author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wibaldus Corbeiensis
| 378 |
EPISTOLA CCCLXXVIII. EUGENII PAPAE III AD FRIDERICUM IMPERATOREM. Gratulatur ei de sua electione, sperans eum inchoata a Conrado pro ecclesiae exaltatione completurum. (Anno 1152.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei, charissimo in Christo filio FRIDERICO, illustri Romanorum regi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Nuntiis egregiae tuae nobilitatis, etc. Vide in Eugenio III, ad an. 1153.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 379 |
EPISTOLA CCCLXXIX. BERNARDI PATHERBURNENSIS EPISCOPI AD WIBALDUM ABBATEM. Ut Henricum priorem suum in abbatem Mariani monasterii postulatum emancipare dignetur. (Anno 1152.)
|
Amico suo dilecto in Christo domino WIBALDO, reverendo sanctae Corbeiensis Ecclesiae abbati, B. Patherburnensis humilis minister, orationis et servitutis suae fidelem exhibitionem.
|
Fratres de monasterio Sanctae Mariae orbati suo abbate, post multas admonitiones et preces nostras, scilicet ne gregem sibi commissum desereret, eremiticae tamen vitae labores aggresso, ut ipse tunc asserebat se habere in animo, venerabilem fratrem dominum Henricum, monasterii vestri priorem abbatem, sibi unanimiter elegerunt. Vestram itaque paternitatem intime oramus, et exoratam esse toto animi desiderio cupimus, quatenus ipsum eis clementer concedatis, novellae plantationis nostrae notam vobis necessitatem benigna miseratione attendentes. Qui si vestra permissione, propriaque benignitate oblati oneris curae se submittere voluerit, in omnibus eum consolari eique assistere et fideliter opitulari studebimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 380 |
EPISTOLA CCCLXXX. WIBALDI ABBATIS AD BERNARDUM EPISCOPUM PATHERBURNENSEM. Excusat se ab emancipando priore suo. (Anno 1152.)
|
Reverendo in Christo Patri et domino B. sanctae Patherburnensis Ecclesiae venerabili episcopo, frater WIBALDUS Dei gratia Corbeiensis Ecclesiae abbas, orationum et obsequii intimam devotionem.
|
Fratres quidam de monasterio Sanctae Mariae, ad nos cum litteris vestrae sanctitatis venerunt, quae hoc obnixe postulabant, ut charum fratrem nostrum Henricum Ecclesiae nostrae priorem, quem iidem fratres elegerunt, eis in abbatem concederemus, ad quam petitionem ex consilio capituli nostri vestrae discretioni respondemus, primum quod idoneas causas non videmus cur dilectus frater noster Conradus, qui eidem monasterio praefuit, commissi sibi gregis curam deseruerit, qui propter eremiticam vitam fratres suos, quos custodiendos susceperat, deserere non debuit, inter quos aliqui erant, quibus prodesse potuit, quod manifeste beatus Gregorius papa in libris Dialogorum ostendit : Ibi, inquiens, adunati aequanimiter portandi sunt mali, ubi inveniuntur aliqui, qui adjuventur boni. Alia causa est quare praedictorum fratrum electioni assensum praebere non possumus. Ordo monasterii nostri habet, imo omnia monasteria nostri ordinis hanc observantiam tenent, ut si quando aliquis fratrum nostrorum abbas ad aliud monasterium eligendus est, prius a nobis et a fratribus nostris quam ab extraneis eligatur, nec aliqua nobis persona inter fratres nostros in abbatem ab alio monasterio vel a quolibet hominum ex homine designetur, sed assumptio fratris nostri cujuslibet in nostro arbitrio et fratrum suorum electioni relinquatur, praesertim cum vultus pecoris nostri melius a nobis et a semetipsis quam ab extraneis agnoscatur, et imo convenientius a nobis et a suis domesticis, qui dignus est, eligatur. Hic ordo et haec observantia promotionis, quia semper in monasterio nostro cum magna diligentia et ratione observata fuit, nostro tempore immutari nequaquam poterit.
|
(lib. II, cap. 3)
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 381 |
EPISTOLA CCCLXXXI. EUGENII PAPAE III AD CAPITULUM MAGDEBURGENSE. Ne faveant episcopo Cicensi Ecclesiae Magdeburgensis invasori. (Anno 1152.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei, universo capitulo Magdeburgensis Ecclesiae, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Pervenit ad aures nostras, etc. Vide in Eugenio.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 382 |
EPISTOLA CCCLXXXII. EUGENII PAPAE AD E. SALISBURGENSEM ET ALIOS ANTISTITES. Arguit eos quod favori principum plus aequo studeant, negatque translationem C. Cicensis episcopi in Magdeburgensem sedem. (Anno 1152.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei, venerabilibus fratribus E. Salsburgensi, A. Bremensi, et H. Trevirensi, archiepiscopis, E. Rambergensi, H. Constantiensi, H. Ratisbonensi, O. Frising, C. Pataviensi, D. Pragensi, A. Havelbergensi et B. Egistadiensi episcopis, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Litteras, quas pro causa Magdeburgensis Ecclesiae vestra nobis prudentia delegavit, etc. Vide in Eugenio.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 383 |
EPISTOLA CCCLXXXIII. EUGENII PAPAE III AD WIBALDUM ABBATEM. Commendat ei causam A. Curiensis episcopi, et ut ecclesiasticas immunitates adversus laicos tueatur. (Anno 1152.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio Corbeiensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
De quorum pura devotione absque dubitatione confidimus, etc. Vide in Eugenio.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 384 |
EPISTOLA CCCLXXXIV. WETZEL AD FRIDERICUM IMPERATOREM. Instat ut, excusso summi pontificis jugo, imperium a senatu populoque Romano recipiat. (Anno 1152.)
|
Charissimo Dei gratia F. WETZEL, ad summa animae et corporis laeta undique proficere.
|
Immensa laetitia, quod gens vestra vos sibi in regem elegerit, moveor. Caeterum quod consilio clericorum et monachorum, quorum doctrina divina et humana confusa sunt, sacrosanctam Urbem, dominam mundi, creatricem et matrem omnium imperatorum, super hoc; sicut deberetis, non consuluistis, et ejus confirmationem, per quam omnes, et sine qua nulli unquam principum imperaverunt, non requisistis, nec ei sicut filius, si tamen filius et minister ejus esse proposuistis, non scripsistis, vehementer doleo. Quis enim stabili ordine proficere valeat, nisi quem Rebecca dilexit et promovit? licet quippe pater Isaac vellet et niteretur Esau benedictionem praeferre, Jacob, matre ipsum vocante et consilium quasi insulsum ipso Jacob timente, quia Esau moram in venando fecit, benedictionem et dominium, alio illo dolente, obtinuit. Et ut ad rem perveniam, ipsamque vobis plenius exponam, quod dico diligentius attendatis. Vocatio vestrorum olim praedecessorum, et vestra adhuc a caecis, id est a Julianistis, haereticis dico et apostatis clericis et falsis monachis, suum ordinem praevaricantibus, et contra evangelica, apostolica et canonica statuta dominantibus, et legibus tam divinis quam humanis reclamantibus, Ecclesiam Dei et saecularia disturbantibus, facta est. Quod autem tales sint, ostendit beatus Petrus, cujus vicarios se esse mentiuntur, dicens: Fugientes ejus, quae in mundo est, concupiscentiae corruptionem, ministrate in fide virtutem, in virtute scientiam, in scientia abstinentiam, in abstinentia patientiam, in patientia pietatem, in pietate amorem fraternitatis, in amore fraternitatis charitatem. Haec vobis super . . . Cui enim haec praesto sunt, caecus est et manu tentans. De quibus rursus idem apostolus dicit: Erunt magistri mendaces, qui in avaritia de vobis negotiabuntur, deliciis affluentes, in conviviis suis luxuriantes vobiscum, oculos habentes plenos adulterio, per quos via veritatis blasphemabitur, hi sunt fontes sine aqua. Tales quomodo cum Petro dicere possunt: Ecce nos reliquimus omnia, et secuti sumus? Et iterum: Argentum et aurum non est mihi? Quomodo a Domino audiunt: Vos estis lux mundi, vos estis sal terrae? Quibus quod sequitur nimirum convenit: Quod si sal evanuerit, in quo salietur? ad nihilum valet ultra, nisi quod conculcetur ab hominibus vel a porcis. Unde Joannes: Qui dicit se credere in Christum, debet, sicut ille ambulavit, et ipse ambulare. Item: Qui dicit se nosse Deum, et mandata ejus non custodit, mendax est et veritas in eo non est. Petro et vicariis Petri a Domino dicitur: Sicut misit me Pater, et ego mitto vos. Sed qualiter ipse a Patre missus fuerit, exprimit dicens: Si non fecero opera Patris, nolite credere mihi. Si Christo, qui peccatum non fecit, sine operibus credendum non fuit, quomodo istis non solum male, sed etiam mala publice agentibus est credendum? unde dicitur: Quomodo potestis loqui bona, cum sitis mali? Non solum vero loqui non possunt bona, sed nec credere, sicut ipse Dominus ait: Quomodo potestis credere, gloriam ab invicem quaerentes? nam fides sine operibus mortua est. Quomodo isti enim quibuslibet divitiis inhiantes , possunt primum illud evangelicae doctrinae mandatorum audire: Beati pauperes spiritu, cum ipsi nec effectu, nec affectu sint pauperes? Hinc beatus Hieronymus: Clericum negotiatorem, vel ex inope divitem, vel ex ignobili gloriosum, quasi pestem fuge. Quomodo isti negotiis saecularibus incumbentes, primum omnium decretorum Romanorum pontificum a beato Clemente in epistola sua prima inductum, sed a beato Petro apostolo promulgatum surdi auditores adimplent? inter caetera quidem, ubi Petrus Clementem ordinavit et injunxit, dicens: Te quidem oportet irreprehensibilem vivere, et summo studio niti, ut omnes hujus vitae occupationes abjicias, ne fidejussor existas, ne advocatus litium fias, neve in aliqua occupatione mundialis negotii prorsus inveniaris perplexus. Neque enim judicem, neque saecularium cognitorem negotiorum hodie te jussit ordinari Christus, ne praefocatus hominum praesentibus curis non possis verbo Dei vacare. Haec, quae minus tibi congruere diximus, exhibeant sibi invicem laici, et te nemo occupet ab his studiis sollicitudines saeculares suscipere, ita unicuique laicorum peccatum esse, nisi invicem sibi etiam in his quae ad communis usum vitae pertinent, opera fideliter dederint; te vero securum facere ex his, quibus non debes instare, omnes communiter elaborent. Quod si forte a semetipsis hoc laici non intelligunt, per diacones edocendi sunt, et tibi solius Ecclesiae sollicitudines relinquantur. Si enim mundialibus curis fueris occupatus et teipsum decipis et eos qui te audiunt. Non enim poteris, quae ad salutem pertinent plenius distinguere, et ex eo fit, ut tu deponaris, et discipuli per ignorantiam pereant, idcirco tu quoad hoc solum vocatus es, ut sine intermissione doceas verbum Dei. Mendacium vero illud et fabula haeretica, in qua refertur Constantinum Silvestro imperialia Simoniace concessisse in Urbe, ita detecta est, ut etiam mercenarii et mulierculae quoslibet etiam doctissimos super hoc concludant, et dictus apostolicus cum suis cardinalibus in civitate prae pudore apparere non audeant. Siquidem sanctus Melchiades, sancti Silvestri praedecessor, in decretis suis Constantinum esse baptizatum, dicens: Cum inter turbines mundi succresceret Ecclesia, adeousque pervenit, ut Romani principes ad fidem Christi et baptismi sacramenta concurrerent, de quibus vir religiosissimus Constantinus primus fidem veritatis est adeptus. Tripartita etiam Historia eum, antequam unquam ipse imperator Urbem intraverit, Christianum fuisse testatur. Quae loquor attendite. Esau non domi vacans, elementa matris et consilia ignorans, Silvestria petens a caeco vocatus usque nunc caret promissis. Jacob vero matri obediens, colli et manus nuda domestico disciplinarum tegmine tegens, ea, quae caecus Silvestri promisit, divino nutu subripuit. Imperatorem non silvestrem, sed legum peritum debere esse testatur Julianus imperator in primo omnium legum e dicto, dicens: Imperatoriam majestatem non solum armis decoratam, sed etiam legibus decet esse armatam, ut utrumque tempus et bellorum et pacis recte possit gubernari. Idem etiam, unde princeps Romanus imperare et leges condere habeat, paulo post ostendit: sed et quod principi placuit, legis habeat vigorem, et quare, subinfert, cum populus ei et in eum omne suum imperium et potestatem concessit. Sed cum imperium et omnis reipublicae dignitas sit Romanorum, et dum imperator sit Romanorum, non Romani imperatoris, quod sequitur considerantibus, quae lex, quae ratio senatum populumque prohibet creare imperatorem: comitem Rodulfum de Ramesberch, et comitem Udalricum de Lencenburh, et alios idoneos, scilicet Eberhardum de Bodemen, qui assumptis peritis legum, qui de jure imperii sciant et audeant tractare, Romam quantocius poteritis mittere, non dubitetis, et ne aliquid novi ibi contra vos surgat, praevenire curate.
|
(sed
qui divitias, quae toti mundo salutares exstiterunt,
per quarum utique usum pax tanta et talis per universum
orbem fuit, quod Filium Dei de sinu Patris
in sinum matris deposuit, sua falsa doctrina luxuriose
vivendo destruxerunt)
|
[altero]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |
Wibaldus Corbeiensis
| 385 |
EPISTOLA CCCLXXXV. CONCORDIA INTER EUGENIUM PAPAM ET FRIDERICUM IMPERATOREM. (Anno 1152.)
|
In nomine Domini, amen. Haec est forma concordiae et conventionis inter dominum papam Eugenium, etc. Vide in Eugenio papa III.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||||
Wibaldus Corbeiensis
| 386 |
EPISTOLA CCCLXXXVI. EUGENII PAPAE III AD WIBALDUM ABBATEM. Suos ad Fredericum imperatorem legatos ei commendat. (Anno 1153.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio suo WIBALDO Stabulensi abbati, salutem et apolicam benedictionem.
|
De quorum devotione ac sincera charitate amplius confidimus, etc. Vide in Eugenio papa III.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 387 |
EPISTOLA CCCLXXXVII. FRIDERICI IMPERATORIS AD MANUELEM IMPERATOREM CP. Uxorem ex ipsius sanguine habere desiderat, interimque expeditionem parat in Siciliam. (Anno 1153.)
|
FRIDERICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus, magnus ac pacificus a Deo coronatus, dilectissimo fratri et amico suo MANUELI PORPHYROGENITO, sublimi et glorioso imperatori Constantinopolitano, fraternam dilectionem et de inimicis victoriam.
|
Magnitudinis tuae litteras nuper ad nostram praesentiam per nuntium tuum directas cum benevolentia et alacritate suscepimus: quibus inspectis et diligenter intellectis, gaudio gavisi sumus tam de sospitate celsitudinis tuae et imperii prosperitate, quam de tua erga germanitatis nostrae conjunctionem affectione. Siquidem beatae ac sanctae recolendae memoriae praedecessor ac patruus noster inclytus triumphator, serenissimus videlicet imperator Conradus moriens, cum nos declarasset imperii sui successores, inter praecipua piae ac paternae admonitionis documenta, instanter nos hortatus est, ut amicitiam tuam fideliter amplecteremur, et fraternitatis vinculum inter nos indissolubili vinculo necteremus, quatenus imperia nostra per dilectionem unum fierent, et utrique idem amicus idemque hostis existeret. Inde est, quod nos ejus admonitionem effectu prosequente complere maturantes, et etiam voluntati tuae, quam ex litteris tuis persensimus, ad confirmandam inter nos amicitiam fraterna benignitate occurritantes, ad augmentum firmioris concordiae, et incrementum utriusque imperii, thalamum nobis de aula imperii tui praeparari et de sanguine tuo uxorem ducere, Deo annuente, desideramus. Eapropter sublimitati tuae celeres et expeditos nuntios praemittere curavimus, per quos sub omni festinatione ad nos remissos, sapientiae tuae super hoc voluntatem in brevi cognoscamus. Quoniam omnibus per imperii nostri latitudinem provinciis, Dei praestante omnipotentia, quieta pace fruentibus, expeditionem versus Apuliam et Siciliam cum ingenti principum nostrorum ac totius militiae favore juramentis omnium ex more firmatam ordinavimus, et insuper veniente aestate, tempore scilicet quo reges ad bella solent procedere, in fortitudine magna imperii nostri Alpes transire disposuimus. Eis, quae negotio instanti praesentibus legatis viva voce dicenda mandavimus, fides indubitanter adhibeatur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 388 |
EPISTOLA CCCLXXXVIII. WIBALDI ABBATIS AD MANUELEM IMPERATOREM CP. Excitat eum ad sinceram cum Frederico imperatore concordiam, cui uxorem de ipsius sanguine habere persuasit. (Anno 1153.)
|
Glorioso, sublimi ac praecelso victori magnifico, ac praepotentissimo MANUELI PORPHYROGENITO Constantinopolitano imperatori excellentissimo, WIBALDUS Dei gratia abbas de monasteriis duobus nobilibus, Corbeia videlicet et Stabulaus, assiduas orationes et devotum servitium.
|
Imperialem majestatem decet non solum liberalitate, verum etiam gratiosa memoria esse praeditam ut nullius officii vel fidelitatis sit immemor, quoniam benigna recordatione et gratitudine principis subjectorum affectio propensius excitatur. Hoc propterea sacratissimo imperio vestro insinuare non dubitavi, quod augustam vestram majestatem meminisse non diffido, quod per litteras parvitatis meae vestram sublimitatem salutavi, et beatissimos affatus vestros recipere merui. Eapropter ex devoto famulo factus devotissimus servus, ad augmentum et gloriam sacratissimi imperii vestri insudare et decertare non cessavi, donec beatissimae recordationis clementissimus imperator Conradus ad magnificentiam vestram nuntios direxerit, quatenus, ad augmentum majoris inter vos et ipsum concordiae, uxorem de vestro sanguine duceret. Sed eo interim ab hac mortalitate in terram viventium sublato, dolor, qui ex ejus transitu mentem meam occupaverat, non parvam consolationem recepit, pro eo quod nepos ejus, qui nunc rerum potitur, magnificus scilicet imperator Fredericus, non solum imperii fastigium obtinuit, verum etiam exiguitatem meam pari et simili benevolentia et credulitate honoravit. Inde est quod instanter persuadere non cessavi, quatenus inclytus atque victor dominus meus Fredericus imperator cum constantissimo imperio vestro foedus amicitiae iniret, et de sanguine vestro uxorem duceret. Quod etiam vestra sapientia complere indubitanter maturabit. Immensas gratias ego et fratres mei referimus pro exsamito albo nobis transmisso, et devotas preces pro salute imperii vestri ad Deum fundere non cessamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 389 |
EPISTOLA CCCLXXXIX. BERNARDI ET GREGORII CARDINALIUM AD O. HALBERSTADENSEM EPISCOPUM. Ut Liudolfum et Fridericum Palatinum Corbeiense monasterium infestantes compescat. (Anno 1153.)
|
BERNARDUS presbyter et GREGORIUS diaconus, Dei gratia sanctae Romanae Ecclesiae cardinales et legati, venerabili fratri O. Halberstadensi episcopo, salutem.
|
Venerabilis frater noster abbas Corbeiensis de quibusdam tuis parochianis suam nobis querelam exposuit de Liudolfo scilicet et Frederico Palatino, quod annonam, victualia et quasdam alias res sibi abstulerint, et homines suos inquietent. At tua prudentia, ne tantus vir et ita domino papae et toti regno acceptus in tua parochia offenderetur, efficere satis deberet. Nos itaque suae justitiae, quia deesse non possumus nec debemus, per praesentia tibi scripta praecipimus, quatenus praenominatos viros districte commoneas, ut ablata restituant, et bona monasterii de caetero quieta et illaesa dimittant, alioquin infra triginta dies post acceptam commonitionem, nisi praefato abbati satisfecerint, ecclesiastica censura eos coerceas, et sententiam, quam in eos dederis, usque ad satisfactionem firmiter facias observari.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 390 |
EPISTOLA CCCXC. BERNARDI ET GREGORII CARDINALIUM AD EUGENIUM PAPAM. Latorem praesentium ei commendant. (Anno 1153.)
|
Reverendo Patri et domino EUGENIO Dei gratia summo pontifici, B. presbyter et G. diaconus sanctae Romanae Ecclesiae cardinales, debitum per omnia famulatum.
|
Lator praesentium vir nobilis est, etc. Vide in Eugenio, inter epistolas variorum ad ipsum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 391 |
EPISTOLA CCCXCI. GREGORII CARDINALIS AD WIBALDUM ABBATEM. Post mortem papae revocatus, convocat quosdam episcopos Wormatiam, optatque ejus frui praesentia coram imperatore. (Anno 1153.)
|
GREGORIUS, Dei gratia sanctae Romanae Ecclesiae cardinalis et legatus, reverendo fratri WIBALDO suo unanimi amico Corbeiensi abbati, salutem.
|
Licet fama mortis domini papae nos turbaverit, tamen audita persona substituti domini vicarii nos gaudio gavisi sumus, scientes illum antiquum magistrum Ecclesiae, et nos tanquam seipsum diligere et modis omnibus honorare. Verum quia ab amicis nostris instanter revocamur, in festo Michaelis Bremensem, Ildenesheimensem, Mindensem Wormatiae vocavimus, quaedam illis praecipere volentes. Unde ad dominum regem iterum vos libenter praesentem vellemus habere, ut quae cum eo agere debemus, et in licentia suscipienda tua nobis assisteret prudentia, et probitas nos domino regi commendaret.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 392 |
EPISTOLA CCCXCII. BERNARDI ET GREGORII CARDINALIUM AD WIBALDUM ABBATEM. Habituri coram rege colloquium orant ut Herbipolim veniat. (Anno 1153.)
|
BERNARDUS presbyter et GREGORIUS diaconus, Dei gratia sanctae Romanae Ecclesiae cardinales et legati, dilecto fratri WIBALDO Corbeiensi abbati, salutem.
|
Sicut per alia fraternitati tuae scripta nos misisse meminimus, ita denuo praesenti scripto mandamus quatenus proxima quarta feria Erbipolim ad nos venias, ubi eodem termino cum rege sumus habituri colloquium. Quia vero Stabulensem Ecclesiam vera in Domino charitate diligimus, et ad ejus utilitatem libenter intendimus, nihilominus tibi mandamus ut ad nos ita paratus accedas, quod post colloquium nostrum honeste ire ad eamdem Ecclesiam valeas.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 393 |
EPISTOLA CCCXCIII. WIBALDI ABBATIS AD ANASTASIUM PAPAM. Gratulatur ei de ipsius electione gratiamque ejus deprecatur. (Anno 1153.)
