author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Anselmus Cantuariensis
| 37 |
EPISTOLA XXXVII. AD FRODELINAM. Paciscitur mutuam cum ea meritorum communionem .
|
Dominae eximiae, et meri o sanctitatis cum amore reverendae, cum reverentia amandae FRODELINAE, frater ANSELMUS Beccensis, vita peccator, habitu monachus, servus servorum et ancillarum Dei; vitae praesentis perseveranter crescentem sanctitatem, et vitae futurae aeternam felicitatem.
|
Postquam odorem vestrae bonae famae, quae longe lateque suaviter redolens circumvolat, persensi; semper desideravi ad vestram notitiam aliqua commoda occasione pervenire, ut per notitiam mererer aliquatenus ad amicitiam pertingere, ut qui bonis meis meritis me video valde indigere, vestris me possem aliquantulum per charitatis communionem miscere. Sed gratias ago Deo quia, dum hanc voluntatem gererem, et voluntatis effectum cupidus exspectarem, intimatum est mihi per communem in Christo fratrem et amicum nostrum domnum Hugonem inclusum Cadomensem, quia sanctitas vestra non dissimili affectu similem de se apud me praestolaretur eventum. Quapropter quoniam comperio et comperiens gaudeo Christum desideria vestra, quae novit ex sua nasci dilectione, nobis ignorantibus exaudiisse, atque nos etiam nescientes paribus votis similique dilectione junxisse; jam non timens notam praesumptionis, mitto vobis litteras meas per confidentiam mutuae dilectionis. Et quidem, domina charissima, et ideo domina et charissima, quia vitae meritis valde praestantior, ego scio in me nihil vel minimum aliquid esse, quod dignum sit ad augmentum vestrae sanctitatis exspectari. Quoniam tamen vestris majoribus bonis desidero participare, nescio qua fronte possim vobis participationem meorum bonorum qualiacunque sint, cum eam desideretis, negare. Si quid igitur boni Jesus Christus Dominus noster in me operatus aut operaturus est, oro ego, et concedat ipse secundum veram Dei et proximi charitatem, ut vobis non aliter quam mihi imputetur. Peto etiam, licet mea merita nequaquam vestris possint aequari, ut vestra beatitudo me secundum eamdem charitatem suorum meritorum communioni aliquatenus dignetur admittere. Quamvis autem mens vestra divino Spiritu ferventer afflata non indigeat admonitione; deberem tamen ego pro debito meae professionis, aliquam exhortationem scribere vestrae sanctitati, nisi epistolae timerem prolixitatem. Quod debitum donet Deus ut aliquando, vel colloquendo, vel scribendo persolvam. Omnipotens Dominus sic vos in temporali vita ab omnibus malis custodiat, ut vos post hanc vitam in aeternis bonis constituat, domina multum in Christo amanda et veneranda. Ipse sic invicem me vestri, et vos mei memores in suo amore faciat, ut et illi placeat, et nobis ad vitam prosit aeternam. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 38 |
326 EPISTOLA XXXVIII. AD GUILLELMUM. De litteris Guillelmi sibi additis gaudet, eumque a saeculi vanitate avertit .
|
Domno reverendo, affectu toto diligendo et dilecto GUILLELMO, frater ANSELMUS suus, pro amore felicitatis perseverantiam in proficienti sanctitate, pro praemio sanctitatis aeternitatem in sufficienti felicitate.
|
Litterae dulcis mihi vestrae dignationis, quas suscepi, cor meum dilecti vestri nominis titulo laetificaverunt; sublimis humilitatis odore refecerunt, profundae charitatis sapore satiaverunt, piae conquestionis affectu compunxerunt. Quarum petitioni cum nunquam velim deficere, utique fateor responsioni me nequaquam posse sufficere. Cum enim in toto me et in omnibus quae in me sunt, conscius ipse mihi sim nihil esse dignum tanta postulatione, et vestra beneficia, et, quod valde majus et mihi charius est, vestra erga me dilectio plus mereantur de me quam meipsum, certe nulla sufficit affectui meo verborum devotio, qua vobis, quia plus non possum, offeram memetipsum. Quatenus vestra sanctitas nec jugem memoriam sui, in me velut in suo dubitet non esse; et si quid divinitus sit in me, certa sit velut quod sui est, suum esse. Quoniam igitur non solum orationis, sed et monitionis et omnimodae sollicitudinis debitorem me scio illius saluti, cujus meipsum esse profiteor; rogat, monet dilectus fidelis vester ne arescat per amorem saeculi semen bonae voluntatis, quod in vobis per divinum respectum coepit germinare; ne teneantur laqueis saeculi pedes vestri, qui jam non solum per opera misericordiae, sed et per celsioris tramitis intentionem in via aeterna coeperunt ambulare. Sed sollicite avertendo oculos mentis vestrae, ne videant vanitatem ; semper eos per indeficientem intentionem conversos habeatis ad veritatem.
|
(Psal. CXVIII, 37)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 39 |
EPISTOLA XXXIX. AD MAURITIUM. Se accepisse munera transmissa .
|
Suo dilectissimo amico et fratri; et quoniam hoc clarius auditur, charissimo filio MAURITIO, frater ANSELMUS, salutem.
|
Pretiosum munus pretiosae mihi tuae dilectionis ea charitate, qua missum est, suscepi; et in eum usum, ob ampliorem tui memoriam, quem postulas penes me mansurum constitui: non tantum, ut recipiam aliud, sicut promittis, quantum quia sic tibi placere et ego scio, et tu significas tuis dictis. Pro quo gratias tibi scribendo referrem, nisi tu scires quia plus aliquid paratus fui tibi semper tribuere, antequam esset quod possem retribuere. Semper enim fui et sum memetipsum, et quod possum, tibi et pro te paratus impendere. Festinat lator, cogor, quae conantur erumpere, animi verba reprimere: hoc tamen subinfero, quod tibi fui, hoc persisto. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 40 |
EPISTOLA XL. AD HELGOTUM. Commendat ei Rogerii abbatis fratrem .
|
Domno et Patri reverendo amico dulcissimo HELGOTO frater ANSELMUS, vitae praesentis diuturnam prosperitatem, et futurae aeternam felicitatem.
|
Domnus abbas Rogerius certus de vobis et de me, quia sic nos in cor unum et animam unam ignis charitatis conflavit, ut quod alter alterum scire noluerit, hoc ipse nolle non possit, petiit a me quatenus ejus frater Gonfridus, qui Cadomi moratur, vestrae sanctitati commendaretur per me. Non ut aliquando, aut ejus injustitiae in aliqua causa a vobis faveatur, aut aliquid de ejus servitio, quod domno abbati et monasterio vestro debet, per vos relaxetur: sed ut charitatem, quam vos omni proximo scitis debere, familiarius illi, cum id ratio videbitur exigere, propter amorem vestrum dignemini exhibere. Si igitur judicat prudentia vestra quia quod tantus amicus me postulat non indecenter, nullatenus possum negare decenter: nihil aliud restat, nisi ut, quod omnibus est honestum amicis, concedatis libenter. Salutate ducem et venerabilem Patrem et dominum nostrum domnum abbatem, et omnes dilectos dominos et fratres nostros, qui vobiscum sunt. Pax Dei, quae exsuperat omnem sensum, custodiat corda vestra et intelligentias vestras .
|
(Philipp. IV, 7)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 41 |
EPISTOLA XLI. AD LANFRANCUM. Lanfranci modestiam de munerum tenuitate praedicat; et de monachorum abstinentia suam sententiam profert .
|
Domino suo et Patri archiepiscopo reverentia, cultu, et amoris affectu dignissimo LANFRANCO, suus subjectione et amore servus et filius frater ANSELMUS, quod suus.
|
Sicut paterna vestra dilectio nescit non esse mihi, et cum non largitur, munifica; et cum secura est, sollicita; ita scitote, imo scitis fidelitatem nostram, et cum tacet, nunquam esse ingratam. Cum enim mihi non mittitis ex usu dilecto dilectori vestro pretiosa munera, blande satisfaciendo pretiosiorem mandatis excusationem; et cum certi sitis me nihil contra Christianam fidem sentire, satagitis tamen, ne quam de me pravitatis vel falsam aliquis possit habere opinionem. Quippe talis, qualis illa fuit, quam mihi fecistis, munerum excusatio, cum a tanto tantillo fit, munus est multo pretiosius purpura et auro. Quod utique munus non misistis ideo quod eo me indigere putaretis, cum nequaquam ignoretis illud mihi in cordis arca semper reconditum; sed quia benignitas vestra nuntium a se ad me vacuum transire pati non potuit. Neque enim cum vestra suscipio dona, opus habeo eorum commendatione, quae nullatenus dubito vera mei dilectione fieri: neque cum non affluunt, indigeo excusatione; quia certus sum ea cessare aliqua justa ratione, quam si vobiscum intelligerem, eligerem vobiscum. Quod autem praecipitis, ut circa quasdam non meas, nec alicujus Christiani assertiones, simpliciter quam me scitis tenere, veritatis sententiam proferam, gratissime accipio, et libentissime obedio. Didici in schola Christiana quod teneo, tenendo assero, asserendo 327 amo; quia si quis eorum qui habent substantiam mundi, dederit indigenti vel calicem aquae frigidae, propter verum amorem Dei et proximi, eleemosynam facit, et non perdet mercedem suam . De monachorum vero abstinentia hoc sentio; quia quanto majore amore Dei aut proximi monachus ab appositis sibi alimentis abstinuerit, tanto majorem et facit eleemosynam, et acquirit mercedem.
|
(I Joan. III, 17)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 42 |
EPISTOLA XLII. AD HENRICUM. Dolet quod vix scribendi vixque legendi et orandi otium habeat .
|
Domno, amico, fratri charissimo HENRICO, frater ANSELMUS, vitae praesentis prosperam diuturnitatem et futurae felicem aeternitatem.
|
Quanquam vera dilectio semel accensa semper flagret, sine ventilationis instantia; non tamen parum jucunditatis ab amicis ex ea percipitur, sive a praesentibus ex mutuae conversationis sive ab absentibus ex alicujus commonitionis frequentia. Quoniam igitur, superna sic disponente providentia, mutuis aspectibus invicem non possumus jucundari; vel alternis missis salutationibus, et si non quantum volumus, saltem quantum possumus, ab invicem debemus laetificari. Quapropter si mihi tam saepe liceret, quam saepe vellem, utique saepissime schedulam et nostram vobis dirigerem, et mihi vestrum exigerem. Mihi quippe, meis id peccatis agentibus, sic non solum dictandi, sed et legendi et meditandi sive orandi opportunitatem video remotam, ut credam a me Dei misericordiam amotam. Unde, licet non quantum ad eamdem revocandam misericordiam divinam sufficiat, inconsolabiliter tamen, doleo; quia cum tantum sit misero mihi quietis impedimentum, nullum me consolatur inquietudinis emolumentum. Qua in re cum non juste mihi videar viles et steriles, quas tamen negligere non audeam, occupationes accusare; nequaquam tamen rem interius discutiens, meam valeo ignaviam excusare. Adeo namque vilis mens mea quasi quadam naturali arctatur angustia, bonaeque voluntatis languet imbecillitate, ut uni quamlibet parvae curae caeteris exclusis tota non sufficiat, et cujuslibet oneris tentationisque gravedine victa succumbat. Quapropter, mi charissime frater et domine, quoniam ex charitate et mea merita, si qua essent, vestra esse vellem; et quae vestra sunt, mea esse confido: de mea desperans ignavia vestram precor et exhortor strenuitatem ut qui me ex meo minus proficienti defectu sentio reprobari, per vestrum indeficientem profectum merear revocari. Valeat, et valeat nunc et in aeternum dilecta mihi vestra fraternitas.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 43 |
EPISTOLA XLIII. AD HERLUINUM, GONDULFUM ET MAURITIUM. Beccenses monachos, in Cantuariensi Ecclesia tum degentes, adhortatur ut meliora semper proficiant .
|
Domnis, et fratribus, et amicis charissimis HERLUINO, GONDULFO, MAURITIO, frater ANSELMUS, ascendendo de virtute in virtutem, pervenire ad Christum summam Dei virtutem.
|
Quoniam et unum est, quod vos pari intenditis proposito, nec est diversum quod ego de vobis communiter desidero; idcirco vos simul unius epistolae allocutione conjungo. Si bene meminit dilectio vestra, quales vos semper optem videre praesentes, sufficienter novit quales vos assidue desiderem audire absentes. Quoniam namque, ut vestra mihi testis est conscientia, omnibus vobis fratris dilectionem, et insuper uni vestrum patris diligentiam ex corde non dicam impendi, sed volui impendere; nullum interjacentis terrae marisque spatium affectum vestri a me valuit abrumpere. Licet igitur reverendi domini et patris nostri archiepiscopi praesens vobis consilium et admonitio, singulorumque vestrum continua, quid suus habitus profiteatur, meditatio, mutuae quoque in sancto fervore collocutionis frequens accensio sufficiant, quibus vestra studia bene incepta quotidie ad meliora proficiunt: exigi tamen indeficiens dilectio ut exhortationes nostrae qualescunque sint, vobis quamvis absentibus et non indigentibus non deficiant. Moneo itaque et precor, charissimi, quatenus nihil sit, quod mentem vestram a sui revocet custodia; sollicite discutiat quid quotidie acquirat proficiendo, ne quid, quod absit! perdat deficiendo. Sicut enim in virtutibus difficilius est aliquid non habitum conando assequi, quam desidia carere; ita gravius est recuperare quod per negligentiam amittitur, quam adipisci quod nondum quis habuisse cognoscitur. Semper igitur, dilectissimi, praeterita quasi pro nihilo sic deputetis, ut et illa, ad quae profecistis, tenere non contemnatis; et his aliquid addere licet per infirmitatem nequeatis, tamen per importunitatem semper contendatis. Quoniam namque inter multos vocatos pauci sunt electi , certi sumus omnes, Veritate dicente: sed quam pauci sint, incerti sumus cuncti, Veritate tacente. Quapropter quicunque nondum vivit ut pauci, aut vitam suam corrigat, aut inter paucos se colligat; aut cum certitudine reprobationem timeat; qui vero jam sibi videtur de paucis, non statim de securitate electionis confidat. Quippe quoniam nemo nostrum scit in quantam paucitatem redigantur electi: nullus utique novit si jam sit inter paucos electos, licet jam paucorum sit similis inter multos vocatos. Nullus igitur retro respiciendo penset quam multos in via coelestis patriae praecedat; sed indeclinabiliter in anteriora intentus sollicite consideret, si jam pariter cum his, de quorum electione nemo dubitat, incedat. Videte igitur, charissimi, ne qualibet occasione timor Dei, quem concepistis, tepescat; sed semper quasi indeficienti studio ventilatus in dies fervescat, donec vobis in securitatem aeternam mutatus lucescat. Valete, amici mei amantissimi; et, rogo vos per fraternam charitatem quam mihi debetis, orate solito instantius, ne ego, qui vos hortor ad profectum, perficiam quem jam olim vere incoepi, et jam nunc fere effici, miserabilem defectum.
|
(Matth., XX, 16)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 44 |
EPISTOLA XLIV. AD HERNOSTUM. Acerrimis oppressum doloribus ad patientiam excitat .
|
Olim socio et fratri coaequa familiaritate diligendo, nunc domino et Patri cum dilectione reverendo Rovecistrensi episcopo HERNOSTO, frater ANSELMUS, in hac vita integram incolumitatem, in futura perfectam felicitatem.
|
Cum audio quod frequentibus et gravibus molestiis fere usque ad mortem caro vestra atteritur, contristat me humana moestitia meus affectus: sed, 328 cum considero quia per haec anima vestra ad aeternitatem nutritur, consolatur me spirituali laetitia vester profectus. Notum quippe est sanctitati vestrae, quia in tribulatione carnis, et per ustionem rubigo peccatorum exuritur, et per patientiam justi vita perficitur. Scriptum namque est quia flagellat Deus omnem filium quem recipit . Et quia, tribulatio patientiam operatur, patientia probationem, probatio spem, spes autem non confundit . Et quia patientia opus perfectum habet . Unde procul dubio cognoscitur quia tanto affectu est in tribulatione gaudendum, quanto conatu est per spem, et operis perfectionem in filiorum haereditatem nitendum. Cum enim semper gratum sit Deo, si nunquam ab ejus ordinatione dissentimus; tunc utique valde illi placemus, si et in nostra adversitate ejus voluntati hilariter consentimus. Et quanquam sit justissimus, nequaquam tamen, cum sit misericordissimus, coget nos peccata in futuro saeculo vindicta repetita luere, quos hic viderit ultioni cum animi hilaritate occurrere. Tanto itaque districtum judicem exspectare poterimus leniorem, quanto nunc illum patienter sustinebimus severiorem. His igitur et aliis hujusmodi meditationibus, mi reverende domine, sicut scit paterna vestra sanctitas ex carnis defectu, animae considerando profectum; ex carnis aegritudine, animae salutem; ex ultione, indulgentiam trahat; ex ipsa tribulatione consolationem, et ex maerore laetitiam. Omnipotens et clementissimus Deus sic vos in hoc saeculo per omnia suae faciat concordare voluntati, ut ipse in futuro per omnia vestrae concordet felicitati. Dulcissime mi Pater et reverende domine, precor ut paterna vestra sanctitas non obliviscatur fidelis servi sui, corpore absentis, sed mente adhaerentis. Valeant semper in Domino corpus et anima vestra.
|
(Hebr., XII, 6) (Rom. V, 3) (Jac. I, 4)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 45 |
EPISTOLA XLV. AD LAMBERTUM ET FOLCERALDUM. Ne lethargico mundi somno corripiantur .
|
Reverendis dominis, dilectissimis avunculis, dulcissimis nutritoribus suis LAMBERTO et FOLCERALDO, frater ANSELMUS, bona temporalia pro aeternis despicere, aeterna pro temporalibus percipere.
|
Quamvis nos locorum temporumque spatia separent, arbitrio superno disponente, nulla tamen causa vestrae dilectionis affectum valet aut valebit mihi minuere, divina gratia protegente. Et quoniam certum est cordibus vestris similem affectum erga me non dissimiliter inhaerere, utique dubium mihi non est quod sicut ego ea, quae circa vos sunt; ita vos ea, quae circa me sunt, nota semper desideretis habere. Sed ea per hujus schedulae latorem plenius poteritis discere et notificare, quam brevitas epistolaris sufficiat intimare. Quale autem desiderium cor meum gerat de vobis, ille a quo, et ad quem, et cui soli notum est idem desiderium, sic intimet et persuadeat vobis, quomodo ipse scit expedire vobis. Ut tamen aliquid de cordis abundantia eloquar, nihil magis de vobis timeo quam ne in amore saeculi et saeculari vita perseveretis, dormientes usque in finem; et nihil aut parum quid inveniatis cum viris divitiarum in manibus vestris, cum evigilaveritis post finem.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 46 |
EPISTOLA XLVI. AD FOLCERALDUM. Se miro ejus visendi teneri desiderio, sed detineri ex eo quod in Francia milites iter liberum nulli facerent .
|
Secundum carnem consanguineo, in Christo fratri charissimo FOLCERALDO, frater ANSELMUS, sic ire de virtute in virtutem, ut videat Deum deorum in Sion.
|
Cogitavi ipse ego ad te venire, et ad pedes reverendi abbatis tui prostratus quanta possem humilitate postulare, ne animas tanto conglutinatas vinculo carnis et spiritus, violenta conversationis separatione non tantum disjungeret, quam scinderet. Sed tam crudelis tamque effrenata malitiosorum hominum in Francia debacchatur saevitia, ut nec me, nec aliquem monachum, aut quempiam equitem audeam tanto committere periculo. Re enim vera domnus Rodulfus cum, te reducto, rediret, in archiepiscopatu Rhemensi cum famulis, equis ablatis omnibus, captus est, quanquam se sub archiepiscopi Rhemensis tuitione ire clamaret. Qui aliquandiu detenti, vix tandem uno equo retento, relaxati sunt. Denique etiamsi possem absque omni te adire periculo, rex tamen et domnus abbas noster, in quorum potestate sum, nolunt mihi eundi dare licentiam: nec tamen ab illis, ut te possim habere, ullum recupero auxilium aut consilium; nec usui esse honoris existimant, quod tanto studio, de tam longinquo, tamque humilibus et amicabilibus litteris frustra bis poposcerunt, tertio forsitan frustra reposcere. Haec idcirco tibi scripsi, charissime, ut tu haberes per quem mihi desideranti scire quae circa te sunt, mandare posses, et simul scires, quia jam nullum ab homine exspecto auxilium, quo tuam tantopere desideratam conversationem assequi possim: quatenus solius Dei nostro desiderio favorem, secundum suum beneplacitum, orantes exspectemus, et interim ejus de nobis dispositionem obedienter patienterque toleremus. Sic enim citius et benignius desiderium nostrum perficiet, si non quod nos volumus, sed quod ipse vult, nos desiderare perspiciet. Quanquam enim tu valde sufficienterque te consoleris ex sancta paternaque benignitate abbatis tui, quam a te inventam saepe mihi praesens gaudendo praedicare solebas; ego tamen, quod de te desidero, desiderare non desistam. Orationes, quas tibi, cum mecum esses, scribi feceram; nescio per quem tibi mittere possim. Lator enim praesentium eas ferre tibi non est ausus, timens ne sibi auferrentur. Cum enim eum prima vice ad te misi, dicit se captum et exspoliatum, vestesque suas, si quid forte in eis quod tolli posset inveniretur, discussas. Rogo, manda mihi per epistolam quae circa te sunt. Dominus, qui custodit Israel, custodiat te ab omni malo, custodiat animam tuam Dominus .
|
(me et te dico) (Psal. CXX, 7)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 47 |
EPISTOLA XLVII. AD PETRUM. De honestis gratulatur studiis, et ad puriorem vitam hortatur .
|
Charissimo suo consobrino PETRO, frater ANSELMUS, ea bona, quae necessario amittuntur, sponte dimittere, ut ea quae aeterne tenentur possit recipere.
|
Dicere non possum, dilectissime, quanto gaudio exsultavit cor meum, cum audivi a dilecto fratre 329 et consobrino nostro domno Folceraldo, te non solum ad hanc quam habes aetatem pervenisse, sed etiam bonis honestisque studiis profecisse et in dies proficere. Sed et huic meo gaudio multum est additum, cum mihi dixit quia me desiderabas videre. Memor enim et servator magnae amicitiae quae olim fuit inter me et avum et patrem et matrem tuam, et immensae dilectionis quam habui erga te, cum adhuc puerulus esses: ea semper de te desidero, quibus meliora non possum; et cum bona de te audio, sic gaudeo, ut plus non possim. Accensus igitur desiderio tui in Deo, oro Deum ut det nobis simul in hac vita, quandiu victuri sumus, conversari, et in futura congloriari. Unde hortor, precor, obsecro, mi dilectissime, crede verum esse quod Veritas dixit, et ama quod relinquentibus saeculum propter se promisit. Incipe parare tam magnum quaestum, accelera ad tantum lucrum, ut quae mundi sunt relinquens, centuplum accipias, et vitam aeternam possideas . Quod si tibi Deus inspiraverit, rogo, charissime, ne dubites propter itineris laborem venire ad amicum et consanguineum tuum te desiderantem. Quoniam si simul vixerimus, tanto mutuum nostrum gaudium de nobis invicem praesens nobis erit; tanto quidquid grave videbitur, levius erit.
|
(Matth. XIX, 29)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 48 |
EPISTOLA XLVIII. AD LANFRANCUM. Expostulat de honorifica compellatione .
|
Domino et Patri suo reverendo archiepiscopo LANFRANCO, frater ANSELMUS, suus quod suus.
|
Sicut Zacharias propheta ad commendandam suae prophetiae auctoritatem fere per singulos versus repetit: Haec dicit Dominus; sic mihi ad inculcandum, quis, cui et quo animo loquatur, libet ut tam saepe epistolae nostrae, quas vestrae dirigo paternae celsitudini, in fronte pictum praeferant: Domino et Patri, et, suus quod suus. Sic enim hanc, non dicam, scio simulare, sed sculpsi in mente mea impressam, ut quidquid proponam in incipienda nostra salutatione, hoc in consummata appareat expressum. Cum igitur hoc titulo vobis tam saepe scribam, quaerendo queror, et querendo quaero cur mihi nunquam rescribatis; sed nescio cui vestro domino et Patri, prima litterarum notato. At si servo et filio vestro scribitis, cur, quod destruere non potestis per oppositam negationem, subvertere tentatis per relativam oppositionem? Precor itaque ut quoties litteras dignationis vestrae suscepero, aut videam cui scribitis; aut, vel non videam cui non scribitis.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 49 |
EPISTOLA XLIX. AD HENRICUM. Gratias agit pro auro, in quo tamen plus laudatur dantis animus quam munus. Et veniam petit pro Osberno .
|
Domino reverendo et amico, domino priori HENRICO, frater ANSELMUS, salutem.
|
Gratias vobis magnas scribo pro auro quod misistis; sed multo majores corde teneo pro bona erga me voluntate, quam retinuistis. Quam quotidie multo melius et clarius experior in dilecto meo communi fratre nostro Mauritio, quam in millibus auri et argenti. Ab his enim qui ab eo veniunt audio vos eum tanto honore et amore tractare, ut appareat vos non modice me dilectorem ejus amare. Litteras quas charissimo filio vestro fratri nostro Salvino misistis legi: in quibus tam benigne, et vestram erga eum expressistis dilectionem, et mei plus quam merear indidistis mentionem, ut ibi animadverterem magnam quamdam sapienter latentem, et latenter sapientem deprecationem; quatenus ego, quem sic describitis, benignum erga alios, illi, quem sic diligitis, impendam meam curam et dilectionem. Et ita fiat, quando quidem ita vultis. Cum enim eum amem propter Deum et propter seipsum: et quia confitetur se amicum esse domini Gondulfi, adhuc crescat amor, quia est dilectus domini prioris Henrici. In eisdem litteris, cujusdam culpae veniam spontanea benignitate eidem dilecto vestro et meo concessam inveni. Et quia servulus vester, frater noster Osbernus, cum eo pariter se non per superbiam, sed per imprudentiam peccasse cognoscit, nec sibi sentit indultum esse; moestum pro culpa et sollicitum de venia percepi. Precor igitur ut quod in me laudatis, mecum in vobis exhibeatis: quatenus mecum super afflictionem ejus pia gestantes viscera, sicut Salvino indulsistis propter vestram solam bonitatem, ita Osberno dimittatis si quid in vos peccavit, propter vestram benignitatem, et nostram charitatem.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 50 |
EPISTOLA L. AD GONDULFUM. Familiaris est epistola .
|
Fratri frater, dilecto dilectus, GONDULFO ANSELMUS, in hac vita diuturnam, et in dies proficientem sanctitatem, in futura vitam aeternam, et semper sufficientem felicitatem.
|
Omnes quotquot veniunt a domno Gondulfo, referunt quod litteras meas desiderat domnus Gondulfus. In quibus bene novi quia nihil aliud exspectas, nisi ut mutuum nostrae dilectionis affectum legas. Quod quidem certus sum quia non facis ut amor tuus, ne obdormiat, litteris excitetur; aut ut amor meus, quomodo vigilet, intimetur. Quippe sicut de tuo affectu erga me certus es, ita de meo erga te non dubitas. Idcirco igitur tantopere scripta mea postulas, ut quod in intima mente formatum pariter gerimus, in charta scriptum videas, videndo legas, legendo congaudeas. Sed quid, si nec oculus vidit, nec auris audivit, sed solum in cor hominis ascendit, quem affectum praeparent diligentia corda diligentibus se? Testis enim mihi est experta conscientia tua, quia nec visu, nec auditu sapor hujus affectus a quoquam percipitur; nisi quantum mente ab unocunque concipitur. Cum igitur scias quia sapor dilectionis oculis, nec auribus agnoscitur; sed solo cordis ore delectabiliter gustatur: quibus verbis aut quibus litteris meus et tuus amor describetur? Et tamen tu instas mihi importune, ut faciam quod fieri non potest. Sufficiant nobis conscientiae nostrae, quibus nobis invicem conscii sumus quantum nos diligamus. Omnipotens Deus sic te diligat, et diligendo protegat, ut nihil fiat a te, aut in te, aut de te, nisi quod illi placeat, et tibi expediat.
|
(I Cor. II, 9.)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 51 |
330 EPISTOLA LI. AD MAURITIUM De acceptis Mauritii litteris, et proximo illius in Northmanniam reditu. Poscit ut secum deferat aphorismos cum glossis .
|
Domno amico, fratri, filio charissimo MAURITIO, frater ANSELMUS, sic proficere de virtute in virtutem, ut adhaereat virtuti virtutum.
|
Perlectis dilectionis tuae nuper dilectori tuo missis litteris, et affectus tui expressione sum jucundatus, et reditus tui promissione sum laetificatus. Sicut enim cum diligenti mihi pariter diligendo respondes, congaudeo; sic dilecti dilectoris mei praesentia semper frui desidero. De quo reditu tuo nec reverendus mihi archiepiscopus quidquam mandavit, sicut olim te opinari in epistola quadam tua monstrasti; nec domno abbati, si redieris, displicebit; quod in eadem scriptura te timere significasti; et mihi valde placebit, quod ut puto nunquam dubitasti. Glossas aphorismi si omnes potes scribere gaudeo; sin autem, eas quae sunt Graecorum aut inusitatorum nominum ne deseras admoneo. Quod tamen temporis in libello de pulsibus insumere deliberas, malo ut ad perficiendum quidquid est in aphorismo impendas. Non enim ejusdem libelli scientia utilis est, nisi frequentissimo et diligentissimo usu se illa occupantibus. Si quid tamen post aphorismum, et de hoc potes, libenter accipio. De utroque hoc praecipue moneo ut quidquid feceris studiosissima exquisitione correctum, dignum sit dici perfectum. Malo enim in ignota inusitataque scriptura partem integram veritate, quam totum corruptum falsitate. Ante omnia gratias tibi, quantas possum, ago; quia ubicunque sic vivis, ut quanquam non ego, sed Spiritus sanctus te bene vivere docuerit, tamen honor mihi etiam sit inter ignotos et alienigenas talem nutrisse discipulum. Tanto utrique eris Deo et amicis Dei charior, quanto fueris in periculosa conversatione inventus probatior. Vale, et cave ne promittendo reditum, et non redeundo, amicum tuum deludas. Saluta dilectum fratrem nostrum domnum Herluinum.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 52 |
EPISTOLA LII. AD FULCONUM. Ut oblatam dignitatem suscipiat, quam sine inobedientia non potest recusare .
