id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
281179
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2223%20%CE%A3%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%B7%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
2223 Σαρπηδών
|
Ο Σαρπηδών (Sarpedon) είναι ένας μεγάλος αστεροειδής της Τρωικής Ομάδας του Δία (επόμενο μέλος), με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,16. Ανακαλύφθηκε το 1977 από το προσωπικό του Αστεροσκοπείου του Μενεξεδένιου Βουνού στο Νανκίνγκ της Κίνας και πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο πολεμιστή του Τρωικού Πολέμου.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Σαρπηδόνος εκτιμάται σε 94,63 ± 4,0 χιλιόμετρα, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,0340 ± 0,003. Ο φασματικός τύπος του Σαρπηδόνος είναι DU (κατά Tholen). Δεν είναι γνωστό αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται ο Σαρπηδών γύρω από τον εαυτό του.
Δείτε επίσης
Κατάλογος τρωικών αντικειμένων Δία (τρωικό στρατόπεδο)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Σαρπηδων
|
428666
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Yokosuka%20E14Y
|
Yokosuka E14Y
|
Το Yokosuka E14Y ήταν ιαπωνικό μονοκινητήριο υδροπλάνο αναγνωριστικό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μεταφέρονταν από μεγάλα υποβρύχια του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού. Οι Σύμμαχοι του έδωσαν την ονομασία αναφοράς Glen. Συνολικά κατασκευάστηκαν 126 μονάδες.
Επιχειρησιακή ιστορία
Τα E14Y αξιοποιήθηκαν σε πολλές σημαντικές αποστολές αναγνώρισης. Ένα E14Y είναι το μοναδικό ιαπωνικό αεροσκάφος που πέταξε πάνω από τη Νέα Ζηλανδία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στις 8 Μαρτίου 1942 ο
Nobuo Fujita φωτογράφησε τις συγκεντρώσεις των συμμαχικών δυνάμεων στο Ουέλλινγκτον. Στις 13 Μαρτίου το ίδιο αεροσκάφος, που επιχειρούσε από το υποβρύχιο Ι-15, πέταξε πάνω από το Όκλαντ. Τη νύχτα 24/25 Μαΐου ο Susumo Ito από το υποβρύχιο Ι-21 επίσης πέταξε πάνω από το Όκλαντ. Ένα Ε14Υ με χειριστή τον Nobuo Fujita είναι επίσης το μόνο αεροσκάφος του Άξονα που βομβάρδισε τις ηπειρωτικές ΗΠΑ.
Δείτε επίσης
Παρόμοια αεροσκάφη
Aichi M6A
Arado Ar 231
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Francillon, Ph.D., René J. Japanese Aircraft of the Pacific War. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-30251-6.
Green, William. War Planes of the Second World War, Volume Six: Floatplanes. London: Macdonald & Co (Publishers) Ltd., 1962.
Ishiguro, Ryusuke and Tadeusz Januszewski. Kugisho E14Y "Glen". Sandomierz, Poland/Redbourn, UK: MMP Books, 2010. ISBN 978-8389450616.
Jackson, Robert. The Encyclopedia of Military Aircraft. Bath, UK: Parragon Books Ltd., 2006. ISBN 1-4054-2465-6.
Januszewski, Tadeusz. Japanese Submarine Aircraft. Sandomierz, Poland/Redbourn, UK: Mushroom Model Publications, 2002. ISBN 83-916327-2-5.
Thorpe, Donald W. Japanese Naval Air Force Camouflage and Markings World War II. Fallbrook, California: Aero Publishers Inc., 1977. ISBN 0-8168-6587-6.
E14Y
Αναγνωριστικά αεροσκάφη
Εμβολοκινητήρια στρατιωτικά αεροσκάφη
Αεροσκάφη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Υδροπλάνα
Αεροσκάφη ναυτικής αεροπορίας
|
1488
|
https://el.wikipedia.org/wiki/17%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
17 Μαρτίου
|
16 Μαρτίου | 17 Μαρτίου | 18 Μαρτίου
Η 17η Μαρτίου είναι η 76η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (77η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 289 ημέρες.
Γεγονότα
180 - Ο Μάρκος Αυρήλιος πεθαίνει αφήνοντας τον Κόμμοδο μόνο αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
455 - Ο Πετρόνιος Μάξιμος γίνεται αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την υποστήριξη της Ρωμαϊκής συγκλήτου.
1337 - Ο Εδουάρδος του Γούντστοκ γίνεται δούκας της Κορνουάλης (το πρώτο δουκάτο στην Αγγλία).
1677 - Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Ολλανδικού Πολέμου, λήγει η πολιορκία της Βαλανσιέν με την κατάληψη της πόλης από τους Γάλλους.
1776 - Αμερικανική Επανάσταση: Οι βρετανικές δυνάμεις εκκενώνουν τη Βοστώνη, δίνοντας τέλος στην πολιορκία της πόλης.
1805 - Η Ιταλική Δημοκρατία, με τον Ναπολέοντα ως πρόεδρο, γίνεται Βασίλειο της Ιταλίας, με τον Ναπολέοντα ως βασιλιά.
1821 - Ελληνική Επανάσταση του 1821: Υψώνεται η σημαία της επανάστασης στην Αρεόπολη Λακωνίας.
1861 - Ιδρύεται το Βασίλειο της Ιταλίας.
1939 - Δεύτερος Σινοϊαπωνικός Πόλεμος: Αρχίζει η μάχη της Ναντσάνγκ μεταξύ του Κουομιντάνγκ και της Ιαπωνίας.
1948 - Το Βέλγιο, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ολλανδία υπογράφουν τη συνθήκη των Βρυξελλών, πρόδρομο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας που οδήγησε στην ίδρυση του ΝΑΤΟ.
1950 - Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ ανακοινώνουν τη δημιουργία του στοιχείου 98, το οποίο ονομάζουν καλιφόρνιο.
1959 - Ο Τενζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα, διαφεύγει από το Θιβέτ στην Ινδία.
1960 - Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ υπογράφει την οδηγία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. σχετικά με το μυστικό πρόγραμμα δράσης στην Κούβα που θα οδηγήσει τελικά στην εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων.
1963 - Έκρηξη του ηφαιστείου Αγκούνγκ στο Μπαλί σκοτώνει 1.548 άτομα.
1966 - Αμερικανικό υποβρύχιο βρίσκει μία χαμένη αμερικανική βόμβα υδρογόνου στα ανοικτά των ακτών της Ισπανίας στη Μεσόγειο Θάλασσα.
1969 - Η Γκόλντα Μέιρ γίνεται η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Ισραήλ.
1988 - Ένα κολομβιανό Boeing 727 συντρίβεται σε μια βουνοπλαγιά κοντά στα σύνορα με τη Βενεζουέλα, σκοτώνοντας 143 άτομα.
1992 - Βομβιστική επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Μπουένος Άιρες σκοτώνει 22 άτομα και τραυματίζει 242.
1992 - Πραγματοποιείται δημοψήφισμα για τον τερματισμό του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Υπέρ του τερματισμού του απαρτχάιντ ψήφισε το 68,73% έναντι του 31,27% που ψήφισε κατά.
Γεννήσεις
599 - Αλί ιμπν Αμπού Τάλιμπ, Άραβας χαλίφης
763 - Χαρούν αλ Ρασίντ, Άραβας χαλίφης
1473 - Ιάκωβος Δ΄, βασιλιάς της Σκωτίας
1537 - Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, Ιάπωνας πολέμαρχος
1834 - Γκότλιμπ Ντάιμλερ, Γερμανός μηχανικός και επιχειρηματίας
1837 - Κωνσταντίνος Βολανάκης, Έλληνας ζωγράφος
1878 - Πήτερ Ουσπένσκι, Ρώσος μαθηματικός
1884 - Φρανκ Μπακ, Αμερικανός κυνηγός
1890 - Γιώργος Καλαφάτης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
1906 - Μπριγκίτε Χελμ, Γερμανίδα ηθοποιός
1917 - Τάκης Σινόπουλος, Έλληνας συγγραφέας
1919 - Νατ Κινγκ Κόουλ, Αμερικανός τραγουδιστής
1920 - Τώνης Μαρούδας, Έλληνας τραγουδιστής
1929 - Πίτερ Μπέργκερ, Αυστριακός κοινωνιολόγος
1938 - Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Ρώσος χορευτής και χορογράφος
1940 - Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Έλληνας συγγραφέας
1943 - Μπακίλι Μουλούζι, πρόεδρος του Μαλάουι
1944 - Χουάν Ραμόν Βερόν, Αργεντινός ποδοσφαιριστής
1948 - Γουίλιαμ Γκίμπσον, Αμερικανός συγγραφέας
1951 - Κερτ Ράσελ, Αμερικανός ηθοποιός
1952 - Νίκος Ξυδάκης, Έλληνας συνθέτης
1955 - Γκάρι Σινίζ, Αμερικανός ηθοποιός
1969 - Αλεξάντερ ΜακΚουίν, Άγγλος σχεδιαστής μόδας
1972 - Μία Χαμ, Αμερικανίδα ποδοσφαιρίστρια
1976 - Άλβαρο Ρεκόμπα, Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής
1979 - Σαμόα Τζο, Αμερικανός παλαιστής
1982 - Στίβεν Πίναρ, Νοτιοαφρικανός ποδοσφαιριστής
1983 - Αθηνά-Θεοδώρα Αλεξοπούλου, Ελληνίδα αθλήτρια
1983 - Ραούλ Μεϊρέλες, Πορτογάλος ποδοσφαιριστής
1986 - Έντιν Τζέκο, Βόσνιος ποδοσφαιριστής
1990 - Hozier, Ιρλανδός τραγουδοποιός
1992 - Τζον Μπογιέγκα, Άγγλος ηθοποιός
Θάνατοι
180 - Μάρκος Αυρήλιος, Ρωμαίος αυτοκράτορας
460 - Άγιος Πατρίκιος, προστάτης Άγιος της Ιρλανδίας
1040 - Χάρολντ ο Λαγοπόδαρος, βασιλιάς της Αγγλίας
1058 - Λούλαχ, βασιλιάς της Σκωτίας
1394 - Λουδοβίκος του Ανγκιάν, κόμης του Κονβερσάνο και του Μπριέν
1680 - Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ, Γάλλος συγγραφέας
1782 - Ντάνιελ Μπερνούλι, Ολλανδός μαθηματικός
1846 - Φρίντριχ Βίλχελμ Μπέσελ, Γερμανός μαθηματικός και αστρονόμος
1849 - Γουλιέλμος Β΄, βασιλιάς των Κάτω Χωρών
1853 - Κρίστιαν Ντόπλερ, Αυστριακός φυσικός και μαθηματικός
1926 - Αλεξέι Αλεξέγεβιτς Μπρουσίλοφ, Ρώσος στρατηγός
1935 - Αλέξανδρος Πάλλης, Έλληνας λογοτέχνης
1949 - Δημήτρης Πετρακάκος, Έλληνας νομομαθής και πολιτικός
1951 - Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος
1956 - Ιρέν Ζολιό-Κιουρί, Γαλλίδα χημικός
1958 - Τζον Μπόλαντ, Ιρλανδός πολιτικός και αντισφαιριστής
1967 - Θράσος Καστανάκης, Έλληνας συγγραφέας
1974 - Λούις Καν, Εσθονός αρχιτέκτονας
1976 - Λουκίνο Βισκόντι, Ιταλός σκηνοθέτης
1979 - Τάσος Κολοκυθάς Έλληνας πολιτικός
1985 - Βασίλειος Πετρόπουλος Έλληνας Πρύτανης ΑΠΘ
1988 - Νικόλας Άσιμος, Έλληνας τραγουδοποιός
1993 - Έλεν Χέιζ, Αμερικανίδα ηθοποιός
2007 - Τάνυα Ράινχαρτ, Ισραηλινή γλωσσολόγος
2011 - Χρήστος Τσάγκας, Έλληνας ηθοποιός
2017 - Ντέρεκ Γουόλκοτ, συγγραφέας από την Αγία Λουκία
Αργίες και εορτές
Ορθόδοξη Εκκλησία
Ημέρες του έτους
|
324097
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%20%CE%9B%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Λούκα Λαζάρεβιτς
|
Ο Λούκα Λαζάρεβιτς (σερβικά: Лука Лазаревић) (1774 - 1852) είναι Σέρβος εθνικός ήρωας και Κνεζ της πρώτης σερβικής επανάστασης και Ορθόδοξος ιερέας.
Γεννήθηκε στη Σβίλουβα το 1774, ήταν γιος του Μάτζκε και της Θεοδώρας Γεβρόσιμ. Πήγε σχολείο στο Σρεμ της τότε Αυστροουγγαρίας και μόλις αποφοίτησε επέστρεψε στη Σερβία. Παντρεύτηκε τη Μαρίκα το 1796 όπου πέθανε το 1803 , μαζί της απέκτησε δυο γιους τον Μιχαήλ και τον Κοσμά.
Αγαπούσε πολύ τα άλογα και τα όπλα, μερικά από τα οποία ποτέ δεν τα αποχωρίστηκε. Είχε δεκαπέντε πληγές, και μια σφαίρα στο σώμα. Πέθανε στο Σάμπατς στις 29 Απρίλιου 1852 και τάφηκε δίπλα στην εκκλησία της πόλης.
Το 1804 πήρε μέρος στην επανάσταση , εξελέγη Κνεζ του Σάμπατς και του Πόσεβατς και αμέσως συγκρούστηκε με τον Οθωμανικό στρατό στην περιοχή που διοικούσε. Έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου, δηλαδή της πρώτης σερβικής κυβέρνησης. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Σόκο και του Ούζιτσε. Την άνοιξη του 1806 οι Οθωμανοί εισέβαλαν στη γενέτειρά του και την έκαψαν μαζί και το σπίτι του, ο Λούκα τους περίμενε στο Čučuge και τους προκάλεσε βαριές απώλειες.
Συμμετείχε σε όλες τις μάχες κατά των Τούρκων στην κοιλάδα του Ντρίνα και διακρίθηκε ιδιαίτερα στη Μάχη του Μισάρ το 1806. Σε αυτή τη μάχη σαν διοικητής του ιππικού έκανε έναν αποφασιστικό ελιγμό κι επίθεση που συνέβαλε αποφασιστικά στη σερβική νίκη.
Μετά την απελευθέρωση του Σάμπατς ο Καραγιώργης Πέτροβιτς τον διόρισε διοικητή του φρουρίου της, θέση που κατείχε από το 1807 έως το 1813. Την άνοιξη του 1809 επιτέθηκε και περικύκλωσε τους Οθωμανούς στην Janja και Μπιγελτζινα αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει στον ποταμό Ντρίνα. Στο τέλος του Ιουνίου 1811 διορίστηκε διοικητής του τομέα της ložnice.
Με την κατάρρευση της επανάστασης το 1813 και πήγε στη Σρεμ, αργότερα στη Στυρία , από εκεί, ο ίδιος και άλλοι αξιωματούχοι πήγε στη Βεσσαραβία (τότε Ρωσία), όπου έζησε μέχρι το 1832.
Το 1833 επέστρεψε στην πατρίδα του με μεγάλη τιμή και εγκαταστάθηκε στο Σάμπατς . Ο Μίλος Ομπρένοβιτς τον διόρισε μέλος του Δικαστηρίου του Σάμπατς και του έδωσε ένα σπίτι στην πόλη. Πριν από το τέλος της ζωής του, ο ίδιος βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση και αναγκάστηκε να πάρει δάνειο κάτω από αντίξοες συνθήκες. Στις αρχές του 1847 έλαβε σύνταξη.
Αντιπολιτευόταν τον πρίγκιπα Μίλος και τη δυναστεία Ομπρένοβιτς. Το 1842 πήρε μέρος στην εξέγερση κατά των Ομπρένοβιτς, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Μετά την αλλαγή της δυναστείας και την ανάληψη του πριγκιπάτου από τους Καραγιώργεβιτς βγήκε από τη φυλακή κι έγινε μέλος του συμβουλίου της Επικρατείας.
Παραπομπές
Αγωνιστές της Α΄ Σερβικής εξέγερσης
Μέλη του διοικητικού συμβουλίου των Σέρβων
Σέρβοι στρατιωτικοί
|
41600
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Ιστότοπος
|
Ένας ιστότοπος, ιστοχώρος ή διαδικτυακός τόπος (αγγλ. web site) είναι μία συλλογή από ιστοσελίδες, εικόνες, βίντεο και άλλα ψηφιακά στοιχεία, τα οποία φιλοξενούνται στο ίδιο domain (περιοχή) του Παγκόσμιου Ιστού. Βασίζεται στην υπηρεσία www (world wide web - παγκόσμιος ιστός), μια από τις υπηρεσίες που παρέχονται στο Διαδίκτυο, με τη χρησιμοποίηση του πρωτοκόλλου http ή https. Η υπηρεσία αυτή δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες του ίντερνετ να δημιουργήσουν οποιουδήποτε είδους περιεχόμενο στις ιστοσελίδες τους. Το σύνολο των ιστοτόπων αποτελεί το world wide web (www).
Κάθε ιστοσελίδα είναι συνήθως της μορφής www.τίτλος.TLD που υποδηλώνει ότι βασίζεται στην υπηρεσία www. Το πρόθεμα www δεν είναι αναγκαίο, αλλά χρησιμοποιείται συνήθως σαν το όνομα του εξυπηρετητή ιστού (web server) ο οποίος παρέχει την υπηρεσία www.
Η υπηρεσία www στηρίζεται στη θύρα (port) 80 και γι' αυτό μια ιστοσελίδα μπορεί να έχει και τη μορφή www.google.gr:80.
Ιστορία
Ο πρώτος ιστότοπος που μπήκε στο διαδίκτυο δημιουργήθηκε και δημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 1990 από τον επιστήμονα του CERN, Τιμ Μπέρνερς Λι. Στις 30 Απριλίου 1993, το CERN ανακοίνωσε ότι ο Παγκόσμιος Ιστός θα είναι ελεύθερα προσβάσιμος σε όλους.
Δείτε επίσης
Διαδίκτυο
Mirror
Παραπομπές
|
660372
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Macron%20%28%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82%29
|
Macron (εταιρεία αθλητικής ένδυσης)
|
Η Macron S.p.Α. είναι ιταλική εταιρεία αθλητικής ένδυσης, με έδρα το Κρεσπελάνο της Μπολόνια . Θεωρείται ο ευρωπαϊκός ηγέτης στην παραγωγή προϊόντων αθλητικής ένδυσης.
Η Macron δραστηριοποιείται σε τρεις βασικούς τομείς επιχειρηματικότητας:
Ένδυση ομάδων για: ποδόσφαιρο, καλαθοσφαίριση, ράγκμπι, πετοσφαίριση, μπέιζμπολ, χειροσφαίριση, ποδόσφαιρο 5χ5 και τρέξιμο.
Εμπόριο: επίσημες εμφανίσεις, ρούχα και αξεσουάρ ελεύθερου χρόνου για τους υποστηρικτές των χορηγούμενων ομάδων της Macron.
Ένδυση αναψυχής: ενδύματα εμπνευσμένα από τον αθλητισμό για όσους επιθυμούν να φορέσουν την Macron εκτός του αθλητισμού.
Ιστορία
Η Macron ιδρύθηκε το 1971 ως διανομέας εμπορικών αθλητικών ειδών αμερικανικού σήματος στην Ιταλία. Μια σημαντική επέκταση της οργάνωσης πραγματοποιήθηκε το 1994, που συνέπεσε με τη μετεγκατάσταση και εδραίωση στο Κρεσπελάνο.
Η Macron άρχισε να παρέχει ενδύματα ομάδων σε επαγγελματικές ομάδες ποδοσφαίρου το 2001, με το πρώτο της συμβόλαιο να είναι με τη Μπολόνια. Η επέκταση πέρα από την εγχώρια ιταλική αγορά ξεκίνησε το 2005.
Το 2014, η Macron εξασφάλισε τετραετή συμφωνία με την Μπόλτον Γουόντερερς για τα δικαιώματα ονοματοδοσίας του σταδίου της, με αποτέλεσμα να μετονομαστεί τον Ιούλιο του 2014 σε Στάδιο Μακρόν. Η Macron αντικατέστησε τη Reebok στην ονομασία του σταδίου και παρείχε τις εμφανίσεις του συλλόγου.
Εταιρική διακυβέρνηση
Μέχρι το 2014, ο διεθύνων σύμβουλος (CEO) της Macron ήταν ο Τζιανλούκα Παβανέλο. Μέχρι το 2014, ο πρόεδρος ήταν ο Φραντσέσκο Μπρομιόλι.
Χορηγίες και πελάτες
Η Macron χορηγεί ή συγχορηγεί ποικιλία οργανώσεων, ομάδων και εκδηλώσεων. Σε πολλές περιπτώσεις, η διατύπωση των δημοσιευμένων λογαριασμών δεν κάνει σαφή διαχωρισμό μεταξύ μίας περίπτωσης όπου μια ομάδα αγόρασε τον εξοπλισμό (γνωστό και ως εμφανίσεις) έναντι εκείνων των οποίων το πακέτο έχει παρασχεθεί ως θέμα χορηγίας. Παρακάτω, είναι μερικές από τις ομάδες που χορηγεί η εταιρεία.
Καλαθοσφαίριση
Εθνικές ομάδες
Ιρλανδία (από το 2013)
Μάλτα (από το 2013)
Νορβηγία (από το 2013)
Η.Α.Ε. (από το 2014)
Λίβανος (από το 2015)
Ποδόσφαιρο
Διεθνείς συνομοσπονδίες
UEFA
Εθνικές ομάδες
Αφρική
(από το 2019)
(από το 2019)
(από το 2019)
Ευρώπη
Ασία
Αμερική
(από το 2018)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος της Macron (στα αγγλικά)
Κατασκευαστές αθλητικών ενδυμάτων
Εταιρείες ένδυσης της Ιταλίας
Ιταλικά εμπορικά σήματα
|
53915
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Αστρονομικές εφημερίδες
|
Με την ονομασία Αστρονομικές εφημερίδες χαρακτηρίζονται από τους Έλληνες ναυτικούς ειδικά ναυτικά βιβλία που εκδίδονται κατ΄ έτος σε τόμους και σε μορφή ημερολογίου, από διάφορα αστεροσκοπεία, ή ναυτικά επί τούτου γραφεία που περιλαμβάνουν προβλέψεις αστρονομικών φαινομένων, θέσεις ουρανίων σωμάτων, κατά ημερομηνία και χρόνο 24ώρου, καθώς και άλλες πληροφορίες αστρονομικών παρατηρήσεων. Στον διεθνή ναυτιλιακό χώρο φέρονται και με την ονομασία Ναυτικά Αλμανάκ.
Σημαντικότερες εκδόσεις τέτοιων αστρονομικών εφημερίδων (Αλμανάκ) είναι οι εκδόσεις του Ναυτικού Γραφείου Αλμανάκ της Αυτής Μεγαλειότητος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυαρχείου, καθώς και του Γραφείου Αλμανάκ του Ναυτικού Αστεροσκοπείου των ΗΠΑ.
Αυτές οι ετήσιες εκδόσεις αποτελούν και «ναυτιλιακά βοηθήματα» στον καθορισμό του γεωγραφικού στίγματος του πλοίου όταν διενεργείται αστρονομική ναυτιλία.
Δείτε επίσης
Διόπτρα
Εξάντας
Πυξίδα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γραφείο Ναυτικού Αλμανάκ της Αυτής Μεγαλειότητος
Η Ιστορία του Γραφείου Ναυτικού Αλμανάκ της Α.Μ.
Online ναυτικά αλμανάκ
Ναυτιλιακό λογισμικό:Αλμανάκ δεδομένων
Αστρονομική Ναυτιλία
Ναυτιλιακά βοηθήματα
Αλμανάκ
|
741589
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%85%CF%81%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD
|
Απόσυρση των πλαστικών σακουλών
|
Στις αρχές του 21ου αιώνα, σημειώθηκε παγκόσμια κίνηση προς τη σταδιακή απόσυρση των πλαστικών σακουλών. Οι πλαστικές σακούλες αγορών μίας χρήσης, συνήθως κατασκευασμένες από πλαστικό πολυαιθυλένιο χαμηλής πυκνότητας (LDPE), παραδοσιακά δίνονταν δωρεάν στους πελάτες από τα καταστήματα αγοράς των αγαθών. Οι τσάντες αυτές θεωρούνταν από καιρό ένας βολικός, φθηνός και υγιεινός τρόπος μεταφοράς των αντικειμένων. Τα προβλήματα όμως που σχετίζονταν με τις πλαστικές σακούλες είναι ότι ήταν κατασκευασμένες από μη ανανεώσιμες πρώτες ύλες (όπως αργό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακα), δημιουργούσαν δυσκολίες κατά τη διάθεση και περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Ταυτόχρονα με τη μείωση των ελαφρών πλαστικών σακουλών, τα καταστήματα παρουσίασαν τσάντες αγορών πολλαπλών χρήσεων.
Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν αναλάβει δράση για την απαγόρευση της πώλησης των πλαστικών σακουλών, τη χρέωση των πελατών για τις σακούλες αυτές ή την επιβολή φόρων στα καταστήματα που τις πωλούν. Η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές ήταν η πρώτη που το έπραξε το 2002, επιβάλλοντας πλήρη απαγόρευση στις πλαστικές σακούλες. Μεταξύ 2010 και 2019, ο αριθμός των κυβερνήσεων που σκόπευαν να καταργήσουν τις πλαστικές σακούλες τριπλασιάστηκαν. Από το 2021, τέτοιες απαγορεύσεις έχουν εισαχθεί σε 80 χώρες, με διαφορετικούς βαθμούς επιβολής, ενώ 37 χώρες επιβάλλουν χρέωση ανά τσάντα. Απαγορεύσεις και χρεώσεις έχουν επίσης θεσπιστεί από ορισμένες τοπικές κυβερνήσεις, όπως πολιτείες, κομητείες, και πόλεις.
Περιβαλλοντικά προβλήματα
Οι πλαστικές σακούλες προκαλούν πολλά σημαντικά οικολογικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Το βασικό πρόβλημα είναι η ποσότητα των παραγόμενων αποβλήτων. Πολλές σακούλες καταλήγουν στους δρόμους και στη συνέχεια μολύνουν μεγάλες πηγές νερού, ποτάμια και ρυάκια.
Ακόμα και όταν απορρίπτονται σωστά, χρειάζονται πολλά χρόνια για να αποσυντεθούν, δημιουργώντας μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αντίθετα, όταν απορρίπτονται με ακατάλληλο τρόπο μολύνουν υδάτινες οδούς, φράζουν υπονόμους και βρίσκονται στους ωκεανούς, επηρεάζοντας τα οικοσυστήματα των θαλάσσιων οργανισμών. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι, αν οι χώρες δεν καταλήξουν σε επείγοντα μέτρα για την προώθηση της αποτελεσματικής παραγωγής, χρήσης και διαχείρισης απορριμμάτων πλαστικών καθόλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής τους, θα υπάρχουν περισσότερα πλαστικά από τα ψάρια στους ωκεανούς έως το 2050.
Οι πλαστικές σακούλες, εκτός από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, συμβάλλουν στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Μετά την απόρριψη, εάν εκτεθούν σε σταθερό ηλιακό φως, η επιφάνεια του πλαστικού παράγει σημαντικές ποσότητες δύο αερίων του θερμοκηπίου - του μεθανίου και του αιθυλενίου. Επιπλέον, λόγω της χαμηλής πυκνότητας, διασπάται ευκολότερα με την πάροδο του χρόνου σε σύγκριση με τα άλλα πλαστικά, κάτι το οποίο προκαλεί υψηλότερες εκτεθειμένες επιφάνειες και επιταχυνόμενη απελευθέρωση αερίων. Η παραγωγή αυτών των αερίων από τα πλαστικά αυξάνεται εκθετικά με την επιφάνεια / χρόνο, οπότε το LDPE εκπέμπει αέρια θερμοκηπίου με τον πιο μη βιώσιμο τρόπο σε σύγκριση με τα άλλα πλαστικά.
Δύο πρωταρχικές άμεσες επιπτώσεις στην άγρια φύση είναι η εμπλοκή και η κατάποση. Τα ζώα μπλέκονται στα πλαστικά και πνίγονται. Οι πλαστικές σακούλες καταναλώνονται συχνά από τα ζώα που δεν μπορούν να τις διακρίνουν από τα τρόφιμα. Ως αποτέλεσμα, φράζουν τα έντερα τους και οδηγούνται σε θάνατο από πείνα. Επιπλέον, οι πλαστικές σακούλες μπορούν να φράξουν τις αποχετεύσεις, να παγιδεύσουν πουλιά και έτσι να τα σκοτώσουν. Το WWF εκτιμά ότι πάνω από 100.000 φάλαινες, φώκιες και χελώνες πεθαίνουν κάθε χρόνο ως αποτέλεσμα της κατάποσης ή της παγίδευσης από πλαστικές σακούλες. Στην Ινδία, εκτιμάται ότι 20 αγελάδες πεθαίνουν την ημέρα ως αποτέλεσμα της κατάποσης πλαστικών σακουλών και της απόφραξης των πεπτικών τους συστημάτων από αυτές. Είναι επίσης πολύ κοινό σε όλη την Αφρική να υπάρχουν αποχετευτικά συστήματα που φράσσονται από σακούλες που προκαλούν σοβαρές περιπτώσεις ελονοσίας λόγω του αυξημένου πληθυσμού κουνουπιών που ζουν στους πλημμυρισμένους υπονόμους. Ο όρος "λευκή ρύπανση" επινοήθηκε στην Κίνα για να περιγράψει τις τοπικές και τις παγκόσμιες επιπτώσεις των απορριπτόμενων πλαστικών σακουλών στο περιβάλλον.
Επιπλέον, οι πλαστικές σακούλες διασπώνται από την αποικοδόμηση του πολυμερούς αλλά όχι από τη βιοαποικοδόμηση. Ως αποτέλεσμα, τυχόν τοξικά πρόσθετα που περιέχουν - όπως επιβραδυντικά φλόγας, αντιμικροβιακά και πλαστικοποιητές - θα απελευθερωθούν στο περιβάλλον. Πολλές από αυτές τις τοξίνες επηρεάζουν άμεσα τα ενδοκρινικά συστήματα των οργανισμών, τα οποία ελέγχουν σχεδόν κάθε κύτταρο του σώματος. Η έρευνα δείχνει ότι η μέση διάρκεια ζωής μιας πλαστικής σακούλας είναι περίπου 20 χρόνια.
Οι πλαστικές σακούλες που απορρίπτονται στον Ειρηνικό Ωκεανό μπορούν να καταλήξουν στη λεγόμενη Δίνη Σκουπιδιών του Ειρηνικού. Το 80% των πλαστικών απορριμμάτων προέρχεται από τα χερσαία οικοσυστήματα. Τα υπόλοιπα προέρχονται από τις πλατφόρμες πετρελαίου και τα πλοία. Εάν η παραγωγή του πλαστικού συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, αναμένονται 12 τόνοι πλαστικών αποβλήτων στις χωματερές και στο φυσικό περιβάλλον μέχρι το 2050.
Αντιμετώπιση
Οι δύο πιο δημοφιλείς μέθοδοι κατάργησης πλαστικών σακουλών είναι οι χρεώσεις και οι απαγορεύσεις. Η στρατηγική χρέωσης λέγεται ότι έχει τα ίδια αποτελέσματα με την απαγόρευση της πλαστικής σακούλας, με το πρόσθετο πλεονέκτημα της δημιουργίας μιας νέας πηγής εσόδων. Η μέθοδος χρέωσης της πλαστικής σακούλας δίνει επίσης τη δυνατότητα επιλογής στους καταναλωτές, κάτι που δεν ισχύει με την απαγόρευση.
Η ανακύκλωση των πλαστικών σακουλών μπορεί να είναι μια άλλη μέθοδος σταδιακής κατάργησης. Ωστόσο, ένα μεγάλο πρόβλημα με την ανακύκλωση είναι ότι μόνο το 5% των πλαστικών σακουλών φτάνει στις εγκαταστάσεις ανακύκλωσης, ενώ το μεγαλύτερο μέρος λόγω του ανέμου καταλήγει ως σκουπίδια στους δρόμους. Ένα άλλο ζήτημα με την ανακύκλωση είναι ότι διαφορετικές σακούλες κατασκευάζονται από διαφορετικούς αλλά αισθητικά παρόμοιους τύπους πλαστικών. Οι σακούλες γενικά κατασκευάζονται είτε από βιοπλαστικά είτε από βιοδιασπώμενα πλαστικά, και εάν συνδυαστούν κατά λάθος σε ένα κομπόστ, τα βιοπλαστικά μολύνουν τη βιοδιασπώμενη κομποστοποίηση. Αυτές οι σακούλες μπορούν επίσης να μπλοκάρουν τον εξοπλισμό ανακύκλωσης όταν αναμειγνύονται με άλλους τύπους πλαστικών, κάτι που μπορεί να έχει μεγάλο οικονομικό κόστος. Για παράδειγμα, το κόστος των επισκευών των μηχανημάτων ανακύκλωσης από αυτού του είδους την ανάμειξη είναι περίπου 1 εκατομμύριο δολλάρια ετησίως στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια.
Αποτελέσματα της απόσυρσης
Έρευνα έχει δείξει ότι ένας φόρος των πέντε σεντ σε αναλώσιμες σακούλες στις ΗΠΑ μείωσε τη χρήση σακούλας μίας χρήσης το 2018 κατά 40%. Επιπλέον, οι εισφορές και οι φόροι οδήγησαν σε μείωση της χρήσης των πλαστικών σακουλών το 2019 κατά 66% στη Δανία, περισσότερο από 90% στην Ιρλανδία, 74% έως 90% στη Νότια Αφρική, Βέλγιο, Χονγκ Κονγκ, Ουάσιγκτον, Σάντα Μπάρμπαρα, Ηνωμένο Βασίλειο και Πορτογαλία, και περίπου 50% στη Μποτσουάνα και Κίνα. Tην ίδια χρονιά, λόγω της εφαρμογής απαγόρευσης πλαστικών σακουλών στην Καλιφόρνια, υπήρξε μείωση 18,1 εκ. κιλών πλαστικού, αλλά και αγορά 5,4 εκ. κιλών πλαστικού μέσω αγοράς απορριμμάτων. Πριν από την εισαγωγή της απαγόρευσης, 12% με 22% των πλαστικών σακουλών επαναχρησιμοποιούνταν.
Νομοθεσία
Ευρωπαϊκή Ένωση
Τον Νοέμβριο του 2013, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε μια πρόταση με στόχο τη μείωση της κατανάλωσης πλαστικών σακουλών ελαφρού βάρους (πάχους κάτω των 50 μικρών). Σύμφωνα με την πρόταση, τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα μπορούσαν να επιλέξουν τα καταλληλότερα μέτρα για να αποθαρρύνουν τη χρήση πλαστικών σακουλών. Στις 29 Απριλίου 2015, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε την οδηγία 2015/720 για τη μείωση της χρήσης πλαστικών σακουλών κατά 50% έως το 2017 και 80% έως το 2019.
Ελλάδα
Η χρέωση της πλαστικής σακούλας παρουσιάστηκε την 1η Ιανουαρίου 2018. Αρχικά, οι σακούλες κόστιζαν 4 σεντ η καθεμία, η οποία στη συνέχεια αυξήθηκε στα 7 σεντ την 1η Ιανουαρίου 2019. Από 1 Ιανουαρίου 2021 οι πολίτες πληρώνουν περιβαλλοντικό τέλος 7 λεπτών τη σακούλα, ενώ από τις 3 Ιουλίου 2021 απαγορεύεται η διάθεση οξοδιασπώμενων σακουλών.
Παραπομπές
Πλαστικά
Τσάντες αγορών
Διαχείριση αποβλήτων
Μόλυνση του περιβάλλοντος
|
571308
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9%20%CE%95%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μαρμάρι Ευβοίας
|
Για οικισμό με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Μαρμάρι Κω
Το Μαρμάρι είναι παραθαλάσσιο χωριό της Εύβοιας στον Νότιο Ευβοϊκό κόλπο σε υψόμετρο 10 μέτρα.
Γεωγραφία
Το Μαρμάρι βρίσκεται στην νότια Εύβοια και είναι κτισμένο αμφιθεατρικά σε έναν κόλπο ακριβώς απέναντι και δυτικά της Ραφήνας. Απέχει 111 χλμ ΝΑ. από την Χαλκίδα και 13 χλμ. Δ.-ΒΔ. από την Κάρυστο. Η ευρύτερη περιοχή είναι πλούσια σε πετρώματα και τα οι κάτοικοί της από τα παλιότερα χρόνια ασχολούνται με την εξαγωγή και επεξεργασία πετρωμάτων μαρμάρου και σχιστόλιθου καθώς και με την εξόρυξη της φημισμένης πλάκας Καρύστου. Το χειμώνα είναι ένα ήσυχο ψαροχώρι, ενώ το καλοκαίρι αποτελεί παραθεριστικό κέντρο με πολλά καταλύματα (ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια) και κέντρα εστίασης (εστιατόρια, ψαροταβέρνες, ουζερί).
Αξιοθέατα
Αξιοθέατα της περιοχής είναι η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και η παραλία της Χρυσής Άμμου η οποία βρίσκεται απέναντι από το νησί των Πεταλιών και είναι συνηθισμένος προορισμός για windserfing ή kitesurfing. Το περιοδικό National Geographic κατατάσσει την περιοχή του Μαρμαρίου μεταξύ των 10 καλύτερων προορισμών του κόσμου για ιστιοπλοΐα.
Το λιμάνι
Το λιμάνι του Μαρμαρίου είναι γνωστό από την αρχαιότητα και εξυπηρετούσε τη μεταφορά των πετρωμάτων που από τότε εξήγαγε η περιοχή. Τη σημερινή εποχή, συνδέεται ακτοπλοϊκά απ' ευθείας με τη Ραφήνα με κλειστού τύπου ferry boat και η διαδρομή, 14 ναυτικών μιλίων, διαρκεί περίπου μία ώρα. Διαθέτει Λιμενικό Σταθμό και τις κατάλληλες υποδομές για τον ελλιμενισμό τόσο επιβατικών - εμπορικών πλοίων όσο και τουριστικών.
Διοικητικά
Ως κοινότητα συστάθηκε για πρώτη φορά το 1912 με το ΦΕΚ 245Α - 16/08/1912 όταν αποσπάσθηκε ο οικισμός Μαρμάρι από το δήμο Μαρμαρίου και ορίστηκε ως έδρα της κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, υπάγεται στη δημοτική ενότητα Μαρμαρίου του Δήμου Καρύστου και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 910 κατοίκους.
Αθλητικές Ομάδες
Ποδόσφαιρο: ΑΟ ΜΑΡΜΑΡΙΟΥ, Α.Ο.Μαρμαρίου, Μαρμάρι
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Μαρμάρι στη Νότια Εύβοια, παραλίες και αξιοθέατα από τον ιστότοπο του www.travelphoto.gr
Νότια Εύβοια: Μαρμάρι Εύβοια, τόσο κοντά και τόσο μακριά από τον ιστότοπο http://www.kathimerini.gr
Μαρμάρι από τον ιστότοπο του Δήμου Καρύστου
Τουριστικό Αγκυροβόλιο Μαρμαρίου από τον ιστότοπο του Οργανισμού Λιμένος Ν. Ευβοίας Α.Ε.
Δρομολόγια πλοίων από το λιμάνι Ραφήνας προς Μαρμάρι από τον ιστότοπο των Gikas Apartments
Χωριά του νομού Εύβοιας
Δήμος Καρύστου
|
767371
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Actinobacillus%20succinogenes
|
Actinobacillus succinogenes
|
Το βακτήριο Actinobaccilus succinogenes, είναι ένα προαιρετικά αναερόβιο βακτήριο το οποίο χρησιμοποιείται στις μικροβιακές ζυμώσεις για παραγωγή ηλεκτρικού οξέος.
Οικογένεια Pasteurellaceae
Tο γένος Actinobacillus ανήκει στην οικογένεια Pasteurellaceae Pohl (1981), με την οποία σχετίζονται περισσότερα από 80 taxa, ενώ μέχρι σήμερα φυλογενετικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι την απαρτίζουν 13 γένη. Το σύνολο των γενών της οικογένειας Pasteurellaceae είναι παρασιτικά βακτήρια που διαβιούν στους βλεννογόνους θηλαστικών και πτηνών, ενώ πολλά από αυτά αποτελούν δυνητικά παθογόνους μικροοργανισμούς . Όσον αφορά τους φαινοτυπικούς τους χαρακτήρες, είναι Gram-, προαιρετικά αναερόβια βακτήρια με μορφή κόκκων ή ράβδων συνήθους μεγέθους 0,3 x 0,3-2 μm, τα οποία δε σχηματίζουν ενδοσπόρια και παρουσιάζουν βέλτιστη ανάπτυξη στους 37οC (Olsen et al., 2005). Όπως πλήθος Gram- βακτηρίων, αρκετά είδη, με κυριότερους αντιπροσώπους στα γένη Actinobacillus, Mannheimia και Pasteurella δυνητικά παράγουν τοξίνες τύπου RTX, βακτηριακές κυτοτοξίνες και κυτολυσίνες.
Το είδος Actinobacillus succinogenes
Το είδος Actinobacillus succinogenes απομονώθηκε από τη μεγάλη κοιλία βοοειδών και περιεγράφηκε για πρώτη φορά από τους Guettler et al. (1999). Όπως αναφέρουν στη μελέτη του στελέχους Actinobacillus succinogenes 130ZT, είναι μη κινητό, χωρίς τη δυνατότητα παραγωγής ενδοσπορίων, πλειομορφικό, συχνότερα απαντώμενο με μορφή κόκκων ή ράβδων (0,8 x 1 μm), Gram-, χημειοοργανότροφο, προαιρετικά αναερόβιο βακτήριο. Οι αποικίες του σε TSB agar είναι κυκλικές, φαιού γκρι χρώματος, με διάμετρο 1-1,5 mm (Εικόνα 1.1). Αποτελεί είδος μεσόφιλο, το οποίο αναπτύσσεται καλύτερα μεταξύ 37 και 39 °C. Αδυνατεί να αναπτυχθεί σε pH χαμηλότερο του 5,5, ενώ βέλτιστο αποτελεί το 6,7.Όσον αφορά το μεταβολισμό του, το είδος A. succinogenes παράγει ηλεκτρικό και οξικό οξύ, και σε μικρότερες ποσότητες μυρμηκικό, οξαλοξικό και πυροσταφυλικό οξύ, καθώς και αιθανόλη. Να τονιστεί επίσης ότι το συγκεκριμένο είδος βακτηρίου στερείται παθογένειας και το γονιδίωμά του δεν κωδικοποιεί για RTX τοξίνες που απαντώνται σε άλλους αντιπροσώπους της οικογένειας Pasteurellaceae. Ακόμη, πρέπει να σημειωθεί ότι το βακτήριο A. succinogenes είναι αυξότροφο στα αμινοξέα κυστεΐνη, γλουταμινικό οξύ και μεθειονίνη. Η ανάπτυξη του έχει εξεταστεί σε πλήθος πηγών άνθρακα και βιομηχανικών αποβλήτων. Η προσθήκη ανθρακικού μαγνησίου (MgCO3) στις ζυμώσεις για την παραγωγή ηλεκτρικού οξέος από το βακτήριο συμβάλει στον ακριβέστερο έλεγχο του διαλυτού CO2 και δεν επηρεάζει αισθητά το pH της ζύμωσης (Liu et al., 2008), ενώ φαίνεται να παίζει ρόλο στη διαμόρφωση των τελικών συγκεντρώσεων των προϊόντων. O ρόλος της αναγωγικής ενέργειας έχει επίσης εξεταστεί με χρήση ανηγμένων πηγών άνθρακα (π.χ. γλυκερόλη), αέριου υδρογόνο, ηλεκτρικής ενέργειας και κάποιου μεταφορέα ηλεκτρονίων ή ηλεκτροχημικής μεμβράνης και φαίνεται να συμβάλει στην αύξηση της τελικής παραγωγής του ηλεκτρικού οξέος.
Ο μεταβολισμός του βακτηρίου A.succinogenes: παραγωγή ηλεκτρικού οξέος
Ο καταβολισμός της γλυκόζης και η παραγωγή ηλεκτρικού οξέος από το βακτήριο A.succinogenes έχουν μελετηθεί εκτενώς σε καλλιέργειες με θρεπτικό υπόστρωμα τη γλυκόζη . Ο καταβολισμός της γλυκόζης ακολουθεί το μονοπάτι EMP (Embden/Meyerhof/Parnas) προσφέροντας, έως την παραγωγή του φωσφοενολ-πυροσταφυλικού οξέος (PEP), 2 mol NADH για κάθε mol γλυκόζης. Το βακτήριο παράγει κάποια ένζυμα του κύκλου των φωσφορικών πεντοζών (PPP), ενώ στερείται των ενζύμων του κύκλου του γλυοξυλικού και του μονοπατιού Entner-Doudoroff.
Η γλυκόλυση οδηγεί στο σχηματισμό του φωσφοενολ-πυροσταφυλικού οξέος (PEP) το οποίο αποτελεί βασικό ενδιάμεσο του μεταβολισμού και διακλάδωση μεταξύ των μονοπατιών C3 και C4. Από το C4 μονοπάτι παράγεται το ηλεκτρικό οξύ μέσω του αναγωγικού κύκλου του Krebs (Reductive Krebs cycle), με το φουμαρικό οξύ να αποτελεί τον τελικό αποδέκτη ηλεκτρονιών για την παραγωγή του, με κατανάλωση 2 mol NADH και παραγωγή 2/3 mol ΑΤP. O κύκλος του Krebs στο βακτήριο A. succinogenes δεν είναι πλήρης καθώς στερείται των ενζύμων ισοκιτρική αφυδρογονάση και κιτρική συνθάση. Να σημειωθεί εδώ ότι η αυξοτροφία στα αμινοξέα κυστεΐνη, γλουταμινικό οξύ και μεθειονίνη που προαναφέρθηκε εξηγείται από το γεγονός ότι το βακτήριο, λόγω της απουσίας των προαναφερθέντων ενζύμων, δε μπορεί να συνθέσει α-κετογλουταρικό οξύ έχοντας ως υπόστρωμα τη γλυκόζη.
Από την άλλη το μονοπάτι C3 είναι εκείνο από το οποίο τελείται η παραγωγή των παραπροϊόντων, μυρμηκικό οξύ, οξικό οξυ και αιθανόλη. Τα δυο μονοπάτια επικοινωνούν μέσω δυο αντιδράσεων στις οποίες συμμετέχουν τα ένζυμα αποκαρβοξυλάση του οξαλοξικού και αποκαρβοξυλάση του μηλικού οξέος. Από το C3 παράγεται το ακέτυλο-CoA, που αποτελεί σημαντικό ενδιάμεσο του μεταβολισμού, όπως και 2 mol NADH, και 1 mol ATP. Σημειώνεται ότι ο σχηματισμός τη αιθανόλης γίνεται σε δυο βήματα από 1 mol ακέτυλο-CoA και με κατανάλωση 2 mol NADH. Ακόμη, η αποκαρβοξυλίωση του μηλικού οξέος προσφέρει 1 mol NADPH. Τα παραπάνω καταδεικνύουν την αξία του C3 μονοπατιού στην ανατροφοδότηση του μεταβολισμού με NAD(P)H και ATP. Τέλος, η γλυκονεογένεση στο μεταβολισμό του βακτηρίου A. succinogenes βασίζεται στο μηλικό και φουμαρικό οξύ και επιτελείται μέσω του ενζύμου φωσφοενολ-πυροσταφυλική καρβοξυκινάση (PEPCK), αφού το βακτήριο στερείται του ενζύμου συνθάση του φωσφοενολ-πυροσταφυλικού οξέος. Το γονιδίωμά του έχει περιγραφεί από τους McKinlay et al. (2010) και είναι διαθέσιμο στο NCBI. Πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι για κάθε mol ηλεκτρικού οξέος απαιτoύνται 0,5 mol γλυκόζης και 1 mol CO2, αλλά και 2 mol NADH που οξειδώνονται στο μονοπάτι C4. Έτσι, ο μέγιστος θεωρητικός συντελεστής απόδοσης παραγωγής ηλεκτρικού οξέος από τη γλυκόζη είναι 1,12 g/g και δίνεται από την αντίδραση CH2O + 1/7 CO2→ 8/7 CH3/2O + 1/3 ATP.
Παραπομπές
Παστερελλοειδή
|
589283
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC%20%CE%9D%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BB%2C%2016%CE%BF%CF%82%20%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AF
|
Γουίλιαμ Νέβιλ, 16ος βαρόνος του Μπεργκαβεννί
|
Ο Γουίλιαμ Νέβιλ, 16ος βαρόνος του Μπεργκαβεννί (πριν το 1701 - 1744) Άγγλος ευγενής από την Οικογένεια Νέβιλ, 16ος Βαρόνος του Μπεργκαβεννί ήταν γιος του Σερ Έντουαρντ Νέβιλ (1664-1701) και της Χάννας (1668-1764) κόρης του Ζερβάς Θορπ του Μπρόκχυρστ. Ο πατέρας του μικρότερος αδελφός του Τζωρτζ Νέβιλ, 13ου βαρόνου του Μπεργκαβεννί πέθανε σε ένα πλοίο ανοιχτά της Βιρτζίνια. Ο Γουίλιαμ Νέβιλ διαδέχθηκε στην βαρονία του Μπεργκαβεννί τον πρώτο του ξάδελφο Έντουαρντ Νέβιλ, 15ο βαρόνο του Μπεργκαβεννί που πέθανε πρόωρα και άτεκνος.
Ο Γουίλιαμ παντρεύτηκε στις 20 Μαίου 1725 την χήρα του πρώτου ξαδέλφου του Έντουαρντ Αικατερίνη Τάττον, κόρη του Υπολοχαγού Γουίλιαμ Τάττον και της συζύγου του Ελισάβετ Μπουλ, ο μεγαλύτερος γιος τους ήταν ο Τζωρτζ Νέβιλ, 1ος κόμης του Αμπεργκαβεννί. Η Αικατερίνη πέθανε στην γέννα του δεύτερου γιου τους στις 20 Μαΐου 1732 και ο Γουίλιαμ προχώρησε σε δεύτερο γάμο με την Ρεβέκκα Ερμπέρ, κόρη του Τόμας Ερμπέρ, 8ου κόμη του Πέμπροκ και της συζύγου του Μάργκαρετ Σόουγιερ, με την δεύτερη σύζυγο του δεν απέκτησε παιδιά.
Ο Γουίλιαμ Νέβιλ εγκατέλειψε το οικογενειακό του σπίτι στο Μπίρλινγκ του Κεντ και μετακινήθηκε στο Κίλντμπρουκ Παρκ του Φόρεστ Ρόου και έχτισε μια βίλα (1733), γύρω απο την περιοχή αγόρασε εδάφη και ένα πάρκο. Το 2015 οικοδομήθηκε στην ίδια περιοχή οικία και κήπος, εκεί βρίσκεται η θέση του Μισέλ Χάι Σκούλ.
Διορίστηκε στην θέση του Μάστερ στο Γραφείο Κοσμημάτων (1739) και παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του. Πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 1744 στο Μπαθ και τάφηκε στις 30 Σεπτεμβρίου στο Ίστ Γκρίνστιντ, η διοίκηση των εδαφών του παραχωρήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1744.
Παραπομπές
Πηγές
G.E. Cokayne; with Vicary Gibbs, H.A. Doubleday, Geoffrey H. White, Duncan Warrand and Lord Howard de Walden, editors, « The Complete Peerage of England, Scotland, Ireland, Great Britain and the United Kingdom, Extant, Extinct or Dormant, new ed., » 13 volumes in 14 (1910-1959; reprint in 6 volumes, Gloucester, U.K.: Alan Sutton Publishing, 2000)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το πάρκο του Κίλντμπρουλ
Γουίλιαμ Νέβιλ
Οικογένεια Νέβιλ
|
348997
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%AF
|
Αγαθοεργοί
|
Αγαθοεργοί ονομάζονταν πέντε Σπαρτιάτες πολίτες που υπηρετούσαν ως απεσταλμένοι. Επιλεγονταν κάθε έτος ανάμεσα στους 300 ιππείς που τελείωναν την υπηρεσία τους στη βασιλική φρουρά. Επιλέγονταν είτε οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είτε κατά εκλογή
Δείτε επίσης
Σπαρτιατική φάλαγγα
Βιβλιογραφία
Εγκυκλοπαίδεια Μαλλιάρης Παιδεία 2005
Αναφορές
Αρχαία Σπάρτη
|
370434
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BA%20%CE%A7%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%82%20%CE%A6%CE%9A
|
Κορκ Χιμπέρνιανς ΦΚ
|
Η Κορκ Χιμπέρνιανς ΦΚ ήταν μια ιρλανδική ποδόσφαιρο από την πόλη Κορκ. Ιδρύθηκε το 1957 και διαλύθηκε το 1977. Έδρα της ομάδας ήταν το Flower Lodge, χωρητικότητας 26000 θεατών.
Τίτλοι
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ιρλανδίας
Πρωταθλήτρια 1970–71: 1
Φιναλίστ 1971–72: 1
FAI Cup
Πρωταθλήτρια 1972, 1973: 2
Φιναλίστ 1960, 1963: 2
League of Ireland Shield
Νικήτρια 1970, 1973: 2
Φιναλίστ 1961, 1962: 2
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1957
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ιρλανδίας
|
478318
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B3%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Αφρικανόγυπας
|
Ο Αφρικανόγυπας ή Όρνεο του Ρούπελ είναι ένας μεγάλος γύπας που ζει στην υποσαχάρια Αφρική, στην περιοχή του Σαχέλ. Επίσης από την δεκαετία του '90 κάποια άτομα παραμένουν σε αποικίες ορνέων στη Ν. Ισπανία. Στην Ελλάδα υπάρχει μια καταγραφή τον 19ο αιώνα.
Ο σημερινός πληθυσμός των 30.000 ατόμων μειώνεται λόγω της έλλειψης ενδιαιτημάτων, της διασποράς δηλητηριασμένων δολωμάτων (θέμα το οποίο αφορά όλα τα είδη γυπών) και άλλων αιτιών. Τόσο η επιστημονική του ονομασία (Gyps rueppellii) όσο και η κανονική του του δόθηκε προς τιμήν του Έντουαρντ Ρούπελ (Eduard Rοüppell), Γερμανό εξερευνητή, συλλέκτη και ζωολόγο του 19ου αιώνα. Ο Αφρικανόγυπας θεωρείται πως είναι το πτηνό που πέταξε σε μεγαλύτερο υψόμετρο, φτάνοντας στις 29 Νοεμβρίου του 1973 στα 11.300 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μορφολογία
Οι αφρικανόγυπες είναι αισθητά σε μεγάλο βαθμό συγγενικοί με τους Ασπρόπλατους γύπες, με τους οποίους συχνά συζούν στη φύση. Είναι κάπως μικρότερο από το Όρνιο (κατά περίπου 10%, εμφανές όταν τα δύο είδη απαντούν μαζί). Τα ενήλικα πουλιά έχουν μήκος 90-105 εκ. και άνοιγμα φτερών από 220 εώς 255 εκ. και ζυγίζουν από 6,4 ως 9 κιλά. Το χρώμα τους είναι σκούρο με πυκνές ανοιχτόχρωμες κηλίδες, έχουν υπόλευκο-καφέ υπογάστριο και λευκό χνούδι που καλύπτει τον λαιμό και το κεφάλι. Επίσης φέρει λευκό κολάρο γύρω από την βάση του λαιμού (όπως άλλωστε τα περισσότερα είδη του γένους Gyps). Τα δύο φύλα μοιάζουν μεταξύ τους. Τα ανήλικα μάλλον όλα σκούρα από πάνω μέχρι κάτω, με μια έντονη λευκή γραμμή μέσα από το μπροστινό χείλος της φτερούγας. Το ενήλικο αναπτύσσει περισσότερες και στενότερες λευκές ταινίες κάτω από την μπροστινή φτερούγα.
Παραπομπές
|
571577
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%201977
|
Σοβιετικό Σύνταγμα του 1977
|
Κατά την 7η (Ειδική) Συνεδρίαση και 9η Σύγκληση του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης, στις 7 Οκτωβρίου 1977, υιοθετήθηκε ομόφωνα το τρίτο και τελευταίο Σοβιετικό Σύνταγμα, γνωστό και ως Σύνταγμα Μπρέζνιεφ. Το επίσημο όνομα του συντάγματος ήταν το «Σύνταγμα (Θεμελιώδεις Νόμοι) της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών» (Союз Советских Социоалистических Республик).
Το προοίμιο του συντάγματος ανέφερε ότι «οι στόχοι της δικτατορίας του προλεταριάτου έχουν εκπληρωθεί, το σοβιετικό κράτος έχει γίνει το κράτος ολόκληρου του λαού». Σε σύγκριση με τα προηγούμενα συντάγματα, το Σύνταγμα Μπρέζνιεφ επεκτείνει τα όρια της συνταγματικής ρύθμισης της κοινωνίας. Το πρώτο κεφάλαιο περιγράφει τον ηγετικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (CPSU) και καθιερώνει αρχές για τη λειτουργία του κράτους και της κυβέρνησης. Το παρακάτω άρθρο 1 ορίζει την ΕΣΣΔ ως σοσιαλιστικό κράτος, όπως έκανε και σε όλα τα προηγούμενα συντάγματα:
Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών είναι ένα σοσιαλιστικό κράτος ολόκληρου του λαού, εκφράζοντας τη θέληση και τα συμφέροντα των εργατών, των αγροτών και της διανόησης, των εργαζομένων όλων των εθνών και των εθνικοτήτων της χώρας.
Η διαφορά είναι ότι, σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα, η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί πλέον μόνο τους εργάτες και τους αγρότες. Στα επόμενα κεφάλαια θεσπίστηκαν αρχές για την οικονομική διαχείριση και τις πολιτιστικές σχέσεις.
Το Σύνταγμα του 1977 ήταν μεγάλο και λεπτομερές. Περιέλαβε άλλα είκοσι οκτώ άρθρα από το Σύνταγμα του 1936. Το Σύνταγμα ορίζει σαφώς τον καταμερισμό αρμοδιοτήτων μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των κυβερνήσεων των Δημοκρατιών της Ένωσης. Για παράδειγμα, το Σύνταγμα έθεσε τη ρύθμιση των ορίων και των διοικητικών διαιρέσεων εντός της δικαιοδοσίας των Δημοκρατιών. Ωστόσο, οι διατάξεις θέσπισαν ορισμένους κανόνες βάσει των οποίων οι Δημοκρατίες θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες αλλαγές.
