author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Adrianus IV
| 229 |
CCXXIX. Ad Narbonensem archiepiscopum et ejus suffraganeos--Guillelmum Montispessulani dominum et honores ejus ac fratris ipsius Hierosolymam peregrinantis, defendant ab impugnationibus iniquorum, intentata excommunicationis sententia. (Laterani, Maii 5.) [D. BOUQUET, Recueil, XV, 683.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabilibus fratribus Narbonensi archiepiscopo, ejusque suffraganeis, et RAIMUNDO Magalonensi episcopo. R. priori, archidiaconis et universo Ecclesiae populo, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Dilectum filium nostrum Guillelmum de Montepessulano cum omnibus suis sub B. Petri et nostra protectione suscipimus: unde et sua omnia ei illibata volumus et integra conservare. Quapropter universitati vestrae per apostolica scripta mandamus quatenus tam ipsam quam terram et homines suos, castrum quoque de Castris et alios honores et de Tortosa fratris sui, qui propter suorum veniam delictorum et animae suae salutem Hierosolymam visitavit, ibique per annum divinis obsequiis proposuit inhaerere, pro B. Petri et nostra reverentia manuteneatis, et in quibus opus fuerit, ab iniquorum impugnationibus studeatis defensare, parochianos quoque vestros ab Walliae et hominum suorum infestatione atque injuriis compescatis et nullam ei vel rebus suis hominumque suorum ab eisdem parochianis vestris molestiam permittatis, aut injuriam irrogari. Si quis autem terram ipsorum et memorati fratris sui et hominum ipsorum, contra justitiam praesumpserit infestare, in personam ejus excommunicationis, in terram vero ipsius interdicti sententiam proferatis. Statuimus praeterea ne in ipsa ecclesia S. Mariae et S. Firmini, atque in aliis eisdem ecclesiis, ex causa et culpa excommunicatorum, castrum Montispessulani quandoque casu introeuntium, divina prohibeantur officia. Indignum enim est ut tantus populus ex culpa et maleficiis cujuscunque personae a divinis debeat officiis abstinere. Datum Laterani, III Nonas Maii.
|
(Guillelmi)
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | ||
Adrianus IV
| 230 |
CCXXX. Ad canonicos S. Crucis Aurelianensis.--Increpat quod Hugoni cancellario praebendae integritatem, cum abesset, non concesserint. Jubet in posterum faciant, et quod est subractum restituant. (Laterani, Maii 9.) [ Ibid., col. 805.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis decano, et universo capitulo ecclesiae Sanctae Crucis Aurelianis, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Miramur plurimum et adversum vos non possumus non moveri quod, cum vobis olim dederimus in mandatis, ut licet dilectus filius noster Hugo charissimi filii nostri Ludovici illustris Francorum regis cancellarius, in ecclesia vestra non esset assiduus; nihilominus tamen integritatem praebendae suae absque contradictione aliqua obtineret. Vos autem non solum mandatum nostrum in hac parte non curastis effectui mancipare; verum etiam, quod deterius est, in nostrum et apostolicae sedis contemptum, cum prius integram habuisset, postmodum ei medietatem, sicut dicitur, subtraxistis. Unde nisi apostolicae sedis consueta benignitas nostrum animum mitigaret, manus B. Petri graves, in vos usque adeo sentiretis, quod in contemptum nostrum non praesumeretis ulterius tale aliquid attentare. Ne igitur de merito vestrae malitiae cogamur in vos animadversione gravissima vindicare, universitati vestrae per iterata scripta praecipiendo mandamus, et mandando praecipimus, quatenus ita integram ei praebendam, licet absens fuerit, de caetero concedatis, tanquam si assiduus in ipsa ecclesia deserviret. Quidquid vero ei exinde hactenus est subtractum, infra 20 dies post susceptionem praesentium litterarum, omni occasione et excusatione postposita, eidem studeatis in integrum restituere. Datum Laterani, VII Idus Maii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 231 |
CCXXXI. Ad Hugonem Franciae cancellarium.--Absolvit eum a juramento et illicita conditione qua eum Atrebatensis episcopus obligaverat, cum archidiaconatum daret. (Laterani, Maii 11.) [MANSI Concil., XXI, 804.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio HUGONI charissimi filii nostri Ludovici illustris Francorum regis cancellario, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Illius devotionis et sinceritatis intuitu, quam circa sacrosanctam Romanam Ecclesiam et nos ipsos a multis retroactis temporibus nosceris habuisse, pro tuae quoque honestate et probitate personae, majorem archidiaconatum, fratre nostro G. Atrebatensi episcopo ipsum prius spondente, absque omni conditione, et alicujus pacti obligatione, tibi nos recolimus olim in Atrebatensi Ecclesia postmodum contulisse. Ipse autem Atrebatensis episcopus contra puritatem episcopalem, et nimis secundum hominem ambulans, impedimentum tibi volens super hac concessione praestare, te juramento, sicut dicitur, obligavit, quod cum sibi placeret, cancellariam absque contraditionis obstaculo resignares. Unde quoniam tam illicitum juramentum nulla debet firmitate constare, ab ipsius juramenti debito, auctoritate sedis apostolicae te absolvimus, et conditiones in ejusdem archidiaconatus collatione contra praeceptum nostrum positas irritas modis omnibus esse censemus Datum Later. V Idus Maii.
|
[Godefrido]
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | ||
Adrianus IV
| 232 |
CCXXXII. Ad Godescalcum episcopum Atrebatensem.--De dissoluto Hugonis cancellarii sacramento significat. (Laterani, Maii 11.) [ Ibid., col. 806.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri . . . . Atrebatensi episcopo, salutem et apostolicam benedictionem
|
Illius devotionis et sinceritatis intuitu, quam dilectus filius noster Hugo charissimi filii nostri Ludovici illustris Francorum regis cancellarius circa sacrosanctam Romanam Ecclesiam, et nos ipsos a multis retroactis temporibus noscitur habuisse; pro ipsius quoque honestate et probitate personae, majorem archidiaconatum, te etiam ei prius spondente, absque omni conditione, et alicujus pacti obligatione, eidem nos recolimus olim in Atrebatensi Ecclesia postmodum contulisse. Tu vero contra puritatem episcopalem et nimis secundum hominem ambulans, impedimentum ei volens super hac concessione praestare, ipsum juramento, sicut dicitur, obligasti, quod, cum tibi placeret, cancellariam absque contradictionis obstaculo resignaret. Unde quoniam tam illicitum juramentum nulla debet firmitate constare, praedictum filium nostrum cancellarium ab ipsius juramenti debito auctoritate apostolicae sedis absolvimus, et conditiones in ejusdem archidiaconatus collatione contra praeceptum nostrum positas, irritas modis omnibus esse censemus. Fraternitati tuae per apostolica scripta mandantes, quatenus eum de caetero ad observationem praestiti juramenti cogere nulla ratione praesumas. Datum Lateram, V Idus Maii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 233 |
CCXXXIII. Ad Samsonem Remensem archiepiscopum.--Ut Hugoni cancellario restituat altare quod ipsi abstulerat. (Laterani, Maii 11.) [ Ibid., col. 808.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri SAMSONI Remensi archiepiscopo, apostolicae sedis legato, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Dilectus filius noster Hugo, charissimi filii nostri Ludovici illustris Francorum regis cancellarius, transmissa nobis relatione, monstravit se altare quoddam in Atrebatensi episcopatu ex dono Alvisi bonae memoriae Atrebatensis quondam episcopi habuisse; et usque ad illud tempus, quo investituram majoris archidiaconatus in Atrebatensi Ecclesia de mandato nostro fuerat suscepturus, asserit se idem altare quiete ac pacifice possedisse. Imminente vero die, quo de ipso archidiaconatu debebat juxta mandatum nostrum, sicut diximus, investiri, frater noster Atrebatensis, prout nobis suggeritur, nisi eodem altari sibi primitus restituto, investituram ei facere noluit, et taliter ab eo ipsum altare dicitur extorsisse. Quia vero hujusmodi circumventio rationi contraria est, et a pontificali officio penitus aliena, eidem episcopo dedimus in mandatis ut, si res ita se habet, ipsum altare jam dicto filio nostro Hugoni cancellario infra dies 40 dies post harum susceptionem, omni appellatione cessante, restituat. Quod si ipse facere forte distulerit, fraternitati tuae per apostolica scripta mandamus quatenus tu ipse vice nostra, omni appellatione et occasione cessante, hoc non differas effectui mancipare. Datum Laterani V Idus Maii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 100 |
CCXXXIV. Gotescalcum episcopum Atrebatensem de superiore epistola certiorem facit. (Laterani, Maii 11.) [ Ibid., col. 807.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri . . . . . Atrebatensi episcopo, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Dilectus filius noster Hugo charissimi filii nostri regis Francorum cancellarius, directa nobis insinuatione monstravit, quod altare de Aslues a bonae memoriae M. praedecessore tuo canonice sibi concessum, quod etiam in tempore praelationis tuae quiete dicitur tenuisse, sine rationabili causa, et nullo interveniente judicio, ei abstulisti. Unde quanto idem cancellarius amplius majori est devotione et fidelitate sacrosanctae Romanae Ecclesiae et nobis ipsis astrictus, tanto magis sua jura nos convenit attentius illibata et integra conservare. Fraternitati tuae per apostolica scripta praecipiendo mandamus, quatenus, si ita est, altare ipsum, omni dilatione et appellatione remota, memorato filio nostro restituas. Datum Lateran. Kal. Novemb.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 235 |
CCXXXV. Decano, cantori et universo capitulo Parisiensi praecipit ut praeposituram quae in Parisiensi Ecclesia vacaverit, Hugoni Francorum regi cancellario tribuant. (Laterani, Maii 11.) [ Ibid., col. 812.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis, decano, cantori et universo capitulo Parisiensi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Ecclesiasticas personas, quas sacrosanctae Romanae Ecclesiae devotiores esse cognoscimus, et ad ejus obsequium promptiores inspicimus, oportet nos speciali quadam praerogativa diligere, et honorem eis debitum exhibentes, ipsas debemus ecclesiasticis beneficiis, prout expedire cognoscimus, ampliare. Dilectus siquidem filius noster Hugo, charissimi filii nostri Ludovici illustris Francorum regis cancellarius, quanto nobis sit vinculo devotionis astrictus, et pro commodo atque honore matris suae sacrosanctae Romanae Ecclesiae, ubicunque necessitas exigit, quam fideliter se opponat, et de ipsius studeat incremento tractare, nos ipsi ad plenum novimus, et discretionem vestram id credimus non latere. Inde utique est, quod nos eum sincera in Domino charitate diligentes, ipsum quibus modis cum Deo possumus intendimus honorare, et nostri propositi est, eidem in opportunitatibus suis utiliter providere. De omni itaque vestri devotione plurimum confidentes, universitati vestrae praecipiendo per apostolica scripta mandamus, et mandando praecipimus, quatenus praeposituram, quae in Parisiensi Ecclesia, et domos, quae in claustro ejusdem Ecclesiae dehinc primum vacaverint, ei, omni contentione et appellatione seposita, concedatis, et concessas ipsum permittatis quiete et absque ulla molestia possidere. Datum Laterani V Idus Maii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 236 |
CCXXXVI. Ad archidiaconos Ecclesiae Trevir. (Laterani, maii 11.) [GUNTHER, I, 355.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis Treverensis ecclesiae archidiaconis, salutem et apostolicam benedictionem.
|
In eminenti apostolicae sedis specula licet immeriti auctore Domino residentes, fratribus nostris episcopis et aliis ecclesiarum praelatis, jura sua integra debemus et illibata servare, ut de sui exsecutione officii tanto magis possint esse solliciti, quanto amplius apostolicae sedis patrocinio se cognoverint adjuvari, et in sua justitia confoveri. Hujus itaque rationis intuitu, venerabilem fratrem nostrum. Hy. Treverensem archiepiscopum, apostolicae sedis legatum, quem pro suae honestate, scientia et religione personae sincera in Domino charitate diligimus, in suo volumus jure fovere, nec pati aliqua ratione possumus, ut in his quae ad eum pertinent, minorationem sustinere debeat vel jacturam. Et ideo universitati vestrae per apostolica scripta praecipiendo mandamus, quatenus eidem fratri nostro archiepiscopo debitam in omnibus subjectionem et reverentiam impendentes ei tanquam proprio pastori et rectori animarum vestrarum humiliter obedire curetis. Quod vero ipse in commisso sibi archiepiscopatu rationabiliter ordinaverit, contradicere nullatenus praesumatis . . . nec investituram ecclesiarum absque sua notitia et assensu sicut in privilegio ei ab apostolica sede indulto noscitur contineri, sacerdotibus de caetero concedatis. Nec enim potestate ab eo vobis concessa volumus vos abuti, ut pro eo quod investiendi potestatem ab ipso constat vos suscepisse, sine ejus assensu et conniventia investituram facere debeatis. Quod si a vobis ulla fuerit ratione praesumptum, nos in irritum quod factum fuerit, revocabimus, et nullam firmitatem in posterum decernimus obtineri. Datum Laterani, V Idus Maii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 237 |
CCXXXVII. Ad clerum et populum de Murmiralio [al. Murmurallio].--Ut obediant Hugoni Dolensi archiepiscopo. (Laterani, maii 27.) [MARTEN., Thesaur. Anecdot., III, 902.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis clericis et laicis de Murmiralio, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Quanto amplius venerabilem fratrem nostrum H. Dolensem archiepiscopum sincera in Domino charitate diligimus, et eum sicut charissimum fratrem nostrum cupimus honorare, tanto magis ipsum in sua justitia manutenere volumus, et ut ei a subjectis suis filialis reverentia et honor debitus impendatur, efficere modis omnibus exoptamus. Eapropter universitati vestrae per apostolica scripta praecipiendo mandamus, quatenus eum cum nostrae gratiae plenitudine ad vos tanquam ad speciales filios redeuntem honorifice ac benigne recipiatis, honeste tractetis, et ipsi tanquam pastori proprio animarum vestrarum debitam in omnibus subjectionem et obedientiam impendentes, more antecessorum vestrorum integros reditus terrae vestrae, quemadmodum praedecessores ejus Dolenses archiepiscopi habuisse dignoscuntur; ita eumdem fratrem nostrum quiete atque pacifice habere absque contradictione aliqua permittatis. Datum Lateranis VI Kalendas Junii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 239 |
CCXXXIX. Ecclesiam collegiatam S. Stephani in urbe Constantiensi in singularem sedis apostolicae protectionem suscipit. (Laterani, Jan. 29.) [NEUGART, Cod. diplom. Alem., II, 91.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio suo FOLCARDO praeposito ecclesiae S. Stephani, quae in civitate Constantiensi sita est, ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris canonicam vitam professis in perpetuum.
|
Effectum justa postulantibus indulgere, et vigor aequitatis et ordo exigit rationis, praesertim quando petentium voluntates et pietas adjuvat, et veritas non relinquit. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatam ecclesiam, in qua divino mancipati estis obsequio, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus; statuentes, ut quascunque possessiones, quaecunque bona eadem ecclesia impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, liberalitate regum, largitione principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant; in quibus haec propriis duximus vocabulis: Curtes ac domos claustrales canonicorum, quarum una juxta capellam beati Georgii martyris proxime sita est, caeterae in circuitu monasterii; decimas Weinfelden, Emishofen unam; curtes quoque in pago Lintzgoviae duas, videlicet in villa Leustetten, et tres in eadem mansos, molendinum unum, scuposas quatuor; in Lupresreuti curtem unam cum dimidio manso, in villa Uldingen duos mansos, in Menlichusen scuposam unam; Hergershoffe curtem unam, in villa Rottvila curtem unam cum duobus molendinis; villam Altinshusen, et quoddam allodium in villa Lengevillare, et alia praedia quae in civitate Constantiensi habetis, unde vobis census persolvi debent. Quidquid juris habetis in villa in pago Turgoviae sita, scilicet Harprectisvillare, quae cum omni jure, videlicet agris, pascuis, silvis ad eamdem spectant ecclesiam, sive in curtibus, scilicet Salmasach et quinque scuposis et novalibus in eadem villa; Lengevillare curtem unam et praedium cujusdam matronae Gertrudis cum duabus scuposis; Stadelhoffen curtem unam cum dimidio manso, nec non et mansos in villa Buoch duos, in villa Turstorff unum, Anninhausen unum, Appishausen unum; Nuvilare unum et agros quosdam ad ipsum pertinentes; Guntirhofen unum. Sepulturam quoque illius loci liberam esse concedimus, ut eorum devotioni et extremae voluntati, qui se illic deliberaverunt sepeliri, nisi forte excommunicati sint vel interdicti, nullus obsistat. Statuimus etiam ut nullus ibidem nisi ex canonicis sacerdos plebanus substituatur. Caeterum quia facultates jam dictae ecclesiae non magnae dicuntur existere, eam numero novem canonicorum et uno praeposito tantum decernimus esse contentam, nisi divina gratia ejusdem ecclesiae opes ad plurium sustentationem augmentaverint. Obeunte vero te nunc ejusdem loci praeposito, vel quolibet tuorum successorum, nullus ibidem qualibet subreptionis astutia seu violentia praeponatur, nisi quem fratres communi consensu, vel fratrum pars sanioris consilii secundum Dei timorem, canonice providerint eligendum. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat praefatam ecclesiam temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, vel oblatas minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed omnia integre conserventur eorum pro quorum gubernatione ac sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva tamen in omnibus sedis apostolicae auctoritate et dioecesani episcopi canonica justitia. Si quis ergo in futurum archiepiscopus aut episcopus, imperator aut rex, princeps aut dux, comes aut vicecomes vel advocatus, judex aut persona quaelibet magna vel parva, saecularis vel ecclesiastica hanc nostrae constitutionis paginam sciens contra eam temere venire tentaverit, secundo tertiove commonita, nisi praesumptionem suam congrua satisfactione correxerit, potestatis honorisque sui dignitate careat, reamque se divino judicio existere de perpetrata iniquitate cognoscat, et a sacratissimo corpore ac sanguine Dei et Domini Redemptoris nostri Jesu Christi aliena fiat, atque in extremo examine districtae ultioni subjaceat. Cunctis autem eidem loco justa servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis percipiant, et apud districtum judicem praemia aeternae pacis inveniant. Amen. Bene valete. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus Ego Gregorius, Sabiniensis episc. Ego Hubaldus, Ostiensis ep. Ego Bernardus, Portuensis et Sanctae Ruffinae episcopus. Ego Hubaldus, presbyter card. tit. S. Crucis in Jerusalem. Ego Octavianus, presbyter card. tit. S. Caeciliae. Ego Astaldus, presbyter card. tit. S. Priscae. Ego Heinricus, presbyter card. tit. SS. Nerei et Achillei. Ego Hildebrandus, presbyter card. basilicae XII Apostolorum. Ego Otto, diaconus card. S. Georgii ad Velum aureum, Ego Hyacinthus, diaconus card. S. Mariae in Cosmedin. Ego Otto, diaconus card. S. Nicolai in Carcere Tulliano. Ego Arditio, card. diaconus S. Theodori. Datum Laterani, per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, IV Kal. Februarii, indictione VIII, Incarnationis Dominicae anno 1158, pontificatus vero domni Adriani papae anno V.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 240 |
CCXL. Bulla qua confirmantur jura ac possessiones abbatiae S. Augustini Lemovicensis. (Laterani, Febr. 8.) [ Gall. Christ. nov., II, Instrum. . , 180.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis PETRO abbati ecclesiae S. Augustini Lemovicensis, ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris monasticam vitam professis, in perpetuum.
|
Quoties illud a nobis petitur quod religioni et honestati noscitur convenire, omnino nos decet libenter concedere; et praeterea decernimus congruum suffragium impertiri. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatum monasterium in quo divino mancipati estis obsequio, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus; imprimis siquidem statuentes ut ordo monasticus qui secundum Dei timorem et B. Benedicti Regulam in ipso monasterio institutus esse dignoscitur, perpetuis ibidem temporibus inviolabiliter observetur; statuentes ut quascunque possessiones, quaecunque bona idem monasterium impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant; in quibus haec propriis duximus exprimere vocabulis: Monasterium de Carovico cum pertinentiis; monasterium de Ambazaco cum pertinentiis suis; ecclesiam de Superbosco cum pertinentiis suis; ecclesiam de Colongis cum pertinentiis suis; monasterium et capellam de Castro-Lucio cum pertinentiis suis; ecclesiam de Bonaco cum pertinentiis suis; ecclesiam de Fagia cum pertinentiis suis; ecclesiam S. Joannis de Rillaco cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Pauli cum pertinentiis suis; ecclesiam de Buissolio cum pertinentiis suis; ecclesiam S. Christophori cum pertinentiis suis; ecclesiam S. Symphoriani cum pertinentiis suis: ecclesiam S. Praejecti cum pertinentiis suis; ecclesiam S. Lazari cum pertinentiis suis; ecclesiam de Femmoreth cum pertinentiis suis; ecclesiam de Vernaco cum pertinentiis suis; ecclesiam S. Germani de Ledros cum pertinentiis suis; ecclesiam de la Vaisse cum pertinentiis suis; ecclesiam SS. Petri et Germani cum pertinentiis suis; ecclesiam de Vegrine cum pertinentiis suis; ecclesiam S. Petri de Lascoube cum pertinentiis suis; capellam S. Michaelis de Triguant cum pertinentiis suis: capellam S. Michaelis de Chasteluts cum pertinentiis suis. Insuper decimas integrae parochiae S. Christophori et S. Symphoriani, quae a quadraginta retro annis quiete posseditis, vobis auctoritate apostolica confirmamus; sepulturam quoque loci ipsius liberam esse concedimus, ut eorum devotioni et extremae voluntati qui se illic sepeliri deliberaverint, nisi forte excommunicati sint vel interdicti, nullus obsistat, salvis tamen juribus parochialium ecclesiarum, de quibus corpora mortuorum assumuntur. In parochialibus autem ecclesiis quas tenetis, liceat vobis sacerdotes seu rectores electos episcopo repraesentare; quibus si idonei inventi fuerint, episcopus curam animarum committat. Et de plebis quidem cura iidem sacerdotes episcopo, de temporalibus vero vobis debeant respondere. Obeunte vero te nunc ejusdem loci abbate, vel tuorum quolibet successorum, nullus ibi qualibet subreptionis astutia seu violentia praeponatur, nisi quem fratres omnium consensu, vel fratrum pars sanioris consilii, secundum Dei timorem et B. Benedicti Regulam providerint eligendum. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat praefatum monasterium temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, aut aliquibus vexationibus fatigare; sed omnia integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione vel sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salvis in omnibus apostolicae sedis auctoritate et dioecesani episcopi convenienti justitia. Si quae igitur in futurum ecclesiastica saecularisve persona hanc nostrae constitutionis paginam sciens, contra eam venire temere tentaverit, secundo tertiove commonita, nisi reatum suum congrua satisfactione correxerit, potestatis honorisque sui dignitate careat, reumque se divino judicio existere de perpetrata iniquitate cognoscat, et a sacratissimo corpore et sanguine Dei et Domini Redemptoris nostri Jesu Christi alienus fiat, ac in extremo examine divino ultioni subjaçeat. Cunctis autem eidem loco sua jura servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis percipiant, et apud districtum judicem praemia aeternae pacis inveniant. Sic signatum in originalis margine. Ego Adrianus catholicae Ecclesiae episcopus. Ego Hubaldus presbyter card. S. Crucis in Jerusalem. Ego Irmarus Tusculanus episc. Ego Gregorius Sabiniensis episc. Ego Hubaldus Ostiensis episc. Ego Joannes presbyter card. Sanctorum Sylvestri et Martini. Ego Hidebrandus presbyter card. basilicae XII Apostolorum. Ego Odo diaconus card. S. Georgii ad Velum aureum. Ego Hyacinthus diaconus card. S. Mariae in Cosmedin. Ego Ardicio diaconus card. S. Theodori. Datum Laterani, per manum Rolandi, sanctae Romanae curiae et Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, sexto Idus Februarii, indictione septima, Incarnationis Dominicae 1158 pontificatus vero domni Adriani papae IV anno quinto
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 241 |
CCXLI. Ludovici, Francorum regis, consilium laudat, « ad paganorum barbariem debellandam simul cum Henrico, Anglorum rege, in Hispaniam properare » cogitantis. Verum et nimiam festinationem dissuadet, et hortatur, « ut prius necessitatem terrae per principes illius regni inspiciat et consideret, et tam illius Ecclesiae quam principum et populi voluntatem diligenter inquirat, et ab iis consilium, sicut deceat, accipiat.--Debet enim, inquit, serenitatis tuae celsitudo recolere, qualiter, cum tam Conradus, quondam rex Romanorum, quam tu ipse, inconsulto populo terrae, Hierosolymitanum iter minus caute aggressi estis, speratum fructum non perceperitis. » Itaque apostolicam populi exhortationem, per (Rotrodum) episcopum Ebroicensem expetitam, differt. Sed regni ejus protectionem suscipit. (Laterani, Febr. 18.) [MANSI, Concil., XXI, 810.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, charissimo in Christo filio LUDOVICO illustri Francorum regi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Satis laudabiliter et fructuose de Christiano nomine propagando in terris, et aeternae beatitudinis praemio tibi cumulando in coelis, tua videtur magnificentia cogitare, dum ad dilatandos terminos populi Christiani, ad paganorum barbariem debellandam, et ad gentes apostatrices, et quae catholicae fidei refugiunt nec recipiunt veritatem, Christianorum jugo et ditioni subdendas, simul cum charissimo filio nostro Henrico illustri Anglorum rege, in Hispaniam properare disponis, et studes assidue exercitum et quae sunt itineri necessaria congregare. Atque ad id convenientius exsequendum, matris tuae sacrosanctae Romanae Ecclesiae consilium exigis et favorem. Quod quidem propositum tantum magis gratum acceptumque tenemus, et amplius sicut commendandum est commendamus, quanto de sinceriori charitatis radice talem intentionem et votum tam laudabile processisse credimus, ac de majori ardore fidei et religionis amore propositum et desiderium tuum principium acceperunt. Verum cum excellentia tua et consilii maturitate sit provida, et luce sapientiae illustrata, in ordine ipsius facti videtur plurimum esse festina. Unde et multos attonitos reddidit, et suspensos, cum omne bonum quod suo tempore et competenti ordine exercetur, aeterno Conditori placitum habeatur modis omnibus et acceptum, aliter autem non potest gratum ejus existere voluntati. Quod utique ut magis evidenter appareat, et ut sit quod proponimus, paulo amplius manifestum, aliquid exempli gratia duximus non utiliter supponendum. Corpus siquidem Christi conficere, et in ara Dominica hostiam immolare, bonum, imo et salutiferum esse, nemo qui recte sapit ignorat. Caeterum si tempore suo et horis immolatum non fuerit constitutis, jam illud reservatur ad poenam quod exspectabatur ad gloriam; et qui extra tempus immolat constitutum, inde sibi damnationem dolebit infligi: unde, si constituto tempore immolasset, meritum sibi gauderet et praemium augmentari. Accedit ad hoc quod alienam terram intrare, nec providum videtur esse, nec tutum, nisi a principibus, et a populo terrae prius consilium requiratur. Tu vero, sicut accepimus, inconsulta Ecclesia, et principibus terrae illius, accedere illuc et festinare disponis, cum hoc deberes nulla ratione tentare, nisi cognita per principes terrae necessitate, et ab eis prius esses exinde requisitus. Unde quia nos honorem et incrementum tuum tota mentis intentione diligimus, et nihil tale te aggredi, nisi rationabili causa exigente, vellemus, sublimitati tuae praesentibus litteris suademus ut prius necessitatem terrae per principes illius regni inspicias et consideres, et tam illius Ecclesiae quam principum et populi voluntatem diligenter inquiras, et ab eis consilium, sicut decet, accipias. Quo facto, si et necessitatem terrae videris imminere, et Ecclesiae consilium fuerit, ipsi etiam terrae principes tuae sublimitatis auxilium postulaverint, et consilium dederint, juxta postulationem et consultum eorum poteris postea in facto ipso procedere, et laudabile votum tuum, divino comitante praesidio, adimplere. Aliter tamen timendum esset, ne iter tuum infructuosum existeret, et ne ad desideratum non posset exitum pervenire. Ipsi vero principes et populus terrae in tanto apparatu tuo, si forte necessitas non incumberet, gravarentur, et nos ipsi leves in hoc facto possemus multipliciter apparere. Debet enim serenitatis tuae celsitudo recolere, et ad memoriam revocare, qualiter alio tempore, cum tam Conradus bonae memoriae quondam rex Romanorum, quam tu ipse, inconsulto populo terrae, Hierosolymitanum iter minus caute aggressi estis, speratum fructum et optatum commodum non perceperitis, et quantum Ecclesiae Dei et universo fere populo Christiano detrimentum exinde provenerit et jactura. Sanctae quoque Romanae Ecclesiae, quia vobis super hoc consilium praestiterat et favorem, in ipso facto fuit non modicum derogatum; et omnes adversus ipsam ex multa indignatione clamabant, dicentes, eam auctricem tanti periculi exstitisse. Cum igitur haec omnia nobis sollicite cogitantibus occurrerent formidanda, nos admonitionem et exhortationem apostolicam ad populum regni tui, secundum quod venerabilis frater noster . . . . Ebroicensis episcopus nobis ex tua parte proposuit, duximus differendam. Attendentes quoniam quod differtur ad tempus, penitus non aufertur. Sed tunc tandem exhortatorias et commonitorias litteras in peccatorum remissionem juxta desiderium gloriae tuae, auctore Domino, transmittemus. cum de consilio et postulatione tam principum quam populi terrae illius, sicut superius dictum est, volueris iter arripere, et conceptum in animo votum necessitatis tempore, cum forte, modo aliqua necessitas non immineat, discrete ac laudabiliter disposueris adimplere. Litteras autem, in quibus regnum tuum sub beati Petri et nostra protectione suscepimus, his qui regnum ipsum usque ad reditum tuum praesumerent impugnare, iram et indignationem apostolicam proponentes, secundum petitionem regiae dignitatis ut ad praesens duximus concedendas. Nos enim, te etiam reticente, et a nobis nullatenus exigente, pro illius fervore dilectionis, quam erga tuam sublimitatem habemus, quidquid honoris et exaltationis tibi et regno tuo exhibere possemus, prompto animo curaremus efficere, et operibus adimplere. Sane discretio tua et nostram dissuasionem, quam rationabiliter credimus nos fecisse, provida deliberatione consideret, atque alia, per quae ad illud iter tam festinanter aspiras, inspiciat et attendat. Et illud tandem tibi consilium super negotio ipso eligas, quod magis de judicio rationis cognoveris eligendum. De caetero, ea quae memoratus frater noster episcopus ex nostra parte regiae proposuerit dignitati, velut si ab ore nostro procederent, absque ulla haesitatione suscipias, et ipsius verbis, tanquam si contingeret nos ea proferre, fidem non dubites adhibere. Ipse namque injunctam sibi legationem ita prudenter fuit et sollicite exsecutus, quod omne illud a nobis studio suae probitatis et discretionis obtinuit, quidquid per sollicitam et providam vigilantiam deberet quilibet alius obtinere. Datum Laterani XII Kal. Martii
|
(ut opus hoc felicem exitum sortiatur)
|
[Rotrodus]
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |
Adrianus IV
| 242 |
CCXLII. Privilegium pro Ecclesia Hamburgensi. (Laterani, Febr. 21.) [LAPPENBERG, Hamburg. Urkund., I, 200.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio HARTWICO, Bremensi archiepiscopo, ejusque successoribus in perpetuum.
|
Cum ex injuncto nobis a Deo apostolatus officio, quo cunctis Christi fidelibus ex superni dispositione arbitrii praeeminemus, singulorum paci et quieti debeamus intendere, praesertim pro illorum tranquillitate nos oportet esse sollicitos, qui pastorali dignitate sunt praediti et ad officium pontificale promoti. Nisi enim nos eorum utilitatibus intendentes, ipsorum dignitates et jura in quantum, Deo permittente, possumus, integra conservemus et auctoritate apostolica eos ab iniquorum hominum incursibus defendamus, de illorum salute non vere potuerunt esse solliciti, qui sibi ad regendum sunt, Domino disponente, commissi. Hujus itaque rei consideratione, frater archiepiscope, provocati, tuis justis postulationibus, clementer annuimus, et praefatam, cui, Deo auctore, praeesse dignosceris Ecclesiam, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus et praesentis scripti privilegio communimus; statuentes, ut quascunque possessiones, quaecunque bona eadem ecclesia impraesentiarum juste et canonice possidet aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma tibi tuisque successoribus et illibata permaneant. Immunitates praeterea et terminos, videlicet ab Albia flumine deorsum usque ad mare Oceanum, et sursum per Sclavorum provinciam usque ad fluvium Pene, et per ejus decursum usque ad mare orientale. Paludes quoque cultas et incultas infra sive juxta Albiam positas, sicut bonae memoriae Lodowicus quondam imperator Hamaburgensi Ecclesiae rationabiliter dedit, et ipsa Ecclesia possidet, auctoritate apostolica nihilominus confirmamus. Decernimus ergo, etc. Datum Lateranis per manum Rolandi, presbyteri cardinalis et cancellarii, IX Kalendas Martii, indictione VII, Incarnationis Dominicae 1158, pontificatus vero domni Adriani IV, anno V.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 243 |
CCXLIII. Privilegium pro monasterio Jerichoensi. (Laterani, Febr.) [ Ibid., p. 202.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis ISFRIDO, praeposito Jerichontinae Ecclesiae, ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris canonicam vitam professis, in perpetuum.
|
Justis religiosorum desideriis consentire ac rationabilibus eorum petitionibus clementer annuere, apostolicae sedis, cui, largiente Domino, deservimus, auctoritas et fraternae charitatis unitas nos hortatur. Quocirca, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus et praefatam Ecclesiam, in qua divino mancipati estis obsequio, sub beati Petri et nostra protectione suscepimus et praesentis scripti privilegio communimus; imprimis siquidem statuentes, ut ordo canonicus, qui secundum domini et beati Augustini Regulam et fratrum Praemonstratensium institutionem in eodem loco noscitur institutus, perpetuis ibidem temporibus inviolabiliter conservetur. Praeterea quascunque possessiones, quaecunque bona eadem Ecclesia impraesentiarum juste et canonice possidet aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis. Deo propitio, poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Fundum, in quo praefata ecclesia sita est, cum omnibus pertinentiis suis, quae Harthwicus, tunc praepositus, nunc Bremensis archiepiscopus, assentiente matre sua Richarde comitissa, de patrimonio suo, cum tribus villis, scilicet Wulkow, Wulkow et Nitzentorp, quae alio nomine Gardekin vocatur, devotionis intuitu vobis contulit; duos mansos ad luminaria ejusdem ecclesiae in Erkschleve, de quibus census XXV solidorum annuatim vobis solvitur; curtem de Burcwardo Kobelitz, qui et Marienburgk dicitur, intra vallum antiquum sitam, cum stagno et villa, quae similiter Kobelitz vocatur, cum decimis et universis utilitatibus; decimam villae Jerkow; decimas villarum Wulkow scilicet et Wulkow et Netzentorp; parochialem quoque ecclesiam villae Jerchow cum pertinentiis suis; proventum quoque omnium decimarum ad jus dioecesani episcopi pertinentium, quas ipse dioecesanus episcopus de terris cultis et incultis ad proprietatem vestram justis modis provenientibus vobis rationabiliter contulit, sicut in scripto ipsius exinde facto noscitur contineri, auctoritate vobis apostolica confirmamus. Statuimus etiam, ut nullus advocatus in ecclesia vestra ullatenus ordinetur, nisi quem fratres communi consensu providerunt eligendum. Archipresbyteratum quoque totius territorii, cujus terminus est ab Occidente flumen Albis, ab Oriente flumen Havela, a Meridie Strumen fluvius, a Septentrione Buckwardi Klitzen ultimus finis, qui a bonae memoriae Anshelmo, Havelbergensi episcopo, vobis concessus est, a vestra ecclesia decernimus perpetuo detineri. Liceat autem vobis clericos vel laicos liberos et absolutos in ecclesia vestra recipere et eos sine contradictione aliqua retinere. Prohibemus etiam, ut nulli fratrum vestrorum post factam in eodem loco professionem aliqua levitate, sine prioris sui clementia, fas sit e claustro discedere, discedentem vero absque communi littera canonicorum nullus audeat retinere. Decernimus ergo, etc.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 244 |
CCXLIV. Ad Guillelmum Cenomanensem episcopum.--Terminandam ei commitit controversiam quae diu agitata fuerat inter monachos Cluniacenses et Petrogoricenses canonicos, super ecclesia de Rocha-Boviscurti. (Laterani, Febr. 27.) [BOUQUET, Rec. XV, 691.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri GUILLELMO Cenomanensi episcopo, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Super causa de Rocha-Boviscurti, quae inter Cluniacenses monachos et Willelmus de Atta-Faia vertitur, quantum laborem pars utraque susceperit, et quoties ad sedem apostolicam pro eodem negotio laboraverit, nos satis manifeste cognovimus, et ad multorum notitiam credimus pervenisse. Cum autem et in hac vice ipsum negotium in nostra esset praesentia ventilatum, nec per nos posset, quoniam neutra partium quod intendebat, probare non poterat, finem debitam obtinere; tandem discretioni tuae idem negotium duximus committendum, ita quidem ut, utraque parte, congruo loco et tempore ad tuam praesentiam convocata, Si W. aut alii clerici, qui aliquid juris in ipsa ecclesia se habere confidunt, in tua praesentia legitime poterint demonstrare se fuisse in praefata ecclesia canonicos ordinatos, antequam Cluniacenses monachi inde fuissent expulsi, nisi ad alias ecclesias fuerint ordinati vel aliis exceptionibus a judicio possint de jure repelli, eos ad agendum de jure proprietatis admittas, et causam ipsam debito fine decidas, salvis tamen privilegiis Cluniacensi monasterio ab apostolica sede indultis, et ejusdem monasterii instrumentis; ita quidem ut si contigerit clericos in causa proprietatis obtinere, post decessum eorum debeat ecclesia ad manus monachorum redire, ut ita privilegia suum vigorem obtineant; alii autem clerici qui post expulsionem Cluniacensium fratrum in eamdem ecclesiam sunt introducti, et illi qui in aliis ecclesiis secundum tenorem litterarum praedecessoris nostri sanctae recordationis Eugenii papae et nostrarum intitulati sunt, nullatenus admittantur. Quod si memoratus W. et alii venire distulerint, aut agere forte non poterint, praedictos monachos ab eorum impetitione, sine appellationis obstaculo, auctoritate apostolicae sedis absolvas, et eis ecclesiam ipsam adjudices, et illis perpetuum silentium indicas, et ipsos monachos quiete facias possidere. Datum Laterani, III. Kal. Martii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 245 |
CCXLV. Ad Monachos de Rocha Boviscurti.--Significat ipsorum causam cum canonicis Petragoricensibus judicio Cenomanensis episcopi commissam fuisse terminandam. (Laterani, Febr. 27.) [ Ibid. ]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis priori et monachis de Rocha-Boviscurti, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Super causa quae inter vos et Willelmum de Alta-Faia vertitur, quantum laborem pars utraque susceperit, et quoties ad sedem apostolicam pro eodem negotio laboraverit, nos satis manifeste cognovimus, et ad multorum notitiam credimus pervenisse. Cum autem et in hac vice ipsum negotium in nostra esset praesentia ventilatum, nec per nos posset, quoniam tam vos quam altera pars quod intendebat probare non poterat, finem debitam obtinere; tandem venerabili fratri nostro Cenomanensi episcopo, idem negotium duximus committendum. Quocirca per apostolica scripta vobis praecipiendo mandamus, quatenus cum ab eo propter hoc fueritis evocati, ad ejus praesentiam accedatis; et si memoratus W. et alii clerici qui aliquid juris in ecclesia vestra se habere confidunt, in ipsius praesentia legitime poterunt demonstrare se fuisse in eadem ecclesia canonicos ordinatos, antequam inde fuissetis expulsi nisi ad alias ecclesias fuerint ordinati, vel aliis exceptionibus a judicio possint de jure repelli, eos ad agendum de jure proprietatis admittat, et causam ipsam debito fine decidat, salvis tamen privilegiis, monasterio vestro ab apostolica sede indultis et ejusdem monasterii instrumentis; ita tamen ut, si contigerit in causa proprietatis clericos obtinere, post decessum eorum debeat ecclesia ad manus vestras redire, ut demum privilegia suum vigorem obtineant; alii autem qui post expulsionem vestram in eamdem ecclesiam sunt introducti, et illi qui in aliis ecclesiis secundum tenorem litterarum praedecessoris nostri sanctae recordationis Eugenii papae, et nostrarum intitulati sunt, nullatenus admittantur. Quod si praenominatus Willelmus et alii ad vocationem ejusdem fratris nostri episcopi venire distulerint, aut agere forte non poterint, vos ab eorum impetitione, sine appellationis obstaculo, auctoritate apostolicae sedis absolvat, et vobis ecclesiam ipsam adjudicet, et illis perpetuum silentium indicat, et vos quiete eamdem ecclesiam faciat possidere. Datum Laterani, III Kal. Martii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 246 |
CCXLVI. Possessiones coenobii Sancti Maglorii Parisiensis confirmat. (Laterani, Mart. 4.) [ Gall. Christ., t. VII, Instr., 67.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis PETRO abbati monasterii S. Maglorii Parissiensis ejusque fratribus, tam praesentibus quam futuris, monasticam vitam professis in perpetuum.
|
Religiosam vitam eligentibus apostolicum convenit adesse praesidium, ne forte cujuslibet temeritatis incursus, aut a proposito revocet, aut robur, quod absit! sacrae religionis infringat. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatum monasterium, in quo divino mancipati estis obsequio, sub B. Petri et nostra protectione suscipimus, et praesenti privilegio communimus. Statuentes ut quascunque possessiones, quaecunque bona idem monasterium in praesenti juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis praestante Domino poteritis adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis. Terram ex utraque parte ipsi monasterio adjacentem liberam et quietam; ecclesiam S. Maglorii in civitate Parisiensi cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Saturnini de Nogento cum pertinentiis suis, ecclesiam B. Mariae de Reiis cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Dionysii et S. Crucis de Briis . . . . . . . . . . et decïma Unvillaris, et decima Sancivri. In Carnotensi episcopatu, ecclesiam S. Laurenti cum pertinentiis suis. Ecclesiam S. Nicolai cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Dionysii de Madriaco cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Martini de Basethis cum tota decima ad ipsam pertinente, ecclesiam SS. Cornelii et Cypriani de Novalibus, ecclesiam S. Petri de Pugneis cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Bartholomaei de Bussoria cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Martini de Grosso robore cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Martini de Galleis cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Martini de Marolio cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Martini de Bainna cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Stephani de Vernoilo cum pertinentiis suis, ecclesiam de Orvillaris cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Cyrici de Baiolo cum pertinentiis suis. In Britannia, ecclesiam SS. Petri et Pauli et S. Maglorii in Lehonensi pago cum ecclesiis et capellis ad eam pertinentibus, videlicet ecclesiam Sancti Petri de Juram cum capellis suis, ecclesiam S. Juvati cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Judoci cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Laurentii de Treveron cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Maglorii de castello Trivan cum pertinentiis suis, ecclesiam S. Cophili desuper mare cum pertinentiis suis, et prata quae Ludovicus illustris Francorum rex in mariscis Sanctae Opportunae legitime vobis concessit. Decimam totius nemoris, quod dicitur Eulina, decimam pasnatici ejusdem nemoris. Decimam et villas quas a XL retro annis quiete ac pacifice tenuistis, nulli laico, vel monacho, seu alteri liceat vobis auferre. Statuimus autem, ut in praedictis ecclesiis vestris nullus episcoporum vel quorumlibet hominum injustas aut indebitas exactiones debeat exercere. In parochialibus scilicet ecclesiis quas tenetis, liceat vobis sacerdotes eligere, et electos episcopo repraesentare, quibus si idonei inventi fuerint, episcopus animarum curam committat, et de plebis quidem cura iidem sacerdotes episcopo, de temporalibus vero vobis debeant respondere. Quod si facere recusaverint, subtrahendi eis temporalia quae a vobis tenent, liberam habeatis auctoritate apostolica facultatem. Obeunte vero te nunc ejusdem loci abbate, vel tuorum quolibet, nullus ibi qualibet subreptionis astutia seu violentia praeponatur, nisi quem fratres communi consensu, vel fratrum pars consilii sanioris, secundum Dei timorem, et B. Benedicti Regulam providerint eligendum. Prohibemus etiam ut nulli episcoporum liceat sine assensu abbatis ejusdem loci vestras ecclesias consecrare. Sane novalium vestrorum quae propriis manibus aut sumptibus colitis, sive de nutrimentis vestrorum animalium nullus a vobis decimas praesumat exigere. Sepulturam quoque ipsius loci liberam esse concedimus, ut eorum devotioni et extremae voluntati qui se illic sepeliri deliberaverint, nisi forte excommunicati vel interdicti sint, nullus obsistat, salva tamen justitia parochialium ecclesiarum, de quibus mortuorum corpora assumuntur. Decernimus ergo, etc. Ego Adrianus catholicae Ecclesiae episcopus. Amen, amen. Ego P. Tusculanus episcopus. Ego Hubaldus presbyter cardinalis tit. S. Crucis in Jerusalem. Ego Hubaldus Ostiensis episcopus. Ego Joannes presb. card. tit. S. Anastasiae. Ego Gualterius Albanensis episc Ego Abbo diac. card. S. Georgii ad Velum Aureum. Ego Hyacinthus diac. card. S. Mariae in Cosmedin. Datum per manum Rolandi, S. R. E. card. et cancellarii, IV Nonas Mart., indict. VII. Incarn. Dom. anno 1158, pontificatus vero domni Adriani papae IV anno V.
|
[Scophili]
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | ||
Adrianus IV
| 247 |
CCXLVII. Monasterii vallis S. Mariae protectionem suscipit, possessiones ac privilegia confirmat. (Laterani, Mart. 4.) [ Orig. Guelf., III, 535.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis DUDELINO abbati monasterii vallis Sanctae Mariae, ejusdemque fratribus, tam praesentibus quam futuris, regularem vitam professis, in perpetuum.
|
Religiosam vitam eligentibus apostolicum convenit adesse praesidium, ne forte cujuslibet temeritatis incursus aut eos a proposito revocet, aut robur, quod absit! sacrae religionis infringat. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatum monasterium, in quo divino mancipati estis obsequio, ad exemplar praedecessoris nostri sanctae recordationis Eugenii papae, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus. In primis siquidem statuentes, ut ordo monasticus, qui est secundum Dei timorem et beati Benedicti Regulam, et Cisterciensium fratrum institutionem, ibidem perpetuis temporibus inviolabiliter conservetur. Praeterea quascunque possessiones, quaecunque bona idem monasterium impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma vobis, vestrisque successoribus, et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Locum ipsum, vallem scilicet Sanctae Mariae, ab illustri viro Frederico, Palatino comite, omnipotenti Deo ad statuendam ibi religionem pia devotione oblatam, cum viginti mansis, pratis, pascuis et nemoribus ad ipsos mansos pertinentibus; curtem quae dicitur Steinthorp, cum suis appendiciis, pascuis videlicet, pratis ac nemoribus; ex dono Luchardis comitissae curtem Liutestorph cum suis appendiciis et decimis; quartam partem silvae quae dicitur Lapenwolt; ex dono Ermenchardis marchionissae quatuor mansos in Liutestorph cum appendiciis et utilitatibus suis, et quaecunque in eadem villa commutata sunt cum fratribus ecclesiae Walbech a fundatore praedictae ecclesiae; ex dono Hodae comitissae quatuor mansos in Aventorp, cum omnibus utilitatibus suis; ex dono Burchardi et Willeri tres mansos et dimidium in Brandesleve; ex dono ducis Henrici unum mansum cum saltu in eadem villa; ex dono Ludolphi septem jugera in eadem villa cum assensu haeredis sui, videlicet Frederici de Amfrideslove; quatuor jugera et pratum, quae a Burchardo de Gersleve emistis. Item ex dono jam dicti Friderici Palatini comitis dimidium mansum in eadem villa; ex dono Willelmi de Ancersleve tres mansos in eadem villa, et quaecunque in eadem villa commutata sunt cum sororibus Quideneburgensis Ecclesiae et Wallebhec; molendinum et dimidium mansum cum area, quae in Brandesleve majori emistis; quatuor mansos in Offensleve et quatuor mansos in Mammendorp; dimidium mansum Cowelle, in quo praefatus comes Palatinus contulit ecclesiae dimidium mansum; ex dono Lucardis comitissae duos mansos pretio comparatos in eadem villa; ex dono Alberti Palatini comitis, filii ejusdem comitissae, duos mansos in Nortgermesleve; ex dono Frederici ministerialis praefati principis, dimidium mansum in Hoetmersleve; ex dono Agnetis filiae ducis de Linborch tres mansos, unum in Brandesleve minori et duos in Wadentorp; ex dono Beatricis quatuor mansos in Ortorp; ex dono Volradi comitis duos mansos in eadem villa, et decimam Forwerci vestri in Brandesleve; ex dono Erici unum mansum Winninche; ex dono praedictae Lucardis comitissae unam aream in Santorp, cum saltu quodam, qui spectabat ad ipsam; ex dono memorati Palatini comitis duos mansos, unum in Somerstorp et alium in Ekenbardenleve et Othmersleve; ex dono Henrici ducis villam quae dicitur Bardenbeke cum suis appendiciis, videlicet pratis, pascuis ac nemoribus. Item ex dono Agnetis, filiae ducis de Linburche quartam partem silvae, quae dicitur Lapenwolt, Haskenroht et Biscobroht cum omnibus appendiciis suis, videlicet pratis, pascuis rivis et saltu: insuper et villam ipsi praedio adjacentem cum decima ejusdem villulae, et silva quae dicitur Lobectze, quae omnia Halberstadensis episcopus ad petitionem Notgeri de Godersleve ministerialis sui qui eadem bona beneficii jure ab ipso possederat, canonice vobis concessit. Sane novalium vestrorum, quae propriis manibus aut sumptibus colitis, sive de nutrimentis animalium vestrorum, nullus ex vobis decimas praesumat exigere. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat supradictum monasterium temere perturbare, aut ejus possessiones auferre vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed illibata omnia et integra conserventur eorum pro quorum gubernatione et sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva nimirum apostolicae sedis auctoritate, et dioecesani episcopi canonica justitia. Si qua igitur, etc. Datum Laterani per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, IV Nonas Martii, indictione VII, Incarnationis Dominicae anno 1158, pontificatus vero domni Adriani papae IV anno V. Signavit inter alios: Hyacinthus, diaconus cardinalis S. Mariae in Cosmedin.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 248 |
CCXLVIII. Ad H. electum et capitulum Suessionensis Ecclesiae.--Pro Vitto decano Suessionensi. [MARTEN., Ampl. Collect., II, 653.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis H. electo et universo capitulo Suessionensis Ecclesiae, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Satis utiliter providemus Ecclesiis quando viros honestos, ecclesiasticos praesertim et litteratos, ecclesiasticis beneficiis ampliamus. Hujus autem considerationis intuitu dilecto filio nostro Vitto decano Ecclesiae vestrae praebendam quam tu, fili electe, in eadem Ecclesia nosceris hactenus habuisse, auctoritate apostolica ita concessimus et investivimus, ut eadem praebenda debeat de caetero ad decanatus officium pertinere. Decebat enim ut qui officium in aliqua ecclesia gereret decanatus, redditus sufficientes haberet unde honeste possit et honorifice sustentari. Quocirca per apostolica vobis scripta mandamus, quatenus concessionem ipsam ratam habeatis, neque praesumatis eam ullo tempore perturbare. Data Laterani, III Non. Martii.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 249 |
CCXLIX. Monasterium S. Clementis Piscariense tuendum suscipit ejusque bona ac privilegia confirmat. (Laterani, Mart. 14.) [MANSI, Concil., XXI, 827.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis, LEONATI abbati monasterii S. Clementis de Insula Piscariae, quae Casa aurea vocatur, ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris regularem vitam professis in perpetuum.
|
Effectum justa postulantibus indulgere, et vigor aequitatis, et ordo exigit rationis, praesertim quando petentium voluntatem pietas adjuvat, et veritas non relinquit. Quocirca, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatum monasterium ubi corpus B. Clementis papae et martyris requiescit, et in quo divino mancipati estis obsequio, ad exemplar praedecessoris nostri felicis memoriae Leonis papae, sub B. Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus; statuentes, etc. Interdicimus insuper, ut nullus episcopus ibi synodum celebret; chrisma, oleum sanctum, consecrationes altarium, seu basilicarum, ordinationes monachorum seu clericorum, qui ad sacros ordines fuerint promovendi, a quocunque malueritis suscipiatis episcopo. Obeunte vero te nunc ejusdem loci abbate, vel tuorum quolibet successorum, nullus ibi qualibet subreptionis astutia seu violentia praeponatur, nisi quem fratres communi consensu, vel fratrum pars consilii sanioris secundum Deum, et B. Benedicti Regulam providerint eligendum, etc. Ego Octavianus, presbyter cardinalis tituli S. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus subscripsi. Ego Gregorius, Sabiniensis episcopus. Ego Hubaldus, Ostiensis episcopus. Ego Julius, Praenestrinus episcopus. Ego Gualterius, Albanensis episcopus. Ego Bernardus, Portuensis et Sanctae Rufinae episcopus. Ego Hubaldus, presb. card. tit. S. Crucis in Jerusalem. Ego Guillelmus, presb. card. tituli S. Petri ad Ego Joannes, presb. card. tit. SS. Joannis et Petri. Caeciliae. , tit. Pamachii. Ego Joannes, presb. card. tit. SS. Sylvestri et Martini. Ego Hildebrandus, presb. card. basilicae duodecim Apostolorum. Ego Guido, presbyter cardinalis tituli Sancti Calixti. Ego Joannes, presbyter cardinalis tituli Sanctae Anastasiae. Ego Bonadies, presbyter cardinalis tituli Sancti Chrysogoni. Vincula. Ego Oddo, diaconus card. S. Georgii ad Velum aureum. Ego Hyacinthus, diaconus cardinalis S. Mariae in Cosmedin. Ego Ardicio, diaconus cardinalis Sancti Theodori. Ego Cinthius, diaconus cardinalis Sancti Adriani. Ego Petrus, diac. card. S. Eustachii juxta templum Agrippae. Datum Laterani per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, II Idus Martii, indictione VI, Incarnationis Dominicae anno 1158, pontificatus vero domni Adriani papae IV anno v.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 250 |
CCL. Monasterium Murense cum suis pertinentiis in protectionem apostolicam recipit, bonaque et jura confirmat. (Laterani, Mart. 28.) [GERBERT, Hist. Nig. Sil., III, 91.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis CONONI abbati monasterii S. Martini in Mura, ejusque fratribus, tam praesentibus quam futuris, regularem vitam professis in perpetuum.
|
Officii nostri nos admonet et invitat auctoritas pro ecclesiarum statu satagere, et eorum quieti et tranquillitati salubriter, auxiliante Deo, providere. Dignum namque et honestati conveniens esse dignoscitur, ut qui ad earum regimen, Domino disponente, assumpti sumus, eas et a pravorum hominum nequitia tueamur, et B. Petri atque sedis apostolicae patrocinio muniamus. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatum monasterium in quo divino mancipati estis obsequio, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus et praesentis scripti privilegio communimus; statuentes, ut quascunque possessiones, quaecunque bona idem monasterium impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, operante Domino, poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Ecclesiam in Hermenstwillare, ecclesiam de Bousb, ecclesiam de Stanes, ecclesiam de Rische, ecclesiam de Pohwilo, ecclesiam de Egenwilare, ecclesiam de Rordorf, ecclesiam de Urtechun, ecclesiam de Tellewilare et ecclesiam de Cohelinchon. Cum autem commune interdictum terra fuerit, liceat vobis, clausis januis, non pulsatis tintinnabulis, exclusis excommunicatis et interdictis, suppressa voce divina officia celebrare. Obeunte vero te nunc ejusdem loci abbate, vel tuorum quolibet successorum, nullus ibi qualibet subreptionis astutia seu violentia praeponatur, nisi quem fratres communi consensu, vel eorum pars consilii sanioris secundum Dei timorem et B. Benedicti Regulam providerint eligendum. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat supradictum monasterium temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed illibata omnia et integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione et sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva sedis apostolicae auctoritate et dioecesani episcopi canonica justitia. Si quis vero hoc privilegium ab apostolica sede emancipatum aliqua praesumptione invaserit, vinculo anathematis subjaceat. Si qua igitur in futurum, etc. Cunctis autem eidem loco, etc. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus. Ego Gregorius, Sabiniensis episcopus. Ego Hubaldus, Ostiensis episcopus. Ego Bernardus, Portuensis et S. Rufinae episcopus. Ego Gualterius, Albanensis episcopus. Datum Laterani per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, V Kalend. Aprilis, indictione VII, Incarnationis Dominicae anno 1159, pontificatus vero domni Adriani papae IV anno v.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 251 |
CCLI. Monasterii Pruefeningensis tutelam suscipit, bonaque ac jura confirmat. (Laterani, April. 1) [HUND, Metropol. Salisb., III, 134.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis ERBONI abbati monasterii S. Georgii Prufeningensis ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris regularem vitam professis, in perpetuum.
|
Ad hoc universalis Ecclesiae cura nobis a provisore omnium bonorum Deo commissa est, ut religiosas diligamus personas, et beneplacentem Deo religionem studeamus modis omnibus propagare. Nec enim Deo gratus aliquando famulatus impenditur, nisi ex charitatis radice procedens a puritate religionis fuerit conservatus. Oportet igitur omnes Christianae fidei amatores religionem diligere et loca venerabilia, cum ipsis personis divino servitio mancipatis attentius confovere, ut nullis pravorum hominum agitentur molestiis, vel importunis angariis agitentur. Hujus rei gratia, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus et praefatum Beati Georgii Prufeningense monasterium, in quo divino mancipati estis obsequio, ad exemplar praedecessoris nostri sanctae recordationis Eugenii papae, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus; statuentes ut quaecunque bona, quaecunque possessiones ab Ottone bonae memoriae Babergensis episcopo, Egilberto et Eberhaldo ejus successoribus, juste et canonice vestro monasterio sunt oblata, et in posterum ab eorum successoribus sive ab aliis Dei fidelibus simili modo seu concessione pontificum, liberalitate regum, largitione principum, oblatione fidelium, aut etiam aliis rationalibus modis, praestante Domino, eidem loco conferre contigerit, firma vobis vestrisque successoribus, et illibata permaneant. Sane novalium vestrorum quae propriis manibus, aut sumptibus colitis, sive de nutrimentis vestrorum animalium, nullus a vobis decimas exigere praesumat. Adjicimus etiam ut in ecclesiis vel capellis quae in fundo monasterii vestri sunt, liceat vobis honestos eligere sacerdotes, qui nimirum per vos episcopo praesententur, atque si idonei fuerint, ab eodem episcopo curam animarum suscipiant, eique de spiritualibus, vobis autem de temporalibus respondeant. Quod si commune in terra illa fuerit interdictum, exclusis ab ecclesia vestra excommunicatis et interdictis, clausis januis, liceat vobis submissa voce divina officia celebrare. Sepulturam quoque ipsius loci liberam esse concedimus, ut eorum devotioni et extremae voluntati, qui se illic sepeliri deliberaverint, nisi forte excommunicati vel interdicti sint, nullus obsistat, salva tamen justitia illarum ecclesiarum a quibus corpora mortuorum assumuntur. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat supradictum monasterium temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed illibata et integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione et sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva sedis apostolicae auctoritate et dioecesani episcopi canonica justitia. Si qua igitur, etc. Cunctis autem, etc. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus. Datum Laterani per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, Kal. Aprilis, indict. VII, Incarnationis Dominicae anno 1159, pontificatus vero domni Adriani papae IV, anno V.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 252 |
CCLII. Monasterii S. Joannis Blauburensis protectionem suscipit, possessionesque ac privilegia confirmat. (Laterani, Aprilis 6.) [PETRI Suevia eccle., 180.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis WERNHERO abbati monasterii Sancti Joannis Baptistae, ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris regularem vitam professis, in perpetuum.
|
Religiosam vitam eligentibus apostolicum adesse convenit praesidium, ne forte cujuslibet temeritatis incursus, aut eos a proposito revocet, aut robur, quod absit! sacrae religionis infringat. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus et praefatum monasterium, in quo divino mancipati estis obsequio, praedecessoris nostri felicis memoriae Urbani papae vestigiis inhaerentes, sub B. Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus, statuentes ut quascunque possessiones, quaecunque bona idem monasterium impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus, et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Decimas ecclesiae quae Sussen, et aliam quae Laichingen dicitur, vobis canonice concessas, et omnia quae Henricus et Hugo comites, et quae Adelheidis comitissa vobis rationabiliter contulerit; advocatiam autem praefatae ecclesiae Hugo comes dum vixerit administret. Qui si forte monasterio inutilis fuerit, amoto eo, alium quem utilem providetis, substituatis. Praeterea nundinas monasticae religioni contrarias, atque omnis cohabitationis negotiatorum, et omne forense negotium ad damnum praefati monasterii, et ad turbandam quietem fratrum in eodem monasterio fieri sub interminatione anathematis prohibemus. Quod si ipsi negotiatores inobedientes exstiterint, nullus clericorum, in loco ubi nundinae fuerint, quandiu ipsae permanserint, missam celebrare praesumat. In parochialibus autem ecclesiis quas tenetis, liceat vobis sacerdotes eligere et electos episcopo praesentare, quibus, si inventi fuerint idonei, episcopus animarum curam committat, et de plebis quidem cura iidem sacerdotes episcopo, de temporalibus vero vobis debeant respondere; chrisma vero, oleum sanctum, consecrationes altarium seu basilicarum, ordinationes monachorum, qui ad sacros ordines fuerint promoti, a dioecesano suscipiatis episcopo, siquidem catholicus fuerit, et gratiam atque communionem apostolicae sedis habuerit, et ea gratis ac sine pravitate voluerit exhibere; alioquin liceat vobis quemcunque malueritis adire antistitem, qui nimirum nostra fultus auctoritate, quod postulatur indulgeat. Sepulturam quoque ipsius loci liberam esse concedimus, ut eorum devotioni et extremae voluntati, qui se illic sepeliri deliberaverint, nisi forte excommunicati vel interdicti sint, nullus obsistat, salva tamen justitia parochialium ecclesiarum de quibus mortuorum corpora assumuntur. Decernimus ergo, ut nulli omnino hominum liceat supradictum monasterium temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed illibata omnia et integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione et sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva sedis apostolicae auctoritate, et dioecesani episcopi canonica justitia. Ad indicium autem hujus a sede apostolica perceptae protectionis, bizantium unum nobis nostrisque successoribus annis singulis persolvetis. Si qua igitur in futurum, etc. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus, subscripsi. Ego Hubaldus, presbyter cardinalis tit. S. Crucis in Jerusalem. Datum Laterani per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, VIII Idus Aprilis, indictione VII, Incarnationis Dominicae anno 1159, pontificatus vero domni Adriani papae IV, anno V.
|
(Bene valete.)
