et les lettres italiennes.
Ο Αζάρ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο Πανεπιστήμιο της Λυών το 1910, διδάσκοντας συγκριτική λογοτεχνία. Το 1919 άρχισε να διδάσκει και στη Σορβόννη. In 1925 ο Αζάρ διορίσθηκε στην έδρα της συγκριτικής λογοτεχνίας στο Κολλέγιο της Γαλλίας στο Παρίσι. Κάθε δεύτερο έτος, από το 1932 μέχρι το 1940, ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στη Νέα Υόρκη. Από το 1920 έως το 1939 δίδαξε και σε άλλα αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εκλέχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1939.
Μετά το εξάμηνο διδασκαλίας του στο Κολούμπια το 1940, ο Αζάρ επέστρεψε στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γαλλία τον Ιανουάριο του 1941. Συνέχισε να διδάσκει, στη Λυών και στο Παρίσι, και να μελετά. Αργότερα το ίδιο έτος προτάθηκε για το αξίωμα του πρύτανη της Σορβόννης, αλλά η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε από την κατοχική κυβέρνηση ως απαράδεκτη. Μπόρεσε ωστόσο να ολοκληρώσει το έργο του Η ευρωπαϊκή σκέψη τον 18ο αιώνα. Το έτος του θανάτου του ένα άρθρο του με τίτλο Pour que vive l'âme de la France (= «Ούτως ώστε να επιβιώσει η ψυχή της Γαλλίας»), εμφανίσθηκε στην κρυφή επιθεώρηση France de demain.
Ο Αζάρ πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 66 ετών.
Τα έργα του
Μαζί με τον Φερνάντ Μπαλντενσπεργκέ (Fernand Baldensperger) ο Αζάρ ίδρυσε τη Revue de littérature comparée το 1921. Από τα σημαντικότερα έργα του θεωρούνται τα Histoire illustrée de la littérature française (το ολοκλήρωσε μαζί με τον Ζοζέφ Μπεντιέ, 2 τόμοι, 1923-1924), Leopardi (1913), Lamartine (1926), Stendhal (1927), Don Quichotte (1931) και Les livres, les enfants et les hommes (1932).
Ο Αζάρ είναι σήμερα γνωστός κυρίως για δύο έργα του. Το πρώτο είναι το La Crise de la conscience européenne (= «Η κρίση της ευρωπαϊκής συνειδήσεως», 1935). Σε αυτό εξετάζεται η σύγκρουση ανάμεσα στο νεοκλασικό κοσμοείδωλο του 17ου αιώνα με τα ιδεώδη του της τάξεως και της τελειότητας, και στις ιδέες του Διαφωτισμού.
Το άλλο έργο είναι το τελευταίο του ολοκληρωμένο, το La Pensée européenne au XVIIIème siècle, de Montesquieu à Lessing (= «Η ευρωπαϊκή σκέψη τον 18ο αιώνα, από τον Μοντεσκιέ στον Λέσσινγκ»), που εκδόθηκε μεταθανατίως, το 1946. Αυτό το έργο αποτελεί μια συνέχιση του θέματος που αναπτύσσεται στο «Η κρίση της ευρωπαϊκής συνειδήσεως». Φαινεται ότι ο Αζάρ είχε την πρόθεση να συγγράψει έναν τρίτο τόμο, εστιασμένο, καθώς έγραψε «στον άνθρωπο του αισθήματος», και είχε αρχίσει να τον ετοιμάζει, αλλά δεν έζησε αρκετά ώστε να τον ολοκληρώσει.