Σε αντίθεση με προηγούμενες εκδόσεις του, το σοβιετικό Σύνταγμα του 1977 εισήγαγε μια τροπολογία που έκανε νόμιμο το δικαίωμα των σοβιετικών Δημοκρατιών να αποσχιστούν από την Ένωση. Ωστόσο, δεν υπήρχε κάποιο νομικό προηγούμενο κάποιας απόσχισης, ενώ τα άρθρα 74 και 75 δήλωναν ότι όταν μια Σοβιετική Δημοκρατία υιοθετούσε νόμους που βρίσκονταν σε αντίθεση με το Ανώτατο Σοβιέτ, οι νόμοι του Ανωτάτου Σοβιέτ θα υπερίσχυαν έναντι των νόμων της Δημοκρατίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πλήρες κείμενο του Συντάγματος του 1977
Αγγλικό κείμενο του Συντάγματος του 1977
Δίκαιο της Σοβιετικής Ένωσης
Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης
|
207552
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BD%20%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B5
|
Έγκον Σίλε
|
Ο Έγκον Σίλε (γερμανικά: Egon Schiele, 12 Ιουνίου 1890 - 31 Οκτωβρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος. Ήταν προστατευόμενος του Γκούσταβ Κλιμτ και ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους πορτραίτων του 20ου αιώνα. Οι πίνακές του χαρακτηρίζονται κυρίως από ένταση. Χαρακτηρίστηκε επίσης ως ζωγράφος του εξπρεσιονισμού, ωστόσο είχε και επιρροές από την Αρ Νουβό. Το Μουσείο Λέοπολντ της Βιέννης περιέχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων του, με πάνω από 200 εκθέματα. Άλλες σημαντικές συλλογές έργων του βρίσκονται στο Μουσείο Έγκον Σίλε στη γενέτειρά του Τουλν αν ντερ Ντόναου και στην Αυστριακή Πινακοθήκη Μπελβεντέρε στη Βιέννη.
Βιογραφία
Ο Έγκον Σίλε γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1890 στο Τουλν αν ντερ Ντόναου στην Κάτω Αυστρία. Ο πατέρας του, Άντολφ, εργαζόνταν στους Αυστριακούς Σιδηροδρόμους. Η μητέρα του, Μαρί Σουκούπ(οβα) ήταν γεννημένη στο Κρούμαου της Βοημίας. Όταν ο Σίλε ήταν 15 ετών, ο πατέρας του πέθανε από σύφιλη και κηδεμόνας του έγινε ο θείος του, Λέοπολντ Τσίχατσεκ, ο οποίος, αν και ήταν ενοχλημένος που ο Σίλε δεν ενδιαφερόταν για τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις, αναγνώρισε το ταλέντο του στη ζωγραφική.
Το 1906 στάλθηκε να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης, ωστόσο, την επόμενη χρονιά, ο Σίλε εγκατέλειψε τη σχολή, καθώς ήταν απογοητευμένος από την αυστηρότητα της σχολής. Το 1907, ο Σίλε αναζήτησε τον Γκούσταβ Κλιμτ, ο οποίος ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το ταλέντο του νεαρού Σίλε και αγόρασε ορισμένους πίνακές του. Ο Κλιμτ εισήγαγε τον Σίλε στη Wiener Werkstätte, το εργαστήριο που ήταν συνδεδεμένο με τον Ζετσεσιονισμό. Πολλά από τα έργα του χαρακτηρίστηκαν ακόμα και ως πορνογραφικά, γι' αυτό τον λόγο, ο Σίλε δικάστηκε και τελικά φυλακίστηκε για τρεις μέρες επειδή ορισμένοι πίνακές του είχαν εκτεθεί σε χώρο που ήταν προσβάσιμος από παιδιά. Όσο ήταν στη φυλακή, ο Σίλε ζωγράφισε 12 πίνακες που απεικόνιζαν τις δυσκολίες της ζωής στη φυλακή.
Στις 17 Ιουνίου 1915, ο Σίλε παντρεύτηκε την Εντίθ Χαρμς. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σίλε κλήθηκε να υπηρετήσει στη Πράγα. Πολλοί στρατιωτικοί αναγνώρισαν το ιδιαίτερο ταλέντο του στη ζωγραφική, γι' αυτό τού συμπεριφέρθηκαν καλά. Κατά το φθινόπωρο του 1918, είχε ξεσπάσει η Ισπανική γρίπη, που σκότωσε περίπου 20.000.000 άτομα στην Ευρώπη. Η σύζυγός του, Εντίθ, που ήταν 6 μηνών έγκυος, πέθανε στις 28 Οκτωβρίου, ενώ εκείνος πέθανε τελικά στις 31 Οκτωβρίου 1918, τρεις μόλις μέρες μετά τον θάνατο της συζύγου του, μόλις στα 28 του χρόνια. Κατά το διάστημα των τριών ημερών μεταξύ του θανάτου της συζύγου του και του δικού του, ζωγράφισε ορισμένα σκίτσα της Εντίθ, τα οποία ήταν τα τελευταία του έργα.
Επιλογή έργων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Tα έργα του Έγκον Σίλε
Έγκον Σίλε
Αυστριακοί ζωγράφοι
Προσωπογράφοι
Ζωγράφοι του Εξπρεσιονισμού
|
354843
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%BA%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81
|
Οκρούγκ Μπορ
|
Η Οκρούγκ Μπορ (σερβικά : Борски округ) είναι διοικητική διαίρεση, διοικητική περιοχή, της Δημοκρατίας της Σερβίας. Έχει πληθυσμό 123.848 κατοίκους (απογραφή του 2011) και έκταση 3.507 τετραγωνικά χλμ, διοικητικό κέντρο της περιοχής είναι η πόλη Μπορ. Η περιοχή είναι κυρίως αγροτική, έχει ορυχεία χαλκού και χρυσού, το 33% του εδάφους της είναι πεδινό ενώ το υπόλοιπο 67% είναι ορεινό.
Δήμοι
Η διοικητική περιοχή περιλαμβάνει τους δήμους:
Μπορ
Κλάδοβο
Νεγκοτίν
Μάιντανπεκ
Πηγές
επίσημη ιστοσελίδα, στα σερβικά
Διοικητική διαίρεση της Δημοκρατίας της Σερβίας
|
44722
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Σημαία της Γουατεμάλας
|
Η σημαία της Γουατεμάλας σχεδιάστηκε σε δύο χρώματα: στο μπλε του ουρανού και το λευκό. Η άσπρη λωρίδα ανάμεσα στις δύο μπλε αντιπροσωπεύει το γεγονός ότι η Γουατεμάλα είναι χώρα που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ωκεανούς, τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό. Το λευκό χρώμα συμβολίζει επίσης την ειρήνη και την αγνότητα. Το σχέδιο των γραμμών βασίζεται στη σημαία των Ηνωμένων Επαρχιών της Κεντρικής Αμερικής, παρ' όλο που σε αυτήν οι λωρίδες ήταν οριζόντιες και οι έξω λωρίδες ήταν γαλάζιες και όχι στο μπλε του ουρανού. Στο κέντρο της σημαίας βρίσκεται το εθνόσημο της Γουατεμάλας, το οποίο περιλαμβάνει το
Resplendent Quetzal, εθνικό πτηνό της χώρας και σύμβολο ελευθερίας, μια περγαμηνή, η οποία αναγράφει την ημερομηνία ανεξαρτησίας της Κεντρικής Αμερικής από την Ισπανία (15 Σεπτεμβρίου 1821), σταυρωτά όπλα, που δείχνουν την προθυμία της χώρας για αυτοάμυνα ακόμα και με τη χρήση βίας άμα χρειαστεί, ένα δάφνινο στέμμα, σύμβολο νίκης και διασταυρωμένα ξίφη, που είναι σύμβολα τιμής.
Το παρόν σχέδιο της σημαίας ανάγεται στο 1871. Το Resplendent Quetzal νωρίτερα εμφανίστηκε στη σημαία του Los Altos, στην Κεντρική Αμερική, στη δεκαετία του 1830. Υιοθετήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1885 (τόσο η κρατική όσο και η πολιτική). Η πολιτική σημαία έχει γαλάζιο και λευκό χρώμα, χωρίς το εθνόσημο.
Σημαίες της κυβέρνησης
Ιστορικές σημαίες
Η σημαία της Γουατεμάλας έχει αλλάξει στη διάρκεια των χρόνων, φτάνοντας στο σημερινό της σχέδιο το 1871.
Άλλη σημαία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σημαίες του κόσμου:Γουατεμάλα
Γουατεμάλα
Εθνικά σύμβολα της Γουατεμάλας
|
524666
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Ελληνική ναυτιλία
|
Η Ελλάδα είναι από παράδοσης ένα ναυτιλιακό έθνος, καθώς η ναυτιλία είναι αναμφισβήτητα η παλαιότερη μορφή απασχόλησης των Ελλήνων και αποτελεί βασικό στοιχείο της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας από την αρχαιότητα. Σήμερα, η ναυτιλία είναι η σημαντικότερη βιομηχανία της χώρας (αξίας 251,1 δισ. ευρώ το 2015). Αποτελεί το 6,5% του ΑΕΠ, απασχολεί περίπου 290,000 ανθρώπους (7% του εργατικού δυναμικού) και τα εισιτήρια από τη ναυτιλία είναι περίπου το 1/3 του εμπορικού ελλείμματος του έθνους. Το 2015, το Ελληνικό Εμπορικό Ναυτικό χειρίστηκε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, από πλευράς χωρητικότητας, με συνολικό DWT 334.649.089 τόνων και στόλο 5.226 ελβετικών πλοίων, σύμφωνα με το Lloyd's List. Η Ελλάδα κατατάσσεται επίσης στην κορυφή για όλα τα είδη πλοίων, συμπεριλαμβανομένου πρώτη για τα δεξαμενόπλοια και τα μπαλκ κάριερ.
Πολλές ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες έχουν την έδρα τους είτε στην Αθήνα είτε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, και διοικούνται από ελληνικές παραδοσιακές ναυτιλιακές οικογένειες που είναι αξιοσημείωτες για τον μεγάλο πλούτο και την επιρροή τους στη διεθνή ναυτιλιακή βιομηχανία, όπως οι Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Λιβανός, Αγγελικούσης, Νιάρχος, Αγγελόπουλος και Γουλανδρής. Ο 7ος Γενικός Γραμματέας (2003-2011) του Διεθνούς Οργανισμού Ναυσιπλοΐας ήταν ο Ευθύμιος Μητρόπουλος.
Ιστορικό
Οι Έλληνες υπήρξαν ναυτικό έθνος από την αρχαιότητα, καθώς η εκτεταμένη ακτογραμμή της Ελληνικής χερσονήσου ευνοούσαν την ανάπτυξη της ναυσιπλοΐας. Η γεωγραφική θέση της περιοχής στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, τα νησιά και η γειτνίαση με άλλους προηγμένους πολιτισμούς βοήθησαν επίσης. Στην Ελλάδα και στο ευρύτερο Αιγαίο, ανεπτυγμένο θαλάσσιο εμπόριο υπήρχε ήδη από την Εποχή του Χαλκού. Η παρουσία μετάλλων όπως χρυσός και χαλκός αλλά και κεραμικών μαρτυρεί αυτό το ευρύ φάσμα δικτύων μεταφοράς και εμπορίου που υπήρχε μεταξύ της ηπειρωτικής Ελλάδας και των ελληνικών νησιών. Οι Έλληνες σύντομα άρχισαν να διατείνουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα από τις ακτές της Μεσογείου έως την Αίγυπτο, τη Φοινίκη, τη Μικρά Ασία και τον Εύξεινο Πόντο, ιδρύοντας αποικίες. Τους επόμενους αιώνες, μεγάλο μέρος του θαλάσσιου εμπορίου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πραγματοποιούταν από τους Έλληνες, ενώ συνέχισαν να συμμετέχουν και να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη ναυτιλία κατά τη Βυζαντινή εποχή.
Οθωμανική εποχή και μεταγενέστερα
Κατά την Τουρκοκρατία, η συμμετοχή των Ελλήνων στο θαλάσσιο εμπόριο ήταν επίσης αξιόλογη, κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ από τον 16ο αιώνα επεκτάθηκαν προς τη Δυτική Ευρώπη, εξάγοντας σιτηρά, παρ όλες τις σκοπέλους που έθεταν οι οθωμανικές αρχές στο εμπόριο. Αργότερα, οι Έλληνες έμποροι αύξησαν την επιρροή τους, καθώς προμήθευαν στα Βαλκάνια πρώτες ύλες, καταλήγοντας, εν τέλει, μεσάζοντες. Κατά τον 18ο αιώνα, η αύξηση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης των Φαναριώτων στην Κωνσταντινούπολη βοήθησε στην περαιτέρω επέκταση της ελληνικής ναυτιλιακής δραστηριότητας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ήταν επίσης σε θέση να συναγωνίζεται τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες λόγω της εξασθένησης της επιρροής τους από πολέμους και την προστασία του ελληνικού ναυτικού από τη Ρωσική Αυτοκρατορία με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή.
Οι σημαντικότερες από τις ελληνικές πόλεις που εμφανίστηκαν ως ναυτικές δυνάμεις ήταν εκείνες από τη Δυτική Ελλάδα, κυρίως το Γαλαξίδι και το Μεσολόγγι, αλλά και πόλεις της Ηπείρου όπως η Άρτα και η Πρέβεζα, οι Παξοί και η Κέρκυρα, λόγω των εμπορικών τους δεσμών με ιταλικές πόλεις. Επιπλέον, τα νησιά του Αιγαίου είχαν μεγάλη δραστηριότητα στη ναυτιλία, όπου παραδοσιακά οι κάτοικοι ασχολούνταν με το θαλάσσιο εμπόριο, ιδίως η Ύδρα, Σπέτσες, Άνδρος, Σύρος, Χίος, Κάσος, Ψαρά και Μύκονος. Το 1792, η πρώτη ελληνική ασφαλιστική εταιρεία ιδρύθηκε στην Τεργέστη, η επόμενη ιδρύθηκε στην Οδησσό το 1808. Η ύπαρξη εκπαιδευμένων ναυτικών επρόκειτο να αποδειχθεί πλεονέκτημα για την Επανάσταση.
Μεταναπολεόντειος εποχή και Ελληνική Επανάσταση
Οι Έλληνες έμποροι παρείχαν επίσης την υλική βάση για τον Νεοελληνικό διαφωτισμό. Παρακινούμενοι από το αίσθημα του τοπικού πατριωτισμού που ήταν πάντα έντονο στον ελληνικό κόσμο, χρηματοδότησαν σχολεία και βιβλιοθήκες. Τα τρία σημαντικότερα σχολεία στον ελληνικό κόσμο τις παραμονές της Ελληνικής επανάστασης βρίσκονταν στη Σμύρνη, τη Χίο και το Αϊβαλί (στη μικρασιατική ακτή απέναντι από τη Λέσβο), όπου ήταν και τα τρία μεγάλα κέντρα του ελληνικού εμπορίου.
Στον απόηχο του 19ου αιώνα οι Χιώτικες οικογένειες της διασποράς ήταν σε καλή θέση για να εκμεταλλευτούν τις εμπορικές ευκαιρίες σε όλη την Ευρώπη μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Οικογένειες όπως οι Αδελφοί Ράλλη είχαν ήδη εγκατασταθεί στη Μασσαλία και στο Λονδίνο. Δημιούργησαν ένα ειδικό δίκτυο στη ναυτιλία σε όλα τα μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής. Κερδίζοντας μια θέση στο Baltic Exchange, οι αδελφοί Ράλλη μπόρεσαν να εισαγάγουν τους ναυλωτές και τους πράκτορες σε αξιόπιστες πηγές χρηματοδότησης και μέσω του Lloyd's of London σε αξιόπιστες ασφάλειες. Σε ορισμένα μέρη του κόσμου αυτοί οι στόλοι ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας, αλλά στη Βρετανία ναυλώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά από Έλληνες του Λονδίνου που ήταν υπό βρετανική σημαία. Οι μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες ανήκαν τότε στους Παπαγιάννη, Σπαρτάλη και Σκιλίτση, ενώ ο Μιχαήλ Ροδοκανάκης έγινε κατεξοχήν ο μεσάζοντας των φορτίων τους.
Συνόδευαν αυτούς τους ελληνικούς στόλους τοπικές ομογενειακές κοινότητες εργατών και πρακτόρων-μεταφραστών που διαχειρίζονταν τα άγνωστα έθιμα και τη γραφειοκρατία στα ξένα λιμάνια. Σε αυτούς τους χρόνους πριν από τον τηλέγραφο, αυτό το δίκτυο προειδοποιούσε εκ των προτέρων τους Έλληνες εμπόρους για τα γεγονότα και τους επέτρεπε να ελέγχουν τις ειδήσεις και τις τιμές εκ των προτέρων από τους ανταγωνιστές τους. Η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1860 είδε ορισμένες από αυτές τις επιχειρήσεις να καταρρέουν. Ωστόσο, η παράδοση της χρηματοδότησης συνεχίστηκε και η ναυτιλία ήταν αυτή που χρηματοδότησε διάφορα ιδρύματα, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος.
Αυτές οι αλλαγές προανήγγειλαν μια μετακίνηση ορισμένων από τις οικογένειες της Χίου από τη ναυτιλία και προς τη χρηματοδότηση, επιτρέποντας σε οικογένειες με καταγωγή από τα Επτάνησα να ιδρύσουν τα δικά τους δίκτυα και ναυτιλιακές δυναστείες, με χρηματοδότηση από τις χρηματοπιστωτικές αγορές του Λονδίνου.
Σύγχρονη εποχή
Κατά την περίοδο 2010-2011, όσον αφορά τις κατηγορίες πλοίων, ελληνικές εταιρείες είχαν το 32,5% του παγκοσμίου στόλου δεξαμενόπλοιων. Η ναυτιλία είναι μια από τις σημαντικότερες βιομηχανίες της χώρας, αντιπροσωπεύοντας το 8% του ΑΕΠ και απασχολώντας περίπου 290.000 άτομα, ήτοι το 8% του εργατικού δυναμικού. Τα κέρδη από τη ναυτιλία ανήλθαν σε 35.4 δισεκατομμύρια ευρώ το 2014, ενώ τη δεκαετία του 2000 ανήλθαν συνολικά στα 280 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ο επίσημος σύμβουλος της Πολιτείας σε θέματα ναυτιλίας είναι το Ναυτικό Επιμελητήριο της Ελλάδος.
Παραπομπές
Ναυτιλιακή οικονομία
|
326119
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%20%CE%9B%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8E%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%29
|
Μανόν Λεσκώ (μυθιστόρημα)
|
Η Μανόν Λεσκώ είναι αφηγηματικό έργο του αββά Πρεβώ. Δημοσιεύτηκε στο Άμστερνταμ το 1731 και περιλαμβάνεται στον έβδομο τόμο των Αναμνήσεων ενός ευγενούς του οποίου αποτελεί μέρος. Ο πλήρης τίτλος της έκδοσης αυτής ήταν Histoire du chevalier des Grieux et de Manon Lescaut (Ιστορία του ιππότη ντε Γκριέ και της Μανόν Λεσκώ). Δημοσιεύτηκε μεμονωμένα στο Παρίσι την ίδια χρονιά. Η γαλλική κυβέρνηση απαγόρευσε το έργο αλλά «το Παρίσι ξετρελάθηκε μ’ αυτό το μυθιστόρημα. Οι άνθρωποι τρέχαν να το αγοράσουν [τις παράνομες εκδόσεις του] λες κι ορμούσανε στη μάχη». Το 1753 η Μανόν κυκλοφόρησε σε νέα έκδοση εμπλουτισμένη με ένα σημαντικό επεισόδιο.
Το έργο είναι τρόπον τινά η αυτοβιογραφία του αββά Πρεβώ : Ο ήρωάς του, ο ιππότης ντε Γκριέ, προοριζόταν κι αυτός για ιερωμένος κι έχει τον ίδιο ανήσυχο χαρακτήρα με τον συγγραφέα του.
Περίληψη του έργου
Ο μαρκήσιος ντε Χ., αφηγητής (και υποτίθεται συγγραφέας) των Αναμνήσεων ενός ευγενούς, ταξιδεύοντας προς τη Χάβρη συναντά ένα όχημα με δώδεκα πόρνες που πρόκειται να μεταφερθούν στην Αμερική. Τις ακολουθεί ένας νέος, απελπισμένος γιατί δεν έχει χρήματα για να συνταξιδεύσει με μιαν από τις γυναίκες, τη Μανόν, ο ιππότης ντε Γκριέ. Ο μαρκήσιος, συγκινημένος, του δίνει τα απαραίτητα χρήματα και δύο χρόνια αργότερα δέχεται την επίσκεψη του ιππότη που του διηγείται την ιστορία του.
Ο ιππότης ντε Γκριέ, ένας υποδειγματικός νέος που δεν ήξερε τι θα πει γυναίκα και προοριζόταν για το εκκλησιαστικό στάδιο, συναντά τη δεκαπεντάχρονη Μανόν Λεσκώ που οι δικοί της σκόπευαν να κλείσουν σε μοναστήρι. Αλληλαπάγονται και συζούν στο Παρίσι. Οι δικοί του τον ανακαλύπτουν, φροντίζουν να συλληφθεί από την αστυνομία και τον γυρίζουν σπίτι. Όταν μαθαίνει ότι η Μανόν έγινε ερωμένη ενός πλουσίου, απελπίζεται και δέχεται να γίνει αββάς. Δυο χρόνια αργότερα, όταν ο ντε Γκριέ δίνει εξετάσεις στη Σορβόννη, συναντά και πάλι τη Μανόν και πάλι αλληλαπάγονται.
Ζουν ζωή πολυτελή στο Παρίσι με τα χρήματα που είχε πάρει η Μανόν από τον εραστή της αλλά ληστεύονται κι ο ντε Γκριέ γίνεται χαρτοκλέφτης για να επαρκέσει στις τρελές δαπάνες της Μανόν. Τον ληστεύουν και πάλι και η Μανόν γίνεται ερωμένη ενός φιλήδονου γέρου «για να κάνει τον ιππότη της πλούσιο κι ευτυχισμένο». Προσπαθούν να εξαπατήσουν τον εραστή της Μανόν, ανακαλύπτονται και κλείνεται αυτός σε μοναστήρι κι αυτή στο νοσοκομείο των πορνών. Μετά από ένα φόνο και πολλές δωροδοκίες δραπετεύουν κι ορκίζονται αιώνια πίστη.
Αλλά τα χρήματά τους τελειώνουν και η Μανόν γίνεται ερωμένη ενός πλουσίου νέου. Ο πατέρας του ντε Γκριέ πετυχαίνει την εξορία της στη Λουιζιάνα κι ο ντε Γκριέ, με χρήματα που του έδωσε ο μαρκήσιος την ακολουθεί στο ίδιο πλοίο. Όταν φτάνουν στη Νέα Ορλεάνη ζουν σεμνά και ήσυχα αλλά ο γιος του κυβερνήτη την ερωτεύεται. Ο ντε Γκριέ τον σκοτώνει σε μονομαχία και δραπετεύουν στην έρημο όπου η Μανόν πεθαίνει από τις κακουχίες. Ο ντε Γκριέ τη θάβει και γυρίζει στη Γαλλία, όπου αφηγείται στον μαρκήσιο την ιστορία του.
Επίδραση
Το μυθιστόρημα αυτό ήταν η αρχή των romans larmoyants, των δακρύβρεκτων μυθιστορημάτων, που συγκινεί μέχρι σήμερα παρ’ όλο που μιλά για μιαν εταίρα κι ένα απατεώνα. Η επίδρασή του στους μεταγενέστερους ( Ρουσσώ στη Νέα Ελοΐζα του, Ντιντερό στα δακρύβρεκτα δράματά του, Μπερναρντέν ντε Σαιν-Πιέρ στο ιδεαλιστικό και εξιδανικευμένο έργο του Παύλος και Βιργινία, Δουμά υιό στην Κυρία με τας καμελίας) ήταν τεράστια. Συγκινούν επίσης οι οπερατικές μεταφορές του έργου (Ντανιέλ Ωμπέρ : Manon Lescaut, 1856 - Ζυλ Μασνέ : Manon, 1884 -Τζάκομο Πουτσίνι : Manon Lescaut, 1893).
Παραπομπές
Γαλλικά μυθιστορήματα
Ρομαντικά μυθιστορήματα
|
195514
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Εθνικός εναέριος χώρος
|
Εθνικός εναέριος χώρος ονομάζεται ο εναέριος χώρος που εκτείνεται πάνω από την επικράτεια ενός κυρίαρχου κράτους. Στη περίπτωση που το κράτος είναι παράλιο, ή νήσος, ή αρχιπελαγικό, καθίσταται σαφές ότι ο όρος περιλαμβάνει και τον υπερκείμενο χώρο της έκτασης των χωρικών των υδάτων, δυνάμενο να επεκταθεί και σε διεθνή.
Ο εθνικός εναέριος χώρος ως όρος του Διεθνούς Δικαίου καθιερώθηκε (αναγνωρίστηκε) επίσημα από τη διεθνή πολυμερή σύμβαση για τη ρύθμιση της εναέριας κυκλοφορίας που υπογράφηκε στο Παρίσι στις 13 Οκτωβρίου του 1919, μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το προσχέδιο της σύμβασης αυτής είχε επεξεργαστεί ειδική αεροναυτική επιτροπή η σύσταση της οποίας είχε προβλεφθεί από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919.
Σύμφωνα με το άρθρο 1 της Σύμβασης των Παρισίων αναγνωρίστηκε ότι τα κράτη μέλη έχουν πλήρη και αποκλειστική κυριαρχία επί του εθνικού τους εναερίου χώρου.
Σημειώνεται όμως ότι λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς σχέσεις όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί μεταξύ των διαφόρων Βασιλείων της Ευρώπης και άλλων ηγεμονιών, στην ουσία το άρθρο 1 της παραπάνω συνθήκης είχε περισσότερο τον χαρακτήρα διακήρυξης μιας αρχής που ίσχυε ήδη, εθιμικά καθιερωμένης.
Συνέχεια της παραπάνω συνθήκης που αποτέλεσε και την αρχή του Διεθνούς Αεροπορικού Δικαίου ακολούθησαν και άλλες συνθήκες και επιμέρους συμφωνίες με κυρίαρχη την διεθνή Συνδιάσκεψη του Σικάγου του 1944, όπου αφού προσδιορίστηκαν επιμέρους θέματα , συνομολογήθηκαν και υπογράφηκαν τρία αυτοτελή συμβατικά κείμενα, μια Σύμβαση με 96 άρθρα που αφορά τη διεθνή πολιτική αεροπορία, σύμφωνα με την οποία δημιουργήθηκε και ο ΔΟΠΑ (ICAO), και δύο πρόσθετα Σύμφωνα που αφορούν τις τακτικές αεροπορικές συνδέσεις, το "Περί διεθνών αεροπορικών υπηρεσιών διαμετακόμισης" και το "Περί διεθνών αεροπορικών μεταφορών".
Έτσι αφενός η Σύμβαση του Σικάγου όπου στο άρθρο 1 επαναλαμβάνεται η εθιμικά καθιερωμένη ήδη αρχή της Σύμβασης των Παρισίων και αφετέρου οι διεθνείς αεροναυτικοί κανονισμοί του ΔΟΠΑ – που εγκαθιδρύθηκε με τη σύμβαση – που περιλαμβάνονται ως Παραρτήματα (Annexes) της Σύμβασης, εξειδίκευσαν τα κυριαρχικά δικαιώματα και τις δικαιοδοσίες των κρατών στον εθνικό εναέριο χώρο τους και τις ευθύνες των «περιοχών πληροφόρησης πτήσεων, γνωστότερες εκ του αγγλικού όρου ως Εφ-Άι-Αρ (FIR), καθώς και το δικαίωμα εκ μέρους του κάθε συμβαλλόμενου σ΄ αυτή κράτους της έκδοσης νομοθετικών και διοικητικών πράξεων που αφορούν θέματα εσωτερικής εναερίου κυκλοφορίας.
Στην Ελλάδα οι παρεχόμενες αυτές δικαιοδοσίες έχουν ενεργοποιηθεί στην ελληνική νομοθεσία και ειδικά στον "Κώδικα Αεροπορικού Δικαίου" που τέθηκε σε ισχύ με τον Ν.1815/1988, καθώς και στις προγενέστερες αυτού ρυθμίσεις.
Σημειώσεις
Στην Ελλάδα αρμόδια υπηρεσία Αρχή διαχείρισης των αεροπορικών μεταφορών εντός του εθνικού εναέριου χώρου όπου εκτείνεται το FIR-Αθηνών είναι η ΕΛΛΑΔΑ.
Στα παράλια και λοιπά κράτη ο όρος έχει συνάφεια με την επίσημη οριοθέτηση των χωρικών υδάτων της επικράτειας εκάστου.
Πηγές
"Σύμβαση του Σικάγου (1944)" μετά των Παραρτημάτων.
"Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα" τομ.3ος, σελ.116
(Ελληνικό) "Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών - ΙΣΤΑΜΕ, Σημειώσεις (αδιαβάθμητες) Ημερίδας Απριλίου 1997.
Διεθνές Δίκαιο
Αεροπορικό Δίκαιο
Πολιτική αεροπορία
Αεροπορική ορολογία
|
757987
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%AF%CF%80%CE%B9
|
Κυβερνήτης του Μισισίπι
|
Ο Κυβερνήτης του Μισισίπι (αγγλικά: Governor of Mississippi), είναι ο αρχηγός της πολιτείας, ο επικεφαλής της πολιτειακής κυβέρνησης, και ο ανώτατος εκτελεστικός αξιωματούχος στην Αμερικανική πολιτεία του Μισισίπι. Ο Κυβερνήτης επίσης, είναι και ο ανώτατος διοικητής των ενόπλων και αστυνομικών δυνάμεων της πολιτείας.
Σημερινός και 65ος Κυβερνήτης της Μισισίπι, είναι ο Ρεπουμπλικανός Τέιτ Ριβς, από τις 14 Ιανουαρίου 2020.
Προϋποθέσεις
Σύμφωνα με το άρθρο 5 και παράγραφο 117 του Συντάγματος της Πολιτείας του Μισισίπι, κάθε άτομο που επιθυμεί να είναι υποψήφιος για το αξίωμα του Κυβερνήτη, πρέπει να πληροί τις εξής προϋποθέσεις έτσι ώστε να είναι εκλόγιμος:
Να είναι πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών, τουλάχιστον για είκοσι (20) χρόνια
Να έχει συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας του
Να είναι κάτοικος της πολιτείας του Μισισίπι για τουλάχιστον πέντε (5) χρόνια.
Διαδοχή
Δείτε ακόμα
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
Πολιτείες των ΗΠΑ
Μισισίπι
Κυβερνήτης (Ηνωμένες Πολιτείες)
Κατάλογος πολιτειακών νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ
Παραπομπές
Μισισιπι
Μισισίπι
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
|
213729
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%85%CE%B3%CF%8C%CF%82%20%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%B1%CF%81.%20%CE%A081%29
|
Ζυγός ψυχοστασίας (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αρ. Π81)
|
Το Έκθεμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με αριθμό Π81 είναι χρυσή νεκρική ζυγαριά που βρέθηκε στις Μυκήνες.
Περιγραφή
Αποτελείται από χρυσά ελάσματα, τα οποία σχηματίζουν ζυγαριά. Στο κέντρο της ράβδου είναι προσαρμοσμένη θηλιά. Δεξιά και αριστερά της ράβδου είναι αναρτημένοι δύο δίσκοι. Οι δίσκοι είναι στολισμένοι με έκτυπο συμμετρικό ανθό με έξι πέταλα, εγγεγραμμένο σε κανονικό εξάγωνο. Στο κενό ανάμεσα στα πέταλα παριστάνεται μια χάντρα.
Ερμηνεία και ιστορική τοποθέτηση
Πρόκειται για νεκρικό ζυγό «ψυχοστασίας», δηλαδή σύμβολο του ζυγίσματος της ψυχής μετά τον θάνατο. Κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα π.Χ.
Πηγές
Νικόλαος Καλτσάς: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Τα γλυπτά, Αθήνα, Καπόν 2001, ISBN 960-7037-09-X
Μυκηναϊκή τέχνη
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Αρχαιολογικά ευρήματα στην Αργολίδα
|
389325
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85%202004
|
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2004
|
Η 77ηη Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου, που τίμησε τις καλύτερες επιδόσεις στο χώρο του κινηματογράφου για το έτος 2004, έλαβε χώρα στις 27 Φεβρουαρίου 2005. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Κόντακ στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνιας και την παρουσίαση ανέλαβε για πρώτη φορά ο Κρις Ροκ.. Στην αμερικανική τηλεόραση μεταδόθηκαν από το δίκτυο ABC.
Οι υποψηφιότητες ανακοινώθηκαν στις 25 Ιανουαρίου με την ταινία Ιπτάμενο Κροίσο να σκοράρει τις περισσότερες, που ήταν 11, και το Million Dollar Baby και το Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ (Finding Neverland) να ακολουθούν με 7 υποψηφιότητες η καθεμία. Ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν το Million Dollar Baby που κέρδισε τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, δίνοντας στον Κλιντ Ίστγουντ το δεύτερο του Όσκαρ μετά από την βράβευση του για την ταινία Οι Ασυγχώρητοι (Unforgiven).
Υποψηφιότητες & Νικητές
Οι νικητές κάθε κατηγορίες εμφανίζονται με έντονους χαρακτήρες στην κορυφή της κατηγορίας.
Καλύτερη Ταινία
Million Dollar Baby
Ιπτάμενος Κροίσος
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ
Ρέι
Πλαγίως
Σκηνοθεσία
Κλιντ Ίστγουντ – Million Dollar Baby
Μάρτιν Σκορσέζε – Ιπτάμενος Κροίσος
Τέιλορ Χάκφοντ – Ray
Μάικ Λι – Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ
Αλέξανδρος Πέιν – Πλαγίως
Α' Ανδρικός Ρόλος
Τζέιμι Φοξ – Ρέι
Ντον Τσιντλ – Hotel Rwanda
Τζόνι Ντεπ – Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ
Λεονάρντο Ντι Κάπριο – Ιπτάμενος Κροίσος
Κλιντ Ίστγουντ – Million Dollar Baby
Α' Γυναικείος Ρόλος
Χίλαρι Σουάνκ – Million Dollar Baby
Ανέτ Μπένινγκ – Η τελευταία λέξη της Τζούλια
Καταλίνα Σαντίνο Μορένο – Κεχαριτωμένη Μαρία
Ιμέλντα Στόντον – Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ
Κέιτ Γουίνσλετ – Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού
Β' Ανδρικός Ρόλος
Μόργκαν Φρίμαν – Million Dollar Baby
Άλαν Άλντα – Ιπτάμενος Κροίσος
Τόμας Χέιντεν Τσερτς – Πλαγίως
Τζέιμι Φοξ – Collateral: Η διαδρομή
Κλάιβ Όουεν – Εξ επαφής
Β' Γυναικείος Ρόλος
Κέιτ Μπλάνσετ – Ιπτάμενος Κροίσος
Λόρα Λίνεϊ – Kinsey - Ας μιλήσουμε για το σεξ
Βιρτζίνια Μάντσεν – Πλαγίως
Σόφι Οκονέντο – Hotel Rwanda
Νάταλι Πόρτμαν – Εξ επαφής
Πρωτότυπο Σενάριο
Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού – Τσάρλι ΚάουφμανΙπτάμενος Κροίσος – Τζον Λόγκαν
Hotel Rwanda – Τέρι Τζορτζ και Κέιρ Πίρσον
Οι απίθανοι – Μπραντ Μπερντ
Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ – Μάικ Λι
Διασκευασμένο Σεναρίο Πλαγίως – Αλεξάντερ ΠέινMillion Dollar Baby – Πολ Χάγκις
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ – Ντέιβιντ Μακ Κι
Ημερολόγια μοτοσικλέτας – Χοσέ Ριβέρα
Πριν το ηλιοβασίλεμα – Ήθαν Χοκ, Ρίτσαρντ Λινκάντερ, Ζιλί Ντελπί και Κιμ Κριζάν
Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων Οι απίθανοι
Ο καρχαριομάχος
Σρεκ 2
Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία
Η Θάλασσα μέσα μου (Mar adentro) ()Τα παιδιά της χορωδίας (Les choristes) ()
Η πτώση (Der Untergang) ()
Χθες (Yesterday) ()
Så som i himmelen ()
Καλύτερο Ντοκιμαντέρ
Γεννημένοι σε οίκο ανοχής: Τα παιδιά του κόκκινου φωτός της Καλκούτα (Born Into Brothels: Calcutta's Red Light Kids) Η ιστορία της Καμίλας που Δάκρυσε
Super Size Me
Tupac: Resurrection
Twist of Faith
Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους Mighty Times: The Children's March
Autism Is a World
Hardwood
Sister Rose's Passion
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους
Σφίκα
Everything in This Country Must
Μικρός Τρομοκράτης
7:35 de la mañana
Δυο Αυτοκίνητα, ένα βράδυ
Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους
Ryan
Birthday Boy
Gopher Broke
Guard Dog
Lorenzo
Καλύτερη Μουσική
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ – Γιαν Α.Π. Κασμάρεκ
Σκοτεινό χωριό – Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ
Τα πάθη του Χριστού – Τζον Ντέμπνεϊ
Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν – Τζον Γουίλιαμς
Λέμονι Σνίκετ: Μια σειρά από ατυχή γεγονότα – Τόμας Νιούμαν
Καλύτερο Τραγούδι
"Al Otro Lado del Río" από Ημερολόγια μοτοσικλέτας
"Learn to Be Lonely" από Το φάντασμα της όπερας
"Believe" από Το πολικό εξπρές
"Look to Your Path" από Τα παιδιά της χορωδίας
"Accidentally in Love" από Σρεκ 2
Μοντάζ Ηχητικών Εφέ
Οι απίθανοι
Spider-Man 2
Το πολικό εξπρές
Μίξη Ήχου
Ray
Οι απίθανοι
Ιπτάμενος Κροίσος
Spider-Man 2
Το πολικό εξπρές
Καλλιτεχνική Διεύθυνση
Ιπτάμενος Κροίσος
Οι ατελείωτοι αρραβώνες
Το φάντασμα της όπερας
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ
Λέμονι Σνίκετ: Μια σειρά από ατυχή γεγονότα
Φωτογραφία
Ιπτάμενος Κροίσος
Οι ατελείωτοι αρραβώνες
Τα πάθη του Χριστού
Το φάντασμα της όπερας
The Prestige
Μακιγιάζ
Λέμονι Σνίκετ: Μια σειρά από ατυχή γεγονότα
Τα πάθη του Χριστού
Η θάλασσα μέσα μου
Κοστούμια
Ιπτάμενος Κροίσος
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ
Τροία
Λέμονι Σνίκετ: Μια σειρά από ατυχή γεγονότα
Ray
Μοντάζ
Ιπτάμενος Κροίσος
Collateral: Η Διαδρομή
Million Dollar Baby
Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ
Ray
Οπτικά Εφέ
Spider-Man 2
Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν
Εγώ, το ρομπότ
Τιμητικά Βραβεία
Academy Honorary Award
Σίντνεϊ Λουμέτ
The Jean Hersholt Humanitarian Award
Ρότζερ Μάγιερ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Τελετές απονομής βραβείων Όσκαρ
Κινηματογραφικά γεγονότα του 2004
|
362774
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B1%20%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BA%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Γέλενα Τζόκιτς
|
Η Γέλενα Τζόκιτς (σερβικά : Јелена Ђокић) είναι Σέρβα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου γεννημένη στις 24 Μαΐου 1977 στο Σπλιτ της τότε Γιουγκοσλαβίας.
Είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό και παραγωγό του κινηματογράφου Σβέτοζαρ Τσβέτκοβιτς και μαζί του έχει μια κόρη, την Κλάρα.
Βραβεία
Στο "Grand Prix Φεστιβάλ του Κότορ", βραβεύτηκε για το ρόλο της Πίπης στο έργο "Πίπη Φακιδομύτη" (Пипи дуга чарапа)
Βραβείο του Συλλόγου Καλλιτεχνών Δραματικής του Μαυροβουνίου για το ρόλο της στην Πίπη στο έργο "Πίπη Φακιδομύτη" (Пипи дуга чарапа)
Βραβείο "Στερίνα"
Βραβείο "Μήλος Ζούτιτς"
Βραβείο "Άβντο Μουιτσίνοβιτς"
Βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο "Φεστιβάλ Προυπατόριε" για το ρόλο της Αικατερίνης στην ταινία "Бокешки Д мол"
Πλακέτα στο "Φεστιβάλ Προυπατόριε" για το ρόλο της Αικατερίνης στην ταινία "Бокешки Д мол"
Βραβείο "Άβντο Μουιτσίνοβιτς" για τον ρόλο της στην ταινία "Јегоров пут"
Βραβείο "Ζόραν Ραντμίλοβιτς" για τον ρόλο της στην ταινία "Хазарски речник"
Βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο "Νόβι Σαντ Αρένα"
Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νις
Χρυσή Μιμόζα για την καλύτερη ηθοποιό στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χέρσεγκ Νόβι
Φιλμογραφία
1982 : Daleko nebo
1983 : Poslednja oaza
1989 : Masmediologija na balkanu
1992 : Velika frka
1995 : Provalnik (τηλεοπτική σειρά)
1996 : Ivan (τηλεοπτική σειρά)
1997 : Ptice koje ne polete
2002 : Akcija Tigar (τηλεοπτική σειρά)
2003 : Сјај у очима
2004 : Опет пакујемо мајмуне
2004 : Диши дубоко
2005 : Звезде љубави
2006 : Сутра ујутру
2008 : Турнеја Јадранка
2008 : Чекај ме, ја сигурно нећу доћn
2011 : Како су ме украли Немци Јелена
2012 : Устаничка улица
2018 : Злогоње (sr)
Θεατρικές παραστάσεις
Америка други део, 2014
Барбело о псима и деци, 2012
Бог масакра
Господа Глембајеви
Из јуначког живота грађанства
Метаморфозе
Псећи валцер
Самоудица
Шине
Παραπομπές
Αναφορές
Η Γέλενα Τζόκιτς στο IMDb ((en))
Η Γέλενα Τζόκιτς στο PORT.rs
Σέρβοι ηθοποιοί
Γιουγκοσλάβοι ηθοποιοί
|
457827
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9%20%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82%20-%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7
|
Καντόνι Βασιλείας - πόλη
|
Το Καντόνι Βασιλείας - πόλη (γερμανικά: Basel-Stadt, γαλλικά: Bâle-Ville) είναι ένα από τα 26 Καντόνια της Ελβετίας.
Ιστορία
Το καντόνι Βασιλείας - πόλη ιδρύθηκε στις 26 Αυγούστου 1833, όταν και χωρίσθηκε το καντόνι της Βασιλείας σε δύο καντόνια, στο καντόνι της Βασιλείας - πόλη και στο καντόνι της Βασιλείας - επαρχίας. Οι κάτοικοι του καντονιού της Βασιλείας - επαρχία απέρριψαν δύο φορές την επανένταξη του ενιαίου καντονιού με δημοψήφισμα, μια το 1969 και μια το 2014. Από τότε τα δύο αυτά καντόνια μένουν χωριστά, ασχέτως από τις προσπάθειες της κυβέρνησης των δύο καντονιών για να ενωθούν.
Γεωγραφία
Βρίσκεται στη βόρεια Ελβετία και συνορεύει με το καντόνι Βασιλείας - επαρχίας καθώς επίσης με το ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας, Βάδη-Βυρτεμβέργη και με την περιοχή της Αλσατίας στη Γαλλία.
Η έκταση του καντονιού είναι 37 τ.χλμ., κάνοντας έτσι το καντόνι της Βασιλείας - πόλη το μικρότερο καντόνι στην Ελβετία.
Δημογραφικά στοιχεία
Ο πληθυσμός του καντονίου (30 Απριλίου 2015) είναι 196.850. Το 2007, ο πληθυσμός περιελάμβανε 56.106 αλλοδαπούς (30,29% του συνολικού πληθυσμού). Το 27% είναι προτεστάντες και το 25% Ρωμαιοκαθολικοί. Επίσης 10% του πληθυσμού πιστεύουν σε άλλη θρησκεία.
Συγκοινωνίες
Υπάρχει διεθνές αεροδρόμιο, το Βασιλείας-Μυλούζ, το οποίο στην πραγματικότητα βρίσκεται στη γαλλική επικράτεια, δηλαδή περίπου 4 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της Βασιλείας, αλλά διατίθεται ελεύθερη τελωνειακή πρόσβαση από την πόλη.
Η Βασιλεία είναι σημαντικός σιδηροδρομικός σταθμός της Ελβετίας, εφόσον υπάρχουν απευθείας γρήγορα τρένα για Παρίσι και Βερολίνο.
Υπάρχει ένα λιμάνι στη Βασιλεία για τα πλοία στις όχθες του ποταμού Ρήνου. Η θύρα αυτή έχει μεγάλη σημασία για τη μεσόγεια Ελβετία, καθώς προσφέρει τη μόνη άμεση σύνδεση της χώρας με τη θάλασσα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η ιστοσελίδα του καντονιού
Βασιλεια πολη
|
530074
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7
|
Σεξουαλική διέγερση
|
Η σεξουαλική διέγερση ή ερωτική διέγερση είναι η διέγερση της σεξουαλικής επιθυμίας, κατά τη διάρκεια ή εν αναμονή της σεξουαλικής δραστηριότητας. Μια σειρά φυσιολογικών αποκρίσεων εμφανίζονται στο σώμα και το μυαλό ως προετοιμασία για σεξουαλική επαφή και συνεχίζονται κατά τη διάρκεια αυτής. Οι αντιδράσεις των γεννητικών οργάνων δεν είναι οι μόνες αλλαγές αλλά είναι αισθητές και απαραίτητες για συναινετική και άνετη σεξουαλική επαφή. Η ανδρική διέγερση θα οδηγήσει σε στύση και στη γυναικεία διέγερση η ανταπόκριση του σώματος προκαλεί τους σεξουαλικούς ιστούς όπως τις θηλές, το αιδοίο, την κλειτορίδα, τα κολπικά τοιχώματα και την κολπική λίπανση. Τα νοητικά ερεθίσματα και τα φυσικά ερεθίσματα, όπως η αφή και η εσωτερική διακύμανση των ορμονών, μπορούν να επηρεάσουν τη σεξουαλική διέγερση.
Η σεξουαλική διέγερση έχει διάφορα στάδια και μπορεί να μην οδηγήσει σε πραγματική σεξουαλική δραστηριότητα, πέρα από μια ψυχική διέγερση και τις φυσιολογικές αλλαγές που την συνοδεύουν. Δεδομένης της επαρκούς σεξουαλικής διέγερσης, η σεξουαλική διέγερση στους ανθρώπους φτάνει στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια του οργασμού. Μπορεί επίσης να επιδιωχθεί, ακόμη και αν δεν υπάρξει οργασμός.
|
541621
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84
|
Γεώργιος Β΄ της Έσσης-Ντάρμστατ
|
Ο Γεώργιος Β΄, γερμ. Georg II (17 Μαρτίου 1605 - 11 Ιουνίου 1661) από τον Οίκο της Έσσης ήταν λάντγκραβος της Έσσης-Ντάρμστατ (1626-1661).
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Ντάρμστατ και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Λουδοβίκου Ε΄ λάντγκραβου της Έσσης-Ντάρμστατ και της Μαγδαληνής των Χοεντσόλερν, κόρης του Ιωάννη-Γεωργίου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου.
Το 1626 διαδέχθηκε τον πατέρα του, που απεβίωσε. Ο ίδιος απεβίωσε το 1661 σε ηλικία 56 ετών και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Λουδοβίκος ΣΤ΄ στο μεγαλύτερο μέρος του λαντγκραβάτου, ενώ ο Γεώργιος Γ΄ στο Ίττερ.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1627 τη Σοφία-Ελεονώρα των Βέττιν, κόρη του Ιωάννη-Γεωργίου Α΄ εκλέκτορα της Σαξονίας και είχε τέκνα:
Λουδοβίκος ΣΤ΄ 1630-1678, λάντγκραβος της Έσσης-Ντάρμστατ.
Μαγδαληνή-Σύβιλλα 1631-1651, απεβίωσε 20 ετών.
Γεώργιος Γ΄ 1632-1676, λάντγκραβος της Έσσης-Ίττερ. Απεβίωσε χωρίς άρρενα τέκνα.
Σοφία-Ελεονώρα 1634-1663, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο-Χριστόφορο λάντγκραβο της Έσσης-Χόμπουργκ.
Ελισάβετ-Αμαλία1635-109, παντρεύτηκε τον Φίλιππο-Γουλιέλμο των εκλέκτορα του Παλατινάτου.
Λουίζα-Χριστίνα 1636-1697.
Άννα-Σοφία Β΄ 1638-1683, ηγουμένη του αββαείου του Κβέντλινμπουρκ.
Ενρίκα-Δωροθέα 1641-1672.
Αυγούστα-Φιλιππίνα 1643-1672, απεβίωσε 29 ετών.
Μαρία-Χέντβιχ 1647-1680, παντρεύτηκε τον Βερνάρδο Α΄ Βέττιν δούκα της Σαξονίας-Μάινινγκεν.
Ιωάννης, Άννα-Μαρία, Αμαλία-Γιουλιάνα, Αγνή, μία θνησιγενής κόρη.
Παραπομπές
Εξωτερικές αναφορές
Georg II. , Landgraf von Hessen-Darmstadt (Biography in German)
Wikisource: Allgemeine Deutsch Biorgaphie "Georg II. (Landgraf von Hesse-Darmstadt)" (in German)
Οίκος της Έσσης
|
587501
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Παππαδιά Ευρυτανίας
|
Η Παππαδιά είναι ορεινό χωριό στον νομό Ευρυτανίας σε υψόμετρο 800 μέτρων.
Γεωγραφία - Ιστορία
Η Παππαδιά βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές του Τυμφρηστού (Βελούχι) και δυτικά του ποταμού Ταυρωπού (Μέγδοβας). Είναι κτισμένη επάνω στην επαρχιακή οδό Καρπενησίου - Νεράιδας σε περιοχή γεμάτη από έλατα με θέα τις κορυφές των Αγράφων. Βρίσκεται 24,5 χλμ. νοτιοδυτικά από το Καρπενήσι και 2 χλμ. βορειοδυτικά από το Παυλόπουλο. Αξιοθέατο του χωριού θεωρείται η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου. Πρόκειται για λιθόκτιστο ναό με νάρθηκα, τετράριχτη στέγη από σχιστολιθικές πλάκες και τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Είναι τυπικό δείγμα της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και ζωγραφικής της περιοχής και έχει χαρακτηριστεί, από το 1997, ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με ζώνη προστασίας 50 μέτρων γύρω του.
Τον Μάιο του 1809, στο ομώνυμο βουνό Παπαδιά σε υψόμετρο 1.514 μέτρα, ο Κώστας Λεπενιώτης πολέμησε και κατέσφαξε 300 Τουρκαλβανούς που είχαν για αρχηγό Δερβέναγα Σουλεϊμάν Τότη. Εκδικήθηκε έτσι τη σύλληψη και μαρτυρικό θάνατο από τον Αλή Πασά του αδερφού του Κατσαντώνη και του Γιώργου Χασιώτη.
Ονομασία - Διοικητικά
Η παλιά ονομασία του χωριού, μέχρι το 1927, ήταν Τέρνοβο οπότε μετονομάστηκε σε Παππαδιά και αρχικά ανήκε στη κοινότητα Στενώματος και τον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης μαζί με το Παυλόπουλο αποτελεί τη τοπική κοινότητα Παυλοπούλου που ανήκει στη δημοτική ενότητα Καρπενησίου του Δήμου Καρπενησίου και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 21 κατοίκους.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Ευρυτανίας
Δήμος Καρπενησίου
|
533045
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%BB
|
Λουδοβίκος Α΄ του Λονγκεβίλ
|
Ο Λουδοβίκος Α΄ (1480 - 1 Αυγούστου 1516) από τον Οίκο των Βαλουά-Ορλεάνης ήταν δούκας του Λονγκεβίλ (1513-16), μέγας καγκελάριος της Γαλλίας και κυβερνήτης της Προβηγκίας.
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Φραγκίσκου Α΄ κόμη του Λονγκεβίλ (γιου του Ιωάννη κόμη του Λονγκεβίλ) και της Αγνής, κόρης του Λουδοβίκου δούκα της Σαβοΐας.
Το 1513 διαδέθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Φραγκίσκο Β΄ κόμη, μετά δούκα του Λονγκεβίλ, που απεβίωσε άτεκνος. Τον διαδέθηκε και ως μαρκήσιος του Ροτελέν, κόμης Τανκαρβίλ, Μονγκομερύ, πρίγκιπας του Σαλέ-Αγιόν, κά.
Στην προσπάθειά του να ανακουφίσει το πολιορκούμενο Τερουάν, αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους σε μάχη το 1513. Φυλακίστηκε στον πύργο του Λονδίνου και του συμπεριφέρθηκαν καλά. Έκανε σχέση με την Τζέιν Ποπινκούρ. Χρησιμοποιήθηκε ως διαμεσολαβητής για τη διευθέτηση του γάμου της Μαρίας Τυδώρ, αδελφής του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας, με τον Λουδοβίκου ΙΒ΄ της Γαλλίας. Ο γάμος που έγινε, ήταν μέρος συμφωνίας ειρήνης.
Οικογένεια
Το 1504 νυμφεύτηκε την Ιωάννα του Τσέρινγκεν, κόρη του Φιλίππου μαργράβου του Χάχμπεργκ-Ζάουζενμπεργκ και είχε τέκνα:
Κλωντ 1508-1524, δούκας του Λονγκεβίλ και μέλος των ευγενών της Γαλλίας.
Λουδοβίκος Β΄ 1510-1537, δούκας του Λονγκεβίλ.
Φραγκίσκος 1513-1548, μαρκήσιος του Ροτελέν. Είχε τέκνα:
Λεονόρ 1540-1573, δούκας του Λονγκεβίλ
Φρανσουάζ 1549-1601, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Α΄ πρίγκιπα του Κοντέ.
Καρλόττα 1512-1549, παντρεύτηκε τον Φίλιππο δούκα του Νεμούρ.
Aναφορές
Δούκες της Γαλλίας
Οίκος του Λονγκεβίλ
|
831105
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%27%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%BF%20%CE%9B%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Σαντ'Άντζελο Λομελλίνα
|
Το Σαντ'Άντζελο Λομελλίνα (ιταλικά: Sant'Angelo Lomellina) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Παβίας, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Παβίας
|
847112
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CF%86%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Ταξιφολίνη
|
Η ταξιφολίνη, επίσης γνωστή ως διυδροκουερσετίνη, ανήκει στην υποκατηγορία φλαβανονολών στα φλαβονοειδή, η οποία με τη σειρά της είναι κατηγορία πολυφαινόλων. Εκχυλίζεται από φυτικά είδη όπως τη Σιβηρική λάρικα και το γαϊδουράγκαθο.
Στερεόκεντρα
Η ταξιφολίνη έχει δύο στερεόκεντρα στον δακτύλιο C, σε αντίθεση με την κερσετίνη που δεν έχει κανένα. Για παράδειγμα, η (+)-ταξιφολίνη έχει (2R,3R)-διαμόρφωση, καθιστώντας την 1 στα 4 στερεοϊσομερή που περιλαμβάνουν 2 ζεύγη εναντιομερών.
Φυσική εξάπλωση
Η ταξιφολίνη βρίσκεται στο μη κολλώδες ρύζι βρασμένο με adzuki-meshi.
Μπορεί να απαντηθεί σε κωνοφόρα είδη, όπως την λάρικα, Larix sibirica, είδος της Ρωσίας, στο είδος πεύκου Pinus roxburghii, στο είδος γνήσιου κέδρου Cedrus deodara και στον Ασιατικό ίταμο Taxus chinensis var. mairei.
Απαντάται επίσης στο εκχύλισμα σιλυμαρίνης από τους σπόρους του γαϊδουράγκαθου.
Η ταξιφολίνη υπάρχει και στα ξύδια που έχουν ωριμάσει σε ξύλο κερασιάς.
Η ταξιφολίνη, και γενικά τα φλαβονοειδή, απαντώνται σε πολλά ποτά και προϊόντα. Συγκεκριμένα, η ταξιφολίνη βρίσκεται σε τρόφιμα φυτικής προέλευσης όπως τα φρούτα, τα λαχανικά, το κρασί, το τσάι και το κακάο.
Φαρμακολογία
Η ταξιφολίνη δεν είναι μεταλλαξιογόνος και είναι λιγότερο τοξική από την συναφή ένωση κουερσετίνη. Δρα ως δυνητικός χημειοπροληπτικός παράγοντας ρυθμίζοντας τα γονίδια μέσω ενός μηχανισμού που εξαρτάται από το ARE. Η ταξιφολίνη έχει δείξει ότι αναστέλλει την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων των ωοθηκών με δοσοεξαρτώμενο τρόπο.
Η ταξιφολίνη έχει αποδειχθεί ότι έχει αντι-πολλαπλασιαστική δράση σε πολλούς τύπους καρκινικών κυττάρων αναστέλλοντας τη λιπογένεση των καρκινικών κυττάρων. Αναστέλλοντας τη συνθάση των λιπαρών οξέων στα καρκινικά κύτταρα, η ταξιφολίνη είναι σε θέση να αποτρέψει την ανάπτυξη και εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων.
Η ικανότητα της ταξιφολίνης να διεγείρει το σχηματισμό ινιδίων και να προάγει τη σταθεροποίηση των ινιδιακών μορφών κολλαγόνου μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην ιατρική. Επίσης, η ταξιφολίνη ανέστειλε την κυτταρική μελανογένεση εξίσου αποτελεσματικά με την αρμπουτίνη, έναν από τους πιο ευρέως χρησιμοποιούμενους υποχρωματιστικούς παράγοντες στα καλλυντικά. Ωστόσο, η αρμπουτίνη δρα ως κερκετίνη δηλαδή ως εξαιρετικά μεταλλαξιογόνος, καρκινογόνος και τοξική.
Η ταξιφολίνη ενισχύει επίσης την αποτελεσματικότητα των συμβατικών αντιβιοτικών όπως η λεβοφλοξασίνη και η κεφταζιδίμη in vitro, οι οποίες έχουν δυνατότητα συνδυαστικής θεραπείας ασθενών που έχουν μολυνθεί από ανθεκτικό στη μεθικιλλίνη <i id="mwXw">Staphylococcus aureus</i> (MRSA).
Η ταξιφολίνη μπορεί να δράσει ως αντιφλεγμονώδες λόγω της ικανότητάς της να αναστέλλει τη σύνθεση της κυκλοοξυγενάσης αναστέλλοντας τη σύνθεση προσταγλανδινών.
Άλλα παρατηρούμενα οφέλη περιλαμβάνουν τη μείωση της συσσώρευσης βήτα-αμυλοειδούς στα αγγεία του εγκεφάλου, την αποκατάσταση της αγγειακής ακεραιότητας και τη βελτίωση της μνήμης στην εγκεφαλική αμυλοειδική αγγειοπάθεια, μια κατάσταση που συχνά συνδέεται με τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Η γνωστική απόδοση έχει αυξηθεί ακόμη και σε νεαρούς υγιείς ενήλικες από τη χορήγηση ταξιφολίνης.
Η ταξιφολίνη έχει επίσης αποδειχθεί ότι είναι αντι-υπερλιπιδαιμική ένωση διατηρώντας το φυσιολογικό προφίλ λιπιδίων του ήπατος και διατηρώντας την απέκκριση λιπιδίων σε φυσιολογικά επίπεδα. Η ταξιφολίνη προλαμβάνει την υπερλιπιδαιμία μειώνοντας την εστεροποίηση της κυτταρικής σύνθεσης χοληστερόλης, φωσφολιπιδίων και τριακυλογλυκερόλης.
