author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Lanfrancus Cantuariensis
| 13 |
EPISTOLA XIII. AD JOANNEM NORTHMANNORUM ARCHIEPISCOPUM.
|
Ex occasione litterarum ejus de nonnullis ritibus disserit, ad dedicationem ecclesiarum et subdiaconorum ordinationem spectantibus.
|
Domino merito sanctitatis insigniter offerendo JOANNI Northmannorum archiepiscopo, LANFRANCUS indignus vocari episcopus, bene coeptis meliora connectere. Gratias ago colendae benignitati vestrae, quia non solum praesens praesentem me indeficienti amore dilexistis, verum etiam absens pro absente paternam vos curam gerere salubri admonitione evidenter ostendistis. Absit autem a me, longeque a sensibus meis hunc errorem avertat divina clementia, ut molestum mihi sit, si quis respectu salutis meae, vitae aeternae contemplatione, de anima mea sollicitudinem gerat, si ea, quae de actibus meis sibi displicent, pietate motus indicare non differat, si aliter me corrigere non potest, verbis quoque objurgare praesentem, aut litteris increpare absentem non negligat, sed amicus potius a me justus existimabitur qui in misericordia corripit me et increpat; hostis autem peccator, qui oleo pravae adulationis caput meum aut impinguat, aut impinguare laborat. Quidquid vero sanctitas vestra de stola scripsit, multum mihi placuit, nec unquam displicuit; sed quod subjunxit, quia ad dedicandam ecclesiam episcopus processurus sacris vestibus, ex institutione episcopalis ordinis debeat esse indutus, atque in expositione ipsarum sacrarum vestium casulam posuit, valde stupui, quia tale aliquid me nunquam vidisse, meminisse non potui; diversos enim diversarum provinciarum praesules ecclesias dedicare saepe conspexi, omnibusque, quae ab eis facta sunt, quantam potui curam adhibui, qui etsi in nonnullis dissimilia egerint, omnes tamen cappis induti usque ad celebrationem missae debita servitia sine casula expleverunt; denique sanctus Leo Romanae sedis summus antistes Romericensem, me praesente, ecclesiam dedicavit, cunctaque, quae ante missam fieri ordo depoposcerat, sine casula consummavit. Porro quod in dandis ordinibus soli subdiacono dari manipulum perhibuistis, ubi hoc acceperitis, rogo me vestris litteris instruatis; a quibusdam enim id fieri audio, sed utrum id fieri sacris auctoritatibus praecipiatur, meminisse non valeo. Plerique autumant manipulum esse commune ornamentum omnium, sicut et albam et amictum; nam et in coenobiis monachorum etiam laici cum albis induuntur, et antiqua Patrum institutione solent ferre manipulum; in nostris episcopalis ordinis codicibus, quos ex diversis regionibus multos habemus, et de ordinando subdiacono, inter caetera sic scriptum habetur: « Postea vero accipiat ab archidiacono urceolum cum aquamanili, ac manutergium. » In quibusdam sic: « cum aquamanile. » In aliis ita: « cum aquaemanili. » Urceolus quid sit liquido patet, est enim vas superius, unde lavandis manibus aqua infunditur. Aquamanile, sive aquaemanile, Italici unam partem dicunt, vocaturque lingua eorum vas inferius, in quod manibus infusa aqua delabitur. Quod si fortasse sic 308 distinguendum putatis, urceolum cum aqua, et postea manile, ac manutergium, quatenus manile esse manipulum intelligatis. Cur inter urceolum ac manutergium ponatur manipulus, et cur caetera ornamenta ab episcopis dantur, dari ab archidiacono manipulus jubeatur, in qua scriptura sive saeculari sive divina sic vocatum manipulum reperitis , posco sanctam paternitatem vestram ut indicare mihi competenti diligentia studeatis. In Carthaginensi concilio quarto omne hujus rei ambiguum excluditur, ubi sic legitur: « Subdiaconus cum ordinatur, quia manus impositionem non accipit, patenam de manu episcopi accipiat vacuam et calicem vacuum; de manu vero archidiaconi accipiat urceolum cum aqua, et aquamanile ac manutergium. » Item Isodorus in epistola de sacris ordinibus: « Ad subdiaconum, inquit, pertinet calicem et patenam ad altare Christi deferre, et levitis tradere, eisque ministrare; urceolum quoque, et aquamanile ac manutergium tenere; episcopo, presbyteris et levitis pro lavandis ante altare manibus aquam praebere. » Omnipotens Dominus vitam vestram intus exteriusque tueatur; augeatque in vobis, auctamque conservet dilectionem qua me quondam diligere solebatis, quatenus de me, quantum ad vos hoc quod pertinet , quae credenda sunt credatis, proculque ab auribus vestris linguas detrahentium pastorali semper auctoritate repellatis.
|
(propter Deum)
|
[ al., reperieritis] [ al., quidem pertinet]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 14 |
EPISTOLA XIV. AD JOANNEM ROTHOMAGENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Indigne a suis habitum quibusdam consolatur, de vindicta suggerens quales capessere debeat, sibi curae futurum ut ad regem hac de re det litteras quales debet.
|
Domino sanctae Rothomagensis Ecclesiae archiepiscopo JOANNI, frater LANFRANCUS indignus antistes, fidele servitium cum orationibus. Visis litteris vestris, quibus temerariam superbamque temeritatem miserrimorum hominum adversus Dominum et pontificale fastigium praesumptam significasse studuistis, et dolui sicut dolere debui, et tamen in ipso dolore non gaudere non potui. Dolui, quia id evenit celsitudini vestrae, quod a temporibus paganorum nulli legitur evenisse episcoporum; gavisus vero sum quia spurcissima vita eorum, quae multas regiones fetore suae infamiae jam aspersit, occasione publicata est, cognitumque evidenter quales coram Deo sint, qui, abjecto divino humanoque timore, tantum nefas in conspectu hominum moliti sunt. Et nunc sanctitas vestra omnem rancorem de corde abjiciat, nec plus aequo et bono pro hac re doleat; omnem intentionem qualiter haec nequitia ad honorem Dei sanctaeque Ecclesiae puniatur intendat. Et quidem, quantum ad illos spectat, dolendum est vobis, quia filii vestri erant, si filii esse vellent; quantum vero ad vos, gaudendum potius et exsultandum, exspectantibus vobis beatitudinem apostolis repromissam, quia vos oderunt, et exprobraverunt, et ejecerunt tanquam malum propter Filium hominis, quem vos amatis et honoratis, et ad cujus amorem et honorem illos trahere volebatis. Litteras domino vestro regi transmittere dispono, quales oportet et quales debeo; et credo, miserante Deo, quia, sicut tempora ejus obscurata sunt immanitate tantae nequitiae, sic enitescent competentis severitate vindictae. Omnipotens Dominus vitam vestram custodiat, et contra omnes aemulos dextera sua protegente defendat, diligende Pater et omni laude colende.
|
[ al., nostro]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 15 |
EPISTOLA XV. AD EUMDEM.
|
Laudat ejus in accepta injuria patientiam. De auctoribus facinoris rogatum a se regem per litteras, ut ulciscatur. Sibi quoque probari quae ille de visione cujusdam monachi, et de altero a communi sepultura prohibito mandarat.
|
Zelo Dei et amore justitiae praecellenti sanctae Rothomagensis Ecclesiae archiepiscopo JOANNI, LANFRANCUS indignus antistes, servitium et orationes. 309 Quando Robertum Beccensis Ecclesiae monachum cum litteris ad vos transmisi, adhuc nullas paternitatis vestrae epistolas suscepi; post abscessum ejus capellanus Hugonis unam detulit; alteram vero laicus quidam, qui, interrogatus a me quis esset, servientem reginae se esse respondit. Utrarumque sententia una fuit; in utrisque enucleate ostenditis officium vestri ordinis, videlicet contra aemulos patientiam, et innocentiam vestram perditissimae congregationis horribilem puniendamque temeritatem; et in utroque laudandus, in utroque benedictus Deus: quia et vos ejus gratia fecistis quod respectu episcopalis dignitatis facere debuistis; et illi econtra, justo ipsius judicio traditi in reprobum sensum, hoc fecerunt quod nec quolibet impulsu, vel qualibet injuria provocati facere debuerant, certissimum pravitatis suae his qui eos non noverant praebentes indicium, quo luce clarius omnibus innotescat quales in conspectu Dei eos esse ab omni populo existimari oporteat. De hac re litteras domino nostro regi mitto, eumque, ut decet, ad vindictam tanti facinoris, prout possum, rogo et moneo, quas jam pridem transmisissem, sed legatum reperire non potui; et homo episcopi Walchelini, qui alias vobis detulit, ut eas exspectaret impetrare non potui De Roberto, et ejus somniatore , et monacho a communi sepultura prohibito, quidquid mandastis laudo, et quidquid de his rebus sentitis, ego quoque in omnibus et per omnia vobiscum sentio. Non est enim credendum visionem illam esse a Deo, quae monachos prohibet a monasterio, cui ad serviendum Deo se devoverunt, et in quo de obedientia et conversione morum suorum et stabilitate sua professionem fecerunt, cum Propheta dicat: Vovete, et reddite . Et Dominus de malis pastoribus loquens, non ait: Fugite eos, recedite de locis quibus praesunt, sed: Super cathedram Moysi sederunt Scribae et Pharisaei, quae dicunt facite, quae autem faciunt nolite facere . Et beatus Benedictus in Regula monachorum : « Praeceptis, inquit, abbatis, in omnibus obedire, etiamsi ipse, quod absit! aliter agat. » De monacho fulgure interfecto vir sapiens apertissima sententia omnem ambiguitatis nodum solvit, dicens: Justus quacunque morte praeoccupatus fuerit, anima ejus in refrigerio erit . Denique Ecclesia Christi alios mortuos a suae communionis consortio non repellit, nisi eos tantum quibus viventibus canonica censura communicare contempsit. Omnipotens Dominus vitam vestram custodiat, quia multum utilis est, inter caetera ad confutandas garrulorum ineptias.
|
(Psal. LXXV,
12) (Matth. XXIII, 2, 3) (cap. 4 Regulae, instruc. 60) (Sap. IV, 7)
|
[ al., coenobii] [contra] [ al., perditissimaeque] [ al., sommatore]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 16 |
EPISTOLA XVI. AD JOANNEM ARCHIEPISCOPUM NORTHMANNORUM.
|
Excusat diuturnum suum silentium, optatque ut mutua inter ipsos et inviolabilis sit concordia.
|
Domino, merito sanctitatis vestrae insigniter honorando, Northmannorum archiepiscopo JOANNI, frater LANFRANCUS, fidele servitium aeternamque salutem cum orationibus. Quod paternitatem vestram, quam, teste Deo, multo amore diligo, multa veneratione suscipio, longa temporis intercapedine litteris visitare supersedi; rogo, multumque rogo ne sinistra a me id factum esse intentione interpretemini, neque existimetis fuisse causam aut indicem cujuslibet rancoris vel odii. Hoc potius hac in parte conjicite, quod rei veritas habet, quod experientia vestra, multis referentibus, quibus miserabilis vitae meae status motus est cognoscere valet; tot enim tantisque hujus mundi impedimentis, nescio quo occulto Dei judicio, incessanter subjaceo, tot animi rancores, tam ex propriis quam ex alienis negotiis sine intermissione sustineo, tot calamitates ex consideratione praesentium venturas in futuro conjicio, ut perraro dictandi seu scribendi facultas detur; aut, si quando datur, vel desunt qui perferant, vel personae tam idoneae non sunt ut per eas litteras mitti injuriam putem. Ego tamen et ea quae vobis accidunt, cum promissione servitii et auxilii mei, scire desidero, et ea quae mihi eveniunt cognosci a vobis humiliter peto; et hoc oro ut concors charitas charaque concordia, quae inter nos hactenus mansit, omnibus diebus vitae nostrae inviolata permaneat; nec eam quaelibet detrahentium lingua quolibet modo aut infirmare aut propulsare praevaleat. Quod aliter ratum esse non poterit, nisi amatores discordiae aut vestris exhortationibus ad amorem concordiae convertantur, aut persistentes in 310 sua stultitia a nostris colloquiis penitus arceantur. De juvene cujus eventum usque ad aures vestras fama vulgavit, lator praesentium, qui vidit et interfuit, qualiter gestum sit, vobis veraciter enarrabit.
|
[ al., radicem] [ al., quid] [ al., quid]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 17 |
EPISTOLA XVII. AD JOANNEM ROTHOMAGENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Falsum esse ostendit quod ejus facta carpere dicebatur; Robertum autem Pultrellum, qui sine ipsius licentia discesserat, ideo a se cum honore susceptum quia commendatitias ejus litteras attulerat. De fide ab archidiaconis petenda quid respondeat et de suo cum rege colloquio.
|
Venerabili sanctae Rothomagensis Ecclesiae archiepiscopo JOANNI, indignus antistes LANFRANCUS, servitium cum orationibus. Litteris quas omnibus Christianae legis amatoribus amanda paternitas vestra transmisit, quo tempore porrectae sunt, congruum dare responsum mihi non licuit, nam et impeditum me invenerunt; nec, si liceret, posset ea tempestate nuntius inveniri qui ferret. Nunc mihi data opportunitate differre, ultra non debeo. Retulistis vobis a multis fuisse relatum quod ego quaedam vestra facta carpo, et maxime quod instituta sanctorum Patrum de servanda clericorum castitate male vos intellexisse redarguo, adjuncto quod ecclesiasticae disciplinae moderamina non bene vos tenere affirmo. Meminisse debet beatitudo vestra, praesentes verbis, absentes litteris nos saepe alterutrum monuisse esse multos detestabili invidia plenos, qui semper velint nos invicem dissidere, quatenus hac occasione suas nequitias valeant liberius exercere: quorum officii refert nova semper, et inaudita fingere, leviter, et injuriose prolata deterius exponere, bene et consulte dicta, quantum in ipsis est, in contrariam partem convertere. Ego tamen, teste conscientia, nullius eorum conscius sum; nec aliquid de laudabili vita vestra vel dixisse vel dicenti assensum praebuisse me memini, quod in praesentia vestra, si res ita exposceret, non posset cum pacis vestrae securitate proferri; imo vestro venerabiliumque Patrum exemplo provocatus, per totam terram Anglicam pastorali auctoritate prohibui ne cujuslibet ordinis quisquam canonicus uxorem accipiat, nec . . . antea, si presbyter, aut diaconus est, nisi praebenda carere velit, habere ulterius liceat. De Roberto, quem Pultrellum vocastis, quemque sine vestra licentia mare transisse perhibuistis, certissime id sciatis, quia litteras vestro sigillo, quod mihi bene notum est, signatas detulit; in quibus, si verae fuerunt, summopere me rogastis quatenus eum cum honore susciperem, apud abbatem Balduinum, in quantum possum, pro infirmitate sui corporis adjuvarem; de meis etiam rebus, sicut mihi opportunum esset, opem impenderem. Quae omnia exsecutus sum; nam pro amore vestro honeste eum suscepi, tribus septimanis mecum habui, abbati Balduino precibus et promissionibus commendavi. Revertenti unde redire posset denarios officiosa charitate impendi, et miror valde, si falsas litteras porrexit, quonam modo tanti viri sigillum ad persuadendam falsitatem suam habere potuerit. De fide ab archidiaconis petita et data interrogantibus episcopis Bajocensi et Constantiensi, hoc tantum respondi, me nec legisse tale aliquid nec vidisse; vos tamen prudentem virum esse, et strenue scire quid agatis, quid omittatis, quid agendum, quid omittendum censeatis. De negotiis vestris cum domino nostro rege, prout decuit et oportuit, noviter sum locutus; et puto, per misericordiam Dei, quia mordentibus vitam vestram aures excellentiae suae non est ultra facile praebiturus. Omnipotens Dominus vitam vestram ad honorem sanctae Ecclesiae suae incontaminatam custodiat.
|
[ al., incuriose]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 18 |
EPISTOLA XVIII. AD OSBERNUM ANTISTITEM.
|
Quod Balduinum abbatem secum detineat, quominus Richardi placito adesse queat; excusari proinde illum, et causam differri rogat.
|
LANFRANCUS indignus antistes, OSBERNO digno antistiti, salutem cum orationibus. 311 Ad Frachenam villam nostram, quae coenobio sancti Emundi proxima est, veni, in qua, rege praecipiente, et corporis mei infirmitate urgente, aliquam accipere medicinam disposui. Pro qua re abbatem Balduinum detineo, cui rex curandae hujus aegritudinis curam suo ore injunxit, qui contra Richardum ad hunc conventum de quibusdam querelis placitum accepit; sed, abbate apud vos et apud eum de hoc itinere excusato, causam ipsam dilatam esse rogo et volo, quoadusque in unum conveniamus, et pari studio pariter ipsum negotium sine aliquo partium favore definiamus. Omnipotens Dominus vos benedicat, et in omnibus vestris negotiis promptus auxiliator assistat.
|
[ al., alio tempore
in unum]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 19 |
EPISTOLA XIX. AD HERFASTUM COEPISCOPUM.