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | ||
Adrianus IV
| 253 |
CCLIII. Ecclesiae Sanctae Opportunae Parisiensis protectionem suscipit, bonaque confirmat. (Laterani, Maii 12.) [FÉLIBIEN, Hist. de Paris, III, 33.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis canonicis Sanctae Opportunae, tam praesentibus quam futuris, canonice substituendis, in perpetuum.
|
Piae postulatio voluntatis effectu debet prosequente compleri, ut et devotionis sinceritas laudabiliter enitescat, et utilitas postulata vires indubitanter assumat. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatam ecclesiam, in qua divino mancipati estis obsequio, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus; statuentes ut quascunque possessiones, quaecunque bona eadem ecclesia impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, aut aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Ecclesiam SS. Innocentium, et aquosam terram quam Mariscos vocant juxta civitatem Parisius consistentem, quam bonae memoriae Theobaldus quondam Parisiensis episcopus, et charissimus filius noster Ludovicus illustris rex Francorum vobis et ecclesiae vestrae confirmasse, ac suis scriptis roborasse noscuntur; capiceriam quoque ipsius ecclesiae, sicut idem episcopus vobis eam rationabiliter adjudicavit, auctoritate apostolica confirmamus. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat praefatam ecclesiam temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, aut aliquibus vexationibus fatigare, sed omnia integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione ac sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva in omnibus apostolicae sedis auctoritate, et dioecesani episcopi canonica justitia. Si qua igitur in futurum, etc. Cunctis autem eidem loco, etc. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus. Ego Gregorius, Sabiniensis episcopus. Ego Hubaldus, Ostiensis episcopus. Ego Julius, Praenestinus episcopus. Ego Bernardus, Portuensis et Sanctae Rufinae episcopus. Ego Hubaldus, presbyter cardinalis tituli Sanctae Crucis in Jerusalem. Ego Astaldus, presbyter cardinalis tituli Sanctae Priscae. Ego Joannes, presbyter cardinalis tituli Sanctorum Silvestri et Martini. Ego Bonadies, presbyter cardinalis tituli Sancti Chrysogoni. Ego Hildebrandus, presbyter cardinalis basilicae XII Apostolorum. Ego Odo, diaconus cardinalis Sancti Georgii ad Velum aureum. Ego Hyacinthus, diaconus cardinalis Sanctae Mariae in Cosmedin. Ego Arditio, diaconus cardinalis Sancti Theodori. Ego Boso, diaconus cardinalis SS. Cosmae et Damiani. Ego Petrus, diaconus cardinalis Sancti Eustachii juxta templum Agrippae. Ego Raymundus, diaconus cardinalis Sanctae Mariae in Via Lata. Datum Laterani per manum Hermanni, domni papae subdiaconi et scriptoris, IV Idus Maii, Incarnationis Dominicae anno 1159, indictione VII, pontificatus vero domni Adriani papae IV, anno V.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 255 |
CCLV. Ecclesiae Ultrajectensis protectionem suscipit bonaque confirmat. (Anagniae, Junii 28.) [MIERIS, Charterboek, I, 107.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri GODEFRIDO Trajectensi episcopo ejusque successoribus canonice substituendis, in perpetuam memoriam.
|
Cum ex injuncto nobis a Deo apostolatus officio quo cunctis Dei fidelibus, auctore Domino, praeeminemus, singulorum paci et tranquillitati debeamus intendere, praesertim pro illorum quiete nos oportet esse sollicitos, qui pastorali dignitate sunt praediti, et ad officium pontificale promoti. Nisi enim nos eorum utilitatibus intendentes, ipsorum dignitates et jura in quantum, Deo permittente, possumus integra conservamus et auctoritate apostolica eos ab iniquorum incursibus defendamus, de illorum salute non vere poterant esse solliciti, qui sibi ad regendum sunt, Domino disponente, commissi. Hujus itaque considerationis intuitu, venerabilis in Christo frater episcope, provocati tuis justis postulationibus gratum impertimur assensum, et praefatam ecclesiam Trajectensem, cui, Deo auctore, praeesse dignosceris, injuncti nobis a Deo apostolatus officii debitum persequentes, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus, statuentes ut quascunque possessiones, quaecunque bona eadem ecclesia impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino, poterit adipisci, firma tibi tuisque successoribus, et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Comitatum Frisiae, castrum Enforde , et terram de Drentem, nonam decimam in Hollandia, curtem Valkenbarge, Grutem in Trajecto, et Marescalkerwerth et Coppelwetse, castrum Benthem, Bruel de Voluho, Biddebueroke , ecclesias beati Martini, sitas in Hollandia, quae ad tuum jus pertinere noscuntur. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat praefatam ecclesiam temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed omnia integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione ac sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva in omnibus sedis apostolicae auctoritate. Si qua igitur, etc. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus. Ego Hubaldus, presb. card. tit. S. Crucis in Jerusalem. Ego Hubaldus, Ostiensis episcopus. Ego Bernardus, Portuensis episcopus et Sanctae Rufinae. Ego Galterius, Albanensis episcopus. Ego Ardicio, diaconus cardinalis tit. Sancti Theodori. Ego Boso, diac. card. tit. Sanctorum Cosmae et Damiani. Ego Petrus, diaconus card. S. Eustachii. Ego Hildebrandus, presbyter cardinalis basilicae XII Apostolorum. Datum Anagniae per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, IV Kal. Julii, indictione VII, Incarnationis Dominicae anno 1159, pontificatus vero domni Adriani papae IV anno v. Ex archiv. Hannon. pag. 142, verso.
|
(v. l. Euforde) (v. l. Mareskalkerwetdh et
Coppelwethe) (Biddelmerbroke)
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | ||
Adrianus IV
| 256 |
CCLVI. Ecclesiam S. Mariae Ressensem tuendam suscipit, bonaque ejus confirmat. (Anagniae, Jul. 30.) [LACOMBLET, Urck, I, 275]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis filiis THEOBALDO praeposito ecclesiae S. Mariae Ressensis, ejusque fratribus tam praesentibus quam futuris canonicam vitam professis, in perpetuum.
|
Piae postulatio voluntatis effectu debet prosequente compleri, ut et devotionis sinceritas laudabiliter enitescat, et utilitas postulata vires indubitanter assumat. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris justis postulationibus clementer annuimus, et praefatam ecclesiam, in qua divino mancipati estis obsequio, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus, et praesentis scripti privilegio communimus, statuentes ut quascunque possessiones, quaecunque bona eadem ecclesia impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum concessione pontificum, largitione regum vel principum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, praestante Domino poterit adipisci, firma vobis vestrisque successoribus et illibata permaneant. Praeterea statuimus ut tam praefata ecclesia quam clerici et servientes ipsius, in eadem libertate in qua bonae recordationis Anno quondam Coloniensis archiepiscopus precibus Irminthrudis comitissae rationabiliter noscitur posuisse, perpetuo debeant remanere, sicut in scripto exinde facto continetur. Potestatem quoque justitias exercendi et definiendi super familia ejusdem ecclesiae quam bonae memoriae Irmingarda devotionis intuitu noscitur rationabiliter contulisse; decimas porcorum ejusdem comitissae qui in Ressa, Embreko et Stralo nutriuntur, sicut a Sigewino quondam Coloniensi archiepiscopo memoratae sunt ecclesiae Roboratae; monetam etiam et quatuor mansos ab eodem archiepiscopo ad supplementum praebendarum ecclesiae vestrae concessos, vobis vestrisque successoribus confirmamus. Quidquid juris habetis in Wileka, Darnouwe et Winetre; quidquid etiam habetis ex rationabili donatione Bennonis, quondam Osnaburgensis episcopi, et Enneli Coloniensis ministerialis, vobis vestrisque successoribus nihilominus confirmamus; decimas etiam novalium in termino Dagernovensi, et Cervisiale frumentum cum uno manso, sicut a felicis recordationis Friderico quondam Coloniensi archiepiscopo canonice sunt eidem ecclesiae concessa, et usque nunc quiete detenta, saepe dictae ecclesiae futuris temporibus volumus firma et inconcussa servari. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat praefatam ecclesiam temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed illibata omnia et integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione et sustentatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura, salva sedis apostolicae auctoritate, et dioecesani episcopi canonica justitia. Si qua igitur in futurum ecclesiastica saecularisve persona hanc nostrae constitutionis paginam sciens, contra eam temere venire tentaverit, secundo tertiove commonita nisi praesumptionem suam condigna satisfactione correxerit, potestatis honorisque sui dignitate careat, reamque se divino judicio existere de perpetrata iniquitate cognoscat, et a sacratissimo corpore ac sanguine Dei et Domini Redemptoris nostri Jesu Christi aliena fiat, atque in extremo examine districtae ultioni subjaceat. Cunctis autem eidem loco sua justa servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis percipiant, et apud districtum judicem praemia aeternae pacis inveniant. Amen, amen, amen. Ego Adrianus, catholicae Ecclesiae episcopus. Ego Gregorius, Sabiniensis episcopus. Ego Bernardus, Portuensis ecclesiae episcopus. Ego Gualterius, Albanensis episcopus. Ego Hubaldus, presbyter card. tit. S. Crucis in Jerusalem. Ego Hildebrandus, presbyter cardinalis basilicae XII Apostolorum. Ego Joannes, presbyter cardinalis tit. S. Anastasiae. Ego Oddo, diaconus cardinalis ad Velum aureum S. Georgii. Ego Odo, diaconus cardinalis S. Nicolai in Carcere Tulliano. Ego Petrus, diaconus cardinalis S. Eustachii juxta templum Agrippae. Data Anagniae per manum Rolandi, sanctae Romanae Ecclesiae presbyteri cardinalis et cancellarii, III Kal. Augusti, Incarnationis Dominicae anno 1159, indictione VII, pontificatus vero domni Adriani papae IV, anno V.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 257 |
CCLVII. Monasterii Reichersbergensis protectionem suscipit, bonaque confirmat. (Anagniae, Aug. 16.) [HUND., Metropol. Salisburg., III, 238.]
|
ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio GERHOHO praeposito Richerspergensis Ecclesiae, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Effectum justa postulantibus indulgere, et vigor aequitatis, et ordo exigit rationis. Eapropter, dilecte in Domino fili Gerhohe, petitioni tuae gratum impertientes assensum, ecclesiam ipsam cum omnibus bonis, quae impraesentiarum juste et canonice possidet, aut in futurum justis modis, Deo propitio, poterit adipisci, sub beati Petri et nostra protectione suscipimus. Specialiter autem Munsture ac Steine, cum omnibus pertinentiis suis eidem ecclesiae, sicut ea venerabilis frater noster Eberhardus Bambergensis episcopus in concambium rationabiliter dedisse cognoscitur, et parochiam de Munsture, quae venerabilis frater noster Conradus Pataviensis episcopus rationabili providentia Ecclesiae Richerspergensi concessit, auctoritate apostolica confirmamus, et praesentis scripti patrocinio communimus. Sepulturam quoque ipsius loci liberam esse concedimus, ut eorum devotioni et extremae voluntati, qui se illic sepeliri deliberaverint, nisi forte excommunicati vel interdicti sint, nullus obsistat, salva tamen justitia parochialium ecclesiarum de quibus mortuorum corpora assumuntur. Nulli ergo omnino hominum liceat hanc paginam nostrae protectionis, confirmationis et concessionis infringere, aut ei aliquatenus contraire. Si quis autem hoc attentare praesumpserit, et secundo tertiove commonitus reatum suum digna satisfactione non eemndaverit, indignationem omnipotentis Dei, et BB. Petri et Pauli apostolorum ejus, se noverit incursurum, et excommunicationis vinculo innodandum. Dat. Anagniae, XVII Kal. Septemb.
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | |||
Adrianus IV
| 258 |
CCLVIII. (Laterani, Mart. 19.) [PERTZ, Archiv., IV, 428,]
|
H Trevirensi, A Moguntino, F Coloniensi et omnibus suffraganeis corum scribit « necessariam esse divisionem spiritus et animae inter se et regem cujus pars sit extra haereditatem domini; schisma enim, quod adversus sese commoverit, redundaturum in caput ejus. » Ipse enim, inquit, in primo introitu suo, dum nos de promotione per ducem Saxoniae et per vos duos metropolitanos Trevirensem et felicis memoriae Coloniensem convenisset, quidquid promisit, vos scitis si persolvit, imo totam Urbem adversus nos concitavit, quia sanguinem Romanorum, quem abunde in nos fudit, cervici nostrae imposuit; publice feriemus eum anathemate; ecce plus Jeroboam hic, jugum iniquitatis suae conatur vobis imponere et vos in ruinam damnationis suae trahere;--Jactitat se parem nobis, quasi potestas nostra in solo suo angulo, videlicet in Teutonico regno, et non in aliis regnis aeque timeatur, amplectatur, diligatur.--Nonne translatum est imperium a regno Graecorum in Alemannos, ut rex Teutonicorum non antequam ab apostolico consecraretur, imperator vocaretur; notate verba: ante consecrationem solummodo rex, post consecrationem vero Augustus et imperator; unde ergo habet imperium nisi a nobis? per nos imperat.--Iste dicit nos de camera regni Viterbam in novam Romam et apostolicam transtulisse sedem cum tota nostrae auctoritati Apulia spectet et non suae; divisum itaque habemus nos cis Alpes, ille trans Alpes.--Nonne habet sedem suam Aquis in Arduenna, sicut et nos Romae; quanto Roma dignior et major quam Aquisgrani, tanto apostolicus major et dignior est vestro rege?--Nonne poterimus imperium referre de Teutonico in Graecum?--Quid gloriatur rex vester, quasi posset imperium revocare ab exteris nationibus, cum vix aliquem de principibus suis possit armis compescere; nunquid imperatores Teutonici potuerunt evellere Rucherum de Sicilia sive de Calabria et Apulia? nunquid poterit iste eruere eadem, de quo vera poesis est: Parturiunt montes, nascetur ridiculus mus. de manibus filii ejus? qualiter constringet Graeciam, dum non potuit subjicere Daciam? dum Frisiam per vim virtutis suae et robur exercitus sui, ducem videlicet Saxoniae et Bavariae non potuit alio anno debellare?--Haec vobis scripsimus ut regem vestrum ad cor revocetis.
|
(ilino) (rnoldo) (riderico) (Fridericum) (HORAT., Art. poet., 139.)
|
[ al. posset]
|
http://viaf.org/viaf/249802914
|
[] | ||
Paulus I
| 1 |
EPISTOLAE INTEGRAE CODICIS CAROLINI, Quorum summam tantummodo Labbeus ex Baronio dederat. EPISTOLA PRIMA. Exemplar epistolae ubi Paulus diaconus et electus sanctae Romanae Ecclesiae, significans de transitu Stephani papae per Immonem missae, missum domni Pippini regis.
|
Domno excellentissimo filio Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus diaconus, et in Dei nomine electus sanctae sedis apostolicae, cum gravi gemitu et immenso moerore cordis.
|
Innotescimus a Deo protectae excellentiae tuae, potentissime victor rex, Dei vocatione de hac luce ad aeternam requiem esse subtractum sanctae recordationis dominum et germanum meum Stephanum papam. In cujus etiam transitu et ipsi lapides, si dici potest, nobis conflentes lacrymaverunt. In cujus apostolatus ordinem a cuncta populorum caterva mea infelicitas electa est. Et dum haec agerentur, convenit Romam Immo christianissimae excellentiae tuae missus, et cum eo loquentes una cum nostris optimatibus, aptum perspeximus eum hic detineri, donec Dei providentia, sacra apostolica benedictione illustrati fuissemus. Et tunc plenius satisfactus de nostra vel cuncti puritate et dilectione, quam erga tuam benignissimam excellentiam, et cunctam gentem Francorum gerimus, eum ad vos repedandum cum nostris missis apostolicis absolveremus. Quoniam nos pro certo agnoscas, excellentissime, et a Deo protecte noster, post Deum, auxiliator et defensor rex, quod firmi et robusti usque ad animam et sanguinis nostri effusionem in ea fide et dilectione, et charitatis concordia, atque pacis foedere, quae praefatus beatissimae memoriae dominus et germanus meus sanctissimus pontifex vobiscum confirmavit, permanentes, et cum nostro populo permanebimus usque in finem. Unde et indesinenter extensis palmis ad coelum pro vitae incolumitate excellentiae tuae atque dulcissimorum filiorum, et excellentissimae reginae sospitate, Domini Dei nostri exoramus clementiam tuam, ut semper tuum auxilium et firmissima protectio extendatur super nos. Incolumem excellentiam tuam gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 2 |
EPISTOLA II. Item exemplar epistolae Pauli sanctae recordationis Romani antistitis per Andream et Gundricum missae, in qua continentur gratiarum actiones et postulationes, volendo adjutorium obtinere contra Longobardos.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa cum maximo honorificentiae conatu et dilectionis affectu.
|
Quas praeclara excellentia vestra misit litteras, afferentibus Andrea et Gunderico solertissimis viris Christianitatis vestrae missis, acceptantes suscepimus litteras, quibus solita gratulatione, laetitia relegentes et mente, et corde, oppido sumus laetati, dum per eas optata nobis desideria, affectio et laetitia multum de vestra prosperitate nobis compertum est, Deo omnipotenti immensas referentes gratias, qui nos juxta, ut crebro optamus, de vestra immensa sospitate laetos reddere annuit. Nihil enim nobis dulcius, nihil suavius, in hac vita, exstitit quam vestrae incolumitatis gaudia assidue prosperis relationibus addiscere, dum nimirum prosperitatis vestrae laetitia sanctae Dei Ecclesiae exsultatio et omnium orthodoxorum exstitit uberrima defensio, et eis denique a vobis directis syllabis, nos certos in omnibus reddidistis vos paratos adesse in adjutorium et defensionem sanctae Dei Ecclesiae, in quibus necessitas ingruerit, atque in ea vos fide et dilectione firmiter esse permansuros cum beato Petro apostolorum principe atque beatissimae recordationis domno et germano meo Stephano sanctissimo papa, solliciti estis, omnia adimpleri et inviolabiliter conservari affirmantes, quae eidem Dei apostolo polliciti, et ob veniam delictorum vestrorum confessi estis. Quod quidem nos, dum cor excellentiae vestrae in manu Dei est, et divina benedictione sanctae unctionis gratia, per apostolum ejus, et regni coelorum clavigerum, beatum Petrum in regem, excellentissime atque praecellentissime rex, esse dignoscitur unctus, magna nobis id est confidendi spes, quod in ea ipsa charitate et dilectione atque promissione, quam coelestis regni janitori spondere studuistis, vos firmiter esse permansurum, dum et procul dubio, et per litteras, et vestros sedulo destinatos missos nobis confidendi materia conferetis. Unde et nos firmiter in vestra charitate, et dilectione, cunctis diebus vitae nostrae erimus permansuri, et nullus nos poterit, per quamlibet temporum interruptionem, a vestro amore et charitate atque dilectione, quem. medio nostrum adnexa est, separare. Pro quo obnixis deprecationibus quaeso, et coram terribili futuro judicio excellentiam vestram conjurans deprecor, ut juxta quod ex vestro mellifluo ore prolata, et beato Petro promissa sunt, firma constantia permanere jubeatis, respuentes inimicorum sanctae Dei Ecclesiae et fidei orthodoxae impugnationum impias suasiones et inanes promissiones, et Deo magis, et beato Petro, semper placere procurate, qui vobis praesentis regni gubernacula tribuit; quatenus et temporalis regiae potestatis vel culmen largiri dignatus est, coelestia quoque vobis regna perenniter tribuat possidenda, et in immensas de hostibus apostolorum principis suffragiis largiri dignetur victorias. De eo vero quod innotuit excellentia vestra vobis a Desiderio Longobardorum rege esse insinuatum, nullam malitiam vel invasionem a Longobardis in nostris partibus fuisse illatas, omnino credat nobis benivola excellentia vestra, non veridice in hoc vobis direxistis. Etenim, benignissime fili, et spiritalis noster compater, Christianissime rex, dum tantae ab eisdem Longobardis devastationes in nostris finibus ac civitatibus factae fuissent, et a nobis ex hoc admonitus fuisset, comminationis suae ad nos direxit litteras, quas, necessitate coacti, infra nostras apostolicas litteras hoc praeterito anno vestrae excellentiae direximus intuendas. Hostiliter quippe in civitate Synodaliensi per gentes, ferro et igne, quae extra eamdem civitatem consistebant devastaverunt, et plurimam exinde auferentes praedam, aliquantos ibidem interfecerunt homines. Similiter et in partes Campaniae, id est Castro nostro, quod vocatur Valentis, hostiliter irruentes, talia, sicut paganae gentes, egerunt de quibus usque hactenus nequaquam justitiam ab eis recipere valuimus. Et ideo excellentiae vestrae direximus, ut vestrum annuissetis dirigere missum, quatenus ejus praesentia inter partes justitiae pervenissent, ut non ex hoc aliqua a nostra vel Longobardorum parte ad easdem perveniendum justitias dilatio perveniret. Unde pro vestra amplissima satisfactione approbationem fecimus, in praesentia praedictorum vestrorum fidelium missorum cum jam dictis Longorbadorum regiis missis, et satisfacti sunt vestri missi de tantis iniquitatibus, et cognoverunt vestram veritatem et eorum mendacium. Et ob hoc non possumus tantas ab eis nobis illatas malitias tacere, sed necesse nobis vestro regali culmini, utpote post Deum hujus provinciae liberatori, cuncta innotescere, quo per eos omnis istius provinciae a vobis redemptae populus ad suam pertingere valeat justitiam. Interea, praecellentissime ac benignissime rex, Christianissime fili, et spiritalis compater, suscepimus et mensam illam quam olim sanctae recordationis domino et germano nostro beatissimo Stephano papae, et per eum beato Petro apostolo, obtulistis, quam et cum hymnis et canticis spiritalibus, litaniae laudes solemniter Deo referentes, infra aulam ipsius principis apostolorum introduximus, quamque vestri missi in sacram confessionem, super corpus scilicet ejusdem coelorum regni janitoris, ex vestri persona obtulerunt, quam et chrismate unctionis sanctificantes, et sacram oblationem super eam imponentes, sacrificium laudis Deo omnipotenti paterna animae vestrae remuneratione et regni vestri stabilitate offeruimus, decernentes apostolica censura, sub anathematis interpositione, nulli unquam licere eam ab ecclesia beati Petri alienare. Et ecce memoriale vestrum in eadem apostolica aula fulgens permaneat in aeternum, cujus remunerationem vos credite a justo retributore Domino Deo et beato apostolorum principe Petro in coelestibus regnis adepturum. De regio itaque et Petro quod innotuistis, omnino agnovimus, sed hoc in vestrae voluntatis arbitrio relaxamus, ut qualiter vobis placuerit, ita ex eis agatis, sive illis apud vos eos detinendo, sive etiam ad nos absolvendo, quoniam omnino quae vobis placita sunt, et nobis omnino congrua, et prospera esse videntur. Praefati denique missi vestri omnia quae a vobis injuncta exstiterunt liquidius nobis retulerunt. De quibus ad singula responsum reddimus, eosque de cunctis informatos, ad vos enarrandum absolvimus, perficientes et causam praedicti Andreae, ut ejus fuit voluntas, et vestra exstitit praeceptio. Omnipotens autem Dominus, qui dives est in misericordiis, suae extensionis brachio vos continua defensione protegat, et omnes adversarios ac rebelles vestris regalibus subjiciat vestigiis, tribuens longaeviter ac salubriter una cum excellentissima filia et spiritali nostra commatre benignissima regina, et amantissimis natis Carolo et Carolomanno, excellentissimis regibus, et patriciis Romanorum, atque Gisla nobilissima, regni gubernacula possidenda, et aeterna praemiorum gaudia cum sanctis et electis perfruenda. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 3 |
EPISTOLA III. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem directae pro defensione sanctae Dei Ecclesiae, et pro monasterio quod ei concessit prope montem Seraptem situm, gratias magnas referendo.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Dum divinas Scripturarum historias in nostro memoriali revolvimus, et diversorum Dei electorum merita perpendimus, et vestrae divinae inspirationis studia in nostrae mentis intuitu conferentes, novum, te gentes Moysen in his diebus refulsisse, praecellentissime fili et spiritalis compater, comperimus. Ille quidem, ut Israeliticum populum ex affligentium erueret oppressionibus, a divina majestate praecepta suscepit. Tu quoque, praecellentissime atque eximie rex, ad liberandam sanctam universalem catholicam et apostolicam Dei Ecclesiam, divinitus es inspiratus. Per illum denique Dominus in monte Sina legis mandata eidem Hebraico populo observanda tradidit, et lumine eum claritatis suae illustravit. Per te quoque Redemptor noster, Dei hominumque mediator, Ecclesiae suae et universo populo Christiano, ejus pretioso redempto sanguine, pacem tribuit, et ejus fidei orthodoxae perfectam contulit defensionem. Et sicut idem Moyses legislator abominationes gentium, et culturam daemonum exterminavit, ita et tu, Christianissime regum, haereticorum schisma et auctores impii dogmatis respuisti. Pro quo merito divinae lumine gratiae et oleo sanctificationis inter fideles reges qui olim Deo placuerunt unctus connumeratusque comprobaris. Unde libet certe Psalmigraphi vocem et laudem excellentiae vestrae canere: Invenit te Dominus, benignissime rex, fidelem sibi, et praecepta ejus servantem, et ideo oleo sancto unxit te, et ecce manus ejus auxiliabitur tui, et brachium ipsius confortabit te. Nec mirum tam benignissimum regem tanto divino munere esse praeornatum, quoniam: Spiritus ubi vult et in quibus vult, ibi inspirat , qui piis fulgent operibus, sicut vestra fulgere dignoscitur excellentia. Nam qualiter dilectionis vestrae amor erga beatum Petrum apostolorum principem, et circa nostram charitatem fervesceret, licet solite vestris apicibus atque responsalibus discurrentibus, excellentissima Christianitas vestra pronuntiaverit, nunc tamen per eas, quas in praesenti per harum latores misistis, syllabas amplissime nobis paternitatis vestrae affectum protulistis, significans, bone excellentissime fili, et spiritalis compater, et noster post Deum defensor, et liberator, firma perseverantia in amore ipsius principis apostolorum et nostra charitate permansurum. Quod quidem nos securi de vestra immutabilis verbi pollicitatione existerimus. Scimus enim cui credimus, et certi sumus omnia verbis juxta ut asseris perfici. Quid itaque ex hoc vestrae valebimus rependere excellentiae? aut quam vicissitudinem reddere potuerimus pro tanti beneficiorum suffragiis, quae sanctae Dei Ecclesiae et Christianorum fidei inferre praecelsa eximietas vestra dignata est, dum ad referendas gratiarum laudes mens nostra die noctuque provocatur. Admirandum mihi potius est, et valde stupendum, quomodo oris mei loquacitas tantorum praesidia beneficiorum proferre queat. Verumtamen calicem salutaris accipiam, et nomen Domini invocabo ; et crebro elevatis oculis et palmis extensis ad aethera, divinam pro vobis indesinenter exposcam clementiam, ut ipse super vos de throno majestatis suae respiciat, et regni vestri fastigium foveat, atque immensas vobis de coelo tribuat victorias, et omnes barbaras gentes vestris dignetur vestigiis, et terminos regalis vestrae potentiae dilatet. Etenim nos, fili excellentissime, et spiritalis compater, testem proferimus veritatis Deum, in cujus manu cor excellentiae vestrae corrigatur, quod sicut saepius nostrae recordationis dominum et germanum nostrum sanctissimum Stephanum papam, et per eum cum sancta Dei Ecclesia confirmatum est, permanentes permanebimus vestris obtemperantes voluntatibus. Et absit a nobis quod a vestro quoquomodo separemur amore. Nulla quippe praemiorum datio, nulla promissionis qualitas, nullaque blandimentorum suasio, nos, sicut saepius diximus, a vestra charitate poterit avellere. Sed peto, et tanquam praesentialiter obsecro mellifluam excellentiam vestram, ut amplissimam jam factae spiritalis vestrae matris Ecclesiae exaltationem perficere, et firmissimus Christianorum fidei defensor existere jubeas, benignissime regum, quatenus ex hoc memoria nominis vestri usque in finem mundi in domo Domini celebretur, et suffragiis apostolorum, et praesentis vitae prospera, et aeternae beatitudinis vobis tribuantur gaudia. Interea, excellentissime fili, et spiritalis compater, quia, inspiratus a Deo, nobis monasterium illud secus montem Seraptem situm concedere dignatus es, magnas atque innumerabiles gratiarum actiones eximiae praecellentiae vestrae referimus. Sit vobis ex hoc Dominus retributor, et dignam coelestium praemiorum remunerationem in aeterna beatitudine concedat. Nos quidem monasterium illud ad laudem Dei, et vestri memoriam, atque aeternam mercedem, nostro monasterio dignoscimur subdidisse, ut quia beatus Silvester, Christianorum illuminator fidei, cujus sanctum corpus in nostro monasterio a nobis reconditum requiescit, ibidem, persecutionem paganorum fugiens, conversatus est, justum prospeximus ut sub ejus fuisset ditione, ubi ipsum reverendum requiescit corpus. Verumtamen nos penitus neque de hoc monasterio, neque de aliis quibuslibet causis, extra vestram voluntatem nequaquam quidpiam agere volumus, sed ut vestra fuerit voluntas, de omnibus agere studemus. Itaque noster animus laetus effectus est, et Deo omnipotenti, et vestrae praecellentiae, immensas retulimus grates, in id quod nostram deprecationem a Deo inspiratus exaudire dignatus es, benignissime rex, et praeceptum regalis vestri culminis nostro monasterio dirigendum pronuntiastis, firmam ejusdem sanctae mansionis procurantes, nunc et retro cunctis temporibus. Unde petimus divinam clementiam, ut sicut vos nostrum monasterium, quod ad laudem Dei constitutum est, confirmare studetis, ita vestrum regnum confirmare super omnes gentes dignetur. Et pro certo sciat excellentissima Christianitas vestra quod omnes illos martyres, qui pro Christi nominis confessione suum fuderunt sanguinem, et in eodem sancto requiescunt monasterio, firmissimos apud divinam clementiam habebitis intercessores. De eo vero quod innotuistis de nostra vos certos effici sospitate, nos, bone et Christianissime rex, in eo sospes fatemur esse, dum vestri corporis sospitas, et salus animae, opitulante Deo, accrescit, quia vestra salus nostra est prosperitas. His praelibatis, omnipotens rerum opifex et arbiter Deus sua vos gratia foveat, et longaevo ac prospero senio regalis culminis sceptra, cum magna victoria vobis, cum dulcissima vestra conjuge, praecelsa filia, et spiritali nostra commatre, domina Bertrada eximia regina, et amantissimis vestris, nostrisque filiis, eximiis regibus, et patriciis Romanorum, domnis Carolo et Carolomanno, nec non et domna Gisla nobilissima, perfrui concedat, et coelestis regni gaudia cum sanctis et electis possidenda per infinita tribuat saecula. Incolumem excellentiam vostram gratia superna custodiat.
|
(Joan. III) (Psal. CXV,
13)
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | ||
Paulus I
| 4 |
EPISTOLA IV. Item exemplar epistolae ad domnum Pippinum regem per Witmarum et Gerbertum abbates atque Hugbaldum directae, in qua continentur gratiarum laudes pro exsultatione sanctae Dei Ecclesiae, et postulans ut semper in id decertare debeat.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Dum tam maxima nobis dilectionis affectio erga vestram a Deo inspiratam excellentiam insistit, ob hoc sicut terra sitiens imbriferam desiderat inundationem, ita quoque vestrae prosperitatis cupimus addiscere nuntia, et de vestris profectibus gratulari. In hoc quippe nostri cordis est devotio exsultandi, dum nimirum salus vestra nostra existit securitas. Interea duarum epistolarum series, quas vestra direxit excellentia, cum magno suscepimus amore: unam quidem primitus per Petrum primum defensorem missum vestrum, et aliam per praesentes fidelissimos vestros missos Widmarum scilicet et Gerbertum abbates, atque Hugbaldum virum illustrem. Quarum paginam indagantes, mox liquido cuncta in eis exarata didicimus, immensas protinus Deo nostro referentes laudes, qui nos de vestra annuit sospitate gratulari. In ipsis denique vestris relationibus sollicita nobis a Deo illustratae mentis vestrae constantia protulit spei fiduciam, in id quod impensius innotuistis, atque sedulo ex operibus demonstrastis, vos totis viribus pro exaltatione sanctae Dei Ecclesiae et fidei orthodoxae defensione esse decertaturos, et in ea vos fidei pollicitatione permansuros, quam beato Petro principi apostolorum, nostroque praedecessori domino et germano beatissimo Stephano papae spopondistis. Unde et in nostra fixi charitatis connexione. Ideo juxta id quod petendo direximus, praefatos ad nos vestros videmini direxisse missos, qui apud Longobardorum imminerent regem pro diversis sanctae Dei Ecclesiae causis ac justitiis ac in nostro assisterent solatio. Pro quo innumerabiles vobis referimus gratiarum actiones, quia vere sicut benignus rex et amator spiritalis matris vestrae sanctae Dei Ecclesiae agere, Christianissime fili et spiritalis compater, semper studes, et profecto erit tibi Dominus, et in praesenti, et futuro, dignus retributor. Nos itaque, excellentissime et a Deo protecte fili et spiritalis compater, firmi in vestrae charitatis dilectione permaneamus, nec est ulla rerum aut temporum qualitas quae nos a vestra charitate possit separare, quia tu vere noster, post Deum, constas esse defensor, et auxiliator. Praefati denique missi vestri, in nostra praesentia cum Longobardorum missis, nec non et Gentapolensium, ac singularum nostrarum civitatum hominibus, assistentes, comprobatio coram eis facta est de habitis inter utrasque partes aliquibus justitiis, videlicet de peculiis inter partes restitutis. Nam de finibus civitatum nostrarum et patrimoniis beati Petri, ab eisdem Longobardis retentis atque invasis, nihil usque hactenus; etiam ea quae primitus reddiderant denuo invaserunt. Unde constitit ut nostri, ac singularum nostrarum civitatum missi, ad Desiderium Longobardorum regem, cum vestris progredi debeant missis, ut in eorum atque praedicti regis praesentia, pro eisdem finibus ac patrimoniis comprobatio fiat, nobisque omnia juxta pactionem restituantur. Et nescimus quid ex hoc proveniendum sit; attamen per praefatos vestros missos rei agnoscere potestis meritum. Quapropter quaesumus a Deo protectam excellentiam vestram, ut ita disponere jubeat ut plenarias de omnibus recipere valeamus justitias, quatenus idem beatus Petrus princeps apostolorum, pro cujus restituendis luminariis decertatis, firmissimus vobis sit auxiliator, ac optimus remunerator. Nam pro certo agnoscat excellentissima Christianitas vestra, quia si nobis praefati civitatum nostrarum ab ejusdem Longobardis invasi fines, atque patrimonia reddita non fuerint, etiam ea quae primitus reddiderunt invadere insidiabuntur. Quapropter obnixe petimus Christianitatem vestram, ut vestra solita dispositione exaltatio sanctae Dei Ecclesiae, et istius a vobis redemptae cum Dei virtute provinciae salus proficiat, et ea omnia, quae vestri missi sibimet a vestra praeexcellentia injuncta habuerunt, nobis liquidius referentes, ad singula eis responsum reddidimus, et de omnibus eos informavimus quae vestrae excellentiae referre debeant, nostrasque petitiones vestris studeant intimare auribus. His itaque praemissis, Dei nostri omnipotentis exoramus clementiam, ut sua vos fovere annuat gratia, et praesenti temporali regno in longo senio cum prosperitate corporis et salute animae perfrui concedat, una cum dulcissima conjuge vestra excellentissima regina, filia et spiritali nostra commatre, atque praeexcellentissimis vestris natis; et coelestia quoque vobis per infinita tribuat praemiorum gaudia possidenda. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 5 |
EPISTOLA V. Item exemplar epistolae ad domnum Pippinum regem, per Haribertum abbatem et Dodonem comitem directae, in qua continentur uberrimae benedictiones, et gratiarum laudes, de firmo atque incommutabili pollicitationis verbo, et magna perseverantia in perficiendis causis apostolicis.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum Paulus papa.
|
Explere verbis nequeo, et penitus sermonum copia nequaquam complecti valeo, excellentissime et revera prae cunctis regibus Christianissime atque orthodoxe regum, quantum vestris meritis atque piis operationum studiis intima cordis nostri affectio congratulatur; dum profecto vestro certaminis praesidio, et laborioso conamine, sancta catholica et apostolica universalis mater vestra spiritalis Dei Ecclesia, atque orthodoxa Christianorum fides, ab aemulorum impugnationibus ereptae consistunt, et ex hoc indesinenter ab omni populo Christiano Redemptori nostro Domino Deo, ob tantum vestrum adhibitum beneficii adminiculum, referuntur laudes. Unde merito, Christianissime fili et spiritalis compater, cum egregio illo atque praecipuo David rege et eximio prophetarum, in coelestibus regnis participem te esse omnium fidelium mentes opinantur, quia sicut honorum infulis, ita quoque et operibus eum coaequare Christianitas tua, ut ipsa rei operatio demonstrat, dignoscitur. Ille enim crepta ab Allophylis arca Domini, cum hymnis et canticis spiritalibus, ac psalterii modulatione exsultans, jocundabatur. Tu quoque fundamentum et caput omnium Christianorum, sanctam Romanam redimens Ecclesiam et universum ei subjacentem populum, gaudens atque laetus omnipotenti Domino Deo nostro offerre satagis, cujus tam pii operis perfectionem adhibere benignitas tua anhelat, de quo jam repositam sibi in coelestibus arcibus praemiorum credat consequi remunerationem. Properantes siquidem ad vos praesentes solertissimi viri, Haribertus scilicet abbas, et Dodo comes, excellentiae vestrae fidelissimi missi, detulerunt nobis mellifluas et nimis desiderabiles syllabas a vestra praeclara Christianitate directas. In quibus sollicite nos de vestro firmo atque incommutabili pollicitationis verbo, et magnae perseverantiae constantia, quam in apostolicis perficiendis causis gerere videmini, certos reddere studuistis. Quod quidem nos firmi et omnino freti in vestro benigno proposito existimamus, fine tenus vos permansuros, atque perfectius operaturos, id quoque beato Petro apostolorum principi, et praedecessori domino et germano nostro beatissimo Stephano papae, polliciti estis. Interea ferebatur et hoc in eisdem vestris apicibus, quia id quod et praesentes de parte vestra velle habuistis nos debere cognosci ex scriptis nequaquam propalare maluistis, sed informatis de singulis causarum meritis praefatis vestris missis, quae nostris deberent innotescere auribus, et ita juxta ut a vobis praecepta sunt, egerunt, quod quidem nos de singulis quae nobis affati sunt liquidius eos informavimus, qualiter nostram vitam a Deo institutae regali vestrae potentiae enarrare debeant. Sed et praesentes nostros missos, id est Joannem subdiaconum et abbatem, atque Petrum primum defensorem cum eis pariter ad vestra regalia direximus vestigia, quos petimus benigne solite a vobis suscipi, et quidquid vobis ex nostra informatione enarraverint, eis in omnibus credere jubeatis, ut perfecta liberatio atque exaltatio sanctae Dei Ecclesiae, et fidei orthodoxae proficiat, et merito repositam vobis in coelo consequamini mercedis coronam. Deus autem omnipotens, qui in excelsis habitat et humilia respicit, qui palmo universum mundum concludit, in cujus manu omnia regnorum jura consistunt, sua vos protegat gratia, et e coelo vobis tribuat victorias, subjiciens vestro regali culmini omnes adversantes nationes, aevisque ac prosperis temporibus regni gubernacula faciat possidere cum excellentissima filia et nostra spiritali commatre, benignissima regina, dulcissima vestra conjuge, atque amantissimis natis Carolo et Carolomanno, excellentissimis regibus, et nobilissima atque excellentissima Gisla nostra spiritali filia: et vitam aeternam per infinita vobis tribuat possidendam. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 6 |
EPISTOLA VI. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem per Wilharium episcopum atque Dodonem et Wichardum directae, in qua continentur gratiarum actiones, ejusdem papae fidei constantia, ut nullus favor aut terror ab ejus amore aut charitate ullo modo possit separare.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Ad referendas gratiarum actiones praeclarae ac benignissimae excellentiae vestrae ob tanta beneficii praesidia sanctae Dei Ecclesiae, et populo Romano a vobis irrogata, nullus, ut opinor, humanus sermo sufficere valebit. Neque praemia hujus mundi ad horum remunerationem digna vobis possunt rependi. Verumtamen est unus, solus et verus in tribus substantiis consistens Deus, qui justa regni gaudia et victoriae triumphum impertire ac retribuere excellentiae vestrae potest. Interea properantibus ad nos, Wilchario scilicet, reverendissimo fratre et coepiscopo, atque Dodone, Witchardo, fidelissimis vestris missis, obtulerunt nobis mellifluas ad desiderantissimos apices, a vestra destinatos Christianissima excellentia. Quos intuentes, protinus agnita prosperitate vestrae laetitiae solito exsultationis gaudio interna pectoris nostri viscera redundaverunt, Creatorem nostrum ac Redemptorem Dominum Deum continuis precibus implorantes ut diu nos ac sedulo de vestra ampliori jucunditate, et coelitus de hostibus concessis vobis victoriis annuat gratulari. At vero excellentissime fili, et spiritalis compater, per easdem honorabiles vestras syllabas certissimam nobis solitae pollicitationis fiduciam contulistis; vos firma perseverantia decertaturos fore ad defensionem sanctae Dei Ecclesiae, et universi populi Romani atque totius provinciae, juxta id quod polliciti estis beato Petro et ejus vicario, praedecessori nostro, domno et germano meo sanctae recordationis Stephano papae, et in ea vos sponsionis fide permansuros. Et profecto, bone Christianissime atque a Deo institute rex, magna nobis in hac credendi materia conferitur. Nec enim aliter fidelium mentes aestimare possunt quam id quod crebro a vobis pio intuitu operatum cernimus, et rei experimento didicimus. Sed bene, potentissime regum, ecce nunc opportunitas, ecce necessitatis dies cogunt, et tempus ingruentis quantocius Christianitas vestra satagat. Nos quippe post Deum et ejus sanctam gloriosam genitricem atque sacratissimos ipsius apostolos, fiduciam nostram alibi non habemus, nisi in vestram praeclaram excellentiam. Tu enim post Deum, nobis refugium, Christianissime, tu cum Dei brachio firma existis opitulatio, et vestri a Deo confortati regni securitas, nostra est immensa laetitia: quo tam nos, quamque universus noster populus istius provinciae firmi atque immobiles in vestra charitate ac dilectione, et regni vestri a Deo protecti Francorum, amoris constantia permanentes permanebimus, et nullus nos poterit humanus favor aut terror a vestri amoris dulcedine, charitatisque affectu separare; sed una nobis erit in vestro amore vita, ac mors. Quia vero innotuistis ob hoc vos praesentes direxisse missos, ut agnoscere per eos voluissetis utrum nobis a parte Longobardorum plenariae factae fuissent justitiae, an non; ipsi omnino causae meritum comperti sunt, et callidam versutiam, atque solite falsiloquam propositionem eorumdem vestrorum, nostrorumque aemulorum agnoverunt, eisque ad vos revertentibus, Deo propitio, vestris propalabunt in auribus. Eis denique de singulis quae a vobis injuncta habuerunt, nobis referentibus, singillatim de omnibus responsum reddentes, in eorum posuimus ore quae vestrae excellentiae suggerere debeant, effectum ex hoc a vestra adipisci optantes excellentia. Deus autem omnipotens de throno suae majestatis super vos, regnumque vestrum, atque amantissimam conjugem praecelsam reginam, spiritalem vero commatrem nostram, atque dulcissimos vestros quidem carnales natos, nostros autem spiritales filios, nec non et super universum Francorum populum, respicere dignetur, et sui brachii dexteram super vos extendat, atque victorias vobis de coelo concedat, omnesque adversarios ante faciem vestram prosternat, et praesentem vitam longo senio, et futuram beatitudinem vobis tribuat perenniter possidendam. Deus te incolumen custodiat, excellentissime fili.
|
(divina vos satisfaciat majestas)
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | ||
Paulus I
| 7 |
EPISTOLA VII. Item exemplar ejusdem papae ad domnum regem Pippinum per Flavinum capellanum, et Joannem subdiaconum et abbatem atque Pamphilum defensorem regionarium sanctae Ecclesiae directae : in qua continentur gratiarum actiones, de ipsis missis, qualiter una cum missis imperialibus honorifice suscepti sunt, etc.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Roma norum, Paulus papa.
|
Cum regalis potentiae culmen plus fidei virture, quam bellatorum armis videatur praesidio et fortitudine circumtegi, quid mirum, vere et orthodoxe regum, si studiorum vestrorum conatus ad protegendum Dei institutionem, ac fidei Christianorum censuram, impensius imminere non desistat, et ob hoc et coelestis vobis victoria datur, et prospera a Redemptore nostro credite praecellentiae vestrae fore largitura. Remeantibus siquidem ad nos missis nostris, quos ad vestram praeclaram excellentiam directos habuimus, Joanne videlicet subdiacono et abbate, atque Pamphilo defensore regionario spiritalis matris vestrae sanctae nostrae Ecclesiae, una cum vestro misso Flavino capellano, attulerunt nobis honorabiles et nimis desiderabiles Christianitatis tuae litteras, quas cum nimio jucunditatis gaudio suscipientes ac relegentes, protinus earum assertio, tanquam suavitatis fragrantia nos afficiens, ac salutaris providentiae fomento medens, laetos effecit. Porro, Christianissime rex, amantissime fili, et spiritalis compater, innotuit benignitas vestra qualiter nostri ac imperatoris missi a vobis suscepti sunt, et quemadmodum illis de singulis quae praeclaro culmini vestro affati sunt respondere studuistis, eos pro amore fautoris vestri beati Petri nequaquam suscipi, aut illis responderi acquiescentes absque nostrorum missorum praesentia. Sed et ipsi nostri legati ea ipsa nobis retulerunt. Unde licet nos ob tantam cordis vestri sinceram affluentiam, quam erga spiritalem matrem vestram Dei Ecclesiam, et nostram fragilitatem habere videmini, digna rependere valemus. Est tamen protector vester Dominus Deus noster, qui vos regnare jussit, et sanctam suam Ecclesiam ad defendendum vobis commisit, qui dignam praemiorum in praesenti ac futura vita praecellentiae vestrae rependere potest remunerationem. Itaque et litteras quas vobis, simulationis ac illusionis causa, ipsi imperiales missi attulerunt, nobisque a vobis directas suscipientes, earum agnovimus seriem et omnino in hoc benignitatis vestrae pia consideratio exsultationis laetitiam nobis intulit, quia vere constat non pro humano favore, sed pro Dei timore, ita vos peregisse. Sed et ea quae praefati nostri missi cum imperialibus missis de observatione fidei orthodoxae, et pia Patrum traditione, in vestri praesentia disputantes altercati sunt, nobis liquidius per eadem vestra scripta innotuistis, simulque et exemplar litterarum, quas praefato imperatori direxistis, responsionis quippe modum et solutionem petitionum, de his quae ab eo vobis intimata sunt, nobis dirigere a Deo illustrata excellentia vestra annuit; verum etiam, et quemadmodum eisdem imperialibus missis responsum reddidistis, et unum ex eis Anthi nempe spatarium cum vestris missis regiam direxistis urbem, et alium videlicet Synestum eunuchum apud vos detinuistis: simili modo nobis minutius intimastis. Agnitisque omnibus a vobis pro exaltatione sanctae Dei Ecclesiae, et fidei orthodoxae defensione, peractis, laetati sumus gaudio magno, et ita nobis placabilia existunt, sicut certe, non hoc humano consilio, sed Dei providentiae intuitu, vos talia egisse ac respondisse ambiguum non est. Vere enim, Domine rex, fili Christianissime, et spiritalis compater, spiritus Dei intimi cordis tui illustrat piam considerationem, et qui spiritus sancti gratia redundat, non aliis nisi quae spiritalia sunt, exuberat, quoniam cor potentiae vestrae in manu Dei consistens, in suo procul dubio illud inclinat beneplacito. Direxistis siquidem nobis per eadem vestra scripta significantes quod nulla suasionum blandimenta, vel promissionum copia, vos possit avellere ab amore et fidei promissione quam beato Petro principi apostolorum, et ejus vicario praedecessori et germano nostro sanctae recordationis domno Stephano papae polliciti estis: sed in ea ipsa vos charitate et sponsionis fide tenus fore permansuros. Et quidem nos, praecellentissime regum, experimento comperimus, et operibus comprobavimus, vos firma atque robustissima constantia in ea ipsa sponsione in finem permanere; et in vobis confidimus, quod si universi mundi thesaurorum copia in conspectu vestro offeratur ac tribuatur, nullo modo in aliam partem vestram firmam, et a Deo impulsam mentem declinare inflectereque valebit, quoniam vos omnipotens Dominus prae cunctis regibus saeculi elegit, et in vobis complacuit, ut vestro ce tamine sancta universalis Dei Ecclesia Romana, et caput omnium Ecclesiarum, ac firmamentum fidei Christianae, ab impugnatorum insidiis liberata exstitisset, et illud quod a constitutione saeculi Dominus per vos perfici decrevit, ecce mirabiliter operatum est. Unde magnam post Deum in vestro regali culmine spei fiduciam habemus, quod perfectius ipsa sancta Dei Ecclesia, atque haec miserrima et afflicta provinciola a perfidia inimicorum liberetur, quia antiquus humani generis hostis non desinit inimicorum corda pulsare, ut suas jaculentur solite insidias. Sed bone orthodoxe, tuo solito certaminis praesidio, eorum cum Dei virtute stude confringere malitiam, ut sancta Dei Ecclesia et populus ejus peculiaris perfectius ab inimicorum saevitia liberetur, et merito suffragiis apostolorum circumsepti, mercedis vobis in coelo repositam coronam consequi mereamini. Direximus itaque excellentiae vestrae, juxta ut intimastis, signum nostrum per praesentem missum vestrum. Interea et hoc innotescimus Christianitati vestrae, quod jam saepius nos petisse dignoscitur Tassilo Bavariorum dux, ut nostros missos ad vestram praeclaram excellentiam dirigi annuissemus, ut ea inter vos provenirent quae pacis sunt. Unde nos data occasione libentissime nostros missos, id est Philippum dilectum filium nostrum presbyterum atque Ursum nostrum etiam fidelem ad vestri praesentiam visi sumus direxisse, transacto Maio mense; eo videlicet modo, ut qualiter vestra fuisset voluntas, ita peragere debuissetis. Et properantibus ipsis nostris missis usque Ticinum, adversa suspicione arreptus Desiderius Longobardorum rex, minime eos permisit ad vestram a Deo conservatam excellentiam pertransire; tamen et easdem litteras, quas vobis dirigebamus, infra haec nostra scripta Christianitati vestrae transmisimus. Itaque et hoc a Deo protectae Christianitati vestrae aptum duximus intimandum. Quod relectis imperialibus litteris vobisque defertis per praefatos Anthi spatarium et Synesium eunuchum, quas nobis ob earum seriem intuendam pro amore beati Petri fautoris vestri, dirigere dignati estis, repetimus ei adnexum, quod vestri ac nostri homines, qui ipsas imperiales syllabas, quae vobis nobisque directae sunt, vel diriguntur, interpretantur non juxta, ut ibidem exaratum est, sed aliud pro alio false interpretari audent; et missi qui inter partes properant, non sicut illis injungitur, sed acceptilationis praemio corrupti, alia pro aliis deferunt. Et in hoc perpendat vestra excellentia, quanta est inimicorum malitia, dum contra animas eorum, non quae veritatis sunt, sed per hanc occasionis versutiam iniqua proferunt mendacia in id quod nec suis nec vestris, ac nostris credant missis. Dum et vos satisfacti estis de vestris hominibus, simili modo et nos de nostris, quod nullo modo hoc agere penitus praesumant. Satisfaciat omnipotens Deus, qui cordis ac renum scrutator est, mellifluum cor excellentiae vestrae, quod nequaquam nostrum quispiam, ut ipsi asserunt, talia agere perpetravit. Sed in hoc vehementer idem imperator irascitur, et occasionis versutias adhibet, pro eo quod nequaquam siluimus ei praedicandum ob constitutionem sanctarum imaginum et fidei orthodoxae integritatem. Nam illud in ipsis suis apicibus asserunt, quod dilectus filius noster Christophorus primicerius et consiliarius, sine nostra auctoritate, nobis quasi ignorantibus, suggestiones illas quas saepius ei direximus, fecisset, et alias pro aliis ejus ac vestris missis relegisset. Et in hoc testem et judicem proferimus Deum, quod ita nequaquam est. Nihil enim ipse noster consiliarius extra nostram voluntatem aliquando egit, vel agere praesumpsit; quoniam nostri praedecessoris ac germani domni Stephani papae, simul et noster sincerus atque probatissimus fidelis exstitit, et in omnibus existit. Et satisfacti sumus de ejus immaculata fide et firma cordis constantia: et ob hoc credimus illud, quod nobis false profertur, non improperium, sed bravii corona nobis a Deo computatur, et idcirco utrisque nobis Dominus adjutor est, et non timebimus quid nobis faciat homo. Habebimus enim post Deum et clypeum protectionis, et arma virtutis, vestram a Deo illustratam praeclaram excellentiam. At vero Christianitas vestra suos jubeat inquirere missos, et in omnibus vos satisfaciatis, quoniam mendacium contra nos idem asseruit imperator, eo quod eam direximus suggestionem, eis relegentes pariter cum ipsis quae direximus confirmavimus, tamen et ejus exemplar a nobis vobis directum apud vos habere videmini. His praemissis, flexis poplitibus una cum universa plebe Dei polorum coelorum opificem Dominum Deum verum exoramus, ut nobis praesentis vitae longaevitatem cum magna de hostibus victoria concedat, et aeterna gaudia tam excellentiae vestrae quamque Christianissimae reginae, filiae et spiritali nostrae commatri, amantissimae vestrae conjugi, atque dulcissimis natis excellentissimis Carolo et Carolomanno regibus Francorum, et patriciis Romanorum largiri dignetur. Ineolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 8 |
EPISTOLA VIII. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem per Petrum presbyterum directae: in qua continetur abbascia tum Remedii episcopi, et Audecarii comitis, qualiter justitias beati Petri Apostolorum principis apud Desiderium quondam regem ex parte receperit, et reliquas justitias faciendum pollicitus est.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Qui excellentia vestra merito bonorum operum, superno examine, fuerit comprobata, ipsi jam in manifesto rerum exhibitarum effectu demonstratum est; dum nimirum, adepta desuper divinae sapientiae participatione, regalis fastigii sceptra coelesti benedictione constet effectius promeruisse. Unde cum sibi hanc ab omnipotente Deo gratiam missam eximietas vestra non ambigit, profecto ei placere qui eam contulit totis intendit nisibus, et pro ejus quam suo eruit, divino nutu, certamine, scilicet sanctae universalis Ecclesiae, et exaltationis vigore, decertare non desistit cordis sui oculis a Deo protegenda eximietas vestra, adhibens illa quae sibi pro hujuscemodi laboris fructu a beato apostolorum principe Petro, coelorumque regni clavigero, aetherea promissa sunt praemia. Ubi jam non humana inter homines gloria, sed inter angelos divina nunquam amittenda felicitate gaudetur. Exsultaque et laetare, felicissime rex, quia tuo, annuente Deo, certamine sancta spiritalis mater vestra, universalis Dei Ecclesia, ab aemulorum insidiis erepta atque exaltata triumphat. Fidesque orthodoxa tuo zelo et fortitudinis brachio illibata ab haereticorum jaculis consistit. Pro quo beatus et justus effectus es in omnibus operibus tuis, fili dulcissime et spiritalis compater victoriosissime, eximieque rex. Innotescimus siquidem praecelsae Christianitati vestrae quod nuper dum ad nos conjunxissent fidelissimi vestri, scilicet a Deo amabilis Remedius vester, atque Autharius gloriosissimus dux, constitit inter eos et Desiderium Longobardorum regem, ut per totum instantem Aprilem mensis istius decimae tertiae indictionis, omnes justitias fautoris vestri, beati Petri apostolorum principis, omnia videlicet patrimonia, jura etiam et loca, atque fines, et territoria diversarum civitatum nostrarum reipublicae Romanorum, nobis plenissime restituisset. Unde ex parte quidem easdem justitias nobis idem Longobardorum rex fecisse dignoscitur, et reliquas omnes justitias se profitetur, atque omnino spondet nobis esse facturum. Quapropter nos impensius praefatus Desiderius Longobardorum rex obsecratus est, ut vestrae a Deo protectae excellentiae nostris apostolicis relationibus intimare debuissemus. Et ecce sicut nostro, post Deum liberatori, hoc ipsum eximiae atque sublimissimae a Deo protectae Christianitati vestrae per has apostolicas nostras innotuimus syllabas. Dirigentes magnopere ad vestram a Deo inspiratam praecelsam sublimitatem praesentem dilectum filium nostrum Petrum presbyterum, quem petimus, benigno solite aspectu a vobis suscipi, et cum effectu atque prospero nuntio, de perfecta plenariaque justitia diversarum causarum fautoris vestri beati Petri apostolorum principis, ad nos remeandum absolvere dignemini; si vero in ea quae praefatus Desiderius rex, vel ejus Longobardorum gens, profitentes pollicentur, permanserint sponsione, nobisque omnia, secundum ut constitit, et pactorum foedera continent, restituta ab eis nobis fuerint, tunc a Deo conservandae excellentiae vestrae meritum intimantes innotescemus ei. Unde obsecrantes petimus, et obnixe deprecamur, imo et conjuramus te excellentissime atque Christianissime rex, amantissime fili et spiritalis compater, per omnipotentem Deum et beatum Petrum, qui te in regem unxit, ut perfectius ea quae pertinent ad exaltationem et ad ampliatam liberationem sanctae Dei Ecclesiae, et istius a vobis redemptae provinciae, sicut beato Petro et nostro praedecessori pontifici sanctae recordationis domno et germano nostro beatissimo Stephano papae polliciti estis, cuncta perficere et adimplere jubeatis; quatenus promissam et expositam vobis mercedis coronam de manu omnipotentis Dei nostri misericordis, ut sua vos circumtegat gratia, una cum dulcissima conjuge excellentissima regina, filia, et spiritali nostra commatre, atque amantissimis natis, id est praecelsis regibus, et praesentis regni culmen et triumphum victoriae possidere, et aeterna gaudia in coelestibus regnis cum sanctis perfrui concedat. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 9 |
EPISTOLA IX. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum gloriosum regem, per Georgium episcopum directae, in qua continentur gratiarum actiones pro liberatione sanctae Dei Ecclesiae, et in embolo postulat, ut filium ejus, qui tunc natus fuit, ex sacro baptismatis fonte excipere mereretur.
