id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
519896
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D.%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Γεώργιος Ν. Μπούμπουλης
|
Ο Γεώργιος Μπούμπουλης (1847 - 1912) ήταν Έλληνας αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στις Σπέτσες και ήταν γιος του Νικολάου Μπούμπουλη, αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού και μέλους της οικογένειας Μπούμπουλη. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και έφτασε μέχρι τον βαθμό του υποναυάρχου.
Στις εκλογές του 1890 εξελέγη βουλευτής Σπετσών και επανεξελέγη σε αυτές του 1892 και του του 1895 ενώ το 1904 αντικατέστηκε για μερικούς μήνες τον βουλευτή Δ. Κυριακού.
Απεβίωσε το 1912. Παιδιά του ήταν οι Περικλής, Νικόλαος και Ιωάννης.
Παραπομπές
Οικογένεια Μπούμπουλη
Έλληνες αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού
Βουλευτές Σπετσών
|
525899
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%20%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B1
|
Προστριβόμενα σύμφωνα
|
Τα προστριβόμενα σύμφωνα είναι φθόγγοι των ανθρώπινων γλωσσών που παράγονται με μια αρχική φραγή του καναλιού αέρα και την επακόλουθη απελευθέρωση των αρθρωτών στον ίδιο τόπο άρθρωσης. Αποτελούνται επομένως από δύο μέλη, ένα κλειστό κι ένα τριβόμενο, που παράγονται στο χρονικό διάστημα που χονδρικά αντιστοιχεί σε έναν φθόγγο. Στη νέα ελληνική γλώσσα οι προστριβόμενοι ήχοι είναι οι φατνιακοί [t͡s] και [d͡z] αν και η φωνολογική τους διάσταση αποτελεί αντικείμενο συζήτησης με τις δύο εναλλακτικές να είναι είτε η αποδοχή τους ως αυτούσια φωνήματα /t͡s/ και /d͡z/, κάτι που απορρέει από τις αισθητές διαφορές τους σε σχέση με τα συμφωνικά συμπλέγματα [ks] ή [ps], είτε ως συμφωνικά συμπλέγματα /ts/ και /dz/. Συμβολίζονται με τις ακολουθίες <τσ/τς> και <τζ>.
Παραπομπές
Προστριβόμενα σύμφωνα
|
779939
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82%202022
|
Βουλευτικές εκλογές Κολομβίας 2022
|
Στις 13 Μαρτίου 2022 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στην Κολομβία, για να εκλεγούν τα 108 μέλη της Γερουσίας και τα 188 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Στις 29 Μαΐου 2022 θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές, για να εκλεγούν ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος.
Εκλογικό σύστημα
Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Κολομβίας, οι γερουσιαστές και οι βουλευτές εκλέγονται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία, για τετραετή θητεία.
Η Γερουσία αποτελείται από 108 μέλη:
100 μέλη εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση από μία ενιαία εκλογική περιφέρεια που καλύπτει όλην την επικράτεια. Το εκλογικό όριο είναι 3% και η κατανομή των εδρών γίνεται με μέθοδο Ντ'Οντ.
2 μέλη εκλέγονται από τις μειονότητες ιθαγενών
5 έδρες προορίζονται για το κόμμα Κομούνες (πολιτικός εκπρόσωπος των ΕΕΔΚ), όπως ορίζει η ειρηνευτική συνθήκη για μέχρι το 2026.
1 έδρα προορίζεται για τον υποψήφιο ο οποίος θα έρθει δεύτερος στις Κολομβιανές προεδρικές εκλογές 2022
Η Βουλή των Αντιπροσώπων αποτελείται από 188 μέλη:
162 μέλη εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση από πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Το εκλογικό όριο είναι 3% και η κατανομή των εδρών γίνεται με μέθοδο Ντ'Οντ.
1 μέλος εκλέγεται από τις μειονότητες ιθαγενών, 2 μέλη εκλέγονται από τους Αφροκολομβιανούς. Η έδρα που προορίζεται για τους Ραϊζάλ θα μείνει κενή.
16 έδρες προορίζονται για τα θύματα της Κολομβιανής σύγκρουσης.
5 έδρες προορίζονται για το κόμμα Κομούνες (πολιτικός εκπρόσωπος των ΕΕΔΚ), όπως ορίζει η ειρηνευτική συνθήκη για μέχρι το 2026.
1 έδρα προορίζεται για τον συνυποψήφιο του υποψήφιου που θα έρθει δεύτερος στις Κολομβιανές προεδρικές εκλογές 2022
Πολιτικά κόμματα - συμμαχίες
Αποτελέσματα
Αποτελέσματα Γερουσίας
Αποτελέσματα Βουλής των Αντιπροσώπων
Χάρτες των εκλογών
Παραπομπές
Εκλογές στην Κολομβία
Κολομβια βουλευτι
|
849656
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD
|
Νουαρόν
|
Το Νουαρόν (γαλλικά: Noiron) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
595643
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Πατρίκας
|
Ο Πατρίκας, λιθουαν. Patrikas (π. 1340 - μετά το 1408) από τον Οίκο των Γκεντιμινιδών ήταν δούκας/πρίγκιπας εδαφών στο και πλησίον τού Στάρομπουντ της Σιβερίας, που τα αντάλλαξε για τα φρούρια Κορέλα και Ορέσεκ τού Νόβγκοροντ. Ίδρυσε την πόλη Γιάμμπουρκ στην Ινγκρία. Απόγονοί του είναι οι κλάδοι Γκολίτσιν, Κουράκιν και Κοβάνσκυ, πριγκιπικοί Οίκοι της Ρωσίας.
Βιογραφία
Ήταν γιος τού Ναριμάντας και μίας χατούν (πριγκίπισσας των Μογγόλων) από την Κριμαία, κόρης τού Τοκτά χαν της Χρυσής Ορδής και της Μαρίας Παλαιολογίνας, νόθης κόρης τού Ανδρονίκου Β΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Το Χρονικό τού Νόβγκοροντ τού 14ου-15ου αι. τον αναφέρει γιο τού Ναριμάντας, ορισμένοι όμως γενεαλόγοι τον θεωρούν γιο τού Αλεξάνδρου, γιού τού Ναριμάντας.
Τη δεκαετία τού 1380 έφθασε στο Νόβγκοροντ για να ζητήσει την κληρονομία τού πατέρα του. Έλαβε τα εδάφη Κορέλα, Ορέσεκ, Κοπόργιε, Λούγκα, Λαντόγκα ως φέουδο από το Νόβγκοροντ. Η περιοχή του (Βότιαν) ήταν μεταξύ τού Νόβγκοροντ και της Σουηδίας και ένα προτείχισμα για το Νόβγκοροντ έναντι της Σουηδικής απειλής. Βοήθησε να φρουρηθούν τα βορειοδυτικά σύνορα και έκτισε το φρούριο Γιαμ στη Λούγκα.
Το 1386 ο Ντμίτρι τού Ντον μεγάλος πρίγκιπας της Μόσχας θεώρησε τον Πατρίκας υποκινητή των πειρατικών επιδρομών των Ουκρανών κατά μήκος τού ποταμού Βόλγα και επιτέθηκε στο Νόβγκοροντ. Μάλλον υπό την πίεση της Μόσχας, το Νόβγκοροντ έδωσε τα εδάφη Λούγκα και Ρούσα στον εξάδελφό του Λενγκβένις γιο τού Αλγκίρντας, ενώ ο Πατρίκας κράτησε το έδαφος Κορέλα. Το 1396 μετέβη στο Νόβγκοροντ για να συναντήσει τον Γιούρι του Σμολένσκ.
Το 1408 τον ηλικιωμένο Πατρίκας και τους δύο γιους του υποδέχθηκε μεγαλοπρεπώς στη Μόσχα ο Βασίλειος Α΄, γιος τού Ντμίτρι τού Ντον. Ο γιος του Γεώργιος/Γιούρι νυμφεύτηκε τη Μαρία, κόρη τού Βασίλειου Α΄ και έγινε ο έμπιστος σύμβουλος τού Βασιλείου Α΄.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την Ελένη και είχε τέκνα:
Γεώργιος/Γιούρι Πατρικίεβιτς, νυμφεύτηκε τη Μαρία των Ρουρικιδών, κόρη τού Βασιλείου Α΄ της Μόσχας. Έγινε βογιάρος της Μόσχας.
Θεόδωρος/Φιοντόρ.
Απόγονοί του είναι ο Ντανιίλ Σένυα και ο Βάσιαν Πατρίκιεβ (15ος-16ος αι.), που κατείχαν, μερικές γενεές μετά, ιδιοκτησίες στο φέουδο Βότιαν και στην περιοχή τού Πσκοβ.
Παραπομπές
Πηγές
Ikonnikov, Nicolas F.: La noblesse de Russie part C
Schwennicke, Detlev: Europaische Stammtafeln : Stammtafeln zur geschichte der europaischen staaten.Neue Folge Schwennicke, Europäische Stammtafeln, vol III/1. Verlag von J. A. Stargardt
Русский биографический словарь Russki biografitšeski slovar, by Alexander Polovtsov, 1896–1918
A.J. Europaeus, 1859, Karjalan ajan-tiedot Täysinän rauhaan asti, vuonna 1595, Aschan
Οίκος των Γιαγκελλόνων
|
738012
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B7%20%28%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%29
|
Άνοιξη (πολιτικό κόμμα)
|
Η Άνοιξη (πολωνικά: Wiosna) είναι πολωνικό σοσιαλφιλελεύθερο και φιλοευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα, με επικεφαλής τον πρώην δήμαρχο του Σουούπσκ, Ρόμπερτ Μπιέντρον.
Το κόμμα ιδρύθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2019 στη Hala Torwar και έθεσε υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές του 2019, όπου κέρδισε τρεις έδρες.
Για τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2019, το κόμμα σχημάτισε συνασπισμό με τη Δημοκρατική Αριστερή Συμμαχία και την Αριστερά Μαζί, γνωστό ως Αριστερά, κερδίζοντας 19 έδρες στο Σέιμ.
Το κόμμα πρόκειται να συγχωνευθεί με τη Δημοκρατική Αριστερή Συμμαχία σε ένα κόμμα με την ονομασία Νέα Αριστερά το 2021.
Ιδεολογία
Πλατφόρμα
Η βασική ιδεολογία του κόμματος περιστρέφεται γύρω από θέματα όπως τα δικαιώματα των γυναικών, η ισότητα, η δημιουργία μιας καλύτερης κοινότητας, η προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους πολίτες, η συμμετοχή των πολιτών, η αύξηση της πράσινης πολιτικής και τα δικαιώματα των ζώων, τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, η καινοτόμος εκπαίδευση, η καλύτερη δημόσια συγκοινωνία, η καλύτερη υγειονομική περίθαλψη και η σύσταση της Επιτροπής Δικαιοσύνης και Συμφιλίωσης.
Το κόμμα προτείνει την καθιέρωση μιας ελάχιστης μηνιαίας σύνταξης των 1.600 ζουότι τον μήνα, καθώς και την αύξηση του κατώτατου μισθού σε 2.700 ζουότι έως το 2020 και στη συνέχεια σε 3.265 ζουότι έως το 2022 ανά μήνα. Μια άλλη πρόταση είναι να εισαχθεί ένας νέος νόμος που θα ορίζει τον ελάχιστο μισθό στο 60% του εθνικού μέσου μηνιαίου εισοδήματος. Η Άνοιξη υποστηρίζει την αύξηση των μισθών των εκπαιδευτικών και προτείνει να οριστεί ο μισθός στα 3.500 ζουότι το μήνα για εκπαιδευτικούς που μόλις ξεκινούν τη δουλειά τους. Κατάργηση του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων και του Ταμείου Αγροτικής Κοινωνικής Ασφάλισης και μεταφορά των αρμοδιοτήτων τους στη φορολογική διοίκηση. Μια άλλη πρόταση είναι η ελεύθερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο σε ολόκληρη τη χώρα. Το κόμμα δεσμεύεται επίσης να αυξήσει το επίδομα αναπηρίας και να εισαγάγει μια αμειβόμενη εβδομαδιαία αργία για τους φροντιστές των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Όσον αφορά το περιβάλλον, ο αρχηγός του κόμματος, Ρόμπερτ Μπιέντρον, τόνισε τη σημασία της καταπολέμησης της αιθαλομίχλης κλείνοντας όλα τα ορυχεία έως το 2035, εγκαταλείποντας τον άνθρακα και πηγαίνοντας στη μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο Μπιέντρον τόνισε επίσης τη σημασία της προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων και ζήτησε τη δημιουργία γραφείου του Συνήγορου των Δικαιωμάτων της Φύσης. Όσον αφορά την εκπαίδευση, η θέση της Άνοιξης είναι να κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα πιο πρακτικό και λιγότερο θεωρητικό. Το κόμμα προτείνει επίσης την καθιέρωση υποχρεωτικής εκπαίδευσης κατά της βίας και της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης σε όλες τις σχολικές βαθμίδες, καθώς και τον διπλασιασμό του αριθμού των ωρών κατά τις οποίες διδάσκονται αγγλικά στα σχολεία. Επιπλέον, το κόμμα θέλει να αφαιρέσει μαθήματα θρησκευτικής εκπαίδευσης από σχολεία. Η Άνοιξη έχει δεσμευτεί για την μετακίνηση των δημοσίων υπαλλήλων από τη Βαρσοβία σε άλλες μικρότερες πόλεις. Σε θέματα παγκόσμιας άποψης, η Άνοιξη υιοθετεί μια φιλελεύθερη στάση προτείνοντας τη θέσπιση πολιτικών εταιρικών σχέσεων για ζευγάρια αντίθετου φύλου και ομοφυλοφίλων, καθώς και τη νομιμοποίηση του γάμου ομοφυλοφίλων, τη νομιμοποίηση της άμβλωσης έως τις 12 εβδομάδες κύησης, εξωσωματική γονιμοποίηση χρηματοδοτούμενη από το πολιτεία, συνολικό διαχωρισμό της εκκλησίας και του κράτους και την κατάργηση του λεγόμενου Ταμείου Εκκλησίας. Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη για το TVN24, ο Μπιέντρον δήλωσε ότι το κόστος του προγράμματος του κόμματός του θα είναι 35 δισεκατομμύρια ζουότι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολωνικά πολιτικά κόμματα
Φιλελεύθερα πολιτικά κόμματα στην Πολωνία
Φιλοευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα στην Πολωνία
Σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά κόμματα στην Πολωνία
Προοδευτικά πολιτικά κόμματα
|
191505
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%CE%94%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AE%201935
|
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή 1935
|
Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή 1935 (Νοέμβριος 1935 - Απρίλιος 1936) ήταν η πρώτη κυβέρνηση μετά την παλινόρθωση της Βασιλείας στην Ελλάδα. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄, μετά την εκ νέου ανάρρησή του στο θρόνο της χώρας, και αφού δεν κατάφερε να συνεργαστεί με την ήδη υπάρχουσα κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη -λόγω της διαφωνίας τους για την απόδοση ή μη αμνηστείας στους κινηματίες της 1ης Μαρτίου 1935, αμνηστεία που ο βασιλιάς ήταν αποφασισμένος να παράσχει, διόρισε πρωθυπουργό το μετριοπαθή πολιτικό και έγκριτο νομικό, Κωνσταντίνο Δεμερτζή με σκοπό την ολοκλήρωση των εργασιών της Ε' Εθνοσυνέλευσης και της αναθεώρησης του Συντάγματος, καθώς και τη διενέργεια εκλογών.
Ωστόσο, το ταραγμένο κλίμα της εποχής, οδήγησε το Γεώργιο στην επίσπευση των εκλογών και την ολοκλήρωση της συνταγματικής αλλαγής από τη νέα αναθεωρητική Βουλή που θα προέκυπτε μετά από αυτές.
Από τα πρώτα νομοθετήματα της «κυβέρνησης Δεμερτζή» ήταν η παροχή αμνηστείας στα πολιτικά πρόσωπα τα οποία εμπλέκονταν στο Κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, και παροχή χάριτος στους στρατιωτικούς οι οποίοι εμπλέκονταν στο ίδιο Κίνημα. Επιχείρησε να συμβάλει στην αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας εξασφαλίζοντας τη συναίνεση των κομμάτων για την ακολουθητέα πολιτική. Όταν συναντήθηκε ο Δεμερτζής με τους πολιτικούς αρχηγούς, μεταξύ 6 και 14 Δεκεμβρίου 1936, είχε ρόλο διαιτητή, κάτι όχι άσχετο με την υπηρεσιακή του ιδιότητα. Αλλά και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του αποσκοπούσαν στη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης κατά τη διεξαγωγή των εκλογών. .
Μετά τις εκλογές, η αναμενόμενη συνεργασία Λαϊκού κόμματος και κόμματος Φιλελευθέρων, που θα μπορούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να δώσει ένα τέλος στη φανατισμένη μάχη των δυο παρατάξεων, δεν κατορθώθηκε να γίνει πραγματικότητα. Το Φεβρουάριο και τον Απρίλιο του 1936, έγιναν οι δυο πιο σοβαρές προσπάθειες συνεργασίας των κομμάτων, αλλά το ζήτημα των απότακτων δημοκρατικών αξιωματικών του στρατού και η άρνηση των, φιλοβασιλικών πλέον, Ενόπλων Δυνάμεων να τους δεχτούν και πάλι στο στράτευμα, τις οδήγησε σε ναυάγιο.
Ο αιφνίδιος θάνατος, από ανακοπή καρδιάς, του Κωνσταντίνου Δεμερτζή θα επιτρέψει στο Βασιλιά να διορίσει πρωθυπουργό της χώρας το φιλομοναρχικό Ιωάννη Μεταξά.
Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου
«Πρωθυπουργός» - («Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»): Κωνσταντίνος Δεμερτζής - (καθηγητής Ρωμαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών)
«Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργω» : Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος - (δικηγόρος)
«Επί των Εξωτερικών υπουργός»: προσωρινά, Κωνσταντίνος Δεμερτζής
στις 19 Δεκεμβρίου ανέλαβε κανονικά το αξίωμα
«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός»: Γεώργιος Λογοθέτης - (νομικός σύμβουλος Υπουργείου Ναυτικών)
«Επί των Εσωτερικών υπουργός»: προσωρινά, Παναγιώτης Τριανταφυλλάκος - (αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας)
«Επί της Παιδείας και των Θρησκευμάτων υπουργός»: Δημήτριος Μπαλάνος - (καθηγητής Πανεπιστημίου)
αντικαταστάθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1936, προσωρινά από το Γεώργιο Λογοθέτη
«Επί των Οικονομικών υπουργός» : Γεώργιος Μαντζαβίνος - (Γενικός Διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους)
«Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Αριστοτέλης Ι. Βαλαωρίτης - (μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας)
«Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Νικόλαος Κανελλόπουλος - (βιομήχανος)
«Επί των Δημοσίων Συγκοινωνιών υπουργός»: προσωρινά, Νικόλαος Κανελλόπουλος
αντικαταστάθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1935 από τον Άγγελο Οικονόμου
«Επί της Γεωργίας υπουργός»: Αντώνης Μπενάκης
«Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υπουργός» : Παναγιώτης Δεκάζος - (τέως Υπουργός και Γερουσιαστής)
«Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υφυπουργός» : Αριστοτέλης Κούζης
«Επί της Εργασίας Υπουργός»: προσωρινά, Νικόλαος Κανελλόπουλος
«Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: Κωνσταντίνος Δεμερτζής
- αντικαταστάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου από τον αντιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο
- αντικαταστάθηκε στις 5 Μαρτίου 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά
«Επί των Στρατιωτικών υφυπουργός»: Κωνσταντίνος Πλατής - (υποστράτηγος, Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Στρατιωτικών) - παραιτήθηκε στις 5 Μαρτίου 1936
«Επί των Ναυτικών υπουργός»: Παναγιώτης Τριανταφυλλάκος
«Επί της Αεροπορίας υπουργός» : ναύαρχος Στέφανος Παπαρρηγόπουλος - (υπασπιστής του Βασιλιά) «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Κρήτης» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Μακεδονίας» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Πάλλης
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Θράκης» : Αθανάσιος Σουλιώτης
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Ηπείρου» : Χαρίλαος Παναγιωτάκος
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Νήσων Αρχιπελάγους»: -
Ανασχηματισμός 14ης Μαρτίου 1936
Μετά τη διεξαγωγή των εκλογών και, αφού το αποτέλεσμα αυτών έφερε τις δυο παρατάξεις ισοδύναμες (η βενιζελική - δημοκρατική παράταξη εξέλεξε 142 βουλευτές και η αντιβενιζελική - βασιλική παράταξη 143 βουλευτές) , στις 6 Μαρτίου 1936, ο βασιλιάς καλεί το Θεμιστοκλή Σοφούλη (αρχηγό πλέον του κόμματος των Φιλελευθέρων), ο οποίος με τη συνεργασία του Κ.Κ.Ε είχε εξασφαλίσει την πλειοψηφία της Βουλής, να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ο Σοφούλης όμως, προτείνει (μετά τη διάλυση της συμφωνίας με το ΚΚΕ και την αποτυχία των διαβουλεύσεων με το Λαϊκό κόμμα) - και ο βασιλιάς δέχεται - το σχηματισμό κυβέρνησης και πάλι από τον Κωνσταντίνο Δεμερτζή.
Στις 14 Μαρτίου, ορκίζεται η παρακάτω κυβέρνηση:
«Αντιπρόεδρος υπουργικού συμβουλίου»: Ιωάννης Μεταξάς
«Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργω» : Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος
«Επί των Εξωτερικών υπουργός»: προσωρινά, Κωνσταντίνος Δεμερτζής
«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός»: προσωρινά, Γεώργιος Λογοθέτης
- αντικαταστάθηκε στις 28 Μαρτίου 1936 από τον Κωνσταντίνο Βρυάκο
«Επί των Εσωτερικών υπουργός»: Γεώργιος Λογοθέτης
«Επί των Εσωτερικών υφυπουργός» : Κωνσταντίνος Μπακόπουλος
«Επί της Παιδείας και των Θρησκευμάτων υπουργός»: Νικόλαος Λούβαρης
«Επί των Οικονομικών υπουργός» : Γεώργιος Μαντζαβίνος
«Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Αριστοτέλης Ι. Βαλαωρίτης
«Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Νικόλαος Κανελλόπουλος
«Επί της Εθνικής Οικονομίας υφυπουργός» : Γρηγόριος Κασιμάτης
«Επί των Δημοσίων Συγκοινωνιών υπουργός»: Άγγελος Οικονόμου
«Επί των Δημοσίων Συγκοινωνιών υφυπουργός» : Κωνσταντίνος Νικολόπουλος
«Επί της Γεωργίας υπουργός»: Αντώνης Μπενάκης
«Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υπουργός» : προσωρινά, Γεώργιος Μαντζαβίνος
- στις 21 Μαρτίου 1936 ανέλαβε ο Δημοσθένης Ελευθεριάδης
«Επί της Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως υφυπουργός» : Αριστοτέλης Κούζης
«Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: Ιωάννης Μεταξάς
«Επί των Στρατιωτικών υφυπουργός»: Κωνσταντίνος Πλατής
«Επί των Ναυτικών υπουργός»: Στέφανος Παπαρρηγόπουλος
«Επί των Ναυτικών υφυπουργός» :Δευκαλίων Ρεδιάδης
«Επί της Αεροπορίας υπουργός» : προσωρινά, Ιωάννης Μεταξάς
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Κρήτης» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Μακεδονίας» : αντιστράτηγος, Κωνσταντίνος Πάλλης
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Θράκης» : Αθανάσιος Σουλιώτης
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Ηπείρου»'' : Χαρίλαος Παναγιωτάκος
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Φωτογραφία της Κυβέρνησης Δεμερτζή μετά την ορκωμοσία της από το αρχείο της ΕΡΤ.
Παραπομπές
1935 11
1935 11
1935
1936
|
636619
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%9C%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τρεις Μέρες Ευτυχίας
|
Οι Τρεις Μέρες Ευτυχίας είναι ελληνική δραματική ταινία του 2012, σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή του Δημήτρη Αθανίτη με τους Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νικολίτσα Ντρίζη. Κατερίνα Φωτιάδη, Ερρίκο Λίτση.
πλοκή
Σε μια πόλη που αποσυντίθεται, τρεις νέες γυναίκες ψάχνουν διέξοδο. Η Ιρίνα ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά για να ξεφύγει από την ''οικογένεια'' της που την εκδίδει. Η Άννα παντρεύεται για να διώξει το φάντασμα της διαλυμένης της οικογένειας, ενώ η Βέρα, στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής, έρχεται αντιμέτωπη με την κρυμμένη πραγματικότητα τής δικής της οικογένειας. Μέσα σε τρεις μέρες οι πορείες των τριών γυναικών διασταυρώνονται απροσδόκητα και τις οδηγούν προς μια βίαιη ενηλικίωση.
Βραβεία
Καλύτερη Σκηνοθεσία, Maverick Movie Awards, NY
Καλύτερη Ηθοποιός, Maverick Movie Awards, NY
Καλύτερη Φωτογραφία, Maverick Movie Awards, NY
Καλύτερη Ηθοποιός ensemble, London GFF
Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Μουσική, Εφφέ, Υποψηφιότητες Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Κριτικές
Καλύτερη ελληνική ταινία του 2012. Μια απόκοσμη εφιαλτική ατμόσφαιρα Αλέξης Δερμετζόγλου, ΦιλμΝουάρ
Δεξιοτεχνική σκηνοθεσία και εσωτερική ηφαιστιώδης δύναμη των εικόνων και των ερμηνειών Δημήτρης Δανίκας, ΤΑ ΝΕΑ
Mια ταινία πολιτική, άξια εκπρόσωπος ενός σύγχρονου ελληνικού ρεύματος Elie Castiel, SEQUENSES, Montreal
Ενα πολύπλοκο πορτρέτο γυναικών, σε ένα ύφος που θυμίζει Μπέργκμαν και Μπουνουέλ Bill Mousoulis, EKRAΝ, Lublijana
Συλλαμβάνει αφαιρετικά ένα στιγμιότυπο μιας κοινωνίας σε κρίση Γιώργος Κρασσακόπουλος, ΑTHENSVOICE
Βασίζεται στο βλέμμα και το άρρητο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, LIFO
Ενα φιλμ παράτολμο, σιωπηρό, βασισμένο στο βλέμμα και στο σώμα Ν. Κουρμουλής Κοσμος του Επενδυτή
Εικόνες απόκοσμης ομορφιάς στοιχειώνουν το βλέμμα του θεατή Ορέστης Ανδρεαδάκης, Νύχτες Πρεμιέρας
Ηθοποιοί
Αλεξάνδρα Αιδίνη (Άννα), Νικολίτσα Ντρίζη (Ιρίνα), Κατερίνα Φωτιάδη (Βέρα), Ερρίκος Λίτσης (πατέρας), Λουκία Πιστιόλα (μητέρα), Κώστας Ξυκομηνός (ντετέκτιβ), Κρις Ραντάνοβ (Μίσα), Δημήτρης Αγαρτζίδης (γαμπρός), Μάριος Κωνσταντίνου (φίλος), Αντώνης Δημητροκάλλης (φίλος), Δημήτρης Γεωργαλάς (πελάτης), Ανδρέας Μαριανός (γιατρός), Λουίζα Ζούζια (νοσοκόμα), Αλεξάνδρα Διαμαντοπούλου (γιαγιά), Κωνσταντίνα Ανδριοπούλου (μητέρα Άννας), Βαλέριος Ελέυθερος (προστάτης), Σπύρος Βερύκιος (εκτελεστής), Ιβάν Γιεγκόροφ (μαφιόζος), Ρεγγίνα Παντελίδου (φίλη Ιρίνας), Αθηνά Πρυνεντύ (φίλη Βέρας), Σταυρούλα Μουσούλη (φίλη Άννας), Μάρω Αγρίππη (φίλη Άννας)
συντελεστές
Σκηνοθεσία, Σενάριο, Παραγωγή: Δημήτρης Αθανίτης, Παραγωγή: DNA films, ΕΚΚ, VA films, Προσέγγιση ΜΕΠΕ, Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου, Σκηνικά, Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου, Ήχος: Κατερίνα Σχηνιώτη, Μουσική: DNA lab, Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς
Παραπομπές
Ταινίες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αθανίτη
Ταινίες με παράλληλες ιστορίες
Ταινίες του 2012
|
477092
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Δολίνη
|
Η δολίνη στη γεωλογία είναι σχηματισμός κοιλώματος σε σχήμα λεκάνης, με κυκλικό ή ελλειπτικό σχήμα και ανήκει στις καρστικές μορφές. Οι δολίνες σχηματίζονται σε ανθρακικά ασβεστολιθικά ή δολομιτικά πετρώματα εξαιτίας της κατάρρευσης της οροφής υπογείων σπηλαίων ή της ασβεστολιθικής διάβρωσης από όμβρια ύδατα. Η δράση του νερού είναι κυρίως μηχανική και χημική. Η καρστική διάβρωση των ασβεστολίθων οφείλεται στην διαλυτική δράση του νερού, όταν περιέχει διοξείδιο του άνθρακος, [CaCO3+ CO2+ H2O -> Ca(HCO3)].
Οι δολίνες ποικίλουν σε μέγεθος από 1 έως 600 μέτρα, τόσο σε διάμετρο όσο και βάθος και ποικίλλουν σε μορφή από κοιλώματα εδάφους έως χάσματα. Σχηματίζονται σταδιακά ή αιφνίδια και απαντώνται σε όλον τον κόσμο . Στις 2 Ιουλίου 2015, επιστήμονες ανέφεραν ενεργά κοιλώματα που σχετίζονται με δολίνες από κατάρρευση στον κομήτη 67P/Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο και παρατηρήθηκαν από το Ροζέττα.
Παραπομπές-σημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
US Geological Survey Water Science School page about sinkholes
Daily Telegraph slide show of 31 sinkholes
Video of Sinkhole forming in Texas (8 May 2008)
Google map of deepest "hole" for each state (Andy Martin)
Tennessee sinkholes 54,000+ sinkholes
Γεωλογικά φαινόμενα
|
535073
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AD%20%CE%92%CE%84%20%CE%BD%CF%84%27%CE%91%CE%B2%CE%AD%CE%BD
|
Γκωτιέ Β΄ ντ'Αβέν
|
Ο Γκωτιέ ή Βάλτερ Β΄ της Αβέν (γαλλ. Gautier, γερμ. Walter II d'Avesnes, 1170 - 1244) από τον Οίκο του Αβέν ήταν κύριος της Αβέν, του Λεζ-αν-Αινώ, του Κοντέ και της Γκιζ, και μέσω του γάμου του με την Μαργαρίτα του Μπλουά κόμης του Μπλουά και της Σαρτρ, ήταν γιος του Ιακώβου Α΄ κυρίου του Αβέν και της Αδέλας του Γκιζ. Ο Βάλτερ πολέμησε στο πλευρό του Φερδινάνδου, κόμη της Φλάνδρας στη μάχη του Μπουβίν (1214) και στην συνέχεια αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους. Συνελήφθη αιχμάλωτος, απελευθερώθηκε ύστερα από τα λύτρα που πλήρωσαν οι Ναΐτες Ιππότες και στην συνέχεια βοήθησε στην κατασκευή του κάστρου του Πιλγκρίμ (1218), δωρίζοντας για αυτήν περίπου 1000 Σαρακηνά μπεζάντια.
Με τα έσοδα που είχε από τα εδάφη του Γκιζ, μπόρεσε να ενισχύσει όλα τα κάστρα του. Έκτισε επιπλέον ένα μεγάλο κάστρο, προκειμένου να ελέγξει τον δρόμο προς την κομητεία του Αινώ.
Οικογένεια
Με την σύζυγό του Μαργαρίτα κόμισσα του Μπλουά, κόρη του Θεοβάλδου Ε΄ κόμη του Μπλουά απέκτησε:
Μαρία 1200-1241, κόμισσα του Μπλουά, παντρεύτηκε τον Ούγο Α΄ των Σατιγιόν κόμη του Μπλουά και Ε΄ του Σαιν-Πολ.
Ισαβέλλα, παντρεύτηκε τον Ιωάννη κύριο του Ουαζύ & Μοντρέιγ.
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
F. Raymond, Histoire populaire illustree de la Champagne du Barrois et de la Brie, Vol. I, (Librairie Historique des Provinces, 1903)
Hugh Kennedy, Crusader Castles, (Cambridge University Press, 2001)
Jaroslav Folda, Crusader Art in the Holy Land, From the Third Crusade to the Fall of Acre, (Cambridge University Press, 2005)
Henri Platelle, Presence de l'au-dela: une vision medievale du monde, 284.
Κόμητες του Μπλουά
Οίκος του Αβέν
|
251222
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Θωμάς Μπακαλάκος
|
Ο Θωμάς Μπακαλάκος (Καρδίτσα, 20 Ιανουαρίου 1948 - ) είναι Έλληνας μουσικοσυνθέτης και μαθηματικός, με πολιτιστική και κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα, που αποτέλεσε πηγή εμπειριών, γνώσεων και έμπνευσης για το συνθετικό έργο του. Σε μικρό χρονικό διάστημα από την έναρξη των σπουδών του ταυτόχρονα, στη μαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο ωδείο, ξεκίνησε το συνθετικό του έργο. Τον απασχόλησε το ζήτημα της θεμελίωσης της μουσικής ως επιστήμης με την αυστηρότητα που αυτό συνεπάγεται και προσπάθησε να δώσει τις δικές του απαντήσεις στο ερώτημα, ποιος είναι ο λόγος που οι αρχαίοι Έλληνες δεν μας άφησαν καταγραμμένη την πλούσια μουσική τους βιβλιογραφία, ενώ έγινε ακριβώς το αντίθετο με την αρχαία ελληνική γραμματεία, που παρά τις μεγάλες απώλειες από εκείνα που είχαν καταγραφεί, διασώθηκαν και έφτασαν μέχρι τις μέρες μας θησαυροί γνώσεων μέσα από συγγράμματα, τα οποία αποτελούν ατράνταχτες αποδείξεις πνευματικής και πολιτιστικής ανωτερότητας. Στο πλαίσιο αυτό ήταν και η επιστημονική του ανακοίνωση στο συνέδριο που διοργάνωσε το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης (Τομέας Μαθηματικών και Πληροφορικής) του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Κέντρο Έρευνας Επιστήμης και Εκπαίδευσης (Κ.Ε.ΕΠ.ΕΚ). Στην εισήγησή του με θέμα «Η μουσική ως μέσο επικοινωνίας και η σχέση της με τα μαθηματικά», παρουσίασε μια νέα μέθοδο μουσικής σημειογραφίας με μαθηματικό τρόπο, που την ονομάζει Αριθμητική Μουσική Παράσταση (Α.Μ.Π.). Η καταγραφή μιας μουσικής σύνθεσης μέσω της Α.Μ.Π, επιτυγχάνεται μόνο με τη χρήση των αριθμών και των τεσσάρων πράξεων της αριθμητικής.
Δραστηριότητες
Στον χώρο του τραγουδιού
Ως συνθέτης και στιχουργός σημαντικού αριθμού έργων.
Στον χώρο της συμφωνικής μουσικής
Ως συνθέτης συμφωνικών έργων μεγάλης διάρκειας, όπως ορατόρια, όπερες και διάφορες άλλες φόρμες. Από αυτά το ορατόριο «Ιπποκράτειος όρκος» για πλήρη συμφωνική ορχήστρα, μικτή χορωδία και τέσσερις σολίστες, παίχτηκε το 2001 στο Ηρώδειο, με τραγουδιστές τους Μάρθα Αράπη (σοπράνο), Λυδία Αγγελοπούλου (άλτο), Σταμάτη Μπερή (τενόρο) και Παντελή Ψύχα (βαρύτονο), κορυφαίοι όλοι σολίστες της Λυρικής Σκηνής, με διευθυντή ορχήστρας και χορού τον αρχιμουσικό της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών Βύρωνα Φιδετζή. Η παρτιτούρα του έργου εκδόθηκε από το μουσικό οίκο Φίλιππος Νάκας.
Στον χώρο της μουσικής δωματίου
Ως συνθέτης σειράς έργων σύγχρονης μουσικής, προεξάρχοντος του έργου «Μεταλλάξεις». Πρόκειται για επιλογή παραδοσιακών τραγουδιών επεξεργασμένων στο δωδεκαφθογγικό κυρίως σύστημα.
Επίσης, ως πρόεδρος του «Πανελλήνιου Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου» (ΠΦΜΔ), υπεύθυνος για τη διοργάνωσή του επί επτά συνεχή έτη, και την επιμέλεια σχετικών μουσικών εκδόσεων. Είναι βιβλία που το καθένα περιλαμβάνει τις παρτιτούρες των 12 έργων, που επιλέγονται κάθε χρόνο να διαγωνιστούν. Οι εκδόσεις διανέμονται δωρεάν σε όλους τους τελειόφοιτους στο μάθημα της σύνθεσης, όλων των μουσικών πανεπιστημίων της χώρας, στους συνθέτες που συμμετέχουν, στις βιβλιοθήκες μεγάλων ιδρυμάτων, σε κάποια μουσικά λύκεια και αλλού. Το 2007 στάλθηκαν δωρεάν 80 βιβλία, σε συνεργασία με τη Γ.ΓΕ-Γ.ΓΕ, σε όλες τις βιβλιοθήκες των ελληνικών πρεσβειών στην Ευρώπη, με πρωτοβουλία του Υπουργείου Τύπου, που χρηματοδότησε συναυλία έργων μουσικής δωματίου από το ανσάμπλ του Φεστιβάλ για τους εργαζόμενους του Υπουργείου. Το Φεστιβάλ έγινε αιτία να γραφτούν 300 περίπου έργα μουσικής δωματίου 300 περίπου έργα σύγχρονης ελληνικής μουσικής δωματίου, από τα οποία 70 παίχτηκαν ζωντανά μπροστά στους συνθέτες, το κοινό και τα μέλη της κριτικής επιτροπής που την αποτελούσαν κάθε φορά διακεκριμένες προσωπικότητες της μουσικής, όπως οι Δημήτρης Αγραφιώτης, Βύρων Φιδετζής, Θόδωρος Αντωνίου, Ιωσήφ Παπαδάτος, Άλκης Παναγιωτόπουλος, Νέστορ Τέιλορ, Βαγγέλης Κοκκόρης, Μιχάλης Τραυλός κ.ά.
Στον χώρο του συνδικαλισμού
Υπήρξε επί έξι χρόνια αιρετό μέλος της ΠΟΘΑ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος), αντιπρόεδρος και άλλοτε γενικός γραμματέας της ΕΜΣΕ, υπεύθυνος των εκδόσεων και υπεύθυνος για τη λειτουργία επί έξι χρόνια του εισπρακτικού οργανισμού πνευματικών δικαιωμάτων της ένωσης, μέλος της 21μελούς γενικής συνέλευσης του Κέντρου Κινηματογράφου και μέλος κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως εκπρόσωπος της ΕΜΣΕ.
Στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης
Ως κοινοτάρχης Ανθούσας επί οκτώ χρόνια και άλλα τόσα κοινοτικός σύμβουλος, ως μέλος του ΔΣ της αναπτυξιακής εταιρείας ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ Α.Ε και ως μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού της ΚΕΔΚΕ.
Στον χώρο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων
Ως μέλος του ΠΑΣΟΚ όπου συμμετείχε από διάφορες θέσεις, όπως απλό μέλος, γραμματέας τοπικών οργανώσεων, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, μέλος του τομέα πολιτισμού, αναπληρωτής γραμματέας του τομέα πολιτισμού και ως ιδρυτικό μέλος στην ΠΑΣΠ.
Δισκογραφία
Στις 14 Δεκεμβρίου του 1975 κυκλοφόρησε ο 1ος δίσκος του με τίτλο Τα αγροτικά. Τον είχε έτοιμο από το 1973, αλλά λόγω χούντας δεν ήταν δυνατή η κυκλοφορία του. Είχε απαγορευτεί και η δημόσια εκτέλεσε των τραγουδιών του. Ορισμένα τα είχε παρουσιάσει παράνομα, σε μπουάτ στην Πλάκα. Στις 6 Μαρτίου του 1977 εκδόθηκε ο 2ος δίσκος του με τίτλο Πορεία στη νύχτα. Σ' αυτόν ερμηνευτές των τραγουδιών ήταν ο ίδιος ο Μπακαλάκος κι ένα κορίτσι με το όνομα Νατάσα αγνώστων λοιπών στοιχείων. Δυστυχώς όμως ο δίσκος δεν μπόρεσε να κάνει την αναμενόμενη επιτυχία λόγω της λογοκρισίας κι έτσι στις 10 Ιανουαρίου του 1981 ο Μπακαλάκος αναγκάστηκε να τον επανεκδώσει με ερμηνευτές τον Γιώργο Υδραίο και τη Σοφία Μιχαηλίδου.
1975 - Τα αγροτικά
1977 - Πορεία στη νύχτα
1980 - Οι προστάτες
1981 - Πορεία στη νύχτα (επανέκδοση)
1988 - Ανοιχτή επιστολή
Παραπομπές
Έλληνες συνθέτες
Έλληνες Κοινοτάρχες
|
436985
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%20%28%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%29
|
Ευσταθία (όνομα)
|
Ευσταθία, ελληνικό γυναικείο κύριο όνομα (βαφτιστικό όνομα).
Ετυμολογία του ονόματος
Θηλυκός τύπος του μεταγενέστερου βαφτιστικού Ευστάθιος, με αρχική σημασία «σταθερός, ακλόνητος» (στις χριστιανικές αρχές και την πίστη στον Θεό), από το αρχαιοελληνικό επίθετο εὐσταθής. Είναι επομένως σημασιολογικά παρεμφερές με τα βαφτιστικά Κωνσταντίνα και Φερμίνα.
Διάδοση του ονόματος
Ιδιαίτερα δημοφιλές όνομα στον ελληνικό χώρο. Σε μια προσπάθεια στατιστικής αποτίμησης της συχνότητας των ελληνικών ονομάτων, το βαφτιστικό Ευσταθία εμφανίζεται ως το 87ο πιο συχνό όνομα (57ο ανάμεσα στα γυναικεία), ενώ το Ευστάθιος παρουσιάζεται ως το 111ο πιο συχνό όνομα (36ο ανάμεσα στα αντρικά).
Ονομαστική εορτή
Η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία τιμούν τη μνήμη του Ευσταθίου του μεγαλομάρτυρος (και της συνοδείας αυτού, Θεοπίστης της αυτού συζύγου, Aγαπίου τε και Θεοπίστου των υιών αυτών) στις 20 Σεπτεμβρίου. Την ίδια ημέρα η Καθολική Εκκλησία τιμά και τη μνήμη του Ευσταθίου Αντιοχείας.
Τύποι και υποκοριστικά του ονόματος
Ευσταθία, διαδεδομένο σε όλη την Ελλάδα.
Σταθούλα, υποκοριστικός τύπος, κοινός σε όλη την Ελλάδα· και συγκεκομμένο Θούλα και Θούλη
Σταθιίνα, στον Πόντο
Στάθω, Στάθου, στην Ήπειρο και στην πρόθεση 215 της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων
Σταθού, Ασταθία, στη Σκιάθο
Σταθία, στο διήγημα «Ο διάβολος στην Κάβιανη», από τη συλλογή Καϋμοί στο Γρυπονήσι (1930) του Γιάννη Σκαρίμπα
Συχνά, το Ευσταθία αντικαθίσταται και από τα πιο σύντομα βαφτιστικά Εύα, Έφη
Αντρικός τύπος
Ευστάθιος, Στάθης κτλ. (βλ. Ευστάθιος)
Πρόσωπα
Ευσταθία (1972), καλλιτεχνικό όνομα της τραγουδίστριας Ευσταθίας Μαντζούφα
Εύα (Ευσταθία) Κολαΐτου, συγγραφέας
Έφη (Ευσταθία) Γεωργοπούλου-Σαλτάρη (1954), πολιτικός
Παραπομπές
Γυναικεία ελληνικά ονόματα
Αγιωνύμια
Μεταγενέστερα ονόματα
|
147379
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Δήμος Μαργαριτίου
|
Ο Δήμος Μαργαριτίου ήταν δήμος του νομού Θεσπρωτίας στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο τμήμα του οροπεδίου του Μαργαριτίου. Αποτελούνταν από 7 Δημοτικά Διαμερίσματα, καταλαμβάνοντας έκταση 141,6 τ.χλμ. έχοντας συνολικό πληθυσμό 3.032 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Έδρα του δήμου ήταν το Μαργαρίτι. Με τη νέα διοικητική διαίρεση (Σχέδιο Καλλικράτης), ο Δήμος Μαργαριτίου εντάχθηκε στον νέο διευρυμένο Δήμο Ηγουμενίτσας, του οποίου και αποτελεί από 1 Ιανουαρίου 2011 ομώνυμη Δημοτική Ενότητα.
Στο Δήμο Μαργαριτίου περιλαμβάνονταν τα παρακάτω Δημοτικά Διαμερίσματα και οικισμοί (σε αγκύλες ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2001):
Δ.Δ. Μαργαριτίου [ 1.005 ]
το Μαργαρίτι [ 879 ]
το Καλοδίκι [ 40 ]
το Παλαιόκαστρο [ 86 ]
Δ.Δ. Ελευθερίου [ 311 ]
το Ελευθέρι [ 268 ]
το Πυργί [ 43 ]
Δ.Δ. Καρτερίου [ 301 ]
το Καρτέρι [ 301 ]
Δ.Δ. Καταβόθρας [ 265 ]
η Καταβόθρα [ 254 ]
η Μηλοκοκκιά [ 11 ]
Δ.Δ. Μαζαρακιάς [ 539 ]
η Μαζαρακιά [ 525 ]
η Κόδρα [ 14 ]
η Πάναινα [ 0 ]
Δ.Δ. Μεσοβουνίου (της πρώην κοινότητας Αμπελιάς) [ 207 ]
το Μεσοβούνι [ 207 ]
Δ.Δ. Σπαθαραίων [ 404 ]
το Μόρφι [ 257 ]
οι Σπαθαραίοι [ 147 ]
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας
Δήμοι του νομού Θεσπρωτίας
|
771142
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CE%BD
|
Φρανκλάν
|
Το Φρανκλάν (γαλλικά: Franclens) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Άνω Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Άνω Σαβοΐας
|
527313
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%20%CE%91%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μονή Αρώματος Αρκαδίας
|
Η Ιερά Μονή Αρώματος Αρκαδίας, είναι ένα ιστορικό, ερειπωμένο σήμερα μοναστήρι, χτισμένο κοντά στα χωριά Πλάτανος και Χάραδρος Αρκαδίας.
Ιστορία
Η μονή, ιδρύθηκε πιθανόν κατά τον 17ο αιώνα, αφού αναφέρεται στην απογραφή των Ενετών το 1700, ενώ στην εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας αναφέρεται η χρονολογία 1740. Η μονή, κατά τα έτη της Τουρκοκρατίας, διέθετε σημαντική περιουσία και πλουτίστηκε με εικόνες και άγια λείψανα που εξέπεμπαν αρώματα στους προσκυνητές. Γι' αυτό τον λόγο, η μονή πήρε την ονομασία Άρωμα. Στην μονή αυτή, είχαν μονάσει και ο Νεομάρτυρας Παύλος Τριπόλεως, καθώς και οι κτήτορες της Μονής Λογγοβάρδας της Πάρου, Ιερόθεος και Φιλόθεος. Η μονή καταστράφηκε ολοσχερώς από τις ορδές του Ιμπραήμ πασά το 1826. Με το πέρασμα των χρόνων η μονή, μη έχοντας αναστυλωθεί, κατέρρευσε.
Η μονή
Ο χώρος της μονής, βρίσκεται σε μία αγροτική τοποθεσία ανάμεσα στα χωριά Πλάτανος και Χάραδρος Κυνουρίας. Από το μοναστήρι, σώζονται λιγοστά λείψανα από τα κελιά και ερείπια από το καθολικό, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην Ζωοδόχο Πηγή.
Πηγές
Πέτρος Σαραντάκης, Αρκαδία: Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες της, οδοιπορικό 10 αιώνων, Εκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2000, ISBN 960-91420-0-1
Παραπομπές
Α
Δήμος Βόρειας Κυνουρίας
|
371517
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Σάββας Παυλίδης
|
Ο Σάββας Παυλίδης (πέθανε στις 29 Ιουλίου 1933) ήταν Έλληνας δικηγόρος. Υπήρξε ο πρώτος εκλεγμένος Δήμαρχος Ρόδου με βραχύβια θητεία, από το 1912 ως το 1913. Ήταν γνωστός και ως "Σάββας Εφέντης".
Βιογραφία
Κέρδισε τις πρώτες δημοτικές εκλογές που έγιναν το Μάρτιο του 1911. Έγινε έτσι ο πρώτος αιρετός Δήμαρχος Ρόδου. Παύτηκε από τους Ιταλούς το 1913. Υπήρξε επίσης πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου.
Πέθανε σε μεγάλη ηλικία από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα, τον Ιούλιο του 1933 (νοσηλευόταν στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός"). Το Κοινοτικό Συμβούλιο εξέδωσε ψήφισμα στις 29 Ιουλίου και διέκοψε σε ένδειξη πένθους τις συνεδριάσεις του επί 8 ημέρες.
Παραπομπές
Δήμαρχοι Ρόδου
Έλληνες δικηγόροι
|
255082
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%84%20%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%202005-06
|
Δ΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 2005-06
|
Το πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής ποδοσφαίρου 2005–06 διοργανώθηκε με τη συμμετοχή 159 ομάδων, οι οποίες χωρίστηκαν σε 10 διαφορετικούς ομίλους βάσει γεωγραφικών κριτηρίων. Ο πρωταθλητής του κάθε ομίλου εξασφάλισε την άνοδό του στη Γ΄ Εθνική ενώ οι τελευταίες ομάδες του κάθε ομίλου υποβιβάστηκαν στα Τοπικά Πρωταθλήματα.
1ος όμιλος
Στον πρώτο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε η Δόξα Γρατινής.
2ος όμιλος
Στον δεύτερο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από την Κεντρική Μακεδονία. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Π.Α.Ο. Νέων Επιβατών.
Αναγγέννηση Γιαννιτσών -3β.
3ος όμιλος
Στον τρίτο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από τη Δυτική Μακεδονία, Πιερία και Ημαθία. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Εθνικός Κατερίνης.
Φ.Α.Σ. Νάουσα -1β.
Μ.Αλέξανδρος Περάσματος -3β.
4ος όμιλος
Στον τέταρτο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από τη Θεσσαλία, την Ευρυτανία και τη Φωκίδα. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Ανδρούτσος Γραβιάς.
Βαθμολογία:
Ο Εθνικός Ολυμπιακός Βόλου έχει -1 βαθμό
Ο ΑΟ Μυρίκη έχει -3 βαθμούς
5ος όμιλος
Στον πέμπτο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από την Ήπειρο, την Αιτωλοακαρνανία και το βόρειο Ιόνιο. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Ναυπακτιακός Αστέρας.
Α.Ε. Νέας Σελεύκειας -3β.
6ος όμιλος
Στον 6ο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από τη δυτική Πελοπόννησο και το νότιο Ιόνιο. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Α.Π.Σ. Ζάκυνθος. Ανέβηκε επίσης κι ο 2ος Παμβουπρασιακός καθώς έμεινε κενή θέση στη Γ' Εθνική από τη διάλυση της Ένωσης Λήλα Βασιλικού-ΑΟ Χαλκίδας
Α.Π.Σ. Ζάκυνθος -1β.
Αστέρας Μαχαιράδου -3β.
7ος όμιλος
Στον 7ο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από την ανατολική Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Φθιώτιδα, την Βοιωτία και την Δυτική Αττική. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Α.Ο. Θήβα.
Βαθμολογία:
Η Κόρινθος έχει 1 μηδενισμό και -1 βαθμό
Ο Πανθυρεατικός έχει 1 μηδενισμό και -3 βαθμούς
8ος όμιλος
Στον όγδοο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από την Αθήνα και το βόρειο Αιγαίο. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Γ.Σ. Ηλιούπολη.