|
Domno et Patri reverendo, amico charissimo FULCONI, frater ANSELMUS, sic in praesenti vita per divinam gratiam disponi, ut in futura sanctis mereatur apponi.
|
Cogit me dulcis mihi sanctitas vestra suis precibus promittere, et quod semper servitus mea non promittendo prompta est, prout potest, efficere. Tanta namque vilitate deprimi scio in conspectu Dei meas orationes, ut alicui eas polliceri me pudeat; et sic me vestrum devovi, ut pro vobis possibilitas mea quotidie orare studeat. Quapropter et in hoc, de quo mihi litteris suis dilectio vestra nuper mandavit negotio; et in omnibus quae ad vos pertinent, orationes nostras qualescunque sint, vobis non deesse sciatis. Consilio autem nostro licet vestra prudentia non egeat; tamen quia jubetis, breviter illud schedula praesens exhibeat. Scimus quidem quoniam tutius est homini infirmitatem suam semper timendo, quantum in se est, tam magnum onus refugere, quam de viribus confidendo humeros facile submittere. Sed quoniam scriptum est: Nemo nostrum sibi vivit, et nemo sibi moritur; sed sive vivimus, sive morimur, Domini sumus; sic nos oportet inter timorem propriae infirmitatis, et obedientiam Dominicae voluntatis, via discretionis incedere, ut neutrum videamur abjicere. In primis ergo vos divinae pietati puro mentis affectu, ut vitam vestram in beneplacito suo disponat, commendate: deinde simplici mente et humili conatu, quibuscunque modis potestis, excepto solo peccato, onus subire recusate. Quod si nisi per peccatum declinare non potestis, obedienter subite, et sollicite portate. Omnipotens Deus nihil a vobis, aut de vobis fieri permittat, nisi quod illi placeat, et vobis expediat.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 53 |
EPISTOLA LIII. AD GUALTERUM. Ut propter calumniam non abjiciat gregis commissi curam .
|
Domno et Patri venerabili abbati GUALTERO, frater ANSELMUS Beccensis, vita peccator, habitu monachus, per praesentis vitae sanctitatem, futurae mereri felicitatem.
|
Cum scriptum sit: Omnia fac cum consilio, et post factum non poenitebis ; et alibi: Quoniam quasi peccatum ariolandi est repugnare, et quasi scelus idololatria nolle acquiescere ; valde nobis cavendum est ne nostram, contra omnium consilium, nimium sequamur voluntatem, etiamsi recta nobis videatur. Neque enim quidquid singulis rectum videtur, rectum est; quoniam scriptum est: Via stulti recta in oculis ejus ; et; Sunt viae quae videntur hominibus rectae, quarum finis usque ad profundum inferni descendit . Quapropter ne, more stultorum, errorem rectitudinem judicantes, teneamus vias quarum finis usque ad profundum inferni descendit, nequaquam unusquisque, suo inexaminato judicio, vitae suae debet ordinem committere; sed diligenter, ne plurimorum, et maxime sapientum judicio, aut obedientiae, aut misericordiae, aut denique charitati repugnet, perpendere. Unde magis est mirandum cur vestra sanctitas vestraque prudentia fere contra omnium consilium, contra obedientiam sibi divina dispositione per archiepiscopum suum, et regularem electionem injunctam, contra misericordiam et charitatem, oves sibi commissas pastorali cura destitutas, lupis infestantibus lacerandas deserendo exponit: quandiu vel unam considerat sua cura ad salutem posse proficere. Acquiescat igitur vestra charitas, acquiescat, et tot orationibus astricta ad monasterium suum redeat, curamque abjectam misericorditer resumat, ut desolatos consolando et adjuvando, divinae consolationis et auxilii recompensationem mereatur. Nam calumnia, quae vos maxime terrere solet, ab abbate S. Arnulfi sic est per communem ejus et fratrum monasterii vestri consensum exstincta, ut jam nullo modo vos impediat.
|
(Eccli. XXXII, 24) (I Reg. XXV, 3) (Prov. XII,
13) (Prov. XIV, 12)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 54 |
EPISTOLA LIV. AD HENRICUM. Ut malevolorum invidiam et calumnias patienter sustineat .
|
Domino et Patri suo charissimo, domno priori HENRICO, frater ANSELMUS, vitae praesentis integram prosperitatem, et futurae aeternam felicitatem.
|
Si per vestrum nuntium didicissem qua infamia diffamaretur charitas vestra, quo dolore, qua 331 miseria afficeretur; et exinde meum consilium et auxilium quaesiissetis, sicut dicitis; et nullum reddidissem responsum: fateor quia merito admiraremini, et diceretis me fecisse quod non debuerim. Sed credat mihi sanctitas vestra, quia nunquam hujusmodi nuntium vestrum memini me audisse. Audivi tamen a quibusdam, non qui se nuntios vestros faterentur, quia non bene eratis apud dominum archiepiscopum. Sed cum quaererem propter quid, circumeundo significantes quaedam inconvenientia nihil certum exprimebant. Dum igitur exspectarem certiorem rerum notitiam, audivi inter vos integram venisse reconciliationem. De desiderio autem, cujus vos velle licentiam habere a domno abbate et a me significatis, sic olim audivi, nescio jam a quo, ut intelligerem meum ad hoc desiderari auxilium; non tamen expeti responsum. Sed quoniam certissimus eram domnum abbatem id nunquam esse concessurum; melius rem penitus silentio tegendam, quam frustra verbo detegendam putavi et puto. Quod autem scribitis quod, miserante Deo, claruit veritas, confusa et obscurata est falsitas et ejus inventores: scitote me verius gaudere de soliditate veritatis, quam credo, quam doluisse de figmento falsitatis, quam nunquam credidi. De invidis vero, quos adhuc oblatrantes insidiantesque patimini, hoc dico quod scitis; quia semper invidet vitium virtuti. Si igitur invidiae persecutione carere vultis; aut locum, ubi lateatis vitiosos, invenite; aut virtutibus renuntiate. Sed neutrum horum facietis; quia alterum est impossibile, alterum exsecrabile. Quid igitur restat, nisi ut armati armis justitiae, a dextris et a sinistris transeatis, cum Apostolo, per gloriam et ignobilitatem, per infamiam et bonam famam : et quidquid ipsi moliantur, nunquam ad eos, sed ad gressus vestros, forti et quieta mente intendatis. Si enim vestri oculi semper ad Dominum, ipse evellet de laqueo pedes vestros ; ipsi vero incident in foveam, quam fecerunt ; et captio, quam absconderunt, apprehendet eos : cum, sicut jam coepit, eminebit libera veritas, et ad gloriam; et obruetur confusa falsitas, in ignominiam. In quo tamen sollicite vos, sicut decet perfectum servum Dei, observare oportet, ne inimicorum confusione gaudentes, eam exprobretis, exprobrando praedicetis, praedicando divulgetis, divulgando augeatis; ne in conspectu Dei, ultione inimicorum delectari judicemini. De vestra igitur liberatione, in secreto mentis, in conspectu Dei, gratias illi agendo gaudete; illorum vero peccatum, sive eventum, pro illis orando, miti mente dissimulate. Quod autem vos super frequenti commotione illius, quem fere super omnes diligitis homines, affligi monstratis; nullum aliud video consilium, nisi illud quod est optimum: sola virtutis patientiae, quam jamdiu viriliter tenuistis, consummatione opus habetis. Nullo enim modo efficacius, aut quantum ad vos honestius utiliusve fugietis ad mentis quietem, aut illum placabitis, aut hostem occultum, qui vos hac ipsa tribulatione impugnat, superabitis, ut coronam victoriae percipiatis. Non enim coronabitur, nisi qui legitime certaverit ; nec legitime certat, qui non usque in finem aut suum, aut impugnationis perseveraverit. Scriptum est namque quia patientia opus perfectum habet ; et: In patientia vestra possidebitis animas vestras Si vero mente amplectimini patientiam, et tribulationem declinare satagitis, scitote, imo scitis patientiam non esse nisi in tribulatione. Gaudete igitur in tribulationibus, scientes quia tribulatio patientiam overatur, patientia probationem, probatio spem, spes autem non confundit . Dicitis vos nullo modo posse esse vobiscum sine integra archipraesulis gratia. Hic autem respondeo vestrae prudentiae, nusquam vos bene esse posse; si eam, quod ex vobis est, non habueritis; si vero eam habere non contempseritis, sed non poteritis, ut necesse sit vos alibi esse, quam cum illo: nusquam vos melius, quia nusquam rectius, esse posse, quam nobiscum: nulla enim ratione domnus abbas, et fratres vestri aliter concederent. Nam non tam parvi aestimatur, aut tam parum amatur sanctitatis vestrae strenuitas, ut qui eam juste potest tenere, sponte aut facile velit ea carere. Omnipotens Deus sic vitam vestram protegat et disponat, ut omnibus impugnationibus et adversitatibus praevaleatis, unde coronam sempiternam percipiatis. Orate pro me.
|
(II Cor. VI, 8) (Psal. XXIV, 15) (Psal. VII, 16) (Psal. XXXIV, 8) (II Tim. II, 3) (Jac. I, 4) (Luc. XXIV, 19.) (Jac. I, 3;
Rom. V, 4)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 55 |
EPISTOLA LV. AD MAURITIUM. Gratulatur quod audiat Arnulfum Grammaticum .
|
Dilecto suo fratri et filio MAURITIO frater ANSELMUS.
|
Audivi quod legas a domino Arnulfo. Quod si verum est, placet mihi qui semper profectum tuum, sicut ipse ex parte expertus es, desideravi: nec unquam utique plusquam modo. Audivi quoque quod ipse multum valeat in declinatione; et tu scis quia molestum mihi semper fuerit pueris declinare, unde valde minus quam tibi expediret. Scio te apud me in declinandi scientia profecisse. Hortor itaque, et precor, et ut filio charissimo praecipio, quatenus quidquid ab eo legeris, et quidquid aliud poteris, diligentissime declinare studeas. Nec pudeat te sic in hoc studere etiam quibus te putas non indigere, quasi nunc id recentissime incipias: quo et ea quae scis, ejus auditu confirmata, securius teneas; et eo docente, si in aliquo falleris, id corrigas; et quod ignoras, addiscas. Si autem nihil tibi legit, et tua hoc est negligentia, displicet mihi; et volo quatenus ut fiat quantum potes, satagas, et praecipue de Virgilio et aliis auctoribus, quos a me non legisti, exceptis his, in quibus aliqua turpitudo sonat. Quod si aliqua te obstante non potes ab eo legere, vel hoc stude, ut librorum, quos legisti, quoscunque potes, et quibus horis potes, totos a principio usque ad finem diligentissime, sicut supra monui, declines. Ostende etiam eidem charissimo amico nostro hanc epistolam, in qua ut breviter et multum ejus pro te deprecor dilectionem, peto ut tibi ostendat quantum de vera ejus confidere possum amicitia: et indico quia quod tibi faciet, non alteri quam cordi meo faciet. Diu enim est ex quo ego et ipse de mutua certi sumus amicitia; si ipse, quod ego nunquam obliviscar, reminisci dignatur. Saluta illum quam reverentius potes ex nostra parte; et domnum priorem, et domnum meum Gondulfum, aliosque domnos et fratres nostros, qui tecum sunt. Vale, fili mi dulcissime, et ne contemnas consilium paterno te diligentis affectu. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 56 |
EPISTOLA LVI. AD GUILLELMUM. De comite excommunicato, qui sacris se immiscebat. De presbyteris incontinentibus, et de lapsis sacros ordines habentibus .
|
Domno et Patri reverendo abbati GUILLELMO, frater ANSELMUS, in hac vita diuturnam prosperitatem, in futura aeternam felicitatem.
|
Ex quo vestra probitas mihi suam dignata est praebere notitiam, tantam ejus concepi dilectionem ut semper ejus mihi dulcis sit memoria. Quod expertus sum non immerito fuisse, quoniam et vitam vestram 332 amore et reverentia dignam agnovi existere; et paternitatem vestram non sine affectu dilectionis erga parvitatem meam esse. Saepe namque fratres a vobis venientes, me non solum sanctitatis vestrae relatione aedificaverunt, sed et dignationis vestrae salutatione honoraverunt. Quare licet quidquid est in me toto minime possit tantis meritis respondere; meum tamen est, quantum amoris et reverentiae possum, exhibere. Sed haec Deo in nobis servanda et augenda committens, ad ea de quibus meam parvitatem vestra consulere dignata est prudentia, non praesumendo, sed obediendo respondebo; forte non quod sufficiat, sed quod mihi videtur. Comes quidem vester, qui excommunicatus vobis divina celebrantibus se miscet, mihi videtur humiliter admonendus; ne contemnendo sententiam eorum, in quibus Deus affirmat se audiri cum audiuntur, et sperni, cum spernuntur; se ligare, cum ligant et solvere, cum solvunt; aggravet super se Dei judicium, a quo fugere nusquam homo potest. Quare melius illi esset, ut per salubrem humilitatem abstineat ab his, a quibus cum apostolica segregat sententia, quam per praesumptionis contemptum se ingerat in illa, quae nunquam nisi per humilitatem quaesita prosunt, et semper inordinate praesumpta obsunt. Nec debere enim nullo suo commodo, et gravis imo suo malo cogere vos ut, cum eum offendere nolitis, Deum et sedis apostolicae auctoritatem graviter irritetis: ad quos placandos illum adjutorem habere non possitis. Facilius quoque atque benignius apostolicum ejus rationes suscepturum, si suam illum sententiam cognoverit reveritum. Quod si comes idem hanc admonitionem respuerit, scitis quia plus est Deus timendus quam homo. Quapropter aut secundum jam prolatam apostolicam sententiam, erga illum agendum, aut ipsum apostolicum, sive aliquem ejus vices gerentem, de hoc ipso denuo consulendum existimo. De presbyteris vero, qui se aperte reproba libidinis conversatione Deo reprobabiles exhibent; omnino tenendum est quod apostolica providentia ecclesiastico justoque judicio et rigore constituit. Nempe nullatenus convenit ut ibi reverenter astetur, ubi pertinaciter aperta et impudenti libidine fetentes, Dei et sanctorum prohibitionem contemnendo, sacris altaribus deserviunt; imo non deserviunt sed quantum ad ipsos commaculant. Non quo quis ea quae tractant, contemnenda, sed tractantes exsecrandos existimet: ut qui Dei et angelorum praesentiam non reverentur, vel hominum detestatione repulsi, sacra contaminare desistant. Nec ullatenus oportet ut illi sint consortes de altari participantium, qui per immunditiam se faciunt exsortes altari deservientium. De lapsis autem sacros ordines habentibus, et spontanea humilitate secrete quibus debent confitentibus, nequaquam est asserendum quod eisdem ordinibus amplius uti nullatenus possint, si per sacrificium spiritus contribulati, cordisque contriti et humiliati Deum placantes , ad virtutum profectum studiose contenderint. Nam nec apud Deum reprobatur officium alicujus propter culpam, quam ipse ignoscit; nec apud homines decoloratur sacri ordinis dignitas propter personam, cujus ipsi peccatum non cognoscunt: quibus duabus causis carnalis lapsus prohibet ad sacros ordines accessum et reditum. Sed quoniam ferme semper occultum est, quorum remissae sint iniquitates, et quorum tecta sint peccata ; quorum vero minime: tutius semper est conscium sibi criminis, ab his quae placitum Deo personam exposcunt, per laudabilem humilitatem abstinere, quam per culpabilem securitatem praesumere. Illud namque semper potest, Deo non improbante; hoc vero non debet, nisi Deo approbante. Qui autem huic sententiae, quae ad sacri ordinis officium reditum post lapsum concedit; nequaquam alia ratione nisi auctoritate fulciatur, scilicet Scripturarum , vult consensum attribuere: legat epistolam beati Calixti papae directam universis episcopis per Galliam constitutis et beati Gregorii papae ad Secundinum inclusum: ubi ipsi hanc sententiam sic firmis et pene eisdem rationibus et auctoritatibus confirmant, ut nullatenus aliorum probatione indigeat. Sed quoniam idem B. Gregorius idipsum in aliis suis quibusdam epistolis studiose prohibet, ne sibi ipse contrarius sit, de apertis quidem prohibuisse, de occultis vero, post dignam poenitentiam concessisse intelligitur. Nam crimen quod a Deo non imputatur, nec ab hominibus esse putatur, non reprobat nec decolorat, ut jam dixi; cum tamen in tali re cuique tutius sit coram Deo sibi plus timere quam confidere. Prohiberi autem invitum debere, qui occultum crimen humili confessione sponte et occulte detegit, minime existimo, ne multis obstruatur via salubris confessionis, qui potius eligerent penitus in mortem occultari, quam hac occasione in certitudinem vel suspicionem alicujus criminis adduci. Nec illi, cui confitetur, statuitur ad peccatum, si confitentem absque ejus consensu cessare a sui ordinis officio non cogit; sed potius magni criminis reus esse videtur, si cogit, quia sic et confitentem poenitere confessionis, et plures nondum confitentes horrere confessionem compellit. Nam satis patet quam minus malum sit cuilibet peccatori ad altare cum amore confessionis peractae et spe misericordiae humili mente accedere, quam se cum odio confessionis et desperatione veniae indurato corde, desiderio aut etiam actu ingerere. Ille itaque cui confessio fit, nequaquam particeps aestimandus est minoris culpae, in qua alium permittit, non consentiendo, sed majorem prudenter praecavendo; majoris vero criminis auctor esse videtur, ad quos multos impellit, etiamsi non volendo, tamen inordinate plus quod minus, quam quod majus erat, timendo. Sed manifestum est quia illi, qui humili contritione superbam verecundiam conculcando semetipsos judicantes, indicenti cessationem sponte consentiunt: multo tutius ministrant permissi seu etiam jussi, quam illi qui verecundia humana inter Deum et se juste judicare refugiunt; licet is cui confitentur, valde periculosius prohibeat istos invitos, ut supra dictum est, quam illos spontaneos. Et cum utrisque necessarium sit vel ad tempus abstinere, puto quia illi, qui non libenter cessant, ad quod non bene properant, sunt tantum relaxandi; hi vero qui sponte abstinent, ad quod non praesumant, etiam revocandi. Nam in illis, si revocentur, obedientiae tegmine praesumptio palliatur; in istis vero humilitas obedientiae robore adjuvatur. Quae revocatio non indifferenter, sed magna praelati confessionem suspicientis discretione facienda est. Saepe namque contingit ut quis non per immensum criminis horrorem, et per vim humilitatis humanam verecundiam superet; sed per stultitiae tenebras et impudentiae duritiam, foeditatem sceleris et pudorem non sentiat, et per negligentiam officium suum non appetat. Qui autem hujusmodi est, nunquam ad sacrum officium suum aut vocandus aut revocandus est. Sed cum pro ipso poenitente supplicat humilitas, suggerit contritio, intercedit vitae mutatio: tunc nimirum si praelatus non tam de meritis aliquibus, quam de magna misericordia et de multitudine miserationum Dei illum confortans, ad sui usum invitet officii, puto quia non tam temere quam prudenter egisse videatur. Est enim saepe in hujusmodi praevenienda pusillanimitas, excludenda contemptus suspicio, ostendenda benevolentia, exhibenda compassio. Hoc enim modo qui tales sunt quanto benignius, tanto efficacius ad perfectionem provocantur, et tanto strictius in bono proposito ligantur. Potui plura de scriptis Patrum his intexere; sed quia epistolaris brevitas, quae jam se nimis extendi reclamat, non consentit, simpliciter quid de interrogatis sentirem, paternitati 333 vestrae jussus exposui. Omnipotens Dominus vos, et in his et in omnibus quae vobis agenda sunt, sic in rectitudine veritatis dirigat, ut pro eis seipsum vobis retribuat. Si praesens essem coram vobis, et coram sancta congregatione vestra supplici mente corpus totum prosternerem, et ut me bonorum quae Deus operatur in vestro monasterio, in perpetuum participem in fraterna charitate concederetis, peterem. Sed quoniam ego hoc non possum, praesumo non de meis meritis, sed de vestra sanctitate rogare ut vos hoc pro me non humiliato corpore, sed benigna morte ab eisdem filiis vestris mihi petatis et cum illis concedatis. Valete.
|
(Psal. L, 19) (Psal. XXXI, 1) (de qua multa bona a
multis concorditer audio)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 57 |
EPISTOLA LVII. AD LANFRANCUM. De Lanfranco nepote bona rescribit, nec non de Osberno. Et mittit B. Pauli Epistolas .
|
Domino et Patri suo reverentiae honore, et amoris affectu matri catholicae colendo archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS suus, quod suus.
|
Licet rarius quam debeat humilitatis meae litteras paterna sanctitas vestra suscipiat, fidelitatem tamen vobis debitam cor meum non alibi quam in seipso scriptam integram servat. De charissimo meo nepote vestro copiosius nuntius vester, qui ea quae circa ipsum sunt, vidit et ab eodem audivit, potest interrogantibus dicere quam epistola mea possit describere. Quod autem ad me attinet, sic me sibi non invitum cum propter vos, tum propter seipsum, ut taceam fraternae charitatis astrinxit; ut in nullo ejus commodo, quod possim, me velim illi subtrahere. Domnus Osbernus, quem ad se reduci auctoritas vestra jubet, fateor, adeo menti meae glutino dilectionis adhaeserat, ut ejus separationem cor meum nonnisi cum quadam sui scissura toleret. Testis enim est illi non tam stylus meus quam conscientia quia sic nobiscum est conversatus, ut ab omnibus bonae propositum voluntatis sincere diligentibus, plus mereatur affectum charitatis, quam asperitatem alicujus severitatis. Quamvis itaque admonitione non egeat sancta vestra benignitas, quae semper bonis adesse solet, compellit me tamen meritis praefati fratris comparata dilectio toto precari conatu, quatenus non solum quia ipse meruit, sed et quia fidelis servus vester desiderat, desiderando postulat, illum benigne suscipiendo, benigne, nisi aliter vitam ejus ipsi mereri videritis, tractetis. Praeterea, quoniam non audeo dicere ut illum ad nos aliquando remittatis; hoc, ut puto, licenter dico quia nunquam ab eo vivens dissociari vellem. Epistolas beati Pauli vestro mandato libenter parentes vobis mittimus; sed, quoniam quod in eodem codice de vestro opere est, alibi non habemus, satis scire potestis quid vos aliquando factum ire desideremus.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 58 |
EPISTOLA LVIII. AD HENRICUM.
|
Domno et amico charissimo, reverendo priori HENRICO frater ANSELMUS, in terra seminare sanctitatem, in coelo metere felicitatem.
|
Ei commendat Osbernum. Dilectus meus domnus Osbernus vester, qui ad vos redit, sic pristinae vitae perversitatem sponte accusat et exsecratur; atque, inquantum ex ea quam nobiscum habuit conversatione palam et secrete experiri potui, sic vitae laudabilis amore accenditur, ut non immerito interior homo ejus in melius aut jam mutatus, aut procul dubio facile mutandus existimetur. Et vestrae quidem notum est prudentiae quia nunquam tanta benignitatis opus est exhibitione, quanta in nova et rudi de reprobis ad probos mores conversione, ne bona incepta quae nutriri et ad profectum duci possunt per fomenta benignitatis, impediantur aut certe fragantur per austeritatem severitatis. Precor igitur dilectam vestram sanctitatem, quatenus, sicut vestri decet discretionem regiminis et praefato fratri expedit, omnem praeteritae perversitatis ejus dissimulantes memoriam, lacte perspicuae dilectionis propositi nutriatis melioris infantiam, nisi forte, quod non puto, in pristinam non ex infirmitate ostenderit, sed ex voluntate redierit malitiam. Nullatenus enim illi opportunius probatis latuisse dilectionem sub severitate quam sensit in errore, quam si tunc patuerit in erroris correctione. Denique, ut mihi videtur, ad rectae vitae tramitem nullus debet impelli, nisi qui non potest attrahi. Precor etiam, seu, potius exigo ex debito, quod sibi invicem debent amici, ut sicut omnes dilectae mihi fraternitati vestrae dilectos volo diligere, sic domnus Osbernus in adipiscendo meam dilectionem multum sibi gaudet vestram crevisse. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 59 |
EPISTOLA LIX. AD GONDULFUM. De muneribus ab ipso missis gratias agit suo et Hugonis atque Basiliae nomine .
|
Suo domino, suo fratri, suo amico charissimo domno GONDULFO frater ANSELMUS, quod suo, suus.
|
Cum tu non potes precibus monere pigritiam meam ut tibi salutatorias litteras mittam, convertis te ad aliud consilium, et pulsas me tuis donis, ut vel gratias remittam; et quem blanditiae nequeunt ad scribendum attrahere, saltem pudor queat ad gratias agendum impellere. Ago igitur tuae dilectioni, quae dulcis est cordi meo, gratias, non quantum mihi chara sunt dona tua, sed quantum mihi charior est charitas tua, qua fiunt et condiuntur, et quam mihi sapiunt munera tua. Tanto namque charior est mihi charitas tua, quam quidquid mihi donare potes, quanto ea quae donas potes a te longe transmittere, et charitatem non potes a te dimittere. Illa enim possunt sine mare transire; sed ista non potest de corde exire tuo: hanc certe sive dones, sive non dones mihi, aliquid semper scio in te fervere; huic sive loquar, sive taceam, semper scito cor meum simili affectu respondere. Dominus Hugo et domina Basilia uxor ejus magnas sibi gratias agunt pro gratiis tuis quas mandas, pro donis tuis quae mittis, pro orationibus tuis quas pro eis facis, et quas eis promittis. Ego ipse praesentavi eis munera tua, et legi litteras tuas, et retuli verba tua: quae omnia gratissime et laetissime susceperunt.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 60 |
334 EPISTOLA LX. AD MAURITIUM. Exigit ab eo epistolas; et eum collaudat quod ab omnibus ubique ametur .
|
Domno et dilectissimo fratri et filio MAURITIO frater ANSELMUS, sapientia et gratia proficere apud Deum et homines.
|
Diu est quod nostris nos invicem litteris non visitavimus, quoniam de soliditate mutuae nostrae dilectionis non dubitavimus; et quia nuntiorum sermonibus, cum opportunum fuit, nos salutavimus. Sed ne qua occasione amor ipse ab aliquo putetur tepere, expedire puto ut aliquando schedulis, quasi scintillis ab invicem emicantibus, videatur fervere. Hoc enim ipso quia desiderantem te desiderans habere mecum non possum; nequaquam minus, sed magis te diligo; quia cum te sic diligi a majoribus et melioribus me, ut te dimittere nolint, video; plus te diligendum intelligo. Unde fit ut pene dubium mihi sit utrum quia sic te facis amabilem, plus gaudeam; an quia tam amabili frui non possum, plus doleam. Verum quoniam scio quia non tantum propter me quantum propter te a me debes amari: soluta quaestione certum est quia plus debeo de bonorum praesentia quae tecum est congratulari, quam de corporis tui absentia quae mecum est contristari. Denique semper, ut Deo et bonis hominibus amabilis esses, desideravi, et pro mea possibilitate, ut mihi conscius es, studui quandiu mecum fuisti: nec tamen desiderium idcirco tepuit, quia studium operari non potuit plus quam mecum, cum non fuisti: verum non ubicunque amaris, esse potes; sed ubicunque sis, amari et bonus esse potes. Ut igitur ibi et talis sis, ubi et qualem te esse vult Deus, et tibi expedit, salvo tamen mutuo nostro, quod exigit mutuus amor, desiderio, exoretur Deus: et quoniam jam, ubicunque sis, bonis amabilem te fecit benedictus Deus. Saluta dilectos fratres et amicos nostros domnum Herluinum et domnum Guidonem, domnum Elmerum et domnum Hulwardum consobrinum domni Osberni.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 61 |
EPISTOLA LXI DURANDI AD ANSELMUM. Laus Meditationum Anselmi, a quo exigit B. Paulis Epistolas .
|
DURANDUS sola dignatione Dei abbas Casae-Dei domino ANSELMO aeternam salutem.
|
Bajocenses duo litteris imbuti, juvenes praeclarae habitudinis in omni modo se habendi; minor eorum vocabulo est Rogerius, alter est Willelmus: duo illi, et praeter eos, plures, sed maxime illi distillarunt auribus nostris oleum et suavitatem tui et nominis et religionis. Deinde: Terret me vita mea; namque diligenter discussa, cum eo quod sequitur, scriptum hoc, et praeter hoc, alia piissime de contrito spiritu tuo, et de pietate contriti tui cordis edita et scripta, pias praestant nobis lacrymas tuas legere, nostras edere; ita ut utrumque miremur et in corde tuo redundare tantae rorem benedictionis, et sine susurro descendere inde rivum in cordibus nostris. Nam ita est vere: pietas scriptae tuae orationis excitat in nobis pietatem sopitae compunctionis; adeo ut quasi mente prosiliendo congaudeamus, ea diligendo in te, vel potius in eis te; super ea, et per ea Deum et te. Intercede igitur, quia intercedere potes, pro nobis intercedentibus pro te ut possumus; et mitte alia, si qua habeas, a te scripta, quae non habeamus, notus et rogatus in dilectione, quae continua est nobis utrobique. Rogamus etiam in corpore ipso congregationis unitatem societatis, et te pro nobis in eo fungi legatione mittimus; quia redundans tu charitate fideliter poteris hoc rogare, et rogata ipse dare. Parati etiam nostrae dilectionis dare pignus, pignus exigimus a vobis: vos eligite quod possumus, a nobis; nos eligimus Epistolas Pauli a vobis. Neque praetendimus in eo dolos quasi primi parati accipere, et non primi parati dare, quod remotissimum est a sacramento dilectionis, quae Deus est. Verum ardentes charitate non praevidemus quomodocunque postulemus, omnibus sanctae hujus professionis parati nos et nostra commode petita non negare. Hi igitur duo fratres tui desiderio accensi te opitulantem habeant in omnibus, quia de te pendet voluntas omnium in omnibus.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 62 |
EPISTOLA LXII. AD DURANDUM. Respondet praecedenti .