Η ταξιφολίνη, καθώς και πολλά άλλα φλαβονοειδή, έχει βρεθεί ότι δρα ως μη εκλεκτικός ανταγωνιστής των υποδοχέων οπιοειδών, αν και με κάπως ασθενή συγγένεια. Η ταξιφολίνη παρουσιάζει πολλά υποσχόμενες φαρμακολογικές δραστηριότητες στη διαχείριση φλεγμονών, όγκων, μικροβιακών λοιμώξεων, οξειδωτικού στρες, καρδιαγγειακών και ηπατικών διαταραχών.
Παραπομπές
Φαινολικές ενώσεις
Φυσικά προϊόντα
Φλαβονοειδή
|
93494
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%20%CE%88%CF%81%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84
|
Χανς Κρίστιαν Έρστεντ
|
Ο Χανς Κρίστιαν Έρστεντ (Hans Christian Ørsted, 14 Αυγούστου 1777 – 9 Μαρτίου 1851) ήταν Δανός φυσικός και χημικός. Γενικότερα, διαμόρφωσε τη φιλοσοφία της Επιστήμης και τις σχετικές εξελίξεις μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι περισσότερο γνωστός για την ανακάλυψη της σχέσεως μεταξύ Ηλεκτρισμού και Μαγνητισμού, που επιβεβαιώθηκε αργότερα και κατέληξε στις εξισώσεις του Μάξγουελ, ώστε οι φυσικοί να μιλούν πλέον μόνο για Ηλεκτρομαγνητισμό.
Πρώιμα χρόνια και σπουδές
Ο Έρστεντ γεννήθηκε στο Ρούδκεεπενγκ της Δανίας και ενδιαφέρθηκε για την Επιστήμη από μικρό παιδί, ενώ εργαζόταν στο φαρμακείο του πατέρα του Σέρεν Κρίστιαν Έρστεντ. Μαζί με τον αδελφό του Άντερς Σάντε Έρστεντ (μετέπειτα πρωθυπουργό της Δανίας), ο Χανς μορφώθηκε αρχικά διαβάζοντας στο σπίτι. Πήγαν στην Κοπεγχάγη το 1793 για να δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις στο εκεί πανεπιστήμιο. Τα δύο αδέλφια πέρασαν τις εξετάσεις και διακρίθηκαν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους εκεί.
Το 1801, ο Χανς κέρδισε μια υποτροφία που του επέτρεψε να περάσει τρία χρόνια ταξιδεύοντας στην Ευρώπη. Στη Γερμανία συνάντησε τον Γιόχαν Βίλχελμ Ρίτερ, ένα φυσικό που πίστευε ότι υπήρχε κάποια σχέση ανάμεσα στον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Η σύνδεση αυτή φάνηκε λογική στον Έρστεντ, καθώς πίστευε στην ενότητα του φυσικού κόσμου και ότι επομένως κάποια σχέση θα πρέπει να υπάρχει μεταξύ των περισσότερων φυσικών φαινομένων.
Οι συζητήσεις του Έρστεντ με τον Ρίτερ οδήγησαν τον πρώτο στη μελέτη της φυσικής. Το 1806 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και συνέχισε τις έρευνές του στο ηλεκτρικό ρεύμα και την ακουστική. Υπό την καθοδήγησή του, το Πανεπιστήμιο ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα Φυσικής και Χημείας, και δημιούργησε νέα εργαστήρια.
Ηλεκτρομαγνητισμός
Ενώ ετοιμαζόταν για μια βραδινή διάλεξη στις 21 Απριλίου 1820, ο Έρστεντ ετοίμαζε ένα πείραμα, όταν κάτι τον εξέπληξε: Πρόσεξε ότι η βελόνα μιας πυξίδας απέκλινε από τον μαγνητικό βορρά όταν το ηλεκτρικό ρεύμα από τη μπαταρία που χρησιμοποιούσε έρεε ή σταματούσε. Αυτή η στροφή της βελόνας τον έπεισε ότι σε όλες τις πλευρές ενός σύρματος που μεταφέρει ηλεκτρικό ρεύμα δημιουργούνται μαγνητικά πεδία. Αυτό το πείραμα, που έμεινε στην Ιστορία της Επιστήμης ως «Πείραμα του Έρστεντ», επιβεβαίωσε την άμεση σχέση του ηλεκτρισμού με τον μαγνητισμό.
Εκείνη την εποχή ο Έρστεντ δεν πρότεινε κάποια ικανοποιητική εξήγηση για το φαινόμενο, ούτε και προσπάθησε να το αναπαραστήσει ποσοτικά-μαθηματικά. Ωστόσο, τρεις μήνες αργότερα άρχισε συστηματικότερες έρευνες. Σύντομα μετά δημοσίευσε τα ευρήματά του. Σήμερα, η μονάδα μέτρησης της μαγνητικής επαγωγής στο σύστημα μονάδων CGS ονομάζεται έρστεντ (oersted) προς τιμή της συνεισφοράς του στον Ηλεκτρομαγνητισμό.
Οι ανακαλύψεις του Έρστεντ είχαν ως αποτέλεσμα την εντατική έρευνα της Ηλεκτροδυναμικής από την επιστημονική κοινότητα. Τα ευρήματα επηρέασαν τον Γάλλο φυσικό Αντρέ Μαρί Αμπέρ στο να βρει μια μοναδική μαθηματική σχέση για τις μαγνητικές δυνάμεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ρευματοφόρους αγωγούς. Η ανακάλυψη του Έρστεντ αντιπροσωπεύει επίσης ένα σημαντικό βήμα προς μια ενοποιημένη σύλληψη της έννοιας της ενέργειας.
Αλουμίνιο
Το έτος 1825, ο Έρστεντ έκανε μια σημαντική συνεισφορά και στη Χημεία, όταν παρήγαγε για πρώτη φορά αλουμίνιο.
Ποίηση
Ο Έρστεντ δημοσίευσε επίσης ποιήματα: Η ποιητική συλλογή του Luftskibet («Αερόπλοιο») άντλησε την έμπνευσή της από τις πτήσεις με αερόστατο του φυσικού Ετιέν-Γκασπάρ Ρομπέρ.
Η κληρονομιά του Έρστεντ
Ο Έρστεντ πέθανε στην Κοπεγχάγη σε ηλικία 74 ετών. Το 1936 η Δανία εξέδωσε χαρτονομίσματα των 100 κορωνών που απεικόνιζαν τη μορφή του.
Σήμερα τα κτήρια που στεγάζουν το Τμήμα Χημείας και το Ινστιτούτο Μαθηματικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης φέρουν την επιγραφή «Ινστιτούτο Χ.Κ. Έρστεντ» προς τιμή του. Επίσης, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Δανίας, που εκτοξεύθηκε το 1999, ονομάσθηκε προς τιμή του «Έρστεντ».
Δείτε επίσης
Ηλεκτρομαγνητισμός
Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ
Παραπομπές
Αναφορά
Dibner, Bern: Oersted and the discovery of electromagnetism, Νέα Υόρκη, Blaisdell (1962).
Δανοί φυσικοί
Φυσικοί του 19ου αιώνα
|
429044
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%BF%20%CE%8A%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Ερμογένης ο Ίππος
|
Ο Ερμογένης ο Ίππος ή Ερμογένης ο Ξάνθιος (1ος αιώνας π.Χ.), ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης από την Ξάνθο της Λυκίας στα αγωνίσματα του σταδίου, διαύλου, και πιθανώς και του οπλίτη δρόμου ως τριαστής. Κατά τον περιηγητή του 2ου αιώνα μ.Χ. ο Παυσανίας είχε αποκτήσει το προσωνύμιο Ίππος από τους αρχαίους Έλληνες, λόγω των επιδόσεων του στο τρέξιμο.
Οι ιστορικές αναφορές σχετικά με το σύνολο των νικών του Ερμογένη διαφέρουν, με τον Παυσανία να του αποδίδει 8 νίκες σε 3 ολυμπιακούς αγώνες και να τον παρομοιάζει με τον πολυολυμπιονίκη Χίονι, και τον ιστορικό Ευσέβιο του 3ου αιώνα μ.Χ. να του αποδίδει 2 νίκες στο στάδιο σε 2 διοργανώσεις (215οι αγώνες το 81 π.Χ, και 217οι το 89 π.Χ.).
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Τριαστές
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του σταδίου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του δίαυλου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες από την Μικρά Ασία
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (1ος αιώνας)
|
291847
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%20%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Πλαγιά Κέρκυρας
|
Η Πλαγιά (προηγούμενο όνομα Τζαγκινάτικα) είναι οικισμός της Κέρκυρας με πληθυσμό 18 κατοίκων το 2001 και 14 κατοίκων το 2011, στην τοπική κοινότητα Γιμαρίου της δημοτικής ενότητας Κασσωπαίων της Κέρκυρας (πρώην Δήμο Κασσωπαίων μέχρι το 2010). Το 2010 αποσπάστηκε από το Δήμο Κασσωπαίων και προσαρτήθηκε στο Δήμο Κερκυραίων ενώ το 2019 με το ΦΕΚ 43Α - 09/03/2019 προσαρτήθηκε στο δήμο Βόρειας Κέρκυρας.
Παραπομπές
Χωριά της Κέρκυρας
Δήμος Κέρκυρας
Δήμος Βόρειας Κέρκυρας
|
568702
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Σκάνια
|
Η Σκάνια (εναλλακτική ορθογραφία: Σκανία, , προφορά: ) είναι η νοτιότερη επαρχία (landskap) της Σουηδίας. Εντός της Σκανίας, υπάρχουν 33 δήμοι που είναι αυτόνομοι εντός του Περιφερειακού Συμβουλίου της Σκανίας. Η μεγαλύτερη πόλη της Σκανίας είναι το Μάλμε, η οποία είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας και η πέμπτη μεγαλύτερη της Σκανδιναβίας.
Στα βόρεια η Σκανία συνορεύει με τις επαρχίες Χάλαντ και Σμόλαντ, στα βορειοανατολικά συνορεύει με την επαρχία Μπλέκινγκε. Στα ανατολικά και βόρεια βρέχεται από τη Βαλτική Θάλασσα και στα δυτικά βρέχεται από το στενό του Έρεσουντ. Από το 2000 μια οδική και σιδηροδρομική γέφυρα, η γέφυρα του Έρεσουντ, συνδέει τη Σκανία με τη Δανία. Η Σκάνια αποτελεί μέρος της διακρατικής περιφέρειας Έρεσουντ.
Η απόσταση του βορειότερου από το νοτιότερο σημείο της Σκανίας είναι περίπου 130 χιλιόμετρα, ενώ η Σκανία καταλαμβάνει λιγότερο από το 3% της έκτασης της χώρας. Η επαρχία έχει πάνω από 1.360.000 κατοίκους αποτελώντας το 13% του πληθυσμού της χώρας. Με πάνω από 121 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη επαρχία της Σουηδίας.
Ιστορικά, η Σκανία αποτελούσε τμήμα του βασιλείου της Δανίας, μέχρι την υπογραφή της συνθήκης του Ρόσκιλε το 1658. Η Δανία ανέκτησε τον έλεγχο της Σκανίας κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Σκανίας το 1676-79 και για σύντομο χρονικό διάστημα το 1711. Η Σκανία εντάχθηκε επίσημα στη Σουηδία το 1720.
Δουκάτο
Από το 1772, οι Σουηδοί/ές Πρίγκιπες/ίσσες φέρουν τον τίτλο του/ης Δούκα/ισσας από διάφορες επαρχίες και είναι αποκλειστικά μόνο ονομαστικός τίτλος.
Πρίγκιπας Κάρολος (1826–1859)
Διάδοχος Πριγκίπισσα Λουίζα (1850–1859), η σύζυγος του προηγουμένου
Πρίγκιπας Γουσταύος Αδόλφος (1882–1950)
Διάδοχος Πριγκίπισσα Μαργαρίτα (1904–1920), 1η σύζυγος του προηγουμένου
Διάδοχος Πριγκίπισσα Λουίζα (1923–1950), 2η σύζυγος του προηγουμένου
Πρίγκιπας Όσκαρ (2016–σήμερα)
Παραπομπές
Γεωγραφία της Σουηδίας
|
551775
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CE%B9%CF%84%CF%82%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82%203%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Γοδεφρείδος ΦιτςΚλάρενς 3ος κόμης του Μάνστερ
|
Ο Γοδεφρείδος ΦιτςΚλάρενς, αγγλ. Geoffrey FitzClarens (18 Ιουλίου 1859 - 2 Φεβρουαρίου 1902) από τον Οίκο του Αννοβέρου ήταν 3ος κόμης του Μάνστερ (Munster).
Βιογραφία
Ο Γοδεφρείδος-Γεώργιος-Γκόρντον ήταν ο πρωτότοκος (επιζήσας) γιος του Γουλιέλμου ΦιτςΚλάρενς 2ου κόμη του Μάνστερ και της Βιλελμίνας Κέννεντυ-Έρσκιν, κόρης του Τζον Κέννεντυ-Έρσκιν. Ο Γουλιέλμος ήταν εξάδελφος της Βιλελμίνας· οι δύο τους ήταν εγγόνια του Γουλιέλμου Δ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.
Εισήλθε στον Βρετανικό στρατό ως υπολοχαγός της 2ης ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων και έλαβε μέρος στον Β΄ Αγγλο-Αφγανικό Πόλεμο (1879-80), όπου μετά τη μάχη του Αχμέντ-Κεΰλ εκστράτευσαν στην Κανταχάρ. Επίσης συμμετείχε στον Α΄ Πόλεμο των Μπόερς το 1881. Έγινε λοχαγός το 1888 και αποσύρθηκε 7 έτη μετά. Το 1896 έγινε λοχαγός των Σκώτων και τιμητικά ταγματάρχης. Με το τάγμα αυτό έλαβε μέρος στον Β΄ Πόλεμο των Μπόερς, όπου οι ανδραγαθίες του αναφέρθηκαν στους ανωτέρους του και τιμήθηκε με τη διάκριση του Τάγματος των Διακεκριμένων Υπηρεσιών. Εκεί στη Νότιο Αφρική διαδέχθηκε τον πατέρα του ως 3ος κόμης του Μάνστερ, υποκόμης του ΦιτςΚλάρενς και βαρόνος του Τιούκσμπουρυ.
Δεν πρόλαβε να επιστρέψει, καθώς εννέα μήνες μετά έπαθε δυστύχημα στο Λέις Μάινς και απεβίωσε σε ηλικία 43 ετών. Ήταν άγαμος και τον διαδέχθηκε ο επόμενος επιζών αδελφός του Ώμπρεϋ.
Αναφορές σε Πηγές
Πηγές
"Obituary - Earl of Munster". The Times (36682). London. 4 February 1902. p. 8.
Οίκος του Αννόβερου
|
403237
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Διφθοροσιλάνιο
|
Το διφθοροσιλάνιο (αγγλικά: difluorosilane) είναι ανόργανη χημική ένωση, που περιέχει πυρίτιο, υδρογόνο και φθόριο, με μοριακό τύπο SiH2F2. Είναι ένα από τα απλούστερα αλοσιλάνια. Το χημικά καθαρό διφθοροσιλάνιο, στις «συνηθισμένες συνθήκες», δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι αέριο. Ο όρος διφθοροσιλάνιο επεκτείνεται και πέραν της «μητρικής» ένωσης, και αναφέρεται, επίσης, και σε μια ευρύτερη ομάδα «θυγατρικών» διφθοροσιλανίων, ανόργανων και οργανικών, που περιέχουν δυο (2) δεσμούς Si-F.
Ονοματολογία
Η ονομασία διφθοροσιλάνιο προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο σιλάνιο (SiH4), δηλαδή σιλάνιο, δύο (2) άτομα υδρογόνου του οποίου, έχουν αντικατασταθεί από δύο (2) άτομα φθορίου.
Δομή
Η μοριακή δομή του διφθοροσιλανίου ομοιάζει γεωμετρικά με αυτήν του διφθορομεθάνιου. Ωστόσο, οι δεσμοί Si-Η είναι πολωμένοι κατά την έννοια Siδ+-Hδ-, γιατί το πυρίτιο έχει μικρότερη ηλεκτραρνητικότητα (1,90 κατά Paouling) και από τον άνθρακα (2,55 κατά Paouling) και από το υδρογόνο (2,20 κατά Paouling). Επίσης, η διαφορά ηλεκτραρνητικότητας μεταξύ πυριτίου και φθορίου (3,98 κατά Paouling) είναι πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη άνθρακα - φθορίου. Το γεγονός αυτό δίνει μεγάλο ποσοσστό ετεροπολικότητας στο δεσμό Si-F.
Παραγωγή
Από διχλωροσιλάνιο με φθοριούχο υφυδράργυρο
Με επίδραση φθοριούχου υφυδραργύρου σε διχλωροσιλάνιο, παράγεται διφθοροσιλάνιο:
Από σιλάνιο και υδροφθόριο ή κάποιο διφθοραλκάνιο
Με επίδραση υδροφθόριου ή κάποιου διφθοραλκάνιου (π.χ. τύπου RCHF2) σε σιλάνιο, παράγεται διφθοροσιλάνιο
Παράγονται ως παραπροϊόντα και άλλα φθοροσιλάνια.
Χημική συμπεριφορά
Βασική ιδιότητα του διφθοροσιλανίου είναι η υδρόλυσή του, από την οποία παράγεται (τελικά) υδρογόνο, υδροφθόριο και πυριτικό οξύ:
Σημείωση: Αρχικά υδρολύονται τα άτομα φθορίου, παράγοντας σιλανοδιόλη [SiH2(OH)2] και υδροφθόριο, αλλά στη συνέχεια υδρολύονται και τα άτομα υδρογόνου, αφού τα σιλάνια έχουν ιδιότητες υδριδίων, παράγοντας πυριτικό οξύ και υδρογόνο.
Γενικότερα, το διφθοροσιλάνιο μπορεί να υποστεί πυρινόφιλες υποκαταστάσεις, με το μηχανισμό SN1. Στόχος των τελευταίων είναι αρχικά τα άτομα του φθορίου και σε δεύτερο χρόνο τα άτομα υδρογόνου. Για πυρηνόφιλα αντιδραστήρια γενικού τύπου AZ, όπου Z το πυρηνόφιλο τμήμα του αντιδραστηρίου, έχουμε τις ακόλουθες αντιδράσεις:
Επειδή ούτε το φθόριο ούτε το υδρογόνο είναι καλές αποχωρούσες ομάδες οι αντιδράσεις είναι (αρκετά) αργές, ώστε συνήθως τα προϊόντα μερικής υποκατάστασης είναι απομονώσιμα. Όταν είναι επιθυμητή η επιτάχυνση των αντιδράσεων αυτών χρησιμοποιείται καταλύτης, όπως το τριφθοριούχο βόριο (BF3). Η παραπάνω αναφερόμενη υδρόλυση αποτελεί ειδική περίπτωση της γενικής για A = H, Z = OH και πρόσθεση κατά μέλη των αντίστοιχων στοιχειομετρικών εξισώσεων. Παρόμοια περίπτωση αποτελεί η επίδραση αλκοόλης (ROH) σε διφθοροσιλάνιο, οπότε έχουμε A = R και Z = OH:
Πηγές
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Παρατηρήσεις και παραπομπές
Ανόργανα σιλάνια
Ανόργανες ενώσεις φθορίου
Υδρίδια
|
106236
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος
|
Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος (Π.Α.Ο.) είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο το οποίο εδρεύει στην Αθήνα και ιδρύθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1908. Έμβλημά του αποτελεί το τριφύλλι, σύμβολο ισορροπίας, ενότητας και καλοτυχίας. Πρόκειται για ένα από τα δημοφιλέστερα ελληνικά αθλητικά σωματεία, τα αρχαιότερα εν ενεργεία αθλητικά σωματεία στην Ελλάδα και ταυτόχρονα τα πρώτα που με αφορμή την έλευση του ποδοσφαίρου σε αυτή ιδρύθηκαν από νεαρούς αθλητές (με εξέχουσα φυσιογνωμία το Γιώργο Καλαφάτη) που θέλησαν να ασχοληθούν και να διαδώσουν το καινούριο σπορ.
Σύντομα επεκτάθηκε επίσης σε άλλα, ως αθλητικός πλέον όμιλος και υπήρξε πρωτεργάτης της εισαγωγής στην Ελλάδα μιας σειράς αθλημάτων, καθώς αποτέλεσε τον πρώτο ή από τους πρώτους που καλλιέργησαν τα ποδόσφαιρο, πυγμαχία (το 1912), ξιφασκία (1912), βόλεϊ (1919), μπάσκετ (1919), πινγκ πονγκ (1924), χόκεϊ επί χόρτου (1927 ή 1928) και χάντμπολ (1929). Πρωτοστάτησε ακόμα στη διάδοση του γυναικείου μπάσκετ, στίβου, πινγκ πονγκ, ποδοσφαίρου και ράγκμπι.
Δημιουργήθηκε το 1908 από τον Γιώργο Καλαφάτη ως αμιγώς ποδοσφαιρικό σωματείο με την ονομασία Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών, όταν αυτός και άλλοι 40 αθλητές έφυγαν από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, επειδή ο τελευταίος κατήργησε το ποδοσφαιρικό του τμήμα θεωρώντας το ασύμβατο με το στίβο.
Έχει αναπτύξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας του τουλάχιστον 40 αθλήματα για αρτιμελείς, και άλλα 21 αθλήματα για άτομα με αναπηρία. Σήμερα καλλιεργεί 23 αθλήματα για αρτιμελείς, εκ των οποίων τα 19 είναι ολυμπιακά αθλήματα και άλλα 21 αθλήματα για άτομα με αναπηρία εκ των οποίων τα 17 είναι παραολυμπιακά. Επί του παρόντος διατηρεί συνολικά 49 τμήματα (μη συνυπολογισμένων των υποδομών, αλλά συνυπολογισμένων των 5 ξεχωριστών γυναικείων και των 21 τμημάτων του ΠΑΟ ΑμεΑ) σε επίπεδο ερασιτεχνικό και επαγγελματικό (ανδρικά βόλεϊ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο).
Το βόλεϊ ανδρών και γυναικών εδρεύουν στο κλειστό Γυμναστήριο του Αγίου Θωμά (Μαρούσι), το πόλο στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο στο Γουδή, το μπάσκετ ανδρών στο κλειστό του ΟΑΚΑ (Μαρούσι) και οι καταδύσεις, κολύμβηση, στίβος σε άλλες εγκαταστάσεις του ίδιου. Εκτός ορισμένων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα, τα υπόλοιπα τμήματα έχουν ως έδρα την ιστορική του συλλόγου, το Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης στους Αμπελοκήπους του Δήμου Αθηναίων.
Με εκατοντάδες τρόπαια στο ενεργητικό του, ο Παναθηναϊκός είναι ένα από τα περισσότερο επιτυχημένα σωματεία σε εγχώριο επίπεδο, τόσο στα ομαδικά αθλήματα του βόλεϊ (το γυναικείο τμήμα κορυφαίο σε τίτλους πρωταθλητή έναντι των αντιπάλων του), μπάσκετ (αντίστοιχα το ανδρικό), ποδοσφαίρου, όσο και τα ατομικά με προεξάρχοντα τα τμήματα της ποδηλασίας (κορυφαίο σε δημόσιας οδού και πίστας ανδρών), πυγμαχία (επίσης), όπως και άρσης βαρών, καταδύσεων, κολύμβησης, ξιφασκίας, πινγκ πονγκ, σκοποβολής, στίβου και σκακιού.
Στο διεθνές επίπεδο έχει κατακτήσει ένα Βαλκανικό κύπελλο ποδοσφαίρου ανδρών (1977), 6 πρωταθλήματα Ευρώπης (1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011) και ένα Διηπειρωτικό κύπελλο (1996) στο ανδρικό μπάσκετ, καθώς και ένα Ευρωπαϊκό Τρόπαιο (Europe Trophy) (2022) στην επιτραπέζια αντισφαίριση γυναικών. Ακόμα, πλήθος αθλητριών και αθλητών του κέρδισαν μετάλλια και διακρίσεις με τα εθνικά χρώματα, στεφόμενοι νικητές σε Βαλκανικούς, Μεσογειακούς και Ολυμπιακούς αγώνες, πρωταθλητές Ευρώπης και παγκόσμιοι.
Ειδικότερα, τα ανδρικά τμήματα μπάσκετ και ποδοσφαίρου έχουν διαγράψει εντυπωσιακές πορείες κατά τη διεθνή τους παρουσία. Το δεύτερο πρόκειται για το μοναδικό από την Ελλάδα που αφενός μετείχε σε τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Διηπειρωτικού κυπέλλου το 1971, αφετέρου έχει αγωνιστεί στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της UEFA, συγκεκριμένα δε δυο φορές (1985 και 1996). Το μπάσκετ αποτελεί αντίστοιχα το πλέον επιτυχημένο από όλα τα ελληνικά, καθώς και τα περισσότερα της Ευρώπης κατακτώντας 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, γεγονός που το κατατάσσει στη τρίτη σχετική θέση (μαζί με τη Μακάμπι και έπειτα από τη Ρεάλ Μαδρίτης των 11 και τη ΤΣΣΚΑ Μόσχας των 8), με το 2007 και το 2009 να πετυχαίνει τριπλ κράουν.
Συνολικά, ο Παναθηναϊκός έχει προκριθεί 13 φορές σε τελικό αγώνα ή αγώνες διεθνών κυπέλλων ομαδικών αθλημάτων (με χρονολογική σειρά: ανδρικά ποδόσφαιρο 2, βόλεϊ 2, μπάσκετ 7 και γυναικείο βόλεϊ 2), ενώ άλλες δύο διεκδίκησε διηπειρωτικό κύπελλο (ποδόσφαιρο το 1971 ανεπιτυχώς, μπάσκετ το 1996 επιτυχώς).
Σε ατομικό επίπεδο, ξεχωρίζουν οι εξής διεθνείς διακρίσεις αθλητών: το ασημένιο του Κώστα Μυλωνά στο πιστόλι ταχύτητας κατά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα σκοποβολής 1947, το ασημένιο στο άλμα επί κοντώ του Χρήστου Παπανικολάου κατά το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου 1966 και βασικά το παγκόσμιο ρεκόρ του το 1970 –μοναδικό για άνδρα αθλητή στην ιστορία του ελληνικού στίβου–, τα χρυσά του Λεωνίδα Σαμπάνη κατά τα Παγκόσμια πρωταθλήματα άρσης βαρών 1995, 1998 και κυρίως τα αργυρά του των Ολυμπιακών αγώνων 1996, 2000.
Ιστορία
1908–1910: Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών
Ιδρύθηκε από τον Γιώργο Καλαφάτη το 1908, όταν αυτός και άλλοι 40 αθλητές έφυγαν από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, επειδή ο τελευταίος κατήργησε το ποδοσφαιρικό του τμήμα θεωρώντας το ασύμβατο με το στίβο. Στις 3 Φεβρουαρίου 1908 διεξήχθη η πρώτη σύσκεψη των αθλητών και αποφασίστηκε η δημιουργία ενός αμιγώς ποδοσφαιρικού συλλόγου.
Το όνομα που δόθηκε στην ομάδα ήταν Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών (Π.Ο.Α.), αφού οι ιδρυτές της ομάδας ήταν Αθηναίοι –γόνοι μάλιστα διακεκριμένων οικογενειών– και θέλοντας να τονίσουν τον ποδοσφαιρικό σκοπό του νέου συλλόγου. «Εκείνο που γι’αυτούς είχε σημασία ήταν πως θα βάπτιζαν την ομάδα τους, την ομάδα της Αθήνας μας. Όλοι τους –αν και τόσο μικροί– εφλέγοντο από την ίδια μεγάλη πίστι και πεποίθησι. Ότι και τ’όνομα της ομάδος τους θα πρέπει να είναι αθηναϊκό. Να μιλάη στην καρδιά του κάθε Αθηναίου και της κάθε Ατθίδας.» (Λ. Πανουργιάς, 1955).
Το γήπεδο του ΠΟΑ ήταν το οικόπεδο ιδιοκτησίας Καραπάνου στο Λούνα Παρκ της οδού Πατησίων, χώρος που στεγάζεται πλέον το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με την προσωπική εργασία των αθλητών και χορηγία του επιχειρηματία Μαρίνου Μαρινάκη η έκταση μετατράπηκε σε γήπεδο και γραφεία του συλλόγου. Τα πρώτα χρώματα της ομάδας υπήρξαν τα κόκκινο-λευκό, η δε συνεισφορά του ιδρυτή τέτοια ώστε ο νεοσύστατος ΠΟΑ έγινε γνωστός σε Αθήνα και Πειραιά ως «το Σωματείον του Καλαφάτη», ενώ πρόεδρος εκλέχθηκε αρχικά ο μεγάλος του αδελφός Αλέξανδρος. Επί κάποιο διάστημα τερματοφύλακας διετέλεσε ο Κωστής Τσικλητήρας, ολυμπιονίκης τα 1908 και 1912 που σε ηλικία 24½ ετών απεβίωσε το 1913 κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, και προπονητής ο Άγγλος Τζον Σίριλ Κάμπελ.
Το πρώτο τρόπαιο που απονεμήθηκε στον ΠΟΑ, υπήρξε στις 9 Σεπτεμβρίου 1908 το «κύπελλον μετά τρίποδος» έπειτα τη νίκη του με 9-0 επί του ΓΣ Βόλου ενισχυμένου από κάποιους παίκτες του Εθνικού ΓΣ για τον αγώνα «ποδοσφαιρίσεως», τον οποίο διοργάνωσε ο δήμος Τρικκαίων (Τρικάλων) στα πλαίσια των Πανθεσσαλικών αθλητικών αγώνων. Τον ίδιο Νοέμβριο κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο, το πρωτάθλημα φθινοπώρου 1908 του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ, τότε ΣΕΑΓΣ). Θα ακολουθήσει όμως μια μακρά περίοδος αστάθειας, διαφωνιών, αλλά και πειραματισμών για τον τελικό χαρακτήρα του νέου αθλητικού συλλόγου.
1910–1920: Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός Όμιλος
Στα τέλη του 1909 υπήρξε διοικητική αστάθεια. Ο πρόεδρος Μαρίνος Μαρινάκης συμπεριφερόταν απολυταρχικά όντας ο κύριος χρηματοδότης της ομάδας και τελικά ήρθε σε ρήξη με τον ιδρυτή του ΠΟΑ, Καλαφάτη.
Η μη συμμετοχή στο πρωτάθλημα του χειμώνα 1910 και η δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του προέδρου από την πλειονότητα των μελών του ΠΟΑ, οδήγησαν στη διάσπαση. Τα πρώτα σύννεφα εμφανίστηκαν όταν η συμπεριφορά του Μαρινάκη θεωρήθηκε περίεργη, αφού συχνά κατάρτιζε την ενδεκάδα με παίκτες που προέρχονταν από τον Εθνικό ΓΣ τους οποίους είχε φέρει ο ίδιος, ενώ κάτι ανάλογο προσπάθησε να πράξει και στο ΔΣ αλλοιώνοντας υπέρ του τη σύνθεσή του, κατάσταση που δεν έβρισκε σύμφωνο τον αρχηγό της ομάδας, Καλαφάτη. Κάποια μέλη του ΠΟΑ προσπάθησαν να γεφυρώσουν το μεταξύ τους χάσμα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο Μαρινάκης ήταν ανένδοτος και υποστήριζε ότι ο ΠΟΑ του ανήκε, εφόσον τον χρηματοδοτούσε.
Οι δύο άνδρες δεν τα βρήκαν και στις αρχές του 1910 ο Καλαφάτης μαζί με 35 μέλη-παίκτες της ομάδας αποχώρησαν. Έτσι, στις 7 Μαρτίου ο κορμός της ομάδας του Καλαφάτη δημιούργησε νέα ομάδα με την επωνυμία Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός Όμιλος (Π.Π.Ο.). Τα χρώματα της νέας ομάδας ήταν το πράσινο και το λευκό. Έδρα του ΠΠΟ ήταν το γήπεδο Σιμοπούλου στην πλατεία Αγάμων (σημερινή πλατεία Αμερικής). Οι αποχωρήσαντες τιμωρήθηκαν βάσει του κανονισμού του ΣΕΓΑΣ με 14μηνο αποκλεισμό, διάστημα κατά το οποίο ο ΠΠΟ θεωρούταν παρακλάδι του ΠΟΑ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην αναγνωριστεί από τον ΣΕΓΑΣ παρά μόνον το 1911. Στο μεταξύ ο ΠΟΑ κατέκτησε το πρωτάθλημα φθινοπώρου 1910 του ΣΕΓΑΣ, στη συνέχεια όμως αποδυναμώθηκε και το 1912 συγχωνεύθηκε με τον ΣΠ Γουδή.
Ο ΠΠΟ ενισχύεται με μεταγραφές, κορυφαίες εκ των οποίων ήταν οι Κωνσταντινουπολίτες Μιχάλης Ρόκκος και Μιχάλης Παπάζογλου. Το Φεβρουάριο του 1911, διοργανώνει τουρνουά ποδοσφαίρου στο οποίο ανακηρύσσεται νικητής, το δε Δεκέμβριο κατακτά το πρωτάθλημα φθινοπώρου 1911 του ΣΕΓΑΣ σε μια σειρά αγώνων απέναντι στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Το 1912, μετά τη συγχώνευση ΠΟΑ και ΣΠ Γουδή, ο ΠΠΟ επιστρέφει στο γήπεδο της οδού Πατησίων και στην ομάδα εντάσσεται ο Λουκάς Πανουργιάς, ενώ ιδρύεται το τμήμα ξιφασκίας (τότε οπλομαχία). Το 1914 γίνεται μέλος του συλλόγου ο Απόστολος Νικολαΐδης. Τα επόμενα χρόνια η χώρα βρίσκεται σε έκρυθμη κατάσταση από τον Εθνικό διχασμό, οι περισσότεροι αθλητές του επιστρατεύονται το 1917 εξαιτίας του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ο ΠΠΟ αγωνίζεται να επιβιώσει. Κατακτά πάντως άλλο ένα πρωτάθλημα το 1915.
Το 1918 ή αργότερο το 1919, καθιερώνεται ως έμβλημα το τριφύλλι. Έπειτα τη λήξη του πολέμου διοργανώνονται οι Διασυμμαχικοί αγώνες στο Παρίσι, σημαντικό αθλητικό γεγονός για το 1919. Ο ΣΕΓΑΣ αρνήθηκε να αποστείλει ποδοσφαιρική ομάδα και περιορίστηκε στον στίβο. Ο Καλαφάτης συστήνει 18μελή αντιπροσωπευτική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας, με 6 ποδοσφαιριστές του ΠΠΟ. Παράλληλα, κατά τη διεξαγωγή των αγώνων ο Καλαφάτης συγκεντρώνει αθλητικό υλικό και τεχνογνωσία από άλλα αθλήματα που διεξάγονταν και επιστρέφοντας υποστηρίζει τα νέα τμήματα του συλλόγου. Η κίνηση υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική για αυτόν, αλλά και γενικότερα τον ομαδικό αθλητισμό στη χώρα, καθώς το αθηναϊκό σωματείο ήταν πλέον σε θέση να δημιουργήσει τα τμήματα στίβου και βόλεϊ από την ίδια χρονιά, μπάσκετ το 1922 και πινγκ πονγκ το 1924.
1920–1922: Πανελλήνιος Ποδoσφαιρικός και Αγωνιστικός Όμιλος
Το 1920 ο ΠΠΟ μετονομάζεται σε Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός και Αγωνιστικός Όμιλος (Π.Π.Α.Ο.). Η προσθήκη του επιθέτου αγωνιστικός, δηλώνει την πρόθεση να υπάρξει δραστηριοποίηση και σε άλλα αθλήματα πλην του ποδοσφαίρου.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920 στην Αμβέρσα, ο Καλαφάτης ήταν ο εκλέκτορας, προπονητής και αρχηγός της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου η οποία συμπεριλάμβανε και τρεις ακόμα ποδοσφαιριστές του ΠΠΑΟ. Το 1921 και το 1922 ο ΠΠΑΟ κατακτά τα δύο πρώτα πρωταθλήματα που διοργάνωσε η ΕΠΣ Ελλάδος (ΕΠΣΕ). Στις 25 Φεβρουαρίου 1922 παραχωρείται στον ΠΠΑΟ ο αγρός Περιβόλα για την ανέγερση γηπέδου, μία υπόθεση που δεν ξεκαθάρισε παρά μόνο στις 7 Ιουλίου 1924 με το οριστικό παραχωρητήριο της έκτασης όπου σήμερα βρίσκεται το γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης. Ο Παντελής Καρασεβδάς, ως βουλευτής των Φιλελευθέρων, ήταν αυτός που έδωσε μάχη στη Δ’ Εθνοσυνέλευση (1924-1925) για να εγκριθεί η παραχώρηση από το δήμο Αθηναίων στον Παναθηναϊκό. Η εγκριτική απόφαση δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμόν 165/1924 φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Η γενική συνέλευση των μελών του Παναθηναϊκού σε ένδειξη ευγνωμοσύνης τον εξέλεξε πρόεδρο του συλλόγου.
1922–Σήμερα: Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος
Ο Μιχάλης Παπάζογλου (αργότερα διευθυντής του ταξιδιωτικού γραφείου Γενικόν Πρακτορείον Εισιτηρίων Αθηνών) διετέλεσε ποδοφαιριστής (1911 ώς το 1919), αθλητής του στίβου και παράγοντας (γενικός αρχηγός, γενικός γραμματέας, ταμίας) του Παναθηναϊκού. Μία δε από τις υπάρχουσες τρεις εκδοχές τού αποδίδει και την πατρότητα της ιδέας για καθιέρωση του τριφυλλιού ως επίσημου εμβλήματος γύρω στα 1918. Αναφορικά πάντως με το 1923 ως έτος της οριστικής μετονομασίας, η πηγή του 1948 σαφώς και σφάλλει.
Ήδη από το καλοκαίρι του 1922, το σωματείο έχει γνωστοποιήσει στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ακόμη τότε ΕΟΑ) με το υπ' αριθμόν 52/31.07.1922 έγγραφο (πρωτοκολλήθηκε από εκείνη στις 17 Αυγούστου με α.α. 211) την απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης περί αλλαγής της επωνυμίας σε Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος. Προς το παρόν, δεν έχει εξακριβωθεί η ημερομηνία της συνέλευσης εκείνης ή έστω της καταχώρησης της συγκεκριμένης απόφασης στο βιβλίο πρακτικών του συλλόγου, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο τμήμα του προπολεμικού αρχείου του έχει καταστραφεί ή χαθεί.
Για τη μετονομασία, όμως, ενός σωματείου απαιτείται να αποφασίσει με αυξημένη ή και απόλυτη πλειοψηφία (αναλόγως με τα ορισθέντα στο καταστατικό) η ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση των μελών του. Είναι επίσης γνωστό από προηγούμενα και επόμενα χρόνια, πως στον Παναθηναϊκό αυτή λάμβανε χώρα κατά το μήνα Μάιο ή Ιούνιο, δηλαδή προς το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Τεκμαίρεται, συνεπώς, ότι η συνέλευση του 1922 πραγματοποιήθηκε έπειτα από τις 10 Απριλίου (23 με το ισχύον τώρα Γρηγοριανό ημερολόγιο) και τη λήξη του πρωτάθληματος 1921-22 της ΕΠΣΕ, τελευταίου ποδοσφαιρικού τίτλου ο οποίος κατακτήθηκε πριν την υιοθέτηση της νέας επωνυμίας.
Χαρακτηριστικό του ερασιτεχνικού επιπέδου στον τότε ελληνικό αθλητισμό, αποτελεί το γεγονός πως ο σύλλογος δεν είναι υποχρεωμένος σε τροποποίηση του καταστατικού του ώστε να επισημοποιήσει το νέο όνομα. Παρότι έχει εγγραφεί με κάποιο από τα παλαιότερα στις υφιστάμενες αθλητικές ομοσπονδίες και ενώσεις, εκείνες εξακολουθούν να τον λογίζουν ως κανονικό μέλος τους (ΣΕΑΓΣ, ΕΠΣΕ) και ως πλήρως ενεργό σωματείο (ΕΟΑ). Αυτό, εξαιτίας οικονομικών ίσως λόγων, δεν θα προβεί σε αλλαγή του καταστατικού παρά μόνο μετά την παρέλευση 1,5 έτους και συγκεκριμένα στις αρχές του 1924, όπως πιστοποιεί η γραμματεία του Πρωτοδικείου Αθηνών το 1950 με τη βεβαίωσή της 194/01.08.1950.
Έχει διατυπωθεί η άποψη, πως εν τέλει η τροποποίηση «το πιθανότερο είναι ότι έχει να κάνει με τις ενέργειες του Παναθηναϊκού να κατοχυρώσει νομικά» τη χρήση της δημοτικής αγροτικής έκτασης Περιβόλα επί της σημερινής Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου κατασκευάζει το ομώνυμο γήπεδο με ίδιους πόρους (αυτό αιτιολογεί την οικονομική δυσπραγία) από το Μάιο του 1922. Πράγματι, το προσωρινό (διετές) ενοικιαστήριο λήγει στις 13 Απριλίου 1924 σύμφωνα με την υπ' αριθμόν 3294/25.02.1922 απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Αθηναίων, οπότε κάθε πράξη ανανέωσής του οφείλει να λάβει χώρα υπό τη νέα επωνυμία (τελικά η Δ΄ Εθνική Συνέλευση θα ψηφίσει το καλοκαίρι του 1924 την επ' αόριστον παραχώρηση της χρήσης του αγρού).
Το ίδιο επιβάλλεται να συμβεί και στις διαδικασίες για την ίδρυση της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών (ΕΠΣΑ), της οποίας οι Παναθηναϊκός και Απόλλωνας Σμύρνης θα αποτελέσουν σύντομα τα ιδρυτικά της μέλη. Λαμβάνοντας υπόψη τη δεδομένη αιτία, πιθανολογείται ότι το τροποποιημένο καταστατικό κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο προς αναγνώριση έπειτα από τις 13 Ιανουαρίου 1924. Δηλαδή τον τελευταίο αγώνα του συλλόγου στα πλαίσια του πρωταθλήματος 1923-24 της ΕΠΣΕ, πριν την αποχώρηση διαμαρτυρίας από εκείνη ώστε να δημιουργηθεί η ΕΠΣΑ και να διοργανωθεί άμεσα το πρώτο αθηναϊκό πρωτάθλημα με έναρξη στις 20 Απριλίου. Το καταστατικό πάντως είχε ήδη επικυρωθεί δικαστικά από το Φεβρουάριο του 1924, συγκεκριμένα τις 16 του μηνός.
Εκ παραδρομής, ορισμένες πηγές τοποθετούν τη λήψη της απόφασης περί οριστικής μετονομασίας του Πανελλήνιου ΠΑΟ, στη Γενική Συνέλευση της 15ης Μαΐου 1924. Ουσιαστικά, η συγκεκριμένη ημερομηνία έπεται κατά διετία της ορθής και μερικούς μήνες της τροποποίησης του καταστατικού, υποχρεωτικής για λόγους συναλλαγών με τις αρχές της ελληνικής πολιτείας και όχι αναγνώρισης από τους αθλητικούς φορείς.
1922–1924
Εκτός από τις αρχές του αθλητισμού στη χώρα, το σωματείο δημοσιοποιεί βέβαια την αλλαγή επωνυμίας του και στον Τύπο της εποχής. Στο εξής, θα πρόκειται για τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο σε αγώνες κάθε ομαδικού ή ατομικού αθλήματος, ο οποίος και καλλιεργεί, όπως ενδεικτικά αναφέρεται, τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθόσφαιρας και στίβου:
15 Ιανουαρίου 1923, ποδοσφαιρικός αγώνας Παναθηναϊκού-Πανιωνίου για το πρωτάθλημα της ΕΠΣΕ:
«Σήμερον εν τω Ποδηλατοδρομίω του Ν. Φαλήρου πρώτη εμφάνισις των σμυρναϊκών ποδοσφαιρικών σωματείων εις επισήμους αγώνας. Ώρα 2 1/4 μ.μ. Πανιώνιος Γυμναστ. Σύλλογος εναντίον Παναθηναϊκού Αγωνιστικού και Ποδοσφαιρικού Ομίλου.»
9 Απριλίου 1923, αθλητική εορτή στο Παναθηναϊκό Στάδιο με αγώνες στίβου, μπάσκετ και διελκυστίνδας και τη συμμετοχή των ομάδων Εθνικού Γ.Σ., Πανελληνίου Γ.Σ. και Παναθηναϊκού. Μετείχαν οι αθλητές του Παναθηναϊκού Φ. Ασπρογέρακας, Απόστολος Νικολαΐδης, Μαλακατές, Πανουργιάς, Καλογερόπουλος, Ανδρίτσος:
«Θριαμβευτική επιτυχία έστεψε την χθεσινήν πρωτότυπον αγωνιστικήν εορτήν, ην εξετέλεσαν τα τρία αθλητικά μας σωματεία ο Πανελλήνιος, ο Εθνικός και ο Παναθηναϊκός στο Στάδιον... Δρόμος με σάκκους: 1) Φ. Ασπρογέρακας Παναθηναϊκού... Άλμα επί κοντώ: 1) Α. Νικολαΐδης Παναθηναϊκού... Σκυταλοδρομία 1500μ: 3) Παναθηναϊκός (Μαλακατές, Ασπρογέρακας και Πανουργιάς)... Δρόμος ζευγών 1) Ζεύγος Καλογερόπουλος-Ανδρίτσος Παναθηναϊκού... Εγένετο προσέτι επίδειξις μπάσκετ μπωλ παρ' ομάδων των συλλόγων Παναθηναϊκού και Εθνικού και διελκυστίνδας παρ' ομάδος του Παναθηναϊκού καθ' ομάδος μικτής Πανελληνίου και Εθνικού».
6 Μαΐου 1923, συμμετοχή του Παναθηναϊκού στους αθλητικούς αγώνες «Δ΄ Παναθήναια»:
«Εις τους αγώνας τούτους μετέχουν δια των αρίστων πρωταθλητών των πάντα τα γυμναστικά σωματεία Αθηνών και Πειραιώς ήτοι Πανελλήνιος, Εθνικός, Παναθηναϊκός, Πανιώνιος, Απόλλων Σμύρνης, Πειραϊκός Σύνδεσμος...».
To 1924 ιδρύεται επίσης το τμήμα επιτραπέζιας αντισφαίρισης του συλλόγου.
1925–1940
To 1926 ο Παναθηναϊκός ίδρυσε ακόμα τμήμα ορειβασίας. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 στο Άμστερνταμ ο αθλητής στίβου του Παναθηναϊκού Αντώνης Καρυοφύλλης παρέλασε ως σημαιοφόρος. Ήταν η πρώτη διοργάνωση κατά την οποία η Ελλάδα άνοιξε την παρέλαση.
Νέα τμήματα δημιουργούνται και καλλιεργούνται. Το 1928 ιδρύονται τμήμα ποδηλασίας, τμήμα σκοποβολής και τμήμα χόκεϊ επι χόρτου. Το 1930 ιδρύονται το τμήμα κολύμβησης, το τμήμα πόλο και το τμήμα χάντμπολ. Το 1930 σημειώνεται η πιο μεγάλη νίκη του ποδοσφαιρικού τμήματος απέναντι στον Ολυμπιακό με 8-2 παράλληλα με την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος Ελλάδας υπό τη διοργάνωση της ΕΠΟ για το σύλλογο. Όμως η ομάδα αυτή δε θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί καθώς το 1932 διαγράφεται ο Άγγελος Μεσσάρης, και αργότερα ο Καλαφάτης, ενώ η μισή ποδοσφαιρική ομάδα τιμωρείται με διετή αποκλεισμό μετά από διαφωνίες με τη διοίκηση Νικολάου Ξηρού και τον Απόστολο Νικολαΐδη.
Το 1935 ο Γιώργος Βήχος κατακτά το πρώτο του μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα σκοποβολής. Συνολικά κατέκτησε 5 παγκόσμια μετάλλια (2 ασημένια και 3 χάλκινα) έως το 1947. Το 1937 ιδρύεται το γυναικείο τμήμα μπάσκετ. Το 1938 ο Θανάσης Αραβοσιτάς αναδεικνύεται βαλκανιονίκης στο τυφέκιο ακριβείας.
1940–1945
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αναστέλλει τις αθλητικές λειτουργίες και οι αθλητές του Παναθηναϊκού επιστρατεύονται. Στις 19 Νοεμβρίου 1940 ο Μίμης Πιερράκος σκοτώνεται στο ελληνοιταλικό μέτωπο.
Την άνοιξη του 1942, επί Κατοχής, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ διοργάνωσαν φιλικό αγώνα για να ενισχύσουν με τα έσοδά του νοσηλευόμενους του νοσοκομείου Σωτηρία. Οι Γερμανοί επενέβησαν ορίζοντας διαιτητή έναν Αυστριακό αξιωματικό, ενώ απαίτησαν μέρος των εσόδων. Οι αρχηγοί των ομάδων Κρητικός και Μαρόπουλος αποφάσισαν να μη γίνει ο αγώνας και οι φίλαθλοι, αφού συμφώνησαν, προχώρησαν σε επεισόδια αγανάκτησης απέναντι στους κατακτητές. Ακολούθησε μια από τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, όταν το πλήθος των 15.000 φιλάθλων κατευθύνθηκε προς την Ομόνοια. Ο αγώνας αυτός έμεινε στην ιστορία ως το αντιστασιακό ντέρμπι.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΠΑΟ, Μιχάλης Παπάζογλου, μαζί με τον Δημήτρη Γιαννάτο (ιδρυτή του τμήματος μπάσκετ του Παναθηναϊκού) συμμετείχαν στην αντιστασιακή ομάδα του αθλητή του Ηρακλή Γιώργου Ιβάνοφ και συνελήφθησαν από τους Γερμανούς κατηγορούμενοι για σαμποτάζ και κατασκοπεία. Οι Γιαννάτος και Ιβάνοφ εκτελέστηκαν, ενώ ο Παπάζογλου κατάφερε να αποδράσει. Ο διευθυντής του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, Αντώνης Βρεττός, παρότι το γήπεδο είχε επιταχθεί από τους Ιταλούς, μετέτρεψε τους απρόσιτους χώρους του γηπέδου σε χώρους αντίστασης εξοπλισμένους με ραδιόφωνα, ενώ 4 ημέρες πριν από την αποχώρηση των Γερμανών, ο ίδιος ύψωσε την ελληνική σημαία στο γήπεδο.
1945–1960
Το 1946 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα. Το Φεβρουάριο του 1947 ιδρύεται το τμήμα πυγμαχίας του συλλόγου και το 1947 το τμήμα καταδύσεων.
Το 1947 ο Κώστας Μυλωνάς αγωνίζεται στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα σκοποβολής στη Στοκχόλμη και κατακτά 3 ασημένια και 1 χάλκινο μετάλλιο. Το 1950 ο Γιώργος Καλαφάτης επιστρέφει στον Παναθηναϊκό και επανεγγράφεται στα μητρώα του συλλόγου. Το 1951 στους πρώτους Μεσογειακούς Αγώνες, ο Στέφανος Πετράκης αναδεικνύεται πρώτος νικητής στα 100μ.
Το 1952 ο Παναθηναϊκός διοργάνωσε πυγμαχικούς αγώνες με αντίπαλους τους πυγμάχους της Παρτιζάν στο κλειστό της Λεωφόρου. Ο πυγμάχος του ΠΑΟ Νίκος Βαμβακάς αγωνίστηκε απέναντι στο Γιουγκοσλάβο πρωταθλητή Πάβλιτς και στο 2ο λεπτό του 3ου και τελευταίου γύρου δέχθηκε ισχυρά χτυπήματα, υπέστη σοβαρή εγκεφαλική διάσειση και εξέπνευσε την επόμενη ημέρα.
Το 1955 θα ξεκινήσει και η «Χρυσή Περίοδος» του συλλόγου στον στίβο. Θα κατακτήσει την ίδια χρονιά το πρωτάθλημα στους άνδρες και μέχρι το 1974 η ομάδα θα έχει ένα σερί 20 συνεχόμενων πρωταθλημάτων, επίδοση ρεκόρ για τον ελληνικό στίβο.
Το 1958 ο Γιώργος Οικονομίδης και ο Γιώργος Μουζάκης συνθέτουν τον ύμνο του Παναθηναϊκού, τον οποίο θα ερμηνεύσει αρχικά ο Λέανδρος Παπαθανασίου και το 1962 ο Γιάννης Βογιατζής. Το 1959 κατασκευάστηκε στον κενό χώρο κάτω από τις κερκίδες του ποδοσφαιρικού γηπέδου το πρώτο κλειστό γυμναστήριο στην Ελλάδα, γνωστό ως Τάφος του Ινδού.
Το 1959 ο πυγμάχος Δημήτρης Μιχαήλ κατακτά το το χάλκινο μετάλλιο στα 63,5 κιλά στους Μεσογειακούς Αγώνες του Λιβάνου. Νέα τμήματα ιδρύονται στον Παναθηναϊκό το 1959 τμήμα άρσης βαρών, τμήμα σκάκι, ενώ επανιδρύεται το τμήμα ξιφασκίας το 1960 από τον Ξενοφώντα Χατζησαράντο, ο οποίος το οδήγησε σε σημαντικές επιτυχίες.
1961–1970
Το 1961 ο πυγμάχος του Παναθηναϊκού Δημήτρης Μιχαήλ αναδεικνύεται Βαλκανιονίκης στα 63 κιλά. Το 1962 ιδρύεται το τμήμα γυμναστικής και το 1963 τμήμα καταδύσεων. Το 1964 ο Παναθηναϊκός γίνεται η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα που κατακτά αήττητη το πρωτάθλημα Ελλάδος με το σύστημα της Α΄ Εθνικής, συμπληρώνοντας παράλληλα επτά κατακτήσεις πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου. Λίγο νωρίτερα το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς έφυγε από τη ζωή ο ιδρυτής του ΠΑΟ Γιώργος Καλαφάτης και το πρωτάθλημα αφιερώθηκε στη μνήμη του.
Το 1966 ιδρύεται το τμήμα πάλης. Την ίδια χρονιά ιδρύεται η Θύρα 13 ενιαίος φορέας των οργανωμένων συνδέσμων του Παναθηναϊκού. Επίσης το 1966 Χρήστος Παπανικολάου κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου της Βουδαπέστης.
Το 1967 ο πυγμάχος Βαγγέλης Οικονομάκος κατακτά το χρυσό στα 71 κιλά στους Μεσογειακούς αγώνες της Τύνιδας. Στην ίδια διοργάνωση ο αρσιβαρίστας Τσούκας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, ο συναθλητής του Χρήστος Ιακώβου κατέκτησε το χάλκινο στα 75 κιλά σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων και ο Χρήστος Παπανικολάου το χρυσό στο άλμα επί κοντώ.
Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας καθαιρείται από Πρόεδρος του συλλόγου ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ομάδας Λουκάς Πανουργιάς, ενώ η ΓΓΑ δεν ανανεώνει το συμβόλαιο και την άδεια παραμονής του προπονητή Στέφαν Μπόμπεκ. Το 1968 ο Απόστολος Νικολαΐδης παραπέμπεται σε δίκη για να αποξενωθεί από τα αθλητικά και διοικητικά του πόστα. Στο πλευρό του βρέθηκε ο ιδρυτής του Ολυμπιακού και επίσης προδικτατορικός ποδοσφαιρικός παράγοντας Γιώργος Ανδριανόπουλος.
Το 1969 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού συμμετέχει στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Την ίδια χρονιά ιδρύεται το γυναικείο τμήμα βόλεϊ. Το 1970 ο Χρήστος Παπανικολάου σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ στους Βαλκανικούς Αγώνες που διεξάγονταν στο στάδιο Καραϊσκάκη και γίνεται ο πρώτος Έλληνας πρωταθλητής που σημείωσε κορυφαία επίδοση στον κόσμο, ενθουσιάζοντας παράλληλα τους θεατές.
1971–1980
Το 1971 η ομάδα ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού πραγματοποίησε την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο συλλόγων. Έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στον πανίσχυρο Άγιαξ της εποχής, με τον Αντώνη Αντωνιάδη μάλιστα πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης. Η ομάδα του Φέρεντς Πούσκας αγωνίστηκε και στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου απέναντι στην πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής Νασιονάλ Μοντεβιδέο, ύστερα από την άρνηση του Άγιαξ να συμμετάσχει.
Την ίδια χρονιά, ο Χρήστος Παπανικολάου κατακτά και πάλι το χρυσό στο άλμα επί κοντώ στους Μεσογειακούς Αγώνες της Σμύρνης.
Το 1972 ο Αντώνης Αντωνιάδης με 39 γκολ αναδεικνύεται ο δεύτερος σκόρερ στην Ευρώπη και κατακτά το ασημένιο παπούτσι. Την ίδια χρονιά η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αγωνίζεται στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Επίσης το 1972 στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Γκρενόμπλ, ο Σπήλιος Ζαχαρόπουλος κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στα 1500 μέτρα. Στους Βαλκανικούς Αγώνες του 1972 ο Ανδρέας Βγενόπουλος και ο Γιάννης Χατζησαράντος κατακτούν αργυρά μετάλλια στην ξιφασκία. Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα άρσης βαρών του 1972 ο Χρήστος Ιακώβου κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο ντεβολπέ, ενώ αναδείχθηκε πέμπτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου.
Στους Βαλκανικούς Αγώνες του 1973 ο Ανδρέας Βγενόπουλος και ο Γιάννης Χατζησαράντος κατακτούν και πάλι από ένα αργυρό μετάλλιο στην ξιφασκία.
Το 1974 με την πτώση της δικτατορίας αποκαθίστανται τα παλαιά διοικητικά στελέχη όλων των ομάδων. Πρόεδρος του Παναθηναϊκού αναλαμβάνει ο Απόστολος Νικολαΐδης. Την ίδια χρονιά η ομάδα πινγκ πονγκ του Παναθηναϊκού αγωνίστηκε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων χάνοντας από τη Χέρτα Βερολίνου με 5-3. Το 1977 η ομάδα ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού κατακτά το Βαλκανικό Πρωτάθλημα και μαζί το ελληνικό νταμπλ.
Το 1978 ιδρύεται το τμήμα μοντέρνου πένταθλου και το 1980 το τμήμα τζούντο. Το 1979 η ομάδα ποδοσφαίρου του ΠΑΟ γίνεται επαγγελματική και αυτονομείται διοικητικά με πρώτο πρόεδρο το Γιώργο Βαρδινογιάννη ο οποίος παρέλαβε την προεδρία από το Τζακ Νικολαΐδη. Το 1980 η ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού αγωνίζεται στο φάϊναλ φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης και κατακτά τη 2η θέση (ίσχυε τότε το βαθμολογικό σύστημα). Το 1980 ιδρύεται το γυναικείο τμήμα ποδοσφαίρου από την ΠΑΕ, το οποίο λειτούργησε έως το 1982.