|
Reverendo Patri suo et domino ANASTASIO, sanctae catholicae et apostolicae Ecclesiae uni et universali papae, frater WIBALDUS Dei et vestra gratia id quod est in Ecclesia catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Ex quo divina providentia, sacrosanctam matrem nostram Romanam Ecclesiam regi disposuit per religiosissimam sollicitudinem vestram, in praecipuo desiderio habuimus vobis corporaliter nostram exhibere praesentiam, ut aliquo certiore indicio filialem, quam circa vos gerimus affectionem plenius intelligeretis, et nos confidentius familiari colloquio quaedam apud vestram sublimitatem suggeremus, quae longum est et fortassis inutile posset fidei chartae et atramento committere. Sed quoniam jam proxima nobis expeditio Italica, ad quam nos animo et rebus instanter praeparamus, ab hac facultate nos retinet, signis praesentibus, et levi nuntio nostram celsitudini vestrae devotionem offerimus, Dei omnipotentis clementiam humili prece exorantes, ut vos ab importunis et malis hominibus liberare dignetur, et beati Petri naviculam, cujus vos gubernaculum tenetis, in fluctibus, quibus assidue quassatur, ne mergatur, erigere non recuset. Mirabiles quidem elationes maris, sed mirabilis in altis Dominus. Paulus apostolus ad discipulum suum Timotheum scribens, dicit: Nemo adolescentiam tuam contemnat. Nos discipuli et servi magistro et domino ausu charitatis suggerimus, nemo senectutem vestram contemnat, quoniam anteacta innocenter vita talis fuit, ut vos neque vivere pudeat, neque mori ullatenus pigeat. Si quidem a retro annis quinque et viginti vestram beatitudinem satis intima et familiari notitia cognovimus, et gratia vestra atque miti patrocinio in omni causa seu privata seu publica, quam apud Romanam Ecclesiam egimus perfrui cum omni benignitate et efficacia meruimus. Inde est quod intolerabilis dolor, qui de transitu reverendi Patris nostri, vestri utique praedecessoris, animam nostram justo moerore sauciaverat, non parvo dilinimento mitigatus est, cum ordinator temporum Deus, vestram sanctitatem in ipsius cathedra beata successione sedere fecit, ut vita vestra inclyta cunctas illustrare posset Ecclesias, et nobis consuetae misericordiae benignum tribuatis effectum. Repetimus enim a vestra celsitudine quodam pietatis jure familiarem gratiam quam ab antecessoribus vestris longo tempore obtinuimus, ut liceat nobis, absque praesumptionis nota, de sollicitudine Ecclesiarum, de statu regni aliqua intimare. Quod tunc confidenter facere incipiemus, cum per sacratissimos apices vestros hoc facere admoniti fuerimus. Petitiones, quas pro necessitatibus nostris vestrae clementiae porrigimus, subtus annexae sunt, quas exaudiri pro nostrae perpetuae servitutis augmento deprecamur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 394 |
EPISTOLA CCCXCIV. WIBALDI ABBATIS AD BERNARDUM CARDINALEM. Gratulatur ei de felici in Urbem reditu, ipsiusque protectionem pro Corbeiensi, et Gregorii ejus sodalis pro Stabulensi coenobio petit. (Anno 1153.)
|
Reverendo in Christo Patri suo et domino BERNARDO, venerabili sanctae Romanae Ecclesiae cardinali presbytero, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, exiguas orationes et devotum servitiu.
|
Si cum integritate sospitatis vestrae et cum rerum vestrarum integra conservatione ad Urbem pervenire potuistis, plurimum in Domino exsultamus, quoniam desiderium nostrum circa salutem vestram completum est. Rogamus itaque clementiam vestram, quae magnum familiaritatis et patrocinii ausum conferre dignata est, ut nostram parvitatem domino papae et dominis cardinalibus commendare benigna insinuatione dignemini et, ut petitiones nostrae effectum obtineant, efficere non abnuatis ut nos ex devoto deinceps devotum famulum habeatis. Sic enim necessitates nostras sumus partiti, ut quoniam vos in Corbeiensi monasterio habitare aliquantisper non estis dedignatus, vos ejusdem Ecclesiae causas provehendas assumatis, et de benignitatis vestrae defensione filios vestros, qui in eodem monasterio Deo militant, laetificetis; vester autem collega, dominus videlicet noster Gregorius cardinalis, quia Stabulensem Ecclesiam visitare dignatus est, et ejus miserias oculata fide perspexit, negotia ipsius monasterii promovenda recipere non recuset, sicut de ejus bonitate plurimum confidimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 395 |
EPISTOLA CCCXCV. WIBALDI ABBATIS AD GREGORIUM CARDINALEM. Ejusdem argumenti. (Anno 1153.)
|
Charissimo Patri et domino suo GREGORIO, venerabili sanctae Romanae Ecclesiae cardinali diacono, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Si vos cum salute et prosperitate vestra in Urbem et in vestra recepistis, nihil est quod in gaudio desiderii nostri possit accidere cumulatius. Licet enim illam animi vestri constantem industriam, licet mentis vestrae vivacitatem, quae ad declinanda perspicax est et subtilis, non parva cognitione percepimus, tamen quoniam humanae sortis fragilis exstat conditio, semper in gravi sollicitudine fuimus, ne aliquid vestrae excellentiae minus gratum accidisset. Proinde magnitudinem vestram attenta prece exoramus, ut nos et nostra domino papae, qui nos a longis retro temporibus et novit et diligere dignatus est, nec non dominis cardinalibus commendare non recusetis, et petitiones nostras desideratum effectum consequi adjuvetis, quoniam si velle vobis adjacet, perficere inveniatis. Sic enim necessitates nostras sumus partiti, ut quoniam vos Stabulense monasterium visitare non estis dedignatus, vos ejusdem Ecclesiae causas provehendas assumatis, et de benignitatis vestrae defensione filios vestros, qui in eodem monasterio Deo militant, laetificetis, quod tanto fortius ad effectum perducere poteritis, quanto verius ejusdem loci miserias oculata fide perspexistis. Vester autem collega dominus videlicet noster Bernardus cardinalis, qui in Corbeiensi monasterio habitare aliquantisper voluit, negotia ejusdem coenobii promovenda recipere non recuset, hac tamen interposita ratione, ut sicut unum in legatione vestra peragenda indissolubiliter fuistis, ita unum in opportunitate nostra adjuvanda maneatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 396 |
EPISTOLA CCCXCVI. HU. DE BAUCIO AD WIBALDUM ABBATEM. Ut imperatori notum faciat quanta pro ipsius servitio a comite Barcinonensi patiatur. (Anno 1153.)
|
WIBALDO Dei gratia Stabulensi abbati excellentissimo domino suo, HU. de Baucio et fratres ejus, salutem.
|
Quem erga imperium a longis retro temporibus Pater noster habuerit affectum, ipsius praesentia et litteris ejus ad vos saepe directis, vestra novit serenitas. Nos etiam non sumus immemores beneficii, quod fratri nostro G. et per ipsum nobis in curia imperatoris conferre studuistis. Pro quo verbo iterum et iterum supplicantes omne servitium, si locus et tempus se nobis offerat, indubitanter vobis promittimus. Propterea obnixe precamur, quatenus per praesentium latorem audire dignemini, quanta mala comes Barcinonensis nobis contulit et conferre moliatur, quia fideles huic regi esse volumus. Preces nostras ante imperatorem admittite, et nos vestris ante ipsum munite, et quid de ejus adventu sperare debeamus nos certiorate. Tam mens vestra quam regis voluntas scripto vestro nobis signetur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 397 |
EPISTOLA CCCXCVII. A. AD WIBALDUM ABBATEM. Ut concesso sibi ab imperatore munere perfrui faciat. (Anno 1153.)
|
Charissimo suo domino Dei gratia Stabulensi WIBALDO, A. suus quod suus, salutem cum fideli servitio.
|
Quantas possum, magnitudini vestrae gratias refero, quod eam, quam a Patre luminum accepistis benignitatem, cum ad omnes more vestro porrigatis, speciali tamen et continuata gratia utiliter et officiose ad meam usque parvitatem extenditis. Eapropter beneficiis vestris admonitus, et cor pro corde, cum vobis placuerit, fideliter exhibiturus, rogo, ut illud domini regis munus, quod opera vestra mihi collatum est, sed necdum apprehensum vel numeratum, ab Emisch comite de Liniges districto etiam, si opus fuerit, mihi acquiratis. Indecorum etenim mihi est et obtrectatoribus meis risum generat, si quod exacto tempore habere debui, saepius frustra repetam. Ad haec si omnia recte apud vos et prospere aguntur, sic est, ut volo. Rescribite nobis de statu vestro, si placet; quia, sicut vobis mihi scribere non est onerosum, sic scripta vestra jucunda mihi recipere nec inutile est, nec inofficiosum. Salutat vos Ach. comes sacrarum largitionum et sollalicorum jucundorum. Salutat vos Hugo clericus et socius noster.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 398 |
EPISTOLA CCCXCVIII. STEPHANI EPISCOPI METENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Aliquam ab eo consolationem optat, rogatque per imperatorem, illatum sibi et Ecclesiae dedecus emendari. (Anno 1153.)
|
Dilectissimo suo WIBALDO Dei gratia id quod est in regali curia, STEPHANUS eadem gratia Metensis episcopus, se totum in dilectione et servitio.
|
Nisi repentina corporis nostri infirmitas nos graviter occupasset, ad praesentiam domini regis et vestram desiderabiliter visitandam persona nostra venisset, non littera, ob hoc maxime, ut super adversitatis nostrae infortunium aliquam a vobis consolationem caperemus. Nam, ut verum fateamur, quod per dominum Claraevallensem pro bono pacis et salute videtur esse dispositum, non solum dolori nostro nullum remedium attulit, verum etiam mentem nostram graviori ulcere vulneravit. Quoniam tanti sceleris auctores de successu malitiae suae cornua assumentes, non solum impuniti evaserunt, verum etiam praemium inde receperunt. Rogamus propterea fraternitatem vestram, ut, quod modo nostrum tolerare est, illatum nobis, imo universae Ecclesiae dedecus per dominum regem emendari faciatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 399 |
EPISTOLA CCCXCIX. FRIDERICI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. Injurias se ipsi a comite Sumereburc emendari jussisse. Ejus praesentiam cupit apud Coloniam. (Anno 1153.)
|
FRIDERICUS Dei gratia Romanorum rex, WIBALDO Corbeiensi abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Si Palatinus comes de Sumereburc ad curiam venisset, correptiones et judicii sententiam pro injuria, quam dilectioni tuae infert, non subterfugisset. Attamen sub obtentu gratiae nostrae ei praecipiendo mandavimus, ut praedium Hienstede tibi resignando, et beneficium, unde homines tuos expulit, eis remittendo, prorsus a tui et tuorum infestatione, sicut gratiam nostram diligeret, cessaret. De processu vero nostro scias, quia in festo Omnium Sanctorum Coloniam veniemus, ubi nobis tuam praesentiam exhiberi desideramus. Postquam vero familiari relatione injurias et gravamina tua ibidem cognoverimus, dilectioni tuae et hominibus terrae tuae evidenter ostendemus, quod pro devoto et diuturno obsequio tuo, quod nobis et regno hactenus impendisti gratiosum, apud nos favorem in omnibus obtinuisti. Quicunque enim serenitatem tuam in aliquo conturbaverit, gratiae nostrae offensam se incidisse procul dubio cognoscet.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 400 |
EPISTOLA CCCC. STABULENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Multa passi ab adversariis, et formidantes ecclesiae incendium, orant ut ad ipsos veniat, omnia pacifice compositurus. (Anno 1153.)
|
Reverendissimo in Christo Patri suo et domino WIBALDO, Stabulensis Ecclesiae venerabili abbati, tota ejusdem Ecclesiae congregatio, quidquid pio Patri devoti debent filii.
|
Quantis necessitatibus astrictos, quantis perturbationibus anxios praesentium lator nuntius vester nos invenerit, suum est dicere. Filiorum autem vere vestrorum est, ubi propriae vires deficiunt, pium Patrem invocare, et praesentiae suae benignam protectionem humiliter implorare. Hucusque siquidem, Pater charissime, in amissione et detrimento rerum nostrarum quodammodo semper meliora sperantes, tacueramus; sed cum jam ecclesiae vestrae, ecclesiae, inquam, quam tantis laboribus et sumptibus adornastis, sicut ex ore domini episcopi Leodiensis accepimus, inimici, quos nunquam offendistis, minentur incendium, lacrymabiliter ad vos clamamus, et ad tantum nefas prohibendum et declinandum tempore opportuno benigne occurrite. Speramus enim in Domino et certum tenemus quod in adventu vestro, quidquid contra nos humanae moliuntur adversitates, ad nihilum dirigetur, et Deo gressus vestros dirigente, omnia, quae in absentia vestra nobis ablata sunt, ad omnem voluntatem vestram vobis restituentur. Nam et hi, qui maxime nobis adversantur, scilicet Salmucenses, aeque ut nos adventum vestrum desiderant, et quidquid utrinque commissum est, per vos componi et resarciri exoptant. Declinabitis igitur, Pater charissime, paululum ad filios vestros, et, composita pace inter eos qui nos undique atterunt, rursus ad eos qui praesentia vestra delectatione potius quam necessitate fruuntur, redire absque perturbatione poteritis. Omnipotens Deus sanum et incolumem vos ad nos perducat.
|
[ f. redigetur]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 401 |
EPISTOLA CCCCI. WIBALDI ABBATIS AD HENRICUM COMITEM DE SALMES. Recenset damna omnia a suis [sic] Stabulensi monasterio illata, petitque ea emendari. (Anno 1153.)
|
Praeclaro et illustri comiti de Salmes, HENRICO, frater WIBALDUS Dei gratia Stabulensis abbas, spiritu scientiae et pietatis abundare.
|
Ex mandato domini regis et jussu dominorum cardinalium Stabulaus reversi, multiplicibus praedis et rapinis, quas ministeriales et servi vestri fecerant, et castello vestro induxerant, eamdem Ecclesiam vexatam et perturbatam reperimus. Siquidem homines vestri praeter alia mala maxima, quae enarrare longum est, in villa nostra Paletenmet abstulerunt nobis animalia centum, oves centum viginti, porcos octo, capras tres; et in Beringerivalle animalia sedecim; et apud Erkenberti mansum boves viginti octo, et in alia villa proxima castello vestro boves optimos viginti quatuor, ea occasione, quod frater villici nostri de Lernau viginti tantum vitulos vestris abstulerat. Perpendat itaque prudentiae vestrae discretio, quam alienum fuerit ab omni nobilitate et aequitatis jure tantis malis nobilem Ecclesiam afficere, pro eo tantum quod villicus noster de Lernau, quemdam hominum vestrum, qui furto uxorem cujusdam ex nostris cum aliis bonis suis abduxerat, deprehensum, justitia cogente, oculis privare attentavit, cum hoc ipsum ei vestri concesserint, ut auctorem perpetrati sceleris insequeretur, et, si posset, prout gesserat, ei retribueret. Nos quoque cum super eadem re vos frequenter amice et suppliciter convenissemus, quippe cum jam vestri propter hoc eidem villico nostro panem nuptiis suis praeparatum, et boves sex panem ipsum subvehentes, violenter rapuissent, non solum nihil profecimus, verum, sicut sequentia demonstrant, vestros omnes, ut creditur, ad oppressionem nostram animastis, neque enim putatur eos tam grandia absque vestro jussu et inchoasse et perfecisse. Animadvertat ergo ingenuitatis vestrae honestas, si nos et fratres nostros personam vestram super omnes principes terrae nostrae amplectentes et diligentes, tantopere opprimere debuistis pro hominibus qui, etsi nostri sint, tamen, ut ipse vidistis et audistis, a nobis coerceri nequaquam possunt, cum alii vagi et profugi incertitudine mansionum suarum nostros impetus declinent, alii vero obsequiis suis ita principum animos sibi devinxerint, ut ad offensam nostram et Ecclesiae nostrae oppressionem ab ipsis jugiter protegantur. Nos autem in his omnibus antiquarum amicitiarum memores, querelarum nostrarum summam nobilitatis vestrae benignitati litteris significare curavimus, ut amore Dei et beatorum apostolorum Petri et Pauli sanctique Patris nostri Remacli et respectu orationum nostrarum, damnorum nostrorum, per vos potius quam per aliam quamlibet potestatem, recipiamus emendationem. Sin autem, violentiam nobis illatam Deo, ac domino regi, et omnibus principibus regni atque hominibus nostris et fidelibus Stabulensis Ecclesiae conqueri habemus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 402 |
EPISTOLA CCCCII. HENRICI COMITIS DE SALMES, AD WIBALDUM ABBATEM Ipsius arbitrio controversias suas omnes terminandas relinquit. (Anno 1153.)
|
WIBALDO Dei gratia Stabulensi abbati, H. comes de Salmes, quidquid amicus amico.
|
Dilectioni vestrae notum sit de adventu vestro summopere me gaudere, tum spe discreti consilii vestri, tum solitae pacis inter meos homines et vestros reformatione. Quamvis enim vinculum dilectionis nostrae homines vestri, imo adversarii vestri rumpere moliantur, Deo gratias, incorruptum remansit. Enarrare vero longum est quae et quanta ex utriusque latere partis injuriose facta appareant. Relinquo igitur vestrae diligenti ac discretae dispensationi, dignitatis vestrae praerogativa et familiaritatis vestrae conversatione injurias utrinque factas terminare. Scitis enim quoniam castellum meum Salmis et omnia quae possideo in pace et in guerra, vobis sicut mihi parata semper suberunt. Vestrum honorem et honorem meum tam in absentia mea quam in praesentia diligendo conservare, et conservando tueri velitis. Quod injuriarum vestrarum querelam scripto mihi significastis, de sinu dilectionis vestrae affirmo processisse, nostram prior vobis significassem, si reversio vestra mihi nota fuisset. Veniam ad vos quam citius potero, vobis locuturus, et utriusque honore conservato, discretis sermonibus vestris obtemperans.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 403 |
EPISTOLA CCCCIII. LITTERAE WIBALDI ABBATIS AD SUCCESSORES SUOS. De reformato quodam abusu introducto a Poppone II abbate. (Anno 1153.)
|
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, WIBALDUS Dei misericordia Stabulensis abbas, successoribus suis et cunctis Christi fidelibus in perpetuum.
|
Praelationis sarcina et officii nostri institutum nos constanti ratione hortatur ut non solum congregata servare, et ad recte vivendi disciplinam moderari debeamus, sed etiam dispersa congregare, et ad justitiae normam revocare, et ea, quae vel a nobis recte geruntur, vel ab antiquis prave acta corriguntur litterarum beneficio attentius memoriae commendare. Quocirca noverit omnium filiorum sanctae Ecclesiae industria, quod abbas Poppo secundus, noster utique praedecessor, inter multa non solum inutilia, sed etiam omni posteritati nostrae nociva, quae adversus Ecclesiam sibi commissam, et adversus animam suam perperam commisit, post dissipatam enormiter multam substantiam monasterii, etiam personas Ecclesiae pertinentes in opprobrium sempiternum praecipitavit, quando cuidam Everardo de Richen dedit in beneficium, imo, ut verius dicatur, in maleficium, virorum ac mulierum ratiocinia et utilitatem, praeter censum solum, quem Ecclesiae solvebant, qui habitabant a proxima monasterio silva, quae dicitur Sanias, usque ad fluvium qui dicitur Wisera. Opus vero malitiae juris vocabulo palliavit, et taliter inbeneficiatos aedituos appellavit, quo nomine vocari solent monachi religiosi templi Dei et sacrorum custodes. Cum itaque malum hoc nostris temporibus pestifera propagine usque adeo esset dilatum, ut non solum inter Sanias et Wiseram, sed etiam quaquaversum circuire poterant tales custodes, quin potius iniquitatis procuratores, famulos Ecclesiae vexarent diris exactionibus, videlicet hospitando, precando et substantias eorum, si quis uxorem de familia Ecclesiae non habuisset, partiendo affligebant. Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur, et post multas et longas ad Ecclesiam et ad nos vociferationes de necessitatibus eorum eripuit eos tempore illo, cum inclytus dominus noster rex Fridericus Aquisgrani moraretur, et tam nostro quam hominum clamore, qui ad curiam ipsius circiter ducenti concurretant, miseratus, quaesivit a quodam nobili viro Marcuardo de Grumbach, sententiam judicii, utrum aliquis abbas posset cuiquam laico in beneficium praestare censum sive alia ratiocinia hominum, qui ad altare jure proprietario pertinent, de quorum pensionibus luminaria templi et tecta procurantur. Consensu itaque domini Coloniensis archiepiscopi Arnoldi secundi, et domini Leodiensis episcopi Henrici secundi, et domini Anselmi Havelebergensis episcopi, et omnium qui praesentes aderant, judicatum est, ex juris ratione non posse fieri et in irritum debere revocari; quod et fecit piissimus rex nostra prece interpellatus, licet quartana febre tunc laboraret, et tales custodes in perpetuum aboleri decrevit. Inde cum ad domum nostram, quae est in eodem oppido, fuissemus regressi, convenit omnis multitudo in capellam nostram, et omnes jussu nostro fidelitatem Ecclesiae, et nobis, tactis sacrosanctis reliquiis juraverunt, per quam mox adjurati et admoniti dixerunt, hoc sui juris esse, ut nemini hospitationem vel precationem debeant vel exsolvant; sed unaquaeque cognatio seu parentela proprium censuarium habeat, qui electione consanguineorum suorum per manum custodis ecclesiae, videlicet unius ex fratribus nostris ordinatus, cognationi suae praesit hoc modo, ut censum annuatim colligat et persolvat custodi, si quid in suos compares adversus legis decreta commissum fuerit, vel in sanguinis effusione, vel in hominum interfectione, seu in mulierum stupratione, ipse tam per se quam per advocatum reposcat, et de compositionibus duas partes custodi ecclesiae, tertiam vero advocato repraesentet, Arnoldo scilicet, qui tunc erat advocatus, et successoribus ejus legaliter institutis. Nullus uxorem ducat de aliena familia, nisi per licentiam censuarii sui. Quod si licentiam non habuerit, et uxorem, quae non sit de familia Ecclesiae, duxerit, compositio hujus delicti et poena erit in arbitrio censuarii. Is vero qui per licentiam, ut dictum est, duxerit alienam, cum obierit, dabit uxor ejus vel filii censuario supremum vestimentum, id est cappam seu chlamydem, ac per hoc substantia ejus, sicut prius factitatum erat, non dividetur. Hanc fuisse parentum et progenitorum suorum legem, et ad Ecclesiam respectum, juraverunt duodecim ex ipsis natu majores, quorum nomina subterscripta sunt, scilicet, Petrus, Werricus, Herimannus, Godefridus, Joannes, Willebertus, Heruardus, Ruzekinus, Gislebertus, Everlinus, Jordanus, Joannes, nec non nomina haec sunt tredecim virorum, qui juramenta ipsorum vera esse testificati sunt, scilicet Eimundus, Walterus, Azelinus, Gislebertus, Theodericus, Godefridus, Wenricus, Everwinus, Hermannus, Balduinus, Godefridus, Waldo, Rumbertus. Nos vero et tunc in praesenti, et postea in monasterio Stabulaus sub celebri conventu, sumpta stola et pastorali baculo, assensu omnium fratrum nostrorum, excommunicationis sententia interdiximus, ne aliqua persona parva seu magna praefatos homines et eorum progeniem infestare praesumat, et legem, quae scripta est, ullo modo audeat contra ipsorum voluntatem infringere. Et ut haec per omnes temporum successiones rata et inconvulsa permaneant, paginam hanc sigillo nostro et Ecclesiae insigniri ac muniri jussimus, et testes, qui adfuerunt, subternotari. Wibaldus Stabulensis abbas subscripsi.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 404 |
EPISTOLA CCCCIV. ANASTASII PAPAE IV AD WIBALDUM ABBATEM. Annuli usum ipsi ad vitam duntaxat concedit. (Anno 1154.)
|
ANASTASIUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio Corbeiensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Semper apostolica sedes, etc. Vide in Anastasio papa IV ad an. 1154.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 405 |
EPISTOLA CCCCV. GREGORII CARDINALIS AD WIBALDUM ABBATEM. De annulo sibi a sede apostolica indulto, et per Gerhardum cardinalem deferendo. (Anno 1154.)
|
GREGORIUS Dei gratia diaconus cardinalis, reverendo fratri et unanimi amico WIBALDO Stabulensi abbati, salutem, et, qua nihil est charius, charitatem
|
Quia inter caeteros regni abbates personam vestram quadam praerogativa dilectionis nobis univimus, ad honoris vestri gloriam et exaltationem, divina nos comitante gratia, efficaciter operam dedimus. Equidem secundum desiderium nostrum et preces, personam vestram mater vestra sancta Romana Ecclesia, oleo exsultationis exhilarat, episcopalia vobis insignia concedens, ut vere Stabulensis gemino dignitatis ornatu fulgeat, abbatis et episcopi, qui prae consortibus suis ampliorem matris meruit dilectionem. Isaac Pater noster senuit, Rebecca tamen ministrat ei. Agite igitur, ut mater recognoscat in filio, per quod filius recognoscetur a multis. Annulum vobis legatus apostolicae sedis Gerh. diaconus cardinalis portabit, qui vos tanta gratia investiet, et apostolico munimine roborabit. Nos vero in vestris opportunitatibus tanto sollicitum esse perpendite, quanto amicitiae virtus in causa amici non potest esse otiosa. De aliis petitionibus vestris legatus vobis justitiam faciet, cujus discretioni Teutonicorum commissae sunt regiones.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 406 |
EPISTOLA CCCCVI. O. AD HALBERSTADENSEM DECANUM, ARCHIDIACONOS, ETC. Fredericum Palatinum comitem declarat excommunicatum. (Anno 1154.)