Βαθμολογία:
9ος όμιλος
Στον ένατο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από τον Πειραιά, την Ανατολική Αττική και το νότιο Αιγαίο. Την πρώτη θέση και την άνοδο στην Γ Εθνική εξασφάλισε ο Α.Ο. Κορωπί.
Βαθμολογία:
10ος όμιλος
Στον δέκατο όμιλο συμμετείχαν ομάδες από την Κρήτη. Την πρώτη θέση και την άνοδο στη Γ' Εθνική εξασφάλισε ο Ο.Φ. Ιεράπετρας.
Βαθμολογία:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα της ΕΠΟ
http://www.patris.gr/articles/85206/39749#.Uv_4APl_t8E
«Greece - List of Fourth Level Final Tables», 2005/06 rsssf.com ,Αλέξανδρος Μαστρογιαννόπουλος
Δ΄ Εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου αντρών Ελλάδας
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2005-2006
|
521001
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Βραβείο Γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Καννών
|
Το «Βραβείο Γυναικείου Ρόλου Φεστιβάλ Καννών» (Prix d'interprétation féminine) είναι το βραβείο που δίνεται στην καλύτερη γυναικεία ερμηνεία των διαγωνιζόμενων στο επίσημο τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών ταινιών. Καθιερώθηκε το 1946 μαζί με το αντίστοιχο βραβείο ανδρικής ερμηνείας. Τα χρόνια από το 1979 ως το 1981 είχε καθιερωθεί και βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου.
Το βραβείο δίνεται σε γυναικεία ερμηνεία είτε α΄ είτε β΄ γυναικείου ρόλου.
Απο 2 φορές έχουν κερδίσε το βραβείο 4 ηθοποιοί: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, η Ιζαμπέλ Υπέρ, η Έλεν Μίρεν και η Μπάρμπαρα Χέρσεϊ ενώ η Ιζαμπέλ Ατζανί είχε κερδίσει το βραβείο για την ερμηνεία της σε δυο ταίνιες της ίδιας χρονιάς.
Νικήτριες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: http://www.festival-cannes.fr/en.html
Βραβεία κινηματογράφου
Φεστιβάλ κινηματογράφου Καννών
Κινηματογραφικά βραβεία στη Γαλλία
Ευρωπαϊκά κινηματογραφικά βραβεία
|
359148
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%82
|
Μεγάλος Μοράβας
|
Ο Μεγάλος Μοράβας (σερβικά: Велика Морава, λατινικά: Margus) είναι ποταμός της Σερβίας ένας από τους παραποτάμους του Δούναβη. Αποτελεί το τελικό τμήμα του Μοράβα, ενός μείζονος ποτάμιου συστήματος της Σερβίας.
Ο Μοράβας είναι γνωστός για το ελικοειδές σχήμα του. Η κοίτη του φτάνη μέχρι και 80 έως 200 μέτρα πλάτος και μέσο όρο βάθος 10 μέτρα. Σήμερα είναι πλωτός στα πρώτα 3 χλμ. ενώ παλιότερα ήταν μέχρι την πόλη Τσούπρια.
Ανήκει στην λεκάνη της Μαύρης θάλασσας.
Μήκος
Ο Βελίκα ("Μεγάλος") Μοράβας δημιουργείται στη συμβολή του Νότιου Μοράβα και του Δυτικού Μοράβα, που βρίσκεται κοντά στη μικρή πόλη Στάλατς, σημαντικό σιδηροδρομικό κόμβο στην κεντρική Σερβία. Από εκεί μέχρι τη συμβολή του στο Δούναβη βορειοανατολικά της πόλης Σμεντέρεβο, ο Μεγάλος Μοράβας έχει μήκος 185 χιλιόμετρα. Με το μεγαλύτερο κλάδο του, το Δυτικό Μοράβα, έχει μήκος 493 χλμ. Ο Νότιος Μοράβας, που αποτελεί τα φυσική πηγή του Μοράβα, είχε μήκος μεγαλύτερο από το Δυτικό Μοράβα, αλλά λόγω των διευθετήσεων της κοίτης του ποταμού και των εγγειοβελτιωτικών έργων, είναι μικρότερος στις μέρες μας.
Άλλοτε (οι διευθετήσεις έγιναν και στους τρεις κλάδους καθιστώντας τους μικρότερους), ο Μοράβας είχε μήκος πάνω από 600 χιλιόμετρα. Σήμερα, οι πλέον απομακρυσμένες πηγές νερού στη λεκάνη απορροής του Μοράβα είναι εκείνες του Ποταμού Ιμπάρ, του δεξιού και μακρύτερου παραπόταμου του Δυτικού Μοράβα, που προέρχεται από το Μαυροβούνιο και προσδίδει στο ποτάμιο σύστημα Ιμπάρ-Δυτικού Μοράβα-Μεγάλου Μοράβα]] ένα μήκος 550 χλμ., που τον καθιστά τη μακρύτερη πλωτή οδό στη Βαλκανική Χερσόνησο.
Γεωγραφία
Η λεκάνη αποχέτευσης του Μεγάλου Μοράβα είναι 6.126 τ.χλμ. και του συνολικού συστήματος του Μοράβα 37.444 τ.χλμ. (εκ των οποίων 1.237 τ.χλμ. βρίσκονται στη Βουλγαρία και 44 τ.χλμ. στην π.Γ.Δ.Μ.), που καλύπτει το 42,38% της Σερβίας. Ο Μεγάλος Μοράβας ρέει μέσω της πιο γόνιμης και πυκνοκατοικημένης περιοχής της Κεντρικής Σερβίας, που ονομάζεται κοιλάδα του ποταμού Μοράβα ή Πομόραβλιε. Το Πομόραβλιε σχηματίστηκε σε ένα απολιθωμένο κόλπο όρμο μιας τεράστιας, αρχαίας Παννονικής Θάλασσας που στέγνωσε πριν 200.000 χρόνια. Κατά το μισό περίπου του μήκους του περνάει μέσα από το όμορφο φαράγγι Μπαγκρντάν (Μπαγκρντάνσκα κλισούρα). Κατά τους προηγούμενους αιώνες ήταν γνωστός για τα φαινόμενα σαν ατελείωτα δάση του, αλλά σήμερα δεν έχει σχεδόν τίποτα απομείνει από αυτά τα παλιά δάση. Εκβάλλει στο Δούναβη ανάμεσα στα χωριά Κούλιτς και Ντουμπράβιτσα, στη λεκάνη εξόρυξης άνθρακα του Kόστολατς, ένα από τα δύο μεγάλα ορυχεία της λεκάνης απορροής του (το άλλο είναι η λεκάνη άνθρακα Ρέσαβα, στην κοιλάδα του ομώνυμου δεξιού παραπόταμου του Μεγάλου Μοράβα). Η μέση απορροή Μεγάλου Μοράβα στη συμβολή του στο Δούναβη είναι 255 m³ / s (προερχόμενα 120 m³ / s από το Δυτικό Μοράβα, 100 m³ / s από το Νότιο Μοράβα και 35 m³ / s από τον ίδιο το Μεγάλο Μοράβα).
Παραπόταμοι
Οι παραπόταμοι του Μεγάλου Μοράβα είναι μικροί, ο μεγαλύτερος είναι ο Γιασένιτσα (79 χλμ.) και οι άλλοι σπάνια ξεπερνούν τα 50 χλμ. Δεξιοί παραπόταμοι είναι: οι Γιοβανόβατσκα ρέκα, Τσρνίτσα, Ραβάνιτσα, Ρεσάβα και Ρεσάβιτσα (ή Ρεσάβτσινα). Οι αριστεροί παραπόταμοι είναι περισσότεροι, μεταξύ αυτών οι Kαλένιτσκα ρέκα, Λούγκομιρ, Μπελίτσα, Λεπένιτσα, Ράτσα και Γιασένιτσα. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν πολύ νερό, αλλά σε βροχερά χρόνια είναι γνωστό ότι προκαλούν μεγάλες πλημμύρες, γεγονός που αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για όλο το σύστημα του ποταμού Μοράβα. Προτού συναντήσει τον Δούναβη ο Μεγάλος Μοράβας διχάζεται, δημιουργώντας ένα βραχίονα μήκους 47 χλμ., που ονομάζεται Γέζαβα και εισρέει χωριστά στο Δούναβη, στην πόλη Σμεντέρεβο. Μαζί του ενώνεται ένας μεγαλύτερος (51 χλμ.) ποταμός, ο Ράλια, από τα αριστερά.
Εγγειοβελτιωτικά
Ο Μεγάλος Μοράβας αποτελεί παράδειγμα για μελέτη μαιανδρικού ποταμού. Είχε μήκος 245 χιλιόμετρα, αλλά η απευθείας απόσταση από τις πηγές του μέχρι το Δούναβη είναι μόλις 118 χιλιόμετρα. Ο λόγος μαιανδρισμού του, 118: 245, είναι ένας από τους υψηλότερους στην Ευρώπη.
Η κοίτη του ποταμού έχει πλάτος 80-200 μ. και βάθος έως και 10 μ. Πασίγνωστος για τις πλημμύρες του, ο Μοράβας έχει αλλάξει τη ροή τηου πολλές φορές και οι παλιές καμπύλες του ποταμού έχουν γίνει μικρές λίμνες, γνωστές ως μοράβιστε. Ο Νότιος Μοράβας, με εξαιρετικά υψηλή διάβρωση στη λεκάνη απορροής του, φέρνει τεράστιες ποσότητες λάσπης που ανυψώνει την ποτάμια κοίτη του Μεγάλου Μοράβα, καθιστώντας τις πλημμύρες ακόμη πιο συχνές.
Από το 1966 άρχισαν τεράστια έργα και στα τρία ποτάμια για την αποτροπή μελλοντικών πλημμυρών. Σειρά ταμιευτήρες κατασκευάστηκαν σε παραποτάμους (λίμνες Μπόβαν, Τσέλιε, Γκαζίβοντε, κ.λπ.) και αποκόπηκαν μαίανδροι, ευθυγραμμίζοντας τις ροές των ποταμών, γεγονός που τους κατέστησε βραχύτερους (στην περίπτωση του Μεγάλου Μοράβα, από 245 σε 185 χλμ.). Σχεδιαζόταν να μειωθεί στα 152 χιλιόμετρα και να γίνει πάλι πλωτός.
Συνολικά, έχουν προβλεφθεί 18 ταμιευτήρες, αποκοπή 23 μαιάνδρων, κατασκευή σειράς από αναχώματα και έναρξη εντατικής αναδάσωσης. Ωστόσο από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990, με τις οικονομικές κρίσεις και τους πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, όλα αυτά σταμάτησαν.
Ο Μοράβας και οι παραπόταμοί του εξακολουθούν να πλημμυρίζουν συχνά, έτσι η κοίτη του εξακολουθεί να είναι ρηχή, παρά τις δεκάδες εταιρείες απόληψης χαλικιών σε πόλεις και χωριά κοντά στην ανώτερη ροή του ποταμού (Λόζοβικ, Λουγκάβτσινα, Λούτσιτσα, Βελίκα Πλάνα κ.λπ.).
Πλευσιμότητα
Σήμερα είναι ο Μεγάλος Μοράβας είναι πλωτός για μόλις 3 χλμ. από τις εκβολές του. Στο παρελθόν ήταν πλωτός ως την πόλη Τσούπρια, περίπου στα 3/4 του μήκους της. Αλλά, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η κοίτη του ανυψώνεται δεχόμενη τα υλικά που φέρνει ο Νότιος Μοράβας. Όταν άρχισε το πρόγραμμα των εγγειοβελτιωτικών έργων το 1966, σχεδιαζόταν να γίνει και πάλι πλωτός, στην πρώτη φάση ως την Τσούπρια, και στην επόμενη σε όλο το μήκος του ως το Στάλατς, καθιστώντας τον 100% πλωτό. Καμία από αυτές δεν ολοκληρώθηκε. Από καιρό σε καιρό επανέρχεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης η ιδέα της διάνοιξης της πλωτής διώρυγας Δούναβη-Μοράβα-Αξιού-Αιγαίου. Τα τεχνικά προβλήματα της κατασκευής αυτής της πλωτής οδού θα ήταν τεράστια (ούτε ο Μοράβας ούτε ο Αξιός είναι πλωτός), η χρησιμότητα της δημιουργίας της είναι συζητήσιμη (αν θα γινόταν μεγάλη χρήση της) και πιθανώς θα κόστιζε πάρα πολύ (17 δισεκατομμύρια δολάρια).
Οικισμοί
Παρόλο που η κοιλάδα του Μοράβα ήταν πάντα το πιο πυκνοκατοικημένο τμήμα της Σερβίας, καταστροφικές πλημμύρες εμπόδισαν τους κατοίκους να εγκατασταθούν στις ίδιες τις όχθες του ποταμού. Ο μόνος αστικός οικισμός στις όχθες του ποταμού είναι η Τσούπρια, αλλά συχνά υποφέρει από πλημμύρες (συμπεριλαμβανομένων αρκετών τη δεκαετία του 1990). Άλλοι αστικοί οικισμοί, χτισμένοι λίγο πιο μακριά από τον ίδιο τον ποταμό, είναι οι: Πάρατσιν, Γιάγκοντινα, Μπάτοτσινα, Λάποβο, Σβίλιανατς, Βέλικα Πλάνα, Ποζάρεβατς και Σμεντέρεβο. Μικρότεροι οικισμοί και χωριά είναι: Βάβαριν, Γκλόγκοβατς, Μάρκοβατς, Βέλικο Οράσιε, Μιλόσεβατς και Λόζοβικ.
Παράδοση
Οι Ρωμαίοι τον ονόμαζαν Margus (εκτός από αυτόν, ο Δυτικός Μοράβας ονομαζόταν Brongus και ο Νότιος Μοράβας Angrus). Η σύγχρονη πόλη Τσούπρια υπήρχε τη Ρωμαϊκή εποχή ως Horreum Margi (που σημαίνει "Ο Αμπελώνας του Margus"). Στη Σερβική ιστορία η κοιλάδα του έγινε το λίκνο του σύγχρονου Σερβικού κράτους στις αρχές του 19ου αιώνα (αποκαλούμενη "Μοραβική Σερβία", Moravska Srbija). Πολλά τραγούδια γράφτηκαν για την εξύμνηση του Μοράβα και της γονιμότητά του, αλλά τα περισσότερα μιλούσαν επίσης για τις απώλειες και τις ζημιές που προκαλούσε ο ποταμός κατά τις πλημμύρες. Τραγούδια γράφονται ακόμη και σήμερα γι 'αυτόν, τα πιο διάσημα είναι: Oj Moravo ("Ω Μοράβα"), Moravo, tija reko ("Μοράβα, εσύ ήσυχο ποτάμι"), Uz Moravu vetar duva ("Αέρας φυσάει στο Μοράβα"), Na Moravi vodenica stara ("Παλιός μύλος στη Μοράβα"), Moravac kolo ("Χορός του Μοράβα"), κλπ.
Το Oj Moravo ίσως είναι το πιο χαρακτηριστικό:
'Oj Moravo, moje selo ravno,
Kad si ravno što si vodoplavno
Kiša pade, te Morava dođe,
Te poplavi moje selo ravno
A u selu Jovanove dvore,
I u dvoru Jovanovu ljubu'
Ω Μοράβα, το μικρό μου χωριό,
Αν είναι τόσο μικρό, γιατί το πλημμυρίζεις
Βροχές ήρθαν, έτσι ο Μοράβας ανέβηκε,
Και πλημμύρισε το μικρό μου χωριό
Και στο χωριό πλημμύρισε το σπίτι του Γιόβαν,
Και σ' αυτό, την αγαπημένη του γυναίκα
Παραπομπές
Мала енциклопедија Просвета, Треће издање (1985); Београд: „Просвета“; ISBN 86-07-00001-2, στα σερβικά
Јован Ђ. Марковић (1990): Енциклопедијски географски лексикон Југославије Сарајево: „Свјетлост“; ISBN 86-01-02651-6, στα σερβικά
Ποταμοί της Σερβίας
Παραπόταμοι του Δούναβη
|
89343
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Πέλοπας ο Λακεδαιμόνιος
|
Ο Πέλοπας (; - 206 π.Χ.) ήταν ο προτελευταίος βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης (211 - 206 π.Χ.).
Ήταν από τον οίκο των Ευρυποντιδών, τελευταίος βασιλιάς του οίκου, και γιος του Λυκούργου που τον διαδέχτηκε το 211 π.Χ. Επειδή ήταν ανήλικος επιτροπεύτηκε πρώτα από τον Μαχανίδα που κυβερνούσε τυραννικά. 'Οταν αυτός σκοτώθηκε στην μάχη της Μαντίνειας το 207 π.Χ. ανέλαβε επίτροπος ο Νάβις. Το 206 π.Χ. προκάλεσε το θάνατο τον Πέλοπα και επέβαλε και αυτός τυραννία.
Παραπομπές
Βασιλείς της αρχαίας Σπάρτης
|
47460
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%20%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον
|
Ο Ρόμπερτ Λούις Μπάλφουρ Στήβενσον (Robert Louis Balfour Stevenson, 13 Νοεμβρίου 1850 - 3 Δεκεμβρίου 1894) ήταν Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, μουσικός και ταξιδιωτικός συγγραφέας. Τα πιο διάσημα έργα του είναι Το νησί των θησαυρών, το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ και Η Απαγωγή. Άλλα έργα του είναι Ο Άρχοντας του Μπάλαντρι και Το Μαύρο Βέλος: Μια ιστορία των Δύο Ρόδων.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον ήταν μία λογοτεχνική διασημότητα ενώ σήμερα συγκαταλέγεται στους 26 πιο μεταφρασμένους συγγραφείς στον κόσμο. Τα έργα του έχουν γίνει αντικείμενα θαυμασμού από πολλούς άλλους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Μαρσέλ Προυστ, Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Χένρυ Τζέημς, Τσέζαρε Παβέζε, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Τζακ Λόντον, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ και Τζέιμς Μάθιου Μπάρρυ.
Η ζωή του
Τα παιδικά χρόνια
Ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας στις 13 Νοεμβρίου 1850. Όταν ήταν παιδί είχε εξαιρετικά ευπαθή υγεία σε αντίθεση με την πνευματική και ηθική του κατάσταση. Στις ρωμαλέες και νευρώδεις ιστορίες που έγραψε ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον δεν υπάρχει τίποτε που θα επέτρεπε στον αναγνώστη να υποθέσει ότι οι ατρόμητοι εκείνοι ήρωες είναι δημιουργήματα ενός ανθρώπου που η ζωή του κρεμόταν πάντα από μία λεπτή κλωστή. Από παιδί ακόμα, ο Στήβενσον ήταν διαρκώς άρρωστος και δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο. Τον περισσότερο καιρό ήταν στο κρεβάτι, ενώ η αγαπημένη του μητέρα τού διάβαζε ιστορίες και ποιήματα, προσπαθώντας να αποσπάσει το νου του παιδιού της από τα βάσανα της αρρώστιας. Άλλοτε πάλι η αφοσιωμένη νοσοκόμος Άλισον Κάννιγχαμ (στην οποία οφείλει το όνομά της η Άλισον Γκρέιαμ στο μυθιστόρημα Ο Άρχοντας του Μπάλαντρι), του τραγουδούσε παλιά σκωτσέζικα τραγούδια ή του διάβαζε αποσπάσματα από την Αγία Γραφή. Ο Στήβενσον είχε πολύ ζωηρό μυαλό και άκουγε με λαχτάρα τα σκωτσέζικα παραμύθια που του διάβαζαν. Ποτέ, σ' όλη του τη ζωή, δεν αισθάνθηκε τη χαρά που φέρνει η καλή σωματική υγεία, έγραψε όμως για τα παιδικά του χρόνια τα εξής: "Για μένα η κακή μου υγεία χρονολογείται από τότε που έμενα άγρυπνος στις τρομερές ατέλειωτες νύχτες, ταραγμένος αδιάκοπα από τον πνιχτό εξαντλητικό βήχα και το πρωί παρακαλώντας να κοιμηθώ, μέσα από τα βάθη του τσακισμένου μικρού κορμιού μου".
Τέτοιο περιβάλλον ήταν φυσικό να εμπνέει την ευαίσθητη ψυχή του Στήβενσον. Αργότερα, ως ώριμος πλέον συγγραφέας και ποιητής, έγραψε μία ολόκληρη συλλογή από παιδικά ποιήματα με τον τίτλο "Παιδική Ανθολογία".
Η αλμύρα της θάλασσας, η ομίχλη πάνω από τα έλη, ο αέρας που φυσά από το πέλαγος -όλα αυτά που όμορφα περιγράφει ο συγγραφέας- φαίνονται τόσο αληθινά στον αναγνώστη γιατί είναι ένα κομμάτι από τη ζωή του Στήβενσον. Ο πατέρας του συγγραφέα ήταν ένας Σκωτσέζος μηχανικός και ένα από τα καθήκοντά του ήταν να επιθεωρεί τους φάρους και τα λιμάνια κατά μήκος των άγριων ακτών της Σκωτίας. Συχνά έπαιρνε μαζί και το γιο του. Έτσι, πολλά γεγονότα από τη ζωή του πατέρα του έγιναν αργότερα οι περιπέτειες των αμέτρητων ηρώων που ζουν μέσα στις ιστορίες του.
Εκπαίδευση
Ο Στήβενσον σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, στη Σκωτία, αλλά πολύ σύντομα εγκατέλειψε την επιστήμη του αφού η υγεία του δεν του επέτρεψε να γίνει μηχανικός σαν τον πατέρα του. Έτσι αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Ταξίδεψε σε διάφορα μέρη προσπαθώντας να βρει έναν τόπο με κλίμα ευνοϊκό για την υγεία του και πολλά από τα έργα του είναι καρπός των ταξιδιών αυτών.
Γάμος
Το 1876 ο Στήβενσον γνώρισε τη Φάννυ Όσμπορν και πολύ σύντομα ήταν ερωτευμένος μαζί της. Αλλά η νεαρή και όμορφη αυτή κυρία, που ήταν χήρα με μία κόρη (Ίζομπελ) και δύο γιους (Λόυντ και Χέρβεϋ, ο οποίος είχε πεθάνει το 1875), έφευγε σε λίγο για την Αμερική. Ο Στήβενσον δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά και όταν μία μέρα πληροφορήθηκε ότι η Φάννυ ήταν άρρωστη στο σπίτι της, στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, δεν δίστασε να διασχίσει τον ωκεανό και ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο για να πάει να τη δει. Η δοκιμασία ενός τέτοιου ταξιδιού ήταν η χαριστική βολή για την κλονισμένη υγεία του.
Ο Στήβενσον ταξίδεψε κατά τη δύση, στο ζωηρό βουνίσιο κλίμα πέρα από το Μόντερεϋ (Καλιφόρνια) και εκεί μια μέρα λιποθύμησε σε μια έρημο. Δύο νύχτες πέρασε σε κωματώδη κατάσταση μέσα στην ερημιά και σίγουρα θα πέθαινε αν δεν τον έβλεπαν δύο βοσκοί που φύλαγαν ένα κοπάδι γίδια. Οι βοσκοί τον σήκωσαν στην πλάτη τους, τον πήγανε στην καλύβα τους και τον περιποιήθηκαν αρκετές εβδομάδες, ώσπου το ακατανίκητο πνεύμα του τον έκανε να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Σ' αυτές τις εβδομάδες που πέρασε με τους γιδοβοσκούς ο Στήβενσον δούλεψε σκληρά γράφοντας, μα δεν έμενε ευχαριστημένος. Έγραψε σ' ένα φίλο του: "Είναι κάτι μέσα μου που αξίζει να το ειπώ, μα δεν μπορώ να βρω ακόμη τι ακριβώς είναι αυτό το κάτι".
Το 1880 ο Στήβενσον και η Όσμπορν παντρεύτηκαν και μαζί με τα παιδιά που είχε από τον πρώτο της γάμο η Φάννυ, γύρισαν στη Σκωτία.
Ο Στήβενσον και ο Λόυντ έγιναν καλοί φίλοι και ο συγγραφέας τού έλεγε ιστορίες με τις ώρες. Ένα βράδυ, για να διασκεδάσει τον Λόυντ, ο Στήβενσον σχεδίασε έναν ωραίο χάρτη και άρχισε να του λέει ένα παράξενο παραμύθι για πειρατές, θαμμένους θησαυρούς, ναυάγια και ανταρσίες. Ο Λόυντ άκουγε χωρίς να παίρνει ανάσα ως το τέλος και τότε κοιτάζοντας το καλοσυνάτο πρόσωπο του πατριού του ρώτησε: "Γιατί λοιπόν δεν γράφετε μιαν ωραία ιστορία σαν αυτή;". Έτσι γεννήθηκε η συναρπαστική ιστορία του Τζιμ Χώκινς, του γιατρού Λάιβζυ και του Τζον Σίλβερ στο Νησί των Θησαυρών.
Ακόμη κι αν δεν έγραφε κανένα άλλο έργο ο Στήβενσον, έφτανε το Νησί των Θησαυρών για να του εξασφαλίσει μια παντοτινή θέση στη λογοτεχνία. Ύστερα από δύο χρόνια ακολούθησε η ιστορία του Δόκτορα Τζέκυλ και του κυρίου Χάυντ. Έπειτα ο συγγραφέας πρόσφερε στον κόσμο την Απαγωγή, το μυθιστόρημα που πολλοί κριτικοί θεωρούν ως το αριστούργημά του.
Το γράψιμο του Στήβενσον είναι ανάλαφρο και μερικές φορές χαρούμενο καθώς κυλά χωρίς καμιά προσπάθεια ή επιτήδευση. Ο ίδιος ομολόγησε ότι το κατάφερε αυτό μόνο μετά από επίμονες προσπάθειες πολλών ετών.
Το κλίμα στη Σκωτία αποδείχθηκε ολέθριο για την υγεία του Στήβενσον και ο συγγραφέας ξανάρχισε πάλι τα ταξίδια του, αυτή τη φορά μαζί με την οικογένειά του. Όταν έγινε 37 ετών ο Στήβενσον έφυγε μαζί με την οικογένειά του για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πέρασε ένα χειμώνα στη λίμνη Σάρανακ στα όρη Αντιρόντακ, προσπαθώντας να βελτιώσει την υγεία του.
Τον Ιούνιο του 1888, ο Στήβενσον ταξίδεψε στα νησιά Σαμόα, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα το 1890 καθώς ήταν ό,τι χρειαζόταν για την υγεία του. Οι ιθαγενείς τον ονόμασαν "Τουγιτάλα", δηλαδή "παραμυθά", και τον έκαναν αρχηγό μιας φυλής. Εκεί έζησε και έγραψε επί τέσσερα χρόνια. Στις 3 Δεκεμβρίου 1894, τρεις εβδομάδες έπειτα από την 44η επέτειο των γενεθλίων του, ο Στήβενσον πέθανε ξαφνικά, όχι από την αρρώστια που καταπολέμησε σ' όλη του τη ζωή αλλά από αποπληξία. Είχε αγαπήσει με όλη του την καρδιά το όμορφο νησί και οι ιθαγενείς τον λάτρευαν. Όταν πέθανε, πομπή ιθαγενών συνόδευσε τη σορό του μέχρι την κορυφή ενός λόφου όπου και τάφηκε, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία. Στην ταφόπλακα, του χάραξαν τον επιτάφιο που έγραψε ο ίδιος ο Στήβενσον:
"Κάτω απ' τον πλατύ, τον έναστρο ουρανόσκάψετε μνήμα κι άστε να ξεκουραστών.Χαρούμενα όπως έζησαέτσι πεθαίνω με χαρά.Στο μνήμα να χαράξετε θέλω τα λίγα λόγια αυτά:Κείτεται εδώ όπου τόσο λαχταρούσεγια νάβρη μιαν ημέρα τη θανή.Και βρήκε σπίτι ο ναύτης, ο ταξιδευτήςΣπίτι ο κυνηγός και των βουνών ο εραστής."
Μνημεία
Ένα μπρούτζινο ανάγλυφο μνημείο του Στήβενσον, που σχεδίασε ο Αμερικανός γλύπτης Ωγκάστους Σαιντ-Γκώντεν το 1904, έχει τοποθετηθεί στον Καθεδρικό του Αγίου Τζάιλς στο Εδιμβούργο. Μία μικρογραφία αυτού του μνημείου, που απεικονίζει τον Στήβενσον με ένα τσιγάρο ανά χείρας αντί της συγγραφικής του πένας, αποκτήθηκε από τον Ρόουζ Στέντις Νίκολς, αρχιτέκτονα τοπίου, ειρηνιστή και υπέρμαχο των δικαιωμάτων των γυναικών, από τη Βοστώνη. Εκτίθεται από το Μουσείο του Οίκου Νίκολς στο Μπήκον Χιλλ.
Άλλο ένα μνημείο στο Εδιμβούργο βρίσκεται στους Κήπους της οδού Πρίνσεζ κάτω από το Κάστρο του Εδιμβούργου. Πρόκειται για μία απλή όρθια πέτρα, όπου ο γλύπτης Ίαιν Χάμιλτον Φίνλεϋ το 1987, χάραξε το εξής: "ΡΛΣ - Άνθρωπος των Γραμμάτων 1850 - 1894". Το 2013 πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος του Στήβενσον, που απεικονιζόταν ως παιδί με το σκύλο του, έξω από την εκκλησία της ενορίας του Κόλιντον, από τον συγγραφέα Ίαν Ράνκιν. Το άγαλμα φιλοτέχνησε ο γλύπτης Άλαν Χέρριοτ, ενώ τα χρήματα που απαιτήθηκαν για την ανεγέρσή του, συγκεντρώθηκαν από το Ταμείο Διαφύλαξης της Κοινότητας του Κόλιντον.
Το 1994, για να τιμηθεί η 100η επέτειος από το θάνατο του Στήβενσον, η Βασιλική Τράπεζα της Σκωτίας, εξέδωσε σειρά αναμνηστικών χαρτονομισμάτων της μίας λίρας, που απεικόνιζαν μία πένα με φτερό και την υπογραφή του Στήβενσον από την μπροστινή πλευρά και το πρόσωπό του από την οπίσθια. Δίπλα από το πορτραίτο του Στήβενσον απεικονίζονται σκηνές από ορισμένα από τα βιβλία του, όπως και το σπίτι του στη Δυτική Σαμόα. Εκδόθηκαν δύο εκατομμύρια χαρτονομίσματα, το κάθε ένα με σειραϊκό αριθμό που ξεκινούσε με τα γράμματα «RLS». Το πρώτο χαρτονόμισμα εστάλη στη Σαμόα, για την επέτειο της εκατονταετηρίδας, στις 3 Δεκεμβρίου 1994.
Η Επιχείρηση του Μπόρνμουθ το 1957 σχεδίασε έναν κήπο στη μνήμη του Στήβενσον, στο μέρος που βρισκόταν το σπίτι «Σκέρρυβορ», όπου διέμενε στο Ουέστμπορν από το 1885 ως το 1887. Ένα άγαλμα του φάρου του Σκέρρυβορ βρίσκεται σήμερα σε αυτή τη θέση.
Τουλάχιστον δύο σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στις Η.Π.Α. φέρουν το όνομα του, στο Φράιντλεϋ της Μιννεσότα και στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια. Το Σχολείο Στήβενσον στην Πεμπλ Μπιτς της Καλιφόρνια, ιδρύθηκε το 1952 και λειτουργεί ακόμη ως προπαρασκευαστικό σχολείο για το κολλέγιο. Στο πολιτειακό πάρκο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, κοντά στην Καλιστόγκα της Καλιφόρνια, βρίσκεται η τοποθεσία όπου ο συγγραφέας και η Φάννυ πέρασαν το μήνα του μέλιτος το 1880.
Σύγχρονη αντίληψη
Ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον υπήρξε πολυγραφότατος. Οι ιστορίες και οι χαρακτήρες που έπλασε, όπως ο πειρατής με το ξύλινο πόδι και τον παπαγάλο, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στους πολυπληθείς αναγνώστες του σε όλο τον κόσμο. Ο Στήβενσον ήταν διασημότητα στην εποχή του, αλλά με την άνοδο της σύγχρονης λογοτεχνίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα θεωρούνταν συγγραφέας δευτέρας διαλογής, σχετιζόμενος μόνο με παιδική λογοτεχνία και λογοτεχνία τρόμου. Μεγάλες μορφές της λογοτεχνίας, όπως η Βιρτζίνια Γουλφ (κόρη του μέντορά του Λέσλι Στήβεν) όπως και ο σύζυγός της Λέοναρντ, τον καταδίκασαν στη λήθη, εξαιρώντας τον από τον κανόνα της διδακτέας σε σχολεία λογοτεχνίας. Ο αποκλεισμός του έφτασε στα άκρα όταν στα 1973, η 2.000 σελίδων Ανθολογία Αγγλικής Λογοτεχνίας της Οξφόρδης ούτε καν τον ανέφερε. Επιπλέον απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στον Στήβενσον από την Ανθολογία Αγγλικής Λογοτεχνίας του Νόρτον από το 1968 ως το 2000 (1η-7η έκδοση), αναφέροντάς τον για πρώτη φορά στην 8η έκδοση (2006). Το τέλος του 20ου αιώνα έγινε το εφαλτήριο για μία επανεκτίμηση του Στήβενσον ως λογοτέχνη μεγάλου βεληνεκούς και ανάλογης οξυδέρκειας, ενός θεωρητικού της λογοτεχνίας, δοκιμιογράφου και κοινωνικού κριτικού, μάρτυρα της αποικιακής ιστορίας της Πολυνησίας και ανθρωπιστή. Ήδη από το 1965 η πλάστιγγα είχε γείρει: ο Ρότζερ Λάνσλυν Γκριν, ένας από την ομάδα Φίλων Λογοτεχνίας της Οξφόρδης και συγγραφέας της "Εποχής των Αφηγητών" μαζί με τον Χένρυ Ράιντερ Χάγκαρντ, τον επαινούσε ως συγγραφέα σταθερά υψηλού επιπέδου "λογοτεχνικών δεξιοτήτων και τρομερού μυθοπλαστικού δυναμικού". Πλέον έχει επανεκτιμηθεί ως ισάξιος συγγραφέων όπως ο Τζόζεφ Κόνραντ (τον οποίο επηρέασε με τα μυθιστορήματά του στις θάλασσες του Νότου) και ο Χένρυ Τζέημς, ενώ επιπλέον, ακαδημαϊκές μελέτες και οργανισμοί έχουν τον Στήβενσον ως κεντρικό αντικείμενο. Όποια και αν είναι η αποδοχή της ακαδημαϊκής κοινότητας, ο Στήβενσον παραμένει δημοφιλής παγκοσμίως. Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων της UNESCO "Μεταφραστικό Ευρετήριο", κατατάσσεται στον 26ο πιο μεταφρασμένο συγγραφέα του κόσμου, μπροστά από άλλους συγγραφείς του 19ου αιώνα.
Χειρόγραφα
Τα μισά από τα πρωτότυπα χειρόγραφα του Στήβενσον έχουν χαθεί, συμπεριλαμβανομένων αυτών του Νησιού των Θησαυρών, του Μαύρου Βέλους και του Άρχοντα του Μπάλαντρι. Οι κληρονόμοι του Στήβενσον, πούλησαν τα έγγραφά του κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου· πολλά από τα χειρόγραφα του Στήβενσον δημοπρατήθηκαν το 1918.
Μουσικές συνθέσεις
Πέρα από το παίξιμο του πιάνου και του πλαγίαυλου, ο Στήβενσον έγγραψε 123 πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις, συμπεριλαμβανομένων σόλο, ντουέτων, τρίων και κουαρτέτων, για διάφορους συνδυασμούς πλαγίαυλου (φλάουτου), κλαρινέτου, βιολιού, κιθάρας, μαντολίνου και πιάνου. Τα έργα του συμπεριλαμβάνουν δέκα τραγούδια βασισμένα στα ποιήματά του με πρωτότυπες ή ενορχηστρωμένες μελωδίες. Το 1968 ο Ρόμπερτ Χιούζ, διασκεύασε μία σειρά έργων του Στήβενσον, για ορχήστρα δωματίου, που περιόδευσε στη Βορειοδυτική Αμερική.
Ελληνικές μεταφράσεις
Treasure island (Το νησί των θησαυρών, 1883):
μτφ. Μαργαρίτα Λυμπεράκη (εκδ. "Οι Φίλοι Του Βιβλίου", 1946)
μτφ. Καίσαρ Εμμανουήλ (εκδ. "Ατλαντίς", 1955)
μτφ. Φώτης Κόντογλου (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1988)
The strange case of Dr Jekyll and Mr Hyde (Δόκτωρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ, 1886):
μτφ. Λιλίκα Τσουκαλά (εκδ. "Άγκυρα", 1968)
μτφ. Θόδωρος Καλοπίσης (εκδ. "Αίολος" 1980), η έκδοση περιέχει και το διήγημα «Η Τζάνετ η σβερκοτσακισμένη» ("Thrawn Janet")
μτφ. Βασίλης Καλλιπολίτης (εκδ. "Γκοβόστης", 1991)
μτφ. Ανδρέας Αποστολίδης (εκδ. "Πατάκης", 1992)
μτφ. Σπάρτη Γεροδήμου (εκδ. "Ερατώ", 2019)
Kidnapped (Οι περιπέτειες του Νταίηβιντ Μπάλφουρ - Απαγωγή, 1886): μτφ. Μπάμπης Λυκούδης (εκδ. "Οδυσσέας", 1981)
The Black Arrow: a tale of the Two Roses (Το Μαύρο Βέλος: μια ιστορία των Δύο Ρόδων, 1888): μτφ. Δημήτρης Κορίνης (εκδ. "Αστήρ")
The Master of Ballantrae (Ο Άρχοντας του Μπαλαντρέ, 1889): μτφ. Βασίλης Καλλιπολίτης (εκδ. "Γκοβόστης", 1991)
Catriona (David Balfour) (Οι περιπέτειες του Νταίηβιντ Μπάλφουρ - Κατριόνα, 1893): μτφ. Μπάμπης Λυκούδης (εκδ. "Οδυσσέας", 1982)
The ebb-tide (Η άμπωτη, 1894): μτφ. Γιάννης Λάμψας ως «Οι τυχοδιώκτες» (εκδ. "Printa", 1995)
New Arabian Nights: The suicide club (Νέες Αραβικές Νύχτες: Η λέσχη της αυτοκτονίας, 1882, διηγήματα): μτφ. Τάσος Δενέγρης (εκδ. "Άγρα", 1985)
New Arabian Nights: The diamond of Rahja (Νέες Αραβικές Νύχτες : Το διαμάντι του μαχαραγιά, 1882, διηγήματα): μτφ. Λιλίκα Τσουκαλά (εκδ. "Άγκυρα")
More New Arabian Nights: The dynamiter (Κι άλλες Νέες Αραβικές Νύχτες : Ο δυναμιτιστής, 1885, διηγήματα): Παλμύρα Ισμυρίδου (εκδ. "Άγρα", 1995)
The bottle imp, Markheim, The body snatcher (Το Πνεύμα της Μποτίλιας - Μάρκχαϊμ - Ο τυμβωρύχος, 1893):
μτφ. Ελισάβετ Πορπόρη («Το πνεύμα του μπουκαλιού», εκδ. "Γράμματα", 1982)
μτφ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου («Ο τυμβωρύχος», εκδ. "Πατάκης", 1996)
μτφ. Σπάρτη Γεροδήμου («Μάρκχαϊμ και άλλες ιστορίες μυστηρίου και τρόμου», εκδ. "Ερατώ", 2019)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έργα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, στο The Online Books Page
|
142966
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CE%B9%20%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Μελιδόνι Κοζάνης
|
Το Μελιδόνι είναι οικισμός που βρίσκεται περίπου έξι (6) χιλιόμετρα βόρεια από τη Νεάπολη Κοζάνης, σε ένα φυσικό κοίλωμα στην ανατολική όχθη του ποταμού Αλιάκμονα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 38 κάτοικους.
Παλιότερα βρισκόταν βορειοανατολικά της σημερινής τοποθεσίας και είχε την ονομασία Κουτσούφλιανη. Μάλιστα το επίθετο πολλών κατοίκων του είναι «Κουτσουφλιανιώτης». Εικάζεται ότι εκεί έζησε ένας βασιλιάς Μήδας και ότι το χωριό ονομαζόταν Νικομήδεια.
Ως το Μεσοπόλεμο το χωριό ευημερούσε, καθώς η γεωργία και η κτηνοτροφία επέφεραν ακόμη κέρδη. Από την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου ως τη λήξη του Εμφύλιου Πολέμου, η οικονομική συρρίκνωση ήταν τεράστια. Αυτή ήταν και η αιτία που περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους έγιναν οικονομικοί μετανάστες. Η Γερμανία, η Αυστραλία, αλλά και η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη δέχτηκαν τους περισσότερους ξενιτεμένους. Σήμερα το χωριό αριθμεί πενήντα περίπου κατοίκους.
Η εκκλησία στην είσοδο του χωριού είναι Τα Εισόδια της Θεοτόκου και χτίστηκε με την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1913.
Μερικές τοποθεσίες του χωριού είναι τα Μικρά Κουλούρια και τα Μεγάλα Κουλούρια, όπου σχηματίζονται «κουλούρια» από την πορεία της κοίτης του ποταμού Αλιάκμονα, η Τζάκινα (το δάσος του χωριού), τα Καράβια και το Κουκούλι (ο λόφος ανατολικά του χωριού).
Για να το επισκεφθεί κάποιος από τη Νεάπολη θα κατευθυνθεί προς Καστοριά και σε πέντε περίπου χιλιόμετρα υπάρχει διασταύρωση για το χωριό.
Ιστορικά στοιχεία
Σ' ένα τραπεζοειδές ύψωμα, που βρίσκεται σε 700 με 800 μ. νοτιοανατολικά του χωριού, έχουν διαπιστωθεί ίχνη οικισμού των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Η ίδρυσή του θα πρέπει να σχετιστεί με τον έλεγχο ενός σημαντικού αρχαίου δρόμου που έφερνε από την Ελιμιώτιδα στην Ορεστίδα.
Παραπομπές
Δήμος Βοΐου
Χωριά του νομού Κοζάνης
|
15889
|
https://el.wikipedia.org/wiki/420%20%CF%80.%CE%A7.
|
420 π.Χ.
|
Γεγονότα
Στην Αθήνα παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο η τραγωδία του Ευριπίδη Ανδρομάχη και ίσως και η (χαμένη σήμερα) τραγωδία του Φαέθων.
Οι Σπαρτιάτες ντροπιάζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες από την Ήλιδα.
Ο νεαρός και δημοφιλής Αλκιβιάδης εκλέγεται «Στρατηγός» (ένας από το διοικητικό συμβούλιο των δέκα στρατηγών) και αρχίζει να κυριαρχεί στην αθηναϊκή ζωή και πολιτική. Η Τετραμερής Συμμαχία των Αθηναίων, των Αργείων, της Μαντίνειας και της Ήλιδας, που οργανώθηκε από τον Αλκιβιάδη εναντίον του Νικία, έρχεται αντιμέτωπη με τη συμμαχία Σπάρτης-Βοιωτίας.
Θάνατοι
Πρωταγόρας, Έλληνας προσωκρατικός φιλόσοφος (προσεγγιστική χρονολογία, γενν. 490 π.Χ.)
Έτη
|
76655
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Handelsblatt
|
Handelsblatt
|
Η Handelsblatt είναι καθημερινή οικονομική εφημερίδα του Ομίλου Holzbrink στη Γερμανία. Ιδρύθηκε το 1946 και έχει την έδρα της στo Ντύσσελντορφ. Συνεργάζεται με το The Wall Street Journal και έχει κυκλοφορία πάνω από 140.000 φύλλα καθημερινά και πάνω από 87.000 συνδρομητές.
Από το 2005 εκδίδει το δωρεάν Διαδικτυακό λεξικό οικονομίας WirtschaftsWiki.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος εφημερίδας
Επίσημος ιστότοπος οικονομικού λεξικού
Οικονομικές εφημερίδες και περιοδικά
Εφημερίδες με τόπο έκδοσης το Ντύσσελντορφ
Εφημερίδες στη γερμανική γλώσσα
|
836754
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B5%20%CE%A1%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B1
|
Νογκαρόλε Ρόκκα
|
Το Νογκαρόλε Ρόκκα (ιταλικά: Nogarole Rocca) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Βερόνας, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Βερόνας
|
692053
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82%20%28%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%2C%201966%29
|
Επικίνδυνες Αποστολές (τηλεοπτική σειρά, 1966)
|
Οι Επικίνδυνες Αποστολές (αγγλικά: Mission Impossible) ήταν αμερικανική τηλεοπτική σειρά κατασκοπείας και δράσης που δημιουργήθηκε από τον Μπρους Γκέλερ για το τηλεοπτικό δίκτυο CBS και διήρκεσε συνολικά επτά σεζόν (1966-1973). Την μουσική σύνθεση της ανέλαβε ο Λάλο Σίφριν. Στην πρώτη σεζόν πρωταγωνίστησε ο Στίβεν Χιλ στον ρόλο του Νταν Μπριγκς. Από τη δεύτερη σεζόν και μετά πρωταγωνίστησε ο Πίτερ Γκρέιβς στον ρόλο του Τζιμ Φελπς.
Η σειρά χρηματοδοτήθηκε και γυρίστηκε από την Desilu Productions και προβλήθηκε στο CBS από τον Σεπτέμβριο του 1966 έως τον Μάρτιο του 1973. Αναβίωσε το 1988 για δύο σεζόν στο ABC, διατηρώντας μόνο τον Πίτερ Γκρέιβς στο καστ. Ενέπνευσε επίσης μια σειρά κινηματογραφικών ταινιών με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ που ξεκίνησε το 1996.
Περιγραφή σειράς
Η σειρά ακολουθεί τις αποστολές της Ομάδας Επικίνδυνων Αποστολών (IMF), μιας μικρής ομάδας μυστικών κυβερνητικών πρακτόρων που χρησιμοποιούνται για κρυφές αποστολές εναντίον δικτάτορων, παράνομων οργανώσεων και (κυρίως σε μεταγενέστερα επεισόδια) αφεντικά του εγκλήματος.
Οι ταυτότητες των ανώτερων κλιμάκιων του οργανισμού που επιβλέπουν την Ομάδα δεν αποκαλύπτονται ποτέ. Μόνο μερικά κρυμμένα κομμάτια πληροφοριών παρέχονται κατά τη διάρκεια της ζωής της σειράς, όπως στην αποστολή της τρίτης σεζόν "Nicole", όπου ο αρχηγός της ΟΕΑ δηλώνει ότι οι οδηγίες του προέρχονται από το "Division Seven". Στην αναβίωση της δεκαετίας του 1980, προτείνεται ότι η ΟΕΑ είναι μια ανεξάρτητη υπηρεσία της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό υπονοείται από το γεγονός ότι προς το τέλος των ηχοφραφημένων μηνυμάτων, ο αφηγητής περιλαμβάνει το απόσπασμα: "Όπως πάντα, σε περίπτωση που εσύ ή οποιαδήποτε μέλος από την ΟΕΑ πιαστεί ή σκοτωθεί, ο Υπουργός θα αρνηθεί οποιαδήποτε γνώση των ενεργειών σας"
Θεωρητικά, ο Μπριγκς και ο Φελπς είναι τα μόνα μέλη πλήρους απασχόλησης της Ομάδας Επικίνδυνων Αποστολών. Δεδομένου ότι η σειρά είχε αρχικά σχεδιαστεί, να σχηματίστουν ομάδες αποτελούμενες από πράκτορες μερικής απασχόλησης που προέρχονταν από διάφορα επαγγέλματα, επιλέγοντας τους χειριστές τους βάσει των ιδιαίτερων δεξιοτήτων που απαιτούνται για την κάθε αποστολή. Στην πράξη, ωστόσο (ειδικά μετά την πρώτη σεζόν), ο Μπριγκς και ειδικά ο Φελπς θα επέλεγαν την ίδια βασική ομάδα τριών ή τεσσάρων πρακτόρων για κάθε αποστολή, οδηγώντας τους να θεωρούνται de facto πράκτορες πλήρους απασχόλησης της Ομάδας Επικίνδυνων Αποστολών. Ακόμα, πολλά επεισόδια περιλαμβάνουν επίσης διασήμους ηθοποίους που παίζουν εφάπαξ επιπλέον πράκτορες που έχουν ειδικές δεξιότητες.
Πράκτορες ΟΕΑ
Η τακτική σύνθεση των πρακτόρων κατά την πρώτη σεζόν αποτελούταν από:
Την Σίναμον Κάρτερ (Μπάρμπαρα Μπέιν), κορυφαίο μοντέλο μόδας και ηθοποιός
Τον Μπάρναρντ "Μπάρνεϊ" Κόλιερ (Γκρεγκ Μόρις), μηχανικό και ηλεκτρονική ιδιοφυΐα και ιδιοκτήτης της Collier Electronics
Τον Ουίλιαμ "Γουίλι" Αρμιτάζ (Πίτερ Λούπος), έναν παγκόσμιο αρσιβαρίστα
Τον Ρόλλιν Χαντ (Μάρτιν Λάνταου), ηθοποιό, καλλιτέχνη μακιγιάζ, μάγος και «άνθρωπος ενός εκατομμυρίων προσώπων».
Καστ σειράς
Ο Λάνταου και η Μπέιν αποχώρησαν μετά την τρίτη σεζόν της σειράς. Στην τέταρτη σεζόν, ο Λέοναρντ Νίμοϊ εντάχθηκε στο καστ. Αργότερα τα μέλη του καστ περιλάμβαναν την Λι Μεριγουέδερ (η οποία πρωταγωνίστησε σε 8 επεισόδια ως Τρέισι), την Λέσλι Αν Γουόρεν ως Ντέινα Λάμπερτ, τον Σαμ Έλιοτ ως δρα Νταγκ Ρόμπερτ και την Λίντα Ντέι Τζορτζ ως Κέισι.
Επισκόπηση σειράς
Βραβεία & Υποψηφιότητες
Emmy
Χρυσές Σφαίρες
Edgar
Καλύτερο επεισόδιο σε τηλεοπτική σειρά – Τζέρομ Ρος, για την "Επιχείρηση Ρόγκος", 1967
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
.
.
.
—memorabilia of the show, such as Dell comics, toys, posters &c.
.
Επικίνδυνες Αποστολές (1966)
Επικίνδυνες Αποστολές
|
147104
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Κώστας Γεωργουσόπουλος
|
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος (ή με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης) (1937) είναι Έλληνας συγγραφέας και κριτικός θεάτρου.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Λαμία το 1937. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας) και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δασκάλους του τους Δημήτρη Ροντήρη και Γιάννη Σιδέρη. Εργάστηκε στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. Το 1978 ανέλαβε, κατόπιν ανάθεσης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την επιμέλεια του βιβλίου Δραματική ποίηση, που αποτέλεσε επί είκοσι πέντε χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια. Από το 2003 είναι πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικού Μουσείου. Στο δημοψήφισμα του 2015 υποστήριξε το ''Ναι''.
Διακρίσεις - Βραβεία
Το 2008 του απενεμήθη το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Επίσης, το 2006 το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά από πρωτοβουλία του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορά του.
Το 1986, για τo έργo του Τα μετά το θέατρο, έλαβε το 1ο Κρατικό Βραβείο δοκιμίου, ενώ για το έργο Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Για το σύνολο του έργου του έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών (2000).
Σταδιοδρομία
Μπήκε στον στίβο της θεατρικής κριτικής το 1971 από τις στήλες της εφημερίδας Το Βήμα και συνέχισε στην εφημερίδα Τα Νέα, όπου εργάζεται ως κριτικός και επιφυλλιδογράφος μέχρι σήμερα, ενώ εκτάκτως συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.
