id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
126919
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%87%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B9
|
Πυχαγιάρβι
|
Το Πυχαγιάρβι (1993 – 1995 Πυχασάλμι) είναι δήμος και πολίχνη της Φινλανδίας.
Βρίσκεται στη Βόρεια Οστροβόθνια, και υπάγεται στο διοικητικό διαμέρισμα Όουλου. Το Πυχαγιάρβι ιδρύθηκε το 1866, παίρνοντας το όνομά του από τη Λίμνη Πυχαγιάρβι, ενώ αναγνωρίστηκε επίσημα ως πόλη τον Ιανουάριο του 1993. Τα δυο άλλα κέντρα πληθυσμού του δήμου είναι το Πυχασάλμι και το Ρουοτάνεν.
Στο Πυχαγιάρβι βρίσκεται το ορυχείο Πυχασάλμι, το οποίο είναι το βαθύτερο ορυχείο της Ευρώπης.
Από το Πυχαγιάρβι καταγόταν ο Μάτι Γιουχάνι Σαάρι, γνωστός για τη δολοφονία 10 φοιτητών του Καουχαγιόκι, και τη μετέπειτα αυτοκτονία του, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2008.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμοι της Φινλανδίας
Πόλεις της Φινλανδίας
|
736843
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Obamacare
|
Obamacare
|
Ομπάμ Care (νόμος περί προστασίας ασθενών και προσιτής φροντίδας ή PPACA ) ονομάζεται ο ομοσπονδιακός νόμος των Ηνωμένων Πολιτειών που υιοθετήθηκε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ με την υποκίνηση της κυβέρνησης Ομπάμα το 2010, το δεύτερο έτος της διοίκησης του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Ρυθμίζει την πρόσβαση στην ασφάλιση υγείας, μεταξύ άλλων, και θεωρείται ουσιαστικό μέρος του ισχύοντος συστήματος υγειονομικής περίθαλψης των ΗΠΑ .
Διαμάχες
Δεκαετία 2010
|
203635
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%AF%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%B1
|
Χιίουμαα
|
Το Χιίουμαα (εσθονικά: Hiiumaa) είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Εσθονίας, μετά το Σάαρεμαα, και το πέμπτο μεγαλύτερο της Βαλτικής με έκταση 989 τ.χλμ.. Έχει 8.582 κατοίκους (2015) και πρωτεύουσα του νησιού είναι η Κέρντλα με 3.009 κατοίκους (2015).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του Χιίουμαα
Χιίουμαα
|
265546
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%82%20%28%CE%AD%CF%86%CE%B7%CE%B2%CE%BF%CF%82%29
|
Λέαγρος (έφηβος)
|
Ο Λέαγρος ήταν αρχαίος Έλληνας έφηβος, που μνημονεύεται σε πολλές αφιερωματικές επιγραφές σε αρχαία ελληνικά αγγεία.
Βιογραφία
Η ζωή του τοποθετείται στα τέλη του 6ου - αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Τον εξυμνούν ο ζωγράφος Ευφρόνιος και οι καλλιτέχνες του Εργαστηρίου του Λεάγρου. Ο μαθητής του Ευφρόνιου, Σμίκρος, μας χάρισε μια αγγειογραφία που εικονίζει τον Λέαγρο. Μια άλλη απεικόνιση του Λεάγρου έχουμε από τον Ονήσιμο.
Συμβολισμός
Ο έφηβος Λέαγρος έγινε σύμβολο στην εποχή του. Αντικατόπτριζε έναν νέο τύπο ανθρώπου, που με την συναναστροφή του χάριζε το συναίσθημα της φροντίδας, της στοργής, της ανθρωπιάς, και της ανάπτυξης του πνεύματος.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες
|
160941
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF
|
Μέτωπο
|
Στην ανθρώπινη ανατομία, το μέτωπο, ή κούτελο, είναι περιοχή της κεφαλής στο κρανίο. Οι δύο πλευρές του μετώπου σημαδεύονται από την κροταφική κορυφογραμμή, προς τα πάνω οριοθετείται με το επάνω μέρος της κεφαλής, δηλαδή το σημείο φύτρωσης των μαλλιών και κάτω από τη σιαγόνα.
Δομή
Το οστό του μετώπου είναι το πλακώδες τμήμα του μετωπιαίου οστού.
Τα αισθητήρια νεύρα του μετώπου συνδέονται με τον οφθαλμικό κλάδο του νεύρου του τριδύμου και με το τραχηλικό πλέγμα και βρίσκονται μέσα στο υποδόριο λίπος. Ο οφθαλμικός κλάδος του νεύρου του τριδύμου, το υπερφυσικό νεύρο, διαιρείται στο τροχιακό χείλος σε δύο μέρη στο μέτωπο.
Η παροχή αίματος στο μέτωπο γίνεται μέσω του αριστερού και δεξιού υπερκορενωτικού, υπερκροχαλικού και των πρόσθιων διακλαδώσεων της επιφανειακής κροταφικής αρτηρίας.
Παραπομπές
Ανθρώπινη κεφαλή και λαιμός
Χαρακτηριστικά προσώπου
|
845046
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%BF
|
Ορθικό τρίγωνο
|
Στην γεωμετρία, το ορθικό τρίγωνο (ή ποδικό τρίγωνο ή ορθοκεντρικό τρίγωνο) ενός τριγώνου με ύψη είναι το τρίγωνο .
Δείτε επίσης
Ύψος τριγώνου
Ορθόκεντρο τριγώνου
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιδιότητες ορθικού τριγώνου
Ορθικό τρίγωνο
Έγκεντρο και παράκεντρα του ορθικού τριγώνου
Παραπομπές
Τρίγωνα
|
200745
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννης Σαΐτης
|
Ο Ιωάννης Σαΐτης ήταν λόγιος κληρικός του 14ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Κυδωνία της Κρήτης. Λέγεται ότι άκμασε τον 14ο αιώνα. Έγραψε πολλά κείμενα που σώζονται σε διάφορες βιβλιοθήκες.
Πηγές
Έλληνες εκκλησιαστικοί συγγραφείς
Έλληνες κληρικοί
Βιογραφία-επέκταση
Κρητικοί κληρικοί
Ορθόδοξοι λόγιοι
|
826447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B5%CE%B2%CE%B1
|
Αλίνα Καμπάεβα
|
Η Αλίνα Μαράτοβνα Καμπάεβα ή Καμπάγιεβα (, γενν. 12 Μαΐου 1983) είναι Ρωσίδα πολιτικός, διευθύντρια μέσων ενημέρωσης και πρώην αθλήτρια της ατομικής ρυθμικής γυμναστικής, η οποία έχει ανακηρυχθεί Επίτιμη Δασκάλα του Αθλητισμού από τη ρωσική κυβέρνηση.
Η Καμπάεβα είναι μία από τις πιο πολυβραβευμένες αθλήτριες στην ιστορία της ρυθμικής γυμναστικής, με 2 Ολυμπιακά μετάλλια, 14 μετάλλια Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και 21 μετάλλια Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Σύμφωνα με πληροφορίες, είναι η επί χρόνια ερωμένη του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν.
Από το 2007 έως το 2014, η Καμπάεβα ήταν βουλευτής της Κρατικής Δούμας από την Ενωμένη Ρωσία. Τον Σεπτέμβριο του 2014, η Καμπάεβα έγινε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του National Media Group.
Πρώτα χρόνια και οικογένεια
Η Καμπάεβα γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1983 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, στη Σοβιετική Ένωση, κόρη της Λιούμποφ Καμπάεβα και του Μαράτ Καμπάγιεφ, επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Ο πατέρας της είναι Μουσουλμάνος Τατάρος και η μητέρα της Ρωσίδα. Η μικρότερη αδερφή της, Λεισάν Καμπάεβα, είναι η γενική διευθύντρια ενός κτηματομεσιτικού γραφείου και το 2016 διορίστηκε δικαστής του δικαστηρίου της πόλης Αλμετγιέφσκ στο Ταταρστάν από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν. Λόγω της καριέρας του πατέρα της, η οικογένεια ταξίδευε συχνά σε διαφορετικά μέρη στο Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν και τη Ρωσία.
Σταδιοδρομία ρυθμικής γυμναστικής
Πρώιμη καριέρα
Η Καμπάεβα ξεκίνησε τη ρυθμική γυμναστική σε ηλικία τριών ετών, με προπονήτρια τη Μαργκαρίτα Σαμουίλοβνα. Το 1993, εκπροσώπησε το Καζακστάν σε διεθνή διαγωνισμό στην Ιαπωνία.
Στην πρώιμη εφηβεία της, η Καμπάεβα μετακόμισε στη Μόσχα, όπου η μητέρα της την πήγε στην Ρωσίδα προπονήτρια, Ιρίνα Βίνερ.
1996–1999
Η Καμπάεβα έμεινε με την Βίνερ και έκανε το διεθνές ντεμπούτο της εκπροσωπώντας τη Ρωσία το 1996. Η 15χρονη Καμπάεβα κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1998 στην Πορτογαλία. Εκείνη την εποχή, ήταν το νεότερο μέλος της ρωσικής ομάδας, αγωνιζόμενη μαζί με τις διεθνώς αναγνωρισμένες συμπαίκτριες Αμίνα Ζαρίποβα και Γιάνα Μπαρούρσινα καθώς και την Ιρίνα Τσάτσινα. Στη συνέχεια, η Καμπάεβα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1999 στην τυγγαρία και κέρδισε τον Παγκόσμιο τίτλο το 1999 στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Η Καμπάεβα κέρδισε συνολικά 5 τίτλους All-Around στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ του 2000, στην Αυστραλία, η Καμπάεβα αναμενόταν να διεκδικήσει το χρυσό στο All-Around. Ωστόσο, λόγω ενός λάθους σε μια κατά τα άλλα εξαιρετική απόδοση - έριξε το στεφάνι της και έτρεξε να το ανακτήσει έξω από την αγωνιστική περιοχή - η Καμπάεβα κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο, με τελικό σκορ 39.466 βαθμούς (Κορύνα 9.925, Μπάλα 9.950, Κορδέλα 9.950). Η Γιούλια Ρασκίνα από τη Λευκορωσία πήρε το ασημένιο μετάλλιο, ενώ η Ρωσίδα συμπαίκτρια, Γιούλια Μπαρσούκοβα, κέρδισε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.
2001–2004
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001 στη Μαδρίτη της Ισπανίας, η Καμπάεβα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Στους Αγώνες Καλής Θέλησης του 2001 στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας, η Καμπάεβα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο για τους αγώνες Ball, Clubs και Rope και το Ασημένιο στο Individual All-Around και Hoop. Ωστόσο, η Καμπάεβα και η συμπαίκτριά της, Ιρίνα Τσατσίνα, βρέθηκαν θετικές σε ένα απαγορευμένο διουρητικό ( φουροσεμίδη) και τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια.
Η Viner, η Ρωσίδα προπονήτρια, η οποία υπηρέτησε και ως Αντιπρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής Ρυθμικής Γυμναστικής της FIG εκείνη την εποχή, είπε ότι οι γυμναστές της έπαιρναν ένα συμπλήρωμα διατροφής που ονομαζόταν «Hyper», το οποίο περιείχε ήπια διουρητικά, τα οποία, σύμφωνα με τη Viner, οι αθλήτριες έπαιρναν για προεμμηνορροϊκό σύνδρομο. Όταν η προμήθεια τελείωσε λίγο πριν από τους Αγώνες Καλής Θέλησης, ο φυσιοθεραπευτής της ομάδας επανέλαβε το απόθεμα σε ένα τοπικό φαρμακείο. Σύμφωνα με την Βίνερ, το συμπλήρωμα που πωλήθηκε εκεί ήταν ψεύτικο και περιείχε φουροσεμίδη. Η Επιτροπή ζήτησε από την Οργανωτική Επιτροπή Αγώνων Καλής Θέλησης να ακυρώσει τα αποτελέσματα των Καμπάεβα και Τσατσίνα. Η FIG ακύρωσε επίσης τα αποτελέσματά της από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μαδρίτης, με αποτέλεσμα η Ουκρανή Ταμάρα Γεροφέεβα να ανακηρυχθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2001. Η Καμπάεβα δεν επετράπη να συμμετάσχει σε διαγωνισμούς από τον Αύγουστο του 2001 έως τον Αύγουστο του 2002. Ο πρώτος της διεθνής αγώνας μετά την απαγόρευση ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2002, όπου κατέλαβε την πρώτη θέση στο ατομικό παντού.
Η Καμπάεβα κέρδισε τον Παγκόσμιο τίτλο το 2003 στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας. Η Kabaeva κέρδισε το χρυσό μετάλλιο All-Around στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003, καθώς και τον τελικό του αγώνα στο Ribbon and Ball μπροστά από την Αννα Μπεσσόνοβα από την Ουκρανία.
Το 2004, η Καμπάεβα κέρδισε το All-Around Gold στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 στο Κίεβο της Ουκρανίας. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, Ελλάδα, η Καμπάεβα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Ατομικό All-Around για τη Ρυθμική Γυμναστική, με βαθμολογία 108.400 (Χέρι 26.800, Μπάλα 27.350, Σύλλογοι 27.150, Κορδέλα 27.100 μετάλλιο στην ομάδα της, αργυρό μετάλλιο). Ιρίνα Τσαχίνα .
2005–2007
Τον Οκτώβριο του 2004, η Καμπάεβα ανακοίνωσε την αποχώρησή της από το άθλημα. Ωστόσο, τον Ιούνιο του 2005, η Ρωσίδα προπονήτρια Βίνερ ανακοίνωσε μια πιθανή επιστροφή. Η Καμπάεβα συνέχισε την αθλητική της καριέρα σε φιλικό αγώνα Ιταλίας-Ρωσίας στη Γένοβα, στις 10 Σεπτεμβρίου 2005. Στις 5 Μαρτίου 2006, η Καμπάεβα κέρδισε το Γκραν Πρι της Gazprom Moscow, με τις Ρωσίδες Βέρα Σέσινα και Ολγκα Καπράνοβα να καταλαμβάνουν τη Δεύτερη και την Τρίτη θέση. Η Καμπάεβα κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο All-Around στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2006, πίσω από την συμπαίκτρια, Σεσίνα.
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2007 στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Οι Καμπάεβα, Σεσίνα και Καπράνοβα επιλέχθηκαν για να εκπροσωπήσουν τη Ρωσία. Ωστόσο, την παραμονή του διαγωνισμού, η Καμπάεβα αποσύρθηκε λόγω τραυματισμού. Η Βίνερ επέλεξε ως αντικαταστάτη την ανερχόμενη αθλήτρια Εβγκένια Κανάεβα από την Εθνική ομάδα της Ρωσίας. Η Καμπάεβα τερμάτισε τέταρτη στα προκριματικά All-Around στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2007 και δεν προκρίθηκε στους τελικούς λόγω του κανόνα των δύο ανά χώρα, με τη Βέρα Σεσίνα και την Όλγα Καπράνοβα να προηγούνται της Καμπάεβα.
Ολυμπιακοί Αγώνες Πεκίνου 2008
Τα σχέδια για τη συμμετοχή της Kabaeva στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 ανακοινώθηκαν επανειλημμένα, αλλά αυτό δεν συνέβη.
Σκάνδαλο ντόπινγκ
Το 2001, οι πρωταθλήτριες της παγκόσμιας ρυθμικής γυμναστικής Ρωσίδες Καμπάεβα και Τσάτσινα καταδικάστηκαν για χρήση φουροσεμίδης, με αποτέλεσμα και οι δύο να αποκλειστούν για δύο χρόνια. Στις αθλήτριες αφαιρέθηκαν όλα τα μετάλλια των Αγώνων Καλής Θέλησης και του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2001. Από τον Αύγουστο του 2001 έως τον Αύγουστο του 2002, αυτές οι αθλήτριες δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε κανέναν αγώνα. Το δεύτερο έτος αποκλεισμού δόθηκε υπό όρους. δηλαδή τους επετράπη να αγωνίζονται σε επίσημα τουρνουά, αλλά ο αυστηρότερος έλεγχος καθιερώθηκε πάνω τους.
Συμβολή στη ρυθμική γυμναστική
Η Καμπάεβα έφερε επανάσταση στη ρυθμική γυμναστική ως μία από τις λίγες αθλήτριες που πραγματοποίησε νέες δεξιότητες και στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου του split pivot με τη βοήθεια του χεριού, της θέσης του ring με αργή πλήρη στροφή και του backscale pivot που έκανε για πρώτη φορά.
Επιτεύγματα ρυθμικής γυμναστικής
Κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1998 στο Πόρτο της Πορτογαλίας, σε ηλικία 15 ετών, την νεότερη που το έκανε ποτέ.
Ισοφάρισε με την Έλενα Καρπούκινα ως μία από τις νεότερες αθλήτριες ρυθμικής γυμναστικής που κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα All-Around το 1999 στην Οσάκα σε ηλικία 16 ετών, έως ότου η Γιάνα Κουντριάτσεβα της Ρωσικής Ομοσπονδίας έσπασε το ρεκόρ κερδίζοντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα All-Around 2013 σε ηλικία 15 ετών.
Εκτέλεσε πρώτη το backscale pivot.
Κατέχει το ρεκόρ για τους περισσότερους ευρωπαϊκούς τίτλους All-Around, το 1998, το 1999, το 2000, το 2002 και το 2004.
Κέρδισε όλους τους τίτλους Grand-slam και είναι μόνο μία από τις τρεις ρυθμικές αθλήτριες (με την Εκατερίνα Σερεμπριάνσκα και την Εβγκένια Κανάεβα) που το έκαναν ποτέ. Οι τίτλοι είναι: Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου και Τελικός Γκραν Πρι .
Έγινε έξι φορές Εθνική Πανελλήνια Πρωταθλήτρια στη Ρωσία, το 1999, το 2000, το 2001, το 2004, το 2006 και το 2007.
Μετά τον αθλητισμό
Η Καμπάεβα ήταν μεταξύ των έξι Ρώσων αθλητών λαμπαδηδρόμων που μετέφεραν την Ολυμπιακή φλόγα μέσω του Σταδίου Φιστ κατά τη διάρκεια της Τελετής Έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι το 2014. Η επιλογή της ως λαμπαδηδρόμου προκάλεσε διαμάχη στα διεθνή μέσα ενημέρωσης λόγω της υποτιθέμενης στενής σχέσης της με τον Βλαντίμιρ Πούτιν.
Το 2015, η Καμπάεβα ήταν επίτιμη προσκεκλημένη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2015 στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας. Το 2017, έγινε η επίσημη πρέσβειρα στο FIG Rhythmic Gymnastics στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2017 στο Πέζαρο της Ιταλίας.
Σταδιοδρομία πολιτικής και ΜΜΕ
Από το 2005, η Καμπάεβα είναι μέλος του Δημόσιου Επιμελητηρίου της Ρωσίας . Από τον Φεβρουάριο του 2008 είναι πρόεδρος του Δημοσίου Συμβουλίου του National Media Group, ενός ομίλου μέσων που ελέγχει την εφημερίδα Ιζβέστια, τους τηλεοπτικούς σταθμούς Channel One και REN TV.
Μεταξύ 2007 και 2014, η Καμπάεβα ήταν μέλος του ρωσικού κοινοβουλίου, της Κρατικής Δούμας, εκπροσωπώντας το κόμμα της Ενωμένης Ρωσίας. Υπό την ιδιότητά της ως βουλευτής, ψήφισε έναν αριθμό αμφιλεγόμενων νόμων που εγκρίθηκαν γρήγορα το 2012 και το 2013, συμπεριλαμβανομένου του νομοσχεδίου Anti-Magnitsky που απαγορεύει τη διακρατική υιοθεσία (Ρώσων ορφανών) από οικογένειες στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς και τον νόμο για την προπαγάνδα των ομοφυλοφίλων που καθιστά τη διανομή της προπαγάνδας μη παραδοσιακών σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκων ως αξιόποινο αδίκημα, την εξωδικαστική απαγόρευση πρόσβασης σε ιστότοπους που ενδέχεται να φιλοξενούν υλικό που παραβιάζει τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων και την αναδιοργάνωση της Ακαδημίας Επιστημών.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, η Καμπάεβα παραιτήθηκε από τη Δούμα και αποδέχτηκε τη θέση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του National Media Group, του μεγαλύτερου ρωσικού ομίλου μέσων ενημέρωσης . Έχει δεχθεί κριτική για την έλλειψη εμπειρίας και τον υψηλό μισθό της όταν διορίστηκε σε πολιτικές θέσεις και στα μέσα ενημέρωσης.
Άλλα εγχειρήματα
Τον Ιανουάριο του 2011, η Καμπάεβα εμφανίστηκε στο εξώφυλλο της Vogue Russia . Τον ίδιο μήνα ξεκίνησε την καριέρα της στο τραγούδι, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στη σκηνή.
Κυρώσεις
Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022, επιβλήθηκαν κυρώσεις σε πολλούς Ρώσους πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες. Τον Απρίλιο του 2022, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών προετοίμασε κυρώσεις κατά της Καμπάεβα, ωστόσο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών απέκλεισε τις κυρώσεις λόγω του φόβου κλιμάκωσης της έντασης μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών λόγω της υποτιθέμενης σχέσης της με τον Πούτιν. Το Γραφείο Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων πρόσθεσε την Καμπάεβα στη Λίστα Ειδικά Προσδιορισμένων Υπηκόων και Αποκλεισμένων Προσώπων στις 3 Αυγούστου 2022, με αποτέλεσμα να δεσμεύονται τα περιουσιακά της στοιχεία και να απαγορεύεται σε άτομα των ΗΠΑ να συναλλάσσονται μαζί της.
Στις 13 Μαΐου 2022, στην Καμπάεβα και την γιαγιά της Αννα Ζατσέπλινα επιβλήθηκαν κυρώσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο . Στις 27 Μαΐου, ο Καναδάς επέβαλε κυρώσεις στην Καμπάεβα. Στις 3 Ιουνίου, της επιβλήθηκαν κυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την 1η Ιουλίου, της επιβλήθηκαν κυρώσεις και από την Αυστραλία.
Προσωπική ζωή
Τον Απρίλιο του 2008, η Moskovsky Korrespondent ανέφερε ότι η Καμπάεβα αρραβωνιάστηκε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν. Η ιστορία διαψεύστηκε και η εφημερίδα έκλεισε. Τα επόμενα χρόνια, η κατάσταση της σχέσης Καμπάεβα και του Πούτιν έγινε θέμα εικασιών, συμπεριλαμβανομένων των ισχυρισμών ότι έχουν πολλά παιδιά μαζί.
Τον Ιούλιο του 2013, η Καμπάεβα δήλωσε ότι δεν είχε παιδιά. Τον Μάρτιο του 2015, αναφέρθηκε ότι γέννησε μια κόρη στο νοσοκομείο Saint Ann στο Τιτσίνο της Ελβετίας. Το 2019, φέρεται να γέννησε δίδυμους γιους στη μαιευτική κλινική Κουλάκοφ στη Μόσχα. Ωστόσο, η ελβετική εφημερίδα SonntagsZeitung ανέφερε το 2022 ότι ένας Ελβετός γυναικολόγος ρωσικής καταγωγής βοήθησε και στις δύο γεννήσεις, δηλώνοντας ότι η πρώτη το 2015 ήταν ενός αγοριού και η δεύτερη το 2019 ενός άλλου αγοριού, και ότι και οι δύο ήταν γιοι του Πούτιν.
Σύμφωνα με αξιωματούχους ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, η Καμπάεβα έχει περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Ελβετία από το 2015, σε κατοικίες στο Λουγκάνο και την Κολωνία.
Διακρίσεις
: Επίτιμος Δάσκαλος Αθλητισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας (1999)
: Τάγμα της Φιλίας (2001)
: Βραβείο για τις υπηρεσίες στην πατρική γη (2005)
: Προεδρικό Πιστοποιητικό Τιμής της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2013)
: Τάγμα της Τιμής (2015)
Παραπομπές
Ρώσοι αθλητές της γυμναστικής
Ρωσίδες πολιτικοί
Ρώσοι Ολυμπιονίκες
Τάταροι
Βλαντίμιρ Πούτιν
|
838378
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%81%20%CE%A1%CE%AD%CE%B9%CE%BA%3A%20%CE%97%20%CE%A6%CF%85%CE%B3%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7
|
Τάιλερ Ρέικ: Η Φυγάδευση
|
Το Τάιλερ Ρέικ: Η Φυγάδευση (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Extraction) είναι Αμερικανική ταινία θρίλερ δράσης του 2020 σε σκηνοθεσία από τον Σαμ Χάργκαβ (στο μεγάλου μήκους σκηνοθετικού του ντεμπούτου) και σενάριο από τον Τζο Ρούσο, βασισμένο στο εικονογραφημένο μυθιστόρημα Ciudad από τους Άντι Παρκς, Τζο Ρούσο, Άντονι Ρούσο, Γερνάντο Λέον Γκονζάλεζ, και Έρικ Σκίλμαν. Πρωταγωνιστούν οι Κρις Χέμσγουορθ, Ρούντρακς Τζαϊσγουάλ, Ραντίπ Χούντα (στο διεθνές του κινηματογραφικό ντεμπούτο), Γκολσιφτέ Φαραχανί, Πάνκατζ Τρίπατι, και Ντέιβιντ Χάρμπορ.
Το Τάιλερ Ρέικ: Η Φυγάδευση κυκλοφόρησε στο Netflix στις 24 Απριλίου του 2020. Έλαβε επαίνους για τις ερμηνείες (κυρίως του Χέμσγουορθ), την κινηματογράφηση, το μοντάζ, και τις σεκάνς δράσης, αλλά επικρίσεις για το σενάριο. Έγινε η πρωτότυπη ταινία με τις περισσότερες προβολές στην ιστορία του Netflix, με 99 εκατομμύρια θεατές κατά την διάρκεια των πρώτων τεσσάρων εβδομάδων. Μια συνέχεια, Τάιλερ Ρέικ: Η Φυγάδευση 2, κυκλοφόρησε στις 16 Ιουνίου του 2023.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες του 2020
Αμερικανικές θρίλερ ταινίες δράσης
Ταινίες γυρισμένες στην Ινδία
Ταινίες του Netflix
Ταινίες γυρισμένες στην Ταϊλάνδη
Ταινίες βασισμένες σε Αμερικανικά κόμικς
Ταινίες με μουσική σύνθεση Χένρι Τζάκμαν
|
615078
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%AF%20%CE%A0%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD
|
Ζαρουχί Ποστανγιάν
|
Η Ζαρουχί Ποστανγιάν (, γεννηθείς 16 Ιανουαρίου, 1972, Γιερεβάν) είναι Αρμένια Μέλος του Κοινοβουλίου από το 2007, δημόσια ακτιβίστρια και μέλος του ΔΣ του πολιτικού κόμματος Ζαρανγκουτιούν (Κληρονομιά). Ήταν η γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας «Κληρονομιά» της Εθνικής Συνέλευσης της Αρμενίας. Το 2017 ίδρυσε το κόμμα Χώρα του Βερίκοκου.
Πρώτα χρόνια
Η Ζαρουχί Ποστανγιάν γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου του 1972 στο Γερεβάν της Αρμενίας. Αποφοίτησε από το MYUD Ινστιτούτο Δικαίου του Γερεβάν το 1994.
Καριέρα
Η Ποστανγιάν εργάστηκε ως δικηγόρος της ΜΚΟ Ένωση Ελσίνκι της Αρμενίας το 1998. Έλαβε ένα δίπλωμα υπεράσπισης το 1999. Ήταν δικηγόρος της ΜΚΟ Κέντρο για τα Δικαιώματα των Γυναικών κατά την περίοδο 1999-2000. Ήταν δικηγόρος του Ολυμπιακού Σχολείου Νεολαίας Πάλης της Αρμενίας. Από το 2000 έως το 2007 ήταν η Πρόεδρος της ΜΚΟ των Δικηγόρων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και η συντάκτρια και παρουσιάστρια του τηλεοπτικού προγράμματος Υπεράσπιση. Από το 1999, είναι μέλος του Επιμελητηρίου Συνηγόρων της Αρμενίας. Στις 12 Μαΐου του 2007 εξελέγη μέλος της Εθνικής Συνέλευσης της Αρμενίας. Το 2012 επανεξελέγη στο Αρμενικό Κοινοβούλιο.
Στην Ποστανγιάν απονεμήθηκε δίπλωμα, μια τιμητική θέση και ένα αναμνηστικό μετάλλιο από την Αρμενική Πανεθνική Ένωση Zoravar Andranik.
Διαφωνίες με τον Πρόεδρο Σαρκισιάν
Τον Οκτώβριο του 2013, όταν ο Πρόεδρος της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν απευθύνθηκε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, η Ποστανγιάν πήρε τον λόγο για να τον ρωτήσει αν είχε επισκεφθεί ένα καζίνο στην Ευρώπη, αν ήταν αλήθεια ότι είχε χάσει το 70 εκατ. ευρώ εκεί και από που είχε πάρει τα χρήματα. Ο Σαρκισιάν αρνήθηκε σθεναρά ότι είχε επισκεφθεί καζίνο και η Ποστανγιάν στη συνέχεια αποβλήθηκε από την Αρμενική αντιπροσωπεία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση. Υπερασπιζόμενο το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου της Ζαρουχί Ποστανγιάν το κόμμα Κληρονομιά καταδίκασε τις πολιτικές διώξεις του μέλους του. Σύμφωνα με την αντιπολιτευόμενη ιστοσελίδα Armenianow.com, η Ποστανγιάν είχε υποδοχή ηρωίδας από υποστηρικτές της στο Αεροδρόμιο Zvartnots μετά την πρόκληση του Πρόεδρου, στο Στρασβούργο. Οι άνθρωποι κρατούσαν λουλούδια, μπαλόνια και σημαίες της Αρμενίας, ερχόμενοι για να χαιρετήσουν την Ποστανγιάν.
Αστυνομική φιλονικία
Στο Γερεβάν, στις 14 Μαΐου 2017, την ημέρα των δημοτικών εκλογών στις οποίες συμμετείχε, η Ποστανγιάν και η κόρη της, σύρθηκαν έξω από τα γραφεία εκστρατείας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από την αστυνομία. Είχαν πάει στο γραφείο για να παραπονεθούν για εξαγορά ψήφων.
Ίδρυση Κόμματος
Στις 15 Μαρτίου 2017 ίδρυσε το κόμμα Χώρα του Βερίκοκου με το σύνθημα «Προς το Αραράτ».
Προσωπική ζωή
Η Ποστανγιάν είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
Παραπομπές
Αρμένιοι πολιτικοί
|
558505
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CF%8C%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ούρος Τσόσιτς
|
Ο Ούρος Τσόσιτς (Урош Ћосић, 24 Οκτωβρίου 1992) είναι Σέρβος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, που αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός στην Λάρισα
Ο Ούρος Τσόσιτς γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1992 στο Βελιγράδι και έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στην Ακαδημία του Ερυθρού Αστέρα απ’ όπου μόλις στα 17 του χρόνια μεταγράφηκε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Στη συνέχεια αγωνίστηκε ως δανεικός στον Ερυθρό Αστέρα και στην ιταλική Πεσκάρα η οποία τον απέκτησε με μεταγραφή το καλοκαίρι του 2013. Αφού αγωνίστηκε και για μισή σεζόν ως δανεικός στην Φροζινόνε στις 31 Αυγούστου 2015 αποκτήθηκε από την Εμπολι στην οποία ανήκε μέχρι σήμερα. Ήταν παίκτης της ΑΕΚ από τον Ιούλιο του 2017 έως τον Δεκέμβριο του 2019.
Ο Ούρος Τσόσιτς έχει 43 συνολικές συμμετοχές στη Serie A και 36 στη Serie B του ιταλικού πρωταθλήματος και είναι 15 φορές διεθνής με την Κ19 και την Κ21 της Εθνικής Σερβίας. Τον Δεκέμβριο του 2020 υπέγραψε συμβόλαιο 3 ετών με την ομάδα της Λάρισας
Τίτλοι
Συλλογικοί
ΑΕΚ
Πρωτάθλημα Ελλάδας (2018)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σέρβοι ποδοσφαιριστές
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα
Ποδοσφαιριστές Ερυθρού Αστέρα
Ποδοσφαιριστές Πεσκάρα
Ποδοσφαιριστές ΤΣΣΚΑ Μόσχας
Ποδοσφαιριστές Έμπολι
Ποδοσφαιριστές Φροζινόνε
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Σουπερλίγκα Σερβίας
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ Ρωσίας
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
|
71344
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Cabiria
|
Cabiria
|
Η Cabiria είναι μια κλασική ταινία του βωβού κινηματογράφου, γυρισμένη στην Ιταλία το 1914 από τον Τζιοβάνι Παστρόνε.
Ιστορία
Η ταινία είναι εν μέρει βασισμένη στο εξωτικό μυθιστόρημα του Γκυστάβ Φλωμπέρ, Σαλαμπό. Η ιστορία διαδραματίζεται στην αρχαία Καρχηδόνα, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Καρχηδονιακού Πολέμου, και παρουσιάζει τη σύγκρουση Ρώμης και Καρχηδόνας μέσα από τα μάτια της Καμπίρια. Η Καμπίρια έχει απαχθεί από πειρατές, πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα τις Καρχηδόνας προκειμένου να θυσιαστεί στον θεό Μολώχ και διεσώθη από έναν Ρωμαίο ευγενή και το μυώδη σκλάβο του, τον Μασίστα. Το εξαιρετικά περίπλοκο σενάριο, με τις πολλές παράλληλες ιστορίες, παρουσιάζει ακόμα και τον Αννίβα με τους ελέφαντές του στο πέρασμα των Άλπεων.
Κριτική και σχόλια
Το σενάριο και τις ένδιαμεσες κάρτες είχε γράψει ο Ιταλός συγγραφέας Γκαμπριέλε Ντανούντσιο. Η κινηματογραφία της ταινίας υπήρξε πρωτοποριακή και άκρως εφευρετική για τα δεδομένα της εποχής (είναι η πρώτη ταινία όπου η κάμερα κινείται και εγκαταλείπεται το στατικό θεατρικό ύφος), αποτελώντας μεγάλη επιρροή για τη Γέννηση Ενός Έθνους του Ντέιβιντ Γουόρκ Γκρίφιθ, αν και όπως σημειώνει ο κριτικός Ρότζερ Έμπερτ, ο Γκρίφιθ «κινεί την κάμερα με μεγαλύτερη ελευθερία, διαθέτει μια ορμητική αφηγηματική και κάνει εξαιρετική χρήση του παράλληλου μοντάζ, τεχνικές που ο Παστρόνε δεν αγγίζει». Η ταινία σηματοδοτεί επίσης την πρώτη εμφάνιση του φανταστικού χαρακτήρα Μασίστα, που έκτοτε εμφανίστηκε σε δεκάδες ιταλικές ψευδοϊστορικές παραγωγές.
Μια αποκατεστημένη κόπια της ταινίας προβήθηκε στις 27 Μαΐου 2006 στο Φεστιβάλ των Καννών, με σύντομη εισαγωγή από το Μάρτιν Σκορσέζε.
Όπως και Η γέννηση ενός έθνους έτσι και η Καμπίρια προκάλεσε αντιπαράθεσεις εξαιτίας της πολιτικής φύσεως του κεντρικού θέματός της. Η παραγωγή της ταινίας έγινε από τον υπερεθνικιστή Γκαμπριέλε Ντανούντσιο και η ταινία βγήκε στις αίθουσες αμέσως μετά τον ιταλοτουρκικό πόλεμο, που έιχε σαν αποτέλεσμα την κατάκτηση από την Ιταλία Βορειοαφρικανικών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο παραλληλισμός στην ταινία, με τη Ρώμη να κατακτά την Καρχηδόνα, μπορεί να ειδωθεί και σαν μια επιβράβευση του ιταλικού ιμπεριαλισμού.
Διανομή ρόλων
Carolina Catena: Καμπίρια (σε μικρή ηλικία)
Lidia Quaranta: Καμπίρια
Gina Marangoni: Κροέσα
Dante Testa: Καρθάλος
Umberto Mozzato: Φούλβιος Αξίλα
Bartolomeo Pagano: Μασίστας
Emilio Vardannes: Αννίβας
Italia Almirante-Manzini: Σοφονίσμπα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Καμπίρια στην IMDb
Κριτική από το Roger Ebert
Παραπομπές
Ιταλικές ταινίες
Ταινίες του 1914
Βωβές ταινίες
Πολεμικές δραματικές ταινίες
Ιστορικές ταινίες
Ιταλικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ταινίες βασισμένες σε γαλλικά μυθιστορήματα
Ιταλικές ιστορικές ταινίες
Ιταλικές επικές ταινίες
|
88909
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%9F%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
|
Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού
|
Το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού (ΣΕΟ) είναι η εθνική οργάνωση Οδηγισμού στην Ελλάδα. Ο Οδηγισμός στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1932, ενώ η οργάνωση έγινε μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Οδηγών και Κοριτσιών Προσκόπων (WAGGGS) το 1933. Η συν-εκπαίδευτική οργάνωση έχει 10.682 μέλη (από το 2008).
Ιστορία
Οι πρώτες ομάδες οδηγών ιδρύθηκαν το 1932. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 1933, το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού έγινε συνδεδεμένο μέλος της WAGGGS.
Το 1939 με δημοκρατική συνείδηση το Σώμα αρνήθηκε στον Ιωάννη Μεταξά την ενσωμάτωση του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού στην δικτατορική Εθνική Οργάνωση Νέων. Έτσι, το Σ.Ε.Ο. αυτοδιαλύεται και επανιδρύεται μετά την απελευθέρωση, το 1945.
Το 1948 προχώρησε στην πλήρη ένταξη στη WAGGGS.
Η οργάνωση δημιούργησε ειδικές ομάδες για κορίτσια με αναπηρία το 1951, ενώ από το 1995, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες ενσωματώθηκαν σε όλες τις μονάδες.
Το 1990 πραγματοποιήθηκε μια γενική αναθεώρηση του προγράμματος της οργάνωσης, καθώς πλέον δεχόταν και αγόρια, ενώ εισήχθη ένα νέο τμήμα για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, τα Αστέρια.
Στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί το Μουσείο Ελληνικού Οδηγισμού από το έτος 2005 που φέρει το όνομα Ειρήνη Καλλιγά, προς τιμήν της ιδρύτριας του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού.
Αυτοπροσδιορισμός της οργάνωσης
Το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού είναι το ελληνικό τμήμα του Οδηγισμού, μιας παγκόσμιας, αυτόνομης, μη κυβερνητικής οργάνωσης με παιδαγωγικό χαρακτήρα που απευθύνεται σε παιδιά και νέους. Έχει παραρτήματα σε 140 πόλεις σε όλη την Ελλάδα, ενώ σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 10.000.000 μέλη σε 144 χώρες.
Στόχος
Κατά την οργάνωση, στόχος του Οδηγισμού είναι να παρέχει ευκαιρίες σε παιδιά και νέους (ηλικίας από 5 έως 17 ετών) για:
να προκαλέσουν τους εαυτούς τους σε νέες περιπέτειες και να αποκτήσουν εμπειρίες
να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και τις ικανότητές τους
να αναπτύξουν το δικό τους προσωπικό σύστημα αξιών, ώστε να δίνουν νόημα και κατεύθυνση στη ζωή τους
να αναπτύξουν κριτική σκέψη και να γίνουν ικανοί να παίρνουν αποφάσεις
να κάνουν νέες φιλίες και να διασκεδάζουν
να γίνουν πιο ανεκτικοί, δίκαιοι, ευγενικοί, τίμιοι
να μάθουν την αξία της ομαδικής δουλειάς και να αναπτύσσουν ηγετικές ικανότητες
να αγαπούν και να προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον
να κατανοούν και να μαθαίνουν τον κόσμο, τους ανθρώπους και τις διαφορετικές κουλτούρες.
Παιδαγωγικό Πρόγραμμα
Το σύνολο των δραστηριοτήτων που βασίζονται στην οδηγική ιδεολογία και έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα αποτελούν το Οδηγικό Παιδαγωγικό Πρόγραμμα.
Κλάδοι
Το Οδηγικό Παιδαγωγικό Πρόγραμμα είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες κάθε ηλικίας. Για το λόγο αυτό, τα παιδιά και οι νέοι χωρίζονται σε 4 μεγάλες ηλιακές ομάδες που αποτελούν τους 4 Κλάδους:
Κλάδος Αστεριών, κορίτσια και αγόρια 5 έως 7 ετών
Κλάδος Πουλιών, κορίτσια και αγόρια 7 έως 11 ετών
Κλάδος Οδηγών, κορίτσια και αγόρια 11 έως 14 ετών
Κλάδος Μεγάλων Οδηγών, κορίτσια και αγόρια 14 έως 17 ετών
Άξονες
Το Οδηγικό Παιδαγωγικό Πρόγραμμα βασίζεται στους ακόλουθους τρεις άξονες:
Προσωπική ανάπτυξη: δράσεις μέσα από τις οποίες επιδιώκεται η σωματική, πνευματική και ψυχική ανάπτυξη των παιδιών και των νέων
Κοινωνική συμμετοχή-Προσφορά: δράσεις που βοηθούν τα παιδιά και τους νέους να συμμετέχουν και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο
Ζωή στη Φύση - Οικολογική συνείδηση: δράσεις που καλλιεργούν στα παιδιά και τους νέους να αγαπούν και να σέβονται τη φύση και το περιβάλλον.
Βασικές αρχές του Οδηγισμού
Κατά την οργάνωση, βασικές αρχές του Οδηγισμού είναι οι εξής:
Δέχεται παιδιά και νέους ανεξάρτητα από την καταγωγή, την εθνικότητα, το θρήσκευμα, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους, καθώς και παιδιά και νέους με αναπηρίες, αρκεί να είναι πρόθυμοι να δώσουν την Οδηγική Υπόσχεση.
Σέβεται την πολιτιστική ταυτότητα και τη διαφορετικότητα ατόμων και χωρών.
Βασίζεται απόλυτα στην εθελοντική προσέλευση και εργασία των μελών του.
Ενθαρρύνει την αρμονική συνεργασία παιδιών και ενηλίκων και φροντίζει για την ισότιμη κατανομή ευθυνών σε άνδρες και γυναίκες.
Δείτε επίσης
Σώμα Ελλήνων Προσκόπων
Σώμα Κυπρίων Οδηγών
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προσκοπισμός και Οδηγισμός στην Ελλάδα
Οργανισμος
|
447761
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%B2%CF%8C%CF%82
|
Γεώργιος Ζερβός
|
Ο Γεώργιος Ζερβός (1877 - 1940) ήταν Έλληνας γιατρός και πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στα Σφακιά. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Έλαβε μέρος στους αγώνες και τις επαναστάσεις της Κρήτης στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού , όπως και στην Επανάσταση του Θερίσου. Στη συνέχεια εργάστηκε ως γιατρός στα Χανιά. Επί Κρητικής Πολιτείας εξελέγη βουλευτής Σφακίων το 1904 και εκλεγόταν συνεχώς ως το 1912.
Ως πολεμιστής έλαβε μέρος στη Μάχη του Ατσιπόπουλου και σε άλλες μάχες.
Έλαβε μέρος στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας (1916) και έγινε μέλος της επαναστατικής κυβέρνησης.
Από το 1918 ως το 1920 υπηρέτησε ως υπουργός γενικός διευθυντής Σάμου.
Εξελέγη βουλευτής Δράμας στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση το 1920 και επανεξελέγη με το Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων το 1926 και με το Κόμμα Φιλελευθέρων το 1928, το 1932, το 1933 και το 1936..
Υπηρέτησε ως υπουργός Γενικός Διοικητής Θράκης στην κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου από τις 16 Ιανουαρίου 1933 ως τις 6 Μαρτίου 1933. Κατά την ορκωμοσία του ως βουλευτή το 1936 αρνήθηκε να δώσει όρκο στο βασιλιά, ενώ φυλακίστηκε λίγο μετά για τη συμμετοχή του στο αποτυχημένο κίνημα της χρονιάς εκείνης.
Πέθανε το 1940.
