id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
793332
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Κοινότητα Μελιδονίου Ρεθύμνης
|
Η Κοινότητα Μελιδονίου είναι κοινότητα του Δήμου Μυλοποτάμου στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης, η οποία συστάθηκε το 1925 με το ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 με έδρα τον οικισμό. Εκτός από την έδρα της, η κοινότητα περιλαμβάνει και τους οικισμούς Βλυχάδα, Εξάντης και Μπαλί. Η απογραφή του 2011 αναφέρει:
Βλυχάδα, η (163)
Εξάντης, ο (117)
Μελιδόνι, το (573)
Μπαλί, το (402)
Συνολικά η κοινότητα έχει 1.255 κατοίκους.
Η Κοινότητα εκπροσωπείται από πενταμελές Συμβούλιο με επικεφαλής τον Πρόεδρο κ. Φώτιο Σωπασουδάκη.
Κοινοτάρχες Μελιδονίου
Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως Πρόεδροι της κοινότητος.
Παραπομπές
Δήμος Μυλοπόταμου
|
700925
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%87%CF%8C%CE%B2%CE%B1
|
Γκέτο της Τσενστοχόβα
|
Το Γκέτο της Τσενστοχόβα ήταν γκέτο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο δημιουργήθηκε από τη Ναζιστική Γερμανία με σκοπό τη δίωξη και την εκμετάλλευση των Εβραίων της Τσενστοχόβα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Πολωνίας. Ο κατά προσέγγιση αριθμός ατόμων που περιορίστηκαν στο γκέτο ήταν περίπου 40.000 στην αρχή και στα τέλη του 1942, στο αποκορύφωμά του αμέσως πριν από μαζικές απελάσεις, 48.000. Οι περισσότεροι τρόφιμοι του γκέτο μεταφέρθηκαν με τα τρένα του Ολοκαυτώματος στους θανάτους τους στο στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα. Τον Ιούνιο του 1943, οι εναπομείναντες κάτοικοι του γκέτο ξεκίνησαν την Εξέγερση του Γκέτο της Τσενστοχόβα, η οποία εξαλείφθηκε από την Σούτσσταφφελ μετά από λίγες μέρες μάχης.
Ιστορία του γκέτο
Η επίσημη εντολή για τη δημιουργία του Γκέτο της Τσενστοχόβα εκδόθηκε στις 9 Απριλίου 1941 από τον Κυβερνήτη της πόλης Ρίχαρντ Βέντλερ. Εκτός από τους Εβραίους από την Τσενστοχόβα, περισσότεροι Εβραίοι μεταφέρθηκαν με τρένα από κοντινές πόλεις και χωριά του Γενικού Κυβερνείου της κατεχόμενης νοτιοδυτικής Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων των Κσεπίτσε, Όλστιν, Μστουφ, Γιάνουφ και Πσίρουφ, επιπλέον των εκδιωγμένων από τα πολωνικά εδάφη που προσαρτήθηκαν στο Ράιχ στην αρχή του πολέμου, κυρίως από τον Πουότσκ και το Λοτζ. Οι κρατούμενοι του γκέτο αναγκάστηκαν να κάνουν καταναγκαστική εργασία στη βιομηχανία εξοπλισμών, η πλειοψηφία τους στο διευρυμένο πολωνικό χυτήριο «Metalurgia» που βρισκόταν στην οδό Κρότκα (το οποίο είχε αναλάβει ο Γερμανός κατασκευαστής HASAG και μετονομάστηκε Hassag-Eisenhütte AG), καθώς και σε άλλα τοπικά εργοστάσια ή εργαστήρια.
Οι Ναζί άρχισαν να εκκαθαρίζουν το γκέτο στις 22 Σεπτεμβρίου 1942 κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Ράινχαρντ (την επομένη του Γιομ Κιπούρ). Το πρώτο κύμα απελάσεων ολοκληρώθηκε το βράδυ της 7ης Οκτωβρίου. Η δράση πραγματοποιήθηκε από γερμανικές μονάδες μαζί με τις βοηθητικές μονάδες στην Ουκρανία και τη Λετονία (Χίβι), γνωστοί ως άντρες Τραβνίκι, υπό τη διοίκηση του αρχηγού της αστυνομίας Σούτσπολιτσαϊ, Πάουλ Ντέγκενχαρντ. Κάθε μέρα, οι Εβραίοι συγκεντρώνονταν στην πλατεία Ντασίνσκι για «επανεγκατάσταση» και στη συνέχεια μεταφέρονταν με τρένα του Ολοκαυτώματος - άνδρες, γυναίκες και παιδιά - στο στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα. Συνολικά, τα θύματα ήταν 40.000.
Οι Δίκαιοι των Εθνών που βοήθησαν τους Εβραίους του Γκέτο του Γκρόντνο περιλάμβαναν την Ελένα Σιτκόφσκα, την οικογένεια Κοζμίνσκι, την οικογένεια Κλεβίτσκι και την οικογένεια Σικόρα. Ο Γιαν Μπρουστ από την Ζεγκότα πυροβολήθηκε στο πρώτο εξάμηνο του 1944 για παράδοση φαγητού στους Εβραίους κρατούμενους της μονάδας καταναγκαστικής εργασίας. Άλλα μέλη της οικογένειας Μπρουστ στην Τσενστοχόβα βοήθησαν και στέγασαν τους Εβραίους, και μετά τον πόλεμο έλαβαν το βραβείο Ηθικής.
Η εξέγερση
Όσοι επέζησαν από την κύρια εκκαθάριση του γκέτο (περίπου 5.000-6.000 σκλάβοι εργάτες και οι οικογένειές τους) τοποθετήθηκαν στο λεγόμενο Μικρό Γκέτο για το εργοστάσιο πυρομαχικών του Χούγκο Σνάιντερ. Εκεί, 850 Εβραίοι εκτελέστηκαν. Σύντομα, ιδρύθηκε ένας παράνομος Εβραϊκός Οργανισμός Μάχης από τους Μόρντεχαϊ Ζίλμπερμπεργκ, Σούμεκ Αμπραμόβιτς και Χένιεκ Πέσακ, μεταξύ άλλων. Ο οργανισμός αποτελούταν από 300 μέλη.
Όταν οι Γερμανοί προχώρησαν στην εκκαθάριση του Μικρού Γκέτο στις 26 Ιουνίου 1943 , ξέσπασε η Εξέγερση του Γκέτο της Τσενστοχόβα. Ο Ζίλμπερμπεργκ αυτοκτόνησε όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην αποθήκη του. 1.500 Εβραίοι πέθαναν στη μάχη. Στις 30 Ιουνίου η αντίσταση κατεστάλη με 500 επιπλέον Εβραίους να καίγονται ζωντανοί ή να θάβονται κάτω από τα ερείπια. 3.900 Εβραίοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα εργασίας Apparatebau, Warthewerk και Eisenhütte. 400 άτομα πυροβολήθηκαν ύστερα από επιλογή τους. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, 1.200 κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στη Γερμανία. Οι άνδρες στάλθηκαν στο Μπούχενβαλντ και οι γυναίκες στο Νταχάου (όλοι χάθηκαν). Ωστόσο, τα στρατόπεδα χυτηρίου που χρειάστηκαν αναζωογονήθηκαν το δεύτερο εξάμηνο του 1944 με περίπου 10.000 νέους εργαζόμενους που στάλθηκαν από το Λοτζ, το Κιέλτσε, το Ραντόμσκ και το Σκαζίσκο-Καμιένα. Στις 15 και 16 Ιανουαρίου 1945, πριν από τη σοβιετική προέλαση, περίπου 3.000 κρατούμενοι στάλθηκαν στο Τρίτο Ράιχ (όλοι χάθηκαν). Οι υπόλοιποι 5.200 Εβραίοι που απασχολούνταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας της Τσενστοχόβα απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό.
Παραπομπές
Τσενστοχοβα
|
154409
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%86%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Αμφίνομος
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Αμφίνομος είναι γνωστός ένας από τους μνηστήρες της Πηνελόπης. Ο Αμφίνομος καταγόταν από το Δουλίχιο και ήταν γιος του Νίσου και εγγονός του Αρετία.Ήταν θεοφοβούμενος και ευσεβής και όταν οι μνηστήρες σκεφτόντουσαν για δεύτερη φορά τη δολοφονία του Τηλέμαχου, ο Αμφίνομος τους απέτρεψε. Επίσης ήταν αυτός που μετά από τη μονομαχία με τον Ίρο,έβαλε τον ζητιάνο Οδυσσέα να κάτσει και να ξεκουραστεί και να φάει. Ο ζητιάνος του πρότεινε να φύγει μα ο Αμφίνομος δεν τον άκουσε και γύρισε στη θέση του μελαγχολικός. Κατά τη μνηστηροφονία, ο Αμφίνομος όρμησε στον Οδυσσέα με ένα μυτερό σπαθί, αλλά ο Τηλέμαχος πρόφθασε και τον σκότωσε βυθίζοντας ένα χάλκινο ακόντιο στην πλάτη του. Ο Αμφίνομος αναφέρεται στην Οδύσσεια (ραψωδία π, στίχοι 394 κ.ε., και ραψωδία χ, στ. 89).
Πηγές
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την έκτη γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σελ. 71
Αμφινομος
Μνηστήρες της Πηνελόπης
|
374526
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82%20%28%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%29
|
Νήσος Μπρους (Ρωσία)
|
Η νήσος Μπρους (ρωσικά: Остро́в Брю́са) είναι ρωσικό νησί στον Αρκτικό ωκεανό και ειδικότερα νησί του αρχιπελάγους της γης του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Έχει έκταση 191 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το ψηλότερο σημείο του νησιού βρίσκεται σε ύψος 301 μέτρων. Το νησί πήρε το όνομα του από τον Βρετανό Χένρι Μπρους, ο οποίος διαδέχτηκε τον Τόμας Μπέιρινγκ, πρώτο κόμη του Νόρθμπρουκ στη θέση του προέδρου της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας. Διοικητικά ανήκει στην περιφέρεια Αρχάγγελσκ.
Περιφέρεια Αρχάγγελσκ
Μπρους
|
435020
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC%2012
|
NGC 12
|
Ο NGC 12 είναι ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας τύπου SAB(rs)c, ο οποίος βρίσκεται στον αστερισμό Ιχθύες. Απέχει περίπου 185 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και έχει διάμετρο 85.000 ετών φωτός. Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ (Frederick William Herschel) στις 6 Δεκεμβρίου 1790.
Παραπομπές
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
0012
Ραβδωτοί σπειροειδείς γαλαξίες
Ιχθύες (αστερισμός)
00645
00074
|
242713
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1
|
Επιγονατίδα
|
Η επιγονατίδα είναι το οστό το οποίο καλύπτει το γόνατο. Η επιγονατίδα βρίσκεται μέσα στον τένοντα του τετρακέφαλου, καθώς περνά πάνω από την άρθρωση του γονάτου για να καταλήξει στην κνήμη. Η επιγονατίδα σχηματίζεται μέσα στο Η επιγονατίδα δρα ως τροχαλία που βοηθά το τένοντα να μην κοπεί. Τα οστά που σχηματίζονται μέσα σε τένοντες ονομάζονται σησαμοειδή και η επιγονατίδα είναι το πλατύτερο σησαμοειδές οστό στο σώμα.
Η επιγονατίδα έχει τριγωνικό σχήμα. Η κορυφή της κατευθύνεται προς τα κάτω και χρησιμεύει για τη πρόσφυση του επιγονατιδικού συνδέσμου, που ενώνει την επιγονατίδα με την κνήμη. Η βάση της είναι πλατιά και τραχιά και σε αυτή προσφύεται ο τένοντας του τετρακέφαλου. Η οπίσθια επιφάνειάς της αρθρώνεται με το μηριαίο οστό και φέρει δύο γλήνες, μία προς τα έσω και μία προς τα έξω, με ομαλό οστέινο χείλος ανάμεσά τους.
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οστά του κάτω άκρου
|
514884
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BF%CF%85
|
Δημήτρης Τάρλοου
|
Ο Δημήτρης Τάρλοου ( 27 Απριλίου 1966, Αθήνα) είναι Έλληνας ηθοποιός, μεταφραστής και σκηνοθέτης, καθώς και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου «Πορεία» στην Αθήνα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1966 στην Αθήνα. Μοναδικός γιος του Νεοϋορκέζου ζωγράφου Φίλιππου Τάρλοου και της αρχαιολόγου και συγγραφέως Μαρίνας Καραγάτση. Παππούς του ήταν, από την πλευρά της μητέρας του, ο λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης (Δημήτρης Ροδόπουλος, από τον οποίον ο Δημήτρης Τάρλοου πήρε το όνομά του) και γιαγιά του η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, το γένος Καρυστινάκη, που έχει απεικονίσει τον Δημήτρη ως παιδί σε πολλά έργα της.
Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αθήνα και το 1976 ακολούθησε τους γονείς του στην Άνδρο. Έναν χρόνο αργότερα οι γονείς του πήραν διαζύγιο, ο πατέρας του επέστρεψε στην ΗΠΑ και ο Δημήτρης Τάρλοου επέστρεψε με τη μητέρα του στην Αθήνα, όπου συνέχισε τη φοίτησή του στη Σχολή Μωραΐτη.
Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του, πέτυχε τις εισαγωγικές εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, διευθυντής της οποίας τότε ήταν ο Τάσος Λιγνάδης. Δάσκαλοί του ήταν ο Ιάκωβος Ψαρράς, η Αντιγόνη Βαλάκου και ο Αλέξης Διαμαντόπουλος. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1986, και αμέσως μετά την αποφοίτησή του άρχισε να εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Συνεργάστηκε με τους θιάσους της Ξένιας Καλογεροπούλου, της Αλίκης Γεωργούλη, «Τα παιδιά του Εθνικού», την «Ελεύθερη Σκηνή», τη «Στοά» του Θανάση Παπαγεωργίου, το «Θέατρο Αθηνών» της Κατερίνας Μαραγκού, τον Θεατρικό Οργανισμό «Μορφές», το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Εθνικό Θέατρο.
Το 1998 ίδρυσε την Εταιρία Θεάτρου «Δόλιχος». Η πρώτη παράσταση της εταιρίας ήταν Το κτήνος στο φεγγάρι του Ρίτσαρντ Καλινόσκι, που παίχτηκε στο «Από Μηχανής Θέατρο» και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το 2000 απέκτησε το ιστορικό θέατρο «Πορεία», το οποίο ανακαινίστηκε ριζικά και έγινε η έδρα της εταιρίας «Δόλιχος». Έκτοτε εκεί έχουν ανέβει παραστάσεις σε σκηνοθεσία τόσο του Δημήτρη Τάρλοου, όσο και άλλων σκηνοθετών, Ελλήνων και ξένων (Γιάννης Χουβαρδάς, Μάρθα Φριντζήλα, Όσκαρας Κορσουνόβας, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Ρενάτε Τζετ, Άρης Μπινιάρης κ.ά.).
Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Σκηνοθεσίας Κάρολος Κουν το 2016, καθώς και και πολλές φορές με βραβεία κοινού του περιοδικού Αθηνόραμα.
Έχει τρία παιδιά, τον Φίλιππο, τη Μανιώ και τη Φιλιώ.
Συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις
Ο έμπορος της Βενετίας, σκηνοθεσία Μίνως Βολανάκης
Μικρές αλεπούδες, σκηνοθεσία Γιάννης Μαργαρίτης
Αμερικάνικος βούβαλος, σκηνοθεσία Τάσος Μπαντής
Εγώ ο Φόιερμπαχ, σκηνοθεσία Τάσος Μπαντής
Η υπόθεση της οδού Λουρσίν, σκηνοθεσία Τάσος Μπαντής
Το κτήνος στο φεγγάρι, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
Με τον Δόλιχο
Το κτήνος στο φεγγάρι, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός
Φρεναπάτη, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός
Οικόπεδα με θέα, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός
Το δάσος, σκηνοθεσία Γρηγόρης Καραντινάκης
Παντρολογήματα, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός
Δάφνις και Χλόη: ταξίδι αναψυχής, σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις
Βάκχες, σκηνοθεσία Ρενάτε Τζετ
The Man Who, σκηνοθεσία Ρενάτε Τζετ
Το τυφλό σημείο, σκηνοθεσία Μάρθα Φριντζήλα
Η υπόθεση της οδού Λουρσίν, σκηνοθεσία Μάρθα Φριντζήλα
Η μεγάλη χίμαιρα, σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου
Οι τρειςευτυχισμένοι, σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνοθεσίες
Αμερικάνικος βούβαλος του Ντέιβιντ Μάμετ
Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ
Λήθη του Δημήτρη Δημητριάδη
Ευρυδίκη της Σάρα Ρουλ
Blasted της Σάρα Κέιν
Οι τρεις αδερφές του Άντον Τσέχοφ
Η μεγάλη χίμαιρα του Μ. Καραγάτση
Ο θερισμός του Δημήτρη Δημητριάδη, Εθνικό Θέατρο
Το ευχαριστημένο της Μαρίνας Καραγάτση
Η αγριόπαπια του Χένρικ Ίψεν
Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση
Δόξα κοινή, σύνθεση ποιημάτων
Το Κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν
Μεταφράσεις
Αμερικάνικος βούβαλος του Ντέιβιντ Μάμετ
Το δάσος του Ντέιβιντ Μάμετ
Το κτήνος στο φεγγάρι του Ρίτσαρντ Καλινόσκι
Οικόπεδα με θέα του Ντέιβιντ Μάμετ
Είμαι ο άνεμος του Γιον Φόσε
Παντρολογήματα του Νικολάι Γκόγκολ (σε συνεργασία με τον Λεωνίδα Καρατζά)
Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ
The Man Who των Πίτερ Μπρουκ & Μαρί-Ελέν Ετιέν
Ευρυδίκη της Σάρα Ρουλ
Blasted της Σάρα Κέιν
Οι τρεις αδερφές του Άντον Τσέχοφ
Η αγριόπαπια του Χένρικ Ίψεν
Παραπομπές
Πηγές
Unstage Δημητρης Τάρλοου
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Συνάντηση: Δημήτρης Τάρλοου (22/03/2014), Αρχείο του καναλιου "Βουλή"
Δημήτρης Τάρλοου: 30 χρόνια σαν μια μέρα, Το Βήμα
Θέατρο Πορεία - Poreia Theatre
Έλληνες σκηνοθέτες θεάτρου
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
Απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου
|
438847
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CE%BB
|
Ταρταγάλ
|
Το Ταρταγάλ (ισπανικά: Tartagal, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [tartaˈɣal]) είναι πόλη στα βόρεια της επαρχίας της Σάλτα, Αργεντινή, 365 χλμ από την επαρχιακή πρωτεύουσα. Έχει πάνω από 60.000 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001, και είναι η πρωτεύουσα του Διαμερίσματος Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν. Η πόλη διασχίζεται από τον ομώνυμο ποταμό.