|
Ut clericos Balduini abbatis ab excommunicatione absolvat, quoad ipse utraque parte audita litem dirimat.
|
LANFRANCUS archiepiscopus, confratri et coepiscopo HERFASTO, salutem. Meminisse debet charitas vestra quia rex, dum vobiscum esset, praecepit ut querimonia de clericis abbatis Balduini, quae inter vos et ipsum abbatem versabatur, sopita remaneret, quoadusque ipsemet ipsam causam audiret, vel a me, si temporis opportunitas sic suggereret, audiri praeciperet. Sed quia, priusquam id fieret, mare transivit, volo et rogo quatenus praedictos clericos, quos a vobis excommunicatos didici, absolvatis, et quietos ab omni invectione atque exactione ad praesens dimittatis; post paucos etenim dies ad partes vestras venturi sumus, et utriusque partis assertiones diligenti cura audiemus, et tam prolixe querimoniae, in quantum salva fidelitate regis fieri poterit, finem legitimum imponemus.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 20 |
EPISTOLA XX GREGORII VII PAPAE AD LANFRANCUM.
|
Ut Arfastum episcopum comprimat, ne Balduino abbati molestus sit, regemque oret ne illi faciat; quod si contempserit, ad sedem apostolicam cum abbate veniat ad contentiones dirimendas.
|
GREGORIUS episcopus, servus servorum Dei, LANFRANCO Cantuariorum archiepiscopo salutem et apostolicam benedictionem. Non minima admiratione dignum ducimus, etc. Exstat inter epistolas Gregorii, Patrologiae tom. CXLVIII.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 21 |
312 EPISTOLA XXI. LANFRANCI AD HERFASTUM COEPISCOPUM.
|
Quo pacto erga eum gerere se debeat quem, nullis adhuc ordinibus initiatum, et uxoratum ad diaconatum ipse promoverat.
|
LANFRANCUS, gratia Dei, non suis meritis archiepiscopus, confratri et coepiscopo HERFASTO, salutem. Clericus iste noviter ad me venit, causam suae infelicitatis mihi dixit, dictam testimonio vestrarum litterarum veram esse asseruit, testatus est se inordinate ordinatum; videlicet cum nullius esset ordinis, a fraternitate vestra factum esse diaconum: interrogatus a me si uxorem haberet, uxorem se habere, nec eam se velle dimittere respondit. Propterea tali pacto consulendum ei divina fultus auctoritate decerno: Diaconatum ei auferte, ad caeteros minores ordines congruis eum temporibus promovete. Diaconatus vero ordinem nunquam recipiat, nisi caste vivat, nisi de reliquo se caste victurum canonica attestatione promittat. Si vero coelibem vitam egerit, et acturum se omni tempore respondere voluerit, non quidem eum ad ordinem diaconatus iterum ordinabitis, sed ipsum officium per textum sancti Evangelii vel in synodo vel in multorum clericorum conventu reddetis.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 22 |
EPISTOLA XXII. AD EUMDEM.
|
De poenitentia clerici qui sacerdotis ordinem inordinate assumpserat.
|
Dilectissimo fratri et coepiscopo HERFASTO, LANFRANCUS indignus antistes, salutem et amicitiam cum orationibus. De clerico quem ad nos misistis, sanctarum Scripturarum testimonio hoc sentimus, hoc tenendum decernimus: Poenitentiam prolixi temporis, consideratis ejus viribus, pro arbitrio vestro ei injungite; sacerdotii ordinem, quod inordinate assumpsit, ei auferte, a caeteris ordinibus cessare jubete; quia in sacris canonibus scriptum est: Qui aliena invadit, non exibit impunitus: Et Leo papa ad Martianum: « Propria perdit, qui indebita concupiscit. » Sylverius ad Virgilium praevaricatorem: « Sic enim decet fidem sanctorum Patrum in Ecclesia servari catholica utque quod habuit amittat qui improbabili temeritate quod non accepit assumpserit. » Quod si infra poenitentiae tempus, carnis munditiam digne servaverit, caeterarumque bonarum actionum sollicitus observator exstiterit, miserante Deo, cujus misericordiae non est numerus, experientia vestra indulgentiam ei praestare valebit, ut, sicut beatus Gregorius et praefatus Leo in decretis suis concorditer dicunt, si poenitentia ejus fuerit digna, sit etiam fructuosa.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 23 |
EPISTOLA XXIII. AD HEREBERTUM EPISCOPUM.
|
Ut Berardum clericum rixare desistat; et, quia ipsius litteras spreverat, sacros canones legat, ex quibus discat quae reverentia metropolitanis debeatur. Effrenem denique monachum ut a suo consortio penitus eliminet.
|
LANFRANCUS, divina misericordia, non suis meritis Dorobernensis Ecclesiae archiepiscopus, HEREBERTO episcopo, humiliter sapere et sobrie intelligere. Berardus abbatis Balduini clericus et famulus, nostras de negotio suo litteras tibi detulit. Quas, ut ipse postea mihi testatus est, procaciter irrisisti; 313 satis vilia, multumque indigna de me, multis audientibus, protulisti; pro me de eadem re nihil te facturum plurimis contestationibus affirmasti. De his alio tempore atque loco sermo erit. Verumtamen ad praesens praecipio tibi ne in his rebus sancti Eadmundi aliquid appetas, nisi id ab antecessoribus tuis appetitum fuisse certis documentis ostendas, praefatum Berardum quietum et inconcussum dimittas, quoadusque res in nostram audientiam veniat, finemque congruum canonica auctoritate nostrique judicii definitione recipiat. Postpositis aleis, ut majora taceam, ludisque saecularibus, quibus per totam diem vacare diceris, divinas litteras lege, decretisque Romanorum pontificum, sacrisque canonibus praecipue studium impende; ibi quippe invenies quod nescis, perlectis illis frivolum dices, unde ecclesiasticam disciplinam effugere te confidis. In decretis sic legitur: « Metropolitani sui, in unaquaque provincia, in omnibus rebus ordinationem semper exspectet. » In Nicaeno concilio : « Firmitas omnium quae geruntur per unamquamque provinciam metropolitano tribuatur episcopo. » In Antiocheno : « Per unamquamque provinciam episcopis convenit nosse metropolitanum episcopum totius provinciae sollicitudinem gerere; propter quod ad metropolim omnes undique qui negotia videntur habere concurrant, unde placuit eum et honore praecellere. » Et in Toletanis conciliis: « Sic enim justum est ut inde unusquisque sumat regulas disciplinae, unde consecrationis honorem accepit; ut, juxta majorum decreta, sedes quae unicuique sacerdotalis mater est dignitatis, sit ecclesiasticae magistra rationis. » Et paulo post: « Quisquis horum decretorum violator exstiterit, sex mensibus communione privatus, apud metropolitanum sub poenitentiae censura permaneat corrigendus. » Sunt alia plurima de excellentia et potestate primatum atque archiepiscoporum, tam in praefatis scriptis quam in aliis orthodoxorum Patrum authenticis libris; quae si studiosius legeres, lecta memoriae commendares, nihil inconveniens contra tuam Matrem Ecclesiam sentires; quod dixisse diceris, non dixisses, imo dictum ab aliis salubri invectione reprehenderes. Nec sobrius quisquam putaverit hoc esse in aliena parochia aliquid temere praesumere, cum per misericordiam Dei totam hanc, quam vocant Britannicam insulam, unam unius nostrae Ecclesiae constet esse parochiam. Hermanum monachum, cujus vita multis reprehensionibus obnoxia perhibetur, a consortio tuo tuaeque domus penitus remove; volo enim ut in regulari monasterio regulariter vivat, aut, si hoc renuit, de regno Anglorum abscedat.
|
(BONIFAC. papa,
epist. 111) (primo,
cap. 4) (primo, cap. 4)
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 24 |
EPISTOLA XXIV. AD MAURITIUM LONDONIENSEM ANTISTITEM.
|
Electo episcopo diem designat quo presbyterii gradum ei collaturus est, simulque ad ejus interrogata respondet, de homine apud captores mortuo, de colloquio regis, et de clerico qui in ejus episcopatum sine servatis venerat.
|
LANFRANCUS divina misericordia archiepiscopus, dilecto fratri Londoniensis Ecclesiae electo antistiti MAURITIO, salutem. In primis gratias ago quod meam sicut tuam desiderare salutem te asseris, quodque profectum vivendi honeste, per meam qualemcunque doctrinam habiturum te esse confidis; haec ex dilectione non modica procedere solent. Ad interrogata tua, brevia responsa mitto. De homine quem captum et apud captores mortuum fuisse inventum scripsisti, absolute tibi ad praesens respondere non possum, quoadusque praecedentes mortis ejus causas diligentius audiam, et sic, miserante Deo, quid agi oporteat, canonica auctoritate definiam. Interim injunge eis aliquam poenitentiam, usque dum conveniamus, et alterno colloquio quid postea facere debeat decernamus. De terris tuis domino meo regi nihil adhuc locutus fui, quia de meis etiam rebus, qualem volui, loquendi opportunitatem non habui. Gofridus clericus, qui apostasiae calumniam habet, de episcopatu tuo non recedat : aut formatas litteras ex parte sui episcopi, sicut canones jubent, ostendat. Cicestrum, sicut fraternitati tuae insinuavi, venies, et ibi Sabbato ante Laetare Hierusalem, cooperante Spiritu sancto, presbyterii gradum recipies.
|
[ al., tuo recedat]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 25 |
314 EPISTOLA XXV. AD WALCHERUM COEPISCOPUM.
|
Pulsis Britonibus tranquilla esse omnia. Danos certo adventare; proinde ut vigilet, castrumque suum hominibus et armis muniendum curet.
|
LANFRANCUS peccator et indignus antistes, venerabili fratri et coepiscopo WALCHERO, salutem. Laetatus sum in his quae dicta sunt mihi a vobis; pacem vos vestris litteris habere didicimus, quam procul a vobis esse, multis multorum rationibus territi credebamus. Nos vero, expulsis Britonibus et sedatis omnibus bellis, in tanta tranquillitate vivimus ut, postquam rex mare transiit, tranquillius nos vixisse nequaquam meminerimus. Res domini nostri regis in summa prosperitate esse, et eum ad praesens ad vos transire certissime sciatis. Dani, ut, rex vobis mandavit, revera veniunt; castrum itaque vestrum hominibus, et armis, et alimentis vigilanti cura muniri facite. Omnipotens autem Dominus ab omni malo vos defendat.
|
[ al., relationibus] [ al., nos]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 26 |
EPISTOLA XXVI. AD EUMDEM.
|
Excusat quod monitorium non miserit, respondetque de presbytero qui in claustro monachorum sine benedictione nutritus fuerit. ad saeculum redire non posse.
|
LANFRANCUS indignus antistes, venerabili Dunelmensi episcopo WALCHERO, salutem. Et longe ab urbe positum et multis hujus saeculi negotiis involutum me vestrae litterae invenerunt; ob quam causam petitionibus vestris ex omni parte effectum praebere non licuit, nec, si licuisset, commonitorium, quod in festivitate sancti Martini habere voluistis, fieri potuisset; septima enim post praedicti sancti solemnitatem die, vester ad me nuntius venit. Porro de illo presbytero, de quo mandastis quia in claustro monachorum sine benedictione nutritus fuit, aliquid me vobis mandasse recordari non possum; canones tamen decretaque sanctorum Patrum eos qui vestem religionis aliquot diebus in conspectu hominum deferunt, ad saeculum quocunque modo postea redire non sinunt. Qui si vobis obtemperare voluerit , evangelica auctoritate utimini, quae ait: « Compelle intrare . »
|
(Luc.
XIV, 23)
|
[ f., noluerit]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 27 |
EPISTOLA XXVII. AD STIGANDUM CISTRENSEM EPISCOPUM.
|
Ut clericis villarum Ecclesiae Cantuariensis quae in ipsius sunt dioecesi, exactas per ejus archidiaconos pecunias restitui jubeat. Nec ad episcopi ullius synodum deinceps veniant, nec respondeant, aut quidquam persolvant praeter id quod institutum est pro chrismate.
|
LANFRANCUS Dei gratia archiepiscopus, dilectissimo fratri STIGANDO Cistrensi episcopo, salutem. Clerici villarum nostrarum qui in vestra dioecesi existunt, questi nobis sunt quod vestri archidiaconi repertis occasionibus pecunias ab eis exquirunt, et a quibusdam jam acceperunt. Meminisse debet fraternitas vestra quia contra morem antecessorum nostrorum atque vestrorum vobis concessimus eisque imperavimus quatenus ad vestras synodos irent, et ea quae ad Christianae religionis notitiam prodesse possunt, sine interpellatione vel discussione aliqua a vobis audirent. Si quae in ipsis culpae invenirentur, suspensa interim vindicta, ad nostrum examen servarentur, et nobis vel in miserendo vel in ulciscendo, sicut semper consuetudo fuit, obnoxii tenerentur. Mandamus itaque ut male accepta sine dilatione reddi jubeatis, et ministris vestris ne ulterius id praesumant, servandae charitatis studio perhibeatis. Nos vero presbyteris nostris qui extra Cantiam constituti, omnino praecipimus, 315 ne ad vestram, vel alicujus episcopi synodum amplius eant, nec vobis, nec aliquibus ministris vestris pro qualibet culpa respondeant. Nos enim, cum ad villas vestras veniemus , quales ipsi vel in moribus vel in sui ordinis scientia sint pastorali auctoritate vestigare debemus. Chrisma tantum a vobis accipiant, et ea quae antiquitus instituta sunt in chrismatis acceptione persolvant. Sicut namque ea quae antiquitus usque ad nostra tempora antecessores nostri habuerunt, solerti vigilantia cupimus illibata servare, ita aliis debita aliqua, quod absit! usurpatione nolumus denegare.
|
(vobis)
|
[ al., nostras] [ al., venerimus] [ al., tamen]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 28 |
EPISTOLA XXVIII. AD EUMDEM.
|
Ut mulierem, cujus causa a Lanfranco audiri papa jusserat, cum viro suo quietam manere sinat, donec una conveniant causamque definiant.
|
LANFRANCUS gratia Dei archiepiscopus, dilectissimo fratri STIGANDO, salutem. Misit mihi litteras papa, in quibus praecepit ut causam istius mulieris, quam adversus eam habetis, diligenter audiam, et interim quietam et absolutam esse praecipiam; propterea mando vobis ut, pace vestra, cum viro suo maneat, quoadusque in unum conveniamus; et ipsam causam cum consilio episcoporum inter nos conferamus, et adjuvante divina gratia salubri fine definiamus.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 29 |
EPISTOLA XXIX. AD ROBERTUM CISTRENSEM EPISCOPUM.
|
Suo regisque nomine praecipit ut coenobio Conventreiensi violenter ablata sine mora restituat; singulatim commemorans quam indignis modis eos afflixerit.
|
LANFRANCUS gratia Dei archiepiscopus, ROBERTO Cistrensi episcopo, salutem. Litteras ante paucos dies tibi transmisi, et eas vix susceptas legere despexisti, et cum magna indignatione, sicut mihi dictum est, super quoddam sedile eas projecisti; nunc alias mitto, mandans et praecipiens, ex parte regis et nostra, quatenus ab omni gravamine quod coenobio Conventreio inferre diceris omnino te subtrahas, quidquid de ipso coenobio vel terris ipsius coenobii violenter abstulisti sine mora restituas; clamorem enim fecerunt ad me tam abbas quam monachi ejus, quod dormitorium eorum per vim introisti, arcas eorum fregisti, et equos et omnes proprietates quas habebant rapuisti. Insuper domos eorum destruxisti, et materias earum ad tuas villas asportari praecepisti. In ipso quoque coenobio cum familia tua consumens bona monachorum, octo dierum moram fecisti. Haec nec tui officii nec tuae potestatis esse cognoscas, imo magis oporteret te animabus eorum pastorali discretione consulere, bonorumque morum sanctarumque actionum verbis et operibus salutaria exempla praebere.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 30 |
EPISTOLA XXX. AD MANASSEM REMENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Remensem archiepiscopum summi pontificis jussu monet ut latori litterarum res injuste sibi apud Rosnacum ablatas restituendas curet.
|
Domino in columnis Ecclesiae plurimum honorando Remensi archiepiscopo MANASSI, peccator et indignus antistes LANFRANCUS, salutem, servitium cum orationibus. Lator harum litterarum, regius ac noster homo, magnam rerum suarum 316 apud Rosnacum se asserit injuriam pertulisse; et pro ea re auribus summi pontificis lacrymabilem querimoniam intulisse. Summus vero pontifex raptores suos , nisi omnia sua ei redderent, terribiliter excommunicavit, et vobis, ut ei de raptoribus ipsis justitiam faceretis, sedis apostolicae litteras destinavit. Et quamvis excellentia vestra in talibus monitore non egeat, rogo tamen multumque rogo ut ei benignitas vestra ita subveniat quatenus res suas, quae ei injuste ablatae sunt, sine diminutione acquirat.