Παραπομπές
Βουλευτές εκλεγμένοι με το κόμμα των Φιλελευθέρων
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων
Βουλευτές Δράμας
Έλληνες Γενικοί Διοικητές Θράκης
|
583890
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CF%81%CE%B2%CF%8D%CE%BB%CE%B1
|
Ράδιο Αρβύλα
|
Ο όρος Ράδιο Αρβύλα μπορεί να αναφέρεται:
Στην σατιρική κινηματογραφική ταινία Ράδιο Αρβύλα του 1984
Στην σατιρική τηλεοπτική εκπομπή Ράδιο Αρβύλα
Στην έκφραση "ράδιο αρβύλα", που υποδηλώνει μία φημολογία, συνήθως ανυπόστατη (βλέπε Βικιλεξικό)
|
536085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B1
|
Μίλαν Ματσιάλα
|
Ο Μίλαν Ματσιάλα είναι Τσέχος πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Διετέλεσε προπονητής σε πολλές ομάδες της Τσεχίας και της Μέσης Ανατολής. Ήταν προπονητής σε πολλές εθνικές ομάδες: Εθνική Ομάν (ποδόσφαιρο ανδρών), Εθνική Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ποδόσφαιρο ανδρών), Εθνική Σαουδικής Αραβίας (ποδόσφαιρο ανδρών), Εθνική Κουβέιτ (ποδόσφαιρο ανδρών) και Εθνική Μπαχρέιν (ποδόσφαιρο ανδρών). Έχει κερδίσει το Κύπελλο Εθνών του Κόλπου το 1996 και το 1998.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Interview and career details (στα τσέχικα)
Profile
Τσέχοι ποδοσφαιριστές
Τσεχοσλοβάκοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ΣΚ Σίγκμα Όλομουτς
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Βικτόρια Πλζεν
Ποδοσφαιριστές ΜΦΚ Βιτκοβίτσε
Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Τσεχοσλοβακίας
Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Κουβέιτ
Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων
Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Σαουδικής Αραβίας
Προπονητές ποδοσφαίρου Αλ Αΐν ΦΚ
Προπονητές ποδοσφαίρου Νέας Σαλαμίνας
|
748712
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Ο Κόκκινος Δράκος
|
Ο Κόκκινος Δράκος είναι ψυχολογική ταινία θρίλερ του 2002, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις του 1981. Σκηνοθετήθηκε από τον Μπρετ Ράτνερ και γράφτηκε από τον Ted Tally. Είναι prequel της Σιωπής των Αμνών (1991), και στην ταινία αυτήν ένας πράκτορας του FBI Will Graham (Έντουαρντ Νόρτον) ζητά τη βοήθεια του κατά συρροήν δολοφόνου Χάνιμπαλ Λέκτερ (Άντονι Χόπκινς) για να πιάσει έναν άλλο δολοφόνο, τον Francis Dolarhyde (Ρέιφ Φάινς). Οι Χάρβεϊ Καϊτέλ, Έμιλι Γουάτσον, Μέρι-Λουίζ Πάρκερ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν πρωταγωνιστούν επίσης στην ταινία. Το μυθιστόρημα είχε προηγουμένως προσαρμοστεί με την ταινία Ο Ανθρωποκυνηγός (1986). Ο Κόκκινος Δράκος κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου 2002 και έλαβε μεικτές κριτικές.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Ταινίες του 2002
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες
Γερμανικές ταινίες
Αμερικανικές αστυνομικές δραματικές ταινίες
Αμερικανικές αστυνομικές θρίλερ ταινίες
Αμερικανικές ψυχολογικές θρίλερ ταινίες
Ταινίες παραγωγής Universal Pictures
Ταινίες ιντέρκουελ
|
209826
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1007%20%CE%A0%CE%B1%CE%B2%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1
|
1007 Παβλοφία
|
Η Παβλοφία (Pawlowia) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,23. Ανακαλύφθηκε το 1923 από τον Ρώσο αστρονόμο Βλαντιμίρ Αλμπίτσκι, που παρατηρούσε από το Σιμέις της Κριμαίας, και πήρε το όνομά της προς τιμή του Ρώσου φυσιολόγου Ιβάν Παβλόφ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Ο φασματικός τύπος της Παβλοφίας είναι K. Τα υπόλοιπα φυσικά χαρακτηριστικά της είναι άγνωστα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Παβλοφια
|
815239
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Πάσχα στην Πολωνία
|
Το Πάσχα στην Πολωνία, επίσημη αργία, είναι μία από τις σημαντικότερες εορτές της χώρας, που συχνά συγκρίνεται σε σημασία με τα Χριστούγεννα. Με το Πάσχα συνδέονται πολλά συγκεκριμένα έθιμα και παραδόσεις.
Το Πάσχα εορτάζεται στην Πολωνία από τον εκχριστιανισμό της χώρας τον Μεσαίωνα. Κατά την περίοδο των διαμελισμών της Πολωνίας, ήταν επίσης μια σημαντική πατριωτική εορτή, που υπενθύμιζε στους Πολωνούς τον πολιτισμό τους.
Το Πάσχα είναι επίσης σημαντικό για τους Πολωνοαμερικανούς και άλλους Πολωνούς της διασποράς.
Σύμφωνα με έρευνα του 2012, περίπου το 90% των Πολωνών τηρεί κάποια έθιμα του Πάσχα και πάνω από το 50% συμμετέχει στις χριστιανικές εορτές του Πάσχα.
Παραδόσεις
Μερικές πολωνικές πασχαλινές παραδόσεις φτάνουν πίσω σε παλαιότερες, παγανιστικές πεποιθήσεις. Μερικές είναι συγχωνεύσεις παγανιστικών και υιοθετημένων χριστιανικών παραδόσεων. Περιλαμβάνουν το πολωνικό πασχαλινό καλάθι (σφιεντσόνκα), που ετοιμάζεται το Μεγάλο Σάββατο, και τα πασχαλινά αυγά (πισάνκι). Το Πάσχα, η εργασία, επαγγελματική και οικιακή, περιορίζεται στο ελάχιστο. Καθώς η Πολωνία είναι κατά κύριο λόγο Καθολική, οι πασχαλινές παραδόσεις είναι σε μεγάλο βαθμό Καθολικές, αν και οι περισσότερες θρησκευτικές μειονότητες τηρούν επίσης τα δικά τους έθιμα που σχετίζονται με το Πάσχα.
Μια εβδομάδα πριν από το Πάσχα, την Κυριακή των Βαΐων, εμφανίζονται οι πασχαλινοί φοίνικες. Παραδοσιακά, οι εορτασμοί του Πάσχα ξεκινούν την Κυριακή του Πάσχα με πασχαλινή αγρυπνία, ακολουθούμενη από την πομπή της Ανάστασης. Συχνά, κατά τη διάρκεια της πομπής τραγουδούν πολλά θρησκευτικά τραγούδια που σχετίζονται με το Πάσχα.
Στο σπίτι, οι άνθρωποι συμμετέχουν σε ένα πασχαλινό πρωινό, κατά τη διάρκεια του οποίου δωρίζουν και μοιράζονται αυγά. Το πασχαλινό τραπέζι είναι διακοσμημένο με πασχαλινά αυγά και άλλα σύμβολα, όπως ένα αρνί του Θεού (ένα μικρό ειδώλιο, συχνά σμιλευμένο από βρώσιμες ουσίες όπως ζάχαρη, ψωμί ή βούτυρο), παρόμοια μικρά ειδώλια από κοτόπουλα και λαγούς (λαγουδάκια του Πάσχα) και ανοιξιάτικα λουλούδια ή κλαδιά φυτών όπως ο πυξός. Τα τυπικά πασχαλινά φαγητά περιλαμβάνουν αυγά, κρέατα, όπως το κιελμπάσα (λουκάνικο), σούπες, όπως ζούρεκ και μπορς και κέικ, όπως μαζούρεκ και μπάμπκα.
Η δεύτερη μέρα του Πάσχα, η Δευτέρα του Πάσχα, έχει τα δικά της έθιμα, όπως το σμίγκους-ντίνγκους, που περιλαμβάνει τον μπουγέλωμα άλλων ατόμων με νερό. Υπάρχουν επίσης και άλλα παιχνίδια, πολλά από τα οποία περιλαμβάνουν αυγά, όπως το τσούγκρισμα αυγών.
Δείτε επίσης
Χριστούγεννα στην Πολωνία
Παραπομπές
Χριστιανισμός στην Πολωνία
|
608877
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1%20%CE%A4%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%81%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D
|
Σήραγγα Τυμφρηστού
|
Η Σήραγγα Τυμφρηστού, ή Σήραγγα Παύλος Μπακογιάννης είναι μια σήραγγα στην Εθνική Οδό 38, στο τμήμα Λαμία-Καρπενήσι. Έχει μήκος 1,385 χλμ. και είναι αμφίδρομη (1 λωρίδα ανόδου και 1 λωρίδα καθόδου). Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1991 και παραδόθηκε στην κυκλοφορία το 2000. Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ήταν από τις μεγαλύτερες σήραγγες της Ελλάδας.
Ιστορικό
Οι μελέτες ξεκίνησαν το 1988 και η σήραγγα ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1991 και είχε ως σκοπό την διευκόλυνση της μετακίνησης μεταξύ Λαμίας και Καρπενησίου στο όρος του Τυμφρηστού. Στην κατασκευή της υπήρξαν αρκετά και μεγάλα προβλήματα, αφού οι εργάτες διάνοιγαν την σήραγγα και αυτή από πίσω τους έκλεινε. Αυτό συνέβαινε διότι στην περιοχή όπου διανοιγόταν η σήραγγα υπήρχαν αρκετά γεωτεχνικά προβλήματα, όπως το φούσκωμα της μάζας. Γενικότερα, η μελέτη για την διάνοιξη της σήραγγας δεν ήταν ολοκληρωμένη και δεν υπήρχε μελέτη γεωτεχνικών προβλημάτων, καθώς και μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Τελικά η σήραγγα παραδόθηκε στην κυκλοφορία στις 9 Μαρτίου 2000.
Το 2013 η σήραγγα κρίθηκε επικίνδυνη και μη ασφαλής από την Διοικητική Αρχή Σηράγγων για διάφορους λόγους.
Φωτογραφίες
Παραπομπές
Σήραγγες στην Ελλάδα
|
605625
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%82%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Αντύπας (τραγουδιστής)
|
O Αντύπας Μασλουμίδης (Νεάπολη Θεσσαλονίκης, 6 Μαρτίου 1954), ευρύτερα γνωστός ως Αντύπας, είναι Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός.
Πρώιμα χρόνια
Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1954. Μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην περιοχή της Ανάληψης, στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Ήταν ερασιτέχνης παίκτης ποδοσφαίρου του Άρη. Ξεκίνησε να τραγουδά επαγγελματικά σε ηλικία 18 ετών σε διάφορα επαρχιακά μπουζούκια της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας. Το 1981 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, όπου ερμήνευσε το τραγούδι με τίτλο Φύσαγε Θεέ Μου ένας Βοριάς του Νίκου Βρεττού και κατέκτησε την τρίτη θέση.
Προσωπική ζωή
Είναι νυμφευμένος με την Στέλλα την οποία γνώρισε σε ηλικία 18 ετών, όταν εκείνη είχε πάει ως πελάτισσα στο νυχτερινό κέντρο όπου αυτός τραγουδούσε. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Πρόδρομο και την Όλγα. Ο Πρόδρομος Μαζλουμίδης είναι επίσης επαγγελματίας τραγουδιστής.
Δισκογραφία
Άλμπουμς
Συλλογές
Άλμπουμ Συναυλιών
Singles & EPs
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αντύπας στο Discogs
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
Έλληνες τραγουδοποιοί
Έλληνες στιχουργοί
Έλληνες συνθέτες
Λαϊκοί τραγουδιστές
|
379903
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Βασίλειος Μπρακατσούλας
|
Ο Βασίλειος Μπρακατσούλας (1929) είναι Έλληνας δικηγόρος, πολιτικός και συγγραφέας.
Βιογραφία
Γεννήθηκε από πολυμελή και φτωχή αγροτική οικογένεια στο χωριό Κανάλια Καρδίτσας στις 5 Φεβρουαρίου 1929, όπου τελείωσε και το δημοτικό σχολείο. Τις γυμνασιακές σπουδές του τις περάτωσε στο Φανάρι της Καρδίτσας και τον Ιούνιο του 1952, εργαζόμενος και συντηρούμενος εξ ιδίων, αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Το 1944 ήταν από τους συνιδρυτές της πρώτης στην ιστορία της Ελλάδας μαθητικής κοινότητας του Γυμνασίου Φαναρίου Καρδίτσας και της οποίας εκλέχθηκε πρόεδρος του Δικαστικού - Πειθαρχικού Τμήματος.
Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Το 1943, σε ηλικία 14 ετών, εντάχθηκε ως αετόπουλο στην ΕΠΟΝ. Αργότερα εντάχθηκε στον χώρο της Αριστεράς και σύντομα αναδείχθηκε ως στέλεχος των οργανώσεων της νεολαίας και των φοιτητών. Η πολιτική του δράση ξεκινά το Νοέμβριο του 1949 ενόψει των γενικών εκλογών της 5/3/1950, υποστηρίζοντας τη Δημοκρατική Παράταξη με ηγέτες τους Αλέξανδρο Σβώλο, Γιάννη Σοφιανόπουλο, Νεόκοσμο Γρηγοριάδη και Σταμάτη Χατζήμπεη. Αμέσως μετά τις εκλογές, εκλέγεται γενικός γραμματέας της Νεολαίας του κόμματος των Αριστερών Δημοκρατικών του Γιάννη Σοφιανόπουλου. Στη συνέχεια μετείχε στην ίδρυση της ΕΔΑ υπό την ηγεσία του Γιάννη Πασαλίδη. Το 1951 εξελέγη μέλος της κεντρικής επιτροπής της Ενιαίας Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (Ε.Δ.Ν.Ε.) και επιμελήθηκε της υποψηφιότητας ως βουλευτή Λάρισας του παράνομου Νίκου Πλουμπίδη, μέλος του Π.Γ του ΚΚΕ.
Ο Μπρακατσούλας παρακολούθησε τη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του και συμμετείχε σε κινήσεις υπεράσπισης των κατηγορούμενων.
Επίσης, ως τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών συνελήφθη προς εκτόπιση τον Μάρτιο του 1952, διότι κατά το διατακτικό της σχετικής απόφασης «ηγήθηκε των διαδηλώσεων των φοιτητών της Αθήνας υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα» και μετά ένα μήνα περίπου απολύθηκε ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες των Κυπρίων φοιτητών και σχετικό διάβημα του Εθνάρχη της Κύπρου Μακαρίου.
Τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις εκπλήρωσε στη Μακρόνησο υπό καθεστώς πειθαρχικής διαβίωσης, όπου βασανίστηκε και νοσηλεύθηκε στο 401 Σ.Ν.Α.
Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου αρχικά από το 1954 στην Καρδίτσα και από το 1970 στην Αθήνα, στον Άρειο Πάγο και στο Συμβούλιο Επικρατείας. Επί χρόνια πολλά υπερασπίσθηκε αφιλοκερδώς στα δικαστήρια και στις διοικητικές αρχές διωκόμενους πολίτες που αγωνίζονταν για τις ιδέες και τα δικαιώματά τους.
Τραυματίσθηκε σοβαρά στο κεφάλι ως βουλευτής της ΕΔΑ και υπέστη εγκεφαλική διάσειση από πλήγματα των αστυνομικών και παρακρατικών στην πλατεία Συντάγματος στις 15 Μαΐου 1961, διότι σε διαδήλωση υποστήριξε την αποφυλάκιση των κρατουμένων και νοσηλεύθηκε στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Επίσης στις 15/10/1961 δέχτηκε στο χωρίο Αχλαδιά Καρδίτσας επίθεση με πέτρες στο κεφάλι, υπέστη εγκεφαλική διάσειση και νοσηλεύθηκε στην Ιδιωτική Κλινική Χαρίτου στην Καρδίτσα. Ο ίδιος ισχυρίστηκε πως την περίοδο των εκλογών του 1961 σχεδιάστηκαν εναντίον του άλλες τρεις δολοφονικές επιθέσεις, οι οποίες ωστόσο ματαιώθηκαν από αντιδράσεις και καταγγελίες πολιτών. Αργότερα αγωνίσθηκε ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών (1967-1974) από την οποία φυλακίσθηκε και εξορίσθηκε για τρία χρόνια στη Γυάρο και το Παρθένι της Λέρου.
Εκλέχθηκε βουλευτής Καρδίτσας με την ΕΔΑ το 1958 σε ηλικία 29 ετών, ο νεότερος τότε βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου . Αργότερα εκλέχθηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ άλλες τέσσερις φορές (1989, 1989, 1990 και 1993).
Διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ.
Υπηρέτησε ακόμα επί χρόνια ως νομάρχης Μαγνησίας (1982-1984) και Ιωαννίνων (1984-1986), περιφερειάρχης Ν. Αιγαίου (1987-1989) και γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1996 - 2000).
Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με διπλώματα και μετάλλια για τους εθνικούς και δημοκρατικούς του αγώνες και για τις επί πενταετία διώξεις, φυλακίσεις και εκτοπίσεις του στη Μακρόνησο, Γυάρο, Λέρο και στις φυλακές Λάρισας και Αίγινας. Επί δωδεκαετία υπήρξε πρόεδρος και στη συνέχεια επίτιμος πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης (Π.Ο.Α.Ε.Α) και ήδη είναι μέλος του τριμελούς προεδρείου του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Υπήρξε επίσης συνεργάτης σε θέματα πολιτικού, ιστορικού και λογοτεχνικού περιεχομένου διαφόρων εφημερίδων και περιοδικών της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Καρδίτσας, επίσης εκδότης για πολλά χρόνια της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Η Φωνή της Καρδίτσας".
Για την πνευματική του προσφορά και το συγγραφικό του έργο δημοσιεύθηκαν επαινετικά κείμενα κατά καιρούς στον αθηναϊκό ημερήσιο και περιοδικό τύπο από τον Γιώργο Μαύρο, πρόεδρο της Ένωσης Κέντρου, τον Θ. Φραγκόπουλο, λογοτέχνη και κριτικό τέχνης τους καθηγητές Πανεπιστημίου Αύγουστο-Κωνσταντίνο Μπαγιόνα, Βασίλη Αναγνωστόπουλο, Κώστα Μπέη, Ευάγγελο Βενιζέλο, Τερέζα Βαλαλά - Πετζοπούλου, Φανούρη Βώρο, Χρήστο Ζιωγάνα , τον αείμνηστο Ηλία Παρασκευά, διαπρεπή νομικό, και από πολλούς άλλους υπουργούς, βουλευτές και συγγραφείς.
Τέλος, υπό τις παραπάνω ιδιότητες έλαβε μέρος σε διεθνή συνέδρια - συναντήσεις και προς το σκοπό αυτό πραγματοποίησε ταξίδια σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στις Η.Π.Α, στην Κούβα, την Τουρκία, την Κύπρο, το Ισραήλ, την Κίνα, την Αίγυπτο και τη Ν. Αφρική (Συνομιλία με το χρόνο).
Μαζί με τον αείμνηστο αδελφό του Αθανάσιο χρηματοδότησαν εξ ολοκλήρου ως δωρεά τους προς το Δήμο Καρδίτσας τη μελέτη αποκατάστασης του διατηρητέου κτιριακού συγκροτήματος της "Παλαιάς Ηλεκτρικής" Καρδίτσας και μετατροπής του σε εκθεσιακό χώρο - πνευματικό κέντρο.
Επιστημονικό - συγγραφικό έργο
Νομικά
1983: Οι Μάρτυρες στην Πολιτική Δίκη, 2 εκδόσεις
1984: Η Πραγματογνωμοσύνη στην Πολιτική Δίκη, 2 εκδόσεις
1985: Τα Εγγραφα στην Πολιτική Δίκη, 2 εκδόσεις
1988: Η Ανακοπή Ερημοδικίας, Ανακοπή και Τριτανακοπή, 2 εκδόσεις
1989: Οικογενειακό Δικονομικό Δίκαιο, 3 εκδόσεις
1990: Η Αναίρεση στην Πολιτική Δίκη, 2 εκδόσεις
2000: Η πολιτική δίκη (2 τόμοι)
2004: Η Νομή και η Προστασία της, 2 εκδόσεις
2007: Διαταγές Πληρωμής, Πιστωτικοί Τίτλοι και Διαδικασία, 11 εκδόσεις
2007: Κληρονομικό Δίκαιο, 3 εκδόσεις
2010: Εφεση και Αναψηλάφηση, 2 εκδόσεις
2010: Τα Ασφαλιστικά Μέτρα, 6 εκδόσεις
2011: Η Αναγκαστική Εκτέλεση, 3 εκδόσεις
2011: Η Εκούσια Δικαιοδοσία, 11 εκδόσεις
Διάφορα
1. Ο Διαφωτισμός στην Αρχαία Αθήνα· η δεύτερη έκδοση κυκλοφόρησε με τον τίτλο Σοφιστές, Η Δική μας Αλήθεια. 1997.
2. Γενικά Λαϊκά Προβλήματα.
3. Δίχως Δικαιοσύνη.
4. Το Αγροτικό Πρόβλημα και Κίνημα στην Ελλάδα.
5. Θουκυδίδης, η Πολιτική Διάσταση, 2 εκδόσεις
6. Η φιλοσοφική σκέψη από το Θαλή έως τη σύγχρονη εποχή.
7. Η ελληνική γεωργία τα τελευταία χρόνια, 2 εκδόσεις
8. Ηλίας Ηλιού, η ζωή και η δράση του.
9. Συνομιλία με το χρόνο (αυτοβιογραφικό).
10. Ιστορικοί πολιτισμοί.
Παραπομπές
Βουλευτές Καρδίτσας
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ
Βουλευτές εκλεγμένοι με την ΕΔΑ
Περιφερειάρχες Νοτίου Αιγαίου
Έλληνες νομικοί
Έλληνες συγγραφείς
Νομάρχες Ιωαννίνων
Νομάρχες Μαγνησίας
Έλληνες αντιστασιακοί
|
158345
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Κυριάκος Βαρβαρέσος
|
Ο Κυριάκος Βαρβαρέσος (4 Μαρτίου 1884 – 22 Φεβρουαρίου 1957) ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός, πολιτικός και οικονομολόγος, πολλές φορές υπουργός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από τα Βάτικα (σημερινή Νεάπολη) της Λακωνίας. Αδελφός του ήταν ο ζωγράφος Αχιλλέας Βαρβαρέσος. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και οικονομικά στα πανεπιστήμια του Μονάχου και του Βερολίνου. Εργάστηκε στον δημόσιο τομέα φτάνοντας γρήγορα στη θέση του διευθυντή του υπουργείου γεωργίας, εμπορίου και εργασίας. Το 1916 τοποθετήθηκε γενικός διευθυντής του υπουργείου επισιτισμού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1918. Παράλληλα ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα εκλεγόμενος το 1918 έκτακτος καθηγητής στην έδρα της πολιτικής οικονομίας της νομικής σχολής Αθηνών και το 1924 τακτικός. Το ίδιο έτος άρχισε να συνεργάζεται με την Εθνική τράπεζα μεταπηδώντας στη συνέχεια στην Τράπεζα της Ελλάδος, της οποίας το 1933 διορίστηκε υποδιοικητής και το 1939 διοικητής, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1946. Το 1936 εξελέγη μέλος της ακαδημίας Αθηνών.
Το 1932 ανέλαβε το υπουργείο οικονομίας τον τρίτο χρόνο της κυβέρνησης Βενιζέλου του 1929, το οποίο διατήρησε στην κυβέρνηση Παπαναστασίου και στη νέα κυβέρνηση Βενιζέλου το 1932. Με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, διέφυγε στο εξωτερικό μαζί με την ελληνική κυβέρνηση διατελώντας την περίοδο 1941 - 1943 υπουργός οικονομικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε για να ταξιδέψει στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία προκειμένου ως απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης να διευθετήσει βασικά οικονομικά θέματα και να συμμετάσχει ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στην διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς. Στις δύο κυβερνήσεις του Πέτρου Βούλγαρη (Απριλίου 1945 και Αυγούστου 1945) αναλαμβάνει αντιπρόεδρος και υπουργός εφοδιασμού. Η αποτυχία της οικονομικής του πολιτικής όμως τον ανάγκασε να αποσυρθεί από τα πολιτικά δρώμενα και να αναλάβει θέση οικονομικού συμβούλου στη Διεθνή Τράπεζα στις ΗΠΑ, όπου παρέμεινε μέχρι και τον θάνατό του.
Ως βασικό στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος, ο Βαρβαρέσος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων. Το 1931 διαφώνησε με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Αλέξανδρο Διομήδη, ως προς την παραμονή της δραχμής στον κανόνα χρυσού-συναλλάγματος. Ως υπουργός οικονομικών στις κυβερνήσεις Βενιζέλου, εγκατέλειψε τον χρυσό κανόνα και ρύθμισε το εξωτερικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, συμμετείχε σε όλες τις διαπραγματεύσεις για την οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας καθώς και στην ίδρυση της Διεθνούς Τράπεζας. Από τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης προσπάθησε να επιβάλει πρόγραμμα σταθεροποίησης, το οποίο όμως κατέληξε σε αποτυχία με αποτέλεσμα να παραιτηθεί. Το 1952 υπέβαλε έκθεση στην κυβέρνηση, ύστερα από πρόταση αυτής, προκειμένου να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, χωρίς όμως τελικά να γίνει δεκτή.
Απεβίωσε στην Ουάσινγκτον το 1957 και κηδεύθηκε από τον Ελληνορθόδοξο ναό της Αγίας Σοφίας.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Καριζώνη Αικατερίνη: «Το οικονομικό πρόγραμμα του Βαρβαρέσσου. Μια πρώτη απόπειρα διαρθρωτικής πολιτικής στην μετακατοχική Ελλάδα», Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, ΙΕ΄ Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο-Πρακτικά, Αθήνα, 1995, σσ. 493-514
Έλληνες νομικοί
Καθηγητές νομικής Αθηνών
Έλληνες υπουργοί Οικονομικών
Έλληνες υπουργοί Εφοδιασμού
Έλληνες οικονομολόγοι
Μέλη της Ακαδημίας Αθηνών
Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος
|
654664
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%202019
|
Λετονικές προεδρικές εκλογές 2019
|
Έμμεσες προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στη Λετονία στις 29 Μαΐου 2019.
Σύστημα ψηφοφορίας
Πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται στη Saeima (Βουλή) επιλέγουν τον υποψήφιό τους.
Ο πρόεδρος εκλέγεται από τον πρώτο γύρο αν συμπληρώσει την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών, δηλαδή τις 51 ψήφους επί συνόλου 100.
Σε περίπτωση αποτυχίας να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο, οργανώνεται 2ος γύρος με τους ίδιους υποψηφίους και υπό τις ίδιες συνθήκες. Εάν πάλι δεν εκλεγεί κανείς, τότε οι δύο πρώτοι υποψήφιοι προκρίνονται σε έναν τρίτο γύρο και εκείνος που θα συγκεντρώσει 51 ψήφους εκλέγεται πρόεδρος. Ο πρόεδρος της Saeima ηγείται του εκλεκτορικού κολεγίου.
Σε περίπτωση αποτυχίας, η διαδικασία επαναλαμβάνεται από την αρχή.
Εκλογές
Ο πρώην δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Έγκιλς Λέβιτς εξελέγη πρόεδρος με 61 ψήφους.
Αναλυτικά τα αποτελέσματα:
Έγκιλς Λέβιτς – 61 ψήφοι
Ντίτζις Σμιτς – 24 ψήφοι
Γιούρις Γιάνσονς – 8 ψήφοι
Έχοντας λάβει την υποστήριξη 61 βουλευτών, ο Λέβιτς εξελέγη για να υπηρετήσει τετραετή θητεία στην προεδρία της χώρας. Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 8 Ιουλίου 2019 και διαδέχθηκε στο αξίωμα τον Ράιμοντς Βέγιονις.
Παραπομπές
2019
Λετον
|
252678
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF
|
Πόλεις του Τσαλατενάνγκο
|
Αυτός είναι ένας κατάλογος πόλεων του Διαμερίσματος Τσαλατενάνγκο, Ελ Σαλβαδόρ. Πρωτεύουσα είναι η Τσαλατενάνγκο.
Πόλεις
Άγουα Καλιέντε
Αρκατάο
Ασακουάλπα
Ελ Καρρισάλ
Ελ Παραΐσο
Κομπάλα
Κονσεπσιόν Κεσαλτεπέκε
Λα Λαγούνα
Λα Πάλμα
Λα Ρέινα
Λας Βουέλτας
Νέο Κπονσεπσιόν
Νέο Τρινιδάδ
Νόμπρε δε Χεσούς
Ντούλσε Νόμπρε δε Μαρία
Όχος δε Άγουα
Ποτονίκο
Δαν Αντόνιο δε λα Κρους
Σαν Αντόνιο Λος Ράντσος
Σαν Ιγνάσιο
Σαν Ισίδρο Λαμπραδόρ
Δαν Λουίς δελ Κάρμεν
Σαν Μιγκέλ δε Μερσέδες
Σαν Ραφαέλ
Σαν Φερνάντο
Σαν Φρανσίσκο Λέμπα
Σαν Φρανσίσκο Μορασάν
Σαν Χοσέ Κανκάσκε
Σαν Χοσέ Λας Φλόρες
Σιταλά
Σάντα Ρίτα
Τεχούτλα
Τσαλατενάνγκο
Δείτε επίσης
Κατάλογος πόλεων του Ελ Σαλβαδόρ
Πολεις
|
823789
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BD%20%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Κάριν Μόνσντοτερ
|
Η Αικατερίνη Μόνσντοτερ, σουηδ.: Κarin Månsdotter, (6 Νοεμβρίου 1550 – 13 Σεπτεμβρίου 1612) ήταν αρχικά ερωμένη του βασιλιά Έρικ ΙΔ΄ της Σουηδίας και στη συνέχεια βασίλισσα για λίγο, ως σύζυγός του.
Πρώιμη ζωή
Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη από έναν στρατιώτη και αργότερα δεσμοφύλακα ονόματι Μονς (Måns, το επίθετό της είναι πατρωνυμικό, σημαίνει «κόρη του Mονς») και τη σύζυγό του Ίνγκριντ. Η μητέρα της καταγόταν από μία οικογένεια αγροτών στο Ούπλαντ και λέγεται ότι πωλούσε λαχανικά στην πλατεία. Και οι δύο γονείς της πιστεύεται ότι απεβίωσαν περί το 1560. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Έρικ ΙΔ΄ την παρατήρησε για πρώτη φορά να πωλεί ξηρούς καρπούς σε μία πλατεία στη Στοκχόλμη και έμεινε τόσο έκπληκτος από την ομορφιά της, που την πήγε στην Αυλή ως ερωμένη του. Ωστόσο στην πραγματικότητα η Kάριν Μόνσντοτερ το 1564 είχε απασχοληθεί ως υπηρέτρια της Κάθριν, συζύγου του έμπιστου μουσικού της αυλής του βασιλιά Γκερτ Κάντορ, που είχε μία ταβέρνα και έναν ξενώνα στο σπίτι του και πιθανότατα εξυπηρετούσε τους καλεσμένους τους ως σερβιτόρα. Έγινε υπηρέτρια της αδελφής του βασιλιά, της πριγκίπισσας Ελισάβετ, όταν έγινε ερωμένη του βασιλιά το 1565.
Βασιλική ερωμένη
Βασίλισσα
Φυλάκιση
Χηρεία
Οικογένεια
Η Kάριν Μόνσντοτερ παντρεύτηκε τον Έρικ ΙΔ΄ των Βάσα, βασιλιά της Σουηδίας και είχε τα ακόλουθα παιδιά:
Σίγκριντ (1566–1633) (γεννημένη πριν από το γάμο), κυρία των τιμών, παντρεύτηκε δύο φορές με ευγενείς.
Γουσταύος της Σουηδίας (1568–1607) (γεννημένος πριν από το γάμο), μισθοφόρος.
Χένρικ (1570-1574), απεβ. 4 ετών.
Άρνολντ (1572-1573), απεβ. 1 έτους.
Η Kάριν Μόνσντοτερ στη μυθοπλασία
Η Kάριν Μόνσντοτερ έχει παρασταθεί σε ταινίες και βιβλία. Η ταινία Karin Månsdotter του Alf Sjöberg γυρίστηκε το 1954. Ο Φινλανδός συγγραφέας Mίκα Βαλτάρι έγραψε ένα ιστορικό μυθιστόρημα το 1942 (αρχικά γραμμένο στα φινλανδικά, μεταφράστηκε στα σουηδικά το 1943).
Κληρονομιά
Ο αστεροειδής 832 Karin ονομάστηκε προς τιμήν της.
Σημειώσεις
↑ ↑
↑ ↑
↑ Bolesław Mrozewicz: Swedish, Finnish and Polish elements in Mika Waltari's first historical novel "Karin Månsdotter" http://core.ac.uk/display/10867366
Βιβλιογραφικές αναφορές
Lars-Olof Larsson (στα σουηδικά): Arvet efter Gustav Vasa (The legacy of Gustav Vasa) (2005)
Περαιτέρω ανάγνωση
Karin Månsdotter at Svenskt kvinnobiografiskt lexikon
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Kaarina Maununtytär (1550 - 1612)
Βασίλισσες της Σουηδίας
|
820958
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%20%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%93%CE%B9%CE%AD%CE%B6%CE%B9
|
Σαν Πάολο ντι Γιέζι
|
Το Σαν Πάολο ντι Γιέζι (ιταλικά: San Paolo di Jesi) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Ανκόνας, στην περιφέρεια των Μάρκε.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Ανκόνας
|
613602
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95.%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Α.Ε. Περάματος Αττικής
|
Η Αθλητική Ένωση Περάματος είναι ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα το Πέραμα Αττικής. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1927 και έχει αύξοντα Αριθμό Μητρώου Ε.Π.Ο. 643. Χρώματα του συλλόγου αποτελούν το κίτρινο και το μαύρο. Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Πειραιώς και αγωνίζεται στις διοργανώσεις της. Έδρα της ομάδας αποτελεί το Δημοτικό γήπεδο Περάματος. Ο σύλλογος έχει συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής κατηγορίας.
Ιστορικό
Η «Αθλητική Ένωσις Περάματος» ιδρύθηκε το 1927 από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες με καταγωγή από το Φανάρι, στο ακριτικό Πέραμα του Πειραιά που τους θύμιζε τον τόπο τους. Ο σύλλογος από την ίδρυσή του μέχρι και τις αρχές της μεταπολεμικής περιόδου δρούσε σαν ανεξάρτητος, δινόντας πλήθος φιλικών αγώνων με ομάδες κυριότερα του Πειραιά και της Αθήνας.
Από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αγωνιζόταν στην Δόκιμη κατηγορία της Ε.Π.Σ. Πειραιώς μέχρι και το 1957, όποτε και 30 πλέον χρόνια έπειτα την ίδρυση του συλλόγου εντάσσεται επίσημα πλέον στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Πειραιώς, ξεκινώντας από τη Δ' κατηγορία την περίοδο 1957-58. Εκείνα τα χρόνια αγωνιζόντουσαν στην ομάδα ποδοσφαιριστές που μετέπειτα έπαιξαν σε μεγαλύτερες κατηγορίες όπως μεταξύ άλλων ο Νίκος Ζαγκώτσης (Α.Ε.Κ.). Με την δικτατορία τον Απρίλιο του 1967 και έπειτα από δικτατορικό διάταγμα ο σύλλογος διαλύθηκε. Ωστόσο όμως, με την μεταπολίτευση το 1974, η Αθλητική Ένωση Περάματος επανιδρύθηκε έπειτα από τη διάσωση του καταστατικού και της σημαίας της από τον Θεόδωρο Νικολέτο και επανεντάχθηκε στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Πειραιώς και στα μητρώα της Ε.Π.Ο. με αριθμό μητρώου 643. Έτσι, από τη σεζόν 1974-75 αρχίζει εκ νέου η αγωνιστική δράση του συλλόγου, ξεκινώντας από τη Γ' κατηγορία.
Η «Α.Ε.Π.» το 1983 και όντας σύλλογος Β' κατηγορίας ήταν φιναλίστ του κυπέλλου Ε.Π.Σ. Πειραιώς στον τελικό του σταδίου Γ. Καραϊσκάκης με αντίπαλο τη Νίκη Ρέντη, ομάδα του Εθνικού ερασιτεχνικού πρωταθλήματος. Το 2006 κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Πειραιώς και ανήλθε στην Δ' Εθνική κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της, όπου αγωνίστηκε για 5 χρονιές μέχρι και το 2011. Πιο συγκεκριμένα στην Δ' Εθνική αγωνίστηκε για πρώτη φορά τις χρονιές 2006-07, 2007-08, 2008-09, 2009-10 και 2010-11 και τη σεζόν 2006-07 κατέλαβε την 2η θέση της βαθμολογίας του 9ου ομίλου, χάνοντας οριακά την κατάκτηση πρωταθλήματος και την άνοδο στην Γ' Εθνική. Επίσης, το 2008 έφτασε για 2η φορά στην ιστορία της στον τελικό του κυπέλλου Ε.Π.Σ. Πειραιώς όποτε και ηττήθηκε από τον Σαρωνικό Αίγινας στο γήπεδο της Νεάπολης. Το 2009 έφτασε για τρίτη φορά στην ιστορία της και για δεύτερη συνεχόμενη στον τελικό του κυπέλλου Ε.Π.Σ. Πειραιώς, όπου αυτή τη φορά αναδείχθηκε κυπελλούχος επικρατώντας του συμπολίτη Περαμαϊκού στο γήπεδο της Νεάπολης.
Παραπομπές
Αθλητικοί σύλλογοι Πειραιά
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1927
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1927
|
506562
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%B4%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Δίδυμος ο Χαλκέντερος
|
Ο Δίδυμος ο Χαλκέντερος (λατινικά: Didymus Chalkenterus, 63 π.Χ. – 10 μ.Χ.) ήταν Έλληνας λόγιος και γραμματικός που άκμασε την εποχή του Κικέρωνα και του Αυγούστου.
Βιογραφικό
Έζησε και δίδαξε στην Αλεξάνδρεια, καθώς και στην Ρώμη όπου έγινε φίλος με τον Ρωμαίο συγγραφέα Βάρωνα. Θεωρείται πως εισήγαγε την αλεξανδρινή φιλολογία στην Ρώμη.
Είναι κυρίως γνωστός για τον πολύ μεγάλο αριθμό γραπτών και σχολιασμών που παρήγαγε, έργο από το οποίο δεν διασώζεται σχεδόν τίποτα παρά μόνο σε αναφορές άλλων συγγραφέων. Το προσωνύμιο Χαλκέντερος το απέκτησε με την έννοια ότι είχε δυνατό στομάχι λόγω της ακούραστης συγγραφικής του δραστηριότητας, καθώς λέγεται πως είχε γράψει τόσα πολλά συγγράμματα ώστε ακόμα και ο ίδιος δεν θυμόταν τα παλιά του βιβλία και συχνά έπεφτε σε αντιφάσεις, έτσι απέκτησε το επιπλέον προσωνύμιο ο Βιβλιολάθης. Ο Αθήναιος αναφέρει πως είχε γράψει 3.500 έργα, ενώ ο Σενέκας αποτίμησε το σύνολο στα 4.000.
Εργογραφία
Ανήκε στην φιλολογική σχολή του Αρίσταρχου του Σαμόθρακα, και έγραψε πραγματεία σχετικά με την έκδοση των ομηρικών κειμένων του Αρίσταρχου η οποία είχε τον τίτλο . Διασώζονται αποσπάσματα του κειμένου στον κώδικα Venetus A της Ιλιάδος.
Έγραψε επίσης σχολιασμό στα έργα πολλών Ελλήνων ποιητών και πεζογράφων. Ως προς τους ποιητές, ασχολήθηκε με τους λυρικούς, ιδίως με τον Βακχυλίδη και τον Πίνδαρο, καθώς και με το δράμα, με την πλειοψηφία των σχολίων για τα έργα του Πινδάρου και του Σοφοκλή να έχουν ξεκινήσει από τον Δίδυμο. Αναφέρεται επίσης συχνά στα αριστοφανικά σχόλια, και είναι επίσης γνωστός για την συγγραφή πραγματειών σχετικά με τον Ευριπίδη, Ίωνα, Φρύνιχο, Κρατίνο, Μένανδρο, και πολλούς ρήτορες όπως Δημοσθένη, Ισαίο, Υπερείδη, Δείναρχο, και άλλους.
Εκτός από τους παραπάνω σχολιασμούς, υπάρχουν αναφορές σε έργα άλλων συγγραφέων των παρακάτω έργων του Διδύμου, χωρίς να διασώζεται πλέον κανένα από αυτά:
, το οποίο αποτελούνταν από τουλάχιστον 28 τόμους
λέξις κωμική, έργο το οποίο χρησιμοποίησε εκτενώς ο Ησύχιος
ένα άλλο γλωσσολογικό έργο σχετικά με λέξεις άγνωστης ή αβέβαιης ερμηνείας, το οποίο αποτελούνταν από τουλάχιστον 7 τόμους
ένα επιπλέον γλωσσολογικό έργο σχετικά με τις λανθασμένες εκφράσεις ή εκφράσεις παραφθοράς
, συλλογή ελληνικών παροιμιών σε 13 τόμους, τα οποία περιέχονται στην συλλογή παροιμιών του Ζηνόβιου
, σχετικά με τους νόμους του Σόλωνα, το έργο αυτό αναφέρεται από τον Πλούταρχο
πραγματεία ως απάντηση προς το έργο De re publica του Κικέρωνα, αποτελούμενη από 6 τόμους, αργότερα ο Σουητώνιος έγραψε σχετικό έργο ως ανταπάντηση
Επιπλέον, διασώζονται κάποια αποσπάσματα σχετικά με την γεωργία και την βοτανική, σχολιασμοί των έργων του Ιπποκράτη, καθώς και ένα έργο που διασώζεται αυτοτελές με τον τίτλο . Λόγω της δραστικής θεματολογικής διαφοράς είναι πιθανό πως τα συγγράμματα αυτά ανήκουν σε κάποιον άλλο συγγραφέα με το ίδιο όνομα.
Επίσης μελετώντας απόσπασμα παπύρου στο οποίο περιέχεται σχολιασμός του ως προς τους Φιλιππικούς λόγους του Δημοσθένη, ενισχύεται η υπόθεση πως ο Δίδυμος δεν έκανε πρωτογενή έρευνα, αλλά ήταν λεπτομερής συντάκτης ο οποίος συγκέντρωνε πολλές από τις γνώσεις παλαιοτέρων συγγραφέων, και ήταν σε θέση να σχολιάζει σχετικά με θέματα χρονολογίας και ιστορίας, καθώς και ρητορικής και τεχνοτροπίας.
Παραπομπές
Σχετική βιβλιογραφία
Erbse, H. 1969-88, Scholia Graeca in Homeri Iliadem, 7 vols. (Berlin)
Schmidt, M. 1964 [1854], Didymi Chalcenteri grammatici Alexandrini fragmenta quae supersunt omnia, reprint (Amsterdam)
Didymos: On Demosthenes, edited with a translation by Philip Harding, 2006 (OUP)
Russell, H.A. 1948, "Old Brass-Guts", The Classical Journal 43.7: 431-432
Αρχαίοι Έλληνες γραμματικοί
Αρχαίοι Έλληνες λεξικογράφοι
|
177949
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CF%86%CE%AE%CE%B2%CF%89%CE%BD
|
Όρκος των Αθηναίων Εφήβων
|
Ο Όρκος των Αθηναίων Εφήβων ή ο της Αγραύλου εφήβων όρκος ή ο των Εφήβων όρκος ήταν ο όρκος που έδιναν οι Αθηναίοι έφηβοι κατά την ενηλικίωσή τους, όταν έπαιρναν τα όπλα. Οι Αθηναίοι, όταν γίνονταν 18 ετών έπρεπε να υπηρετήσουν στρατιώτες για δύο χρόνια. Σε επίσημη τελετή, παρουσιάζονταν στην εκκλησία του δήμου στην Πνύκα, αναγράφονταν στους καταλόγους των πολιτών (ληξιαρχικόν γραμματείον) και τους χορηγούνταν ένα δόρυ και μια ασπίδα. Η τελετή αυτή συχνά συνδυάζονταν με θεατρικές εκδηλώσεις. Κατόπιν, ένοπλοι ανέβαιναν στην Ακρόπολη και κρατώντας ασπίδα έδιναν στο ιερό της Αγραύλου τον όρκο των Αθηναίων εφήβων. Ο όρκος διασώζεται από τον ρήτορα Λυκούργο και αναφέρεται από τον Δημοσθένη και τον Αριστοτέλη. Λέγεται μάλιστα πως ο όρκος γράφτηκε από τον ίδιο τον Σόλωνα, νομοθέτη των Αθηναίων.
Στον όρκο διακρίνουμε πρωτίστως την προσήλωση στον παραστάτη, κρίσιμο σημείο στον τρόπο διεξαγωγής της μάχης εκείνων των εποχών, τον σεβασμό στα ιερά, στην πατρίδα και στους νόμους. Εν κατακλείδι αναφέρονται ως μάρτυρες θεοί, που προσδίδουν επισημότητα και κύρος στις ένορκες διαβεβαιώσεις των εφήβων.
Κρατώντας τα όπλα που του εμπιστευόταν η Πατρίδα, ο Αθηναίος έφηβος μπροστά στο ναό της Αγραύλου έδινε τον όρκο :
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λυκούργος των Αθηνών, Κατά Λεωκράτους 1.77
Βιβλιογραφία
Κωνσταντίνος Τσάτσος, Λυκούργος, στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Γ2, εκδ. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1972, σελ. 559-560
Ορκος
Αθναιων εφηβων
|
81294
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%94%CF%8D%CE%BF%20%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD
|
Φερδινάνδος Β΄ των Δύο Σικελιών
|
Ο Φερδινάνδος Β΄ (ιταλ. Ferdinando II delle Due Sicilie, 12 Ιανουαρίου 1810 - 22 Μαΐου 1859) υπήρξε βασιλιάς των Δύο Σικελιών (12 Ιανουαρίου 1830 - 22 Μαΐου 1859) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών.
Βιογραφία
Ο Φερδινάνδος Κάρολος γεννήθηκε στο Παλέρμο. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών και της Μαρίας Ισαβέλλας των Βουρβόνων, κόρης του Καρόλου Δ΄ της Ισπανίας.
Στα νεανικά του χρόνια ήταν πολύ δημοφιλής. Οι προοδευτικές του ιδέες οδήγησαν τον λαό να του δώσει τον χαρακτηρισμό Λαζαρόνι, που ήταν μια από τις κατώτερες τάξεις της ναπολιτάνικης κοινωνίας.
Διαδεχόμενος τον πατέρα του στον θρόνο υπέγραψε έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο έδινε προτεραιότητα σε θέματα δικαιοσύνης, αναμόρφωσης των οικονομικών και γενικά κάνοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να επουλώσει τις πληγές που άφησαν οι προγενέστεροί του. Έκανε ό,τι το καλύτερο δυνατό για να ικανοποιήσει και τον λαό του και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Μείωσε τους φόρους και τις δαπάνες, κατασκεύασε το πρώτο σιδηροδρομικό δίκτυο και το πρώτο ατμόπλοιο σε όλη την Ιταλική χερσόνησο.
Αυταρχική διακυβέρνηση
Το 1837, αντιστράφηκαν τα πράγματα, όταν κατέπνιξε βίαια επαναστατικό κίνημα στη Σικελία που ζητούσε Σύνταγμα και εκδημοκρατισμό του θεσμού της βασιλείας. Τον Σεπτέμβριο του 1847, επαναστάσεις στο Ρήγιο και στην Καλαβρία καταστάλθηκαν από τον στρατό του, ενώ η επανάσταση (1848) στο Παλέρμο της Σικελίας στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσει μια σειρά επαναστατικών κινημάτων την ίδια χρονιά σε όλα τα βασίλεια της Ευρώπης. Ο Φερδινάνδος πιέστηκε να δημιουργήσει Σύνταγμα στα πρότυπα του καταστατικού που είχε υπογράψει το 1830.
