id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
836212
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Πλάους
|
Το Πλάους (ιταλικά: Plaus, , γερμανικά: Plaus, ) είναι ιταλικός δήμος στην Αυτόνομη Επαρχία του Μπολτσάνο, στην περιφέρεια ειδικού καθεστώτος του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε.
Παραπομπές
Δήμοι της Αυτόνομης Επαρχίας του Μπολτσάνο
|
139670
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Zdravljica
|
Zdravljica
|
Μια πρόποση (Στα σλοβενικά: Zdravljica, διαβάζεται Ζντραουλίτσα) είναι ένα δημοφιλές ποίημα του Φραντσέ Πρεσέρεν (France Prešeren). Γράφτηκε το 1844 και του οποίου μέρος είναι εθνικός ύμνος της Σλοβενίας από τις 27 Σεπτεμβρίου του 1989. Μόνο η έβδομη στροφή του είναι ύμνος και γι' αυτήν ο Στάνκο Πρεμέρλ (Stanko Premrl) συνέθεσε μία σύνθεση για χορωδία με το ίδιο όνομα. Το ποίημα από άποψη μορφής είναι «μεταφορικό ποίημα» (carmen figuratum) επειδή η μορφή της κάθε στροφής προσιδιάζει σε ένα κύπελλο κρασιού.
Στίχοι
{| border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="70%"
|-
| align="center" | Spet trte so rodile,
| align="center" | Ο τρύγος, φίλοι, τελείωσε,
|-
| align="center" | prijat'li, vince nam sladkó,
| align="center" | Και εδώ φτιάχνει γλυκό κρασί, μια ακόμη φορά,
|-
| align="center" | ki nam oživlja žile,
| align="center" | Τα θλιμμένα μάτια και οι καρδιές επανέρχονται
|-
| align="center" | srce razjásni in oko,
| align="center" | Βάζει φωτιά σε κάθε φλέβα.
|-
| align="center" | ki utopi
| align="center" | Καταπνίγει την βαρετή έγνοια
|-
| align="center" | vse skrbi,
| align="center" | Παντού
|-
| align="center" | v potrtih prsih up budi!
| align="center" | Και καλεί την ελπίδα έξω από κάθε απογοήτευση .
|-
|
|-
| align="center" | Komú narpred veselo
| align="center" | Σε ποιον με ζητωκραυγές
|-
| align="center" | zdravljico, bratje! čmo zapét'?
| align="center" | Και ποιο τραγούδι να κάνουμε πρόποση?
|-
| align="center" | Bog našo nam deželo,
| align="center" | Ο θεός να σώζει τη γη και το έθνος μας
|-
| align="center" | Bog živi ves slovenski svet,
| align="center" | και όλοι οι Σλοβένοι όπου κι αν ζουν,
|-
| align="center" | brate vse,
| align="center" | Που έχουν το ίδιο
|-
| align="center" | kar nas je
| align="center" | Αίμα και όνομα,
|-
| align="center" | sinov sloveče matere!
| align="center" | 'Και που μια δοξασμένη μητέρα θα είχε την αξίωση.|-
|
|-
| align="center" | V sovražnike 'z oblakov| align="center" | Να διώξουμε τον κεραυνό από τα ουράνια|-
| align="center" | rodú naj naš'ga trešči gróm,| align="center" | Να χτυπήσουμε και να κατατροπώσουμε τον ασελγή εχθρό!|-
| align="center" | prost, ko je bil očakov,| align="center" | Τώρα, όπως κάποτε ήταν σε ακμή,|-
| align="center" | naprej naj bo Slovencov dom;| align="center" | Είθε ο αγαπημένος μας τόπος να μεγαλώσει ελεύθερα.|-
| align="center" | naj zdrobé| align="center" | Είθε να αποτιναχθούν τα τελευταία |-
| align="center" | njih roké| align="center" | Δεσμά του παρελθόντος|-
| align="center" | si spone, ki jim še težé!| align="center" | Που ακόμα μας δένουν και μας κρατούν γερά!|-
|
|-
| align="center" | Edinost, sreča, sprava | align="center" | Ας αφήσουμε την ειρήνη, την ευχάριστη συμφιλίωση,|-
| align="center" | k nam naj nazaj se vrnejo;| align="center" | Να επιστρέψουν σε μας σε όλη τη χώρα!|-
| align="center" | otrók, kar ima Slava,| align="center" | Προς τον προορισμό τους|-
| align="center" | vsi naj si v róke sežejo,| align="center" | Ας πορευτούν οι Σλάβοι εφεξής πιασμένοι χέρι χέρι!|-
| align="center" | de oblast| align="center" | Γι' αυτό πάλι|-
| align="center" | in z njo čast,| align="center" | Θα επικρατήσει η τιμή|-
| align="center" | ko préd, spet naša bode last!| align="center" | Που ορκιστήκαμε στη δικαιοσύνη για τον τόπο μας.|-
|
|-
| align="center" | Bog žívi vas Slovenke,| align="center" | Σε σένα, την περηφάνιά μας, πίσω από κάθε μέτρο|-
| align="center" | prelepe, žlahtne rožice;| align="center" | Τα κορίτσια μας! Η ομορφιά σου, η γοητεία και η χάρη!|-
| align="center" | ni take je mladenke,| align="center" | Ασφαλώς δεν υπάρχει κανένας θησαυρός|-
| align="center" | ko naše je krvi dekle;| align="center" | Ίδιος με τις γοργόνες όλων των φυλών.|-
| align="center" | naj sinóv| align="center" | Θα γεννήσεις γιους,|-
| align="center" | zarod nov| align="center" | Οι οποίοι θα τολμήσουν|-
| align="center" | iz vas bo strah sovražnikov!| align="center" | Να αψηφήσουν κάθε εχθρό, όπου κι αν είναι αυτός.|-
|
|-
| align="center" | Mladenči, zdaj se pije | align="center" | Η ελπίδα μας τώρα, το μέλλον μας -|-
| align="center" | zdravljica vaša, vi naš up;| align="center" | Η νεολαία - κάνουμε προπόσεις και προπόσεις με χαρά.|-
| align="center" | ljubezni domačije| align="center" | Χωρίς τον δηλητηριώδη καπνό της θλίψης |-
| align="center" | noben naj vam ne usmŕti strup;| align="center" | Η αγάπη για την πατρίδα σου πρέπει να τον διαλύσει.|-
| align="center" | ker po nas| align="center" | Με μας στα αλήθεια|-
| align="center" | bode vas| align="center" | Καλείσαι να προσέχεις|-
| align="center" | jo sŕčno bránit klical čas!| align="center" | Όλα τα καλέσματα αυτές τις ώρες που σε χρειάζονται.|-
|
|-
| align="center" bgcolor="#ccffcc" | Živé naj vsi naródi,| align="center" bgcolor="#ccffcc" | Ο Θεός ευλογεί όλα τα έθνη,|-
| align="center" bgcolor="#ccffcc" | ki hrepené dočakat dan,| align="center" bgcolor="#ccffcc" | Τα οποία περιμένουν με ανυπομονησία και εργάζονται γι' αυτήν την λαμπρή ημέρα,|-
| align="center" bgcolor="#ccffcc" | da, koder sonce hodi,| align="center" bgcolor="#ccffcc" | Όταν υπεράνω όλων των συνηθειών στη γη|-
| align="center" bgcolor="#ccffcc" | prepir iz svéta bo pregnan,| align="center" bgcolor="#ccffcc" | Κανένας πόλεμος, καμιά έριδα δεν πρόκειται να συνεχίσει τη δίνη της;| align="center" bgcolor="#ccffcc" | da rojak| align="center" bgcolor="#ccffcc" | prost bo vsak,| align="center" bgcolor="#ccffcc" | ne vrag, le sosed bo mejak!|
| align="center" | Nazadnje še, prijatlji,| align="center" | kozarce zase vzdignimo,'
| align="center" | ki smo zato se zbrat'li,| align="center" | ker dobro v srcu mislimo;|-
| align="center" | dókaj dni| align="center" | naj živí| align="center" | vsak, kar nas dobrih je ljudi! Ιστορία
Ο προηγούμενος εθνικός ύμνος της Σλοβενίας που χρησιμοποιήθηκε την περίοδο 1918- 1990 ήταν το Naprej, zastava slave και ο γιουγκοσλαβικός ύμνος Hej Slovani στα σλοβενικά.
Το Zdravljica παίχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 από το ροκ συγκρότημα Lačni Franz (Πεινασμένος Φραντς'').
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
France Preseren - ιστότοπος με πληροφορίες για το ποίημα.
The Γραφείο Επικοινωνιών της Κυβέρνησης της Σλοβενίας, που περιέχει πληροφορίες για τον ύμνο και ορχηστρική του έκδοση.
Εθνικά σύμβολα της Σλοβενίας
Εθνικοί ύμνοι
|
393283
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82%20%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BE%CE%BF%CE%BD
|
Κρις Ντίξον
|
Ο Κρίστοφερ Αλεξάντερ Κόφι Κρις Ντίξον είναι ένας Γκανέζος διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος έχει γεννηθεί στην Αγγλία. Αγωνίζεται ως επιθετικός.
Καριέρα
Καριέρα σε επίπεδο συλλόγων
Ο Κρις Ντίξον ξεκίνησε την καριέα του από την Έριθ αντ Μπέλβεντερ ΦΚ. Στη συνέχεια αγωνίστηκε με την Ντόλγουιτς Χάμλετ ΦΚ, για την οποία σκόραρε 31 γκολ σε 35 αγώνες τη σεζόν 2006-07.
Ακολούθως υπέγγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Τσάρλτον Αθλέτικ. Έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα σε αγώνα με αντίπαλο την Σουίντον Τάουν για το Λιγκ Καπ Αγγλίας τον Αύγουστο του 2007.
Το πρώτο μισό της περιόου 2007-08 ο ποδοσφαιριστής δόθηκε δανεικός σε δύο ομάδες της Φούτμπολ Λιγκ Ουάν. Αρχικά στην Κριου Αλεξάντρα με την οποία απέτυχε να σκοράρει σε 3 παιχνίδια. και έτσι η Κριου δεν ανανέωσε το δανεισμό του. Ακολούθως δόθηκε στην Τζίλιγχαμ ΦΚ, το Σεπτέμβριο του 2007. Σε 14 αγώνες σκόραρε 11 γκολ, έχοντας και ένα χατ-τρικ στο ντεμπούτο του με αντίπαλο την Λούτον Τάουν. Αναδείχθηκε πρώος σκόρερ της ομάδας τη σεζόν εκείνη. Ωστόσο, η Τσάρλτον Αθλέτικ ζήτησε να επιστρέψει στην ομάδα, το Δεκέμβριο του 2007..
Πέτυχε το πρώτο του γκολ με την ομάδα στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας στον επαναληπτικό με αντίπαλο την Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα τραυματίστηκε και έχασε την υπόλοιπη σεζόν. Τον Αύγουστο του 2008 υπέγραψε ένα νέο διετές συμβόλαιο με την ομάδα.
Στην αρχή της περιόδου 2009-2010 δόθηκε δανεικός για 3 μήνες στην Μπρίστολ Ρόβερς. Σκόραρε δεύο φορές στο εκτός έδρας παιχνίδι με αντίπαλο την Μπρέντφορντ ΦΚ στις 19 Σεπτεμβρίου 2009. Ακολούυθως έπαιξε 14 παιχνίδια με την ομάδα. Το δεύτερο μισό της περιόδου επέστρεψε στην Τζίλιγχαμ ΦΚ, επίσης για τρεις μήνες, το Φεβρουάριο του 2010. Μετά από μια αποτυχημένη δοκιμή στην Στίβενεϊτζ ΦΚ, η οποία αγωνιζόταν στη Φούτμπολ Λιγκ Του,, ο Ντίξον εντάχθηκε στη Νέα Σαλαμίνα με συμβόλαιο 2 χρόνων.
Το 2012 εντάχθηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην ΑΕΛ Λεμεσού, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Κύπρου, και το 2013 στην Σανγκάη Ιστ Έιζια. Ακολούθως εντάχθηκε στη Ντάγκεναμ & Ρετμπρίτζ ΦΚ, η οπόια αγωνιζόταν στη Φούτμπολ Λιγκ Ουάν.
Το 2014 επέστρεψε στην Κύπρο για να αγωνιστεί με την Πάφος FC.
Διεθνής καρίερα
Ο Ντίξον ήταν επιλέξιμος να συμμετάσχει στις Εθνική Αγγλίας, Εθνική Τζαμάικας ή Εθνική Γκάνας λόγω του τόπου γέννησης του και των εθνικοτήτων της μητέρας και του πατέρα του αντίστοιχα. Κλήθηκε από την Εθνική Γκάνας για το Κύπελλο Εθνών Αφρικής το 2008 στην αρχική 40άδα, αλλά δεν επιλέγηκε για το τελικό ρόστερ. Έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα τον Αύγουστο του 2008. Επίσης, έχει μια ακόμα συμμετοχή το 2009.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ ποδοσφαιριστή στην ιστοσελίδα cafc.co.uk
Προφίλ ποδοσφαιριστή στην ιστοσελίδα crewealex.net
Προφίλ ποδοσφαιριστή στην ιστοσελίδα national-football-teams.com
Kρις Ντίξον: Από την Αγγλία «μήλο της έριδος» στην Κύπρο
Άγγλοι ποδοσφαιριστές
Γκανέζοι ποδοσφαιριστές
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Τσάρλτον Αθλέτικ
Ποδοσφαιριστές Κριου Αλεξάντρα
Ποδοσφαιριστές Τζίλιγχαμ ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Μπρίστολ Ρόβερς
Ποδοσφαιριστές Νέας Σαλαμίνας
Ποδοσφαιριστές ΑΕΛ Λεμεσού
Ποδοσφαιριστές Πάφου FC
Ποδοσφαιριστές Σανγκάη ΣΙΠΓ ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Α΄ κατηγορίας Κύπρου
|
220800
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%8A%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Ορτάκιοϊ (αποσαφήνιση)
|
Το Ορτάκιοϊ (μεταφράζεται ως Μεσοχώρι από τα Τούρκικα) μπορεί να αναφέρεται:
Στo Ορτάκιοϊ Κωνσταντινούπολης, συνοικία της Πόλης στα όρια της περιοχής Μπεσίκτας.
Στο Ορτάκιοϊ Βιθυνίας, κωμόπολη της Βιθυνίας στη Μικρά Ασία (κατά τη Οθωμανική Αυτοκρατορία, περίοδο 1650 – 1920).
Στο Ορτάκιοϊ Βόρειας Θράκης, στην Ανατολική Ρωμυλία, σημερινό Ιβαΐλογκραντ.
Στο Άνω και Κάτω Ορτάκιοϊ Σερβίων Κοζάνης, από τη συνένωση των οποίων προέκυψε ο σημερινός οικισμός Πλατανόρρευμα.
Στο Ορτάκιοϊ Πόντου, του δήμου Καγκισμάν.
Στο Ορτάκιοϊ (Κυπριακή Δημοκρατία)
Στο Ορτάκιοϊ (ΤΔΒΚ)
|
723718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/DKW%20F89%20L
|
DKW F89 L
|
Το DKW F89 L ήταν ένα βαν που παράχθηκε από την DKW από το 1948 μέχρι το 1962. Ο διάδοχος του οχήματος ήταν το DKW F1000 L και παρήχθη στην πρώην Δυτική Γερμανία.
Αναφορές
"The Mother Of All Modern Minivans: 1949 DKW Schnellaster"
|
101395
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B7%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82
|
Θησαυρός
|
Ο όρος θησαυρός κατά την αρχαιότητα δήλωνε κυρίως τον τόπο ή τον χώρο που φυλάσσονταν αφιερώματα στους θεούς ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Αργότερα επικράτησε να χαρακτηρίζονται "θησαυροί" αυτά ακριβώς τα πολύτιμα αντικείμενα και γενικότερα κάθε τι που αντιπροσώπευε μεγάλης αξίας αντικείμενο.
Αστικό Δίκαιο
Κατά το Αστικό Δίκαιο θησαυρός χαρακτηρίζεται κάθε κινητό μεγάλης αξίας που είναι κρυμμένο σε άλλο κινητό ή ακίνητο επί χρόνου τόσου ώστε να είναι αδύνατος ο προσδιορισμός της κυριότητας αυτού. Το κρυμμένο αυτό αντικείμενο δεν είναι απαραίτητο να έχει μόνο οικονομική αξία, για να χαρακτηριστεί θησαυρός, πράγμα που σημαίνει ότι αρκεί να έχει επιστημονική ή καλλιτεχνική ή θρησκευτική κ.λπ. όπως π.χ. παλαιοντολογικά ευρήματα.
Απαραίτητο στοιχείο προσδιορισμού ως θησαυρού είναι να μη μπορεί να εξακριβωθεί ο κύριος αυτού, λόγω της παρέλευσης μακρού χρόνου και ανάλογα με τις κατά περίπτωση περιστάσεις. Εξ αυτού προκύπτει ότι ο αποκαλυφθείς θησαυρός ούτε αδέσποτο αντικείμενο είναι (ιδιοκτήτης υπάρχει αλλά δεν είναι εύκολη η εξακρίβωσή του), αλλά ούτε και απολεσθέν (απολωλός) διότι υφίσταται ο κύριος πλην όμως δεν μπορεί και πάλι να εξακριβωθεί. Επί του θησαυρού που αποκαλύπτεται αποκτά κυριότητα κατά το ήμισυ ο ευρέτης αυτού και κατά το έτερο ήμισυ ο ιδιοκτήτης ή οι ιδιοκτήτες του μέσου ή του χώρου που αποκαλύφθηκε αυτό.
Αρχαιολογία
Στην αρχαιότητα "θησαυρός" λέγονταν συνήθως υπόγεια μέρη στα οποία έκρυβαν οι αρχαίοι τα διάφορα πολύτιμα αντικείμενά τους καθώς και είδη σπάνιας χρήσης. Έτσι ο όρος με τη σημασία αυτή αντιστοιχεί με τον σημερινό όρο "Θησαυροφυλάκιο", αλλά και με "Αποθήκη" αφού υπήρχαν "θησαυροί σίτου", "θησαυροί όπλων" και αργότερα ακόμη και "ύδατος", δηλαδή οι στέρνες. Από την τελευταία ίσως σημασία να προέκυψε σε μερικές περιπτώσεις ο όρος να σημαίνει και τάφος, τόπος δηλαδή που φυλάσσονταν τα ιερά λείψανα των προσφιλών νεκρών. Τέτοιοι για παράδειγμα ήταν οι κτιστοί κυκλικοί τάφοι των Μυκηνών που έφεραν θόλο (θολωτοί), που κατά τη ρωμαϊκή περίοδο τους θεωρούσαν ως θησαυροφυλάκια στα οποία φυλάσσονταν τιμαλφή, κειμήλια και χρήματα. Τελικά όμως το όνομα περιορίσθηκε μόνο για το Θησαυρό του Ατρέως στις Μυκήνες και για το Θησαυρό του Μινύου στον Ορχομενό στη Βοιωτία. Αμφότεροι είχαν "δρόμον" (= διάδρομο) και αίθουσα μικρή τετράγωνη λαξευμένη στο βράχο στον οποίο οι εσωτερικές πλευρές και η σκεπή καλύπτονταν με λίθινες πλάκες διακοσμημένες με ανάγλυφα.
Αρχαία αρχιτεκτονική
Εκτός όμως των παραπάνω περιπτώσεων, κατά την αρχαιότητα, θησαυρός ονομάζονταν επίσης και μικρό σχετικά οικοδόμημα σε σχήμα μικρού κομψού ναού. Τέτοια οικοδομήματα ανήγειραν οι αρχαίοι σε μεγάλα κέντρα λατρείας ή σε τόπους που τελούνταν πανελλήνιες εορτές, όπου και χρησιμοποιούνταν για τη φύλαξη πολύτιμων αφιερωμάτων καθώς και άλλων τιμαλφών. Οι περιφημότεροι τέτοιοι θησαυροί οικοδομήματα ήταν στη Δήλο όπου και ο "Θησαυρός των Ανδρίων" και ο "Οίκος των Αθηναίων", στους δε Δελφούς ονομαστοί ήταν ο "Θησαυρός των Αθηναίων" και ο "Θησαυρός των Κνιδίων", στη δε Ολυμπία οι θησαυροί των Γελώων, των Κορινθίων, των Μεταποντίων καλούμενος και «ναός» που όμως κατά τον Αθήναιο φυλάσσονταν ασημένιες και επίχρυσες φιάλες και οινοχόες.
Νομισματική
Ιδιαίτερη σημασία λαμβάνει η λέξη θησαυρός όταν αναφέρεται σε ανεύρεση αρχαίων νομισμάτων που χαρακτηρίζεται και "Θησαυρός νομισμάτων" που αποτελεί αντικείμενο έρευνας και μελέτης της νομισματικής.
Οι θησαυροί νομισμάτων εκτίθενται σε ειδικά μουσεία καλούμενα νομισματικά μουσεία. Τέτοιος τύπος μουσείου είναι και το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών στο οποίο εκτίθενται σπουδαίοι θησαυροί νομισμάτων που έχουν ανεβρεθεί κατά καιρούς στην ελληνική επικράτεια.
Λαογραφία
Κατά την ελληνική λαογραφία διαπιστώνεται πως σε όλο τον ελλαδικό χώρο ποικίλες είναι οι παραδόσεις περί "κρυμμένων θησαυρών" που τους φυλάγουν "στοιχειά", "δράκοι", "φίδια", "νεράιδες", "σατανάδες" και περισσότερο "αράπηδες". Φαίνεται μάλιστα πως όλες αυτές οι δοξασίες που περιέχουν έντονα την αίσθηση του φόβου πρέπει να προέρχονται από ανακαλύψεις αρχαίων τάφων που πολλές φορές περιέχουν χρυσά νομίσματα, κτερίσματα και διάφορα κομψοτεχνήματα, ή σε ανακάλυψη θησαυρών σε παλαιά ερείπια αρχοντικών που είχαν προηγουμένως κρυφτεί προς αποφυγή αρπαγής τους, από επιδρομές ιδιαίτερα στην περίοδο της τουρκοκρατίας, όπως τέτοια μπορεί να είναι "φλουριά", "κοσμήματα", "οικογενειακά κειμήλια" κ.λπ.
Έτσι γύρω απ΄ αυτή την πραγματικότητα πλάσθηκαν στη λαϊκή φαντασία σωρεία μύθων με ανατριχιαστικούς θρύλους για συγκεκριμένες τοποθεσίες σχεδόν σ΄ όλα τα μέρη της ελληνικής υπαίθρου. Οι Δράκοι και οι Αράπηδες κυριαρχούν, ακολουθούν η "χρυσή γουρούνα με τα γουρουνόπουλά της"(!) που τη νύκτα από μακριά φαντάζει να φυλάει τους κρυμμένους θησαυρούς, το "καταχωνιασμένο χρυσάφι" και που αλίμονο σ΄ αυτόν που δεν ακολουθήσει τις εντολές τους, αντίθετα μ΄ εκείνον που θα καταφέρει να το ξεθάψει όπου "πάντα το "κεμέρι" του θα είναι γεμάτο, οι δουλειές του θα πηγαίνουν καλά και τ΄ άσπρα του (= τα χρήματά του) δεν θα τελειώνουν ποτέ.
Στη Κρήτη κυριαρχεί η δοξασία πως «αν βρεθεί το μεγάλο βιός που είναι κρυμμένο ανάμεσα Λάμοντας και Χάσκοντας και που θα τόβρει κάποτε μιας χήρας γιος, χοιροβοσκός, θ΄ αλλάξει η τύχη όλου του νησιού».
Στη Νάξο κυριαρχεί περίπου η ίδια δοξασία «για 'κείνον που θα καταφέρει να πιάσει τη χρυσή γουρούνα με τα γουρουνόπουλά της που περιφέρεται σε συγκεκριμένα σημεία στην ορεινή Νάξο».
Στην παλιά Αθήνα υπάρχει η δοξασία ότι «το λεβέτι της βασίλισσας είναι θαμμένο σ΄ ένα κτίριο μέσα στη γη», ενώ στην Άνδρο «κοντά στη "Καμάρα"», και στο Μεσολόγγι «στο "Κάστρο της Κυρά Ρήνης"».
Στη Σάμο βρίσκεται θησαυρός στον Άγιο Παντελεήμονα που «άμα δεν ματώσει το χέρι αυτού που θα το ξεθάψει θα γίνει κάρβουνα!».
Στη λαϊκή φαντασία το αίμα και κάποια θυσία είναι απαραίτητα ως ανταμοιβή στο "στοιχειό" που τόσα χρόνια φυλάει το εύρημα. Γι΄ αυτό όποιος δει στον ύπνο του τόπο θησαυρού σύμφωνα με τις οδηγίες που θα πάρει θα πρέπει να πλησιάσει τη νύκτα, τις περισσότερες φορές μεσονύκτιο, αμίλητος, να σφάξει στο τόπο εκείνο ένα κόκορα (κατά προτίμηση μαύρο) και μετά να σκάψει.
Εκφράσεις
Χαρακτηριστική είναι η δημώδης έκφραση: άνθρακες ο θησαυρός που έχει ληφθεί από τις λαϊκές δοξασίες, περί των κρυμμένων θησαυρών, και που λέγεται συνήθως για μεγάλες προσδοκίες που καταλήγουν στη συνέχεια ασήμαντες.
Δείτε επίσης
Αρχαιοκαπηλία
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.9ος, σ.676
Ελληνική Λαογραφία και Γεωγραφία Γ. Μέγα, τ.Α' Ελλάς.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νομικοί όροι
Ορολογία της αρχαιολογίας
Αρχαίος βίος
Εκφράσεις
Πλούτος
|
72445
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8E%CE%B5%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%95%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Νώε για μια Εβδομάδα
|
To Evan Almighty (ελλ. τίτλος Νώε για μια Εβδομάδα) είναι κωμωδία Αμερικανικής παραγωγής του 2007, συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας του 2003, Bruce Almighty (ελλ. τίτλος Θεός για μια Εβδομάδα). Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τομ Σάντιακ ενώ επανεμφανίζονται στους ρόλους τους από την πρώτη ταινία οι Στιβ Καρέλ και Μόργκαν Φρίμαν. Η ταινία κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες στις 21 Ιουνίου 2007.
Περίληψη
Ο νεοεκλεγμένος στο Κονγκρέσο Evan (Στιβ Καρέλ)μετακομίζει από τη Νέα Υόρκη σε ένα προάστιο της Βιρτζίνια. Τη φαινομενικά ήσυχη εκεί ζωή του έρχεται να ταράξει ο Θεός (Μόργκαν Φρίμαν) όταν εμφανίζεται και του αναθέτει να φτιάξει μια κιβωτό για να προφυλαχθεί από έναν επερχόμενο κατακλυσμό. Η οικογένεια του δεν μπορεί να καταλάβει αν ο Evan περνάει μια απλή κρίση της μέσης ηλικίας η αν έχει εμπλακεί σε γεγονότα βιβλικών διαστάσεων.
Διανομή
Στιβ Καρέλ στο ρόλο του Έβαν Μπαξτερ (Evan Baxter)
Μόργκαν Φρίμαν στο ρόλο του Θεού (God)
Λόρεν Γκράχαμ στο ρόλο της Τζοάν Μπάξτερ (Joan Baxter)
Τζον Γκούντμαν στο ρόλο του Κόνγκρεσμαν Λόνγκ (Congressman Long)
Γουάντα Σάικς στο ρόλο της Ρίτα (Rita)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα
Η ταινία στο Filmspot
Trailer και Φωτογραφίες
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 2007
Ταινίες παραγωγής Universal Pictures
Αμερικανικές κωμικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στη Βιρτζίνια
Ταινίες γυρισμένες στην Ουάσινγκτον, Π.Κ.
Ταινίες γυρισμένες στο Λος Άντζελες
Ταινίες spin-offs
Κυβέρνηση στη μυθοπλασία
Ταινίες σίκουελ
|
573741
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CF%8D%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D
|
Ιερός Ναός Αγίου Τρύφωνα Καματερού
|
Ο Ιερός Ναός Αγίου Τρύφωνα Καματερού είναι ελληνική ορθόδοξη εκκλησία και ανήκει στην Μητρόπολη Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως. Χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα και βρίσκεται στην περιοχή του Καματερού. Η εκκλησία είναι βασιλικού ρυθμού, μονόκλιτη και καπαροσκέπαστη. Η κατασκευή του ναού άρχισε στα τέλη του 19ου αιώνα και ολοκληρώθηκε στα αρχές του 20ου αιώνα.
Φωτογραφίες
Πηγές
Αναστάσιος Ορλάνδος (1933). Μεσαιωνικά μνημεία της πεδιάδος των Αθηνών και των κλιτυών Υμηττού – Πεντελικού, Πάρνηθος και Αιγάλεω, Τεύχος Γ'. Αθήναι: Τύποις «ΕΣΤΙΑ». Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010.
Χριστιανικοί ναοί στην Αθήνα
Νεότεροι ναοί στην Αθήνα
|
507411
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%AD%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE
|
Ιτέα η λευκή
|
Η λευκή ιτιά (Salix alba - Ιτέα η λευκή) είναι είδος ιτιάς αυτοφυούς στην Ευρώπη, τη δυτική και κεντρική Ασία. Η ονομασία προέρχεται από το λευκό χρωματισμό στην κάτω πλευρά των φύλλων.
Είναι ένα μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους φυλλοβόλο δέντρο, που φτάνει σε ύψος τα 10–30 m, με έναν κορμό μέχρι 1 m διάμετρο και ακανόνιστη κορυφή που συχνά γέρνει. Ο φλοιός είναι γκρι-καφέ και βαθιά σχισμένος στα μεγαλύτερα δέντρα. Οι βλαστοί στα τυπικά είδη είναι γκρι-καφέ έως πράσινο-καφέ. Τα φύλλα είναι πιο ανοιχτόχρωμα από τις περισσότερες άλλες ιτιές, λόγω επικάλυψης πολύ λεπτών, μεταξένιων άσπρων τριχών, ιδίως στο κάτω μέρος· έχουν μήκος 5–10 cm και πλάτος 0,5–1,5 cm. Τα άνθη παράγονται σε ίουλους νωρίς την άνοιξη και γονιμοποιούνται από έντομα. Είναι δίοικο, με αρσενικούς και θηλυκούς ίουλους σε ξεχωριστά δένδρα· οι αρσενικοί ίουλοι έχουν μήκος 4–5 cm, οι θηλυκοί ίουλοι μήκους 3–4 cm στην επικονίαση, το οποίο επιμηκύνεται, καθώς ωριμάζει ο καρπός. Όταν ωριμάζει στο κατακαλόκαιρο, οι θηλυκοί ίουλοι αποτελούνται από πολλές μικρές (4 mm) κάψουλες, που το καθένα περιέχει πολλούς μικροσκοπικούς σπόρους ενσωματωμένους σε λευκό πούπουλο, το οποίο βοηθά τη διασπορά με τον άνεμο.
Οικολογία
Οι λευκές ιτιές αναπτύσσονται γρήγορα, αλλά είναι σχετικά βραχύβια, καθώς είναι ευπαθή σε διάφορες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της «ασθένειας του υδατογραφήματος» που προκαλείται από το βακτήριο Brenneria salicis (που ονομάστηκε έτσι λόγω του χαρακτηριστικού «υδατογραφήματος» στη χρώση του ξύλου· συν. Erwinia salicis) και ανθράκωση ιτιάς (willow anthracnose), που προκαλείται από το μύκητα Marssonina salicicola. Οι ασθένειες αυτές μπορεί να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για τα δέντρα που καλλιεργούνται για ξυλεία ή καλλωπισμό.
Σχηματίζει εύκολα μορφές φυσικών υβριδίων με την ιτιά ρωγμής Salix fragilis, το υβρίδιο που ονομάζεται Salix × rubens Schrank.
Χρήσεις
Το ξύλο είναι σκληρό, δυνατό και ελαφρύ σε βάρος, αλλά έχει ελάχιστη αντίσταση στη φθορά. Τα στελέχη (λύγινοι) από πρεμνοφυή (coppiced) και κλαδεμένα (pollarded) φυτά, χρησιμοποιούνται για την καλαθοποιΐα. Το κάρβουνο που γίνεται από το ξύλο ήταν σημαντικό για την παρασκευή του μπαρουτιού. Η τανίνη του φλοιού, στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε για το μαύρισμα του δέρματος. Το ξύλο του χρησιμοποιείται για να παρασκευή ροπάλων του κρίκετ. Το ξύλο της S. alba έχει χαμηλή πυκνότητα και μικρότερη εγκάρσια θλιπτική αντοχή. Αυτό επιτρέπει στο ξύλο να λυγίζει και γι' αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή καλαθιών. Ο φλοιός ιτιάς περιέχει Ινδολο-3-βουτυρικό οξύ, το οποίο είναι μια φυτική ορμόνη που τονώνει την ανάπτυξη της ρίζας· μερικές φορές, γαρνιτούρες ιτιάς χρησιμοποιούνται για την κλωνοποίηση ριζωμάτων στη θέση των συνθετικών διεγερτικών ριζών του εμπορίου.
Ποικιλίες και υβρίδια
Μια σειρά από ποικιλίες και υβρίδια έχουν επιλεγεί για δασοκομική και κηπευτική χρήση:
Salix alba ΄Caerulea΄ (cricket-bat willow–ιτιά ροπάλου κρίκετ· συν. Salix alba ποικ. caerulea (Sm.) Sm.· Salix caerulea Sm.), καλλιεργείται ως ειδική ξυλεία καλλιέργειας στη Βρετανία, κυρίως για την παραγωγή ροπάλων του κρίκετ και για άλλες χρήσεις όπου απαιτείται ένα ανθεκτικό, ελαφρύ ξύλο που δεν σχίζεται εύκολα. Διακρίνεται κυρίως από την φόρμα της ανάπτυξης, πολύ γρήγορα αναπτυσσόμενο με ένα μοναδικό ευθύ στέλεχος και επίσης, από τα ελαφρώς μεγαλύτερα φύλλα του (10–11 cm μήκος, 1,5–2 cm πλάτος), με ένα πιο μπλε-πράσινο χρώμα. Η προέλευσή του είναι άγνωστη, μπορεί να είναι ένα υβρίδιο μεταξύ λευκής ιτιάς και crack willow, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνεται.
Salix alba ΄Vitellina΄ (golden willow–χρυσή ιτιά· συν. Salix alba ποικ. vitellina (L.) Stokes), είναι μια ποικιλία που καλλιεργείται για τους βλαστούς του σε κήπους, που είναι χρυσό-κίτρινοι για ένα ή δύο χρόνια πριν πάρουν καφέ χρώμα. Είναι ιδιαίτερα διακοσμητικό το χειμώνα, το καλύτερο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με την πρεμνοφυΐα κάθε δύο με τρία χρόνια για να διεγείρουν την παραγωγή για μακρύτερους νέους βλαστούς με καλύτερο χρώμα. Άλλες παρόμοιες ποικιλίες είναι οι ΄Britzensis΄, ΄Cardinal΄ και ΄Chermesina΄, που επιλέγονται για ακόμα πιο λαμπερούς πορτοκαλοκόκκινους βλαστούς.
Salix alba ΄Sericea΄ (silver willow–ασημένια ιτιά), είναι μια ποικιλία όπου οι λευκές τρίχες στα φύλλα είναι ιδιαίτερα πυκνές, δίνοντας πιο έντονα αργυροειδές-λευκό φύλλωμα. Αυτή η ποικιλία έχει αποκτήσει τη Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.
Salix alba ΄Vitellina-Tristis΄ (golden weeping willow–χρυσή κλαίουσα ιτιά, συνώνυμο ΄Tristis΄), είναι μια κλαίουσα ποικιλία με κίτρινα κλαδιά τα οποία γίνονται κοκκινωπά-πορτοκαλί το χειμώνα. Είναι πλέον σπάνιο στην καλλιέργεια και έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από τη Salix x sepulcralis ΄Chrysocoma΄. Ωστόσο, είναι ακόμα η καλύτερη επιλογή στα πολύ κρύα μέρη του κόσμου, όπως ο Καναδάς, οι βόρειες ΗΠΑ και η Ρωσία.
Η χρυσή υβριδική κλαίουσα ιτιά (golden hybrid weeping willow–Salix x sepulcralis ΄Chrysocoma΄), είναι ένα υβρίδιο μεταξύ λευκής ιτιάς και της ιτιάς Πεκίνου Salix babylonica.
Θεραπευτικές χρήσεις
Οι Ιπποκράτης, Γαληνός, Πλίνιος ο Πρεσβύτερος και άλλοι ήξεραν ότι ο φλοιός της ιτιάς θα μπορούσε να έχει αναλγητική και αντιπυρετική δράση. Έχει χρησιμοποιηθεί από καιρό στην Ευρώπη και την Κίνα για τη θεραπεία αυτών των περιστάσεων. Επίσης, αυτό το φάρμακο αναφέρεται σε κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο, Σουμερία και Ασσυρία. Την πρώτη «κλινική δοκιμή» ανέφερε το 1763 ο Αιδεσιμότατος Έντουαρντ Στόουν, εφημέριος από το Chipping Norton, στο Oxfordshire, Αγγλία, με την επιτυχή θεραπεία του πυρετού της ελονοσίας με τον φλοιό ιτιάς. Συχνά, ο φλοιός εμβαπτίζεται σε αιθανόλη, για να παραγάγει ένα βάμμα.
Το ενεργό εκχύλισμα από το φλοιό, που ονομάζεται σαλικίνη, μετά από τη Λατινική ονομασία του Salix, ήταν απομονωμένη στην κρυσταλλική του μορφή το 1828 από τον Henri Leroux, ένα Γάλλο φαρμακοποιό και τον Raffaele Piria, έναν Ιταλό χημικό, ο οποίος στη συνέχεια κατάφερε να ξεχωρίσει το οξύ στην καθαρή του κατάσταση. Το σαλικυλικό οξύ, όπως η ασπιρίνη, είναι ένα χημικό παράγωγο της σαλικίνης.
Δείτε επίσης
Ιτιά
Σημειώσεις
Παραπομπές σημειώσεων
Παραπομπές
Επιπρόσθετη ανάγνωση
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
EUFORGEN species page on Salix alba. Πληροφορίες, μονάδων διατήρησης γενετικού υλικού και σχετικών πόρων.
Ιτεοειδή
Χλωρίδα της Βόρειας Αφρικής
Χλωρίδα της εύκρατης Ασίας
Ευρωπαϊκή χλωρίδα
Φαρμακευτικά φυτά
Φυτά κήπου της Ασίας
Φυτά κήπου της Ευρώπης
Καλλωπιστικά δέντρα
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα
|
610948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82
|
Ναυμαχία της Σινώπης
|
Η Ναυμαχία της Σινώπης ήταν ναυτική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας με την Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο που έλαβε χώρα στις 30 Νοεμβρίου 1853 στη Σινώπη, μια πόλη-λιμάνι στη βόρεια Ανατολία, όταν ένας στόλος αυτοκρατορικών ρωσικών πολεμικών πλοίων επιτέθηκε και νίκησε μια διμοιρία οθωμανικών πλοίων που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι. Η μάχη συνέβαλε στη μεταφορά της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας στη σύγκρουση. Τιμάται στη Ρωσία ως Ημέρα της Στρατιωτικής Τιμής.
Η Ναυμαχία
Ο Ναύαρχος Νακιμόφ αποφάσισε με τους αξιωματικούς να επιτεθούν στον οθωμανικό στόλο που προστατεύεται στη Σινώπη. Εδραίωσε πάνω από 700 κανόνια σε έξι πλοία γραμμής, δύο φρεγάτες και τρία οπλισμένα ατμόπλοια. Οι οθωμανικές δυνάμεις περιλάμβαναν επτά φρεγάτες, τρεις κορβέτες και δύο οπλισμένα ατμόπλοια. Οι Ρώσοι σχεδίαζαν να αναπτύξουν τα πλοία τους σε δύο στήλες που θα προχωρούσαν σε κοντινή απόσταση από τα εχθρικά πλοία, πριν να πέσουν άγκυρα και να επιτεθούν. Κάτω από την εντολή του Νακιμόφ, το πλοίο των 84 οπλών "Imperatritsa Maria" ήταν το πρώτο που επιτέθηκε. Τα πυρομαχικά των ρωσικών όπλων έβαλαν αμέσως φωτιά στα οθωμανικά πλοία. Οι ναύτες βρήκαν την αντιμετώπιση των πυρκαγιών δύσκολη και πολλοί κάηκαν. Μετά από περίπου 30 λεπτά μάχης, η οθωμανική φρεγάτα ήταν η πρώτη που βυθίστηκε γεμάτη με τρύπες από τα κανόνια. Η "Imperatritsa Maria" επιτέθηκε τότε στη φρεγάτα των 44 πυροβόλων όπλων "Fazli Allah", η οποία υπέστει σοβαρή ζημιά. Εν τω μεταξύ, τα άλλα ρωσικά πλοία επιτέθηκαν στη "Nizamie" και στη "Damiad". Η οθωμανική φρεγάτα "Navek Bakhri" εξερράγη και βυθίστηκε μαζί με το κορβέτα "Guli Sephid".
Μόνο ένα οθωμανικό σκάφος, το ατμόπλοιο "Taif", κατόρθωσε να ξεφύγει από τη μάχη ενώ όλα τα άλλα είτε βυθίστηκαν είτε σκοπίμως έτρεχαν στην ξηρά για να αποφύγουν τη βύθιση. Κατέφυγε προς την Κωνσταντινούπολη όπου έφθασε στις 2 Δεκεμβρίου, ενημερώνοντας την οθωμανική κυβέρνηση για την ήττα στη Σινώπη. Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας σκοτώθηκαν 37 Ρώσοι και 229 τραυματίστηκαν, τουλάχιστον τρία από τα πλοία της γραμμής υπέστησαν ζημιά. Οι οθωμανικές δυνάμεις έχασαν περίπου 3.000 ανθρώπους, 150 αιχμαλωτίστηκαν και ο αρχηγός τους Οσμάν Πασάς καταλήφθηκε.
Επακόλουθο
Όταν οι τηλεγραφικές αναφορές της μάχης έφθασαν σε ρωσικές αρχές στην Αγία Πετρούπολη, η αντίδραση ήταν απίστευτη. Το μη δοκιμασμένο και ευρέως μισητό ρωσικό ναυτικό είχε αποδείξει νίκη και οι πρόσφατες δαπάνες στην ανάπτυξή του φαινόταν δικαιολογημένες. Πραγματοποιήθηκαν αρκετές γιορτές για αυτήν τη σπουδαία νίκη και πραγματοποιήθηκε μια παρέλαση που χρηματοδοτήθηκε από το κράτος. Η υπόθεση ήταν αρκετά μεγάλη και περιλάμβανε χορευτές, συγκροτήματα, παρέλαση στρατευμάτων που δεν είχαν συμμετάσχει στη μάχη και εγκληματίες ντυμένοι με οθωμανικές στολές. Οι στρατιωτικοί σύμβουλοι είδαν τη μάχη ως σημείο καμπής και έσπρωξαν πυροβόλα όπλα για εγκατάσταση σε όλα τα ρωσικά πλοία.
Η αντίδραση στην οθωμανική πρωτεύουσα, της Κωνσταντινούπολης κυμαινόταν από την ανησυχία μέχρι και τον ολικό πανικό. Η Ρωσία είχε κυριέψει ένα σημαντικό λιμάνι και τώρα είχε επιχειρησιακό έλεγχο στη Μαύρη Θάλασσα.
Η επίθεση αντιμετωπίστηκε από εξωτερικές δυνάμεις ως αδικαιολόγητη και προκάλεσε ένα κύμα αντιρωσικού αισθήματος στη Δυτική Ευρώπη. Μεγάλο μέρος του βρετανικού τύπου παρουσίασε την επίθεση ως η "Σφαγή της Σινώπης". Η επίθεση ενίσχυσε τις αντιπολεμικές παρατάξεις στη Βρετανία και τη Γαλλία και τους έδωσε την αιτιολόγηση για έναν πόλεμο για να περιορίσει τη ρωσική στρατοκρατία. Ο Λόρδος Πάλμερστον προσωρινά παραιτήθηκε από την υπόθεση.
Παραπομπές
Ναυμαχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Κριμαϊκός Πόλεμος
|
845061
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AD-%CE%B5-%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%AD
|
Ζεβινιέ-ε-Μερσέ
|
Το Ζεβινιέ-ε-Μερσέ (γαλλικά: Gevigney-et-Mercey) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
636517
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BD%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81
|
Αγνή του Περιγκόρ
|
Η Αγνή, γαλλ. Agnes (1304/05 - 1345) από τον Οίκο του Περιγκόρ, γεννήθηκε ως κόρη του κόμη του Περιγκόρ και με τον γάμο της έγινε κόμισσα της Γκραβίνας & δούκισσα του Δυρραχίου.
Βιογραφία
Ήταν κόρη του Ηλία Ζ΄ κόμη του Περιγκόρ (στην Ακουιτανία) και της 2ης συζύγου του Μπρυνισέντε, κόρης του Ρογήρου-Βερνάρδου Γ΄ κόμη της Φουά.
Οι γονείς της παντρεύτηκαν το 1298 και ο πατέρας της απεβίωσε το 1311, άρα η Αγνή γεννήθηκε στο ενδιάμεσο. Επειδή παντρεύτηκε το 1321, θα πρέπει να ήταν 16-17 ετών, δηλ. θα γεννήθηκε το 1304/05. Συγγενής της ήταν ο Ηλίας του Ταλεράν-Περιγκόρ, καρδινάλιος, σημαίνουσα μορφή όταν ο πάπας ήταν στην Αβινιόν.
Ο Ροβέρτος της Νάπολης μάλλον κανόνισε τον γάμο, καθώς εκείνος ήταν ευνοϊκά διακείμενος στην παποσύνη της Αβινιόν. Ο βασιλιάς ήταν εναντίον των Γιβελίνων (οπαδών του βασιλιά της Γερμανίας) στη βόρειο Ιταλία και επιθυμούσε υποστήριξη από τον πάπα και τους Γάλλους. Η Ροζεμπούργκε, αδελφή της Αγνής, είχε παντρευτεί τον Ιάκωβο του Λαβί, μικρανιψιό του πάπα Ιωάννη ΙΒ΄. Όταν ο Ροβέρτος είχε επισκεφθεί την Αβινιόν, κανόνισε τον γάμο του αδελφού του Ιωάννη κόμη της Γκραβίνα με την Αγνή.
Όταν το 1343 απεβίωσε ο Ροβέρτος, η Αγνή κανόνισε τον γάμο του γιου της Καρόλου με τη Μαρία της Καλαβρίας, κόρη του Καρόλου δούκα της Καλαβρίας (γιου του Ροβέρτου). Η Μαρία, ως 2ο τέκνο του Καρόλου, ήταν 2η στη διαδοχή του θρόνου της Νάπολης.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1321 τον Ιωάννη των Καπετιδών-Ανζού κόμη της Γκραβίνα, δούκα του Δυρραχίου & διεκδικητή βασιλιά της Αλβανίας και είχε τέκνα:
Κάρολος 1323-1348, δούκας του Δυρραχίου, απεβ. 25 ετών.
Λουδοβίκος 1324-1362, δούκας του Δυρραχίου. Γιος του ήταν ο:
Κάρολος Γ΄ 1345-1386, βασιλιάς της Νάπολης.
Ροβέρτος 1326-1356, δούκας του Δυρραχίου.
Πηγές
Charles Cawley, ANGOULEME, LA MARCHE, PERIGORD, Medieval Lands
Edwin Lawrence Godkin, The History of Hungary and the Magyars: From the Earliest Period to the Close of the Late War (Cassell, 1853)
Nancy Goldstone, Joanna, The Notorious Queen of Naples, Jerusalem and Sicily (Weidenfeld & Nicolson, 2010)
Ronald G. Musto, Medieval Naples: A Documentary History, 400-1400 (New York, NY: Italica Press, 2012)
Παραπομπές
Οίκος των Ανζού - Δυρραχίου
|
332077
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF%20%CE%9F%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%B8
|
Πάμπλο Ορμπάιθ
|
Ο Πάμπλο Ορμπάιθ Λεσάκα, ή απλά Πάμπλο Ορμπάιθ (γεννημένος στην Παμπλόνα στις 6 Φεβρουαρίου 1979) είναι Ισπανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στη θέση του αμυντικού μέσου. Έχει διακρίσεις τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Συνολικά, κατά τη διάρκεια της μέχρι στιγμής καριέρας του, έχει αγωνιστεί στα πρωταθλήματα της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Ρωσίας.
Σταδιοδρομία
Ο Πάμπλο Ορμπάιθ έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Ισπανική Οσασούνα. Από το 1996 μέχρι το 1998 ο Πάμπλο Ορμπάιθ αγωνίστηκε με τη δεύτερη ομάδα της Οσασούνα 27 φορές ενώ κατάφερε να πετύχει και 2 γκολ. Με την πρώτη ομάδα της Οσασούνα αγωνίστηκε μέχρι το 2000 και πραγματοποίησε συνολικά 69 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και 2 γκολ.
Το 2000, ο Ορμπάιθ μεταπήδησε στην επίσης Ισπανική Αθλέτικ Μπιλμπάο στην οποία αγωνίστηκε για 12 ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα, τη σεζόν 2010-2011, μετά τις αποχωρήσεις των Χοσέμπα Ετσεμπερία και Φραν Γέστε, ο Πάμπλο Ορμπάιθ προβιβάστηκε σε ένα εκ των αρχηγών της ομάδας. Με την Αθλέτικ Μπιλμπάο πραγματοποίησε σνολικά 263 συμμετοχές ενώ κατάφερε να πετύχει και 10 γκολ.
Το καλοκαίρι του 2011, ο Ολυμπιακός Πειραιώς κινήθηκε, έπειτα από εισήγηση του τότε προπονητή του Ερνέστο Βαλβέρδε, για την απόκτηση του παίκτη, τον οποίο τελικά απέκτησε με τη μορφή δανεισμού για ένα χρόνο. Ο Πάμπλο Ορμπάιθ κατάφερε να κατακτήσει με τον Ολυμπιακό ένα Πρωτάθλημα κι ένα Κύπελλο Ελλάδας, ενώ έφτασε μια ανάσα από την προημιτελική φάση του Γιουρόπα Λιγκ καθώς ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στη φάση των 16 της διοργάνωσης μετα την εντός έδρας ήττα από τη Μεταλίστ Χάρκιβ με 1-2, σκορ που διαμορφώθηκε στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Συνολικά, ο Πάμπλο Ορμπάιθ είχε πραγματοποιήσει με την ερυθρόλευκη φανέλα 24 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και ένα γκολ.
Το καλοκαίρι του 2012 επέστρεψε στην Αθλέτικ Μπιλμπάο παρά τις προσπάθειες του Ολυμπιακού να τον κρατήσει στον Πειραιά, ωστόσο η παραμονή του στην Ισπανία δεν κράτησε πολύ μιας και τον Ιούλιο του 2012 μεταπήδησε στη Ρωσία για λογαριασμό της Ρουμπίν Καζάν. Με τη Ρωσική ομάδα είχε μια γεμάτη σεζόν καθώς αγωνίστηκε σε 36 αγώνες πετυχαίνοντας και ένα γκολ.
Μετά το τέλος της σεζόν 2012-13, ο Πάμπλο Ορμπάιθ αποχώρησε από το σύλλογο της Ρωσίας και επέστρεψε στην Ισπανία. Παρά την αρχική του πρόθεση να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, τελικά αποφάσισε να συνεχίζει να αγωνίζεται για ένα χρόνο ακόμα στην ομάδα της άσημης Βάλε Έγκε, η οποία αγωνίζεται στην τέταρτη κατηγορία ποδοσφαίρου της Ισπανίας.
Διεθνείς συμμετοχές
Ο Πάμπλο Ορμπάιθ έχει πραγματοποιήσει συνολικά με τις μικρές εθνικές ομάδες της Ισπανίας 46 συμμετοχές ενώ ήταν μέρος και της Εθνικής ομάδας της Ισπανίας Κ20 που κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 1999.
Με την εθνική ομάδα Ισπανίας των ανδρών έχει πραγματοποιήσει συνολικά 4 εμφανίσεις χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει να πετύχει κάποιο γκολ.
Τίτλοι
Σε συλλογικό επίπεδο
1 Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2012
1 Κύπελλο Ελλάδας: 2012
Σε εθνικό επίπεδο
1 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 1999
Πηγές
Το προφίλ του Πάμπλο Ορμπάιθ στο transfermarkt.co.uk
Το προφίλ του Πάμπλο Ορμπάιθ στη worldfootball.net
Ο Πάμπλο Ορμπάιθ στον Ολυμπιακό Πειραιώς
Ο Πάμπλο Ορμπάιθ στη Ρουμπίν Καζάν
Ισπανοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Ρουμπίν Καζάν
Ποδοσφαιριστές Ολυμπιακού Πειραιώς
Ποδοσφαιριστές Πριμέρα Ντιβιζιόν
Ποδοσφαιριστές Σεγούντα Ντιβιζιόν
Ποδοσφαιριστές Τερθέρα Ντιβιζιόν
Ποδοσφαιριστές ΚΑ Οσασούνα
Ποδοσφαιριστές Αθλέτικ Μπιλμπάο
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ Ρωσίας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας Κ17
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας Κ18
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας Κ20
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας Κ21
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας
|
16580
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD
|
Καμερούν
|
Το Καμερούν (επίσημα Δημοκρατία του Καμερούν, γαλλικά: République du Cameroun) είναι κράτος της κεντρικής Αφρικής. Συνορεύει με τη Νιγηρία στα δυτικά, το Τσαντ στα βορειοανατολικά, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στα ανατολικά και την Ισημερινή Γουινέα, τη Γκαμπόν και τη Δημοκρατία του Κονγκό στα νότια. Στα δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Έχει έκταση 475.440 τ.χλμ. και πληθυσμό 28.088.845 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Το Καμερούν χαρακτηρίζεται από μεγάλη μορφολογική αλλά και πολιτισμική ποικιλότητα. Στην επικράτειά του υπάρχουν παραλίες, έρημοι, βουνά, τροπικά δάση και σαβάνες και ζουν πάνω από 200 διαφορετικές εθνοτικές και γλωσσικές ομάδες. Πρωτεύουσα είναι η Γιαουντέ και μεγαλύτερη πόλη η Ντουάλα. Επίσημες γλώσσες είναι τα Γαλλικά και τα Αγγλικά.
Ετυμολογία του ονόματός του
Το όνομά του προέρχεται από την ονομασία Rio dos Camarões (Ποταμός των γαρίδων) που έδωσαν στην περιοχή Πορτογάλοι εξερευνητές τον 15ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα η ισλαμική εθνοτική ομάδα των Φούλα ίδρυσε το Εμιράτο Ανταμάουα στα βόρεια της χώρας ενώ άλλες ομάδες ίδρυσαν τα δικά τους βασίλεια στα δυτικά και τα βορειοδυτικά. Το 1884 το Καμερούν έγινε γερμανική αποικία. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή μοιράστηκε μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας στα πλαίσια της Εντολής της Κοινωνίας των Εθνών. Το κόμμα Union des Populations du Cameroun (Ένωση των λαών του Καμερούν) επεδίωξε ανεξαρτησία αλλά τέθηκε εκτός νόμου τη δεκαετία του 1950. Το 1960 το Γαλλικό Καμερούν έγινε ανεξάρτητο ως Δημοκρατία του Καμερούν με πρόεδρο τον Αχμαντού Αχιτζό. Το νότιο τμήμα του Βρετανικού Καμερούν ενώθηκε μαζί του το 1961 σχηματίζοντας την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Καμερούν. Η χώρα έγινε ενιαία δημοκρατία το 1972 και το 1984 μετονομάστηκε σε Δημοκρατία του Καμερούν.
Πολιτική και κοινωνική σταθερότητα
Σε σχέση με άλλες χώρες της Αφρικής το Καμερούν έχει μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Αυτό έχει επιτρέψει την ανάπτυξη της γεωργίας, του μεταφορικού δικτύου αλλά και της βιομηχανίας πετρελαιοειδών και ξυλείας. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όμως, ιδίως του αγροτικού, εξακολουθεί να ζει στη φτώχεια. Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του προέδρου Πολ Μπιγιά και του κόμματός του Rassemblement démocratique du Peuple Camerounais (Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα του Καμερούν) και η διαφθορά είναι εκτεταμένη. Η αγγλόφωνη κοινότητα της χώρας αποξενώνεται από την κυβέρνηση και αγγλόφωνοι πολιτικοί ζητούν μεγαλύτερη αποκέντρωση μέχρι και της απόσχισης των πρώην βρετανικών περιοχών.
Ιστορία
Η περιοχή του σημερινού Καμερούν κατοικείται από τη Νεολιθική περίοδο. Τη μακρύτερη συνεχόμενη παρουσία έχουν εθνοτικές ομάδες όπως οι Μπάκα. Ο πολιτισμός Σάο αναπτύχθηκε περίπου το 500 μ.Χ. και έδωσε τη θέση του στην Αυτοκρατορία Κανέμ και τη διάδοχή της Αυτοκρατορία Μπορνού. Διάφοροι τύποι βασιλείων δημιουργήθηκαν στα δυτικά. Σε πολλά απ' αυτά ο ανώτερος άρχοντας έχει τον παραδοσιακό καμερουνέζικο τίτλο του Φον.
Πορτογάλοι ναυτικοί έφτασαν στις ακτές της περιοχής το 1472. Παρατήρησαν αφθονία σε γαρίδες και καραβίδες στον ποταμό Wouri, τον οποίο ονόμασαν Rio dos Camarões (Ποταμός των γαρίδων). Από αυτή τη φράση προέκυψε η σύγχρονη ονομασία του Καμερούν. Κατά τους επόμενους αιώνες αναπτύχθηκε το εμπόριο μεταξύ των Ευρωπαίων και των λαών που ζούσαν κοντά στις ακτές, ενώ χριστιανοί ιεραπόστολοι προχώρησαν στην ενδοχώρα. Στις αρχές του 19ου αιώνα ιδρύθηκε στο βορρά το Εμιράτο Ανταμάουα, όταν ο Μοντίμπο Αντάμα οδήγησε τους στρατιώτες της ισλαμικής φυλής των Φούλα σε τζιχάντ εναντίον αλλόθρησκων πληθυσμών. Αυτό είχε ως συνέπεια σημαντική ανακατανομή πληθυσμού, καθώς οι λαοί που εγκατέλειψαν την περιοχή μετακινήθηκαν στον νότο.
Το 1884 η Γερμανική Αυτοκρατορία ίδρυσε στην περιοχή αποικία και ξεκίνησε να καταλαμβάνει εδάφη προς την ενδοχώρα. Οι Γερμανοί έκαναν έργα για να βελτιώσουν την υποδομή της αποικίας, βασιζόμενοι σε ένα σκληρό σύστημα καταναγκαστικής εργασίας. Μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή εντάχθηκε στην Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών και μοιράστηκε μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας το 1919. Το Βρετανικό Καμερούν περιελάμβανε δύο περιοχές, το Νότιο και Βόρειο Καμερούν. Οι Γάλλοι ενοποίησαν την οικονομία της περιοχής τους με την οικονομία της Γαλλίας και βελτίωσαν τις υποδομές με επενδύσεις, εξειδικευμένους εργάτες και την πρακτική της καταναγκαστικής εργασίας. Οι Βρετανοί διοικούσαν τη δική τους περιοχή από τη γειτονική Νιγηρία. Οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι αυτό τους καθιστούσε μια παραμελημένη «αποικία της αποικίας». Νιγηριανοί μετανάστες συνέρρευσαν στο υπό βρετανική διοίκηση Νότιο Καμερούν, τερματίζοντας το καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας, αλλά παράλληλα εξοργίζοντας τους γηγενείς πληθυσμούς. Η Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών μετατράπηκε σε Συμβούλιο Κηδεμονιών το 1946 και το ζήτημα της ανεξαρτησίας έγινε πιεστικό στο Γαλλικό Καμερούν. Η Γαλλία έθεσε εκτός νόμου το πιο ριζοσπαστικό πολιτικό κόμμα, την «Ένωση των πληθυσμών του Καμερούν» (Union des Populations du Cameroun - UPC) στις 13 Ιουλίου 1955. Αυτό προκάλεσε μια μακρά περίοδο ανταρτοπόλεμου και τη δολοφονία του ηγέτη του κόμματος Ruben Um Nyobé. Στο Βρετανικό Καμερούν αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στην ενοποίηση με το γαλλικό τμήμα και την προσάρτηση στη Νιγηρία.
Την 1η Ιανουαρίου 1960 το Γαλλικό Καμερούν κέρδισε την ανεξαρτησία του από τη Γαλλία υπό τον πρόεδρο Αχμαντού Αχιτζό. Την 1η Οκτωβρίου 1961 ενοποιήθηκε με το μέχρι πρότινος υπό βρετανική διοίκηση Νότιο Καμερούν, σχηματίζοντας την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Καμερούν. Ο Αχίτζο χρησιμοποίησε τον συνεχιζόμενο πόλεμο με το UPC και τον φόβο εθνοτικών συγκρούσεων για να συγκεντρώσει εξουσίες στην προεδρία και συνέχιζε να το κάνει ακόμα και μετά την καταστολή του UTC το 1971. Το πολιτικό του κόμμα, η Εθνική Ένωση του Καμερούν (Cameroon National Union - CNU), έγινε το μόνο νόμιμο την 1η Σεπτεμβρίου 1966 και το 1972 καταργήθηκε το ομοσπονδιακό σύστημα υπέρ μιας ενιαίας δημοκρατίας με πρωτεύουσα τη Γιαουντέ. Η οικονομική πολιτική του Αχίτζο ήταν μια μίξη καπιταλιστικών και σοσιαλιστικών πρακτικών. Έδωσε προτεραιότητα στη γεωργική παραγωγή και στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τα έσοδα από το πετρέλαιο για τη δημιουργία εθνικού αποθέματος, για να πληρώσει τους αγρότες και να χρηματοδοτήσει μεγάλα αναπτυξιακά έργα. Ο Αχίτζο διόρισε ξένους συμβούλους για να διευθύνουν προγράμματα, πολλά από τα οποία απέτυχαν.
Ο Αχίτζο παραιτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1982 και σύμφωνα με το Σύνταγμα τον διαδέχθηκε ο τότε πρωθυπουργός Πολ Μπιγιά. Ωστόσο ο Αχίτζο διατήρησε τον έλεγχο του κόμματος CNU και επιχείρησε να διοικήσει τη χώρα από το παρασκήνιο μέχρις ότου ο Μπιγιά και οι σύμμαχοί του τον πίεσαν να παραιτηθεί. Στην αρχή της προεδρίας του ο Μπιγιά κινήθηκε προς μία πιο δημοκρατική διακυβέρνηση, ένα όμως αποτυχημένο πραξικόπημα τον ώθησε πιο κοντά στον τρόπο ηγεσίας του προκατόχου του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ξέσπασε οικονομική κρίση, ως αποτέλεσμα των διεθνών οικονομικών συνθηκών και της χρόνιας διαφθοράς, κακοδιαχείρισης και ευνοιοκρατίας. Το Καμερούν δέχτηκε εξωτερική βοήθεια και προχώρησε σε περικοπές δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις κρατικών βιομηχανιών. Το Δεκέμβριο του 1990 το Καμερούν επέστρεψε στο πολυκομματικό σύστημα και από τότε αγγλόφωνες ομάδες ζητούν περισσότερη αυτονομία, με ορισμένες απ' αυτές να τάσσονται υπέρ της πλήρους απόσχισης και της δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους με το όνομα Δημοκρατία της Αμπαζονία. Το Φεβρουάριο του 2008 το Καμερούν αντιμετώπισε το χειρότερο ξέσπασμα βίας για 15 χρόνια όταν η απεργία ενός συνδικάτου κλιμακώθηκε σε βίαιες διαμαρτυρίες σε 31 δήμους.