|
[ al., ipsos]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 31 |
EPISTOLA XXXI. AD MAURITIUM EPISCOPUM.
|
Ut Bertingam eat, litemque inter abbatissam et priorem componat.
|
LANFRANCUS archiepiscopus dilecto amico suo MAURITIO episcopo salutem. Sicut in aliis litteris, in his quoque rogamus et monemus, et pastorali auctoritate praecipimus quatenus, si vobis opportunum est, Bertingen eatis, et auditis utrinque querelis abbatissam esse abbatissam, et priorem esse priorem jubeatis; utraque in suo ordine sit, sicut oportet, et, sicut beati Benedicti Regula jubet, major praecipiat, minor obediat. Si tamen ea praeceperit quae congruis rationibus conveniant, et quibus sacrae auctoritates minime contradicant, utraeque quae Dei sunt et quae saeculi sunt, servata suorum ordinum dignitate, communi consilio agant. Sanctimoniales et clerici, et laici, tam intus quam extra, eis serviant et obediant. Quaecunque illarum hanc constitutionem nostram praetergressa fuerit, vestra adnitente instantia corripiatur, et, ne conceptam praesumptionem adimpleat, competenti severitate compellatur. Quod si discordia in tantum partes armaverit ut earum sententia in unam concordiam convenire non possit, res nobis innotescat, ut cujus culpa fuerit regulari districtioni subjaceat.
|
(capitis 7, grad. 2, 3; et cap. 63)
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 32 |
EPISTOLA XXXII. AD GOISFRIDUM EPISCOPUM.
|
De sanctimonialibus professis vel ad altare oblatis, et de iis quae nec professae vel oblatae, aut quae non amore religionis ad monasterium confugerunt.
|
LANFRANCUS archiepiscopus, venerabili episcopo COISFRIDO, salutem et servitium. De sanctimonialibus, de quibus dulcissima mihi paternitas vestra ad me litteras misit, hoc vobis respondeo: Sanctimoniales quae de servanda regula professionem fecerunt, vel quae, quamvis adhuc professae non sint, ad altare tamen oblatae fuerunt, secundum mores et vitas earum ad servandam regulam moneantur, increpentur, constringantur. Quae vero nec professae nec oblatae sunt, ad praesens dimittantur sic, donec voluntates earum de servando ordine subtilius exquirantur. Quae vero non amore religionis, sed timore Francigenarum, sicut vos dicitis, ad monasterium confugerunt; si hoc firmo meliorum sanctimonialium testimonio probare possunt, libera eis recedendi concedatur potestas. Et hoc est consilium regis, et nostrum. Omnipotens Deus vitam vestram in beneplacito suo conservet.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 33 |
EPISTOLA XXXIII. AD DOMNALDUM HIBERNIAE EPISCOPUM.
|
Infantibus ante usum rationis eucharistiae perceptionem docet haudquaquam ad salutem esse necessariam; quaestiones vero saecularium litterarum, ut episcopo indignas solvere detrectat.
|
LANFRANCUS indignus sanctae Cantuariensis Ecclesiae antistes, venerando Hiberniae episcopo DOMNALDO et iis qui sibi litteras transmiserunt, salutem et benedictionem. In itinere positi, et a civitate in qua nobis sedes episcopalis est longe sepositi 317 eramus, quando litteras vestras nuntio vestro deferente suscepimus. Quem cum rogassemus ut saltem paucis diebus nobiscum maneret, quatenus perquisitis libris congruum pro captu nostro ad consulta vestra responsum vobis referret, petitioni nostrae effectum negavit, et se diutius non posse morari multis assertionibus allegavit. Itaque dulcissimam nobis fraternitatem vestram paterna charitate monemus ne indignum vobis sit quod de tanta re tam breviter respondemus. Revera, et procul pulsa omni ambiguitate, sciatis neque transmarinas Ecclesias, neque nos Anglos hanc de infantibus tenere sententiam quam putatis. Credimus enim generaliter omnes omnibus aetatibus plurimum expedire tam viventes quam morientes Dominici corporis et sanguinis perceptione sese munire. Nec tamen, si, priusquam corpus Christi et sanguinem sumant, contingit baptizatos statim de hoc saeculo ire, ullatenus credimus eos, quod Deus avertat! propter hoc in aeternum perire; alioquin veritas non esset verax, quae dicit: Qui crediderit, et baptizatus fuerit, salvus erit . Et per prophetam: Effundam super vos aquam mundam, et mundabimini ab omnibus iniquitatibus vestris ; Quod de baptismo esse dictum omnes hujus sententiae expositores concorditer asseverant. Et Petrus apostolus: Et vos nunc similis formae salvos facit baptisma . Et Paulus apostolus: Quotquot in Christo baptizati estis, Christum induistis ; » Christum est enim induere, habitatorem Deum per remissionem peccatorum in se habere. Nam sententia illa quam Dominus in Evangelio dicit · Nisi manducaveritis carnem Filii hominis, et biberitis ejus sanguinem, non habebitis vitam in vobis , quantum ad comestionem oris non potest generaliter dicta esse de omnibus. Plerique etenim sanctorum martyrum ante baptismum quoque diversis excruciati poenis de corpore migraverunt; eos tamen in numero martyrum computat, et salvos credit Ecclesia per illud testimonium Domini, quo dicitur: Qui me confessus fuerit coram hominibus, confitebor et ego eum coram Patre meo qui est in coelo . Infantem quoque non baptizatum, si morte imminente urgeatur, a fideli laico, si presbyter desit, baptizari posse canones praecipiunt; nec eum tamen, si statim moriatur, a consortio fidelium sejungunt. Necesse est ergo praedictam Domini sententiam sic intelligi, quatenus fidelis quisque divini mysterii per intelligentiam capax, carnem Christi et sanguinem non solum ore corporis, sed etiam amore et suavitate cordis comedat et bibat, videlicet amando et in conscientia pura dulce habendo quod pro salute nostra Christus carnem assumpsit, pependit, resurrexit, ascendit; et imitando vestigia ejus, et communicando passionibus ipsius, in quantum humana infirmitas patitur, et divina ei gratia largire dignatur: hoc est enim vere et salubriter carnem Christi comedere et sanguinem ejus bibere. Quam sententiam in libro De doctrina Christiana beatus Augustinus exponens sic ait : « Facinus vel flagitium jubere videtur: figura vero est praecipiens passioni Dominicae communicandum esse, et suaviter atque utiliter in memoria recondendum quod pro nobis caro ejus vulnerata et crucifixa sit. » Figuram vocat figuratam locutionem, neque enim negat veritatem carnis et sanguinis Christi . Et Dominus in Evangelio: Qui manducat carnem meam et bibit sanguinem meum, in me manet, et ego in eo . Quod exponens beatus Augustinus ait : « Hoc est namque carnem Christi et sanguinem salubriter comedere et bibere, in Christo manere et Christum in se manentem habere; nam et Judas, qui Dominum tradidit, cum caeteris apostolis ore accepit; sed quia corde non comedit, judicium sibi aeternae damnationis accepit. » Quaestiones saecularium litterarum nobis solvendas misistis; sed episcopale propositum non decet operam dare hujusmodi studiis. Olim quidem juvenilem aetatem in his detrivimus, sed accedentes ad pastoralem curam, abrenuntiandum eis decrevimus.
|
(Marc. XVI, 16) (Ezech. XXXVI, 27) (I Petr.
III, 21) (Galat. III, 27) (Joan. VI, 54) (Matth. X, 32) (lib. III, c. 10) (quod plerisque schismaticis visum est, et
adhuc non cessat videri) (Joan. VI, 57) (In Evang. Joan.
tract. 26)
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 34 |
EPISTOLA XXXIV. AD WILLELMUM ANGLORUM REGEM.
|
Regi dissuadet ne mare transeat. Rodulphum comitem cum exercitu suo in fugam versum, et regis milites eos insequi nuntiat.
|
Domino suo, Anglorum regi, WILLELMO, fidelis suus LANFRANCUS, fidele servitium et fideles orationes. Libenter vos videremus sicut angelum Dei, sed hoc tempore nolumus 318 vos mare transire, quia magnum nobis dedecus faceretis si pro talibus perjuris et latronibus vincendis ad nos veniretis. Rodulphus comes, imo Rodulphus traditor, et totus exercitus ejus in fugam versi fuerunt; et nostri cum infinita multitudine Francigenarum et Anglorum eos insequuntur; et ante paucos dies, sicut mihi mandaverunt principes nostri, aut ipsi perjuri de terra vestra per mare fugient, aut eos vivos vel mortuos habebunt. Caetera per hunc monachum vobis mando, cui bene credere potestis, quia fidelitatem mihi fecit. Omnipotens Dominus vos benedicat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 35 |
EPISTOLA XXXV. AD EUMDEM.
|
Castrum Norvicense pulsis Britonibus receptum, totique Angliae redditam quietem gratulatur.
|
Gloriosissimo domino suo Anglorum regi WILLELMO, fidelis suus LANFRANCUS, fidele servitium cum orationibus. Gloria in excelsis Deo, cujus misericordia regnum vestrum purgatum est spurcitia Britonum, castrum Norwich redditum est, et Britones, qui in eo erant et terras in Anglica terra habebant, concessa eis vita cum membris juraverunt quod intra quadraginta dies de regno vestro exirent, et amplius sine vestra licentia in illud non introirent. Qui vero Rodulpho traditori, et sociis ejus sine terra pro solidis servierunt, ad hoc faciendum unius mensis spatium multis precibus impetraverunt. In ipso castro remanserunt episcopus Gaufridus, Willelmus de Varenna, Robertus Malet, et trecenti loricati cum eis, cum ballistariis, et artificibus machinarum multis. Omnis strepitus bellorum, miserante Deo, in Anglica terra quievit. Omnipotens Dominus vos benedicat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 36 |
EPISTOLA XXXVI. CLERI ET POPULI ECCLESIAE DUBLIENSIS AD LANFRANCUM.
|
Patricium presbyterum, quem elegerunt, Dublinensi Ecclesiae ordinari petunt episcopum.
|
Venerando sanctae Cantuariensis Ecclesiae metropolitano LANFRANCO, clerus et populus Ecclesiae Dublinensis, debitam subjectionem. Vestrae paternitati est cognitum quod Ecclesia Dublinensis, quae Hiberniae insulae metropolis est, suo sit viduata pastore ac destituta rectore. Propterea elegimus presbyterum, nomine Patricium, nobis sufficientissime cognitum, natalibus et moribus nobilem, apostolica et ecclesiastica disciplina imbutum, fide catholicum, in Scripturarum sensibus cautum, in dogmatibus ecclesiasticis exercitatum; quem nobis quantocius petimus ordinari episcopum, quatenus auctore Deo, regulariter nobis praeesse valeat et prodesse, et nos sub ejus regimine salubriter militare possimus: quia integritas praesidentium, salus est subditorum; et ubi est incolumitas obedientiae, ibi sana est forma doctrinae.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 37 |
EPISTOLA XXXVII. LANFRANCI AD GOTHRICUM HIBERNIAE REGEM.
|
Patricium a se consecratum episcopum significat, regemque hortatur ut quae nefarie circa matrimonium fieri dicuntur corrigat, Patricii consiliis libenter utatur.
|
LANFRANCUS non suis meritis, sed gratia Dei archiepiscopus, glorioso Hiberniae regi GOTHRICO salutem cum orationibus. Venerabilem fratrem ac coepiscopum nostrum Patricium, quem, charissime fili, excellentia vestra ad nos consecrandum transmisit, honeste suscepimus, 319 debitis officiis secundum canonicam institutionem, scilicet Spiritus gratia cooperante, sacravimus; sacratum ad propriam sedem, cum testimonio litterarum nostrarum, more antecessorum nostrorum remisimus. Qui quamvis de gloria vestra multa nobis bona multisque laudibus digna retulit, non abs re tamen credimus esse si praedicanda vestra studia nostra adhortatione pulsamus; sicut enim ignis flante vento clarius lucet et major efficitur, sic vera virtus veris praeconiis pulchrius enitescit et in melius augmentatur. Rogamus igitur, sicut rogari oportet pretiosum sanctae Romanae Ecclesiae filium, quatenus fidem rectam, ab ipso Deo, et apostolis ejus sanctis atque orthodoxis Patribus traditam, cum omni mentis sinceritate inviolatam teneatis; fidei congrua opera, in quantum vires suppetunt, exhibeatis; superbis austeram, humilibus placabilem vestram celsitudinem ostendatis. In regno vestro perhibentur homines seu de propria, seu de mortuarum uxorum parentela conjuges ducere, alii legitime sibi copulatas pro arbitrio et voluntate relinquere, nonnulli suas aliis dare et aliorum infanda commutatione recipere. Haec, et si quae sunt alia crimina, propter Deum et animam vestram in terra potestatis vestrae corrigi jubete, talesque vos cum divino adjutorio vestris subditis exhibete, ut et amatores boni bona amplius diligant, et appetitores mali pravas actiones nequaquam exercere praesumant; hoc enim facientes, et diutius cum rerum temporalium felicitate in terra regnabitis, et post terrenum regnum sine fine regnaturi ad coelestia regna migrabitis. Plura et prolixius vobis scripsissem, sed habetis vobiscum praedictum antistitem vestrum monasticis institutionibus a pueritia enutritum, scientia divinarum litterarum strenuissime eruditum, bonorum operum ornamentis, in quantum cognosci a nobis potuit, decentissime adornatum, quem de anima vestra saepius vobis loquentem si intento corde audieritis; audientes, ut patri spirituali in his quae ad Deum pertinent obedieritis; obedientes, ea quae vobis ab eo prolata fuerint, in arca pectoris vestri reposueritis: speramus, per misericordiam Dei, quia neque vos perniciose e rabitis, neque subditos vobis in privatarum actionum pertinacia stare diu permiseritis. Omnipotens Dominus contra inimicos mentis et corporis, et balteo virtutis suae excellentiam vestram defendat, et, post longam hujus saeculi vitam, ad eam quae finem non habet feliciter vos perducat.
|
[ al., pravarum] [ al., brachio]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 38 |
EPISTOLA XXXVIII. AD TERDELVACUM HIBERNIAE REGEM.
|
Regem laudat ex iis quae a Patricio cognoverat, monetque ut, ad pravas quasdam consuetudines exstirpandas, episcoporum aliorumque conventum fieri jubeat, et ipse intersit.
|
LANFRANCUS, peccator et indignus sanctae Dorobernensis Ecclesiae archiepiscopus, magnifico Hiberniae regi TERDELVACO, benedictionem cum servitio et orationibus. Nullam Deus majorem terris misericordiam impendit, quam cum pacis ac justitiae amatores ad animarum seu corporum gubernacula provehit, et maxime cum bonis regibus regna hujus mundi regenda committit. Hinc namque pax oritur, discordia sopitur, et, ut breviter cuncta complectar, Christianae religionis observantia stabilitur. Quod populo Hiberniae divinitus tunc collatum fuisse prudens inspector intelligit, quando omnipotens Deus excellentiae vestrae jus regiae potestatis super illam terram concessit; tot enim tantaque bona de magnitudinis vestrae erga bonos pia humilitate, contra pravos districta severitate, circa omne humanum genus discretissima aequitate, frater et coepiscopus noster Patricius narravit, ut, quamvis vos nunquam viderimus, tanquam visos tamen vos diligamus, et tanquam visis ac bene cognitis vobis salubriter consulere et sincerissime servire cupiamus. Verum inter multa quae placent, relata nobis sunt quaedam quae displicent, videlicet quod, in regno vestro, quisque pro arbitrio suo legitime sibi copulatam uxorem, nulla canonica causa interveniente, relinquit, et aliam quamlibet seu sibi vel relictae uxori consanguinitate propinquam, sive quam alius simili improbitate deseruit, maritali seu fornicaria lege, punienda sibi temeritate conjungit; quod episcopi ab uno episcopo consecrantur; 320 quod in villis vel civitatibus plures ordinantur; quod infantes baptismo sine chrismate consecrato baptizantur; quod sacri ordines per pecuniam ab episcopis dantur. Haec omnia, et si qua sunt similia, contra evangelicam et apostolicam auctoritatem, contra sanctorum canonum prohibitionem, contra omnium orthodoxorum Patrum qui nos praecesserunt fieri institutionem, nullus, qui sacras litteras vel mediocriter legit, ignorat. Quae quanto in conspectu Dei sanctorumque ejus amplius sunt horrenda, tanto studiosius vestris sunt sine aliqua dilatione jussionibus prohibenda, et, nisi prohibita corrigantur, districtissima terroris vestri severitate punienda; nullum enim Deo vel majus vel gratius munus offerre potestis, quam si divina et humana debitis legibus gubernare studeatis. Memores igitur divini judicii, quo de commisso vobis regno rationem reddituri estis Deo, episcopos et religiosos quosque viros in unum convenire jubete, sacro eorum conventui praesentiam vestram cum vestris optimatibus exhibete, has pravas consuetudines, omnesque alias quae a sacris legibus improbantur, a regno vestro exterminare studete, quatenus Rex regum et Dominus dominantium, cum viderit regiam majestatem vestram praeceptis suis in omnibus esse subjectam, servis quoque ac fidelibus suis pro timore et amore ejus mansuetam, inimicis divinae religionis divino zelo infestam; ipse quoque vos vestrosque fideles clamantes ad se propitiatus exaudiat, hostes conterat pacemque vobis in hoc saeculo stabilem, et in futuro vitam aeternam concedat.