Μια διαφωνία για τη μορφή του όρκου των μελών του Κοινοβουλίου έκανε τον βασιλιά να αρνηθεί το Σύνταγμα, οπότε διέλυσε το Κοινοβούλιο (1849) και ξέσπασαν νέες ταραχές. Η Σικελία κήρυξε την ανεξαρτησία της ως δημοκρατία υπό τον Ρουτζέρο Σέτιμο και τον βασιλιά έκπτωτο (13 Απριλίου 1848). Ο Φερδινάνδος ετοίμασε στρατό 20.000 ανδρών υπό την ηγεσία του στρατηγού Κάρλο Φιλανγκιέρι, ώστε να καταπνίξει τη Σικελική επανάσταση, επαναφέροντας τη Σικελία υπό το απολυταρχικό του καθεστώς.
Παράλληλα, ένας στόλος έφτασε στην Μεσσήνη και παρόλο που οι κάτοικοι είχαν παραδοθεί επιδόθηκε επί οκτώ ώρες σε σφαγές. Τον Μάιο του 1849, η Σικελία υποτάχθηκε οριστικά ενώ το διάστημα 1849-1851, η σκληρή του πολιτική ανάγκασε πολλούς κατοίκους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, αφού πάνω από 2.000 αντίπαλοι του φυλακίσθηκαν.
Αντιδράσεις από την Αγγλία
Το 1850, επισκέφθηκε τη Σικελία ο Άγγλος πρωθυπουργός Ουίλλιαμ Γκλάντστοουν, ο οποίος βλέποντας τις αθλιότατες για τους κατοίκους συνθήκες στο βασίλειο της Νάπολης άρχισε να μειώνει την υποστήριξη που είχε απέναντι στον Φερδινάνδο και να παίρνει τελικά το μέρος των επαναστατών. Με μια σειρά γραμμάτων του προς το φιλο-βουρβονικό αγγλικό Κοινοβούλιο τονίζει ότι είναι ανάγκη να περιοριστεί η ασυδοσία του, στην ανάγκη και να ανατραπεί. Η απώλεια της στήριξης των Άγγλων θα είναι τελικά αιτία αμέσως μετά τον θάνατο του το βασίλειο του να καταληφθεί και να προσαρτηθεί στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, με τη δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους.
Η αυξανόμενη αντιπάθεια της Αγγλικής κυβέρνησης απέναντι του θα είναι αιτία να αποσύρει η Αγγλία μαζί με τη Γαλλία τους πρεσβευτές της από αυτόν (1856), ενώ την ίδια χρονιά γίνεται εναντίον του δολοφονική απόπειρα από κάποιον στρατιώτη. Πέθανε το 1859 σε ηλικία 49 ετών, λίγο μετά την κήρυξη πολέμου από τη Γαλλική Αυτοκρατορία και το Βασίλειο της Σαρδηνίας στην Αυστριακή Αυτοκρατορία που στη συνέχεια θα οδηγούσε στον αγώνα για την Ιταλική Ενοποίηση.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε πρώτα το 1832 τη Μαρία Χριστίνα της Σαβοΐας, κόρη του Βίκτωρα Εμμανουήλ Α΄ της Σαρδηνίας, και παιδί τους ήταν:
Φραγκίσκος Β΄ (1836 - 1894), Βασιλιάς των Δύο Σικελιών.
Το 1836 απεβίωσε η Μαρία Χριστίνα και ο Φερδινάνδος Β΄ έκανε το 1837 δεύτερο γάμο με τη Μαρία Θηρεσία των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρη του Καρόλου Λουδοβίκου, Αρχιδούκα της Αυστρίας & Δούκα του Τέσσεν. Απέκτησαν 12 παιδιά:
Λουδοβίκος (1838 - 1886), Κόμης του Τράνι.
Αλβέρτος (1839 - 1844), Δούκας του Καστροτζοβάννι.
Αλφόνσος (1841 - 1934), Κόμης της Καζέρτα.
Μαρία Αννουνσιάτα (1844 - 1899), παντρεύτηκε τον Κάρολο Λουδοβίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης, Αρχιδούκα της Αυστρίας.
Μαρία Ιμμακουλάτα (1844 - 1899), παντρεύτηκε τον Κάρολο Σαλβάτορ της Αυστρίας.
Γαϊτάνος (1846 - 1871), Κόμης του Τζιρτζέντι (Ακράγαντα).
Ιωσήφ (1848 - 1851), Κόμης της Λουτσέρα.
Μαρία Πία (1849 - 1882), παντρεύτηκε τον Ροβέρτο της Πάρμας.
Βικέντιος (1851 - 1854), Κόμης του Μελάτσο.
Πασχάλης (1852 - 1904), Κόμης του Μπάρι.
Μαρία Λουίζα (1855 - 1874), παντρεύτηκε τον Ερρίκο των Βουρβόνων-Πάρμας, Κόμη του Μπάρντι.
Πρόγονοι
Πηγές
J. Gondon, C. MacFarlane, Confutazioni alle lettere del signor Gladstone, published in Lausanne, 1851
Αναφορές
Βασιλείς της Νεαπόλεως
Βασιλείς της Σικελίας
Δούκες της Καλαβρίας
Οίκος των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών
|
637835
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Λατίνος
|
Ο Λατίνος (Λατινική γλώσσα : Latinus), ήταν μία σημαντική μορφή στην Ελληνική μυθολογία και στην Ρωμαϊκή μυθολογία, σχετίζεται με ήρωες του Τρωικού Πολέμου όπως ο Οδυσσέας και ο Αινείας. Η εμφάνιση του στην Αινειάδα δεν έχει σχέση με την αντίστοιχη στην Ελληνική μυθολογία, η ομοιότητα ωστόσο των δύο χαρακτήρων μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο.
Ελληνική μυθολογία
Ο Ησίοδος στην Θεογονία γράφει ότι ο Λατίνος ήταν γιος του Οδυσσέα και της Κίρκης, βασίλευσε στον λαό των Τυρρηνών που ταυτίζονται με τους Ετρούσκους μαζί με τους αδελφούς του Αρδέα και Τηλέγονο. Οι μεταγενέστεροι συγγραφείς γράφουν ότι η μητέρα του ήταν η Πανδώρα και αδελφός του ο Γραικός. Η Θεογονία του Ησιόδου καταγράφει ότι ο Γραικός είχε τρεις αδελφούς Έλλην, Μάγνητας και Μακεδών, ο Έλλην ήταν πατέρας του Αιόλου, του Ξούθου, και του Δώρου.
Ρωμαϊκή μυθολογία
Ο Βιργίλιος στην Αινειάδα τον καταγράφει σαν βασιλιά των Λατίνων, γονείς του ήταν ο θεός Φαύνος και η νύμφη Μαρίκα, με την σύζυγο του Αμάτα απέκτησε την Λαβίνια. Ο Λατίνος φιλοξένησε τον Αινεία και τους υπόλοιπους εξόριστους από την Τροία, τους πρόσφερε άσυλο και κατοικία. Η Αμάτα είχε υποσχεθεί να δώσει την Λαβίνια σύζυγο στον βασιλιά τον Ρούτουλων Τούρνο αλλά ο θεός Φαύνος της πρότεινε να την δώσει σύζυγο στον Αινεία. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στους Τρώες του Αινεία και τους Ρούτουλους του Τούρνου, στην τελική μονομαχία ανάμεσα στους δύο αρχηγούς ο Τούρνος σκοτώθηκε. Ο γιος του Αινεία Ασκάνιος ίδρυσε την Άλμπα Λόνγκα, έγινε ο γενάρχης μιας μεγάλης σειράς βασιλέων της πόλης, απόγονοι του τα αδέλφια Ρωμύλος και Ρώμος που ίδρυσαν την Ρώμη. Η Ρωμαϊκή έκδοση δεν ταυτίζεται με κανέναν τρόπο με την Ελληνική, σύμφωνα με την Ελληνική ο Οδυσσέας συνάντησε την Κίρκη μερικούς μήνες μετά την λήξη των Τρωικών συνεπώς όταν έφτασε ο Αινείας ήταν μόλις επτά ετών, συνεπώς αδύνατο να είχε ενήλικη κόρη.
Παραπομπές
Πηγές
Ησίοδος, Θεογονία
Βιργίλιος, Αινειάδα, Βιβλίο Ζ΄
Τίτος Λίβιος, "Ab urbe condita", Βιβλίο Α΄
Robin Hard; H. J. Rose (2004). The Routledge Handbook of Greek Mythology: Based on H.J. Rose's "Handbook of Greek Mythology". Psychology Press.
Ρωμαϊκή μυθολογία
Βασιλείς της Άλβα Λόνγκα
|
384403
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Μάριος Βάρβογλης
|
Ο Μάριος Βάρβογλης (Βρυξέλλες, 26 Απριλίου 1883] - Αθήνα, 30 Ιουλίου 1967) ήταν Έλληνας συνθέτης. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους δημιουργούς της σύγχρονης νεοελληνικής μουσικής σκηνής.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες του Βελγίου και ήταν γιος του Νικολάου Βάρβογλη, αξιωματικού του στρατού. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από παλαιά οικογένεια της Τρίπολης και ήταν ανηψιός του πολιτικού Φίλιππου Βάρβογλη, εγγονός του πολιτικού Παναγιώτη Βάρβογλη και δισέγγονος του αγωνιστή του 1821 Γεωργίου Βάρβογλη. Μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και την Σκόλα Καντόρουμ (Schola Cantorum de Paris) της ίδιας πόλης με τους Λερού (Leroux), Ζορζ Κοσάντ (Georges Caussade), Βενσάν ντ'Ιντί (Vincent d'Indy) και άλλους. Παρέμεινε στο Μονπαρνάς (Montparnasse) του Παρισιού μέχρι το 1922 και διατήρησε στενές σχέσεις με κύκλους καλλιτεχνών που συμπεριλάμβαναν τους Αλφρέντο Καζέλα (Alfredo Casella), Μωρίς Ραβέλ (Maurice Ravel), Εντγκάρ Βαρέζ και τον Αμεντέο Μοντιλιάνι (Amedeo Modigliani) ο τελευταίος πίνακας του οποίου ήταν το πορτρέτο του Βάρβογλη.
Μετά το 1920, δίδαξε στο Ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης. Το 1924 διορίσθηκε καθηγητής μουσικής στη δημόσια, μέση εκπαίδευση, και το 1951 τίμηθηκε διά βασιλικού διατάγματος για τη μακράν και ευδόκιμον υπηρεσία του σε αυτήν. Καταδιώχθηκε κατά την διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου στην Ελλάδα για τις πολιτικές πεποιθήσεις του, και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φυλακίστηκε σε βρετανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά.
Έργο
Η μουσική του Βάρβογλη ανήκει στην ελληνική εθνική μουσική σχολή, αλλά ήταν επίσης επηρεασμένος από τη γαλλική τεχνοτροπία. Ενδεικτικά, κάποια από τα έργα του είναι τα παρακάτω:
Λυρική σκηνή
Αγία Βαρβάρα (1912)
Το απόγευμα της αγάπης (1944)
Μουσική επένδυση
Αγαμέμνων (Αισχύλος; 1932)
Πέρσαι (Αισχύλος; 1934)
Όρνιθες (Αριστοφάνης; 1942)
Μήδεια (Ευριπίδης; 1942)
Ο όρκος των νεκρών (Ζαχαρίας Παπαντωνίου, 1938)
Να ζει το Μεσολόγγι, για αγγλικό κόρνο και έγχορδα (1933)
Ορχηστρικά
Το πανυγήρι/the feast (1906–9)
Ποιμενική σουίτα (1912)
Καπρίτσιο (1914)
Κανόνας, χορικό και φούγκα στον Μπαχ (1930)
Πρελούδιο, χορικό και φούγκα στον Μπαχ (1937)
Στοχασμός για βιολί (1938)
Δάφνες και κυπαρίσσια (1950)
Πίσω από το συρματόπλεγμα (1945)
Αίθουσας
Doll's Serenade (1905)
Ποιμενική σουίτα (1912)
Hommage a César Franck (βιολί και πιάνο, 1922)
Τρίο για βιολί (1938)
Τρίο για πιάνο (1943)
Πρελούδιο και φούγκα σε βυζαντινό θέμα (1953)
Πιάνο
Η ώρα των παιδιών, 14 κομμάτια (1930)
Ελληνική ραψωδία (1922)
Σονατίνα (1927)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Marios Varvoglis / Sonatine pour piano, 1927 - YouTube
Mario Varvoglis / Reflection, 1938 - YouTube
Μάριος Βάρβογλης: ένας από τους πρωτοπόρους θεμελιωτές της εθνικής μας μουσικής σχολής - Παπαδημητρίου, Βασίλης
M. Varvoglis: Long live Messolonghi -cor anglais and string orchestra -Athens Philharmonia Orchestra, Christos Tsogias-Razakov solo cor anglais
http://varvoglis.blogspot.com/
Παραπομπές
Έλληνες συνθέτες κλασικής μουσικής
Καθηγητές του Ωδείου Αθηνών
|
21606
|
https://el.wikipedia.org/wiki/EGEE
|
EGEE
|
Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα EGEE (Enabling Grids for E-sciencE), έχει σαν κύριο στόχο του, την παροχή σε επιστημονικούς ερευνητές, τόσο του ακαδημαϊκού όσο και του βιομηχανικού τομέα, της δυνατότητας πρόσβασης σε υπολογιστικούς και αποθηκευτικούς πόρους μεγάλης κλίμακας, ανεξαρτήτου γεωγραφικής τοποθεσίας. Το ΕGEE, προσβλέπει επίσης στο να εξοικειώσει όσο το δυνατόν περισσότερους χρήστες με την ιδέα του υπολογιστικού πλέγματος.
Η υποδομή του EGEE έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 17.000 επεξεργαστικές μονάδες και 5 Petabyte αποθηκευτικού χώρου σε όλη την Ευρώπη, διασυνδέοντας 170 υπολογιστικά κέντρα. Η υποδομή αποτελείται από προσωπικούς υπολογιστές ή σχετικά φτηνούς εξυπηρετητές που διασυνδέονται τοπικά σε μορφή συστάδας (cluster), ενώ η διασύνδεση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται πάνω από το Πανευρωπαϊκό Ερευνητικό Δίκτυο GEANT υψηλών ταχυτήτων.
Η υποδομή του EGEE εξυπηρετεί ομάδα εφαρμογών όπως η φυσική υψηλών ενεργειών και η βιοπληροφορική, οι κοινότητες των οποίων έχουν προσαρμόσει τον κώδικά τους σε περιβάλλον υπολογιστικού πλέγματος, ενώ και άλλες εφαρμογές όπως βιοχημείας, μετεωρολογίας, αεροναυπηγικής κ.α. είναι στην πιλοτική φάση προσαρμογής.
Ο διαμοιρασμός των πόρων και ο συντονισμός της εκτέλεσης των εφαρμογών-πελατών γίνεται με χρήση κατάλληλου, εξειδικευμένου ενδιάμεσου λογισμικού.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20091213140338/http://www.eu-egee.org/
https://web.archive.org/web/20110702022612/http://www.egee-see.org/
http://www.hellasgrid.gr
Ευρωπαϊκή Ένωση
|
829777
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Ζίγκμουντ Γιανισέφσκι
|
Ο Ζίγκμουντ Γιανισέφσκι (πολωνικά: Zygmunt Janiszewski, 12 Ιουνίου 1888, Βαρσοβία - 3 Ιανουαρίου 1920, Λβουφ) ήταν Πολωνός μαθηματικός της Μαθηματικής Σχολής της Βαρσοβίας.
Νεανική ηλικία και σταδιοδρομία
Η μητέρα του ήταν η Γιούλια Σουλτς-Χοϊνίτσκα και ο πατέρας του ο Τσέσουαφ Γιανισέφσκι, απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας και διετέλεσε διευθυντής της Société du Crédit Municipal στη Βαρσοβία.
Ο Γιανισέφσκι αναχώρησε από την Πολωνία για να σπουδάσει μαθηματικά στη Ζυρίχη, το Μόναχο και το Γκέτινγκεν, όπου διδάχτηκε από τους πλέον διακεκριμένους μαθηματικούς της εποχής, όπως ο Χάινριχ Μπούρκχαρτ, ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ, ο Χέρμαν Μινκόφσκι και ο Ερνστ Ζερμέλο. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι και το 1911 έλαβε το διδακτορικό του στην τοπολογία υπό την επίβλεψη του Ανρί Λεμπέσγκου. Η διατριβή του είχε τίτλο Sur les continus irréductibles entre deux points (Περί των μη αναγώγιμων συνεχών καμπυλών μεταξύ δύο σημείων). Το 1913 δημοσίευσε ένα θεμελιώδες έργο στον τομέα της τοπολογίας της επιφάνειας με τίτλο On Cutting the Plane by Continua.
Σταδιοδρομία
Ο Γιανισέφσκι δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Λβιβ και ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Κατά το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στρατιώτης στις πολωνικές λεγεώνες του Γιούζεφ Πιουσούτσκι και έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις γύρω από το Βολίν. Μαζί με άλλους αξιωματικούς, αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη στην αυστριακή κυβέρνηση. Ακολούθως εγκατέλειψε τις Λεγεώνες και κρύφτηκε, με το ψευδώνυμο Ζίγκμουντ Βιτσερκέβιτς, στο χωριό Μπόισκα, κοντά στο Ζβόλεν. Από την Μπόισκα μετακόμισε στο Έβιν, κοντά στη Βουοτσουόβα, όπου διηύθυνε ένα καταφύγιο για άστεγα παιδιά.
Το 1917, δημοσίευσε το άρθρο O potrzebach matematyki w Polsce στο περιοδικό Ναούκα Πολωνίας, εγκαινιάζοντας έτσι την Πολωνική Σχολή Μαθηματικών. Ίδρυσε επίσης το περιοδικό Fundamenta Mathematicae. Ο Γιανισέφσκι πρότεινε το όνομα του περιοδικού το 1919, αν και το πρώτο τεύχος δημοσιεύτηκε το 1920, μετά το θάνατό του.
Ο Γιανισέφσκι αφιέρωσε την οικογενειακή περιουσία που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του σε φιλανθρωπίες και στην εκπαίδευση. Επίσης, διέθεσε όλα τα χρηματικά βραβεία που λάμβανε από μαθηματικά βραβεία και διαγωνισμούς για την εκπαίδευση και την ανάπτυξη νέων Πολωνών φοιτητών.
Θάνατος
Η πανδημία γρίπης του 1918-19, του στοίχισε τη ζωή του σε ηλικία μόλις 31 ετών, στις 3 Ιανουαρίου 1920 ενώ βρισκόταν στο Λβιβ. Το σώμα του το κληροδότησε για ιατρική έρευνα και το κρανίο του για κρανιολογική μελέτη, επιθυμώντας να είναι "χρήσιμο μετά το θάνατό του".
Ο Σαμουήλ Ντικστάιν έγραψε έναν αναμνηστικό λόγο μετά τον θάνατο του Γιανισέφσκι, τιμώντας την ταπεινότητα, την καλοσύνη και την αφοσίωσή του στο έργο του:
Ο ενθουσιασμός και η ισχυρή θέληση χαρακτήριζαν τον Γιανισέφσκι όχι μόνο στο επιστημονικό του έργο, αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Η ενεργός συμμετοχή του στις Λεγεώνες, η άρνησή του να δώσει έναν όρκο που δεν συμβάδιζε με την πατριωτική του συνείδηση, το έργο του στον τομέα της εκπαίδευσης, όταν σε μια πολύ δύσκολη στιγμή μπήκε στον τομέα αυτό ως ένας φωτισμένος και σοφός εργάτης, απαλλαγμένος από κάθε προκατάληψη και μεροληψία και φλογερά πρόθυμος μόνο για τη διάδοση του φωτός και της αλήθειας - αυτά τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι στην καρδιά ενός μαθηματικού φαινομενικά αποκομμένου από την ενεργό ζωή έλαμπαν τα αγνότερα συναισθήματα στοργής και αυταπάρνησης. Αν αναφέρουμε επίσης ότι, έχοντας ο ίδιος πολύ λίγες ανάγκες, διέθεσε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για τη μόρφωση νέων ταλέντων και ότι άφησε την περιουσία που κληρονόμησε από τους γονείς του για εκπαιδευτικούς σκοπούς και ειδικότερα για την εκπαίδευση εξαιρετικών ατόμων, τότε μπορούμε πράγματι να αναφωνήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας ότι η μνήμη αυτής της ζωής, που αφιερώθηκε στον σκοπό και διακόπηκε τόσο νωρίς, ζει στα αποτελέσματα και τις πράξεις της και θα παραμείνει πολύτιμη και ζωντανή για εμάς, τους μάρτυρες του έργου του, και για τις επόμενες γενιές.
Αν και ο Γιανισέφσκι μνημονεύεται περισσότερο για τις πολλές συνεισφορές του στα τοπολογικά μαθηματικά στις αρχές του 20ού αιώνα, για την ίδρυση του Fundamenta Mathematicae και για τον ενθουσιασμό του για τη διδασκαλία των νέων, η πίστη του στην πατρίδα του κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου δίνει ίσως τη μεγαλύτερη εικόνα για τον ψυχισμό του. Το καταφύγιο ορφανών που ίδρυσε κατά τη διάρκεια του πολέμου έσωσε αναμφίβολα πολλές ζωές και αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη προσφορά του στον κόσμο.
Στις 3 Ιανουαρίου 2020, στην 100ή επέτειο του θανάτου του, ένας ερευνητής από την Αυστραλία ταξίδεψε στο Λβιβ και συναντήθηκε με τον διευθυντή του νεκροταφείου του Λυχάκιβ. Κανονίστηκε η αποκατάσταση του τάφου, και η πέτρα αποκαταστάθηκε. Ο Γιανισέφσκι είναι θαμμένος στο χωράφι 58, στο αγροτεμάχιο 82 του νεκροταφείου Λιτσάκιβ.
Παραπομπές
Πολωνοί μαθηματικοί
Μαθηματικοί αναλυτές
Τοπολόγοι
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Παρισιού
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
Μαθηματικοί του 21ου αιώνα
Ενταφιασμοί στο Κοιμητήριο Λιτσάκιβσκι
|
53322
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Στρωματοσωρείτης
|
Οι Στρωματοσωρείτες (Stratocumulus) αποτελούν επίσημη κατηγορία νεφών, σύμφωνα με τον Άτλαντα νεφών που εξέδωσε το 1957 ο W.M.O. η χρήση των οποίων γίνεται από τους μετεωρολόγους και απ΄ όλα τα Γραφεία Καιρού του Κόσμου.
Οι Στρωματοσωρείτες έχουν χρώμα γκρίζο και υπόλευκο με ασαφή σκοτεινά τμήματα. Συνήθως αποτελούν μάζες κυλινδρικών νεφών με όψη κυλινδρικού φουσκωτού στρώματος. Εμφανίζονται σε γραμμές κατά ομάδες ή σε κύματα. Πολλές φορές μοιάζουν με τους σωρείτες λόγω των ανοδικών τους κινήσεων. Αυτά τα νέφη δεν παράγουν βροχή, αλλά καμιά φορά μετατρέπονται σε μελανοστρώματα που είναι πλέον σύννεφα βροχής. Επίσης όταν είναι πυκνά παρουσιάζουν ιριδισμούς όπως οι υψισωρείτες. Αποτελούνται κυρίως από υδροσταγονίδια και σπανιότερα από χιονοκόκκους και πολύ πολύ σπάνια από κρυστάλλους χιονιού. Η διεθνής σύντμησή τους είναι Sc.
Νέφη
|
744090
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF%20%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC%20%CE%BD%CF%84%27%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%83%CF%8E
|
Ανρί Φρανσουά ντ'Αγκεσώ
|
Ο Ανρί Φρανσουά ντ’Αγκεσώ (γαλλικά: Henri François d'Aguesseau, 1668-1751) ήταν Γάλλος νομομαθής και πολιτικός, ως καγκελάριος της Γαλλίας τρεις φορές από το 1717 έως το 1750 έκανε αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στο νομικό σύστημα της Γαλλίας.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Ανρί Φρανσουά ντ’Αγκεσώ γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1668 στη Λιμόζ, γόνος οικογένειας δικαστών. Ο πατέρας του, Ερρίκος ντ’Αγκεσώ, διετέλεσε σύμβουλος του δικαστηρίου του Μετς, επίτροπος-βασιλικός εκπρόσωπος στο Λανγκεντόκ και από το 1685 υψηλόβαθμος αξιωματούχος στο Παρίσι. Ο Ανρί Φρανσουά σπούδασε νομικά και σε ηλικία 22 ετών, μέσω της επιρροής του πατέρα του, διορίστηκε γενικός εισαγγελέας στο Παρλαμέντο (ανώτατο δικαστήριο) του Παρισιού από το 1690 έως το 1700. Η ευγλωττία και η πολυμάθεια που επέδειξε από την πρώτη του αγόρευση του συντέλεσαν στη μεγάλη φήμη του.
Ως γενικός εισαγγελέας του Παρλαμέντου, κέρδισε μεγαλύτερη δημοτικότητα καθώς αντιτάχθηκε στην ανάμιξη του Πάπα Κλήμη ΙΑ΄ στα ζητήματα της γαλλικής Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και αντέδρασε στη δημοσίευση της παπικής βούλας «Μονογενής» (Unigenitus, 1713), με την οποία καταδικάζονταν η θρησκευτική αίρεση των Γιανσενιστών.
Ο Φίλιππος Β΄, δούκας της Ορλεάνης, αντιβασιλέας-επίτροπος του ανήλικου τότε βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ΄, το 1717 τον διόρισε καγκελάριο και σφραγιδοφύλακα. Όμως ο Αγκεσώ αντέδρασε στην οικονομική πολιτική του αντιβασιλέα και των υπουργών του, που είχαν υιοθετήσει τις οικονομικές μεθόδους του περίφημου Τζων Λω, και έτσι τον επόμενο χρόνο εξορίστηκε στη Φρεν.
Όταν ανακλήθηκε από την εξορία το 1720 για να ικανοποιηθεί η κοινή γνώμη, προώθησε την επικύρωση της της παπικής βούλας Unigenitus, γεγονός που μείωσε σημαντικά τη δημοτικότητά του. Παρ’όλα αυτά, έχασε πάλι το αξίωμα του καγκελάριου όταν, το 1722, έγινε πρωθυπουργός ο Γκιγιώμ Ντυμπουά. Τότε αποσύρθηκε στο κτήμα του, όπου πέρασε πέντε χρόνια, για τα οποία μιλούσε πάντα με χαρά. Τα ιερά κείμενα και η νομολογία της Γαλλίας και άλλων χωρών, αποτέλεσαν το αντικείμενο των πιο σοβαρών μελετών του. Ο υπόλοιπος χρόνος αφιερώθηκε στη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και την κηπουρική.Το 1727, ο νέος πρωθυπουργός, καρδινάλιος Αντρέ-Ερκύλ ντε Φλερύ, τον επανέφερε για τρίτη φορά στο αξίωμα του καγκελάριου και τον παρότρυνε να συνεχίσει το έργο της κωδικοποίησης του γαλλικού δικαίου. Το έργο αυτό είχε αρχίσει στα χρόνια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Για την επίτευξη των μεταρρυθμίσεων που είχαν απασχολήσει από καιρό τις σκέψεις του ασχολήθηκε από το 1731 έως το 1747. Στόχευε να συντάξει σε έναν κώδικα όλους τους νόμους της Γαλλίας, αλλά δεν μπόρεσε να εκπληρώσει το έργο του. Πέτυχε την έκδοση τριών σημαντικών διαταγμάτων του Λουδοβίκου ΙΕ΄ σχετικά με τις δωρεές (1731), τις διαθήκες (1735) και τις κληρονομικές διαδοχές (1747), από τα οποία πολλά άρθρα ενσωματώθηκαν αργότερα στον γαλλικό Αστικό κώδικα, και εισήγαγε διάφορους κανονισμούς για τη βελτίωση των μορφών διαδικασίας, για τον προσδιορισμό των ορίων των δικαιοδοσιών και για την επίτευξη μεγαλύτερης ομοιομορφίας στην εκτέλεση των νόμων και την απονομή του δικαίου στις διάφορες επαρχίες.
Το 1746, ως σφραγιδοφύλακας της Γαλλίας, υπέγραψε την άδεια κυκλοφορίας της Εγκυκλοπαίδειας των Ντιντερό και Ντ'Αλαμπέρ.
Το 1750, σε ηλικία άνω των 82 ετών, ο ντ'Αγκεσώ αποσύρθηκε από τα καθήκοντά του χωρίς να παραιτηθεί από καγκελάριος. Πέθανε στις 5 Φεβρουαρίου 1751 στο Παρίσι.
Υστεροφημία
Οι μεταρρυθμίσεις του ντ' Αγκεσώ αποτελούν κορυφαία στιγμή στην ιστορία της γαλλικής νομολογίας και έχουν τοποθετήσει το όνομά του στην ίδια κατάταξη με τους Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ και Λαμουανιόν. Ανδριάντες του βρίσκονται στην αίθουσα της Γαλλικής Γερουσίας στο Παλάτι του Λουξεμβούργου, στο Παλαί Μπουρμπόν, έδρα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και στο Λούβρο, ανάμεσα στους 86 Επιφανείς Άνδρες της Γαλλίας.
Ως δικαστής ήταν τόσο ευσυνείδητος που ο δούκας του Σαιν-Σιμόν στα Απομνημονεύματά του ανέφερε ότι ο Αγκεσώ περνούσε πολύ χρόνο για τις υποθέσεις που αναλάμβανε.
Ο Αντώνιος Κοραής εξύμνησε τον ντ' Αγκεσώ στην ωδή που τύπωσε στο Παρίσι το 1702 με τίτλο Ωδή εις τον Ερρίκον Φραγκίσκον Δαγεσσέα. Την ωδή αυτή ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη του ο εγγονός του Αδαμάντιος Κοραής και την ανατύπωσε το 1812 στο Παρίσι προσθέτοντας και ένα εγκώμιο στον Αγκεσώ του Γάλλου φιλοσόφου και ρήτορα Αντουάν Λεονάρ Τομά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γάλλοι νομικοί
Πρόσωπα του Παλαιού Καθεστώτος
Γάλλοι πολιτικοί
|
540886
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF-2-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Μεθυλο-2-βουτένιο
|
Το (2-)μεθυλο-2-βουτένιο [ αγγλικά: (2-)methyl-2-butene] είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα και υδρογόνο, με μοριακό τύπο C5H10 και ημισυντακτικό τύπο CH3CH=C(CH3)2. Ανήκει στην ομόλογη σειρά των αλκενίων. Το χημικά καθαρό μεθυλο-2-βουτένιο, στις «κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος», δηλαδή σε θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι εξαιρετικά εύφλεκτο και πτητικό υγρό. Το μεθυλο-2-βουτένιο είναι β-αλκένιο. Συνήθως, παράγεται ως παραπροϊόν καταλυτικής ή θερμικής πυρόλυσης αργού πετρελαίου, συχνότερα κατά τη διάρκεια της παραγωγής αιθενίου και προπενίου, αλλά επίσης και μέσω θερμικής πυρόλυσης διαφόρων κλασμάτων υδρογονανθράκων, προερχόμενα από διεργασίες ανακύκλωσης πολυμερών. Σπάνια απομονώνεται ως μια ξεχωριστή ένωση. Είναι επιθυμητό συστατικό της βενζίνης. εφόσον έχει αριθμό οκτανίου 97,3.
Ονοματολογία
Η ονομασία «(2-)μεθυλο-2-βουτένιο» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα της κύριας ονομασίας «βουτ-» δηλώνει την παρουσία τεσσάρων (4) ατόμων άνθρακα στην «κύρια» αλυσίδα του μορίου της ένωσης, το ενδιάμεσο «-εν-» δείχνει την παρουσία ενός (1) διπλού δεσμού μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-ιο» φανερώνει ότι δεν περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες με χαρακτηριστικές καταλήξεις. Τέλος, προηγείται υποχρεωτικά ο αριθμός θέσης (2-), του διπλού δεσμού του, γιατί υπάρχει και άλλη δυνατή και μη ισοδύναμη θέση. Μπροστά από την κύρια ονομασία, μπαίνει το πρόθεμα «μεθυλο», για την «πλευρική» μεθυλομάδα που περιέχει η ένωση, με το «2-», ως αριθμό θέσης, που όμως δεν είναι και αυτός απαραίτητος, εφόσον η τοποθέτηση της μεθυλομάδας στο άλλο άτομο άνθρακα οδηγεί στην ίδια ένωση.
Δομή
Αυτός ο υδρογονάνθρακας έχει μόριο που αποτελείται από ένα (1) άτομο υδρογόνου και τρία (3) μεθύλια (-CH3), ενωμένα με ένα ζεύγος ατόμων άνθρακα, που συνδέονται μεταξύ τους με ένα διπλό δεσμό. Όλα αυτά τα έξι (6) συνολικά άτομα [1 υδρογόνου + 5 άνθρακα (τα 2 με το διπλό δεσμό + τα 3 άτομα άνθρακα των τριών μεθυλίων] είναι ομοεπίπεδα. Η γωνία είναι 119°, δηλαδή πολύ κοντά στις 120° που προβλέπονται για τον sp² υβριδισμό των ατόμων άνθρακα, που συνδέονται με διπλό δεσμό. Η περιστροφή του δεσμού C=C απαιτεί (σχετικά) υψηλή ποσότητα ενέργειας, γιατί απαιτεί την (προσωρινή) διάσπαση του π-δεσμού.
Ο π-δεσμός στο μόριο του μεθυλο-2-βουτενίου είναι υπεύθυνος για τη χρήσιμη δραστικότητά του. Η περιοχή του διπλού δεσμού χαρακτηρίζεται από (σχετικά) υψηλή ηλεκτρονιακή πυκνότητα, που επομένως είναι ευάλωτη σε επιδράσεις ηλεκτρονιόφιλων. Πολλές αντιδράσεις του μεθυλο-2-βουτενίου καταλύνται από διάφορα μέταλλα μετάπτωσης, που σχηματίζουν προσωρινά σύμπλοκα με τα π και π* τροχιακά του μεθυλο-2-βουτενίου.
Παραγωγή
Με αφυδάτωση αλκανόλης
Με ενδομοριακή αφυδάτωση 2-μεθυλο-2-βουτανόλης παράγεται (κυρίως) μεθυλο-2-βουτένιο. Η αντίδραση ευνοείται σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες, >150 °C:
Με απόσπαση υδραλογόνου
Με απόσπαση υδραλογόνου (HX) από 2-αλο-2-μεθυλοβουτάνιο παράγεται (κυρίως) μεθυλο-2-βουτένιο:
Με απόσπαση αλογόνου
Με απόσπαση αλογόνου (X2) από 2,3-διαλο-2-μεθυλοβουτάνιο παράγεται μεθυλο-2-βουτένιο:
Με καταλυτική αφυδρογόνωση αλκανίων
Με καταλυτική αφυδρογόνωση μεθυλοβουτανίου, παράγεται (κυρίως) μεθυλο-2-βουτένιο:
Με θέρμανση τεταρτοταγών αμμωνιακών αλάτων
Με θέρμανση τεταρτοταγών αμμωνιακών αλάτων [ μέθοδος Χόφφμανν (Hoffmann)] παράγεται και μεθυλο-2-βουτένιο. Π.χ.
Με επίδραση φωσφοροϋλιδίων σε καρβονυλικές ενώσεις
Με επίδραση φωσφοροϋλιδίου σε αιθανάλη [ μέθοδος Βίττινγκ (Wittig)] παράγεται μεθυλο-2-βουτένιο. Π.χ.:
Παράγωγα
Τέλεια καύση
Ενυδάτωση
1. Επίδραση θειικού οξέος (H2SO4) και στη συνέχεια νερού (H2O, ενυδάτωση). Παράγεται 2-μεθυλο-2-βουτανόλη:2. Υδροβορίωση και στη συνέχεια επίδραση με υπεροξείδιο του υδρογόνου (Η2Ο2) . Παράγεται τρι(3-μεθυλο-2-βουτυλο)βοράνιο, και στη συνέχεια 3-μεθυλο-2-βουτανόλη:3. Αντίδραση με οξικό υδράργυρο [(CH3CH2)2Hg] και έπειτα αναγωγή. Παράγεται 2-μεθυλο-2-βουτανόλη:4. Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα αλλυλικής υδροξυλίωσης κατά Πρινς (Prins) με επίδραση αλδευδών ή κετονών σε 2-μεθυλο-1-βουτένιο, απουσία νερού. Π.χ. με μεθανάλη προκύπτει 2,3-διμεθυλο-2-βουτεν-1-όλη:
Πηγές
Speight J. G., “Chemical and Process Design Handbook”, McGraw-Hill, 2002.
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Αναφορές και σημειώσεις
Πεντένια
|
819289
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BF
|
Αλτοπάσο
|
Το Αλτοπάσο (ιταλικά: Altopascio) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Λούκκα, στην περιφέρεια της Τοσκάνης.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Λούκκα
|
580420
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B9
|
Τόνγκι
|
Το Τόνγκι (βεγγαλικά: টঙ্গী) είναι ένας δήμος στο Γκαζιπούρ στο Μπαγκλαντές, με πληθυσμό 350.000 κατοίκων. Φιλοξενεί το Μπίσουα Ιτζτέμα και διαθέτει βιομηχανική περιοχή, η οποία παράγει βιομηχανικά προϊόντα αξίας 11.5 δις τάκα ετησίως, και αποτελεί το βόρειο σύνορο της Ντάκα από το 1786. Το συγκρότημα του Μνημειακού Σχολείου Σαχίντ του Τόνγκι είναι χώρος μαζικού τάφου της γενοκτονίας στον Απελευθερωτικό Πόλεμο του Μπανγκλαντές.
Ιστορία
Ο Μιρ Τζούμλα Β΄ (1660-1663) έχτισε ένα φρούριο για να προστατεύσει τη βόρεια είσοδο της Ντάκα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ως σουμπαντάρ των Μουγκάλ (1660-1663). Ο σουμπαντάρ επίσης έχτισε μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Τουράγκ. Ο Μιρ Τζούμλα κατασκεύασε ένα δρόμο, που σήμερα αποτελεί μέρος της εθνικής οδού Ντάκα-Μίμενσινγκ, που συνέδεε το Τόνγκι με το Μπαγκ-ε-Μπαντσάχι. Υπηρέτησε ως άξονας αστικής ανάπτυξης κατά το 19ο και 20ό αιώνα, ως χώρος για ίδρυση νέων αστικών οικισμών - τους Γκουλσάν (που δημιουργήθηκε το 1961), Μπανάνι, (1964), Μπαριντάρα (το 1972) και Ουτάρα (1965).
Το 1786, το Τόνγκι-Τζαμαλπούρ ορίστηκε ως το βόρειο όριο της Ντάκα από την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, που επιβεβαιώθηκε από τον Τζον Τέιλορ, τον πρώτο αγγλικό εμπορικό κάτοικο της Ντάκα.
Γεωγραφία και διαχείριση
Το Τόνγκι, μια θάνα (αστυνομικό τμήμα) εντός της Υποεπαρχίας Γκαζιπούρ Σαντάρ μαζί με το Τζοϊντεμπούρ από το 1983, βρίσκεται αμέσως βόρεια της Ντάκα. Βρίσκεται εντός της δικαιοδοσίας της επαρχίας Γκαζιπούρ, η οποία αποτελεί μέρος της Διαίρεσης Ντάκα.
Γεωλογικά, η περιοχή του Τόνγκι περιλαμβάνει τη νότια επέκταση της έκτασης Μαντουπούρ, μια μακρή στενή έκταση, τεκτονικά υπερυψωμένη περιοχή παλαιότερων ιζημάτων λίγα μόνο μέτρα πάνω από τα γύρω ποτάμια του Τουράγκ. Σε τοπικό επίπεδο, το σύστημα υποδιαιρείται στο ύψωμα Μπαουάλ Γκαρ, σε μια υπερυψωμένη περιοχή που περιβάλλεται από πεδιάδες με πολύ μικρά ποτάμια ιζήματα που καταλαμβάνουν τις γύρω κοιλάδες. Η παλαιότερη ακολουθία ιζημάτων αποτελείται από ψαμμίτη του σχηματισμού Ντούπι Τούλα υπερκαλημμένο από τη λάσπη Μαντουπούρ, η οποίο με τη σειρά της είναι υπερκαλυμμένη από αλλούβιο. Η ανύψωση της έκτασης ποικίλλει από 2 έως 14 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και έχει ρηχό βράχο που σχηματίζει ένα σταθερό υπόστρωμα για την υποστήριξη μεγάλων δομών.
Δημογραφία
Πολλοί από τους ανθρώπους που ζουν στην περιοχή του Τόνγκι μετακινούνται προς την Ντάκα κάθε μέρα, κυρίως με το λεωφορείο. Πολλοί άνθρωποι επίσης εργάζονται σε εργοστάσια στις Ζώνες Εξαγωγικής Επεξεργασίες, περιοχές που απολαμβάνουν ειδικές φορολογικές και δασμολογικές απαλλαγές από την κυβέρνηση, προκειμένου να τονωθεί η βιομηχανία.
Μεταφορές
Ο νεόκτιστος Δρόμος Εκτροπής Τόνγκι αποτελεί μα άλλο σημαντικό αρτηρία του οδικού δικτύου που οδηγεί στη Ντάκα.
Ο Κρατικός Σιδηρόδρομος Ναραγιανγκάντζ-Ντάκα-Μίμενσινγκ άνοιξε το 1885-86. Το Τόνγκι διαθέτει σιδηροδρομικό σταθμό. Το Τόνγκι βρίσκεται στην όχθη του ποταμού Τουράγκ, όπου υπάρχουν διαθέσιμα σκάφη μεταφοράς και φορτηγά πλοία. Τώρα, ένα νέος τερματικός σταθμός σκαφών είναι έτοιμος για χρήση.
Εκπαίδευση
Τα Εκπαιδευτικά ιδρύματα στο Τόνγκι περιλαμβάνουν:
Κυβερνητικό Κολλέγιο του Τόνγκι
Κυβερνητικό Λύκειο Μοζίντα
Ακαδημία και Πανεπιστήμιο Σαφιουντίν Σαρκέρ
Σχολή Πιλότων Τόνγκι και Κολλέγιο Θηλέων
Πρότυπο Σχολείο και Κολέγιο Σαχατζουντίν Σαρκέρ
Μεντρεσές Ταμιρούλ Μιλάτ Καμίλ (Υποκατάστημα Τόνγκι)
Γυμνάσιο και Κολλέγιο Ουτάρα
Ιατρικές σχολές και νοσοκομεία
Νοσοκομείο Τόνγκι Σαντάρ - με 250 κλίνες
Μνημειακό Ιατρικό Κολέγιο Ταϊρουνέσα και Νοσοκομείο - με 375 κλίνες
Διεθνές Κολέγιο Ιατρικής και Νοσοκομείο - με 500 κρεβάτια
Παραπομπές
Πόλεις του Μπανγκλαντές
|
363584
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CF%89%CE%BD
|
Γενετική ιστορία των Τούρκων
|
Στη Γενετική των πληθυσμών, έχει γίνει έρευνα για να μελετηθούν οι γενετικές καταβολές των σύγχρονων Τούρκων στην Τουρκία. Οι έρευνες αυτές είχαν σκοπό να καθορίσουν αν οι σύγχρονοι Τούρκοι έχουν ισχυρότερη γενετική συσχέτιση με τα Τουρκικά φύλα της Κεντρικής Ασίας κατέκτησαν την Ανατολία από τα τέλη του 11ου αιώνα, ή αν κατάγονται σε μεγάλο ποσοστό από αυτόχθονους πληθυσμούς της Ανατολίας που αφομοιώθηκαν πολιτισμικά κατά την Σελτζουκική και Οθωμανική περίοδο, με πολιτικές αφομοίωσης όπως το ντεβσιρμέ και ο εξισλαμισμός.
Αυτοσωμικές έρευνες με σύγχρονη μεθοδολογία εκτιμούν τη συμβολή της Κεντρικής Ασίας στον Τουρκικό πληθυσμό σε 21,7% σημειώνοντας ότι τα αποτελέσματα μπορεί να υποδεικνύουν προηγούμενες μετακινήσεις πληθυσμών (π.χ. μετανάστευση, επιμειξίες) ή γενετική παρέκκλιση, δεδομένου ότι η Ευρώπη και η Νότια Ασία έχουν κάποια γενετική συγγένεια.
Η μεγαλύτερη αυτοσωμική έρευνα στην Τουρκική γενετική (σε 16 άτομα) συμπέρανε ότι η κληρονομιά της μετανάστευσης της Κεντρικής Ασίας στον Τουρκικό πληθυσμό εκτιμάται στο 21.7%. Οι συγγραφείς κατέληξαν με βάσει και προηγούμενες έρευνες ότι "Η συμβολή της Νότιας Ασίας στον τουρκικό πληθυσμό ήταν σημαντικά πιο υψηλή από της συμβολές της Ανατολικής/Κεντρικής Ασίας, υποδηλώνοντας ότι το εύρος των γενετικών διαφορών των πληθυσμών της μεσαιωνικής Κεντρικής Ασίας μπορεί να σχετίζονται στους πληθυσμούς της Νότιας Ασίας, ή υπήρξε συνεχή χαμηλή μετανάστευση από την Νότια Ασία στην Μικρά Ασία". Σχολίασαν ότι αυτές οι συμβολές δεν είναι άμεσες εκτιμήσεις των μεταναστευτικών ροών καθώς ο αριθμός των αρχικών συμβαλλόμενων πληθυσμών δεν είναι γνωστός, και η ακριβής συγγένεια μεταξύ των σύγχρονων κατοίκων της Ανατολικής Ασίας και των μεσαιωνικών Ογούζων Τούρκων είναι αβέβαιη. Για παράδειγμα, το γενετικό υπόβαθρό των Τουρκικών φυλών της Κεντρικής Ασίας είναι ιδιαίτερα ποικιλόμορφο, και οι σύγχρονοι Ογούζοι Τουρκμένιοι που ζουν στην Κεντρική Ασία έχουν ελαφρώς υψηλότερη γενετική συνάφεια με αυτά της Δυτικής Ευρασίας από ό, τι με την Ανατολική Ευρασία. Αρκετές έρευνες έχουν καταλήξει ότι οι γενετικές απλοομάδες αυτόχθονες της Δυτικής Ασίας έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο στην γονιδιακή δεξαμενή του σημερινού πληθυσμού της Τουρκίας. Μια ανάλυση επιμειξιών καθόρισε ότι οι Τούρκοι της Ανατολίας μοιράζονται το μεγαλύτερο μέρος της γενετικής τους κληρονομιάς με μη Τουρκικούς πληθυσμούς της περιοχής και ότι ο 12ος αιώνας υποδεικνύεται ως η περίοδος της επιμειξίας. Όμως, θύλακες με κυρίαρχη γενετική συσχέτιση με την Κεντρική Ασία βρέθηκε σε άτομα των Αφσάρ κοντά στην Άγκυρα.