Διακυβέρνηση
Το πολίτευμα του Καμερούν είναι Προεδρική Δημοκρατία και Πρόεδρος από το 1982 είναι ο Πολ Μπιγιά. Ο Πρόεδρος του Καμερούν έχει ευρείες εξουσίες που του επιτρέπουν να διαμορφώνει πολιτική, να διοικεί τις κυβερνητικές υπηρεσίες και τις ένοπλες δυνάμεις, να διαπραγματεύεται και να επικυρώνει συνθήκες καθώς και να κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο πρόεδρος διορίζει κυβερνητικούς λειτουργούς σε όλα τα επίπεδα, από τον Πρωθυπουργό (που επίσημα θεωρείται ο αρχηγός της κυβέρνησης), τους περιφερειακούς κυβερνήτες αλλά και τα μέλη δημοτικών συμβουλίων σε μεγάλες πόλεις. Ο πρόεδρος εκλέγεται από το λαό για θητεία επτά χρόνων. Σε μικρές πόλεις ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι είναι αιρετοί.
Το Καμερούν αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα διαφθοράς, σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης. Το 1997 ιδρύθηκαν γραφεία καταπολέμησης της διαφθοράς σε 29 υπουργεία, αλλά μόνο το 25% απ' αυτά λειτούργησαν, και το 2007 η Διεθνής Διαφάνεια κατέταξε το Καμερούν 138ο ανάμεσα σε 163 χώρες στο Δείκτη Αντίληψης για τη Διαφθορά. Τον Ιανουάριο του 2006 ο πρόεδρος Μπιγιά ξεκίνησε μια νέα δράση εναντίον της διαφθοράς υπό την εποπτεία του Εθνικού Παρατηρητηρίου Ενάντια στη Διαφθορά.
Το νομικό σύστημα του Καμερούν βασίζεται στο γαλλικό αστικό δίκαιο με επιρροές από το κοινό δίκαιο. Αν και κατ' όνομα ανεξάρτητη, η δικαιοσύνη υπάγεται στο κυβερνητικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο πρόεδρος διορίζει δικαστές σε όλα τα επίπεδα. Το δικαστικό σώμα διαιρείται επίσημα σε πρωτοβάθμια δικαστήρια, εφετεία και το Ανώτατο Δικαστήριο. Η Εθνοσυνέλευση εκλέγει τα εννέα μέλη του Ανώτερου Δικαστηρίου, ένα ειδικό δικαστήριο που δικάζει υψηλόβαθμα μέλη της κυβέρνησης που κατηγορούνται ότι διέπραξαν εσχάτη προδοσία ή ότι έβλαψαν την εθνική ασφάλεια.
Διεθνείς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα καταγγέλλουν ότι η αστυνομία και ο στρατός κακοποιούν ή και βασανίζουν κατηγορούμενους για ποινικά αδικήματα, μέλη μειονοτήτων, ομοφυλόφιλους και πολιτικούς ακτιβιστές. Οι κρατούμενοι στις φυλακές συνωστίζονται και δεν έχουν επαρκή πρόσβαση σε τροφή και ιατρική περίθαλψη. Επίσης καταγγέλλεται ότι στις φυλακές που διοικούνται από τους τοπικούς άρχοντες του βορρά κρατούνται πολιτικοί αντίπαλοι με εντολή της κυβέρνησης. Ωστόσο από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 έχει αυξηθεί ο αριθμός των αστυνομικών και χωροφυλάκων που διώκονται για κατάχρηση εξουσίας.
Η Εθνοσυνέλευση ασκεί τη νομοθετική εξουσία. Το νομοθετικό σώμα αποτελείται από 180 μέλη που εκλέγονται για πενταετή θητεία και συνεδριάζουν τρεις φορές το χρόνο. Οι νόμοι ψηφίζονται κατά πλειοψηφία. Η Εθνοσυνέλευση σπάνια τροποποιεί ή απορρίπτει τη νομοθεσία που προτείνει ο Πρόεδρος. Το Σύνταγμα του 1996 θεσπίζει και ένα δεύτερο κοινοβουλευτικό σώμα, την 100-μελή Γερουσία, η οποία όμως δεν έχει μέχρι στιγμής λειτουργήσει. Η κυβέρνηση αναγνωρίζει την εξουσία τοπικών αρχόντων και αρχηγών φυλών να κυβερνούν σε τοπικό επίπεδο και να επιλύουν διαφορές, αρκεί οι αποφάσεις τους να μην είναι αντίθετες με την εθνική νομοθεσία.
Το κόμμα του Προέδρου Πολ Μπιγιά Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα του Καμερούν ήταν το μόνο νόμιμο μέχρι το Δεκέμβριο του 1990. Από τότε έχουν ιδρυθεί πολλά τοπικά και εθνοτικά κόμματα. Αξιωματική αντιπολίτευση είναι το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο (Social Democratic Front) το οποίο έχει μεγάλη επιρροή κυρίως στις αγγλόφωνες περιοχές και αρχηγός του είναι ο Τζον Φρου Ντι (John Fru Ndi). Ο Μπιγιά και το κόμμα του έχουν διατηρήσει τον έλεγχο στην προεδρία και την Εθνοσυνέλευση, αλλά οι πολιτικοί τους αντίπαλοι καταγγέλλουν αδικίες. Διεθνείς οργανώσεις ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση καταστέλλει τις ελευθερίες των οπαδών της αντιπολίτευσης απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις τους και συλλαμβάνοντας πολιτικούς αρχηγούς και δημοσιογράφους.
Διεθνείς σχέσεις
Το Καμερούν είναι μέλος τόσο της Κοινοπολιτείας όσο και της Γαλλοφωνίας. Στην εξωτερική πολιτική παραδοσιακός σύμμαχός της είναι η Γαλλία. Η άμυνα της χώρας εξακολουθεί να εξαρτάται από τη Γαλλία, αλλά σε μειούμενο βαθμό.
Ο Μπιγιά έχει διένεξη με την κυβέρνηση της Νιγηρίας για την κατοχή της χερσονήσου Μπακάσι (Bakassi) αλλά και είχε προσωπική αντιπαλότητα με τον Πρόεδρο της Γκαμπόν Ομάρ Μπονγκό. Ωστόσο σημαντικότερη απειλή θεωρείται η πιθανότητα εμφυλίου πολέμου, καθώς οι εντάσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων και μεταξύ αγγλόφωνων και γαλλόφωνων παραμένουν σε υψηλά επίπεδα.
Γεωγραφία και κλίμα
Το Καμερούν έχει έκταση 475.442 τετραγωνικών χιλιομέτρων και είναι η 54η χώρα στον κόσμο σε έκταση. Δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό και ειδικότερα από τον Όρμο του Μπόνι που είναι τμήμα του Κόλπου της Γουινέας. Στην ταξιδιωτική λογοτεχνία συχνά ονομάζεται «Αφρική σε μικρογραφία» καθώς περιλαμβάνει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από τα πολλά διαφορετικά φυσικά τοπία όλης της ηπείρου: ακτές, ερήμους, βουνά, τροπικά δάση και σαβάνες. Συνορεύει με τη Νιγηρία στα δυτικά, το Τσαντ στα βορειοανατολικά, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στα ανατολικά και την Ισημερινή Γουινέα, τη Γκαμπόν και τη Δημοκρατία του Κονγκό στα νότια.
Το Καμερούν διαιρείται σε πέντε μείζονες γεωγραφικές ζώνες με διακριτά χαρακτηριστικά φυσικής μορφολογίας, κλίματος και βλάστησης. Μια παράκτια πεδινή ζώνη εκτείνεται προς το εσωτερικό της χώρας σε βάθος 15 με 150 χιλιομέτρων και έχει μέσο υψόμετρο 90 μέτρων. Αυτή η ζώνη έχει κλίμα ζεστό και υγρό, με μια πολύ σύντομη ξηρή περίοδο, καταλαμβάνεται από πυκνά δάση και δέχεται βροχόπτωση από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Ένα τμήμα αυτής της περιοχής ανήκει στο ευρύτερο οικοσύστημα των Παράκτιων δασών Κρος-Σανάγκα-Μπιόκο (Cross-Sanaga-Bioko).
Μετά την παράκτια ζώνη προς το εσωτερικό της χώρας εκτείνονται τα Υψίπεδα του Νότιου Καμερούν με μέσο υψόμετρο 650 μέτρων. Καταλαμβάνονται από ισημερινά τροπικά δάση με εναλλαγή υγρής και ξηρής περιόδου, που τα καθιστούν λιγότερο υγρά απ' αυτά της ακτής. Αυτή τη περιοχή είναι τμήμα του οικοσυστήματος των Παράκτιων Δασών Ισημερινού Ατλαντικού.
Μια ακανόνιστη σειρά από βουνά, λόφους και οροπέδια, γνωστή ως Οροσειρά του Καμερούν, εκτείνεται από το Όρος Καμερούν κοντά στην ακτή, ένα ενεργό ηφαίστειο όπου βρίσκεται το υψηλότερο σημείο της χώρας στα 4.095 μέτρα, μέχρι σχεδόν τη λίμνη Τσαντ στο βορειότερο άκρο της χώρας. Αυτή η περιοχή απολαμβάνει ένα ήπιο κλίμα, ειδικά στα δυτικά υψίπεδα, παρόλο που η βροχόπτωση είναι υψηλή. Τα εδάφη της είναι από τα πιο γόνιμα του Καμερούν, ιδίως γύρω από το ηφαιστειακό Όρος Καμερούν. Στην περιοχή βρίσκονται ηφαιστειογενείς λίμνες. Από μία απ' αυτές, τη λίμνη Νιός, αναδύθηκε στις 21 Αυγούστου 1986 μεγάλη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που προκάλεσε το θάνατο μεταξύ 1.700 και 2.000 ανθρώπων. Το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση έχει οριοθετήσει αυτή την περιοχή ως το οικοσύστημα Δασών των Υψιπέδων του Καμερούν, με το Όρος Καμερούν να εξετάζεται ξεχωριστά, καθώς ως ενεργό ηφαίστειο έχει διαφορετικό περιβάλλον από τα υπόλοιπα βουνά της περιοχής.
Στα βόρεια της χώρας βρίσκεται το Οροπέδιο Ανταμάουα, το οποίο σχηματίζει ένα φυσικό σύνορο μεταξύ βορρά και νότου. Το μέσο υψόμετρο είναι 1.100 μέτρα και η θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 22 °C και 25 °C με υψηλά επίπεδα βροχόπτωσης. Ακόμα πιο βόρεια, ανάμεσα στο οροπέδιο Ανταμάουα και τη λίμνη Τσαντ εκτείνεται μια πεδινή περιοχή με μέσο υψόμετρο από 300 ως 350 μέτρα. Καλύπτεται από χαμηλή βλάστηση και σαβάνες. Είναι μια άγονη περιοχή με χαμηλή βροχόπτωση και υψηλή διάμεση θερμοκρασία.
Το Καμερούν έχει τέσσερις λεκάνες απορροής. Στο νότο, οι μεγαλύτεροι ποταμοί είναι οι Ntem, Nyong, Sanaga και Wouri. Ρέουν προς τα νοτιοδυτικά ή προς τα δυτικά και εκβάλουν στον Κόλπο της Γουινέας. Οι ποταμοί Dja και Kadéï ρέουν νοτιοανατολικά και καταλήγουν στον ποταμό Κονγκό. Στο βόρειο Καμερούν ο ποταμός Bénoué ρέει βόρεια και δυτικά και εκβάλλει στο Νίγηρα. Ο ποταμός Logone ρέει βόρεια και καταλήγει στη λίμνη Τσαντ, την οποία το Καμερούν μοιράζεται με τρεις γειτονικές χώρες.
Διοικητική υποδιαίρεση
Το Σύνταγμα διαιρεί το Καμερούν σε 10 ημι-αυτόνομες περιφέρειες, οι οποίες διοικούνται από ένα αιρετό περιφερειακό συμβούλιο. Η μετάβαση από επαρχίες σε περιφέρειες έγινε επίσημα με ένα προεδρικό διάταγμα στις 12 Νοεμβρίου 2008. Επικεφαλής της περιφέρειας είναι ο κυβερνήτης, ο οποίος διορίζεται από τον Πρόεδρο. Ο κυβερνήτης είναι υπεύθυνος για την υλοποίηση της βούλησης του Προέδρου, την υποβολή εκθέσεων για την κατάσταση που επικρατεί στην περιφέρεια, τη διοίκηση των δημόσιων υπηρεσιών, τη διατήρηση της ειρήνης και την επίβλεψη των επικεφαλής των μικρότερων διοικητικών μονάδων. Οι κυβερνήτες έχουν ευρείες εξουσίες: μπορούν να διατάξουν προπαγάνδα στην περιοχή και να καλέσουν το στρατό, τη χωροφυλακή και την αστυνομία. Οι περιφέρειες υποδιαιρούνται σε 58 νομαρχίες (divisions, Γαλλικά départements). Σ' αυτά επικεφαλής είναι ένας διορισμένος από τον Πρόεδρο νομάρχης (prefet), ο οποίος ασκεί τα καθήκοντα του κυβερνήτη σε μικρότερη κλίμακα. Οι νομαρχίες υποδιαιρούνται περαιτέρω σε δήμους (arrondissements, επικεφαλής sous-prefet). Η μικρότερη διοικητική μονάδα είναι οι περιοχές (districts), οι οποίες υπάρχουν σε δήμους και περιφέρειες που έχουν δύσκολη πρόσβαση.
Στο βορρά βρίσκονται οι περιφέρειες Απώτερου Βορρά (Extrême Nord), Βορρά (Nord) και Ανταμάουα (Adamaoua). Νότια τους οι περιφέρειες Κέντρου (Centre) και Ανατολής (Est). Η περιφέρεια Νότου (Sud) βρίσκεται στον Κόλπο της Γουινέας και περιλαμβάνει μέρος των νότιων συνόρων της χώρας. Το δυτικό Καμερούν χωρίζεται σε τέσσερις περιφέρειες. Η περιφέρεια Λιτοράλ (Littoral) και η Νοτιοδυτική περιφέρεια (Sud-Ouest) βρίσκονται στις ακτές, ενώ η Βορειοδυτική (Nord-Ouest) και Δυτική (Ouest) βρίσκονται στα δυτικά υψίπεδα. Η Βορειοδυτική και η Νοτιοδυτική περιφέρεια άνηκαν στη βρετανική αποικία, οι υπόλοιπες περιφέρειες στη γαλλική.
Δημογραφία
Το Καμερούν έχει πληθυσμό 28.088.845 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Ο πληθυσμός είναι νέος σε ηλικία, κατ' εκτίμηση το 42,34% είναι κάτω από 15 και το 96,89% κάτω από 65 (2020) και παρουσιάζει αυξητική τάση με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 2,77% το 2021. Ο ρυθμός γεννήσεων εκτιμάται σε 35,91 ανά 1000 ανθρώπους και ο ρυθμός θανάτων σε 7,93 ανά χίλιους ανθρώπους το 2021.
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 62,4 χρόνια (60,3 χρόνια οι άνδρες και 64,5 οι γυναίκες).
Ο πληθυσμός του Καμερούν είναι σχεδόν ισόποσα μοιρασμένος σε αστικό και αγροτικό. Η πυκνότητα πληθυσμού είναι υψηλότερη στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα δυτικά υψίπεδα και τα βορειοανατολικά πεδινά. Οι Ντουάλα, Γιαουντέ και Γκαρούα είναι οι μεγαλύτερες πόλεις. Αντίθετα το Οροπέδιο Ανταμάουα, η λεκάνη Bénoué στα νοτιοανατολικά και το μεγαλύτερο μέρος των Υψιπέδων Νότιου Καμερούν είναι αραιοκατοικημένα. Πληθυσμοί από τα πυκνοκατοικημένα δυτικά υψίπεδα και τον υπανάπτυκτο βορρά μετακινούνται προς την ακτή και τα αστικά κέντρα για εύρεση εργασίας. Σε μικρότερο βαθμό πληθυσμοί αναζητούν εργασία σε μονάδες επεξεργασίας ξυλείας και φυτείες στα νότια και τα ανατολικά. Σε εθνικό επίπεδο η αναλογία των φύλων είναι ισόρροπη, όμως επειδή οι εσωτερικοί μετανάστες είναι κατά κύριο λόγο άντρες σε κάποιες περιοχές η αναλογία διαταράσσεται.
Στο Καμερούν εφαρμόζεται και η μονογαμία και η πολυγαμία και οι οικογένειες έχουν πολλά μέλη. Στο βορρά οι γυναίκες φροντίζουν το σπίτι και οι άντρες είναι κτηνοτρόφοι ή αγρότες. Στο νότο οι γυναίκες καλλιεργούν προϊόντα για την τροφή της οικογένειας και οι άντρες παρέχουν το κρέας ή καλλιεργούν προϊόντα προς πώληση. Η καμερουνέζικη κοινωνία είναι πατριαρχική και η καταπίεση και η βία ενάντια των γυναικών είναι συνηθισμένη.
Στο Καμερούν εκτιμάται ότι ζουν περισσότερες από 200 διαφορετικές εθνοτικές και γλωσσικές ομάδες, με τον ακριβή αριθμό να κυμαίνεται ανάμεσα σε 230 και 282. Το Οροπέδιο Ανταμάουα είναι ένα φυσικό σύνορο που σε γενικές γραμμές τις χωρίζει σε βόρειες και νότιες ομάδες. Στο βορρά ζουν ομάδες σουδανέζικης εθνοτικής καταγωγής, οι οποίες συγκεντρώνονται στα κεντρικά υψίπεδα και στις βόρειες πεδιάδες, καθώς και ομάδες Φουλά, οι οποίες έχουν παρουσία σε όλες τις περιοχές του βόρειου Καμερούν. Ένας μικρός αριθμός από Άραβες Shuwa (Baggara) ζουν κοντά στη λίμνη Τσαντ. Το νότιο Καμερούν κατοικείται από γλωσσικές ομάδες Μπαντού και Ημί-Μπαντού. Οι ομιλούντες τις Μπαντού κατοικούν στις παράκτιες και στις ισημερινές ζώνες, ενώ οι ομιλούντες τις Ημί-Μπαντού στα δυτικά λιβάδια. Περίπου 5.000 Πυγμαίοι ζουν περιπλανώμενοι στα νοτιοανατολικά και παράκτια τροπικά δάση ή κατοικούν σε μικρούς οικισμούς κατά μήκος των δρόμων. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα αλλοδαπών είναι Νιγηριανοί, κυρίως της φυλής Ίγκμπο. Το 2008 στο Καμερούν ζούσαν περίπου 91.900 πρόσφυγες και αιτούντες ασύλου. Απ' αυτούς περίπου 65.200 ήρθαν από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, εκτοπισμένοι κυρίως λόγω του πολέμου, 20.000 από το Τσαντ και 3.000 από τη Νιγηρία. Από το 2005 έχουν αυξηθεί οι απαγωγές Καμερουνέζων από Κεντροαφρικανούς ληστές.
Γλώσσες
Επίσημες γλώσσες είναι τα Γαλλικά και τα Αγγλικά που εισήχθησαν κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Διαιρούν τον πληθυσμό σε αγγλόφωνο, περίπου το ένα πέμπτο του συνολικού με παρουσία στα νοτιοδυτικά και τα βορειοδυτικά, και σε γαλλόφωνο στο υπόλοιπο της χώρας. Μια αγγλική κρεολική γλώσσα (Cameroonian Pidgin English) χρησιμοποιείται ως lingua franca, ειδικά στις περιοχές που ήταν αποικία των Βρετανών. Μια μίξη αυτής της γλώσσας με τα Αγγλικά και τα Γαλλικά (Camfranglais) αναπτύσσεται στα αστικά κέντρα από τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Θρησκεία
Το Καμερούν έχει μεγάλη θρησκευτική πολυμορφία και οι κάτοικοι απολαμβάνουν μεγάλο βαθμό θρησκευτικής ελευθερίας. Το 40% του πληθυσμού ασπάζεται αυτόχθονες θρησκείες, το 40% ασπάζεται το Χριστιανισμό και το 20% το Ισλάμ. Οι χριστιανοί συγκεντρώνονται κυρίως στις νότιες και δυτικές περιοχές. Οι μουσουλμάνοι βρίσκονται σε μεγάλους αριθμούς σε όλες τις περιοχές αλλά συγκεντρώνονται κυρίως στο βορρά. Παρατηρείται μεγάλη εσωτερική μετανάστευση. Οι μεγάλες πόλεις έχουν σημαντικούς πληθυσμούς και των δύο θρησκειών, με τζαμιά και εκκλησίες συχνά να βρίσκονται κοντά μεταξύ τους.
Οι αγγλόφωνες περιοχές στα δυτικά είναι κατά κύριο λόγο προτεσταντικές, ενώ οι γαλλόφωνες στα δυτικά και τα νότια κατά κύριο λόγο καθολικές. Οι εθνοτικές ομάδες του νότου ασπάζονται χριστιανικά και ανιμιστικά δόγματα ή ένα συγκρητικό συνδυασμό και των δύο. Διαδεδομένη είναι η πίστη στη μαγεία, που η κυβέρνηση απαγορεύει. Ύποπτοι για μαγεία συχνά υπόκεινται σε βία του όχλου.
Στις βόρειες περιοχές κυρίαρχη εθνοτική ομάδα είναι οι ως επί το πλείστον μουσουλμάνοι Φουλά, αλλά κάποιες ομάδες διατηρούν τα ανιμιστικά πιστεύω τους και αποκαλούνται Κιρντί από τους Φουλά (που σημαίνει παγανιστές στη γλώσσα τους). Η εθνοτική ομάδα Μπαμούμ στα δυτικά είναι επίσης κατά κύριο λόγο μουσουλμανική. Οι παραδοσιακές αυτόχθονες θρησκείες εξασκούνται σε αγροτικές περιοχές σε όλη τη χώρα, αλλά σπάνια στις πόλεις, εν μέρει επειδή πολλές απ' αυτές έχουν έναν εγγενή τοπικό χαρακτήρα.
Επίσης, σε όλη τη χώρα υπάρχουν 37.844 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 1.359 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
Πολιτισμός
Κάθε μία από τις εθνοτικές ομάδες του Καμερούν έχει τις δικές της πολιτιστικές παραδόσεις. Τα έθιμα περιλαμβάνουν γιορτές για γεννήσεις, θανάτους, σπορά, συγκομιδή και θρησκευτικές τελετές.
Η μουσική και ο χορός είναι αναπόσπαστο κομμάτι των καμερουνέζικων γιορτών, κοινωνικών εκδηλώσεων αλλά και της διήγησης ιστοριών. Οι παραδοσιακοί χοροί είναι πολύ χορογραφημένοι και ξεχωρίζουν τους άντρες και τις γυναίκες ή απαγορεύουν εντελώς το ένα φύλο.
Υπάρχουν χοροί για διάφορους σκοπούς, από την απλή διασκέδαση μέχρι τη θρησκευτική τελετουργία. Παραδοσιακά η μουσική μεταδίδεται προφορικά. Σε μια τυπική εκτέλεση μια χορωδία τραγουδιστών ακολουθεί έναν σολίστα. Η μουσική υπόκρουση μπορεί να είναι απλώς παλαμάκια ή χτύπημα των ποδιών, ενώ παραδοσιακά όργανα που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν κουδούνια που φορούν χορευτές, τύμπανα, φλάουτα, κόρνες, κουδινίστρες, γκουίρο, έγχορδα, σφυρίχτρες και ξυλόφωνα, με τον ακριβή συνδυασμό να διαφέρει ανάλογα με την εθνοτική ομάδα και την περιοχή. Κάποιοι μουσικοί ερμηνεύουν ολόκληρα τραγούδια μόνοι τους, με συνοδεία ενός οργάνου που μοιάζει με άρπα.
Η μουσική του Καμερούν περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά μουσικά είδη, όπως ambasse bey, assiko, mangambeu και tsamassi. Η νιγηριανή μουσική έχει επηρεάσει τους αγγλόφωνους καμερουνέζους μουσικούς και το τραγούδι «Sweet Mother» του Νιγηριανοκαμερουνέζου Prince Nico Mbarga είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αφρικανικά τραγούδια. Τα δύο πιο δημοφιλή είδη είναι τα makossa και bikutsi. Το makossa αναπτύχθηκε στη Ντουάλα και αναμιγνύει παραδοσιακή μουσική, highlife, σόουλ και μουσική του Κονγκό (soukous). Καλλιτέχνες όπως οι Manu Dibango, Francis Bebey, Moni Bilé, και Petit-Pays έκαναν το είδος γνωστό σε όλο τον κόσμο τις δεκαετίες του 70 και του 80. Το bikutsi ξεκίνησε ως πολεμική μουσική των Ewondo. Καλλιτέχνες όπως η Anne-Marie Nzié το ανέπτυξαν σε δημοφιλή χορευτική μουσική τη δεκαετία του 40, ενώ οι Mama Ohandja και Les Têtes Brulées το πρόβαλαν διεθνώς κατά τις δεκαετίες 60, 70 και 80.
Η κουζίνα ποικίλει ανάλογα με την περιοχή, αλλά σε όλη τη χώρα συνηθίζεται ένα μεγάλο, ενός πιάτου, απογευματινό γεύμα. Ένα τυπικό πιάτο μπορεί να περιέχει τάρο, καλαμπόκι, μανιόκα, κεχρί, μπανάνες μούσα, πατάτες, ρύζι, ή γιαμ συχνά χτυπημένο σε κους κους. Σερβίρεται με σάλτσα, σούπα ή στιφάδο χορταρικών, φυστίκια, φοινικέλαιο ή άλλα συστατικά. Η προσθήκη κρέατος ή ψαριού είναι δημοφιλής αλλά και ακριβή. Τα πιάτα είναι συνήθως πολύ ζεστά και καρυκεύονται με αλάτι, κόκκινη πιπεριά και ζωμό. Παραδοσιακά ποτά που συνοδεύουν το γεύμα είναι νερό, κρασί από φοινικόδεντρα και μπύρα από κεχρί, αν και η μπύρα, το κρασί και τα αναψυκτικά γίνονται επίσης δημοφιλή. Μαχαιροπίρουνα υπάρχουν αλλά συνήθως το φαγητό τρώγεται με το δεξί χέρι. Το πρωινό αποτελείται από περισσεύματα ψωμιού και φρούτων με καφέ ή τσάι. Μικρά και πρόχειρα γεύματα επίσης συνηθίζονται, εδικά στις μεγάλες πόλεις όπου πωλούνται από πλανόδιους πωλητές.
Παραδοσιακές τέχνες ασκούνται σε όλη τη χώρα για εμπορικούς, διακοσμητικούς και θρησκευτικούς σκοπούς. Ιδιαίτερα συνηθισμένη είναι η παραγωγή ξυλόγλυπτων και γλυπτών. Ο υψηλής ποιότητας πηλός των δυτικών υψιπέδων είναι κατάλληλος για αγγειοπλαστική. Άλλες τέχνες που ασκούνται είναι καλαθοπλεκτική, χειροτεχνίες με χάντρες, χαλκό και μπρούντζο, σκάλισμα και ζωγραφική σε κολοκύθα, κέντημα και κατασκευή δερμάτινων. Στο χτίσιμο των σπιτιών γίνεται χρήση τοπικά διαθέσιμων υλικών και οι κατασκευές ποικίλουν, από προσωρινές κατασκευές με ξύλο και φύλλα της φυλής Mbororo μέχρι τα ορθογώνια σπίτια από λάσπη και άχυρα των φυλών του νότου. Όλο και πιο συχνά χτίζονται κατοικίες από υλικά όπως τσιμέντο και κασσίτερος.
Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος του Καμερούν επικεντρώνεται τόσο σε ευρωπαϊκά όσο και αφρικάνικα θέματα. Συγγραφείς της εποχής της αποικιοκρατίας, όπως ο Louis-Marie Pouka και ο Sankie Maimo, έλαβαν εκπαίδευση από ευρωπαϊκές ιεραποστολές και υποστήριξαν την αφομοίωση του Καμερούν με το δυτικό κόσμο. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συγγραφείς όπως ο Mongo Beti και ο Ferdinand Oyono ανέλυσαν και επέκριναν την αποικιοκρατία και απέρριψαν την αφομοίωση. Λίγο μετά την ανεξαρτησία κινηματογραφιστές όπως ο Jean-Paul Ngassa και η Thérèse Sita-Bella καταπιάστηκαν με παρόμοια θέματα. Τη δεκαετία του 1960 ο Mongo Beti και άλλοι συγγραφείς ασχολήθηκαν με τη μετα-αποικιοκρατική εποχή, τα προβλήματα ανάπτυξης της Αφρικής και την ανάκτηση της αφρικανικής ταυτότητας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι σκηνοθέτες Jean-Pierre Dikongué Pipa και Daniel Kamwa ασχολήθηκαν με τη σύγκρουση μεταξύ παραδοσιακής και μετα-αποικιοκρατικής κοινωνίας. Στις επόμενες δεκαετίες ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία επικεντρώθηκε περισσότερο σε αποκλειστικά καμερουνέζικα θέματα.
Ο αθλητισμός υποστηρίζεται έντονα σε όλες του τις μορφές με εθνική πολιτική. Παραδοσιακά αθλήματα είναι οι αγώνες με κανό και η πάλη, ενώ εκατοντάδες δρομείς συμμετέχουν στον ετήσιο, μήκους 40 χλμ. «Αγώνα Ελπίδας του Όρους Καμερούν». Το Καμερούν είναι μία από τις λίγες τροπικές χώρες που έχουν πάρει μέρος σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Το εθνικό σπορ της χώρας όμως είναι το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν πάρα πολλά ερασιτεχνικά σωματεία, οργανωμένα κατά εθνοτικές ομάδες ή υποστηριζόμενα από εταιρικούς χορηγούς. Η εθνική ομάδα είναι πάρα πολύ πετυχημένη και στο Μουντιάλ του 1990 έφτασε μέχρι τα προημιτελικά. Έχει κερδίσει τέσσερις φορές το Κύπελλο Εθνών Αφρικής και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2000.
Οικονομία
Το Καμερούν είναι μία από τις ισχυρότερες οικονομίες της Υποσαχάριας Αφρικής με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (σε Ισοτιμία Αγοραστικής Δύναμης) να εκτιμάται για το 2009 στα 2.147 δολάρια ΗΠΑ. Οι σημαντικότερες εξαγωγικές αγορές είναι η Γαλλία, Ιταλία, Νότια Κορέα, Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το Καμερούν είναι μέλος της Τράπεζας των κρατών της Κεντρικής Αφρικής (BEAC), της Οικονομικής και Τελωνειακής Ένωσης της Κεντρικής Αφρικής (UDEAC) και του Οργανισμού για την Εναρμόνιση του Δικαίου των Επιχειρήσεων στην Αφρική (OHADA). Νόμισμα είναι το Φράγκο CFA Κεντρικής Αφρικής. Η γραφειοκρατία, οι υψηλοί φόροι και η διαφθορά έχουν εμποδίσει την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Το 2001 η ανεργία ήταν κατ' εκτίμηση 30% και υπολογίζεται ότι περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 το Καμερούν ακολουθεί προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη μείωση της φτώχειας, την ιδιωτικοποίηση βιομηχανιών και την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης. Ο τουρισμός είναι ένας αναπτυσσόμενος τομέας, ιδιαίτερα στην παράκτια περιοχή, γύρω από το Όρος Καμερούν, και στο βορρά.
Οι φυσικοί πόροι του Καμερούν είναι κατάλληλοι για την ανάπτυξη της γεωργίας και της δενδροκαλλιέργειας. Εκτιμάται ότι το 70% του πληθυσμού είναι αγρότες και το 2006 η γεωργία αποτελούσε το 45,2% του ΑΕΠ. Οι περισσότεροι αγρότες καλλιεργούν για την οικογενειακή τους κατανάλωση με απλά εργαλεία. Πωλούν το πλεόνασμα της παραγωγής τους, ενώ κάποιοι διατηρούν ξεχωριστές εκτάσεις για εμπορική εκμετάλλευση. Στα αστικά κέντρα η παροχή τροφίμων βασίζεται ιδιαίτερα στη γεωργία σε μικρή κλίμακα. Το έδαφος και το κλίμα των παράκτιων περιοχών ευνοούν την καλλιέργεια μπανανιάς, κακαόδεντρου, ααβόρας, δέντρου καουτσούκ και τσαγιού. Στα Υψίπεδα του Νότιου Καμερούν παράγονται για εμπορική εκμετάλλευση καφές, ζάχαρη και ταμπάκο, στα δυτικά υψίπεδα καφές ενώ στο βορρά οι φυσικές συνθήκες ευνοούν καλλιέργειες όπως βαμβάκι, φιστίκι και ρύζι. Η εξάρτηση από τις εξαγωγές γεωργικών προϊόντων καθιστούν την οικονομία του Καμερούν ευάλωτη στις μεταβολές των τιμών τους.
Η κτηνοτροφία ασκείται σε όλη τη χώρα. Η αλιεία απασχολεί περίπου 5.000 άτομα και παράγει 20.000 τόνους θαλασσινών το χρόνο. Το κυνήγι, από παλιά βασικό είδος διατροφής για τις αγροτικές περιοχές, σήμερα είναι δημοφιλές στα αστικά κέντρα. Το εμπόριο κρέατος θηραμάτων έχει σήμερα ξεπεράσει την αποψίλωση των δασών ως η κύρια απειλή για την άγρια ζωή στο Καμερούν.
Τα τροπικά δάση στο νότο έχουν τεράστια αποθέματα ξυλείας και υπολογίζεται ότι καλύπτουν το 37% της συνολικής έκτασης της χώρας. Ωστόσο μεγάλες περιοχές του δασών δεν έχουν εύκολη πρόσβαση. Στην υλοτομία δραστηριοποιούνται κυρίως ξένες εταιρίες και ο τομέας παρέχει στην κυβέρνηση έσοδα 60 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ το χρόνο. Υπάρχουν αυστηροί νόμοι για την ασφαλή και βιώσιμη εκμετάλλευση των δασών, στην πράξη όμως ο κρατικός έλεγχος είναι ανεπαρκής.
Η βιομηχανία παρήγαγε το 16,1% του ΑΕΠ το 2006. Το 75% της βιομηχανικής παραγωγής συγκεντρώνεται στη Ντουάλα και τη Bonabéri. Το Καμερούν έχει σημαντικά αποθέματα ορυκτών πόρων, τους οποίους όμως δεν εκμεταλλεύεται σε μεγάλη έκταση. Η παραγωγή πετρελαίου έχει πέσει από το 1985, παραμένει όμως ένας σημαντικός τομέας και οι πτώσεις στην τιμή του έχουν μεγάλη επίπτωση στην οικονομία. Οι ποταμοί στο νότο έχουν σημεία ορμητικής ροής και καταρράκτες που επιτρέπουν τη δημιουργία υδροηλεκτρικών εργοστασίων, μέσω των οποίων καλύπτεται το μεγαλύτερο μέρος των ενεργειακών αναγκών της χώρας. Το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο βρίσκεται στον ποταμό Sanaga. Η υπόλοιπη ενέργεια παράγεται από θερμικές μονάδες πετρελαίου. Ωστόσο μεγάλο μέρος της χώρας παραμένει χωρίς αξιόπιστη πηγή ενέργειας.
Μεταφορές
Οι μεταφορές στο Καμερούν είναι συχνά δυσχερείς. Οι δρόμοι που συνδέουν τις μεγάλες πόλεις είναι σχετικά καλοί, έχουν μια λωρίδα κυκλοφορίας και για τη διέλευσή τους χρεώνονται διόδια. Οι υπόλοιποι δρόμοι δεν συντηρούνται επαρκώς και είναι εκτεθειμένοι στις κακές καιρικές συνθήκες, καθώς μόνο το 10% του οδικού δικτύου είναι ασφαλτοστρωμένο. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Συχνά στήνονται οδοφράγματα από αστυνομικούς και χωροφύλακες με σκοπό την είσπραξη δωροδοκιών από τους ταξιδιώτες. Οι ληστείες στο δρόμο, που από καιρό παρεμποδίζουν την κυκλοφορία κατά μήκος των ανατολικών και δυτικών συνόρων, έχουν αυξηθεί στα ανατολικά λόγω της περαιτέρω αποσταθεροποίησης της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Οι μεγάλες πόλεις συνδέονται με γραμμές υπεραστικών λεωφορείων που εκμεταλλεύονται πολλές ιδιωτικές εταιρίες. Αν και τα λεωφορεία σπάνια τηρούν το χρονοδιάγραμμα, καθώς περιμένουν να πωληθούν όλα τα εισιτήρια για να αναχωρήσουν, είναι το δημοφιλέστερο μέσο μεταφοράς. Το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι κρατικό και εκτείνεται από την Kumba στα δυτικά ως στο Bélabo στα ανατολικά και τη Ngaoundéré στο βορρά. Υπάρχουν δύο διεθνή αεροδρόμια στη Ντουάλα και τη Γκαρουά καθώς και ένα μικρότερο στη Γιαουντέ. Το αεροδρόμιο της Bamenda έχει κλείσει. Το κύριο θαλάσσιο λιμάνι της χώρας είναι στην Ντουάλα, στις εκβολές του ποταμού Wouri. Στο βορρά ο ποταμός Bénoué είναι εποχικά πλωτός από τη Γκαρουά ως το εσωτερικό της Νιγηρίας.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
DeLancey, Mark W., and Mark Dike DeLancey (2000): Historical Dictionary of the Republic of Cameroon (3rd ed.). Lanham, Maryland: The Scarecrow Press.
Fitzpatrick, Mary (2002). "Cameroon." Lonely Planet West Africa, 5th ed. China: Lonely Planet Publications Pty Ltd.
Fomensky, R., M. Gwanfogbe, and F. Tsala, editorial advisers (1985) Macmillan School Atlas for Cameroon. Malaysia: Macmillan Education Ltd.
Geschiere, Peter (1997). The Modernity of Witchcraft: Politics and the Occult in Postcolonial Africa. Charlottesville: University Press of Virginia.
Gwanfogbe, Mathew, Ambrose Meligui, Jean Moukam, and Jeanette Nguoghia (1983). Geography of Cameroon. Hong Kong: Macmillan Education Ltd.
Hudgens, Jim, and Richard Trillo (1999). West Africa: The Rough Guide. 3rd ed. London: Rough Guides Ltd.
MacDonald, Brian S. (1997). "Case Study 4: Cameroon", Military Spending in Developing Countries: How Much Is Too Much? McGill-Queen's University Press.
Mbaku, John Mukum (2005). Culture and Customs of Cameroon. Westport, Connecticut: Greenwood Press.
Neba, Aaron (1999). Modern Geography of the Republic of Cameroon, 3rd ed. Bamenda: Neba Publishers.
Nkolo, Jean-Victor, and Graeme Ewens (2000). "Cameroon: Music of a Small Continent". World Music, Volume 1: Africa, Europe and the Middle East. London: Rough Guides Ltd.
West, Ben (2004). Cameroon: The Bradt Travel Guide. Guilford, Connecticut: The Globe Pequot Press Inc.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προεδρία της Δημοκρατίας ,
Κρατική Ραδιοτηλεόραση ,
Κρατικός Οργανισμός Τουρισμού ,
|
739116
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1%20%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD
|
Σαφούρα Αλιζαντέ
|
Η Σαφούρα Αλιζαντέ (αζέρικα: Səfurə Əlizadə, 20 Σεπτεμβρίου 1992) είναι Αζέρα τραγουδίστρια.
Εκπροσώπησε το Αζερμπαϊτζάν το 2010 στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision, με το τραγούδι "Drip Drop", και τερμάτισε στην 5η θέση στο τελικό.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αζέρες τραγουδίστριες
Συμμετέχοντες στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision με το Αζερμπαϊτζάν
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2010
Συμμετέχοντες στη Eurovision
|
730025
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Φεμινιστική θεωρία
|
Η φεμινιστική θεωρία είναι η επέκταση του φεμινισμού σε θεωρητικό, λογοτεχνικό ή φιλοσοφικό λόγο. Στόχος του είναι να κατανοήσει τη φύση της ανισότητας των φύλων. Εξετάζει τους κοινωνικούς ρόλους, τις εμπειρίες, τα ενδιαφέροντα, τις δουλειές και τη φεμινιστική πολιτική των γυναικών και των ανδρών σε διάφορους τομείς, όπως η ανθρωπολογία και η κοινωνιολογία, η επικοινωνία, η θεωρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η ψυχανάλυση, η οικολογία, η οικιακή οικονομία, η λογοτεχνία, η εκπαίδευση και η φιλοσοφία.
Η φεμινιστική θεωρία εστιάζει συχνά στην ανάλυση της ανισότητας των φύλων. Τα θέματα που διερευνώνται συχνά στη φεμινιστική θεωρία περιλαμβάνουν διακρίσεις, αντικειμενοποίηση (ειδικά σεξουαλική αντικειμενοποίηση), καταπίεση, πατριαρχία, στερεότυπα, ιστορία τέχνης και σύγχρονη τέχνη, και αισθητική.
Παραπομπές
Κοινωνιολογικές θεωρίες
Φεμινιστική φιλοσοφία
Φεμινιστική θεωρία
|
127947
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πανεπιστήμιο της Λειψίας
|
Το Πανεπιστήμιο της Λειψίας (Universität Leipzig) είναι το δεύτερο παλαιότερο πανεπιστήμιο σε συνεχή λειτουργία στην επικράτεια της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το παλαιότερο είναι το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Τα πανεπιστήμια της Κολωνίας, Ερφούρτης και του Βίρτσμπουργκ, παρόλο που πρωτοϊδρύθηκαν πριν το Πανεπιστήμιο της Λειψίας, επανιδρύθηκαν μετά το πανεπιστήμιο της Λειψίας μετά από μακριά διακοπή της λειτουργίας τους. Η Alma mater lipsiensis έχει έναν προϋπολογισμό της τάξεως των 320.417 εκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται περί κρατικού πανεπιστημίου, αλλά, όπως πλέον όλα τα πανεπιστήμια της Γερμανίας, δε χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και από διάφορες επιχορηγήσεις του ευρύτερου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (45.196 εκατομμύρια ευρώ). Στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας έχουν σπουδάσει πολλοί Έλληνες διανοούμενοι.
Ιστορία
Ίδρυση
Το πανεπιστήμιο είχε ως αρχικό πρότυπο ίδρυσής του το Πανεπιστήμιο της Πράγας, από το οποίο αποσύρθηκαν στη Λειψία τα μέλη της γερμανόφωνης σχολής μετά την κρίση Γιαν Χους και το Διάταγμα του Κουτνά Χόρα. Η ίδρυση του πανεπιστημίου της Λειψίας εγκρίθηκε από τον Πάπα Αλέξανδρο Η' στις 9 Σεπτεμβρίου 1409, και τελικά το πανεπιστήμιο άνοιξε στις 2 Δεκεμβρίου με πρώτο πρύτανη τον Γιόχαν Όττο φον Μύνστερμπεργκ.
Μεταξύ των ετών 1953 και 1991, το πανεπιστήμιο αποκαλείτο Πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ.
Βιβλιοθήκη
Η πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη της Λειψίας ιδρύθηκε το 1543. Είναι μία από τις αρχαιότερες γερμανικές πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες και χρησιμοποιείται ως πηγή φιλολογικής έρευνας και γενικότερων πληροφοριών για το πανεπιστήμιο της Λειψίας και το ευρύτερο κοινό της περιοχής. Οι εκτεταμένες ιστορικές και ειδικές συλλογές του είναι αναγνωροισμένες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η βιβλιοθήκη συγκροτείται από το κεντρικό κτήριο "Bibliotheca Albertina" και σαράντα κλάδους κοντά στα αντίστοιχα ακαδημαϊκά ιδρύματα. Το συνολικό απόθεμα τις βιβλιοθήκης φθάνει τα 5 εκατομμύρια τόμους και περίπου 7.700 περιοδικές εκδόσεις. Οι συλλογές ποικίλλουν από σημαντικά μεσαιωνικά χειρόγραφα, παπύρους, αυτόγραφα, όστρακα και νομίσματα.
Campus
Το αστικό campus συντίθεται από αρκετές διαφορετικές τοποθεσίες. Το κεντρικό κτήριο στο κέντρο της Λειψίας κατασκευάστηκε το 2005. Τα σχέδια για το νέο κτήριο του πανεπιστημίου εκπόνησε ο ολλανδός αρχιτέκτονας Έρικ βαν Έγκεραατ. Το εκτιμώμενο συνολικό κόστος για το πρόγραμμα ανακατασκευών αναφέρεται ότι φθάνει στα 140 εκατομμύρια ευρώ. Το νέο κτήριο προβλέπεται να ολοκληρωθεί το 2009, εγκαίρως δηλαδή για τον εορτασμό των 600 χρόνων του πανεπιστημίου.
Εκτός από τις σχολές και τα δι΄παφορα ιδρύματα, υπάρχουν αρκετά περιφερειακά σώματα στην υπηρεσία του πανεπιστημίου, όπως αρχεία και διοικητικά κτήρια, μουσείο μουσικών οργάνων και πανεπιστημιακή κλινική. Ο βοτανικός κήπος του πανεππιστημίου (Botanischer Garten) ιδρύθηκε το 1542 και είναι ο δεύτερος αρχαιότερος βοτανικός κήπος στην Ευρώπη.
Σχολές
Οι αρχικές τέσσερεις σχολές ήταν η Σχολή Τεχνών, θεολογίας, Ιατρικής και Νομικής. Σήμερα, το πανεπιστήμιο συντίθεται από τις παρακάτω 14 σχολές:
Θεολογίας
Νομικής
Ιστορίας, Τέχνης, Ανατολικών Σπουδών
Φιλολογίας
Εκπαίδευσης
Κοινωνικών επιστημών και Φιλοσοφίας
Οικονομικών και Διαχείρισης
Επιστημών Αθλητισμού
Ιατρικής με πανεπιστημιακό νοσοκομείο
Μαθηματικών και Επιστήμης Υπολογιστών
Βιοεπιστημών, Φαρμακευτικής και Ψυχολογίας
Φυσικής και Επιστημών της Γης
Χημείας και Ορυκτολογίας
Κτηνιατρικής
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος δικτυακός τόπος του πανεπιστημίου αγγλ. και γερμ.
Leipziger Universitätsverlag εκδοτικός οίκος
Αμερικανικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Λειψίας
Λειψια
Λειψια
|
230733
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης
|
Η Πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης στη Νέα Σμύρνη βρίσκεται στην βασική είσοδο της πόλης από τη Λεωφόρο Συγγρού, στη θέση που παλιότερα ήταν γνωστή ως "Στροφή Νέας Σμύρνης". Επί της πλατείας έχει διαμορφωθεί το "Άλσος Μικρασιατικής Μνημοσύνης".
Θέση
Η χωροθέτηση της Πλατείας Χρυσοστόμου προβλέφθηκε από το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της Νέας Σμύρνης, στα τέλη της δεκαετίας 1920-30. Αφιερώθηκε στον εθνομάρτυρα τελευταίο μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, ώστε ο εισερχόμενος στην προσφυγική συνοικία να αντιλαμβάνεται το χαρακτήρα της νέας πόλης.
Η πλατεία περιβάλλεται από βασικούς οδικούς άξονες της Ν. Σμύρνης, μιας και βρίσκεται παρά τη λεωφόρο Συγγρού. Στα δυτικά οριοθετείται από την "οδό Νικολάου Πλαστήρα", στα βόρεια από την "οδό Αγίας Φωτεινής" και στα νότια από την "οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου".
Από τους δρόμους αυτούς διέρχονται λεωφορειακές γραμμές που συνδέουν την πόλη με το κέντρο της Αθήνας και τις περιοχές: Πειραιάς, Παλαιό Φάληρο, Καλλιθέα, Μοσχάτο, Δάφνη, Άγιος Δημήτριος, Υμηττός, Βύρωνας, Ηλιούπολη, Νέος Κόσμος κλπ.
Έχει τραπεζοειδές σχήμα και στα βόρεια συνδέεται με τον υπαίθριο χώρο της Εστίας Νέας Σμύρνης.
Άλσος Μικρασιατικής Μνημοσύνης
Η πλατεία έχει σχήμα τραπεζίου. Στη στενή έδρα, που βρίσκεται προς τη λεωφόρο Συγγρού, δεσπόζει ο ανδριάντας του Χρυσόστομου, έργο του Σμυρνιού γλύπτη Θανάση Απάρτη, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν στις 20 Νοεμβρίου 1965.
Στο εσωτερικό της πλατείας δημιουργήθηκε μικρό πάρκο, το οποίο σταδιακά διαμορφώθηκε στο "Άλσος Μικρασιατικής Μνημοσύνης", το οποίο παρεμβάλλεται ανάμεσα στο χώρο με το άγαλμα του ιεράρχη Χρυσοστόμου και το μέγαρο της Εστίας Ν. Σμύρνης. Εδώ έχουν τοποθετηθεί μνημεία, έργα του Βάσου Καπάνταη, αφιερωμένα στις χαμένες πατρίδες και στα θύματα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Επίσης, υπάρχουν προτομές προσωπικοτήτων της Νέας Σμύρνης.
Γλυπτά του Άλσους
Στο Άλσος Μικρασιατικής Μνημοσύνης εκτίθενται τα ακόλουθα γλυπτά:
Έργα του Βάσου Καπάνταη:
"Μικρασιατικά Παράλια", 1969.
"Μνημείο Προσκόπων Αϊδινίου", 1975.
"Πρόσφυγες από την Πέργαμο", 1978.
"Η καμπάνα των Αρμενίων", 1979.
"Σμύρνα", 1985: με την μάνα και το παιδί της να αγναντεύουν προς τη χαμένη πατρίδα τους.
"Ιωνία", μεταλλική πλάκα με αναπαραστάσεις από την Ιωνία επί μαρμάρινου βράχου.
"Επιτύμβια Νίκη", 1987.
"Αϊβαλί 1580", 1987: η ημερομηνία αναφέρεται στο έτος ίδρυσης της πόλης Κυδωνιές ή Αϊβαλί από κατοίκους της Λέσβου.
"Ακρίτας του Πόντου", 1988.
"Προτομή Δημήτριου Ιωαν. Αρχιγένη", ιατρός-συγγραφέας.
"Προτομή Αθανασίου Κρύλλου", πρώτος Κοινοτάρχης Νέας Σμύρνης.
Έργα του γλύπτη Νικόλαου Παυλόπουλου:
"Προτομή του Στέλιου Σπεράντζα (1888–1962)", λογοτέχνης από τη Σμύρνη.
"Προτομή του Μιχαήλ Αθ. Αναστασιάδη", κορυφαίος φυσικός.
"Προτομή του Χρήστου Σωκ. Σολομωνίδη (1987–1976)", λογοτέχνης και ιστορικός από τη Σμύρνη.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα Δήμου Ν. Σμύρνης
"Πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης" wikimapia.org
Νέα Σμύρνη "Γλυπτοθήκη"
Πρωτοβουλία κατοίκων ενάντια στην καταστροφή της ιστορικής πλατείας
Πηγές
Δήμου Ν. Σμύρνης, "Νέα Σμύρνη: Από την καταστροφή στη δημιουργία", 2010.
Νέα Σμύρνη
Χρυσοστομου
|
426345
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%A6%20%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BB
|
ΚΦ Αλμπέτρολ
|
Η ΚΦ Αλμπέτρολ είναι μια αλβανική ποδοσφαιρική ομάδα. Ιδρύθηκε το 1947. Έδρα της ομάδας είναι το Alush Noga Stadium χωρητικότητας 4000 θεατών. Συμμετέχει στη δεύτερη κατηγορία Αλβανίας.
Τίτλοι
Α΄ Κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Αλβανίας
Πρωταθλήτρια (1): 1973-74
Albanian Second Division
Πρωταθλήτρια (3): 1962-63, 1964–65, 2012–13
Ποδοσφαιρικές ομάδες Αλβανίας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1947
|
227943
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B5%CF%89%CE%BD
|
Προτεραιότητα πράξεων
|
Η προτεραιότητα τέλεσης των πράξεων, όπως χρησιμοποιείται στα μαθηματικά και σε πολλές από τις γλώσσες προγραμματισμού είναι:
εκφράσεις μέσα σε παρενθέσεις
δυνάμεις και ρίζες
πολλαπλασιασμοί και διαιρέσεις (με τη σειρά που εμφανίζονται στην έκφραση, αριστερά προς δεξιά)
προσθέσεις και αφαιρέσεις (με τη σειρά που εμφανίζονται στην έκφραση, αριστερά προς δεξιά)
Η πιο πάνω σειρά σημαίνει ότι σε μια μαθηματική έκφραση υπολογίζονται πρώτα οι τελεστές που προηγούνται στη σειρά προτεραιότητας, άσχετα με την θέση στην οποία εμφανίζονται μέσα στην έκφραση. Οι ισότιμοι τελεστές (συνεχόμενες προσθέσεις ή συνεχόμενοι πολλαπλασιασμοί) μπορούν να υπολογίζονται με οποιαδήποτε σειρά, λόγω της προσεταιριστικής και της αντιμεταθετικής ιδιότητας της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού. Ακόμα, σε αυτό το πλαίσιο, η αφαίρεση θεωρείται ειδική περίπτωση πρόσθεσης (πρόσθεση του αντίθετου αριθμού) και η διαίρεση ειδική περίπτωση πολλαπλασιασμού (πολλαπλασιασμός με το αντίστροφο του αριθμού).
Παραδείγματα
Η οριζόντια γραμμή που διαχωρίζει το κλάσμα λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ομαδοποίηση:
Για πιο εύκολη ανάγνωση της μαθηματικής έκφρασης, μερικές φορές χρησιμοποιούνται άγκιστρα { } ή αγκύλες [ ], για να αποφευχθεί η γραφή συνεχόμενων παρενθέσεων και να γίνει πιο σαφές το τέλος μιας ομαδοποίησης:
Διαφορετικές ερμηνείες
Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες διαφορετικές εφαρμογές της προτεραιότητας χρησιμοποιούν διαφορετικές συμβάσεις για τη χρήση του τελεστή αρνητικού αριθμού − (συνήθως διαβάζεται «πλην»). Στα μαθηματικά, η έκφραση −32 ερμηνεύεται ως −(32) = −9 αλλά σε μερικές εφαρμογές (για παράδειγμα στο Microsoft Excel) και σε μερικές γλώσσες προγραμματισμού (για παράδειγμα στη γλώσσα bc), ο τελεστής έχει ψηλότερη προτεραιότητα από τη δύναμη. Επομένως σε εκείνες τις περιπτώσεις το −32 ερμηνεύεται ως (−3)2 = 9.
Παρόμοια ασάφεια προκύπτει κατά τη χρήση της καθέτου («/»). Η σειρά χαρακτήρων "1/2x" κατά τις πιο πάνω συμβάσεις ερμηνεύεται ως (1/2)x, ενώ μια άλλη ερμηνεία θα μπορούσε να είναι 1/(2x). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η χρήση των παρενθέσεων μπορεί να αποσαφηνίσει την προτεραιότητα τέλεσης των πράξεων.
Γλώσσες προγραμματισμού
Οι περισσότερες γλώσσες προγραμματισμού χρησιμοποιούν την πρότυπη προτεραιότητα για τους μαθηματικούς τελεστές, και προσθέτουν σε αυτήν τις δικές τους συμβάσεις για τους επιπλέον τελεστές που προσφέρει η κάθε γλώσσα. Εξαίρεση αποτελούν οι γλώσσες APL και Smalltalk, στις οποίες η προτεραιότητα είναι απλά η σειρά στην οποία γράφονται οι τελεστές (δεξιά προς αριστερά, και αριστερά προς δεξιά, αντίστοιχα).
Στην γλώσσα C, και σε μερικές ακόμα που έχουν κληρονομήσει την προτεραιότητα τελεστών της C (όπως οι C++, Perl και PHP), η προτεραιότητα αλλάζει από δεξιά προς αριστερά και από αριστερά προς δεξιά για διαφορετικούς τελεστές, κάτι το οποίο ο ίδιος ο δημιουργός της C χαρακτήρισε μη ικανοποιητικό.
Παραπομπές
Άλγεβρα
Προγραμματισμός
Αφηρημένη άλγεβρα
|
44968
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CE%B9
|
Δερβένι
|
Η λέξη Δερβένι ή Ντερβένι (ουδετέρου γένους) προέρχεται από την τουρκική λέξη "ντερβέν", που και αυτή είναι παραφθορά της περσικής «ντερμπέντ». Στην ελληνική γλώσσα άρχισε να χρησμοποιείται την περίοδο της Τουρκοκρατίας και διατηρήθηκε μέχρι και μετά την Επανάσταση του 1821, ως γεωγραφικός προσδιορισμός στενής διάβασης διαμέσου ορεινών όγκων, καθώς και είσοδος ή έξοδος πύλης προς ευρύτερη περιοχή. Συνώνυμη ήταν επίσης και η λέξη «κλεισώρεια» ή (περισσότερο σε χρήση) «Κλεισούρα».
Ο όρος Δερβενάκι ή Ντερβενάκι προέρχεται επίσης από την τουρκική λέξη "Ντερβενάκ", που σημαίνει μικρό σε μήκος πέρασμα ή δίοδος. Στο πληθυντικό αριθμό "Δερβενάκια": εκτός του ότι μπορεί ν΄ αναφέρεται σε πολλά μικρά δερβένια, ειδικότερα για την Πελοπόννησο ο όρος αυτός αποδίδονταν στα τέσσερα ορεινά περάσματα από τη πεδιάδα του Άργους στη Κόρινθο τα οποία και έφεραν τις ακόλουθες ονομασίες:
Το μπογάζι της Νεμέας
Το Δερβενάκι του Τρητού
Τα Στενά του Άη Σώστη και
Το Δερβενάκι του Αγιονορίου ή Κλεισούρα Αϊνόρι.
Σ΄ αυτά τα 4 Δερβενάκια στις 26 με 28 Ιουλίου του 1822 έλαβε χώρα μία από τις δραματικότερες και ενδοξότερες μάχες της Ελληνικής επανάστασης του 1821, η Μάχη των Δερβενακίων.
Το Δερβέν Φούρκα (σημερινό Καλαμάκι Φθιώτιδας) στην Όθρυ .Στα Στενά της Φούρκας έγινε μέγάλη μάχη τον Μάιο του 1897 κατά τον Ατυχή Πόλεμο
Δείτε επίσης
Δερβέναγας
Δερβένι Αρκαδίας
Δερβένι Αχαΐας
Δερβένι Κορινθίας
Δερβένι (Μέτσοβο)
Δερβένι Θεσσαλονίκης
Δρέβενο Αξιούπολης
Καλαμάκι Φθιώτιδας-Δερβέν Φούρκα
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ. 5ος, σ. 880.
Ορεινά περάσματα
|
178090
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ιωαννίκιος Καρτάνος
|
Ο Ιωαννίκος Καρτάνος ήταν Έλληνας λόγιος του 16ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Ήταν ιερομόναχος και μέγας πρωτοσύγγελος. Φυλακίστηκε όταν διέτριβε στην Βενετία, και στην φυλακή έγραψε μετάφραση των κατά την κρίση του σημαντικότερων τμημάτων της Παλαιάς Διαθήκης στην καθομιλουμένη γλώσσα.
Όταν απολύθηκε από την φυλακή δεν ησύχασε, αλλά πήγε στην μεγάλη Εκκλησία και ζήτησε να ανταμειφθεί για το πόνημά του, ζητώντας να προβιβαστεί σε αρχιερέα. Ο Πατριάρχης όμως απέκρουσε το αίτημα του Καρτάνου, αποκαλώντας τον ετερόδοξο και ανάξιο να προΐσταται χριστιανικού ποιμνίου. Ο Ρουσάνος μάλιστα συμβούλευσε τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Αθανάσιο (επειδή τότε ο Καρτάνος διέτριβε στην επαρχία αυτή), να κηρύξει αιρετικό τον Καρτάνο και Καρτανίτες αυτούς που λάθρα ή φανερά δέχονταν τα συγγράμματα του Καρτάνου.
Συγγράμματα
Ἡ Παλαιά τε καὶ Νέα Διαθήκη, ἤτοι τὸ ἄνθος καὶ ἀναγκαῖον αὐτῆς (1536)
Λόγοι που συνεκδόθηκαν με το Άνθος και μετατυπώθηκαν με τον Θησαυρό του Δαμασκηνού το 1638
Έκθεση του θείου καθήκοντος
Ιατροσόφιο συνταχθέν και ελεγθέν από των τριών ιατρών Ιπποκράτους, Γαληνού και Μελετίου
Πηγές
Jeffreys, M., «Ioannikios Kartanos. “Βιβλίον πάνυ ὠφέλιμον” » , Ἑλληνικά, 50, 1 (2000), σσ. 45-53
Βιβλιογραφία
Κακουλίδη-Πάνου Ελένη, «Ιωαννίκιος Καρτάνος. Συμβολή στη δημώδη πεζογραφία του 16ου αιώνα», Θησαυρίσματα, τομ.12 (1975),σελ. 218-256
Έλληνες λόγιοι του 16ου αιώνα
|
364530
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Λογγάδες Ιωαννίνων
|
Οι Λογγάδες είναι μικρό χωριό του νομού Ιωαννίνων, σε μικρότερη απόσταση από 500 μ. από τη λίμνη Παμβώτιδα των Ιωαννίνων, στην ανατολική πλευρά της. Ο πληθυσμός με απογραφή του 2011 ήταν 859 άτομα. Η απόσταση από το κέντρο των Λογγάδων μέχρι το κέντρο των Ιωαννίνων είναι 13 χλμ. Τα γειτονικά χωρία είναι η Βασιλική, η Αμφιθέα, η Μάζια, το Δροσοχώρι, το Πέραμα, η Κατσικά. Το προηγούμενο όνομα των Λογγάδων ήταν Αρδομίστα ή Αδρομίστα. Η κεντρική εκκλησία είναι ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Οι Λογγάδες έχουν και μία τοπική ομάδα με όνομα Τιτάν Λογγάδων, ενώ παλαιότερα ονομαζόταν Άφοβος. Αυτή η ομάδα έχει αναδείξει πολλούς ποδοσφαιριστές που μέχρι και σήμερα παίζουν μέχρι και στην α΄ κατηγορία Ελλάδος. Αυτη η ομάδα έχει φτάσει μέχρι την Δ εθνική κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος την αγωνιστική περίοδο 1991-1992.
Στο χωριό είναι χτισμένο το Αρσάκειο δημοτικό και γυμνάσιο Ιωαννίνων. Το Αρσάκειο Ιωαννίνων (2009) χτίστηκε λόγω της ομόφωνης απόφασης των Λογγαδίτων να δοθούν μερικά στρέμματα για να χτιστεί το κτίριο.
Στην κοινότητα των Λογγάδων βρίσκονται σε λειτουργία επίσης το δημόσιο Νηπειαγωγείο, Δημοτικό καθώς και το Γυμνάσιο.
Οι Λογγάδες είναι ένα χωριό με πολλές εκκλησίες. Μερικές είναι ο Άγιος Μηνάς, η Αγία φανερωμένη κ.α. Όμως ο κεντρικός ναός της εκκλησίας είναι ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Πριν από 40 χρόνια, οι Λογγαδιώτες, βλέποντας ότι η Παλαιά Εκκλησία δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες τους, αποφάσισαν να χτίσουν τον Ιερό Ναό,προς Τιμήν Της Παναγίας. Πρωτοστάτης ο Χρήστος Μάστορας, με όλους τους συγχωριανούς δίπλα του, με εράνους και αιτήματα βοήθειας κατάφεραν να θεμελιώσουν τον ναό. Ο ναός εγκαινάστηκε από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων δέκα χρόνια ύστερα απο την αρχή της κατασκευής του.
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
Δήμος Ιωαννιτών
|
847407
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BD%20%CE%93%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%AC%CE%B9
|
Τιν Γεντβάι
|
Ο Τιν Γεντβάι ( γεννημένος στις 28 Νοεμβρίου 1995) είναι Κροάτης επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως αμυντικός στον Παναθηναϊκό, ως δανεικός από την Λοκομοτίβ Μόσχας. Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας της Κροατίας που τερμάτισε δευτεραθλήτρια της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Αναπτύσσεται κυρίως ως σέντερ μπακ και περιστασιακά ως δεξί μπακ.
Καριέρα σε συλλόγους
Ντιναμό Ζάγκρεμπ
Ο Γεντβάι ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2013 με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ, προερχόμενος από την ακαδημία της ομάδας. Έκανε το ντεμπούτο του σε αγώνα με την Όσιγιεκ. Σκόραρε το ντεμπούτο του γκολ εναντίον της Τσιμπάλια.