Το Ταρταγάλ βρίσκεται σε μια περιοχή μεγάλης οικονομικής σημασίας για την επαρχία, μέσα στα δεύτερα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Αργεντινής και στο σταυροδρόμι για το εμπόριο στην Μερκοσούρ, (όντας μόνο 55 χλμ από τα σύνορα με τη Βολιβία και 100 χλμ από την Παραγουάη). Η περιοχή παράγει 25% του πετρελαίου και περίπου 16% του φυσικού αερίου στην Αργεντινή.
Το Ταρταγάλ προέρχεται από το φυτό tártago - τάρταγο (Euphorbia lathyris, ένα είδος ευφόρβιου). Η περιοχή του σύγχρονου Ταρταγάλ εμφανίζεται με αυτό το όνομα σε νομικά έγγραφα για πρώτη φορά το 1853. Κατά τη στιγμή η περιοχή ανήκε στο Διαμέρισμα Ταρίχα, Βολιβία. Η χρονολογία ίδρυσης της πόλης, εντούτοις, αναγνωρίζεται ως 13 Ιουνίου, 1924. Το Ταρταγάλ επέτυχε το καθεστώς πόλης μόνο στις 22 Σεπτεμβρίου 1949.
Πετρέλαιο ανακαλύφθηκε εδώ στις αρχές του 20ου αιώνα.
Κλίμα
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δημοτικές πληροφορίες: στατιστικά στοιχεία
Ιστοσελίδα του Ταρταγάλ
Δήμος του Ταρταγάλ
Ιστοσελίδα ειδήσεων του Ταρταγάλ
Πανεπιστήμιο της Σάλτα στο Ταρταγάλ
Argentinaturismo: Tartagal
Πόλεις της Αργεντινής
|
119718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%B1%CF%81
|
Φρίτσλαρ
|
Το Φρίτσλαρ (γερμ. Fritzlar) είναι πόλη στη διοικητική περιφέρεια Κάσσελ, στο βόρειο τμήμα του κρατιδίου της Έσσης της Γερμανίας. Είναι το οικονομικό κέντρο της Επαρχίας Σβαλμ-Έντερ (Schwalm-Eder-Kreis) και έχει 14.599 κάτοικους (31 Δεκεμβρίου 2007). Οι κάτοικοι είναι μέχρι σήμερα ως επί το πλείστον καθολικοί, σε αντίθεση με την περιοχή γύρω από την πόλη.
Ιστορία
Το όνομα Φρίτσλαρ προέρχεται από το Fride slar που σημαίνει τόπος της ειρήνης. Κατά την περίοδο του εκχριστιανισμού, το Φρίτσλαρ έπαιξε σημαντικό ρόλο και το όνομα της πόλης συνδέεται με την εργασία του ιερέα Αγίου Βονιφατίου. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε μόνον ελάχιστες ζημιές στην πόλη, οι οποίες σύντομα αποκαταστάθηκαν. Στην πόλη έζησε ο Ιταλός μουσικοσυνθέτης Ινιάτσιο Φιορίλλο (Ignazio Fiorillo, 1715-1787).
Ο επισκέπτης βρίσκει μια τυπική μεσαιωνική πόλη με ελάχιστες σύγχρονες επιρροές. Αξιοθέατα είναι ο ναός, τα τείχη της πόλης με τους οκτώ πύργους και η κεντρική πλατεία.
Οικονομία
Σημαντικοί εργοδότες είναι ένα στρατόπεδο της Γερμανικής Αεροπορίας και ένα εργοστάσιο τροφίμων, ενώ στην ευρύτερη περιοχή βρίσκεται το φράγμα της λίμνης Έντερζεε (Edersee), ένα εργοστάσιο της Volkswagen στο Μπάουναταλ και η βιομηχανία W. Braun στο Μέλσουνγκεν. Το Κάσσελ απέχει περίπου 30 χλμ μέσω του αυτοκινητοδρόμου A49. Η πόλη είναι ένα δημοφιλές μικρό τουριστικό κέντρο. Οι περισσότεροι επισκέπτες είναι ποδηλάτες που κάνουν στάση ακολουθώντας τα ίχνη του Αγίου Βονιφατίου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του Φρίτσλαρ
Κωμοπόλεις της Γερμανίας
Πόλεις της Έσσης
|
342156
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%20%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%98%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Φανάρι Ανατολικής Θράκης
|
Το Φανάρι, σήμερα Φενέρκιοϊ ή Φενέρ (Fener ή Fenerköy), είναι χωριό στην Ευρωπαϊκή Τουρκία. Στην απογραφή του 2007 είχε πληθυσμό 3.000 κατοίκων.
Ανήκε στη Μητρόπολη Σηλυβρίας, βρισκόμενο περίπου 8 χιλιόμετρα βόρεια της Σηλυβρίας). Πριν την ανταλλαγή πληθυσμών κατοικούνταν από ελληνικές οικογένειες.
Σηλυβρία
Προποντίδα
Χωριά της Τουρκίας
|
434064
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Σμαράγδος
|
Ο Σμαράγδος ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, πατρίκιος και Έξαρχος της Ραβέννας δύο φορές, το 585-589 και το 603-611.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, Ο Σμαράγδος έκανε μια συμμαχία με την Φράγκους και Αβάρους εναντίον των πολυετών εχθρών της Εξαρχίας, τους Λομβαρδούς, και εμφανίστηκε έτοιμος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους Λομβαρδούς. Ωστόσο, οι προσπάθειες του δεν κατέληξαν πουθενά, οι Φράγκοι δεν ήταν τόσο έτοιμοι για την καταπολέμηση των Λομβαρδών όσο ήταν ο Σμαράγδος. Μία αξιοσημείωτη στρατιωτική επιτυχία κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του ήταν η ανάκτηση της "Κλασσίς", το λιμάνι της Ραβένα, από τους Λομβαρδούς το 588 .
Ο Σναράγδος ήταν επίσης γνωστός για τη βία που άσκησε προς τους οπαδούς των σχισματικών επισκόπων κατά τη διάρκεια του σχίσματος των τριών κεφαλών. Αυτοί ήταν, αρχικά και ο αρχιεπίσκοπος Μεδιόλανου, ο Πάπας Σεβερίνος και ο Αρχιεπίσκοπος της Ακουίλα που είχε καταφύγει στο νησί Γκράντο, και οι οπαδοί τους, τους οποίους διέταξε να έρθουν σε Ραβένα και να παραστούν σε σύνοδο. Η σύνοδος που έγινε απέτυχε να επιλύσει τα σημαντικά προβλήματα που τους χώριζαν κι ανάγκασε τον αρχιεπίσκοπο φυλακίζοντας τον για έναν χρόνο να δηλώσει την πίστη του στην Ορθόδοξη θρησκεία. Ο Σμαράγδος πιέστηκε και σε συνδυασμό με την υποτιθέμενη κατηγορία της παραφροσύνης, τον ώθησαν στην απομάκρυνσή του από την εξαρχία το 589.
Στο 603 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Φωκάς επανέφερε τον Σμαράγδο στην προηγούμενη θέση του σαν έξαρχο. Ο Σμαράγδος κληρονόμησε έναν πόλεμο με τους Λομβαρδούς από τον προκάτοχό του Καλλίνικο, και αρνήθηκε να παραδώσει την κόρη του Λομβαρδού βασιλιά Αγιλούλφο, καθώς και το σύζυγό της, τους οποίους είχε αιχμαλωτίσει ο προηγούμενος έξαρχος το 601. Την ίδια χρονιά ο Αγιλούλφος πολιόρκησε την Κρεμόνα με τη βοήθεια των Αβάρων, καταλαμβάνοντας τη στις 21 Αυγούστου 605 και στη συνέχεια κατέλαβε την Μάντοβα την 1η Σεπτεμβρίου. Όταν ο στρατός τους έφτασε το φρούριο της Βουλτουρίνα, η φρουρά παραδόθηκε, πυρπόλησαν την πόλη της Μπρεσκέλλο, όπου η φρουρά της τράπηκε σε φυγή. Ο Σμαράγδος έπειτα αναγκάστηκε να απελευθερώσει τους ομήρους του, τον Απρίλιο του 605, προκειμένου να αποκτήσει την ειρήνη. Η ειρήνη με τους Λομβαρδούς πραγματοποιήθηκε και κράτησε για το υπόλοιπο της διοίκησής του.
Ο Σμαράγδος ανέγειρε ένα επίχρυσο άγαλμα του αυτοκράτορα Φωκά τη λεγόμενη "στήλη του Φωκά" στη Ρωμαϊκή Αγορά. Όταν ο Φωκάς καθαιρέθηκε από τον Ηράκλειο το 610, ο Σμαράγδος αντικαταστάθηκε και πάλι.
Παραπομπές
Βυζαντινοί Πατρίκιοι
Έξαρχοι Ραβένας
|
99438
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Πτωχοπρόδρομος
|
Ως Πτωχοπρόδρομος (1115 - 1160) χαρακτηρίζεται συμβατικά ο Βυζαντινός ποιητής και συγγραφέας που συνέταξε τον 12ο αιώνα σε δημώδη γλώσσα και σε δεκαπεντασύλλαβους πολιτικούς στίχους τέσσερα σατυρικά και επαιτικά ποιήματα που είναι γνωστά με το γενικό όνομα Πτωχοπροδρομικά.
Τα ποιήματα αυτά θεωρούνται στο σύνολό τους ιδιαίτερα σημαντικό έργο, ενώ μάλιστα χαρακτηρίζονται από πολλούς ως η απαρχή της νεοελληνικής λογοτεχνίας, κυρίως επειδή ήταν τα πρώτα που γράφτηκαν σε δημώδη γλώσσα κατά τη βυζαντινή περίοδο.
Παλαιότερα αποδίδονταν με βεβαιότητα στον βυζαντινό ποιητή και συγγραφέα του 12ου αιώνα Θεόδωρο Πρόδρομο. Σήμερα για το ζήτημα της γνησιότητας των έργων εξακολουθεί να μην υπάρχει απόλυτη ομοφωνία. Κατά τη νεότερη κριτική και μετά από επισταμένη έρευνα οι περισσότεροι πιστεύουν ότι τα Πτωχοπροδρομικά είναι ποιήματα μεταγενέστερα που έχουν συνταχθεί από έναν ή περισσότερους νεότερους ευθυμογράφους, οι οποίοι έχουν μιμηθεί το ύφος του Θεοδώρου Προδρόμου, όχι όμως και τη λόγια και πολύ αρχαΐζουσα γλώσσα του. Αλλες εκδοχές αναφέρουν ότι ο Θεόδωρος Πρόδρομος μπορεί να είχε δύο "γραφές", μια τρόπον τινά γραφή της προσωπικής επιλογής του και μια δεύτερη για τις ανάγκες της εποχής και του περιβάλλοντός του ή όπως θα λέγαμε σήμερα "του καταναλωτικού κοινού".
Το περιεχόμενο
Τα λεγόμενα Πτωχοπροδρομικά είναι σύμφωνα με τους περισσότερους ειδικούς τέσσερα, αν και εκφράζεται η άποψη ότι ίσως στην ίδια ομάδα να ανήκουν και περισσότερα.
Αυτός ή αυτοί που συνέταξαν τα τέσσερα Πτωχοδρομικά, πάντως, αναφέρονται αποκλειστικά στον βίο του «Πτωχοπροδρόμου», το όνομα του οποίου οικειοποιούνται πιθανώς για λόγους ευρύτερης κυκλοφορίας ή για λόγους εντυπωσιασμού του κοινού, μια και το όνομα του Προδρόμου και η μεγάλη πείνα που τον βασάνιζε είχαν μείνει παροιμιώδεις.
Τα χειρόγραφα δεν βρέθηκαν όλα μαζί, αλλά με διαφορά δύο αιώνων. Οι ειδικοί από το ύφος τους όμως εκτιμούν ότι πρωτογράφηκαν ή συντάχθηκαν κατά τον 12ο αιώνα και σε μία περίοδο 20-70 ετών. Όλα έχουν στην εισαγωγή τους το όνομα του συγγραφέα και αναφέρουν "Στίχοι του Θεοδώρου του Πτωχοπροδρόμου" εκτός από ένα που αναφέρει "Στίχοι του Ιλαρίωνος Μοναχού του Πτωχοπροδρόμου" -κάτι που δεν σημαίνει απαραιτήτως άλλο πρόσωπο, αφού όταν μονάζει κάποιος αλλάζει και το κοσμικό όνομά του.
Τα ποιήματα αναφέρονται με αυτοσαρκασμό και καυστική κριτική στην πείνα και τις κακουχίες ή την κακομεταχείριση που υπέστη ο ήρωάς τους. Το πρώτο αναφέρεται στα δεινά που πέρασε στα 12 χρόνια του γάμου του με μια "μάχιμη γυναίκα" όπως την αποκαλεί και που όπως προκύπτει από την ανάγνωση του ποιήματος, ήταν η χαρακτηριστική περίπτωση της βασανιστικής συντρόφου. Τον έβριζε διαρκώς για ανεπρόκοπο και έλεγε πόσο κατώτερός της ήταν και ότι έπρεπε να είχε παντρευτεί μια όμοιά του - κουτσοπάρδαλη, απένταρη, κόρη ταβερνιάρη, όπως αναφέρει ο ίδιος. Τού παραπονιόταν ότι δεν της είχε φτιάξει ένα φουστάνι, ότι δεν την πήγαινε σε γιορτές, ότι δεν της είχε πάρει ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια και άλλα πολλά. Συχνά τον άφηνε νηστικό και μια μέρα απελπισμένος μεταμφιέστηκε σε Ρώσο μοναχό για να μπορέσει να φάει στο ίδιο τραπέζι με τα παιδιά του, έστω και ως ξένος.
Στο δεύτερο ποίημα αναφέρεται στις δυσκολίες του να θρέψει τα πολλά παιδιά του και τους συγγενείς που εξαρτώνταν από αυτόν και ζητάει την ελεημοσύνη του βασιλιά.
Στο τρίτο και στο τέταρτο μιλάει ως μοναχός, αλλά πρόκειται για διαφορετικά έργα. Στο ένα περιγράφει τις καταχρήσεις των ηγουμένων των μοναστηριών, που όταν π.χ. αρρώσταιναν οι ίδιοι έφερναν τους καλύτερους γιατρούς ενώ όταν αρρώσταιναν οι απλοί μοναχοί τους επέβαλαν ως θεραπεία τριήμερη νηστεία και τους συνιστούσαν ως φάρμακο λίγο κρεμμυδάκι. Λέει μάλιστα ο Πτωχοπρόδρομος στον Μανουήλ Κομνηνό -στον οποίο απευθύνονται οι στίχοι- να πάρει τον συγκεκριμένο ηγούμενο για γιατρό του παλατιού να βρει την υγειά του. Το έργο τελειώνει με τον Πτωχοπρόδρομο να ζητάει όπως πάντα βοήθεια.
Στο άλλο πάλι ως ως μοναχός αναθεματίζει τη μόρφωσή του και αναθυμάται τη φράση "μάθε παιδί μου τα γραμματικά" που του είχε πει κάποτε ο πατέρας του για να προκόψει. Παρομοιάζει τώρα τη ζωή με ένα σωρό απαίδευτων επαγγελματιών και τους βρίσκει όλους καλύτερούς του, ενώ εκείνος "δεν μπορεί να γεμίσει την κοιλιά του με τον Όμηρο".
*Τί δὲ λοιπόν, ἂν ἔμαθα τοῦ κόσμου τὰ βιβλία,
*καὶ τὸ ψομὶν ἐπιθυμῶ, πότε νὰ τὸ χορτάσω;
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
«Φώτη Κόντογλου - Πτωχοπρόδρομος, ὁ πεινασμένος καλόγερος» στο Φώτη Κόντογλου, Μυστικά άνθη, ήγουν: Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής, Παπαδημητρίου, Αθήνα, 2001, 344 σελ.