|
O., Dei gratia modicum id quod est, dilecto filio E. decano caeterisque archidiaconis, et universali sanctae Halberstadensi Ecclesiae, salutem et benedictionem.
|
Liquet discretioni vestrae, quod domini decani cardinales sedis apostolicae legati litteris suis mandando nobis praeceperunt, quatenus F. Palatinum comitem districte commoneremus, ut bona Corbeiensi Ecclesiae ablata restitueret, et homines ejusdem Ecclesiae inquietare desisteret; et si post nostram admonitionem, infra triginta dies hoc non adimpleret, canonica eum justitia coerceremus. Litteris itaque nostris diligenter a nobis super hoc commonitus, sicut vestra novit fraternitas, non solum nos audire contempsit, verum etiam manu in sacerdotem missa sacrilegii facinus incidere non formidavit. Apostolica igitur auctoritate et nostra praefatum comitem Palatinum F. utpote sacrilegum et inobedientem excommunicamus, et excommunicatum vobis annuntiantes, in vera obedientia praecipimus quatenus ab ejus communione penitus vos subtrahatis, et ab omnibus subditis vestris clericis et laicis idipsum firmiter observari faciatis. Qui hoc mandatum sanctae Romanae Ecclesiae et nostrum tenere et aliis annuntiare dissimulaverit, officii sui et beneficii jacturam procul dubio incurret, qui tanquam inobedientem eum domino papae annuntiabimus
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 407 |
EPISTOLA CCCCVII. MANUELIS IMPERATORIS CP. AD WIBALDUM ABBATEM. De matrimonio Frederici imperatoris. (Anno 1154.)
|
MANUEL in Christo Deo fidelis rex Porphyrogenitus, sublimis, fortis, excelsus Augustus et imperator Romeon o Comninos, honorabilissimo et sanctissimo abbati monasterii Stabulensis, gratiam suam et bonam voluntatem.
|
Littera reverentiae tuae delata est imperio meo, quae declarabat, quod semper pro meo oras imperio, et imperium meum ab omni lingua audiens, quod super est tuae virtutis, tuas semper advocat orationes, vultque memorari ipsius tuam sanctitatem in orationibus suis ad Deum, et orare eum pro prosperitatibus nostri imperii. De negotio vero connubii, de quo praenobilissimus rex Romae et dilectus frater imperii mei nostro declaravit imperio, remisit ei imperium meum intentionem suam diffusius cum praesentibus nuntiis imperii mei. Vult enim imperium meum magis ac magis utrorumque regnorum unitionem. Mense Novembri indict. II. Missa est a castro Pelagoniae mense Novembri 22, indict. II. Imperiale ad venerabilissimum abbatem monasterii Stabulensis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 408 |
EPISTOLA CCCCVIII. WIBALDI ABBATIS AD MANUELEM IMPERATOREM. Amicitiam inter utrumque imperium pro viribus se firmaturum. (Anno 1154.)
|
Inclyto triumphatori et glorioso domino suo MANUELI, fideli in Christo regi Porphyrogenito, sublimi, forti, excelso, Augusto et imperatori Romeon o Comninos, WIBALDUS Dei gratia abbas venerabilium monasteriorum, scilicet Corbeiae et Stabulaus, fideles orationes et devotum servitium.
|
Sacratissimi imperii vestri affatus, quos per prudentissimos apocrisiarios vestros vestra nobis celsitudo transmittere dignata est, quasi quoddam munus coeleste suscepimus, et tam pro incolumitate gloriosae personae vestrae, quam pro totius sacratissimi imperii vestri prospero statu et fortitudine humiles preces ad Dei clementiam cum aggregatis nobiscum in Christo fratribus effundere non cessamus. Porro de amicitia et fide inter dominum meum praenobilissimum Fridericum Romanorum imperatorem Augustum et sacrum imperium vestrum firmanda, pro facultate nostra diligentem operam impendimus, et ut secundum datam a Deo sapientiam, voluntati dilectissimi fratris vestri, quam per legatos suos majestati vestrae insinuat, assensum praebeatis, plurimum desideramus. Rex regum et Dominus dominantium ad honorem et gloriam suam vitam vestram et quietem ab hostibus conservare in longa tempora dignetur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 409 |
EPISTOLA CCCCIX. WIBALDI ABBATIS AD ANASTASIUM PAPAM. Gratias ei agit, et commendat ei Heribertum regis capellanum. (Anno 1154.)
|
Reverendo in Christo Patri suo et domino ANASTASIO uni et universali papae, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, devotum servitium et debitam in Domino obedientiam.
|
Supplices et devotas gratiarum actiones celsitudini vestrae referimus, quod semper provectibus et necessitatibus nostris clementer intendistis, ex quo primum dignationi vestrae notificari meruimus, et praecipue nuper cum ad sanctitatem vestram pro necessitatibus nostris et angustiis petitiones nostras transmisimus, quas et misericorditer accepistis et benigne adimpleri fecistis Nunc ergo excellentiae vestrae attente commendamus Heribertum capellanum domini regis, ut eum venientem ad beatitudinem vestram pie suscipiatis, et benigne teneatis, et eum in suis petitionibus clementer exaudiatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 410 |
EPISTOLA CCCCX C. ABBATIS PATHERBURNENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Gratulatur ei de reditu, doletque quod transeuntem Patherburnam non exceperit (Anno 1155).
|
Abbati, C. humilis abbas vocatus Patherburnensis, se ipsum integre cum omni devotione.
|
In reditu vestro illud Virgilianum, tanquam de vobis specialiter fuerit prolatum, occurrit, et firmiter insedit animo meo: O lux Dardaniae, spes o fidissima Teucrum, Quae tantae tenuere morae? quibus Hector ab oris, Exspectate, venis? Gratias igitur omnipotenti Deo, qui vos incolumem reddidit, et in hoc supplicum suorum preces exaudivit. Sed doleo, et mihimet iratus ad dignam poenam me offero, quod nuper, cum per nos transiretis, ego vobis non occurri, et diu desideratum vultum vestrum cernere non merui, quem et usque dum videam, anima mea renuit consolari. Bene tamen veneritis, et optime in Domino valeatis.
|
(VIRG. Aen. l. II, V. 282, 84.)
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 411 |
EPISTOLA CCCCXI. W. EPISCOPI MINDENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Hominem sibi ab eo commendatum a comite Ottone male habitum fuisse. (Anno 1156.)
|
Reverendo domino sanctae Corbeiensis Ecclesiae abbati WIBALDO, per misericordiam Dei W. id quod est in Ecclesia Mindensi, assiduas orationes in Domino cum fideli devotionis obsequio.
|
Sanctitati vestrae omnem reverentiam et devotionis obsequium exhibere cupientes, de reditu et sospitate vestra quamplurimum gaudemus, et ad omnia, quae vestra paternitas nobis mandaverit, servire parati erimus. Dum hanc terram in obsequio regni exiretis, praesentium latorem cum rebus uis nostrae tutelae committere voluistis, quem nos cum omnibus suis infra terminos nostros et extra illaesum et intactum pro amore et memoria vestra custodivimus, sed dum in quodam foro pro negotiis suis esset, comes Otto hunc pauperem quasi a sua advocatia profugum comprehendit, coarctavit, donec decem marcas ei persolvit, pro quibus domum suam exposuit, quam in civitate nostra habuit, quam usque ad hanc diem supercrescente fenore redimere non potuit. Vestri itaque viri dispendia et damna graviter ferentes, et in hac parte eum consolari non valentes, paternitatem vestram devote rogamus, ut consolatione vestra accepta, ad nos cum gaudio revertatur, quia pro reverentia vestra eum custodire et manutenere non desistemus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 412 |
EPISTOLA CCCCXII. WIBALDI ABBATIS AD FRIDERICUM IMPERATOREM. Conqueritur de episcopis Osnaburgensibus qui quasdam decimas abstulerant, de comite de Sualemberg qui comitem de Huxeria interfecerat, et de comite de Tekeneburk, qui bona quaedam Corbeiensium fratrum occupaverat. (Anno 1156).
|
Inclyto triumphatori et glorioso domino suo FREDERICO Dei gratia Romanorum imperatori Augusto, a Deo coronato, magno et pacifico, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, in eo imperare et regnare qui dat salutem regibus.
|
Licet rerum vestrarum statum et victoriarum vestrarum gloriam per sacratissimos affatus vestros cognoscere non meruerimus, tamen quoniam fama referente, quae interdum incerta pro veris spargere solet, de sospitate et prosperitate vestra, verbum bonum, verbum consolatorium accepimus, omnium bonorum largitori devotas et assiduas grates referimus, supplici prece cum fratrum nostrorum collegio, Dei misericordiam deprecantes, ut vobis longaevos dies tribuat, et eosdem semper in sua pace feliciter disponat, et omnes inimicos vestros sub pedibus vestris celeriter conterat. Suggerimus autem serenitati vestrae quod Osnebruggenses episcopi quasdam decimationes non parvae utilitatis in Northlandia Corbeiensi Ecclesiae jam per longa tempora abstulerint, in cujus detrimenti reclamatione nos divina et vestra freti gratia, in tantum processimus, quod dominus papa vices suas in hac causa domino Magdeburgensi archiepiscopo commisit, qui etiam tam nos, quam dominum Osnebruggensem episcopum ad praesentiam suam in civitate Merseburch, vigesima prima die mensis Januarii evocavit. Quapropter clementiam vestram, de qua non parum confidimus obnixe flagitamus, ut eidem domino archiepiscopo imperiales apices destinare dignemini, quatenus pro vestrae jussionis reverentia, causam nostram benigne suscipiat et sine dilationis impedimento definiat, nec Ecclesiae Corbeiensi aliquatenus obsistat, quod dono et privilegiis antecessorum vestrorum easdem decimationes a fundatoribus suis accepit, et longis temporibus in quiete et pace possedit, et sine omni juris ordine per manifestam violentiam amisit. Praeterea majestatis vestrae pedibus et animo et corpore advoluti, iteratam querimoniam ad vestrae celsitudinis aures referimus de occisione Thideri comitis de Huxaria, qui in expeditione vestra Italica vobis strenue ac fideliter servivit, quem dominus Widekindus de Sualemberch sedentem in jurisdictione sua, quam haereditariam sibi a nobis jure obtinuerat, super consecratum ecclesiae murum propriis manibus cum satellitibus suis interemit. Insuper tam nos, quam omnes fratres nostri potentiae vestrae flebiliter conquerimur, quod comes de Tekeneburch bona nostra et fratrum nostrorum et pauperum, qui de hospitali vivunt, violenter occupavit, volens nos praedis et rapinis perurgere, ut praedium quoddam, quod Ecclesia Corbeiensis in tempore quatuor praedecessorum nostrorum abbatum quiete possedit, nos absque legum ratione dimittamus, cum nos parati simus et ei multoties obtulerimus in vestro judicio, sive ducis, sive comitis, nos pro eodem praedio velle stare, et, si per legem amiserimus, sine impedimento a possessione recedere.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 413 |
EPISTOLA CCCCXIII. ADRIANI PAPAE IV AD WICMANNUM ARCHIEPISCOPUM. Causam quae episcopum Osnabrugensem inter et Wibaldum abbatem de decimis vertebatur terminandam ejus judicio committit. (Anno 1156.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei venerabili fratri WICMANNO, Madenburgensi archiepiscopo, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Dilecti filii nostri WIBALDI Corbeiensis abbatis relatione accepimus, etc. Vide inter epistolas Adriani papae IV, ad an. 1159.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 414 |
EPISTOLA CCCCXIV. WICMANNI ARCHIEPISCOPI MAGDEBURGENSIS AD PHILIPPUM OSNABRUGENSEM EPISCOPUM. Citat eum ad objecta Wibaldi abbatis responsurum. (Anno 1156.)
|
WICMANNUS Dei gratia Magdeburgensis Ecclesiae, utinam non indignus minister, PHILIHPO Osenbruck episcopo, salutem et fraternam dilectionem.
|
Dominus Wibaldus abbas Corbeiensis super quarumdam decimarum repetitionem, quas sibi injuste ablatas et a vobis detineri conqueritur, a domino papa me sibi judicem constitui postulavit et obtinuit. Igitur domini papae mandato astricti, et sicut ex tenore litterarum suarum potestis cognoscere, vicem ejus ipsius auctoritate in hac causa gerentes, quoniam oportet et sanum est nos obedire, fraternitati vestrae mandando praecipimus, quatenus decimo Kalendas Februarii praesentiam vestram nobis in Merseburg exhibeatis. Ibi siquidem domini abbatis querimoniam praedictam et vestrum responsum audiemus, et subtiliter hinc et inde rationibus cognitis, aequitatem judicii diffiniemus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 415 |
EPISTOLA CCCCXV. WICMANNI ARCHIEPISCOPI MAGDEBURGENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Citasse Philippum episcopum Osnabrugensem coram se scribit. (Anno 1156.)
|
WICMANNUS, Dei gratia Magdeburgensis archiepiscopus, dilecto in Christo fratri WIBALDO venerabili Corbeiensi abbati, fraternum cum orationibus obsequium.
|
Super negotio vestro, quid nobis a domino papa sit injunctum, domino episcopo Osenbruggensi scripsimus, eique ut suam nobis praesentiam in Merseburg exhibeat X. Kal. Februarii, auctoritate apostolica injunximus. Quod ideo fraternitatem vestram volumus scire, ne ante diem praenominatum festinetis venire,
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 416 |
EPISTOLA CCCCXVI. WICMANNI ARCHIEPISCOPI MAGDEBURGENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Osnabrugensis episcopi responsionem ei significat. (Anno 1156.)
|
WICMANNUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia Magdeburgensi, dilecto in Christo fratri WIBALDO venerabili Corbeiensi abbati, orationis atque servitii affectuosam exhibitionem.
|
Super negotio vestro, quid nobis a domino papa sit injunctum, domino Osenbruggensi significavimus. Locum ei in Mersburg, diem quoque decimo Kalendas Februarii denotavimus: nullum vero aliud responsum ab ipso adhuc accepimus, praeter quod, nuntio nostro attestante, aiebat, se potius velle episcopatum dimittere quam decimas illas, quas Ecclesia sua sexaginta et amplius annis quiete possedit, sui episcopatus tempore perdere. Per eumdem tamen nuntium verbis et non scripto mandavit, se nobis omnem, quam deceat, reverentiam libenter exhibere, super hoc autem verbo totius Ecclesiae suae tam cleri quam populi consilium se velle habere, ipsumque consilium per honestas et majores ejusdem Ecclesiae personas nobis usque ad Epiphaniam ostendere. Unde, omnibus aliis omissis, unum hoc fraternitati vestrae respondemus, quod vitae nobis incolumitate servata X Kal. Februarii, ita enim ex consilio ordinavimus, in loco condicto erimus, et sive dominus Osenbruggensis veniat sive non, secundum consilium fratrum et coepiscoporum nostrorum debita justitia, in quantum nobis erit, desiderium vestrum non fraudabimus. Exemplum litterarum, quod petivistis, misimus, aliud non accepimus. DE IMPERATORIBUS EX SANGUINE CAROLI MAGNI. Imperator Carolus parochiam Halberstadem certis undique circumscripsit terminis, suoque augustali imperio, et inpraevaricabili privilegio firmavit DCCCIV Idus Maii, indictione X, sui autem regni trigesimo quarto, imperii vero tertio, ordinationis Hildegrini episcopi 22, in palatio Sarh nominato. Eodem etiam tempore habito conventu in palatio eodem, imperator omnes Saxones antiqua libertate donavit, eosque pro conservanda fide catholica ab omni solvit tributo excepto, quod eos omnes divites scilicet ac pauperes totius suae agriculturae ac nutriturae decimas Christo ac sacerdotibus ejus fideliter reddere jussit. Carolo Magno successit Luthewicus Pius filius ejus. Post quem successit Luthewicus filius praedicti Luthewici. Quo defuncto successit ei filius suus tertius Luthewicus. Cui etiam successit filius suus Carolus rex. Qui octavo regni sui anno a regno deponitur, et Arnulfus in regem est coronatus, qui regni sui anno decimo tertio defunctus est, cui successit Luthewicus, qui cognominatus est Infans, et regnavit annis tredecim. Cui cum non esset filius, principes regni communi consilio Ottonem illustrem Saxoniae ducem in regem eligere voluerunt, sed per consilium ejus Conradus Francorum dux, qui de cognatione quarti Luthewici erat, coronatus est, et vixit annis novem. Hucusque Caroli proles regni tenuit fastigia. Dehinc Saxonici imperatores successerunt. Primus eorum Henricus Saxonum dux, filius praedicti Ottonis ducis, pater Ottonis primi imperatoris, ordinatus est.
|
[ al. Saltz.]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 417 |
EPISTOLA CCCCXVII. FREDERICI IMPERATORIS AD WICMANNUM ARCHIEPISCOPUM MAGDEBURGENSEM. Commendat ei causam Corbeiensis monasterii adversus episcopum Osnaburgensem. (Anno 1156.)
|
FREDERICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus, dilecto suo WICMANNO Magdeburgensi archiepiscopo, gratiam suam et omne bonum.
|
Serenissimi imperatores, nostri utique praedecessores, divino edocti Spiritu sanxerunt ea, quae ad beatissimae jura spectant Ecclesiae, tanquam ipsam sacrosanctam et religiosam ecclesiam venerabiliter ab omnibus illibatam custodiri, et ea potissimum quae ab imperiali domo ad quodcunque religiosum collegium collata sunt, nulla vi aut dolo aut aliquo temerarii contractus nomine alienari. Horum utique rationabilibus inhaerere vestigiis pietatis nostrae est praepositum, et omnibus Ecclesiis Dei, maximeque his, quae imperiali specialiter ditioni subesse noscuntur, jura et possessiones earum conservare humanitatis nostrae est intentio. Unde quoniam a pontifice almae nostrae urbis Romae judicem te ordinatum esse cognovimus super negotio, quod inter venerabiles principes nostros abbatem Corbeiensem et episcopum Osenbruggensem actitatur, super quibusdam decimis a divae recordationis Ludovico imperatore Augusto Corbeiensi Ecclesiae collatis, sed postea nescio quo alienationis titulo ad episcopatum Osenbruggensem translatis, prudentiam tuam exoratam esse volumus, ut tenore privilegiorum Corbeiensis Ecclesiae diligenter considerato, debitum et optatum finem eidem causae imponas.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 418 |
EPISTOLA CCCCXVIII. FREDERICI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. Quam prospere cum ipso omnia agantur enarrat. (Anno 1156.)
|
FREDERICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus, dilecto suo WIBALDO Corbeiensi abbati, gratiam et omne bonum.
|
De statu nostrae prosperitatis te tanquam specialem nostrum gaudere non dubitantes, eruditionem tuam scire volumus, quod nos compositis in Burgundia magnifice nostris negotiis, ipsius favente clementia, qui dat salutem regibus, prospero itinere ad partes Rheni sumus reversi, et Natale Domini apud Spiram gloriose celebravimus. Curiam quoque in Purificatione sanctae Mariae pro bono pacis firmando apud Ulmam habituri sumus; qua finita aptatisque illius terrae negotiis, ad inferiores Rheni partes accedere statuimus, ut cornua superbiae eorum, qui manus suas in serenissimum imperium nostrum extendere ausi sunt, in brachio virtutis nostrae ita recidamus, ut filii et nepotes eorum exemplo patrum correcti discant imperio se non opponere, sed ejus mandatis debito honore et reverentia subjacere. Ad quod celeriter peragendum, te tanquam praecordialem nostrum invitamus. Quae in litteris tuis a nostra serenitate expostulasti, pro commodo causae tuae fieri jussimus, ipsi, Deo auctore, injuriam tuam debita severitate suo loco et tempore ulcisci cupientes.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 419 |
EPISTOLA CCCCXIX. WERNERI EPISCOPI MINDENSIS AD ARCHIEPISCOPUM MAGDEBURGENSEM. Episcopum Osnabrugensem ad ipsum accedentem, Hildesii remansisse aegrotum. (Anno 1156.)
|
Reverendo domino sanctae Magetheburgensis Ecclesiae archiepiscopo, W. per misericordiam Dei id quod est in Ecclesia Mindensi, assiduas orationes in Domino, cum fideli devotionis obsequio.
|
Apostolicae sedi omnem reverentiam et vestrae paternitati omne devotionis obsequium exhibere cupientes, divinae miserationi gratias referimus, quod dominus papa adeo vestram probavit experientiam, ut alta et sublimia Ecclesiarum negotia ad vestrae discretionis transmitteret diligentiam. Venerabilis siquidem, frater noster Philippus Osenbruggensis episcopus, vestram ex mandato domini papae aditurus praesentiam, in Mindensi loco apud nos receptus est hospitio, sed in ipso processu itineris magna nimis eum aegritudo occupavit: prius quidem ob magnitudinem infirmitatis suae multas passiones sustinuit, sed ex labore itineris eadem ipsius infirmitas, usque ad defectum corporis ejus excrevit. Eodem itaque venerabili fratre nostro ad Hildenesheimensem civitatem descendente, et nobis vias ejus comitantibus, et usque ad conspectum vestrum ipsum perducere volentibus, tanta nobis ipsius aegritudo innotuit, quod nullatenus procedere potuisset, quem tam immoderata infirmitas ante et in via apprehendisset. Vestram itaque nobis hactenus in omnibus bonis expertam benevolentiam cum omni diligentia deposcimus, quatenus ob hanc necessitatem praenominati domini Philippi episcopi absentiam, intuitu nostrae devotionis et servitii, misericorditer sufferatis, atque personas honorabiles praesentium praesentatores, legationem ipsius ad vestram prudentiam deferentes, misericorditer remittatis, et dilectum dominum Corbeiensem, ut ab hoc verbo desistat, paterne commoneatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 420 |
EPISTOLA CCCCXX. FRIDERICI MONASTERIENSIS EPISCOPI AD WICMANNUM ARCHIEPISCOPUM. Commendat ei episcopum Osnabrugensem. (Anno 1156.)
|
Domino WICMANNO archiepiscopo reverendo, FRIDERICUS Monasteriensium humilis minister, intimum servitii et orationis affectum.
|
Pertulit ad nos dominus Osenburgensis episcopus gravaminis sui causam et condoluimus, tum quia infirmus est et laborare non potest, tum quia Corbeiensis abbas injuriam ei videtur inferre. Eapropter excellentiam vestram commonitam esse cupimus et rogamus obnixius, quatenus eum, tanquam seniorem et coepiscopum manuteneatis, et nullam omnino ei injuriam fieri sinatis. Perspicuum est enim, ut, si forte, quod absit! unus opprimatur, ad plures tam episcopos quam archiepiscopos tantum inconveniens derivetur. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 421 |
EPISTOLA CCCCXXI. B. HILDESHEIMENSIS EPISCOPI AD WICMANNUM ARCHIEPISCOPUM MAGDEBURGENSEM. Orat excusari episcopum Osnaburgensem, qui infirmitate detentus ad eum accedere nequit. (Anno 1156.)
|
Reverendo domino WICMANNO, sanctae Magetheburgensis Ecclesiae archiepiscopo, B. Dei gratia Hildenesheimensis humilis minister, devotas orationes in Domino et servitium.
|
Venerabilis frater noster Philippus Osenbruggensis episcopus vestram ex mandato domini papae ad negotium domini Corbeiensis abbatis aditurus praesentiam, in ipso processu itineris magna nimis occupatus est aegritudine: prius quidem ob magnitudinem infirmitatis suae multas etgraves passiones sustinuit. Verum ex labore inchoati itineris eadem ipsius infirmitas vehementer augmentata fuit. Eodem itaque praefato venerabili fratre nostro jam dicto itinere ad nos in civitatem nostram descendente, tanta nobis ipsius aegritudo innotuit, quod nullatenus processisse potuisset, nisi vitae suae conservationem omnimodis postponere vellet. Vestram itaque nobis hactenus exhibitam benevolentiam cum omni diligentia deposcimus, quatenus ob hanc necessitatem praenominati domini Philippi absentiam intuitu nostrae petitionis et servitii patienter sufferatis, atque personas honorabiles praesentium praesentatores, legationem ejus ad vestram prudentiam deferentes misericorditer et in dilectione remittatis. Ipse etenim divina gratia ab imminenti periculo ereptus, ubi sibi vestra sublimitas significaverit, pro praenotato negotio absque tergiversatione se vestro conspectui praesentabit. Gratias Dei vobiscum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 422 |
EPISTOLA CCCCXXII. WICMANNI ARCHIEPISCOPI MAGDEBURGENSIS AD ADRIANUM PAPAM. Reddit rationem ae commissa sibi causa inter episcopum Osnabrugensem et abbatem Corbeiensem. (Anno 1157.)