|
Domino et Patri merito sanctitatis, cum amore reverendo, cum reverentia amando, DURANDO abbati coenobii quod dicitur Casa-Dei frater ANSELMUS Beccensis, vita peccator, habitu monachus: sic in hac vita perseverare in proficienti sanctitate, ut in futura gaudeat in sufficienti felicitate.
|
Vestrae paternitatis epistola percepta, magnum se cordi meo gaudium infudit: sed vita mea respecta, non solum idem se gaudium fere totum de corde meo refudit; sed insuper dignus moeror mentem meam graviter perfudit. Nam ex eo quod vestram sanctitatem me ignotum homunculum adeo dilexisse cognovi, ut me suis litteris de tam longinquo visitare et salutare dignaretur, non immerito sibi visa est mea debere exsultare humilitas. Sed, cum considero me nequaquam a vobis diligi, nisi quia existimatis me aliquid esse, cum nihil sim, intelligo quia non diligitis vilem et contemptibilem coram Deo et hominibus personam , sed strenuum et alicujus virtutis virum, quod ego utique non sum. Quapropter timens non solum ne mihi nihil aut parum prosit vester amor, quia non sum quod diligitis, sed ne mihi nimium obsit meus tepor, quem in me non cognoscitis; precor, obsecro ut me putetis aut ametis, quasi jam alicujus spiritualis provectus sim; sed ad hoc me diligite, diligendo orate ut sim. Sic enim vestra erit et vera de me aestimatio, et vera erga me dilectio, et secura mihi de vestro amore exsultatio. Rogo itaque, quanta possum humilitate, reverendam paternitatem vestram, agite sanctis vestris precibus, quatenus et quod ego adhuc noxie sum, a me auferatur, et quod nondum utiliter sum, mihi tribuatur, et vobis, quod misericorditer indigenti proximo impenditis, retribuatur. Nostras vero pro vobis orationes, quia perviles sunt, reverendae vestrae beatitudini promittere non audeo; sed eas, quia poscere dignamini, negare non debeo. Quare si aliquid vel sunt, vel vestris suffragantibus meritis futurae sunt, in vera charitate vestrae sint, et sanctorum, qui monasterii vobis divinitus commissi vel sunt, vel futuri sunt. Et quamvis aut nimium quid, aut nihil sit quod vobis ex me concedo, aliquid tamen magnum a vobis deposcere 335 praesumo. Prosternit itaque se mens mea coram reverenda vestra paternitate, et coram omnibus vestrae sanctae congregationis fratribus, humili supplicatione rogans, quatenus me servum vestrum, vestri monasterii fratrem, velut unum ex vobis in perpetuum concedatis, et nomen meum ultimum ubi vestra scripta sunt nomina subscribi faciatis. Ea vero, quae vestris mandatis respondentur et quae mandantur, reverendi domini et fratres nostri filii vestri qui ad nos venerunt, melius loquendo quam nos scribendo narrabunt. Omnipotens Deus sic vos det conversari in Casa-Dei in hoc saeculo, ut inter beatos qui habitant in domo Dei in saecula saeculorum laudetis Deum, domine Pater, et domini in Christo fratres. Amen.
|
(quod ego sum)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 63 |
EPISTOLA LXIII. AD LANFRANCUM. Ut examinet editum a se Monologium .
|
Domino servus, Patri filius, reverendo archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS.
|
Opusculum illud quod paternae vestrae censurae misi, libentius ipsemet, si opportunum fuisset, coram ipsa examinandum legissem. Quod quia nunc esse non potest, vellem multum precari quatenus dulcis mihi paterna vestra prudentia illud non dedignaretur vel quolibet alio legente audire, et quod ex eo fieri deberet praecipere, nisi timerem indiscrete molestus esse dignitati vestrae, quam multis magnisque rerum majorum consultationibus indesinenter occupatam non dubito. Quapropter, quoniam nihil sic mihi volo placere, ut vobis displiceat, sicut solius est vestrae experientiae judicare, quantum vobis hoc quod me multum velle significo, liceat; ita sit vestri arbitrii eligere utrum vobis id libeat. Hoc tamen etiam cum importunitate a vestra auctoritate non desinam exigere, quatenus de eodem opusculo, sive audito, sive inaudito, qui fieri debeat, vestra decernat auctoritas. Titulum autem nullum illi praeposui: quippe quod nequaquam tanti existimavi, ut illud suo nomine dignarer. Si igitur vestro sederit arbitrio ut quod scripsi scripserim; a quo habebit firmitatem, ab eo habeat et nomen: et per vos detur servo vestro, dilecto fratri et conservo meo domno Mauritio, qui unus est ex illis quorum maxime factum est instantia. Si autem aliter vestro placuerit examini, exemplar quod vobis mitto, nec mihi nec praefato fratri reddatur; sed aliquo elemento aut obrutum, aut demersum, aut consumptum, aut dispersum de medio fiat. Quidquid autem inde vestro placuerit judicio, ut mihi aliquo modo notum fieri jubeatis, efflagito: quatenus exemplar quod retinui non aliam sortiatur sententiam, quam illud quod misi. De dilectissimo meo, nepote vestro, et corde et ore et epistola, quantum possum, deprecor ut cum primum illum sanitatem recepisse cognoveritis, nequaquam ejus me amabili conversatione diutius carere faciatis. Verum quippe dico vobis, talem se exhibuit mihi, et cunctis nostris bonos amantibus mores praesentem, ut illum, si absque ulla sua incommoditate, quam nullo modo volumus, reduci possit, desiderare cogamur absentem.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 64 |
EPISTOLA LXIV. AD HENRICUM. Obedientiam et patientiam consulit .
|
Domino et fratri charissimo, domno priori HENRICO frater ANSELMUS; per diuturnam bonam vitam mereri aeternam beatam vitam.
|
Domnus abbas et fratrum vestrorum congregatio laeti susceperunt, laudaverunt, amaverunt munera vestrae charitatis; sed multo utique magis ipsam charitatem, quae nunquam non vult quantum potest, et semper vult plusquam potest. Gratanter quoque suscepit domnus abbas, et gratanter legit et audivit mea parvitas, quod prudentia vestra consilium ejus et patris, et meum ut fratris petivit, et secundum illud per omnia se facturum promisit. Sic nempe decet sapientem, sapienti scilicet uti consilio. Sapiens quippe consilium est, sicut scitis, quod consulit omnia facere cum consilio. Cum igitur totum rei, de qua consulitis, consistat consilium in obedientia et patientia; et scriptum sit quia obedientiam mavult Deus quam sacrificium . et quia patientia opus perfectum habet , nullius justius petitis et suscipitis consilium quam illius cui debetis obedientiam; et nullum servatis perfectius, quam cum fortiter tenetis patientiam. Hoc igitur consulit domnus abbas, hoc rogat, et ut non solum consulenti et roganti vestra strenuitas acquiescat, quod est laudandum: sed et praecipienti obediat, quod est coronandum: hoc praecipit, hoc ergo frater et amator vester consulo et flagito, ut totius vitae status his duabus nitatur columnis, scilicet obedientia et patientia. Et quidem de patientia. bene novit dilectio vestra quod non solum cum meritus punitur, violenter est exigenda, sed etiam cum immeritus affligitur libenter est exhibenda. Ibi enim exsecranda est impatientia, ne nocens infelicius damnetur: hic servanda est patientia, ut innocens felicius coronetur. De obedientia vero hoc mandat domnus abbas, quod nec dubitare vos arbitror; quoniam quidquid reverendo domino ac Patri nostro archiepiscopo Lanfranco obeditis, sic illud accipit, velut si sibi obediretur: imo tanto gratius quam si sibi obediretis, quanto ipse per semet illi obedire desiderat; et quanto in eo quod non solum ipsi, sed et alii propter ipsum obeditis: majorem ipsam vestram obedientiam considerat. Quanquam si consideremus nos et illum, cui vos obedire invitamus, multa procul dubio in nobis et in illo sint cur nos illi sponte studioseque obedire debeamus. Valete.
|
(I Reg. XV, 22) (Jac. I, 4)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 65 |
EPISTOLA LXV. AD MAURITIUM. De Mauritii ex Anglia reversione Beccum, et de Monologii correctione .
|
Domno et fratri, filio charissimo MAURITIO, frater ANSELMUS, servi reverentiam, fratris affectum, patris diligentiam.
|
Semper te, dilectissime fili, desidero, semperque te me desiderare non dubito. Sed, quoniam neuter nostrum suus est, nec sumus invicem alter alterius nisi per charitatis affectum, consulo et hortor quatenus quandiu hi, quos nobis praeposuit divina dispositio, nos jusserint esse separatos, nullam contra voluntatem 336 eorum exquiramus cohabitandi accelerationem: et si benigne nostro desiderio consenserint, nullam inferamus dilationem. Quapropter quod audivimus per domnum Robertum, quia dominus noster archiepiscopus promisit se nobis remissurum in proximo tuam dilectionem: si benigne tuae favet voluntati, nec domno abbati displicet, et mihi valde placet. Si autem non benigne favet supplicanti, sed eum aliquo rancore permittit extorquenti; nec domno abbati nec mihi placet ut sic redeas. Scripturam, quam te instante et quibusdam aliis fratribus feci, et quam tu tibi debere transmitti precaris, domino et Patri nostro archiepiscopo examinandam per domnum Robertum mitto; et per epistolam illum rogo, ut si illum destrui debere non jusserit, tibi reddat exemplar quod suscipit. Roga igitur eum, si in proximo rediturus es, ut priusquam redeas. praecipiat de eadem scriptura quod praecepturus est, quatenus aut confirmatam eam tecum deferas, aut destructam esse mihi referas. Quod si illa suscepta redire tardaveris, mitte mihi exemplar illud quam citius per fidum nuntium poteris: quatenus si quid in eo idem dominus noster archiepiscopus correxerit, secundum illud corrigatur etiam illud quod mecum retinui, et ego unum ex his duobus tibi cito remittam. Si vero sic sententiam confirmationis idem opusculum susceperit, ut nullius correctionis indigere judicetur, tene missum exemplar quandiu volueris: tantum, sive ita sit, sive aliter, quidquid inde dominus noster archiepiscopus judicaverit, aut quo nomine illud titulari jusserit, manda mihi per epistolam cum primum poteris. Saluta dilectum fratrem nostrum domnum Herluinum, et hortare eum de vice mea, quatenus a bono incepto, quod in eo vidi, nuliius transitoriae delectationis amore deficiat: sed sicut de die in diem ultimae diei appropiat, sic quotidie ad contemptum temporalium, et amorem aeternorum proficiat. Saluta domnum Arnulfum Belvacensem, domnum Hulvardum Anglum consobrinum domni Osberni, et domnum Vitalem, domnum Rogerum, fratrem Samuelem, Cadomenses. Vale. et profice in Domino semper, charissime.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 66 |
EPISTOLA LXVI. AD LANFRANCUM. Guidonis Beccensis neophyti reditum in Northmanniam concupiscit .
|
Amico suo dilectissimo et dilectori fidelissimo LANFRANCO frater ANSELMUS, corporis et animae perfectam salutem.
|
Quoties vestrae dulcis mihi reminiscor dilectionis, utique taedet me tam longae vestrae dilationis. Quamvis enim hactenus spes vestrae recuperandae salutis maxime consolata sit cordis mei angorem de vestra absentia, jam tamen nequeo non contristari, quia tam longe et vobis ipsa sanitatis perfectio, et mihi vestra differtur amabilis praesentia. Etenim, non sicut vulgo dici solet, quia quod longe est ab oculis longe est a corde: non inquam, sic quanto benigna vestra mansuetudo longius vel loco et tempore a me abest, tanto amor ejus in me tepescit; sed quanto minus illa frui pro voto possum, tanto magis desiderium ejus in veri dilectoris vestri mente fervescit. Quapropter quamvis cum illo sitis, de quo nec audeo dicere quod vos tantum diligam, quantum ille, nec debeo exigere ut me tantum diligatis, quantum illum: tamen rogare praesumo quatenus, quando primum cum ejus benigna concessione et sine vestro incommodo poteritis, vestro reditu me vestrum amicum laetificetis. Saluto vobiscum dominum et fratrem meum charissimum dominum Guidonem: quem certe, ut simpliciter conscientiam cordis mei aperiam, mecum esse per amorem desidero indesinenter, et per obedientiam mecum non esse tolero nisi impatienter. Quem, ut dilectus dilectum, moneo et precor ut studiose inter ipsas suas occupationes vitam suam discutiat: et in bonis, quae de illo ab omnibus inde venientibus audio, quotidie proficiat: et si qua in eo adhuc veteris hominis supersunt vestigia, ab his assidue deficiat. Ambo valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 67 |
EPISTOLA LXVII. AD ROGERIUM Praestolatur venturum Rogerium .
|
Suo in Christo dilecto, desiderato, sperato, exspectato ROGERIO, frater ANSELMUS suus dilectus: quod Deo gratius et sibi est salubrius prudenter eligere, perseveranter tenere, feliciter consummare.
|
Quod solius Dei commisimus consilio, non audeo proprio decernere arbitrio. Licet mihi tamen meum promere desiderium: utique vexat me dilatio tua. utique torquet me exspectatio tui longitudine sua. Etenim nec vult nec potest cor meum oblivisci, quam certo non dico promisisti, sed praedixisti mihi me posse exspectare te rediturum et mansurum. Et certe quod dixisti, serio dixisti. Ergo intendunt oculi mei in eloquium tuum dicentes: Quando consolaberis me? Utinam non fallar, quoniam speravi in te; utinam non erubescam, quoniam exspectavi te; utinam non mirentur, nec dicant illi, quos praemisisti primitias fructus tui, et pignus adventus tui. Cur eos impegeris illue, quo eos vel praecedere vel subsequi comtempseris; praesertim cum ipsi libentissime sint ad nos ingressi, et a nobis suscepti spe tuae subsecutionis. Dirigat Dominus in conspectu suo viam tuam ; et directo corde tuo, tribuat tibi Dominus secundum cor tuum et omne consilium tuum confirmet .
|
(Psal.
CXVIII, 82.) (Psal. V, 9) (Psal. XIX, 5)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 68 |
EPISTOLA LXVIII. AD LANFRANCUM. De nonnullis a Lanfranco animadversis in Anselmi opusculo; quae ipse sancti Augustini auctoritate propugnat .
|
Suo domino et Patri, amore et reverentia filiorum, Ecclesiae catholicae digno archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS suus subjectione servus, affectu filius, doctrina discipulus, quod melius potest.
|
Gratias immensas agit cor meum vestrae celsitudini, quae inter tot et tantas suae dignitatis occupationes nec gravatur nec dedignatur otiositatis meae verbositatem paterna benignitate attendere, et benigna sapientia corrigere. Quod enim rogatis ne pro his erga vos dilectio mea tepescat, quia teste Deo et sanctis ejus hoc dilectione facitis; et ego utique hujus rei conscientiae vestrae testis sum. Absit ergo ut mihi sit molestum suscipere consilium, quod de transmarinis partibus et ego magno desiderio peto, et vos sincera dilectione mittitis. Gratanter itaque paternam admonitionem vestram suscipio, et humiliter responsionem nostram suggero. De illis quidem, quae in illo opusculo dicta sunt, quae salubri sapientique consilio 337 monetis in statera mentis solertius appendenda; et cum eruditis in sacris codicibus conferenda; et ubi ratio deficit, divinis auctoritatibus accingenda, hoc et post paternam amabilemque vestram admonitionem, et ante feci, quantum potui. Nam haec mea fuit intentio per totam illam qualemcunque disputationem, ut omnino nihil ibi assererem, nisi quod aut canonicis, aut beati Augustini dictis incunctanter posse defendi viderem: et nunc quotiescunque ea quae dixi retracto, nihil aliud me asseruisse percipere possum. Etenim ea quae ex eodem opusculo vestris litteris inseruistis, et quaedam alia quae non inseruistis, nulla mihi ratiocinatio mea, quantumlibet videretur necessaria, persuasisset ut primus dicere praesumerem. Ea enim ipsa sic beatus Augustinus in libro De Trinitate suis magnis disputationibus probat, ut eadem quasi mea breviori ratiocinatione inveniens, ejus confisus auctoritate dicerem. Quod dico, non aliquid eorum quae dixi apud vos defendendo; sed ea me non a me praesumpsisse, sed ab alio assumpsisse ostendendo. Quomodocunque enim sese habeant, scriptura ipsa vel servandi vel delendi de vestra auctoritate jussionem exspectat. Quaedam tamen, quae ibi dixi, melius aliter potuisse dici, et a me sic esse dicta non bene ut facilius possint intelligi male quam bene, et sic diffide de mea insipientia ut non negem; et sic confido de vestra sapientia ut ea posse corrigi sperem. Quapropter quod de eodem opusculo vobiscum conferendo dicitis, utinam secundum benignam voluntatem Dei fieret, ut et de illo et de quibuscunque vellem liceret.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 69 |
EPISTOLA LXIX. AD GONDULFUM. De pontificio honore gratulatur .
|
Olim dilectissimo fratri, nunc dulcissimo Patri, olim et nunc reverendo domino venerabili episcopo GONDULFO frater ANSELMUS semper suus, sic explere episcopale officium, ut aeternum consequatur beneficium.
|
Antequam mihi liceret dulcissimae sanctitati vestrae litteras exsultationis pro vestra exaltatione mittere, audivi quod non ad regimen, sed ad laborem; non ad jucunditatem, sed ad tribulationem vobis provenerat pontificalis electio. Ex una igitur parte volo vestrae paternitati congaudere, sicut illi enjus praeteritam vitam divina gratia sibi placere ostendit, in hoc quod vos inter principes Ecclesiae suae connumerare dignatur. Ex altera vero parte cogor vestrae fraternitati condolere, veluti illi qui eo ipso quo magis exaltatus est, majori tribulatione gravatur. Sed item cum considero quoniam, teste divina Scriptura, de tribulatione nascitur patientia, quae opus perfectum habet ; et probatio, quae operatur spem, quae non confundit : utique non intelligo non tantum esse condolendum vestrae sanctitati in tribulatione, propter laborem quem ex illa suscipitis, quantum congratulandum propter perfectionem et spem, ad quas per illam proficitis. Gloria igitur in excelsis Deo, cui vita vestra sic placuit, ut eam ad exemplum exaltaret; et Gloria in excelsis Deo, qui sic vos dilexit, ut vos in igne tribulationis collocaret; quatenus opera vestra usque ad perfectionem, et spem vestram usque ad debitum robur excoqueret. Nam si diligentibus Deum omnia cooperantur in bonum , cur diligentes eum non in omnibus exsultantes gratias agant pro bono? Sic tamen hoc agere debent, ut quoniam nescit homo utrum amore dignus sit an odio , serviant Domino in timore, et exsultent ei in tremore. Hoc tamen omnis servus Dei observare debet, ne tribulationem putet quod tribulatio non est. Ne cum id quod nec sentire debet, tribulationem deputat, ibi judicandus sit eo ipso quod dolet quod dolere non debet, ex infirmitatis teneritudine succubuisse; ubi se putat per patientiae fortitudinem superavisse. Sic enim aestimando se esse aliquid, cum nihil sit, ipse se seducit. Hortor itaque sanctitatem vestram, ut nullo modo tribulationem putetis, quod nec corpus nec animam laedit. Nec si adversitas earum rerum quas servus Dei contemnere debet, vos contristat, probetis vos plus quam oportet transitoria diligendo, minus quam decet aeterna diligere. Aperte enim unusquisque homo ostendit se ea diligere, quorum laesionem pati non potest sine tristitia. Nemo enim molestiam pati existimat, nisi cum in his quae diligit adversitatem tolerat. Dilectum fratrem nostrum Richardum ea qua possumus charitativa sollicitudine vestrae paternitati commendo; quatenus non illi obsit, quod a nostra conversatione sejungitur; sed magis illi prosit, quod vestrae familiaritati conjungitur.
|
(Jac. I, 4) (Rom. V, 4) (Rom. VIII, 28) (Eccle. IX, 1)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 70 |
EPISTOLA LXX. AD MAURITIUM. Commonet ut absentiam sui patienter toleret, quandiu Deus de illis sic disposuerit .
|
Domino, fatri charissimo, domno MAURITIO frater ANSELMUS, Deo placere et hominibus.
|
Licet quo te magis diligo, eo te magis mecum velim habere; plus tamen inde diligo, unde te non possum habere. Quoniam enim te non tam mihi quam Deo et tibi diligo; plus te diligo, quia talem te exhibes, ut qui te habent difficile velint dilectum remittere; quam si facile vellent neglectum dimittere. Precor itaque te ut fratrem, et moneo ut filium charissimum ea cura et diligentia, quam me semper erga te habuisse bene mihi es conscius; quatenus magis ac magis ad mores bonos proficias, et separationem nostram, quandiu jubebit noster dominus et Pater venerabilis archiepiscopus Lanfrancus, mecum patienter, ut divinam dispositionem, toleres, nec in aliquo id, unde te magis diligo, per impatientiam minuas. Quamvis namque te valde diligam et desiderem, ut mihi mecum conversando cohaereas, plus tamen opto ut bonis moribus indissolubiliter inhaereas. Tota igitur cura tua sit, ut ubicunque sis sic vivas, ut bonum hominem et servum Dei decet: et certus esto quia Deus tibi providebit quod tibi expediet.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 71 |
EPISTOLA LXXI. AD PAULUM. Laetatur de ejus provectione ad abbatiam B. Albani; et qualiter in ea se gerere debeat praescribit .
|
Domino et Patri, abbati reverendo et diligendo PAULO frater ANSELMUS sic sancte vivere in temporali prosperitate, ut beate vivat in aeterna felicitate.
|
Gloria in excelsis Deo, cujus conspectui sic in occulto vita vestra placuit ut eam ad exemplum 338 in aperto sublimaret, et eam de terra ad coelum per semitam virtutum tendentibus per viam constitueret: quatenus non solius suae sanctitatis retributione in regno coelesti laetetur; sed pro multis quos Deo lucrabitur, gaudium illi felicitatis aeternae multiplicetur. Quamvis enim barbaris vestra praelata sit sanctitas, quos verbis docere propter linguarum diversitatem non potestis, non tamen omnino vos apud districtum Judicem excusare valetis, si alios lucrari Deo negligitis. Quod enim illis sermone non potestis dicere, vita potestis ostendere. Tanto namque efficacius bonum exemplo, quam verbo persuadetur, quanto boni mores in tacente diliguntur, et facundia in torpente contemnitur. Plus itaque studere diligi ab omnibus mansuetudine et misericordia quam timeri nimis austera et nulli parcente justitia. Gaudeant cujuslibet ordinis homines vobis commissi sese commendatos esse Patri et pastori: non horreant sese traditos esse tyranno et exactori. Laetentur affines consultorem et adjutorem sibi a Deo venisse; non conquerantur alienarum rerum invasorem, aut persecutorem a sinistra parte irruisse. Sunt enim multi praelati nostri ordinis, qui quasi solliciti ne destruatur res Dei in manibus eorum, agunt ut dissipetur lex Dei in cordibus eorum. Nam tantum conantur esse prudentes, ne decipiantur ab aliis ut fiant astuti ad decipiendum alios. Adeo sunt cauti, ne fiant prodigi, et quae habent irrationabiliter perdant ut avari fiant, et quae servant, inutiliter putrescant. Sic studiose servis et pauperibus Dei et sancto loco semper satagunt aliquid acquirere ut dolose semper alicui tentent aliquid auferre. Sic animantur zelo corrigendi stultos ut accendantur crudelitate, aut cupidine colligendi nummos. Haec igitur vestra prudentia sollicite caveat. Ita exteriora vobis commissa disponite, ut interiora vestra mandata Dei disponant, et semper mens vestra dicat Deo: De vultu tuo judicium meum prodeat . Sic vos defendite per prudentiam a nocentibus, ut per simplicitatem nulli velitis nocere, sicut Scriptum est: Estote prudentes sicut serpentes, et simplices sicut columbae . Sic custodite res monasterii vestri, ut non obliviscamini quod scriptum est: Si quis habens substantiam mundi viderit fratrem suum necessitatem habere, et clauserit viscera sua ab eo: quomodo charitas Dei manet in eo? Et alibi: Date et dabitur vobis . Sic easdem res augere curate, ut a mente non excidat: Non concupisces rem proximi tui . Taliter peccantes arguite, ut nec crudelitas adsit, nec avaritia, quia scriptum est: Si praeoccupatus fuerit homo in aliquo delicto, vos, qui spiritales estis, hujusmodi instruite in spiritu lenitatis: considerans te ipsum ne et tu tenteris : Et rursus: Neque avari regnum Dei possidebunt . Non id circo haec, dilectissime mihi, vestrae paternitati scribo, quod putem vos aliter agere; sed quoniam et vos jussistis, et ego volui ut litterae nostrae vos sequerentur: quod ut fieret, necesse fuit aliquid dicere.
|
(Psal. XVI, 1) (Matth.
X, 16) (I Joan. III, 17.) (Luc. VI. 38) (Exod. XX, 17) (Gal. VI, 1) (I Cor. VI, 10)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 72 |
EPISTOLA LXXII. AD HUMFRIDUM. Orat ut ejus institutioni vacet qui suas ad eum epistolas defert .
|
Domno et fratri in Christo charissimo HUMFRIDO frater ANSELMUS Beccensis, vita peccator, habitu monachus, terrena pro coelestibus despicere, coelestia pro terrenis percipere.
|
Primum gratias ago, et debitam dilectionem retribuo pro vestra gratuita benevolentia, quam in vobis erga me hujus lator schedulae se cognovisse affirmat. De qua non parum ipse confidens multum me rogat, ut illum apud vestram dilectionem adjuvem quatenus vestrae doctrinae beneficia quae illi misericorditer impenditis, nostris precibus invitati intentius impendatis. Quod si vobis esset aut noxium aut inutile, non dicam pro alio, sed utique pro me ipso; aut nullatenus, aut vix rogare praesumerem. Nunc autem, quoniam nec noxium nec inutile est sed incomparabiliter utilior vobis erit divina retributio, quam huic vestra largitio: nec audacter, nec impudenter, ut aestimo, sed amicabiliter precor et obsecro quatenus reminiscamini quod scriptum est: Gratis accepistis, gratis date . Nam etsi ab homine forsitan, ut vos doceret, emistis; auribus quidem instrepere ille potuit; sed cor ad intelligendum aperire non potuit, nisi Deus, cui nullus prior dedit ut retribueretur ei. Si enim amicos qui nos recipiant in aeterna tabernacula, facere jubemur de mammona iniquitatis , quanto magis de intelligentia veritatis. Quod si pro me nihil facere vultis, quia nihil mihi debetis; vel facite ut me debitorem vestrum faciatis. Haec locutus sum pro alio; sed pauca pro vestra dilecta fraternitate, pro qua plura vellem, subjungam. Mementote, charissimi, et sine intermissione mente pertractate quod scriptum est: Nolite diligere mundum nec ea quae in mundo sunt; quoniam mundus transibit et concupiscentia ejus . Et quia amici saeculi hujus, inimici Dei constituentur . Rogo, obsecro, nolite credere mundo, etiam cum favet; quoniam non favet ut foveat, sed ut suffocet. Mundus enim in tenebris est, et gloria ejus non est gloria, sed ignis vorans. Nolite ergo, charissimi, nolite currere in eam, sicut papilio volat in nocturnum ignem; quoniam quem demulcet claritate hunc postea torquet ustione. O quanto consultius, quanto felicius relinqueretis mundum, et sequeremini Christum! ut cum in majestate sua venerit Christus, judicaretis mundum cum Christo ; et centuplum recipientes, vitam aeternam possideretis : quod utinam fiat. Amen.
|
(Matth. X, 8) (Luc. XVI, 9) (I Joan. II, 16, 17) (Jac. IV, 4) (Matth.