Έργα
Κριτικά δοκίμια, επιφυλλίδες και σχόλιά του έχουν κυκλοφορήσει στους εξής τόμους: Κλειδιά και κώδικες θεάτρου, Ι, Αρχαίο δράμα, 1982, ΙΙ, Ελληνικό Θέατρο, 1984, Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου, 1984, Τα μετά το θέατρο, 1985, Προσωπολατρία, 1992, Θίασος Ποικιλιών, 1993, Νήμα της στάθμης, 1996, Παγκόσμιο θέατρο, 1, Από τον Μένανδρο στον Ίψεν, 1998, Παγκόσμιο θέατρο, 2, Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ, 1999, Παγκόσμιο θέατρο, 3, Από τον Μίλλερ στον Μύλλερ, 2000.
Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Αμήχανον Τέχνημα, 1971, 1980 (μαζί με την Παράβαση), τα διηγήματα Η Καμπάνα - Οδάξ, 1985, και τη συλλογή τραγουδιών τα οποία έχουν μελοποιήσει γνωστοί συνθέτες (Χρονικό, Η μεγάλη αγρυπνία, Ιθαγένεια, Ανεξάρτητα τραγούδια, 1980). Επίσης με το ίδιο ψευδώνυμο υπογράφει το μεταφραστικό έργο του, που έχει ως άξονα το αρχαίο δράμα.
Έχει μεταφράσει τα ακόλουθα έργα:
Αισχύλος: Ικέτιδες, Ορέστεια, Προμηθέας Δεσμώτης, Επτά επί Θήβας
Σοφοκλής: Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Τραχίνιες, Οιδίπους Τύραννος, Οιδίπους επί Κολωνώ, Αίας
Ευριπίδης: Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Βάκχες, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Εκάβη (τραγωδία), Κύκλωψ (Σατυρικό Δράμα), Ελένη (τραγωδία), Ανδρομάχη, Τρωάδες (τραγωδία)
Αριστοφάνης: Λυσιστράτη, Πλούτος, Θεσμοφοριάζουσες, Εκκλησιάζουσες, Νεφέλες, Ιππής
Μολιέρος: Ταρτούφος
Από το 1990 διδάσκει ως επιστημονικός συνεργάτης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έχει διατελέσει πρόεδρος του Δ.Σ. στο Εθνικό Θέατρο και επί μία εικοσαετία πρόεδρος της Επιτροπής Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών Αρχαίου Ελληνικού Δράματος «Δεσμοί» και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του.
Από το 2013 είναι διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου
Αναφορές
Αισχύλια
Διαπολιτισμός
The Land of Gods
TA NEA
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Εθνικό Θέατρο
Παραπομπές
Πηγές
Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Υπουργείο Πολιτισμού
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Ο Κ. Γεωργουσόπουλος - (Κ. Χ. Μύρης) - "Ευθέως"
Κώστας Γεωργουσόπουλος στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Έλληνες κριτικοί του θεάτρου
Έλληνες συγγραφείς
Βραβευμένοι με Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας
Απόφοιτοι του Ωδείου Αθηνών
|
536222
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%82%20%CE%BF%20%CE%93%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Φριτς ο Γάτος
|
Ο Φριτς ο Γάτος (αγγλικά: Fritz the Cat) είναι χαρακτήρας που πρωταγωνίστησε στο ομώνυμο κόμικ στριπ του Αμερικανού Ρόμπερτ Κραμπ. Πρωτοεμφανίστηκε τον Ιανουάριο του 1965 στο περιοδικό Help! και έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες των underground κόμικς της δεκαετίας του 1960. Ήταν ένας εγωκεντρικός και ηδονιστής γάτος, χωρίς ίχνος ηθικής. Το 1972, κυκλοφόρησε η ταινία Φριτς ο Πονηρόγατος, σε σκηνοθεσία του Ραλφ Μπάκσι, την οποία ο Κραμπ θεώρησε ντροπιαστική.
Στα ελληνικά, κάποιες από τις ιστορίες του Φριτς κυκλοφόρησαν το 1982 σε άλμπουμ από την Μαμουθκόμιξ.
Παραπομπές
Σατιρικά κόμικς
Αμερικανοί χαρακτήρες κόμικς
Κόμικς που έγιναν ταινίες κινουμένων σχεδίων
Φανταστικές γάτες
|
178071
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%82
|
Άγγελος Λάσκαρις
|
Ο Άγγελος Λάσκαρις ήταν Έλληνας λόγιος του 16ου αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία
Πατέρας του ήταν ο Ιάνος. Έζησε ελεύθερο βίο και κατά τον Παπαδόπουλο επιβάρυνε την οικογένειά του λόγω άσκοπων και νεανικών παρεκτροπών. Έγινε όμως μεγάλος λόγιος και εξέδωσε στο Παρίσι παρά του Ιακώβου Οπωρινού την Συλλογή των Ελληνικών και Λατινικών επιγραμμάτων του πατέρα του (1537) και την λατινική μετάφραση μερικών Κεφαλαίων του Πολυβίου (Περί της των οπλιτών καταστάσεως).
Στην έκδοση των επιγραμμάτων υπάρχει επιστολή του Ιακώβου Τουζάνου, μαθητή του Ιάνου που διευθύνεται στον Άγγελο Λάσκαρι.
Πηγές
Έλληνες λόγιοι του 16ου αιώνα
|
605631
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%20%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BA%20%28%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%29
|
Αμπού Καβούκ (συνοικία Λευκωσίας)
|
To Αμπού Καβούκ είναι συνοικία του Δήμου Λευκωσίας. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, η διοικητική έκταση της συνοικίας δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Τα εδάφη αυτά ανήκουν εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκουν στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
Τοποθεσία
Στα βόρεια συνορεύει με τη Νεάπολη, στα ανατολικά με τον Άγιο Λουκά, στα νότια με το Αμπντί Τσαούς και στα δυτικά με τον Ιμπραχίμ Πασά.
Πληθυσμός
Το Αμπού Καβούκ απογραφόταν ξεχωριστά σε μερικές από τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο. Στις απογραφές του 1931, του 1960 και του 1973 δεν απογράφεται ξεχωριστά. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στη συνοικία από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος της δεν ελέγχεται από αυτήν. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του Αμπού Καβούκ όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού στις οποίες εμφανίζεται.
Παραπομπές
Συνοικίες Δήμου Λευκωσίας
|
45503
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%89%CE%B4%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Νεωδόχος
|
Νεωδόχος ή νηοδόχη (εκ του αρχαίου ναυς+δέχομαι, λαϊκά ντόκος εκ του αγγλικού dock), ονομάζεται ειδική λιμενική εγκατάσταση (δεξαμενή) παρεχομένων ευκολιών σε πλοία όπως για αποφυγή παλίρροιας, περιορισμένους δεξαμενισμούς για καθαρισμό, συντήρηση και μικροεπισκευές.
Διακρίνονται σε μόνιμες (dry docks) και σε πλωτές δεξαμενές (floating docks), για την χρήση των οποίων καταβάλλονται δικαιώματα δεξαμενισμού (dockage) ή «ντοκιάδικα» όπως λέγονται εκ του αγγλικού όρου.
Κύρια μέρη της νεωδόχου είναι η θύρα (ή θύρες, dock gate), το δάπεδο (dock floor) και ο μηχανισμός αποστράγγισης (docking plug).
Δείτε επίσης
Δεξαμενισμός πλοίου
Νεωλκείο
Ναυτιλιακά έργα υποδομής
|
629471
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%80%CE%B9%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Ασκληπιείο Ρόδου
|
Το Ασκληπιείο (ή Ασκληπιειό) είναι χωριό της Ρόδου. Διοικητικά είναι έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Νότιας Ρόδου, του δήμου Ρόδου, της περιφερειακής ενότητας Ρόδου, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Ρόδου του νομού Δωδεκανήσου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους.
Γεωγραφία
Το Ασκληπιείο είναι πεδινό, μεσόγειο χωριό στη νοτιοκεντρική Ρόδο. Βρίσκεται δίπλα στο ρέμα του Αγρενού και κοντά στα δυτικά παράλια του όρμου Λόρδου, πάνω στο δρόμο προς το Κιοτάρι και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 170. Απέχει 60 χλμ. περίπου ΝΔ. της πόλης της Ρόδου.
Τοπική κοινότητα
Η τοπική κοινότητα Ασκληπιείου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 47,478 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Κιοτάρι.
Πληθυσμός
(σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας)
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1948 και ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας της Ρόδου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Ασκληπιείου και προσαρτήθηκε στον δήμο Νότιας Ρόδου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Νότιας Ρόδου και προσαρτήθηκε στον δήμο Ρόδου.
Αξιοθέατα και διατηρητέα
Η κοινοτική βρύση στην πλατεία του χωριού που σχεδιάστηκε από Ιταλούς, αλλά κτίσθηκε από ντόπιους, σημαντική για τη μελέτη της τοπικής αρχιτεκτονικής. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο
Το κτήριο της «Κέλλας» (αποθήκης) και το παλαιό ελαιοτριβείο, εκκλησιαστικής ιδιοκτησίας, τυπικα παραδοσιακά σύνολα με την χαρακτηριστική λιτότητα και πλαστικότητα των όγκων. Έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα μνημεία
Το ερειπωμένο μεσαιωνικό/βυζαντινό κάστρο, στην κορυφή λόφου πάνω από τον οικισμό. Στην αρχική του μορφή το κάστρο είχε 4 πύργους. Η οχύρωση είχε περίμετρο περί τα 110 μέτρα που περιέκλειαν έναν εσωτερικό χώρο 750 τ.μ. Το πάχος του εξωτερικού περιμετρικού τείχους είναι 1,30-1,50 μέτρα. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο
Η εκκλησία Κοίμησης της Θεοτόκου στο κέντρο του οικισμού. Είναι κτίσμα του 11ου αιώνα, με ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες των 13ου-16ου αιώνων. Διαθέτει αξιόλογο καμπαναριό και λαογραφικό μουσείο.
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
Χάρτες «ROAD» (Ρόδος, 1:100.000)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Ασκληπιείο – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ (Χωριό) ΝΟΤΙΑ ΡΟΔΟΣ - Greek Travel Pages
Το χωριό Ασκληπιείο της Ρόδου είναι και επίσημα ένας διεθνής προορισμός _ Parallaxi Magazine
Το χωριό Ασκληπιός, νησί της Ρόδου
Χωριά της Ρόδου
|
230044
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%91.%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85
|
Ανδρέας Α. Παπανδρέου
|
Ο Ανδρέας (Αντρίκος) Α. Παπανδρέου (Σαν Φρανσίσκο, 1959), είναι Έλληνας πανεπιστημιακός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια το 1959 και είναι ο τρίτος υιός και τέταρτο παιδί του Ανδρέα Παπανδρέου και της Μαργαρίτας Τσαντ. Παππούς του είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ αδερφός του ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου. Είναι παντρεμένος με την Μαριάνθη Αλεξίου.
Ακαδημαϊκή καριέρα
Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στο Κολέγιο Κουίν Μέρι (Queen Mary College) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου το 1981 και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics) το έτος 1982 και έλαβε το διδακτορικό του από το Κολλέγιο Μέρτον του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης το έτος 1990. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα διατελώντας επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, λέκτορας στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου (University College London), επίκουρος καθηγητής στο Κολέγιο Φράνκλιν και Μάρσαλ (Franklin and Marshall College) ενώ έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Σήμερα είναι καθηγητής οικονομίας του περιβάλλοντος στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής του Τομέα Πολιτικής Οικονομίας και του Εργαστηρίου Πολιτικής Οικονομίας της Βιώσιμης Ανάπτυξης του ίδιου Τμήματος.
Ακτιβισμός
Επίσης είναι ιδρυτής και πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Ινστιτούτο για το Κλίμα και την Ενεργειακή Ασφάλεια» (I4CENSE) και μέλος της επιτροπής μελέτης των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής της Τράπεζας της Ελλάδος. Από το 2008 η μη κυβερνητική οργάνωση που έχει ιδρύσει διοργάνωσε διεθνή συνέδρια για την οικολογία και το περιβάλλον (Mediterranean Sustainable Energy Summit). Για τον λόγο αυτό ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής και ως πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης, είχε συναντηθεί με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή ο οποίος και παρευρέθη ανοίγοντας το συνέδριο. Τα συνέδρια διοργανώθηκαν σε συνεργασία με τους Financial Times υπο την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας ενώ το 3ο συνέδριο έγινε παρουσία του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
Είναι συμπρόεδρος του Δικτύου Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών - Ελλάδα.
Υπόθεση CDS και καταδίκη Πάνου Καμμένου
Σε καταγγελίες του ο τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και νυν πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό ως «έμμισθο broker των διεθνών τοκογλύφων» ποντάροντας σε CDS με έμμεση διαμεσολάβηση του αδερφού του Αντρίκου. Για τις δηλώσεις αυτές ο Αντρίκος Παπανδρέου έχει καταθέσει αγωγή κατά του βουλευτή για ψεύδη και συκοφαντίες.
Τον Ιούλιο του 2012 ο οικονομικός εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης διέταξε να διεξαχθεί συμπληρωματική έρευνα σχετικά με τον ρόλο του Αντρίκου Παπανδρέου στην υπόθεση των CDS. Αντίθετα, ο εισαγγελέας Κορρέας στο δικό του πόρισμα ζήτησε να τεθεί μέρος της υπόθεσης στο αρχείο και συγκεκριμένα το σκέλος εκείνο που αφορά τις καταγγελίες περί ενδεχόμενης εμπλοκής του Αντρίκου Παπανδρέου σε κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος της Ελλάδας, οι οποίες καταγγελίες κρίθηκαν αστήρικτες από τον Κορρέα.
Τον Ιούνιο του 2013 το δικαστήριο καταδίκασε τον Πάνο Καμμένο για εξύβριση εναντίον του Αντρίκου Παπανδρέου. Στον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων επιβλήθηκε πρόστιμο τριάντα χιλιάδων ευρώ που πρέπει να καταβάλει στον Αντρίκο Παπανδρέου και παράλληλα του απαγορεύτηκε να αναφέρεται στο όνομα του αδερφού του πρώην πρωθυπουργού.
Τον Δεκέμβριο του 2020, σε δεύτερο βαθμό (Εφετείο), ο Πάνος Καμμένος καταδικάστηκε εκ νέου για την ίδια υπόθεση, καθώς το Τριμελές Εφετείο Αθηνών έκρινε ότι οι ισχυρισμοί του Καμμένου για την σχέση Παπανδρέου και CDS ήταν «συκοφαντικοί, εξυβριστικοί και απειλητικοί ». Στον Καμμένο επιβλήθηκε πρόστιμο 50.000 ευρώ που πρέπει άμεσα να καταβάλλει στον Αντρίκο Παπανδρέου. Μαζί με τους τόκους και τα δικαστικά έξοδα, το συνολικό ποσό που υποχρεώνεται να καταβάλλει ο Καμμένος στον Παπανδρέου ανέρχεται σε 94.000 ευρώ.
Συγγραφικό έργο
Συλλογικά έργα
Έχει συμμετάσχει στην συγγραφή τριών συλλογικών έργων:
Οικονομικά εργαλεία για την αειφόρο ανάπτυξη, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2004, ISBN 978-960-15-1092-7
Σε αναζήτηση ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης, εκδόσεις Παπαζήση-Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών, 2008, ISBN 9789600222753
John Kenneth Galbraith: Σε αναζήτηση της "καλής κοινωνίας", εκδόσεις Μεταμεσονύκτιες, 2009, ISBN 9789607800398
Ατομικά έργα
Έχει επιμεληθεί ξένες εκδόσεις στα ελληνικά και έχει συγγράψει δικά του ατομικά έργα:
Οικονομική περιβάλλοντος & φυσικών πόρων, Επιμ. Ανδρέας Α. Παπανδρέου, Μεταφρ. Ανδρέας Σοκοδήμος,εκδόσεις Gutenberg-Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2010, ISBN 978-960-01-1337-2
Εξωτερικότητα και Θεσμοί, εκδόσεις Oxford University Press, 1994
Παραπομπές
Έλληνες οικονομολόγοι
Ανδρεας
Έλληνες πολωνικής καταγωγής
|
833123
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%87%CE%B5%CE%BC
|
Χάνα Γουάντινγκχεμ
|
Η Χάνα Γουάντινγκχεμ (αγγλικά: Hannah Waddingham, 28 Ιουλίου 1974) είναι Αγγλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια. Είναι περισσότερο γνωστή για τον ρόλο της ως Ρεμπέκα Γουέλτον στην κωμική σειρά Ted Lasso (2020-σήμερα), για την οποία κέρδισε το 2021 το Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης για τον Εξαίρετο Β' Γυναικείο Ρόλο σε κωμική σειρά και το Βραβείο Τηλεόρασης με την Επιλογή των Κριτικών για την Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε κωμική σειρά το 2021 και το 2022. Έχει επίσης εμφανιστεί σε μια σειρά από θεατρικές παραστάσεις, συμπεριλαμβανομένου του μιούζικαλ Spamalot, της αναβίωσης του Into the Woods στο Ρίτζεντς Παρκ το 2010 και του Ο Μάγος του Οζ ως η κακιά μάγισσα της Δύσης. Ακόμη, έχει λάβει τρεις υποψηφιότητες για το Βραβείο Ολίβιε για τη δουλειά της.
Άλλες δουλειές περιλαμβάνουν την εμφάνισή της ως μέλος του καστ στην κινηματογραφική διασκευή του έργου Οι Άθλιοι το 2012 και την συμμετοχή της στην πέμπτη σειρά του Game of Thrones από το HBO ως Σέπτα Ούνελλα το 2015. Συμμετείχε στο βρετανικό ψυχολογικό θρίλερ Winter Ridge το 2018 και έχει υποστηρικτικό ρόλο στη σειρά Sex Education από το 2019. Το 2023 ήταν μία από τους οικοδεσπότες του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision στο Λίβερπουλ της Αγγλίας.
Βιογραφία
Η Γουάντινγκχεμ γεννήθηκε στο Γουάντσγουορθ του Λονδίνου. Η μητέρα της, Μέλοντι Κέλι, ήταν τραγουδίστρια της όπερας, όπως και οι γονείς της μητέρας της. Η μητέρα της εντάχθηκε στην Αγγλική Εθνική Όπερα όταν η Γουάντινγκχεμ ήταν οκτώ ετών και έτσι μεγάλωσε μέσα στο θέατρο.
Είναι απόφοιτη της Ακαδημίας Ζωντανών και Ηχογραφημένων Τεχνών. Έχει φωνητικό εύρος τεσσάρων οκτάβων. Ξεκίνησε την καριέρα της με το θέατρο δείπνου, παίζοντας στην διαδραστική κωμωδία Joni and Gina's Wedding.
Προσωπική ζωή
Η κόρη της πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα, την πορφύρα Henoch–Schönlein. Φυλάει το βραβείο Έμμυ στο υπνοδωμάτιο της κόρης της για να της θυμίζει ότι «η μαμά θα λείπει μόνο όταν υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος».
Μιλάει άπταιστα γαλλικά και ιταλικά και έχει δηλώσει την αγάπη της για τις ξένες γλώσσες.
Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Τηλεόραση
Θέατρο
Βραβεία και υποψηφιότητες
Παραπομπές
Αγγλίδες ηθοποιοί μουσικού θεάτρου
Αγγλίδες ηθοποιοί τηλεόρασης
Αγγλίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αγγλίδες ηθοποιοί θεάτρου
Αγγλίδες ηθοποιοί φωνής
|
325685
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CE%BD%20%CE%86%CF%81%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Κατεπανίκιον Άρσης
|
Το Κατεπανίκιον Άρσης ή Ρας ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ 971-976. Καταλάμβανε τα εδάφη της σημερινής Σερβίας και διοικούνταν από έναν στρατιωτικό άρχοντα, τον κατεπάνω.
Τα κατεπανίκια δημιουργήθηκαν με τη διοικητική διαίρεση του Ιωάννη Τσιμισκή, το 971. Περιλάμβανε το πρώην πριγκιπάτο της Σερβίας και την περιοχή της Ράσκας, τις οποίες είχε καταλάβει ο Τσιμισκής μετά από μεγάλη αντίσταση. Πρωτεύουστου κατεπανικίου ήταν η πόλη Άρσα (σερβικά: Ρας), έδρα επισκοπής.
Έχει βρεθεί σφραγίδα ενός στρατηγού κατεπάνω του Ρας που έχει χρονολογηθεί στην περίοδο βασιλείας του Τσιμισκή. Ο πρωτοσπαθάριος και κατεπάνω της Ρας ονομαζόταν Ιωάννης.
Η βυζαντινή παρουσία και το κατεπανίκιο διαλύθηκαν αμέσως μετά τους πολέμους με τη Βουλγαρία και επανιδρύθηκε μόλις το 1018 με το Θέμα Σιρμίου, όταν τα εδάφη επανακτήθηκαν από τους Βυζαντινούς.
Παραπομπές
Μεσαιωνική Σερβία
Κατεπανάτα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας
|
847064
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%202002
|
Χρυσή Μπάλα του 2002
|
Η Χρυσή Μπάλα του 2002, δόθηκε στον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης, όπως κρίθηκε από μια ομάδα αθλητικών δημοσιογράφων από χώρες μέλη της UEFA, τον Ρονάλντο στις 12 Δεκεμβρίου 2002. Αυτή ήταν η δεύτερη Χρυσή Μπάλα για τον Ρονάλντο, καθώς η πρώτη του απονομή ήταν το 1997.
Ο Ρονάλντο ήταν ο πρώτος Βραζιλιάνος που κέρδισε το βραβείο, όταν κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Μπάλα το 1997, από τότε ο Ριβάλντο είχε κερδίσει επίσης το βραβείο το 1999. Ήταν επίσης ο τέταρτος παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης που κέρδισε το τρόπαιο, μετά τους Αλφρέδο ντι Στέφανο (1957, 1959), Ρεϊμόν Κοπά (1958) και Λουίς Φίγκο (2000).
Κατάταξη
Επιπλέον, 24 παίκτες προτάθηκαν αλλά δεν έλαβαν ψήφο: Πάμπλο Αϊμάρ (Βαλένθια), Σόνι Άντερσον (Λυών), Ντέιβιντ Μπέκαμ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Ίκερ Κασίγιας (Ρεάλ Μαδρίτης), Τζιμπρίλ Σισέ (Οσέρ), Εντμίλσον (Λυών), Ράιαν Γκιγκς (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Τζουνίτσι Ιναμότο (Άρσεναλ, Φούλαμ), Μίροσλαβ Κλόζε (1. ΦΚ Καϊζερσλάουτερν), Πάτρικ Κλάιφερτ (Μαρτσελόνα), Λουίς Ενρίκε (Μαρτσελόνα), Κλοντ Μακελελέ (Ρεάλ Μαδρίτης), Πάολο Μαλντίνι (Μίλαν), Παουλέτα (Μπορντό), Τόμας Ρόσιτσκι (Μπορούσια Ντόρτμουντ), Χαβιέρ Σαβιόλα (Μαρτσελόνα), Σέολ Κι-χεόν (Άντερλεχτ), Γιον Νταλ Τόμασον (Φέγενορντ, Μίλαν), Φραντσέσκο Τότι (Ρόμα), Νταβίντ Τρεζεγκέ (Γιουβέντους), Πιερ φαν Χόιντονκ (Φέγενορντ), Κρίστιαν Βιέρι (Ίντερ), Μαρκ Βίλμοτς (Μπορντώ) και Σιλβαίν Βιλτόρ (Άρσεναλ).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα της Χρυσής Μπάλας του France Football
2002
|
157413
|
https://el.wikipedia.org/wiki/127%20%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1
|
127 Ιωάννα
|
Η Ιωάννα (Johanna) είναι ένας μεγάλος και πολύ σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,3. Ανακαλύφθηκε το 1872 από τους Γάλλους οπτικούς και αστρονόμους αδελφούς Πωλ και Προσπέρ Ανρί, που παρατηρούσαν από το Παρίσι, και πιστεύεται ότι πήρε το όνομά της από την Ιωάννα της Λωραίνης.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Ιωάννας ήταν γνωστή ως 122 χλμ. Κατά το 2001 ο αστεροειδής παρατηρήθηκε με τη μέθοδο ραντάρ από το Ραδιοτηλεσκόπιο του Αρεσίμπο και το αποτέλεσμα έδειξε ισοδύναμη διάμετρο 117 ± 21 χλμ. Μία μελέτη του 2012 έδωσε μία επεξεργασμένη τιμή για τη μέση διάμετρο ίση με 116,14 ± 3,93 χλμ. Η μάζα της εκτιμάται σε 2 ως 4 τετράκις εκατομμύρια τόνους, ενώ ο φασματικός τύπος της είναι C (ανθρακούχος), για την ακρίβεια CX ή Ch, με τον πρώτο υπότυπο να υποδεικνύει και παρουσία μετάλλων. Το άλβεδό της είναι 0,056, οπότε η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε –105 βαθμούς C.
Η Ιωάννα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 12 ώρες και 48 λεπτά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ιωαννα
|
843744
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AF%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%20%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CE%BB
|
Θίοντορ Γκέιζελ
|
Ο Θίοντορ Σους Γκέιζελ (Theodor Seuss Geisel) 2 Μαρτίου 1904 – 24 Σεπτεμβρίου 1991) ήταν Αμερικανός συγγραφέας παιδικών βιβλίων και σκιτσογράφος. Είναι γνωστός για τη συγγραφή και την εικονογράφηση περισσότερων από 60 βιβλίων με το ψευδώνυμο Dr. Seuss. Το έργο του περιλαμβάνει πολλά από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιβλία όλων των εποχών, τα οποία πούλησαν πάνω από 600 εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 20 γλώσσες μέχρι το θάνατό του.
Ο Γκέιζελ υιοθέτησε το όνομα "Dr. Seuss" ως προπτυχιακός στο Dartmouth College και ως μεταπτυχιακός φοιτητής στο Lincoln College της Οξφόρδης . Έφυγε από την Οξφόρδη το 1927 για να ξεκινήσει την καριέρα του ως εικονογράφος και σκιτσογράφος για το Vanity Fair, το Life και διάφορα άλλα έντυπα. Εργάστηκε επίσης ως εικονογράφος για διαφημιστικές καμπάνιες, κυρίως για το FLIT και την Standard Oil, και ως πολιτικός σκιτσογράφος για την εφημερίδα PM της Νέας Υόρκης. Το 1937 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο για παιδιά And to Think That I Saw It on Mulberry Street. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έκανε μια σύντομη παύση από την παιδική λογοτεχνία για να εικονογραφήσει πολιτικές γελοιογραφίες και εργάστηκε στο τμήμα κινουμένων σχεδίων και ταινιών του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών .
Μετά τον πόλεμο, ο Γκέιζελ επέστρεψε στη συγγραφή παιδικών βιβλίων, γράφοντας καταξιωμένα έργα όπως το If I Ran the Zoo (1950), Horton Hears a Who! (1955), The Cat in the Hat (1957), How the Grinch Stole Christmas! (1957), Green Eggs and Ham (1960), One Fish, Two Fish, Red Fish, Blue Fish (1960), The Sneetches and Other Stories (1961), The Lorax (1971), The Butter Battle Book (1984), και Oh, the Places You'll Go! (1990). Δημοσίευσε πάνω από 60 βιβλία κατά τη διάρκεια της καριέρας του, από τα οποία προέκυψαν πολυάριθμες διασκευές, συμπεριλαμβανομένων 11 τηλεοπτικών αφιερωμάτων, πέντε ταινιών μεγάλου μήκους, ενός μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ και τεσσάρων τηλεοπτικών σειρών.
Έλαβε δύο βραβεία Primetime Emmy για Εξαιρετικό παιδικό αφιέρωμα για το Halloween Is Grinch Night (1978) και Εξαιρετικό πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων για το The Grinch Grinches the Cat in the Hat (1982). Το 1984, κέρδισε το Ειδικό Βραβείο Πούλιτζερ. Τα γενέθλιά του, στις 2 Μαρτίου, έχουν υιοθετηθεί ως η ετήσια ημερομηνία για την Εθνική Ημέρα Ανάγνωσης σε όλη την Αμερική (National Read Across America Day), μια πρωτοβουλία που επικεντρώνεται στην ανάγνωση και δημιουργήθηκε από την Εθνική Εκπαιδευτική Ένωση (National Education Association).
Επιλεγμένη βιβλιογραφία
Και να σκεφτείς ότι το είδα στην οδό Mulberry Street (And to Think That I Saw It on Mulberry Street), 1937
Ο Χόρτον εκκολάπτει το αυγό (Horton Hatches the Egg), 1940
Ο Χόρτον ακούει ένα «Ποιός;» (Horton Hears a Who!), 1954
Η γάτα με το καπέλο (The Cat in the Hat), 1957
Πώς ο Γκριντς έκλεψε τα Χριστούγεννα! (How the Grinch Stole Christmas!), 1957
Η γάτα με το καπέλο επιστρέφει (The Cat in the Hat Comes Back), 1958
Ένα ψάρι, δύο ψάρια, κόκκινο ψάρι, μπλε ψάρι, 1960
Πράσινα αυγά και ζαμπόν (Green Eggs and Ham), 1960
Οι Σνέτς και άλλες ιστορίες (The Sneetches and Other Stories), 1961
Hop on Pop (1963)
Η αλεπού που φοράει κάλτσες (Fox in Socks), 1965
Ο Λόραξ (The Lorax), 1971
Το βιβλίο της μάχης του βουτύρου (The Butter Battle Book), 1981
Δεν πρόκειται να σηκωθώ σήμερα! (I Am Not Going to Get Up Today!), 1987
Ω, τα μέρη που θα πας! (Oh, the Places You'll Go!), 1990
Αναφορές
Περαιτέρω ανάγνωση
Documentary aired on the Public Television System.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο ιστότοπος Seussville Random House
Ο Δρ Seuss στη βάση δεδομένων Internet Off-Broadway
Βιογραφία του Δρ. Seuss για την Κομικλοπαίδεια Lambiek
Ο Δρ. Seuss Got to War: A Catalog of Political Cartoons του Dr. Seuss
Το Διαφημιστικό Έργο του Δρ. Seuss
The Register of Dr. Seuss Collection UC San Diego
Μπορείτε να δείτε τα έργα τέχνης του Dr. Seuss / Theodor Geisel στον ιστότοπο των American Art Archives
The Dr. Seuss That Switched His Voice – ποίημα του Joe Dolce, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Quadrant .
Μητρώο της συλλογής Dr. Seuss, UC San Diego
Dr. Seuss
Theodor Seuss Geisel (πραγματικό όνομα), Theo. LeSieg (ψευδ.) και Rosetta Stone (κοινό ψευδ.) στο LC Authorities με 30, 9 και 1 δίσκους
Νικητές Inkpot Award
Γερμανοαμερικανοί
Αμερικανοί εικονογράφοι
|
440263
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CF%82%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82
|
Στρατηγίς Ιεραπόλεως
|
Η Στρατηγίς Ιεραπόλεως ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μικρό συνοριακό Θέμα, κατά τον 11ο αιώνα. Έδρα του στρατηγού ήταν η ισχυρά οχυρωμένη Ιεράπολη, σήμερα Μέμπετ στην Συρία.
Βρισκόταν στην περιοχή της τότε Συριακής Κυρρηστικής, με έδρα την οχυρωμένη πόλη Ιεράπολη. Επανακαταλήφθηκε από τον Ρωμανό Δ΄ Διογένη το 1068 κι αμέσως έγινε έδρα στρατηγού. Το 1078 ή 79 η Ιεράπολη καταλήφθηκε οριστικά από τους Τούρκους.
Διοικητής του θέματος αναφέρεται ο Φαρεσμάνης Αποκάπης ή ο Βασίλειος Αποκάπης περίπου το 1068.
Παραπομπές
Πηγές
Γεώργιος Α. Λεβενιώτης, Η πολιτική κατάρρευση του Βυζαντίου στην ανατολή, Θεσσαλονίκη 2007
Βυζαντινά θέματα
Βυζαντινή Συρία
|
781113
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CF%81%20%28%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Βολοντίμιρ (Ουκρανία)
|
Το Βολοντίμιρ (, από το 1944 έως το 2021 Βολοντίμιρ-Βολίνσκι ()) είναι πόλη στο Όμπλαστ του Βολίν της βορειοδυτικής Ουκρανίας. Λειτουργώντας ως το διοικητικό κέντρο του Ραγιόν Βολοντίμιρ-Βολίνσκι, η ίδια η πόλη ορίζεται επίσης ως ξεχωριστός δήμος εντός της περιφέρειας ως πόλη περιφερειακής σημασίας. Η πόλη είναι το ιστορικό κέντρο της περιοχής της Βολυνίας και η ιστορική πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Βολυνίας.
Το μεσαιωνικό λατινικό όνομα της πόλης «Λοδομερία» έγινε το ομώνυμο αυστροουγγρικού Βασιλείου της Γαλικίας και της Λοδομερίας του 19ου αιώνα, της οποίας η ίδια η πόλη δεν ήταν μέρος. 5 χιλιόμετρα νότια από το Βολοντίμιρ βρίσκεται το Μοναστήρι του Ζίμνε, το παλαιότερο ορθόδοξο μοναστήρι στη Βολυνία.
Όνομα
Η πόλη ονομάστηκε Volodymyr, από τον Πρίγκιπα Βλαδίμηρο Α΄ του Κιέβου (γεννημένος στο χωριό Μπουντιατίτσι, περίπου το 20 χλμ από το Βολοντίμιρ-Βολίνσκι), και αργότερα επίσης με συντομογραφία Lodymyr. Από το 1795 ονομαζόταν Volodymyr-Volynskyi, για να ξεχωρίσει από το Βλαντίμιρ στη Ρωσία. Το όνομα δεν χρησιμοποιήθηκε μεταξύ 1919 και 1939, όταν η πόλη ήταν στην Πολωνία. Το 1944, το όνομα Βολοντίμιρ-Βολίνσκι αποκαταστάθηκε.
Την 1η Οκτωβρίου 2021, το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε την κατάργηση του περιφερειακού προσδιορισμού και την αλλαγή του ονόματος της πόλης σε απλώς Βολοντίμιρ. Η απόφαση έπρεπε να επικυρωθεί από το εθνικό κοινοβούλιο της Ουκρανίας (Βερχόβνα Ράντα) για να τεθεί σε ισχύ. Στις 14 Δεκεμβρίου 2021 το κοινοβούλιο ενέκρινε την αλλαγή του ονόματος (υποστηρίχτηκε από 348 βουλευτές). Η (προαναφερθείσα) ρωσική πόλη Βλαντίμιρ ήταν κατά της αλλαγής του ονόματος, υποστηρίζοντας ότι μπορεί να υπάρχει μόνο μία πόλη που ονομάζεται Βλαντίμιρ. Δεν υπάρχει άλλη πόλη στην Ουκρανία που να ονομάζεται Βολοντίμιρ.
Στο πέρασμα των αιώνων οι κάτοικοι και οι ηγεμόνες της έχουν χρησιμοποιήσει διάφορα ονόματα:
παλαιά εκκλησιαστικά σλαβονικά: Владимиръ/Ладимиръ
παλαιά ανατολικά σλαβικά/ρουθηνικά: Володимѣрь/Лодимиръ
γίντις: לודמיר
Ιστορία
Η πόλη είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις της Ουκρανίας και της ιστορικής Ρουθηνίας (ή Ρως). Αρχικά ήταν ένα οχυρό που ίδρυσε ο Βλαδίμηρος Α΄ του Κιέβου στα εδάφη που πήραν από τους Πολωνούς Λένδιους γύρω στο 981. Το 988 η πόλη έγινε η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου του Βολοντίμιρ και η έδρα μιας Ορθόδοξης επισκοπής, όπως αναφέρεται στο Πρώτο Χρονικό.
Το 1160 ολοκληρώθηκε το κτήριο του Συνοδού της Κοιμήσεως της Παναγίας της Θεοτόκου. Τον 13ο αιώνα, η πόλη έγινε μέρος της Γαλικίας-Βολυνίας ως μία από τις σημαντικότερες εμπορικές πόλεις της περιοχής. Με την κατάκτηση του Μπατού Χαν το 1240, η πόλη υποτάχθηκε στη Μογγολική Αυτοκρατορία μαζί με άλλα ρουθηνικά πριγκιπάτα. Το 1241, ο μογγολικός στρατός συγκεντρώθηκε κοντά στην πόλη πριν από την πρώτη μογγολική εισβολή στην Πολωνία. Τον 14ο αιώνα, ο Μητροπολίτης Θεόγνωστος του Κιέβου διέμενε στην πόλη για αρκετά χρόνια πριν μετακομίσει στη Μόσχα.
Το 1349, ο Βασιλιάς Καζίμιρ Γ΄ ο Μέγας κατέλαβε την πόλη και στη συνέχεια έγινε μέρος του Βασιλείου της Πολωνίας. Ο Πολωνός βασιλιάς άρχισε να χτίζει ένα κάστρο, που καταστράφηκε από τους Λιθουανούς μετά το 1370, και ίδρυσε μια Καθολική επισκοπή στο Βουοντζίμιες, που αργότερα μεταφέρθηκε στο κοντινό Λουτσκ, το οποίο τον 15ο αιώνα αντί για τον Βολοντίμιρ έγινε η κορυφαία πόλη και πρωτεύουσα της Βολυνίας. Το 1370 καταλήφθηκε από το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας (μετά το 1386 μέρος της Πολωνικής-Λιθουανικής Ένωσης) και επέστρεψε στο Στέμμα της Πολωνίας μόνο με την Ένωση του Λούμπλιν του 1569. Εν τω μεταξύ, η πόλη έλαβε τα δικαιώματα του Μαγδεβούργου το 1431. Το 1491 και το 1500 δέχτηκε εισβολή από Τάταρους. Από το 1566 έως το 1795 ήταν μέρος του Βοεβοδάτου Βολυνίας (1569-1795). Ήταν μια βασιλική πόλη της Πολωνίας. Τα περισσότερα από τα ορόσημα της πόλης χτίστηκαν εκείνη την εποχή, όπως η μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, η εκκλησία των Ιησουιτών, το μοναστήρι των Δομινικανών και το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωσαφάτ.
Στις 17 Ιουλίου 1792, η Μάχη του Βουοντζίμιες έλαβε χώρα στην περιοχή της πόλης: μια αριθμητικά κατώτερη πολωνική δύναμη με επικεφαλής τον Ταντέους Κοστσιούσκο νίκησε τον Ρωσικό Στρατό. Η πόλη παρέμεινε μέρος της Πολωνίας μέχρι τον τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1795, όταν την προσάρτησε η Ρωσική Αυτοκρατορία. Εκείνο το έτος οι ρωσικές αρχές άλλαξαν το όνομα πολλών πόλεων στη Βολυνία, συμπεριλαμβανομένου του Νοβοχράντ-Βολίνσκι (πρώην Zwiahel). Το Βολοντίμιρ-Βολίνσκι έμεινε στο Ρωσικό ΔΙαμελισμό μέχρι το 1917. Τον 19ο αιώνα, ως μέρος των αντιπολωνικών καταστολών, οι Ρώσοι κατεδάφισαν τη Δομινικανή εκκλησία και το μοναστήρι των Καπουτσίνων και στη συνέχεια η πρώην εκκλησία των Ιησουιτών και τότε Βασιλική, μετατράπηκε σε ορθόδοξη εκκλησία.
Τον 18ο και τον 19ο αιώνα η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται γρήγορα, κυρίως χάρη στον μεγάλο αριθμό Εβραίων που εγκαταστάθηκαν εκεί ως αποτέλεσμα των ρωσικών μεροληπτικών πολιτικών. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα αποτελούσαν την πλειοψηφία των ντόπιων κατοίκων. Σύμφωνα με το Γεωγραφικό Λεξικό του Βασιλείου της Πολωνίας, στα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη είχε 8.336 κατοίκους, 6122 από αυτούς Εβραίους. Το 1908 άνοιξε ο σιδηροδρομικός σταθμός.
Αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή αμφισβητήθηκε από το ανασυσταθέν πολωνικό κράτος, τη Μπολσεβικική Ρωσία και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας, με το Πολωνικό 17ο Σύνταγμα Πεζικού να την καταλαμβάνει τη νύχτα στις 23 Ιανουαρίου 1919. Στον μεσοπόλεμο, η πόλη ήταν έδρα ενός πόβιατ εντός του Βοεβοδάτου Βολυνίας της Πολωνίας και μια σημαντική φρουρά βρισκόταν εκεί. Το 1926, ιδρύθηκε στο Βουοντζίμιες η Σχολή Εφέδρων Πυροβολικού Βολυνίας (Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii). Πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πληθυσμός της πόλης ήταν κυρίως Πολωνοί και Εβραίοι, με μια ουκρανική μειονότητα.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης, η πόλη καταλήφθηκε από τις σοβιετικές δυνάμεις στις 19 Σεπτεμβρίου 1939. Στις 23 Ιουνίου 1941 η πόλη καταλήφθηκε από τη Γερμανία και προσαρτήθηκε στο Ράιχσκομισαριατ Ουκρανίας και αμέσως η εβραϊκή κοινότητα των 11.554 ατόμων άρχισε να διώκεται. Μεταξύ 1 και 3 Σεπτεμβρίου 1942, 25.000 Εβραίοι από την περιοχή πυροβολήθηκαν στο Πιατίντνι. Στις 13 Νοεμβρίου 1942, οι Γερμανοί σκότωσαν άλλους 3.000 Εβραίους από την πόλη κοντά στο Πιατίντνι. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης βρισκόταν κοντά στην πόλη. Περίπου 140 Εβραίοι επέστρεψαν στην πόλη μετά τον πόλεμο, αλλά οι περισσότεροι μετανάστευσαν αργότερα. Μέχρι το 1999 είχαν απομείνει μόνο 30.
Το 1943, το κατεχόμενο Βουοντζίμιες έγινε καταφύγιο για τους Πολωνούς που γλίτωσαν από τη γενοκτονία που διέπραξαν Ουκρανοί εθνικιστές του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού (ΟΕΣ). Οι επιθέσεις του ΟΕΣ έγιναν κυρίως στα προάστια. Οι Πολωνοί υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους τόσο με τη πολωνική αστυνομία που ιδρύθηκε με τη συγκατάθεση των Γερμανών όσο και με μια παράνομη μονάδα αυτοάμυνας. Στο Βουοντζίμιες, οι Πολωνοί υπέφεραν από υπερπληθυσμό, πείνα και ασθένειες. Σύμφωνα με μεταγενέστερη έρευνα των Βουαντίσουαφ Σιεμάσκο και Έβα Σιεμάσκο, συνολικά 111 Πολωνοί σκοτώθηκαν σε δώδεκα επιθέσεις του ΟΕΣ στο Βουοντζίμιες. Μετά τον πόλεμο, η συντριπτική πλειοψηφία των Πολωνών κατοίκων του Βουοντζίμιες εκτοπίστηκε στα μεταπολεμικά πολωνικά εδάφη, καθώς το Βουοντζίμιες προσαρτήθηκε από την Πολωνία από τους Σοβιετικούς.
Η πόλη απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 20 Ιουλίου 1944 και προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας.
Ανακάλυψη ομαδικών τάφων από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Μια σειρά από ομαδικούς τάφους ανακαλύφθηκαν το 1997, ενώ οι εκταφές ολοκληρώθηκαν μέχρι το 2013. Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν ένα παράδειγμα μαζικής δολοφονίας του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, παρόμοια με τη Σφαγή του Κάτιν και τη Σφαγή της Βίννιτσας, οι δολοφονίες στο Βολοντίμιρ-Βολίνσκι αποδείχθηκαν το 2012 ότι πραγματοποιήθηκαν από γερμανικές δυνάμεις, πιθανότατα την Einsatzgruppen C. Τα κύρια αρχαιολογικά στοιχεία για τη γερμανική ενοχή ήταν ότι οι περισσότερες από τις κάλυκες ήταν χρονολογημένες από το 1941 και ήταν από ένα γερμανικό εργοστάσιο. Η μαρτυρία μιας Εβραίας επιζήσας της πόλης, της Αν Καζιμίρσκι (Ann Kazimirski, το γένος Ρέσελς), που ζούσε στην οδό Κοβέλσκα, η οποία καταγράφηκε από το Ίδρυμα Σόα επιβεβαίωσε την άποψη ότι οι δράστες ήταν Γερμανοί και ότι τα θύματα ήταν κυρίως Εβραίοι. Η ανθρωπολογική ανάλυση των υπολειμμάτων οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα τρία τέταρτα των θυμάτων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τα 747 θύματα ενταφιάστηκαν εκ νέου σε τοπικά νεκροταφεία πόλεων.
Κλίμα
Διεθνείς σχέσεις
Αδελφοποιημένες πόλεις
Το Βολοντίμιρ είναι αδελφοποιημένο με τις:
Χρουμπιέσουφ, Πολωνία
Κέντσιν, Πολωνία
Γουεντσίτσα, Πολωνία
Τσβίκαου, Γερμανία
Εικόνες
Παραπομπές
Πόλεις της Ουκρανίας
Πρώην πρωτεύουσες της Ουκρανίας
Βοεβοδάτο Βολυνίας (1569-1795)
Δικαιώματα του Μαγδεβούργου
Τοποθεσίες του Ολοκαυτώματος στην Ουκρανία
Αλλαγές ονομασίας πόλεων στην Ουκρανία
|
595120
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%87%CF%89%CE%BC%CE%B1%20%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%82
|
Καστανόχωμα Δράμας
|
Το Καστανόχωμα (έως το 1927 γνωστό ως Ζερνοβίτσα) είναι εγκαταλελειμμένο χωριό στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης του νομού Δράμας.
Γεωγραφία
Το Καστανόχωμα βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές του βουνού Φαλακρό και εμπίπτει στην ιστορική και γεωγραφική περιοχή Τσετς. Τα γειτονικά του χωριά είναι το Μυρσινερό, ο Ασβεστόλιθος και το Νεστοχώρι.
Πρόσωπα
Κάτοικοι του οικισμού ήταν ο αντιστασιακός και μετέπειτα βουλευτής Παντελής Παπαδάκης και ο επίσης αντιστασιακός και αντάρτης της περιόδου 1917-1922 στη Μικρά Ασία, Οδυσσέας Μακρίδης. Αμφότεροι συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση ως οπλαρχηγοί των ανταρτικών δυνάμεων του Αντών Τσαούς.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Δράμας
Εγκαταλελειμμένα χωριά του Νομού Δράμας
|
560421
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82%2C%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μαυρίκιος, εκλέκτορας της Σαξονίας
|
Ο Μαυρίκιος (γερμ.: Moritz, 21 Μαρτίου 1521 - 11 Ιουλίου 1553) ήταν δούκας (1541-1547) και αργότερα εκλέκτορας (1547-1553) της Σαξονίας.
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ερρίκου Δ΄ δούκα της Σαξονίας και της Αικατερίνης, κόρης του Μάγκνους Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1541 την Αγνή, κόρη του Φιλίππου Α΄ λαντγκράβου της Έσσης και είχε επιζόν τέκνα:
Άννα 1544-1577, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Α΄ των Νασσάου πρίγκιπα της Οράγγης.
Αλβέρτος 1545-1546, απεβ. νήπιο.
Πηγές
Ágnes Várkonyi: Age of Reforms (Megújulások kora), Magyar Könyvklub, Budapest, 2001. ISBN 963-548-471-2
Παραπομπές
Οίκος των Βέττιν
|
651719
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%8C%CE%BA%CE%BF%20%CE%9D%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BC%CE%B1
|
Κιόκο Νακαγιάμα
|
Η Κιόκο Νακαγιάμα (ιαπωνικά: 中山 恭子, Nakayama Kyōko) είναι Ιαπωνίδα πολιτικός, γεννημένη στις 26 Ιανουαρίου 1940, η οποία διετέλεσε μέλος της Κυβερνήσεως Φουκούντα ως Κρατική Υπουργός για τον Πληθυσμό, την Ισότητα των Φύλων και το Ζήτημα των Απαγωγών, καθώς και μέλος της Βουλής των Συμβούλων.
Νεανικά χρόνια και σπουδές
Γεννημένη στις 26 Ιανουαρίου 1940, πραγματοποίησε σπουδές Γαλλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, προτού, στη συνέχεια, ξεκινήσει να εργάζεται για λογαριασμό του Υπουργείου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ιαπωνίας το 1964, καθώς και, στη συνέχεια, στο Υπουργείο Οικονομικών, το 1966.
Εκλογική σταδιοδρομία
Παρέμεινε στο συγκεκριμένο αξίωμα έως το 1999, όταν και ορίστηκε ως πρέσβης της Κυβέρνησης της Ιαπωνίας στο Ουζμπεκιστάν και το Τατζικιστάν.
Το 2002, ορίστηκε από τον Τζουνιτσίρο Κοϊζούμι ως ειδική σύμβουλος επί του ζητήματος των απαγωγών Ιαπώνων πολιτών από τη Βόρεια Κορέα, αξίωμα το οποίο και διατήρησε έως το 2004. Ορίστηκε εκ νέου στο συγκεκριμένο αξίωμα από τον Σίνζο Άμπε, το 2006, προτού καταστεί, στη συνέχεια, Κρατική Υπουργός για τον Πληθυσμό, την Ισότητα των Φύλων και το Ζήτημα των Απαγωγών, το 2008, κατά τη διάρκεια της Κυβερνήσεως Φουκούντα.
Το 2007, εξελέγη για πρώτη φορά ως μέλος της Βουλής των Συμβούλων, ενώ, το 2013, εξελέγη εκ νέου στο συγκεκριμένο αξίωμα.
Τον Ιούνιο του 2010, η ίδια και ο σύζυγός αποχώρησαν από το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα προκειμένου να ενταχθούν στο Κόμμα της Αυγής, ενώ, κατά τη συγχώνευση του τελευταίου με το Κόμμα της Παλινόρθωσης της Ιαπωνίας, κατέστη μέλος του συγκεκριμένου κόμματος, επίσης μαζί με τον σύζυγό της. Κατά την αποχώρηση του Σιντάρο Ισιχάρα με απώτερο σκοπό την δημιουργία δικού του κόμματος, το Κόμμα για τις Μελλοντικές Γενιές, η Νακαγιάμα και ο σύζυγός της τον ακολούθησαν και εντάχθηκαν, και οι δύο, στο συγκεκριμένο κόμμα. Τον Οκτώβριο του 2015, ανέλαβε την προεδρία του συγκεκριμένου κόμματος, το οποίο και μετονόμασε, στη συνέχεια, ως Κόμμα για το Ιαπωνικό Κοκόρο. Κατά τις απαρχές της θητείας της, επιθυμούσε την αλλαγή προσανατολισμού του κόμματός της, καθώς και την συνεργασία του με την κυβέρνηση, πράγμα το οποίο αρνείτο ο Σιγκεφούμι Ματσουζάουα, τότε γενικός γραμματέας, ο οποίος προτίμησε να παραιτηθεί παρά να οδηγήσει σε εσωκομματική διαίρεση ιδεών.
Παρά το γεγονός πως εξελέγη εκ νέου, δίχως ανάγκη εκλογικής διαδικασίας, τον Σεπτέμβριο του 2017, για δεύτερη θητεία ως επικεφαλής του Κόμματος για το Ιαπωνικό Κοκόρο, η ίδια γνωστοποίησε την πρόθεσή της να ενταχθεί, μαζί με τον σύζυγό της, το νεοϊδρυθέν Κόμμα της Ελπίδας, στην ίδρυση του οποίου προχώρησε η Δήμαρχος του Τόκιο, Γιουρίκο Κοΐκε, καθιστάμενη, ως αποτέλεσμα, ως ένα εκ των ιδρυτικών μελών του.