|
ADRIANO Dei gratia sanctae Romanae Ecclesiae summo et digne reverendo pontifici, WICMANNUS Magdeburgensis provisor humilis, tam voluntariam quam debitam obedientiam, cum orationibus ac fideli servitio.
|
Super querimonia, quam dominus Wibaldus Corbeiensis venerabilis abbas, adversus dominum Philippum episcopum Osenbrugensis Ecclesiae habet, pro quibusdam decimis Ecclesiae Corbeiensi ab Osenbrungensibus injuste, sicut asserit dominus abbas, ablatis, injunxit nobis paternitas vestra, quatenus utramque partem in praesentiam nostram evocaremus et, utriusque partis auditis allegationibus, causis etiam hinc et inde diligenter discussis, finem debitum tantae controversiae imponeremus. Cujus rei gratia litteris ad utrosque directis locum et diem certum eis praefinivimus, nec non ad cooperandum nobis in discussionem tanti negotii suffraganeos Ecclesiae nostrae episcopos eodem ascivimus. Venit dies, venimus et nos cum fratribus et coepiscopis nostris ad locum praefinitum, dominus etiam abbas cum Ecclesia sua Corbeiensi praesentiam suam nobis obedienter exhibuit; solus ex omnibus, qui vocati fuerant, dominus Osenbrugensis non adfuit, duos tamen ex canonicis Ecclesiae suae Thid. et Theth. nuntios pro se misit. Ventum est ad causam, lecta est ibi seriatim Corbeiensium querimonia, non de novo, non de nihilo, sicuti dabatur intelligi, exorta, sed coram dominis ac Patribus nostris Romanis pontificibus ex antiquo ventilata. Cujus serie audita, assurrexerunt praedicti nuntii asserentes dominum episcopum suum pro reverentia et mandato vestro iter quidem post nos arripuisse, non modicum viae spatium de domo sua processisse, sed in ipso, quo veniebat itinere tanta corporis invalitudine praegravatum, ut ne ultra posset procedere, eaque necessitate ipsum eo, unde venerat, non sine labore gravi fuisse reversum. Addideruntque eum reddita sibi sanitate libenter ad nos alio loco alio tempore venturum. Quorum assertionibus, ut pronior adhiberetur fides, litteras dominorum episcoporum Hildenesheimensis et Mindensis, qui eumdem episcopum in domo quisque sua collegerat, prae manibus habebant, quarum eadem fuerit continentia, quam nuntiorum sonuerant verba. Quibus cum necdum ad plenum crederetur, dixerunt se velle juramento monstrare dominum suum non venisse, non ideo, quia venire non voluit, sed quia venire non potuit. Dominus abbas econtra, non leviter, inquit, hoc juramentum praestabit nobis fidem tantae imbecillitatis in domino Osenbrugensi, quia qui potuit in sua redire, nisi voluntas defuisset, potuit et prodire. Addidit quoque dominos episcopos, quorum litterae ibi lectae fuerant, de re non satis certa minus caute testificatos esse. Cumque in hunc modum hinc et inde disceptarent, ante exspectatum appellavit in haec verba. Ego Wibaldus, Dei gratia Corbeiensis abbas, appello dominum papam Adrianum, et provoco ad praesentiam ejus dominum Philippum Osenbrugensem episcopum, responsurum domino papae et nobis in octava Sancti Martini episcopi, de decimationibus baptismalium ecclesiarum in Nortl, Wrederen, Meppie, Aschentorp Loninge, Visbike, cum suis antiquis terminis, quas decimationes Corbeiensi Ecclesiae injuste aufert. Etiam Thid. provoco praepositum et magistrum Thethdum, qui ad gravamen causae nostrae de re incerta jurare volunt, praescripta die, in praesentia domini papae, responsuros. Audita appellatione, nihil ultra in causa procedere praesumpsimus; sed vestro, Pater venerande, judicio examinandum relinquimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 423 |
EPISTOLA CCCCXXIII. FRIDERICI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. Laudatum de fidelitate convocat Noviomagum, et de expeditione in Mediolanenses. (Anno. 1157.)
|
FRIDERICUS Dei gratia Romanorum imperator semper Augustus, WIBALDO dilecto suo Corbeiensi et Stabulensi abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Quod fama praedicat, operum censura declarat, quod persona tua plurimis ornata virtutibus admirabili constantia et fidei puritate praefulget, atque difficilius a fidelitate imperii, quam sol a sua claritate discedit. Quare de tua honestate omnimodis confidentes, graviora imperii negotia tuo dicimus tractanda consilio, et sicut es fide ac probitate praecipuus, sic te in nostris negotiis primum et assiduum esse desideramus. Quod autem jam longo tempore personam tuam ad nos venire non jussimus, causa fuit, quod de immensis Italicae expeditionis et Graecae legationis laboribus nuper reversum diurnae pausationis licentia placandum esse putavimus. Causa etiam fuit, quod nusquam tuis partibus in tantum approximavimus, ut te ad nos sine difficultate tua vocare possemus. Nunc autem quia statim post Pascha versus inferiores partes iter dirigimus, omnia illius provinciae negotia sapientiae tuae consilio tractare volentes, rogamus ut in tertia Dominica post Pascha apud Noviomagum nobis occurras. Praeterea scire te volumus, quod expeditionem, quam apud Wirsburg, in Apuleiam indiximus, ex quo Graecorum gentem de Apuleia exterminatam esse comperimus, principibus duximus relaxandam, illis specialius necessitatibus intendentes, quibus honor imperii magis opprimitur, et quas amplius dissimulare cum honore nostro nec possumus nec debemus, Mediolanensis duntaxat populi superbiam ac temeritatem, qua ecclesiae et civitates Lombardiae, sicut optime nostri, multifarie destructae sunt, et quotidie ad contumeliam imperii destruuntur. Quorum intentiones, nisi nostra potentia, celeri virtute praeveniat, gravior inde imperio horror emerget. Inde est quod in die Palmarum, Fuldae, ex consilio principum expeditionem indiximus Mediolanum a proxima vigilia Pentecosten futura usque annum et Ulmae promovendam. Quam expeditionem prudentiae tuae sub obtentu gratiae injungimus. Rogamus, ut sicut nostrum sigillum convenienti dispositione de tuo arbitrio ordinasti, ita etiam dominae tuae sigillum sine mora studeas informare, et ad nos Aquisgrani sculptum afferas et bene politum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 424 |
EPISTOLA CCCCXXIV. FRIDERICI IMPERATORIS AD HENRICUM REGEM ANGLORUM. Commendat ei Gerardum abbatem Solemniacensem. (Anno 1157.)
|
FRIDERICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus, magnus et pacificus a Deo coronatus, dilectissimo fratri et intimo ac speciali amico suo HENRICO, illustri Anglorum regi, Northmannorum atque Aquitanorum duci, fraternae charitatis et amicitiae indissolubilis firmissimam connexionem.
|
Imperialem dignitatem decet sacrosanctis Ecclesiis et religiosis monasteriis in suis opportunitatibus manum clementiae porrigere salutarem, ut divino cultui vacare liberius, et pro nostra et populi salute Dei misericordiam propensius valeant exorare. Quocirca venientem ad nos a partibus Aquitaniae virum venerabilem Geraldum abbatem Solemniacensis monasterii, quem nobis attentissime commendavit nobis fidelissimus et charissimus Wilbaldus, abbas sacrorum monasteriorum imperii nostri Stabulaus et Corbeiae, benigne suscepimus, et honorifice tractavimus, et in suis justis petitionibus clementer exaudivimus, inter quas illa praecipua fuit, ut quoniam idem Solemniacense coenobium in tuo principatu situm esse cognoscitur, pro sui commendatione et monasterii sibi commissi protectione imperiales apices ad tuam magnificentiam ei praestaremus, de nostra mutua et firmissima amicitia, quam fama praedicante cognoverat, maxime confidens, quod rem aequam et honestam pro nostrae intercessionis gratia benigno et faciliori animo perficias. Eapropter nobilitatem tuam attente monemus, ut sicut regiam decet clementiam, praedicti abbatis personam praescriptum et monasterium sub tua protectione commendatum habeas, et a pravorum hominum infestationibus virtute tibi divinitus collata, defendas. Data Aquisgrani palatio, secundo Nonas Maii indictionis quintae.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 425 |
EPISTOLA CDXXV. HENRICI DUCIS BAVARIAE ET SAXONIAE AD IMPERATOREM FREDERICUM. De gratia Widikindo de Sualemberg indulta et poenitentia imposita. (Anno 1157.)
|
Serenitati vestrae significo, quod Widikino de Suaemberg, forefacta sua remisimus sub hac poenitentia, consilio et petitione domini Patherburnensis episcopi et fratris sui Folcuini, nec non aliorum amicorum suorum. In placito, quod Corbeiae in rogationibus habui, omnem Teutonicam terram, quam nobis Rhenus dividit, forjuravit, ad festum sancti Jacobi transiturus, nec unquam, nisi mea vocatione reversurus. Prius autem domino abbati Corbeiensi, nec non viduae et pupillis Theoderici comitis, quem occidit, secundum consilium et praeceptum meum satisfaciet et placabit. Castrum meum Dasemberch remota omni conditione vel verbo gratiae recepi, sicque is, qui prius beneficia sua benificiali jure a me perdidit, hoc quoque dimisit.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||||
Wibaldus Corbeiensis
| 426 |
EPISTOLA CDXXVI. WIBALDI ABBATIS AD ADRIANUM PAPAM. Scribit in gratiam Gerardi canonici de Aiuncurt. (Anno 1157.)
|
Reverendo in Christo Patri suo et domino ADRIANO uni et universali papae frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica filialem in Christo dilectionem et promptum per omnia devotionis obsequium.
|
Cum essemus in synodo domini Leodiensis episcopi, Gerardus quidam scholaris conquestus est, quodquidam Gislebertus de Aiuncurt praebendam sibi auferret, quam ei dederat sub multorum testimonio dominus Walterus abbas monasterii Sancti Laurentii, qui nunc eidem monasterio regulariter praeest, praebendam videlicet vacantem, quae fuit nuper defuncti quondam Rumberti clerici, et quod a praedicto abbate per litteras et idoneos nuntios jussus fuisset praenominatae praebendae stipendia capere, sed prohibitus esset a praedicto Gisleberto per violentiam, intentatis etiam mortis minis. Ad haec vero Gislebertus respondit, quod eadem praebenda sibi jure pertineret, pro eo quod antecessor praescripti abbatis Walteri dedisset ei praebendam, quae prima in eadem ecclesia vacaret. Auditis itaque partis utriusque allegationibus, dominus episcopus secundum consuetudinem ejusdem Ecclesiae, sententiam judicii archidiaconos suos et totum clerum interrogavit qui omnes una et consona voce protulerunt Gerardi ex jure esse praebendam, quam per decessum recentem Rumberti clerici recenter eam canonice acceperat, potius quam Gisleberti, qui pollicitationem in mortis alicujus captatione aucupaverat. Quae sententia ab uno archidiaconorum promulgata, ab universis qui in synodo erant approbata est, et cum episcopus omnium auctoritate fretus supradictum Gerardum scholarem jussisset praebendae suae integraliter restitui, adversarius ejus Gislebertus non a sententia, sed ab exsecutione, vestrae celsitudinis nomen appellavit. Et quoniam vestrae auctoritatis est de qualitate appellationum judicare, vestram beatitudinem attenta devotione exoramus, ut appellationis remedium, quod non tantum a sanctissimis Patribus nostris venerabilibus sacrosanctae matris nostrae Romanae Ecclesiae pontificibus, ad revelandas oppressorum causas inspiratione divina institutum est, sed etiam a prudentissimis regni saecularis imperatoribus mirabili providentia est ordinatum, tanta discretione moderare dignemini, ut propter frivolas et superfluas appellantium licentias innocentibus non vertatur in perniciem, quod oppressis provisum est in salutem. Hoc etiam vestra sublimitas malum radicitus amputare non differat, ne in episcopatu Leodiensi, qui semper ab hoc vitio alienus fuit, aliquis ambitiosus mortem alicujus vel emat, vel captet, vel desideret seu machinetur, sed tunc dentur ecclesiastica beneficia, cum, decedente persona possidente, rite vacaverint.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 427 |
EPISTOLA CDXXVII. ADRIANI PAPAE IV AD WIBALDUM ABBATEM. Camaldulenses Betardingorum et S. Petri de Rota ei commendat. (Anno 1157.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio Stabulensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Licet omnium Ecclesiarum nobis cura et sollicitudo immineat, etc. Vide in Adriano IV ad an. 1159.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 428 |
EPISTOLA CDXXVIII. ADRIANI PAPAE IV AD COLONIENSEM ARCHIEPISCOPUM, CONSTANTIENSEM EPISCOPUM, ET ABBATEM STABULENSEM. Commendat ei monasterium S. Antimi. (Anno 1157.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabilibus fratribus Coloniensi archiepiscopo et Constantiensi episcopo, et dilecto filio abbati de Stabulaus, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Tam rationis quam aequitatis ordo, etc. Viae ubi supra.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 429 |
EPISTOLA CDXXIX. ADRIANI PAPAE IV AD ABBATEM CORBEIENSEM. Commendat ei apud imperatorem res Ecclesiae Romanae et suos legatos cum ipso tractaturos. (Anno 1157.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio Corbeiensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Devotionem ac reverentiam, etc. Vide in Adriano papa IV, ad an. 1159.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 430 |
EPISTOLA CDXXX. ADRIANI PAPAE IV AD WIBALDUM ABBATEM. Suos ad imperatorem legatos ei commendat. (Anno 1157.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio Stabulensi abbati salutem et apostolicam benedictionem.
|
Experta jam in multis, etc. Vide in Adriano
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 431 |
EPISTOLA CDXXXI. ADRIANI PAPAE IV AD ARCHIEPISCOPUM . . . BAVEMBERGENSEM EPISCOPUM ET WIBALDUM ABBATEM. Abbatem et conventum Farfensem apud imperatorem eis commendat. (Anno 1157.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabilibus archiepiscopo . . . et Bavembergensi episcopo, et dilecto filio WIBALDO Corbeiensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Quia Farfense monasterium, etc. Vide in Adriano.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 432 |
EPISTOLA CDXXXII. FREDERICI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. De legatis Polonorum. (Anno 1157.)
|
FREDERICUS, Dei gratia Romanorum imperator et semper Augustus, dilecto suo WIBALDO Corbeiensi et Stabulensi abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Dignas grates agimus dilectioni tuae quod post curiam Bavembergensem ita vicinus et paratus nobis adfuisti, ut forte a majestate nostra vocatus sine cunctatione vel dilatione ad omnes jussiones nostras explendas devotus occurreres. Scire itaque tuam prudentiam volumus quod magni legati Polonorum in Halla ad nos venerunt; sed nullum tale verbum, unde remanendi nobis daretur occasio, ad nos detulerunt, a quibusdam suis fautoribus in hanc spem inducti, quod nullo modo instantem expeditionem peragere possemus. Inde nos in misericordia Dei, in cujus manu cor regis, omnem fiduciam nostram ponentes, II nonas Augusti movimus expeditionem, rogantes quam intime dilectionem tuam, ut apud divinam pietatem prosperos successus et felicem reditum indefessis precibus nobis obtineas. Si vero Graeci interim venerint, ordinavimus eos in Wormatia reditum nostrum praestolari. Illuc quoque post reditum nostrum per litteras nostras evocatus indubitanter accedas, quia, te inconsulto, nihil cum Graecis tractare proposuimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 433 |
EPISTOLA CDXXXIII. R. MONACHI AD WIBALDUM ABBATEM. Gratias agit quod ipsius obtentu ab episcopo Metensi honorifice sit susceptus. (Anno 1157.)
|
Domino et patri suo reverendo Stabulensi et Corbeiensi abbati WIBALDO, frater R. Dei gratia modicus, exiguas orationem et devotum obsequium.
|
Gratia benignitatis vestrae me Mettim eunti comitata est, et mecum fuit et elaboravit, ut fierem acceptus coram domino meo episcopo hoc tempore. Honorifice enim et familiariter ab eo et a suis susceptus, habitus, et dimissus sum, ut patenter cognoscerem secundum vulgare verbum, mentum meum in natendo manu vestra sustentari. Prudentiae igitur vestrae in his et similibus plurimum innitens, gratias refero summo provisori, obnixius deprecans, ut vos nobis et nostris salvum et incolumem sine fine custodiat, et quod non possum, ipse retribuat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 434 |
EPISTOLA CDXXXIV FREDERICI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. De victoria reportata in Polonos. (Anno 1157.)
|
FREDERICUS, Dei gratia Romanorum imperator et semper Augustus, dilecto suo WIBALDO Corbeiensi et Stabulensi abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Quantam in expeditione Polonica, quam nuper gloriose peregimus, divina pietas gratiam nobis contulerit, quantave gloria et honore Romanum imperium exaltaverit, Poloni sub jugo dominationis nostrae reducti protestantur, et nos, quo plenius possumus, dilectioni tuae duximus significandum. Polonia quamvis arte et natura admodum munita esset, ut antecessores nostri reges et imperatores vix magna difficultate ad fluvium Oderam pervenissent, nos tamen in virtute Dei, qui visibiliter nos praecessit, clausas illorum, quas in angustis locis praecisa arborum densitate fecerant et magna ingenii mole obstruxerant, penetravimus et in octava Assumptionis sanctae Mariae fluvium Oderam, qui totam terram illam quasi muro vallat, et profunditate sua omnes excludit, contra spem Polonorum cum omni exercitu nostro transivimus. Tanta enim erat omnibus transeundi aviditas, ut alii profundis gurgitibus se immergerent, alii vero transnatarent. Quo viso Poloni, vehementer exterriti, et jam nihil praeter exitium et destructionem terrae sperantes, munitissima castra Glogowa et Bitum et alia plura, quae prius ab hoste capta non fuerant, timore nostro incenderunt, et ipsi, quamvis auxilio vicinarum gentium, Ruthenorum, Parthorum, Pruscorum, Pomeranorum maximum exercitum collegissent, a facie nostra fugerunt. Hos vero fugientes insecuti sumus, et per episcopatum Frodezlau et episcopatum Posnam transcurrentes totam fere terram igne et gladio vastavimus. Dux itaque Poloniae cum terram totam et populum a facie manus nostrae periclitari videret, principes nostros tum per nuntios suos, tum in persona propria aggrediens, multis precibus, multis lacrymis vix tandem impetravit ut sub juga dominationis nostrae redire et gratiam nostram recuperare mereretur. In praedicto itaque episcopatu Posnan, in territorio Erisgowe, praefatus dux Bolislaus pedibus majestatis nostrae provolutus, interventu principum hoc ordine in gratiam nostram est receptus. Primo juravit pro se et pro omnibus Polonis, quod frater suus exsul ad ignominiam Romani imperii non fuerit expulsus. Deinde pollicitus est dare duo millia marcarum nobis et principibus mille et uxori viginti marcas auri et curiae nostrae ducentas marcas argenti pro ea negligentia, quod ad curiam nostram non venerat, nec de terra debitam nobis fecerat fidelitatem. Juravit quoque expeditionem Italicam. Deinde juravit, quod ad curiam nostram Magdeburg in Natali Domini celebrandam venire debeat, super querimonia fratris sui expulsi plenarie responsurus. Sicque jurata nobis fidelitate, et de supradictis omnibus fideliter explendis acceptis obsidibus Casimiro, fratre ducis et aliis nobilibus, gloriose, Deo duce, revertimur. Caeterum quia in legatione Graecorum prudentiam tuam nobis adesse desideramus, mandando rogamus dilectionem tuam, quatenus in vigilia sancti Michaelis Wirzeburch nobis occurrere festines.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 435 |
EPISTOLA CDXXXV. HENRICI DUCIS BAVARIAE ET SAXONIAE AD WIBALDUM ABBATEM. Laetatur de ejus prosperis, promittitque curam se habiturum de curte Papenheim, et Widikinum debita ei soluturum. (Anno 1158.)
|
WIBALDO venerabili sanctae Corbeiensis Ecclesiae abbati, dilectissimo domino suo HENRICUS, Dei gratia Bavariae et Saxoniae dux, devotum obsequium cum omni sincera dilectione.
|
Quod omnia, quae ad honoris vestri augmentationem spectant aequo ordine procedant, toto corde diligimus et optamus. De caetero de curte vestra Papenheim, sicut nobis insinuastis, libentissime providebimus, et hanc curam castellanis nostris Dasenberg diligenter injungemus. Quod autem dominus Widikinus coram nobis promisit et non persolvit post reditum nostrum ab expeditione, et si non gratis, tamen in beneplacito vestro et nostro persolvet.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 436 |
EPISTOLA CDXXXVI. FREDERICI IMPERATORIS AD H. DE LIMBURG Wibaldum abbatem honoret, nec quidquam attentet adversus res Stabulensis monasterii. (Anno 1158.)
|
FREDERICUS, Dei gratia Romanorum imperator et semper Augustus, H. de Limburg, gratiam suam et omne bonum.
|
Aequum est, et valde imperialem magnificentiam decet, ut personae, quae imperio nostri promptiori devotione obsequuntur, et a nobis arctius diligantur, et ab omnibus, qui imperii nostri honorem diligunt, cum debita reverentia conserventur. Proinde industriam tuam attente rogando monemus ut fidelem nostrum Wibaldum Stabulensem abbatem, qui multum et diu in servitio nostro et imperii utilitatibus jam laboravit, honorare et diligere studeas, et Ecclesiam Stabulensem, cui praeest, tueri et conservare non cesses. Interdicimus etiam tibi, atque sub obtentu gratiae nostrae praecipimus, ne possessionibus eidem Ecclesiae collatis a tuis antecessoribus aliquam violentiam inferas, neque eam aliquo modo vexare attentes, sciens procul dubio, quod eadem Ecclesia cum suis omnibus sub tutela et defensione imperii nostri constituta est, unde et quicunque eam laeserit, nos offendet.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 437 |
EPISTOLA CDXXXVII. ADRIANI PAPAE IV, AD BERNARDUM PATHERBORNENSEM EPISCOPUM ET GI. LIESBORNENSEM ABBATEM. Quamdam causam ei committit terminandam. (Anno 1158.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri B. Patherburnensi episcopo et dilecto filio Gi. Liesbornensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Latoris praesentium, etc.
|
(Vide in Adriano ad an.
1159.)
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 438 |
EPISTOLA CDXXXVIII. A. MOGUNTINI ARCHIEPISCOPI AD WIBALDUM ABBATEM. Conqueritur de comite Palatino Rheni, deprecaturque imperatoris adversus eum auxilium. (Anno 1158.)
|
A. Dei gratia Maguntinae sedis humilis minister, WIBALDO reverendo Corbeiensis Ecclesiae abbati, salutem et intimam dilectionem.
|
Nonnullas gratiarum actiones vestrae referimus benignitati, quod tam fraterne, tam affectuose litteris vestris nos visitare curastis, et de statu domini regis et vestro per gratiam Dei prospero nos certificando vulnus sollicitudinis de corde nostro amputare. Bonam igitur in vobis tanquam in fratre et amico fiduciam habentes, conquerendo notificamus, quod Palatinus comes de Rheno, teste Deo, nullam in nos causam habens, contra fidem et sacramentum, quo nobis erat astrictus, ex insperato, ex improviso Ecclesiae Maguntinae et nobis cum nonnullis iniquitatis suae complicibus, violentiae manus injecit, castra nostra destruxit, homines nostros captivavit, curtes nostras non solum rapinis devastavit, verum etiam suae ditioni subjecit, sacra coemeteria et ecclesias spoliavit, ipsa altaria et venerabiles reliquias ornamentis suis denudavit, in monachorum irruens coenobia, eorum perfringens aeraria, sacrilegam exercere rapinam non formidavit. Hujus quoque iniquitatis auctores asserunt, et ubique divulgant, se ex mandato domini regis Ecclesiis Dei et nobis hanc injuriam irrogare, quod utique eos tanquam filios mendacii scimus falso conjectasse. Fraternitatem igitur vestram semper in bonis nobis expertam, quam intime deposcimus, ut his pressuris nostris et tribulationibus condolendo, domino regi suggeratis, ut Ecclesiae suae et nobis debito auxilio dignetur subvenire, et litteris suis ad partes nostras directis, falsos illos delatores super imprudentia mendacii, quo majestatis suae fidem sincerissimam insimulare et incrustare praesumebant, velit arguere et confutare.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 439 |
EPISTOLA CDXXXIX. ADRIANI PAPAE IV AD WIBALDUM ABBATEM. Ut imperatori suggerat, ut in veneratione sedis apostolicae permaneat. (Anno 1158.)