XXV, 31) (Matth. XIX, 29)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 73 |
EPISTOLA LXXIII. AD IDAM. Commendat eam a charitate in Beccenses et quoslibet .
|
Suae reverendae et charissimae dominae, generis simul et vitae nobilitate clarissimae comitissae IDAE frater ANSELMUS, de virtute in virtutem proficere, de terrena dignitate ad coeleste regnum ascendere.
|
Ut taceam alia vestra bona opera, per quae nomen vestrae nobilitatis longe lateque circumquaque suavi sanctitatis fragat odore: certe hominibus cujuslibet ordinis ad vestrum monasterium, vel de nostro monasterio euntibus, tot et tanta impenditis beneficia: ut sic jam illis simus assueti, et sic nobis sint familiaria; quatenus vobis possit esse onerosum si gratias vobis, verbis, vel litteris mandemus per singula, nec in nobis sit quod retribuere possimus secundum vestra merita. Quapropter ad Deum vos mittimus, et illum inter nos et vos ponimus, ut, sicut propter illum facitis quod facitis, ita ipse vobis retribuat pro nobis, quibus facitis. Instante tamen illo fratre, quem a suis perditum nobis misistis, et in magna desolatione benignissimam exhibuistis consolationem: hanc reverendae sanctitati vestrae scripsi epistolam, in qua cognosceretis quia non aliter mihi gratum est quod illi fecistis, quam si mihi ipsi esset factum: et quia verum est quidquid ipse et de suo casu dixit; et quia praeceptum vestrum in omnibus quae nobis per illum mandastis servavit: et vester homo secundum vestram jussionem illi fideliter serviendo benigne 339 illum ad illos perduxit. Retribuat vobis Deus pro his et aliis vestris bonis operibus beatitudinem sempiternam. Bonum autem facientes nolite deficere, tempore enim suo metetis non deficientes .
|
(Galat. VI, 9)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 74 |
EPISTOLA LXXIV. AD RAINALDUM. De non evulgando passim Monologio
|
Domino et Patri reverendo abbati RAINALDO frater ANSELMUS salutem.
|
Opusculum illud, quod a me tanto studio de tam longe petitis nequaquam vobis mitterem, si vestrae voluntati non obedire potuissem. Timeo enim ne, cum venerit in manus aliquorum qui magis sunt intenti reprehendere quod audiunt, quam intelligere: si forte ibi legerint aliquid quod antea non audiverunt, nec animadverterunt, statim clament me inaudita et veritati repugnantia scripsisse. Quibus cum longe positus respondere non potero, non solum ipsi veritatem negando, veritati se favere opinabuntur; sed et aliis temere, antequam audiant quid sit quod ipsi reprehendant, credentibus, me falsitatis assertorem persuadebunt. Jam enim talium passus sum nimis acceleratam reprehensionem, ex eo quod secutus beatum Augustinum dixi de personis et de substantia Dei. Qui tamen nunc cognoscunt se non considerate reprehendisse; et hac occasione quod prius non animadvertebant, gaudent se cognoscere. Nesciebant enim sic non dici proprie de Deo tres personas, quomodo tres substantias; quadam tamen ratione, ob indigentiam nominis proprie significantis illam pluralitatem, quae in summa Trinitate intelligitur, Latinos dicere tres personas credendas in una substantia; Graecos vero non minus fideliter tres substantias in una persona confiteri. Quapropter vestram vehementer efflagito sanctitatem, ut idem opusculum non verbosis et litigiosis hominibus, sed rationabilibus et quietis ostendat. Quod si contigerit ut aliquis sic aliquid ibi reprehendat, ut ejus ratio digna vobis cui responderi debeat, videatur: rogo ut mihi quid, quave ratione reprehendat, charitative aut ejus aut vestris litteris mandetis; quatenus, charitatis pace et amore veritatis utrinque servato, aut me illius reprehensio, aut illum mea corrigat responsio.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 75 |
EPISTOLA LXXV. AD GILBERTUM. Se amici absentiam aegerrime ferre .
|
Domno, fratri, amico, dilecto dilectori GILBERTO frater ANSELMUS, quod scribere non valet.
|
Dulcia mihi sunt, amice dulcissime, munera dulcedinis tuae: sed nequaquam consolari possunt desolatum de te cor meum a desiderio dilectionis tuae. Certe si mittas omnem aromatum odorem, omnem metallorum nitorem, omnem lapidum pretiositatem, omnem texturae varietatem, renuet; imo non poterit consolari a scissura sua, nisi recepta altera parte sua scissa anima mea. Testis est angor cordis mei hoc ipsum cogitantis; testes lacrymae obtenebrantes oculos, et rigantes faciem et digitos idipsum scribentes. Et quidem tu sciebas, sicut ego ipse, erga te dilectionem meam, sed utique ego ipse nesciebam eam. Qui nos scidit ab invicem, ille me docuit quantum te diligerem: vere non habet homo scientiam boni vel mali, qui non experitur utrumque. Nesciebam enim non expertus absentiam tuam, quam dulce mihi erat esse tecum, quam amarum sine te esse. Sed tu habes ex ipsa nostra disjunctione praesentem alterum, quem non minus aut certe plus amas; mihi vero tu, tu, inquam, es ablatus, et nullus pro te oblatus. Te igitur in consolatione tua gaudente, solum mihi vulnus remansit in mente: forsitan gaudentes de te offenduntur a me ista tibi dicente. Sed si ipsi gaudent, quod desiderabant tenentes; cur prohibent vel dolere quod semper amat perdentem? Ex se excusent me, si me vident in se. Alioquin vel tu intellige quam compatienter, quam consolanter ipsi haec faciant: et unde mitescat dolor meus, quem nemo vult consolari qui potest, nemo potest qui vult. Sed ille qui omnia quae vult potest, sic consoletur me, ut nullum contristet; sic nullum contristet, ut amorem tui integrum ubique conservet. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 76 |
EPISTOLA LXXVI. AD GUALTERUM. Gratias refert: et de propositae quaestionis solutione se excusat .
|
Domino sponte diligenti, merito dilecto, non ut ignoto sed ut familiari amico GUALTERO frater ANSELMUS, quod suus.
|
Si cor meum esset lapide durius et glacie frigidius, utique deberet calescere igne vestrae dilectionis, et mollescere oleo vestrae dulcis allocutionis. Tanto namque flagrant charitatis ardore, tanto fragrant benignitatis odore, tanta suavitate sunt jucundae, sic sunt salubris admonitionis fecundae litterae quibus meae parvitati vestra dignata est se notificare dulcis dilectio, et dilecta prudentia, ut nolit quiescere mens mea, donec videant oculi mei vultum ejus, et audiant aures meae vocem ejus, et fruatur anima mea praesentia ejus qui me tanto ignotus ignotum amore gratis anticipavit, qui me tam utiliter absentem litteris exhortari ad profectum studuit, qui me tam prudenter bona, si qua sunt in me, custodire praemonuit. Et utinam sic vera esset existimatio, quam fama hominum temere loquentium quod nesciunt de me vos docuit; quomodo necessaria mihi est vestra admonitio, quae ex abundantia bonae voluntatis et ex prudenti intuitu humanae fragilitatis processit. Per omnia benedictus Deus, qui vos tanta charitate ditavit, tam charitativa sollicitudine incitavit. Videat ipse desiderium meum, ut aliquando merear in Deo placita conversatione sic vestra societate laetari, ut nulla possimus viventes mutatione dissociari. De quaestionis solutione quam a me scribi poscitis, scitote quia nec otium nec facultatem habeo, ut ad hoc credam me sufficere. Habetis vobiscum domnum et Patrem nostrum reverendum abbatem Gerbertum, qui vobis de ea, quam scripsistis, quaestione, et de aliis pro quibus vos velle meam adire parvitatem significastis, melius potest praesens colloquendo, quam ego vel loquendo, vel scribendo satisfacere. Precor tamen, ne despiciendo meam fatuitatem, contemnatis visere nostram charitatem. Plus enim debet amari charitas quam scientia. Scientia enim inflat, charitas vero aedificat . Denique quoniam utilis omnis scientia pendet ex charitate: Ex ea quippe universa lex pendet, et prophetae . Et quoniam ubi duo vel tres congregati fuerint in nomine veritatis, ibi ipsa se esse in medio eorum dicit consilio in promissione veritatis, si convenerimus in quo nomine cum affectu charitatis, quia oderit nobis scientia veritatis. Quod si scirem vobis esse voluntatem veniendi ad nos, mandarem certum 340 tempus, quando hoc congrue fieret; ne forte aliquando, cum domi non essem, venientes vobis vanum laborem et mihi tristitiam faceretis.
|
(I Cor. VIII, 1) (Matth.
XXII, 40) (Matth. XVIII, 20)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 77 |
EPISTOLA LXXVII. AD ADALAM. Ut ipsa militi veterano militiae vacationem impetret a filio suo .
|
Reverendae dominae suae comitissae ADALAE, frater ANSELMUS Beccensis, vita peccator, habitu monachus; per praesentis vitae diuturnam prosperitatem, transire ad futurae aeternam felicitatem.
|
Quamvis me nihil apud vestram celsitudinem meruisse, ut nostris precibus annuere debeat, cognoscam, nisi quia ex quo parvitati meae innotescere dignata est, semper eam coram Deo volui participem existere nostrarum orationum, qualescunque sint; si tamen hoc dignum est vel memorari: tamen instat mihi dominus Engelhardus de castro quod vulgo dicitur Lenis, amicus noster, ut illum adjuvem apud vestram pietatem, ut ipse eam adjutricem habeat apud filium vestrum. Jam enim grandaevus et fractae aetatis homo vult dimittere militiam, imo malitiam, quam hactenus dum potuit efficaciter exercuit; et hoc tantillum vitae quod superest, sic transigere, ut si bona non potest efficere, saltem a malis possit desinere, ne peccans usque ad finem puniatur sine fine. Quapropter sperat, desiderat, obsecrat, ut per me vestrum adjutorium habeat, et per adjutorium vestrum quietem praediorum suorum a filio vestro obtineat. Sed vestra prudentia bene novit omnes homines esse debere adjutores bonorum studiorum, et cooperantes bonorum operum esse consortes praemiorum. Quapropter licet nihil meruerim a vobis, non tamen impudenter ego servus vester rogo sanctitatem vestram ut praefatum virum, propter Deum, ad adipiscendum quod vult adjuvetis; quia et vobis proderit, et hoc facere etiam non rogata debetis.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 1 |
LIBER SECUNDUS. EPISTOLAS CONTINENS QUAS SCRIPSIT ANSELMUS CUM ABBAS BECCENSIS AGERET. 341 EPISTOLA PRIMA. AD LANFRANCUM. De ejus in Beccenses eleemosyna gratias agit; et Beccensis coenobii penuriam exponit .
|
Domino et patri reverendo archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS servus conservorum suoram fratrum Beccensium, cum eisdem dominis suis, diuturnam hujus vitae prosperitatem, et aeternam futurae felicitatem.
|
Gratias semper agimus multimodis beneficiis patenae vestrae celsitudinis. Nam, licet non semper hoc dicamus, semper tamen hoc in corde servamus. Et corte sicut scriptum est: Adjutor in opportunitatibus, in tribulatione , benedictio vestrae largitatis, viginti scilicet librae, quas domnus abbas Herbertus nobis nuper attulit, in tanta opportunitate, id est, in tanta constitutis egestate venit quasi imber nobis temporaneus et serotinus : ut cum citissime tota per saporem consumpta fuerit, non tamen ulla vestigia saturitatis reliquerit; quam cum somnio Pharaonis fertiles spicae, et pingues vaccae a sterilibus et quasi inedia consumptis devoratae sunt . Sustinuit nos tamen, et vix usque modo, ne penitus deficeremus. Nempe nimis exhauserunt nos charae emptiones leguminum et avenae fere per totum tempus post obitum domni Herluini abbatis, et terrarum quas similiter post ejusdem obitum emimus, ut taceam signum magnum, quod ex uno fracto et altero discordante imprevidi incoepimus, sed multo plura quam praecogitaveramus, addendo et insumendo, vix perfecimus; et plura alia, in quibus multa praeter praedicta expendimus. Et quidem multum prope tetigit nos annus de quo sumus utcunque egressi; sed valde propius minatur nobis in penuria multarum rerum annus in quem sumus ingressi. Sed Deus, qui de coelo prospexit super filios hominum , respiciat super nos de cordibus abundantium. Praeterea, cum semper egeamus vestro consilio et auxilio, nunc multum vestra et cleri indigemus subventione, in his videlicet Ecclesiae nostrae negotiis, quae per vivam praesentium latoris vocem vobis necesse habuimus intimare. Quibus cognitis, si quid scitis quod ad ea nobis prodesse valeat, quantocius nobis precamur sanctitas vestra remandare studeat. De his enim omnibus placitare cogimur coram rege, Dominica die post festum sancti apostoli Andraeae.
|
(Psal. IX, 10) (Ose., VI, 3) (Gen. XLI, 18) (Psal. LII, 3)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 2 |
EPISTOLA II. AD LANFRANCUM. Referuntur gratiae ob liberalitatem, et speciatim pro auro quod ad conficiendum calicem miserat .
|
Suo reverendo domino et Patri benignissimo archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS cum conservis et dominis suis fratribus Beccensis coenobii, quod sui
|
Gratias magnas mandamus in charta magnae et frequenti vestrae largitati, et immensas servamus in corde immensae et continuae bonae voluntati. Cum enim, Deo largiente, tanta sit vestra abundantia, ut toties supplendo nostram inopiam nequaquam decrescere possit, utique tanta est bona voluntas, ut abundantia citius exhauriri quam bona voluntas minui possit. Et Deus, qui dedit vobis et velle et operari pro bona voluntate, conservet utrumque, quem vestrae sanctitati tot bona nobis tribuenti optamus retributorem, imo feneranti damus pro nobis debitorem et sponsorem. Secure igitur et hilariter cum millena usura recepturi impendite, sicut bene incoepistis; quia fallere nec vos nec nos volumus, nec fidejussor noster potest. Servos et filios vestros, fratres nostros, ad vestra mittimus vestigia: et sicut vestra eunt jussione, ita vel maneant, vel redeant, vel quidlibet agant, quidquid nos ordinaverimus, vestra dispositione. Filius vester abbas, ut aiunt, Beccensis, mutuavit a servo vestro fratre Anselmo aurum quod pro calice misistis. Nam et iste qui calicem faceret, non habebat: et ille interim auro opus habebat. Sed secundum pactum aurum reddetur formatum in calicem, et ea forma quae vobis magis placet in calice. Interim autem utetur servus vester eo calice quem Becci prior habuistis, et succedenti priori dedistis; sed scitote quia aurum ille nullatenus crederet, nisi vestra fidejussione: vos enim fidejussistis, quia jussistis. Satis autem patet cui sit fidendum ne sub Patris et domini fidejussione filius servum fallat.
|
(Philipp. II, 13)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 3 |
342 EPISTOLA III AD GONDULFUM. Illi quantumvis episcopo familiarem amicitiam protestatur; et Beccenses monachos quos in Angliam mittit, ei commendat .
|
Domino et amico, Patri et Fratri, reverendo et dilecto episcopo GONDULFO frater ANSELMUS, quod olim quod ex quo magis nos dileximus.
|
Quanquam dignitas episcopalis, et reverentia sanctitatis sic vestram mihi personam superexaltet, ut me valde infra deserat: semper tamen, quod non tumore sed amore dico, pristina familiaritas et familiaris amicitia ad aequalitatem me sublevat: ut quantumcunque dignitate et meritis strenuus episcopus et ignavus monachus separentur, semper tamen Gondulfus et Anselmus familiari dilectione copulentur. Quapropter nunquam minus praesumam de vobis propter vestrum episcopatum, nunquam minus confidam propter vestram sanctitatem; quia semper unum cor sumus, propter parem dilectionis familiaritatem. Imo tanto magis, ubi ratio exiget, quanto magis vobis suppetit et in terrenis facultas ex dignitate, et in spiritualibus opportunitas ex sanctitate. Cum enim in hoc par sit voluntas in utroque, ut quisquis velit alterum prodesse quantum potest, necesse est ut plus ille prosit, qui plus potest. Oportet ergo ut plus vestram mihi magnam devotionem apud Deum prodesse curetis, quam meam prodesse vobis exspectetis. Nec hoc dico, ut pro vero amico meo non orem, sicut possum; sed ut ostendam quia nimis parum est quod possum: quatenus ille qui plus potest, adjuvet illum qui minus potest, ut ad illius et suum opus plus possit. Nec idcirco vestra pro me debet oratio frigere, quia mea pro vobis non valet aequaliter fervere. Quisquis enim diligit aliquem, aut per dilectionem prodest alicui: scitote quia plus sibi prodest, quam alii. Multo namque majus est quod tenet ipsam charitatem, quam sit id quod praestat alii per charitatem. Isti enim id solum quod charitas ad tempus potest, tribuitur; illi vero et hic ipsa charitas tribuitur, et in futuro quantum ipsa est retribuitur. Commendo vestrae paternae charitati et charitativae paternitati fratres nostros et vestros, quos in Angliam mittimus; quatenus, ubi opus erit, vestro sustineantur auxilio, vestro regantur consilio, vestra diligentia vita eorum exquiratur et vestra censura approbetur vel corrigatur.
|
(quae utique aut fere nulla est)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 4 |
EPISTOLA IV. AD BALDUINUM. Commendatissimos Beccenses monachos in Angliam navigantes ejus curae ac regimini committit .
|
Domno, et Patri reverendo abbati BALDUINO frater ANSELMUS, in hoc saeculo sancte, et in futuro beate vivere.
|
Quamvis de vestra sanctitate me nihil promeruisse nisi sola bona voluntate cognoscam; tamen vestra nota multis benignitas facit me de se praesumere, ut, cum opus est, non dubitem quod vos non dedeceat, expetere. Nam et ego paratam nostram fateor voluntatem ad obediendum, si vestra paternitas a mea parvitate aliquid exigeret faciendum. Quippe et charitas, quam semper nobis invicem debemus, sicut paratos nos facit ad obsequendum, ita fidentes reddit ad poscendum. Quapropter confidens de praecepto charitatis et experimento vestrae benignitatis, et conscientia nostrae voluntatis, commendo vestrae paternae charitati et charitativae paternitati fratres nostros, quos in Angliam mittimus; quatenus, ubi opus erit, vestro sustineantur auxilio; vestro regantur consilio, vestra diligentia vita eorum exquiratur, et vestra censura approbetur vel corrigatur.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 5 |
EPISTOLA V. AD HENRICUM. Ipsi eosdem Beccenses commendat .
|
Domno et fratri charissimo HENRICO frater ANSELMUS salutem.
|
Licet charitatem vestram fraternitas nostra rarius alloquatur in epistola, nequaquam tamen dilectio tepescit in conscientia. Postquam enim de vera ratione dilectio inter rationabiles nascitur, nequaquam ipsa, quandiu radix vivit, exstinguitur. Quapropter nec ego nec vos de mutua dilectione debemus dubitare, quoniam uti mutua praesentia non valemus, sed semper in ejus certitudine perseverare, quandiu causam originis ejus immutabilem tenemus. Commendo vestrae fraternae charitati et charitativae fraternitati, fratres nostros et vestros, quos in Angliam mittimus; quatenus, ubi opus erit, vestro sustineantur auxilio, vestro regantur consilio, vestra diligentia vita eorum exquiratur, et vestra censura approbetur vel corrigatur
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 6 |
EPISTOLA VI. ANSELMI ET RICARDI AD RICARDUM ET ROHAIDIM. De beneficiis gratias agit; et Beccenses, quos ejus instantia in Angliam mittit, ejus providentiae dimittit .
|
Suo charissimo domino RICARDO, et suae charissimae dominae ROHAIDI frater ANSELMUS et frater RICARDUS parvulus monachus, cum tota congregatione Beccensi salutem et fideles orationes.
|
Magnas gratias reddimus in primis Deo, a quo est omnis bona voluntas, et pro eujus amore omnia bona nobis fiunt; deinde vobis, pro omnibus bonis quae nobis facitis et promittitis. In hoc enim monstratis bene quia amor vester, quem semper habuistis ad nostrum monasterium, nunquam decrescit; sed plus et plus crescit. Quanto enim plura bona nobis facitis et promittitis, tanto certiorem amorem ostenditis. Omnipotens Deus, et sancta mater ejus Maria, quos quotidie rogamus pro vobis, et pro quorum amore nobis facitis omnia, illi vobis retribuant in regno coelorum. Fratres nostros vobis mittimus, sicut jussistis. Commendamus ergo vobis illos, ut sicut vadunt in Angliam vestra jussione et vestra spe, ita omnino sit in vestra cura et vestra providentia quid illi faciant, aut quomodo aut unde vivant.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 7 |
343 EPISTOLA VII. AD RICARDUM ET MONACHOS BECCENSES. Ut Beccenses in Angliam delati religiose vivant, et Henricus camerarius ab ebrietate prohibeatur .
|
Frater ANSELMUS, dictus abbas Beccensis, Fratribus et filiis charissimis, RICARDO et aliis de Beccensi congregatione in Anglia conversantibus, salutem et paternam cum dilectione benedictionem.
|
Si sane, si prospere, si denique concorditer et secundum Deum vivitis, congratulatur charitati vestrae fraterno et paterno affectu anima mea. Testis enim est mihi conscientia mea quia nihil me tantum laetificat, quantum eorum, qui meae parvitati, nescio quo divino judicio commissi sunt, prosperitas et rectitudo: nihil me tantum moestificat, quantum eorumdem adversitas et fortitudo. Quapropter precor vos ut fratres, moneo ut filios charissimos, ut semper memoriam monachicae religionis perpetuam habeatis; ut quod habitus vestrae religionis profitetur, vita et moribus exhibeatis. Quippe nec locus, nec tempus aliquod excusat aliquem quin bene possit vivere, cum et bonam voluntatem nemo unquam alicubi a cordibus hominum, ipsis nolentibus, possit excludere; et morum compositio in qualibet rerum perturbatione secundum rerum congruentiam ordinata queat consistere. Opera namque Deus nequaquam exigit ultra possibilitatem, ubi bonae voluntatis et bonorum morum conspicit integritatem. Sic igitur desidero ut in omnibus vosmetipsos absque omni excusatione exhibeatis, ut vos non mundi, nec eorum quae in mundo sunt, sed Dei et eorum quae Dei sunt, amatores ostendatis . Quatenus de bona vestra conversatione aliis Deum laudantibus, vos in praesenti et futura vita in Deo possitis gaudere, et ego vere possim fratribus et filiis meis congaudere. De domno Henrico, qui camerarius fuit, audio quia in multis inordinate se agit, et maxime in bibendo; ita ut in Gildis cum ebriosis biba t, et cum eis inebrietur. Quod si verum est, dicere non possum quantum cor meum de tanta fratris perditione doleat. Non enim diu sola erit ista miseria, sed nisi se cito, Deo respiciente, correxerit, per eam ad alia trahetur mortis praecipitia. Quantum igitur abbas debet prohibere monacho, tantum ego, qualiscunque peccator sim, ex Dei et sanctorum ejus et nostra auctoritate prohibeo, ne postquam hanc nostram prohibitionem cognoverit, amplius in Gilda, aut in conventu eorum qui ad inebriandum solum conveniunt, bibere audeat. Hoc quoque praecipio, ut de praeterita inordinatione, si eam negare non potest, domini nostri Lanfranci archiepiscopi, aut domini episcopi Gondulfi, aut vestro judicio poenitere non negligat; et deinceps curam se custodiendi ab ebrietate et a malitiosis verbis cum Dei auxilio habeat. At si se corrigere noluerit omnino, malo, contempta omni utilitate quam per eum in Anglia debemus habere, ut ad nos sub disciplina regendus redeat, quam ut longe a disciplina perdendus remaneat. Domnum vero Henricum de Gornaco benigne rogo ut de eo quod in litteris suis tam studiose postulat, patienter et quieto animo toleret, donec domnus Ricardus , veniat: et quod tunc de illo et de vobis omnibus qui propter eumdem domnum Ricardum missi sunt, nostro et fratrum nostrorum consilio dispositum fuerit, benigna patientia et patienti benignitate sustineat.
|
(I Joan. II, 15) (qui ad nos in proximo,
sicut a rege audivi, venturus est)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 8 |
EPISTOLA VIII. AD MAURITIUM. De monacho diutius morante in curia. Et de malo; an aliquid sit .
|
Frater ANSELMUS, dictus abbas Becci, dilecto fratri et filio suo MAURITIO salutem et Dei benedictionem.
|
Erga fratrem illum, de quo mihi, quod res exigebat, scripsisti quia pro libitu suae voluntatis, neglecta claustri conversatione, moratur in curia regis; volo ut ita deinceps tu et caeteri fratres nostri qui tecum sunt, vos habeatis. Si venerit ad vos, permitto ut eum suscipiatis, fraternae ei charitatis officium impendatis. Ostendite sibi tamen ex vestra parte, vos vereri ne id displiceat mihi. Arguite illum, debita tamen modestia, de sua tanta temeritate et inobedientia. Nam neque nostra jussione aut permissione jam remoratur, imo jussioni nostrae aperte contraire non veretur. Nec illi mando ut redeat, nec concedo ut remaneat. Quasdam enim causas intueor, quibus hanc ejus praesumptionem tolerare adhuc dissimulando compellor. Verum, nisi celerius se correxerit, postpositis omnibus his, quibus eum adhuc exspecto, causis, regularem in eum me exercere severitatem necesse erit. Mallem tamen illius spontaneam correctionem, quam ullam ei inferre austerioris disciplinae correptionem. Praeterea scriptum illud, quod de ea quaestione, quomodo scilicet, cum malum nihil esse dicatur, nomen ejus aliquid significet, rogatu quorumdam fratrum de talibus me frequenter, ut nosti, interrogantium nuper feci; per praesentium latorem tibi modo, ut postulasti, huic annexum epistolae direxi. Si malum nihil est, quomodo nomen ejus aliquid significat? Rursus, si audito nomine mali intelligimus aliquid quod horremus et vitandum censemus, quomodo aut malum nihil est, aut mali nomen nihil significat? Sed et ipsum nihil, quid est? Verum cum nequaquam differant nihil esse, et non esse aliquid, quomodo dici potest quid sit quod non est aliquid? Ipsum tamen nomen quod dicimus, nihil, si nihil significat, id est si non significat aliquid, nomen non est: sed nomen est. Quanquam igitur nullus dicat nihil esse aliquid, sed semper nihil esse nihil cogamur fateri: nemo tamen potest nomen nihil significativum esse diffiteri. Verum econtra: si hoc ipsum nomen non significat nihil, sed aliquid, id quod significatur, videtur non posse esse nihil, sed magis aliquid. Si ergo quod significatur, non est nihil, sed aliquid, qualiter verum erit ut significetur per hoc nomen, scilicet, nihil? Quippe quod vere nihil dicitur, vere nihil est; et idcirco non est aliquid. Quare si quod significatur hoc nomine, non est nihil, sed aliquid, quemadmodum consequentia videtur ostendere: falso et incongrue vocatur hoc nomine. At econtra, si secundum judicium omnium, id quod nominatur nihil, vere nihil est et nequaquam est aliquid: usquamne videtur aliquid consequentius, quam ut hoc ipsum nomen nihil significet, id est non significet aliquid. Quid igitur est, quia hoc nomen, videlicet nihil, non significat nihil, sed aliquid; et non significat aliquid, sed nihil? An forsitan non repugnant, significare nihil et aliquid? Sed si non repugnant, aut invenienda res est aliqua, quae sit aliquid et nihil, quod non potest intelligi: aut ista vox diversa consideratione significat nihil et aliquid. Constat namque quoniam haec vox, scilicet nihil, quantum ad significationem, nullatenus differt ab eo, quod dico, non aliquid. Nihil quoque hoc apertius, quam quod haec vox 344 scilicet non aliquid, omnem rem penitus, et omne quod est aliquid, intellectu removendum; nec omnino ullam rem, aut penitus quod aliquid sit ponendum, sua prolatione significat. Sed quoniam remotio alicujus rei significari nullatenus potest, nisi cum significatione ejus ipsius cujus significatur remotio, necesse est ut haec vox quae est non aliquid, destruendo id quod est aliquid, significet aliquid. Quoniam vero auferendo omne quod est aliquid, ullam significat essentiam, quam audientis intellectus quasi existentem retineat: idcirco non aliquid vox, nullam rem, aut quod sit aliquid, significat. Igitur haec vox non aliquid his diversis rationibus aliquatenus significat rem et aliquid, et nullatenus significat rem aut aliquid: significat enim, negando; et non significat, constituendo. Hac ratione nihil nomen, quod perimit omne quod est aliquid; et destruendo non significat nihil, sed aliquid; et constituendo non significat aliquid, sed nihil. Quapropter non est necesse nihil esse aliquid, ideo quia nomen ejus significat aliquid quolibet modo; sed potius necesse esse nihil esse nihil, quia nomen ejus significat aliquid hoc modo. Hoc itaque modo non repugnat malum nihil esse, et mali nihil esse significativum; si sic aliquid perimendo significat, ut nullius rei sit constitutivum. Sed cum hac ratione malum et nihil vere significent aliquid; et tamen quod sic significatur non est malum, vel nihil est tamen et alia ratione; qua significant aliquid, et quod significatur est aliquid, sed non vere aliquid, sed quasi aliquid. Multa quippe dicuntur secundum formam, quae non sunt secundum rem; ut timere, secundum formam vocis, dicitur activum, cum sit passivum secundum rem. Ita quoque caecitas dicitur aliquid secundum formam loquendi; cum non sit aliquid secundum rem. Sicut enim de aliquo dicimus quia habet visum, et visus est in eo; ita dicimus quia habet caecitatem, et caecitas est in eo, cum haec non sit aliquid, sed potius non aliquid: et hanc habere, non sit habere aliquid; imo eo carere, quod est aliquid. Caecitas namque non est aliud quam non visus, aut absentia visus, ubi visus debet esse. Non visus vero, vel absentia visus non magis est aliquid, ubi debet esse visus, quam ubi non debet esse. Quare caecitas non magis est aliquid in oculo, quia ibi debet esse visus; quam non visus, vel absentia visus in lapide, ubi non debet esse. Multa quoque alia similiter dicuntur aliquid secundum formam loquendi, quae non sunt aliquid; quoniam sic scilicet loquimur de illis, sicut de rebus existentibus. Hoc igitur modo malum et nihil significant aliquid, et quod significatur est aliquid non secundum rem, sed secundum formam loquendi. Nihil enim non aliud significat, quam non aliquid, aut absentiam eorum quae sunt aliquid: et malum non est aliud quam non bonum, aut absentia boni, ubi debet aut expedit esse bonum. Quod autem non est aliud, quam absentia ejus quod est aliquid, utique non est aliquid. Malum igitur vere est nihil, et nihil non est aliquid; tamen quodammodo sunt aliquid: quia sic loquimur de his, quasi sint aliquid, cum dicimus nihil, vel malum fecit: aut nihil, vel malum est quod fecit, sicut dicimus, aliquid vel bonum fecit, aut aliquid vel bonum est quod fecit.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 9 |
EPISTOLA IX. AD MONACHOS BECCENSES. De prospero sui in Angliam adventu; quem et dominae Evae vult nuntiari .