1981–1990
Το 1981 η γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού αγωνίζεται στο φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Συνομοσπονδιών. Την ίδια χρονιά ιδρύεται το τμήμα τοξοβολίας και εγκαινιάζεται το προπονητικό κέντρο της Παιανίας.
Το 1982 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού κατακτά την 6η θέση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Το 1982 ο αθλητής στίβου του ΠΑΟ Χρήστος Καραγιώργος καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 7 μίλια ανδρών. Το 1984 ο Ηλίας Κελεσίδης αναδεικνύεται βαλκανιονίκης στην ποδηλασία.
Το 1984 η ομάδα ποδοσφαίρου επιστρέφει μετά από 7 χρόνια στην κορυφή του πρωταθλήματος κατακτώντας πανηγυρικά το νταμπλ με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ. Την επόμενη χρονιά αποκτάται από τον Παναθηναϊκό ο Δημήτρης Σαραβάκος που έγινε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της ομάδας και επί των ημερών του ο ΠΑΟ σημείωσε σημαντικές επιτυχίες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το 1985 η ομάδα ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού αγωνίζεται στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Το 1988 η ομάδα ποδοσφαίρου αγωνιζόμενη στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ απέκλεισε μετά από εντυπωσιακές εμφανίσεις την Οσέρ, τη Γιουβέντους και τη Χόνβεντ φθάνοντας μέχρι την προημιτελική φάση.
Το 1989 η ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού αγωνίζεται στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης και κατακτά την τρίτη θέση. Το ίδιο έτος ο Παύλος Γιαννακόπουλος αναλαμβάνει την προεδρία του τμήματος μπάσκετ. Το 1990 ιδρύεται το τμήμα ποδοαντισφαίρισης (football tennis).
1991–2000
Το 1992 το τμήμα μπάσκετ γίνεται επαγγελματικό και αυτονομείται διοικητικά υπό την προεδρία του Παύλου Γιαννακόπουλου. Την ίδια χρονιά ο Παναθηναϊκός αποκτά το Νίκο Γκάλη, με την ένταξη του οποίου σηματοδοτείται η έξοδος της ομάδας μπάσκετ από την παρακμή και από την 8η θέση της προηγούμενης σεζόν ο ΠΑΟ διεκδικεί το πρωτάθλημα. Επίσης το 1992 ιδρύεται το τμήμα συγχρονισμένης κολύμβησης. Το 1993 πυγμάχος του Παναθηναϊκού Πάρης Βασιλικός κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες στο Ρουσιγιόν.
Το 1994 με το Νίκο Γκάλη στη σύνθεση του και το 1995 με τον Παναγιώτη Γιαννάκη η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού κατακτά την τρίτη θέση στην Ευρώπη. Την επόμενη χρονιά, το 1996, στέφεται Πρωταθλητής Ευρώπης κατακτώντας το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για ελληνικό συλλόγο, ενώ λίγους μήνες αργότερα κατέκτησε και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
Την ίδια χρονιά (1996), η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού φθάνει μέχρι τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ όπου αποκλείεται από τον Άγιαξ.
Το 1996 ο αρσιβαρίστας Λεωνίδας Σαμπάνης γίνεται ο πρώτος αθλητής του Παναθηναϊκού που κατακτά ολυμπιακό μετάλλιο, όταν αναδείχθηκε δεύτερος στην κατηγορία των 58 κιλών στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα. Από το 1995 έως το 2000 κατέκτησε επίσης τις θέσεις: α΄ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα 1995 (58,75), α΄ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 1996 (59,00), β΄ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 1997 (58,90), β΄ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 1998 (61,40), α΄ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα 1998 (61,76), β΄ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 1999 (61,66), β΄ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα 1999 (61,40). Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 61,3 κιλά.
Το 2000 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο φάιναλ φορ της Θεσσαλονίκης. Το 2000 η γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού αγωνίζεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Συνομοσπονδίας.
2001–2010
Το 2001 το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού αναδείχθηκε ως η καλύτερη ομάδα στον κόσμο για το μήνα Σεπτέμβριο από την IFFHS (International Federation of Football History & Statistics) και υπήρξε μοναδικό επίτευγμα για ελληνικό σύλλογο. Την ίδια χρονιά η κολυμβήτρια του συλλόγου Νέρι Νιανγκουάρα κατέκτησε 2 αργυρά μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες, στη σκυταλοδρομία και στα 100μ. ελεύθερο.
Η ομάδα καλαθοσφαίρισης αγωνίζεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος μπάσκετ, ενώ το 2002 κατακτά το τρίτο ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μπάσκετ στην Μπολόνια, αγωνιζόμενος ενάντια στα προγνωστικά. Παράλληλα, η ποδοσφαιρική ομάδα φθάνει μέχρι τους οκτώ του Τσάμπιονς Λιγκ όπου αποκλείεται από την Μπαρτσελόνα. Επίσης, το 2002 ο αρσιβαρίστας Λεωνίδας Σαμπάνης κατακτά την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα 61,65 κιλά.
Το 2003 η ποδοσφαιρική ομάδα φθάνει μέχρι τους οκτώ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Το 2004 η αθλήτρια στίβου Χρυσοπηγή Δεβετζή κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο τριπλούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Το 2004 η ομάδα βόλεϊ των ανδρών αγωνίζεται στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών Ευρώπης. Την ίδια χρονιά, η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με αρκετούς παίκτες που είχαν αγωνιστεί στο ίδιο σύνολο στον Παναθηναϊκό κατά τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας να ξεχωρίζουν: Σεϊταρίδης, Καραγκούνης, Μπασινάς, Νικοπολίδης, Παπαδόπουλος, Γκούμας, Φύσσας.
Η Νέρι Νιανγκουάρα κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης, στη Μαδρίτη, με χρόνο 55.05 στα 100μ. ελεύθερο.
Το 2005 η ομάδα καλαθοσφαίρισης του ΠΑΟ συμμετέχει στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα και αναδεικνύεται τρίτη. Το 2006 η ανδρική ομάδα βόλεϊ αναδεικνύεται τρίτη στο φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού Κύπελλου κορυφαίων ομάδων πετοσφαίρισης. Η Νέρι Νιανγκουάρα κερδίζει και πάλι χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης, στη Βουδαπέστη, στα 100μ. ελεύθερο, με πανελλήνιο ρεκόρ (54.48).
Το 2007 η γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού κατακτά το ευρωπαϊκό τουρνουά της Σόφιας. Το 2007 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού κατακτά στην Αθήνα την Ευρωλίγκα για τέταρτη φορά, ενώ συνοδεύει το τρόπαιο με την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου συμπληρώνοντας το τριπλ κράουν.
Το 2008 ο Παναθηναϊκός συμπληρώνει και γιορτάζει τα 100 χρόνια ιστορίας του συλλόγου. Κάνει το νταμπλ στο μπάσκετ και στο βόλεϊ γυναικών και η ανδρική ομάδα βόλεϊ κατακτά το κύπελλο.
Το 2009 η γυναικεία ομάδα βόλεϊ αγωνίζεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Challenge Cup και η ανδρική ομάδα βόλεϊ στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Συνομοσπονδιών. Το 2009 η ομάδα μπάσκετ κατακτά το πέμπτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και για δεύτερη φορά το τριπλ κράουν αφού και στην Ελλάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα και το κύπελλο.
Το 2010 η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού κατέκτησε το πρωτάθλημα ενώ παράλληλα αναδείχθηκε και κυπελλούχος. Η γυναικεία ομάδα βόλεϊ κάνει, για ακόμη μία φορά, το νταμπλ, ενώ η ανδρική ομάδα βόλεϊ κατακτά το κύπελλο. Η ομάδα μπάσκετ κατακτά το πρωτάθλημα Ελλάδας.
2011–Σήμερα
Το 2011 η ομάδα μπάσκετ κατακτά στη Βαρκελώνη το έκτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημά της και παράλληλα γίνεται η δεύτερη ομάδα σε κατακτήσεις ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων στην ιστορία του αθλήματος. Το 2012 η ομάδα κατακτά το κύπελλο Ελλάδας και την τέταρτη θέση στην Ευρωλίγκα.
Το 2012 δημιούργηθηκε από οπαδούς του Παναθηναϊκού το πολιτικό κόμμα Παναθηναϊκό Κίνημα (ΠΑΝ.ΚΙ) με σκοπό να λυθεί το πρόβλημα με το ποδοσφαιρικό γήπεδο και τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Παναθηναϊκού. Στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 2012 συγκέντρωσε συνολικά 12.439 ψήφους (0,20 %).
Η ίδρυση ενός νέου τμήματος του Παναθηναϊκού ανακοινώθηκε το 2013 για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Είναι η ομάδα ράγκμπι, η δημιουργία της οποίας ανακοινώθηκε την 7η Νοεμβρίου 2013. Το 2014 επανιδρύθηκε το τμήμα χόκεϊ επί χόρτου, ενώ δημιουργήθηκε και ομάδα μπέιζμπολ.To 2015 ιδρύθηκε το τμήμα κικ μπόξινγκ από τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Στις 29 Δεκεμβρίου 2016 και ακολουθώντας τις εξελίξεις της εποχής, ανακοινώνει την έναρξη της λειτουργίας τμήματος eSports. Στις 8 Αυγούστου του 2017 ανακοινώθηκε η ίδρυση τμήματος ποδοσφαίρου σάλας.
Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός (όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, πλην της ΠΑΕ και ΚΑΕ Παναθηναϊκός), αντιμετώπισε από το 2012 οικονομικά προβλήματα, τα οποία επηρέασαν την χρηματοδότηση ορισμένων τμημάτων του Ερασιτέχνη (μπάσκετ γυναικών, βόλεϊ). Από το 2017, ο ΠΑΟ διοικήθηκε ενίοτε από διοικήσεις ορισμένες από το Πρωτοδεικίο Αθηνών, αφού δεν υπήρξε ενδιαφέρον ανάληψης των ινίων του συλλόγου. Στις 8 Ιουνίου 2018, ανέλαβε τα ηνία του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκου ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο οποίος κατάφερε και ανέβασε όλα τα τμήματα του συλλόγου στις πρώτες κατηγορίες των εθνικών πρωταθλημάτων, ενώ το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν η εξόφληση του 90% του χρέους του ερασιτέχνη, Ωστόσο, ύστερα από διαφωνία με μερίδα οπαδών της Θύρα 13, δεν ξανά έθεσε υποψηφιότητα στις εκλογές της 1ης Ιουλίου 2020. Στις επαναληπτικές εκλογές που έλαβαν χώρα στης 7 Ιούλιου 2020, νέος πρόεδρος αναδείχθηκε ο Παναγιώτης Μαλακατές.
Έμβλημα
Έμβλημα του συλλόγου αποτελεί το τριφύλλι που φέρει συμβολισμούς από την αρχαιότητα και είναι διαδεδομένο σε πολλούς λαούς ανά τον κόσμο. Συμβολίζει την ισορροπία ανάμεσα σε πνεύμα, νου και σώμα, καθώς και την καλοτυχία, ισορροπία, γονιμότητα, αναγέννηση και αιώνια ζωή. Ο Άγιος Πατρίκιος δίδασκε το δόγμα της Αγίας Τριάδας χρησιμοποιώντας το για να απεικονίσει την τρισυπόστατη μορφή του Θεού.
Πηγή που επίσης πραγματεύεται την πορεία του σωματείου, συμφωνεί στη χρονιά του 1919 αποδίδοντας την επιλογή από κοινού σε Παπάζογλου και Νικολαΐδη. Άλλη, μεταγενέστερη, δεν καταγράφει ονόματα παρά μόνο ότι η απόφαση λήφθηκε το ίδιο έτος «σε μία συνέλευση που πέρασε στην ιστορία».
Ένα τέταρτο βιβλίο προσθέτει πως η έλλειψη εμβλήματος για τη φανέλα της ομάδας απασχολούσε καιρό τον Γ. Καλαφάτη, ο οποίος όρισε την επιτροπή Νικολαΐδη-Πανουργιά-Παπάζογλου-Χατζόπουλου ώστε να εκπονήσουν και υποβάλουν σχετική εισήγηση στη γενική συνέλευση των μελών. Εκείνη έλαβε χώρα το 1919 και ομόφωνα ενέκρινε την πρόταση, οπότε:
Ο αθλητικός ερευνητής και δημοσιογράφος Βαγγέλης Μελέκογλου, εξάλλου, τοποθετεί το γεγονός ένα περίπου χρόνο πριν από τη μετονομασία σε ΠΠΑΟ το Φεβρουάριο του 1920 και σημειώνει ότι:
ενώ παραθέτει την υιοθέτησή του πρώτα στην εμφάνιση των παικτών και κατόπιν ως επίσημο σύμβολο του Παναθηναϊκού. Φωτογραφία περιεχόμενη σε ένα έκτο ανάλογο πόνημα, πάντως, εμφανίζει τον Παπάζογλου ως τον μοναδικό ο οποίος φέρει τριφύλλι στη φανέλα μεταξύ των οκτώ Κων/πολιτών συναθλητών που μετείχαν στο συγκεκριμένο αναμνηστικό στιγμιότυπο του 1910. Η ίδια πηγή επιβεβαιώνει τη σύσταση ειδικής επιτροπής για το έμβλημα, αλλά με πέμπτο μέλος τον Καλαφάτη, και τα αυτοσχέδια μικρά τριφύλλια που αθλούμενοι, μέλη και οπαδοί έσπευσαν να τοποθετήσουν στο πέτο του σακακιού τους, ενώ χρονολογεί την «ιστορική» εκείνη συνέλευση, πρωτοβουλίας Καλαφάτη, «λίγο προτού τελειώσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος» (επίσημη λήξη 11 Νοεμβρίου 1918).
Η καθηγήτρια ιστορίας Χριστίνα Κουλούρη αναφέρει: «Για πρώτη φορά εμφανίζεται σε σφραγίδα το τριφύλι το 1922 (έγγρ. Π.Α.Ο. προς Ε.Ο.Α., 12 Σεπτ. 1922), το οποίο όμως φέρεται πως έχει καθιερωθεί από το 1919.» Η συγκεκριμένη αλληλουχία ίσως δικαιολογεί το έτος εισαγωγής 1918 που αναφέρει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, η οποία θεωρεί τον Παπάζογλου αποκλειστικό εμπνευστή του τριφυλλιού. Ο ίδιος φέρεται να μην το εισηγήθηκε πρώτη φορά τότε όντας νέο διοικητικό στέλεχος, αλλά κατά την ποδοσφαιρική του ακόμη θητεία στην ομάδα και το αργότερο έως το 1914 (για να ακολουθήσει η σχεδόν πλήρης αδρανοποίησή της εξαιτίας Εθνικού Διχασμού και Α΄ ΠΠ). Ο επί 4½ δεκαετίες σε διάφορες θέσεις του Παναθηναϊκού ομογενής από τη Χαλκηδόνα υπήρξε επίσης ο κύριος συντελεστής της τελικής του ονοματοδοσίας το 1922.
Το στοιχείο όπου όλες οι εκδοχές συγκλίνουν είναι η υλοποίηση του σήματος από το ζωγράφο Γεώργιο Χατζόπουλο, διευθυντή συντήρησης και αποκατάστασης έργων στην Εθνική Πινακοθήκη, μέλος του συλλόγου εκείνη την περίοδο, πρόεδρο το 1921 και με καθοριστική συμβολή στην ενοικίαση από το δήμο Αθηναίων της αγροτικής έκτασης Περιβόλα (προς κατασκευή γηπέδου). Η ομάδα που ενδεχομένως ο Νικολαΐδης είχε παρακολουθήσει να φέρει ως έμβλημα το τριφύλλι ταυτοποιείται από μεταγενέστερες πηγές με τη Φιρτ, πρωταθλήτρια Γερμανίας το 1914 και τελευταία προ της κήρυξης του πολέμου.
Η πλέον πρόσφατη άποψη θεωρεί ότι πηγή έμπνευσης για το έμβλημα αποτέλεσε ο νικητής του μαραθωνίου των Μεσοολυμπιακών της Αθήνας το 1906 –δύο χρόνια πριν από την ίδρυση του ΠΟΑ– Καναδός Γουίλιαμ Σέρινγκ, που αγωνίστηκε φορώντας μια λευκή φανέλα με ένα μεγάλο πράσινο τριφύλλι (σύμβολο της Ιρλανδίας, χώρας οικογενειακής του καταγωγής) στο στήθος. Η παρουσίαση της εκδοχής ποικίλει από μοναδική υπαρκτή (θεωρώντας τον Σέρινγκ έμπνευση για τον Παπάζογλου), πιθανότερη, πιθανή, μέχρι και απλή ιστορική σύμπτωση (με ερωτηματικό).
Εξέλιξη του εμβλήματος
Ύμνος
Ο πρώτος ύμνος του Παναθηναϊκού συνετέθη την περίοδο 1947-48 από τους Κώστα Κοφινιώτη και Γιάννη Βέλλα και με ερμηνευτή τον Πάνο Κόκκινο, με τίτλο Προχωρείτε προς τη Νίκη. Ο Ύμνος του Παναθηναϊκού που καθιερώθηκε έως σήμερα δημιουργήθηκε το 1958. Γράφτηκε από το Γιώργο Οικονομίδη και μελοποιήθηκε από το Γιώργο Μουζάκη, μετά από ένα νικηφόρο αγώνα επί του Απόλλωνα. Μόλις βγήκαν από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ο Γιώργος Οικονομίδης αυτοσχεδίασε την αρχή του ύμνου «Σύλλογος μεγάλος...». Σ' ένα πακέτο τσιγάρα Κεράνης, αστραπιαίως, ο Μουζάκης σχεδίασε ένα πρόχειρο πεντάγραμμο, όπου δεν άργησε να αποτυπώσει την παναθηναϊκή μουσική. Ο πρώτος ερμηνευτής του ύμνου ήταν ο Λέανδρος Παπαθανασίου. Αργότερα, το 1962, ο Γιάννης Βογιατζής έβαλε τη φωνή του. Το σφύριγμα που ακούγεται στην αρχή και στο τέλος, ο Μουζάκης το εμπνεύστηκε από το σφύριγμα της ταινίας Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι, ταινία που εξαίρει το ομαδικό πνεύμα των Βρετανών στρατιωτών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανάμεσα στα λοιπά γνωστά τραγούδια που έχουν γραφτεί για τον Παναθηναϊκό ξεχωρίζουν το Παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ για το πρωτάθλημα του 1930, το Εμπρός Παναθηναϊκέ του Βασίλη Τσιτσάνη (1963), το Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας κάποιο βράδυ του Λεονάρδου Μπουρνέλη, αλλά και τα Έχω στο Λονδίνο μια δουλειά και Σαν αστραπή μες στο σκοτάδι (από το Λίβερπουλ στο Βελιγράδι), τραγούδια για τον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971.
Φίλαθλοι
Η πρώτη συλλογικότητα φίλων του σωματείου ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1952 από το Χρήστο Μωυσίδη, ο οποίος αρχικά εκλέχθηκε πρόεδρός της, με σκοπό τη δημιουργία μίας φιλαθλητικής οικογένειας και την ενίσχυση του Παναθηναϊκού. Στη λέσχη τους τα μέλη ασχολούνταν με τεχνικά παιχνίδια, διαλέξεις και προβολές αθλητικού περιεχομένου, ενώ δικηγόροι, μηχανικοί και γιατροί από τις τάξεις τους παρείχαν επαγγελματική συνδρομή και ηθική συμπαράσταση στους αθλητές. Με έναρξη το 1966 λειτούργησε υπό καταστατικό (έγκρισης από το Πρωτοδικείο Αθηνών), όντως η Θύρα 13 ο πρώτος αναγνωρισμένος σύνδεσμος φιλάθλων αθλητικού σωματείου στην Ελλάδα, έλαβε δε την ονομασία της κερκίδας του γηπέδου Λεωφόρου Αλεξάνδρας (από το 1981 Απόστολος Νικολαΐδης) όπου συγκεντρώνονταν στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Πέραν αυτού, φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν συστήσει και άλλες συλλογικότητες με το όνομα της περιοχής που διέμεναν, ενώ Θύρα 13 καλείται σήμερα ο ενιαίος συνδεσμιακός τους φορέας.
Το 1981 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, πρόεδρος της τότε νεοσυστημένης ΠΑΕ, για να αποτρέψει τα επεισόδια στους αγωνιστικούς χώρους δημιούργησε την Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Παναθηναϊκού (ΠΑΛΕΦΙΠ) και την αναγνώρισε ως το μοναδικό επίσημο σύνδεσμο του συλλόγου. Μέλη της το 1986 ίδρυσαν το Green Club, αργότερα Green Cockneys Club. Το 1988 σχηματίστηκαν οι Mad Boys και το 1994 οι Athens Fans. Ο Βαρδινογιάννης επέστρεψε στην παλαιότερη απόφασή του το 1988 και εκ νέου απένειμε στην ΠΑΛΕΦΙΠ το αποκλειστικό της προνόμιο ως συνδέσμου οπαδών του Παναθηναϊκού. Το 2006 με πρωτοβουλία των Athens Fans και άλλων ανεξαρτήτων συνδέσμων δημιουργήθηκε ο Ενιαίος Φορέας Συνδέσμων Θύρας 13, του οποίου η έδρα σήμερα βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας 115, μόλις 300 μέτρα από το γήπεδο της ομάδας.
Έντυπα
Ύλης αποκλειστικά για θέματα του συλλόγου, όλα με έκδοση στην Αθήνα:
(ι): ιδιοκτησία, (ε): έκδοση, (σ): διεύθυνση σύνταξης, (α): αρχισυνταξία, (υ): διεύθυνση ύλης
η χρησιμοποιούμενη πηγή δεν καταλογοποιεί οπαδικά φανζίν ή φυλλάδια, εκδόσεις προγραμμάτων αγώνων κλπ. Επίσης το Νέο Ντέρμπυ, Το Ντέρμπυ, Πράσινος Τύπος, Fair Play, Αθλητική Ηχώ, Ντέρμπυ και Πράσινη.
Εγκαταστάσεις
Το πρώτο γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας του 1908 ήταν το οικόπεδο στο Λούνα Παρκ της οδού Πατησίων, ιδιοκτησίας Καραπάνου, και είναι ο χώρος που στεγάζεται σήμερα η Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Το 1922 ο δήμος Αθηναίων παραχώρησε το χώρο που βρίσκεται σήμερα το Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης στον Παναθηναϊκό «διά την ανέγερσιν χώρου αθλοπαιδιών». Τις επόμενες δεκαετίες θα αποτελέσει την έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας, της ομάδας μπάσκετ (μετά την κατασκευή του πρώτου κλειστού γυμναστηρίου στην Ελλάδα) και όλων των λοιπών αθλητικών τμημάτων του συλλόγου.
Το 1992 η ομάδα μπάσκετ αναζήτησε μεγαλύτερη στέγη και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το Κλειστό Γυμναστήριο Γλυφάδας, εγκαταστάθηκε στο ΟΑΚΑ, το οποίο αποτελεί μέχρι σήμερα έδρα της ομάδας.
Η ποδοσφαιρική ομάδα χρησιμοποίησε περιστασιακά, ή και παράλληλα, το Ολυμπιακό Στάδιο σε αναζήτηση μεγαλύτερου χώρου. Πολλές προτάσεις εμφανίστηκαν επίσης κατά καιρούς για την κατασκευή ενός νέου γηπέδου ποδοσφαίρου, με τελευταία αυτή του Βοτανικού.
Οι ομάδες βόλεϊ χρησιμοποίησαν στο παρελθόν το Κλειστό Γυμναστήριο Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αργότερα το Κλειστό γυμναστήριο Πανελληνίου, και τώρα το κλειστό Γυμναστήριο του Αγίου Θωμά (Μαρούσι).
Τα πρώτα χρόνια του συλλόγου, η έλλειψη κολυμβητηρίου αποτελούσε πρόβλημα για την ομάδα υδατοσφαίρισης, η οποία αργότερα χρησιμοποίησε το κολυμβητήριο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η ομάδα πόλο έχει χρησιμοποιήσει και το ΟΑΚΑ στο παρελθόν, την περίοδο 2013-2014 φιλοξενήθηκε στο Ιλίσιο Κολυμβητήριο και πλέον στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο στο Γουδή. Τα υπόλοιπα τμήματα υγρού στίβου του συλλόγου έχουν έδρα το Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού Στίβου Αθηνών.
Το τμήμα στίβου και οι ακαδημίες του χρησιμοποιούν τα γήπεδα Κ1 και Κ2 στο ΟΑΚΑ, καθώς και το Δημοτικό Στάδιο Σπάτων "Δημήτρης Δημητρίου". Το τμήμα μοντέρνου πεντάθλου χρησιμοποιεί το Ολυμπιακό Κέντρο Μοντέρνου Πεντάθλου Γουδή.
Χρώματα και εμφανίσεις
Τα πρώτα χρώματα που χρησιμοποίησε η ποδοσφαιρική ομάδα το 1908 ήταν τα κόκκινο-λευκό. Το 1911, το πράσινο (της φύσης και της υγείας) και το λευκό (της ηθικής) καθιερώθηκαν ως χρώματα του συλλόγου, τα οποία και ακολουθούν όλα τα αθλητικά τμήματα έκτοτε.
Τη δεκαετία του 1930, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός ξεκίνησε να αγωνίζεται με τις χαρακτηριστικές (οριζόντιες αρχικά, κάθετες αργότερα) ρίγες, ένα μοτίβο που χρησιμοποιήθηκε και τις επόμενες δεκαετίες, είτε ως πρώτη ή ως δεύτερη επιλογή.
Τμήματα
Ο Παναθηναϊκός εντάσσεται στα κορυφαία αθλητικά σωματεία παγκοσμίως, με βάση τον αριθμό των διαφορετικών αθλητικών τμημάτων που διατηρεί, τα οποία σήμερα είναι 28 (26 υπό την σκέπη του ερασιτέχνη, συμπεριλαμβανομένων 5 ξεχωριστών γυναικείων σε ποδόσφαιρο, καλαθοσφαίριση, πετοσφαίριση, επιτραπέζια αντισφαίριση και ποδόσφαιριο σάλας, και άλλα 2 αμιγώς επαγγελματικά σε ποδόσφαιρο και καλαθοσφαίριση ανδρών) συν άλλα 21 για ΑμεΑ, σύνολο 49. Στη διάρκεια της ιστορίας του έχει αναπτύξει τουλάχιστον 40 αθλήματα για αρτιμελείς, τα 29 εξ αυτών ολυμπιακά και άλλα 21 αθλήματα για άτομα με αναπηρία, εκ των οποίων τα 17 παραολυμπιακά, και συγκεκριμένα κατά χρονολογική σειρά (σε παρένθεση έτος ίδρυσης, τυχόν επανασύστασης ή παύσης λειτουργίας):
με έντονα γράμματα τα ενεργά
με πλάγια γραφή τα μη ολυμπιακά στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 και Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2018
με έντονα γράμματα η χρονολογία ίδρυσης τμήματος σύμφωνα με την σελίδα ιστορίας στον επίσημο ιστότοπο του Π.Α.Ο. Οι χρονολογίες αυτές συμπίπτουν (με εξαίρεση το κρίκετ) με αυτές στον επίσημο κατάλογο τίτλων, και σε αντίστοιχο δημοσίευμα.
με υπογράμμιση η χρονολογία ίδρυσης τμήματος που αναφέρεται στην ανάρτηση του ιστολογίου του Συλλόγου Παλαιμάχων Αθλητών Π.Α.Ο.
ποδόσφαιρο (1908)
χόκεϊ επί χόρτου (1910, επανασύσταση το 1928, παύση έπειτα το 1948, επανασύσταση 2014, επί του παρόντος ανενεργό)
αντισφαίριση (1911, επανασύσταση 1926, προσπάθεια αναβίωσης 1984, δεν υφίσταται πλέον)
πυγμαχία (1912 ή 1926, επανασύσταση 1947 ή 1948)
ξιφασκία (πρώτα μαθήματα 1912 ως οπλομαχία, επίσημη ίδρυση 1926, επανασύσταση 1960)
στίβος (1919)
μπάσκετ (1919, επανασύσταση 1937)
βόλεϊ (1919, επανασύσταση 1938)
φυσιολατρικό-ορειβατικό (από 1923 το αργότερο ή κατά άλλη εκδοχή το 1926 και πιθανότατα ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο)
πινγκ πονγκ (1924 ή 1939)
κολύμβηση (1925 ή 1932 ή νωρίτερα, επανασύσταση 1940 ή 1946)
σουηδική γυμναστική (1926, δεν υφίσταται πλέον)
ποδηλασία (1926 ή 1928, επίσημα 1934)
ενόργανη γυμναστική (1927 ή 1962 ή 1965, δεν υφίσταται πλέον)
σκοποβολή (1928 ή 1929, παύση επί δεκαετίας '90 ή '00, επαν. 2013)
πόλο (1928 ή 1932 ή 1933 , επανασύσταση 1947 και 1958)
χάντμπολ (1929 ή 1930 παύση έπειτα το 1935, επαν. 1980, παύση έπειτα το 1990)
κωπηλασία ή "ναυτικό τμήμα" (1932, δεν υφίσταται πλέον)
καταδύσεις (1945 ή 1947, επανασύσταση 2011 αρχικά σε επίπεδο ακαδημιών)
σκάκι (1948 ή 1959, παύση 1996 επανασύσταση 2020)
πάλη (1949 ή 1965 ή 1966)
κρίκετ (άγνωστο, υπήρχε το 1950, δεν υφίσταται πλέον)
άρση βαρών (1958 ή 1959)
θαλάσσιο σκι (1963 ή 1965, παύση 1979, επανασύσταση 2021)
μοντέρνο πένταθλο (1977 ή 1978, παύση αρχές '90, επαν. 2014)
τζούντο (1978 ή 1980, δεν υφίσταται πλέον)
τοξοβολία (1981)
αεροβική γυμναστική (1983, δεν υφίσταται πλέον)
ιστιοπλοΐα (1987, δεν υφίσταται πλέον)
ποδοαντισφαίριση (1989 ή "ποδοβόλεϊ" 1990, δεν υφίσταται πλέον)
συγχρονισμένη κολύμβηση (1992, δεν υφίσταται πλέον)
πρακτική σκοποβολή (1997, δεν υφίσταται πλέον)
ποδόσφαιρο σάλας (1997, επανενεργοποίηση 2017, επανίδρυση 2022)
ράγκμπι (2013)
μπέιζμπολ (2014, ανεστάλη το 2015)
κικ μπόξινγκ (2015, επί του παρόντος ανενεργό)
μπιτς βόλεϊ (2016, ανενεργό)
eSports (2016)
τρίαθλο (2022)
κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας (2023)
Αθλήματα για άτομα με αναπηρία:
με πλάγια γράμματα τα μη παραολυμπιακά
καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο (2018)
ξιφασκία με αμαξίδιο (2019)
σκοποβολή (2019)
κολύμβηση (2019)
τοξοβολία (2019)
επιτραπέζια αντισφαίριση (2019)
ποδηλασία (2019)
άρση βαρών σε πάγκο (2020)
ποδόσφαιρο ακρωτηριασμένων (2020 ή 2021)
παρατρίαθλο (2020)
παρα-μπάντμιντον (2020)
αντισφαίριση με αμαξίδιο (2021)
μπότσια (2021)
στίβος (2021)
σκάκι τυφλών (2021)
παρακανόε (2021)
χορός με αμαξίδιο (2021)
καλαθοσφαίριση για άτομα με νοητική αναπηρία (2022)
τζούντο τυφλών (2023)
αλπικό σκι ΑμεΑ (2023)
πετοσφαίριση καθιστών (2023)
Σε επίπεδο γυναικείων ομαδικών αθλημάτων, δημιουργήθηκαν τμήματα στα:
με έντονα τα ενεργά
ποδόσφαιρο (1924, 1962, 1980, παύση 1982, επανίδρυση 2021)
βόλεϊ (1926 ή 1946, επανασύσταση 1969)
χάντμπολ (1930 και επανίδρυση 1980 ή 1981 ή 1982, παύση 1985)
μπάσκετ (1937 ή 1938)
πόλο (1979 ή 1988, παύση τέλη δεκαετίας '90)
ράγκμπι (2014)
μπιτς βόλεϊ (2016, ανενεργό)
ποδόσφαιρο σάλας γυναικών (2022)
Η αντίστοιχη ομάδα πόλο αποτέλεσε την πρωτοπόρο στην Ελλάδα, όπως και τέσσερις δεκαετίες πριν εκείνη του μπάσκετ, η οποία εξαιτίας έλλειψης αντιπάλου υποχρεωνόταν αρχικά να αγωνίζεται εναντίον της ανδρικής του συλλόγου. Αυτός, υπήρξε επίσης ανάμεσα στους πρώτους της χώρας που ίδρυσαν τμήματα ατομικού γυναικείου αθλητισμού σε στίβο (1938 το αργότερο ή κατά άλλη εκδοχή 1949) και πινγκ πονγκ.
Έως πιθανότατα το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο λειτουργούσε και τμήμα χορωδίας.
Έπειτα από το 2010 και παρά την οικονομική κρίση, ο ερασιτέχνης Παναθηναϊκός εμφανίζει έντονη δραστηριοποίηση σε αθλήματα λιγότερο γνωστά ή δημοφιλή στην Ελλάδα με ανάπτυξη των ράγκμπι (ανδρών και γυναικών), μπέιζμπολ, κικ μπόξινγκ και επανίδρυση των τμημάτων για καταδύσεις, σκοποβολή, μοντέρνο πένταθλο, χόκεϊ επί χόρτου. Τα μπέιζμπολ και καταδύσεις σημείωσαν κάποιες επιτυχίες. Ωστόσο, το τμήμα μπέιζμπολ ανεστάλη και τα τμήματα χόκεϊ επί χόρτου και κικ μπόξινγκ είναι πλέον ανενεργά. Επανενεργοποιήθηκαν όμως το τμήμα σκακιού και αυτό του ποδοσφαίρου σάλας με την σύναψη πενταετούς συνεργασίας με τον σύλλογο «Αθήνα 90».
Το 2021 δρομολογήθηκε η επανασύσταση του τμήματος θαλασσίου σκι , εγκρίθηκε η εγγραφή του συλλόγου στα μητρώα της Ομοσπονδίας και ο πρώτος αγώνας στον οποίο συμμετείχε αθλήτρια του ΠΑΟ διεξήχθη τον Μάιο του 2022.
Εξάλλου, σύμφωνα με το τελικό νέο καταστατικό που επικυρώθηκε από το ειρηνοδικείο στις 22 Δεκεμβρίου 2021 και δόθηκε στην δημοσιότητα στις 16 Φεβρουαρίου 2022, πέρα από τα ενεργά τμήματα, υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης του ομίλου σε πλήθος άλλων αθλημάτων όπως (με έντονα γράμματα τμήματα που έχουν υπάρξει στο παρελθόν): αντισφαίριση, τοιχοσφαίριση, ενόργανη γυμναστική, ρυθμική γυμναστική, αεροβική γυμναστική, παγκράτιο, κωπηλασία, ιστιοπλοΐα, καράτε, τάεκβοντό, τζούντο, γουσού κουνγκ φου, μουάι τάι, ζίου ζίτσου, γκολφ, κρίκετ, χόκεϊ επί χόρτου, χόκεϊ επί πάγου, αμερικάνικο ποδόσφαιρο (φούτμπολ), ράγκμπι [λιγκ], μπέιζμπολ, σόφτμπολ, κέρλινγκ, κικ μπόξινγκ, χορός, χειροσφαίριση, συγχρονισμένη κολύμβηση, τεχνική κολύμβηση, μπάντμιντον, ιππασία, κανόε καγιάκ, αναρρίχηση, ορειβατικό σκι, μπριτζ, τσιρλίντινγκ, τραμπολίνο.
Ο Π.Α.Ο. είναι ένα από τα 23 αθλητικά σωματεία που συμμετείχε στην σύσταση της Τριαθλητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΤΟΕ), η οποία τον Αύγουστο του 2022 αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη ομοσπονδία.
Τον Μάρτιο του 2023 ο Π.Α.Ο. ανακοίνωσε την σταδιακή είσοδό του στον αθλητισμό νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων, έχοντας καταθέσει τα επίσημα έγγραφα και περιμένοντας την επίσημη ένταξή του.
Στο Μητρώο της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού αναφέρεται ότι για το 2023 ο Παναθηναϊκός μεταξύ των εγγεγραμμένων αθλημάτων καλλιεργεί πλέον και την "κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων-μαραθώνια κολύμβηση-open water" (ή "κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας" ή εν συντομία "ανοιχτή θάλασσα", όπως αναφέρεται στον ιστότοπό του). Σύμφωνα με το Μητρώο, ο Παναθηναϊκός, όσον αφορά τα αθλήματα για αρτιμελείς, για το 2023 έχει αναγνώριση σε 21 αθλήματα (άρση βαρών, κολύμβηση, ξιφασκία, πάλη, πετοσφαίριση, πυγμαχία, ποδηλασία, σκοποβολή, κλασικός αθλητισμός, τοξοβολία, υδατοσφαίριση, καλαθοσφαίριση, καταδύσεις, μοντέρνο πένταθλο, επιτραπέζια αντισφαίριση, ζατρίκιο σκάκι, ποδόσφαιρο, τρίαθλο, open water swimming-κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων-μαραθώνια κολύμβηση, θαλάσσιο σκι, ποδόσφαιρο σάλας). Δεν εμφανίζεται να έχει λάβει ακόμα αναγνώριση στα αθλήματα των πρόσφατα (2023) αναγνωρισμένων ομοσπονδιών ηλεκτρονικού αθλητισμού και ράγκμπι (γιούνιον).
Τα τμήματα του Παναθηναϊκού που έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα (με μικρά γράμματα τα ανενεργά, με έντονα γράμματα τα επαγγελματικά, η χρονολογία ίδρυσης είναι αυτή που παρατίθεται στην σελίδα ιστορίας του επίσημου ιστότοπου):
Τίτλοι Ομαδικών αθλημάτων
Ποδόσφαιρο ανδρών
Παραθέτονται οι διοργανώσεις τις οποίες 7 βιβλία καταγραφής της ιστορίας του συλλόγου, όπως και η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, συμφωνούν πλήρως ότι αποτελούν τις σημαντικότερες που το ποδοσφαιρικό τμήμα κατέκτησε τρόπαιο.
20 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1930, 1949, 1953, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1969, 1970, 1972, 1977, 1984, 1986, 1990, 1991, 1995, 1996, 2004, 2010
19 Κύπελλα Ελλάδας: 1940, 1948, 1955, 1967, 1969, 1977, 1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995, 2004, 2010, 2014, 2022
3 Κύπελλα φιλίας και αλληλεγγύης (Σούπερ Καπ Ελλάδας): 1988, 1993, 1994
1 Βαλκανικό Κύπελλο: 1977
1 Κύπελλο Μεγάλης Ελλάδος: 1970
Μπάσκετ ανδρών
6 Πρωταθλήματα Ευρώπης : 1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011
39 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1946, 1947, 1950, 1951, 1954, 1961, 1962, 1967, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1982, 1984, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2013, 2014, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021
20 Κύπελλα Ελλάδας : 1979, 1982, 1983, 1986, 1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2019, 2021
1 Σούπερ Καπ Ελλάδος: 2021
1 Διηπειρωτικό κύπελλο : 1996
Μπάσκετ γυναικών
5 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1998, 2000, 2005, 2013, 2021
2 Κύπελλα Ελλάδας: 2000, 2023
Βόλεϊ ανδρών
20 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1963, 1965, 1966, 1967, 1970, 1971, 1972, 1973, 1975, 1977, 1982, 1984, 1985, 1986, 1995, 1996, 2004, 2006, 2020, 2022
6 Κύπελλα Ελλάδας : 1982, 1984, 1985, 2007, 2008, 2010
3 Λιγκ Καπ Ελλάδας: 2020, 2022, 2023
2 Σούπερ καπ Ελλάδας : 2006, 2022
Βόλεϊ γυναικών
25 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1971, 1972, 1973, 1977, 1978, 1979, 1982, 1983, 1985, 1988, 1990, 1991, 1992, 1993, 1998, 2000, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2022, 2023
6 Κύπελλα Ελλάδας : 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2022
Τίτλοι Ατομικών αθλημάτων
Άρση βαρών
5 Πρωταθλήματα ανδρών : 1964, 1965, 1966, 1967, 1968 .
1 Πρωτάθλημα γυναικών: 2021
Γυμναστική
1 Πρωτάθλημα Ελλάδας ανδρών: 1972.
Το τμήμα είναι πλέον ανενεργό.
Καταδύσεις
7 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1969 , 1972 , 1975 , 2015 , 2016 , 2017 , 2023
Κολύμβηση
12 Πρωταθλήματα Ελλάδας OPEN : 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1958, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968.
3 Πανελλήνια Πρωταθλήματα masters: 2018, 2019 , 2021
1 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Βετεράνων Ανοιχτής Θαλάσσης: 2020
Μοντέρνο πένταθλο
2 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1980, 1987.
Ξιφασκία
13 Πρωταθλήματα Ελλάδος γενικής βαθμολογίας,,:1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975
Πάλη
2 Πρωταθλήματα Ελλάδας ελληνορωμαϊκής ανδρών: 2014 , 2015 .
Πινγκ πονγκ
1 ETTU Ευρωπαϊκό Τρόπαιο γυναικών: 2022
11 Πρωταθλήματα Ελλάδας ανδρών : 1951, 1952, 1955, 1956, 1959, 1960, 1961, 1962, 1966, 1968, 1975
3 Κύπελλα Ελλάδας ανδρών: 1965, 1966 , 1969
3 Πρωταθλήματα Ελλάδας γυναικών : 1972 , 1973, 1974
2 Κύπελλα Ελλάδας γυναικών: 1972 , 2022
Ποδηλασία
8 Πρωταθλήματα Ελλάδας γενικής βαθμολογίας(δρόμος-πίστα): 1951 (ΠΟΕ), 1956, 1958, 1963, 1967, 1969, 1970, 1973
1 Πρωτάθλημα πίστας βαθμολογίας ανδρών (Ε.Ο.Π): 2017
Πυγμαχία
29 Πρωταθλήματα Ελλάδας ανδρών: 1949, 1951, 1952, 1957, 1958, 1959, 1960, 1964, 1966, 1967, 1968, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1982, 1986, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998, 2011, 2015, 2016.
2 Κυπελλα Ελλάδας ανδρών: 1988, 1999
Σκάκι
2 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1970, 1971.
Σκοποβολή
8 Πρωταθλήματα σταθερού στόχου: 1960, 1964, 1982, 1983, 1984, 1989, 1990, 1991
1 Πρωτάθλημα πήλινου στόχου: 2021
Στίβος
23 Πρωταθλήματα Ελλάδας ανοιχτού στίβου ανδρών : 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1989, 1990.
4 Πρωταθλήματα Ελλάδας κλειστού στίβου ανδρών: 1986, 1989, 1990, 2023.
3 Πρωταθλήματα Ελλάδας ανοιχτού στίβου γυναικών: 1946, 1947, 1949.
1 Πρωτάθλημα Ελλάδας κλειστού στίβου γυναικών: 2023.
27 Πρωταθλήματα ανώμαλου δρόμου ανδρών : 1930, 1931, 1932, 1933, 1934, 1938, 1954, 1955, 1956, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974,1975, 1977, 1978, 1979, 1980, 1983, 1996, 1997, 2012, 2016, 2021.
8 Πρωταθλήματα ανώμαλου δρόμου γυναικών: 1949, 1950, 1983, 1984, 1985, 1986, 2017, 2022.
Τοξοβολία
4 Πανελλήνια πρωταθλήματα γενικής βαθμολογίας: 1983, 1984, 1985, 2018
Ευρωπαϊκές και παγκόσμιες επιτυχίες
Ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει 6 τίτλους της Ευρωλίγκα ή του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011) και ένα διηπειρωτικό κύπελλο (1996) στο μπάσκετ ανδρών, ενώ ακόμη τρία τμήματα που διατηρεί ομαδικών αθλημάτων έχουν μετάσχει σε τελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης (ποδόσφαιρο ανδρών, βόλεϊ ανδρών και γυναικών), όπως και ένα στην ημιτελική φάση (πινγκ πονγκ ανδρών).
Αξιοσημείωτο είναι ότι από τις 44 αγωνιστικές περιόδους μεταξύ 1969 και 2012, στις 24 (κατά μέσο όρο συχνότερα από διετία) ένα τουλάχιστον τμήμα προκρίθηκε σε ημιτελική φάση ή γύρο κάποιας διεθνούς διοργάνωσης, με κορυφαία την 2008-09 όπου το πέτυχαν τρία (νικώντας όλα, το δε μπάσκετ και στον τελικό). Το 1971 το σωματείο αποτέλεσε το μοναδικό της Ελλάδας μέχρι σήμερα που μετείχε σε τελικό ποδοσφαιρικής διασυλλογικής διοργάνωσης της UEFA και μάλιστα του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Επίσης, το 1996 η μπασκετική ομάδα κατέκτησε τα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και διηπειρωτικό κύπελλο πριν από κάθε ελληνική, ενώ παράλληλα εκείνη του ποδοσφαίρου προκρινόταν στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ –εκ νέου η μόνη διάκριση της χώρας–, για ένα άκρως επιτυχημένο 5μηνο του Παναθηναϊκού σε επίπεδο ανδρών και εκτός συνόρων (αλλά και εντός, με την ανακήρυξή του ως πρωταθλητή ποδοσφαίρου, βόλεϊ και κυπελλούχου μπάσκετ).
Καταγράφεται ένα σύνολο 31 διακρίσεων στα 44 αυτά χρόνια, αδιαλείπτως την 5ετία 1994-1998 (6 ευρωπαϊκές επιτυχίες τριών τμημάτων και η παγκόσμια του μονίμως παρόντος μπάσκετ), ενώ το μεγαλύτερο διάστημα χωρίς παρουσία σε ημιτελική –έστω– φάση υπήρξαν οι ακριβώς προηγούμενες τέσσερις αγωνιστικές περίοδοι (1990-1993). Ιδιαίτερα τα 19 χρόνια μεταξύ 1994 και 2012 σημειώθηκαν 20, από τις οποίες 9 την 9ετία 2004-2012. Οι 20 προαναφερθείσες διακρίσεις κατανέμονται ανά τμήμα: 13 για το ανδρικό μπάσκετ, από 3 το βόλεϊ γυναικών και ανδρών, μία το ποδόσφαιρο.
Από το 2012 ακολούθησε μια δεκαετία χωρίς ευρωπαϊκές διακρίσεις, μέχρι την περίοδο 2021-2022 όπου το τμήμα πετοσφαίρισης ανδρών έφτασε μέχρι τον ημιτελικό του Challenge Cup.
Τον Ιούνιο του 2022 η γυναικεία ομάδα επιτραπέζιας αντισφαίρισης του ΠΑΟ κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Τροπαίο (Europe Trophy). Πρόκειται για την πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής επιτραπέζιας αντισφαίρισης που ελληνικός σύλλογος είτε σε άνδρες είτε σε γυναίκες, κατακτά ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Διοίκηση
Ανώτατο όργανο του συλλόγου είναι η Γενική Συνέλευση του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, ο οποίος διατηρεί τα δικαιώματα επί του συμβόλου (και της όποιας μετατροπής του), των επισήμων χρωμάτων, της δημιουργίας νέων ή κατάργησης αθλητικών τμημάτων, καθώς και της εκλογής του Προέδρου. Μέχρι και το 1979 ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού ηγούνταν όλων των τμημάτων του συλλόγου. Από το 1979 το τμήμα ποδοσφαίρου ανεξαρτοποιήθηκε διοικητικά με τη δημιουργία της ΠΑΕ. Το ίδιο συνέβη το 1992 όταν συστάθηκε η ΚΑΕ για το τμήμα μπάσκετ και αργότερα με το ΤΑΑ στο τμήμα βόλεϊ.
Κατά τις εκλογικές αρχαιρεσίες της τακτικής γενικής συνέλευσης στις 7 Ιουλίου 2020, μοναδικός υποψήφιος κατήλθε ο συνδυασμός του Παναγιώτη Μαλακατέ, Το διοικητικό συμβούλιο για τη διετία έως τα μέσα του 22 απαρτίζουν οι:
Προπονητές τμημάτων
100+1 μεγάλοι Παναθηναϊκοί 1908-2008
Τον Ιούλιο του 2009 διεξήχθη ψηφοφορία από την εφημερίδα Πράσινη για την ανάδειξη των 100 σημαντικότερων προσωπικοτήτων του συλλόγου για το διάστημα των 100 πρώτων χρόνων της ομάδας. Ακολουθεί η λίστα με τη σειρά κατάταξης σύμφωνα με τους ψήφους των φιλάθλων. Εκτός ψηφοφορίας τέθηκε ο ιδρυτής του Παναθηναϊκού Γιώργος Καλαφάτης, του οποίου η προσφορά στο σύλλογο θεωρήθηκε εκ των προτέρων δεδομένη και αναγνωρισμένη.
Οι πρόωρα χαμένοι αθλητές του Παναθηναϊκού
Τέσσερις αθλητές αγωνιζόμενοι με τον Παναθηναϊκό τραυματίστηκαν θανάσιμα και έχασαν τη ζωή τους. Το 1927 ο τερματοφύλακας και αρχηγός του Παναθηναϊκού Ηλίας Γρηγοριάδης τραυματίζεται στο στήθος κατά τη διάρκεια αγώνα με την ΑΕΚ με συνέπεια να αποκτήσει σοβαρά χρόνια προβλήματα υγείας από τα οποία δεν κατάφερε να αναρρώσει και απεβίωσε πρόωρα το 1931.
Με τον ίδιο τρόπο έχασε τη ζωή του και ο τερματοφύλακας ο Νίκος Μιχαηλίδης το 1928. Στον αγώνα για το κύπελλο Πάσχα στις 16 Απριλίου 1928 κόντρα στον Ολυμπιακό, δέχθηκε χτύπημα στο στήθος και ένα μήνα μετά απεβίωσε από αιματοπτυσία. Την Πρωτομαγιά του 1938 κατά τη φιλική αναμέτρηση Παναθηναϊκού - ΑΕΚ στο Γήπεδο της Λεωφόρου τραυματίζεται θανάσιμα ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Λύσανδρος Δικαιόπουλος. Το 1952 ο Παναθηναϊκός διοργάνωσε πυγμαχικούς αγώνες με αντίπαλους τους πυγμάχους της Παρτιζάν στο κλειστό της Λεωφόρου. Ο πυγμάχος του ΠΑΟ Νίκος Βαμβακάς αγωνίστηκε απέναντι στο Γιουγκοσλάβο πρωταθλητή Πάβλιτς και στο 2ο λεπτό του 3ου και τελευταίου γύρου δέχθηκε ισχυρά χτυπήματα, υπέστη σοβαρή εγκεφαλική διάσειση και εξέπνευσε την επόμενη ημέρα. Το ίδιο έτος επίσης έχασε τη ζωή του από μηνιγγίτιδα ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού Νίκος Χαραλαμπίδης και ο σύλλογος χάνοντας δυο εν ενεργεία αθλητές βυθίστηκε σε βαθύ πένθος
Κατά τις πολεμικές συγκρούσεις της χώρας αθλητές του Παναθηναϊκού υπηρέτησαν την πατρίδα και έχασαν τη ζωή τους. Στις 19 Νοεμβρίου 1940 ο Μίμης Πιερράκος σκοτώθηκε στο ελληνοϊταλικό μέτωπο. Ο Παναθηναϊκός θρήνησε άλλους 3 αθλητές του, τον επιθετικό Θοδωρή Αλεξανδρή, το μεσοεπιθετικό Μάριο Βουτσαδόπουλο και το Παναθηναϊκό μέλος Μεσσηνέζη.
Εικόνες
Άλλοι Παναθηναϊκοί στην Ελλάδα και τον κόσμο
Παρότι ο Παναθηναϊκός είναι συνδεδεμένος (και ετυμολογικά) με την ευρύτερη πόλη των Αθηνών, φίλοι του συλλόγου έδωσαν το όνομα του Παναθηναϊκού σε τοπικά αθλητικά σωματεία στις περιοχές τους, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Υπάρχουν ή υπήρξαν τα εξής:
Με την ίδια πηγή έμπνευσης, ιδρύθηκαν στα τέλη Σεπτεμβρίου 1979 οι σύλλογοι ΠΑΟ Πράσινα Πουλιά και Τριφυλλιακός που δεν υφίστανται πλέον.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Πηγές
«Παναθηναϊκός, 90 χρόνια ιστορικής πορείας • 1908-1998», Πάνος Φιαμέγκος (συνεργ. στατιστικών Ν. Πετρόπουλος), Εκδόσεις Γ. Γεωργαλάς, Αθήνα 1998
«100 χρόνια Παναθηναϊκός • Η ιστορία 1908-2008», Σήφης Βοτζάκης (συνεργ. Βαγγέλης Μελέκογλου), Εκδόσεις Α.Α Λιβάνη, Αθήνα 2008, ISBN 960-1418-75-X
«Τριφύλλι 100 χρόνια», συλλογικό έργο, επετειακή έκδοση εφ. Goal news, Αθήνα 2008
«Παναθηναϊκός • Ποδόσφαιρο-μπάσκετ», συλλογικό έργο, Εκδόσεις ΣΚΑΪ, Αθήνα 2009, ISBN 960-4820-23-0
«Glory Days • Τα χρυσά χρόνια 1992-2007», Φίλιππος Κουνέλης - Νίκος Μπουρλάκης, έκδοση ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Αθήνα 2007, ISBN 960-8977-20-7
Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, επίσημος ιστότοπος
ψηφιακό αρχείο εφ. ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ
«Ασπίδα στους τίτλους μας!», Άγγελος Σκλαβουνάκης - Γιώργος Κουσουνέλος για την εφ. «η ΠΡΑΣΙΝΗ», 29.03.2012 σελ. 3-8 (αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Παλαιμάχων Αθλητών ΠΑΟ)
44 χρόνια από το έπος του Γουέμπλεϊ, e-soccer.gr
Τα «σπίτια» του Παναθηναϊκού, leoforos.gr
Πότε ακριβώς έχει τα 100ά γενέθλιά του ο Παναθηναϊκός, Γιάννης Γεωργάκης για την εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ 03.02.2008
Πρωταθλητές 1970-σήμερα, ιστότοπος Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σύλλογος Παλαιμάχων Παναθηναϊκού, ιστοσελίδα Συλλόγου Παλαιμάχων Αθλητών ΠΑΟ
Σύλλογος Παλαιμάχων Αθλητών Παναθηναϊκού Α.Ο., ιστολόγιο (blog) Συλλόγου Παλαιμάχων Αθλητών ΠΑΟ
Παναθηναϊκός Α.Ο.
Παναθηναικος
|
799865
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%20%CE%9F%CF%85%CE%AF-%CF%84%CF%83%CE%BF
|
Χουάνγκ Ουί-τσο
|
Ο Χουάνγκ Ουί-τσο (κορεατικά: 황의조, χάντσα: 黃義助) (γενν. 28 Ιανουαρίου 1992) είναι Νοτιοκορεάτης επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για τη Νόριτς Σίτι, με δανεισμό από τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Σόνγκναμ ΦΚ
Ο Χουάνγκ επιλέχθηκε από την Σόνγκναμ ΦΚ στο ντραφτ του 2013 της K League 1 (Πρωτάθλημα Νότιας Κορέας). Σκόραρε στο ντεμπούτο του εναντίον της Σούουον Σάμσουνγκ Μπλούγουινγκς στις 3 Μαρτίου 2013. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2015, έδειξε εξαιρετικές επιδόσεις με 15 γκολ στην K League 1 και έκανε το ντεμπούτο του στην Εθνική Νότιας Κορέας. Σκόραρε επίσης τρία γκολ στο ΑΦΚ Τσάμπιονς Λιγκ 2015. Το 2016, ωστόσο, η Σόνγκναμ είχε άσχημα αποτελέσματα και ο Χουάνγκ είχε επίσης χαμηλή απόδοση εκείνη την εποχή. Τερμάτισαν στην 11η θέση του πρωταθλήματος μεταξύ 12 συλλόγων, και τελικά υποβιβάστηκαν στην 2η Κατηγορία μετά τα πλέι οφ άνοδο-υποβιβασμού.
Γκάμπα Οσάκα
Τον Ιούνιο του 2017, ο Χουάνγκ υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ιαπωνική Γκάμπα Οσάκα. Τη σεζόν 2018, έπαιξε ζωτικό ρόλο ώστε η ομάδα να αποφύγει τον υποβιβασμό και τελείωσε τη σεζόν ως ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 21 γκολ. Επιλέχθηκε στην Κορυφαία Ενδεκάδα της J.League και αναδείχθηκε Παίκτης της Χρονιάς της Γκάμπα Οσάκα.
Μπορντώ
Στις 15 Ιουλίου 2019, ο Χουάνγκ μετακόμισε στη γαλλική ΦΚ Ζιροντέν ντε Μπορντώ, υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο αξίας 1,8 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Αρχικά έπαιζε ως επιθετικός για την Εθνική Νότιας Κορέας και την Γκάμπα Οσάκα, αλλά ο προπονητής της Μπορντώ, Πάολο Σόουζα, τον χρησιμοποιούσε συνήθως ως εξτρέμ. Υπό τον Σόουζα, ο Χουάνγκ σημείωσε μόνο έξι γκολ, συμπεριλαμβανομένης μιας κεφαλιάς εναντίον της Παρί Σεν Ζερμέν.
Ο Χουάνγκ αναπτύχθηκε συνεχώς ως εξτρέμ στις αρχές της επόμενης σεζόν, αν και ο Σόουζα αντικαταστάθηκε από τον Ζαν-Λουί Γκασέτ. Ωστόσο, δεν κατάφερε να σκοράρει σε 12 συνεχόμενα παιχνίδια και σημείωσε το πρώτο του γκολ στη σεζόν στις 16 Δεκεμβρίου. Τελικά επέστρεψε στη θέση του επιθετικού από τον Γκασέτ και πέρασε με επιτυχία το υπόλοιπο της σεζόν προσθέτοντας 11 γκολ.
Στις 23 Ιανουαρίου 2022, ο Χουάνγκ σημείωσε το πρώτο του χατ τρικ στην καριέρα του στην Μπορντώ, καθώς ο σύλλογος κέρδισε με 4–3 την ΡΚ Στρασμπούρ.
Νότιγχαμ Φόρεστ
Στις 26 Αυγούστου 2022, η Νότιγχαμ Φόρεστ της Πρέμιερ Λιγκ ανακοίνωσε την υπογραφή του Χουάνγκ.
Ολυμπιακός (δανεισμός)
Ο Χουάνγκ εντάχθηκε με μονοετή δανεισμό στον Ολυμπιακό αμέσως μετά την ανακοίνωση του από τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
ΦΚ Σεούλ (δανεισμός)
Εθνική ομάδα
Στις 13 Οκτωβρίου 2015, ο Χουάνγκ σημείωσε το πρώτο του γκολ, εναντίον της Τζαμάικα.