Κατά την πρώτη του επαγγελματική σεζόν με τον σύλλογο, κέρδισε το πρωτάθλημα της Κροατίας. Στην αρχή της νέας χρονιάς κέρδισε άλλο ένα τρόπαιο με τον σύλλογο όταν η Ντιναμό νίκησε τη Χάιντουκ Σπλιτ στο Κροατικό Σούπερ Καπ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Ντιναμό, έκανε συνολικά 14 επίσημες εμφανίσεις για τον σύλλογο.
Ρόμα
Στο τέλος της πρώτης του επαγγελματικής σεζόν, ήταν στο στόχαστρο της Ρόμα, αλλά η αρχική προσφορά απορρίφθηκε από την Ντιναμό. Στις 10 Ιουλίου 2013, τελικά επιβεβαιώθηκε ότι ο Γεντβάι είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον ρωμαϊκό σύλλογο. Έκανε το ντεμπούτο του την 1η Δεκεμβρίου 2013 ως αλλαγή στην νίκη της Ρόμα με 4-0 επί της Τζένοα. Έκανε το ντεμπούτο του ως βασικός ενάντια στην ίδια αντίπαλο στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν με τη Τζένοα να κερδίζει με 1–0 στο Στάδιο Λουίτζι Φεράρις. Αυτές ήταν οι μόνο δύο εμφανίσεις του για τη σεζόν, καθώς ήταν στον πάγκο 33 φορές για τη Ρόμα την σεζόν 2013-14.
Μπάγερ Λεβερκούζεν
Στις 11 Ιουνίου 2014, η Μπάγερ Λεβερκούζεν ανακοίνωσε ότι είχε καταλήξει σε συμφωνία με την Ρόμα για τον δανεισμό του Γεντβάι, μέχρι το τέλος της σεζόν 2015-16. Το ντεμπούτο του με τους Γερμανούς έγινε σε μία νίκη με 6–0 επί της Αλεμάνια Βαλνταλγκεσχάϊμ στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Γερμανίας. Μόλις λίγες μέρες αργότερα, στις 19 Αυγούστου, έκανε το ντεμπούτο του με τους Γερμανούς στο Τσάμπιονς Λιγκ, ως αλλαγή στο 46ο λεπτό στην εκτός έδρας νίκη 3-2 της Λεβερκούζεν στη Δανία επί της Κοπεγχάγης για τα πλέι-οφ. Έπαιξε επίσης στον επαναληπτικό αγώνα με τελικό αποτέλεσμα υπέρ των Γερμανών με 4–0, κερδίζοντας την πρόκριση στη φάση των ομίλων.
Στις 20 Ιανουαρίου 2015, η Λεβερκούζεν επιβεβαίωσε ότι είχε υπογράψει τον Γεντβάι από τη Ρόμα με μόνιμη συμφωνία και υπέγραψε συμβόλαιο με τον Κροάτη αμυντικό μέχρι το 2020. Ωστόσο μπόρεσε να κάνει μόνο μία εμφάνιση στο πρώτο μισό της χρονιάς. Αυτό οφειλόταν σε τραυματισμό στον μηρό που επανεμφανίστηκε τρεις φορές. Η μοναδική του εμφάνιση έγινε κόντρα στο Αμβούργο τον Οκτώβριο, όπου μπήκε ως αλλαγή. Στις 29 Οκτωβρίου 2016, σημείωσε το νικητήριο γκολ σε μια νίκη 2–1 εναντίον της Βόλφσμπουργκ.
Στις 20 Αυγούστου 2019, ο Γεντβάι δόθηκε δανεικός στην Άουγκσμπουργκ μέχρι το τέλος της σεζόν. Στις 17 Δεκεμβρίου, σημείωσε το δεύτερο γκολ σε μια νίκη 3–0 επί της Φορτούνα Ντίσελντορφ. Στις 16 Μαΐου 2020, σημείωσε το μοναδικό γκολ σε μια ήττα 2–1 από τηΒόλφσμπουργκ. Μετά την επιστροφή του στη Λεβερκούζεν το καλοκαίρι του 2020, ο Γεντβάι αποκλείστηκε εντελώς από τον προπονητή Πέτερ Μπος, παίζοντας μόνο στο Γιουρόπα Λιγκ.
Λοκομοτίβ Μόσχας
Στις 24 Ιουλίου 2021, ο Γεντβάι υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας τεσσάρων ετών με την Λοκομοτίβ Μόσχας. Εισήχθη για να αντικαταστήσει τον συμπατριώτη του Βέντραν Τσόρλουκα, ο οποίος είχε αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο δύο μήνες νωρίτερα. Έκανε το ντεμπούτο του στις 6 Αυγούστου ως αλλαγή στο 46ο λεπτό ενάντια της Ούφα, με τελικό σκορ 1–1. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τη Λοκομοτίβ στις 25 Οκτωβρίου σε μια νίκη 2–1 επί της Σότσι.
Αλ Αΐν
Στις 20 Δεκεμβρίου 2022, ο Γεντβάι δόθηκε δανεικός στην Αλ Αΐν μέχρι τις 30 Ιουνίου 2023, με δικαίωμα αγοράς.
Παναθηναϊκός
Στις 14 Ιουλίου 2023, η Λοκομοτίβ ανακοίνωσε ότι ο Γεντβάι θα δοθεί εκ νέου δανεικός για όλη τη σεζόν, αυτή την φορά στον Παναθηναϊκό.
Διεθνής καριέρα
Ο Γεντβάι έχει εκπροσωπήσει την Κροατία σε διάφορες ομάδες νέων. Έκανε το ντεμπούτο του με την αντρική ομάδα σε ηλικία 18 ετών, παίζοντας το τελευταίο 13λεπτο σε φιλικό αγώνα με την Κύπρο στις 4 Σεπτεμβρίου 2014. Στις 31 Μαΐου 2016, επιβεβαιώθηκε ότι ήταν μέλος της ομάδας της Κροατίας για το UEFA Euro 2016. Επιλέχθηκε για να ξεκινήσει έναν αγώνα εναντίον της Ισπανίας, τον οποίο κέρδισε η Κροατία με 2–1.
Τον Μάιο του 2018, ονομάστηκε στην προκαταρκτική ομάδα 32 ανδρών της Κροατίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 στη Ρωσία. Εμφανίστηκε μία φορά κατά τη διάρκεια του τουρνουά, παίζοντας ολόκληρα τα ενενήντα λεπτά σε μία νίκη με 2-1 επί της Ισλανδίας. Η Κροατία τελείωσε το τουρνουά ως φιναλίστ έναντι της Γαλλίας. Στις 16 Νοεμβρίου 2018, σκόραρε δύο γκολ σε έναν αγώνα των ομίλων του UEFA Nations League ενάντια της Ισπανίας, συμπεριλαμβανομένου του νικητήριου γκολ σε νίκη με 3–2.
Κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Euro 2020 έπαιζε τακτικά, αντικαθιστώντας τον τραυματισμένο δεξιό μπακ Σίμε Βρσάλικο με εμφανίσεις σε πέντε από τα οκτώ παιχνίδια. Ωστόσο, πριν από τους αγώνες του UEFA Nations League με τη Σουηδία και την Πορτογαλία, αποβλήθηκε από την εθνική ομάδα.
Διακρίσεις Ντιναμό Ζάγκρεμπ
Prva HNL : 2012–13
Σούπερ Καπ Κροατίας : 2013Κροατία Φιναλίστ Παγκόσμιος Κύπελλο FIFA : 2018 Ατομικά'
Η ελπίδα της χρονιάς στο Κροατικό Ποδόσφαιρο : 2014
Παραπομπές
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2016
Ποδοσφαιριστές Προ Λιγκ ΗΑΕ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ Ρωσίας
Ποδοσφαιριστές Μπούντεσλιγκα
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Ποδοσφαιριστές Πρβα Λίγκα
Ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού
Ποδοσφαιριστές Αλ Αΐν ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Λοκομοτίβ Μόσχας
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Άουγκσμπουργκ
Ποδοσφαιριστές Μπάγερ Λεβερκούζεν
Ποδοσφαιριστές Ρόμα
Ποδοσφαιριστές Ντιναμό Ζάγκρεμπ
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Κροατίας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Κροατίας Κ21
|
35186
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Βρασμός
|
Βρασμός ή ζέση, τόσο στη Φυσική όσο και στη Χημεία, ονομάζεται η μετατροπή της μάζας μιας ποσότητας υγρού σε αέριο. Αποτελεί δε μια από τις αλλαγές φάσεων της φυσικής μορφής της ύλης (κατάσταση της ύλης). Διακρίνεται από την εξάτμιση από το γεγονός ότι στο βρασμό έχουμε δημιουργία φυσαλίδων αερίου σε όλο τον όγκο του υγρού, ενώ στην εξάτμιση έχουμε διαφυγή μορίων του υγρού μόνο από την επιφάνειά του.
Καθώς θερμαίνεται ένα υγρό τα σωματίδιά του που συγκροτούν αυτό αρχίζουν να ταλαντώνονται όλο και ταχύτερα. Έτσι σιγά σιγά υπερνικούν τις μεταξύ τους ελκτικές δυνάμεις που τα συγκρατούν στις πρότερες θέσεις ισορροπίας τους με αποτέλεσμα το υγρό ν' αρχίζει να βράζει. Η θερμοκρασία στην οποία βράζει μια καθαρή υγρή ουσία λέγεται σημείο βρασμού (Σ.Β.), ή «θερμοκρασία βρασμού». Συνεπώς κάθε καθαρή ουσία έχει συγκεκριμένο σημείο βρασμού ή σημείο ζέσεως (Σ.Ζ.).
Πάντως, το σημείο βρασμού εξαρτάται από την πίεση του αέρα (ή του αερίου) που περιβάλλει το υγρό. Για παράδειγμα το νερό βράζει στους 100 °C (ή 212 °F) στο επίπεδο της θάλασσας. Αντίθετα, σε περιοχές με μεγάλο υψόμετρο, όπου εκεί η ατμοσφαιρική πίεση είναι μικρότερη, το «σημείο βρασμού» είναι αισθητά χαμηλότερο. Ο λόγος είναι ότι ο βρασμός αρχίζει να εκδηλώνεται μόλις η τάση των ατμών της θερμαινόμενης ουσίας εξισωθεί με την υφιστάμενη εξωτερική πίεση, άρα στα μεγαλύτερα υψόμετρα έχει να υπερνικήσει χαμηλότερη ατμοσφαιρική πίεση. Για παράδειγμα, στη κορυφή του Έβερεστ όπου η ατμοσφαιρική πίεση είναι 0,35 ατμόσφαιρες, το Σ.Β του νερού είναι μόλις στους 71 °C.
Συνήθως το σημείο βρασμού δίνεται σε κανονικές συνθήκες ατμοσφαιρικής πίεσης, εξ ου λεγόμενο και κανονικό σημείο βρασμού, που είναι πάντα το ίδιο για την ίδια καθαρή ουσία (απαλλαγμένη από προσμίξεις). Εξ αυτού του γεγονότος οι τιμές των Σ.Β. των διαφόρων καθαρών ουσιών μπορούν να αποτελέσουν και μέτρα της θερμοκρασίας.
Οι λεγόμενες «πέτρες βρασμού» τις οποίες προσθέτουμε αρκετές φορές σε κάποιο υγρό, έχουν σκοπό την αποφυγή δημιουργίας ενός υπέρθερμου υγρού το οποίο αρχίζει να βράζει «ξαφνικά» σε θερμοκρασία μεγαλύτερη από την αναμενόμενη, που τούτο συμβαίνει όταν πρόκειται για καθαρή ουσία.
Στη Μεταλλουργία, ο όρος βρασμός χαρακτηρίζει τη διαδικασία του καθαρισμού των μετάλλων από τις διάφορες προσμίξεις ή ακόμα και τον μεταξύ τους διαχωρισμό, που γίνεται δια της εξαέρωσης, όπως π.χ. συμβαίνει στο καθαρισμό του υδραργύρου ή του ψευδαργύρου κ.ά.
Σημειώσεις
Το Σ.Β. (συντομότερα) είναι το οριακό σημείο θερμοκρασίας που μπορεί να αναπτυχθεί σε μια καθαρή ουσία σε κανονικές συνθήκες. Συνεπώς όσο και να εξακολουθεί να βράζει η ουσία αυτή η θερμοκρασία της μάζας της δεν υπερβαίνει το σημείο αυτό.
Ο βρασμός αρχίζει να εκδηλώνεται μόλις η τάση των ατμών της θερμαινόμενης ουσίας εξισωθεί με την υφιστάμενη εξωτερική πίεση. Κατά συνέπεια αυξανόμενης της εξωτερικής πίεσης αυξάνεται και το Σ.Β., για παράδειγμα, στη χύτρα ταχύτητας, όταν η πίεση φθάσει την 1,5 ατμόσφαιρα, το Σ.Β. του νερού φθάνει τους 110 °C, αυτό όμως μπορεί να συμβαίνει μέχρι ενός ορίου που λέγεται 'κρίσιμη θερμοκρασία, όπου πλέον είναι αδύνατη η διάκριση της κατάστασης της ουσίας μεταξύ υγρής και αέριας μορφής της. Το αντίθετο όταν η πίεση ελαττώνεται τότε και το Σ.Β. ακολουθεί το ίδιο (όπως το παράδειγμα της κορυφής του Έβερεστ), που αν όμως συνεχίσει να ελαττώνεται τότε το Σ.Β μπορεί να φθάσει στο λεγόμενο «τριπλό σημείο» όπου η υγρή ουσία θ΄ αρχίσει να μετατρέπεται σε στερεά μορφή.
Το ποσό της θερμότητας που απορροφά μια ουσία στη διάρκεια του βρασμού για την ατμοποίησή της ονομάζεται λανθάνουσα θερμότητα.
Ειδικότερα τα Σ.Β. των διαλυμάτων ακολουθούν τους νόμους της ζεσεοσκοπίας.
Τέλος το Σ.Β. του κάθε χημικού στοιχείου αποτελεί φυσική σταθερά του και περιλαμβάνεται στις φυσικές ιδιότητες αυτού.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κατάσταση της ύλης
Φαινόμενα
|
847278
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86
|
Στάδιο Αλεξάντερ Σαλαμάνοφ
|
Το Στάδιο Αλεξάντερ Σαλαμάνοφ () είναι στάδιο πολλαπλών χρήσεων στην περιοχή Σλάβια της Σόφιας, στη Βουλγαρία, το οποίο πήρε το όνομά του από τον Βούλγαρο θρύλο του ποδοσφαίρου, Αλεξάντερ Σαλαμάνοφ. Επί του παρόντος χρησιμοποιείται για ποδοσφαιρικούς αγώνες και είναι η έδρα της ΠΦΚ Σλάβια Σόφιας. Το στάδιο έχει χωρητικότητα 25.556 θέσεων και είναι μία από τις μεγαλύτερες αθλητικές εγκαταστάσεις στη Βουλγαρία.
Το στάδιο αποτελεί μέρος ενός πολυλειτουργικού αθλητικού συγκροτήματος, το οποίο περιλαμβάνει δύο γήπεδα προπόνησης ποδοσφαίρου, μία κλειστή αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και ένα γήπεδο χόκεϊ επί πάγου χωρητικότητας 2.000 θεατών.
Επίσης, από το 2009, η Εθνική Βουλγαρίας Κ21 παίζει μερικούς από τους εντός έδρας αγώνες της σε αυτό το στάδιο.
Τον Απρίλιο του 2014, υπογράφηκε σύμβαση μεταξύ της ΠΦΚ Σλάβια Σόφιας και της γερμανικής εταιρείας IFS για την κατασκευή νέου γηπέδου σε αντικατάσταση του παλιού. Η χωρητικότητα θα επεκταθεί σε 24.000 θεατές, με δυνατότητα για 33.000 θεατές για μεγάλες διοργανώσεις. Η συμφωνία συνυπογράφηκε από την Βουλγαρική Ποδοσφαιρική Ένωση. Οι εθνικές ομάδες είναι υποχρεωμένες να παίζουν τους εντός έδρας αγώνες στο νέο γήπεδο. Επίσης, η ποδοσφαιρική ένωση υπέβαλε προσφορά με αυτό το γήπεδο για ένα τυπικό πακέτο αγώνων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020.
Στις 25 Οκτωβρίου 2021, μια μέρα μετά τον θάνατο του θρύλου της Σλάβια, Αλεξάντερ Σαλαμάνοφ, η ομάδα ανακοίνωσε ότι το στάδιο θα μετονομαστεί προς τιμήν του και θα πάρει το όνομα Στάδιο Αλεξάντερ Σαλαμάνοφ.
Παλιό στάδιο Σλάβια
Το αρχικό γήπεδο της Σλάβια βρισκόταν ακριβώς στα βορειοδυτικά του Ρωσικού Μνημείου, κοντά στο κέντρο της Σόφιας. Χτίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 και κατεδαφίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940.
Παραπομπές
Στάδια ποδοσφαίρου στη Βουλγαρία
Στάδια πολλαπλών χρήσεων στη Βουλγαρία
ΠΦΚ Σλάβια Σόφιας
|
763463
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%AF
|
Μεπουί
|
Το Μεπουί (γαλλικά: Mespuits) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Εσόν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μεπουισιέν (γαλλικά: Mespuitsiens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Εσόν
|
822806
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BF
|
Πράτσο
|
Το Πράτσο (ιταλικά: Prazzo) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Κούνεο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Κούνεο
|
44567
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1
|
Χαπιάρισμα
|
Ο δημώδης ναυτικός όρος χαπιάρισμα (trimming) σημαίνει την τακτοποίηση των "χύδην φορτίων" στα κύτη (αμπάρια) των πλοίων, δηλαδή των ομοειδών εκείνων φορτίων που μεταφέρονται "χύμα". Τέτοια φορτία είναι τα σιτηρά, τα κάρβουνα, τα μεταλλεύματα, τα χημικά (βωξίτες, φωσφάτα κ.ά), τα λιπάσματα κλπ.
Το "χαπιάρισμα" είναι το αντίστοιχο με την στοιβασία, τον ευτρεπισμό φορτίου που συμβαίνει όμως στα γενικά φορτία. Μετά το πέρας της φόρτωσης η άνω επιφάνεια του φορτίου παρουσιάζει υψομετρική ανομοιομορφία (λόφο ή λόφους) η οποία αυτή εξαλείφεται με το χαπιάρισμα. Η εργασία αυτή που πρέπει να γίνεται μετά το πέρας της φόρτωσης και πριν τον απόπλου, έχει ιδιαίτερη σημασία στη ζυγοστάθμιση πλοίου καθώς και στην ευστάθεια πλοίου αυτού αφού απ΄ αυτή εξαρτάται τις περισσότερες φορές η μετατόπιση φορτίου με κίνδυνο ανατροπής. Η εκτέλεση της διεργασίας αυτής γίνεται από ειδικευμένους γνώστες του αντικειμένου εργάτες λιμένος που ονομάζονται "χαπιαριστές" (trimmers), που φέρουν ειδικά πλατιά πέδιλα και εργαλεία σχήματος "Τ", με τα οποία ευθυγραμμίζουν την επιφάνεια του φορτίου.
Πηγή
Interbooks: "Σύγχρονο Ναυτιλιακό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό" Εκδ. Τυρόβολα Αθήναι 1977. σελ. 249.
Θαλάσσιες μεταφορές
Ναυτική τέχνη
Πλοίο
Φόρτωση πλοίου
|
253303
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μάχη του Περιθεωρίου
|
Η Μάχη του Περιθεωρίου έγινε στις 7 Ιουλίου 1345 μεταξύ των δυνάμεων του Μομιτζίλου ή Μομτζίλου, ενός ημιανεξάρτητου ηγέτη στα βουνά της Ροδόπης και των συνασπισμένων Βυζαντινών και Οθωμανικών δυνάμεων του Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού και του Ουμούρ Μπέη από το εμιράτο του Αϊδινίου. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στα τείχη της πόλης Περιθεώριον, νοτιοανατολικά της Ξάνθης (δίπλα στο σημερινό χωριό Αμαξάδες) και η μάχη εξελίχθηκε σε νίκη των συνασπισμένων δυνάμεων και τον θάνατο του Μομιτζίλου στη μάχη. Μετά τη μάχη του Περιθεωρίου ο Ιωάννης Καντακουζηνός πρότεινε στη σύζυγο του Μομτζίλου είτε να παραμείνει στη «χώρα των Ρωμαίων», την Ξάνθεια, είτε να γυρίσει στη Μοισία (τη Βουλγαρία), όπου και τελικά επέστρεψε.
Παραπομπές
Περιθεωριου
Ιστορία της Θράκης
Ιστορία της Ροδόπης
|
461754
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82%20%CE%94%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Μέγας Δρουγγάριος
|
Ο τίτλος Μέγας Δρουγγάριος κατά κανόνα αναφέρεται στον Δρουγγάριο της Βίγλας κατά την ύστερη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Μπορεί επίσης να αναφέρεται και στον Μέγα Δρουγγάριο του Στόλου.
|
381853
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Μουστιαία περίοδος
|
Μουστιαία περίοδος είναι ιδιαίτερη περίοδος της Παλαιολιθικής περιόδου. Διαρκεί από το 100.000 έως το 40.000 π.Χ.
Ονομασία
Μουστιαία περίοδος ονομάζεται από το σπήλαιο Μουστιέ (Moustier), το οποίο βρίσκεται κοντά στον ποταμό Βεζίρ στη Γαλλία όπου βρέθηκε εγκατάσταση αρχαίων ανθρώπων Νεάντερταλ.
Κλιματικές συνθήκες της περιόδου
Την περίοδο αυτή ξεκινούν φάσεις καθόδου παγετώνων που διακρίνονται μεταξύ τους από αραιά χρονικά διαστήματα (μεσοπαγετώδεις περίοδοι) .
Ο μουστιαίος άνθρωπος
Η ύπαρξη του μουστιαίου ανθρώπου ανάγεται στην μέγιστη περίοδο ψύξης, στο ρίσσιο ή δνειπέριο στάδιο της περιόδου των παγετώνων. Ως προς το επίπεδο είναι πιο εξελιγμένος από τον πιθηκάνθρωπο, τον σινάνθρωπο και εκείνον της Χαϊδελβέργης .
Χλωρίδα-πανίδα
Οι ογκόπαγοι που κινούνταν σταδιακά κατέστρεφαν κάθε ζωή: τα θερμόφυλα φυτά εξαφανίστηκαν. Τα θερμόφυλα ζώα πέθαναν ή κινήθηκαν προς τον νότο. Στη θέση της πανίδας του νότιου ελέφαντα εμφανίζεται η πανίδα του μαμούθ: τριχωτός ρινόκερος, βόρειο ελάφι, πολική αλεπού, μαμούθ. .
Παραπομπές
Πηγές
Α.Π.Οκλάντνικωφ, «Μουστιαία εποχή-άνθρωπος του Νεάντερταλ», στο:Συλλογικό: Ακαδημία Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ., Παγκόσμια Ιστορία, τομ.Α 1 , μτφρ.Αντρέας Σαραντόπουλος, εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 1956,σελ. 57-71
Πλειστόκαινο
Παλαιολιθική περίοδος
|
442572
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Γερμανοί της Βαλτικής
|
Οι Γερμανοί της Βαλτικής (, ή Baltendeutsche) ήταν κυρίως γερμανικής εθνικής καταγωγής κάτοικοι των ανατολικών ακτών της Βαλτικής Θάλασσας, σε μία γεωγραφική περιοχή η οποία σήμερα αποτελεί τις χώρες της Εσθονίας και της Λετονίας. (Η Λιθουανία, η οποία σήμερα λογίζεται ως Βαλτικό Κράτος, ακολούθησε εντελώς διαφορετική ιστορική πορεία και ορισμένες από τις πόλεις της φιλοξένησαν μια μικρή τάξη Γερμανών εμπόρων, ωστόσο ουδέποτε αυτό συνέβη με τάξη ευγενών ή τοπικών αρχόντων.) Ο Βαλτικός Γερμανικός πληθυσμός ποτέ δεν ξεπέρασε το 10% επί του συνόλου. Αποτελούσαν την κοινωνική, εμπορική, πολιτική και πολιτισμική ελίτ σε αυτή την περιοχή για διάστημα αρκετών αιώνων. Ορισμένοι εξ'αυτών πέτυχαν να φτάσουν σε υψηλές θέσεις στη στρατιωτική και πολιτική ιεραρχία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ειδικότερα στην Αγία Πετρούπολη.
Γενικά
Το 1881, περίπου 46.700 Γερμανοί ζούσαν στην Εσθονία (ποσοστό 5,3% επί του συνολικού πληθυσμού). Σύμφωνα με την Απογραφή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας του 1897, 120.191 Γερμανοί ζούσαν στη Λετονία, ή αλλιώς ποσοστό 6,2% επί του συνολικού πληθυσμού.
Κατά τη διάρκεια 12ου και του 13ου αιώνα, Γερμανοί, τόσο άποικοι (δείτε το λήμμα Ostsiedlung) όσο και Σταυροφόροι, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Βαλτικής. Μετά τις Λιβονικές Σταυροφορίες, σε σύντομο διάστημα πέτυχαν να αποκτήσουν τον έλεγχο της κυβέρνησης, της πολιτικής, της οικονομίας, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού των περιοχών αυτών, τον οποίο και διατήρησαν για διάστημα μεγαλύτερο των 700 ετών έως το 1918, κι αυτό παρά το γεγονός ότι αποτελούσαν εθνική μειονότητα. Σε αντίθεση με την ευρεία πλειοψηφία των αστικών γαιών αποικήθηκαν από εμπόρους, αγροτικές γαιές σύντομα δημιουργήθηκαν από τους Σταυροφόρους και τους απογόνους τους. Με τη σταδιακή παρακμή των λατινικών, τα γερμανικά σύντομα κατέστησαν η γλώσσα όλων των επίσημων εγγράφων, των εμπορικών συναλλαγών και της διακυβέρνησης για εκατοντάδες χρόνια έως το 1919.
Η περιοχή βρισκόταν από πολιτικής άποψης υπό την εξουσία των μοναρχών της Σουηδίας έως το 1710, καθώς και των τσάρων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας έως το 1917. Και οι δύο αυτές δυνάμεις εξασφάλισαν τη συνέχιση του υπέρ των Γερμανών της Βαλτικής προνομιακού αυτού καθεστώτος, καθώς και των πολιτικών τους δικαιωμάτων, όταν ενέταξαν τις επαρχίες αυτές στις Αυτοκρατορίες τους.
Σε αντίθεση με τους Γερμανούς της Βαλτικής, η εθνική πλειοψηφία των Εσθονών και Λετονών είχε περιορισμένα δικαιώματα και προνόμια, ενώ κατοικούσαν κυρίως στις αγροτικές περιοχές όπου εργάζονταν ως δουλοπάροικοι, έμποροι, ή ως υπηρέτες σε αστικές οικίες. Η κατάσταση αυτή ήταν ανάλογη της κοινωνικής τάξης των πραγμάτων εντός της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, ενώ διήρκεσε έως και τα μέσα του 19ου, όταν η απελευθέρωση του θεσμού της δουλοπαροικίας έφερε σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα αυξημένα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Η κυριαρχία, καθώς και τα ταξικά προνόμια των Γερμανών της Βαλτικής έλαβαν τέλος με τη διάλυση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (λόγω της Επανάστασης των Μπολσεβίκων τον Οκτώβριο του 1917) και την ανεξαρτητοποίηση της Εσθονίας και της Λετονίας την περίοδο μεταξύ 1918–1919. Μετά το 1919, πολλοί Γερμανοί της Βαλτικής ένιωσαν την υποχρέωση να αναχωρήσουν για τη Γερμανία, ωστόσο ορισμένοι εξ'αυτών παρέμειναν ως απλοί πολίτες στις νεοϊδρυθείσες ανεξάρτητες χώρες της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας.
Η ιστορία και η παρουσίας τους στην περιοχή της Βαλτικής έλαβε απότομα τέλος στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στα τέλη του 1939, μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ και της μετέπειτα ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ των Ναζί και των Σοβιετικών. Σχεδόν το σύνολο των Γερμανών της Βαλτικής μετεγκαταστάθηκε από τη Γερμανική Κυβέρνηση στα πλαίσια του προγράμματος Heim ins Reich στα νεοϊδρυθέντα Ραϊχσγκάουε του Βάρτελαντ και του Ντάντσιχ-Δυτικής Πρωσίας (στα εδάφη της καταληφθείσας Πολωνίας). Το 1945, οι περισσότεροι εξ'αυτών εκδιώχθηκαν και μετεγκαταστάθηκαν στα εδάφη που είχαν απομείνει στη Γερμανία με βάση τους όρους περί αλλαγής των συνοριογραμμών που προβλέπονταν από τη Διάσκεψη του Πότσδαμ, δηλαδή στα δυτικά της Γραμμής Όντερ-Νάισε.
Οι σημερινοί απόγονοι των Γερμανών της Βαλτικής είναι διάσπαρτοι ανά τον κόσμο, με τις μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες αυτών να βρίσκονται στη Γερμανία και τον Καναδά. Μετά τη φυγή τους από την Εσθονία και τη Λετονία κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί της Βαλτικής έχουν, πλέον, πάψει να υφίστανται ως ξεχωριστή εθνική μειονότητα.
Εθνική σύσταση
Στη διάρκεια της 700 ετών ιστορίας τους, οι γερμανικές οικογένειες της Βαλτικής δεν είχαν αποκλειστικά γερμανική καταγωγή, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις η καταγωγή τους ήταν ανάμεικτη με εκείνη λαών μη-γερμανικής καταγωγής, όπως οι γηγενείς Εσθονοί, Λιβόνιοι και Λετονοί, καθώς και άλλους λαούς όπως οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Ιρλανδοί, οι Άγγλοι, οι Σκωτσέζοι, οι (Σλάβοι) Πολωνοί, οι Ούγγροι και οι (Γερμανοί) Ολλανδοί.
Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες λάμβαναν χώρα γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής εθνικής καταγωγής, τις περισσότερες φορές το άτομο που προερχόταν από διαφορετική εθνική ομάδα αφομοιωνόταν από τον γερμανικό πολιτισμό, υιοθετούσε τη γερμανική γλώσσα και τις γερμανικές παραδόσεις, στις οποίες συχνά συμπεριλαμβανόταν η «γερμανοποίηση» του ονόματος και του επιθέτου του. Έπειτα, θεωρούνταν, επίσης, ως Γερμανοί της Βαλτικής. (Δείτε επίσης: Εθνογένεση)
Εδάφη και υπηκοότητα
Στους οικιστικούς σχεδιασμούς των Γερμανών της Βαλτικής, η περιοχή της Βαλτικής αποτελείτο από τα παρακάτω εδάφη:
Estland (, ), η οποία αντιστοιχούσε περίπου στο βόρειο τμήμα της σημερινής Εσθονίας, ενώ σημαντικότερες πόλεις ήταν οι παρακάτω: Reval (Τάλιν), Narva (Νάρβα), Wesenberg (Ράκβερε), Weissenstein (Πάιντε), Hapsal (Χάαψαλου).
Livland (, , ), η οποία αντιστοιχούσε περίπου στο νότιο τμήμα της σημερινής Εσθονίας και το βόρειο και ανατολικό τμήμα της σημερινής Λετονίας (Βίντζεμε), ενώ σημαντικότερες πόλεις ήταν οι παρακάτω: Ρίγα, Wenden (Τσέσις), Wolmar (Βάλμιερα), Walk (Βάλγκα και Βάλκα), Dorpat (Τάρτου), Pernau (Πάρνου), Fellin (Βίλγιαντι).
Kurland (, ), η οποία αντιστοιχούσε περίπου στο δυτικό τμήμα της σημερινής Λετονίας (Κουρλάνδη και Σεμιγαλλία), ενώ σημαντικότερες πόλεις ήταν οι παρακάτω: Mitau (Γιέλγκαβα), Windau (Βέντσπιλς), Libau (Λιέπαγια).
Ösel (η νήσος Σάαρεμαα), η οποία ανήκει στη σημερινή Εσθονία, ενώ σημαντικότερες πόλεις ήταν οι παρακάτω: Arensburg (Κουρεσάαρε).
Εσφαλμένα, οι εθνικά Γερμανοί οι οποίοι κατάγονται από την Ανατολική Πρωσία θεωρούνται σε ορισμένες περιπτώσεις ως Γερμανοί της Βαλτικής, λόγω πολιτισμικών, γλωσσολογικών και ιστορικών ομοιοτήτων. Ωστόσο, οι Γερμανοί της Ανατολικής Πρωσίας ήσαν κάτοχοι Πρωσικής, και μετά το 1871, Γερμανικής υπηκοότητας, καθώς τα εδάφη στα οποία ζούσαν, αποτελούσαν τμήμα της Πρωσίας. Από το 1871 κι έπειτα, η Ανατολική Πρωσία αποτέλεσε τμήμα του νεοσυσταθέντος ενοποιημένου γερμανικού κράτους, επίσης γνωστού ως Γερμανικού Ράιχ.
Ωστόσο, οι Γερμανοί της Βαλτικής κατείχαν υπηκοότητα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας έως το 1918 και της Εσθονίας ή της Λετονίας την περίοδο μεταξύ 1918–1939.
Ιστορία
Μεσαίωνας
Η εγκατάσταση γερμανικών πληθυσμών στη σημερινή περιοχή των βαλτικών κρατών ξεκίνησε στη διάρκεια του 12ου αιώνα, όταν έμποροι και ιεραπόστολοι ξεκίνησαν να καταφτάνουν στα παράκτια εδάφη τα οποία κατοικούνταν από φυλές οι οποίες ομιλούσαν φιννικές και βαλτικές γλώσσες. Συστηματική εγκατάσταση ξεκίνησε στη διάρκεια των Βόρειων Σταυροφορίων του 12ου και του 13ου αιώνα. Καταφθάνοντας μαζί με τους πρώτους Γερμανούς εμπόρους, ένας μοναχός με το όνομα Μάινχαρντ κατέφθασε στις εκβολές του ποταμού Ντάουγκαβα, στη σημερινή Λετονία, το 1180. Το 1184, η πρώτη Χριστιανική εκκλησία στην περιοχή ανεγέρθηκε στο Λιβονικό χωριό του Ύξκυλ, ενώ το 1186, ο Μάινχαρντ χειροτονήθηκε ως ο πρώτος Επίσκοπος του Ύξκυλ. Ο Πάπας κήρυξε Σταυροφορία εναντίον των ειδωλολατρών της Βαλτικής το 1193, ενώ ένα σταυροφορικό στράτευμα υπό την ηγεσία του διαδόχου του Μάινχαρντ, Επισκόπου Μπέρτολντ φον Χάνοβερ, κατέφθασε στη Λιβονία. Το 1196, ο νέος Επίσκοπος του Ύξκυλ, Μπέρτολντ, συγκέντρωσε το πρώτο σταυροφορικό στράτευμα στην περιοχή της Βαλτικής. Το 1199, ο Χάρτβιγκ Β΄, Πρίγκιπας-Αρχιεπίσκοπος της Βρέμης, ανέθεσε στον Άλμπερτ φον Μπούξτχεφεν τον εκχριστιανισμό των βαλτικών χωρών. Προκειμένου να εξασφαλίσει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στην περιοχή, ο Άλμπερτ φον Μπούξτχεφεν, πλέον, Επίσκοπος της Λιβονίας, ίδρυσε το Λιβονικό Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους το 1202. Τριάντα χρόνια αργότερα, η κατάληψη και ο εκχριστιανισμός της σημερινής Εσθονίας και της βόρειας Λετονίας είχε ολοκληρωθεί.
Την ίδια εκείνη περίοδο, γερμανόφωνοι έμποροι και βιοτέχνες αποτελούσαν την πλειοψηφία του ραγδαία αυξανόμενου αστικού πληθυσμού της περιοχής. Οι Λιβόνιοι Αδελφοί του Ξίφους εντάχθηκαν στο Τευτονικό Τάγμα το 1236. Για διάστημα 200 ετών, οι ιππότες στις ακτές της ανατολικής Βαλτικής έχαιραν της υποστήριξης της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Καθώς η επιρροή των Τευτόνων Ιπποτών άρχισε να ασθενεί στη διάρκεια του 15ου αιώνα, λόγω των πολέμων με την Πολωνία και τη Λιθουανία, ο Λιβονικός κλάδος στα βόρεια άρχισε, σταδιακά, να ακολουθεί δική του ανεξάρτητη πολιτική. Όταν ο Πρωσικός κλάδος του Τάγματος εκκοσμικεύτηκε το 1525 και μετατράπηκε στο Δουκάτο της Πρωσίας, το Λιβονικό Τάγμα παρέμεινε αυτόνομο, αν και περιτριγυρισμένο από ιδιαιτέρως επιθετικούς γείτονες. Το 1558, η εισβολή της Ρωσίας στη Λιβονία αποτέλεσε το έναυσμα για το ξέσπασμα του Λιβονικού Πολέμου μεταξύ της Ρωσίας, της Πολωνίας, της Σουηδίας και της Δανίας, ο οποίος και διήρκεσε για διάστημα 20 ετών. Στη διάρκεια του πολέμου, το κράτος διαμοιράστηκε μεταξύ της Δανίας (η οποία έλαβε το Έζελ), τη Σουηδία (η οποία έλαβε την Εσθονία), την Πολωνία (η οποία έλαβε τη Λιβονία), καθώς και το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας, ένα υποτελές κράτος της Πολωνίας-Λιθουανίας.
Μεταρρύθμιση
Οι περιοχές της Βαλτικής ασπάστηκαν τον Προτεσταντισμό στη διάρκεια της Μεταρρύθμισης, ενώ τα εκκοσμικευμένα εδάφη διαμοιράστηκαν μεταξύ των εναπομεινάντων αριστοκρατών ιπποτών.
Η Κουρλάνδη παρέμεινε ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον έλεγχο γερμανόφωνων για διάστημα άνω των 200 ετών, ενώ η Λιβονία διασπάστηκε εκ νέου. Η Σουηδία ήλεγχε την Εσθονία την περίοδο μεταξύ του 1561 και του 1710 και τη Λιβονία μεταξύ του 1621 και του 1710, έχοντας, προηγουμένως, υπογράψει συμφωνία, σύμφωνα με την οποία δεσμευόταν να μην υποβαθμίσει την αυτονομία των Γερμανών της Βαλτικής. Το γερμανόφωνο Universität Dorpat, η ίδρυση του οποίου υποστηρίχθηκε από τον Βασιλέα Γουσταύο Β΄ Αδόλφο της Σουηδίας, παρέμεινε το μοναδικό στα πρώην εδάφη της Λιβονίας για διάστημα αιώνων και αποτέλεσε το πνευματικό κέντρο των Γερμανών της Βαλτικής, καθώς και των υπόλοιπων εθνικών πληθυσμών της Βαλτικής στη διάρκεια της σουηδικής περιόδου κατοχής. Στα τέλη του 17ου αιώνα, η Σουηδία εισήγαγε την υποβίβαση και στις επαρχίες της Βαλτικής, η οποία είχε ως αποτέλεσμα γαίες που ανήκαν στους τοπικούς ευγενείς να περάσουν υπό τον έλεγχο του Στέμματος. Η μεταρρύθμιση αυτή πέτυχε να μετατρέψει τους δουλοπάροικους σε ελεύθερους αγρότες, ωστόσο αυτή ακυρώθηκε όταν η Ρωσία κατέλαβε τα εδάφη αυτά το 1710.
Παραπομπές
Ιστορία της Εσθονίας
Ιστορία της Λετονίας
Ιστορία της Λιθουανίας
|
481838
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Κατερίνα Σαββαΐδου
|
Η Κατερίνα Σαββαΐδου είναι Ελληνίδα νομικός η οποία διετέλεσε Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων στο Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας από τις 24 Ιουνίου 2014 έως τις 22 Οκτωβρίου 2015, όταν και απομακρύνθηκε από τη θέση της μετά από ομόφωνη κυβερνητική απόφαση. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Οκτωβρίου 1972.
Σπουδές
Σπούδασε νομική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1995, προτού διενεργήσει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Παντεόν-Ασσάς στο Παρίσι. Στις σπουδές αυτές περιλαμβάνονται ένα διδακτορικό δίπλωμα στις Γαλλικές σπουδές (DEUF), μεταπτυχιακό στο Δημόσιο δίκαιο (DEA de Droit Public Intern), μεταπτυχιακό στα δημόσια οικονομικά και τη νομοθεσία φορολόγησης (DEA de Finances Publiques et Fiscalite) και διδακτορικό με τίτλο διατριβής: «Η υποχρεωτική είσπραξη φόρων στο Γαλλικό και το Ελληνικό δίκαιο». Η διδακτορική της διατριβή ολοκληρώθηκε το 2003. Από το 2008 έως το 2009 ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σχετικό με τη «Συγκριτική φορολογική πολιτική και διοίκηση» στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία
Η Σαββαΐδου πραγματοποίησε μεταδιδακτορική έρευνα στην εταιρική φορολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και την Εθνική Σχολή Δικαστών. Πλέον είναι καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. , ενώ είναι και επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Παράλληλα της απονεμήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η έδρα Jean Monnet στην Ευρωπαϊκή Φορολογική Πολιτική και Διοίκηση.
Έχει συγγράψει πληθώρα βιβλίων και άρθρων στη φορολογία και τα δημόσια οικονομικά.
Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η μονογραφία με τίτλο «Δημοσιονομική διαφάνεια. Πρωτοβουλίες, πρότυπα και κώδικες, εργαλεία αξιολόγησης της δημοσιονομικής διαχείρισης, δημοσιονομικοί κανόνες και θεσμοί, ελληνική δημοσιονομική μεταρρύθμιση», για την οποία της απονεμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το βραβείο Ιωάννη - Ίωνος Τσατσαρώνη.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Έχει εργαστεί ως σύμβουλος στο Υπουργείο Οικονομικών και στον ιδιωτικό τομέα για θέματα σχετικά με τη φορολογία. Πριν οριστεί Γενική Γραμματέας στο Υπουργείο Οικονομικών εργαζόταν ως ανώτατο διευθυντικό στέλεχος στην εταιρεία PricewaterhouseCoopers. Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή το 2007, υπήρξε σύμβουλος για φορολογικά θέματα των Γιώργου Αλογοσκούφη και Αντώνη Μπέζα στο Υπουργείο Οικονομικών. Το 2012 συμμετείχε στην επιτροπή σύνταξης του νέου κώδικα φορολογικών διαδικασιών, μετά από απόφαση του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.
Ορίστηκε Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων στις 24 Ιουνίου 2014, διαδεχόμενη τον Χάρη Θεοχάρη, ο οποίος δήλωσε προσωπικούς λόγους για την παραίτηση του. Αυτή η θέση της, την έκανε την ανώτατη φορολογική προσωπικότητα της Ελλάδας, μιας και ήταν επικεφαλής της δημόσιας αρχής εσόδων, υπεύθυνη για τη συλλογή των φόρων.
Είναι δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω, από το 1998 αλλά και διαμεσολαβήτρια.
Διαμάχες
Στις 16 Οκτωβρίου 2015, ο Υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, μετά από απαίτηση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ζήτησε τη παραίτηση της Σαββαΐδου. Αυτό συνέβη μιας και ο εισαγγελέας καταπολέμησης της διαφθοράς, Γιάννης Δραγάτσης, σχημάτισε δικογραφία εναντίον της και η απάντηση της στον ανακριτή αναμενόταν στις 20 Οκτωβρίου.
Στις 20 Οκτωβρίου, η Σαββαΐδου αντιμετώπισε τις κατηγορίες από τον εισαγγελέα κατά της διαφθοράς Γιάννη Δραγάτση για δύο διαφορετικά συμβάντα: το ένα αφορούσε την απόφαση επέκτασης του χρόνου πληρωμής των διαφημιστικών εσόδων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, ενώ το δεύτερο την απόφαση για "πάγωμα" προστίμου 78 εκατομμυρίων ευρώ σε εταιρεία πληροφορικής. Σε ανακοίνωση της, την ίδια μέρα, η Σαββαΐδου απέρριψε και τις δύο κατηγορίες, υποστηρίζοντας πως καμία από τις αποφάσεις τις δεν οδήγησε σε οικονομική ζημία για το κράτος.
Στις 22 Οκτωβρίου, το «υπουργικό συμβούλιο αποδέχθηκε ομόφωνα την πρόταση του Υπουργού Οικονομικών για την παύση» της Σαββαΐδου από τα καθήκοντα της. Υπήρξαν υποψίες πως η αποπομπή της ήταν μια πολιτικά υποκινούμενη κίνηση. Η ίδια σε ανακοίνωση της μετά την παύση από τα καθήκοντα της, ανέφερε πως «Αρνήθηκα να παραιτηθώ από τη θέση μου, όταν η προσήλωση στα καθήκοντα μου τίθεται υπό αμφισβήτηση με τέτοιο αβάσιμο τρόπο και η εντιμότητα και αξιοπρέπεια υποβαθμίζονται».
Στις 14 Απριλίου 2016 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών με βούλευμά του έκρινε αβάσιμη την πρώτη κατηγορία εναντίον της Σαββαΐδου και απεφάνθη ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία σε βάρος της, για την οποία της είχε ασκηθεί δίωξη αναφορικά με την επέκταση του χρόνου πληρωμής του φόρου τηλεοπτικών διαφημίσεων. Το Συμβούλιο έκρινε ότι με την απόφασή της δεν ζημίωσε το κράτος. Το απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών έγινε αμετάκλητο, καθώς απορρίφθηκε η έφεση. Μάλιστα, σύμφωνα με το απαλλακτικό βούλευμα, κακώς ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος της χωρίς να έχει προηγουμένως διενεργηθεί προανάκριση και κατά συνέπεια η απευθείας παραπομπή της στο ακροατήριο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, η οποία αποτέλεσε την αφορμή για την απομάκρυνσή της από τη θέση της πριν τη λήξη της θητείας της, ήταν παράνομη.
Στις 6 Ιουλίου 2017 με ομόφωνο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών η Σαββαϊδου απαλλάχθηκε και από τη δεύτερη κατηγορία της απόπειρας απιστίας που αφορούσε την απόφαση διενέργειας επανελέγχου σε τρεις εταιρείες. Στις 26 Ιουλίου 2017 η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου άσκησε αναίρεση κατά του απαλλακτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών θεωρώντας ότι αυτό δεν είχε πλήρη αιτιολογία.
Στη 1 Φεβρουαρίου 2023, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα σε χρηματικό πρόστιμο 6.000€ καθώς έκκρινε ότι δηλώσεις το 2015 της κυβερνητικής εκπροσώπου Όλγας Γεροβασίλη παραβίαζαν το τεκμήριο της αθωότητας καθώς «δημιούργησαν την εντύπωση ότι η προσφεύγουσα ενεπλάκη σε πράξεις αντίθετες προς το δημόσιο συμφέρον».
Παραπομπές
Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Καθηγητές Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών
Καθηγητές Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Έλληνες νομικοί
Φορολογία στην Ελλάδα
Έλληνες πανεπιστημιακοί
|
502559
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%96%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%AF
|
Επαρχία Ζανγκελντί
|
Η επαρχία Ζανγκελντί () είναι μια επαρχία στην περιφέρεια Κοστανάι στο βόρειο Καζακστάν. Το διοικητικό κέντρο είναι το Τοργκάι. Πληθυσμός: 14,337 (εκτίμηση 2013) 15,690 (απογραφή 2009) 20,533 (απογραφή 1999).
Παραπομπές
Ζανγκελντι
|
105396
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CF%86%20%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CF%82
|
Κλιφ Έντουαρντς
|
Ο Κλιφ Έντουαρντς (Clifton Avon Edwards, Χάνιμπαλ, 14 Ιουνίου 1895 - Χόλιγουντ, 17 Ιουλίου 1971), γνωστός επίσης με το προσωνύμιο Ukulele Ike, ήταν Αμερικανός τραγουδιστής και μουσικός. Απέκτησε μεγαλύτερη φήμη κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930, ενώ υπήρξε ένας από τους πρώτους τζαζ τραγουδιστές που ηχογράφησαν και τραγούδησε στο ύφος του σκατ, λίγα χρόνια πριν την ηχογράφηση του Heebie Jeebies από τον Λούις Άρμστρονγκ. Ο Έντουαρντς συμμετείχε επίσης σε — κυρίως δεύτερης διαλογής — κινηματογραφικές ταινίες, ενώ διακρίθηκε στο όργανο του ουκουλέλε, με το οποίο συχνά συνόδευε τις ερμηνείες του. Στην ύστερη περίοδο της καριέρας του δάνεισε τη φωνή του σε χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων της Walt Disney. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του πουλήθηκαν περίπου 75 έως 80 εκατομμύρια δίσκοι του.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Χάνιμπαλ του Μιζούρι και σε εφηβική ηλικία εγκατέλειψε το σχολείο προκειμένου να εργαστεί στο χώρο του θεάματος. Εγκαταστάθηκε στο Σεντ Λούις, όπου αρχικά εμφανιζόταν σε κέντρα διασκέδασης και σαλούν ως τραγουδιστής, πριν σημειώσει επιτυχία στο είδος του βοντβίλ (Vaudeville) και σε παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ. Η πρώτη ηχογράφησή του κυκλοφόρησε το 1922, τραγουδώντας με το μεμβρανόφωνο όργανο kazoo, ενώ μέχρι το 1933 ηχογράφησε περισσότερα από 125 τραγούδια, συνεργαζόμενος συχνά με σημαντικούς τζαζ μουσικούς όπως ο σαξοφωνίστας και τρομπετίστας Τζίμι Ντόρσεϊ και ο κιθαρίστας Έντι Λανγκ. Το 1924 συμμετείχε στο έργο Lady Be Good του Τζορτζ Γκέρσουιν, ενώ ήταν πρωταγωνιστής στην παράσταση των θεατρικών παραγωγών Ziegfeld Follies του 1927.
Συμμετείχε σε περισσότερες από εκατό ταινίες, συνήθως προσφέροντας ένα σύντομο κωμικό διάλειμμα, ενώ εμφανίστηκε επίσης με τον Μπάστερ Κίτον σε μία σειρά κωμικών ταινιών της Metro-Goldwyn-Mayer, μεταξύ αυτών οι Doughboys (1930), Parlor, Bedroom and Bath (1931) και Sidewalks of New York (1931). Το 1932 απέκτησε την πρώτη εθνική ραδιοφωνική παραγωγή του στο CBS και από τότε συνέχισε να παρουσιάζει ραδιοφωνικά προγράμματα μέχρι το 1946. Σε προσωπικό επίπεδο, από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού και χαρτοπαιξίας είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Το 1939 συμμετείχε στην ταινία Πινόκιο της Disney, δανείζοντας τη φωνή του στο χαρακτήρα του Jiminy Cricket και τραγουδώντας το When You Wish Upon a Star. Το 1949 εμφανίστηκε στην αμερικανική τηλεόραση με ένα δικό του μουσικό πρόγραμμα, διάρκειας 15 λεπτών, το οποίο διατηρήθηκε για μερικούς μήνες. Επανήλθε προσωρινά στο προσκήνιο στη δεκαετία του 1950, τραγουδώντας σε μία ηχογράφηση του 1956 για τη Disney, ωστόσο τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε στην αφάνεια, με προβλήματα υγείας και σε δεινή οικονομική κατάσταση.
Βιβλιογραφία
Scott Yanow, Classic Jazz, Backbeat Books, 2001
Frank Cullen, Florence Hackman, Donald McNeilly, Vaudeville, Old & New: An Encyclopedia of Variety Performers in America, Routledge, 2007
Larry F. Kiner, The Cliff Edwards Discography, Greenwood Press, New York, 1987
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Cliff Edwards "Ukulele Ike" — Βιογραφικές πληροφορίες και δισκογραφία
Τζαζ μουσικοί
Αμερικανοί τραγουδιστές
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί φωνής
|
1272
|
https://el.wikipedia.org/wiki/15%20%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
15 Φεβρουαρίου
|
14 Φεβρουαρίου | 15 Φεβρουαρίου | 16 Φεβρουαρίου
Η 15η Φεβρουαρίου είναι η 46η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Υπολείπονται 319 ημέρες (320 σε δίσεκτα έτη).
Γεγονότα
706 - Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β´ εκτελεί δημοσίως τους προκατόχους του, Λεόντιο και Τιβέριο Γ΄, στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.
1113 - Ο Πάπας Πασχάλης Β΄ εκδίδει παπική βούλα με την οποία επικυρώνει την ίδρυση του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη.
1493 - Ο Χριστόφορος Κολόμβος γράφει μία ανοιχτή επιστολή (η οποία διανεμήθηκε ευρέως κατά την επιστροφή του στην Πορτογαλία), όπου περιγράφει τις ανακαλύψεις του και τα όσα αναπάντεχα συνάντησε στο Νέο Κόσμο.
1637 - Ο Φερδινάνδος Γ΄ γίνεται αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
1690 - Ο πρίγκιπας της Μολδαβίας Κωνσταντίνος Β΄ Καντιμήρης υπογράφει στο Σιμπίου μυστική συμφωνία με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που προβλέπει ότι η Μολδαβία θα στηρίξει τις ενέργειες του Οίκου των Αψβούργων εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
1764 - Ιδρύεται η πόλη Σαιντ Λούις στο Μιζούρι των Η.Π.Α.
1798 - Ανακηρύσσεται η Ρωμαϊκή Δημοκρατία μετά την εισβολή του Λουί Αλεξάντρ Μπερτιέ, στρατηγού του Ναπολέοντα, στην πόλη της Ρώμης πέντε ημέρες νωρίτερα.
1835 - Η Σερβία υιοθετεί το πρώτο της Σύνταγμα.
1891 - Ιδρύεται η ΑΪΚ Στοκχόλμης.
1898 - Το θωρηκτό Maine εκρήγνυται και βυθίζεται στο λιμάνι της Αβάνας στην Κούβα, γεγονός που θα οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να κηρύξουν τον πόλεμο στην Ισπανία.
1901 - Ιδρύεται ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Αλιάνσα Λίμα στη Λίμα του Περού.
1921 - Το Βασίλειο της Ρουμανίας ιδρύει την πρεσβεία του στο Ελσίνκι.
1933 - Πραγματοποιείται στο Μαϊάμι απόπειρα δολοφονίας του εκλεγέντα προέδρου των Η.Π.Α. Φραγκλίνου Ρούζβελτ, αλλά αντ' αυτού πυροβολείται ο δήμαρχος του Σικάγου, ο οποίος θα υποκύψει στα τραύματά του στις 6 Μαρτίου του 1933.
1942 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Πτώση της Σιγκαπούρης. Μετά από επίθεση των ιαπωνικών δυνάμεων, οι Βρετανοί παραδίδονται. Περίπου 80.000 Ινδοί, Βρετανοί και Αυστραλοί στρατιώτες γίνονται αιχμάλωτοι πολέμου, η μεγαλύτερη παράδοση διοικούμενου σπό Βρετανούς στρατιωτικού προσωπικού στην ιστορία.
1945 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Τρίτη ημέρα βομβαρδισμού της Δρέσδης.
1946 - Εγκαινιάζεται επίσημα ο ENIAC, ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής γενικής χρήσης, στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια στη Φιλαδέλφεια (Πενσυλβάνια).
1952 - Ο βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου θάβεται στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Παλάτι του Γουίνδσωρ.
1961 - Συντρίβεται στο Βέλγιο η πτήση 548 της Sabena, σκοτώνοντας 75 άτομα, συμπεριλαμβανομένης και ολόκληρης της αμερικανικής ομάδας καλλιτεχνικού πατινάζ μαζί με αρκετούς προπονητές και μέλη της οικογένειάς τους.
1965 - Το κόκκινο και λευκό σχέδιο με το φύλλο σφενδάμου υιοθετείται ως η νέα σημαία του Καναδά.
1972 - Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής χορηγούν για πρώτη φορά ομοσπονδιακή προστασία πνευματικών δικαιωμάτων στις ηχογραφήσεις.
1989 - Σοβιετικός πόλεμος στο Αφγανιστάν: Η Σοβιετική Ένωση ανακοινώνει επίσημα ότι όλα τα στρατεύματά της αποχώρησαν από το Αφγανιστάν.
1991 - Οι ηγέτες της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας υπογράφουν τη συμφωνία Βίσεγκραντ, εγκαθιδρύοντας συνεργασία για να προχωρήσουν σε συστήματα ελεύθερης αγοράς.
2005 - Εγκαινιάζεται η δημοφιλής ιστοσελίδα ανταλλαγής βίντεο YouTube.
Γεννήσεις
1368 - Σιγισμόνδος, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
1557 - Αλφόνσο Φοντανέλλι, Ιταλός συνθέτης
1564 - Γαλιλαίος Γαλιλέι, Ιταλός αστρονόμος και φυσικός
1571 - Μίχαελ Πρετόριους, Γερμανός συνθέτης
1710 - Λουδοβίκος ΙΕ΄, βασιλιάς της Γαλλίας
1739 - Σαρλ Ανρί Σανσόν, Γάλλος δήμιος
1748 - Τζέρεμι Μπένθαμ, Άγγλος νομικός και φιλόσοφος
1806 - Σόλομον Άντριους, Αμερικανός εφευρέτης
1835 - Δημήτριος Βικέλας, Έλληνας συγγραφέας
1840 - Τίτος Μαγιορέσκου, Ρουμάνος πολιτικός
1857 - Φεντερίκο Χάλμπχερ, Ιταλός αρχαιολόγος
1858 - Τζον Τζόζεφ Μοντγκόμερι, Αμερικανός εφευρέτης και μηχανικός
1861 - Σαρλ Εντουάρ Γκιγιόμ, Ελβετός φυσικός
1873 - Χανς φον Όιλερ-Τσέλπιν, Γερμανός χημικός
1874 - Έρνεστ Σάκλετον, Ιρλανδός εξερευνητής
1890 - Ρόμπερτ Λάι, Γερμανός ναζί αξιωματούχος
1892 - Τζέιμς Φόρεσταλ, Αμερικανός πολιτικός
1899 - Γκέιλ Σόντεργκααρντ, Αμερικανίδα ηθοποιός
1910 - Ιρένα Σέντλερ, Πολωνή κοινωνική λειτουργός
1940 - Ισμαήλ Τζεμ, Τούρκος πολιτικός
1941 - Μπάμπης Τσετίνης, Έλληνας τραγουδιστής
1947 - Γιάννης Φλωρινιώτης, Έλληνας τραγουδιστής
1952 - Τόμισλαβ Νίκολιτς, Σέρβος πολιτικός
1954 - Ματ Γκρέινινγκ, Αμερικανός σκιτσογράφος
1970 - Μέγκαν Ντοντς, Αμερικανίδα ηθοποιός
1974 - Αλεξάντερ Βουρτς, Αυστριακός οδηγός αγώνων
1976 - Γιώργος Καράγκουτης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
1980 - Πιότρ Γελφίμοφ, Λευκορώσος τραγουδιστής
1983 - Αντώνης Αρέστη, Κύπριος αθλητής
1984 - Doda, Πολωνή τραγουδίστρια
1991 - Παναγιώτης Ταχτσίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Θάνατοι
670 - Οσουί, βασιλιάς της Νορθουμβρίας
706 - Λεόντιος, Βυζαντινός αυτοκράτορας
706 - Τιβέριος Γ΄, Βυζαντινός αυτοκράτορας
1145 - Πάπας Λούκιος Β΄
1152 - Κορράδος Γ΄, βασιλιάς της Γερμανίας
1288 - Ερρίκος Γ΄, μάργραβος του Μάισσεν
1621 - Μίχαελ Πρετόριους, Γερμανός συνθέτης
1637 - Φερδινάνδος Β΄, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
1731 - Μαρία του Λεόν Μπέγιο και Ντελγάδο, Ισπανή μοναχή
1781 - Γκότχολντ Εφραίμ Λέσσινγκ, Γερμανός συγγραφέας και φιλόσοφος
1857 - Μιχαήλ Γκλίνκα, Ρώσος συνθέτης
1887 - Ιωακείμ Δ΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1900 - Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος, Έλληνας πολιτικός
1905 - Λιου Ουάλλας, Αμερικανός στρατιωτικός και πολιτικός
1939 - Κουζμά Πετρόφ - Βόντκιν, Ρώσος ζωγράφος
1946 - Μαλίκ Μπουσάτι, Αλβανός πολιτικός
1959 - Όουεν Γουίλανς Ρίτσαρντσον, Άγγλος φυσικός
1965 - Νατ Κινγκ Κόουλ, Αμερικανός τραγουδιστής
1970 - Δημήτριος Λούνδρας, Έλληνας γυμναστής
1970 - Χιου Ντάουντινγκ, Άγγλος στρατιωτικός
1982 - Καλλιόπη Λίγκα, Ελληνίδα ηρωίδα
1988 - Φοίβος Δέλφης, Έλληνας ποιητής
1988 - Ρίτσαρντ Φίλλιπς Φάινμαν, Αμερικανός φυσικός
1998 - Γεώργιος Μυλωνάς, Έλληνας πολιτικός
2003 - Μπάμπης Μαρκάκης, Έλληνας τραγουδιστής
2003 - Φρανσίσκ Ραβονί, πρωθυπουργός της Μαδαγασκάρης
2007 - Ρόμπερτ Άντλερ, Αυστριακός εφευρέτης
2007 - Ρέι Έβανς, Αμερικανός τραγουδοποιός
2008 - Ντόλλυ Γουλανδρή, Ελληνίδα επιχειρηματίας
2009 - Σάββας Αγουρίδης, Έλληνας θεολόγος
2011 - Γιάννης Καραμπεσίνης, Έλληνας συνθέτης
Αργίες και εορτές
Κόσμος
- Ημέρα του John Frum
- Ημέρα της σημαίας
- Εθνική εορτή
- Ημέρα της Ολικής Άμυνας
Ορθόδοξη Εκκλησία
Ημέρες του έτους
|
270980
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1964%20%CE%9B%CF%8C%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BD
|
1964 Λόιτεν
|
Ο Λόιτεν (Luyten) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 13,573. Ανακαλύφθηκε το 1960 από τον Ολλανδοαμερικανό αστρονόμο Τομ Γκέρελς, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, καθώς και από το ζεύγος Ολλανδών αστρονόμων Κορνέλις Γιοχάνες βαν Χούτεν και Ίνγκριντ βαν Χούτεν-Γκρένεβελντ, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Ολλανδοαμερικανού αστρονόμου Βίλεμ Γιάκομπ Λούυτεν.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Λόιτεν είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Λουυτεν
|
816279
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μάχη του Αεροδρομίου Λευκωσίας
|
Η μάχη για το αεροδρόμιο της Λευκωσίας έγινε ανάμεσα στις Ελληνικές (Απο Κύπρο και Ελλάδα) και τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, και έλαβε χώρα από τις 19 ως τις 23 Ιουλίου 1974, στα πλαίσια της τουρκικής εισβολής στο νησί.
Ιστορικό
To Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας, ήταν το κύριο αεροδρόμιο της Κύπρου πριν την Τούρκικη εισβολή. Βρίσκεται περίπου 5 χλμ. δυτικά του Προεδρικού Μεγάρου και ήταν στόχος στρατηγικής σημασίας για την επιτυχή έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων και για τις δυο πλευρές.
Η τουρκική εισβολή στη Κύπρο ξεκίνησε τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου με Τούρκους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν στην πρωτεύουσα της Κύπρου, Λευκωσία και συγκεκριμένα, στον θύλακα του Κιόνελι, ενώ παράλληλα, στην Κερύνεια πραγματοποιούνταν αμφίβια απόβαση. Στην εισβολή πήρε μέρος και η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία, με αεροπορικές επιδρομές και βομβαρδισμούς.
19 Ιουλίου-23 Ιουλίου
Στις 19 Ιουλίου, ο 32ος Λόχος Κρούσεων της 33ης Μοίρας Καταδρομών έλαβε διαταγές να δημιουργήσει περιμετρική ασφάλεια γύρω από το Αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
21 Ιουλίου
Το πρωί της 21ης Ιουλίου, ο αεροδιάδρομος του αεροδρομίου, έγινε στόχος της τουρκικής αεροπορίας.
Μετά από μία μέρα μάχης στην Κύπρο, η χούντα του Ιωαννίδη, αποφάσισε να στείλει την Α΄ Μοίρα Καταδρομών, που είχε έδρα στο Μάλεμε της Κρήτης, και με Διοικητή τον Ταξίαρχο Γιώργο Παπαμελετίου, να ενισχύσει την Εθνική Φρουρά . Η επιχείρηση έλαβε την κωδική ονομασία «ΝΙΚΗ».