|
Domnis et fratribus dilectissimis in Beccensi coenobio Deo servientibus frater ANSELMUS, servus et conservus eorum, semper sancte vivere, et sanctae vitae praemium percipere.
|
Sciens et certe sciens dulcissimum mihi vestram dilectionem nuntium meae incolumitatis et prosperitatis toto affectu desiderare, non potui eam dilatione aliqua fatigare. Ipsa itaque die, qua domnus Girardus hora, quae dicitur prima, a me mare ingresso discessit, divina protectio me vestris orationibus in Anglicam terram prospera navigatione et sine molestia, quam multi navigantes pati solent, hora nona perduxit: et ad dominum et Patrem nostrum archiepiscopum Lanfrancum vespere pervenire, et cum gaudio suscipi apud villam ipsius, nomine Limingis, concessit. In crastina vero has litteras scripsi, quibus et praefatum desiderium vestrum adimplerem, et sanctum propositum vestrum semper fervere et ad meliora proficere commemorem. Precor igitur ut frater, hortor ut pater, ut sic studeatis in pace et religione monachica conversari; quatenus et vos ex vestri studii retributione valeatis beatificari, et ego de vestra beatitudine quandoque congratulari. Omnipotens Dominus sua vos protectione ab omni adversitate defendat, et suam vobis misericordiam, per continuam corporis et animae prosperitatem, ostendat. Mandate matri et dominae nostrae Evae, quod de filio suo primogenito vobiscum audire pari desiderio exspectat, et ut oret quo sicut suis orationibus vobiscum impetravit me a vobis timentibus cum prosperitate abire, ita impetret ut possim ad vos gaudenter cum gaudio redire.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 10 |
EPISTOLA X. AD RODULFUM. Laetatur de Rodulfo ad religiosam vitam converso .
|
Frater ANSELMUS, dictus abbas Beccensis, suo olim amico desideratissimo, nunc domno, et fratri, et filio charissimo, novo Christi militi RODULFO, per contemptum terrenarum et falsarum divitiarum adipisci coelestes et veras divitias.
|
Gloria in excelsis Deo, qui in terra dat hominibus bonam voluntatem : cujus excelsa dextera secundum desiderium meum mutavit voluntatem dilecti et desiderati mei a vanitate saeculi, quae nulli in fine prodest, et omnibus se amantibus obest; ad veritatem, quae nulli unquam obest, et omnibus se quaerentibus prodest. Breviter tibi loquor, dulcissime cordi meo, litteris, quem super omnes homines, teste conscientia, videre, et cui multum loqui ore ad os, plusquam alicui in terra viventi, desidero. Novi enim malignam diaboli invidiam, quia de manibus suis, imo de ore suo te frendens tabescit evadere. Unde certus sum quia te multis modis, scilicet, aut gravitate servitutis Dei, quam elegisti, aut delectatione serviendi illi per amorem saeculi, quem reliquisti, tentabit decipere. Quare, quoniam spero per Dei gratiam contra omnes 345 ejus astutias, quoniam in falsitate et imbecillitate sunt, si certa spes in Deo non absit, me tibi posse consulere: et pro certo scio nullum consilium ad praesens desiderio tuo magis quam meum sufficere, non habebit anima mea requiem in me, donec videatur oculi mei desideratum meum, et alloquatur os meum dilectissimum filium meum, et instruat cor meum contra diaboli jacula novum commilitonem meum. Precor igitur omnipotentem Deum qui te ab amore saecularis vanitatis segregavit, et sanctissimam matrem ejus quae te ad se fugientem sub sua tutela suscepit, ut te ab omni perturbatione incepti propositi custodiant. Teque rogo per illum cujus gratia inspirante hoc incoepisti, ne te terreant ullae insidiae vel suggestiones inimici. Ad hoc enim idem inimicus te molestare nititur, ut de te victo gaudeat; sed Deus ad hoc illi permittit, ut habeas unde tibi victoriae coronam ipse tribuat: Nemo enim coronabitur, dicente Apostolo, nisi qui legitime certaverit . Exspecta igitur donec veniam; quia, Deo dante, consolationem omnium quae tibi nunc molesta sunt suscipies. Dominus custodiat te ab omni malo. Amen.
|
(Luc. II, 14) (II Tim. II, 5)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 11 |
EPISTOLA XI AD HUGONEM. De quibusdam Anselmi opusculis ab archiepiscopo requisitis. Et quod nomen abbatis in titulo operum suorum praefixerit ut aequivocationem excluderet .
|
Domno et Patri cum dilectione reverendo, et cum reverentia diligendo Lugdunensi archiepiscopo HUGONI frater ANSELMUS dictus abbas Beccensis, quod dilecto patri fidelis filius.
|
Si velim scribere quam magnum et quam gratum sit mihi decus et dulcedo vestrae familiaritatis, quam ex vestra promissione me confido habere: quantumque eam, etsi non merui accipere, desiderem vel fideli voluntate, si aliter nequeo mereri, non amittere; forsitan aut subtrahendum erit aliquid, ut videbor veritati superaddere. Sed quod in epistola non audeo sufficienter commendare, in scrinio cordis curabo, Deo dante, fideliter servare. Per praesentium latores fratres, sanctitati vestrae, ut cognovi, dilectores celsitudini vestrae de scriptis nostris mitto quod jussistis. In qua re non tam alicujus me utilitati, quam vestrae scio servire voluntati. Quapropter si in illa legendo vos frustra tempus insumpsisse poenituerit, quia quod putatis non invenietis non mittenti, sed exigenti imputare debetis. De quaestionibus vero de quibus me velle scribere dixi, et reverentia vestra me monuit, si dixero quantum dictare impediar, ab ullo, qui meam non novit conversationem, credi non poterit Si quando tamen inde mihi per Dei gratiam quod volo efficere licebit, vestrae, si potero, prudentiae notum erit. Fratres praedicti lacrymabiliter de interiori monasterii sui conquerentes destructione, pro me obsecrarunt affectu ut nostris precibus paterni vestri consilii in tribulatione sua releventur consolatione: sed, sicut nostro consilio non eget vestra sapientia, ita nec precibus benevolentia. Si tamen placet ut dicam quid illis ad praesens expedire, donec visitatione supernae gratiae in eorum ecclesia per regularis abbatis praesentiam monachica restauretur religio, sentiam, aestimo quia melius est ut vestra licentia interim eligant, ubi secundum propositum suum vivant utiliter, quam ut ibi cogantur manere, ubi, indigentia bonorum corporis et animae tristes vivant inutiliter, aut eadem indigentia intolerabiliter gravati discedant inobedienter. Quod in titulo opusculorum nostrorum nomini nostro addidi nomen abbatis, non ideo feci ut personam monstrarem honoratiorem, sed ut nominis excluderem aequivocationem.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 12 |
EPISTOLA XII AD HELINANDUM. Hortatur ut perseveret et diaboli variis tentationibus quas describit, constanter resistat .
|
Servus servorum Dei in Beccensi monasterio commanentium, frater ANSELMUS fratri dilecto, filio desiderato HELINANDO, bene inceptae feliciter perficere.
|
Benedictus Deus, a quo omne datum optimum, et omne donum perfectum descendit : qui avertit oculos tuos ne videant vanitatem , et erexit animam tuam ad sequendam veritatem. Restat igitur, mi desiderate, ut sedula sollicitudine pertractes, quia nemo mittens manum ad aratrum et respiciens retro, aptus est regno coelorum . Antiquus enim hostis tanto enixius non cessabit multimodis te calliditatibus invadere, quanto te videt studiosius velle laqueos ejus evadere. Saepe namque reducet ante mentis oculos quam delectabilia sint ea in quibus solitus es conversari: ut continuo subinferat quam difficile sit assueta voluptate carere, quam sit impossibile in quodam austero rigore et rigida austeritate tota aetate perseverare; quatenus ex memoria assuetae delectationis plus horreat animus sobrietatem vitae sublimioris. Aliquando sub specie discretionis finget se salubrius tibi, quam proposueris, consulere, ut scilicet pravitatem deserens in clericali proposito religiose vivendo velis persistere, ut et per vitae correctionem animam tuam possis salvare, nec per indiscretionem subeas onus quod non possis portare. Quod si te ab intentione perfectioris vitae nullatenus averti posse cognoverit, quasi tecum ire, approbando propositum, se simulabit; sed juxta iter laqueo ponere multimodos non cessabit. Aliquando quidem hinc oblata opportunitate peccandi; illinc stimulante tentatione suasionem callidus addet hujusmodi. Tam bonum est quod decrevisti facere, ut quamlibet immensitatem scelerum possit destruere. Interim ergo satisfacere voluntati tuae cur haesitas; cum cito sive multa, sive pauca peccata tua sint, pariter dolendo non dubitas? Aliquando vero taliter conabitur decipere: bonum quidem est quod vis facere, sed non opportune fit, nisi cum tepescente lascivia juvenili, quae pondus illius regularis censurae non tolerat, ipsa maturitas aetatis religiosae gravitati se contemperat. Quod si viderit te ita imbecillem, ut impediri possit tua intentio, si manifestetur, omnino conabitur ut his a quibus retineri aut vi, aut amore, aut aliqua persuasione possis, qualibet occasione publicetur. Promittet etiam quia si bonum quod intendis aliquantulum differre volueris, multo fructuosius atque utilius facere hoc poteris, et plurimorum salute quos tecum attrahes, et commodo pecuniae monasterio profuturae quam undique colliges. Quid etiam? quod te levitate et inconsiderata acceleratione tentabit arguere, quia te non solum promittendo, sed et pignus promittendo, indissolubili voto voluisti constringere: eum nihilominus et fortasse melius idipsum libera posses voluntate perficere? Ad haec omnia, charissime, quid respondendum sit, vellem aliquanto diffusius scribere, nisi lex epistolae cogeret me brevitatem non excedere. Breve igitur et verum amici tui suscipe contra ista consilium. Qui putat voluptate saeculari carere, et in exercitio perseverare virtutum nimis austerum et impossibile; nunquam gustavit quantum sit non servire sed imperare vitiis per amorem et spem coelestis regni, laudandum et delectabile. Qui putat melius sibi esse 346 in habitu clericali religiose vivere, quam subire monachicae vitae pondus importabile: consideret per totum mundum quanta hilaritate utrique sexui, omni aetati, et omni generi hominum sit pondus illud cantabile. Sciat etiam quia valde difficilius est inter saeculares per liberam voluntatem, quam intra claustrum monachorum sub disciplina custodire vitae sanctitatem. Non dico nunc quod propositum vitae inter omnes vitas altiorem gradum contingat humilitatis, quem altior sequitur exaltatio; nisi quia nullus, ut melius vivat, monachi propositum deserit, et omne genus hominum ad monachicam vitam ut magis Deo propinquet concurrit. Qui peccatis addit peccata, quia peccatorum omnium exspectat remissionem, amando peccatum, probat se non amare, et ideo non mereri peccatorum absolutionem. Qui differt in futuram et forsitan non futuram aetatem, vitam suam corrigere, certum bonum dimittit pro dubio; et contemnendo quod perdit, probat se non amare quod exspectat, et meretur non accipere. Qui certus non est se tantae esse constantiae, ut nullo modo flecti possit a bono proposito, omnino celet bonam voluntatem, ut nonnisi cum in opus exit, appareat in publico. Qui bonum, quod vult facere, ut melius fiat, differt: bonum est, si melius certum est. Quod si melius bonum dubium est; et perdere minus bonum, nimis est damnosum et irrecuperabile: consilium est, ut acceleret facere bonum minus, ne nimis exspectando majus, non faciat majus nec minus. Qui judicat levitatem, voto velle se ligare ad faciendum quod bonum est, ut jam non sit liber ad non faciendum, judicet doctorem levitatis illum, qui dicit: Vovete et reddite . Nullatenus enim reprehendendus est, qui quod bonum est, vovit; sed qui non reddit quod vovit. Certum quippe est quia qui bene vovet, ipso voto Deo placet. Qui ergo aliquid boni vovit, non poeniteat quia fecit unde Deo placeat; sed festinet reddere quod vovit, ut plus placeat. Haec, fili charissime. consilia, has consolationes in praesenti maxime tibi necessaria judicavi; haec paterna sollicitudine ego quem patrem et consiliarium non mea dignitate, sed tua voluntate elegisti, dictavi: haec interim reminisci non desinas, donec quod, Deo inspirante, vovisti, ipso adjuvante, perficias. Vale, desiderate cordi meo, et festina satisfacere de te desiderio meo, quod utinam facere placeat omnipotenti Deo! Amen.
|
(Jac. I, 17) (Psal.
CXVIII, 37) (Luc. IX, 6) (Psal. LXXV, 12)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 13 |
EPISTOLA XIII. AD LANFRANCUM. Ad eum mittit Gislebertum, quem ut brevi remittat, precatur .
|
Domino et Patri reverendo archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS servus servorum Dei, Becci commanentium, cum eisdem dominis suis, quod domino fideles servi, quod reverendo patri reverentes filii.
|
De domno Gisleberto, ut eum vobis mitteremus, vestrae satisfecimus jussioni: quod autem tardius quam jussistis, verum est quod non est factum negligentia; sed ob multa, quae nunc enarrare longum est, impedimenta. Sed scitote quia si quis fecerit ut ipse in Anglorum terra remaneat, nimis grave et majus, quam breviter dici possit, damnum in praesenti et in futuro, interius et exterius Ecclesiae nostrae, et tristitiam faciet. Quapropter precamur et obsecramus, quantum, salva justitia, et vestrae sanctitatis reverentia, nobis licet, per pietatem et per charitatem quam erga nos vestram semper habere paternitatem cognovimus, ut si absque Dei voluntatis obviatione fieri posse videritis, potius fratribus et amicis desiderantibus ad certam suam salutem et aliorum utilitatem per vestram instantiam reddatur, quam quibuslibet alienis ad periculum sui damni et illorum utilitatem dubiam ingeratur. Breviter, quod multum volumus et expedire credimus, obsecramus; quia sapientiae vestrae pauca verba sufficere non ignoramus. Quod si divinam dispositionem nostrae sic resistere petitioni vestra cognoverit prudentia, ut aliter fieri necesse sit: quod mihi si praesens essem vestra prudentia de reipsa concedere aut facere consuleret, vestrae committo potestati.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 14 |
EPISTOLA XIV. AD MONACHOS BECCENSES. Ut monachus, qui invito abbate. Parisiis propter studia in monasterio S. Maglorii morabatur, ad suum monasterium redeat .
|
Frater ANSELMUS abbas Becci fratribus Beccensibus apud Confluentium commanentibus salutem.
|
Mittite nostras litteras Benedicto monacho de S. Petro supra Divam, qui propter scholas moratur apud Parisium, et conversatur in monasterio S. Maglorii. Mando enim illi et consulo ut ad monasterium suum redeat, a quo contra voluntatem abbatis sui abest. Promisit enim idem abbas ejus mihi, se illi misericordiam et mansuetudinem pro nostro amore, si redierit, exhibiturum. Quod si facere voluerit, omnino illum, sicut monachum de nostro monasterio charitativa sollicitudine benigne juvate; quatenus aut equo usque ad nostrum monasterium, aut navi usque Fraisnosam venire possit. Quod domnus Rodulfus mandavit vobis de equo suo, et de monacho S. Germani facite: sed hoc a me mandatum esse dicere nolite, sed a domno Rodulfo. Valete, et scitote quia, miserante Deo, de aegritudine quam nuper habui, bene convalesco, et hoc amico nostro domno Ursioni notum facite. Epistolas nostras, quas domnus Mauritius nobis mittere debuit, adhuc exspectamus. Iterum valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 15 |
EPISTOLA XV. AD FULCONEM. Exorat ut mitius agatur cum apostata monacho, poenitente .
|
Domino et Patri reverendo abbati FULCONI frater ANSELMUS, orationum et servitii fidelitatem.
|
Filius vester, qui a paternitate vestra inordinate abierat, poenitens ad omnem satisfactionem, secundum vestrum judicium paratus, humiliter rediit. Qui non tam postulat ut illi poenam quam meruit remittatis, quam ut vel ultimum illum intra gregem, quem sua culpa dimiserat, vestra misericordia constituatis. Precor igitur ego sanctitatem vestram, ut non tam consideret districtio vestra quod ille fecit peccando, quam penset pietas vestra quod facit humiliter poenitendo. Precor etiam atque etiam fratres ac dominos nostros, alios filios vestros, ut paternitatis vestrae misericordiam pro eo exorantes gaudium se monstrent habere quia frater eorum mortuus fuerat, et revixit, perierat, et inventus est . Qua vero mensura erga eumdem fratrem judicium, sive misericordiam vestram ostendere debeatis, sicut scriptum est: Misericordiam et judicium cantabo tibi, Domine , vestrae potestatis est, et vestrae prudentiae: tantum ut superexaltet misericordia judicium.
|
(Luc. XV,
24) (Psal. C, 1)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 16 |
347 EPISTOLA XVI AD GISLEBERTUM. Gratulatur ad abbatiae Westmonasteriensis regimen assumpto .
|
Suo dilectissimo, olim divina dispositione filio, nunc Dei gratia coabbatiGISLEBERTO frater ANSELMUS, in hac vita diu sancte vivere cum prosperitate, in futura feliciter cum aeternitate.
|
Etsi tarde, propter aegritudinem impedientem dilecto dilectori meo pro nova sibi divinitus data gratia scribo: non tamen tepide, quantum ad voluntatis benevolentiam pertinet, dico: Gloria in altissimis Deo, et in terra gaudium hominibus bonae voluntatis , qui judicium suum de te manifestavit, quod hactenus apud se occultum, licet semper de te, pro humana aestimatione, bona crederemus, servavit. In eo namque vitae proposito, in quo te custodiendo semper ejus gratia sapientia erudivit, et in sanctitate nutrivit, patrem et doctorem pastoremque animarum te constituit. Multo enim melius de te sperandum est et de similibus tuis, quorum vita est in sancta conversatione nutrita; quam de me, et de similibus meis, quorum vita olim est saeculari conversatione detrita. De vobis enim sperandum est, cum ad aliorum curam promovemini, quod dum et alios ad vestri similitudinem instruitis, justitia vestra perficiatur; de vobis vero timendum est, cum tanto pondere gravamur, ne injustitia nostra occulto Dei judicio augeatur. Quanto igitur melius est de tua sanctitate in suscepto officio sperandum, tanto magis est et securius de tibi concessa gratia gaudendum. Omnipotens Deus, qui te custodem aliorum constituit, ipse te sua gratia sic adjuvet et custodiat, ut pro tua et illorum justitia aeternam tibi beatitudinem retribuat.
|
(Luc. II, 14)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 17 |
EPISTOLA XVII. AD HUGONEM. Mutandos esse titulos duorum opusculorum, quorum unum Monologion, alterum Proslogion vult inscribi .
|
Domino et Patri venerabili archiepiscopo Lugdunensi HUGONI frater ANSELMUS, in praesenti saeculo sancte vivere, in futuro beate.
|
Pondus vestrae auctoritatis facit me dare pondus meis nugis. Cum enim celsitudo vestra tanti pendat opuscula nostra, ut ea petere et legere dignetur; nonnihil mihi, quod tanto viro placeat, esse videtur. Quapropter nullatenus apud vestram prudentiam me ridendum existimo, si qualiter aptius titulari debeant eadem opuscula, considero. Precor igitur ut si libellos, quos sanctitati vestrae jussus misi, recuperare poteritis, illud quod in ipsis titulis positum est, scilicet de ratione fidei, velut superabundans recidentes; illum quem monoloquium nominavi, monologion vocetis: et alterum non alloquium, sed proslogion tituletis: et secundum titulorum correctionem, finem praefatiunculae minoris libelli, quae de eisdem titulis loquitur, emendetis. Cur autem hanc mutationem fieri rogitem, exponere, si tantum fiat, nec adeo est necessarium, nec hac epistolari brevitate, quam proposui, congruum. Quod si secundum nostram petitionem feceritis, hoc vestrae paternitati volo retribuere: ut si Deus mihi ea quae desidero dederit scribere, aspectui vestro nolim ea, ut puto non minus prioribus placitura, subtrahere. Fidelitatem vestram, quam semel cordi meo commendavi, protegente Deo, servat et servabit; nec dissimiliter de gratia vestrae sanctitatis sperat et sperabit.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 18 |
EPISTOLA XVIII. AD MONACHOS BECCENSES. De prospera sua in Angliam navigatione .
|
Charissimis et desideratissimis dominis suis, servis Dei Becci commanentibus, servus eorum frater ANSELMUS, de virtute in virtutem proficere, ut Deum deorum in Sion mereantur conspicere.
|
Mox ut de mari exivi in Anglicam terram die Dominica mediae Quadragesimae, hora tertia, dictavi has litteras ut vestram dilectionem de nostri itineris prosperitate laetificarem. Dei enim gratia favente vestris orationibus, omnia prospere et honorifice ultra spem meam mihi et iis qui mecum sunt in terra et in mari, postquam a vobis discessi, evenerunt. Precor itaque ut sicut fecistis hactenus, ita et deinceps peregrinationem nostram orando adjuvetis: sed multo magis precor ut reditum nostrum bene vivendo laetificetis.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 19 |
EPISTOLA XIX. AD GUILLELMUM. Saeculi militi suadet dare nomen militiae Christi .
|
Suo in Deo desiderato, dilecto et utinam desideranti dilectori GUILLELMO frater ANSELMUS dictus abbas Becci, periculosam et aerumnosam contemnere vanitatem, et securam atque beatam quaerere veritatem.
|
Tanta, mi dilecte atque desiderate, dilectione tui animam meam omnipotens Dominus sua gratia, non meis meritis, occupavit: ut inter desiderium salutis tuae et timorem periculi tui angustata diurnis ac nocturnis sollicitudinibus eam pro te stimulantibus quiescere non possit; et benedictus Deus in donis suis, qui utinam sic abstulissat a te odium animae tuae, quomodo dedit mihi amorem salutis tuae. Sustine me, dulcis amice, et tolera dilectorem tuum, si importunus tibi videor, et durius quam velis tecum loquor. Amor enim animae tuae cogit animam meam, nec patitur eam pati ut tu oderis eam, cujus amorem semper habet secum. Suscipe ergo, charissime, cum amore, quod oro ut Deus tibi det, dicta amatoris tui. Tu es, dilectissime, tu es quod dicit amor cum dolore, et dolor cum amore, qui, quod Deus auferat a te, odisti dilectam animae meae animam tuam; quoniam qui diligit iniquitatem, odit animam suam . Iniquitas certe et iniquitates sunt, quo tanto affectu prosperas, mi dilecte. Iniquitas et iniquitates sunt, quo te trahit impetus torrentis mundanae ruinae, mi desiderate. Iniquitas enim est cruenta bellorum confusio. Iniquitas est mundanae vanitatis ambitio. Iniquitas est insatiabilis falsorum bonorum et falsarum divitiarum aviditas. Ad haec, heu me! video illum, quem tantum diligendo retinere desidero, trahi ab hoste callido decipiente cor ejus. Amice hominum et liberator Deus, ne pertrahat servum tuum inimicus. Dicis mihi, frater desiderate: Non ista diligo, sed in eis involutum fratrem meum; et idcirco festino in eis convolvi cum eo, ut adjuvem et custodiam eum. Vae, aerumnosus dolor de aerumnoso errore filiorum Adae! Quare, o homo, non potius dicis: Non ista diligo, sed Christum Deum meum; et idcirco ista fugiens festino ad eum, ut adjuver et custodiar ab eo. An tu, audito fragore ruentis mundi super fratrem tuum, contemnens vocantem 348 Christum curris sub ipsam ruinam, ut homunculus homunculum, vermiculus vermiculum sub tam confuso pondere et ponderosa confusione adjuvet et custodiat. Responde, frater, quis adjuvabit et custodiet te illum adjuvantem et custodientem? Deus, quem minus studes sequi quam ipsum fratrem tuum. Christum vocantem te contemnis sequi in pace, et in patria, et inter propinquos et amicos, ut haeres quidem Dei, cohaeres autem ejus possideas regnum coelorum; et per tot et tantas itinerum difficiles asperitates, per marium turbines et procellosas tempestates, in bellicosam confusionem curris ad fratrem tuum, ut videas eum, ut multum dicam, tenentem regnum Graecorum: et tu putas quia Deus plus adjuvet et custodiat illum per te, quam sine te; aut teipsum propter illum, quam propter seipsum imo multo minus hoc faceret: irascitur enim si videt ullum ab ullo amari plus quam se. Sed forsitan dicis: Si incipio sequi Christum, timeo ne imbecillitate mea deficiam. Iterum et iterum dolendum et lugendum de errore filiorum hominum. Ad ea quae semper deficiunt, imo ad ipsum defectum currendo toto affectu non timent defectum; et ad Deum nunquam deficientem et suum auxilium promittentem non audent proficere timendo defectum. Gaudent deficere ut deficiant, et timent proficere ne deficiant. Crede, rogo, consilio Dei, et committe te totum auxilio Dei, et non senties defectum in servitio Dei. Jacta, amate et desiderate, et dulcis amice, Jacta cogitatum tuum in Domino, et certus esto, promittente Spiritu sancto, quia ipse te enutriet . Ne differas tantum bonum tuum, et comple de te desiderium meum: ut habeam te, ineundo post Christum, socium meum; et conemur simul, quatenus tu me tuum, et ego te possim videre, in haereditate Christi, ipso dante, consortem meum. Ne pudeat te rumpere vincula propositae vanitatis; quia non dedecus, sed honor est transire in libertatem veritatis. Pudeat te Deum minus thesaurario Belvacensi diligere, qui tuae aut minoris aetatis adolescens delicatus et pulcherrimus, valde dives et nobilissimus, et immoderatus amator saeculi; olim cum similiter, ut modo sum, in Anglia essem, nescio qua causa veniens Beccum, statim recessurus subita sancti Spiritus gratia mutatus, se monachum ibi permansurum, tonsura statim et habitu nostro sumpto, spopondit, se nunc laetiorem quam unquam in vita sua fuisset affirmans. Ne erubescas profiteri te pauperem Christi, quia tuum erit regnum coelorum. Ne timeas facere te militem tanti regis, quia rex erit ipse in omni periculo tecum. Ne tardes amplius in hac vita meliorem, quam constituisti, viam incipere; ne forte in alia vita moreris coronam beatam percipere. Moneo, consulo, precor, obsecro, praecipio ut dilectissimo, ut dimittas illam Hierusalem, quae nunc non est visio pacis, sed tribulationis, thesauros Constantinopolitanos et Babylonios cruentatis manibus diripiendos: et incipe viam ad coelestem Hierusalem, quae est visio pacis, ubi invenies thesauro, nonnisi istos contemnentibus suscipiendos. Invitus finio longam epistolam, quia ex abundantia cordis multum tibi loqui cupit os meum. Omnipotens Deus, qui de illo quem supra dixi, quam simili sed impari desiderio, quia minori spe quam te desiderabam gaudere, facit plusquam sperabat cor meum, non frustretur majorem de te spem et majus desiderium meum. Quod si Deus cordi tuo ante reditum meum inspirare dignaretur, ita est Deus Becci cum fratribus nostris, me absente sicut me praesente. Dominus dirigat cor tuum secundum voluntatem suam, et sati faciat voluntati meae de te secundum misericordiam suam. Amen.
|
(Psal. X, 6) (Rom. VIII, 17) (Psal.