Τοποθετήσεις
Η Κιόκο Νακαγιάμα είναι θετικά διακείμενη ως προς την αναθεώρηση του Συντάγματος της Ιαπωνίας, καθώς θεωρεί πως είναι απαραίτητο για την Ιαπωνία να εξοπλιστεί, εξετάζοντας, παράλληλα, το ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικού οπλισμού. Επίσης, επιθυμεί την αναθεώρηση του του Συντάγματος, προκειμένου να είναι αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση υποθέσεων απαγωγής Ιαπώνων πολιτών από τη Βόρεια Κορέα. Ως πρέσβης, εκτιμά, επίσης, πως η Ιαπωνία θα έπρεπε να ευνοήσει τις εμπορικές σχέσεις με τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, παρά το γεγονός πως κύριος εμπορικός συνέταιρός της παραμένουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμη, δεν βλέπει κάποιο αρνητικό στις επισκέψεις Ιαπώνων αξιωματούχων στο Γιασουκούνι-τζίντζα, ενώ, επίσης, αμφισβητεί την χρήση, εκ μέρους της Ιαπωνίας, γυναικών αναψυχής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τέλος, είναι υπέρ της διατήρησης της θανατικής ποινής στην Ιαπωνία.
Προσωπική ζωή
Είναι παντρεμένη με τον Ναριάκι Νακαγιάμα, πρώην Υπουργό Τουρισμού και, επίσης, μέλος του Ιαπωνικού Κοινοβουλίου. Προς υποστήριξή του, εγκατέλειψε το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα, αλλάζοντας, έκτοτε, πολιτικά κόμματα, με σημείο εκκίνησης το 2010. Επισκέπτεται την Τασκένδη σε ετήσια βάση, ακόμη και μετά το πέρας της παρουσίας της ως πρέσβη στο Ουζμπεκιστάν.
Δείτε επίσης
Ναριάκι Νακαγιάμα
Κόμμα για το Ιαπωνικό Κοκόρο
Κόμμα της Ελπίδας
Παραπομπές
Πηγές
Υπουργοί της Ιαπωνίας
Ιαπωνίδες πολιτικοί
Ιάπωνες αντικομμουνιστές
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Τόκιο
Μέλη της Βουλής των Συμβούλων (Ιαπωνία)
|
204648
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hololepta%20plana
|
Hololepta plana
|
Η Hololepta plana είναι κολεόπτερο από την οικογένεια Histeridae. Η μικρή οικογένεια Histeridae εκπροσωπείται στην Ευρώπη με λίγο περισσότερα από 300 είδη. Η Hololepta plana είναι το μόνο είδος του γένους Hololepta. Το όνομα Hololepta «Ολολέπτα» του γένους εκφράζει την ιδιότητα του σώματος, που είναι «όλο λεπτό» και το λατινικό επίθετο plana που σημαίνει «πλατύ» τονίζει το ίδιο χαρακτηριστικό. Το είδος Hololepta plana εξαπλώνεται σε σχεδόν όλη την Ευρώπη και τα έντομα τα συναντούμε κάτω από το φλοιό διάφορων φυλλοβόλων δέντρων, ιδιαίτερα της λευκής (Populus sp.).
Χαρακτηριστικά του ακμαίου
Το λεπτό και περίπου ορθογώνιο σώμα της Hololepta plana αποκτά μήκος οκτώ έως εννιά χιλιοστόμετρων. Είναι γυαλιστερό μαύρο.
Το κεφάλι είναι τραβηγμένο πίσω στον προθώρακα μέχρι τους οφθαλμούς. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των άλλων ειδών της οικογένειας, η Hololepta plana δεν μπορεί να τραβήξει το κεφάλι ακόμα περισσότερο προς τα πίσω. Ανάλογα λείπει η κυρτή προέκταση του προστερνήτη, κάτω από αυτήν σαν ασπίδα τα περισσότερα είδη των Histeridae μπορούν να αποτραβούν το κάτω μέρους του κεφαλιού (Εικ. 1). Οι άνω γνάθοι είναι λεπτές και μακρόστενες. Στις πλευρές είναι μόνο λίγο κυρτές, μόνο στην μπροστινή άκρη είναι σημαντικά κυρτές προς τα μέσα και τελειώνουν σε αιχμηρή άκρη. Οι γναθικές προσακτρίδες είναι τετραμερείς και νηματοειδείς. Ξεπερνούν τις άνω γνάθους προς τα μπροστά (Εικ. 1). Οι χειλικές προσακτρίδες είναι τριμερείς και κοντές. Και οι δύο όπως και οι ταρσοί και κατά μέρος οι κεραίες δεν είναι μαύρες, αλλά καστανές. Οι κεραίες αποτελούνται από μακρύ λεπτό ποδίσκο, λίγο κυρτό προς τα πίσω. Ακολουθεί το επταμερές μαστίγιο, σχηματίζοντας περίπου ορθή γωνία με τον ποδίσκο. Το μαστίγιο προς τα έξω παχαίνει σταδιακά και καταλήγει σε πεπλατυσμένο τριμερές ρόπαλο. Η τριμερία του ροπάλου όμως δεν φαίνεται, γιατί τα μέρη κάθονται πολύ σφιχτά το ένα στο άλλο, και εξ άλλου το πυκνό κοντό τρίχωμα κρύβει τα σύνορα μεταξύ των άρθρων (Εικ. 2).
Το πρόνωτο πίσω από το κεφάλι είναι κυρτό προς τα μέσα. Προς τα πίσω φαρδαίνει γρήγορα και κοντά στη βάση στενεύει μόνο ελαφρώς. Η βάση είναι λίγο κυρτή προς τα έξω.
Τα έλυτρα είναι λεία και χωρίς τρίχωμα. Στην οπίσθια άκρη είναι κομμένες και αφήνουν ακάλυπτες τους δυο καλά σκληρημένους τεργίτες της κοιλίας. Η ακμή της κόψης των ελύτρων όμως δεν τρέχει όρθια στον άξονα του σώματος, αλλά λοξά. Κοντά στη ραφή τα έλυτρα είναι πιο κοντά παρά στις έξω πλευρές. Δεν έχει ράχες (γραμμικές ανυψώσεις), μόνο στη βάση των ελύτρων διακρίνονται υπολείμματα από αυτές.
Οι κνήμες όλων των ποδιών είναι πλατιές και στην εσωτερική ακμή με οδοντοειδείς προεξοχές. Οι καστανοί ταρσοί είναι πολύ λεπτοί και αποτελούνται από πέντε άρθρα.
Βιολογία
Προνύμφες και ακμαία συναντούμε κάτω από τον φλοιό διάφορων φυλλοβόλων δέντρων, ιδιαίτερα της λευκής (Populus sp.), όταν ο φλοιός από κάποιο τραυματισμό αρχίζει να ξεκολλάει από το ξύλο.
Γεωγραφική εξάπλωση
Το είδος το συναντούμε σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Παραπομπές
Πηγές
Heinz Freude, Karl Wilhelm Harde, Gustav Adolf Lohse: Die Käfer Mitteleuropas. Band 3. Adephaga 2 - Staphylinoidea 1., Goecke&Evers, Krefeld 1971, ISBN 3-87263-015-6.
Gustav Jäger (Hrsg.): C. G. Calwer’s Käferbuch. K. Thienemanns, Stuttgart 1876, 3. Auflage
Κολεόπτερα
|
371379
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%82
|
Σιδηροδρομικός Σταθμός Δράμας
|
Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Δράμας είναι σιδηροδρομικός σταθμός στη Δράμα. Βρίσκεται μέσα στην πόλη. Ο σταθμός άνοιξε το 1895 και εξυπηρετείται από τα υπεραστικά τρένα ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη.
Ιστορία
Ο σταθμός της Δράμας θεωρείτο η ναυαρχίδα των σιδηροδρομικών σταθμών της Jonction. Κατασκευάστηκε το 1895 από την εταιρεία Ενωτικός Θεσσαλονίκης - Κωνσταντινούπολης (Jonction Salonique - Constantinople) στην όποια συμμετείχαν η Οθωμανική Αυτοκρατορική Τράπεζα (Banque Imperiale Ottomane) και διάφοροι βελγικοί και γαλλικοί οίκοι. Η κατασκευή και εκμετάλλευση του δικτύου, ανετέθη με σύμβαση που επεγράφη εκ μέρους της εταιρείας από το γάλλο τραπεζίτη Rene Baudouy στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Σεπτεμβρίου 1892. Το 1896 η εταιρεία εγκαινίασε τη γραμμή, συνδέοντας έτσι τη Θεσσαλονίκη με το Δεδεάγατς (Αλεξανδρούπολη) και κατ' επέκταση με την Κωνσταντινούπολη. Η επίσημη εξαγορά από το ελληνικό δημόσιο των δικτύων που περιήλθαν στην κατοχή του, μετά την απελευθέρωση του βορειοελλαδικού χώρου, πραγματοποιήθηκε ως το 1925. Οι εγκαταστάσεις του περιλάμβαναν αποθήκες, μηχανοστάσιο, περιστροφική πλάκα, υδατόπυργο και διάφορα άλλα κτίσματα, τα οποία διασώζονται μέχρι σήμερα στην αρχική τους μορφή.
Στα τέλη του 19ου αιώνα επεκτείνεται το σιδηροδρομικό δίκτυο από τη Θεσσαλονίκη προς Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Δράμας εγκαινιάζεται το 1896.
Στις αρχές του 21ου αιώνα η ηγεσία της χώρας αποφασίζει ότι ο κύκλος ζωής του Σιδηροδρομικού Σταθμού Δράμας θα πρέπει σταδιακά να αρχίσει να κλείνει. Έτσι ξεκινά η συρρίκνωση των δρομολογίων με αποτέλεσμα να περνούν πλέον από Δράμα μόνο δύο τρένα (οι γνωστοί καβουρνιάρηδες). Ωστόσο, από το 2020 μόνο ένα τρένο συνδέει τη Δράμα με τη Θεσσαλονίκη και ένα λεωφορείο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ συνδέει τη Δράμα με την Αλεξανδρούπολη.
Έτσι το Μουσείο Τρένων Δράμας, που με πολύ φροντίδα δημιούργησε ο Μορφωτικός Εκπολιτιστικός και Αθλητικός Σύλλογος Σιδηροδρομικών Υπαλλήλων «ΗΦΑΙΣΤΟΣ», πλέον λειτουργεί κι ως μοχλός αναβίωσης μνήμης από μία άλλη εποχή. Μια εποχή που η Δράμα γνώριζε την ανάπτυξη στην οποία συνέβαλε κατά πολύ και ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της σταθμός. Το Σιδηροδρομικό Μουσείο της Δράμας είναι το μοναδικό Σιδηροδρομικό Μουσείο της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Αργότερα με τη βουλγαρική κατοχή περνά στα χέρια των βουλγάρων οι οποίοι και τον παραδίδουν στο Ελληνικό κράτος το 1944 σε κακή κατάσταση. Ο σιδηρόδρομος τα χρόνια που ακολουθούν αποτελεί σημαντικό μέσο μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων. Ζει εποχές μεγάλης άνθισης, αλλά δεν αργεί η φθίνουσα πορεία του, για να φτάσει στις αρχές του 21ου αιώνα ολοκληρώνοντας τον κύκλο ζωής του.
Σήμερα ο Σιδηροδρομικός σταθμός της Δράμας έχει υποβαθμιστεί λόγω της συρρίκνωσης των δρομολογίων του ΟΣΕ. Στο κτίριο των επιβατών προστέθηκε επί πλέον όροφος στις αρχές της δεκαετίας του '50. Οι σταθμός όπως και οι περισσότεροι που κατασκευάστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα στη Βόρεια Ελλάδα, είναι εναρμονισμένοι με την επικρατούσα τάση της αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη σύμφωνα με την αισθητική των γάλλων αρχιτεκτόνων. Τα περισσότερα κτίρια είναι χαρακτηριστικά δείγματα νεοκλασικισμού με τοπικές επιμειξίες, βασισμένα σε πρώιμη βιομηχανική αρχιτεκτονική. Όλες οι εγκαταστάσεις σώζονται μέχρι σήμερα στην αρχική τους μορφή αν και κάποιοι δεν βρίσκονται πλέον σε πολύ καλή κατάσταση λόγω της αχρηστίας τους. Κάποιοι μισογκρεμισμένοι τοίχοι, θυμίζουν στους παλιούς πως κάποτε εδώ ήταν το κέντρο ζωής της περιοχής. Ούτε αυτοκίνητα, ούτε κατάλληλοι δρόμοι, παρά μόνο τα ζώα και τα κάρα, κυκλοφορούσαν με αποτέλεσμα το τρένο να θεωρείται το πολυτελέστερο μέσο μεταφοράς. Εξάλλου, δια του τρένου μεταφέρονταν και η αλληλογραφία. Με το που στάθμευε το τρένο, ο ταχυδρόμος μοίραζε τα γράμματα στους ήδη συγκεντρωμένους κατοίκους. Καθημερινά, υπάρχει σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τη Δράμα με 2 δρομολόγια.
Παραπομπές
Δραμα
Δραμα
Σιδηροδρομικος
|
332440
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1%20%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης
|
Η Νεοχωρούδα είναι χωριό, του δήμου Ωραιοκάστρου, της Περιφερειακής Ενότητας Θεσσαλονίκης σε υψόμετρο 220 μέτρων. Βρίσκεται 15 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης της Θεσσαλονίκης, στις δυτικές παρυφές του Σιβρίου.
Κατά την Τουρκοκρατία οι Νεοχωρουδιώτες αγωνίστηκαν για την ελευθερία, και ιδιαίτερα κατά το Μακεδονικό Αγώνα διακρίθηκαν οι Νικόλαος Βλάχος, Αστέριος Μάνου, Αντώνιος Ουζούνης, Χρήστος Παπαντωνίου (1890-1995), Αθανάσιος Σάρμης, Σωτήριος Σλιώμης, Αντώνιος Τόλης, Αικατερίνη Τσιάρα και Βασίλειος Χρηστίδης.
Σήμερα το χωριό αποτελεί ένα αναπτυγμενο προάστιο της Θεσσαλονίκης. Σε μικρή απόσταση από τη Nεοχωρούδα βρίσκεται το Βιοτεχνικό Πάρκο Νεοχωρούδας που περιλαμβάνει πλήθος βιομηχανιών και βιοτεχνιών. Το 2011 αποσπάστηκε ο γειτονικός οικισμός Αλέξανδρος Υψηλάντης, αφού αναγνωρίστηκε ως αυτοτελής.
Ο Απόστολος Τούμπας, ιδρυτής της βιομηχανίας οδοντιατρικών μηχανημάτων Neodent, με εξαγωγές στο εξωτερικό, γεννήθηκε στο χωριό.
Εξέλιξη πληθυσμού
Παραπομπές
Χωριά του νομού Θεσσαλονίκης
Δήμος Ωραιοκάστρου
|
777398
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%81-%CE%A0%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B9
|
Βιττόρια Αγκανούρ-Πομπίλι
|
Η Βιττόρια Αγκανούρ (ιταλ. Vittoria Aganoor, αρμεν. Վիկտորիա Աղանուր, 26 Μαΐου 1855 – 9 Απριλίου 1910) ήταν Ιταλίδα ποιήτρια με αρμενική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της. Ο σύζυγός της Γκουίντο Πομπίλι ήταν βουλευτής.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Βιττόρια γεννήθηκε στην Πάδοβα και ήταν το έβδομο τέκνο του Εντοάρντο Αγκανούρ και της Τζουζεππίνα Πατσίνι. Η οικογένεια του πατέρα της ανήκε στην αρμενική αριστοκρατία και είχε εγκατασταθεί στην Περσία από τον 11ο αιώνα. Αιώνες αργότερα, με συμβουλή των Μεχιταριστών Πατέρων, η οικογένεια μετανάστευσε στο Παρίσι. Εκεί ίδρυσε ένα αξιόλογο εκπαιδευτικό ίδρυμα για την αρμενική διασπορά, το Κολέγιο Ραφαέλ.
Οι γονείς της Βιττόρια παντρεύτηκαν το 1847 και εγκαταστάθηκαν στην Πάδοβα, στον «Οίκο των Αρμενίων» στο Πράτο ντελλα Βάλλε. Εκεί μεγάλωσαν η Βιττόρια και οι 4 αδελφές της.
Το 1876 η Βιττόρια πήγε να ζήσει στη Νάπολη. Εξαρτιόταν όμως πολύ συναισθηματικά από την οικογένειά της εξαιτίας της καταθλιπτικής της ιδιοσυγκρασίας και, παρά το ότι έγραφε από πολύ νεαρή ηλικία, δημοσίευσε το πρώτο της σημαντικό έργο, το Leggenda eterna, σε ηλικία 45 ετών, το 1900. Το 1901 παντρεύτηκε τον Γκουίντο Πομπίλι, γνωστό βουλευτή και αργότερα υφυπουργό Εξωτερικών. Μαζί πήγαν και έζησαν στην Περούτζα. Η Βιττόρια πέθανε μετά από εγχείρηση για την αφαίρεση καρκινικού όγκου στη Ρώμη σε ηλικία μόλις 54 ετών.
Ο σύζυγός της, συντετριμμένος από τον θάνατό της, αυτοκτόνησε λίγο αργότερα δίπλα στη σορό της.
Εκδόσεις έργων της
I cavalli di San Marco, Βενετία 1892
A mio padre. Versi, Βενετία 1893
Leggenda eterna, εκδοτικός οίκος Treves, Μιλάνο 1900
Nuove Liriche, Ρώμη 1908
Poesie complete, έκδ. F. Le Monnier, Φλωρεντία 1927
Nuove liriche, με επιμέλεια του John Butcher, έκδ. Nuova S1, Bologna 2007
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικά της Αγκανούρ (στην αρμενική γλώσσα)
Ιταλίδες ποιήτριες
|
646784
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Democracy%20Now%21
|
Democracy Now!
|
Το Democracy Now! είναι ωριαία Αμερικανική τηλεοπτική, ραδιοφωνική και διαδικτυακή ειδησεογραφική εκπομπή με παρουσιαστές τους δημοσιογράφους Έιμι Γκούντμαν, που επίσης φέρει ως η εκτελέστρια παραγωγός της, και Χουάν Γκονσάλεζ.Η εκπομπή, η οποία εκπέμπει ζωντανά καθημερινά στις 08:00 ET, μεταδίδεται στο διαδίκτυο και από περισσότερους από 1,400 ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς παγκοσμίως.
Η εκπομπή συνδυάζει ειδησεογραφικά ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, ερευνητική δημοσιογραφία και πολιτικούς σχολιασμούς. Καταγράφει κοινωνικά κινήματα, πάλες για δικαιοσύνη, και την επίδραση της εξωτερικής πολιτικής των Αμερικανών. Έχει χαρακτηριστεί ως προοδευτική από οπαδούς και κριτικούς, αλλά η Γκούντμαν διαφωνεί, αποκαλώντας το πρόγραμμα ως ένα παγκόσμιο δελτίο ειδήσεων όπου «οι άνθρωποι μιλούν από μόνοι τους». Το Democracy Now! χαρακτηρίζει το προσωπικό του ως «περιεχόμενο με μερικούς από τους κύριους προοδευτικούς δημοσιογράφους της χώρας».
Η Democracy Now Productions, η ανεξάρτητη μη κερδοσκοπική οργάνωση που παράγει το Democracy Now!, χρηματοδοτείται μόνο από συνεισφορές από ακροατές θεατές, και ιδρύματα όπως την Ford Foundation, την Lannan Foundation, και την J.M. Kaplan Fund, και δεν δέχεται διαφημιστές, εμπορικές εγγυήσεις ή κυβερνητική χρηματοδότηση.
Στην Ελλάδα, το πρόγραμμα μεταδίδεται από το Attica TV και τον Radio PrismaPrisma.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τηλεοπτικές εκπομπές
Ραδιοφωνικές εκπομπές
|
708232
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%BD
|
Βαρντανασέν
|
Το Βαρντανασέν (αρμενικά: , παλαιότερα γνωστό ως Τσιμπουχτσί) είναι αγροτική κοινότητα του μαρζ του Αρμαβίρ, στην Αρμενία. Το 2009, αριθμούσε κατοίκους.
Παραπομπές
Αγροτικές κοινότητες του Αρμαβίρ
|
457297
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Γενικό Ταχυδρομείο της Μελβούρνης
|
Το Γενικό Ταχυδρομείο της Μελβούρνης (GPO) είναι ένα εμπορικό κέντρο το οποίο βρίσκεται μέσα στο κτίριο Βικτωριανής εποχής που ήταν παλιά το Γενικό Ταχυδρομείο της Μελβούρνης και βρίσκεται στη γωνία των οδών Elizabeth και Bourke στο κέντρο της πόλης της Μελβούρνης. Πλέον, είναι στη λίστα με τα κτίρια της Βικτωριανής Κληρονομιάς. Το παλιό κτίριο του ταχυδρομείου επανασχεδιάστηκε για λόγους προσαρμοστικής επαναχρησιμοποίησης το 2004.
(Να σημειωθεί πως το σημερινό Γενικό Ταχυδρομείο της Μελβούρνης δε βρίσκεται πλέον σ' αυτό το κτίριο, αλλά σε κοντινή απόσταση, στη γωνία των οδών Elizabeth και Lonsdale).
Το αρχιτεκτονικό στυλ του κτιρίου, είναι Κλασικό με επιρροές από τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία και σχεδιάστηκε κατά τη Βικτωριανή περίοδο από τον αρχιτέκτονα A. E. Johnson. Η ιστορική του σημασία, οφείλεται επίσης στο ότι συγχωνεύει ξεχωριστές ενότητες οι οποίες χτίστηκαν σε μια περίοδο 48 ετών, μεταξύ του 1859 και του 1907 και της πολυεπίπεδης αρχιτεκτονικής, ως αποτέλεσμα των τεσσάρων ορόφων οι οποίοι χτίστηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ξεχωριστό αρχιτεκτονικό στοιχείο, είναι ο πύργος του ρολογιού που κυριαρχεί στο σταυροδρόμι. Η τοποθεσία του χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα ως σημείο αναφοράς και για μετρήσεις αποστάσεων από το κέντρο της Μελβούρνης.
Περιγραφή
Το κτίριο καταλαμβάνει τη βορειο-ανατολική γωνία της διασταύρωσης των οδών Elizabeth και Bourke. Ο σχεδιασμός εκφράζει την κλασσική αρχιτεκτονική λόγω της χρήσης Δωρικών κολόνων στο πρώτο επίπεδο που κατασκευάστηκε μεταξύ 1859-67. Το δεύτερο επίπεδο αποτελείται από κολόνες Ιωνικού ρυθμού και το τρίτο επίπεδο από κολόνες Κορινθιακού ρυθμού. Το φυσικό παρουσιαστικό του κτιρίου είναι εμφανώς αναγνωρίσιμο από την επιλογή των Δωρικών, Ιωνικών και Κορινθιακών στρώσεων στα επίπεδά του. Το εσωτερικό του ταχυδρομείου είναι έκφραση του παρελθόντος, μιας και η ταχυδρομική αίθουσα χρησιμοποιήθηκε λειτουργικά για την ταξινόμηση ταχυδρομείου προς επιχειρήσεις. Η πρόσοψη είναι φτιαγμένη από πέτρα. Ο σκοπός της αναδιαμόρφωσής του στα τέλη του 20ου αιώνα, ήταν η αναζωογόνηση του κτιρίου που ανήκει στην Εθνική κληρονομιά, ενώνοντας τα καταστήματά του με τους δημόσιους χώρους και τα πεζοδρόμια και δίνοντας πρόσβαση σε τμήματα του κτιρίου που πριν δεν ήταν ανοιχτά στο κοινό.
Ιστορία
Το πρώτο Γενικό Ταχυδρομείο ανακηρύχθηκε στις 13 Απριλίου 1837, λίγο μετά την ονομασία της Μελβούρνης και ολοκληρώθηκε το 1852.
Το 1859 βγήκε διαγωνισμός για δημιουργία ενός νέου κτιρίου, αλλά αντί του νικητή, επιλέχθηκε το σχέδιο του δεύτερου νικητή, του A. E. Johnson από τη Βικτωριανή κυβέρνηση. Οι εργασίες στο κτίριο συνεχίστηκαν μέχρι το 1867 και στο τέλος της χρονιάς, είχε ανεγερθεί ένα διώροφο κτίριο. Το 1887 προστέθηκαν ένας τρίτος όροφος και ο πύργος του ρολογιού στο υπάρχον κτίριο. Το 1919 ο αρχιτέκτονας Walter Burley Griffin σχεδίασε την αναδιαμόρφωση της αίθουσας ταξινόμησης σε δημόσια αίθουσα, αλλά το σχέδιό του αλλάχτηκε αργότερα από τον αρχιτέκτονα John Smith Murdoch από το Τμήμα Εργασιών της Ομοσπονδίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το κτίριο με το νεο-αναγεννητικό στυλ έγινε τεράστια επιτυχία και ορόσημο της πόλης. Υπήρχαν διάφορες προτάσεις για διάφορες αλλαγές και προσθέσεις στο κτίριο. Ωστόσο, αυτές οι προτάσεις απορρίφθηκαν.
Το Σεπτέμβριο του 2001 μια φωτιά, κατέστρεψε σημαντικά το εσωτερικό του κτιρίου. Ωστόσο, από τότε, το κτίριο αποκαταστάθηκε εν μέρει σύμφωνα με το αρχικό παρουσιαστικό και αίσθηση. Η οροφή αποκαταστάθηκε και επιλέχθηκε ένα πιο ανοιχτό χρώμα, το καινούριο σχέδιο είχε την αίσθηση του φωτεινού και ανοιχτού χώρου, κάτι που δεν υπήρχε στον προηγούμενο σχεδιασμό. Εγκαταστάθηκαν καφέ στην εξωτερική κιονοστοιχία, ενώ καταστήματα μπουτίκ γέμισαν τα τρία πατώματα του κτιρίου. Το κτίριο πλέον συγκροτεί μια μεγάλη στοά που πάει από την οδό Bourke ως την οδό Little Bourke.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εμπορικά κέντρα
Μελβούρνη
Ταχυδρομεία
|
192000
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%84%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B7%20%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%82
|
Κοττάνη Ξάνθης
|
Η Κοττάνη (πομάκικα: Τζουβάνσε) είναι οικισμός 43 κατοίκων (απογραφή 2001) του νομού Ξάνθης, πλησίον των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, σε υψόμετρο 295 μέτρων.
Το 1980 έκλεισε το Δημοτικό Σχολείο λόγω έλλειψης μαθητών. Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν στη Γερμανία και σε άλλα μέρη της Ελλάδας για εύρεση δουλειάς και το χωριό ερήμωσε. Ο οικισμός συνδέθηκε οδικώς με την Μέδουσα το 1998. Τα σπίτια του οικισμού είναι πολύ παλιά (ίσως 300 ετών ) και ο οικισμός έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός. Με το πρόγραμμα Interreg III / Phare CBC Ελλάδα-Βουλγαρία της Ευρωπαϊκή ένωσης έχει ξεκινήσει η ανάπλαση του οικισμού. Τα τελευταία χρόνια η Κοττάνη αναπτύσσεται τουριστικά και στην περιοχή του χωριού έχει ανοίξει παραδοσιακή ταβέρνα-καφενείο με τοπικά φαγητά.
Πεζοπορικές διαδρομές
Από το χωριό Κοττάνη ξεκινά πεζοπορική διαδρομή με σαφές μονοπάτι , τριών ωρών για τους επόμενους 2 οικισμούς (Κούνδουρο και Λυκότοπο) με τους οποίους δεν υπάρχει πρόσβαση οδικώς. Επίσης υπάρχει η πεζοπορική κυκλική διαδρομή Κοττάνη - Κούνδουρος - Τσαλαπετεινός - Καλότυχο - Λυκότοπος - Κοττάνη διάρκειας 10 ωρών (απόσταση 25 χλιομέτρων) δίπλα από την κοιλάδα του ποταμού Κομψάτου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εκπομπή της ΕΡΤ (βίντεο) Μένουμε Ελλάδα: Διαδρομές με τζιπ στα Πομακοχώρια - Βόλτα στη Μέδουσα και στην Κοττάνη.
Χωριά του νομού Ξάνθης
Κοττανη
Δήμος Μύκης
|
153340
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Σαγούντο
|
Το Σαγούντο (ισπανικά: Sagunto) ή αλλιώς Ζάκανθα είναι πόλη της Ισπανίας, στα βορειοανατολικά της Βαλένθια. Είναι η πρωτεύουσα της διοικητικής υπαγωγής της Πεδιάδας του Μορβέδρε, στα βόρεια της Βαλένθια. Με 66.140 κατοίκους, είναι η ενδέκατη μεγαλύτερη πόλη στην Βαλενθιανική Κοινότητα.
Ιστορία
Από την Άρση έως το Saguntum
Ιδρύθηκε κατά τον 7ο αιώνα π.Χ., με το όνομα Ζάκανθα, ως αποικία της Ζακύνθου και απείχε 7 στάδια (1,3 χλμ.) από τη θάλασσα. Λεγόταν αλλιώς και Ζακυνθαίων πόλις.
H Ζάκανθα κατέστη μεγάλη εμπορική πόλη. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. η πόλη ήταν γνωστή ως Άρση. Ο ιστορικός Πολύβιος (Γ΄ 16,6) αναφέρει την πολιορκία της Ζακάνθης από τον 26χρονο Αννίβα (218 π.Χ.), στην οποία αν και οι Ζακυνθινοί ζήτησαν την ρωμαϊκή βοήθεια (η οποία δεν έφθασε ποτέ), αντιστάθηκαν αλλά δεν απέτρεψαν την άλωση και την καταστροφή της. Αργότερα η πόλη ανοικοδομήθηκε από τους Ρωμαίους κατακτητές, που εκλατίνισαν την ονομασία της σε Saguntum.
Μεσαίωνας
Οι Άραβες κατέκτησαν την πόλη το 713. Σε αυτήν την εποχή οι Άραβες άλλαξαν το ονομασία της σε Morbyter, που προέρχεται από την λατινική έκφραση muris veteres (παλαιοί τοίχοι).
Το 1239 έγινε η κατάκτηση της πόλης από τον Ιάκωβο Α΄ της Αραγωνίας.
Νεότερη και Σύγχρονη Εποχή
Τον 18ο αιώνα, η ονομασία του Σαγούντο ήταν Murviedro και ο Αντόνιο Χοσέ Καμπανίγιες ανέφερε στο έργο του την εξέλιξη του πληθυσμού:Το 1749 ο πληθυσμός του ήταν 938 κάτοικοι και σήμερα κατοικούν 1515. Αυτό οφείλεται στην εξέλιξη της καλλιέργειας.Κατά τον Πόλεμο της Ιβηρικής Χερσονήσου το Σαγούντο κατακτήθηκε από τους Γάλλους. Το 1811 η πόλη πολιορκήθηκε για 34 ημέρες, στις οποίες 2.900 Ισπανοί στρατιώτες υπερασπιζόταν από τις επιθέσεις του Μαρισκάλ Σουσέτ.
Το 1868, η νέα Προσωρινή Κυβέρνηση άλλαξε την ονομασία της πόλης σε Sagunto.
Το Πουέρτο ντε Σαγούντο
Στις αρχές του 20ού αιώνα αναπτύχτηκε μια μεγάλη σιδηρουργία στο σημερινό πληθυσμιακό κέντρο () του Πουέρτο ντε Σαγούντο. Όταν ξεκίνησε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, η πόλη έγινε γνωστή για την πολεμική βιομηχανία των Δημοκρατικών. Δέχτηκε επίσης πολλαπλούς βομβαρδισμούς από την Ισπανική Πολεμική Αεροπορία μερικές φορές κάθε ημέρα. Γι' αυτό το λόγο, οι πολίτες του Σαγούντο μετακινήθηκαν σε γειτονικές πόλεις τον Ιανουάριο του 1938.
Τη δεκαετία του 1980, λόγω της βιομηχανικής αναδιάρθρωσης και της οικονομικής κρίσης, έκλεισε και η τελευταία υψικάμινος. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όλη η ιστορία που σχετίζεται με το Πουέρτο ντε Σαγούντο αποτελεί μέρος του Σαγούντο, αφού τα δυο πληθυσμιακά κέντρα ανήκουν στον ίδιο δήμο.
Πληθυσμός
Το Σαγούντο είναι η τέταρτη πόλη σύμφωνα με τον πληθυσμό του στην επαρχία της Βαλένθιας. Η δημογραφική σημασία του οφείλεται στην ανάπτυξη, που έγινε με την σιδηρουργία της πόλης στον 20ο αιώνα.
Η πιο ομιλούμενη γλώσσα στο Σαγούντο είναι η βαλενθιανική, ενώ στο Πουέρτο ντε Σαγούντο ομιλούνται περισσότερα τα ισπανικά.
Αδελφοποιήσεις
Το Σαγούντο είναι αδελφοποιημένο με τις εξής πόλεις:
Πανόραμα
Δείτε επίσης
Βαλένθια
Βαλενθιανική Κοινότητα
Πεδιάδα του Μορβέδρε
Παραπομπές
Πηγές
Πολύβιος, Ιστορίαι.
Λάζος, Χρήστος. Το ταξίδι του Πυθέα στην άγνωστη Θούλη.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα του Δημαρχείου του Σαγούντο
Αρχαίες ελληνικές αποικίες στην Ιβηρική Χερσόνησο
Αρχαίες πόλεις της Ισπανίας
Πεδιάδα του Μορβέδρε
|
761816
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%BB-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%9C%CE%B5%CF%81
|
Βιερβίλ-συρ-Μερ
|
Το Βιερβίλ-συρ-Μερ (γαλλικά: Vierville-sur-Mer) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Καλβαντός, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Βιερβιλαί (γαλλικά: Viervillais).
Παραπομπές
Κοινότητες του Καλβαντός
|
634390
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF-%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%B3%CE%BA
|
Σαγκρί-Μπεγκ
|
Ο Τσαγκρί-Μπεγκ (Τουρκικά : Abu Suleiman Dawud Chaghri-Beg ibn Mikail, 989 - 1060) ήταν συγκυβερνήτης της Μεγάλης Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων την εποχή της δημιουργίας της μαζί με τον αδελφό του Τογκρούλ-Μπεγκ.
Το όνομα του "Σαγκρί" είναι Τουρκικής προέλευσης και μεταφράζεται ως "μικρό γεράκι". Ο Σαγκρί-Μπεγκ ήταν ένας από τους γιους του Μιχαήλ ιμπν Σελτζούκ και εγγονός του Σελτζούκ του γενάρχη της Δυναστείας των Σελτζούκων.
Η Μεγάλη Αυτοκρατορία των Σελτζούκων δημιουργήθηκε από μία Τουρκική φυλή που την αποτελούσαν Χάζαροι ή Ογούζοι Τούρκοι. Στις αρχές του 11ου αιώνα μετακινήθηκαν κατά μήκος του ποταμού Συρ Ντάρια, δέχτηκαν να γίνουν υποτελείς στο Χανάτο των Καραχανιδών που βρισκόταν στην Υπερωξιανή, στο σημερινό Ουζμπεκιστάν και νότιο Καζακστάν. Μετά την ήττα των Καραχανιδών από τους Γαζναβίδες κέρδισαν την ανεξαρτησία τους.
Βιογραφία
Μέχρι το 1025 ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν για τον Σαγκρί και τον αδελφό του Τογκρούλ, μεγάλωσαν μέχρι τα 15 τους με τον παππού τους Σελτζούκ και πολεμούσαν με τον Αλί Τιγκίν εναντίον του Σουλτάνου Μαχμούτ των Γαζνί. Οι παλιότερες καταγραφές περιγράφουν επιδρομές του Σαγκρί στα ανατολικά όπου λεηλατούσε τα κάστρα στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο ιστορικός Κλαύδιος Καεν το αμφισβητεί σαν υπερβολικό ή μύθο. Τη διετία 1035 - 1037 ο Σαγκρί πολεμούσε με τον αδελφό του εναντίον του Μεσούντ Α΄ των Γαζνί και κατέλαβε την Μερβ μια σημαντική ιστορική πόλη στο Τουρκμενιστάν. Την περίοδο 1038 - 1040 ο Σαγκρί πολέμησε εναντίον των Γαζναβιδών με κλεφτοπόλεμο, η σύγκρουση έφτασε στο αποκορύφωμα της με την "μάχη του Νταντανακάν".
Ο Τογκρούλ ήταν διστακτικός και προτιμούσε να συνεχίσουν τον κλεφτοπόλεμο, ο Σαγκρί αντίθετα πρότεινε μία άμεση σύγκρουση. Οι Σελτζούκοι νίκησαν στην "μάχη του Νταντανακάν" τον υπεράριθμο στρατό των Γαζναβιδών. Τα αδέλφια μοίρασαν στη συνέχεια την αυτοκρατορία μεταξύ τους : ο Τογκρούλ κυβέρνησε το Ιράκ, το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν στα δυτικά, ο Σαγκρί αντίστοιχα το Τουρκμενιστάν και το Αφγανιστάν γνωστά σαν Χορασάν. Ο Σαγκρί κατόπιν κατέκτησε το Μπαλχ στο βόρειο Αφγανιστάν, το Κέρμαν στο νότιο Ιράκ (1048) και το Σιστάν στο ανατολικό Ιράν (1056). Όταν οι Σελτζούκοι κατέκτησαν σχεδόν ολόκληρο το Χαλιφάτο των Αββασιδών ο Σαγκρί-Μπεγκ πάντρεψε την κόρη του Αρσλάν Χατούν Χαντίτζα με τον χαλίφη (1056).
Διαδοχή
Ο Σαγκρί-Μπεγκ πέθανε στο βορειοανατολικό Ιράν, οι ιστορικές καταγραφές σχετικά με την ημερομηνία του θανάτου του διαφέρουν, έχουν προταθεί διάφορες ημερομηνίες μεταξύ 1059 - 1062. Τα νομίσματα διαφωτίζουν καλύτερα τα γεγονότα, αν κρίνουμε ότι το 1059 κόπηκαν στο δικό του όνομα και την επόμενη χρονιά στο όνομα του γιου Καβούρτ είναι προφανές ότι πέθανε μάλλον το 1059. Διάδοχος του σαν κυβερνήτης του Χορασάν ήταν ο γιος του Αλπ Αρσλάν.
Ο Σαγκρί και ο αδελφός του Τογκρούλ συμμετείχαν στις κυβερνητικές υποθέσεις και την ίδρυση της αυτοκρατορίας, πήρε τον τίτλο του "Σουλτάνου"
Ο Σαγκρί-Μπεγκ άφησε έξι γιους και τέσσερις κόρες, ο σημαντικότερος από τους γιους του ήταν ο Αλπ Αρσλάν που έγινε Σουλτάνος (1064), όλα τα υπόλοιπα μέλη της αυτοκρατορίας των Σελτζούκων ανήκαν στο γενεαλογικό του δέντρο. Ο άλλος γιος του Καβούρτ έγινε κυβερνήτης του Κέρμαν που ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως και ένας τρίτος γιος του ο Γιακουτί έγινε κυβερνήτης του Αζερμπαϊτζάν.
Παραπομπές
Πηγές
Arthur Koestler: The thirteenth Tribe (translated by Belkıs Çorakçı), Say, İstanbul, 1984
Dailamīs in Central Iran: The Kākūyids of Jibāl and Yazd, C. E. Bosworth, Iran, Τόμος. 8, (1970)
'Izz al-D in Ibn al-Athir, The Annals of the Saljuq Turks, transl. D.S. Richards, ed. Carole Hillenbrand, (Routledge, 2002)
Prof. Yaşar Yüce-Prof. Ali Sevim: Türkiye tarihi Cilt I, AKDTYKTTK Yayınları, İstanbul, 1991
The Political and Dynastic History of the Iranian World, C.E. Bosworth, The Cambridge History of Iran, Vol. 5, ed. J. A. Boyle, (Cambridge University Press, 1968)
Ümit Hassan (ed. Sina Akşin) Türkiye Tarihi I, CemYayınevi, İstanbul,2009
Σελτζούκοι Σουλτάνοι
Σελτζουκική Αυτοκρατορία
|
258579
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%201981
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1981
|
Το 46ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1981 διεξήχθη από 26 ως 28 Ιουνίου στο Στάδιο Καραϊσκάκη, στον Πειραιά, μαζί με το αντίστοιχο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1981. Αυτή ήταν η 13η και τελευταία φορά που οι πανελλήνιοι αγώνες στίβου διεξήχθησαν στο Στάδιο Καραϊσκάκη, όπου είχαν γίνει για πρώτη φορά το 1965. Στους αγώνες υπήρξε χαμηλό επίπεδο επιδόσεων, αν εξαιρεθούν δύο πανελλήνια ρεκόρ γυναικών και ένα νεανίδων. Από τη χρονιά αυτή το έπταθλο αντικατέστησε το πένταθλο. Το πρωτάθλημα συνθέτων ανδρών-γυναικών, εφήβων-νεανίδων διεξήχθη χωριστά, στις 2-3 Μαΐου, στο Μακάρειο Στάδιο της Λευκωσίας. Όμως, στις γυναίκες διεξήχθη πένταθλο και όχι έπταθλο, με αποτέλεσμα τελικά να μην μετρήσει στη βαθμολογία.
Πρωταθλητής σύλλογος αναδείχθηκε ο Γ.Σ. Παγκύπρια Λευκωσίας για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με διαφορά 12 β. από τον δεύτερο ΠΑΟΚ.
Τα αποτελέσματα
Οι νικήτριες
Βαθμολογία
*
Πηγές
"Ματιές στα Σπορ", Ιανουάριος 1982.
Ριζοσπάστης, 30/6/1981.
Μακεδονία, 5/5/1981.
Αναφορές
Γυναικων
Στίβος το 1981
Διοργανώσεις στίβου στον Πειραιά
|
580200
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%BF%CE%BB%CE%B4%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αλέξανδρος Α΄ της Μολδαβίας
|
Ο Αλέξανδρος Α΄ της Μολδαβίας, γνωστότερος ως Αλέξανδρος ο Καλός (ρουμ. Alexandru cel Bun) ή «ο Γέρων», ήταν ηγεμόνας (Βοεβόδας) της Μολδαβίας από το 1400 μέχρι το 1432, γιος του Ρωμανού Α΄ Μουσάτ και της Μαργαρίτας Μουσάτα.. Ο Αλέξανδρος δεν διαδέχθηκε τον πατέρα του, αλλα επί βραχύ διάστημα ηγεμόνα Ιούγα.. Ανέλαβε την ηγεμονία σε πολύ κρίσιμη εποχή για τη Μολδαβία, που αντιμετώπιζε εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, και ανταπεξήλθε με αρκετή επιτυχία, ιδίως στο εσωτερικό, όπου άρχισε μια σειρά σημαντικών μεταρρυθμίσεων.
Εσωτερική πολιτική
Πρώτα από όλα ο Αλέξανδρος δημιούργησε νέους θεσμούς και διοικητικά αξιώματα: το «Συμβούλιο του Βοεβόδα», την «Καγκελαρία» και (το 1403) το αξίωμα του λογοθέτη (Logofăt), ως αντίστοιχο του πρωθυπουργού – ήταν ο επικεφαλής της Καγκελαρίας, της κυβερνήσεως κατά κάποιο τρόπο.
Κατά την ηγεμονία του ο Αλέξανδρος επέβαλε νέους οικονομικούς νόμους, με πρόσθετα εμπορικά προνόμια στους εμπόρους του Λβιβ (1408) και της Κρακοβία (1409), βελτίωσε την ασφάλεια των εμπορικών οδών (ειδικά αυτής που συνέδεε τον λιμένα Τσετάτια Άλμπε με την Πολωνία), ενίσχυσε τα φρούρια που τις φύλαγαν και επεξέτεινε τους λιμένες Τσετάτια Άλμπε και Κιλία (την αρχαία ελληνική Αχιλλεία).
Εκκλησιαστικά ζητήματα
Ο Αλέξανδρος ο Καλός είχε να αντιμετωπίσει και εκκλησιαστικά προβλήματα, που είχαν προκύψει από την πολιτική των προκατόχων του: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είχε θέσει την Εκκλησία της Μολδαβίας υπό την πνευματική κηδεμονία του Μητροπολίτη Γαλικίας Αντωνίου Δ΄, που είχε χειροτονήσει δύο επισκόπους στη Μολδαβία: τον Ιωσήφ και τον Μελέτιο. Ο Πατριάρχης δεν τους ανεγνώρισε και αποφάσισε να ιδρύσει νέα «Μητρόπολη Μολδαβίας» με μητροπολίτη τον Ιερεμία. Οι Μολδαβοί δεν δέχθηκαν τον νέο μητροπολίτη και ο ηγεμόνας Στέφανος Α΄ της Μολδαβίας ζήτησε την αναγνώριση των Ιωσήφ και Μελετίου. Τότε, το 1395, ο Πατριάρχης ανέθεσε τη διοίκηση της Εκκλησίας σε νέο ιερωμένο, τον Πέτρο, έγραψε επιστολή στον ηγεμόνα να διώξει τους δύο επισκόπους και έστειλε τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης να εξετάσει την κατάσταση Το 1397 ανατέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο Βηθλεέμ Μιχαήλ η διοίκηση των Μητροπόλεων Γαλικίας και Μολδαβίας. Αυτή ήταν η κατάσταση όταν ανέλαβε την ηγεμονία ο Αλέξανδρος ο Καλός. Ο νέος ηγεμόνας επεδίωξε από την αρχή τη συμφιλίωση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο: Το 1401 απέστειλε άρχοντες και ιερωμένους στον Πατριάρχη Ματθαίο Α΄ για να ζητήσει τη συγχώρηση του επισκόπου Ιωσήφ. Τότε ο Πατριάρχης απέστειλε στη Μολδαβία τον μοναχό Γρηγόριο και τον Μανουήλ τον Άρχοντα για διαβουλεύσεις. Σύντομα ο Ιωσήφ αναγνωρίσθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο κανονικός μητροπολίτης Μολδαβίας, με έδρα τη Σουτσάβα (στη σημερινή Ρουμανία), τότε πρωτεύουσα της Ηγεμονίας της Μολδαβίας και της Βουκοβίνας. Η Μητρόπολη Μολδαβίας είχε τρεις επισκοπές: του Ρωμάνου, της Ραδαούτσης και της Χούσης.
Τον Οκτώβριο του 1424 ο διάδοχος του Βυζαντινού Θρόνου Ιωάννης Παλαιολόγος, επιστρέφοντας από τη διπλωματική εκστρατεία του στη Δύση και στην Ουγγαρία, πέρασε από τη Μολδαβία, όπου έγινε δεκτός από τον Αλέξανδρο τον Καλό με μεγάλες τιμές. Ο Αλέξανδρος συνόδευσε τον Ιωάννη μέχρι τον λιμένα της Κιλίας, όπου τον περίμενε μοίρα του βυζαντινού στόλου για να τον μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη. Με αφορμή το ιστορικό αυτό γεγονός, πλέχθηκε ολόκληρη παράδοση τον 18ο αιώνα, σύμφωνα με την οποία ο Αλέξανδρος τιμήθηκε με τον τίτλο του Δεσπότη και το βασιλικό διάδημα, ενώ η Εκκλησία της Μολδαβίας ανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη και ο Μητροπολίτης Μολδαβίας έλαβε το δικαίωμα να φορά σάκκο και μίτρα. Η παράδοση αυτή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Εκτός αυτών, ο Αλέξανδρος έκτισε τη Μονή της Μπίστριτσα, όπου αναπαύεται η σορός του, και συνέχισε την ανέγερση της γνωστότερης Μονής Νεάμτς, που είχε αρχίσει τον προηγούμενο (14ο) αιώνα.
Η αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών
Το 1400, ενώ στο εσωτερικό η ενότητα της ηγεμονίας είχε διασπασθεί από αλεπάλληλες εμφύλιες έριδες, η Πολωνία διεκδικούσε κυριαρχικά δικαιώματα στη Μολδαβία και η Ουγγαρία είχε επίσης βλέψεις για τις παρίστριες ηγεμονίες. Αντιμέτωπος με δύο υπέρτερους στρατούς, ο Αλέξανδρος αναγκάσθηκε να συμμαχήσει με τη Βλαχία και την Πολωνία εναντίον του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Το 1402 ορκίσθηκε υποτελής («βάσσαλος») του βασιλέα της Πολωνίας Λαδισλάου Β΄ Γιαγκελόν. Η μεταξύ τους συνθήκη ανανεώθηκε το 1404, το 1407, το 1411 και το 1415, ενώ επιπλέον έγιναν και συμπέθεροι (πάντρεψαν την κόρη του ενός με τον γιο του άλλου).
Ο Αλέξανδρος ενίσχυσε τους αγώνες του Πολωνού βασιλιά κατά των Τευτόνων Ιπποτών που είχαν εισβάλει στην Ανατολή, συμμετέχοντας σε δύο σημαντικές μάχες το 1410: στη Μάχη του Γκρούνβαλντ και στην Πολιορκία του Μαρίενμπουργκ. Από την άλλη, το 1420 υπερασπίσθηκε τη Μολδαβία κατά της πρώτης επιδρομής των Οθωμανών στην Τσετάτια Άλμπε. Δεν απέφυγε να αναμιχθεί στα εσωτερικά της Βλαχίας, καθώς ο ηγεμόνας της Μίρτσεα ο Πρεσβύτερος είχε οργανώσει συμμορίες που λεηλατούσαν τη Μολδαβία. Ο Αλέξανδρος βοήθησε έτσι τον Ράντου Β΄ το 1418-1419 και αργότερα, το 1429, τον Αλέξανδρο Αλντέα, κυρίως για να αποφύγει την κατάληψη της Κιλίας.
Εξαιτίας μιας εδαφικής διεκδικήσεως και της προηγηθείσας αθετήσεως των όρων της συνθήκης υποτέλειας από τον Πολωνό βασιλιά κατά την επίθεση των Οθωμανών του 1420, ο Αλέξανδρος Α΄ της Μολδαβίας παρέβη τους όρκους της υποτελείας και συμμάχησε με τους Λιθουανούς, επιτιθέμενος μαζί τους στην Πολωνία. Ο πόλεμος αυτός έληξε με τη Συνθήκη της Σουτσάβα στις 18 Νοεμβρίου 1431. Τα συμμαχικά στρατεύματα είχαν νικηθεί από τους Πολωνούς.
Συμπερασματικά, ο Αλέξανδρος ο Καλός, έχοντας να αντιμετωπίσει αρκετά ζητήματα, έδωσε προτεραιότητα στην επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων και, παρότι ικανός διπλωμάτης, δεν μπόρεσε να απαγγιστρωθεί ποτέ από την επικυριαρχία της Πολωνίας. Στο τέλος της ζωής του αναγκάσθηκε να ξαναδώσει όρκο υποτέλειας στον βασιλέα της Πολωνίας, ενώ και οι δύο γιοι του, που τον διαδέχθηκαν στην εξουσία, αναγκάσθηκαν επίσης να ορκισθούν υποταγή στην Πολωνία.
Δουλεία
Ο Αλέξανδρος παραθέτει την πρώτη καταγεγραμμένη επιβεβαίωση του θεσμού της δουλείας των Τσιγγάνων στη Μολδαβία: σε ένα έγγραφο δίνει ως δωρεά στη Μονή της Μπίστριτσα 31 οικογένειες Τσιγγάνων μαζί με μερικά βοοειδή.
Οικογένεια
Ο Αλέξανδρος ο Καλός φέρεται ότι είχε διαδοχικά 4 νόμιμες συζύγους: τη Μαργαρίτα Loszonc, την Άνα Νεάκσα, τη Ριμγκάιλα (κόρη του Καστούτις και αδελφή του Βίταουτας του Μέγα, Μέγα Δούκα της Λιθουανίας, από την οποία ο Αλέξανδρος πήρε διαζύγιο το 1421) και τη Μαριάνα. Οι γιοι του Αλεξάνδρου τον διαδέχθηκαν με την εξής σειρά: Ηλίας, Στέφανος Β΄ και Πέτρος Γ΄, Μπογδάν Β΄ (πατέρας του Στεφάνου του Μέγα) και Αλέξανδρος.
Ο Αλέξανδρος ο Καλός ήταν πεθερός του Βλαντ Β΄ Ντράκουλ και παππούς του Βλαντ Γ΄ Τσέπες (του γνωστού «Κόμη Δράκουλα»), από τη μεγάλη του κόρη Βασιλίσα ή Μαρία Μουσάτ. Ο Αλέξανδρος απεβίωσε την 1η Ιανουαρίου 1432.