|
Domno excellentissimo filio nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum, et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Solet epistolaris latio mentem semper vi sua reficere, et materia quodammodo charitatis existere. Quia ergo spiritalium dilectio sincera filiorum paternos sustinet desideranter affectus, summa nos cum alacritate implere convenit quod purae conscientiae deposcit affectus; et licet ad reddenda paternae charitatis officia, prolixitate itineris imminente, raritas portitorum impediat. Quoties autem necessitas inciderit occasionis, excellentissimam Christianitatem vestram non desistimus scriptis discurrentibus visitare, et honore solito amplectentes utilitate quatenus hoc quod oculis carnalibus praesentiam videre non possumus, eos aliquatenus scriptis valeamus alternantibus intueri. Itaque ita ubique Deo illustrante, excellentiae vestrae merita diffusa divulgavit opinio, ut ex rebus ab ea gestis, omnibus laudabiliter demonstretur. Unde in quantum valet nostri oris assertio, protensae laudationis attestatione, vestrae eximietati gratiarum reddentes actiones, aptum prospeximus praesentem sanctissimum atque reverendissimum fratrem Georgium et coepiscopum nostrum illuc usque ad vestra praeclara Deo invitabilia transmittendum vestigia, cui singillatim omnium spiritalis matris vestrae sanctae Dei Ecclesiae, et istius a vobis redemptae provinciae utilitatum necessitates, a Deo protegendae sublimitati vestrae excellentiae referendas commisimus. Sed petimus a Deo, servate fili et spiritalis compater, benignissime rex, nosterque post Deum liberator, et obnixe deprecamur, ut jubeas eumdem nostrum missum benigno solitoque gratulationis aspectu commendatum suscipere, nostrisque postulationibus, quae ad exaltationem sanctae Dei Ecclesiae, et maxime ad tuae animae mercedem, et aeternam memoriam respicitur, a Deo impulsas benignitatis tuae aures, et congruum atque velociorem de cunctis adhibere digneris affectum; quoniam, sublimissime regum, amantissime fili et spiritalis compater, ad hoc te omnipotens Deus sanctae suae Ecclesiae voluit, per manus beati Petri liberatorem adesse, ut tuo solito praesidio plenissima salus et redemptio sanctae suae Dei Ecclesiae, et istius provinciae proficiat. Orantes Dominum Deum nostrum quia actus vestros ita sua pietate disponat, quatenus excellentiae vestrae praesentis vitae spatia cum prosperitate disponat victoria regni gubernacula perfruens longaeviter exsequatur, et ad promissionis aeternae praemia cum dulcissima conjuge, excellentissima regina, nostra spiritali commatre, et eximiis natis, id est regibus, cum securitate pertingat, et in coelestibus regnis cum sanctis et electis suis, utrosque vestrum idem omnipotens Deus faciat perenniter gratulari. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat. EMBOLUM. Interea, sublimissime regum, nostrae perlatum est notioni quod Dei nutu, novum regem ex vestris visceribus ad exaltationem sanctae suae Ecclesiae omnipotens Deus contulit. De cujus nativitate gaudio maximo sumus relevati. Unde te obnixe petimus ut a sacratissimo baptismatis lavacro eumdem maximum vestrum filium suscipere mereamur. Quatenus duplex Spiritus sancti gratia in medio nostrum, et geminae festivitatis nobis oriatur laetitia.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 10 |
EPISTOLA X. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem per Langobardorum (sic) directae, in qua continentur gratiarum actiones et uberrimae benedictiones pro vita et incolumitate ipsius, vel domini Caroli, et Carlomanni, nobilissimis litteris ejus, volens adjutorium obtinere, cum multis adjurationibus contra Longobardos, et in embolum continetur praeceptum, quod Marino presbytero direxit, de titulo Chrysogoni, et de libris quos ei transmisit.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Properans ad nos litterarum transvector, Langobard. scilicet, illustris vir, fidelis eximietatis vestrae missus, detulit nobis nectaream atque florigeram a Deo protectae excellentiae vestrae syllabarum relationem. Cujus adnexam paginam enucleatius perscrutantes, quae textus ejus loquebatur, ad singula comperimus. In ipsis quippe sublimitatis vestrae affatibus desiderabilem nobis, et super omnia hujusmodi delectamenta amplexabilem sospitatis vestrae laetitiam agnoscentes, uberiore nostri animi ovante gaudio, maxime sumus relaxati, in id quod optata nostri promeruimus comperire cordis. Et postmodum nostris a vestris Deo imitabilibus vestigiis revertentibus missis, et ea ipsa vestrae prosperitatis gaudia deferentes a nobis in responsis gemina exaltationis jucunditas nostro inserta est cordi. Nam et dum in auribus omnis sacerdotum cleri, etiam optimatum, et reliqui populi, ampliata vestra insonuisset prosperitatis laetitia, et ex hoc nimio repleti gaudio gratulantes, exultarunt una nobiscum in Domino, agnita nimirum proprii post Deum defensoris sospitate. Porro, excellentissime et a Deo servate fili, et spiritalis compater, vehementi dilectione vos erga amorem apostolorum principis beati Petri atque circa nostram charitatem vos flagrare experimento didicimus, praesertim dum ipsa excellentiae vestrae epistola charitatis calamo cernitur esse conscripta. Etenim ex corde lingua tinxerat quod in chartae refundebat paginam. Quamobrem magnas gratiarum actiones, a Deo protecte, excellentiae vestrae referimus, quoniam dum nimirum divina te clementia per interventum sui principis apostolorum, defensorem, atque opitulatorem, benignissime rex, sanctae suae constituit Ecclesiae, cura vestrae eximietati insistat perfectam redemptionem istius provinciae atque exaltationem hujus sanctae Ecclesiae procurare. Unde Domini Dei nostri, una cum universo populo nobis commisso, imploramus clementiam, ut sua vos protegat gratia; et victoriam vobis de coelo ministrans, cunctas barbaras nationes vestris subiiciat vestigiis, et longaeviter regni gubernacula faciat promereri, una cum dulcissima conjuge vestra excellentissima regina, spiritale nostra commatre, et vestris nostrisque amantissimis natis, domno Carolo et Carlomanno potentissimis regibus, et domna Gisla excellentissima, et vitae aeternae cum electis Dei concedat gaudia. Peto itaque et deprecor te, excellentissime fili, spiritalis compater, atque per omnipotentem Deum et corpus beati Petri, cujus et optimus fidelis existis, conjuro et maximis supplicationibus deposco, quatenus jubeas sedule in tuo sancto et a Deo inspirato mellifluo corde confertum retinere. Illud quod vos sanctae recordationis domnus et germanus noster beatissimus Stephanus papa Dei nutu admonuit atque deprecatus est peragendum, et in ea charitate atque amicitia permanere, cunctaque qualiter vos terribili adhortatione petiit ad id implere, et effectui mancipare jubeatis, ut perfectam mercedem, et repositam plenissimae redemptionis nostrae coronam a justo judice omnium conditore, Domino Deo nostro, qui vos in regem unxit, consequi mereamini, et gaudia aeternae beatitudinis cum sanctis et electis Dei, dum plebem dominicam perfectius liberans, atque sanctam Dei Ecclesiam defendens, divinae majestati illaesum a saevientium malitia praeservaveris. Pro quo et magnam post Deum, benignissime rex, in tuae pollicitationis sponsione, quam beato Petro contulisti, spei gerimus fiduciam, una cum omni populo istius provinciae a vobis redempto. Salutant itaque communem excellentiae vestrae Christianitatem cuncti sacerdotes, et clerus istius sanctae catholicae et apostolicae Romanae Ecclesiae. Salutant vos et cunctus procerum senatus, atque diversi populi congregatio, optantes una nobiscum, de vestra amplissima prosperitate et uberrima laetitia diu gaudere, et in Domino Deo salutari nostro exsultare. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat. EMBOLUM. Per aliam quippe epistolam suam a Deo protecta eximietas vestra sicut certe suo bene cupienti patri direxit, quatenus titulum protectoris vestri beati Christi martyris Chrysogoni cum omnibus sibi pertinentibus dilectissimo atque fidelissimo vobis Marino presbytero concedere deberemus. De quo praeceptum nobis dirigi petistis, quod nempe ob vestram dilectionem, et in eo quod fidelis vester nosterque idem sanctissimus atque dilectissimus Marinus presbyter existit, praefati tituli praeceptum, cum omnibus locis et possessionibus sibi pertinentibus, urbanis vel rusticis vobis exaratum, atque manu nostra roboratum, per harum latorem direximus eximietati vestrae deportandum. Direximus etiam praecellentiae vestrae et libros, quantos reperire potuimus, id est Antiphonale et Responsale, insimul artem Grammaticam Aristotelis, Dionysii Areopagiti libros, Geometricam, Orthographiam, Grammaticam, omnes Graeco eloquio scriptores, nec non et horologium nocturnum.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 11 |
EPISTOLA XI. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem per Wulfardum et socios ejus directae; in qua continentur uberrimae laudes, et de missis apostolicis, vel Graecorum in Francia morantibus, seu de Georgio et Petro.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino Francorum regi et patricio Romanorum Paulus papa.
|
Votiva cordis nostri desideria, et intimi pectoris affectum, ut vestrae excellentiae beneficiorum suffragia sanctae Dei Ecclesiae vota proferentes, optabilem nimisque amabilem salutem praecelsae Christianitati vestrae, atque excellentissimae, et nostrae benignissimae filiae, et commatri, optimae reginae, simulque amantissimis ac praeclaris vestris nostrisque in Christo amabilibus filiis Carlo et Carlomanno excellentissimis regibus Francorum et patriciis Romanorum, nec non et omnibus reverentissimis fratribus nostris ac dilectissimis nobis episcopis, presbyteris, etiam religiosis abbatibus, simulque et cunctis optimatibus, judicibus, ducibus videlicet et comitibus, nec non et universo a Christo protecti Francorum regni populo, vobis subjacentibus, destinamus perennem salutem. Persistentes etiam una nobiscum et in osculo charitatis vos amplectentes, universi sanctissimi fratres nostri episcopi, presbyteri etiam, et cunctus sanctae et spiritalis matris vestrae Romanae Ecclesiae clericorum ordo, et procerum, optimatum, et universi Romani magni vel minoris congregatio, sedulis interventionibus pro vita et incolumitatis vestrae laetitia, coelitusque vobis concedendis victoriis, divinam nobiscum deprecantes clementiam. Et vere debitum vobis est, excellentissime fili, nosterque post Deum defensor ac liberator, solitae honorificentiae affectum persolvere, et impensius salutationis verba promere, et ea quae ad regni vestri immensam exsultationis laudem, et animae vestrae salutem respiciunt, amplissime prolatari. Igitur regressis nostris missis, quos ad vestrae regalis clementiae vestigia destinatos habuimus, Petro scilicet notario regionario sanctae nostrae Ecclesiae et Joanne mansionario confessionis basilicae fautoris vestri beati Petri, conjungentibus etiam et vestris missis Wulhardo nempe ejusque sociis, protulerunt nobis honorandas nimisque desiderandas syllabas praecellentiae vestrae. Quas cum in conventu fratrum consacerdotumque meorum, et cleri atque cuncti laicorum ordinis coetu legissemus, nostri ac vestri missi, ea sibique a vobis injuncta, de vestra immutabilis mentis constantia, et puri atis integritate, quam pro spe sanctae Dei Ecclesiae, et fidei orthodoxae habere videmini, retulissent, illico nimio gaudio repleti, elevatis ad aethera oculis, extensisque palmis immensas omnipotenti Deo nostro et vestrae excellentiae tulimus grates, angelicam illam pro vestris meritis divinae ejus potentiae canentes laudem: Gloria in excelsis Deo, et in terra pax hominibus bonae voluntatis. Neque enim bone rex aliter mentes fidelium credere poterant, quam quod in earum ex operibus cernentes comperimus a vobis peractum, qui pro intuitu humanas suasiones et inanes promissiones respuentes, nihil amori et certamini, quod erga beatum Petrum geritis, praeponere maluistis. Sed omnia terrena lucra velut lutum quod pedibus conculcatur reputantes, ei vos placere ejusque mandatis totis nisibus obtemperare vestrae imminet curae. Et idcirco, ecce bone rex, praecelse fili, et spiritalis compater, thesaurizasti tibi thesauros infinitos in sidereis arcibus, ubi aerugo non praevalet, nec tinea ea quae justis tribuenda sunt consumi possunt, dum ita mirabiliter praecelsae excellentiae vestrae opera rutilant, quis de vobis quoquomodo ambigere possit, dum ea quae beato Petro polliciti, et ob veniam vestrorum concedere studuistis delictorum, illibato ejus jure perenniter permanendam conservare satagitis, et vestris a vobis et a Deo conservandis magnis exhortationibus committitis. Et ideo nobis nimis, vel cuncto populo nostro confidendum est, in hujusmodi pro proposito immutabilis constantia mentis, vos vestrasque soboles, et universum regnum Francorum firmiter esse permansuros, quoniam juxta, ut nobis excellentia vestra innotuit, scimus, cui credimus, et certi sumus. De nostra itaque puritate et dilectione, quam erga vos, et cunctum a Deo protectum regnum Francorum habere dignoscimur, credimus jam vos plenissime esse satisfactos. Pro quo ampliori certificatione Deum coeli testem proferentes, in ea nos charitatis dilectione, quam cum sanctae recordationis domno et germano nostro beatissimo Stephano papa, et per eum cum omnibus successoribus pontificibus vos vestraeque soboles, et cuncta vestra proles, atque universim regnum Francorum usque in finem saeculi conservare spopondistis, et nos etiam atque nostros successores pontifices confitemur esse permansuros pro exaltatione sanctae Dei Ecclesiae et fidei orthodoxae defensione. Nulla nos rerum qualitas ab eadem charitatis confirmatione potens poterit separare. Direxit itaque nobis excellentiae vestrae Christianitas, significans de missis nostris, vestrisque, atque Graecorum, qui a regia urbe reversi sunt, eos apud vos esse detentos, interim quod aggregatis vestris sacerdotibus atque optimatibus, conjicere seu perpetrare valeatis, quid de his quae vobis directa sunt respondendum sit. Et quidem hac de re aliter confidendum non est a vobis responderi, nisi quae ad exaltationem sacrosanctae spiritalis matris vestrae Romanae Ecclesiae. Caput omnium Ecclesiarum Dei atque orthodoxae fidei pertinere noscuntur; et quia quod semel beato Petro, et pro aeternae vitae retributione obtulistis, nulla vos deberet ratione ab ejus jure et potestate separare. Scimus enim quod nulla apud vos suasionis fabulatio praevalet, dum divina verba et apostolica documenta firmiter in vestro corde retinetis annexa. Et ecce sicut nobis per vestras litteras et nostras, vestrosque missos maximam confidendi materiam intulistis, praestolamur laetabunda hac de re nuntia a vobis suscipi; et solite de vestro benigno mentis proposito gratulari. Et hoc praecelsa Christianitas vestra per easdem suas a nobis petiit syllabas Georgium episcopum et Petrum presbyterum in vestro permanere servitio, nos debere concedere. Et quidem praecellentissima vestra benignitas agnoscat nos jamdudum de hoc vestrae obtemperasse voluntati. Per Andream quippe religiosissimum missum vestrum, sicuti poposcistis, in exaratis destinatis apostolicis syllabis, eos vobis dignoscimur concessisse. Intimantes ut sive retinendos, sive etiam absolvendos esse vestra fuisset voluntas, ita de eis peragere deberetis. Unde etiam et nunc in vestro voluntatis arbitrio relaxamus, aut qualiter vobis de eis placuerit tam retinendos quam absolvendos faciatis, dum semel a nobis vobis concessi sunt. Sed utinam ipsi placabiles in vestro possint esse servitio? Pro quo dirigite nobis quid de episcopatu praedicti Georgii, et de Ecclesia quae praenominato Petro commissa est, peragere debeamus, ne amplius illis admonitis in nimiam neglectus incuriam deveniant. Interea duos vestros missos, id est Wulfardum, et ejus socium secundum vestram praeceptionem pro utilitatibus sanctae nostrae Ecclesiae, spiritalis matris vestrae, in his partibus retinuimus. Illud praeterea excellentia vestra innotuit, Desiderio vos Langobardorum regi direxisse, ut Saxulum puerum nostrum, qui a nobis fugam arripuerat, reddere deberet. Sed agnoscat Christianitas vestra, quod etiam vos creditum habere puto conjunxisse hoc praeterito aut tum in tempore eumdem Desiderium Langobardorum regem ad apostolorum limina, causa orationis, eumdemque nostrum puerum secum deferens, nobis contradidit. Cum eodem quippe rege, pro justitiis inter partes perficiendis, loquente, constitit, ut vestris ejusque missis per diversas civitates progredientibus, ipsae praeparatae fuissent justitiae. Et ecce Deo propitio, de partibus Beneventanis atque Tuscanensibus et fecimus et ad invicem nostras recepimus. Nam de ducatu Spoletino, nostris vel Langobardorum missis illic adhuc existentibus, ex parte justitias fecimus ac recepimus. Sed et reliquas, quae remanserunt, modis omnibus plenissime inter partes facere student. In embolim vero direxit nobis a Deo protecta excellentia vestra, praefatum vos Desiderium admonuisse reges Neapolitanos, ac Cajetanos constringere ob restituenda patrimonia protectori vestro beato Petro, illic Neapoli sita, et largiri electis solite ad suscipiendam episcopalem consecrationem, ad hanc apostolicam properandi sedem. Quapropter maximas de hoc et de omnibus excellentiae vestrae referimus grates. His praemissis, omnipotens Dominus Deus nos sua vos continua protectione circumtegat, et ab omnibus adversitatibus eripiat et vestris vestigiis omnes barbaras subjiciat nationes: concedens vobis et praesens regnum feliciter per multorum annorum curricula una cum amantissima conjuge et praecelsis filiis perfrui, et vitam aeternam cum sanctis tribuat possidendam. Deus te incolumem custodiat, excellentissime fili.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 12 |
EPISTOLA XII. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem per Georgium episcopum et Stephanum presbyterum, seu Radbertum, missos directae: in qua continentur gratiarum actiones pro defensione sanctae Dei Ecclesiae, et praefatus papa poscens ut Dominus rex Pippinus Desiderio, regi sub obsides restitueret, et pacis foedera cum eo confirmaret.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri, Pippino regi Francorum et patricio Romanorum Paulus papa.
|
Dum tam copiosam omnipotens Deus suae benignitatis humano generi crebro irrogat misericordiam, valde administrandum est quid retribui ejus potentiae divinae, aut quas carminum laudes longanimitatis ipsius humana fragilitas referre valeat. Quod quidem nos tanto ejus relevati beneficio, licet meritis nequaquam suffragantibus, nos ejus potentiae melodicas persolvemus grates: tamen juxta psalmographi monita, calicem salutaris accipiam, et nomen Domini incessanter invocabo, inquirens. Magnus es, Domine, et magna opera tua. Magnificat namque anima mea Dominum, caro et lingua benedicit. Quoniam respiciens respexit super humilitatem nostram, et ad tam praecipuum pontificale culmen, non nostris prosequentibus meritis, provexit. Quamobrem dum, eo dignante, mediator Dei et hominum speculator animarum institutus sum, commissa sic apostolaris cura provocat atque hortatur omnino, et indesinenter compellit, salutem populi Dei pio studio procurare, et pacem in cunctis gentibus cum magna cordis constantia praedicare: quoniam profecto beatitudinis gratiam promerentur qui intrepide illam praedicare maluerint. Scriptum quippe est: Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur. Et rursum: quoniam speciosi pedes evangelizantium pacem, evangelizantium bona. Etenim, excellentissime fili, et spiritalis compater, quoniam Deus omnipotens ex utero matris suae te praedestinatum habens ideo, te benedicens, et in regem ungens, defensorem se et liberatorem sanctae suae Ecclesiae constituit. Pro quo ea quae ad utilitatem ipsius sanctae Dei Ecclesiae respiciunt, per hos nostros apostolicos apices benignae excellentiae tuae deprecandum maturavimus. Agnoscat siquidem excellentissima bonitas tua, quia conjungens ad limina apostolorum excellentissimus filius noster Desiderius rex, pacifice atque cum magna humilitate, cum quo salutaria utrarumque partium locuti sumus, et pollicitus est nobis restituere civitatem Immolas, ea videlicet ratione, ut nostros ad tuam excellentiam dirigere debeamus missos, et suos obsides, quos ibidem ad vos habere videtur, recipere debeat, et pacem cum eo confirmare studeatis. Unde petimus te, excellentissime fili et spiritalis compater, ut jubeas ipsos obsides praedicto filio nostro Desiderio regi restituere et pacis foedera cum eo confirmare, et in magna amicitia cum eo conversari, ut, annuente Deo, tuis laetabundis temporibus populus Dei utrarumque partium in magna securitate, et pacis quiete degere valeat, quatenus longaevum te omnipotens Deus in solio regni conservare dignetur. Ideo enim direximus praesentes nostros fidelissimos missos, id est reverendissimum et sanctissimum fratrem et coepiscopum nostrum Georgium, atque dilectum filium nostrum Stephanum presbyterum, una cum Rodberto vestro misso, ad vestram a Deo servatam excellentissimam prudentiam, ut ea ipsa eximietati vestrae enarrare debeant. His praemissis, petimus divinam misericordiam ut aevis ac laetabundis temporibus in solio regni piis inhaerens operibus conservare dignetur, et vitam aeternam concedat. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
[tuae] [te]
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | ||
Paulus I
| 13 |
EPISTOLA XIII. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum regem Pippinum pro defensione sanctae Dei Ecclesiae, in qua continentur gratiarum actiones et uberrimae benedictiones, pro integritatis orthodoxae fidei observatione.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Dum tanto vestrae sublimissimae excellentiae beneficio, et impenso opitulationis adminiculo, sancta spiritalis mater et peculiaris vestra universalis Dei Ecclesia dignoscitur relevata, quae humana lingua sufficere valeat, ad hujus benignae vestrae operationis merita gratiarum referre actiones? Et licet in hoc humanae considerationis capacitas rependere nequeat, verumtamen ille, qui potens est, omnipotens, et invisibilis Dominus Deus noster, cujus ordinatione vestra regalis potentia confirmata consistit, interventionibus sacri principis apostolorum beati Petri, dignam vobis remunerationem in praesenti vita et in futura beatitudine retribuet, praesertim dum et fortissimus sanctae orthodoxae fidei et venerabilium patrum piae traditionis defensor esse videris, excellentissime fili, et spiritalis compater, et ob haec ipsa, quam venerantur colis, et defendere studes, orthodoxam fidem semper habebis astricem, et profecto coelestis tibi contra adversantium cuneos administrabitur victoria. Interea quoniam magno affectu circa vestram a Deo protectam eximiam excellentiam fervescimus, debitum visitationis et salutationis naviter procuravimus sublimitati vestrae persolvere, eximie fili, et spiritalis compater. Hoc interea vestram meminisse volumus excellentiam, nuper nobis direxisse, quatenus in pacis dilectione cum Desiderio Langobardorum rege conversare studeamus. Quod quidem si ipse excellentissimus in vera dilectione et fide, quam vestrae excellentiae et sanctae Dei Romanae Ecclesiae spopondit, permanserit, utique et nos in charitate firma et stabili pace cum eo permansuri erimus, observantes illud dominicae praeceptionis documentum: Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur. Hoc itaque innotescimus christianissimae aequitati vestrae, eo quod convenit inter nos et eumdem Langobardorum regem, ut pariter nos in Ravennatium urbe praesentare studeamus ad perficiendas quasdam utilitates spiritalis matris sanctae nostrae Ecclesiae, et pertractandum pro Graecorum malitia, qui quotidie imminent in ipsam Ravennatem ingredi civitatem. Dumque pariter praesentati, quidquid locuti fuerimus, vel rei exegerit meritum, excellentissimae et a Deo protectae eximietati vestrae innotescimus. Orantes de reliquo divinam clementiam ad perfectam exaltationem sanctae Dei Ecclesiae, et orthodoxae fidei defensionem, de aevis et prosperis temporibus excellentissimam Christianitatem vestram, in solio regalis potentiae, cum dulcissima conjuge excellentissima regina, spiritali nostra commatre, atque amantissimis natis conservare et protegere dignetur, tribuens vobis aeterna coelestis patriae gaudia possidenda. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 14 |
EPISTOLA XIV. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum regem Pippinum, in qua continentur benedictiones, et praefatus papa poscens ut dominus rex Pippinus suos missos partibus Romae dirigeret et sibi de salute vel sospitate sua innotesceret, et qualiter in itinere egisset, et quomodo Dominus inimicos ejus in manus ipsius tradidisset, et sub pedibus ejus humiliasset.
|
Domno excellentissimo et nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Quoties fidelium Dei spiritualia referuntur studia, protinus audientium mentes ignitae in Dei amore, et mandatis divinis efficiuntur, atque ad supernae considerationis merita amplissime ad laudem Dei proferre, et perennibus temporibus permanenda Scripturae testimoniis tradere, dum vestro concursu et auxilio Ecclesiae Dei exaltatio, et fidei orthodoxae profligatur defensio; pro quo benedictus et laudabilis in omnibus regibus coram Deo et hominibus esse dignosceris, Christianissime rex, et nomen benignitatis tuae exaratum fulget in conspectu divinitatis. Etenim dum hujus evoluto temporis spatio, quo nos nec vestrae sospitatis relationem meruimus suscipere, nec penitus agnoscere, quid circa vos ageretur, vel qualiter in itinere, quo profecti estis, peregistis, nimis anxietatis fervore desiderii nostri affectio in hoc ipsum ad discendum sedulo provocatur, praesertim dum et a nostris vestrisque inimicis adversa nobis de ipsis partibus annuntiantur. Unde desiderium magnum nobis inhaeret vestrae sospitatis gaudia addiscere, et vestris salutaribus profectibus gratulari, et contra inimicorum contritionem agnoscere. Pro quo quaesumus ut certos nos, sicut desideramus, per vestros nuntios de vestra prosperitate et laetitia reddere jubeatis, quoniam vestra salus nostra est prosperitas, et vestra exaltatio nostrum procul dubio est gaudium, et immensa securitas: dignamque ex hoc Dei deprecamur potentiam, ut ipse protector noster et cum ejus angelis dignetur praeexcellentissimam Christianitatem vestram tueri, et gubernare, ut in coelestibus regnis et cum sanctis et electis, qui ab initio mundi placuerunt Deo, multipliciter consequaris mercedem. Optantes quidem ut nos certiores vestra faciat a Deo protecta excellentia, quid erga vos, aut Christianam gentem vestram agere videmini, et quomodo Deus noster vestros ac nostros humiliavit inimicos, et, ut fati sumus, certos nos, sicut desideramus, de vestra prosperitate et laetitia reddere jubeatis. Incolumen excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 15 |
EPISTOLA XV. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem, in qua continentur gratiarum actiones, et de sanitate ipsius, seu Caroli, et de Marino presbytero, atque de Ravenna, qualiter contra eamdem mala machinantur consilia.
|
Domno excellentissimo filio nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum, et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Eximiae et a Deo protectae excellentiae vestrae, harum deferente portitore, destinatos apices omni plenos dulcedine ac amore, quos cum magno venerationis affectu acceptantes, liquidius cuncta in eis inserta agnovimus. Inter haec quippe, excellentissime fili, vestra nobis praecelsa innotuit benignitas qualiter, divina Dei nostri favente misericordia, sani atque sospites, et illaesi existentes sitis, simul cum excellentissimis natis vestris, spiritalibus filiis nostris Carolo et Carolomanno magnis regibus, atque domna Bertrada regina dulcissima spiritali commatre nostra, nec non et Gisla nobilissima nostra filia. Quibus agnitis, magnas ac innumerabiles polorum arbitrio ac regi regum Domino Deo nostro retulimus laudes, quoniam juxta illud, quod anhelantius optantes desideramus, vestram addiscere meruimus sospitatem. Pro quo Dominum Deum nostrum sedulis deprecationibus imploramus, qui nos per multorum curricula annorum de vestra integra sospitate faciat exsultare, eo quod vestra salus nostra est exsultatio, et vestra prosperitas nostrum procul dubio existit gaudium. Et hoc in vestris regalibus apicibus continebatur ascriptum, quatenus vobis innotescentes significaremus, si circa sanctam Dei Ecclesiam, atque nostram mediocritatem, vel populi nobis commissi salus aut integritas profligaretur. Nam et de hoc magnas et innumerabiles gratias Deo omnipotenti et vestrae excellentiae referimus, quia sicut revera Christianissime et vere Dei cultor Ecclesiam Dei, et populum vestra excellentia visitare non piget, sed hoc non nostris meritis, sed divina proveniente misericordia agitur, dum omnia prospera circa sanctam Dei Ecclesiam, atque nostram mediocritatem, vel nobis commissum populum, existunt. Pro quo Deum coeli, penitus omnium bonorum largitorem rogabimus, vobis pro hoc praecipuo ac pio opere sit retributor, ob tantam benignitatem et sollicitudinem, quam circa sanctam Dei catholicam et apostolicam Ecclesiam, vel ejus familiarem populum habere dignoscimini. Sed et hoc in ipsis vestris relationum apicibus continebatur, per vestros vobis fuisse nuntiatum legatos, quod a quibusdam malignis, et mendacium proferentibus, in istis partibus divulgatum esset, quia si aliqua nobis necessitas eveniret, nullum nobis auxilium praebere volueritis. De quo nefario dicto nequaquam nobis fuit, aut est haesitatio, quia, divina faciente misericordia, magnam in vobis, post Deum, spem et fiduciam habemus: agnoscentes quod Deo propitio nullum de quacunque parte erit impedimentum, vobis defensionem atque auxilium sanctae Dei Ecclesiae, vel ejus peculiaris populi impertiendi, juxta id quod beato Petro apostolo per beatae memoriae praedecessorem domnum et germanum nostrum, ob remedium animae vestrae, et veniam delictorum vestrorum, pollicentes spopondistis. Quod in perpetuis temporibus, Domino annuente, firmum ac robustum credimus permanere. At vero unde nobis Christianissima vestra direxit excellentia, quod si quis e vestris adversariis aut contemptoribus ad nos venerit, nullo modo cum eis nos aut in eorum societate misceri, absit a nobis ut hanc rem faciamus, dum profecto vestri inimici sanctae Dei Ecclesiae et nostri existunt. Quapropter testatur veritas quia ubi vestros amicos agnoverimus, tanquam amicos et fideles sanctae Dei Ecclesiae oblectare et amplecti cupimus; et ubi vestros inimicos invenerimus, veraciter tanquam inimicos sanctae Dei Ecclesiae et nostros proprios, ita eos respuimus atque persequimur, quia vestri amici, sanctae Dei Ecclesiae et nostri existunt, et qui inimicitias contra vos machinantur, profecto inimici sanctae Dei Ecclesiae et nostri esse comprobantur. De missis vero vestris ac nostris, quia ad regiam urbem simul properaverunt, de quibus petiit nos vestra praeclara excellentia sibimet a nobis significari, si quid ex eis addiscere potuimus, dum profecto nobis incognitum non est quod pro tam saeva hujus hiemalis temporis asperitate nullus de illis partibus adveniens nobis annuntiavit qualiter circa eos agatur. Et ideo ad praesens ignoramus quid vobis de eis veraciter significemus. At vero de Marino presbytero scripsit nobis Christianissima excellentia vestra quod demum in pristino esset constitutus honore, secundum qualiter vobis postulantes direximus, nos quidem testem Deum proferimus quod pro nulla alia re pro eo vobis direximus, nisi propter lacrymas et quotidianas lamentationes, quas ejus genitrix effundere non cessat, quae et orbata lumine existit, et ideo vobis direximus, ut apud vos eum absolvere debuissetis, quia nihil de eo vobis fuit aut est, sed nec nobis, nisi tantummodo de ejus iniqua malitia, quam contra sanctam Dei Ecclesiam maligna atque perversa motus audacia agere praesumit. Sed de hoc sicut per anteriores nostras litteras excellentiae vestrae direximus, in vestro sit arbitrio, vel potestatem, quid de eodem disponere volueritis. Nulla nobis de eo cura est, nisi, ut praediximus, qualiter vestra fuerit voluntas ita de eo disponere debeatis. At vero nobis direxit excellentia vestra, ut vobis intimare debeamus si nobis idem Marinus suas direxit litteras, de quo, teste veritate, dicimus: nunquam nobis suas direxit litteras, ex eo quando illuc apud vestram excellentiam properatus est. Nam nullo modo vobis vetare habuimus, si factum fuisset. Interea nempe ea quae a fidelibus sanctae Dei Ecclesiae et nostris, id est de partibus Ravennae ad nos pervenerunt, aptum prospeximus vestrae excellentiae intimanda eo quod aemuli sanctae Dei Ecclesiae, et nostri, atque vestrae excellentiae, die noctuque non desinant, pertractare qualiter nos sibi Deo contrario praevalere ac superare possint. Tamen et ea ipsa scripta quae exinde suscepimus infra has nostras litteras excellentiae vestrae direximus, quatenus rei meritum addiscentes, agnoscatis quod illi a suo maligno proposito, et solita nequitia nequaquam desistunt. Pro quo Christianissime bone fili, et spiritalis compater, enixius elaborare atque decertare jubeas, quatenus bonum opus quod coepisti per te compleatur, et ut sancta Dei Ecclesia, et ejus peculiaris populus perfectam habeat liberationem, et securi ab inimicorum insidiis permaneant. De reliquo vero petimus divinam Dei nostri misericordiam, ut vos per multorum annorum curricula, in solio regni vestri conservare dignetur, una cum excellentissimis vestris natis, nostrisque spiritalibus filiis Carolo et Carolomanno regibus Francorum, et patriciis Romanorum, nec non domna Bertrada excellentissima regina, spiritali nostra commatre, vestra conjuge, simulque et Gisila nobilissima puella, nostra spiritali filia, ad exaltationem et defensionem sanctae Dei Ecclesiae, simulque et ejus peculiaris populi, optantes diu vestrae prosperitatis gaudia addiscere, atque immensam pro vobis divinam implorare clementiam. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 16 |
EPISTOLA XVI. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum regem directae pro defensione sanctae Dei Ecclesiae, et de collocutione cum Desiderio rege in urbe Ravenna.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Dum tanto vestrae sublimissimae excellentiae beneficio, et impenso opitulationis adminiculo, sancta spiritalis mater et peculiaris vestra universalis Dei Ecclesia dignoscitur relevata, quae humana lingua sufficere valeat ad hujus bona vestrae operationis merita gratiarum referre actiones? Et licet in hoc humanae considerationis capacitas rependere nequeat, verumtamen ille qui potens est, omnipotens et invisibilis Dominus Deus noster, cujus ordinatione vestra regalis potentia confirmata consistit, interventionibus sacris principis apostolorum beati Petri, dignam vobis remunerationem in praesenti vita beatitudine retribuet, praesertim dum et fortissimus suae orthodoxae fidei, et venerabilium patrum piae traditionis defensor esse videris, excellentissime fili, et spiritalis compater, et ob hoc ipsam, quam veneranter colis et defendere studes, orthodoxam fidem, semper habebis adjutricem, et profecto coelestis tibi contra adversantium cuneos administrabitur victoria. Interea quia magno amoris affectu circa vestram a Deo protectam eximiam excellentiam fervescimus, debitum visitationis et salutationis gnaviter procuravimus sublimitati vestrae persolvere, eximie fili et spiritalis compater. Hoc interea vestram meminisse volumus excellentiam, nuper nobis direxisse, quatenus in pacis dilectione cum Desiderio Langobardorum rege conversari studeamus. Quod quidem si ipse excellentissimus vir in vera fide et dilectione, quam vestrae excellentiae et sanctae Dei Romanae Ecclesiae spopondit, permanserit, utique et nos in charitate firma et stabili pace cum eo permansuri erimus, observantes illud dominicae praeceptionis documentum: Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur. Hoc itaque innotescimus Christianissimae eximietati vestrae, eo quod convenit inter nos et eumdem Langobardorum regem, ut pariter nos in Ravennatium urbe praesentare studeamus ad perficiendas quasdam utilitates spiritalis matris vestrae sanctae nostrae Ecclesiae, et pertractandum pro Graecorum malitia, qui quotidie imminent in ipsam Ravennam ingredi civitatem. Dumque pariter praesentati, quidquid collocuti fuerimus, vel rei exegerit meritum, excellentissimae et a Deo protectae eximietati vestrae innotescemus. Orantes de reliquo divinam clementiam ut ad perfectam exaltationem sanctae Dei Ecclesiae, et orthodoxae fidei defensionem, aevis et prosperis temporibus excellentissimam Christianitatem vestram in solio regalis potentiae, cum dulcissima conjuge, excellentissima regina, spiritali nostra commatre, atque amantissimis natis, conservare et protegere dignetur, tribuens vobis et aeterna coelestis patriae gaudia possidenda. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 17 |
EPISTOLA XVII. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem directae de monacho quodam Acosma ab Alexandrino patriarcha directo.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Quia Spiritus sancti gratia praeveniente, cor benignae eximietatis vestrae amor Dei inflammavit, profecto constat, a Deo servate praecellentissime rex, piis te profectibus adhaerere, et dum tantam in vobis cumulatam gratiam conspicimus, omnino nobis et omnibus Christianis fiduciae materia de vobis admissa est, quod ea quae ad cultum Dei et verae fidei orthodoxae observantiam respiciunt toto mentis conatu vos esse operaturos conspicimus. Inter haec vero, sublimissime fili, et spiritalis compater, si quid ad nos pervenerit, libentissime sicut orthodoxo regi et defensori fidei Christianae significamus. Innotescimus quippe, jam absolutis vestris missis, conjunxisse ad nos navigium a partibus Africae, in quo quidam monachus Acosma ab Alexandrino patriarcha cum litteris directus advenit, quarum instar praefulgidae excellentiae vestrae misimus intuendam, ut ea quae nobis pro integritate fidei ab Orientalibus praesulibus et caeteris nationibus diriguntur agnoscatis, et laetetur cor vestrum in hujuscemodi eorum affectu, quae in mandatis Dei habere videntur, quia dum piae considerationis studio mens vestra intenta existit, nimirum oppido gaudere vos credimus, si ea vobis, quae pro integritate fidei pertinent innotescimus, sed ipsa sancta orthodoxa, quam venerando colitis, fides, vos et in praesenti vita longaeviter cum victoria foveat, et aeterna cum sanctis tribuat gaudia possidenda. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 18 |
EPISTOLA XVIII. Item exemplar epistolae generalis populi, senatusque Romani, ad domnum Pippinum regem directa, in qua continentur gratiarum actiones, et de litteris quas domnus Pippinus rex eidem populo direxit pro fide servanda erga sanctam Dei Romanamque Ecclesiam et domnum Paulum apostolicum.
|
Domno excellentissimo atque praecellentissimo, et a Deo instituto, magno, victori, Pippino, regi Francorum, et patricio Romanorum omnis senatus atque universa populi generalitas a Deo servatae Romanae urbis.
|
Si interius mente operum vestrorum studia humanus voluerit sensus pensare, nihil, ut opinamur, ad horum vicissitudinem dignum potest existimari, aut in hac temporali vita rependi, sed tantummodo illa sunt consideranda vobis retribui a justo judice Domino Deo nostro, quae oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit quae praeparavit diligentibus se. Haec nempe vobis digna est retributio, dum nimirum vestro certamine sancta Dei Ecclesia, atque christianorum orthodoxa fides dignoscitur esse defensa, omniumque nostrum constant procurata salutis remedia. Et quia, praecellentissime domine rex, dignatus est Deus noster redemptionem suae sanctae Ecclesiae, nostrorumque omnium operari, merito nos convenit operum ejus mirabilia decantare, consona cum propheta canentes voce: Quoniam magnificata sunt opera tua, Deus. Omnia in sapientia fecisti, repleta est terra mirabilibus tuis. Quis enim loquatur potentias Domini, auditas faciat omnes laudes ejus? Laetantur enim coeli, et exsultat terra in eo, quod talem Dominus noster suae sanctae Ecclesiae contulit defensorem, per quem cum fiducia nomen Domini in sancta aula ejus glorificatur. Directas itaque praecellentissimae ac Christianissimae benignitatis vestrae litteras magno honoris affectu acceptantes suscepimus, et ita in earum susceptione laetati sumus, tanquam si vestram excellentiam praesentialiter conspiceremus, gemina festivitatis gaudia nobis inserentes, dum vestram laetitiam amplissime comperimus, quoniam nihil nobis dulcius, domine rex, in hac vita existit, quam de vestris prosperitatibus gratulari, dum vestra salus nostra post Deum est securitas. At vero in ipsis vestris mellifluis apicibus nos salutari providentia vestra et admonere praecellentia vestra studuit firmos nos ac fideles debere permanere erga beatum Petrum principem apostolorum, et sanctam Dei Ecclesiam, et circa beatissimum et coangelicum spiritalem patrem vestrum, a Deo decretum dominum nostrum Paulum summum pontificem, et universalem papam. Pro quo omnino laetati sumus in tam vestra prudentissima admonitione. O quanta divina aspiratione interna viscerum nostrorum praecordia in nobis vestris fidelibus redundant! Vere enim, Domine rex, profecto Spiritus Dei in vestro mellifluo inhabitat corde, et ideo tam salutari consilio vestros bene cupientes admonere studuistis. Nos quidem, praecellentissime regum, firmi ac fideles servi sanctae Dei Ecclesiae, et praefati ter beatissimi et coangelici spiritalis patris vestri, domini nostri Pauli summi pontificis et universalis papae, consistimus, quia ipse noster est pater, et optimus pastor, et pro nostra salute decertare quotidie non cessat, sicut et ejus germanus sanctae recordationis, beatissimus domnus Stephanus papa, fovens nos, et salubriter gubernans, sicut et revera rationales sibi a Deo commissas oves, dum nimirum et mitissimus et vere in omnibus misericors existit, imitator effectus beati Petri, cujus vices gerit, et dum ejus vicarius consistit. Nos quidem, excellentissime ac Christianissime domine rex, firmam fiduciam in hujuscemodi vestra habemus pollicitatione; sed obnixe deprecamur, et tanquam praesentialiter vestris regalibus provoluti vestigiis, petimus, etiam et per nos beatus Petrus vestram aggreditur excellentiam, ut jubeas, benignissime regum, nosterque post Deum defensor, ita solite decertare ac disponere, ut perfecta sanctae Dei Ecclesiae exaltatio, et fidei nostrae orthodoxae omniumque nostrum profligetur defensio. Petentes et hoc coram Deo vivo, qui vos in regem per suum apostolum beatum Petrum ungui praecepit, ut dilatationem hujus provinciae, a vobis de manu gentium ereptae perficere jubeatis, et in eo quod coepistis bono permaneatis opere, quatenus in magna securitatis quiete degere valeamus, et ex hoc aeternam vobis in coelo exoratam retributionis mercedem recipiatis; quoniam maximam post Deum, et beatum Petrum, in vestri, fortissimi regni brachio possidemus spem. Credimus in omnipotentis Dei nostri misericordiam quod amplissime nobis ea ipsa nostra spes operum vestrorum inferat fructum. Exaudi, domine rex, supplicationem nostram omnium bene cupientium vobis, et libentissime aures tuas accommoda in hoc ipsum quod postulamus. Sic te exaudiat Dominus in omnibus tuis petitionibus. Tu enim post Deum noster es defensor et auxiliator, et si omnes capitis nostri capilli linguae effecti fuerint, non valebunt ob tanta vestra beneficia dignas referre gratiarum actiones. Verumtamen in quantum mens nostra valet, laudis vestrae praeconia in omnibus gentibus divulgamus; unde, elevatis oculis, extensisque palmis, ad aethera, Dominum Deum nostrum immensis exoramus precibus, sua vos foveri gratia, mittens angelum potentiae suae propugnatorem ante faciem vestram, qui, omnes adversarios vestros expugnans, vestris subjiciat vestigiis, regnique vestri dilatet terminos, et victoriam vobis e coelo concedat, ad perpetuam atque perennem sanctae Dei Ecclesiae, et nostram immensam securitatem, aevisque ac felicissimis temporibus regale culmen vobis, ac excellentissimae dominae reginae, atque praeclaris vestris natis, excellentissimis regibus, concedat possidendum, et aeterna praemiorum cum sanctis et electis multipliciter tribuat gaudia. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 19 |
EPISTOLA XIX. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem directae, in qua continentur gratiarum actiones pro exaltatione sanctae Dei Ecclesiae, et ut missum suum Romam dirigeret.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Dum illa quae nostris stipendiis aguntur nulla possunt oblivione deleri, quanto magis illa quae ad laudem Redemptoris Domini Dei nostri, ejusque sacratissimae Ecclesiae, et beati Petri apostolorum principis, geruntur, nec temporum prolixitate, nec diversitate qualitatum, oblivioni mandantur, sed semper ad gloriam supernae potentiae, et fidelium ejus pio exemplo permanent declarata? Scias excellentissime fili, et spiritalis compater, bone orthodoxe rex, praecelsa vestra et pia operatio, et in coelo coram angelis Dei illustrata fulget, et in universo orbe terrarum laudabiliter, in cunctis gentibus permanet vulgata; quoniam vestro post Deum auxilio et optimo certamine sancta spiritalis mater vestra Dei Ecclesia constat ab inimicorum insidiis erepta, et orthodoxa Christianorum fides ab impugnatoribus defensa. Pro quo exsulta in Domino, et laetare, benignissime rex, quia nomen excellentiae tuae in libro vitae exaratum rutilat in conspectu Dei. Interea, dum tanta nostro cordi desiderii capacitas imminet, de vestra prosperitate laetos certosque effici, aptum prospeximus, missis sanctae Dei Ecclesiae nostris relationibus, excellentiae vestrae persolvere, dum nihil nobis dulcius, nilque suavius in hac vita existit, quam de vestra prosperitate in Domino jucundari, in eo quod vestra salus, sanctae Dei Ecclesiae et fidei exaltatio, et vera defensio, ut semper scripsimus, existit. Unde et a te, quia corporali visione procul ab invicem consistimus, per nostras tamen relationes amore mutuo spiritaliter adnecti desideramus. Itaque nimis deprecamur excellentiam vestram, sicut per anteriores nostras litteras postulandum direximus, ut jubeatis vestrum fidelissimum missum hic ad nos Romam dirigere, qui nobiscum pro insidiis inimicorum demorari debeat, per quem et meritum rei, ut causae eventus exegerit, excellentiae vestrae debeamus significare. Unde nunc direximus ad vestram a Deo servatam excellentiam praesentem Petrum, primum defensorem sanctae nostrae Ecclesiae, fidelissimum missum, cui de omnibus apostolicis causis injunximus benignitati vestrae exarandum. Quem petimus hilari a vobis suscipi animo, eumque pro amore fautoris vestri beati Petri apostolorum principis in omnibus acceptare, atque nostris precibus aurem benignitatis vestrae accommodare dignemini, et ad nos cum effectu atque laetabundis nuntiis absolvere jubeatis. Supplici deprecatione, te bone orthodoxe rex, quaesumus postulantes, ut sis nobis post Deum firmus protector atque defensor, constanter in eo quod coepisti bono ac pio redemptionis sanctae Dei Ecclesiae permanens opere. Optime enim praecellenti vestrae Christianitati compertum existit quanta qualisque sit impia haereticorum Graecorum malitia, inhianter meditantes, atque insidiantes, qualiter Deo illis contrario sanctam catholicam et apostolicam Ecclesiam humiliare atque conculcare, et fidem orthodoxam, atque sanctorum patrum traditionem, destruere possint. Sed tu, bone potentissime rex, viriliter, sicut vere orthodoxus, eisdem impiis resistere haereticis, atque solite sanctam Dei Ecclesiam, et Christianorum orthodoxam fidem, tuo a Deo protecto auxilio atque congruo disposito defendere digneris, quoniam magna, post Deum, in vestra excellentia, et fortissimi regni vestri brachio existit fiducia, et credimus quod, Deo cooperante, eadem nostra spes firma permanens ad optatum perducatur desiderium, ut merito ex hoc a justo Domino Deo nostro, vobis in praesenti et futura vita tribuatur remuneratio, beato principe apostolorum interveniente, pro cujus amore in ejus decertatis causis, laetique solite de vestro proposito effecti, cum propheta consona canere valeamus voce: Salvum fac, Domine, Christianissimum Pippinum regem, quem oleo sancto per manus apostoli tui ungui praecepisti, et exaudi eum in quacunque die invocaverit. Cum his vero deprecationibus et hoc ejus pietatem quaesumus, ut longo senio regni potentiam excellentiae vestrae, commatri a Deo protectae reginae, atque amantissimis natis vestris domnis Carolo et Carolomanno praecelsis regibus Francorum, et patriciis Romanorum, atque nobilissimae dominae Gislae, salubriter concedat possidendam, tribuens vobis et aeternam in coelestibus regnis beatitudinem perfruendam. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 20 |
EPISTOLA XX. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem directae, de sanitate vel incolumitate ejus percunctandum, simulque et de missis suis, qui ad regiam fuerunt directi urbem.
|
Domino excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Praemissis nostris apicibus et affatibus per Droctegandum et Vilkardum, Deo amabiles, fidelissimo regi vestros missos sumus impensius deprecati eximiam excellentiam vestram, ut nos certiores atque laetiores reddere annueretis de vestra amplissima sospitate, et de eo, quo profecti estis, itinere, qualiter erga vos Dominus esset operatus. Et dum tanto evoluto tempore nullam a vobis responsionis seriem de hujuscemodi re agnovimus, vehementer noster attritus est animus. At vero per diversos ex ipsis regionibus liminibus apostolorum advenientes peregrinos didicimus sospitem te ad propria, praecellentissime fili, et spiritalis compater, esse, annuente Deo, reversum. Unde magno gaudio noster animus relevatus est. Quapropter, destinatis praesentibus nostris apostolicis syllabis, visitationis causa, obnixe petimus ut sublimis vestra excellentia quantocius nos de amplissima incolumitatis vestrae sospitate laetos reddere, significans, christianissime fili, et spiritalis compater, qualiter erga vos, et excellentissimam filiam, et spiritalem nostram commatrem, et eximios filios, agatur, ut noster animus maxima jucunditatis exsultet laetitia, quoniam nimio desiderio fervescimus vestram sedulo addiscere sospitatem, et de vestro gaudio exsultare. Quoniam vestra salus exaltatio est sanctae matris vestrae Ecclesiae, et prosperitas vestra nostra esse probatur laetitia. Itaque, praecellentissime fili, et spiritalis compater, bone et optime rex, ecce hactenus nullam rei veritatem de nostris missis, qui a regia profecti sunt urbe, addiscere valuimus. Dum vero rei agnoscere potuerimus veritatem, confestim eximiae excellentiae dirigemus in responsis. His praemissis, Deum coeli petimus, ut vobis et praesentis vitae longaevitatem et regni gubernacula cum excellentissima regina filia, et spiritali nostra commatre, christianissima regina, vestraque dulcissima conjuge, atque amantissimis vestris natis, nostrisque filiis, iisdem eximiis regibus, et patriciis Romanorum, perfruendum concedat, et coelestis regni participes faciat, nosque permittat de vestra amplissima sospitate semper gratulari. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 21 |
EPISTOLA XXI. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Pippinum regem directae, de Marino presbytero, et ejus iniquo consilio, et de consecratione ipsius.
|
Domno excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino, regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Omnino compertum habet vestra Christianissima excellentia qualiter Marinus presbyter noster ibidem ad vos moratur, iniqua operatione contra sanctam Dei Ecclesiam, fidemque orthodoxam, Deo sibi contrario, cum Georgio quodam imperiali a secretis, consilia sedi nostrae contraria et vestrae simili modo ingerere cupiens. Quod quidem et idem imperator vestrae a Deo protectae excellentiae per suas innotuit litteras. Unde quia defensorem fidei orthodoxae atque propugnatorem gregis sui vel populi Christiani liberatorem Christianissimam bonitatem vestram beatus apostolus, et princeps apostolorum Petrus eligere et confirmare dignatus est, idcirco adoptamus atque deprecamur eximiam bonitatem vestram, optime rex, et spiritalis compater, ut jubeas sanctissimo fratri nostro Wulchario episcopo praecipere quatenus ipse eumdem Marinum presbyterum, nostra vice, episcopum consecrare debeat, et in una civitatum vestrarum illis in partibus constituta, in qua praeviderit vestra sapientissima eximietas, eum ordinare disponite, quatenus perpetrati sceleris sui recordans, se inique egisse poeniteat, ne in eo, quod absit, antiquus humani generis hostis mentem illius vagantem inveniens quasi in sublime extollat, saevissimeque quoquomodo valeat funditus disperdere. Sed magis, ut confidimus in vestram benignissimam excellentiam, atque a Deo praeclaram cordis vestri dilatationem, huic nostrae postulationi vestra praeclara excellentia aurem accommodare dignetur, quatenus et ille securus de hujuscemodi re persistat, et nos pro vestra immensa laetitia atque sospitatis gaudio indesinenter Dominum Deum coeli exorare jubeamus. Bene valete.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 22 |
EPISTOLA XXII. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Carolum et Carolomannum reges directae, in qua continentur gratiarum actiones, et de litteris ab eis directis, et ut cum domino genitore eorum semper pro defensione sanctae Dei Ecclesiae decertare debeant.
|
Domnis excellentissimis filiis Carolo et Carolomanno regibus Francorum et patriciis Romanorum, Paulus papa.