LIV, 23)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 20 |
EPISTOLA XX. AD HENRICUM. De Folceraldo Beccum transmittendo: ut ibi sub Anselmi regimine degat petit epistolam sigillo abbatis illius munitam .
|
Domino et Patri reverendo abbati HENRICO frater ANSELMUS, hujus vitae diuturnam prosperitatem, et futurae aeternam felicitatem.
|
Lator praesentium retulit mihi vestram paratam esse sanctitatem de domno Folceraldo filio suo, nostram facere voluntatem. Cui nuntio, quoniam nec litteras vestras, nec sigillum vestrum certum litterarum testimonium video, non omnino sum credulus: nec cum reminiscor quia amicus amico tres panes petente, etsi non surgat, eo quod amicus sit, propter importunitatem tamen surgit, et dat illi quotquot habet necessarios , non sum penitus incredulus. Si enim somnolenti amici pigritia vincitur, mediae noctis tempore, importunitate; quanto magis tot amicorum importunitas impetrabit a vestra charitate. Si ergo Deus posuit in corde vestro, ut praefatum filium vestrum, Ecclesiae nostrae sub abbatum ejus regimine penitus concedatis, non enim peto, nec expedit ut rediturus veniat, propter longae viae periculosam difficultatem: precor per eamdem importunitatem, quatenus epistola vestro sigillo signata indubitabilem mihi vestram ostendat voluntatem. Postquam vero certi erimus, nostrae sollicitudinis erit qualiter illum habeamus.
|
(Luc. XI, 8)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 21 |
EPISTOLA XXI. AD FOLCERALDUM. Quod ei non expedit venire Beccum ut redeat: nec debeat suscipi sine litteris abbatis sui sigillo signatis .
|
Suo charissimo in Christo fratri, in carne consanguineo FOLCERALDO frater ANSELMUS salutem.
|
Si domnus abbas Henricus te nostrae Ecclesiae perpetim concedere paratus est, aliter enim non consulo te venire, quia non expedit; nec facile est monachum ire et redire tam longo itinere: debuisti instare ut hoc mihi suis litteris et sigillo intimaret, sicut mandavi, ne pauperem hominem frustra cogeres tanto itinere laborare. Non enim decet ut pro solo verbo talis homunculi tantam rem incipiam. Moneo igitur quatenus aut litteras cum sigillo domni praefati abbatis, sicut dixi, mittas; aut omnino quod fieri nullatenus potest, dimittas; et dispositionem vitae tuae totam divinae misericordiae committas.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 22 |
EPISTOLA XXII. AD HUGONEM. Suggerit ei monita quibus erudiat saeculares qui ipsum adeunt .
|
Domino et amico charissimo HUGONI incluso frater ANSELMUS dictus abbas Becci, a malis excludi, in bonis includi.
|
Duo viri laici nuper ad me venerunt dicentes se a vestra dilectione missos, quatenus ex nostra exactione aliquid assumerent, unde se ad patriae coelestis 349 amorem accenderent. Per quos etiam, ut referebant, postulastis ut aliquid a me breviter scriptum acciperetis, unde saecularium mentes hominum vos adeuntium ad hujus saeculi contemptum et aeterni regni desiderium incitaretis. Quod vos tanto melius per vos efficere potestis, quanto liberius hauritis vitae dulcedinem coelestis. Nam quod ego quasi a longe intueor, vos gustu sentitis; et quod ego mente jejuna ore rumino, vos cordis affectu glutitis: quod enim ego de sanctae vitae rectitudine utcunque intelligo, vos operibus tractatis; et quod ego utcunque loqui possum, vos faciendo gustatis. Quanto ergo satur suavius quam jejunus eructat; tanto dulcius vestra commonitio quod persuadere nititur, inculcat. Sed quoniam vestrae aliquid negare nequeo voluntati, quamvis hoc quod a me petitis, in latitudine sacrae Scripturae multo melius inveniatis: tamen dicam aliquid secundum petitionem vestram, ne me velut ejus contemptorem arguatis. Sic itaque aliquem illic tantum, et qui altiora capere non possit, ad beatitudinis aeternae desiderium existimo posse invitari. Frater charissime, regnum coelorum clamat Deus se habere venale. Quod quidem regnum coelorum tale est, ut ejus beatitudinem et gloriam nec oculus hominis mortalis possit videre, nec auris audire, nec cor cogitare : ut tamen aliquo modo illud possis cogitare. Quisquis ibi regna meruerit, quidquid ipse volet, hoc erit in coelo et in terra; quidquid vero nolet, non erit in coelo nec in terra. Tanta enim erit dilectio inter Deum et eos qui ibi erunt, et inter seipsos invicem, ut omnes se invicem diligant, sicut seipsos; sed omnes plus ament Deum quam seipsos. Et propter hoc nullus ibi volet, nisi quod Deus; et quod unus volet, hoc volent omnes; et quod unus vel omnes, hoc ipsum volet Deus. Quapropter quidquid unusquisque volet, hoc erit et de seipso et de omnibus aliis, et de tota creatura, et de ipso Deo. Et sic singuli erunt perfecti reges, quia quod singuli volent, hoc erit; et omnes simul cum Deo unus rex, et quasi unus homo, quia omnes unum volent, et quod volent erit. Hanc mercem clamat Deus de coelo se habere venalem. Si quis quaerit, quo pretio? respondetur illi: Non indiget terreno pretio, qui vult dare regnum in coelo; nec aliquis potest Deo dare quod non habeat, cujus est totum quidquid est. Nec tamen dat Deus tantam rem sine omni pretio, quia non dat illam non amanti. Nemo enim dat quod charum habet illi cui charum non est. Quoniam ergo Deus tua re non eget, nec dare debet tantam rem contemnenti amare illam; non quaerit nisi amorem, sine quo non dare debet. Da ergo amorem, et accipe regnum; ama, et habe. Denique quoniam regnare in coelo non est aliud quam sic conglutinari cum Deo, et cum omnibus sanctis angelis et hominibus per dilectionem in unam voluntatem, ut omnes utantur simul una potestate. Ama Deum plusquam teipsum, et jam incipis tenere quod sibi perfecte vis habere. Concorda cum Deo et cum hominibus, si tantum a Deo ipsi non discordent; et jam incipis cum Deo et cum omnibus sanctis regnare. Nam secundum quod tu concordabis modo cum Deo et cum hominibus, in illorum voluntate concordabit Deus tuus et omnes sancti tecum in tua voluntate. Si ergo vis esse rex in coelo, ama Deum et homines sicut debes; et mereberis esse quod optas. Hunc vero amorem non poteris habere perfectum, nisi evacuaveris cor tuum ab omni alio amore. Quippe sic est de corde hominis et de hoc amore, quomodo de vase et oleo. Nam sicut vas quanto magis aquam aut alium similem liquorem, tanto minus capit oleum. Ita cor, inquantum occupatur alio amore, in tantum excludit istum. Est et aliud, quia sicut fetor est contrarius odori, et tenebrae luci; sic omnis alius amor, huic amori. Sicut igitur contraria nunquam simul integre conveniunt; sic nec iste amor cum ullo alio amore in uno corde. Hinc est quod qui cor suum implent dilectione Dei et proximi, nihil aliud volunt nisi quod vult Deus, aut quod vult alius homo, tantum si non sit contra Deum. Hinc est quod instant orationibus, et coelestibus colloquiis, et cogitationibus; quia dulce est illum desiderare Deum et loqui et audire et cogitare de illo quem multum amant. Hinc est quod gaudent cum gaudentibus, flent cum flentibus , miserentur miseris, donant indigentibus, quia alios homines tanquam seipsos amant. Hinc est quod contemnunt divitias, potestates, voluptates, et honorari aut laudari. Qui enim haec amat, saepe facit aliquid contra Deum et contra proximum. Sic enim ex his duobus praeceptis universa lex pendet et prophetae . Qui ergo vult habere illum amorem perfecte, quo regnum coelorum emitur, amet contemptum, paupertatem, laborem, subjectionem, sicut sancti viri faciunt. Sic enim qui se humiliat, exaltabitur . Breviter vobis haec, charissime, sicut postulastis, dixi; sed in horum expositione prudentia vestra multo plura proferre poterit quam dixi. Si tamen de plenitudine beatitudinis aeternae aliquid a me latius dictum sanctitas vestra legere voluerit, in fine libelli mei, qui Proslogium appellatur, ubi de pleno gaudio tractavi, reperire hoc poterit. Valete, et orate pro me.
|
(I Cor.
II, 9) (Rom. XII, 15) (Matth. XXII, 40) (Luc. XVIII, 14)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 23 |
EPISTOLA XXIII. AD PETRUM. Quod clericus priusquam stabilitatem libere promiserit, non potest invitus ab abbate detineri. Quodque in eo monasterio manere debet in quo prius petitionem et votum monachi fecit .
|
Domno et Patri abbati reverendo PETRO frater ANSELMUS dictus abbas Becci, per praesentis vitae sanctitatem adipisci futurae felicitatem.
|
Fratrem me vestrae sanctitatis, sicut mandastis, et fraternitatem hanc me velle servare sicut poscitis, confiteor. Quod quia domino Ursioni clerico, qui apud vos petitionem et votum monachi fecit, et nunc apud nos manet, vultis apparere; nihil utique vobis minus de illo faciemus, quam a vestra charitate nobis fieri postularemus. Scitote namque quoniam apud nos priusquam apud vos petitionem et votum monachi fecit. Si ergo per hoc vos putatis juste illum posse revocare, quibus posterius hanc petitionem et hoc votum, importunitate precantium victus fecit; multo justius possumus nos illum retinere, quibus hoc prius de longe veniens spontanea voluntate, non ulla vestra persuasione coactus, fecit ille: quo multo magis est debitor servare veritatem in prima et libera promissione quam in ejusdem primae promissionis violatione. Nam si praefatae petitionis et voti testes habetis et ejusdem confessionem; nos plus habemus, quia voluntatem ipsius tenemus cum testibus et confessione, et priores suscepimus ejus promissionem. Denique vestram non latet prudentiam quia quanto tempore novitius in incolumitate sui sponte petens monachicam conversionem, in monasterio conversatur ante professionem, secundum regulam nostram differtur propter stabilitatis probationem. Nec interim eum ullus cogere potest ad remanendum, sed libera ei conceditur potestas ad discedendum. Non dico quod non peccet, si acceptam bonam voluntatem deserat; et quod saepius ore bene promisit, diabolica persuasione deceptus exhorreat sed dico quia quamvis coram Deo mendacii arguatur; non est tamen abbatis, 350 ut quod ille promisit, ab eo violenter exigat. Quam rationem et nobis et vobis pariter servandam esse cognoscitis. Quapropter si praedictum clericum vultis ad vos reducere, mittite pro eo: et, si voluerit, liberam habet potestatem a nobis recedendi; si autem noluerit, non a vestra discretione calumniam pati debet nobiscum remanendi; nec in nobis ulla debet esse voluntas illum expellendi. hoc enim modo me erga vos fraterno affectu uti, quod poscitis, existimo; si quod a vobis mihi ordinate fieri peterem, vestrae fraternitati facere non renuo. Ad calumniam vestram, quam dicitis, rationem excusationis nostrae exposuimus; sed quoniam inter nos et vos res haec agitur, consilium vobis dare non audemus. Quo tamen nos utamur in re simili consilio, dicere non prohibemur. Nostrum utique semper est consilium ut nullum ante illam sui deditionem, quam per cucullae spontaneam acceptionem facit; si ad aliud monasterium ire voluerit, invitum teneamus novitium: sed inquantum possumus, illum absolventes, nostrum simul illi consilium, si poscit, impendimus et auxilium. Quod si bonam deserens volantatem monachus esse noluerit, a voto cujus se debitorem fecit non absolvimus, sed nullam illi vim per nos inferentes, illum Dei exactioni, cui se debitorem fecit, dimittimus. Si autem praedictus clericus nobiscum manserit, et res ejus, quas prius sicut seipsum nobis dedit quam apud vos petitionem et votum monachi faceret, retinere volueritis, nullam a nobismet calumniam sustinebitis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 24 |
EPISTOLA XXIV. AD IDAM. Illi magnas gratias agit de beneficiis in se ac reliquos sui gratia collatis .
|
Dominae suae dilectissimae, generis et morum nobilitate clarissimae comitissae IDAE frater ANSELMUS servus servorum Dei Becci commanentium, cum eisdem dominis suis, in flagranti desiderio Dei usque in finem manere, de desiderato conspectu Dei sine fine gaudere.
|
Gratias agere reverendae vestrae celsitudini tota mente vellemus; sed ut que dignas secundum magnitudinem benevolentiae et beneficiorum, quae nobis et multis pro nobis impenditis, non valemus. Illum igitur propter quem nobis, et quibuscunque potestis, tanta bona facitis, oramus ut ipse vobis secundum multitudinem divitiarum suarum retribuat, sicut optamus. Ex abundantia tamen charitatis hortamur ut benefaciendo non deficiatis, quatenus tempore suo indeficienter metatis. Domnus Ricardus tator hujus epistolae promisit nobis se ad nos, si Deus illi concesserit, rediturum et nobiscum deinceps permansurum. Precamur igitur reverentiam vestram ut illum, secundum quod vestra scit prudentia, confortetis; et in omnibus in quibus vestro opus habebit auxilio, propter Dei et nostrum amorem adjuvetis. Dominum nostrum comitem virum vestrum, et filios vestros, vos ipsa ex nostra parte, quia fideliorem nuntium de nobis ad illos non habemus, sicut pro vestris fidelibus salutate.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 25 |
EPISTOLA XXV. AD GUILLELMUM. Ut si diligat Anselmum, veniat Beccum, et saeculum fugiat .
|
Suo dilecto, suo dilectori, suo desiderato GUILLELMO frater ANSELMUS dictus abbas Becci, non diligere mundum, nec ea quae in mundo sunt, sed a Deo amari et Deum amare.
|
Quod prius dicam in epistola mea dilecto dilectori meo, nisi quod maxime postulat de dilectione mea. Anima namque dilecta animae meae mittendo litteras dilectione flagrantes, et dilectionem fragrantes, petit a me signa dilectionis, litteras consolationis. Quid autem dulcius, quid jucundius, quae major consolatio dilectioni, quam dilectio? Quid igitur scribam quod magis consoletur te dilectorem meum, quam quia sic te diligit anima mea; ut nisi te teneat, non consoletur de te cor meum, nec satietur desiderium meum. Cum enim tanta dilectione, tanta postulatione rogas ut te diligam; utique facis ut te non solum voluntate diligam, sed et necessitate desiderem: et certe nihil consolatur desiderantem, nisi quod satiat desiderium, et nihil magis torquet quam dilatio. Optat dilectio tua consolari epistola dilectionis meae; desiderat dilectio mea delectari praesentia dilectionis tuae. Si ergo non vis torquere animam meam, satia quod tam studiose, tam vehementer accendisti, desiderium meum. Quomodo enim mihi dicis quia me diligis; et ut te diligam, anima dilecta mea, sinis torquere praecordia mea? Denique si eadem fervent dilectione intima tua, qua et mea, necesse est ut eodem desiderio liquefiat anima tua quo et mea. Sed quomodo vel possibile est ut tu velis me diligere te, et tu non similiter diligas me? Ne ergo sis crudelis in animam tuam et meam, veni et consolare tuam et meam. Sed cum exieris de civitate tua, esto Loth: ne respicias retro . Oculos habe ante, ut discas viam ad veniendum, ne habeas eos retro, ut obliviscaris viam ad redeundum; quatenus cum Apostolo obliviscaris ea quae retro sunt, et extendas te ad ea quae ante sunt . Aperte dico, sic veni, ut simul conversemur, si vis ut invicem nos consolemur. Possem, mi charissime, commonere dilectionem tuam ex multis sacrae Scripturae dictis, ut mundum et concupiscentiam ejus contemneres; si ea quae tibi dicturus essem ipse nescires. Memento, charissime, quia per vanitatem transimus ad veritatem. Noli amare vanitatem, si vis obtinere veritatem. Scito quia in Anglicam terram ante mediam hanc Quadragesimam proficiscor, circa Pentecosten, Deo annuente, monasterium nostrum reversurus. Si tamen Deus inspiraret tibi quod desidero et quod tibi expediret, scis quia semper nocuit differre paratis, nec deessent qui te cum gaudio susciperent, sicut susceperunt olim, me absente, similiter domnum Rodulfum filium Lanscelini. Omnipotens Dominus praeveniat omnes voluntates et actiones tuas suo consilio, et subsequatur suo auxilio, amice mi dulcissime cordi meo.
|
(Gen. XIX, 14) (Philip. III, 13)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 26 |
351 EPISTOLA XXVI. AD MONACHOS BECCENSES. Eos hortatur ut absente coenobiarcha vivant integerrime: et eis suae in Anglia morae causas reddit .
|
Dominis et fratribus charissimis, servis Dei Becci commanentibus, frater ANSELMUS servus eorum, semper ad meliora cum humilitate proficere, et nunquam deficere.
|
Bene fecistis, quia de rebus domni Hugonis defuncti, et de his quae erga vos sunt, mihi mandastis; et quia gratia Dei vos et vestra protegi intimastis, me semper hoc desiderantem valde laetificastis. Quoniam autem vos scio non dissimiliter desiderare nosse quae circa me sunt, scitote quoniam ex quo a vobis, vestris me prosequentibus orationibus, egressus sum, omnia mihi prospere per Dei misericordiam evenerunt , et his qui mecum sunt. Ubicunque vel eundo, vel morando sum; non aliter quam in nostra re propria, Deo donante, sum. Quoniam vero rex chartam nostram de rebus quas habemus in Anglia, nonnisi praesentibus datoribus, qui non omnes in curia Paschali adfuerunt, voluit confirmare: jussit me usque Pentecostem ad curiam suam, ubi omnes simul jam convenerunt, exspectare: qua confirmatione peracta, Deo vestris favente precibus, ad desiderantes et desideratos meos desidero remeare. Notum est, dilecti mei, dulcedini vestrae quia religio vestra munda et immaculata apud Deum et Patrem est desiderium meum, et bona vita vestra est in hoc saeculo gaudium meum. Si quid ergo de vestra charitate pro hac voluntate merui, ut taceam, bene vivendi, primum, quod majus est, precor, obsecro ut bene vivendo laetificetis absentes et praesentes cor meum, et de bono vestro impleatis desiderium et gaudium meum. Et pax Dei, quae exsuperat omnem sensum, custodiat corda vestra et intelligentias vestras : ut magis ac magis solliciti sitis servare unitatem spiritus in vinculo pacis . Domnum Hugonem de Gornaco dilectissimum nostrum, et domnum Odonem antiquum amicum, et novum commilitonem nostrum, et charissimas dominas et matres nostras dominam Evam, et dominam Basiliam ex nostra parte, quanto dulcius potestis, salutate; et eos, sicut vos et illos decet, et nostram scitis voluntatem, serviendo et honorando confortate. Si plusquam dixi moram fecero, tolerate; quia spero in Deo, non erit sine aliqua utilitate.
|
(I Esdr. VIII, 23) (Jac. I, 27) (Philipp. IV, 7) (quod gratia Dei estis) (Ephes. IV, 3)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 27 |
EPISTOLA XXVII. AD ROBERTUM. Ut qui, relicto monasterio suo, absque causa et ipso absente discesserat, eo revertatur .
|
Domino et fratri dulcissimo ROBERTO ANSELMUS salutem et vitam consequi sempiternam.
|
Dictum est mihi quia postquam ivi in Angliam, noluistis in monasterio vestro conversari. Quod si factum est bono animo et propter rationabilem causam, utcunque potest tolerari; si vero aliquo rancore factum est, scitote me multum mirari. Nam etiamsi habetis aliquam causam, quae vobis recta videtur, ut a monasterio vestro vos alienaretis; vel propter amorem nostrum deceret vos exspectare, donec mihi rem ipsam, quae vos offenderet, intimaretis; et deinde nostro consilio cor vestrum, sicut servum Dei deceret, pacaretis. Precor igitur ut si me et consilium meum diligitis, sicut ego vos semper dilexi et diligo, ad monasterium vestrum veniatis, et ibi cum aliis pacifica et benigna conversatione Deo serviatis. Si autem mihi acquiescere nolueritis scitote quia animae vestrae non expedit, et me contristatis. Quod si vobis grave est placita tenere quae vobis commendavi, magis volo ut illa dimittatis quam quod animam aut famam vestram laedat faciatis. Non dico modo verba inconvenientia, quae de vobis pro hac occasione dicuntur in Anglia. Valeat mihi dulcis charitas vestra; et ne faciat quod me contristet, quia jucunda est mihi benignitas vestra.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 28 |
EPISTOLA XXVIII. AD HAYMONEM ET RAYNALDUM MONACHOS. Ut Becci cucullam induant, qui e longinquo illuc venerant Anselmi convisendi ergo, eos vehementer hortatur .
|
Suis dilectissimis et desideratissimis consanguineis HAYMONI et RAYNALDO frater ANSELMUS servus servorum Dei Becci commanentium, tota virtute vanitatem contemnere, et toto affectu ad veritatem contendere.
|
Cum audivi, animae dilectissimae animae meae, quas sicut se diligit, et de quibus quod de se, desiderat anima mea; cum audivi vos de tam longe quaesivisse faciem meam, exprimere nequeo quantum gaudium perfudit cor meum, quantum dilatata est spes mea de vobis, quantum prius ardens, vehementius exarsit desiderium meum de vobis. Concupiscunt jam, dilectissimi mei, concupiscunt oculi mei vultus vestros, extendunt se brachia mea in amplexus vestros. Anhelat ad oscula vestra os meum, desiderat conversationem vestram quidquid restat de vita mea, ut in pleno gaudio futurae vitae vobiscum gaudeat anima mea Hoc optant, hoc orant de vobis ardentia pro vobis intima mea, charissimi, hoc jam fidentius sperant, et ad hoc ardentius anhelant, quia vos in Northmanniam adduxit voluntas Altissimi. Spero enim orando, et oro sperando in eo qui sua gratia tantum fecit, quia secundum votum meum perficiet quod incoepit. Sed quoniam donec videam quod opto, stimulat me desiderium meum, interim ex cordis abundantia loquitur os meum. Gustate, amantissimi, quam suavis est Dominus ; quod nequaquam scire potestis quandiu dulcis est vobis mundus. Scitis, dilectissimi mei, quia mundus transibit et concupiscentia ejus ; Deus autem permanebit , et omnis gloria ejus. Qui ergo diligit mundum, sectatur vanitatem, et consequetur miseram indigentiam; qui autem, contempto mundo, eligit Deum, sequitur veritatem et inveniet beatam sufficientiam. Sed quid cunctor aperte dicere desiderium cordis mei? Dicam ego: Persuadeat Deus. Desiderati mei, nihil tam bene potestis, quam monasticae vitae propositum arripere; nusquam melius hoc potestis, quam cum illo qui vobis in hoc desiderat et potest, Deo dante, servire et consulere. Utique non fallo, quia amicus sum; certe nec fallor, quia expertus sum. Simus ergo monachi simul, serviamus Deo simul, ut de invicem nunc et in futuro gaudeamus simul una caro, unus sanguis, una anima, unus spiritus simus. Denique accessistis, accedendo succendistis, succendendo conflastis, conflando consolidastis animam meam cum animabus vestris. Scindi potest, secerni jam non potest. Trahere illam ad saeculum vobiscum 352 non potestis. Aut ergo cum illa manebitis, aut illam scindetis. Sed si illi cohaeretis, non solum consanguinei, sed et conspirituales estis. Si vero illam scinditis, non consanguinei, sed vere sanguinei et carnales estis. Si ad hoc venistis, vos ipsi judicate qui et quales dicendi estis. Sed absit! charissimi; sed avertat Deus, dilectissimi, ne tam insanabiliter animam vos diligentem et erga vos innocentem laedatis; ne tam intolerabiliter spem de vobis bonam confundatis. O quomodo inter praecordia mea fervet amor meus! Quomodo laborat totus erumpere simul affectus meus! Quomodo quaerit se verbis exprimere; sed nulla verba sufficiunt! Quanta vult expromere; sed tempus et charta non capiunt! Dic tu, o bone Jesu, cordibus eorum, sine quo nulla vox valet auribus eorum; dic illis ut relinquant omnia, et sequantur te. Promitte illis quia, cum veneris judicare, sedebunt tecum et judicabunt tecum. Nec separes a me, quibus me tanto carnis et spiritus affectu junxisti; sed aggrega eos illis quibus tibi servientibus me servire jussisti. Domine, tu testis es interius; et lacrymae quae, me hoc scribente, fluunt, testes sunt exterius, si mecum quod opto fecerint quomodo gaudens erit cor meum: si alibi hoc fecerint, quam melius illis scio, quid talibus expediat, qualiter timida et suspensa erit mens mea? Si saeculum tenuerint, quam dolens et tristis erit anima mea. Nimis loquor, sed immenso amore cogor. Amati et desiderati, valete et manete. Manete, inquam, et permanete. Quod utinam prius audiam incoeptum quam veniam, et cum venero, inveniam!
|
(Matth. XII,
34) (Psal. XXXIII, 9) (I Joan. II, 17) (Psal. CI, 13)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 29 |
EPISTOLA XXIX AD HENRICUM. Ut quantocius mundum relinquat
|
Domino, fratri amico HENRICO frater ANSELMUS, abbas Becci, bonae voluntatis perfectionem et effectum.
|
Benedictus Deus in donis suis, et sanctus in omnibus operibus suis , qui vestrae dilectioni tantum de nostro desiderio, propter quod ivistis, concessit efficere: quem oramus ut quod deest adhuc de voto nostro et de vestra mercede, dignetur perficere. De qua re consilium nostrum per fratres nostros mando. De gratia et dilectione ducis, de qua mihi scripsistis, multum gaudeo; et pro ea Deo et illi et vobis gratias ago. Quod etiam illi per litteras facere cogito, cum nuntii vestri, sicut audivi constitutum esse, ad illum redibunt. Et quoniam nescio si hoc necesse erit fieri antequam redeam; cum primum poteritis, mandate mihi praenomen ejus, et nomina uxoris et filiorum ejus: solum enim nomen ejus teneo, quia Vitalis vocatur. Sed quoniam dulcis mihi vestra dilectio sic me sibi sua probitate conglutinavit, ut idem de vobis, quod de me, desideret cor meum, unde jam spem magnam ex vestris sermonibus concepi, non potest mens mea quiescere, donec ipsum meum desiderium de vobis satietur. Quamvis igitur nullus sermo mihi sufficiat, donec Deus quod opto perficiat, pauca tamen, quia non nescienti loquor, pro hoc ipso amica familiaritate commemoro. Pensa igitur, dulcis amice, quantalibet mundi gloria potitus fueris, quis sit finis, et in fine quis fructus, quod praemium: et econtra, quae sit exspectatio mundi gloriam calcantium. Si dicis, non soli monachi ad salutem perveniunt, verum est. Sed qui certius, qui altius illi qui solum Deum conantur amare; an illi qui amo rem Dei et amorem saeculi simul volunt copulare? Sed forsitan dicet aliquis quia et in ordine monachorum est periculum. O homo qui hoc dicit, quare non considerat quid dicit! O rationalis natura! an est hoc rationabile consilium, ut quia ubique est periculum, ibi eligas manere ubi majus est periculum? Denique si ille qui solum Deum nititur amare servat propositum usque in finem, certa est salus. Si vero ille qui mundum vult amare, non deserit suum propositum ante finem, aut nulla, aut dubia, aut minor est salus. Et certe satis probat quia nullatenus, aut parum aliquod bonum diligit, qui illud ubi certius et melius cognoscit, non elegit. Sed dicunt multi: Gravius irascitur Deus peccanti monacho quam alii, quia de proposito altiori cadit. Hoc verum est, quandiu est in peccato. Sed certe benignius et familiarius suscipit Deus monachum poenitentem, si ad suum propositum rediit, quam non monachum qui ad idem propositum non venit. Plus namque placet Deo etiam post grave peccatum, cujus propositum est et ante post, quo majus habere non potest, quam ille qui nec ante nec post simile peccatum, vult proponere, quo melius non potest. Si ergo et innocentibus et poenitentibus melius est ad vitam monachicam venire, et redire, quam absistere: quid moraris? Si prius de hac vita tolleris, damnum est irrecuperabile. Multa, charissime, de monachicae vitae altitudine et certitudine, de quiete et jucunditate dicere possem, si epistola modum non excederet: festina ergo ad tantum bonum, quia nullo bono efficacius venies ad summum bonum. Plures vidi hoc promittentes et differentes, quos ita mors tulit ut nec hoc perficerent quo se impediebant, nec hoc inciperent quod promittebant. Quod valde timeo de te; sed avertat Deus a te, charissime. Vale, et noli tardare.
|
(Psal. CXLIV, 17)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 30 |
EPISTOLA XXX. AD WALCHELMUM. Quod monachum ad tempus datum non possit retinere invito abbate qui eum repetit. Et intercedit pro Gisleberto .
|
Domno et Patri reverendo episcopo Wintoniensi WALCHELMO frater ANSELMUS, orationum et servitii fidelitatem.
|
Secundum quod vestram scivi voluntatem, locutus sum cum domno abbate de monte Sanctae Trinitatis. Concessionem a domno abbate Rainero antecessore suo vobis factam esse de domno Stephano monasterii sui monacho penitus negat. Hanc autem negationem mihi sic se putat asserere, quia dicit se vestris precibus eumdem fratrem eo tenore concessisse, ut quandocunque ab ipso, aut post ipsum a priore sui monasterii revocaretur, absque excusatione rediret; vestramque reverentiam eumdem non invitum suscepisse. Persuasi tamen quantum potui, ut nihil contra voluntatem vestram acceleraret. Quid tandem jam velit, vobis aut jam scripsit, aut scripturus est, omni interim de dilatione reditus fratris offensione remota. Interea, si quid plus potero, secundum quod scio vos inde velle, apud illum efficere tentabo. Domnus Robertus frater, et sub vestra sanctitate conservus noster, quem et dilectorem vestrum volo dicere, quia scio, sed non audeo; quia forsitan non omnis qui audit, credit: nescio quid supra me confidens per me nimis instat, quatenus apud me pietatem vestram pro fratre meo Gisleberto intercedam. Sed valde grave mihi semper est aliquid a quoquam petere contra ejus voluntatem, maxime ab illo cujus nunquam volo offendere benignitatem. Itaque angustiae mihi sunt undique. Si enim precibus pietatis non moveor, nimis ero durus; si autem aliquid precibus ab invito extorqueo, etiam quod sponte tribuendum sit, timeo videri 353 importunus. Quoniam igitur nec tacere audeo, nec rogare, saltem ad discendum liceat servo vestro benignam vestram prudentiam humiliter interrogare: Labia enim sacerdotis custodiunt scientiam, et legem requirunt ex ore ejus, quia angelus Domini exercituum est . Doceri ergo a vestra sapientia cupio, si apud Deum pater non portat iniquitatem filii, nec filius iniquitatem patris, utrum apud propinquum frater portet iniquitatem fratris. Videmus enim hoc fieri non solum apud multos extraneos, sed et apud quosdam propinquos, quorum auctoritas facile reprehendenda non est. Denique quomodo verum est quia sicut anima patris, ita et anima filii, Dei est ; ita verisimile videtur quia sicut caro fratris, ita et caro fratris consanguinei est; et si cujuslibet culpa in propinquum transit, propinquior est filius patri quam frater fratri. Si ergo vestrae pietati solubilis videtur haec quaestio, praefatum Gislebertum, quia prope est, doceat suam solutionem, et super ipsum erit dubitanti mihi susceptam mandare responsionem. Valete.
|
(Matth. II, 7) (Ezech. XVIII, 4)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 31 |
EPISTOLA XXXI. GREGORII PAPAE AD ANSELMUM. Ejus precibus se et Ecclesiam commendat, et ei praecipit ut justitiam faciat cuidam converso suo .
|
GREGORIUS episcopus, servus servorum Dei, ANSELMO venerabili abbati Beccensi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Quoniam fructuum tuorum bonus odor ad nos usque redoluit, etc. Vide in Gregorio VII, Patrologiae tom. CXLVIII.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 32 |
EPISTOLA XXXII. URBANI II AD ANSELMUM. Ut episcopo rerum ecclesiasticarum imperitiori adsit. Ut non differat sedem apostolicam visitare, et ad eam mittere quae Hubertus subdiaconus ejus legatus collegerat ex censu B. Petri .