Πτωχοπρόδρομος, Κριτική έκδοση, επιμέλεια:Hans Eideneier, ζωγραφική:Αλέκος Φασιανός, επιμέλεια σειράς:Γ. Μ. Σηφάκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2012, 353 σελ.
Αποσπάσματα των ποιημάτων στον κόμβο του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας
Βυζαντινοί ποιητές
Ορθόδοξοι λόγιοι
Μεσαιωνικοί ποιητές
Βυζαντινή λογοτεχνία
Νεοελληνική λογοτεχνία
|
574617
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%20%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Μαρί Κράγια
|
Η Μαρί Κράγια ή Μαρί Παλούτσα (24 Σεπτεμβρίου 1911 – 21 Νοεμβρίου 1999) ήταν Αλβανίδα τραγουδίστρια όπερας, η οποία είναι ιδιαίτερα γνωστή για την παράδοση αλβανικών λαϊκών τραγουδιών.
Ζωή
Η Κράγια γεννήθηκε το 1911 στο Ζάνταρ στο Βασίλειο της Δαλματίας, το οποίο τότε αποτελούσε μέρος της Αυστρίας-Ουγγαρίας. Ήταν παιδί μιας Ρωμαιοκαθολικής οικογένειας. Ήταν συγγενής της μητέρας Τερέζας και αργότερα θα οργάνωνε τις υπηρεσίες κηδείας για τη μητέρα και την αδερφή της. Όταν ήταν έξι, η οικογένειά της μετακόμισε στη Σκόδρα. Αν και ήταν μετανάστρια, η οικογένειά της ήταν αλβανική και είχε ζήσει σε μια μικρή αλβανική κοινότητα στο Ζαντάρ. Στην Αλβανία έμαθε τον ντόπιο γάμο και τραγούδια αγάπης. Το 1930 άρχισε τις σπουδές τραγουδιού της στο Ζινγκσούλε (σήμερα Πανεπιστήμιο Μουσικής και Καλών Τεχνών) στο Γκρατς της Αυστρίας, το οποίο ολοκλήρωσε το 1934. Μετά την αποφοίτησή της άρχισε να διδάσκει σε ένα γυμνάσιο στη Σκόδρα, και στη συνέχεια εργάστηκε ο Ινστιτούτο Γυναίκων της Βασιλομήτωρας στα Τίρανα. Άρχισε να εμφανίζεται στα Τίρανα με τον Τονίν Γκουραζίου ως συνοδευτικό πιανίστα. Η Κράγιε εκπροσώπησε την Αλβανία σε μια βραδιά των εθνών που φιλοξενήθηκε στη Βιέννη.
Το τραγούδι της Κράγια ήταν περίεργο, επειδή είχε έναν γερμανικό τρόπο διατύπωσης των λέξεων της, που έδινε ακρίβεια στη φράση των στίχων που τραγουδούσε. Άρχισε να τραγουδά παραδοσιακά αστικά τραγούδια (Αλβανικά αστικά λυρικά τραγούδια), και ήταν σε θέση να δείξει πώς μπορεί να τους παρουσιαστεί ένας επαγγελματικά εκπαιδευμένος τραγουδιστής. Εργάστηκε με την Λόλα Γκιόκα, η οποία ήταν ο διευθυντής των αρμονιών αλλά και η πανίστρια και μαζί συνέγραψαν πάνω από 300 τραγούδια. Με τα σημερινά πρότυπα οι ηχογραφήσεις δεν είναι τέλειες, αλλά εξακολουθούν να επιβιώνουν μέχρι σήμερα.
Το 1937 έδωσε ρεσιτάλ στο Μπάρι της Ιταλίας και το επόμενο έτος έδωσε συναυλίες στο Μόναχο της Γερμανίας. Την ίδια χρονιά συμμετείχε σε συναυλία τον Ιούνιο με την Τέφτα Τάσκο-Κότσο και την Λόλα Γκιόκα, για την άντληση κεφαλαίων για τον βαρύτονο Κρίστο Κότσο (σύζυγος της Τέφτα Τάσκο-Κότσο). Χρειαζόταν τα χρήματα για να ολοκληρώσει τα μαθήματα τραγουδιού που παρακολουθούσε στο Μιλάνο. Το 1939 έδωσε ένα ρεσιτάλ στη Φλωρεντία πριν επιστρέψει στη πατρίδα της.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κράγια δίδαξε στην Ακαδημία Τζορντάν Μίσια. Το συνδύαζε με το να συνεχίζει να τραγουδά στην Όπερα και το 1959 εμφανίστηκε στην πρώτη Αλβανική όπερα. Η όπερα ονομάστηκε Μρίκα, με τον Πρενκέ Γιάκοβα ως συνθέτη και τον Λαζάρ Σιλίτσι ως στιχουργό.
Η Κράγια πέθανε στα Τίρανα το 1999. Είχε λάβει την υψηλότερη αναγνώριση για τους καλλιτέχνες, τον τίτλο του Λαϊκού Καλλιτέχνη της Αλβανίας.
Δείτε επίσης
Γιοργκίγια Φίλτσε-Τρούγια
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αλβανοί τραγουδιστές όπερας
|
653797
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Εξέλιξη του λύκου
|
Η εξέλιξη του λύκου συνέβη σε γεωλογική χρονολογική κλίμακα τουλάχιστον 300 χιλιάδων ετών. Ο γκρίζος λύκος Canis lupus είναι ένα ιδιαίτερα ευπροσάρμοστο είδος που είναι σε θέση να υπάρχει σε εύρος περιβάλλοντων και έχει ευρεία εξάπλωση σε όλο το Ολαρκτικό. Μελέτες σε σύγχρονους γκρίζους λύκους έχουν εντοπίσει ιδιαίτερους υποπληθυσμούς που ζουν σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους.
Αυτή η παραλλαγή στους υποπληθυσμούς συνδέεται στενά με τις διαφορές στο περιβάλλον - βροχόπτωση, θερμοκρασία, βλάστηση και θηραματική ειδίκευση - που επηρεάζουν την κρανιοδοντική πλαστικότητα.
Τα αρχαιολογικά και παλαιοντολογικά αρχεία δείχνουν συνεχή παρουσία του γκρίζου λύκου τουλάχιστον για τα τελευταία 300.000 χρόνια.
Αυτή η συνεχής παρουσία έρχεται σε αντίθεση με τις γονιδιωματικές αναλύσεις, οι οποίες υποδηλώνουν ότι όλοι οι σύγχρονοι λύκοι και οι σκύλοι κατάγονται από έναν κοινό προγονικό πληθυσμό λύκων που υπήρχε μόλις πριν από 20.000 χρόνια. Αυτές οι αναλύσεις υποδηλώνουν μια κάθοδο του πληθυσμού, ακολουθούμενη από μια ταχεία ακτινωτή διαφοροποίηση από έναν προγονικό πληθυσμό σε μια εποχή κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά το τελευταίο παγετωνικό μέγιστο. Αυτό σημαίνει ότι οι αρχικοί πληθυσμοί λύκων υπερνικήθηκαν από έναν νέο τύπο λύκου που τους αντικατέστησε. Ωστόσο, η γεωγραφική προέλευση αυτής της ακτινωτής διαφοροποιήσεως δεν είναι γνωστή.
Παραπομπές
Φυλογενετική
Γενετική
Εξελικτική βιολογία
|
676661
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9
|
Ιστορία των Εβραίων στο Μοναστήρι
|
Η Ιστορία των Εβραίων στο Μοναστήρι ξεκίνησε πριν διακόσια χρόνια.
Η επαρχία Μοναστηρίου ήταν ένα βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που δημιουργήθηκε το 1864 και περιείχε εδάφη της σημερινής Αλβανίας, Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας.
Στις 11 Μαρτίου 1943, η εβραϊκή κοινότητα του Μοναστηρίου, που θεωρούνταν ιστορικά η μεγαλύτερη σε πληθυσμό εβραϊκή κοινότητα στην Βόρεια Μακεδονία, εξορίστηκε. Οι Εβραίοι, που κατάγονταν από την πόλη που ήταν γνωστή από το 1913 ως Μπίτολα, συνεχίζουν να την αποκαλούν με το όνομα που έφερε καθ'βόλη την διάρκεια των αιώνων της οθωμανικής κατοχής: Μοναστήρι.
Από το 1941 μέχρι το 1944, η Βουλγαρία, σε συμμαχία με την ναζιστική Γερμανία, κατέλαβε την γιουγκοσλαβική επαρχία της Μακεδονίας. Στις 11 Μαρτίου 1943, σε συνεργασία με τους Γερμανούς, οι Βούλγαροι αξιωματικοί του στρατού και της αστυνομίας συνέλαβαν 3.276 άνδρες, γυναίκες και παιδιά από το Μοναστήρι, τους εξόρισαν σε εδάφη, που ήταν υπό γερμανικό έλεγχο, και τους έθεσαν υπό την επιτήρηση των Γερμανών αξιωματικών. Οι Γερμανοί οδήγησαν τον εβραϊκό πληθυσμό του Μοναστηρίου και των περιχώρων στον θάνατο στο Στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα ως μέρος του σχεδίου τους να θανατώσουν όλους τους Εβραίους, που διέμεναν σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Σημειώσεις
Στο άρθρο έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Μουσείο Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ με άδεια GFDL.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Monastir: The Story of a Sephardic Community in Macedonia
The Holocaust in Macedonia: Deportation of Monastir Jewry
Tower of Faces: The Jewish Community of Monastir, Macedonia
Jewish Community of Monastir: A Community in Flux
Genealogical listing of Jews from Monastir who migrated to the United States and settled, mostly in Indianapolis, IN.
The Jews Community of Monastir (Bitola) Macedonia - A full history of the departed community
Ιστορία της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
|
542403
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%84%CE%B1
|
Καντσονέτα
|
H canzonetta (τραγούδι) ήταν δημοφιλής ιταλική μουσική σύνθεση, η οποία γεννήθηκε γύρω στο 1560. Στις πρώτες μορφές της είναι παρόμοια με το μαδριγάλιο, αλλά με ελαφρύτερες αποχρώσεις, και μόνο από το 18ο αιώνα, ειδικά έξω από την Ιταλία, ο όρος ήρθε για να δείξει ένα τραγούδι με οργανική συνοδεία, συνήθως σε λαϊκό ύφος.
Η προέλευση
Αρχικά, το τραγούδι ήταν σε στενή επαφή με το βιλανέλα, ένα μουσικό είδος ναπολιτάνικης καταγωγής. Τα τραγούδια αφορούσαν λαϊκές υποθέσεις και γενικά περιελάμβαναν ποιμενικά, ασεβή ή ερωτικά θέματα. Τα μοτίβα των ποιημάτων και των στίχων ποικίλλουν, αλλά πάντοτε περιελάμβαναν μια πολύ περίπλοκη φράση στο τέλος. Τυπικά, τα πρώτα τραγούδια γράφτηκαν για τρεις φωνές χωρίς συνοδεία και απέφευγαν την πολυπλοκότητα της αντίστιξης, αν και είχαν γρήγορους ρυθμούς. Το τραγούδι ήταν διασκεδαστικό για να τραγουδηθεί και γρήγορα εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ιταλία, παράλληλα με το μαδριγάλι, με το οποίο αργότερα αλληλεπίδρασε. Τα πρώτα βιβλία των τραγουδιών εκδόθηκαν από τον Τζιοβάνι Φερέτι το 1567 και τον Τζιρολάμο Κονβέρσι το 1572.
Αρχίζοντας το 1580, μερικοί από τους μεγαλύτερους συνθέτες της κοσμικής μουσικής στην Ιταλία άρχισαν να γράφουν κανόνα, μεταξύ των οποίων οι Λούκα Μαρέντζιο και Κλαούντιο Μοντεβέρντι, που εκτυπώθηκαν το 1584. Ο Μοντεβέρντι εν συνεχεία αναπαρήγαγε τη μορφή των τραγουδιών στο ένατο και τελευταίο βιβλίο με τα μαδριγάλια (δημοσιεύτηκε μετά το 1651). Ακόμα και ο Οράτσιο Βέκι ήταν ένας σημαντικός συνθέτης των τραγουδιών εκείνης της περιόδου: τα περιθώρια του ήταν ευρύτατα και μερικά περιλάμβαναν ένα είδος χορού, ενώ άλλοι διακωμωδούσαν παραδόξως τις υπερβολές του μαδριγαλίου του 16ου αιώνα. Άλλοι συνθέτες, όπως ο Φελίτσε Ανέριο, προσάρμοσαν το στυλ για θρησκευτικές συνθέσεις. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, τα περισσότερα τραγούδια κυμαίνονταν από τέσσερις έως έξι φωνές και είχαν γίνει πολύ πιο παρόμοια με το μαδριγάλι από τα αρχικά κομμάτια.
Μερικοί ξένοι συνθέτες που σπούδασαν στην Ιταλία, εισήγαγαν το τραγούδι στις αντίστοιχες χώρες τους, όπως ο Χανς Λέο Χάσλερ, ο οποίος διαδόθηκε στη Γερμανία. Στην Αγγλία η καντσονέτα εισήχθη στα τέλη του 16ου αιώνα. Πολλές συνθέσεις της αγγλικής σχολής των μαδριγαλίων ορίστηκαν ως καντσονέτες, παρόλο που ο Τόμας Μόρλεϊ τις περιγράφει ειδικά ως μια ελαφρύτερη μορφή μαδριγαλίων. Τα αγγλικά τραγούδια ήταν σχεδόν διακριτά από τα μαδριγάλια. Μάλιστα, ήταν μεγαλύτερα και πιο πολύπλοκα από τα ιταλικά.
Μετέπειτα εξελίξεις
Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, άλλοι συνθέτες συνέχισαν να δημιουργούν καντσονέτες, αλλά η μορφή τους άλλαξε σταδιακά από μαδριγάλια και εκκλησιαστικά τραγούδια σε ένα πολύ πιο παρόμοιο με είδος με τη μονωδία. Τελικά η καντσονέτα έγινε τραγούδι με συνοδευτική φωνή. Ένα παράδειγμα αυτής της περαιτέρω μεταμόρφωσης δίνεται από το κουιντέτο για φωνή και πιάνο του Γιόζεφ Χάυντν, που γράφτηκε το 1794.
Μερικές φορές ο όρος "canzonetta" χρησιμοποιείται από τους συνθέτες για να χαρακτηρίσει ένα οργανικό κομμάτι πολύ κοντά σε ένα τραγούδι. Ένα πολύ γνωστό παράδειγμα παρέχεται από την αργή κίνηση του κοντσέρτο για βιολί και την ορχήστρα του Τσαϊκόφσκι.
Συνθέτες με γνωστά τραγούδια
Κλαούντιο Μοντεβέρντι
Λοντοβίκο Βιαντάνα
Φελίτσε Ανέριο
Αντριάνο Μπανκιέρι
Λούκα Μαρέντζιο
Πιέτρο Τσερόνε
Οράτσιο Βέκι
Τζοβάνι Αρτούζι
Χανς Λέο Χάσλερ
Τζιοβάνι Μαρία Νανίνο
Φραντσέσκα Κατσίνι
Σαλαμόνε Ρόσι
Γιόζεφ Χάιντν
Μουσικές συνθέσεις
|
26461
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Γιάνης Βηλαράς
|
Ο Ιωάννης Βηλαράς (Κύθηρα, 1771 - Τσεπέλοβο Ζαγορίου Ιωαννίνων, 1823) ήταν λυρικός και σατιρικός ποιητής και πεζογράφος, με σημαντική συνεισφορά στο γλωσσικό ζήτημα. Ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού.
Βιογραφία
Ο Ιωάννης Βηλαράς γεννήθηκε στα Κύθηρα, το 1771, αλλά μεγάλωσε και σπούδασε στα Ιωάννινα, την πατρίδα του πατέρα του. Διδάχτηκε λατινικά, ιταλικά, γαλλικά και στοιχειώδη μαθηματικά. Ο πατέρας του ήταν επιφανής γιατρός στην περιοχή. Ο ίδιος σπούδασε από το 1789 ιατρική στην Ιταλία, συγκεκριμένα στην Πάδοβα όπου πήρε και το πτυχίο του και στην Μπολόνια. Με την επιστροφή του στην ηπειρωτική πρωτεύουσα διορίστηκε ως προσωπικός γιατρός του Βελή πασά, γιου του Αλή Πασά, τον οποίο ακολούθησε στην Πελοπόννησο και στην Θεσσαλία, του χαρεμιού του αλλά και του ιδίου του Αλή Πασά. Μάλιστα κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Αλβανού πασά ενώ για να τον τιμήσει του αφιέρωσε τιμητικό επίγραμμα. Σύμφωνα με τον μαρξιστή ιστορικό Γιάννη Κορδάτο, η εκτίμηση και ο θαυμασμός του Βηλαρά προς τον Αλή δεν πήγαζε από κολακεία αλλά από θαυμασμό προς τον φιλοπρόοδο και φωτισμένο κυβερνήτη.