Παραπομπές
Πηγές
Το λήμμα «Αλέξανδρος Α΄ ο Καλός» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σσ. 73-74
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αλεξανδρος 01
|
710803
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%AE%3A%20%CE%A4%CE%BF%20%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%20%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AF
|
Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί
|
Η Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί, είναι μια αμερικανική υπερφυσική ταινία τρόμου του 2018 που σκηνοθετήθηκε από τον Άνταμ Ρόμπιτελ και γράφτηκε από τον Λι Γουανέλ. Παράγεται από τους Τζέισον Μπλουμ, Όρεν Πελί και Τζέιμς Γουάν. Είναι η τέταρτη ταινία στη σειρά ταινιών Παγιδευμένη Ψυχή και η δεύτερη μέσα στη χρονολογία της σειράς. Με πρωταγωνιστές τους Λιν Σάιε, Άνγκους Σάμπσον, Λι Γουανέλ, Σπένσερ Λοκ, Κέιτλιν Τζεράρντ και Μπρούς Ντέιβισον, η ταινία ακολουθεί την παραψυχολόγο Ελίζ Ρέινιερ, καθώς καλείται να ερευνήσει το στοιχειωμένο παιδικό σπίτι της.
Οι συζητήσεις για μια τέταρτη ταινία στη σειρά ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2015, με τον Γουανέλ να λέει ότι η επόμενη ταινία θα τοποθετηθεί χρονολιγικά λίγο πριν από την πρώτη ταινία. Τον Μάιο του 2016, ανακοινώθηκε ότι το Κεφάλαιο 4 θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2017. Η κύρια μαγνητοσκόπηση ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2016 και έληξε τον επόμενο μήνα.
Η ταινία κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 5 Ιανουαρίου 2018, από την Universal Pictures. Κέρδισε 167 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, το μεγαλύτερο ποσό που έχει κερδίσει ταινία στη συγκεκριμένη σειρά, και έλαβε μικτές κριτικές, με επαίνους για την απόδοση της Σάιε, αλλά ορισμένοι επικριτές δηλώνουν ότι η σειρά έχει χάσει την πορεία της.
Πλοκή
Το 1953, η Ελίζ Ρέινιερ ζει στο Five Keys, στο Νέο Μεξικό, με τους γονείς της Όντρεϊ και Τζεράλντ και τον μικρότερο αδερφό της, Κρίστιαν. Η Ελίζ και ο Κρίστιαν συναντούν ένα φάντασμα στην κρεβατοκάμαρά τους. Φοβισμένος, ο Κρίστιαν ψάχνει μία σφυρίχτρα που του είχε δώσει η μητέρα του για να ζητήσει βοήθεια, αλλά δεν μπορεί να τη βρει. Ο Τζεράλντ, εξοργισμένος με τα λεγόμενα της Ελίζ, την χτυπάει και την κλειδώνει στο υπόγειο. Εκεί, η Ελίζ ανοίγει μια μυστηριώδη κόκκινη πόρτα και για λίγο κυριεύεται από ένα δαιμονικό πνεύμα. Όταν η Όντρει κατεβαίνει στο υπόγειο για να δει τι συμβαίνει, σκοτώνεται από τον δαίμονα.
Δεκαετίες αργότερα στην Καλιφόρνια του 2010, η Ελίζ εργάζεται ως παραφυσική ερευνήτρια με τους συναδέλφους της Σπεκς και Τάκερ. Ένας άντρας που ονομάζεται Τεντ Γκάρζα την καλεί, λέγοντας ότι βιώνει παραφυσικά γεγονότα στο σπίτι του. Συνειδητοποιώντας ότι είναι το σπίτι της παιδικής της ηλικίας, η Ελίζ τον επισκέπτεται για να τον βοηθήσει. Ενώ ερευνά το σπίτι, η Ελίζ βρίσκει τη χαμένη σφυρίχτρα του Κρίστιαν, αλλά ξαφνικά εξαφανίζεται, όταν συναντά ένα γυναικείο πνεύμα. Η Ελίζ λέει στους Σπεκς και Τάκερ ότι είχε δει το ίδιο πνεύμα στο παρελθόν, όταν ήταν ακόμη ένα νεαρό κορίτσι. Μετά από αυτό το περιστατικό, η Ελίζ είχε φύγει από το σπίτι, φοβούμενη άλλον έναν ξυλοδαρμό από τον πατέρα της, εγκαταλείποντας τον Κρίστιαν.
Το επόμενο πρωί, η Ελίζ, ο Σπεκς και ο Τάκερ συναντούν τη Μελίσα και την Ιμογκέν, δύο νεαρές γυναίκες, που η Ελίζ συνηδητοποιεί ότι είναι οι κόρες του Κρίστιαν. Έτσι, συναντά τον Κρίστιαν, ο οποίος εξακολουθεί να είναι εξοργισμένος απέναντι στην Ελίζ για την εγκατάλειψή του. Ελπίζοντας να φτιάξει τη σχέση τους, η Ελίζ έδωσε στη Μελίσα μια φωτογραφία της σφυρίχτρας του Κρίστιαν, και της είπε να την δείξει σε εκείνον. Αργότερα, η Ελίζ και ο Τάκερ ανακαλύπτουν ένα κρυφό δωμάτιο στο υπόγειο. Μέσα, καθοδηγούμενοι από το γυναικείο πνεύμα, ανακαλύπτουν μια νεαρή γυναίκα που κρατείται φυλακισμένη. Ο Τεντ καταφθάνει και παραδέχεται ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τη κατάσταση αυτού του κοριτσιού. Κλειδώνει μέσα την Ελίζ και τον Τάκερ, ενώ προσπαθεί να σκοτώσει τον Σπεκς. Τελικά ο Σπεκς καταφέρνει να τον σκοτώσει.
Λίγο αργότερα, αφότου το σπίτι καθάρισε η αστυνομία, ο Κρίστιαν και οι κόρες του μπαίνουν μέσα για να βρουν τη σφυρίχτρα. Στο υπόγειο, η Μελίσα δέχεται επίθεση από τον δαίμονα του παρελθόντος της Ελίζ, γνωστό ως "Key Face (Κλειδοπρόσωπο)". Ο Key Face την μεταφέρει στο "The Further (Το Πέρα)", (βλέπε Παγιδευμένη Ψυχή) από το οποίο δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στον φυσικό κόσμο.
Προσπαθώντας να σώσει τη Μελίσα, η Ελίζ ψάχνει στο σπίτι και ανακαλύπτει κρυμμένες βαλίτσες που περιέχουν αντικείμενα πολλών άλλων γυναικών που είχαν κρατηθεί φυλακισμένες, συμπεριλαμβανομένης της γυναίκας που είχε δει όταν ήταν κορίτσι. Η Ελίζ συνειδητοποιεί ότι όπως και ο Τεντ, έτσι και ο πατέρας της, Τζεράλντ, απήγαγε επίσης πολλές γυναίκες και τις κράτησε στο δωμάτιο που μόλις πριν βρήκε την προηγούμενη. Η γυναίκα που είχε δει όταν ήταν παιδί, η Άννα, νόμιζε ότι αποτελεί ένα ακόμη πνεύμα του σπιτιού, ωστόσο ήταν ζωντανή και αργότερα σκοτώθηκε από τον Τζεράλντ. Ξαφνικά, η Ελίζ δέχεται επίθεση από τον Key Face και το πνεύμα της μπαίνει στο "The Further".
Η Ιμογκέν, η οποία διαθέτει τις ίδιες ικανότητες με της Ελίζ, μπαίνει στο "The Further" με τη βοήθεια των Σπεκς και Τάκερ. Οδηγείται από το φάντασμα της Άννας σε μια φυλακή όπου ο Key Face κρατάει όλες τις ψυχές που έχει πάρει, συμπεριλαμβανομένων των Μελίσα και Ελίζ. Η Ελίζ συνειδητοποιεί ότι ο Key Face ελέγχει τόσο τον Τεντ όσο έλεγχε και τον Τζεράλντ, και τρέφεται με τον φόβο και το μίσος των γυναικών που απήγαγαν. Ο Key Face προσπαθεί να εξαναγκάσει την Ελίζ να βλάψει το πνεύμα του πατέρα της, ως εκδίκηση για αυτά που της έκανε. Η Ελίζ αρχίζει να χτυπάει τον Τζεράλντ, αλλά την σταματάει η Ιμογκέν, υποστηρίζοντας ότι αρνείται να δώσει στον Key Face και άλλο μίσος. Ο Key Face επιτίθεται στην Ελίζ, αλλά ο Τζεράλντ τη σώζει προτού τη μαχαιρώσει ο Key Face, και έπειτα το πνεύμα του εξαφανίζεται.
Ο Key Face μαχαιρώνει τη Μελίσα, κάνοντας το φυσικό της σώμα να αρχίζει να πεθαίνει. Προσπαθεί να επιτεθεί πάλι στην Ελίζ. Η Ελίζ τον χτυπάει με τη σφυρίχτρα του Κρίστιαν, και το πνεύμα της Όντρεϊ καταφθάνει, σκοτώνοντας τον Key Face. Με τη Μέλισσα να αργοπεθαίνει στον φυσικό κόσμο, αρχίζουν να ψάχνουν το πνεύμα της στο "The Further". Ανοίγουν μια πόρτα και βλέπουν ένα νεαρό αγόρι, τον Ντάλτον Λάμπερτ. Συνειδητοποιώντας ότι άνοιξαν τη λάθος πόρτα, αφήνουν την πόρτα ανοιχτή και βρίσκουν τη Μέλισσα στην επόμενη πόρτα. Το πνεύμα της Μελίσα επιστρέφει στο σώμα της στον πραγματικό κόσμο, και έτσι καταφέρνει να ζήσει. Η Ελίζ ευχαριστεί τη μητέρα της και την αποχαιρετά. Εκείνη και η Ιμογκέν επιστρέφουν στον πραγματικό κόσμο και επανενώνονται με τη Μελίσα και τον Κρίστιαν. Ο Κρίστιαν συγχωρεί την Ελίζ, και εκείνη του δίνει την σφυρίχτρα.
Στον ύπνο της, η Ελίζ βλέπει ένα όνειρο σχετικά με ένα παιδί που ονομάζεται Ντάλτον, κι έναν κοκκινοπρόσωπο Δαίμονα. Ξυπνάει και δέχεται μια κλήση από μια γυναίκα που ονομάζεται Λορέιν. Η Ελίζ είχε βοηθήσει τον γιο της χρόνια νωρίτερα, και τώρα ο εγγονός της, ο Ντάλτον, χρειάζεται βοήθεια, την οποία η Ελίζ συμφωνεί να προσφέρει.
Καστ
Λίν Σάιε ως Ελίζ Ρέινιερ
Έιβα Κόλκερ ως Μικρή Ελίζ Ρέινιερ
Χάνα Χέις ως Νεαρή Ελίζ Ρέινιερ
Άνγκους Σάμπσον ως Τάκερ
Λι Γουανέλ ως Σπεκς
Σπένσερ Λοκ ως Μελίσα Ρέινιερ
Κέιτλιν Τζεράρντ ως Ιμογκέν Ρέινιερ
Μπρούς Ντέιβισον ως Κρίστιαν Ρέινιερ
Πιρς Πόουπ ως Μικρός Κρίστιαν Ρέινιερ
Τόμας Ρόμπι ως Νεαρός Κρίστιαν Ρέινιερ
Κερκ Ασεβέντο ως Τεντ Γκάρζα
Τζος Στιούαρτ ως Τζεράλντ Ρείνιερ
Τέσα Φερέρ ως Όντρεϊ Ρέινιερ
Αλέκ Ριντ ως Άννα
Μάρκους Χέντερσον ως Ντετέκτιβ Γουίτφιλντ
Αμάντα Γιάρος ως Μάρα Τζέννινγκς
Χαβιέρ Μποτέτ ως Key Face (Κλειδοπρόσωπος)
Τζόζεφ Μπιζάρα ως Κοκκινοπρόσωπος Δαίμονας
Παραγωγή
Ανάπτυξη
Σε μια συνέντευξη του, ο Λι Γουανέλ ερωτήθηκε "Εάν θα υπήρχε μια τέταρτη ταινία, θα ήταν συνέχεια του Κεφαλαίου 3 ή ένα ακόμη πρίκουελ;" Ο Γουανέλ δήλωσε: "Δεν ξέρω. Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα. Ολόκληρη η ιστορία της Ελίζ, σχετικά με το από που προέρχεται και την οικογενειακή της κατάσταση θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Νομίζω, λοιπόν, ότι υπάρχει πολύ υλικό προς αυτή την κατεύθυνση. Βλέπουμε σε όλες τις ταινίες μία ηρωίδα Ελίζ, πως θα ήταν αν βλέπαμε μία πιο ευαίσθητη πλευρά της;"
Γυρίσματα
Η κύρια μαγνητοσκόπηση ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2016, και έληξε τον επόμενο μήνα.
Κυκλοφορία
Η Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί κυκλοφόρησε στις 5 Ιανουαρίου 2018. Η ταινία κυκλοφόρησε μια εβδομάδα αργότερα στις 12 Ιανουαρίου 2018, στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Μάρκετινγκ
Στις 29 Αυγούστου 2017, ανακοινώθηκε μέσω της εκδήλωσης Halloween Horror Nights που διοργανώνει η Universal Studios, ότι η ταινία θα είχε τον τίτλο Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί. Τον Οκτώβριο του 2017, η πρώτη αφίσα της ταινίας και δύο τρέιλερ κυκλοφόρησαν μέσω της Universal και της Sony Pictures Entertainment.
Box Office
Η Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί κέρδισε 67,6 εκατομμύρια δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά και 100,1 εκατομμύρια δολάρια σε άλλες περιοχές, μαζεύοντας το συνολικό ποσό των 167,7 εκατομμυρίων δολαρίων, έναντι προϋπολογισμού παραγωγής 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Είναι η ταινία με τα υψηλότερα κέρδη στο σειρά ταινιών Παγιδευμένη Ψυχή, ξεπερνώντας τα 161 εκατομμύρια δολάρια της δεύτερης ταινίας και η πρώτη ταινία της σειράς που κέρδισε 100 εκατομμύρια δολάρια στο εξωτερικό.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, η Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί κυκλοφόρησε παράλληλα με το Molly's Game και είχε προβλεφθεί να κερδίσει 20-22 εκατομμύρια δολάρια από 3.116 θέατρα στο εναρκτήριο Σαββατοκύριακο. Η ταινία είχε κέρδη 1,98 δολάρια από τις προεπισκοπήσεις της Πέμπτης το βράδυ, το υψηλότερο ποσό από προεπισκοπήσεις στη σειρά ταινιών. Στη συνέχεια, κέρδισε 29,3 εκατομμύρια δολάρια στο εναρκτήριο Σαββατοκύριακο, τερματίζοντας δεύτερη στο box office πίσω από την ταινία Τζουμάντζι: Καλωσήρθατε Στη Ζούγκλα και σηματοδοτεί τη δεύτερη υψηλότερη πρεμιέρα της σειράς πίσω από τη Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 2.
Κριτικές
Στον ιστότοπο κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία έγκρισης 33%, με βάση 104 κριτικές, και μέση βαθμολογία 5,12 / 10. Η κριτική συναίνεση της ιστοσελίδας αναφέρει: "Η Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί προσφέρει στο αστέρι της σειράς Λιν Σάιε άλλη μια ευκαιρία να αναλάβει τα ινία, αλλά οι προσπάθειές της δεν είναι αρκετές για να σώσουν αυτό το ανεπιθύμητο πρίκουελ." Στο Metacritic, η ταινία έχει σταθμισμένη βαθμολογία 49 στα 100, με βάση 23 κριτικούς, που υποδεικνύουν "μικτές ή μέσες κριτικές". Το κοινό που ερωτήθηκε από το CinemaScore έδωσε στην ταινία μια μέση βαθμολογία "B–" σε κλίμακα A + έως F, το χαμηλότερο βαθμό που έχει πάρει ποτέ ταινία στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών.
Ο Screeny Rant's Sandy Schaefer έδωσε στην ταινία 3/5 αστέρια στα τέσσερα, δηλώνοντας: "Η Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί είναι ένα φινάλε για τη σειρά ταινιών Παγιδευμένη Ψυχή που δίνει στη Λιν Σάιε την ευκαιρία να δώσει ένα όμορφο τέλος σε αυτές τις ιστορίες." Ο Brent McKnight της εφημερίδας The Seattle Times βαθμολόγησε την ταινία με δύο αστέρια, λέγοντας "Οι παλιές σειρές ταινιών δεν πεθαίνουν, ξεδιπλώνονται σε χλιαρά, ανεπιθύμητα σίκουελς. Και με το τέταρτο κεφάλαιο, Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί, αυτό το πρίκουελ βρίσκεται σε ένα οικείο μονοπάτι."
Σίκουελ
Στις 29 Οκτωβρίου 2020, ανακοινώθηκε ότι ένα σίκουελ βρισκόταν σε εξέλιξη, με τον Σκοτ Τιμς να γράφει το σενάριο βασισμένο σε μια ιστορία του Λι Γουανέλ. Αυτή τη φορά σκηνοθέτης θα είναι ο ηθοποιός Πάτρικ Γουίλσον. Η ταινία θα επικεντρωθεί στον ενήλικα Ντάλτον, καθώς πηγαίνει στο κολέγιο.
Παραπομπές
Ταινίες του 2018
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές ταινίες τρόμου
Ταινίες παραγωγής Universal Pictures
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες της Blumhouse Productions
Παγιδευμένη Ψυχή (σειρά ταινιών)
Ταινίες σε παραγωγή Τζέιμς Γουάν
Ταινίες ιντέρκουελ
Ταινίες σε παραγωγή Τζέισον Μπλαμ
|
622616
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Δημήτρης Πόποβιτς
|
Ο Δημήτρης Πόποβιτς (, 11 Φεβρουαρίου 1995, Φραγκφούρτη, Γερμανία) είναι Έλληνας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος για την γερμανική Βικτόρια Κολωνίας. Είναι σερβικής καταγωγής.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
ΠΑΟΚ και δανεισμοί
Ο Πόποβιτς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στις Σέρρες με τον Πανσερραϊκό, πριν υπογράψει το 2009 με τον ΠΑΟΚ. Έκανε το ντεμπούτο του για το σύλλογο στις 21 Ιανουαρίου 2012, εναντίον του Πανιώνιου. Αγωνίστηκε σε τρεις αγώνες για τον ΠΑΟΚ, πριν πάει δανεικός στον Πλατανιά, το Δεκέμβριο του 2013. Με τον Πλατανιά αγωνίστηκε σε εννέα αγώνες και επέστρεψε στον ΠΑΟΚ τον Δεκέμβριο του 2013, ο οποίος τον έστειλε δανεικό στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Στις 20 Αυγούστου 2015, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο δανεισμού με τον Πανσερραϊκό, αλλά δεν τελείωσε τη χρονιά με το σύλλογο, καθώς υπέγραψε ως δανεικός με την κυπριακή Καρμιώτισσα, μέχρι το τέλος της σεζόν.
Βάλντχοφ Μάνχαϊμ
Στις 8 Ιουλίου 2016, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τη γερμανική Μάνχαϊμ, με τον ΠΑΟΚ να διατηρεί το 30% σε περίπτωση πώλησης του παίκτη.
ΤΟΣ Κόμπλεντς
Στις 28 Ιανουαρίου 2017, υπέγραψε στη γερμανική Κόμπλεντς με ελεύθερη μεταγραφή, μέχρι τις 30 Ιουνίου 2018.
Βικτόρια Κολωνίας
Την 1η Ιουλίου 2018, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη γερμανική Βικτόρια Κολωνίας.
Αλμωπός Αριδαίας
Στις 30 Αυγούστου 2022, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον Αλμωπό Αριδαίας.
Εθνική ομάδα
Έχει αγωνιστεί με τις Εθνικές Ελλάδας U17, U18, U19 και U20.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στο Transfermarkt.com
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Έλληνες σερβικής καταγωγής
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ17
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ18
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ19
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ20
Ποδοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Πλατανιά
Ποδοσφαιριστές Απόλλων Καλαμαριάς
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Γ.Α.Σ. Αιγινιακού
Ποδοσφαιριστές Πανσερραϊκού
Ποδοσφαιριστές Καρμιώτισσας Πάνω Πολεμιδιών
Ποδοσφαιριστές Β΄ Κατηγορίας Κύπρου
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Κύπρο
Έλληνες ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές ΤΟΣ Κόμπλεντς
Ποδοσφαιριστές Ρεγκιονάλλιγκα
Ποδοσφαιριστές ΜΦΚ Ζέμπλιν Μιχαλόβτσε
Ποδοσφαιριστές Αλμωπού Αριδαίας
|
263633
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%20%28%CF%83%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82%29
|
Ποιμενικός Καυκάσου (σκύλος)
|
Ο Ποιμενικός Καυκάσου (Caucasian Shepherd Dog, Caucasian Ovcharka) είναι η ράτσα σκύλου που προέρχεται από την οροσειρά Καύκασος και είναι μαθημένος στην φύση και την άγρια ζωή. Παρ' όλα αυτά έχει τη ιδιότητα του φύλακα στην πρώτη οικογένεια που θα αγαπήσει. Έχει γκρι-καφέ χρώμα γούνας και καφέ μουσούδας.
Ιστορία
Ο σκύλος έχει πάρει την ονομασία του από την οροσειρά του Καυκάσου και είναι απόγονος αρχαίων μολοσσοειδών φυλών. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και αρχικά αυτην ράτσα σκύλο άρχισαν να "χρησιμοποιούν" οι βοσκοί του Καυκάσου αλλα πιο πολυ οι Γεωργιανοί . Από το 1930, που έγινε η πρώτη επίσημη παρουσίασή του Ποιμενικού Καυκάσου στη Δύση (Γερμανία), έγινε παγκόσμια γνωστός και απέκτησε φανατικούς λάτρεις της φυλής, στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Η λέξη “Volkodav” (λυκοπνίχτης), που χρησιμοποιούν οι λαοί των χωρών της προέλευσής του, δηλώνει και τον ρόλο που του ανέθεταν, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, οι ιδιοκτήτες του. Έχει χρησιμοποιηθεί σαν φύλακας των κοπαδιών, αλλά και για το κυνήγι μεγάλων θηραμάτων (αρκούδες, λύκοι κ.λ.π.).
Στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης χρησιμοποιείται, σήμερα, σαν σκύλος εργασίας στην φυσική του θέση, δηλαδή στα κοπάδια, είτε σαν φύλακας. Επίσης, εκπαιδεύεται από την αστυνομία, για την ανάληψη δύσκολων αποστολών και από ιδιωτικές εταιρείες security για φύλαξη χώρων και σωματοφυλακή.
Σύμφωνα με ξένες πηγές, ο Καύκασος ή Σοβιετική Ένωση θεωρείται ο τόπος καταγωγής, και οι πηγές συνδέουν άμεσα την καταγωγή του με τη Γεωργία. Υπάρχουν πολλές εκδόσεις της προέλευσής της. Σύμφωνα με ένα, προήλθε από το Θιβετιανό μαστήφ, το οποίο εισήχθη στον Καύκασο από πολεμιστές και εμπόρους πριν από 2.000 χρόνια. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, είναι μια ανεξάρτητη ποικιλία, η οποία εκτράφηκε από τις αρχαίες φυλές Καρτβελίων μέσω λαϊκής επιλογής. Η φυλή περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό ζωολόγο Mueller στα υψίπεδα της Γεωργίας στις αρχές του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τον Sulkhan-Saba Orbeliani, ο βοσκός είναι ένας ιδιαίτερα μεγάλος, «οικογενειακός» και εγκάρδιος σκύλος. Το 1990, αυτή η φυλή εισήχθη στις παγκόσμιες κλινικές κοινωνίες από Ρώσους κυνολόγους με το όνομα "Kavkazskaya Ovcharka" (Καυκάσιος Ποιμενικός) και εγγράφηκε επίσημα στη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία
Χαρακτηριστικά
Ο Ποιμενικός Καυκάσου είναι ιδιαίτερα μεγαλόσωμος σκύλος, μυώδης και εξαιρετικά ευκίνητος, παρά τον όγκο του και παρά την φαινομενική χαλαρότητα την ώρα της ξεκούρασης. Χαρακτηρίζεται εκρηκτικός, την στιγμή της δράσης του και είναι απίστευτα γρήγορος και ανθεκτικός σε σχέση με την σωματική κατασκευή του, πάντοτε όμως και σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες (ιδιαίτερα θερμά κλίματα δεν τον ευνοούν).
Το δέρμα του Ποιμενικού Καυκάσου είναι ιδιαίτερα χοντρό και αδιαπέραστο από τα δόντια των αντιπάλων του και μαζί με τον πλούσιο μανδύα του, αποτελούν μία ασπίδα προστασίας. Τα αυτιά κόβονται, παραδοσιακά, κοντά, για να μη δίνουν τη δυνατότητα, στον αντίπαλο, να τον πιάσει από αυτά και να τον τραυματίσει. Παρόλα αυτά δεν συνιστάται διότι δυσκόλευει την επικοινωνία του με
τον αφέντη του και θα υποφέρει από συχνές ωτίτιδες. Ο μανδύας του απαντάται σε δύο τύπους, μακρύς και μεσαίου μήκους. Τα χρώματα είναι αποδεκτά σε αρκετά μεγάλη ποικιλία, αλλά τα πιο συνηθισμένα είναι το γκρι και το καστανό, πολλές φορές με άσπρο στο στήθος και τα πόδια. Η μάσκα του προσώπου είναι συνήθως μαύρη, πλην των λευκών σκύλων. Το μαύρο χρώμα δεν είναι αποδεκτό, για την συμμετοχή σε εκθέσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απαντάται.
Υγεία
Όπως σε όλες τις μεγαλόσωμες φυλές, είναι πιθανό να παρουσιαστούν προβλήματα δυσπλασίας, παχυσαρκίας ή ακόμη και καρδιοπάθειες. Με καλή υγεία η διάρκεια ζωής του είναι 10 με 12 χρόνια.
Χαρακτήρας
Ο Ποιμενικός Καυκάσου είναι ένας σκύλος με αρχηγικό χαρακτήρα. Από τη φύση του μαθαίνει να φυλάει το χώρο που του εμπιστεύονται και αυτό το κάνει καλύτερα από τον καθένα. Είναι μία πολεμική μηχανή που γίνεται επικίνδυνη για όσους δεν γνωρίζουν το σωστό χειρισμό της. Είναι φιλικός απέναντι στα μέλη της οικογένειας που ανήκει, αλλά δεν είναι διαθέσιμος να δεχθεί ιδιαίτερη πίεση ή κακομεταχείριση, χωρίς αντίδραση. Δύσκολα υποτάσσεται και αυτό είναι κάτι που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από τους επίδοξους ιδιοκτήτες του. Δεν κάνει πίσω σε οποιαδήποτε απειλή ή κίνδυνο, έστω και αν χρειασθεί να το πληρώσει με τη ζωή του, αλλά δεν θα υπακούσει εύκολα και στον ιδιοκτήτη του, όταν, η πολεμική αυτή μηχανή, θα βρίσκεται σε λειτουργία.
Είναι ένας σκύλος που αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τα μέλη της οικογένειας που ανήκει και ειδικά με ένα άτομο, που αυτός θα επιλέξει, αλλά πολύ σπάνια θα υποταχθεί και θ’ ακολουθήσει τυφλά τις οδηγίες τους, βασιζόμενος πάντα στη δική του κρίση και στο ένστικτό του, που πολλές φορές θα τον οδηγήσουν στο να αγνοήσει τις εντολές τους, πάντοτε όμως ανάλογα με τις ιδιαίτερες καταστάσεις που θα αντιμετωπίζει.
Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κατά την εκπαίδευσή του, μέχρι την ενηλικίωσή του και ειδικά μέχρι να γίνει 18 μηνών. Το να επιχειρήσουμε να του ¨σπάσουμε τον τσαμπουκά¨, ‘όπως είναι η έκφραση που συνήθως χρησιμοποιούμε, δεν είναι ότι καλύτερο, αφού τότε δεν θα έχουμε τον πραγματικό χαρακτήρα του, για τον οποίο έγινε τόσο δημοφιλής. Ας αναζητήσουμε, τότε, λύσεις σε άλλες ράτσες σκύλων, πιο εκπαιδεύσιμων, λιγότερο αρχηγικών και ανεξάρτητων, με όλα τα υπέρ και τα κατά που θα προκύψουν. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ποιμενικός Καυκάσου είναι βίαιος και επικίνδυνος. Στην πραγματικότητα αυτό θα συμβεί μόνο όταν διαισθανθεί κίνδυνο για την οικογένεια και τον χώρο που φυλάει.
Μπορεί, μερικές φορές, να γίνει δύστροπος και επιθετικός, ακόμη και με τους ιδιοκτήτες του, αν τον κακομεταχειριστούν, αν προσπαθήσουν να του επιβληθούν με ανορθόδοξο τρόπο, ή να τον μειώσουν, μπροστά σε άλλους σκύλους των οποίων ηγείται. Η μη επιθετικότητα, απέναντι σε αγνώστους ή σε άλλους σκύλους, η εκδήλωση φόβου και η απόλυτη υποταγή, θεωρούνται σφάλματα του χαρακτήρα του.
Με λίγα λόγια, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και γνώση, η διαχείριση ενός τέτοιου σκύλου, που μπορεί να λύσει πολλά προβλήματα, αλλά και να δημιουργήσει άλλα τόσα, από κακό χειρισμό και άγνοια.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φυλές σκύλων
|
98672
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%82
|
Ντόρις
|
Το όνομα Ντόρις, από το ελληνικό Δωρίς, μπορεί να αναφέρεται:
στη Βρετανίδα συγγραφέα Ντόρις Λέσινγκ
στην Αμερικανίδα ηθοποιό Ντόρις Ντέι
σε κωμόπολη της Αϊόβα (ΗΠΑ)
στο σύστημα παρακολουθήσεως δορυφόρων DORIS
σε γαλλικό υποβρύχιο που βυθίστηκε το 1940
σε 5 διαφορετικά πλοία του Βασιλικού Ναυτικού της Μ. Βρετανίας, από το 1795 ως το 1919
σε λογισμικό για την παραγωγή εικόνων της OpenGL με σκριπτ
σε πρόγραμμα πλοηγήσεως στο Διαδίκτυο για χρήση σε κινητά τηλέφωνα και PDA
σε Σουηδικό συγκρότημα ποπ μουσικής (1966-1974)
σε θεατρικό έργο (1895) του Ρόμπερτ Ντρούετ.
ka:დორიდა
ru:Дорида (значения)
|
508249
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%20%28%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%29
|
Σορμπάτσι (Χατζιγκαμπούλ)
|
Το Σορμπάτσι (επίσης, Σόρμπατσι, Σορμπατσί, Σορμπάτσι Πέρβιγιε, και Σορμπάντσι) αποτελεί χωριό και δήμο της επαρχίας Χατζιγκαμπούλ του βορειοανατολικού Αζερμπαϊτζάν. Έχει πληθυσμό 1,440 κατοίκων. Ο δήμος αποτελείται από τα χωριά Σορμπάτσι, Μπιριντσί Πασαλί και Ικιντσί Πασάλι.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Χατζιγκαμπούλ
|
147420
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89%20%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Δήμος Κάτω Κλεινών
|
Ο Δήμος Κάτω Κλεινών ήταν δήμος του Νομού Φλώρινας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στο νέο Δήμο Φλώρινας. Βρισκόταν στα βόρεια του νομού, στα σύνορα με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αποτελούταν από 16 δημοτικά διαμερίσματα, καταλάμβανε έκταση 188,6 τ.χλμ. και είχε συνολικό πληθυσμό 3.963 κατοίκους (απογραφή 2001). Έδρα του δήμου ήταν οι Κάτω Κλεινές.
Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς (σε αγκύλη ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2001):
Δ.δ. Κάτω Κλεινών -- οι Κάτω Κλεινές [ 455 ]
Δ.δ. Αγίας Παρασκευής -- η Αγία Παρασκευή [ 209 ]
Δ.δ. Ακρίτα -- ο Ακρίτας [ 134 ]
Δ.δ. Άνω Καλλινίκης -- η Άνω Καλλινίκη [ 325 ]
Δ.δ. Άνω Κλεινών -- οι Άνω Κλεινές [ 222 ]
Δ.δ. Εθνικού -- το Εθνικό [ 71 ]
Δ.δ. Κάτω Καλλινίκης -- η Κάτω Καλλινίκη [ 145 ]
Δ.δ. Κλαδορράχης [ 76 ]
η Κλαδορράχη [ 76 ]
η Κοίμηση της Θεοτόκου [ 0 ]
Δ.δ. Κρατερού -- το Κρατερό [ 151 ]
Δ.δ. Μαρίνης -- η Μαρίνα [ 200 ]
Δ.δ. Μεσοκάμπου -- ο Μεσόκαμπος [ 133 ]
Δ.δ. Μεσοχωρίου -- το Μεσοχώρι [ 514 ]
Δ.δ. Νέου Καυκάσου -- ο Νέος Καύκασος [ 412 ]
Δ.δ. Νίκης -- η Νίκη [ 489 ]
Δ.δ. Παρορείου -- το Παρόρειο [ 38 ]
Δ.δ. Πολυπλατάνου -- το Πολυπλάτανο [ 389 ]
Δήμαρχος
1999-2010: Δημήτριος Ηλιάδης (1954-) Διατέλεσε Αντιπεριφερειάρχης Φλώρινας από το 2011 ως το 2014.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας
Κ
bg:Долно Клещино (дем)
|
608308
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%81
|
Μπουμπάνεσβαρ
|
Το Μπουμπάνεσβαρ είναι η πρωτεύουσα της ινδικής πολιτείας Οντίσα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη στην Οντίσα και αποτελεί κέντρο οικονομικής και πολιτιστικής σημασίας στην Ανατολική Ινδία.
Μαζί με την παλιά πόλη, η περιοχή συχνά απεικονίζεται ιστορικά ως Εκάμρα Χέτρα (Πόλη του Ναού). Με τις ποικίλες πηγές πολιτιστικής κληρονομιάς παρουσιάζει σημαντικά στοιχεία ιερών πολιτιστικών τοπίων που έχουν εξελιχθεί με την υποστήριξη των διαθέσιμων φυσικών πόρων και πολιτιστικής ώθησης.
Παρόλο που η σύγχρονη πόλη του Μπουμπάνεσβαρ ιδρύθηκε επισήμως μόνο το 1948, η ιστορία των περιοχών μέσα και γύρω από την σημερινή πόλη ανάγεται στον 3ο αιώνα π.Χ. και νωρίτερα. Είναι μείγμα ινδουιστικής, βουδιστικής και τζαϊνιστικής κληρονομιάς εμπλουτισμένο με μερικούς από τους καλύτερους ναούς Καλίνγκα. Με πολλούς ινδουιστικούς ναούς που χρονολογούνται από τον 6ο-13ο αιώνα μ.Χ., οι οποίοι καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα της αρχιτεκτονικής Καλίνγκα, το Μπουμπάνεσβαρ αναφέρεται συχνά ως "Ναός της Ινδίας". Με το Πούρι και το Κόναρκ σχηματίζει το Σουάρνα Τριμπούτζα ("Χρυσό Τρίγωνο"), οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των δημοφιλέστερων τουριστικών προορισμών Ανατολική Ινδία.
Το Μπουμπάνεσβαρ αντικατέστησε το Κουτάκ ως πρωτεύουσα της πολιτείας στις 19 Αυγούστου 1949, 2 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Βρετανία. Η σύγχρονη πόλη σχεδιάστηκε από το Γερμανό αρχιτέκτονα Ότο Κενιξμπέργκερ το 1946. Μαζί με τις πόλεις Τζαμσεντπούρ και Τσαντίγκαρ, ήταν μία από τις πρώτες σχεδιασμένες πόλεις στη σύγχρονη Ινδία. Το Μπουμπάνεσβαρ και το Κουτάκ αναφέρονται συχνά ως «δίδυμες πόλεις του Οντίσα». Η μητροπολιτική περιοχή που σχηματίζουν είχε πληθυσμό 1.7 εκατομμύρια κατοίκων το 2011. Είναι κόμβος πληροφορικής της χώρας.
Ετυμολογία
Το όνομα Μπουμπάνεσβαρ (ଭୁବନେଶ୍ୱର) προέρχεται από το Τριμπουμπάνεσβαρ (ତ୍ରିଭୁବନେଶ୍ୱର). Κυριολεκτικά σημαίνει ο Κύριος (Εσβάρ) του Τρίτου Κόσμου (Τριμπουμπάν), αναφερόμενος στον Σίβα.
Ιστορία
Ο θεμέλιος λίθος της σύγχρονης πόλης του Μπουμπάνεσβαρ τοποθετήθηκε το 1948, αν και οι περιοχές μέσα και γύρω από την πόλη έχουν ιστορία που χρονολογείται από τον 1ο αιώνα π.Χ. ή νωρίτερα.
Το Νταούλι, κοντά στο Μπουμπάνεσβαρ, ήταν ο τόπος του πολέμου Καλίνγκα (262-261 π.Χ.), στον οποίο ο αυτοκράτορας Ασόκα των Μαουρύα εισέβαλε και προσάρτησε την Καλίνγκα. Ένα από τα πληρέστερα κείμενα του αυτοκράτορα Ασόκα, χρονολογείται μεταξύ του 272-236 π.Χ., παραμένει σκαλισμένο σε βράχο 8 χιλιομέτρων στα νοτιοδυτικά της σύγχρονης πόλης. Μετά την παρακμή της αυτοκρατορίας των Μαουρύα, η περιοχή τέθηκε υπό την εξουσία της δυναστείας των Μαχαμεγκαβάνα. Ο Χαραβέλα είναι ο πιο γνωστός κυβερνήτης τους. Η επιγραφή Χαθιγκούμφα βρίσκεται στις σπηλιές Ουνταγιαγκίρι και Χανταγκίρι κοντά στο Μπουμπάνεσβαρ. Η περιοχή κυβερνήθηκε στη συνέχεια από πολλές δυναστείες, όπως οι Σαταβαχάνα, Γκούπτα και Μαθάρα.
Τον 7ο αιώνα, η δυναστεία Σομαβάμσι ή Κεσάρι καθιερώθηκε στην περιοχή και δημιούργησε αρκετούς ναούς. Μετά τους Κεσάρι, οι Ανατολικοί Γκάνγκα κυριάρχησαν στην περιοχή Καλίνγκα μέχρι τον 14ο αιώνα μ.Χ. Η πρωτεύουσα Καλινγκαναγκάρ βρίσκεται στην σημερινή περιοχή του Μπουμπάνεσβαρ. Μετά από αυτούς, ο Μουκούντα Ντέβα της δυναστείας Μπόι - ο τελευταίος Ινδουιστής αρχηγός της περιοχής μέχρι τους Μαράτα, ανέπτυξε διάφορα θρησκευτικά κτίρια στην περιοχή. Οι περισσότεροι παλαιότεροι ναοί στο Μπουμπάνεσβαρ χτίστηκαν μεταξύ του 8ου και του 12ου αιώνα, υπό την επιρροή των Σάιβα. Ο ναός Ανάντα Βασουντέβα είναι ο μοναδικός παλιός ναός του Βισνού στην πόλη. Το 1568, η αφγανική δυναστεία Καρράνι απέκτησε τον έλεγχο της περιοχής. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας τους, οι περισσότεροι ναοί και άλλες δομές καταστράφηκαν ή παραμορφώθηκαν.
Τον 16ο αιώνα, η περιοχή βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Μογγολικής αυτοκρατορίας της Ινδίας (Μουγκάλ). Οι Μαράτα, οι οποίοι διαδέχτηκαν τους Μουγκάλ στα μέσα του 18ου αιώνα, ενθάρρυναν το προσκύνημα στην περιοχή. Το 1803, η περιοχή πέρασε στη Βρετανία και ήταν μέρος της Προεδρίας της Βεγγάλης (μέχρι το 1912), της επαρχίας Μπιχάρ και Ορίσα (1912-1936) και της επαρχίας Ορίσα (1936-1947). Η πρωτεύουσα της επαρχίας Ορίσα ήταν το Κουτάκ, η οποία ήταν ευάλωτη στις πλημμύρες και υπέφερε από περιορισμούς χώρου. Εξαιτίας αυτού, στις 30 Σεπτεμβρίου 1946, εισήχθη πρόταση για τη μετακίνηση της πρωτεύουσας σε νέα πρωτεύουσα. Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας, το θεμέλιο της νέας πρωτεύουσας τοποθετήθηκε από τον πρωθυπουργό Τζαβαχαρλάλ Νεχρού στις 13 Απριλίου 1948.
Το όνομα της νέας πρωτεύουσας προέρχεται από το "Τριμπουμπάνεσβαρ" ή "Μπουμπάνεσβαρ" (κυριολεκτικά "Άρχοντας της Γης"), όνομα του Σίβα. Είναι η θεότητα του ναού Λινγκαράτζα. Η νομοθετική συνέλευση της Ορίσσα μεταφέρθηκε από το Κουτάκ στο Μπουμπάνεσβαρ το 1949. Το Μπουμπάνεσβαρ χτίστηκε ως σύγχρονη πόλη, σχεδιασμένη από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Όττο Κενιξμπέργκερ με μεγάλους δρόμους, κήπους και πάρκα. Αν και μέρος της πόλης ακολούθησε το σχέδιο, η πόλη εξαπλώθηκε ταχύτατα τις επόμενες δεκαετίες, υπερβαίνοντας τη διαδικασία σχεδιασμού. Σύμφωνα με την πρώτη απογραφή της ανεξάρτητης Ινδίας, που ελήφθη το 1951, ο πληθυσμός της πόλης ήταν μόλις 16.512 άτομα. Από το 1952 έως το 1979, διοικούνταν από ένα ναγκάρ παντσαγιάτ. Ο δήμος του Μπουμπάνεσβαρ ιδρύθηκε μόλις στις 12 Μαρτίου 1979. Στην απογραφή του 1991, ο πληθυσμός του Μπουμπάνεσβαρ αυξήθηκε σε 411.542 άτομα. Ως εκ τούτου, στις 14 Αυγούστου 1994 ιδρύθηκε η Δημοτική Επιχείρηση του Μπουμπάνεσβαρ.
Γεωγραφία
Το Μπουμπάνεσβαρ βρίσκεται στην περιοχή Χόρντα της Οντίσα. Βρίσκεται στις ανατολικές παράκτιες πεδιάδες, κατά μήκος του άξονα των Ανατολικών Γκατ. Βρίσκεται σε υψόμετρο 45 μέτρων. Βρίσκεται νοτιοδυτικά του ποταμού Μαχανάντι που σχηματίζει το βόρειο όριο της μητροπολιτικής περιοχής του Μπουμπάνεσβαρ, μέσα στο δέλτα του.
Η πόλη οριοθετείται από τον ποταμό Ντάγια στα νότια και τον ποταμό Κουαχάι στα ανατολικά. Το καταφύγιο άγριας ζωής Τσάντακα και ο ζωολογικός κήπος Ναντάνκαναν βρίσκονται στο δυτικό και βόρειο τμήμα του Μπουμπάνεσβαρ, αντίστοιχα.
Το Μπουμπάνεσβαρ χωρίζεται τοπογραφικά σε δυτικά όρη και ανατολικές πεδιάδες, με λόφους στα δυτικά και βόρεια μέρη. Η λίμνη Κάντζια στα βόρεια προάστια προσφέρει πλούσια βιοποικιλότητα και είναι υγρότοπος εθνικής σημασίας. Τα εδάφη του Μπουμπάνεσβαρ αποτελούνται από 65% λατερίτη, το 25% είναι αλλουβιακά εδάφη και το 10% είναι ψαμμίτης. Το Γραφείο Ινδικών Προτύπων τοποθετεί την πόλη στη σεισμική ζώνη 3 σε μια κλίμακα που κυμαίνεται από το 1 έως το 4 κατά σειρά αυξανόμενης ευαισθησίας σε σεισμούς. Το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει ότι υπάρχει "πολύ υψηλός κίνδυνος βλάβης" από ανέμους και κυκλώνες. Ο κυκλώνας του 1999 προκάλεσε μεγάλες ζημιές σε κτίρια, την υποδομή της πόλης και σκότωσε πολλά άτομα. Οι πλημμύρες στις περιοχές χαμηλού υψομέτρου έχουν γίνει κοινές λόγω μη προγραμματισμένης ανάπτυξης.
Κλίμα
Το Μπουμπάνεσβαρ έχει τροπικό κλίμα σαβάνας, το οποίο έχει την συντομογραφία Aw σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν. Η ετήσια μέση θερμοκρασία είναι 27.4 °C και οι μηνιαίες μέσες θερμοκρασίες είναι 22-32 °C. Τα καλοκαίρια (Μάρτιος έως Ιούνιος) είναι ζεστά και υγρά, όπου οι χαμηλές θερμοκρασίες φτάνουν τους 30 °C. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οι μέγιστες θερμοκρασίες συχνά υπερβαίνουν τους 40 °C σε ξηρές περιόδους τον Μάιο και τον Ιούνιο. Ο χειμώνας διαρκεί μόνο περίπου δέκα εβδομάδες. Τότε, τα εποχιακά χαμηλά βυθίζονται στους 15-18 °C τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο. Ο Μάιος είναι ο ζεστότερος μήνας, όταν οι ημερήσιες θερμοκρασίες κυμαίνονται στους 32-42 °C. Ο Ιανουάριος, ο ψυχρότερος μήνας, έχει θερμοκρασίες που κυμαίνονται στους 15-28 °C. Η υψηλότερη καταγραφείσα θερμοκρασία φτάνει τους 45 °C και η χαμηλότερη είναι 12 °C.
Οι βροχές φέρνονται από το τμήμα του κόλπου της Βεγγάλης του νοτιοδυτικού καλοκαιρινού μουσώνα χτυπούν το Μπουμπάνεσβαρ από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο, παρέχοντας το μεγαλύτερο μέρος της ετήσιας βροχόπτωσης των 1.542 χιλιοστόμετρων. Η μεγαλύτερη μηνιαία βροχόπτωση που φτάνει τα 330 χιλιοστόμετρα εμφανίζεται τον Αύγουστο.
Δημογραφία
Πληθυσμός
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της πόλης ήταν 837.737 άτομα, ενώ η μητροπολιτική περιοχή είχε πληθυσμό 881.988 κατοίκων Σύμφωνα με το Ινδικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στο Χαραγκπούρ, το αστικό συγκρότημα Μπουμπάνεσβαρ-Κουτάκ είχε έκταση 721.9 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.9 εκατομμυρίων κατοίκων το 2008. Στην απογραφή του 2011, καταγράφηκαν 445.233 άνδρες και 392.504 γυναίκες.
Αλφαβητισμός
Ο αλφαβητισμός ανδρών ανερχόταν στο 95.69%, ενώ ο αλφαβητισμός των γυναικών ανερχόταν στο 90.26%. Περίπου 75.237 κάτοικοι ήταν κάτω των έξι ετών. Το ποσοστό αλφαβητισμού του Μπουμπάνεσβαρ είναι 93.15%, σημαντικά μεγαλύτερο από τον εθνικό μέσο όρο του 74.04%.
Γλώσσα
Η κύρια γλώσσα που ομιλείται στην πόλη είναι η Όντια, ωστόσο τα αγγλικά και τα Χίντι είναι κατανοητά από τους περισσότερους κατοίκους. Αν και οι Όντια αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, στην πόλη υπάρχουν και μετανάστες από το Μπιχάρ, τη Δυτική Βεγγάλη και το Τζαρκάντ. Η ανάπτυξη της πληροφορικής και του τομέα της εκπαίδευσης στο Μπουμπάνεσβαρ άλλαξε το δημογραφικό προφίλ της πόλης.
Παραπομπές
Πόλεις της Ινδίας
|
88848
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%20%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BC
|
Άλβαρο Κολόμ
|
Ο Άλβαρο Κολόμ (Álvaro Colom Caballeros 15 Ιουνίου 1951- 23 Ιανουαρίου 2023 ) ήταν ο πρόεδρος της Γουατεμάλας από το 2008 ως το 2012.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1951 στην Πόλη της Γουατεμάλας και είναι γιος του Αντόνιο Κολόμ (αδερφού του δολοφονημένου (1979) δημάρχου της πρωτεύουσας της χώρας) και της Γιολάντας Καμπαγέρος.
Σπούδασε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και πήρε Πτυχίο Μηχανικού από το Πανεπιστήμιο του Σαν Κάρλος. Στη συνέχεια ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα και ανέλαβε διάφορες θέσεις σε κυβερνήσεις.
Απεβίωσε στις 23 Ιανουαρίου 2023 σε ηλικία 71 ετών
Πρώτη συμμετοχή σε εκλογές
Με το κόμμα UNE (Unidad Nacional de la Esperanza, δηλαδή Εθνική Ένωση για την Ελπίδα) κατήλθε υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2003 και ήρθε δεύτερος στο δεύτερο γύρο, χάνοντας από τον Όσκαρ Μπέρχερ στις 28 Δεκεμβρίου.
Εκλογική νίκη
Ο Κολόμ, μέλος του κεντροαριστερού κόμματος "Εθνική Ένωση για την Ελπίδα" προκρίθηκε στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών από τον α΄ γύρο στις 9 Σεπτεμβρίου του 2007 μαζί με τον υποψήφιο του Πατριωτικού Κόμματος, Ότο Πέρες Μολίνα. Στον τελικό γύρο, ο οποίος διεξήχθη στις 4 Νοεμβρίου, ο Κολόμ κέρδισε τις εκλογές.. Ο Κολόμ ανακηρύχθηκε νικητής κερδίζοντας 52,7% των ψήφων έναντι 47,3%, στο 96% των εκλογικών τμημάτων.. Ο Κολόμ είναι αποφασισμένος, όπως έχει δηλώσει, να πατάξει την εγκληματικότητα με το να καταπολεμήσει τη φτώχεια στη Γουατεμάλα.
Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 14 Ιανουαρίου του 2008.
Υπόθεση Ρόσενμπεργκ
Στις 10 Μαΐου του 2009 αυτοκτόνησε ο δημοσιογράφος Ροδρίγο Ρόσενμπεργκ Μαρσάνο. Πριν πεθάνει, γύρισε ένα βίντεο στο οποίο ισχυρίστηκε ότι ο πρόεδρος Κολόμ θα ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία του. Η κυβέρνηση αρνήθηκε τις καταγγελίες. Σύμφωνα με το περιεχόμενο του βίντεο, ο Ρόσενμπεργκ λέει "Εάν παρακολουθείτε αυτό το μήνυμα είναι επειδή δολοφονήθηκα από τον πρόεδρο Άλβαρο Κολόμ , με τη βοήθεια του Γουστάβο Αλέχος" , προσωπικού γραμματέα του προέδρου.. Στις 12 Μαΐου του 2009 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν έξω από την οικία του Κολόμ και απαίτησαν να αποδοθεί δικαιοσύνη.
.
Ανεξάρτητη έρευνα του ΟΗΕ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ρόσενμπεργκ, ο οποίος έπασχε από κατάθλιψη έπειτα από το χωρισμό με τη σύζυγό του και τη δολοφονία της ερωμένης του, σχεδίασε την αυτοκτονία του και προσπάθησε να ενοχοποιήσει την κυβέρνηση, για λόγους εκδίκησης.
Τον Μάρτιο του 2011 ο Κολόμ και η σύζυγός του Σάντρα Τόρρες κατέθεσαν αίτηση για διαζύγιο έτσι ώστε να λάβουν μέρος στις γενικές εκλογές εκείνης της χρονιάς.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστότοπος του κόμματος Unidad Nacional de la Esperanza
Πρόεδροι της Γουατεμάλας
|
658467
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Ταξιδομανία
|
Η ταξιδομανία (γερμανικά και αγγλικά wanderlust) είναι μια έντονη επιθυμία για την περιπλάνηση, τα ταξίδια και την εξερεύνηση του κόσμου.
Ιστορία του όρου
Η λέξη wanderlust προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις wandern (πεζοπορία) και Lust (επιθυμία).