Στις 22:35 μ.μ., 15 αεροσκάφη τύπου Noratlas απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο της Σούδας αλλά για δήθεν τεχνικούς λόγους, μόνο 13 από τα 15 φθάσαν στην Κύπρο με τα άλλα 2 να έχουν η προσγειωθεί ή στην Κρήτη ή στην Ρόδο.
Περίπου στις 2 π.μ. τα πρώτα αεροσκάφη με κωδική ονομασία "Νίκη 1" και "Νίκη 2", προσγειώθηκαν αλλά λόγο κακής συνεννόησης, τα αεροσκάφη, "Νίκη 3", "Νίκη 4" και "Νίκη 6" κτυπήθηκαν από αντιαεροπορικά της Εθνικής Φρουράς.
22 Ιουλίου
Η πρώτη κατάπαυση του πυρός, συμφωνήθηκε και θα είχε ισχύ από της 22 Ιουλίου από της 16:00 μ.μ., αλλά πριν την έναρξη, η Τούρκικη αεροπορία βομβάρδισε το αεροδρόμιο και κατάστρεψε μερικούς τόπους το αεροδιαδρόμου.
Στις 16:00 όπως άρχισε η κατάπαυση του πυρός, η 33 Μ.Κ. έλαβε πληροφορίες ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονταν για αιφνιδιαστική αντεπίθεση για να πάρουν το αεροδρόμιο και ως εκ τούτου, έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας χωρίς ενισχύσεις.
Περίπου στις 16:45 μ.μ. μετά την κατάπαυση του πυρός, η τούρκικη αεροπορία με 6 αεροσκάφη τύπου Lockheed F-104 Starfighter και 2 F-100 Super Sabre, άρχισαν να βομβαρδίζουν το αεροδρόμιο και κατάστρεψαν ένα αεροσκάφος τύπου Trident των Κυπριακών Αερογραμμών.
23 Ιουλίου
Το πρωί της 23ης Ιουλίου, άρχισαν πάλι οι επιθέσεις ενάντια του αεροδρομίου αλλά αυτη την φορά, με την ενεργή συμπλοκή του 41ου Λόχου Κρούσεων της Α' Μ.Κ.
Οι Καταδρομείς παρατήρησαν ότι τούρκικα στρατεύματα άρχισαν να προχωρούν προς τον φράχτη και έλαβαν διαταγές να κάνουν προειδοποιητικές βολές ενάντια τον Τούρκων. Έγινε φανερό ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να τους υπερφαλαγγίσουν.
Στις 11 π.μ. άρχισε κανονική μάχη με τούρκικα άρματα μάχης (Πιθανόν M47 Patton) και όλμοι 81 χιλ. άρχισαν να χτυπούν Ελληνικές θέσεις και όπως ερχόταν ο 3ος Λόχος Κρούσεως, δέχθηκαν σφοδρά πυρά από τους επιτιθέμενους και τα αυτοκίνητα που ήταν μέσα οι Ταξίαρχοι Αβραδμίδης και Κυριάκος, χτυπήθηκαν και τα αυτοκίνητα τους, πέσαν σε χαντάκι αλλά μετά από λίγο, ενώ οι Τούρκοι ρίχναν πυρά πάνω τους, κατάφεραν να ξεφύγουν από την ζώνη κίνδυνου. Κατά την διάρκεια αυτού, Τούρκικα τεθωρακισμένα άρχισαν να κινούνται προς τα δυτικά, προσπαθώντας να καλύψουν τους Τούρκους πεζικάριους που έρχονταν από τον βορρά, έτσι να τους υπερφαλαγγίσουν με ένα αντίστροφο "L".
Το αυτοκίνητο το Ταγματάρχη Παπαμελετίου είχε επίσης χτυπηθεί και ακινητοποιήθηκε μερικά μέτρα κοντά στης πύλες του αεροδρομίου με τον Παπαμελετίου να δέχετε πυρά από της Τούρκικες θέσεις και από της θέσεις της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, όμως εντέλει "απελευθερώθηκε" με την βοήθεια από όχημα BTR της Εθνικής Φρουράς και στο τέλος είχε τραυματιστεί σοβαρά ένας καταδρομέας.
Μέχρι το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου η επίθεση των Τούρκων αποκρούστηκε από τους Έλληνες (Από Ελλάδα και Κύπρο) και οι Τούρκοι υποχωρήσαν βιαστικά.
Δείτε επίσης
Στρατιωτική Επιχείρηση ΝΙΚΗ
Σημειώσεις
Τουρκική εισβολή στην Κύπρο
|
306402
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2724%20%CE%9F%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%86
|
2724 Ορλόφ
|
Ο Ορλόφ (Orlov) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,7. Ανακαλύφθηκε το 1978 από τον Σοβιετικό αστρονόμο Νικολάι Τσερνίχ, που παρατηρούσε από το Ναουτσνί της Κριμαίας, και πήρε το όνομά του προς τιμή των Ρώσων αστρονόμων Σεργκέι Β. Ορλόφ (Сергей Владимирович Орлов, 1880–1958) και Αλεξάντρ Γ. Ορλόφ (Александр Яковлевич Орлов, γεννήθηκε το 1954).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Ορλόφ εκτιμάται σε 19,74 ± 3,0 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι K, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,095 ± 0,037.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ορλοφ
|
553511
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Κάρολος Αλέξανδρος δούκας της Βυρτεμβέργης
|
Ο Κάρολος Αλέξανδρος (γερμ. Karl Alexander, 24 Μαΐου 1684 - 12 Μαρτίου 1737) από τον Οίκο της Βυρτεμβέργης ήταν δούκας της Βυρτεμβέργης-Στουτγάρδης (1733-1737). Έγινε αντιβασιλέας της Σερβίας (1720-33).
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκου Καρόλου της Βυρτεμβέργης-Βίννενταλ και της Ελεονώρας Ιουλιανής, κόρης του Αλβέρτου Β΄ του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ.
Γεννήθηκε στη Στουτγάρδη και το 1698 διαδέχθηκε τον πατέρα του. Ήταν επιτυχής διοικητής στο στρατό της Αυστρίας· μεταστράφηκε στον Καθολικισμό το 1712. Συμμετείχε υπό τον Ευγένιο της Σαβοΐας στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής και εναντίον των Οθωμανών. Το 1719 ορίστηκε κυβερνήτης του Βελιγραδίου. Το 1720 ο Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον έθεσε κυβερνήτη του βασιλείου της Σερβίας στο Βελιγράδι. Τότε νυμφεύτηκε.
Έπειτα από 13 έτη ηγεμονίας στη Σερβία, διαδέχθηκε τον άτεκνο εξάδελφό του Εβεράρδο Λουδοβίκο της Βυρτεμβέργης. Ως δούκας επανέφερε την Αυλή από το Λούντβιχσμπουργκ στην κοντινή Στουτγάρδη. Κυβέρνησε ως το 1737, όταν απεβίωσε στο Λούντβιχσμπουρκ σε ηλικία 53 ετών· τον διαδέχθηκαν οι τρεις γιοί του, πρώτα ο Κάρολος Ευγένιος, μετά ο Λουδοβίκος Ευγένιος και τέλος ο Φρειδερίκος Β΄ Ευγένιος.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1727 τη Μαρία Αυγούστα, κόρη του Άνσελμου Φραγκίσκου, 2ου Πρίγκιπα του Τουρν και Τάξις, και είχε τέκνα:
Κάρολος Ευγένιος 1728-1793, Δούκας της Βυρτεμβέργης.
Ευγένιος Λουδοβίκος 1729.
Λουδοβίκος Ευγένιος 1731-1795, Δούκας της Βυρτεμβέργης.
Φρειδερίκος Β΄ Ευγένιος 1732-1797, Δούκας της Βυρτεμβέργης.
Αλέξανδρος Ευγένιος 1733-1734.
Αυγούστα 1734-1787, παντρεύτηκε τον Κάρολο Άνσελμο, 4ο Πρίγκιπα του Τουρν και Τάξις.
Στη λογοτεχνία και σε ταινίες
Αν και η ιστορία του με τον Εβραίο τραπεζίτη Γιόζεφ Συς Οπενχάιμερ έχει μικρό ιστορικό έρεισμα, έγινε θέμα πολλών μυθιστορημάτων και ταινιών, όπως το βιβλίο του Βίλχελμ Χάουφ Γιούτ Συς (1827): ο ήρωας μεγαλώνει μεταξύ Εβραίων· προδίδει μία κοπέλα και καταδικάζεται σε απαγχονισμό. Λίγο πριν ανακαλύπτει ότι δεν είναι Εβραίος και θα μπορούσε να αποφύγει την καταδίκη τους, αλλά προτιμά την εκτέλεση από τη μικρή κοινωνία που μεγάλωσε. Την υπόθεση επανέλαβε ο Λίον Φόιχτβανγκερ το 1925 σε βιβλίο με τον ίδιο τίτλο.
Το 1934 γυρίστηκε σε ταινία με σκηνοθέτη τον Λόταρ Μέντες. Επίσης το 1940 με σκηνοθέτη τον Βάιτ Χάρλαν, όπου η ταινία ήταν μέρος της προπαγάνδας των Ναζί. Τα μυθιστορήματα και οι ταινίες έχουν ελάχιστη αντιστοιχία με τα ιστορικά έγγραφα, που υπάρχουν στα Αρχεία της Επαρχίας Βάδης-Βυρτεμβέργης.
Αναφορές σε Πηγές
Οίκος της Βυρτεμβέργης
|
75123
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F.%20%CE%9D%CE%AD%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Α.Ο. Νέος Αστέρας Ρεθύμνου
|
Ο Αθλητικός Όμιλος Νέος Αστήρ Ρεθύμνου είναι ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα τη Σοχώρα Ρεθύμνου της Κρήτης. Την περίοδο 2006 – 2007 η ομάδα του Νέου Αστέρα Ρεθύμνου στέφτηκε πρωταθλήτρια του 10ου ομίλου της Δ΄ Εθνικής και κέρδισε τη συμμετοχή της, για πρώτη φορά, σε επαγγελματικό πρωτάθλημα, αγωνίστηκε στην Γ΄ Εθνική την περίοδο 2007 – 2009, χωρίς επιτυχία
Ιστορία
Αποτελεί έναν από τους ιστορικότερους συλλόγους του Ρεθύμνου. Ιδρύθηκε το 1945 από μία παρέα νεαρών τότε παιδιών (Γασπαράκης Αντώνης, Αραμπατζόγλου Αντώνης, Σιμσίρης Αχιλλέας, Γιαχάκης Αναστάσιος και άλλοι). Η πρώτη συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε την 25/2/1945 με Προεδρεύοντα τον Γιάννη Λυμάκη.
Η πρώτη ονομασία που έδωσε το πρώτο Δ.Σ. στον νεοϊδρυθέντα σύλλογο ήταν «Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Σύλλογος Αστήρ Ρεθύμνου» (Π.Α.Σ. Αστήρ Ρεθύμνου) και αυτό προς αναγνώριση του Αστέρα Γκύζη Αθηνών μετέπειτα Αστέρας Ζωγράφου που ήταν το σωματείο που έδωσε βοήθεια σε υλικό μέσω ενός συγγενή του Γασπαράκη Αντώνη. Μετά από δεκαέξι και πλέον χρόνια επιτυχιών και σημαντικών νικών (αναδείχθηκε Κυπελλούχος Κρήτης, κέρδισε ΠΑΛΜΕΡ, Ηρόδοτο, Εργοτέλη, Ιωνία κ.α.) μετά από γενική συνέλευση στις 28 Ιουλίου 1961 τα μέλη του συλλόγου αποφασίζουν τη συγχώνευση του Π.Α.Σ. Αστήρ Ρεθύμνου με τον Α.Ο. Κεραυνό Ρεθύμνου και τη δημιουργία του «Ρεθυμνιακού Α.Ο.».
Ένα χρόνο αργότερα στις 4 Ιουλίου 1962, ο σύλλογος επανιδρύθηκε με την ονομασία «Α.Ο. Νέος Αστήρ Ρεθύμνου». Ωστόσο όμως, τον Αύγουστο του 1967 η χούντα επέβαλλε τη συγχώνευσή του με τους Ρεθυμνιακό Α.Ο. και Α.Ο. Νέο Κεραυνό Ρεθύμνου από την οποία προέκυψε ο «Α.Ο. Ρεθύμνης». Επτά χρόνια αργότερα και έπειτα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, ο Α.Ο. Νέος Αστήρ Ρεθύμνου επανιδρύθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1974, συνεχίζοντας απερίσπαστα να συμμετέχει ενεργά στην πορεία του Ρεθυμνιώτικου ποδοσφαίρου μέχρι και σήμερα.
Σε αυτά τα 70 χρόνια ζωής του, ο Αστέρας Ρεθύμνου έχει αναδείξει μεγάλους ποδοσφαιριστές, αλλά και προσωπικότητες. Στον Αστέρα Ρεθύμνου έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα και γαλουχήθηκε ο Γιώργος Κοκολάκης που αγωνίστηκε για μια δεκαετία και πλέον στην Α’ Εθνική, με μεγάλη καριέρα στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Από τα γεννοφάσκια του Αστερίτης και ο παλιός Υπουργός κ. Λουκάκης Εμμανουήλ, που εκτός από ποδοσφαιριστής διετέλεσε και για τέσσερα χρόνια πρόεδρος της ομάδας.
Το 2007 είναι μια χρονιά που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου. Στις 20 Μαΐου 2007 ο Αστέρας Ρεθύμνου, για πρώτη φορά στην ιστορία του κέρδισε την άνοδο του στις επαγγελματικές κατηγορίες, αφού αναδείχθηκε πρωταθλητής στο 10ο όμιλο του Περιφερειακού πρωταθλήματος Κρήτης. Το 2020 ο Αστέρας Ρεθύμνου στέφθηκε πρωταθλητής Ρεθύμνου για 15η φορά στην Ιστορία του, μετά από 18 χρόνια αήττητος παίρνοντας την άνοδο για την Γ’ Εθνική κατηγορία όπου και θα αγωνιστεί την σεζόν 2020-2021.
Το ρόστερ για το 2020-2021
Βασική ενδεκάδα
Ακαδημίες
Οι ακαδημίες του Αστέρα Ρεθύμνου είναι από τις πιο γνωστές στην Κρήτη και με πολλές διακρίσεις στο Ρέθυμνο σε όλες τις ηλικίες. Αριθμεί πάνω από 250 παιδιά στις ακαδημίες.
Τίτλοι
1 Πρωτάθλημα Δ' Εθνική (2007)
15 Πρωταθλήματα Ρεθύμνου (1951, 1953, 1955, 1957, 1959,
1960, 1967, 1977, 1982, 1987,
1991, 1998, 2000, 2002, 2020)
11 Κύπελλα Ρεθύμνου (1951, 1953, 1957, 1958, 1959,
1978, 2000, 2001, 2003, 2005,
2006)
4 Σούπερ Καπ Ρεθύμνου(1998, 2003, 2005, 2006)
Τίτλοι Γυναικείου Τμήματος
Συμμετοχή στην Α' Εθνική: 2020-21
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα
Η Ιστορία του Συλλόγου
Πρωταθλητές Ρεθύμνου
Κυπελλούχοι Ρεθύμνου
Πρωταθλητής 2020
Αθλητικοί σύλλογοι Ρεθύμνου
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1945
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1945
Γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
|
695579
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Σωτήριος Αξιοτιάδης
|
Ο Σωτήριος Αξιοτιάδης (λατινικό αλφάβητο : Sotirios Axiotiades), γεννημένος στην Βηρυτό το 1961, είναι παλαίμαχος Λιβανέζος αθλητής των χιονοδρομιών-σκιέρ.
Εκπροσώπησε τον Λίβανο στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Σεράγεβο της τότε Γιουγκοσλαβίας όπου είχε αγωνιστεί στο σλάλομ και το γιγάντιο σλάλομ.
Παραπομπές
Λιβανέζοι αθλητές των χιονοδρομιών
|
607919
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%84
|
Ρέουτ
|
Ο Ρέουτ (ρουμ. Răut, ουκρ. και ρωσ. Реут) είναι δεξιός παραπόταμος του Δνείστερου και ο τρίτος σε μήκος (286 χιλιόμετρα) ποταμός της Μολδαβίας (μετά τον Δνείστερο και τον Προύθο).
Γεωγραφία
Ο Ρέουτ πηγάζει νοτίως της κωμόπολης Ντοντουσένι, σε γεωγραφικές συντεταγμένες πλάτος 48°11΄30΄΄ Βόρειο και μήκος 27°34΄55΄΄ Ανατολικό, και σε υψόμετρο 170 μέτρα περίπου. Ακολουθεί γενικώς κατεύθυνση προς τα νοτιοανατολικά και εκβάλλει στον Δνείστερο στην πόλη Ντουμπασάρι, σε υψόμετρο 13 μέτρα. Διασχίζει τις πόλεις Μπάλτσι (δεύτερη μεγαλύτερη της Μολδαβίας), Ορχέι και Φλορέστι, καθώς και την κωμόπολη Μαρκουλέστι.
Η λεκάνη απορροής του Ρέουτ έχει έκταση 7.760 τ.χλμ., αλλά η μέση παροχή του φθάνει μόλις τα 5,7 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Μέχρι τον 18ο ή τον 19ο αιώνα ο Ρέουτ ήταν γενικώς πλωτός, αλλά σήμερα μπορούν να κινούνται σε αυτόν μόνο μικρές βάρκες.
Παραπομπές
Ρεουτ
|
499321
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7%20%CE%BE%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%20%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%8D%20%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κατεύθυνση ξετυλίγματος ρολού χαρτιού υγείας
|
Στη χρήση ρολού χαρτιού υγείας που αναρτάται σε οριζόντιο άξονα, παράλληλο με το πάτωμα και ταυτόχρονα παράλληλο προς τον τοίχο, το ξετύλιγμά του έχει δύο πιθανές κατευθύνσεις: το χαρτί μπορεί να κρέμεται από πάνω (μπροστά από το ρολό) ή από κάτω (πίσω από το ρολό). Εάν ο άξονας ξετυλίγματος είναι κάθετος προς τον τοίχο, οι δύο κατευθύνσεις είναι δεξιά-αριστερά ή κοντά-μακριά. Η επιλογή είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα προσωπικής προτίμησης και υπαγορεύεται από τη συνήθεια. Σε έρευνες προς Αμερικανούς καταναλωτές και ειδικούς για λουτρά και κουζίνες, το 60-70% των ερωτηθέντων προτιμούν το πάνω.
Ενώ πολλοί θεωρούν αυτό το θέμα ασήμαντο, κάποιοι έχουν ισχυρές απόψεις σχετικά με αυτό. Η Αν Λάντερς (Ann Landers), αρθρογράφος σε συμβουλευτικές στήλες, είπε πως ήταν το θέμα με τις περισσότερες απαντήσεις (15.000 επιστολές εντός του 1986) και το πιο αμφιλεγόμενο στην ιστορία των στηλών της. Οι υπερασπιστές της κάθε θέσης έχουν επιχειρηματολογήσει για πλεονεκτήματα που κυμαίνονται από την αισθητική, τη φιλοξενία και την καθαριότητα, ως την προστασία του χαρτιού, την ευκολία απόσπασης των φύλλων του ρολού και τη συμβατότητα με αυτοκινούμενα τροχόσπιτα ή μια γάτα. Μερικοί συγγραφείς έχουν προτείνει σύνδεση με την ηλικία, το φύλο ή την πολιτική φιλοσοφία, και η έρευνα με ερωτηματολόγια έχει δείξει συσχέτιση με το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς. Μια γενική απάντηση είναι ότι το χαρτί υγείας θα πρέπει να κρεμάται κατά τον τρόπο που προτιμά το άτομο το οποίο κάνει την αλλαγή των ρολών.
Οι λύσεις κυμαίνονται από τον συμβιβασμό ως τη χρήση ξεχωριστών διανομέων ή εξ ολοκλήρου ξεχωριστών λουτρών, ή απλά το να αγνοεί κανείς το ζήτημα. Κάποιος υποστηρίζει σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η χώρα του θα υλοποιήσει ενιαίο υποχρεωτικό προσανατολισμό, και τουλάχιστον ένας εφευρέτης ελπίζει να διαδώσει έναν νέο μηχανισμό ανάρτησης ρολού τουαλέτας, με δυνατότητα περιστροφής από τη μία κατεύθυνση στην άλλη.
Πλαίσιο και σημασία
Στο άρθρο «Πολιτική Λουτρών: Εισάγοντας τους Φοιτητές στην Κοινωνιολογική Σκέψη από Κάτω προς τα Πάνω» («Bathroom Politics: Introducing Students to Sociological Thinking from the Bottom Up»), ο Edgar Alan Burns, καθηγητής κοινωνιολογίας του «Eastern Institute of Technology», περιγράφει λόγους για τους οποίους η πολιτική για το χαρτί υγείας είναι άξια προς εξέταση. Την πρώτη ημέρα του εισαγωγικού του μαθήματος στην κοινωνιολογία, ο Μπερνς ρωτά τους μαθητές του «Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα πρέπει να κρέμεται ένα ρολό χαρτιού υγείας;» Στα πενήντα λεπτά που ακολουθούν, οι μαθητές εξετάζουν γιατί επέλεξαν τις απαντήσεις τους, εξερευνώντας την κοινωνική κατασκευή (social construction) «κανόνων και των πρακτικών που δεν έχουν ποτέ προηγουμένως σκεφτεί συνειδητά».
Η ενέργεια του Μπερνς έχει υιοθετηθεί σε σειρά μαθημάτων κοινωνικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Notre Dame, όπου χρησιμοποιείται για να τονίσει τις αρχές των Peter L. Berger και Thomas Luckmann στο κλασικό έργο του 1966 «Η Κοινωνική Κατασκευή της Πραγματικότητας» («The Social Construction of Reality»). Παρόμοια καθημερινά θέματα που έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να αφυπνίσουν την κοινωνιολογική φαντασία περιλαμβάνουν το παιχνίδι τρίλιζα (tic-tac-toe), την παραβίαση του προσωπικού χώρου, τους κανόνες βαδίσματος και την εθιμοτυπία κατά την οποία οι άνδρες επιλέγουν ουρητήρα στις δημόσιες τουαλέτες.
Ο Christopher Peterson, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ταξινομεί την επιλογή για την κατεύθυνση ξετυλίγματος του χαρτού υγείας σύμφωνα με τα «γούστα, τις προτιμήσεις, και τα ενδιαφέροντα», σε αντιδιαστολή με αξίες ή στάσεις, χαρακτηριστικά, πρότυπα και ανάγκες. Άλλα προσωπικά ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την αγαπημένη cola ή την ομάδα μπέιζμπολ κάποιου. Τα ενδιαφέροντα είναι σημαντικό μέρος της ταυτότητας· αναμένεται και προτιμάται, διαφορετικοί άνθρωποι να έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα, κάτι που εξυπηρετεί την «αίσθηση μοναδικότητας». Οι διαφορές στα ενδιαφέροντα συνήθως οδηγούν, το πολύ, σε πειράγματα και καλόπιστα μαλώματα. Για τους περισσότερους ανθρώπους τα ενδιαφέροντα δεν προκαλούν σοβαρές διασπάσεις όπως αυτές που προκαλούνται από τις συγκρούσεις αξιών· μια πιθανή εξαίρεση είναι αυτή που ο Peterson αποκαλεί «τύπο ανθρώπων που ξεστομίζουν το “τράβα ζήσε”» («the 'get a life' folks among us») οι οποίοι ανυψώνουν τα ενδιαφέροντα σε ζητήματα ηθικής.
Η Morton Ann Gernsbacher, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν–Μάντισον, συγκρίνει τον προσανατολισμό του χαρτιού υγείας με τον προσανατολισμό τοποθέτησης των μαχαιροπίρουνων στο πλυντήριο πιάτων, την επιλογή του συρταριού σε μια συρταριέρα για την τοποθέτηση των καλτσών και τη σειρά που επιλέγει κανείς να λούζει τα μαλλιά του πρώτα ή να σαπουνίζει το σώμα του, κατά το ντους. Επισημαίνει πως σε κάθε επιλογή υπάρχει μια πρωτότυπη λύση που επιλέγεται από την πλειοψηφία και πως είναι δελεαστικό να εξηγεί κανείς απλοϊκά το πώς η μειοψηφία πρέπει να είναι διαφορετική. Προειδοποιεί ότι στα πειράματα νευροαπεικόνισης—τα οποία από το 2007 είχαν αρχίσει να εξετάζουν συμπεριφορές από τη νοητική περιστροφή και τις εκφράσεις του προσώπου, ως τα ψώνια μαναβικής και το γαργαλητό—πρέπει να γίνεται προσπάθεια να αποφεύγονται τέτοια πολιτισμική προκατάληψη και στερεότυπα.
Στο βιβλίο του «Conversational Capital», ο Bertrand Cesvet αποδίδει την τοποθέτηση του χαρτιού υγείας ως παράδειγμα τελετουργικής συμπεριφοράς—έναν από τους τρόπους με τους οποίους σχεδιαστές και υπεύθυνοι μάρκετινγκ δημιουργούν μια «αξέχαστη» εμπειρία γύρω από ένα προϊόν, η οποία διαδίδεται ραγδαία από στόμα σε στόμα (word-of-mouth). Άλλα παραδείγματα του Cesvet περιλαμβάνουν το κούνημα ενός κουτιού με καραμέλες Tic Tac και το άνοιγμα στα δύο των μπισκότων Oreo.
Ο ραδιοφωνικός εκφωνητής Jim Bohannon, ο οποίος κάποτε ξόδεψε μια ώρα εκπομπής στον τρόπο τοποθέτησης του χαρτιού υγείας, εξηγεί ότι τέτοια θέματα είναι καλά για συζήτηση στο ραδιόφωνο: «Πρόκειται για ένα διαδραστικό μέσο· ένα είδος σύγκρουσης, όχι απαραίτητα μια βίαιη σύγκρουση αλλά τουλάχιστον μια διαφωνία, θα ήταν σίγουρα στην κορυφή της λίστας. Πρέπει να αφορά κάτι που είναι γενικού ενδιαφέροντος.»
Επιχειρηματολογία για πάνω ή κάτω
Οι κύριοι λόγοι που δίνονται από τους ανθρώπους, ως επεξήγηση του γιατί κρεμούν το χαρτί υγείας με δεδομένο τρόπο, είναι η ευκολία με την οποία το αποκόπτουν, και η συνήθεια. Μερικά ιδιαίτερα πλεονεκτήματα που αναφέρονται υποστηρίζοντας τον έναν ή τον άλλο προσανατολισμό περιλαμβάνουν:
Το πάνω μειώνει τον κίνδυνο του κατά λάθος τριψίματος του χαρτιού στον τοίχο ή τη θήκη, κατά τον χειρισμό από τα δάχτυλα, ενδεχομένως μεταφέροντας ρύπους και μικρόβια.
Το πάνω το καθιστά ευκολότερο να εντοπιστεί οπτικά και να γίνει αντιληπτό το ελεύθερο άκρο.
Το πάνω δίνει σε ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια, κτίρια γραφείων, δημόσιους χώρους και ιδιοκτήτες ακινήτων με λουτρά επισκεπτών, την επιλογή να διπλώνεται το τελευταίο φύλλο, για να δείξει ότι το δωμάτιο έχει καθαριστεί.
Το πάνω είναι γενικά η επιδιωκόμενη κατεύθυνση για να προβάλλεται το μαρκάρισμα του κατασκευαστή, έτσι ώστε το χαρτί υγείας με σχέδια να φαίνεται καλύτερα.
Το κάτω παρέχει μια πιο τακτοποιημένη εμφάνιση, από το γεγονός ότι το ελεύθερο άκρο μπορεί να είναι λιγότερο εμφανές.
Το κάτω μειώνει το ρίσκο, ένα μικρό παιδί ή ένα κατοικίδιο όπως ένας σκύλος ή μια γάτα, να μπορούν να ξεδιπλώνουν πλήρως το χαρτί τουαλέτας, χτυπώντας το ρολό.
Το κάτω, σε ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, μπορεί να μειώσει το ξετύλιγμα κατά τη διάρκεια της οδήγησης.
Ένθερμοι οπαδοί ισχυρίζονται ότι η κάθε μέθοδος καθιστά ευκολότερο να σχιστεί το χαρτί υγείας στο όριο του διάτρητου φύλλου, ανάλογα με την κατεύθυνση τραβήγματος, και τη χρήση του δεύτερου χεριού για τη σταθεροποίηση του ρολού. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού από τις ΗΠΑ προς την Κίνα το 1991, παρατηρήθηκε διαφορετική διάταξη: μη διάτρητο χαρτί με μεταλλικό κοπίδι πάνω από το ρολό, το οποίο υποχρεώνει στην τοποθέτηση με κατεύθυνση πάνω.
Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο ένας προσανατολισμός είναι πιο οικονομικός από τον άλλο. Η Centralian Advocate αποδίδει στον Planet Green τον ισχυρισμό ότι το πάνω βοηθά στην εξοικονόμηση του χαρτιού. Ένας αναγνώστης του «The Orange County Register» βρήκε μια «μελέτη έξι μηνών» από «πανεπιστήμιο των ΗΠΑ», που κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Αλλά ένας αναγνώστης της Cape Argus έγραψε ότι ένας "Βρετανός κατασκευαστής χαρτιού τουαλέτας" κατέληξε στο αντίθετο συμπέρασμα. Στη συλλογή ανεκδότων του «Πώς οι Ποδόγυροι Προβλέπουν την Οικονομία» («How Hemlines Predict the Economy»), ο Peter FitzSimons γράφει, ότι η τοποθέτηση του πτερυγίου που κρέμεται, στον τοίχο, «είναι γενικά δύο φορές πιο οικονομική».
Σε ακαδημαϊκό πεδίο αξιολόγησης, ο Michael Scriven γράφει πως το ερώτημα για τον ορθό τρόπο τοποθέτησης του χαρτιού τουαλέτας είναι μια «δοκιμασία ταλέντου βάσει ενός στοιχείου» για τη μέτρηση των δεξιοτήτων ενός ατόμου, στην αξιολόγηση. Αυτές οι δεξιότητες περιλαμβάνουν την αξιολογική στάση, την πρακτική λογική ανάλυση, την ενσυναίσθηση, τη διδασκαλία και την ικανότητα γρήγορης μελέτης. Για να αποδειχθεί η ικανότητα κάποιου, μπορεί κανείς είτε να βρει τη «μία σωστή απάντηση» ή να αποδείξει ότι η δοκιμή είναι ή δεν είναι πολιτιστικά προκατειλημμένη.
Προκαταρκτικά
Στο βιβλίο τους του 2006 «Γιατί Όχι;» (Why Not?), οι Barry Nalebuff και Ian Ayres γράφουν ότι η διαφωνία για το χαρτί τουαλέτας είναι μια διαμάχη περί συμμετρίας (γράφουν, ακόμη, ότι έχει σπαταληθεί πάρα πολύ χαρτί για το θέμα και ότι προτιμούν την τοποθέτηση πάνω): Λαμβάνοντας μια σχεδόν συμμετρική κατάσταση και αναποδογυρίζοντάς την, μπορεί κανείς να φτάσει, ορισμένες φορές, σε μια νέα λύση για ένα πρόβλημα, που έχει τα δικά της εκπληκτικά πλεονεκτήματα. Άλλα φυσικά παραδείγματα περιλαμβάνουν το ξεφλούδισμα μιας μπανάνας από την κορυφή αντί από το κοτσάνι ή την οδήγηση ενός αυτοκινήτου με την όπισθεν αντί προς τα εμπρός.
Υπάρχει κατοπτρική συμμετρία ανάμεσα στην αριστερή και τη δεξιά πλευρά του ρολού, οπότε η περιστροφή κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού ή αντίστροφα είναι αμφιλεγόμενη· εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός. Οι πάνω/κάτω και εμπρός/πίσω συμμετρίες χαλούν λόγω της δύναμης της βαρύτητας και των θέσεων του τοίχου και του χρήστη, με αποτέλεσμα να μπορεί κανείς να διακρίνει δύο κατευθύνσεις:
πάνω: το άκρο κρέμεται μακριά από τον τοίχο και παρέχεται από την κορυφή του ρολού καθώς τραβιέται.
κάτω: το άκρο κρέμεται δίπλα στον τοίχο και, τραβώντας το, παρέχεται από το κάτω μέρος του κυλίνδρου.
Υπάρχουν και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που τροφοδοτούν υλικό φύλλο-φύλλο, από ένα ρολό: συσκευές τηλεομοιοτυπίας (φαξ), ταμειακές μηχανές, πλαστικό περιτύλιγμα, αλουμινόχαρτο, λαδόκολλα, ρολό σακούλες κλπ. Ένας αρθρογράφος, ο οποίος πιστεύει στη σημασία του προσανατολισμού του χαρτιού υγείας γράφει, «Όλα πρέπει να τροφοδοτούν προς τη σωστή κατεύθυνση, ειδάλλως χάνεται η λειτουργικότητα ή κόβεται κανείς, ή και τα δύο.»
Προτιμήσεις
Τα αποτελέσματα της έρευνας
Το ερώτημα «Μήπως προτιμάτε το χαρτί υγείας σας να ξετυλίγεται πάνω ή κάτω από το καρούλι;» εμφανίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου του 1989 «Η Πρώτη Πραγματικά Σημαντική Έρευνα των Αμερικανικών Συνηθειών» («The First Really Important Survey of American Habits») των Barry Sinrod και Mel Poretzτο. Το αποτέλεσμα επί συνόλου ήταν πως 68% επέλεξε πάνω. Ο Sinrod εξήγησε, «Για μένα, η ουσία του βιβλίου είναι το ερώτημα για το χαρτί υγείας ... Είτε οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται ή νοιάζονται τόσο πολύ, που φτάνουν να βλάψουν σωματικά ο ένας στον άλλο.» Ο Poretz παρατήρησε, «Το ερώτημα του χαρτιού υγείας ηλεκτρίζει τους ανθρώπους, σχεδόν σαν τη διαφήμιση της μπύρας «Miller Lite» («σπουδαία γεύση / λιγότερο φούσκωμα!»)
Στο βιβλίο του Bernice Kanner του 1995, «Είσαι φυσιολογικός;» («Are You Normal?»), το 53 τοις εκατό των συμμετεχόντων στην έρευνα προτιμούν πάνω, ενώ «ένα τέταρτο» προτιμά κάτω και 8% δεν γνωρίζει ή δεν ενδιαφέρεται.
Στην «Καθήμενος χαριτωμένα: Η Ιστορία της Τουαλέτας» (Sitting Pretty: The History of the Toilet), μια περιοδεύουσα έκθεση που περιοδεύει τα Καναδικά μουσεία, ζητείται από τους επισκέπτες να καταχωρίσουν την προτιμώμενη κατεύθυνση του ρολού τους. Όταν η έκθεση έφθασε στο Huntsville, Οντάριο, τον Ιούνιο του 2001, 13.000 επισκέπτες έλαβαν μέρος στην καταμέτρηση, με το 67% να προτιμά το πάνω. Στο Μουσείο Saint Boniface του Γουίνιπεγκ τον Φεβρουάριο του 2005, η μηχανή ψήφου κατέγραψε 5.831 πάνω έναντι 5.679 κάτω ή 51% πάνω. Ο διευθυντής του Saint Boniface σημείωσε, «Ωστόσο, νομίζω ότι έχει υπάρξει κάποια εξαπάτηση.»
Το 1993, η «Georgia-Pacific» ανέθεσε μια έρευνα για τις συνήθειες των Αμερικανών στα λουτρά, για το λανσάρισμα της νέας της μάρκας «Quilted Northern», και ακολούθησαν περισσότερες έρευνες:
1993 - Πρακτικές και Προτιμήσεις των Χρηστών Χαρτιού Υγείας: 73% πάνω, από 1.200 ερωτηθέντες. Το δελτίο τύπου ισχυρίζεται, «Μια πρώτη-στο-είδος-της έρευνα έχει διευθετήσει τη μεγάλη διαμάχη για το χαρτί υγείας, μια για πάντα.»
1994 - Έκθεση Χαρτιού Υγείας: 59% πάνω, από 1.000 ερωτηθέντες· διεξήχθη από την «KRC Research and Consulting»
1995 - Έκθεση Χαρτομάντιλων Λουτρού: 59% πάνω έναντι 29% κάτω, από 1.000 ερωτηθέντες· διεξήχθη από την «KRC Research and Consulting»
2001 - Εμπιστευτικά Λουτρού: 63% πάνω, από 1.001 ερωτηθέντες· διεξήχθη από την Impulse Research
2004 Εμπιστευτικά Λουτρού: 72% πάνω
Το 1993, η «American Standard Brands» διεξήγαγε μια δημοσκόπηση για «σχεδιαστές, αναδόχους, εμπόρους, διανομείς και άλλους αντιπροσώπους λουτρών και κουζινών» στο Kitchen/Bath Industry Show & Conference στην Ατλάντα. Το ερώτημα: «Ποιος είναι ο σωστός και μοναδικός τρόπος για να κρεμιέται το χαρτί τουαλέτας - κάτω ή πάνω;» Το πάνω κέρδισε 59% των ψήφων, 1.826 προς 1.256. Η εκπρόσωπος της «American Standard Brands», Nora Monroe, παρατήρησε: «Το λουτρό είναι εδαφικός/ιδιωτικός χώρος. Θα εκπλαγείτε με το πόσοι άνθρωποι έχουν οριστικοποιημένες απόψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα.» Το 2008, η «American Standard» ανέθεσε στην «Opinion Research Corporation» το «2008 Bathroom Habits Survey», με παραδοσιακότερο σχήμα ερωτήσεων προς 1.001 ερωτηθέντες. Αυτή τη φορά, τα «τρία-τέταρτα» απάντησαν πάνω.
Το 1995, μια έρευνα της «Cottonelle College of Freshness Knowledge» της «Scott Paper Company» εξήγαγε πως οι περισσότεροι Αμερικανοί άνω των 50 ετών προτιμούσαν πάνω. Σε άλλη έρευνα της «Cottonelle» το 1999, 68% των ερωτηθέντων προτιμούσαν πάνω, έναντι 25% κάτω. Ο αρθρογράφος Bonnie Henry υποθέτει για τους άλλους: «Εν τω μεταξύ, το 7 τοις εκατό —χωρίς αμφιβολία έχοντας βαρεθεί σε απίστευτο σημείο από το βλακώδες ερώτημα— είχε περιέλθει σε ένα βαθύ, μη αναστρέψιμο κώμα.»
Στις 27 Ιανουαρίου 2010, στην 100ή επέτειο από τον θάνατο του Thomas Crapper, η «Cottonelle» λανσάρισε διαφημιστική εκστρατεία πάνω στη «Μεγάλη Διαμάχη», προσκαλώντας τους Αμερικανούς καταναλωτές να ψηφίσουν την προτίμησή τους στο δικτυακό τόπο της «Kimberly-Clark». Το αποτέλεσμα ανακοινώθηκε κατά την διάρκεια της απονομής των 82ων Βραβείων Όσκαρ (82nd Academy Awards): 72% είχε ψηφίσει πάνω. Σε μια πιο παραδοσιακή προκαταρκτική επισκόπηση 1.000 Αμερικανών, η «Cottonelle» βρήκε ότι οι «πάνω» έχουν περισσότερες πιθανότητες από ό,τι οι «κάτω» να προσέξουν την κατεύθυνση του ρολού (74%), να ενοχληθούν όταν η κατεύθυνση είναι λανθασμένη (24%) και να έχουν αλλάξει την τοποθέτηση στο σπίτι ενός φίλου (27%).
Πέρα από τον προσανατολισμό, οι κατασκευαστές χαρτιού υγείας και συντάκτες ερευνών έχουν μελετήσει άλλες προσωπικές πρακτικές γύρω από το χαρτί υγείας: πόσο χρησιμοποιείται· κατά πόσο κόβεται με το ένα χέρι ή με τα δύο· κατά πόσο κόβεται από τα δεξιά-προς-τα-αριστερά ή αριστερά-προς-τα-δεξιά· και κατά πόσο τσαλακώνεται ή διπλώνεται πριν από τη χρήση.
Θέματα
Φύλο και ηλικία
Οι Poretz και Sinrod ταξινόμησαν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους του 1989, κατά φύλο και ηλικία. Αυτά είναι τα ποσοστά των ερωτηθέντων οι οποίοι κυλούν το χαρτί τους πάνω:
Το βιβλίο δεν αναφέρει τον αριθμό των ερωτηθέντων σε κάθε σκέλος, οπότε είναι δύσκολο να ειπωθεί αν κάποια από τις αποκλίσεις είναι στατιστικά σημαντική, όμως δεν φαίνεται να υπάρχει διαφορά μεταξύ των προτιμήσεων των ανδρών και των γυναικών. Παρ'όλα αυτά, μια τέτοια διαφορά έχει υποστηριχθεί από άλλους συγγραφείς και για τις δύο κατευθύνσεις. Η σφυγμομέτρηση στη διάσκεψη της «American Standard» συμπέρανε: «Πολλοί άνδρες ψήφισαν πάνω, λέγοντας ότι έφταναν ευκολότερα το χαρτί.» Ο εφευρέτης Curtis Batts καταλήγει σε διαφορετικό συμπέρασμα, από προσωπική του εμπειρία: «Οι γυναίκες προτιμούν το πάνω και στους άνδρες αρέσει το κάτω. Νομίζω ότι ενοχλεί τις γυναίκες όταν αγγίζει στον τοίχο.» Η συμβουλευτική αρθρογράφος Ms Maud της «The Press», ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες προτιμούν πάνω γιατί «σκέπτονται λογικά».
Μια έρευνα της «Cottonelle» υπέδειξε ότι οι άνδρες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τις γυναίκες να παρατηρήσουν και να ενοχληθούν με το ρολό τουαλέτας που κρέμεται ενάντια στην προτίμησή τους.
Ένα περιστατικό μαζικής κουλτούρας μιας θεωρίας περί φύλου έκανε εμφάνιση στην «Weekly World News» (WWN). Στην ιστορία «North Korea Shocker!» του 2003, η WWN ισχυριζόταν ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Kim Jong-il ήταν «κρυπτο-γυναίκα». Ως αποδεικτικό στοιχείο, ο Κιμ υποτίθεται ότι παρακολουθούσε το «Home Shopping Network», είναι μέλος του «Oprah's Book Club» και «Ωρύεται στο προσωπικό που αφήνει σηκωμένη τη στεφάνη της τουαλέτας και κρεμάει τα ρολά του χαρτιού υγείας, έτσι που να ξετυλίγονται προς τα έξω αντί προς τα μέσα.»
Σύμφωνα με το «W. C. Privy's Original Bathroom Companion, Number 2», «περισσότεροι από 4 προς 1, οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι προτιμούν να έχουν το χαρτί υγείας τους να ξετυλίγεται από επάνω.» Ο ίδιος ισχυρισμός γίνεται από τον James Buckley στο «The Bathroom Companion» για άτομα άνω των 50 ετών.
Τάξη και πολιτική
Ο Sinrod παρατήρησε στην έρευνά του, πως «60% εκείνων που κερδίζουν $50.000 ή περισσότερα το προτιμούν το πάνω και 73% εκείνων που κερδίζουν λιγότερα από $20.000 το προτιμούν το κάτω». Στην ερώτηση του τι αποδεικνύει αυτό απαντά: «Δεν γνωρίζω, αλλά σίγουρα είναι ενδιαφέρον.»
Σε τοπική ψηφοφορία στο Σασκατούν του Σασκάτσουαν, έγινε δοκιμή στις νέες μηχανές ψηφοφορίας με την ερώτηση: «Είστε υπέρ του να τοποθετείται το χαρτί υγείας σε όλες τις δημόσιες τουαλέτες, με το ελεύθερο άκρο του να ξετυλίγεται προς τα επάνω και προς το μπροστινό μέρος του ρολού;» Η απάντηση ήταν ναι: 768 έναντι 196 ή 80% πάνω. Θεωρήθηκε πως ήταν ένα ερώτημα «που δεν έφερε κάποια σύνδεση με την πολιτική». Ωστόσο, το επιστημονικό πρότζεκτ ενός εφήβου στην Έκθεση «Southern Appalachian Science and Engineering Fair» και ένα από τα αγαπημένα του συντονιστή της έκθεσης, ήταν μια έρευνα, η οποία κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι οι φιλελεύθεροι ξετυλίγουν από πάνω ενώ οι συντηρητικοί από κάτω.
Χαρακτήρας
Το 2003, στο βιβλίο «10 Steps to Sales Success», ο Tim Breithaupt, προτείνει ένα σύνολο τεσσάρων τύπων προσωπικότητας, που εκτυλίσσονται από το έργο του Carl Jung: Κοινωνικοποιητής, Διευθυντής, Στοχαστής και Αφηγητής. Ο Breithaupt γράφει ότι η διαχείριση του χαρτιού υγείας είναι μια σημαντική λεπτομέρεια για τους Στοχαστές, ενώ, οι Διευθυντές, δεν ενδιαφέρονται, αρκεί να υπάρχει χαρτί διαθέσιμο. Το 2001, στο βιβλίο της «Three Keys to Self-Understanding», Pat Wyman εντοπίζει πω το να έχει κανείς άποψη για το κρέμασμα του χαρτιού υγείας, στο «Enneagram of Personality», το οποίο κατατάσσει τους ανθρώπους ως «Ένας», «Δύος», «Τρεις» και ούτω καθεξής: «Οι «Ένας» γνωρίζουν την απάντηση σε τέτοια διλήμματα.»
Διάσημες προτιμήσεις
Η συμβουλευτική αρθρογράφος Ann Landers (ψευδώνυμο της Esther Pauline [Eppie] Lederer), κάποτε ρωτήθηκε, πώς θα έπρεπε να κρέμεται το χαρτί υγείας. Απάντησε κάτω, προκαλώντας την αποστολή χιλιάδων επιστολών σε ένδειξη διαμαρτυρίας· τότε, πρότεινε πάνω, προκαλώντας χιλιάδες επιπλέον. Συλλογίστηκε ότι οι 15.000 επιστολές έκαναν το χαρτί υγείας το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα στην 31-χρονη ιστορία της στήλη της και να αναρωτήθηκε, «Με τόσα πολλά προβλήματα στον κόσμο, γιατί τόσες χιλιάδες άνθρωποι κάνουν θέμα το χαρτί υγείας;»
Τον Νοέμβριο του 1986, η Landers είπε στην «Canadian Commercial Travellers Association» ότι το εξαιρετικής-ποιότητας χαρτί υγείας έχει σχέδια που φαίνονται σωστά με τοποθέτηση πάνω. Το 1996, εξήγησε το θέμα στο «The Oprah Winfrey Show», όπου το 68% των παρευρισκομένων στην τηλεοπτική εκπομπή τάχθηκαν υπέρ του πάνω· η Oprah Winfrey (Oprah) εκτίμησε ότι το κάτω χρησιμοποιεί περισσότερο χαρτί. Το 1998, έγραψε ότι το ζήτημα «φαίνεται να είναι προκαθορισμένο να συνεχίζει για πάντα», εμμένοντας, «παρά το γεγονός πως ένας συντριπτικός αριθμός ανθρώπων προτιμούν το ρολό κρεμασμένο έτσι, ώστε το χαρτί να ξετυλίγεται από πάνω, εγώ εξακολουθώ να προτιμώ να έχω το χαρτί να κρέμεται πλησίον του τοίχου.» Την ημέρα που έγραφε την τελευταία στήλη της, το 2002, η Landers έγραψε, «Υ.Γ. Το χαρτί υγείας κρεμιέται από επάνω στην κορυφή." Το δημοσιευμένο της σχόλιο σχετικά με το θέμα, συνεχίστηκε ακόμη και μετά τον θάνατό της. Το 2005 έγινε πρεμιέρα ενός μονόπρακτου έργου (γυναικείος ρόλος), γραμμένου από τον David Rambo, ως μελέτη του χαρακτήρα της Ann Landers, με τίτλο: «Η Γυναίκα με Όλες τις Απαντήσεις» («The Lady with All the Answers»). Το χαρτί υγείας έρχεται στο προσκήνιο για άλλη μια φορά και η ηθοποιός, διερευνά το ακροατήριο για τις απόψεις τους.
Στο άρθρο του «Διδάσκοντας Κοινωνιολογία» («Teaching Sociology»), ο Burns γράφει ότι η άσκηση περί του κρεμάσματος του χαρτιού υγείας είναι εν μέρει πολύτιμο επειδή «[το] ζήτημα του θέματος είναι οικείο στους πάντες· ο καθένας είναι ειδικός και οι πάντες έχουν άποψη.» Πολλοί ψυχαγωγοί, διασημότητες και επιχειρηματίες, έχουν δημοσιοποιήσει την γνώμη τους σχετικά με το θέμα.
Κοινωνικές συνέπειες
Ο προσανατολισμός του χαρτιού υγείας αναφέρεται συχνά ως εμπόδιο για τα παντρεμένα ζευγάρια. Το ζήτημα μπορεί επίσης να ανακύψει στις επιχειρήσεις και τους δημόσιους χώρους.
Ακόμη και στο «Amundsen–Scott Research Station» στον Νότιο Πόλο, έχουν εγερθεί παράπονα για τον τρόπο τοποθέτησης του χαρτιού υγείας. Κατά τη διάρκεια των μακράς πολικής νύκτας, διάρκειας 6 μηνών, λίγες δεκάδες κάτοικοι έχουν κολλήσει να ζουν μαζί, και ενώ πολλοί από τους πονοκεφάλους της μοντέρνας ζωής είναι πέρα μακριά, το φαγητό και η υγιεινή δεν είναι. Παρά τις προκλήσεις που θέτει το εχθρικό κλίμα της Ανταρκτικής, «οι πλέον συνηθισμένες δοκιμασίες της καθημερινής ζωής είναι που αποκαλύπτουν τις συγκρούσεις των προσωπικοτήτων.»
Λύσεις
Ορισμένες από τις προτεινόμενες λύσεις στο πρόβλημα, περιλαμβάνουν περισσότερη ή καλύτερη τεχνολογία, ενώ άλλες επικεντρώνονται στην ανθρώπινη συμπεριφορά.
Μηχανική
Το Tilt-A-Roll («στρίψτε το ρολό») είναι ένας περιστρεφόμενος διανομέας χαρτιού υγείας, ο οποίος εφευρέθηκε από τον Curtis Batts, γηγενή του Ντάλλας και βιομηχανικό μηχανικό. Τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του για την εφεύρεση, που δημοσιεύθηκαν το 1996 και 1997, συνοψίζουν το σχεδιασμό του δηλώνοντας: «Μια ρυθμιζόμενη σύζευξη γωνίας ασφαλίζει τον ζυγό πάνω στη διάταξη τοποθέτησης και επιτρέπει την περιστροφή του ζυγού γύρω από έναν άξονα κάθετο στην άτρακτο κύλισης, έτσι ώστε το ρολό χαρτιού να μπορεί να προσανατολίζεται στο να ξετυλίγει το χαρτί είτε από πάνω είτε από κάτω από το ρολό, ανάλογα με την επιθυμία.»
Ο Batts εξηγεί ότι οι γονείς του διαφωνούσαν «όλη την ώρα» για την τοποθέτηση του χαρτιού υγείας, το ίδιο αυτός και η σύζυγός του· το σύνθημα της συσκευής είναι «Αφήστε το Tilt-A-Roll να σώσει τον γάμο σας!» Το Tilt-A-Roll έχει παρουσιαστεί σε ποικιλία εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφωνικών συνεντεύξεων και τηλεοπτικών εκπομπών, συμπεριλαμβανομένου του «The Tonight Show με τον Jay Leno». Ο Batts εισήγαγε το Tilt-A-Roll στην Έκθεση InventHelp's INPEX Invention Trade Show του 1999, τη μεγαλύτερη έκθεση εφευρέσεων παγκοσμίως με 800 εφευρέσεις και κέρδισε την τρίτη θέση «για την ελκυστικότητα και την απλότητά του».
Ο Batts ξεκίνησε να την κατασκευή των συσκευών σε εργαστήριο στο γκαράζ του. Εξηγεί, «Είχα μερικές νύχτες άυπνος, όπου περνούσα 24 ώρες φτιάχνοντας αυτά τα πράγματα. Πρέπει να βρω ένα κατασκευαστή γι' αυτό. Δεν μπορώ να ανταποκριθώ στην ποσότητα.» Το 2000 ο Batts ήταν ακόμα «στη διαδικασία της επιλογής διανομέα»"· έχοντας δοκιμάσει τις εταιρείες «The Home Depot» και «QVC». Από το 2008, το Tilt-A-Roll πωλείται στον διαδικτυακό τόπο του Batt.
Στα τέλη του 2009 ένας εφευρέτης ονόματι Rocky Hutson επέδειξε στους παραγωγούς του τηλεοπτικού προγράμματος «PitchMen», μια παρόμοια συσκευή την οποία ονόμασε «T.P. Swivel». Εκ των 173 νεοεισερχόμενων που συγκεντρώθηκαν στην Ybor City της Τάμπα στη Φλόριντα, ο Hutson ήταν ένας από τους είκοσι που επελέγησαν για να διαφημίσουν τα προϊόντα τους στον Anthony Sullivan. Σε ότι αφορά τον ίδιο, ο Hutson τραβά το χαρτί από το πάνω μέρος του ρολού.
Άλλη λύση: εγκατάσταση δύο διανεμητών χαρτιού υγείας, όπως γίνεται συχνά στα δημόσια λουτρά και τα ξενοδοχεία. Ένας αναγνώστης της στήλης του «Γραμματοκιβωτίου της Άννυ» («Annie's Mailbox»), προτείνει τη χρήση ενός υποδοχέα αρκετά μεγάλου ώστε να χωρά δυο ρολά, σημειώνοντας ότι το ρολό πάνω είναι πιο δημοφιλές. Άλλος αναγνώστης παρακάμπτει το ζήτημα του ποιος υποδοχέας προηγείται, καρφώνοντας πέντε ή έξι ρολά σε ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι. Μπορεί να βοηθήσει ακόμη και η χρήση διαφορετικών λουτρών. Άλλες λύσεις περιλαμβάνουν κάθετους υποδοχείς.
Συμπεριφορική
Ένας ενθουσιώδης περί του χαρτιού υγείας, ονόματι Bill Jarrett από το Grand Rapids του Μίσιγκαν, επιχειρηματολογεί πως οι προηγούμενες σφυγμομετρήσεις είχαν πολύ μικρό αριθμό ερωτηθέντων. Ζητά εθνικό δημοψήφισμα τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου ψήφων, ώστε το αποτέλεσμα να αποφασίσει έναν «εθνικό τρόπο κρεμάσματος του χαρτιού υγείας» που θα επιβληθεί από την «αστυνομία του χαρτιού υγείας». Ο Jarrett αρνείται να αποκαλύψει τη δική του προτίμηση· είχε μάλιστα αφαιρέσει πρωτύτερα τα ρολά με το χαρτί υγείας από τα λουτρά της οικίας του, πριν από την επίσκεψη ενός ανταποκριτή της «Associated Press» (AP) για συνέντευξη. «Δεν λέω, γιατί δεν θέλω να επηρεάσω την ψηφοφορία.» Το να ψηφίσει κανείς απαιτεί την αγορά ενός κιτ δημόσιας συζήτησης αξίας $5. Ως αξία προς όφελος του έθνους προτάσσει: υποθέτοντας ότι μπορεί κανείς να δαπανήσει μισή ώρα κατ' έτος ψάχνοντας για το άκρο του χαρτιού υγείας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν 90 εκατομμύρια ώρες στα σπίτια ανά έτος—και $300 εκατομμύρια στους χώρους εργασίας.
Ο προσανατολισμός του χαρτιού υγείας έχει χρησιμοποιηθεί ρητορικά, ως το απόλυτο ζήτημα για το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δουλειά υπαγόρευσης, είτε σε επιστολές κάποιου που διαμαρτύρεται για τη ρύθμιση της ηχορύπανσης είτε προς αυστηρότερες απαιτήσεις για να πάρει ένα διαζύγιο. Το 2006, κατά τη διαμαρτυρία για την απαγόρευση του καπνίσματος στα εστιατόρια και τα μπαρ του Νιου Χάμσαϊρ, ο αντιπρόσωπος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των (ΗΠΑ) στο Litchfield του Νιου Χάμσαϊρ, Ralph Boehm, ρώτησε: «Μήπως θα μας πουν σύντομα και από ποια κατεύθυνση πρέπει να κρέμεται από το ρολό, το χαρτί υγείας;»
Το 2005, στο βιβλίο του «Henderson's House Rules: The Official Guide to Replacing the Toilet Paper and Other Domestic Topics of Great Dispute», ο David O'Connor αποσκοπεί στην επίλυση των διαφωνιών με ελάχιστη διαφωνία ή συμβιβασμό, προσφέροντας αξιόπιστους, λογικούς κανόνες. Ο «Κανόνας Σπιτιών» («House Rule») για το χαρτί υγείας είναι προς τα πάνω και έξω και αφιερώνεται ολόκληρη σελίδα σε ένα διάγραμμα με αυτόν τον προσανατολισμό. Όμως ο O'Connor γράφει ότι «αν υπάρχει μέλος θηλυκού γένους στο σπίτι που προτιμά σθεναρά το χαρτί υγείας να κρέμεται προς τα πάνω και μέσα έναντι του τοίχου, τότε, υπερισχύει εκείνη η προτίμηση. Είναι ομολογουμένως μια παράξενη προτίμηση, όμως οι γυναίκες χρησιμοποιούν το χαρτί υγείας πολύ πιο συχνά από τους άνδρες και ως εκ τούτου προκύπτει ο κανόνας.»
Σημειώσεις
Παραπομπές σημειώσεων
Παραπομπές
Πηγές
Πρόσθετη ανάγνωση
:References "a Reader's Digest poll". Primary source unclear.
:References a poll by Ric Hanson featured in USA Today.
:Mentions Bob Palmer of Denver's KCNC-TV doing a show on this topic.
:Presents a statistical test to determine gender differences in toilet paper orientation.
Χαρτί υγείας
Προσανατολισμός
Συμμετρία
Σύγκρουση
|
166418
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Ευάγγελος Τσιώλης
|
Ο Ευάγγελος Τσιώλης, γεννημένος στις 9 Μαΐου 1981, είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής, διεθνής με την Εθνική Ελπίδων. Έχει ύψος 1,82 μ. και αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή. Στο τέλος της σεζόν 2009-2010 είχε παίξει σε 196 ματς πρωταθλήματος.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 9 Μαΐου 1981 στην Καρδίτσα και πατέρας του είναι ο παλιός ποδοσφαιριστής της Λάρισας και νυν προπονητής Σάκης Τσιώλης. Ξεκίνησε το 1999 στην Αναγέννηση Καρδίτσας, το 2002 συνέχισε στον Πανηλειακό και το 2004 στον Πανιώνιο, στην Α΄ Εθνική. Επόμενες ομάδες που αγωνίστηκε είναι η Καλλιθέα, ο Θρασύβουλος Φυλής και ο Άγιος Δημήτριος. Έχει 80 παρουσίες στην Α΄ Εθνική κατηγορία, ενώ έχει αγωνιστεί στην Εθνική ελπίδων.
Καριέρα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://guardian.touch-line.com/StatsCentre.asp?CTID=31&CPID=76&TEID=7664&PLID=180665&pStr=Player
Πηγές
"Football League Αφιέρωμα 2010-2011", εφ. Εξέδρα, 11/9/2010.
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Λήμματα που χρειάζονται ενημέρωση
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ21
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Πανηλειακού
Ποδοσφαιριστές Α.Σ. Αναγέννησης Καρδίτσας 1904
Ποδοσφαιριστές Γ.Σ. Ηλιούπολης Αττικής
Ποδοσφαιριστές Γ.Σ. Καλλιθέας
Ποδοσφαιριστές Εθνικού Αστέρα
Ποδοσφαιριστές Θρασύβουλου Φυλής
Ποδοσφαιριστές Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου
Ποδοσφαιριστές Πανιωνίου
|
764683
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Μάρωνας της Νάπολης
|
Ο Μάρωνας (Marone) ήταν επίσκοπος Νάπολης τον 2ο αιώνα και άγιος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.
Ο Μάρωνας ήταν ο τρίτος επίσκοπος Νεαπόλεως μετά τον Επιθυμητό. Έζησε την εποχή των παπών Υγίνου και Πίου Α΄, και αναφέρεται ότι η θητεία του διήρκησε 28 χρόνια.
Διάδοχός του ήταν ο Πρόβος, επίσης άγιος.
Παραπομπές
Άγιοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας
Επίσκοποι και Αρχιεπίσκοποι Νάπολης
|
300055
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Γεώργιος Μαρκόπουλος
|
Ο Γεώργιος Ι. Μαρκόπουλος (Ιεράπετρα, 8 Αυγούστου 1904 – 29 Ιουνίου 1992) ήταν Έλληνας δικηγόρος, ο οποίος υπηρέτησε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ως νομάρχης επί 13 συνεχόμενα χρόνια. Εκτός από την κοινωνική του δράση, άφησε σημαντικό συγγραφικό έργο, με άξονα την ιστορία της Ιεράπετρας.
Σπουδές και πρώτα χρόνια
Απέκτησε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών του οποίου ήταν και διδάκτωρ. Η δικηγορία του ξεκίνησε από την ηλικία των 24 ετών. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του μερίμνησε για την ίδρυση συλλόγων και μέλημά του ήταν η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Ιεράπετρας (Προστασίας τοπικών δικαίων), που είχε συσταθεί το 1924 και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Πρασίνου, που ιδρύθηκε το 1925 από νεολαίους της πόλης. Εκλεγόταν συνεχώς πρόεδρος του συλλόγου ως το 1936. Ανάμεσα στις δραστηριότητες του συλλόγου ήταν η δενδροφύτευση με αρμυρίκια από τη Ρόδο, η δημιουργία πάρκου στην πλατεία και το παρτέρι, στο χώρο όπου χτίστηκε το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τέλος, ο Γεώργιος Μαρκόπουλος χρημάτισε και μέλος του συμβουλίου του Ωδείου Ιεράπετρας (ο μουσικός σύλλογος ιδρύθηκε το 1929).
Διώξεις και κοινωνική δραστηριότητα
Το Νοέμβριο του 1934 με ομιλία του συμπαραστάθηκε στο συλλαλητήριο των αγροτών του Λασιθίου, διαμαρτυρόμενος για την εγκατάλειψή του από τις αρχές, τονίζοντας ότι και εκείνος ο νομός είχε τη θέση του στην ελληνική επικράτεια. Εξέδωσε την εφημερίδα "Νέος Αγών", για την οποία ο Μαρκόπουλος διώχθηκε από το τότε καθεστώς. Τελικά το τυπογραφείο κατασχέθηκε και το 1941 ο Μαρκόπουλος φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα διέφυγε στη Μέση Ανατολή μαζί με συναγωνιστές του και ονομάστηκε υποπλοίαρχος δικαστικός έναν χρόνο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Πολιτική δραστηριότητα
Κατά την περίοδο υπουργίας του Σοφοκλή Βενιζέλου στο υπουργείο Ναυτικών, ο Μαρκόπουλος έγινε σύμβουλός του. Το 1946 δικηγορεί στην Ιεράπετρα και την επόμενη χρονιά διορίστηκε Νομάρχης Λασιθίου. Ωστόσο απολύθηκε λίγο μετά επειδή δεν είχε συμμορφωθεί "με τις υποδείξεις εξωκυβερνητικών και παρακρατικών οργανώσεων" . Μερικά χρόνια αργότερα, το 1956, έγινε, με το θεσμό των υπηρεσιακών Νομαρχών, Νομάρχης Ευρυτανίας και εν συνεχεία Νομάρχης Πρεβέζης (26.2.1960-23.12.1963) και Νομάρχης Χανίων (ως το 1967). Η θητεία του στις νομαρχίες χαρακτηρίστηκε ως άριστη από το υπουργείο Εσωτερικών. Το 1967 αποχώρησε λόγω ηλικίας.