|
URBANUS episcopus, servus servorum Dei, ANSELMO venerabili et dilectissimo abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Religionis ac scientiae tuae praerogativam scientes, etc. Exstat supra in Urbano II, Patrologiae tom. CLI.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 33 |
EPISTOLA XXXIII. ANSELMI AD URBANUM. Exponit duram quam Belvacensis episcopus et a clericis et a laicis patitur persecutionem. Et postulat sedis apostolicae privilegium pro suo monasterio contra episcopalem dominationem .
|
Domino reverendo, Ecclesiae catholicae summo pontifici, URBANO, frater ANSELMUS, servus servorum Dei Becci commanentium cum debita subjectione fidele servitium.
|
Gratias ore et corde celsitudini vestrae, quantas possum, ago; quia parvitatem meam dignata est suae benignitatis epistola honorare, et apostolica benedictione laetificare. Pro vestra et Romanae Ecclesiae tribulatione, quae nostra et omnium vere fidelium est, non cessamus orare Deum assidue, ut mitiget vobis 354 a diebus malis, donec fodiatur peccatori fovea . Et certi sumus, etiamnum nobis moram videatur facere; quoniam non relinquet virgam peccatorum super sortem justorum ; quia haereditatem suam non derelinquet : et portae inferni non praevalebunt adversus eam . De dilectissimo nostro episcopo Belvacensi, quem ea diligentia qua scivi et potui, exquisito ejus introitu, ut onus episcopale susciperet coegi; sic multimode coactus regis Francorum et cleri Belvacensis, et multorum aliorum religiosa instantia, cum assensu Remensis archiepiscopi, nullo resistente, ut nisi hoc facerem, Deum timerem offendere. Novit sanctitas vestra qua voluntate post susceptum episcopatum olim eam petiit, quid fecit, quomodo rediit. Cur autem nunc quoque vestrae se majestati repraesentet, plenius per ejus vocem quam per litteras nostras innotescet. Scio namque quoniam ipse mendacium, et maxime in hac re coram vobis exsecratur, et sperat ob puritatem conscientiae quia veritas in hac causa sibi non adversatur. Verum rei ipsius serie pertractata, nec vestra prudentia nostro consilio indigebit, nec justitia precibus opus habebit. Solum igitur hoc nunc intimo, quod si ad vestram jam venit notitiam per alium, nescio; scilicet quia non minimam idem episcopus persecutionem patitur propter justitiam , quam per jussionis vestrae servare nititur obedientiam. Nam, intantum ejus odium canonici et presbyteri ejus episcopatus, paucissimis exceptis, et quidam laici exardescunt, et extraneos, quoscunque possunt et quibuscunque modis valent, accendunt, ut non solum ipsum, sed et illos immoderate detestentur, et detestabiles monstrare conentur, qui ei aliquod solatium impendunt: ut cum Propheta ipse dicere possit: Tota die verba mea exsecrabantur, adversum me omnes cogitationes eorum in malum: inhabitabunt et abscondent; ipsi calcaneum meum observabunt . Canonici quidem et presbyteri hoc illi faciunt, quia eos a pravis consuetudinibus, et maxime a mulierum reproba conversatione vult prohibere, et filios eorum, sive quos sibi secundum placitum haeredes eligunt, a praebendarum haereditaria successione, atque a sacrorum ordinum promotione conatur arcere. Laici vero idcirco, quia invasionibus rerum Ecclesiae inordinate factis non vult favere. Quapropter ut eum vestris litteris vehementer roboratum remittatis, valde necessarium existimo, et ut dominum supplex servus postulo. Sicque illum auctoritas vestra Remensi archiepiscopo, et aliis vicinis episcopis, et clero civibusque Belvaci, et ejusdem episcopatus nobilibus commendans contra malevola machinamenta muniat, ut in exsecutione mandatorum vestrorum non tam eos adversarios quam adjutores inveniat. Praesumo aliquam gratiam de vestrae largitate pietatis Ecclesiae Beccensi postulare; sed haec praesumptio non tantum de mea ascendit temeritate, quantum de vestra reverenda mihi et charissima descendit benignitate, quae se meae parvitati litteris per praefatum episcopum Belvacensem missis, et verbis mihi per illum et quosdam alios relatis, dignata est monstrare. Est enim nova res, nostrum monasterium nec adhuc ulla antiquitate, aut ullius apostolica auctoritate, aut privilagio confirmatum; sed vestris temporibus et vestrae clementiae jassioni divinitus servatum. Ut ergo aliquo vestrae auctoritatis dono, prout vestrae visum fuerit religiosae discretioni, se gaudeat honorari et confirmari, nulla nostra merita obtendimus; sed divinae voluntati et vestrae pietati committimus. Non enim ignotum esse puto vestrae excellentiae quia plures episcopi non tantum gaudent monasteria paterna pietate nutrire et episcopali cura erudire, quam austera quadam dominatione et propria voluntate gravare. Quod tamen sub paterna sanctitate reverendi archiepiscopi nostri Guillelmi fidelis dilectoris nostri non timemus. Servi vestri, conservi et domini mei fratres nostrae congregationis, qui pro vestra paternitate quotidie mecum non cessant orare, desiderant se mecum orat orationi et benedictioni vestrae commendare .
|
(Psal. XCXIII, 13) (Psal. CXXIV, 3) (Psal. XCXIII, 14) (Matth. XVI, 18) (inquantum cognoscere poteram) (sicuti est aut venturum est) (Matth. V, 10) (Psal. LV, 6)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 34 |
EPISTOLA XXXIV. AD URBANUM. Timet ne episcopus tam gravibus aerumnis obruatur; eumque optat episcopatu absolvi .
|
Suo reverendo domino Christianorum universali pontifici URBANO frater ANSELMUS, quod suus.
|
De Belvacensi episcopo, quod sentio breviter, sed magno affectu dico, et ut notum sit vestrae pietati desidero. Nihil proficit in episcopatu, sed et ipse a sui custodia impeditur, nec rebus Ecclesiae prodest, nec in futuro ego, aut aliquis eorum qui rem noverunt, et secundum Deum eam considerare volunt, aliquid melius sed deterius exspectamus. Non quia in ejus innocenti vita aliqua culpa malae voluntatis sit; sed quia non est talis qui tantum onus possit sustinere, tantam malitiam irruentem, tantas insidias circumstantes cavere. Unde valde timeo ne abundantiori tristitia absorbeatur, in qua cum nimio dolore cor ejus versatur, et in qua nullo alio vinculo quam sola vestra jussione ligatur. Quapropter ego et alii secundum Deum amici ejus corde cum ipso prosternimur ad vestigia vestrae misericordiae, ut ei viscera sua aperiat, et de tanto malo et periculo, in quibus sine utilitate esse se sentit, clementer eripiat. Ne prohibeat agnum mitem de medio circumvenientium et irruentium luporum et leonum fugere; nec puerum innocentem de Chaldaeorum fornace exire. Quod qualiter meae parvitati fieri posse congruentius videatur, per eumdem ipsum excellentia vestra poterit audire, si dignatur. Eo enim modo, nisi aliter prudentiae vestrae videbitur, nequaquam gloriabitur se malitia per falsitatem praevaluisse; sed innocentia gratulabitur per libertatem mentis evasisse. Mirari potest forsitan vestra sapientia cur sic mihimet contrarius videat existere, ut quem episcopum fieri coegi, episcopatum velim deserere. Sed fateor illi, cui conscientiam meam celare non debeo, quia mala quae patitur, prius sensi et praedixi, cum ad episcopatum peteretur; sed illi in me sententiam meam obruerunt, qui illum petendo cum magna importunitate concorditer in me irruerunt. Timebam enim in corde meo asserere Deum magis esse in meo solo sensu et voluntate, quam in multorum, se simpliciter eum propter Deum petere clamantium, unanimitate. Ingerebat se etiam hoc menti meae, quia saepe Deus magis operatur per vitam illitteratorum quaerentium quae Dei sunt, quam per astutiam litteratorum quaerentium quae sua sunt. Ecce in conspectu vestro est, cur eum episcopum fieri concessi, et cur nunc mutare desiderem quod coactus concessi: et judicio vestro subjacet, si puniendum, aut corrigendum, aut suscipiendum sit quod facio et quod feci. Paternam vestram sanctitatem omnipotens Deus diu nobis in integra prosperitate conservet, Amen. Soli vestro conspectui hanc epistolam notam esse, si vobis placet, quidquid de illa vobis videatur, desidero et flagito.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 35 |
355 EPISTOLA XXXV. AD JOANNEM. , De falsa et impia assertione cujusdam qui tres personas in Deo dicebat esse tres res .
|
Domino, et fratri dilecto JOANNI, frater ANSELMUS semper ad meliora proficere.
|
Ad litteras, quas mihi dilectio vestra misit, de illo qui dicit in Deo tres personas esse tres res; aut Patrem et Spiritum sanctum cum Filio esse incarnatum; ideo tandiu moratus sum respondere, quia volebam plenius de hac re loqui. Sed quia, multis me occupationibus impedientibus, postquam epistolam vestram suscepi, non mihi licuit, interim inde breviter respondeo; in futuro vero, si Deus dare opportunitatem dignabitur, voluntatem habeo copiosius inde tractare. Quod ergo dicit tres personas tres res, aut vult intelligi secundum tres relationes, id est secundum quod Deus dicitur Pater, et Filius, et a Patre et a Filio procedens Spiritus; aut secundum id quod Deus dicitur. Sed si ipsas tres relationes dicit tres res esse, superflue hoc dicit. Nullus enim negat hoc modo tres personas esse tres res. Sic tamen, ut diligenter intelligatur, quomodo ipsae relationes dicantur res, et cujusmodi res; et si aliquid faciunt eaedem relationes circa substantiam, quemadmodum multa accidentia, an non. Quamvis videatur non intelligere hoc modo tres res, quas dicit: ex eo quia subjungit triam personarum unam esse voluntatem, aut potestatem. Nam tres ipsae personae non habent voluntatem, aut potestatem secundum relationes, sed secundum hoc quod unaquaeque persona Deus est. Quod si dicit tres personas esse tres res, secundum quod unaquaeque persona est Deus; aut tres deos vult constituere; aut non intelligit quod dicit. Ad ostendendum quid sentiam de sententia praefata, ista interim dilectioni vestrae sufficiant. Quod autem petitis mecum conservari, antequam Romam proficiscamini, scitote quia quantum ad dilectionem honestatis vestrae pertinet, libenter vellem. Sed inquantum intelligo, et vobis parum esset utile propter multas occupationes meas, et impedimentum esset vobis. Omnino namque persensi quia, nisi cum episcopo manseritis usque dum proficiscamini, aut nihil aut parum vos ipse juvabit ad hoc quod facere debetis; nec ego aliquid, quod valeat ad iter agendum, vobis facere possum.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 36 |
EPISTOLA XXXVI. AD GISLEBERTUM. Laudat vitae ab abbate institutae rationem. Fratrem, quem in claustrum reduxerat, ei dimittit .
|
Amico, fratri, domino, Patri, dilecto dilectori reverendo abbati GISLEBERTO frater ANSELMUS, perseverantem in longa vita cum prosperitate sanctitatem, et indeficientem in aeternitate felicitatem.
|
Si velim scribere mutuae nostrae dilectionis affectum, timeo ne aut videar ab ignorantibus veritatem excedere, aut necesse sit aliquid veritati subtrahere. Qui affectus quantus et quam verus sit, cum multum cognoscerem, quando sese oculo ad oculum, osculo ad osclum, amplexu ad amplexum ostenderet: nunc multo magis experior, cum abesse illum irrecuperabiliter, in quo tanta jucunditate delectabar, intueor. Sicut enim abundans nescit quid sit indigenti, ut qui deliciis affluit, ignorat quid sit esurienti; ita qui amico fruitur, non sentit languorem animae carentis. Quoniam ergo nec scribi sufficienter potest quid nobis invicem sit, nec ignoranti loquor: his interim omissis, oro vobiscum ut aliquando nos invicem videntes oculo ad oculum, osculo ad osculum, amplexu ad amplexum non oblitum amorem recolamus. De his autem quae de vitae suae conversatione charitas vestra mihi dignata est exponere, gratias ago Deo quia nihil ibi videre possum, quod non sit laudabile. De fratre illo, quem in claustrum reduxistis, quod vultis donec vobis aut nobis aliter videatur, concedo: sed occulta ejus vestra discutiens prudentia, prout judicaverit, illi coosulat. De damno vestro, quod mandastis, miror et condoleo. Quod dignatur vestra charitas excusare se, quia non potest modo facere quod vellet: gratias ago vestrae dignationi et bonae voluntati. De domno Lanfranco nihil melius scivi, aut potui, quam quod in Anglia feci et dixi. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 37 |
EPISTOLA XXXVII. AD IDAM. Quod debet niti ad profectum, qui cupit defectum vitare .
|
Reverendae et charissimae dominae suae comitissae IDAE frater ANSELMUS, per bona temporalia ad aeterna pertingere.
|
Sicut verus amor, quem secundum Deum erga reverentiam vestram habeo, a sua integritate non potest deficere: ita nunquam debet a salubri exhortatione deficere. Quamvis igitur semper sperem prudentiam vestram undique sibi prospicere, ne callidus hostis aliqua fraude violare valeat bonae vitae propositum; nequaquam tamen, si vel tantum suggero ut instantius faciatis quod bene facitis, judicandum est esse superfluum. Nullus enim gaudium bonae vitae quem jam conscendit, custodire sufficit, qui semper ad altiorem proficere non appetit. Semper igitur necesse est ut nitatur ad profectum, qui semper vult vitare defectum. Sic itaque se reverentia vestra, imo Deus cor et os et actus vestros semper et ubique custodiat, ut vita vestra nunquam, et nusquam in magnam, vel parvam culpam decidat. De monasterio vestro, quod a me petebatis, regi Anglorum retuli; sed certe non laudavit ut facerem. Argentum domni Ricardi per praesentium latorem mitte nobis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 38 |
EPISTOLA XXXVIII. AD ROBERTUM. Peccare statuens, et divinitus impeditus, si postea laetetur se non peccasse, reus non est ac si crimen ipsum comisisset a Deo desertus .
|
Domino et Patri, abbati reverendo ROBERTO, pater ANSELMUS dictus abbas Becci, hujus vitae prosperitatem et futurae felicitatem.
|
Respondens vestrae reverentiae de re, unde per filium suum Villelmum meam parvitatem dignatur consulere, vellem exempla et auctoritates proponere: sed ejus festinatione, et mea occupatione, sicut 356 ipse testis est, impediente, vix mihi licet rei ipsius veritatem simpliciter exponere. Nuliius Catholici ignorat prudentia quia sicut ille qui bonum opus facere volens prohibetur, et postea gaudet se facere non potuisse quod bene voluit, non est laudandus non fecisse bonum quod proposuerat. Ita ille qui pravum opus agere disponens non permittitur et postea laetatur se non esse concupiscentiae suae traditum, nequaquam judicandus est crimen egisse quod voluerat. Nam etsi quandiu est aliquis in criminis voluntate, si in nulla vitam terminat, de crimine judicandus sit, magna tamen distantia est inter illum, quem ira superni judicis usque in reprobam actionem deserit, et illum, quem gratia a praecipitio servans operis in bonam voluntatem restituit. Multum igitur est criminandus ille qui pariter illis crimen conatur impingere, quorum pravas voluntates divina sapientia tam diverse voluit disponere. Ille namque nomine facinoris notandus est, qui aut in actum labitur, aut in malitiosa intentione deseritur, non ille, qui nec in opus malitiae praecipitatur, et a perversa intentione eruitur. Hic enim in hoc servatus est, unde gaudendo gratias possit agere; ille in hoc desertus est, unde dolendo veniam necesse sit petere. De hoc certum est quia pro hujusmodi gaudio praemium accipiet; illi multum est, si pro dolore peccati poenam effugiet. Plura vellem scribere, sed quia, sicut dixi, mihi non licet, ista vel ad testimonium eorum, quae praedictus filius vester de nostra viva voce vobis referet, licet intercisa, sine reprehensione suscipite. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 39 |
EPISTOLA XXXIX. AD LAMBERTUM. Hunc nobilem virum ad vitam monasticam hortatur .
|
Dilecto et desiderato in Christo LAMBERTO frater ANSELMUS abbas Beccensis, toto corde saeculi hujus vanitatem contemnere, et ad aeternam veritatem contendere.
|
Tanta mihi charissimus frater et filius meus domnus Rodulfus Belvacensis, olim socius tuus, nunc verus amicus et desiderator tuus, retulit de nobilitate et de morum tuorum, quae generis nobilitatem exornat, honestate, ut non parvo affectu cogatur cor meum te desiderando diligere, et diligendo desiderare. Quapropter quoniam animam tuam anima mea nec minus vult, nec plus potest diligere quam seipsam: non aliud potest desiderare de illa quam de seipsa. Hoc igitur est de te desiderium meum ut mundum relinquendo Christum sequaris, et per temporalem humilitatem et paupertatem, exaltationem et divitias aeternas consequaris. Non te detineat, mi dilecte, nec moretur ulla occasio carnalis; quia utique non est consilium, non expedit bonum aeternum perdere, aut minuere, aut vel differre pro temporali. Quod si superna gratia tibi, quod utinam videant oculi mei, inspirare dignabitur secundum desiderium meum, et ad hoc eligere dignabertis consortium et consilium meum, jam dilatata in amplexus tuos obviam cantat tibi anima mea: Paratum cor meum, dilecte mi, paratum cor meum . Vale, dulcissime, vale: et quam dubia et brevis sit vita hominis, et quam infinita sunt quae sequuntur bona vel mala, incessanter memorare.
|
(Psal. LVI, 8)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 40 |
EPISTOLA XL. AD ERMENGARDAM. Ipsa, consentiente viro, voverat continentiam; sed cum vir monachus vellet fieri, ipsa non vult: unde eam precatur Anselmus ut annuat .
|
Dominae in Deo dilectae ERMENGARDAE frater ANSELMUS abbas Becci, salutem et fideles orationes.
|
Quamvis vos non cognoscam visu, tamen quia ejus ordinis sum qui omnibus hominibus debet bene velle et salubriter consulere, nulli mirum videri debet si vestram reverentiam, secundum quod audio expedire, commoneo. Audivi, charissima domina, qualiter sit inter virum vestrum et vos, quoniam nobilitas vestra non hoc patitur occultari, sed longe lateque facit publicari. In qua re primum gratias ago Deo, a quo est omne bonum, qui eidem viro vestro dedit tanta constantia temporalem gloriam contemnere, et vobis concessit tot tribulationes pro tuenda castitate tam viriliter sufferre: ita tamen ut ille in ipso mundi contemptu non plus diligat seipsum quam vos, nec vobis aliquid in hoc mundo sit clarius illo. Certe ambo in hoc Deo et bonis hominibus amabiles, ambo estis laudabiles, utique in tanta et tam vera mutua vestra dilectione non tam corpora vestra diligere credendi estis quam animas. Corpora namque vestra nulla cura, nullo mutuo amore potestis a morte temporali eripere; animabus vero vestris, si ipsum vestrum amorem regere scitis, vitam aeternam potestis acquirere. Quid ergo est, femina reverenda, femina probatae castitatis, quid est quod te cogit impedire virum tuum, ne perfecte quaerat salutem animae suae, quam non minus deligis quam tuam? Nullatenus enim vel cogitandum est ut hoc facias propter vilem carnis delectationem, quam tantum, postquam ipse a te discessit, contempsisti: ut ne virum alterum susciperes, cum hunc habere non posses, multas passa sis tribulationes, multas respueris persuasiones. Quod si detines animam ejus a salutis suae profectu, propter gloriam et commoda temporalia quae amas, et quae te per illum speras posse retinere: quomodo diligis animam illam, cujus certo et aeterno commodo dubia, vilia et transitoria tua praeponis commoda? Aut qua ratione potes ab eo exigere, ut ipse aeterna bona animae suae postponat temporalibus bonis corporis tui; si tu bona corporis tui praeponis bonis animae illius? Vide ergo, charissima domina, vide, fortis et prudens mulier, vide si hoc facis, quam non bene regas amorem tuum, quam non recte diligas diligentem te virum tuum. Quid si illum cogis ut desiderat consilium animae suae pro voluntate tua; et tunc morte tua vel illius occurrente; aut alio casu, sicut solet, irruente, ille non prosit tibi, et tu noceas illi; atique si noces animae illius, noces animae tuae. O quanto melius, reverenda domina, quanto laudabilius ostenditis vos diligere virum vestrum, si non solum permittitis, sed etiam consulitis et juvatis, ut quod incoepit, Deo inspirante, hoc conetur perficere, ipso adjuvante: si bonum illius amando, vestrum facitis; si certissime creditis; quia quanto fortius propter amorem Dei et proximi, humanum auxilium dimittitis, tanto familiarius et securius vos divinae protectioni committitis. Confidat ergo in Deo prudens vestra fortitudo, et fortis prudentia: et sicut, si mortuus esset vir ille, absentiam ejus sufferretis nolendo, sine ullo ejus et vestro proficuo; ita dum vivit, sponte illam tolerate pro magno ejus et vestro praemio. Concedite ut libere faciat quod desiderat, quatenus 357 cum illo participetis mercedem. Si enim Deus curam gerit de viduis quae non propter illum sunt viduae: multo charius illam fovebit quam pro suo amore videbit sponte viduam. Quod si contigerit ut terrenum perdatis honorem, nolite dolere, quia in coelo recipietis meliorem. Et certe quod a melioribus et sapientioribus multum contemnitur, non est multum dolendum, si perditur. Plus aliquid vellem consulere, sed non audeo; orare tamen non timeo. Omnipotens et misericors Deus ita det tibi mundi contemptum, sicut dedit viro tuo; ut in coelesti regno par sis viro tuo soror et Domina in Deo dilecta.
|
(quod forsitan
non erit)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 41 |
EPISTOLA XLI. AD FALCONEM. De Roscelino, qui Lanfrancum et Anselmum secum sentire dicebat in Deo esse tres res, et vere dici posse tres deos .
|
Domino et amico charissimo, reverendo episcopo Belvacensi FULCONI frater ANSELMUS dictus abbas Becci, salutem.
|
Audio quia Roscelinus clericus dicit in Deo tres personas esse tres res ab invicem separatas, sicut sunt tres angeli, ita tamen ut una sit voluntas et potestas: aut Patrem et Spiritum sanctum esse incarnatum, et tres deos vere posse dici si usus admitteret. In qua sententia asserit venerabilis memoriae archiepiscopum Lanfrancum fuisse, et me esse. Quapropter dictum est concilium a venerabili Remensi archiepiscopo Rainaldo colligendum esse in proximo. Quoniam ergo puto Reverentiam vestram ibi praesentem futuram; volo ut instructa sit quid pro me respondere debeat, si ratio exegerit archiepiscopum quidem Lanfrancum vita ejus, multis religiosis et sapientibus viris nota, quia de eo nunquam aliquid tale sonuit, ab hoc crimine satis excusat et absentia et mors ejus omnem de eo novam accusationem recusat. De me autem hanc veram omnes homines habere volo sententiam. Sic teneo ea quae confitemur in Symbolo, cum dicimus: Credo in Deum Patrem omnipotentem, creatorem coeli et terrae. Et: Credo in unum Deum Patrem omnipotentem factorem coeli et terrae. Et: Quicunque vult salvus esse, ante omnia opus est ut teneat catholicam fidem, et ea quae sequuntur. Haec tria Christianae confessionis principia, quae hic praeposui, sic inquam, haec et corde credo et ore confiteor ut certus sim quia quicunque horum aliquid negare voluerit, et nominatim quicunque blasphemiam, quam supra posui me audisse a Roscelino dici, pro veritate asseruerit, sive homo, sive angelus, anathema est; et confirmando dicam, quandiu in hac perstiterit pertinacia, anathema sit. Omnino enim Christianus non est. Quod si baptizatus et inter Christianos est nutritus, nullo modo audiendus est; nec ulla ratio aut sui erroris est ab illo exigenda, aut nostrae veritatis illi est exhibenda; si mox, ut ejus perfidia absque dubietate innotuerit, aut anathematizet venenum quod proferendo evomuit, aut anathematizetur ab omnibus Catholicis, nisi resipuerit. Insipientissimum enim et infrunitum est, propter unumquemque non intelligentem quod supra firmam petram solidissime fundatum est, in nutantium questionum revocare dubietatem. Fides enim nostra contra impios ratione defendenda est; non contra eos qui se Christiani nominis honore gaudere fatentur. Ab his enim juste exigendum est ut cautionem in baptismate factam inconcusse teneant; illis vero rationabiliter ostendendum est quam irrationabiliter nos contemnant. Nam Christianus per fidem debet ad intellectum proficere, non per intellectum ad fidem accedere; aut si intelligere non valet, a fide recedere. Sed cum ad intellectum valet pertingere, delectatur; cum vero nequit, quod capere non potest, veneratur. Has autem nostras litteras ad praedictum concilium a vestra sanctitate portari; aut si forte non iveritis, per aliquem de vestris litterarum mitti deposco. Quae, si ratio nominis mei exegerit, in totius conventus audientia legantur; sin autem, non erit opus ut legantur. Valete
|
(quod tamen absque dubietate credere non
possum)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 42 |
EPISTOLA XLII. AD LANFRANCUM. Quod contra voluntatem consiliumque sui praelati in abbatem assumi consentire nusquam debuerit: cumque non intraverit per obedientiam nullatenus sit ab ipso benedicendus .
|
Frater ANSELMUS, quamvis indignus, tamen abbas monasterii Beccensis, fratri LANFRANCO, monacho ejusdem coenobii, declinare a malo et facere bonum.
|
Ego frater Anselmus in Deum dilector tuus, fidelis consiliarius tuus, divina dispositione et tua electione abbas tuus, tibi, frater Lanfrance, in nomine Domini nostri Jesu Christi moneo, consulo et praecipio ut plusquam bis aut ter intente perlegas hanc fidelem epistolam meam, et inter cor tuum assistens coram districto judice, in cujus conspectu semper es, pertractes verba et consilium meum. Quod si aliquo modo factum fuerit ut alius illam, te non habente. aut legere nolente, legat, adjuro eum per omnipotentem Deum ut non subtrahat animae tuae salubre consilium; sed hanc praemissam meam jussionem tibi, aut audienti aut legenti aperiat, et ipsam epistolam totam tibi legendam exhibeat: quod si facere noluerit, peccatum tuum ab illo requirat Deus, ita ut nulla sit excusatio in die revelationis justi judicii Dei. Antequam donum abbatiae acciperes, dicebam tibi et aliis secrete et publice, corde et ore, me nolle ut acciperes; non approbare, non consulere nunquam me esse praecepturum: et si sine jussione mea acciperes, nunquam te benedictionem abbatis ab ullo episcopo meo assensu esse accepturum. Et tamen nescio quo superno judicio celabatur mihi quid sensurus eram, cum idem donum acciperes. Sed postquam factum est subito se ingessit cordi meo grave pondus rei, et aperuit se terribile judicium Dei: Audivi et conturbatus est venter meus, consideravi et expavi . Contritum est cor meum in medio mei, contremuerunt omnia ossa mea . Sensi rem detestabilem esse coram Deo, et coram omnibus illuminatis ab eo. Unde quod tristis dico, tu primum, et per te totus noster ordo, et maxime dolens et rubescens ego Pater tuus, et mater tua Ecclesia nostra, facti sumus opprobium vicinis nostris, subsannatio et irrisio his qui in circuitu nostro sunt : et omnibus audientibus factus est exemplum dedecorandi et destruendi Ecclesiam Dei, cujus rei te fecisti principium et principem nostris temporibus in hac patria. Sustine me sic graviter loquentem, fili, quia non me impellit furor ex odio, sed cogit me dolor ex amore. Desiderat enim tristis frater subvenire pereunti fratri suo; festinat tremens pastor eruere de faucibus leonis ovem tremendi domini sui. Prosequitur dolens pater ut revocet in infernum properantem dolendum filium suum. Redi ergo, redi ad cor; tuum discute factum, et concute mentem tuam; reprobasti consilium aeternum, et tenuisti consilium reprobum. Nam Dominus reprobat 358 consilia principum, consilium autem Domini manet in aeternum . Non enim te fecit abbatem Christus veritas, sed tua cupiditas, et eorum qui non percipiunt quae Dei sunt temeritas. Memento quia qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro: fur non venit nisi ut furetur, et mactet, et perdat : fili mi, non intrasti per ostium, quia non instrasti per Christum. Non intrasti per Christum, quia non per veritatem. Non per veritatem, quia non per rectitudinem. Non enim intrat monachus in abbatiam per rectitudinem, qui non intrat per regularem electionem et per obedientiam. Non te excuses. Dices mihi: Non intravi per obedientiam, quia non prohibuisti. Sufficit ad removendam rectitudinem, quia non per obedientiam introisti. Verum est quia non dixi, prohibeo, aut praecipio ne facias. Videbam enim intelligenti sufficere quia incessanter dicebam: Non vult, non approbat cor meum, non consulit, non praecipit, nec praecipiet os meum. Si acceperis sine mea jussione abbatiam, nunquam habebis ab archiepiscopo benedictionem. Non enim debet monachus exspectare oris imperium, si novit voluntatem abbatis sui, aut consilium. Si ergo non instrasti per ostium, grave mihi est dicere; sed tu considera et intellige, quem te nominet veritas, ad quid te venisse testetur.
|
(Habac. III, 16) (Jer. XXIII, 9) (Psal. LXXVIII, 4) (Psal. XXXII, 10) (Joan. X, 1)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 43 |
EPISTOLA XLIII. AD WANDREGISILIUM. Afflictos in tribulatione consolatur. Et quod nusquam consenserit ut Lanfrancus eorum abbas fieret .