Ο Χουάνγκ συμμετείχε στους Ασιατικούς Αγώνες του 2018 ως υπερήλικας παίκτης της ομάδας Κ23 της Νότιας Κορέας. Στις 15 Αυγούστου, σημείωσε χατ τρικ στον πρώτο αγώνα της φάσης των ομίλων εναντίον του Μπαχρέιν. Στους προημιτελικούς κόντρα στο Ουζμπεκιστάν, σημείωσε ακόμα μια φορά χατ τρικ, οδηγώντας τη Νότια Κορέα στη νίκη με 4–3. Σκόραρε 9 γκολ σε 7 αγώνες και οι εμφανίσεις συνέβαλαν σημαντικά στο χρυσό μετάλλιο της Νότιας Κορέας. Ονομάστηκε ο Κορεάτης Παίκτης της Χρονιάς από την Κορεατιακή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, αφού έδειξε την αξία του στους Ασιατικούς Αγώνες και στο Πρωτάθλημα Ιαπωνίας.
Ο Χουάνγκ έπαιξε για τη Νότια Κορέα στο Ασιατικό Κύπελλο του 2019, σκοράροντας κόντρα στις Φιλιππίνες και στην Κίνα.
Ο Χουάνγκ επιλέχθηκε επίσης ως παίκτης της ομάδας Κ23 για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020. Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης πέτυχε 4 γκολ, αλλά δεν κατάφερε να έχει μεγάλη επιρροή. Η Νότια Κορέα αποκλείστηκε στα προημιτελικά.
Διακρίσεις
Σόνγκναμ ΦΚ
Κύπελλο Κορέας: 2014
Νότια Κορέα Κ23
Ασιατικοί Αγώνες: 2018
Ατομικές
Κορυφαίος σκόρερ στους Ασιατικούς Αγώνες: 2018
Κορεάτης Παίκτης της Χρονιάς της ΚΠΟ: 2018
Κορυφαία Ενδεκάδα της J.League: 2018
Γκολ της Χρονιάς από την ΚΠΟ: 2019
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στο transfermarkt.com
Νοτιοκορεάτες ποδοσφαιριστές
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Νότιας Κορέας Κ17
Ποδοσφαιριστές ολυμπιακής ομάδας Νότιας Κορέας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Νότιας Κορέας
Αθλητές στους Ασιατικούς Αγώνες 2018
Ποδοσφαιριστές Ασιατικού Κυπέλλου Εθνών 2019
Ποδοσφαιριστές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
Ποδοσφαιριστές Σόνγκναμ ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Κέι Λιγκ 1
Ποδοσφαιριστές Γκάμπα Οσάκα
Ποδοσφαιριστές Τζε 1 Λιγκ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ιαπωνία
Ποδοσφαιριστές Ζιροντέν Μπορντό
Ποδοσφαιριστές Λιγκ 1
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γαλλία
Ποδοσφαιριστές Λιγκ 2
Ποδοσφαιριστές Ολυμπιακού Πειραιώς
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022
Ποδοσφαιριστές Νότιγχαμ Φόρεστ
|
760730
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%20%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%BF%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C
|
Μη ανταλλάξιμο διακριτικό
|
Τα Μη Εναλλάξιμα Κρυπτοπαραστατικά (αγγλικά:non-fungible token, NFT) αποτελούν (i) κρυπτογραφημένα στοιχεία βασισμένα σε δίκτυο Blockchain, (ii) με μοναδικούς κωδικούς αναγνώρισης και μεταδεδομένα που τα διακρίνουν μεταξύ τους και σε σχέση με άλλα, (iii) παρέχοντας τη δυνατότητα σύνδεσής τους με φυσικά ή ψηφιακά περιουσιακά στοιχεία.Τα μη εναλλάξιμα κρυπτοπαραστατικά μπορούν να συσχετιστούν με οποιοδήποτε ψηφιακό αρχείο-έργο τέχνης, όπως φωτογραφίες, βίντεο, ήχος και άλλους τύπους πολυμέσων, είτε με ψηφιακή αποτύπωση φυσικού αντικειμένου: η σύνδεση αυτή επιτυγχάνεται συνήθως μέσω της προσθήκης ενός υπερσυνδέσμου (URL) στο έξυπνο συμβόλαιο (smart contract) που αντιστοιχεί στο κρυπτοπαραστατικό, ο οποίος (υπερσύνδεσμος) παραπέμπει στον ιστοχώρο όπου απεικονίζεται το ψηφιακό αρχείο που συνδέεται με το κρυπτοπαραστατικό. Συνεπώς, κατ' ουσίαν, αποτελούν μεταδεδομένα αποθηκευμένα σε ένα δίκτυο Blockchain. Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά κρυπτονομίσματα (cryptocoins), τα κρυπτοπαραστατικά (cryptotokens) δεν διαθέτουν δικό τους αυτόνομο δίκτυο Blockchain, αλλά χρησιμοποιείται η υπολογιστική ισχύς ενός ήδη υπάρχοντος δικτύου Blockchain στο οποίο λειτουργούν «προσκολλημένα». Η δομή του συστήματος στο οποίο εντάσσονται αποτελείται από δύο επίπεδα- βάσεις δεδομένων:
(α) το δίκτυο Blockchain, όπου κατατίθενται τα έξυπνα συμβόλαια κάθε ένα εκ των οποίων αντιστοιχεί σε κάποιο κρυπτοπαραστατικό (πχ smart contract address, token ID κ.ά.), και μέσω των έξυπνων συμβολαίων, ή άλλως του κώδικα προγραμματισμού, διεξάγονται και καταγράφονται σε αυτό το δημόσιο καθολικό οι κρυπτογραφημένες συναλλαγές που αφορούν σε αυτό.
(β) μία πλατφόρμα ή αποκεντρωμένη εφαρμογή που συνιστά μητρώο καταγραφής των κρυπτοπαραστατικών και των σχετικών πληροφοριών, κυρίως του αριθμού του κρυπτοπαραστατικού (token ID) και της κρυπτογραφημένης διεύθυνσης του/της κατόχου του (owner).
Αναφορικά με το δικαίωμα που αποκτάται, φαίνεται να προκύπτει ότι με την απόκτηση ενός μη εναλλαξίμου κρυπτοπαραστατικού που συνδέεται με κάποιο (πρωτότυπο) έργο τέχνης μέσω μίας πλατφόρμας διάθεσης (marketplace, πχ: OpenSea) κατοχυρώνεται η ιδιοκτησία του. Επίσης παρέχεται το ιδιάζον περιουσιακό δικαίωμα αναπαραγωγής του υποκειμένου έργου που συνδέεται με το κρυπτοπαραστατικό αποκλειστικά και μόνο στον διαδικτυακό χώρο της πλατφόρμας και, συνεπώς, στο κοινό που διαθέτει πρόσβαση στο περιεχόμενο αυτής ή το δικαίωμα κατ’ αίτηση του/της χρήστη/τριας ιδιωτικής πρόσβασης σε οπτικοακουστικό ή άλλο υλικό, ενώ συνήθως παρέχεται και (περιορισμένο) δικαίωμα εμπορικής χρήσης του μη εναλλαξίμου κρυπτοπαραστατικού (συνεπώς και των μεταδεδομένων αυτού, δηλαδή και του υποκειμένου έργου τέχνης) στον χώρο της πλατφόρμας με την δυνατότητα μεταπώλησης αυτού. Για την εξακρίβωση του δικαιώματος που τελικώς αποκτά ο/η χρήστης/στρια απαιτείται να διευρευνηθούν οι όροι της έξυπνης σύμβασης (smart contract) που αντιστοιχεί σε κάθε συγκεκριμένο κρυπτοπαραστατικό.
Τα μη εναλλάξιμα κρυπτοπαραστατικά έχουν προκαλέσει κριτική σε σχέση με το ενεργειακό κόστος και το αποτύπωμα άνθρακα που σχετίζονται με την επικύρωση συναλλαγών blockchain καθώς και τη συχνή χρήση του σε απάτες. Η χρησιμότητα της απόδειξης ιδιοκτησίας τίθεται υπό αμφισβήτηση σε μια μη ρυθμιζόμενη αγορά που βασίζεται σε ψηφιακά αρχεία που είναι εύκολο να αντιγραφούν.Η μοναδική ταυτότητα και η ιδιοκτησία ενός μη εναλλαξίμου κρυπτοπαραστατικού είναι επαληθεύσιμα μέσω του καθολικού Blockchain.
Το πρώτο γνωστό "NFT", Quantum, δημιουργήθηκε από τον Kevin McCoy τον Μάιο του 2014 και αγοράστηκε από τον Anil Dash, κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής παρουσίασης για το συνέδριο Seven on Seven στο New Museum της Νέας Υόρκης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διαδικτυακά φαινόμενα
|
439541
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B7%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Θέμα Μεσηβρίας
|
Το Θέμα Μεσημβρίας ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Θέμα, στην Θράκη, κατά τον 13ο αιώνα. Πρωτεύουσα ήταν η Μεσημβρία η σημερινή Νεσέμπαρ της Βουλγαρίας
Το θέμα δημιουργήθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο το 1265 όταν ανακατέλαβε την πόλη. Πρωτύτερα αναφέρεται ότι ανήκε στο Θέμα Αγχιάλου.
Παραπομπές
Βυζαντινά θέματα
Μεσαιωνική Βουλγαρία
|
712876
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B5%CF%81
|
Φρούριο Μπου Μάχερ
|
Το Φρούριο Μπου Μάχερ (, μερικές φορές ονομάζεται Φρούριο Αμπού Μάχερ) είναι φρούριο που βρίσκεται στο Χαλάτ Μπου Μάχερ, στο Βασίλειο του Μπαχρέιν. Το 2012, το φρούριο αναγνωρίστηκε ως μέρος του Μονοπατιού Μαργαριταριών του Μπαχρέιν, Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Ιστορία
Το φρούριο κατασκευάστηκε το 1840 αν και η προέλευσή του προέρχεται πιθανώς από πορτογαλική οχύρωση του 16ου αιώνα. Η ανάλυση των έργων τέχνης του φρουρίου από την ομάδα ανασκαφών του Πανεπιστημίου Μπρουκς της Οξφόρδης έχουν προτείνει ότι η περιοχή μπορεί να κατοικήθηκε για πρώτη φορά από τους Ομεϋαδές ή στις αρχές της εποχής των Αββασιδών. Υπήρχαν επίσης ενδείξεις ότι η τοποθεσία βυθίστηκε περιοδικά λάτω από το νέρο. Το ορθογώνιο φρούριο με τέσσερις κυκλικούς πύργους χτίστηκε από τον Αμπντουλά μπιν Αχμέντ Αλ Χαλίφα και χρησίμευσε ως αδελφικό φρούριο στο Φρούριο Άραντ, το οποίο φρουρούσε το πέρασμα του Κόλπου Μουχάρακ. Το 1868, το φρούριο καταστράφηκε από βρετανικά πολεμικά πλοία που παρενέβησαν στον Πόλεμο Κατάρ-Μπαχρέιν.
Το νησί και το φρούριο ανακαινίστηκαν εν μέρει το 1930 για να λειτουργήσουν ως σταθμός καραντίνας για την ευλογιά. Το φρούριο ανακατασκευάστηκε περαιτέρω τη δεκαετία του 1970 από μια αρχαιολογική ομάδα του Μπαχρέιν και έκτοτε πραγματοποιήθηκαν περαιτέρω αρχαιολογικές ανασκαφές το 2010. Προς το παρόν, το φρούριο αποτελείται από έναν μοναχικό πύργο.
Σήμερα
Η τοποθεσία είναι τώρα δίπλα σε μια βάση ακτοφυλακής και μπορεί να το επισκεφθεί κάποιος από το Εθνικό Μουσείο του Μπαχρέιν με μια σύντομη βόλτα με βάρκα. Το φρούριο διαθέτει επί του παρόντος ένα κέντρο επισκεπτών και είναι το σημείο εκκίνησης του Μονοπατιού Μαργαριταριών.
Δείτε επίσης
Μονοπάτι Μαργαριταριών του Μπαχρέιν
Φρούριο Άραντ
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Φρούρια στο Μπαχρέιν
|
818074
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%BC%20%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AD%CE%BD
|
Ανσέλμ Παγιέν
|
Ο Ανσέλμ Παγιέν (6 Ιανουαρίου 1795 - 12 Μαΐου 1871) ήταν διακεκριμένος Γάλλος χημικός, ο οποίος ανακάλυψε το ένζυμο αμυλάση και επίσης, μελέτησε και αναγνώρισε τον βασικότερο υδατάνθρακα, την κυτταρίνη.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1795. Άρχισε να μελετά τις φυσικές επιστήμες με τον πατέρα του, όταν ήταν μόλις 13 ετών. Αργότερα σπούδασε Χημεία στο γαλλικό πανεπιστήμιο, École Polytechnique, υπό την καθοδήγηση των χημικών Louis Nicolas Vauquelin και Μισέλ Εζέν Σεβρέλ.
Σε ηλικία μόλις 23 ετών, ο Παγιέν έγινε διευθυντής ενός εργοστασίου διύλισης βόρακα, όπου ανέπτυξε μόνος του μια καινοτομική διεργασία για σύνθεση του βόρακα από σόδα και βορικό οξύ. Μέχρι τότε, ο βόρακας εισάγονταν από τις Ανατολικές Ινδίες αποκλειστικά από τους Ολλανδούς. Η νέα μέθοδος του Παγιέν έριξε την αξία του βόρακα στο ένα τρίτο της τότε εμπορικής τιμής, και βέβαια ''έσπασε'' το ολλανδικό μονοπώλιο.
Καινοτομίες
Ανέπτυξε πρώτος καινοτομικές μεθόδους για το ραφινάρισμα της ζάχαρης, μαζί με σύστημα εξευγενισμού του αμύλου και του αλκοόλ από τις πατάτες. Επιπρόσθετα εισήγαγε μια μέθοδο για τον ποσοτικό προσδιορισμό του αζώτου. Εφηύρε επίσης ένα νέο αποχρωματόμετρο, το οποίο υποστήριζε εργαστηριακά την ανάλυση, τον αποχρωματισμό, τη λεύκανση και την κρυστάλλωση της ζάχαρης.
Το 1833 ανακάλυψε -και κατονόμασε από την ομώνυμη ελληνική λέξη- το πρώτο ένζυμο, τη διαστάση, ή πιο ευρέως γνωστή ως αμυλάση.
Η πιο σημαντική του όμως ανακάλυψη υπήρξε αυτή της κυτταρίνης. Πρώτος την απομόνωσε από φυτική ύλη, διέκρινε ότι αποτελεί βασικό μέρος των κυτταρικών τοιχωμάτων των φυτών, κατέγραψε τη χημική της δομή, και τέλος συνεισέφερε στην ονομασία του πιο άφθονου και σημαντικού υδατάνθρακα (κυτταρίνη).
Το 1835 εκλέχθηκε καθηγητής πανεπιστημίου στη ανώτατη σχολή École Centrale Paris, ενώ αργότερα κατέλαβε την έδρα του καθηγητή στο εθνικό ερευνητικό ίδρυμα Conservatoire des Arts et Métiers. Πέθανε στο Παρίσι στις 13 Μαΐου 1871.
Υστεροφημία
Η Αμερικανική Χημική Εταιρεία (American Chemical Society) έχει καθιερώσει ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία της προς τιμήν του, το βραβείο Anselme Payen.
Παραπομπές
Μέλη της Ακαδημίας Επιστημών (Γαλλία)
|
97964
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Μέγης
|
Ο Μέγης (< μέγας = «μέγιστος», «μεγαλόσωμος») ήταν μυθολογικό πρόσωπο που συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο.
Ο μύθος
Ήταν βασιλόπουλο αρχηγός στρατού από το Δουλίχιο (σημερινές Εχινάδες). Πατέρας του ήταν ο Φυλέας και παππούς του ο Αυγείας βασιλιάς των Επειών της Ηλείας. Μητέρα του ήταν η Κτισμένη, κόρη του Λαέρτη και αδελφή του Οδυσσέα. Σε μιά μάχη με τον Έκτωρα ο Πολυδάμας σκότωσε τον φίλο του Ώτο από την Κυλλήνη. Βλέποντας τον φίλο του νεκρό, όρμησε στον Πολυδάμα αλλά αυτός κατάφερε να ξεφύγει με την παρέμβαση του Απόλλωνα. Ο Μέγης τότε σκότωσε τον Κροίσμο.
Δείτε επίσης
Άλωση της Τροίας (Πολύγνωτος), αναπαράσταση πανοραμικής τοιχογραφίας μεγαλογραφίας του φημισμένου αρχαίου έλληνα ζωγράφου Πολύγνωτου.
Αναφορές
Πηγές
(Ιταλικά)
Μεγης
Μεγης
|
311743
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%A7%20%CE%A7%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%81
|
ΦΧ Χάφναρφιορδουρ
|
Η ΦΧ Χάφναρφιορδουρ (ισλανδικά: FH) που συνήθως αναφέρεται απλά ως ΦΧ (προφέρεται ως εφφ χά), είναι ισλανδικός αθλητικός σύλλογος με έδρα τη Χάφναρφιορδουρ.
Τίτλοι
Πρωταθλήτρια Ισλανδίας: 6
2004, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012
Κυπελλούχος Ισλανδίας: 2
2007, 2010
Νικήτρια του Λιγκ Καπ: 5
2002, 2004, 2006, 2007, 2009
Νικήτρια του Σούπερ Καπ: 6
2004, 2006, 2008, 2009, 2010, 2013
Πορεία στην Ευρώπη
Ως τις 20 Σεπτεμβρίου του 2012
Προπονητές
Όλαφουρ Γιοχάνεσον (1988–90, 1995, Ιαν 2003–Οκτ 07)
Χέιμιρ Γκούντιονσον (Ιαν 2008–)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ισλανδίας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1929
|
113693
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Σουμάδα
|
Η σουμάδα είναι λευκό αναψυκτικό ποτό, που προέρχεται από γαλάκτωμα αμυγδάλου. Λέγεται επίσης αμυγδαλόπομα. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστό ως θιάσιον ή θιάσον (από τα αθάσια, που είναι τα αμύγδαλα) και στους βυζαντινούς χρόνους ως θασόρροφον.
Για την παρασκευή της σουμάδας τα ξεφλουδισμένα αμύγδαλα αφού αλεστούν ή κοπανηθούν αφήνονται για κάποιο χρονικό διάστημα μέσα σε νερό το οποίο απορροφά το χυμό τους. Μετά τον αποστραγγισμό τους, το νερό βράζεται με προσθήκη ζάχαρης μέχρι να "δέσει" το σιρόπι. Στη συνέχεια το σιρόπι αυτό διαλύεται σε νερό όπως η βυσσινάδα και προσφέρεται κρύο ως αναψυκτικό.
Στην Ελλάδα η σουμάδα θεωρείται λόγω χρώματος ως γαμήλιο ποτό και για τούτο προσφέρεται κυρίως σε γάμους, εξ ου και η ευχή: "και στις σουμάδες σου!" που είναι ανάλογη με την ευχή "και στα δικά σου!".
Πηγές
"Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.ΚΒ΄, σελ.150.
Παραπομπές
Αναψυκτικά
Κυπριακή κουζίνα
|
160599
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αεροδρόμιο Λαμίας
|
Το Αεροδρόμιο Λαμίας βρίσκεται στο 2ο χιλιόμετρο της Παλαιάς Εθνικής Οδού Λαμίας-Άμφισσας και συγκεκριμένα διπλά από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Το αεροδρόμιο ανήκει στην Πολεμική Αεροπορία και δεν έχει καμία εμπορική ή επιβατική κίνηση.
Το Αεροδρομιο Λαμιας δημιουργηθηκε το 1922 για την μεταφορα ανθρωπιστικης βοηθειας απο Αγγλια και Γαλλια προς τους αρτι αφιχθεντες προσφυγες της Μικρασιατικης Καταστροφης.
Το αεροδρομιο κατασκευαστηκε ως φιλανθρωπικο εργο απο τον τοπικο αρχοντα, βιομηχανο & τραπεζιτη Κωνσταντινο Κροκο, με την βοηθεια των φιλων του Ιωαννου κ' Αθανασιου Ευταξια, με τους οποιους ειχε ηδη συνδραμει σε αλλα εργα κοινης ωφελειας, οπως στην κατασκευη του Εμποροβιομηχανικου Επιμελιτηριου Φθιωτιδος, καθως και του Πολιτικου Νοσοκομειου Λαμιας στην περιοχη Νεας Αμπλιανης που υδρηθηκε ως φιλανθρωπικη βοηθεια απο τον Κωνσταντινο Ελασσονα το 1911 και ονομαστηκε Ελασσονιο Νοσοκομειο Λαμιας, και το οποιο βοηθησε τα μεγιστα τους προσφυγες καθως και τους ντοπιους τα δυσκολα αυτα χρονια πριν και μετα την καταστροφη του Ελληνισμου της Μικρας Ασιας.
Τοτε το νεο αεροδρομιο Ευρωπαικων προδιαγραφων στηθηκε το 1922 ως μεταφορικος αερολιμενας για τις αναγκες των προσφυγων της Ιωνιας, που ειχαν φθασει απελπισμενοι στην κοιλαδα του Σπερχειου ποταμου διπλα στην πολη της Λαμιας, και χρηζαν καθε μορφης Ανθρωπιστικης βοηθειας.
Σημερα το αεροδρομιο χρησιμοποιειται μονον απο την Αερολέσχη Λαμιας Φθιώτιδος ως έδρα της, και για όλες τις δραστηριότητές της.
Παραπομπές
Λαμία
Αεροδρόμιο
|
521651
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD%20%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%86%CF%81%CE%B9%CF%82
|
Τζον Τζέφρις
|
Ο Τζον Τζέφρις (, 5 Φεβρουαρίου 1745 – 16 Σεπτεμβρίου 1819) ήταν Αμερικανός φυσικός, επιστήμονας και στρατιωτικός χειρουργός του Βρετανικού Στρατού στη Νέα Σκωτία και τη Νέα Υόρκη κατά την διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Βοστώνη, αποφοίτησε από το Κολλέγιο Χάρβαρντ και απέκτησε πτυχίο ιατρικής από το Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν. Είναι περισσότερο γνωστός ως συνοδός του Ζαν-Πιερ Μπλανσάρ στην πτήση με αερόστατο που πραγματοποίησαν το 1785 πάνω από τη Μάγχη. Ο Δρ. Τζέφρις έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην δίκη της Σφαγής της Βοστώνης ως μάρτυρας υπεράσπισης. Ήταν ο χειρουργός του Πάτρικ Καρ, ο οποίος ήταν ένας από τους Αμερικανούς που τραυματίστηκαν κατά την διάρκεια αυτού του συμβάντος.
Ο Τζέφρις θεωρείται επίσης ως ένας από τους πρώτους παρατηρητές καιρού της Αμερικής. Ξεκίνησε να πραγματοποιεί καθημερινές καιρικές μετρήσεις το 1774 στη Βοστώνη, και μετρήσεις με αερόστατο πάνω από το Λονδίνο το 1784. Η Εθνική Ημέρα Μετεωρολόγων των ΗΠΑ εορτάζεται προς τιμήν του, την ημέρα γέννησης του, στις 5 Φεβρουαρίου. Τα Αρχεία και οι Ειδικές Συλλογές του Κολλεγίου Άμερστ διαθέτουν συλλογή των εργασιών του, συμπεριλαμβανομένης και μια επιστολής που έριξε από το αερόστατο της ιστορικής του πτήσης, η οποία θεωρείται το παλαιότερο παράδειγμα αεροπορικού ταχυδρομείου που διασώζεται.
Έζησε στην Αγγλία από το 1776 έως το 1790. Παρόλο που το όνομα του συμπεριλήφθηκε στην Πράξη Εξορίας της Μασαχουσέτης, επέστρεψε στο ιδιωτικό του ιατρείο στην Βοστώνη, όπου και έμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1819. Ο γιος του Τζον Τζέφρις Β΄ (1796-1876) ήταν χειρουργός οφθαλμίατρος και ήταν μεταξύ των ιδρυτών του Φιλανθρωπικού Νοσοκομείου Οφθαλμών και Αυτιών της Μασαχουσέτης.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έργα του ή για τον Τζον Τζέφρις σε βιβλιοθήκες (κατάλογος WorldCat)
Αμερικανοί φυσικοί
Αμερικανοί μετεωρολόγοι
Αμερικανοί ιατροί
Χειρουργοί
|
504914
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%8D
|
Νοχουρντουζού
|
Το Νοχουρντουζού (επίσης, Νοχορντιουζίι, Νοχουρντγιούζι, και Νοχουρντγιούζγιου) είναι χωριό της επαρχίας Κούμπα του Αζερμπαϊτζάν. Το χωριό αποτελεί μέρος του δήμου Γιέρφι.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Κούμπα
|
941
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1980
|
1980
|
Η παρούσα σελίδα αφορά το έτος 1980 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Ιανουάριος
1 Ιανουαρίου - Αλλαγές στον σουηδικό νόμο περί της διαδοχής κάνουν την πριγκίπισσα Βικτώρια της Σουηδίας διάδοχο του θρόνου, μπροστά από τον μικρότερο αδελφό της.
6 Ιανουαρίου - Δολοφονείται από τη σικελική μαφία ο πρόεδρος της Σικελίας, Πιερσάντι Ματαρέλα.
9 Ιανουαρίου - Στη Σαουδική Αραβία, 63 αντάρτες Ισλαμιστές αποκεφαλίζονται για τη συμμετοχή τους στην πολιορκία του Μασγίντ αλ-Χαράμ στη Μέκκα το Νοέμβριο του 1979.
20 Ιανουαρίου - Οι Πίτσμπουργκ Στίλερς κερδίζουν το τέταρτο πρωτάθλημα NFL σε έξι σεζόν, νικώντας τους Λος Άντζελες Ραμς με 31-19 στο Σούπερ Μπόουλ που διεξήχθη στο Ρόουζ Μπόουλ στην Πασαντίνα (Καλιφόρνια). Το παιχνίδι παρακολούθησαν και οι Αμερικανοί όμηροι στο Ιράν.
22 Ιανουαρίου - Συλλαμβάνεται στη Μόσχα ο Σοβιετικός επιστήμονας και ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων Αντρέι Ζαχάρωφ.
26 Ιανουαρίου - Το Ισραήλ και η Αίγυπτος συνάπτουν διπλωματικές σχέσεις.
27 Ιανουαρίου - Έξι Αμερικανοί διπλωμάτες, παρουσιαζόμενοι ως Καναδοί, καταφέρνουν να διαφύγουν από την Τεχεράνη, Ιράν, ταξιδεύοντας στη Ζυρίχη, Ελβετία.
31 Ιανουαρίου - Η ισπανική πρεσβεία στη Γουατεμάλα δέχεται εισβολή και πυρπολείται, με απολογισμό 37 νεκρούς.
Φεβρουάριος
17 Φεβρουαρίου - Πραγματοποιείται η πρώτη χειμερινή ανάβαση στο Έβερεστ από τους Κριστόφ Βιελίτσκι και Λάσεκ Κίτσι.
Μάρτιος
14 Μαρτίου - Στην Πολωνία, η πτήση 7 της LOT συντρίβεται κατά την τελική προσέγγιση κοντά στη Βαρσοβία, σκοτώνοντας 87 άτομα, συμπεριλαμβανομένης μίας 14μελούς αμερικανικής ομάδας πυγμαχίας.
18 Μαρτίου - Στο κοσμοδρόμιο του Πλεσέτσκ στη Ρωσία, 48 άτομα σκοτώνονται από την έκρηξη πυραύλου Βοστόκ-2Μ στην εξέδρα εκτόξευσής του κατά τη διάρκεια τροφοδοσίας καυσίμου.
Απρίλιος
12 Απριλίου - Ο Σάμιουελ Ντόε αποκτά τον έλεγχο της Λιβερίας με πραξικόπημα, δίνοντας τέλος στην πάνω από 130 ετών κυριαρχία της μειονότητας των Αμερικανολιβεριανών.
18 Απριλίου - Δημιουργείται η Ζιμπάμπουε (πρώην Ροδεσία). Το δολάριο Ζιμπάμπουε αντικαθιστά το δολάριο της Ροδεσίας ως το επίσημο νόμισμα της χώρας.
Μάιος
8 Μαΐου - Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επιβεβαιώνει την εξάλειψη της ευλογιάς.
9 Μαΐου - Σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα στο Νιου Τζέρσεϊ ο Τζέιμς Αλεξάντερ Τζορτζ Σμιθ Μακάρτνεϊ, πολιτικός από τα Τερκς και Κέικος.
9 Μαΐου - Ο Γεώργιος Ράλλης γίνεται πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας.
13 Μαΐου - Ένας ανεμοστρόβιλος F3 χτυπά το Μίσιγκαν.
18 Μαΐου - Έκρηξη του όρους της Αγίας Ελένης στην πολιτεία Ουάσινγκτον σκοτώνει 57 άτομα και προκαλεί τεράστιες ζημιές.
28 Μαΐου - Η Νότιγχαμ Φόρεστ κατακτά για 2η συνεχόμενη και τελευταία φορά το Κύπελλο Πρωταθλητριών επικρατώντας με 1-0 επί του Αμβούργου στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου στη Μαδρίτη.
Ιούνιος
Ιούλιος
1 Ιουλίου - Το Ο Canada γίνεται επισήμως ο εθνικός ύμνος του Καναδά.
18 Ιουλίου - Πραγματοποιούνται τα εγκαίνια της νέας μεταλλικής γέφυρας στη Λεωφόρο Αθηνών (στη συμβολή της με τη Λεωφόρο Κηφισού).
29 Ιουλίου - Μετά την Ιρανική Επανάσταση, το Ιράν υιοθετεί μία νέα "ιερή" σημαία.
Αύγουστος
23 Αυγούστου - Ξεκινά τη λειτουργία της η ΕΥΔΑΠ.
25 Αυγούστου - Η Ζιμπάμπουε γίνεται μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
29 Αυγούστου - Πραγματοποιούνται τα εγκαίνια της οδικής παράκαμψης Αχλαδόκαμπου.
Σεπτέμβριος
12 Σεπτεμβρίου - Πραγματοποιείται στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία.
22 Σεπτεμβρίου - Το Ιράκ εισβάλλει στο Ιράν.
23 Σεπτεμβρίου - Ο Μπομπ Μάρλεϊ δίνει στο Πίτσμπεργκ την τελευταία του συναυλία.
Οκτώβριος
10 Οκτωβρίου - Σεισμός μεγέθους 7,3 Ρίχτερ πλήττει τη βόρεια Αλγερία, με απολογισμό 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματίες.
10 Οκτωβρίου - Ιδρύεται στο Ελ Σαλβαδόρ το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί.
Νοέμβριος
4 Νοεμβρίου - Ο Ρόναλντ Ρήγκαν εκλέγεται ως ο 40ός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, νικώντας τον εν ενεργεία Τζίμι Κάρτερ.
12 Νοεμβρίου - Το διαστημικό σκάφος της NASA Βόγιατζερ 1 κάνει την πλησιέστερη προσέγγισή του στον Κρόνο και παίρνει τις πρώτες εικόνες των δακτυλίων του.
16 Νοεμβρίου - Κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου δολοφονείται από την αστυνομία η Σταματίνα Κανελλοπούλου και χτυπιέται θανάσιμα ο Ιάκωβος Κουμής.
21 Νοεμβρίου - Ξεσπά θανατηφόρα πυρκαγιά σε ξενοδοχείο στη Νεβάδα. 85 άτομα σκοτώθηκαν και 627 τραυματίστηκαν στη χειρότερη καταστροφή στην ιστορία της Νεβάδας.
Δεκέμβριος
2 Δεκεμβρίου - Εμφύλιος Πόλεμος του Ελ Σαλβαδόρ: Βιάζονται και δολοφονούνται τέσσερις Αμερικανίδες ιεραπόστολοι.
8 Δεκεμβρίου - Ο πρώην Beatle Τζον Λένον δολοφονείται από τον Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν μπροστά από το κτίριο Ντακότα στη Νέα Υόρκη.
19 Δεκεμβρίου - Τα πολυκαταστήματα «Μινιόν» και «Κατράντζος» καταστρέφονται από εκρήξεις βομβών, σε οργανωμένη επιχείρηση δολιοφθοράς.
Γεννήσεις
1 Ιανουαρίου - Λάζαρος Αγαδάκος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
1 Ιανουαρίου - Μιχάλης Εμιρλής, Έλληνας τραγουδιστής
1 Ιανουαρίου - Ρίτσι Φόλκνερ, Άγγλος κιθαρίστας (Judas Priest)
2 Ιανουαρίου - Γιώργος Δέδας, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
3 Ιανουαρίου - Παναγιώτης Ραφαηλίδης, Έλληνας τραγουδιστής
6 Ιανουαρίου - Αποστολία Ζώη, Ελληνίδα τραγουδίστρια
6 Ιανουαρίου - Ευτύχης Μπλέτσας, Έλληνας παρουσιαστής και μάγειρας
14 Ιανουαρίου - Άντρια Ζίζιτς, Κροάτης καλαθοσφαιριστής
17 Ιανουαρίου - Ζόι Ντεσανέλ, Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια
19 Ιανουαρίου - Άρβυντας Ματσιγιάουσκας, Λιθουανός καλαθοσφαιριστής
19 Ιανουαρίου - Τζένσον Μπάτον, Άγγλος οδηγός αγώνων
25 Ιανουαρίου - Τσάβι Ερνάντεθ, Ισπανός ποδοσφαιριστής
25 Ιανουαρίου - Μισέλ ΜακΚουλ, Αμερικανίδα παλαίστρια
25 Ιανουαρίου - Στάθης Ταυλαρίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
9 Φεβρουαρίου - Δημήτρης Ουγγαρέζος, Έλληνας παρουσιαστής
9 Φεβρουαρίου - Φαίη Σκορδά, Ελληνίδα παρουσιάστρια
9 Φεβρουαρίου - Άγγελος Χαριστέας, Έλληνας ποδοσφαιριστής
11 Φεβρουαρίου -Θάνος Τοκάκης, Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης
15 Φεβρουαρίου - Πιότρ Γελφίμοφ, Λευκορώσος τραγουδιστής
19 Φεβρουαρίου - Σπύρος Γιαννιώτης, Έλληνας κολυμβητής
19 Φεβρουαρίου - Πιερ-Οβόνο Εμπέντε, Καμερουνέζος ποδοσφαιριστής
21 Φεβρουαρίου - Γίγκμε Κεσάρ Ναμγκιάλ Βανγκτσούκ, βασιλιάς του Μπουτάν
21 Φεβρουαρίου - Τιτσιάνο Φέρο, Ιταλός τραγουδιστής
26 Φεβρουαρίου - Ζούλιο Σέζαρ ντα Σίλβα ε Σόουζα, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής
1 Μαρτίου - Μπεσκιοϊλού Αντέμ, Τούρκος ποδοσφαιριστής
2 Μαρτίου - Μελέτης Ηλίας, Έλληνας ηθοποιός
18 Μαρτίου - Σοφία Μάιλς, Αγγλίδα ηθοποιός
20 Μαρτίου - Ρομπέρτας Γιαβτόκας, Λιθουανός καλαθοσφαιριστής
21 Μαρτίου - Πίτερ Οφορίκουε, Γκανέζος ποδοσφαιριστής
21 Μαρτίου - Ροναλντίνιο, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής
28 Μαρτίου - Στέλλα Πιλάτου, Ελληνίδα αθλήτρια
1 Απριλίου - Ράντυ Όρτον, Αμερικανός παλαιστής
3 Απριλίου - Αρετή Τέζα, Ελληνίδα πετοσφαιρίστρια
5 Απριλίου - Μάριο Κασούν, Κροάτης καλαθοσφαιριστής
7 Απριλίου - Ντέιβιντ Οτάνγκα, Αμερικανός παλαιστής
7 Απριλίου - Ελένη Ποιμενίδου, Ελληνίδα χειροσφαιρίστρια
9 Απριλίου - Λουτσιάνο Γκαλέτι, Αργεντινός ποδοσφαιριστής
22 Απριλίου - Κόρα Καρβούνη, Ελληνίδα ηθοποιός
26 Απριλίου - Τσάνινγκ Τέιτουμ, Αμερικανός ηθοποιός
28 Απριλίου - Καρολίνα Γκότσεβα, τραγουδίστρια από τη Βόρεια Μακεδονία
1 Μαΐου - Άνα Κλάουδια Ταλανκόν, Μεξικάνα ηθοποιός
6 Μαΐου - Δημήτρης Διαμαντίδης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
8 Μαΐου - Παναγιώτης Καυκής, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
23 Μαΐου - Φάνης Γκέκας, Έλληνας ποδοσφαιριστής
30 Μαΐου - Στίβεν Τζέραρντ, Άγγλος ποδοσφαιριστής
3 Ιουνίου - Λάζαρος Παπαδόπουλος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
8 Ιουνίου - Γκουστάβο Μαντούκα, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής
13 Ιουνίου - Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Ισπανός καλαθοσφαιριστής
16 Ιουνίου - Νεχίρ Ερντογάν, Τουρκάλα ηθοποιός
19 Ιουνίου - Αρκάντιους Μάλαρτζ, Πολωνός ποδοσφαιριστής
23 Ιουνίου - Φραντσέσκα Σκιαβόνε, Ιταλίδα αντισφαιρίστρια
6 Ιουλίου - Πάου Γκασόλ, Ισπανός καλαθοσφαιριστής
6 Ιουλίου - Εύα Γκριν, Γαλλίδα ηθοποιός
8 Ιουλίου - Ρόμπι Κιν, Ιρλανδός ποδοσφαιριστής
10 Ιουλίου - Εσεκιέλ Γκονσάλες, Αργεντινός ποδοσφαιριστής
10 Ιουλίου - Τζέσικα Σίμπσον, Αμερικανίδα τραγουδίστρια
15 Ιουλίου - Μιχάλης Ζαμπίδης, Έλληνας αθλητής του κικ μποξ
19 Ιουλίου - Απόστολος Αρμενάκης, Έλληνας πετοσφαιριστής
27 Ιουλίου - Ντολφ Ζίγκλερ, Αμερικανός παλαιστής
2 Αυγούστου - Νάντια Μπγιόρλιν, Αμερικανίδα ηθοποιός
18 Αυγούστου - Αθηνά Παπαγιάννη, Ελληνίδα αθλήτρια
20 Αυγούστου - Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Έλληνας πολιτικός
20 Αυγούστου - Γιώργος Χρυσοστόμου, Έλληνας ηθοποιός
26 Αυγούστου - Μακόλεϊ Κάλκιν, Αμερικανός ηθοποιός
26 Αυγούστου - Κρις Πάιν, Αμερικανός ηθοποιός
26 Αυγούστου - Μανόλης Παπαμακάριος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
29 Αυγούστου - Γουίλιαμ Λέβι, Κουβανός ηθοποιός
9 Σεπτεμβρίου - Μισέλ Ουίλιαμς, Αμερικανίδα ηθοποιός
12 Σεπτεμβρίου - Γιάο Μινγκ, Κινέζος καλαθοσφαιριστής
12 Σεπτεμβρίου - Σίσσυ Χρηστίδου, Ελληνίδα παρουσιάστρια
13 Σεπτεμβρίου - Βαγγέλης Νάστος, Έλληνας ποδοσφαιριστής
29 Σεπτεμβρίου - Ζάκαρι Λίβαϊ, Αμερικανός ηθοποιός
4 Οκτωβρίου - Τομάς Ροσίτσκι, Τσέχος ποδοσφαιριστής
8 Οκτωβρίου - Μιζ, Αμερικανός παλαιστής
14 Οκτωβρίου - Μπεν Γουίσοου, Άγγλος ηθοποιός
14 Οκτωβρίου - Τζανσού Ντερέ, Τουρκάλα ηθοποιός και μοντέλο
21 Οκτωβρίου - Κιμ Καρντάσιαν, Αμερικανίδα επιχειρηματίας και μοντέλο
29 Οκτωβρίου - Μπεν Φόστερ, Αμερικανός ηθοποιός
5 Νοεμβρίου - Κρίστοφ Μετσέλντερ, Γερμανός ποδοσφαιριστής
12 Νοεμβρίου - Ράιαν Γκόσλινγκ, Καναδός ηθοποιός
13 Νοεμβρίου - Μίλος Βούγιανιτς, Σέρβος καλαθοσφαιριστής
29 Νοεμβρίου - Ηλίας Κασιδιάρης, Έλληνας πολιτικός
1 Δεκεμβρίου - Γεωργία Τζανακάκη, Ελληνίδα πετοσφαιρίστρια
7 Δεκεμβρίου - Σάββας Πούμπουρας, Έλληνας παρουσιαστής
7 Δεκεμβρίου - Τζον Τέρι, Άγγλος ποδοσφαιριστής
9 Δεκεμβρίου - Σάιμον Χέλμπεργκ, Αμερικανός ηθοποιός
12 Δεκεμβρίου - Gus G., Έλληνας κιθαρίστας (Firewind)
17 Δεκεμβρίου - Ρόναλντ Γκαρσία, Βολιβιανός ποδοσφαιριστής
17 Δεκεμβρίου - Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου, Ελληνίδα σφυροβόλος
18 Δεκεμβρίου - Κριστίνα Αγκιλέρα, Αμερικανίδα τραγουδίστρια
19 Δεκεμβρίου - Τζέικ Τζίλενχαλ, Αμερικανός ηθοποιός
27 Δεκεμβρίου - Κλαούντιο Καστανιόλι, Ελβετός παλαιστής
30 Δεκεμβρίου - Χένρι Ντόμερκαντ, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής
Ένρι Τσανάι - Αλβανός φωτογράφος
Θάνατοι
2 Ιανουαρίου - Φίλιππος Δραγούμης, Έλληνας πολιτικός
2 Ιανουαρίου - Γεώργιος Μαυροφόρος, Έλληνας πολιτικός
4 Ιανουαρίου - Κώστας Κόλλιας Έλληνας τραγουδιστής.
20 Ιανουαρίου- Δημήτρη Ζευγά Έλληνας τραγουδιστής.
23 Ιανουαρίου - Λιλ Ντάγκοβερ, Γερμανίδα ηθοποιός
27 Ιανουαρίου - Στρατής Τσίρκας, Έλληνας συγγραφέας
3 Φεβρουαρίου - Ρέι Χάιντορφ, Αμερικανός συνθέτης
8 Φεβρουαρίου - Νίκος Ξυλούρης, Έλληνας τραγουδιστής
12 Φεβρουαρίου - Γεωργία Βασιλειάδου, Ελληνίδα ηθοποιός
13 Φεβρουαρίου - Ντέιβιντ Γιάνσεν, Αμερικανός ηθοποιός
19 Φεβρουαρίου - Δημήτριος Βρανόπουλος, Έλληνας πολιτικός
19 Φεβρουαρίου - Μπον Σκοτ, Σκωτσέζος τραγουδιστής (AC/DC)
22 Φεβρουαρίου - Όσκαρ Κοκόσκα, Αυστριακός ζωγράφος και ποιητής
24 Φεβρουαρίου - Γεώργιος Ανδριανόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής και πολιτικός
1 Μαρτίου - Ντίξι Ντιν, Άγγλος ποδοσφαιριστής
18 Μαρτίου - Έριχ Φρομ, Γερμανός ψυχολόγος και φιλόσοφος
23 Μαρτίου - Αλέκος Λειβαδίτης, Έλληνας ηθοποιός
26 Μαρτίου - Ρολάν Μπαρτ, Γάλλος λογοτεχνικός κριτικός και συγγραφέας
31 Μαρτίου - Τζέσε Όουενς, Αμερικανός αθλητής
7 Απριλίου - Παύλος Δελαπόρτας, Έλληνας δικαστικός
12 Απριλίου - Γουίλιαμ Τόλμπερτ ο νεότερος, Λιβεριανός πολιτικός
15 Απριλίου - Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας
24 Απριλίου - Αλέχο Καρπεντιέ, Κουβανός συγγραφέας
25 Απριλίου - Μάριο Μπάβα, Ιταλός σκηνοθέτης
29 Απριλίου - Άλφρεντ Χίτσκοκ, Άγγλος σκηνοθέτης
4 Μαΐου - Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, Γιουγκοσλάβος πολιτικός
9 Μαΐου - Αλέξανδρος Εμπειρίκος - Κουμουνδούρος, Έλληνας πολιτικός
9 Μαΐου - Τζέιμς Αλεξάντερ Τζορτζ Σμιθ Μακάρτνεϊ, πολιτικός από τα Τερκς και Κέικος
24 Μαΐου - Ιωάννης Σ. Αλεξάκης, Έλληνας στρατιωτικός
28 Μαΐου - Ρολφ Νεβάνλινα, Φινλανδός μαθηματικός
7 Ιουνίου - Χένρυ Μίλλερ, Αμερικανός συγγραφέας
12 Ιουνίου - Μασαγιόσι Οχίρα, Ιάπωνας πολιτικός
22 Ιουνίου - Δημήτρης Παρτσαλίδης, Έλληνας πολιτικός
23 Ιουνίου - Σαντζάι Γκάντι, Ινδός πολιτικός
23 Ιουνίου - Φραντσέσκα Σκιαβόνε, Ιταλίδα αντισφαιρίστρια
4 Ιουλίου - Γκρέγκορι Μπέιτσον, Άγγλος ανθρωπολόγος
13 Ιουλίου - Σερέτσε Χάμα, πρόεδρος της Μποτσουάνας
19 Ιουλίου - Νιχάτ Ερίμ, Τούρκος πολιτικός
24 Ιουλίου - Πίτερ Σέλλερς, Άγγλος ηθοποιός
25 Ιουλίου - Βλαντίμιρ Βισότσκι, Ρώσος τραγουδοποιός, ποιητής και ηθοποιός
27 Ιουλίου - Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί, σάχης του Ιράν
1 Αυγούστου - Πατρίκ Ντεπαγιέ, Γάλλος οδηγός αγώνων
6 Αυγούστου - Μαρίνο Μαρίνι, Ιταλός γλύπτης
11 Σεπτεμβρίου -Χρήστος Ανδρικόπουλος Διοικητής του ΟΓΑ
14 Σεπτεμβρίου - Χοσέ Μαρία Χιλ Ρόμπλες ι Κινιόνες, Ισπανός πολιτικός
16 Σεπτεμβρίου - Ζαν Πιαζέ, Ελβετός ψυχολόγος
25 Σεπτεμβρίου - Λιούις Μάιλστοουν, Ρώσος σκηνοθέτης
25 Σεπτεμβρίου - Τζον Μπόναμ, Άγγλος ντράμερ (Led Zeppelin)
25 Σεπτεμβρίου - Μάριε Ούντερ, Εσθονή ποιήτρια
26 Σεπτεμβρίου - Βαγγέλης Χέλμης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
15 Οκτωβρίου - Πρίγκιπας Πέτρος της Ελλάδας και της Δανίας
21 Οκτωβρίου - Χανς Άσπεργκερ, Αυστριακός παιδίατρος
25 Οκτωβρίου - Φίλιππος, εκλέκτορας της Έσσης
26 Οκτωβρίου - Φρέντερικ Κλαρκ, κυβερνήτης της Αγίας Λουκίας
7 Νοεμβρίου - Στηβ ΜακΚουήν, Αμερικανός ηθοποιός
16 Νοεμβρίου - Σταματίνα Κανελλοπούλου, Ελληνίδα αγωνίστρια
23 Νοεμβρίου - Ιάκωβος Κουμής, Κύπριος αγωνιστής
24 Νοεμβρίου - Δημήτριος Νότη Μπότσαρης, Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός
2 Δεκεμβρίου - Ρομέν Γκαρί, Λιθουανός συγγραφέας
2 Δεκεμβρίου - Ρόζα Εσκενάζυ, Ελληνίδα τραγουδίστρια
3 Δεκεμβρίου - Όσβαλντ Μόσλι, Άγγλος πολιτικός
8 Δεκεμβρίου - Τζον Λένον, Άγγλος μουσικός και τραγουδιστής (The Beatles)
9 Δεκεμβρίου - Κώστας Μπίρης, Έλληνας αρχιτέκτονας
10 Δεκεμβρίου - Βενέδικτος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων
15 Δεκεμβρίου - Κομνηνός Πυρομάγλου, Έλληνας πολιτικός
24 Δεκεμβρίου - Καρλ Νταίνιτς, Γερμανός ναύαρχος
30 Δεκεμβρίου - Γιάννης Χέλμης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Ιωάννης Λυκούδης, Έλληνας ιατρός και πολιτικός
Παύλος Παυλίδης, Έλληνας γελοιογράφος
Έτη
|
843202
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CE%BD
|
Μπουνιόν
|
Το Μπουνιόν (γαλλικά: Bougnon) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
769579
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%20560%20%CF%80.%CE%A7.
|
Δεκαετία 560 π.Χ.
|
568 π.Χ.
Ο Αμτάλκα διαδέχεται τον αδελφό του, τον Ασπέλτη, ως βασιλιάς του Κους
567 π.Χ.
Ο εκθρονισμένος φαραώ Απρίης εισβάλλει στην Αίγυπτο με τη βοήθεια των Βαβυλωνίων, αλλά ηττάται από τον Άμασι Β΄.
565 π.Χ.
Ίδρυση της ελληνικής πόλης Αλαλίας στην ανατολική ακτή της Κορσικής, αποικία των Φωκαέων.
Δεκαετίες
|
295505
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CF%8C%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Λουτρό (αποσαφήνιση)
|
Με το όνομα Λουτρό είναι γνωστά τα:
Λουτρό: θεραπεία ή το μέρος που έχει θερμά νερά για αυτήν
και οι οικισμοί:
Λουτρό Ελασσόνος Λάρισας
Καστρί-Λουτρό Λάρισας, οικισμός του Δήμου Τεμπών
Λουτρό Εύβοιας
Λουτρό Ημαθίας
Λουτρό Καρδίτσας
Λουτρό Κοιλάδας Λάρισας
Λουτρό Μαγνησίας
Λουτρό Μεσσηνίας
Λουτρό Χανίων
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
762343
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B2%CE%AF%CE%BB%20%28%CE%92%CE%B1%CE%BB-%CE%BD%CF%84%27%CE%9F%CF%85%CE%AC%CE%B6%29
|
Γκουσαινβίλ (Βαλ-ντ'Ουάζ)
|
Το Γκουσαινβίλ (γαλλικά: Goussainville) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Βαλ-ντ'Ουάζ, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Γκουσαινβιλουά (γαλλικά: Goussainvillois).
Παραπομπές
Κοινότητες του Βαλ-ντ'Ουάζ
|
23578
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Άγιος Γεώργιος Νηλείας Μαγνησίας
|
Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας του Νομού Μαγνησίας είναι παλαιό κεφαλοχώρι του Πηλίου. Παλαιότερα αποτελούσε ανεξάρτητη κοινότητα. Το 1998 έγινε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Μηλεών ενώ από το 2011 εντάχθηκε στο Δήμο Νοτίου Πηλίου.
Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας βρίσκεται χτισμένος σε υψόμετρο 700 μ. περίπου σε μία αμφιθεατρική τοποθεσία με θέα τον Παγασητικό, περίπου 20 χλμ. ανατολικά από τον Βόλο, ανάμεσα στον Άγιο Βλάσιο και τις Πινακάτες.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 οι κάτοικοι του οικισμού του Αγίου Γεωργίου ανέρχονται στους 142. Ωστόσο, σύμφωνα με την ίδια απογραφή, οι κάτοικοι του Δημοτικού Διαμερίσματος (πρώην Κοινότητα) του Αγίου Γεωργίου Νηλείας φτάνουν τους 963 (απογρ. 2001: 1.092) και κατανέμονται σε πέντε οικισμούς ως εξής:
Άγιος Γεώργιος (υψόμ. 800 μ.) 142 κάτ.
Δυο Ρέματα (υψόμ. 500 μ.) 23 κάτ.
Αγία Τριάδα (υψόμ. 350 μ.) 141 κάτ.
Άνω Γατζέα (υψόμ. 150 μ.) 297 κάτ.
Κάτω Γατζέα (παραθαλάσσιος οικισμός) 360 κάτ.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας χτίστηκε περί τον 15ο αιώνα από βοσκούς που βρήκαν σε έναν θάμνο την εικόνα του στρατηλάτη αγίου. Οι δύο βοσκοί έχτισαν εκκλησία προς τιμή του αγίου και γύρω από την εκκλησία χτίστηκε το ομώνυμο χωριό. Στον Άγιο Γεώργιο υπάρχει και δεύτερη εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Αθανάσιο, την οποία έκτισε ο μάστορας Δήμος Ζηπανιώτης ή Ζαπανιώτης το 1795 και αποτελεί ένα από τα ωραιότερα δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα
Επειδή οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν βοσκοί και επειδή ο χειμώνας είναι βαρύς στο υψόμετρο όπου είναι χτισμένο το χωριό οι Αϊγιωργείτες είχαν τη συνήθεια να διαμένουν στον Άγιο Γεώργιο το καλοκαίρι και τον χειμώνα να κατεβαίνουν στα καλύβια τους που είχαν σε χαμηλότερα σημεία (Αγία Τριάδα, Άνω Γατζέα και Κάτω Γατζέα). Ακόμα και η κοινοτική Αρχή μετακόμιζε δύο φορές τον χρόνο: στις 10 Απριλίου το κοινοτικό κατάστημα ανέβαινε στον Άγιο Γεώργιο και στις 10 Νοεμβρίου κατέβαινε στην Άνω Γατζέα. Η συνήθεια αυτή διατηρήθηκε μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα, όταν και η Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου διαλύθηκε.
Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι του Αγίου Γεωργίου ξεσηκώθηκαν αλλά το 1822, ο Δράμαλης κατέπνιξε την επανάσταση και έκαψε το χωριό. Για τον λόγο αυτό τα πιο παλαιά σπίτια του χωριού, όσα διασώζονται, είναι του ύστερου 19ου αιώνα Το προσδιοριστικό προσωνύμιο «Νηλείας» μπήκε στην ονομασία του χωριού με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, όταν συστάθηκε ο Δήμος Νηλείας. Η Νηλεία ήταν αρχαία πόλη που βρίσκονταν πιθανότατα κοντά στον σημερινό Βόλο.
Το χωριό γνώρισε ιδιαίτερη ακμή από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας, χώρος εύφορος και με πολλά νερά, πλούτισε από την παραγωγή και το εμπόριο ελαιών και μήλων. Πολύ χρήμα εισέρεε επίσης από Αϊγιωργείτες που είχαν ξενιτευτεί στην Αίγυπτο και αλλού. Κατά την περίοδο της Κατοχής και κατά τον κατοπινό Εμφύλιο Πόλεμο το χωριό γνώρισε δύσκολες ημέρες. Πολλοί κάτοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν εξαιτίας των επιδρομών των Γερμανών και της παρουσίας ντόπιων παραστρατιωτικών ομάδων.
Με το τέλος του Εμφυλίου ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας άρχισε να παρακμάζει. Πολλοί κάτοικοί του σταμάτησαν την μετακόμιση για να μείνουν μόνιμα πλέον στους χαμηλότερους οικισμούς της ίδιας κοινότητας. Σήμερα στον Άγιο Γεώργιο διαμένουν λίγοι κάτοικοι αλλά πολλά σπίτια έχουν αναστηλωθεί από πλούσιους ξένους που τα χρησιμοποιούν ως εξοχικές κατοικίες.
Από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας κατάγονται ο νεομάρτυρας Σταμάτιος (μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1680 και η μνήμη του εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά τις 16 Αυγούστου), οι ζωγράφοι Γιάννης Πούλακας (1863-1942) και Χρυσούλα Ζώγια (1914-1992), ο γλύπτης Νικόλας (Νικόλαος Παυλόπουλος, 1909-1990) και ο λαογράφος Κώστας Λιάπης (1935-2019). Ο προτελευταίος δώρισε ένα μεγάλο μέρος από τα έργα του στην τότε Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Νηλείας, καθώς και μεγάλο χρηματικό ποσό, και έτσι σήμερα στο χωριό λειτουργεί το Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα.
Λίγο έξω από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, στο παλιό αλώνι του χωριού, υπάρχει και το υπαίθριο Θέατρο «Αλώνι», το οποίο ιδρύθηκε το 1995 με στόχο την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής του Πηλίου. Στο μοναδικό αυτό υπαίθριο διαμορφωμένο θέατρο του Νομού Μαγνησίας κάθε καλοκαίρι παρουσιάζονται σημαντικές θεατρικές παραστάσεις και μουσικές συναυλίες.
Επίσης, στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας βρίσκεται η περίφημη Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου, μία εκ των μεγαλυτέρων γυναικείων μοναστηριών στον Ελλαδικό χώρο, με πλούσια δραστηριότητα και δικό της ραδιοφωνικό σταθμό με μεγάλη εμβέλεια για τα δεδομένα της επαρχίας.
Σημειώσεις
Ενδεικτική βιβλιογραφία
Κ. Λιάπης, Ο «μεγάλος» Αϊ-Γιώργης του Πηλίου, έκδοση Κοινότητας Αγίου Γεωργίου Νηλείας, Βόλος 1994, 515 σελ. ISBN 960-7175-68-9.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Νοτίου Πηλίου
Θέατρο Αλώνι
Χωριά του νομού Μαγνησίας
Πήλιο
Δήμος Νοτίου Πηλίου
|
289231
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB%20%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%86
|
Πωλ Ρούντολφ
|
Ο Πωλ Ρούντολφ και Πολ Ρούντολφ (αγγλικά: Paul Rudolph) γεννήθηκε το 1918 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ανήκει στους αρχιτέκτονες του μοντέρνου κινήματος.
Βιογραφία
Σπούδασε 5 χρόνια, από το 1935-1940, στο πολυτεχνείο της Αλαμπάμας. Στη συνέχεια πήγε στο Harvard Graduate School of Design. Εκεί κατανόησε τη φύση των υλικών και ιδιαίτερα του οπλισμένου σκυροδέματος, το οποίο τον γοήτευσε για τις δυνατότητές του και το χρησιμοποίησε αργότερα εκτεταμένα στις κατασκευές του. Πέθανε το 1997.
Έργα
Αξιόλογα έργα του είναι:
Κατοικία Γουίλσον, Σαρασότα, 1953-1954. Πρόκειται για κτήριο που κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από προκατασκευασμένα πάνελ.
Σχολείο Σαρασότα, 1958-1959. Χαρακτηρίζεται από αρμονία με το περιβάλλον, καθαρή κάτοψη, μεγάλα ανοίγματα, μεγάλους προβόλους και επίπεδες στέγες.
Κτήριο Yale Art and Architecture, Νιου Χέιβεν, 1964. Θεωρείται το αριστούργημά του. Πρόκειται για μια κατασκευή από χυτό σκυρόδεμα με 37 διαφορετικά επίπεδα και 9 ορόφους.