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio WIBALDO Stabulensi abbati, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Devotionem tuam, etc. Vide in Adriano.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 440 |
EPISTOLA CDXL. FREDERICI IMPERATORIS AD FREDERICUM EPISCOPUM MONASTERIENSEM. Causam inter Morinum ministerialem Corbeiensem et Folkerum hominem ipsius ei terminandum committit. (Anno 1158.)
|
FREDERICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus, F. Monasteriensi episcopo gratiam suam et omne bonum.
|
Accepimus querelam dilecti et fidelis nostri abbatis Corbeiensis ac ministerialium ipsius pro quodam viro nomine Maurino, quem captivum tenet homo quidam liber nomine Folkerus de terra tua, quem Corbeienses asserunt ministerialem esse Ecclesiae suae. Quia ergo imperii nostri dignitate in eo maxime exaltamus, si judicium et justitiam confugientibus ad nos faciamus, attente industriae tuae injungimus, quatenus acceptis his litteris nostris, diem utrique parti praefigas, et auditis utriusque partis allegationibus, et disquisita diligenter veritate, si Corbeienses per consanguineos illis probare potuerint, quia sit minister ministerialis Ecclesiae Corbeiensis, liberum eum restituas, sin autem hoc probare non valuerint, praenominato viro eum remittas.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 441 |
EPISTOLA CDXLI. FREDERICI IMPERATORIS AD CAPITULUM OSNABURGENSE. Ut de controversia quae ipsos inter et Corbeienses versabatur de decimis, amice componant. (Anno 1158.)
|
FREDERICUS, Dei gratia Romanorum imperator Augustus, praeposito et decano et universo clero Osnabruggensis Ecclesiae, gratiam suam et omne bonum.
|
Memor supplicationis vestrae, quae unanimiter in conspectu nostro, cum essemus apud vos, profudistis, ut querelam dilecti et familiaris nostri Wibaldi Corbeiensis abbatis ac fratrum ipsius, quam habent pro decimis in episcopatu Osnabruggensi, sedare et componere tentaremus in curia quam apud Bavemberch in octava sancti Joannis Baptistae celebravimus, cum eodem fideli nostro de hoc verbo tractavimus. Sed manifestius et plenius intellecta ab eo tota causa, quia videlicet Corbeiensis Ecclesia easdem decimas a primordio constructionis ipsius monasterii collatas sibi a fundatore suo imperatore suo Luthowico, et ab omnibus successoribus illius imperatoribus et regibus privilegiis confirmatas, legitime possedit, usque ad tempora abavi nostri Heinrici quarti imperatoris, qui in discordia illa, quae fuit inter eum et papam Romanum, ipsas decimas pro quadam indignatione cuidam Osnabruggensi episcopo concessit. Audita, inquam, tota serie hujus causae, memoratum fidelem nostrum abbatem a querela sua, licet justa, hoc tempore cessare, et ab appellatione, qua episcopum vestrum et praepositum Theodericum atque magistrum Thethardum in praesentiam apostolicae sedis vocavit, pro nostra dilectione desistere monuimus, idque ab eo multum reluctante aegre tandem obtinuimus. Hanc ergo querelae dilationem nolumus, ut in augmentum elationis vobis assumatis, sed hoc vobis ante monendo praecipimus ut, cum praedicto abbate et Corbeiensi Ecclesia iterum componere de eadem querela studeatis. Nos enim, cum tempus acceperimus, si prius composita non fuerit, eamdem querimoniam per nos ipsos discutiemus, et tam pro Ecclesia Corbeiensi, quae ad jus imperii nostri spectat, quam pro persona, quae ibi praeest, quae diu et multum imperio servivit, sive judiciario ordine, sive alia convenienti compositione, eamdem causam terminabimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 1 |
LIBER PRIMUS EPISTOLAS CONTINENS QUAS SCRIPSIT ANSELMUS NONDUM ABBAS. EPISTOLA PRIMA AD LANFRANCUM. De ipsius in archiepiscopum electione gratulatur. Et ei scyphum amice donatum amice remittit .
|
Suo domino et suo Patri, multum cum amore catholicis reverendo, et cum reverentia amando archiepiscopo LANFRANCO, frater ANSELMUS suus totus.
|
Gloria in excelsis Deo, qui fidei et sapientiae vestrae lucernam in eminenti constituit candelabro, ut luceat omnibus, qui in domo ejus sunt. Oramus itaque omnipotentem Deum, ut illa sic ardeat, ut non consumatur; sic luceat aliis, ut sibi nunquam exstinguatur; ut post suae lucis diuturnam Anglis impartitionem, transferatur ad divinae lucis aeternam cum angelis participationem. Sicut enim bona nostra, si qua sunt, esse vestra optamus; ita vestra, quaecunque sunt, esse non nostra nequaquam putamus. Quamvis namque tot rerum inopinatae mutationes saepe vos mihi conentur subtrahere, nullatenus tamen poterunt ut non dicam cohaerentes animas nostras ab invicem distrahere, certe adhaerentem animam meam a vobis abstrahere. Quapropter, ut taceam quod vos scitis, et ego non dubito, quia quem interiorem si non geritis, minime potestis fugere: utique enim, qui vos quocunque eatis prosequitur, et ubicunque maneat amplectitur, non penitus valetis deserere. Scyphum charum, quem chariori charissimi dedistis, sicut dominus Hernostus mihi retulit, velle vos hilari benignitate et amica confidentia dixistis. Donum igitur vestrum nequaquam vobis reddo, ne quomodo minus vobis reddar obnoxius; sed libentissime vobis dono, quod id mundo charius possideo. Legant dilectissimi fratres nostri, qui vobiscum sunt, post litteras vestrae sublimitati directas, hanc brevissimam et sufficientem sibi missam nostram epistolam: desiderium vestri mihi semper crescit; et amor, cujus olim mihi conscii fuistis, nunquam decrescit.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 2 |
312 EPISTOLA II. AD ODONEM ET LANZONEM. Sanctioris vitae normam a Lanzone rogatus praescribit .
|
Dominis, amicis, fratribus charissimis, ODONI et LANZONI, frater ANSELMUS Beccensis, vita peccator, habitu monachus; pro aeternis temporalia despicere, pro temporalibus aeterna percipere.
|
Quoniam verus amor, sicut laudabiliter impenditur, sic irreprehensibiliter amando exigitur, puto me impudentem non esse, si meum erga vos aliquatenus vobis ostendo amorem, ut vestrum mihi possim aut acquirere, aut acquisitum reddere perfectiorem. Sed quoniam propter nimis disjunctam conversationem nullis aut obsequiis, aut saltem colloquiis ipsum de bonis cor meum potestis percipere, vel epistolaris salutatio sit vobis signum dilectionis vestrae memoriam in me vigere. Cum enim primum vestra reverenda fraternitas parvitati meae se notam fecit per suam praesentiam, sic eam sibi anima mea charitatis amplexu alte impressit astringendo, ut ejus imaginem in se perspicuam exprimeret diligendo, per quam vos semper praesentes tenet etiam absistendo: unde licet rarus sit aspectus, non tamen rarus, sed continuus est affectus. Hactenus duobus spontanea charitatis est digesta salutatio, deinceps uni persolvetur debita exhortatio; uni quidem vestrum, quia ab uno est postulata, addicitur, sed duplici emolumento laboris gaudebo, si ab utroque velut sibi dicta accipitur. Equidem memini, domine mi, et amice et Lanzo, sanctum tuum bene vivendi fervorem, multis meum precibus postulasse teporem, quatenus suis cum commonitoriis litteris ad spiritualem accenderet amorem. Quod quoniam inconveniens existimabam, ut frigidus calidum calefacere tentaret, utique volui recusare, sed rursus considerans quia frigido flatu fervens ignis augetur, non omnino quod petebas potui recusare. Quapropter cum hoc, quod a me poscis, ubique in sacris paginis multo melius possis invenire, et mansuetae gravitati tuae velim, ob sui reverentiam, quantum in me est, libenter obedire, sic inter utrumque incedam, ut primum studendi in sacra Scriptura tibi curam injungam; deinde in mea persona non ex mea, sed ex ejusdem Scripturae sententia, pauca subjungam. Moneo itaque et precor, charissime, quatenus, sicut scriptum est, Omni custodia serva cor tuum , nihil sit, quod mentem tuam a sui revocet custodia. Sollicite discutiat quid quotidie acquirat proficiendo; ne quid, quod absit! perdat deficiendo. Sicut enim in virtutibus difficilius est, aliquid non habitum conando assequi, quam desidia carere, ita gravius est recuperare quod per negligentiam amittitur, quam adipisci quod nondum quis habuisse cognoscitur. Semper igitur, dilectissime, praeterita quasi pro nihilo sic deputes, ut et illa ad quae profecisti tenere non contemnas; et his aliquid addere, licet per infirmitatem nequeas, tamen per importunitatem semper contendas. Quoniam namque inter multos vocatos pauci sunt electi, certi sumus omnes, Veritate dicente: sed quam pauci sint, incerti sumus cuncti, Veritate tacente. Quapropter quicunque nondum vivit ut pauci, aut vitam suam corrigendo inter paucos se colligat, aut cum certitudine reprobationem timeat. Qui vero se de paucis esse jam judicat, non statim de securitate electionis confidat. Quippe quoniam nemo nostrum scit in quantam paucitatem redigantur electi, nullus utique novit si jam sit inter paucos electos, licet jam paucorum sit similis inter multos vocatos. Nullus igitur retro respiciendo penset quam multos in via coelestis patriae praecedat; sed indeclinabiliter in anteriora intentus, sollicite consideret si jam pariter cum iis, de quorum electione nemo fidelis dubitat, incedat. Vide igitur, dilectissime, ne qualibet occasione timor Dei, quem concepisti, tepescat; sed semper quasi indeficienti studio ventilatus in dies fervescat, donec tibi in securitatem mutatus aeternam lucescat. Valde namque cavendum est, frater amantissime, illud quod multi, et non tam numero multi, quam sensu stulti, faciunt, qui quanto diutius vivunt, tanto majorem sibi spem vivendi nutriunt, et timorem festinantis mortis abjicientes, a proposito sanctae vitae deficiunt. Verum namque est quia quanto diutius vixit aliquis, tanto brevius victurus est; et quanto fit longius a die nativitatis suae, tanto fit proprior diei mortis suae, et retributioni totius vitae suae. Sicut igitur vides per singulos dies in praeteritum vitam tuam crescere, ita certus esto spatium bene vivendi quotidie tibi decrescere. Esto itaque, amice mi, sollicitus, ut spatium vitae, quod tibi restat, quia nescis quam breve est, sic expendas, ut de die in diem sanctum mentis propositum ad meliora extendas, quatenus si quid te gravat bene vivere, quanto magis laborem tuum ad finem festinare, et te ad requiem et coronam appropinquare consideras; tanto fortius instando, et laetius perseverando, viriliter confortatus proficias. Ab inceptis ergo nulla lassitudine deficias, sed potius quae tibi expediunt, et quae nondum es aggressus, in spe superni auxilii pro amore felicis praemii incipias, ut ad sanctorum beatum consortium, Christo ducente, pervenias. Excedit jam modum nostra epistola; sed ut illis pariter desinat, quibus communiter incoepit, attendite, duo amici mei; audite, ambo dilecti mei; tenete, rogo, finem fatuae meae allocutionis in memoriam mutuae nostrae dilectionis; fatuam dico locutionem, quod meum est; sed non sententiam, quod Dei est. Audite ergo, et ne propter id quod meum est id quod Dei est contemnatis. Si quando mundus in aliquo sui generis favore vobis ridet, nolite illi arridere: utique non ad hoc ridet ut in fine rideatis, sed ut sub principe suo irridente, cum ipso lugente lugeatis. Potius ergo, quoties vobis riserit, risum ejus horrete, horrendo ridentem irridete, ut post irrisorem ejus irrideatis, et ipso lugente rideatis. Amici mei, nolite diligere mundum, nec ea quae in mundo sunt ; veraciter enim scriptum est, quia mundus transit, et concupiscentia ejus ; et quia amicus hujus saeculi inimicus Dei constituitur . Non habet fenum in cornu, aurum habet in cornu, sed posteriora videte; fenum habet in cauda; cauda ferit ille, cavete. Cavete, inquam, et valete.
|
(Prov. IV, 23) (I Joan. II, 15) (Ibid., 17) (Jac. IV, 4)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 3 |
EPISTOLA III. AD ROBERTUM MONACHUM. Ejus preces, et Anastasii commonachi amicitiam requirit .
|
Domino dilectissimo reverendo monacho ROBERTO, frater ANSELMUS Beccensis, inter sancte conversantes tantum minimus, sic in temporalibus velle aeternitatem, ut in aeternis nolit temporalitatem.
|
Cum considero, strenue miles Dei, et mihi charissime, cum considero tuae provectus strenuitatis et meae sterilitatem inertiae, vix suggerere sanctitati tuae praesumo mutuae nostrae mentionem amicitiae. Quia enim in cunctis tepidae vitae meae actionibus nihil est quod beneficiis tuae dilectionis possit compensari, 313 erubesco vel a te debitum amici exigere, vel saltem amicum tuum nominari. Sed rursus, cum in reditum patriae supernae alios facile currere, me vero peccatis et tepore gravatum in eadem via vix moveri intueor, magna necessitate cogente, ad praecurrentes me ex intimo corde clamare compellor; non ut velocitas eorum praestolata lentum, reddatur tardior; sed ut tarditas mea a currentibus rapta, fiat velocior. Quapropter cum orationes meae tales sint, ut vel nihil vel parum prosint mihi, quas tuas esse proposui offerre non praesumo tibi; sed precor, ut fervore tuarum accendantur, quatenus efficaciter mihi prosint et tibi. Sic enim coram Deo vult cor meum, et sic ad Deum orat os meum: ut quidquid prodesse debet mihi, non minus prosit tibi quam mihi. Age ergo, vir venerabiliter amabilis et amabiliter venerabilior; certus esto, dum vivo, de hac nostra voluntate, et sollicitus esto de perficienda in me, quae tua erit, charitate. Si enim oraveris pro proximo, scio verum esse quod tibi retribuetur; et si impetraveris, scito tuum esse quidquid mihi tribuetur. Quod ut efficacius efficias, precor, obsecro ut illi sancto viro Anastasio, cujus desiderabili societate frueris, me commendando quantum absentem potes, notum facias, ut et illum amicum tuum mecum communices, et me servum tuum cum illo participes. Quatenus ex hac die dum vivimus per te et tecum, et ego illum venerer amicum alterum Robertum; et ille possideat servum eumdem Anselmum. Quia enim non sum dignus, non audeo petere, quod tamen velle praesumo, ut ego velut alter Robertus utar eodem Anastasio, et ipse me fruatur quasi altero Roberto: cujus bonus odor jam per multos hujus patriae suaviter diffusus, quanto delectabilius animae meae fragrat; tante ipsa ad ejus amicitiam et notitiam ardentius flagrat. Quas jam, ex quo vitam ejus audivi, habeo et amplector, quantum possum; et oro oret et ipse mecum, ut tanto nobis crescant, quantum in Deo crescere possunt. Ambo, charissimi, valete. Obsecro, in Babylonia sentite idipsum, ut in Hierusalem participetis in idipsum. Non hoc dico quasi timens vobis aliquando discordiam venire, sed vere cupiens a vobis nunquam concordiam abire.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 4 |
EPISTOLA IV. AD GONDULPHUM. Etsi infrequentius scribat, non tamen oblivisci ejus, ad quem esset frequentius scribendum .
|
Domno reverendo, fratri charissimo, amico certissimo, domno GONDULFO, frater ANSELMUS salutem.
|
Cum tibi propono scribere, anima dilectissima animae meae, cum tibi propono scribere, incertus sum unde potissimum exordiar allocutionem meam. Quidquid enim de te sentio, dulce et jucundum est cordi meo: quidquid tibi opto, id est quod optimum excogitat mens mea. Talem enim te vidi, ut quomodo tu scis te diligerem; talem te audio, ut quomodo scit Deus te desiderem: unde fit ut quocunque tu vadas, amor meus te prosequatur; et ubicunque ego remaneam, desiderium meum te complectatur. Et eum rogitas me tuis nuntiis, hortaris me tuis litteris, pulsas me tuis donis, ut memor sim tui: Adhaereat lingua mea faucibus meis si non meminero tui : si non proposui Gondulfum in praecipuis amicitiae meae. Non hic dico Gondulfum laicum meum patrem, sed Gondulfum monachum, nostrum fratrem. Qualiter namque obliviscar tui? Is enim qui cordi meo velut sigillum cerae imprimitur, quomodo memoriae meae subtrahetur? Praeterea cur, sicut audio, tanto moerore quereris quod nunquam litteras meas videas, et tanto amore quaeris ut eas saepe accipias, cum meam conscientiam tecum semper habeas? Te quippe silente, ego novi quia diligis me; et me tacente, tu scis quia amo te . Tu mihi conscius es quia ego non dubito de te; et ego tibi testis sum quia tu certus es de me. Quoniam igitur nobis nostrarum conscii sumus conscientiarium de invicem, hoc tantum restat ut ea quae erga nos sunt mandemus ad invicem, ut pariter vel gaudeamus, vel solliciti simus pro invicem. Quae autem erga me sint, et pro quibus te velim mecum gaudere, vel esse sollicitum, melius disces per hujus schedulae latorem, quam per epistolae scriptorem. Saluta dominum Lanfrancum juvenem nepotem reverendi domini et Patris nostri Lanfranci archiepiscopi, et offer eis fidelis nostri servitii voluntatem. Quoniam enim tam propinquus et dilectus est ejus quem sic amando veneror, et venerando amo, ut amem quod amat, et quia mores ejus amabiles audio: si dignatur et ei fidelitatem nostram offero, et ejus amicitiam expostulo. Saluta domnum Osbernum qui vobiscum est, sicut dilectum fratrem nostrum pro Osberno defuncto dilectissimo meo, ut rogem te et omnes amicos meos, quam scio sermone minori, et quam possum affectu majori, ubicunque Osbernus est, anima ejus anima mea est. Accipiam igitur in illo vivus quidquid ab amicitia poteram sperare defunctus, ut sint otiosi me defuncto. Vale, vale, mi charissime, et ut secundum importunitatem tuam retribuam tibi, precor et precor, et precor, memento mei, et ne obliviscaris animae Osberni dilecti mei. Quod si te nimis videor onerare, mei obliviscere, et illius memorare. Domno Henrico misi alteram epistolam; sed commutatis vestris nominibus per omnia, et tua sit sua, et sua sit tua.
|
(Psal. CXXXVI, 6) (Joan. XXI, 16)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 5 |
EPISTOLA V. AD HENRICUM. Se Henricum impensius amare propter bonos mores et religiosam conversationem: et quod amici absentia per obedientiam sustinenda est .
|
Domino et fratri charissimo HENRICO, frater ANSELMUS salutem.
|
Quanto, dilectissime, conversationem tuam erga cunctos ad morum honestatem cum religione sanctitatis in dies crescere mihi fama testatur: tanto utique cor amici tui desiderio videndi quod amando audit, et fruendi quod audiendo amat, inflammatur. Quoniam autem nos ad invicem non dissimiliter amari non ambigo, nosmet quoque ab invicem similiter desiderari non dubito. Quorum enim mentes in unam ignis dilectionis conflat, his non immerito molestum est, si eorum corpora locus conversationis disjungat. Sed quoniam sive vivimus, sive morimur, non nostri, sed Domini sumus , plus est attendendum nobis, quod facit de nobis Dominus cujus sumus, quam quod nos volumus, qui nostri non sumus. Sic ergo servemus desiderium fraternae charitatis, ut serviamus imperio supernae voluntatis, et sic exhibeamus obedientiam subjectionis, quam exigit omnipotens dispositio, ut retineamus affectum dilectionis, quam largitur divina distributio. Non enim melius Dei ordinationem nostrae utilitati valebimus contemperare, quam si in nostra dispositione ejus voluntati voluerimus obtemperare. Denique quoniam utrique plures praesentes, quos ab iis dilecti pariter 314 diligimus, habemus; ipsis cum rationabili delectatione fruentes, eisdem non cum delectabili ratione fruendos aptemus: et ut quandoque cum praesentibus et absentibus amicis simul praesentes ipso Deo confrui possimus, instanter oremus. Cum enim superna ducente clementia ad patriam, ad quam anhelamus. veluti non eodem tramite perveniemus, eo laetiores quo quasi ex diversis exsiliis revocati conveniemus. Non sic hortor serenitatem tuam, charissime, timendo quod ita non facias, sed cupiendo quatenus ad id quod bene facis, indeficienter proficias. Commendo tibi domnum Herluinum dilectum et dilectorem nostrum, sicut ex ejus conversatione cognosces, qui melius tibi quae sint erga me, et pro quibus tuam rogem dilectionem, poterit dicere, quam ego epistolari brevitate. Litteras, quas domno Gondulfo misi, mutato nomine, tuas et tuas illius puta. Quidquid enim dilectio nostra aut sese intimando, aut aliquid rogando scribit aut tibi, aut illi, hoc ipsum dicit et tibi et illi; sed quoniam pro dilectissima mihi anima Osberni defuncti fratris nostri, nec Deum orare, nec homines rogare possum quod mihi sufficiat; iterum inculco tibi quia quidquid domno Gondulfo pro ea scribo, tibi dico. Salutat te et domnum Gondulfum domnus abbas et tota fratrum nostrorum congregatio, gratias magnas agentes pro vestris donis, sed multo majores pro moribus vestris et studiis bonis. Vale, et animam Osberni alteram meam, non ut ejus, sed ut meam habe.
|
(Rom. XIV, 8)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 6 |
EPISTOLA VI. AD HUGONEM. Instruit Hugonem ut praelati sui licet indisciplinati onus sustineat, nec ab eo discedat .
|
Domino merito sanctitatis reverendo, et fratri debito charitatis diligendo HUGONI frater ANSELMUS in hac vita sancte vivere cum prosperitate, in futura feliciter cum aeternitate.
|
Litteris vestrae beatitudinis breviter respondeo, quia in praesenti opportunitatem multa dictandi non habeo. Si cum eo cum quo vobis res est onus concorditer ferre non potestis, salubrius ambobus est, ut vos humiliter ab eo postulata et concessa licentia ab ipsius oneris sollicitudine quiescatis, quam sub ipso pondere discordantes invicem, vos graviter laedatis. Quod si ipse vobis non concesserit, melius est vobis onus etiam inutiliter sustinere per obedientiam, quam projicere impatienter per inobedientiam. Et si experti estis quia consilio vestro non corrigitur, sed laeditur, melius etiam ut obmutescendo et silendo a bonis cum Propheta , secundum Apostolum, quod ex vobis est, cum omnibus hominibus pacem habentis , quam bona inutiliter loquendo occasionem maligno praebeatis. Nam quoniam non vobis, sed illi principatus curae commissus est, non a vobis exigitur, si, neglecto vestro consilio, pastoris culpa grex bene non regitur. Nec vobis tamen consulendum est, quandiu ipse vos non cogit a bono in malum divertere, ut subjectionem stabilitatemque, quam professi estis, audeatis, nisi eo concedente, migrando contemnere; si sub eo unumquodque consilium facultatemque bene vivendi vobis videtis suppetere. Quod si in aliquo vestris studiis et impedimento ejus praelatio, ut tamen viam salutis non obstruat, satius est ut occulto. Dei judicio, vestrisque peccatis vos indignos majori gratia judicantes, in minoribus bonis humiliter sine peccato vivatis, quam ad majora per peccatum mortis tendatis. Non enim quis sponte mortem debet incurrere, nisi cum aliter pejorem mortem non potest evadere. Omnipotens Deus, et Dominus noster Jesus Christus admirabilis consiliarius , et magni consilii angelus sic doceat vos facere voluntatem suam, ut donet vobis videre gloriam suam, domine sancte et frater charissime.
|
(Psal.