Σύνδεση με Κεντρική Ασία και Ουράλια
Το ερώτημα σε ποιο βαθμό η γενετική ροή από την Κεντρική Ασία στην Ανατολία έχει συνεισφέρει στην τωρινή γονιδιακή δεξαμενή των Τούρκων, και ποιος είναι ο ρόλος σε αυτό στην εγκατάσταση το 11ο αιώνα των Ογούζων Τούρκων, είναι αντικείμενο πολλών ερευνών. Ένας παράγοντας που καθιστά δύσκολη την αξιόπιστη εκτίμηση, είναι το πρόβλημα της διάκρισης μεταξύ των αποτελεσμάτων των διαφόρων μεταναστευτικών επεισοδίων. Έτσι, αν και οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στην Ανατολία (ειρηνικά ή μετά από πολέμους) με πολιτιστικές επιδράσεις, συμπεριλαμβανομένων της τουρκικής γλώσσας και του Ισλάμ, η γενετική επίδραση από την Κεντρική Ασία μπορεί να ήταν ελάχιστη.
Κάποια Τουρκικά φύλα είχαν τις αρχές τους στην Κεντρική Ασία και συνεπώς μπορεί να σχετίζονται με τους Σιονγκ-νου. Η πλειοψηφία (89%) της γονιδιακής αλληλουχίας των Σιονγκ-νου μπορεί να καταταχθεί ότι ανήκει στις Ασιατικές απλοομάδες και περίπου 11% ανήκει στις απλοομάδες των Ευρωπαϊκών φυλών. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι επαφές μεταξύ των Ευρωπαϊκών και Ασιατικών πληθυσμών είχαν προηγηθεί του πολιτισμού των Σιονγκ-νου, και επιβεβαιώνει τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν για δύο δείγματα από Σκυθό-Σιβηρικό πληθυσμό των αρχών του 3ου αιώνα προ Χριστού.
Σύμφωνα με άλλη έρευνα γενετικής σε 75 άτομα από διάφορα μέρη της Τουρκίας, οι Mergen et al. αποκάλυψαν ότι "η γενετική δομή του mtDNAs στους Τούρκους έχει ομοιότητες με Τουρκικούς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας".
Συνολικά, οι σύγχρονοι Τούρκοι έχουν περισσότερη σχέση με γειτονικούς πληθυσμούς της Δυτικής Ασίας. Μια έρευνα που μελέτησε τις αλληλόμορφες συχνότητες υποδήλωσε ότι δεν υπήρχε γενετική σχέση μεταξύ των σύγχρονων Μογγόλων και των Τούρκων, παρά τη γλωσσική και πολιτιστική σχέση. Παραπέρα, μιαν άλλη έρευνα που εξέτασε στις αλληλόμορφες συχνότητες γονιδίων HLA υπέδειξε ότι οι κάτοικοι της Ανατολίας δεν διέφεραν σημαντικά από άλλους Μεσογειακούς πληθυσμούς. Πολλές έρευνες έχουν προτείνει ένα μοντέλο γλωσσικής μετακίνησης που έχει κίνητρο την ελιτιστική ανάδειξη, για την υιοθέτηση της Τουρκικής γλώσσας από τους αυτόχθονες κατοίκους της Ανατολίας.
Άλλες έρευνες
Το 2001, οι Benedetto et al. αποκάλυψαν ότι η γενετική συμβολή της Κεντρικής Ασίας στην τωρινή γονιδιακή δεξαμενή του mtDNA της Ανατολίας εκτιμάται περίπου στο 30%, σε σύγκριση με τους πληθυσμούς της Μεσογειακής Ευρώπης, και τουρκόφωνους λαούς της Κεντρικής Ασίας. Όμως, κάποιες παρόμοιες προηγούμενες έρευνες που περιέχουν υψηλή πιθανότητα λαθών και μεροληπτικών εκτιμήσεων, κατέληξαν ακόμα και σε ποσοστό 60% προέλευσης από την Κεντρική Ασία αλληλουχιών Y-DNA microsatellites.
Το 2003, οι Cinnioğlu et al. ερεύνησαν το Υ-DNA (ανδρικό DNA) πληθυσμών, περιλαμβανομένων των δειγμάτων από οκτώ περιοχές της Τουρκίας, χωρίς να κατατάξει τα άτομα ανά εθνικότητα, και διαπίστωσαν ότι ανιχνεύσιμο ασθενές σήμα (<9 %) γονιδιακής ροής από την Κεντρική Ασία.
Το 2006, o Berkman αναλύοντας στοιχεία από γενετικές βάσεις δεδομένων κατέληξε μεταξύ άλλων στο συμπέρασμα ότι η γενετική συνεισφορά της Κεντρικής Ασίας στην Ανατολία για τους άνδρες είναι 13% και για τις γυναίκες 22%.
Το 2011 οι Yardumian και Schurr δημοσίευσαν τη μελέτη τους «Ποιοι είναι οι Τούρκοι της Ανατολίας; Επανεκτίμηση των ανθρωπολογικών γενετικών στοιχείων.» Έδειξαν την αδυναμία της μακροπρόθεσμης και συνεχούς γενετικής επαφής μεταξύ Ανατολίας και Σιβηρίας, και επιβεβαίωσαν την σημαντική απόκλιση μιτοχονδριακού DNA και του Υ-χρωμοσώματος μεταξύ αυτών των περιοχών με ελάχιστες προσμίξεις. Η έρευνα επιβεβαίωσε επίσης την έλλειψη της μαζικής μετανάστευσης και πρότεινε ότι συνέβη μια ακανόνιστη σειρά από μεταναστευτικά επεισόδια που προκάλεσαν μεγάλης κλίμακας αλλαγές στη γλώσσα και τον πολιτισμό μεταξύ των διάφορων αυτοχθόνων κατοίκων της Ανατολίας.
Σύμφωνα με μια μελέτη του 2012 σε εθνοτικά Τούρκους, ο τουρκικός πληθυσμός έχει μια στενή γενετική ομοιότητα με πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης και κάποιο βαθμό ομοιότητας με πληθυσμούς της Νότιας και της Κεντρικής Ασίας.
Παραπομπές
Γενετική του ανθρώπου
Εθνοτικοί Τούρκοι
|
829857
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%20%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πολοβίτσα Λακωνίας
|
Η Πολοβίτσα είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Λακωνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Πολοβίτσης και υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Φαρίδος, του Δήμου Σπάρτης.
Γεωγραφικές πληροφορίες
Η Πολοβίτσα Λακωνίας βρίσκεται σε υψόμετρο 499 μέτρων και έχει πληθυσμό 15 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011.
Διοικητικές μεταβολές
Παραπομπές
Χωριά του νομού Λακωνίας
Δήμος Σπάρτης
|
599274
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Συριανός (αποσαφήνιση)
|
Η ονομασία Συριανός μπορεί να αναφέρεται στα παρακάτω:
Ως κύριο όνομα
Συριανός - βυζαντινός στρατηγός
Ως επίθετο
Συριανός - αυτός που κατοικεί ή που κατάγεται από τη Σύρο
|
516431
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%20%CE%9C%CE%AC%CE%B1%CE%BB
|
Μπάαμπα Μάαλ
|
Ο Μπάαμπα Μάαλ (Baaba Maal, 12 Νοεμβρίου 1953) είναι Σενεγαλέζος τραγουδιστής και κιθαρίστας.
Ο Μπάαμπα Μάαλ είναι γιος ενός Σενεγαλέζου ψαρά. Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της αφρικανικής μουσικής. Θεωρείται ο διανοούμενος της σενεγαλικής μουσικής, με διακεκριμένες σπουδές στο Ντακάρ και στο Παρίσι. Η μουσική του είναι ένα κράμα φολκλορικής μουσικής, με στοιχεία ρέγκε, σόουλ και σύγχρονων χορευτικών ρυθμών. Είναι χτισμένη γύρω από τη συγκλονιστική φωνή του, μια φωνή που έγινε η αιτία να του αποδοθεί στη χώρα του ο τίτλος του "αηδονιού".
Δισκογραφία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αφρικανοί τραγουδιστές
Σενεγαλέζοι
|
273873
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2044%20%CE%92%CE%B9%CF%81%CF%84
|
2044 Βιρτ
|
Ο Βιρτ (Wirt) είναι ένας μικρός αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 13,013. Ανακαλύφθηκε το 1950 από τον Αμερικανό αστρονόμο Καρλ Βιρτάνεν, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο Λικ, στο Όρος Χάμιλτον της Καλιφόρνια, και πήρε το όνομά του από τη σύντμηση του ονόματος του Βιρτάνεν.
Φωτομετρικές παρατηρήσεις το 2005 επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ενός δορυφόρου διαμέτρου 2 χιλιομέτρων περίπου, με περίοδο περιφοράς περί τον Βιρτ 18,97 ωρών.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Βιρτ εκτιμάται σε 6,66 ± 0,6 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,191 ± 0,038. Ο Βιρτ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 3 ώρες 41 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Βιρτ
|
547223
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%282017%29
|
Καταλανική Δημοκρατία (2017)
|
Η Καταλανική Δημοκρατία (, ισπανικά: República Catalana, οξιτανικά: Republica Catalana) υπήρξε ένα μονομερώς ανακηρυγμένο κράτος στην Ιβηρική χερσόνησο το 2017. Το Κοινοβούλιο της Καταλονίας κήρυξε την ανεξαρτησία της περιοχής από την Ισπανία εν μέσω συνταγματικής κρίσης με αφορμή το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου 2017 για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.
Λίγα λεπτά αφότου το καταλανικό κοινοβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία της περιοχής από την Ισπανία, η Ισπανική Γερουσία ενεργοποίησε το Άρθρο 155 του Ισπανικού Συντάγματος του 1978, το οποίο επιτρέπει στην ισπανική κυβέρνηση να επιβάλει άμεση κυριαρχία στην Καταλονία. Λίγο αργότερα ο τότε Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι διέλυσε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας, απέλυσε το Εκτελεστικό Συμβούλιο και ανακοίνωσε έκτακτες περιφερειακές εκλογές για τις 21 Δεκεμβρίου 2017 Από τις 30 Οκτωβρίου η κεντρική κυβέρνηση στη Μαδρίτη πήρε υπό τον έλεγχό της τη διοίκηση της επαρχίας.
Μέχρι την αναίρεση της διακήρυξης της ανεξαρτησίας της η Καταλανική Δημοκρατία δεν είχε αναγνωριστεί από κανένα κυρίαρχο κράτος και η διεθνής κοινότητα συνέχισε να τη θεωρεί τμήμα του Βασιλείου της Ισπανίας.
Ιστορία
Παρασκήνιο
Ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας, το οποίο ανεστάλη από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, αφού σύμφωνα με την Ισπανική κυβέρνηση ήταν παράνομο, διεξήχθη στην Καταλονία την 1η Οκτωβρίου 2017. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος, στο οποίο οι ψηφοφόροι απαντούσαν με "Ναι" ή "Όχι", ήταν το "Θέλετε η Καταλονία να γίνει ένα ανεξάρτητο κράτος υπό τη μορφή μιας δημοκρατίας;". Το ''Ναι'' κέρδισε με συντριπτική πλειοψηφία, με 2.044.308 ψηφοφόρους (92.01%) να ψηφίζουν υπέρ της ανεξαρτησίας, ενώ 177.547 ψηφοφόροι ψήφισαν κατά της ανεξαρτησίας, και η συνολική συμμετοχή ανήλθε στο 43.03% και εν μέσω ερωτημάτων σχετικά με τη συμμόρφωση με τους βασικούς κανονισμούς ψηφοφορίας.
Σε μια διφορούμενη ομιλία κατά τη διάρκεια κοινοβουλευτικής συνεδρίασης στο Κοινοβούλιο της Καταλονίας στις 10 Οκτωβρίου, ο Κάρλες Πουτζδεμόν δήλωσε ότι «η Καταλονία είχε κερδίσει το δικαίωμα να είναι ανεξάρτητο κράτος» και ότι υπερασπίστηκε «την εντολή του λαού της Καταλονίας να γίνει ανεξάρτητη δημοκρατία». Ωστόσο, ανακοίνωσε αμέσως ότι το κοινοβούλιο πρέπει να αναστείλει μια επίσημη διακήρυξη ανεξαρτησίας προκειμένου να συνεχίσει το διάλογο με την ισπανική κυβέρνηση. Ο Πουτζδεμόν και άλλοι βουλευτές υπέρ της ανεξαρτησίας υπέγραψαν τότε μια συμβολική ανακήρυξη ανεξαρτησίας χωρίς νομική ισχύ. Στις 11 Οκτωβρίου, μετά από έκτακτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου που είχε ως στόχο να αντιμετωπίσει τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας, ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι ανακοίνωσε ότι ζητούσε επισήμως από την κυβέρνηση της Καταλονίας να επιβεβαιώσει εάν είχε δηλώσει ανεξαρτησία πριν από τις 16 Οκτωβρίου στις 10 π.μ και μέχρι τις 19 Οκτωβρίου για να ανακαλέσει όλες τις θεωρούμενες παράνομες πράξεις, εάν είχε δοθεί καταφατική απάντηση ή και καθόλου απάντηση. Αυτή η απαίτηση ήταν μια τυπική προϋπόθεση που απαιτείται για να ενεργοποιηθεί το άρθρο 155 του ισπανικού Συντάγματος, μια αποκαλούμενη "πυρηνική επιλογή" που θα επέτρεπε στην ισπανική κυβέρνηση να αναστείλει την πολιτική αυτονομία της Καταλονίας και να επιβάλει άμεση εξουσία από τη Μαδρίτη. Η πίεση που ασκήθηκε στο πλαίσιο του συνασπισμού υπέρ της ανεξαρτησίας, ιδιαίτερα από την Υποψηφιότητα Λαϊκής Ενότητας, απαίτησε μια σαφή επιβεβαίωση της καταλανικής ανεξαρτησίας, απειλώντας να αποσύρει την κοινοβουλευτική στήριξή της από την κυβέρνηση Πουτζδεμόν εάν ανακαλέσει την απαίτησή της για ανεξαρτησία. Στην επίσημη απάντησή του στην απαίτηση του Ραχόι, που βιαζόταν την αρχική προθεσμία των πέντε ημερών, ο Πουτζδεμόν απέτυχε να διευκρινίσει εάν είχε ανακηρυχθεί ανεξαρτησία και αντίθετα ζήτησε διαπραγματεύσεις για τους επόμενους δύο μήνες. Η ισπανική κυβέρνηση απάντησε ότι αυτό δεν ήταν μια έγκυρη απάντηση στην απαίτησή της και αμφέβαλλε ότι η προσφορά του Πουτζδεμόν για διάλογο ήταν ειλικρινής λόγω της έλλειψης "σαφήνειας". Η άρνηση της κυβέρνησης της Καταλονίας είτε να επιβεβαιώσει είτε να αρνηθεί την ανεξαρτησία της, έδωσε μια δεύτερη προθεσμία για να απαντήσει πριν την ενεργοποίηση του Άρθρου 155.
Στις 19 Οκτωβρίου, ο Μαριάνο Ραχόι επιβεβαίωσε ότι η ισπανική κυβέρνηση θα ενεργοποιήσει το Άρθρο 155 και θα αναστείλει την αυτονομία της Καταλονίας ύστερα από μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στις 21 Οκτωβρίου, μετά από επιστολή του Πουτζδεμόν, στην οποία ανέφερε ότι η δήλωση ανεξαρτησίας είχε ανασταλεί αλλά ότι το καταλανικό κοινοβούλιο θα μπορούσε να επιλέξει να το ψηφίσει εάν η Ισπανία συνέχιζε την "καταστολή". Στη συνέχεια, ο Ραχόι ανακοίνωσε ότι η ισπανική κυβέρνηση θα ασκήσει άμεση εξουσία επί του Κοινοβουλίου της Καταλονίας, προχωρώντας στην καθαίρεση του Πουτζδεμόν και ολόκληρης της καταλανικής κυβέρνησης από τα αξιώματά τους και θα προκηρύξει περιφερειακές εκλογές εντός έξι μηνών.
Θεσμικές αντιδράσεις
Στις 26-27 Οκτωβρίου 2017 μια συζήτηση για μια πιθανή κήρυξη της ανεξαρτησίας πραγματοποιήθηκε στο Κοινοβούλιο της Καταλονίας, ταυτόχρονα με την συζήτηση της Ισπανικής Γερουσίας για την άμεση κυβέρνηση στην Καταλονία. Στο τέλος της συζήτησης, το καταλανικό κοινοβούλιο ψήφισε μια μονομερή διακήρυξη της ανεξαρτησίας η οποία πέρασε με 70 ψήφους υπέρ, 10 κατά. Δύο Βουλευτές είχαν λευκή ψήφο, και οι 52 βουλευτές του Κόμματος των Πολιτών, του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Καταλονίας και του Λαϊκού Κόμματος μποϊκόταραν την ψηφοφορία.. Σε απάντηση, ο Πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι διέλυσε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας, απέλυσε το Εκτελεστικό Συμβούλιο και ανακοίνωσε έκτακτες περιφερειακές εκλογές για τις 21 Δεκεμβρίου 2017, μετά την ενεργοποίηση του Άρθρου 155 από την Ισπανική Γερουσία.
Λίγο μετά την ανακοίνωση του Ραχόι, ο διευθυντής της Καταλανικής Αστυνομίας Πέρε Σολέρ ι Καμπίνς, απέστειλε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο την απομάκρυνσή του από την ισπανική κυβέρνηση. Ο Πουτζντεμόν ζήτησε από τους Καταλανούς να αντισταθούν δημοκρατικά στην επιβολή του Άρθρου 155, αλλά δεν διευκρίνισε αν θα αναγνωρίσει ή αν θα αρνηθεί τις εντολές της ισπανικής κυβέρνησης.
Το Γενικό Συμβούλιο της Κοιλάδας του Αράν, αυτόνομη περιφέρεια της Καταλονίας από το 2015 (με παρόμοιους όρους όπως η αυτόνομη κοινότητα της Καταλονίας εντός της Ισπανίας) ανακοίνωσε ότι θα κάνει μια έκτακτη συνάντηση στις 30 Οκτωβρίου για να αξιολογήσει τις συνέπειες της ανακήρυξης ανεξαρτησίας καθώς και να αποφασίσει εάν θα ανακηρύξει ή όχι την ανεξαρτησία του από την Καταλονία.
Διεθνείς σχέσεις
Διεθνής αναγνώριση
Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της από την Ισπανία, η Καταλανική Δημοκρατία δεν είχε λάβει αναγνώριση από κανένα κυρίαρχο κράτος.
Οι εξής 60 χώρες είχαν ανακοινώσει ότι δεν αναγνωρίζουν την Καταλανική Δημοκρατία ως κυρίαρχη οντότητα και υποστηρίζουν την εδαφική ενότητα και τη συνταγματική τάξη της Ισπανίας.
Μερικές χώρες είχαν εκφράσει ενδιαφέρον για αναγνώριση. Ένας βουλευτής από το κυβερνών Κόμμα Κέντρου της Φινλανδίας σκέφτεται να προτείνει ψηφοφορία για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Καταλονίας στο εθνικό κοινοβούλιο. Ένας βουλευτής στην Αργεντινή εξέφρασε επίσης ενδιαφέρον για ψηφοφορία στο κοινοβούλιο της χώρας του. Η Βενεζουέλα και η Βόρεια Κορέα έχουν μιλήσει πρόσφατα υποστηρίζοντας την Καταλανική κυριαρχία, αλλά δεν έχουν προβεί ακόμα σε επίσημη αναγνώριση.
Αναγνώριση από άλλες μη κυρίαρχες ή αμφισβητούμενες οντότητες
Ένας βουλευτής από την μερικώς αναγνωρισμένη Νότια Οσσετία επισκέφθηκε τη Βαρκελώνη και εξέφρασε υποστήριξη για μια ανεξάρτητη Καταλονία. Η Αμπχαζία και η Νότια Οσσετία είχαν εκφράσει ενδιαφέρον για την αναγνώριση της Καταλανικής Δημοκρατίας αν λάμβαναν σχετικό αίτημα από την Καταλονία. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Δημοκρατίας του Αρτσάχ εξέδωσε ανακοίνωση υποστήριξης, λέγοντας ότι "Πιστεύουμε ότι είναι σημαντική η επίτευξη λύσης στην πολιτική κρίση μεταξύ της Βαρκελώνης και της Μαδρίτης αποκλειστικά με ειρηνικά μέσα, μέσω διαλόγου."
Ο Φλαμανδός Υπουργός-Πρόεδρος, Γκερτ Μπουρζουά, εξέφρασε υποστήριξη για την Καταλανική Δημοκρατία, αλλά δήλωσε ότι η απόφαση είναι στα χέρια της Βελγικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Κορσικής, Ζαν-Γκι Ταλαμόνι, εξέφρασε την υποστήριξή του για την καταλανική ανεξαρτησία, αλλά η αναγνώριση είναι εντελώς συμβολική. Η Κυβέρνηση της Σκωτίας εξέφρασε την υποστήριξή της για την αυτοδιάθεση των Καταλανών, δηλώνοντας ότι "καταλαβαίνουν και σέβονται τη θέση της Καταλανικής Κυβέρνησης."
Ιδιότητα μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Ως περιοχή της Ισπανίας, η αυτόνομη κοινότητα της Καταλονίας είναι επίσης μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), της Ευρωζώνης και της Ζώνης Σένγκεν. Πριν από την ανακήρυξη, διεξήχθη συζήτηση σχετικά με το κατά πόσον μια ανεξάρτητη Καταλονία θα μπορούσε να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις συναφείς διεθνείς συμφωνίες ή αν, μετά την ανεξαρτησία, θα βρισκόταν εκτός αυτών των ρυθμίσεων. Η απόσπαση μέρους ενός έθνους-μέλους δεν αντιμετωπίζεται ειδικά στις Συνθήκες της ΕΕ, αν και έχουν δοθεί νομικές απόψεις τόσο στην περίπτωση της Καταλονίας όσο και κατά τη διάρκεια της συζήτησης γύρω από το δημοψήφισμα για τη ανεξαρτησία της Σκωτίας το 2014. Το «δόγμα Πρόντι» που ακολουθείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλώνει ότι μία περιοχή που αποχωρεί από ένα κράτος-μέλος, θα εξέλθει και από την ΕΕ και θα πρέπει να υποβάλει αίτηση για ένταξη ως εξωτερικό έθνος.
Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ δήλωσε ότι η ανακήρυξη ανεξαρτησίας "δεν άλλαξε τίποτα" και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ασχοληθεί μόνο με την ισπανική κυβέρνηση, ενώ παράλληλα καλεί την Ισπανία να χρησιμοποιήσει τη "δύναμη των επιχειρημάτων, όχι το επιχείρημα της δύναμης."
Δείτε επίσης
Καταλονία (ως περιφέρεια της Ισπανίας)
Κίνημα ανεξαρτησίας της Καταλονίας
Κυβέρνηση της Καταλονίας
Κοινοβούλιο της Καταλονίας
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κυβέρνηση της Καταλονίας
Καταλανικό Κοινοβούλιο
Ιστορία της Καταλωνίας
Κράτη με περιορισμένη αναγνώριση
|
327917
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%20%CE%A4%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%8E
|
Γκρεγκορί Ταφορώ
|
Ο Γκρεγκορί Ταφορώ, γεννημένος στις 29 Σεπτεμβρίου 1976 στο Μπουά-Γκιγιώμ (Σεν-Μαριτίμ), είναι Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής ο οποίος αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2011.
Προερχόμενος από τα τμήματα υποδομής της ΦΚ Ρουέν, ο αριστερός αυτός αμυντικός εισήλθε στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου αγωνιζόμενος με την ΣΜ Καέν, προτού υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με την Λιλ ΟΣΚ, όπου αγωνίστηκε για διάστημα, συνολικά, οκτώ σεζόν. Μαζί της αγωνίστηκε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έγινε, μάλιστα, αρχηγός της. Το 2009, πραγματοποίησε την επιστροφή του στην ομάδα που τον ανέδειξε ποδοσφαιρικά, με της οποίας την φανέλα και έβαλε ένα τέλος στην αγωνιστική του παρουσία στο χώρο του ποδοσφαίρου το 2011, λόγω τραυματισμού, αφού πρώτα, όμως, κατάφερε να την βοηθήσει να επανέλθει στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου.
Καριέρα
Ο Γκρεγκορί Ταφορώ αγωνιζόταν στις ακαδημίες της ΚΜΣ Ουασέλ έως την ηλικιακή κατηγορία Κ-15. Ενσωματώθηκε, στη συνέχεια, στα τμήματα υποδομής της ΦΚ Ρουέν από το 1992 ως το 1995, ημερομηνία κατά την οποία χρεοκόπησε η ομάδα. Ο παίκτης ακολούθησε, τότε, τον προπονητή του στην ομάδα, Νασέρ Λαργκέ, ο οποίος είχε μόλις προσληφθεί από την ΣΜ Καέν. Αγωνίστηκε στη διάρκεια των τριών πρώτων του σεζόν με την δεύτερη ομάδα του συλλόγου στο CFA, υπό την τεχνική καθοδήγηση του Πασκάλ Τεώ, προτού προωθηθεί και καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα του συλλόγου της Νορμανδίας.
Το 2001, αποκτήθηκε από τον παλιό προπονητή της Ρουέν, τον Ζαν-Λυκ Μπουϊζίν, ο οποίος εργαζόταν, πλέον, ως τεχνικός διευθυντής στην Λιλ ΟΣΚ του Βαχίντ Χαλίχοτζιτς. Κατάφερε να καθιερωθεί ως βασικός και συνεισέφερε στην αγωνιστική άνοδο της ομάδας, της οποάις έγινε και αργότερα αρχηγός. Αντιστοίχως δεύτερη και τρίτη στο πρωτάθλημα τις σεζόν 2005 και 2006, η ΛΟΣΚ συμμετείχε επίσης τρεις φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ σε διάστημα οκτώ σεζόν.
Ενώ είχε χάσει την θέση βασικού του, έλυσε το συμβόλαιό του στις 2 Ιουλίου 2009 κοινεί συναινέσει με την ομάδα του. Στις 5 Ιουλίου, επέστρεψε στην ΣΜ Καέν, την ομάδα που τον ανέδειξε ποδοσφαιρικά, η οποία είχε μόλις υποβιβαστεί στην Λιγκ 2, όπου υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας. Έπειτα από μια καλή πρώτη σεζόν, η οποία βρήκε την ομάδα της Νορμανδίας να κατακτά τον τίτλο της πρωταθλήτριας και να επιστρέφει στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου (με τον Ταφορώ να είναι μέλος της καλύτερης 11άδας της σεζόν στη Λιγκ 2), υπέστη συνεχόμενους τραυματισμούς που τον εμπόδισαν από το να διατηρήσει την θέση βασικού του. Ανακοίνωσε, τελικώς, στις 2 Δεκεμβρίου 2011 την αποχώρησή του από την ενεργό δράση λόγω των συνεχιζόμενων τραυματισμών που αντιμετώπιζε στην πλάτη.
Τίτλοι
Νικητής του Κυπέλλου Ιντερτότο το 2004 με την ΛΟΣΚ
Φιναλίστ του Κυπέλλου Ιντερτότο το 2002 με την ΛΟΣΚ
Δευτεραθλητής Γαλλίας στην Λιγκ 1 το 2005 με την ΛΟΣΚ
Πρωταθλητής Γαλλίας στην Λιγκ 2 το 2010 με την ΣΜ Καέν
Παραπομπές
Γάλλοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ΙΝΦ Κλαιρφοντέν
Ποδοσφαιριστές ΣΜ Καέν
Ποδοσφαιριστές Λιλ ΟΣΚ
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
|
256065
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%B9%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9
|
Ρέι Μπράντμπερι
|
Ο Ρέι Μπράντμπερι (Ray Douglas Bradbury, 22 Αυγούστου 1920 – 5 Ιουνίου 2012) ήταν Αμερικανός συγγραφέας και σεναριογράφος επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και μυστηρίου. Για την επίδρασή του στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας του 20ού αιώνα, αποκαλείτο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας. Αναγνωρίζεται ως ο συγγραφέας του οποίου το έργο εξασφάλισε στη σύγχρονη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας ευρύτερη αναγνώριση. Του άρεσε ιδιαίτερα ο Έντγκαρ Άλαν Πόου, χάρη στον οποίο ανακάλυψε τη λογοτεχνία μόλις στα επτά του χρόνια. Στις αφηγήσεις του Μπράντμπερι η καθημερινότητα μετασχηματίζεται σε ασυνήθιστη και πολλές φορές επικίνδυνη δυστοπία.
Είχε λάβει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το «Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών των ΗΠΑ» που του απένειμε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους το 2004, και το μετάλλιο της «Ordre des Arts et des Lettres» της Γαλλίας.
Γνωστότερα έργα του, το «Φαρενάιτ 451» ("Fahrenheit 451"), «Τα Χρονικά του Άρη» ("The Martian Chronicles") και «Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος» ("The Illustrated Man"). Πολλά από τα έργα του έχουν διασκευαστεί για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Εργογραφία
Ο Μπράντμπερι έγραψε 27 βιβλία και περισσότερες από 600 σύντομες ιστορίες. Επίσης, διηγήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα και σενάρια. Δικό του είναι το σενάριο της ταινίας "Μόμπι Ντικ" που γύρισε το 1956 ο Τζον Χιούστον. Έγραψε και σενάρια για την τηλεόραση, την «Τέταρτη Διάσταση» και τα επεισόδια της σειράς «Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει». Ακολουθεί κατάλογος με τα έργα του που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.
1950: Τα χρονικά του Άρη - (The Martian Chronicles), μυθιστόρημα, (μτφ. Δημήτρης Αρβανίτης για τις εκδ. "Άγρα", 2011 με πρόλογο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
1951: Ο εικονογραφημένος άνθρωπος - (The Illustrated Man), συλλογή 18 διηγημάτων
1953: Φαρενάιτ 451 - (Fahrenheit 451), δυστοπικό μυθιστόρημα, (μτφ. Βασίλης Δουβίτσας για τις εκδ. "Άγρα", 2012 - Μαρία Χρυσόχου για τις εκδ. "Παραπέντε", 2000 - Τζένη Βαγιάνου, εκδ. "Γρηγόρη", 1953)
1957: Κρασί από πικραλίδα - (Dandelion Wine), μυθιστόρημα που αποτελείται από ιστορίες συνδεδεμένες μεταξύ τους, (μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος για τις εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
1962: Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω - (Something Wicked This Way Comes), μυθιστόρημα, (μτφ. Βασίλης Καλλιπολίτης για τις εκδ. "Αίολος", 1991)
1972: Το δέντρο των Αγίων Πάντων - (The Halloween Tree), μυθιστόρημα, (μτφ. Ναούμ Θεοδοσιάδης για τις εκδ. "Μαγικό Κουτί", 2012)
1972: Στα χρόνια των πυραύλων - (R Is for Rocket), συλλογή 17 διηγημάτων, (μτφ. - επιμ. Γιώργος Σωτήρχος για τις εκδ. "Συμπαντικές διαδρομές", 2011)
1985: Ο θάνατος είναι μοναχική υπόθεση - (Death Is a Lonely Business), μυθιστόρημα, (μτφ. Έφη Καλλιφατίδη για τις εκδ. "Απόπειρα", 1993)
1996: Πέθανε ο σκύλος, κατά τ'άλλα όλα καλά - (Quicker Than the Eye), συλλογή 22 διηγημάτων, (μτφ. Βασίλης Δουβίτσας, εκδ. "Άγρα", 2010)
Επίσης:
Το Δ του Διαστήματος - μυθιστόρημα (μετάφραση: Φώντας Κονδύλης για τις εκδόσεις «Μπουκουμάνη» 1975)
Τα Δίδυμα Φεγγάρια του Άρη - μυθιστόρημα (μετάφραση: Φώντας Κονδύλης για τις εκδόσεις «Μπουκουμάνη» 1975)
Το τέλος της αρχής - μυθιστόρημα (μετάφραση: Ρένα Χατχούτ για τις εκδόσεις «Μανιατέας» 1978)
Εφιάλτες από το διάστημα - μυθιστόρημα (μετάφραση: Βασίλης Κατσάνης για τις εκδόσεις «Κάκτος» 1978)
Το τέλος του κόσμου - μυθιστόρημα (μετάφραση: Παύλος Μάτεσις για τις εκδόσεις «Κάκτος» 1978)
Ο θάνατος είναι μοναχική υπόθεση (μετάφραση: Έφη Καλλιφατίδη για τις εκδόσεις«Απόπειρα» 1989)
Αναφορές
Αμερικανοί ποιητές
Αμερικανοί μυθιστοριογράφοι
Αμερικανοί διηγηματογράφοι
Αμερικανοί θεατρικοί συγγραφείς
Αμερικανοί σεναριογράφοι
Αμερικανοί συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας
Συγγραφείς παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας
Αμερικανοί δοκιμιογράφοι
|
311890
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%82%20%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%BD
|
Ντάγκλας Ντέικιν
|
Ο Ντάγκλας Ντέικιν (αγγλικά: Douglas Dakin) (Γκλόστερ, 1907 – Γκλόστερ, 20 Ιουλίου 1995) ήταν Άγγλος ιστορικός και πανεπιστημιακός, ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1935-1974). Είναι ιδιαίτερα γνωστός στο χώρο των Νεοελληνικών σπουδών. Το μεγαλύτερο μέρος του ερευνητικού πεδίου και της επιστημονικής παραγωγής του σχετίζεται με την περίοδο της Νεώτερης ελληνικής ιστορίας, από την Ελληνική Επανάσταση του 1821-1829, έως τα μέσα του 20ού αιώνα. Πολλοί από όσους μαθήτευσαν κοντά του, έδωσαν στη συνέχεια, ως ερευνητές και καθηγητές, σημαντική ώθηση στην ιστορική επιστήμη στην Ελλάδα. Ο καθηγητής Ντέικιν υπήρξε από τα νεανικά του χρόνια ως φοιτητής ενθουσιώδης παίκτης του κρίκετ, αφιερώνοντας στο αγαπημένο του παιχνίδι χρόνο ακόμη και όταν πλέον είχε αναλάβει πολλές ευθύνες στο διοικητικό μηχανισμό του πανεπιστημίου.
Βιογραφικά στοιχεία
Πρώτα χρόνια - σπουδές
Γεννήθηκε στο Γκλόστερ (Gloucester) της κομητείας του Γκλόστερσαϊρ (Gloucestershire) στη Νοτιοδυτική Αγγλίας. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και διευθυντής του δημοτικού σχολείου της γενέτειράς του. Όταν ιδρύθηκε το γυμνάσιο Rendcomb College στο Σάιρενσεστερ (Cirencester) το 1920, ήταν από τους πρώτους μαθητές του. Το 1926, έλαβε υποτροφία και σπούδασε στο κολέγιο Peterhouse του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιστορία. Το 1931, δίδαξε για πρώτη φορά στο σχολείο Haberdashers' Aske's στο Λονδίνο. Έπειτα, ξεκίνησε το διδακτορικό του δίπλωμα στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ.
Έναρξη ακαδημαϊκής πορείας - Β' ΠΠ
Το 1935, παράλληλα με την έρευνα για τη συγγραφή της διδακτορικής διατριβής του, δίδασκε ως λέκτορας ιστορία στο πανεπιστήμιο. Η διατριβή είχε ως θέμα το πρόσωπο του Τυργκό (Turgot), γενικού ελεγκτή του Λουδοβίκου ΙΔ΄, επιβεβαιώνοντας το αρχικό του ενδιαφέρον στις γαλλικές σπουδές. Η εργασία του θεωρήθηκε αξιόλογη και εκδόθηκε το 1939 με τίτλο Turgot and the Ancien Régime από τον εκδοστικό οίκο Methuen.
Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το ενδιαφέρον του Ντέικιν κέντρισε ο ελλαδικός χώρος, όταν κατατάχθηκε στην εθελοντική εφεδρεία (Royal Air Force Volunteer Reserve, RAFVR) της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας, υπηρετώντας στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα. Υπήρξε, επίσης, αξιωματικός-σύνδεσμος ανάμεσα στη βρετανική πολεμική αεροπορία και την Ελληνική Βασιλική Αεροπορία. Το 1944, βρέθηκε στην Ελλάδα, εμπλεκόμενος στην υπόθεση ενός αυτόμολου συνταγματάρχη του ΕΛΑΣ και της ομάδας του. Η ανάμειξή του με τις στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών και ιδίως η συναφής δράση του κατά τη διάρκεια του Πολέμου στη Γιουγκοσλαβία τον έκαναν να αναπτύξει εχθρική στάση προς τον κομμουνισμό. Το 1945 στάλθηκε στην Υπηρεσία Συμμαχικών Δυνάμεων (Allied Liaison Section) του βρετανικού υπουργείου Αεροπορίας.
Ενασχόληση με της Νεοελληνικές σπουδές
Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ και ανέλαβε χρέη αρχειοφύλακα (Registrar), δηλαδή γραμματέα της διοίκησης του ιδρύματος. Ταυτόχρονα ήταν και γραμματέας τoυ τοπικoύ παραρτήματος της Ένωσης Πανεπιστημιακών Δασκάλων (Αssociation of University Teachers). Το 1968 ανέλαβε καθηγητική έδρα. Παράλληλα, συμμετείχε, ως επικεφαλής, σε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών (Foreign Office) για την πολύτομη έκδοση των βρετανικών διπλωματικών εγγράφων, με τη γενική ονομασία Documents on British Foreign Policy, 1919-1939.
Η σημαντικότερο, όμως, ερευνητική και επιστημονική προσφορά του Ντέικιν συνδέθηκε με τις μελέτες του γύρω από τη Νεώτερη ελληνική ιστορία.
Μετά την ίδρυση του Πανεπιστημίου Κύπρου, ο Ντέικιν δώρησε στη Βιβλιοθήκη του σημαντικό μέρος της συλλογής του, που αριθμεί περίπου 850 βιβλία. Είχε επίσης στενές επαφές με το κυπριακό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών.
Ο καθηγητής Ντέικιν, "ένας εξαιρετικός ιστορικός και αληθινός φίλος της Ελλάδας", πέθανε σε βαθειά γεράματα στη γενέτειρά του, στις 20 Ιουλίου 1998.
Τιμές - διακρίσεις
Τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Το 1969 η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα. To 1971 η Ακαδημία Αθηνών τον εξέλεξε αντεπιστέλλον μέλος της, για τη σημαντική βοήθεια που πρόσφερε στη σύσταση του Κέντρου Ερεύνης της Ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισμού του ιδρύματος και για το σύνολο της προσφοράς του στην Ελληνική Ιστορία.
Εργογραφία (επιλ.)
The Greek Struggle for Independence, 1821-1833 (1973).
Έκδοση στα ελληνικά: Ο αγώνας των Ελλήνων για την ανεξαρτησία, 1821-1833, μετάφραση: Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1983. ISBN 978-960-250-172-6.
Documents on British Foreign Policy, 1919-1939. First Series, Vol. XVIII: Greece and Turkey, 1922-1923 (1972, σε συνεργασία με τους W.N. Medlicott και M.E. Lambert)
Documents on British Foreign Policy, 1919-1939. First Series, Vol. XVII: Greece and Turkey, 1921-1922 (1970, σε συνεργασία με τους W.N. Medlicott και M.E. Lambert)
The Unification οf Greece, 1770-1923 (1972).
Έκδοση στα ελληνικά: Η ενοποίηση της Ελλάδας, 1770-1923, μετάφραση: Α. Ξανθόπουλος, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1998. ISBN 978-960-250-150-4.
The Greek Struggle in Macedonia, 1897-1913 (1966, Θεσσαλονίκη, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου [Institute for Balkan Studies])
Έκδοση στα ελληνικά: Ο ελληνικός αγώνας στη Μακεδονία, 1897-1913, μετάφραση: Γιάννης Στεφανίδης - Ξένια Κοτζαγεώργη, Αφοί Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1996. ISBN 978-960-343-023-0.
''British Intelligence of Events in Greece, 1824-1827] (1957)A Short History of Modern Greece, 1821- 1957 (1957, σε συνεργασία με τον E.S. Forster)[https://books.google.gr/books/about/British_and_American_Philhellenes.html?id=KsAZAAAAIAAJ&redir_esc=y British and American Philhellenes during the War of Greek Independence, 1821-1833] (1955, Θεσσαλονίκη, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου [Institute for Balkan Studies])[https://books.google.gr/books/about/Turgot_and_the_ancien_r%C3%A9gime_in_France.html?id=6QPSAAAAMAAJ&redir_esc=y Turgot and the Ancien Régime in France'' (1939)
Παραπομπές
Πηγές
Άγγλοι ιστορικοί
Άγγλοι πανεπιστημιακοί
Αντεπιστέλλοντα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών
Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα
|
380533
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%201954
|
Ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 1954
|
Οι ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές της 21ης Νοεμβρίου του 1954 ήταν οι 2ες μετά-πολεμικές δημοτικές και κοινοτικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ελλάδα.
Πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 21 Νοεμβρίου του 1954 σε όλη τη χώρα, με τις επαναληπτικές τους να διεξάγονται μια εβδομάδα αργότερα (28 Νοεμβρίου), όπου ήταν απαιτούμενες.
Τα αποτελέσματα στους μεγαλύτερους δήμους
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν, στην Αθήνα επικράτησε ο στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας (με ποσοστό που ξεπέρασε το εκλόγιμο από την πρώτη Κυριακή όριο του 40% κατά μια μονάδα) εκλέγοντας 25 συμβούλους επί συνόλου 31 θέσεων του δημ. συμβουλίου.
Ο Π. Κατσώτας υποστηρίχθηκε από τους Φιλελευθέρους, οπαδούς της ΕΠΕΚ και του εκτός νόμου τότε ΚΚΕ.
Στον Πειραιά εκλέχθηκε ο Δημήτριος Σαπουνάκης, ο οποίος υπερίσχυσε δύσκολα του απερχόμενου δημάρχου Γ. Ανδριανόπουλου. Στην Πάτρα και στη Θεσσαλονίκη απαιτήθηκαν επαναληπτικές εκλογές, στις οποίες εκλέχθηκαν δήμαρχοι οι Βασίλειος (Λαλάκης) Ρούφος και Μηνάς Πατρίκιος αντίστοιχα.
Εκλεγέντες δήμαρχοι (α΄Κυριακής)
Άγιος Νικόλαος: Πιταροκύλης.
Αγρίνιο: Σαγιώργης.
Αίγιο: Μεντζελόπουλος.
Αμύνταιο: Δούκας.
Αμφιλοχία: Σακέτας.
Άμφισσα: Γιαννόπουλος.
Αράχωβα: Κονίτσας.
Άργος: Μαρίνος.
Αργοστόλι: Δενδρινός.
Αστυπάλαια: Κονταράτος.
Βέροια: Κεμετζές.
Βόλος: Γεώργιος Καρτάλης (με τη στήριξη και του ΚΚΕ).
Βύρωνας: Κωνσταντιλιέρης.
Βυτίνα: Θεοφιλόπουλος.
Γαργαλιάνοι: Σκούντζος.
Γύθειο: Τζωρτζάκης.
Δομοκός: Δελίτσικας.
Δοξάτο: Μουμτζής.
Δράμα: Νικηφορίδης.
Δραπετσώνα: Κοσκινάς.
Ελασσόνα: Σαμαράς.
Ζακύνθου: Νικόλαος Φιλιώτης
Ζωγράφου: Κουρτίδης.
Ηγουμενίτσα: Πιτούλης.
Ηράκλειο: Γεωργιάδης.
Θήβα: Αγγελίδης.
Ιωάννινα: Γρηγόριος Σακκάς
Καισαριανή: Μανωλίδης.
Καλάβρυτα: Γεωργακόπουλος.
Καλαμαριά: Καρατζάς.
Καλαμάτα: Καίσαρης.
Καλλιθέα Αττικής: Σκανδαλάκης.
Κάλυμνος: Μαυρικάκης.
Κάρπαθος: Λοΐζος.
Καρπενήσι: Δημ. Κοτσιμπός
Κάρυστος: Τσούρτος.
Κερατσίνι: Μισαηλίδης.
Κέρκυρα: Δεσύλλας.
Κηφισιά: Σκοπετέας.
Κιάτο: Πανιάρης.
Κόρινθος: Τσέλιος.
Κύμη: Κουρκοτός.
Κυπαρισσία: Γαργαλάκος.
Κως: Παρθενιάδης.
Λαγκάδια: Λώλος.
Λαμία: Παπασιόπουλος.
Λάρισα: Χατζηγιάννης.
Λειψοί: Ευσταθιάδης.
Λέρος: Καρανικόλας.
Λεωνίδιο: Ρέππας.
Μακρακώμη: Κοτρότσος.
Μαρούσι: Βαρδές.