Η έννοια έχει τις ρίζες της στον γερμανικό ρομαντισμό και στο χαρακτηριστικό του περιπλανώμενου ήρωα, καθώς και στο γερμανικό σύστημα μαθητείας (του περιπλανώμενου τεχνίτη). Σχετίζεται και με το εφηβικό έθιμο του "wanderbird" (περιπλανώμενου πουλιού) που επιδιώκει ενότητα με τη φύση μέσω της περιπλάνησης. Η πρώτη τεκμηριωμένη χρήση του όρου στα αγγλικά, όπου και απαντάται πλέον κυρίως, έγινε το 1902. Στη σύγχρονη γερμανική γλώσσα, η χρήση της λέξης Wanderlust με την σημασία της "επιθυμίας για ταξίδι" είναι λιγότερο κοινή, αφού αντικαταστάθηκε από την λέξη Fernweh ("απομακρυνσ-αλγία"), που συντάχθηκε ως αντώνυμο της Heimweh ("νοσταλγία").
Κοινωνιολογία
Ο Robert E. Park στις αρχές του εικοστού αιώνα ταυτοποίησε την ταξιδομανία ως αντίδραση κατά των αξιών της κοινωνικής καταξίωσης και οργάνωσης ενώ ο μεταμοντερνισμός την αντιλαμβάνεται ως μορφή παιγνιώδους αυτοενδυνάμωσης.
Στην Ευρώπη μετά τον Διαφωτισμό, οι εργένηδες των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων συνήθιζαν να πραγματοποιούν ένα Bildungsreise («πολιτιστικό εκπαιδευτικό ταξίδι»), συνήθως στα αξιοθέατα της Ιταλίας ή της Γαλλίας. Παρόμοιο ταξίδι έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον νεαρό Λόρδο Βύρωνα.
Ανάμεσα στους τουρίστες, οι κοινωνιολόγοι διακρίνουν την ηλιομανία (sunlust) από την ταξιδομανία ως κινητήριες δυνάμεις - οι πρώτοι αναζητούν κυρίως τη χαλάρωση, ενώ τελευταίοι την επαφή με διαφορετικές πολιτισμικές εμπειρίες.
Ψυχολογία
Η ταξιδομανία μπορεί να αντικατοπτρίζει μια έντονη ώθηση για αυτοανάπτυξη μέσω του βιώματος του αγνώστου, της αντιμετώπισης απρόβλεπτων προκλήσεων και την ανακάλυψη αγνώστων πολιτισμών, τρόπων ζωής και συμπεριφορών. Αντιθέτως, μπορεί να αποτελεί αποτέλεσμα της επιθυμίας του ταξιδομανή να διαφύγει, αφήνοντας πίσω του καταθλιπτικά συναισθήματα ενοχής. Στην δεύτερη αυτή εκδοχή έχει συνδεθεί με την διπολική διαταραχή όσον αφορά περιοδικότητα των κρουσμάτων.
Κατά την εφηβεία, η δυσαρέσκεια με τους περιορισμούς του σπιτιού και της γειτονιάς μπορεί επίσης να προκαλέσει την έντονη επιθυμία για ταξίδια.
Bιβλιογραφικές αναφορές
Απόδημοι
|
442293
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BA%CE%B9%CF%81%CE%B1%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%8C%CE%BA%CE%B1
|
Άκιρα Γιαμαόκα
|
Ο Άκιρα Γιαμαόκα () , Χέπμπορν: Yamaoka Akira, 6 Φεβρουαρίου 1968) είναι μουσικός συνθέτης βιντεοπαιχνιδιών, κιθαρίστας και παραγωγός, γνωστότερος για τη σύνθεση της μουσικής της σειράς Silent Hill της Konami. Επίσης, εργάστηκε ως παραγωγός της σειράς, και ως παραγωγός και συνθέτης της ομώνυμης ταινίας και της συνέχειάς της.
Πρώιμα χρόνια
Ο Γιαμαόκα γεννήθηκε στην πόλη Νιιγκάτα της Ιαπωνίας. Φοίτησε στο Tokyo Art College, όπου σπούδασε σχεδιασμό προϊόντων και διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Αρχικά σχεδίαζε να ακολουθήσει καριέρα στο σχέδιο.
Καριέρα
Ο Γιαμαόκα μπήκε στην Konami στις 21 Σεπτεμβρίου του 1993. Ξεκίνησε αμέσως να δουλεύει πάνω στα παιχνίδια Contra: Hard Corps, Sparkster, Sparkster: Rocket Knight Adventures 2 και άλλα εγχειρήματα. Όταν η Konami ξεκίνησε να αναζητά μουσικό για να συνθέσει τη μουσική του Silent Hill, ο Γιαμαόκα προσφέρθηκε, καθώς πίστευε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να κάνει το soundtrack. Παρόλο που αρχικά ανέλαβε το ρόλο συνθέτη στην εταιρία, αναμίχθηκε και με την γενικότερη παραγωγή ήχου στην εταιρεία.
Στις 2 Δεκεμβρίου του 2009 ανακοίνωσε ότι αφήνει την εργοδότριά του Konami, έπειτα από 16 χρόνια συνεργασίας.
Στις 3 Φεβρουαρίου του 2010, ανακοινώθηκε ότι μπήκε στην εταιρία ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών Grasshopper Manufacture και θα δουλεύει με τους Γκοΐτσι Σούντα και Σίντζι Μικάμι στο παιχνίδι δράσης τους, Shadows of the Damned, σε συνεργασία με την Electronic Arts. Είχε αρχικά το ρόλο του ιθύνοντος ήχου, αλλά σύντομα εμπλέχθηκε και με αρμοδιότητες στην διαδικασία του προγραμματισμού παιχνιδιού.
Στις 10 Αυγούστου του 2012, ο Γιαμαόκα ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει το δεύτερο σόλο άλμπουμ του στα τέλη του 2012, το οποίο θα είναι "διαφορετικό από τη συνηθισμένη μουσική Silent Hill". Στις 31 Οκτωβρίου του 2012, ανακοίνωσε μέσω Facebook ότι ένα ισπανικό single τριών κομματιών με τον τίτλο "Revolución" θα κάνει την πρεμιέρα του στην ετήσια έκθεση VCON του Βανκούβερ. Το 2014 εξέφρασε ενδιαφέρον στο να επιστρέψει ως συνθέτης για το παιχνίδι Silent Hills, ωστόσο το παιχνίδι ακυρώθηκε.
Το Χαλοουίν του 2015, ο Γιαμαόκα και η μπάντα του εκτέλεσαν ζωντανά κομμάτια από τη μουσική του Silent Hill στη συναυλία "Silent Hill Live" στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Προσωπική ζωή
Πριν ξεκινήσει να δουλεύει ως συνθέτης μουσικής βιντεοπαιχνιδιών, ο Γιαμαόκα ξεκίνησε καριέρα ως σχεδιαστής αλλά έγινε μουσικός μετά τις σπουδές του ως σχεδιαστής προϊόντων στο Tokyo Art College.
Σε μία συνέντευξή του το 2009, δήλωσε ότι ότι ο αγαπημένος του δημιουργός παιχνιδιών είναι ο Γκοΐτσι Σούντα και αγαπημένο του βιντεοπαιχνίδι το No More Heroes. Το αγαπημένο του δικό του soundtrack είναι αυτό του Silent Hill 2. Σε μία συνέντευξη το 2014, ανέφερε ότι η αγαπημένη του ταινία είναι το Suspiria (1977) του Ντάριο Αρτζέντο. Το Μάρτιο του 2011, έβαλε σε δημοπρασία μερικά από τα μουσικά του όργανα για την εκδήλωση της Ιαπωνίας για την ανακούφιση από τις πλημμύρες του σεισμού και του τσουνάμι στο Τόχοκου το 2011.
Είναι νυμφευμένος με την Άι "Τάμου" Μουράτα, ντράμερ της heavy metal μπάντας Nemophila, με την οποία απέκτησε δύο κόρες.
Μουσικό στυλ και επιρροές
Όταν ρωτήθηκε ποιοι άλλοι καλλιτέχνες επηρέασαν τη δουλειά του ο Γιαμαόκα ανέφερε τον Τρεντ Ρέζνορ των Nine Inch Nails ως την "βασική [του] έμπνευση, και στις εμφανίσεις και στο μουσικό στυλ". Άλλες από τις επιρροές του είναι ο Άντζελο Μπανταλαμέντι, οι Metallica και οι Depeche Mode.
Όταν ρωτήθηκε αν οι σπουδές του στο Tokyo Art College τον βοήθησαν στη μουσική του καριέρα, απάντησε: "Εκείνη την περίοδο, ο Βρετανός Μικ Καρν της μπάντας Japan, ο Ουαλός Στιβ Στρέιντζ των Visage, και πολλοί άλλοι μουσικοί συνδύαζαν αντιλήψεις Τέχνης και Μουσικής με το δικό τους νέο στυλ. Επηρεάστηκα πραγματικά από αυτό. Επομένως, κάθε φορά που γράφω τραγούδια, προσπαθώ να συνδυάζω Τέχνη και Μουσική". Επίσης δήλωσε ότι αντλεί επιρροές από το μπαρόκ στυλ του 18ου αιώνα.
Μερικά από τα αγαπημένα του τραγούδια είναι το Der Mussolini των D.A.F., το Amber του Κρεγκ Άρμστρονγκ, το Moments in Love της Αν Ντάντλεϋ, το Moon over Moscow των Visage και το The Ecstasy of Gold του Ένιο Μορικόνε.
Εργογραφία
Smart Ball (1991) – με Yasuhiko Fukuda, Manabu Saito
Contra: Hard Corps (1994) – με Hiroshi Kobayashi, Michiru Yamane, Hirofumi Taniguchi, Aki Hata
Sparkster (1994) – με Kazuhiko Uehara, Masahiro Ikariko, Minako Matsuhira, Michiru Yamane
Sparkster: Rocket Knight Adventures 2 (1994) – με Michiru Yamane
Snatcher (1994) (μόνο προγραμματισμός ήχου) - με Keizou Nakamura, Masanori Adachi, Kazuhito Imai, Masanori Oouchi
Gradius Deluxe Pack (1996) – με Miki Higashino, Kiyohiko Yamane, Motoaki Furukawa
Ganbare Goemon: Uchū Kaizoku Akogingu (1996) – με Michiru Yamane, Takayuki Fujii, Motoaki Furukawa, Tappi Iwase, Latino, Hiroshi Tamawari, Shoichiro Hirata
Speed King (1996) (η εκδοχή για το PlayStation)
Lightning Legend: Daigo no Daibouken (1996) – μόνο ένα τραγούδι
International Superstar Soccer Pro (1997)
Nagano Winter Olympics '98 (1998) – με Soshiro Hokkai,Keiko Fukami
Poy Poy 2 (1998)
Kensei: Sacred Fist (1998) – με Kyoran Suzuki, Norikazu Miura
International Superstar Soccer Pro 98 (1998) – με Shinji Enomoto, Kosuke Soeda, Nobuhiko Matsufuji, Hideki Kasai
Silent Hill (1999)
ISS Pro Evolution (1999) – με Shinji Enomoto, Kosuke Soeda, Hideki Kasai
Gradius III and IV (2000)
ESPN MLS GameNight (2000) – με Shinji Enomoto, Kosuke Soeda, Hideki Kasai
Silent Hill 2 (2001)
Contra: Shattered Soldier (2002) – με Sota Fujimori
Silent Hill 3 (2003)
Rumble Roses (2004) – με πολλούς άλλους
Silent Hill 4: The Room (2004)
IFuturelist (2006)
Silent Hill (2006) – εξέχον παραγωγός
Rumble Roses XX (2006) – με πολλούς άλλους
Silent Hill: Origins (2007)
Silent Hill: Homecoming (2008)
Silent Hill: Shattered Memories (2009)
No More Heroes 2: Desperate Struggle (2010) – με Masafumi Takada, Jun Fukuda
Play for Japan: The Album (2011) – με πολλούς άλλους
Shadows of the Damned (2011)
Rebuild of Evangelion: Sound Impact (2011) – σύνθεση
SDATCHER (2011)
Sine Mora (2012)
Liberation Maiden (2012) – παραγωγός ήχου
Lollipop Chainsaw (2012) – διεύθυνση μουσικής
Silent Hill: Revelation 3D (2012) – με Jeff Danna
Revolución (2012)
Black Knight Sword (2012)
Silent Hill: Book of Memories (2012) – κιθάρα στο "Love psalm (Book of Memories)"
Rotolla (2013)
Killer is Dead (2013) – διεύθυνση μουσικής
Ranko Tsukigime's Longest Day (2014)
Murasaki Baby (2014) – μόνο το τραγούδι τερματισμού "Neeko"
Persona 4: Dancing All Night (2015) – μόνο το remix "Time to make history"
Puzzle & Dragons X (2016) – με Kenji Ito και Yuzo Koshiro
The Silver Case HD Remaster (2016) – σύνθεση
Let it Die (2016) – διεύθυνση μουσικής
Rime (2017) – με David Garcia
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Επίσημο blog
Konami
Silent Hill
Κιθαρίστες
Ιάπωνες συνθέτες
Συνθέτες βιντεοπαιχνιδιών
|
462926
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BB%20%CE%A3%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%82
|
Ντάνιελ Σέγκερς
|
[[File:Daniël Seghers and Simon de Vos - A Garland of Flowers Surrounding a Mocking of Christ.jpg|thumb|Γιρλάντα λουλουδιών που περιβάλλει τον "χλευασμό του Ιησού". Μορφές από τον Σίμον ντε Φος]]
Ο Ντάνιελ Σέγκερς (ή Ντανιίλ Σέγκερς) (φλαμανδικά: Daniel Seghers ή Daniël Seghers, 3 Δεκεμβρίου 1590 – 2 Νοεμβρίου 1661) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της μπαρόκ τεχνοτροπίας, ο οποίος ειδικευόταν σε νεκρές φύσεις με λουλούδια. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τη συμβολή του στο υποείδος τέχνης "γιρλάντες λουλουδιών". Τα έργα του συλλέγονταν με ενθουσιασμό από τους αριστοκράτες πάτρονες και είχε πολυάριθμους μαθητές και μιμητές.
Βίος
Ο Σέγκερς γεννήθηκε στην Αμβέρσα. Μετακόμισε με τη μητέρα του στην Ολλανδική Δημοκρατία, πιθανότατα στην Ουτρέχτη, γύρω στα 1601, ύστερα από τον θάνατο του πατέρα του Πίτερ και τη μεταστροφή της μητέρας του στον Καλβινισμό.Daniël Seghers at the Netherlands Institute for Art History
Πιθανότατα ξεκίνησε την εκπαίδευσή του ως ζωγράφου στην Ουτρέχτη. Ο νεαρός καλλιτέχνης επέστρεψε στην Αμβέρσα το 1611, όπου εγγράφηκε στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά ως μαθητής του Γιαν Μπρίγκελ του πρεσβύτερου. Ο Σέγκερς επανέκαμψε στον Καθολικισμό το 1614 και έγινε δόκιμος στο Τάγμα των Ιησουιτών στο Μέχελεν. Καταγράφεται στις Βρυξέλλες το 1621 όπου είναι γνωστό ότι δημιούργησε δύο πίνακες με γιρλάντες λουλουδιών για τον Καθεδρικό ναό των Αγίων Μιχαήλ και Γκούντουλα. Το 1625 έδωσε τους τελικούς όρκους ως Ιησουίτης μοναχός. Οι πηγές δεν συμφωνούν αναφορικά με τη θέση του στο Τάγμα: Μερικές αναφέρουν ότι χειροτονήθηκε ιερέας το 1625, ενώ άλλες αναφέρουν ότι παρέμεινε αδελφός μοναχός χωρίς χειροτονία.
Μετά την ένταξή του στο Τάγμα το 1625 αναχώρησε για τη Ρώμη, όπου παρέμεινε επί δύο έτη. Στη Ρώμη ο Σέγκερς είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε έργα με μεγάλους καλλιτέχνες: Συνεργάστηκε με τον Νικολά Πουσέν σε μερικά θρησκευτικά έργα, ενώ για λογαριασμό του Καρδιναλίου Λουντοβίζι ζωγράφισε μια γιρλάντα από λουλούδια γύρω από ένα οβάλ διακοσμητικό πλαίσιο που περιείχε ερωτιδείς ζωγραφισμένους από τον Ιταλό ζωγράφο Ντομενικίνο. Η σύνθεση συχνά αναφέρεται ως Δίκλινο στεφάνι γύρω από ένα μενταγιόν με τον θρίαμβο της αγάπης.
Ο Σέγκερς επέστρεψε στη γενέτειρά του το 1627 όπου συνέχισε να εργάζεται ως ζωγράφος μέχρι το τέλος της ζωής του. Τον επισκέφθηκαν στο εργαστήριό του στην Αμβέρσα ο Καρδινάλιος-Ινφάντης Φερδινάνδος της Αυστρίας, το 1625, και ο Αρχιδούκας Λέοπολντ - Βίλχελμ της Αυστρίας το 1641. Ακολούθησαν η βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας και ο Κάρολος Β΄ της Αγγλίας το 1649. Είναι γνωστό ότι ζωγράφισε ένα διακοσμητικό πλαίσιο με λουλούδια για τον Κάρολο της Αγγλίας. Το έργο του απολάμβανε του θαυμασμού των συναδέλφων του, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς.
Ανάμεσα στους μαθητές του συγκαταλέγονται οι Γιαν Φίλιπ φαν Τίλεν (Jan Philip van Thielen), Ότμαρ Έλλιγκερ (Ottmar Elliger, 1633–1679) Ιγκνάσε Ράετ( Ignace Raeth) και, πιθανόν, και ο Άντριες Μπόσμαν (Andries Bosman).
Έργο
Γενικά
Ο Σέγκερς ήταν αποκλειστικά ζωγράφος λουλουδιών. Δεν είναι εύκολη η δημιουργία χρονολογίου των πινάκων του, καθώς ο ίδιος χρονολόγησε μόνο τους πίνακες της περιόδου 1625-1651. Πιθανόν να υπήρξε μια στυλιστική εξέλιξη στις γιρλάντες του από το αρχικό, σχεδόν ομοιόμορφο ύφος που είχαν οι απλές γιρλάντες σε σχέση με αυτές που αποτελούνταν από τρεις ή τέσσερις ομάδες λουλουδιών. Υφολογικά, υπάρχει σαφής, στα πρώιμα έργα του, η επίδραση του Γιαν Μπρίγκελ του πρεσβύτερου.
Από το 1630 και ύστερα ο Σέγκερς προσπάθησε να κάνει πιο ρεαλιστικές τις απεικονίσεις του, τοποθετώντας τα λουλούδια σε πιο αληθοφανείς διατάξεις. Τα λουλούδια που ζωγράφισε σε αυτή την όψιμη περίοδο είναι πιο φωτεινά, σε πιο σκούρο παρασκήνιο και έχουν "γλυπτικό" χαρακτήρα. Όπως ο δάσκαλός του, Μπρίγκελ, και ο Σέγκερς χρησιμοποίησε λουλούδια και φυτά που φύονται στην πατρίδα του και ιδιαίτερα λουλούδια που καλλιεργούνταν σε κήπους, αλλά δεν "σεβάστηκε" τις εποχές που ανθίζει κάθε λουλούδι, όταν τα τοποθετούσε μαζί. Έδειχνε προτίμηση στα τοπικά τριαντάφυλλα και στις τουλίπες που είναι έτοιμες να ανοίξουν. Στη λεπτομερή απεικόνιση των λουλουδιών και των φυτών, ο Σέγκερς αποκάλυψε το ταλέντο του ως μικρογράφου.
Πολλοί πίνακές του είναι φτιαγμένοι με λάδι σε χαλκό, υλικό συχνά χρησιμοποιούμενο για μικρών διαστάσεων πίνακες.
Ανθοστέφανοι
Η πλειονότητα των έργων του Σέγκερς είναι ευδιάκριτα σε φλαμανδικό ύφος και τυπο, που χαρακτηρίζεται ως "ζωγραφική με ανθοστεφάνους (γιρλάντες)". Πρόκειται για ειδικό υποτύπο της νεκρής φύσης που αναπτύχθηκε στην Αμβέρσα από τον δάσκαλο του Σέγκερς Γιαν Μπρίγκελ τον πρεσβύτερο σε συνεργασία με τον Ιταλό Καρδινάλιο Φεντερίκο Μπορρομέο στις αρχές του 17ου αιώνα. Στην αρχική ανάπτυξη του υποτύπου, εκτός από τον Σέγκερς και τον δάσκαλό του, συνέβαλαν επίσης οι καλλιτέχνες Χέντρικ φαν Μπάλεν, Άντριες Ντάνιελς και Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς. Αρχικά αυτός ο υποτύπος συνδέθηκε με τις οπτικές αναπαραστάσεις κατά το αντιμεταρρυθμιστικό κίνημα. Επιπλέον άντλησε έμπνευση από τη "μόδα" που αναπτύχθηκε σχετικά με τη λατρεία και αφοσίωση στην Παναγία, που επικρατούσε στην Αυλή των Αψβούργων, που τότε κυβερνούσαν το νότιο τμήμα των Κάτω Χωρών, της Αμβέρσας συμπεριλαμβανομένης.Susan Merriam, Seventeenth-Century Flemish Garland Paintings. Still Life, Vision and the Devotional Image, Ashgate Publishing, Ltd., 2012
Οι ανθοστέφανοι συνήθως απεικονίζουν μια γιρλάντα από λουλούδια γύρω από μια ευλαβική εικόνα, πορτρέτο ή άλλο θρησκευτικό σύμβολο, όπως τον Άρτο. Κατά το δεύτερο ήμισυ του αιώνα, τα "κοσμικά" έργα, όπως πορτρέτα και μυθολογικά θέματα επίσης διακοσμούσαν το κεντρικό τμήμα πινάκων που φτιάχνονταν κατ' αυτό τον τρόπο. Ο Σέγκερς καινοτόμησε έναντι του δασκάλου του, περιλαμβάνοντας ένα πέτρινο διακοσμητικό πλαίσιο για τη διακοσμητική γιρλάντα αντί για άνθη. Δημιούργησε επίσης Πιετά με γιρλάντες, στις οποίες τα άνθη είχαν αντικατασταθεί από γαϊδουράγκαθο, αγκάθια, στρύχνο και άλλα βλαβερά φυτά ως αναφορά στον "Στέφανον εξ Ακανθών" κατά το μαρτύριο του Ιησού. Παράδειγμα της πρώιμης συνεργασίας του με τον Νικολά Πουσέν είναι η Πιετά (σήμερα στο Μουσείο Τόμας - Χένρυ), στην οποία ο Πουσέν ζωγράφισε τη μορφή και ο Σέγκερς τον ανθοστέφανο.
Οι πίνακες με γιρλάντες ήταν συνήθως αποτέλεσμα συνεργασίας ενός καλλιτέχνη νεκρών φύσεων που ζωγράφιζε τη γιρλάντα και ενός προσωπογράφου. Ο ίδιος ο Σέγκερς εν γένει ζωγράφιζε μόνον τα λουλούδια, ενώ το κεντρικό θέμα συμπληρωνόταν αργότερα από άλλον καλλιτέχνη. Αυτό το πνεύμα καλλιτεχνικής συνεργασίας, το οποίο συναντάται στις πρώτες δημιουργίες πινάκων με γιρλάντες του Γιαν Μπρίγκελ του πρεσβύτερου και του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς είναι, στην πραγματικότητα, μια αξιοσημείωτη αρετή της φλαμανδικής ζωγραφικής της Αμβέρσας του 17ου αιώνα.
Ενώ πολλοί από τους συνεργάτες του Σέγκερς ήταν ανώνυμοι τοπικοί καλλιτέχνες, συνεργαζόταν συχνά με κορυφαίους ζωγράφους ανθρώπινων μορφών της Αμβέρσας. Υπάρχει συχνά αβεβαιότητα ή διαφωνία σχετικά με την ταυτότητα των συνεργατών σε συγκεκριμένα έργα, ακόμη κι αν ο ίδιος ο Σέγκερς κατέστρωσε ένα κατάλογο με νεκρές φύσεις με άνθη που είχε δημιουργήσει και για ποιον. Στον κατάλογο αυτό περιέλαβε μια περιγραφή για κάθε πίνακα, τον συνεργάτη του και τον αριθμό των πινάκων που είχε παραγάγει. Καθώς, όμως, ο κατάλογος είναι ελλιπής, οι συνεργάτες δεν είναι πάντα γνωστοί με βεβαιότητα. Είναι γνωστό ότι συνεργάστηκε συχνά με τους Κορνέλις Σχουτ (Cornelis Schut), Έρασμους Κουελλίνους ΙΙ (Erasmus Quellinus II), Άμπραχαμ φαν Ντίπενμπεεκ (Abraham van Diepenbeek) Σίμον ντε Φος, Γιαν φαν ντεν Χούκε (Jan van den Hoecke), Γκονζάλες Κόκουες (Gonzales Coques) και τον Ρούμπενς. Αναφέρεται επίσης ως συνεργάτης του και ο Τόμας Βίλλερμποϊρτς Μπόσχερτ (Thomas Willeboirts Bosschaert). Είναι πιθανόν ότι συνεργάστηκε με τον Ρούμπενς για την εκκλησία "Saint Carolus Borromeus" της Αμβέρσας. Κατά την παραμονή του στη Ρώμη συνεργάστηκε επίσης με τους Πουσέν και Ντομενικίνο. Πιστεύεται μάλιστα ότι πρόσθεσε ανθοστεφάνους σε ήδη υπάρχοντα έργα του Ντομενικίνο.
Οι πίνακες με γιρλάντες έχουν συχνά μεγάλο μέγεθος. Ο πίνακας Ο Άγιος Ιγνάτιος σε πλαίσιο με άνθη και χερουβείμ'', που δημιούργησε σε συνεργασία με τον Κορνέλις Σχουτ (σήμερα στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών της Αμβέρσας έχει διαστάσεις 190 x 299 εκ. και δεν περιλαμβάνει μόνο το πλαίσιο με τον Άγιο Ιγνάτιο (του Σχουτ), αλλά και μορφές χερουβείμ που αποδίδονται στον Γιαν φαν Μπάλεν.
Αποδοχή
Η τέχνη του Σέγκερς θαυμαζόταν πολύ κατά τη διάρκεια του βίου του, δημιουργώντας μεγάλο ενδιαφέρον στους συλλέκτες. Το ύφος του συνεχίστηκε και ακολουθήθηκε κι από άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Γιαν Φίλιπ φαν Τίλεν, Άντριες Μπόσμαν, Γιαν Άντον φαν ντερ Μπάρεν, Φρανς Άικενς και Γιαν φαν ντεν Χέκε Το έργο του επηρέασε καλλιτέχνες όπως οι Γιαν Ντάβιντς ντε Χέιμ στην Αμβέρσα και Χουάν ντε Αρελλάνο στη Μαδρίτη.
Οι πίνακές του πωλούνταν σε υψηλές τιμές και συλλέγονταν στην Αυλή του Φρέντερικ - Χέντρικ, Πρίγκηπα της Οράγγης στη Χάγη. Εκεί, ο συλλέκτης έργων τέχνης και γραμματέας του Πρίγκηπα Κονσταντάιν Χόυχενς εξεθείαζε τους πίνακες στην ποίηση και αλληλογραφούσε επανειλημμένα με τον καλλιτέχνη, γράφοντάς του ότι "μπορούσε κανείς σχεδόν να μυρίσει τα λουλούδια". Ο Ολλανδός ποιητής Γιόος φαν ντεν Φόντελ (Joost van den Vondel) έγραψε επίσης εγκωμιαστικά για τους πίνακες του Σέγκερς. Άλλοι συλλέκτες έργων του ήταν επίσης η βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας, ο βασιλιάς Κάρολος Α΄ της Αγγλίας, ο Φίλιππος Δ΄ της Ισπανίας, η Μαρία των Μεδίκων, και ο βασιλιάς Κάρολος Β΄ της Αγγλίας.
Οι πίνακές του δεν πωλούνταν συνήθως μέσω των παραδοσιακών διαύλων, όπως οι έμποροι έργων τέχνης, αλλά δίνονταν ως δώρα από το Τάγμα των Ιησουιτών και χρησιμοποιούνταν για τη διακόσμηση εκκλησιών. Χρησίμευαν για να τονώνουν τη θρησκευτική περισυλλογή αλλά και ως ισχυρά όργανα διπλωματίας. Στα 1631, επί παραδείγματι, ο Σέγκερς έστειλε ένα Στέμμα από Άνθη στη Μαρία των Μεδίκων με την ευκαιρία της επίσκεψής της, μαζί με την Ινφάντα Ιζαμπέλλα Κλάρα Ευγενία στο Κολλέγιο του Αγίου Ιγνατίου. Οι συνθέσεις του είχαν σαφές το συμβολικό και το στοιχείο του διαλογισμού, το οποίο ήταν σύμφωνο με τα δόγματα των Ιησουιτών.
Δείτε επίσης
Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων
Παραπομπές
Φλαμανδοί ζωγράφοι
Ζωγράφοι του Μπαρόκ
|
625390
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CE%B6%CE%B1%20%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Ρίζα Κεφαλονιάς
|
Η Ρίζα είναι οικισμός στην Κεφαλονιά. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Κεφαλονιάς του ομώνυμου νομού. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 33 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Δήμος Κεφαλονιάς
Χωριά του νομού Κεφαλληνίας
|
449211
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Προδρόμι (αποσαφήνιση)
|
Με την ονομασία Προδρόμι μπορεί να αναφέρονται:
Προδρόμι Θεσπρωτίας, οικισμός του δήμου Σουλίου.
Προδρόμι Χανίων, οικισμός του δήμου Καντάνου-Σελίνου.
Προδρόμι (συνοικία της Πόλης Χρυσοχούς)
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
356054
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%BF%CF%81%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μαργαρίτα της Νορβηγίας
|
Η Μαργαρίτα της Νορβηγίας (Γαελικά: Mairead ή Maighread, 9 Απριλίου 1283 - 26 Σεπτεμβρίου 1290), Πριγκίπισσα της Νορβηγίας και Βασίλισσα της Σκωτίας (1286 - 1290), γνωστή και ως Κόρη της Νορβηγίας, ήταν κόρη του Έρικ Β΄ της Νορβηγίας και της Μαργαρίτας της Σκωτίας διαδέχθηκε τον παππού της Αλέξανδρο Γ΄ της Σκωτίας.Η Μαργαρίτα γεννήθηκε στο Τένσμπεργκ και η μητέρα της πέθανε στην γέννα. Ο πρόωρος θάνατος της στις Ορκάδες ενώ ταξίδευσε για την Σκωτία έφερε την έκρηξη των Πολέμων της Σκωτικής Ανεξαρτησίας.
Διάδοχος του θρόνου της Σκωτίας
Στις 25 Ιουλίου 1281 στο Ρόξμπουργκ έγινε η συμφωνία για τον γάμο των γονέων της, ο μικρότερος γιος του Αλεξάνδρου Γ΄ Δαυίδ είχε πεθάνει πρόωρα και ο βασιλιάς είχε μόνο έναν νόμιμο γιο και διάδοχο, τον Αλέξανδρο. Η συνθήκη του γάμου περιείχε τον όρο να μπορούν τα παιδιά του Έρικ Β΄ και της Μαργαρίτας να κληρονομήσουν τον θρόνο της Σκωτίας:
Αν ο βασιλιάς της Σκωτίας πέθαινε χωρίς νόμιμο γιο ή σε περίπτωση που κανένας γιος του δεν είχε νόμιμους απογόνους τα παιδιά της Μαργαρίτας θα μπορούσαν να είναι οι νόμιμοι διάδοχοι του θρόνου ακόμα και σε περίπτωση που δεν είχαν δικά τους παιδιά σύμφωνα με τον Σκωτσέζικο νόμο και έθιμα.
Ο Αλέξανδρος Γ΄ υπέγραψε παρόμοια συνθήκη την εποχή που ρύθμισε τον γάμο του γιου του Αλεξάνδρου με την Μαργαρίτα του Νταμπιέρ, κόρη του Γκυ του Νταμπιέρ (1281), την γαμήλια συνθήκη ακολουθούσε ένα πολύπλοκο έγγραφο που καθόριζε τους όρους της διαδοχής των παιδιών τους περιλαμβάνοντας τα κείμενα Α και Μ. Οι όροι της διαδοχής περιγράφονται αναλυτικά με προτεραιότητα στους μεγαλύτερους γιους, ακολουθούσαν τα δικαιώματα διαδοχής των θυγατέρων και των απογόνων τους σε περίπτωση που δεν υπήρχαν γιοι. Ο Αλέξανδρος πέθανε πρόωρα στις 28 Ιανουαρίου 1284 αφήνοντας μοναδική κληρονόμο του πατέρα του τη μικρή ανιψιά του Μαργαρίτα. Ο Αλέξανδρος Γ΄ συγκάλεσε βασιλικό συμβούλιο στις 5 Φεβρουαρίου 1284 στην Σκον με 13 κόμητες και 24 βαρόνους. Το Συμβούλιο αποφάσισε να αναγνωρίσει την μικρή Μαργαρίτα διάδοχο στον θρόνο της Σκωτίας σε περίπτωση που ο νεαρός Αλέξανδρος δεν αφήσει κανέναν μεταθανάτιο γιο ή αν ο βασιλιάς δεν αποκτήσει άλλους γιους μέχρι τον θάνατο του, η Μαργαρίτα ωστόσο θα έπρεπε να βασιλεύσει μαζί με τον σύζυγο της. Μετά την απόφαση του συμβουλίου ο Αλέξανδρος Γ΄ αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί, προχώρησε σε δεύτερο γάμο με την Γιολάντα του Ντρε αλλά πέθανε αμέσως μετά σε δυστύχημα στις 19 Μαρτίου 1286 χωρίς να αποκτήσει άλλα παιδιά.
Βασίλισσα της Σκωτίας
Μετά την ταφή του Αλεξάνδρου Γ΄ στις 29 Μαρτίου 1286 στο Αββαείο του Ντανφέρμλιν οι ευγενείς και οι κληρικοί συγκάλεσαν το Κοινοβούλιο στη Σκον για να καθορίσουν τους κηδεμόνες της μικρής διαδόχου, την ίδια εποχή κυκλοφόρησαν φήμες ότι η Γιολάντα ήταν έγκυος κάτι που ίσως αμφισβητούσε την διαδοχή της Μαργαρίτας. Δεν είναι γνωστή η τύχη του παιδιού της Γιολάντας μερικές πηγές λένε ότι απέβαλε, άλλες πηγές λένε ότι γεννήθηκε στο Κλακμάνασιρ στις 25 Νοεμβρίου 1286 την ημέρα εορτής της Αγίας Αικατερίνης και πέθανε αμέσως μετά. Άλλες πηγές ανέφεραν ότι η εγκυμοσύνη της Γιολάντας ήταν ψεύτικη φήμη που διαδόθηκε από τους Άγγλους.
Παρά τους όρκους που έκαναν οι ευγενείς της Σκωτίας ότι θα αποδεχτούν τα κληρονομικά δικαιώματα της τρίχρονης Μαργαρίτας στον θρόνο ο Ρόμπερτ ντε Μπρους, 5ος λόρδος του Άναντεϊλ επαναστάτησε με την βοήθεια του γιου του Ρόμπερτ, Κόμη του Κάρικ. Ο Οίκος των Μπρους σύντομα ισχυροποιήθηκε στα νοτιοδυτικά στην περιοχή που οι αντίπαλοι τους ο Οίκος του Μπάλλιολ είχαν έντονη επιρροή και έγιναν σημαντικός κίνδυνος για το στέμμα.
Ο Ρόμπερτ Μπρους ωστόσο δεν φάνηκε ικανός να συνεχίσει να διεκδικεί τα δικαιώματα του στον θρόνο αφού δεν βρήκε μεγαλύτερη υποστήριξη, οι σύμμαχοι του όπως ο Οίκος των Στιούαρτ αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν. Η επανάσταση των Μπρους κατεστάλη αλλά δεν τους τιμώρησαν, τους υποχρέωσαν μόνο να επιστρέψουν τα κάστρα που είχαν κυριεύσει. Οι κηδεμόνες της Μαργαρίτας ήθελαν να αποφύγουν τις ακρότητες και να διατηρήσουν την ειρήνη ανάμεσα στις δυο αντιμαχόμενες οικογένειες του Ρόμπερτ Μπρους και του Τζων Μπάλλιολ για να εξασφαλίσουν την ομαλή διαδοχή στην βασίλισσα.
Σχέδια για γάμο με τον Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας
Οι Σκωτσέζοι βαρόνοι δεν έδειχναν προθέσεις να μεταφέρουν την μικρή βασίλισσα στην Σκωτία, ο πατέρας της Έρικ ωστόσο έθεσε το θέμα στον Εδουάρδο Α΄ της Αγγλίας τον Μάιο του 1289 όταν ο Άγγλος βασιλιάς βρισκόταν στην Γασκώνη, αναφερόταν στην Μαργαρίτα ως βασίλισσα. Ο Εδουάρδος Α΄ επέστρεψε στην Αγγλία, στις διαπραγματεύσεις με τον πατέρα της αποκλείστηκαν οι Σκωτσέζοι μέχρι την εποχή που ο Εδουάρδος συναντήθηκε με τον Ρόμπερτ Μπρους και μερικούς από τους κηδεμόνες της τον Οκτώβριο του 1289 στο Σόλσμπερυ. Οι κηδεμόνες υπέγραψαν την Συνθήκη του Σόλσμπερυ σύμφωνα με την οποία η μικρή Μαργαρίτα θα επέστρεφε στην Σκωτία πριν από τις 1 Νοεμβρίου 1290 και οι διαπραγματεύσεις για τον γάμο της θα ξεκινούσαν μετά την μετάβαση της στην Σκωτία.
Ο Εδουάρδος Α΄ ενδιαφέρθηκε έντονα να παντρέψει την μικρή Μαργαρίτα με τον γιο και διάδοχο του Εδουάρδο, ο Πάπας Νικόλαος Δ΄ υπέγραψε την σχετική απαλλαγή δέκα μέρες μετά την υπογραφή της συνθήκης υπό τον όρο να γίνει ο γάμος δεκτός από τους Σκωτσέζους ευγενείς. Ο Εδουάρδος Α΄ έγραψε γράμμα στους κηδεμόνες ζητώντας την μικρή Μαργαρίτα νύφη για τον γιο του. Οι διαπραγματεύσεις του Εδουάρδου με τους κηδεμόνες συνεχίστηκαν με σχέδια για τον γάμο και την στέψη του γιου του Εδουάρδου βασιλιά της Σκωτίας στο πλευρό της συζύγου του αλλά δεν τελείωσαν ποτέ επειδή η μικρή Μαργαρίτα πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου 1290 στις Ορκάδες από μια θαλάσσια νόσο. Η σορός της μεταφέρθηκε στο Μπέργκεν και τάφηκε δίπλα από την μητέρα της στον ναό του Ιησού Χριστού στο Μπέργκεν στην βόρεια πλευρά του ναού.
Αναφορές
Ο θάνατος της Μαργαρίτας χωρίς διάδοχο άφησε τον θρόνο της Σκωτίας κενό με αποτέλεσμα να ξεσπάσει την διετία 1291 - 1292 πόλεμος διαδοχής. Μερικά χρόνια αργότερα εμφανίστηκε μια γυναίκα που διεκδικούσε ότι ήταν η Μαργαρίτα. Η ψευδο-Μαργαρίτα εκτελέστηκε (1301) από τον Χάακον Ε΄ της Νορβηγίας αδελφό και διάδοχο του πατέρα της Έρικ. Η Μαργαρίτα δεν είχε στεφθεί ποτέ βασίλισσα όσο ζούσε, γι' αυτό υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με το αν πρέπει να καταγραφεί ή όχι ως βασίλισσα της Σκωτίας, οι περισσότεροι κατάλογοι μοναρχών την αναφέρουν αλλά μερικοί την εξαιρούν. Μερικές από τις συνθήκες που έχουν καταγραφεί όπως η Συνθήκη του Σόλσμπερυ την αναφέρει σαν βασίλισσα αλλά υπάρχουν αμφιβολίες σε πολλούς ιστορικούς αν θα πρέπει να θεωρείται μονάρχης. Σε όλη την περίοδο της Σκωτσέζικης ιστορίας μέχρι την Ένωση των Στεμμάτων (1603) άλλη μια φορά παρουσιάστηκε το φαινόμενο να βρίσκεται ο διάδοχος του θρόνου μακριά από την Σκωτία την εποχή που έπρεπε να γίνει η στέψη του. Το 1406 πέθανε ο Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας, ο γιος και διάδοχος του Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας ήταν αιχμάλωτος στην Αγγλία αλλά ελευθερώθηκε και έγινε η στέψη του 18 χρόνια αργότερα (1424), ωστόσο το διάστημα 1406 - 1424 πολλά νομίσματα κόπηκαν στο όνομα του και αναφέρεται σαν βασιλιάς άσχετα αν τα έγγραφα τον καταγράφουν διάδοχο. Η Μαργαρίτα θεωρείται η πρώτη γυναίκα βασίλισσα στα Βρετανικά Νησιά, τουλάχιστον στην Σκωτία.
Παραπομπές
Πηγές
Crawford, Robert & Mick Imlach, The New Penguin Book of Scottish Verse. Penguin, London, 2001.
Duncan, A.A.M., The Kingship of the Scots 842–1292: Succession and Independence. Edinburgh University Press, Edinburgh, 2002.
Hunt, William (1901). "Margaret". In Lee, Sidney. Dictionary of National Biography, 1901 supplement. London: Smith, Elder & Co.
Macdougall, Norman, "L'Écosse à la fin du XIIIe sieclè: un royaume menacé" in James Laidlaw (ed.) The Auld Alliance: France and Scotland over 700 Years. Edinburgh University, Edinburgh, 1999.
Oram, Richard (with Michael Penman), The Canmore Kings: Kings and Queens of the Scots, 1040–1290. Tempus, Stroud, 2002.
Wikisource-logo.svg Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Margaret, Maid of Norway". Encyclopædia Britannica. 17 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 701–702.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μαργαρίτα της Νορβηγίας
Βασίλισσα Μαργαρίτα
Βασίλισσες της Σκωτίας (κυβερνώσες)
Νορβηγοί ευγενείς
Οίκος του Ντάνκελντ
Οίκος του Σβερ
Πριγκίπισσες της Νορβηγίας
|
539888
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%94%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας
|
Ο Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας (, 25 Απριλίου 1228 – 21 Μαΐου 1254) μέλος του Οίκου των Χοενστάουφεν ήταν Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1228 - 1254), Βασιλιάς της Σικελίας (1250 - 1254), Δούκας της Σουαβίας (1250 - 1254), Βασιλιάς της Γερμανίας και Βασιλιάς της Ιταλίας (1237 - 1254). Ο Κορράδος Δ΄ ήταν γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ Χοενστάουφεν τον οποίο διαδέχθηκε στο Βασίλειο της Σικελίας και της δεύτερης συζύγου του Ισαβέλλας Β΄ της Ιερουσαλήμ. Διαδέχθηκε στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ τη μητέρα του που πέθανε στη γέννα, ο πατέρας του τον διόρισε Δούκα της Σουαβίας (1235), βασιλιά της Γερμανίας και της Ιταλίας (1237).
Πρώτα χρόνια
Ο Κορράδος Δ΄ γεννήθηκε στην Άντρια στη νότια Ιταλία, διαδέχθηκε με τη γέννηση του τη μητέρα του στην Ιερουσαλήμ. Ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα του ήταν ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο προ-πάππους του ο κορυφαίος αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα, ζούσε στη νότια Ιταλία μέχρι την εποχή που επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη Γερμανία (1235). To βασίλειο της Ιερουσαλήμ το κυβερνούσε ο Φρειδερίκος Β΄ του μέσω αντιβασιλέων, ο ίδιος συμμετείχε στους πολέμους του πατέρα του στη Λομβαρδία μέχρι την εποχή που ενηλικιώθηκε και κέρδισε την ανεξαρτησία του.
Άνοδος στην εξουσία
Ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός του Ερρίκος της Γερμανίας επαναστάτησε εναντίον του πατέρα του και αποκληρώθηκε, ο Κορράδος Δ΄ τον διαδέχθηκε σαν δούκας της Σουαβίας (1235). Ο Φρειδερίκος Β΄ δεν κατάφερε ωστόσο να εκλέξει τον γιο του βασιλιά των Ρωμαίων μέχρι την "Αυτοκρατορική Δίαιτα της Βιέννης" (1237), ο τίτλος δεν αναγνωρίστηκε από τον πάπα Γρηγόριο Θ΄. Ο πρίγκιπας αρχιεπίσκοπος Ζίγκφριντ Γ΄ του Μάιντζ ορίστηκε κηδεμόνας του μέχρι το 1242, τη θέση του πήραν στη συνέχεια ο Χένρυ Ράσπε της Θουριγγίας και ο Βεγκέσλαος Α΄ της Βοημίας. Ο Κορράδος Δ΄ άρχισε να παρεμβαίνει ευθέως στη Γερμανική πολιτική από το 1240. Ο νέος Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄ αφόρισε τον πατέρα του και κήρυξε τον Κορράδο έκπτωτο (1245), ο Χένρυ Ράσπε υποστήριξε τον πάπα που τον έχρισε νέο βασιλιά της Γερμανίας (22 Μαΐου 1246). Ο Χένρυ Ράσπε νίκησε τον Κορράδο τον Αύγουστο του 1246 στη "μάχη του Νίντα" αλλά πέθανε σε λίγους μήνες, τον διαδέχθηκε σαν διεκδικητής βασιλιάς ο Γουλιέλμος Β΄, κόμης της Ολλανδίας.
Ο Κορράδος νίκησε προσωρινά (1250) τον Γουλιέλμο της Ολλανδίας και τους Ρηνικούς του συμμάχους· την ίδια χρονιά διαδέχθηκε τον πατέρα του, αλλά οι συγκρούσεις με τον πάπα συνεχίστηκαν.
Εκστρατεία στην Ιταλία
Την επόμενη χρονιά (1251) ηττήθηκε από τον Γουλιέλμο και αποφάσισε να επιτεθεί στην Ιταλία και να κερδίσει τις πλούσιες περιοχές του πατέρα του στις οποίες ήταν αντιβασιλιάς ο αδελφός του Μανφρέδος της Σικελίας. Τον Ιανουάριο του 1252 επιτέθηκε στην Απουλία με στόλο από τη Βενετία, μπόρεσε να περιορίσει τον Μανφρέδο και να αποκτήσει τον έλεγχο στην περιοχή. Την ίδια χρονιά ο Κορράδος ενώ βρισκόταν στη Φότζια εξέδωσε διατάγματα τις ίδιας μορφής με τους Νορμανδούς και τους πρώτους Χοενστάουφεν, προσπάθησε να συμφιλιωθεί ταυτόχρονα με τον πάπα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Με τον θάνατο του πατέρα του ξέσπασαν πολλές εξεγέρσεις σε πόλεις της Σικελίας που απαιτούσαν την ανεξαρτησία τους αλλά ο Κορράδος τις κατέστειλε εύκολα, ο στρατός του κατέκτησε τον Οκτώβριο του 1253 τη Νάπολη.
Ο Κορράδος Δ΄ στάθηκε ανίκανος να υποτάξει τους οπαδούς του πάπα που πρόσφερε τελικά το στέμμα της Σικελίας στον Εδμόνδο Κράουτσμπακ, μικρότερο γιο του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας (1253). Ο Κορράδος αφορίστηκε (1254) και πέθανε την ίδια χρονιά στα Μπαζιλικάτα από Ελονοσία, ο αδελφός του Μανφρέδος και ο γιος του Κορραδίνος συνέχισαν να βρίσκονται σε σύγκρουση με τον πάπα, αλλά χωρίς επιτυχία. Η χήρα του Κορράδου Ελισάβετ της Βαυαρίας παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Μάινχαρτ της Καρινθίας. Ο θάνατος του Κορράδου Δ΄ έφερε μεγάλο κενό και ακυβερνησία στη Γερμανία, που έληξε όταν εξελέγη νέος βασιλιάς ο Ροδόλφος Α΄ της Γερμανίας, μέλος του Οίκου των Αψβούργων (1273).
Οικογένεια
Ο Κορράδος Δ΄ παντρεύτηκε την Ελισάβετ των Βίττελσμπαχ (1246), κόρη του Όθων Β΄ δούκα της Βαυαρίας με την οποία απέκτησε:
Κορράδος Ε΄ ο Κορραδίνος 1252-1268, δούκας της Σουαβίας και βασιλιάς της Γερμανίας, Σικελίας & Ιερουσαλήμ. Απεβ. 16 ετών.
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
Conrad IV, Daniel R. Sodders, Medieval Italy: An Encyclopedia, Vol. I, ed. Christopher Kleinhenz, (Routledge, 2004)
Judith Bennet and Clive Hollister, Medieval Europe, a Short History.
|-
|-
|-
|-
Οίκος των Χοενστάουφεν
|
317912
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2919%20%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF
|
2919 Νταλί
|
Ο Νταλί (Dali) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,6. Ανακαλύφθηκε το 1981 από τον Αμερικανό αστρονόμο Σελτ Μπας, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο του Σάιντινγκ Σπρινγκ της Αυστραλίας, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Ισπανού (Καταλανού) ζωγράφου Σαλβαδόρ Νταλί.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Νταλί είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Νταλι
|
609276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B1%CF%87%CF%89%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Αραχωβίτης
|
Το ελληνικό επώνυμο Αραχωβίτης μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο από τα εξής πρόσωπα:
Ευάγγελος Αραχωβίτης (γενν. 1917), οικονομολόγος
Στάθης Αραχωβίτης, αγωνιστής στην Επανάσταση του 1821
Σταύρος Αραχωβίτης (γενν. 1972), υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Ελληνικά επώνυμα
|
706577
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Έγκλημα στην Ινδονησία
|
Το έγκλημα στην Ινδονησία είναι παρόν σε διάφορες μορφές στην Ινδονησία και περιλαμβάνει κλοπές, πορνεία, δολοφονίες και απάτες.
Έγκλημα ανά τύπο
Εγκλήματα κατά αλλοδαπών στην Ινδονησία
Το μικρό έγκλημα, το οποίο περιλαμβάνει την κλοπή πορτοφολιών και αρπαγής τσαντών, συνήθως συμβαίνει σε περιοχές με πολλούς ανθρώπους. Οι απάτες με τα ταξί είναι συχνές στην Ινδονησία, στις οποίες τα ψεύτικα ταξί μεταφέρουν πελάτες ως πραγματικά. Οι ξένοι ταξιδιώτες συχνά ξεγελούνται από αυτήν την απάτη και καταλήγουν να ληστεύονται από τον άντρα που οδηγεί το ψεύτικο ταξί. Το βίαιο έγκλημα είναι ένα άλλο αυξανόμενο ζήτημα στη χώρα. Πειρατικά και ψεύτικα εμπορεύματα βρίσκονται εύκολα στα περισσότερα μέρη της Ινδονησίας.
Όσον αφορά τις τουριστικές στοχευμένες απάτες, μια πολύ συχνή είναι η απάτη ανταλλαγής χρημάτων, ειδικά στο Μπαλί. Αυτό που κάνουν είναι να διαφημίσουν ελκυστικές συναλλαγματικές ισοτιμίες για να τραβήξουν το ενδιαφερον ανυποψιάστων ανθρώπων. Στη συνέχεια, μοιράζονται μόνο μικρά χαρτονομίσματα των 10.000 IDR και ενώ μετρούν αυτήν την τεράστια στοίβα χαρτονομισμάτων, χρησιμοποιούν το χέρι για να κρύψουν μερικά χρήματα χωρίς να γίνουν αντιλιπτοί. Κάποιοι μπορεί ακόμη και να χρησιμοποιούν μια ανθεκτική αριθμομηχανή που μπορεί να είναι αποτελεσματική λόγω της μεγάλης αξίας της ρουπίας.