|
[ al., prae]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 39 |
EPISTOLA XXXIX. AD ROGERIUM COMITEM.
|
Castrorum custodiam regis nomine commendat, patrisque ei exemplum proponit, qui fideliter servierat; et de vicecomitum placitis a rege, quoad redeat, inhibitis.
|
LANFRANCUS gratia Dei archiepiscopus, dilectissimo filio et amico ROGERIO comiti salutem et benedictionem. Dominus noster Anglorum rex salutat vos et nos omnes, sicut fideles suos in quibus magnam fiduciam habet, et mandat ut, quantum possumus, curam habeamus de castellis suis, ne, quod Deus avertat! inimicis suis tradantur. Propterea rogo vos, sicut rogare debeo filium charissimum, quem, teste Deo, toto corde diligo et servire desidero, et cujus patrem sicut animam meam dilexi, quatenus de hac re et de omni fidelitate domini nostri regis talem curam geratis, ut a Deo, et ab eo et omnibus bonis hominibus laudem habeatis. In memoria vestra semper tenete qualiter gloriosus pater vester vixit, et quam fideliter Domino suo servivit, et cum quanta strenuitate multa acquisivit, et acquisita magno honore retinuit. Item mandavit rex ne sui vicecomites aliqua placita in vestris terris teneant, quoadusque ipse mare transeat, et inter vos et ipsos vicecomites per semetipsum causas vestras audiat. Libenter vellem vobiscum loqui; de qua re, si vobis voluntas est, mandate mihi ad quem locum possimus convenire, et de rebus vestris ac domini nostri regis colloquium habere. Ego vero paratus sum vobis venire obviam quocunque praeceperitis. Rogo ut harum litterarum portitori nomine Beringerio justitiam faciatis de illis hominibus super quos clamorem facit pro equo suo quem furto sibi ablatum dicit. Omnipotens Dominus vos benedicat, et vitam vestram in omni bonitate disponat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 40 |
EPISTOLA XL. AD EUMDEM.
|
Uta perjurio et fraude abstineat, patrisque erga regem et alios fidelitatem imitetur.
|
LANFRANCUS Dei gratia archiepiscopus, dilectissimo filio et amico ROGERIO comiti, salutem et benedictionem. Auditis de te quae audire nollem, doleo quantum dicere non possum. Neque enim deceret ut filius Willelmi comitis, cujus prudentia et bonitas, et erga Dominum suum et omnes amicos suos fidelitas multis terris innotuit, infidelis diceretur, et de perjurio vel fraude aliquam infamiam pateretur: imo 321 conveniret potius ut filius tanti viri imitator patris existeret, et omnis bonitatis et fidelitatis aliis exemplum praeberet. Propterea rogo te, dulcissime fili et charissime amice, quatenus propter Deum et honorem tuum, si culpam de tali re habes, resipiscas; si vero non habes, manifestissimis documentis te non habere ostendas. Quidquid vero sit, rogo ut ad me venias, securus procul dubio quod neque in eundo, neque in redeundo, per nos, vel regios homines impedimenti aliquid patieris. Omnipotens Dominus te benedicat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 41 |
EPISTOLA XLI. AD EUMDEM.
|
Ab excommunicatione, qua illum obstrinxerat, solvi non posse nisi regis misericordiam imploret, ad quam impetrandam suam illi operam spondet.
|
LANFRANCUS Dei gratia archiepiscopus, dilectissimo quondam filio et amico, ROGERIO comiti, bene intelligere et salubrem de anima sua curam habere. Doleo pro te, quantum dici non potest, quia, teste Deo, te amabam; et te amare et tibi servire toto corde desiderabam; sed quia, instinctu daemonis et consilio pravorum hominum, ea molitus es quae te moliri minime oportuerat, necessitate coactus, mentem mutavi, et dilectionem non in odium tantum quantum ad rancorem mentis et justam severitatem converti. Legatis tamen et litteris semel et iterum te invitavi ut ad me venires, et consilium animae tuae a me sicut a patre spirituali et amico sincero acciperes, atque a stulto proposito quod conceperas, consilio meliore desisteres; tu vero id facere recusasti. Canonica igitur auctoritate te et omnes adjutores tuos maledixi et excommunicavi, atque a liminibus sanctae Ecclesiae et consortio fidelium separavi, et per totam Anglicam terram hoc idem pastorali auctoritate fieri imperavi. Ab hoc vinculo anathematis absolvere te non possum, nisi misericordiam domini mei regis requiras, sibique et aliis, quorum res injuste praedatus es, justitiam facias. Mandasti quod adhuc venire velles; hoc ego libentissime vellem, nisi regalem iram pro hac re me incursurum metuerem, sed legato et litteris poenitudinem tuam, et humilitatem, et preces ei intimabo, et te, salva ejus fidelitate, prout melius potero, adjuvabo. Interim rogo et moneo ut quiescas, nec aliquid coneris facere unde majorem ejus iram incurras.
|
[ al., in]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 42 |
EPISTOLA XLII. AD ABBATEM B . . . . . . . . . .
|
Rogat ut sua causa litterarum latori veniam indulgeat.
|
LANFRANCUS divina dignatione, non suis meritis archiepiscopus, abbati B . . . salutem cum orationibus. Harum litterarum portitor iram vestram se dicit incurrisse, et propterea patriam, in qua natus et conversatus erat, parentesque et amicos reliquisse. Et quia putavit quod pro me multum facere debeatis, nostris apud paternitatem vestram se petiit litteris adjuvari. Mota igitur nostris precibus vestra ei benignitas indulgeat, quatenus ipse amicum nostrum pro commissi sui venia se petiisse cognoscat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 43 |
EPISTOLA XLIII. AD ANSELMUM PATREM.
|
Fratris sui filium liberius ab eis susceptum fuisse laetatur, et gratias agit, simul insinuans quid erga illum observari cupiat.
|
Domino, patri, fratri, amico ANSELMO, LANFRANCUS peccator, perpetuam a Deo salutem. Quid mihi expediat, beatitudo vestra optime novit; in Anglorum enim terram veniens, sive Romam proficiscens, omnia sanctitati vestrae reseravi quae reseranda esse tunc temporis pro mearum necessitate judicavi. Sic ergo orate, sic ab amicis ac familiaribus 322 vestris oratum iri deposcite, quatenus omnipotens Deus aut ad meliorem fructum me perducat, aut de ergastulo hujus carnis animam meam in sui sancti nominis confessione educat; tot enim tantisque tribulationibus terra ista, in qua sumus, quotidie quatitur, tot adulteriis aliisque spurcitiis inquinatur, ut nullus fere hominum ordo sit qui vel animae suae consulat, vel proficiendi in Deum salutarem doctrinam saltem audire concupiscat. Litteras, quas per dominum Robertum transmisistis, laetus suscepi, laetior legi: cum quanto autem gaudio adhuc eas relegendo recolo, et recolendo relego, litteris explicare non possum, pro eo videlicet quod, sicut in eis scriptum est, dulcissimum mihi fratris mihi filium, quem sicut animam meam diligo, cum ingenti laetitia suscepistis, quod majorem erga vos amoris mei fiduciam ex hac occasione concepistis, et praecipue, ac super omnia, quod onus prioratus, quod importabile antea videbatur, ex ejus adventu levigatum vobis perhibuistis. De quo brevem veracemque sententiam vobis dico: si inter paganos etiam ipse viveret, plus caeteris paganis ego ipsos diligerem, et prodesset eis si quid in hoc saeculo possiderem. Quibus de rebus quantas possum Deo et domino abbati vobisque omnibus gratias refero, quia quales voluero , tales vos erga me et omnes qui diliguntur a me semper esse comperio. Sed quia accedens ad servitutem Domini, et maxime id aetatis homo, multis variisque tentationibus per tentatorum spirituum suggestiones intrinsecus laniatur, multis diversisque carnis titillationibus intus exteriusque cruciatur, oportet valde ut vestri eum colloquii participem saepissime faciatis, omnesque quorum doctrina salubris esse potest ei, colloqui cum eo, quoties expedit, jubeatis. Discedenti ipsi a me, rogando praecepi et praecipiendo rogavi ne hoc anno aliquam vel in refectorio, vel in capitulo, aut in monasterio lectionem legeret, quoadusque psalmorum scientiam suique ordinis usum aliquem haberet: hanc voluntatem meam omnino despexit, et ut legeret, suarum precum nimietate a vobis extorsit; pro qua re amarissimas litteras transmittere sibi disposui; sed visis aliis litteris vestris conceptum adversus temeritatem mentis rancorem omisi.
|
[ f., ipsum] [ f., ei] [ al. volo]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 44 |
EPISTOLA XLIV. ANSELMI FRATRIS AD LANFRANCUM.
|
Proximis Lunfranci litteris respondet ac Mauritium vicissim capitis aegritudine laborantem commendat.
|
Domino reverendo patri, vere diligendo et dilecto, catholicae matri amplectendo archiepiscopo, LANFRANCO, frater ANSELMUS suus quod dignius potest, totus suus. Quoties vobis est gratum aliquid mihi esse gratum, utique mihi et hoc est gratum, et illud fit gratius quod prius erat gratum. Significastis vos inter laetos esse, quia ego, ut de aliis taceam, dilectissimum nostrum, nepotem vestrum, valde gaudens suscepi. Tanto igitur et hac vestra laetitia sum laetificatus, et gaudium, quod habueram de praedicto charo nostro, quamvis semper vigeat, augendo est renovatum, quanto id quod non verecundor fateri ad votum pervenisse cognovi de meo meritis domino, fide fratre, sollicitudine filio Mauritio, quem pro vobis separatis ab illo a quo plus amabatur quam ab alio, et quem plus amabat quam alium; vos ipsi judicate, quo illi debeatis. Quamlibet namque vile sit quod sic amat, et a quo sic amatur, nimirum hoc illi debetis quod non minus amet, et a quo non minus ametur. Quoniam igitur et ego novi justitiae vestrae rectitudinem, et vos nostis mutuam nostram dilectionem, omni ejus supersedemus commendatione. De aegritudine capitis ejus vestram pietatem, quantum apud vos possum, rogo praecipue quatenus, propter Deum et aeternae salutis retributionem, vobis instantibus a dilecto amico nostro domino Alberto medico, quantum potest, perquiratur et curetur.
|
(me scilicet
ex magna parte illum sic suscipiendo intendisse)
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 45 |
323 EPISTOLA XLV. AD GONDULFUM.
|
Fratris sui filium, ut ab eo instruatur, praecipue commendat, crucemque mittit cum reliquiis.
|
Dilectissimo suo GONDULFO dilectissimus suus LANFRANCUS, dilectionis coeptae felicem perseverantiam. Fratres, quos, charissime frater, litteris edocendos, bonisque moribus instruendos tibi praecipue transmisi, honeste et secundum voluntatem meam tractari quorumdam relatione cognovi; pro qua re gratias benignitati tuae refero, et ut coeptis insistas, si tamen admonitione indiges, admonere te cupio. Charissimum mihi fratris mei filium, fratrem videlicet tuum, charitati tuae commendo, rogans, sicut rogari oportet a me jucundissimum filium fratremque meum, quatenus cum magna jucunditate animi tui eum diligas, et ad vitam laudabilem pro viribus tuis informare non desinas. Fratrem tuum propterea dixi illum, quem revera sibi esse volo multumque rogo; nam et revera venerabilis mater tua, sicut mihi relatum est, filium suum eumdem vocare dignatur, cum illa de excellentissimo genere, iste humili loco sit natus, procul dubio receptura ab eo mercedem suam qui dixit: Qui se humiliat, exaltabitur . Crucem cum reliquiis, fraternitatis tuae oculis dum missam celebras conspiciendam, tibi transmitto; quam perpetuae amicitiae monumentum inter te et ipsum esse desidero. Magno gaudio me replesti, quia promissionem in pueritia factam, in juventute adhuc per divinam misericordiam te servare scripsisti; quam si ad finem illaesam perduxeris, terribilem aliis judicem procul dubio cum magna securitate videbis. Omnipotens Deus cordi tuo per sancti Spiritus sui inspirationem inserere dignetur, quatenus in omni aetate tua sic me diligas, sicut in pueritia et adolescentia tua quondam diligere me solebas. Et ipse te benedicat, atque ab omnibus peccatis propitiatus absolvat.
|
(Luc. XIV, 11)
|
[ al., quoniam]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 46 |
EPISTOLA XLVI. AD EUMDEM.
|
Aegrotantem consolatur, et pharmacum mittit quo utatur.
|
Dilectissimo fratri GONDULFO, frater LANFRANCUS benedictionem a Deo, et perpetuam salutem. Lectis litteris fraternitatis tuae, multa te cognovi aegritudine laborare, pro qua re hortor ne doleas, imo gaudeas, tuoque Creatori, qui de te curam habet, indefessas gratias referas, sciens scriptum esse: Libenter gloriabor in infirmitatibus meis . Et aliud: Flagellat Dominus omnem filium quem recipit . Non enim te in hoc saeculo tantis flagellis attereret, nisi post hoc saeculum sine flagello te esse disponeret. Tu ergo memento tui, memorare novissima tua, et confitere peccata tua; hoc enim faciens, aut corporalem salutem a Deo consequeris, aut mortem aliis metuendam sine metu exspectabis; quae videlicet erit finis tibi malorum, principium vero bonorum. Mitto tibi diaprasium magnum, quod ad hanc infirmitatem valde utile esse medici perhibent, de quo in modum sylvestris nucis tertia semper die accipies. Omnipotens Dominus custos tui semper existat, atque ab omnibus peccatis propitiatus absolvat.
|
(II Cor.
XII, 15) (Hebr. XII, 6)
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 47 |
EPISTOLA XLVII. AD LANFRANCUM ET GUIDONEM FRATRES.
|
324 Nepoti, ejusque olim amico, nunc fratri in monasterio, salutaria dat monita. Et nepoti privatim condonat quod ea non observarit quae injunxerat.
|
Dilectissimis fratribus LANFRANCO et GUIDONI, Frater LANFRANCUS, perpetuam a Domino benedictionem. Quia divinitus, ut credo, vos dilexistis in saeculo, rogo ut rogetis Deum quatenus, ipso cooperante, vos diligatis in eo quod assumpsistis sancto proposito. Alter alteri sit in tribulatione solatium; alter ab alterius vita sumat sanctae conversationis exemplum. Humilitatem omnibus ostendite, linguas vestras ab omni derogatione salubri censura compescite; si quis cujuslibet fratris vitam Theodino dente rodere, si correctus a vobis emendare neglexerit, a vestro colloquio arceatur. Quidquid alii de vobis dicant laudantes fortasse et magnificantes, quod parentes, possessiones, carnalia oblectamenta pro Deo contempsistis, vos semper introrsus ad conscientias vestras redite, peccatores vos semper esse cognoscite, et peccatis vestris continuis orationibus Deum propitium fore deposcite. Adversum te, charissime nepos, magnum mentis rancorem concepi, quia videlicet transgressus es praeceptum; quod de hoc ordine primum tibi injunxi sed interveniente venerando Patre domino Anselmo, cui sicut Deo obedire desidero, sincero tibi corde illam noxam indulgeo, et moneo ne tale aliquid amplius facias, quia quo impensius amicum diligo, eo amplius majorem contra eum iram pro parva etiam culpa concipio. Omnipotens Dominus sua vos gratia protegat, atque ab omnibus peccatis clementer absolvat
|
[ al., fraterna]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 48 |
EPISTOLA XLVIII. AD WILLELMUM PATREM.
|
Ut Ernostum priorem designet; quod si quid obstet, alia consilia suggerit quae sequi liceat.
|
Dilectissimo Patri WILLELMO, LANFRANCUS quondam dulcissimus, et utinam nunc saltem dulcis! quidquid in hoc saeculo et in futuro honestius et melius. In litteris quas nuper transmisistis, hoc praecipue inter caetera posuistis et rogastis, ut, moto eo qui nunc praesidet, de substituendo ecclesiae vestrae priore vobis consulerem, consultaque sub celeritate scriberem; quam rem fratribus qui mecum sunt ostendi, mihique consulere volenti quatenus ipsi quoque consulerent obnixe rogavi. Communis omnium sententia fuit ut, si aliquo secundum Deum modo efficere valeatis, summum ecclesiae vestrae priorem domnum Ernostum constituatis; quod si ipse renuerit, aut fortasse dominus abbas huic rei consensum praebere noluerit, ordinate quem concors fratrum electio ordinandum decreverit. Si vero vobis hoc consilium displicuerit, capite illud quod sanum sapienti displicere non poterit, videlicet ut agatis quod ex ore domni abbatis Herluini domnique Anselmi agendum esse cognoveritis. Nam ego, ut peccator homo, divini consilii ignarus existo, et ipsi utrique, ut credimus, Spiritu Dei pleni sunt, et secum habent, qui in hujus mundi negotiis apud Deum adjuvare eos valent. Divina majestas, venerande Pater jocundeque frater, te benedicat, ab omnibus peccatis prorsus absolvat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 49 |
EPISTOLA XLIX. AD ADELELINUM ABBATEM.