Μεγάλο Χωριό Τήλου: Κατρής.
Μεγαλόπολη: Καρασούλος.
Μέθανα: Τριανταφύλλου.
Μοσχάτο: Κολοκοτρώνης.
Μυτιλήνη: Γαληνός.
Νάουσα: Χωνός.
Ναύπλιο: Σαγιάς.
Νέα Ιωνία: Κιοφτερτζής.
Νέα Φιλαδέλφεια: Τρυπιάς.
Νεάπολη Κρήτης: Σιχλής.
Νέο Φάληρο: Κατσουλάκης.
Νιγρίτας: Βαγενάς.
Νίκαια: Τουντουλίδης.
Νίσυρος: Γιαλλούρης.
Ορχομενός: Κυριαζής.
Παραμυθιά: Γορύγκας.
Πάτμος: Καλογιάννης.
Πέλλης: Παπαδημητρίου.
Περιστέρι: Σελήμνης.
Πρέβεζα: Μουστάκης.
Πύργος: Πετρόπουλος.
Ρέθυμνο: Ψυχουντάκης.
Ρόδος: Πετρίδης.
Σητεία: Λαντζανάκης.
Σοφάδες: Ζουραντζάς.
Σπάτα: Μπάκας.
Σπερχειάδα: Καλαμάρας.
Στυλίδα: Αθανασίου.
Σύμη: Νικητιάδης.
Σωχός: Βασιλικός.
Ταύρος: Χονδρογιάννης.
Τρίπολη: Μαντζουρόπουλος.
Τύρναβος: Πλάκας.
Φιλιάτες: Σπανόπουλος.
Φλώρινα: Παπαθανασίου.
Χαϊδάρι: Χελιώσης.
Χαλάνδρι: Σπυρόπουλος.
Χαλκίδα: Κακαράς.
Λοιποί εκλεχθέντες δήμαρχοι (β΄ Κυριακής)
Άγιος Ιωάννης Ρέντη Αττικής: Λιανόπουλος.
Αιγάλεω: Σταύρος Μαυροθαλασσίτης
Αίγινα: Μοίρας.
Αμαλιάδα: Σιμιτζής.
Ασπρόπυργος: Παπαδημητρίου.
Γιαννιτσά: Ιγνατιάδης.
Δάφνη: Μιχαλόπουλος.
Ελευσίνα: Ρήγος.
Ερμούπολη: Παπαδάμ.
Ιστιαία: Καραγκούνης.
Καρδίτσα: Τζέλας.
Κατερίνη: Παπαδόπουλος.
Λαγκαδάς: Παπαγεωργίου.
Λαύριο: Χατζηπέτρος.
Ληξούρι: Τυπάλδος.
Λουτράκι: Μάτσης.
Μεσολόγγι: Λυκούδης.
Νέα Σμύρνη: Καρύλλος.
Νέο Ηράκλειο Αττικής: Σκούρας.
Ξάνθη: Βασιλειάδης.
Σέρρες: Χατζηϊακώβου.
Σιδηρόκαστρο: Βονίτας.
Σπάρτη: Ζερβέας.
Συκεές: Γουναρίδης.
Χανιά: Μουντάκης.
Επαναληπτικές εκλογές 1956
Λόγω κενού σε κάποιες δημαρχιακές θέσεις, διεξήχθησαν επαναληπτικές εκλογές στους δήμους Αργοστολίου, Μυτιλήνης, Αμυνταίου, Σκοπέλου, Κερκύρας, Σάμου, Βόλου και Χαλκίδας στις 15 και στις 22 Απριλίου 1956 (μόνο στη Σάμο και στη Χαλκίδα).
Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής (αριθμός ψήφων για το νικητή σε παρένθεση):
Αμυνταίου:Τρύφων Χατζής (864)
Αργοστολίου: Λυγγούρης (1.485)
Βόλου: Κλαψόπουλος (8.337)
Κέρκυρας: Μαρία Δεσύλλα (5.345)
Μυτιλήνης: Α. Αποστόλου (5.698)
Σάμου Θεμελής (625) (1ος γύρος)- ? (2ος γύρος)
Σκοπέλου: Ε. Θανάς (899)
Χαλκίδας Δ. Σκούρας (1.953) - Αντώνιος Μαργαρίτης (2ος γύρος)
Πηγές
Εφημερίδα "Έθνος", πρωτοσέλιδο άρθρο του φύλλου της Δευτέρας 22 Νοεμβρίου 1954
Εφημερίδα "Έθνος", πρωτοσέλιδο άρθρο του φύλλου της Δευτέρας 29 Νοεμβρίου 1954
Παραπομπές
1954
|
139271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85
|
Ένωση Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κεντρικής και Νότιας Πελοποννήσου
|
Η Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΝΟ.Π. (ακρωνύμιο της «Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κεντρικής και Νότιας Πελοποννήσου») αποτελεί μια από τις τοπικές ενώσεις καλαθοσφαίρισης στην ελληνική επικράτεια. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
Το 1977 λειτούργησε μια πρώτη μορφή του οργάνου αυτού με την ιδιότητα της Τοπικής Επιτροπής Ε.Ο.Κ. λοιπής Πελοποννήσου με έδρα την Τρίπολη. Το 1983 η έδρα μεταφέρθηκε στην Καλαμάτα όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Στη δικαιοδοσία της σημερινής Ένωσης ανήκουν τα καλαθοσφαιρικά σωματεία των Νομών Αρκαδίας, Λακωνίας και Μεσσηνίας.
Διοργανώσεις
Η Ένωση διοργανώνει τα παρακάτω Πρωταθλήματα:
Ανδρών (Α' Κατηγορία, Β' Κατηγορία, Γ' Κατηγορία)
Γυναικών (Α' Κατηγορία)
Σε επίπεδο μικρότερων ηλικιών οργανώνονται πρωταθλήματα Νεανίδων, Κορασίδων, Εφήβων, Παίδων και Τουρνουά Μίνι.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ομοσπονδίας οι πρωταθλήτριες ομάδες της Α' Κατηγορία Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΝΟ.Π. καλαθοσφαίρισης ανδρών προβιβάζονται στον πρώτο όμιλο νότου της Γ' Εθνικής Κατηγορίας Ανδρών, ενώ οι πρωταθλήτριες ομάδες της Α' Κατηγορία Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΝΟ.Π. καλαθοσφαίρισης γυναικών προβιβάζονται στην Α2 Εθνική Κατηγορία Γυναικών, εφόσον περάσουν νικηφόρα από σχετικό Πρωτάθλημα Ανόδου που διοργανώνεται ανάμεσα στους πρωταθλητές των τοπικών ενώσεων Νοτίου Ελλάδος.
Αθλητικά Σωματεία
Πρωταθλήτριες ομάδες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΝΟ.Π., επίσημος ιστότοπος.
|
239346
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Οικογένεια Κούνδουρου
|
Η οικογένεια Κούνδουρου είναι παλιά πολιτική οικογένεια από τα Σφακιά της Κρήτης.
Μέλη
Βασικός κορμός/κλαδί Σκορδύληδων. Ρίζα, Πετρές Ασκύφου/Θόλος Χώρας Σφακίων
Μανούσος Κούντουρος/άκης
άρρενα τέκνα:
Ιωάννης Κούντουρος/άκης
Ρούσσος Κούνδουρος, έμπορος, συνιδρυτής, με τον πρωτεξάδελφό του Ρούσσο του Γεωργίου, ναυτιλιακής εταιρείας στο Ηράκλειο, πληρεξούσιος Εμπρόσγιαλου (1866), συζ. Μαρίας Ανδρ. Μανουσέλη, άρρενα τέκνα:
Ιωάννης/Γιάγκος Κούνδουρος, έμπορος, χρηματοδότης της Μεταπολιτευτικής Επανάστασης
Μανούσος Κούνδουρος, δικαστής, αρχηγός "τυχερής" Επανάστασης/Πρόεδρος Μεταπολιτευτικής Επιτροπής (1895), Σύμβουλος (υπουργός) του Ύπατου Αρμοστή Γεώργιου επί Κρητικής Πολιτείας, βουλευτής Ρεθύμνης και Γενικός Διοικητής Κρήτης, μετά την Ένωση (1913), συζ. Χρυσής Γ. Χατζηγρηγόρη, άρρενα τέκνα:
Λασθένης-Ρούσσος, δικηγόρος, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση (ΕΔΕΣ) και σκοτώθηκε στην Ήπειρο.
Νέαρχος-Γεώργιος, δικηγόρος, δώρισε στο Ελληνικό Δημόσιο (1979) την οικογενειακή κατοικία στα Χανιά.
Αρίστων, πολιτικός μηχανικός
Γεώργιος Κούντουρος/άκης, πληρεξούσιος Εμπρόσγιαλου (1866), σύζ. Χρυσής Μανουσέλη, άρρενα τέκνα:
Ρούσσος Κούνδουρος, οπλαρχηγός, οικιστής Αγίου Νικολάου Λασιθίου, συνιδρυτής, με τον πρωτεξάδελφό του Ρούσσο του Ιωάννη, ναυτιλιακής εταιρείας στο Ηράκλειο, και πυρηνελαιουργείου στον Άγιο Νικόλαο, σύζ. Ελένης Ιω. Βαρδινογιάννη, άρρενα τέκνα:
Γεώργιος, έμπορος
Ιωάννης, έμπορος, ιδρυτής βιοτεχνίας αλουμινίου στον Πειραιά, Ηπειρομάχος, με τον πεθερό του Ιωάννη Αναγνωστάκη
Ιωσήφ Κούνδουρος, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός, άρρενα τέκνα:
Ρούσσος Ι. Κούνδουρος, πρωτεργάτης της ελεύθερης ραδιοφωνίας
Νίκος Κούνδουρος, σκηνοθέτης
Γιώργος, δημοσιογράφος
Ιωσήφ Κούνδουρος, έμπορος
Γεώργιος, έμπορος
Ρούσσος, δικηγόρος
Ανδρέας Κούνδουρος, οπλαρχηγός, έμπορος, συζ. Σμαράγδης Στρ. Βουρδουμπά, άρρενα τέκνα:
Ρούσος Α. Κούνδουρος, δικηγόρος, βουλευτής, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης (ΕΑΜ), εκτελέσθηκε στην Αγυιά Χανίων (1944), συζ. Μαρίας Ιω. Παντερμαράκη, άρρενα τέκνα:
Ανδρέας, δικηγόρος
Ιωάννης, δημ. υπάλληλος
Ιωσήφ, πολ. μηχανικός
Τίτος, Αντιπρόεδρος Συμβουλίου της Επικρατείας ε.τ.
Ιωσήφ, δικηγόρος, έπαρχος Αλεξανδρούπολης
Γεώργιος, τραπεζοϋπάλληλος, συζ. Μαρίας Γ. Συγγελάκη, άρρεν τέκνο:
Ιωάννης, πολ. μηχανικός
Στυλιανός Κούνδουρος, έμπορος, δήμαρχος Αγίου Νικολάου, βουλευτής, Γενικός Διοικητής Κρήτης, υπουργός, συζ. Κυριακής Λανδράκη, άρρενα τέκνα:
Ρούσσος, δικηγόρος
Ανδρέας, δικηγόρος, μουσικός
Κανάκης Κούντουρος/άκης, έμπορος, αγωνιστής του 1866, συζ. Ελένης Γιαμπιτζάκη, άρρενα τέκνα:
Ιωσήφ Κούνδουρος, εργολάβος, αγωνιστής του 1895, συζ. Βασιλικής Παντερμάκη, άρρενα τέκνα:
Γεώργιος, επιχειρηματίας
Μανούσος, επιχειρηματίας
Γεώργιος, αξιωματικός Χωροφυλακής
Ευθύμιος, τυπογράφος
Μανούσος, τυπογράφος
Νικόλαος, έμπορος
|
295311
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1%20%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%201945%29
|
Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν (ταινία 1945)
|
Η ταινία Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν (αγγλ. A Tree Grows in Brooklyn), γνωστή και ως Χαμένα νιάτα, είναι δράμα παραγωγής 1945, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος που έγραψε το 1943 η Μπέτι Σμιθ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ντόροθι ΜακΓκουάιαρ, Τζόαν Μπλόντελ, Τζέιμς Νταν, Λόιντ Νόλαν και στο ρόλο της Φράνσι η μικρή Πέγκι Αν Γκάρνερ. Η ταινία έλαβε δυο βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Τζέιμς Νταν.
Το 2010 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Υπόθεση
Στις αρχές του 20ού αιώνα, στη φτωχική συνοικία του Μπρούκλιν, η δεκατριάχρονη Φράνσι (Πέγκι Ανν Γκάρνερ), κόρη του ιρλανδικής καταγωγής Τζόνι Νόλαν (Τζέιμς Νταν) και της Κέιτι Νόλαν (Ντόροθι ΜακΓκουάιαρ), ονειρεύεται να τελειώσει το σχολείο και να γίνει συγγραφέας, αλλά η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς της καθιστά δύσβατη την πορεία της προς τη μόρφωση και την ολοκλήρωση. Ο πατέρας της, που εργάζεται ως σερβιτόρος, ακτινοβολεί καλοσύνη όπου κι αν βρεθεί, η ζωή όμως δεν πραγματοποίησε τα όνειρά του και τον έκανε αλκοολικό. Η μητέρα της παντρεύτηκε τον Τζόνι γεμάτη ελπίδα για ένα λαμπρό μέλλον και έχει καταλήξει να καθαρίζει σκάλες για να συντηρήσει την οικογένειά της. Η πάροδος του χρόνου έχει σκληρύνει την Κέιτι, η οποία φέρεται με αυστηρότητα στα παιδιά της σε αντίθεση με τους μαλακούς τρόπους του καλόκαρδου Τζόνι. Όταν η Κέιτι ανακοινώνει στον Τζόνι ότι πρόκειται να αποκτήσει και τρίτο παιδί η υλοποίηση των ονείρων της Φράνσι συναντά εμπόδια καθώς θα πρέπει να σταματήσει το σχολείο για να δουλέψει και να βοηθήσει στη συντήρηση του σπιτιού. Έτσι ο Τζόνι κάνει την ύστατη προσπάθεια για να βοηθήσει το σπίτι του και να βοηθήσει την κόρη του να τελειώσει το σχολείο.
Πληροφορίες Παραγωγής
Η ταινία που σηματοδότησε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ελία Καζάν στον κινηματογράφο βασίζεται στο μυθιστόρημα της Μπέτι Σμιθ Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν. Η μεταφορά του μυθιστορήματος της Σμιθ, αποτελούσε φιλόδοξο εγχείρημα για πολλές κινηματογραφικές εταιρίες κι ο Ντάρυλ Ζάνουκ της 20th Century Fox πλήρωσε 55.000 δολάρια για να κατοχυρώσει τα δικαιώματα του έργου. Έχοντας πλέον τα δικαιώματα για τη μεταφορά της ταινίας στη μεγάλη οθόνη ανέθεσε τη σκηνοθεσία στον μέχρι τότε θεατρικό σκηνοθέτη και μέλλοντα συνιδρυτή του Actor's Studio Ηλία Καζάν. Η διανομή των ρόλων αποτέλεσε δύσκολο εγχείρημα τόσο για τον παραγωγό όσο και για τον σκηνοθέτη καθώς υπήρξαν πολλοί ηθοποιοί που ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν στην ταινία. Μερικά από τα ονόματα που αναφέρθηκαν για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν εκείνα των Τζιν Τίρνεϊ, Μαίρη Άντερσον και Τζίνι Κρέιν για το ρόλο της Κέιτι και Φιλ Ρέγκαν και Φρεντ ΜακΜάρεϊ για τον ρόλο του Τζόνι. Οι ρόλοι τελικά κατέληξαν στην Τζιν Τίρνεϊ και τον Τζέιμς Νταν, αλλά η Τίρνεϊ έμεινε έγκυος και τη θέση της πήρε η Ντόροθι ΜακΓκουάιαρ που ξανασυνεργάστηκε με τον Καζάν το 1947 στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Συμφωνία Κυρίων (Gentleman's Agreement). Υπεύθυνος για τους διαλόγους της ταινίας ήταν ο σκηνοθέτης Νίκολας Ρέι, ενώ ο Άλφρεντ Νιούμαν επιμελήθηκε την μουσική της επένδυση. Αφού ξεκίνησαν τα γυρίσματα οι υπεύθυνοι της 20th Century Fox έμειναν ευχαριστημένοι από τα πρώτα δείγματα της ταινίας και πρότειναν στον Καζάν να ξαναγυρίσουν ολόκληρη την ταινία με χρώμα, αλλά ο σκηνοθέτης αρνήθηκε.
Η ταινία πραγματεύεται τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, με επίκεντρο την πορεία της μικρής Φράνσι προς την ωριμότητα.
Βραβεία
Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία και προτάθηκε για δυο βραβεία Όσκαρ καταφέρνοντας να αποσπάσει το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Τζέιμς Νταν στο ρόλο του καλόκαρδου μεθύστακα Τζόνι. Η ερμηνεία της μικρής Πέγκι Αν Γκάρνερ έλαβε τιμητικό βραβείο Οσκαρ για την καλύτερη ερμηνεία από νεαρή ηθοποιό.
Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)
Βράβευση:
Β' Ανδρικού Ρόλου – Τζέιμς Νταν
Ερμηνείας από νεαρή ηθοποιό - Πέγκι Αν Γκάρνερ (Τιμητικό)
Υποψηφιότητα:
Διασκευασμένου Σεναρίου – Φρανκ Ντέιβις & Τες Σλέσιντζερ
Επανεκτελέση
Η ταινία γυρίστηκε ξανά το 1974 για λογαριασμό της τηλεόρασης με πρωταγωνιστές τους Κλιφ Ρόμπερτσον και Κάρολ Μπέικερ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1945
Ταινίες παραγωγής 20th Century Fox
Αμερικανικές δραματικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Σκηνοθετικό ντεμπούτο σε ταινίες
Ταινίες σχετικά με τον αλκοολισμό
Αμερικανικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν
Ταινίες βασισμένες σε αμερικανικά μυθιστορήματα
|
163085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Αντίσταση
|
Αντίσταση γενικά λέγεται η εφαρμογή αντίθετης δράσης σε ένα γεγονός ή φαινόμενο. Μπορεί να αναφέρεται
Εθνική Αντίσταση
Γαλλική Αντίσταση ή άλλα κινήματα απελευθέρωσης κάποιων λαών εναντίον των κατακτητών τους.
Θετικές επιστήμες
Τη ηλεκτρική αντίσταση, δηλαδή τη δυσκολία διέλευσης ηλεκτρικού ρεύματος μέσω ενός υλικού.
Τη μαγνητική αντίσταση, δηλαδή τη δυσκολία μαγνήτισης ενός υλικού.
Αντίσταση (Μηχανική Ρευστών), Μηχανική Ρευστών
Άλλες χρήσεις
Την απείθεια, κοινωνιολογικό και στρατιωτικό φαινόμενο.
Τη δράση ενός οργανισμού ενάντια στη δράση άλλων οργανισμών μέσα στο σώμα του, δηλαδή το ανοσοποιητικό του σύστημα.
Τη σωματική αντίσταση σε μία πάλη.
|
830447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF
|
Σάρνικο
|
Το Σάρνικο (ιταλικά: Sarnico) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Μπέργκαμο, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Μπέργκαμο
|
393203
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Στέλιος Προσαλίκας
|
Ο Στέλιος Προσαλίκας είναι παλαίμαχος διεθνής παίκτης και προπονητής του βόλεϊ. Έχει παίξει στις Εθνικές Ομάδες Εφήβων και Ανδρών και στον Ολυμπιακό, κατακτώντας 6 πρωταθλήματα. Ως προπονητής κατέκτησε 2 πρωταθλήματα Ελλάδος με τον Παναθηναικό, ευρωπαϊκό μετάλλιο με την ΑΕΚ και είχε αναλάβει την αντρική ομάδα του Ολυμπιακού και την Εθνική Ομάδα Βόλει Γυναικών. Στην 4ετία 2000 – 2004 οδήγησε την Εθνική ομάδα βόλεϊ Ελλάδας ανδρών στην κατάκτηση της 5ης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και σε πολλές πρωτόγνωρες διακρίσεις για το ελληνικό βόλεϊ.
Το 2008 εκλέχθηκε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης. Έχει διατελέσει μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, πρόεδρος της Επιτροπής Αθλητών και πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών, του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος. Διατηρεί τη Μονάδα Φροντίδας και Αποκατάστασης Ηλικιωμένων «Ιασώ» στην Πεύκη. Είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων και εκπρόσωπός τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 κατεβαίνει Υποψήφιος Βουλευτής στην περιφέρεια της Β’ Αθήνας με Το Ποτάμι.
Αθλητική Καριέρα
Παίκτης
Ξεκίνησε την καριέρα του ως παίκτης στην ομάδα του Α.Ο. Παραδείσου το 1968 όπου παρέμεινε μέχρι το 1972. Την ίδια χρονιά, πήρε μεταγραφή για την ομάδα του Ολυμπιακού στην οποία παρέμεινε για δέκα χρόνια (1972-1982) και με την οποία κατέκτησε 6 πρωταθλήματα. Το 1982 επέστρεψε στον Α.Ο. Παραδείσου με την ιδιότητα του παίκτη-προπονητή την οποία καθοδήγησε μέχρι το 1986, οδηγώντας την στην Α1. Από το 1986 μέχρι το 1992 έπαιξε ερασιτεχνικά στις ομάδες του Αθλητικού Ομίλου Φιλοθέης και του Αθλητικού Ομίλου Πολιτείας. Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας υπήρξε αθλητής των Εθνικών ομάδων εφήβων και ανδρών μετρώντας πάνω από 50 διεθνείς συμμετοχές.
Προπονητής
Στη δεκαετία 1982-1992, διετέλεσε επικεφαλής προπονητής στις ανδρικές και γυναικείες ομάδες του Α.O. Παραδείσου. Το 1992 αναλαμβάνει προπονητής στη νεοφώτιστη, στην Α1, ομάδα των Ναυπηγείων την οποία οδηγεί για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Ευρώπη, κατακτώντας την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα.Tην ίδια συνταγή επανέλαβε και την επόμενη χρονιά (1993-1994) με την ομάδα του Ιωνικού Νέας Φιλαδελφείας. Το 1994 αναλαμβάνει την ομάδα βόλεϊ ανδρών του Παναθηναϊκού στην οποία παραμένει για 3 σεζόν (1994-1997) και με την οποία κατακτά 2 συνεχή Πρωταθλήματα (1994-1995, 1995-1996), επαναφέροντας την ομάδα στην κορυφή μετά από 9 χρόνια απουσίας από τους τίτλους. Το 1999 αναλαμβάνει την ομάδα της ΑΕΚ, με την οποία κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο final four του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 2000. Τη σεζόν 2006-2007, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αναλαμβάνει επικεφαλής της ανδρικής ομάδας βόλεϊ του Ολυμπιακού.
Εθνική Ομάδα
Το 2000 επιλέγεται Επικεφαλής Ομοσπονδιακός Προπονητής, υπεύθυνος για τη σύσταση και ανάπτυξη όλων των εθνικών ομάδων με απώτερο σκοπό την καλή παρουσία της ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο τιμόνι της Εθνικής η ομάδα ζει ιστορικές στιγμές καθώς από την 45η θέση της παγκόσμιας κατάταξης σκαρφαλώνει στην 8η του κόσμου. Το 2001, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αργεντινής, η ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της κατακτά την 7η θέση, ενώ το 2004 καταλαμβάνει την 5η θέση στο Παγκόσμιο Λιγκ (World Tour) της FIVB και ως αποκορύφωμα όλων την πέμπτη Ολυμπιακή νίκη στους αγώνες της Αθήνας (2004).
Επιχειρηματική Δραστηριότητα
Διατηρεί την ιδιόκτητη Μονάδα Φροντίδας και Αποκατάστασης Ηλικιωμένων «Ιασώ» στην Πεύκη, δυναμικότητας 60 κλινών. Τη μονάδα επισκεπτόταν καθημερινά για φυσικοθεραπευτική φροντίδα ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του.
Διοικητικές θέσεις
Το 2008 συσπείρωσε τους φίλους του αθλήματος γύρω από το κίνημα «Φίλοι του βόλεϊ» και εκλέχτηκε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης, αναλαμβάνοντας τον εκσυγχρονισμό και την οικονομική της εξυγίανση. Το 2009 εκλέχθηκε μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και Πρόεδρος της Επιτροπής Αθλητών. Από το 2004 είναι επίσης πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων (Π.Ε.Μ.Φ.Η.) εκπροσωπώντας πάνω από 100 ιδιωτικές μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και άλλες τόσες μη-κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Εκπροσωπεί την ένωση στον Πανευρωπαϊκό Φορέα Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων (E.C.H.O.) στις Βρυξέλλες.
Πολιτική καριέρα
Στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν Υποψήφιος Βουλευτής στην περιφέρεια της Β’ Αθήνας με Το Ποτάμι. Είναι πολιτικός υπεύθυνος του Τμήματος Αθλητισμού του κόμματος.
Προπονητές πετοσφαίρισης ΠΑΟ
|
68284
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BE%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%B3%CE%B5%CF%89%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αξιώματα της Ευκλείδειας γεωμετρίας
|
Τα αξιώματα επί των οποίων στηρίζεται η Ευκλείδεια Γεωμετρία ονομάζονται γεωμετρικά αξιώματα. Πρόκειται για προτάσεις που θεωρούνται παραδεκτές χωρίς όμως και να αποδεικνύονται. Τα γεωμετρικά αξιώματα διακρίνονται σε τρεις βασικές κατηγορίες:
Αξιώματα θέσης
Αξιώματα ισότητας και
Αξιώματα διάταξης
Αξιώματα θέσης
Αξίωμα Ι: Μία ευθεία έχει τουλάχιστον δύο σημεία, ενώ υφίσταται τουλάχιστον ένα σημείο έξω από την ευθεία.
Αξίωμα ΙΙ: Από δύο σημεία διέρχεται μία μόνο ευθεία.
Αξίωμα ΙΙΙ: Μια ευθεία μπορεί να προεκταθεί απεριόριστα και από τα δύο μέρη, που ορίζουν τα δύο σημεία της. Συνεπώς η ευθεία δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.
Αξίωμα IV: Ένα επίπεδο έχει τρία τουλάχιστον σημεία που δεν βρίσκονται στην ίδια ευθεία και ένα σημείο έξω από το επίπεδο.
Αξίωμα V: Από τρία σημεία που δεν βρίσκονται στην ίδια ευθεία ένα μόνο επίπεδο διέρχεται.
Αξίωμα VI: Η ευθεία που ενώνει δύο σημεία επιπέδου είναι ευθεία του επιπέδου.
Αξίωμα VII: Ένα επίπεδο μπορεί να προεκταθεί απεριόριστα και χωρίς τέλος.
Αξίωμα VIII: Κάθε γεωμετρικό σχήμα χωρίς να μεταβληθεί μπορεί να αλλάξει θέση στο γεωμετρικό χώρο.
Αξιώματα ισότητας
Δύο γεωμετρικά σχήματα ονομάζονται ίσα όταν τοποθετούμενα το ένα επί του άλλου εφαρμόζουν ακριβώς σε όλα τα μέρη τους.
Αξίωμα Ι: Ένα σχήμα είναι πάντοτε ίδιο με τον εαυτό του (ανακλαστική ιδιότητα).
Αξίωμα ΙΙ: Όταν ένα σχήμα είναι ίσο με άλλο, τότε και το δεύτερο είναι ίσο με το πρώτο (συμμετρική ιδιότητα).
Αξίωμα ΙΙΙ: Όταν δύο σχήματα είναι ίσα με ένα τρίτο, είναι και μεταξύ τους ίσα (μεταβατική ιδιότητα).
Αξίωμα IV: Δύο σχήματα είναι αδύνατον να είναι ταυτόχρονα ίσα και άνισα.
Αξιώματα διάταξης
Τρία σημεία, έστω: Α, Β και Γ που βρίσκονται πάνω σε μια ευθεία (ε) λέμε ότι αποτελούν στην ευθεία την "διάταξη Α, Β, Γ" ή ότι τα τρία σημεία αυτά είναι διαδοχικά σημεία πάνω στην ευθεία. Τότε το σημείο Β λέγεται και ενδιάμεσο των Α και Γ.
Αξίωμα Ι: Αν Α και Β είναι δύο διαφορετικά σημεία σε μια ευθεία τότε υπάρχει ένα τουλάχιστον σημείο Γ που είναι ενδιάμεσο των Α και Β στην ίδια ευθεία (ε)
Αξίωμα ΙΙ: Αν Α και Β είναι επίσης δύο διαφορετικά σημεία σε μια ευθεία τότε υπάρχει ένα τουλάχιστον σημείο Γ που ανήκει στην ευθεία (ε) σε θέση τέτοια που το Β να είναι ενδιάμεσο των σημείων Α και Γ.
Αξίωμα ΙΙΙ: Αν Α και Β είναι δύο διαφορετικά σημεία μιας ευθείας τότε υπάρχει ένα τουλάχιστον σημείο Γ που ανήκει στην ευθεία (ε) σε θέση τέτοια που το Α πλέον να είναι ενδιάμεσο των σημείων Β και Γ.
Δείτε επίσης
Αξίωμα του Πας
Αξιώματα Χίλμπερτ
Αξίωμα των παραλλήλων
Ευκλείδεια Γεωμετρία
|
91640
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Ασκάλαφος
|
Με το όνομα Ασκάλαφος αναφέρονται δύο διαφορετικά πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας και ένα γένος εντόμων, αναλυτικότερα:
Ασκάλαφος ο δαίμων, γιος του Αχέροντα.
Ασκάλαφος ο Ορχομένιος, Αργοναύτης και πολεμιστής στον Τρωικό Πόλεμο.
Ασκάλαφος (έντομο) γένος εντόμων (Ascalaphus) της οικογένειας μυρμηλεοντίδες.
Αποσαφηνίσεις ονομάτων
|
248284
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%20%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%89
|
Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού Αιγάλεω
|
To Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού εδρεύει στο Αιγάλεω και είναι μια δημιουργία του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου Μικρασιατών "Οι Νέες Κυδωνίες", σε συνεργασία με το δήμο της πόλης. Σκοπό του έχει τη στέγαση, διαφύλαξη και διάδοση της πλούσιας ιστορίας του μικρασιατικού πολιτισμού και την ενημέρωση του κοινού.
Το μουσείο εγκαινιάσθηκε επίσημα, στις 17 Οκτωβρίου 2010 και από την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, λειτούργησε για τους επισκέπτες. Φιλοξενεί πολλά κειμήλια, φωτογραφίες, έγγραφα, βιβλία, λευκά είδη κ.λ.π. που αποτελούν δωρεές Μικρασιατών τόσο του Αιγάλεω, όσο και της υπόλοιπης Ελλάδας.
Από το 2012, το μουσείο οργανώνει σειρά εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, με έμφαση στη διάδοση του Μικρασιατικού Πολιτισμού σε σχολεία της περιοχής.
Πηγές
Τοπική εφημερίδα Αιγάλεω, φύλλο 304, Απρίλιος 2012, σελ. 11
Η ιστοσελίδα του συλλόγου Μικρασιατών Αιγάλεω
Παραπομπές
Μουσειο Μικρασιατικου Πολιτισμου
Μουσειο Μικρασιατικου Πολιτισμου
Μικρασιατικου Πολιτισμου
Μικρασιατικός Ελληνισμός
|
98654
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Μητροπολίτης Αθηνών Γερμανός
|
Ο Γερμανός Καλλιγάς (κατά κόσμον Καλλιγάς, 1844 - 18 Ιανουαρίου 1896) ήταν Μητροπολίτης Αθηνών κατά τα έτη 1889-1896.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1844. Μετά την περάτωση των εγκυκλίων σπουδών του, σε ηλικία 15 ετών, μετέβη στη Ρωσία όπου και παρέμεινε κοντά στον ναυτικό πατέρα του. Μετά από δύο χρόνια μετέβη στην Πάτμο όπου και χειροτονήθηκε διάκονος από τον συγγενή του Ηγούμενο της Μονής Θεολόγου της νήσου. Στη συνέχεια εισήχθηκε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από όπου και αποφοίτησε το 1874.
Διετέλεσε διάκονος και αργότερα Πρωτοσύγγελος στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και Προϊστάμενος της Ορθοδόξου Κοινότητας της Μασσαλίας (1880), όπου και ανέπτυξε εξαιρετική δράση. Το 1884 χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας, στην οποία επίσης ανέπτυξε μεγάλη οργανωτική ικανότητα και φιλανθρωπική δράση. Το 1889 παρά την τότε λυσσαλέα αντίδραση των συνοδικών εκλέχθηκε Μητροπολίτης Αθηνών.
Ιστορική παρέμεινε η διοίκηση του Γερμανού που αποκατέστησε την τάξη στην Εκκλησία όταν αναζωπυρώθηκε αυτή. Εργάσθηκε για την πνευματική, ηθική και οικονομική ανύψωση του κλήρου. Ίδρυσε τον «Ιερό Σύνδεσμο», ενίσχυσε την «Ανάπλαση» και υπήρξε από τους θεμελιωτές της «Εταιρείας των Φίλων του Λαού». Άσκησε φιλανθρωπία προς κάθε κατεύθυνση, υπεράσπισε την Ορθοδοξία έναντι του Παπισμού και αντιτάχθηκε σθεναρά στις διάφορες επιχειρούμενες επεμβάσεις και παρεμβάσεις υπό της Πολιτείας στην Εκκλησία.
Ο Μητροπολίτης Γερμανός πέθανε σχετικά νέος, στις 18 Ιανουαρίου του 1896.
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τόμ. 5ος, σελ. 166
Αρχιεπίσκοποι Αθηνών και πάσης Ελλάδος
Μητροπολίτες Κεφαλληνίας
Επίσκοποι του 19ου αιώνα
|
174149
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%8C%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ταρσός Βοιωτίας
|
Ο Ταρσός είναι οικισμός του νομού Βοιωτίας. Βρίσκεται κοντά στις ακτές του Κορινθιακού κόλπου, στην είσοδο του όρμου της Αντίκυρας. Η περιοχή παρουσιάζει αρχαιολογικό ενδιαφέρον καθώς διασώζονται ερείπια παλιού κάστρου και πύργου στο ύψωμα πάνω από τον οικισμό.
Αναγνωρίστηκε το 1971 και μέχρι το 2010 ανήκε στην κοινότητα Κυριακίου.
Από το 2011 υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Λεβαδέων. Ο πληθυσμός του είναι 17 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Πορεία του πληθυσμού
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητα Κυριακίου, Ταρσός
Πίνακας αποτελεσμάτων μόνιμου πληθυσμού,Απογραφής 2011
Χωριά του νομού Βοιωτίας
Αρβανιτοχώρια του νομού Βοιωτίας
|
781780
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%201970
|
Διαδηλώσεις στην Πολωνία το 1970
|
Οι διαδηλώσεις στην Πολωνία το 1970 (, δηλαδή:«Δεκέμβρης του 1970») συνέβησαν στη βόρεια Πολωνία την περίοδο 14–19 Δεκεμβρίου 1970. Οι διαδηλώσεις πυροδοτήθηκαν από την ξαφνική αύξηση των τιμών των τροφίμων και άλλων ειδών καθημερινής χρήσης. Οι διαδηλωτές κατεστάλησαν από τον Πολωνικό Λαϊκό Στρατό και την Πολιτοφυλακή, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 44 άτομα να σκοτωθούν και πάνω από 1.000 να τραυματιστούν.
Ιστορικό
Τον Δεκέμβριο του 1970, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ξαφνικά μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των βασικών ειδών διατροφής, ιδίως των γαλακτοκομικών, μετά από κακές σοδειές καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους. Οι αυξήσεις αποδείχθηκαν μεγάλο σοκ για τους απλούς πολίτες, ειδικά στις μεγαλύτερες πόλεις.
Γεγονότα
Διαδηλώσεις κατά των αυξήσεων των τιμών ξέσπασαν στις παράκτιες βόρειες πόλεις της Βαλτικής, Γκντανσκ, Γκντίνια, Έλμπλονγκ και Στσέτσιν. Το καθεστώς ανησυχούσε για ένα αναδυόμενο κύμα δολιοφθοράς, το οποίο μπορεί να εμπνεύστηκε η μυστική αστυνομία, η οποία ήθελε να νομιμοποιήσει μια σκληρή απάντηση στους διαδηλωτές. Ένας άλλος πιθανός λόγος για τον οποίο η μυστική αστυνομία θα υποκινούσε δολιοφθορά και βία θα ήταν να επισπεύσει μια αλλαγή στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, προκαλώντας βίαιους θανάτους μεταξύ των εργαζομένων και στη συνέχεια κατηγορώντας το κόμμα για αυτούς. Είναι γνωστό ότι η μυστική αστυνομία είχε τους πράκτορες της ανάμεσα στους απεργούς εργάτες (και στρατολόγησε περισσότερους στη συνέχεια). Οι ενέργειες της μυστικής αστυνομίας πριν και μετά τις διαδηλώσεις ονομάστηκαν Εκστρατεία «Φθινόπωρο '70».
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 14 Δεκεμβρίου. Όταν ένα στέλεχος του κόμματος προσπάθησε να πείσει τους απεργούς να επιστρέψουν στην εργασία τους, απευθυνόμενος σε αυτούς χρησιμοποιώντας μεγάφωνα από ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, οι απεργοί κατέλαβαν το περιπολικό και χρησιμοποίησαν τα μεγάφωνα για να κηρύξουν γενική απεργία και να καλέσουν σε εκδήλωση μπροστά στο κτίριο του κόμματος που θα πραγματοποιηθεί την ίδια μέρα. Οι μάχες εναντίον της αστυνομίας ξεκίνησαν το απόγευμα και οι εκτεταμένες μάχες και ταραχές, συμπεριλαμβανομένου του εμπρησμού, συνεχίστηκαν μέχρι αργά το βράδυ.
Η αστυνομία άρχισε να συλλαμβάνει εργάτες, συχνά τυχαίους που δεν συμμετείχαν σε διαδηλώσεις ή ταραχές, και τους ξυλοκόπησε βάναυσα, χρησιμοποιώντας συνήθως μια τεχνική όπου ο κρατούμενος αναγκαζόταν να κινηθεί κατά μήκος μιας μεγάλης σειράς αστυνομικών, όπου όλοι τον χτυπούσαν με γκλομπ.
Στις 15 Δεκεμβρίου στο Γκντανσκ, απεργοί πυρπόλησαν (σύμφωνα με πληροφορίες δύο φορές) το κτίριο της Επαρχιακής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος, κάτι που έγινε εμβληματική στιγμή των διαδηλώσεων. Επίσης, αιχμαλώτισαν μερικούς αστυνομικούς, τους μετέφεραν στο ναυπηγείο, τους ανάγκασαν να φορέσουν τα ρούχα εργασίας των εργαζομένων και στη συνέχεια τους μετέφεραν σε αστυνομικό τμήμα. Η φωτιά κατέκαψε την οροφή του κτιρίου της Επαρχιακής Επιτροπής έως ότου οι διαδηλωτές απωθήθηκαν από μια μοίρα 20 στρατιωτικών τεθωρακισμένων οχημάτων OT-62 TOPAS. Τουλάχιστον 6 άνθρωποι είναι γνωστό ότι σκοτώθηκαν στις 15 Δεκεμβρίου στο Γκντανσκ. Άλλοι δύο πυροβολήθηκαν μέχρι θανάτου το επόμενο πρωί, στο ναυπηγείο ή κοντά.
Στη Γκντίνια, μια γειτονική πόλη με το δικό της ναυπηγείο, οι διαδηλώσεις ήταν γενικά πιο ειρηνικές από ότι στο Γκντανσκ - μέχρι τα γεγονότα της 17ης Δεκεμβρίου.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Στανίσουαφ Κοτσιόουεκ, στην τηλεοπτική του ομιλία το βράδυ της 16ης Δεκεμβρίου, καταδίκασε τους διαδηλωτές, αλλά κάλεσε επίσης τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στη δουλειά τους. Ωστόσο, τη νύχτα της 16ης προς 17η Δεκεμβρίου, το ναυπηγείο στη Γκντίνια περικυκλώθηκε από την αστυνομία και τον στρατό, συμπεριλαμβανομένων των τανκς. Η ανταπόκριση στην έκκληση του αντιπροέδρου αποδείχθηκε θανατηφόρα για ορισμένους από τους εργαζόμενους. Στη Γκντίνια, οι στρατιώτες είχαν εντολή να σταματήσουν τους εργάτες να επιστρέψουν στη δουλειά και στις 17 Δεκεμβρίου πυροβόλησαν στο πλήθος των εργαζομένων που έβγαιναν από τα τρένα τους, όπου τουλάχιστον 11 από αυτούς σκοτώθηκαν. Στη συνέχεια, σε άλλες περιοχές της Γκντίνια, άνθρωποι πυροβολήθηκαν ενώ διαδήλωναν, ανεβάζοντας τον επίσημο απολογισμό των νεκρών στη Γκντίνια σε 18. Ο αριθμός των τραυματιών στη Γκντίνια δεν είναι καθόλου σίγουρος, αλλά υπολογίζεται ότι είναι εκατοντάδες.
Το κίνημα διαμαρτυρίας στη συνέχεια εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις, οδηγώντας σε απεργίες και καταλήψεις. Η κυβέρνηση κινητοποίησε 5.000 μέλη ειδικών ομάδων της αστυνομίας και 27.000 στρατιώτες εξοπλισμένους με βαριά τανκς και πολυβόλα. Συνολικά, περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν και τουλάχιστον 44 σκοτώθηκαν, και 3.000 συνελήφθησαν, σύμφωνα με σύγχρονες μαρτυρίες. Μόνο 6 άνθρωποι αναφέρθηκαν αρχικά νεκροί από την κυβέρνηση. Όλοι όσοι πέθαναν θάφτηκαν τη νύχτα, με παρόντες μόνο τους στενούς συγγενείς ή καθόλου συγγενείς, προκειμένου να αποφευχθεί η εξάπλωση των ταραχών.
Λύση
Η ηγεσία του Κόμματος συναντήθηκε στη Βαρσοβία και αποφάσισε ότι μια πλήρους κλίμακας εξέγερση της εργατικής τάξης ήταν αναπόφευκτη, εκτός και αν ληφθούν δραστικά βήματα. Με τη συγκατάθεση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ στη Μόσχα, ο Γκομούουκα, ο Κλίσκο και άλλοι ηγέτες αναγκάστηκαν να παραιτηθούν. Αν οι αυξήσεις των τιμών ήταν μια συνωμοσία εναντίον του Γκομούουκα, τότε πέτυχε. Δεδομένου ότι η Μόσχα δεν δεχόταν τον Μιετσίσουαφ Μότσαρ, ο Έντβαρντ Γκιέρεκ επιλέχθηκε ως νέος ηγέτης. Οι αυξήσεις των τιμών αντιστράφηκαν, ανακοινώθηκαν αυξήσεις μισθών και υποσχέθηκαν σαρωτικές οικονομικές και πολιτικές αλλαγές. Ο Γκιέρεκ πήγε στο Γκντανσκ και συνάντησε τους εργάτες, ζήτησε συγγνώμη για τα λάθη του παρελθόντος, υποσχέθηκε πολιτική ανανέωση και είπε ότι, ως εργάτης ο ίδιος, θα κυβερνούσε τώρα για τον λαό.
Ο Στανίσουαφ Κοτσιόουεκ έχασε τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Για μικρό διάστημα παρέμεινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά τον Φεβρουάριο του 1971 διορίστηκε εκ νέου στη διπλωματική υπηρεσία. Αυτό έγινε αμέσως μετά τον Ιανουάριο του 1971, σε μια αντιστροφή της προηγούμενης πολιτικής μυστικότητας, όπου τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν τον κατάλογο με τα 44 άτομα που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Ο Κοτσιόουεκ κατηγορείται σε ένα τραγούδι που σχετίζεται με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 1970, Ballada o Janku Wiśniewskim («Μπαλάντα για τον Γιάνεκ Βισκιέφσκι»), ως το πρόσωπο που ευθύνεται για τους θανάτους παιδιών και γυναικών. Όταν οι εργαζόμενοι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν αφού άκουσαν την έκκλησή του (που φαίνεται ότι παρασύρθηκαν σε μια παγίδα), η ευθύνη έπεσε πάνω του.
Επιπτώσεις
Αν και οι στόχοι των διαδηλωτών ήταν κυρίως κοινωνικοί και οικονομικοί παρά πολιτικοί, οι ταραχές αναζωογόνησαν την αδρανοποιημένη πολιτική δραστηριότητα της πολωνικής κοινωνίας. Ωστόσο, οι εργάτες από την ακτή δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση να εφαρμόσει τον στόχο της για αύξηση των τιμών των τροφίμων, ο οποίος επιτεύχθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα, μετά τις απεργίες στο Λοτζ το 1971.
Οι πολωνικές διαμαρτυρίες προκάλεσαν ευρεία συμπάθεια και υποστήριξη, τόσο στη Δυτική Ευρώπη όσο και στο Σοβιετικό Μπλοκ. Υπήρξαν απεργίες αντιγραφής στην προβλήτα του Κύλουνσμπορν στην Ανατολική Γερμανία και στη Ρίγα. Οι Ρώσοι ναυτικοί σε προσαραγμένα σοβιετικά πλοία μοιράστηκαν το φαγητό τους με τους πολίτες του Γκντανσκ και του Στσέτσιν, ενώ Πολωνοί απεργοί προστάτευαν τις ρωσικές οικογένειες στην Πολωνία από αντίποινα.