Πηγές
Ricuperati, Giuseppe: «Paul Hazard e la Storiografia dell'Illuminismo», Rivista Storica Italiana (1974), τόμος 86#2, σσ. 372-404
Το λήμμα «Αζάρ Παύλος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 2 (1968), σελ. 282
Το λήμμα για τον Πωλ Αζάρ στην Columbia Electronic Encyclopedia (Answers.com)
Το λήμμα για τον Πωλ Αζάρ στην Encyclopædia Britannica
Παραπομπές
Γάλλοι φιλόλογοι
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Παρισιού
Απόφοιτοι της École Normale Supérieure
Καθηγητές του Κολλεγίου της Γαλλίας
Γάλλοι ακαδημαϊκοί
|
468705
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B1
|
Μπιέλινα
|
Η Μπιέλινα ή Μπιγιέλινα (Bijeljina, Бијељина) είναι πόλη και δήμος στη βορειοανατολική Σερβική Δημοκρατία, μια από τις δύο οντότητες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Με πληθυσμό 114.663 το 2013 ήταν ο πέμπτος πολυπληθέστερος δήμος στη χώρα και ο δεύτερος πολυπληθέστερος στη Σερβική Δημοκρατία μετά τη Μπάνια Λούκα. Η πόλη έχει πληθυσμό 45.291 κατοίκων (2013) και είναι η έκτη μεγαλύτερη στη χώρα (μετά τις Σαράγεβο, Μπάνια Λούκα, Τούζλα, Ζένιτσα και Μόσταρ). Η πόλη βρίσκεται στην πεδιάδα Σεμπερίγια και απέχει 6 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Σερβία και 40 χιλιόμετρα από την Κροατία.
Ιστορία
Υπάρχουν ίχνη κατοίκησης της περιοχής από τη νεολιθική εποχή, ενώ η περιοχή κοντά στα χωριά Μπάτκοβιτς και Οστογίτσεβο κατοικήθηκε από σλαβικά φύλα τον 7ο-12ο αιώνα. Η παλαιότερη αναφορά στη Μπιελίνα γίνεται το 1446. Το 1520 η περιοχή κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς και το 1716 από τους Αυστριακούς και μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας στη Γιουγκοσλαβία.
To 1991, οι Σερβοβόσνιοι δημιούργησαν τη Σερβική Αυτόνομη Επαρχία της Βορειο-ανατολικής Βοσνίας, με έδρα τη Μπιέλινα. Το Μάρτιο του 1992 διεξήχθη δημοψήφισμα με το οποίο η Βοσνία-Ερζεγοβίνη ανακηρύχθηκε αυτόνομο κράτος, με την ένθερμη υποστήριξη των Βόσνιων και των Κροατοβόσνιων, αλλά οι Σερβοβόσνιοι απείχαν. Τις 1 και 2 Απριλίου, η Σερβική Εθελοντική Φρουρά και ο Γιουγκοσλαβικός λαϊκός στρατός κατέλαβαν την πόλη και επιδόθηκαν σε θηριωδίες. Από τη σφαγή που επικράτησε επιβεβαιώθηκαν 48-78 θάνατοι, αλλά ο πραγματικός αριθμός τους παραμένει άγνωστος. Μετά ακολούθησε εθνοκάθαρση της περιοχής, όλα τα τζαμιά γκρεμίστηκαν και δημιουργήθηκαν εννέα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από τους 30.000 Βόσνιους που κατοικούσαν στη Μπιέλινα μέχρι το τέλος του πολέμου είχαν μείνει μόνο 2.700. Μετά τον πόλεμο της Βοσνίας, λόγω του μεγάλου πληθυσμού μεταναστών που έφτασε στην πόλη έλαβε χώρα εντατική ανοικοδόμηση.
Αξιοθέατα
Ανάμεσα στα αξιοθέατα της περιοχής είναι το τζαμί Ατίκ, το οποίο κατασκευάστηκε το 1520-1566, κατεδαφίστηκε το 1993 και ξαναχτίστηκε, ο σερβικός ναός του Αγίου Γεωργίου, του 1872, και το μοναστήρι Τάβνα, στο νότιο άκρο του δήμου.