Το 1951 ταξίδεψε στις ΗΠΑ, ως απεσταλμένος από το υπουργείο Τύπου. Κατά την περίοδο της χούντας ο Γεώργιος Μαρκόπουλος έκανε αποχή από κάθε κυβερνητική δραστηριότητα, καθώς αντιτάχθηκε στο καθεστώς.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής Λασιθίου με την Ένωση Κέντρου- Νέες Δυνάμεις, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί, συγκεντρώνοντας 2.967 σταυρούς προτίμησης.
Οικογένεια
Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Μαρκόπουλος και μητέρα του η Καλλιόπη, εγγονή του καπετάν Φραγκιού Τσαντηράκη. Ο αδερφός του, Δημήτριος Μαρκόπουλος υπηρέτησε με επιτυχία ως Δήμαρχος Ιεράπετρας, από το 1951 ως το 1961. Ο Γεώργιος Μαρκόπουλος παντρεύτηκε (1938) την Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία και απέκτησαν 4 παιδιά, ανάμεσα στα οποία και ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Τα άλλα τρία παιδιά είναι η Δήμητρα, ο Μάνος (Διοικητής του Νοσοκομείου της Ιεράπετρας την περίοδο 2011-13) και ο Μάριος.
Θάνατος και κηδεία
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν συνταξιούχος δικηγόρος και συνέχιζε να γράφει. Πέθανε στις 29 Ιουνίου 1992 και κηδεύτηκε την Τρίτη 30 Ιουνίου 1992 στην Ιεράπετρα.
Συγγραφικό έργο
Ο Μαρκόπουλος έγραψε λαογραφικά και λογοτεχνικά έργα. Αρκετά από αυτά δεν εκδόθηκαν, ενώ σε αρκετές τοπικές εφημερίδες δημοσιεύτηκαν δικά του χρονογραφήματα. Κύκνειο άσμα του μπορεί να θεωρηθεί το έργο "Γεράπετρος και Γεραπετρίτες" (1981). Εκδόθηκαν επίσης τα έργα του:
Η Εκκλησία της Ιεράπετρας
Μινωική Δημόσια Οικονομία
Νείλος Νταμηλάς
Ο Γιαννικοδάσκαλος
Το πέρασμα του Ναπολέοντα στην Ιεράπετρα
Πηγές
Μαρκόπουλος Γ. (1981): "Γεράπετρος και Γεραπετρίτες", Μορφωτική Στέγη Ιεράπετρας, 2002.
Λιανάκης, Μ. (1992): "Γ. Μαρκόπουλος, ένας μεγάλος Γεραπετρίτης" (άρθρο του προέδρου της Μορφωτικής Στέγης Ιεράπετρας Μανόλη Λιανάκη, δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Ανατολή", 15-7-1992)
Παραπομπές
Νομάρχες Ευρυτανίας
Νομάρχες Λασιθίου
Νομάρχες Πρέβεζας
Νομάρχες Χανίων
Έλληνες δικηγόροι
Έλληνες Νομάρχες
|
478143
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%B5%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Αλέκος Λεώνης
|
Ο Αλέκος Λεώνης (γεννημένος στις 17 Μαρτίου του 1960) είναι Έλληνας προπονητής πετοσφαίρισης. Από τον Μάιο του 2016 είναι τεχνικός διευθυντής των τμημάτων πετοσφαίρισης του Σ.Α Πειραματικού Σ.Π.Θ.
Καριέρα
Αποφοίτησε από τα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης το 1982. Την περίοδο 1986 -1996 δίδαξε ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής στην ειδικότητα της Πετοσφαίρισης στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής. Από το 1993 έως και το καλοκαίρι του 2007 ήταν προπονητής του Ηρακλή με διάλειμμα δέκα μηνών (2002-03). Κατέκτησε 3 πρωταθλήματα (2002, 2005, 2007), 5 κύπελλα (2000, 2002, 2004, 2005, 2006) και 2 σούπερ καπ (2004, 2005). Παράλληλα ως προπονητής του Ηρακλή τον οδήγησε τέσσερις φορές στο φάιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ κατακτώντας δύο φορές τη δεύτερη θέση (2005, 2006). To καλοκαίρι του 2007 ανέλαβε προπονητής της Εθνικής ανδρών μέχρι και το 2008 όπου συνέχισε στον Παναθηναϊκό, επέστρεψε στον Ηρακλή και ξαναγύρισε στην Εθνική Ελλάδας μέχρι και το 2013. Τελευταίος σταθμός στην προπονητική του καριέρα ήταν ο ΠΑΟΚ το Νοέμβριο του 2013. Τον Μάιο του 2016 ανέλαβε χρέη τεχνικού διευθυντή των τμημάτων πετοσφαίρισης του Σ.Α Πειραματικού Σ.Π.Θ.
Τίτλοι και Διακρίσεις
Τίτλοι
3 Πρωταθλήματα Ελλάδας:
2002, 2005, 2007
5 Κύπελλα Ελλάδας:
2000, 2002, 2004, 2005, 2006
2 Σούπερ καπ Ελλάδας:
2004, 2005
Διακρίσεις
2 φορές Φιναλίστ στο Champions League
3η Θέση στο Champions League
4η Θέση στο Champions League
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αλέκος Λεώνης is back..
O Δρίκος «έφαγε» πάλι τον Λεώνη
Ο Αλέκος Λεώνης στον ΠΑΟΚ!
Τα βρόντηξε ο Λεώνης από τον ΠΑΟΚ
Προπονητές Ηρακλή
Προπονητές πετοσφαίρισης ΠΑΟ
Έλληνες γυμναστές
|
774427
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BB%CE%BF%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Γουίνσλοου Χόμερ
|
Ο Γουίνσλοου Χόμερ (αγγλικά: Winslow Homer) (1836–1910) ήταν Αμερικανός σχεδιαστής, ζωγράφος, χαράκτης και εικονογράφος, γνωστός για τις σκηνές από τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, τις θαλασσογραφίες του και ως αντικειμενικός μάρτυρας της εποχής του. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ζωγράφους της Αμερικής του 19ου αιώνα και μια από τις εξέχουσες μορφές του αμερικανικού ρεαλισμού.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Γουίνσλοου Χόμερ γεννήθηκε στη Βοστώνη στις 24 Φεβρουαρίου 1836 και μεγάλωσε στην επαρχία του Κέιμπριτζ. Το 1857, άρχισε να εργάζεται ως ανεξάρτητος εικονογράφος συνεργαζόμενος με δημοφιλή περιοδικά. Το 1859 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε για μικρό διάστημα ελαιογραφία την άνοιξη του 1861, ουσιαστικά ήταν αυτοδίδακτος ζωγράφος. Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, ως καλλιτέχνης-ανταποκριτής για το νέο εικονογραφημένο περιοδικό Harper's Weekly, επισκέφτηκε επανειλημμένα τις γραμμές του μετώπου της Βιρτζίνια όπου ζωγράφισε την πρώτη του σημαντική ελαιογραφία, Φυλακισμένοι από το μέτωπο (1866), ένα έργο που διακρίνεται για τον έντονο ρεαλισμό του και αντικατοπτρίζει μια βαθιά κατανόηση του αντίκτυπου και του νοήματος του πολέμου.
Για τον Χόμερ, τα τέλη της δεκαετίας του 1860 και η δεκαετία του 1870 ήταν εποχή καλλιτεχνικού πειραματισμού και παραγωγικής και ποικίλης δημιουργίας. Έμενε στη Νέα Υόρκη, βγάζοντας τα προς το ζην κυρίως σχεδιάζοντας εικονογραφήσεις περιοδικών και άρχισε να γίνεται γνωστός ως ζωγράφος με θέματα από τα δημοφιλή παραθαλάσσια θέρετρα στη Μασαχουσέτη και το Νιου Τζέρσεϊ, στα Όρη Αντιροντάκ στην πολιτεία της Νέας Υόρκης και στα Λευκά Όρη του Νιου Χάμσαϊρ.
Στα τέλη του 1866, ταξίδεψε για ένα χρόνο στο Παρίσι και στη γαλλική ύπαιθρο. Παρόλο που το ενδιαφέρον του για τις εικονογραφικές δυνατότητες του φυσικού φωτός αναπτύχθηκε παράλληλα με αυτό των πρώτων ιμπρεσιονιστών, ποτέ δεν επηρεάστηκε άμεσα από τον ιμπρεσιονισμό ή τη γαλλική τέχνη.
Κατά τη δεκαετία του 1870, τα κυρίαρχα θέματα των έργων του ήταν αγροτικής ή ειδυλλιακής έμπνευσης: σκηνές αγροτικής ζωής, παιδιά που παίζουν και σκηνές γνωστών θερέτρων με κομψές γυναίκες. Από τα τελευταία, ένα από τα γνωστά είναι το Λονγκ Μπραντς, Νιού Τζέρσεϋ (1869). Εκτός από την τελειοποίησή του στην ελαιογραφία, ο Χόμερ άρχισε να δημιουργεί ακουαρέλες και η επιτυχία τους του έδωσε τη δυνατότητα να εγκαταλείψει τη δουλειά του ως ανεξάρτητος εικονογράφος γύρω στο 1875. Ταξίδεψε στη Βιρτζίνια τουλάχιστον μία φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1870, προφανώς για να παρατηρήσει και να απεικονίσει τις αλλαγές στη ζωή των πρώην σκλάβων κατά την πρώτη δεκαετία μετά τη Διακήρυξη Χειραφέτησης.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ο Χόμερ επιθυμούσε όλο και περισσότερο τη μοναξιά και η τέχνη του πήρε μια νέα ένταση. Το 1881, ταξίδεψε στην Αγγλία στο δεύτερο και τελευταίο του ταξίδι στο εξωτερικό. Αφού πέρασε για λίγο από το Λονδίνο, εγκαταστάθηκε σε παραθαλάσσιο χωριό κοντά στο Τάινμαουθ στη Βόρεια Θάλασσα, παραμένοντας εκεί από την άνοιξη του 1881 έως τον Νοέμβριο του 1882. Η χρονιά που πέρασε στην Αγγλία προκάλεσε μια οριστική αλλαγή στη θεματολογία του. Επικεντρώθηκε σε φυσικές σκηνές μεγάλης κλίμακας, ιδιαίτερα σκηνές στη θάλασσα, ψαράδες και τις οικογένειές τους. Όταν ο καλλιτέχνης επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, τόσο ο ίδιος όσο και η τέχνη του είχαν αλλάξει πολύ.
Το καλοκαίρι του 1883, επιθυμώντας τη μοναξιά, μετακόμισε από τη Νέα Υόρκη στο Πράουτς Νεκ του Μέιν, μια παράκτια χερσόνησο νότια του Πόρτλαντ. Από το 1884, πέρασε πολλούς χειμώνες στη Φλόριντα, τις Μπαχάμες και την Κούβα, όπου φιλοτέχνησε εκθαμβωτικές ακουαρέλες. Στο Πράουτς Νεκ έζησε μέχρι τον θάνατό του. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε και δημιούργησε τα μεγάλα θέματα της καριέρας του: τον αγώνα των ανθρώπων ενάντια στη θάλασσα και τη σχέση της εύθραυστης, παροδικής ανθρώπινης ζωής με τη διαχρονικότητα της φύσης. Στα έργα της δεκαετίας του 1880, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη δύναμη του ωκεανού με τη δική τους δύναμη και εξυπνάδα ή ανταποκρίνονται στη συντριπτική δύναμη του ωκεανού σε σκηνές δραματικής διάσωσης.
Περίπου το 1890, επικεντρώθηκε στην ομορφιά, τη δύναμη και το δράμα της ίδιας της θάλασσας. Στις δυναμικές του συνθέσεις, οι όψιμες θαλασσογραφίες του αιχμαλωτίζουν την όψη και την αίσθηση, ακόμη και υποδηλώνουν τον ήχο, των υδάτων που ορμούν και υποχωρούν. Αυτά τα τελευταία έργα του παραμένουν από τα πιο διάσημα σήμερα, χαρακτηριστικά για τη δεξιοτεχνία, το βάθος των συναισθημάτων και τις νύξεις μοντερνιστικής αφαίρεσης.
Το έργο του Χόμερ, ειδικά οι ακουαρέλες του, είχαν βαθιά επίδραση σε μεταγενέστερους Αμερικανούς ζωγράφους, μεταξύ των οποίων ο Άντριου Γουάιεθ και ο Έντουαρντ Χόπερ. Ο καλλιτέχνης πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 1910 στο Πράουτς Νεκ. Σήμερα, τα έργα του εκτίθενται σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά μουσεία, όπως το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο, στο Μουσείο Ορσέ στο Παρίσι, στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη κ.ά.
Από το 1884, πέρασε πολλούς χειμώνες στη Φλόριντα, τις Μπαχάμες και την Κούβα, εκτελώντας μεγάλο μέρος του έργου του,
Επιλογή έργων
Παραπομπές
Αμερικανοί ζωγράφοι
Αμερικανοί χαράκτες
|
57855
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BA
|
Μπορίς Παστερνάκ
|
Ο Μπορίς Λεονίντοβιτς Παστερνάκ (ρωσικά: Борис Леонидович Пастернак, 10 Φεβρουαρίου 1890 – 30 Μαΐου 1960) ήταν Ρώσος συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ξεκίνησε τη λογοτεχνική του παραγωγή ως φουτουριστής ποιητής. Έκανε αρκετές μεταφράσεις ξένων ποιητών και περισσότερο του Σαίξπηρ, που εκτιμούσε ιδιαίτερα.
Παρόλο που στη Ρωσία ήταν διάσημος ως ποιητής κυρίως, το έργο που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως ήταν το μυθιστόρημά του Δόκτωρ Ζιβάγκο, που εκδόθηκε το 1957 στην Ιταλία. Για το έργο του αυτό βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1958, αλλά το αρνήθηκε για πολιτικούς λόγους.
Αδελφή μου η ζωή, μια αδελφή επανάσταση
Το καλοκαίρι του 1917 ο Παστερνάκ το πέρασε στην εξοχή της στέπας κοντά στην πόλη Σαράτοφ, όπου ερωτεύτηκε με πάθος, γεγονός το οποίο αποτυπώνεται στην ποιητική συλλογή Αδελφή μου η ζωή (Сестра моя — жизнь) την οποία ολοκλήρωσε σε μόλις τρεις μήνες, καθυστέρησε όμως πλέον των τεσσάρων χρόνων να εκδώσει από φόβο και αμηχανία για το νεοτερικό στυλ της. Τελικά, όταν εκδόθηκε, το 1921 το βιβλίο έφερε επανάσταση στη ρωσική ποίηση. Ο Παστερνάκ αποτέλεσε πρότυπο για τους νεαρούς ποιητές και άλλαξε αποφασιστικά την ποίηση του Όσιπ Μαντελστάμ, της Μαρίνας Τσβετάγιεβα και άλλων.
Μετά το Αδελφή μου η ζωή, ο ποιητής παρήγαγε έργα ανυπέρβλητης αξίας, συμπεριλαμβανομένου του αριστουργήματός του, της λυρικής συλλογής Ρήξη. Συγγραφείς διαφορετικών μεταξύ τους προσανατολισμών, όπως ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, ο Αντρέι Μπέλιι, η Άννα Αχμάτοβα και ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, εκθείασαν τα ποιήματά του ως έργα αγνής, παρθένας, αχαλίνωτης έμπνευσης.
Στα τέλη της δεκαετίας του '20, ο Παστερνάκ συναισθάνθηκε ότι το ποικίλο μοντερνιστικό στυλ του βρισκόταν σε ασυμφωνία με το δόγμα του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού που εισήγαγε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Επιχείρησε να καταστήσει την ποίησή του πιο κατανοητή από τις μάζες επεξεργαζόμενος εκ νέου παλαιότερα έργα του και ξεκινώντας δύο μακροσκελή ποιήματα για την Επανάσταση.
Η Δεύτερη Γέννηση
Το 1932, ο Παστερνάκ είχε μετασχηματίσει το στυλ του για να το κάνει αποδεκτό στο σοβιετικό κοινό και εξέδωσε την ποιητική συλλογή Η Δεύτερη Γέννηση. Στη συνέχεια απλοποίησε περισσότερο το στυλ του και τη γλώσσα του στη νέα του συλλογή Στα Πρωινά Τρένα.
Κατά τη διάρκεια των μεγάλων διωγμών του σταλινικού καθεστώτος στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ο ποιητής απογοητεύτηκε όταν διαπίστωσε τις αυταπάτες των κομμουνιστικών ιδανικών. Απρόθυμος να εκδόσει δική του ποίηση, άρχισε να μεταφράζει Σαίξπηρ (Άμλετ, Μάκβεθ, Βασιλιάς Ληρ), Γκαίτε (Φάουστ), Ρίλκε (Ρέκβιεμ για μια φίλη), τον σπουδαίο γάλλο ποιητή του Συμβολισμού Πωλ Βερλαίν και γεωργιανά ποιήματα.
Δόκτωρ Ζιβάγκο
Μερικά χρόνια πριν από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Παστερνάκ εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του στο Περεντέλκινο, ένα χωριό ιδανικό για συγγραφείς, μερικά χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Εκεί έγραψε το πασίγνωστο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Δόκτωρ Ζιβάγκο.
Το βιβλίο απαγορεύτηκε από το σοβιετικό καθεστώς και έτσι μεταφέρθηκε λαθραία στο εξωτερικό και εκδόθηκε στα ιταλικά από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Φελτρινέλλι το 1957. Το βιβλίο προκάλεσε αμέσως αίσθηση και ακολούθησαν εκδόσεις του σε πολλές μη κομμουνιστικές χώρες. Το 1958 και 1959, η αμερικανική έκδοσή του έμεινε για 26 εβδομάδες στην κορυφή της λίστας μπεστ σέλερς των Τάιμς της Νέας Υόρκης. Το βιβλίο του κυκλοφόρησε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου εκτός από τη μητρική του και έγινε μπεστ σέλερ και ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα όλων των εποχών.
Παρά το γεγονός ότι κανένας Σοβιετικός κριτικός δεν είχε διαβάσει το βιβλίο, απαίτησαν την απαγόρευσή του στην ΕΣΣΔ. Τελικά, το 1988 το μυθιστόρημα εκδόθηκε και στη Σοβιετική Ένωση. Το βιβλίο μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Ομάρ Σαρίφ και την Τζούλι Κρίστι, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λην. Το έργο έγινε παγκόσμια επιτυχία, επικεντρωμένο ωστόσο περισσότερο στη ρομαντική πλευρά του βιβλίου.
Βραβείο Νόμπελ
Το 1958 ο συγγραφέας κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ενώ αρχικά δήλωσε ενθουσιασμένος, στη συνέχεια, δεχόμενος πιέσεις από το σοβιετικό καθεστώς, αποποιήθηκε το βραβείο «εξαιτίας του νοήματος που απέδωσε στη διάκριση αυτή η κοινωνία, στους κόλπους της οποίας ζούσε». Ακόμη και μετά την άρνηση παραλαβής του βραβείου, το καθεστώς της χώρας του συνέχισε να τον απειλεί το λιγότερο με εξορία. Το 1989, το βραβείο δόθηκε στον υιό του Παστερνάκ, Γιεβγκένυ, σε τελετή στη Στοκχόλμη.
Το τέλος
Η «τολμηροτέρα φωνή της μετεπαναστατικής Ρωσίας», σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, ο Μπορίς Παστερνάκ, απεβίωσε από καρκίνο των πνευμόνων στα 70 του χρόνια, στις 30 Μαΐου του 1960. Χιλιάδες άνθρωποι ταξίδεψαν από τη Μόσχα στο Περεντέλκινο για να παραστούν στην κηδεία του. Εθελοντές μετέφεραν το ανοιχτό φέρετρό του στον τόπο ταφής και όλοι οι παρόντες (συμπεριλαμβανομένου του σπουδαίου ρώσου ποιητή και θεωρούμενου ως "πνευματικού" του παιδιού Αντρέι Βοζνεσένσκι) απήγγειλαν το απαγορευμένο ποίημα "Άμλετ".
Έργα
Πεζά
1923: Προσωπική μαρτυρία, (κείμενο του Παστερνάκ για την φιλία του με τον ποιητή Μαγιακόφσκυ) - (μτφ. ;, εκδ. "Επίκεντρο", χ.χ.)
1924: The Childhood of Luvers
1925: Aerial Ways
1929: The Last Summer, διήγημα
1931: Safe Conduct , σύντομη αυτοβιογραφία
1934: The Last Summer
1956: Δοκίμιο αυτοβιογραφίας - (μτφ. Κική Μαλεβίτση, εκδ. "Ευθύνη", 1989)
1957: Δόκτωρ Ζιβάγκο - (μτφ. Μαρία Τσαντσάνογλου για τις εκδ."Ποταμός", 2006 )
Ποίηση
1922: Αδελφή μου η ζωή - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1923: Ρήξη:θέμα και παραλλαγές - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης, εκδ. "Ύψιλον", 2005)
1926: Spektorsky (μυθιστόρημα σε στίχους) - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1927: Lieutenant Schmidt -(μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1927: The Year 1905 - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1929: Over the Barriers - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1932: Η δεύτερη γέννηση - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1943: On Early Trains, (ποιήματα 1936-1943) - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
1945: Earth’s Expanse, (ποιήματα 1936-1945) - (μτφ. Γιώργος Κοροπούλης στο βιβλίο «Μαρμπουργκ και άλλα ποιήματα του Μπορίς Παστερνάκ», εκδ. "Παρουσία", 1997)
Αναφορές
Όλγα Ιβίνσκαγια, Captive of Time; My Years with Pasternak (Αιχμάλωτη του Χρόνου, τα χρόνια μου με τον Παστερνάκ), εκδόσεις Doubleday, 1978. Μεταφρασμένο από τον Μαξ Χέιγουορντ.
Αλέξη Πάρνη, Λεωφόρος Πάστερνακ, Αθήναι, 1971.
Λάρα Πρέσκοτ, Όσα κρατήσαμε κρυφά, Εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Γεώργιου Μπαρουξή, 2020
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
1958 Nobel Prize in Literature
Andrey Kneller's translations of Pasternak's Poetry
Homegrown Doctor Zhivago to Debut on Russian Television
Pasternak's elegy to Tsvetaeva and short bio
PBS biography of Pasternak
Read Pasternak's interview with The Paris Review
A documentary of Pasternak's life is presently in production in Brisbane Australia and will be available in 2010 from BFTS & Dark Corp
English translation of Pasternak's poem February
Register of the Pasternak Family Papers at the Hoover Institution Archives
Boris Pasternak Poem
Pasternak: biography, photos, poems, prose, critical essays
Boris Pasternak: poems, biography, photo
English translations of 3 short poem, 1915-1918
Ρώσοι ποιητές
Ρώσοι μυθιστοριογράφοι
Ρώσοι μεταφραστές
Σοβιετικοί συγγραφείς
Βραβευμένοι με Νόμπελ Λογοτεχνίας
Ρώσοι νομπελίστες
|
735088
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Αουντεβάτερ
|
Το Αουντεβάτερ (Oudewater, ΔΦΑ:[ˈɅudəˌʋaːtər] είναι δήμος και πόλη στην Ολλανδία.
Ιστορία
Η προέλευση της πόλης Αουντεβάτερ είναι ασαφής και δεν έχουν βρεθεί πληροφορίες σχετικά με την πρώτη εγκατάσταση ανθρώπων. Είναι επίσης δύσκολο να ετυμολογηθεί το όνομα του Αουντεβάτερ. Μια εξήγηση είναι ότι το όνομα είναι παραφθορά των ολλανδικών λέξεων παλαιό, νερό και λιβάδι. Το Αουντεβάτερ ήταν σημαντική συνοριακή πόλη μεταξύ Ολλανδίας (περιοχή) και Ουτρέχτης. Αουντεβάτερ (κυριολεκτικά σημαίνει το "παλαιό νερό") είχε μεγάλη στρατηγική σημασία.
Στο Αουντεβάτερ παραχωρήθηκαν δικαιώματα πόλης το 1265 από τον Χέντρικ φαν Φλάντεν (Hendrik van Vianden), επίσκοπο της Ουτρέχτης.
Το Αουντεβάτερ πήρε τη θέση του στο συμβούλιο των Πρώτων Ελεύθερων Κρατών στο Ντόρντρεχτ στις 19 Ιουλίου 1572. Το Αουντεβάτερ ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις που συμμετείχαν στην πρώτη ελεύθερη σύμβαση του Γενικού Κράτους στο Ντόρντρεχτ. Αυτή ήταν συνάντηση που καθόρισε την προέλευση του κράτους των Κάτω Χωρών, όπως το γνωρίζουμε τώρα, υπό την ηγεσία του οίκου της Οράγγης. Αυτό συνέβη στις αρχές του Ογδοηκονταετούς Πολέμου (1568–1648) όταν οι Κάτω Χώρες ήταν ακόμη τμήμα της Ισπανικής Αυτοκρατορίας. Μετά από πολιορκία του Αουντεβάτερ, η πόλη κατακτήθηκε από τους Ισπανούς στις 7 Αυγούστου 1575, και οι περισσότεροι από τους κατοίκους της σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας του διάσημου κατοίκου του Αουντεβάτερ και προτεστάντη θεολόγου Γιάκομπους Αρμίνιους (Jacobus Arminius, 1560-1609).
Τον 16ο και 17ο αιώνα, το Αουντεβάτερ ήταν πόλη με σημαντική παραγωγή σχοινιού. Στη γύρω περιοχή καλλιεργήθηκε κάνναβη. Υπάρχει ακόμη ένα εργοστάσιο κατασκευής σχοινιών και ένα μουσείο σχοινιών στην πόλη.
Το 1970 ο δήμος Αουντεβάτερ μετακινήθηκε διοικητικά από την επαρχία της Νότιας Ολλανδίας στην επαρχία της Ουτρέχτης.
Γεωγραφία
Το Αουντεβάτερ βρίσκεται σε συντεταγμένες στα νοτιοδυτικά της επαρχίας της Ουτρέχτης στο κέντρο της Ολλανδίας. Βρίσκεται στη θέση όπου ο ποταμόςΛινσσχότεν (Linschoten) εκβάλλει στο Χολλάντσε Άισελ (Hollandse IJssel).
Το Αουντεβάτερ συνορεύει με τους δήμους Μοντφόορτ (Montfoort) (στα βορειοανατολικά), Λόπικ (Lopik) (νοτιοανατολικά), Κρίμπενενβάαρντ (Krimpenerwaard) (νοτιοδυτικά) και Μποντεχράφεν-Ρεεουβάικ (Bodegraven-Reeuwijk) (βορειοδυτικά).
Ο δήμος Αουντεβάτερ αποτελείται από τις ακόλουθες πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά και / ή περιοχές: Ντίμερμπρουκ (Diemerbroek), Χέκενντορπ (Hekendorp), Χενκόοπ (Hoenkoop), Λάνχε Λινσχότεν (Lange Linschoten), Αουντεβάτερ, Πάπεκοπ (Papekop), Ράουχεβαϊντε (Ruigeweide) και Σνελρεβάαρντ (Snelrewaard).
Κτίρια
Το Αουντεβάτερ είναι διάσημο για το Heksenwaag ( "Ζυγιστήριο" των μαγισσών). Αυτό το κτίσμα, επίσημο κτίριο της πόλης, έγινε διάσημο στο αποκορύφωμα των ευρωπαϊκών δικών μαγισσών του 16ου αιώνα, επειδή οι άνθρωποι που κατηγορούνταν για μαγεία είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν την αθωότητά τους, σε αντίθεση με πολλά άλλα μέρη όπου δεν γινόταν κάτι παρόμοιο.
Από όλη την Ευρώπη άνθρωποι ταξίδευαν στο Αουντεβάτερ για να αποφύγουν τη δίωξη. Μετά τη διαδικασία στο κτίσμα, λάμβαναν επίσημο πιστοποιητικό που ανέγραφε ότι δεν ήταν μάγισσες / μάγοι. Κανείς δεν βρέθηκε ποτέ να είναι πραγματικός μάγος ή μάγισσα στο Αουντεβάτερ, αν και η διαδικασία ήταν ακόμα δημόσιο θέαμα. Τα πιστοποιητικά αναφέρουν ότι "το σωματικό βάρος είναι ανάλογο με την κατασκευή του." Ο λόγος πίσω από αυτό είναι η παλιά πεποίθηση ότι μια μάγισσα δεν έχει ψυχή και επομένως ζυγίζει σημαντικά λιγότερο από ένα συνηθισμένο άτομο. Αυτή η διάκριση υποτίθεται ότι επέτρεπε στη μάγισσα να πετάξει με σκουπόξυλο.
Στις αρχές της σύγχρονης εποχής, όταν οι κατηγορίες για μαγεία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καύση στην πυρά, η πόλη Αουντεβάτερ προσέφερε στους κατηγορούμενους την ευκαιρία να αποδείξουν την αθωότητά τους. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σημάδι της αυξανόμενης δύναμης του πολίτη ως μια τρίτη δύναμη δίπλα σε εκείνη της εκκλησίας και των ευγενών. Προτού κυνηγηθούν οι μάγισσες από τον νόμο και την εκκλησία, στην προσπάθειά τους να σπάσουν την εξουσία των τοπικών γιατρών και μαιών. Δίνοντας αυτά τα πιστοποιητικά, οι πολίτες του Αουντεβάτερ, επομένως αψηφούσαν την εκκλησία.
Το κτίσμα είναι ακόμα ανοικτό ως τουριστικό αξιοθέατο και διατίθενται επίσημα πιστοποιητικά.
Το δημαρχείο χρονολογείται από το 1588 και διαθέτει φωλιά πελαργών. Το Αουντεβάτερ διαθέτει μνημειώδες προστατευόμενο κέντρο της πόλης με περισσότερες από 250 προστατευόμενες κατοικίες. Η εκκλησία, σήμερα Προτεσταντική, χρονολογείται από τον 15ο αιώνα. Ο πύργος του είναι από περίπου το 1300. Κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών πολέμων, μέχρι τη λεηλασία του Αουντεβάτερ, τόσο οι Ρωμαιοκαθολικοί όσο και οι Προτεστάντες χρησιμοποίησαν αυτήν την εκκλησία. Στη συνέχεια οι Καθολικοί ήταν ακόμη ανεκτοί (οι Ισπανοί κατακτητές ήταν Καθολικοί) αλλά περισσότερο κρυφίως.
Στη φαντασία
Το Αουντεβάτερείναι το σκηνικό για το μυθιστόρημα του 1975 Das Geheimnis des Baron Oudewater που τοποθετείται στον 16ο αιώνα, όταν η Ολλανδία αγωνίιζόνταν για την ανεξαρτησία της από την Ισπανία. Γράφτηκε από την Γερμανίδα συγγραφέα Alberta Rommel, έχει χαρακτηριστεί ως ρομαντικό ιστορικό μυθιστόρημα.
Η ταινία του 2014 Reckless γυρίστηκε στο Αουντεβάτερ.
Σημαντικά πρόσωπα
Άλμπερ δαν Αουβάτερ (περ. 1410/1415 - 1475) καλλιτέχνης της πρώιμης Φλαμανδικής ζωγραφικής που εργάστηκε στη βόρεια Ολλανδία
Χέραρντ Ντάβιντ (περ. 1460–1523) Πρώιμος Ολλανδός ζωγράφος και εκονπγράφος χειρογράφων, χρησιμοποίησε λαμπρερά χρώματα
Ρούντολφ Σνέλλιους (Rudolph Snellius) (1546–1613) Ολλανδός γλωσσολόγος και μαθηματικός, μια πολιτική και πνευματική δύναμη της Χρυσής Ολλανδικής Εποχής
Ο Γιάκομπους Αρμίνιους (Jacobus Arminius) (1560-1609) Ολλανδός θεολόγος, δημιούργησε τον Αρμινιανισμό και το Ολλανδικό ελεγκτικό κίνημα
Χέντρικους Αλμπέρτους Λόρεντς (Hendrikus Albertus Lorentz, 1871-1944) Ολλανδός εξερευνητής στη Νέα Γουινέα και διπλωμάτης στη Νότια Αφρική
Γιαν Μόντυν (Jan Montyn, 1924-2015) Ολλανδός καλλιτέχνης, ειδικευμένος στη χαρακτική
Βιμ Κλέφερ (Wim Klever) (γεννημένος το 1930 στο Snelrewaard) ολλανδός λόγιος με ενασχόληση με τον φιλόσοφο Μπαρούχ Σπινόζα
Ο Ντιρκ ντε Ρίντερ (Dirk de Ridder, γεννημένος το 1972) ναυτικός, αγωνίστηκε στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000
Συλλογή εικόνων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τουριστικές πληροφορίες
Μουσείο του Heksenwaag
Πόλεις της Ολλανδίας
Σελίδες με πηγές CS1 στα Ολλανδικά (nl)
|
765431
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Σενού
|
Το Σενού (γαλλικά: Chenou) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σενουάρ (γαλλικά: Chenouards).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
366419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λουκάς Αρκαδίας
|
Ο Λουκάς (η Λούκα) είναι ορεινό χωριό του νομού Αρκαδίας. Βρίσκεται κτισμένο στην ανατολική πλευρά του Μαντινειακού κάμπου, στους πρόποδες του όρους Κτενιά σε υψόμετρο 658 μέτρων. Αποτελεί την έδρα της κοινότητας Λουκά που υπάγεται στην δημοτική ενότητα Μαντινείας η οποία με τη σειρά της υπάγεται στον Δήμο Τρίπολης της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Στην απογραφή του 2011 είχε 340 μόνιμους κατοίκους.
Τοποθεσία
Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κτενιάς σε υψόμετρο 658 μέτρων, στη νότια πλευρά του δρόμου που πάει από την Εθνική Οδό για το Λεβίδι, σε ακριανό σημείο του Μαντινειακού κάμπου (οροπέδιο), 14 χλμ. ΒΑ της Τρίπολης.
Ιστορία
Με το ΦΕΚ 16Α της 24/05/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Μαντινείας. Με το ΦΕΚ 89Α της 05/08/1885 αποσπάται από το Δήμο Μαντινείας και προσαρτάται στον τότε Δήμο Σηπιανών όπου παρέμεινε για δύο χρόνια, όταν με το ΦΕΚ 115Α της 19/05/1887 επαναπροσαρτήθηκε στον τότε Δήμο Μαντινείας. Με το ΦΕΚ 252Α της 24/08/1912 ορίζεται ως έδρα της τότε Κοινότητας Λουκά. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Μαντινείας μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Τριπόλεως (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης".
Στα 1885 απείχε πέντε τέταρτα δρόμο από την Πικέρνη, την έδρα του τότε Δήμου Μαντινείας στον οποίον υπαγόταν.
Πληθυσμός
Ο Λουκάς γνώρισε σημαντική πληθυσμιακή αύξηση την περίοδο 1879 - 1951 αλλά απο τότε ο πληθυσμός του έχει μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Αξιοθέατα
Σημείο αναφοράς είναι ο ιερός ναός του χωριού αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Δίπλα του έχει ανεγερθεί το ηρώο των πεσόντων στην Επανάσταση του 1821. Απέναντι έχει κτιστεί ένα μικρό πέτρινο θέατρο.
Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να δει τα αρχιτεκτονικά λείψανα παρατηρητηρίου στον "Αι-Λιά", το ασκητήριο του Αγίου Βασιλείου που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, καθώς και το εκκλησάκι του του Αγίου Γεωργίου στον ομώνυμο λόφο.
Λοιπά στοιχεία
Οι κάτοικοί του ασχολούνται ως επί το πλείστον με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αμπελουργία. Από το χωριό κατάγεται ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος Σκλήφας (κατά κόσμο Χρήστος Σκλήφας).
Να μη συγχέεται με τον ομώνυμο οικισμό της Ηλείας του τέως Δήμου Ήλιδας.
Παραπομπές
Πηγές
Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9.
Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Λουκά Αρκαδίας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 01/12/2017.
Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Λουκά Αρκαδίας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 01/12/2017.
Ιστοσελίδα για τον Λουκά Αρκαδίας, arcadia.ceid.upatras.gr. Ανακτήθηκε: 07/06/2014.
Η ιστοσελίδα του χωριού. loukamantinias.gr. Ανακτήθηκε: 07/06/2014.
Χωριά του νομού Αρκαδίας
Δήμος Μαντινείας
Δήμος Τρίπολης
|
365268
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Νίκος Ανδρουλάκης
|
Ο Νίκος Ανδρουλάκης (Ηράκλειο, 7 Φεβρουαρίου 1979), είναι Έλληνας πολιτικός μηχανικός και πολιτικός, που διατελεί πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Κινήματος Αλλαγής και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το 2021. Είναι εκλεγμένος βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου από τις εκλογές του Μαΐου 2023.
Υπηρέτησε ως Ευρωβουλευτής από το 2014 έως το 2023, ενώ ήταν και επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1979 στην Αθήνα, μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης και η καταγωγή του είναι από το Ψυχρό Λασιθίου.
Είναι διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός της Πολυτεχνικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος (master) στο πρόγραμμα «Νέα Υλικά και Περιβάλλον» του ΔΠΘ. Επιπλέον, είναι υποψήφιος διδάκτωρ της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει εργαστεί ως πολιτικός μηχανικός και στον τουριστικό τομέα, ενώ έχει διδάξει ως εργαστηριακός συνεργάτης στην Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης.
Πολιτική ενασχόληση
Το 2001, έγινε μέλος στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το 2008, έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Στις 14 Μαρτίου 2013, εκλέχτηκε από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, λαμβάνοντας 109 ψήφους σε σύνολο 168 ψήφων.
Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2014-2023)
Στις 30 Μαρτίου 2014, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη. Εξελέγη δεύτερος με 113.719 σταυρούς προτίμησης. Έκτοτε, συμμετέχει στην ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (S&D) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Κατά την πρώτη του θητεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συμμετείχε στις επιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων και στην Αντιπροσωπεία για τις σχέσεις με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Παράλληλα, διετέλεσε αναπληρωτής στις επιτροπές Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας των Τροφίμων, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Ασφάλειας και Άμυνας και στην Αντιπροσωπεία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση ΕΕ - Λατινικής Αμερικής. Τον Ιανουάριο του 2016, μετά από πρόταση της Σοσιαλιστικής Ομάδας, επιλέχθηκε να συμμετάσχει στην Εξεταστική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά τις μετρήσεις εκπομπών στην αυτοκινητοβιομηχανία ως πλήρες μέλος (Σκάνδαλο Volkswagen). Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας ήταν εισηγητής για την αναβάθμιση του Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, γνωστού ως rescEU, εκ μέρους των Σοσιαλιστών. Επιπλέον ορίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εισηγητής για τον φάκελο ενόψει των διαπραγματεύσεων για τη νέα προγραμματική περίοδο.
Τον Μάιο του 2019, επανεξελέγη Ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής πρώτος, λαμβάνοντας 180.822 ψήφους. Στη νέα του θητεία ανέλαβε Αντιπρόεδρος στις επιτροπές Ασφάλειας & Άμυνας, καθώς και στην Αντιπροσωπεία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση ΕΕ - Λατινικής Αμερικής. Παράλληλα συμμετείχε ως βασικό μέλος στην Επιτροπή Διεθνούς Εμπορίου & στην Αντιπροσωπεία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση Ίσης Εκπροσώπησης ΑΚΕ-ΕΕ, ενώ ως αναπληρωτής συμμετέχει στις επιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων, Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας των Τροφίμων, Επιτροπή Αλιείας και στην Αντιπροσωπεία για τις σχέσεις με την Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur).
Στις 2 Μαΐου 2023, παραιτήθηκε από την έδρα του στο Ευρωκοινοβούλιο, και αντικαταστάθηκε από τον Νίκο Παπανδρέου.
Εσωκομματικές εκλογές
Εκλογική διαδικασία 2017
Τον Νοέμβριο του 2017, έθεσε υποψηφιότητα για το νέο ενιαίο φορέα της Δημοκρατικής Παράταξης στις εκλογές ηγεσίας της κεντροαριστεράς, όπου οι πολίτες που συμμετείχαν στον 1ο και τον 2ο γύρο, του έδωσαν 51.736 (2η θέση) και 66.483 ψήφους (2η θέση) αντίστοιχα.
Εκλογική διαδικασία 2021
Τον Ιούλιο του 2021, ανακοίνωσε επίσημα την υποψηφιότητά του στις εκλογές ανάδειξης ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής. Στις 5 Δεκεμβρίου 2021, στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, ήρθε πρώτος με ποσοστό 36,88% και 99.120 ψήφους. Στις 12 Δεκεμβρίου, στον δεύτερο γύρο, εξελέγη πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., έναντι του Γιώργου Παπανδρέου με ποσοστό 67,88% .
Παρακολούθηση
Σύμφωνα με έρευνα της ΑΠΔΠΧ, το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2021 στο κινητό του Ανδρουλάκη στάλθηκαν τρια γραπτά μηνύματα που περιείχαν λινκ με το οποίο το κινητό του θα παγιδευόταν με το παράνομο λογισμικό παρακολούθησης Predator.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα Ν. Ανδρουλάκη
ΚΙΝΑΛ-Νίκος Ανδρουλάκης
Έλληνες αρχηγοί κομμάτων
Αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ
Έλληνες πολιτικοί μηχανικοί
Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με την Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη
Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με το Κίνημα Αλλαγής
Ευρωβουλευτές της Ελλάδας εκλεγμένοι την περίοδο 2014-2019
Ευρωβουλευτές της Ελλάδας εκλεγμένοι την περίοδο 2019-2024
Έλληνες πολιτικοί του 21ου αιώνα
Βουλευτές Α΄ Θεσσαλονίκης
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής
|
385986
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Γαλλικός αποικισμός της Αμερικής
|
Ο Γαλλικός αποικισμός της Αμερικής ξεκίνησε τον 16ο αιώνα και συνεχίστηκε τους επόμενους αιώνες, όταν η Γαλλία διαχειριζόταν μια αποικιακή αυτοκρατορία στο Δυτικό Ημισφαίριο. Η Γαλλία ίδρυσε αποικίες σε μεγάλο μέρος της ανατολικής και κεντρικής Βόρειας Αμερικής, σε μια σειρά από νησιά της Καραϊβικής, αλλά και στη Νότια Αμερική. Οι περισσότερες αποικίες αναπτύχθηκαν με σκοπό την εξαγωγή προϊόντων, όπως ψάρια, ζάχαρη και γούνες. Έτσι, δημιουργήθηκαν σημαντικά φρούρια και εγκαταστάσεις, από τα οποία σήμερα προέρχονται οι πόλεις Κεμπέκ και Μόντρεαλ στον Καναδά, Ντιτρόιτ, Σεντ Λούις και Νέα Ορλεάνη στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Πορτ-ο-Πρενς στην Αϊτή, το Καγιέν στη Γαλλική Γουιάνα, το Σάο Λουίς στη Βραζιλία και άλλες σημαντικές πόλεις.
Βόρεια Αμερική
Υπόβαθρο
Οι Γάλλοι πρωτοπήγαν στο Νέο Κόσμο ως εξερευνητές, αναζητώντας πλούτο, αλλά και μια διαδρομή προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εντατική εξερεύνηση της Βόρειας Αμερικής ξεκίνησε υπό την βασιλεία του Φραγκίσκου Α΄, Βασιλιά της Γαλλίας. Κατά το 1524 ο Φραγκίσκος έστειλε τον Ιταλό Τζοβάνι ντα Βερρατσάνο για να εξερευνήσει την περιοχή μεταξύ της Φλόριντα και του νησιού Νέα Γη για αναζήτηση της διαδρομής προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Βερρατσάνο έδωσε τα ονόματα Φρανσέσκα και Νέα Γαλλία σε αυτήν την περιοχή, η οποία εκτεινόταν μεταξύ των εδαφών της Νέας Ισπανίας και της βρετανικής Νέας Γης, προωθώντας έτσι τα γαλλικά συμφέροντα εκεί.
Αποικισμός
Το 1534 ο Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας έστειλε τον Ζακ Καρτιέ, για το πρώτο από τα τρία συνολικά ταξίδια του, για να εξερευνήσει την ακτή της Νέας Γης και τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. Ο Καρτιέ τοποθέτησε ένα σταυρό στην ακτή της Χερσονήσου Γκασπέ ιδρύοντας έτσι τη Νέα Γαλλία. Στη συνέχεια οι Γάλλοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν διάφορες αποικίες σε σημεία της Βόρειας Αμερικής, κάτι που δεν το πέτυχαν, λόγω των καιρικών συνθηκών, των ασθενειών, αλλά και των συγκρούσεων με άλλες ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις. Το 1541 ο Καρτιέ προσπάθησε να δημιουργήσει την πρώτη μόνιμη ευρωπαϊκή εγκατάσταση στη Βόρεια Αμερική στο Καπ-Ρουζ του Κεμπέκ με 400 εποίκους, αλλά ο οικισμός εγκαταλείφθηκε το επόμενο έτος εξαιτίας της κακοκαιρίας και των επιθέσεων άλλων εθνών. Μια μικρή ομάδα Γάλλων στρατιωτών παρέμεινε στο Πάρις Άιλαντ το 1562 για να κατασκευάσει το Τσάρλσφορτ, το οποίο εγκατέλειψαν μετά από ένα χρόνο, όταν έπαψαν να λαμβάνουν προμήθειες από τη Γαλλία. Το 1564 ιδρύθηκε το Φορτ Καρολίν στο σημερινό Τζάκσονβιλ της Φλόριντα, όμως ένα χρόνο μετά καταστράφηκε από τους Ισπανούς του Αγίου Αυγουστίνου. Μια προσπάθεια, το 1598, να εγκατασταθούν κατάδικοι στο Νησί Σέιμπλ, έξω από τις ακτές της Νέας Σκωτίας, απέτυχε μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Το 1599 ιδρύθηκε μια εμπορική εγκατάσταση αποτελούμενη από 16 άτομα στο Ταντουσάκ του Κεμπέκ, από την οποία επέζησαν μόνο πέντε άνδρες τον πρώτο χειμώνα. Το 1604 έγινε προσπάθεια για αποικισμό του νησιού Σαιντ Κρουά του σημερινού Μέιν, όμως η αποικία έπεσε θύμα ασθενειών, πιθανότατα από σκορβούτου. Το επόμενο έτος η αποικία μεταφέρθηκε στο Πορτ-Ρουαγιάλ της Νέας Σκωτίας. Αργότερα, όμως, ο Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν θα ιδρύσει επιτυχώς την Πόλη του Κεμπέκ το 1608 και το Μόντρεαλ το 1611, ενώ θα προχωρήσει σε εξερεύνηση των Μεγάλων Λιμνών. Σε 1634 ο Ζαν Νικολέ θα ιδρύσει το Λα Μπε ντε Πιουάντ (σημερινό Γκριν Μπέι (Ουισκόνσιν), μια εγκατάσταση από τις παλαιότερες των Ευρωπαίων στην Αμερική. Οι Λουί Ζολιέ και Ζακ Μαρκέτ θα ιδρύσουν το Σολτ Σεντ Μαρί (1668), το Σεντ Ίγκνας (1671), ενώ θα εξερευνήσουν τον Ποταμό Μισσισσιππή. Στο τέλος του 17ου αιώνα ο Ρενέ-Ρομπέρ Καβαλιέ θα εγκαθιδρύσει ένα δίκτυο φρουρίων εκτεινόμενα από τον Κόλπο του Μεξικού μέχρι τις Μεγάλες Λίμνες και τον Ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. To 1685 ιδρύθηκε η αποικία Φορτ Σαιντ Λούις στο Τέξας, η οποία λίγα χρόνια αργότερα θα εγκαταλειφθεί. Ο Αντουάν ντε λα Μοτ ιδρύει το 1701 το Ντιτρόιτ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα το 1718 ο Ζαν-Μπαπτίστ Λε Μουάν ιδρύει τη Νέα Ορλεάνη. Το 1719 ο Πιερ Λε Μουάν θα ιδρύσει το Μπατόν Ρουζ.
Οι Γάλλοι ήταν πρόθυμοι να εξερευνήσουν τη Βόρεια Αμερική, αλλά η Νέα Γαλλία παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αραιοκατοικημένη. Λόγω της έλλειψης γυναικών, οι επιγαμίες μεταξύ Γάλλων και Ινδιάνων ήταν συχνές, κάτι που προκάλεσε ανάπτυξη στους ιθαγενείς Μετί του Καναδά και μια ειρηνική, στο μεγαλύτερο μέρος της, συμβίωση μεταξύ των δύο ομάδων. Για να ενισχύσει τον Γαλλικό πληθυσμού της Γαλλίας, ο Καρδινάλιος Ρισελιέ εξέδωσε ένα διάταγμα το 1627 που ανέφερε ότι οι Ινδιάνοι που είχαν προσεταιριστεί τον Καθολικισμό θα θεωρούνταν ως εκ φύσεως Γάλλοι. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ προσπάθησε επίσης να αυξηθεί ο πληθυσμός με την αποστολή περίπου 800 νεαρών γυναικών, που ονομάστηκαν Κόρες του Βασιλιά. Ωστόσο, η χαμηλή πυκνότητα του πληθυσμού στη Νέα Γαλλία παρέμεινε ένα πολύ επίμονο πρόβλημα. Στις αρχές του Γαλλοινδιακού Πολέμου (1754-1763) ο βρετανικός πληθυσμός της Βόρειας Αμερικής ξεπερνούσε τον γαλλικό σε ποσοστό 20 προς 1.
Επίλογος
Ο τελευταίος Γαλλοϊνδιανικός Πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση της Νέας Γαλλίας, με τον Καναδά να πηγαίνει στα χέρια της Βρετανίας και τη Λουιζιάνα στην Ισπανία. Μόνο τα νησιά Σαιν Πιερ και Μικελόν παρέμειναν στον έλεγχο της Γαλλίας, η οποία τα κατέχει έως σήμερα ως υπερπόντια κτήση της. Το 1802 η Ισπανία επέστρεψε τη Λουιζιάνα στη Γαλλία, όμως ο Ναπολέων θα την πουλήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, δύο χρόνια αργότερα, το 1804.
Δυτικές Ινδίες
Μια σημαντική γαλλική εγκατάσταση ιδρύθηκε το 1664 στο νησί της Ισπανιόλα, με την ίδρυση της αποικίας του Σαιν Ντομίνγκ στο δυτικό μέρος του. Το επονομαζόμενο Μαργαριτάρι των Αντιλλών έγινε η πλουσιότερη αποικία στην Καραϊβική πριν από την εξέγερση των σκλάβων το 1791, η οποία οδήγησε στην Αϊτινή Επανάσταση και την ελευθερία των σκλάβων της αποικίας. Το 1804 η αποικία απέκτησε πλήρη ανεξαρτησία από τη Γαλλία, με την ονομασία Αυτοκρατορία της Αϊτής. Η Γαλλία απέκτησε τον έλεγχο του ανατολικού τμήματος του νησιού της Ισπανόλας για μόνο ένα σύντομο χρονικό διάστημα.
Κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα η Γαλλία κυβερνούσε το μεγαλύτερο μέρος των Μικρών Αντίλλων. Τα νησιά που τέθηκαν υπό γαλλική κυριαρχία κατά τη διάρκεια ή σε μέρος αυτής της περιόδου ήταν η Δομινίκα, η Γρενάδα, η Γουαδελούπη, η Μαρί-Γκαλάντ, η Μαρτινίκα, ο Άγιος Βαρθολομαίος, ο Άγιος Σταυρός, ο Άγιος Χριστόφορος, η Αγία Λουκία, ο Άγιος Μαρτίνος, ο Άγιος Βικέντιος και το Τομπάγκο. Ο έλεγχος πολλών από αυτά τα νησιά διεκδικήθηκε από τη Βρετανία και την Ολλανδία. Μάλιστα στην περίπτωση του Αγίου Μαρτίνου η Γαλλία και η Ολλανδία διαμοίρασαν το νησί σε δύο μέρη, μια κατάσταση η οποία παραμένει έτσι έως και σήμερα. Η Μεγάλη Βρετανία, κατά τη διάρκεια του Επταετή Πολέμου και των Ναπολεόντειων Πολέμων, κατέλαβε μερικά από τα νησιά της Γαλλίας. Έτσι, μετά το πέρας των συγκρύσεων η Γαλλία διατηρούσε τον έλεγχο της Γουαδελούπης, της Μαρτινίκας, της Μαρί-Γκαλάντ, του Αγίου Βαρθολομαίου και το μέρος της στον Άγιο Μαρτίνο. Όλα αυτά τα νησιά παραμένουν μέρος της Γαλλίας μέχρι και σήμερα ως υπερπόντιες κτήσεις της.
Νότια Αμερική
Από το 1555 ως το 1567 Γάλλοι Ουγενότοι, υπό την ηγεσία του αντιναυάρχου Νικολά Ντουράντ ντε Βιλεγκανιόν, έκαναν μια προσπάθεια για εγκαθλιδρυση αποικίας στην Γαλλική Ανταρκτική (στη σημερινή Βραζιλία, όμως εκδιώχθηκαν. Μια δεύτερη προσπάθεια για την ίδρυση της Ισημερινής Γαλλίας στην περιοχή του σημερινού Σάο Λουίς της Βραζιλίας απέτυχε.
Το 1604 αποικίστηκε η Γαλλική Γουιάνα, αν και οι πρώτοι άποικοί της την εγκατέλειψαν μετά από εχθροπραξίες με τους ιθαγενείς πληθυσμούς, αλλά και εξαιτίας των ασθενειών. Το 1643 θα ιδρυθεί η αποικία του Καγιέν, η οποία θα εγκαταλειφθεί σύντομα. Τη δεκαετία του 1660, όμως, επανιδρύθηκε. Πέρα από ορισμένα σύντομα διαστήματα αγγλικής και ολλανδικής κατοχής τον 17ο αιώνα, η Γουιάνα παραμείνει υπό γαλλική κυριαρχία μέχρι σήμερα. Από το 1851 ως το 1951, κοντά στις ακτές της Γαλλικής Γουιάνας, λειτουργουσε στη Νήσο του Διαβόλου μια περιβόητη φυλακή καταδίκων. Από το 1946 η Γαλλική Γουιάνα αποτελεί υπερπόντια κτήση της Γαλλίας.
Το 1860 ένας Γάλλος τυχοδιώκτης ο Ορελί Αντουάν ντε Τουνέν αυτοανακηρύχθηκε Βασιλιάς του Βασιλείου της Αραουκανίας και της Παταγονίας. Αυτή του η πράξη δεν έγινε αποδεκτή από τις διεθνείς δυνάμεις, ενώ η Χιλή και η Αργεντινή πήραν τον έλεγχο των περιοχών του, αντιμετωπίζοντάς τον ως παράφρων.
Παραπομπές
Ιστορία της Αμερικής
Ιστορία του Καναδά
Κεμπέκ
Πρώην γαλλικές αποικίες
|
531365
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%281328-1394%29
|
Λευκή της Γαλλίας (1328-1394)
|
Η Λευκή της Γαλλίας, δούκισσα της Ορλεάνης (γαλλικά:Blanche de France, 1 Απριλίου 1328 - 8 Φεβρουαρίου 1328) ήταν υστερότοκη κόρη του βασιλιά Καρόλου Δ΄ της Γαλλίας και της τρίτης συζύγου του Ιωάννα του Εβρέ. Ο πατέρας της πέθανε χωρίς να αποκτήσει γιους και ο πρώτος ξάδελφος του Φίλιππος Βαλουά ορίστηκε αντιβασιλιάς της Γαλλίας στην περίπτωση που η μητέρα της γεννούσε γιο. Μετά από δυο μήνες η Ιωάννα του Εβρέ γέννησε κόρη, τη Λευκή, με αποτέλεσμα ο μέχρι τότε αντιβασιλιάς Φίλιππος Βαλουά να στεφθεί βασιλιάς ως Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας. Ο Σαλικός νόμος ο οποίος εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία από τον θείο της Φίλιππο Ε΄ έχει αποκλείσει τη διαδοχή στον θρόνο της Γαλλίας όχι μόνο σε κόρες ή αδελφές αλλά οποιαδήποτε θηλυκή γραμμή· ο βασιλιάς θα έπρεπε να είναι από πατέρα προς πατέρα απόγονος του Ούγου Καπέτου.
Η Λευκή παντρεύτηκε στις 8 Ιανουαρίου 1345 τον δεύτερο ξάδελφο της Φίλιππο της Ορλεάνης, γιο του Φιλίππου ΣΤ΄ της Γαλλίας και της Ιωάννας της Χωλής, δεν απέκτησαν παιδιά, αν και ο Φίλιππος είχε νόθα παιδιά. Με τον θάνατο του συζύγου της (1375) οι τίτλοι και τα εδάφη του επανήλθαν στο βασιλικό στέμμα.
Η Λευκή πέθανε το 1382 και τάφηκε στο παρεκκλήσι της Παναγίας των Παρισίων στη Βασιλική Σαιν-Ντενί.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βασιλική Σαιν-Ντενί
Οίκος των Καπετιδών
Δούκισσες της Ορλεάνης
|
775170
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%20%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%BB
|
Μείζον Μόντρεαλ
|
Το Μείζον Μόντρεαλ (αγγλ. Greater Montreal, γαλλ. Grand Montréal) είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό μητροπολιτική περιοχή στον Καναδά, μετά το Μείζον Τορόντο. Το 2015 η Στατιστική Υπηρεσία του Καναδά έδωσε την έκταση της «Απογραφικής Μητροπολιτικής Περιοχής» (Census Metropolitan Area, CMA) ως 4.258,31 τετραγωνικά χιλιόμετρα με πληθυσμό 4.098.927 κατοίκους, δηλαδή σχεδόν το μισό από τον συνολικό πληθυσμό της επαρχίας στην οποία ανήκει, του Κεμπέκ, που έχει έκταση ενδεκαπλάσια της Ελλάδας.
Μια μικρότερη περιοχή, εκτάσεως 3.838 τετρ. χιλιομέτρων, διοικείται από τη «Μητροπολιτική Κοινότητα του Μόντρεαλ (Montreal Metropolitan Community ή MMC, στα γαλλικά Communauté métropolitaine de Montréal ή CMM), με επικεφαλής έναν «πρόεδρο» που σήμερα είναι η δήμαρχος του Μόντρεαλ.
Ο εσωτερικός «δακτύλιος» του Μείζονος Μόντρεαλ αποτελείται από πυκνοκατοικημένους δήμους πλησίον του κέντρου του Μόντρεαλ. Περιλαμβάνει ολόκληρη τη Νήσο του Μόντρεαλ (ποτάμιο νησί στη συμβολή των ποταμών Αγίου Λαυρεντίου και Οτάβα), το Λαβάλ και το αστικό συγκρότημα Λονγκέιγ.
Ο εξωτερικός «δακτύλιος» αποτελείται από δήμους πολύ μικρότερης πυκνότητας πληθυσμού, στην περιφέρεια. Οι περισσότερες από αυτές τις πόλεις είναι ημιαστικές. Υπάρχει ο όρος «προάστια εκτός Νήσου» (off-island suburbs) για τις πόλεις-προάστια που βρίσκονται στη Βόρεια Όχθη του «Ποταμού των Χιλίων Νησιών» (Rivière des Mille Îles, διακλάδωση του ποταμού Οτάβα), στη Νότια Όχθη (αλλά που δεν περιλαμβάνονται στον δήμο του Λονγκέιγ) και σε όσες βρίσκονται στη Χερσόνησο Vaudreuil-Soulanges.
Μεγαλύτερες πόλεις (δήμοι)
Παραπομπές
Μόντρεαλ
Μητροπολιτικές περιοχές
|
400598
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%A6%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B9
|
Νάντι Φίτζι
|
Το Νάντι (αγγλικά: Nadi) είναι το τρίτο μεγαλύτερο αστικό κέντρο των νήσων Φίτζι. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του κύριου νησιού του Βίτι Λέβου και είχε πληθυσμό 42.284 κατοίκους κατά την τελευταία απογραφή, το 2007. Το Νάντι είναι πολυφυλετικό με πολλούς από τους κατοίκους να είναι ινδικής καταγωγής ή των Φίτζι, μαζί με ένα μεγάλο πληθυσμό αλλοδαπών τουριστών. Σε συνδυασμό με την παραγωγή ζάχαρης από ζαχαροκάλαμο, ο τουρισμός αποτελεί στήριγμα της τοπικής οικονομίας. Η περιοχή Νάντι έχει τη υψηλότερη συγκέντρωση των ξενοδοχείων και μοτέλ από οποιοδήποτε άλλο μέρος των Φίτζι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις των Φίτζι
|
798496
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B7%CF%87%CF%84%CE%AE
|
Πηχτή
|
Η πηχτή, ή ζελέ κρέατος, είναι αλμυρή ζελατίνη που παρασκευάζεται με ζωμό κρέατος, που τοποθετείται σε καλούπι για να εγκλωβίσει άλλα συστατικά. Αυτά συχνά περιλαμβάνουν κομμάτια κρέατος, θαλασσινά, λαχανικά ή αυγά. Στην απλούστερη μορφή της, η πηχτή είναι ουσιαστικά μια ζελατινώδης εκδοχή της συμβατικής σούπας.
Ιστορία
Το Kitab al-Tabikh του 10ου αιώνα, το παλαιότερο γνωστό αραβικό βιβλίο μαγειρικής, περιέχει μια συνταγή για μια πηχτή ψαριού που ονομάζεται . Αυτό το πιάτο φτιάχτηκε με το βράσιμο πολλών μεγάλων κεφαλιών ψαριών με ξύδι, μαϊντανό, κασσία, ολόκληρα κρεμμύδια, μαύρη πιπεριά, τζίντζερ, ανθόκαρδο, αραλία, γαρύφαλλο, σπόρους κόλιανδρου και μακρύ πιπέρι. Το πιάτο που προέκυψε χρωματίστηκε στη συνέχεια με σαφράνι για να του δώσει ένα «ακτινοβόλο κόκκινο» χρώμα. Τα μαγειρεμένα κεφάλια ψαριών και τα καρυκεύματα αφαιρέθηκαν στη συνέχεια από το υγρό μαγειρέματος πριν οι τις γλώσσες και τα χείλη ξανατοποθετηθούν στο σκεύος μέχρι να κρυώσει και να ζελατινοποιηθεί το υγρό και τα πάντα μέσα σε αυτό.
Σύμφωνα με μια ποιητική αναφορά του Ιμπραχίμ ιμπν αλ Μαχντί, ο οποίος περιέγραψε μια εκδοχή του πιάτου που παρασκευάστηκε με ιρακινό κυπρίνο, ήταν «σαν ρουμπίνι στην πιατέλα, στρωμένο σε ένα μαργαριτάρι... βουτηγμένο σε σαφράνι, έτσι, σαν γρανάτης μοιάζει, ζωηρό κόκκινο, που λαμπυρίζει στο ασήμι».
Ιστορικά, οι πηχτές κρέατος παρασκευάζονταν ακόμη και πριν από τις πηχτές με γεύση φρούτων και λαχανικών. Μέχρι τον Μεσαίωνα, οι μάγειρες είχαν ανακαλύψει ότι ένας παχύρρευστος ζωμός κρέατος μπορούσε να γίνει ζελέ. Μια λεπτομερής συνταγή για πηχτή βρίσκεται στο Le Viandier, το οποίο γράφτηκε το 1375 ή γύρω στο 1375.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Γάλλος σεφ Μαρί-Αντουάν Καρέμ δημιούργησε τη σάλτσα chaudfroid. Ο όρος chaudfroid σημαίνει «ζεστό κρύο» στα γαλλικά, αναφερόμενος σε φαγητά που παρασκευάζονταν ζεστά και σερβίρονταν κρύα. Η πηχτή χρησιμοποιήθηκε ως σάλτσα chaudfroid σε πολλά κρύα γεύματα με ψάρια και πουλερικά, όπου πρόσθετε υγρασία και γεύση στο φαγητό. Ο Καρέμ επινόησε επίσης διάφορα είδη πηχτής και τρόπους παρασκευής της.
Η πηχτή έγινε γνωστή στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα.Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η πηχτή κρέατος ήταν μια δημοφιλής βάση για το δείπνο, όπως και άλλα πιάτα με βάση τη ζελατίνη, όπως η πηχτή τομάτας.Οι μάγειρες έδειξαν τις αισθητικές τους ικανότητες δημιουργώντας εφευρετικές πηχτές.