Christian Science student center του Πανεπιστημίου του Ιλινόι, 1967
Beneficent House, 1969
Βιβλιοθήκη UMass Dartmouth, 1970
Κέντρο Λίπο, Χονγκ Κονγκ, 1988. Αποτελείται από δύο ουρανοξύστες. Ο πρώτος έχει ύψος 172 και 44 ορόφους και ο δεύτερος 186 και 48 ορόφους. Εναλλακτική ονομασία του είναι «The Koala Tree» γιατί μοιάζει με κοάλα που σκαρφαλώνει δέντρο.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Conversations with architects: Philip Johnson, Kevin Roche, Paul Rudolph, Bertrand Goldberg, Morris Lapidus, Louis Kahn, Charles Moove, Robert Venturi & Denise Scott Brown/John W.Cook, Heinrich Klotz, Foreword by Vincent Scully
Paul Rudolph/introduction and notes by Rupert Spade with photographs by Yukio Futagawa
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανοί αρχιτέκτονες
|
360023
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B9
|
Λιοπέτρι
|
Το Λιοπετρι είναι δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αγίας Νάπας της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. Βρίσκεται στο Ελεύθερο τμήμα της και είναι ένα από τα λεγόμενα, στην καθομιλουμένη, Κοκκινοχώρια.
Κοκκινοχώρια ονομάζονται λόγω του κόκκινου χρώματος του εδάφους τους. Ένα εύφορο έδαφος που στο διάβα των αιώνων μέχρι και σήμερα εξασφαλίζει στους κατοίκους τα προς το ζην, εφόσον στην πλειοψηφία τους, ασχολούνται με την γεωργία. Μερικά από τα πιο γνωστά προϊόντα που παράγει είναι τα ζουμερά του ρόδια και σύκα, ενώ η κύρια καλλιέργειά του είναι η φημισμένη Κυπριακή πατάτα.
Πληθυσμός
Ο πληθυσμός της Κοινότητας έφτασε τους 4 591 κατοίκους στην τελευταία απογραφή του 2011. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού που έγιναν στην Κύπρο.
Δείτε ακόμη
Μάχη του Αχυρώνα Λιοπετρίου
Παραπομπές
Κοινότητες της Επαρχίας Αμμοχώστου
|
126785
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%81%CE%B9%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Φλαμπουράρι Ιωαννίνων
|
Το Φλαμπουράρι είναι χωριό του Ζαγορίου, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, κτισμένο στην πλαγιά του όρους Τσούκα Ρόσσα. Ανήκει διοικητικά στο δήμο Ζαγορίου. Οι κάτοικοί του σήμερα είναι κυρίως ξυλοκόποι λόγω της πλούσιας βλάστησης.
Ιστορικά στοιχεία
Κατά τον 18ο αιώνα στο χωριό κατοικούσαν 900 οικογένειες. Κατά την γερμανική κατοχή (1941-1944) πυρπολήθηκε μεγάλο μέρος του οικισμού, ως αποτέλεσμα σήμερα η παραδοσιακή ζαγορίσια αρχιτεκτονική έχει διατηρηθεί μόνο σε τμήμα του χωριού. Παρόλα αυτά διασώθηκαν οι ιστορικές εκκλησίες, όπως του Αγίου Νικολάου, κτισμένη το 1774. Το πέτρινο γεφύρι της, χτισμένο το 1748, ενώνει τις δύο γειτονιές του χωριού.
Κατά τους παλαιούς αιώνες αναφέρεται στα βλαχόφωνα χωριά του ανατολικού Ζαγορίου αν και τώρα πια δεν υπάρχουν πολλοί στο χωριό.
Προσκοπικό κατασκηνωτικό κέντρο Φλαμπουραρίου
Περιγραφή Κέντρου
Σε μια έκταση 49 στρεμμάτων επάνω από το χωριό Φλαμπουράρι στο Δήμο Ζαγορίου Ιωαννίνων, σε απόσταση μίας ώρας από τα Γιάννινα, εκτείνεται το Προσκοπικό Κατασκηνωτικό Κέντρο Φλαμπουραρίου, γνωστό ως "Αρκουδόρεμα". Στα 1190 μέτρα υψόμετρο, σε μια αχανή έκταση πλούσιας Πεύκης και Οξυάς το "Αρκουδόρεμα" φιλοξενεί προσκοπικές κατασκηνώσεις, εκδρομές, σχολές βαθμοφόρων, Πανελλήνιες δράσεις και διάφορες εξορμήσεις των Προσκόπων Ιωαννίνων από την δεκαετία του 1960. Το "Αρκουδόρεμα", με την εθελοντική και ακούραστη προσφορά των Γιαννιωτών Προσκόπων και φίλων του Κατασκηνωτικού, συνεχώς εξελίσσεται, με εργασίες στις εγκαταστάσεις του αλλά και στο φυσικό κάλος, ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες ενός κατασκηνωτή. Ταυτόχρονα, η μικρή τους έκταση (σε σχέση με τη συνολική), κάνει το Κέντρο ικανό να προσφέρει ένα αυθεντικό κλίμα ζωής στη φύση! Έναν χώρο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως "Το δάσος των Προσκόπων" !!!
Γεωγραφία και Έθιμα
Το χωριό βρίσκεται ανατολικά του Αράχθου ποταμού και δίπλα του περνάει ρέμα που ξεκινά από την Τσούκα Τόσα και καταλήγει στον ποταμό Βάρδα. Απέχει 60 χλμ. ΒΑ των Ιωαννίνων και 36 χλμ. ΒΔ του Μετσόβου καθώς και 20 χλμ. από την Βοβούσα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1000 μέτρα και περιφέρεται από καταπράσινα δάση Οξυάς και μαύρης Πεύκης. Από την πλατεία του χωριού μπορείς να δεις τον Καστανώνα και το Ελατοχωρι.
Στην ευρύτερη περιοχή δεσπόζουν τα πυκνά δάση. Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη, καθώς το Φλαμπουράρι βρίσκεται, αφ' ενός μεν στο δρόμο που οδηγεί στην γειτονική Βοβούσα και από εκεί καταλήγει στα Γρεβενά, αφ' ετέρου δε, σε κεντρική θέση όσον αφορά τα τρία κύρια τουριστικά μέρη του νομού Ιωαννίνων, συγκεκριμένα των Ιωαννίνων, Μετσόβου και δυτικού Ζαγορίου. Αρκετά δημοφιλή είναι και τα ορειβατικά μονοπάτια που διαπερνούν το χωριό, που προσφέρουν μαγευτικές εικόνες στον περιηγητή.
Το πανηγύρι του χωριού πραγματοποιείται στις 19 (απόγευμα) και στις 20 (όλη την ημέρα) Ιουλίου. Το πρωί της 20ης Ιουλίου οι κάτοικοι πάνε στον Προφήτη Ηλία ( παρεκκλήσι σε ανατολικό λόφο του χωριού) με τα πόδια και επιστρέφουν με την συνοδεία κλαρίνου.
Τσούκα Ρόσσα
Υψόμετρο κορυφής: 1987
Μεταξύ της λίμνης των Πηγών Αώου και του χωριού Φλαμπουράρι στο Ανατολικό Ζαγόρι υψώνεται το όρος Τσούκα Ρόσσα. Στη γλώσσα των Βλάχων Τσούκα σημαίνει κορυφή, ρόσσα σημαίνει κόκκινη. Λημέρι βοσκών και υλοτόμων, Από την Τσούκα Ρόσσα μπορείς να δεις την τεχνητή Λίμνη του Αωού, τη Φλέγγα, τη Βάλια Κάλντα, το Περιστέρι το Μιτσικέλι.
Απογραφές πληθυσμού
Πηγές
Τουριστικός οδηγός Νομού Ιωαννίνων.
www.zagorohoria.gr.
Χωριά στο ανατολικό Ζαγόρι
Δείτε επίσης
Ζαγόρι
Παραπομπές
Δήμος Ζαγορίου
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
Δήμος Ανατολικού Ζαγορίου
Κατασκηνωτικά κέντρα
|
723585
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%B5%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81
|
Όε Μπορ
|
Ο Όε Μπορ (1922 - 2009), γιος του διακεκριμένου Νομπελίστα φυσικού Νιλς Μπορ, ήταν Δανός πυρηνικός φυσικός ο οποίος μοιράστηκε το Νόμπελ Φυσικής (1975) μαζί με τους φυσικούς Μπεν Μότελσον και Τζέιμς Ρέινγουώτερ "για την ανακάλυψη της συσχέτισης μεταξύ της ολικής και της σωματιδιακής κίνησης στον ατομικό πυρήνα, και για την εξέλιξη της θεωρίας της δομής των ατομικών πυρήνων βασισμένη στην παραπάνω συσχέτιση".
Μαζί με τον πατέρα του Νιλς Μπορ, με τον οποίο συνεργάστηκε πολλά χρόνια, αποτελούν ένα από τα τέσσερα «ζευγάρια» πατέρα – υιού, που έχουν κερδίσει αμφότεροι το Νόμπελ Φυσικής.
Ο Μπορ έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης το 1956 και μετά το θάνατο του Νιλς Μπορ το 1962, τον διαδέχτηκε στη θέση του, και έγινε διευθυντής έρευνας στο φημισμένο Niels Bohr Institute, θέση την οποία και διατήρησε μέχρι το 1970. Συνταξιοδοτήθηκε το έτος 1992.
Διετέλεσε επίσης μέλος του Δ.Σ. του ινστιτούτου Nordic Institute for Theoretical Physics, από το 1957, και ήταν διευθυντής αυτού την περίοδο 1975-1981.
Ο Όε Μπορ απεβίωσε στην Κοπεγχάγη στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009.
Παραπομπές
Δανοί φυσικοί
Βραβευμένοι με Νόμπελ Φυσικής
|
535244
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80o%CE%BD%20%CE%9A%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%84%20%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80
|
Μάρλεμπoν Κρίκετ Κλαμπ
|
Η Μάρλεμπoν Κρίκετ Κλαμπ (αγγλικά: Marylebone Cricket Club, MCC) είναι αθλητικός σύλλογος της Αγγλίας στο άθλημα του κρίκετ. Ιδρύθηκε το 1787 από μέλη του Γουάιτ Κόντουιτ Κλαμπ που έδρευε στο Ίσλινγκτον και μετεγκαταστάθηκε στο Μάρλεμπoν. Από το 1814, η MCC έχει την έδρα της στο Lord's Cricket Ground, το οποίο κατέχει, στο Wood St John's, London NW8.
Από την ίδρυσή του, ο σύλλογος έχει δημιουργήσει τις δικές του ομάδες, οι οποίες είναι κατ' ουσία ad hoc επειδή δεν έχουν συμμετάσχει ποτέ σε καμία επίσημη διοργάνωση. Ανάλογα με την ποιότητα των αντιπάλων σε ένα συγκεκριμένο αγώνα, οι ομάδες της MCC είχαν διατηρηθεί σε ικανοποιητική κατάσταση από το 1787 έως το 1894, και την επίσημη θέση πρώτης τάξης από το 1895. Η MCC σπάνια έλαβε μέρος σε αγώνες της λίστας Α (συνολικά δεκαπέντε μεταξύ 1971 και 2008) και ποτέ (μέχρι το 2017) σε κορυφαίο αγώνα Τουέντι20. Οι ομάδες MCC παίζουν πολλούς αγώνες εναντίον ανήλικων αντιπάλων και, σε αυτές τις περιπτώσεις, παραιτούνται από το καθεστώς της πρώτης κατηγορίας. Παραδοσιακά, για να σηματοδοτήσει την αρχή κάθε αγγλικής περιόδου τον Απρίλιο, η MCC φιλοξενεί την πρωταθλήτρια των Κομητειών, σε ένα πρώτης τάξεως αγώνα που διεξάγονταν πάντα στο Lord's μέχρι το 2009. Από το 2010, ο αγώνας διεξάγεται στο Zayed Sports City Stadium στο Αμπού Ντάμπι.
Το 1788, η MCC ανέλαβε την ευθύνη για την κυριότητα και τη διατήρηση των κανόνων του κρίκετ, εκδίδοντας αναθεωρημένη έκδοση εκείνου του έτους. Αν και οι αλλαγές στους κανόνες καθορίζονται τώρα από το Διεθνές Συμβούλιο Κρίκετ (ICC), τα πνευματικά δικαιώματα εξακολουθούν να ανήκουν στην MCC. Ο σύλλογος ήταν πρώην κυβερνητικό σώμα κρίκετ στην Αγγλία και την Ουαλία και, ως δημιουργός των κανόνων του αθλήματος, είχε σημαντική παγκόσμια επιρροή. Για μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, ξεκινώντας από την περιοδεία της Αυστραλίας το 1903–04 και ολοκληρώνοντας την περιοδεία της Ινδίας το 1976–77, η MCC διοργάνωσε διεθνείς περιοδείες στις οποίες η ομάδα κρίκετ της Αγγλίας έπαιξε αγώνες Τεστ. Σε αυτές τις περιοδείες, η ομάδα της Αγγλίας ονομάστηκε MCC σε μη διεθνείς αγώνες. Το 1993, οι διοικητικές και διαχειριστικές αρμοδιότητές της μεταβιβάστηκαν στο Διεθνές Συμβούλιο Κρίκετ (ICC) και στο Κομητειακό Συμβούλιο Κρίκετ και Τεστ (TCCB).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μαρλεμπoν
Κρίκετ
|
505421
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Ακάμηρος
|
Ο Ακάμηρος (έδρασε περί το 799 μ.Χ.)—το αρχικό του όνομα πιθανώς να ήταν Ακαμίρ—ήταν "άρχων των Σκλαβηνών της Βελζετίας" (), μιας αυτόνομης κοινότητας Νότιων Σλάβων (σκλαβηνίας) στη Κεντρική Ελλάδα υπό Βυζαντινή εξουσία, στα τέλη του 8ου αιώνα.
Το όνομά του αναφέρεται μόλις μία φορά, από τον Θεοφάνη Ομολογητή, ως ηγέτη συνωμοσίας στην οποία συμμετείχαν οι υιοί του Κωνσταντίνου Ε΄ (βασίλευσε μεταξύ 741-775) - οι πρώην καίσαρες Νικηφόρος και Χριστόφορος, καθώς και οι νεαρότεροι αδερφοί τους Νικήτας, Άνθιμος και Ευδόκιμος - οι οποίοι είχαν εκθρονιστεί και ακρωτηριαστεί από τον μεγαλύτερο αδερφό τους, τον Αυτοκράτορα Λέοντα Δ΄ τον Χαζάρο (βασίλευσε μεταξύ 775-780). Έπειτα από τον θάνατο του Λέοντα, η σύζυγός του, Ειρήνη η Αθηναία, εκθρόνισε τον υιό της, Κωνσταντίνο ΣΤ΄ το 797, και έστειλε σε εξορία τους θείους του στην Αθήνα, προκειμένου να μην αποτελέσουν απειλή για την βασιλεία της. Τον Μάρτιο του 799, ο Ακάμηρος, σε συνεργασία με στρατεύματα προερχόμενα από το τοπικό Θέμα της Ελλάδος, σχεδίασε να τους αρπάξει και να ανακηρύξει έναν εξ'αυτών ως αυτοκράτορα. Η συνωμοσία, ωστόσο, απέτυχε επειδή διέρρευσε έγκαιρα στην Ειρήνη. Η αυτοκράτειρα απέστειλε έμπιστο συγγενή της στην Αθήνα, ο οποίος προχώρησε στην τύφλωση των αδερφών και την μεταφορά τους στη νήσο Πάνορμο της Θάλασσας του Μαρμαρά. Καμία περαιτέρω πληροφορία δεν είναι γνωστή για τον Ακάμηρο.
Η περιοχή της Βελζετίας έχει ταυτοποιηθεί από ορισμένους ακαδημαϊκούς με την περιοχή εγκατάστασης των Βελεγεζιτών κοντά στη Δημητριάδα της ανατολικής Θεσσαλίας, ωστόσο πιθανώς να πρόκειται για σφάλμα, με την προέλευση του όρου Βελζετία να πρέπει να αναζητηθεί σε έτερη σλαβική φυλή, τους Βερζήτες.
Παραπομπές
Πηγές
Περαιτέρω ανάγνωση
Lewicki Tadeusz: Akamir. In: Słownik Starożytności Słowiańskich. Vol. 1. 1961, p. 9.
Σλάβοι
Βυζαντινοί κυβερνήτες
Ιστορία των Νότιων Σλάβων
Μεσαιωνική Κεντρική Ελλάδα
Πρόσωπα της Μεσαιωνικής Ελλάδας
Βυζαντινοί σλαβικής καταγωγής
Βυζαντινοί του 8ου αιώνα
|
437653
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CF%82
|
Νίκος Μελλές
|
Ο Νίκος Μελλές (γεννημένος στις 20 Ιανουαρίου 1995) είναι Έλληνας διεθνής πετοσφαιριστής. Έχει ύψος 200εκ και αγωνίζεται στη θέση του κεντρικού.
Καριέρα
Ο Νίκος Μελλές αναδείχθηκε από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού Πειραιώς, με την ομάδα εφήβων του οποίου κατέκτησε τρία πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ (2012, 2013, 2014).
Το καλοκαίρι του 2014 αποκτήθηκε με κανονική μεταγραφή από τον Κύζικο Νέας Περάμου, στον οποίο παρέμεινε για μία σεζόν.
Τον Ιούλιο του 2015, ο Μελλές υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο μονοετούς διαρκείας με την ΑΕΚ.
Στην συνέχεια το καλοκαίρι του 2017 πήρε μεταγραφή για τα μεγάλα σαλόνια της volley league με την ομάδα της Κηφισιάς όπου παραμένει έως σήμερα.
Διεθνείς συμμετοχές
Ο Νίκος Μελλές είναι εν ενεργεία διεθνης της ελληνικής εθνικής ομάδας παίδων.
Τίτλοι
3 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Εφήβων: 2012, 2013, 2014
Πηγές
Στην Πέραμο ο Μελλές
Στην ΑΕΚ ο Μελλές
Πετοσφαιριστές ΟΣΦΠ
Πετοσφαιριστές ΑΕΚ
Έλληνες αθλητές της πετοσφαίρισης
Πετοσφαιριστές Α.Ο.Π. Κηφισιάς
|
627470
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8C%20%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%B4%CE%B9%20%CE%9A%CF%8D%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Καλό Λιβάδι Κύθνου
|
Το Καλό Λιβάδι, επίσης γνωστό ως Καλό Λειβάδι, είναι παραθαλάσσιος οικισμός της Κύθνου στον νομό Κυκλάδων. Βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νησιού και απέχει από τη Χώρα 18 χιλιόμετρα. Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 το Καλό Λιβάδι δεν είχε μόνιμους κατοίκους ενώ Το 2001 είχε 10 κατοίκους. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 δεν έχει μόνιμο πληθυσμό. Στη βόρεια πλευρά της παραλίας του οικισμού βρίσκεται πάνω σε ένα βράχο το εξωκκλήσι της Παναγιάς της Καλολιβαδιώτισας ή Παναγίας της Καλολιβαδιανής. Ο οικισμός έλαβε το όνομά του από ένα λιβάδι που βρίσκεται σε μικρή απόσταση.
Απογραφή πληθυσμού
Παραπομπές
Καλο Λιβαδι
|
20903
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B7%CF%84%CF%8C%CF%82%20%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ρητός αριθμός
|
Το σύνολο των ρητών αριθμών είναι το σύνολο των αριθμών που μπορούν να γραφούν σε μορφή κλάσματος με ακέραιους όρους και παρονομαστή διάφορο του μηδενός. Συμβολίζεται με . Το σύνολο των ρητών περιγράφεται από το σύνολο:
και ισοδύναμα από το:
Όλοι οι ρητοί αριθμοί μπορούν να γραφτούν με άπειρους διαφορετικούς τρόπους ως πηλίκα δύο ακεραίων μ/ν όπου το ν δεν είναι ίσο με μηδέν. Αποδεικνύεται ότι υπάρχει μοναδικός τρόπος γραφής κάθε ρητού στην μορφή μ/ν με ν φυσικό, όπου ο μέγιστος κοινός διαιρέτης, μκδ(μ, ν) των μ και ν είναι η μονάδα η οποία είναι και η πιο απλή μορφή του.
Η δεκαδική αναπαράσταση κάθε ρητού αριθμού είναι πάντα περιοδική.
Το σύνολο των ρητών είναι γνήσιο υποσύνολο αυτού των πραγματικών αριθμών, υπάρχουν δηλαδή πραγματικοί αριθμοί που δεν είναι ρητοί. Οι αριθμοί αυτοί ονομάζονται άρρητοι. Επιπλέον το σύνολο των ακεραίων και κατά συνέπεια και το σύνολο των φυσικών, είναι υποσύνολο αυτού των ρητών αφού κάθε ακέραιος α γράφεται στη μορφή α/1 που είναι ρητός.
Αριθμητική
Δύο ρητοί αριθμοί και λέμε ότι είναι ίσοι και γράφουμε αν και μόνο αν
Γενικά οι ρητοί αριθμοί όπως και οι ακέραιοι έχουν την αντιμεταθετική και την προσεταιριστική ιδιότητα ως προς την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό και την επιμεριστική ιδιότητα του πολλαπλασιασμού ως προς την πρόσθεση.
Η πρόσθεση δύο ρητών ορίζεται ως ακολούθως:
Ο πολλαπλασιασμός δύο ρητών ορίζεται ως ακολούθως:
Ιδιότητες
Αλγεβρικές ιδιότητες
Το σύνολο των ρητών αριθμών αποτελεί ένα διατεταγμένο σώμα. Είναι το μικρότερο σώμα με χαρακτηριστική 0 και για το λόγο αυτό είναι πρώτο σώμα.
Το σύνολο των ρητών αριθμών είναι αριθμήσιμο. Υπάρχει δηλαδή μια ένα προς ένα συνάρτηση από το στο σύνολο των φυσικών αριθμών . Ο πληθάριθμος του συνόλου των ρητών αριθμών επομένως είναι (άλεφ-μηδέν), όπως και του συνόλου των φυσικών.
Τοπολογικές ιδιότητες
Το σύνολο των ρητών αριθμών είναι πυκνό στο σύνολο των πραγματικών. Με αυτό εννοούμε ότι μεταξύ δύο οποιωνδήποτε πραγματικών μπορεί να βρεθεί πάντα ένας ρητός και, κατά συνέπεια, ότι μεταξύ δύο πραγματικών αριθμών μπορούν να βρεθούν άπειροι σε πλήθος ρητοί αριθμοί.
Επίσης είναι εύκολο να αποδείξει κανείς ότι και μεταξύ δύο οποιωνδήποτε ρητών αριθμών μπορεί να βρεθεί τουλάχιστον ένας άλλος ρητός αριθμός και, κατά συνέπεια, ότι μεταξύ δύο οποιωνδήποτε ρητών αριθμών μπορούν να βρεθούν άπειροι σε πλήθος ρητοί.
Θεωρητική Κατασκευή
Οι ρητοί αριθμοί κατασκευάζονται από κλάσεις ισοδυναμίας διατεταγμένων ζεύγων ακεραίων (μ, ν) με ν διάφορο του μηδενός.
Θεωρούμε τις πράξεις της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού:
Οι πράξεις αυτές αντιστοιχούν σε αυτές των κλασμάτων (βλ. Αριθμητική).
Ως σχέση ισοδυναμίας ορίζουμε
που αντιστοιχεί στην ισοδυναμία κλασμάτων (π.χ. 1/2 = 2/4 αφού 1 4 = 2 2).
Το σύνολο είναι σύμφωνα με τα παραπάνω ισοδύναμο με το σύνολο πηλίκο
Δείτε Επίσης
Φυσικός αριθμός
Ακέραιος αριθμός
Άρρητος αριθμός
Πραγματικός αριθμός
Περαιτέρω ανάγνωση
Ελληνικά άρθρα
Ξενόγλωσσα άρθρα
Ρητοί αριθμοί
Στοιχειώδη μαθηματικά
|
623948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Κρητική κουκουβάγια
|
Η Κρητική κουκουβάγια (λατινικά: Athene cretensis) είναι εξαφανισμένο είδος γλαυκόμορφου πτηνού της οικογένειας των στριγιδών.
Η συγκεκριμένη μικρόσωμη κουκουβάγια ανακαλύφθηκε στα Αρμάθια Κάσου και στην Κρήτη. Έζησε κατά τη διάρκεια της γεωλογικής περιόδου του ανώτερου Πλειστόκαινου και εξαφανίστηκε όταν οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν στη Κρήτη.
Το διωνυμικό cretensis οφείλεται στη γεωγραφική τοποθεσία της ανακάλυψης του συγκεκριμένου είδους, την Κρήτη. Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1982 από τον φυσιοδίφη Πίτερ Ντ. Μ. Ουίσι.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Πανίδα της Ελλάδας
Γλαυκόμορφα
|
648047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Διασταύρωση Εύβοιας
|
Για συνώνυμο οικισμό στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Διασταύρωση Παλαιοκάστρου Χαλκιδικής
Η Διασταύρωση είναι ημιορεινός οικισμός στον δήμο Καρύστου της περιφερειακής ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 30 μόνιμους κατοίκους.
Γενικά στοιχεία
Η Διασταύρωση είναι κτισμένη σε υψόμετρο 190 μέτρα, στη νότια Εύβοια, σε απόσταση 17 χλμ. ΒΔ. από την Κάρυστο και μόλις 5 χλμ. ΒΑ. από το Μαρμάρι. Το όνομά του οφείλεται στο ότι είναι κτισμένη στη διασταύρωση των επαρχιακών δρόμων Χαλκίδας - Καρύστου και Μαρμαρίου - Αμυγδαλιάς. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1991 να απογράφεται στην τότε κοινότητα Μαρμαρίου, της επαρχίας Καρυστίας. Αργότερα υπήχθη στον καποδιστριακό δήμο Μαρμαρίου, ενώ από το 2011, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης ανήκει στην τοπική κοινότητα Μαρμαρίου της δημοτικής ενότητας Μαρμαρίου που υπάγεται στον δήμο Καρύστου.
Απογραφές πληθυσμού
Παραπομπές
Χωριά του νομού Εύβοιας
Δήμος Καρύστου
|
617904
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Κορνηλία Σαλονίνα
|
Η Κορνηλία Σαλονίνα, λατιν. Cornelia Salonina (απεβ. 268) ήταν αυτοκράτειρα ως σύζυγος του Γαλλιηνού, αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
Βιογραφία
Η καταγωγή της είναι άγνωστη. Σύμφωνα με νεότερη άποψη ήταν ελληνικής καταγωγής, από τη Βιθυνία, που τότε ήταν μέρος της επαρχίας της Βιθυνίας και του Πόντου, στη Μικρά Ασία. Πάντως υπάρχει κάποιος σκεπτικισμός σε αυτό. Παντρεύτηκε τον Γαλιηνό δέκα περίπου έτη πριν αυτός ανέλθει στον θρόνο. Όταν ο σύζυγός της έγινε συναυτοκράτορας με τον πατέρα του Βαλεριανό το 253, η Κορνηλία Σαλονίνα ονομάστηκε Αυγούστα.
Έγινε η μητέρα τριών τέκνων: του Βαλεριανού Β΄, του Σαλονίνου και του Μαρινιανού. Το 268 πολιορκήθηκε το Μεδιόλανον και ο Γαλλιηνός απεβίωσε. Δεν γνωρίζουμε τη μετέπειτα ζωή της. Είναι πιθανό να της χαρίστηκε η ζωή ή να εκτελέστηκε μαζί με τα άλλα μέλη της οικογένειάς της, με διαταγές της Συγκλήτου της Ρώμης.
Το όνομά της αναφέρεται σε νομίσματα με την επιγραφή Cornela Salonina, Publia Licinia Cornelia Salonina ή Salonina Chrysogona από τις ελληνικές λέξεις χρυσός γόνος (απόγονος).
Οικογένεια
Παντρεύτηκε τον Γαλλιηνό Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και είχε τέκνα:
Βαλεριανός Β΄ απεβ. 258, καίσαρ.
Σαλονίνος π. 242-260, Αυτοκράτορας των Ρωμαίων.
Πόπλιος Λικίνιος Εγνάτιος Μαρινιανός Μαρινιανός π. 249-268, ύπατος το 268.
Παραπομπές
Πηγές
Bray, John. Gallienus : A Study in Reformist and Sexual Politics, Wakefield Press, Kent Town, 1997, ISBN 1-86254-337-2
"Salonina", Dictionary of Greek and Roman Antiquities, edited William Smith (1870).
Partial Salonina coinage
"Dictionary of Roman Coins", by Seth William Stevenson (1889).
Ρωμαίες Αυτοκράτειρες
|
360380
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85
|
Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
|
Τα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, γνωστά και ως Βραβεία Ίρις, είναι βραβεία που απονέμονται κάθε χρόνο από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου στις καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες της χρονιάς του ελληνικού κινηματογράφου. Αντικατέστησαν τα παλαιότερα και καταργηθέντα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (αναφερόμενα και ως Κρατικά Βραβεία Ελληνικού Κινηματογράφου). Η Ακαδημία προτείνει επίσης την ταινία που θα εκπροσωπεί την Ελλάδα στα Βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Βραβεία Όσκαρ).
Όλες οι τελετές απονομής έχουν πραγματοποιηθεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, εκτός από την πρώτη, το 2010, που έλαβε χώρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το 2020 τα βραβεία ανακοινώθηκαν διαδικτυακά, λόγω των προληπτικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID-19 μέσω streaming στο κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ το 2021 η Τελετή Απονομής φιλοξενήθηκε στο Θέατρο Άλσος,και μεταδόθηκε από το κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση.
Κατηγορίες βράβευσης
Από το 2021, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου απονέμει βραβεία στις εξής κατηγορίες:
Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας
Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης (Ντοκιμαντέρ)
Βραβείο Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων & Εμψύχωσης (animation)
Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους
Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Τεκμηρίωσης (Ντοκιμαντέρ)
Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων & Εμψύχωσης (animation)
Βραβείο Σπουδαστικής Μικρού Μήκους Ταινίας
Βραβείο Σκηνοθεσίας
Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη
Βραβείο Σεναρίου
Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου
Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου
Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου
Βραβείο Β΄ Ανδρικού Ρόλου
Βραβείο Β΄ Γυναικείου Ρόλου
Βραβείο Φωτογραφίας
Βραβείο Μοντάζ
Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής
Βραβείο Σκηνογραφίας
Βραβείο Ενδυματολογίας
Βραβείο Ήχου (απονέμεται στον ηχολήπτη ή/και στον σχεδιαστή ήχου ή/και στον μιξέρ)
Βραβείο Σχεδιασμού Μακιγιάζ, Κομμώσεων και Ειδικών Εφφέ (για ειδικά εφφέ, τα οποία εφαρμόζονται στο πρόσωπο και το σώμα ηθοποιών- θα απονέμεται στον Μακιγιέρ ή/και στον Κομμωτή ή/και στον Υπεύθυνο Ειδικών Εφφέ)
Βραβείο Ειδικών και Οπτικών Εφφέ (για ειδικά εφφέ, τα οποία δεν εφαρμόζονται στο πρόσωπο και το σώμα ηθοποιών- θα απονέμεται στον Υπεύθυνο Ειδικών Εφφέ ή/ και στον Υπεύθυνο Οπτικών Εφφέ)
Βραβείο Ταινίας Ελληνικής Μειοψηφικής Συμπαραγωγής (απονέμεται στον Έλληνα παραγωγό)
Αγαλματίδιο βράβευσης
Το αγαλματίδιο βράβευσης που απονέμεται από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου στις τελετές από το 2015 και έπειτα, φιλοτέχνησε ο Σταύρος Τακτικός και η Ευαγγελία Μούρτζη, στα πλαίσια διαγωνισμού για τον επανασχεδιασμό του, που διεξήχθη μεταξύ των φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, στα τέλη του 2014.
Κατάλογος απονομής βραβείων ανά χρονιά
Παρακάτω αναγράφονται οι νικητές των Βραβείων ανά χρονιά.
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
2020
2021
2022
Παρουσιαστές
2010: Γιώργος Πυρπασόπουλος
2011: Χρήστος Λούλης και Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
2012: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
2013: Βάσω Καβαλιεράτου και Μάκης Παπαδημητρίου
2014: Μίνα Ορφανού
2015: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
2016: Λένα Παπαληγούρα και Γιώργος Νανούρης
2017: Κατερίνα Βρανά
2018: Μάκης Παπαδημητρίου και Γιώργος Πυρπασόπουλος
2019: Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και Μπέσυ Μάλφα
2020: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Έλλη Τρίγγου και Χρήστος Λούλης
2021: Κατερίνα Βρανά και Indra Kayne
2022: Ηρώ Μπέζου και Γιάννης Παπαδόπουλος
2023: Λίλα Μπακλέση και Νατάσα Εξηνταβελώνη.
Ρεκόρ
Οι ταινίες Digger και Πίσω από τις Θημωνιές έχουν κερδίσει τα περισσότερα βραβεία στην ιστορία του θεσμού: 10 σε σύνολο 14 και 17 υποψηφιοτήτων, αντίστοιχα.
Η ταινία Πίσω από τις Θημωνιές έχει λάβει τις περισσότερες υποψηφιότητες: 17.
Τα περισσότερα, συνολικά, βραβεία (9) έχει κερδίσει, στην κατηγορία του Ήχου, ο Κώστας Βαρυμποπιώτης (Ψυχή Βαθιά, Παράδεισος, Αν..., Μικρά Αγγλία, Park,Το Τελευταίο Σημείωμα, 1968, Ευτυχία, Πίσω από τις Θημωνιές).
Τις περισσότερες υποψηφιότητες (25) έχει ο Κώστας Βαρυμποπιώτης στην κατηγορία του Ήχου.
Στις ερμηνευτικές κατηγορίες από (2) βραβεία στην κατηγορία Α' ρόλου έχουν κερδίσει οι ηθοποιοί: Βαγγέλης Μουρίκης (Το μικρό ψάρι, Digger) και Αντώνης Καφετζόπουλος (Ακαδημία Πλάτωνος, Άδικος Κόσμος).
Επίσης από (2) βραβεία σε ερμηνευτικές κατηγορίες (ένα στην κατηγορία Α' ρόλου και ένα στην κατηγορίου Β' ρόλου) έχουν κερδίσει οι ηθοποιοί: Κόρα Καρβούνη (September, JACE), Θέμης Πάνου (Miss Violence, Νοτιάς), Κάτια Γκουλιώνη (Πολυξένη, Ευτυχία), Άρης Σερβετάλης (The Waiter, Αγέλη Προβάτων) και Στάθης Σταμουλακάτος (Πίσω από τις Θημωνιές, Πρόστιμο)
Ο ηθοποιός με τις περισσότερες υποψηφιότητες (6) είναι ο Βαγγέλης Μουρίκης, (Μαχαιροβγάλτης, Tungsten, Το Μικρό Ψάρι, Νορβηγία, Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό, Digger), εκ των οποίων οι 3 στην κατηγορία Α' ρόλου και οι 3 στην κατηγορία Β' ρόλου.
H ηθοποιός με τις περισσότερες υποψηφιότητες (6) είναι η Σοφία Κόκκαλη (Μικρά Αγγλία, Electra, Το Νήμα, Pari, Digger και Σελήνη, 66 Ερωτήσεις), από 3 υποψηφιότητες στην κατηγορία Α' ρόλου και 3 στην κατηγορία Β' ρόλου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Ελληνικης Ακαδημιας Κινηματογραφου
|
250269
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%C5%A0koda%20Tudor
|
Škoda Tudor
|
Το Škoda Tudor ήταν ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο (concept car) από την τσεχική αυτοκινητοβιομηχανία Škoda Auto. Παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 2002, ως μια 2-πορτη σπορ coupé εκδοχή της πρώτης γενιάς του σεντάν Škoda Superb, και προσέλκυσε την προσοχή του Τύπου και του κοινού. Σημειωτέον ότι το Superb αποτελεί διαχρονικά την ναυαρχίδα της παλέτας της εταιρείας από την έναρξη της παραγωγής του, τον Δεκέμβριο του 2001, ενώ στα τέλη του 2023 θα παρουσιαστεί η τέταρτη γενιά του.
Κατά την παρουσίαση του Tudor, λόγω της θερμής υποδοχής του από το κοινό, ανακοινώθηκε ότι υπήρχαν κάποιες πιθανότητες να μπει στην παραγωγή, αλλά τελικώς αποφασίστηκε ότι το ίματζ της Škoda δεν ήταν, τότε ακόμα, επαρκώς ισχυρό για την συγκεκριμένη κατηγορία και θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταγωνιστεί εταιρείες υψηλού κύρους στα 2-πορτα πολυτελή κουπέ. Γενικώς όμως, το αυτοκίνητο ήταν αποτέλεσμα όχι τόσο της επιθυμίας δημιουργίας ενός αυτοκινήτου κουπέ για τη Σκόντα, αλλά κυρίως μια άσκηση σχεδιασμού από τον υπεύθυνο εξέλιξης της εταιρείας Βίλφριντ Μπόκελμαν με αποδέκτες τους σχεδιαστές της εταιρείας. Το όχημα σχεδιάστηκε από τον Ζντένεκ Τσιμπούλκα, ενώ αργότερα εκλάπη από μια έκθεση αυτοκινήτων στην Ινδία και βρέθηκε λίγους μήνες μετά από την τοπική αστυνομία. Σήμερα το όχημα βρίσκεται στο μουσείο της Σκόντα.
Με το ίδιο όνομα, μεταξύ του 1946 και του 1952, υπήρξαν και δύο μοντέλα παραγωγής από την Škoda Auto, και συγκεκριμένα οι 2-πορτες εκδοχές των διαδοχικών Škoda 1101 και Škoda 1102, τόσο τα κουπέ, όσο και τα καμπριολέ. Κατά συνέπεια, το μοντέλο του έτους 2002 έλαβε το όνομά του από τα πρώτα γνήσια κουπέ αυτοκίνητα στην ιστορία της μάρκας.
Αισθητική
Η εξωτερική αισθητική του Škoda Tudor του 2002 είχε βασιστεί σε αυτήν του αρχικού Škoda Superb του 2001, αλλά με πιο σπορ επιμέρους σχεδιαστικά στοιχεία, που του προσέδιδαν έναν σαφώς πιο έντονο δυναμισμό. Την αίσθηση αυτή συμπλήρωναν στο σαλόνι του Tudor το τριάκτινο σπορ τιμόνι και τα σχεδόν αγωνιστικής εμφάνισης κυκλικά όργανα στον ελκυστικό πίνακα οργάνων, που έφερε μάλιστα ταχύμετρο με μέγιστη ένδειξη τα 280 km/h. Επίσης, το ταχύμετρο και το στροφόμετρο του μοντέλου είχαν στην εξωτερική τους περιφέρεια ένα οδοντωτό σχήμα με επένδυση από χρώμιο, που θύμιζε γρανάζια ρολογιού.
Τεχνικά στοιχεία
Το πρωτότυπο Tudor έφερε στάνταρ όλα τα στοιχεία εξοπλισμού του Superb. Επιπρόσθετα, το δερμάτινο σαλόνι ήταν ακόμα υψηλότερης ποιότητας, είχε πινελιές από αλουμίνιο στο ταμπλό, καθώς και τον κορυφαίο βενζινοκινητήρα 2.8 λίτρων V6 24-βάλβιδο, ισχύος 193 hp, της κορυφαίας έκδοσης του Superb πρώτης γενιάς, ενώ και το ύψος της ανάρτησης είχε εμφανώς μειωθεί, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός σπορ κουπέ πολυτελείας.
Κινητήρας : 2.771 cm³ V6 και 24-βάλβιδος, βενζίνης
Μέγιστη ισχύς : 193 hp (142 kW) στις 6.000 στροφές το λεπτό
Μέγιστη ροπή : 279 N·m στις 3.200 στροφές το λεπτό
Κιβώτιο ταχυτήτων : 5-τάχυτο μηχανικό
Επιτάχυνση 0-100 km/h : 7,9 δευτερόλεπτα
Τελική ταχύτητα : 237 χιλιόμετρα την ώρα
Δείτε επίσης
Škoda Superb
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
www.netcarshow.com/ 2002 Škoda Tudor.
www.ultimatecarpage.com/car/ Škoda Tudor.
www.autosgodrive.com/ Škoda Tudor 1101 and the 2002 concept car.
Τεχνικά στοιχεία και φωτογραφίες του Škoda Tudor.
Tudor
Tudor
Τσεχικά αυτοκίνητα
|
602033
|
https://el.wikipedia.org/wiki/BRA%20Braathens%20Regional%20Airlines
|
BRA Braathens Regional Airlines
|
Η BRA Braathens Regional Airlines είναι νορβηγική και σουηδική αεροπορική εταιρία που ιδρύθηκε το 2016. Είναι αδελφική εταιρεία με τις Braathens Regional Airways και Braathens Regional Airlines. Η εταιρεία έχει την έδρα της στη Στοκχόλμη.
Ιστορία
Η BRA Braathens Regional Airlines ιδρύθηκε το 2016 με σκοπό να ενώσει την Malmö Aviation και την Sverigeflyg ώστε να προσφέρουν ένα ενιαίο εμπορικό σήμα στη σουηδική αγορά.
Στόλος
Από τον ιανουάριο του 2018 ο στόλος της BRA Braathens Regional Airlines αποτελείται από τα ακόλουθα αεροσκάφη:
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Επιχειρήσεις στη Σουηδία
Αεροπορικές εταιρείες
|
572660
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A1%CE%B5%CF%84%CE%AD%CE%BB
|
Οίκος του Ρετέλ
|
Ο Οίκος των κομήτων του Ρετέλ, γαλλ. Maison de Rethel είναι ένας ευγενής Οίκος από τη Γαλλία (10ος - 12ος αι.), που δραστηριοποιήθηκε στην Παλαιστίνη· μάλιστα ο Βαλδουίνος Β΄ έγινε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ. Οι απόγονοι της αδελφής του Ματθίλδης που κατείχαν την κομητεία, αποτελούν τον 2ο Οίκο του Ρετέλ (12ος - 14ος αι.).
Ιστορία του Οίκου
Η καταγωγή δεν είναι ακριβώς γνωστή· φαίνεται ότι είναι ένας πλάγιος κλάδος των κομήτων του Πορσιάν (Porcien). Αρκετοί Οίκοι διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο ως κόμητες της περιοχής, που αποσπάστηκε και οι δύο πρώτοι φέρουν το όνομα του Ρετέλ.
Οι πρώτες γενιές δεν είναι γνωστές με ακρίβεια: Από την αρχή ο Οίκος αντιμετώπισε τους αγώνες για επιρροή μεταξύ των Οίκων των Καρολιδών, των Ροβερτιδών και των Ερβερτιδών. Ιδιαίτερα για την επισκοπή του Ρενς διαφιλονίκησαν ο Ούγος των Καρολιδών-Βερμαντουά και ο Αρτώ: στην αρχή ο Ούγος έδιωξε τον Αρτώ και έγινε επίσκοπος, μετά όμως ο Αρτώ και ο αδελφός του Ντουντόν νίκησαν τον Ούγο και έγινε αυτός επίσκοπος. Ανιψιός του Αρτώ ήταν ο Μανασσής Α΄ πρώτος κόμης του Ρετέλ. Μέλη του Οίκου ήταν επίτροποι (avoués) του αββαείου του Σαιν-Ρεμύ· ο Μανασσής Α΄ απέκτησε κύρος και έγινε κόμης του Ρετέλ.
Ο γιος του Μανασσής Β΄ νυμφεύτηκε τη Ντάντα, που ένα καταστατικό δωρεάς αναφέρει ως συγγενή του "Όντο, κόμη του Τρουά, Μω και Ρενς". Πρέπει να είναι ο Όντο Β΄ των Μπλουά κόμης της Καμπανίας, Τρουά, Μω και Ρενς. Η κόρη του Μανασσή Β΄, η Ντόντα παντρεύτηκε τον Γοδεφρείδο Β΄ των Αρντέν-Βερντέν δούκα της Κάτω Λωρραίνης.
Ο γιος του κόμη του Ρετέλ, ο Μανασσής Γ΄ νυμφεύτηκε τη Ζουντίτ/Ιουδήθ είτε του Ρουσύ, είτε της Βουλώνης, είτε την Κάτω-Λωρραίνης. Ο γιος του Ούγος Α΄ νυμφεύτηκε τη Μελισσάνθη των Μονλερύ, οποία είχε σημαντικούς συγγενείς. Ο γιος της Βαλδουίνος του Μπουρζ ήταν, μέσω αυτής, εξάδελφος του Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και του αδελφού του Βαλδουίνου Α΄ πρώτων βασιλέων της Ιερουσαλήμ. Όταν το 1118 απεβίωσε ο δεύτερος, τον διαδέχθηκε ο Βαλδουίνος του Μπουρζ ως Βαλδουίνος Β΄, καθώς υποστηρίχθηκε από τα εξαδέλφια του Ούγο Β΄ του Πουιζέ και Ζολέν του Κουρτεναί, των οποίων οι μητέρες Αλίκη και Ελισάβετ/Ισαβέλλα αντίστοιχα ήταν αδελφές της Μελισσάνθης.
Ο 2ος Οίκος του Ρετέλ
Ο Βαλδουίνος Β΄ ήταν ο τελευταίος άρρην του Οίκου και απεβίωσε το 1131. Το 1124 είχε αποβιώσει ο αδελφός του Ζερβαί κόμης του Ρετέλ και η κομητεία πέρασε στην αδελφή του Ματίλντα, σύζυγο του Εύδη (Eudes) καστελάνου του Βιτρύ (Vitry). Οι απόγονοί τους αποτελούν τον 2ο Οίκο του Ρετέλ. O γιος τους Ιτιέ νυμφεύτηκε τη Βεατρίκη, κόρη του Γοδεφρείδου Α΄ κόμη του Ναμύρ και είχε δύο τέκνα, τους Μανασσή Δ΄ κόμη του Ρετέλ (κλάδος Ρετέλ) και Ερρίκο καστελάνο του Βιτρύ (κλάδος Βιτρύ). Δεν έκαναν σημαντικές επιγαμίες και έμειναν μεταξύ των τοπικών ευγενών· εξέλιπαν τον 13ο αι. Η κομητεία του Ρετέλ πέρασε διαδοχικά στους Οίκος Νταμπιέρ, Βαλουά-Βουργουνδίας, Αλμπρέ, Λα Μαρκ-Κλέβης, Γοντζάγκα, Μαζαρέν.
Γενεαλογία των Οίκων του Ρετέλ
Πηγές
Foundation for Medieval Genealogy : Comtes de Rethel
Armorial de J.B. RIETSTAP
|
88971
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%86%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Παπαφλέσσας (ταινία)
|
Το Παπαφλέσσας είναι μια ελληνική πολεμική-ιστορική-βιογραφική-περιπετειώδης ταινία του 1971, σε συμπαραγωγή Τζέιμς Πάρις και Φίνος Φιλμ, σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου και σε σενάριο Πάνου Κοντέλη, με πρωταγωνιστή, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Πλοκή
Μία από τις επιφανέστερες προσωπικότητες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο Παπαφλέσσας, παρουσιάζεται σε αυτή την ταινία. Η κήρυξη της Επανάστασης στο Μοριά, στη μονή της Αγίας Λαύρας, από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στις 25 Μαρτίου 1821, η νίκη του Παπαφλέσσα επί του Δράμαλη στα Δερβενάκια στις 26 Ιουλίου του 1822 και ο γεμάτος αυτοθυσία θάνατός του στο Μανιάκι στις 20 Μαϊου 1825 πολεμώντας τις ορδές του Αιγυπτίου Ιμπραήμ Πασά. Από μαρτυρίες, ο Ιμπραήμ έδωσε εντολή στους στρατιώτες του, μετά τη μάχη, να βρουν το άψυχο σώμα του και να το κρατήσουν όρθιο. Στη συνέχεια, φίλησε σε ένδειξη σεβασμού τον Παπαφλέσσα στο κεφάλι.
Διανομή
Δημήτρης Παπαμιχαήλ ...Γρηγόριος Δικαίος "Παπαφλέσσας"
Δημήτρης Ιωακειμίδης ...Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Αλέκος Αλεξανδράκης ...Κανέλλος Δεληγιάννης
Άγγελος Αντωνόπουλος ... Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος
Σταύρος Ξενίδης ... Χριστόφορος Περραιβός
Κάτια Δανδουλάκη ...Κατερίνα
Μάκης Ρευματάς ... Αλέξανδρος Υψηλάντης
Χρήστος Πολίτης ...Δημήτριος Υψηλάντης
Φερνάντο Σάντσο ...Δράμαλης πασάς
Λαυρέντης Διανέλλος ...παπα-Γιώργης
Στέφανος Στρατηγός ...Ιμπραήμ πασάς
Θόδωρος Μορίδης ...Παλαιών Πατρών Γερμανός
Έλεν Τσαλδάρη ... Μαρία-Ζαϊρέ
Γιάννης Κατράνης... Δημητρός (Έλληνας που έπιασαν οι Τούρκοι και τον γλίτωσε η Μαρία)
Άλλες πληροφορίες
Η ταινία απέσπασε τις καλύτερες κριτικές το 1971 στο 12ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και πήρε τα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Αρτιότερης Παραγωγής και δόθηκε Τιμητική διάκριση στον σκηνογράφο και ενδυματολόγο Διονύση Φωτόπουλο, ενώ η ταινία χαρακτηρίστηκε ως "η καλύτερη στιγμή" στην καριέρα του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Δεν έλειψαν, όμως, και τα παρατράγουδα, αφού ομάδα του περίφημου "εξώστη" από το κοινό του Φεστιβάλ υποδέχτηκε την ταινία με γιουχαΐσματα και κοροϊδίες. Σε συνέντευξή του στην Απογευματινή και στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο, ο Παπαμιχαήλ είχε πει:«Μίσησα την οργανωμένη οχλαγωγία του Φεστιβάλ. Εκείνων που μετέτρεψαν την αίθουσα σε εξέδρα γηπέδου. Ντροπή τους τέτοια ασέβεια. [...] Δεν σεβάστηκαν τίποτε. Εξεπλάγην. Επρόκειτο για ένα φαιδρό συρφετό αγέλης, φανατικών της εξέδρας. Καφενόβιους. Ήρθαν με σκοπό να μετατρέψουν το Φεστιβάλ σε εμποροπανήγυρη. Για αυτό είναι προτιμότερο να καταργηθεί». Η ταινία κόστισε 12.000.000 δραχμές και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες υπερπαραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου προσεγγίζοντας αντίστοιχες αμερικανικές. Για τις ανάγκες των γυρισμάτων, όπως αναφέρει η Κάτια Δανδουλάκη, χρησιμοποιήθηκαν ως κομπάρσοι και πολλοί στρατεύσιμοι που υπηρετούσαν εκείνη την εποχή τη θητεία τους.
Στη διάρκεια της σεζόν 1971-1972, ο Παπαφλέσσας έκοψε 297.817 εισιτήρια και κατατάχθηκε στη 10η θέση ανάμεσα σε 90 ταινίες της ίδιας σεζόν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παπαφλέσσας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Παπαφλέσσας στο Cine.gr
Παπαφλέσσας στη Φίνος Φιλμ
Παπαφλέσσας
Ταινίες του 1971
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές πολεμικές ταινίες
Ελληνικές βιογραφικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου
Ταινίες σε σενάριο Πάνου Κοντέλη
Ταινίες με μουσική σύνθεση Κώστα Καπνίση
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ταινίες σε παραγωγή Τζέιμς Πάρις
Ταινίες παραγωγής Φίνος Φιλμ
Ελληνικές ιστορικές ταινίες
Ελληνικές περιπετειώδεις ταινίες
|
376438
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9
|
Παγκόσμια Ένωση Μακάμπι
|
Η Maccabi World Union (ελληνικά: Παγκόσμια Ένωση Μακάμπι) είναι μια διεθνής εβραϊκή αθλητική οργάνωση που εκτείνεται σε 5 ηπείρους και περισσότερες από 50 χώρες, με περίπου 400.000 μέλη. Η Maccabi World Union διοργανώνει τους Μακκαβαϊκούς Αγώνες, μια εξέχουσα διεθνή εβραϊκή αθλητική διοργάνωση.
Η οργάνωση αποτελείται από έξι συνομοσπονδίες: ισραηλινή Μακάμπι, ευρωπαϊκή συνομοσπονδία Μακάμπι, βορειοαμερικανική συνομοσπονδία Μακάμπι, λατινοαμερικανική συνομοσπονδία Μακάμπι, νοτιοαφρικανική Μακάμπι και αυστραλιανή Μακάμπι.
Δείτε επίσης
Μακκαβαϊκοί Αγώνες
Χάποελ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αθλητισμός στο Ισραήλ
|
227483
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BC%20%CE%A6%CE%B9%CF%83%CE%AD
|
Γκιγιόμ Φισέ
|
Ο Γκιγιόμ Φισέ (Guillaume Fichet, 21 Σεπτεμβρίου 1433 – γύρω στα 1480) ήταν Γάλλος λόγιος, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Γιόχαν Χάινλιν και δημιούργησε το πρώτο τυπογραφικό πιεστήριο στη Γαλλία το 1470.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Λε Πτί-Μπορνάν-λε-Λιέρ (Le Petit-Bornand-les-Glières) της Σαβοΐας. Το 1467 εξελέγη πρύτανης του πανεπιστημίου των Παρισίων και εγκατέστησε στην Σορβόνη το πρώτο τυπογραφικό πιεστήριο στην ιστορία της Γαλλίας. Η εγκατάσταση έγινε με τη βοήθεια τριών ακόμα τυπογράφων, οι οποίοι ήρθαν από το Μάιντς με σκοπό να τον βοηθήσουν. Το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν το Lettres de Gasparino (1470). Ακολούθησαν αρκετά έργα του ίδιου του Φισέ, όπως Ficheti Guilielmi Artium et Theologiæ Doctoris, Rhetoricorum Libri III. (1470).
Παραπομπές
Αναφορές
Phillipe, Guillaume Fichet, sa vie et ses œuvres. Introduction de l'imprimerie à Paris (Annecy, 1892)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γάλλοι λόγιοι
Γάλλοι τυπογράφοι
Γάλλοι συγγραφείς
|
42363
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Τόνος
|
Η λέξη τόνος μπορεί να αναφέρεται:
Στο ψάρι Τόνος (ψάρι).
Στον τόνος (μονάδα μέτρησης) μάζας που ισοδυναμεί με 1.000 κιλά.
Στον τόνο, σημάδι που χρησιμοποιείται στη γραφή για να τονίσει τις συλλαβές των λέξεων.
Στον τόνο που χαρακτηρίζει έναν ήχο.
Στον τόνο, ναυτικό σχοινί που αποτελείται από 3-4 μονόπλοκα σχοινιά και χρησιμοποιείται για ρυμούλκηση ή για όρμιση πλοίων, γνωστό και ως «καρλίνι».
|
565155
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Driver%202
|
Driver 2
|
Το Driver 2: Back on the Streets (γνωστό ως Driver 2: The Wheelman Is Back στη Βόρεια Αμερική) είναι βιντεοπαιχνίδι αγώνων δράσης και το δεύτερο μέρος της σειράς των βιντεοπαιχνιδιών Driver. Αναπτύχθηκε από τη Reflections Interactive και κυκλοφόρησε από την Infogrames για το PlayStation το 2000 και το Game Boy Advance το 2002.
Τρόπος παιχνιδιού
Το Driver 2 έχει νέες προσθήκες σε σχέση με τον προκάτοχό του. Επιτρέπει στον παίκτη που ελέγχει τον πρωταγωνιστή να βγει από το αυτοκίνητο του και να εξερευνήσει την περιοχή με τα πόδια, αλλά και να οδηγήσει άλλα αυτοκίνητα που περιτριγυρίζουν στην πόλη. Οι αποστολές της ιστορίας παίζονται ξεχωριστά με τη λειτουργία Take-A-Ride (Κάνε οδήγηση) όπου ο παίκτης μπορεί να εξερευνήσει τις πόλεις στον δικό του χρόνο.
Στις αποστολές που κάνει ο παίκτης είναι γενικά προσανατολισμένες προς το όχημα και περιλαμβάνουν διάφορα είδη αποστολών, όπως το να σπάσει αυτοκίνητο-α, να ξεφύγει από γκάνγκστερ ή αστυνομικούς, να πηγαίνει με το αυτοκίνητο του από ένα μέρος στο άλλο και να ανατινάξει κτήρια-αμάξια κλπ. Επίσης πριν από κάθε αποστολή, υπάρχουν σκηνές βίντεο για να βοηθήσει το παιχνίδι στην προώθηση της ιστορίας. Το παιχνίδι διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία αυτοκινήτων, τα οποία είναι βασισμένα σε πραγματικές μάρκες όπως Chevrolet, Ford, GMC και άλλα. Όλα τα αυτοκίνητα μπορούν να οδηγηθούν και υπάρχουν επίσης κρυμμένα αυτοκίνητα γύρω από τις πόλεις. Αν ο παίκτης τρακάρει με κάποιο αυτοκίνητο, τοίχο ή κολόνες, οι ζάντες θα πεταχτούν μακριά. Αυτές πετάγονται λιγότερο από ότι στο προηγούμενο παιχνίδι που γεγονός το καθιστά πιο ρεαλιστικό. Στο PlayStation μπορούν να παίξουν μέχρι δύο παίκτες, ενώ στο Game Boy Advance τέσσερις.
Το Driver 2 περιλαμβάνει τέσσερις πόλεις οι οποίες είναι σημαντικά μεγαλύτερες από το αρχικό παιχνίδι: το Σικάγο, η Αβάνα, το Λας Βέγκας (που γίνεται διαθέσιμο μόνο αφού ολοκληρωθούν οι αποστολές από τις δύο πρώτες πόλεις) και το Ρίο ντε Τζανέιρο (που γίνεται διαθέσιμο μετά την ολοκλήρωση των αποστολών του Λας Βέγκας). Και οι τέσσερις πόλεις έχουν η κάθε μια ένα μυστικό αυτοκίνητο κρυμμένο, το οποίο γίνεται διαθέσιμο μόλις ο παίκτης βρει τα κουμπιά για να ξεκλειδώσει τα μέρη όπου βρίσκονται τα αυτοκίνητα.
Οι πόλεις περιλαμβάνουν πολλά από τα αντίστοιχα ορόσημά τους. Στο Σικάγο, ο παίκτης μπορεί να επισκεφτεί τις εξής περιοχές: Νέιβι Πιερ, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, Σιντριβάνι του Μπάκιγχαμ, Harold Washington Library, Γουίλις Τάουερ, Μαρίνα Σίτι, Ρίνγκλεϊ Μπίλντινγκ, Ρίνγκλεϊ Φιλντ, Ενυδρείο Σεντ, Γουέντγουορθ. Στην Αβάνα, μπορεί να επισκεφτεί τα: Ελ Καπιτόλιο, Εστάντιο Λατινοαμερικάνο, Σαν Κάρλος, Νεκροταφείο Κολόν, Τούνελ της Αβάνα. Στο Λας Βέγκας, διαθέσιμα για εξερεύνηση είναι τα: Μπελάγκιο, Εξκάλιμπερ, Λούξορ, Μάνταλει Μπέι, Ξενοδοχείο Νέα Υόρκη και Paris Las Vegas Hotel. Στο Ρίο, μπορούν να εξερευνηθούν τα: Υδραγωγείο της Καριόκα, Καθεδρικός ναός του Ρίο ντε Τζανέιρο, Άγαλμα Χριστού Λυτρωτή, Φρούριο της Κοπακαμπάνα, Petrobras και Τζόκει Κλαμπ.