Το 1932 ιδρύθηκε στην πόλη η βιβλιοθήκη Φίλιπ Βίσνιτς. Στη πόλη λειτουργεί ένα κρατικό (ιδρύθηκε το 2011) και δύο ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Αδελφοποιημένες πόλεις
Η Μπιέλινα έχει αδελφοποιηθεί με τις εξής πόλεις:
Κρούσεβατς, Σερβία
Ρούσε, Βουλγαρία
Κουμάνοβο, Βόρεια Μακεδονία
Λανγκεχάγκεν, Γερμανία.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Πόλεις της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας
|
242184
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Κουρμούλης
|
Το ελληνικό επώνυμο Κουρμούλης το έφερε ιστορική οικογένεια από τη Μεσσαρά της Κρήτης, μέλη της οποίας αναφέρονται ως αγωνιστές στην Επανάσταση του 1821. Γενικότερα, το επώνυμο μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο από τα παρακάτω πρόσωπα:
Α) Κρητική οικογένεια
Μιχάλης Κουρμούλης (1765-1824)
Γεώργιος ή Γιουσούφ Κουρμούλης, αδελφός του Μιχάλη
Δημήτρης Κουρμούλης (θάν. 1827), γιος του Μιχάλη, γνωστός και ως Κουρμουλάκης
Μανώλης Κουρμούλης (θάν. 1827), γιος του Γεωργίου
Β) Νεότερα πρόσωπα
Γεώργιος Κουρμούλης (1907-1977), γλωσσολόγος, λεξικογράφος
Μιχάλης Κουρμούλης (1931-2017), πολιτικός, δήμαρχος Μοιρών Ηρακλείου
Τηλέμαχος Κουρμούλης (1883-1950), αξιωματικός του ναυτικού και λόγιος
|
794249
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD
|
Επαναπροώθηση προσφύγων
|
Η επαναπροώθηση, (αγγλικά: pushback) στην μελέτη της μετανάστευσης είναι ο όρος ο οποίος αναφέρεται «σε ένα σύνολο κρατικών μέτρων κατά τα οποία οι πρόσφυγες και οι μετανάστες απωθούνται προς τα σύνορα της χώρας από την οποία προήλθαν – γενικά αμέσως μετά τη διέλευσή τους– χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ατομικές τους συνθήκες, δηλαδή οι λόγοι που τους ανάγκασαν να φύγουν και χωρίς καμία δυνατότητα να υποβάλουν αίτηση για άσυλο». Προφανώς, οι επαναπροωθήσεις παραβιάζουν την απαγόρευση της συλλογικής απέλασης αλλοδαπών, όπως κωδικοποιείται στο Πρωτόκολλο 4 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Οι επαναπροωθήσεις παραβιάζουν την απαγόρευση των μαζικών απελάσεων, η οποία είναι απαγορευμένη πρακτική σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Η επαναπροώθηση έρχεται σε αντίθεση με την λεγόμενη "απόσυρση" των μεταναστών (pullback), μια μορφή εξωεδαφικού ελέγχου της μετανάστευσης. Στη λεγόμενη "απόσυρση", μια χώρα, η οποία θέλει να αποτρέψει τους αιτούντες άσυλο να έρθουν στο έδαφός της, συνεργάζεται με μια τρίτη χώρα ώστε η τρίτη χώρα να τους αποτρέψει από το να φύγουν.