Ο Βηλαράς διατηρούσε επικοινωνία με σημαντικούς πνευματικούς παράγοντες των Ιωαννίνων, όπως ο Αθανάσιος Ψαλίδας, αλλά και από τον υπόλοιπο τότε ελληνικό κόσμο. Παράλληλα υπήρξε προοδευτικός στις απόψεις του και ορθολογιστής (επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό).
Μετά την πολιορκία των Ιωαννίνων, από τα τούρκικα στρατεύματα, ο Γιάννης Βηλαράς εγκατέλειψε τον Αλή Πασά για να εγκατασταθεί στο χωριό Τσεπέλοβο του Ζαγορίου. Εκεί πέθανε, ύστερα από τρία χρόνια 1823, αφήνοντας σε άσχημη οικονομική κατάσταση τη σύζυγό του και τους δύο γιους του.
Το μοναδικό του ποίημα που σχετίζεται με την οικογένειά του και έχει διασωθεί, είναι ένα τρυφερό πατρικό γράμμα προς έναν από τους 2 γιούς του. Από τα πιο άμεσα και ωραία έργα του ποιητή.
Έργο
Ο Γιάννης Βηλαράς ήταν από τους πρώτους ποιητές της νεοελληνικής ιστορίας και θεμελίωσε τις βάσεις της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Υποστήριζε τον δημοτικισμό αλλά και τον πατριωτισμό χωρίς συμβιβασμούς (αφού χρησιμοποιούσε την δημοτική και όχι την κοινή ελληνική γλώσσα) και επίσης εναντιωνόταν στην ιστορική ορθογραφία (τόνοι, πνεύματα και ομόηχα φωνήεντα). Έγραφε στίχους με πολύ μεγάλη ευκολία και αγωνιζόταν για την αναγέννηση του ελληνικού έθνους με όλες του τις δυνάμεις. Το πιο γνωστό του έργο, Ρομεηκη γλοσα [sic], το οποίο αφιέρωσε στον προσωπικό του φίλο Αθανάσιο Ψαλίδα, τυπώθηκε στην Κέρκυρα το 1814, μέσα στο οποίο είναι διατυπωμένες οι γλωσσικές και ορθογραφικές του πεποιθήσεις οι οποίες ήταν πολύ ριζοσπαστικές όχι μόνο για την εποχή εκείνη αλλά και σήμερα αφού κατάργησε την ιστορική ορθογραφία και πρότεινε την φωνητική ορθογραφία, και τις οποίες εφάρμοσε σε μερικά ποιήματα αλλά και σε δυο μεταφράσεις κλασικών έργων. Η γραμματική του αναπτυσσόταν σε χώρο δυο σελίδων. Επίσης έγραφε διδακτικά κείμενα,επιστολές,γλωσσικά δοκίμια και άλλες διατριβές ενώ μετέφρασε κείμενα στην δημοτική γλώσσα.
Άλλα έργα του είναι τα πεζά Αμαρτία και το περίφημο Γνώθι σαυτόν. Το 1953 εκδόθηκαν τα Άπαντα του Γιάννη Βηλαρά, που περιλαμβάνουν ερωτικά, σατιρικά και λυρικά ποιήματα, μύθους και αινίγματα. Δέχθηκε σημαντικές επιρροές από το αρκαδικό λογοτεχνικό ύφος. Πέρα από το πλούσιο συγγραφικό του έργο ο Βηλαράς μετάφρασε και αρχαία ελληνικά αποσπάσματα.
Εργογραφία
Ποίηση
Ποιήματα και πεζά τινά, Κέρκυρα: Αθανάσιος Μ. Πολίτης, 1827.
Τα ποιήματα, Αθήνα: Φέξης 1916.
Θωρώ σου, Χλόη 1918
Το φιλόπονο μελίσσι 1923
Η γλυκυτάτη Ανοιξι 1925
Ύμνος στον έρωτα 1928
Άνοιξη 1932
Μελίσσι 1934
Πουλάκι 1936
Πεζογραφία
Η ρομεηκη γλοσα στην τηπογραφηα τον Κορφον 1814 (δηλ. τυπώθηκε στην Κέρκυρα το 1814), ή Μηκρη ορμηνια για τα γραματα κε την ορθογραφηα της ρομεηκης γλοσας (Ἀθήνα, Κουλτούρα,1979)
Αμαρτία, 1818.
Γνώθι σαυτόν, 1819.
Μῦθοι, Ἐν Παρισίοις: Laine & Havard 1865.
Διαλέξεις περί ἑλλήνων ποιητῶν τοῦ ΙΘ' αἰῶνος, Ἐν Ἀθήναις: Τυπ. Σακελλαρίου 1916-17.
Ο Λογιώτατος ταξιδιώτης 1979
Ο Λογιώτατος ή ο Κολοκυθούλης 1980
Ἡ δημοτιστική ἀντίθεση στήν Κοραϊκή "Μέση ὁδό" Ἀθήνα: Ὀδυσσέας 2022.
Επιστολές πρός τον Αλή Πασά 1982
Μεταφράσεις
Κρίτωνας του Πλάτωνα 1922
Επιτάφιος του Θουκυδίδη 1923
Βατραχομυομαχίες του Ομήρου (Η καλύτερη μετάφραση αυτής της έξοχης ψευδοομηρικής σάτυρας) 1919
Παραπομπές
Πηγές
Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος, εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983.
Νεοέλληνες λογοτέχνες
Νεοέλληνες ποιητές
|
119724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%82%20I%20%28%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF%29
|
Χίος I (τορπιλοβόλο)
|
Χίος I (Τορπιλοβόλο)
Το 1873 αγοράστηκε από την Αγγλία. Αρχικά ήταν μικρό σκάφος αναψυχής. Του ίδιου τύπου ‘Δήλος Ι’, ‘Θέα’, ‘Καλυψώ ΙΙ’, ‘Περσεφόνη ΙI’, και ‘Σαπφώ ΙΙΙ’. Μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα με το Α/Π ‘ΜΑΛΒΙΝΑ’ και αποτέλεσαν τα πρώτα υποτυπώδη τορπιλοβόλα του Πολεμικού Ναυτικού.
Στην Αγγλία τοποθετήθηκαν στα ‘ΔΗΛΟΣ’ και ‘ΣΑΠΦΩ’ οι εκσφενδονιστικοί σωλήνες, στα δε υπόλοιπα η τοποθέτηση έγινε στην Ελλάδα στα ναυπηγεία Βασιλειάδη του Πειραιά.
Αποσύρθηκε το 1880.
Ελληνικά Τορπιλοβόλα
|
14104
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Mozilla%20Firefox
|
Mozilla Firefox
|
Ο Mozilla Firefox (ή απλά Firefox) είναι μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα περιήγησης, ελεύθερο και ανοικτού κώδικα του παγκόσμιου ιστού. Προήλθε από το Application Suite της Mozilla και η ανάπτυξή του εξακολουθεί να γίνεται κατά μεγάλο ποσοστό από το Ίδρυμα Mozilla, ενώ συνεισφέρουν και μεμονωμένοι χρήστες σε μικρότερο βαθμό.
Στις λειτουργίες του Firefox περιλαμβάνονται ταχύτερη περιήγηση, προσθήκη επεκτάσεων, λιγότερη χρήση μνήμης σε σχέση με το Chrome, πιο ισχυρή ιδιωτική περιήγηση, φραγή διαφημιστικών ιχνηλατών, διαχείριση κωδικών πρόσβασης, προσαρμογή του προγράμματος περιήγησης, συγχρονισμός μεταξύ συσκευών, καλύτεροι σελιδοδείκτες, αποκλεισμός fingerprinting, μετάφραση ιστού και λειτουργία «εικόνας εντός εικόνας» (picture in picture). Περαιτέρω λειτουργίες ενεργοποιούνται μέσω πρόσθετων που αναπτύχθηκαν από τρίτους, αλλά και από την ίδια την Mozilla. Τα πιο δημοφιλή από τα πρόσθετα είναι το uBlock Origin που κάνει φραγή διαφημίσεων, το Privacy Badger, το HTTPS Everywhere, το Facebook Container και το NoScript που απενεργοποιεί τα σενάρια JavaScript.
Για την απεικόνιση των ιστοσελίδων, ο Firefox χρησιμοποιεί την μηχανή διάταξης Gecko, η οποία εφαρμόζει τα περισσότερα από τα σημερινά πρότυπα του Παγκόσμιου Ιστού αλλά και επιπλέον πρότυπα που θα ισχύουν στο μέλλον.
Ο Firefox είναι διαθέσιμος στα λειτουργικά συστήματα Windows, macOS και Linux, ενώ παράλληλα είναι και σε έξυπνα τηλέφωνα με Android και iOS.
Η Mozilla έδωσε στην κυκλοφορία τη μεγαλύτερη αναβάθμιση του Firefox που έχει κάνει ποτέ στις 1 Ιουνίου 2021, αλλάζοντας άρδην το σχεδιασμό του, επιχειρώντας μία πιο καθαρή και πιο εύκολη στη χρήση προσέγγιση. Η αναβάθμιση φέρνει πιο καθαρή address bar, απλοποιεί τις επιλογές του κύριου μενού, συμπυκνώνει τις αιτήσεις αδειών από ιστοσελίδες και δίνει μια νέα εμφάνιση στις καρτέλες, όλα για να “σας προσφέρουν μία ασφαλή, ήρεμη και χρήσιμη online εμπειρία”.
Ιστορικό
Ο Ντέιβ Χάιατ (αγγλικά: Dave Hyatt) και ο Μπλέικ Ρος (αγγλικά: Blake Ross) άρχισαν να αναπτύσσουν τον Firefox ως έναν πειραματικό κλάδο του Mozilla Project. Θεώρησαν ότι οι εμπορικές απαιτήσεις των χορηγών του Netscape και τα χαρακτηριστικά του, που απευθύνονταν κυρίως σε προγραμματιστές, θα έθεταν σε αμφισβήτηση την χρησιμότητα του φυλλομετρητή της Mozilla. Προσφέροντας μια εναλλακτική πρόταση στο απαιτητικό σε πόρους Mozilla Suite, ανέπτυξαν παράλληλα έναν ελαφρύ, γρήγορο και εύκολα επεκτάσιμο φυλλομετρητή, με τον οποίο ήλπιζαν ότι θα αλλάξουν τον κύριο αναπτυξιακό προσανατολισμό του Ιδρύματος Mozilla. Στις 3 Απριλίου 2003, τo Ίδρυμα Mozilla ανακοίνωσε αλλαγή πλεύσης και από το Mozilla Suite, έστρεψαν την προσοχή τους στον Firefox και το Thunderbird.
Ο Firefox είχε αρκετές διαφορετικές ονομασίες κατά τα πρώιμα στάδια της ανάπτυξής του. Αρχικά ονομαζόταν Phoenix αλλά μετονομάστηκε επειδή η λέξη αυτή ήταν δεσμευμένο εμπορικό σήμα (trademark) της Phoenix Technologies. Η νέα ονομασία, Firebird, προκάλεσε νέες έντονες αντιδράσεις από την κοινότητα ανάπτυξης ελεύθερων βάσεων δεδομένων με το ίδιο όνομα. Η Mozilla δήλωσε πως θα αναφερόταν στον φυλλομετρητή της πάντα ως Mozilla Firebird ώστε να μην συγχέεται με τις βάσεις δεδομένων. Οι συνεχόμενες πιέσεις όμως από την πλευρά της κοινότητας ανάπτυξης των βάσεων δεδομένων οδήγησαν σε άλλη μια αλλαγή ονομασίας. Στις 9 Φεβρουαρίου 2004, ανακοινώθηκε το όνομα που έχει ακόμη σήμερα, Mozilla Firefox ή απλά Firefox όπως συχνά αναφέρεται. Αναφορά στον Firefox γίνεται και με την σύντμηση FF, αν και η Mozilla προτιμά την σύντμηση Fx ή fx.
Το αναπτυξιακό σχέδιο του Firefox είχε πολλές εκδόσεις πριν την έκδοση 1.0 που κυκλοφόρησε στις 9 Νοεμβρίου 2004. Μετά την βελτίωση μιας αλληλουχίας στοιχείων σταθερότητας και ασφάλειας, η Mozilla κυκλοφόρησε, στις 29 Νοεμβρίου 2005, την πρώτη σημαντική αναβάθμιση, τον Firefox 1.5. Στις 24 Οκτωβρίου 2006, η Mozilla κυκλοφόρησε τον Firefox 2. Αυτή η έκδοση περιείχε αναβαθμίσεις για το «σερφάρισμα» με καρτέλες, την διαχείριση επεκτάσεων, το γραφικό περιβάλλον, την λειτουργία εύρεσης και αναζήτησης και την λειτουργία αναβάθμισης του λογισμικού. Επιπλέον, προστέθηκαν ένα νέο εργαλείο για επαναφορά συνεδριών, ορθογραφικός έλεγχος και ένα αντι-phishing χαρακτηριστικό που δημιουργήθηκε από την Google ως επέκταση, και αργότερα ενσωματώθηκε στο πρόγραμμα. Τον Δεκέμβριο του 2007, τέθηκε σε λειτουργία το Firefox Live Chat που δίνει την δυνατότητα σε χρήστες να θέτουν ερωτήματα υποστήριξης σε εθελοντές. Λειτουργεί σε πραγματικό χρόνο καθορισμένες ώρες καθημερινά, ενώ υπάρχει και η πιθανότητα βοήθειας και πέραν αυτών.
Λειτουργίες
Οι δυνατότητες που προσφέρει ο Firefox περιλαμβάνουν περιήγηση με καρτέλες, ορθογραφικό έλεγχο, εύρεση, ενεργούς σελιδοδείκτες, ενσωματωμένο διαχειριστή μεταφορτώσεων, ιδιωτική περιήγηση, εντοπισμό της τρέχουσας θέσης του χρήστη (geolocation) και ενσωματωμένο πεδίο αναζήτησης με δυνατότητα επιλογής μηχανής αναζήτησης.
Ο Firefox παρέχει σε προγραμματιστές ιστού τη δυνατότητα χρήσης ενσωματωμένων εργαλείων, όπως το τερματικό Error και το DOM Inspector, αλλά και επεκτάσεων όπως το Firebug. Η Mozilla διατηρεί μια βιβλιοθήκη πρόσθετων και επεκτάσεων στην ιστοσελίδα addons.mozilla.org που αριθμούσε σχεδόν 6000 πρόσθετα τον Σεπτέμβρη του 2008.
Το Firefox Hello ήταν μια εφαρμογή του WebRTC, το οποίο προστέθηκε τον Οκτώβριο του 2014. Επιτρέπει στους χρήστες του Firefox και άλλα συμβατά συστήματα για να έχουν μια κλήση βίντεο, με το επιπλέον χαρακτηριστικό της οθόνης και την κοινή χρήση αρχείων με την αποστολή ενός συνδέσμου μεταξύ τους. Το Firefox Hello σχεδιάστηκε να αφαιρεθεί τον Σεπτέμβριο του 2016.
Πρότυπα
Ο Mozilla Firefox υλοποιεί και πολλά πρότυπα του διαδικτύου, όπως τα HTML, XML, XHTML, MathML, SVG 1.1 (μερικώς), CSS (με επεκτάσεις), ECMAScript (JavaScript), DOM, XSLT, XPath, και (κινούμενες) διαφανείς εικόνες PNG. Ο Firefox υλοποιεί επίσης πρότυπα που έχουν δημιουργηθεί από την ομάδα WHATWG (Web Hypertext Application Technology Working Group) όπως η αποθήκευση client-side, και αντικείμενα canvas. Ο Firefox υλοποιεί όμως και ένα κλειστό πρότυπο για να επικοινωνεί με την Google και να ανταλλάσσει δεδομένα προς αποφυγή ηλεκτρονικού ψαρέματος των χρηστών. Η λειτουργία αυτή ονομάζεται "ασφαλής περιήγηση" και δεν είναι ανοικτό πρότυπο.
Ασφάλεια
Γίνεται χρήση του μοντέλου ασφάλειας sandbox, και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε δεδομένα σελίδων από άλλες σελίδες που έχουν κοινή πολιτική ασφάλειας. Χρησιμοποιείται κωδικοποίηση SSL/TLS για προστασία της επικοινωνίας με διακομιστές που απαιτούν ισχυρή κρυπτογράφηση κατά την χρήση του πρωτοκόλλου HTTPS.
Το Ίδρυμα Mozilla προσφέρει κίνητρα σε αναλυτές για να ανακαλύψουν κενά ασφαλείας στον Firefox. Η επίσημη διαδικασία χειρισμού κενών ασφαλείας δεν επιτρέπει την πρόωρη δημοσίευση του προβλήματος ώστε να μην το εκμεταλλευτεί κάποιος.
Άδεια χρήσης
Ο Firefox είναι ελεύθερο και ανοικτού κώδικα λογισμικό, και διανέμεται υπό την τριπλή άδεια Mozilla Public License (MPL), GNU General Public License (GPL) και GNU Lesser General Public License (LGPL). Οι άδειες αυτές, επιτρέπουν στον οποιοδήποτε να προβάλει, να τροποποιήσει και να αναδιανείμει τον πηγαίο κώδικα. Αρκετές εφαρμογές που κυκλοφορούν έχουν βασιστεί στον κώδικα του Firefox, όπως για παράδειγμα, ο Netscape, ο Flock, ο Miro και το Songbird που χρησιμοποιούν τμήμα του κώδικά του.