XXVIII, 10) (Rom. XII, 18) (Isai. IX, 6)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 7 |
EPISTOLA VII. AD GONDULFUM. Gratias agit Gondulfo propter beneficia ab eodem in Beccenses collata .
|
GONDULFO ANSELMUS.
|
Ideo tam amicus tam amico salutationem meam tam breviter praenotare volni, quia sic dilecto affectum meum opulentius intimare non potui. Quisquis enim bene novit Gondulfum et Anselmum, cum legit, Gondulfo Anselmus, non ignorat quid subaudiatur, vel quantus subintelligatur affectus. Quod ut quomodo velis intelligas tibi, quod est alteri mihi, existimo relinquendum, et ad exsecutionem epistolae stylum convertendum. Instat domnus Robertus et cogit domnum abbatem et me, et totam congregationem nostram, ut multorum beneficiorum tuae charitatis gratias tibi referamus: sed nos inviti hoc facimus, quia totius vitae tuae gratias in ore mentis assidue tibi et libentissime susurramus. In injuriam quippe tuam fieri videtur, si inter tot tua bona unum hoc tacitis majoribus cum gratiarum redditione velut singulare praedicetur, vel si tuae charitatis propositum fomento laudum et inclinationum adhuc indigere judicetur. Denique sic te per supernam vivere gratiam amando optamus, optando oramus, orando speramus, ut eum aliquid in operibus tuae charitatis gratiis investigatur dignum, nihil in actibus tuae voluntatis laudibus inveniatur indignum. Quatenus vita tua non tantum amantium te linguas laxet, quaedam laudanda exhibendo, quantum admirantium te voces lasset, se simul totam probabilem ingerendo. Et, dum ora laudantium inquirunt partes in quarum praedicatione aperiantur, incurrant totum, a cujus plenitudine obstruantur; sicque mentem tuam familiaris virtutum consuetudo, et consuetus amor quasi inebriando afficiat, ut non solum quidquid in actionem deprompseris, internum affectum sapiat, sed vel posse quemquam eamdem charitatem non sentire in se animus in te stupeat. Cui enim tale vivendi constat esse propositum, quo amplius in proposito succedit profectus, eo libentius non tantum admirantium favorem sectatur, quantum sectantium errorem miratur. Ut igitur tandem nostram, et ut credo, tuam sententiam super tuorum actuum acceptione propalemus, quidquid erga nos vel quemlibet alium laudabiliter agis, gratissimum habemus; sed laudes ejus in illum diem, cum laudabuntur omnes recti corde , et cum laus erit unicuique a Deo, servandas censemus. Reverendum et diligendum dominum, et Patrem nostrum archiepiscopum Lanfrancum, et nepotem ejus, et dilectos fratres nostros, qui cum eo sunt, ex nostra parte, sicut tibi videtur, saluta. Praeterea quoniam omnes adhaerentes mihi adhaerent tibi cui adhaereo, quos tibi per domnum Herluinum mandavi nostrae penitus astringi velle familiaritati; eos interiori cubiculo memoriae tuae ibi, ubi ego assiduus assideo, quod et ipsi mecum precantur, colloca mecum in circuitu meo; sed animam Osberni mei, rogo, chare mi, illam nonnisi in sinu meo. Vale, vale, amice ideo dulcissime, quia verissime; vale, et mei certe 315 servi tui, certe amici tui, certe dilecti tui si oblivisci non potes, reminiscere. Cum tibi loquor, Dominum Henricum alloquor. Ambo igitur valete.
|
(Psal. LXIII, 11)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 8 |
EPISTOLA VIII. AD HERLUINUM. Exhortatio ad saeculi odium vehementer accendens .
|
Domino et fratri dilecto HERLUINO, frater ANSELMUS salutem.
|
Incoepisti, mi charissime, gustare quoniam dulcis est Dominus . Cave ergo ne sic impleatis sapore saeculi, qui tibi opulenter affluit, ut evacueris sapore Dei, qui cito et furtim incautis defluit. Peasa, mi frater, saepissime et scito certissime quia quos allicit dulcedo saeculi, eos occupat aeterna amaritudo; et quos attrahit suavitas Dei, eos satiat perpetua beatitudo. Certe verum est, non est falsum, verum, inquam, est, quod dicit Spiritus Dei per os amici Dei; quia amicus saeculi hujus, constituitur inimicus Dei ; utique sic est: omnino est immutabile. Non sunt verba tantum audienda, sed est res terrifice metuenda. Si igitur non amas constitui inimicus Dei, horre exsecrando esse amicus hujus saeculi. Amicus autem saeculi hujus est, quicunque saecularis delectationis amicus est. Rogo ergo te, amice, ne ames saecularia oblectamenta. Cum absunt, noli ad ea cor extendere; cum adsunt, noli illis cor apponere : sed cum absunt, et cum adsunt, semper te velis ab illis abscondere. Si mundus, vel aliquid eorum quae sunt mundi, ridet tibi; noli arridere illi. Certe, frater, non ridet tibi, ut in fine risus tu rideas; sed simulat risum, ut te irrideat. Esto igitur, dilectissime, semper cautus, ut anticipes eum, et retorqueas fraudem ejus in eum; et cum ille tibi fallaciter ridet, tu veraciter irride eum. Et certe nunquam veracius irridebis illum, quam si, cum ipse riserit contra te, tu fleveris contra illum. Ad has quidem lacrymas tanto studiosius te debes exercere, quanto melius est contra falsum risum ad modicum ex voluntate flere, quam sub vera irrisione in aeternum et necessitate lugere. Legat hanc epistolam domnus Gondulfus; non ut faciat quod legit, sed ut legat quod facit. Quod si fervor ejus devotionis hanc epistolam vult esse suam, pro tuo nomine ponat suum, et sit sua. Ambo valete.
|
(Psal. XXXIII, 9) (Jac. IV, 4) (Psal. LXI, 44)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 9 |
EPISTOLA IX. AD GERBERTUM ABBATEM Gratulatur abbati quod suo rogatu viduae afflictae succurrerit .
|
Domino et Patri venerabili abbati GERBERTO, frater ANSELMUS suus.
|
Sicut nobis credendum est quia ubi abundavit peccatum, superabundavit gratia , ita nobis faciendum est, ut ubi abundat miseria superabundet misericordia. Si enim ibi dilatatur gratia, ubi major est offensio, quomodo contrahetur misericordia, ubi major debetur compassio? Quoniam enim quae seminaverit homo haec et metet : Beati misericordes, quoniam ipsi misericordiam consequentur . Hac itaque consideratione de vestra benignitate confidens ad sanctitatis vestrae me vestigia mente prosterno intercedens pro eadem vidua paupercula, cujus animam in tribulatione viduitatis et paupertatis misericorditer propter Deum refrigerastis; cum ei illud tantillum servitii, quod a paupercula vestrae magnitudini solvebatur, me interveniente, relaxastis. Precor igitur quanti valeo supplicationibus, ut manum consolationis, quam ei porrexistis cum tantum viduitate et paupertate premeretur, nunc ne retrahatis; cum multiplicatis aerumnis, etiam dolore defuncti filii, anima ejus miserabiliter torquetur. Et quidem scio quia praesumptionis existimari queat, quod homuncio quidquam sua intercessione concedi quaerat. Si adeo mutuae dilectionis immensitas me, et praedictum fratrem filium ejusdem viduae, vita ejus hoc exigente, duos videlicet conglutinavit, ut eo defuncto, matri ejus me velim filium pro eo substituere; quatenus pro matre mea jam me non pudeat, vel importune sollicitum esse. Verum esto ut haec importunitatis meae impudentia a quolibet judicetur: dum vestrae benignitatis clementia a viduis et orphanis praedicetur, et a Christo, qui in illis recipiet et pro illis retribuet, approbetur.
|
(Rom. V, 20) (Gal. VI, 7) (Matth. V, 7) (cui nihil debetur, et qui
nihil retribuere potest)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 10 |
EPISTOLA X. AD RODULFUM. Se nusquam dixisse quod non amplius ei suos libros praestarent: imo ad omnia ei praestanda sincere se esse paratum .
|
Meritis et moribus reverendo domino, charitate et proposito dulcissimo fratri, domno RODULFO, frater ANSELMUS.
|
Litteras vestras, litteras, inquam, vere dilecti et vere dilectoris mei olim accepi, quae ex his quae interius a facie ferebant, pia compassione me compunxerunt; sed ex his, quae exterius a tergo gerebant, intolerabili moerore me vulneraverunt. Cujus livoris dolorem nisi prius per satisfactionem detersero, et noster animus ad ea, quae amica desiderat compassio, moerore languidus et pudore mutus deficiet, et nostra mens sinceritatis dicta, velut simulationis ficta, quasi jure despiciet. Omnino enim pati non potest mens vobis, et caeteris dominis nostris dilectissimis, vestrae imo, quod libentius dico si dignamini, nostrae congregationis fratribus devotissima, omnino, inquam, pati non potest, ut vel suspicemini ex ore meo exiisse, quod non amplius vobis libros nostros praestabimus: hoc namque si unquam dicere potui, et vos credite, et ego confitebor me nunquam vobis amicum fuisse veracem, sed simulatorem fallacem. Quomodo enim, quantum ad me attinet, aliquid illis possum negare, pro quibus animam non dubitem dare? Quod tamen si qua mea non cruditas ventris, sed crudelitas mentis evomuisset, tam sublimi illud humilitate, tam admirabili patientia, tam submissa satisfactione et satisfacienti submissione retulistis, ut me nihil unquam simile dixisse profundius puderet, vel altius poeniteret. Litteras quoque, quae vobis pro remittendis libris missae sunt, nec ita fieri jussi; nec ante recitationem eorum, qui libros attulerunt, ita factas esse scivi. Domino igitur abbate concedente, me volente, nullo fratrum resistente, nostro, pariter et vestro compensato commodo, libenter vobis quoscunque libros, vel potius quaecunque habemus, mittemus quando exigetis; quos vero de nostris vos habetis, dimittemus quandiu indigetis. Delectabilius scripsissem charissimo meo in spirituali certamine anhelanti, et amici compassionem piis gemitibus provocanti, licet non indigenti, sed tamen cupienti qualem possem confortationem, quam, ne quid de me inimicum amicus crederet, mei excusationem. Sed quoniam et illud erit recuperabile, et hoc pati amico erat intolerabile, nec epistolaris angustia poterat in utroque affectus capere latitudinem, 316 distuli quod delectabat, ut excluderem quod laedebat. Adeo enim, frater dilectissime, de tuae puritate charitatis omni modo sum certus, ut si de mea erga te quidquam credideris imminutum, id te sine tristitia vel cogitare non posse nullo modo sim certus. Quomodo igitur possum non transferre illum dolorem in animum meum; vel potius quomodo non dicam illum dolentem animum esse meum, qui sic dolet propter amorem meum? Rogo igitur, charissime, ut si quid deinceps audieris de me, quod erga te extra regulam videatur charitatis, non credat hoc indiscussum animus tuus alter meus, ne laedatur animus meus alter tuus. Saluta ex nostra parte omnes dominos meos fratres tuos: inter quos enim nullum invenire possum non dilectum, ex illis nullum eligere possum ut dilectum. Qui tamen diuturniori experientia plus tecum de mea confidant fidelitate, nec tuam, nec illorum latet sinceritatem. Vale tu, et valeant illi.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 11 |
EPISTOLA XI. AD EUMDEM. Rodulfum erigit, quem praepositurae negotia a frequentioris lectionis et orationis opere revocabant, et qui se illis imparem judicabat .
|
RODULFO, fratri vere dilecto, frater ANSELMUS.
|
Ut nec taceam animi affectu admonitus, quod dicere non audeo vestris litteris prohibitus, quem timui dominum meum vocare in salutatione, audebo saltem ostendere me servum ejus in epistolae prosecutione. In quam enim charitate diligo dominum Rodulfum ut fratrem meae non carnis, sed animae, in ipsa eidem servire paratus sum, ut servus. Quapropter si hoc me jubetis tacere, quod utique, ut ex conscientia loquar, mihi estis ex morum qualitate, vel hoc mihi liceat confiteri, quod vobis sum ex prima voluntate. Taceat igitur frater Anselmus domino suo Rodulfo, et loquar fratri Rodulfo servus suus Anselmus. Litteras, frater charissime, tuae charitatis accepi, et in illis desiderium meum legi. Quod enim te charitas tanto desiderio succendit, ut ubicunque maneam, tu sis mecum; idem est quod cor meum flagrat, ut ubicunque sim ego, vivam tecum. Et ut tu petis a me consilium, ut ita possit esse, sic ego a Deo precor auxilium, ut aliter non possit esse. Qui si nos audire dignabitur, talis sit, eo juvante, nostra cohabitatio, ut tota in vita nostra sit illi gratiarum actio. Quoniam autem nec ego, nec tu nostri sumus, sive enim vivimus, sive morimur, Domini sumus ; si aliter, quam velimus, disposuerit nos, qui novit melius nobis, quid placeat sibi, vel expediat nobis, patienter toleremus quidquid illi de nobis senserimus placere, si noluimus ipsi nos displicere. Quam enim brevis est vita nostra, tam prope est, ut de ipsius et nostra mutua praesentia jam non amplius divellenda congratulentur; si, ipso dante, in omnibus illi acquiescendo hanc ipsam brevitatem transcurrere vitae curemus. Interim tamen quaecunque nos locorum, vel propinquitas contineat, vel longinquitas distineat, charitas semper unum de duobus nobis animum conficiat. Ad illud vero quod me tam sollicite rogas impetrare ab archiepiscopo Lanfranco, cum de Anglia venerit si mecum esse non poteris, respondeo quia sicut de te quod Deo gratius et tibi intelligo utilius desidero, ita conabor ut fiat, si potero. Interim hilariter, quod agis, age; quod operaris, operare: hilarem enim datorem diligit Deus . Quod vero per hoc quod agis, conquereris a legendi vel orandi te praepediri instantia, sit tibi hoc non modica consolatio, quia charitas operit multitudinem peccatorum . In quo enim tu retraheris, alius attrabitur; in quo tu curvaris, alius erigitur; in quo tu gravaris, alius portatur. Et memento quia servus, qui vacuus domum redit, velocius currit; sed onerato domus tota laetior occurrit. Nec quia tardius venit, a quoquam corripitur; sed quia utiliter est fatigatus, quiescere praecipitur. Si vero dicis quia injuncto tibi officio strenuitas, vel industria tua non sufficit, respondeo secundum tuam de te existimationem, non secundum meam, quia nec oculus lippus et solus in capite videndi officium explere sufficit, et tamen ab eo quod postest, quia solus id in suo corpore potest, non deficit. Quoniam vero jam modum excedit epistola, et alia quae scripsisti, plus egent colloquio, quam scriptura, qua abundant sacri libri: ea interim Deo fidenter committentes, et assiduis orationibus prosequentes, colloquium pari voto exspectemus, et epistolam communi consensu terminemus.
|
(Rom. XIV, 8) (II Cor. IX) (I Petr. IV, 8)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 12 |
EPISTOLA XII. AD LANFRANCUM. Gratias agit de muneribus .
|
Domino reverendo, Patri diligendo, venerabili archiepiscopo, LANFRANCO, frater ANSELMUS suus.
|
Gratias magnas dicit vobis epistola nostra pro magnis muneribus quae suscepimus de vestra largitate; sed valde majores in cordis arca vobis servamus, pro majoribus quae prompta scimus in vestra bona voluntate. Cum enim ex sola spontanea vestrae benignitatis exundantia, tanta servo vestro affluant; satis claret quanta opulentia se benignus ex intimo vester affectus effunderet, si qua dilecti vestri, quod non impudenter nec inexpertus dico, necessitas exigeret. Nec hoc dico, quasi munera praefata vestrae paternitatis affectum erga me nunc primum me doceant intelligere; sed quoniam ignoranter quantum de ea confidere debeam, hinc possim ex parte colligere. Nequaquam enim ad plenum benevolentiam vestram ostenditis per pallium et aurum, de eo quem arcte diligitis super pallium et aurum. Quod quanquam vos non ingrato facere bene sciatis, tamen non piget me scribere, quia hoc opto, optando oro, orando propono, ut nunquam id immerito faciatis. De Girardo, quia propter multa debita a nostra conversatione retrahitur, et de quo id quod in vestra promptum erat misericordia, mandastis, domnus Robertus vobis dicet quid mihi videatur, et quid pro possibilitate vestra fecerim ut eleemosyna vestra perficiatur. Qui si ad vos venerit, et inter vos et ipsum usque ad summum aeris effectum non convenerit, hoc postulo ego servus vester misericordem vestram benignitatem, ut propter iter quod faciat vestra fiducia et nostro consilio, ejus nec debita crescant, nec habita decrescant, nec ex labore dolor et moeror accrescant.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 13 |
EPISTOLA XIII. AD GIRARDUM. Saeculi relinquendi cupidum monet adire Lanfrancum, a quo accipiet, quo aes alienum dissolvut .
|
GIRARDO monetario de Attrebato, fratri Ainerti, fratrer ANSELMUS salutem.
|
Venerabilis archiepiscopus Anglorum Lanfrancus 317 nuper audivit voluntatem tuam, et impedimentum tuum. Itaque sanctitas ejus commota miseratione tui, mandavit nobis quia si certus esset te venturum ad nostram conversationem, daret tibi propter Deum centum solidos de Anglica moneta, adjutorium ad solvenda debita tua. Addidit quoque quia, si necesse esset, adhuc aliquantulum adderet. Quapropter damus tibi consilium, ut quam citius poteris, pergas ad eum: et si quamlibet securitatem quaesierit a te, aut fidem tuam, aut sacramentum, per eamdem securitatem, vel quomodocunque jusserit expone ei quantum debeas; et quantum te de tuo habere confidas, et constitue ei terminum quem bene possis servare; intra quem ad nostrum monasterium venias ea intentione ut monachus fias ibi, si tantum misertus fuerit tui ut pecuniam quam debes reddere possis. Ne dubites facere quod consulimus; quia misericordissimus est idem reverendus archiepiscopus, et praecipue erga salutem animarum, et est valde deditus eleemosynis, et sufficienter abundat auro et argento. Et si tantum debes, ut tibi nolit tantum dare tibi ad te exsolvendum sufficiat, certi sumus quia primum propter Deum, deinde propter nostrum amorem, qui confidentes de ejus magna misericordia damus tibi hoc consilium, tantum tibi dabit, ut in eundo ad eum non te poeniteat vel laborasse, vel aliquid expendisse. Porta etiam illi has litteras, ut sint tibi in testimonium quia nos te mittimus ad illum. Si autem te poteris a debitis exsolvere, fac ut dominus Engelardus hoc sciat; et ut, cum venerit ad nos, det tibi aliquod signum, quo possimus agnoscere eum tibi esse testem quia sis exsolutus. Ne moreris facere quod monemus. Mandavimus enim eidem archiepiscopo hoc ipsum, quod tibi scribimus. Valete.
|
(qui fuit prior in nostro monasterio, et
abbas de Cadomo, quem tu ipse ut puto vidisti)
|
[ f. add. quod]
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |
Anselmus Cantuariensis
| 14 |
EPISTOLA XIV. AD GONDULFUM. Testatur singularem in Gondulfum amorem, ut jam in epist . 4 et 7 supra .
|
Dilecto dilectori, dilectus dilector domino GONDULFO frater ANSELMUS, quod Gondulfo Anselmus.
|
Instat et instat mihi conscius alterius suae conscientiae, id est meae, ut ad se trans mare volitent, et volitent saepius litterae meae, quasi volens discere statum amicitiae meae. Sed quid te docebit epistola mea quod ignores, o tu altera anima? Intra in cubiculum cordis tui, et considera affectum veri amoris tui; et cognosces amorem veri amici tui. Quanquam enim pares non simus morum aequalitate, tamen non audeo dicere impares: sed certe dissimiles non sumus mutui amoris qualitate. Namque fateor, quamvis erubescens, fateor, inquam, quia tepida mea charitas a tua fervida charitate superatur; sed non dissimilis, quia eadem regula formatur. Sicut enim tu satagis ut non minori fervore diligas me, quam teipsum, ita ego studeo ut non majori tempore amem te, quam meipsum. Si plus exigis, certe nec minus volo, nec plus possum. Denique impetret mihi orando amor tuus ut me amem, quantum expedit; et amabit te amator tuus, ut ipse dicas nunc sufficit. Memento, non dico mei, quia id te facere ipse pro te assero; sed eorum quos tibi olim commendare curavi. Saluta eos quos ex nostra parte soles salutare. Scito quia domno abbati, et nobis fratribus tuis, grata valde sunt dona tua, sed multo gratius est nobis quod audimus de vita tua. Optamus igitur et oramus, ut omnipotens Deus bona, quae in te operatur, augendo servet et servando augeat; ut sit unde tibi retribuat regnum aeternum idem benedictus Dominus in aeternum, fiat, fiat. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 15 |
EPISTOLA XV. AD HENRICUM. Quod ei non expediat in Italiam contendere ad sororem jugo servitutis liberandam .
|
Domino et fratri dilectissimo HENRICO frater ANSELMUS salutem.
|
Quoniam, teste conscientia mea, minus te quam me diligere nolo, valde mihi repugno, si aliter tibi quam mihi consulere volo. Consilium autem nullum utilius vel universalius invenio quam illud, quo nobis per sapientiam consulitur, ut ne poenitentia nostros actus subsequatur, omnia faciamus cum consilio. Quod quoniam sicut est sapientissime datum, ita est verissime ratum: in quantum illud quisque negligit, in tantum de actibus suis non laetari, sed poenitere eligit. Quisquis igitur tibi consulit ut hoc utaris consilio, non negligentius consilium ejus est audiendum, quam illum ipsum cui ab omnibus et in omnibus est obediendum. Ideo tecum haec, dilectissime, loquitur amicus tuus de consilio, quia de quodam negotio audio, te disponere contra amicorum tuorum consilium. Vis enim, ut mihi dictum est, ire de Anglia in Italiam sororem tuam defendere, quam audis quemdam divitem indebitae servituti calumniose subjicere. Quod, charissime, obsecro per, si qua in te est, mutuam nostram amicitiam; per, si quam mihi vis esse de te, laetitiam, ne facias. Quid enim, dilectissime, monachorum interest et eorum qui se profitentur velle fugere mundum, qui quibus vel quo nomine serviant in mundo? Denique, nonne omnis homo ad laborem nascitur, et avis ad volandum? Nonne omnis vel pene omnis homo, aut sub nomine praestandi, aut sub nomine famulandi servi? Nonne servus vocatus in Domino, libertus est Domni, et liber vocatus in Domino servus est Christi? Si ergo sic omnes laborant et serviunt, et sic est servus libertus Domini, et liber servus Christi. Quid refert, excepta superbia, quantum vel ad mundum vel ad Deum, quis vocetur servus vel liber? Apostolus dicit: Si servus vocatus es, non sit tibi curae : et nos quod pro nobis curare vel prohibemur, vel non indigemus, pro aliis tanto opere curabimus? Et si enim bonum sit velle liberare hominem violentae conditioni addictum: hoc utique, quod intendis, non tam bonum est, ut dignum sit pro quo tenens aratrum Christi tam longe retro respiciat , pro quo monachus propositum suum tanta intercapedine interrumpat; pro quo se tot corporis et animae laboriosis periculis, et periculosis laboribus tanta et tam singulari voluntate committat; pro quo, ut secundum charitatem conscius conscium amicum increpem, tam solitaria, tam rigida sententia omnium amicorum, minorum, parium, majorum et praelatorum consilio resistat. Cum igitur haec tot et tanta certa incommoda, vel potius mala sint; si illud unum tam inopportunum, tam incertum, tam noxium bonum conferatur, quis intelligens illud bonum, ac non potius non bonum, vel magis malum dixerit? Crede igitur, charissime, plus consiliis amicorum, si te solum sapientiorem omnibus illis non aestimas, quam tuae deliberationi. Quia enim mens tua magnum affectum suum cum aliquantulo bono illo ponderat, idcirco ea quae sola compensanda sunt, seipsam fallens aequa libra non trutinat. Quod si in propria voluntate perstiteris, quod, Deo protegente, non erit; sicut eris contra omnium amicorum tuorum sensum, ita nullius eorum in re tibi noxia habebis assensum. Salutat te dominus abbas ut filium charissimum; qui cuncta hic a me scripta, sua dilecta 318 vult esse. Acquiesce igitur ejus et nostris monitionibus, ut obediendo benigno Patri, et concordando amico fratri, laetifices, si diligis Patrem et fratrem. Saluta ex nostra parte dilectos fratres nostros domnum Herluinum et domnum Osbertum. Vale, et si quid apud te possum, cum citius poteris, manda mihi qualiter in voluntatem carnaliter alium diligentis, tuam dico, te reclines, vel in sententiam te spiritualiter diligentium declines.