Ορισμός
Η Νέζα Κογκόβσεκ Σαλαμόν θεωρεί ότι δεν υπάρχει ενιαίος, αναγνωρισμένος ορισμός για τις επαναπροωθήσεις μεταναστών. Γενικά όμως, οι επαναπροωθήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν σαν «άτυπες συλλογικές αναγκαστικές επιστροφές ατόμων τα οποία εισέρχονται παράνομα στην χώρα από την οποία έφυγαν, μέσω διαδικασιών που πραγματοποιούνται έξω από το πλαίσιο συμφωνιών ή πρωτοκόλλων που έχουν υπογραφεί από τα γειτονικά κράτη». Οι απωθήσεις στοχεύουν τους μετανάστες αδιακρίτως, ανεξάρτητα από το αν έχουν λόγους για να διεκδικήσουν καθεστώς διεθνής προστασίας και χωρίς τη δυνατότητα να υποβάλουν αίτηση για άσυλο. Σε πολλές περιπτώσεις, η αναγκαστική επιστροφή γίνεται υποχρεωτική με τη χρήση αστυνομικής βίας και συχνά συνοδεύεται από απειλές, ταπείνωση και κλοπή των αντικειμένων και των κινητών τηλεφώνων των μεταναστών. Οι απωθήσεις γίνονται συνήθως με μυστικό τρόπο, συχνά χωρίς την ενημέρωση της χώρας που υποδέχεται τους επαναπροωθημένους μετανάστες. Επομένως, συνήθως είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί ότι έγινε επαναπροώθηση και είναι δύσκολο για τα θύματα να αναζητήσουν αποζημίωση.
Σύμφωνα με τη Νιβ Κίντι-Τάμπαλ και τον Ιταμάρ Μαν, οι οποίοι γράφουν στην Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση του Διεθνούς Δικαίου (European Journal of International Law), η λέξη "επαναπροώθηση" σχετίζεται με «μια διάβρωση του νόμου για τους πρόσφυγες και μια παράλληλη άδεια για την άσκηση ολοένα και πιο ακραίας βίας σε άτομα τα οποία μετακινούνται, άτομα τα οποία δεν είναι καλή τη πίστει πρόσφυγες». Στην περίπτωση των επαναπροωθήσεων από τις ελληνικές αρχές στο Αιγαίο πέλαγος, αμφιβάλλουν ότι η επαναπροώθηση είναι η κατάλληλη λέξη για «μια παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων η οποία περικλείει την θέληση [ενός φορέα] να εξαφανιστεί η παρουσία ενός ανθρώπου από τον πλανήτη».
Νομιμότητα
Οι επαναπροωθήσεις συχνά παραβιάζουν την απαγόρευση της συλλογικής απέλασης αλλοδαπών, όπως κωδικοποιείται από το Πρωτόκολλο 4 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Εάν οι πρόσφυγες κινδυνεύουν με δίωξη σε περίπτωση απέλασης στη χώρα από την οποία έφυγαν, τότε οι επαναπροωθήσεις παραβιάζουν την αρχή της μη απέλασης όπως περιγράφεται στο διεθνές δίκαιο, μεταξύ άλλων στη σύμβαση της Γενεύης. Η επαναπροώθηση μεταναστών, καθώς και οι συνοπτικές απελάσεις, απαγορεύονται επίσης από τα άρθρα 18 και 19 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Ανάλογα με τις περιστάσεις, οι απωθήσεις μπορεί να συνιστούν μορφή βασανιστηρίων, κακομεταχείριση ή παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή. Όλες οι παραπάνω μορφές κακομεταχείρισης απαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο, την ΕΣΔΑ και του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Οι Μάρκο Στέφαν και Ρομπέρτο Κορτινόβι, καθηγητές στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο, περιγράφουν τις επαναπροωθήσεις ως «μείζονα απειλή για τα θεμελιώδη δικαιώματα [των ανθρώπων] και τα πρότυπα κράτους δικαίου τα οποία θεσπίζονται βάσει της πρωτογενούς και της παράγωγης νομοθεσίας της ΕΕ». Υπήρξαν επίσης προσπάθειες να αμφισβητηθεί η χρήση της λέξης "επαναπροώθηση", με τη βάση ότι μπορεί να ισοδυναμεί με εξαναγκαστικές εξαφανίσεις ή ακόμη και με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις.
Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες προέτρεψε τις ευρωπαϊκές χώρες να σταματήσουν τις επαναπροωθήσεις στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης, θεωρώντας τες απλά ως παράνομες. Τόσο το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάνθηκαν ότι η πολιτική της Ουγγαρίας για τη συστηματική επαναπροώθηση μεταναστών στα σύνορα με τη Σερβία ήταν παράνομη. Όμως 72.000 άνθρωποι έχουν επηρεαστεί από αυτή την πολιτική από το 2016 και έπειτα, καθώς η Ουγγαρία συνεχίζει να εφαρμόζει αυτές τις παράνομες πρακτικές. Ωστόσο, η Φρόντεξ ανέστειλε τις δραστηριότητές της στην Ουγγαρία.
Υποθέσεις
Στις 5 Μαΐου 2021, ανάλυση που δημοσίευσε το The Guardian υπολόγισε ότι οι χώρες της ΕΕ είχαν προχωρήσει σε σχεδόν 40.000 επαναπροωθήσεις από την αρχή της πανδημίας του κορονοϊού, επαναπροωθήσεις οι οποίες συνδέονται με 2.000 θανάτους. Το Δίκτυο Παρακολούθησης της Συνοριακής Βίας, ένας συνασπισμός οργανώσεων που ασχολούνται με την παρακολούθηση και την τεκμηρίωση των επαναπροωθήσεων και άλλων παραβιάσεων των ανθρωπίνων των δικαιωμάτων, έχει τεκμηριώσει 1.281 μαρτυρίες οι οποίες επηρεάζουν πάνω από 22.646 άτομα.
Βαλκάνια
Η Διεθνής Αμνηστία έχει τεκμηριωμένες αποδείξεις ότι η Ελλάδα έχει επαναπροωθήσει μετανάστες από το 2013 και έπειτα.
Το 2021, η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Ντούνια Μιγιάτοβιτς προέτρεψε την Ελλάδα να σταματήσει τις επαναπροωθήσεις μεταναστών.
Πολλές από τις επαναπροωθήσεις στην Ελλάδα και την Κροατία πραγματοποιούνται από μασκοφόρους άνδρες, οι οποίοι έχει καταγγελθεί ότι χειρίζονται σκάφη της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ή στην περίπτωση της Κροατίας, οι μασκοφόροι άνδρες έχουν τεκμηριωμένη παρουσία σε περιοχές των συνόρων Κροατίας-Βοσνίας οι οποίες βρίσκονται σε καθεστώς έντονης επιτήρησης. Σύμφωνα με το Δίκτυο Παρακολούθησης Συνοριακής Βίας, σχεδόν το 90% των μεταναστών οι οποίοι μετανάστευαν στην Ευρώπη μέσω Βαλκανίων ανέφεραν επαναπροωθήσεις και δήλωσαν ότι αυτές περιείχαν «άσκηση βασανιστηρίων, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση». Το Δίκτυο ανέφερε «επιθέσεις εναντίον προσφύγων οι οποίες διήρκεσαν έως και έξι ώρες, επιθέσεις από αστυνομικούς σκύλους χωρίς φίμωτρο και τρίψιμο φαγητού πάνω σε ανοικτές πληγές θυμάτων επαναπροώθησης». Έως τις 30 Ιουνίου 2021 ο συνασπισμός για την Προστασία των Δικαιωμάτων στα Σύνορα κατέγραψε 5.565 άτομα που ανέφεραν επαναπροωθήσεις μεταναστών.
Με την άνοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην εξουσία τον Ιούλιο του 2019, οι επαναπροωθήσεις μεταναστών έγιναν πιο συχνές. Ενδεικτικά, τον Απρίλιο του 2022 έγινε επαναπροώθηση προσφύγων από τον Έβρο στη Τουρκία. Σύμφωνα με τους πρόσφυγες, η αστυνομία συνεργάστηκε με κομάντο για την απώθησή τους. Παράλληλα υπέστησαν βίαια χτυπήματα και μεταφέρθηκαν στο τμήμα Συνοριακής Φύλαξης του Νέου Χειμωνίου, και έπειτα επαναπροωθήθηκαν βίαια στη Τουρκία. Ακόμη, έχουν υπάρξει περιπτώσεις κατά στις οποίες οι πρόσφυγες έχουν μεταφερθεί στα κρατητήρια χωρίς να καταγράφεται η μεταφορά τους, ώστε να μην μπορεί να τεκμηριωθεί η επαναπροώθησή τους στην Τουρκία.