|
Quanto decoris nitore regalis gloriae fastigium ornetis, ex hoc utique omnibus patenter datur intelligi, dum nimirum, sicut praeclaro genere orti, piis operibus ac dignis videmini illustrari moribus. Unde unam quidem hujus divini muneris gratiam possidetis ex genere, et alia fruimini ex opere. Et nec mirum, si tantis infulis gloriae nobilitas vestra pollet, dum profecto scriptum est: Generatio rectorum benedicetur. Glorificamus enim atque conlaudamus Dei nostri clementiam qui tantam vobis Spiritus sancti gratiam contulit, jam nempe praedestinatos vos habuit, antequam de materno prodiretis utero, quoniam quos praescivit, et praedestinavit; quos praedestinavit, hos et vocavit, illos et magnificavit. Vere enim magnificavit Dominus misericordiam suam super vos, et in reges per suum apostolum beatum Petrum vos unguens defensores sanctae suae Ecclesiae atque fidei orthodoxae constituit, ut participes, in hoc bono opere, vestri Christianissimi efficiamini genitoris, pro quo digna vobis erit in coelestibus regnis cum eo concessa remuneratio, et cum omni eritis sanctorum computati collegio. Interea reversus ad nos Petrus primus defensorum missus noster detulit nobis, quas direxistis, litteras; quibus relectis, magna cor nostrum repletum est laetitia. Per has quippe innotuistis, excellentissimi atque praecellentissimi filii, vos semper in amore beati Petri, et spiritualis matris vestrae, sanctae Dei Ecclesiae, atque nostro, esse permansuros, et viriliter decertaturos pro ipsius sanctae Dei Ecclesiae atque fidei orthodoxae defensione. Et quidem nobis, boni praecellentissimi reges, de vestra firma hujuscemodi constantia omnino confidendum est, magnam post Deum in vobis habentes spem. Sed omnipotens Dominus, qui dives est in misericordiis, ad perfectam vos perducat aetatem, tribuens vobis longaeva ac felicia tempora, corroboretque in vobis fortitudinem brachii sui, atque victores vos super omnes barbaras efficiat nationes, dilatans regni vestri terminos, atque de vestro praeclaro semine super regale solium potentiae vestrae usque in finem saeculi sedere permittat, pro aeterna sanctae suae Ecclesiae universali exaltatione et fidei orthodoxae defensione. Sed peto, excellentissimi filii, ut imitatores vestri Christianissimi genitoris efficiamini, ejusque Deo placita sequentes vestigia, ut sicut ipse operibus omnibus gentibus demonstravit, ita quoque et vos bonum quod coepistis opus perficere studeatis, et viriliter cum eo decertare, quatenus amplissima sanctae Dei Ecclesiae procuretur exaltatio, dum vestro auxilio beatus Petrus receperit justitias suas, dignamque ex hoc coram Deo et angelis ejus, eodem principe apostolorum beato Petro interveniente, coelestium praemiorum recipiatis remunerationem, et vestri nominis memoria laudabilis maneat in saeculum saeculi divulgata. Deus autem omnipotens, qui cuncta ex nihilo suae potentiae verbo firmavit, suis vos divinis adhaerere faciens mandatis, vestra in beneplacito suo dirigat studia, tribuatque vobis prudentiae industriam, qualiter regni culmen gubernare valeatis, atque adversantium gentium nationes vestris subjiciat pedibus, et sicut in praesenti vita regalem vobis concessit dignitatem, ita quoque et coelestia vobis conferat praemiorum gaudia.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 23 |
EPISTOLA XXIII. Item exemplar epistolae ejusdem papae ad domnum Carolum et Carolomannum reges directae, in qua continentur gratiarum actiones et uberrimae benedictiones.
|
Domnis excellentissimis filiis Carolo et Carolomanno regibus Francorum et patriciis Romanorum, Paulus papa.
|
Missam relationem excellentiae vestrae, deferentibus harum gerulis, Droctegando scilicet et religiosis abbatibus, suscipientes votivo sumus incolumitatis vestrae nuntio relevati, optantes ut vitam actusque vestros sua misericordia Dominus et protegat et disponat, atque ad perfectam perducat aetatem. Per easdem siquidem syllabas innotuistis maximam vos tenere verecundiam in id quod interim munerum commoda per harum latores nobis dirigere non valuistis. Sed quid est, dulcissimi atque amantissimi filii, victoriosissimi reges, quod nos muneribus vestris laetificare inhiatis? Nulla enim alia munera desideramus, quam vestrae incolumitatis prosperitatem sedule addiscere, et de vestris profectibus gratulari. Haec est locupletatio nostra vestram, quam inhianter amplectamur, exsultationibus jucunditatem. Haec est exaltatio sanctae Dei Ecclesiae, et defensio fidei orthodoxae, vestrae protectionis integritas. Vos quippe Dominus elegit prae omnibus regibus, et liberatores sanctae suae catholicae et apostolicae constituit Ecclesiae, et in reges per manus beati Petri ungui dignatus est. Sed omnipotens Dominus, per quem reges regnant, ad perfectam vos perducat aetatem, et solium regni vobis, vestroque praeclaro semini, aevis prosperisque temporibus ad exaltationem sanctae suae Ecclesiae, et amplissimam Christianorum orthodoxae fidei defensionem concedat possidendum, tribuens vobis e coelo victorias, omnesque barbaras nationes vestris Deo imitabilibus subjiciens vestigiis, et aeternae vitae gaudia largiri dignetur; quatenus sicut in praesenti vita regnatis, et venturo in saeculo cum Christo regnare mereamini; dicatque omnis populus: Amen, fiat, fiat. Bene valete.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 1 |
EPISTOLARUM PAULI LABBEANA SYLLOGE. EPISTOLA PRIMA. PAULI ELECTI PAPAE I AD PIPPINUM REGEM. De ipsius electione ad pontificatum, ante consecrationem scripta. Spondet se in ea fide et concordia, quam Stephanus decessor ejus Pippino regi pactus est, cum suis permansurum.
|
Domino excellentissimo filio Pippino Francorum et patricio Romanorum, Paulus diaconus, et in Dei nomine electus sanctae sedis apostolicae.
|
Cum gravi gemitu, et immenso moerore cordis, innotescimus a Deo protectae excellentiae tuae, pontentissime victor rex, Dei vocatione de hac luce ad aeternam requiem esse subtractum sanctae recordationis dominum et germanum meum Stephanum papam, in cujus etiam transitu et ipsi lapides, si dici potest, nobiscum flentes lacrymaverunt. In cujus apostolatus ordinem a cuncta populorum caterva mea infelicitas electa est. Et dum haec agerentur, convenit Romam Immo Christianissimae excellentiae tuae missus; et cum eo loquentes una cum nostris optimatibus, aptum perspeximus eum hic detineri, donec Dei providentia sacra apostolica benedictione illustrati fuissemus, et tunc plenius satisfactus de nostra vel cuncti populi puritate et dilectione, quam erga tuam benignissimam excellentiam et cunctam gentem Francorum gerimus, eum ad vos repedandum cum nostris missis apostolicis absolveremus. Quoniam nos pro certo cognoscas, excellentissime et a Deo protecte noster post Deum auxiliator et defensor rex, quod firmi et robusti usque ad animam et sanguinis nostri effusionem, in ea fide et dilectione et charitatis concordia, atque pacis foedere, quae praefatus beatissimae memoriae dominus et germanus meus sanctissimus pontifex vobiscum confirmavit, permanentes, cum nostro populo permanebimus usque in finem. Unde et indesinenter extensis palmis ad coelum pro vitae incolumitate excellentiae tuae, atque dulcissimorum filiorum, et excellentissimae reginae sospitate, Domini Dei nostri exoramus clementiam, ut semper tuum auxilium et firmissima protectio extendatur super nos. Incolumem excellentiam tuam gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 2 |
EPISTOLA II. AD PIPPINUM REGEM. Accusat inter caetera Desiderium regem quod promissas Ecclesiae Romanae civitates non restituat, oratque ut illum ad has reddendas impellat, et ne aliis litteris suis, quas de laxandis ejus obsidibus illius impulsu scripsit, fidem habeat.
|
Domino excellentissimo filio, et nostro spirituali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Quoties perspicua eximietatis vestrae merita mystica consideratione cernens cordis oculis confero, oppido me admirari convenit intemeratam superfluamque excellentiae tuae mentis constantiam, et ferventissimum affectum, quem circa Dei amorem et ejus principis apostolorum incessanter gestas, quoniam Deo magis quam hominibus favere niteris. Unde perspicuum est vos prae omnibus regibus et potentibus piis pellere operationibus, quia assumpto coelesti triumpho ultro te, excellentissime fili et spiritalis compater, ad liberandam Dei Ecclesiam adhibuisti. Et ideo ut ipsum piae operationis vestrae certamen effectu mancipetur, crebro nos congruit, sicut liberatori ipsius sanctae Dei Ecclesiae, et ejus peculiaris populi, apostolicos dirigere apices. Primum omnium nobis super omnia nectarea et dulcia existit desiderabilia prosperitatis vestrae gaudia addiscere; deinde vero quae sanctae Ecclesiae Dei et nobis consistunt necessaria quantocius intimare, ut vera, excellentissime fili, et noster spiritalis compater, agnoscas non pridem per apostolicas litteras eximietati tuae innotuisse, quae in his partibus a Desiderio Longobardorum rege impie peracta sunt, atque crudeliter perpetrata. Igitur dum tam perniciosam ejus operationem cerneremus, aptum prospeximus praesentem fidelissimum vestrum missum Rodbertum hic apud nos detinere, quatenus quid coepta jam fati Desiderii regis vel Longobardorum populi malitia pareret praesentaliter agnoscens atque conspiciens, vestram certiorem reddidisset eximiam praecellentiam. Etenim sicut pridem, ecce et nunc innotescimus a Deo servatae excellentiae vestrae quod praefatus Longobardorum rex Pentapolensium per civitates transiens, quas beato Petro pro magna animae vestrae mercede contulistis, ferro et igne omnia sata et universa quae ad sumptus hominum pertinent consumpsit; sicque Spoletinum et Beneventanum, qui se sub vestra a Deo servata potestate contulerunt, ad magnum spretum regni vestri desolavit, atque ferro et igne eorumdem ducatuum loca et civitates devastavit; et comprehensum Albinum ducem Spoletinum, et cum eo satrapas, qui in fide beati Petri et vestra sacramentum praebuerunt, infixis in eis pessimis vulneribus, in vinculis detinet. Appropinquante autem eo Benevento, illico dux Beneventanus fugam arripuit in Otorantinam civitatem; et dum immineret ut ex ipsa sua civitate exire eumdem ducem suaderet, nequaquam in eo suam adimplens voluntatem, constituit ducem alium in eodem Beneventano ducatu, nomine Arigis. Et confestim dirigens Neapolim idem Desiderius rex, accersivit Georgium imperialem missum, qui ad vos in Franciam directus fuerat, cum quo nefaria clam locutus est, iniens cum eo consilium, atque suas imperatori dirigens litteras, adhortans eum, ut suos imperiales dirigat exercitus in hanc Italiam provinciam; et ipse Desiderius cum universo Longobardorum populo professus est, Deo sibi contrario, auxilium praefatis imperialibus exercitibus impertire, quatenus ex una parte ipsius exercitus, et ex alia idem Desiderius cum universo Longobardorum populo, utrique dimicantes Ravennatium civitatem comprehendere queant, suamque imperator, quod Dominus non permittat, adimplere valeat in quocunque voluerit voluntatem. Nam et cum eodem Georgio imperiali misso constituit ut dromonum Siciliae stolus in Otorantina civitate dirigatur, ut tam Graeci quam Longobardi ipsam obsidentes comprehendere valeant civitatem, eamque concedat imperatori cum hominibus et facultatibus quae in ea consistunt, et tantummodo ducem illum atque ejus nutritorem Joannem praedicto regi restituat. Post vero dissolutionem eorumdem ducatuum, conjunxit hic ad nos Romae idem Longobardorum rex; et cum eo loquentes, nimis eum adhortati sumus, et per sacratissimum corpus beati Petri, atque etiam per tuam a Deo protectam excellentiam, fortiter illum conjuravimus, ut civitates illas, id est Imolam, Bononiam, Auximum, et Anconam, quas nobis praesentialiter, simul per vestros missos, id est Folradum Deo amabilem abbatem, atque Rodbertum, excellentissimae Christianitati tuae, et per te etiam beato Petro apostolorum principi pollicitus est redditurum, restituere deberet. Quod minime acquiescere inclinatus est: sed simulans, ut certe stropharius, varias occasiones adhibuit; inquiens ut si suos quos illic Francia habere videtur, obsides reciperet, tunc in pacis concordia nobiscum conversaretur. Unde petimus te, excellentissime fili et spiritualis compater, et obnixe deprecamur a Deo inspiratam eximietatem tuam, ut jubeas perfectam liberationem sanctae Dei Ecclesiae, et ejus peculiaris populi exercere; et ita id quod magna animae tuae mercede beato Petro pollicitus es, firmiter permanere: ipsumque Desiderium Longobardorum regem fortiter constringere digneris, ut prolatam a Deo promissionem beato Petro protectori vestro restituere debeat atque in omnibus adimplere. Tuique studii sit, bone potentissime rex, sicut coepistis, perfectius hanc sanctam Dei Ecclesiam et ejus peculiarem populum de hostium incursione eruere: ut, annuente Deo, certamen benignae operationis tuae uberrime fecundetur; quatenus in die adventus Domini Dei et Salvatoris nostri Jesu Christi, luceas sicut radiantissimus sol inter universos reges et potentes, atque ipsam sanctam Dei Ecclesiam, et ejus populum tuo adminiculo ereptum, divinae majestati, absque ulla laesionis saevitia, offerre, et tunc centuplum remunerationis ab eodem Domino Deo nostro judice percipere, et vitam aeternam possidere merearis. Conjuro te, fili excellentissime, per omnipotentem Deum et ejus principem apostolorum beatum Petrum, ut benigno intuitu et libentissimo animo nostras preces audire jubeas: ut et Deus tibi omnipotens, in his quae ejus potentiam deprecatus fueris, suae divinitatis aures inclinet, et victorem te super omnes barbaras nationes faciat. Omnes enim omnino gentes quae super faciem universae terrae consistunt compertum habent tuum certamen, quod ad defensionem sanctae Dei Ecclesiae adhibuisti, et magnum te ac praecipuum regem laudabiliter asserunt. Sed et nos bonam tuam famam longe lateque protelare atque dilatare non desistimus, in eo quod certe post Deum sicut murum inexpugnabilem tuam firmissimam fidem in nostro pectore conferimus, magnam in te post Dei praesidium possidente spei fiduciam: quod et plerumque ob tuae immaculatae promissionis fideique meritum consecuturi sumus. Etenim magnopere praesente nostros missos, id est reverentissimum, sanctissimum fratrem et coepiscopum nostrum Georgium, atque dilectum filium nostrum Stephanum presbyterum, ad vestram a Deo custoditam excellentiam misimus; dumque vestris Deo amicabilibus vestigiis fuerunt una cum Rodberto fidelissimo vestro misso praesentati, cuncta viva voce Christianissimae excellentiae tuae quae acta sunt, et rei exigit meritum, nobisque necessaria existentia intimabunt. Maximo namque desiderio noster anhelabat animus; apostolicas excellentiae vestrae dirigere litteras salutationis ac visitationis, ob causam rerum eventus significandum, et minime valuimus, imminentibus circumquaque Longobardorum regis insidiis. Attamen ecce jam duas apostolicarum litterarum assertiones excellentiae vestrae clam per maximam industriam misimus, et ignoramus si ad vos ipsae pervenerint litterae. Unde ambigimus ne a Longobardis comprehendantur. Pro quo et nunc per praenominatos nostros missos alias vobis litteras misimus, quasi obtemperantes praefati Desiderii regis voluntati, ad suos hospites absolvendum, et pacem confirmandum. Sed bone excellentissime fili, et spiritalis compater, ideo istas litteras tali modo exaravimus, ut ipsi nostri missi ad vos in Franciam valerent transire: quoniam si hoc non egissemus nulla penitus ratione per Longobardorum fines transire valuissent. Sed susceptis ipsis litteris, earum seriem nullo modo perficiatis, neque praefatos hospites permittatis parti Longobardorum restituere. Potius autem conjuramus te, excellentissime fili et spiritalis compater, per Deum vivum, et corpus beati Petri, ut fortiter ipsum Desiderium vel ejus Longobardorum gentem constringere jubeas, quatenus praefatas quas pollicitus est civitates tuae mellifluae excellentiae, et per te beato Petro fautori tuo restituat: quoniam nullam, ut praefatum est, de his quae primitus pollicitus est, cum eo firmam valuimus stabilire convenientiam. Oramus autem omnipotentem Deum, ut pio intuitu de throno majestatis suae super vos vestrumque regnum respiciat, et sua dextera excellentiam vestram circumtegat, atque in omnibus muniat, et praesentis vitae cursum salubriter exsequi, et regni potentiam gubernare permittat per plures annorum metas, una cum excellentissima et a Deo servata filia, et spiritali nostra commatre, atque amantissimis vestris meisque filiis, et gaudeatis de eorum florigero germine: et mittat omnipotens Deus, ut semen vestrum splendidissimum usque in finem mundi idem regni fruatur culmen, etiam venturo in saeculo infinita gaudia cum sanctis et electis suis vobis concedat: quatenus sicut in praesenti vita, et in futura beatitudine adepti promissam vobis mercedis coronam, cum Christo regnare mereamini. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat. EMBOLUM. Pro verae benedictionis causa direximus vobis appallateam unam spatham, ligatam in gemmis cum balteo suo: annulum unum, habentem hyacinthum: storacinum pallium unum, habentem paones. Quam parvam benedictionem petimus ut excepta injuria suscipere jubeatis. Dominis Carolo et Carolomanno, pro magna apostolica benedictione, annulos singulos, habentes hyacinthos.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 3 |
EPISTOLA III. AD PIPPINUM REGEM. Laudat Pippinum et gratias agit quod adventantibus ipsis legatis, Remigio fratre et Authario duce, Desiderius rex civitates et patrimonia Ecclesiae ex parte restituerit, partem alteram in certum tempus redditurum se condixerit.
|
Domino excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Quia excellentia vestra merito bonorum operum superno examini fuerit comprobata, ipsis jam in manifesto rerum exhibitarum effectibus demonstratum est.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 4 |
EPISTOLA IV. AD PIPPINUM REGEM. Conqueritur iterum de Desiderio rege, quod promissam legatis integram restitutionem non praestet, et de comminatoriis litteris quas scripserat. Orat Pippinum, ut tres legatos Ecclesiae causa mittat.
|
Domino excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri, Pippino Francorum regi et patricio Romanorum Paulus papa.
|
A Deo institutae praecellentiae vestrae his nostris apostolicis syllabis, bone potentissime rex, fili excellentissime, et spiritalis compater, sicut nostro post Deum liberatori, ea quae ad agnitionem nostram de diversis adveniunt partibus, summopere innotescere studemus. Agnoscat siquidem eximietas vestra, intimasse nobis quosdam sincerissimos fideles spiritalis matris vestrae sanctae nostrae Ecclesiae, quod sex patricii, deferentes secum trecenta navigia, simulque et Siciliensem stolum, in hanc Romanam urbem absoluti a regia urbe ad nos properant. Quid ii velint agere, aut pro qua diriguntur causa, rei veritatem ignoramus: hoc tantum nobis nuntiatum est quod ad nos progredi, et ad vestram summe laudabilem praecellentiam in Franciam ingredi sunt dispositi: eademque nobis destinatas litteras infra haec nostra scripta vestrae excellentiae direximus intuendas. Itaque et hoc conservandae eximietati vestrae innotescimus, quod quemadmodum in praesentia missorum vestrorum constitit cum Desiderio Longobardorum rege, ut nostras Romanorum justitias ex omnibus Longobardorum civitatibus plenius primitus acciperemus, et ita postmodum ad vicem ex omnibus nostris civitatibus integras Longobardis laceremus justitias; freti in hujuscemodi ejus pollicitatione, quam in praesentia praedictorum missorum vestrorum exhibuit, nostros missos direximus ad easdem recipiendas faciendasque justitias. Ipse vero varias adhibens occasionum versutias, nequaquam nobis primitus, ut constitit, plenarias de omnibus suis civitatibus facere voluit quas exquirimus justitias, et ita demum suas in integro ex omnibus nostris civitatibus recipere: sed sigillatim tantummodo de una civitate facere, et de alia recipere maluit; volens per hoc dilationem inferre, ne pars nostra Romanorum propriam consequatur justitiam. Et ecce nostri missi nihil impetrantes ad nos sine effectu reversi sunt. Et plures depraedationes ex tunc, atque multa et inaudita mala in nostris immittit finibus. Unde ecce suas confestim direxit litteras, per quas confidens in sua ferocitate, Deum prae oculis non habens, nec beatum principem apostolorum Petrum metuens, comminationes nobis direxit, et inania detractionum verba protulit. Quas et de praesenti, infra hanc nostram exarationis seriem, vestro praefulgido et a Deo instituto culmini direximus, ut earum praecelsa eximietas vestra agnoscens textum, consideret quanta sit ejus malitia, et elationis cordis superbia, in id quod contra beatum Petrum, et vestram regalem potentiam se erigens, malitias nobis comminatur inferre. Sed nos spem nostram, post Deum, sicut inexpugnabilem murum, firmissimam in vestram a Deo corroboratam excellentiam habemus. Pro quo flexo poplite petimus, et per nos etiam beatus Petrus apostolorum princeps vestram aggreditur eximiam praecellentiam, quatenus inspiratus ob omnipotente Deo, qui vos sanctae suae Ecclesiae defensorem ac liberatorem constituit, salutem nostram amplissime procurare, et contra omnium nostrorum inimicorum ferocitatem et arrogantiam solitus auxiliator et protector noster existere jubeas, Christianissime et spiritalis compater, quatenus lucratissimum praemium a Redemptore nostro Domino Deo, intercedente beato Petro apostolorum principe, consequi mereamini; et sicut terrenum, ita et coeleste regnum cum sanctis et electis Dei per infinita saecula consequi mereamini. De omnibus vero subtili enarratione praesenti Coniberto vestro fidelissimo vasso injunximus cuncta liquidius vestrae regali potentiae suggerere. Sed et hoc obnixe postulamus benignam excellentiam vestram, ut missos vestros aptos, quales vobis placuerint, ad nos dirigere debeatis, qui in nostro inveniantur esse auxilio: unus tamen ex eis usque Ticinum properare debeat, ut dum cum Desiderio rege locutus fuerit, quidquid ei in responsis reddiderit, vestrae excellentiae renuntiet: reliqui vero duo cum vestro dispositu et ordinatione apud nos conjungere festinent, ut in nostro, ut dictum est, consistant auxilio. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 5 |
EPISTOLA V. AD PIPPINUM REGEM. De sacra mensa Stephano papae a Pippino rege donata; quo ritu Romae ab ejus missis ad beati Petri confessionem oblata, et a Paulo papa suscepta atque consecrata sit.
|
Domino excellentissimo filio et nostro spiritali compatri Pippino regi Francorum et patricio Romanorum Paulus papa.
|
Cum maximo honorificentiae conatu, et dilectionis affectu, quas praeclara excellentia vestra misit litteras, ferentibus Andrea et Gunderico solertissimis viris, Christianitatis vestrae missis, acceptantes suscepimus. Et post alia: Interea praecellentissime ac benignissime rex Christianissime fili et spiritalis compater, suscepimus et mensam illam, quam olim sanctae recordationis domino et germano nostro beatissimo Stephano papae, et per eum beato Petro apostolo obtulistis. Quam et cum hymnis et canticis spiritalibus, litaniae laudes solemniter Deo referentes, infra aulam ipsius principis apostolorum introduximus: quamque vestri missi in sacram confessionem, super corpus scilicet ejusdem coelorum janitoris ex vestri persona obtulerunt. Quam et chrismate unctionis sanctificantes, et sacram oblationem super eam imponentes, sacrificium laudis Deo omnipotenti pro aeterna animae vestrae remuneratione et regni stabilitate obtulimus; decernentes apostolica censura sub anathematis interpositione, nulli unquam licere eam ab Ecclesia beati Petri alienare. Et ecce memoriale vestrum in eadem apostolica aula fulgens permanet in aeternum: cujus remunerationem vos credite a justo retributore Domino Deo, et beato apostolorum principe Petro, in coelestibus regnis adepturum. De Georgio itaque et Petro quod innotuistis omnino agnovimus. Sed hoc in vestrae voluntatis arbitrio relaxamus, ut qualiter vobis placuerit, ita ex eis agatis, sive illos apud vos detinendo, sive etiam ad nos absolvendo: quoniam omnino quae vobis placita sunt, et nobis omnino congrua et prospera esse videntur. Praefati denique missi vestri omnia quae a vobis injuncta exstiterunt liquidius nobis retulerunt; de quibus ad singula responsum reddidimus, eosque de cunctis informatos ad vos enarrandum absolvimus. Omnipotens autem Dominus, qui dives est in misericordia, suae extensionis brachio vos continua defensione protegat, et omnes adversarios ac rebelles vestris regalibus subjiciat vestigiis, tribuens longaeviter ac salubriter, una cum excellentissima filia et spiritali nostra commatre, benignissima regina, et amantissimis natis Carolo et Carolomanno, excellentissimis regibus et patriciis Romanorum, atque Gisila nobilissima, regni gubernacula possidenda, et aeterna gaudia cum sanctis et electis perfruenda. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 6 |
EPISTOLA VI. AD PIPPINUM REGEM Gratias agit de misso ad se sabano, in quo Pippini filia sacris undis abluta suscepta fuerat, et quo pacto exceperit significat.
|
Domino excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri, Pippino regi Francorum et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Lator praesentium litterarum solertissimus Vulfardus, eximietatis vestrae fidelissimus, plenas jucunditate nobis attulit litteras, quas et cum ingenti laetitia mancipantes, atque lectioni reserantes, magna exsultatione ovantes relevati sumus; agnito scilicet per eas praefulgido excellentiae vestrae dilectionis affectu erga apostolicam sanctam Romanam Ecclesiam, atque fautorem vestrum, coelorum regni janitorem, principem apostolorum beatum Petrum a vobis exhibito. Qua de re juges omnipotenti Deo efficacius persolvimus grates, profecto dum tam praecipuum fortissimumque virorum his in diebus sanctae suae contulit Ecclesiae tutorem. Interea, Christianissime Dei providentia victor rex, gemina festivitatis peregimus gaudio, in eo quod optata cordis adepti desideria, in vinculo spiritalis foederis pariter sumus annexi. Praefatus nempe sodalitatis vestrae illustris missus pretiosissimum nobis supernae gratiae munus attulit, sabanum videlicet, in quo nostra dulcissima atque amantissima spiritalis filia sacratissimo lavacro abluta suscepta est. Quem et cum magna jucunditate, aggregata populi cohorte, infra aulam sacrati corporis auxiliatricis vestrae beatae Petronillae, quae pro laude aeterna memoriae nominis vestri nunc dedicata dignoscitur, celebrantes missarum solemnia, cum magno gaudio suscepimus; et per allatum eumdem sabanum eam tanquam praesentialiter nos suscepisse gaudemus. Unde quia amor fidei vestrum benignum ignivit cor, nobis per vinculum spiritalis foederis adhaerendum, juxta quod domno et germano meo beatae recordationis sanctissimo Stephano papae spopondistis, magnas gratiarum actiones a Deo protectae excellentiae vestrae persolvimus; implorantes crebro divinam misericordiam, ut aevis vos ac prosperis in solio regni conservans tueatur temporibus, et magno gaudio de ipsius spiritalis nostrae filiae perfecta aetate vos jucundari permittat ad exaltationem sanctae suae Ecclesiae. Et quia copiosa nobis, ipsa Spiritus sancti scilicet compaternitatis gratia, quae opitulante Deo inter nos rata consistit, auctoritas fiduciam contulit, peto et deprecor, benignissime spiritalis compater, optime rex, ut coeptum redemptionis Dei Ecclesiae, et plenariae justitiae beati Petri perficere jubeas bonum opus. Direxit quippe nobis insignis bonitas vestra per suos affatus, sibi innotescere adversantium causarum eventus. Unde certam a Deo protectam eximietatem vestram reddimus, nihil usque hactenus recepisse de his quae per nostros legatos excellentiae vestrae petendo mandavimus. Solite namque perfidi et maligni illi, in magna arrogantia cordis permanentes, nequaquam inclinantur justitiam beati Petri restituere. Tamen omnia, qualiter acta sunt, referentibus vestris missis agnoscere potestis; et subsequentem nostrum missum ad vos direximus, dignas vobis gratias de omnibus referentes, et cuncta per eum eximietati vestrae dirigimus in responsis de his quae inantea provenerint. Sergio vero archiepiscopo, juxta id quod vestrae innotuit excellentiae, indesinenter imminemus, ut suae restituatur Ecclesiae. Petimus autem excellentem bonitatem vestram, ut reverentissimum et sanctum fratrem et coepiscopum nostrum Vulcharium, sicut praefatus beatae recordationis dominus et germanus meus sanctissimus Stephanus papa eum benignae eximietati vestrae commendavit, in omnibus commendatum habere jubeatis. His praelibatis, trinus et unus Deus noster sua vos extensionis dextera protegat, cum dulcissima conjuge, excellentissima regina, spiritali nostra commatre, atque amantissimis vestris meisque filiis, in solio regni sospites permanentes, et in praesenti vita, et in aeterna beatitudine uberrime concedat valere. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 7 |
EPISTOLA VII. AD PIPPINUM REGEM Petit auxilium adversus Graecos, qui Ravennam oppugnaturi nuntiabantur; oratque ut Desiderium quoque regem et alios ad ferendam opem excitet.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri, Pippino regi Francorum, et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Praecelsae et a Deo servatae Christianitati vestrae his nostris innotescimus apicibus, quod jam absolutis vestris missis, qui nuper ad nos conjunxerunt, Vulchario videlicet sanctissimo fratre et coepiscopo nostro, et Felice religioso, et Ratberto viro illustri, conjunxit ad nuntium missum a fidelibus sanctae Dei Ecclesiae, spiritalis matris vestrae, qui vera semper nobis assolent indicare, significans nobis quod nefandi Graeci, inimici sanctae Ecclesiae Dei, et orthodoxae fidei expugnatores, Deo sibi contrario, super nos et Ravennatium partes irruere cupiunt, atque monitionem facere. Unde quia alibi, post Deum et beatum Petrum, nostra spes non est, nisi apud vestram nobilissimam excellentiam; ideo obnixis deprecationibus petimus te, excellentissime fili et spiritalis compater, ut jubeas propter Deum et reverentiam beati Petri salutem istius provinciae a vobis redemptae procurare, et confestim vestrum dignemini dirigere Desiderio Longobardorum regi missum, ut si necessitas fuerit significata, auxilium nobis pro incursione eorumdem inimicorum impertire debeat. Praecipiens-Beneventanis, atque Spoletinis, seu Tuscanis nobis e vicino consistentibus, ut ipsi nostro occurrant solatio. Deprecantes et hoc a Deo institutam excellentiam vestram ut ad nos hoc adveniente Martio mense vestrum dirigere jubeatis missum, qui hic Romae nobiscum demorari debeat, ut ipse, si necessitas exegerit, apud Desiderium imminere debeat regem pro eodem nobis transmittendo solatio: quia, ut plenissime satisfacta est vestra excellentia, non ob aliud ipsi nefandissimi nos persequuntur Graeci, nisi propter sanctam et orthodoxam fidem, et venerandam Patrum piam traditionem, et quam cupiunt destruere atque conculcare. Pro quo jubeat solite vestra benigna disponere excellentia, ut eorumdem inimicorum ad nihilum redigatur vesania, et perfectius haec provincia, vestro certamine redempta, et a vobis beato Petro pro remedio animae vestrae concessa, ab aemulorum insidiis tuta vestra consueta permaneat protectione, vobisque copiosa in coelis ascribatur merces, et nominis vestri laus, et universae gentis exaltatio, sicut et jam factum est, nunc multo amplius in universo orbe terrarum divulgetur; atque intercedente beato Petro victoriae triumphum e coelo vobis Dominus super omnes tribuat gentes; dum vestro auxilio confusis expugnatoribus sanctae orthodoxae fidei, pax et laetitia et observatio Christianorum fidei in omnibus praedicata fuerit Ecclesiis, meritoque ex hoc coelestia vobis a Deo conferantur gaudia. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 8 |
EPISTOLA VIII. AD CAROLUM ET CARLOMANNUM, PIPPINI REGIS FILIOS. Laudat illos, et hortatur ut in tuenda Ecclesiae defensione parentum suorum vestigiis insistant.
|
Domnis nobilissimis atque excellentissimis filiis Carolo et Carlomanno regibus Francorum et patriciis Romanorum Paulus papa.
|
Olim omnipotens Deus, cernens populi sui Israelitici lamentationem, et impiam ab Aegyptiis illatam oppressionem, misertus est eis, mittens famulum suum Moysem, per quem signa et prodigia exercens, eumdem suum eripuit populum, et per eum legem illis instruens, ad optatam eos perduxit requiem. Cui etiam Josue, ut praelietur bella Domini, annectitur; atque alios sui divini nominis cultores eis concessit auxiliatores. Sed in omnibus illis non ita complacuit ejus divina majestas, sicut in David rege, de quo ait: Servum meum secundum cor meum, in oleo sancto unxi eum ; cui et regnum et semini ejus in aeternum gloriose tribuit possidendum. Sic enim, praecellentissimi atque nobilissimi filii, a Deo instituti reges, idem Dominus Deus noster in vestra Christianissima complacuit excellentia, atque in utero matris vos sanctificans, ad tam magnum regale pervexit culmen, mittens apostolum suum beatum Petrum, per ejus nempe vicarium, et oleo sancto vos vestrumque praecellentissimum genitorem ungens, coelestibus replevit benedictionibus, et sanctam suam catholicam et apostolicam Ecclesiam, atque orthodoxam Christianorum fidem vobis commisit exaltandam, atque viriliter defendendam. Quod profecto excellentissimi filii, Spiritus sancti gratia repleti, et coelesti protectione adjuti, agere totis nisibus statuistis, et vestro auxilio atque certamine ipsa sancta Dei Ecclesia, spiritalis mater vestra, ab inimicorum insidiis liberata, exsultat in Domino Jesu Christo, et in conspectu divinitatis vestra effulgent pia opera, et cum David atque Salomone regibus, et caeteris Dei cultoribus, vestra in coelestibus regnis ascripta sunt nomina. Interea dum tanto vestro beneficio dignoscimur esse relevati, amor nos hortatur, Christianissimi ac dulcissimi filii, de vestra prosperitate sedule addiscere, in Domino gratulari. Et ideo visitationis atque salutationis paterno affectu his nostris apostolicis apicibus persolvimus vinculum, magnopere praesentem Petrum, primum defensorum sanctae nostrae Ecclesiae, nostrumque fidelem missum ad vestram dirigentes excellentiam, quatenus desiderabilem nostra vice referat salutem. Quem petimus benigne a vobis suscipi, et de vestra per eum sospitate nos certos laetosque reddi; obnixe petentes, dulcissime filii, excellentiam vestram, ut pia vestigia sequentes, imitatores efficiamini Christianorum parentum vestrorum, avi nempe et proavi, atque excellentissimi et a Deo instituti magni regis genitoris vestri et praecellentissimae genitricis verstrae a Deo conservandae reginae; qui vere prae omnibus regibus fideles Deo et beato Petro esse comprobantur, quorum merita in coelestibus regnis fulgent. Unde et petimus misericordissimam Dei nostri longanimitatem ut sua vos gratia protegens aevis et prosperis temporibus regalia sceptra concedat perfruenda, dilatans terminos regni vestri, et victorias vobis de coelo tribuat, omnesque adversarios vestris prosternat vestigiis, et sicut terrenum, ita et coeleste regnum vobis per infinita saecula tribuat possidendum. Bene valete.
|
(Psal. LXXXVIII)
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | ||
Paulus I
| 9 |
EPISTOLA IX. AD PIPPINUM REGEM. Monachos a Remedio Pippini fratre Romam missos ad discendam psalmodiae modulationem, Simeonis prioris scholae cantorum disciplinae traditos esse, ut postulabat.
|
Domno excellentissimo filio, et nostro spiritali compatri, Pippino Francorum regi et patricio Romanorum, Paulus papa.
|
Cum charitatis amor quem erga vestram a Deo illustratam insignem gerimus excellentiam nostro enucleatius vigeat cordi, curae idcirco nostrae existit, excellentissime regum, vestrae gnaviter et praeclarae totis obtemperare nisibus voluntati: praesertim dum et amplissimo vestrae excellentiae praesidio relevati, et post Deum ab insidiatorum videamur saevitia erepti. Et ideo quoties nobis relationum vestrarum apices perferuntur, gratuito acceptantes animo, confestim quod eorum textus eloquitur effectui satagimus mancipandum. Unde susceptis in praesentia Deo protectae excellentiae vestrae syllabis, nempe relectis, protinus cuncta quae ferebantur in illis libenter adimplevimus. In eis siquidem comperimus exaratum quod praesentes Deo amabilis Remedii germani vestri monachos Simeoni scholae cantorum priori contradere deberemus, ad instruendum eos in psalmodiae modulatione, quam ab eo apprehendere, tempore quo illic in vestris regionibus exstitit, nequiverant: pro quo valde ipsum vestrum asseritis germanum tristem effectum, in eo quod non ejus perfecte instruxisset monachos. Et quidem, benignissime rex, satisfacimus Christianitati tuae, quod nisi Georgius, qui eidem scholae praefuit, de hac migrasset luce, nequaquam eumdem Simeonem a vestri germani servitio abstrahere niteremur. Sed defuncto praefato Georgio, et in ejus idem Simeon, utpote sequens illius, accedens locum, ideo pro doctrina scholae eum ad nos accersivimus. Nam absit a nobis ut quidpiam quod vobis vestrisque fidelibus onerosum existit peragamus quoquo modo. Potius autem, ut praefatum est, in vestrae charitatis dilectione firmi permanentes, libentissime, in quantum virtus suppetit, voluntati vestrae obtemperandum decertamus. Propter quod et praefatos vestri germani monachos saepedicto contradidimus Simeoni, eosque optime collocantes, solerti industria eamdem psalmodiae modulationem instrui praecepimus, et crebo in eadem, donec perfecte eruditi efficiantur, pro amplissima vestrae excellentiae atque nobilissimi germani vestri dilectione, ecclesiasticae doctrinae cantilena disposuimus efficaci cura permanere: optantes de reliquo excellentiam vestram aevis ac prosperis temporibus in Domino valere et regni perfrui sceptro, atque triumphales de hostibus, intercedente beato Petro, consequi victorias. Incolumem excellentiam vestram gratia superna custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 10 |
EPISTOLA X. AD FRANCOS UNIVERSOS. Gratias agit pro fideli opera Ecclesiae Romanae praestita. Laudat gentem Francorum, ejusque reges, et benedictiones uberrimas impertit.
|
Paulus servus servorum Dei omnibus dilectis nobis episcopis, et venerabilibus presbyteris, et abbatibus, atque religiosis monachis, gloriosis etiam ducibus et comitibus, seu universae Christo dilectae generalitati exercitus a Deo protecti regni Francorum constitutis.
|
Considerantibus nobis, et velut ignitam coram nostris aspectibus splendifluam Christo amabilis fortitudinis vestrae fidem, et laboriosum certamen adhibentibus, quod liberationi sanctae catholicae et apostolicae Romanae Ecclesiae, quae vos verbo praedicationis peculiaritatis modo sinceros genuit filios, exhibere totis nisibus studetis, magna nobis admirandi inhaeret qualitas, et haec laudis praeconia vestro nomini, et benedictae generationi proferre in universo non desistimus orbe terrarum. O dulcissimi atque amantissimi nobis, quam vicissitudinis repensationem vestro exercitui conferemus? aut quae thesaurorum copiae dignae sint ad tot beneficiorum praesidia quae sanctae Ecclesiae contulistis? At licet in hoc mentis consideratio et possibilitas coarctetur vobis digna rependere, verumtamen est judex justus in coelis Dominus Deus noster, qui digna vestrorum retribuet operum merita. Vere enim elevatum est nomen genti vestrae super multas generationum nationes, et regnum Francorum vibrans emicat in conspectu Domini; quod talibus benignissimis catholicae et apostolicae sanctae Dei Ecclesiae liberatoribus praeornatur regibus. Novus quippe Moyses, novusque David in omnibus operibus suis effectus est Christianissimus a Deo protectus filius et spiritalis compater, dominus Pippinus, Dei nutu victoriosissimus rex, per quem exaltata Dei Ecclesia triumphat, et fides catholica ab haereticorum telo illibata consistit. Et vos quidem, charissimi, gens sancta, regale sacerdotium, populus acquisitionis, cui benedixit Dominus Deus Israel, gaudete et exultate, quia nomina vestra regumque vestrorum exarata sunt in coelis, et merces vestra magna est coram Deo et angelis ejus. Firmum quippe beatissimum Petrum apostolorum principem, cui a Redemptore nostro ligandi solvendique peccata in coelo ac in terra concessa est potestas, adepti estis protectorem. Sed omnipotens Dominus, ejusdem sui apostoli intercessionibus, benedicat, protegat, atque confortet, et corroboret Deo amabilem communitatem vestram, actusque vestros in beneplacito suo disponat, tribuens vobis a coelo victoriam, fines vestros dilatet, subjiciens excellentissimis regibus vestris omnes barbaras nationes, ad perfectam liberationem et exaltationem sanctae universalis Dei Ecclesiae, et fidei orthodoxae integritatem: detque vobis ea sapere quae illi sunt placita, et multo amplius corda vestra in amore beati Petri et ejus apostolicae sedis illustret: fidelique studio ejus praeceptis apostolicis obtemperantes, et praesentis vitae cursum cum victoria et bona fama exsequi, et aeterna gaudia cum coeli civibus perfrui mereamini.
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |||
Paulus I
| 11 |
EPISTOLA XI, SIVE DIPLOMA PRO IMMUNITATE MONASTERII SANCTI HILARI GALIATENSIS SUB RAVENNATE ECCLESIA POSITI.
|
Igitur de divino nutu ante horum . . . annorum sanctae recordationis dominus et germanus noster beatissimus Stephanus, hujus apostolicae sedis praesul ad redimendam Italiae provinciam, simulque exarchatum Ravennatium de manibus gentium, Franciae properasset regionem; contigit, eo revertente, suum peragrariniter per monasterium beati Hilari, situm in territorio Populiense: cessante aemulorum saevitia, gratissime atque cum maxima honoris humilitate susceptus est ab Anscauso quondam Popiliensi episcopo et abbate ipsius venerabilis monasterii: et . . . . eumdem beatissimum pontificem . . . . . praeditus quondam Anscausus episcopus affluenter ipsius itineris subsidia illi tribuit.
|
Et dum idem beatissimus praedecessor noster hujus apostolicae sedis antistes suo laborioso certamine provinciam illam, videlicet exarchatum Ravennatium, a jugo servitutis ditionis gentium Dei providentia redemit; tunc vicissitudinem propensi beneficii eidem Anscauso episcopo irrogans, praedictum monasterium diebus vitae suae fruendum illi concessit. Unde et nos hujusmodi concessi praesidii largitatem sub apostolicae praeceptionis pagina confirmavimus, atque jurisdictioni sanctae nostrae Ecclesiae submisimus eum. Nunc vero divina vocatione ipso Anscauso de hac migrante luce, agnoscentes rei veritatem, praedictum venerabile monasterium juris sanctae Ravennatis Ecclesiae a diuturnis existere temporibus, ideoque perpendentes contra omnem rationem esse ut ipse venerabilis locus a sancta Ravennate Ecclesia abstrahatur . . . . . . ea quae pridem pro subtractione ejus promulgata sunt incongrue atque irrationabiliter omnia irrita et invalida esse statuentes, statuimus. Unde per hujus nostrae apostolicae praeceptionis paginam, denuo ipsum venerabile monasterium beati Hilari cum omnibus ei pertinentibus sub jurisdictione Ravennatis Ecclesiae, atque reverendae fraternitatis tuae successorumque tuorum, perpetuis atque perennibus temporibus statuimus permanendum: et ut tuae . . . successoribusque tuis placuerit, perenniter ipse venerabilis locus disponatur. Statuentes apostolica censura sub anathematis interdictione, et divini judicis obtestatione, nulli cuilibet personae parvae vel magnae quoquo modo licere idem venerabile monasterium a jurisdictione sanctae Ravennatis Ecclesiae, atque tuae fraternae reverentiae successorumque tuorum auferre: sed etsi quodlibet monimen de eodem monasterio contrarium Ecclesiae vestrae Ravennati repertum fuerit, vacuum et inane esse decernimus. Datum Nonis Februariis, imperante domno piissimo Augusto a Deo coronato magno imperatore, anno XL, et pacis ejus anno XX , sed et Leone imperatore ejus filio anno VII, indictione 12.
|
[ Leg.
post consulatum] [XIX]
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | ||
Paulus I
| 12 |
EPISTOLA XII. AD JOANNEM ABBATEM. De ecclesia ac monasteriis a se erectis in paternis aedibus sub titulo sanctorum Stephani papae et martyris, et Silvestri papae et confessoris.
|
Paulus episcopus servus servorum Dei Icontie religioso presbytero et abbati venerabilis monasterii sanctorum Stephani martyris atque Silvestri confessoris Christi, et aliorum innumerabilium martyrum et confessorum Dei in eodem sancto monasterio a nobis annuente Deo fundato quiescentium, et cum eo ipsi venerabili monasterio in perpetuum.
|
Inter diversa studiorum examina et varias humanae inconstantiae operationes, quae nimirum in hac temporali vita pertractantur, illa praesertim toto mentis nisu perficienda sunt quae ad laudem Domini Dei nostri et sanctorum ejus celeberrimum respiciunt honorem. Et profecto omnia sequuntur prospera, si primitus quae Deo sunt gloriosa, et sanctis ejus praefulgida, procuramus. Ob hoc nempe, dum divina Redemptoris nostri ineffabilis potentiae gratia in meam respicere dignata est exiguitatem magna cura insistere, et anhelante fere dilectionis affectu diuturna ejus benignitate ac misericordia procuramus laudes, et meorum ipsi offerre majestati desideria votorum. Atque ex hoc divinae illustrationis compunctus inspiratione, vehementer, licet immeritus, procurare studui ea quae ad cultum Dei et dignam sanctorum pertineant venerationem, et maxima roborationis censura confirmare. Quoniam valde me, fateor, optimis beneficiorum eorumdem sanctorum suffragiis apud divinam adjutum misericordiam, pro eo quod nullis virtutum profectibus mereor institutum, scilicet gravi peccatorum mole praegravatum, adeo magnum et terribile apostolicae sedis officium prosequi, nisi eorum praesidio divina me praevenerit dignatio. Verumtamen in hoc omnipotentiae suae cunctorum praescius conditor et redemptor Dominus noster Jesus Christus demonstrat indicia, quod ea quae apud eos ipsos despecta sunt, nobis ad spem profectus, potentiae suae gratia illustrante, perducit, quod in me nimirum cernitur evenisse. Idcirco ingenti gratulationis laetitia refectus, laudem Domini loquitur os meum, cor et lingua benedicit sanctum nomen ejus, magnae pietatis clementiae congruenter confero vota. Igitur cum per evoluta annorum spatia, diversa sanctorum Christi martyrum atque confessorum ejus foras muros hujus Romanae urbis sita antiquitus coemeteria neglecta satis manerent diruta, contigit postmodum ab impia Longobardorum gentium impugnatione funditus esse demolita. Qui etiam et aliquanta ipsorum effodientes martyrum sepulcra, et impia devastantes, quorumdam sanctorum depraedati, auferentes secum deportaverunt corpora. Et ex eo tempore omnino desidiose atque negligenter eis debitus venerationis exhibebatur honor. Nam et etiam et diversa animalia in aliquantis eisdem sanctorum coemeteriis aditum habentia: illic etenim eorum existebant septa animalium, in quibus fetoris egerebant squalorem. Unde conspecta eorumdem sanctorum locorum desidiosa incuria, et ex hoc valde ingemiscens, atque plurima doloris attritus moestitia, aptum prospexit; Deo annuente, eosdem sanctos martyres et confessores Christi, et virgines ex iisdem dirutis auferre locis. Quos et cum hymnis et canticis spiritalibus in hanc Romanam introduximus urbem, et in ecclesiam, quam noviter a fundamentis in eorum honorem construxi eorum sanctissima collocans condidit corpora. Ubi congregationem constitui monachorum speciali censura in honorem et in nomine beatorum Stephani papae et martyris, atque Silvestri papae et confessoris Christi. In quo veneranda eorum quiescunt corpora, monasterium virorum monachorum esse censui, scilicet ad modulationis exercendam psalmodiam, in perpetuum esse decrevi, constituens sedulas ibidem Domino Deo redemptori nostro referri laudes, et aeternam eorumdem sanctorum illic quiescentium venerationis memoriam ad gloriam divinae potentiae celebrari, atque pro dilatione atque stabilitate reipublicae, nec non et salute omnium fidelium Christianorum, et ob meorum veniam delictorum quotidianas fundi preces, et debitum et condecentem eisdem omnibus Dei sanctis exhiberi honorem. Quoniam dum ipsi martyres Christi, contemptis humanae gloriae blandimentis, atque diversa tormentorum supplicia perpessi, pro Christi sunt nomine capite truncati, et amici Dei effecti: omnino congruit ut sicut eorum animae in coelestibus regnis cum angelis triumphant, ita et in terris quoque eorum sacratissima corpora lucidissimis habitaculis collocata optime ab omnibus venerentur Christianis, dum nimirum impensius pro suis cultoribus divinam non resistunt implorare omnipotentiam. Ipsorum quippe me sanctorum confero praesidiis, confidens eorum me suffragiis a peccatorum qua premor exui mole. Et ecce, propitiante Domino, idem a nobis in eorum honorem fundatum monasterium diversis praediis atque rebus et possessionibus urbanis vel rusticis, et cunctis necessariis utensilibus optime ditantes, omnia quae ad concinnationem luminarium, et sedulam sacrificiorum oblationem, vel ea quae ad usus illic consistentium monachorum sufficiunt, concessimus, id est massas, fundos, casales, colonias, vineas etiam atque hortos, et oliveta, seu domos et hospitia, salinas, et aquimolas, vel piscarias, et reliqua possessionum praedia in diversis locis et civitatibus sita, simulque et servorum famulantium secum peculia. Addentes etiam, et sub jure et ditione ipsius nostri monasterii confirmantes aliqua monasteria et venerabilia loca cum universis possessionibus et omnibus eis generaliter et in integro pertinentibus. Haec nempe omnia loca, possessiones vel praedia urbana vel rustica, cum universis generaliter et in integro eis pertinentibus, ubi et quocunque loco et civitate consistunt, et a nobis jam praefato nostro monasterio concessa sunt, vel in posterum fuerint largienda, per praecepta pontificalia et caeteras monitiones ibidem sint vel fuerint confirmata, praesidente sacerdotali concilio, statuentes sancimus apostolica censura, et sub divini judicii obtestatione a nostris successoribus pontificibus servanda decernimus; ut in eodem venerabili monasterio perenniter permaneant, atque in ejus usu pro quotidiana sacrificii oblatione, in luminarium concinnatione, atque sustentatione illic existentium monachorum sempiterno jure proficiant. Unde et sub terribili et tremenda futura cavemus die adventus magni Domini nostri Jesu Christi, in qua judicaturus est vivos et mortuos et saeculum per ignem, etiam et maximis sub anathematis interdictionibus Domini nostri Jesu Christi, et B. Petri principis apostolorum auctoritate decernimus, nulli quoque modo nostrorum successorum pontificum licere, vel alicui magnae parvaeque personae, cujuscunque sit honoris praedita dignitate, qualibet exquisitiore ingenii arte dissolvere haec quae a nobis pro intuitu ad laudem Redemptoris nostri et honorem sanctorum ejus constituta sunt. Nec penitus ex iisdem locis vel possessionibus atque rebus et facultatibus, familiis etiam et peculiis, vel quidquid ad idem venerabile monasterium pertinere dignoscitur, auferre; neque quoquo modo alienare; potius autem omnia, ut praelatum est, in eodem sancto loco perenniter in integro permaneant. Sed nec abbas, qui pro tempore curam ipsius monasterii gesserit, quoquo modo praesumat quemlibet locum qui in usu existit monasterii cuiquam locare aut venundare, nec quidquam ex rebus ei pertinentibus usurpare ac fraudare. Statuentes interea et hoc decernimus, ut cuncta congregatio monachorum in eodem sancto consistentium monasterio in die Domino Deo nostro referant laudes, et debitum illic quiescentibus martyribus atque confessoribus Christi persolvant honorem: sed etiam ei, qui vires subvenit , amplissimas omnium Redemptori nostro studeant referre laudes; quoniam scriptum est: Et adjiciam super omnem laudem tuam . Nam et hoc promulgantes sancimus, et per omnipotentis Dei nostri virtutem, sub terribili anathematis obligatione, omnes obtestantes decernimus, nullum unquam praesumere quamlibet contrarietatem aut malitiam in eodem nostro monasterio, vel pertinentibus ei causis inferre; sed magis pro Dei timore et maximo sanctorum ejus honore cuncti juvamina et auxilii opem ipsi vel pertinentibus ei causis atque utilitatibus ingerant, ut participes et ipsi hujus boni efficiantur operis, et mercedis praemia hujuscemodi beneficio ab omnipotenti Deo consequantur. Haec vero omnia a nobis ad laudem Redemptoris nostri promulgata, et ab universo sacerdotali concilio confirmata, et maximis obligationibus corroborata Deo vivo et vero decernimus perenniter conservanda. Si quis autem ex nostris successoribus pontificibus, aut ex quocunque homine potente vel inferiore, magna scilicet parvaque persona, cujuscunque sit honoris praeditus et dignitatis, praesumpserit quocunque argumento vel exquisita occasione haec quae a nobis ad cultum Dei statuta sunt destruere aut dissolvere, vel quoquo modo temerare, aut etiam frangere, et quemlibet locum aut possessionem, vel quidquid praedicto venerabili monasterio pertinere dignoscitur, auferre aut alienare ex eodem sancto loco conatus fuerit, sciat se Domini nostri Jesu Christi, atque beati Petri principis apostolorum auctoritate, insolubili anathematis vinculo nodatum esse, et a regno Dei alienatum, contrarios sibi sentiens omnes eosdem sanctos martyres, et confessores, et virgines Christi, et cum ipsis ante tribunal Dei omnipotentis in tremenda examinis die judicii debeat cum eisdem sanctis facere rationes. Ipsum enim judicem peto qui est retributor omnium, pro cujus laude haec nos constituisse dignoscimur, ut iram suae potentiae, omnibus hujus nostri apostolici constituti transgressoribus inferat, et insanabili ultionis vulnere percutiat cunctos qui praedictum nostrum monasterium laedere, vel contrariam mentem in causis pertinentibus ei exhibere tentaverint, vel quidquam ex omnibus ei pertinentibus abstollere praesumpserint: ut sit vita eorum laboriosa et pessima, nimisque lugubris, atque languentes deficiant, et suorum minime consequantur, nisi resipuerint, veniam delictorum, sententiam sumentes Ananiae et Sapphirae, qui mendacii noxa insepti ante pedes apostolorum exspiraverunt. Contingatque eis sicut Dathan et Abiron, quos, aperiens terra os suum, vivos deglutivit. Et cum diabolo ejusque atrocissimis et deterrimis pompis, atque cum Juda traditore Domini nostri Salvatoris Jesu Christi, et omnibus impiis deputati in tartareo igne, et inexstinguibili incendio, et in voragine chaos demersi crementur in aeternum. Porro qui inventi fuerint monasterium nostrum defendere, quod ad laudem Dei et honorem sanctorum ejus constituimus, et omnia quae in hoc apostolico continentur constituimus, annexa custodientes, integra mentis sinceritate observaverint, a dextris Dei inveniantur in loco lucis constituti, et omnes sanctos Dei martyres, confessores et virgines Christi, qui in eodem venerabili monasterio quiescunt, firmos habeant protectores, eorumque suffragiis et in praesenti vita adjuventur, et in futura beatitudine coelestis regni gaudere cum angelis Dei et omnibus sanctis et electis per infinita consequantur saecula.
|
(quod dici nefas est) (intra moenia scilicet in domo
quae mihi parentali successione obvenit, in qua me
natum constat atque nutritum) (Psalm. LXX) ( sic ) (quod non optamus)
|
[ Leontio ] [subjecit] [abstrahere] [ F., infecti]
|
http://viaf.org/viaf/35605
|
[] | |
Hugo de Campo Florido
| 1 |
I. Ad D. Portuensem episcopum.--Petrum clericum commendat.
|
Domino et amico suo G., Dei gratia venerabili Portuensi episcopo, HUGO, Suessionensis dictus episcopus, salutem et plurimam dilectionem.
|
Petrum consanguineum nostrum, et clericum vestrum, qui mirum semper erga vos habuit affectum, vestrae commendamus benignitati, rogantes ut amore nostro in justis petitionibus suis benigne eum audiatis, et erga dominum papam juvetis. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Hugo de Campo Florido
| 3 |
III. Ad eumdem.--De solutione interdicti Ecclesiae Suessionensis.
|
Domino suo charissimo LUDOVICO, Dei gratia Francorum illustrissimo regi, H. eadem gratia Suessionensis episcopus, salutem et voluntarium servitium.
|
A vobis discedentes venimus usque Bistisiacum, ubi audivimus quod dominus archiepiscopus vestri gratia Ecclesiae Suessionensi reddidit celebrare res divinas. Dominus Petrefontis Cono, quando huc misimus, nihil adhuc fecerat nobiscum, sed spem habemus de eo. Sicut autem vobis diximus, huc mittimus, et nobis, si placet, vestram significare voluntatem. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Hugo de Campo Florido
| 4 |
IV. Ad eumdem.--Quid Suessionem redux egerit mandat.
|
Charissimo domino suo LUDOVICO, Dei gratia illustri Francorum regi, H. eadem gratia Suessionensis episcopus et suus clericus. salutem et promptum famulatum.
|
Postquam venimus Suessonis, habuimus multa facere, siquidem et res familiares dissipatas invenimus, et de diversis partibus diversa ad nos relata sunt negotia. Pro hujusmodi, ex quo a vobis discessimus, nullam pausam capientes vehementer defatigati, ad summam animi nostri aegritudinem accepimus rumorem de infante, unde dolor penetravit ad animam nostram. Sed nunc per Dei gratiam versa res est in melius. Multum autem vellemus esse vestrum cognoscere, et quid agatis, si etiam in proximo debeatis propinquare versus partes nostras, et venire versus Compendium. Haec si placet, nostrae sollicitudini mandare dignemini. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Hugo de Campo Florido
| 5 |
V. Ad eumdem.--De colloquio cum Normannis habito.
|
Excellenti et praeclaro domino suo LUDOVICO Dei gratia Francorum regi, H. Suessionensis humilis magister, salutem et prosperitatem.