Χρήσεις
Η πηχτή μπορεί να είναι άχρωμη (λευκό πηχτή) ή να περιέχει διάφορες αποχρώσεις του κεχριμπαριού. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προστασία των τροφίμων από τον αέρα, για να δώσει στα τρόφιμα περισσότερη γεύση ή ως διακόσμηση. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τα κρέατα, αποτρέποντας την αλλοίωση τους. Η ζελατίνη κρατά έξω τον αέρα και τα βακτήρια, διατηρώντας το μαγειρεμένο κρέας ή άλλα συστατικά φρέσκα για περισσότερο. Υπάρχουν τρεις τύποι πηχτής: λεπτή, τεμαχισμένο και μη βρώσιμη. Η λεπτή πηχτή είναι μαλακή. Η πηχτή που τεμαχίζεται πρέπει να γίνει σε τερίνα ή σε φόρμα πηχτής. Είναι πιο σφιχτή από την λεπτή πηχτή. Η μη βρώσιμη πηχτή δεν είναι ποτέ για κατανάλωση και είναι συνήθως για διακόσμηση. Η πηχτή χρησιμοποιείται συχνά για να γλασάρει κομμάτια φαγητού σε διαγωνισμούς τροφίμων, για να κάνει το φαγητό να λάμπει και να το κάνει πιο ελκυστικό στο μάτι. Τα τρόφιμα βουτηγμένα σε πηχτή έχουν λακαρισμένο φινίρισμα για μια φανταχτερή παρουσίαση. Η πηχτή μπορεί να κοπεί σε διάφορα σχήματα και να χρησιμοποιηθεί ως γαρνιτούρα για αλλαντικά ή πατέ.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Άλεν, Γκάρι; Κεν Αλμπάλα. The Business of Food: Encyclopedia of the Food and Drink Industries. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group, Οκτώβριος 2007. ISBN 0-313-33725-X .
Γκίσλεν, Γουέιν. Επαγγελματική Μαγειρική, 6η έκδοση. Χόμποκεν, Νιου Τζέρσεϊ: John Wiley and Sons, Μάρτιος 2006. ISBN 978-0-471-66376-8
Νένες, Μάικλ. American Regional Cuisine, 2η έκδοση . Χόμποκεν, Νιου Τζέρσεϊ: Art Institute, Μάρτιος 2006. ISBN 978-0-471-68294-3
Ρούλμαν, Μάικλ, Άντονι Μπουρντέν. The Elements of Cooking: Translating the Chef's Craft for Every Kitchen. Νέα Υόρκη: Simon and Schuster, Νοέμβριος 2007. ISBN 0-7432-9978-7
Σμιθ, Άντριου. Ο σύντροφος της Οξφόρδης στο αμερικανικό φαγητό και ποτό. Νέα Υόρκη: Oxford University Press, Μάρτιος 2007. ISBN 0-19-530796-8
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λετονική πηχτή χοιρινού
Ρωσική πηχτή κρέατος
Ρωσική κουζίνα
Ουκρανική κουζίνα
Πολωνική κουζίνα
Λιθουανική κουζίνα
Ρουμάνικη κουζίνα
Βραζιλιάνικη κουζίνα
Κολομβιανή κουζίνα
Συστατικά τροφίμων
Κρέας
Ορολογία μαγειρικής
|
91619
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ρευματιά Μεσσηνίας
|
Η Ρευματιά είναι χωριό του νομού Μεσσηνίας. Ανήκει στο δήμο Ιθώμης και αποτελεί έδρα του δημοτικού διαμερίσματος Ρευματιάς. Στο δημοτικό διαμέρισμα ανήκει και ο οικισμός Χρυσότοπος (Χρύσοβα).
Η Ρευματιά είναι παλαιός οικισμός. Χτίστηκε τον 13ο αιώνα (μεταξύ 1348-1405) στη θέση που ήταν η αρχαία Είρα του Αριστομένη.
Πληθυσμός
Με βάση την απογραφή του 2001 η Ρευματιά έχει 102 κατοίκους, ενώ ο Χρυσότοπος 19.
Ιστορία
Η πρώτη οικογένεια ήταν του Δημητράκη Νέζη που ήρθε από το παλαιό Λούμι Γορτυνίας καταδιωκόμενη από τους Τούρκους γιατί η σύζυγός του για λόγους τιμής σκότωσε τον μπέη της περιοχής. Το παλιότερο όνομα του χωριού ήταν Λούμι. Με την απογραφή Pacifico είχε το 1689 313 κατοίκους.
Στην επανάσταση του 1821 πολέμησαν οι Κατζίας ή Σωτηρόπουλος Γεώργιος και ο Κουτρουμπής Παναγιώτης ο οποίος διετέλεσε δημογέροντας του χωριού του και ένορκος στο κακουργιοδικείο Τρίπολης.
Αξιοθέατα
Στα αξιοθέατα του χωριού περιλαμβάνεται το σπήλαιο Ταμπούρι μήκους 300 μέτρων με πολλούς σταλακτίτες.
Υπάρχει επίσης το μουσείο του Βαγγέλη Κάψια.
Εδώ και χρόνια, στό Δ.Δ. Ρευματιάς (Λούμι) του Δήμου Ιθώμης, λειτουργεί ιδιωτικό Λαογραφικό μουσείο, από τον Ευάγγελο Κάψια, κάτοικο Ρευματιάς, με πολλά και πλούσια εκθέματα.
Πηγές
Ιωάννης Λύρας, «Ένα οδοιπορικό στο χρόνο και στο χώρο».
Χωριά του νομού Μεσσηνίας
Δήμος Μεσσήνης
|
175638
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%20%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μακροχώρι Ημαθίας
|
Το Μακροχώρι είναι κωμόπολη του Δήμου Βέροιας στην Ημαθία και πρώην έδρα του δήμου Αποστόλου Παύλου, με πληθυσμό 4.870 κατοίκους (απογραφή 2021). Βρίσκεται ανατολικά της Βέροιας, σε απόσταση 8 χλμ. από το κέντρο της, και ο πρώτος οικισμός στο δρόμο από Βέροια προς Θεσσαλονίκη. Βρίσκεται στο κάμπο της Ημαθίας και περιβάλλεται από κατοικίες, χώρους εργασίας και εντατικές καλλιέργειες κάθε λογής παραγωγής. Είναι από τα μεγαλύτερα χωριά της Ημαθίας.
Ιστορικά στοιχεία
Αρχαιότητα
Λίγο βορειότερα από το Μακροχώρι, στη θέση «Τούμπα» της Νέας Νικομήδειας αναπτύχθηκε ένας από τους παλιότερους αγροτικούς οικισμούς της Ευρώπης κατά την Αρχαιότερη Νεολιθική περίοδο στην 7 η χιλιετία π.Χ.. Λίγα χιλιόμετρα νότια από το Μακροχώρι, οι Αργειάδες Μακεδόνες δημιούργησαν τον 7ο αιώνας π.Χ. το πρώτο τους βασίλειο και ιδρύοντας την πρωτεύουσά τους, τις Αιγές, στη θέση της σημερινής Βεργίνας, στις υπώρειες των Πιερίων βουνών.
Ρωμαϊκή περίοδος
Το 50 μ.Χ. πέρασε και ίδρυσε την τοπική Εκκλησία ο Απόστολος Παύλος στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σε πρόσφατες (2014) ανασκαφικές δραστηριότητες, με αφορμή την κατασκευή αποχετευτικού δικτύου, στην γωνία των οδών Παλαιών Πατρών Γερμανού και Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου εντοπίστηκαν ευρήματα που ανήκουν σε συγκρότημα αγροκτήματος (Roman villa rustica) της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου (τέλη του 3ου – αρχές του 4ου αι. π.Χ.).
Από την περιοχή του Μακροχωρίου προέρχονται αρχιτεκτονικά μέλη και τρεις επιγραφές των ρωμαϊκών χρόνων όπως του μονομάχου Πεκουλιάρη ( ο μονομάχος ήταν vetiarius δηλ. δικτυοβόλος και το όνομά του ήταν συνηθισμένο σε πρόσωπα ταπεινής καταγωγής. Αναφέρεται ότι κέρδισε σε αγώνα πυγμής α΄ νίκη. Η επιτύμβια στήλη βρέθηκε το 1969). Στην ευρύτερη περιοχή επίσης εντοπίστηκε καμίνι κατασκευής απλών κεραμικών σκευών της Ρωμαϊκής περιόδου.
Βυζαντινή περίοδος
Κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων, η περιοχή αποτέλεσε τόπο παραμονής των μελών της βυζαντινής αριστοκρατίας. Από το 989 έως το 1001 την περιέλαβε στο κράτος του ο Τσάρος Σαμουήλ. Στην Φραγκοκρατία δόθηκε στο βασίλειο της Θεσσαλονίκης και στον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό. Το 1206, ο Τσάρος Ιωαννίτζης (Σκυλογιάννης) λεηλάτησε την περιοχή και κατέλαβε τη Βέροια εγκαθιστώντας και Βούλγαρο επίσκοπο. Το 1207 επέστρεψαν οι Φράγκοι και εκδιώχθηκαν οριστικά το 1215-6. Το 1345 ο Κράλης Στέφανος Δουσάν κατακτά όλη την περιοχή ως το 1355. Στα τέλη του 14 ου αιώνα (1373-4) εμφανίστηκαν οι Τούρκοι με ηγέτη τον Γαζή Εβρενός Μπέη, έναν πρώην βυζαντινό διοικητή που είχε ασπαστεί το Ισλάμ. Ο Εβρενός λειτουργούσε ως ελάσσων συνέταιρος των Οθωμανών εμίρηδων και αυτοί του παραχώρησαν αχανείς γαίες στην Βόρεια Ελλάδα. Η Βέροια περιήλθε στα χέρια τους ίσως δύο φορές πριν οριστικά την αποκτήσουν, με παράδοση, στις 9 Απριλίου του 1433.
Η πρώτη γνωστή αναφορά στον οικισμό γίνεται το 1326 στην διαθήκη ενός άρχοντα Σκουτάριου του Θεόδωρου Σαραντηνού. Σε αυτήν περιέχονται τα σχετικά με την αφιέρωση κτημάτων στην Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας που είχε ιδρύσει ο ίδιος μέσα στην πόλη της Βέροιας, ίσως στην περιοχή του σημερινού 6 ου Δημοτικού Σχολείου που τότε ονομάζονταν του Σκωρονύχου.
Στο μοναστήρι προσφέρεται μεταξύ άλλων και το αγρόκτημα (ζευγηλατείο) του Μακροχωρίου και απαριθμούνται εργαλεία και ονόματα των δουλοπάροικων καλλιεργητών καθώς επίσης γίνεται λεπτομερής αναφορά της θέσης του ζευγηλατείου δίπλα στο Βασιλικό ποταμό (σημερινός Τριπόταμος, τουρκ. Ανά Ντερέ - ελευθ. μεταφρ. νερομάνα). Πιθανή είναι και η ύπαρξη πύργου για την ασφάλεια των κατοίκων. Τέλος ολόκληρη η Μονή με την περιουσία της δίνεται ως μετόχι από τον Σαραντηνό στη Μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους.
Οθωμανική περίοδος
Στο πέρασμά του από την περιοχή, ο περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή τον καιρό της Τουρκοκρατίας ( 1668 μ.Χ.) και έμεινε ενθουσιασμένος από τα τοπικά προϊόντα και τους 300 υδρόμυλους της Βέροιας.
Αυτήν την περιοχή οι παλιοί κάτοικοί της ονομάζουν «Ρουμλούκι» (τουρκ. Rumlik) δηλαδή περιοχή των Ρωμιών (Ελληνότοπος). Είναι μία περιοχή με περίπου πενήντα χωριά και με όρια ανατολικά το Καρασμάκι (Λουδίας) και το Θερμαϊκό Κόλπο, τις παρυφές των Πιερίων νότια , τους πρόποδες του Βερμίου προς δυτικά και την περιοχή του πρώην Βάλτου των Γιαννιτσών βόρεια. Την περιοχή αυτή διασχίζει ο ποταμός Αλιάκμονας (ο ακαταπόνητος σύμφωνα με την ετυμολογία του, τουρκ. Ιντζέ Καρά - μεταφρ. ο αδύνατος και μαύρος δηλ. ο στενός και με πολύ νερό και σλαβ. Μπίστριτσα - Bistrica/*Bystrica < Πρωτοσλαβικό *bystrŭ = γρήγορο, διαφανές, καθαρό + το επίθημα -ica) ο οποίος τουλάχιστον κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν πλωτός. Οι Ρουμλουκιώτες κάτοικοι διατήρησαν την ελληνικότητά τους στη γλώσσα, στα έθιμα και στη συνείδηση. Οι παλιές παντρεμένες γυναίκες φορούσαν το χαρακτηριστικό κάλυμμα του κεφαλιού, το κατσούλι, και με περηφάνια ανέφεραν την παράδοση που θέλει το Μ. Αλέξανδρο να τιμά τον ηρωισμό που έδειξαν σε κάποια μάχη φορώντας σε αυτές την περικεφαλαία των αντρών που δείλιασαν.
Κατά την Τουρκοκρατία το Μικρογούζι, όπως είχε μετονομαστεί πλέον το Μακροχώρι, ανήκε στον κάζα της Καρά Φεριέ (Βέροιας) και αναφέρεται ως Mikroğuz, Mikrağuz και Makroğuz στις οθωμανικές πηγές. Ίσως το χωριό να κατοικήθηκε από εκχριστιανισμένους/βυζαντινοποιημένους Τούρκους Ογούζους κάτι που συμβαίνει και σε άλλα χωριά της περιοχής (Τουρκοχώρι, Κουμανίτσι, Ντουρμάνι, Μελίκη, Σαρακήνα και Λυζικό). Σε όλους τους οθωμανικούς καταλόγους αναφέρεται ότι κατοικείται αποκλειστικά από χριστιανούς.
Κοντά ίσως με το Μικρογούζι ήταν το βακουφοχώρι Άσμπογα που η ύπαρξή του αναφέρεται το 1506 έως το 1519 και το 1550. Στη συνέχεια παύει η αναφορά του παραπάνω χωριού και μάλλον ενσωματώθηκε με το Μικρογούζι.
Το χωριό ήταν βακούφι των απογόνων του κατακτητή της περιοχής Γαζή Εβρενός Μπέη, δηλ. με τα έσοδά του συντηρούσε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Στο πέρασμα των χρόνων (17ος αιώνας) το βακούφικο καθεστώς ατόνησε και οι κάτοικοι έπρεπε να πληρώνουν τους τακτικούς και έκτακτους φόρους όπως όλοι οι χριστιανοί.
Σε μαρτυρία σχετικά με περιοδεία του Μητροπολίτη Δανιήλ (1769 – 1799), που έγινε μετά το 1770, αναφέρεται ότι η Αρχιερατική εισφορά του την οποία απέδιδαν οι χριστιανοί κάτοικοι ήταν 3.180 γρόσια. Αν υπολογιστεί ότι το κάθε στεφάνι (οικογένεια) είχε υποχρέωση να καταβάλει ετήσια αρχιερατική εισφορά περίπου 18 γρόσια – το 1/6 της τουρκικής λίρας, μπορεί να υπολογιστεί ο πληθυσμός του χωριού περίπου σε 176 οικογένειες και σε 800 χριστιανούς κατοίκους.Στο ίδιο διάστημα (β' μισό του 18ου αιώνα) αναφέρεται ότι ο πρόκριτος της Βέροιας Δημητράκης Μπεκέλας γιος του ΧατζηΜανώλη και πρόγονος της γνωστής εύπορης οικογένειας των Βικέλα, έχει κτήματα μεταξύ άλλων χωριών και στο Μικρογούζι.
Από την έρευνα που ακολούθησε την κατασκευή αποχετευτικού αγωγού (2014) στην οδό Ολύμπου βρέθηκε πλήθος εμφιαλωμένων κεραμικών που ανήκε στην σκευή δημόσιου κοσμικού κτηρίου της ύστερης οθωμανικής περιόδου.
Στα 1804, ο Αλή Πασάς εισβάλει στους Καζάδες της Βέροιας και της Νάουσας. Τότε αρπάζει περιουσίες Μουσουλμάνων και Χριστιανών κατοίκων , απαιτεί την καταβολή ετήσιου φόρου και τοποθετεί στα καταλαμβανόμενα τσιφλίκια δικούς του επιστάτες (σουμπασήδες) όπως έγινε και στο Μικρογούζι. Ο πληθυσμός υποφέρει τα πάνδεινα από την πλεονεξία του νέου κατακτητή εργαζόμενος σε καθεστώς τιμαριωτικής δουλείας και αποδίδοντάς του ετήσιο φόρο. Η κυριαρχία του διαρκεί ως το 1820.
Καταλυτικές πρέπει να στάθηκαν και οι καταστροφικές εξελίξεις (ο Χαλασμός) της Επανάστασης του 1822 στην περιοχή. Ο Μεχμέτ Εμίν Αμπντούλ Αμπούντ Πασάς - ένας Σύριος με ενεργητικό και βίαιο χαρακτήρα - γνωστός και ως Εμπού Λουμπούτ (Ροπαλοφόρος ) αφάνισε οικισμούς και χωριά της Μακεδονίας και μεταξύ αυτών σίγουρα και το Μικρογούζι .,
Νεότερα χρόνια
Σύμφωνα με εκθέσεις και αναφορές του μητροπολίτη Βεροίας και Ναούσης Κωνστάντιου Ισαακίδη προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1898 στο Μικρογούζι διαμένανε 50 χριστιανικές οικογένειες. Γύρω στο 1900, στο χωριό υπήρχαν 75 σπίτια και 385 κάτοικοι σύμφωνα με την στατιστική του Καζά Βέροιας. Οι κάτοικοι του χωριού ήταν αγρότες. Οι εκτάσεις της γης ανήκαν τόσο σε μουσουλμάνους όσο και σε χριστιανούς κτηματίες. Αναφέρεται και η ύπαρξη ενός χειμαδιού 20 βλάχικων οικογενειών. Σχολείο με την ονομασία Ελληνική Σχολή Μικρογουζίου ιδρύθηκε επίσημα το 1907, αλλά ήδη από το 1897 αναφέρεται η χορήγηση 8 λιρών εκ μέρους της Μητροπόλεως για την λειτουργία του τότε υπάρχοντος.
Ο Μακεδονικός Αγώνας επηρέασε και τη ζωή των κατοίκων. Υπήρχε άλλωστε άμεση η γειτνίαση με το Βάλτο των Γιαννιτσών που ήταν πεδίο δράσης τόσο των κομιτατζήδων όσο και των Ελληνικών Σωμάτων. Ο Βάλτος ήταν μία υδάτινη έκταση έκτασης περίπου 180 τετρ. χιλ. που τροφοδοτούνταν από τα ποτάμια Λουδία, Μογλενίτσα όπως επίσης τα νερά του Βερμίου και του Παΐκου. Στις νησίδες της Λίμνης και ανάμεσα στους πυκνούς καλαμιώνες είχαν εγκαταστήσει τις καλύβες και τα κρησφύγετα τους οι Βούλγαροι κομιτατζήδες και έλεγχαν τα γύρω χωριά και τις δημοσιές. Οι κάτοικοι του Μικρογουζίου παρέμειναν Πατριαρχικοί παρόλες τις έντονες πιέσεις των Βουλγάρων για ένταξη τους στην Εξαρχία. Σε αναφορές της εποχής αναφέρεται ως μεικτό με πατριαρχικούς και ρουμανίζοντες κατοίκους. Στις 5/9/1905 ο ρουμανόβλαχος Χατζηβασίλης Ρουσιάνο από το Μικρογούζι θέλησε να δολοφονήσει στο κονάκι που διατηρούσε στο χωριό τον αρχηγό του Κέντρου Αμύνης Βέροιας Σιορ-Μανωλάκη. Η επίθεση απέτυχε αφού συνάντησε σθεναρή αντίσταση από τους χωρικούς. Στις 10/5/1906 ο καπετάν Παναγιώτης Παπατζανετέας, με αφορμή πληροφορίες για ρουμανοβλαχική δράση στο χωριό, επιτέθηκε εναντίον ρουμανιζόντων κατοίκων. Στη μάχη που ακολούθησε σκοτώθηκαν 13 χωρικοί (Νικ. Γκολέτσης, Δ. Γκρέκος, Νικόλαος Μουχτάρης κ.ά.). Η πράξη αυτή καταδικάστηκε από το Κέντρο της Θεσσαλονίκης ως απαράδεκτη. Ο Παπατζανετέας απαίτησε από τον Μπέη του χωριού να εκδιώξει όλους τους ρουμανίζοντες. Ο Χατάμπεης προσπάθησε να τον δελεάσει με 500 λίρες αλλά δεν τα κατάφερε και έτσι με την βοήθεια των Ελλήνων χωρικών αναγκάστηκε να κάψει τις καλύβες των ρουμανιζόντων. Το 1907 ακόμη ένας ρουμανόβλαχος φονεύθηκε, από ελληνικό σώμα, στο Μικρογούζι.
Καπεταναίων ήταν μεταξύ άλλων ο γεννημένος στο Μικρογούζι και ηγήτορας της αντάρτικης κίνησης στη Βέροια Αναστάσιος Σιορ-Μανωλάκης, καθώς και οι Μικρογουζιώτες Γρηγόριος Δούκας, Αθανάσιος Τσιναφορνιώτης και Γρηγόριος Παπακωνσταντίνου που έδρασε ως πράκτορας Γ΄ τάξης και περιποιήθηκε τους Έλληνες αντάρτες.
Στις 16 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να απελευθερώνει τη Βέροια και τα χωριά του Κάμπου από τη σκλαβιά που κράτησε κοντά 500 χρόνια. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Μικρογουζίου ήταν κρυμμένοι, εξαιτίας του φόβου για τις αντιδράσεις των Τούρκων, στο Σουφουλιό μία δασωμένη περιοχή μεταξύ του Μακροχωρίου και των Καβασίλων. Στα όρια του οικισμού εγκαταστάθηκαν προφυλακές της 1ης και 3ης Μεραρχίας.
Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918), στα όρια του χωριού και προς το χωριό Ν. Λυκογιάννη, είχε διαμορφωθεί και ένα πρόχειρο αεροδρόμιο για τις ανάγκες του στρατηγείου των Συμμάχων στη Βέροια.
Ανακούφιση και λύτρωση από το βάσανο της ελονοσίας πρόσφερε η απόφαση για την αποξήρανση της λίμνης των Γιαννιτσών. Το 1934 τελείωσε η κατασκευή της περιφερειακής συλλεκτηρίου τάφρου ( τάφρος 66 ) που μέσα της κατέληγαν τα νερά που τροφοδοτούσαν την λίμνη . Οι εκτάσεις από την αποξήρανση που προέκυψαν δόθηκαν σε καλλιεργητές μεταξύ αυτών και σε Μακροχωρίτες. Η κατασκευή της τάφρου΄΄ 66 ΄΄ σταμάτησε την διαδρομή από το ΄΄ Αγώι ΄΄ κάτω από το Μακροχώρι . Αυτό ήταν ένα μεγάλο αυλάκι που κατέβαζε ορμητικά τα νερά του από τις πηγές του Βερμίου , εξυπηρετούσε τους υδρόμυλους ( 3 τέτοιοι υπήρχαν μέσα στο χωριό ) και κατέληγε στην Βίλιτσα - ανάμεσα από τα χωριά Λουτρό και Καμποχώρι - που ήταν παραπόταμος του Αλιάκμονα .
Οι Γερμανοί κατέλαβαν την περιοχή της Βέροιας και φυσικά το Μακροχώρι στις 11 Απριλίου του 1941. Ο πληθυσμός δοκιμάστηκε , έζησε την τρομοκρατία καθώς και την συστηματική καταλήστευση του πλούτου. (πεσόντες του Αλβανικού Έπους οι Δούκας Αντώνιος και Παλαιστής Χρήστος)
Η απελευθέρωση της περιοχής εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της αποχώρησης των Γερμανών από τη Βόρεια Ελλάδα, εξαιτίας του φόβου αποκλεισμού της οδού επιστροφής μέσω Γιουγκοσλαβίας. Στις 27 Οκτωβρίου 1944 ξεκίνησε να εισέρχεται στην πόλη της Βέροιας ο ΕΛΑΣ και ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, ως απελευθερωτές, ενώ η αποχώρηση των Γερμανών συνεχιζόταν. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες το απόγευμα της 29ης Οκτωβρίου εισήλθαν στην πόλη με οργανωμένα τμήματα το 16ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ και ακολούθησε η πρώτη συγκέντρωση της απελευθέρωσης. Στις ίδιες ημερομηνίες απαλλάχτηκε και το Μακροχώρι από τη ναζιστική κατοχή . Απώλειες υπήρξαν και στο Εμφύλιο που ακολούθησε την Απελευθέρωση. Επί συνόλου 585 κατοικιών καταστράφηκαν, από τους Γερμανούς, 10 ολοσχερώς και 25 μερικώς.
Στην απογραφή του 1913, που ακολούθησε την απελευθέρωση, το Μικρογούζιον, που ανήκε στην Υποδιοίκηση Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης, είχε 626 κατοίκους ( 322 άρ. , 297 θήλ. ).
Το Μικρογούζι αναγνωρίζεται ως κοινότητα, της Υποδιοίκησης Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης ,το 1918 και στην απογραφή του 1920 έχει 708 κατοίκους ( 358 άρ. , 350 θήλ. ). Ευεργετική στάθηκε για τον τόπο η άφιξη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ανταλλαγής των πληθυσμών που ακολούθησε (σύνολο 127 οικογένειες ή 526 άτομα - στοιχεία Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων Ε.Α.Π. 1928). Με καταγωγή από τον Πόντο και την Ανατολία αύξησαν τον πληθυσμό του Μικρογουζίου της Επαρχίας Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης, που το 1928 φτάνει τους 1.154 ( 587 άρ. , 567 θήλ. ) κατοίκους και έφεραν μαζί τους τις ιδιαίτερες συνήθειες, την λαλιά και τις παραδόσεις τους. Τους δόθηκε γη στην περιοχή που ονομάστηκε Συνοικισμός στο τέλος του τότε χωριού ανεβαίνοντας προς τη Βέροια.
Το 1930 το Μικρογούζι μετονομάστηκε, παίρνοντας την βυζαντινή του ονομασία πάλι, σε Μακροχώρι ( επίσημη ημερομηνία μετονομασίας 28/8/1940 Φ.Ε.Κ. 271/1940 ).
Οι απογραφές που ακολούθησαν έδειξαν την αύξηση του πληθυσμού ως το 2011 ( το 1940 κατ. 1989 -991 άρ. , 998 θήλ. -, το 1951 κατ. 2359, το 1961 κατ. 3029, το 1971 κατ. 3048, το 1981 κατ. 3850, το 1991 κατ. 4338, το 2001 κατ. 4788, το 2011 κατ. 5189 και το 2021 κατ. 4.870). Στο χωριό πλέον οι κάτοικοι έχουν κυρίως καταγωγή ντόπια, ποντιακή, μικρασιάτικη, βλάχικη, θρακιώτικη καθώς και από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Επίσης κατοικούν μετανάστες από άλλες χώρες.
Στις 13 Απριλίου 2003 το Μακροχώρι και άλλα έξι χωριά τριγύρω (Καβάσιλα, Διαβατός, Κουλούρα, Νέα Νικομήδεια, Σταυρός και Ξεχασμένη), θρήνησαν τους 21 μαθητές της Α' τάξης του Λυκείου Μακροχωρίου, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε τροχαίο στα Τέμπη. Συγκεκριμένα, από το Μακροχώρι ήταν οι 11 εκ των 21 μαθητών. Μία από τις πλατείες του χωριού μετονομάστηκε σε "Πλατεία 21 Μαθητών".
Το 2010, εγκαινιάστηκε η Δημοτική Βιβλιοθήκη Μακροχωρίου, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη των 21 αδικοχαμένων παιδιών.
Το 1998 το Μακροχώρι έγινε η έδρα του νεοσύστατου Δήμου Αποστόλου Παύλου που περιλαμβάνει τις πρώην κοινότητες του Μακροχωρίου, του Διαβατού, της Κουλούρας, της Νέας Νικομήδειας και της Παλαιάς και Νέας Λυκογιάννης. Σύμφωνα με την Διοικητική μεταρρύθμιση Καλλικράτης ο Δήμος όπου ανήκει το Μακροχώρι εντάχθηκε το 2011 στο Δήμο Βέροιας.
Πολιτιστικοί Σύλλογοι
Στο Μακροχώρι δραστηριοποιούνται τρεις Σύλλογοι:
Ο Σύλλογος Ποντίων Μακροχωρίου, με έτος ίδρυσης το 1978 και πλούσια χορευτική και λαογραφική δράση. Στο σύλλογο λειτουργούν 4 χορευτικά τμήματα καθώς και σχολή εκμάθησης ποντιακής λύρας, νταουλιού και αγγείου. Διοργανώνει ετήσιο καλοκαιρινό χορό την δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου και χειμερινό χορό την τελευταία εβδομάδα του Δεκέμβρη. Αναβιώνει κάθε χρόνο το έθιμο των Μωμόγερων το Δωδεκαήμερο (25/12 έως 7/1), ετήσιο μνημόσυνο για την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού το Μάιο και τα κάλαντα της άνοιξης (χελιδονίσματα) στην αρχή της άνοιξης. Συμμετέχει στις εκδηλώσεις εορτασμού του Αγίου Γεωργίου καθώς και του Τιμίου Προδρόμου στο τέλος του Αυγούστου. Επίσης κάθε χρόνο διοργανώνει το κάψιμο των κέδρων (φανός) την Κυριακή της Αποκριάς και τις εκδηλώσεις της Καθαράς Δευτέρας.
Ο Λαογραφικός και Χορευτικός Σύλλογος Ντόπιων Μακροχωρίου και Περιχώρων με έτος ίδρυσης το 1993. Ο σύλλογος αυτός, εκτός από ετήσιο χορό και την συμμετοχή του σε φεστιβάλ και εκδηλώσεις, οργανώνει εορταστικό διήμερο με παραδοσιακούς χορούς στις 28 και 29 Αυγούστου με αφορμή την εορτή του Προδρόμου. Στις 25 Δεκεμβρίου κάθε χρόνου εμφανίζονται χορεύοντας στους δρόμους τα «Ρουγκάτσια» και στις 26 του ίδιου μήνα στην πλατεία Παλαιού Ηρώου γιορτάζεται η «Γουρουνοχαρά». Το Σάββατο του Λαζάρου οι «Λαζαρίνες», ανύπαντρα κορίτσια που φορούν τις τοπικές ρουμλουκιώτικες φορεσιές, περιδιαβαίνουν τα σπίτια με τραγούδια για την γιορτή και την Άνοιξη. Λειτουργεί, από τον Σύλλογο, τράπεζα αίματος. Τον Απρίλιο κάθε χρόνου οργανώνεται ο «Δρόμος 21 Μαθητών», ένας αγώνας δρόμου αφιερωμένος στους 21 μαθητές, θύματα του πολύνεκρου τροχαίου στις 13 Απριλίου 2003.
Και τέλος ο Ψηφιδωτό Πολιτισμός-Αθλητισμός-Εθελοντισμός, Πολιτιστικός Σύλλογος Μακροχωρίου Ημαθίας με έτος ίδρυσης το 2018. Σε αντίθεση με τους άλλους συλλόγους του χωριού, που έχουν χαρακτήρα κυρίως λαογραφικό-χορευτικό, αυτός στρέφεται κυρίως σε δράσεις πολιτισμού και εθελοντισμού.
Οι ενορίες
Τιμίου Προδρόμου
Είναι η παλαιότερη κι η πολυπληθέστερη. Η εκκλησία τιμάται στην μνήμη της Αποτομής του Τιμίου Προδρόμου (πανήγυρις 29 Αυγούστου). Είναι ίσως η ανάμνηση της παλαιάς αφιέρωσης του Μακροχωρίου στη Μονή της Πέτρας ως μετόχι. Εξάλλου δεν είναι συνηθισμένο η κυριώνυμος ημέρα της εορτής να συμπίπτει με αυστηρή νηστεία πράγμα που δυσκολεύει την χαρά του πανηγυριού και τους πανηγυριστές.
Ο ναός της τελευταίας περιόδου της τουρκοκρατίας (πρώτο μισό του 19ου αι.) ήταν τρίκλιτη βασιλική με ανοικτή στοά που κάλυπτε τη βόρεια, τη δυτική και τη νότια πλευρά του. Στην Ημαθία τέτοιου είδους ναοί σώζονται στην Ξεχασμένη ο παλαιός ναός του Αγ. Δημητρίου (1810), στο Νησί το καθολικό της Μονής Αγ. Αναργύρων (1813), το καθολικό της Ι. Μ. Δοβρά (1844) κ. α.. Δεν ήταν αγιογραφημένος και διέθετε μόνο φορητές εικόνες των μέσων του 19ου αι. Περιφερειακά υπήρχαν κελιά για τη φιλοξενία επισκεπτών και πανηγυριστών καθώς και νεκροταφείο από το οποίο σώζονταν ως πρόσφατα επιτύμβιοι σταυροί με ονόματα και χρονολογίες του 18ου και του 19ου αι.. Στο ναό ανήκε ο γειτονικά ευρισκόμενος νερόμυλος ως βακούφι και 300 στρέμματα γεωργικού κλήρου. Από τον παλαιό ναό σώζεται μόνο η θέση της Αγίας Τράπεζας εκεί που έχει ανεγερθεί προσκυνητάρι νοτιοανατολικά της σημερινής εκκλησίας. Ελάχιστα είναι και τα κειμήλια που δείχνουν το παρελθόν όπως δύο Ευαγγελιστάρια του 19ου αι., ένας σταυρός αγιασμού και μερικές φθαρμένες εικόνες της ίδιας περιόδου.
Το 1949 άρχισε η ανέγερση του υπάρχοντος ναού. Με κάρα μεταφέρθηκε το οικοδομικό υλικό ( πωρόπετρες ) από τη Βέροια. Κτίσθηκε σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής και την δεκαετία του 1970 προστέθηκαν ο γυναικωνίτης ,ο νάρθηκας καθώς και το κωδωνοστάσιο. Είναι αγιογραφημένος και διαθέτει σύγχρονο ξυλόγλυπτο τέμπλο και προσκυνητάρια. Περιβάλλεται από μεγάλο οικόπεδο που βρίσκεται στο κέντρο περίπου του παλιού Μικρογουζίου.
Μεγάλο πανηγύρι στήνεται την παραμονή και την κύρια μέρα της γιορτής (28 – 29 Αυγούστου) που κλείνει το καλοκαίρι με τις κοπιώδεις αλλά και προσοδοφόρες εργασίες.
Αγίου Γεωργίου
Επιβλητικός ναός στο μέσον του σημερινού χωριού και πάνω σχεδόν στην κεντρική οδό. Κτίσθηκε σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και νάρθηκα στη δυτική πλευρά. Είναι κατάγραφος με σύγχρονες τοιχογραφίες, επιβλητικό τέμπλο και προσκυνητάρια. Τα κειμήλια του ναού είναι κάποιες εικόνες του 18ου και 19ου αι., Ευαγγελιστάρια και σταυροί αγιασμού. Παλλάδια της ενορίας είναι η εικόνα του Αγίου Γεωργίου (18ου αι.) καθώς και τεμάχιο λειψάνου του σε σύγχρονη ασημένια θήκη. Δεν είναι γνωστό αν όλα τα κειμήλια είναι τοπικής προέλευσης ή μεταφέρθηκαν από πρόσφυγες κατοίκους.
Η ανέγερση της εκκλησίας ξεκίνησε το 1960 λόγω της φθοράς του παλαιού ναού που βρίσκονταν στα βόρεια του σημερινού. Στην περιοχή υπήρχαν πηγές και βρύσες που πρόσφεραν πόσιμο νερό. Ακόμα μέχρι τις μέρες μας σώζεται καταχωμένη η υπόγεια βρύση που είχε καμαροειδή μορφή στη νοτιοανατολική γωνία του εκκλησιαστικού οικοπέδου. Η αφθονία των νερών θέριευε τη βλάστηση που περιλάμβανε πλατάνια, καραγάτσια και θαμνώδη φυτά. Τα τεράστια αυτά δέντρα κόπηκαν και πουλήθηκαν ώστε με τα χρήματα να συμπληρωθεί το ποσό που απαιτούνταν για την ανέγερση της εκκλησίας. Από το πρώην αυτό πυκνόφυτο μέρος σώζονται μονάχα ελάχιστα αιωνόβια πλατάνια. Στη βορειοανατολική πλευρά υπάρχει το κοιμητήριο ανάμεσα σε κυπαρίσσια.
Ο ναός στο κέντρο ενός μεγάλου τετράγωνου θεωρείται ο καθεδρικός τόσο του Μακροχωρίου. Πανηγυρίζει στις 23 Απριλίου καθώς και στις 3 Νοεμβρίου (ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου).
Ναΐδριο του Αγίου Γεωργίου
Στην βορειοανατολική πλευρά του σημερινού ναού του Αγίου Γεωργίου μπορεί κανείς να δει το μικρό αυτό μνημείο.
Ήταν παρεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου ανάμεσα σε πλούσια βλάστηση και πολλά νερά. Την εποχή που κτίστηκε ο ναός το τότε Μικρογούζι απείχε αρκετά. Σήμερα όμως βρέθηκε στον μέσον του χωριού.
Είναι ένας ανεπίχριστος μικρός μονόχωρος ναός χτισμένος με αργούς λίθους και ξύλινα ζωνάρια (χατίλια) που δένουν μεταξύ τους με εγκάρσιες κλάπες. Στεγάζεται με δίριχτη στέγη και ανοικτό πρόστωο στα δυτικά όπου διαμορφώνεται χαμηλό πεζούλι και υαλωτό διάφραγμα για προστασία από τις καιρικές συνθήκες. Η είσοδος του βρίσκεται στη δυτική πλευρά . Οι διαστάσεις του είναι 6,70 μ. το μήκος και 5 μ. το πλάτος εξωτερικά και 2 μ. το μήκος και 5 μ. το πλάτος του προστώου . Η κόγχη του ιερού έχει εξωτερική περίμετρο 3,10 μ. Το μέσο πάχος του κτίσματος είναι 0,70 μ. Οι αγιογραφίες τοποθετούνται χρονικά στο διάστημα της αρχιερατείας του μητροπολίτου Σαμουήλ (1746 – 1763) και αποτελούν έργο αγιογράφου που ανήκει στο λεγόμενο εργαστήριο της Αγιάς .
Για την ιστορία του δεν διασώθηκαν πολλές πληροφορίες. Μία από αυτές είναι η διήγηση για τον τοπικό μπέη (Χατάμπεης) που έπεσε από το άλογό του όταν χαστουκίστηκε από τον Άγιο και εξαιτίας αυτού του γεγονότος μετέτρεψε σε βακούφι τον χώρο γύρω από το παρεκκλήσι. Εξάλλου είναι γνωστός ο σεβασμός των μουσουλμάνων στον Άγιο Γεώργιο. Ο Άγιος πίστευαν ότι θαυματουργούσε και στις 23 Απριλίου συγκεντρώνονταν πανηγυριώτες από όλο το Ρουμλούκι.
Τότε στα γύρω ψηλά δέντρα στήνονταν αιώρες, ένα αρχαίο έθιμο της Άνοιξης και οι παρευρισκόμενοι ζυγίζονταν όπως επέβαλε άλλο σχετικό έθιμο. Το πανηγύρι ατόνησε στην δεκαετία του 1930.
Ο ναός του 1930
Ένα μικρό ξωκλήσι βρήκαν οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή . Για να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες αποφάσισαν την ανέγερση νέου μεγαλύτερου ναού . Σε κορνιζαρισμένη επιγραφή που διασώθηκε, με αρκετές φθορές, αναφέρεται : ΄΄Ιστορικόν Ανεγέρ[σεως] / Ιερού Ναού Αγίου Γεωργ[ί]ου / [Ο] ιερός ούτος Ναός Αγίου Γεωργίου Νέου Μακροχω[ρ]ίου ( Μι- / κρογουζίου ) ανηγέρθη Το Πρώτον κα[τ]ά τ[α]ς πρώ[τας δεκ]αε- /τηρίδας του έτους χίλια επτακόσια (17[.]0) και είσαν έσω-/θεν όλοι οι τοίχοι Ζωγραφησμένοι με εικόνα[ς …]/Αγίων της ορθοδόξου ημών εκκλη[σ]ία[ς] ./Μετά την ανέγερσιν […] του Αγίο[υ] Θεοδώρου [κ]ατεδα-/φίσ[θ]η (εκτός του Αγίο[υ Β]ήματος ) ανηγέρθη εκ νέου δι’/εσόδων του ιερού Ναού [κα]ι τη σινδρομή γηγενών και ενορη-/των του ιερού τούτου [Να]ού και εβλή[θη] ο [θεμέλ]ιος λίθος / τ[ις] 18 οκτοβρίου 1[92]8 υπό του Σεβασμιωτά[του Μητροπολίτου ]/Βερροίας και Ναούσης κ.κ. Πολυκά[ρπ]ου [επιτροπευόντων] / 1) Κωστ-νου Κατόγλου 2) Ανδρονίκου Βογι[ατζόγλου 3) Κυριά-] /κου Σουνάπογλου 4) Λεωνίδα Ευστρατιάδου΄΄ .
Γκρέμισαν το ναΐσκο κατά τα δύο τρίτα του και αφαίρεσαν τελείως την στέγη. Κατόπιν μπάζωσαν με χώμα τον υπόλοιπο ως το ύψος της Αγίας Τράπεζας, κατά ένα μέτρο περίπου, και γύρω του έχτισαν τον νέο ναό. Έτσι ο παλιός ναός μεταβλήθηκε σε χώρο του Ιερού Βήματος. Εκεί τοποθετήθηκαν και οι τρεις δεσποτικές εικόνες που βρίσκονταν στο παλαιό τέμπλο δηλαδή του Χριστού μετωπικού και ημίσωμου ευλογούντα, της Βρεφοκρατούσας, ημίσωμης επίσης, στον τύπο της ΄΄Οδηγήτριας΄΄ και του πάτρωνα Αγίου καβαλάρη και Δρακοκτόνου. Όλες αυτές οι εικόνες είναι του τέλους του 18ου αι . και έχουν σταμπωτά φωτοστέφανα.
Ο ναός του 1930 κτίστηκε με ψημένα πλιθιά σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής και η δίριχτη στέγη σκεπάστηκε με κεραμίδια ΄΄γαλλικού΄΄ τύπου. Η αψίδα του ιερού ήταν η ίδια του παλιού ναϋδρίου που αφέθηκε στην ίδια χρήση. Ο ναός διέθετε και υπερυψωμένο γυναικωνίτη στη δυτική πλευρά που εξωτερικά ήταν χτισμένος με την τεχνική του μπαγδατί, δηλαδή καλάμια με επίχρισμα μίγματος άχυρου με κονίαμα και ξύλινο δάπεδο. Ο γυναικωνίτης εξείχε της δίφυλλης κεντρικής εισόδου και στηρίζονταν σε πεσσούς από ψημένα πλιθιά δημιουργώντας ένα είδος στεγασμένης εισόδου. Εκεί , κάτω από τον γυναικωνίτη, υπήρχε και το γραφείο που εξυπηρετούσε τον ιερέα. Μάλιστα στην περίοδο της επιστράτευσης για τον πόλεμο του 1940 στο γραφείο αυτό έγιναν τα απαραίτητα γραφειοκρατικά και στο ναό οι προσευχές των υποψήφιων στρατιωτών και των συγγενών τους στον Άγιο για νίκη και επιστροφή (Ο υπεύθυνος στρατολόγος, με καταγωγή από την νότια Ελλάδα, με συγκίνηση ανέφερε την πληροφορία όταν επισκέφθηκε τον χώρο την δεκαετία του 1990).
Εκτός της δυτικής εισόδου ακόμη δύο είσοδοι, με δίφυλλη πόρτα, υπήρχαν στο νότιο και στο βόρειο κλίτος.
Ο ναός φωτίζονταν από μεγάλα ορθογώνια παράθυρα με ξύλινα κουφώματα που βρίσκονταν στο βόρειο και στο νότιο τοίχο.
Τα κλίτη όριζαν τα μεγάλα ξύλινα δοκάρια που στήριζαν και την στέγη.
Υπήρχε απλό χτιστό τέμπλο με δεσποτικές εικόνες κάτω και ακόμη μία σειρά μικρότερες πάνω τους με σκηνές από το Δωδεκάορτο καθώς και μεμονωμένων αγίων όλα Ναζαρινής τεχνοτροπίας των μέσων του 20ου αι. Το άνω μέσο του τέμπλου επιστέγαζε τριγωνικό αέτωμα με τον Εσταυρωμένο και τα δύο λυπηρά. Όλες σχεδόν οι εικόνες αυτές μεταφέρθηκαν στο νέο ναό για να καλύψουν τις πρώτες ανάγκες του και το παλιό τέμπλο έχασκε γυμνό.
Αυτός ο ναός κάλυψε την ανάγκη των νέων κατοίκων του Μακροχωρίου μέχρι την δεκαετία του 1970. Ήδη όμως από το 1960 άρχισε να χτίζεται ο νέος ναός και μόλις αυτός ολοκληρώθηκε η λειτουργική ζωή μεταφέρθηκε εκεί.
Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί ενορίας αλλά για παρεκκλήσι που ανήκει στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Βρίσκεται στο τελείωμα σχεδόν του Μακροχωρίου στο δρόμο προς Βέροια (οδός Αγίου Θεοδώρου).
Κτίσθηκε τη δεκαετία του 1920 σαν απλή τρίκλιτη βασιλική με δίριχτη στέγη από Πόντιους πρόσφυγες που μετέφεραν από την πατρίδα τους, την περιοχή της ποντιακής Νικοπόλεως (Γαράσαρη), τόσο την ευλάβεια προς τον Άγιο όσο και κειμήλια, όλα του 19ου αι. Τέτοια είναι λειτουργικά σκεύη, ασημένια εξαπτέρυγα (φυλάσσονται στον ναό του Αγ. Γεωργίου), ρωσικό επιτάφιο, καμπάνα και εικόνες με πιο σημαντική της Παναγίας που παριστάνεται ημίσωμη στον τύπο της Αγιοσορίτισσας και την επιγραφή η Πρεσβεύουσα (στο ναό σήμερα βρίσκεται το αντίγραφο. Η αυθεντική ντυμένη με σύγχρονο ασημένιο πουκάμισο βρίσκεται τοποθετημένη σε προσκυνητάρι στον Άγ. Γεώργιο). Ο ναός δεν είναι αγιογραφημένος και έχει απλό κτιστό τέμπλο με σύγχρονες εικόνες. Περιβάλλεται από οικόπεδο περιφραγμένο. Πανηγυρίζει στις 8 Φεβρουαρίου.
Υδροηλεκτρικός σταθμός Μακροχωρίου
Βρίσκεται στα νότια αγροκτήματα του Μακροχωρίου στην αρδευτική διώρυγα Α 0 και στην αριστερή πλευρά του Αλιάκμονα . Αποτελείται από ένα ημι-υπαίθριο κτήριο σταθμού (δεν υπάρχει φράγμα, ταμιευτήρας ή σήραγγες) που λειτουργεί με τις εκροές του υδροηλεκτρικού σταθμού Ασωμάτων και έχει ωφέλιμο ύψος πτώσης τα 17 m. Είναι ένας πλήρως αυτοματοποιημένος μικρός υ/η σταθμός που τηλεχειρίζεται από το υ/η συγκρότημα Σφηκιάς – Ασωμάτων. Είναι εξοπλισμένος με τρεις μονάδες σωληνάτου τύπου ΄΄ S ΄΄ οριζόντιου άξονα , εγκατεστημένης ισχύος 3,6 MW η καθεμία (σύνολο 10,8 MW), που παράγουν μέση ετήσια συνολική ενέργεια 30 GWh. Στη διάρκεια της χειμερινής περιόδου λειτουργεί με την μέγιστη δυνατή παροχή της αρδευτικής διώρυγας , ενώ την αρδευτική περίοδο η παροχή ρυθμίζεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις της πεδιάδας. Ο σταθμός συμβάλλει και στην ύδρευση της Θεσσαλονίκης . Έτος έναρξης της εμπορικής λειτουργίας του υ/η σταθμού το 1992.
Βιβλιογραφία
Βουδούρης, Α., ''Η περιοδεία του Μητροπολίτου Δανιήλ στα χωριά της Επαρχίας Βέροιας κατά ανέκδοτο κώδικα της ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας Ναούσης και Καμπανίας'', Μακεδονικά, τόμος 35 (2005-06), σσ. 193-213.
Βουδούρης, Α., ''Βλάχοι και σλαβόφωνοι στην επαρχία της Βέροιας μεταξύ 19ου και 20ου αιώνα: σύμφωνα με εκθέσεις και αναφορές του μητροπολίτη Βεροίας και Ναούσης Κωνστάντιου Ισαακίδη προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο(1897-1902)'', Χρονικά ιστορίας και πολιτισμού νομού Ημαθίας, τεύχ. 39, Σεπτ.- Δεκ. 2019, σσ. 39-68.
Γαλλής, Κ., ''Η armée française d' orient και άλλα στρατεύματα της Entente στη Βέροια, 1916-1918'', Χρονικά ιστορίας και πολιτισμού νομού Ημαθίας, τεύχ. 36, Σεπτ.- Δεκ. 2018, σσ. 7-24.
Dakin D.,Ο Ελληνικός Αγώνας στη Μακεδονία 1897-1913, Θεσ/νίκη 1996.
Δημητριάδης, Β., Η Κεντρική και Δυτική Μακεδονία κατά τον Εβλιγιά Τσελεμπή, διδ. διατρ., Θεσσαλονίκη 1973.
Θεοχαρίδης, Γ., Μία διαθήκη και μία δίκη βυζαντινή, Θεσσαλονίκη 1962.
Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ερατεινή Ημαθία, Βέροια 2004.
Καλλιανιώτης, Α. κ.ά.. (επιμ.), Το μεγάλο Συναξάρι: αφανείς γηγενείς Μακεδονομάχοι (1903-1913), Εταιρεία Μακεδονικών σπουδών, Θεσσαλονίκη 2011.
Καραδήμας, Δ., Καταστραφείσαι πόλεις και χωριά συνεπεία του πολέμου 1940-1945, Δνση Συντονισμού Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, Αθήνα 1946.
Κουκούδης, A., Οι Βεργιάνοι Βλάχοι και οι Αρβανιτόβλαχοι της Κεντρικής Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 2001.
Λιούλιας, Σ., Η απελευθέρωση της Βέροιας, Εφ. Χρονικά αρ.φ.2.
Μοσχόπουλος, Ι., Η Καμπανία στα βυζαντινά χρόνια, Θεσσαλονίκη 2004.
Μοσχόπουλος, Ι., Το Ρουμλούκι ( Καμπανία ) κατά την πρώιμη και μέση Οθωμανοκρατία, Θεσσαλονίκη 2012.
Μοσχόπουλος, Ι., Το Ρουμλούκι ( Καμπανία ) κατά την ύστερη Οθωμανοκρατία, Θεσσαλονίκη 2019.
Μοσχόπουλος, Ι., ''Συνοπτικές ειδήσεις για τους Βλάχους στο Ρουμλούκι'', Χρονικά ιστορίας και πολιτισμού νομού Ημαθίας, τεύχ. 39, Σεπτ.- Δεκ. 2019, σσ. 225-249.
Μπέλλος, Δ., Η απελευθέρωση του Ρουμλουκιού και η παράδοση της Θεσσαλονίκης, Κατερίνη 1999.
Μπουλώτης, Χ., ''Αιών παις εστί παίζων πεσσεύων, παιδός η βασιλεία'', Το ελληνικό παιχνίδι: διαδρομές στην ιστορία του, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2008, σσ. 57-59.
Πανταζόπουλος, Δ., Η ιστορία του χωριού Νησίου και της Μονής των Αγίων Αναργύρων, Νησί 1995.
Παπάζης, Δ., Ιστορία της Ιεράς Μονής Προδρόμου ( Σκήτη ) Βέροιας, Βέροια 1995.
Παπαμαργαρίτης, Α.,Το Μακροχώρι ( Μικρογούζι ) της Ημαθίας, Βέροια 1995.
Σπυριδάκης, Γ., ''Περί τις κατά το Έαρ αιώρας εις τον ελληνικόν και τους λοιπούς λαούς της χερσονήσου του Αίμου'', Επετηρίς του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, τόμ. ΚΒ', 1969-1972, Αθήνα, σσ. 113-134.
Χιονίδης, Γ., Ιστορία της Βέροιας της πόλεως και της περιοχής (τόμ. Β΄), Θεσσαλονίκη 1970.
Χιονίδης, Γ., Η απελευθέρωση της τουρκοκρατούμενης Βέροιας και η διένεξη Ε. Βενιζέλου – Κωνσταντίνου, Θεσσαλονίκη 1983.
Κωμοπόλεις του νομού Ημαθίας
Χωριά του νομού Ημαθίας
Δήμος Βέροιας
|
846425
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%202000
|
Χρυσή Μπάλα του 2000
|
Η Χρυσή Μπάλα του 2000, δόθηκε στον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης όπως κρίθηκε από μια ομάδα αθλητικών δημοσιογράφων από χώρες μέλη της UEFA, τον Λουίς Φίγκο στις 19 Δεκεμβρίου 2000.
Ο Φίγκο ήταν ο δεύτερος Πορτογάλος παίκτης που κέρδισε το βραβείο μετά τον Εουσέμπιο (1965). Ήταν επίσης ο τρίτος παίκτης Ρεάλ Μαδρίτης που κέρδισε το τρόπαιο μετά τους Αλφρέντο Ντι Στέφανο (1957, 1959) και Ρεϊμόν Κοπά (1958).
Κατάταξη
Επιπλέον, δεκαεννέα παίκτες προτάθηκαν αλλά δεν έλαβαν ψήφο: Σόνι Άντερσον (Βραζιλία και Λυών), Νικολά Ανελκά (Γαλλία, Ρεάλ Μαδρίτης και Παρί Σεν Ζερμέν), Ζοσελίν Ανγκλόμα (Γαλλία και Βαλένθια), Ντένις Μπέργκαμπ (Ολλανδία και Άρσεναλ), Ερνάν Κρέσπο (Αργεντινή, Πάρμα και Λάτσιο), Ντιντιέ Ντεσάμπ (Γαλλία, Τσέλσι και Βαλένθια), Μαρσέλο Γκαλάρντο (Αργεντινή και Μονακό ), Γκερέμι (Καμερούν και Ρεάλ Μαδρίτης), Ράιαν Γκιγκς (Ουαλία και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Φίλιππο Ιντζάγκι (Ιταλία και Γιουβέντους), Πάτρικ Μ'Μπόμα (Καμερούν, Κάλιαρι και Πάρμα), Σάβο Μιλόσεβιτς (Σερβία και Μαυροβούνιο, Σαραγόσα και Πάρμα), Νούνο Γκόμες (Πορτογαλία, Μπενφίκα και Φιορεντίνα), Άλβαρο Ρεκόμπα (Ουρουγουάη και Ιντερνασιονάλ), Πολ Σκόουλς (Αγγλία και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Μάρκο Σιμόνε (Ιταλία και Μονακό), Ζαπ Σταμ (Ολλανδία και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Συλβαίν Βίλτορντ (Γαλλία, Μπορντώ και Άρσεναλ) και Μπουντεβίν Ζέντεν (Ολλανδία και Μπαρτσελόνα).
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα της Χρυσής Μπάλας του France Football
2000
|
96451
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Σενγκ
|
Το κινέζικο μουσικό όργανο σενγκ (sheng, 笙 στα κινεζικά) είναι ένα πνευστό όργανο που αποτελείται από κάθετους σωλήνες από καλάμι.
Ιστορία
Το 1740 ο Γιόχαν Βίλντε ταξίδεψε στην Κίνα, είδε το όργανο και το έκανε γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο, αν και ορισμένοι πιστεύουν ότι το όργανο ήταν γνωστό στην Ευρώπη αιώνες νωρίτερα.
Στις αρχές του 1800 το όργανο αυτό υπήρξε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία της φυσαρμόνικας, του ακορντεόν και του αρμονίου.
Χρήση
Παραδοσιακά, το σενγκ χρησιμοποιείται σαν συνοδευτικό όργανο των επίσης κινεζικών οργάνων σουονά ή του ντιτσί, στο κουντσού και σε άλλες μορφές της Κινέζικης Όπερας καθώς και σε μικρότερα μουσικά σύνολα. Στη σύγχρονη Συμφωνική Κινέζικη Ορχήστρα χρησιμοποιείται τόσο ως σόλο όργανο όσο και ως συνοδευτικό.
Ο ζεστός και μεστός του ήχος αποδίδει ωραία τις λυρικές μελωδίες ενώ η ικανότητά του να συνοδεύει με συγχορδίες το κάνει ένα εξαιρετικό όργανο συνοδείας.
Το σενγκ έχει χρησιμοποιηθεί και από ορισμένους μη Κινέζους καλλιτέχνες στα έργα τους, όπως από τους Λου Χάρισον, Τιμ Ρίσερ, Μπραντ Κάτλερ και Κρίστοφερ Άντλερ.
Είδη
Τα σενγκ κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες: Τα παραδοσιακά (ασυγκέραστα) σενγκ (传统笙, chuántǒng shēng) και τα μοντέρνα σενγκ (键笙, jiàn shēng).
Παραδοσιακό σενγκ
Τα παραδοσιακά σενγκ είναι ο αυθεντικός τύπος του οργάνου με 17, 21, 24 ή 30 καλαμένιους σωλήνες. Στο Δυτικό κόσμο χρησιμοποιούμε το κλειδί του Σολ, όταν θέλουμε να γράψουμε τις νότες στο πεντάγραμμο, οι Κινέζοι όμως χρησιμοποιούν τη μουσική αριθμητική σημειογραφία jianpu.
Μοντέρνο σενγκ
Σήμερα υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι μοντέρνου σενγκ : σοπράνο, άλτο, τενόρο και μπάσο. Ακολουθούν τη χρωματική κλίμακα σε όλο το εύρος της:
Γκαογίν σενγκ (高音笙, Gāoyīn Shēng)
Τσονγκίν σενγκ (中音笙, Zhōngyīn Shēng)
Τσιτσονγκίν σενγκ (次中音笙, Cìzhōngyīn Shēng)
Τιγίν σενγκ (低音笙, Dīyīn Shēng)
Η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα παραδοσιακό κι ένα μοντέρνο σενγκ βρίσκεται στο μηχανισμό του. Στο παραδοσιακό σενγκ οι τρύπες των σωλήνων πιέζονται κατευθείαν από τα δάχτυλα του μουσικού, ενώ στο μοντέρνο σενγκ αυτό γίνεται με τη βοήθεια πλήκτρων ή μοχλών. Χωρίς πλήκτρα ο μεγάλος αριθμός των σωλήνων και η απόσταση από τις υψηλές στις χαμηλές νότες καθιστά αδύνατη τη λειτουργία με τα δάχτυλα μόνο των χεριών.
Γνωστοί οργανοπαίκτες σενγκ
Φενγκ Χάι Γιουν
Χου Τιαντσουάν (胡天泉)
Γκουό Γι
Φρανσουά Πικάρ
Ροδρίγο Ροδρίγκες
Ουάνγκ Χονγκ
Ουάνγκ Τσένγκτινγκ (王正亭)
Ουένγκ Τσενφά (翁鎮發)
Ου Τονγκ (吴彤)
Ου Ουέι (吴巍)
Σου Τσαομίνγκ
Παραδοσιακά πνευστά μουσικά όργανα
Μουσική στην Κίνα
|
605223
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%20%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Βασιλικά Αγίου Ιωάννη Κέρκυρας
|
Η Βασιλικά της τοπικής κοινότητας Αγίου Ιωάννη είναι πεδινός οικισμός 278 κατοίκων (απογραφή 2011), σε υψόμετρο 40-60 μέτρων, στο κέντρο του νησιού της Κέρκυρας, κοντά στις παραλίες τόσο της ανατολικής όσο και τις δυτικής ακτής. Βρίσκεται κοντά στο λιμάνι και το αεροδρόμιο αφού απέχει περίπου 9,5 χλμ από την πόλη της Κέρκυρας. Μαζί με τους οικισμούς Αγία Τριάδα (192 κ.), Άγιος Ιωάννης (598 κ.) και Κουραμαδίτικα (72 κ.) αποτελούν την τοπική κοινότητα Αγίου Ιωάννου (1140 κ.) της δημοτικής ενότητας Παρελίων του δήμου Κέρκυρας.
Τουρισμός
Πολύ κοντά βρίσκεται το «Υδάτινο Πάρκο Κέρκυρας» της Aqualand, που εκτείνεται σε 75.000 τ.μ. και συγκαταλέγεται στα πιό μεγάλα της Ευρώπης.
Πληθυσμιακή εξέλιξη
Για τα έτη από 1928 έως και 1991 η απογραφή αναφέρεται σε πραγματικό πληθυσμό και για τα 2001 και 2011 σε μόνιμο.
Διοικητικές μεταβολές
Το 1928, κατά την απογραφή, αναγνωρίζεται ο οικισμός «Βασιλικά» και προσαρτάται στην κοινότητα Κομπιτσίου με έδρα τον οικισμό Κομπίτσι.
Το 1960, ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Κομπιτσίου και προσαρτάται στην κοινότητα του Αγίου Ιωάννου με έδρα τον οικισμό του Αγίου Ιωάννου.
Το 1997, με την εφαρμογή του Σχέδιο Καποδίστριας (νόμος 2539/97) καταργείται η κοινότητα του Αγίου Ιωάννου και ο οικισμός προσαρτάται στο νεοσύστατο δήμο Παρελίων που έχει έδρα τον οικισμό Κοκκίνι.
Το 2010, με την εφαρμογή του προγραμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Παρελίων, ο οποίος καταργείται και προσαρτάται στο δήμο Κέρκυρας.
Σήμερα μαζί με τους οικισμούς Αγία Τριάδα (192 κ.), Άγιος Ιωάννης (598 κ.) και Κουραμαδίτικα (72 κ.) αποτελούν την τοπική κοινότητα Αγίου Ιωάννου (1140 κ.) της δημοτικής ενότητας Παρελίων του δήμου Κέρκυρας.
Παραπομπές
Χωριά της Κέρκυρας
Δήμος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων
|
178301
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B7
|
Κλίση
|
Ο όρος Κλίση μπορεί να αναφέρεται:
Στην κλίση πλοίου
Στην κλίση γραμμικής συνάρτησης
Στο διάνυσμα κλίσης ενός βαθμωτού πεδίου
Στην κλίση της τροχιάς ενός ουράνιου σώματος στην αστρονομία
Στην Κλίση (γλωσσολογία) και αναλυτικότερα:
Στην Κλίση των ουσιαστικών
Στην Κλίση των ρημάτων
|
570547
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ελληνικός εθνικισμός
|
Ο ελληνικός εθνικισμός αναφέρεται στον εθνικισμό των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού. Έγινε ένα σημαντικό πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα, που κορυφώθηκε με την Επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συσπειρώθηκε ένα ισχυρό κίνημα στην Ελλάδα λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου υπό την ηγεσία του Ελευθέριου Βενιζέλου με την Μεγάλη Ιδέα και κατόρθωσε να ελευθερώσει την Ελλάδα στους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα ο ελληνικός εθνικισμός παραμένει σημαντικός στην ελληνοτουρκική διαμάχη για την Κύπρο.
Τα λαϊκά κινήματα που ζητούσαν την ένωση (η ενσωμάτωση των διαφορετικών ελληνοτουρκικών εδαφών σε ένα μεγαλύτερο ελληνικό κράτος) οδήγησαν στην προσχώρηση της Κρήτης (1912), των Ιονίων Νήσων (1864) και των Δωδεκανήσων (1947), Ανατολικής Θράκης (1920-1922), Σμύρνης και κοντινά παράλια (1920-1922), Βορείου Ηπείρου (1914-1916) και ανεξαρτησία του Πόντου (1916-1922). Οι προσκλήσεις για ένωση ήταν επίσης ένα χαρακτηριστικό της κυπριακής πολιτικής κατά τη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας. Η προσπάθεια να πραγματωθεί η Μεγάλη Ιδέα, κατά την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) υπήρξε καταστροφική για την χώρα, αφού οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή και στην τελική κατάρρευση της πάλαι ποτέ ιδεολογίας που αποτελούσε τον βασικό πύλωνα για την ύπαρξη του ελληνικού κράτους, για πάνω από έναν αιώνα. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βελτιώθηκαν στην πορεία, αλλά το Κυπριακό έμελλε να φέρει εκ νέου σε ρήξη τις δύο χώρες (συνέπεια του ζητήματος και τα Σεπτεμβριανά του '55), το αποκορύφωμα της οποίας ήταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974.
Ο εθνικισμός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ελληνική πολιτική, σκηνή, το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.
Πηγές
Πολιτική της Ελλάδας
|
637686
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82%2C%20%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Άννα της Βοημίας, δούκισσα της Αυστρίας
|
Η Άννα, γερμ. Anne (27 Μαρτίου 1323 - 3 Σεπτεμβρίου 1338) από τον Οίκο του Λουξεμβούργου ήταν πριγκίπισσα της Βοημίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Αυστρίας.
Βιογραφία
Ήταν η τρίτη κόρη του Ιωάννη της Βοημίας και της 1ης συζύγου του Ελισάβετ των Πρεμυσλιδών, κόρης του Βεγκέσλαου Β΄ της Βοημίας & Πολωνίας.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1330 τον Όθωνα των Αψβούργων δούκα της Αυστρίας-Στυρίας-Καρνιόλης. Ήταν 7 ετών και απεβίωσε 15 ετών, έτσι δεν απέκτησε τέκνα.
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
Anne of Luxembourg
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οίκος του Λουξεμβούργου
|
807539
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Γεώργιος Γ΄ της Ιμερετίας
|
Ο Γεώργιος Γ΄, , (απεβ. το 1639), της δυναστείας των Βαγρατιδών της Γεωργίας, ήταν βασιλιάς τού Ιμερέτι από το 1605 έως το 1639.
Βιογραφία
Ο Γεώργιος ήταν φυσικός, ετεροθαλής αδελφός τού Ροστόμ του Ιμερέτι, τον οποίο διαδέχτηκε το 1605, αλλά η εξουσία του αμφισβητήθηκε σοβαρά από τον ενεργητικό πρίγκιπα της Μινγκρέλια, Λέωνν Β΄ Νταντιάνι, του οποίου την αυξανόμενη επιρροή στις δυτικές Γεωργιανές πολιτείες ο Γεώργιος προσπάθησε να περιορίσει, χωρίς καμία. επιτυχία. Το 1623 ο Λέβαν, με έναν συνδυασμένο στρατό Μινγκρελίας-Αμπχαζίας, προκάλεσε βαριά ήττα στα βασιλικά στρατεύματα. Στην αναζήτησή του για συμμάχους, ο Γεώργιος δημιούργησε στενούς δεσμούς με τον ισχυρό ευγενή της Ανατολικής Γεωργίας Γκιόργκι Σαακάντζε, ο οποίος χρησιμοποίησε μία Ιμερετική δύναμη στον αγώνα του εναντίον τού βασιλιά Τεϊμουράζ Α΄ τού Καχέτι. Μετά την ήττα τού Σαακάντζε το 1626, ο Γεώργιος έκανε συμμαχία με τον Tεϊμουράζ και κανόνισε έναν γάμο μεταξύ τού γιου του, Aλεξάνδρου (Γ΄) και της κόρης τού Τεϊμουράζ, Νταρεγιάν (1629). Ωστόσο αυτό δεν κατάφερε να τερματίσει τη φεουδαρχική αναρχία στο Ιμερέτι και η αναταραχή συνεχίστηκε. Αργότερα στη βασιλεία του, ο Γεώργιος Γ΄ εκστράτευσε ξανά κατά του Λέβαν Νταντιάνι, αλλά ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε. Εξαγοράστηκε από τον γιο του Αλέξανδρο, αλλά ο Γεώργιος δεν έζησε πολύ και απεβίωσε το 1639.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε κάποια Ταμάρ (απεβ. το 1639). Είχε τέσσερις γιους και μια κόρη:
Αλέξανδρος Γ΄ (1609–1 Μαρτίου 1660), βασιλιάς τού Ιμερέτι.
Ροστόμ (άκμασε το 1619 - 1639).
Mαμούκα (απεβ. το 1654), στρατιωτικός διοικητής.
Μπέρι, Αρχιεπίσκοπος τού Γκελάτι ως Συμεώνν Γκενατέλι (φλ . 1639)·
Χβαράμζε (άκμασε το 1619–1626), παντρεύτηκε τον Aβταντίλ Σαακαντζέ (απεβ. το 1629), γιο τού Γκιόργκι Σαακάντζε.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Вахушти Багратиони (Vakhushti Bagrationi) (1745). История Царства Грузинского: Жизнь Имерети.
Παραπομπές
Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι
|
9091
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Δυναστεία του Ηρακλείου
|
Η Δυναστεία του Ηρακλείου αποτέλεσε αυτοκρατορική βυζαντινή Οίκο-Δυναστεία (610-717), με διάρκεια 107 έτη.
Ιδρυτής και γενάρχης αυτής ήταν ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος.
Μέλη της Δυναστείας
Αυτοκράτορες του Βυζαντίου εξ αυτής της Δυναστείας ήταν:
Ο Ηράκλειος, (610-641)
Ο Κωνσταντίνος Γ΄ και ο Ηρακλεωνάς, (641-642)
Ο Κώνστας Β΄, (642-668)
Ο Κωνσταντίνος Δ΄ (ο Πωγωνάτος), (668-685)
Ο Ιουστινιανός Β΄ (ο Ρινότμητος), (685-695 και 705-711)
Γεγονότα
Τα σημαντικότερα γεγονότα επί της Δυναστείας αυτής ήταν:
615 Άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Πέρσες. Οι Πέρσες μεταφέρουν τον Τίμιο Σταυρό στην Κτησιφώντα.
617 Οι Πέρσες κατακτούν την Αίγυπτο.
624 Απώλεια των Ισπανικών κτήσεων που κατέλαβαν οι Βησιγότθοι
626 Άβαροι και Πέρσες προσβάλουν την Κωνσταντινούπολη - Ακάθιστος Ύμνος.
627 Νικηφόρα μάχη στη Νινευή.
629 Επαναφορά του Τιμίου Σταυρού και Ύψωση αυτού εις Ιερουσαλήμ, Συνθήκη ειρήνης με Πέρσες, Κροάτες και Σέρβοι εγκαθίστανται στο Ιλλυρικό.
634 Οι Άραβες εισβάλλουν στη Συρία.
635 Πτώση της Δαμασκού.
636 Ατυχής μάχη στον ποταμό Γιαρμούκ.
637 Παράδοση της Ιερουσαλήμ στον Ομάρ.
638 Ο Ηράκλειος δημοσιεύει την έκθεση περί των Μονοθελητών.
639 Οι Άραβες κύριοι της Μεσοποταμίας.
640-642 Οι Άραβες ολοκληρώνουν την κατάκτηση της Αιγύπτου.
647 Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Βόρεια Αφρική.
648 Ο Κώνστας Β΄ δημοσιεύει τον Τύπον.
649 Η Κύπρος καταλαμβάνεται από τους Άραβες.
654 Η Ρόδος καταλαμβάνεται από τους Άραβες.
655 Ο Βυζαντινός στόλος καταστρέφεται παρά την Λυκία. Δημιουργούνται τα Ασιατικά Θέματα.
664 Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Σμύρνη.
668 Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Χαλκηδόνα, Ο Κώνστας Β' δολοφονείται στις Συρακούσες όπου είχε μεταβεί.
673-678 Μεγάλη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες.
679 Οι Βούλγαροι εγκαθίστανται νότια του Δούναβη.
685-717 Τριακονταετής περίοδος αναρχίας.
692 Ήττα Αράβων στη Σεβαστούπολη της Κιλικίας.
697-698 Άλωση της Καρχηδόνας υπό των Αράβων. Απώλεια της Αφρικής.
708 Ανεπιτυχής εκστρατεία κατά των Βουλγάρων.
710 Επανάσταση της Ιταλίας.
Την Δυναστεία των Ηράκλειων διαδέχθηκε η Δυναστεία των Ισαύρων (717-820).
Γενεαλογία
Δείτε επίσης
Κατάλογος Βυζαντινών αυτοκρατόρων
Βυζαντινές Δυναστείες
Ηρακλειου
|
822240
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%BB%CE%B1%20%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%B5
|
Αλμπισόλα Σουπεριόρε
|
Η Αλμπισόλα Σουπεριόρε (ιταλικά: Albisola Superiore) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Σαβόνα, στην περιφέρεια της Λιγυρίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Σαβόνα
|
612530
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Σπάρτακος (ταινία)
|
Η ταινία Σπάρτακος (Πρωτότυπος τίτλος Spartacus), είναι επικό ιστορικό δράμα παραγωγής 1960 σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Η ταινία που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χάουαρντ Φαστ, διασκευάστηκε για τη μεγάλη οθόνη από τον Ντάλτον Τράμπο. Η υπόθεση της ταινίας είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Σπάρτακου, υποκινητή της επανάστασης των μονομάχων κατά την αρχαιότητα. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Κερκ Ντάγκλας στον ρόλο του Σπάρτακου, ο Λόρενς Ολίβιε στον ρόλο του Μάρκου Λικίνιου Κράσου, η Τζιν Σίμονς στον ρόλο της Βαρίνιας, ο Πίτερ Ουστίνοφ στον ρόλο του εμπόρου σκλάβων, Λέντουλου Βατιάτου, ο Τζον Γκάβιν στον ρόλο του Ιουλίου Καίσαρα, ο Τσαρλς Λότον στον ρόλο του Σεμβρόνιου Γράκχου και ο Τόνι Κέρτις στον ρόλο του Αντωνίνου.
Ο πρώτος σκηνοθέτης της ταινίας Άντονι Μαν, απολύθηκε μετά την πρώτη εβδομάδα των γυρισμάτων από τον Κερκ Ντάγκλας, του οποίου η εταιρία Bryna Productions έκανε την παραγωγή της ταινίας. Τη θέση του πήρε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ που είχε συνεργαστεί ξανά με τον Ντάγκλας, όταν ο ηθοποιός είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία του σκηνοθέτη Σταυροί στο μέτωπο (Paths of Glory, 1957). Ήταν η μόνη ταινία στην οποία ο Κιούμπρικ δεν είχε τον πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο. Ο σεναριογράφος Ντάλτον Τράμπο ήταν ένας από τους δέκα καλλιτέχνες που άνηκαν στη Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ, κατά την περίοδο του Μακαρθισμού και είχε, μαζί με τους υπόλοιπους εννιά, εξοστρακιστεί από το Χόλιγουντ με την κατηγορία ότι ήταν φιλοκομμουνιστής. Ο Τράμπο ήταν αναγκασμένος να γράφει σενάρια με ψευδώνυμα προκειμένου για δεκατρία περίπου χρόνια. Ο Κερκ Ντάγκλας ανακοίνωσε ότι ο σεναριογράφος του Σπάρτακου ήταν ο Τράμπο κι ο Τζον Κένεντι προκάλεσε όσους αντέδρασαν να πάνε να δουν την ταινία, δίνοντας έτσι τέλος στο κυνήγι μαγισσών.
Η ταινία βραβεύτηκε με τέσσερα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Πίτερ Ουστίνοφ. Ήταν η εμπορικότερη σε εισπράξεις ταινία στην ιστορία της Universal Pictures, μέχρι και το 1970 που ξεπεράστηκε από την ταινία Διεθνές αεροδρόμιο (Airport). Το 2017 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.''
Υπόθεση
Στη Ρώμη του 73 π.Χ. ο Λέντουλος Βατιάτος (Πίτερ Ουστίνοφ), αγοράζει έναν σκλάβο θρακικής καταγωγής, τον Σπάρτακο για να τον εκπαιδεύσει στη σχολή των μονομάχων που διαθέτει. Ο Λέντουλος Βατιάτος για προσωπική ευχαρίστηση παρέχει στους σκλάβους της σχολής του από μια σύντροφο, επίσης σκλάβα και έτσι ο Σπάρτακος που δεν είχε ποτέ ερωτικές σχέσεις, καλείται να περάσει την νύχτα του με την Βαρίνια (Τζιν Σίμονς). Όταν αντιλαμβάνεται ότι ο Λέντουλος Βατιάτος τους παρακολουθεί από τον φεγγίτη, ο Σπάρτακος αρνείται να συνευρεθεί ερωτικά με την Βαρίνια, την οποία παράλληλα έχει ερωτευτεί. Επίσης ο Σπάρτακος προσπαθεί να πιάσει φιλία με τον Αιθίοπα μονομάχο Ντράμπα (Γούντι Στρόουντ), ο οποίος αρνείται να γίνει φίλος του, γνωρίζοντας ότι ίσως χρειαστεί στο μέλλον να μονομαχήσουν μέχρι θανάτου. Μια μέρα ο Λέντουλος Βαριάτος δέχεται την επίσκεψη του διεφθαρμένου γερουσιαστή Μάρκου Λικίνιου Κράσσου (Λόρενς Ολίβιε), ο οποίος του ζητάει να οργανώσει μια μονομαχία μεταξύ σκλάβων, για να ψυχαγωγηθεί η σύζυγός του Λαίδη Έλενα (Νίνα Φοχ), η κουνιάδα του Κλαυδία (Τζοάνα Μπαρνς) και ο σύζυγός της Μάρκος Γλάβρος (Τζον Νταλ). Η σύζυγος του Μάρκου Λικίνιου επιλέγει προσωπικά τους τέσσερις σκλάβους, μεταξύ των οποίων και τον Σπάρτακο, οι οποίοι πρόκειται να μονομαχήσουν μέχρι θανάτου. Στην αρένα ο Σπάρτακος έρχεται αντιμέτωπος με τον Ντράμπα, ο οποίος καταφέρνει να τον αφοπλίσει με την τρίαινά του, αλλά όταν καλείται να σκοτώσει τον Σπάρτακο επιτίθεται αντ' αυτού στον Μάρκο Λικίνιο που παρακολουθεί το θέαμα από την εξέδρα και σκοτώνεται από τη λόγχη ενός φύλακα. Δυο ημέρες αργότερα ο Σπάρτακος πληροφορείται ότι ο Μάρκος Λικίνιος αγόρασε τη Βαρίνια. Η είδηση αυτή εξοργίζει τον άνδρα, ο οποίος οδηγεί τους σκλάβους σε εξέγερση προκειμένου να αποδράσουν από τη σχολή μονομάχων του Λέντουλου Βατιάτου. Ο Σπάρτακος κι οι υπόλοιποι σκλάβοι δημιουργούν μια στρατιά που ελευθερώνει όσους σκλάβους συναντήσει στον δρόμο της για τη Ρώμη. Σε κάποια πόλη ο Σπάρτακος συναντάει τη Βαρίνια που το έχει σκάσει από την υπηρεσία του Κράσσου και την παίρνει μαζί του. Η Βαρίνια του εξομολογείται τον έρωτά της. Τα νέα της εξέγερσης φτάνουν στη Ρώμη και προκαλούν αναστάτωση στη γερουσία. Ο πολιτικός αντίπαλος του Κράσσου, Σεμβρόνιος Γράχκος (Τσαρλς Λότον), βρίσκει έναν τρόπο να κατατροπώσει τον Κράσσο που δεν βρίσκεται στη Ρώμη. Στέλνει τον Μάρκο Γλάβρο να αντιμετωπίσει τους σκλάβους, αφήνοντάς ένα μικρό μέρος του στρατού με αρχηγό τον Ιούλιο Καίσαρα (Τζον Γκάβιν) να φυλάει τη Ρώμη, ενώ παράλληλα συνωμοτεί με τον Λέντουλο Βατιάτο, ο οποίος θεωρεί τον Κράσσο υπαίτιο της εξέγερσης.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
"Rare, Never-Seen: Spartacus at 50"
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1960
Ταινίες παραγωγής Universal Pictures
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές επικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Ταινίες Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Ιστορικές επικές ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στη Μαδρίτη
Ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ Καλύτερης Ενδυματολογίας
Ταινίες με ηθοποιό που κέρδισε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου
|
722284
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Ιωάννης Βυζούλας
|
Ο Ιωάννης Βυζούλας ήταν στρατιωτικός και πολιτικός της επανάστασης του 1821.
Γεννημένος σε άγνωστο χωριό της Ηπείρου, έδωσε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στον απελευθερωτικό αγώνα. Συμμετείχε στον αγώνα στο πλευρό του Δημήτριου Υψηλάντη και του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, πολέμησε στην Άλωση της Τριπολιτσάς και στην Μάχη στα Τρίκορφα.
Πήρε μέρος στην Συνέλευση των Σαλώνων και την Α΄ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου ως παραστάτης της Μακεδονίας.
Παραπομπές
Έλληνες πληρεξούσιοι
Αγωνιστές του 1821
|
587502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1
|
Τζούμα
|
Ο Τζούμα είναι ένας συλλογικός όρος για τους αυτόχθονες λαούς της περιοχής Λοφώδων Εκτάσεων της Τσιταγκόνγκ του σημερινού Μπαγκλαντές. Περιλαμβάνουν τους Τσάκμα, Μάρμα, Τριπούρι, Ταντσάνγκια, Τσακ, Πάνχο, Μρου, Μπάουμ, Λουσάι, Χιάνγκ, Γκούρκα, αυτόχθονες Ασσαμέζους, Κεότ (Καϊμπάρτα), Σαντάλ και Χουμί.
Το όνομα τζούμα ("γεωργός τζουμ") προέρχεται από τη καλλιέργεια τζουμ. Είναι επανοικειοποιημένος όρος που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους ξένους.
Είναι επίσης γνωστοί ως Παχάρι, που απλά σημαίνει "άνθρωποι των βουνών".
Οι Τζούμα είναι γηγενείς άνθρωποι, άσχετοι με τα Βεγγαλικά που ομιλούνται από εθνοτικούς Μπενγκάλι. Θρησκευτικά είναι ξεχωριστοί, καθώς, οι περισσότεροι είναι Βουδιστές, κάποιοι είναι Ινδουιστές και μερικοί είναι Χριστιανοί, με ένα μικρό αριθμό Μουσουλμάνων. Επιπλέον, έχουν διατηρήσει κάποιες παραδοσιακές θρησκευτικές πρακτικές.
Διώξεις από τους Μπενγκάλι
Οι Μπενγκάλι έποικοι και στρατιώτες βίασαν μητρικές γυναίκες Τζούμα (Τσάκμα) "με την ατιμωρησία" με τις Μπανγκλαντεσιανές δυνάμεις ασφαλείας να κάνουν λίγα για τη προστασία των Τζούμα και να βοηθούν τους βιαστές και εποίκους αντί γι'αυτού.
Παραπομπές
Πληθυσμιακές ομάδες του Μπανγκλαντές
|
485939
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%A4%CE%9F%CE%A3%CE%91%CE%91%CE%A6
|
ΝΤΟΣΑΑΦ
|
Ο Εθελοντικός Σύνδεσμος για τη Συνεργασία Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού (ρωσικά: Добровольное общество содействия армии, авиации и флоту), πιο γνωστός με το αρκτικόλεξο ΝΤΟΣΑΑΦ (ДОСААФ) ,είναι παραστρατιωτική αθλητική οργάνωση που ιδρύθηκε αρχικά στη Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) και έδρασε μεταξύ 1951 και 1991 (ДОСААФ СССР). Σήμερα λειτουργεί εντός της επικράτειας της Ρωσίας (ДОСААФ России). Κύρια ενασχόλησή της είναι τα όπλα, τα οχήματα και τα αεροκάφη.
Επί Σοβιετικής Ένωσης, δηλωμένος στόχος του συνδέσμου ήταν η πατριωτική διαπαιδαγώγηση του πληθυσμού και η προετοιμασία του για την υπεράσπιση της πατρίδας. Μεταξύ των μέσων για την επίτευξη του στόχου αυτού ήταν η ανάπτυξη παραστρατιωτικών αθλημάτων. Αρχικά, ένας σημαντικός στόχος ήταν η οικονομική υποστήριξη των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων (από συνδρομές των μελών, λαχειοφόρες αγορές και δωρεές). Επίσης, δημοφιλή αθλήματα έλαβαν χώρα στις εγκαταστάσεις της ΝΤΟΣΑΑΦ (γυμναστήρια, γήπεδα, πισίνες).
Ιστορία
Το 1927 ιδρύθηκε η ΟΣΟΑΒΙΑΧΙΜ (ОСОАВИАХИМ) η οποία διαλύθηκε το 1948. Το 1951 συστάθηκε η ΝΤΟΣΑΑΦ ως αντικαταστάτρια της ΟΣΟΑΒΙΑΧΙΜ. Έπειτα από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η ΝΤΟΣΑΑΦ διαλύθηκε, αλλά διατηρήθηκε σε ορισμένες μετα-σοβιετικές δημοκρατίες, π.χ. τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, αν και αυτές μπορεί να χρησιμοποιούν μία διαφορετική ονομασία. Στην Ουκρανία, για παράδειγμα, υπάρχει ο «Σύνδεσμος Αρωγής στην Άμυνα της Ουκρανίας».
Στη Ρωσία, αναμορφώθηκε το Δεκέμβριο του 1991 ως Ρωσική Αθλητικοτεχνική Οργάνωση Άμυνας (ΡΟΣΤΟ, Российская оборонная спортивно-техническая организация – РОСТО). Το Δεκέμβριο του 2009 η ΡΟΣΤΟ μετονομάστηκε σε ΝΤΟΣΑΑΦ Ρωσίας (ДОСААФ России). Στη Λευκορωσία υπάρχει η αντίστοιχη ΝΤΟΣΑΑΦ Λευκορωσίας.
Έμβλημα
Το έμβλημα της οργάνωσης όπως έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου.
Εικόνες
Παραπομπές
Περαιτέρω μελέτη
СССР. Физическая культура и спорт Академик
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1951
Αθλητισμός στη Σοβιετική Ένωση
Αθλητικοί σύλλογοι Ρωσίας
Παραστρατιωτικές οργανώσεις
|
546258
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA
|
Νάλτσικ
|
Το Νάλτσικ (ρωσικά: Нальчик, Καμπαρντιανά: , Καρατσάι-Μπαλκάρ: Нальчик) είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας Καμπαρντίνο-Μπαλκάρ, στη Ρωσία, και βρίσκεται σε υψόμετρο 550 μέτρων στους πρόποδες του Καυκάσου, περίπου 100 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπεσλάν στη Δημοκρατία της Βόρειας Οσετίας–Αλανίας. Καλύπτει έκταση 131 τ.χλμ. Η πόλη είχε πληθυσμό 240.203 κατοίκων στην απογραφή του 2010.
Ιστορία
Το έδαφος του σύγχρονου Νάλτσικ ήταν παλαιότερα γνωστό ως Σλαμπάντα. Κατοικήθηκε από γηγενείς Καμπαρντιανούς, Μπαλκάρ, Τσετσένους, Αντέκι και Τσερκέζους μέχρι περίπου το 1743: οι ομάδες περιστασιακά συγκρούονταν και αμφισβητούσαν τις διεκδικήσεις τους στην περιοχή. Η σύγχρονη πόλη χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν η επεκτεινόμενη Ρωσική Αυτοκρατορία έχτισε ένα φρούριο εποικίζοντας τους Ορεινούς Εβραίους το 1818. Η ημερομηνία αυτή εμφανίζεται στο εθνόσημο της πόλης. Με την ίδρυση της πόλης του Νάλτσικ, οι διαφορές μεταξύ των ιθαγενών ομάδων ηρέμησαν και ζωή βελτιώθηκε για τους ανθρώπους της περιοχής.
Το 1838, ένας ρωσικός στρατιωτικός οικισμός ιδρύθηκε στην πόλη, και μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917, το 1921 το Νάλτσικ έγινε το διοικητικό κέντρο της Αυτόνομης Περιφέρειας Καμπαρντίν.
Η λέξη "Νάλτσικ" κυριολεκτικά σημαίνει "μικρό πέταλο" στα Καμπαρντιανά (ή Κιρκασιανά, μια βορειοδυτική καυκασιανή γλώσσα) και στα Καρατσάι-Μπαλκάρ (Τουρκική γλώσσας). Είναι ένα υποκοριστικό του na'l, μια κοινή λέξη της Μέσης Ανατολής (αραβικά, περσικά, τουρκικά) για το "πέταλο", πιθανώς από την αρχαία Σκυθική λέξη "nalak" (πέταλο). Η πόλη του Νάλτσικ ονομάστηκε έτσι λόγω της διαμόρφωσής του όπως περιβάλλεται από τα γύρω βουνά, και το ποτάμι Νάλτσικ ονομάστηκε έτσι από την πόλη που διασχίζει.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Νάλτσικ ήταν κατεχόμενο από τη Ναζιστική Γερμανία και τη Ρουμανία από τις 28 Οκτωβρίου 1942 έως τις 1 Ιανουαρίου 1943. Η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Ο εβραϊκός πληθυσμός του Νάλτσικ, ως επί το πλείστον Ορεινοί Εβραίοι, υπέστησαν βάναυσο ξυλοδαρμό και τεράστια ζημιά στα χέρια των Ρουμάνων υπό τις διαταγές των Ναζί. Ωστόσο, οι Εβραίοι του Νάλτσικ ήταν σε θέση να επιβιώσουν από την εισβολή, επειδή είχαν μερικώς αναμειχθεί με τους γείτονές τους.
Το Νάλτσικ επιλέχθηκε ως "η δεύτερη πιο καθαρή πόλη της Ρωσίας" το 2003.
Στις 13 Οκτωβρίου 2005, το Νάλτσικ δέχθηκε επίθεση από μια μεγάλη ομάδα μαχητών του Γιαρμούκ Τζαμάατ με ηγέτες τους Σαμίλ Μπασάγιεφ και τον Άνζορ Αστεμίροφ. Στοχεύθηκαν τα κτίρια σχετιζόμενα με τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας και σκοτώθηκαν τουλάχιστον 14 άμαχοι και τραυματίστηκαν 115 άτομα. Τριάντα πέντε αστυνομικοί σκοτώθηκαν στις μάχες και ογδόντα εννέα μαχητές, συμπεριλαμβανομένου του εξέχοντος ηγέτη Ιλία Γκορτσχάνοφ σκοτώθηκαν ενώ άλλοι 59 συνελήφθησαν.
Διοικητική και δημοτική κατάσταση
Εντός του πλαισίου των διοικητικών διαιρέσεων, μαζί με τις τέσσερις αγροτικές περιοχές, ενσωματώνεται ως πόλη της δημοκρατίας σημασίας του Νάλτσικ—διοικητική μονάδα με κατάσταση ίση με αυτή των επαρχιών. Ως δημοτική διαίρεση, η πόλη της δημοκρατικής σημασίας του Νάλτσικ έχει ενσωματωθεί ως Αστικό Οκρούγκ του Νάλτσικ.
Εθνοτικές ομάδες
Οι κύριες εθνοτικές ομάδες είναι οι εξής (σύμφωνα με δεδομένα του 2006):
Καμπαρντιανοί (Αντίγκα) (42.3%)
Ρώσοι (28.3%)
Μπαλκάρ (Ταούλου) (15.2%)
άλλοι (13.2%)
Οι εθνοτικές ομάδες στην απογραφή του 2002 είναι οι εξής:
Καμπαρντιανοί (47.3%)
Ρώσοι (31.8%)
Μπαλκάρ (11.4%)
Οσσέτιοι (1.9%)
Ουκρανοί (1.0%)
Οικονομία και εκπαίδευση
Το Νάλτσικ είναι θέρετρο λουτροθεραπείας και ορεινής κλιματοθεραπείας, με πολλά σανατόρια. Χρησιμεύει επίσης ως βιομηχανικό κέντρο της δημοκρατίας (όπως για την μη σιδηρούχα μεταλλουργία, τη ελαφρά βιομηχανία, τις κατασκευές, τα κατασκευαστικά υλικά και την κατασκευή μηχανών).
Το Νάλτσικ είναι η έδρα για τα ακόλουθα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης:
Κρατικό Πανεπιστήμιο της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας
Ινστιτούτο Επιχειρήσεων της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας
Κρατικό Ινστιτούτο Τεχνών του Βόρειου Καυκάσου
Κρατική Γεωργική Ακαδημία της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας
Κλίμα
Το Νάλτσικ έχει ένα υγρό ηπειρωτικό κλίμα με ζεστά καλοκαίρια χωρίς ξηρή περίοδο. Η θερμή περίοδος διαρκεί από τα τέλη Μαΐου έως τα μέσα Σεπτεμβρίου και η ψυχρή εποχή από τον Δεκέμβριο έως τον Μάρτιο. Οι περισσότερες μορφές υετού είναι οι ελαφριές βροχές και καταιγίδες, καθώς και η ελαφριά και μέτρια χιονόπτωση. Η ταχύτητα του αέρα είναι συνήθως ήρεμη.
Αθλητισμός
Η ΠΦΚ Σπαρτάκ Νάλτσικ είναι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Νάλτσικ και αγωνίζεται στην Ρωσική Πρέμιερ Λιγκ. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκακιού Γυναικών του 2008 διεξήχθη στο Ναλτσίκ, από τις 28 Αυγούστου έως τις 18 Σεπτεμβρίου 2008.
Αξιοσημείωτοι άνθρωποι
Γιούρι Τεμιρκάνοφ, μαέστρος ορχήστρας, γεννήθηκε το 1938
Ντίμα Μπιλάν, τραγουδιστής, γεννήθηκε το 1981
Αντρέ Γκέιμ, φυσικός
Αντρέι Κολκούτιν, ζωγράφος, γεννήθηκε το 1957
Ελντάρ Κουλίγιεφ, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, γεννήθηκε το 1951
Αλίμ Κουλίγιεφ, ηθοποιός, σκηνοθέτης του θεάτρου, γεννήθηκε το 1959
Νικολάι Παβλόφ, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, γεννήθηκε το 1987
Αζαμάτ Κουλίγιεφ, ζωγράφος, γεννήθηκε το 1963
Κάτια Λελ, τραγουδίστρια, γεννήθηκε το 1974
Αλεξάντερ Λιτβινένκο, πρώην γραμματέας της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας και ακτιβιστής κατά του Πούτιν, γεννημένος το 1962. Δηλητηριάστηκε με Πολώνιο-210 και πέθανε το 2006.
Χαντζιμουράτ Ακάγιεφ, Ολυμπιακός αρσιβαρίστας, γεννήθηκε το 1985
Βίκτορ Μπελένκο, Σοβιετικός πιλότος που αυτομόλησε με το MiG-25 και προσγειώθηκε στο Χακοντάτε της Ιαπωνίας.
Αδελφοποιημένες πόλεις
Αμμάν, Ιορδανία
Καισάρεια, Τουρκία
Ρίνο, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σελίδα της επίσημης ιστοσελίδας της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας για το Νάλτσικ (Ρωσικά)
Πόλεις της Ρωσίας
|
803391
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%87%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7
|
Ηχητική τέχνη
|
Η ηχητική τέχνη () είναι καλλιτεχνική δραστηριότητα στην οποία ο ήχος χρησιμοποιείται ως κύριο μέσο ή υλικό. Όπως πολλά είδη σύγχρονης τέχνης, η ηχητική τέχνη μπορεί να είναι διεπιστημονική από τη φύση της ή να χρησιμοποιείται σε υβριδικές μορφές. Σύμφωνα με τον Μπράντον Λαμπέλ, η ηχητική τέχνη ως πρακτική «αξιοποιεί, περιγράφει, αναλύει, εκτελεί και διερευνά την κατάσταση του ήχου και τη διαδικασία με την οποία λειτουργεί».
Στη δυτική τέχνη, πρώιμα παραδείγματα είναι οι Intonarumori ή ηχητικοί συντονιστές θορύβου (1913) του Λουίτζι Ρούσολο, καθώς και μεταγενέστεροι πειραματισμοί από τους ντανταϊστές, τους υπερρεαλιστές, την Καταστασιακή Διεθνή, τις εκδηλώσεις Fluxus και άλλα Happeningw. Λόγω της ποικιλομορφίας της ηχητικής τέχνης, συχνά υπάρχει συζήτηση σχετικά με το αν η ηχητική τέχνη εμπίπτει στους τομείς της εικαστικής τέχνης ή της πειραματικής μουσικής ή και των δύο. Άλλες καλλιτεχνικές γραμμές από τις οποίες αναδύεται η ηχητική τέχνη είναι η εννοιολογική τέχνη, ο μινιμαλισμός, η site-specific τέχνη, η ηχητική ποίηση, η ηλεκτροακουστική μουσική, ο προφορικός λόγος, η αβάν-γκαρντ ποίηση, η ηχητική σκηνογραφία, και το πειραματικό θέατρο.
Προέλευση όρου
Σύμφωνα με την έρευνα του Μπέρνχαρντ Γκαλ, η πρώτη δημοσιευμένη χρήση του όρου βρέθηκε στο εξώφυλλο της Επετηρίδας του 1974 του Something Else Press. Η πρώτη χρήση ως τίτλος έκθεσης σε μεγάλο μουσείο ήταν το 1979 στην έκθεση "Sound Art" στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (MoMA), με τις καλλιτέχνιδες Μάγκι Πέιν, Κόνι Μπέκλεϊ και Τζούλια Χέιγουορντ. Η επιμελήτρια, Μπάρμπαρα Λόντον, όρισε την ηχητική τέχνη ως «πιο στενά συνδεδεμένη με την τέχνη παρά με τη μουσική και συνήθως παρουσιάζεται στο μουσείο, την γκαλερί ή σε εναλλακτικό χώρο».
Σχολιάζοντας μια έκθεση με τίτλο "Sound/Art" στο The Sculpture Center της Νέας Υόρκης το 1984, ο ιστορικός τέχνης Ντον Γκόνταρντ σημείωσε: «Ίσως η ηχητική τέχνη να εμμένει στην αντίληψη του επιμελητή Χέλερμαν ότι "η ακοή είναι μια άλλη μορφή όρασης", ότι ο ήχος έχει νόημα μόνο όταν γίνεται κατανοητή η σύνδεσή του με μια εικόνα... Η σύνδεση ήχου και εικόνας επιμένει στην εμπλοκή του θεατή, εξαναγκάζοντας σε συμμετοχή στον πραγματικό χώρο και στη συγκεκριμένη, ανταποκρινόμενη σκέψη, αντί για τον ψευδαισθητικό χώρο και τη σκέψη»".
Ηχητική εγκατάσταση
Η ηχητική εγκατάσταση είναι μια ενδιάμεση και βασισμένη στο χρόνο μορφή τέχνης. Είναι μια επέκταση της καλλιτεχνικής εγκατάστασης με την έννοια ότι περιλαμβάνει το ηχητικό στοιχείο και επομένως το στοιχείο του χρόνου.
Οι ηχητικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιούν μερικές φορές διαδραστική τεχνολογία τέχνης (υπολογιστές, αισθητήρες, μηχανικές και κινητικές συσκευές κ.λπ.), αλλά μπορούν επίσης να χρησιμοποιούν απλώς πηγές ήχου τοποθετημένες σε διάφορα σημεία του χώρου (όπως ηχεία) ή υλικά ακουστικών οργάνων, όπως χορδές πιάνου, που παίζονται από έναν καλλιτέχνη ή από το κοινό. Στο πλαίσιο των μουσείων, αυτός ο συνδυασμός διαδραστικής τεχνολογίας και διανομής ηχείων πολλαπλών καναλιών αναφέρεται μερικές φορές ως ηχητική σκηνογραφία.
Ηχητικό γλυπτό
Τα ηχητικά γλυπτά είναι μια ενδιάμεση και βασισμένη στο χρόνο μορφή τέχνης στην οποία το γλυπτό ή οποιοδήποτε είδος αντικειμένου τέχνης παράγει ήχο, ή το αντίστροφο (με την έννοια ότι ο ήχος χειρίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί μια γλυπτική μορφή ή μάζα σε αντίθεση με τη χρονική). Τις περισσότερες φορές οι καλλιτέχνες της ηχητικής γλυπτικής ήταν κατά κύριο λόγο είτε εικαστικοί καλλιτέχνες είτε συνθέτες, χωρίς να έχουν ξεκινήσει άμεσα την ηχητική γλυπτική.
Ο καλλιτέχνης ήχου και καθηγητής τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κλέαρμοντ Μάικλ Μπρούστερ περιέγραψε τα δικά του έργα ως «Ακουστικά Γλυπτά» ήδη από το 1970. Ο Γκρέισον περιέγραψε την ηχητική γλυπτική το 1975 ως «την ενσωμάτωση της οπτικής μορφής και ομορφιάς με μαγικούς, μουσικούς ήχους μέσω της συμμετοχικής εμπειρίας».
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Kenneth Goldsmith, Duchamp Is My Lawyer: The Polemics, Pragmatics, and Poetics of UbuWeb, Columbia University Press, New York
Kahn, Douglas. 2001. Noise, Water, Meat: A History of Sound in the Arts. Cambridge: MIT Press. .
Licht, Alan. 2007. Sound Art: Beyond Music, Between Categories. New York: Rizzoli International Publications.
Peter Szendy. 2008. Ακούστε: A History of Our Ears, Fordham University Press
Brandon LaBelle. 2006. Background Noise: Perspectives on Sound Art, London & New York: Continuum. .
Σύγχρονη τέχνη
Ψηφιακές τέχνες
|
13247
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Χάρτινος κόσμος
|
Το Χάρτινος Κόσμος είναι ο τίτλος μιας κινηματογραφικής ταινίας μικρού μήκους σε σκηνοθεσία της Βάγιας Δανιηλίδου.
Πλοκή
"Τι είναι αληθινό και τι φανταστικό σε έναν χάρτινο κόσμο;"
Η Μυρτώ είναι ένα οκτάχρονο κοριτσάκι που ζει με τους γονείς της σε μια μεγαλούπολη. Λόγω της έντονης επαγγελματικής τους ζωής, οι γονείς της Μυρτώς αρχίζουν να απομακρύνονται από κοντά της. Παγιδευμένη σ' αυτή την κατάσταση, στον (φαινομενικά) πραγματικό κόσμο των ενηλίκων, η Μυρτώ προσπαθεί να δημιουργήσει με τη φαντασία της έναν κόσμο διαφορετικό, εμπνευσμένο από τα παιχνίδια της. Ένας κόσμος που όμως, μήπως είναι εν τέλει και ο πραγματικός;
Προβολές - Βραβεία
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο 4ο Βαλκανικό Φεστιβάλ, 2003
Επίσημη Συμμετοχή στην 11η Μπιενάλε Ευρώπης και Μεσογείου, Αθήνα 2003
Ειδικη προβολη στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών του Βερολίνου, Γερμανία 2004
Προβολή στο Πανόραμα Πλατφόρμα 2004, Αθήνα 2004
Ειδική Προβολή στο τμήμα "Digital Cinema" στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 2004
Επίσημη συμμετοχήστο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών του Σικάγο, ΗΠΑ 2007
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα - Ομάδα 24plus1
IMDB
Ελληνικές ταινίες μικρού μήκους
Ταινίες του 2003
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές δραματικές ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
|
480882
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7
|
Πλατανόβρυση
|
Με την ονομασία Πλατανόβρυση μπορεί να αναφέρονται:
Οικισμοί
Πλατανόβρυση Αχαΐας, οικισμός του δήμου Ερυμάνθου.
Κάτω Πλατανόβρυση Αχαΐας, οικισμός του ίδιου δήμου.
Πλατανόβρυση Δράμας, οικισμός του δήμου Παρανεστίου.
Πλατανόβρυση Αριστομένους Μεσσηνίας, οικισμός του δήμου Μεσσήνης.
Πλατανόβρυση Χανδρινού Μεσσηνίας, οικισμός του δήμου Πύλου - Νέστορος.
Διάφορα
Λίμνη Πλατανόβρυσης, τεχνητή λίμνη της Ελλάδας στον ποταμό Νέστο.
Δείτε επίσης
Πλατανόβρυση Μεσσηνίας (αποσαφήνιση)
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
720048
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%AD%CF%88%CE%B9%CE%BF%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B9%20%CE%A3%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B8
|
Κονσέψιον Μπέι Σάουθ
|
Το Κονσέψιον Μπέι Σάουθ (αγγλικά: Conception Bay South) είναι κωμόπολη η οποία βρίσκεται στη νότια ακτή του Κόλπου Κονσέψιον στη χερσόνησο Άβαλον του νησιού Νέα Γη της Επαρχίας Νέα Γη και Λαμπραντόρ του Καναδά. Η πόλη κοινώς αποκαλείται C.B.S.
Δημογραφικά στοιχεία
Από το 2016, η πόλη είχε πληθυσμό 26.199 κατοίκων, που την καθιστά ως το δεύτερο μεγαλύτερο πληθυσμιακό κέντρο στην επαρχία μετά από την πόλη του Αγ. Ιωάννη. Η κοινότητα αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι ακριβώς, στα όρια της ομώνυμης εκλογικής περιφέρειας.
Το 2016, το Κονσέψιον Μπέι Σάουθ αποτελούνταν από 92,3% Λευκούς, 6,6% Αβορίγινες και 1,1% άλλες ορατές μειονότητες.
Παραπομπές
Πόλεις του Καναδά
|
484805
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Τσακώνικος
|
Ο Τσακώνικος είναι ένας πεντάσημος ελληνικός παραδοσιακός χορός με ρίζες στην αρχαία Ελλάδα. Χορεύεται από γυναίκες και άντρες και έχει προέλευση από την Πελοπόννησο, στην Τσακωνιά δηλαδή στο νοτιοανατολικό τμήμα της επαρχίας Κυνουρίας, του νομού Αρκαδίας. Οι χορευτές με την παραδοσιακή Τσακώνικη ενδυμασία τον χορεύουν στις εθνικές και τοπικές γιορτές καθώς και στα θρησκευτικά πανηγύρια. Οι χορευτές παρατάσσονται σε ανοιχτό κύκλο και χορεύουν κρατώντας ο ένας τον άλλο σφιχτά. Άρχισε να διδάσκεται το 1930 στο Λύκειο Ελληνίδων και στη Γυμναστική Ακαδημία, ενώ μέχρι και σήμερα αποτελεί μέρος της διδακτέας ύλης στο μάθημα του ελληνικού παραδοσιακού χορού σε όλα τα Τ.Ε.Φ.Α.Α. της Ελλάδας. Η Δώρα Στράτου τον επέλεξε ως εξώφυλλο για το βιβλίο Ελληνικοί Παραδοσιακοί Χοροί του Ο.Ε.Δ.Β. του Υπουργείου Παιδείας αναφέροντας τις αρχαιοελληνικές ρίζες του. Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση διδασκόταν στο Γυμνάσιο στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής και από το 1999 η διδασκαλία του υπάρχει στο σχολικό βιβλίο της Γ΄ και Δ΄ τάξης του Δημοτικού σχολείου. Ο Τσακώνικος χορός είναι καταγεγραμμένος στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ιστορία
Οι μελετητές του Τσακώνικου χορού δε μπορούν να καταλήξουν με σιγουριά σχετικά με την προέλευσή του. Οι επικρατέστερες εκδοχές είναι:
ότι προέρχεται από τον πυρρίχιο και είναι πολεμικός χορός
ότι πρόκειται για το χορό γέρανο που περιγράφει ο Πλούταρχος στο έργο του «Παράλληλοι Βίοι», που χόρεψε ο Θησέας με τους συντρόφους του στη Δήλο γύρω από τον βωμό του Απόλλωνα, αναπαριστώντας την περιπέτειά τους να βγουν από το Λαβύρινθο του Μινώταυρο στην Κρήτη. Τα στοιχεία που μαρτυρούν πως πρόκειται για έναν αρχαιοελληνικό χορό, σύμφωνα με τους μελετητές είναι τα ελικοειδή κυκλίσματά (λαβυρινθιακοί σχηματισμοί) του και ο αρχαιοελληνικός παιωνικός ρυθμός των 5/4 και 5/8, μαζί με το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα (τσακωνική διάλεκτο).
ότι είναι ένα είδος ιερού χορού που αναπαριστά την μάχη του θεού Απόλλωνα εναντίον του Πύθωνα.
Περιγραφή
Οι χορευτές παρατάσσονται σε σχήμα ανοιχτού κύκλου και ο πρωτοχορευτής/τρια που κρατάει μαντήλι, ξεκινάει το χορό προς τα δεξιά, με τους υπόλοιπους χορευτές να έχουν δώσει κλίση στα σώματά τους κατά ¾ προς τα δεξιά. Τα χέρια είναι ενωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε το δεξί χέρι του δεύτερου χορευτή να είναι κάτω από το αριστερό του πρώτου χορευτή. Έτσι μειώνεται η ελευθερία κινήσεων των χορευτών, μιας και τα χέρια τους βρίσκονται ακινητοποιημένα περίπου στο ύψος της μέσης τους, ενώ τα σώματά τους είναι σε στενή επαφή χωρίς να μπορούν να κάνουν γρήγορα και μεγάλα βήματα. Τα σώματα κινούνται με κυματοειδή κίνηση, σε συνδυασμό με αργά βήματα πίσω-εμπρός, δίνοντας την εικόνα ενός τεράστιου αργού φιδιού.
Τσακώνικες Περιοχές
Νότια Κυνουρία:
Λεωνίδιο
Τυρό
Σαπουνακαίικα,
Πέρα Μέλανα,
Πραγματευτής
Βασκίνα.
Βόρεια Κυνουρία:
Σίταινα,
Πραστός,
Καστάνιτσα,
Άγιος Ανδρέας.
Τραγούδια
Τα τραγούδια του Τσακώνικου χορού είναι:
«Σου ‘πα, μάνα,…»,
«Κινήσαν τα τσανόπουλα…»,
«Πάν’ στου Άι-Λια τη ράχη…»,
«Μπιρμπιλομάτα»,
«Απατζά το Μαρασία…»,
«Αμπέλι μου πλατύφυλλο…»
και «Στάζουν τα κεραμίδια σου…».
Βήματα
Αναλυτικά βήματα χορού
Βίντεο
Βίντεο επίδειξης του χορού από ένα χορευτή.
Βίντεο επίδειξης του χορού από ομάδα.
Δείτε ακόμα
Τσακωνική διάλεκτος
Γέρανος
Πυρρίχιος
Τσακώνικη ενδυμασία
Τσάκωνες
Κυνουρία
Δήμος Νότιας Κυνουρίας
Δήμος Βόρειας Κυνουρίας
Παραπομπές
Ελληνικοί χοροί
Εγγραφές στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας
|
324443
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A1%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC
|
Ντέρμπι του Ρότερνταμ
|
Το Ντέρμπι του Ρότερνταμ είναι η αγωνιστική αντιπαλότητα ανάμεσα στις 3 ομάδες του Ρότερνταμ: την Φέγενορντ, την Σπάρτα Ρότερνταμ και την Εξέλσιορ. Το Ρότερνταμ είναι η μόνη πόλη στην Ολλανδία που φιλοξενεί 3 ομάδες.
Παλιά το ντέρμπι είχε μεγάλη αντιπαλότητα, αλλά τα πρόσφατα χρόνια έχει χάσει την αξία του, λόγω των διαφορετικών κατηγοριών που αγωνίζονται.
Τα ντέρμπι του Ρότερνταμ ξεχωριστά
Φέγενορντ - Σπάρτα Ρότερνταμ
Το ντέρμπι: Φέγενορντ-Σπάρτα Ρότερνταμ είναι το πιο ενδιαφέρον ντέρμπι στην πόλη, καθώς είναι οι δύο πιο πετυχημένες ομάδες του Ρότερνταμ έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα 21 και 6 φορές αντίστοιχα (η Εξέλσιορ έχει κατακτήσει 3 φορές το Εέρστε Ντιβίζιε).
Ο πρώτος αγώνας ανάμεσα στις δύο ομάδες έγινε στις 22 Μαΐου 1922 και ήταν φιλικός. Το σκορ έληξε 4-2 υπέρ της Φέγενορντ. Οι επίσημοι αγώνες μεταξύ στις δύο ομάδες δεν μπορούσαν να γίνουν γιατί το 1921 η Φέγενορντ προβιβάστηκε στην 1η κατηγορία, ενώ παράλληλα η Σπάρτα υποβιβάστηκε.
Τη σεζόν 1922-1923 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος επίσημος αγώνας. Αυτή τη φορά η Σπάρτα πήρε άτυπη ρεβάνς νικώντας την Φέγενορντ με 1-0.
Φέγενορντ - Εξέλσιορ
Το ντέρμπι: Φέγενορντ-Εξέλσιορ είναι το λιγότερο ενδιαφέρον παιχνίδι του Ρότερνταμ. Οι δύο αυτές ομάδες έχουν υπογράψει σύμβαση συνεργασίας το 1979, η οποία το 1996 επισημοποιήθηκε. Στις 20 Δεκεμβρίου 2008 η σύμβαση διακόπηκε . Όμως μετά από λίγους μήνες ξαναϋπογράφτηκε η σύμβαση. Η Εξέλσιορ τροφοδοτεί την Φέγενορντ με παίκτες από την ακαδημία της και αντίστροφα.
Αν και η ειδική σύμβαση ισχύει για την συνεργασία των δύο συλλόγων, οι οπαδοί της Εξέλσιορ έχουν μεγάλη αντιπαλότητα για την Φέγενορντ .
Σπάρτα Ρότερνταμ - Εξέλσιορ
Το ντέρμπι Σπάρτα Ρότερνταμ-Εξέλσιορ δεν έχει πολλή αντιπαλότητα, αλλά οι διαφορές στην ιστορία τους είναι μεγάλες. Η Σπάρτα έχει μεγαλύτερη και πιο ένδοξη ιστορία, έχοντας κατακτήσει 6 πρωταθλήματα, ενώ η Εξέλσιορ δεν έχει κατακτήσει ακόμη πρωτάθλημα. Στην Ερεντιβίζιε, τελευταία φορά αγωνίστηκαν στα Play Offs ανόδου/υποβιβασμού όπου η Σπάρτα υποβιβάστηκε. Και οι δύο ομάδες αγωνίζονται στην Εέρστε Ντιβίζιε.
Παραπομπές
Ποδόσφαιρο στην Ολλανδία
Ντέρμπι
Ρότερνταμ
|
738162
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%AC%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%BF
|
Πολωνικό αλφάβητο
|
Το πολωνικό αλφάβητο (πολωνικά: alfabet polski) είναι το σύστημα γραφής της πολωνικής γλώσσας, η βάση για το πολωνικό σύστημα ορθογραφίας. Βασίζεται στο λατινικό αλφάβητο, αλλά περιλαμβάνει ορισμένα γράμματα με διακριτικά: την οξεία ή kreska (κρέσκα) (ć, ń, ó, ś, ź), την τελεία ή kropka (κρόπκα) (ż) την ουρά ή ogonek (ογκόνεκ) (ą, ę) και τη γραμμή (ł). Τα γράμματα q, v και x, τα οποία χρησιμοποιούνται μόνο σε ξένες λέξεις, συνήθως λείπουν από το πολωνικό αλφάβητο. Ωστόσο, πριν από την τυποποίηση της πολωνικής γλώσσας, το γράμμα «x» μερικές φορές χρησιμοποιήθηκε στη θέση του «ks».
Τροποποιημένες παραλλαγές του πολωνικού αλφαβήτου χρησιμοποιούνται για τη γραφή της σιλεσικής και της κασουβικής γλώσσας, ενώ οι σορβικές γλώσσες χρησιμοποιούν ένα μείγμα των πολωνικών και τσεχικών ορθογραφιών.
Γράμματα
Υπάρχουν 32 γράμματα στο πολωνικό αλφάβητο: 9 φωνήεντα και 23 σύμφωνα.
Τα γράμματα q, v και x χρησιμοποιούνται σε μερικές ξένες λέξεις και εμπορικές ονομασίες, σε λέξεις δάνεια συχνά αντικαθίστανται από τα kw, w, και ks, αντίστοιχα (όπως στις kwarc «χαλαζίας», weranda «βεράντα», ekstra «έξτρα», κάποιες λέξεις που χρησιμοποιούνται με δύο εκδόσεις του στυλ γραφής, όπως veto ή weto, volt ή wolt, video ή wideo, xero ή ksero) και παίρνουν τις συνήθεις θέσεις τους στο λατινικό αλφάβητο, έτσι ώστε μερικές φορές να θεωρούνται ως μέρος του πολωνικού αλφάβητου και αυξάνουν τον αριθμό των γραμμάτων σε 35.
Στον παρακάτω πίνακα παρατίθενται τα γράμματα του αλφαβήτου, τα πολωνικά τους ονόματα, τα πολωνικά φωνήματα που συνήθως αντιπροσωπεύουν, περιγραφικά αγγλικά (ή άλλα) ισοδύναμα με τους ήχους αυτών των φωνητικών και άλλες πιθανές προφορές. Τα διακριτικά σημεία εμφανίζονται για λόγους σαφήνειας. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους ήχους, ανατρέξτε στην πολωνική φωνολογία.
Το É είναι ένα ιστορικό γράμμα για τις εγγενείς λέξεις πριν από την ορθογραφία του 1891 από την Ακαδημία Μάθησης, π.χ. cztéry, papiéż (τώρα cztery «τέσσερα», papież «πάπας»).
Για διγράμματα και άλλους κανόνες σχετικά με την ορθογραφία και τις αντίστοιχες προφορές, δείτε πολωνική ορθογραφία.
Ονόματα γραμμάτων
Τα ομιλούμενα πολωνικά ονόματα των γραμμάτων αναφέρονται στον πίνακα παραπάνω.
Τα ονόματα των γραμμάτων δεν γράφονται κανονικά με τον τρόπο που φαίνεται παραπάνω, εκτός από μέρος ορισμένων λεξικοποιημένων συντομογραφιών, όπως το Pekao (ή το PeKaO), το όνομα μιας τράπεζας, η οποία αντιπροσωπεύει την προφορική μορφή της συντομογραφίας PKO (για το Polska Kasa Opieki).
Ορισμένα γράμματα μπορούν να αναφέρονται με εναλλακτικούς τρόπους, που συχνά αποτελούνται από τον ήχο του γράμματος. Για παράδειγμα, το Y μπορεί να ονομάζεται y και όχι igrek (από το ελληνικό ύψιλον).
Κατά την ορθογραφία των λέξεων, ορισμένα γράμματα μπορεί να ειπωθούν με πιο εμφατικό τρόπο για να τα διακρίνουν από άλλους ίδιους προφανείς χαρακτήρες. Για παράδειγμα, το H μπορεί να αναφέρεται ως samo ha («μόνο το H») για να το διακρίνει από το CH (ce ha). Το γράμμα Ż μπορεί μπορεί να ονομάζεται żet (ή zet) zet z kropką («Z με τελεία») για να ξεχωρίσει από RZ (er Zet). Το γράμμα U μπορεί να ονομάζεται u otwarte («ανοιχτό U», μια αναφορά στη γραφική του μορφή), για να διακριθεί από το Ó, το οποίο μερικές φορές ονομάζεται u zamknięte («κλειστό U») ή o kreskowane / oz kreską («διακεκομμένο O»).
Αλφαβητική σειρά
Η πολωνική αλφαβητική σειρά χρησιμοποιεί τη σειρά των γραμμάτων όπως στον πίνακα κάτω από τα γράμματα παραπάνω.
Σημειώστε ότι (σε αντίθεση με γλώσσες όπως τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα γερμανικά) τα πολωνικά γράμματα με διακριτικά αντιμετωπίζονται ως πλήρως ανεξάρτητα γράμματα με αλφαβητική σειρά. Για παράδειγμα, το być έρχεται μετά το bycie. Τα διακριτικά γράμματα έχουν επίσης τα δικά τους τμήματα στα λεξικά (οι λέξεις που ξεκινούν με ć συνήθως δεν αναφέρονται κάτω από το c).
Τα διγράμματα δεν έχουν ειδική μεταχείριση με αλφαβητική σειρά. Για παράδειγμα, το ch αντιμετωπίζεται απλώς ως c ακολουθούμενο από h, και όχι ως ένα γράμμα όπως στα τσέχικα.
Κωδικοποίηση για υπολογιστή
Υπάρχουν πολλά συστήματα κωδικοποίησης χαρακτήρων του πολωνικού αλφαβήτου για υπολογιστές. Όλα τα γράμματα του πολωνικού αλφαβήτου περιλαμβάνονται στο Unicode και έτσι μπορούν να χρησιμοποιηθούν κωδικοποιήσεις που βασίζονται σε Unicode, όπως UTF-8 και UTF-16. Το πολωνικό αλφάβητο περιλαμβάνεται πλήρως στο βασικό πολύγλωσσο επίπεδο του Unicode. Η τυπική 8-bit κωδικοποίηση χαρακτήρων για το πολωνικό αλφάβητο είναι η ISO/IEC 8859-2 (Latin-2), αν και οι κωδικοποιήσεις ISO/IEC 8859-13 (Latin-7) και ISO/IEC 8859-16 (Latin-10) περιλαμβάνουν χαρακτήρες του πολωνικού αλφαβήτου. Η μορφή της Microsoft για την κωδικοποίηση του πολωνικού αλφαβήτου είναι η Windows-1250.
Τα πολωνικά γράμματα που δεν υπάρχουν στο αγγλικό αλφάβητο έχουν τους ακόλουθους κωδικούς HTML και κωδικά σημεία Unicode:
Μια συνηθισμένη δοκιμαστική πρόταση που περιέχει όλα τα πολωνικά διακριτικά γράμματα είναι η ακόλουθη που δεν βγάζει νόημα, Zażółć gęślą jaźń («Κίτρινο το εγώ με/μιας γκούσλε»).
Δείτε επίσης
Πολωνική ορθογραφία
Πολωνικός κώδικας Μπράιγ
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διαγράμματα ήχου πολωνικής προφοράς και χάρτες γραμματικής
Διαδικτυακός επεξεργαστής για την πληκτρολόγηση πολωνικών χαρακτήρων
Μάθετε να προφέρετε το πολωνικό αλφάβητο
Ένας οδηγός για ξένους για το Πολωνικό Αλφάβητο, διαδραστικός οδηγός ακρόασης από το Culture.pl
Λατινικά αλφάβητα
αλφαβητο
αλφαβητο
|
286665
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF
|
Άνχελα Καρράσκο
|
Η Άνχελα Καρράσκο (ισπανικά: Ángela Carrasco) είναι δομινικανή τραγουδίστρια, γεννημένη στις 23 Ιανουαρίου 1950, στο Μανσανίγιο, Μόντε Κρίστι, Δομινικανή Δημοκρατία. Η Καρράσκο ηταν μια από μια ομάδα των λατιναμερικανικών ντιβών της δεκαετίας του 1970. Η ομάδα αυτή περιλαμβάνονται επίσης η Σουσάνα Χιμένες, η Τσαριτίν (Charytín), η Ίρις Τσακόν, η Γιολαντίτα Μόνχε, η Εδνίτα Νασάριο και η Ροθίο Ντούρκαλ.
Μετακόμισε στην Ισπανία από την εγγενή χώρα της. Στην Ισπανία απόλαυσε την επιτυχία. Θριάμβευσε με τραγούδια όπως ""Cariño Mio" ("Αγάπη Μου") και "Quererte a Ti" (σ'αγαπώ). "Quererte a Ti" ιδίως έδωσε μεγάλη έκθεση της σε όλη τη Λατινική Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Το Σινγκλ της "Boca Rosa" έφθασε στην κορυφή στο Billboard Hot Latin Tracks chart στα τέλη του 1988 και το σινγκλ "Lo quiero a morir" έγινε επίσης επιτυχία.
Δισκογραφία
Festival de Benidorm
Ángela Carrasco
Amigo Mío, cuenta Conmigo
Quererte a Tí
Con Amor...'
Unidos La Dama del Caribe La Candela (1989)
Boca Rosa (1990)
Ese Hombre es... (1990)
Piel Canela (1992)
Una Producción de Juan Gabriel (1996)
A Puro Dolor! Muy Personal''
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Άνχελα Καρράσκο στο Allmusic
Δισκογραφία της Άνχελα Καρράσκο στο La Rocola de Papá
Δομινικανοί τραγουδιστές
|
339908
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BF%20%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%A0%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1
|
Ασοσιασάο Ατλέτικα Πόντε Πρέτα
|
Η Ασοσιασάο Ατλέτικα Πόντε Πρέτα είναι μια βραζιλιάνικη ποδοσφαιρική ομάδα. Ιδρύθηκε στις 11 Αυγούστου 1900. Έδρα της ομάδας είναι το Estádio Moisés Lucarelli, χωρητικότητα 19722 θεατών. Συμμετέχει στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών Βραζιλίας.
Τίτλοι
Copa São Paulo de Juniores:
Νικήτρια (2): 1981, 1982
Campeonato Paulista Série A2:
Νικήτρια (1): 1927, 1933, 1969
Campeonato Paulista do Interior:
Νικήτρια (2): 2009, 2013, 2015, 2018
Κόπα Σουδαμερικάνα:
Φιναλίστ (1): 2013
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official website
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1900
Ασοσιασάο Ατλέτικα Πόντε Πρέτα
Ποδοσφαιρικές ομάδες Βραζιλίας
|
506652
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD
|
Φερδινάνδος Αλβέρτος Α΄ του Μπέβερν
|
Ο Φερδινάνδος-Αλβέρτος Α΄ (22 Μαΐου 1636 - 23 Απριλίου 1687) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν πρίγκιπας του Μπέβερν (1666-1687), που ήταν μέρος του δουκάτου του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ.
Βιογραφία
Ήταν ο τρίτος γιος του Αυγούστου Β΄ πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ και της 3ης συζύγου του Ελισάβετ-Σοφίας, κόρης του Ιωάννη-Αλβέρτου Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου-Γκύστροβ. Το 1666 απεβίωσε ο πατέρας του και οι τρεις αδελφοί φιλονίκησαν για την κληρονομιά. Τελικά συμφώνησαν να πάρουν οι δύο μεγαλύτεροι τη διοίκηση του Βοόλφενμπυτελ και ο Φερδινάνδος-Αλβέρτος Α΄ το ανάκτορο του Μπέβερν, φεουδαλικά δικαιώματα και ένα ποσό χρημάτων αντί των αξιώσεών του στο Βόλφενμπυτελ.
Γινόταν όλο και πιο εκκεντρικός και οι αδελφοί του έπρεπε να στείλουν δύναμη ανδρών για να αποκαταστήσουν την τάξη στο ανάκτορό του. Συνέλεγε πολλά έργα τέχνης, που μετά απετέλεσαν από τον εγγονό του μέρος του Μουσείου δούκα Άντον Ούλριχ. Απεβίωσε το 1687 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Φερδινάνδος-Αλβέρτος Β΄.
Οικογένεια
Το 1667 νυμφεύτηκε τη Χριστίνα, κόρη του Φρειδερίκου λαντγκράβου της Έσσης-Έσβεγκε και είχε τέκνα:
Σοφία-Ελεονόρα 1674-1711, απεβίωσε 37 ετών.
Αύγουστος-Φερδινάνδος 1677-1704, απεβίωσε 27 ετών.
Φερδινάνδος-Αλβέρτος Β΄ πρίγκιπας του Μπέβερν.
Φερδινάνδος-Χριστιανός 1682-1706, απεβίωσε 24 ετών.
Ερνέστος-Φερδινάνδος 1682-1746.
Ερρίκος-Φερδινάνδος 1684-1706, απεβίωσε 22 ετών.
Πηγές
www.Welfen.de
Allgemeine Deutsche Bibliographie, τόμ. 6, σελ. 679-681
Οίκος των Γουέλφων
|
48123
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Επισφάλεια
|
Η επισφάλεια (precarity στην αγγλική ορολογία) είναι η υλική συνθήκη ζωής που συνδέεται με την άτυπη, ευέλικτη, προσωρινή εργασία-ανεργία και χαρακτηρίζεται από ελλιπή οικονομική, κοινωνική και συναισθηματική ασφάλεια, από προσωρινότητα και αβεβαιότητα σε κάθε στιγμή της ζωής (στη διαμονή, στις σχέσεις, στη δουλειά κτλ).
Η επισφάλεια είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει τις ζωές ενός ολοένα αυξανόμενου μέρους της ευρωπαϊκής κοινωνίας και σχετίζεται με τις δομικές μεταμορφώσεις στον παγκόσμιο τρόπο της καπιταλιστικής παραγωγής.
Ανεργία
Εργασία
Ορολογία
Κοινωνικές τάξεις
en:Precarity
|
300313
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%81%20%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1
|
Συρ Ντάρια
|
Ο Συρ Νταριά είναι μεγάλος ποταμός της Κεντρικής Ασίας. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Ιαξάρτης.