Πλοκή
Το παιχνίδι ξεκινά ένα μπαρ στο Σικάγο, με τον Πινκ Λέννυ και έναν Βραζιλιάνο tatoo artist να συζητούν. Ο Λέννυ του λέει μια ιστορία για το πώς τρόμαξε στα αλήθεια κάποιον την πρώτη φορά. Ξαφνικά δυο άντρες μπήκαν βίαια στο μπαρ με τα όπλα και τους σκοτώνουν όλους εκτός από τον Λέννυ, ο οποίος ξέφυγε από την πίσω πόρτα του μπαρ.
Αργότερα, ο μυστικός αστυνομικός Τζον Τάνερ που προσλήφθηκε από το FBI μετά τη σύλληψη του γερουσιαστή Μπάλαρντ μαζί με τον συνεργάτη του, Τομπάιας Τζόουνς, εξετάζουν το σώμα του Βραζιλιανού στο νεκροτομείο. Ο αρχηγός της αστυνομίας ενημερώνει τον Τάνερ και τον Τζόουνς για την εξαφάνιση του Λέννυ και για τον μοναδικό μάρτυρα της επίθεσης. Ο Τάνερ και ο Τζόουνς κατανοούν τον μάρτυρα, ο οποίος τους λέει ότι οι ένοπλοι δεν έψαχναν τον Βραζιλιάνο, αλλά τον Λέννυ, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ένας λεηλατητής που εργάζεται για τον Σόλομον Κέιν και ήταν αυτός που προκάλεσε όλο αυτό το δράμα μεταξύ του Σόλομον Κέιν (ανώτερος κακοποιός του Σικάγο) με την προδοσία του και τη συνεργασία του με τον Άλβαρο Βάσκες (ανώτερος κακοποιός της Βραζιλίας και αντίπαλος του Σόλομον).
Ωστόσο, ο Τζόουνς υποπτεύεται ότι ο Βραζιλιάνος δούλευε για τον Άλβαρο Βάσκες. Αν ο Λέννυ μιλούσε με τον Βραζιλιάνο, μπορεί να έχει αλλάξει τα σχέδια του. Ο Τάνερ και ο Τζόουνς διερευνούν μια αποθήκη που ανήκει στο Βάσκες όπου βρήκαν διαβατήρια και νομικά έγγραφα, αλλά αποδεικνύεται ότι η αστυνομία εισέρχεται στην αποθήκη και ο Τάνερ και ο Τζόουνς χωρίστηκαν για να ξεφύγουν από την αστυνομία, αν και όχι πριν ανακαλύψουν ότι τα πλαστά έγγραφα από τους κατόχους τους προέρχονταν από την Κούβα.
Όταν ο Τάνερ επέστρεψε στο διαμέρισμα του, χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν επιτιθέμενο (ένας από τους σκοπευτές του μπαρ ονόματι Τζέρικο), ο οποίος δραπετεύει κάτω από τις σκάλες του διαμερίσματος. Ο Τάνερ τον κυνηγάει αλλά αποδεικνύεται ότι ήταν μια παγίδα που έθεσε ο Κέιν ο οποίος πιστεύει ότι ο Τάνερ είναι μισθοφόρος (δεν τον θυμάται από χρόνια πριν) προσπαθώντας να αναλάβει την επιχείρησή του με πληροφορίες από τον Λέννυ. Ενώ ο Τζέρικο ο σωματοφύλακας του τραβάει τον Τάνερ για να τον εκτελέσει, ο Τάνερ τον χτυπάει στο πρόσωπο και δραπετεύει από τη συμμορία του Κέιν. Ο Κέιν στη συνέχεια συνειδητοποιείται το σχέδιο του Τάνερ για τον Λένι, αναγκάζεται να τον βρει και να τον σκοτώσει ξανά. Ο Τάνερ και Τζόουνς εγκαταλείψουν το Σικάγο με την απόφαση του Τάνερ να κατευθυνθούν προς την Αβάνα για να ακολουθήσουν την επόμενη αποστολής τους.
Ο Τάνερ και ο Τζόουνς μαθαίνουν ότι ο Βάσκες χρησιμοποιεί την Αβάνα ως σύνορο για τις επιχειρήσεις των όπλων του, σε συνεργασία με τον Λέννυ, για να κατακλύσει το Σικάγο με τα όπλα του και να αναλάβει τις επιχειρήσεις του Σόλομον Κέιν. Ο Τάνερ και ο Τζόουνς εμποδίζουν τις επιχειρήσεις του Βάσκες και ανακαλύπτουν ότι ο Λέννυ πρόκειται να εγκαταλείψει την πόλη της Αβάνας για να φύγει με το πλοίο Ροσάνα Σότο. Ο Τάνερ επιχειρεί να αναχαιτίσει το πλοίο για να συλλάβει τον Λέννυ, αλλά είναι πολύ αργά.
Στη συνέχεια, ο Τάνερ μαθαίνει από τον Τζόουνς ότι ο Τζέρικο έφτασε στην Αβάνα και σκοπεύει να σκοτώσει όλους τους άντρες του Λέννυ σε ένα ξενοδοχείο της κεντρικής Αβάνας. Ο Τάνερ και ο Τζόουνς ακολουθούν τον Τζέρικο στο ξενοδοχείο όπου ο Τάνερ δεν ήταν ποια σε θέση να αποτρέψει τον Τζέρικο από την καταδίκη των ανδρών, αλλά παρ 'όλα αυτά, ο Τάνερ κυνήγησε τον Τζέρικο στο δρόμο και τον έπιασε τρακάροντας το αυτοκίνητο του, χωρίς ο Τζέρικο να πάθει μεγάλη ζημιά. Ο Τάνερ και ο Τζέρικο αποφασίζουν ανακωχή και κρύβονται από τους Βραζιλιάνους και να κατευθυνθούν προς το Λας Βέγκας για να συναντήσουν τον Κέιν.
Ο Λέννυ φτάνει στο Λας Βέγκας και τον καλωσορίζει ο Βάσκες, ο οποίος επιβλέπει τις επιχειρήσεις όπλων στο Βέγκας και αναλαμβάνει τις επαφές του Λέννυ μετά την αποτυχία του στην Αβάνα. Οι Τάνερ, Τζόουνς και Τζέρικο φτάνουν στο Λας Βέγκας και συναντούν τον Σόλομον Κέιν. Ο Τάνερ συμμαχεί με τη συμμορία του Κέιν λέγοντας στον Κέιν ότι ο Τζόουνς και ο ίδιος κάποτε δούλευαν για τον Λέννυ αλλά είχαν προδοθεί και θέλουν να πάρουν εκδίκηση. Ο Κέιν δίνει εντολή στον Τζόουνς να εντοπίσει τον Λέννυ, ενώ ο Τάνερ θα χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του για να βοηθήσει τις επιχειρήσεις του Κέιν στο Λας Βέγκας.
Ο Τάνερ ολοκληρώνει τα καθήκοντα που του έχει δοθεί από τον Κέιν που συμπεριλαμβάνουν την αποστολή της ανατίναξης χαρτοπαικτικής λέσχης του Βάσκες με την παραδοσιακή βόμβα στο Λας Βέγκας, και την παροχή βοήθειας στους συνεργάτες του Κέιν σε ληστεία τραπεζών. Ο Τζόουνς διεισδύοντας στον όχλο του Βάσκες ανακάλυψε ότι ο Λέννυ έφυγε από το Λας Βέγκας και ο Τάνερ συνόδεψε τον Τζόουνς στο αεροδρόμιο (αφού ο Τάνερ ξέφυγε από μια αστυνομική ενέδρα). Ο Κέιν είχε τον Τάνερ να αναστατώσει τις επιχειρήσεις του Βάσκες καταστρέφοντας την κύρια βάση του στο Λας Βέγκας και να καταστρέψει τα φορτηγά που είχαν τα όπλα του Βάσκες. Ο Κέιν λίγο αργότερα μαζί με τους συνεργάτες του ζητούν βίαια έναν από τους φρουρούς της Βραζιλίας να μάθουν που είναι Βάσκες (και ο Λέννυ συνεργός του), ο Βραζιλιάνος τους ομολογεί ότι έχουν φύγει και βρίσκονται στο Ρίο.
Ο Τάνερ, ο Τζέρικο και ο Κέιν συναντιούνται με τον Τζόουνς στο Ρίο ντε Τζανέιρο, παρόλο που ο Τζόουνς λέει στον Κέιν ότι είναι πολύ επικίνδυνο να βρίσκεται στην πόλη. Ο Κέιν απορρίπτει τις προειδοποιήσεις του Τζόουνς και ανησυχεί μόνο για την εύρεση του Λέννυ. Ο Τάνερ εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τις οδηγητικές του ικανότητές για να βοηθήσει τον Κέιν και να χαλάσει τις δραστηριότητες του Βάσκες, όπως το να χτυπήσει ένα κλεμμένο λεωφορείο στα αυτοκίνητα των Βραζιλιάνων και να εξαπατήσει τους Βραζιλιάνους να δώσουν μετρητά στον Τάνερ για τον Κέιν.
Μετά από ένα μικρό διάστημα στο Ρίο, ο Τάνερ ανησυχεί ότι η κάλυψη του Τζόουνς χειροτερεύει και ότι ο Βάσκες θα καταλάβει ότι ο Τζόουνς υποτίθεται ότι εργάζεται για τον Κέιν. Ο Τάνερ δίνει στον Τζόουνς μόνο τέσσερις ημέρες για να βρει τις πληροφορίες όπου βρίσκεται ο Λέννυ, πριν ο Τάνερ ξεκινήσει να καταστρέψει μια βάρκα που μεταφέρει τα όπλα του Βάσκες στο Σικάγο. Ο Τζόουνς κάλεσε αργότερα τον Τάνερ λέγοντας του ότι ο Βάσκες έστειλε έναν σκοπευτή για να τον σκοτώσει, και ο Τάνερ είναι αναγκασμένος να τον σώσει. Μόλις ο Τάνερ φτάσει στην περιοχή του Τζόουνς, τον βρίσκει τραυματισμένο και ο σκοπευτής που τον τραυμάτισε ακόμα παραμονεύει. Ο δράστης φεύγει και ο Τάνερ τον βγάζει από τον γκρεμό της παραλιακής οδού μετά από ένα κυνηγητό οδήγησης.Με την πάροδο του χρόνου μαζί με την απώλεια του Βάσκες, ο Κέιν τελικά ανακάλυψε ότι ο Λέννυ προσπαθεί να ξεφύγει από το Ρίο. Ο Τάνερ αναγκάζεται να πάνε μαζί με τον Τζέρικο στην τοποθεσία του Λέννυ. Και οι δύο καταφέρνουν να βρουν το ελικόπτερο του Λέννυ που ετοιμάζετε για απογείωση όταν ο Τάνερ προδίδει τον Τζέρικο και τον αφήνει πίσω για να κυνηγήσει το ελικόπτερο του Λέννυ στους δρόμους του Ρίο εγκαταλείποντας τη συμμορία του Κέιν και του Τζέρικο. Το ελικόπτερο τελικά καταρρέει και ο Τάνερ αφοπλίζει γρήγορα τον Λέννυ πριν χτυπήσει τον Τάνερ για να ζητήσει υποταγή.
Ο Τζόουνς και ο Τάνερ συνοδεύουν τον Λέννυ πίσω στο Σικάγο και τον παραδίδουν στον αρχηγό της αστυνομίας. Όταν ο αστυνομικός ρωτά τον Τάνερ ποια ήταν η σχέση μεταξύ του Κέιν και του Βάσκες, ο Τάνερ απάντησε μόνο: "Μου πήρε πολύς χρόνος για να το καταλάβω". Αποκαλύπτεται ότι οι δύο είχαν συνδεθεί στο παρελθόν και φαίνεται ότι έχουν συμφιλιωθεί, μπροστά από το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή. Στο τέλος της σκηνής, καθώς ο Τάνερ απομακρύνεται από το αεροδρόμιο, ένα άγνωστο αυτοκίνητο αρχίζει να τον ακολουθεί.
Χαρακτήρες
Τζον Τάνερ: πρωταγωνιστής στα περισσότερα παιχνίδια της σειράς Driver. Μυστικός αστυνομικός που συνεργάζεται με το αστυνομικό τμήμα του Σικάγου για να συλλαμβάνει τον Πινκ Λέννυ πριν διαπράξει κι άλλα εγκλήματα. Είναι καλύτερος φίλος του Τομπάιας Τζόουνς.
Τομπάιας Τζόουνς: δευτερεύων χαρακτήρας και ο ποιο στενός φίλος του Τάνερ στη σειρά Driver. Συνεργάζεται με το αστυνομικό τμήμα μαζί με τον Τάνερ στο Σικάγο για να συλλαμβάνει τον Πινκ Λέννυ.
Πινκ Λέννυ: ένας από τους βασικούς ανταγωνιστές του παιχνιδιού και πρώην μεταφορέας χρημάτων του Αμερικανού εγκληματία Σόλομον Κέιν, τον οποίο αργότερα πρόδωσε, για να συνεργαστεί με τον Άλβαρο Βάσκες στο εμπόριο ναρκωτικών.
Κάρολος Τζέρικο: μεγάλος εγκληματίας, συνεργάτης του Σόλομον Κέιν και μακροβιότερος ανταγωνιστής του Τζον Τάνερ στη σειρά Driver (παρόλο που στο Driver 2 είναι δευτερεύον ανταγωνιστής.
Σόλομον Κέιν: βασικός ανταγωνιστής του παιχνιδιού (μαζί με τους Άλβαρο Βάσκες και Πινκ Λέννυ). Ο Κέιν είναι ένας από τους κορυφαίους κακούς και κατέχει μια αυτοκρατορία εγκληματιών που εκτείνεται από το Σικάγο στο Λας Βέγκας. Είναι το αφεντικό του Τζέρικο και πρώην εργοδότης του Πινκ Λέννυ, αφού αργότερα τον πρόδωσε για να συνεργαστεί με τον Άλβαρο Βάσκες στο εμπόριο ναρκωτικών.
Άλβαρο Βάσκες: βασικός ανταγωνιστής του παιχνιδιού (μαζί με τους Σόλομον Κέιν και Πινκ Λέννυ). Με την ψυχρή, επιβλητική, αιμοδιψία του Βάσκες, έχει κάνει τα πάντα για να καταστρέψει τους αντιπάλους του και να επιστρέψει στο έγκλημα του Σικάγου. Φημίζεται για τη βραζιλιάνικη πλευρική κυκλοφορία του, ο Βάσκες θεωρείται μυθικός χαρακτήρας που έχει προκαλέσει πολλές φήμες ότι δεν υπάρχει. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο βασιλιάς της μαφίας της Βραζιλίας και βασικό ανταγωνιστή του Σόλομον Κέιν. Στις επιχειρήσεις του περιλαμβάνεται η εμπορία ναρκωτικών, όπλων, και άλλων διαφόρων παράνομων εμπορευμάτων.
Ανάπτυξη
Το βιντεοπαιχνίδι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο PlayStation και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Game Boy Advance. Επειδή το παιχνίδι ήταν τόσο μεγάλο σε χώρο δίσκου και τα κομψά γραφικά ήταν κάπως ποιο προχωρημένα για εκείνη την εποχή του PlayStation, το παιχνίδι κυκλοφόρησε σε δύο δίσκους. Ο πρώτος δίσκος περιείχε δεδομένα για τις δύο πρώτες πόλεις και ο δεύτερος δίσκος περιείχε δεδομένα για τις δύο τελευταίες πόλεις.
Οι κινηματογραφικές ενότητες του πρώτου παιχνιδιού αντικαθίστανται από διαδοχικές προβολές οι οποίες περιλαμβάνουν και υπότιτλους για διάλογο με περιστασιακά κλιπ ήχου (όπως πυροβολισμούς ή αστυνομικές σειρήνες) που προστίθενται για την ατμόσφαιρα. Τα γραφικά απεικονίζονται επίσης σε πολυγωνικά σχήματα με μικροσκοπικά απλοϊκά 2D sprites για τους πεζούς. Ορισμένα κινούμενα σχέδια όπως ο Τάνερ που εισέρχεται και εξέρχεται από τα οχήματα, οι συντάκτες του παιχνιδιού πρόσθεσαν επίσης μια σειρά από AI σενάρια, όπως τα οδοφράγματα που εμφανίζονται όταν η αστυνομία κυνηγάει τον παίκτη. Στο βιντεοπαιχνίδι η αστυνομία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί φωνητικά κλιπ από την πρώτη έκδοση του PlayStation όταν κυνηγάει τον Τάνερ, επίσης οι συντάκτες πρόσθεσαν γλώσσες στα πορτογαλικά για την αστυνομία του Ρίο ντε Τζανέιρο και στα ισπανικά για την αστυνομία της Κούβας. Η αδειοδοτημένη μουσική κατά τη διάρκεια των αποστολών και άλλων δραστηριοτήτων (εκτός από τις σκηνές της ταινίας) αντικαθίσταται επίσης με μια σειρά από μουσικά όργανα που συνθέτουν το παιχνίδι.
Μουσική
Όπως και στο πρώτο Driver, έτσι και η μουσική του Driver 2 θυμίζει κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του 1970 που περιέχουν μουσικά είδη όπως φανκ και μπούγκι κομμάτια καθώς περιέχει και δημοφιλέστερα τραγούδια από καλλιτέχνες και συνθέτες για να τονίσουν περαιτέρω την αίσθηση του ρετρό. Η αρχική μουσική απαρτίζεται από τον Άλιστερ Μπρίμπλ.
Τα αυτοκίνητα στα ίδια επίπεδα έχουν περίπου 5 με 6 λεπτά ίδιου κύκλου μουσικής, στο είδους μουσικής του Σικάγο είναι το ροκ και το electro beat, στην Αβάνα είναι το τζαζ-φανκ, στο Λας Βέγκας είναι φανκ και το σόουλ και στο Ρίο είναι το drum and bass.
Στο παιχνίδι ακούγονται τραγούδια, μεταξύ των οποίων το Fever των Dust Junkys (Η πρώτη σκηνή μέσα στο Λας Βέγκας με τα φορτηγά να εισέλθουν μέσα στο βενζινάδικο), το In the Basement της Έτα Τζέιμς (σε ένα μπαρ στο Λας Βέγκας όπου ο Τάνερ και ο Τζόουνς παίζουν μπιλιάρδο), ΤΟ Help Me του Σάννι Μπόι Ουίλιαμσον Β' (όταν ο Τάνερ επιστρέφει στο διαμέρισμά του όπου και αντιμετωπίζει τον Τζέρικο στο Σικάγο), το Sitting Here Alone του Χάουντ Ντογκ Τέιλορ (στην εναρκτήρια σκηνή του παιχνιδιού στο μπαρ Red River, το Just Dropped In του Κένι Ρότζερς (στα credits) και το Lacrimosa του Μότσαρτ (η κλιμακωτή σκηνή στο Ρίο στη βάση του αγάλματος του Χριστού Λυτρωτή).
Υποδοχή
Το παιχνίδι έλαβε "μικτές ή μέτριες κριτικές" και για τις δύο εκδοχές του στο PlayStation και το Game Boy Advance, σύμφωνα με το Metacritic.
Το GameSpot κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η έκδοση PlayStation του Driver 2 είναι "ένα εξαιρετικό παιχνίδι".
Σε μία κριτική του IGN, η έκδοση του PlayStation χαρακτηρίστηκε ως "ένα από τα πιο απογοητευτικά παιχνίδια, αν όχι το πιο απογοητευτικό παιχνίδι του 2000". Οι Hot Games αναρωτήθηκαν: "Πώς γίνεται η Reflections να το έκανε τόσο απαίσιο; Το Driver 2 είναι μια χλωμή αντανάκλαση (χα χα) του γνήσιου."
Η έκδοση PlayStation του βιντεοπαιχνιδιού έλαβε βραβείο πωλήσεων "Platinum" από την Ένωση Εκδοτών Λογισμικού και Ψυχαγωγίας και από την (ELSPA), όπου έφτασαν 300.000 αντίτυπα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 2000, το παιχνίδι απέσπασε το Blockbuster Award στην κατηγορία Αγαπημένο Βιντεοπαιχνίδι της Χρονιάς.
Πωλήσεις
Μετά την κυκλοφορία του βιντεοπαιχνιδιού, πουλήθηκαν 1.200.000 εκατομμύρια αντίτυπα. Στις 6 Φεβρουαρίου 2001, ανακοινώθηκε ότι περίπου 1,100 εκατομμύρια αντίτυπα και πάνω από 2 εκατομμύρια πωλήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σύμφωνα με την VG Chartz, στις 18 Αυγούστου 2012 πουλήθηκε στον κόσμο 4.730 000 αντίτυπα του βιντεοπαιχνιδιού με την έκδοση του PlayStation, μεταξύ των οποίων 2.360 000 αντίτυπα στη Βόρεια Αμερική, 2.100 000 στην Ευρώπη και 20 000 στην Ιαπωνία.
Στην έκδοση του Game Boy Advance, πουλήθηκαν 250.000 αντίτυπα στη Βόρεια Αμερική και 90.000 στην Ευρώπη την ίδια στιγμή.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Driver 2 στο MobyGames
Driver 2 στη Wikia
Driver 2 στο IGN
Driver 2 στο GameSpot
Driver 2 στο Metacritic
Driver 2 στο IMDb
Παραπομπές
Βιντεοπαιχνίδια του 2000
Βιντεοπαιχνίδια του 2002
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στην Κούβα
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στη Βραζιλία
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στο Σικάγο
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στο Λας Βέγκας
Βιντεοπαιχνίδια του Game Boy Advance
Βιντεοπαιχνίδια ανεπτυγμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο
Βιντεοπαιχνίδια ανοικτού κόσμου
Driver (σειρά βιντεοπαιχνιδιών)
Συνέχειες βιντεοπαιχνιδιών
|
825071
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%BF%20%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%BF
|
Καστελλέττο Τσέρβο
|
Το Καστελλέττο Τσέρβο (ιταλικά: Castelletto Cervo) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Μπιέλλα, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Μπιέλλα
|
479711
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%BB%20%CE%86%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF
|
Ντάριελ Άλμπο
|
Ο Ντάριελ Άλμπο (Dariel Albo, γεννημένος στις 17 Ιανουαρίου του 1992) είναι Κουβανός πετοσφαιριστής.
Καριέρα
Ο Ντάριελ Άλμπο ξεκίνησε την καριέρα του στην Λα Αβάνα της Κούβας αγωνιζόμενος για αυτήν την περίοδο 2015–2016. Τον Ιούνιο του 2016 πήρε μεταγραφή για την ομάδα του Παναθηναϊκού, η οποία τελικά ακυρώθηκε λόγω σεξουαλικού σκανδάλου που ξέσπασε στην εθνική ομάδα της Κούβας.
Συνέχισε την καριέρα του στην Αργεντινή και τον Λίβανο, πριν επιστρέψει το 2019 στην Ελλάδα για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Δύο χρόνια αργότερα, μεταγράφηκε στον Άρη, για να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Pre League.
Διεθνείς συμμετοχές
Ο Ντάριελ Άλμπο αγωνίζεται με την εθνική ομάδα πετοσφαίρισης της Κούβας από το 2015.
Τίτλοι και διακρίσεις
1 Παναμερικανικών Αγώνων
2016
Πηγές
Μια ανάσα από Άλμπο και Μελγκαρέχο
Παραπομπές
Κουβανοί πετοσφαιριστές
Πετοσφαιριστές ΠΑΟ
Πετοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Πετοσφαιριστές Άρη
|
119805
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB%20%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84
|
Μαρσέλ Προυστ
|
Ο Βαλαντέν Λουί Ζωρζ Εζέν Μαρσέλ Προυστ (γαλλικά: Valentin Louis Georges Eugène Marcel Proust, Παρίσι 10 Ιουλίου 1871 – 18 Νοεμβρίου 1922) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Είναι περισσότερο γνωστός για το μυθιστόρημά του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (αρχικός τίτλος : Ανάμνηση των περασμένων γεγονότων), το οποίο κυκλοφόρησε σε επτά μέρη από το 1913 έως το 1927. Οι κριτικοί και οι συγγραφείς θεωρούν ότι ο Προυστ είναι ένας από τους συγγραφείς του 20ου αιώνα με τη μεγαλύτερη επιρροή.
Βιογραφία
Ο Προυστ γεννήθηκε στην πόλη Ωτέιγ (στο νοτιο-δυτικό τομέα του τότε αστικού 16ου διαμερίσματος του Παρισιού) στο σπίτι του θείου του στις 10 Ιουλίου 1871, δυο μήνες αφότου με τη Συμφωνία της Φρανφκούρτης έληξε επίσημα ο Γαλλο-Πρωσικός Πόλεμος. Γεννήθηκε μέσα στη βία που περιέβαλλε τη λήξη της Γαλλικής Κομμούνας και η παιδική του ηλικία στιγματίστηκε από την παγίωση της Τρίτης Δημοκρατίας της Γαλλίας. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο αφορά τις τεράστιες αλλαγές, ιδιαίτερα την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο των μεσαίων τάξεων, που σημειώθηκαν στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της Τρίτης Δημοκρατίας και το τέλος του αιώνα.
Ο πατέρας του Προυστ, Αντριάν, ήταν ένας εξέχων παθολόγος και επιδημιολόγος που μελετούσε τη χολέρα στην Ευρώπη και την Ασία. Έγραψε πολλά άρθρα και βιβλία πάνω στην ιατρική και την υγιεινή. Η μητέρα του Προυστ, Ζαν Κλεμάνς Βέιλ, ήταν η κόρη μιας πλούσιας εβραϊκής οικογένειας από την Αλσατία. Εμφάνισε μια καλά ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ στις επιστολές της και η γνώση της στην αγγλική γλώσσα ήταν αρκετή για να βοηθήσει με τις μεταφράσεις που έκανε ο γιος της πάνω στον Τζον Ράσκιν. Ο Προυστ ανατράφηκε με την καθολική πίστη του πατέρα του. Βαπτίστηκε στις 5 Αυγούστου 1871 στην εκκλησία του Σαιντ-Λουί ντ'Ανταίν και αργότερα επιβεβαίωσε ότι ήταν καθολικός αλλά ποτέ δεν άσκησε τυπικά αυτή την πίστη. Αργότερα έγινε άθεος και θεωρούνταν κάτι σαν μυστικιστής.
Σε ηλικία 9 χρόνων αρρώστησε από άσθμα, πράγμα που σημάδεψε όλη του τη ζωή. Έκανε διακοπές μεγάλης διάρκειας στο χωριό Ιλλιέ. Αυτό το χωριό, σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις από το σπίτι του θείου του στο Ωτέιγ, έγινε το μοντέλο της φανταστικής πόλης Κομπραί όπου πραγματοποιούνται μερικές από τις σημαντικότερες σκηνές στο Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. (Το χωριό Ιλλιέ μετονομάστηκε σε Ιλλιέ-Κομπραί το 1971 με την ευκαιρία των εορτασμών των εκατό χρόνων από τη γέννηση του Προυστ).
Το 1882, σε ηλικία έντεκα ετών, ο Προυστ μαθήτευσε στο λύκειο Κοντορσέ αλλά η εκπαίδευσή του διακόπηκε εξαιτίας της ασθένειάς του. Ωστόσο διακρίθηκε στη λογοτεχνία, κερδίζοντας ένα βραβείο στην τελευταία τάξη. Χάρη στους συμμαθητές του, ήταν σε θέση να αποκτήσει πρόσβαση σε μερικά από τα σαλόνια της ανώτερης αστικής τάξης τα οποία του παρείχαν άφθονο υλικό για το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. Συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, κατά τη διάρκειά τους δημοσίευε χρονογραφήματα σε περιοδικά. Το πρώτο επίσημο έργο του εκδόθηκε το 1896 με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς και με τον τίτλο «Οι ηδονές και οι ημέρες».
Παρά τα προβλήματα υγείας του, ο Προυστ υπηρέτησε έναν χρόνο (1889-90) στον γαλλικό στρατό, στην Ορλεάνη, μια εμπειρία που του χάρισε ένα μεγάλο επεισόδιο στο τρίτο βιβλίο του μυθιστορήματός του. Ως νέος άνδρας, ο Προυστ ήταν ένας ορειβάτης της κοινωνίας αλλά οι φιλοδοξίες του ως συγγραφέα παρεμποδίστηκαν από την έλλειψη αυτοπειθαρχίας του. Η φήμη του ως σνομπ και ερασιτέχνης, που είχε εκείνη την εποχή, συνέβαλε στα μελλοντικά προβλήματα που συνάντησε κατά τη συγγραφή του πρώτου βιβλίου Από την πλευρά του Σουάν, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1913. Εκείνη την περίοδο συμμετείχε στα λογοτεχνικά σαλόνια της κυρίας Στράους, χήρας του Ζορζ Μπιζέ και μητέρας του παιδικού του φίλου Ζακ Μπιζέ, της Μαντλέν Λεμαίρ και της κυρίας Αρμάν ντε Καγιαβέτ, ενός από τα μοντέλα της κυρίας Βερντυρέν και μητέρας του φίλου του Γκαστόν Αρμάν ντε Καγιαβέτ, με την αρραβωνιαστικιά του οποίου (Ζαν Πουκέ) ήταν ερωτευμένος. Χάρη στην κυρία Αρμάν ντε Καβαγιέτ, ο Προυστ γνωρίστηκε με τον Ανατόλ Φρανς, τον εραστή της.
Σε ένα άρθρο το 1892, που είχε τίτλο "Η μη θρησκεία του κράτους" (L'Irréligion d'État) και δημοσιεύτηκε στο Le Banquet, και στο άρθρο στο Le Figaro (1904) με τίτλο "Ο θάνατος των καθεδρικών ναών" (La mort des cathédrales), ο Προυστ τάχθηκε υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους δηλώνοντας ότι ο σοσιαλισμός αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή στην κοινωνία από ότι η εκκλησία και τονίζοντας τον ρόλο της τελευταίας στη διατήρηση μιας πολιτιστικής και εκπαιδευτικής παράδοσης.
Ο Προυστ είχε μια στενή σχέση με τη μητέρα του. Για να κατευνάσει τον πατέρα του, που επέμενε να ακολουθήσει μια καριέρα, ο Προυστ εργάστηκε εθελοντικά στην Βιβλιοθήκη Μαζαρέν το καλοκαίρι του 1896. Κάνοντας μια σημαντική προσπάθεια, έλαβε μια άδεια ασθενείας αρκετών ετών μέχρι που θεωρούνταν ότι παραιτήθηκε. Ποτέ δεν δούλεψε στον χώρο εργασίας του ούτε μετακόμισε από το διαμέρισμα των γονιών του μέχρι που πέθαναν και οι δυο.
Ο φιλικός και οικογενειακός του κύκλος άλλαξαν σημαντικά την πενταετία 1900-1905. Τον Φεβρουάριο του 1903 ο αδερφός του, Ρόμπερτ Προυστ, παντρεύτηκε και εγκατέλειψε το σπίτι της οικογένειας. Ο πατέρας του πέθανε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Τέλος, το πιο συντριπτικό γεγονός, η αγαπημένη μητέρα του Προυστ πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1905. Του άφησε μια σημαντική κληρονομιά. Η υγεία του καθ'όλη αυτήν την περίοδο συνέχισε να επιδεινώνεται.
Ο Προυστ πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του κυρίως στο δωμάτιό του όπου κοιμόταν κατά τη διάρκεια της ημέρας και εργαζόταν το βράδυ για να ολοκληρώσει το μυθιστόρημά του. Πέθανε από πνευμονία και πνευμονικό απόστημα το 1922. Θάφτηκε στο κοιμητήριο του Περ Λασαίζ στο Παρίσι.
Πρώτα γραπτά
Ο Προυστ έγραφε και δημοσίευε από νεαρή ηλικία. Εκτός από τα λογοτεχνικά περιοδικά με τα οποία συσχετίστηκε, και στα οποία δημοσίευε κατά τη διάρκεια των σπουδών του, από το 1890 έως το 1891 δημοσίευε μια τακτική στήλη στο περιοδικό Le Mensuel. Το 1892 ασχολήθηκε με την έκδοση ενός λογοτεχνικού περιοδικού που ονομαζόταν Le Banquet (η γαλλική έκδοση του Συμποσίου του Πλάτωνα) ενώ τα επόμενα χρόνια ο Προυστ δημοσίευε μικρά κείμενα σε τακτικό χρονικό διάστημα στο περιοδικό Le Banquet και στο περίφημο La Revue Blanche.
Το 1896 δημοσίευε το έργο Ηδονές και Μέρες (Les Plaisirs et les jours), μια συλλογή των πρώιμων έργων του. Το βιβλίο περιλάμβανε έναν πρόλογο από τον Ανατόλ Φρανς και σχέδια της κυρίας Λεμαιρ, στο σαλόνι της οποίας ο Προυστ ήταν συχνός προσκεκλημένος. Τον προσκάλεσε στο Κάστρο του Ρεβεγιόν (Château de Réveillon) το καλοκαίρι του 1894 και για τρεις εβδομάδες το 1895. Αυτό το βιβλίο ήταν τόσο πλούσιο από πλευράς περιεχομένου ώστε κόστιζε δυο φορές της κανονικής τιμής ενός βιβλίου του μεγέθους του.
Εκείνη την χρονιά ο Προυστ άρχισε να γράφει ένα μυθιστόρημα, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1952 και τιτλοφορήθηκε Ζαν Σαντέιγ από τους μετά θάνατον συντάκτες του. Πολλά από τα θέματα που αναπτύχθηκαν αργότερα στο Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο βρήκαν την πρώτη τους φωνή σε αυτό το ημιτελές έργο, συμπεριλαμβανομένου του αινίγματος περί μνήμης και της αναγκαιότητας του προβληματισμού. Αρκετά αποσπάσματα του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο μπορούν να αναγνωστούν στην πρώτη απόπειρα συγγραφής του Ζαν Σαντέιγ. Το πορτρέτο των γονέων στο Ζαν Σαντέιγ είναι αρκετά σκληρό, σε έντονη αντίθεση με τη λατρεία με την οποία οι γονείς απεικονίζονται στο αριστούργημα του Προυστ. Μετά την άσχημη υποδοχή που έλαβε το έργο Ηδονές και Μέρες, ο Προυστ εγκατέλειψε σταδιακά τον Ζαν Σαντέιγ το 1897 και σταμάτησε να εργάζεται μέχρι το 1899.
Ξεκινώντας το 1895, ο Προυστ πέρασε αρκετά χρόνια διαβάζοντας Έμερσον και Τζον Ράσκιν. Μέσω αυτής της ανάγνωσης επεξεργάστηκε τις θεωρίες της τέχνης και τον ρόλο του καλλιτέχνη μέσα στην κοινωνία. Επίσης στον Ξανακερδισμένο Χρόνο ο βασικός πρωταγωνιστής του Προυστ θυμάται να έχει μεταφράσει το έργο Sesame and Lilies του Ράσκιν. Η ευθύνη του καλλιτέχνη είναι να αντιμετωπίσει την παρουσία της φύσης, να συμπεράνει την ουσία της και να επαναλάβει ή να εξηγήσει αυτήν την ουσία στο έργο τέχνης. Η άποψη του Ράσκιν για την καλλιτεχνική παραγωγή υπήρξε κεντρική υπό αυτήν την έννοια και το έργο του Ράσκιν ήταν τόσο σημαντικό για τον Προυστ ώστε ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι γνώριζε απέξω αρκετά από τα βιβλία του Ράσκιν, συμπεριλαμβανομένων των Επτά Λαμπτήρες της Αρχιτεκτονικής (Seven Lamps of Architecture), Πραιρίτη (Praeterita), Η Βίβλος της Αμιένης (The Bible of Amiens).
Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο
Ξεκινώντας το 1909, όταν ο Προυστ ήταν 38 ετών, το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο αποτελείται από επτά τόμους συνολικού μεγέθους 3.200 σελίδων (περίπου 4.300 σελίδες η μετάφραση) και με περισσότερους από 2.000 χαρακτήρες. Ο Γκράχαμ Γκρην αποκάλεσε τον Προυστ «τον μεγαλύτερο μυθιστοριογράφο του 20ου αιώνα» και ο Σώμερσετ Μωμ ονόμασε το μυθιστόρημά του «τη μεγαλύτερη μυθοπλασία μέχρι σήμερα». Ο Αντρέ Ζιντ δεν πήρε αρχικά με θετικό τρόπο το έργο του Προυστ. Ο πρώτος τόμος απορρίφθηκε από τις εκδόσεις Γκαλιμάρ, κατά τη συμβουλή του Ζιντ. Αργότερα έγραψε σε επιστολή προς τον Προυστ τις απολογίες του όσον αφορά την άρνησή του απέναντι στον τελευταίο και αποκάλεσε τη στάση του αυτή ως ένα από τα σοβαρότερα λάθη της ζωής του.
Ο Προυστ πέθανε προτού προλάβει να ολοκληρώσει την αναθεώρηση των τελικών τόμων, τα τρία τελευταία από τα οποία δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό του και επιμελήθηκαν από τον αδερφό του Ρόμπερτ Προυστ.
Το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Σκωτ Μόνκριεφ και από το 1922 έως το 1931 κυκλοφόρησε με τον τίτλο Μνήμη των πραγμάτων του παρελθόντος. Ο Σκωτ Μόνκριεφ μετέφρασε τους έξι από τους επτά τόμους αλλά πέθανε προτού ολοκληρώσει τη μετάφραση του τελευταίου τόμου. Αυτός ο τελευταίος τόμος δόθηκε σε άλλους μεταφραστές. Όταν η μετάφραση του Σκωτ Μόνκριεφ αναθεωρήθηκε (πρώτα από τον Τέρενς Κίλμαρτιν και έπειτα από τον Ενράιτ), ο τίτλος του μυθιστορήματος άλλαξε στην κυριολεκτική του απόδοση και έγινε Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο.
Το 1995 οι εκδόσεις Penguin ανέλαβαν να κάνουν μια νέα μετάφραση του βιβλίου από επτά μεταφραστές σε τρεις χώρες, οι οποίοι βασίστηκαν στο τελευταίο, πληρέστερο και αυθεντικό κείμενο. Οι έξι τόμοι του έργου, μαζί με τον έβδομο τόμο του Προυστ, δημοσιεύτηκαν στη Βρετανία το 2002 από τις εκδόσεις Allen Lane.
Προσωπική ζωή
Ο Προυστ ήταν ομοφυλόφιλος. Η σεξουαλικότητά του και η σχέση του με τους άνδρες αποτελούν συχνό θέμα συζήτησης από τους βιογράφους του. Αν και η οικονόμος του αρνείται αυτή τη σεξουαλικότητα του Προυστ στα απομνημονεύματά της, η άρνησή της αντιβαίνει στις δηλώσεις πολλών φίλων και σύγχρονων του Προυστ, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα Αντρέ Ζιντ.
Ο Προυστ δεν παραδέχτηκε ποτέ ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, παρόλο που η οικογένεια και οι στενοί φίλοι του είτε το υποπτεύονταν είτε το γνώριζαν. Το 1897 ήρθε σε κόντρα με τον Ζαν Λωραίν, ο οποίος αμφισβήτησε δημοσίως τη φύση της σχέσης του Προυστ με τον Ντωντέ. Παρά τη δημόσια άρνηση του Προυστ, η ρομαντική σχέση του με τον συνθέτη Ρεϋνάλντο Χαν και ο έρωτάς του με τον σωφέρ και γραμματέα του Άλφρεντ Αγκοστινέλι είναι καλά τεκμηριωμένες.
Έργα του Προυστ και μεταφράσεις τους στα Ελληνικά
Α. Νεανικά έργα
Les Plaisirs et les Jours, 1896 (Οι ηδονές και οι μέρες)
—μτφ. Βαρβάρα Νουνοπούλου (εκδ. "Ηριδανός", 2002)
Jean Santeuil, γραμμ. 1896-1900), α΄ έκδ. 1952
—μτφ. Λητώ Ιωακειμίδου (εκδ. "Γαβριηλίδης", 2000)
Β. À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο)
Du côté de chez Swann, 1913 (Από τη μεριά του Σουάν)
1 : Combray (Κομπραί)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", I / 1970, εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001 & επ.) και εκδ. "Alter Ego", 2007
2 : Un amour de Swann (Ένας έρωτας του Σουάν)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", 1969) και μαζί με τα μέρη I και II (εκδ. Ηριδανός, II / 1970), εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001 & επ.) και εκδ. "Alter Ego", 2007
3 : Noms de pays : le nom (Ονόματα τόπων : το όνομα)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", III / 1970, εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001 & επ.) και εκδ. "Alter Ego", 2007
À l'ombre des jeunes filles en fleurs, 1918 (Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών), βραβείο Γκονκούρ
1 : Autour de Madame Swann (Γύρω από την κυρία Σουάν)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", IV / 1970, V / 1973 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2002)
2 : Noms de pays : le pays (Ονόματα τόπων : οι τόποι)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", V / 1973 και VI / 1974 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2002)
Le Côté de Guermantes, 1921-1922 (Η μεριά του Γκερμάντ)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", VII / 1976, VIII / 1977 και IX / 1979 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2003)
Sodome et Gomorrhe, 1922-1923 (Σόδομα και Γόμορρα)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", X και XI / 1984 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001)
La Prisonnière, 1923 (Η φυλακισμένη)
—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", XII / 1988) και Παναγιώτης Πούλος (εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2004)
Albertine disparue [La Fugitive], 1925 (Η Αλμπερτίν εξαφανισμένη [Η Δραπέτισσα])
—μτφ. Έλλη και Γιάννης Αγγέλου (εκδ. "Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος", 1987)
—μτφ. Παναγιώτης Πούλος (εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2014)
Le Temps retrouvé, 1927 (Ο ξανακερδισμένος χρόνος)
—μτφ. Παντελής Ανδρικόπουλος και Δημήτρης Δημουλάς (εκδ. "Διώνη", 2003)
Γ. Μεταφράσεις του Προυστ
La Bible d'Amiens (μετάφραση του βιβλίου του John Ruskin The Bible of Amiens) (Η Βίβλος της Αμιένης, 1896)
Sésame et les lys: des trésors des rois, des jardins des reines (μετάφραση του βιβλίου του John Ruskin Sesame and Lilies) (Σουσάμι και κρίνα, 1906)
άλλες μεταφράσεις στα Ελληνικά
(1985) Διαβάζοντας: μέρες ανάγνωσης, εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 1985
(2001) Το τέλος της ζήλειας, εκδ. "Άγρα", 1986
(2004) Ημέρες ανάγνωσης, εκδ. "Ίνδικτος"
(2006) Ο αδιάφορος και άλλα κείμενα των νεανικών χρόνων, εκδ. "Κασταλία"
(2008) Ποιήματα, εκδ. "Ηριδανός"
(2009) Ο αδιάφορος, εκδ. "Ερατώ"
(2015) Ο αδιάφορος, εκδ. "Πατάκη"
(2017) Σχετικά με τον Μπωντλαίρ - Η επιστολή του στον Ζακ Ριβιέρ, μετάφρ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου, εκδ. "Κουκούτσι", 72 σελ., ISBN 978-618-5202-13-2
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.marcelproust.it/proust/indice.htm
https://web.archive.org/web/20081014102029/http://www.tempsperdu.com/
http://www.nybooks.com/articles/15580
http://pages.nyu.edu/~gmp1/proust.htm
Das Marcel Proust's Album
Proust-Projekt der Literaturfreunde der Lengfeld'schen Buchhandlung e.V.
Proust-Blog von Jochen Schmidt
Marcel Proust στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα
Marcel Proust στο DMOZ
BBC audio file. In Our TIme discussion, Radio 4.
The Kolb-Proust Archive for Research. Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις.
Works by Marcel Proust στο Project Gutenberg
Works by Marcel Proust στο Faded Page (Καναδάς)
Works by Marcel Proust στο Project Gutenberg της Αυστραλίας
Works by or about Marcel Proust στο Internet Archive
Works by Marcel Proust στο LibriVox (audiobooks)
Works by Marcel Proust στην Ανοιχτή Βιβλιοθήκη
The Album of Marcel Proust, Marcel Proust receives a tribute in this album of "recomposed photographs".
Swann's Way Exhibited at The Morgan Library
"Why Proust? And Why Now?" Essay on the lasting relevance of Proust and his work. 13 April 2000 New York Times
University of Adelaide Library Γαλλικό κείμενο από τους τόμους 1-4 και το πλήρες μυθιστόρημα σε αγγλική μετάφραση
Περαιτέρω μελέτη
Aciman, André (2004), The Proust Project. New York: Farrar, Straus and Giroux
Adorno, Theodor (1967), Prisms. Cambridge, Mass.: MIT Press
Adorno, Theodor, "Short Commentaries on Proust," Notes to Literature, trans. S. Weber-Nicholsen (New York: Columbia University Press, 1991).
Albaret, Céleste (Barbara Bray, trans.) (2003), Monsieur Proust. New York: The New York Review of Books
Beckett, Samuel, Proust, London: Calder
Benjamin, Walter, "The Image of Proust," Illuminations, trans. Harry Zohn (New York: Schocken Books, 1969); pp. 201–215.
Bernard, Anne-Marie (2002), The World of Proust, as seen by Paul Nadar. Cambridge, Mass.: MIT Press
Bersani, Leo, Marcel Proust: The Fictions of Life and of Art (2013), Oxford: Oxford U. Press
Bowie, Malcolm, Proust Among the Stars, London: Harper Collins
Capetanakis, Demetrios, "A Lecture on Proust", in Demetrios Capetanakis A Greek Poet in England (1947)
Carter, William C. (2002), Marcel Proust: a life. New Haven: Yale University Press
Carter, William C. (2006), Proust in Love. New Haven: Yale University Press
Chardin, Philippe (2006), Proust ou le bonheur du petit personnage qui compare. Paris: Honoré Champion
Chardin, Philippe et alii (2010), Originalités proustiennes. Paris: Kimé
Compagnon, Antoine, Proust Between Two Centuries, Columbia U. Press
Davenport-Hines, Richard (2006), A Night at the Majestic. London: Faber and Faber ISBN 9780571220090
De Botton, Alain (1998), How Proust Can Change Your Life. New York: Vintage Books
Deleuze, Gilles (2004), Proust and Signs: the complete text. Minneapolis: University of Minnesota Press
De Man, Paul (1979), Allegories of Reading: Figural Language in Rousseau, Nietzsche, Rilke, and Proust ISBN 0-300-02845-8
Descombes, Vincent, Proust: Philosophy of the Novel. Stanford, CA: Stanford U. Press
Forssgren, Ernest A. (William C. Carter, ed.) (2006), The Memoirs of Ernest A. Forssgren: Proust’s Swedish Valet. New Haven: Yale University Press
Genette, Gérard, Narrative Discourse: An Essay in Method. Ithaca, NY: Cornell U. Press
Gracq, Julien, "Proust Considered as An End Point," in Reading Writing (New York: Turtle Point Press,), 113–130.
Green, F. C. The Mind of Proust (1949)
Harris, Frederick J. (2002), Friend and Foe: Marcel Proust and André Gide. Lanham: University Press of America
Hillerin, Laure La comtesse Greffulhe, L'ombre des Guermantes , Paris, Flammarion, 2014. Part V, La Chambre Noire des Guermantes. About Marcel Proust and comtesse Greffulhe's relationship, and the key role she played in the genesis of La Recherche.
Karlin, Daniel (2005), Proust's English. Oxford: Oxford University Press ISBN 978-0199256884
Kristeva, Julia, Time and Sense. Proust and the Experience of Literature. New York: Columbia U. Press, 1996
Ladenson, Elisabeth (1991), Proust’s Lesbianism. Ithaca, NY: Cornell U. Press
Landy,Joshua, Philosophy as Fiction: Self, Deception, and Knowledge in Proust. Oxford: Oxford U. Press
O'Brien, Justin. "Albertine the Ambiguous: Notes on Proust's Transposition of Sexes", PMLA 64: 933–52, 1949
Painter, George D. (1959), Marcel Proust: a biography; Vols. 1 & 2. London: Chatto & Windus
Poulet, Georges, Proustian Space. Baltimore: Johns Hopkins U. Press
Prendergast, Christopher Mirages and Mad Beliefs: Proust the Skeptic ISBN 9780691155203
Sedgwick, Eve Kosofsky (1992), "Epistemology of the Closet". Berkeley: University of California Press
Shattuck, Roger (1963), Proust's Binoculars: a study of memory, time, and recognition in "À la recherche du temps perdu". New York: Random House
Spitzer, Leo, "Proust's Style," [1928] in Essays in Stylistics (Princeton, Princeton U. P., 1948).
Shattuck, Roger (2000), Proust's Way: a field guide to "In Search of Lost Time". New York: W. W. Norton
Tadié, Jean-Yves (2000), Marcel Proust: A Life. New York: Viking
White, Edmund (1998), Marcel Proust. New York: Viking Books
Φιλολογικοί όμιλοι
Γερμανία: https://web.archive.org/web/20190720105337/https://www.marcel-proust-gesellschaft.de/
Γαλλία: https://web.archive.org/web/20060425001647/http://perso.wanadoo.fr/marcelproust/
Γαλλία: https://web.archive.org/web/20061004221352/http://www.biblioweb.org/-PROUST-Marcel-.html
Ολλανδία: http://www.let.leidenuniv.nl/proust/
Εβραίοι λογοτέχνες
Γάλλοι μυθιστοριογράφοι
Γάλλοι δοκιμιογράφοι
Γάλλοι κριτικοί της λογοτεχνίας
Γαλλοεβραίοι
ΛΟΑΤ πρόσωπα από τη Γαλλία
|
294958
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B2%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81
|
Παβλοντάρ
|
Το Παβλοντάρ (καζακικά: Павлодар) είναι η έβδομη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Καζακστάν μετά το Αλμάτι, την Αστανά, το Σιμκέντ, την Καραγκάντα, το Ακτομπέ και το Ταράζ. Βρίσκεται 450 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πρωτεύουσας Αστανά και 405 χλμ. νοτιοανατολικά της ρωσικής πόλης Ομσκ, κατά μήκος του ποταμού Ιρτίς. Ο πληθυσμός του υπολογίζεται σε 322.305 κατοίκους (εκτίμηση 2011).
Ιστορία
Μία από τις παλαιότερες πόλεις στο βόρειο Καζακστάν, το Παβλοντάρ ιδρύθηκε το 1720 ως οχυρό Κοριακόφσκι, ένα αυτοκρατορικό ρωσικό φυλάκιο. Ο οικισμός δημιουργήθηκε, για να ελέγχει τις αλμυρές λίμνες της περιοχής, μια σημαντική πηγή πολύτιμου αλατιού. Το 1861 ο οικισμός μετονομάστηκε σε Παβλοντάρ και ενσωματώθηκε ως πόλη. Η σημασία του Παβλοντάρ οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις σημαντικές γεωργικές βιομηχανίες και βιομηχανίες παραγωγής αλατιού, που είχαν αναπτυχθεί εκεί παρά τον σχετικά μικρό πληθυσμό της πόλης. Ο πληθυσμός του Παβλοντάρ αριθμούσε μόνο περίπου 8.000 το 1897. Το όνομα Παβλοντάρ σημαίνει Το δώρο του Παύλου, και επιλέχθηκε για να τιμήσει τη γέννηση του Μεγάλου Δούκα Παύλου Αλεξάντροβιτς της Ρωσίας.
Μετά το 1955, η εκστρατεία Παρθένα Εδάφη της σοβιετικής κυβέρνησης έδωσε την ώθηση για την ταχεία ανάπτυξη και πρόοδο του σύγχρονου Παβλοντάρ. Στο πλαίσιο του προγράμματος, μεγάλος αριθμός νέων ανδρών και γυναικών από όλη τη Σοβιετική Ένωση μεταφέρθηκαν στην πόλη. Η βιομηχανική και εμπορική δραστηριότητα αυξήθηκε και από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, το Παβλοντάρ μεγάλωσε, για να γίνει ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο τόσο της ΣΣΔ Καζακστάν όσο και της Σοβιετικής Ένωσης λόγω μιας μεγάλης μονάδας κατασκευής όπλων και πανοπλιών, που βρίσκεται στην πόλη.
Την 1η Απριλίου 2020, η πόλη τέθηκε σε καραντίνα σε μια προσπάθεια να επιβραδυνθεί η εξάπλωση του Covid-19.
Γεωγραφία
Κλίμα
Το Παβλοντάρ έχει ένα ζεστό-καλοκαιρινό υγρό ηπειρωτικό κλίμα, που σχετίζεται με το ζεστό καλοκαίρι (Köppen Dfb αλλά μόνο ½ βαθμό κάτω από το Dfa) με μακρύ, κρύο χειμώνα και ζεστά καλοκαίρια.
Η μέση θερμοκρασία τον Ιανουάριο είναι −15,8 ° C (4 ° F) με τα απόλυτα καταγεγραμμένα χαμηλά να φτάνουν τους −45 έως −47 ° C (−49 έως −53 ° F). Τον Ιούλιο η μέση θερμοκρασία είναι 21,5 ° C (71 ° F). Η ετήσια βροχόπτωση ανέρχεται σε 303 mm (12 in).
Πληθυσμός
Ο πληθυσμός της πόλης είναι 331.119 (1η Ιανουαρίου 2018) και η εκτεταμένη αστικοποιημένη περιοχή έχει 342.321 κατοίκους.
Οι εθνοτικές ομάδες έχουν ως εξής (1η Ιανουαρίου 2018):
Καζάκοι - 166.835 (46,54%)
Ρώσοι - 152.032 (41,63%)
Ουκρανοί - 15.184 (4,69%)
Γερμανοί - 9.058 (2,73%)
Τάταροι - 7.752 (2,34%)
Λευκορώσοι - 2.852 (0,86%)
Ινγκουσετιανοί - 1.279 (0,39%)
Μολδαβία - 954 (0,29%)
Αζέροι - 802 (0,24%)
Τσετσένοι - 800 (0,24%)
Κορεάτες - 594 (0,18%)
Πολωνικά - 574 (0,17%)
Βούλγαροι - 475 (0,15%)
Τσουβάς - 425 (0,14%)
Μπασκίρ - 415 (0,13%)
Άλλα - 5.470 (1,65%)
Σύνολο - 331.710 (100,00%)
Οικονομία
Οι μεγαλύτερες τοπικές βιομηχανίες είναι το αλουμίνιο, τα βιομηχανικά χημικά προϊόντα και τα αγροτικά μηχανήματα. Ένα διυλιστήριο πετρελαίου ολοκληρώθηκε το 1978. Το 2012 η πολωνική κατασκευαστής τροχαίου υλικού Pesa Bydgoszcz ανακοίνωσε την πρόθεσή της να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης τραμ στο Παβλοντάρ σε συνδυασμό με τα σχέδια της πόλης να αγοράσει έως και 100 νέα τραμ από τον κατασκευαστή, για να ενισχύσει τις υποδομές των γερασμένων μέσων μαζικής μεταφοράς. Η φαρμακευτική εταιρεία Romat εδρεύει στο Παβλοντάρ.
Αθλητισμός
Η FC Irtysh είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα του Καζακστάν με έδρα το Κεντρικό Στάδιο στο Παβλοντάρ. Ένας άλλος αξιόλογος σύλλογος που είχε έδρα στο Παβλοντάρ, η FC Energetik, από τότε μετακόμισε στο Εκιμπαστούζ.
Η Σκακιστική Ομοσπονδία του Παβλοντάρ διοργανώνει συχνούς αγώνες σε όλη την πόλη όπως το "Pavlodar Open 2007" και το "The Pavlodar Regional Cup", έναν αγώνα γρήγορου σκακιού. Αρκετοί δάσκαλοι της FIDE και grandmaster, συμπεριλαμβανομένων των Ρίνατ Ζουμαμπάγιεφ, Πάβελ Κοτσούρ, Γιούρι Νικίτιν Βλαντίμιρ Γκρεμπενσίκοφ και Γιελένα Ανκουντίνοβα, συμμετέχουν τακτικά στους αγώνες.
Η ομάδα χόκεϊ επί πάγου Irtysh παίζει στο Παγοδρόμιο Νουρ-Σουλτάν (χωρητικότητας 2, 800 θεατών). Οι παίκτες χόκεϊ του Παβλοντάρ ήταν οι πρωταθλητές του Καζακστάν τρεις φορές στη σειρά τις σεζόν 2012/2013, 2013/2014 και 2014/2015.
Υποδομές
Δημόσιες μεταφορές
Το Παβλοντάρ έχει ένα δίκτυο τραμ μήκους 86 χιλιομέτρων, το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1965. Από το 2012, εκτελούνται 20 τακτικά και 3 ειδικά δρομολόγια. Το δίκτυο κατέχει μερίδιο 60% της τοπικής αγοράς δημόσιων μεταφορών. Ωστόσο, ο στόλος της με 115 τραμ πρόκειται να αντικατασταθεί από 100 νέα τραμ, που παράγονται τοπικά από την πολωνική κατασκευάστρια εταιρεία PESA SA. Επιπλέον, το Παβλοντάρ διαθέτει λεωφορεία και μίνι λεωφορεία (marshrutka).
Εκπαίδευση
Αρκετά πανεπιστήμια βρίσκονται στο Παβλοντάρ, μεταξύ των οποίων:
Κρατικό Πανεπιστήμιο Παβλοντάρ (ονομάστηκε από τον Σ. Τοραϊγκόροφ)
Κρατικό Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο Παβλοντάρ
Πανεπιστήμιο Καινοτομίας Ευρασίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις του Καζακστάν
|
358499
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%A6%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Ο Φιάκας
|
Ο Φιάκας είναι κοινωνική σάτιρα του Δημοσθένη Μισιτζή.
Υπόθεση
Ο Φιάκας προσπαθεί να πλησιάσει την πλούσια Ευανθία με την υπόσχεση του γάμου για να ανελιχθεί κοινωνικά. και να εξοφλήσει τα χρέη του. Βοηθός στα σχέδιά του είναι ο κουτοπόνηρος υπηρέτης του. Η Κοκκώνα Φρόσω,θεία της Ευανθίας είναι βοηθός της.
Τον κυνηγούν οι δανειστές του κι εκείνος σπεύδει να αφήσει επιστολή στην οποία γράφει ότι είναι Βαρώνος ώστε να την δει η Ευανθία και να ξεγελαστεί. Ενόψει της επίσκεψής της στήνουν σκηνικό αφέντης και υπηρέτης για να την υποδεχθούν καταλλήλως: η Ευανθία ανακαλύπτει την επιστολή στην οποία προσφωνείται ο Φιάκας βαρόνος Ερρίκος δε Μαστερχάουζεν του Βερολίνου και ότι δήθεν το κάνει όλο αυτό για να δοκιμάσει την αγάπη της. Εκείνη φεύγοντας αφήνει 23 λίρες στον υπηρέτη για τους μισθούς του. Ο Φιάκας ξεγελάει τον υπηρέτη του και του παίρνει τις λίρες.
Η Ευανθία δηλώνει ενθουσιασμένη στην θεία της για τον μέλλοντα σύζυγό της και την αρχοντική οικογένειά του. Ο Φιάκας με τον υπηρέτη του επισκέπτονται το σπίτι της Ευανθίας και της λένε πως έλαβαν δήθεν τηλεγράφημα από το Βερολίνο πως έγινε ο Φιάκας υπουργός. Μεταξύ τους οι δύο άντρες μιλούν γερμανικά με αστείο αποτέλεσμα. Τελικά εμφανίζονται οι δανειστές και η απάτη αποκαλύπτεται.