|
Convenimus ad diem nominatum episcopus Belvacensis, et comes Bellimontis, E. de Gisortio, et ego, una cum illis, et aliis multis ex parte vestra. Ex altera parte fuerunt episcopus Ebroicensis, R. de Sancto Walerico, G. filius Haimonis, R. de Lomet, et multi alii. Proposuimus eis responsum vestrum, sicut vestri barones dederant vobis in consilio, quod ipsi mandarent comitibus Alverniae ut venirent ante et loco et tempore convenienti, et nos libenter recrederemus. Ipsi e contrario responderunt quoniam non poterant facere quod comites venirent, quia nos tenebamus eos in prisona et in ostagiis. Nos autem diximus quod ita faceremus, nihil amplius habentes ex mandato vestro. Iterum petierunt a nobis quod nos mandaremus comites ex vestra parte, et ipsi similiter mandarent eos ex sua parte. Et habito consilio nostro super hoc, quaesivimus ab eis quod darent nobis brevem respectum, donec vestrum habuissemus consilium.--Responderunt nobis quod nullum respectum darent, sed neque dedissent vobis quando fuerunt Parisius, nisi conjurassetis eos per fidem regis Angliae. Alia negotia et nos et ipsi utrinque diligenter usque ad nigram noctem tractavimus multa. In crastinum miserunt ad nos ut alium diem acciperemus pro terminandis aliis: et nos misimus Gisortium ut dies nominaretur; sed nondum redierant illi quos misimus, quando scripsimus vobis ista. Ut autem animus vester in nullo sollicitus esset, ista serenitati vestrae breviter mandavi, et cum praesens ero, uberius singula exponam. Res quidem tota ad honorem vestrum acta est et deducta.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Hugo de Campo Florido
| 6 |
VI. Aa praepositum de Chialfmunt. II.
|
Dei gratia Suessionensium episcopus, regis Francorum cancellarius, I. praeposito de Chialfmunt, salutem.
|
Cappam, quam clerici de Norwegia per fines vestros transeuntes in vadio dimiserunt, mandamus et precamur ut causa nostri ipsis liberam dimittatis. Nec enim jure quidquam ab eis debet exigi, qui peregre in orationes profecti nihil secum venale tulerunt.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Hugo de Campo Florido
| 7 |
VII. Ad canonicos Antissiodorenses et Willelmum de Dampetra.
|
HUGO Dei gratia Suessionensis episcopus, canonicis Antissiodorensibus et Willelmo de DAMPETRA, salutem.
|
Dominus papa posuit super dominum Paris. et super nos verbum vestrum, et ecclesiae Sancti Germani. Nos autem, tam propter negotia domini papae, quam propter negotia regni, ad diem venire non possumus. Mittimus vero loco nostro abbatem Sancti Victoris, et mandamus vobis ut tantum pro ipso faciatis, quantum pro nobis faceretis si praesentes essemus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Hugo de Campo Florido
| 8 |
VIII. Ad Ludovicum regem.--In extremis positus apud regem se ab imputatis purgare conatur. Clericos suos commendat.
|
Domino suo charissimo LUDOVICO Francorum regi, HUGO Suessionensis dictus episcopus semper suus salutem, et etiam post mortem dilectionem.
|
Vera loquor et ante Deum. Postquam veni in servitium vestrum, a vestra fidelitate scienter nunquam exorbitavi. Adhuc, Domino permittente, fidelius vobis servire proposueram. Sed nunc, Deo aliter disponente, in extremo vitae articulo positus has litteras dictavi, post mortem meam tanquam extremum vale vobis mittendas. Siquidem de praesentia vestra laetificatus, quando vos novissime vidi, et morbo turbatus, affectum animi mei vobis aperire subito non poteram, neque rebar universae carnis viam me tam cito ingressurum. A vestro pavidus consortio et servitio exiens, vestris et sanctorum orationibus, quos pro me orare faciat vestra benignitas, animam meam commendo. Pro clericis autem meis, qui in curia vestra mihi servierunt, vestrae supplico benignitati. Sed ante omnia Petrum quem nutrivi a puero, et prae caeteris generis mei diligebam, et quem semper volui exhibere servitio vestro, vobis commendo et trado. Non feci ei sicut debui, et nunc mortis inclementia praeventus, ipsi implere non possum quod cogitabam. Sed quoniam de liberalitate vestra penitus confido, grande mihi praestat solatium, quod eum in manu vestra relinquo. Vale. Idipsum quod litteris mando, per abbatem Sancti Victoris vestrum et meum fidelem mando vobis; ut quod ore non potui, per litteras, et per talem nuntium implerem. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/365649
|
[] | |||
Cyricius Barcinonensis
| 100 |
EPISTOLA CYRICII AD TAIONEM EPISCOPUM.
|
(Vide Patrologiae tom. LXXX, col. 729, inter Opera Taionis episcopi.)
|
http://viaf.org/viaf/20072222
|
[] | ||||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXIII. EPISTOLA CONSTANTINI AD MELCHIADEM. ( Conc. t. I, col. 1429, ed. Coleti. ) Petit Romae concilium congregari in causa Caeciliani et Donatistarum. Constantinus Augustus Melchiadi episcopo Romano hierarchae.
|
Quoniam hujusmodi litterae complures ab Anulino clarissimo Africae proconsule ad me missae sunt, in quibus constat Caecilianum episcopum Carthaginensium a quibusdam collegis suis in Africa ordinatis episcopis multis de rebus in crimen vocari; et illud mihi permolestum videtur, ut in his provinciis, quas divina providentia ultro ac sua sponte sub meum subjunxerit imperium, et in illis locis, in quibus crebra hominum frequentia versatur, non modo multitudo ad deteriora deflectat et distrahatur dissidiis, sed episcopi etiam discordiam inter se ipsi exerceant, visum est mihi, ut idem Caecilianus cum decem episcopis, qui illum reum facere videantur, et decem aliis, quos ipse suae litis dijudicationi necessarios existimaverit, Romam navigio trajiciat, ut ibi coram vobis, et Rheticio etiam, et Materno, et Marino collegis vestris, quos ea de causa Romam maturare jusserim, possit audiri, sicut sanctissima Dei lex, ut nostis, postulat. Atque ut de omnibus hisce plenissimam accuratissimamque notitiam possitis habere, exemplaria litterarum ad me ab Anulino missarum, litteris meis subscripta, adversus praedictos collegas misi; quas cum vestra gravitas perlegerit, exquisite ponderabit, quomodo, quave ratione lis illa, quam supra diximus, diligentissime rectissimeque dirimatur, et ex juris praescripto tandem aliquando absolvatur: quandoquidem illud vestrum studium minime latet, me tantam reverentiam sanctae et catholicae Ecclesiae tribuere, ut velim vos nullum generare schisma, nullam discordiam ullo in loco omnino relinquere. Summa Dei majestas vos, honoratissimi viri, multos annos conservet.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||||
Constantinus I
| 1 |
EPISTOLA PRIMA CONSTANTINI ET LICINII AD ANULINUM. ( Eus. Hist. Eccl. lib. X, c. 5.) Imperatores soli Ecclesiae catholicae beneficium a se concessum esse declarant.
|
Ave, Anuline charissime nobis. Est hic mos bonitatis nostrae, ut ea quae ad alienum jus pertinent, non modo nulla inquietudine affici, sed etiam restitui velimus, Anuline charissime. Quapropter jubemus, ut simul atque has litteras acceperis, si quae ex illis quae ad Catholicam Christianorum Ecclesiam per singulas civitates, aut in aliis locis pertinebant, nunc a Decurionibus aut quibuslibet aliis detinentur; ea confestim illorum ecclesiis restitui facias. Quandoquidem volumus, ut quae supradictae ecclesiae antea possederunt, ad earumdem jus omnino revertantur. Cum ergo perspiciat devotio tua, hujus nostrae jussionis manifestissimum esse praescriptum; operam dabis, ut sive horti, sive aedes, seu quodcumque aliud ad jus earumdem ecclesiarum pertinuerit, cuncta illis quantocius restituantur: quo scilicet te huic nostro praecepto accuratissime obtemperasse intelligamus. Vale, Anuline charissime et desideratissime nobis.
|
Χαῖρε Ἀνυλῖνε τιμιώτατε ἡμῖν. ἔστιν ὁ πρόπος οὗτος τῆς φιλαγαθίας τῆς ἡμετέρας, ὥστε ἐκεῖνα ἅπερ δικαίῳ ἀλλοτρίῳ προσήκει, μὴ μόνον μὴ ἐνοχλεῖσθαι, ἀλλὰ καὶ ἀποκαθιστᾷν βούλεσθαι ἡμᾶς, Ἀνυλῖνε τιμιώτατε. ὅθεν βουλόμεθα ἵν' ὁπόταν ταῦτα τὰ γράμματα κομίσῃ, εἴ τινα ἐκ τούτων τῶν τῇ ἐκκλησίᾳ τῇ καθολικῇ τῶν χριστιανῶν ἐν ἑκάσταις πόλεσιν ἢ καὶ ἄλλοις τόποις διέφερον, καὶ κατέχοιντο νῦν ἢ ὑπὸ πολιτῶν, ἢ ὑπό τινων ἄλλων, ταῦτα ἀποκατασταθῆναι παραχρῆμα ταῖς αὐτῶν ἐκκλησίαις ποιήσῃς. ἐπειδήπερ προῃρὴμεθα ταῦτα ἄπερ αἰ αὐταὶ ἐκκλησίαι πρότερον ἐσχὴκεσαν, τᾴ δικαίῳ αὐτῶν ἀποκατασταθῆναι. ὁπότε τοίνυν συνορᾷ ἡ καθοσίωσις ἡ σὴ ταύτης ἡμῶν τῆς κελεύσεως σαφέστατον εἶναι τὸ πρόσταγμα, σπούδασον, εἴτε κῆποι, οἰκαι, εἴθ' ὁτιοῦν δήποτε τῷ δικαίῳ τῶν αὐτῶν ἐκκλησιῶν διέφερον, σύμπαντα αὐταῖς ἀποκατασταθῆναι ὡς τάχιστα· ὅπως τούτῳ ἡμῶν τῷ προστάγματι ἐπιμελεστάτην σε πειθάρκησιν παρεσχηκέναι καταμάθοιμεν. ἔῤῥωσο Ἀνυλῖνε τιμιώτατε καὶ ποθεινότατε ἡμῖν.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 2 |
EPISTOLA II CONSTANTINIAD ANULINUM. ( Eus. Hist. Eccl. lib. X, c. 7.) Ecclesiarum praesides a publicis functionibus immunes esse jubet.
|
Ave, Anuline carissime nobis. Cum ex multis rebus constet, religionem illam in qua summa divinae Majestatis reverentia custoditur, spretam quidem maxima Reipublicae importasse discrimina; eamdem vero rite susceptam ac custoditam, et nomini Romano maximam prosperitatem, et cunctis mortalium rebus, divina id tribuente beneficentia, praecipuam felicitatem contulisse, placuit ut homines illi qui cum debita sanctimonia et assidua hujus legis observantia ministerium suum divinae religionis cultui exhibent, laborum suorum mercedem reportent, Anuline carissime nobis. Quocirca eos homines qui intra Provinciam tibi creditam in Ecclesia Catholica cui Caecilianus praeest, huic sanctissimae religioni ministrant, quos Clericos vocare consueverunt; ab omnibus omnino publicis functionibus immunes volumus conservari, ne errore aliquo aut casu sacrilego a cultu summae Divinitati debito abstrahantur; sed ut potius absque ulla inquietudine propriae legi deserviant. Quippe his summam venerationem divino Numini exhibentibus, maximum inde emolumentum Reipublicae videtur accedere. Vale, Anuline carissime ac desideratissime nobis.
|
Χαῖρε Ἀνυλῖνε τιμιώτατε ἡμῖν. ἐπειδὴ ἐκ πλλιόνων πραγμάτων φαίνεται παρεξουθενηθεῖσαν τὴν θρησκείαν ἐν ᾗ ἡ κορυφαία ἁγιωτάτης τῆς ἐπουρανίου αἰδὼς φυλάττεται, μεγάλους κινδύνους ἐνηνοχέναι τοῖς δημοσίοις πράγμασιν, αὐτήν τε ταύτην ἐνθέσμως ἀναληφθεῖσαν καὶ φυλαττομένην, μεγίστην εὐτυχίαν τῷ Ῥωμαϊκῷ ὀνόματι, καὶ σύμπασι τοῖς τῶν ἀνθρώπων πράγμασιν ἐξαίρετον εὐδαιμονίαν παρεσχηκέναι, τῶν θείων εὐεργεσιῶν τοῦτο παρεχουσῶν, ἔδοξεν ἐκείνους τοὺς ἄνδρας τοὺς τῇ ὀφειλομένῃ ἁγιότητι καὶ τῇ τοῦ νόμου τούτου παρεδρίᾳ τὰς ὑπηρεσίας τὰς ἐξ ἑαυτῶν, τῇ τῇς θείας θρησκείας θεραπείᾳ παρέχοντας, τῶν καμάτων τῶν ἰδίων τὰ ἔπαθλα κομίσασθαι, Ἀνυλῖνε τιμιώτατε. διόπερ ἐκείνους τούς εἴσω τῆς ἐπαρχίας τῆς σοι πεπιστευμένης ἐν τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ᾗ Καικιλιανὸς ἐφέστηκε, τὴν ἐξ ἑαυτῶν ὑπηρεσίαν τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ θρησκείᾳ παρέχοντας, οὕσπερ κληρικοὺς ἐπονομάζειν ἐιώθασιν, ἀπὸ πάντων ἁπαξαπλῶς τῶν λειτουργιῶν βούλομαι ἀλειτουργήτους διαφυλαχθῆναι· ὅπως μὴ διά τινος πλάνης ἢ ἐξολισθήσεως ἱεροσύλου ἀπὸ τῆς θεραπείας τῆς τῇ θειότητι ὀφειλομένης ἀφέλκωνται, ἀλλὰ μᾶλλον ἄνευ τινὸς ἐνοχλήσεως τῷ ἰδίῳ νόμῳ ἐξυπηρετῶνται· ὧνπερ μεγίστην περὶ τὸ θεῖον λατρείαν ποιουμένων, πλεῖστον ὅσον τοῖς κοινοῖς πράγμασι συνοίσειν δοκεῖ. ἔῤῥωσο, Ἀνυλῖνε τιμιώτατε καὶ ποθεινότατε ἡμῖν.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD CAECILIANUM. ( Eus. Hist. Eccl. lib. X, c. 6.) Imperator pecunias Ecclesiis donat. Constantinus Augustus Caeciliano, episcopo Carthaginensi.
|
Quando quidem placuit nobis ut per omnes provincias Africae, Numidiae, et utriusque Mauritaniae, certis quibusdam legitimae et sanctissimae religionis Catholicae ministris ad sumptus necessarios aliquid praeberetur; litteras dedi ad Ursum virum Perfectissimum Rationalem Africae, eique significavi ut ter mille folles tuae Gravitati numerari curaret. Tu itaque ubi praedictam quantitatem acceperis, operam dabis, ut cunctis supra memoratis juxta brevem ab Hosio ad te directum ea pecunia dividatur. Quod si forte ad meum erga vos omnes in hac parte studium explendum deesse aliquid intellexeris, incunctanter quidquid necessarium tibi videbitur, ab Heraclida Procuratore praediorum nostrorum petere debes. Nam et ipsi coram mandavi, ut si quid pecuniae Gravitas tua ab ipso postularet, absque ulla dubitatione dinumerandum tibi curaret. Et quoniam accepi quosdam non satis compositae mentis homines id agere, ut sanctissimae et Catholicae Ecclesiae populum improba atque adulterina falsitate corrumpant, scias me Anulino Proconsuli, et Patricio Vicario Praefectorum coram haec dedisse mandata, ut inter caetera hujus rei competentem curam gerant; nec si quid ejusmodi agatur, negligere ac dissimulare sustineant. Itaque si quos ejuscemodi homines in hac amentia perseverare conspexeris, absque ulla haesitatione supradictos judices adibis; idque ipsis referes, ut in eos, quemadmodum ipsis coram mandavi, animadvertant. Divinitas summi Dei multis annis te servet.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXIV. EPISTOLA CONSTANTINI AD AELAFIUM. ( Conc. t. I, col. 1445, ed. Col. ) Quod partes Donatistarum litigantes Arelate ad concilium convocari oporteat.
|
Constantinus Augustus Aelafio.
|
Jam quidem antehac, cum perlatum fuisset ad scientiam meam, apud Africam nostram plures vesano furore vanis criminationibus contra se invicem super observantia sanctissimae fidei catholicae dissidere coepisse, dirimendae dissensionis hujusmodi causa placuerat mihi, ut ad urbem Romam tam Caecilianus Carthaginensis episcopus, contra quem vel maxime universi saepe me convenerant, quam etiam aliqui ex his, qui ei quaedam objicienda crediderant, praesentiam sui exhiberent. Nam etiam ad supradictam urbem nostram Romam quosdam episcopos ex Galliis ire praeceperam; ut tam hi pro integritate vitae suae, atque laudabili instituto, sed et septem ejusdem communionis, quam etiam urbis Romae episcopus, atque illi qui cum iisdem cognoscerent, possent rei quae videbatur esse commota, finem debitum adhibere. Qui quidem ea quaecumque in praesentia eorum fuerunt gesta, cuncta ad scientiam meam etiam actis habitis retulerunt; verbo insuper affirmantes, quod judicium suum pro rerum fuisset aequitate depromptum, eosque potius causae obnoxios esse dicentes, qui contra Caecilianum quaedam putaverunt commovere, adeo ut istud post judicium habitum Africam ipsos remeasse perhiberent. Inde propter haec omnia probabili rerum aestimatione speraveram, quod omnibus omnino seditionibus et contentionibus, quae ab iis hominibus videbantur subito commotae, finis debitus fuisset impositus. Sed cum dictationis tuae scripta legissem, quae ad Nicasium et caeteros super iisdem simulationibus Gravitas tua mittenda crediderat, evidenter agnovi, quod neque respectum salutis suae, neque, quod est majus, Dei omnipotentis venerationem ante oculos suos velint ponere. Siquidem ea agere persistant, quae non modo ad ipsorum dedecus infamiamque pertineant, sed etiam his hominibus detrahendi dent facultatem , qui longe ab hujusmodi sanctissima observantia sensus suos noscuntur avertere. Nam id quoque te scire convenit, quod ex iisdem venerunt, asserentes quod minus dignus idem Caecilianus cultu sanctissimae religionis habeatur. Et contra id quod iisdem responderam, frustra eos id jactare, quippe cum res fuisset apud urbem Romam ab idoneis ac probatissimis viris episcopis terminata, obnixe ac pertinaciter respondendum aestimaverunt, quod eorum omnis causa non fuisset audita; sed potius iidem episcopi quodam loco se clausissent, et prout ipsis aptum fuerat judicassent. Quare cum haec tot et tanta nimium obnixas dissensiones protrahere perviderem, ita ut nullomodo finis iisdem dare posse videretur, nisi et Caecilianus idem, et ex his qui contra eum dissident, tres aliqui in judicium eorum, qui cum Caeciliano sentiunt consensumque debent, ad Arelatense oppidum venerint: injungendum solertiae tuae duxi, ut mox has litteras meas acceperis, cum Caecilianum supradictum, cum aliquibus ex his quos ipse delegerit ; sed etiam aliquos qui contra eumdem Caecilianum dissentiunt, data evectione publica, per Africam et Mauritaniam, inde ad Hispanias brevi tractu facias navigare. Et inde nihilominus his in singulis episcopis singulas tractorias tribuas, ut ipsi ad supradictum locum intra diem kalendarum augustarum possint pervenire, celeriter intimaturus iisdem, ut antequam proficiscantur, debeant disponere, quatenus absentibus ipsis et disciplina competens habeatur, et nulla forte seditio, vel aliquorum altercatio, quae ad maximum dedecus spectet, oriatur. De caetero plena cognitione suscepta finis adhibeatur. Quia cum praesentiam sui exhibuerint, universa quae nunc in contentione esse noscuntur, non immerito finem debent accipere maturum, ut protinus possint terminari atque componi. Nam cum apud me certum sit te quoque Dei summi esse cultorem, confiteor Gravitati tuae, quod nequaquam fas esse ducam, ut ejusmodi contentiones et altercationes dissimulentur a nobis, ex quibus forsitan commoveri possit summa divinitas, non solum contra humanum genus, sed etiam in meipsum, cujus curae nutu suo coelesti terrena omnia moderanda commisit, ut secus aliquid hactenus incitata decernat. Tunc enim revera et plenissime potero esse securus, et semper depromptissima benevolentia potentissimi Dei prosperrima et optima quaeque sperare, cum universos sensero debito cultu catholicae religionis sanctissimum Deum concordis observantia fraternitatis venerari.
|
(al. discedere) (al. facilitatem) (al. sincerissimae) (sed et de Byzacenae, Tripolitanae, Numidiarum,
et Mauritaniarum provinciis, singuli quique
aliquantos ex suis perducere debebunt, quos ipsi
putaverint eligendos) (al.
concordi observantiae fraternitate)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD CHRESTUM EPISCOPUM SYRACUSANUM. ( Conc. t. I, col. 1446, ed. Col. )
|
Constantinus Augustus Chresto, episcopo Syracusano.
|
Jam quidem et antea, cum quidam improbo ac perverso studio de sancti coelestisque numinis cultu et fide catholica dissidere coepissent, ad resecandas illorum hujusmodi contentiones ita constitueram, ut missis aliquot e Gallia episcopis, tum advenire jussis ab Africa iis, qui diversarum partium erant, atque obnixius inter se, pertinaciusque contendebant, praesente insuper Romano episcopo, posset id omne, quod commotum videbatur, praesentibus ipsis accurata disceptatione componi. Sed quia nonnulli, ut fere fit, suae ipsorum salutis, et reverentiae, quae sanctissimae fidei debetur, obliti, privatas adhuc simultates exercere non cessant, dum prolato jam judicio acquiescere nolunt, causanturque a paucis videlicet dictas sententias fuisse, atque hos ipsos non omnibus quae inquiri ante oportebat, diligenter examinatis, ad depromendum judicium praepropere festinanterque processisse. Quo fit, ut et ipsi, quos fraternum et concordem animorum consensum retinere par erat, turpi aut nefaria potius dissensione discrepent, et aversis a sanctissima religione hominibus ludibrii occasionem praebeant. Propterea mihi sedulo providendum fuit, ut haec quae post judicium prolatum se dari voluntario assensu debuerant, vel nunc tandem multis praesentibus exitum sortiantur. Quoniam ergo plurimos ex diversis compluribus locis episcopos in Arelatensium oppido ad kalendas augusti convenire praecepimus, tibi etiam per litteras significandum duximus, ut accepto a clarissimo viro Latroniano correctore Siciliae publico vehiculo, cum duobus aliis secundae sedis, quos ipse deligendos judicaveris, tribusque una famulis, qui vobis in via ministrent, adscitis, designatum in locum ad diem praedictam te conferas: ut per gravitatem tuam, et caeterorum qui conventuri sunt, unanimem conspirantemque prudentiam, dissidium hoc, quod male hactenus per foedas quasdam contentiones perseverat, omnibus auditis, quae ab iis qui inter se nunc dissident, quosque pariter adesse jussimus, in medium proferentur, ad debitam religionem et fidem, fraternamque concordiam, vel sero tandem revocari queat. Incolumem te Deus omnipotens multis annis custodiat. Κωνσταντῖνος Σεβαστὸς Χρέστῳ, ἐπισκόπῳ Συρακουσίων. Ἤδη μὲν πρότερόν τε ὁ φαύλως καὶ ἐνδιαστρόφως τινὲς περὶ τῆς θρησκείς τῆς ἁγίας καὶ ἐπουρανίου δυνάμεως καὶ τῆς αἵρέσεως τῆς καθολικῆς ἀποδιΐστασθαι ἤρξαντο, ἐπιτέμνεσθαι βουληθεὶς τὰς τοιαύτας αὐτῶν φιλονεικίας, οὕτω διετετυπώκειν, ὥστε ἀποσταλέντων ἀπὸ τῆς Γαλλίας τινῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ μὴν καὶ τῶν κληθέντων ἀπό τῆς Ἀφρικῆς τῶν ἐξ ἐναντίας μοίρας καταλληλως ἐνστατικῶς καὶ ἐπιμόνως διαγωνιζομένων. παρόντος τὲ καὶ τοῦ τῆς Ῥώμης ἐπισκόπου, τοῦτο ὅπερ ἐδόκει κικινῆσθαι, δυνηθῆ ὑπὸ τῆς παρουσίας αὐτῶν μετὰ πάσης ἐπιμελοῦς διακρίσεως, κατορθώσεως τυχεῖν. ἀλλ' ἐπειδὴ, ὡς συμβαίνει, ἐπιλοθόμενοί τινες καὶ τῆς σωτηρίας τῆς ἰδίας, καὶ τοῦ σεβάσματος τοῦ ὀφειλομένου τῇ ἁγιωτάτῃ αἱρὲσει, ἔτι καὶ νῦν τὰς ἰδίας ἔχθρας παρατείνειν οὐ παύονται, μὴ βουλόμενοι τῇ ἤδη ἐξενεχθείσῃ κρίσει συντίθεσθαι, καὶ διοριζόμενοι ὅτι δὴ ἄρα ὀλίγοι τινὲς τὰς γνώμας καὶ τὰς ἀποφάσεις ἑαυτῶν ἐξήνεγκαν, ἢ καὶ μὴ πρότερον ἁπάντων τῶν ὀφειλόντων ζητηθῆναι ἀκριβῶς ἐξετασθέντων, πρὸς τὸ τὴν κρίσιν ἐξενέγκαι πάνυ ταχέως καὶ ὀξέως ἔσπευσαν· ἔκ τε τούτῶν ἁπάντων συμβαίνει γενέσθαι, τὸ καὶ τούτους αὐτοὺς ἀδελφικὴν καὶ ὁμόφρονα ὀφείλοντας ἔχειν ὁμοψυχίαν, αἲσχρῶς, μᾶλλον δὲ μυσαρῶς ἀλλήλων ἀποδιεστάναι· καὶ τοῖς ἀνθρώποις τοῖς ἀλλοτρίας ἔχουσι τὰς ψυχὰς ἀπὸ τῆς ἁγιωτάτης θρησκείας, ταύτην πρόφασιν χλεύης διδόναι· ὅθεν προνοητέον μοι ἐγένετο, ὅπως τοῦτο ὅπερ ἐχρῆν μετὰ τὴν ἐξενεχθεῖσαν ἤδη κρίσιν, αὐθαιρέτῳ συγκαταθέσει πεπαῦσθαι; κᾂν νῦν ποτε δυνηθῇ πολλῶν παρόντων τέλους τυχεῖν. ἐπειδὴ τοίνυν πλείστους ἐκ διαφόρων καὶ ἀμυθήτων τόπων ἐπισκόπους εἰς τὴν Ἀρεταλησίων πόλιν εἴσω Καλανδῶν Αὐγούστων συνελθεῖν ἐκελεύσαμεν. καί σοι γράψαι ἐνομίσαμεν, ἵνα λαβὼν παρὰ τοῦ λαμπροτάτου Λατρωνιανοῦ τοῦ κοῤῥήκτορος Σικελίας δημόσιον ὂχημα, συζεύξας σεαυτῷ καὶ δύο γέ τινας τῶν ἐκ τοῦ δευτέρου θρόνου οὓς ἂν σὺ αὐτός ἐπιλέξασθαι κρίνῃς, ἀλλὰ μὴν καὶ τρεῖς παῖδας τοὺς δυνησομένους ὑμῖν κατὰ τὴν ὀδὸν ὑπηρετήσασθαι παραλαβὼν, εἴσω τῆς αὐτῆς ἡμέρας ἐπὶ τῶ προειρημένῳ τόπῳ ἀπάντησον· ὡς ἂν διά τε τῆς σῆς στεῤῥότητος, καὶ διὰ τῆς λοιπῆς τῶν συνιόντων ὁμοψύχου καὶ ὁμόφρονος συνέσεως, καὶ τοῦτο ὄπερ ἄχρι τοῦ δεῦρο φαύλως δι' αἰσχράς τινας ζυγομαχίας παραμεμένηκεν, ἀκουσθέντων πάντων τῶν μελλόντων λεχθὴσεσθαι παρὰ τῶν νῦν ἀπ' ἀλλήλων διεστῶτων, οὓσπερ ὁμοίως παρεῖναι ἐκελεύσαμεν, δυνηθῇ εἰς τὴν ὀφειλομένην θρησκείαν καὶ πίστιν, ἀδελφικήν τε ὁμόνοιαν, κᾂν βραδέως ἀνακληθῆναι. ὑγιαίνοντά σε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ διαφυλάξοι ἐπὶ πολλοῖς ἔτεσιν.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD EPISCOPOS POST CONCILIUM ARELATENSE. ( Conc. t. I, col. 1454, ed. Col. )
|
Constantinus Augustus episcopis catholicis charissimis fratribus, salutem.
|
Aeterna, religiosa et incomprehensibilis pietas Dei nostri nequaquam permittit humanam conditionem diutius in tenebris oberrare, neque patitur exosas quorumdam voluntates usque in tantum pervadere, ut non suis praeclarissimis luminibus denuo pandens iter salutare, eas det ad regulam justitiae converti. Habeo quippe cognitum , multis exemplis: haec eadem ex meipso metior. Fuerunt enim in me primitus, quae justitia carere videbantur, nec ulla putabam videre supernam potentiam, quae intra secreta pectoris mei gererem. Equidem haec, ut dixi, aequam fortunam debuerunt sortiti, scilicet omnibus malis redundantem: sed Deus omnipotens in coelis per saecula residens, tribuit quod non merebar. Certe jam neque dici, neque enumerari possunt ea, quae coelesti sua in me famulum suum benevolentia concessit, sanctissimi antistites Christi Salvatoris fratres charissimi. Gaudeo igitur equidem specialiter, gaudeo quod tandem habita justissima dijudicatione, eos ad meliorem spem fortunamque revocastis, quos malignitas diaboli videbatur a praeclarissima luce legis Catholicae miserabili sua persuasione avertisse. O vere victrix providentia Christi Salvatoris! ut etiam his consuleret, qui jam desciscentes a veritate, quodam modo adversus ipsum arma inducentes gentibus se copulaverunt: quia si vel nunc vera fide voluerint obsequia sanctissimae legi deferre, intelligere poterunt quantum sibi nutu Dei sit provisum. Et hoc quidem, sanctissimi fratres, sperabam etiam in eis, quibus ingenita est maxima durities animi, posse reprehendi; sed non profuit apud eos recta dijudicatio, neque in eorum sensus ingressa est divinitas propitia. Revera enim non immerito ab his procul abscesserit Christi clementia, in quibus manifesta luce claret hujusmodi esse, ut eos etiam a caelesti provisione exosos cernamus: quae in ipsos tanta vesania perseverat, cum incredibili arrogantia persuadeant sibi, quae nec dici, nec audiri fas est, desciscentes a recto judicio dato, quo coelesti provisione meum judicium eos comperi postulare: quae vis malignitatis in eorumdem pectoribus perseverat. Quoties a me jam ipso improbissimis additionibus suis sunt condigna responsione oppressi? qui utique si hoc ante oculos habere voluissent, minime hoc ipsum interposuissent. Meum judicium postulant, qui ipse judicium Christi expecto. Dico enim, ut se veritas habet, sacerdotum judicium ita debet haberi, ac si ipse Dominus residens judicet. Nihil enim licet his aliud sentire, vel aliud judicare, nisi quod Christi magisterio sunt edocti. Quid igitur sentiunt maligni homines, officia, ut vere dixi, diaboli? Perquirunt saecularia, relinquentes coelestia. O rabida furoris audacia! sicut in causis gentilium fieri solet, appellationem interposuerunt. Equidem gentes minora interdum judicia refugientes, ubi justitia cito deprehendi potest, magis ad majora judicia auctoritate interposita ad appellationem se conferre sunt solitae. Quid hi detractores legis, qui renuentes coeleste judicium, meum putaverunt postulandum, sic sentire de Christo salvatore? Ecce jam proditores, ecce sine ulla acriori disquisitione, ipsi per semet prodiderunt facinora sua. Quae ab ipsis sentitur humanitas, qui in ipso Deo immanes prosilierunt? Equidem, fratres carissimi, licet haec in ipsis videantur deprehensa, nihilominus vos, qui Domini salvatoris sequimini viam, patientiam adhibete, data his iisdem videritis perseverare, protinus cum his quos Dominus dignos cultui suo judicavit, proficiscimini, et redite ad proprias sedes, meique mementote, ut mei Salvator noster semper misereatur. Caeterum direxi meos homines, qui eosdem infandos deceptores religionis protinus ad comitatum meum perducant, ut ibi degant, ibi sibi mortem pejus pervideant. Dedi quoque litteras competentes ad eum, qui vicariam praefecturam per Africam tuetur, ut quotquot hujus insaniae similes invenerit, statim eos ad comitatum meum dirigat, ne ulterius sub tanta claritate Dei nostri ea ab ipsis fiant, quae maximam iracundiam coelestis providentiae possint incitare. Incolumes vos Deus omnipotens tribuat votis meis et vestris per saecula, fratres carissimi.
|
( in ms. ejusdem) ( in ms. quam) ( in
ms. sic) ( in ms. mera) ( in ms. clarent) ( in ms. incredibilia) ( in ms. persuadendum) ( in ms. ipsum) ( f. reprehendi)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI ET LICINII AD PROBIANUM. ( Bal. Misc., t. I, p. 21.)
|
Imperotores Caesares Flarius Constantinus Maximus et Valerius Licinianus Licinius Probiano proconsuli Africae.
|
Aelianus, praedecessor tuus, merito, dum vir perfectissimus Verus vicarius praefectorum tunc per Africam nostram incommoda valetudine teneretur, ejusdem partibus functus, inter caetera etiam id negotium vel invidiam, quae de Caeciliano episcopo Ecclesiae catholicae videtur esse commota, ad examen suum atque jussionem credidit esse revocandam. Etenim cum jam Superium centurionem, et Caecilianum magistratum Aptungitanorum, et Saturninum excuratorem, et Calibium juniorem ejusdem civitatis curatorem, atque Solonem servum publicum suprascriptae civitatis praesentes esse fecisset, audientiam praebuit competentem, adeo ut cum Caeciliano fuisset objectum quod a Felice eidem episcopatus videretur esse delatus, cui divinarum scripturarum proditio atque exustio videretur objecta, innocentem de eo Felicem fuisse constiterit. Denique cum Maximus Ingentium Decurionem Ziquensium civitatis epistolam Caeciliani exduumviri falsasse contenderet, eumdem ipsum Ingentium suspensum, actis quae suberant, pervidimus, et ideo minime tortum quod se Decurionem Ziquensium civitatis asseveraverit. Unde volumus ut eumdem ipsum Ingentium sub idonea prosecutione ad comitatum meum Constantini Augusti mittas, ut illis qui in praesentiarum agunt, atque diuturnis diebus interpellare non desinunt, audientibus et coram assistentibus apparere et intimari possit frustra eos Caeciliano episcopo invidiam comparare atque adversus eum violenter insurgere voluisse. Ita enim fiet ut omissis, sicut oportet, ejusmodi contentionibus, populus sine dissensione aliqua religioni propriae cum debita veneratione deserviat.
|
(Verinus) (Saturianum) (supra
Apronianus)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD EPISCOPOS DONATISTAS. ( Conc. t. I, col. 1431, ed. Col. ) Illos Brixiam ad pacem componendam convocat.
|
Constantinus Augustus, episcopis.
|
Ante paucos quidem dies, juxta postulatum vestrum, hoc mihi placuerat, ut ad Africam reverteremini, ut illic omnis causa, quae vobis adversus Caecilianum competere videtur, ab amicis meis, quos elegissem, cognosceretur, atque finem debitum reciperet. Verum diu mihi cogitanti, et in animo meo non immerito volventi, id potissimum visum est, ut quoniam scio quosdam ex vestris turbulentos satis, et obstinato animo rectum judicium et integrae veritatis rationem minime respicere, ac per hoc venire forsitan, ut si ibidem cognoscatur, non ut condecet, et veritatis ratio expostulat, res finem accipiat atque aliquid tale eveniat nimia vestra obstinatione, quod et divinitati coelesti displiceat, et existimationi meae, quam semper illibatam cupio perseverare, plurimum impediat: placuit mihi ut Caecilianus juxta prius tractatum huc potius veniat, quem credo juxta litteras meas mox adfuturum. Polliceor autem vobis, quod si praesente ipso de uno tantum crimine vel facinore ejus per vosmetipsos aliquid probaveritis, id apud me sit, ac si universa quae intenditis probata esse videantur. Deus omnipotens perpetuam tribuat securitatem.
|
(sicut dixi)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD CELSUM. ( Conc. t. I, col. 1471, ed. Col. )
|
Perseverare Menalium eum quam jamdudum susceperat insania caeterosque qui a veritate Dei digressi errori se pravissimo dederunt proxima etiam tuae gravitatis scripta testata sunt, quibus inhaerentem te jussioni nostrae, de merito seditionis ipsorum, eoque tumultu quem apparabant, inhibitum esse memorasti, frater carissime. Unde quoniam ex eo patuit ipsos nefarias res cogitasse, quod cum statuissem inter ipsos et Caecilianum plenissime super allegationibus diversis requirere, praesentiae meae susceptam fugam subtrahere laboraverunt, hoc ipso turpissimo facto confessi ad ea se redire properare, quae et antea fecerant et nunc agere perseverant: at cum constet minime unumquemque propria penitus delicta lucrari, etiamsi paulisper eorum fuerit coercitio dilata, mandandum gravitati tuae duxi, ut interim quidem eosdem omittas, et dissimulandum super ipsos esse cognoscas. Verum lecta hac epistola, tam Caeciliano quam iisdem palam facias, quod cum favente pietate divina Africam venero, plenissime universis tam Caeciliano, quam his qui contra eum agere videntur lecto dilucido judicio demonstraturus sum, quae et qualis summae divinitati sit adhibenda veneratio, et cujusmodi cultu delectari videatur, adhibito etiam diligenti examine, ea quae nunc aliqui exinde illecebris mentis ignorantiaeque occultare se putant, plenissime sum reperturus atque in lucem facturus venire. Easdem personas quae res istius modi concitant faciuntque, ut non cum ea qua oportet veneratione summus Deus colatur, perdam atque discutiam. Cumque satis clareat neminem posse beatitudines martyris eo genere conquirere, quod alienum a veritate religionis et incongruum esse videatur eos, quos contra fas et religionem ipsam recognovero reosque violentes competentis venerationis deprehendero, sine ulla dubitatione insaniae obstinationisque temerariae faciam merita exitia persolvere. Scire itaque pro certo quae habere debeant, ad plenissimam fidem salute etiam teste invocata, quod tam super plebe quam super clericis his qui primi sunt, sum diligentissime quaesiturus, idque judicaturus quod verissimum et religiosissimum esse manifestum sit: demonstraturus etiam iisdem, qui et qualis divinitati cultus adhibendus sit. Nam nequaquam me aliter maximum reatum effugere posse credo, quam ut hoc, quod improbe fit, minime existimem dissimulandum: cum nihil potius a me agi pro instituto meo ipsiusque principis munere oporteat, quam ut discussis erroribus omnibusque temeritatibus amputatis, veram religionem universos concordemque simplicitatem atque meritam omnipotenti Deo culturam praesentare perficiam.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD CATHOLICAM. ( Conc. I, col. 1472, ed. Col. )
|
Constantinus imperator ad episcopos et plebem Africae, ut Donatistas tolerent.
|
Quod fides debuit, quantum prudentia valuit, prout puritas potuit, tentasse me per omnia humanitatis et moderationis officia optime scitis, ut juxta magisteria legis nostrae, pax illa sanctissimae fraternitatis, cujus gratiam Deus summus famulorum suorum pectoribus immiscuit, stabilita per omnem concordiam teneretur. Sed quia vim illam sceleris infusi, paucorum licet, sensibus pervicaciter inhaerentem, intentionis nostrae ratio non potuit edomare, favente adhuc sibi huic nequitiae patrocinio, ut extorqueri sibi omnino non sinerent, in quo se deliquisse gauderent. Spectandum nobis est, dum totum hoc per paucos sedit, in populum omnipotentis Dei misericordia mitigetur. Inde enim remedium sperare debemus, cum omnia bona vota et facta referuntur. Verum dum caelestis medicina procedat, hactenus sunt consilia nostra moderanda, ut patientiam percolamus, et quidquid insolentia illorum pro consuetudine intemperantiae tentat aut facit, id totum tranquillitatis virtute toleremus. Nihil ex reciproco reponatur injuriae; vindictam enim, quam Deo servare debemus, insipientis est manibus usurpare: maxime cum debeat fides nostra confidere, quidquid ab hujusmodi hominum furore patietur, martyrii gratia apud Deum esse valiturum. Quid est enim aliud in hoc saeculo in nomine Dei vincere, quam inconditos hominum impetus quietae legis populum lacessentes, constanti pectore sustinere? Quod si observaverit vestra sinceritas, cito videbitis per gratiam summae divinitatis, ut languescentibus eorum institutis vel moribus, qui se miserrimae contentionis vexillarios praebent, sciant omnes non debere se paucorum persuasione pereuntes sempiterno letho dare, quo possint poenitentiae gratia, semper vitae aeternae, correctis erroribus suis, integrari. Valete voto communi per saecula jubente Deo, fratres carissimi.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXXIII. EPISTOLA CONSTANTINI AD EUSEBIUM PRIMA. ( Eus., Vita Const., lib. II, c. 46.) De Aedificatione et Restauratione Ecclesiarum.
|
Cum usque ad hanc diem impia praesumptio et tyrannica violentia ministros Servatoris nostri sit persecuta, pro certo habeo planeque mihi ipse persuadeo omnium ecclesiarum aedificia, aut per incuriam corrupta, aut prae metu ingruentis temporum iniquitatis minus honorifice exculta esse, Eusebi, frater carissime. Nunc vero cum libertas restituta sit, et draco ille providentia quidem Dei optimi maximi, ministerio autem nostro a reipublicae administratione submotus, equidem existimo divinam potentiam omnibus clarissime innotuisse; et eos qui seu metu seu incredulitate aliquid peccaverunt, agnito illo qui vere est, ad rectam ac veram vivendi rationem esse redituros. Quotquot igitur ecclesiis aut ipse praees, aut alios in singulis locis praesidentes episcopos et presbyteros ac diaconos nosti. cunctos admone, ut in opera ecclesiarum omni studio ac diligentia incumbant: quo aut reparentur quae adhuc manent, aut augeantur in majus: aut sicubi usus postulaverit, nova aedificentur. Quaecumque autem necessaria fuerint, et ipse, et reliqui alii tuo interventu, tum a praesidibus provinciarum petent, tum ab officio praefecturae praetorianae. His enim per litteras praeceptum est, ut omni diligentia iis quae tua sanctitas dixerit obsequantur. Divinitas te servet, frater carissime. Et hujusmodi quidem epistolae per singulas provincias ad ecclesiarum antistites sunt missae. Rectoribus quoque provinciarum mandatum est, ut his convenientia exsequerentur. Adeoque cum summa celeritate, legis praecepta opere ipso adimplebantur.
|
Ἕως τοῦ παρόντος χρόνου τῆς ἀνοσίου βουλήσεως καὶ τυραννίδος τοὺς ὑπηρέτας τοὺς τοῦ Σωτῆρος διωκούσης, πεπίστευκα καὶ ἀκριβῶς ἐμαυτὸν πέπεικα, πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν τὰ ἔργα ἢ ὑπὸ ἀμελείας διεφθάρθαι, ἢ φόβῳ τῆς ἐπικειμένης ἀδικίας μὴ ἀξίως γεγενῆσθαι, ἀδελφὲ προσφιλέστατε. νυνὶ δὲ τῆς ἐλευθερίας ἀποδοθείσης, καὶ τοῦ δράκοντος ἐκείνου ἀπὸ τῆς τῶν κοινῶν διοικήσεως, τοῦ Θεοῦ τοῦ μεγίστου προνοίᾳ, ἡμετέρᾳ δ' ὑπηρεσίᾳ ἐκ διωχθέντος, ἡγοῦμαι καὶ πᾶσι φανερὰν γεγενῆσθαι τὴν θείαν δύναμιν. καὶ τοὺς ἢ φόῳ ἢ ἀπιστίᾳ ἁμαρτήμασί τισι περιπεσόντας, ἐπιγνόντας τὸ ὄντως ὂν, ἥξειν ἐπὶ τὴν ἀληθῆ καὶ ὀρθὴν τοῦ βίου κατάστασιν. ὅσων τοίνυν ἢ αὐτὸς προΐστασαι ἐκκλησιῶν, ἢ ἄλλους τοὺς κατὰ τόπον προισταμένους Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους τε ἢ Διακόνους οἶσθα, ὑπόμνησον σπουδάζειν περὶ τὰ ἔργα τῶν ἐκκλησιῶν. καὶ ἢ ἐπανορθοῦσθαι τὰ ὄντα, ἢ εἰς μείζονα αὔξειν, ἢ ἔνθα ἂν χρεία ἀπαιτῃ, καινὰ ποιεῖν. αἰτήσεις δὲ καὶ αὐτὸς, καὶ διὰ σοῦ οἱ λοιποὶ τὰ ἀναγκαῖα παρά τε τῶν ἡγεμόνων, καὶ τῆς ἐπαρχικῆς τάξεως. τούτοις γὰρ ἐπεστάλθη, πάσῃ προθυμίᾳ ἐξυπηρετήσασθαι τοῖς ὑπὸ τῆς σῆς ὁσιότητος λεγομένοις.ὁ Θεός σε διαφυλάξοι ἀδελφὲ ἀγαπητὲ. Ταῦτα μὲν οὖν καθ' ἕκαστον ἔθνος ἐγράφετο τοῖς τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶσι. τὰ ἀκόλουθά τε τούτοις πράττειν οἱ τῶν ἐθνῶν ἡγεμόνες ἑκελεύοντο. σὺν πολλῷ τε τάχει, δι' ἔργων ἐχώρει τὰ νενομοθετεμένα.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD ALEXANDRUM EPISCOPUM ET ARIUM PRESBYTERUM. ( Euseb. Vit. Const. lib. II, c. 64-72.)
I. I. II. II. III. III. IV. IV. V. V. VI. VII. VII. VIII. VIII. IX. IX.
|
Victor Constantinus maximus Augustus Alexandro et Ario.
|
Duabus me causis impulsum fuisse ad earum rerum quas gessi ministerium obeundum, ipse conatuum meorum adjutor et servator omnium mihi testis est Deus. Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς, Ἀλεξάνδρῳ καὶ Ἀρείῳ. Quod pro pace continue satagebat. Nam primum quidem omnium gentium inolitam de Deo opinionem in unam quasi habitudinem ac formam compingere propositum fuit, deinde vero corpus orbis terrarum quasi gravi quodam morbo tyrannidis oppressum, in pristinam valetudinem restituere. Quae cum mihi instar scopi proposuissem, alterum quidem arcano cogitationis oculo inquirebam, alterum vero bellica vi atque potentia perficere conabar. Quippe intelligebam, si communem inter omnes Dei cultores concordiam, sicut mihi in votis erat, stabilire potuissem, fore ut reipublicae administratio mutationem piis omnium sensibus congruentem nancisceretur. Quomodo quaestiones in Africa excitatas compressit. Itaque cum intolerabilis quaedam insania totam Africam corripuisset, ob quosdam qui temeraria levitate religionem populorum in varias sectas discindere ausi fuerant, hunc ego morbum sedare cupiens, nullum aliud remedium ad ejus curationem idoneum reperiebam, quam ut communi hoste generis humani e medio sublato, qui sacrosanctis Synodis vestris impiam suam sententiam ac jussionem opposuerat, quosdam vestrum ad sarciendam inter dissidentes concordiam ministros atque adjutores mitterem. Quod religio ab Orientis partibus coeperit. Nam quoniam veri luminis vis, et lex sacrosanctae religionis, Dei beneficio ex sinu Orientis edita, universum simul terrarum orbem sacris radiis illustraverat, non sine causa vos cunctarum gentium salutis auctores ac duces fore confidens, et mentis affectu et oculorum acie exquirere laborabam. Statim igitur post magnam illam victoriam et post certissimum de hostibus triumphum, ante omnia illud rursus scrutari constitueram, quod praecipuum et maximi momenti esse judicabam. Quomodo seditionem moleste ferens pacem suasit. Verum, o eximia Dei providentia! quis et qualis nuntius aures meas, seu potius animum ipsum acerbissime sauciavit; cum mihi significatum est multo graviora inter vos orta esse dissidia, quam sunt illa quae in Africa remanserunt? Adeo ut partes vestrae, a quibus medelam aliis suppeditari posse sperabam, majore jam curatione indigeant. Ac mihi quidem de harum rerum initio atque origine accuratius cogitanti, levis admodum causa esse visa est, nec tanta animorum contentione digna. Itaque ad hujus epistolae scribendae necessitatem redactus, et ad concordem utriusque vestrum solertiam scribens, invocato ad hoc opus auxilio divinae providentiae, arbitrum me dissensionis vestrae, et quasi pacis moderatorem merito interpono. Nam qui etiamsi gravior subesset causa discordiae, tamen Deo juvante, piis audientium mentibus rationem insinuans, haud difficile possem singulos ad salubriora consilia revocare; idem cum levis admodum et exigua nunc causa sit, quae totius corporis consensioni obstat, cur non multo faciliorem et expeditiorem hujus rei correctionem mihi ipse spondeam? Unde nata sit controversia inter Arium et Alexandrum, et quod talia non erant disquirenda. VI, Porro praesentis controversiae initium hinc extitisse comperio. Cum enim tu Alexander a presbyteris tuis requireres, quid quisque eorum de quodam legis loco sentiret, seu potius de quadam parte inanis quaestionis eos interrogares; cumque tu, Ari, id quod vel nunquam cogitare, vel sane cogitatum silentio premere debueras, imprudenter protulisses, excitata inter vos discordia, communio quidem denegata est; sanctissimus autem populus in duas partes discissus, a totius corporis unitate discessit. Quocirca uterque vestrum veniam vicissim alteri tribuens, id amplectatur, quod conservus vester vobis justissime suadet. Quidnam vero illud est? Nec interrogare de hujusmodi rebus principio decebat, nec interrogatum respondere. Tales enim quaestiones, quas nullius legis necessitas praescribit, sed inutilis otii altercatio proponit, licet ingenii exercendi causa instituantur, tamen intra mentis nostrae penetralia continere debemus, nec eas facile in publicos efferre conventus, nec auribus vulgi inconsulte committere. Quotus quisque enim est, qui tantarum rerum tamque difficilium vim atque naturam aut accurate comprehendere, aut pro dignitate explicare sufficiat? Quod si quis id facile consequi posse existimetur, quotae tandem parti vulgi id persuasurus est? Aut quis in ejusmodi quaestionum subtili et accurata disputatione, citra periculum gravissimi lapsus possit consistere? Quocirca in hujusmodi quaestionibus loquacitas comprimenda est, ne forte aut nobis id quod propositum est explicare ob naturae nostrae infirmitatem non sufficientibus; aut auditoribus, ob ingenii tarditatem ea quae dicuntur minime assequentibus; ex alterutro horum, aut in blasphemiae, aut in schismatis necessitatem populus incurrat. Μανθάνω τοίνυν ἐκεῖθεν ὑπῆρξαι τοῦ παρόντος ζητήματος τὴν καταβολὴν. ὅτε γὰρ σὺ, ὦ Ἀλέξανδρε, παρὰ τῶν πρεσβυτέρων ἐζήτεις, τὶ δή ποτε αὐτῶν ἕκαστος ὑπέρ τινος τόπου τῶν ἐν τῷ νόμῳ γεγραμμένων μᾶλλον δ' ὑπὲρ ματαίου τινὸς ζητήσεως μέρους ἐπυνθάνου. σύ τε, ὦ Ἄρειε, τοῦθ' ὅπερ ἢ μήτε τὴν ἀρχὴν ἐνθυμηθῆναι, ἢ ἐνθυμηθέντα σιωπῇ παραδοῦναι προσῆκον ἦν, ἀπροόπτως ἐντέθεικας, ὅθεν τῆς ἐν ὑμῖν διχονοίας ἐγερθείσης, ἡ μὲν σύνοδος ἠρνήθη, ὁ δὲ ἁγιώτατος λαὸς εἰς ἀμφοτέρους σχισθεὶς, ἐκ τῆς τοῦ κοινοῦ σώματος ἁρμονίας ἐχωρίσθη. οὐκοῦν ἑκάτερος ὑμῶν ἐξίσου τὴν συγγνώμην παρασχὼν. ὅπερ ἂν ὑμῖν ὁ συνθεράπων ὑμῶν δικαίως παραινεῖ, δεξάσθω. τί δὲ τοῦτό ἐστιν; οὔτε ἐρωτᾷν ὑπὲρ τῶν τοιούτων ἐξ ἀρχῆς προσῆκον ἦν, οὔτε ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι. τὰς γὰρ τοιαύτας ζητήσεις, ὁπόσας μὴ νόμου τινὸς ἀνάγκη προστάττει, ἀλλ' ἀνωφελοῦς ἀργίας ἐρεσχελία προτίθησιν. εἰ καὶ φυσικῆς τινος γυμνασίας ἕνεκα γίγνοιτο, ὅμως ὀφείλομεν εἴσω τῆς διανοίας ἐγκλείειν, καὶ μὴ προχείρως εἰς δημοσίας συνόδους ἐκφέρειν, μὴ δὲ ταῖς τῶν δήμων ἀκοαῖς ἀπρονοήτως πιστεύειν. πόσος γάρ ἐστιν ἕκαστος, ὡς πραγμάτων οὕτω μεγάλων καὶ λίαν δυσχερῶν δύναμιν, ἢ πρὸς τὸ ἀκριβὲς συνιδεῖν, ἢ κατ' ἀξίαν ἑρμηνεῦσαι· εἰ δὲ καὶ τοῦτο τίς εὐχερῶς ποιεῖν νομισθείη, πόσον δή που μέρος τοῦ δήμου πείσει; ἢ τίς ταῖς τῶν τοιούτων ζητημάτων ἀκριβείαις, ἔξω τῆς ἐπικινδύνου παρολισθήσεως ἀντισταίη; οὐκοῦν ἐφεκτέον ἐστὶν ἐν τοῖς τοιούτοις τὴν πολυλογίαν, ἵνα μήπως ἢ τῇ ὑμῶν ἀσθενείᾳ τῆς φύσεως τὸ προταχθὲν ἑρμηνεῦσαι μὴ δυνηθέντων, ἢ τῇ τῶν ἀκροατῶν βραδυτέρᾳ συνέσει, πρὸς ἀκριβῆ τοῦ ῥηθέντος κατάληψιν ἐλθεῖν μὴ χωρησάντων. ἐξ ὁποτέρου τούτων, ἢ βλασφημίας, ἢ σχίσματος, εἰς ἀνάγκην ὁ δῆμος περισταίη. Exhortatio ad concordiam. Proinde et incauta interrogatio, et inconsulta responsio, in utroque; vestrum veniam sibi mutuo concedant. Neque enim de praecipuo et summo legis nostrae mandato inter vos est orta contentio, neque novum aliquod a vobis de Dei cultu introductum est dogma. Sed unam eamdemque sententiam tenetis; adeo ut ad communionis societatem coire facile possitis. Διόπερ καὶ ἐρώτησις ἀπροφύλακτος, καὶ ἀπόκρισις ἀπρονόητος, ἴσην ἀλλήλαις ἀντιδότωσαν ἐφ' ἑκατέρῳ συγγνώμην, οὐδὲ γὰρ περὶ τοῦ κορυφαίου τῶν ἐν τῷ νόμῳ παραγγελμάτων ὑμῖν ἡ τῆς φιλονεικίας ἐξήφθη πρόφασις. οὐδὲ καινή τις ὑμῖν ὑπὲρ τῆς τοῦ Θεοῦ θρησκείας αἵρεσις ἀντεισήχθη. ἀλλ' ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ἔχετε λογισμὸν, ὡς πρὸς τὸ τῆς κοινωνίας σύνθημα δύνασθαι συνελθεῖν. Quod ob leves quasdam voculas pertinaciter certandum non fuit. Vobis enim pertinaciter contendentibus de rebus parvis atque levissimis, tantam populi multitudinem vestro consilio regi non decet, in tanta praesertim animorum dissensione: nec solum id indecorum, sed prorsus nefas esse existimatur. Atque, ut prudentiam vestram minore exemplo commonefaciam, scitis ipsos etiam philosophos unius sectae professione inter se omnes foederari; eosdem tamen in aliqua assertionum parte interdum discrepare. Verum licet in ipsa scientiae perfectione dissentiant, nihilominus ob sectae communionem rursus in unum conspirant. Quod si ita est, quomodo non multo justius fuerit, vos qui maximi Dei ministri constituti estis, in ejusdem religionis professione unanimes permanere. Sed accuratius, si placet, et attentius expendamus id quod jam dixi; aequumne sit ut ob levium et inanium verborum inter vos contentiones, fratres fratribus velut in acie oppositi stent; utque venerabilis conventus, per vos qui de rebus adeo exiguis et minime necessariis rixamini, impia dissensione dissideat. Plebeia sunt haec, et quae puerili magis inscitiae quam Sacerdotum et prudentium virorum sapientiae congruant. Abscedamus nostra sponte a diaboli tentationibus. Maximus Deus noster et omnium Servator commune cunctis protulit lumen. Sub cujus auspicio ac providentia, mihi ejus famulo et cultori concedite, quaeso, ut hoc opus ad exitum perducam, quo plebs illius mea allocutione atque opera, et admonitionum instantia ad conventus unitatem revocetur. Nam cum vobis, ut dixi, una eademque sit fides, una de religione nostra sententia; cumque legis praeceptum utraque sui parte omnes in unam animorum consensionem constringat: istud quod levem inter vos contentionem excitavit: quandoquidem ad totius religionis summam non pertinet, non est cur ullum inter vos discidium ac seditionem faciat. Atque haec non eo dico, ut vos de inepta, et qualiscumque demum vocanda est quaestione, idem omnino sentire cogam. Potest enim gravitas conventus integre apud vos conservari, et una eademque inter omnes communio retineri, quamvis invicem de re aliqua minimi momenti dissentiatis. Siquidem nec idem omnes volumus in omnibus, nec una omnium indoles est atque sententia. Itaque de divina quidem Providentia una inter vos sit fides, unus intellectus, una de Deo consensio. Quae vero de levissimis istis quaestionibus inter vos subtiliter disputatis, licet non in eamdem coeatis sententiam, interiore mentis cogitatione continere et arcano pectoris recondere debetis. Maneat firma in vobis communis amicitiae praerogativa, et veritatis fides, et Dei legisque observantia. Recurrite ad mutuam dilectionem et charitatem; reddite universo populo suos amplexus. Vosmet ipsi, expurgatis, ut ita dicam, animis vestris, vos vicissim agnoscite. Saepe enim post depositas inimicitias, reconciliata iterum gratia, jucundior existit amicitia. Ὑμῶν γὰρ ἐν ἀλλήλοις ὑπὲρ μικρῶν καὶ λίαν ἐλαχίστων φιλονεικούντων, τοσοῦτον τὸν τοῦ Θεοῦ λαὸν ταῖς ὑμετέραις ἰθύνεσθαι φρεσὶν οὐ προσήκει, διὰ τὸ διχονοεῖν. ἀλλ' οὔτε πρέπον, οὔτε ὅλως θεμιτὸν εἶναι πιστεύεται. ἵνα δὲ μικρῷ παραδείγματι τὴν ὑμετέραν σύνεσιν ὑπομνήσαιμι, λέξω· ἴστε δήπου καὶ τοὺς φιλοσόφους αὐτοὺς, ὡς ἑνὶ μὲν ἅπαντες δόγματι συντίθενται, πολλάκις δὲ ἐπειδὰν ἔν τινι τῶν ἀποφάσεων μέρει διαφωνῶσιν, εἰ καὶ τῇ τῆς ἐπιστήμης ἀρετῇ χωρίζονται, τῇ μέντοι τοῦ δόγματος ἑνώσει, πάλιν εἰς ἀλλήλους συμπνέουσιν· εἰ δὴ τοῦτό ἐστι, πῶς οὐ πολλῷ δικαιότερον, ὑμᾶς τοὺς τοῦ μεγάλου Θεοῦ θεράποντας καθεστῶτας, ἐν τοιαύτῃ προαιρέσει θρησκείας ὁμοψύχους ἀλλήλοις εἶναι; ἐπισκεψώμεθα δὴ λογισμῷ μείζονι, καὶ πλείονι συνέσει, τὸ ῥηθὲν. εἴπερ ὀρθῶς ἔχει δι' ὀλίγας καὶ ματαίας ῥημάτων ἐν ἡμῖν φιλονεικίας, ἀδελφοὺς ἀδελφοῖς ἀντικεῖσαι, καὶ τὸ τῆς συνόδου τίμιον ἀσεβεῖ διχονοίᾳ χωρίζεσθαι δι' ἡμῶν, οἳ πρὸς ἀλλήλους ὑπὲρ μικρῶν οὕτω καὶ μηδαμῶς ἀναγκαίων φιλονεικοῦμεν. δημώδη ταῦτά ἐστι, καὶ παιδικαῖς ἀνοίαις ἁρμόττοντα μᾶλλον, ἣ τῇ τῶν ἱερέων καὶ φρονίμων ἀνδρῶν συνέσει προσήκοντα. ἀποστῶμεν ἑκόντες τῶν διαβολικῶν πειρασμῶν. ὁ μέγας ἡμῶν Θεὸς ὁ κοινὸς ἁπάντων Σωτὴρ, κοινὸν ἅπασι τὸ φῶς ἐξέτεινεν· ὑφ' οὗ τῇ προνοίᾳ ταύτην ἐμοὶ τῷ θεραπευτῇ τοῦ κρείττονος τὴν σπουδὴν εἰς τέλος ἐνεγκεῖν συγχωρήσατε. ὅπως αὐτοὺς τοὺς ἐκείνου δήμους ἐμῇ προσφωνήσει καὶ ὑπηρεσίᾳ καὶ νουθεσίας ἐνστάσει, πρὸς τὴν τῆς συνόδου κοινωνίαν ἐπανάγοιμι. ἐπειδὴ γὰρ, ὡς ἔφην, μία τίς ἐστιν ὑμῖν πίστις, καὶ μία τῆς καθ' ἡμᾶς αἱρέσεως σύνεσις, τό τε τοῦ νόμου παράγγελμα τοῖς δι' ἑαυτοῦ μέρεσιν εἰς μίαν ψυχῆς πρόθεσιν τὸ ὅλον συγκλείει· τοῦτο ὅπερ ὀλίγην ἐν ὑμῖν ἀλλήλοις φιλονεικίαν ἤγειρεν, ἐπειδὴ μὴ πρὸς τὴν τοῦ παντὸς δύναμιν ἀνήκει, χωρισμόν τινα καὶ στάσιν ἐν ὑμῖν μηδαμῶς ποιείτω. καὶ λέγω ταῦτα, οὐχ ὡς ἀναγκάζων ὑμᾶς ἐξάπαντος τῇ λίαν εὐήθει καὶ οἵα δή ποτέ ἐστι ἐκείνη ἡ ζήτησις, συντίθεσθαι δύναται γὰρ καὶ τὸ τῆς συνόδου τίμιον ὑμῖν ἀκεραίως σώζεσθαι, καὶ μία καὶ ἡ αὐτὴ κατὰ πάντων κοινωνία τηρεῖσθαι, κᾀν τὰ μάλιστά τις ἐν μέρει πρὸς ἀλλήλους ὑμῖν ὑπὲρ ἐλαχίστου διαφωνία γένηται. ἐπειδὴ μὴ δὲ πάντες ἐν ἅπασι ταὐτὸ βουλόμεθα, μὴ δὲ μία τις ἐν ὑμῖν φύσις ἢ γνώμη πολιτεύεται. περὶ μὲν οὖν τῆς θείας προνοίας, μία τις ἐν ὑμῖν ἔστω πίστις, μία σύνεσις, μία συνθήκη τοῦ κρείττονος· ἃ δ' ὑπὲρ τῶν ἐλαχίστων τούτων ζητήσεων ἐν ἀλλήλοις ἀκριβολογεῖσθε, κᾂν μὴ πρὸς μίαν γνώμην συμφέρεσθε, μένειν εἴσω λογισμοῦ προσήκει, τῷ τῆς διανοίας ἀποῤῥήτῳ τηρούμενα, τὸ μέντοι τῆς κοινῆς φιλίας ἐξαίρετον, καὶ ἡ τῆς ἀληθείας πίστις, ἥ τε περὶ τὸν Θεὸν καὶ τὴν τοῦ νόμου θρησκείαν τιμὴ, μενέτω παρ' ὑμῖν ἀσάλευτος· ἐπανέλθετε δὴ πρὸς τὴν ἀλλήλων φιλίαν τε καὶ χάριν. ἀπόδοτε τῷ λαῷ ξύμπαντι τὰς οἰκείας περιπλοκὰς. ὑμεῖς τε αὐτοὶ καθάπερ τὰς ἑαυτῶν ψυχὰς ἐκκαθῄραντες, αὖθις ἀλλήλους ἐπίγνωτε· ἡδίων γὰρ πολλάκις φιλία γίνεται μετὰ τὴν τῆς ἔχθρας ὑπόθεσιν, αὖθις εἰς καταλλαγὴν ἐπανελθοῦσα. Quomodo dolore affectus prae pietate lacrymas effudit, et iter quod facturus erat in Orientem ob hanc causam repressit. Reddite igitur mihi tranquillos dies et noctes curarum expertes, ut mihi quoque purae lucis voluptas, et quietae vitae laetitia in posterum conservetur. Quod nisi consecutus fuero, ingemiscam necesse est, totusque lacrymis perfundar; nec reliquum vitae tempus placide exigam. Nam quandiu populus Dei iniqua et perniciosa contentione discissus est, qui fieri potest ut ego deinceps animo consistam? Porro, ut doloris hac de re mei magnitudinem intelligatis, nuper cum Nicomediam venissem, protinus in Orientem iter facere decreveram. Cumque profectionem urgerem, et majore jam ex parte vobiscum essent, hujus rei nuntius consilium nostrum retro avertit, ne cogerer ea coram aspicere, quae ne auditu quidem tenus tolerare me posse existimabam. Deinceps ergo viam mihi in Orientem aperite consensu vestro, quam mihi mutuis inter vos contentionibus obstruxistis. Date hoc mihi, ut vos aliosque omnes populos laetos atque hilares quamprimum videre, et pro communi omnium concordia ac libertate debitas Deo gratias cum unanimi laudum concentu referre possim. Ἀπόδοτε οὖν μοι γαληνὰς μὲν ἡμέρας, νὺκτας δ' ἀμερίμνους, ἵνα κᾀυοί τις ἡδονὴ καθαροῦ φωτὸς, καὶ βίου λοιπὸν ἡσύχου εὐφροσύνη σώζηται. εἰ δὲ μη, στένειν ἀνάγκη, καὶ δακρύοις δι' ὅλου συγχεῖσθαι, καὶ μηδὲ τὸν τοῦ ζῇν αἰῶνα πρᾴως ὑφίστασθαι. τῶν γάρ τοι τοῦ Θεοῦ λαῶν, τῶν συνθεραπόντων λέγω τῶν ἐμῶν, οὕτως ἀδίκῳ καὶ βλαβερᾷ πρὸς ἀλλήλους φιλονεικίᾳ κεχωρισμένων, ἐμὲ πῶς ἐγχωοεῖ τῷ λογισμῷ συνιστάναι λοιπὸν· ἵνα δὲ τῆς ἐπὶ τούτῳ λύπης τὴν ὑπερβολὴν αἴσθησθε, πρώην ἐπιστὰς τῇ Νικομηδέων πόλει, παραχρῆμα πρὸς τὴν ἑῴαν ἠπειγόμην τῇ γνώμῃ. σπεύδοντι δή μοι πρὸς ὑμᾶς, καὶ τῷ πλείονι μέρει σὺν ὑμῖν ὄντι, ἡ τοῦδε τοῦ γράμματος ἀγγελία πρὸς τὸ ἔμπαλιν τὸν λογισμὸν ἀνεχαίτισεν, ἵνα μὴ τοῖς ὀφθαλμοῖς ὁρᾷν ἀναγκασθείην, ἃ μηδὲ ταῖς ἀκοαῖς προσέσθαι δυνατὸν ἡγούμην. ἀνοίξατε δή μοι λοιπὸν ἐν τῇ καθ' ὑμᾶς ὁμονοίᾳ, τῆς ἑῴας τὴν ὁδὸν, ἣν ταῖς πρὸς ἀλλήλους φιλονεικίαις ἀπεκλείσατε· καὶ συγχωρήσατε θᾶττον ὑμᾶς τε ὁμοῦ, καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας δήμους ἰδεῖν χαίροντας, καὶ τὴν ὑὲπρ τῆς κοινῆς ἁπάντων ὁμονοίας τε καὶ ἐλευθερίας ἐφειλομένην χάριν, ἐπ' εὐφήμοις λόγων συνθήμασιν ὁμολογῆσαι τῷ κρείττονι.