Πηγάζει από την οροσειρά Τιέν Σαν (Όρη του Ουρανού) στο Κιργιστάν και ανατολικό Ουζμπεκιστάν και ρέει για 2.212 χλμ. στο δυτικό και βορειοδυτικό Ουζμπεκιστάν και το νότιο Καζακστάν, εκβάλλοντας τελικώς στη λίμνη Αράλη.
Συρ Νταρια
Συρ Νταρια
Συρ Νταρια
Συρ Νταρια
Διεθνείς ποταμοί της Ασίας
|
778300
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%86
|
Λωνστρόφ
|
Το Λωνστρόφ ( ) είναι μία κοινότητα στο νομό Μοζέλ της διοικητικής περιφέρειας Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία.
Το Λωνστρόφ είναι μία μικρή αγροτική κοινότητα που αποτελείται από 50-60 κατοικίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις άνω των πενήντα ετών.
Γεωγραφία
Το Λωνστρόφ απέχει 1,5 χιλιόμετρα από τα γερμανικά σύνορα.
Ιστορία
Στην πλατεία του χωριού, δίπλα στην εκκλησία, βρίσκεται το πολεμικό μνημείο όσων έδωσαν τη ζωή τους στον Α' και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο . Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπάρχουν αρχεία για στρατεύματα των ΗΠΑ που βρίσκονται στο χωριό, το οποίο βρίσκεται σχεδόν στη γραμμή Ζίγκφριντ .
Αξιοθέατα
Πολλά μεγάλα πέτρινα γλυπτά βρίσκονται στην περιοχή. Ακριβώς έξω από το χωριό, που εκτείνεται κατά μήκος των διεθνών συνόρων, μπορούν να βρεθούν πολλές μικρότερες λαξευτές πέτρες που σηματοδοτούν τα σύνορα όπως αυτά έχουν αλλάξει τα τελευταία 250 χρόνια.
Οικονομία
Η οικονομία βασίζεται στη γεωργία. Δεν υπάρχουν καταστήματα, εστιατόρια ή ξενοδοχεία στο χωριό.
Μεταφορά
Το χωριό διαθέτει λεωφορείο που το συνδέει με κοντινές κοινότητες. Δεν υπάρχει σύνδεση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς τη Γερμανία ούτε σιδηροδρομική σύνδεση. Το χωριό περιβάλλεται από μονοπάτια και βρίσκεται σε πολλές ποδηλατικές διαδρομές.
Δείτε επίσης
Κατάλογος κοινοτήτων του Νομού Μοζέλ
Βιβλιογραφικές αναφορές
Κοινότητες της Μοζέλ
Σελίδες με πηγές CS1 στα Γαλλικά (fr)
|
223083
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
Εθνική Ινδονησίας (καλαθοσφαίριση γυναικών)
|
Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Ινδονησίας αντιπροσωπεύει την Ινδονησία στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης που οργανώνει η FIBA. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ινδονησιακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (PER.BA.S.I.).
Συμμετοχή σε διεθνείς διοργανώσεις
Μέχρι σήμερα η Ινδονησία δεν έχει ποτέ λάβει μέρος σε κάποια Ολυμπιακή Διοργάνωση, ούτε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η πρώτη της συμμετοχή στο Ασιατικό Πρωτάθλημα της FIBA Asia έλαβε χώρα το 1970, ενώ από το 2007 αγωνίζεται και στο Πρωτάθλημα Νοτιοανατολικής Ασίας που διοργανώνει η SEABA, θυγατρική της FIBA Asia.
Επίσης, η Ινδονησία διαθέτει δικαίωμα συμμετοχής στους Ασιατικούς Αγώνες και στους Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας υπό τη σκέπη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
Κατατάξεις σε διεθνείς διοργανώσεις
Πορεία σε Ασιατικά Πρωταθλήματα
Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ινδονησίας σε Ασιατικά Πρωταθλήματα:
Πορεία σε Πρωταθλήματα Νοτιοανατολικής Ασίας
Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ινδονησίας σε Πρωταθλήματα Νοτιοανατολικής Ασίας:
Πορεία σε Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας
Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Ινδονησίας σε Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας:
Δείτε επίσης
Εθνική Ινδονησίας (καλαθοσφαίριση ανδρών)
Παραπομπές
Πηγές
Indonesia, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA.
Indonesian Basketball Association, επίσημος ιστότοπος.
Ινδονησια
Γυναικων
|
350623
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Full%20Circle
|
Full Circle
|
Full Circle είναι ο τίτλος του όγδοου στούντιο δίσκου του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος The Doors, ο οποίος ηχογραφήθηκε την άνοιξη του 1972 και κυκλοφόρησε στις 17 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς. Αυτός ήταν ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος των Doors μετά τον θάνατο του Τζιμ Μόρισον. Το 1978, κυκλοφόρησαν διάφορες ηχογραφήσεις του Μόρισον όσο βρισκόταν εν ζωή, στο άλμπουμ "An American Prayer", τον τελευταίο επίσημο δίσκο του συγκροτήματος.
Οι πωλήσεις του άλμπουμ ήταν πολύ χαμηλές σε σύγκριση με τα άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει με τον Μόρισον στα φωνητικά αλλά και με το "Other Voices" της προηγούμενης χρονιάς, αφού έφθασε μόλις στο # 68, αν και περιείχε την τελευταία σινγκλ επιτυχία τους με τίτλο "The Mosquito", το οποίο ανέβηκε στο Top-20 αρκετών ευρωπαϊκών χωρών.
Τραγούδια
1. Get Up and Dance (Krieger, Manzarek) - 2:26
2. 4 Billion Souls (Krieger) - 3:18
3. Verdilac (Krieger, Manzarek) - 5:40
4. Hardwood Floor (Krieger) - 3:38
5. Good Rockin (Brown) - 4:22
6. The Mosquito (Krieger, Manzarek, Densmore) - 5:16
7. The Piano Bird (Densmore, Conrad) - 5:50
8. It Slipped My Mind (Krieger) - 3:11
9. The Peking King and the New York Queen (Manzarek) - 6:25
Θέσεις τσαρτ
Τα μέλη του συγκροτήματος
Το Full Circle ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς:
Ρόμπι Κρίγκερ - κιθάρα, φωνητικά
Ρέι Μάνζαρεκ - πλήκτρα, πιάνο, φωνητικά
Τζον Ντένσμορ - τύμπανα
Γκεστ συμμετοχές
Τζακ Κόνραντ - μπάσο
Κρις Έθριτζ - μπάσο
Τσαρλς Λάρκι - μπάσο
Βενέττα Φιλντς - φωνητικά
Κλάιντι Κινγκ - φωνητικά
Μελίσα Μακέι - φωνητικά
Τσαρλς Λόιντ - σαξόφωνο
Μπόμπι Χολ - κρουστά
Τσίκο Μπατέρα - κρουστά
Παραπομπές
Πηγές
Full Circle - The Doors | Songs, Reviews, Credits, Awards | Allmusic
Full Circle | The Doors
The Doors: Other Voices and Full Circle | PopMatters
Δισκογραφία των The Doors
Άλμπουμ του 1972
|
778846
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The%20Zero%20Years
|
The Zero Years
|
Το The Zero Years είναι ελληνική δραματική πειραματική ανεξάρτητη underground καλλιτεχνική ταινία του 2005 σε σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη, η τελευταία του ταινία.
Πλοκή
Σήμερα σαν αύριο και σαν χθες. Τέσσερις γυναίκες, που δεν έχουν στειρωθεί και βρίσκονται υπό συνεχή τοξικό περιορισμό και επιτήρηση, υπηρετούν τη θητεία τους σε κρατικό οίκο ανοχής. Το καθήκον τους είναι να κάνουν σεξ με τους πελάτες τους χωρίς τύψεις. Οι σχέσεις μεταξύ τους βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο. Τα τρόφιμα και το νερό είναι λιγοστά, το σπίτι τους σαπίζει και είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Τίποτα στο εξωτερικό δεν υπάρχει πια. Εφιαλτικά οράματα, προσομοιωμένες αποβολές και βιασμοί, ενέσεις και ναυτίες συνθέτουν την καθημερινότητά τους. Ωστόσο, το όνειρό τους δεν έχουν στειρωθεί από το κράτος. Ο στόχος είναι να κάνεις παιδί. Μια μέρα, ένας από τους πελάτες τους εξαφανίζεται. Αρχίζουν οι ανακρίσεις.
Κριτικές
Η ταινία προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η καλλιτεχνική διευθύντρια της ταινίας, Marie-Louise Bartholomew, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σχεδιαστή Παραγωγής στα Ελληνικά Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2005. Επιπλέον, η ταινία επιλέχθηκε επίσημα για προβολή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σικάγου τον Οκτώβριο του 2005 και τον Οκτώβριο του 2006 όπου και τις δύο φορές ήταν υποψήφια για το Χρυσό Ούγκο.
Ο καθηγητής Βρασίδας Καραλής, ειδικός στον ελληνικό κινηματογράφο και συγγραφέας του A History of Greek Cinema, περιέγραψε σε αυτό το βιβλίο την ταινία ως «άκρως προσωπική» και «ερμητική». Ο Ντέρεκ Έλεϊ του Variety υποστήριξε ότι η ταινία, παρά τις «υπερβολές», έχει ένα «στέλεχος ειρωνείας» που παραμένει σταθερό και ότι έχει μια «εξωκεντρική, ειρωνική γεύση», στυλ που είχε μεταμορφωθεί σε μια συνειδητοποιημένη μανιεριστική υπερβολή».
Ο Καραλής συνέκρινε την ταινία με το Η ωραία της ημέρας του 1967 του Λουίς Μπουνιουέλ και το 120 μέρες στα Σόδομα του 1975 του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Τον Νοέμβριο του 2005, μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, λόγω του γεγονότος ότι απέτυχε να επαναλάβει την προηγούμενη επιτυχία του Singapore Sling (1990), ο Νικολαΐδης δήλωσε την πρόθεσή του να σταματήσει να κάνει ταινίες για να ασχοληθεί με τη μουσική.
Ένας Ιταλός κριτικός είχε να πει για αυτήν την ταινία:Ας γυρίσουμε σελίδα με τα Μηδενικά Χρόνια του Νίκου Νικολαΐδη. Αυτός ο σκηνοθέτης είναι ένας από τους λίγους που ακολουθούν ένα ακριβές «στιλιστικό νήμα» και κοιτάζουν ένα σύμπαν που παραμένει σταθερό στη δουλειά μετά τη δουλειά. Είναι ένας κλειστός κόσμος, γεμάτος με υποβαθμισμένα αντικείμενα δίπλα σε πολυτελή έπιπλα ή εκείνα που προσποιούνται ότι είναι [πλούσια]. Αυτό που μας προτείνεται είναι κάτι μεταξύ μπαρόκ διακοσμημένης σκηνής και αποθήκης μεταχειρισμένων εμπόρων. Σε αυτό το κλειστό σκηνικό υπάρχουν ταραχοποιοί χαρακτήρες, συνήθως ταπεινωμένες και απογυμνωμένες γυναίκες, προνύμφες επιφορτισμένες με σεξουαλικές πρακτικές που κάθε άλλο παρά ερωτικές είναι. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για τέσσερα κορίτσια φυλακισμένα, από μια δεσποτική και ολοκληρωτική Εξουσία, σε κάποιου είδους οίκο ανοχής πελατών (της Εξουσίας;) με μαζοχιστικές τάσεις. Κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα δυνατής «συνεδρίας», ένας πελάτης παραλίγο να πεθάνει και οι τρεις γυναίκες τον κρύβουν σε ένα είδος κλουβιού. Σύντομα εμφανίζεται η Power ζητώντας εξηγήσεις για την εξαφάνιση του πελάτη και βάζει τις γυναίκες σε σκληρές ανακρίσεις. Οι τέσσερις γυναικείες φιγούρες, απλωμένες σε ηλικιακές ομάδες από τη νεότητα έως τη θλιβερή ωριμότητα, αντιπροσωπεύουν τέσσερις στάσεις σκλάβων απέναντι στην εξουσία (είτε είναι πολιτική, είτε οικεία είτε από την ομάδα). Ο ιστός είναι χτισμένος με μια εμμονική επιθυμία για ελευθερία και εξέγερση που παντρεύεται με τη σχεδόν συνωμοτική αποδοχή της υποταγής. Όλα αυτά κυριαρχούνται από την αδυναμία να ξεφύγει από έναν συγκεκριμένο ρόλο –η μόνη που καταφέρνει να βγει έξω από την πόρτα του οίκου ανοχής επιστρέφει μέσα με δική της απόφαση– μαζί με τη γνώση ότι δεν υπάρχει μέλλον και ότι ο έξω κόσμος είναι χειρότερος παρά η φυλακή. Η ταινία έχει χαρακτηριστικά που ταλαντεύονται μεταξύ του παρακμιακού και του διανοούμενου, αφθονεί με διαλόγους και η σκηνοθεσία αδυνατεί να «χρησιμοποιήσει το ψαλίδι» όσο χρειάζεται. Παρόλα αυτά, παρ' αυτά τα ελαττώματα, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρωτότυπο κείμενο και μια πρόταση κινηματογράφου που, τουλάχιστον, δεν περιορίζεται στην αντιγραφή άλλων εμπειριών. — Ουμπέρτο Ρόσι
Ηθοποιοι
Βίκυ Χάρις ως ιερόδουλη Βίκυ
Τζένη Κιτσέλλη ως Αρχηγός
Αρχόντισα Μαυρακάκη ως Μάρω
Ευτυχία Γιακουμή ως Χριστίνα
Michele Valley ως επόπτης
Άλκης Παναγιωτίδης
Γιώργος Μιχαλάκης
Μαρία Μαργέτη
Νίκος Μουστάκας
Αγγελική Αριστομενοπούλου
Δωροθέα Ιατρού
Αναστασία Ιατρού
Νεφέλη Ευσταθιάδη
Χρήστος Χουλιάρας
Θέμης Κατς
Νατάσα Καψαμπέλη
Παραπομπές
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 2005
|
578193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%90%CE%BC%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%81%CE%AF%20%CE%A6%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC
|
Ιμπραΐμα Κασορί Φοφανά
|
O Ιμπραΐμα Κασορί Φοφανά (Ibrahima Kassory Fofana, γεννημένος στις 15 Απριλίου 1954) είναι πρώην οικονομολόγος και πολιτικός από τη Γουινέα. Υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από τον Μάιο του 2018 έως τις 5 Σεπτεμβρίου 2021. Το 2010 ήταν υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές εκείνης της χρονιάς.
Πολιτική σταδιοδρομία
Αρχικά ήταν δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Συνεργασίας, Το 1990 ανέλαβε διευθυντής Δημοσίων Επενδύσεων. Το 1994 δέχτηκε τον διορισμό από τον Πρόεδρο Λανσάνα Κοντέ στο αξίωμα του "Διαχειριστή και Ελεγκτή Μεγάλων Έργων". Σταδιακά έγινε όλο και περισσότερο φίλα προσκείμενος στον Κοντέ, με αποτέλεσμα να του ανατεθεί το 1996 να υπηρετήσει στο γραφείο του πρωθυπουργού, ως αρμόδιος για τον εθνικό προϋπολογισμό και τις ΜΚΟ. Το 1997 προήχθη στο αξίωμα του υπουργού Οικονομικών και Οικονομίας.
Σε αυτή τη θέση, ο Φοφανά έγινε ολοένα και πιο αντίθετος με τον Κοντέ και τον Ιανουάριο του 2000 απομακρύνθηκε από τη θέση του. Ο ίδιος αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στο Ντακάρ, όπως επέτρεψε ο συνάδελφός του και υπουργός Ασφαλείας Σεκού Κουρεϊσί Κοντέ. Στη συνέχεια, του δόθηκε άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να σπουδάσει στη Φλόριντα και στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Από το εξωτερικό, συνέχισε να ασκεί κάποια επιρροή στη Γουινέα μέσω της φιλίας του με τον Σαλιφού Καμαρά.
Ήταν ένας από τους 24 υποψηφίους στις προεδρικές εκλογές του 2010. Κατήλθε με το κόμμα της Γουινέας για όλους (GPT) που ο ίδιος ίδρυσε, όμως έλαβε ποσοστό μόλις 0,66% των ψήφων.
Πρωθυπουργός
Το 2014 ο Φοφανά έγινε μέλος της κυβέρνησης του Αλφά Κοντέ έπειτα από τη σύσταση μιας πολιτικής συμμαχίας ανάμεσα στο κόμμα του και στο κυβερνών Ουράνιο Τόξο RPG.
Έπειτα από τις διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν με αφορμή το αποτέλεσμα των -πρώτων στην ιστορία της χώρας- άμεσων τοπικών εκλογών του Φεβρουαρίου του 2018 και τον θάνατο δεκάδων ατόμων στις μετεκλογικές ταραχές, ο πρόεδρος Αλφά Κοντέ κινήθηκε προς ανασχηματισμό της κυβέρνησης.
Το 2018 μέσω ενός άλλου πολιτικού συνασπισμού συμφώνησε στη συγχώνευση του κόμματός του στον κυβερνώντα συνασπισμό Ουράνιο Τόξο RPG, προκειμένου να αναλάβει την πρωθυπουργία. Μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού Μαμαντί Γιουλά, ο Φοφανά διορίστηκε πρωθυπουργός στις 22 Μαΐου 2018.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρωθυπουργοί της Γουινέας
|
293208
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Λασιθίου
|
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι δημοτικές ενότητες, οι τοπικές κοινότητες και οι οικισμοί της Περιφερειακής Ενότητας Λασιθίου.
Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011.
Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός.
Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.
Η Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου έχει πληθυσμό 75381 κατοίκους. Έδρα της είναι ο Άγιος Νικόλαος.
Δήμος Αγίου Νικολάου
Έδρα του Δήμου είναι ο Άγιος Νικόλαος και ιστορική έδρα η Νεάπολη. Ο Δήμος Αγίου Νικολάου έχει μόνιμο πληθυσμό 27.074 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται:
Δημοτική ενότητα Αγίου Νικολάου [ 20679 ]
Δημοτική Κοινότητα Αγίου Νικολάου Λασιθίου [ 12638 ]
οι Άγιοι Πάντες (νησίδα) [ 0 ]
ο Άγιος Νικόλαος [ 11421 ]
τα Ατζιμπράγα [ 52 ]
τα Ελληνικά [ 114 ]
τα Κατσίκια [ 297 ]
τα Κερατίδια [ 28 ]
το Μικρονήσι (νησίδα) [ 0 ]
ο Ξηρόκαμπος [ 505 ]
ο Πίσσιδος [ 221 ]
Δημοτική Κοινότητα Ελούντας Λασιθίου [ 2193 ]
η Αγία Παρασκευή [ 23 ]
η Επάνω Ελούντα [ 115 ]
οι Επάνω Πινές [ 35 ]
η Καλυδών (νησίδα) [ 0 ]
η Κάτω Ελούντα [ 86 ]
οι Κάτω Πινές [ 62 ]
το Μαυρικιανό [ 142 ]
το Σχίσμα [ 1730 ]
Δημοτική Κοινότητα Κριτσάς Λασιθίου [ 2637 ]
η Αμμουδάρα [ 493 ]
το Βαθύ [ 211 ]
ο Θεολόγος [ 2 ]
το Καθαρό [ 18 ]
ο Κάλυβος [ 66 ]
η Κριτσά [ 1296 ]
το Μαρδάτι [ 191 ]
η Ρούσα Λίμνη [ 279 ]
οι Τάπες [ 81 ]
Τοπική Κοινότητα Βρουχά Λασιθίου [ 229 ]
ο Βρουχάς [ 135 ]
ο Μυρωνικήτας [ 0 ]
η Πλάκα [ 94 ]
Τοπική Κοινότητα Έξω Λακκωνίων Λασιθίου [ 312 ]
οι Βλάχηδες [ 23 ]
τα Έξω Λακκώνια [ 144 ]
οι Καρτέρηδες [ 29 ]
οι Μαρνέλληδες [ 78 ]
οι Πεπόνηδες [ 7 ]
οι Φιορέτζηδες [ 31 ]
Τοπική Κοινότητα Έξω Ποτάμων Λασιθίου [ 43 ]
το Αργυρό Νερό [ 0 ]
οι Έξω Ποτάμοι [ 15 ]
οι Μέσα Ποτάμοι [ 24 ]
τα Ρουσσακιανά [ 4 ]
Τοπική Κοινότητα Ζενίων Λασιθίου [ 67 ]
ο Αδριανός [ 6 ]
οι Αμυγδάλοι [ 9 ]
οι Άνω Αμυγδάλοι [ 25 ]
τα Ζένια [ 27 ]
η Ρουσσαπιδιά [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Καλού Χωρίου Λασιθίου [ 1198 ]
το Βρυονήσι (νησίδα) [ 0 ]
το Ίστρο [ 665 ]
το Καλό Χωριό [ 353 ]
ο Πύργος [ 87 ]
το Φορτί [ 93 ]
Τοπική Κοινότητα Κρούστα
ο Κρούστας [ 476 ]
Τοπική Κοινότητα Λιμνών Λασιθίου [ 351 ]
η Αγία Πελαγία [ 9 ]
ο Άγιος Ιωάννης [ 4 ]
ο Δράκος [ 11 ]
οι Δύο Πρίνοι [ 1 ]
ο Καλός Λάκκος [ 2 ]
οι Λίμνες [ 324 ]
Τοπική Κοινότητα Λούμα Λασιθίου [ 52 ]
ο Επάνω Λούμας [ 16 ]
ο Κάτω Λούμας [ 10 ]
οι Κάτω Σέλλες [ 1 ]
οι Σέλλες [ 25 ]
Τοπική Κοινότητα Μέσα Λακκωνίων Λασιθίου [ 307 ]
οι Κακοκάμωτες [ 53 ]
το Μαργιέλι [ 18 ]
το Σχίσμα [ 76 ]
τα Φλαμουριανά [ 100 ]
το Χαμηλό [ 60 ]
Τοπική Κοινότητα Πρίνας
η Πρίνα [ 90 ]
Τοπική Κοινότητα Σκινιά Λασιθίου [ 86 ]
ο Άγιος Γεώργιος [ 12 ]
ο Βάλτος [ 19 ]
τα Βλιχάδια [ 7 ]
ο Σκινιάς [ 48 ]
οι Χονδροβολάκοι [ 0 ]
Δημοτική ενότητα Βραχασίου [ 1932 ]
Τοπική Κοινότητα Βραχασίου Λασιθίου [ 1932 ]
η Αγία Βαρβάρα [ 102 ]
το Αυγό (νησίδα) [ 0 ]
το Βραχάσι [ 311 ]
το Επάνω Σίσι [ 115 ]
ο Καρτσινιανός [ 13 ]
η Μίλατος [ 178 ]
η Παραλία Μιλάτου [ 157 ]
ο Πύργος [ 48 ]
το Σεληνάρι [ 5 ]
το Σίσι [ 1003 ]
Δημοτική ενότητα Νεάπολης Λασιθίου [ 4463 ]
Δημοτική Κοινότητα Νεαπόλεως Λασιθίου [ 2838 ]
ο Άγιος Νικόλαος [ 0 ]
ο Αδραβάστος [ 0 ]
η Αμυγδαλέα [ 0 ]
ο Δίλακκος [ 7 ]
ο Κουδούμαλος [ 4 ]
οι Κουρούνες [ 45 ]
η Μακρυγέννησα [ 2 ]
η Νεάπολη [ 2683 ]
ο Νισπήτας [ 25 ]
ο Νοφαλιάς [ 28 ]
τα Ξερά Ξύλα [ 0 ]
ο Πατσόπουλος [ 15 ]
τα Περάμπελα [ 5 ]
οι Περονίδες [ 5 ]
ο Πέτρος [ 0 ]
ο Ρωμανός [ 2 ]
ο Σούβλος [ 10 ]
η Φινοκαλιά [ 7 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίου Αντωνίου Λασιθίου [ 45 ]
ο Άγιος Αντώνιος [ 8 ]
ο Αμυγδαλόλακκος [ 1 ]
τα Ανώγεια [ 4 ]
το Κουνάλι [ 21 ]
το Τσαμπί [ 11 ]
ο Φραθιάς [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Βουλισμένης Λασιθίου [ 348 ]
η Βουλισμένη [ 337 ]
η Ξηρολίμνη [ 11 ]
Τοπική Κοινότητα Βρυσών Λασιθίου [ 293 ]
οι Βρύσες [ 293 ]
το Γιοφύρι [ 0 ]
το Δράσι [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Καρυδίου Μιραμπέλλου Λασιθίου [ 85 ]
το Καρύδι [ 83 ]
η Μονή Αρετίου [ 2 ]
Τοπική Κοινότητα Καστελλίου Φουρνής
το Καστέλλι [ 95 ]
Τοπική Κοινότητα Λατσίδας Λασιθίου [ 249 ]
οι Αγόροι [ 2 ]
η Ζούρβα [ 0 ]
η Λατσίδα [ 247 ]
Τοπική Κοινότητα Νικηθιανού Λασιθίου [ 68 ]
ο Νικηθιανός [ 63 ]
το Πλατυπόδι [ 5 ]
Τοπική Κοινότητα Φουρνής Λασιθίου [ 265 ]
οι Δοριές [ 36 ]
το Σύρμεσο [ 3 ]
η Φουρνή [ 221 ]
ο Χαυγάς [ 5 ]
Τοπική Κοινότητα Χουμεριάκου Λασιθίου [ 177 ]
ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 3 ]
ο Χουμεριάκος [ 174 ]
Δήμος Ιεράπετρας
Έδρα του Δήμου είναι η Ιεράπετρα. Ο Δήμος Ιεράπετρας έχει μόνιμο πληθυσμό 27.602 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται:
Δημοτική ενότητα Ιεράπετρας [ 23708 ]
Δημοτική Κοινότητα Ιεραπέτρας Λασιθίου [ 16139 ]
ο Αγιασμένος [ 20 ]
ο Άγιος Γεώργιος [ 24 ]
η Βαϊνιά [ 609 ]
η Γρα Λυγιά [ 1528 ]
η Ιερά Μονή Φανερωμένης [ 2 ]
η Ιεράπετρα [ 12355 ]
ο Κάμπος [ 81 ]
το Κεντρί [ 1021 ]
η Κεφάλα [ 21 ]
οι Ποτάμοι [ 405 ]
ο Σταυρός [ 71 ]
η Χρυσή (νησίδα) [ 2 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίου Ιωάννου Λασιθίου [ 1168 ]
η Αγία Φωτιά [ 25 ]
ο Άγιος Ιωάννης [ 8 ]
το Κουτσουνάρι [ 566 ]
η Ξηροκαμάρα [ 37 ]
η Φέρμα [ 532 ]
Τοπική Κοινότητα Ανατολής Λασιθίου [ 1611 ]
οι Αμμουδάρες [ 121 ]
η Ανατολή [ 119 ]
οι Καλόγεροι [ 138 ]
η Νέα Ανατολή [ 1002 ]
το Στόμιο [ 231 ]
Τοπική Κοινότητα Γδοχίων Λασιθίου [ 74 ]
ο Βάτος [ 11 ]
τα Γδόχια [ 63 ]
Τοπική Κοινότητα Καβουσίου Λασιθίου [ 563 ]
το Δρακαλεύρι [ 0 ]
το Καβούσι [ 559 ]
οι Μέλισσες [ 4 ]
η Παναγία [ 0 ]
ο Τσαμάντης [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Καλαμαύκας Λασιθίου [ 464 ]
η Καλαμαύκα [ 425 ]
η Καμάρα [ 27 ]
το Ψαθί [ 12 ]
Τοπική Κοινότητα Κάτω Χωρίου Λασιθίου [ 946 ]
η Θρυπτή [ 0 ]
το Κάτω Χωριό [ 946 ]
η Ψαρή [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Μακρυλιάς
η Μακρυλιά [ 122 ]
Τοπική Κοινότητα Μαλών Λασιθίου [ 302 ]
η Ιερά Μονή Παναγίας Εξακουστής [ 0 ]
οι Μάλες [ 302 ]
Τοπική Κοινότητα Μεσελέρων
οι Μεσελέροι [ 135 ]
Τοπική Κοινότητα Μεταξοχωρίου Λασιθίου
το Μεταξοχώρι [ 12 ]
Τοπική Κοινότητα Μουρνιών Λασιθίου [ 137 ]
η Άνω Σύμη [ 32 ]
οι Μουρνιές [ 105 ]
Τοπική Κοινότητα Μύθων Λασιθίου [ 396 ]
το Καρύδι [ 20 ]
ο Μινός [ 23 ]
οι Μύθοι [ 350 ]
ο Ορνιάς [ 1 ]
η Συκιά [ 2 ]
Τοπική Κοινότητα Μύρτου Λασιθίου [ 620 ]
ο Γαβρίλης [ 19 ]
η Καλλιθέα [ 40 ]
οι Κοπάνες [ 99 ]
ο Μύρτος [ 441 ]
ο Νέος Μύρτος [ 21 ]
Τοπική Κοινότητα Παχείας Άμμου Λασιθίου [ 846 ]
η Βασιλική [ 72 ]
το Μοναστηράκι [ 16 ]
ο Ξηρόκαμπος [ 184 ]
η Παχεία Άμμος [ 574 ]
Τοπική Κοινότητα Ρίζης Λασιθίου [ 72 ]
ο Καημένος [ 32 ]
η Ρίζα [ 40 ]
η Σφακούρα [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Χριστού Λασιθίου [ 101 ]
τα Λακούδια [ 8 ]
τα Μαθοκοτσανά [ 0 ]
το Σελάκανο [ 29 ]
ο Χριστός [ 64 ]
Δημοτική ενότητα Μακρύ Γιαλού [ 3894 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίου Στεφάνου Λασιθίου [ 891 ]
ο Άγιος Στέφανος [ 131 ]
ο Μακρυγιαλός [ 760 ]
Τοπική Κοινότητα Λιθινών Λασιθίου [ 346 ]
το Αζάλι [ 2 ]
η Λαγκάδα [ 22 ]
οι Λιθίνες [ 322 ]
Τοπική Κοινότητα Ορεινού Λασιθίου [ 224 ]
ο Άγιος Παντελεήμων [ 118 ]
ο Ανδριανός [ 0 ]
ο Καλυβίτης [ 5 ]
το Ορεινό [ 101 ]
Τοπική Κοινότητα Περιβολακίων Λασιθίου [ 103 ]
τα Επάνω Περιβολάκια [ 0 ]
το Καλό Νερό [ 78 ]
η Μονή Καψά [ 2 ]
ο Πεζούλας [ 2 ]
τα Περιβολάκια [ 21 ]
Τοπική Κοινότητα Πεύκων Λασιθίου [ 763 ]
η Ανάληψη [ 584 ]
ο Άσπρος Ποταμός [ 35 ]
οι Πεύκοι [ 85 ]
τα Πιλαλήματα [ 59 ]
Τοπική Κοινότητα Σταυροχωρίου Λασιθίου [ 950 ]
ο Κουτσουράς [ 775 ]
η Λάπιθος [ 25 ]
το Σταυροχώρι [ 147 ]
τα Τσικκαλαριά [ 3 ]
Τοπική Κοινότητα Σχινοκαψάλων Λασιθίου [ 427 ]
τα Αχλιά [ 133 ]
η Γαλήνη [ 108 ]
ο Μαύρος Κόλυμπος [ 99 ]
τα Σχινοκάψαλα [ 87 ]
Τοπική Κοινότητα Χρυσοπηγής Λασιθίου [ 190 ]
ο Μπέμπονας [ 11 ]
η Χρυσοπηγή [ 179 ]
Δήμος Οροπεδίου Λασιθίου
Έδρα του Δήμου είναι το Τζερμιάδο. Ο Δήμος Οροπεδίου Λασιθίου έχει μόνιμο πληθυσμό 2387 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται:
Τοπική Κοινότητα Αβρακόντε Λασιθίου [ 194 ]
ο Αβρακόντες [ 170 ]
η Κουδουμαλιά [ 24 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Λασιθίου
ο Άγιος Γεώργιος [ 490 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου Λασιθίου [ 115 ]
ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 104 ]
η Μονή Κρυσταλλένιας [ 11 ]
Τοπική Κοινότητα Καμινακίου
το Καμινάκι [ 273 ]
Τοπική Κοινότητα Κάτω Μετοχίου Λασιθίου [ 103 ]
ο Άγιος Χαράλαμπος [ 36 ]
το Κάτω Μετόχι [ 66 ]
η Μονή Βιδιανής [ 1 ]
Τοπική Κοινότητα Λαγού Λασιθίου [ 65 ]
το Λαγού [ 46 ]
το Πινακιανό [ 19 ]
Τοπική Κοινότητα Μαρμακέτου Λασιθίου [ 43 ]
το Μαρμακέτο [ 25 ]
το Φαρσάρο [ 18 ]
Τοπική Κοινότητα Μέσα Λασιθίου Λασιθίου [ 123 ]
το Μέσα Λασιθάκι [ 18 ]
το Μέσα Λασίθι [ 98 ]
το Νικηφόρηδων [ 6 ]
το Σμαλιανό [ 1 ]
Τοπική Κοινότητα Πλάτης Λασιθίου
η Πλάτη [ 131 ]
Τοπική Κοινότητα Τζερμιάδου
το Τζερμιάδο [ 637 ]
Τοπική Κοινότητα Ψυχρού Λασιθίου [ 213 ]
ο Μαγουλάς [ 80 ]
το Ψυχρό [ 133 ]
Δήμος Σητείας
Έδρα του Δήμου είναι η Σητεία. Ο Δήμος Σητείας έχει μόνιμο πληθυσμό 18.318 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται:
Δημοτική ενότητα Ιτάνου [ 2108 ]
Τοπική Κοινότητα Ζάκρου Λασιθίου [ 747 ]
ο Άγιος Γεώργιος [ 4 ]
οι Αδραβάστοι [ 29 ]
ο Αζοκέραμος [ 14 ]
η Ζάκρος [ 640 ]
ο Κάτω Ζάκρος [ 20 ]
τα Κελλάρια [ 10 ]
το Κλησίδι [ 2 ]
ο Ξεροκαμπιάς [ 28 ]
η Σφάκα [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Καρυδίου Λασιθίου [ 86 ]
η Καμάρα [ 3 ]
το Καρύδι [ 43 ]
η Λαγκάδα [ 40 ]
Τοπική Κοινότητα Μητάτου Λασιθίου [ 48 ]
ο Άγιος Νικόλαος [ 0 ]
το Βρυσίδι [ 21 ]
το Κρυονέρι [ 16 ]
το Μητάτο [ 7 ]
η Ξηρολίμνη [ 4 ]
ο Χώνος [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Παλαικάστρου Λασιθίου [ 1227 ]
τα Αγκάθια [ 138 ]
η Βίγλα [ 29 ]
ο Κουρεμένος [ 15 ]
το Κυριαμάδι [ 39 ]
η Λύδια [ 0 ]
τα Μερτύδια [ 2 ]
το Παλαίκαστρο [ 953 ]
το Τοπλού [ 8 ]
η Χιώνα [ 24 ]
οι Χοχλακιές [ 19 ]
Δημοτική ενότητα Λεύκης [ 1697 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίας Τριάδος Λασιθίου [ 77 ]
η Αγία Τριάδα [ 77 ]
το Κουφονήσι (νησίδα) [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Απιδίων Λασιθίου [ 342 ]
ο Γούδουρας [ 285 ]
το Έξω Απίδι [ 20 ]
ο Καλός Λάκκος [ 1 ]
το Μέσα Απίδι [ 36 ]
Τοπική Κοινότητα Αρμένων Λασιθίου [ 322 ]
οι Αρμένοι [ 273 ]
ο Ασπρόλιθος [ 49 ]
η Ετιά [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Ζίρου Λασιθίου [ 462 ]
η Αγία Ειρήνη [ 0 ]
η Αγριλιά [ 0 ]
η Ζίρος [ 393 ]
το Καλό Χωριό [ 9 ]
το Λαμνώνι [ 0 ]
ο Ξερόκαμπος [ 54 ]
το Χαμαίτουλο [ 6 ]
Τοπική Κοινότητα Παππαγιαννάδων Λασιθίου [ 268 ]
το Βορί [ 13 ]
οι Παππαγιαννάδες [ 55 ]
οι Σκλάβοι [ 18 ]
η Συκέα [ 182 ]
Τοπική Κοινότητα Χανδρά Λασιθίου [ 226 ]
ο Άγιος Παντελεήμων [ 0 ]
ο Κατελιώνας [ 0 ]
ο Χανδράς [ 226 ]
Δημοτική ενότητα Σητείας [ 14513 ]
Δημοτική Κοινότητα Σητείας Λασιθίου [ 9912 ]
η Αγία Φωτιά [ 267 ]
τα Ανεμομύλια [ 50 ]
η Γιανυσάδα (νησίδα) [ 0 ]
η Δραγονάδα (νησίδα) [ 0 ]
η Παξιμάδα (νησίδα) [ 0 ]
ο Πετράς [ 123 ]
η Σητεία [ 9348 ]
ο Τρυπητός [ 124 ]
Τοπική Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Σητείας Λασιθίου [ 182 ]
ο Άγιος Γεώργιος [ 74 ]
η Επάνω Επισκοπή [ 108 ]
η Σωτήρα [ 0 ]
Τοπική Κοινότητα Αχλαδίων Λασιθίου [ 274 ]
τα Αχλάδια [ 199 ]
ο Κιμουριώτης [ 5 ]
το Παρασπόρι [ 70 ]
Τοπική Κοινότητα Έξω Μουλιανών
τα Έξω Μουλιανά [ 247 ]
Τοπική Κοινότητα Κατσιδωνίου Λασιθίου [ 96 ]
το Κατσιδώνι [ 54 ]
το Σανδάλι [ 8 ]
η Σίτανος [ 34 ]
Τοπική Κοινότητα Κρυών Λασιθίου [ 128 ]
η Δάφνη [ 62 ]
τα Επάνω Κρυά [ 0 ]
τα Κάτω Κρυά [ 37 ]
η Ρίζα [ 15 ]
το Σκορδίλο [ 14 ]
Τοπική Κοινότητα Λάστρου Λασιθίου [ 157 ]
το Άγιο Πνεύμα [ 53 ]
η Λάστρος [ 104 ]
Τοπική Κοινότητα Μαρωνίας
η Μαρωνία [ 152 ]
Τοπική Κοινότητα Μέσα Μουλιανών Λασιθίου [ 238 ]
ο Καλαβρός [ 30 ]
τα Μέσα Μουλιανά [ 208 ]
Τοπική Κοινότητα Μυρσίνης Λασιθίου
η Μυρσίνη [ 147 ]
Τοπική Κοινότητα Πισκοκεφάλου Λασιθίου [ 781 ]
η Κάτω Επισκοπή [ 139 ]
το Πισκοκέφαλο [ 642 ]
Τοπική Κοινότητα Πραισού Λασιθίου [ 56 ]
ο Άγιος Σπυρίδων [ 24 ]
το Καλαμαύκι [ 0 ]
η Νέα Πραισός [ 32 ]
Τοπική Κοινότητα Ρούσσας Εκκλησίας Λασιθίου [ 213 ]
ο Διόνυσος [ 19 ]
η Ρούσσα Εκκλησία [ 194 ]
Τοπική Κοινότητα Σκοπής Λασιθίου [ 774 ]
ο Ξερόκαμπος [ 13 ]
η Παναγία Φανερωμένη [ 20 ]
ο Παπαδιόκαμπος [ 55 ]
ο Σαραντάπηχος [ 133 ]
η Σκοπή [ 553 ]
Τοπική Κοινότητα Σταυρωμένου Λασιθίου [ 161 ]
το Αρνικό [ 51 ]
η Ζου [ 32 ]
ο Κάτω Δρυς [ 17 ]
ο Σταυρωμένος [ 61 ]
Τοπική Κοινότητα Σφάκας Λασιθίου [ 322 ]
ο Άγιος Ανδρέας [ 74 ]
η Σφάκα [ 248 ]
Τοπική Κοινότητα Τουρλωτής Λασιθίου [ 420 ]
ο Μόχλος [ 121 ]
η Τουρλωτή [ 299 ]
Τοπική Κοινότητα Χαμεζίου
το Χαμέζι [ 253 ]
Δείτε επίσης
Διοικητική διαίρεση Περιφέρειας Κρήτης
Λασιθιου
|
750958
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Galidictis
|
Galidictis
|
Η Galidictis είναι μαλαγασικό σαρκοφάγο της οικογένειας των ευπλευρίδων. Περιλαμβάνει δυο είδη, το G. Fasciata και το G. Grandidieri.
Είναι ενδημική στα τροπικά δάση της ανατολικής Μαδαγασκάρης. Ζει σε υψόμετρο περίπου 440-1500 μέτρων.
Περιγραφή
Έχει κοντά πόδια, φουντωτή ουρά και μακρόστενο κεφάλι. Έχει γκρι-μπεζ χρώμα με λευκή κοιλιά και πέντε οριζόντιες καφέ η μαύρες ρίγες σε κάθε πλευρά. Το κεφάλι της είναι πιο σκουρόχρωμο και η ουρά της άσπρη. Τα αυτιά της είναι μικρά και στρογγυλά. Τα θηλυκά είναι μικρότερα και πιο ανοιχτόχρωμα από τα αρσενικά. Ζυγίζει περίπου 600 γραμμάρια και το μήκος της είναι 32–34 cm χωρίς την ουρά, η οποία έχει μήκος 28–30 cm.
Αναπαραγωγή και ζωή
Η περίοδος αναπαραγωγής διαρκεί από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο και τα μικρά γεννιούνται μεταξύ Ιουλίου και Φεβρουαρίου μετά από κύηση 79-92 ημερών. Σε κάθε γεννά γεννιέται ένα μόνο μικρό. Τα μικρά απογαλακτίζονται στην ηλικία των δυο μηνών και ωριμάζουν σεξουαλικά στο δυο χρόνια. Λίγα είναι γνωστά για το πόσο οι γονείς φροντίζουν τα μικρά τους και δεν ξέρουμε τίποτα για τη διάρκεια ζωής τους. Μπορεί να βρεθεί σε ζευγάρια, σε ομάδες αρσενικών η μόνη της.
Είναι νυκτόβιο ζώο. Τρέφεται με μικρούς λεμούριους, ερπετά, αμφίβια και έντομα.
Ταξινομία
Κατά την ιστορία της ταξινομίας της έχει τοποθετηθεί στις οικογένειες βιβερίδες (μοσχογαλές), φελίδες (γάτες) και ερπηστίδες (μαγκούστες), αλλά πια κατατάσσεται στη δίκη της οικογένεια, τις ευπλευρίδες.
Κατατάσσεται από την IUCN ως απειλούμενη. Απειλείται από την αποψίλωση των δασών και από τα οικόσιτα ζώα όπως σκύλοι και γάτες.
Πηγές
https://en.wikipedia.org/wiki/Galidictis
https://animaldiversity.org/accounts/Galidictis_fasciata/
|
39879
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%87%CF%8E%CF%81
|
Ιχώρ
|
Κατά την ελληνική μυθολογία ο ιχώρ είναι το αιθέριο χρυσό υγρό
που είναι το αίμα των θεών, αλλά και των αθανάτων.
Μια από τις πρώτες αναφορές βρίσκεται στον Όμηρο [Ιλιάδα Ε.340], όπου στο πεδίο της μάχης ο Διομήδης πληγώνει με δόρυ τη θεά Αφροδίτη, από το χέρι της οποίας "έτρεχε το αθάνατο θεϊκό αίμα ιχώρ" (ρεε δ’ αμβροτον αίμα θεοιο ιχώρ). Στην αρχαία ελληνική γραμματεία αναφέρεται από τον Πλάτωνα στον Τίμαιο (83c5) και σε πολλούς ασθενείς του Ιπποκράτη. Αυτό το αιθέριο ρευστό λέγεται ότι διατηρεί τις ιδιότητες των τροφίμων και των ποτών των αθανάτων,
δηλαδή την αμβροσία και το νέκταρ. Θεωρείται ότι είναι χρυσό στο χρώμα, καθώς και θανάσιμα τοξικό για τους θνητούς. Σύμφωνα με κάποιες αναφορές, κατά τις επιθέσεις εναντίον θεών γνωστών ημίθεων και ηρώων, σε περίπτωση τραυματισμού των τελευταίων, απελευθερωνόταν ιχώρ.
Αναφέρεται ως το περιεχόμενο του κυκλοφορικού συστήματος του χάλκινου προστάτη γίγαντα της Κρήτης, Τάλω. Κατ' άλλους όμως το "αίμα" του γίγαντα ήταν υδράργυρος.
Λέγεται επίσης ότι ιχώρ και όχι νερό κυλά στον ποταμό της Στύγας, σε μια από τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο Ωριγένης αναφέρει ότι όταν τρυπήθηκε ο Χριστός με την λόγχη στο σταυρό δεν ήταν στην φύση του ιχώρ. (οὐκ ἦν ἰχώρ)
Αντίστοιχη είναι και η ιστορία που αναφέρεται από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, που έγραψε στ' "Αργοναυτικά" (Βιβλίο 3) πως από τον ιχώρα του Προμηθέα, που έσταξε μέσα από την πληγή που άνοιξαν οι αετοί του Δία, βλάστησε ένα θαυματουργό φυτό.
Αναφορές
Δείτε επίσης
Πετριχώρ, για την οσμή του εδάφους πριν ή μετά την βροχή
Ελληνική μυθολογία
|
358191
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BB%CE%B9
|
Ποτσουόλι
|
Το Ποτσουόλι (ιταλικά: Pozzuoli, αρχαία ελληνικά: Ποτίολοι) είναι πόλη και δήμος στην επαρχία Νάπολης, στην Καμπανία, στην κεντρική Ιταλία. Ο δήμος τον Οκτώβριο του 2013 είχε 80.660 κατοίκους. Είναι η κύρια πόλη στη χερσόνησο που σχηματίζουν τα Φλεγραία Πεδία, μια μεγάλη ηφαιστειακή καλντέρα. Η πόλη βρίσκεται περίπου στο κέντρο της καλντέρας. Το έδαφος της καλντέρας ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τη κίνηση του μάγματος από κάτω. Η περιοχή του Ποτσουόλι ανυψώθηκε κατά τρία μέτρα σε δύο φάσεις από το 1969 μέχρι το 1984.
Ιστορία
Η πόλη ιδρύθηκε το 530 π.Χ. από αποίκους από τη Σάμο, οι οποίοι την ονόμασαν Δικαιαρχία. Οι Ρωμαίοι την κατέλαβαν κατά του Σαμνιτικούς πολέμους, το 338 π.Χ. και το ανέπτυξαν σε σημαντικό εμπορικό και στρατιωτικό λιμάνι. Η πόλη έλαβε την ονομασία Πουτεόλοι (Puteoli). Ο Αννίβας την κατέστρεψε το 214 π.Χ. και από το 194 π.Χ. και έπειτα έλαβε το καθεστώς αποικίας της Ρώμης.
Το Ποτσουόλι επί ρωμαϊκών χρόνων ήταν σημαντικό εμπορικό λιμάνι, μέσω του οποίου γινόταν οι εξαγωγές της Καμπανίας. Στη πόλη βρίσκονταν βιομηχανίες γιαλιού, τερρακότας, αρωμάτων, υφασμάτων, χρωμάτων και σιδήρου. Από την περιοχή εξορυσσόταν από την τοπική ηφαιστειακή στάχτη η ποζολάνη, σημαντικό συστατικό του πρώτου ισχυρού σκυροδέματος με το οποίο μπορούσαν να κατασκευαστούν μεγάλα κτίρια. Το όνομά της προέρχεται από το όνομα της πόλης. Σε μικρή απόσταση, στο ακρωτήριο Μισένο βρισκόταν η μεγαλύτερη βάση του ρωμαϊκού ναυτικού. Ο Ρωμαίος δικτάτορας Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας πέθανε το 78 π.Χ. στη βίλα που είχε στη περιοχή. Το 61 μ.Χ., ο Απόστολος Παύλος, στον δρόμο του προς τη Ρώμη, αποβιβάστηκε στο Πουτεόλι, όπου και έμεινε μια εβδομάδα, και δημιούργησε μια χριστιανική κοινότητα.
Η σημασία του Πουτεόλι μειώθηκε μετά την κατασκευή ενός άλλου λιμένα στην Όστια, κοντά στη Ρώμη τον 1ο αιώνα μ.Χ., αλλά εξακολουθώσε να είναι μια σημαντική πόλη με περίπου 65.000 κατοίκους. Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η πόλη παρήκμασε, ενώ εξαιτίας των σεισμικών και ηφαιστειακών φαινόμενων της καλντέρας μεγάλος μέρος του πληθυσμού το εγκατέλειψε και μετεγκαταστάθηκε στην κοντινή Νάπολη. Τα βραδυσεισμικά γεγονότα οδήγησαν στη βύθιση των λιμενικών εγκαταστάσεων, καθώς και μεγάλου τμήματος της αρχαίας πόλης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ήταν ένα μικρό ψαροχώρι, ενώ λόγω των ιαματικών ιδιοτήτων της περιοχής δεχόταν μικρό αριθμό επισκεπτών. Το 1538 έλαβε χώρα μια ηφαιστειακή έκρηξη η οποία δημιούργησε το ηφαιστειακό κώνο του Μόντε Νουέβο, ο οποίος έχει ύψος περίπου 140 μέτρα.
Εξαιτίας των βραδυσεισμικών κινήσεων της καλντέρας το Ποτσουόλι ανυψώθηκε από το 1969 μέχρι το 1972 και από το 1982 μέχρι το 1984 συνολικά τρία μέτρα. Η ανύψωση άρχισε στα μέσα του 1969 και μέχρι το 1972 είχε φτάσει τα 170 εκατοστά. Στα πλαίσια της προστασίας των πολιτών, περίπου 3.000 άνθρωποι που έμεναν σε μια παλιά γειτονιά (Ριόνε Τέρρα) του Ποτσουόλι απομακρύνθηκαν από τις οικίες τους. Τα επόμενα δύο χρόνια το έδαφος υποχώρησε 20 εκατοστά με αποτέλεσμα η «καθαρή» ανύψωση να είναι τελικά 1,5 μέτρo. Το έδαφος συνέχισε να ταλαντεύεται χωρίς όμως κάποια ουσιαστική διαφορά μέχρι τον Ιούλιο του 1982, όταν άρχισε μια ανύψωση που διήρκησε μέχρι τα μέσα τα τέλη Δεκεμβρίου του 1984 και έφτασε στο λιμάνι του Ποτσουόλι τα 180 εκατοστά. Η δεύτερη ανύψωση συνοδεύτηκε από σεισμική δραστηριότητα, η οποία αποτελούταν από σεισμικά σμήνη και σεισμούς μεγέθους μέχρι 4 ρίχτερ. Όταν ο πρώτος σεισμός 4 ρίχτερ έλαβε χώρα στις 4 Οκτωβρίου 1983, έλαβε χώρα εκκένωση του κέντρου του Ποτσουόλι, με την απομάκρυνση 40.000 ανθρώπων.
Αξιοθέατα
Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης είναι:
Η ρωμαϊκή αγορά του Ποτσουόλι, γνωστή και ως ναός του Σέραπις ή Σεραπείο. Η θεώρηση ότι πρόκειται για ναό προήλθε από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια ανασκαφών το 1750 ανακαλύφθηκε ένα άγαλμα του Σέραπις. Το συγκρότημα κατασκευάστηκε τον 1ο-2ο αιώνα μ.Χ. κοντά στο λιμάνι. Είναι τετράγωνο με ένα κεντρικό θόλο ο οποίος περιβαλλόταν από καταστήματα σε κάθε πλευρά. Σήμερα σώζονται τρεις μαρμαρίνες κολώνες οι οποίες έχουν φαγωθεί από μαλάκια το γένους λιθοφάγος όταν λόγω των βραδυσεισμικών γεγονότων οι κολώνες βρίσκονταν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας.
Το αμφιθέατρο του Φλάβιου, το οποίο είναι το τρίτο μεγαλύτερο ρωμαϊκό αμφιθέατρο στην Ιταλία μετά το Κολοσσαίο και το αμφιθέατρο της Καπούα. Το αμφιθέατρο είναι ελλειπτικό, με διαστάσεις 147 επί 117 μέτρα, και είχε χωρητικότητα περίπου 40.000 θεατών.
Το μικρό αμφιθέατρο, το οποίο βρίσκεται κοντά στο αμφιθέατρο του Φλάβιου, και είναι παλαιότερο από το μεγάλο αμφιθέατρο. Σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε με την διάνοιξη του σιδηροδρόμου Ρώμης-Νάπολης. Έχει διαστάσεις 130 επί 95 μέτρα.
Ο ναός του Νέπτουν, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι συγκρότημα ρωμαϊκών λουτρών. Κατασκευάστηκε επί περιόδου Αδριανού, το 2ο αιώνα μ.Χ.
Η Ριόνε Τέρρα, μια συνοικία η αποτελεί τον αρχικό πυρήνα της πόλης. Η συνοικία καταλαμβάνει ένα υπερυψωμένο λόφο και είναι η θέση στην οποία οι Σαμιώτες ίδρυσαν την Δικαιαρχία. Η συνοικία εκκενώθηκε το 1970, όταν άρχισε η ανύψωση του εδάφους, αλλά μόλις πρόσφατα άρχισε να χρησιμοποιείται ξανά. Από τα πολλά κτίρια που βρίσκονται στη πόλη ξεχωρίζει ο ναός του Αυγούστου. Ο αρχαίος ναός μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό τον 5ο-6ο αιώνα μ.Χ. και στη συνέχεια έγινε ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον άγιο Προκόλο. Κολώνες κορινθιακού ρυθμού από το ρωμαϊκό ναό σώζονται μέχρι σήμερα. Ο ναός έχει επαναχρησιμοποιήσει υλικά από παλαιότερες κατασκευές.
Άλλα αξιοθέατα κοντά στη πόλη είναι η λίμνη Αβέρνο, η λίμνη Λούκρινο, ο κρατήρας Σολφατάρα και ο κρατήρας Αστρόνι, όλα τους ηφαιστειογενή χαρακτηριστικά.
Η λίμνη Αβέρνο (η οποία αναφέρεται στα ελληνικά και ως άορνος) είναι μια ηφαιστειακή λίμνη. Το 6ο βιβλίο της Αινειάδας, ο Βιργίλιος αναφέρει ότι είναι η είσοδος στο κάτω κόσμο. Το όνομά της προέρχεται από το γεγονός ότι από πάνω τις λόγω των θειούχων αναθυμιάσεων δεν πετούν πουλία. Η λίμνη έχει βάθος 34 μέτρα. Στην ανατολική ακτή της λίμνης βρίσκεται ο «Ναός του Απόλλωνα», ένα συγκρότημα λουτρών του 2ου αιώνα μ.Χ. Το 37 π.Χ. ο Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας κατασκεύασε δύο κανάλια που ένωσαν τη λίμνη με τη γειτονική λίμνη Λούκρινο και τη θάλασσα και μετέτρεψε τη λίμνη σε λιμάνι.
Ο κρατήρας Σολφατάρα είναι ένας ηφαιστειακός κρατήρας διαστάσεων 770 επί 580 μέτρα που σχηματίστηκε πριν 4.000 χρόνια. Μέσα στο κρατήρα υπάρχουν μέχρι σήμερα ενεργές σολφατάρες, από τις οποίες αναδύονται θειούχα αέρια.
Ο κρατήρας Αστρόνι είναι ένας μικρός κρατήρας ο οποίος είναι φυσικό καταφύγιο από το 1987. Γύρω από τον κρατήρα υπάρχει πλούσια χλωρίδα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα του δήμου
Πόλεις της Καμπανίας
|
662586
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CE%B1%20%CE%9D%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%BF
|
Σίλβια Ναβάρρο
|
Η Σίλβια Ναβάρρο (Silvia Angélica Navarro Barva, 19 Σεπτεμβρίου 1978 -) είναι Μεξικανή ηθοποιός.
Παρακολούθησε και αποφοίτησε από το "Κέντρο Μελετών και Εκπαίδευσης" (CEFAC), στην Πόλη του Μεξικού. Έκανε το ντεμπούτο της στην τηλεόραση το 1998 και πρωταγωνίστησε στην τηλενουβέλα Perla.
Από το 2012 είναι σχέση με τον Χεράρδο Κασανόβα. Στις 17 Φεβρουαρίου 2015 ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος και στις 7 Σεπτεμβρίου 2015 γέννησε ένα υγιέστατο αγόρι, τον Λεόν.
Φιλμογραφία
A la cachi cachi porra - 1997 (τηλεοπτικό πρόγραμμα)
Perla - 1998/99, ως Πέρλα Αλταμιράνο Εσπινόσα/Χουλιέτα Σαντιάγο
Catalina y Sebastián - 1999, ως Καταλίνα Νεγρέτε Ριβαδενέιρα
La calle de las novias - 2000, ως Αούρα Σάντσεζ Ρουίς
Cuando seas mía - 2001/02, ως Τερέσα Σουάρες Ντομίνγκες "Παλόμα"/Ελένα Ολιβάρες Μαλντονάδο ντε Σάντσεζ Σερράνο
Cara o Cruz - 2002, ως Ζυγός (σειρά)
Vivir así - 2002, ως Λάουρα (σειρά)
Robando el rock and roll - 2002 (ταινία μικρού μήκους)
Sin permiso de tus padres - 2002 (τηλεοπτικό πρόγραμμα)
La duda - 2002/03, ως Βικτόρια Αλταμιράνο Ρόχας
La heredera - 2004/05, ως Μαρία Κλάουδια Μαδέρο Γκριμάλντι
Contracorriente - 2005, ως Λα Γκέρρα (ταινία)
Esperanza - 2005, ως Αντρέα (ταινία)
Mar Muerto - 2005, ως Μακού (θεατρική παράσταση)
El Tenorio cómico - 2005, ως Δόνια Ινές (θεατρική παράσταση)
Químicos para el amor - 2005, ως Λαρίσα/Χούλια/Ρεχίνα (θεατρική παράσταση)
Dragones: destino de fuego - 2006, ως Μαρίνα (φωνή, ταινία)
Mi amor secreto - 2006 (τηλεοπτικό πρόγραμμα)
Montecristo - 2006/07, ως Λάουρα Λεντέσμα ντε Λομπάρδο/Λάουρα Σάενς Γκουτιέρες
Chicas católicas - 2007, ως Έυα Ντουράνσο/Αδελφή Σάκρε Κερ (θεατρική παράσταση)
Amor letra por letra - 2008, ως Χάννα (ταινία)
Mañana es para siempre - 2008/09, ως Φερνάντα Ελισάλντε Ριβέρα
Todos eran mis hijos - 2009, ως Άν Ντίβερ (θεατρική παράσταση)
Cabeza de Buda - 2009, ως Μαγδαλένα (ταινία)
Asesino serial - 2009 (ταινία μικρού μήκους)
Te presento a Laura - 2010, ως Αντρέα (ταινία)
Cuando me enamoro - 2010/11, ως Ρενάτα Μοντερούμπιο Άλβαρες ντε Λινάρες/Ρεχίνα Γκαμπόα Σομπερόν
Sin Cura - 2011, ως Ελένα (θεατρική παράσταση)
Labios Rojos - 2011, ως Μπλάνκα Καμπαγιέρος (ταινία)
Amor Bravío - 2012, ως Καμίλα Μοντέρδε Σάντος
Locos de amor - 2013, ως Μέι (θεατρική παράσταση)
El Misantropo o el Violento Enamorado - 2014, ως Σελιμίνα (θεατρική παράσταση)
La Dictadura Perfecta - 2014, ως Λουσία Γκάρσα (ταινία)
Mi corazón es tuyo - 2014/15, ως Άνα Λεάλ Φουέντες ντε Λασκουρέϊν "Λα Νάνα"
Mi Corazon Es Tuyo - 2015, ως Άνα Λεάλ Φουέντες ντε Λασκουρέϊν "Λα Νάνα" (θεατρική παράσταση)
Finding Dory - 2016, ως Πεπρωμένο (φωνή, μεξικάνικη μεταγλώττιση)
La candidata - 2016/17, ως Ρεχίνα Μπαρσένας Ρίος ντε Σαν Ρομάν
La Bella y la Bestia - 2017, ως Αγκάθα (φωνή, μεξικάνικη μεταγλώττιση)
Caer en tentación - 2017/18, ως Ρακέλ Κοέν Νασσέρ ντε Μπέκερ
Donde los mundos colapsan - 2018, ως Βαλέρια (θεατρική παράσταση)
Βραβεία & υποψηφιότητες
Βραβεία Diosas de Plata
Βραβεία People en Español
Βραβεία Juventud
Βραβεία Association of Theatre Journalists
Βραβεία Association of Theatre Critics and Journalists
Βραβεία TV Adicto Golden
Βραβεία TVyNovelas Favoritos del Público
Βραβεία TVyNovelas
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Official Website of Silvia Navarro
Παραπομπές
Μεξικανές ηθοποιοί τηλεόρασης
|
18895
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%80%CF%84%CF%8C
|
Λεπτό
|
Λεπτό είναι μονάδα μέτρησης χρόνου η οποία δεν ανήκει στο Διεθνές Σύστημα Μονάδων, αλλά η χρήση της γίνεται αποδεκτή από αυτό. Το λεπτό ή αλλιώς πρώτο λεπτό (της ώρας) ορίζεται ως ίσο με 60 δευτερόλεπτα και ως το 1/60 μιας ώρας.
Λεπτό είναι επίσης μονάδα μέτρησης γωνίας στη γεωμετρία, ισοδύναμο με το 1/60 της μοίρας.
Το λεπτό σημειώνεται και με το σύμβολο « ′ » (το οποίο δεν πρέπει να συγχέεται με το διακριτικό τόνος), σε αντίθεση με το δευτερόλεπτο το οποίο σημειώνεται με το σύμβολο « ″ » (δίστονος). Παράδειγμα: 3 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα = 3′ 24″. Μία ακόμη εκδοχή, το τρίτονο « ‴ » χρησιμοποιείται στην ωρολογοποιία, όπου συμβολίζει τη γραμμή (γαλλ. ligne), μονάδα μήκους σε χρήση προ του μετρικού συστήματος.
Το γεγονός ότι η ώρα ορίζεται να περιέχει 60 λεπτά προέρχεται πιθανότατα από τους Βαβυλώνιους οι οποίοι χρησιμοποιούσαν σύστημα μέτρησης με βάση το 60.
Μετά την υιοθέτηση του Ευρώ από την Ελλάδα, το λεπτό χρησιμοποιείται και για την εκατοστιαία υποδιαίρεση του ευρώ (100 λεπτά ισούνται με 1 ευρώ). Ως νομισματική υποδιαίρεση χρησιμοποιούνταν και σε παλαιότερα νομίσματα της Ελλάδας, όπως τη δραχμή.
Μονάδες χρόνου
Νομισματική
|
40096
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B1%20%28%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82%29
|
Αλυσίδα (Αθήνας)
|
Η Αλυσίδα ήταν παλιό τοπωνύμιο περιοχής της Αθήνας που μεταβλήθηκε αργότερα σε συνοικία σχεδόν στο τέρμα της σημερινής οδού Πατησίων. Κατά την επικρατέστερη γνώμη το όνομα «Αλυσίδα» προήλθε από την αλυσίδα με την οποία φρασσόταν τότε ο δρόμος στη διάβαση με τη σιδηροδρομική γραμμή Πλατείας Λαυρίου - Στροφυλίου των Σιδηροδρόμων Αττικής, όταν περνούσε το τραίνο. Για μία περίοδο το όνομα «Αλυσίδα» χρησιμοποιήθηκε ανεπισήμως για να δηλώνει τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Άνω Πατησίων. Ως κατάλοιπο αυτού του ονόματος, ακόμα και σήμερα το τηλεπικοινωνιακό κέντρο του ΟΤΕ στην περιοχή των Άνω Πατησίων ονομάζεται «Αλυσίδα». Παλαιότερα στην Αλυσίδα υπήρχαν εξοχικά κέντρα αναψυχής και ήταν τόπος εκδρομής, ιδιαίτερα την Πρωτομαγιά. Το τοπωνύμιο Αλυσίδα αντιστοιχεί στη συνοικία η οποία σήμερα ονομάζεται Κυπριάδου.
Συνοικίες και περιοχές Αθήνας
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.