|
(Job, V, 7) (I Cor. VII, 21) (Luc. IX, 62)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 16 |
EPISTOLA XVI. AD AVESGOTUM. Causatur impedimenta ob quae commendati juvenis studiorum curam nequeat suscipere .
|
Domino et amico charissimo AVESGOTO frater ANSELMUS salutem.
|
In principio nostrae responsionis praefigo quia nostra testatur conscientia quod loquitur epistola. Gratias itaque ago, quoniam aliud ad praesens non possum, charitati vestrae, quae sic se ad obsequendum utilitatibus nostris promptam reddit, quemadmodum scriptio vestra patefecit. Cui certe simili voluntati respondeo; sed utique doleo quia id in prima petitione vestra opere probare non valeo. Non enim ejusmodi studii est mihi nunc licentia, nec intentio, vel opportunitas, sicut fuit olim, vel putat vestra sanctitas. Precor ergo, ne aliquatenus vestra erga me dilectio turbetur, cum mihi semper animus sit amicitiae vestrae obsequendi, quanquam facultas non pariter comitetur. Potest enim esse vera amicitia, ubi semper viget bona voluntas, etiamsi nunquam instet flagitandi necessitas, nec praesto sit praestandi facultas. Denique ad id quod mihi dicitur in epistola vestra. Scire tuum nihil est, nisi te scire hoc sciat alter: Quanquam id Persius dixerit, non ut ostentationem reprimeret, sed ut exprimeret, respondeo: Scire meum nihil est, si quale sit hoc sciat alter. Quod vero quaeritis cur fama Lanfranci atque Guitmundi plus mea per orbem volet: utique quia non quilibet et flos pari rosae fragrat odore, etiamsi non dispari fallat rubore. Valete.
|
(in quo possit proficere dilectus ille
vester, de quo scripsistis)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 17 |
EPISTOLA XVII. AD GUILLELMUM ET ROGERIUM. Suarum orationum communionem pollicetur .
|
Dominis et fratribus suis sponte diligentibus, et merito dilectis GUILLELMO et ROGERIO, frater ANSELMUS salutem.
|
Dominus et amicus noster Ermerus, postquam Roma rediit, vestram mihi postulationem, ut vestri memor in orationibus meis essem, tanta supplicatione retulit, ut et pudor me cogeret dare quod tam obnixe petebatur, et conscientia prohiberet, quoniam non erat in me quod sperabatur. Cum igitur et libenter et verecunde plenius concessissem quod prius quoque faciebam, vestrae erga Deum devotionis et erga me dilectionis per alios mihi sinceritate jam cognita, non minori aliquanto tempore post idem amicus noster et vester poposcit instantia, quatenus hoc vobis nostra testaretur epistola. Superna igitur annuente clementia, me pro vobis oraturum promitto, et si quid boni divinus in me respectus operatur, ejus vos mecum pariter participes in vera charitate promitto; sed utrum vobis profuturum sit, illi a quo omne bonum est, committo. Munus autem charitatis vobis peragentes, quod ex nobis est, humiliter petimus ut id ipsum nobis persolvatis quod ex vobis est. His itaque concessis, quae si vobis profutura sint, conscius mihi meorum meritorum ignoro: ea vos, ut charissimos amicos et fratres, admoneo, quae sicut noxia, si negligantur, ita salubria, si observentur, non dubito. Ad hoc solum, dilectissimi, discite, ut veritatis, quae Christus est, possitis esse capaces; et sic vivite, ut Christi, qui veritas est, probetis vos esse velle sequaces. Domnum Lambertum magistrum vestrum qui me salutare, et ut pro eo orem, rogare dignatus est, per clericum ab illis partibus venientem, vestraeque dilectionis mihi nuntium deferentem, sic volo, ut ex nostra parte salutetis, et illum amoris mihi vinculo colligetis.
|
(quem cunctis amabilem et
ingenii sinceritate, et morum probitate plurimorum
didici relatione)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 18 |
EPISTOLA XVIII. AD LAMBERTUM ET FOLCERADUM AVUNCULOS SUOS. Rogat se certiorem fieri de avunculorum incolumitate .
|
Suis reverendis dominis dulcissimis nutritoribus, dilectissimis avunculis, LAMBERTO et FOLCERALDO frater ANSELMUS, sic transire per bona temporalia contemnendo, ut maneant in aeternis perfruendo.
|
Utinam in legendo epistolam meam sentiant avunculi mei quem affectum in dictando eam testantur oculi mei: velociter enim fuit in ipso initio animus meus lacrymas exprimere, quam stylus meus litteras imprimere. Sicut enim nec temporum diuturnitas, nec locorum longinquitas corpori meo valuit adimere quod nascendo de genere vestro incoepit, et quod crescendo de nutrimento vestro accepit; sic nulla sollicitudo, nulla occupatio animae meae potest minuere amorem vestri, quem et natura et beneficio concepit. Quapropter quorum amore cor meum ardet indesinenter, eorum felicitatem semper sitit ardenter. Precor igitur quatenus per hujus nostrae latorem epistolae, vestrae statum incolumitatis filium vestrum docere velitis; per quem, si placet, quae sunt erga me discere valetis. Quanquam enim sit dominus iste, qui noster dignatur esse nuntius, valde dives, et de Northmannorum nobilissimis, tanta tamen ipse cum matre et fratribus suis et sorore me sibi dilectionis familiaritate junxerunt, ut non aliter me quam filium mater, et fratrem proles nominent, nisi quia pari concordia primogeniti mihi dignitatem concesserunt.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 19 |
EPISTOLA XIX. AD LANFRANCUM. Gratulatur Lanfranco quod Beccum potius quam alio miserit nepotem, et Girardi moram excusat .
|
Suo domino, suo Patri cum reverentia amando, cum amore reverendo, archiepiscopo matri catholicae amplectendo LANFRANCO, frater ANGELMUS suus, quod suus.
|
Gratias paternae vestrae dilectioni, qua nos semper praesentes; habetis, semper utique debemus: sed cum eas semper loqui non possimus, modo certe tacere non debemus. Tanta enim ejusdem dilectionis exuberatis plenitudine, ut eam nuperrime et integerrimam, quod nos quoque sciebamus, argumento necessario probaretis, et inviolabilem, quod 319 similiter sperabamus, pignore charissimo assereretis. Nam dilectissimum vobis nepotem vestrum domnum Lanfrancum ad nos misistis, et eum magis in nostro monasterio quam in quolibet alio monachum fieri voluistis. Sicut ergo quod quis dilectissimum sibi non dilectis velit credere, non est credibile, ita ut non diligat ubi quem valde diligit conversatur, non solet esse possibile. In quo vestro actu non solum monstrastis vestrae dilectionis erga nos constantiam permanere; sed etiam, quod non aliter gratum habemus, dilectionis erga vos certitudinem vos habere. Gratias igitur agimus primum illi a quo est omne bonum, deinde paternae vestrae sublimitati, quia sic nos diligitis: gratias, quia de nobis sic confiditis; gratias, quia tale pignus nobis committitis. Haec dicta sint non solum pro me, sed pro tota nostra congregatione. Pro me autem intelligenti breviter dicam, quia onus inaequale prioratus utique augendo non modice nuper levigastis. Cumque imbecillus animus gemeret sub pondere, effecistis ut jam, non dico, nolit, sed pene nolit, quod premit, deponere. Girardum vestrum de Flandria per vestrae pietatis largitatem, Deo de mundo nostra suggestione redemisti: unde me, si vester non essem, confiterer servum vobis emptum: die a vobis constituta sciat sanctitas vestra sine gravi jactura esse non potuisse absolutum a creditoribus suis: venit tamen prima Dominica Quadragesimae vestram in se magnifice misericordiam praedicans, et qualiter nostrae, non tam petitioni, quam levi voluntatis significationi in ejus causa dignatio vestra favit, et semper se velle favere intimavit. Qui dixit se velle, et quantum attinet ad hoc quod habet posse, sic reddere quod debet, ut aliquid quod secum afferret haberet; sed pro quibusdam impedimentis non potuisse secundum condictum, ut oportet. Rediit igitur promittens se in Pascha Beccum Deo annuente venturum et mansurum si non quomodo volet, vel sic quomodo poterit. Si quid igitur peccavit quia promissionem vobis factam ad plenum non est exsecutus, quoniam non id admisisse malitia videtur, peto securus, ut soleo, de vestra benignitate, quatenus filio vestro vice patris, liceat eum hoc reatu absolvere, cum nobiscum incipiet vivere. In qua re hanc certam praesumam concessionem, si nullam legero prohibitionem.
|
(quo
me non leviter olim gravastis)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 20 |
EPISTOLA XX. AD GONDULFUM. De tribus orationibus ad Deiparam .
|
Domino GONDULFO frater ANSELMUS, quod Gondulfo Anselmus.
|
Non est opus ut multa de incolumitate pristinae amicitiae loquatur os meum illi, quem in mutua dilectione scio esse alterum cor meum. Ut igitur breviter quod nosti dicam, sicut amor tui ex quo incoepit, nunquam in me mutatus est minuendo, ita sollicitus sum ut semper alteretur augendo. Quidam frater non semel, sed saepe me rogavit ut de sancta Maria magnam quamdam orationem componerem: quod cum ipse praesens rogaret exterius, tu absens persuadebas interius. Quoniam enim id tuum futurum, si fieret, prospiciebam, idcirco quod volebat, libentius suscipiebam. Feci igitur orationem unam, unde fueram postulatus; sed in ea me non satisfecisse postulanti cognoscens, alteram facere sum incitatus. In qua quoniam similiter nondum satisfeci, tertiam, quae tandem sufficeret, perfeci. Accipe igitur eas, quae factae sunt tua intentione; et ne reprehendas magnitudinem, quae facta est aliena petitione. Et utinam ita sint longae, ut, antequam ad finem cujuslibet earum legendo, vel potius meditando perveniatur, ad quod factae sunt, compunctio scilicet contritionis vel dilectionis in eis per supernum respectum inveniatur. Denique idcirco volui eas ipsas orationes per sententias paragraphis distinguere, ut anticipando longitudinis fastidium, ubi volueris, possis eas legendo incidere.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 21 |
EPISTOLA XXI. AD RODULPHUM. Rodulphum obtestatur describere notis musicis Antiphonarium .
|
Domno et fratri charissimo RODULPHO frater ANSELMUS beatam aeternitatem et aeternam beatitudinem.
|
Reverendus domnus prior Helgotus dilectus et dilector noster et vester, suis vos precibus ad notandum Antiphonarium adhortari desiderat, sed nonnullius in re ipsa pondus laboris imminere considerat. Cum igitur suas preces venerabili humilitate nolit quanquam possit tanti pendere, ut pondus impendens possint suspendere, obnixe flagitat quatenus nostras cum suis contra praefatum laborem curemus appendere. Sed quoniam nec ipse nec nos operis optati sic onus amicis postulationibus levigare tentamus, ut indiscretis vos supplicationibus onerare nitamur: contemplantes et vobis proponentes proximorum utilitatem, et charitatis et obedientiae vestrae mercedem, hoc vestram rogamus fraternitatem, hoc vestrae consulimus dilectioni, ut tempus, quod aliis quibuslibet scripturis sponte vos non piget insumere, vel hoc ad opus quod exigimini, non gravemini addicere. Quod si dicitis esse nihil vel minimum, idipsum nihil vel minimum, sicut vos certi estis quod minime sufficiat, ita nos non dubii sumus quod aliquantulum proficiat. Ut autem vestrae largitatis amplitudo aliquid, plusquam praesumit nostra petitio, superadjiciat, sic bonam vestram cum gratiarum actione annuimus voluntatem, ut penitus abnuamus gravem incommoditatem. Vir ille qui a vobis nuper moriens monachicum sumpsit habitum, si etiam benedictionem assumpsit, mandate nobis nomen et diem obitus ejus, ut in nostro Kalendario scribatur.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 22 |
EPISTOLA XXII. LANFRANCI AD ANSELMUM. Preces Anselmi et aliorum efflagitat: et suum ei nepotem commendat .
|
Domno Patri, fratri, amico ANSELMO LANFRANCUS peccator perpetuam a Deo salutem.
|
Quid mihi expediat, beatitudo vestra optime novit etc. Vide in Lanfranco, Patrologiae tom. CL.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 23 |
320 EPISTOLA XXIII. LANFRANCI AD LANFRANCUM ET GUIDONEM. Lanfranci archiepiscopi ad nepotem ejusque sodalem, tum Becci agentes tirocinium monachos .
|
Dilectissimis fratribus LANFRANCO et GUIDONI frater LANFRANCUS perpetuam a Deo benedictionem.
|
Quia divinitus, ut credo, etc. Vide in Lanfranco, ad an. 1089, Patrolog. tom. CL
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 24 |
EPISTOLA XXIV. ANSELMI AD LANFRANCUM. Ad Lanfrancum de nepote Becci suscepto ad tirocinium, de quo epist . 19 et 22 supra. Et ei commendat Mauritium capite laborantem .
|
Domino reverendo Patri vere diligendo et dilecto, catholicae matri amplectendo, archiepiscopo LANFRANCO frater ANSELMUS suus, quod dignius potest, totus suus.
|
Quoties vobis est gratum aliquid mihi esse gratum, utique mihi et hoc est gratum, et illud fit gratius, quod prius erat gratum. Significastis vos inde laetos esse quia ego, ut de aliis taceam, dilectissimum nostrum, nepotem vestrum valde gaudens suscepi. Tanto igitur et hac vestra laetitia sum laetificatus; et gaudium, quod habueram de praedicto charo nostro, quamvis semper vigeat, augendo est renovatum: quanto, id quod non verecundor fateri, me scilicet ex magna parte illum sic suscipiendo intendisse, ad votum provenisse cognovi de meo meritis domino, fide fratre, sollicitudine filio Mauricio, quem vos pro vobis separatis ab illo, a quo plus amabatur quam ab alio, et quem plus amabat quam alium: vos ipsi judicate quod illi debeatis. Quamlibet namque vile sit quod sic amat, et a quo sic amatur, nimirum hoc illi debetis quod non minus amet, et a quo non minus ametur. Quoniam igitur et ego novi justitiae vestrae rectitudinem, et vos nostis mutuam nostram dilectionem, omnem ejus supersedemus commendationem. De aegritudine capitis ejus, vestram pietatem, quantum apud vos possum rogo, praecipue, quatenus propter Deum et aeternae salutis retributionem, vobis instantibus, a dilecto amico nostro domno Alberto medico quantum potest perquiratur et curetur.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 25 |
EPISTOLA XXV. AD HENRICUM. Isti Mauritium monachum ex capite laborantem commendat .
|
Domno et fratri dilectissimo HENRICO frater ANSELMUS diuturnam praesentis vitae incolumitatem, et futurae aeternam felicitatem.
|
Credo quod conscii mihi estis qualiter dilexerim domnum et fratrem et filium nostrum Mauritium, quem vobis mittimus. Quoniam igitur dilectos nostros a dilecto et dilectore nostro diligi non dubitamus, secure vobis illum, ut dilectum dilecto, commendamus. Inveniat me in vobis, quem quasi relinquo pro vobis. Idcirco namque hunc et non alium paternae dilectioni vestrae misimus, quia hunc eam petere specialiter audivimus. Estote igitur nostro Mauritio frater Anselmus, et ego ero vestro Holvardo domnus Henricus. De infirmitate capitis ejus, vos rogo praecipue quatenus vestra instantia dominus Albertus dilectus amicus noster eam inquirat, et quantum Deo dante poterit, ei subveniat.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 26 |
321 EPISTOLA XXVI. AD GONDULFUM. Pro transmissis muneribus amico non esse habendas gratias: sollicitus est adhuc de Mauritio monacho .
|
Domno GONDULFO frater ANSELMUS.
|
Si nescirem me totum esse tuum et te totum esse meum, referrem gratias pro muneribus tuis. Quoniam autem tua mea, et mea tua sunt, dum das mihi tua, ego cur tibi inclinem, cum non accipiam aliena, sed quae mea sunt? Si te cognoscis non meritis, quibus me praecellis, sed mutua dilectione alterum Anselmum, sentiat hoc dilectus frater et filius meus domnus Mauritius. Precor ut in omnibus gerens ejus sollicitudinem propter Dei et proximi charitatem, nostram erga eum exhibeas vicem. De infirmitate capitis ejus te precor quantum possum, ut te precante et adjuvante quantum potes, a domino et amico nostro Alberto medico curetur quantum potest.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 27 |
EPISTOLA XXVII. AD HERLUINUM. Se in dies orationem Deo fundere nomine Herluini, licet suas monitiones vix legeret. Et rogat eum ut erga Mauritium se fratrem exhibeat .
|
Domno et fratri charissimo HERLUINO frater ANSELMUS salutem.
|
Quamvis nostram vix aliquando legas admonitionem, notum tibi sit tamen, charissime, quia quotidie tui curam habens, Deo pro te, qualemcunque possum, fundo orationem. Memento, amice mi, eorum quae praesens saepe admonendo tibi dixi, et quae postea absens scripsi. Cave, frater amantissime, illud quod multi stulti faciunt, qui quanto diutius vivunt, tanto majorem spem vivendi sibi nutriunt, et timorem festinantis mortis abjicientes, a proposito sanctae vitae deficiunt. Verum namque est quia quanto diutius vixit aliquis, tanto brevius victurus est; et quanto fit longius a die nativitatis suae, tanto fit propius diei mortis suae, et retributionis totius vitae suae. Sicut igitur vides per singulos dies in praeteritum vitam tuam crescere, ita certus esse debes spatium bene vivendi quotidie tibi decrescere. Esto itaque, dilectissime, sollicitus ut spatium quod restat, quia nescis quam breve sit, sic expendas ut de die in diem sanctum propositum ad meliora extendas. Quatenus quanto magis laborem tuum ad finem festinare, et te ad requiem et coronam appropinquare consideras, tanto fortius instando, et laetius perseverando viriliter confortatus proficias. Ab inceptis ergo nulla lassitudine deficias, sed potius quae tibi expediunt, et quae nondum es aggressus in spe superni auxilii pro amore beati praemii incipias, ut ad sanctorum beatum consortium, Christo ducente, pervenias. Domnum Mauritium, quem esse meum dilectum et dilectorem non ignoras, sic tibi commendo, ut et ipse gaudeat se inter barbaros fratrem invenisse, et tu probes te etiam longe absentem in amicitia nostra permansisse.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 28 |
EPISTOLA XXVIII. AD ALBERTUM. Conversionem a saeculo suggerit: Mauritium ei commendat, ut arte sua medica ipsum curet .
|
Domino fratri, amico charissimo ALBERTO frater ANSELMUS, sic transire per bona temporalia contemnendo, ut maneat in aeternis perfruendo.
|
Affectum meae dilectionis, quem tam sublimi humilitate per epistolam suam vestra petivit dignatio, non nuper litterae vestrae reverenter supplicando mihi persuaserunt; sed cum olim vestri mores amabiliter se commendando menti meae impresserunt. Ex quo namque mihi vestra contigit plena potiri cognitione, non utique fuit cor meum sine vestri desiderio et dilectione; de qua re dubitare non debuistis, si itineris illius, quo de Becco usque Rothomagum simul quondam perreximus, meministis. Ibi enim tanta colloquendo familiaritate cohaesimus ut et mutuus noster amor jampridem, ex quo nos invicem primum noveramus, mente conceptus plenius monstraretur; et quiddam, quod adhuc opto, optando oro, orando exspecto, a vobis mihi promitteretur. Hoc est, quia si quando coelestis felicitatis desiderium in mente vestra gratia coelestis intantum accenderet, ut terrenae falsitatis concupiscentiam penitus combureret, nulli conversationi, nisi aut Cadomensis aut Beccensis monasterii, se vestra dilectio committeret. Sed quoniam jam de Cadomo ablata est causa quae vos illuc maxime advocabat, jam nunc solum Beccum certius vos exspectat, quod prius pro Cadomo dubitabat. Quamobrem cum maxime propter vos, ut pro terrenis coelestia, pro perituris aeterna, pro falsis vera, pro misera mortalitate beatam incorruptibilitatem certius exspectetis, et copiosius capiatis, vostram desiderem conversationem, eo tamen ardentius illam exspecto, quo per illam, si evenerit, vestram mecum spero conversationem. Domnum Mauritium, nostrum meritis dominum, conversatione fratrem, cura filium charissimum, quem ad reverendi domini et Patris nostri archiepiscopi jussionem in Angliam mittimus, quantum apud vos nostra potest amicitia, et ejus exigit infirmitas, et vestra sufficit, operante Deo, medicina, vestris manibus curandum propter Deum committimus. Quatenus et illi temporalis salus per vestram operationem tribuatur, et vobis aeterna per divinam miserationem retribuatur, et frater Anselmus, quem jam possidetis amicum, in servum a vobis ematur.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 29 |
EPISTOLA XXIX. AD LANZONEM. Lanzonem monet ut a diaboli tentationibus caveat .
|
Dilecto dilectus, amico amicus, fratri frater LANZONI ANSELMUS, temporalis vitae sanctitatem et aeternae felicitatem.