Οργανωμένο έγκλημα
Πορνεία
Η πορνεία, που ερμηνεύεται ως «έγκλημα κατά της αξιοπρέπειας / ηθικής», είναι παράνομη στην Ινδονησία. Ωστόσο, η πρακτική εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη, ανεκτή και ρυθμιζόμενη. Η πορνεία εκδηλώνεται πιο εμφανώς στα συγκροτήματα οίκων ανοχής της Ινδονησίας ή στην τοπικοποίηση, τα οποία βρίσκονται σε ολόκληρη τη χώρα. Η διαχείριση αυτών των πορνείων γίνεται βάσει κανονισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης. [5] Κατά τη διάρκεια ή μετά από επιδρομές από την αστυνομία, οι ιερόδουλες μπορούν να δωροδοκήσουν τους αστυνομικούς και να απελευθερωθούν από την κράτηση. Αυτό οδήγησε σε αστυνομικές επιδρομές να ονομάζονται «τίποτα περισσότερο από μια πηγή εισοδήματος για αξιωματικούς δημόσιας τάξης». Η UNICEF εκτιμά ότι το 30 τοις εκατό των γυναικών ιερόδουλων στην Ινδονησία είναι κάτω των 18 ετών.
Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) ορίζει τον συνολικό αριθμό παιδιών στην Τζακάρτα σε 5.000. Σύμφωνα με την κυβέρνηση της Τζακάρτα, αυτό συγκεντρώνεται σε όλες τις περιοχές της Τζακάρτας. Ο παιδικός σεξουαλικός τουρισμός είναι ένα πρόβλημα, ειδικά στα νησιά του Μπαλί και του Μπατάμ.
Διαφθορά
Η διαφθορά είναι ένα γνωστό και αυξανόμενο ζήτημα στην Ινδονησία. Υπάρχουν δύο βασικοί τομείς στον δημόσιο τομέα στον οποίο μπορεί να εντοπιστεί η διαφθορά στην Ινδονησία. Αυτοί είναι οι τομείς της δικαιοσύνης και των δημοσίων υπηρεσιών. Ενώ είναι δύσκολο να συλλεχθούν πραγματικά δεδομένα σχετικά με τη διαφθορά στην Ινδονησία αυτήν φαίνεται σαφώς μέσω της κοινής γνώμης, που συγκεντρώθηκε μέσω ερευνών καθώς και της παρατήρησης του τρόπου λειτουργίας κάθε συστήματος. Η διαφθορά θεωρείται τεράστιο κόστος για την κυβέρνηση της Ινδονησίας. Η αστυνομική δύναμη της Ινδονησίας είναι γνωστό ότι υπερβαίνει τη θάλασσα και υπήρξαν αναφορές για επιθέσεις εναντίον διαδηλωτών στη χώρα. Η κατάχρηση της αγριότητας αναφέρθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία που εδρεύει στο Λονδίνο.
Πειρατεία
Παράνομη υλοτομία
Εμπόριο λευκής σαρκός
Μαζικές συμπλοκές στο δρόμο
Το Tawuran είναι μια μορφή συνηθισμένης μαζικής μάχης στο δρόμο μεταξύ συμμοριών συγκεκριμένων μαθητών που σχετίζονται με το σχολείο στην αστική Ινδονησία, ειδικά στην πρωτεύουσα Τζακάρτα. Αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό από τους άνδρες στο γυμνάσιο ή το λύκειο. Ο Ινδονησιακός κοινωνιολόγος Wirumoto πρότεινε ότι λειτουργεί ως μηχανισμός απελευθέρωσης του άγχους, όπως συμβαίνει συχνά μετά από εξετάσεις, σεζόν διακοπών ή αποφοίτησης.
Εμπορία σεξ
Η εμπορία του σεξ στην Ινδονησία είναι ένα πρόβλημα. Ινδονησιακές και αλλοδαπές γυναίκες και κορίτσια εξαναγκάζονται σε πορνεία και σπίτια και έχουν κακοποιηθεί σωματικά και ψυχολογικά.
Τιμωρία
Η Ινδονησία εκτέλεσε λίγα άτομα που καταδικάστηκαν για εγκλήματα δολοφονιών. Η παρακολούθηση πορνό είναι παράνομη, από τον Μάρτιο του 2008.
Το έγκλημα χωρίζεται σε δύο ευρείες ταξινομήσεις: Στα «Εγκλήματα» και τα «Αδικήματα». Υπάρχουν μερικές μέθοδοι τιμωρίας μιας για το έγκλημα. Αυτό περιλαμβάνει φυλάκιση και πρόστιμο. Η θανατική ποινή είναι διαθέσιμη και χρησιμοποιείται πολύ συχνά, ως αποτρεπτικό μέσο κατά του εγκλήματος. Οι αρχές ισχυρίζονται ότι αυτό δίνει πρακτική αξία στην καταπολέμηση του εγκλήματος.
Αυτό έχει προκαλέσει ανησυχίες από φορείς όπως είναι η Διεθνής Αμνηστία.
Παραπομπές
Ινδονησία
Ινδονησία
|
766490
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81-%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF
|
Σαιν-Πιερ-ντε-Σουσί
|
Το Σαιν-Πιερ-ντε-Σουσί (γαλλικά: Saint-Pierre-de-Soucy) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σαιν-Πιεραίν (γαλλικά: Saint-Pierrains).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σαβοΐας
|
373760
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BC%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%AF
|
Ρουμ Καλεσί
|
Το Ρουμ Καλεσί (μτφ : Κάστρο των Ρωμιών ή Ρωμαίων) (τουρκικά : Rumkale, κουρδικά : Hromkla ή Kela zêrîn, συριακά : Qal'ah Rumita, αραβικά : قلعة الرو , αρμενικά : Հռոմկլա, ασσυριακά : Kala-Rhomata) είναι κάστρο στην Τουρκία χτισμένο σε λόφο στις όχθες του ποταμού Ευφράτη κοντά στα σημερινά σύνορα με την Συρία.
Ιστορία
Τα αρχαιότερα τμήματα του κάστρου είναι από τους Βυζαντινούς, μετά την πρώτη σταυροφορία ανήκε ως "Ranculat" στο σταυροφορικό κρατίδιο της Κομητείας της Έδεσσας. Το 1151 εγκαταστάθηκε εκεί ο Γρηγόριος Γ΄ Παχλαβουνί κι έγινε έδρα της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας , μετά από πρόσκληση της Βεατρίκης, χήρα του Ζοσελέν Β΄ της Έδεσσας. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο Βαν Ιμπρανό έδιωξαν τον τοπικό φρούραρχο Μιχαήλ αλλά φαίνεται να έχουν αγοράσει το βυζαντινό κάστρο και το μετέτρεψαν σε ένα σχεδόν απόρθητο φρούριο. Το 1150-1292 ήταν η επίσημη κατοικία του Πατριάρχη των Αρμενίων της Κιλικίας.
Το 1179 έγινε συνάντηση ιερέων με θέμα την ενοποίηση των Αρμενίων με τη Βυζαντινή Εκκλησία.
Συχνός φιλοξενούμενος στο κάστρο ο πατριάρχης της Συριακής ορθόδοξης εκκλησίας από την κοντινή Μονή Barsauma. Ο Πατριάρχης Ιγνάτιος Γ΄ (1222-1252) αφήνει ολόκληρη τη βιβλιοθήκη του μοναστηριού στο κάστρο, συμπεριλαμβανομένων των πρωτότυπων χειρογράφων του πατριάρχη Μιχαήλ Α΄(† 1199). Μετά από πολλά χρόνια διαμονής στο κάστρο πέθανε κι τάφηκε εκεί το 1252.
Στις 28 Ιουνίου 1292 το κάστρο πολιορκήθηκε από τους Μαμελούκους υπό τον Σουλτάνο Χαλίλ και το κατέκτησαν. Παρέμεινε ένα σημαντικό φρούριο, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και κρατική φυλακή. Το 1832 ο Ιμπραήμ Πασάς το κατέστρεψε μερικώς και έκτοτε εγκαταλείφθηκε. Σήμερα η πρόσβαση σε αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με βάρκα. Τα τελευταία χρόνια οι αρχαιολόγοι έχουν αρχίσει να εξερευνούν τα ερείπια.
Πηγές
Hansgerd Hellenkemper: Burgen der Kreuzritterzeit in der Grafschaft Edessa und im Königreich Kleinarmenien. Habelt, Bonn 1976, 51-61.
Hanspeter Hanisch: Hromklay : die armenische Klosterfestung am Euphrat. Begleitbuch zur Ausstellung der Fotodokumentation im Vorarlberger Landesmuseum Bregenz. 15. März - 20. April 2002. Bregenz: Vorarlberger Landesmuseum 2002. ISBN 3-901802-11-8
A. Stewart: Qal'at al Rǖm / Hṙomgla / Rumkal and the Mamluk Siege of 691 H/1292 CE. In: H. Kennedy (ed.): Muslim Military Architecture in Greater Syria. Leiden 2006, 269-281.
Hellen C. Evans: Manuscript Illumination at the Armenian Patriarchate in Hromkla and the West. Ph. D. diss. New York University 1990.
Andrea B. Schmidt: Die armenisch-syrischen Beziehungen im Spiegel der kilikischen Übersetzungsliteratur. In: Armenuhi Drost-Abgarjan (Hrsg.): Armenologie in Deutschland. Münster 2005, 119-126.
Shahe Ajamian: The Colophon of the Gospel of Hethum "Bayl". In: Shahe Ajamian (Hrsg.): Text and context : studies in the Armenian New Testament (University of Pennsylvania Armenian texts and studies 13). Scholars Press, Atlanta, Ga. 1994, 1-13, hier 5. ISBN 0-7885-0033-3
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Rumkale Präsentation vor Ort Foto - Web site
Βυζαντινά κάστρα
Κάστρα στην Τουρκία
Κάστρα Αρμενικού Βασιλείου της Κιλικίας
Κομητεία της Έδεσσας
|
694956
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%29
|
Υπατεία (ιστορία της Γαλλίας)
|
Η Υπατεία (Γαλλικά: Le Consulat) είναι το γαλλικό πολιτικό καθεστώς που προέκυψε μετά το πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ του έτους Η' (9 Νοεμβρίου 1799), το οποίο ανέτρεψε το καθεστώς του Διευθυντηρίου (1795-1799). Το σύνταγμα του έτους Η' καθιέρωσε ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς υπό την ηγεσία τριών Υπάτων και στην πραγματικότητα υπό τον μοναδικό Πρώτο Ύπατο, τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο οποίος από το 1802 έγινε Ισόβιος Ύπατος. Η Υπατεία διήρκεσε μέχρι τις 18 Μαΐου 1804, ημερομηνία λήξης της Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας και ανακήρυξη της Πρώτης Αυτοκρατορίας.
Κατ' επέκταση, ο όρος Υπατεία αναφέρεται επίσης σ' αυτήν την ιστορική περίοδο της Γαλλίας.
Η πτώση του Διευθυντηρίου
Η Υπατεία δημιουργήθηκε από την αδυναμία του προηγούμενου καθεστώτος, του Διευθυντηρίου, να επιλύσει τα προβλήματα. Το 1795, το Διευθυντήριο ιδρύθηκε από κοινωνικά συντηρητικούς δημοκράτες. Το καθεστώς, μόλις εξέλιπε ο κίνδυνος της περιόδου της Τρομοκρατίας, δέχονταν επιθέσεις τόσο των φιλομοναρχικών που εκδηλώνονταν ολοένα και πιο βίαια, όσο και των υποστηρικτών μιας Δημοκρατίας πιο κοντά από πολιτική και οικονομική άποψη στο λαό. Οι ηγέτες κατάφερναν να παραμένουν στην εξουσία με πραξικοπήματα και αγνοώντας το αποτέλεσμα των εκλογών. Πολλοί νομοί ετοιμάζονταν να εξεγερθούν ενάντια στην κεντρική κυβέρνηση. Για να αντιμετωπίσει την κατάσταση το Διευθυντήριο σκλήρυνε την πολιτική του αυξάνοντας έτσι τον αριθμό των αντιπάλων του και έγινε πολύ αντιδημοφιλές.
Η οικονομική κρίση και οι γαλλικές στρατιωτικές καταστροφές το 1798 και το 1799 κλόνισαν περαιτέρω το Διευθυντήριο και τελικά το κατέστρεψαν το Νοέμβριο του 1799. Προκειμένου να ηρεμήσουν οι πολιτικές αντιπαλότητες, ένα από τα νέα μέλη του Διευθυντηρίου, ο αβάς Σιεγές, πιστεύοντας ότι μόνο η στρατιωτική δικτατορία θα απέτρεπε την παλινόρθωση της μοναρχίας, αναζητούσε τη στήριξη των στρατηγών. Ο κατάλληλος άνθρωπος ήταν ο Ναπολέων Βοναπάρτης, φιλόδοξος, πολύ δημοφιλής και προικισμένος με μεγάλο στρατιωτικό κύρος, ο οποίος, πριν ακόμη λάβει τη διαταγή του Διευθυντηρίου, άφησε το στρατό του στην Αίγυπτο και με λίγους συντρόφους του επέστρεψε στη Γαλλία στα μέσα Οκτωβρίου - για να σώσει τη Δημοκρατία αλλά και για να καταλάβει την εξουσία. Παρόλο που πρόσφατες νίκες στην Ελβετία και την Ολλανδία είχαν αποσοβήσει τον κίνδυνο ξένης εισβολής και τα φιλομοναρχικά κινήματα μέσα στη Γαλλία είχαν αποτύχει, ο Σιεγές δεν παραιτήθηκε από το σχέδιό του και από τα τέλη Οκτωβρίου σχεδίασαν το πραξικόπημα και το πραγματοποίησαν στις 9-10 Νοεμβρίου 1799. Τα μέλη του Διευθυντηρίου αναγκάστηκαν σε παραίτηση, τα νομοθετικά σώματα διαλύθηκαν και δημιουργήθηκε νέα κυβέρνηση, η Υπατεία.
Η διακυβέρνηση
Οι τρεις ύπατοι αρχικά (μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 1799) ήταν ο Βοναπάρτης, ο Σιεγές και ο Πιέρ-Ροζέ Ντυκό. Η θητεία τους ήταν δεκαετής.Το νέο καθεστώς νομιμοποιήθηκε με το Σύνταγμα του Έτους Η', το οποίο δεν παρείχε εγγυήσεις για τα «δικαιώματα του ανθρώπου» αλλά καθησύχαζε τους υποστηρικτές της Επανάστασης καθώς κήρυττε αμετάκλητη την εκποίηση της εθνικής περιουσίας και διατήρησε τη νομοθεσία κατά των εκπατρισμένων ευγενών.
Το Σύνταγμα υποβλήθηκε σε δημοψήφισμα και εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία τον Φεβρουάριο του 1800. Ο γαλλικός λαός, κουρασμένος από τις ακρότητες της Επανάστασης και την εμπόλεμη κατάσταση στο εξωτερικό και το εσωτερικό, ήταν αποφασισμένος να δεχθεί οποιοδήποτε καθεστώς θα επανέφερε την ειρήνη και θα εξασφάλιζε τις κατακτήσεις του 1789.
Στη συνέχεια, οι Σιεγές και Ντυκό αντικαταστάθηκαν από τον Καμπασερές και τον Λεμπράν, ο οποίος παρέμεινε στο αξίωμα μέχρι το 1804, όταν ο Ναπολέοντας στέφθηκε αυτοκράτορας. Ο Ναπολέων, βάσει του συντάγματος, ανακηρύχθηκε Πρώτος Ύπατος, κατέχοντας σχεδόν όλη την εξουσία, και έγινε το πρότυπο του λαϊκού ηγεμόνα που αργότερα επιβεβαιώθηκε με τον τίτλο του αυτοκράτορα των Γάλλων.
Το 1802 ο Ναπολέων, εκμεταλλευόμενος την αποδοχή που είχε στη Γαλλία, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Αμιένης που έθετε τέλος στην εμπόλεμη κατάσταση με τη Μεγάλη Βρετανία - και που διαχωρίζει τους πολέμους της Γαλλικής επανάστασης (1792-1802) από τους Ναπολεόντειους Πολέμους (1803-1815) -, έκανε δημοψήφισμα και ο γαλλικός λαός τον ανακήρυξε ισόβιο Ύπατο και με κληρονομικό δικαίωμα.
Ο Βοναπάρτης εμφανίστηκε ως εθνικός συμφιλιωτής και ήθελε να είναι πάνω από τα κόμματα: «Η κυβέρνηση δεν γνωρίζει πια κόμματα και βλέπει μόνο Γάλλους πολίτες στη Γαλλία». Έλαβε κοινωνικά και οικονομικά μέτρα τα οποία ευνοούσαν την αστική τάξη και συγχρόνως ικανοποίησαν τους ενδεέστερους. Αποφάσισε την αμνηστία και επέτρεψε σε μεγάλο αριθμό εκπατρισμένων ευγενών και όλων των παρανόμων των διαφόρων επαναστατικών εποχών, να επιστρέψουν ελεύθερα στη Γαλλία. Η δημοτικότητά του του επέτρεψε να ξεπεράσει την αντίσταση του Σιεγές και των φίλων του, εχθρικών προς την ολοένα και πιο προσωπική φύση της εξουσίας.
Βασιζόμενος στην αστική τάξη, έφερε πίσω τάξη, ασφάλεια, σταθερότητα και ευημερία. Μετά την επίθεση στην οδό Σαιν-Νικαίζ εναντίον του τον Δεκέμβριο 1800, εκτελέστηκαν 9 συνωμότες και 98 εκτοπίσθηκαν στις Σεϋχέλες και τη Γουιάνα. Οι εξεγέρσεις των Σουάνων και της Βανδέας σταμάτησαν και οι ληστείες περιορίστηκαν.
Μεταρρυθμίσεις
Κατά τη διάρκεια της Υπατείας ο Ναπολέοντας προσπάθησε να αποκαταστήσει τη σταθερότητα μέσω μεταρρυθμίσεων, οι κυριότερες ήταν:
Ολοκλήρωση της κωδικοποίησης του Αστικού κώδικα, που είχε αρχίσει από το 1790, γνωστός πλέον ως Ναπολεόντειος Κώδικας, ο οποίος έδινε μόνιμη μορφή στις κατακτήσεις της Επανάστασης και τις αρχές του Διαφωτισμού: την ατομική ελευθερία, την ελευθερία εργασίας, την ελευθερία της συνείδησης, στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και στην ισονομία. Ο Ναπολεόντειος κώδικας μέχρι σήμερα αποτελεί τη βάση του νομικού συστήματος πολλών Ευρωπαϊκών κρατών
Έγκριση της επιστροφής των μεταναστών, διάταξη αμνηστίας.
Αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση μετατράπηκε σε κύρια δημόσια λειτουργία.
Αναδιοργάνωση του στρατού. Υποχρεωτική στρατολόγηση αλλά με δικαίωμα αντικατάστασης, ανάμιξη των κληρωτών με τους παλιούς στρατιώτες, δικαίωμα προαγωγής στα ανώτατα αξιώματα σε όλους. Δημιούργησε το Εθνικό Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής.
Οικονομική ανάκαμψη της χώρας, μετά την οικονομική κρίση κατά την εποχή του Διευθυντηρίου. Ίδρυσε την Τράπεζα της Γαλλίας.
Ανασυγκρότηση πόλεων, δημιουργία δρόμων και έργων δημόσιας ωφελείας.
Συμφιλίωση της Εκκλησίας με την Επανάσταση με την υπογραφή του Κονκορδάτου του 1801. Ο πάπας Πίος Ζ' αναγνώρισε τη Γαλλική Δημοκρατία.
Τέλος της Υπατείας
Οι ατελείωτες συνωμοσίες εναντίον της ζωής του Βοναπάρτη άρχισαν να δημιουργούν ανησυχίες ότι η Δημοκρατία θα καταρρεύσει μετά το θάνατό του, ακολουθούμενη είτε από την αποκατάσταση των Βουρβόνων είτε από τους Ιακωβίνους και τη γκιλοτίνα τους. Όταν το 1804 αποκαλύφθηκε συνωμοσία για τη δολοφονία του που είχε χρηματοδοτηθεί από τους Βρετανούς, ο Ναπολέων αντέδρασε σθεναρά. Η αστυνομία, πιθανώς λανθασμένα, πίστευε ότι υποκινητής της συνωμοσίας ήταν ο νεαρός δούκας του Ανγκιέν, γόνος του βασιλικού οίκου των Βουρβόνων, που έμενε στη Γερμανία, λίγα χιλιόμετρα από τα γαλλικά σύνορα. Με συμφωνία του υπουργού Εξωτερικών Ταλλεϋράνδου και του αρχηγού της Αστυνομίας Ζοζέφ Φουσέ ο δούκας απήχθη, μεταφέρθηκε στο κάστρο της Βενσέν, δικάστηκε και εκτελέστηκε τον Μάρτιο 1804.
Ο Φουσέ και ο Ταλλεϋράνδος, πρότειναν στο Ναπολέοντα ότι ο καλύτερος τρόπος να αποτραπεί μια συνωμοσία εναντίον του ήταν η μετατροπή της ισόβιας Υπατείας σε κληρονομική Αυτοκρατορία, που θα απομάκρυνε κάθε ελπίδα αλλαγής καθεστώτος με δολοφονική ενέργεια. Ο Ναπολέων δέχθηκε, υπό την προϋπόθεση ότι η δύναμη προέρχεται από τον λαό και όχι από το θεϊκό δικαίωμα. Στις 18 Μαΐου 1804, η Γερουσία ενέκρινε νομοσχέδιο για την δημιουργία της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, με τον Ναπολέοντα ως Αυτοκράτορα. Η τελετή στέψης πραγματοποιήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1804 και ο Ναπολέων στέφθηκε αυτοκράτορας των Γάλλων, ιδρύοντας την πρώτη γαλλική αυτοκρατορία.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
le Consulat - encyclopédie larousse
Παραπομπές
Ιστορία της Γαλλίας
Κυβέρνηση της Γαλλίας
|
581201
|
https://el.wikipedia.org/wiki/ExoMars
|
ExoMars
|
Το ExoMars (Exobiology on Mars, Εξωβιολογία στον Άρη) είναι ένα πρόγραμμα αστροβιολογίας αποτελούμενο από δύο φάσεις, με σκοπό την αναζήτηση αποδείξεων ύπαρξης ζωής στον πλανήτη Άρη. Αποτελεί μία κοινή αποστολή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) και του αντίστοιχου ρωσικού Roscosmos. Κατά την πρώτη φάση, που ξεκίνησε το 2016, τοποθετήθηκε ένας δορυφόρος έρευνας ιχνών αερίων και τηλεπικοινωνίας στην τροχιά του Άρη και ελευθερώθηκε ένα πειραματικό σκάφος προσεδάφισης, το οποίο όμως συνετρίβη στην επιφάνεια του πλανήτη. Κατά τη δεύτερη φάση, που είναι προγραμματισμένη να ξεκινήσει το 2022, θα προσεδαφιστεί ένα ρομποτικό όχημα (ρόβερ) στην επιφάνεια, που θα υποστηρίξει μια επιστημονική αποστολή η οποία αναμένεται να διαρκέσει μέχρι το 2024 ή αργότερα.
Οι στόχοι του ExoMars είναι η αναζήτηση για σημάδια παρελθοντικής ζωής στον Άρη, η διερεύνηση της ποικιλίας του νερού και του γεωχημικού περιβάλλοντος στον Άρη και η διερεύνηση ιχνών ατμοσφαιρικών αερίων και των πηγών τους και, με αυτόν τον τρόπο, να επιδείξει τις τεχνολογίες για μια μελλοντική αποστολή που θα συλλέξει και θα επιστρέψει στην Γη δείγμα από τον πλανήτη. Η αποστολή θα αναζητήσει αρχαίες βιο-υπογραφές ζωής στον Άρη, με τη βοήθεια αρκετών διαστημικών συσκευών που θα σταλούν στον πλανήτη στις δύο εκτοξεύσεις.
Ο δορυφόρος έρευνας ιχνών αερίων και τηλεπικοινωνίας (ExoMars Trace Gas Orbiter, TGO) και ένα πειραματικό σκάφος προσεδάφισης που ονομάζεται Σκιαπαρέλι (Schiaparelli) εκτοξεύθηκαν στις 14 Μαρτίου 2016. Ο TGO τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Άρη στις 19 Οκτωβρίου 2016 και θα χαρτογραφήσει τις πηγές μεθανίου (CH4) και άλλων ιχνών αερίων που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα του Άρη και που θα μπορούσαν να αποτελούν αποδείξεις για πιθανή βιολογική ή γεωλογική δραστηριότητα. Ο TGO διαθέτει τέσσερα όργανα και θα ενεργεί επίσης ως δορυφόρος επικοινωνιών-αναμετάδοσης. Το Σκιαπαρέλι χωρίστηκε από τον TGO στις 16 Οκτωβρίου και με ελιγμούς επιχειρήθηκε να προσεδαφιστεί στην περιοχή Meridiani Planum του Άρη, αλλά συνετρίβη στην επιφάνεια του πλανήτη. Η προσγείωση ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε να δοκιμαστούν νέες βασικές τεχνολογίες για να πραγματοποιηθεί με ασφάλεια το 2020 η αποστολή του ρόβερ.
Το 2022, μια διαστημική συσκευή προσεδάφισης κατασκευασμένη από την Roscosmos θα ελευθερώσει το κατασκευασμένο από τον ESA ρόβερ (ExoMars Rover) στην επιφάνεια του Άρη. Το ρόβερ θα περιλαμβάνει επίσης ορισμένα όργανα κατασκευασμένα από την Roscosmos. Οι χειρισμοί και τηλεπικοινωνίες της δεύτερης αποστολής θα καθοδηγούνται από κέντρο ελέγχου στην Ιταλία.
Στόχοι της αποστολής
Η επιστημονικοί στόχοι, κατά σειρά προτεραιότητας, είναι:
η αναζήτηση για πιθανές ενδείξεις ζωής στο παρελθόν του Άρη.
ο χαρακτηρισμός της κατανομής του νερού και της γεωχημικής κατανομής ως συνάρτηση του βάθους στο ρηχό υπέδαφος.
η μελέτη του επιφανειακού περιβάλλοντος και ο εντοπισμός κινδύνων για μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στον Άρη.
η διερεύνηση του υπεδάφους του πλανήτη με σκοπό την καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης και της κατοικησιμότητας του Άρη.
η επίτευξη σταδιακών βημάτων με αποκορύφωμα την επιστροφή ενός δείγματος από τον πλανήτη.
Οι τεχνολογικοί στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν είναι:
η προσγείωση μεγάλων φορτίων στον Άρη.
η εκμετάλλευση της ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας στην επιφάνεια του Άρη.
η πρόσβαση στο υπέδαφος με ένα τρυπάνι ικανό να συλλέξει δείγματα σε βάθος 2 μέτρων.
η ανάπτυξη ικανότητας εξερεύνησης της επιφάνειας του πλανήτη χρησιμοποιώντας ένα ρομποτικό όχημα.
Παραπομπές
Διαστημικές αποστολές το 2016
Βιοαστρονομία
Εξωγήινη ζωή
Διαστημικές αποστολές το 2020
Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος
|
113624
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81
|
Πουρμπουάρ
|
Το πουρμπουάρ (γαλλικά: pourboire· παλιότερη γραφή: pour-boire) είναι μια συνηθισμένη στην Ελλάδα λέξη που αποδίδει τον όρο φιλοδώρημα. Προέρχεται από τις γαλλικές λέξεις pour και boire που κατά κυριολεξία σημαίνουν "Για να πιείς". Άρα, έμμεσα, κάποιος δίνει ένα φιλοδώρημα σε κάποιον "για να πιεί κάτι". Συνήθως το πουρμπουάρ δίνεται ως μια μορφή ευχαριστίας σε κάποιον που παρείχε μια εξυπηρέτηση ή μια υπηρεσία σε ικανοποιητικό για τον αποδέκτη της βαθμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις δίνεται και χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Στην Ελλάδα το πουρμπουάρ είναι πολύ συνηθισμένο, ειδικά σε περιπτώσεις ψυχαγωγίας και εστίασης, χωρίς όμως να λείπουν και άλλες περιπτώσεις (π.χ. μια σύντομη χειρωνακτική εργασία ή μια χρήσιμη πληροφορία).
Κάθε τόπος έχει τους δικούς του άγραφους κανόνες για το πουρμπουάρ και κάθε γλώσσα χρησιμοποιεί διαφορετικές ορολογίες για να το περιγράψει. Είναι ενδιαφέρον ότι στην τουρκική γλώσσα ονομάζεται μπαχσίς (bahşiş - λέξη περσικής ρίζας), μόνο που στην Τουρκία ήταν κάποτε υποχρεωτικό βάσει ενός παλιού νόμου για άμεση φορολογία ο οποίος δεν ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις πια, όμως η "υποχρέωση" αυτή παρέμεινε ως τις μέρες μας.
Από τη λέξη μπαχσίς προήλθε και η λέξη μπαχτσίσι ή μπαξίσι στην Ελλάδα και μ' αυτόν τον τρόπο αναφέρεται κάθε περίπτωση που κάποιος καλείται να πληρώσει με υπερτίμηση ένα προϊόν ή μια υπηρεσία χωρίς τη θέλησή του, συνήθως με δυσαρέσκεια.
Πουρμπουαρ
|
189171
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ροδόλφος της Αυστρίας
|
Ο Ροδόλφος της Αυστρίας (Rudolf von Österreich-Ungarn, 21 Αυγούστου 1858 - 30 Ιανουαρίου 1889) από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης, ήταν αρχιδούκας της Αυστρίας και πρίγκιπας της Ουγγαρίας-Βοημίας. Ήταν ο μόνος γιος του Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας και της Ελισάβετ της Βαυαρίας και διάδοχος της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας από τη γέννησή του. Πήρε το όνομά του από τον Αψβούργο Ροδόλφο Α΄ της Γερμανίας, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 1273. Το 1889 πέθανε, αυτοκτονώντας με την ερωμένη του Μαρία Βέτσερα, στο κυνηγετικό περίπτερο του Μάιερλινγκ. Το σκάνδαλο που ακολούθησε έγινε πρωτοσέλιδο διεθνώς, ενώ αργότερα αποτέλεσε θέμα αρκετών θεατρικών και κινηματογραφικών έργων.
Βιογραφία
Ο Ροδόλφος Φραγκίσκος Κάρολος Ιωσήφ γεννήθηκε στο Νέο Ανάκτορο του Λάξενμπουργκ κοντά στη Βιέννη. Ήταν το τρίτο παιδί και ο μοναδικός γιος του Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας και της Ελισάβετ της Βαυαρίας. Από μικρή ηλικία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες, ξεκινώντας μια συλλογή ορυκτών. Μετά τον θάνατό του, μεγάλα τμήματα της ορυκτολογικής συλλογής του περιήλθαν στην κατοχή της Γεωργικής Σχολής του Πανεπιστημίου Βιέννης.
Ο Ροδόλφος ανατράφηκε μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή του Γκίζελα και οι δύο τους ήταν στενά συνδεδεμένοι. Σε ηλικία 6 ετών, ο Ροδόλφος χωρίστηκε από την αδελφή του, καθώς ξεκίνησε την εκπαίδευσή του για να γίνει ο μελλοντικός αυτοκράτορας. Αυτό δεν άλλαξε τη σχέση τους και η Γκίζελα παρέμεινε κοντά του, μέχρι που άφησε τη Βιέννη μετά τον γάμο της με τον Λεοπόλδο της Βαυαρίας.
Σε αντίθεση με τον βαθιά συντηρητικό πατέρα του, ο Ροδόλφος είχε φιλελεύθερες απόψεις, που ήταν πιο κοντά σε εκείνες της μητέρας του. Παρ' όλα αυτά οι σχέσεις του μαζί της ήταν συνέχεια τεταμένες. Παντρεύτηκε στη Βιέννη στις 10 Μαϊου 1881 την Στεφανία του Βελγίου. Το μόνο παιδί που απέκτησαν από τον γάμο ήταν η Ελισάβετ Μαρία (1883).
Το 1888 σε ηλικία 30 ετών συνάντησε την 17χρονη βαρόνη Μαρία Βέτσερα, η οποία του έδειξε υπερβολική αγάπη, κάτι που τον συγκίνησε και ήταν η αρχή μιας νέας θερμής σχέσης. Όταν έμαθε ο Ροδόλφος ότι ο πατέρας του διέταξε να διακόψουν την σχέση τους, θεωρείται ότι σε πλήρη σύγχυση σκότωσε την ερωμένη του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε ο ίδιος στο κυνηγετικό περίπτερο του Μάιερλινγκ. Μετά τον θάνατό του οι γονείς του μετέτρεψαν τα ανάκτορα σε μοναστήρι Καρμελιτών μοναχών, ενώ η μητέρα του, καταρρακωμένη, υιοθέτησε πένθιμη ενδυμασία και ουσιαστικά εγκατέλειψε τον πατέρα του για το εξωτερικό. Δολοφονήθηκε στη Γενεύη εννέα χρόνια αργότερα (1898).
Η διαδοχή του αυτοκρατορικού θρόνου πέρασε τελικά στον πρώτο εξάδελφό του, Φραγκίσκο Φερδινάνδο της Αυστρίας, του οποίου η δολοφονία σήμανε την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1881 τη Στεφανία του Βελγίου και είχε τέκνο:
Ελισάβετ Μαρία (1883 - 1963), παντρεύτηκε μοργανατικά: πρώτα τον Όττο Βέριαντ του Βίντις-Γκρετς και μετά τον Λέοπολντ Πέτσνεκ, πολιτικό, πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Κάτω Αυστρίας.
Υστεροφημία
Η ζωή και το τέλος του Ροδόλφου συνεχίζουν να αποτελούν καλλιτεχνική έμπνευση.
Μεταξύ άλλων, στον κινηματογράφο:
Μάιερλινγκ (1936), του Ανατόλ Λίτβακ, με τους Σαρλ Μπουαγιέ και Ντανιέλ Νταριέ (βασισμένο σε βιβλίο του Κλωντ Ανέ).
Μάιερλινγκ (1957), του Ανατόλ Λίτβακ, με τους Μελ Φερέρ, Όντρεϊ Χέπμπορν και Λορν Γκριν.
Μάιερλινγκ (1968), του Τέρενς Γιανγκ, με τους Ομάρ Σαρίφ, Κατρίν Ντενέβ, Άβα Γκάρντνερ και Τζέιμς Μέισον.
Στη χορευτική σκηνή και το θέατρο: το μπαλέτο Μάιερλινγκ του Κέννεθ ΜακΜίλλαν, το μιούζικαλ Ελίζαμπετ του Μίκαελ Κούντσε και το θεατρικό έργο Ρούντολφ του Ντέηβιντ Λόγκαν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρίγκιπες της Αυστρίας
Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης
Αυτόχειρες
|
642237
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
Τιτζάνι Μουχάμαντ Μπάντε
|
Ο Τιτζάνι Μουχάμαντ Μπάντε (7 Δεκεμβρίου 1957-) είναι πολιτικός επιστήμονας και διπλωμάτης από τη Νιγηρία, ο οποίος υπηρετεί ως Πρόεδρος της 74ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Ήταν μόνιμος αντιπρόσωπος της Νιγηρίας στον ΟΗΕ, καθώς και Αντιπρόεδρος της 71ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, τον Σεπτέμρβιο του 2016. Στις 4 Ιουνίου 2019 εκλέχθηκε πρόεδρος της 74ης Συνόδου της Γενικής Συνέλευσης, διαδεχόμενος τη Μαρία Φερνάντα Εσπινόσα.
Βιογραφία
Ο Τιτζάνι Μουχάμαντ Μπάντε γεννήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1957, στην πολιτεία Κέμπι της Νιγηρίας. Σπούδασε Πολιτική Επιστήμη στο πανεπιστήμιο Ahmadu Bello (1979) και συνέχισε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, αποφοιτώντας με το Master of Arts (MA) στην Πολιτική επιστήμη, το 1981. Πήρε το διδακτορικό του (PhD) από το πανεπιστήμιο του Τορόντο (1987).
Τη δεκαετία του 80', δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Usman Danfodio, ως βοηθός μεταπτυχιακού, φτάνοντας στη θέση του καθηγητή το 1998. Υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής του Αφρικανικού Κέντρου Κατάρτισης και Έρευνας στη Διοίκηση για την Ανάπτυξη στο Ταγγέρη του Μαρόκου (2000-2004) και στη συνέχεια ανέλαβε αντιπρόεδρος του πανεπιστημίου (2004-2019). Ακόμη διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Πολιτικής και Στρατηγικών Μελετών της Νιγηρίας, θέση που κατείχε από το 2010 έως το 2016.
Πηγές
https://nigeriaunmission.org/ambassadorpermanent-representative/
https://www.un.org/pga/73/wp-content/uploads/sites/53/2019/04/Profile_Ambassador-Tijjani-Muhammad-Bande_Rev2.pdf
Αξιωματούχοι του ΟΗΕ
|
130847
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BC%CE%BF%20%28%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%29
|
Όμο (ποταμός)
|
Ο Όμο είναι ένας ποταμός στο νότο της Αιθιοπίας. Το μήκος του είναι περίπου 800 χλμ. Ο ποταμός πηγάζει στο κέντρο των βουνών της Αιθιοπία, ρέει στο νότο και εκβάλλει στην λίμνη Τουρκανά (Ρουντόλφ).
Η κυβέρνηση της Αιθιοπίας εκπονεί το προσχέδιο της οικοδόμησης του μεγάλου υδροηλεκτρικού σταθμού στο ποτάμι για να εφαρμόσουν τον εξηλεκτρισμό της Αντίς Αμπέμπα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Omo National Park
Ποταμοί της Αιθιοπίας
|
135891
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%89%CE%BD%20%CE%9D%CF%84%CE%B7
|
Τζων Ντη
|
Ο Τζων Ντη (John Dee, 13 Ιουλίου 1527 - Δεκέμβριος 1608 ή Μάρτιος 1609) ήταν Άγγλος φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, αστρολόγος, αποκρυφιστής και σύμβουλος της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας. Αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη της αλχημείας, της μαντείας και της ερμητικής φιλοσοφίας.
Βιογραφία
Ο Ντη ήταν ένα από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Προσκλήθηκε να διδάξει άλγεβρα στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού σε ηλικία λίγο μεγαλύτερη των 20 ετών. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της μαθηματικής επιστήμης και ικανός αστρονόμος. Ήταν, δε, και διαπρεπής εμπειρογνώμονας στη ναυσιπλοΐα, ενώ εκπαίδευε πολλούς πλοιάρχους, που προορίζονταν να κάνουν εξερευνητικά ταξίδια. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε εντατικά με θέματα μαγείας και της ερμητικής φιλοσοφίας. Αφιέρωσε περίπου τριάντα χρόνια της ζωής του στην αναζήτηση επαφής με αγγέλους προκειμένου να μάθει την οικουμενική γλώσσα του Δημιουργού. Ο Ντη δεν έκανε διάκριση ανάμεσα στις φυσικές και τις παραφυσικές επιστήμες, αλλά θεωρούσε και τις δύο απλά διαφορετικές όψεις της ίδιας αναζήτησης.
Λόγω της πολυμάθειάς του διατέλεσε σύμβουλος και διδάσκαλος της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, και είχε την προστασία των ισχυρότερων υπουργών, μεταξύ των άλλων του Φράνσις Ουόλσιγχαμ, του Ουίλλιαμ Σέσιλ, του Σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, του Έντουαρντ Ντάιερ και του Ρόμπερτ Ντάντλεϋ, 1ου Κόμητα του Λέστερ.
Ο Ντη συγκέντρωσε, εν ζωή, την μεγαλύτερη ιδιωτική βιβλιοθήκη, και μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.
Παραπομπές
Πηγές
Μέρικ Καζαουμπόν (Casaubon, Meric), A True and Faithful Relation of What Passed for many Yeers Between Dr. John Dee... (1659) repr. "Magickal Childe" ISBN 0-939708-01-9 New York 1992)
Dee, John Quinti Libri Mysteriorum. British Library, MS Sloane Collection 3188. Also available in a fair copy by Elias Ashmole, MS Sloane 3677.
Dee, John John Dee's five books of mystery: original sourcebook of Enochian magic: from the collected works known as Mysteriorum libri quinque edited by Joseph H. Peterson, Boston: Weiser Books ISBN 1-57863-178-5.
Dee, John The Mathematicall Praeface to the Elements of Geometrie of Euclid of Megara (1570). New York: Science History Publications (1975) ISBN 0-88202-020-X
Dee, John John Dee on Astronomy: Propaedeumata Aphoristica (1558 & 1568) edited by Wayne Shumaker, Berkley: University of California Press ISBN 0-520-03376-0
Βιβλιογραφία
Cajori, Florian A History of Mathematical Notations New York: Cosimo (2007) ISBN 1-60206-684-1
Calder, I.R.F. John Dee Studied as an English Neo-Platonist Ph.D. Dissertation, London: The Warburg Institute, London University (1952) Available online
Clucas, Stephen, ed. John Dee: Interdisciplinary Studies in Renaissance Thought. Dordrecht: Springer (2006) ISBN 1-4020-4245-0
Clucas, Stephen, ed. John Dee's Monas Hieroglyphica. Ambix Special Issue. Vol. 52, Part 3, 2005, includes articles by Clulee, Norrgren, Forshaw and Bayer.
Clulee, Nicholas H. John Dee's Natural Philosophy: Between Science and Religion. London: Routledge (1988) ISBN 0-415-00625-2
Fell Smith, Charlotte John Dee: 1527–1608. London: Constable and Company (1909) Available online.
French, Peter J. John Dee: The World of an Elizabethan Magus. London: Routledge & Kegan Paul (1972) ISBN 0-7102-0385-3
Kugler, Martin Astronomy in Elizabethan England, 1558 to 1585: John Dee, Thomas Digges, and Giordano Bruno. Montpellier: Université Paul Valéry (1982)
Mandosio, Jean-Marc D'or et de sable (chapitre IV. Magie et mathématiques chez John Dee, pp. 143–170), Paris, éditions de l'Encyclopédie des Nuisances, (2008) ISBN 2-910386-26-0
Sherman, William Howard John Dee: The Politics of Reading and Writing in the English Renaissance Amherst: University of Massachusetts Press (1995) ISBN 1-55849-070-1
Vickers, Brian ed. Occult & Scientific Mentalities in the Renaissance. Cambridge: Cambridge University Press (1984) ISBN 0-521-25879-0
Woolley, Benjamin The Queen's Conjuror: The Science and Magic of Dr. John Dee, Adviser to Queen Elizabeth I. New York: Henry Holt and Company (2001)
Yates, Frances The Occult Philosophy in the Elizabethan Age London: Routledge (2001) ISBN 0-415-25409-4
Yates, Frances "Renaissance Philosophers in Elizabethan England: John Dee and Giordano Bruno." in her Lull & Bruno. Collected Essays Vol. I. London: Routledge & Kegan (1982) ISBN 0-7100-0952-6
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Private Diary of Dr. John Dee, and the Catalogue of His Library of Manuscripts Full view book with PDF download at Google Books
The Private Diary of Dr. John Dee, and the Catalogue of His Library of ... with James Orchard Full view book with PDF download at Google Books
The Calls of Enoch with Edward Kelley Full view book at Google Books
Azogue: It is a section of the e-journal Azogue with original reproductions of Dee texts.
John Dee reports of Dee and Kelley's conversations with Angels edited in PDF by Clay Holden:
Mysteriorum Liber Primus (with Latin translations)
Notes to Liber Primus by Clay Holden
Mysteriorum Liber Secundus
Mysteriorum Liber Tertius
The J.W. Hamilton-Jones translation of Monas Hieroglyphica from Twilit Grotto: Archives of Western Esoterica
The Private Diary of Dr. John Dee And the Catalog of His Library of Manuscripts at Project Gutenberg
Άγγλοι μαθηματικοί
Άγγλοι αστρονόμοι
Αποκρυφιστές
Μαθηματικοί του 16ου αιώνα
Αστρονόμοι του 16ου αιώνα
|
658017
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Αλεξάνδρα Πασχαλίδου
|
Η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου (17 Ιουλίου 1970, Βουκουρέστι) είναι Ελληνοσουηδή αρθρογράφος, τηλεοπτική παρουσιάστρια και συγγραφέας. Είναι τακτική λέκτορας, ηγέτιδα συζητήσεων και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ζωή και σταδιοδρομία
Η Πασχαλίδου έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό το 1995 όταν άρχισε να παρουσιάζει την πολυπολιτισμική τηλεοπτική εκπομπή Mosaik στη Σουηδική Τηλεόραση, το δημόσιο κανάλι της Σουηδίας. Μαζί με τους Μάικλ Αλόνζο, Ντόγκε Ντογκελίτο και Σίσσι Έλουιν, η Πασχαλίδου ήταν σημαντικό μέρος της σουηδικής εκδοχής της ευρωπαϊκής αντιρατσιστικής καμπάνιας «Όλοι Διαφορετικοί, Όλοι Ίσοι», η οποία στη Σουηδία ήταν γνωστή υπό τον τίτλο εργασίας «Νεολαία Ενάντια στο Ρατσισμό» στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Το 2000-01 παρουσίασε το πρόγραμμα Som sagt για τη σουηδική τηλεόραση, μια σαββατιάτικη εκπομπή με έμφαση στη λογοτεχνία και τη γλώσσα. Την ίδια στιγμή, ήταν παραγωγός και δημοσιογράφος για το τηλεοπτικό σόου Striptease (στριπτίζ) το οποίο επικεντρωνόταν στην ερευνητική δημοσιογραφία.
Το 2004, η Πασχαλίδου παρουσίασε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα για τη σουηδική τηλεόραση. Μετά έζησε δύο χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάζοντας διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και εργάστηκε σε ψυχαγωγικά προγράμματα της ΕΡΤ. Παρουσίαζε επίσης μια τρίωρη ζωντανή εκπομπή κάθε μέρα. Σχολίασε τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision για λογαριασμό της ΝΕΤ το 2005. Το ίδιο έτος η Πασχαλίδου παρουσίασε τον εθνικό διαγωνισμό για την επιλογή του εκπροσώπου της Σουηδίας από το Γκέτεμποργκ.
Τον Ιανουάριο του 2007 ήταν μια από τις πέντε συμπαρουσιάστριες του Förkväll το οποίο προβαλλόταν από το TV4 και ήταν πρωινή εκπομπή. Συμμετείχε στην εκπομπή Pokermiljonen στο TV4 και παρουσίασε μερικές φιλανθρωπικές εκπομπές για την κρατική σουηδική τηλεόραση (SVT), για παράδειγμα, τα På flykt με τον Κιέλ Λένω και το Uppesittarkväll με τον Άντερς Λουντίν.
Η Πασχαλίδου είναι αρθρογράφος και ανεξάρτητος συγγραφέας σε εφημερίδες όπως τις GP και Expressen. Έχει αρθρογραφήσει και στη Metrobloggen αλλά αργότερα έλυσε τη συνεργασία της λόγω μιας αντιγραφής. Δίνει διαλέξεις σχετικά με τη διαφορετικότητα και τα μέσα ενημέρωσης, για θέματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, ρητορικής και ηγεσίας, επάρκειας φύλου και πολιτισμού.
Υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο της οργάνωσης για τα Δικαιώματα των Παιδιών στην Κοινωνία και το διοικητικό συμβούλιο της Κβιννογιόουρεν Τέραφεμ εργαζόμενη σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών εναντίον της ανδρικής βίας. Ασχολείται με την υγεία των γυναικών και είναι μέλος της 2.6 Μιλιόνερ Κλούμπεν (πρωτότυπος τίτλος: 2.6 Miljoner Klubben). Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου ενός ιδρύματος το οποίο βοηθά τους νέους σε προβληματικές περιοχές με τα μαθήματα τους βοηθώντας τους να επιτύχουν ακαδημαϊκά και να αποκτήσουν πρόσβαση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Στις 21 Ιανουαρίου 2016 ανακοινώθηκε ότι η Πασχαλίδου θα παρουσιάσει την κλήρωση του ημιτελικού για την Eurovision 2016, μαζί με τον Γιόβαν Ράντομιρ στη Στοκχόλμη.
Η Πασχαλίδου είναι η ιδρύτρια της Νέας Ακαδημίας, η οποία έχει επικριθεί. Στόχος της ήταν η παρουσίαση του νικητή του βραβείου Λογοτεχνίας της τον Δεκέμβριο του 2018.
Περιστατικά λογοκλοπών
Η Πασχαλίδου έχει κατηγορηθεί αρκετές φορές για λογοκλοπή. Έχουν εκτεθεί δύο περιστατικά λογοκλοπής: το 2003 αντέγραψε μεγάλα τμήματα κειμένου του δημοσιογράφου Ντάνιελ Ερνάντεζ, ο οποίος συνεργαζόταν με τη Los Angeles Times, και το 2015 απολύθηκε από την εφημερίδα Metro, αφού αποκαλύφθηκε ότι είχε μεταφράσει ένα τουρκικό ποίημα του Αζίζ Νεσίν.
Βιβλιογραφία
Mammorna (Μητέρες) Bokförlaget Atlas AB, Στοκχόλμη, 2018.
me too: Så går vi vidare Röster, redskap och råd (Και εγώ επίσης – Ύστερα προχωράμε σε Φωνές, Εργαλεία και Συμβουλές) Lava Förlag, Στοκχόλμη, 2017.
Kaos : ett grekiskt krislexikon (Χάος: Ένα εικονίδιο της ελληνικής κρίσης) Bokförlaget Atlas AB, Στοκχόλμη, 2014.
My Big Fat Greek Cookbook (2010) Bonnier fakta
Taxi, Bokförlaget Atlas AB, Στοκχόλμη, 2008. Συνεντεύξεις με οδηγούς ταξί σε όλο τον κόσμο, από το Ναϊρόμπι μέχρι τη Νέα Υόρκη. Επίσης διαθέσιμο σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Αυτό το βιβλίο προβλήθηκε στα ραδιοφωνικά κανάλια P1, P3 και P4.
Frontkick Bokförlaget Atlas AB, Στοκχόλμη, 2003. Ιστορίες από τις έρευνες της Πασχαλίδου στους τομείς του ρατσισμού, της τρομοκρατίας, των μέσων ενημέρωσης, της δημοκρατίας, και ούτω καθεξής.
Cross-Roads: voices from suburban cultures (2002). Εκ βάθους συνεντεύξεις με διάσημους σουηδούς καλλιτέχνες που μεγάλωσαν στα προάστια. Για παράδειγμα, περιέχει συνεντεύξεις από τους Γιόακιμ Τώστρεμ, Τζέρι Ουίλιαμς, Μετάλικα, Ντόγκε, και άλλοι.
Bortom mammas gata (Πέρα από την οδό της μαμάς μου), Bokförlaget Atlas AB, Στοκχόλμη, 2008. , Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο για το μεγάλωμα σε μια από τις φτωχότερες περιοχές της Σουηδίας. Το βιβλίο έχει πολύ καλές κριτικές και χρησιμοποιείται στα σχολεία. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον εκδότη Ωκεανίδα.
Βραβεία
2019 – Βραβείο Ουίνγκ 2019
2019 – Βραβείο Παγκόσμιας Γυναίκειας
2018 – Καλύτερος Ομιλητής/Συντονιστής, από την Ταλαρφόρουμ
2018 – Βραβείο Γκρουμ
2018 – Μετάλλιο Στ. Έρικς
2017 – Βραβείο 5ι12.
2016 – Υποψήφια για το Κριστάλλεν και το Μεγάλο Βραβείο δημοσιογραφίας. Υποψήφια για το Μεγάλο Βραβείο δημοσιογραφίας στην Κατηγορία Αφηγήτρια του Έτους : Λίσα Γιάρενσκοχ και Αλεξάνδρα Πασχαλίδου, για τη σειρά ντοκιμαντέρ Μας Λένε Ζητιάνους παραγωγής της Σουηδικής τηλεόρασης (SVT).
2016 – Βραβείο Μεγάλης Φεμινίστριας.
2015 – Ευρωπαία του Έτους.