Σύνορα Πολωνίας – Λευκορωσίας
Τον Οκτώβριο του 2021, η Πολωνία νομιμοποίησε την επαναπροώθηση των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο με βίαια μέσα, η οποία είναι παράνομη βάσει του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου. Η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Διεθνής Αμνηστία και άλλες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων απάντησαν δηλώνοντας ότι η Πολωνία και η Λιθουανία παραβίασαν τα δικαιώματα των μεταναστών, καθώς περιορίζουν τη πρόσβαση των αιτούντων άσυλο στα σύνορά τους.
Άλλα κράτη
Έχουν αναφερθεί επαναπροωθήσεις μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης στη Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο.
Υπάρχουν αναφορές ότι η Τουρκία έχει επίσης εμπλακεί σε επαναπροωθήσεις μεταναστών στα σύνορά της με τη Συρία και το Ιράν. Η Τυνησία επίσης εμπλέκεται σε επαναπροωθήσεις μεταναστών στα σύνορά της (κυρίως Λίβυων).
Άλλη μια χώρα η οποία έχει εμπλακεί σε επαναπροωθήσεις μεταναστών είναι η Αυστραλία. Στις 15 Ιανουαρίου 2014, μια πορτοκαλί "κάψουλα επιβίωσης" από υαλοβάμβακα, η οποία περιείχε περίπου 60 αιτούντες άσυλο, διέσχισε τη θάλασσα φτάνοντας στο Τσικεπούχ στη δυτική Ιάβα. Στις 5 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους έφτασε μια δεύτερη με 34 άτομα, στο Πανγκανταράν. Η εφημερίδα The Daily Telegraph με έδρα το Σίδνεϊ ανέφερε ότι θεωρήθηκε πως η αυστραλιανή κυβέρνηση αγόρασε έντεκα κάψουλες από τη Σιγκαπούρη για περίπου 500.000 δολάρια. Τον Μάιο του 2014, η Αυστραλία φέρεται να τοποθέτησε δύο άτομα που είχαν φτάσει νωρίτερα μέσα στο έτος σε μια βάρκα με άλλους αιτούντες άσυλο, η οποία επέστρεψε στην Ινδονησία. Τον Ιανουάριο του 2015, ο υπουργός Ντάτον ανακοίνωσε ότι 15 πλοία με 429 αιτούντες άσυλο εστάλησαν πίσω στην Ινδονησία ή τη Σρι Λάνκα, κατά τη διάρκεια μιας επιχείρισης επαναπροωθήσεων.
Δείτε επίσης
Επαναπροωθήσεις μεταναστών στην Ελλάδα
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Μεταναστευτικό Δίκαιο
Παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
|
769734
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1%204%C3%97400%20%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Σκυταλοδρομία 4×400 μέτρων
|
Η σκυταλοδρομία 4 × 400 μέτρων ή «μεγάλη σκυταλοδρομία» είναι αγώνισμα του στίβου, στο οποίο συμμετέχουν ομάδες των τεσσάρων δρομέων και ο κάθε δρομέας της ομάδας τρέχει απόσταση 400 μέτρων, δηλαδή έναν γύρο του σταδίου για στίβο κανονικών διαστάσεων. Είναι παραδοσιακά το τελευταίο κατά σειρά διεξαγωγής αγώνισμα μιας διοργάνωσης στίβου.