Οι επίσημες εκδόσεις που προορίζονται για τελικούς χρήστες διανέμονται από το mozilla.org υπό την άδεια Mozilla End User License Agreement (EULA). Πολλά στοιχεία δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της τριπλής άδειας, αλλά περιοριζεται η χρήση τους από την EULA, όπως το εμπορικό όνομα Firefox, τα ιδιόκτητα γραφικά και το κλειστό σύστημα ανατροφοδότησης των καταρρεύσεων, το Talkback, που υπήρχε πριν την έκδοση 3. Εξαιτίας αυτών αλλά και του υποχρεωτικού προσυμφωνητικού, στην έκδοση για Windows το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού (ΙΕΛ) δεν κατέτασσε αυτές τις εκδόσεις ως απόλυτα ελεύθερο λογισμικό. Για αυτό το λόγο, ένα ανοικτού κώδικα σύστημα ανατροφοδότησης των καταρρεύσεων, το BreakPad, αντικατέστησε το Talkback στον Firefox 3.0.
Στο παρελθόν, η χρήση του Firefox καθοριζόταν αποκλειστικά από την άδεια Mozilla Public License, την οποία το ΙΕΛ κατέκρινε ως αδύναμη μορφή Copyleft καθώς επέτρεπε, σε περιορισμένες περιπτώσεις, την ανάπτυξη παράγωγου ιδιόκτητου λογισμικού. Επιπλέον, κώδικας υπό την Mozilla Public Licence δεν μπορούσε νομικά να συνδιαστεί με κώδικα υπό την GPL ή την LGPL. Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, η Mozilla αδειοδότησε εκ νέου τον Firefox υπό την τριπλή άδεια MPL, GPL και LGPL. Με την νέα αδειοδότηση, οι προγραμματιστές έχουν την ευχέρεια να επιλέξουν την άδεια υπό την οποία θα λάβουν τον πηγαίο κώδικα, ώστε να καλύπτει τον σχεδιασμό χρήσης του. Οι GPL και LGPL κληροδοτούνται και στα παράγωγα έργα που θα προκύψουν από τον κώδικα, ενώ η Mozilla Public License δίνει την δυνατότητα ανάπτυξης ιδιόκτητου λογισμικού.
Προώθηση
Η γρήγορη υιοθέτηση του Firefox κατέγραψε 100 εκατομμύρια μεταφορτώσεις τον πρώτο χρόνο διάθεσης του, οφείλεται σε μια σειρά επιθετικών εκστρατειών εμπορικής προώθησης που ξεκίνησαν το 2004 με τις επονομαζόμενες, από τον Blake Ross και τον Asa Dotzler, "εβδομάδες μάρκετινγκ".
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2004 μια εμπορική πύλη με το όνομα "Spread Firefox" (Διαδώστε τον Firefox, SFX) έκανε την εμφάνισή της μαζί με την προ-έκδοση του Firefox, δημιουργώντας ένα χώρο για τη συζήτηση των διαφόρων τεχνικών προώθησης. Η πύλη ενίσχυσε το πρόγραμμα "Get Firefox", δημοσιεύοντας τους 250 καλύτερους βοηθούς προώθησης του προϊόντος. Κατά καιρούς, τα μέλη της SFX οργάνωναν συμβάντα προώθησης στην ιστοσελίδα τους. Ως τμήμα της εκστρατείας προώθησης του Firefox, υπήρξε η κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ μεταφορτώσεων για την έκδοση 3. Η ιδέα προέβλεπε την μεταφόρτωση της νέας έκδοσης από ικανό αριθμό χρηστών, μέσα σε διάστημα εικοσιτεσσάρων ωρών, για την κατάρριψη του ρεκόρ. Οκτώ εκατομμύρια χρήστες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και πραγματοποίησαν το ρεκόρ.
Η εκστρατεία "Παγκόσμια Ημέρα του Firefox" ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 2006, την τρίτη επέτειο της ίδρυσης του ιδρύματος Mozilla, και διήρκεσε μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου 2006. Οι συμμετέχοντες, υπέβαλαν το όνομά τους και το όνομα ενός φίλου τους στην ιστοσελίδα για να λάβουν υποψηφιότητα προβολής του ονόματός τους στον "Τοίχο Φίλων του Firefox", έναν ψηφιακό τοίχο που θα εμφανιζόταν στα κεντρικά γραφεία του ιδρύματος Mozilla.
Στις 21 Φεβρουαρίου 2008, για να γιορτάσει τις 500 εκατομμύρια μεταφορτώσεις του Firefox που είχαν γίνει μέχρι τότε, η κοινότητα του Firefox έκανε δωρεά 500 εκατομμύρια κόκκους ρυζιού για την καταπολέμηση της παγκόσμιας πείνας.
Ορισμένοι από τους εθελοντές προώθησης δημιούργησαν το λογότυπο του Firefox σε ένα λιβάδι με καλαμπόκι, το οποίο είναι ορατό από το χάρτη στις συντεταγμένες .
Μερίδιο αγοράς
Το μερίδιο αγοράς του Firefox από την εποχή της εμφάνισής του αυξήθηκε κυρίως σε βάρος του Internet Explorer, ο οποίος παρουσιάζει σταδιακή μείωση της χρήσης του από την κυκλοφορία του Firefox και έπειτα. Στις αρχές του 2008, ο Firefox κατείχε περίπου το 15% της παγκόσμιας χρήσης περιηγητών ιστού. Η συνολική όψη της αγοράς είχε ως εξής: 43% ο Internet Explore 7, 7,32% ο Internet Explore 6, 16% ο Firefox 2.0, 4% ο Safari 3.0, και λιγότερο από 0,5% ο Firefox 1.0 και ο Internet Explore 5.x.
Όπως επεσήμανε ένα άρθρο μετά την κυκλοφορία του Firefox 2.0 τον Οκτώβριο του 2006, "Ο ΙΕ6 έχει την μερίδα του λέοντος στην χρήση φυλλομετρητών με ποσοστό 77,22%. Ο ΙΕ7 σκαρφάλωσε στο 3,18%, ενώ ο Firefox 2.0 είναι μόλις στο 0,69%".
Ένα άρθρο στην Softpedia όμως, επεσήμανε τον Ιούλιο του 2007 πως "Ο Firefox 2.0 αυξάνει διαρκώς το μερίδιο αγοράς του σε αντίθεση με τον Internet Explorer. Από 0,69% τον Οκτώβριο του 2006, ο Firefox 2.0 λογίζεται πλέον στο 11,07% της αγοράς. Η Mozilla θυσίασε ακόμη και την έκδοση 1.5 ώστε να επωφεληθεί ο Firefox 2.0. Με την διακοπή της υποστήριξης στα τέλη Ιουνίου, η έκδοση 1.5 έπεσε στο 2,85%."
Οι μεταφορτώσεις άρχισαν να αυξάνονται από την κυκλοφορία του Firefox 1.0 τον Νοέμβριο του 2004, και στις 21 Φεβρουαρίου 2008, ο Firefox έφτασε τις 500 εκατομμύρια μεταφορτώσεις. Αυτός ο αριθμός δεν περιλαμβάνει μεταφορτώσεις από την λειτουργία αναβάθμισης ή από ιστοσελίδες τρίτων. Δεν αντιπροσωπεύει τον αριθμό χρηστών
της εφαρμογής, καθώς μια μεταφόρτωση του αρχείου εγκατάστασης μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλά μηχανήματα, ένας χρήστης μπορεί να κατεβάσει το αρχείο πολλές φορές, ή μπορεί να το προμηθευτεί από τρίτους. Σύμφωνα με τον γενικό διευθυντή της Mozilla, John Lilly, περίπου 140 εκατομμύρια χρήστες χρησιμοποιούσαν τον Firefox μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008.
Το ποσοστό του Firefox στην Ευρώπη, σύμφωνα με έρευνα της Γαλλικής εταιρίας XiTi κυμαινόταν γύρω στο 28% για τον Δεκέμβριο του 2007. Το ποσοστό χρήσης του Firefox στην Ελλάδα βρισκόταν στο 35,2%, ενώ μέγιστο ποσοστό χρήσης ήταν αυτό της Φινλανδίας, 45,4%, και ελάχιστο αυτό της Ουκρανίας, 16,6%. Η ίδια έρευνα αναφέρει πως το παγκόσμιο ποσοστό του Firefox για το 2007 ήταν 28.8%.
Ο Firefox κατείχε το 25% της καταγεγραμμένης χρήσης φυλλομετρητών ιστού για τον Νοέμβριο του 2009, κατατάσσοντας τον στην δεύτερη θέση των πιο δημοφιλών φυλλομετρητών παγκοσμίως, μετά τον Internet Explorer.
Το 2010 ο Firefox έφτασε στο μεγαλύτερο ποσοστό μερίδιου αγοράς με 46,4%, όμως από τότε συνεχώς μειώνεται με τον καιρό αυτό το ποσοστό.
Τον Απρίλιο του 2021, σε παγκόσμια κλίμακα, ο Firefox βρισκόταν στην τρίτη θέση με 7,36% ως ο πιο δημοφιλής περιηγητής ιστού μετά τον Google Chrome και τον Microsoft Edge με 207 εκατομμύρια ενεργούς χρήστες.
Στην Ελλάδα, το μερίδιο αγοράς του Firefox τον Μάρτιο του 2021, βρισκόταν σε ποσοστό 17,24% στην δεύτερη θέση μετά τον Google Chrome.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του Mozilla Firefox
Ιστολόγιο Mozilla
Φυλλομετρητές
Ελεύθερο λογισμικό
Λογισμικό ανοικτού κώδικα
Ιστορία του Διαδικτύου
Ιδιωτικότητα στο Διαδίκτυο
|
342705
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201940-41
|
Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1940-41
|
Η διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδας 1940–41 ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 1940 αλλά διεκόπη μετά την 1η αγωνιστική λόγω του ελληνοϊταλικού πολέμου που ξέσπασε την 28η Οκτωβρίου 1940, χωρίς φυσικά να ολοκληρωθεί.
Η διοργάνωση
Στη διοργάνωση είχαν δηλώσει συμμετοχή συνολικά 95 σύλλογοι από όλη την Ελλάδα αλλά εγκρίθηκε η συμμετοχή των 79 από έξι ποδοσφαιρικές ενώσεις. Μεταξύ άλλων δεν εγκρίθηκε η συμμετοχή των ομάδων της Ένωσης Ηρακλείου Κρήτης λόγω έλλειψης κατάλληλων γηπέδων. Από τις 79 ομάδες, οι 71 ξεκίνησαν από την προκριματική φάση ανά τοπική ένωση, με προοπτική να καταλήξουν 8 στην φάση των 16. Εκεί θα συναντούσαν τις 8 "ισχυρές" ομάδες των τριών μεγάλων Ενώσεων (Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης) που είχε οριστεί να προκριθούν ως την φάση αυτή χωρίς αγώνες (ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Απόλλων Αθ., Ολυμπιακός, Εθνικός, ΠΑΟΚ, Άρης και Ηρακλής).
Σκορ-ρεκόρ διαφοράς τερμάτων και συνολικών γκολ: "Δόξα Δράμας - ΑΕ Αρμενίων "Άραξ" Καβάλας: 10-0".
Συμμετοχές ανά Ένωση
Εγκρίθηκε η συμμετοχή 79 ομάδων από έξι ποδοσφαιρικές Ενώσεις, ως εξής:
Ε.Π.Σ. Αθηνών: 18 ομάδες, οι 15 στην προκριματική φάση και οι 3 (ΠΑΟ, ΑΕΚ, Απόλλων) χωρίς αγώνες στη φάση των 16.
Ε.Π.Σ. Πειραιώς: 12 ομάδες, οι 10 στην προκριματική φάση και οι 2 (Ολυμπιακός, Εθνικός) χωρίς αγώνες στη φάση των 16.
Ε.Π.Σ. Μακεδονίας: 14 ομάδες, οι 11 στην προκριματική φάση και οι 3 (Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής) χωρίς αγώνες στη φάση των 16.
Ε.Π.Σ. Αν. Μακεδονίας-Θράκης: 11 ομάδες.
Ε.Π.Σ. Θεσσαλίας: 12 ομάδες.
Ε.Π.Σ. Πατρών: 12 ομάδες.
Οι αγώνες
Οι αγώνες της προκριματικής φάσης ξεκίνησαν την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 1940, αλλά δεν πρόλαβε να διεξαχθεί άλλη αγωνιστική, διότι ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και η διοργάνωση διακόπηκε.
Πρώτη φάση
Είναι γνωστά τα αποτελέσματα:
ΕΠΣ Αθηνών (ομάδες Β΄ και Γ΄ κατηγορίας)
Ολυμπιάς - Άτλας Θυμαρακίων: 3-2
ΑΕ Νέας Ιωνίας - ΑΕ Ιεραπόλεως: 4-2 (2-2, παρ.)
ΑΟ Κηφισιάς - Πανερυθραϊκός: 4-1
Μικρασιατική Αθηνών - Ελληνορωσικός: 3-5
Ολυμπιακός Αθηνών - Αττικός: 2-0
ΕΠΣ Πειραιώς
Αργοναύτης - Ε.Φ. Νεάπολις: 1-5
Α.Γ.Ο. Παλαιά Κοκκινιά - Φίλαθλοι: 1-2
Πανελευσινιακός - Φαληρική Ένωσις: 2-0 ά.α.
ΕΠΣ Θεσσαλίας
Αναγέννηση Καρδίτσας - ΠΟ Τρικάλων:
Ηρακλής Λάρισας - Ηρακλής Βόλου: 3-0
Κένταυρος Βόλου - Οδυσσεύς Βόλου: 4-1
Νίκη Βόλου - Κεραυνός Βόλου: 1-2
ΕΠΣ Μακεδονίας
Απόλλων Καλαμαριάς - Εθνικός Καλαμαριάς: 3-3
Απόλλων Σερρών - Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης: 2-4
Ολυμπιακός Νάουσας - Θερμαϊκός Θεσσαλονίκης:
ΕΠΣ Αν. Μακεδονίας-Θράκης
ΑΕ Κομοτηνής - ΑΕ Αλεξανδρουπόλεως:
Δόξα Δράμας - Ένωσις Αρμενίων "Άραξ" Καβάλας: 10-0
Ελπίδα Δράμας - Άρης Δράμας: 5-1
Ασπίδα Ξάνθης - Ορφέας Ξάνθης:
ΕΠΣ Πατρών
Εθνικός Πατρών - Ηρακλής Πατρών: αναβλήθηκε λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου.
Παναιγιάλειος - Πατρεύς: 3-1
Αχιλλεύς Πατρών - Θύελλα Πατρών: 6-1
Παναιτωλικός - Αστήρ Πατρών: 2-0 ά.α. (ο Αστήρ αρνήθηκε να μεταβεί στο Αγρίνιο)
Εθνικός Πύργου - Απόλλων Πατρών: 2-0 ά.α. (ο Απόλλων τιμωρήθηκε με 8μηνο αποκλεισμό από κάθε αγώνα)
Πηγές
εφ. "Αθλητισμός", φύλλα Οκτωβρίου 1940.
Greek Cup 1940-41 (RSSSF)
Κύπελλο Ελλάδας (ποδόσφαιρο ανδρών)
Εγχώρια ποδοσφαιρικά κύπελλα 1940-1941
|
402983
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Winning%20Days
|
Winning Days
|
Το "Winning Days" είναι το δεύτερο άλμπουμ των The Vines. Κυκλοφόρησε στις 23 Μαρτίου του 2004 από την Capitol Records. To Winning Days ηχογραφήθηκε το 2003 στα Bearsville Studios της Νέας Υόρκης με τη βοήθεια του Bill Synans. Το μίξινγκ έγινε στα Cello Studios στο Λος Άντζελες τον Σεπτέμβριο του 2003.
Κομμάτια
Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Craig Nicholls, εκτός από το 7 που γράφτηκε από τον Craig Nicholls και τον Patrick Matthews
Συντελεστές
Craig Nicholls - φωνή, κιθάρα, κρουστά, moog συνθεσάιζερ
Patrick Matthews - μπάσο, πιάνο, πλήκτρα
Ryan Griffiths - κιθάρα
Hamish Rosser - ντραμς, κρουστά
Rob Schnapf - παραγωγός, μίξινγκ
Doug Boehm - μηχανικός, μίξινγκ
Susanna Howe - φωτογραφία
Love Police - σχέδιο
Θέσεις στα τσάρτς
Παραπομπές
Άλμπουμ του 2004
|
810310
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84%20%CE%A1%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Γκάρολντ Ρεγκιστάν
|
Ο Γκάρολντ Γκαμπριέλιεβιτς Ρεγκιστάν (, , γεννηθείς Ουρεκλιάν, 28 Απριλίου 1924, Τασκένδη - 4 Νοεμβρίου 1999, Μόσχα) ήταν Σοβιετικός ποιητής και μεταφραστής.
Βιογραφία
Γιος του συγγραφέα Γκαμπριέλ Αρκάντιεβιτς Ελ-Ρεγκιστάν, συν-συγγραφέα των στίχων του ύμνου της ΕΣΣΔ.
Στιχουργός περισσότερων από 400 τραγουδιών. Στρατιώτης πρώτης γραμμής.