|
Intercedit pro monachis qui de monasterio recesserant, et, agnita culpa, redire cupiebant.
|
LANFRANCUS archiepiscopus, dilectissimo filio et amico ADELELINO abbati salutem et benedictionem. Fratres isti ad me venerunt accusantes se, et dicentes in vos graviter peccasse, et sua culpa de monasterio recessisse; ego vero stultitiam eorum eis audientibus multum adauxi, et satis duris, 325 atque amarissimis verbis eos, prout decuit, increpavi. Postea interrogati a me si de caetero vellent emendare, responderunt se velle, et de hoc quod egissent plurimum se dolere; et precati sunt me quatenus pro eis apud vos intercederem, et mea eos intercessione monasterio, unde exierunt, reconciliarem. Quapropter fraternitatem vestram precor, si meis apud eam precibus locus existit, ut pro amore Dei et nostro, quidquid in vos et contra ordinem deliquerunt, sincero corde remittatis; et in suis eos locis, in quibus ante culpam erant, suscipiatis, et paternum eis affectum, ut Deus vobis misericors sit, de reliquo ostendatis.
|
[ f., ADELELMO]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 50 |
EPISTOLA L. AD REGINALDUM, SENTUNUM, ET HENRICUM.
|
Sanctum Hilarium adversus Berengarii calumnias defendit, ejusque verba, quae in pravum sensum trahebat, orthodoxe dicta et interpretanda docet.
|
LANFRANCUS antistes, dilectissimis fratribus REGINALDO Pictavorum urbis abbati, et SENTUNO monacho, et HENRICO canonico, salutem. Lectis litteris a vestra mihi per hunc hominem fraternitate transmissis voluntatem vestram intellexi, si facultas detur, ad me veniendi. Id commode fieri posse non arbitror; nam et iter prolixum est: pericula multa, terra, marique; et ego tot tantisque hujus mundi negotiis obvolutus sum, ut talibus studiis dare mihi operam hac tempestate non liceat. Si divina potestas expeditum me esse quandoque voluerit, et doceri pariter et docere promptus semper mihi animus erit. Porro quod schismaticus ille , sicut vestra epistola testata est, constanter asserit quia beatus Hilarius vestrae urbis vestraeque gentis quondam episcopus in tractatu Fidei perversa senserit: et in libro De divina Trinitate improbabiles sententias de Domino Jesu Christo protulit ; mirari non debet beatitudo vestra si is, qui de ipso capite tam multa et tam nefanda credere et docere verissimis relationibus infamatur; de ipsius capitis membro tam perniciosa dicere traditur, in reprobum sensum divino judicio permittatur. Revera quisquis Hilario alicujus haereseos notam imponit, multos orthodoxos principes, qui magnis eum laudibus extulerunt, ejusdem erroris macula involvit. Gelasius papa in decretis suis omnes libros ejus inter catholicas scripturas enumerat. Ejus auctoritas in sacris canonibus decentissime memoratur, recipitur et laudatur. Sanctus Augustinus in libro De Trinitate , excellenti eum laude extollit, et quaedam ab eo de Patre, et Filio, et Spiritu sancto obscure dicta enucleatius exponit. Beatus Hieronymus quantis eum omnesque libros ejus in quibusdam scriptis suis praeconiis effert, epistolari brevitate comprehendi non potest: vocans eum Romanorum luciferum, Ecclesiarum lucernam, lapidem pretiosum, ad quem mortalia vix ascendunt, pulchro sermone aureoque universa loquentem. Caeteri sacrae religionis doctores, quicunque de eo aliquid locuti sunt, ab horum sententia in hac parte minime dissenserunt. Tutius igitur est lectori in difficillimis sanctorum Patrum sententiis, quas ingenii sui imbecillitas capere non potest, interrogato quod nescit, dicere se nescire, quam pertinaci arrogantia, et arroganti pertinacia, non sine sua et aliorum pernicie, fidei contraria definire: praesertim si talis persona sit, quae vel scientia litterarum, vel probitate morum, vel potius utraque parte auctoritatis pondus prae se gerere videatur. Verba praefati doctoris, quae praefatus inversor in ejus calumniam conatur invertere, haec in vestris litteris reperi : « Dei Filius hominem verum secundum similitudinem nostri hominis non deficiens a se Deo, sumpsit: in quo quamvis aut ictus incideret, aut vultus discinderet , afferrent quidem haec impetum passionis, non tamen dolorem passionis inferrent, ut telum aliquod aut aquam perforans, aut ignem compungens, aut aera vulnerans. » Et paulo post: « Virtus corporis sine sensu poenae vim poenae in se desaevientis excepit. » Haec sine praejudicio melioris expositionis, consona, ut putamus, sanctis Patribus astipulatione, sic exponuntur a nobis. Dominus Jesus Christus in eadem persona verus homo et verus Deus, secundum humanitatem quidem esurivit, sitivit, fatigatus est, flevit: appropinquante hora mortis, pavere et taedere coepit: unde et oravit dicens: 326 Pater, si fieri potest, transeat a me calix iste . Plagas virgarum, vulnerumque discissiones, ut homo similis nobis, sensit, et doluit; caeterasque humanae naturae infirmitates assumendo hominem, praeter peccatum, assumpsit. Secundum divinitatem vero, qua Patri et Spiritui sancto per omnia aequalis est, nihil horum sustinuit: cum apud omnes fideles haec semper sit fueritque sententia, et sacra pagina hujusmodi documentis pene sit ubique referta; et tamen propter unitatem personae, in quam conficiendam Deus et homo convenerant, saepe quae hominis sunt assignantur Deo; et quae solius Dei sunt, dicitur habere homo, ut illud Apostoli: Si enim cognovissent, nunquam Dominum gloriae crucifixissent . Non enim revera, quantum ad ipsum spectat, Dominus gloriae est crucifixus, si, propter assumptum hominem, quod hominis fuit dicitur pertulisse Deus. Et ipse Dominus in Evangelio: Nemo ascendit in coelum, nisi qui descendit de coelo, Filius hominis, qui est in coelo . Et rursus id quod Dei erat, homini est assignatum; neque enim homo in terra degens, in coelo tunc esse poterat; sed quia Unigenitus Patris ita in mundum venit ut tamen a paterno sinu nunquam discederet, quod solius divinitatis erat, loquens in terra, assumpto homini propter unitatem personae tribuebat. Hoc locutionis modo superius dictum est quia homini assumpto a Filio Dei ictus et vulnera impetum passionis inferrent, non tamen dolorem passionis afferrent. Et hoc suppositis similitudinibus declaratur, ut si telum aquam perforet, et caetera quae sequuntur, ac si diceret: Homo assumptus impetum passionis et vim doloris sensit, Deus assumens non sensit: et hoc paulo post declarat dicens: « Virtus corporis, » id est, divinitas assumens ipsum corpus « sine sensu poenae, » quantum ad ipsam pertinet, « vim poenae in se, » id est, in carne assumpta « desaevientis excepit. » Quod si virtus corporis, magis robur ipsius corporis, hoc in loco intelligenda est, eadem sententia in caeteris manet, ut sit sensus: « Virtus corporis sine sensu poenae in se desaevientis excepit; » quantum ad assumptam humanitatem. Et hoc locutionis genere revera et salva Christianae religionis fide dici potest quia Christus, sive corpus Christi, sive caro Christi in cruce patiebatur et non patiebatur, dolebat et non dolebat, moriebatur et non moriebatur. Et in hunc modum multa, numeroque carentia. Alioquin si praefatus doctor contra usitatissimam Ecclesiae fidem, contra evangelicam auctoritatem, contra omnium sanctorum Patrum definitionem, carnem Christi insensibilem et doloris expertam intelligi voluisset, assumptum a Filio Dei hominem similem nobis hominem in praefata sententia minime retulisset. Quae enim similitudo sensibili et insensibili? dolenti et doloris experti? Retulit autem, non igitur intelligi voluit. Obsecro, vigilate omnibus modis, quia schismatici et fautores eorum circa vos et inter vos sunt; opponite eis scutum timoris Domini, impetentes eos jaculis divinorum eloquiorum; adminiculamini nobis memores nostri in orationibus vestris. Omnipotens Dominus det vobis bene agere, et feliciter quo tenditis pervenire. Amen.
|
(Berengarium dico) (dist. 15,
can. 13) (lib. VI,
cap. 11) (De Trinit., lib. X, ante medium) (Matth. XXVI,
39) (I Cor. II, 8) (Luc. III,
13)
|
[ al.,
SEWINO] [ al., protulerit] [ al., in quem] [ al., vulnus] [ al., descenderet]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 51 |
EPISTOLA LI. AD ABBATEM T . . . . . . .
|
Ut excommunicatam adulteram de coemeterio ejici praecipiat, quousque episcopo satisfiat.
|
LANFRANCUS archiepiscopus, dilectissimo amico suo abbati 7 . . . . . . . . . . salutem. Causam Godvini, et Lifginae adulterae suae optime novi; et revera Londoniae coram me eam vestigari praecepi; auditaque utriusque partis assertione, in adulteros sententiam diximus, et juste eos esse excommunicatos communi consensu decrevimus. Propterea nihil aliud restat, nisi quod fraternitas tua adulteram de coemeterio ejici praecipiat; quousque vel corruptor ejus, vel aliquis pro ea, quod justum est, episcopo faciat. Libenter facerem quod tibi placere posse intelligerem, et multum doleo quod de praesenti negotio voluntatem tuam implere non valeo.
|
[ Forte Turstino ad quem
epist. 53]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 52 |
EPISTOLA LII. AD ABBATEM G . . . . . . . .
|
327 Orricium commendat, qui apud illum regis mandato detinebatur.
|
LANFRANCUS indignus antistes, venerabili abbati G . . . . . . . . salutem et benedictionem. Gratias quantas possum paternitati vestrae ago, quod praesentes et absentes nobis et de nobis bona dicitis, meliora optatis, utrumque verbis et litteris confirmatis. Et revera sciatis me eamdem circa vos voluntatem habere, et vobis et vestris sinceram dilectionem in omnibus et per omnia exhibere. Quod de domino Orricio mandastis, gratanter accipio, sed contra praeceptum regis nihil rogare et nil jubere praesumo; sed rogo multumque rogo quatenus propter Deum et propter amorem meum, et quia ipse dignus est, eum diligatis, honeste tractetis, paternum ei affectum, sicut prudentia vestra judicaverit, impendatis; pro justitia namque persecutionem patitur, et, cum superna voluntas fuerit, in gaudium sibi et laetitiam convertetur: misertus est tamen ei Dominus, quod inter vos eum voluit esse; et putantes nocere, sicut Domino placuit, plurimum profuere.
|
[Orricius]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 53 |
EPISTOLA LIII. AD TURSTINUM ABBATEM.
|
Solatur amicum, suadetque ut regem per se et per amicos flectere studeat, nec tristetur si spreverit.
|
LANFRANCUS indignus antistes, abbati TURSTINO, salutem. Consilium meum tibi breviter intimandum rogasti, et ego illud tibi paucis intimare curavi. Roga Deum ut meminerit tui et misereatur tibi; et hoc instanter, tam per te quam per amicos tuos; nos vero hoc agimus in quantum possumus. Domino nostro regi offer rectitudinem per amicos et fideles internuntios. Si spreverit, noli multum inde esse tristis neque sollicitus. Visitabit enim Deus plebem suam, cum expedire decreverit. Misericordia Dei tecum sit.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 54 |
EPISTOLA LIV. AD DILECTUM ET FIDELEM G . . . .
|
In comitatibus ipsi commissis nullum sibi esse dominium, sed ad victum monachorum terras ecclesiae suae omnes pertinere.
|
LANFRANCUS indignus antistes, dilecto et fideli amico suo G . . . . . salutem et benedictionem. Gratias ago benignae sollicitudini tuae, et sollicitae benignitati tuae, quia amicitiam a primordio mutuae cognitionis mihi promisisti; reipsa, cum opportunitas se ingessit, semper demonstrare studuisti, et nunc precor multumque precor, quamvis non tantopere precibus indigeas, quatenus de praesenti negotio tantum rebus vestris valeas, quantum valere fuerit tibi desuper data facultas. Scias autem in illis comitatibus, quorum exquirendorum cura tibi commissa est, me nihil in dominio habere, sed omnes in illis partibus vestrae Ecclesiae terras ad vitam monachorum per omnia pertinere. Frater vester, qui has tibi litteras portat, multa laudanda de te mihi retulit, quorum pluralitas et epistolaris brevitas ea nunc enumerari non sinit. Sed omnipotens Deus cujus memoriam nihil subterfugit, sicut novit, multipliciter tibi rependat, et ab omni opere malo prius auxiliator, te incessanter defendat.
|
[ f., pius]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 55 |
EPISTOLA LV. AD ABBATEM. R . . .
|
De monacho pro quo rogarat ut in monasterium reciperetur, rem integram nunc ei permittit, probaturus quod decreverit.
|
LANFRANCUS archiepiscopus, abbati R . . . . . salutem. Quod fratrem de quo mihi scripsit fraternitas tua in monasterium recipiendum, cum meis litteris tibi direxi, 328 teste conscientia mea, divino id zelo et amore nostri ordinis feci, neque enim gratia vitandi scandali aliquid volo vel rogare vel praecipere, quod aliquo modo in majus vel deterius scandalum valeat pervenire. Loquere igitur cum episcopo, si forte adest, et cum domno Godefrido priore ejus; et quidquid super hoc negotio inter vos consulueritis, et consultum opere complendum decreveritis, in omnibus et per omnia mihi quoque placere noveritis. Neque enim superbiam nutrire volo, quam procul ab omni genere hominum, et praecipue a nostro ordine remotam esse desidero.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 56 |
EPISTOLA LVI. AD WILLELMUM ABBATEM.
|
Ut Rainaldo monacho Glocestrense monasterium petere, ibique Serlone abbate per anni unius spatium conversari liceat.
|
LANFRANCUS archiepiscopus charissimo amico suo abbati WILLELMO, salutem. Rogo te, quantum rogare possum et debeo, quatenus huic fratri Rainaldo concedas licentiam conversandi apud Glocestram cum abbate Serlone per spatium unius anni; expedit enim animae suae ut hoc fiat. Hujus namque indicium hinc permaxime capio, quod regularem locum petit, quamvis et monasterio tuo, in quo nutritus est, in nullo detrahat. Sed cur hoc facere velit, rationabilem causam enarrat. Iterum rogo ne moleste feras quod ad me venit, quod me amicum tuum pro necessitate sua expetiit.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 57 |
EPISTOLA LVII. AD O . . . . . ABBATEM
|
Arguit quod monacho suo vagandi licentiam concesserit, redire a se compulsum cum honore ut recipiat monet, atque illi, tanquam filio, paternam charitatem impendat.
|
LANFRANCUS archiepiscopus O . . . . . abbati, salutem. Fratrem Gregorium monachum tuum volentem mare transire prohibuimus; et ad monasterium suum redire praecepimus, et praecipiendo compulimus. Tu non bene egisti, quod ipsi vagandi extra patriam licentiam concessisti. In hoc satis evidenter apparet qualis pastor existas, et qua sollicitudine gubernare commissas tibi animas scias. Mandamus igitur et praecipimus, et praecipiendo rogamus quatenus cum honore eum recipias, et de caetero sicut filio tuo paternam ei charitatem impendas. Credimus enim per misericordiam Dei, si sollicitus tui ordinis esse volueris, quod consilium et auxilium tam in causis spiritualibus quam in saecularibus per eum habere valebis. Laetificavit me multum, quod timorem Dei te habere, et bonum hominem esse perhibuit, sed tamen pro simplicitate tua negligentem esse nostri ordinis negare non potuit.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 58 |
EPISTOLA LVIII. AD REMIGIUM DILECTUM.
|
Multos de ipso apud regem male loqui, quibus rex fidem non adhibeat. Expedire ut ad se veniat, ut ex ejus ore plura audiat.
|
LANFRANCUS Dei gratia archiepiscopus, dilecto fratri et amico REMIGIO, salutem. Cum multi de te multa perversa dicant, et perpauci sint qui verbis detrahentium ingenita liberalitate contradicant, scias tamen dominum nostrum regem nullius detrahentis contra te verba recipere, sed potius contra omnes maledicos regali te auctoritate defendere. Itaque expedit tibi, si prope es et licitum habes, quatenus ad me venias, et ea quae pro sui prolixitate breviter scribi non possunt, ore ad os audias.