Παραπομπές
Αντικομμουνισμός στην Πολωνία
Εξεγέρσεις του Ψυχρού Πολέμου
Επιθέσεις κατά τη διάρκεια των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς
Οικονομική ιστορία της Πολωνίας
Θηριωδίες στην Πολωνία
1970
Αστικός πόλεμος
|
611676
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%82%2C%20Op.%2063%20%28%CE%A3%CE%BF%CF%80%CE%AD%CE%BD%29
|
Μαζούρκες, Op. 63 (Σοπέν)
|
Οι Μαζούρκες, Op. 63 είναι τρεις μαζούρκες του Φρεντερίκ Σοπέν, που γράφτηκαν το 1846 και δημοσιεύθηκαν το 1847. Μία τυπική εκτέλεση όλου του έργου διαρκεί περίπου 6 λεπτά. Η πρώτη είναι γραμμένη σε Σι μείζονα, με vivace τέμπο. Η δεύτερη είναι γραμμένη σε Φα ελάσσονα, με lento τέμπο. Και τέλος η τρίτη και τελευταία είναι γραμμένη σε Ντο δίεση ελάσσονα, με allegretto τέμπο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μαζούρκες, Op. 63 στο IMSLP.org
63
Συνθέσεις του 1846
Συνθέσεις σε Σι μείζονα
Συνθέσεις σε Φα ελάσσονα
Συνθέσεις σε Ντο δίεση ελάσσονα
Μουσική με αφιέρωση
|
583431
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Σταροτσερκάσκαγια
|
Η Σταροτσερκάσσκαγια (), πρώην γνωστή ως Τσερκάσσκ (), είναι μια αγροτική περιοχή (στάνιτσα) στην επαρχία Ακσάισκι στην Περιφέρεια Ροστόφ στη Ρωσία, με ρίζες που χρονολογούνται από τα τέλη του 16ου αιώνα. Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Ποταμού Ντον, περίπου 35 χιλιόμετρα από τη μεγάλη ρωσική πόλη-λιμάνι Ροστόφ επί του Ντον.
Είναι διάσημη για το γεγονός ότι ήταν η έδρα του πολιτισμού και της πολιτικής των Κοζάκων του Ντον για σχεδόν δύο αιώνες ως η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Εστίας του Ντον. Λόγω τακτικών ανοιξιάτικων πλημμυρών που κατέκλυζαν την πόλη σε αρκετές χρονιές, οι Κοζάκοι μετακίνησαν την πρωτεύουσα σε υψηλότερο έδαφος στο Νοβοτσερκάσσκ το 1805.
Μέσα και γύρω από τη Σταροτσερκάσσκαγια υπάρχουν πάνω από σαράντα αξιόλογα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία, όπως ο Καθεδρικός ναός της Ανάστασης (Βοσκρεσένσκι) που ολοκληρώθηκε το 1719, και το περίφημο επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Ιστορία
Το Κοζακικό φρούριο στο νησί που αργότερα ονομάστηκε Μοναστίρσκι στον ποταμό Ντον πιθανότατα κτίστηκε πριν από το 1570 αν και αναφέρεται για πρώτη φορά στα χρονικά το 1593. Μετά από πενήντα χρόνια έγινε η πρωτεύουσα των Κοζάκων των Ντον, για πρώτη φορά ως ανεξάρτητη οντότητα ανάμεσα στη Ρωσία, τη Τουρκία και τη Πολωνία, μετά ως υποτελής των ρωσικών τσάρων και στη συνέχεια, ως διοικητική περιοχή, ως επαρχία Ντον Βόισκο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Στο απόγειό της τον 18ο αιώνα, το Τσερκάσσκ ήταν μια πολυάσχολη πόλη με ένα ισχυρό φρούριο. Η πόλη ήταν η κύρια κατοικία αρκετών διάσημων Κοζάκων του Ντον του 17ου και 18ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Στένκα Ράζιν, Γερμάκ Τιμοφέγεβιτς, Κοντράτι Μπουλάβιν και Ματβέι Πλάτοφ. Ήταν επίσης η θέση σκληρών μαχών μεταξύ των δυνάμεων της Ρωσίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Κριμαίας και των Κοζάκων.
Η θέση της πόλης στο νησί ήταν πολύ βολικό για το φρούριο και το στρατόπεδο, αλλά ήταν άβολο για ένα διοικητικό και εμπορικό κέντρο, καθώς την άνοιξη το νησί πλημμύριζε από τον ποταμό Ντον και η γεμάτη ξυλόκτιστη πόλη υπόκειταν σε καταστροφικές πυρκαγιές.
Το 1805, ο αταμάνος της επαρχίας Ντον Βόισκο Ματβέι Πλάτοφ μετέφερε την πρωτεύουσα στην πρόσφατα και ειδικά κατασκευασμένη πόλη για αυτό το σκοπό Νοβοτσερκάσσκ (κυριολεκτικά Νέο-Τσερκάσσκ), το οποίο βρισκόταν σε ένα λόφο, περίπου 40 χιλιόμετρα από το Τσερκάσσκ. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Τσερκάσσκ μετακόμισαν στην νέα πρωτεύουσα. Τα απομεινάρια της παλιάς πόλης έχουν πάρει το όνομα του στάνιτσα (χωριό) της Νοβοτσερκάσσκαγια (κυριολεκτικά Παλιό Τσερκάσσκ). Τώρα η πόλη είναι χώρος ενός σημαντικού μουσείου, τουριστικού κέντρου και ορθόδοξης ανδρικής μονής. Ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Σόλοχοφ συνέβαλε σημαντικά στην οργάνωση του μουσείου.
Ιστορικά και πολιτιστικά σημεία ενδιαφέροντος
Καθεδρικός Ναός της Αναστάσεως και εικονοστάσιο, στη θέση των αλυσίδων που φέρεται να έχουν κρατήσει τον Στεπάν Ράζιν
Εκκλησία της Μεταμόρφωσης (Πρεομπραζένσκι) (1740)
Εκκλησία Πετροπαβλόφσκ (1751)
Μουσείο του κτήματος του Αταμάνου (Атаманское подворье)
Το σπίτι του Κοντράτι Μπουλάβιν
Ερείπια του φρούριου Αννένσκι (1730)
Μοναστήρι της Παναγίας του Ντον
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σελίδα για Σταροτσερκάσσκαγια στην ιστοσελίδα του κυβερνήτη του Ροστό
Ιστοσελίδα του μουσείου Σταροτσερκάσσκι
Ιστοσελίδα του ορθόδοξου μοναστηρίου του Σταροτσερκάσσκι
Αφανισμένες πόλεις στη Ρωσία
|
795502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CF%89%CE%BD
|
Ειρηναίος Α΄ Ιεροσολύμων
|
Ο Ειρηναίος Α΄ (κατά κόσμον Εμμανουήλ Σκοπελίτης, Χώρα Σάμου, 20 Ιουνίου 1939- Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 2023) ήταν Πατριάρχης Ιεροσολύμων από τις 13 Αυγούστου 2001 έως τις 24 Μαΐου 2005, οπότε και καθαιρέθηκε από Σύνοδο των προκαθημένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που τον επανέφερε στις τάξεις των μοναχών. Αποκαταστάθηκε στον επισκοπικό βαθμό με τον τίτλο του Πατριάρχη πρώην Ιεροσολύμων στις 25 Ιουλίου 2019.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Σάμο το 1939. Το 1953 πήγε στα Ιεροσόλυμα και το 1959 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1966 και την ίδια χρονιά του δόθηκε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Στις 29 Μαρτίου 1981 χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Ιεραπόλεως. Διετέλεσε Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα από το 1979 μέχρι το 2001. Το 1994 προήχθη σε Μητροπολίτη.
Εκλογή
Ύστερα από τον θάνατο του Πατριάρχη Διόδωρου ακολούθησε ένα κενό οκτώ μηνών με έντονο διπλωματικό παρασκήνιο, με την ισραηλινή κυβέρνηση να απορρίπτει πέντε από τους υποψήφιους, κάποιοι εκ των οποίων ήταν από τους επικρατέστερους. Στις 13 Αυγούστου 2001 εξελέγη τελικά Πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Ειρηναίος, με 7 ψήφους σε σύνολο 17. Η εκλογή του αναγνωρίστηκε από την αρχή από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη εκτός της κυβέρνησης του Ισραήλ.
Κατηγορίες για κακοδιαχείριση
Η Πατριαρχία του Ειρηναίου οδήγησε το Πατριαρχείο σε πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο με σημαντικές διπλωματικές προεκτάσεις. Ο Πατριάρχης Ειρηναίος φέρεται να είχε εκποιήσει μυστικά ακίνητη περιουσία του Πατριαρχείου και να έχει φυγαδεύσει σημαντικά χρηματικά ποσά στο εξωτερικό. Η εκποίηση ακίνητης περιουσία σε εταιρίες Ισραηλινών συμφερόντων επηρέαζε ένα ευαίσθητο status quo που επικρατούσε στην περιοχή, πράγμα το οποίο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από αραβικής πλευράς. Από την άλλη, οι κατηγορίες περί κακοδιαχείρισης τον έφεραν σύντομα αντιμέτωπο με την πλειοψηφία της Ιεράς Αγιοταφιτικής Αδελφότητας. Για τις κατηγορίες όμως αυτές δεν υπήρξαν ικανά στοιχεία, και το 2005 η Παλαιστινιακή Αρχή με σχετική έρευνα από την αρμόδια επιτροπή της κυβερνήσεως, εξέδωσε αθωωτικό πόρισμα για τις εν λόγω μυστικές συμφωνίες και για τις κατηγορίες πωλήσεων των επίμαχων ακινήτων.
Αποκήρυξη και καθαίρεση
Λόγω των κατηγοριών κακής διαχείρισης, η πλειοψηφία της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας τον αποκήρυξε στις 6 Μαΐου 2005, ενώ ο ίδιος αρνούταν να παραιτηθεί. Στις 24 Μαΐου 2005, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συγκάλεσε Σύνοδο των προκαθημένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία διέγραψε το όνομα του Ειρηναίου από τα Δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κήρυξε τον θρόνο σε χηρεία. Ο Μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος ορίστηκε από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων τοποτηρητής μέχρι την εκλογή νέου Πατριάρχη.
Καθώς όμως ο Ειρηναίος εξακολουθούσε να δηλώνει ότι είναι Πατριάρχης και να προσπαθεί να λειτουργεί σε διάφορους ναούς φρουρούμενος από την Ισραηλινή Αστυνομία, καθώς το κράτος του Ισραήλ εξακολουθούσε να τον θεωρεί Πατριάρχη, η Σύνοδος τον καθαίρεσε από κάθε βαθμό ιεροσύνης και τον επανέφερε στις τάξεις των απλών Μοναχών. Κατόπιν αυτού καλούταν «μοναχός Ειρηναίος». Το κράτος του Ισραήλ συνέχιζε να τον αναγνωρίζει ως νόμιμο Πατριάρχη μέχρι τον Δεκέμβριο του 2007. Από τις 16 Φεβρουαρίου 2008 ο Ειρηναίος παρέμεινε έγκλειστος στην κατοικία του εντός του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων φρουρούμενος από ιδιώτες Άραβες και, με εντολή του νέου Πατριάρχη Θεόφιλου, δεν επιτρεπόταν ούτε η έξοδός του αλλά ούτε και η είσοδος επισκεπτών.
Στις 25 Ιουλίου 2019, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ήρε ομοφώνως την καθαίρεση του από τις τάξεις των μοναχών και τον αποκατέστησε στο Αρχιερατικό του αξίωμα, με τον τίτλο του Πατριάρχη πρώην Ιεροσολύμων.
Τελευταία χρόνια
Μετά από πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου και παρεμβάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ο πρώην Ιεροσολύμων Ειρηναίος ταξίδεψε στις 29 Αυγούστου 2019 στην Ελλάδα και νοσηλεύτηκε . Στη συνέχεια εισήχθη στο Κέντρο Γεροντολογίας και Προνοιακής Υποστηρίξεως της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Άγιος Πορφύριος», στο Δήλεσι Βοιωτίας, κατόπιν προσκλήσεως του ίδιου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών.
Απεβίωσε στις 10 Ιανουαρίου 2023, νοσηλευόμενος σε ιδιωτικό θεραπευτήριο της Αθήνας .
Παραπομπές
Πηγές
Πατριάρχες Ιεροσολύμων
|
413965
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%B9%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%B2%CF%81%CF%85%CF%87%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B9
|
Το ποντίκι που βρυχάται
|
Το ποντίκι που βρυχάται (αγγ. The Mouse That Roared) είναι βρετανική σατιρική ταινία του 1959, σε σκηνοθεσία Τζακ Άρνολντ. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λέοναρντ Γουίμπερλεϊ. Πρωταγωνιστούν οι Πίτερ Σέλερς, ο οποίος υποδύεται τρεις ρόλους, και Τζιν Σίμπεργκ.
Πλοκή
Το Φένγουικ είναι ένα μικροσκοπικό δουκάτο στις Γαλλικές Άλπεις. Η οικονομία του Φένγουικ βασίζεται αποκλειστικά στην παραγωγή ενός τοπικού κρασιού. Όταν η συνταγή του κρασιού αντιγράφεται στις ΗΠΑ, οι πωλήσεις πέφτουν κατακόρυφα, με αποτέλεσμα το δουκάτο να κηρύξει πτώχευση. Η δούκισσα και ο πρωθυπουργός αποφασίζουν να κηρύξουν τον πόλεμο στις ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να ηττηθούν, ώστε οι ΗΠΑ να στείλουν οικονομική βοήθεια. Με στράτευμα μόλις 15 ανδρών φτάνουν στις ΗΠΑ, όπου συμπτωματικά περνά στα χέρια τους ένα αποτελεσματικό υπερόπλο, αποκτώντας πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ.
Ηθοποιοί και χαρακτήρες
Πίτερ Σέλερς στους ρόλους των Δούκα Ρούπερτ Μάουνττζοϊ/Δούκισσα Γκλοριάνα/Τάλι Μπάσκομπ
Τζιν Σίμπεργκ στο ρόλο της Έλεν Κόκιντς
Ουίλιαμ Χάρτνελ στο ρόλο του Ουίλ Μπάκλεϊ
Ντέιβιντ Κόσοφ στο ρόλο του Δόκτορ Άλφρεντ Κόκιντς
Βρετανικές ταινίες
Ταινίες του 1959
Βρετανικές κωμικές ταινίες
Πολιτικές σατιρικές ταινίες
Ταινίες παραγωγής Columbia Pictures
Αγγλόφωνες ταινίες
Βρετανικές σατιρικές ταινίες
Ταινίες βασισμένες σε βρετανικά μυθιστορήματα
|
668868
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CE%BB%20%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Πάβελ Στέρνμπεργκ
|
Ο Πάβελ Κάρλοβιτς Στέρνμπεργκ (ρωσ. Павел Карлович Штернберг, 2 Απριλίου 1865 – 1 Φεβρουαρίου 1920 με το νέο ημερολόγιο) ήταν Ρώσος αστρονόμος και Μπολσεβίκος επαναστάτης. Η προέλευση του ονόματός του είναι γερμανική.
Οι σημαντικότερες συνεισφορές του στην αστρονομία ήταν η ανακάλυψη διαταραχών στις τροχιές ουράνιων σωμάτων εξαιτίας των βαρυτικών πεδίων των πλανητών και η πρωτοποριακή εφαρμογή της φωτογραφίας στην παρατηρησιακή αστρονομία. Το κυριότερο αντικείμενο των αστροφωτογραφιών του ήταν οι οπτικώς διπλοί αστέρες.
Ο Στέρνμπεργκ, δρώντας κρυφά, συνεισέφερε στην πτώση του τσαρικού καθεστώτος από τον Αλεξάντρ Κέρενσκι κατά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917. Επίσης, ήταν προσωπικός φίλος με τους κορυφαίους κομμουνιστές Β. Λένιν και Λ. Τρότσκι.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Το Αστρονομικό Ινστιτούτο Στέρνμπεργκ του Πανεπιστημίου της Μόσχας, που ιδρύθηκε το 1931.
Ο κρατήρας Στέρνμπεργκ (Shternberg) στην αόρατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης.
Παραπομπές
Ρώσοι αστρονόμοι
Μπολσεβίκοι
|
547426
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BA
|
Γιέβικ
|
Η Γιέβικ είναι πόλη της Νορβηγίας, όπως και δήμος της περιφέρειας Ινλαντετ (πρώην Οπλαντ) . Το διοικητικό κέντρο του δήμου είναι η πόλη του Γιέβικ. Βρίσκεται δίπλα από την μεγαλύτερη λίμνη της χώρας, την Μιέσα. Το 2014 ο δήμος είχε πληθυσμό 30063 κατοίκους.
Το 1861 στο χωριό Γιέβικ του δήμου Βάρνταλ παραχωρήθηκε το καθεστώς της πόλης και διαχωρίστηκε από το Βάρνταλ για να σχηματίσει ξεχωριστό δήμο. Την 1η Ιανουαρίου 1964 οι γειτονικοί σγροτικοί δήμοι Μπίρι, Στερντινγκνταλ και Βάρνταλ συγχωνεύτηκαν όλοι στο δήμο του Γιέβικ.
Ετυμολογία
Η πόλη πήρε το όνομά της από το παλιό ομώνυμο αγρόκτημα (Αρχαία Νορδικά : Djupvik, από τα συνθετικά djupr (βαθύς) και vik (όρμος)).
Εμβλημα
Το έμβλημα καθιερώθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1960 και αποτελείται από έναν άσπρο κύκνο.
Το πρώτο έμβλημα, που είχε καθιερωθεί το 1922, ήταν μια φιλύρα με το σύνθημα Vis et voluntas (δύναμη και θέληση) κάτω από αυτό. Το επόμενο σχέδιο ήταν ένα βάζο ονομαζόμενο ποτπουρί, το πιο σημαντικό σχέδιο φυσητού γυαλιού, που ήταν η βιομηχανία που χρηματοδοτούσε την πόλη.
Δημογραφικά
Γεωγραφία
Μαζί με τις Χάμαρ, Λίλεχαμερ, Μπρούμουνταλ και Μόελβ το Γιέβικ βρίσκεται στις όχθες της μεγαλύτερης λίμνης της Νορβηγίας Μάζο. Η διοίκηση της πόλης Γιέβικ καλύπτει επίσης το προάστιο Χούνταλεν και τις αγροτικές περιοχές Μπίρι, Σνέρντινγκνταλ και Βάρνταλ. Ο πληθυσμός του δήμου ήταν 30063 το 2014, από τους οποίους 17000 στην αστική περιοχή.
Το Γιέβικ συνορεύει βόρεια με το δήμο Λίλεχαμερ, στα νότια με τους Εστρε Τότεν και Βέστρε Τότεν και στα δυτικά με τους Σέντρε Λαντ και Νόρντρε Λαντ. Απέναντι από τη λίμνη Μάζο στα ανατολικά βρίσκονται οι δήμοι Ρίνγκσακερ και Χέντμαρκ. Το υψηλότερο σημείο είναι το Ρινγκσρουντόσεν στα 842 μέτρα.
Οικονομία
Το Γιέβικ οφείλει μεγάλο μέρος της πρώιμης ανάπτυξής του στο τοπικό υαλουργείο, που ιδρύθηκε από τον Κάσπαρ Κάουφελντ το 1807. Στις αρχές του 19ου αιώνα σημειώθηκε σημαντική μετανάστευση εκεί από το Βάλντρες και τη Δυτική Νορβηγία, που βοήθησε στην ανάπτυξη του Γιέβικ, που του παραχωρήθηκε καθεστώς πόλης το 1861. Αργότερσ ο Ο.Mustad % Son έγινε ένας σπό τους μεγαλύτερους κατασκευαστές αγκιστριών του κόσμου.
Σήμερα οι Hoff Potetindustrier, Hunton Fiber και Natre Vinduer είναι μερικές από τις βιομηχανικές εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στην πόλη. Το Γιέβικ είναι επίσης λιμάνι για το πρώην πλοίο της γραμμής Skiblander, που πλέον είναι τουριστικό πλοίο.
Τοπική εφημερίδα είναι η Oppland Arbeiterblad, πρώην εφημερίδα του Εργατικού κόμματος. Αλλες εφημερίδες είναι οι Oplarndingen και Velgeren (Εργατικές Δημοκρατικές/Φιλελεύθερες), η Samhold (Φιλελεύθερη, αργότερα Αγροτική) και η Ny Dag (Κομμουνιστική).
Το Γιέβικ έχει δύο καλά ξενοδοχεία, το Grand hotel και το Strand hotel.
Εγιναν τρεις σημαντικές συναυλίες στην ιστορία του Γιέβικ, με πρωταγονιστές τους Toto, Ρόμπι Γουίλιαμς και Μπράιαν Άνταμς (Ιούνιος 2011).
Εκκλησία του Γιέβικ
Η ξύλινη Εκκλησία του Γιέβικ σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Jacob Wilhelm Nordman και χτίστηκε το 1881-1882. Τόσο τα εκκλησιαστικά κτίρισ όσο και τα φωτιστικά είναι σχεδισσμένα με νεογοτθική αρχιτεκτονική. Το εξωτερικό του ναού έχει αντίθετα χρώματα στις επιφάνειες των τοίχων και στα φέροντα στοιχεία. Η αγία τράπεζα έχει ζωγραφιστεί από την Αστρα Νέρεγκαρντ. Το προαύλιο της εκκλησίας έχει ένα μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη του Λουθηρανού ιεραπόστολου Πάουλ Ολαφ Μπόντινγκ. Η εκκλησία ανακαινίστηκε το 1927, το 1960, το 2004-05 και το 2009.
Αξιοθέατα
Στο Γιέβικ βρίσκεται ο μεγαλύτερος στον κόσμο αθλητικός χώρος, που έχει εκσκαφεί σε βράχο. Είναι η Ολυμπιακή Αίθουσα τοθ Γιέβικ (Νορβηγικα Fjellhalleni). Ηταν ένας από τους χώρους διεξαγωγής των αγώνων χόκει επί πάγου Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Λίλεχαμερ του 1994.
Αγρόκτημα Γιέβικ
Υαλουργία Γιέβικ
Μουσείο πολιτιστικής ιστορίας Εικτουνετ
Το παλαιότερο εν λειτουργία τροχήλατο ατμόπλοιο, το PS Skibladner
Μπίρι Τράμπβανε (ιπποδρομιακή πίστα)
Σημαντικοί άνθρωποι
Κγελ Ολα Νταλ (γ. 1958) συγγραφέας
Γκρο Χάμερσενγκ (γ. 1980) παίκτρια χάντμπολ
Ινγκβιλντ Φλούγκσταντ Εστμπεργκ (γ. 1990) Νορβηγίδα σκιέρ αντοχής
Αννα Λότερουντ (γ. 1989) τραγουδίστρια-τραγουδοποιός
Αδελφές πόλεις
- Αλφτανες, Ισλανδία
- Γέβλε, Σουηδία
- Νέστβεντ, Δανία
- Ράουμα, Φινλανδία
- Στόουτον, Ουισκόνσιν, Ηνωμένες Πολιτείες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τουριστικές πληροφορίες
Πόλεις της Νορβηγίας
|
744606
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%20%CE%96%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CF%86
|
Κλοντ Ζοζέφ
|
Ο Κλοντ Ζοζέφ (Claude Joseph, γεννήθηκε τον 20ό αιώνα) είναι πολιτικός της Αϊτής και υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της χώρας από τις 14 Απριλίου 2021 ως τις 20 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Επίσης υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών και Θρησκείας. Στις 7 Ιουλίου 2021 ανέλαβε στο αξίωμα του υπηρεσιακού προέδρου της Αϊτής μετά τη δολοφονία του προέδρου Ζοβενέλ Μοΐζ, ως τις 20 Ιουλίου 2021.
Ιστορικό
Ο Ζοζέφ κατέχει διδακτορικό στη δημόσια πολιτική από τη Νέα Σχολή στη Νέα Υόρκη και εργάστηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ και στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Άιλαντ.
Στις 4 Μαρτίου 2020 έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Ζοζέφ Ζουτ.
Μετά την παραίτηση του Ζουτ, διορίστηκε προσωρινός πρωθυπουργός από τον πρόεδρο Ζοβενέλ Μοΐζ στις 14 Απριλίου 2021.
Παραπομπές
Πρόεδροι της Αϊτής
Πρωθυπουργοί της Αϊτής
|
534778
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%28%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CF%80%CE%B9%20%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29
|
Εθνική Ελλάδας (ράγκμπι σέβενς ανδρών)
|
Η εθνική ομάδα ράγκμπι σέβενς της Ελλάδας αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στις διεθείς διοργανώσεις ράγκμπι σέβενς. Η εθνική ομάδα τελεί υπό τη διοίκηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ράγκμπυ.
Το 2015, αγωνίστηκε σε προολυμπιακό τουρνουά για τα τελικά στο Ρίο 2016, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να πάρει την πρόκριση.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εθνική Ελλάδας (ράγκμπι σέβενς)
|
445341
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%20%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87%20%CF%86%CE%BF%CE%BD%20%CE%92%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Καρλ Φρίντριχ φον Βάιτσεκερ
|
Ο Καρλ Φρίντριχ φον Βάιτσεκερ (28 Ιουνίου 1912 - 28 Απριλίου 2007) ήταν Γερμανός φυσικός και φιλόσοφος. Ήταν ο μακροβιότερος από τα τα μέλη της ομάδας που πραγματοποίησε πυρηνική έρευνα στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπό την καθοδήγηση του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ. Υπάρχει συνεχιζόμενη συζήτηση ως προς το εάν ή όχι, εκείνος και τα άλλα μέλη της ομάδας, ενεργά και εκούσια επεδίωξαν την ανάπτυξη μιας πυρηνικής βόμβας για τη Γερμανία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Ο Βάιτσεκερ έκανε σημαντικές θεωρητικές ανακαλύψεις όσον αφορά την παραγωγή ενέργειας σε αστέρες από διεργασίες πυρηνικής σύντηξης. Έκανε, επίσης, θεωρητικό έργο που άσκησε σημαντική επιρροή για τον σχηματισμό των πλανητών στις αρχές του Ηλιακού Συστήματος.
Στα τέλη της σταδιοδρομίας του επικεντρώθηκε περισσότερο σε φιλοσοφικά και ηθικά ζητήματα, και τιμήθηκε με πολλές διεθνείς διακρίσεις για το έργο του σε αυτούς τους τομείς.
Οικογένεια και σπουδές
Γεννήθηκε στο Κίελο, στην επαρχία Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και ήταν εγγονός του Καρλ Ούγκο φον Βάιτσεκερ, πρωθυπουργού του Βασιλείου της Βυρτεμβέργης. Ο παππούς του έγινε ευγενής του 1897, και μεγάλωσε στην κληρονομική αριστοκρατία με τον τίτλο του βαρόνου (Freiherr) το 1916. Ως εκ τούτου, ο Καρλ Φρίντριχ έγινε βαρόνος σε ηλικία τεσσάρων ετών. Από το 1919, οι τίτλοι ευγενείας κατοχυρώθηκαν νόμιμα στο οικογενειακό τους όνομα. Μέλος της επιφανούς οικογενείας Βάιτσεκερ, ήταν γιος του διπλωμάτη Ερνστ φον Βάιτσεκερ, μεγαλύτερου αδελφού του πρώην προέδρου Ρίχαρντ φον Βάιτσεκερ, πατέρας του φυσικού και περιβαλλοντικού ερευνητή Ερνστ Ούλριχ φον Βάιτσεκερ και πεθερός του πρώην Γενικού Γραμματέα του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών Κόνραντ Ράιζερ.
Ο Βάιτσεκερ μεγάλωσε στη Στουτγκάρδη, τη Βασιλεία και την Κοπεγχάγη. Από το 1929 έως το 1933 σπούδασε φυσική, μαθηματικά και αστρονομία στο Βερολίνο, το Γκέτινγκεν και τη Λειψία υπό την επίβλεψη και τη συνεργασία των Χάιζενμπεργκ και Νιλς Μπορ, μεταξύ άλλων. Ο επιβλέπων της διδακτορικής του διατριβής ήταν ο Φρίντριχ Χουντ.
Έργο
Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του Βάιτσεκερ ως νεαρός ερευνητής ήταν οι πυρηνικές διαδικασίες στους αστέρες και η ενέργεια δέσμευσης των ατομικών πυρήνων. Μαζί με τον Χανς Μπέτε (Hans Bethe) ανακάλυψε ένα μηχανισμό ή οδό για την κυκλική διαδικασία της σύντηξης στα άστρα (Ο κύκλος Μπέτε-Βάιτσεκερ, που δημοσιεύθηκε στην περίοδο 1937 - 1939). Αυτή η ανακάλυψη δεν θα πρέπει να συγχέεται με την μεταγενέστερη εξέλιξη του τύπου Μπέτε-Βάιτσεκερ, ή του Τύπου Ημιεμπειρικής Μάζας (SEMF), ενός θεωρητικού τύπου που αφορά στην καμπύλη της πυρηνικής ενέργειας δέσμευσης, τις πυρηνικές μάζες, καθώς και ορισμένες άλλες πυρηνικές ιδιότητες.
Το 1938, ο Βάιτσεκερ ανέπτυξε μια θεωρία για το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος, με βάση τις εκτιμήσεις που αφορούν την άνιση συμμετοχή των ελαφρύτερων και βαρύτερων στοιχείων στον ήλιο και και τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Οι απόψεις του αργότερα αναγνωρίστηκαν γενικώς και επεκτάθηκαν από έναν μεγάλο αριθμό άλλων φυσικών και αστρονόμων. Σύμφωνα με τη θεωρία του, ο ήλιος και οι πλανήτες του εξελίχθηκαν από ένα νέφος αερίου αποτελούμενο από 99% υδρογόνο και ήλιο, και 1% των βαρύτερα στοιχεία. Περίπου το 10% του νέφους παρέμεινε γύρω από τον Ήλιο ως εκτεταμένη ατμόσφαιρα κατά την αρχική φάση και το 1% των βαρύτερων στοιχείων μέσα σε αυτό το 10% της συνολικής μάζας του νέφους συμπίπτει με το κλάσμα του 1% περίπου που συνεισφέρουν οι πλανήτες στη μάζα του Ηλιακού Συστήματος σήμερα.
Η θεωρία βοήθησε επίσης στην ερμηνεία του εμπειρικά παρατηρούμενου προτύπου αύξησης των διαμέτρων των τροχιών των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, από τα μέσα έως τα έξω. Το αποτέλεσμα ήταν το φυσικό επακόλουθο της αύξησης του μεγέθους των «πλανητικού δινών» των αερίωνυ και της σκόνης μακρύτερα από το κέντρο του πρώιμου ηλιακού συστήματος. Μια άλλη επίπτωση της θεωρίας του ήταν ότι πολλοί αστέρες έξω στο σύμπαν, με χαρακτηριστικά παρόμοια με τον Ήλιο, θα πρέπει να αναμένεται να έχουν πλανητικά συστήματα παρόμοια με το δικό μας.
Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, ο εμιγκρές Ρωσοαμερικανός φυσικός Τζορτζ Γκάμοφ (George Gamow) συνδημοσίευσε μία μελέτη που υποστηρίζε το έργο του Βάιτσεκερ για τον σχηματισμό των πλανητών στο πρώιμο ηλιακό σύστημα.
Ατομικά όπλα
Ως θεωρητικός φυσικός, ο Βάιτσεκερ (και κατά τη δική του εκτίμηση, άλλοι 200 φυσικοί) είχε αναγνωρίσει αμέσως μετά τη γνωστοποίηση της πυρηνικής σχάσης (βλ Ότο Χαν και Λίζε Μάιτνερ) το 1938 ότι ενδεχομένως θα μπορούσαν να κατασκευαστούν πυρηνικά όπλα. Συζήτησε τις επιπτώσεις της δημιουργίας τέτοιων όπλων τον Φεβρουάριο του 1938 με τον φίλο του και φιλόσοφο Γκέοργκ Πιχτ.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βάιτσεκερ εντάχθηκε στο γερμανικό σχέδιο πυρηνικής ενέργειας, συμμετέχοντας στην προσπάθεια για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Ήδη από τον Αύγουστο του 1939, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε προειδοποιήσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούζβελτ για αυτή την έρευνα και για το ότι: «... ο γιος του Γερμανού Υφυπουργού του κράτους, φον Βάιτσεκερ, συνδέεται με το Ινστιτούτο Kaiser-Wilhelm στο Βερολίνο, όπου επαναλαμβάνονται αυτή τη στιγμή μερικά από τα αμερικανικά πειράματα για το ουράνιο».
Ως προστατευόμενος του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, ο Βάιτσεκερ ήταν παρών σε μια κρίσιμη συνεδρίαση στο Βερολίνο στις 17 Σεπτεμβρίου του 1939, κατά την οποία ξεκίνησε το γερμανικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων. Νωρίς κατά τη διάρκεια του πολέμου -ενδεχομένως μέχρι το 1942 - ήλπιζε να εποκτήσει σημαντική πολιτική επιρροή μέσω της συμμετοχής του σε ένα επιτυχημένο εγχείρημα πυρηνικών όπλων.] Τον Ιούλιο του 1940 ήταν συν-συγγραφέας μιας έκθεσης για τον στρατό σχετικά με τη δυνατότητα «παραγωγής ενέργειας» από εξευγενισμένο ουράνιο. Η έκθεση προέβλεπε, επίσης, τη δυνατότητα χρήσης πλουτωνίου για τον ίδιο σκοπό, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής ενός νέου τύπου εκρηκτικών υλών<ref>Cornwell, Hitler's Scientists, σ. 235</ref>. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1942 ο Βάιτσεκερ κατέθεσε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για μεταφερόμενη "διαδικασίας παραγωγής ενέργειας και νετρονίων από μια έκρηξη ... π.χ. βόμβα ". Η αίτηση ευρεσιτεχνίας βρέθηκε στη δεκαετία του 1990 στη Μόσχα.
Ο Βάιτσεκερ εργάστηκε αργότερα κατά τη διάρκεια του πολέμου ως καθηγητής στο Στρασβούργο. Η κατάσχεση του εργαστηρίου του από τους Αμερικανούς και σχετικών εγγράφων τον Δεκέμβριο του 1944 αποκάλυψε στους δυτικούς συμμάχους ότι οι Γερμανοί δεν ήταν κοντά στην ανάπτυξη ενός πυρηνικού όπλου.
Μετά τον πόλεμο
Στον Βάιτσεκερ επετράπη να επιστρέψει δυτική Γερμανία το 1946 και έγινε διευθυντής ενός τμήματος για τη θεωρητική φυσική στο Ινστιτούτο Φυσικής Μαξ Πλανκ στο Γκέτινγκεν. Από το 1957 έως το 1969, ο Βάιτσεκερ διετέλεσε καθηγητής της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Το 1957 κέρδισε το μετάλλιο Μαξ Πλανκ. Το 1970 διατύπωσε τις απόψεις του για την «Welt Innenpolitik» (παγκόσμια εσωτερική πολιτική). Από το 1970 έως το 1980, διετέλεσε επικεφαλής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Έρευνα των Συνθηκών Διαβίωσης στο Σύγχρονο Κόσμο στο Στάρνμπεργκ. Διερεύνησε και δημοσίευσε μελέτες σχετικές με τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου, αυτό που είδε ως σύγκρουση μεταξύ του Πρώτου και του Τρίτου Κόσμου, και τις συνέπειες της υποβάθμισης του περιβάλλοντος.
Στη δεκαετία του 1970 ίδρυσε, μαζί με τον Ινδό φιλόσοφο και γιόγκι Παντίτ Γκόπι Κρίσνα Pandit Gopi Krishna, ένα ερευνητικό ίδρυμα «για τις δυτικές επιστήμες και την ανατολική σοφία». Μετά τη συνταξιοδότησή του, το 1980, έγινε χριστιανός ειρηνιστής, και εργάστηκε εντατικά στο εγχείρημα του σχετικά με τον εννοιολογικό προσδιορισμό της κβαντικής φυσικής, ιδίως όσον αφορά στην ερμηνεία της Κοπεγχάγης.
Οι εμπειρίες του από τη ναζιστική εποχή, και η δική του συμπεριφορά σε αυτό το διάστημα, έδωσαν στον Βάιτσεκερ το έναυσμα να ασχοληθεί με ζητήματα ηθικής και ευθύνης. Το 1957 ήταν ένας από τους Göttinger 18, μια ομάδα επιφανών Γερμανών φυσικών που διαμαρτύρονταν για την ιδέα ότι η Bundeswehr (Δυτικογερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις) θα πρέπει να είναι εξοπλισμένες με τακτικά πυρηνικά όπλα. Πρότεινε, επίσης, να αποκηρύξει η Δυτική Γερμανία οριστικά όλα τα είδη των πυρηνικών όπλων.
Το 2007 ο Βάιτσεκερ πέθανε σε ηλικία των 94 ετών στο Σόκινγκ, κοντά στο Στάρνμπεργκ. Διίστανται οι απόψεις σχετικά με το κατά πόσον ο ίδιος αποδέχθηκε το δικό του μερίδιο ευθύνης στις προσπάθειες της γερμανικής επιστημονικής κοινότητας για την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου για τη ναζιστική Γερμανία
.
Εργογραφία
Zum Weltbild der Physik, Leipzig 1946 (ISBN 3-7776-1209-X), 2002, 14th edition, ανανεωμένη με εισαγωγή από Holger Lyre
αγγλ. μτφρ. Marjorie Grene The World View of Physics, London, 1952
γαλλ. μτφρ Le Monde vu par la Physique, Paris 1956
Die Geschichte der Natur, Göttingen 1948 (ISBN 3-7776-1398-3)
Die Einheit der Natur, Munich 1971 (ISBN 3-423-33083-X)
αγγλ. μτφρ. The Unity of Nature, New York, 1980 (ISBN 0-374-28100-9)
Wege in der Gefahr, Munich 1976
αγγλ. μτφρ. The Politics of Peril, New York 1978 Der Garten des Menschlichen, Munich 1977 (ISBN 3-446-12423-3)
Deutlichkeit: Beiträge zu politischen und religiösen Gegenwartsfragen, Hanser, München, 1978, 1979 (ISBN 3-446-12623-6).
αγγλ. μτφρ. The Ambivalence of progress, essays on historical anthropology, New York 1988 (ISBN 0-913729-92-2)
The Biological Basis of Religion and Genius, Gopi Krishna, New York, εισαγωγή Carl Friedrich von Weizsäcker, περίπου στη μισή έκταση του βιβλίου, 1971, 1972 (ISBN 0-06-064788-4)
Aufbau der Physik, Munich 1985 (ISBN 3-446-14142-1)
αγγλ. μτφρ. The Structure of Physics, Heidelberg 2006 (ISBN 1-4020-5234-0; ISBN 978-1-4020-5234-7)
Der Mensch in seiner Geschichte, Munich 1991 (ISBN 3-446-16361-1)
Zeit und Wissen, Munich 1992 (ISBN 3-446-16367-0)
Große Physiker, Munich 1999 (ISBN 3-446-18772-3)
Παραπομπές σημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Annotated bibliography for Carl Weizsacker from the Alsos Digital Library for Nuclear Issues
"Ich wollte erkennen, ob Atombomben möglich sind" – An interview with Carl Friedrich von Weizsäcker. uni-hamburg.de''
Γερμανοί φυσικοί
Γερμανοί φιλόσοφοι
Παραλήπτες του βραβείου Erasmus
Γερμανοί πανεπιστημιακοί
|
822455
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84%20%CE%9C%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Χάλφορντ Μάκιντερ
|
Ο Σερ Χάλφορντ Τζον Μάκιντερ () (15 Φεβρουαρίου 1861 – 6 Μαρτίου 1947) ήταν Άγγλος γεωγράφος, ακαδημαϊκός και πολιτικός, ο οποίος θεωρείται ένας από τους ιδρυτές τόσο της γεωπολιτικής όσο και της γεωστρατηγικής. Ήταν ο πρώτος Διευθυντής του Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Ρέντινγκ (που αργότερα έγινε το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ) από το 1892 έως το 1903, και διευθυντής της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου από το 1903 έως το 1908. Ενώ συνέχισε την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία με μερική απασχόληση, ήταν επίσης μέλος του Κοινοβουλίου της Γλασκώβης από το 1910 έως το 1922. Από το 1923, ήταν καθηγητής Γεωγραφίας στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου.
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Ο Μάκιντερ γεννήθηκε στο Γκεΐνσμπορο του Λινκολνσάιρ, στην Αγγλία, γιος γιατρού και σπούδασε στο Queen Elizabeth's Grammar School στο Γκεΐνσμπορο, στο Κολλέγιο Έπσον και στο Κραϊστ Τσερτς της Οξφόρδης. Στην Οξφόρδη άρχισε να σπουδάζει φυσικές επιστήμες, με ειδίκευση στη ζωολογία υπό τον Χένρι Νότριτζ Μόσλεϊ, ο οποίος ήταν ο φυσιοδίφης στην αποστολή Τσάλεντζερ. Όταν στράφηκε στη μελέτη της ιστορίας, παρατήρησε ότι επέστρεφε σε ένα παλιό ενδιαφέρον και ασχολήθηκε με τη σύγχρονη ιστορία με την ιδέα να δει πώς θα εμφανιζόταν η θεωρία της εξέλιξης στην ανθρώπινη ανάπτυξη. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της αντιμετώπισης τόσο της φυσικής γεωγραφίας όσο και της ανθρωπογεωγραφίας ως ενιαίας επιστήμης. Ο Μάκιντερ υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Ένωσης της Οξφόρδης το 1883.
Πήρε πτυχίο στη βιολογία το 1883 και ένα στη σύγχρονη ιστορία τον επόμενο χρόνο.
Καριέρα
Το 1887, δημοσίευσε το On the Scope and Methods of Geography, ένα μανιφέστο για τη Νέα Γεωγραφία . Λίγους μήνες αργότερα, διορίστηκε αναγνώστης στη γεωγραφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου εισήγαγε τη διδασκαλία του μαθήματος. Όπως είπε ο ίδιος ο Μάκιντερ, μια έδρα έχει δοθεί σε έναν γεωγράφο. Αυτή ήταν αναμφισβήτητα εκείνη την εποχή η πιο διάσημη ακαδημαϊκή θέση για έναν Βρετανό γεωγράφο. Το 1892, ήταν ο πρώτος διευθυντής του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Ρέντινγκ, έναν ρόλο που διατήρησε έως ότου τον διαδέχθηκε, το 1903, ο Γουίλιαμ Μακμπράιντ Τσάιλντς. Το κολλέγιο έγινε το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ το 1926, μια εξέλιξη που όφειλε καθόλου μικρό χρέος στην πρώιμη διαχείριση του ιδρύματος. Το 1893, ήταν ένας από τους ιδρυτές του Γεωγραφικού Συλλόγου, που προωθούσε τη διδασκαλία της γεωγραφίας στα σχολεία. Αργότερα έγινε πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης από το 1913 έως το 1946 και υπηρέτησε ως Πρόεδρός της από το 1916 έως το 1917.
Το 1895, ήταν ένας από τους ιδρυτές της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου. Στην Οξφόρδη, ο Μάκιντερ ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργία μιας Σχολής Γεωγραφίας το 1899. Την ίδια χρονιά, ηγήθηκε μιας αποστολής των πρώτων Ευρωπαίων που ανέβηκαν στο όρος Κένυα . Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής που σκοτώθηκαν οκτώ από τους Αφρικανούς αχθοφόρους του. Αν και αμφισβητείται ποιος τους σκότωσε, καθώς τόσο ο Μάκιντερ όσο και ένας άλλος άνδρας, ο Έντουαρντ Σάντερς, καταγράφηκαν να απειλούν την ζωή των αχθοφόρων.
Το 1902, δημοσίευσε το Britain and the British Seas, το οποίο περιελάμβανε την πρώτη ολοκληρωμένη γεωμορφολογία των Βρετανικών Νήσων και που έγινε κλασικό στην περιφερειακή γεωγραφία. Ήταν μέλος της λέσχης Coefficients, που ιδρύθηκε το 1902 από τους Fabian Sidney και Beatrice Webb, η οποία συγκέντρωσε κοινωνικούς μεταρρυθμιστές και υποστηρικτές της εθνικής αποτελεσματικότητας.
Το 1904, ο Μάκιντερ εξέδωσε μια εργασία με θέμα Ο γεωγραφικός άξονας της ιστορίας (αγγλ.:The Geographical Pivot of History) στη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία, στην οποία διατύπωσε τη Θεωρία της καρδιάς της γης.
Αυτό συχνά θεωρείται ως μια, αν όχι η, ιδρυτική στιγμή της γεωπολιτικής ως πεδίου μελέτης, αν και ο Μάκιντερ δεν χρησιμοποίησε τον όρο. Ενώ η Θεωρία της καρδιάς της γης αρχικά έλαβε λίγη προσοχή εκτός γεωγραφίας, αυτή η θεωρία θα ασκούσε αργότερα κάποια επιρροή στις εξωτερικές πολιτικές των παγκόσμιων δυνάμεων. Απογοητευμένος που δεν πήρε μια μόνιμη θέση, ο Μάκιντερ άφησε την Οξφόρδη και έγινε διευθυντής της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου την ίδια χρονιά.
Μετά το 1908, επικεντρώθηκε στην υπεράσπιση της υπόθεσης της αυτοκρατορικής ενότητας και έδινε διαλέξεις μόνο με μερική απασχόληση. . Εξελέγη στο Κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του 1910 ως μέλος των Φιλελεύθερων Ενωτικών για την εκλογική περιφέρεια Camlachie της Γλασκώβης και ηττήθηκε το 1922 ως Ενωτικός. Τιμήθηκε ιππότης την Πρωτοχρονιά του 1920 για τις υπηρεσίες του ως βουλευτής.
Το επόμενο σημαντικό έργο του, Δημοκρατικά Ιδανικά και Πραγματικότητα: Μια Μελέτη στην Πολιτική της Ανασυγκρότησης, εμφανίστηκε το 1919.