Αποφοίτησε από το Λογοτεχνικό Ινστιτούτο το 1951. Εκτός από τη συγγραφή δικών του ποιημάτα, έκανε πολλές μεταφράσεις από τις γλώσσες των λαών της ΕΣΣΔ. Μαζί με τον συνθέτη Αντρέι Μπαμπάγιεφ, έγραψε τραγούδια για την ταινία "Γνώρισα ένα κορίτσι", τους στίχους των οποίων μετέφρασε από τα τατζικικά. Σε συνεργασία με τον συνθέτη Αρνό Μπαμπατζανιάν, έγραψε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του, "Αναμονή", το οποίο ερμήνευσε ο Μουσλίμ Μαγκομάγιεφ.
Πέθανε το 1999. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Νοβοντέβιτσι.
Βραβεία
Τάγμα του Σήματος της Τιμής (27/04/1984)
Ποιητές του 20ού αιώνα
Ρώσοι ποιητές
|
507338
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%CE%BF%20%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Σωσιάδης ο Τραλλιανός
|
Ο Σωσιάδης ο Τραλλιανός (4ος/3ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης από τις Τράλλεις ο οποίος στέφθηκε νικητής στο άθλημα της πάλης παίδων στους 121ους (296 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες της πάλης παίδων
Αρχαίοι ολυμπιονίκες από την Καρία
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (3ος αιώνας π.Χ.)
|
808857
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%83%CE%BA%CE%B1%20%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%B1
|
Μόρσκα Βόλα
|
Η Μόρσκα Βόλα (πολωνικά: Morska Wola) ήταν πολωνικός οικισμός, που βρισκόταν στη Βραζιλία, στην πολιτεία Παρανά. Ιδρύθηκε από τη Ναυτική και Αποικιακή Ένωση γύρω στο 1934. Η Ένωση αγόρασε γη από τοπικές φυλές ιθαγενών Αμερικανών και πραγματοποίησε μια εκτεταμένη διαφημιστική εκστρατεία στην Πολωνία, προσπαθώντας να προσελκύσει αποίκους. Η Μόρσκα Βόλα χωρίστηκε σε 286 οικόπεδα, το καθένα με μέγεθος 25 εκταρίων, και σε 62 δημοτικά οικόπεδα, το μέγεθος των οποίων ήταν 100 x 60 μέτρα. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1930, το κόστος εγκατάστασης μιας οικογένειας έφτανε τα 3.000 ζλότι, από τα οποία περισσότερα από 2.000 ζλότι ήταν για τη μεταφορά. Οι πρώτοι άποικοι έφυγαν από την Πολωνία τον Αύγουστο του 1935 και στα τέλη του 1936. Περίπου 75 οικογένειες, περίπου 350 άτομα, ζούσαν στη Μόρσκα Βόλα. Το 1937 η Μόρσκα Βόλα κατοικούνταν από περίπου το 50% του προβλεπόμενου πληθυσμού της.
Η ιδέα εγκαταλείφθηκε το 1938, όταν έγινε σαφές ότι όσοι Πολωνοί ενδιαφέρονταν να εγκατασταθούν στη Νότια Αμερική, προτιμούσαν την Αργεντινή ή την Παραγουάη. Επιπλέον, η κυβέρνηση της Βραζιλίας, ανήσυχη ότι η Πολωνία σχεδίαζε να χαράξει μέρος της χώρας, υιοθέτησε μια εχθρική στάση, η οποία ήταν ένα μεγάλο μειονέκτημα για τα πολωνικά σχέδια.
Το πολωνικό πλοίο, MS Morska Wola πήρε το όνομά του από τον οικισμό. Χρησιμοποιήθηκε σε ναυτιλιακές γραμμές από τη Γκντίνια στη Νότια Αμερική, πριν υπηρετήσει σε νηοπομπές στον Ατλαντικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Διαλύθηκε το 1959.
Δείτε επίσης
Σχέσεις Βραζιλίας-Πολωνίας
Παραπομπές
Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία
|
770478
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%87%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Άγιος Γεώργιος Νέας Αγχιάλου Μαγνησίας
|
Ο Άγιος Γεώργιος είναι οικισμός της δημοτικής κοινότητας και δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Νέας Αγχιάλου, του δήμου Βόλου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Μαγνησίας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Βόλου του νομού Μαγνησίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.
Γεωγραφία
Ο Άγιος Γεώργιος είναι παράλιος οικισμός της κεντρικής Μαγνησίας, στη βορειοδυτική ακτή του Παγασητικού, ανατολικά της Νέας Αγχιάλου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 5. Απέχει 13 χλμ. περίπου ΝΑ. του Βόλου.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1971 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Νέας Αγχιάλου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από την κοινότητα Νέας Αγχιάλου και προσαρτήθηκε στον δήμο Βόλου.
Αξιοθέατα
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Κυνηγών, στην ανατολική είσοδο του οικισμού.
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
Χάρτες «ROAD» (Πήλιο 1:60.000)
eetaa.gr
Χωριά του νομού Μαγνησίας
Δήμος Βόλου
Νέα Αγχίαλος
|
542047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BB-%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Χριστιανός της Έσσης-Φίλιπσταλ-Μπάρχφελντ
|
Ο Χριστιανός, γερμ. Christian (16 Ιουνίου 1889 - 19 Οκτωβρίου 1971) από τον Οίκο της Έσσης ήταν πρίγκιπας της Έσσης-Φίλιπσταλ-Μπάρχφελντ. Έγινε πλωτάρχης του γερμανικού Ναυτικού, παραιτήθηκε όμως κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βιογραφία
Ο Χριστιανός Λουδοβίκος Φρίντριχ Αδόλφος Αλέξιος Γουλιέλμος Φερδινάνδος γεννήθηκε στο κάστρο Λούιζενλουντ στο Γκύμπι του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν. Ήταν ο τέταρτος γιος του Γουλιέλμου, υποναυάρχου του πρωσικού Ναυτικού και της Αυγούστας του Όλντενμπουργκ, κόρης του Φρειδερίκου, δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ.
Η μητέρα του ήταν εξαδέλφη του Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας, του Φρειδερίκου Η΄ της Δανίας, της Αλεξάνδρας (συζύγου του Εδουάρδου Η΄ της Βρετανίας) και της Ντάγκμαρ (συζύγου του Αλεξάνδρου Γ΄ της Ρωσίας).
Ο πατέρας του είχε δύο γιους από τον πρώτο, μοργανατικό γάμο, που δεν είχαν δικαίωμα διαδοχής. Επίσης απέκτησε τον Κλόντβιχ από τον δεύτερο γάμο και τον Χριστιανό από τον τέταρτο γάμο του. Το 1905 ο αδελφός του Χριστιανού Κλόντβιχ έγινε τιτουλάριος λαντγράβος της Έσσης-Φίλιπσταλ-Μπάρχφελντ και έλαβε τις ιδιοκτησίες και τον πλούτο του κλάδου του.
Ο ίδιος δεν είχε τίτλο και περιουσία. Το 1905 εισήλθε στο Ναυτικό της Γερμανίας και το 1912 ως πλωτάρχης διοίκησε το AΜΠ Στέτιν. Συμμετείχε σε επίσημη επίσκεψη μοίρας πλοίων του ναυάρχου της Γερμανίας στις ΗΠΑ. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαμαρτυρήθηκε για τον ανορθόδοξο υποβρύχιο πόλεμο της χώρας του και αφού έγραψε επιστολή στον Γουλιέλμο Β΄, αυτοκράτορα της Γερμανίας, παραιτήθηκε.
Μια υποψήφια νύφη για αυτόν ήταν η Όλγα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ, πρώτη κόρη του Νικολάου Β΄, αυτοκράτορα της Ρωσίας. Τελικά νυμφεύτηκε την Ελίζαμπεθ Ριντ-Ρότζερς από τις ΗΠΑ και έζησαν στην Ελβετία και στις ΗΠΑ. Έπειτα απέκτησαν βίλα στις Κάννες. Μετέβη στο Λονδίνο για την κηδεία της Αλεξάνδρας του Όλντενμπουργκ, εξαδέλφης της μητέρας του, όπου τον δέχθηκε ο γιος της Γεώργιος Ε΄ της Βρετανίας.
Με την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία, ο ανιψιός του (ο γιος του Κλόντβιχ) προσχώρησε στους Ναζί, όχι όμως ο Χριστιανός. Το 1941 οι Ναζί στέρησαν τη γερμανική υπηκοότητα από αυτόν και την οικογένειά του, χωρίς να ανακοινωθεί ο λόγος. Απέκτησε την ελβετική υπηκοότητα.
Έκανε δεύτερο γάμο με την Ανν Περλ Φιλντ από την Αυστραλία και ταξίδεψε εκεί το 1962. Απεβίωσε το 1971 σε ηλικία 84 ετών στη Γενεύη.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1915 την Ελίζαμπεθ, κόρη του Ρίτσαρντ Ριντ-Ρότζερς από τις ΗΠΑ. Ο Ρίτσαρντ δεν ήταν πάμπλουτος, είχε όμως επιρροή. Ο γάμος έγινε στο Βερολίνο. Ήταν μοργανατικός και ο Ερνέστος Λουδοβίκος, μεγάλος δούκας της Έσσης-Ντάρμστατ & παρά τω Ρήνω της έδωσε τον τίτλο της βαρόνης του Μπάρχφελντ. Είχε τέκνα, στα οποία ο αδελφός του Χριστιανού, Κλόντβιχ επέτρεψε τον τίτλο του πρίγκιπα της Έσσης:
Ελισάβετ Αυγούστα 1915-2003
Ριχάρδος Χριστιανός 1917-1985
Βάλντεμαρ 1919-2002
Μαρία Λουίζα Όλγα 1921-1999
Το 1957 η Ελισάβετ απεβίωσε και ο Χριστιανός έκανε δεύτερο γάμο το επόμενο έτος με την Ανν Περλ Φιλντ από την Αυστραλία. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Διακρίσεις
Του απονεμήθηκε η διάκριση του Τάγματος του Χρυσού Λέοντος του Οίκου της Έσσης-Κάσσελ και ο μεγαλόσταυρος του Οίκου του Λίππε.
Αναφορές
Οίκος της Έσσης
|
748876
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%B9%CE%BC%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%BF
|
Σέιμ του Γκρόντνο
|
Το Σέιμ του Γκρόντνο (πολωνικά: Sejm grodzieński, λευκορωσικά: Гарадзенскі сойм, λιθουανικά: Gardino seimas) ήταν το τελευταίο Σέιμ (σύνοδος του κοινοβουλίου) της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Το Σέιμ του Γκρόντνο, που πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 1793 στο Γκρόντνο, στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας (τώρα Γκρόντνο, Λευκορωσία), είναι διαβόητο επειδή οι βουλευτές του, δωροδοκημένοι ή εξαναγκασμένοι από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, ψήφισαν την πράξη του δεύτερου διαμελισμού της Πολωνίας. Το Σέιμ ξεκίνησε στις 17 Ιουνίου και τελείωσε στις 23 Νοεμβρίου 1793. Επικύρωσε το διαμελισμό της χώρας σε μια μάταιη προσπάθεια να αποτρέψει την επακόλουθη πλήρη προσάρτηση της δύο χρόνια αργότερα, στον τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1795.
Ιστορικό
Το Σέιμ κλήθηκε στο Γκρόντνο από τη Ρωσική Αυτοκρατορία αφού ο Πόλεμος Πολωνίας-Ρωσίας του 1792 τελείωσε με τη νίκη της Ρωσίας και των συμμάχων της, της Συνομοσπονδίας της Ταργκοβίτσα, προκειμένου να επιβεβαιώσει τα ρωσικά αιτήματα. Το Γκρόντνο επιλέχθηκε για πρωτεύουσα της Κοινοπολιτείας, καθώς η Βαρσοβία θεωρήθηκε πολύ ανασφαλής για τους Ρώσους (και πράγματι θα αποδεικνυόταν έτσι κατά την Εξέγερση της Βαρσοβίας το επόμενο έτος). Πολλοί από τους βουλευτές ήταν υποστηρικτές της Ρωσίας (όπως ο Διευθύνων του Σέιμ, Στανίσουαφ Κόστκα Μπιελίνσκι), με τους Ρώσους εκπροσώπους να δωροδοκούν μερικούς βουλευτές και ρωσικούς στρατούς εξαναγκάζοντας στην εκλογή του αγαπημένου τους υποψηφίου σε τοπικά σέιμικ. Οι Ρώσοι χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν τον στρατό τους, καθώς και να στηριχθούν στη δωροδοκία, προκειμένου να παρακάμψουν την αντίθεση των Πολωνο-Λιθουανών βουλευτών, καθώς αρχικά, τα σέιμικ αρνήθηκαν να εκλέξουν αρκετούς βουλευτές για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις ενός εθνικού Σέιμ.
Το Σέιμ κλήθηκε τελικά στις 17 Ιουνίου. Πραγματοποιήθηκε στο Νέο Κάστρο του Γκρόντο παρουσία ρωσικής φρουράς που στάθμευε μέσα και γύρω από το Νέο Κάστρο και διοικούνταν από τον Ρώσο πρέσβη στην Πολωνία, Γιάκομπ φον Σίβερς, για να εξασφαλίσει την υπακοή όλων των βουλευτών. Οι αντιφρονούντες απειλούνταν με ξυλοδαρμό, συλλήψεις, δήμευση ή εξορία. Η πλειοψηφία των Γερουσιαστών επέλεξε να μην παραστεί στις διαδικασίες.
Διαδικασίες
Δεν επιτράπηκε σε πολλούς βουλευτές να μιλήσουν και το κύριο θέμα στην ημερήσια διάταξη ήταν το έργο της «Αιώνιας Συμμαχίας Πολωνίας και Ρωσίας», που στάλθηκε στο Σέιμ από τη Ρωσίδα Τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ και παρουσιάστηκε στο Σέιμ ως «αίτημα των Πολωνών» από τους Πολωνούς υποστηρικτές της Ρωσίας. Παρ΄ όλα αυτά, από τους 140 βουλευτές που ήταν παρόντες, περίπου 25 διαμαρτυρήθηκαν φωνητικά κατά της πρότασης, ιδιαίτερα ενάντια στις εδαφικές απαιτήσεις της Πρωσίας. Στις 2 Ιουλίου τα ρωσικά στρατεύματα περιέβαλλαν την πόλη και πολλά βουλευτές (Σίμον Σιντουόφσκι, Ντιονίζι Μικορέσκι, Αντόνι Κάρσκι και Σίμον Σκαζίνσκι) συνελήφθησαν. Με περαιτέρω απειλές και ενέργειες των Ρώσων, στις 14 Οκτωβρίου 1793 η συμμαχία πέρασε με «επευφημία». Στην πραγματικότητα, μετά από μια μακρά συζήτηση, γύρω στις 4 το πρωί, με τις ρωσικές δυνάμεις να είναι παρούσες και να εμποδίζουν οποιονδήποτε να φύγει από την αίθουσα, ο διευθύνων του Σέιμ ρώτησε τρεις φορές εάν υπάρχει συμφωνία για την έγκριση της πράξης. Όταν δεν μίλησε ούτε ένας βουλευτής, ο Γιούζεφ Άνκφιτς, ένας άλλος γνωστός υποστηρικτής των ξένων δυνάμεων, δήλωσε ότι ήταν μια ομόφωνη ψήφος υποστήριξης («Αυτός που σιωπά σημαίνει πως συμφωνεί»).
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ρωσική Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε τέτοια στρατηγική: η μοίρα του Σέιμ του Γκρόντνο έμοιαζε με εκείνη του Σιωπηλού Σέιμ του 1717 - όπου το μόνο άτομο που είχε το δικαίωμα να μιλήσει ήταν ο διευθύνων του Σέιμ ή το Σέιμ του Ρεπνίν του 1767-1768, όπου οι αντίπαλοι της ρωσικής παρέμβασης συνελήφθησαν και εξορίστηκαν στη Ρωσία.
Το Σέιμ εξέδωσε τις ακόλουθες πράξεις:
Αιώνια Συμμαχία της Πολωνίας και της Ρωσίας: η Πολωνία έγινε υποτελής σύμμαχος της Ρωσίας, ουσιαστικά ρωσικό προτεκτοράτο. Η Ρωσική Αυτοκρατορία έλαβε το δικαίωμα να έχει βάσεις στην Πολωνία και το δικαίωμα μετακίνησης δυνάμεων μέσω πολωνικού εδάφους κατά βούληση. Η Πολωνία δεν θα υπέγραψε συμμαχίες χωρίς τη ρωσική έγκριση και θα έστελνε διπλωματικές αποστολές σε ξένες χώρες μόνο μαζί με αυτές των Ρώσων
εδαφικές αλλαγές: παραχώρηση τμημάτων του πρώην εδάφους της Κοινοπολιτείας στη Ρωσική Αυτοκρατορία και την Πρωσία
Το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου καταργήθηκε, αν και διατηρήθηκαν ορισμένες από τις διατάξεις του που παρέχουν δικαιώματα στη μπουρζουαζία
αποκαταστάθηκαν ορισμένοι Καρδινικοί Νόμοι (wolna elekcja (ελεύθερες εκλογές), liberum veto), μαζί με το Μόνιμο Συμβούλιο, υπό την προεδρία του Ρώσου πρέσβη.