|
[ al., libertate]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | ||
Lanfrancus Cantuariensis
| 59 |
329 EPISTOLA LIX. AD HUG . . . .
|
Gregorium papam ab eo vituperari, et Clementem laudibus efferri non probat. Etsi imperatori credat facti sui causas non defuisse, dissuadet ne in Angliam veniat sine regis licentia.
|
LANFRANCUS, HUG . . . . . Litteras tuas, quas mihi per portitorem mearum misisti, suscepi et legi, et displicuerunt mihi quaedam quae in eis inveni. Non probo quod papam Gregorium vituperas, quod Hildebrandum eum vocas, quod legatos ejus spinosulos nominas, quod Clementem tot et tantis praeconiis tam propere exaltas. Scriptum est enim non esse laudandum in vita sua hominem , nec detrahendum proximo suo . Adhuc incognitum est humano generi quales nunc sint, et quales futuri sint in conspectu Dei. Credo tamen quod imperator sine magna ratione tantam rem non est aggressus patrare, nec sine magno auxilio Dei tantam potuit victoriam consummare. Non laudo ut in Anglicam terram venias, nisi a rege Anglorum licentiam veniendi prius accipias. Nondum enim insula nostra priorem refutavit, nec utrum huic obedire debeat sententiam promulgavit. Auditis utrinque causis, si ita contigerit, perspicacius quid fieri oporteat provideri, valebit.
|
(Eccli. XI, 30) (Jac. IV, 11)
|
[ forte, HUGONI.] [ f., praepostere]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 60 |
EPISTOLA LX. AD RODULPHUM ABBATEM.
|
Posse monachum qui in uno monasterio stabilitatem promiserit, justis de causis in aliud transmigrare.
|
LANFRANCUS Cantuariae archiepiscopus, RODULFO abbati salutem. Indicatum est mihi: de tuo monasterio recedere vis; de promissa stabilitate sollicitus es, timens ne unde Deum placare studes , inde effendas. De quo rationem talem ostendo, et in ostendendo meipsum in exemplum sic do. Si ego Lanfrancus manu propria me de aliquo monasterio non recessurum jurassem, viderem autem quod ibi animam meam salvare non possem, exirem; nec perjurii crimen incurrerem. Qui enim Deo propter Deum alligatur, non solvitur ab ipso, nisi contra ipsum solvatur. Porro ab ipso contra ipsum minime solvitur, qui propter amorem ejus, et ut sibi bene complaceat, a filiis discordiae, superbiae, diffidentiae, et ut aptius dicam, a filiis diaboli migrat ad filios pacis, humilitatis, spei, imo ad filios Dei. Qui enim sic transit, nonne plane fugit a sede diaboli ad sedem Dei? Quis enim judicet illum a Deo damnandum, qui ut ad patrem, ut ad dominum et amicum, fugit ad ipsum? Propterea qui sic transit, non ab Ecclesia ad Ecclesiam transit; non enim plures sunt Ecclesiae, sed una est toto orbe diffusa, et « uni Deo ubique servitur, et uni Regi militatur. » Postremo B. Benedictus . sub medium), qui stabilitatem praecipit firmare, monachum ab alio monasterio ad aliud monasterium venientem jubet suscipi; et, si bonae vitae fuerit, ut stabilitatem firmet, suaderi . Finis epistolatum beati Lanfranci. Epistolas sequentes edidit Dr J.-A. GILLES, Opp. B. Lanfranci; Oxon. 1844, tom.
|
(Regul., cap. 61) (ibidem)
|
[ al., debes] [ al., apertius]
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |
Lanfrancus Cantuariensis
| 61 |
EPISTOLA LXI. AD MARGARETAM REGINAM SCOTORUM.
|
LANFRANCUS, indignus sanctae Cantuariensis Ecclesiae antistes, gloriosae Scotorum reginae MARGARETAE salutem et benedictionem.
|
Explicare non potest epistolaris brevitas quanta cor meum laetitia perfudisti perfectis litteris tuis quas mihi, Deo amabilis regina, misisti. O quanta jucunditate verba profluunt, quae divino spiritu inspirata procedunt! Credo enim non a te sed pro te dicta esse quae scripseras. Revera per os tuum locutus est ille, qui discipulis suis ait: « Discite a me quia mitis sum et humilis corde. » De hac Christi disciplina processit quod, regali stirpe progenita, regaliter educata, nobili regi nobiliter copulata, me hominem extraneum, vilem, ignobitem, peccatis involutum, in patrem eligis, teque mihi in filiam spiritualiter habendam precaris. Non sum quod putas, sed sim quia putas. Ne decepta remaneas, ora pro me ut sim dignus pater orare Deum et exaudiri pro te. Orationum et benefactorum sit inter nos commune commercium. Parva quidem tribuo, sed multo majora me recepturum esse confido. Dehinc igitur sim pater tuus, et tu mea filia esto. Mitto glorioso viro tuo et tibi charissimum fratrem nostrum, dominum Goldewinum, secundum petitionem tuam, alios quoque duos fratres, quia quod de servitio Dei et vestro fieri oportet, solus ipse per se explere non posset, et rogo multumque rogo quatenus quod pro Deo et pro animabus vestris coepistis, instanter et efficaciter perficere studeatis, et, si possetis aut velletis opus vestrum per alios adimplere, multo desiderio vellemus hos fratres nostros ad nos redire, quia valde in officiis suis necessarii erant ecclesiae nostrae. Fiat tamen voluntas vestra, quia in omnibus et per omnia desideramus obedire vobis. Omnipotens Deus vos benedicat, et ab omnibus peccatis clementer absolvat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 62 |
LXII. AD ARCHIDIACONOS BAJOCENSES.
|
LANFRANCUS, indignus antistes, sanctae Bajocensis Ecclesiae archidiaconis salutem.
|
Indicavit mihi litteris suis Constantiensis episcopus quemdam presbyterum villae suae, in parochia vestra sitae, manibus suis fecisse homicidium, cum contra moriturum se defenderit et patrem suum. Addidit quoque consilium meum super hac re vos velle habere, si vel nunquam, vel post quantum temporis missam homicidae liceat celebrare. Periculose, fratres mei, a me de hac re vobis respondetur: cum reus reique vita a me penitus ignoretur. Quam si aut propria experientia, aut veracium relatione cognitam tenerem, multo tutius fraternitati vestrae de tanta re respondere valerem. Vos igitur, quorum officii id interest, vitam ejus perquirite; videlicet quomodo vixerit, quomodo vivat, si humiliter poeniteat, si doleat, si lugeat, maxime si castitatem ad finem vitae suae servaturum se esse promittat. Haec et hujusmodi alia poenitentis indicia: si in eo esse deprehenderitis, peracta poenitentia licentiam celebrandi missam dare ei potestis; alioquin periculosum vobis et illi perniciosum erit, si pollutis manibus corpus Christi et sanguinem sanctificare praesumpserit. Omnipotens Deus vos benedicat, et de pastore vestro desideratam vobis laetitiam tribuat.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Lanfrancus Cantuariensis
| 63 |
LXIII. CHARTA CANONICIS DE GRAVENNA CONCESSA.
|
LANFRANCUS, Dei gratia Cantuariensis archiepiscopus, WALTERO archidiacono, totique capitulo de Lenham salutem.
|
Concedimus et praesentis chartae pagina confirmamus ecclesiam Omnium Sanctorum de Gravene canonicis regularibus Sanctae Mariae de Suthwerca, in eleemosynam, cum omnibus ad eamdem ecclesiam pertinentibus, sive in terris, sive in decimis vel aliis quibuslibet beneficiis: Testibus Rogerio de Ponte episcopo; Walarico de Wroteham; Alano de Wellis, Joanne de Cantuaria; Thoma, de Londonia, clericis; Ricardo de Gravenel, Hugone passoriere, Joanne converso.
|
http://viaf.org/viaf/82939845
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 1 |
EPISTOLA PRIMA. AD OTHONEM CAESAREM.
|
Domino suo OTHONI Caesari semper Augusto, GERBERTUS quondam liber. Dum regnorum publica perpendo negotia, serenissimi domini mei aures propriis occupare expavesco. Loquatur Dominus meus servo suo propriis epistolis solito more, ut ejus servitutis fiat exhibitio, tollatur ambiguitas epistolarum, quae Caesaris nostri gravitatem saepe nobis compertam agentibus, cognitam non repraesentant. Denique signum erit nobis vos velle, aut nolle, sententia prolata bene aut non bene. Quantum enim in nobis est, quod possibile est esse, consequens est nos perficere, si vestrum cognoverimus velle. O! dicat dominus Gerebertus episcopus sententiam nostrae innocentiae super Brovingo et Isimbardo: dicant Litefredus et Gerardus, cur eorum beneficium perceperit Rodulfus. Non dicatur majestatis reus, cui pro Caesare stare semper fuit gloria, contra Caesarem ignominia.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 2 |
EPISTOLA II. AD EUMDEM CAESAREM.
|
Serenissimis auribus domini mei mallem referre laeta quam tristia. Sed cum videam monachos meos attenuari fame, premi nuditate, tacere quomodo potero? Tolerabile quidem hoc malum, si non etiam simul melior spes foret ablata. Nescio quibus codicibus, quos libellos vocant, totum sanctuarium Domini venundatum est. Collecta pecunia nusquam reperitur, apothecae et horrea exhausta sunt, sed in marsupiis nihil est. Quid ergo peccator hic facio? si cum gratia domini mei fieri posset, satius esset me solum apud Gallos egere, quam cum tot egentibus mendicare apud Italos. Rainerius Francigena nobis intimus, vestrique honoris cupidus, de statu imperii vestri meae fidei multa commisit vobis referenda, non autem legato credenda, sed nec chartis inserenda, nisi vestro consultu.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 3 |
EPISTOLA III. AD GEREBERTUM EPISCOPUM TERDONENSEM.
|
O nostri spes consilii, praesentis mali statum stultum est dissimulare, loqui invidiosum, ne odio personarum agi videamur. Si licet abbati quibuscunque personis tradere immobilia monasterii libellario nomine, mobilia obtentu eleemosynae, nec relinquere si qua forte residua sunt, eorum haeredem fieri monachum, specialiter quo spectat novi abbatis ordinatio? Petroaldi dicuntur fuisse omnia, abbatis nulla: et ita esse constat, quoniam nihil nobis relictum est praeter tecta et communem usum simplicium elementorum. Epistola domini mei jubet Petroaldum coli, tenere quod tenuit: duplicatur pondus parentibus positis in eadem trutina. Vires negotii perpendite, considerate quid amiserim, quid secutus sim, praeter gratiam domini mei; suscipite onus amici consilio et auxilio, et quid sit faciendum rescribite.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 4 |
EPISTOLA IV. AD BOSONEM.
|
GERBERTUS BOSONI in Christo salutem.
|
Recedant multa verba, et sequamur facta. Sanctuarium domini mei nec pecunia nec amicitia vobis damus, nec, si datum est ab aliquo, consentimus. Fenum quod vestri tulerunt beato Columbano restituite, si experiri non vultis quid possimus cum gratia domini nostri Caesaris, amicorum consilio et auxilio; his conditionibus leges amicitiae non refutamus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 5 |
EPISTOLA V. AD PETRUM EPISCOPUM PAPIENSEM.
|
Quod abbatiam sancti Columbani habere videmur, Italorum nulli gratias agimus. Si ante Dominum nostrum a vobis laudati sumus, non indebitas vobis reddidimus laudes. Mutua exposcitis colloquia, et a rapinis nostrae Ecclesiae non cessatis. Nostra velut propria militibus dividitis, qui diversa in integrum revocare debuistis. Rapite, praedamini, vires Italiae contra nos concutite. Opportunum tempus nacti estis. Dominus noster bellorum certamine occupatur, nos nec manus paratas eum juvare detinebimus, nec quod ejus officii est temere usurpabimus. Si pace uti poterimus, servitio nostri Caesaris operam dabimus, cum praesentes tum absentes. Sin, ejus tantum praesentia nostram solabitur inopiam, et quoniam nusquam tuta fides, et quia finguntur nec visa, nec audita, voluntatem nostram vobis non nisi scriptis aperimus, nec vestram aliter recipiemus.
|
(ut
ait poeta)
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 6 |
EPISTOLA VI. AD ADELAIDEM AUGUSTAM.
|
Dominae suae ADELAIDI semper Augustae, GERBERTUS.
|
De beneficiis et libellariis, ex parte, nostrum velle ex voto domini nostri Caesaris exsecuti sumus. Recordetur domina mea quod innuerit servo suo se oraturam pro pluribus, aliter quam fieri possit. Ex quo a vobis discessimus, nec Grifonem, nec ejus nuntium vidimus. Terram, quam nostris fidelibus fieri concessimus, cras quomodo auferemus? At si omnia quae omnes jubent fiunt, quid hic facimus? et si totum damus, quid tenebimus? Griphoni ubi possimus beneficium nullum concedimus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 7 |
EPISTOLA VII. AD AIRARDUM.
|
GERBERTUS quondam scholasticus AIRARDO suo salutem.
|
Petitionibus tuis annuimus, nostra ut exsequaris negotia, velut propria monemus. Plinius emendetur, Eugraphius recipiatur: qui Orbacis et apud sanctum Basolum sunt, prescribantur. Fac quod oramus, ut faciamus quod oras.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 8 |
EPISTOLA VIII. AD ADALBERONEM REMORUM ARCHIEPISCOPUM.
|
Mantuae quid egerim super negotiis vestris, praesens melius explicabo verbis, quam absens scriptis. Claves librorum quas mitterem ignoravi, propter communem usum similium serarum. Historiam Julii Caesaris a domino Azone abbate Dervensi ad rescribendum nobis acquirite, ut vos, penes quos nos habemus, habeatis, et quod reperimus speretis, id est octo volumina Boetii de astrologia, praeclarissima quoque figurarum geometriae, aliaque non minus admiranda. Fortunam nostram sola vestra conturbat absentia noctesque diesque.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 9 |
EPISTOLA IX. AD GISILBERTUM ABBATEM.
|
Si bene valetis gaudemus. Indigentiam vestram putamus nostram: quam patimur, ut relevetis rogamus. De morbis ac remediis oculorum Demosthenes philosophus librum edidit, qui inscribitur Ophthalmicus; ejus principium si habetis, habemus, simulque finem Ciceronis pro rege Dejotaro. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 10 |
EPISTOLA X. AD CAESAREM.
|
Principiani monasterii duo fratres, velut exsules et peregrini, a nobis recepti sunt, qui desolationem sui loci a Laudensi episcopo, neophitoque abbate factam, molestissime ferunt, simulque referunt se alicui Ecclesiae minime subjacere debere. Erit ergo vestrae prudentiae ac pietatis, ut nec Laudensis Ecclesia debito privetur honore odio pastoris, nec monasterium subjaceat tyrannidi devastatoris.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 11 |
EPISTOLA XI. IDEM AD EUMDEM.
|
Quid ora caudaeque vulpium blandiuntur hic domino meo? Aut exeant de palatio, aut suos repraesentent satellites qui edicta Caesaris contemnunt, qui legatos ejus interficere moliuntur, qui ipsum asino coaequant. Taceo de me, quem novo locutionis genere equum emissarium susurrant, uxorem et filios habentem, propter partem familiae meae de Francia recollectam. Victis abest pudor. O tempora! o mores! ubinam gentium vivo! Si patriam sequor, sanctissimam fidem relinquo; si non sequor, exsulo. Sed potius licet cum fide in palatio exsulare quam sine fide in Latio regnare.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 12 |
EPISTOLA XII. AD HUGONEM SCHOLASTICUM.
|
HUGONI SUO GERBERTUS quondam scholasticus.
|
Secundum amplitudinem mei animi amplissimis honoribus ditavit me dominus meus. Nam quae pars Italiae possessiones beati Columbani non continet? Hoc quidem ita ex largitate et benevolentia nostri Caesaris, fortuna vero aliter instituit. Secundum amplitudinem quippe amici mei amplissimis me oneravit hostibus. Nam quae pars Italiae meos non habet hostes? Vires meae impares sunt viribus Italiae. Conditio pacis haec est, si spoliatus servio ferire desinent, vestitum districtis persequentur gladiis; ubi gladio ferire nequibunt, jaculis verborum appetent. Contemnetur imperialis majestas, cum in me, tum in seipsa in divisione sanctuarii Domini secundum libellarias leges facta: quia consentire nolo, perfidus, crudelis, tyrannus cognominor. Ipse Caesar omnium hominum excellentissimus, a furciferis asino coaequatur. O amicorum fidissime! ne deseras amicum consilio et auxilio. Recordare quod te oraverim me malle esse militem in Caesarianis castris quam regem in extraneis.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 13 |
EPISTOLA XIII. AD ECBERTUM ARCHIEPISCOPUM TREVIRENSEM.
|
Vestram felicitatem, gloriam existimamus esse nostram. Incommoditatem si quam sustinetis, simul patimur. Domini nostri Caesaris magnanimitatem, intentionem, appetitum bonorum virorum supereminentem cognovistis. Proinde si deliberatis an scholasticos in Italiam ad nos usque dirigatis, consilium nostrum in aperto est; quod laudabitis laudabimus, quod feretis feremus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 14 |
EPISTOLA XIV. D PAPAM JOANNEM.