Ακολούθησε το βιβλίο του 1904 με τίτλο Ο γεωγραφικός άξονας της ιστορίας, και παρουσίασε τη θεωρία του για την καρδιά της γης και υποστήριξε την πλήρη συνεκτίμηση των γεωπολιτικών παραγόντων στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού και αντιπαραβάλλει τη (γεωγραφική) πραγματικότητα με την πραγματικότητα του ιδεαλιστή Γούντροου Ουίλσον. Το πιο διάσημο ρητό του βιβλίου ήταν:
Αυτό το μήνυμα συντάχθηκε για να πείσει τους παγκόσμιους πολιτικούς στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού για την κρίσιμη σημασία της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς η στρατηγική διαδρομή προς την καρδιά της γης ερμηνεύτηκε ως απαίτηση μιας λωρίδας ουδέτερων κρατών για να χωρίσει τη Γερμανία και τη Ρωσία. Αυτά δημιουργήθηκαν από τους διαπραγματευτές της ειρήνης, αλλά αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά προπύργια το 1939 (αν και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία άλλων, μεταγενέστερων πολιτικών κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου). Το κύριο μέλημα του έργου του ήταν να προειδοποιήσει για την πιθανότητα ενός άλλου μεγάλου πολέμου (μια προειδοποίηση που δόθηκε επίσης από τον οικονομολόγο Τζων Μέυναρντ Κέυνς).
Ο Μάκιντερ ήταν αντιμπολσεβίκος και ως Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στη Νότια Ρωσία στα τέλη του 1919 και στις αρχές του 1920, κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, τόνισε την ανάγκη η Βρετανία να συνεχίσει την υποστήριξή της στις λευκές ρωσικές δυνάμεις, τις οποίες προσπάθησε να ενώσει. Το τελευταίο σημαντικό έργο του Μάκιντερ ήταν το άρθρο του 1943, «The Round World and the Winning of the Peace», στο οποίο οραματιζόταν έναν μεταπολεμικό κόσμο. Επανέλαβε και επέκτεινε την άποψή του για τον κόσμο στη καρδιά της γης, προτείνοντας ότι ο Ατλαντικός Ωκεανός θα ήταν υπό την επιρροή της Βόρειας Αμερικής με τη βοήθεια της Βρετανίας. Αλλού στον κόσμο, πέρα από τη «ζώνη των ερήμων, και την περιοχή του «Μεγάλου Ωκεανού» του Ινδο-Ειρηνικού, ήταν η περιοχή «εδαφών» της Ινδίας και της Κίνας που θα αυξανόταν σε ισχύ.
Ο Μάκιντερ ήταν σύγχρονος του Σουηδού πολιτικού επιστήμονα Rudolf Kjellén, που γεννήθηκε τρία χρόνια αργότερα, ο οποίος όπως και ο Μάκιντερ ήταν συντηρητικός βουλευτής του εθνικού κοινοβουλίου από το 1910 έως το 1922 (έτος του θανάτου του). Οι δύο πατέρες της γεωπολιτικής πίστευαν και οι δύο ότι η ανάπτυξη των διεθνών μεταφορών στην ξηρά αυξανόταν σε τόσο υψηλό ρυθμό που το πλεονέκτημα των θαλάσσιων δυνάμεων ήταν περισσότερο ιστορικής σημασίας . Ως εκ τούτου, υποστήριξαν ότι ο άξονας της παγκόσμιας πολιτικής δύναμης ήταν ο έλεγχος της ξηράς της Ευρασίας ενώ μια ναυτική δύναμη όπως η Μεγάλη Βρετανίαέπαιζε δευτερεύοντα ρόλο. Διαφώνησαν σχετικά με την έμφαση που έδινε ο Μάκιντερ στην υπηρεσία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Σημασία
Το έργο του Μάκιντερ άνοιξε το δρόμο για την καθιέρωση της γεωγραφίας ως ξεχωριστού κλάδου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο ρόλος του στην προώθηση της διδασκαλίας της γεωγραφίας είναι πιθανώς μεγαλύτερος από αυτόν οποιουδήποτε άλλου Βρετανού γεωγράφου.
Ενώ η Οξφόρδη δεν τον διόρισε μονιμο Καθηγητή Γεωγραφίας μέχρι το 1932, τόσο το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ όσο και το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, ο Aberystwyth ίδρυσε καθηγητικές έδρες στη Γεωγραφία το 1917. Ο ίδιος ο Μάκιντερ έγινε καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου) το 1923. Το 1944, έλαβε το μετάλλιο Charles P. Daley από την Αμερικανική Γεωγραφική Εταιρεία και το 1945 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Προστάτη της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας για την υπηρεσία του στην πρόοδο της επιστήμης της Γεωγραφίας.
Η Θεωρία της καρδιάς της γης και γενικότερα η κλασική γεωπολιτική και γεωστρατηγική είχαν εξαιρετική επιρροή στη χάραξη της στρατηγικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Αναμφίβολα συνεχίστηκε και μετά. Η θεωρία προβλέπει μια αναβίωση της εφαρμογή της Πρωτοβουλίας Belt and Road της Κίνας. Στοιχεία της Θεωρίας της Καρδιάς του Μάκιντερ βρίσκονται στα έργα του γεωπολιτικού Δημήτρη Κιτσίκη, ιδιαίτερα στο γεωπολιτικό μοντέλο του «Ενδιάμεση Περιοχή». Στο βιβλίο Η Σρι Λάνκα στο σταυροδρόμι, ο Asanga Abeyagoonasekera αναφέρεται ξανά στον χάρτη του Μάκιντερ του 1904, ενώ τονίζει τη γεωστρατηγική σημασία της Σρι Λάνκα.
Εργογραφία
Mackinder, H.J. "On the Scope and Methods of Geography", Proceedings of the Royal Geographical Society and Monthly Record of Geography, New Monthly Series, Vol. 9, No. 3 (Mar. 1887), pp. 141–174.
Mackinder, H.J. Sadler, M.E. University extension: has it a future?, London, Frowde, 1890.
Mackinder, H.J. "The Physical Basis of Political Geography", Scottish Geographical Magazine Vol 6, No 2, 1890, pp. 78–84.
Mackinder, H.J. "A Journey to the Summit of Mount Kenya, British East Africa", The Geographical Journal, Vol. 15, No. 5 (May 1900), pp. 453–476.
Mackinder, H.J. Britain and the British Seas. New York: D. Appleton and company, 1902.
Mackinder, H.J. "An Expedition to Possil, an Outpost on the Frontiers of the Civilised World", The Times. 12 October 1903.
Mackinder, H.J. "The geographical pivot of history". The Geographical Journal, 1904, 23, pp. 421–37. Available online as Mackinder, H.J. "The Geographical Pivot of History", in Democratic Ideals and Reality, Washington, DC: National Defence University Press, 1996, pp. 175–194.
Mackinder, H.J. "Man-Power as a Measure of National and Imperial Strength", National and English Review, XLV, 1905.
Mackinder, H.J. "Geography and History", The Times. 9 February 1905.
Mackinder, H.J. as editor of The Regions of the World series which includes the 1902 Britain and the British Seas mentioned above—which included The Nearer East by D.G. Hogarth London, Henry Frowde, 1902 and 1905
Mackinder, H.J. Our Own Islands: An Elementary Study in Geography, London: G. Philips, 1907
Mackinder, H.J. The Rhine: Its Valley & History. New York: Dodd, Mead. 1908.
Mackinder, H.J. Eight Lectures on India. London : Waterlow, 1910.
Mackinder, H.J. The Modern British State: An Introduction to the Study of Civics. London: G. Philip, 1914.
Mackinder, H.J. Democratic Ideals and Reality: A Study in the Politics of Reconstruction. New York: Holt, 1919. Available online as Democratic ideals and reality; a study in the politics of reconstruction Democratic Ideals and Reality, Washington, DC: National Defence University Press, 1996.
Mackinder, H.J. 1943. "The round world and the winning of the peace", Foreign Affairs, 21 (1943) 595–605. Available online as Mackinder, H.J. "The round world and the winning of the peace", in Democratic Ideals and Reality, Washington, DC: National Defence University Press, 1996, pp. 195–205.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Ashworth, Lucian M. "Realism and the spirit of 1919: Halford Mackinder, geopolitics and the reality of the League of Nations", European Journal of International Relations, 17(2), June 2011, 279–301.
Blouet, Brian. Global Geostrategy, Mackinder and the Defence of the West, Londres, Frank Cass, 2005.
Blouet, Brian. Halford Mackinder: A Biography. College Station: Texas A&M University Press, 1987.
Blouet, Brian, "The imperial vision of Halford Mackinder", Geographical Journal, Volume 170 Issue 4, Pages 322–329.
Blouet, Brian W., "Sir Halford Mackinder as British high commissioner to South Russia 1919–1920". Geographical Journal, 142 (1976), 228–36.
Cantor, L.M. "The Royal Geographical Society and the Projected London Institute of Geography 1892–1899". The Geographical Journal, Vol. 128, No. 1 (Mar. 1962), pp. 30–35
Fettweis, Christopher J. "Sir Halford Mackinder, Geopolitics, and Policymaking in the 21st Century", Parameters, Summer 2000
Kaplan, Robert D. (2012) The Revenge of Geography: What the Maps Tell Us About the Coming Conflicts and the Battle Against Fate New York: Random House.
Kearns, Gerry. "Halford John Mackinder, 1861–1947". Geographers: Biobibliographical Studies, 1985, 9, 71–86.
Kearns, Gerry. Geopolitics and Empire: The Legacy of Halford Mackinder. Oxford: Oxford University Press, 2009.
Parker, Geoffrey. Western Geopolitical Thought in the Twentieth Century, New York: St. Martin's Press, 1985.
Parker, W.H. Mackinder: Geography as an Aid to Statecraft, Oxford, Clarendon Press, 1982.
Sloan, G.R. Geopolitics in United States Strategic Policy, Brighton: Wheatsheaf Books, 1988.
Sloan, G.R. "Sir Halford Mackinder: the heartland theory then and now", in Gray C S and Sloan G.R., Geopolitics, Geography and Strategy. London: Frank Cass, pp. 15–38.
Unstead, J.F. H. J. Mackinder and the New Geography, The Geographical Journal, Vol. 113, (Jan. – Jun. 1949), pp. 47–57
Venier, Pascal. "The Geographical Pivot of History and Early 20th century Geopolitical Culture", Geographical Journal, vol. 170, no 4, December 2004, pp. 330–336.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άγγλοι γεωγράφοι
|
765706
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%8E-%CE%BB%CE%B5-%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B9
|
Μουσώ-λε-Μπραι
|
Το Μουσώ-λε-Μπραι (γαλλικά: Mousseaux-lès-Bray) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μουσωτουά (γαλλικά: Mousseautois).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
759529
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86-%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%9C%CF%80%CF%89%CE%BB%CE%B9%CE%AD
|
Σαιν-Κριστόφ-ντε-Μπωλιέ
|
Το Σαιν-Κριστόφ-ντε-Μπωλιέ (γαλλικά: Saint-Christophe-de-Chaulieu) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ορν, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ορν
|
389600
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%202014
|
Ουκρανικές προεδρικές εκλογές 2014
|
Προεδρικές εκλογές (και ταυτόχρονες εκλογές σε 27 δήμους) διεξήχθησαν στην Ουκρανία στις 25 Μαΐου 2014, με τον Πέτρο Ποροσένκο να εκλέγεται Πρόεδρος της Ουκρανίας. Η αρχική ημερομηνία διεξαγωγής τους ήταν στις 29 Μαρτίου 2015, ωστόσο η ημερομηνία άλλαξε έπειτα από την Ουκρανική Επανάσταση του 2014. Ο Ποροσένκο κέρδισε τις εκλογές αποσπώντας το 54,7% των ψήφων. Η κυριότερη αντίπαλός του, Γιούλια Τιμοσένκο είχε ποσοστό 12,81% των ψήφων. Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή ανέφερε συμμετοχή άνω του 60% με εξαίρεση τις περιοχές που δεν ήταν υπό τον κυβερνητικό έλεγχο. Καθώς ο Ποροσένκο κατάφερε να έχει την απόλυτη πλειοψηφία στον πρώτο γύρο, δεν χρειάστηκε η διεξαγωγή δεύτερου γύρου (στις 15 Ιουνίου 2014).)
Οι εκλογές δεν διεξήχθησαν σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας. Στη διάρκεια της κρίσης στην Κριμαία το 2014, η Ουκρανία απώλεσε τον έλεγχο της Κριμαίας, η οποία προσαρτήθηκε μονομερώς από τη Ρωσία το Μάρτιο του 2014. Ως αποτέλεσμα, στην Κριμαία δεν διεξήχθησαν εκλογές. Στην περιοχή Ντονμπάς της Ουκρανίας ήταν ανοικτά μόνο το 20% των εκλογικών κέντρων εξαιτίας απειλών και επεισοδίων βίας από ρωσόφιλους αυτονομιστές.
Η θητεία του Ποροσένκο είναι πενταετής.
Αποτελέσματα
Ο Ποροσένκο εξελέγη πρόεδρος με ποσοστό 54,7% των ψήφων, εκτός από το Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ, όπου κατοικούν 6,6 εκατ. άτομα. Η Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία ήταν στη φυλακή ως το Φεβρουάριο του 2014, συγκέντρωσε 12,81% των ψήφων.
Αντιδράσεις
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν αναγνώρισε τις εκλογές.
Δύο ημέρες μετά τις εκλογές, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συνεχάρη τηλεφωνικά τον Ποροσένκο για την εκλογική του νίκη. Σε παρόμοια κίνηση προέβη και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς και άλλοι ηγέτες χωρών της ΕΕ.
Διεθνείς παρατηρητές
Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή της Ουκρανίας (CEC) είχε προς αποστολή 543 διεθνείς εκλογικούς παρατηρητές στις 2 Μαΐου 2014. Ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 3.607 δύο ημέρες πριν διεξαχθούν οι εκλογές. Παρατηρητές έστειλαν επίσης ο ΟΑΣΕ και οι ΗΠΑ.Η Ρωσία δεν έστειλε καθόλου παρατηρητές.
Παραπομπές
2014 προεδρικες
|
2191
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1706
|
1706
|
Η παρούσα σελίδα αφορά το έτος 1706 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
22 Ιουλίου - Οι επίτροποι από το Βασίλειο της Αγγλίας και το Βασίλειο της Σκωτίας συμφωνούν στις Πράξεις της Ένωσης του 1707, οι οποίες αφού περάσουν από τα κοινοβούλια κάθε χώρας θα οδηγήσουν στη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας.
7 Σεπτεμβρίου - Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής: Οι δυνάμεις της Αυστρίας και της Σαβοΐας νικούν τις γαλλικές δυνάμεις στη Μάχη του Τορίνο.
24 Σεπτεμβρίου - Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου, ο Κάρολος ΙΒ΄ της Σουηδίας και ο βασιλιάς της Σαξονίας και της Πολωνίας, Αύγουστος ο Ισχυρός, υπογράφουν τη Συνθήκη του Άλτρανσταντ.
Γεννήσεις
17 Ιανουαρίου - Βενιαμίν Φραγκλίνος, Αμερικανός φιλόσοφος, πολιτικός και εφευρέτης
21 Ιουνίου - Τζον Ντόλοντ, Άγγλος οπτικός
18 Οκτωβρίου - Μπαλντασάρε Γκαλούπι, Ιταλός συνθέτης
17 Δεκεμβρίου - Εμιλί ντυ Σατλέ, Γαλλίδα μαθηματικός και φυσικός
Θάνατοι
3 Μαρτίου - Γιόχαν Πάχελμπελ, Γερμανός συνθέτης
2 Μαΐου - Γκέοργκ Γιόζεφ Κάμελ, Τσέχος ιεραπόστολος και βοτανολόγος
15 Νοεμβρίου - Τσανγκιάνγκ Γκιάτσο, 6ος Δαλάι Λάμα
16 Νοεμβρίου - Χόντφριντ Σάλκεν Ολλανδός ζωγράφος
9 Δεκεμβρίου - Πέτρος Β', βασιλιάς της Πορτογαλίας
Έτη
|
657350
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF
|
Εθνικό Σλοβακικό Θέατρο
|
Το Εθνικό Σλοβακικό Θέατρο (στα σλοβακικά Slovenské národné divadlo, συντομογραφία: SND) είναι ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά ιδρύματα της Σλοβακίας. Ιδρύθηκε το 1920, έναν μόλις χρόνο μετά τη σύσταση του κράτους της Τσεχοσλοβακίας. Οι παραστάσεις δίνονται στο Παλαιό κτίριο, κατασκευασμένο το 1886 και στο νέο που εγκαινιάστηκε το 2007. Το Θέατρο απαρτίζεται από 3 επαγγελματικούς θιάσους, θεάτρου, μπαλέτου και όπερας.
Ιστορία του θεάτρου
Το Εθνικό Σλοβακικό θέατρο, ένας από τους παλαιότερους πολιτιστικούς θεσμούς της Σλοβακίας, ιδρύθηκε το 1920, αμέσως μετά την ίδρυση της Τσεχοσλοβακίας. Η πρώτη παράσταση ήταν η τσεχική όπερα Hubička ("Το φιλί") του συνθέτη Μπέντριχ Σμέτανα την 1η Μαρτίου 1920. Το μπαλέτο του Εθνικού Θεάτρου της Σλοβακίας έκανε το ντεμπούτο του με την παράσταση Κοπέλια του Λεό Ντελίμπ στις 19 Μαΐου 1920. Η πρώτη παράσταση στη σλοβακική γλώσσα έλαβε χώρα τον Μάιο του 1920 με 2 έργα του Jozef Gregor Tajovský, ιδρυτή του σλοβακικού ρεαλιστικού δράματος. Έδρα του ήταν το τέως Δημοτικό θέατρο (σημερινό Παλαιό κτίριο) και στις αρχές λειτουργούσε ως συνεταιρισμός ενώ μετά το 1945 έγινε κρατικός θίασος. Τα πρώτα χρόνια το διεύθυναν και το αποτελούσαν κυρίως Τσέχοι καλλιτέχνες. Σταδιακά ο θίασος προσέλαβε σλοβακικά χαρακτηριστικά. Το 1932, ο θίασος χωρίστηκε στα δυο, στον Σλοβακικό θίασο (με επικεφαλής τον Janko Borodáč) και στον Τσέχικο θίασο (με επικεφαλής τον Victor Šulc) του Εθνικού Σλοβακικού θεάτρου. Ο Τσέχικος θίασος έπαψε να λειτουργεί όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Σλοβακία το 1938. Έκτοτε, ο θίασος έδινε παραστάσεις μόνο στα Σλοβακικά, αλλά στον θίασο της όπερας υπήρχαν Τσέχοι καλλιτέχνες ακόμη και μετά το 1945.
Από το 1962 μέχρι το 2007, εκτός από την παραδοσιακή του στέγη στο Παλαιό κτίριο, το θέατρο έδινε παραστάσεις και στη Μικρή Σκηνή (Malá scéna Slovenského národného divadla) που φιλοξενείτο σε κτίριο που ανήκει στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Σλοβακίας. Το ρεπερτόριο της Μικρής Σκηνής έδινε έμφαση στη μη παραδοσιακή δραματουργία και στον πειραματισμό και έπαιζαν τόσο ηθοποιοί της κεντρικής σκηνής όσο και οι μαθητές της Ακαδημίας Παραστατικών Τεχνών. Σε αυτόν τον χώρο λειτουργεί από το 2010 ένα ανεξάρτητο θέατρο το Malá scéna STU.
Σήμερα το Εθνικό Σλοβακικό θέατρο διαθέτει 3 τομείς, θέατρο, όπερα και μπαλέτο, ο κάθε ένας με τον δικό του μόνιμο επαγγελματικό θίασο, που δίνουν παραστάσεις στο Παλαιό κτίριο της πλατείας Χβιεζντοσλάου (Hviezdoslavovo námestie) και στο νέο κτίριο στις όχθες του Δούναβη. Οι παραστάσεις ξεκινούν από τις αρχές Σεπτεμβρίου και σταματούν στα τέλη Ιουνίου. O θίασος του θεάτρου ανεβάζει 8 πρεμιέρες ετησίως και 30 παραγωγές κατά μέσο όρο, δίνοντας περίπου 430 παραστάσεις κάθε χρόνο. Το Εθνικό Θέατρο της Σλοβακίας έχει εκπροσωπήσει τον σλοβακικό πολιτισμό σε πολυάριθμες περιοδείες στο εξωτερικό.
Παλαιό κτίριο
Αυτό το εκλεκτικιστικό κτίριο κατασκευάστηκε από τους Ferdinand Fellner και Hermann Helmer, τους 2 αυστριακούς αρχιτέκτονες που είχαν σχεδιάσει πολλά θέατρα της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, όπως το Κροατικό Εθνικό Θέατρο του Ζάγκρεμπ, το Λαϊκό Θέατρο της Βιέννης και την Όπερα της Οδησσού. Σε αυτό το σημείο βρισκόταν ένα παλαιότερο θέατρο του 1776. Αρχικά στέγαζε το Δημοτικό θέατρο και μετά το 1920 το Εθνικό Σλοβακικό θέατρο. Τα εγκαίνια έλαβαν χώρα την 22α Σεπτεμβρίου 1886 με την όπερα Μπανκ Μπαν [Bánk Bán] του Ούγγρου συνθέτη Φέρεντς Έρκελ, με τον ίδιο τον συνθέτη να διευθύνει την ορχήστρα. Το αρχικό κτίριο είχε σχεδιαστεί για 1000 θεατές. Το φώτιζαν 800 λάμπες γκαζιού, τη δε πλατεία του κοσμούσε ένας πολυέλαιος με 64 φώτα. Το εσωτερικό ήταν διακοσμημένο με νωπογραφίες του ντόπιου ζωγράφου Kornél Spányik και πίνακες πολλών άλλων καλλιτεχνών. Την πρόσοψη κοσμούν 5 προτομές: των Γκαίτε, Σαίξπηρ, Μότσαρτ, Λίστ και Γιόζεφ Κάτονα.
Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές εργασίες ανακαίνισης με σπουδαιότερες αυτές του 1949 (αφορούσε κυρίως την ενίσχυση των θεμελίων που είχαν πάθει ζημιές από τις αεροπορικές επιδρομές κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) και μια εκτενέστερη μεταξύ 1969 και 1972, κατά την οποία προστέθηκε ένα ολόκληρο μοντέρνο παράρτημα πίσω από το παλαιό κτίριο. Την οροφή της πλατείας κοσμεί τώρα ένας πολυέλαιος με 2.532 λάμπες που μπορούν να δημιουργήσουν χιλιάδες συνδυασμούς φωτισμού. Η χωρητικότητα μειώθηκε στις 563 θέσεις. Το εμβαδόν της πλατείας είναι 72m2. με μέγιστο πλάτος 15μέτρα. Η σκηνή έχει πλάτος 18μ., βάθος 17,5μ. και ύψος 21,3 μέτρα. Το κτίριο αποτελεί πλέον εθνικό πολιτιστικό μνημείο.
Μπροστά από το κτίριο βρίσκεται ένα συντριβάνι το οποίο κοσμεί ένα άγαλμα του Δία μεταμορφωμένου σε αετό, ο οποίος μεταφέρει τον Γανυμήδη στον Όλυμπο. Το συντριβάνι κατασκευάστηκε το 1888 από τον αυστριακό γλύπτη Viktor Oskar Tilgner.
Νέο κτίριο
Ο σχεδιασμός του νέου κτιρίου έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και η κατασκευή ξεκίνησε το 1986. Λόγω έλλειψης κεφαλαίων, η κατασκευή διήρκεσε 21 χρόνια, γεγονός που αύξησε το προγραμματισμένο κόστος από 874 εκατομμύρια σε σχεδόν 5 δισεκατομμύρια κορώνες Σλοβακίας. Το κτίριο άνοιξε τελικά τις πύλες του στις 14 Απριλίου 2007 και στεγάζει και τους τρεις θιάσους του Εθνικού Θεάτρου της Σλοβακίας. Έχει σχεδιαστεί για να φιλοξενεί 1.700 θεατές συνολικά. Το κτίριο βρίσκεται στην οδό Pribinova 17, κοντά στις όχθες του Δούναβη.
αποτελείται από:
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τέχνες στη Σλοβακία
Σλοβάκικος πολιτισμός
|
423384
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF
|
Πολυαμίδιο
|
Ένα πολυαμίδιο (polyamide) είναι ένα μακρομόριο με επαναλαμβανόμενες μονάδες (repeating units) συνδεμένες με αμιδικούς δεσμούς. Τα πολυαμίδια υπάρχουν και φυσικά και τεχνητά. Παραδείγματα φυσικά εμφανιζόμενων πολυαμιδίων είναι οι πρωτεΐνες, όπως το μαλλί και το μετάξι. Τεχνητά κατασκευασμένα πολυαμίδια μπορούν να παραχθούν μέσω πολυμερισμού σταδιακής ανάπτυξης (step-growth polymerization) ή σύνθεσης στερεής φάσης (solid-phase synthesis) δίνοντας υλικά όπως το νάιλον, αραμίδια και πολυασπαρτικό νάτριο (sodium poly(aspartate)). Τα συνθετικά πολυαμίδια χρησιμοποιούνται συνήθως σε υφάσματα, σε εφαρμογές οχημάτων, σε χαλιά και αθλητική ένδυση λόγω της μεγάλης τους αντοχής και ισχύος. Η βιομηχανία μεταφορών είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής, χρησιμοποιώντας το 35% της κατανάλωσης πολυαμιδίου (PA).
Ταξινόμηση
Τα πολυμερή των αμινοξέων είναι γνωστά ως πολυπεπτίδια ή πρωτεΐνες.
Σύμφωνα με τη σύνθεση της κύριας τους αλυσίδας, τα συνθετικά πολυαμίδια ταξινομούνται ως εξής:
Όλα τα πολυαμίδια παρασκευάζονται από τον σχηματισμό ενός αμιδίου που συνδέει δύο μόρια μονομερών μαζί. Τα μονομερή μπορεί να είναι τα ίδια αμίδια (συνήθως με τη μορφή μιας κυκλικής λακτάμης όπως η καπρολακτάμη), τα α,ω-αμινοξέα ή ένα στοιχειομετρικό μείγμα μιας διαμίνης και ενός διοξέος. Και τα δύο αυτά είδη πρόδρομων ουσιών δίνουν ένα ομοπολυμερές. Τα πολυαμίδια συμπολυμερίζονται εύκολα και συνεπώς είναι δυνατά πολλά μείγματα μονομερών που μπορούν με τη σειρά τους να οδηγήσουν σε πολλά συμπολυμερή. Επιπλέον πολλά πολυμερή νάιλον είναι αναμείξιμα μεταξύ τους επιτρέποντας τη δημιουργία μειγμάτων.
Η χημεία του πολυμερισμού
Στους ζωντανούς οργανισμούς, τα αμινοξέα συμπυκνώνονται μεταξύ τους από ένα ένζυμο για να σχηματίσουν αμιδικές ομάδες (γνωστές ως πεπτίδια). Τα τελικά πολυμερή είναι γνωστά ως πολυπεπτίδια ή πρωτεΐνες.
Για τη βιομηχανική παραγωγή συνθετικών πολυαμιδίων με τουλάχιστον ένα αλειφατικό μονομερές ("πολυμερή νάιλον"), ο δεσμός αμιδίου παράγεται από την αντίδραση συμπύκνωσης μιας αμινομάδας και μιας καρβοξυλικής ομάδας. Το νερό αφαιρείται. Για πλήρως αρωματικά πολυαμίδια ή 'αραμίδια' π.χ. Kevlar , χρησιμοποιείται ως μονομερές το ακυλοχλωρίδιο. Η αντίδραση πολυμερισμού με την αμινομάδα αφαιρεί το υδροχλώριο. Η οδός του ακυλοχλωριδίου μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαστηριακή σύνθεση για την αποφυγή θέρμανσης και τη λήψη μιας σχεδόν στιγμιαίας αντίδρασης.
Η αμινομάδα και η καρβοξυλομάδα μπορεί να είναι στο ίδιο μονομερές, ή το πολυμερές μπορεί να αποτελείται από δύο διαφορετικά μονομερή, ένα με δύο αμινομάδες και το άλλο με δύο καρβοξυλικά οξέα ή ομάδες ακετυλοχλωριδίου.
Τα αμινοξέα μπορούν να ληφθούν ως παραδείγματα μοναδικού μονομερούς (αν παραβλεφθεί η διαφορά μεταξύ αλκυλίων) που αντιδρούν με ταυτόσημα μόρια για να σχηματίσουν ένα πολυαμίδιο:
Το αραμίδιο (παρακάτω εικόνα) παρασκευάζεται από δύο διαφορετικά μονομερή που εναλλάσσονται συνεχώς για να σχηματίσουν το πολυμερές που είναι αρωματικό πολυαμίδιο:
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Kohan, Melvin I. (1995). Nylon Plastics Handbook. Hanser/Gardner Publications. ISBN 9781569901892
Πολυμερή
Διηλεκτρικά
|
729409
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ευστάθιος Αλεξανδρείας
|
Ο Ευστάθιος υπηρέτησε ως Έλληνας Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας μεταξύ 813 και 817.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Πατριάρχες Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
|
25224
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CE%92%CE%BF%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BD%CF%84
|
Πρόγραμμα Βοσχόντ
|
Το πρόγραμμα Βοσχόντ (στα ρώσικα Восход, που σημαίνει «Αυγή», αγγλικά Voskhod) ήταν Σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα επανδρωμένων πτήσεων. Αποτέλεσε συνέχεια και εξέλιξη του προγράμματος Βοστόκ, χρησιμοποιώντας το ίδιο ουσιαστικά σκάφος, ειδικά τροποποιημένο για να μεταφέρει πολυμελές πλήρωμα. Τροποποιήσεις έγιναν και στον πύραυλο Βοστόκ με την προσθήκη ενός επιπλέον ορόφου, προκειμένου να αντιμετωπίστεί το επιπλέον βάρος. Το πρόγραμμα είχε διάρκεια μόλις έξι μηνών και πραγματοποιήθηκε σαν ενδιάμεσος σύνδεσμος μεταξύ των Βοστόκ και Σογιούζ, αλλά και για να μπορέσει η Σοβιετική Ένωση να ανταγωνιστεί το πρόγραμμα Τζέμινι των ΗΠΑ και να αποσπάσει την πρωτιά για το πρώτο πολυμελές πλήρωμα και τον πρώτο διαστημικό περίπατο.
Σκοποί του προγράμματος
Ο κύριος σκοπός του προγράμματος ήταν η πραγματοποίηση του πρώτου «διαστημικού περιπάτου» (ή εξωοχηματικής δραστηριότητας, EVA), καθώς και η πρώτη πτήση πολυμελούς πληρώματος. Μάλιστα, αναφέρεται ότι κύριος λόγος ύπαρξης του προγράμματος αυτού ήταν η απόσπαση των πρωτιών αυτών από τις ΗΠΑ. Το πρόγραμμα πέτυχε και τους δυο στόχους και, αν και είχαν προγραμματιστεί επιπλέον αποστολές από τις δυο που πραγματοποιήθηκαν, εγκαταλείφθηκε για να δοθεί βάρος στο Πρόγραμμα Σογιούζ και τη Σοβιετική προσπάθεια για την κατάκτηση της Σελήνης. Στόχος των επόμενων αποστολών θα ήταν η πολυήμερη παραμονή ανθρώπου στο διάστημα, κάτι που πέτυχε το πρόγραμμα Σογιούζ. Μια ακόμα πρωτιά του Βοσχόντ ήταν και η πρώτη πτήση πολιτών στο διάστημα, ενός γιατρού κι ενός μηχανικού.
Κάψουλα Βοσχόντ
Η κάψουλα Βοσχόντ ήταν βασικά ένα Βοστόκ τροποποιημένο για να μεταφέρει πολυμελές πλήρωμα. Για το λόγο αυτό, καταργήθηκε κάθε τι το περιττό μέσα στο Βοστόκ προκειμένου να εξοικονομηθεί χώρος. Αφαιρέθηκε επίσης το εκτινασσόμενο κάθισμα του Βοστόκ, κι έτσι το πλήρωμα δεν είχε δυνατότητα διαφυγής σε περίπτωση προβλήματος κατά την απογείωση και προσγείωση. Το πλήρωμα του Βοσχόντ 1 δεν διέθετε ούτε ειδικές διαστημικές στολές. Η θέση του πίνακα ελέγχου έμεινε στη θέση που ήταν στα Βοστόκ, κι έτσι το πλήρωμα έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι 90 μοίρες προκειμένου να δει τα όργανα. Ένας επιπλέον ειδικός κινητήρας ανάσχεσης στερεών καυσίμων προστέθηκε αντιδιαμετρικά με τον ήδη υπάρχοντα, κι αυτό επειδή, καθώς το ύψος τροχιάς ήταν μεγαλύτερο, σε περίπτωση που δεν λειτουργούσε ο κύριος κινητήρας το πλήρωμα δεν θα είχε τη δυνατότητα να περιμένει επανείσοδο μέσω της βαρύτητας μέσα σε 10 μέρες, όπως στην περίπτωση των Βοστόκ. Ακόμα προστέθηκαν και μικροί πύραυλοι επιβράδυνσης κατά την προσγείωση· αυτό επειδή, αντίθετα με τα Βοστόκ, το πλήρωμα προσγειωνόταν μέσα στην κάψουλα. Το Βοσχόντ 2 περιελάμβανε και έναν σωλήνα εξόδου που άνοιγε σαν ακορντεόν και ήταν τοποθετημένος αντιδιαμετρικά με τη θυρίδα εξόδου. Ο σωλήνας χρησιμοποιούνταν σαν θυρίδα αποπίεσης για έξοδο στο διάστημα, και μετά τη χρήση του απορριπτόταν.
Αποστολές Βοσχόντ
Οι αποστολές Βοσχόντ ήταν:
Κόσμος 47 - 6 Οκτωβρίου, 1964. Μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση πιστοποίησης του εξοπλισμού.
Βοσχόντ 1 - 12 Οκτωβρίου, 1964. Πρώτη πτήση στο διάστημα περισσότερων του ενός ατόμου (τριμελής), πρώτη πτήση μη στρατιωτικού προσωπικού.
Κόσμος 57 - 22 Φεβρουαρίου, 1965. Μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση, ανεπιτυχής.
Βοσχόντ 2 - 18 Μαρτίου, 1965. Πρώτη παγκόσμια εξωοχηματική δραστηριότητα («διαστημικός περίπατος») από τον Αλεξέι Λεόνοφ.
Κόσμος 110 - 22 Φεβρουαρίου, 1966. Μη επανδρωμένη αποστολή, έστειλε δυο σκύλους, τους Veterok και Ugolyok, σε πτήση 22 ημερών.
Στο στάδιο του σχεδιασμού έμειναν οι αποστολές:
Βοσχόντ 3, αποστολή 19 ημερών για τη μελέτη της πολυήμερης έλλειψης βαρύτητας.
Βοσχόντ 4, αποστολή 20 ημερών για τη μελέτη της πολυήμερης έλλειψης βαρύτητας.
Βοσχόντ 5, αποστολή 10 ημερών με το πρώτο πλήρωμα αποτελούμενο αποκλειστικά από γυναίκες.
Βοσχόντ 6, αποστολή για τη δοκιμή νέου συστήματος προώθησης εκτός οχήματος.
Θέσεις του πληρώματος στα Βοστόκ, Βοσχόντ 1 και Βοσχόντ 2
Δείτε επίσης
Πρόγραμμα Βοστόκ
Πρόγραμμα Μέρκιουρι
Gemini
Παραπομπές
|
519388
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%86%CE%B1%20%CE%9B%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%82
|
Άλφα Λυγκός
|
Ο άλφα (α) Λυγκός (Alpha Lyncis, α Lyn) είναι ο φωτεινότερος αστέρας στον αστερισμό Λύγκα. Είναι ο μοναδικός αστέρας στον συγκεκριμένο αστερισμό που έχει ονομασία κατά Bayer, δηλαδή με μικρό γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Ως αστέρας τρίτου μεγάθους, είναι εύκολα ορατός με γυμνό μάτι (εκτός αν παρατηρούμε μέσα από πόλη ή σε νύχτα με πανσέληνο).
Ο α Λυγκός είναι ένας γίγαντας αστέρας που έχει σχεδόν εξαντλήσει το υδρογόνο του πυρήνα του και έχει εξελιχθεί πέρα από την Κύρια ακολουθία. Εκτιμάται ότι έχει διασταλεί σε 55 φορές μεγαλύτερη διάμετρο από τη διάμετρο του Ήλιου, ενώ εκπέμπει περίπου 670 φορές περισσότερη φωτιστική ισχύ (λαμπρότητα) από τον Ήλιο. Η ενεργός θερμοκρασία της ορατής επιφάνειάς του είναι περίπου 3.882 K, που του χαρίζει ένα πορτοκαλί χρώμα και είναι σημαντικά μικρότερη της ηλιακής.
Ο α Λυγκός απομακρύνεται από τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με ταχύτητα 37,15 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (134 χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα). Εμφανίζει επίσης αρκετά μεγάλη ιδία κίνηση για τόσο μακρινό αστέρα, πάνω από 0,2΄΄ ανά έτος.
Ο αστέρας είναι πιθανώς ελαφρά μεταβλητός, με το φαινόμενο μέγεθός του να κυμαίνεται από 3,17 μέχρι 3,12. μία φορά κάθε αρκετές εκατοντάδες γήινες ημέρες. Αυτή η αργή και μικρή μεταβλητότητα αντιστοιχεί συνήθως σε αστέρες που έχουν αναπτύξει έναν εσωτερικό αδρανή πυρήνα άνθρακα, που περιβάλλεται από ένα κέλυφος, στο οποίο συντήκεται ήλιο. Αυτό υποδεικνύει ότι ο α Λυγκός αρχίζει να εξελίσσεται προς έναν μεταβλητό τύπου Μίρα.
Δείτε επίσης
Κατάλογος αστέρων του Λυγκός
Παραπομπές
Γίγαντες αστέρες τύπου K
Λυγξ (αστερισμός)
Αντικείμενα Bayer
|
835401
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%20%CE%A6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB
|
Λε Φοντενέλ
|
Το Λε Φοντενέλ (γαλλικά: Les Fontenelles) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ντου, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες του Ντου
|
624946
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Οθωμανική περίοδος στα Βαλκάνια
|
Η Οθωμανική περίοδος στα Βαλκάνια είναι η περίοδος στην οποία οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν κατακτήσει και εγκατασταθεί στα Βαλκάνια. Η περίοδος ξεκινάει από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μέχρι το 1830 και το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης. Κάποιοι θεωρούν το τέλος της Τουρκοκρατίας το 1878 με το Συνέδριο του Βερολίνου όπου ανεξαρτητοποιήθηκαν και τα τελευταία κράτη. Η Οθωμανική περίοδος στα Βαλκάνια θεωρείται από τις πιο σκληρές της Βαλκανικής Ιστορίας διότι για πάνω από 400 χρόνια οι λαοί των Βαλκανίων ήταν σκλαβωμένοι και υποτελείς των Τούρκων. Τον 19ο αιώνα η Τουρκοκρατία τελείωσε με το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης και την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, την ίδρυση του νέου ρουμανικού κράτους, με την ανεξαρτησία του 1878 της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και την αυτονομία της Βουλγαρίας και της Κρήτης. Η Οθωμανική αυτοκρατορία έχασε τα περισσότερα εδάφη της στα Βαλκάνια έπειτα από τους Βαλκανικούς Πολέμους με εξαίρεση την Ανατολική Θράκη.
Ανεξάρτητες και αυτόνομες περιοχές τον 19ο αιώνα
•
•
•
•
•
•
Οθωμανική περίοδος στα Βαλκάνια
|
493353
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Merrie%20Melodies
|
Merrie Melodies
|
Το Merrie Melodies είναι αμερικανική σειρά κινουμένων σχεδίων με κωμικές ταινίες μικρού μήκους της Warner Bros.. Η σειρά προβαλλόταν μεταξύ του 1931 και του 1969, ήτοι κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής animation του Χόλιγουντ. Μαζί με τη συγγενή σειρά, Looney Tunes, παρουσίασαν πολλούς διάσημους, έως και σήμερα, χαρακτήρες καρτούν, μεταξύ των οποίων οι Bugs Bunny, Daffy Duck, Porky Pig και Elmer Fudd.
Η σειρά ξεκίνησε να παράγεται από την εταιρεία Harman-Ising Pictures, μεταξύ των ετών 1931 και 1933, κατόπιν από την εταιρεία Leon Schlesinger Productions, μεταξύ 1933 και 1944. Ο Σκλέσινγκερ, πούλησε την εταιρεία του το 1944 στη Warner Bros., που μετονομάστηκε εκ νέου σε Warner Bros. Cartoons, η οποία συνέχισε την παραγωγή έως το 1963. Η Merrie Melodies, έκτοτε, και για τρία χρόνια συνέχισε να παράγεται από την DePatie-Freleng Enterprises και την Format Films. Τα τελευταία δύο χρόνια της σειράς, τα ανέλαβε ξανά η Warner Bros. Cartoons.
Συνολικά, τρεις ταινίες της σειράς κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, το Tweetie Pie (1947), το Speedy Gonzales (1955) και το Birds Anonymous (1957). Άλλες τρεις ταινίες της εταιρείας (Duck Amuck (1953), One Froggy Evening (1955) και What's Opera, Doc? (1957) επελέγησαν από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, και μπήκαν στο National Film Registry, επειδή ήταν "πολιτισμικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντικές". Το 2013, το περιοδικό TV Guide κατέταξε τη σειρά (υπό το όνομα Looney Tunes) στην τρίτη θέση ως το Καλύτερο Καρτούν Όλων των Εποχών (ανάμεσα από 60).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Merrie Melodies στο The Big Cartoon Database (αρχειοθετημένο)
Looney Tunes
Αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων
Τηλεοπτικές σειρές της Warner Bros. Television
Σειρές ταινιών κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές ταινίες μικρού μήκους
|
844193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82
|
Γεροπλάτανος Πρέβεζας
|
Ο Γεροπλάτανος είναι οικισμός στην Ήπειρο και την Περιφερειακή Ενότητα Πρέβεζας.
Γενικά στοιχεία
Ο Γεροπλάτανος βρίσκεται στα βορειοανατολικά όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Άρτας στις δυτικές πλαγιές του βουνού Ξεροβούνι σε υψόμετρο 700 μέτρα. Απέχει περίπου 3 χλμ. Α.-ΝΑ. (οδικά) από τον Νέο Γοργόμυλο, 18 χλμ. Β.-ΒΑ. από την Φιλιππιάδα (έδρα του δήμου) και 31 χλμ. Β.-ΒΔ. της Άρτας.
Αναφέρεται επίσημα ως ξεχωριστός οικισμός για πρώτη φορά με την ονομασία Κουτικάτες το 1940 να απογράφεται στην τότε κοινότητα Γοργομύλου και το 1955 στο ΦΕΚ 287Α - 10/10/1955 να μετονομάζεται σε Γεροπλάτανος. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» ανήκει στην κοινότητα Γοργομύλου που υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Ανωγείου του δήμου Ζηρού και σύμφωνα με την απογραφή 2011 απογράφονται 52 κάτοικοι. Οι απογραφές πληθυσμού μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι:
Παραπομπές
Χωριά του νομού Πρέβεζας
Δήμος Ζηρού
|
596952
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Τεπεμπάτσι
|
Το Τεπέμπασι είναι χωριό της επαρχίας Γκίρνε στην Τουρκική Δημοκρατία Βορείου Κύπρου. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, σύμφωνα με την οποία το χωριό ονομάζεται Διόριος. Ωστόσο, μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία και εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
Παραπομπές
Πηγές
Οικισμοί στην Επαρχία Γκίρνε
|
545943
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%85
|
Τάγμα του Πέλεκυ
|
Το Τάγμα του Πέλεκυ (Orden del Hacha) είναι γυναικείο ιπποτικό τάγμα που ιδρύθηκε το 1149 στην Καταλονία της Ισπανίας από τον Κόμη της Βαρκελώνης, Ραϊμόνδο Βερεγγάριο Δ΄, προς τιμήν των γυναικών της πόλης Τορτόζα που αναχαίτισαν την επίθεση των Μαυριτανών στην πόλη τους.
Ιστορία
To 1149 ο Ραϊμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ κατέλαβε την Τορτόζα που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Μαυριτανών επί αιώνες. Λίγους μήνες μετά όμως οι Μαυριτανοί έστειλαν στρατεύματα για να καταλάβουν και πάλι την πόλη. Ο Ραϊμόνδος δεν προλάβαινε να στείλει ενισχύσει για να υπερασπιστεί την πόλη και άρχισε να σκέφτεται να δώσει εντολή στους κατοίκους να παραδωθούν.
Οι γυναίκες της πόλης όμως δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν αυτό. Φόρεσαν αντρικά ρούχα, πήραν τα όπλα (ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και τσεκούρια) και επιτέθηκαν στους Μαυριτανούς εξαναγκάζοντάς τους να οπισθοχωρήσουν και να εγκαταλείψουν την πολιορκία.
Αναγνωρίζοντας την συνεισφορά τους και τον ηρωισμό τους, ο Ραϊμόνδος ίδρυσε το Τάγμα του Πέλεκυ και έχρισε ιππότισσες (cavalleras) τις γυναίκες της Τορτόζα. Αυτές οι γυναίκες απολάμβαναν όλα τα προνόμια που απολάμβαναν και οι άντρες ιππότες όπως η εξαίρεση από την υποχρεώση πληρωμής φόρων και κατείχαν τιμητική θέση στις δημόσιες εκδηλώσεις.
Σήμερα δεν υπάρχει πια το Τάγμα του Πέλεκυ και λέγεται ότι πέρα από τα αρχικά του μέλη δεν είχε άλλα και έπαψε να υπάρχει με τον θάνατο των συγκεκριμένων γυναικών.
Πηγές
Biddle, Daniel A. (2012): Knights of Christ: Living Today with the Virtues of Ancient Knighthood. WestBow Press. ISBN 9781449750435
Clayton, Ellen Creathorne (2013). Female Warriors: Memorials of Female Valour and Heroism, From the Mythological Ages to the Present Era. Forgotten Books. ISBN 978-1-331-37251-6
Doran John (2017). Knights and Their Days. Forgotten Books . ISBN 1331595371
Kasparek, Rick (2014). Knight of the Grail Code: The Call to Christian Chivalry in a World of Growing Darkness. WestBow Press. ISBN 9781490862002
Madeleine Pelner Cosman,Linda (2008). Handbook to Life in the Medieval World. (σελ. 258 – 259) Facts on File. ISBN 0816048878
Βλέπε επίσης
Γυναίκες ιππότες
Γυναίκες στην ιστορία
|
659155
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B6%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Μάζα Αποκορώνου
|
Η Μάζα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Απέχει 37 χιλιόμετρα από τα Χανιά και είναι κτισμένη σε υψόμετρο 160 μ.