Απήχηση
Το έργο είχε τεράστια εκδοτική και σκηνική απήχηση. Πρωτοπαίχτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1870 στη Λέσχη της Εταιρείας Φιλομούσων Υψωμαθειών από ερασιτεχνικό θίασο και στις 23 Ιανουαρίου 1871 από το Σύλλογο Φιλομαθών Βλάγκας Αι Μούσαι. Στις δύο αυτές παραστάσεις παίζεται με τον τίτλο Ο απατεών. Στα τουρκικά παίχτηκε το 1874 και 1878,το 1879 από δυο επαγγελματικούς θιάσους και έναν ερασιτεχνικό. Το 1880 από τέσσερις διαφορετικούς θιάσους. Το 1872 εκδίδεται από το περιοδικό Ευριδίκη,μια γυναικεία επιθεώρηση.
Ακολουθούν τρεις συνεχόμενες επανεκδόσεις στην Κωνσταντινούπολη: 1876, 1884, 1888. Το 1881 εκδίδεται στην Αθήνα και ανατυπώνεται διαδοχικά : 1892, 1897, 1900, 1905, 1908, 1926.
Τα αίτια της απήχησης ίσως πρέπει να αναζητηθούν στον αντιδυτικό διδακτισμό του.
Παραπομπές
Πηγές
Βάλτερ Πούχνερ, «Ο Φιάκας », Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας, τομ. Β, 1 Από την Επανάσταση του 1821 ως τη Μικρασιατική Καταστροφή, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.237-253
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φ
|
528571
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%202017
|
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών 2017
|
To Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών 2017 (ή πιο απλά EuroBasket Women 2017) ήταν το 36ο Ευρωμπάσκετ γυναικών και διοργανώθηκε από τη FIBA Europe. Η διοργάνωση έλαβε χώρα στην Τσεχία, η οποία είχε υπερνικήσει τη σερβική προσφορά για την διεξαγωγή του στο έδαφός της.. Το εν λόγω πρωτάθλημα πέρα από τα τρία μετάλλια που απέδιδε στους πρώτους τρεις, λειτούργησε και ως προκριματικά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών, του 2018, της Ισπανία, με τους πέντε πρώτους να περνάνε απευθείας σε αυτό. Βεβαίως, μετά την είσοδο της Ισπανίας στην πεντάδα, και η θέση 6, οδήγησε στο Παγκόσμιο.
Η διοργάνωση ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου και ολοκληρώθηκε στις 25 του ίδιου μήνα. Στη διοργάνωση συμμετείχαν 16 ομάδες, ήτοι 4 λιγότερες από τη διοργάνωση του 2015.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official website
2017
Καλαθοσφαίριση στην Τσεχία
|
479381
|
https://el.wikipedia.org/wiki/3101%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
3101 Γκολντμπέργκερ
|
Ο Γκολντμπέργκερ (Goldberger) είναι ένας αστεροειδής που περιφέρεται στην εσωτερική περιοχή (δηλαδή την προς την πλευρά του Ηλίου) της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 14,2. Ανακαλύφθηκε το 1978 από την Αμερικανίδα αστρονόμο Έλινορ Χέλιν και τους Γκαβρίλ Γκρούεφ και Τζάσπερ Β. Γουόλ, που παρατηρούσαν από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Αμερικανού θεωρητικού φυσικού Μάρβιν Λήοναρντ Γκολντμπέργκερ (1922-2014).
Ο Γκολντμπέργκερ ανήκει στην Οικογένεια αστεροειδών της Ουγγαρίας. Η τροχιά του έχει μεγάλη κλίση ως προς την εκλειπτική, πάνω από 28 μοίρες, κάτι που θα καθιστούσε δαπανηρότερη μία πιθανή αποστολή διαστημοπλοίου από τη Γη προς αυτόν.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα κυρίως φυσικά χαρακτηριστικά του Γκολντμπέργκερ είναι άγνωστα. Ο αστεροειδής περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 5 ώρες και 16 λεπτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Γκολντμπεργκερ
|
133162
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Φύλακος
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Φύλακος είναι γνωστά τα παρακάτω τρία διαφορετικά πρόσωπα:
Ο ιδρυτής και επώνυμος ήρωας της πόλεως Φυλάκη στη Φθιώτιδα. Ο Φύλακος ήταν γιος του βασιλιά της Φωκίδας Δηίονα και της Διομήδης. Πήρε ως σύζυγό του την Κλυμένη, τη μία από τις τρεις Μινυάδες. Γιος τους ήταν ο `Ιφικλος και κόρη τους η Αλκιμάχη. Ο Φύλακος αυτός αναφέρεται τόσο στην Ιλιάδα (Β 705), όσο και στην Οδύσσεια (ο 231) του Ομήρου.
Τοπικός ήρωας των Δελφών που ως πνεύμα προστάτευσε το μαντείο από τους Πέρσες το 480 π.Χ. μαζί με τον Αυτόνοο και πάλι το 279 π.Χ. κατά την εισβολή των Γαλατών.
Τρώας ευγενής που αναφέρεται στην Ιλιάδα (Ζ 35).
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 702
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σελ. 945
Φυλακος
Φυλακος
Μυθολογία της αρχαίας Φωκίδας
|
659290
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%201967
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης ανδρών-γυναικών 1967
|
Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης ανδρών-γυναικών 1967 ήταν η 11η διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης, που διεξήχθη από την Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (Ε.Φ.Ο.Επ.Α.). Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν τα αγωνίσματα απλό ανδρών, απλό γυναικών, διπλό ανδρών, διπλό γυναικών και διπλό μικτό.
Ο Χρήστος Χριστοδουλάτος της Α.Ε.Κ. και η Μαρία Λουκά του Α.Ο. Προφήτη Ηλία αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ελλάδος στο απλό.
Κάτοχοι μεταλλίων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης — Πρωταθλητές Ελλάδας — Απλό Ανδρών-Απλό Γυναικών (1948–2018)
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης Ανδρών και Γυναικών
Επιτραπέζια αντισφαίριση το 1967
|
323514
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%20%CE%9D%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Αλέξα Νενάντοβιτς
|
Ο Αλέξα Νενάντοβιτς (σερβικά : Алекса Ненадовић) (Μπρανκοβίνα 1749 - Βάλιεβο 23 Ιανουαρίου 1804) , ήταν Σέρβος Κνέζης - προύχοντας της Ταμνάρα - Ποσαβίνα στην περιοχή του Βάλιεβο της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα Σερβία.
Αδελφός του Αλέξα ήταν ο Γιάκοβ Νενάντοβιτς από τους πρωτεργάτες της πρώτης Σερβικής εξέγερσης και πρωθυπουργός. Γιοι του ήταν ο Ματέια Νενάντοβιτς , ιερωμένος αγωνιστής της πρώτης σερβικής επανάστασης και πρώτος πρωθυπουργός της Σερβίας, και ο Σίμα Νενάντοβιτς αγωνιστής της δεύτερης σερβικής ανάστασης.
Ο Αλέξα είχε εμπορική συνεργασία με τον Χατζή Μουσταφά Πασά βεζίρη του Πασαλικίου του Βελιγραδίου, συνεργασία είχε και με τον Πέτρο Ίτσκο που του έσωσε και την ζωή όταν χρειάστηκε. Το καλοκαίρι του 1797 ο σουλτάνος διόρισε τον Μουσταφά πασά στη θέση του Μπεηλέρμπεη της Ρωμυλίας και έφυγε από τη Σερβία για την Φιλιππούπολη για την καταπολέμηση του Πασβάτζογλου. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του Μουσταφά Πασά οι δυνάμεις της Πασβάτζογλου μαζί με γενίτσαρους κατέλαβαν το Ποζάρεβατς και πολιόρκησαν το φρούριο του Βελιγραδίου. Στα τέλη του Νοέμβρη του 1797 Ο Αλέξα Νενάντοβιτς μαζί με άλλους Κνέζες από το Βάλιεβο, τον Ίλια Birčanin και τον Νίκολα Grbović, έφεραν τις δυνάμεις τους στο Βελιγράδι και πολιορκούσαν τους γενίτσαρους που υποχώρησαν στο Σμεντέρεβο.
Συνελήφθη από τους γενίτσαρους μαζί με άλλους Κνέζες- ιερείς και προύχοντες των Σέρβων κι αποκεφαλίστηκε στο Βάλιεβο τον Ιανουάριο του 1804. Τα κεφάλιαα των θυμάτων στήθηκαν στην πλατεία της πόλης για παραδειγματισμό. Η ενέργεια αυτή των γενίτσαρων έμεινε γνωστή στην ιστορία σαν Η Σφαγή των Κνέζων και πυροδότησε την Πρώτη Σερβική Επανάσταση.
Πηγές
Βλαντιμίρ Τσόροβιτς, (1997), Istorija srpskog naroda, Ars Libri
Παραπομπές
Αγωνιστές της Α΄ Σερβικής εξέγερσης
|
526019
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Πίτσος
|
Η Πίτσος Α.Ε. είναι εταιρεία κατασκευής οικιακών συσκευών που εδρεύει στην Ελλάδα.
Ιστορία
Ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1865 και ξεκίνησε ως εταιρεία κατασκευής μικρών οικιακών συσκευών και θερμοσιφώνων λαδιού. Το 1959 ξεκίνησε την παραγωγή ψυγείων σε νέο εργοστάσιο, ενώ σύντομα επένδυσε σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη και την παραγωγή ευρέως φάσματος από σύγχρονες οικιακές συσκευές της εποχής, συμπεριλαμβανομένων και τηλεοράσεων. Παρήγαγε επίσης μεταλλικές κατασκευές όπως ένα τρίτροχο φορτηγό. Το 1976 αγοράστηκε από την Bosch-Siemens Hausgeräte GmbH. Το 1996 μετονομάστηκε σε «BSP Α. Β. Ε. Οικιακών Συσκευών». Οι Gaggenau και Neff εντάχθηκαν στην εταιρεία το 1998 και το 2002 αντίστοιχα. Πρόσφατα, η εταιρεία μετονομάστηκε σε «BSH Οικιακές Συσκευές» («BSH Οικιακές Συσκευές Α.Β.Ε»). Οι εγκαταστάσεις παραγωγής βρίσκονται στην Αθήνα και η εταιρεία απασχολεί 1.400 άτομα.
Τον Οκτώβρη του 2020 η εταιρεία ανακοίνωσε το κλείσιμο του εργοστασίου της στην Ελλάδα και την μετεγκατάστασή του στην Τουρκία. Το εργοστάσιο της εταιρείας έκλεισε οριστικά στις 31 Μαρτίου 2021 με την απόλυση και των τελευταίων εργαζόμενων.
Κατόπιν συμφωνίας για πώληση μέρους του μηχανολογικού εξοπλισμού στην μεταλλουργία Πυραμίς από την BSH, εκτιμάται ότι το 2022 θα επανεκκινηθεί η παραγωγή ηλεκτρικών κουζινών και εστιών στην Ελλάδα χωρίς το σήμα Πίτσος. Το εμπορικό σήμα "Πίτσος" παρέμεινε στην ιδιοκτησία της BSH και πλέον θα αφορά μόνο συσκευές εισαγωγής.
Καινοτομίες προϊόντων
Η εταιρεία κατασκευάζει προϊόντα που διαθέτουν καινοτομίες όπως οι τεχνολογίες «No Frost» και «Super Frost» σε συστήματα ψύξης και το σύστημα πυρόλυσης για αυτόματο καθαρισμό μαγειρικών συσκευών.
Οικονομικά στοιχεία
Στην ελληνική αγορά οικιακών συσκευών το μερίδιο της εταιρείας είναι περίπου 40%. Είναι η κορυφαία κατασκευαστική εταιρεία λευκών ειδών (καταψύκτες, ψυγεία, φούρνοι και, σε μικρότερο βαθμό, πλυντήρια) στην Ελλάδα, με παραγωγή 400.000 προϊόντων ετησίως, το 30% των οποίων προορίζεται για εξαγωγή.
Τα έσοδά της ανήλθαν σε €308 εκατ. ευρώ το 2005. Περίπου το ένα τρίτο των συνολικών εσόδων της, προέρχεται από εξαγωγές, κυρίως στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
PitsosGR, Επίσημο κανάλι στο YouTube
Ελληνικές επιχειρήσεις
Πρώην ελληνικές αυτοκινητοβιομηχανίες
Ελληνικές βιομηχανίες
Ελληνικά εμπορικά σήματα
|
450821
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AE%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%20-%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σιδηροδρομική γραμμή Κατάκολου - Ολυμπίας
|
Η σιδηροδρομική γραμμή Κατάκολου - Αρχαίας Ολυμπίας είναι μία μετρική τοπική σιδηροδρομική γραμμή τουριστικού ενδιαφέροντος που ενώνει το λιμάνι του Κατάκολου με τον Πύργο και με την Αρχαία Ολυμπία. Είναι η πρώτη περιφερειακή γραμμή της Ελλάδας, κατασκευασμένη το 1882.
Ιστορία
Η αρχή έγινε στις 22 Σεπτεμβρίου 1878, όταν ο τότε δήμαρχος Πύργου, Πέτρος Αυγερινός, ζήτησε να κατασκευαστεί από τον μηχανικό Αλέξανδρο Στρέιτ η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή εκτός Αττικής, με σκοπό τη σύνδεση του Πύργου με το λιμάνι του Κατάκολου, ώστε να αυξηθεί η εξαγωγή σταφίδας. Το 1881, με νόμο δίνεται η εργολαβία στον δήμο Πύργου η κατασκευή και η εκμετάλλευση του σιδηρόδρομου για 60 χρόνια. Οι εργασίες ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1882 και ολοκληρώθηκαν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους και τον Φεβρουάριο του 1883 η γραμμή εγκαινιάζεται επίσημα από τον βασιλιά Γεώργιο Α΄, ενώ παράλληλα, τον Ιούνιο του 1893, ιδρύεται η εταιρεία Σιδηρόδορμος Πύργου-Κατάκολου (ΣΠΚ).
Η γραμμή το 1896 υπέστη πλήγμα, λόγω της σταφιδικής κρίσης που ξέσπασε, μειώνοντας την εμπορική δραστηριότητα της γραμμής. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο ΣΠΚ εξαγοράστηκε από την "Εταιρεία Μεσημβρινών Σιδηροδρόμων Ελλάδος", η οποία σύντομα αναστέλλεται η λειτουργία της.
Η γραμμή μένει αμετάβλητη ως το 1951, όπου ο ΣΠΚ απορροφάται από τους ΣΠΑΠ και δρομολογούνται αμαξοστοιχίες από την Αρχαία Ολυμπία ως το Κατάκολο, μέσω συνδετήριας γραμμής των γραμμών των ΣΠΑΠ και του ΣΠΚ. Μάλιστα, το νέο δρομολόγιο τεράστια απήχηση στους κατοίκους της Ηλείας. Το 1975 καταργείται ο σταθμός Πύργου του ΣΠΚ και ξηλώνονται οι γραμμές, ενώ όλα τα δρομολόγια σταθμεύουν στο σταθμό των ΣΠΑΠ.
Τον Αύγουστο του 1998 η γραμμή καταργείται, αλλά επανέρχεται το 2004, ως τουριστική για την εξυπηρέτηση των τουριστών λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων 2004.
Αμαξοστοιχίες
Η γραμμή Κατάκολο-Πύργος δρομολογούνταν με τις παρακάτω αμαξοστοιχίες της κατασκευάστριας KRAUSS, οι οποίες φυλάσσονταν στα μηχανοστάσια του Κατάκολου και του Πύργου:
Πύργος (1882)
Ηλεία (1882)
Ερμής (1882)
Αλφειός (1922)
Ολύμπια (1931)
Υπηρεσίες
Σήμερα η γραμμή εξυπηρετείται από 3 ζεύγη δρομολογίων, με αυτοκινητάμαξες GTW (της μετρικής σειράς 4501)
Μέλλον
Αυτήν τη στιγμή ενα έργο ειναι υπό εξέλιξη στο τμήμα Κατάκολο – Πύργος – Αλφειός – Ολυμπία απο τον ΟΣΕ Α.Ε και περιλαμβάνει τη δημιουργία νέων αυτόματων συστήματων Ισόπεδων Διαβάσεων (ΑΣΙΔ), την κατασκευή – διαμόρφωση αποβάθρων και φυσικά την επισκευή και συντήρηση της γραμμής
Παραπομπές
Πηγές
Γεωργία Δαββέτα - Ολυμπιάδα Κυρίτση, "Ιχνηλατώντας-αναζητώντας-σχεδιάζοντας: Σιδηροδρομική γραμμή Κατάκολο-Αρχαία Ολυμπία", Σιδηροτροχιά, 41-42 (Δεκέμβριος 2012), σ. 90-93.
Άρης Χατζηγεωργίου, "Πού πας τρενάκι σε τέτοιους καιρούς...", στο αφιέρωμα "Η ιστορία του σιδηροδρόμου. Τα τρένα που φύγαν τα τρένα που έρχονται", Ελευθεροτυπία (3 Ιουλίου 1999), ένθετο, σελ. 2.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κατάκολο-Ολυμπία hellenictrain.gr
Σιδηροδρομικές γραμμές μετρικού εύρους στην Ελλάδα
Σιδηροδρομικές γραμμές στην Πελοπόννησο
|
319336
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Πέτρος Πέννας
|
Ο Πέτρος Πέννας (Άνω Πορόια Σερρών, 1902 - Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου 1994), του Θωμά, ήταν Έλληνας ιστορικός, που διετέλεσε δύο φορές βουλευτής Σερρών. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Μετάλλιο των Σερρών (1990 και 1993).
Συνέγραψε πλήθος μελετών, την "Ιστορία των Σερρών" (β΄έκδοση 1966), ποιήματα κ.ά.
Βιογραφία
Ο Πέτρος Πέννας γεννήθηκε στα Άνω Πορόια Σερρών το 1902. Οι γονείς του ήταν βλάχικης καταγωγής. Έζησε από την παιδική και εφηβική του ηλικία όλα τα δραματικά γεγονότα πριν και μετά την απελευθέρωση των Σερρών. Σπούδασε Νομικά και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, εκδίδοντας το 1938 το περιοδικό "Σερραϊκά Χρονικά". Πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Πόλεμο του 1940 πολέμησε στην Πίνδο. Μαζί με άλλους προχώρησε στην καταγγελία των βουλγαρικών ωμοτήτων που είχαν διαπραχθεί στις Σέρρες. Ήταν ο ιδρυτής της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Σερρών - Μελενίκου, της οποίας διετέλεσε και γενικός γραμματέας και πρώτος πρόεδρος. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 26 Σεπτεμβρίου 1994 σε ηλικία 92 ετών.
Σταδιοδρομία
Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα , όπου άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1946 με τον Συνδυασμό Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων (Λαϊκό Κόμμα) αλλά δεν εξελέγη, συγκεντρώνοντας 6.990 ψήφους. Συνολικά εξελέγη δύο φορές βουλευτής Σερρών, το 1935 και το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα. Από το 1946 ως το 1950 ήταν γενικός γραμματέας του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας.
Πέθανε το 1994 και κηδεύτηκε από το Β΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Πιπίτσα Πέννα και απέκτησαν παιδιά.
Παραπομπές
Έλληνες ιστορικοί
Βουλευτές Σερρών
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Λαϊκό Κόμμα
|
811216
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%8D%CF%84%CE%B9%CF%82
|
Αμύτις
|
Η Αμύτιδα (παλαιά περσικά: , αρχαία ελληνικά: Αμύτις, λατινικά: Amytis) από τη δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν πριγκίπισσα της Περσίας, κόρη τού Ξέρξη Α΄ της Περσίας και της Αμήστριδος. Αδέλφια της ήταν ο διάδοχος Δαρείος, ο Αρταξέρξης Α΄ ο Μακρόχειρ, ο Υστάσπης, κ.ά.
Το όνομα
Το γυναικείο όνομα είναι η λατινοποιημένη μορφή τού ελληνικού ονόματος Αμύτις, που ίσως προέρχεται (με μετάθεση φωνηέντων) από το παλαιο-περσικό *ᴴumati, που σημαίνει "αυτή που έχει καλές σκέψεις" και που είναι αντίστοιχο με το humaⁱti της Αβέστας.
Η ζωή της
Παντρεύτηκε τον ευγενή Μεγάβυζο. Η Αμύτιδα και η μητέρα της αναφέρονται στην Ιστορία τού Κτησία τού Κνίδιου ως οι πιο ισχυρές γυναίκες κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού Αρταξέρξη Α΄.
Κοντά στο 445 π.Χ. ο σύζυγός της Μεγάβυζος ξεκίνησε μία επιτυχημένη εξέγερση στη Συρία κατά τού Αρταξέρξη Α΄. Αρχικά, η Αμύτιδα έμεινε με τον βασιλιά κατά τη διάρκεια τού πολέμου. Ωστόσο, αργότερα συμμετείχε, μαζί με την Άμηστρη και τον σατράπη Αρτάριο, στις διαπραγματεύσεις συμφιλίωσης μεταξύ το επαναστάτη και τού βασιλιά. Παρόλα αυτά, ο Μεγάβυζος έπεσε πάλι σε δυσμένεια και εκδιώχθηκε από την αυλή και εξορίστηκε σε μία πόλη στον Περσικό Κόλπο. Μετά από πέντε χρόνια εξορίας, ο Μεγάβυζος συγχωρήθηκε και του επετράπη να επιστρέψει στην αυλή, και πάλι χάρη στη μεσολάβηση της Αμύτιδας και της Άμηστρης.
Η Αμύτιδα γέννησε στον Μεγάβυζο δύο γιους: τον Ζώπυρο και τον Αρτύφιο. Μετά το τέλος τού πατέρα και της μητέρας του, ο Ζώπυρος κατέφυγε στην Αθήνα, όπου, σύμφωνα με τον Κτησία, «έτυχε καλής υποδοχής, λόγω των υπηρεσιών που είχε προσφέρει η μητέρα του στους Αθηναίους».
Οι ελληνικές πηγές παρουσιάζουν την Αμύτιδα ως μία άσεμνη γυναίκα. Σύμφωνα με τον Κτησία, κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού Ξέρξη Α΄ κατηγορήθηκε για μοιχεία από τον Μεγάβυζο. Ο ίδιος ιστορικός βεβαιώνει περαιτέρω ότι, μετά το τέλος τού συζύγου της, είχε μία ερωτική σχέση με τον Έλληνα γιατρό Απολλωνίδη της Κω, και ότι όταν ανακαλύφθηκε η σχέση, ο Απολλωνίδης βασανίστηκε και θανατώθηκε από τη βασιλομήτορα Άμηστρη. Ο Δείνων ο Κολοφώνιος, ένας άλλος Έλληνας ιστορικός, περιγράφει την Αμύτιδα ως την πιο όμορφη και αμίμητη γυναίκα της Ασίας. Η δυσκολία για τη θεώρηση των ιστορικών -όπως ο Κτησίας ή ο Δείνων- ως αξιόπιστων πηγών είναι το γεγονός, ότι έτειναν να γράφουν αξιοθαύμαστες ιστορίες, που θα ήταν ελκυστικές στους αναγνώστες τους, συχνά χωρίς ιδιαίτερη προσοχή στην ιστορική αυστηρότητα. Η έλλειψη πρωτογενών πηγών καθιστά επομένως αδύνατη την ακριβή εικόνα της Αμύτιδας.
Κλασικές αναφορές
Η επιτομή του Φωτίου της αφήγησης του Κτησία: 24 , 26 , 33 , 34 , 42 - 45 .
Δείνων, που παρατίθεται από τον Aθήναιο της Ναυκράτιδος: Δειπνοσοφισταί 13. 89, όπου το όνομά της είναι ανορθόγραφο ως Anoutis.
Σημειώσεις
Δυναστεία των Αχαιμενιδών
|
68948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29
|
Πίνδος (αντιτορπιλικό)
|
Το Β.Π. Α/Τ ΠΙΝΔΟΣ (πρώην L-63, 15, L-65), D-72, ήταν αντιτορπιλικό συνοδείας κλάσης Hunt II που παραχωρήθηκε από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό στο Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό στη διάρκεια του Β' Π.Π.
Παραχώρηση
Το Β.Π. Α/Τ ΠΪΝΔΟΣ ξεκίνησε να ναυπηγήται, κατά παραγγελία της αγγλικής κυβέρνησης το 1940, στα ναυπηγεία 'UK – Swan Hunter & Wiqhqm Richardson Ltd, Wallsend – on Tyne' και καθελκύστηκε στις 5 Νοεμβρίου 1941 στο Νιούκασλ με το πλήρες όνομα HMS BOLEBROKE.
Σύμφωνα με ειδική ελληνοβρετανική συνθήκη της κυβέρνησης Τσώρτσιλ και της της ελληνικής κυβέρνησης Εμμανουήλ Τσουδερού, που υπογράφηκε στις 9 Μαρτίου του 1942, αποφασίστηκε η διάθεσή πολεμικών πλοίων στο τότε Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό για την ενίσχυσή του στον διεξαγόμενο πόλεμο. Έτσι στις 3 Ιουνίου 1942 παραχωρήθηκε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό από το Βρετανικό Ναυτικό.
Την επομένη 4 Ιουνίου του 1943 έγινε η ύψωση της ελληνικής σημαίας στον λιμένα Νιούκαστλ σε επίσημη τελετή παρουσία του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Β΄ μετά του επιτελείου του. Το πλήρωμα του πλοίου αποτελούσε ομάδα αξιωματικών και ναυτών που είχαν έλθει από την Αλεξάνδρεια καθώς και Έλληνες υπήκοοι κάτοικοι στην Αγγλία. Κυβερνήτης του πλοίου ανέλαβε ο αντιπλοίαρχος Β.Ν. Βασίλειος Κύρης. Μετά την ικανοποιητική συμπλήρωση των δοκιμών του κατευθύνθηκε στη ναυτική βάση του βρετανικού μητροπολιτικού στόλο Σκάπα Φλόου όπου και παρέμεινε εκεί επί έξι εβδομάδες. προκειμένου να ολοκληρωθεί η αναγκαία εξάσκηση του πληρώματος. Στη συνέχεια απέπλευσε ως μονάδα συνοδείας νηοπομπής και δια του περίπλου της Αφρικής συνδέθηκε με τον στόλο στο Πορτ Σάιντ στις αρχές του 1943.
Πολεμική δράση
Το B.Π. Α/Τ ΠΙΝΔΟΣ συμμετείχε σε ναυτικές επιχειρήσεις της Μεσογείου όταν με κυβερνήτη τον Δ. Φοίφα συμμετείχε στον ναυτικό αποκλεισμό της Τυνησίας, καθώς και στην μεγάλη συμμαχική απόβαση στη Σικελίας. Στις 8 Αυγούστου 1943 βύθισε το Υ/Β ‘U-458’, ενώ συμμετείχε στην απόβαση της Νότιας Γαλλίας. Στη συνέχεια έδρασε σε δύσκολες επιχειρήσεις στη θάλασσα της Δωδεκανήσου (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος) και συμμετέχοντας στη συνέχεια σε νηοπομπές από Πορτ Σάιντ προς Γιβραλτάρ.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μαζί με τα υπόλοιπα πλοία της ίδιας κατηγορίας κατέπλευσε στα ελληνικά χωρικά ύδατα συνεχίζοντας όμως να συμμετέχει ως μοναδικό πλοίο του 12ου στολίσκου στις συμμαχικές νηοπομπές μέχρι της σύναψης ανακωχής με τους Γερμανούς στις 8 Μαΐου του 1945. Έκτοτε συμμετείχε σε επιχειρήσεις του εμφυλίου και παρέμεινε σε ενέργεια μέχρι το 1950 όταν το Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό παρέλαβε τα νέα αμερικανικά αντιτορπιλικά τύπου ΛΕΩΝ. Την εποχή εκείνη όλα τα πλοία τύπου Χαντ τέθηκαν σε κατάσταση εφεδρείας και συντήρησης στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Τελικά στις 18 Δεκεμβρίου του 1959 επεστράφη στο Βρετανικό Ναυτικό.
Αδελφά πλοία
Ομοίου τύπου αδελφά πλοία τα οποία και παραχωρήθηκαν ομοίως στο ελληνικό βασιλικό ναυτικό ήταν τα : ‘Β.Π. Α/Τ ΜΙΑΟΥΛΗΣ', ‘Β.Π. Α&Τ ΚΑΝΑΡΗΣ’, ‘Β.Π. Α/Τ ΑΔΡΙΑΣ’ και το Β.Π. Α/Τ ΑΣΤΙΓΞ''.
Πηγές
"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.15ος, σελ.911.
Ελληνικά αντιτορπιλικά
Ελληνικά πολεμικά πλοία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
|
386366
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%85%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%201945%29
|
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ (ταινία 1945)
|
Η ταινία Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ (αγγλ. The Picture of Dorian Gray) είναι δράμα παραγωγής 1945 σε σκηνοθεσία Άλμπερτ Λιούιν. Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Όσκαρ Ουάιλντ, που γράφτηκε το 1890, ενώ η διασκευή του σεναρίου έγινε από τον ίδιο τον Λιούιν. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Χερντ Χάτφιλντ στον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ, ο Τζορτζ Σάντερς στο ρόλο του Λόρδου Γουότον, η Άντζελα Λάνσμπερι στο ρόλο της Σίμπιλ Βέιν και ο Λόουελ Γκίλμορ στο ρόλο του Μπάζιλ Χόλγουορντ. Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, ενώ οι σκηνές στις οποίες απεικονίζεται το πορτραίτο είναι έγχρωμες.
Υπόθεση
Το 1886, στο βικτωριανό Λονδίνο, ο διεφθαρμένος λόρδος Χένρι Γουότον (Τζορτζ Σάντερς), συναντά έναν όμορφο και αγαθό νέο τον Ντόριαν Γκρέυ (Χερντ Χάτφιλντ), ο οποίος ποζάρει ως μοντέλο για τον ταλαντούχο ζωγράφο Μπάζιλ Χόλγουορντ (Λόουελ Γκίλμορ). Ο Μπάζιλ ολοκληρώνει το πορτραίτο, ενώ ο Χένρι προσπαθεί να διαφθείρει το μυαλό και την ψυχή του νέου, ωθώντας τον να ζήσει μια ζωή γεμάτη ηδονές. Ο Μπάζιλ δίνει το πορτραίτο στον Ντόριαν μαζί με το άγαλμα μιας Αιγύπτιας θεότητας με μορφή γάτας και ο όμορφος άνδρας αναρωτιέται τι θα γινόταν αν το πορτραίτο γερνούσε, ενώ εκείνος θα παρέμενε για πάντα νέος. Ο Ντόριαν εύχεται να συμβεί αυτό, λέγοντας ότι θα έκανε τα πάντα για να μείνει για πάντα νέος. Έπειτα ο Ντόριαν πηγαίνει σε ένα κακόφημο μαγαζί του Λονδίνου, στο οποίο εμφανίζεται, η Σίμπιλ Βέιν (Άντζελα Λάνσμπερι), μια τραγουδίστρια επιθεώρησης. Ο Ντόριαν ερωτεύεται τη Σίμπιλ και αποφασίζει να την παντρευτεί, αλλά ο λόρδος Γουότον αντιτίθεται στον γάμο και του προτείνει να δοκιμάσει την τιμή της Σίμπιλ. Η Σίμπιλ ενδίδει στη γοητεία του Ντόριαν κι εκείνος την αφήνει. Τότε ο όμορφος νέος φεύγει για το εξωτερικό και όταν επιστρέφει πληροφορείται από τον λόρδο Χένρι, ότι η Σίμπιλ αυτοκτόνησε. Τα χρόνια περνούν, ο Ντόριαν παραμένει νέος και τίποτα στο πρόσωπο του δεν μαρτυρά τη διαφθορά της ψυχής του. Μόνος μάρτυρας των εγκλημάτων του και των αμαρτιών στις οποίες είναι βουτηγμένος είναι το πορτραίτο το οποίο γερνάει στη θέση του, ενώ η μόνη του ελπίδα για λύτρωση είναι η σχέση του με την ανιψιά του Μπάζιλ, Γκλάντις (Ντόνα Ριντ), που είναι το μοναδικό άτομο στη γη το οποίο ο Ντόριαν αγαπάει αληθινά.
Πληροφορίες παραγωγής
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, το οποίο διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας Άλμπερτ Λιούιν.
Σύμφωνα με την Άντζελα Λάνσμπερι, ο ηθοποιός Μάικλ Ντάιν που ήταν φίλος της, ήταν ένα από τα υποψήφια ονόματα για τον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ. Ο Ντάιν πρότεινε τη Λάνσμπερι για το ρόλο της Σίμπιλ Βέιν και ο υπεύθυνος για το κάστινγκ στην Metro-Goldwyn-Mayer, τη θεώρησε επίσης κατάλληλη για το ρόλο της Αγγλίδας υπηρέτριας στην ταινία του Τζορτζ Κιούκορ Εφιάλτης (Gaslight 1944). Η Λάνσμπερι συναντήθηκε τόσο με τον Κιούκορ, όσο και με το Λιούιν την ίδια μέρα και έλαβε και τους δυο ρόλους. Η Ντόνα Ριντ που υποδύθηκε την Γκλάντις δεν ήταν ευχαριστημένη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εφόσον αρχικά της είχαν υποσχεθεί το ρόλο της Σίμπιλ Βέιν. Ο Μπέιζιλ Ράθμποουν ήθελε να αναλάβει τον ρόλο του λόρδου Χένρι Γουότον και πίστευε ότι το γεγονός ότι είχε πρόσφατα ερμηνεύσει τον Σέρλοκ Χολμς θα τον βοηθούσε στο να πάρει το ρόλο, που δόθηκε τελικά στον Τζορτζ Σάντερς. Ο Χερντ Χάτφιλντ θεωρούσε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφος την περίοδο που γύριζε την ταινία και αναρωτήθηκε πολλές φορές τον λόγο που επελέγη για τον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ. Ο συγκεκριμένος ρόλος στοίχειωσε την μετέπειτα καριέρα του καθώς αναλάμβανε συνεχώς παρόμοιους ρόλους.
Το πορτραίτο του γερασμένου και διεφθαρμένου Ντόριαν Γκρέυ, το οποίο χρησιμοποιήθηκε στο τέλος της ταινίας, φιλοτεχνήθηκε από τον Ίβαν Λε Λορέιν Ολμπράιτ, χρειάστηκε ένα χρόνο για να ετοιμαστεί. Πλέον αυτό το πορτραίτο κοσμεί το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου. Ο Ενρίκε Μεντίνα φιλοτέχνησε το πορτραίτο του νεαρού Ντόριαν Γκρέυ. Χρόνια αργότερα ένας φίλος του Χερντ Χάτφιλντ, αγόρασε το πορτραίτο του νεαρού Ντόριαν Γκρέυ σε δημοπρασία και το δώρισε στον ηθοποιό.
Διαφορές από το μυθιστόρημα
Η Σύμπιλ Βέιν στο μυθιστόρημα ήταν ηθοποιός του θεάτρου και όχι τραγουδίστρια σε επιθεώρηση. Σύμφωνα με το μυθιστόρημα ήταν η αγάπη της για τον Ντόριαν Γκρέυ που την έκανε να χάσει την υποκριτική της ικανότητα κάτι που οδήγησε τον νεαρό άνδρα να την αφήσει.
Στο μυθιστόρημα η Σίμπιλ αποκαλεί τον Ντόριαν Γοητευτικό Πρίγκιπα ενώ στην ταινία Τριστάνο.
Η ερωτική σχέση του Ντόριαν στο τέλος του μυθιστορήματος δεν είναι με την Γκλάντις, την ανιψιά του Μπάζιλ, αλλά με μια κοπέλα από το χωριό, τη Χέτι Μέρτον. Στο μυθιστόρημα η Γκλάντις, είναι μια δούκισσα παντρεμένη με έναν άνδρα εξήντα χρονών και αδελφή του Τζορτζ Κλάουστον.
Η πράξη αυτοθυσίας που κάνει ο Ντόριαν στο τέλος του μυθιστορήματος δεν είναι η διάλυση των αρραβώνων του με τη Γκλάντις, αλλά με τη Χέτι Μέρτον.
Στο τέλος του μυθιστορήματος οι υπηρέτες του βρίσκουν το Ντόριαν νεκρό και όχι ο λόρδος Γουότον, η Γκλάντις και ο Ντέιβ.
Σε αντίθεση με το μυθιστόρημα, στην ταινία στο πορτραίτο του Ντόριαν απεικονίζεται ένα άγαλμα μιας αιγυπτιακής γάτας με την ικανότητα να πραγματοποιήσει την ευχή του για παντοτινή νιότη.
Βραβεία
Η ταινία έλαβε συνολικά τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, κερδίζοντας το Όσκαρ Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας. Η Άντζελα Λάνσμπερι έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητά της για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, το οποίο έχασε Αν Ριβίαρ η οποία κρίθηκε νικήτρια για την ερμηνεία της στην ταινία Ο αλήτης και η αμαζόνα (National Velvet), μια ταινία στην οποία συμμετείχε και η Λάνσμπερι υποδυόμενη την κόρη της Ριβίαρ.
Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)
Βράβευση:
Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας - Χάρι Στράντλινγκ
Υποψηφιότητα:
Β' Γυναικείου Ρόλου - Άντζελα Λάνσμπερι
Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Σέντρικ Γκίμπονς, Τζον Μπόουναρ, Χιου Χαντ, Χανς Πίτερς & Έντγουιν Γουίλις
Χαρακτηριστικά:
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ
Στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ περιγράφεται η συγκλονιστική ιστορία ενός νεαρού, του Ντόριαν, ο οποίος συνεπαρμένος από το πορτρέτο του ζωγράφου Μπάζιλ Χόλγορτ, πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα.Έτσι, σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, το πορτρέτο φέρει τα σημάδια της φθοράς.
Επομένως, θα υποστηρίζαμε πως το Πορτρέτο Του Γκρέυ είναι ένα δράμα εποχής μέσα από το οποία παρουσιάζονται με προκλητικό τρόπο τα ανθρώπινα πάθη, και οι εμμονές.
Ο Ντόριαν αποτελεί αρχικά το αψεγάδιαστο δείγμα του νέου ανθρώπου με προοπτικές τόσο μεγάλες, ικανές να φέρουν όλο τον κόσμο στα πόδια του. Δεν έχει μόνο ένα όμορφο και γοητευτικό παρουσιαστικό αλλά και μια καθαρή ψυχή. Μια ψυχή όμως που επιλέγει να θυσιάσει, ορμώμενος από συναισθήματα και ανίερες σκέψεις. Πουλάει την ψυχή του στον διάβολο, χωρίς να αναλογίζεται ότι η επιλογή του αυτή θα φέρει μαζί της δυσβάσταχτες συνέπειες.
Ο έλληνας ποιητής, Κώστας Καρυωτακης, βλέπει σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ τις αμαρτίες των γενεών και την ασέλειά τους πάνω στην πανάρχαια ομορφιά της αρετής των Ελλήνων, την ελευθερία, της οποίας το πορτρέτο πούλησαν οι ιδανικοί αυτόχειρες Έλληνες στους «εμπόρους των εθνών» για μια χούφτα δολάρια.
Εν κατακλείδι, ο ποιητής στηλιτεύει τη σήψη και την αλλοτρίωση των κοινωνιών, ειδικότερα μέσα από την έκπτωση των αξιών και των ιδανικών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1945
Ταινίες παραγωγής Metro-Goldwyn-Mayer
Αμερικανικές δραματικές ταινίες
Ταινίες με ηθοποιό που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Β΄ Γυναικείου Ρόλου
Αμερικανικές υπερφυσικές ταινίες τρόμου
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ταινίες βασισμένες σε μυθιστορήματα
|
394074
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%20%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B9
|
Μάρκο Εγκίντιο Αλλέγκρι
|
Ο Μάρκο Εγκίντιο Αλλέγκρι (Μarco Egidio Allegri) (... – Βενετία, 1949) ήταν Ιταλός εσωτεριστής. Αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση του Μαρτινισμού με το όνομα "Flamelicus" αλλά και του Τεκτονισμού με την παραδοσιακή του μορφή, ως χώρου εσωτερικής αναζήτησης.
Βίος
Το 1914 εντάχθηκε στο Μαρτινιστικό Τάγμα και το 1919 έγινε μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του, ενώ το 1945 ανέλαβε την ηγεσία του. Διαχώρισε τη θέση του από τις αλλαγές που ήθελε να κάνει στην λειτουργία του Μαρτινισμού ο Ζαν Μπρικό το 1924, διατηρώντας το Μαρτινιστικό Τάγμα στην παραδοσιακή του μορφή του ιδρυτή του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν. Συνδέθηκε με δεσμούς φιλίας με τον σύντροφό του Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο στην εθνικιστική υπόθεση του Φιούμε/Ριέκας.
Το 1929 το φασιστικό καθεστώς τον φυλάκισε για τεκτονική προπαγάνδα, καθώς όλες οι τεκτονικές και εσωτεριστικές εταιρείες τέθηκαν εκτός νόμου. Ανέλαβε με μυητική διαδοχή τον Τεκτονικό Τύπο Μισραΐμ το 1923, καθώς και τον Τύπο Μέμφις.
Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες ένωσης όλων των διαφορετικών τεκτονικών τύπων, αποφάσισε να ενώσει τους Τύπους Μισραΐμ και Μέμφις και να δημιουργήσει τον Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο Μισραΐμ και Μέμφις, ο οποίος λειτουργεί μέχρι και σήμερα σε 9 χώρες. Πέθανε το 1949, μετά από βαρειά ασθένεια. Μετά τον θάνατό του, το 1949, η μοίρα του ιταλικού Μαρτινισμού ανατέθηκε στον Οττάβιο Ουλντέριγκο Ζάσιο (Count Ottavio Ulderigo Zasio).
Εργογραφία
Έγραψε το «Εισαγωγή στο Τεκτονικό Μυστικό».
Παραπομπές
Ιταλοί εσωτεριστές
|
668560
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hurricane
|
Hurricane
|
Οι Hurricane, επίσης γνωστές ως Hurricane Girls, είναι ένα συγκρότημα κοριτσιών ποπ-ρυθμ εντ μπλουζ της Σερβίας που συγκροτήθηκε από τον Ζόραν Μιλίνκοβιτς τον Νοέμβριο του 2017. Τα πρώτα μέλη αυτού του συγκροτήματος ήταν η Σάνια Βούτσιτς, Ιβάνα Νικόλιτς και Κσένια Κνέζεβιτς. Τον Σεπτέμβριο του 2022 αποχώρησαν από το συγκρότημα και πήραν θέση τρεις άλλες τραγουδίστριες. Είναι η Γιοβάνα Ράντιτς, η Σάρα Κούρουμα και Μιόνα Σρέτσκοβιτς.
Τα προηγούμενα μέλη τραγουδούσαν αρχικά κυρίως στα αγγλικά. Αργότερα έβγαζαν τραγούδια στην μητρική τους γλώσσα, στα σερβικά. Οι πρώην Hurricane στόχευσαν να αναγνωριστούν παγκοσμίως. Οι νέες Hurricane θέλουν επίσης να γίνουν ευρέως γνωστές. Οι παλιές Hurricane είχαν δύο προγραμματισμένα τραγούδια για την Universal (από τον Νοέμβριο του 2019) και είχαν ήδη συνεργαστεί με τον παραγωγό του Χόλιγουντ Στίβεν Μπελαφόντε (τον Σεπτέμβριο του 2018).
Μετά τη συμμετοχή τους στην έκδοση του Beovizija για το 2020 (δεύτερη ημιτελική νύχτα, 29 Φεβρουαρίου, τελική νύχτα, 1 Μαρτίου), θα εκπροσωπούσαν τη Σερβία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2020 με το τραγούδι "Hasta La Vista", όμως ο διαγωνισμός αναβλήθηκε.
Τα Πρώην Μέλη
Sanja Vučić - κύρια τραγουδίστρια, γεν. 8 Αυγούστου 1993 (2017-σεπτ2022)
Η Vučić γεννημένη στο Κρούσεβατς της Σερβίας προέρχεται από μια οικογένεια μουσικών και βρισκόταν σε μια άλλη rock μπάντα ενώ ήταν στο δημοτικό σχολείο. Έπαιξε σε συγκροτήματα λαϊκής και τζαζ και τραγουδούσε σε χορωδιακή εκκλησία. Είναι μέλος του συγκροτήματος ZAA για πέντε χρόνια. Εκπροσώπησε τη Σερβία στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2016.
Ivana Nikolić - τραγουδίστρια, γεν. 16 Απριλίου 1995 (2017-σεπτ2022)
Η Νικόλιτς, γεννημένη στο Νις της Σερβίας, είναι γνωστή στον σύγχρονο χορό και τον κόσμο της μουσικής. Η πρώτη της εμφάνιση ήταν στην αρένα του Βελιγραδίου με αστέρια της Γιουγκοσλαβίας από τη δεκαετία του '90. Συνεργάστηκε με τη Jala Brat στο single "Mlada i luda".
Ksenija Knežević - τραγουδίστρια, γεν. 24 Ιανουαρίου 1996 (2017-σεπτ2022)
Η Knežević γεννήθηκε στο Βελιγράδι της Σερβίας. Ο πατέρας της Knežević είναι ο δημοφιλής τραγουδιστής του Μαυροβουνίου, Knez. Όταν ήταν νεότερη, συμμετείχε σε φεστιβάλ παιδικών καλλιτεχνών και έλαβε μέρος στο τραγούδι του Sky, το 2013 με το τραγούδι "Magija" Beosong (έκδοση Beovizija).
Τα Νέα Μέλη
● Jovana Radić
Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2002. στο Κράλιεβο της Σερβίας. Σπουδάζει στη Σχολή Μέσων και Επικοινωνιών. Ασχολείται 9 χρόνια με το μπαλέτο, 3 χρόνια με τη γυμναστική και η μουσική είναι η μεγαλύτερη αγάπη.
● Μιόνα Σρέτσκοβιτς
Γεννήθηκε στο Παρίσι της Γαλλίας. Έχει ρίζες από τη Σερβία. Έζησε και τελείωσε το λύκειο στο Παρίσι. Τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχε στον μουσικό διαγωνισμό Neki novi klinci και τελευταία χρονιά στον διαγωνισμό Grand Stars». ● Sarah Kuruma Κατάγεται από τη Γουινέα της Αφρικής. Γεννήθηκε στο Βελιγράδι στις 12 Ιανουαρίου, την ίδια χρονιά με τη Miona και τη Jovana, το 2002. Αποφοίτησε από το μουσικό γυμνάσιο και το γυμνάσιο Stevan Stojanović Mokranjac στο Βελιγράδι. Έκανε προπόνηση στίβου για 9 χρόνια και ποδόσφαιρο για 3 χρόνια, αλλά η αγάπη της για τη μουσική κέρδισε και τώρα είναι το τρίτο μέλος της ομάδας Hurricane.
Δισκογραφία
Οι πρώην Hurricane είχαν 28 κυκλοφορίες μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2022:
2018: "Irma, Maria", "Feel Right", "Personal", "Should've Listened" , "Who To Love"
2019: "Pain In Your Eyes", "Liar" (audio), "Magic Night", "Favorito", "Avantura", "Brzi prsti"
2020: "Hasta La Vista" (νικητήριο τραγούδι του Beovizija 2020), "Guallame El Pantalon", "Roll the dice", ''Folir'o", ''Lopove'', ''Caje Sukarije'', ''Want Ya'', "Tuturutu"
2021: ''Loco Loco" (Eurovision 2021), ''Do Neba'', ''Koraci'', ''Legalan'', "Ajde Bre", ''Set the world on fire"
2022: ''Kontroverzne" (μαζί με την Teodora Dzehverovic), ''Gospodine'' και ''Wow"
Oι νέες Hurricane από τον Σεπτέμβριο του 2022 μέχρι σήμερα έχουν προς το παρόν 3 τραγούδια:
''Zauvek''
''AI Capone''
''Poljupci u zoru''
Loco Loco
Το "Loco Loco" είναι ένα τραγούδι από τις πρώην Hurricane: Σάνια Βούτσιτς, Κσένια Κνέζεβιτς και Ιβάνα Νίκολιτς. Αυτά τα τρία κορίτσια εκπροσώπησαν την Σερβία με αυτό το τραγούδι στην Eurovision 2021, η οποία έλαβε μέρος στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας.
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision
Στις 17 Δεκεμβρίου 2020, το RTS επιβεβαίωσε ότι οι Hurricane θα εκπροσωπήσουν τη Σερβία στο διαγωνισμό του 2021. [2]
Η 65η έκδοση της Eurovision πραγματοποιήθηκε στο Rotterdam Ahoy στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και αποτελείτο από δύο ημιτελικούς που πραγματοποιήθηκαν στις 18 και 20 Μαΐου, και τον μεγάλο τελικό στις 22 Μαΐου 2021. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Εurovision, κάθε συμμετέχουσα χώρα, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα και τις "Μεγάλες Πέντε", που αποτελούνται από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να προκριθεί από έναν από τους δύο ημιτελικούς για να διαγωνιστεί στον τελικό. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, η EBU επιβεβαίωσε ότι δεν θα διεξαχθεί η ημιτελική κλήρωση κατανομής για το διαγωνισμό του 2021. Αντ' αυτού, οι ημιτελικοί θα έχουν την ίδια σύνθεση χωρών όπως καθορίστηκε από την κλήρωση κατανομής των ημιτελικών του διαγωνισμού του 2020, που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2020 στο Δημαρχείο του Ρότερνταμ. Η Σερβία τοποθετήθηκε στον δεύτερο ημιτελικό, που διεξήχθη στις 20 Μαΐου 2021 και προκρίθηκε στον μεγάλο τελικό, όπου κατέλαβε τη 15η θέση.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σερβικά μουσικά συγκροτήματα
Συμμετέχοντες στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision με τη Σερβία
Συμμετέχοντες στη Eurovision
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2020
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2021
|
380609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%201925
|
Ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 1925
|
Οι ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 1925 διεξήχθησαν σε ολόκληρη την Ελλάδα την Κυριακή 25 Οκτωβρίου του 1925.
Ήταν οι πρώτες δημοτικές εκλογές που έλαβαν χώρα στη Θεσσαλονίκη, 13 χρόνια μετά την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό (1912) και οι πρώτες μετά τη λήξη του Α΄Π.Π.
Δήμαρχος Αθηναίων εκλέχθηκε ο Σπυρίδων Πάτσης, επικρατώντας του Σπ. Μερκούρη. Στη Θεσσαλονίκη νικητής αναδείχθηκε ο νεαρός Μηνάς Πατρίκιος που εν συνεχεία διώχθηκε επανειλημμένως από το δικτάτορα στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο, στην Πάτρα ο Ιωάννης Βλάχος, ενώ στον Πειραιά εκλέχθηκε ο Τάκης Α. Παναγιωτόπουλος επικρατώντας του Δημ. Σκυλίτση.
Εκλεγέντες στην υπόλοιπη χώρα
Αγρίνιο: Παναγόπουλος, Αίγιο: Παναγιωτόπουλος, Αμαλιάδα: Ξυδιάς, Άργος: Μπόμπος, Αργοστόλι: Βανδώρος, Βέροια: Ιωάννης Μάρκου, Βόλος: Σπυρίδων Σπυρίδης, Βροντάδες Χίου: Γεωργαντάς, Γιαννιτσά: Θωμάς Μανδριώτης, Δεδεαγάτς: Κωνσταντίνος Αλτιναλμάζης, Δράμα: Νικόλαος Παρμεντίδης, Έδεσσα: Κλέων Παναγιώτου, Ζάκυνθος: Διονύσιος Ιθακήσιος, Ιωάννινα: Βασίλειος Πυρσινέλλας, Καβάλα: Ευγένιος Ιορδάνου, Καλαμάτα: Κροντήρης, Καρδίτσα: Μπαϊρακτάρης, Κοζάνη: Αστέριος Τέρπος, Κομοτηνή: Νικόλαος Ζωΐδης, Λαμία: Μακρόπουλος, Λαμία: Λαμπρόπουλος, Λάρισα: Σιάπκας, Μέγαρα: Μωραΐτης, Μεσολόγγι: Χρήστος Ευαγγελάτος, Νάουσα: Αρνής, Ναύπλιο: Σοφρώνιος, Ξάνθη: Μιχαήλ Λουκοβίκας (καπνεργάτης), Πρέβεζα: Βασίλειος Μπάλκος, Πύργος: Μπελούσης, Ρέθυμνο: Τίτος Πετυχάκης, Σέρρες: Επαμεινώνδας Τικόπουλος, Σουφλί: Απόστολος Καλπάκας, Σπάρτη: Μυλωνάκος, Σύρος: Παπαδάμ, Τρίπολη: Πατρινός, Φλώρινα: Θεοδοσίου, Χαλκίδα: Ν. Βασιλείου, Χανιά: Μουντάκης.
Πηγές
Φύλλο εφημερίδας "Μακεδονία" της Δευτέρας 26 Οκτωβρίου 1925
Φύλλο εφημερίδας "Μακεδονία" της Τρίτης 27 Οκτωβρίου 1925
Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της Δευτέρας 26 Οκτωβρίου 1925
Παραπομπές
1925
Ελληνικός μεσοπόλεμος
1925
|
427993
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B6%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%BF%CE%BD-%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD
|
Πόλεμος Γκοτζόσεον-Γιάν
|
Στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., το φεουδαλικό κράτος των Γιάν επιτέθηκε στο βασίλειο Γκοτζόσεον. Η στρατιωτική αυτή εκστρατεία είχε αρχηγό τον Τσιν Κάι. Η εκστρατεία αυτή είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση της χερσονήσου Λιαοντόνγκ από τους Γιάν.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Πόλεμος Γκοτζόσεον-Χαν
Βιβλιογραφία
Yi,Ki-baek (1984). A New History of Korea (Translated ed.). Cambridge: Harvard University Press. ISBN 9780674615762.
Ιστορία της Κίνας
|
253382
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%AC%CE%BF%20%CE%A4%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%82
|
Ζοάο Τέβες
|
Η Ζοάο Τέβες (πορτογαλικά: João Teves) είναι ένα χωριό του Πράσινου Ακρωτηρίου. Είναι η πρωτεύουσα του Δήμου Σάο Λουρένσο ντος Οργκάος. Έχει πληθυσμό 1.699 κατοίκων (2010).
Γεωγραφία
Η Ζοάο Τέβες βρίσκεται νότια του Πράσινου Ακρωτηρίου. Βρίσκεται βορειοανατολικά της Σακραμέντο και βορειοδυτικά της Άγκουα Γκάτο. Βρίσκεται σε συντεταγμένες 15°04′00″Β 23°35′30″Δ.
Δείτε επίσης
Κατάλογος οικισμών του Πράσινου Ακρωτηρίου
τζοαο
τζοαο
|
668302
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%2C%20%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ιωάννα, πριγκίπισσα της Πορτογαλίας
|
Η Ιωάννα της Πορτογαλίας (Πορτογαλική γλώσσα : Santa Joana, 6 Φεβρουαρίου 1452 - 12 Μαΐου 1490) μέλος του Οίκου των Αβίς ήταν Πορτογαλίδα Αγία, πριγκίπισσα και αντιβασίλισσα της Πορτογαλίας. Η Ιωάννα ήταν κόρη του Βασιλιά της Πορτογαλίας Αλφόνσου του Αφρικανού με την σύζυγο και πρώτη ξαδέλφη του Ισαβέλλα της Κοΐμπρα. Με τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού της Αλφόνσου την ίδια χρονιά που γεννήθηκε (1451) ορίστηκε από τον πατέρα της διάδοχος του Πορτογαλικού θρόνου με τον τίτλο "Πριγκίπισσα της Πορτογαλίας". Όταν γεννήθηκε ο μικρότερος αδελφός της, μελλοντικός Ιωάννης Β΄ της Πορτογαλίας έπαψε να είναι διάδοχος αλλά εξακολουθούσε να είναι γνωστή στον Πορτογαλικό λαό σαν "Πριγκίπισσα Ιωάννα". Από νεαρή ηλικία η Ιωάννα είχε στόχο να γίνει μοναχή, ο πατέρας της όμως που την προόριζε σαν δεύτερη διάδοχο του θρόνου δεν της το επέτρεψε. Την περίοδο που ο Αλφόνσος Ε΄ έκανε εκστρατεία στην Ταγγέρη (1471) η Ιωάννα παρέμεινε στο Βασίλειο της Πορτογαλίας σαν αντιβασίλισσα.
Μοναχή και Αγία
Αφού απέρριψε αρκετές γαμήλιες προτάσεις η Ιωάννα κλείστηκε στην Δομηνικανή μονή του Ιησού στην Αβέιρο (1475). Η Πορτογαλική αυλή την κάλεσε πολλές φορές να εγκαταλείψει την αυλή με στόχο να της κάνει γαμήλιες προτάσεις, απέρριψε άλλη μια πρόταση με τον 18 χρόνια νεώτερο της Κάρολο Η΄ της Γαλλίας. Αργότερα (1485) δέχτηκε νέα πρόταση να παντρευτεί τον πρόσφατα χήρο και 8 μήνες νεώτερο της Ριχάρδο Γ΄ της Αγγλίας, η ανεψιά του Ελισάβετ της Υόρκης θα παντρευόταν ταυτόχρονα τον πρώτο της ξάδελφο μελλοντικό Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας. Ο θάνατος του σε μάχη όμως που είχε προβλέψει η ίδια η Ιωάννα σε προφητεία της ακύρωσε τα σχέδια. Η Ιωάννα της Πορτογαλίας παρέμεινε φανατική οπαδός του αδελφού της Ιωάννη Β΄ μέχρι το τέλος της ζωής της. Η Ιωάννα πέθανε στην Αβέιρο (12 Μαΐου 1490) και τάφηκε στον μονή του Ιησού στην Αβέιρο. Ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄ την αγιοποίησε (1693), μέχρι τότε ήταν γνωστή στην Πορτογαλία σαν "Πριγκίπισσα Αγία Ιωάννα". Στις αρχές του 18ου αιώνα η αριστοκρατία και ο κλήρος της Πορτογαλίας άρχισε να δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την πρώην πριγκίπισσα. Ο πιο διάσημος Πορτογάλος καλλιτέχνης της εποχής Μάνουελ Φερέιρα ε Σούσα ανέλαβε την απεικόνιση της, ζωγράφισε πολλές σκηνές που αφορούσαν την βασιλική οικογένεια την εποχή που ζούσε.
Παραπομπές
Πηγές
Capes, Florence. "Blessed Joanna of Portugal." The Catholic Encyclopedia. Vol. 8. New York: Robert Appleton Company, 1910. 25 Jul. 2014
Αντιβασιλείς της Πορτογαλίας
Οίκος των Αβίς
|
394278
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%82
|
Στερόπης
|
Ο Στερόπης ήταν ένας από τους Κύκλωπες, γιος του Ουρανού και της Γαίας. Ο θεός Απόλλωνας σκότωσε τον ίδιο, και τους αδελφούς του Βρόντη και Άργη.
Παραπομπές
Μυθολογία-επέκταση
Κύκλωπες
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.