|
Beatissimo papae JOANNI GERBERTUS solo nomine officii Bobiensis coenobii abbas. Quo me vertam? proh pudor! Sedem apostolicam si appello, irrideor, nec ad vos propter hostes est veniendi facultas, nec de Italia egrediendi libera potestas. Morari difficile, quando nec in monasterio nec extra quidquam nobis relictum est, praeter virgam pastoralem et apostolicam benedictionem. Dominam Imizam, quia vos diligit, diligimus. Per eam nobis et nuntiis et epistolis significabitis quidquid nos facere voletis: simulque nos per eam vobis quidquid de statu et molimine regnorum cognoverimus vestra interesse. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 15 |
EPISTOLA XV. AD PETROALDUM MONACHUM.
|
Magnam intelligentiam tuam, frater, ne turbent fluitantia. Qui te quondam florentem Dominum clamabant et patrem, nunc conservum habere dedignantur et parem. Sors omnia versat. In dandis et accipiendis, ut monachum decet et nosti, nostra licentia utere. Ne negligas quod condiximus, ut tui memoriam frequentiorem habeamus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 16 |
EPISTOLA XVI. AD GERALDUM ABBATEM AURILIACENSEM.
|
Occidit, occidit, mi Pater, status Ecclesiarum Domini. Respub. periit, sanctuarium Domini pervaditur, populus praeda fit hostium. Consule, Pater, quo me convertam. Milites quidem mei arma sumere, castra munire parati. Sed quae spes sine rectore patriae, cum fidem, mores, animos, quorumdam Italorum pernoscamus? Cessimus ergo fortunae, studiaque nostra tempore intermissa, animo retenta repetimus, quibus si placet magistrum quondam nostrum Raimundum interesse cupimus, interim dum Kal. Decembribus Romam iter intendamus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 17 |
EPISTOLA XVII. AD EUMDEM.
|
Pater meus Adalbero Remorum archiepiscopus vos bene valere cupit, et quia vestram praesentiam non adiit, conturbatio regnorum fecit, specialisque contra suam Ecclesiam commotio Heriberti Tricassini, et Ottonis comitis filii Tedbaldi. Qui status regnorum penes vos sit scire cupit, et an Hugo, quem vestra lingua abbacomitem dicitis, uxorem duxerit. Quae sua sunt nostra putate, et ne vestra gratis appetat, quid sui vobis placeat significate. Hoc signo, sagum lineum operosum vobis mittit, sicut olim per vestrum Airardum alterum miserat, sed planum. De multiplicatione et divisione numerorum libellum a Joseph Hispano editum abbas Guarnerius penes vos reliquit, ejus exemplar in commune rogamus. Si limina beatorum Remigii et Dionysii datur vobis copia videndi, nuntio praemisso vestris alloquiis poterimus condelectari.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 18 |
EPISTOLA XVIII. AD FRATRES BOBIENSES.
|
Scriptura sancta dicit: Qui ficte Dominum quaerunt, nunquam invenire mereantur. Qui regulam sancti Benedicti professi estis, et pastorem deserendo abjecistis, colla tyrannis sponte subdidistis. Non de omnibus dico tyrannis vestris ducibus. Ante tribunal Christi quomodo apparere vultis? Haec quidem non causa retinendi honoris scribo, sed loquenda loquens, cura pastorali animam meam crimine libero, non audientes implico. Apostolica privilegia revolvite, anathemata quae mihi ostenditis ad memoriam reducite, insuper intelligite quod sacri canones dicunt: Qui excommunicatis quolibet modo se junxerit, excommunicatus sit. Videte in quanto periculo res vestrae sitae sint. Supernus judex faciat vos sua praecepta cognoscere, et ea opere implere.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 19 |
EPISTOLA XIX. AD RAINAUDAM MONACHUM.
|
Recte quidem, frater, conquereris super abbatis tui privatione. Oves in convallibus ante ora luporum absque pastore, monachi in monasterio absque abbate. Secundum scire tuum et posse, bene te velle et facere adhortor, et moneo. Unius anni tria diversa imperia super te docent quae vides, fallacia et inconstantia. Futuram desolationem, non tantum parietum quantum animarum ingemisce, et de Domini misericordia noli desperare.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 20 |
EPISTOLA XX. AD ADELAIDEM IMPERATRICEM.
|
Multa quidem peccata mea ante Deum, sed contra dominam meam, qui ut a servitio repellat, fidem promissam nunquam violavi, commissa non prodidi, pietatem sine avaritia exercere me putavi. Si erravi circa voluntatem vestram quid modicum, fecit hoc improvidentia, non deliberatio: sintque vobis satis continuatae jam in poenitentia Quadragesimae, quod certe sic confido esse. Praevaluit ad tempus quorumdam nobilium pauperum caeca cupiditas, nunc praevaleat vestra, quae semper fuit, circa justitiam pietas. Favet ad hoc divinitas, regna vobis concilians, et reges potentes vestro imperio subdens. Mea sententia haec est. Quam fidem filio dominae meae A. servavi, eam matri servabo. Si nequeo praesens, saltem absens bene loquendo, bene optando, bene orando.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 21 |
EPISTOLA XXI. AD ECEMANNUM PALATINUM MONACHUM.
|
Benevolentiam tuam circa me sentiens, mi frater, tanti hominis gratulor amicitiae. Eum vere te constantem in fide cum in me tum in his qui se tibi crediderunt, liquido deprehensum *. Neque enim domus admirabilis feminae te aliter charum haberet. Suscipies igitur onus amici, bona verba suggeres, epistolas meas benigne interpretaberis, mea negotia tua putabis.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 22 |
EPISTOLA XXII. AD DOMINAM IMISAM.
|
Felicem me judico tantae feminae agnitione et amicitia, cujus fidem firmam, constantiam longaevam admirari non sufficiunt Galli mei. Et quamvis vestra prudentia non egeat admonitione, tamen quia vos collaborantes et condolentes nostro infortunio sentimus, dominum papam conveniri nuntiis et epistolis vestris volumus, ac nostris: et si quos et specialiter et in communi habemus fautores et adjutores, ut qui simul tristamur propitia divinitate gaudeamus. Dominam meam Theophaniam imperatricem nomine meo convenite. Reges Francorum filio suo favere dicite, nihilque eos aliud conari, nisi tyrannidem Henrici regem se facere volentis sub nomine advocationis velle destruere.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 23 |
EPISTOLA XXIII. AD DOMINUM JOANNEM PAPAM.
|
Graviter et iniquo animo fero pervadi, diripi sanctuarium Domini creditum mihi a sancta Romana et apostolica Ecclesia. Porro, quid deinceps stabilietur, si id dissolvitur quod actum est consensu principis, episcoporum electione, cleri et populi voluntate, postremo omnium hominum excellentissimi papae consecratione? si praecepta violantur, privilegia contemnuntur, divinae et humanae leges sustolluntur? Qua spe vos adeundi periculum faciam, ne dedignemini sacris apicibus significare. Alioquin ne miremini si his castris me applico, ubi maxima portio legis humanae, nulla divinae: humanitas quippe prima in activis, divinitas secunda in speculativis. Fiet hoc mea pusillanimitate, vestra cessante magnanimitate.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 24 |
EPISTOLA XXIV. AD LUPITUM BARCHINONENSEM.
|
Licet apud te nulla mea sint merita, nobilitas tamen ac affabilitas tua me adducit in te confidere, de te praesumere. Itaque librum de astrologia translatum a te, mihi petenti dirige, et si quid mei voles in recompensationem indubitate reposce.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 25 |
EPISTOLA XXV. AD BONI FILIAM GERUNDENSEM EPISCOPUM.
|
Multa quidem auctoritas vestri nominis me movet, cum ad videndum et alloquendum tum etiam ad obtemperandum: et hoc diu negatum distulit negata libertas ea cum dolore concessa. Domino meo Ottone Caesare jam non superstite, fas et amicis loqui, et eorum imperiis obsequi. Si qua nobis significare voletis, usque ad Kalendas Novembris Remis, VIII Kal. Januar. Romae erimus, si pace uti poterimus. De multiplicatione et divisione numerorum Joseph sapiens sententias quasdam edidit, eas Pater meus Adalbero Remorum archiepiscopus vestro studio habere cupit.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 26 |
EPISTOLA XXVI. AD ECBERTUM ARCHIEPISCOPUM TREVIRENSEM EX PERSONA ADALBERONIS.
|
Vide Patrologiae tom. CXXXVII in ADALBERONE REMENSI, epist. 1.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 27 |
EPISTOLA XXVII. AD VILLEGISUM MOGUNTINUM ARCHIEPISCOPUM EX PERSONA EJUSDEM.
|
Vide ibid., epist. 2.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 28 |
EPISTOLA XXVIII. EX PERSONA HIERUSALEM DEVASTATAE UNIVERSALI ECCLESIAE.
|
Ea quae est Hierosolymis, universali Ecclesiae sceptris regnorum imperanti. Cum bene vigeas immaculata sponsa Domini, cujus membrum esse me fateor, spes mihi maxima per te caput attollendi jam pene attritum. An quidquam diffiderem de te, rerum domina, si me recognoscis tuam? Quisquam ne tuorum famosam cladem illatam mihi putare debebit ad se minime pertinere, utque rerum infima abhorrere? Et quamvis nunc dejecta, tamen habuit me orbis terrarum optimam sui partem. Penes me prophetarum oracula, patriarcharum insignia. Hinc clara lumina mundi apostoli prodierunt, hinc Christi fidem reperit orbis terrarum, apud me Redemptorem suum invenit. Etenim quamvis ubique sit divinitate, tamen hic humanitate natus, passus, sepultus, hinc ad coelos elatus. Sed cum propheta dixerit: Erit sepulcrum ejus gloriosum, paganis loca sancta subvertentibus, tentat diabolus reddere inglorium. Enitere ergo, miles Christi, esto signifer et compugnator, et quod armis nequis, consilii et opum auxilio subveni. Quid est quod das, aut cui das? nempe ex multo modicum, et ei qui omne quod habet gratis dedit, nec tam ingratis recepit, et hic eum multiplicat, et in futuro remunerat. Per me benedicit tibi, ut largiendo crescat et peccata relaxet, ut secum regnando vivas.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 29 |
EPISTOLA XXIX. AD WALONEM EJUSQUE PERTINACES EX PERSONA ADALBERONIS.
|
Vide Patrologiae tom. CXXXVII in ADALBERONE REMENSI, epist. 3.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 30 |
EPISTOLA XXX. AD NOTEGARIUM EPISCOPUM LEODICENSEM EX PERSONA EJUSDEM.
|
Vide ubi supra, epist. 4.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 31 |
EPISTOLA XXXI. CONTROVERSIA DIEDERICI EPISCOPI METENSIS CONTRA CAROLUM.
|
DIEDERICUS, servus servorum Domini, imperatorum amator, prolisque tutissimus tutor, CAROLO sanguine nepoti, sed fidei impudentissimo violatori.
|
Fidem a nemine unquam bonorum violatam, ut nosti, praesente venerando Notegario episcopo, teque licet non nobilioribus, tamen veritate excellentioribus praesentibus; ante beati Joannis aram, in sacra verba datam, levissime transfuga, nec in hanc nec in illam partem fidem habens, caecus te amor regnandi debilitatum negligere coegit. Et quid mirum si in nepotem pestem tui sordidissimi cordis evomis, qui cruenta manu et ad omne scelus semper promptissima cum latronum grege et furum manipulo, dum fratri tuo nobili Francorum regi Laudunum civitatem suam, inquam suam, nunquam utique tuam, dolo malo subriperes, eumque regno fraudares, et imperatoriam sororem, regnique sui consortem infamares, tuisque mendaciis commaculares? Nihil unquam pensi habuistis, dilatate, incrassate, impinguate, qui non secutus patrum tuorum vestigia, dereliquisti Dominum factorem tuum. Recordare os tuum impudens quoties digito compescuerim, dum turpia in Remensem archiepiscopum, turpiora in reginam dementiendo serpentino sibilo effudisti. Quid in Laudunensem episcopum feceris ipse nosti melius, brevi tu Lothariensium regni angulo latitans, vanissimoque supercilio te toti praeesse jactitans. Quid neptis utriusque nostrum femina, te te viro melior, cum nobilis indolis filio: quid apostolorum vicarii Ecclesiae sanctae ovilis pastores, quos tu canino dente noctu et interdiu rodere conaris: quid alii praeterea principes, qui nihil tuo juri debent, ejusdem habeant Dominoque auctore possideant reminiscere: et ita tandem inania excutiens somnia, frontemque falsissimo poculo debriatam expurgans, poteris metiri nil esse quod agis ad nil divino nutu deveniendum quod moliris. Quorum ergo haud pro merito ascriptus numero, ligandi solvendique donatus honore, mihi indigno pastorali virga commissam defensurus Ecclesiam: Ecclesiam dico, non aliam quam summi pastoris sanguine redemptam, quam tu, divinum jus contemnens, cum tuis complicibus lacerare atque dilaniare pro posse tuo contendis: horribilem spernens illam Dominicam vocem, qua tonatur: Qui vos tangit, tangit pupillam oculi mei, et aliam qua eodem modo dicitur: Qui vos spernit, me spernit. Tua hactenus vulnera curare studens, infudi oleum et vinum, idem mitia secreto per familiares nostros asperis publice miscens. Abhinc nisi resipiscas Spiritus sancti gladio, qui mihi commissus est, cum tibi computribilibus membris rescindam, atque igni tradam inexstinguibili: ut sicut fides tua, si non contemneres, esset cum superis, ita contemnenti sit perpetuo cum inferis. Quando jam confirmatis vectibus et coelestis Hierusalem clausis portis a Virginis filio ipsius civitatis sponso dicetur reprobis: Discedite a me, maledicti, in ignem aeternum, qui praeparatus est diabolo et angelis ejus, sicut scriptum est: Vae qui praedaris! nonne et ipse praedaberis? Cave ne in ea praeda inveniaris in qua qui invenitur ab aeterna haereditate extorris redditur. Infatuet Dominus consilium Achitophel.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 32 |
EPISTOLA XXXII. GERBERTUS EX PERSONA CAROLI.
|
CAROLUS sola Dei gratia si quid est, DIEDERICO hypocritarum ideae, imperatorum infidissimo, prolisque parricidae ac in commune hosti reip.
|
Gravitatis siquidem meae fuerat, maledicta tua taciturnitate premere, nec pensi habere quod petulantia magis tyranni, quam judicium protulit sacerdotis. Sed ne silentium tuis conjuratis videatur facere confessionem, summam tuorum scelerum paucis attingam, et de maximis minima referam. Consilii quoque mei nonnulla praetermittam, ut qui velut inanis uter spiritu intumuisti, meo ut tu desipis incrassati, impinguati, dilatati, pressus pondere detumescas. Cur domnam ducem Beatricem cum filio regnique primatibus a nobis praetendis delusam? Te miser non sentis, nec quemquam pene fore tuae conjurationis participem. Non solus, nec in angulo fidem integerrimam filio nostri Caesaris astruo, ut tu nocturno mero eructas. Adsunt mecum Galliae principes, reges Francorum, velis nolis praeclarissimi Lotharienses fide devoti. His est curae filius Caesaris, hi nec regnum quaerunt eripere, ut tu nec conregnantem instituere. Tu divina et humana confudisti jura, deque legibus oscitans ut limax in suo conclavi cornupeta tibi videris. Cur pastorali officio minas intendis? Quasi vero tu pastor, et non lupus rapax, et potius alter Judas, si Judas apostolus, qui Dominum suum triginta prodidit argenteis, et tu episcopus qui Dominum tuum regem haeredem regni regno privasti, spe famosissimi quaestus. Parvum tibi hoc, poenas de eo quantum ad te fine carentes velut de hoste sumpsisti. Siccine Ottonum promeruerunt beneficia? Denique nunquam ad eos fidem habuisse, non solius filii causa convinceris. An cum Lotharium regem Francorum, quem gloriosum vocas, cum maxime oderis, hunc inquam cum regno pellebas, meque regnare cogebas, fidemne ei et mihi promissam servabas? Mihi promissam dico ante aram, quam impudenter nominas. Profecto intelligis quid feceris. Contra fratrem meum ac sororem domini tui me arma parare impellebas, ut omne genus nostrum regium mutuis vulneribus confoderes, tyrannos nomine regum substitueres, cum quibus contempto sacerdotio vacuis aulis incubare posses. Laedere me putas, si eos laesisse dicas, quorum gloria glorior, aversa opinione affligor. Verum aliter est, immanitas scelerum tuorum occultare te propria non patitur flagitia. Et quamvis purgatione uti velis, per emotionem in personam tuam pallor subinde, ac subinde rubor, silentium in loquendo subitum, verba subita prioribus non cohaerentia, etiam non quaerentibus ingens tormentum conscientiae produnt. Erubesce, miser, et quod te solum scire putasti, ad omnium notitiam pervenisse cognosce. Peccatis tuis innoxios noli commaculare, et vitia tua turpissima aliorum metiri manibus toties perjurio pollutis. Cessa sacrosancta violare, et qui nobis indicis prior remedium poenitentiae, quaere publicum. Perjurium peregisti, urbem propriam rapinis exhausisti, depopulatus es Ecclesiam tibi creditam. Acquiesco, redde ergo eo quod abusus es custodia dominae tuae quam humiliasti, erepta libertate, imposita servitute. Et qui pupilla Domini scriberis, pupilli et viduae lacrymis mensam tuam luxu Evangelici divitis extruxisti, ejusmodi miseriis montes aureos coacervasti. Super his infelix ingemisce privatim et publice, alioquin audi quid tibi intenditur: Quoniam venient dies in te, et circumdabunt te, et coangustabunt te undique, et ad terram prosternent te, eo quod non cognovisti tempus visitationis tuae. Audivimus superbiam Moab, superbus est valde. Superbia ejus et arrogantia ejus plusquam fortitudo.