Ο πολωνικός στρατός μειώθηκε σε 15.000
Το υψηλότερο πολωνικό στρατιωτικό βραβείο, Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας, που είχε δημιουργηθεί πρόσφατα και απονεμήθηκε κατά τον προηγούμενο πόλεμο του 1792 εναντίον της Ρωσίας, καταργήθηκε
Η Ρωσική Αυτοκρατορία εγγυήθηκε αυτό το νέο σύνταγμα και δηλώθηκαν κυρώσεις για την παραβίαση του.
Λόγω των σημαντικών εδαφικών απωλειών, η Δίαιτα ρύθμισε τη διοικητική διαίρεση της Πολωνικής-λιθουανικής Κοινοπολιτείας και δημιούργησε 18 νέες βοεβοδάτα: brasławskie, brzeskie, chełmskie, ciechanowskie, grodzieńskie, krakowskie, lubelskie, mazowieckie, mereckie, nowogrodzkie, podlaskie, sandomierskie, trockie, warszawskie, wileńskie, włodzimierskie, wołyńskie και żmudzkie (δείτε χάρτη).
Το Σέιμ τελείωσε στις 23 Νοεμβρίου.
Επακόλουθα
Οι σύμμαχοι της Ταργκοβίτσα, οι οποίοι δεν περίμεναν άλλο διαμελισμό, και ο βασιλιάς, Στανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι, που εντάχθηκε μαζί τους στο τέλος, έχασαν και οι δύο πολύ κύρος και υποστήριξη. Οι μεταρρυθμιστές, από την άλλη πλευρά, προσέλκυσαν αυξανόμενη υποστήριξη. Τον Μάρτιο του 1794 είχε ξεκινήσει η Εξέγερση του Κοστσιούσκο. Η ήττα της Νοεμβριανής Εξέγερσης του ίδιου έτους είχε ως αποτέλεσμα τον τελευταίο τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας, τερματίζοντας την ύπαρξη της Κοινοπολιτείας.
Δείτε επίσης
Σιωπηλό Σέιμ (1717)
Σέιμ του Ρεπνίν (1767-1768)
Σέιμ του Διαμελισμού (1773-1775)
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Τζόουνς, Ρόμπερτ E., Provincial Development in Russia. Catherine II and Jacob Sievers, Rutgers University Press 1984
Ρόμπερτ Χόουαρντ Λορντ, The Second Partition of Poland: A Study in Diplomatic History, Harvard University Press, 1915
(πολωνικά) Χένρικ Κοτσούι, Targowica i sejm grodzieński 1793 w relacjach posła pruskiego Ludwiga Buchholtza, Wydawnictwo UJ, 2004,
(πολωνικά) Volumina Legum, TX Konstytucje Sejmu Grodzieńskiego z 1793 r. Wydał Z. Kaczmarczyk przy współudziale. Γ. Ματουσέφσκι, M. Στσανιέτσκι και Γ. Βασίτσκι, Πόζναν 1952.
(πολωνικά) ΓΕ Σίβερς, Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski, Βαρσοβία 1992;
(πολωνικά) Β. Σμολένσκι, Ze studiów nad historią Sejmu Grodzieńskiego z 1793 r., "Przegląd Historyczny" t. VIII, Βαρσοβία 1919;
(πολωνικά) Γ. Βασίτσκι, Diariusze Sejmu Grodzieńskiego 1793 roku, "Czasopismo prawno- historyczne" III, Πόζναν 1951, s. 356–364;
(πολωνικά) Γ. Βασίτσκι, Konfederacja Targowicka i ostatni Sejm Rzeczypospolitej z 1793 r. Studium historyczno-prawne, Πόζναν 1952;
(πολωνικά) Λ. Βέγκνερ, Sejm Grodzieński ostatni, Πόζναν 1866.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Sejmy rozbiorowe Εγκυκλοπαίδεια WIEM (πολωνικά)
Sejmy rozbiorowe Εγκυκλοπαίδεια Interia (πολωνικά)
Sejmy rozbiorowe Εγκυκλοπαίδεια PWN (πολωνικά)
Sejm grodzieński 1793 (πολωνικά)
Aneks – Z dziejów parlamentaryzmu polskiego. Zakaz zbytkownych strojów – szczególna uchwała ostatniego Sejmu Rzeczypospolitej (πολωνικά)
Sejm grodzieński, 1793 L .M. Engelhardt, Pamiętniki. (πολωνικά)
Σέιμ της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας
Διαμελισμοί της Πολωνίας
Ιστορία του Γκρόντνο
|
415720
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Queen%27s%20English%20Society
|
Queen's English Society
|
Η Queen's English Society (Αγγλική Κοινωνία της Βασίλισσας) είναι μια εθελοντική οργάνωση που έχει ως στόχο να κρατήσει την αγγλική γλώσσα ασφαλή από την αντιληπτή μείωση των προτύπων. Ο Πρόεδρος της οργάνωσης είναι ο Μπέρναρντ Λαμπ, ένας πρώην καθηγητής γενετικής στο Imperial College.
Τον Ιούνιο του 2012, η οργάνωση ανακοίνωσε το κλείσιμό της λόγω της μείωσης της συμμετοχής, αλλά εξακολούθησε να υφίσταται, καθώς εθελοντές επανασύστησαν την επιτροπή τον Σεπτέμβριο του 2012.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η σελίδα της Charity Commission για την Queen's English Society
Αγγλική γλώσσα
|
146673
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%201966
|
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1966
|
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1966 ήταν η όγδοη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και διεξήχθη στην Αγγλία. Με τη συμπλήρωση τότε ενός αιώνα από τη δημιουργία της σύγχρονης έκδοσης του ποδοσφαίρου, η FIFA έκρινε ότι η διοργάνωση έπρεπε δικαιωματικά να γίνει στη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο.
Πρόεδρος της FIFA ήταν τότε ο σερ Στάνλεϊ Ράους, που έλαβε τα μέτρα του ώστε να ευνοηθεί η εθνική ομάδα της πατρίδας του. Η Αγγλία βρέθηκε σε έναν εύκολο όμιλο και μάλιστα ορίστηκε να δώσει όλους τους αγώνες της στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Ποτέ άλλοτε διοργανώτρια χώρα δεν έτυχε ανάλογης εύνοιας. Επιπλέον, πολλά παράπονα εκφράστηκαν και από παίκτες, κυρίως Νοτιοαμερικανούς για το σκληρό παιχνίδι των Ευρωπαίων (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πελέ) που έμεινε ατιμώρητο ή επιεικώς τιμωρημένο από τους διαιτητές που στην πλειοψηφία τους ήταν Ευρωπαίοι. Δημιουργήθηκαν έτσι υποψίες και για ευρωπαϊκή πλεκτάνη για να ξαναγυρίσει το τρόπαιο στη γηραιά ήπειρο (επειδή είχαν προηγηθεί δύο συνεχόμενες κατακτήσεις του τροπαίου από τη Βραζιλία), ενώ τα παράπονα πολλών άλλων ομάδων (κυρίως των Νοτιοαμερικανών), δημοσιογράφων ακόμα και των φωτογράφων ήταν διαρκή. Με αφορμή τα παρασκήνια της διοργάνωσης ο κορυφαίος Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο δημοσίευσε πολύ αργότερα άρθρο του που καταλήγει στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι στο ποδόσφαιρο η εξαπάτηση αποδίδει. Ο μετέπειτα πρόεδρος της FIFA Ζοάο Χαβελάνζε επιπεβαίωσε το γεγονός δεκαετίες αργότερα. Για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της διοργάνωσης, δεν προκρίθηκε ομάδα της Νότιας Αμερικής στην τετράδα των ημιτελικών.
Για την ιστορία, ήταν το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου με αποκλειστικά ασπρόμαυρη τηλεοπτική μετάδοση, ενώ ήταν το πρώτο στο οποίο έγινε έλεγχος ντόπινγκ.
Ιστορική σημασία
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1966 πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα συναρπαστικότερα και πλέον αμφιλεγόμενα για τα αμφισβητούμενα γκολ στον τελικό, για τον «Μαύρο Πάνθηρα» της Πορτογαλίας Εουσέμπιο, για δύο τραυματισμούς του ίδιου παίκτη και για τους «τρελούς» Βορειοκορεάτες. Παραλίγο επίσης η διοργάνωση να περάσει στην ιστορία του ποδοσφαίρου και για έναν ακόμα λόγο, όταν δύο μήνες πριν από την έναρξη των αγώνων, το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ κλάπηκε. Το ανακάλυψε λίγες μέρες αργότερα, σε έναν λονδρέζικο κήπο, ο «Πικλς», το σκυλάκι ενός καντηλανάφτη.
Η διοργάνωση βρήκε στο τέλος θριαμβεύτρια τη γηπεδούχο Αγγλία, η οποία έσβησε έτσι τη μεγάλη ντροπή της διοργάνωσης του 1950. Τότε, στη Βραζιλία, οι ερασιτέχνες Αμερικανοί είχαν νικήσει 1-0 τους υπερόπτες Άγγλους και είχαν βυθίσει στη θλίψη την ποδοσφαιρική Αγγλία. Οι υπερήφανοι κάτοικοι του μεγάλου νησιού έψαχναν ευκαιρία να αποκατασταθούν στα μάτια του κόσμου. Και τη βρήκαν στα γήπεδα της "Γηραιάς Αλβιόνος". Με τέσσερις νίκες -δύσκολες οι περισσότερες- έφτασαν στον τελικό, αφού στον ημιτελικό απέκλεισαν με 2-1 την Πορτογαλία, με δύο γκολ του Μπόμπι Τσάρλτον.
Στις 30 Ιουλίου 1966, στο Γουέμπλεϊ, οι Γκόρντον Μπανκς, Τζορτζ Κοέν, Ρέι Γουίλσον, Νόμπι Στάιλς, Τζακ Τσάρλτον, Μπόμπι Μουρ, Τζεφ Χερστ, Μπόμπι Τσάρλτον, Ρότζερ Χαντ, Μάρτιν Πίτερς, παρατάχθηκαν απέναντι στους Δυτικογερμανούς, Χανς Τιλκόφσκι, Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ, Χορστ-Ντίτερ Χέτγκες, Φραντς Μπεκενμπάουερ, Βίλι Σουλτς, Βόλφγκανγκ Βέμπερ, Χέλμουτ Χάλερ, Ούβε Ζέελερ, Ζίγκφριντ Χελντ, Βόλφγκανγκ Όβερατ, Λόταρ Έμεριχ (που στον ημιτελικό είχαν νικήσει με 2-1 τη Σοβιετική Ένωση), έχοντας ανάμεσά τους τους "άρχοντες" του μεγάλου τελικού. Δύο από τους τελευταίους, ο Ελβετός διαιτητής Γκότφριντ Ντινστ και ο Σοβιετικός επόπτης Μπαχράμοφ έπειτα από σχεδόν 2,5 ώρες έγιναν οι πρωταγωνιστές του τελικού. Ήταν το 101' (δηλαδή το 11' της παράτασης, 2-2 ο κανονικός αγώνας, με τέρματα των Χάλερ στο 12', Χερστ στο 18', Πίτερς στο 78' και Βέμπερ στο 90'), όταν ο Τζεφ Χερστ σούταρε από μακριά. Η μπάλα προσέκρουσε στο οριζόντιο δοκάρι, αναπήδησε κατακόρυφα προς τα κάτω, έπεσε πάνω στη γραμμή του τέρματος των Δυτικογερμανών και απομακρύνθηκε. Ο διαιτητής αμφιταλαντεύτηκε. Ο επόπτης δεν έδειξε σέντρα. Ο Ντινστ τον συμβουλεύτηκε, κατόπιν πίεσης των Άγγλων και τελικώς ο επόπτης υπέδειξε γκολ και 3-2. Ακόμη και σήμερα δεν έχει δοθεί κατηγορηματική απάντηση. Πάντως, δεκαετίες αργότερα, φοιτητές του Κέιμπριτζ με ηλεκτρονικό υπολογιστή συμπέραναν ότι η μπάλα δεν είχε περάσει ολόκληρη τη γραμμή. Ακριβώς στη λήξη της παράτασης (120') ο Χερστ σημείωσε και άλλο γκολ και 4-2, και η Αγγλία του Αλφ Ράμσι γιόρτασε τη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της. Ο αρχηγός Μπόμπι Μουρ πήρε το τρόπαιο από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και το 1950 ξεχάστηκε, έστω και πρόσκαιρα.
Το 1966 δεν ξεχάστηκε, όμως, για την Ιταλία των Σάντρο Ματσόλα, Τζάνι Ριβέρα, Τζατσίντο Φακέτι, Ενρίκο Αλμπερτόζι, Ταρτσίζιο Μπούργκνιτς κ.α. Στο Μίντλεσμπρο, έγινε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού. Η 19η Ιουλίου του 1966 σήμανε για την ποδοσφαιρική Ιταλία ό,τι η 29η Ιουνίου του 1950 για την Αγγλία. Η Βόρεια Κορέα με τέρμα του Πακ Ντου Ικ, νίκησε 1-0 την Ιταλία, αποκλείοντάς την από τον πρώτο γύρο και στέλνοντας πρόωρα τους Ιταλούς στην πατρίδα τους. Αποδοκιμασίες, ειρωνείες και σάπια λαχανικά περίμεναν τους «ατζούρι» στην πατρίδα τους. Οι Βορειοκορεάτες, που ήταν και η παρθενική τους εμφάνιση σε Παγκόσμιο Κύπελλο, φάνηκαν ορεξάτοι και για νέα έκπληξη στον προημιτελικό. Στις 23 Ιουλίου, προηγήθηκαν στο 24' με 3-0 της Πορτογαλίας των Εουσέμπιο, Κολούνα, Σιμόες, Τόρες και Αουγκούστο. Αλλά στη συνέχεια, τέσσερα γκολ του Εουσέμπιο και ένα του Αουγκούστο οδήγησαν την ομάδα τους στα ημιτελικά (5-3). Η Πορτογαλία στις 28 Ιουλίου νίκησε 2-1 τη Σοβιετική Ένωση στον μικρό τελικό και αναδείχθηκε τρίτη.
Ο άτυχος της διοργάνωσης (όπως και στην προηγούμενη) ήταν ξανά ο Πελέ. Τραυματίστηκε στην πρεμιέρα από τον Βούλγαρο Ζέτσεφ, ενώ είχε σημειώσει ένα γκολ (το μοναδικό που έβαλε στη διοργάνωση αυτή) και μία εβδομάδα αργότερα τραυματίστηκε πάλι από τον Πορτογάλο Μοράις, ο μάλιστα οποίος δεν αποβλήθηκε παρά το αντιαθλητικό μαρκάρισμα σε ένα από τα σημαντικότερα λάθη στην ιστορία της διοργάνωσης. Η προηγούμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο μετά από δύο ήττες, η πρώτη από την Ουγγαρία, που διέκοψε την ακολουθία των 13 συνεχόμενων αήττητων αγώνων σε Παγκόσμια Κύπελλα (επίδοση ρεκόρ που παραμένει) και η δεύτερη με 3-1 από την Πορτογαλία, που είχε τον Εουσέμπιο, που με δύο προσωπικά γκολ οδήγησε την Πορτογαλία στον θρίαμβο αυτό και τελικά στην τρίτη θέση της διοργάνωσης.
Σημειώθηκε και ένα ακατάρριπτο μέχρι σήμερα ρεκόρ. Ο Μεξικανός τερματοφύλακας Αντόνιο Καρμπαχάλ μετείχε για πέμπτη φορά σε τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου, από το 1950 έως το 1966. Πρώτος σκόρερ αναδείχθηκε ο Εουσέμπιο, με 9 γκολ, έναντι 6 του Δυτικογερμανού Χέλμουτ Χάλερ. Συνολικά σημειώθηκαν 89 τέρματα σε 32 παιχνίδια, δίνοντας έτσι μέσο όρο 2,78 γκολ ανά αγώνα. Αποβλήθηκαν 5 παίκτες, κτυπήθηκαν 6 πέναλτι και κόπηκαν συνολικά 1.563.135 εισιτήρια (μέσος όρος 48.848 εισιτήρια ανά αγώνα).
Επιλογή Διοργανωτή
Για την διοργάνωση του 1966 δήλωσαν ενδιαφέρον 3 χώρες. Οι 3 χώρες ήταν η Αγγλία, η Δυτική Γερμανία και η Ισπανία. Πριν την διαδικασία της ψηφοφορίας, η Ισπανία απέσυρε την υποψηφιότητα της. Στην τελική ψηφοφορία που έγινε στην Ρώμη, η Αγγλία κατάφερε να συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους και να κερδίσει την διοργάνωση
Προκριματικά
Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 συμμετείχαν 74 εθνικές ομάδες και διαγωνίστηκαν για τις 16 θέσεις που δόθηκαν για την τελική φάση των Μουντιάλ. Οι 2 από τις 16 θέσεις καλύφθηκαν από την προηγούμενή νικήτρια Βραζιλία και την Αγγλία ως διοργανώτρια χώρα. Στα προκριματικά αρνήθηκαν να συμμετάσχουν οι χώρες της Αφρικής που μποϊκόταραν την διοργάνωση λόγω της απόφασης της ΦΙΦΑ να συμμετάσχουν σε κοινά προκριματικά με την Ασία και την Ωκεανία όπου θα δικαιούνταν μόλις μία θέση και οι 3 ήπειροι μαζί. Για πρώτη φορά στην τελική φάση συμμετείχαν η Βόρεια Κορέα και η Πορτογαλία
Οι ομάδες
Οι 16 ομάδες που εξασφάλισαν την συμμετοχή τους στην τελική φάση του Μουντιάλ του 1966 ήταν οι εξής:
Στάδια
Για την τελική φάση χρησιμοποιήθηκαν τα εξής 8 στάδια
Διαιτητές
Φάση Ομίλων
Όλες οι ώρες που αναγράφονται είναι οι τοπικές ώρες Αγγλίας UTC +1
1ος Όμιλος
2ος Όμιλος
Η Δυτική Γερμανία κατοχυρώθηκε ως πρώτη λόγω καλύτερου μέσου όρου τερμάτων.