Ιστορία - διεξαγωγή αγωνίσματος
Στις μεγάλες διοργανώσεις τα πρώτα 500 μέτρα διανύονται σε ξεχωριστά κουλουάρ (διαδρόμους). Για τον λόγο αυτόν, τα σημεία αφετηρίας απέχουν μεταξύ τους μεγαλύτερες αποστάσεις από ό,τι στον αγώνα δρόμου 400 μέτρων. Μετά τα 500 μέτρα, οι δρομείς συγκλίνουν προς τον εσωτερικό διάδρομο. Η αντίστοιχη σκυταλοδρομία 4 × 440 υαρδών (απόσταση λίγο μεγαλύτερη, συνολικά 1.609,34 έναντι 1.600 μέτρων) διεξαγόταν παλαιότερα στις χώρες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και στις ΗΠΑ, μέχρι την ολοκλήρωση της μεταβάσεως στο μετρικό σύστημα τη δεκαετία του 1970.
Οι δρομείς τρέχοντας μεταφέρουν τη σκυτάλη, ένα λείο, κοίλο, μονοκόμματο σωλήνα από ξύλο, μέταλλο ή άλλο άκαμπτο υλικό. Έχει μήκος μεταξύ 28 και 30 εκατοστών και περιφέρεια μεταξύ 12 και 13 εκατοστών. Η σκυτάλη ζυγίζει τουλάχιστον 50 γραμμάρια. Οι δρομείς πρέπει να τη δίνουν στον επόμενο δρομέα της ομάδας τους. Η αλλαγή (η πράξη του να παραδίδει ο ένας δρομέας τη σκυτάλη στον επόμενο) πρέπει να γίνεται σε ένα τμήμα της διαδρομής μήκους 20 μέτρων, που συνήθως είναι σημειωμένο με γαλάζιες γραμμές. Η πρώτη αλλαγή γίνεται στις ξεχωριστές διαδρομές (κουλουάρ), ενώ για τη δεύτερη και την τρίτη οι δρομείς στέκονται σε γραμμή κατά πλάτος των διαδρομών, παρά το ότι οι προηγούμενοι δρομείς τρέχουν συνήθως ο ένας πίσω από τον άλλον στην εσωτερική διαδρομή. Αυτή η πρακτική αποτρέπει τη σύγχυση και τις συγκρούσεις κατά τις αλλαγές. Αντίθετα με τη σκυταλοδρομία των 4 × 100 μέτρων, οι δρομείς της 4 × 400 μ. συνήθως κοιτούν προς τα πίσω και αρπάζουν τη σκυτάλη από τον προηγούμενο δρομέα, εξαιτίας της κοπώσεως αυτού. Επειδή οι χρόνοι παρουσιάζουν μεγαλύτερες διαφορές εξαιτίας της μεγαλύτερης αποστάσεως του αγωνίσματος, οι ακυρώσεις είναι σπάνιες.
Διεθνώς η ομάδα των ΗΠΑ κυριαρχεί στην ιστορία του αγωνίσματος στους άνδρες, αν και αυτή η κυριαρχία περιορίσθηκε από την Τζαμάικα ήδη τη δεκαετία του 1950 και από τη Μεγάλη Βρετανία τη δεκαετία του 1990. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της IAAF, τα παγκόσμια ρεκόρ στις σκυταλοδρομίες αναγνωρίζονται μόνο όταν όλα τα μέλη της ομάδας έχουν την ίδια υπηκοότητα.
Μικτές σκυταλοδρομίες 4 × 400 μέτρων, δηλαδή με δύο γυναίκες και δύο άνδρες στην κάθε ομάδα, εισάχθηκαν στη διεθνή διοργάνωση σκυταλοδρομιών «IAAF World Relays» του 2017, ενώ η IAAF αναγνώρισε για πρώτη φορά ένα παγκόσμιο ρεκόρ σε αυτό το αγώνισμα το 2019.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κατάλογος των ρεκόρ της σκυταλοδρομίας 4×400 μ. από την IAAF σε XML
Σκυταλοδρομια 4×400
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.