|
(ut ais)
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||
Gerbertus Auriliacensis
| 33 |
EPISTOLA XXXIII. PURGATIO GERBERTI OB CONTROVERSIAM A SE DESCRIPTAM.
|
Domino et reverentissimo praesuli DIEDERICO G. fidelis Caesaris.
|
O decus Romani imperii! tantumne rationis patri quondam reipub. deperisse dicemus, ut populus cum pastore velut ignavum pecus praeda sit hostium? Generositatem, magnanimitatem, prudentiam vestram, tanquam tres fortissimas legiones pro domo Israel opponite, ducem his divinitatem praeficite: ne qui felicitatem vestram, gloriam existimavimus nostram, si decus imperii amittimus, proinde inglorii reddamur. Et nos quidem haec dicimus, non ut admonitione egeatis, sed ut mentem nostram pro vobis sollicitam interpretemur. Quo genere interpretationis nuper usi sumus, in controversia acerrimi hostis, vestram majestatem exacerbantis, ubi culpam infidi interpretis subisse veremur, dum motibus animorum ejus orationem non aequavimus. At si haec intentio placet, deinceps elaborabimus, et amicorum atque inimicorum affectus diligentius exprimemus, ut quid sequi, quid vitare debeatis, per nos plena fide pernoscatis. Qua in re vobis lucem, hosti tenebras offudisse gaudemus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 34 |
EPISTOLA XXXIV. AD WILLIGISUM MOGUNTINUM ARCHIEPISCOPUM.
|
Multa chartis non credimus, quae legatis committimus, ut huic abbati Airardo sibi intimo Pater meus Adalbero Remorum archiepiscopus, vobis per omnia fidus, multa commisit, de statu et pace regnorum vobiscum habenda. Insuper ea quae per epistolam vobis significavit, sic se habere Dominum testem invocat. Ut sibi sic legato credite, et quae vobis placeant, si non est aptum scriptis, ei vivis rependite verbis. Sed, o mi pater! moerens simili de causa moerentem quibus affabor verbis? Caesare destituti, praeda hostium sumus; Caesarem in filio superesse putavimus. O quis prodidit, quis nobis alteram lucem eripuit? agnum matri, non lupo committi oportuit. Me quidem doloris immanitas mihi consulere non patitur, nunc fertur animus praeceps in hostes Italos, qui mea funditus diripiunt: nunc quasi meliora deliberans, terrarum longinqua petit. Sed dum redit Otto, dumque haerent infixi pectore vultus, dum Socraticae disputationes ipsius frequentes occurrunt, refringitur impetus, et peregrinationis meae taedium apud Gallos utcunque relevatur. Consule, Pater, etsi erga majestatem vestram nulla mea sunt merita, tamen nec defuit, nec defectus aberit, si fortuna ut quondam riserit. Cum tempus opportunum nacti eritis, et cum imperatricibus, et cum his ad quos referre putabitis, me servum fidelem Caesaris ab exsilio revocabitis, qui nihil deliqui, nisi quod Caesari fidelis exstiti. Vos ergo soli onus meum fertis, quod nec amicis principibus communicare curavi, donec experirer quid per eum quem potissimum judico fieri posset.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 35 |
EPISTOLA XXXV. AD GERALDUM ABBATEM AURILIACENSEM.
|
Quantis occupationibus reipub. detineatur noster. ut ita dicamus, fiduciarius Pater Adalbero Remorum archiepiscopus, et tarditas hujus legati indicat, et praesens ab urbe Remensi absentia. Causa negotium continens, status regnorum est. Nam dum a Lothariensis regni primatibus obsides accipit, dum filio imperatoris parere cogit sub regis Francorum clientela, dumque Henricum in Gallia regnare prohibet, vestro nomini convenientia, quae mitteret non habuit. At si vobis gratum fore senserit, vestem auro textam, quam verecunde veterem misit, nova immutabit, quod brevitas temporis non habuit: stola insuper Phrygii operis adjuncta, cum caeteris ejusdem generis. Statum regni nostri, quidve agat et moliatur ille Hugo Raimundi, per vos scire cupit. In commune hoc sentimus, quod vobis ratum, nobis praestantissimum.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 36 |
EPISTOLA XXXVI. AD WIDONEM ABBATEM GANDAVENSEM, EX PERSONA ADALBERONIS.
|
Vide Patrologiae tom. CXXXVII in ADALBERONE REMENSI, epist. 5.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 37 |
EPISTOLA XXXVII. AD ROBERTUM PALATINUM.
|
Plurimum te mei meminisse puto, quem dies noctesque privatis curis intersero. Itaque et dominam meam Theuphanu mei recordari facies, quam semper cupio bene valere, et cum filio feliciter imperare. Cujus memoriam, ut aequum est, frequentem habeo, ad cujus auxilium me quamplurimos declamatores, ut nosti, exacuisse Gallia testis est. Ergo tui officii erit rescire et rescribere, an in Francia velut miles succenturiatus pro castris Caesaris remaneam, an paratus omne periculum subire vos adeam, an potius ad iter quod tu et domina mea bene novisti, me praeparem, ut Papiae in palatio dispositum est: simulque non tacebis, ubi, et quando, et quid tu de hac re sentias. Hoc quoque te nosse velim, quaecunque in eodem palatio tutis auribus commisi de fide, pietate, stabilitate illius famosi Adalberonis archiepiscopi erga herilem nostri Caesaris filium, et fidenter, sic se habere juxta ejus scire et posse.
|
[Theophaniam]
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | |||
Gerbertus Auriliacensis
| 38 |
EPISTOLA XXXVIII. AD ECBERTUM ARCHIEPISCOPUM TREVIRENSEM, EX PERSONA ADALBERONIS.
|
Vide ubi supra, epist. 6.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 39 |
EPISTOLA XXXIX. AD NOTEGARIUM EPISCOPUM LEODIENSEM.
|
Vigilias ne PP. famosissimae quondam fidei pro castris Caesaris, an caeca premente fortuna et temporis ignorantia, divina et humana jura pessumdari simul non cernis? Ecce palam destituitur, cui ob paterna merita fidem devovisti, devotam servare debuisti. Germanum Brisaca Rhenani littoris, Francorum reges clam nunc adeunt. Henricus reip. hostis dictus Kal. Febr. occurrit. Consule, mi Pater, modis omnibus resistendum, ne conveniant adversus Dominum et adversus Christum tuum. Turba regnans, regnorum perturbatio. Si totam difficile est excludere partem, delige potiorem. Ego quidem, cui ob beneficia Ottonis est multa fides, circa herilem filium sic protinus delibero. Novimus Henrici alta consilia, Francorum impetum. Sed quem finem habeat non ignoramus. Ne consortem regni facias quem semel admissum repellere nequeas.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 40 |
EPISTOLA XL. AD STEPHANUM ROMANAE ECCLESIAE DIACONUM.
|
Dubia reip. tempora, mi frater, Gallias me repetere coegerunt. Tota Italia Roma mihi visa est, Romanorum mores mundus perhorrescit. In quo nunc statu Roma est, qui pontifices et domini rerum sunt: quos exitus habuit ille meus, specialiter, inquam meus, cui te commisi. Haec et quae circa te sint tibi laeta obstantibus significare non dubites. Mihi quidem ac nostro A. archiepiscopo Suetonios Tranquillos, Quintosque Aurelios, cum caeteris quos nosti, per Guidonem Suessonicum comitem discrete ac sine lite, quis cujus sit, remittes, et quae nomini tuo convenientia paremus edisces. Ea quoque quae de Graecorum imperio, Francorum regno, Italorum molimine, certa cognoveris, nos tibi amicos celare non debebis. Quod non habet verborum copia, continent sententiarum pondera.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 41 |
EPISTOLA XLI. AD ADALDURONEM EPISCOPUM VIRDUNENSEM.
|
Numerum linearum epistolae hujus ne spectetis. In paneis multa perpendite. Tempora periculosa libertatem tulerunt dicendi quae velis dilucide. Cumque fortuna Franciae proficiat actu et opere, rapta occasione ex tempore fidelissimis convenimus legatis. Pro parte virorum Godefridi, foedus quod quondam inter se ac inter Ottonem nostrum Caesarem convenerat, vos velle innovare promisimus: adjuncto in foedere filio, quo unico gaudet. Hoc ipsum Caesarem morientem expetisse persuasimus per dilectissimum sibi filium Godefridi. Haec itaque res in commune visa est solis nobis et filio Caesaris. Quam coeptam si provehere vultis, vel destituere, ocius rescribetis. An simus in hoc negotio quamvis alicui periculoso, et in tuto otio, quae molimira, quive impetus hac ratione conquieverint, non facile est dictu.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 42 |
EPISTOLA XLII. AD NOTEGARIUM EPISCOPUM LEODIENSEM EX PERSONA ADALBERONIS
|
Vide Patrologiae tom. CXXXVII, in ADALBERONE REMENSI, epist. 7.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 43 |
EPISTOLA XLIII. AD EUMDEM EX PERSONA GODEFRIDI.
|
Secundum promissa Treverensis archiepiscopi, ordinationem A. nostri III Non. Januar. inspecturi, ubi adhuc decreverit ducem itineris vestri V Kal. praemittemus, et quae certiora cognoverimus denuntiabimus. Eo fratrem nostrum venturum dubium habemus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 44 |
EPISTOLA XLIV. AD ECBERTUM ABBATEM TURONENSEM.
|
Cum mei memoriam frequentem habeatis, inter honesta uti plurimis accepi legatis, magnamque affinitatis jure amicitiam efferatis, existimatione vestra beatum me fore puto, si sum is qui judicio tanti viri inveniar dignus amari. Sed quia non is sum qui cum Panetio interdum ab utili sejungam honestum, sed potius cum Tullio omni utili admisceam: has honestissimas atque sanctissimas amicitias nulla ex parte suo cuique utili vacare volo. Cumque ratio morum dicendique ratio a philosophia non separentur, cum studio bene vivendi semper conjunxi studium bene dicendi. Quamvis solum bene vivere praestantius sit eo quod est bene dicere: curisque regiminis absoluto, alterum satis sit sine altero. At nobis in repub. occupatis utraque necessaria. Nam et apposite dicere ad persuadendum, et animos furentium suavi oratione ab impetu retinere, summa utilitas. Cui rei praeparandae bibliothecam assidue comparo, et sicut Romae dudum ac in aliis partibus Italiae, in Germania quoque et Belgica scriptores, auctorumque exemplaria multitudine nummorum redemi, adjutus benevolentia ac studio amicorum comprovincialium. Sic identidem apud vos per vos fieri sinite ut exorem. Quos scribi velimus, in fine epistolae designabimus. Scribenti membranam sumptusque necessarios ad vestrum imperium dirigemus, vestri insuper beneficii non immemores. Denique ne plura locuti legibus epistolae abutamur, causa tanti laboris contemptus malefidae fortunae, quem contemptum nobis non parit solo natura ut multis, sed elaborata doctrina. Proinde in otio, in negotio, et docemus quod scimus, et addiscimus quod nescimus.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 45 |
EPISTOLA XLV. AD RAIMUNDUM MONACHUM AURILIACENSEM.
|
Quanto amore vestri teneamur, noverunt Latini, ac barbari, qui sunt participes fructus nostri laboris. Eorum votum vestram expetit praesentiam. Quippe cum in propatulo sit nos curarum, plenos, non ob alterius causam studii loco immoraturos. His curis sola philosophia unicum repertum est remedium, cujus quidem ex studiis multa persaepe commoda suscepimus, velut hoc turbulento tempore motum fortunae refregimus, cum in alios, tum in nos graviter saevientis. Etenim cum is status reipub. in Italia esset, ut sub juga tyrannorum turpiter esset eundum, si profiteremur innocentiam, vel si niti viribus tentaremus: clientelae undique forent procurandae, castra munienda, rapinae, incendia, homicidia exercenda. Delegimus certum otium studiorum, quam incertum negotium bellorum. Et quoniam vestigia philosophiae dum sequimur non consequimur, impetus tumultuantis animi non omnes repressimus, modo recurrimus ad ea quae reliquimus, nunc Hispaniae principes adimus familiaris nostri abbatis Guarini adhortatione commoti, hunc sacris litteris dominae nostrae Theuphanu imperatricis semper Augustae, semper amandae, semper colendae, prioribus divellemur coeptis. In tanta rerum inconstantia, doloris metus, gaudii appetitus, fidissimi patris Geraldi, quem haec non tangunt, specialis filius Gerbertus sequendorum deposcit sententiam. Vale, valeat pater Geraldus, valeat frater Airaldus, valeat sanctissimus ordo, meus altor et informator, meique sit memor in sanctis petitionibus, ac Patris A. archiepiscopi Remorum sibi per omnia devoti.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 46 |
EPISTOLA XLVI. AD GERALDUM ABBATEM.
|
An quidquam melius amicis divinitas mortalibus concesserit nescio, si modo ii sunt qui digne expetiti digneque videantur habiti. Felix dies, felix hora, qua licuit novisse virum, cujus nominis recordatio omnes a nobis molestias detorserit. Ejus si praesentia vel interdum fruerer, beatiorem me non frustra putarem. Quod ut fieret, sedes mihi non ignobiles in Italia collocaveram. Sed involvit mundum caeca fortuna, quae premit caligine, an praecipitet, an dirigat me modo tendentem hac, modo illac. Adhaerent vultus amici infixi pectore: eum dico, qui est dominus et pater meus Geraldus, cujus deliberatio nostra fiet exsecutio.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 47 |
EPISTOLA XLVII. AD ADALBERONI VOCATUM EPISCOPUM VIRDUNENSEM ET HERMANNUM FRATRES.
|
Felices quibus paterna virtus exemplar sit imitabile. Vester genitor hoc petit. Repentinus casus ne vos deterreat, filio Caesaris fidem quam promisistis inviolatam servate, omnia castra ab hostibus tuemini, denique nec Scarponnam, nec Haidonis castellum, nec quidlibet eorum quae vobis reliquit, Francis reliqueritis: illecti aut vana spe suae liberationis, aut terrore sui cruciatus, aut filii Friderici. Haec praecepta magnanimus pater generosis filiis dedit. Sentiant in vobis hostes non se totum cepisse Godefridum, auxilia undique comparate, liberatores patriae, vos similes patri in omnibus repraesentate. XVII Kalend. Aprilis me interpretem fieri voluit sibi suique fidissimum.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 48 |
EPISTOLA XLVIII. AD INNOMINATUM.
|
Obscuram epistolam et sine nomine paucis absolvimus. Lotharius rex Franciae praelatus est solo nomine, Hugo vero non nomine, sed actu et opere. Ejus amicitiam, si in commune expetissetis, filiumque ipsius cum filio Caesaris colligassetis, jamdudum reges Francorum hostes non sentiretis.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] | ||||
Gerbertus Auriliacensis
| 49 |
EPISTOLA XLIX. AD NOTEGARIUM EPISCOPUM LEODICENSEM.
|
Spectabile faciunt nomen vestrum praesentia tempora, quibus paucorum laudatur probitas, multorum praedicatur improbitas. Speculatur nunc amicus vester Godefridus, qui amicorum se potius quam sua amaverint, qui uxori ac liberis fidem laturi forent, si se ultima rapuisset dies. Et quia tantus vir de vobis optime sentit, hoc solum indicio esse potest, quanta in vobis eniteat virtus. Qui se amant, quique sui sunt, hortatur et admonet ut dominae suae Teuphanu, filioque ejus fidem habeant, minime viribus hostium sint infracti, nullo terreantur casu. Aderit laeta dies, quae patriae proditores et liberatores vere suppliciis et praemiis distinguat, disgreget. Fidissimum vobis Adalberonem Remorum archiepiscopum nullo modo harum rerum conscium facietis, qui quanta prematur tyrannide testantur epistolae ad archiepiscopos vestros directae, in quibus nihil eorum quae voluerint scripsit, sed quae tyrannus extorserit oscitanti.
|
http://viaf.org/viaf/264422706
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.