2014 – Νικητής 1 εκατομμυριών κορωνών στην εκπομπή Postkodmiljonären (η σουηδική εκδοχή του "Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;") μαζί με τη Λίνα Αγκ. Δώρισαν τα χρήματα στο ίδρυμα Κβίννα τιλ Κβίννα. Η ερώτηση τους ήταν η εξής, σε προσεγγιστική-ελεύθερη μετάφραση: "Ποιο τρένο για περίπου ένα μήνα μετά την παράδοση και την αποδοχή του από τον Εθνικό Σιδηρόδρομο τέθηκε προσωρινά εκτός υπηρεσίας για να βαφτεί σε σχήμα φιδιού".
2006 – Βραβείο Λογοτεχνίας Μπλατ Ντελούξ.
2002 – Βραβείο Μπερνς του σουηδικού συλλόγου λογοτεχνίας ΠΕΝ.
2002 – Βραβείο Εργασίας της Ένωσης των Δημοσίων Υπαλλήλων
2002 – Κομμουνάλ, το Βραβείο Πολιτισμού της Ένωσης Σουηδών Εργαζομένων στους Δήμους.
2000 – Βραβείο Ενσωμάτωσης.
1998 – Βραβείο τιμής του ινστιτούτου μεταναστών.
Πολιτιστικές αναφορές
Το κορίτσι με το δρακικό τατουάζ (2009). Η Πασχαλίδου εμφανίστηκε για λίγο σε αυτή την ταινία ως μια δημοσιογράφος της σουηδικής τηλεόρασης που καλύπτει τη δίκη του πρωταγωνιστή.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Συνέντευξη με την Πασχαλίδου, εφημερίδα Αφτονμπλαντέτ.
Συνέντευξη με την Πασχαλίδου για την Αθήνα
Η αλεξάνδρα μιλάει για το νέο της βιβλίο μαγειρικής στο TV4
Συμβούλιο του ιδρύματος Λεξχιέλπεν
Σουηδοί ελληνικής καταγωγής
|
534533
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%20%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF
|
Διακοσμημένο σπήλαιο
|
Ο όρος «διακοσμημένο σπήλαιο» αναφέρεται σε ένα σπήλαιο ή βραχώδες καταφύγιο το οποίο περιέχει δείγματα προϊστορικής τέχνης, της ανώτερης παλαιολιθικής περιόδου ή προγενέστερης χρονολογίας. Τα συγκεκριμένα δείγματα μπορούν να έχουν την μορφή σχεδίων, ζωγραφικών, χαρακτικών, ή γλυπτών φιλοτεχνημένων επάνω σε βραχώδεις πλαγιές ή συμπαγείς ορυκτούς όγκους (μη μετακινούμενους).
Το 2015, περίπου 300 σπήλαια και βραχώδη καταφύγια με παλαιολιθικές διακοσμήσεις αριθμούνταν παγκοσμίως, εκ των οποίων περίπου 186 στη Γαλλία, με την πλειοψηφία εξ'αυτών να ευρίσκεται εντός του νοτιοδυτικού τμήματος της χώρας, ενώ ανάλογος αριθμός ευρίσκεται και στην Ισπανία, όπου είναι κυρίως συγκεντρωμένα στα βόρεια της χώρας, κατά μήκος του κανταβρικού προεξέχοντος χείλους γκρεμού. Ορισμένα διακοσμημένα σπήλαια έχουν, επίσης, ανευρεθεί εντός της Μεγάλης Βρετανίας (Σπήλαιο του Κρέσουελ), καθώς και της Ιταλίας.
Δείτε επίσης
Προϊστορία
Προϊστορική τέχνη, Ζωγραφική σπηλαίου
Κατάλογος διακοσμημένων σπηλαίων
Παραπομπές
Σπηλαιολογία
|
610549
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Λιμάνι της Καβάλας
|
Ο Επιβατικός Λιμένας Καβάλας «Απόστολος Παύλος» είναι από τα μεγαλύτερα ελληνικά λιμάνια. Βρίσκεται μπροστά από τα τείχη.
Ιστορία
Αρχαιότητα
Το λιμάνι της Αρχαίας Νεάπολης ήταν ένας φυσικός όρμος στις δυτικές ακτές της Χερσονήσου της Παναγίας, σήμερα έχει εξαφανισθεί κάτω από τις επιχώσεις. Όπως έδειξαν οι ανασκαφές, η αρχαία ακτογραμμή έφθανε ως τον σημερινό ναό του Αγίου Νικολάου. Σ’ αυτόν τον όρμο άραξαν οι Θάσιοι άποικοι τα καράβια τους πριν ανηφορίσουν για τη βραχώδη χερσόνησο της σημερινής Παναγίας, όπου έκτισαν τη Νέαν Πόλην με τα ισχυρά τείχη και το σεβάσμιο ιερό της Παρθένου, πολιούχου θεότητος της πόλεως που απεικονίζεται και στα νομίσματα τους. Το λιμάνι κράτησε ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας της Νεαπόλεως με όλο τον ελληνικό κόσμο. Αρκετά από τα αναθήματα που εκθέτονται στο Αρχαιολογικό μουσείο έφθασαν στο λιμάνι με εμπορεύματα από Θάσο, Ρόδο, Κόρινθο, Λήμνο, Λέσβο και ελληνικές μικρασιατικές αποικίες. Επιγραφικά κείμενα αναφέρουν έσοδα της πόλης από λιμενικούς δασμούς. Το 49 μ.Χ. στο λιμάνι της Νεαπόλεως αποβιβάζεται ο Απόστολος Παύλος, μπροστά από τη σημερινή εκκλησία του Αγίου Νικολάου όπου υπάρχει και "Το Βήμα του Αποστόλου Παύλου", κομίζοντας χριστιανικά μηνύματα.
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Κατά τα Βυζαντινά χρόνια η Χριστούπολις διαδραματίζει ισχυρό ρόλο στο Βυζαντινό εμπόριο. Ο Άραβας γεωγράφος Idrisi αναφέρεται ήδη από το 1154 στο θαλάσσιο εμπόριο της πόλης. Η Χριστούπολις καταστρέφεται από τους Τούρκους το 1391 μ.Χ. και ερημώνεται για πάνω από 150 χρόνια. Το 1591 αναφέρεται η ναυπήγηση πλοίων στα σημερινά Καλαφατιά πίσω από τις καμάρες. Παρά την ανασφάλεια χερσαίων και θαλασσίων δρόμων εξ αιτίας της πειρατείας και των ληστών, αντιστοίχως, από τις αρχές του 16ου αιώνος η μικρή σκάλα της Καβάλας με το κάστρο της και το καραβανσεράι παρείχε στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ασφαλή στάθμευση ζώων και εμπόρων. Πρωταρχικός σκοπός του λιμανιού είναι η διοίκηση και η φορολογία της ευρύτερης περιοχής. Από το λιμάνι της πόλεως αποστέλλονται στην Κωνσταντινούπολη μπάλες κανονιών που κατασκευάζονται στην Ελευθερούπολη (τότε Πράβι) από τα μεταλλεία της. Το 1564 με Εντολή του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς το λιμάνι ορίζεται ως τόπος πώλησης αγροτικών προϊόντων με προορισμό Κωνσταντινούπολη και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τον 16ο αιώνα το εμπόριο βρίσκεται στα χέρια των Ενετών οι οποίοι εξαπολύουν επιδρομές. Τον 17ο αιώνα αραιώνουν την παρουσία τους τα ενετικά καράβια λόγω των ενετοτουρκικών πολέμων. Στο λιμάνι της Καβάλας διεξάγεται αποκλειστικά εξαγωγικό εμπόριο σίτου, βαμβακιού, ρυζιού, κεριού, μελιού, ξυλείας αλλά και δουλεμπορίου. Μαζί με τα εμπορεύματα από το λιμάνι της Καβάλας διακινούνται και αρχαιότητες με προορισμό την δυτική Ευρώπη. Το 1729 το λιμάνι της Καβάλας κατέστη τόπος διαφυγής χειρογράφων τα οποία είχε αγοράσει ο Αββάς Sevin για τον Λουδοβίκο ΙΕ’ όμως το πλοίο ναυάγησε. Στα τέλη του 18ου αιώνα η πόλη απέκτησε ιδιαίτερα προνόμια. Η Καβάλα έχασε την ευκαιρία δημιουργίας τεχνητού λιμανιού καθώς οι κάτοικοι προτίμησαν το Ιμαρέτ για δώρο από τον Μεχμέτ Αλή. Την περίοδο 1836-1876 η αύξηση της γεωργικής παραγωγής καθώς και με την καλλιέργεια καπνού η καθιέρωση της θαλάσσιας συγκοινωνίας συντελούν στην αύξηση του πληθυσμού. Η εμπορική σημασία της πόλης μεγαλώνει. Το ελληνικό στοιχείο πληθαίνει και παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην οικονομία του τόπου. Το λιμάνι διαδραματίζει ιδιαίτερα αξιόλογο ρόλο ως κέντρο αλιείας. Με την καθιέρωση των ατμόπλοιων βελτιώνεται το θαλάσσιο δίκτυο με το οποίο συνδέεται η πόλη με τις Κωνσταντινούπολη, Οδησσό, Μασσαλία, Σμύρνη και Αλεξάνδρεια. Η εμπορική κίνηση αυξάνεται και η κατασκευή ενός τεχνητού λιμανιού αυξάνει την ανάγκη κατασκευής του. Το 1912 η Οθωμανική κυβέρνηση συνήψε συμφωνία με τον Γαλλικό όμιλο Κουβρέ για την κατασκευή του, όμως οι βαλκανικοί πόλεμοι ακύρωσαν τα έργα.
Ελλάδα
Στις 26 Ιουνίου 1913 στο λιμάνι έφθασε το αντιτορπιλικό "Δόξα" που απελευθέρωσε την πόλη. Την ίδια χρονιά φορτώθηκαν 4800 τόνοι καπνού. Το 1920 η Καβάλα αποκτά Λιμενική Επιτροπή με σκοπό την κατασκευή τεχνητού λιμανιού που ξεκινάει το 1923 με μελέτη του Ιταλού καθηγητή Andruzzil. Το 1928 μετά από μειοδοτικό διαγωνισμό τα έργα κατακυρώθηκαν στην Ανώνυμο Εργοληπτικό Εταιρία Θαλασσίων και Υδραυλικών Έργων. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν τον Νοέμβριο του 1929 με παρουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τα ιστορικά γεγονότα (Β Παγκόσμιος Πόλεμος και Εμφύλιος) αλλά και οι εργασιακές κωλυσιεργίες λόγω φυσικών φαινομένων και απεργιών δεν επέτρεψαν την ολοκλήρωση του έργου μέχρι την δεκαετία του 50 που ολοκληρώθηκαν και οι επιχωματώσεις και η παραλία έχει τη σημερινή της μορφή. Με την εξέλιξη των θαλασσίων μεταφορών και την οικιστική επέκταση προέκυψε η δημιουργία νέου λιμανιού έξω από την πόλη. Γενικές και ειδικές μελέτες εκπνοήθηκαν από το 1966 και μετά και κατέληξαν στην πρόταση για τη δημιουργία του λιμανιού στη ΒΙ.ΠΕ έξω από την Καρβάλη. Η μελέτη του έργου συντάχθηκε από τον Καβαλιώτη Ν. Τουφεξή που ξεκίνησαν το 1990 και τελείωσαν τον Δεκέμβριο του 2002. Τον Ιούνιο του 2013 ανεγείρεται ο νέος τερματικός σταθμός και ο λιμένας μετονομάζεται σε "Απόστολος Παύλος". Το 2016 κατεδαφίστηκαν οι παλαιές αποθήκες που βρισκόταν στο λιμάνι και ανήκαν στο τελωνείο ενώ την ίδια χρονιά τοποθετήθηκαν πλωτές εξέδρες για τα σκάφη.
Προορισμοί
Ο παρακάτω πίνακας διαθέτει διάφορους προορισμούς οι οποίοι είναι προσβάσιμοι από το λιμάνι της Καβάλας, ταξινομημένοι ανά την εταιρία που εξυπηρετεί δρομολόγια από και προς αυτούς.
Βιβλιογραφία
Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς-Το λιμάνι της Καβάλας, Χ. Κουκούλη και Φ.Λαζαρίδου, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καβάλας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λιμένες της Ελλάδας
|
445745
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%B5%CF%81%20%CE%9D%CE%AD%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Σπένσερ Νέλσον
|
Ο Σπένσερ Νέλσον, γεννημένος στις 11 Ιουλίου 1980 στο Ποκατέλο του Αϊντάχο, είναι Αμερικανός / Αζερμπαϊτζανός πρώην καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν στην θέση του σμολ και πάουερ φόργουορντ.
Καριέρα
Ο Νέλσον ξεκίνησε να αγωνίζεται στο λύκειο του Ποκατέλο και αναδείχθηκε καλύτερος αθλητής της χρονιάς του 1998, με 22,0 πόντους, 11,0 ριμπάουντ, 5,0 ασίστ και 2,0 κοψίματα ανά αγώνα. Φοίτησε στο κολέγιο του Γιούτα Στέιτ, αλλά μετά τον πρώτο του χρόνο πήγε σε μία διετή αποστολή για την εκκλησία του Ιησού Χριστού και των νεότερων Αγίων στην Οκλαχόμα. Επέστρεψε στο κολέγιο το 2002, συνεχίζοντας για τρία χρόνια, έχοντας 16,0 πόντους, 7,9 ριμπάουντ και 4,8 ασίστ ανά αγώνα στην τελευταία του χρονιά.
Μετά το τέλος της κολεγιακής του καριέρας δεν έγινε ντραφτ για το ΝΒΑ και υπέγραψε στην γερμανική Μπάμπεργκ, παρά το ότι δοκιμάστηκε από την ομάδα των Γιούτα Τζαζ. Την επόμενη χρονιά, φόρεσε την φανέλα της Μπένετον Τρεβίζο, όπου αγωνίστηκε σε 33 παιχνίδια πρωταθλήματος με μέσους όρους 7,5 πόντων και 5,2 ριμπάουντ.
Συνέχισε στην Φορτιτούντο Μπολόνια, όπου παρέμεινε εφεδρικός παίζοντας συνολικά σε δέκα αγώνες πρωταθλήματος και Eurocup. Το 2008-09, φόρεσε την φανέλα του Άρη, με τον οποίο κατέκτησε την τέταρτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος, με 9,8 πόντους και 7,2 ριμπάουντ ανά αγώνα.
Την επόμενη σεζόν, αγωνίστηκε με την ομάδα του Περιστερίου, το οποίο κατέλαβε την ένατη θέση στην Ελλάδα.
Τον Ιούλιο του 2010, υπέγραψε στην ισπανική Γκραν Κανάρια, με την οποία αγωνίστηκε στην Liga ACB για τρεις σεζόν. Έπαιξε σε 100 παιχνίδια πρωταθλήματος και 17 ακόμη για το Eurocup, με καλύτερη του χρονιά το 2012-13 όπου είχε μέσο όρο 13,1 πόντων ανά αγώνα.
Τις δύο τελευταίες χρονιές της καριέρας του επέστρεψε στην Ιταλία, φορώντας την φανέλα της Μοντεπάσκι Σιένα και της Βενέτσια, πριν ανακοινώσει την αποχώρηση του από την επαγγελματική καλαθοσφαίριση στις 14 Ιουλίου 2015.
Παραπομπές
Πηγές
Spencer Nelson - Eurobasket
DraftExpressProfile: Spencer Nelson, Stats
NELSON, SPENCER - Euroleague Basketball
Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές
Καλαθοσφαιριστές Άρη
Καλαθοσφαιριστές Περιστερίου
Καλαθοσφαιριστές Φορτιτούντο Μπολόνια
Καλαθοσφαιριστές γερμανικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές Τρεβίζο Μπάσκετ
Καλαθοσφαιριστές Γκραν Κανάρια
Καλαθοσφαιριστές Μενς Σάνα Μπάσκετ
Καλαθοσφαιριστές Ρέγιερ Βενέτσια
Καλαθοσφαιριστές Μπρόζε Μπάσκετς
Σμολ φόργουορντ
Πάουερ φόργουορντ
Ξένοι καλαθοσφαιριστές στην Ελλάδα
|
717835
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Μορόκαμπος
|
Παλαιός οικισμός σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων ανατολικά των Βαγίων Βοιωτίας.
Ο Μορόκαμπος ήταν η πατρίδα του οπλαρχηγού του 1821 Μήτρου Μπινιάρη ο οποίος είχε ταφεί στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου το οποίο σήμερα είναι ερειπωμένο.
Ιστορία
Ο Μορόκαμπος πιθανότατα δημιουργήθηκε κατά τους Βυζαντινή περίοδο. Υπήρξε δε αξιόλογο εμπορικό κέντρο με βιομηχανίες εκτροφής μεταξοσκωλήκων, παραγωγής μεταξιού, κατασκευής ταπήτων και βαφής υφασμάτων.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Γ. Τσεβά: ''Η Βοιωτία και ιδίως αι Θήβαι επεδόθησαν τάχιστα μετά ζήλου εις την καλλιέργειαν της μετάξης. Η πέριξ των Θηβών περιφέρεια και μάλιστα η προ αυτών θαυμάσια πεδιάς, ήτις και σήμερον έτι διατηρεί το όνομα Μορόκαμπος, επληρώθη τάχιστα μορέων, τα φύλλα των οποίων απετέλουν την τροφήν των μεταξοσκωλήκων ''.
Από τις αναφορές για τον Μορόκαμπο και την μεταξοκαλλιέργεια, οδηγούμαστε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο οικισμός υπήρχε πριν από την γραπτή αναφορά του 1146. Πιθανότατα η σηροτροφία στην περιοχή να άρχισε πολύ πριν από το έτος 1146, αν λάβουμε υπόψη ότι οι Νορμανδοί ήλθαν στην περιοχή μας για να αιχμαλωτίσουν ειδικευμένους και έμπειρους μεταξουργούς τεχνίτες.
Η δημιουργία όμως άριστης ποιότητας μεταξιού, που η φήμη του έφτασε μέχρι την Ιταλία, η παραγωγική γνώση, η εμπειρία των τεχνιτών, όπως και η καλλιέργεια εκτάσεων μορέων δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο ετών αλλά δεκαετιών ή και αιώνων.
Συνεπώς μπορούμε να υποθέσουμε ότι η εμφάνιση της σηροτροφίας στην περιοχή του Μορόκαμπου, όπως και η ίδρυση του οικισμού, προσεγγίζει τον χρονικό ορίζοντα της μεταφοράς του σπόρου του μεταξιού στη Βυζαντινή αυτοκρατορία (550 μ.Χ.).
Θέση
Ως προς τη θέση του Μορόκαμπου έχουμε τις εξής αναφορές: Ο αρχαιολόγος και περιηγητής Edward Dodwell (1767-1832) που πέρασε μεταξύ 1801-1806 από την περιοχή, αναφέρει ότι ο Μορόκαμπος (Morokambi) απέχει από την Θήβα μία και μισή ώρα δρόμο.
Ο Γερμανός περιηγητής Karl Baedeker (1801-1859) πέρασε από την περιοχή μεταξύ 1840 και 1850. Ερχόμενος από την Αλίαρτο διαμέσου της Στενής μπήκε στο μονότονο Τηνέριο πεδίο (Βαρυκό), που βόρεια συνορεύει με το όρος Σφίγγα ( Σφίγγειο, ή Φίκιον, η Φαγάς) και νότια με τα υψώματα Μαυρομματίου, Κασνεσίου, Βαγίων και Μοροκάμπου.
Πληθυσμός
Κατά την Τουρκοκρατία από το 1466 έως 1667 και σύμφωνα με τα Οθωμανικά στοιχεία ο πληθυσμός του κυμαινόταν από 23 έως 35 οικογένειες.
Μετά την απελευθέρωση το έτος 1835 είχε πληθυσμό 77 άτομα.
Περί το 1860 οι τελευταίοι κάτοικοι του Μορόκαμπου μετακόμισαν στα Βάγια.
Παραπομπές
Βιβλία
Βιβλίο: Γιώργος Ε. Αντωνίου, "ΒΑΓΙΑ-ΚΑΣΝΕΣΙ (Βοιωτίας): Διαδρομή στο χώρο και το χρόνο", Αθήνα: A.D.M. Press, 2016. Ιστοσελίδα του βιβλίου: http://vagia-kasnesi.blogspot.gr
Βιβλίο: Τσεβάς, Γεώργιος. (1928). Η Ιστορία των Θηβών και της Βοιωτίας. Αθήνα: Τυπογραφείο << ΚΑΔΜΟΣ>> - Γεωργίου κ. Ροδή.
Εγκαταλελειμμένα χωριά του Νομού Βοιωτίας
|
505691
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%B9
|
Μπιναμπέι
|
Το Μπιναμπέι (επίσης, Μπεναμπάι) είναι χωριό στην επαρχία Αστάρα του Αζερμπαϊτζάν. Το χωριό αποτελεί μέρος του δήμου Σιγιάκου.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Αστάρα
|
143729
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Κώστας Κατσουράνης
|
Ο Κώστας Κατσουράνης (Πάτρα, 21 Ιουνίου 1979) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές της γενιάς του.
Καριέρα
Σε συλλογικό επίπεδο
Ξεκίνησε από το τοπικό πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Αχαΐας με τον Παναχαικο Νέου Σουλιου στην Α΄ κατηγορία ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκε στην ομάδα της Δόξας Χαλανδριτσας. Σε ηλικία 17 χρονών πήγε στην Παναχαϊκή, με την οποία αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής την περίοδο 1996-97.
Την περίοδο 2002-03 πήρε μεταγραφή για την ΑΕΚ κι ενώ στο τέλος του συμβολαίου του με την Παναχαϊκή, είχε διαπραγματευτεί με τον Παναθηναϊκό, χωρίς όμως επιτυχία. Ακολούθησαν συζητήσεις με τον Ολυμπιακό, οι οποίες επίσης δεν οδήγησαν πουθενά και τελικά κατέληξε στην ΑΕΚ, υπογράφοντας συμβόλαιο τριών ετών.
Στους "κιτρινόμαυρους" ο Κατσουράνης έγινε αμέσως αναπόσπαστο τμήμα της ομάδας. Η περίοδος 2004-05 ήταν η πιο σημαντική στην καριέρα του στην ΑΕΚ καθώς με τα 12 τέρματα που σημείωσε, την οδήγησε σε μια σκληρή μάχη για τον τίτλο, τερματίζοντας τελικά στην τρίτη θέση.
Την εποχή εκείνη η Βέρντερ Βρέμης εξέφρασε ισχυρό ενδιαφέρον για τον Έλληνα αμυντικό, αλλά ο Κατσουράνης μαζί με τον τότε πρόεδρο Ντέμη Νικολαΐδη αποφάσισε να απορρίψει την προσφορά. Το 2005-06 οδήγησε την ΑΕΚ στη δεύτερη θέση για το πρωτάθλημα και στην έξοδο στο Champions League της επόμενης περιόδου.
Τελικά, το καλοκαίρι του 2007 αποχώρησε από την ΑΕΚ και ακολούθησε τον Φερνάντο Σάντος στην Μπενφίκα, έναντι αμοιβής 2,3 εκατομμυρίων ευρώ, όπου και παρέμεινε τρία χρόνια.
Τον Ιούνιο του 2009 επανήλθε στην Ελλάδα εντασσόμενος στο δυναμικό του Παναθηναϊκού, με τον οποίο στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε το νταμπλ.
Στις 3 Οκτωβρίου 2012 λύθηκε το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό και τον Ιανουάριο του 2013 συμφώνησε να συνεχίσει την καριέρα του στον ΠΑΟΚ, όπου παρέμεινε 1,5 χρόνο έχοντας συνολικά 48 συμμετοχές και 6 τέρματα στο πρωτάθλημα.
Την 1η Οκτωβρίου 2014 ανακοινώθηκε η απόκτησή του από την ινδική Πούνε Σίτι, όντας ο δεύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της ασιατικής χώρας, έπειτα από τον Αλέξανδρο Τζόρβα.
Στις 26 Δεκεμβρίου 2014 ανακοινώθηκε η συμφωνία του με τον Ατρόμητο Αθηνών, όπου υπέγραψε συμβόλαιο εξάμηνης διάρκειας, με την ολοκλήρωση του οποίου αποχώρησε από τον σύλλογο.
Τον Σεπτέμβριο του 2015 ήρθε σε συμφωνία με την αυστραλιανή Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ για να λάβει μέρος σε έναν αγώνα για τον θεσμό του Κυπέλλου. Στις 29 Σεπτεμβρίου, μετά την ολοκλήρωση της συνεργασίας του με τον αυστραλιανό σύλλογο, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
Στην εθνική Ελλάδας
Ο Κατσουράνης ήταν ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές στον θρίαμβο της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, συμμετέχοντας και στους έξι αγώνες που έδωσε η ελληνική ομάδα. Εν συνεχεία πήρε μέρος στους προκριματικούς του Μουντιάλ 2006, κατά τους οποίους σημείωσε το πρώτο του τέρμα, στον αγώνα εναντίον του Καζακστάν.
Έχει λάβει επίσης μέρος στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008, στο Μουντιάλ του 2010 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012, αγωνιζόμενος ως βασικός σε όλους τους αγώνες των τελικών φάσεων.
Υπήρξε μέλος της αποστολής που συμμετείχε στο Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία, αγωνιζόμενος τρεις φορές.
Έγινε ο τέταρτος ποδοσφαιριστής που έφτασε τις 100 συμμετοχές με τη "γαλανόλευκη" μετά τους Γιώργο Καραγκούνη, Θοδωρή Ζαγοράκη και Άγγελο Μπασινά, ενώ βρίσκεται πλέον στην τρίτη θέση του σχετικού πίνακα με 116.
Στατιστικά στοιχεία ανά περίοδο
Μετέπειτα σταδιοδρομία
Από το 2016 έως το 2018 διετέλεσε τεχνικός διευθυντής στην Παναχαϊκή. Από τον Απρίλιο του 2021 έως τέλος Ιουνίου 2021 (για 2,5 μήνες) ήταν αθλητικός διευθυντής στην ΠΑΕ Νίκη Βόλου.
Από το 2016 έως το 2018, παρέδιδε MasterClasses στα ΙΕΚ ΑΚΜΗ και ΙΕΚ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΣ.
Την τηλεοπτική σεζόν 2018/19 συμμετείχε ως Σχολιαστής στην αθλητική τηλεοπτική εκπομπή Total Football στο κανάλι OPEN TV. Τη σεζόν 2021-22 ξεκίνησε να εργάζεται ως σχολιαστής και αναλυτής ποδοσφαιρικών αγώνων του πρωταθλήματος της ελληνικής Super League 1 στην εκπομπή του καναλιού "Betarades" στο YouTube που το 2023 μεταδίδεται και στο Action 24 και παράλληλα να σχολιάζει τους αγώνες που μεταδίδει το τηλεοπτικό κανάλι.
Τίτλοι - Διακρίσεις
Μπενφίκα
Κύπελλο Πορτογαλίας: 2008-09
Παναθηναϊκός
Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2010
Κύπελλο Ελλάδας: 2010
Εθνική Ελλάδας
Πρωταθλητής Ευρώπης στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004
Έλληνας ποδοσφαιριστής της χρονιάς (βραβεία ΠΣΑΠ): 2005 (ΑΕΚ)
Έλληνας Καλύτερος Νέος ποδοσφαιριστής (βραβεία ΠΣΑΠ): 2000 ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Κώστας Κατσουράνης στο soccerway
Η καριέρα του Κώστα Κατσουράνη στο National Football Teams
Το προφίλ του Κώστα Κατσουράνη στο epo.gr
Ο Κώστας Κατσουράνης στο transfermarkt
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδος
Ποδοσφαιριστές Παναχαϊκής
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2012
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Μπενφίκα
Ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού
Ποδοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA 2005
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Πούνε Σίτι
Ποδοσφαιριστές Ατρόμητου Αθηνών
Ποδοσφαιριστές Χάιντελμπεργκ Γιουνάιτεντ
Έλληνες ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ινδίας
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Πορτογαλία
FIFA Century Club
Παίκτες νικητές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου
|
538627
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%AC%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%BF
|
Μαυροβουνιακό αλφάβητο
|
Το μαυροβουνιακό αλφάβητο είναι το περιεκτικό όνομα που δίνεται στο "Αμπετσέντα" (μαυροβουνιακό λατινικό αλφάβητο) και το "Αζμπούκα" (μαυροβουνιακό κυριλλικό αλφάβητο), τα συστήματα γραφής που χρησιμοποιούνται για την γραφή της μαυροβουνιακής γλώσσας. Υιοθετήθηκε στις 9 Ιουνίου 2009 από τον μαυροβούνιο υπουργό Παιδείας Σρέτεν Σκούλετιτς και αντικατέστησε το σερβικό κυριλλικό και κροατικό λατινικό αλφάβητο. Παρόλο που το λατινικό και το κυριλλικό αλφάβητο απολαμβάνουν ισοδύναμο καθεστώς υπό το Σύνταγμα του Μαυροβουνίου, η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της μαυροβουνιακής γλώσσας προτιμούν την χρήση του λατινικού αλφαβήτου.
Ιστορία
Οι προσπάθειες για τη δημιουργία ενός Μαυροβουνιακού λατινικού αλφαβήτου χρονολογούνται από την εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν μια εφημερίδα που δημοσιευόταν στο Τσετίνιε χρησιμοποιούσε το Λατινικό και Κυριλλικό αλφάβητο.
Λατινικό αλφάβητο
Το μαυροβουνιακό λατινικό αλφάβητο (μαυροβουνιακά: crnogorska latinica / црногорска латиница, crnogorska abeceda / црногорска абецеда ή crnogorski alfabet / црногорски алфабет) χρησιμοποιείται για τη γραφή της μαυροβουνιακής γλώσσας στο λατινικό αλφάβητο.
Περιέχει τα περισσότερα γράμματα του τυποποιημένου λατινικού αλφαβήτου, εκτός από τα σύμφωνα Q, W, X και Y, τα οποία χρησιμοποιούνται μόνο για την γραφή κοινών λέξεων ή ονομάτων άμεσα δανεισμένα από ξένες γλώσσες.
Το μαυροβουνιακό λατινικό αλφάβητο βασίζεται στο αντίστοιχο σερβοκροατικό, με την προσθήκη των γραμμάτων Ś και Ź, για την αντικατάσταση των δίγραφων SJ και ZJ. Τα παράλληλα γράμματα για το κυριλλικό αλφάβητο είναι τα С́ και З́, τα οποία δεν χρησιμοποιούνται στα σερβικά. Αντίστοιχα, αυτά τα γράμματα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν στα αρχικά αλφάβητα ως šj και žj, καθώς και ως шj και жj.
Επίσης, χρησιμοποιούνται ορισμένα γράμματα με διακριτικά, τα οποία χρησιμοποιούν ορισμένους τόνους (οξεία ή ανάποδη περισπωμένη, πάνω από το C, S, και Z), και μια συμπληρωματική γραμμή στο σύμφωνο Đ: είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι υπάρχουν επιπλέον φωνητικές διακρίσεις (κυρίως για να διατηρηθούν οι διαφορές που υπάρχουν στο κυριλλικό αλφάβητο, το άλλο επίσημο αλφάβητο και γραφόταν όταν το Μαυροβούνιο ήταν ακόμα ενωμένο με την πρώην Γιουγκοσλαβία εντός της γραπτής σερβοκροατικής γλώσσας).
Δίγραφα
Το αλφάβητο περιλαμβάνει επίσης κάποιες αλλαγές που δημιουργήθηκαν από το προηγούμενο αλφάβητο (που θεωρούνται ως ενιαία γράμματα για σκοπούς συρραφής): τα γράμματα Dž, Nj, και Lj.
Κυριλλικό αλφάβητο
Το μαυροβουνιακό κυριλλικό αλφάβητο (Μαυροβουνιακά: црногорска ћирилица/crnogorska ćirilica or црногорска азбука/crnogorska azbuka) είναι η επίσημη κυριλλική ορθογραφία της μαυροβουνιακής γλώσσας. Χρησιμοποιείται παράλληλα με το λατινικό αλφάβητο.
Η πρώτη έκδοσή του αναπτύχθηκε από τον Βόγισλαβ Π. Νίκτσεβιτς στην δεκαετία του 1970, ο οποίος ήταν ένας από τους αντιφρονούντες της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και υποστήριζε ότι η μαυροβουνιακή γλώσσα είναι μοναδική και αξίζει τον προσδιορισμό της ως χωριστή γλώσσα από τα σερβοκροατικά.
Η σύγχρονη έκδοση μπήκε σε επίσημη χρήση στις αρχές του 2009 από το υπουργείο Παιδείας υπό τον Σρέτεν Σκούλετιτς. Ονομάστηκε Πρώτη Μαυροβουνιακή Ορθογραφία, περιείχε ένα νέο Ορθογραφικό Λεξικό και αντικατέστησε το Σερβικό Κυριλλικό αλφάβητο που ήταν σε χρήση μέχρι τότε. Ο νόμος είναι υποστηρικτικό κομμάτι της διαδικασίας τυποποίησης της Μαυροβουνιακής γλώσσας, η οποία ξεκίνησε με την υιοθέτηση των Μαυροβουνιακών ως επίσημη γλώσσα του Μαυροβουνίου.
Σειρά των γραμμάτων
Αμπετσέντα: A B C Č Ć D Dž Đ E F G H I J K L Lj M N Nj O P R S Š Ś T U V Z Ž Ź
Αζμπούκα: А Б В Г Д Ђ Е Ж З З́ И Ј К Л Љ М Н Њ О П Р С С́ Т Ћ У Ф Х Ц Ч Џ Ш
Παραπομπές
Πολιτισμός του Μαυροβουνίου
Λατινικά αλφάβητα
|
764394
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%AF
|
Γκαμπαί
|
Το Γκαμπαί (γαλλικά: Gambais) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό των Ιβλίν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Γκαμπαιζιέν (γαλλικά: Gambaisiens).
Παραπομπές
Κοινότητες των Ιβλίν
|
621102
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD
|
Μπερνταβάν
|
Το Μπερνταβάν (αρμενικά: ) είναι αγροτική κοινότητα του μαρζ του Ταβούς, στην Αρμενία. Το 2008, αριθμούσε κατοίκους.
Παραπομπές
Αγροτικές κοινότητες του Ταβούς
|
98912
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%B1%20%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CE%B7
|
Παράκτια ζώνη
|
Παρακτια ζώνη λέγεται η θαλάσσια ζώνη που εκτείνεται από την ακτή μέχρι και την υφαλοκρηπίδα. Θεωρητικά είναι η μία από τις δύο ζώνες που διακρίνεται ο θαλάσσιος χώρος κατά την Ωκεανογραφία.
Στη "παράκτια ζώνη" αναπτύσσονται οι περισσότεροι θαλάσσιοι οργανισμοί, λόγω των ήπιων φυσικών συνθηκών (θερμοκρασία φωτισμός κ.λπ.) που επικρατούν σ΄ αυτή. Επίσης στη παράκτια ζώνη παρατηρείται και η μεγαλύτερη δραστηριότητα του ανθρώπου στη θάλασσα, όπως για παράδειγμα η αλιεία η οποία και εν προκειμένω ονομάζεται "μικρή αλιεία", ή πλέον επίσημα "παράκτια αλιεία".
Δείτε επίσης
Θαλάσσια διαστρωμάτωση
Ωκεανογραφία
Αλιεία
Ενδιαιτήματα
|
366812
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%201868
|
Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1868
|
Στην Ελλάδα διεξήχθησαν Κοινοβουλευτικές εκλογές στις 21 Μαρτίου 1868. Οι υποστηριχτές των Αλέξανδρου Κουμουνδούρου και Δημητρίου Βούλγαρη κέρδισαν την πλειοψηφία των 184 εδρών. Ο Βούλγαρης παρέμεινε πρωθυπουργός, έχοντας αναλάβει καθήκοντα στις 6 Φεβρουαρίου.
Αποτελέσματα
Παραπομπές
Ελληνικές βουλευτικές εκλογές
|
604500
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE%20%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Φωτεινή Μπίσκου
|
Η Φωτεινή Μπίσκου (γεν. 24 Οκτωβρίου 1992, Άργος) είναι Ελληνίδα αθλήτρια πετοσφαίρισης, η οποία αγωνίζεται ως Κεντρική.
Την περίοδο 2013-14 αγωνίστηκε με τα χρώματα του Παναθηναϊκού.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Greekvolley.gr - ΜΠΙΣΚΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ
Ελληνίδες αθλήτριες της πετοσφαίρισης
Πετοσφαιρίστριες ΠΑΟ
Πετοσφαιρίστριες ΑΕΚ
|
34861
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%20%CE%A3%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Οι Σοπράνος
|
Οι Σοπράνος (The Sopranos) είναι το όνομα Αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς , που είναι μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές στην αμερικανική τηλεόραση (αλλά και παγκοσμίως) από απόψεως βραβείων, γνώμης των κριτικών αλλά και θεαματικότητας τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
Βασισμένη σε κλασικές ταινίες μαφίας όπως «Ο Νονός» του Κόπολα ή το «Goodfellas», διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας με διασυνδέσεις στο οργανωμένο έγκλημα στο Νιού Τζέρσεϊ των ΗΠΑ.
Υπόβαθρο της σειράς
Η σειρά αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας στο Νιού Τζέρσεϊ των ΗΠΑ. Ο πατέρας, Τόνι Σοπράνο (Τζέιμς Γκαντολφίνι), ανήκει σε μια οργάνωση της μαφίας και στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς είναι ο «Κάπο», το αφεντικό. Ο Τόνι έχει ψυχολογικά προβλήματα και επισκεπτεται μια Ιταλοαμερικάνα ψυχίατρο (Λορέιν Μπράκο). Σε όλη τη διάρκεια της σειράς ισορροπεί ανάμεσα σε δουλειά, οικογένεια και του ψυχικού του κόσμου προσπαθώντας ταυτόχρονα να είναι καλός σύζυγος, πατέρας, σκληρό αφεντικό και ευαίσθητος ασθενής που ψάχνει λύση στα προβληματά του.
Η μητέρα Καρμέλα (Έντι Φάλκο), είναι νοικοκυρά, αλλά με πολλές ανησυχίες. Βλέπει τα προβλήματα στην σχέση της και την αποξένωσή της με τον Τόνι, αλλά δεν σκέφτεται συχνά το διαζύγιο για λόγους θρησκευτικούς ( καθολικούς) αλλά και χάριν των παιδιών της, Άντονι Σοπράνο Τζούνιορ και Μέντοου Σοπράνο.
Τέλος πολύ μεγάλη βαρύτητα δίνεται στον προστατεύομενο ανήψιο του Τόνυ, Κρις Μολτισάντι (Μάικλ Ιμπεριόλι), ο οποίος με τον καιρό καταφέρνει να ανεβεί τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας στη φαμίλια. Καθ' όλη τη διάρκεια των 6 σεζόν οι τηλεθεατές γίνονται μάρτυρες της διαδρομής του μέσα από δυσκολίες, κακές αποφάσεις, προσωπικά διλλήματα και θυσίες, χωρίς όμως να λείπουν οι στιγμές όπου φαίνονται η γενναιότητα και η αποφασιστηκότητα του.
Επισκόπηση σειράς
Η σειρά έκανε πρεμιέρα στο HBO στις 10 Ιανουαρίου 1999 και ολοκληρώθηκε σε 86 επεισόδια στις 10 Ιουνίου 2007.
Ο 6ος (και τελευταίος) κύκλος της σειράς είναι χωρισμένος σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος (που μεταδίδονταν από τις 12 Απριλίου 2006 έως τις 4 Ιουνίου 2006) αποτελείται από 12 επεισόδια, ενώ το δεύτερο μέρος (που μεταδίδονταν από τις 8 Απριλίου 2007 έως τις 10 Ιουνίου 2007) αποτελείται από 9 επεισόδια. Συνολικά, ο 6ος κύκλος αποτελείται από 21 επεισόδια.
Παραπομπές
Αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές
Τηλεοπτικές σειρές του HBO
Βραβεία Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης (νικητές-σειρές)
Ψυχοθεραπεία στη μυθοπλασία
Τηλεοπτικές σειρές σχετιζόμενες με το οργανωμένο έγκλημα
|
18965
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Πολυτεχνείο Κρήτης
|
Το Πολυτεχνείο Κρήτης είναι Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Ελλάδας. Βρίσκεται στο Ακρωτήρι Χανίων, στο Νομό Χανίων, 7 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης. Ιδρύθηκε το 1977 και αποτελείται από πέντε ενεργές σχολές.
Γενικά
Το Πολυτεχνείο Κρήτης ιδρύθηκε το 1977 και δέχτηκε τους πρώτους φοιτητές το 1984. Η πρώτη σχολή που λειτούργησε ήταν αυτή των Μηχανικών Παραγωγής & Διοίκησης.
Η Πολυτεχνειούπολη καταλαμβάνει έκταση 2900 στρεμμάτων. Εκτός από την έκταση αυτή, το ίδρυμα έχει στην κατοχή του και άλλα παραδοσιακά και ιστορικά κτίρια, όπως τη Γαλλική Σχολή, το Ενετικό Συγκρότημα, το Μέγαρο Παπαδοπέτρου κ.ά.
Η Γαλλική Σχολή βρίσκεται στην περιοχή της Χαλέπας. Η περιοχή αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην Πολυτεχνειούπολη (Ακρωτήρι) και στην πόλη των Χανίων (απέχει περίπου 3 χλμ. από την κάθε περιοχή). Το κτίριο της Γαλλικής Σχολής πρόκειται σύντομα να ανακαινιστεί ώστε να λειτουργεί ως Συνεδριακό Κέντρο του Ιδρύματος.
Το Ενετικό Συγκρότημα απαρτίζεται από τα κτίρια των Παλαιών Φυλακών και των Στρατώνων και στέγαζε μέχρι πρότινος την Πρυτανεία και τις Διοικητικές Υπηρεσίες του Ιδρύματος πριν την μεταφορά τους στην Πολυτεχνειούπολη.
Το κτίριο της πρώην Μεραρχίας, επίσης τμήμα του Ενετικού συγκροτήματος και ιδιοκτησία του Ιδρύματος πρόκειται σύντομα να ανακαινιστεί.
Η διεθνής λίστα κατάταξης THE World University Rankings (Times Higher Education), κατέταξε το Πολυτεχνείο Κρήτης μεταξύ των θέσεων 801-1000 παγκοσμίως, για το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022 και μεταξύ των θέσεων 1001-1200 για το ακαδημαϊκό έτος 2022-2023.
Στο πεδίο «Engineering & Technology», το Πολυτεχνείο Κρήτης κατατάσσεται ανάμεσα στα 800 καλύτερα Πανεπιστήμια στον κόσμο για το 2023.
Η παραπάνω κατάταξη καταγράφει σημαντική βελτίωση στα ακόλουθα κριτήρια αξιολόγησης: έρευνα, ερευνητική απήχηση (citations), προσέλκυση διδακτικού προσωπικού και φοιτητών από το εξωτερικό, καθώς και άντληση ερευνητικών πόρων από ιδιωτικούς φορείς.
Ακαδημαϊκή οργάνωση
Στο Πολυτεχνείο Κρήτης λειτουργούν 5 σχολές μηχανικών πενταετούς φοίτησης, καθώς και εργαστήρια του πρώην Γενικού Τμήματος πάνω στους τομείς των Μαθηματικών, Φυσικής, Χημείας, Μηχανικής και Κοινωνικών Επιστημών, τα οποία προσφέρουν επικουρικό έργο στις σχολές του Ιδρύματος. Οι σχολές με τα αρχικά τους, κατά σειρά έναρξης λειτουργίας είναι οι εξής:
Σχολή Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης (ΜΠΔ), 1984
Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων (ΜΗΧ.ΟΠ ή ΜΟΠ), 1987
Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΗΜΜΥ), 1990
Σχολή Χημικών Μηχανικών & Μηχανικών Περιβάλλοντος (ΧΗΜΗΠΕΡ), 1997
Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών (ΑΡΧ. ΜΗΧ), 2004
Στις παραπάνω σχολές φοιτούν περίπου 2600 προπτυχιακοί και 700 μεταπτυχιακοί φοιτητές. Το προσωπικό του ιδρύματος ανέρχεται σε 120 μόνιμους καθηγητές, περίπου 50 συμβασιούχους καθηγητές, 250 συμβασιούχους ερευνητές, 85 εργαστηριακούς υπαλλήλους, 40 τεχνικούς και 110 διοικητικούς υπαλλήλους.
Φοιτητική Μέριμνα
Σίτιση
Στο Πολυτεχνείο Κρήτης λειτουργεί εσωτερικά ιδιωτική λέσχη, στην οποία οι φοιτητές μπορούν να σιτίζονται. Όλοι οι φοιτητές μπορούν να υποβάλλουν αίτηση για δικαίωμα δωρεάν σίτισης, στην αρχή κάθε ακαδημαϊκού έτους. Υπόψιν για παροχή δωρεάν σίτισης λαμβάνονται το ετήσιο εισόδημα της οικογένειας του φοιτητή, καθώς και διάφορα άλλα κριτήρια (όπως ο αριθμός των παιδιών της οικογενείας του φοιτητή, διαζευγμένοι ή θανόντες γονείς κ.ά.)
Στέγαση
Εσωτερικά στην Πολυτεχνειόπολη λειτουργεί φοιτητική εστία, στην οποία οι επιλαχόντες φοιτητές μπορούν να διαμένουν δωρεάν. Αιτήσεις για δωρεάν στέγαση στη φοιτική εστία γίνονται στην αρχή κάθε ακαδημαϊκού έτους και η επιλογή γίνεται με κριτήρια παρόμοια με αυτά για την παροχή δωρεάν σίτισης. Η εστία μπορεί να στεγάσει 73 φοιτητές από όλες τις σχολές του Πολυτεχνείου Κρήτης.
Μέχρι και την περίοδο 2005-2006, οι φοιτητές μπορούσαν να υποβάλλουν αίτηση επιδότησης ενοικίου, με την οποία το Πολυτεχνείο τους κάλυπτε εν μέρει τα έξοδα ενοικίου τους. Από την έναρξη της περιόδου 2006-2007 ανακοινώθηκε από την Πρυτανεία η διακοπή παροχής επιδοτήσεων ενοικίου από το Πολυτεχνείο. Η χορήγηση επιδότησης ενοικίου ξεκίνησε πάλι κατά το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013.
Υποτροφίες
Κατά την περίοδο 2006-2007 θεσπίστηκε η απονομή υποτροφιών επίδοσης και αριστείας στους πρωτεύσαντες φοιτητές κάθε τμήματος. Αφορά περίπου το 10% των φοιτητών κάθε έτους για τα 4 πρώτα έτη. Οι υποτροφίες αριστείας απονέμονται στον πρώτο φοιτητή κάθε τμήματος και κάθε έτους, δηλαδή συνολικά απονέμονται 25 υποτροφίες αριστείας. Η επιλογή γίνεται με βάση τα μόρια που συγκεντρώνει ο κάθε φοιτητής, τα οποία υπολογίζονται με μια μέθοδο που λαμβάνει υπ'όψιν τόσο τον αριθμό μαθημάτων στα οποία εξετάστηκε επιτυχώς ο φοιτητής, όσο και την βαθμολογία του σε αυτά. Οι υποτροφίες είναι οικονομικής φύσεως και ανέρχονται σε 1000€ για τις υποτροφίες επίδοσης και σε 1500€ για τις υποτροφίες αριστείας.
Από την περίοδο 2009-2010 απονέμονται πλέον βραβεία αριστείας, βραβεία επίδοσης και υποτροφίες αποπεράτωσης σπουδών, με βάση την ακαδημαϊκή επίδοση και την οικογενειακή κατάσταση. Τα βραβεία αριστείας απονέμονται στον πρώτο φοιτητή κάθε τμήματος και κάθε έτους και περιλαμβάνουν έπαινο αριστείας και χρηματικό βραβείο 500€. Τα βραβεία επίδοσης περιλαμβάνουν έπαινο επίδοσης και χρηματικό βραβείο 100€. Οι υποτροφίες αποπεράτωσης σπουδών περιλαμβάνουν χρηματική υποστήριξη ύψους 1000€.
Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης (Βι.Κε.Π.)
Η ίδρυση της Βιβλιοθήκης και Κέντρου Πληροφόρησης (Βι.Κε.Π.) του Πολυτεχνείου Κρήτης πραγματοποιήθηκε το 1977, ωστόσο, όμως, η επίσημη λειτουργία της ξεκίνησε κατά το ακαδημαϊκό έτος 1984-1985, ακαδημαϊκό έτος κατά το οποίο εισήχθησαν και οι πρώτοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Τα πρώτα χρόνια, η Βιβλιοθήκη στεγάστηκε σε ένα διατηρητέο κτήριο στην παλιά πόλη των Χανίων και στη συνέχεια, τον Αύγουστο του 1993 μεταφέρθηκε σε ένα σύγχρονο κτήριο (κτήριο Ε1) στην Πολυτεχνειούπολη. Από το Σεπτέμβριο του 2005 έως τον Οκτώβριο του 2013, λειτούργησε Παράρτημα της Κεντρικής Βιβλιοθήκης στο κτήριο της πρώην Γαλλικής Σχολής Χανίων, για την καλύτερη εξυπηρέτηση του Τμήματος Αρχιτεκτονικής το οποίο στεγαζόταν εκεί. Το Σεπτέμβριο του 2007, η Κεντρική Βιβλιοθήκη απέκτησε ένα ακόμη σύγχρονο κτήριο στην Πολυτεχνειούπολη, όπου μεταφέρθηκε η συλλογή των περιοδικών και του οπτικοακουστικού υλικού, ενώ στη συνέχεια, τον Ιανουάριο του 2015, πραγματοποιήθηκε η μεταστέγαση όλου του υλικού της Βιβλιοθήκης στο κτήριο Δ1. Στη συλλογή της περιλαμβάνεται έντυπο, μη έντυπο και ηλεκτρονικό υλικό.
Μηχανογραφικό Κέντρο
Υπό την αιγίδα του Τμήματος Εκπαιδευτικής Υπολογιστικής Υποδομής, λειτουργεί στο Πολυτεχνείο Κρήτης το Μηχανογραφικό Κέντρο, το οποίο παρέχει πρόσβαση σε κάθε μέλος της κοινότητας του Πολυτεχνείου σε 141 σταθμούς εργασίας. Παράλληλα οι αίθουσες του Μηχανογραφικού Κέντρου είναι εξοπλισμένες με συσκευές σάρωσης, εκτύπωσης όπως επίσης και με σύστημα παρουσιάσεων με χρήση βιντεοπροβολέα.
Παραπομπές
Πηγές
Το Πολυτεχνείο Κρήτης
Σχολή Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης
Φοιτητές του Πολυτεχνείου
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα του Πολυτεχνείου Κρήτης
Κρητης Πολυτεχνειο
Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα
Χανιά
Κτίρια και κατασκευές στην Κρήτη
|
149877
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BA%20%28%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82%29
|
Ίτζιρακ (δορυφόρος)
|
Ο Ίτζιρακ (αγγλικά: Ijiraq), ή Κρόνος XXII (Saturn XXII) είναι ένας ακανόνιστος φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Κρόνου. Ανακαλύφθηκε το 2000 και του δόθηκε προσωρινά το όνομα S/2000 S 6.
Πήρε το όνομά του το 2003 από τον ομώνυμο γίγαντα της μυθολογίας των Ινουίτ.
Περιφέρεται γύρω από τον Κρόνο σε μέση απόσταση 11,124 εκατομμύρια χλμ. σε 451,4 ημέρες. Έχει περίπου 12 χλμ. διάμετρο και λευκαύγεια 0,04. Είναι μέλος της ομάδας Ινουίτ και η τροχιά του μοιάζει πολύ με την τροχιά του Κίβιουκ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ίτζιρακ από την Εξερεύνηση του Ηλιακού Συστήματος της NASA
Οι δορυφόροι του Κρόνου από τον Σκοτ Σέπαρντ
David Jewitt pages
Ιτζιρακ
|
722429
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%AD%CE%BB
|
Κατερβιέλ
|
Το Κατερβιέλ (γαλλικά: Cathervielle, οξιτανικά: Catervièla) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Γκαρόν, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κατερβιελουά (γαλλικά: Catherviellois).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητες της Ωτ-Γκαρόν
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.