Ιστορικά στοιχεία
Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Masa, στην επαρχία Αποκορώνου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα αναφέρεται μαζί με τα χωριά Φίλιππος και Χάμπαθα, με συνολικά 128 κατοίκους με 3 προνομιούχους. Στην απογραφή του Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 αναφέρεται ως Masa Alicambo. Στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 όπου αναφέρεται ως Maza ότι είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, με 15 χριστιανικές οικογένειες.
Το 1881 ανήκε στον δήμο Μαθέ και σύμφωνα με την απογραφή είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, με 137 κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 162 κατοίκους και ανήκε στον δήμο Γεωργιούπολης. Το 1920 αναφέρεται ως έδρα ομώνυμου αγροτικού δήμου. Η Μάζα το 1925 ορίστηκε έδρα κοινότητας μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση το 1997, όταν προσαρτήθηκε στον δήμο Κρυνονερίδας.
Απογραφές πληθυσμού
Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές:
Σημεία ενδιαφέροντος
Στην κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου του Μαζιανού. Ανήκει στον τύπο του μονόχωρου καμαρόσκεπου. Ο ναός στο εσωτερικό του είναι κατάγραφος, και σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, η οποία σώζεται στη βορειοδυτική γωνία του ναού, οι τοιχογραφίες είναι έργο του Ιωάννη Παγωμένου. Σύμφωνα με την επιγραφή χρονολογούνται το 1325-1326. Γύρω και μέσα στον ναό ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια σωστικής ανασκαφής τάφοι άγνωστης χρονολογίας.
Δείτε επίσης
Κοινότητα Μάζης
Παραπομπές
Χωριά του νομού Χανίων
Δήμος Αποκορώνου
|
618278
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Σηστέρτιος
|
Ο σηστέρτιος, λατιν. sestertius είναι ένα αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα. Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας ήταν ένα μικρό, αργυρό νόμισμα, που κοβόταν μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Κατά την Αυτοκρατορική περίοδο ήταν ένα μεγάλο, ορειχάλκινο νόμισμα.
Το αργυρό ρωμαϊκό νόμισμα, το δηνάριο, ισούτο με 10 ορειχάλκινα ασσάρια. Ο σηστέρτιος ήταν ενδιάμεσα, και γι' αυτό χρήσιμος στο εμπόριο: ήταν 2½ ασσάρια. Το όνομα σηστέρτιος σημαίνει "δύο και ήμισυ" ασσάρια, από τις λέξεις semis (ήμισυ) και tertius (τρίτος), εννοώντας ότι ο σηστέρτιος ήταν δύο ασσάρια και το ήμισυ του τρίτου. Στα αγγλικά αποδίδεται ως sesterce και μία συντομογραφία της εποχής του είναι ΙΙS (δύο και Semis) ή ΗS.
Ιστορία
Εισήχθη π. το 211 π.Χ. ως ένα μικρό αργυρό νόμισμα, το 1/4 του δηναρίου. Το δηνάριο υποτίθεται, ότι περιείχε 10 γρ. αργύρου, άρα ο σηστέρτιος θα έπρεπε να είχε 2,5 γρ., όμως τα νομίσματα ήταν συνήθως μικρότερης περιεκτικότητας: το δηνάριο είχε 4,5 γρ. αργύρου. Μετά από τη σταδιακή μείωση του μεγέθους των ορειχάλκινων νομισμάτων, η αξία του δηνάριου αποκαταστάθηκε στα 16 ασσάρια, έτσι ο σηστέρτιος, το 1/4 του δηναρίου, έγινε ισοδύναμος με 4 ασσάρια. Κοβόταν σποραδικά και ως το 44 π.Χ. πολύ πιο σπάνια από ότι το δηνάριο.
Περί το 23 π.Χ. ο Αύγουστος έκανε την νομισματική μεταρρύθμισή του. Σηστέρτιος ονομάστηκε ένα μεγάλο, ορειχάλκινο νόμισμα, ίσο με τέσσερα ασσάρια, που έγιναν χάλκινα. Το δηνάριο ήταν το 1/25 του χρυσού νομίσματος και ο σηστέρτιος το 1/100 του χρυσού νομίσματος. Παραγόταν ως το μεγάλο ορειχάλκινο νόμισμα μέχρι το τέλος του 3ου αι. μ.Χ. Οι πιο πολλοί σηστέρτιοι κόπηκαν στη Ρώμη· από το έτος 64 (επί Νέρωνα) ως τη βασιλεία τού Βεσπασιανού (69-79), την παραγωγή συμπλήρωσε το νομισματοκοπείο στο Λούγδουνον (Λυών) και οι κοπές του διακρίνονται από μία σφαίρα εκεί που τελειώνει η επιγραφή, κάτω από την προτομή.
Οι ορειχάλκινοι σηστέρτιοι ζύγιζαν τυπικά 25-28 γρ., είχαν διάμετρο 32-34 χλστ. και πάχος 4 χλστ. H διαφορά μεταξύ ορείχαλκου (χαλκού με ψευδάργυρο, που βρισκόταν στη φύση) και μπρούντζου (χαλκού με κασσίτερο, τον έφτιαχναν με κράμα) ήταν σημαντική για τους Ρωμαίους, καθώς ο ορείχαλκος είχε χρυσαφιά, γυαλιστερή όψη, ιδίως στα νεόκοπα κέρματα. Μάλιστα η λατινική λέξη aurichalcum ακουγόταν όπως το aureus (χρυσός), βλέπε π.χ. στο έργο Φυσική Ιστορία του Πλίνιου του Πρεσβύτερου, βιβλ. 34.4.
Η αξία του ορείχαλκου εθεωρείτο περίπου διπλάσια του χαλκού. Γι' αυτό ο δουπόνδιος, αν και είχε το ίδιο μέγεθος και βάρος με τον σηστέρτιο, άξιζε το ήμισυ αυτού.
Οι σηστέρτιοι συνέχισαν να κόβονται ως το τέλος του 3ου αι., αν και η ποιότητα του μετάλλου μειωνόταν αξιοσημείωτα· πάντως η απεικόνιση έμενε δυνατή. Οι μετέπειτα Αυτοκράτορες έλιωναν τους παλαιότερους σηστέρτιους για να φτιάξουν νέους. Όμως πριν λιώσει ο χαλκός (1085°C), εξατμίζεται ο ψευδάργυρος (907°C). Η απώλεια βάρους συμπληρωνόταν με μόλυβδο, πράγμα που έκανε πιο σκούρα την εμφάνιση του νομίσματος, ιδίως όταν σε αυτό έβαζαν και άλλα, τραχιά υλικά.
Η σταδιακή υποτίμηση των αργυρών νομισμάτων είχε σαν αποτέλεσμα τον πληθωρισμό, καθώς μειωνόταν η αγοραστική δύναμη του σηστέρτιου, του δουπόνδιου και του ασσάριου. Έτσι τον 1ο αι. οι καθημερινές συναλλαγές γινόταν με δουπόνδιους και ασσάρια, όμως τον 2ο αι. ο σηστέρτιος έγινε το κυρίαρχο νόμισμα στις μικρές συναλλαγές. Τον 3ο αι. τα αργυρά νομίσματα περιείχαν όλο και λιγότερο άργυρο και περισσότερο χαλκό ή μπρούντζο. Στις δεκαετίες του 260 και του 270 το σύνηθες νόμισμα έγινε το διπλό δηνάριο, ο [[αντωνινιανός. Αρχικά ήταν ίσος με 8 σηστέρτιους, όταν όμως έπειτα ο αντωνινιανός έγινε μπρούτζινος, το μέταλλο του σηστέρτιου άξιζε πολύ περισσότερο από αυτούς.
Είχαν πια ελαττωθεί σε μέγεθος και ποιότητα, όταν ο Δέκιος (249-251) εισήγαγε τον διπλό σηστέρτιο (κουινάριο). Έπειτα κόπηκαν σε μεγάλες ποσότητες από τον αυτόνομο ηγεμόνα της Γαλατίας Πόστουμο (259-268), που συχνά χρησιμοποιούσε παλαιούς σηστέρτιους για να χτυπήσει επάνω τους τη μορφή και τις επιγραφές του. Ο κουινάριος ξεχώριζε από τον σηστέρτιο από το ακτινωτό στέμμα που έφερε η μορφή του Αυτοκράτορα, ένα εφεύρημα που ξεχώριζε τους δουπόνδιους από τα ασσάρια και τους αντωνινιανούς από τα δηνάρια.
Τελικά το αναπόφευκτο συνέβη: οι παραχαράκτες έλιωναν τους σηστέρτιους για να φτιάξουν υποτιμημένους αντωνινιανούς. Επειδή έτσι χειροτέρευε ο πληθωρισμός, το κράτος απέσυρε τους σηστέρτιους. Μερικοί από τους τελευταίους κόπηκαν από τον Αυρηλιανό (270-275). Η νομισματική μεταρρύθμιση του Διοκλητιανού το 301 δεν περιείχε σηστέρτιους.
Αδριανός|Αδριανού]], δουπόνδιος του Αντωνίου Πίου και ασσάριο του Μάρκου Αυρηλίου. Ο δουπόνδιος ξεχωρίζει με το ακτινωτό στέμμα από το ασσάριο.]]
Η αξία του
Χρησιμοποιήθηκε ως μονάδα μέτρησης και συμβολιζόταν στις επιγραφές με το μονόγραμμα ΗS. Μεγάλες τιμές καταγραφόταν ως χιλιάδες σηστέρτιοι (sestertium milia)· το χιλιάδες παραλειπόταν και εννοείτο. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει για τον Μ. Λ. Κράσσο, τον νικητή του Σπάρτακου, πως "οι ιδιοκτησίες του άξιζαν 200 χιλιάδες σηστέρτιους".
Ένας άρτος κόστιζε το ήμισυ σηστέρτιου και ένα σεξτάριο (0,5 λίτρα) οίνου 0,5-1 σηστέρτιο. Ένας μόδιος (6,67 κιλά) σίτου το 79 μ.Χ. στην Πομπηία κόστιζε 7 σηστέρτιους, σίκαλης 3, ένας κουβάς 2, μία τουνίκα 15, ένας όνος 500 σηστέρτιους.
Ο Τάκιτος στα χρονικά του Ι.17.4-5 αναφέρει, ότι οι στρατιώτες του Ρήνου πληρωνόταν 10 ασσάρια την ημέρα και έπρεπε να πληρώσουν την ενδυμασία τους από αυτά. Για να εξεγερθούν ενάντια στον Τιβέριο, ζήτησαν 16 ασσάρια (ένα δηνάριο) την ημέρα και το έλαβαν.
Καταγραφές από την Πομπηία δείχνουν έναν σκλάβο να πωλήθηκε για 6,25 σηστέρτιους. Μία πινακίδα από το Λονδίνιο περί το έτος 100 μ.Χ. καταγράφει την πώληση μίας νεαρής Γαλάτισσας ως σκλάβας, της Φορτουνάτας για 600 δηνάρια (2400 σηστέρτιους) σε κάποιον Βέγετο. Είναι δύσκολο να κάνουμε συγκρίσεις με τις σύγχρονες σε εμάς αξίες, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του 1ου αι. ένας λεγεωνάριος πληρωνόταν 900 σηστέρτιους ετησίως (2,5 ημερησίως), ποσό που αυξήθηκε σε 1200 επί Δομιτιανού (81-96 μ.Χ.) ή 3,3 σηστέρτιους την ημέρα. Αν ζούσε για να πληρωθεί, το ήμισυ αυτών το δαπανούσε για έξοδα διαβίωσης και του έμεναν 1,65 σηστέρτιουι ημερησίως.
Νομισματική αξία
Οι σηστέρτιοι εκτιμώνται πολύ από τους νομισματολόγους, καθώς το μεγάλο μέγεθός τους έδινε στους χαράκτες (caelatores) μία μεγάλη περιοχή για λεπτομερή πορτραίτα. Ο πιο διάσημος σηστέρτιος κόπηκε επί Νέρωνα το 64-68 μ.Χ. και τον σχεδίασε ένας από τους πιο άξιους χαράκτες της ιστορίας. Το ρεαλιστικό πορτραίτο του Νέρωνα και το κομψό σχέδιο της άλλης όψης έκαναν μεγάλη εντύπωση και επηρέασαν τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Οι κοπές του Αδριανού καταγράφουν τα ταξίδια του στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τη δείχνουν στην ακμή της. Περιλαμβάνουν την πρώτη εμφάνιση της προσωποποιημένης Βρετανίας. Ο βασιλιάς της Κάρολος Β΄ αναπαρήγαγε την εικόνα, που έμεινε στα αγγλικά νομίσματα.
Ως αποτέλεσμα της μείωσης της παραγωγής τους και της απόσυρσής τους τον 4ο αι., οι σηστέρτιοι είναι σε μικρότερη ποσότητα από ότι τα άλλα νομίσματα της αυτοκρατορίας. Νομίσματα με πλήρη την εικόνα και λεπτομέρειες πωλούνται ακριβά στις δημοπρασίες.
Πηγές
Kennedy, Benjamin Hall (1930). The Revised Latin Primer. London: Longmans. p. 214.
"Roman Economy – Prices & Cost in Ancient Rome". 13 January 2007. Archived from the original on 13 January 2007.
Sear, David R. (1981). Roman Coins and their Values. London: Seaby. pp. 10–12. ISBN 0-900652-57-8.
Δείτε επίσης
Ρωμαϊκά νομίσματα
Αρχαία ρωμαϊκά νομίσματα
|
18688
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BC%CF%86%CF%8C%CF%82
|
Πομφός
|
Ο πομφός είναι μια οιδηματώδης πλάκα του δέρματος που περιέχει ορώδες υγρό από τα αγγεία. Οι πομφοί προκαλούνται από διάφορους παράγοντες. Μπορεί να οφείλονται σε έγκαυμα, κρυοπάγημα, αλλεργική αντίδραση κτλ. Οι πομφοί είναι παροδικοί και επιμένουν για λίγες ώρες μόνο.
Δερματικές ασθένειες
|
183422
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BA
|
Όστερβικ
|
Το Όστερβικ (γερμ. Osterwieck) είναι ιστορική πόλη της Γερμανίας και βρίσκεται στο κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ κοντά στο δρυμό του Χαρτς. Πρωτοαναφέρεται επί Καρλομάγνου το 780. Επί αιώνες ήταν περίφημο για τα γάντια από τα τοπικά εργαστήρια. Σήμερα η οικονομία στηρίζεται στον τουρισμό. Έχει 12.348 κατοίκους.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κωμοπόλεις της Γερμανίας
Πόλεις της Σαξονίας-Άνχαλτ
|
210910
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Νικόλαος Γιαγτζής
|
Ο Νικόλαος (Αναγνώστης) Γιαγτζής (1786–1875) ήταν έμπορος και αγωνιστής του 1821.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1786 στην Άμφισσα. Η οικογένεια του ήταν εύπορη και έτσι πήγε στην Ιταλία για να σπουδάσει. Εκεί ήρθε σε επαφή με τις εθνοαπελευθερωτικές ιδέες. Όταν επέστρεψε στην Άμφισσα έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας και συνέβαλε στην προετοιμασία της επανάστασης. Πήρε μέρος στη σύσκεψη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στις 24 Μαρτίου του 1821. Έφτιαξε ένα δικό του στρατιωτικό σώμα με το οποίο πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στην Ρούμελη και την Πελοπόννησο. Παράλληλα ενίσχυσε επανειλημμένα οικονομικά τον αγώνα. Μετά το τέλος της επανάστασης και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους εγκαταστάθηκε στην Ερμούπολη και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Από το 1850 μέχρι το 1853 διετέλεσε δήμαρχος Ερμούπολης. Πέθανε το 1875 και άφησε την μεγάλη του περιουσία στη γενέτειρά του προκειμένου να ιδρυθεί και να λειτουργήσει εκπαιδευτήριο.
Πηγές
Ένθετο εφημερίδας Ελευθεροτυπία,Ε/Ιστορικά-Οι οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας,29 Νοεμβρίου 2001
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νικόλαος Γιαγτζής στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Έλληνες μέλη της Φιλικής Εταιρείας
Δήμαρχοι Ερμουπόλεως
|
822505
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%83%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Τερτσόριο
|
Το Τερτσόριο (ιταλικά: Terzorio) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Ιμπέρια, στην περιφέρεια της Λιγυρίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Ιμπέρια
|
708038
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%84%20%28%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CF%81%29
|
Ερβαντασάτ (Αρμαβίρ)
|
Το Ερβαντασάτ ή Γιερβαντασάτ (αρμενικά: , παλαιότερα γνωστό ως Χεϊρί-Μπεγκλί) είναι αγροτική κοινότητα του μαρζ του Αρμαβίρ, στην Αρμενία. Το 2009, αριθμούσε κατοίκους.
Ο αρχαιολογικός τόπος του Ερβαντασάτ, πρώην αρμενικής πρωτεύουσας, βρίσκεται εντός του εδάφους της σημερινής αγροτικής κοινότητας.
Παραπομπές
Αγροτικές κοινότητες του Αρμαβίρ
|
720962
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20Eurovision%202021
|
Συμμετοχή της Κύπρου στη Eurovision 2021
|
Η Κύπρος συμμετείχε στον , που πραγματοποιήθηκε στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Η Έλενα Τσαγκρινού επιλέχθηκε από το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ) για να εκπροσωπήσει τη χώρα με το τραγούδι "El diablo".
Η Κύπρος κλήθηκε να αγωνιστεί στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιτελικού του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, που πραγματοποιήθηκε στις 18 Μαΐου 2021. Η σειρά κλήρωσης ήταν αμετάβλητη από την ακυρωμένη έκδοση του 2020.
Ιστορικό
Πριν από το διαγωνισμό του 2021, η Κύπρος είχε συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision τριάντα έξι φορές από τότε που η νησιωτική χώρα έκανε το ντεμπούτο της στο . Η καλύτερη θέση της ήταν στο όπου η Ελένη Φουρέιρα κατέλαβε τη δεύτερη θέση με το "Fuego". Πριν από αυτό, το καλύτερο αποτέλεσμα της Κύπρου ήταν η πέμπτη θέση, την οποία πέτυχε τρεις φορές: στον με το τραγούδι "Μόνο η Αγάπη" που ερμήνευσε η Άννα Βίσση, στην με το "Μάνα Μου" από τους Χαρά και Ανδρέας Κωνσταντίνου και στον με το "Stronger Every Minute" από τη Λίζα Αντρέας. Το λιγότερα επιτυχημένο αποτέλεσμα της Κύπρου ήταν στο όταν κατέλαβε την τελευταία θέση με το τραγούδι "Τώρα Ζω" της Ελπίδας, που έλαβε μόνο τέσσερις βαθμούς συνολικά. Ωστόσο, το χειρότερο αποτέλεσμα από άποψη βαθμών ήταν όταν η χώρα τερμάτισε προτελευταία στο με το "Θα 'ναι Έρωτας" της Μαρλέν Αγγελίδου, συγκεντρώνοντας μόνο δύο βαθμούς. Αφού επέστρεψε στο μετά την απουσία ενός έτους από την λόγω της Κυπριακής οικονομικής κρίσης τις χρονιές 2012-2013 και τους περιορισμούς προϋπολογισμού του ραδιοτηλεοπτικού φορέα, η Κύπρος έχει προκριθεί στον τελικό όλων των διαγωνισμών στους οποίους έχει συμμετάσχει από τότε.
Ο κυπριακός εθνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός, το ΡΙΚ, μεταδίδει τον διαγωνισμό εντός της Κύπρου και οργανώνει τη διαδικασία επιλογής για τη συμμετοχή του έθνους. Η Κύπρος έχει χρησιμοποιήσει διάφορες μεθόδους για να επιλέξει τη συμμετοχή της στο παρελθόν, όπως εσωτερικές επιλογές και τηλεοπτικούς εθνικούς τελικούς για να επιλέξει τον ερμηνευτή, το τραγούδι ή και τα δύο για να αγωνιστεί στη Eurovision. Το 2015, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός διοργάνωσε τον εθνικό τελικό Eurovision Song Project, στο οποίο συμμετείχαν 54 τραγούδια που συμμετείχαν σε μια διαδικασία διάρκειας εννέα εβδομάδων, με αποτέλεσμα την επιλογή της κυπριακής συμμετοχής μέσω του συνδυασμού της δημόσιας τηλεψηφοφορίας και των ψήφων από μια ειδική κριτική επιτροπή. Ωστόσο, από το 2016, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός επέλεξε να επιλέξει την συμμετοχή εσωτερικά χωρίς να έχει επιλεχθεί από το κοινό.
Πριν τη Eurovision
Επιλογή συμμετοχής
Στις 25 Νοεμβρίου 2020, το ΡΙΚ ανακοίνωσε ότι η Έλενα Τσαγκρινού θα εκπροσωπήσει την Κύπρο με το τραγούδι "El diablo", που γράφτηκε από τους Τζίμι "Τζόκερ" Θόρνφελντ, Λώρελ Μπάρκερ, Όξα και Θόμας Στένγκααρντ. Με το τραγούδι να υπογράφει η Panik Records, η Τσαγκρινού ήταν προηγουμένως μέλος του συγκροτήματος Otherview. Κατά τη στιγμή της ανακοίνωσης, κυκλοφόρησε μόνο ο τίτλος "El diablo", με το τραγούδι να αναμένεται να ακουστεί για πρώτη φορά από το κοινό στις αρχές του 2021. Στις 25 Ιανουαρίου 2021, η Τσαγκρινού ανακοίνωσε στο λογαριασμό της στο Instagram ότι το τραγούδι θα κυκλοφορήσει ακριβώς ένα μήνα αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου 2021.
Στην Eurovision
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2021 έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στο Rotterdam Ahoy στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και θα αποτελείται από δύο ημιτελικούς που θα πραγματοποιηθούν στις 18 και 20 Μαΐου, και τον μεγάλο τελικό στις 22 Μαΐου 2021. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Εurovision, κάθε συμμετέχουσα χώρα, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα και τις "Μεγάλες Πέντε", που αποτελούνται από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να προκριθεί από έναν από τους δύο ημιτελικούς για να διαγωνιστεί στον τελικό. Οι πρώτες δέκα χώρες από κάθε ημιτελικό προκρίνονται στον μεγάλο τελικό. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, η EBU επιβεβαίωσε ότι η ημιτελική κλήρωση κατανομής για το διαγωνισμό του 2021 δεν θα πραγματοποιηθεί. Αντ' αυτού, οι ημιτελικοί θα έχουν την ίδια σύνθεση χωρών όπως καθορίστηκε από την κλήρωση για τους ημιτελικούς του διαγωνισμού του 2020 που ακυρώθηκαν, που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2020 στο Δημαρχείο του Ρότερνταμ, που σημαίνει ότι η Κύπρος κλήθηκε να συμμετάσχει στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιτελικού. Ο Μάρβιν Ντίετμαν ανακοινώθηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής για τη συμμετοχή, υπεύθυνος για τη χορογραφία της χώρας.
Μόλις κυκλοφόρησαν όλα τα ανταγωνιστικά τραγούδια για το διαγωνισμό του 2021, η σειρά εμφάνισης των ημιτελικών αποφασίστηκε από τους παραγωγούς των σόου και όχι μέσω μιας άλλης κλήρωσης, έτσι ώστε παρόμοια τραγούδια να μην τοποθετηθούν το ένα δίπλα στο άλλο. Η Κύπρος επιλέχθηκε να ερμηνεύσει στη θέση 8, μετά τη συμμετοχή της Ιρλανδίας και πριν τη συμμετοχή της Νορβηγίας.
Η Κύπρος επιλέχθηκε να ερμηνεύσει στην πρώτη θέση του μεγάλου τελικού στις 22 Μαΐου, πριν τη συμμετοχή της Αλβανίας.
Ψηφοφορία
Η ψηφοφορία κατά τη διάρκεια των τριών εκδηλώσεων αφορούσε κάθε χώρα που απονέμει δύο ομάδες από 1-8, 10 και 12 βαθμούς: μία από την επαγγελματική τους κριτική επιτροπή και η άλλη από την τηλεψηφοφορία. Η κριτική επιτροπή κάθε έθνους απαρτίζεται από πέντε επαγγελματίες της μουσικής βιομηχανίας που είναι πολίτες της χώρας που εκπροσωπούν, με τα ονόματά τους να δημοσιεύονται πριν από τον διαγωνισμό για να εξασφαλιστεί η διαφάνεια. Αυτή η κριτική επιτροπή έκρινε κάθε εγγραφή με βάση: φωνητική ικανότητα, την απόδοση στη σκηνή, τη σύνθεση και την πρωτοτυπία του τραγουδιού και τη συνολική εντύπωση από την πράξη. Επιπλέον, δεν επιτρέπεται σε κανένα μέλος εθνικής κριτικής επιτροπής να συνδέεται κατά κανένα τρόπο με κάποια από τις ανταγωνιστικές πράξεις κατά τρόπον ώστε να μην μπορούν να ψηφίσουν με αμεροληψία και ανεξαρτησία. Οι ατομικές κατατάξεις κάθε μέλους της κριτικής επιτροπής καθώς και τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας του έθνους γίνονται γνωστά λίγο μετά τον μεγάλο τελικό.
Βαθμοί που δόθηκαν στην Ελλάδα
Βαθμοί που δόθηκαν από την Κύπρο
Αναλυτικά αποτελέσματα ψηφοφορίας
Τα ακόλουθα μέλη αποτελούσαν την Κυπριακή κριτική επιτροπή:
Αντρέας
Μαριλένα Χαραλαμπίδου
Χριστιάννα Μιτέλλα
Αλέξανδρος Ταραμούντας
Τάσος Τρύφωνος
Παραπομπές
Συμμετοχές χωρών στην Eurovision
Μουσική στην Κύπρο
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2021
|
412640
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%20%CE%95%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1
|
Βυζαντινός Ναός Αγίου Ιωάννη Ελαιώνα
|
Ο Βυζαντινός Ναός του Αγίου Ιωάννη στην περιοχή του Ελαιώνα είναι ναΐσκος κατασκευασμένος περί του 14 αιώνα, ο οποίος βρίσκεται εντός του πρώην κτήματος Αλεξάνδρου Μπενιζέλου (σημερινής ονομασίας Μερκάτη), στον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο του οποίου, μεταγενέστερα, κατασκευάσθηκε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής καθώς και άλλα σχολικά συγκροτήματα (ΕΠΛ κλπ) επί της Λεωφόρου Θηβών και Πέτρου Ράλλη και έναντι του Γ΄Νεκροταφείου Αθηνών.
Ο Βυζαντινός αυτός Ναός, βάσει απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Β’ 592/19-9-1986 έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο με ζώνη προστασίας γύρω του (υπαγόμενο στην Α΄Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ενώ η ιδιοκτησία του χώρου υπάγεται στον Ο.Σ.Κ.), ωστόσο παραμένει απροστάτευτος εδώ και δεκαετίες. Ο Ναός έχει υποστεί πολλαπλές φθορές από το χρόνο, καθώς ουδέποτε συντηρήθηκε. Όπως επισημαίνει πάντως, ο ακαδημαϊκός Αναστάσιος Ορλάνδος «χάρις στην ευλαβή φροντίδα των κτητόρων», ο Ναός σωζόταν σχεδόν ανέπαφος έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Στην εγκατάλειψη του Ναού έχουν αντιδράσει τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Αιγάλεω «Ιερά Οδός», που με επικεφαλής τον πρόεδρο Αντώνη Παργανά και τον εκπαιδευτικό Κωνσταντίνο Δάλκο απεύθυναν σχετική επιστολή προς τον πρώην υπουργό πολιτισμού και τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή (2008). Το Μάρτιο του 2015 το χώρο και το ναό επισκέφθηκαν από κοινού ο αναπληρωτής υπουργός πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης, μαζί με τη σημερινή δημοτική αρχή του Αιγάλεω και υποσχέθηκε ότι θα υπάρξει σχετική μέριμνα του υπουργείου προς διάσωση και ανακαίνηση του Ναού.
Πηγή
• Θοδωρής Ρουμπάνης, στο «Έθνος»: «Διατηρητέο... ερείπιο»
Παραπομπές
Μνημεία της Αθήνας
Αγίου Ιωάννη Ελαιώνα
Αγίου Ιωάννη Ελαιώνα
|
746328
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%AC%CE%BD
|
Ουονσάν
|
Η Ουονσάν (Wŏnsan), παλαιότερα γνωστή ως Ουονσανγίν (Wŏnsanjin, ), Πορτ Λαζάρεφ και Γκενζάν, είναι μια πόλη με λιμάνι, ναυτική βάση και πρωτεύουσα της επαρχίας Κανγκουόν (Kangwŏn) της Βόρειας Κορέας, κατά μήκος της ανατολικής πλευράς της κορεατικής χερσονήσου, στη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Το λιμάνι κατασκευάστηκε από τις κατοχικές ιαπωνικές δυνάμεις το 1880. Πριν τον πόλεμο της Κορέας (1950-1953) η πόλη άνηκε στη δικαιοδοσία της τότε επαρχίας Νότιας Χαμγκιόνγκ και έγινε γνωστή κατά τη διάρκεια του πολέμου για τον «αποκλεισμό της Ουονσάν). Ο πληθυσμός της πόλης υπολογίζεται σε 329.207 κατοίκους το 2013.
Το 2013 ανακοινώθηκε ότι η πόλη θα μετατραπεί σε καλοκαιρινό θέρετρο. Έχοντας περάσει τα παιδικά του χρόνια εκεί, ο Κιμ Γιονγκ Ουν εξέφρασε μεγάλο ενδιαφέρον για την περαιτέρω ανάπτυξη της περιοχής, με την κατασκευή νέων υποδομών, όπως το αεροδρόμιο Κάλμα, διεθνές πολιτικό και στρατιωτικό αεροδρόμιο. Μια κρατική εταιρεία ανέλαβε την εκπόνηση μελετών σκοπιμότητας για μια μεγάλη γκάμα ξενοδοχείων και εμπορική και βιομηχανική ανάπτυξη.
Παραπομπές
Πόλεις της Βόρειας Κορέας
Σελίδες με πηγές CS1 στα Κορεατικά (ko)
|
432459
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7
|
Πικρολίμνη
|
Η Πικρολίμνη είναι λίμνη της Μακεδονίας, στο νότιο τμήμα της Περιφερειακής Eνότητας Κιλκίς, κοντά στα σύνορα με την Περιφερειακή Eνότητα Θεσσαλονίκης.
Γενικά
Η Πικρολίμνη είναι αβαθής λίμνη με μέσο βάθος το 1 μέτρο που το καλοκαίρι συνήθως ξεραίνεται. Η έκταση της κυμαίνεται από 3,7 έως 4,5 τ.χλμ. Θεωρείται η μοναδική λίμνη της ηπειρωτικής Ελλάδας με αλμυρό νερό και ο πυθμένας της αποτελείται από πηλό με θειούχες ενώσεις και νιτρικά άλατα. Υπάρχουν πηγές μεταλλικού νερού και, λόγω των πετρωμάτων έχει ιαματικές και καλλυντικές ιδιότητες. Το νερό της λίμνης ωστόσο, έχει υψηλή αλατότητα ().
Στη λίμνη λειτουργεί Πηλοθεραπευτήριο και το καλοκαίρι η πηλοθεραπεία γίνεται εντός της λίμνης στην ειδικά διαμορφωμένη όχθη.
Αποτελεί τον πυρήνα της αρχαίας λίμνης Χαλάστρας, που ήταν γνωστή για τις ιαματικές ιδιότητες του Χαλαστραίου νίτρου και της Μορρίας ύλης, και το περίφημο Ασκληπιείο στη Μόρρυλο (βόρεια όχθη, σήμερα Άνω Απόστολοι).
Οικολογία
Η Πικρολίμνη έχει μεγάλες αμμώδεις εκτάσεις και λασπότοπους, υγρά λιβάδια και καλαμιώνες (phragmites) που βρίσκονται ανάμεσα σε μεγάλη, ανοικτή, καλλιεργήσιμη επιφάνεια. Στην περιοχή της διαβιούν τα αξιόλογα είδη πτηνών: Μικρογαλιάντρα (Calandrella brachydactyla), Βαλτόκιρκος (Circus cyaneus) και Νανογέρακο (Falco columbarius). Η Ελλάδα μετά την επικύρωση της συνθήκης Ραμσάρ, (ΝΔ 191/1974), την περιέλαβε στον κατάλογο Natura 2000, των προστατευομένων οικοτόπων και υγροβιοτόπων της χώρας μαζί με τα είδη χλωρίδας και πανίδας της.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πικρολίμνη (Κιλκίς) | Ματιά από ψηλά στο https://www.youtube.com
Παραπομπές
Νομός Κιλκίς
Λίμνες της Μακεδονίας
Γεωγραφία του Κιλκίς
Αλμυρές λίμνες
Πικρολίμνη
Λουτρά
|
747083
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%20%CE%9F%CE%B6%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA
|
Σελέν Οζτούρκ
|
Η Σελέν Οζτούρκ (Selen Öztürk, 23 Ιουλίου 1980) είναι Τουρκάλα ηθοποιός.
Γεννήθηκε το 1980 στη Σμύρνη. Η μητέρα της ήταν Τουρκοκύπρια, ενώ ο πατέρας της ήταν από το Ουσάκ .
Το 2004, ο üztürk αποφοίτησε από το Κρατικό Ωδείο του Πανεπιστημίου Hacettepe. Λίγο μετά την αποφοίτησή της, μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη και ξεκίνησε την καριέρα της στη σκηνή.
Εκτός από την καριέρα της ως ηθοποιός, εμφανίστηκε σε διάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, κυρίως στο Muhteşem Yüzyıl και στο Payitaht: Abdülhamid.
Από το 1994, έχει εργαστεί ως ηθοποιός φωνής και έχει εκφωνήσει χαρακτήρες στην τουρκική μεταγλωττισμένη έκδοση ταινιών, όπως το The Unbearable Lightness of Being, Léon: The Professional, Layer Cake και Sin City .
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τουρκάλες ηθοποιοί
|
280487
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Purpendicular
|
Purpendicular
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Purpendicular
| Είδος = Στούντιο άλμπουμ
| Καλλιτέχνης = Deep Purple
| Εξώφυλλο = Purpendicular - Deep Purple.jpg
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = 17 Φεβρουαρίου 1996
| Ηχογράφηση = 1995
| Είδος_Μουσικής = Hard Rock, Heavy Metal
| Διάρκεια = 62:16
| Δισκογραφική = BMG (Ευρώπη)
CMC International (Αμερική)
| Παραγωγός = Deep Purple
| Προηγούμενο album = 'The Battle Rages On (1993)
| Αυτό το album = Purpendicular (1996)
| Επόμενο album = Abandon (1998)
}}
Purpendicular είναι ο τίτλος του 15ου στούντιο δίσκου του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στην πόλη Ορλάντο των Ηνωμένων Πολιτειών από το Φεβρουάριο ως τον Οκτώβριο του 1995 και κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1996 στην Ευρώπη και δύο μήνες αργότερα στην Αμερική. Το άλμπουμ αυτό είναι το πρώτο το οποίο κυκλοφόρησαν οι Deep Purple με τον Στηβ Μορς στην κιθάρα, θέση στην οποία έχει παραμείνει μέχρι σήμερα.
Η ιστορία του δίσκου και της περιοδείας του
Στις 17 Νοεμβρίου του 1993, οι Deep Purple έπαιξαν την τελευταία συναυλία με κιθαρίστα τον Ρίτσι Μπλάκμορ, στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Προσωρινός αντικαταστάτης του Μπλάκμορ για το υπόλοιπο της περιοδείας ήταν ο βιρτουόζος Τζο Σατριάνι μέχρι τις 6 Ιουλίου του 1994, για να αντικατασταθεί μόνιμα από τον πρώην κιθαρίστα των Dixie Dregs, Στηβ Μορς.
Η πρώτη εμφάνιση του Στηβ Μορς με το συγκρότημα έγινε στις 23 Νοεμβρίου του 1994 στο Μεξικό. Τον Φεβρουάριο της νέας χρονιάς ξεκίνησαν να ηχογραφούν τον επερχόμενο δίσκο τους, τον πρώτο με τη νέα τους σύνθεση. Στις 18 Μαρτίου του 1995 ξεκίνησαν μία περιοδεία στη Νότια Κορέα και Νότια Αφρική για να τελειώσουν στο Νέο Δελχί της Ινδίας στις 12 Απριλίου 1995.
Το καλοκαίρι του ίδιου έτους μέχρι και τον Οκτώβριο ολοκλήρωσαν τις ηχογραφήσεις των κομματιών τα οποία θα αποτελούσαν το "Purpendicular", στις "Greg Rike Productions" του Ορλάντο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στην Ευρώπη και την Ιαπωνία από τη "BMG" και από την "CMC International" στις Ηνωμένες Πολιτείες και δίχασε τους οπαδούς του συγκροτήματος, κυρίως λόγω της αντικατάστασης του Ρίτσι Μπλάκμορ από τον Στηβ Μορς αλλά και της αλλαγής στο ύφος του συγκροτήματος το οποίο υιοθέτησε περισσότερα progressive στοιχεία, ιδιαίτερα σε κομμάτια όπως το "The Aviator". Το συγκεκριμένο άλμπουμ ανέβηκε στο Top-20 των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών αλλά ήταν ο πρώτος στούντιο δίσκος του συγκροτήματος ο οποίος δεν κατάφερε να φθάσει στο βρετανικό Top-25 από το 1969.
Οι κριτικές για το άλμπουμ ήταν θετικές, με το "Allmusic" να του δίνει τρία αστέρια με άριστα τα πέντε, το "Metal Storm" 7 / 10, το "The Daily Vault" Α - και το "Ultimate Guitar" 97%.Purpendicular - Deep Purple | Songs, Reviews, Credits, Awards | Allmusic
Η περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ ξεκίνησε στις 15 Φεβρουαρίου του 1996 στην πόλη Πλίμουθ της Αγγλίας και συνεχίστηκε μέχρι και τα μέσα Μαρτίου στη Μεγάλη Βρετανία. Η μεγάλη αυτή περιοδεία συνεχίστηκε με συναυλίες στη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Αυστρία και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου. Στα τέλη του μήνα συνέχισαν με δέκα συναυλίες στην Ιαπωνία για να μεταβούν στη Βόρεια Αμερική μέχρι τα τέλη της χρονιάς. Στις αρχές του 1997 έκαναν περιοδεία στη Λατινική Αμερική για να τελειώσουν την περιοδεία του δίσκου στο Καράκας της Βενεζουέλας στις 29 Μαρτίου του 1997.
Ανάλυση τραγουδιών
Το "Purpendicular" παρουσίασε μία πιο μοντέρνα εκδοχή των Deep Purple, αφήνοντας εκτός άλμπουμ τις επιρροές του Ρίτσι Μπλάκμορ. Επίσης, χαρακτηρίστηκε από την αλλαγή στην προσέγγιση των φωνητικών από τον Ίαν Γκίλαν, του οποίου η φωνή είχε ξεκινήσει να φθίνει λόγω της ηλικίας του, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην εκφραστικότητα εν αντιθέσει με τα υψηλά φωνητικά του παρελθόντος.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Vavoom: Ted the Mechanic", ένα ρυθμικό κομμάτι βασισμένο στην κιθάρα του Μορς, του οποίου οι στίχοι αναφέρονται στην πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που είχε γνωρίσει ο Ίαν Γκίλαν σε κάποιο μπαρ εννέα χρόνια νωρίτερα.
Ακολουθεί το "Loosen My Strings", ένα από τα μελωδικά τραγούδια του δίσκου, το οποίο έδειξε ένα μουσικό ύφος το οποίο το συγκρότημα δεν θα είχε με τον Μπλάκμορ στη σύνθεση του. Τον ρυθμό του τραγουδιού συνοδεύουν τα πλήκτρα του Τζον Λορντ, τα οποία στο ρεφρέν μεταλλάσσονται σε πιάνο.
Το "Soon Forgotten" είναι ένα βαρύ κομμάτι, του οποίου ο ρυθμός αλλάζει αρκετές φορές και στηρίζεται σε έναν παράξενο ήχο πλήκτρων του Λορντ, ενώ τα φωνητικά του Ίαν Γκίλαν είναι σε στυλ ομιλίας.
Τέταρτο κομμάτι του άλμπουμ είναι το "Sometimes I Feel Like Screaming", ένα από τα γνωστότερα τραγούδια της νεότερης εποχής των Deep Purple, το οποίο ξεκινάει με μία ακουστική εισαγωγή της κιθάρας του Μορς, ακολουθούμενη από ένα μέσου ρυθμού, μελωδικό τραγούδι και ένα έντονα συναισθηματικό σόλο κιθάρας στο τέλος του.
Πέμπτο τραγούδι του "Purpendicular" είναι το "Cascades: I'm Not Your Lover", ένα γρήγορο χαρντ ροκ κομμάτι του οποίου η εισαγωγή γίνεται από τον ήρεμο ήχο των πλήκτρων για να ακολουθήσουν όλα τα όργανα μαζί μισό λεπτό αργότερα. Το κομμάτι περιέχει σόλο πλήκτρων από τον Λορντ, ακολουθούμενο αμέσως από σόλο κιθάρας του Μορς.
Το "The Aviator" είναι ένα progressive rock κομμάτι, με πολλές φολκ επιρροές οι οποίες φανερώνουν την ποικιλία στον ήχο του Μορς με την "μεσαιωνικού τύπου" ενορχήστρωση του.
Ακολουθεί το "Rosa's Cantina", σε φανκ ροκ ρυθμούς, με τον Γκίλαν να παίζει σόλο φυσαρμόνικας και να παρουσιάζει παρόμοια φωνητικά με τα προαναφερθέντα στο "Soon Forgotten".
Όγδοο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "A Castle full of Rascals", το οποίο ξεκινάει με μία ατμοσφαιρική εισαγωγή του Μορς, για να μπουν τα τύμπανα του Ίαν Πέις σε ένα δυνατό και γρήγορο χαρντ ροκ ρυθμό, με δυναμικά φωνητικά από τον Ίαν Γκίλαν.
Το "A Touch Away" είναι μία μπαλάντα η οποία ανοίγει με μία περίτεχνη, ακουστική εισαγωγή του Μορς ενώ τα πλήκτρα του Λορντ δίνουν ένα ευχάριστο background στο τραγούδι. Οι αισιόδοξοι στίχοι του Γκίλαν πλαισιώνουν το κομμάτι, το οποίο περιέχει σόλο κιθάρας και πλήκτρων.
Το "Hey Cisco" είναι κομμάτι το οποίο ξεκινάει με τα τύμπανα του Πέις να δίνουν ένα γρήγορο ρυθμό, συνοδευόμενα από μία ήρεμη μελωδία από τον Μορς, πριν το τραγούδι γίνει πιο έντονο και ρυθμικό, με τζαζ αισθητική καθοδηγούμενη από το μπάσο του Ρότζερ Γκλόβερ.
Ακολουθεί το "Somebody Stole My Guitar", ένα χέβι μέταλ τραγούδι με πολύ δυνατό ρυθμό από τον Μορς και μελωδικό ρεφρέν, το οποίο περιέχει διάλογο στο σόλο από τα πλήκτρα και την κιθάρα.
Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το "The Purpendicular Waltz", ένα μπλουζ ροκ κομμάτι, το οποίο ανοίγει με τη φυσαρμόνικα του Γκιλαν. Το τραγούδι περιέχει ένα ατμοσφαιρικό σόλο κιθάρας του Μορς και ένα μπλουζ σόλο πλήκτρων του Λορντ.
Τα τραγούδια
1. Vavoom: Ted the Mechanic (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 4:16
2. Loosen My Strings (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 5:57
3. Soon Forgotten (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 4:47
4. Sometimes I Feel Like Screaming (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 7:29
5. Cascades: I'm Not Your Lover (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 4:43
6. The Aviator (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 5:20
7. Rosa's Cantina (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 5:10
8. A Castle full of Rascals (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 5:11
9. A Touch Away (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 4:36
10. Hey Cisco (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 5:53
11. Somebody Stole My Guitar (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 4:09
12. The Purpendicular Waltz (Gillan, Glover, Morse, Lord, Paice) - 4:45
Κυκλοφορίες
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1996 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Purpendicular" σε μορφή βινυλίου και CD από την "BMG" στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, από την "CMC International" στην Αμερική.
Τον Σεπτέμβριο του 1996 κυκλοφόρησε σε μορφή promo CD το σινγκλ "The Aviator" μαζί με το "Somebody Stole My Guitar".
Τον Σεπτέμβριο του 1996 κυκλοφόρησε σε μορφή promo CD το σινγκλ "Hey Cisco" μαζί με το "Loosen My Strings" μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τον Σεπτέμβριο του 1996 κυκλοφόρησε σε μορφή promo CD το σινγκλ "Sometimes I Feel Like Screaming" μαζί με το "Vavoom: Ted the Mechanic" μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Θέσεις τσαρτ
Purpendicular (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 17 Φεβρουαρίου 1996
Τα μέλη του συγκροτήματος
Το Purpendicular ηχογραφήθηκε από τη έβδομη σειρά μελών του συγκροτήματος. Τα μέλη της ήταν τα εξής:
Ίαν Γκίλαν - φωνητικά, φυσαρμόνικα
Στηβ Μορς - κιθάρα
Τζον Λορντ - πλήκτρα
Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο
Ίαν Πέις - τύμπανα
Παραπομπές
Πηγές
Purpendicular - The Highway Star
Music Review: Deep Purple – Purpendicular | Blogcritics
The Chart Archive: Purpendicular
Deep Purple Mark 7 History - Deep-Purple.net
Δισκογραφία των Deep Purple
Άλμπουμ του 1996
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.