|
(ut ita dicam) (conservos
meos dico)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXXV. EPISTOLA CONSTANTINI AD ECCLESIAM POST CONCILIUM NICAENUM. ( Eus., Vit. Const., l. III, c. 17-20) . I. I. II. II. III. III. IV. IV.
|
Constantinus Augustus Ecclesiis.
|
Cum ex prospero reipublicae statu compertum haberem quanta fuisset erga nos omnipotentis Dei benignitas, in hoc praecipue mihi elaborandum esse existimavi, ut a sanctissimis Ecclesiae catholicae populis una fides, sincera charitas et consona erga omnipotentem Deum religio servaretur. Sed quoniam fieri non poterat ut ea res firme ac stabiliter constitueretur, nisi omnibus episcopis vel certe plurimis eorum in unum congregatis, singula quae ad sacratissimam religionem pertinent disceptata prius fuissent, hanc ob causam coactis quam fieri potuit plurimis Sacerdotibus, me quoque tanquam uno ex vobis praesente , cuncta competenti examine eo usque discussa sunt, donec inspectori omnium Deo accepta sententia, ad unitatis concentum proferretur in lucem. Itaque nullus dissensioni, nulus controversiae de fide locus amplius relinqueretur. Κωνσταντῖνος Σεβαστὸς ταῖς Ἐκκλησίαις. De consensu in celebratione festi Paschalis et contra Judaeos. Ubi cum de sanctissimo etiam paschae die quaesitum fuisset, communi omnium sententia decretum est, eam festivitatem uno eodemque die ab omnibus ubique celebrari oportere. Quid enim pulchrius, quid honestius nobis esse possit, quam ut haec festivitas, a qua spem immortalitatis accepimus, uno eodemque ordine et certa ratione ab omnibus inoffense observetur? Ac primum quidem visa est omnibus res esse prorsus indigna, ut in sanctissimae hujus solemnitatis celebratione consuetudinem Judaeorum sequeremur; qui cum manus suas nefario scelere contaminarint, merito impuri homines caecitate mentis laborant. Quippe rejecta illorum consuetudine, possumus rectiori ordine, quem a primo passionis die ad haec usque tempora servavimus, ad futura etiam saecula hujus observantiae ritum propagare. Nihil ergo nobis commune sit cum inimicissima Judaeorum turba. Aliam enim viam a Servatore accepimus. Propositus est sacratissimae religioni nostrae cursus legitimus et honestus. Hunc unanimi consensu retinentes, ab illa turpissima societate et conscientia nos abstrahamus, fratres carissimi. Est enim profecto absurdissimum quod illi magnifice jactant, nos absque ipsorum magisterio haec commode observare non posse. Quidnam vero illi recte sentire possint, qui post necem Domini, post illud parricidium mente capti, non ratione, sed praecipiti impetu feruntur, quocumque innatus furor ipsos impulerit. Hinc est quod ne in hac quidem parte veritatem ipsam perspiciunt: adeo ut a convenienti emendatione longissime aberrantes, uno eodemque anno duo paschata celebrent. Quid ergo est cur istos sequamur, quos constat gravissimo erroris morbo laborare? Nam uno eodemque anno geminum pascha facere nunquam profecto sustinebimus. Verum etiamsi quae dixi minime suppeterent, vestrae tamen solertiae est id curare omnibus modis atque optare, ne sanctitas animarum vestrarum, in ullius rei similitudine cum nequissimorum hominum moribus sociari et commisceri videatur. Illud praeterea considerandum est, nefas esse ut in tanti momenti negotio et in hujusmodi religionis solemnitate dissensio reperiatur. Unum enim liberatis nostrae festum diem, hoc est, diem sacratissimae passionis, Servator noster nobis reliquit, unamque esse voluit catholicam Ecclesiam. Cujus membra licet variis locis dispersa sint, uno tamen Spiritu, Dei scilicet voluntate, foventur. Consideret, quaeso, vestrae Sanctitatis solertia, quam grave sit et indecorum, iisdem diebus alios quidem jejuniis intentos esse, alios vero convivia celebrare, et post dies paschae, alios quidem in festivitatibus et animorum remissione versari, alios vero definitis vacare jejuniis. Hoc itaque convenienti emendatione corrigi, et ad unam camdemque formam redigi divina vult providentia, quemadmodum omnes meo quidem judicio intelligitis. Hortatio ut maximam partem orbis terrarum sequi velint. Proinde cum hoc ita emendari oporteret, ut nihil nobis commune esset cum illorum Domini interfectorum et parricidarum consuetudine, cumque hic ordo decentissimus sit, quem omnes tam occidentalium quam meridianarum et septentrionalium orbis partium Ecclesiae, ac nonnullae quoque orientalium servant, idcirco id aequum rectumque esse omnes judicaverunt, quod et vobis placiturum esse spopondi, ut scilicet quod in urbe Roma perque omnem Italiam, Africam, Aegyptum; per Hispaniam, Gallias, Britannias, Lybias; per universam Achaïam, per Asianam et Ponticam dioecesim; per Ciliciam denique concordi sententia observatur, id vestra quoque prudentia libentibus animis amplectatur. Illud nimirum attendens, non modo majorem esse numerum ecclesiarum in locis supra memoratis, verum etiam aequissimum esse ut omnes in commune id velint quod stricta ratio exigere videtur, nec ullam cum Judaeorum perjurio societatem habere. Atque ut summatim ac breviter dicam, placuit communi omnium judicio, ut sanctissima paschae festivitas uno eodemque die celebraretur. Neque enim decet in tanta sanctitate aliquam esse dissonantiam, praestatque eam sequi sententiam in qua nulla est alieni erroris scelerisque societas atque communio. Hortatio ut omnes decretis Synodi assentiantur. Quae cum ita sint, coelestem gratiam et plane divinum mandatum libenter suscipite. Quidquid enim in sanctis episcoporum conciliis geritur, id omne ad divinam referendum est voluntatem. Quamobrem ubi ea quae gesta sunt dilectis fratribus nostris intimaveritis, supradictam rationem et sanctissimi diei observantiam suscipere et constituere debetis, ut cum in dilectionis vestrae conspectum jampridem a me desideratum venero, uno eodemque vobiscum die sanctam festivitatem peragere possim, utque de omnibus una vobiscum gaudeam, cernens diaboli crudelitatem divina potentia nobis operam navantibus esse sublatam, florente ubique terrarum vestra fide et pace atque concordia. Deus vos servet, fratres carissimi.--Hanc epistolam imperator eodem exemplo scriptam, in omnes provincias direxit, ut suae erga Deum pictatis sinceritatem tanquam in speculo quodam aspiciendam legentibus praeberet.
|
(neque enim negaverim id quo maxime exulto,
conservum me vestrum esse)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD ECCLESIAS. ( Socr. Hist. Eccles. l. I, e. IX.) Jubet imperator ut libri Arii igni tradantur.
|
Victor Constantinus, maximus, Augustus, episcopis et populis.
|
Cum malignos et impios Arius sibi imitandos duxerit, par est ut eamdem cum illis ferat ignominiam. Quemadmodum igitur Porphyrius divinae pietatis hostis, iniquis de religione compositis libris, condignam reperit mercedem, per quam futuris saeculis omnium probris obnoxius erit, plurimaque obruetur infamia, atque insuper impia ejus abolita sunt scripta: ita et nunc placitum nobis est, Arium et Arii suffragatores Porphyrianos quidem nominare, ut quorum imitati sunt mores, eorum quoque obtineant appellationem. Si quod autem scriptum ab Ario compositum reperiatur, igni tradatur, ut non modo improba ejus doctrina tollatur, verum etiam ne monumentum quidem aliquod ejus relinquatur. Illud equidem praedictum volo, si quis libellum aliquem ab Ario conscriptum occultasse deprehensus sit, nec continuo eum prolatum igne absumpserit, morte mulctabitur, illico namque in crimine tali comprehensus poenam capitis luet. Deus vos servet, fratres dilecti. Et cum alias epistolas imperator adversus Arium et cum illo sentientes magnificentius scripsisset, passim per singulas civitates eas proposuit. Νικητὴς Κωνσταντῖνος, μέγιστος, σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ λαοῖς. Τοὺς πονηροὺς δὲ ἀσεβεῖς μιμησάμενος Ἄρειος, δίκαιός ἐστι τὴν αὐτὴν ἐκείνοις ὑπέχειν ἀτιμίαν. ὥσπερ τοίνυν Πορφύριος ὁ τῆς θεοσεβείας ἐχθρὸς συντάγματα ἄττα παράνομα κατὰ τῆς θρησκείας συστηάμενος, ἄξιον εὕρατο μισθὸν, καὶ τοιοῦτον, ὥστε ἐπονείδιστον μὲν αὐτὸν πρὸς τὸν ἑξῆς γενέσθαι χρόνον, καὶ πλείστης ἀναπλησθῆναι κακοδοξίας, ἀφαινισθῆναι δὲ τὰ ἀσεβῆ αὐτοῦ συγγράμματα· οὕτω καὶ νῦν ἔδοξεν, Ἄρειόν τε καὶ τοὺς αὐτῷ ὁμογνώμονας Πορφυριανοὺς μὴν καλεῖσθαι, ἵν' ὧν περ τοὺς τρόπους μεμίμηνται, τούτων ἔχωσι δὲ τὴς προσηγορίαν, πρὸς δὲ τούτῳ καὶ εἴ τι σύγγραμμα ὑπὸ Ἀρείου συντεταγμένον εὑρίσκοιτο, τοῦτο πυρὶ παραδίδοσθαι· ἵνα μὴ μόνον τὰ φαῦλα αὐτοῦ τῆς διδασκαλίας ἀφανισθείη, ἀλλὰ μηδὲ ὑπόμνημα αὐτοῦ ὅλως ὑπολείποιτο. ἐκεῖνο μέντοι προαγορεύω, ὡς εἴ τις σύγγραμμα ὑπὸ Ἀρείου συνταγὴν φωραθείη κρύψας, καὶ μὴ εὐθέως προσενεγκὼν καὶ πυρὶ καταναλώσας, τούτῳ θάνατος ἔσται ζημία· παχρῆμα γὰρ ἁλοὺς ἐπὶ τούτῳ, κεφαλῆς ὑποστήσεται τιμωρίαν. ὁ Θεὸς ὑμᾶς φυλάξῃ, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί. Καὶ ἄλλας δὲ ἐπιστολὰς ὁ βασιλεὺς κατὰ Ἀρείου καὶ τῶν ὁμοδόξων αὐτοῦ πανηγυρικώτερον γράψας, πανταχοῦ κατὰ πόλιν προέθηκε.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD ECCLESIAM ALEXANDRINAM. ( Conc., t. II, p. 62, ed. Labb. )
|
Constantinus Augustus catholicae Alexandrinorum Ecclesiae.
|
Salvete plurimum, fratres carissimi. Permaguum certe et singulare beneficium a divina providentia in nos collatum est, quod omni errore liberati, unam eamdemque fidem agnoscamus. Non est profecto diaboli insidiis contra nos intentatis de caetero quidquam loci relictum: nam quidquid est per fraudem in nos molitus, illud funditus sublatum est. Dissensiones animorum, schismata, tumultus illos, et lethalia discordiarum venena, veritatis splendor penitus obruit delevitque. Unum igitur Deum omnes et nomine veneramur et esse credimus. Ut autem istud ad exitum perduceretur Dei admonitione magnam episcoporum turbam ad urbem Nicaeam accersivi: quibuscum ego, qui unus ex vestrum numero sum, quique quod vester sim conservus plurimum gaudeo, operam dedi ut veritas diligenter investigaretur. Proinde omnia quae aut controversiae, aut dissensionis materiam praebere videbantur, accurate excussa et exagitata sunt. Quanta et quam execrabilia probra nonnulli in magnum Salvatorem, in spem et vitam nostram scelerate nefarieque jecerunt, et scripturis divinitus inspiratis, fideique sacrosanctae contraria non modo impudenter effutiverunt, sed se ita credere palam confessi sunt! Nam cum amplius trecenti episcopi, viri propter animi modestiam et solertiam admirabiles, unam eamdemque fidem uno ore faterentur; solus Arius inventus est qui vi ac fraude diabolica victus, ab ea penitus desciverit, quique impia animi impulsione incitatus, hanc erroris labem primum apud vos, deinde apud alios sparserit. Quocirca eam, quam omnipotens tradidit, doctrinam amplexemur: ad fratres nostros carissimos, a quibus nequam et impudens quidam diaboli minister vos segregavit, redeamus: ad commune corpus Ecclesiae, et ingenua nostra membra, toto pectore, ut dicitur, revertamur. Illud enim vestrae prudentiae, fidei et sanctitati in primis consentaneum est, ut errore illius, quem jam esse hostem veritatis perspectum est, penitus depulso, ad Dei gratiam vos denuo recipiatis. Nam quod trecentis episcopis visum est, non est aliud quam Dei sententia: praesertim cum in talium et tam praeclarorum virorum mentibus sacer insideret, spiritus qui illis divinam voluntatem aperuerit. Quapropter nemo vestrum haesitet, nemo moram interponat; sed omnes lubentibus animis ad viam veritatis redire: ut simul atque ipse ad vos adventavero, debitas gratias Deo qui omnia Instrat, una vobiscum agam quod fidem sinceram nobis patefecerit, et charitatem, quae omnibus optanda erat, proinde reddiderit. Deus vos, fratres charissimi, diu servet incolumes. Κωνσταντῖνος Σεβαστὸς τῇ καthgr;ολικῇ Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίᾳ. Χαίρετε ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. τελείαν παρὰ τῆς θείας προνοίας εἰλὴφαμεν χάριν, ἳνα πάσης πλάνης ἀπαλλαγέντες, μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἐπιγινώσκωμεν πίστιν. οὑδὲν λοιπὸν τῷ διαβόλῳ ἒξεστι καθ' ἡμῶν· πᾶν εἴ τι δ' ἃν , κακοτεχνησάμενος ἐπεχείρησεν, ἐκ βάθρων ἀνῄρηται· τὰς διχονοίας, τὰ σχίσματα, τοὺς θορύβους ἐκείνους, καὶ τὰ τῶν διαφωνιῶν, ἵν' οὓτως εἲπω, θανάσιμα φάρμακα, κατὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ κέλευσιν, ἡ τῆς ἀληθείας ἐνίκησε λαμπρότης. ἕνα τοιγαροῦν ἅπαντες καὶ τῷ ὀνόματι προσκυνοῦμεν, καὶ εἶναι πεπιστεύκαμεν. ἵνα δὲ τοῦτο γένηται, ὑπομνὴσει Θεοῦ συνεκάλεσα εἰς τὴν Νικαέων πόλιν τοὺς πλείστους τῶν ἐπισκόπων, μεθ' ὧνπερ εἷς ἐξ ὑμῶν ἐγὼ ὁ συνθεράπων ὑμέτερος καθ' ὑπερβολὴν εἶναι χαίρων, καὶ αὐτὸς τὴν τῆς ἀληθείας ἐξέτασιν ἀνεδεξάμην, ἠλέγχθη οὖν ἅπαντα καὶ ἀκριβῶς ἐξήτασται, ὃσα δι' ἀμφιβολίαν, ἢ διχόνοιαν, πρόφασιν ἐδόκει γεννᾷν· καὶ φεισάσθω ἡ θεία μεγαλειὸτης· ἡλίκα καὶ ὡς δεινὰ τὰ περὶ τοῦ μεγάλου Σωτῆρος, περὶ τῆς ἐλπίδος καὶ ζωῆς ἡμῶν ἀπρεπῶς ἐβλασφήμουν τινὲς; τ' ἀναντία ταῖς θεοπνεύστοις γραφαῖς, καὶ τῇ ἁγίᾳ πίστει φθεγγόμενοί τε, καὶ πιστεύειν ὁμολογοῦντες; τριακοσίων γοῦν καὶ πλειόνων ἐπισκόπων ἐπὶ σωφροσύνῃ τε καὶ ἀγχινοίᾳ θαυμαζομένων, μίαν καὶ τὴν αὐτὴν πίστιν, ἣ καὶ ταῖς ἀληθείαις, καὶ ἀκριβείαις τοῦ θείου νόμου πέφυκε πίστις εἶναι, βεβαιούντων, μόνος Ἄρειος, ἐφωράθη τῆς διαβολικῆς ἐνεργείας ἡττημένος, καὶ τὸ κακὸν τοῦτο πρῶτον μὲν παρ' ὑμῖν, ἔπειτα καὶ παρ' ἑτέροις ἀσεβεῖ γνώμῃ διασπείρας. ἀναδεξώμεθα τοιγαροῦν ἣν ὁ παντοκράτωρ παρέσχε γνώμηε. ἑπανέλθωμεν ἐπὶ τοὺς ἀγαπητοὺς ἡμῶν ἀδελφοὺς, ὧν ὑμᾶς τοῦ διαβόλου ἀναιδής τις ὑπηρέτης ἐχώρισεν· ἐπὶ τὸι κοινὸν σῶμα, καὶ τὰ γνήσια ἡμῶν μέλη σπουδῇ πάσῃ ἴωμεν. τοῦτο γὰρ καὶ τῇ ἀγχινοίᾳ, καὶ τῇ πίστει, καὶ τῇ ὁσιότητι τῇ ὑμετέρᾳ πρέπει, ἵνα τῆς πλάνης ἐλεγχθείσης ἐκείνου, ὃν τῆς ἀληθείας εἶναι ἐχθρὸν συνέστηκε, πρὸς τὴν θείαν ἐπανέλθητε χάριν. ὁ γὰρ τοῖς τριακοσίοις ἤρεσεν ἐπισκόποις, οὐδέν ἐστιν ἕτερον, ἣ τοῦ Θεοῦ γνώμη, μάλιστά γε ὅπου τὸ ἄγιον πνεῦμα, τοιούτων καὶ τηλικούτων ἀνδρῶν ταῖς διανοίαις ἐγκείμενον, τὴν θείαν βούλησιν ἐξεφώτισε. διὸ μηδεὶς ἀμφιβαλλέτω, μηδεὶς ὑπερτιθέσθω, ἀλλὰ προθῦμως πάντες εἰς τὴν ἀληθεστάτην ὁδὸν ἐπάνιτε· ἳν' ἐπειδὰν ὅσον οὐδέπω πρὸς ὑμᾶς ἀφίκωμαι, τὰς ὀφειλομένας τῷ παντεφόρῳ Θεφ μεθ' ὑμῶν ὁμολόγήσω χάριτας, ὅτι τὴν εἰλικρινῆ πίστιν ἐπιδείξας, τὴν εὐκταίκν ἡμῖν ἀγάπὴν ἀποδέδωκεν. ὁ Θεὸς ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί.
|
(ut ita dicam) (juxta Christi monitum) (o bone Deus, sis nobis clemens
et misericors) (quae
et veritate et exquisitis legis divinae testimoniis vera
fides esse confirmatur) (ὂ, τι δ' ἂν)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI ARIO ET ARIANIS. ( Conc. t. II, p. 269.)
|
Constantinus Augustus Ario et Arianis.
|
Malus interpres, revera effigies quaedam et imago diaboli est. Ut enim illum periti artifices ad omnem deceptionis dolum effingunt velut pulchritudinis formaeque decus affingentes illi, natura sua plane turpissimo, ut miseros mortales perdat, errorem iis objiciens, eodem plane modo, ut opinor, facit, cui illud solum studio dignum videtur, ut noxia impudentiae et audaciae suae pharmaca profusius omnibus objiciat. Etenim novam, nec post homines natos unquam visam, infidelitatis fidem inducit. Quamobrem nec a veritate abhorrere illud videtur jampridem divina oratione explicatum, quod ad malum sunt sapientes. Quid enim quispiam dixerit illum consilii capiendi gratiam perdidisse; qui non amplius sublevationis auxilium ullum invenire expetit? Quorsum igitur, Christe Christe, Domine Domine? quorsum nos quotidie praedones vulnerant? Stat ex adverso dura quaedam et violenta audacia, fremit frendetque dentibus infamia deformis, et innumeris sauciata criminibus. Ipsa certe in lege et promulgatione nominis tui velut quibusdam procellis et malorum fluctibus disjecta, effundit perniciosa verba, eaque scribens in lucem edit, quae numquam tu, qui cum aeterno Patre tui ipsius fonte una existis, in cognitione tui definivisti. Cogit omnino et convenit graves et iniquas impietates, nunc quidem linguas crispans, nunc vero iterum miserorum studiis elata, quos ipsa praesentes prae securitate decipit simul et corrumpit. Jam autem volo praesidiis ipsius ingenium expendere. Quid enim ait? Aut teneamus, inquit, cujus jam compotes facti sumus, aut fiat sicut ipsi volumus. Cecidit et cecidit quidem interfectus: dolo ne, inquit, an atroci aliqua calliditate, nihil refert. Illud solum grande ducit, quod propter pravas cogitationes in ipsum irrepsit. Multitudinem, inquit, habemus. Progrediar et ipse paulo ulterius, ut insani belli spectator fiam: ipse, inquam, progrediar, insanorum bella sedare antea solitus. Age sane Mars, Ari, clypeis utendum est: ne tu hoc feceris, obsecro, detineat igitur te Veneris congressus. Verum utinam quemadmodum turba plausibilis videris, sic et pietate vigeres erga Christum. Ecce iterum supplex venio, et armorum copia pollens, pugnare nolo: Christi vero fide munitus, cum te sanare, tum alios curare volo. Cur igitur ais ea te facere quae moribus tuis non conveniunt? Sed qua quiete, dic mihi, dic, quaeso, aut quibus copiis cinctus, vel potius quo temeritatis provectus? O audaciam fulmine vindicandam! Audite quae nuper mihi indicavit, calamo virus instillante scribens: Sic, inquit, credimus. Deinde addens nescio quae insolenter et valde accurate elaborata, progressus ulterius nihil acerbitatis omisit, sed omnem, ut ita dicam, dementiae thesaurum aperuit: Expellimur, inquit, et receptionis nostrae securitas omnis tollitur. Sed haec parum ad rem, quae sequuntur attendite: ipsius enim verbis utar. Rogamus, inquit, si in eadem sententia maneat Alexandriae episcopus, facultatem nobis posthac dari ex legis praescripto legitimos et necessarios cultus Deo tribuendi. O insignem impudentiam, quam veritatis studio reprehendi oportebat! Quod enim illi ex animi sententia accidit, id dictionis compendio expressit. Quid ais, inepte? Dissidium speciosum scilicet nobis ulcus efferati erga me animi opponere paras, et in malo tecum implicatos perdere festinas. Quid, inquis, si nemo dignum me existimat qui recipiar? illud enim saepe impuro gutture clamas, ego vero contra tibi dicam: Ubi certum documentum et testimonium ingenii tui ostendisti? Quod oportuit te diis et hominibus explicare, et perspicue aperire, maxime cum venenati serpentes tum magis efferari soleant, quando in penitissimis lustris reconditos se esse sentiunt. Illud vero valde in eo urbanum est, quod sub persona pudoris tanto studio silentium simulet. Mitem et mansuetum te palam exhibes, cum malarum artium et insidiarum plenus multos fallas. Sed, o miseriam! diabolus ut voluit, Arium nobis iniquitatis officinam fecit. Accede ac dic mihi fidei tuae documentum, et nequaquam taceas. Heus! tu qui os obtortum et ingenium ab omnem improbitatem possides: unum dicis Deum? me suffragatorem habes: sic igitur sentias. Ejusdem essentiae ais esse Dei verbum quod principio fineque caret? hoc quoque laudo: sic credas. Si quid ulterius annectis, id tollo. Si quid ad impiam sejunctionem astruis, id ne videre me nec intelligere fateor. Si corporis hospitium ad divinarum functionum dispensationem assumis, non reprehendo. Si spiritum aeternitatis in praecellente Verbo genitum dicis, admitto. Quis novit Patrem, nisi qui venit a Patre? quem novit Pater, nisi quem ex se ab aeterno et sine principio genuit? Tu hypostasim peregrinam substituere putas oportere, male utique credens: ego vero praecellentis et omnia pervadentis potestatis plenitudinem Patris et Filii, essentiam unam esse cognosco. Si igitur tu aufers ab illo, a quo ne cogitatione quidem contentiosorum auferri unquam potuit; additionis autem characterem promoves, et signa quaestionum explicas, illi cui integram quidem ex seipso aeternitatem dedit, incorruptam vero immortalitatis intelligentiam per seipsum, et ecclesiae fidem attribuit. Abjice igitur, abjice tam stultae opinionis flagitium, facete et canore Ari, mala ad insipientium perfidiam decantans, Jure te diabolus sua subvertit malitia, et quibusdam fortasse hoc jucundum esse videtur: sic enim tibi persuades. Est vero plane pestiferum hoc malum. Age sane, relicto illo absurdarum opinionum studio, o miser Ari, audi: tecum enim dissero. Non sentis te ab Ecclesia Dei ejectum? periisti, certo scias, nisi teipsum respiciens, dementiam tuam damnes. Sed dices magnam multitudinem hominum te adjuvare, et curas tuas sublevare. Audi igitur, paululum aures tuas submittens, o impie Ari, et intellige tuam dementiam. Tu vero, Deus, qui omnium curam geris, adsis benignus iis quae dicuntur, si ex fide sunt. Ego enim homo tuus divina providentia fretus, ex scripturis Graecis et Romanis, iisque vetustissimis, insaniam Arii aperte demonstrabo ante ter mille annos ab Erythraea praesignificatam atque praedictam, ait enim illa: Vae tibi, Libya, in maritimis sita locis: veniet enim tempus in quo cum populo et filiabus tuis certamen grave, durum et omnino difficile subire cogeris, ex quo omnium fides et pietas judicabitur: tu vero ad extremum exitium devergis; vos enim coelestium florum receptaculum convellere ausi estis, et morsu discerpere, atque adeo ferreis polluistis dentibus. Quid igitur callide veterator, ubi locorum esse fateris? Illic scilicet: habeo enim litteras, quas ad me furoris tui calamo scripsisti, in quibus ais omnem Libyae populum conspirare tecum ad salutem. Si vero negaveris haec ita se habere, Deum testor, me vetustissimum Erythraeae exemplar Graece scriptum habere, quod Alexandriam mittam, ut quam citissime pereas. Anne tu sine peccato furcifer? anne manifeste periisti miser, tanto malo circumseptus? Novimus quid moliaris: quae cura, quis metus te perturbet, non nos latet, infelix et calamitose. O mentis tuae stuporem, qui morbum et inopiam animae tuae non reprimis, impie; qui veritatem variis confodis sermonibus: et cum talis sis, nos vituperare non vereris, et nunc redarguens, ut tibi videtur, nunc vero commonens tanquam fide et doctrina praestantior, a quo scilicet miseri auxilium sibi suppeditari cupiunt: tametsi neque congredi cum tali oportet, neque omnino illum compellare, nisi quis in subdolis hujus verbis recte vivendi spem et in versibus reconditam esse putet. Sed non est hoc verum: longe sane abest, o imprudentiam vestram, qui cum isto vos commiscetis. Quis igitur furor vos hujus acerbam linguam et aspectum tolerare coegit? Esto, sed jam ad te sermonem converto, o hominem animo imprudentem, lingua volubilem, mente infidelem: da mihi disputationis non amplum dico et latum campum, sed circulo recte circumscriptum: neque putrem, sed natura firmum solidumque, o impie et pessime et dissimulator; cogor enim ista dicere, imo vero laqueum tibi injiciam, et disputatione impeditum in medium te adducam, ut omnis populus improbitatem tuam videat. Sed ad rem ipsam progrediar. Lotae utique sunt manus: pergamus precibus invocare Deum, aut potius contineamus nos parumper. Dic mihi, calidissime, quem Deum in auxilium tuum implorabis? Sed continere me nequeo. O tu omnium auctor, Domine, o singularis virtutis Pater, propter hunc impium Ecclesia probra, dolores, imo vero vulnera et moerores patitur. Arius tibi locum jam adaptat, idque admodum praeclare, in quo, ut puto, constituens sibi ipsi synodum, quae filium tuum Christum illum ex te genitum, illum nostri auxilii ducem, adoptionis lege arroget ac teneat. Audi, obsecro, mirandam fidem. Te, Domine, loco moveri existimat, te definitae sedis terminis circumscribere audet. Ubi enim tu non praesens es? aut ubi operationem tuam atque efficaciam ex legibus tuis omnia pervadentibus non sentiunt omnes? Omnia enim ipse contines, et extra te nec locum nec aliud quidquam cogitare fas est. Sic potentia tua cum operatione infinita est. Tu autem Deus exaudi: at vos populi advertite mentem. Hic enim est impudens et nequam, qui ad extremam improbitatem et iniquitatem progressus, pietatem simulat. Apage, inquit, nolo Deum injuriis obnoxium videri, ac ob id suppono et fingo mirabilia sane fide, quod Deus cum novellam et nuper creatam Christi substantiam faceret, auxilium sibi ipsi praeparavit, ut mihi quidem videtur. Quod enim, inquit ab ipso abstuleris, id minus. Tibi igitur haec fides est, o lues et pernicies? Tu ex hypothesi figmentum sumis eum, qui gentium figmenta condemnavit? Tu adscititium eum vocas et velut officiorum ministrum, qui sine cogitatione et ratiocinatione, eo quod semper una cum Patris aeternitate existat, omnia perfecit? Adapta jam si audes, adapta inquam, Deo, quod praecaveat, et metuat, et speret eventurum; quod cogitet, et ratiocinetur, et quod considerans sententiam suam dicat, et verba formet; quod delectetur, rideat, doleat. Quid igitur ais miserorum omnium miserrime? O virum malitiae plane peritum, intellige si potes, quod in tua ipsius versutia consumeris improbus. Christus, inquit. propter nos passus est. At ego jam dixi quod sub forma corporis missus est. Sane, inquit: sed metuendum ne aliqua in re imminuere illum videamur. O ferarum interpres, anne insanis, dum ista dicis, et aperte furis? Ecce enim mundus ipse forma est sive figura, et astra characteres suos ostendunt; et omnino spiritus hujus globosi orbis, species quaedam est eorum quae sunt, et quasi figuratio. Nihilominus Deus ubique adest. Ubinam igitur in Deo contumeliae sunt? aut qua in re minuitur Deus? O parricida aequitatis. Considera, ex teipso conjecturam capiens, si peccatum videtur esse, in Christo adesse Deum. Ille quidem perspexit ignominiam sermonis, nec tarde poenas irrogavit. Praeterea quotidie in mundo peccata committuntur, et tamen Deus adest, nec diu supplicia differuntur. Qua igitur in re minuitur potestatis ejus magnitudo? an ubique patitur? nihil opinor, mundi enim mens per Deum est: per ipsum omnis stabilitas, per ipsum omne jus. Christi fides sine principio ex ipso est. Omnino autem Christus Dei lex est, per ipsum immensitatem et infinitatem habens. Sed de his ex te tuoque ingenio cogitare videris. O furorem insignem! Converte nunc in tuum ipsius exitium diaboli gladium. Videte omnes, videte, ut lamentabiles praetendat voces viperae morsu laesus, ut venae ipsius et carnes veneno imbutae acerbos cicant cruciatus: ut corpus ipsius tabe defluxit attenuatum, et squalore, sordibus, et lamentatione, et pallore, et horrore, et mille denique malis plenum misere exaruit: ut aspectu deformis, et illuvie sordida capillorum sylva, ut totus semimortuus, et aspectu ipso jam languido, vultu exangui et curis absumpto: ut simul omnia quae concurrerunt, furor, insania, vanitas propter mali diuturnitatem agrestem et ferum reddiderunt. Ne sentit quidem quibus sit in malis. Efferor, inquit, prae voluptate, et tripudio, saltuque lascivio prae gaudio, et exulto. Et rursum valde juveniliter. Heu, inquit, periimus, hoc quidem certe verum est: tibi enim soli malitia largiter studia et amores sui suppeditavit: quodque magno pretio emerat, tibi facillime donavit. Age vero jam dic, ubi praeclara illa tua monita? Ablue teipsum Nilo, si fieri potest, homo absurdi stuporis plenissime: quippe universum orbem terrarum flagitiis tuis perturbare omni studio contendisti. Nonne intelligis quod ego jam, qui Dei homo sum, omnia sciam? At vero jam dubito utrum manere an abire oporteat, neque enim adhuc visu tantum contendere possum, et peccatum erubesco, o Ari. Nos in luce collocasti, teipsum vero in tenebras conjecisti miser, hic enim visus est laborum tuorum exitus. Sed illuc iterum redeo multitudinem; hominum circa te vagantium esse ais, par est, opinor: et recipe eos, recipe inquam: nam lupis et leonibus sese devorandos praebuerunt. Verum etiam horum unusquisque decem capitum accessione, et horum sumptu oppressus continuo poenas dabit, nisi quam celerrime ad salutarem Ecclesiam recurrens, charitatis pacem amore ac studio concordiae suscipiat. Non enim a te decipientur amplius de mala conscientia damnati: neque funditus perire sustinebunt sceleratis tuis quaestionibus implicati, manifesta enim et nota erunt in posterum sophismata tua: nec ipse quidquam proficies, frustra finges, aequitatem et sermonum lenitatem simulans, et simplicitatis, ut ita dicam, personam extrinsecus induens. Vanum erit omne artificium tuum: cito enim te veritas ipsa circumstabit: cito flammas tuas divinae potentiae, ut sic dicam, imber restinguet. Atqui socios et suffragato res tuos, qui se jam obnoxios curiae fecerunt, publicorum ministeriorum curae excipient, nisi quam citissime fugientes congressum tuum, incorruptam fidem amplexi fuerint. Tu vero, vir ferree, da mihi aliquod specimen propositi tui, si tibi ipsi fidis, et fidei firmitate fretus es, ac puram omnino habes conscientiam. Veni ad me, veni inquam ad Dei hominem: crede quod interrogationibus meis cordis tui abdita scrutabor: et si quid insaniae in te residere videatur, divinam gratiam implorans, a morsu te melius curabo: si vero mente sana esse videberis, cognito in te veritatis lumine, Deo gratias agam, et mihi ipsi pietatis causa congratulabor.-- Et alia manu: Deus vos custodiat, carissimi. Per Syncletium et Gaudentium magistrianos perlata sunt haec, cum Paterius praefectus esset Aegypti, et lecta sunt in palatio. Κωνσταντῖνος σεβαστὸς Ἀρείῳ καὶ Ἀρειανοῖς. Κακὸς ἑρμηνεὺς ἀυτόχρημα εἰκών τε καὶ ἀνδριάς ἐστι τοῦ διαβόλου. ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνον οἱ δεινοὶ πλάσται πρὸς ἀπάτης δέλεαρ πλάττουσιν, οἱονεὶ κάλλοις αὐτῷ εὐπρέπειαν ποσμηχανώμενοι, αἰσχίστῳ καθάπαξ ὄντι τῇ φύσει, ὅπως ἂν τοῖς ταλαιπώροις ἀπολλύοι, πλάνην αὐτοῖς προτείνων· τὸν αὐτὸν οὗτος ἂς οἶμαι τρόπον ποιήσειεν, ᾧ μόνονσπουδῆς ἄξιον τοῦτο τ' εἶναι δοκεῖ, τὸ, τὰ τῆς οἰκείας ἰταμότητος δηλητήρία ἀφειδῶς προβάλλεσθαι. τοιγάρτοι καινὴν, καὶ ἀφ' οὗ γεγόνασιν ἄνθρωποι, οὐδεπώποτε φανεῖσαν ἀπιστίας εἰσάγει πίστιν. διόπερ οὐδὲν τῆς ἀληθείας ἄρα ἀπᾷδον ἐκεῖνο φαίνεται, τὸ πάλαι τῇ θεἴᾳ ῥήσει διηρθρωμένον, ὅτι πρὸς τὸ κακόν εἰσι σοφυί. τί δ' ἄν τις ἐκεῖνο λέγεσθαι τὴν τοῦ βουλεύεσθαι χάριν αὐτὸν ἀπολωλεκότα, μηκέτι κουφισμοῦ τινα ἐπικουρίαν εὓρασθαι ἐπιθυμεῖν; τί τοίνυν φημὶ, Χριστὲ, Χριστὲ Κὺριε, Κύριε; τί δή ποτε ἡμᾶς τὸ ληστήριον ὁσημέραι τιτρώσκει; ἕστηκεν ἐξεναντίας δεινή τις βιαία τόλμα, βρυχᾶται ἐπιπρίουσα τὸν ὀδόντα δύσμορφος ὑπ' ἀτιμίας, καὶ παντοδαποῖς περιτετρωμένη ἐγκλήμασιν. αὓτη μέν τοι ἐν τῷ νόμῳ καὶ τῷ περὶ σοῦ κηρύγματι, ὡσπερ τισὶ ζάλαις τρικυμίαις κακῶν διαφορουμὲνη, ἐξερεύγεται μὲν ἐξώλεις λόγους, γράφουσα δὲ τούτους ἐκφαίνει, οὓς οὐδὲποτε ὁ τῷ ἀϊδίῳ τοῦ σαυτοῦ πηγῆς τῷ πατρὶ συνυπάρχων, ταῖς περὶ σεαυτοῦ γνώσεσιν ἀφώρισας συνάγει δὲ ὅλως καὶ συμφορεῖ δεινὰ ἄττα καὶ ἄνομα ἀσεβὴματα. νῦν μεν τὰς γλόττας κραδαίνουσα, νῦν δ' αὖ πάλίν ταῖς τῶν ἀθλίων σπουδαῖς ἐπαιρομένη, οὓς ἐπ' ἀδείας αὐτὴ παρόντας ἐξαπατᾷ καὶ φθείρει. βούλομαι δὲ ἤδη τοῦ προέδρου αὐτῆς τινι φύσιν ἐξετάσαι. τί γὰρ δὲ λέγει; ἢ κατέχωμεν, φησὶν, οὗ ἤδη ἐκγρατεῖς γεγόναμεν. ἣ γένεσθω ὡς αὐτοὶ βουλόμεθα. πέπτωκε. καὶ ταῦτα πέπτωκεν ἀναιρούμενος. δόλῳ, φησὶν, ὃ δεινότητι πανουργίας, οὐδὲν διαφέρει. σεμνὸν μόνον ἡγεῖται, ὃ διὰ πονηρᾶς ἐπινοίας εἰς αὐτὸν εἰσεῤῥύη. πλήθη, φησὶν, ἐχομεν· προβήσομαι δὴ μικρὸν αὐτὸς ἐπὶ τὸ πρόσθεν, ὡν ἂν τῶν τῆς μανίας πόλεμων θεατὴς γενώμαι. ἀυτὸς ἔφην ἐγὼ προβήσομαι, ὁ τοὺς τῶν ἀφρόνων πολέμους παύειν, εἰωθώς, ἄγε δὴ Ἄρες Ἄρειε, ἀσπίδων ἦ χρεία. μὴ σύ γε τοῦτο ποιήσῃς ἱκετεύομεν, ἐπισχέτω γοῦν σέ ἡ τῆς Αφροδίτης ὁμιλία. ἀλλὰ γὰρ εἴθε ὡς τοῖς ὄχλοις ἄριστα συνηκκροτεῖσθαι δοκεῖς, οὕτω σοι τῆ περὶ τὸν Χριστὸν ἐυσεβείᾳ προσῆν ἀκμάζειν. ἰδοὺ δὴ πάλιν αὖ ἰκέτης ἔρχομαι, καὶ τοῖς ὂπλοις πᾶν πλῆθος ἰσχύων, μάχεσθαι μὲν οὐκ ἐθέλω. τῆ δὲ τοῦ Χριστοῦ πεφραγμὲνος πίστει, σέ τε ἰάσασθαι καὶ τοὺς ἄλλους θεραπεῦσαι βούλομαι. τί οὖν φὴς ταῦτα πράττειν, ἂ μὴ τοῖς ἢθεσι προσῆκε τοῖς σοῖς; ἀλλὰ μετὰ ποίας ἡσυχίας, εἶπέ μοι, ἢ τίνα περιουσίαν περιβεβλημένος, μᾶλλον δὲ, ἐφ' ὅ, τι προπετείας ἐληλακώς; ὣ τόλμης ὑπὸ κεραυνῶν ἀξίας καθαιρεθῆναι· ἀκούσατε γὰρ ἂ δεδήλωκε πρώην πρὸς μὲ, ἰδν ἀποστάζοντι γράφων τῷ καλάμῳ. οὓτω, φησὶ, πιστεύομεν. εἶτα προσθεῖς οὐκ οἶδα ἅττα συβαρῶς πως καὶ μάλα ἀκριβῶς ἐξησκημένα, προϊὼν ποῤῥωτέρω, οὐδὲν ὅ, τι τῶν δεινῶν ἀπεσιώπησεν· ἀλλ' ὄλον ὡς ἃν εἴπῃ τις τὸν τῆς παρανοίας ἠνέῳξε θησαυρὸν. ἀπελαυνόμεθα, φησὶ, καὶ τὴν τοῦ εἰσδεχθῆιαι ἡμᾶς ἄδειαν ἀφαιροῦνται. ἀλλ' οὐδέν πω ταῦτα πρὸς τὸ πρᾶγμα· τοῖς δὲ ἑξῆς προσέχετε τὸν νοῦν. αὐτοῦ γὰρ χρὴσομαι τοῖς ῥήμασι. δεόμεθα, φησὶν, ἐὰν ἐπὶ τῆς αὐτῆς ἐπιμένῃ γνώμης ὁ τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπος, ἡμῖν τοῦ λοιποῦ δοθῆναι κατὰ τὴν τοῦ νόμου διάταξιν τὰς ἐνθέσμους καὶ ἀπαραιτήτους θεραπείας τῷ Θεῷ ἐπιτελεῖν. ὦ δεινῆς ἀναιδείας, ἣν σπουδῇ τὴς ἀληθείας ἀπελέγξαι προσῆκεν· ὃ γὰρ αὐτῷ καθ' ἡδονὴν ἐτύγχανεν ὃν τοῦτο τῇ συντομίᾳ τῆς φράσεως ἀπετυπώσατο. τί φῆς ἄτοπε; διάστασιν εὐπρόσωπον ἡμῖν τὸ σαπρὸν τῆς κατ' ἐμὲ ἀγρίας σοῦ διανοίας ἐπιτειχίζειν μηχανᾷ; καὶ τοὺς ἐπὶ κακῷ σοι ποσπλακέντας ἀπολέσαι σπεύδεις; τί οὖν, φῆς, πράξω, εἰ μηδείς ἄξιον ἡγεῖταί με δέξασθαι; τοῦτο γὰρ πολλάκις ἐκ τῆς ἀνοσίας φάρυγγος ἐκβοᾷς. ἐγὼ δὲ τοὐναντίον ἔρομαί σε. ποῦ δὲ σαφὲς γνώρισμα καὶ μαρτύριον τῆς σεαυτοῦ διανοίας ἐπεδείξω; ἢν ἐχρῆνσε διαπτύξαντα, καὶ τοῖς θείοις καὶ τοῖς ἀνθρωτίνοις σαφῆ καταστῆσαι, καὶ μάλιστ' ὅτι τὰ ἰοβόλα τῶν ἑρπετῶν, καὶ τηνικαῦτα μᾶλλον ἀγριαίνειν πέφυκεν, ὅταν ἑαυτὰ τοῖς τῶν φωλεῶν μυχοῖς ἐνιδρυθέντα αἴσθηται. ἐκεῖνο δέ γε λίαν ἀστεῖον αὐτοὺ, τὸ σπουδαίως εὕ μάλα καθάπερ ὑπό τι προσωπεῖον αἰδοῖς σιγὴν πλάττεσθαι. τῇ μηδὲ τοῦ χρήματος τέχνῃ, τιθασσὸν σεαυτὸν καὶ χειροὴθη σὺ γε παρέχεις, κακῶν δὲ μυρίων καὶ ἐπιβουλῶν ἔνδον γέμων, τοὺς πολλοὺς λελήθας. ἀλλ' ὼ τῆς ἁθλιότητος· ὡς ὁ πονηρός βεβούληται, οὕτως Ἄρειον ἡμῖν ἀνομίας ἐργαστήριον κατεστήσατο. λέγε δὲ νῦν μοι παρελθὼν τῆς σεαυτοῦ πίστεως τὸ γνώρισμα, καὶ μηδαμῶς γε ἀποσιωπήσης. ὦ τὸ μὲν στόμα διάστροφον, τῆν δὲ φύσιν ὀξύῤῥοπον πρὸς πονηρίαν κεκτημένε· ἕνα λέγεις Θεόν; σύμψηφον ἔχεις κᾀμὲ, οὓτω φρόνει. τῆς οὐσίας αὐτοῦ ἅναρχον καὶ ἀτελεύτητον λόγον εἶναι φῆς; στέργω τοῦτο. οὒτω πίστευε. εἴ τι περαιτέρω προσπλέκεις, τοῦτ' ἀναιρῶ· εἴ τι πρὸς ἀσεβῆ χωρισμὸν συγκατατάττεις, τοῦτο οὔτε ὁρᾷν, οὒτε νοεῖν ὁμολογῶ. εἰ τὴν τοῦ σώματος ξενίαν πρὸς οἰκονομίαν τῶν θείων ἐνεργειῶν παραλαμβάνεις, οὐκ ἀποδοκιμάζω. εἰ τὸ πνεῦμα τῆς ἀϊδιότητος ἐν τῷ ὑπερέχοντι λόγῳ γεγενῆσθαι λέγεις, δέχομαι. τίς ἔγνω τὸν πατέρα, εἱ μῆ ὁ ἐλθὼν ἀπὸ τοῦ πατρός; τίνα ἔγνω ὁ πατὴρ, εἰ μὴ ὃν ἀϊδίως καὶ ἀνάρχως ἐξ αὑτοῦ γεγέννηκε; σὺ μὲν ὑπόστασιν ξένην ὑποτάττειν οἲει δεῖν, κακῶς δὴ που πιστεύων· ἐγὼ δὲ τῆς ὑπερεξόχου καὶ ἐπὶ πάντα διηκούσης δυνάμεως τὸ πλήρωμα πατρὸς καὶ υἱοῦ, οὐσίαν μίαν εἶναι γινώσκω, εἰ τοίνυν μὲν σὺ ἀφαιρεῖς ἀπ' ἐκείνου ἀφ' οὖ χωρισθῆναι οὐδὲ διανοίᾳ τῶν ἐρεσχελούντων δεδύνήται οὐδεπώποτε οὐδέν· προσθήκης δὲ χαρακτῆρας ὁδοποιεῖς, καὶ ὃλως γνωρίσματα ζητήσεων διορίζεις, ἐνόίνῳ ᾧ ὁλόκληρον μὲν ἐξ ἑαυτοῦ τὰ ἀϊδιότητα δέδωκεν, ἀδιάφθορον δὲ τὴν ἔννοιαν, ἀθανασίας τε δι' ἑαυτοῦ καὶ ἐκκλησίας ἔνειμε πίστιν. κατάβαλε οὖν δὴ, κατάβαλε τὸ εὔηθες τοῦτο ἀνόμημα, ὦ ἀστεῖε σὺ καὶ εὒφωνε, καὶ τὰ κακὰ πρὸς ἀπιστίαν τῶν ἀνοήτῶν ἐξᾴδων. εἰκότως ἄρα σε ὅ πονηρὸς τῇ ἑαυτοῦ κατεστρέψατο κακίᾳ, καὶ τοῖς μὲν ἴσως ἤδη τὸ τοιοῦτον εἶναι δοκεῖ. οὒτο γὰρ σεαυτὸν πέπεικας. ἔστι δὴ πάντη ὀλέθριον τὸ κακόν. φέρε δὴ τῆς ἐν τοῖς ἀτοπήμασι διατριβῆς ἀπαλλαγεὶς, ἄκουε ὦ δαιμόνιε Ἄρειε· σοὶ γὰρ διαλέγομαι. τῆς ἐκκλησίας δή που τοῦ Θεοῦ ἀποκεκηρυγμένος οὐξ αἰσθάνη; ἀπόλωλας, εὖ ἲσθι, ἐὰν μὴ βλέψας εἰς σεαυτὸν, τὴν παροῦσάν σοι κατακρίνης ἄνοιαν. ἀλλ' ἐροῖς, ὡς ὄχλοι συμπράττουσί σοι, καὶ τὰς φρον τίδας ἀπελαύνουσιν. ἄκουε δὴ μικρὸν ὑποσχὼν τὰ ὦτα, ὦ ἀνόσιε Ἀρειε, καὶ σύνες τῆν σεαυτοῦ ἄνοιαν. σὺ δὲ ὦ πάν των κηδεμὼν Θεὸς, εὐμενὴς εἲης τῷ λεγομένῳ, εἰ πίστεως ἔχοιτο. ἐγὼ γὰρ ὁ σὸς ἄνθρωπος ἵλεω ἔχων τῆν παροῦσαν προμήθειαν, καὶ ἐξ ἑλληνικῆς, καὶ ἐκ ρωμαϊκῆς γραφῆς πάνυ ἀρχαιοτάτης σαφῶς ἀποδείξω τήν Ἀρείου μανίαν, πρὸ τρισχιλίων που ἐτῶν ὑπὸ τῆς Ἐρυθρᾶς προῤῥηθεῖσάν τε καὶ προφημισθεῖσαν. ἒφη γὰρ ἐκείνη γε· Οὐαί σοι, Λιβύη ἐν παραλίοις κειμένη χώροις· ἥξει γάρ σοι καιρὸς, ἐν ᾧ μετὰ τῶν δήμων καὶ τῶν σαυτῆς θυγατέρων δεινὸν ἀγῶνα καὶ ὠμὸν καὶ παγχάλεπον ὑπελθεῖν ἀναγκασθήση, ἀφ' οὗ κριτήριον μὲν εἰς ἅπαντας πίστεώς τε καὶ ἐυσεβείας διαδοθήσεται· σὺ δὴ πρὸς ἔσχατον ἀποκλίνεις καταστροφῆς· ὑμεῖς γὰρ τῶν οὐρανίων ἀνθῶν τὸ δεκτήριον ἀνασπάσαι τετολμήκατε, καὶ δήγματι σπαράξαι· καὶ μὲν δὴ σιδηροϊς ἐχράνατε τοῖς ὀδοῦσι. τί δῆτα, ὦ πανοῦργε; ποῦ γῆς σαυτὸν εἶνκι νῦν ὁμολογεῖς; ἐκεῖ δηλονότι· κατέχω γάρ σου τὰ γράμματα, ἃ τῷ τῆς μανίας καλάμῳ πρὸς μὲ διεχάραξας, ἐν οἷς φῆς πάντα τὸν Λίβυν δῆμον σύμψηφον εἶναί σοι πρὸς σωτηρίαν δήπου. εἰ δὴ οὖ φὴσεις ταυτί οὕτως ἒχειν, μαρτύρομαι ἢδη τὸν Θεὸν, ἦ μὴν ἀρχαιώτατον τῆς Ἐρυθρᾶς πύκτιον, δι' ἑλληνικῆς συνετεταγμένον γλώττης, εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἀποστέλλειν, ὡς ἂν θᾶττον ἀπόλοιο. εἶτα σὺ ἀναμάρτητος, ὦ δικρανοφόρε; εἶτα οὐ σαφῶς ἀπόλωλας ὦ, ἄθλιε, τοιούτῳ δεινῳ περιεστοιχισμένος; ἴσμεν, ἴσμεν σου τὸ ἐγχείρημα· ποία φροντὶς, ποῖόν σε θράττει δὲος, οὐ λέληθεν ἡμᾶς, ὦ δύστηνε καὶ ταλαίπωρε. ὢ τῆς ἀμβλύτητος τῶν σῶν φρενῶν, ὃς οὐδὲ τὴν νόσον καὶ τὴν ἀμηχανίαν τῆς σεαυτοῦ ψυχῆς ἀναστέλλεις, ὦ ἀνόσιε· ὃς τὴν ἀλὴθειαν ποικίλοις διορύττεις λόγοις· καὶ τοιοῦτος ὢν οὐκ αἰσχύνῃ ἡμᾶς ψέγων, καὶ νῦν μὲν ἐλέγχων ὢς γε οἴει· νῦν δ' αὖ πάλιν νουθετῶν, ὡς πίστει καὶ λόγοις ὑπερφέρων περὶ οὗ δῆτα οἱ ἄθλιοι ἐπικουρίαν ἑαυτοῖς πορίζεσθαι γλίχονται· καί τοι οὐδὲ συγγίνεσθαι τῷ τοιούτῳ ἐχρῆν, οὐδὲ ὅλως αὐτὸν προσφθέγγεσθαι, πλὴν εἰ μή τις ἐν τοῖς ὑπούλοις τούτου ῥήμασι τὴν τοῦ ὀρθῶς βιοῦν ἐλπίδα τοῖς μέτροις ἀποκεῖσθαι οἴεται. ἀλλ' οὐκ ἔστι τοῦτο· πολλοῦ γε δεῖ. τὸ δὲ ἀληθὲς, ὢ τῆς ὑμετέρας ἀνοίας, ὅσοι τούτῳ συναναγίνεσθε! τίς ἄρα οἶστρος ὑμᾶς τῆς χαλεπῆς τούτου γλώττης καὶ τῆς ὄψεως ἀνάσχεσθαι κατηνάγκασεν; ἀλλ' ἐπ' αὐτὸν ἤδη σε βαδιοῦμαι τῷ λόγῳ, ὦ τὴν μὲν ψυχὴν ἄφρων σὺ, τὴν δὲ γλῶτταν στωμύλε, ἄπιστε δὲ τὰς φρένας, δὸς δή μοι τοῦ λόγου οὐκ ἀμφιλαφὲς πλέγω καὶ ἱππήλατον πεδίον, ἀλλ' οὖν κύκλῳ γε εὐ περίγραφον· μὴ σαθρὸν μόνον, ἀλλ' ἐῤῥωμένον τε καὶ στεῤῥὸν τῇ φύσει, ὦ ἀνόσιε δῆτα καὶ κάκιστε, καὶ κρυψίνου· ἐξάγομαι γὰρ ταῦτα λέγειν· μᾶλλον δὲ βρόχον ἤδη σοι περιάψας, καὶ συμποδίσας τῷ λόγῳ εἰς μέσους σε καταστήσω, ὡς ἂν πᾶς ὁ δῆμος τὴν σὴν καταμάθῃ φαυλότητα. ἐπ' αὐτὸ δὲ πορεύσομαι ἤδη τὸ πρᾶγμα. νενιμμέναι δήπουθέν εἰσιν αἱ χεῖρες προσίωμεν ταῖς εὐχαῖς ἐπικαλέσαι δὴ τὸν Θεόν. μᾶλλον δὲ μικρὸν ἐπισχὼν, εἰπέ μοι ὦ θερμότατε σὺ, τίνα Θεόν ἐπικαλέσῃ πρὸς βοήθειαν; ἀλλὰ γὰρ ἠρεμεῖν οὐ δύναμαι. ὦ τῶν πάντων ἔχων τὸ κῦρος δέσποτα ὦ τῆς μονὴρους δυνάμεως, ὦ πάτερ, διὰ τουτονὶ τὸν ἀνόσιον ὀνείδη τε, καὶ λύπας, καὶ μέν τοι καὶ τραύματα, καὶ ὀδύνας ἡ σὴ ἔχει ἐκκλησία. Αρειός σοι τόπον ἤδη προσαρμόζει, καὶ μάλα γε εὐφυῶς, ἐφ' οὖ καθιζάνων οἶμαι σύνοδον ἑαυτῷ, ἢ παῖδα τὸν Χριστὸν τὸν σὸν, τὸν ἐκ σοῦ, τὸν τῆς ἡμετέρας ἐπικουρίας ἀρχηγέτην, θέσεως νόμῳ περιποιεῖται καὶ ἴσχει. ἐπάκουσον, ἀντιβολῶ σε, τῆς θαυμασίας πίστεως, σὲ τῆν κατὰ τὸν τόπον κινεῖσθαι δέσποτα κίνησιν οἲεται, σὲ τῆς ἀφωρισμένης καθέδρας κύκλῳ περιγράφειν τολμᾷ. ποῦ γὰρ οὐκ ἔστιν ἡ σὴ παρουσία; ἢ ποῦ τὴν σὴν οὐ πάντες ἐνεργείαν ἐκ τῶν πάντα σου διηκόντων νόμων αἰσθάνονται; πάντα γὰρ αὐτὸς περιέχεις, καὶ ἔξω σου οὔτε τόπον, οὒτε ἄλλο οὐδὲν ἐπινοῆσαι θέμις. οὓτως ἡ σὴ αὔναμις μετ' ἐνεργείας ἐστὶν ἄπειρος. σὺ μὲν δή ἐπάκουσον ὁ Θεὸς, ὑμεῖς δὲ πᾶς ὁ λαὸς προσέχετε τὸν νοῦν. ὁ γὰρ ἀναίσχυντος οὗτος καὶ ἀχρεῖος, ὁ ἐπ' ἄκρον μοχθηρίας τε καὶ ἀνομίας ὁμοίως ἐληλακὼς, εὐλάβειαν σκήπτεται. ἄπαγε, φησὶν, οὐ βούlgr;ομαι τὸν Θεὸν ἐγὼ ὕβρεων πάθει δοκεῖν ἐνέχεσθαι· καὶ διὰ τοῦτο ὑποτίθεμαι καὶ πλάττω θαυμάσιά γε τῇ πίστει, ὡς ὁ Θεὸς νεογενῆ καὶ νεόκτιστον οὐσίαν Χριστοῦ ποιησάμενος, βοηθειαν ἑαυτῷ παρεσκευάσατο, ὥς γέ μοι δοκεῖ. ὃ γὰρ ὃν, φησὶν, ἀπ' αὐτοῦ ἀφέλῃς, τοῦτο ἔλαττον πεποίηκας. εἶτα, ὦ λυμεὼν καὶ ὀλέθριε, σοὶ τοῦτό ἐστι πίστις; σὺ καθ' ὑπόθεσιν καὶ πλάσμα λαμβάνεις τὸν τὰ πλάσματα τῶν ἐθνῶν κατακρίναντα; σὺ ἐπείσακτον καλεῖς, καὶ ὥσπερ καθηκόντων ὐπηρέσην. τὸν ἄνευ ἐνθυμήσεως καὶ λογισμοῦ, τῷ συνϋπάρχειν τῇ τοῦ πατρὸς ἀϊδιότητι, πάντα διανύσαντα; ἐφάρμοσον νῦν, εἰ δὴ τολμᾷς, ἐφάρμοσον τῷ Θεῷ καὶ τὸ εὐλαβεῖσθαι, καὶ τὸ φοβεῖσθαι, καὶ τὸ ἐλπίζειν τὸ ἐκβησόμενον· ἒτι δὲ τὸ ἐνθυμεῖσθαι, τὸ λογίζεσθαι τὸ σκεπτόμενον γνώμην ἀποφαίνεσθαι καὶ διαρθροῦν, καὶ ὄλως τὸ τ' ἐρπεσθαι, τὸ γελᾷν, τὸ λυπεῖσθαι, τί τοίνυν φῆς ὦ τῶν ἀθλίων ἀθλιώτερε; ὧ τῆς κακίας αὐτόχρημα μῆστορ, σύνες δὴ εἰ δύνασαι, ὡς ἐν αὐτῇ γέ σου πανουργίᾳ μοχθηρὸς ἂν ἀναλίσκᾳ. ὁ Χριστὸς, φησὶ, δι' ἡμᾶς πέπονθεν ἀλλ' ἤδη φθάσας ἔγωγε εἶπον, ὡς μορφῃ σώματος ἀπεστάλη. καί φησιν· ἀλλὰ δέος μὴ δόξωμεν κατά τι ἐλαττοῦν. εἶτα ὦ τῶν θηρίων μεσίτα, ταῦτα λέγων οὐ μαίνῃ καὶ σαφῶς λυττᾷς; ἰδοὺ γὰρ ὁ κόσμος, μορφὴ, εἴτουν σχῆμα τυγχάνει ὢν· καὶ οἱ ἀστέρες γε χαρακτῆρκς προβέβληνται· καὶ ὅλως τὸ πνεῦμα τοῦ σφαιροειδοῦς τούτου κύκλου, εἶδος τῶν ὄντων τογχάνει ὂν, καὶ ὥσπερ μόρφωμα. καὶ ὅμως ὁ Θεὸς πανταχοῦ πάρεστι. ποῦ τοίνυν εἰσὶν ἐν τῷ Θεῷ αἱ ὔβρεις· ἢ κατὰ τί ὁ Θεὸς ἐλαττοῦται; ὦ πατροκτόνε τῆς ἐπιεικείας σύ. λόγισαι δὴ οὖν ἐκ σαυτοῦ τεκμαιρὸμενος, καὶ ἐνθυμήθητι, εἰ ἁμάρτημα εἶναι δοκεῖ, τὸ ἐν Χριστῷ παρεῖναι τὸν Θεόν. ἐκεῖνσς μὲν οὖν κατεῖδε τὴν ἀτιαίαν τοῦ λόγου καὶ τὴν τιμωρίαν οὐ βραδέως ἐπήγαγε. χωρὶς δὲ τούτων καθ' ἑκάστην δήπουθεν ἡμέραν ἀμαρτήματα ἐν τῷ κόσμῳ γίνεται· καὶ ὃμως ὁ Θεὸς πάρεστι, καὶ τὰ τὴς δίκης οὐχ ὑστερίζει. τί οὖν κατὰ τοῦτο ἐλαττοῦται εἰς τὸ μέγεθος αὐτοῦ δυνάμεως, εἰ τὰ πανταχοῦ διαισθάνετας; οὐδὲν, οἶμαι. ὁ μὲν γὰρ τοῦ κόσμου νοῦς διὰ τοῦ Θεοῦ· δι' αὐτοῦ πᾶσα διαμονὴ, δι' αὐτοῦ πᾶσα δίκη. ἡ δὲ τοῦ Χριστοῦ πίστις ἀνάρχως ἐξ αὐτοῦ. ὃλως Θεοῦ νόμος ἐστὶ Χριστὸς, δι' αὐτοῦ τὸ ἄπειρον ἅμα καὶ ἀτελεύτητον ἔχων. ἀλλὰ γὰρ σὺ κατὰ σεαυτὸν ἐννοῶν φαίνῃ; ὢ τῆς μανίας λίαν ! περίτρεψον νῦν εἰς τὴν σαυτοῦ ἀπώλειαν τὸ τοῦ διαβόλου ξίφος. ὁρᾶτε δὴ, ὁρᾶτε πάντες, ὡς γοερὰς ἤδη προΐσχετᾶι φωνὰς, τῷ τοῦ ἔχεως ἐνεσχημένος δήγματι· ὡς αἰ φλέβες αὐτοῦ καὶ σάρκες τῷ ἰφ ἐγκατειλημμέναι, δεινὰς ἀναμιγνύουσιν ὀδύνας· ὡς διεῤῥύηκεν αὐτοῦ τὸ σῶμα πᾶν, αὐχμοῦ τε καὶ θρήνων, καὶ ὠχριάσεως, καὶ φρίκης, καὶ μυρίων γέμει κακῶν, καὶ δεινῶς κατέσκληκεν· ὡς εἰδεχθὲς καὶ κατάῤῥυπον τὸ τῆς κόμης δάσος, ὡς ὅλος ἡμιθνὴς, καὶ ἐξασθεῶν ἤδη τὸ βλέμμα· ὡς ἄναιμον τὸ πρόσωπον, καὶ ὑπὸ μερίμνης ἐκτετηκός· ὡς ὁμοῦ πάντα εἰς αὐτὸν συνδραμόντα, οἶστρος, μανία τε καὶ ματαιότης, διὰ τὸ χρόνιον τοῦ πάθους, ἄγριόν τε καὶ θηριώδη σε πεποιήκασιν. αὐτίκα οὐδὲ ἐπαισθανόμενος οὗ δὴ κακοῦ τυγχάνει ὤν· αἴρομαι, φησὶν, ὑφ' ἡδονῆς καὶ πηδῶ γε σκιρτῶν ὑπὸ χαρᾶς, καὶ πτεροῦμαι. καὶ πάλιν νεανικῶς γε λίαν· εἶεν, φησὶν, ἀπωλόμεθα. τοῦτο μέν γε καὶ ἀληθές ἐστι· σοὶ γὰρ μόνῳ ἡ κακία τὰς παρ' ἑαυτῆς σπουδὰς δαψιλῶς κεχορήγηκε· καὶ ὃ πολλῆς ἑώνητο τιμῆς, τοῦτό σοι ῥᾷστα δεδώρηται. φέρε δὴ νῦν εἷπε, ποῦ τὰ σεμνὰ σοῦ ἐστι παραγγέλματα; ἀπόνηψαι δὴ σαυτὸν τῷ Νείλῳ, εἰ οἷόν τε, ὦ ἀτόπου γέμων ἄνθρωπε ἀναισθησίας· καίτοι σύ γε τὴν οἰκουμένην ἅπασαν τοῖς αὐτοῦ ἀσεβήμασι διαταράξαι ἐσπούδακας, ἆρά γε συνίης ὡς ἅπαντα ἤδη ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἐγὼ ἐπίσταμαι; ἀλλὰ γὰρ ἀπορῶ, πότερον μένειν, ἣ ἀπιέναι δεῖ. οὔτε γὰρ βλέπειν εἰς τοσοῦτον ἔτι δύναμαι, καὶ τὴν ἁμαρτίαν ἐπαισχόνομαι, ὦ Ἄρειε. ἡμᾶς μὲν εἰς φῶς κατέστησας, σαυτὸν δὲ εἰς σκότος, ὦ ταλαίπωρε, κατέβαλες. τοῦτό σοι τῶν πόνων πέφῃνε τὸ τέλος. ἀλλ' ἐκεῖσε πάλιν ἐπάνειμι. πλῆθος εἶναι φῆς τῶν περὶ σὲ ἀλωμένων. εἰκὸς οἶμαι, καὶ δέχου γε τούτους, δέχου φημί· λύκοις γὰρ καὶ λέουσιν ἑαυτοὺς βρωθησομένοὺς ἐκδεδώκασι. πλὴν ἀλλὰ καὶ τούτων ἕκαστος προσθήκῃ κεφαλῶν δέκα, καὶ τελέσμασι τούτων πιεσθεὶς, αὐτίκα δὴ μάλα ἱδρώσει, ἐὰν μὴ τὴν ταχίστην ἐπὶ τὴν σωτήριον δραμὼν ἐκκλησίαν, τὴν τῆς ἀγάπης εἰρὴνην τῷ φίλτρῳ τῆς ὁμονοίας ἐπανέληται. οὐ γὰρ δὴ ὑπὸ σοῦ λοιπὸν ἐξαπατηθήσονται ἐπὶ πονηρᾷ συνειδήσει κατεγνωσμένοι· οὐδ' ἀνέξονται τέλεον ἀπολέσθαι, ταῖς μιαραῖς σου ζητήσεσιν ἐμπλακέντες. σαφῆ καὶ γνώριμα πᾶσι, πρὸς γοῦν τὸν ἑξῆς χρόνον, τὰ σά ἐστι σοφίσματα· καὶ μὴν οὐδὲ αὐτὸς ἀνύσαι τι δυνήσῃ, ἀλλὰ μάτην σχηματιῇ, ἐπιείκειάν τε καὶ πρᾳότητα λόγων καθυποκρινόμενος, καὶ ἀπλότητος, ὡς εἰπεῖν, προσωπεῖον ἄξωθεν περιτιθέμενος. μάταιον ἔσται σου τὸ ὅλον τέχνασμα· αὐτίκα γάρ σε ἡ ἀλήθεια περιστήσεται· αὐτίκα σου τὰς φλόγας ὁ τῆς θείας δυνάμευς, ὡς εἰπεῖν, ὄμβρος ἀποσβέσει. καὶ μέντοι καὶ τοὺς ἑταίρους καὶ ὁμογνώμονάς σου ἐνόχους εἶναι τῇ βουλῆ γενομένους, αἱ τῶν δημοσίων λειτουργημάτων καταλήψονται φροντίδες, ἐάν γε μὴ τὴν ταχίστην ἀποφύγοντες τὴν πρὸς σὲ συνουσίαν, τῆν ἀδιάφθορον ἀνταλλάξωνται πίστιν. συ δέ ὁ σιδηρόφρων ἀνὴρ, δεῖγμά μοι δὸς τῆς σῆς προαιρέσεως, εἰ σαυτῷ πιστεύεις, καὶ ἒῤῥωσαι τῷ βεβαίῳ τῆς πίστεως, καὶ καθαρὰν ὅλως ἔχεις συνείδησιν. ἧκε πρὸς ἐμὲ, ἧκε, φημὶ, πρὸς Θεοῦ ἄνθρωπον' πίστευσον ὡς ταῖς ἐμαυτοῦ πεύσεσι διερευνήσομαί σου τὰ ἀπόῤῥητα τῆς καρδίας· κᾂν μέν τι μανικὸν ἐνεῖναι δόξῃ, τὴν θείαν ἐπικαλεσάμενος χάριν, παρὰ δηγματός σε κάλλιον ἰάσομαι. ἐὰν δὲ ὑγιαίνων τὰ κατὰ ψυχὴν φανῇς, τὸ τῆς ἀληθείας φῶς ἐπεγνοὺς, ἔν σοι καὶ τῷ Θεῷ χάριν εἴσομαι, καὶ ἐμαυτῷ τῆς εὐσεβείας συνησθήσομαι.--καὶ ἄλλῃ χειρί· Ὁ Θεὸς ἡμᾶς διαφυλάξοι, ἀγαπητοί. Διὰ Συγκλητίου καὶ Γαυδεντίου μαγιστριανῶν ἐκομίσθη καὶ ταῦτα, ὅτε Πατέριος ἦν ἒπαρχος Αἰγύπτου, καὶ ἀνεγνώσθη ἐν τῷ παλατίῳ.
|
(ἲσ. ᾖ.) (ἴσ.
καί)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD NICOMEDIENSES, CONTRA EUSEBIUM ET THEOGNIUM. ( Conc. t. II, p. 277, ed. Lab. )
|
Const. Aug. catholicae Ecclesiae Nicomediensium.
|
Omnes probe nostis, fratres dilectissimi, Dominum Deum scilicet et salvatorem Christum patrem et filium esse: Patrem dico sine principio, sine fine, parentem saeculi ipsius: Filium vero, hoc est Patris voluntatem, quae quidem neque per cogitationem aliquam assumpta est, neque ad operum suorum perfectionem per substantiam extrinsecus quaesitam accepta; qui enim hoc intelliget, hic habebit ad omne supplicii genus indefessam tolerantiam. Sed Dei filius Christus omnium opifex, et immortalitatis ipsius largitor genitus est, quantum ad fidem spectat eam qua credidimus: genitus est, imo vero progressus est ipse, cum omnino in Patre esset, ad eorum quae ab ipso facta sunt, ordinationem. Genitus igitur individuo quodam processu, voluntas enim simulatque domicilio ipsius infixa est, ea quae diversa indigent cura, secundum uniuscujusque qualitatem tractat atque administrat. Quid igitur est? quid inter Deum Patrem et Filium medium? nihil scilicet, ipsa enim rerum completio cognitione accepit voluntatis imperium, non quidem separata ex Patris essentia voluntatem separavit. Quod vero ad ista sequitur, quis est qui Dominum meum Christum filium reverentia magis ductus quam stultitia metuit? Num itaque patitur Deus? postquam augusti corporis habitatio ad notitiam propriae sanctitatis properat: an cadit sub tactum illum quod separatum est a corpore? Num igitur separavit hoc quod a corporis humilitate ablatum est? num vero vivimus, licet ad mortem, animae gloria corpus asciverit? Quid igitur hic innoxia et sincera fides dubitatione dignum offendit? nonne vides Deum augustius corpus elegisse, quo fidei indicia et virtutis suae documenta voluit ostendere? et jam confusum a diabolo errorem, humani generis perniciem excutere, novamque religionis doctrinam dare ignorantiae documento, indignas mentis cogitationes purgare, deinde vero mortis cruciatus retundere, ac immortalitatis praemia longe ante praedicere. Sed vos, quos ut deinceps fratres appellem, charitatis communio facit , non ignoratis vestrae salutis praesidium, cujus curam ingenue suscepi, et per quod non solum armatos hostes nostros devicimus, verum etiam viventes adhuc coegimus humanitatis veram fidem profiteri. Ego vero in his bonis propter instaurationem orbis terrarum maxime gaudebam. Et enim admiratione plane dignum fuit tot gentes ad concordiam consensumque adduxisse, quae paulo ante dicebantur Deum ignorare. Verum quomodo cogniturae erant gentes ea, quae nullo contentionis studio intelligere curarent? Quid igitur cogitatis, fratres carissimi, quod nos ipsos accuso? Christiani sumus, et miserabili affectu dissentimus. Haec igitur ipsa est fides nostra? haec sanctissimae legis doctrina? Sed quae tandem est causa, ob quam praesentis mali pernicies excitata est? O rem absurdam! summum odium, quod omnis indignationis magnitudinem excedit! Quae tandem visa est hujus atrocitas? num Dei Filium negat ex individua Dei substantia processisse? Anne Deus ubique est? atqui hunc semper adesse nobis sentimus. Anne hujus potentia universitatis ornatus coaluit, atque separationis dissidio privatus est? Ne quid igitur a nobis actum sit, fratres carissimi, attendite, quaeso, praesentis doloris probationem. Vos illius confessores fore promisistis, quem esse negatis, cum vobis istud exitiabilis ille doctor persuaserit. Quis obsecro innocentem multitudinem ista docuit? Eusebius videlicet tyrannicae crudelitatis socius. Nam quod excubaret et omnino vigilaret pro tyranno, ex multis undique potest intelligi, siquidem istud episcoporum, eorumque vere episcoporum caedes testantur: istud crudelissima Christianorum persecutio palam clamat. Neque certe de iis quibus me affecit contumeliis hoc loco verba faciam, per quas adversariorum contra me concursus quantum fieri poterat maxime procurabantur, qui et oculis tanquam speculatoribus me observavit. Quin etiam ministerio prope militari, quo tyranno opem ferret, perfunctus est. Ac nemo existimet me imparatum minusque instructum esse etiam ad istas res, si opus fuerit, confirmandas. Verissime enim ostendi potest, tum presbyteros, tum diaconos a me manifesto deprehensos, qui Asebium assidue stipabant. Sed haec quidem omitto, quae nunc non eo dicuntur a me, quod ipse ea graviter et iniquo animo feram, sed quo eos suae ipsorum pudeat insaniae. Illud solum metuo, illud animo verso, quod vos video in hujus criminis societatem vocari. Nam institutione Eusebii et conversatione conscientia vestra a veritate deflexit. Verum hujus rei expedita est et facilis curatio, si modo episcopum fidelem et integrum nacti, oculos ad Deum denuo converteritis: quod quidem in praesentia est in vestra situm potestate, quodque etiam dudum penes vestrum judicium fuerat, nisi Eusebius ipse, de quo dixi, pravo eorum qui eum juverunt consilio huc praeceps ruisset, et rectum eligendi ordinem impudenter conturbasset. Sed quoniam mihi de hoc ipso Eusebio pauca dicenda sunt, quaeso libenter, attendite. Non vos praeterit concilium Nicaeae celebratum, cui ipse, sicut conscientiae meae munus postulabat, interfui, non alio sane animo, quam ut tum concordiam inter omnes constituerem, tum omnium maxime ut reprimerem penitus et submoverem eam rerum perturbationem, quae ex Arii Alexandrini amentia orta, illico ex absurdo et pernicioso conatu Eusebii vires collegit. Nam quanta concursione, amantissimi honoratissimique fratres, putatis istum Eusebium, utpote ipsa conscientia convictum, quanta cum ignominia mendaciis undique deprehensis, aggressum esse primum certos quosdam homines subornare qui pro eo deprecarentur: deinde a me auxilium petere, ne tanti sceleris damnatus de honoris sui gradu dejiceretur. Hujus rei testis est mihi Deus, qui tum mihi, tum vobis benignus perpetuo adsit, quod et meum pervertit judicium, et turpiter a veritate abduxit: quod et vos cognoscetis. Nam tum omnia gesta sunt ex-ejus sententia, qui perniciem omnem adhuc intra cogitationem suam abditam et occultam tenuit. Ac primum, ut caetera illius nequitiae facinora praeteream, audite, quaeso, quid nuper cum Theognio, quem dementiae socium habebat, perpetraverit. Ipse forte quosdam Alexandrinos qui a fide nostra defecerant, huc mitti jusseram, quandoquidem eorum opera dissidii flamma incensa erat. Sed isti honesti bonique scilicet episcopi, quos vera concilii dijudicatio ad poenitentiam agendam reservaverat, non solum eos admiserunt ad se, et secum tuto collocarunt, verum etiam illorum depravatis moribus communicarunt. Quamobrem ingratos istos aliquo pacto puniendos esse censui, et jussi, ut a suis abrepti sedibus longissime relegarentur. Jam vestrum est ea fide in Deum aciem mentis vestrae intendere, in qua vos semper mansisse constat, et nunc etiam manere decet, omnemque aetatem ita degere; ut episcopos integritate vitae, doctrinae puritate, tum benignitate etiam in omnes, eximios habentes, jure laetemur. Si quis autem temere pestes illas vel memoria, vel laudibus celebrare audeat, confestim servi Dei, hoc est mei ipsius opera poenas suae audaciae dabit. Deus vos, fratres carissimi, incolumes servet. Κωνσταντῖνος Σεβ. τῇ καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ Νικομηδέων. Τὸν δεσπότην Θεὸν δηλαδὴ καὶ Σωτῆρα Χριστὸν ἀκριβῶς ἄπαντες ἴστε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, πατέρα τε καὶ υἱὸν εἶναι. πατέρα φημὶ ἄναρχον, ἄνευ τέλους, γονέα τοῦ αἰῶνος αὐτοῦ· υἱὸν δὲ, τοῦτ' ἔστι τὴν τοῦ πατρὸς βούλησιν, ἥτις οὔτε δι' ἐνθυμὴσεώς τινος ἀνείληπται, οὔτε πρὸς τὴν τῶν ἔργων αὐτοῦ τελεσιουργίαν διά τινος ἑξεζητημένης οὐσίας κατελήφθη. ὃς γὰρ τοῦτο καὶ νοεῖ καὶ νοήσει, οὗτος ἕξει πρὸς ἅπαν τιμωρίας γένος ἀκάματον ὑπομονήν. ἀλλὰ γὰρ ὁ τοῦ Θεοῦ Χριστὸς ὁ τῶν ἁπάντων δημιουργὸς, καὶ τῆς ἀθανασίας αὐτῆς χορηγὸς, ἐγεννήθη ὅσον πρὸς τὴν πίστιν ἀνῆκεν ᾗ πεπιστεύκαμεν· ἐγενήθη, μᾶλλον δὲ προῆλθεν αὐτὸς, καὶ πάντοτε ἐν τῷ πατρὶ ὢν, ἐπὶ τὴν τῶν ὐπ' αὐτοῦ γεγενημένων διακόσμησιν. ἐγεννήθη τοίνυν ἀμερίστῳ προελεύσει. ἡ γὰρ βούλησις ὁμοῦ καὶ τῷ οἰκητηρίῳ αὐτῆς ἐμπέπηγε, καὶ ταῦθ' ἅπερ διαφόρου δέεται ἐπιμελείας, κατὰ τὴν ἑκάστου ποιότητα πράττει τε καὶ διοικεῖ. τί οὖν ἐστι; τί μεταξὺ τοῦ Θεοῦ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ; οὐδὲν δηλαδὴ· αὕτη γὰρ ἡ τῶν πραγμάτων συμπλήρωσις αἰσθήσει παρείληφε τὸ τῆς βουλήσεως πρόσταγμα, οὐχὶ δὲ μερισθεῖσα ἐκ τῆς τοῦ πατρὸς οὐσίας τὴν βούλησιν δίεστησεν. ὃ δὲ τούτοις ἕπεται, τίς ἐστιν, ὃς τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐμοῦ δεσπότου παιδὸς δι' αἰδῶ μᾶλλον ἢ μωρίαν δέδιεν; ἆρ' οὖν πάσχει τὸ θεῖον; ἐπειδὰν ἡ τοῦ σεμνοῦ σώματος οἴκησις πρὸς ἐπίγνωσιν τῆς ἰδίας ἁγιότητος ὁρμᾷ· ἢ ὑποπίπτει θίξει τὸ τοῦ σώματος ἐκκεχωρισμένον; ἆρ' οὐχὶ διέστηκε τοῦ τ' ὅπερ ἐκ τῆς τοῦ σώματος ἀφῄρηται ταπεινότητος; οὐχἰ δὲ ζῶμεν, κᾂν πρὸς θάνατον ἡ τῆς ψυχῆς εὔκλεια τὸ σῶμα προσκαλέσηται; τί τοίνυν ἐνταῦθα ἡ ἀβλαβής τε καὶ εἰλικρινὴς πίστις ἄξιον ἀμφιβολίας κατείληφεν; ἢ οὐχ ὁρᾷς ὅτι σεμνότερον σῶμα ὁ Θεὸς ἐξελέξατο, δι' οὗ τὰ τῆς πίστεως τεκμήρια καὶ τὰ τῆς οἰκείας ἀρετῆς ὑποδείγματα ἔμελλεν ἐμφανίζειν; καὶ τὴν ἤδη συγκεχυμένην ὀλεθρίῳ πλάνην τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπώλειαν ἀποσείεσθαι, καινὴν τε θρησκείας διδόναι διδασκαλίαν τῷ τῆς ἀγνοίας ὑποδείγματι, τὰς ἀναξίας τοῦ νοῦ πράξεις καθαίρειν, ἔπειτα δὲ τὴν μὲν τοῦ θανάτου βάσανον ἐκλύειν, τὰ δὲ τῆς ἀθανασίας ἔπαθλα προαναφωνεῖν. ἀλλ' ὑμεῖς, οὓς λοιπὸν ἀδελφοὺς ἡ τῆς ἀγάπης κοινωνία εἰκότως ὑπ' ἐμοῦ προσαγορεύεσθαι ποιεῖ, οὐκ ἀγνοεῖτέ με τὸν ὑμέτερον συνθεράποντα, οὐκ ἀγνοεῖτε τὸ τῆς ὑμετέρας σωτηρίας ὀχύρωμα, ωὗ τὴν φρωντίδα γνησίως ἑπανῄρημαι, καὶ δι' οὗ τῶν ἡμετέρων ἐχθρῶν οὐ μόνον τὰ ὅπλα κατεμαχεσάμεθα, ἀλλὰ καὶ ζῶντας ἔτι τὴν ψυχὴν συγκατείρξαμεν πρὸς τὸ τῆς φιλανθρωπίας ἀληθῆ πίστιν ἐκφάναι. ἀλλ' ἐγὼ ἐπὶ τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις διὰ τὴν τῆς οἰκουμένης μάλιστα ἀνανέωσιν ἔχαιρον. καὶ γὰρ θαύματος ἦν ἄξιον ἀληθῶς ἔθνη τοσαῦτα εἰς ὁμόνοιαν ἐπαγαγεῖν, ἃ πρὸ βραχέος ἐλέγετο τὸν Θεὸν ἀγνοεῖν. πλὴν τί ἔμελλε γινώσκειν τὰ ἔθνη ταῦτα, ἃ οὐδεμίαν φιλονεικίας ἐπανῄρηντο φροντίδα; τί οὖν νοεῖτε, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ, ὡς ἡμᾶς αὐτοὺς αἰτιῶμαι; Χριστιανοί ἐσμεν καὶ οἰκτρᾷ διαθέσει αὔτη ἡ τοῦ ἀγιωτάτου νόμου διδασκαλία; ἀλλὰ τίς ἐστιν αἰτία, δι' ἢν ὁ τοῦ παρόντος κακοῦ ὄλεθρος ἐξεγήγερται; ὢ τῆς ἀτοπίας; ὢ μίσους ὑπερβολὴ πάσης ἀγανακτήσεως μέγεθος ὑπερπαίουσα· τίς ἡ τοῦ λήστηρίου τούτου ἀναπέφανται δεινότης, ἢ τὸν τοῦ Θεοῦ υἱὸν ἀρνεῖται ἐξ ἀμερίστου τοῦ πατρὸς οὐσίας προεληλυθέναι; ἆρ' οὐχὶ πανταχοῦ ἐστὶν ὁ Θεός; καίτοι γε τοῦτον πάντοτε παρεῖναι ἡμῖν αἰσθανόμεθα, ἆρ' οὑχὶ διὰ τῆς τούτου δυνάμεως ἡ τῶν ὅλων συνέστηκεν εὐκοσμία, καὶ τοι γε τῆς τοῦ χωρισμοῦ διαστάσεως ἐστέρηται; μὴ οὖν ἡμῖν τι πέπρακται, ὦ ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, καταμάθετε νῦν, ἀξιῶ, τὰς βασάνους τῆς παρούσης ἀλγηδόνος, ὁμολογητὰς ὑμᾶς εἶναι τούτου ἐπαγγέλλεσθε, ὃν εἶναι ἀρνεῖσθε, ὑμᾶς τοῦ πανώλους διδασκάλου πείθοντος. ἱκετεύω, τίς ἐστι ὁ ταῦτα διδάξας οὕτως ἄκακον πλῆθος; Εὐσέβιος δηλαδὴ, ὁ τῆς τυραννικῆς ὠμότητος συμμύστης. ὅτι γὰρ πανταχοῦ τοῦ τυράννου γεγένηται προσφύλαξ, πανταχόθεν ἐστὶ συνορᾷν. τοῦτο μὲν γὰρ αἱ τῶν ἐπισκόπων σφαγαὶ διαμαρτύρονται, ἀλλὰ τῶν ἀληθῶς ἐπισκόπων· τοῦτο δὲ ἡ χαλεπωτάτη τῶν Χριστιανῶν ἐκδίωξις διαῤῥὴδην βοᾷ. οὐδὲν γὰρ τῶν περὶ τῶν εἰς ἐμὲ γεγενημένων ὕβρεων νῦν ἐρῶ, δι' ὦν ὅτι μάλιστα αἱ τῶν ἐναντίων μερῶν ἐπραγματεύσαντο συνδρομαί. οὖτος καὶ ὀφθαλμοὺς κατασκόπους ὑπέπεμπε κατ' ἐμοῦ, καὶ μόνον οὐκ ἐνόπλους τῷ τυράννῳ συνεισέφερεν ὑπουργίας. μὴ δ' ἐμέ τις οἴεσθω εἶναι πρὸς τὴν τούτων ἀπόδειξιν ἀπαράσκευον. ἔλεγχος γάρ ἐστιν ἀκριβὴς, ὅτι τοὺς πρεσβυτέρους καὶ διακόνους τοὺς Ἀσεβίῳ παρεπομένους φανερῶς ὑπ' ἐμοῦ συνειλῆφθαι συνέστηκεν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν παρίημι, ἃ νῦν οὐκ ἀγανακτήσεως ἕνεκεν, ἀλλ' εἰς ἐκείνων αἰσχύνην ὑπ' ἐμοῦ προενήνεκται. ἐκεῖνο μόνον δέδια, ἐκεῖνο διαλογίζομαι, ὅτι ὑμᾶς ὁρῶ πρὸς τὴν τοῦ ἐγκλήματος καλεῖσθαι κοινωνίαν. διὰ γὰρ τῆς Εὐσεβίου ἀγωγῆς τε καὶ διαστροφῆς συνείδησιν τῆς ἀληθείας κεχωρισμένην ἀνειλήφατε. ἀλλ' ἔστιν οὐ βραδεῖα θεραπεία, εἴ γε ἐπίσκοπον πιστόν τε καὶ ἀκέραιον νῦν γοῦν λαβόντες, πρὸς τὸν Θεὸν ἀπίδητε· ὅπερ ἐπὶ τοῦ παρόντος ἐν ὑμῖν ἐστι. καὶ πάλαι ἐχρῆν τῆς ὑμετέρας κρίσεως ἠρτῆσθαι, εἰ μὴ ὁ προειρημένος Εὐσέβιος δεινῇ τότε συλλαβομένων ἀυτῶ ἐνταῦθα ἐληλύθει. καὶ τὴν τῆς τάξεως ὀρθότητα ἀναισχύντως συνετεταράχει. ἀλλ' ἐπειδὴ περὶ αὐτοῦ τοῦ Εὐσεβίου πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην ὀλίγα προσῆκε φράσαι, μέμνηται ὑμετέρα ἀνεξικακία ἐπὶ τῆς Νικαέων πόλεως γεγενῆσθαι συνόδον, ᾖ καὶ αὐτὸς ἐγὼ πρεπόντως τῇ τῆς ἐμῆς συνειδήσεως λατρείᾳ παρὴμην, οὐδὲν ἕτερον βουλόμενος, ἢ ὁμόνοιαν ἄπασιν ἐργάσασθαι. καὶ πρὸ πάντων ἐλέγξαι τε καὶ ἀποσείσασθαι τὸ πρᾶγμα τοῦτο, ὁ τὴν μὲν ἀρχήνεἰλήφει διὰ τῆς Ἀρείου τοῦ Ἀλεξανδρέως ἀπονοίας, ἰσχυροπιοεῖτο δὲ παραχρῆμα διὰ τῆς Εὐσεβίου ἀτόπου τε καὶ ὀλεθρίας σπουδῆς. ἀλλ' αὐτὸς οὗτος Εὐσέβιος, προσφιλέστατοι καὶ τιμιώτατοι, μεθ' ὅσης νομίζετε συνδρομῆς, ἅτε δὴ ὑπὸ τῆς συνειδήσεως αὐτῆς ἡττώμενος. μεθ' ὅσης δὲ αἰχύνης, τῇ πανταχόθεν ἐληλεγμένῃ ψευδολογίᾳ συνίστατο, ὑποπέμπων μέν μοι διαφόρους τogr;ὺς ἀξιοῦντας ὑπὲρ αὐτοῦ, ἐξαιτούμενος δὲ παρ' ἐμοῦ συμμαχίαν τινὰ, ὅπως μὴ ἐπὶ τοσούτῳ ἐλεγχθεὶς πλημμελήματι, τῆς ὑπαρχούσης αὐτῷ τιμῆς ἐκβάλλοιτο. μάρτυς ἐστί μοι τούτου ὁ Θεὸς αὐτὸς, ὃς ἐμοί τε καὶ ὑμῖν φιλαγάθως ἐπιμένοι, ἐπεὶ κᾀμὲ ἐκεῖνος περιέτρεψε, καὶ ἀπρεπῶς ὐφήρπασεν· ὃ καὶ ὑμεῖς ἐπιγνώσεσθε. πάντα μὲν γὰρ ἐπράχθη τότε καθὼς αὐτὸς ἐπόθει, πᾶν ὁτιοῦν κακὸν ἐπὶ τῆς ἑαυτοῦ διανοίας ἀποκρυπτόμενος. ἀλλὰ πρώην, ἵνα τὰ λοιπὰ τῆς τούτου σκαιότητος παρῶ, τί μάλιστα μετὰ Θεογνίου, ὃν τῆς ἀνοίας ἔχει κοινωνὸν, διεπράξατο, ἀκούσατε, παρακαλῶ. Ἀλεξανδρέας τινὰς τῆς ἡμετέρας πίστεως ἀναχωρήσαντας ἐνταῦθα κεκελεύκειν ἀποσταλῆναι, ἐπειδὴ διὰ τῆς τούτων ὑπηρεσίας ὁ τῆς διχονοίας ἠγείρετο πυρσός. ἀλλ' οὖτοι καλοί τε καὶ ἀγαθοὶ ἐπίσκοποι, οὓς ἅπαξ ἡ τῆς συνόδου ἀλέθεια πρὸς μετάνοιαν τετηρήκει, οὐ μόνον ἐκείνους ὑπεδέξαντο, καὶ παρ' ἑαυτοῖς ἠσφαλίσαντο, ἀλλὰ καὶ ἐκοινώνησαν αὐτοῖς τῆς τῶν τρόπων κακοηθείας. διὸ τοῦτο περὶ τοὺς ἀχαρίστους τούτους ἔκρινα πρᾶξαι· ἁρπαγέντας γὰρ αὐτοὺς ἐκέλευσα ὡς ποῤῥωτάτω ἐξορισθῆναι. νῦν ὑμέτερόν ἐστι, πρὸς τὸν Θεὸν ἐκείνῃ τῇ πίστει βλέπειν, ᾐ πάντοτε καὶ γεγενῆσθαι καὶ συνέστηκέναι καὶ εἶναι πρέπει, καὶ διαπράξασθαι. οὕτως ἐπισκόπους ἁγνούς τε καὶ ὀρθοδόξους, καὶ φιλανθρώπους ἔχοντες χαίρομεν. εἴ τις δὴ ἢ πρὸς μνήμην τῶν λυμεώνων ἐκείνων, ἢ πρὸς ἔπαινον ἀπρονοήτως ἐξαφθῆναι τολμήσει, παραχρῆμα τῆς ἰδίας τόλμης διὰ τῆς τοῦθεράποντος τοῦ Θεοῦ, τοῦτ' ἔστιν ἐμοῦ, ἐνεργείας ἀνασταλήταται. ὁ Θεὸς ὑμᾶς φυλάξοι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί.
|
(non ignoratis me conservum
vestrum) (f. d. προαιρέσει)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD MACARIUM. ( Euseb. Vit. Const. l. III, c. 30-32.) De aedificatione martyrii Servatoris nostri. I. I. II. II. III. III.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus Macario.
|
Tanta est Servatoris nostri gratia, ut nulla sermonis copia ad praesentis miraculi narrationem sufficere videatur. Nam sacratissimae illius passionis monumentum, sub terra jampridem occultatum tot annorum spatio delituisse, quo ad communi omnium hoste sublato, famulis ejus in libertatem vindicatis affulgeret, omnem revera admirationem superat. Nam tametsi omnes quotquot ubique terrarum sapientes habentur, in unum coacti, aliquid pro hujus rei dignitate dicere instituerint, ne ad minimam quidem ejus partem aspirare posse mihi videntur. Quippe hujus miraculi fides, omnem humanae rationis capacem naturam tantum excedit, quantum humanis divina praecellunt. Quocirca hic unus mihi ac praecipuus semper est scopus, ut quemadmodum veritatis fides novis quotidie miraculis inclarescit, sic etiam mentes omnium nostrum ad sanctissimae legis observantiam cum omni modestia et concordi alacritate incitentur. Quod quoniam omnibus perspectissimum esse confido, illud tibi in primis persuasum veiim, nihil mihi antiquius esse, quam ut sacrum illum locum quem Dei jussu turpissima adjectione simulacri velut gravi quodam pondere exoneravi; et qui ab initio quidem Dei judicio sanctus fuit, postea vero multo sanctior effectus est, ex quo dominicae passionis fidem in lucem protulit; eum, inquam, locum fabricarum pulchritudine exornemus. Νικητὴς Κωνσταντῖνος. Μέγιστος Σεβαστὸς Μακαρίῳ. Quod hanc aedem, maenium, columnarum et marmorum venustate caeteras ecclesias superare voluerit. Decet itaque prudentiam tuam, singula ad opus necessaria ita disponere et curare, ut non modo Basilica ipsa omnium quae ubique sunt pulcherrima; sed et reliqua membra ejusmodi sint, ut omnes quantumvis eximiae singularum urbium fabricae, ab hac una facile superentur. Ac de parietum quidem substructione et elegantia, Draciliano amico nostro, agenti vices praefectorum praetorio; et praesidi provinciae scias a me curam esse commissam. Jussit siquidem pietas nostra, ut artifices et operarii, et quaecumque ad hoc opus necessaria esse ex prudentia tua cognoverint, protinus instante illorum sollicitudine dirigantur. De columnis vero et marmoribus, quaecumque et pretiosiora et utiliora esse ipso aspectu judicaveris, cura ut ad nos perscribas: ut cum ex litteris tuis cognoverimus quot et qualibus opus sit, ea undique possint comportari. Aequum est enim et qui prae totius orbis locis maxime admirabilis est locus, pro dignitate sua exornetur. Προσήκει τοίνυν τὴν σὴν ἀγχίνοιαν οὕτω διατάξαιτε καὶ ἑκάστου τῶν ἀναγκαίων ποιήσασθαι πρόνοιαν, ὡς οὐ μόνον βασιλικὴν τῶν ἁπανταχοῦ βελτίονα, ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι, ὡς πάντα τὰ ἐφ' ἑκάστης καλλιστεύοντα πόλεως, ὑπὸ τοῦ κτίσματος τούτου νικᾶσθαι. καὶ περὶ μὲν τῆς τῶν τοίχων ἐγέρσεώς τε καὶ καλλιεργίας, Δρακιλιανῷ τῷ ἡμετέρῳ φίλῳ τῷ διέποντι τὰ τῶν ἐπαρχιῶν μέρη, καὶ τῷ τῆς ἐπαρχίας ἄρχοντι, παρ' ἡμῶν τὴν φροντίδα ἐγκεχειρίσθαι γίνωσκε. κεκέλευται γὰρ ὑπὸ τῆς ἐμῆς εὐσεβείας, καὶ τεχνίτας καὶ ἐργάτας, καὶ πάνθ' ἅπερ εἰς οἰκοδομὴν ἀναγκαῖα τυγχάνειν παρὰ τῆς σῆς καταμάθοιεν ἀγχινοίας, παραχρῆμα διὰ τῆς ἐκείνων προνοίας ἀποσταλῆναι. περὶ δὲ τῶν κιόνων εἴτουν μαρμάρων, ἃ δ' ἂν νομίσειας εἶναι τιμιώτερά τε καὶ χρησιμώτερα, αὐτῆς συνόψεως γενομένης, πρὸς ἡμᾶς γράψαι σπούδασον. ἵν' ὅσων ἂν καὶ ὁποίων χρείαν εἶναι διὰ τοῦ σοῦ γράμματος ἐπιγνῶμεν, ταῦτα πανταχόθεν μετενεχθῆναι δυνηθῇ. Ut de pulchritudine conchae, et de artificibus ac de materia Macarius ad praesides scribat. Porro cameram Basilicae, utrum laqueatam, an alio quopiam operis genere faciendam censeas, certior a te fieri velim. Nam si laqueata fiet, auro quoque poterit exornari. Restat igitur ut sanctitas tua supra memoratis judicibus quamprimum significet, quot operariis et artificibus et sumptibus opus erit: utque ad me celeriter referat, non modo de marmoribus et columnis, sed etiam de lacunaribus, si hoc opus venustius esse censueris. Divinitas te servet, frater carissime. Τὴν δὲ τῆςβ ασιλικῆς καμάραν, πότερον λακωναρίαν, ἢ δι' ἑτέρας τινὸς ἐργασίας γενέσθαί σοι δοκεῖ, παρὰ σοῦ γνῶναι βούλομαι. εἰ γὰρ λακωναρία εἶναι μέλλοι, δυνήσεται καὶ χρυσῷ καλλωπισθῆναι. τὸ λειπόμενον ἡ σὴ ὁσιότης τοῖς προειρημένοις δικασταῖς ᾗ τάχος γνωρισθῆναι ποιήσει, ὅσων τ' ἐργατῶν καὶ τεχνιτῶν καὶ ἀναλωμάτων χρεία. καὶ πρὸς ἐμὲ εὐθέως ἀνενεγκεῖν σπουδάσει, οὐ μόνον περὶ τῶν μαρμάρων τε καὶ κιόνων, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν λακωναριῶν, εἴγε τοῦτο κάλλιον ἐπικρίνειεν. ὁ Θεός σε διαφυλάξοι, ἀδελφὲ ἀγαπητὲ.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXXX. EPISTOLA CONSTANTINI AD EPISCOPOS NUMIDARUM. ( Conc. t. I, col. 1472, ed. Col. ) De Basilica catholicis erepta.
|
Cum summi Dei, qui hujus mundi auctor et pater st, cujus beneficio vitam carpimus, coelum suspicimus, humana etiam societate gaudemus, hanc voluntatem esse constet, ut omne humanum genus in commune consentiat, et quodam societatis affectu, quasi mutuis amplexibus glutinetur: non dubium est haereses et schisma a diabolo, qui caput est malitiae, processisse. Et ideo quidquid ab haereticis geritur, ejus instinctu fieret, qui eorum sensus, mentes, cogitationesque possidet, nulla dubitatio est. Nam cum ejusmodi homines in sua potestate redegerit, iisdem usquequaque dominatur. Quid autem boni efficere insanus, perfidus, irreligiosus, profanus Deo contrarius, Ecclesiae sanctae inimicus potest, qui a Deo sancto, vero, justo, summo, atque omnium domino recedens qui nos constituit et in hac luce produxit, qui spiritum ad vitam, quam carpimus, dedit, et qui nos id quod suum esse voluit, et omnia sua voluntate perfecit, ad diaboli partem prono errore decurrit? Sed quia semel possessus animus a malo, necesse est doctoris sui operibus instare, ea perficiat quae aequitati et justitiae contraria videantur, idcirco, hi qui a diabolo possessi sunt ejus falsitati et nequitiae obsequuatur. Non autem miratum est a bonis improbos discedere. Nam sic recte proverbio signatum est, pares cum paribus congregari; qui malo impiae mentis infecti sunt, necesse est a nostra societate dissideant. Homo siquidem malus ut scriptura loquitur, de malo thesauro profert mala: bonus vero ex bono profert bonum. Sed quia, ut dictum est, haeretici et schismatici, qui bonum relinquentes et malum sectantes, ea perficiunt quae Deo displiceant, diabolo, qui eorum pater est, adprobantur adhaerere, rectissime et sapienter gravitas vestra facit, et secundum sanctum fidei praeceptum ab eorum perversis contentionibus temperando, et iisdem remittendo quod idem sibi indebitum atque alienum usurpare contendunt: ne, sicuti est eorum perversitas maligna et perfida, ad seditiones usque prorumperent, et inter turbas atque concentus sui similes incitarent, atque ita aliquid existeret, quod sedari non oporteret. Sceleratum quippe eorum propositum semper requirit diaboli opera perficere. Et ideo cum a sacerdotibus Dei per patientiam cum ipso suo patre superant. Sibi hi qui cultores Dei summi gloriam, illi vero damnationem comparant et condigna supplicia. Ex hoc quippe majus Dei summi existat justiusque judicium, quod eos aequo animo tolerat, et patientia condemnat, his omnia quae ab ipsis processerunt, sustinendo. Deus siquidem se omnium vindicem promisit. Et ideo cum vindicta Deo permittitur, acrius de inimicis supplicium sumitur. Quod vos nunc famulos et sacerdotes Dei libenter fecisse cognovi, et satis gratulatus sum, quod de impiis et sceleratis, sacrilegis et profanis, perfidis, et irreligiosis, et Deo ingratis, et Ecclesiae inimicis nullam vindictam poscitis, et ut idem potius ad veniam pertineant, postulatis. Hoc est vere ac penitus Deum nosse, hoc est praeceptis insistere, hoc est feliciter credere, hoc est vere sentire, hoc est scire, quod major vindicta in contrarios Ecclesiae provocetur, cum iisdem in saeculo parcitur. Accepta igitur epistola sapientiae etgravitatis vestrae, comperi haereticos sive schismaticos eam basilicam ecclesiae catholicae, quam in Constantina civitate jusseram fabricari, solita improbitate invadendam putasse, et frequenter tam a nobis quam a judicibus ex nostra jussione commonitos, et reddere, quod suum non erat, noluisse, vos autem imitatores patientiae Dei summi, eorum malitiae placida mente, ea quae vestra sunt relinquentes, et potius locum vobis invicem alium fiscalem scilicet poscere. Quam petitionem, more instituti mei, libenter amplexus sum, et statim ad rationalem competentes dedi, ut domum bonorum nostrorum transgredi faciat, cum omni jure sua, ad domum ecclesiae catholicae, quam prompta liberalitate donavi, ac vobis tradi protinus jussi. In quo tamen loco sumptu fiscali basilicam erigi praecepi ad consularem quoque scribi mandavi Numidiae, ut ipse in ejusdem Ecclesiae fabricatione in omnibus sanctimoniam vestram juvaret. Lectores etiam Ecclesiae catholicae, et hypodiacones, reliquos quoque instinctu memoratorum quibusdam pro moribus ad munera, vel ad decurionatum vocati sunt, juxta statutum legis meae ad nullum munus statui evocandos. Sed et eos, qui ducti sunt haereticorum instinctu, jussimus protinus molestis perfunctionibus absolvi. De caetero etiam legem meam super ecclesiasticos catholicos datam custodiri, mandavi, quae omnia ut vestrae patientiae palam fierint, harum litterarum testificatione perscripta sunt. Et utinam quidem haeretici vel schismatici aliquando suae saluti providerent, et detersis eorum tenebris ad visionem verae lucis oculos aperirent, et a diabolo secederent, et ad Deum qui unus et verus, qui omnium judex est, vel sero confugerent. Sed quia constat eos in sua malitia manere, et in suis facinoribus mori velle, sufficit iisdem commonitio nostra et praecedens assidua cohortatio. Si enim jussionibus nostris obtemperare voluissent, ab omni malo liberarentur. Nos tamen, fratres, sequamur quae nostra sunt, mandatis instemus, custodiamus divina praecepta, ex bonis actibus vitam nostram ab erroribus vindicantes, favente Dei misericordia, per rectum limitem dirigamus.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXXXII. EPISTOLA CONSTANTINI AD ANTIOCHENOS. ( Eus. Vit. Const., lib. III, c. 60.) Hortatur imperator populum Antiochiae ne Eusebium de sede episcopali Caesareae dimoveat.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus, populo antiochensi.