|
Domnis et fratribus charissimis, domno GUALTERO, priori monasterii S. Wandregisilii et aliis monachis ejusdem monasterii, qui cum eo sunt, frater ANSELMUS, post praesentem tribulatione, temporalem et aeternam consolationem.
|
Domnus Northmannus petiit a me ex vestra parte, ut dilectioni vestrae aliquam scriberem consolationem, et nostram ostenderem de Lanfranco voluntatem. De consolatione quidem hoc mihi scribere pro temporis brevietate sufficit, quod S. Scriptura dicit: Omne gaudium existimate, fratres mei, cum in tentationes varias incideritis: scientes quod probatio fidei vestrae patientiam operatur, patientia autem opus perfectum habet . Et alibi: Oportet nos per multas tribulationes introire in regnum Dei . Et: Fidelis Deus, qui non patietur vos tentari supra quam ferre potestis; sed faciet etiam cum tentatione proventum, ut sustinere possitis . Cum ergo ex tribulatione tot nobis bona veraciter promittantur; nec frangi, nec desperare, nec a bono proposito ullo modo deficere pro ulla tribulatione debemus: sed tanto magis in proposito bonae voluntatis secundum similitudinem grani sinapis fervere , quanto magis tribulationem adversitate atterimur. Confidite ergo quia, annuente Deo, post tribulationem laetitia consequetur. Si quis autem ex vobis in hac tribulatione defecerit, dicite: De nobis exiit, sed non erat ex nobis ; quia non erat nobiscum radicatus. De voluntate autem nostra hoc mens nostra dicit et lingua quia si olim voluissem et praecepissem ut Lanfrancus esset Abbas vester, quod certe non feci: tam crudelem se super vos ostendit, ut jam nec velle possem. Valete.
|
(Jac. I, 2) (Act. XIV, 21) (I. Cor. X, 13) (Matth. XIII, 51) (I Joan. II, 19)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 44 |
EPISTOLA XLIV. AD GISLIBERTUM. Quod ipse molestissima febre correptus fuerit dum Cadomo Beccum rediret: quae tamen diffugit, cum de petendo ab eis orationum succursu meditaretur .
|
Domno et Patri abbati reverendo GISLEBERTO, ejusque sanctitati commissis domnis et fratribus in Cadomensi coenobio commanentibus, frater ANSELMUS, quod servus fidelis et frater.
|
Postquam a vestra desiderata presentia nuper vi, quam scitis, abstractus recessi: Beccum ante festivitatem S. Benedicti ob multa impedimenta videre non potui. Intra quod spatium cum multis curis et doloribus corporeis affectus essem in Francia insuper febris subito irruit in me, ferociter comminans me non amplius vos, aliosque dominos nostros Beccenses visurum, multumque exterritans bis ausa est tangere servum vestrum. Sed cum videret me intentissime meditantem ut ad vos et quoscunque possem, mitterem pro auxilio et succursu orationum, exterrita fugit exterritum. Sed illud tantillum quod habebam saporis, edendi et dormiendi, et virium corporis, avida nocendi accelerando rapuit et secum tulit. Tanta igitur ejus haec mancipia, fastidium scilicet et insomnium, et horum sociam imbecillitatem, quae ejus semper sequi solent terra vestigia, a me nondum expellere possum. Haec idcirco mando vestrae charitati quia statum meae parvitatis semper vobis notum esse volo, et vos idipsum velle non ignoro. Scitote quia donec vos videam, semper me debitorem ad vos veniendi cognosco. Juvate ergo me vestris orationibus, ut secundum votum meum possim solvere debitum meum. Valete nunc et semper.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 45 |
EPISTOLA XLV. AD HENRICUM. Exorat pro monacho refuga, cui est in votis redire ad ovile, et pecuniam mutuam solvere .
|
Domnis et amicis, et fratribus charissimis, domno priori HENRICO, et aliis in Cantuariensi coenobio, Christi Ecclesiae servis Dei commanentibus, frater ANSELMUS, in sanctae vitae proposito semper ad meliora proficere, et nunquam deficere.
|
Moyses charissimus frater noster, qui claustrum sanctae conversationis vestrae sua juvenili levitate et aliena deceptus fraude deservit, utpote filius Evae matris nostrae, quae in paradiso decepta paradisi amoenitate caruit, superno protegente respectu; nec dissipavit substantiam suam cum meretricibus, nec inedia coactus pavit porcos extraneos, nec desideravit saturari siliquiis quas porci manducant: sed nondum exhausta mentis satietate, quam de spirituali mensa vestra acceperat, ad nostrum monasterium, quasi ad notum portum post multos mundani maris discursus tandem applicuit. Qui, quamvis ob reatus sui conscientiam severitatem justitiae sibi timeat Apostolo dicente: Nemo unquam carnem suam odio habuit : tamen intra gregem, in quo lactatus et nutritus est omni modo recolligi cupit. Et quoniam non se dignum vocari filium, aut fratrem jam judicat, saltem fieri se sicut unum de mercenariis 359 vestris tantum inter vos esse mereatur, desiderat: famulo quoque suo, quem ipse ad consensum et obsequium sui dilecti attraxit, tanto magis quam carni suae timet, quanto si ille aliqua vindicta puniatur justo judicio, ab anima sua exigendum videt. De pecunia etiam alliena sub pacto redditionis accepta, quam incaute per alienam fallaciam expendit, ita sollicitus est ut nisi per largitatis vestrae auxilium, et per licentiam ut undecunque poterit se adjuvari postulet, ab eo debito contigerit eum exonerari, nunquam speret cor suum ex hac verecundia posse consolari. Sed quoniam ad tot et tantas res preces suas considerat nec posse nec debere sufficere, me servum vestrum, quoniam nec fideliorem vobis, nec quem magis confidat a vobis aliquid posse impetrare ad praesens habet, pro se rogat intercedere. Verum cum nulla major sit intercessio, quam pellis pro pelle, animae pro anima positio, dicente Domino: Majorem dilectionem nemo habet, quam ut animam ponat quis pro amicis suis . Domnum Moysen a planta pedis usque ad verticem in circuitu pelle servi vestri fratris Anselmi indutum, et os ejus os meum esse vestra sciat dilectio. Si quis ergo vestrum est in quem aliquando sponte peccavi, primus in illo pro praedicta culpa pellem meam percutiat, et os meum a cibo prohibeat. Post hanc vero culpam pellem meam fratri Moysi studiosissime commendo, sicut suam diligit, ad custodiendum; vobis autem, non adeo ad parcendum. Nam si ejus culpa pellis mea laesa aut gravius excussa fuerit, ab illo exigam; si quis autem ei pepercerit, illi gratias agam. De famulo vero ejus scitote quia aliam pellem non habeo, quoniam salus ejus salus mea; anima ejus, anima mea est. Quoniam autem quid de argento postulat, est ad faciendum facile; non erit, ut puto, apud misericordiam vestram ad impetrandum difficile. De his omnibus antequam incipiat redire, voluntatem vestram per litteras vestras desideramus audire. Non quia ipse recuset, si jubetis, etiam ad tormenta properare; sed quoniam cum bona spe, laetus ad eos quos desiderat, optat remeare. Valete.
|
(Ephes. V, 29) (Joan.
XV, 13)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 46 |
EPISTOLA XLVI. AD GONDULFUM. Exorat pro eodem refuga .
|
Domino et Patri, amico verissimo, reverendo episcopo GONDULFO, frater ANSELMUS, in hujus vitae perseverare sanctitate, in futurae permanere felicitate .
|
Si vestrae benevolentiae et vestrorum beneficiorum retributionem in gratiarum actione esse sciremus, utique multas pelles ovium gratiarum actionibus impleremus. Sed quoniam non in voce irrevocabili, nec in scriptura putribili, sed in aeternae plenitudine felicitatis mercedem vestram novimus consistere: ideoque supersedemus per singula vestra beneficia gratias remittere. Mutuam vero vestram dilectionem, sicut in vobis manere immutabilem non ignoramus; ita in nobis eam servare inviolabilem curamus. De fratre Moyse Cantuariensi juvene, qui nunc est in monasterio nostro et vult in Angliam ad suum monasterium redire, vestram precamur sanctitatem ut et vos ei veniam delicti sui propter nostrum amorem, sicut de vobis confidimus, tribuatis: et ut a domno Henrico priore, et a tota congregatione benigne suscipiatur, efficiatis. Epistolam, quam de hac re praedicto priori et congregationi misimus, placeat vestrae sanctitati legere; et secundum quod in illa postulamus, antequam a nobis F. Moyses proficiscatur, communem voluntatem vestrae benignitatis per litteras vestro sigillo signatas mereamur accipere. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 47 |
EPISTOLA XLVII. AD GISLIBERTUM. De febre qua corruptus fuit et de qua supra in epist. 44, scribit .
|
Domino servus, amico amicus, dilecto dilectus, domno abbati GISLEBERTO, frater ANSELMUS, sempiternum gaudere.
|
Si sane, si bene, si prospere cuncta sunt erga domnum abbatem Gislebertum dilectum dilectorem meum, vere inde gaudet cor meum, quia certe sic est desiderium meum. Si dilectionem et beneficia, quae nobis et nostris rebus impenditis, alienus alienis impenderet, utique gratiarum magnam actionem in scriptis et voce exhiberemus ne deficeret. Sed quoniam hoc ille facit, de quo nunquam possumus desperare, sufficere credimus majores gratias cum semper prompta voluntate, praesertim cum hoc ipsum non ignoretis, indesinenter in cordis arca servare. Scio quia vestra dilectio quomodo se habeat status noster, desiderat cognoscere: qui, Deo protegente, secundum modum nostrum, et secundum temporis hujus varietatem in cunctis bene esset et prospere, nisi quia cum nuper in Francia essem aliis quibusdam affectum laboribus levis quaedam febris subito irruens plus me terruit quam laesit. Sed cum videret mentem meam intentissime conversam ut ad amicos nostros pro auxilio mitterem orationum, exterrita bis tactum fugit exterritum. Unde aliquandiu post passus sum, cum edendi fastidio, dormiendi difficultatem, et membrorum majorem imbecillitatem. Dominos et fratres nostros dilectissimos filios vestros quanta possum devotione saluto; de quorum erga me dulci dilectione re mihi cognita, quoties recogito, exsulto. De Ricardo serviente vestro, qui vos in Angliam secundum jussionem vestram secutus est, vellem vestram, si vobis non displiceret, benignitatem rogare, quoniam quem Deus suo judicio ab impacto crimine excusavit, si ipse ab incepto fideli servitio non deficit jam nihil est quod bonae vestrae voluntati quam de eo incepistis, debeat obviare. Justus enim est, et plus decet honestatis vestrae auctoritatem, ut vestra constantia cujuslibet perversitatis impetus circa illum repellat, quam ut aliena non laudabilis pertinacia laudabilem intentionem benevolentiae vestrae reflectat. Valeat semper dulcis mihi vestra dilectio.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 48 |
EPISTOLA XLVIII. AD GUALTERUM. Laicum recenter conversum in spiritu lenitatis instruendum esse .
|
Domno et fratri dulcissimo GUALTERO, frater ANSELMUS abbas Becci, salutem.
|
Domnus Robertus de Briodua gratias magnas agit vobis pro benignitate quam illi, supra quam sperare unquam potuit, exhibetis et cum gratiarum actione testis vobis est quia et ab ipso et ab aliis propter eum multa molesta passi estis. Unde ego cum amore gratias ago, et cum gratiarum actione laudo, et laudando precor discretionem vestram, ut memor quia calamus quassatus non est conterendus , 360 et quia sani non egent medico, sed qui male habent , in hoc quod incoepit perseveret. Sperandum enim est quoniam qui per vestram tolerantiam jam aliquatenus, misericordia Dei efficiente, profecit: si in eo quod incoepistis, perseveraveritis; per eamdem Dei misericordiam ad majora proficiet. Nam hoc ipsum magnum signum est profectus ejus, quia illi per quem se profecisse cognoscit, multum commendari per me amicum vestrum desiderat; non ut vitiis suis consentiatis, sed ut infirmitati ejus, ut ab illis paulatim sicut aeger levetur, condescendatis. Nondum enim audet promittere se mores suos, in quibus aliter quam expediat nutritus est, in proximo penitus deserturum; sed cum voluntate et desiderio promittit quoties ceciderit, se Deo adjuvante, per vestrum auxilium et consilium, et per vestras orationes surrecturum, et quandoque in bonis moribus constanter staturum. Salutate dominos et fratres nostros vestrae congregationis monachos ex nostra parte: quos rogo, ut fidelis et amicus, quatenus solliciti sint servare unitatem spiritus in vinculo pacis , si templum volunt esse Spiritus sancti , qui sicut scindi non potest, ita in discordia habitare non potest. Valete.
|
(Matth. XII, 20; Isai. XLII, 3) (Luc, V,
31) (Ephes. IV, 3) (I Cor. VI, 19)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 49 |
EPISTOLA XLIX. AD GIRARDUM. Ut Beccensis quidam monachus ab ecclesiae S. Ullmari regimine excusetur, ne lupi agnum devorent et leones ovem .
|
Domino et Patri reverendo Morinorum episcopo GIRARDO, frater ANSELMUS dictus abbas Becci, quod suus.
|
Multa propter necessitatem rei dicere expediret: at propter multa mihi non licet. Brevi igitur alloquio et magno affectu vestram deprecor paternam pietatem, ut et vos faciatis, et domino nostro Remensi archiepiscopo ex vestra et nostra parte persuadeatis, quod ad prudentiae vestrae pertinet discretionem; quatenus hic frater noster diutius frustra non vexetur, nec ad ecclesiam S. Vulmari, ejus occasione, convenienti consilio et ordinatione privetur. Impossibilile enim est eum amplius in eadem ecclesia ob multa, quae longum est narrare, in pace consistere; aut ad aliquam utilitatem vel cum nimio labore proficere. Quapropter iterum iterumque precor ne tantum auctoritatis vestrae censuram attendatis, ut animam proximi insanabiliter vestro rigore frustra frangatis. Nolite, obsecro, amplius agnum fugientem ad lupos reducere; nolite ovi catulos leonum domandos committere; nolite innocentem et reclamantem in fornacem Chaldaeorum ad nullius boni effectum impellere. Permittite ut alius in loco ejus constituatur, cujus mens paratior sit interiora et exteriora bella circa pravos mores tolerare: et qui tentet, quod ipse sese non posse probavit, si quo modo, Deo auxiliante, possit utiliter cohabitantibus concordare. Quod si vestra sententia aliquid immutabiliter senserit, quod non optamus, prius in praedicta ecclesia pacem et bonam voluntatem aedificare, et sic pacatum et benevolum in domum pacis inter benevolos revocare. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 50 |
EPISTOLA L. AD JOANNEM ET BOSONEM. De quaternionibus suis ab eo deperditis dolentem eum consolatur. Et ei se musicam missurum pollicetur .
|
Amicis amicus, dilectis dilectus, domno JOANNI et domno BOSONI frater ANSELMUS, hujus vitae et futurae inviolabilem laetitiam.
|
Quamvis delectabiles et dulces sint sapientia et dilectio, tamen in hujus vitae lubrico generant dolorem et amaritudinem aliquando: quae quanto veriores et majores sunt, tanto hoc faciunt rarius et tanto gravius. Rarius enim sapientiores falluntur; sed cum hoc contingit, magis laeduntur. Et qui verius diligunt, rarius quos diligunt, offendunt. Verum quando hoc accidit, gravius se affligunt. Quapropter cum vos modicum quid incaute fecisse vos tam graviter ferre mandastis; utique non hoc ex consuetudine, nec ex negligentia descendisse, sed ex ea necessitate, quia non est homo qui non peccet, monstrastis. Unde vos probatis pro certo in cautela prudentiores, et in dilectione ferventiores. Quod quanto verius intueor, tanto rectius laesionem cordis vestri cor meum laedere debere confiteor. Cum ergo mihi vulnus cordi vestro infixum ob dilectionem mei, quem timuistis vos offendisse, scripsistis; non dissimile vulnus cordi meo inflixistis. Quantum enim vos dolore studio mei amo ris cognovi, tantumque doluistis, recte et ego dolui. Sanate ergo vulnus vestrum ne doleat; sicut vultis sanare meum, ne condoleat. Salvum enim est, quod perditum esse timuistis, et habemus, quod in tuto reliquistis. Salutate reverendum et dilectissimum nobis domnum abbatem Rodulfum, et dilectos fratres nostros sibi commissos. Musicam, quam petitis a Cadomensi priore, cui eam praestitimus, repetemus, et eam, quam citius poterimus, vobis mittemus.
|
(si tamen
incautum judicandum est, quod de quaternionibus
nostris fecistis)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 51 |
EPISTOLA LI AD BALDRICUM ET ALIOS MONACHOS. De diuturniore sui mora in Anglia. De sua ad S. Nicolaum oratione, et de sua epistola contra Roscelinum .
|
Desideratis desideratoribus suis, domno priori BALDRICO et aliis, qui cum eo sunt, fratribus fratres ANSELMUS, suus illorum: semper bene esse intus et extra.
|
Nondum vobis possum aliquid mandare de utilitate nostri itineris in Angliam, quantum pertinet ad nostram Ecclesiam. Differt enim adhuc rex respondere nostrae petitioni; quamvis ipse et alii principes Angliae mihi nimis ultra mensuram meam, amorem et honorem exhibeant. De incolumitate mea lator praesentium monachus domini abbatis Gisleberti, melius quam epistola nostra docere vos poterit, quem volo ut valde benigne excipiatis. Reditum nostrum ante Quadragesimam non spero futurum. Mandate mihi litteris de his quae circa vos sunt, ea quae scire me debere scitis. Mittite mihi orationem ad S. Nicolaum quam feci, et epistolam quam contra dicta Roscelini facere inchoavi: et si quas de aliis nostris epistolis 361 habet domnus Mauritius, quas non misit. Salutate matres nostras, dominam Evam et dominam Basiliam. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 52 |
EPISTOLA LII. AD ERNULFUM. Professionem a monacho factam et servatam, non esse iterum ab eo exigendam, cum abbas benedicitur .
|
Domino et amico, abbati ERNULFO, frater ANSELMUS, salutem praesentis vitae et futurae.
|
Domnus Nicolaus frater vester dixit mihi ex vestra parte, ut vobis consilium nostrum mandarem de eo; quia episcopus Bajocensis invitat vos ad benedictionem, quae vestrae debetur electioni. Sed ego, quidquid inde sentio, jam vestrae dixi praesens dilectioni. Scimus enim quia semper profiteri ore et opere exhibere debemus majoribus nostris regularem obedientiam. Quam scripto repetem, quandiu eam non abnegasse cognoscimur, superfluum certe est; ad quod si quis nos vult cogere, cum ad abbatiae praelationem promovemur, sine ulla ratione fieri videtur. Cum enim professi sumus conversionem morum nostrorum, ac obedientiam secundum regulam S. Benedicti, utique promisimus obedientiam, non solum abbatibus, nec solum quandiu essemus sub abbate, sed omnibus majoribus nostris, et quandiu viveremus. Eadem enim Regula docet ut monachus omni obedientia se subdat majori, et ut, ad exemplum Domini, obedientiam servemus usque ad mortem . Qui ergo monachicam semel scripsit et legit professionem, si nunquam eam abnegavit, frustra aliquis ab eo aliam exigit. Vale.
|
(Philipp. II, 8)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 53 |
EPISTOLA LIII. AD LANFRANCUM ET OMNES BECCENSES MONACHOS. Lanfranco morbo laboranti condolet .
|
Domino et Patri reverendo archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS, et tota Beccensis coenobii congregatio, quod sui.
|
De aegritudine paternae vestrae sanctitatis graviter dolentes, pro salute vestra Deum orare non cessamus: quoniam aegritudinem vestram tribulationem nostram, et salutem vestram incolumitatem nostram esse putamus; nec solum nobis, sed et matri Ecclesiae, quantum nomen vestrum extendi potest, vitam vestram necessariam esse intelligimus. Jussio vestra de conductu Longobardorum amodo, Deo annuente, servabitur. Domnum Balduinum, quem in Angliam mittimus pro necessitatibus nostris, quas ipse vobis narrare poterit, secundum quod eas cognoscetis et paternae benignitati placebit, ut adiuvetis, sicut mos vester est, supplicamus. Omnipotens Deus diu nobis et Ecclesiae suae vitam vestram in salute et prosperitate, etiam in grata sibi sanctitate conservet. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Sigebertus II Francorum
| 1 |
I. EPISTOLAE. EPISTOLA PRIMA. Ad sanctum desiderium Cadurcensem episcopum.
|
(Vide supra, lib. II, Epist. ad sanctum Desiderium,
hujusce tomi col. 260, epist. IX.)
|
http://viaf.org/viaf/32402096
|
[] | ||||
Sigebertus II Francorum
| 2 |
EPISTOLA II. Ad eumdem sanctum Desiderium.
|
(Vide ibid., col. 264, epist. XVII.)
|
http://viaf.org/viaf/32402096
|
[] | ||||
Sigebertus II Francorum
| 2 |
II. DIPLOMATA. (Ex Brequigny Diplom., Chart., Leg., t. II.)
DIPLOMA PRIMUM, Quo Sigebertus monasterium Casagonguidinense condit, et ibi Remaclum abbatem constituit ( ann. 644) .
|
Sigibertus, rex Francorum, vir inlustris, credimus pertinere, si larga munera summi Dei omnipotentis devota mente offerre non dubitetis, quia tunc regia potestas suum cultum corroborare videtur, quando ex propria voluntate compendia servorum Dei destinare non dubitat. Ideoque sub devotione animae nostrae, cum consilio magnificorum apostolicorum Chuniberti , Godonis, vel inlustrium virorum Grimoaldi, Bobonis, Adalgisili, monasterium regulare in honore patroni nostri Petri, Pauli, Johannis, vel ceterorum martyrum in terra nostra, silva Arduennense , in loco qui dicitur Casegonguidinus , quem Sesomires fluvius cingere videtur, et ex nostrae largitatis munere, juxta Patrum traditionem, coenobium volumus construere, et ibidem, Deo auspice, Remaclum abbatem constituimus, qualiter ibidem secundum ordinem et monita antiquorum Patrum conversari debeant, sic tamen, ut de ipso castro et ripa fluminis in directum leuvas tres de nostra silva Uriacense, cum ipsa venna dominica, quae dicitur Arnulfi , cum Probardo, Babone , vel junioribus eorum, qui ibidem servire videntur a die praesente, concessimus ad possidendum. Similiter de suo ipso castro ex alia silva dominica tres leuvas, et in directum item tres alias leuvas, necnon et aliam venellam in fluvio nuncupante Alisna, ubi illa petra quadrata est . Haec omnia ad usus eorum servorum Dei emunitate nostra visi fuisse condonasse, ut habeant, possideant, suisque posteris spiritualibus derelinquant, ut potius eos delectet attentius pio Domino preces incessabiliter pro nobis fundere. Et, ut praeceptio firma atque inviolata permaneat, manus nostrae subscriptionibus subter eam roborari decrevimus .
|
(Grimoaldo
majoridomus. Singulariter ac per cuncta feliciter
ad mercedis nostrae augmentum) (Memoriani) (cum)
|
[patronis] [Ardenense] [Casecongidunus] [Christo] [Dognulfi] [ Marten., de Babone] [minoribus] [deservire] [concedimus] [desuper] [iterum] [fluviolo] [ Marten., pro quadrata] [ Marten.,
ex unitate] [fuimus] [eis] [ haec duo
verba desunt ap. Marten. ] [decrevimus
roborari]
|
http://viaf.org/viaf/32402096
|
[] | ||
Symmachus papa
| 1 |
EPISTOLA PRIMA (OLIM II). AD AEONIUM ARELATENSEM EPISCOPUM. Ut ipse et episcopus Viennensis Romam certos homines mittant, qui de ipsorum controversiis instructi, sedi apostolicae alleganda suggerant.
|
Dilectissimo fratri Aeonio Symmachus.
|
Movit equidem nos, quod dilectionis tuae relatio declaravit: namque contra regulas ecclesiastici constituti, et adversus reverendorum canonum tractatum, per subreptionem Viennensis Ecclesiae pontificem de apostolica, praesidente praedecessore nostro, sede culpabiliter aliqua meruisse; cum, si sit vera conquestio, effectum non possint impetrata frivole possidere: nec a nobis aliquid novi poterit ordinari, nisi quae a patribus praedecessoribusque nostris hac causa statuta claruerint. Tamen ne facile alterius partis absentia praejudicabiliter videremur aliqua decrevisse, id magis duximus ordinandum, ut fraternitas tua competenti tempore de ecclesiastico ordine instructum non moretur de omni causa dirigere, qui apud nos veritatem causae competenter alleget; quatenus pertractatis omnibus, quod statuendum est, sub deliberationis robore sanciatur. Illud etiam dilectionem tuam facere debere praecipimus, ut fratrem et coepiscopum nostrum Viennensis urbis antistitem misso nuntio et scriptura commoneat, ut constitutis diebus is quoque hominem proprium dirigat, qui partis ejus allegationes competenter insinuet, ut depromptis ab utraque suggestionibus, securius quae in perpetuum servanda sint disponantur. Quia semper suspectus judicat, qui sub unius quod videtur eligit deploratione sancire. Dominus te incolumem custodiat, frater carissime. Data sub die III calendas Novembris, post consulatum Paulini viri clarissimi .
|
(al., nempe) (Anno Chr. 499)
|
http://viaf.org/viaf/67261845
|
[] | ||
Symmachus papa
| 2 |
EPISTOLA II (OLIM III). AD LIBERIUM PATRICIUM. De electo episcopo Aquileiensi, cujus praebet electioni assensum.
|
Symmachus episcopus Ecclesiae catholicae urbis Romae, Liberio patricio salutem.
|
Cum pro veneranda religione conscientiae verba dirigitis in Aquileiensis electione pontificis, et divinis initiata lingua cultibus militat consecranda, in ignoti nos diligentia sermonum vincula tenuerunt: quia nihil superat judiciis, quoties aliquid probatus extulerit. Quid enim sententiae sequacium derelinquat, quando justitiae obsequitur, cujus in examen definitio non vocatur? Agitis bono conscientiae, quod vestro vix negaretur imperio. Exhibuit inter arbitros Marcellini venerabilis collegam Maximus hominum humilitate sublimior, et ne potestati favor per obliquos adscriberetur interpretes, quod de proprio descripsit ingenio, laudati junxit ad pretium. Egistis mediocrem, ne praeexcelsi esset suspecta praedicatio; clarissimorum testimonia, ut vires accipiant culmina, castigantur. Felix sacerdotium, cui facem praetulit plena mens luminis. Beata conversatio, quae idcirco in discussionem deducta est, ut tanto viro adstipulante superaret, quae non didicisset saporem victoriae nisi subjacuisset incertis. Semper innocentibus gloriam adversa pepererunt: providet defensores fortissimos mediocris impugnatio. Sed quid epistolae terminos loquacitate produxi, coactas lege paginas in humana concinnatione transgressus? Jungo et ego amplissimis patribus vestris, pro modulo exiguitatis propriae, vobis coelo obsequente consensum: et quod mirabile inter homines habetur, consideratione vestri attrahor ad amorem. Inspirata mihi per alterum placet affectio, dum manet caritas imis inserta visceribus. Peregrinante persona, comitem se tamen coelestis gratia desideriis jungat, et dum cupitis datur effectus, aut veniat bonum pontificatus, aut faciat. Data XVIII calendarum Novembrium die, indictione octava .
|
(est Ennodii prima lib. V) (al.
amplissime partibus) (Anno Chr. 499)
|
http://viaf.org/viaf/67261845
|
[] | ||
Symmachus papa
| 3 |
EPISTOLA III (OLIM I). SYMMACHI PAPAE AD AEONIUM ARELATENSEM EPISCOPUM. Rescissis iis quae Anastasius decessor in Viennensi controversia innovarat, antiqua sedis apostolicae decreta observari jubet.
|
Dilectissimo fratri Aeonio Symmachus.
|
Dilectionis tuae litteras, mandataque filio nostro Crescentio presbytero internuntio deferente suscepimus, quibus constat inter Arelatensem et Viennensem Ecclesiam aliquod de ordinandis episcopis in vicinis civitatibus oriri luctamen: illa re videlicet faciente, quod decessor noster sanctae recordationis Anastasius, tractans confusionem provinciae, aliqua contra veterem consuetudinem jusserit observari, decessorum suorum videlicet ordinationem sub qualibet necessitate transgrediens. Nam dum ad trinitatis instar, cujus una est atque individua potestas, unum sit per diversos antistites sacerdotium; quemadmodum priorum statuta a sequentibus convenit violari? Huc accedit, quod ne sit sententiarum varietas ad ipsam sacrosanctam catholicam religionem credimus pertinere: cujus omnis potestas infringitur, nisi universa quae a Domini sacerdotibus semel statuuntur, perpetua sint. Quod alias contingere poterit, si successor decessoris actibus non tribuerit firmitatem, et roborando quae gesta sunt, faciat rata esse quae gesserit. Quanta enim vicariis beatissimi Petri apostoli judicabitur esse reverentia, si quae in sacerdotio praecipiunt, eisdem transeuntibus dissolvantur? Relegentes ergo veterum antistitum super hac causa ordinationes, quibus ecclesiasticum gravatur scrinium; dilectionem tuam enixissime commonemus, ut in ordinandis per singulas urbes sacerdotibus cana ac reverenda servetur antiquitis, nec novella constitutio vetustae sanctionis robur imminuat, quia non aliter inter vos poterit servari concordia, nisi novis cupiditatibus antiquitatis reverentia modus prudentiori adhibeatur consilio. Dominus te incolumem custodiat, frater carissime. Data III calendas Octobris, iterum post consulatum Paulini junioris viri clarissimi . Dominicum pascha VIII calendas Aprilis .
|
(quod
non oportebat) (Anno Chr. 500) (X cal. Maii
anno 501)
|
http://viaf.org/viaf/67261845
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.