|
Cum meum et tuum, charissime, desiderium quo nos invicem desideramus, considero, unum est, quod me de nostra consolatur separatione, quia in futura vita aeternam nostram conjunctionem per divinam spero clementiam. Nam certus sum de mea, nec dubito de tua conscientia, quoniam quaelibet nos regionum diversitas distineat, de duabus tamen animabus nostris charitas unam conficiat. Unde fit ut animae nostrae et dilectione praesentes sese amplectantur, et conversatione absentes sese desiderent. Sed 322 consummata hujus vitae peregrinatione, Deo adjuvante, ad quem tendimus, et in quo speramus, in patria ad quam suspiramus, quasi diversis itineribus conveniemus. Ubi tanto vehementius, Deo annuente, de invicem congaudebimus, quanto nunc de nobis divinam dispositionem patientius toleraverimus. Interim tamen quoniam facere quod charitatem renovat et accendit, non est Dei dispositione reniti, sed obedire, debemus nos vel mutuis salutationibus, cum licet, revisere. Quod cum hactenus in hac epistola me fecisse possit sufficere, aliquid tamen nostrae admonitionis, quam tibi semper dulcem fecit, non mea fatuitas, sed tui charitas, instante Domino et communi nostro amico Ursone, cogor subjicere. Nam, etiamsi nihil tibi dicere possim quod ignores, plus tamen haerebit memoriae, quod a dilecto dilectore dictum suscipies. Ingressus es, charissime, professusque Christi militiam, in qua non solum aperte obsistentis hostis violentia est propellenda, sed etiam quasi consulentis astutia cavenda. Saepe namque dum tironem Christi vulnere malae voluntatis aperte malevolus non valet perimere, sitientem eum poculo venenosae rationis malevole callidus tentat exstinguere. Nam, cum monachum nequit obruere vitae quam professus est odio, nititur eum conversationis, in qua est, subruere fastidio. Et licet illi monachicum propositum tenendum quasi concedat, tamen quia hoc sub talibus aut inter tales, aut in eo loco incoepit, illum stultum nimis imprudentemque multimodis versutiis arguere non cessat, ut, dum illi persuadet incepto Dei beneficio ingratum existere, justo judicio nec ad meliora proficiat, nec quod accepit teneat, aut in eo inutiliter persistat. Quippe dum incessanter laboriosis cogitationibus de mutando loco, aut si mutari non valet, saltem de improbando initio meditatur, nunquam ad finem perfectionis tendere conatur. Nam, quoniam illi fundamentum quod posuit, displicet, nullatenus illi structuram bonae vitae superaedificare libet. Unde fit ut, quemadmodum arbuscula, si saepe transplantetur aut nuper plantata in eodem loco crebra convulsione inquietetur, nequaquam radicare valens, ariditatem cito attrahit, nec ad aliquam fructus fertilitatem pervenit: sic infelix monachus, si saepius de loco ad locum proprio appetitu mutatur, aut in uno permanens frequenter ejus odio concutitur, nusquam amoris stabilitus radicibus, ad omne utile exercitium languescit, et nulla bonorum operum ubertate ditescit. Cumque se nequaquam ad bonum, sed in malum proficere, si forte hoc recogitat, perpendit; omnem suae miseriae causam non in suis, sed aliorum moribus injustus intendit, atque inde se magis ad odium eorum inter quos conversatur, infeliciter accendit. Quapropter, quicunque coenobitarum forte propositum aggreditur, expedit ei ut in quocunque monasterio professus fuerit, nisi tale fuerit ut ibi malum invitus facere cogatur, tota mentis intentione amoris radicibus ibi radicare studeat, atque aliorum mores aut loci consuetudines, si contra divina praecepta non sunt, etiamsi inutiles videantur, dijudicare refugiat. Gaudeat se jam tandem invenisse, ubi se non invitum sed voluntarium tota vita mansurum, omni transmigrandi sollicitudine propulsa deliberet: ut quietus ad sola piae probataeque vitae exercitia exquirenda sedulo vacet. Quod si sibi videtur majora quaedam ac utiliora spirituali fervore appetere quam illi praesentis monasterii institutionibus liceat, aestimet aut se falli, sive praeferendo paria paribus, vel majora majoribus, sive praesumendo se posse quod non possit, aut certe credat se non meruisse quod desiderat. Quod si fallitur, agat gratias divinae misericordiae, quia ab errore suo defenditur, ne sine emolumento aut etiam cum jactura, locum vel vitae ordinem mutando, inconstantiae levitatisque frustra crimen subeat, aut majora suis viribus experiendo fatigatus deterius in priora, aut etiam in pejora prioribus deficiat. Si autem vere meliora illis, quae in promptu sunt, nondum meritus optat, patienter toleret divinum judicium, quod ulli aliquid injuste non denegat, ne per impatientiam judicem justum exasperans, mereatur quod non habet non accipere, et quod accepit amittere, aut quod non amat, inutiliter tenere. Seu vero misericordiam seu judicium erga se in illis, quae non habet et optat, persentiat; laetus ex his quae accepit, largitati supernae gratias dignas persolvat. Et quia ad qualemcunque portum de procellosis mundi turbinibus potuit pertingere, caveat in portus tranquillitatem ventum levitatis et impatientiae turbinem inducere: quatenus mens constantia et mansuetudine tutantibus quieta, divini timoris sollicitudine et amoris delectatione sit vacua. Nam timor per sollicitudinem custodit, amor vero per delectationem perficit. Scio quia haec majorem aut scribendi aut colloquendi exigunt amplitudinem, ut plenius intelligatur quibus, scilicet, dolis antiquus serpens ignarum monachum in hoc genere tentationis illaqueet; et econtra, quibus rationibus prudens monachus ejus callidas persuasiones dissolvat et annihilet. Sed quoniam jam brevitatem, quam exigit epistola, excessi; et totum quod hic dixi aut dicendum fuit, ad custodiendam mentis quietem pertinet, hujus brevis exhortatio epistolam nostram terminet. Nec putes, charissime, haec me dicere idcirco, quod suspicer te aliqua mentis inquietudine laborare. Sed quoniam praedictus dominus Ursus cogit me aliquam admonitionem tibi scribere, nescio quid potius moneam, quam cavere hoc quod sub specie rectae voluntatis scio novitiis quibusdam solere subrepere. Quapropter, amice mi et frater dilectissime, consulit, monet, precatur te tuus dilectus dilector totis cordis visceribus, ut totis viribus quietae mentis studeas, sine qua nulli licet callidi hostis insidias circumspicere, vel semitas virtutum angustissimas prospicere. Ad hanc vero monachus, qui in monasterio conversatur, pertingere nullatenus valet sine constantia et mansuetudine, quae mansuetudo indissolubilis comes est patientiae; et nisi monasterii sui instituta, quae divinis non prohibentur mandatis, etiamsi rationem eorum non perviderit, ut religiosa studuerit observare. Vale, et omnipotens Dominus perficiat gressus tuos in semitis suis, ut non moveantur vestigia tua ; ut in justitia appareas conspectui Dei, et satieris cum apparuerit gloria ejus . Ora ut et ego tecum: quia et ego oro ut tu mecum.
|
(Psal. XVI, 5) (Ibid., 15)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | ||
Anselmus Cantuariensis
| 30 |
EPISTOLA XXX. AD ARNULFUM. Consulit non eligere locum ubi doceat, sed ubi magis doceatur .
|
Domino et fratri charissimo ARNULFO, frater ANSELMUS, salutem.
|
Quod vestra petit fraterna dilectio, ut simul praesentes invicem colloquamur, ego quoque ex quo habitum sanctae conversationis sumpsistis desideravi et desidero: sed quia meus nec sum nec esse volo, nondum communis effectum desiderii consequi potui, nec scio si potero. Breviter igitur pro temporis brevitate, litteris ad ea quae mandastis respondeo. De fratre adolescente quod petitis, nec domnus abbas nec nostra congregatio concederet, nisi prius ejus vitam diuturnae conversationis experimento cognosceret. Quod autem aliquo ire proponitis, ubi secundum propositum vestrum vivere possitis, laudo et hortor; hoc tamen praemoneo ut et per licentiam 323 abbatis vestri hoc faciatis; et ut, quocunque iter vestrum Deus direxerit, regulariter sub abbatis obedientia, et non in propriae voluntatis arbitrio, si monachi praemium consequi vultis, vivatis; nec locum ubi vos aliis prodesse, aliosque instruere, sed ubi vos per alios proficere et ab aliis ad spiritalem militiam instrui possitis, eligatis. Sic enim ordinate proficietis, si prius doceri quam docere appetieritis. Praeterea, quod studio scholarum vitam vestram, ex quo saeculo renuntiastis, impenditis, nullatenus vobis expedire cognoscetis, si et vestri finem propositi, et quo exercitio illuc perveniatur, consulitis. Valeat mihi vestra dilecta dilectio, et licet in hac peregrinatione separati ad patriam velut diverso itinere tendamus; oremus tamen pro invicem, ut in patria de Deo simul aeternaliter gaudeamus.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 31 |
EPISTOLA XXXI. AD LANFRANCUM. De Lanfranci nepotis sancto profectu, et de capitis dolore, quo laborabat .
|
Domino et Patri suo desideratissimo, matri catholicae cum amore reverendo cum reverentia amando archiepiscopo LANFRANCO, frater ANSELMUS suus, in praesentis vitae sanctitate diuturnum fulgere, in futurae vitae felicitate aeternum gaudere.
|
Si tam facile dictare et scribere, quam loqui possem, nunquam illi, cui tam saepe loquitur cor meum, epistolarum copia mearum deesset, nisi cum inopia mihi latorum adesset. Sed quoniam tam multa sunt quae me dictare impediunt, ut hoc ipsum, scilicet quam multa sint, meditando nunc enarrare impediant; precor ne mihi paterna vestra succenserat sublimitas, quod raro ad se servuli sui epistolae perveniant. Quamvis namque rubigine stylus manu cessante rubescat, absit tamen ut torpore animus lingua tacente tepescat. Verum his nunc omissis de dulcissimo dilectore meo nepote vestro, cujus conversationis vos scio semper praesentem habere velle notitiam, hoc vobis mando quod mea testatur conscientia. Sic utique cavet a quibus est cavendum, ut nulli nostrum jure videatur reprehensibilis; sic studet humili benignitati et benignae humilitati; sic quieti et silentio atque orationi, ut merito sit omnibus amabilis. Unde certe quotidie et ipse me de se laetum facit laetiorem; et ego illum, ut de communi proximorum dilectione taceam, vestro et suo merito dilectum habeam dilectorem. Sed est quiddam quod, quamvis vere credam quia clementer ei facit divina providentia, non tamen illud videre possum absque charitativae compassionis molestia. Dolore namque capitis jam per plures menses sic eum paterne divina quotidie affligit castigatio, ut et aliquando a conventu communi ejus laeta dissocietur conversatio, et omnino a lectione aut aliqua studiosa meditatione ejus prohibeatur intentio. Quod idcirco vobis mando, ut et ego apud vos non sim reus hujus rei silentio; et vos aliquo, si potestis, eidem charissimo meo per dominum Albertum subveniatis auxilio. Et ut per aliqua signa morbi genus medicus idem cognoscat, fere semper quasi verberantur ei tempora, frons semper ponderosa, sed maxime inclinato. Lux omnis et sonus quanto major, tanto molestior. Saepe, maxime autem post cibum, vultu toto valde rubescit; et simul non solo vultu, sed toto capite ignescit. Domnum vero Guidonem, quem magisterio puerorum addiximus, suavis commendat obedientia, et in strenuitate humilitas, ut pariter gloriari possumus, et vos per quem, et nos qui eum talem habemus. Domnus Osbernus vester, utique et pietatis affectu hilaritate condito in dies venerabiliter pinguescit, et scientiae profectu per studii instantiam et ingenii serenitatem tenacemque memoriam quotidie laudabiliter crescit. Non solum igitur ideo quia nos vestra pariter copulat paterna, qua nos fraterne jactamus, dilectio; sed et, ejus exigentibus meritis, tanta dilectionis mutuae jucundamur conglutinamurque delectatione, ut jam separari non possimus absque utriusque animae scissura quadam et cordis laesione. Sed quando hoc, vestra eum jussione revocante, continget, mea scissura in suo hiatu permanente, ipse suam consolabitur per resolidationem alterius majoris, quam nunc patitur. Verum quiddam est unde me sibi compatiendo dolere compellit. Crescente namque infirmitate quadam, quam vobis notam esse dicit, sic saepissime gravatur ut aliquando usque ad vitae periculum perducatur. In primis enim subitum frigus totum caput illi, deinde cor et totum corpus vehementer afficit; et mox cor immoderata pulsatione laborans, simul cum omnibus corporis sensibus et viribus, sicut exhaustis sanguine fieri solet, deficit. Ex quo defectu, postquam quasi reviviscit, statim velut febricitans totius corporis ardore ignescit. Sequitur quoque dolor capitis, et quasi vomere debeat, gravis perturbatio. Saepe etiam, maxime cum cantat, sic capitis perturbatione vexatur, ut locus in quo est in vertiginem illi rotari videatur. Quem quoniam nec scio nec possum melius, quam a vobis ametur, amare; supersedeo pro eo paternitatem vestram rogare. Audivi quod sanctus Dunstanus regulam vitae monachicae instituerit. Si igitur sic se res habet, vellem libenter famosam Vitam et instituta tanti Patris videre.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 32 |
EPISTOLA XXXII. AD HENRICUM. Habet gratias pro Mauritio monacho diligenter curato .
|
Domino fratri, amico HENRICO, frater ANSELMUS, in hac vita perseverantem sanctitatem, in futura aeternam felicitatem.
|
Hoc pro certo laudabiliter solvitis quod charitative debetis, cum communi fratri nostro Mauritio vos, sicut ipse mihi scripsit, benignos ac beneficos in omnibus exhibetis. Sed tamen me non modice gratiarum eo vobis debitorem efficitis, quo illi beneficia vestrae charitatis ob amorem mei propensius impenditis. Verum quoniam nequaquam nunc recenter discimus ego et vos, quid invicem de vobis possimus pro nobis confidere: dignius aestimavi easdem gratias in arca mentis clausas servare, quam non ignoranti in chartula describere. Cujus enim semper promptam bonam voluntatem esse non dubito; non solum, cum per exhibitam sibi opportunitatem operatur, sed semper gratiis dignum existimo. Quoniam tamen meritis vestris ad praesens opere aptius respondere non valeo; monachis vestris qui mecum sunt, quantum possum, quod tribuitis retribuo. Quia desideratam mihi aliisque fratribus vestris vestram praesentiam nuper promisistis, si reverendus D. archiepiscopus mare non esset hoc tempore transiturus, speramus, quia terminus a vobis mandatus praeteriit, quod idem venerabilis Pater ad nos sit ante Pascha venturus. Quod utinam cum ejus prospera hilaritate et hilari prosperitate fiat! Si vero ipsum, sicut existimamus, non viderimus, scitote quia vos a debito promissionis vestrae, nisi vos videndo, non 324 absolvimus. Quippe quod scripsistis vos de adventu nostro sperare futurum; ita tenemus, ac si polliceremini eventurum. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 33 |
EPISTOLA XXXIII. AD GONDULFUM. Non esse scribendum amico, cujus memoria perpetuo sit in corde .
|
Suo suus, amico amicus, fratri frater GONDULFO, ANSELMUS, pro amore felicitatis perseverantiam in sanctitate, pro praemio sanctitatis aeternitatem in felicitate.
|
Et is Gondulphus et Anselmus testis est quia ego et tu nequaquam indigemus, ut mutuos nostros affectus per epistolas nobis invicem indicemus. Quoniam enim anima tua et anima mea sese ab invicem nequaquam esse patiuntur absentes, sed sunt indesinenter se mutuo amplectentes; nihil nobis invicem deest de nobis, nisi quia corpore non sumus nobis praesentes. Cur autem tibi dilectionem meam describam in charta, cum ejus veram imaginem assidue serves in cordis tui arca? Quid enim aliud est tua dilectio erga me, quam imago meae dilectionis erga te? Invitat igitur me nota mihi tua voluntas, ut propter corporalem nostram absentiam aliquid tibi scribam; sed quia nobis noti sumus per animarum praesentiam, nescio quid tibi dicam, nisi Dominus tibi faciat quod ipse scit sibi placere, et tibi expedire. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 34 |
EPISTOLA XXXIV. AD MAURITIUM. Gratulatur Mauritio de bona valetudine restituta; postulat regulam S. Dunstani et librum Bedae De temporibus .
|
Fratri et filio charissimo suo MAURITIO, frater ANSELMUS, dilectionis suae integritatem, integritatis, Deo protegente, perpetuitatem.
|
Non quia vel me dignum cui a quoquam paterna debeatur reverentia putem; vel quia dilectionem meam alicujus momenti existimem, hujusmodi salutatione epistolam tuae dilectioni destinatam praetitulavi: sed, quoniam ex quo te novi, semper erga te et fratris dilectionem et patris diligentiam, et si non potui, tamen adhibere curavi. Quam meam quoniam notam et gratam esse tibi scio voluntatem; idcirco gratum fore tibi non dubito, si me dilectionemque meam apud te confido in aliquam extollere dignitatem. Quoniam igitur praecessit quasi superbae salutationis excusatio, subsequatur jam fraternae allocutionis exsecutio. Sicut enim non dubito quod et tua erga me ferveas, et mea erga te gaudeas dilectione; ita certus sum quia quotidie desiderando exspectas, exspectando desideras separationem, quam a dilecto dilectore tuo pateris, consolari alicujus mei nuntii auditu vel lectione. Susceptis dilectionis tuae litteris, major animum amici tui dilatavit laetitia, quam te, fateor, a nobis discedente contraxit moestitia. Te namque discedente levius dolui, quia quod evenisse mandas, hoc eventurum desiderando exspectabam: nunc autem verius gaudeo, quia hoc evenisse mandas, quod eventurum exspectando desiderabam. Quod quia nimis tarde videbatur ad meam pervenire notitiam, litteras pro hoc ipso discutiendo dilectioni tuae dirigere, antequam tuas accepissem, proposueram. In primis igitur pro his, quae mihi scripsisti erga te bona esse, gratias ago Deo, a quo est omne bonum; deinde omnibus illis, qui tibi exhibent, nostrae dilectionis occasione charitatis bonum. Te vero charissimum mihi moneo, quatenus gratiam et beneficia eorum cum quibus degis, quae ante tuae conversationis agnitionem potuisti obtinere, deinceps per ejusdem conversationis ostensionem merearis retinere. De reditu tuo quod te desiderare significas, sub silentio adhuc decrevi supprimere: donec tempore opportuniori reverendo domno et Patri nostro archiepiscopo Lanfranco, cujus voluntati nos obedire oportet, desiderium nostrum rationabiliter valeamus suggerere. De regula sancti Dunstani scripsi domino archiepiscopo. Tu tamen insta domno Henrico et domno Gondulfo ex nostra parte, ut eamdem regulam et Bedam De temporibus propter ea, quae in nostro scis esse corrigenda, qualescunque, quanto tamen meliores possunt, in illis partibus quaerentes mihi cito eosdem libros remissuro debeant accommodare. Omnipotens Dominus te sibi semper et ubique custodiat, frater, et quoniam hoc mavis audire, fili charissime, vale. Nostras litteras raro exspectando, propter sterilia impedimenta mea, tuis, rogo, me saepe laetifica. Iterum dico, quod semper volo, vale.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 35 |
EPISTOLA XXXV. AD MAURITIUM. Quod non scribat ob penuriam tabellariorum, qui epistolas deferant; petit aphorismos cum glossis .
|
Fratri et filio suo charissimo MAURITIO, frater ANSELMUS, divinam in prosperis custodiam, in adversis munitionem.
|
Si hoc esset, quod questa est tua dilecta mihi dilectio in secunda sua mihi destinata epistola, quod, scilicet te negligendo nullis te nostris litteris, postquam mare transisti, visitaverim; quolibet asserente me nimis inconvenienter egisse, non defenderem et omnibus tacentibus ipse me non modice reprehenderem. Absit enim ut quem a puero et a prima cognitione tanto studio, pro modulo meae possibilitatis, te teste, dilexi, nunc te negligam, cum ad morum probitatem et amorem Dei, quantum largiri dignata est superna clementia, profeceris, et in dies nitaris proficere: quod semper de te desideravit cor meum, et sategit studium meum. Utique antequam tuas mihi priores litteras transmitteres, meas tibi transmittendas per primum, qui se opportunum exhiberet nuntium, paraveram. Sed cum eumdem epistolae tuae latorem congruum existimarem meae relatorem, contigit eum, praeter spem et votum suum et meum, tam diu demorari ut mea epistola tuae priori respondens jam scripta a tua visione tandiu differretur, donec secunda tua mihi defferretur. Licet enim multi Northmanni ad Anglos transeant, paucissimi tamen sunt qui, me sciente, hoc faciant; in quibus paucissimis vix est aliquis, quem nostram legationem sine dilatione et non negligenter facturum confidam. Sed ut res ipsa me apud meum excuset criminatorem, duas meas epistolas duabus tuis respondentes mitto per tuarum latores. Et quoniam cum importuno mihi res est, quod singillatim suisque temporibus facere non potui; saltem simul ad persuadendum incredulo, et satisfaciendum suspicioso facere disposui. Illud, propter quod tantopere me reverendae domini et Patris nostri archiepiscopi instare sanctitati postulasti, quanto studiosius secundum tuam voluntatem potui, in quadam mea illi missa epistola facere tentavi. Si igitur, cum ejus semper nobis amplectenda gratia, te ad nos, secundum quod tibi expedit, et ego et tu desideramus, redire 325 contigerit, quod scriptum erit de aphorismo tecum affer. Interim tamen, quantum sine tuo incommodo potes, de textu primum effice; deinde, si tibi licuerit, de glossis; hoc ante omnia servans, ut quidquid ex eo detuleris, diligentissime sit correctum. Si quid vero, te redeunte, residuum inde fuerit; si opportune domnus Gondulfus per aliquem hoc perficere poterit, ejus curae designatum dimitte. Multo tamen melius erit, si exemplum ipsum, ut mihi accommodetur, idem domnus Gondulfus poterit impetrare. Saluta domnum Herluinum, monens ut et sibi et mihi memor sit mei. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] | |||
Anselmus Cantuariensis
| 36 |
EPISTOLA XXXVI. AD ALBERTUM. Refert gratias de Mauritii Beccensis cura, et consulit fugam saeculi .
|
Domino, fratri, amico in Christo amato, et ad Christum desiderato ALBERTO, frater ANSELMUS, pro coelestibus terrena despicere, pro terrenis coelestia percipere.
|
Non solum praemium, sed vel gratias fateor me, secundum meritum vestrum et desiderium meum, pietati vestrae non posse rependere pro misericordia, quam dilecto fratri meo Mauritio in infirmitate sua dignatur impendere: quoniam tamen alterum utcunque valeo, ad alterum tamen nullatenus sufficio; injustus mihi videor si in eo, quod possum, deficio. Gratias igitur tantas, quanta mea possibilitas est, refero; sed praemium vobis multo opulentius a Christo reddendum reservo, cui ipsi infirmo curam exhibetis, ipso teste, in suo servo Mauritio. Precor etiam quatenus, sicut vos mercedem non taedebit perfectam percipere; ita non pigeat, quantum in vobis est, sanitatem inceptam perficere. Sed his praemissis, quae debeam pro gratiarum actione; quae sequuntur erunt de quadam quam vobis adhuc debeo responsione. Olim namque, cum litteris vestrae dilectionis rescripsi; non totum, quod mente conceperam, descripsi. Quatenus vestra prudentia minus fastidiose perciperet, quod scriptum sibi minus verbose perspiceret. Ad eamdem igitur responsionem pertinet, quod inferius epistola psaesens haec continet. Cum vere dilectam mihi honestatem vestram, tanto studio dilectionem vilis homunculi, meam dico, affectare intueor: utique illam tanta sua supplicatione majus aliquid mereri, quam meus sit amor confiteor. Sed quoniam aliud quid vobis dare possim majus amore non habeo; ipsum quam majorem pro meo modulo possum, exhibeo. Majorem vero dilectionem puto, quod a me nemo valet exigere, quam ut velim eum tanquam meipsum diligere. Quapropter si vobis consulo, quod me mihi, cum sic essem sicut vos nunc estis, singulariter consuluisse, consulendo tenuisse, tenendo amare, amando habitu profiteri, et tota vita niti cognoscitis; vos ipsi judicate, si illud respuere debeatis, cum hoc ego vobis fideliter exhibeam, quod vos a me suppliciter exposcitis. Denique ipsa venerabilis domini et Patris nostri archiepiscopi auctoritas, cujus judicium sua nec ipsa prudentia falli, nec justitia fallere permittet; ipsa, inquam, decernat utrum vos deceat, aut mihi non sit injuriosum, ut nostram vobis dilectionem expetendo asseratis placere; et eamdem ipsam, ejus usum, in quo illa verior est contemnendo probetis vobis displicere. Sed quanquam non vos lateat ad quid velim devenire, consilium tamen meum, imo non meum sed Dei, non me piget clarius aperire. Si igitur jam experti estis, quoniam omne quod est in mundo, concupiscentia carnis est, et concupiscentia oculorum, et superbia vitae, quae non est ex Patre, sed ex mundo est: si jam cognoscitis quia mundus transibit et concupiscentia ejus ; si legistis quia amicus saeculi hujus, inimicus Dei constituitur ; si creditis, quia quicunque reliquerit domum suam, vel fratres, aut sorores, aut patrem, aut matrem, aut uxorem, aut filios, aut agros propter nomen meum, centuplum accipiet, et vitam aeternam possidebit : hortor vos, nolite diligere mundum, nec ea quae in mundo sunt ; sed relinquite ea, et sequamini paupertatem Christi, ut pro eis centuplum accipiatis, et vitam aeternam possideatis. Amen, fiat.
|
(I Joan. II, 16, 17) (Jac. IV, 4) (Matth. XIX, 29; Marc. X, 25; Luc. XVIII,
20) (I Joan. II, 15)
|
http://viaf.org/viaf/100187025
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.