|
Quam grata est et quam jucunda cunctis hujus saeculi prudentibus ac sapientibus viris vestra concordia. Ego certe vos, fratres, sempiterna benevolentia complecti constitui, tum religionis instituto, tum vivendi ratione, tum studio ac favore vestro provocatus. Hic profecto verus bonorum fructus est, sana mente et prudenti consilio cuncta agere. Quid enim magis vos deceat? Ne miremini igitur si fidem veritatis vobis salutis potius quam odii causam fuisse dixero. Certe inter fratres, quos una eademque animorum affectio, et incessus in recta justitiae via, in purum sanctumque domicilium Deo duce spondet adscribere, quid spectabilius esse possit, quam omnium bonis concordiae animo acquiescere? Praesertim cum divinae legis institutio propositum vestrum ad majorem incitet perfectionem, et nos vestrum judicium optimis decretis confirmari cupiamus. Ac fortasse mirum vobis videbitur, quidnam sibi velit hoc nostri sermonis exordium. Equidem causam ejus rei exponere, nec gravabor nec recusabo. Fateor enim perlegisse me acta, in quibus ex honorificis testimoniis ac praeconiis vestris in Eusebium, Caesariensem Episcopum, quem ego quoque, et doctrinae et modestiae causa jamdudum probe novi, vos in eum propensos esse comperi, eumque vobis vindicare velle. Quid tunc existimatis mihi ad recti verique indagationem contendenti, in mentem venisse? Quantam curam ac sollicitudinem ob vestrum illud studium suscepisse me creditis? O fides sancta, quae per verba ac praecepta Servatoris nostri, veluti expressam quamdam vitae imaginem nobis exhibes, quam moleste etiam ipsa peccantibus resisteres, nisi ad quaestum et gratiam servire prorsus refugeres. Mihi quidem videtur is victoriam ipsam vicisse, qui pacem magis requirit. Quippe ubi id quod honestum est, licet neminem reperias qui non co maxime delectetur. Quaeso igitur, fratres carissimi, cur id consilium capimus, ex quo injuria in alios redundet? Cur ea consectamur et arcessimus, quae fidem opinionis nostrae eversura sunt? Equidem virum illum quem vos et honore et benevolentia dignum judicatis, plurimum laudo. Non tamen adeo despici oportet id quod apud singulos ratum firmumque manere debuerat, ut singuli contenti non sint sententiis suis, nec domesticis bonis omnes perfruantur, utque in disquirendis iis qui ex aequo digni sint episcopatu, non dicam unus aut alter, sed plurimi Eusebio pares non proferantur. Etenim cum asperitas et violentia nullam ecclesiasticis honoribus molestiam facessat, omnes similes inter se sunt, et aequali in pretio habendi. Neque enim rationi consentaneum fuerit, ut hujusmodi inquisitio ad aliorum fiat injuriam: quippe cum omnium mentes, sive humiliores sint, sive illustriores, divina decreta ex aequo suscipiant atque custodiant: adeo ut alii, quod quidem ad communem legem pertinet, nullatenus aliis inferiores sint. Quod si veritatem aperte proferre volumus, jure quis dixerit hoc non esse hominem retinere, sed abstrahere, et violentiae potius id quod agitur opus esse, quam justitiae. Et sive hoc modo, sive aliter sentit multitudo, ego quidem liquido et audacter affirmo, eam rem criminationibus causam praebere, et ingentis tumultus tempestatem excitare. Nam et agni dentium suorum vim ac robur ostentant, quoties pastoris cura ac sollicitudine in deterius labente, pristina gubernatione se destitutos vident. Quod si haec ita se habent et nos opinione non fallimur, hoc primum omnium considerate, fratres . Num sincera inter vos charitas atque dilectio, aliquod sui detrimentum passura sit. Deinde vero illud perpendite, virum illum qui boni consilii causa ad vos venerat, debitum sibi honoris fructum ex divino judicio percipere; quippe qui non vulgari affectus sit beneficio, cum de ejus virtute tam honorificum suffragium tulistis. Postremo vestrae consuetudinis esse, curam ac diligentiam prudenti consilio congruentem adhibere, ut talem virum cujusmodi opus habetis, perquiratis, omni seditioso et immodesto clamore procul amoto. Semper enim hujusmodi clamores injusti sunt, et ex variorum hominum inter se collisione, scintillae atque incendia excitari solent. Ita Deo et vobis placeam, ita secundum vota vestra vitam degam, ut vos diligo et tranquillum vestrae mansuetudinis portum amo. Ex quo ejectis illis sordibus, cum probis moribus concordiam inducite, firmumque navi signum imponite, coelestem navigationis cursum gubernaculis, ut ita dicam, ferreis ad lucem ipsam dirigentes. Quocirca incorruptibiles merces in navem imponite. Quidquid enim navem corrumpere poterat, tamquam ex sentina exhaustum est. Proinde operam date, ut his omnibus bonis ita potiamini, ne quid imposterum inconsulto atque inutili studio aut statuisse omnino, aut ab initio aggressi esse videamini. Divinitas vos servet, fratres carissimi. Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς τῷ λαῷ Αντιοχέων. Ὡς κεχαρισμένη γε τῇ τοῦ κόσμου συνέσει τε καὶ σοφίᾳ ἡ παρ' ὑμῶν ὁμόνοια· καὶ ἔγωγ' ὑμᾶς ἀδελφοὶ, ἀθάνατον φιλίαν φιλεῖν ἔγνωκα, προκληθεὶς τῷ τε νόμῳ καὶ τῷ βίῳ, καὶ ταῖς σπουδαῖς ταῖς ὑμετέραις. τοῦτ' οὖν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, ὁρθῶς τὰ καλὰ καρποῦσθαι, τὸ ὀρθῇ τε καὶ ὑγιεῖ κεχρῆσθαι διανοία. τί γὰρ ἂν οὕτως ὑμῖν ἁρμόσειεν; οὐκ οὖν θαυμάσαιμ' ἂν, εἰ τὴν ἀλήθειαν σωτηρίας μᾶλλον ὑμῖν, ἢ μίσους αἰτίαν φήσαιμι. ἐν οὖν τοῖς ἀδελφοῖ ς, οὓς μία τε καὶ ἡ αὐτὴ διάθεσις ὀρθῆς καὶ δικαίας ὁδοῦ πορείᾳ τῷ Θεῷ καταγγέλλεται, εἰς ἁγνήν τε καὶ ὁσίαν ἑστίαν ἐγγράφειν, τὶ ἂν τιμιώτερον γένοιτο τοῖς πάντων καλοῖς ὁμογνωμονεῖν; μάλιστα ὅπου τὴν πρόθεσιν ὑμῶν, ἡ ἐκ τοῦ νόμου παίδευσις εἰς καλλίω διόρθωσιν φέρει, καὶ τὴν ἡμετέραν οὖν κρίσιν βεβαιοῦσθαι τοῖς ἀγαθοῖς ἐπιθυμοῦμεν δόγμασι. θαμμαστὸν τοῦτο ἴσως ὑμῖν καταφαίνεται. τὶ δή ποτε τὸ προοίμιόν μοι τοῦ λόγου βούλεται; οὐ δὴ παραιτήσομαι, οὐδ' ἀρνήσομαι τὴν αἰτίαν εἰπεῖν. ὁμολογῶ γὰρ ἀνεγνωκέναι τὰ ὑπομνήματα, ἐν οἷς λαμπραῖς τ' εὐφημίαις καὶ μαρτυρίαις ταῖς εἰς Εὐσέβιον τῶν Καισαρέων Ἐπίσκοπον ὄντα, ὃν καὶ αὐτὸς παιδεύσεώς τε καὶ ἐπιεικείας ἕνεκεν καλῶς τε ἐκ πολλοῦ γινώσκω, ἑώρων ὑμᾶς ἐγκειμένους, καὶ αὐτὸν σφετεριζομένους. τί οὖν ἡγεῖσθέ με πρὸς ἀκριβῆ τοῦ κρείττονος ἐπιζήτησιν ἐπιγινόμενον διεντεθυμῆσθαι; τίνα δὲ ἐκ τῆς ὑμετέρας σπουδῆς ἀνειληφέναι φροντίδα; ὦ πίστις ἁγία, ἣ διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς γνώμης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, εἰκόνα ὥσπερ ἡμῖν τοῦ βίου δίδως. ὡς δυσχερῶς ἂν καὶ αὐτὴ τοῖς ἁμαρτήμασιν ἀντιβαίης, εἰ μὴ τὴν πρὸς κέρδος ὑπηρεσίαν ἀρνήσαιο· καὶ ἔμοιγε δοκεῖ αὐτῆς τῆς νίκης περιγενέσθαι, ὁ τῆς εἰρήνης μᾶλλον ἀντιποιούμενος· ὡς ὅπου γέ τοί τινι τὸ πρέπον ἔξεστιν, οὐδεὶς ἂν ὁ μὴ τερπόμενος εὑρεθείη· ἀξιῶ τοίνυν ἀδελφοὶ, τοῦ χάριν οὕτω διαγινώσκομεν, ὥς θ' ἑτέροις ὕβριν δι' ὧν αἱρούμεθα προστρίψασθαι; τοῦ χάριν ταῦτ' ἐπισπώμεθα, ἃ τὴν πίστιν τῆς ὑπολήψεως ἡμῶν καθαιρήσει; ἐγὼ μὲν οὖν ἐπαινῶ τὸν ἄνδρα, ὃς καὶ ὑμῖν τιμῆς τε καὶ διαθέσεως ἄξιος δοκιμάζεται· οὐ μὴν οὕτω γ' ἐξησθενηκέναι τὸ παρ' ἑκάστοις κύριόν τε καὶ βέβαιον ὀφεῖλον μένειν χρὴ, ὡς μὲ ταῖς ἰδίαις γνώμαις ἕκαστος ἀρκεῖσθαι, καὶ τῶν οἰκείων πάντας ἀπολαύειν. ἔν τε ἐφαμίλλῳ διασκέψει, εἰς τοῦδε τοῦ ἀνδρὸς σύγκρισιν οὐχ' ἕνα μόνον, ἀλλὰ καὶ πλείους ἐκφῆναι. διὸ δὴ οὐδὲν οὔτ' ἐκπλήξεως οὔτε τραχύτητος ἐνοχλούσης ταῖς περὶ τὴν ἐκκλησίαν τιμαῖς, ὁμοίας τε καὶ διὰ πάντων ἐπίσης ἀγαπητὰς εἶναι συμβαίνει. οὐδὲ γὰρ εὔλογον, εἰς ἕτερον πλεονέκτημα ποιεῖσθαι τὴν περὶ τούτου ἐπίσκεψιν. τῆς πάντων διανοίας ἐπίσης, ἄν τ' ἐλάττους, ἄν τε μείζους εἶναι δοκοῖεν, τὰ θεῖα δόγματα ὑποδεχομένης τε καὶ φυλαττούσης. ὡς κατὰ μηδὲν τοὺς ἑτέρους εἰς τὸν κοινὸν νόμον ἐλαττοῦσθαι, εἰ δὴ τἀληθὲς γνώριμον διαῤῥήδην ἀποφαινόμεθα· ὡς οὐ κάθεξιν, ἀλλ' ἀφαίρεσιν μᾶλλον ἂν εἴποι τις ἔσεσθαι τ' ἀνδρὸς. καὶ βίας ἔργον οὐ δικαιοσύνης γενήσεσθαι τὸ γινόμενον. ἄν θ' οὕτως ἄν θ' ἑτέρως τὰ πλήθη φρονῃ, ὡς ἔγωγε διαῤῥήδην καὶ εὐτόλμως ἀποφαίνομαι, ἐγκλήσεως ὑπόθεσιν εἶναι τοῦτο, προκαλουμένην οὐ τῆς τυχούσης στάσεως ταραχὴν· ἐπισημαίνουσι γοῦν τὴν τῶν ὀδόντων φύσιν τε καὶ δύναμιν, καὶ ἀρνειοὶ, ὅταν τοῦ ποιμένος τῆς συνηθείας τε καὶ θεραπείας ὑπολισθούσης ἐπὶ τὰ χείρω, τῆς πρὶν διαγωγῆς ἀποστερηθῶσιν. εἰ δὴ ταῦθ' οὕτως ἔχει, καὶ οὐ σφαλλόμεθα, τοῦτο πρῶτον θεάσασθε ἀδελφοὶ· πολλὰ γὰρ ὑμῖν καὶ μεγάλα ἐκ πρώτης ἀπαντήσεται. πρῶτον ἁπάντων, ἡ πρὸς ἀλλήλους γνησιότης τε καὶ διάθεσις, εἰ μηδὲν αὐτῆς ἐλαττωθὲν αἱσθήσεται. εἰθ' ὅτι καὶ δι' ὀρθὴν συμβουλὴν ἀφικόμενος, τὸ κατ' ἀξίαν ἐκ τῆς θείας κρίσεως καρποῦται. οὐ τὴν τυχοῦσαν χάριν εἰληφὼς, τῷ περὶ αὐτοῦ τοσαύτην ὑμᾶς ἐπιεικείας ψῆφον ἐνέγκασθαι· ἐπὶ τούτοις, ὃ τῆς ὑμετέρας συνηθείας ἐστὶν ἀγαθὴ γνώμη, σπουδήν τὴν πρέπουσαν εἰσενέγκασθε εἰς ἐπιζήτησιν ἀνδρὸς οὗ χρῄζετε, ἀποκλείσαντες πᾶσαν στασιώδη καὶ ἄτακτον βοὴν. ἀεὶ γὰρ ἄδικος ἡ τοιαύτη, κᾀκτῆς τῶν διαφορῶν συγκρίσεως, σπινθῆρές τε καὶ φλόγες ἐξανίστανται. οὕτως οὖν τῷ Θεῷ τε ἀρέσαιμι καὶ ὑμῖν, κατ' εὐχάς τε τάς ὑμετέρας διαζήσαιμι, ὡς ὑμᾶς ἀγαπῶ, καὶ τὸν ὅρμον τῆς ὑμετέρας πρᾳότητος, ἐξ οὗ τὸν ρβπον ἐκεῖνον ἀπωσάμενοι, ἀντεισενέγκατε ἤθει ἀγαθῷ τὴν ὁμόνοιαν, βέβαιον τὸ σημεῖον ἐνθέμενοι, δρόμον τε οὐράνιον εἰς, φῶς δραμόντες, πηδαλίοις θ', ὡς ἂν εἴποι τις, σιδηροῖς. διόπερ καὶ τὸν ἄφθαρτον φθαρτὸν ἡγεῖσθε· πᾶν γὰρ τὴν ναῦν λυμαινόμενον, ὥσπερ ἐξ ἀντλίας ἀνάλωται. διὸ δὴ νῦν προνοήσασθε τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ τῶν ἁπάντων οὕτως ἔχειν, ὡς ἂν μὴ δεύτερον ἀβούλῳ καὶ ἀλυσιτελεῖ σπουδῇ ἢ καθόλου τι πήξασθαι, ἢ τὴν ἀρχὴν ἐπιχειρῆσαι μὴ συμφέρον δοκοίημεν. ὁ Θεὸς ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ.
|
(multa enim
et maxima bona statim ab initio vobis nascentur) (τοῦ δι' εὐτυχίας)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 2 |
EPISTOLA II CONSTANTINI AD EUSEBIUM. ( Eus., Vit. Const., lib. III, c. 61.) Laudatur S. Episcopus quod Antiochiam recusaverit.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus Eusebio.
|
Epistolam tuam saepius legi, et ecclesiasticae disciplinae regulam accuratissime observatam a te cognovi. Enim vero in ea sententia perstare, quae et Deo accepta et apostolicae traditioni congrua esse videatur, summae pietatis est. Tu quidem beatum te in hoc ipso existimare debes, qui totius propemodum orbis testimonio, dignus universae Ecclesiae episcopatu judicatus sis. Nam cum omnes te apud se episcopum esse ambiant, hanc tuam felicitatem sine controversia adaugent. Verum rectissime fecit prudentia tua, quae et mandata Dei, et apostolicam atque ecclesiasticam regulam custodire statuit, episcopatum Antiochensis Ecclesiae repudians, et in eo potius permanere desiderans, quem Dei mandatu ab initio suscepisset. Porro hac de re ad populum litteras dedi, et ad collegas tuos, qui quidem etiam ipsi de iisdem rebus ad me scripserant. Quas ubi sanctitas tua perlegerit, facile cognoscet, me, quoniam refragari ipsis justitia videbatur, divini numinis impulsu ad eos scripsisse. Eorum consilio etiam prudentiam tuam interesse oportebit, ut hoc ipsum in Antiochenorum Ecclesia constituatur. Divinitas te servet, frater carissime. Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς Εὐσεβίῳ. Ἀνέγνων πληρέστατα τὴν ἐπιστολὴν. καὶ τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπιστήμης εἰς ἀκρίβειαν φυλαχθέντα κατενόησα· ἐμμένειν γοῦν τούτοις ἅπερ ἀρεστά τε τῷ Θεῷ, καὶ τῇ ἀποστολικῇ παραδόσει σύμφωνα φαίνεται, εὐαγὲς. μακάριον δὴ σαυτὸν καὶ ἐν αὐτῷ τούτῳ νόμιζε, ὡς τῇ τοῦ κόσμου παντὸς, ὡς ἔπος εἰπεῖν, μαρτυρίᾳ, ἄξιος ἐκρίθης πάσης ἐκκλησίας ἐπίσκοπος εἶναι. εἰ γὰρ ποθοῦσιν ἄπαντες εἶναί σε παρ' αὐτοῖς ταύτην σοι τὴν εὐδαιμονίαν ἀναμφισβητήτως συναύξουσιν· ἀλλ' ἡ σὴ σύνεσις, ἤγουν τάς τε ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Ἀποστολικὸν κανόνα καὶ τῆς ἐκκλησίας φυλάττειν ἔγνωκεν, ὑπέρευγε πεποίηκε, παραιτουμένη τὴν Ἐπισκοπίαν τῆς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν ἐκκλησίας. ἐν ταύτῃ δέ διαμεῖναι σπουδάζουσα, εἰς ἣν ἐκ πρώτης Θεοῦ βουλήσει τὴν Ἐπισκοπίαν ὑπεδέξατο. περὶ δὴ τούτου, πρὸς τὸν λαὸν ἐπιστολὴν ἐποιησάμην, πρὸς τε τοὺς ἄλλους συλλειτουργοὺς, οἳ καὶ αὐτοὶ περὶ τούτων ἐτύγχανόν μοι γεγραφηκότες. ἅπερ ἡ σὴ καθαρότης ἀναγνοῦσα, ῥᾳδίως ἐπιγνώσεται, ὅτι τῆς δικαιοσύνης ἀντιφθεγγομένης αὐτοῖς, προτροπῇ τοῦ Θείου πρὸς αὐτοὺς ἔγραψα. ὧν τῷ συμβουλίῳ, καὶ τὴν σὴν σύνεσιν παρεῖναι δεήσει, ὡς ἂν τοῦτο ἐπὶ τῆς Ἀντιοχέων ἐκκλησίας τυπωθείη. ὁ Θεός σε διαφυλάξοι, ἀδελφὲ ἀγαπητὲ.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 2 |
EPISTOLA II CONSTANTINI AD MACARIUM. ( Eus., Vit. Const., lib. III, c. 52, 53.) De loco Palestinae qui vocatur Mambre. I. I. II. II.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus, Macario et caeteris episcopis Palaestinae.
|
Sanctissimae socrus meae vel hoc unum maximum erga vos beneficium est, quod sceleratorum quorumdam nefariam audaciam, quae apud vos hactenus occulta fuerat, suis ad nos datis litteris indicavit: ut quod diu neglectum est crimen, etiamsi sero, attamen necessario competenti cura et animadversione a nobis emendetur. Est enim revera impietas gravissima, ut loca sancta detestandis piaculis inquinentur. Quidnam vero illud est, fratres carissimi, quod cum vestram subterfugerit solertiam, nostra, ut diximus, socrus ob divini cultus reverentiam tacere non potuit? Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς, Μακαρίῳ καὶ τοῖς λοιποῖς ἐπισκόποις Παλαιστίνης. Quod Servator noster ibidem visus est Abrahae. Locus ille qui ad quercum Mambre vocitatur, in quo Abrahamum habitasse comperimus, fertur a superstitiosis quibusdam hominibus omni modo contaminari. Nam et simulacra omni digna exitio juxta illam arborem erecta esse; et aram proxime exstructam, et impura sacrificia assidue illic peragi, ad nos relatum est. Quod quoniam et alienum a temporibus nostris, et ipsius loci sanctimonia indignum videtur, sciat Gravitas Vestra mandatum a nobis esse per litteras Acacio viro perfectissimo, Comiti et amico nostro, ut sine ulla dilatione et simulacra omnia quae memorato in loco reperta fuerint, igni tradantur, et ara funditus evertatur: Utque omnes qui post jussionem nostram impium aliquid admittere eo loco ausi fuerint, debito supplicio afficiantur. Quem quidem locum puro basilicae aedificio exornari praecepimus, ut idoneus sanctis viris consessus efficiatur. Quod si quid adversus praeceptum nostrum geri contigerit absque mora ad clementiam nostram litteris vestris illud referri oportebit, ut quicumque deprehensus fuerit, tanquam violatae legis reus extremo supplicio afficiatur. Neque enim ignoratis, universorum Dominum ac Deum illic primum Abrahae visum cumque eo collocutum esse. Illic sacrosanctae legis observantia primum coepit. Illic primum Servator ipse una cum duobus angelis praesentiae suae copiam Abrahae fecit. Illic Deus primum hominibus apparuit. Illic Abrahae de futura ipsius progenie praedixit, atque illico pollicitationem implevit. Illic multo ante nuntiavit, plurimarum gentium patrem atque auctorem ipsum futurum. Quae cum ita sint, aequum esse videtur ut locus ille nostra cura ac diligentia, tum ab omni piaculo purus conservetur; tum in pristinam sanctitatem restituatur, ut inposterum praeter cultum omnipotenti Deo ac Servatori nostro omnium Domino congruentem, nihil in eo loco peragatur. Quod quidem cum debita sollicitudine a vobis convenit observari, si quidem voluntatem meam, quae ex Dei cultu praecipue dependet, adimplere, uti confido, gravitas vestra desiderat. Divinitas vos servet fratres carissimi. Τὸ χωρίον ὅπερ παρὰ δρῦν τὴν Μαμβρῆ προσαγορεύεται, ἐν ᾧ τὸν Ἀβραὰμ τὴν ἐστίαν ἐσχηκέναι μανθάνομεν, παντοίως ὑπό τινων δεισιδαιμόνων μιαίνεσθαί φασιν· εἴδωλά τε γὰρ παντοίας ἐξωλείας ἄξια παρ' αὐτὴν ἱδρύσθαι, καὶ βωμὸν ἐδήλωσε πλησίον ἑστάναι, καὶ θυσίας ἀκαθάρτους συνεχῶς ἐπίτελεῖσθαι. ὅθεν ἐπειδὴ καὶ τῶν καιρῶν τῶν ἡμετέρων τῷ κράτει ἡμετέρῳ ἀλλότριον, καὶ τῆς τοῦ τόπου ἁγίοτητος ἀνάξιον καταφαίνεται, γινώσκειν ὑμῶν τὴν σεμνότητα βούλομαι, δεδηλῶσθαι παρ' ἡμῶν πρὸς ἀκάκιον τὸν διασημότατον κόμητα καὶ φίλον ἡμῶν, γράμματι. ἵν' ἄνευ τινὸς ὑπερθέσεως, καὶ τὰ εἴδωλα ὅσα δ' ἂν ἐπὶ τοῦ προειρημένου εὑρίσκοιτο τόπου, πυρὶ παραδοθῇ, καὶ ὁ βωμὸς· ἐκ βάθρων ἀνατραπῇ. καὶ πᾶσι τοῖς τολμῶσι τιμωρίας ἄξιον, μετὰ τὴν ἡμετέραν κέλευσιν, ἀσεβές τι ἐν τῷ τοιούτῳ τόπῳ πραχθῆναι· ὃν καθαρῷ βασιλικῆς οἰκοδομήματι κοσμεῖσθαι διετάξαμεν, ὅπως ἁγίων ἀνθρώπων ἄξιον συνέδριον ἀποδειχθῇ. εἰ δέ τι παρὰ τὸ προσταχθέν γενέσθαι συμβαίη, χωρίς τινος μελλήσεως τῇ ἡμετέρᾳ ἡμερότητι δι' ὑμετέρων δηλαδὴ γραμμάτων γνωρισθῆναι πρέπεε· ἵνα τὸν ἁλισκόμενον, ὡς παρανομήσαντα, τὴν ἀνωτάτω κόλασιν ὑποστῆναι προστάξωμεν. οὐ γὰρ ἀγνοεῖτε, ἐκεῖ πρῶτον τὸν τῶν ὅλων δεσπότην θεὸν καὶ ὦφθαι τῷ Ἀβραὰμ, καὶ διειλέχθαι. ἐκεῖ μὲν οὖν πρῶτον ἡ τοῦ ἁγίου νόμου θρησκεία τὴν καταρχὴν εἴληφεν· ἐκεῖ πρῶτον ὁ σωτὴρ αὐτὸς μετὰ τῶν δύο ἀγγέλων, τὴν ἑαυτοῦ ἐπιφάνειαν τῷ Ἀβραὰμ ἐπεδαψιλεύσατο· ἐκεῖ τοῖς ἀνθρώποις ὁ Θεὸς ἤρξατο φαίνεσθαι· ἐκεῖ τῷ Ἀβραὰμ περὶ τοῦ μέλλοντος αὐτῷ σπέρματος προηγόρευσε. καὶ παραχρῆμά γε τὴν ἐπαγγελίαν ἐπλήρωσεν· ἐκεῖ πλείστων ὅσων ἐθνῶν ἔσεσθαι αὑτὸν πατέρα, προεκήρυξεν· ὧν οὕτως ἐχόντων, ἄξιόν ἐστιν ὥς γέ μοι καταφαίνεται, διὰ τῆς ὑμετέρας φροντίδος, καὶ καθαρὸν ἀπὸ παντὸς μιάσματος τὸν τόπον τοῦτον φυλάττεσθαι, καὶ πρὸς τὴν ἀρχαίαν ἁγιότητα ἀνακαλέσασθαι, ὡς μηδὲν ἕτερον ἐπ' αὐτοῦ πράττεσθαι. ἢ τὴν πρέπουσαν τῷ παντοκράτορι καὶ σωτῆρι ἡμῶν καὶ τῶν ὅλων δεσπότῃ θεῷ τελεῖσθαι θρησκείαν. ὅπερ μετὰ τῆς δεούσης προσῆκον ὑμᾶς φυλάττειν φροντίδος, εἴ γέ μοι τὰ καταθύμια τῆς θεοσεβείας ἐξαιρέτως ἠρτημένα, ὥσπερ οὖν πέπεισμαι, ἡ ὑμετέρα σεμνότης πληροῦσθαι βούλεται. ὁ θεὸς ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD SYNODUM TYRIAM. ( Eus., Vit. Const., l. IV, c. 62.) Episcopis suadet imperator ne Eusebius Caesarea abstrahatur. I. I.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus, Theodoto, Theodoro, Narcisso, Aetio, Alpheo, et reliquis episcopis qui sunt Antiochiae.
|
Legi litteras a vestra sanctitate scriptas, et Eusebii collegae vestri prudens propositum magnopere laudavi. Cumque cuncta quae gesta sunt partim ex vestris, partim ex perfectissimorum virorum, Acacii et Strategii comitum litteris cognovissem, remque ut decebat accurate expendissem, scripsi ad populum Antiochenum, quid Deo acceptum et Ecclesiae congrum esset. Ejus epistolae exemplum his litteris subjici praecepi, ut et vos cognoscere possitis, quidam ego juris ratione provocatus scripserim ad populum Antiochenum, quandoquidem hoc litteris vestris continebatur, ut juxta populi et prudentiae vestrae suffragium ac voluntatem, Eusebius sanctissimus Caesariensium episcopus Antiochenae Ecclesiae praesideret, ejusque curam susciperet. Ac litterae quidem Eusebii, Ecclesiasticae legi maxime consentire videbantur. Convenit tamen ut nostra quoque sententia vestrae prudentiae innotescat. Etenim relatum est ad nos, Euphornium presbyterum civem Caesareae quae est in Cappadocia, et Georgium Arethusiorum civem, itidem presbyterum, quem Alexander ad hunc ordinem in urbe Alexandrina promovit, viros esse in doctrina fidei probatissimos. Placuit itaque significare prudentiae vestrae, ut hos viros, et alios quos ad episcopatum idoneos judicaveritis, in medium proferentes, ea decernatis quae apostolorum traditioni consentiunt. His enim praestructis, vestra prudentia juxta Ecclesiae regulam et apostolicam traditionem ita hanc electionem dirigere poterit, quemadmodum ecclesiasticae disciplinae ratio postulat. Divinitas vos servet, fratres carissimi. Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς Θεοδότῳ, Θεοδόρῳ, Ναρκίσσῳ, Ἀετίῳ, Ἀλφείῳ, καὶ τοῖς λοιποῖς ἐπισκόποις, τοῖς οὖσιν ἐν Ἀντιοχείᾳ.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
ANNO DOMINI CCCXXXIII. EPISTOLA CONSTANTINI AD SAPOREM REGEM PERSARUM. ( Eus., Vit. Const., l. IV, c. 9-13.) Pius imperator summa cum pietate Deum et Christum confitetur. I. I. II. II. III. III. IV. IV. V. V.
|
Ego quidem divinam custodiens fidem, lucis veritatis particeps fio; et veritatis fidem praeviam sequens, ad divinae fidei notitiam pervenio. Hac ratione sanctissimam, ut res ipsae confirmant, religionem agnosco; cujus cultum mihi magistrum esse profiteor ad sanctissimi Numinis notitiam hauriendam. Hujus ergo Dei auxilio fultus, ab ultimis usque oceani progressus finibus, universum orbem terrarum ad firmam spem salutis erexi. Adeo ut provinciae omnes, quae tot tyrannorum dominatione oppressae, et continuis attritae calamitatibus propemodum defecerant, reipublicae vindicem tandem nactae, velut quibusdam medicinae fomentis restituae sint. Hunc ego Deum praedico: cujus vexillum Deo dicatus exercitus meus, humeris gestat, et quo aequitatis ratio postulat fertur; et ob haec ipsa illico celeberrimas victorias refert pro mercede. Hunc Deum sempiterna memoria coli a me profiteor: hunc in altissima sede positum pura et candida mente contemplor.
|
Contra simulacra, et de glorificatione Dei. Hunc flexis genibus invoco; omnem abominandum cruorem aversans, et odores insuaves ac detestandos; omnem denique terrenum fulgorem procul fugiens: quibus omnibus quasi sordibus pollutus scelestus ac nefandus superstitionis error, multos gentilium, totasque adeo nationes ad ima tartara detrusit. Etenim quae summus omnium Deus pro sua erga homines benignitate atque providentia ad communem usum protulit in lucem, ea ad cujusque libidinem rapi haudquaquam sustinet. Sed puram duntaxat mentem et animum immaculatum ab hominibus postulat, hisque virtutis et pietatis actus quasi libra quadam expendit. Quippe modestiae et mansuetudinis operibus delectatur; mites diligens; turbarum auctores odio habens. Et fidem quidem amat, infidelitatem vero supplicio afficit. Omnem cum arrogantia conjunctam dominationem destruens, superborum contumeliam punit. Et homines quidem insolentia elatos ab ipsis ut ita dicam fundamentis subruit: humiles vero et injuriarum patientes, meritis praemiis afficit. Hinc est quod imperat, et prudentiam regarium justum magni fatiens, auxilio suo illud corrobolem tranquillitate pacis perpetuo fovet. Contra tyrannos et persecutores, et de captivitate Valeriani. Nec mihi ipse videor errare, mi frater, qui hunc unum Deum profitear, omnium auctorem ac parentem. Quem multi ex iis qui apud nos imperium tenuerunt, insano errore acti, pernegare quidem conati sunt. Sed eos omnes hujusmodi exitus quasi vindex oppressit, ut universum nunc hominum genus, illorum principum calamitates exempli vice proponat iis qui illos imitari studuerint. Horum unus mihi videtur fuisse, ille quem divina vindicta instar fulminis ingruens, fugatum ex nostris regionibus vestras in terras transportavit: qui quidem suo dedecore atque ignominia tropaeum illud tantopere a vobis jactatum constituit. Quod persecutorum ruinam viderit, quodque jam ob Christianorum pacem laetatur. Enimvero commode factum videtur, quod nostra quoque aetate hujusmodi homines manifestissime poenas dederunt. Nam et ego spectator fui exitus illorum, qui nuper iniquissimis jussionibus populum Deo consecratum exagitaverant. Proinde maximas Deo gratias ago, cujus singulari providentia cuncti mortales qui divinam legem observant, reddita sibi pace exultant ac gestiunt. Ex quo plane mihi persuadeo, rectissime omnia ac tutissime se habere, cum per puram ac sinceram illorum religionem perque concordem de divino Numine sententiam omnes homines ad seipsum aggregare Deus dignetur. Exhortatio ut Christianos in Perside agentes benevole complectatur. Quanta porro voluptate me affici censes, cum audio id quod mihi maxime in votis est, horum hominum multitudine, Christianorum scilicet nobilissima quaeque Persidis loca longe lateque esse decorata. Opto igitur ut et tuae res quam florentissimae, et illorum perinde sint florentissimae: hoc est ut tuae, sic illorum. Hoc enim modo summum omnium Dominum ac parentem Deum, propitium ac placatum habiturus es. Hos itaque, quando quidem talis tantusque es, tibi commendo. Hos quandoquidem pietate excellis, tibi in manum trado. Hos pro tua humanitate complectere. Sic enim et tibi ipsi et nobis, hac tua fide immensum beneficium praestabis.
|
(de his enim in
praesentia loquor)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 3 |
EPISTOLA III CONSTANTINI AD EUSEBIUM. ( Eus. Vit. Const. l. IV. c. 35.) Imperator Eusebii orationem de Pascha laudat.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus, Eusebio.
|
Arduum opus profecto est, et quod omnem dicendi vim superet, Christi mysteria pro dignitate explicare, et controversiam de pascha, ejusque originem, et plenam laboris atque utilitatis consummationem decenter exponere. Nam res divinas ne ipsi quidem pro merito enarrare sufficiunt, qui eas cogitatione assequi valent. Verumtamen eximiam tuam doctrinam et studii contentionem equidem supra modum admiratus sum; legique librum tuum perlibenter; utque in multorum qui divinae religionis observantiam sincere profitentur, manus ac notitiam perveniret, quemadmodum optaveras, mandavi. Cum igitur intelligas, quanta cum voluptate hujusmodi munera a solertia tua nobis obla a suscipimus, cura ut frequentioribus posthac sermonibus, quibus te innutritum esse profiteris, animum nostrum exhilares. Te vero currentem quod aiunt, ad consueta studia incitamus. Quippe cum non indignum operum tuorum interpretem qui ea in Latinum sermonem transferat, nactum te esse, tanta haec fiducia satis ostendat. Quanquam ejusmodi interpretatio, tam praeclarorum operum dignitatem consequi nullo modo potest. Divinitas te servet, frater charissime. Et haec quidem hac de re ejus fuit epistola. De parandis autem divinis codicibus ad ecclesiasticas lectiones, ejusmodi litterae fuerunt. Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς Εὐσεβίῳ. Τὸ μὲν ἐγχείρημα μέγιστον καὶ πάσης λόγων δυνάμεως κρεῖττων, Χριστοῦ μυστήρια κατ' ἀξίαν εἰπεῖν, τὴν τε τοῦ Πάσχα ἀντιλογίαν τε καὶ γένεσιν, λυσιτελῆ τε καὶ ἐπίπονον τελεσιουργίαν, ἑρμηνεῦσαι τὸν προσήκοντα τρόπον· τὸ γὰρ θεῖον, ἀνθρώποις ἀδύνατον καταξίαν φράσαι, καὶ τοῖς νοῆσαι δυνατοῖς. πλὴν ὅμως ὑπερθαυμάσας σε τῆς φιλομαθείας τε καὶ φιλοτιμίας, αὐτός τε τὸ βιβλίον ἀνέγνων ἀσμένως, καὶ τοῖς πλείοσιν οἵγε τῇ περὶ τὸ θεῖον λατρείᾳ γνησίως προσανέχουσι, καθὰ ἐβουλήθης ἐκδοθῆναι προσέταξα. συνορῶν τοίνυν μεθ' ὅσης θυμηδίας τὰ τοιαῦτα παρὰ τῆς σῆς ἀγχινοίας δῶρα λαμβάνομεν, συνεχεστέφοις ἡμᾶς λόγοις εὐφραίνειν, οἷς ἀνατετράφθαι σαυτὸν ὁμολογεῖς, προθυμήθητι, θέοντα γὰρ σε τὸ τοῦ λόγου. πρὸς τὰ συνήτη σπουδάσματα παρορμῶμεν· ὅπου γε καὶ τὸν εἰς τὴν Ῥωμαϊκὴν τοὺς σοὺς πόνους μεταρυθμήσοντα γλῶτταν, οὐκ ἀνάξιον ηὑρῆσθαί σοι τῶν συγγραμμάτων, ἡ τοσαύτη πεποίθησις δείκνυσιν. εἰ καὶ τὰ μάλιστα τῶν καλῶν ἔργων ἡ τοιαύτη ἑρμηνεία ὑφίστασθαι κατ' ἀξίαν, ἀδυνάτως ἔχει. ὁ Θεός σε διαφυλάξοι. ἀδελφὲ ἀγαπητὲ. τὸ μὲν περὶ τοῦδε γράμμα, τοιόνδε ἦν· τὸ δὲ περὶ τῆς τῶν θείων ἀναγνωσμάτων ἐπισκευῆς, ὧδέ πη pgr;εριέχει.
|
(οὖν)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | ||
Constantinus I
| 4 |
EPISTOLA IV CONSTANTINI AD EUSEBIUM. ( Eus., Vit. Const., lib. IV, cap. 36.) De conficiendis sacris codicibus.
|
Victor Constantinus Maximus Augustus Eusebio.
|
In ea urbe quae a nobis nomen sortita est, divina Servatoris nostri adjuvante providentia, maxima hominum multitudo ad sanctissimam Ecclesiam sese adjunxit. Itaque cum cuncta illic maximum incrementum capiant, consentaneum imprimis videtur, ut plures quoque, in ea construantur Ecclesiae. Accipe igitur libenti animo id quod facere decrevi. Visum est enim id significare prudentiae tuae, ut quinquaginta codices divinarum Scripturarum, quarum apparatum et usum maxime necessarium Ecclesiae esse intelligis, in membranis probe apparatis, ab artificibus antiquariis venuste scribendi peritissimis describi facias; qui et legi facile, et ad omnem usum circumferri possint. Litterae porro a nostra clementia missae sunt ad rationalem dioecesis, ut cuncta ad eorum codicum confectionem necessaria praeberi curet. Tuae erit diligentiae, ut scripti codices quantocius apparentur. Caeterum duorum publicorum vehiculorum usum auctoritate hujus epistolae accipies. Sic enim quae eleganter descripta sunt, ad conspectum nostrum commodissime perferentur: uno scilicet ex ecclesiae tuae diaconis id ministerium obeunte. Qui quidem ubi ad nos pervenerit, humanitatis nostrae experimentum capiet. Divinitas te servet, frater charissime. Νικητὴς Κωνσταντῖνος Μέγιστος Σεβαστὸς, Εὐσεβίώ. Κατὰ τὴν ἐπώνυμον ἡμῖν πόλιν, τῆς τοῦ σωτῆρος Θεοῦ συναιρομένης προνοίας, μέλιστον πλῆθος ἀνθρώπων τῇ ἁγιωτάτῃ ἐκκλησίᾳ ἀνατέθεικεν ἑαυτὸ· ὡς πάντων ἐκεῖσε πολλὴν λαμβανόντων αὔξησιν, σφόδρα ἄξιον καταφαίνεσθαι, καὶ ἐκκλησίας ἐν αὐτῇ κατασκευασθῆναι πλείους. τοιγάρτοι δέδεξο προθυμότατα τὸ δόξαν τῇ ἡμετέρᾳ προαιρέσει. πρέπον γὰρ κατεφάνη, τὸ δηλῶσαι τῇ σῇ συνέσει, ὅπως ἂν πεντήκοντα σωμάτια ἐν διφθέραις ἐγκατασκεύοις, εὐανάγνωστά τε καὶ πρὸς τὴν χρῆσιν εὐμετακόμιστα, ὑπὸ τεχνιτῶν καλλιγράφων καὶ ἀκριβῶς τὴν τέχνην ἐπισταμένων, γραφῆναι κελεύσειας, τῶν θείων δηλαδὴ γραφῶν, ὧν μάλιστα τήν τ' ἐπισκευὴν καὶ τὴν χρῆσιν, τῷ τῆς ἐκκλησίας λόγῳ ἀναγκαίαν εἶναι γινώσκεις. ἀπεστάλη δὲ γράμματα παρὰ τῆς ἡμετέρας ἡμερότητος πρὸς τὸν τῆς διοικήσεως καθολικὸν, ὅπως ἅπαντα τὰ πρὸς ἐπισκευὴν αὐτῶν ἐπιτήδεια παρασχεῖν φροντίσειεν· ἵνα γὰρ ὡς τάχιστα τὰ γραφέντα σωμάτια κατασκευασθείη, τῆς σῆς ἐπιμελείας ἔργον τοῦτο γενήσεται. καὶ γὰρ δύο δημοσίων ὀχημάτων ἐξουσίαν εἰς διακομιδήν, ἐκ τῆς αὐθεντίας τοῦ γράμματος ἡμῶν τούτου λαβεῖν σε προσήκει. οὕτω γὰρ ἂν μάλιστα τὰ καλῶς γραφέντα, καὶ μέχρι τῶν ἡμετέρων ὄψεων ῥᾷστα διακομισθήσεται. ἑνὸς δηλαδὴ τοῦτο πληροῦντος τῶν ἐκ τῆς ἐκκλησίας διακόνων· ὃς ἐπειδὰν ἀφίκηται πρὸς ἡμᾶς, τῆς ἡμετέρας πειραθήσεται φιλανθρωπίας· ὁ Θεός σε διαφυλάξοι, ἀδελφὲ ἀγαπητὲ.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 2 |
EPISTOLA II CONSTANTINI AD ATHANASIUM. ( Indidem. )
|
Victor Constant. Maximus Augustus papae Athanasio.
|
Litteris tuae prudentiae perlectis, in eam venii sententiam, ut putarim te rescriptis nostris adhortandum, ut populum Dei ad modestiam et misericordiam abduceres. Meo enim in animo haec inter praecipua habeo, ut et veritatem colam, et in mente semper justitiam conservem, iisque potissimum gaudeam, qui recta vitae via incedunt. De illis autem omni execratione dignis Meletianis immanibus, inquam, et nefariis hominibus, qui quasi insania correpti stupent, et solummodo invidia et aemulatione et tumultibus ad scelera motum habent, nefariam suam mentem declarantes, ista mihi dicenda puto. Vides enim homines illos quos ipsi ferro interfectos aiebant in medio versari et vita frui. Quo ipso nullum unquam fuerit gravius praejudicium quodque tam clare eorum causam oneret, quam eos, quos ipsi necatos asseverabant, vivere, et luce frui, qui ipsi pro se causam dicere possunt. Deinde et id quoque additum fuit Meletianorum criminibus: te nefario impetu irrumpentem, rapientemque populum, quod in sacratissimo loco repositum erat, confregisse: quo scelere nullum unquam profecto gravius esse posset, si quidem id ita factum et contestatum esset. At quodnam hoc genus criminationis? quaeve ista desultoria personarum transmutatio, et reorum diversitas, ut nunc in hunc, nunc in alium crimen conferant? quae res ipsa luce lucidior est, ipsos tuae prudentiae insidias tetendisse. Denique quis jam deinceps homines istos tam multa ad noxam fingentes sequi velit? maxime cum ipsi seipsos in barathrum ducant; cumque in conspectu sit, eos fictarum et falsarum rerum accusatores esse. Ut iterum dicam: quis eos sequi velit, et iter exitii praeceps inire, in quo illi soli mortalium spem salutis auxiliique constituunt? Si enim pura vellent conscientia ingredi, et bonae mentis meminisse, et sanum animum induere, facile intelligerent, nullam ipsis opem a Dei providentia expectandam esse, cum se talium rerum aemulatores ad suam perniciem praebeant. Hanc igitur, quam denuntio, non asperitatem, sed severitatem jure appellavero. Postremo etiam illud adjungimus, ut operam des quo ista quae scripsimus subinde ad populum recitentur; ut res ad omnium notitiam veniat; et praecipue ut illi qui ita agunt, et ad istum modum conversantur, recipiscere possint, quod ista quae nunc a nobis emendationis causa dicuntur, re ipsa et factis demonstrabuntur vera esse. Ita cum in hoc negotio tanta sit malitiae importunitas, certum habeant, me ita decrevisse, atque hujus esse sententiae: si quid tale iterum moverint, non pro more ecclesiarum, sed pro legibus publicis memet meapte opera causae cognitionem suscepturum: ac deinde cognoscent, se non solum humani generis, sed etiam divinae disciplinae latrones esse. Deus te servet, frater dilecte. Νικητὴς Κωνσταντ. Μέγιστος Σεβαστὸς, τῷ πάπᾳ Ἀθανασίῳ. Τοῖς παρὰ τῆς σῆς συνέσεως ἐντυχὼνγράμμασι, ταύτηςγνώμης ἐγὼ ἐγενόμην ὡς ἀντιγράφων τῇ σῇ στεῤῥότησι, προστρήψασθαί σε, ὅπως πρὸς εὐταξίαν καὶ οἶκτον τὸν τοῦ Θεοῦ λαὸν ἄγειν σπουδάσῃς, ταῦτα γὰρ μάλιστα προηγούμενα ἐν τῇ ἐμαυτοῦ ψυχῇ κατέχω, ὡς ἀλήθειαν τὼ ἀσκεῖν, καὶ ἐν τῇ διανοίᾳ δικαιοσύνην ἀεὶ φυλάττειν, καὶ τούτοις μάλιστα χαίρειν, τοῖς ὀρθὸν ὁδὸν τοῦ βὶου πορευομήνοις· περὶ δὲ ἑκείνων τῶν πάσης ἀρᾶς ἀξίων, τῶν Μελιτιανῶν δηλαδὴ τῶν σκαιοτάτων καὶ ἀθεμίτων, οἳ τινες τῇ ἐμπληξίᾳ λοιπὸν ἀπονεναρκήκασι, καὶ μόνον φθόνῳ καὶ ζάλῃ καὶ θορύβοις τὰ ἄτοπα κινοῦσι, τὴν ἀθέμιτον αὐτῶν διάνοιαν ἐπιδεικνύντες, ταῦτα φθέγξομαι. ὁρᾷς γὰρ ὅπως οἱ ἄνδρες οὓς ἐκεῖνοι ζίφει ἀνῃρῆσθαι ἔφασκον, εν μέσοις νῦν εἰσι καὶ τῆς ζωῆς ἀπολαύουσι. πρὸς δὲ ταῦτα τί ἂν γένοιτο πρόκριμα χεῖρον, οὓτω φανερῶς καὶ σαφῶς ἐπιφερὸμενον τῇ ἐκείνων δίκῃ, ἢ τὸ τούτους οὓς ἀνῃρῆσθαι ἔλεγον, ζῇν τε καὶ τοῦ βίου ἀπολαύειν, οἳ τινες δηλονότι καὶ ὑπὲρ ἑαυτῶν φθέγξασθαι δυνήσονται; προσέκειτό δὲ τοῖς παρὰ τῶν Μελιτιανῶν ἐκείνων καί τοῦτο. διεβεβαινοῦντο γὰρ ἀθεμίτως, ὁρμῇ ἐπεισελθόντα σε καὶ ἁρπάσαντα ποτήριον ἐν τῷ ἁγιωτάτῳ ἀποκείμενον τόπῳ, κεκλακέναι· οὖ πράγματος ἀληθῶς οὐδὲν μεῖζον ἦν ἒξγκλημα οὔτε τηλικοῦτον ἀτόπημα, εἰ τοῦτο οὓτως πεπρᾶχθαι καὶ ἡμαρτῆσθαι συνέβαινεν. Ἀλλὰ γὰρ τίς ἡ κατηγορία αὓτη; τίς δὲ ἡ μετάβασις καὶ ποικιλία τοῦ πράγματος; ὡς νῦν εἰς ἕτερον πρόσωπον τὴν κατηγορίαν τοῦ ἐγκλήματος τούτου μετάγειν, ὅπερ δηλονότι πρᾶγμα, αὐτοῦ τοῦ φωτός ἐστιν ὡς εἰπεῖν τηλαυγέστερον, ὅτι τῇ σῇ συνέσει ἐπιβουλεῦσαι ἐσπούδαζον; μετὰ δὲ ταῦτα, τίς ἂν ἐκείνοις τοῖς ἀνθρωποις τοσαῦτα εἰς βλάβην ἀναπλασαμένοις, ἀκολουθῆσαι ἐθελήσειεν; ὅταν μάλιστα αὐτοὶ ἑαυτοὺς εἰς ὄλεθρον ἄγωσι, καὶ συνορῶσιν ὅτι πεπλασμένων καὶ ψευδῶν πραγμάτων εἰσὶ κατήγοροι, ὡς ἔφην τοίνυν, τίς ἂν ἐκείνοις ἐξακολουθήσιε, καί εἰς τὴν ὁδόν τῆς ἀπωλείας, τρήνης ἀπέλθοι; εἰς ἐκείνην δηλαδὴ εἰς ἣν ἐκεῖνοι μόνοι τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἐπικουρίας ἒχειν οἴονται. εἰ γὰρ βούλοιντο ἐπὶ καθαρὰν ἐλθεῖν συνείδησιν, καὶ ὑπομνησθῆνκι τῆς ἄριστης γνώμης, καὶ ἐπὶ τὴν ὑγιαίνουσαν ἐλθεῖν διάνοιαν, ῥᾳδίώς γνωσονται, οὐδεμίαν αὐτοῖς ὑπάρχειν ἐπικουρίαν παρὰ τῆς προνοίας, ἐπειδήπερ τοιούτων εἰσὶ ζηλωταὶ καὶ ἐπὶ τῷ οἰκείῳ ὀλέθρῳ πειράζονται. ταύτην δὴ οὖν οὐ τραχύτητά τινα, ἀλλὰ ἀλήθειαν δικαίως ἂν εἴποιμι τὸ τελευταῖον δὲ καὶ τοῦτο προστίθημι, ὅπερ βουλόμεθα δημοσίᾳ παρὰ τῆς σῆς συνέσεως πολλάκις ἀναγνωσθῆναι ταῦτα; ὡς ἂν ἐντεῦθεν εἰς τὴν ἁπάντων γνῶσιν ἔλθοι, καὶ μάλιστα εἰς τὴν ἐκείνων ἀφικέσθαι δυνηθείη, οἵ τινες οὕτω πράττουσιν, οὓτως ἀναστρέφουσιν, ὡς ταῦτα ἃπερ παρ' ἡμῶν εὐθείας λεγεται λόγῳ, τῇ τῆς ἀληθείας εἰρῆσθαι πράξει. ἐπειδὴ τοίνυν ἐν τούτῳ τῷ πράγματι τηλικοῦτόν ἐστιν ἀτόπημα γινωσκέτωσαν οὓτω με κεκρικέναι, καὶ ταύτης εἶναι τῆς προαιρέσεως, εἴ τι τοιοῦτον κινοῖεν, μηκέτι λοιπὸν κατὰ τοὺς τῆς ἐκκλησίας, ἀλλὰ κατὰ τοὺς δημοσίους νόμους, αὐτόν με δι' ἐμαυτοῦ, τῶν πραγμάτων ἀκροασόμενον, καὶ λοιπὸν εὑρήσοντα αὐτοὺς, ὂτι μὴ μόνον κατὰ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους λῇσταί τινες ὂντες, ἀλλὰ γὰρ καὶ κατ' αὐτῆς τῆς θείας διδασκαλίας φαίνονται, ὁ Θεός σε διαφυλάξοι, ἀδελφὲ ἀγαπητέ.
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] | |||
Constantinus I
| 100 |
EPISTOLA CONSTANTINI AD JOANNEM MELETIANUM. ( Athan. Apol., p. 186.)
|
Admodum gratae mihi fuere prudentiae tuae litterae, ex quibus quae peroptabam scire didici, te scilicet omni deposita simultate, cum ecclesia, ut par erat, communicasse, et cum Athanasio episcopo reverendissimo in plenam concordiam venisse. Scito igitur te eo nomine a nobis summopere laudari, quod relicto omni jurgio, rem Deo gratam perfeceris, societatemque requisieris cum Ecclesia. Quo igitur optata assequare, tibi permittendum putavi, ut inscenso publico vehiculo, ad exercitum meae clementiae properes. Tuum deinceps erit nihil cunctari. Sed cum haec tibi epistola publici vehiculi copiam faciat, ad nos quamprimum accedas, ut et voti compos efficiare, et postquam nos inviseris, congrua fruaris laetitia. Deus te conservet, frater dilecte.
|
Hic ille fuit conspirationis exitus: quo peracto, Meletiani a proposito sunt aversi: at Eusebiani ne ita quidem cessavere, illis sequidem non Meletiani, sed Ariani curae erant; veriti scilicet, ne illorum deficiente opera, histriones, rei quam inducere volebant artifices, non suppeterent. Quare Meletianis iterum concitatis, auctores sunt imperatori, ut synodum denuo Tyri jubeat congregari. Tum comes Dionysius mittitur, satellitium militare Eusebianis datur, Macarius vinctus sub militum custodia Tyrum adducitur: meque imperator litteris compulit suis, ut vel invitus isthuc me conferrem. Sed totam conspirationis seriem cognoscere licitum est ex episcoporum Aegyptiorum litteris. Hujus autem ordiendae consilium enarrare operae pretium fuerit; ut hinc eorum adversum nos malignitatem vafritiemque animadvertere quisque valeat. In Aegypto, Lybia et Pentapoli episcopi sunt prope centum; quorum nullus nos accusavit, nullus nos presbyter criminatus est, nullus e populo oblocutus: sed Meletiani jam olim a Petro ejecti, Arianique insidias inter se diviserant; ita ut illi accusandi, hi judicandi sibi partes vindicarent. Verum nos Eusebium sociosque recusavimus, quod essent nobis haereseos causa inimici: dehinc eum qui accusator ferebatur, nequaquam presbyterum esse planissimum fecimus hoc argumento. Quando ad ecclesiae communionem admissus est Meletius beatae vir memoriae Alexander ejus exploratam habens calliditatem, catalogum ab eo postulavit eorum episcoporum, quos se aiebat in Aegypto habere: necnon presbyterorum et diaconorum Alexandrinorum qui e suis essent, aut si quos haberet in Alexandrino agro: quod eo egit consilio Alexander Papa, ut ne Meletius, Ecclesiae potestate confidenter assumpta, multas venderet ordinationes, neu quotidie mendaciis suis novos pro libidine subjiceret. Eorum igitur qui in Aegypto essent e suis, hoc breviarium edidit. Πάνυ μοι καταθύμια γέγονε τὰ παρὰ τῆς σῆς φρονήσεως γράμματα; ἔγνων γὰρ ἐξ αὐτῶν ἃ μάλιστα γνῶναι ἐπόθουν, πᾶσαν μὲν μικροψυχίαν ἀποτεθεῖσθαί σε, τῇ δὲ ἐκκλησίᾳ, ὡς προσῆκον ἦν, κεκοινωνηκέναι, καὶ Ἀθανασίῳ τῷ αἰδεσιμωτάτῳ ἐπισκόπῳ ἐς τὰ μάλιστα εἰς ὁμόνοιαν ἐλθεῖν. εὖ ἴσθι τοίνυν ὡς ἕνεκά γε τούτων, πάνυ σε ἐπαινέσας ἔχω, ὄτι πᾶσαν ἀφεὶς ἁψιμαχίαν, ὃ τῷ θεῷ φίλον ἦν πεποίηκας, τῆς πρὸς τὴν ἐκκλησίαν ἑνώσεως ἀντιλαμβανόμενος. ἵνα τοίνυν καὶ ὧν ἐπιθυμεῖς τετυχηκέναι δοκοίης, ἐπιτρέψαι σοι δεῖν ᾠηθην, ὀχήματος ἐπιβῆναι δημοσίου, παὶ εἰς τὸ στρατόπεδον τῆς ἐμῆς ἡμερότητος σπουδάσαι. σὸν λοιπὸν ἔστω μηδὲν μελλῆσαι, ἀλλὰ τῆς ἐπιστολῆς σοι ταύτης ὀχήματος δημοσίου ἐξουσίαν χορηγούσης, εὐθέως πρὸς ἡμᾶς ἀφικέσθαι, ἵνα καὶ τὴν ἐπιθυμίαν ἐμπλήσῃς τὴν σαυτοῦ, καὶ θεασάμενος ἡμᾶς, τῆς προσηκούσης ἀπολαύσῃς εὐφροσὺνης· ὁ θεός σε διαφυλάξοι , ἀδελφὲ ἀγαπητέ. Οὕτω μὲν οὖν τέλος ἔσχεν ἡ συσκευὴ, καὶ οἱ Μελιτιανοὶ καταισχυνθέντες ἀπεστράφησαν; οἱ δὲ περὶ Εὐσέβιον οὐδ' οὕτως ἠρέμησαν; ἔμελε γάρ οὐτοῖς οὐ τῶν Μελετιανῶν, ἀλλὰ τῶν περὶ Ἄρειον, καὶ ἐφοβοῦντο μὴ παυσαμένων ἐκείνων, μηκέτι τοὺς ὑποκρινομένους εὕρωσι, δι' ὧν τοῦτο εἰσαγανεῖν δύνωνται. παροξύνουσι τοίνυν πάλιν τοὺς Μελετιανοὺς, καὶ πείθουσι τὸν βασιλέα σύνοδον αὖθις ἐν Τύρῳ κελεῦσαι γενέσθαι, καὶ Κόμης Διονύσιος ἀποστέλλεται, καὶ στρατιῶται δορυφόροι δίδονται τοῖς περὶ Εὐσέβιον. καὶ ὁ μὲν Μακάριος δέσμιος διὰ στρατιωτῶν πέμπεται εἰς Τύρον, ἐμοὶ δὲ γράφει καὶ ἀνάγκην ἐπιτίθησιν, ὥστε καὶ ἀκόντας ἡμᾶς ἀποστέλλεσθαι. τὴν μὲν οὖν πᾶσαν συσκευὴν γνῶναι δυνατὸν, ἐξ ὧν ἔγραψαν οἱ ἐπίσκοποι τῆς Αἰγύπτου. πῶς δὲ παρ' αὐτῶν ἐξ ἀρχῆς συνετέθη, ἀναγκαῖον ἂν εἴη λέγειν· καὶ γὰρ ἐντεῦθεν θεωρεῖν τὴν κακοήθειαν καὶ τὴν πανουργίαν σὴν καθ' ἡμῶν γενομένην ἔξεστιν. ἐπίσκοποί εἰσιν ἐν Αἰγύπτω, καὶ Αιβύη, καὶ Πενταπόλει, ἐγγὺς ἑκατόν· οὐδεὶς τούτων ἡμᾶς ἠτιᾶτο, οὐ πρεσβύτερος ἐμέμφετο, οὐ τῶν λαῶν τις κατελάλει, ἀλλ' οἱ Μελετιανοὶ οἱ ἀπὸ Πέτρου ἐκβληθέντες, καὶ οἱ Ἀρειανοί ἦσαν οἱ τὴν ἐπιβουλὴν μερισάμενοι, καὶ οἱ μὴν τὸ κατηγορεῖν, οἱ δὲ τὸ δικάζειν ἑαυτοῖς ἐξεδίκουν· ἡμεῖς μὲν οὖν παρῃτούμεθα τοὺς μερὶ Εὐσέβιον ὡς ἐχθροὺς διὰ τὴν αἵρεσιν ὄντας. ἔπειτα τὸν λεγόμενον κατήγορον μὴ εἶναι πρεσβύτερον ὅλως ἐδείκνυμεν οὓτως. ὅτε Μελετιος ὑπεδέχθη, ὡς μήποτ' ὤφελον, γινώσκων αὐτοῦ τὴν πανουργίαν ὁ μακαρίτης Ἀλέξανδρος, ἀπῄτησεν αὐτὸν βρεβίον ὧν ἔλεγεν ἔχειν ἐπισκόπων ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ τῶν ἐν αὐτῇ τῇ Ἀλεξανδρεία πρεσβυτέρων καὶ διακόνων, καὶ εἰ ἔχει τινὰς ἐν τῆ χώρᾳ αὐτῆς. ταῦτο δὲ πεποίηκεν ὁ πάπας Αλέξανδρος, ἵνα μὴ Μελέτιος λαβὼν τὴν τῆς ἐκκλησίας παῤῥησίαν, πωλήσῃ πολλοὺς, καὶ ψεύσηται καθημέραν ὑπόβάλλων οὓς βούλεται. τῶν μὴν οὗν ἔν Αἰγύπτῳ πεποίηκε τὸ βρεβίον τοῦτο.
|
(quod
utinam nunquam factum fuisset) (Vid. hoc. Brev. Athan. Apol., p. 187.)
|
http://viaf.org/viaf/97746098
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.