3ος Όμιλος
4ος Όμιλος
Πορεία προς τον τελικό
Πίνακας Αποτελεσμάτων
Προημιτελικοί
Ημιτελικοί
Μικρός τελικός
Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966
Στον τελικό μπροστά σε 100.000 θεατές, στο Γουέμπλεϊ, ο Χέλμουτ Χάλερ στο 12' άνοιξε το σκορ για τους Δυτικογερμανούς, αλλά 6 λεπτά αργότερα ο Τζεφ Χερστ ισοφάρισε για την Αγγλία και στο 78' ο Πίτερς έκανε το 2-1 για τους διοργανωτές. Και ακριβώς στο 90' ενώ απέμεναν δευτερόλεπτα για το σφύριγμα της λήξης, εκτέλεση φάουλ του Έμεριχ, κεφαλιά του Χελντ, προβολή του Βέμπερ και 2-2 για τη Δυτική Γερμανία, και το Γουέμπλεϊ σίγησε. Για πρώτη φορά ύστερα από 32 χρόνια, ο τελικός θα κρινόταν στην παράταση.
Η φάση του 101' έμεινε στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία. Από σουτ του Χερστ, η μπάλα προσέκρουσε στο οριζόντιο δοκάρι, αναπήδησε κατακόρυφα προς τα κάτω, έπεσε πάνω στη γραμμή του τέρματος των Δυτικογερμανών και απομακρύνθηκε. Ο Ελβετός διαιτητής Ντινστ δίστασε. Έτρεξε στον Σοβιετικό επόπτη Μπαχράμοφ που ανέλαβε την ευθύνη. Κατά τη γνώμη του, η μπάλα είχε περάσει ολόκληρη τη γραμμή. Η Αγγλία προηγήθηκε με 3-2. Μετά από αυτό, οι Δυτικογερμανοί κατέρρευσαν ψυχολογικά και ο Χερστ στο 120' έκανε το 4-2, για να γίνει ο πρώτος και μοναδικός ποδοσφαιριστής που πέτυχε τρία γκολ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πανευτυχείς οι Άγγλοι διεθνείς παρέλαβαν από τα χέρια της βασίλισσας Ελισάβετ το βαρύτιμο έπαθλο. Όταν μελετήθηκε το βίντεο του τελικού για να πιστοποιηθεί κατά πόσο ήταν έγκυρο το τρίτο γκολ της Αγγλίας, διαπιστώθηκε ότι συζητήσιμη ήταν η εγκυρότητα και των τριών γκολ του Χερστ. Το πρώτο γκολ το πέτυχε με κεφαλιά ύστερα από φάουλ που εκτελέστηκε τη στιγμή που ο διαιτητής ακόμα τοποθετούσε στο τείχος τους Δυτικογερμανούς παίκτες. Στο δεύτερο γκολ του, η μπάλα δεν είχε ολόκληρη περάσει τη γραμμή της εστίας, ενώ το τρίτο του (και 4ο της Αγγλίας) σημειώθηκε σε μία στιγμή που έπρεπε να είχε διακοπεί ο αγώνας, αφού τρεις φίλαθλοι είχαν εισβάλει στο γήπεδο.
Σκόρερ
9 τέρματα
Εουσέμπιο
6 τέρματα
Χέλμουτ Χάλερ
4 τέρματα
Τζεφ Χερστ
Φραντς Μπεκενμπάουερ
Φέρεντς Μπένε
Βαλέρι Πορκουγιάν
Καλύτερη ενδεκάδα
Η καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης σύμφωνα με τη FIFA ήταν η εξής:
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Die FIFA zur WM 1966
Παγκόσμιο Κύπελλο 1966: Ένας τελικός, τρία αμφισβητούμενα γκολ
Μουντιάλ 1966 - Αγγλία
Το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Η γέννηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Ζιλ Ριμέ - Ο εμπνευστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις στην Αγγλία
|
307819
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Πέτρος Ρούσος
|
Ο Πέτρος Ρούσος (πραγματικό όνομα Πέτρος Πολυχρονίδης, 1908 — 30 Ιουλίου 1992) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και διευθυντής του «Ριζοσπάστη». Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ).
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Πέτρος Ρούσος γεννήθηκε το 1908 (ως Πέτρος Πολυχρονίδης) στο παραθαλάσσιο χωριό Γάνος της οθωμανικής Ανατολικής Θράκης, που σήμερα ανήκει στην Τουρκία. Όταν το χωριό του επλήγη από ισχυρό σεισμό, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Οδησσό της Ρωσίας. Φοίτησε στην Ελληνική Εμπορική Σχολή της Οδησσού, και ήρθε σε επαφή με τις ιδέες της Οκτωβριανής Επανάστασης, ασπαζόμενος την κομμουνιστική ιδεολογία.
Το 1923 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, στον Πειραιά, και προσχώρησε στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ). Το 1930 ανέλαβε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΚΝΕ. Το κομματικό του ψευδώνυμο ήταν «Υδραίος».
Ένταξη στο ΚΚΕ και άνοδος στα ανώτατα κλιμάκια
Μετά την ΟΚΝΕ, έγινε μέλος και του ΚΚΕ. Αρχικά ήταν χαμηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος, όμως με την άνοδο στην ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη, το 1931, ανέβηκε ταχύτατα στην κομματική ιεραρχία. Χρημάτισε δημοσιογράφος, πολιτικός συντάκτης, αρχισυντάκτης και τελικά διευθυντής του «Ριζοσπάστη». Φοίτησε στις κομματικές σχολές KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργατών Ανατολής) στη Μόσχα και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ).
Η άπταιστη γνώση της ρωσικής γλώσσας και η προσήλωσή του στις ιδέες του Μαρξισμού-Λενινισμού και της Κομμουνιστικής Διεθνούς αποτέλεσαν τα προσόντα για το Ρούσο ώστε να χειρίζεται προνομιακά τις επαφές του ΚΚΕ με τη σοβιετική πρεσβεία στην Αθήνα. Καθώς αρχικά ήταν σχετικά άγνωστο κομματικό στέλεχος χαμηλού προφίλ, δε βρισκόταν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, και αυτό του εξασφάλιζε μια σχετική ελευθερία κινήσεων. Αποτελούσε το σύνδεσμο μεταξύ του ΚΚΕ και του ΚΚΣΕ και αρκετές φορές συμμετείχε σε αντιπροσωπείες του ΚΚΕ που ελάμβαναν μέρος στις εργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη Μόσχα.
Εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ το 1935, στο 6ο Συνέδριο, με στήριξη και υπόδειξη του Ζαχαριάδη, θέση που διατήρησε μέχρι το 1973, γινόμενος έτσι ένα από τα μακροβιότερα μέλη της ΚΕ στην ιστορία του κόμματος.
Μαζί με το Γιάννη Ιωαννίδη αποτέλεσαν την έμπιστη κλειστή ομάδα του Νίκου Ζαχαριάδη στην ηγεσία του κόμματος προπολεμικά. Ήταν νυμφευμένος με τη Χρύσα Χατζηβασιλείου, επίσης σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και αργότερα του Πολιτικού Γραφείου.
Δικτατορία Μεταξά - Κατοχή - Αντίσταση
Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά το 1936, ο Ρούσος πέρασε στην παρανομία και κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη για δύο χρόνια. Τελικά συνελήφθη το 1938 στη Θεσσαλονίκη μαζί με τη σύζυγό του Χρύσα Χατζηβασιλείου και τη Δόμνα Παπάζογλου (σύζυγο του Γιάννη Ιωαννίδη) και εκτοπίστηκε στην Κίμωλο. Εκεί υπήρξε ηγετικό στέλεχος της καθοδήγησης των πολιτικών κρατουμένων. Στις 20 Απριλίου του 1941 απέδρασε μαζί με όλους τους κρατούμενους (36) της Κιμώλου και κατέφυγε στην Αθήνα. Ήταν ένας από αυτούς που πέρασαν από τους κόλπους της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ, η οποία αποτελούσε κατασκεύασμα του Μανιαδάκη, αλλά το αντιλήφθηκε έγκαιρα και κατήγγειλε το ρόλο της.
Ο Πέτρος Ρούσος υπήρξε ένα από τα πρώτα στελέχη που τον Ιούλιο του 1941 ανέλαβαν την ανασύνταξη του ΚΚΕ συγκροτώντας τη Νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, η οποία αρχικά είχε τρία μέλη, τον ίδιο, τη Χρύσα Χατζηβασιλείου και τον Παντελή Καραγκίτση. Λίγο αργότερα, η Νέα Κεντρική Επιτροπή στελεχώθηκε και με άλλα μέλη του ΚΚΕ που απέδρασαν από τους τόπους κράτησής τους. Επίσης βοήθησε στη συγκρότηση του ΕΑΜ και στην οργάνωση της Εθνικής Αντίστασης. Ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος σε όλη τη διάρκεια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου.
Έλαβε μέρος, ως μέλος της αντιπροσωπείας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στις διαπραγματεύσεις των πολιτικών δυνάμεων στο Κάιρο τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1943, των ανταρτικών δυνάμεων στη Συμφωνία της Πλάκας - Μυρόφυλλου, καθώς και στη σύσκεψη και τη Συμφωνία του Λιβάνου, το Μάιο του 1944, εκπροσωπώντας το ΚΚΕ. Για την υπογραφή του στην συμφωνία του Λιβάνου δέχθηκε αυστηρή κριτική από πολλά στελέχη του κόμματος (κατηγορήθηκε ότι τον ξεγέλασε και τον παγίδευσε ο Γεώργιος Παπανδρέου), φτάνοντας ακόμη και στους χαρακτηρισμούς της προδοσίας.
Ο ρόλος του Πέτρου Ρούσου στα Δεκεμβριανά
Αμέσως μετά την Απελευθέρωση, ο Πέτρος Ρούσος ήταν υπεύθυνος για τις επαφές του ΚΚΕ με τους κομμουνιστές ηγέτες της Ανατολικής Ευρώπης. Τον Οκτώβριο του 1944, το ΚΚΕ μέσω του Ρούσου ζήτησε βοήθεια σε όπλα από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας. Στις 21 Οκτωβρίου 1944 ο Ρούσος ενημερώνεται σε απαντητική επιστολή από το Βούλγαρο κομμουνιστή ηγέτη Δημητρώφ να μην περιμένουν βοήθεια με την αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν όπλα, αλλά και λόγω διεθνών περιπλοκών.
Λίγο πριν από το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών, ο Πέτρος Ρούσος παίρνει εντολή από την ηγεσία του ΚΚΕ να πάει στη Βουλγαρία και εν συνεχεία στη Γιουγκοσλαβία για να διερευνήσει τις διαθέσεις του Γιουγκοσλάβου κομμουνιστή ηγέτη Τίτο, σε περίπτωση ένοπλης σύγκρουσης του ΕΑΜ με την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Στο ταξίδι του προς τα βόρεια πέρασε από τη Λαμία όπου βρισκόταν τότε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, και συναντήθηκε με το Στέφανο Σαράφη. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ρούσου, ο Σαράφης ζήτησε την άδεια να χτυπήσει και να διαλύσει τις διάσπαρτες βρετανικές δυνάμεις εκτός Αθηνών. Ο Ρούσος του απάντησε ότι δεν είχε τέτοιες εντολές από την ηγεσία και η ενδεχόμενη σύγκρουση δε συμπεριλάμβανε τους Βρετανούς, αλλά μόνον τις κυβερνητικές και «αντιδραστικές» δυνάμεις που υποστήριζαν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.
Στις 7 Δεκεμβρίου κι ενώ οι μάχες στην Αθήνα είχαν ήδη αρχίσει, ο Ρούσος έφθασε στη Σόφια όπου έγινε θερμά δεκτός. Την ίδια μέρα απέστειλε τηλεγράφημα στο Δημητρώφ ο οποίος βρισκόταν στη Μόσχα για διαβουλεύσεις με το Στάλιν, ζητώντας ηθική υποστήριξη, όπλα και τρόφιμα. Στις 9 Δεκεμβρίου ο Δημητρώφ απάντησε μεταφέροντας μήνυμα του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών Μολότωφ που έλεγε ότι δε μπορούν να βασίζονται σε δραστήρια ανάμειξη και βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση. Ο Ρούσος διαβίβασε το μήνυμα αυτό στην Αθήνα, στο Γιώργη Σιάντο. Τα Δεκεμβριανά έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του Ρούσου στη Σόφια και στο Βελιγράδι και αυτός γύρισε στην Αθήνα μετά τη λήξη της στρατιωτικής σύγκρουσης.
Ο Πέτρος Ρούσος στον εμφύλιο και η μετέπειτα πορεία του
Στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου ο Ρούσος υπήρξε βασικός συνεργάτης του Ζαχαριάδη και συμμετείχε στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (1947-49) ως υπουργός Εξωτερικών. Καταδικάστηκε δύο φορές ερήμην σε θάνατο από τα επίσημα ελληνικά δικαστήρια και, μετά την ήττα του ΔΣΕ το 1949, έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μέχρι και το 1974.
Ο Ρούσος μαζί με το Γιάννη Ιωαννίδη ήταν επικεφαλής του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ στο Βελιγράδι την περίοδο 1945-1948. Μετέβαινε τακτικά στο στρατόπεδο Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία για την κομματική καθοδήγηση της εκεί ελληνικής κοινότητας.
Όταν η Χρύσα Χατζηβασιλείου άσκησε κάποια κριτική στο Νίκο Ζαχαριάδη για την πολιτική γραμμή του κόμματος, στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε στο Γράμμο στα τέλη Ιανουαρίου του 1949, ο Πέτρος Ρούσος διαχώρισε τη θέση του από αυτήν της γυναίκας του, και στήριξε το Ζαχαριάδη.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ ο Ρούσος ήταν ένας από αυτούς που στήριξαν το Ζαχαριάδη στην κριτική που του άσκησαν μέλη του κόμματος για τη στρατιωτική αποτυχία στον εμφύλιο.
Στην υπερορία που βρέθηκε μετά την ήττα στον εμφύλιο, διετέλεσε μέλος και πρόεδρος της κομματικής επιτροπής διαφώτισης που είχε τον έλεγχο για το εκδοτικό έργο του ΚΚΕ, μέσω των "Πολιτικών και Λογοτεχνικών Εκδόσεων" (ΠΛΕ) με έδρα το Βουκουρέστι.
Στη μετά το Ζαχαριάδη εποχή συνέχισε να βρίσκεται στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος, χωρίς όμως να διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο. Στη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 τάχθηκε με την ορθόδοξη πτέρυγα του Κώστα Κολιγιάννη.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974 και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στην Αθήνα. Πέθανε στις 30 Ιουλίου 1992, σε ηλικία 84 ετών.
Στοιχεία προσωπικότητας
Ο Ρούσος κατείχε άπταιστα τη ρωσική και την τουρκική γλώσσα, ενώ μιλούσε επίσης αγγλικά και γαλλικά. Ήταν μέλος του ΚΚΣΕ με σπουδές στο KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής), απολάμβανε της εμπιστοσύνης της ΚΔ καθώς και της σοβιετικής πρεσβείας στην Αθήνα, και σε όλη του την πορεία διακρίθηκε για τον έντονο «κομματικό πατριωτισμό» του.
Στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις ήξερε να τηρεί τη «γραμμή» που του είχαν δώσει, αλλά δυσκολευόταν και δίσταζε να λάβει πρωτοβουλίες, ενώ κατά την περίοδο του εμφυλίου υπήρξε απόλυτα πιστός στο Ζαχαριάδη.
Συγγραφικό έργο
Ο Πέτρος Ρούσος άφησε αξιόλογο συγγραφικό έργο. Μερικές από τις εργασίες του είναι:
Μαρξισμός – Λενινισμός, η κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, 1933.
Δημήτρης Γληνός (η πορεία του διανοητή-αγωνιστή της Νεοελληνικής Αναγέννησης) 1943.
Ζητήματα της Ιστορίας μας (διαμόρφωση του ελληνικού έθνους), 1955.
Βοήθημα νέας ιστορίας της Ελλάδας (Τουρκοκρατία-Βενετοκρατία), 1958.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση και η Ελλάδα, 1967.
Της νιότης (αφηγήματα για τη νεολαία), 1972.
Η Μεγάλη Πενταετία, 1976.
Πηγές
1. Η Μεγάλη Πενταετία, Πέτρος Ρούσος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976
2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
3. Ακτίνα Θ', Βασίλης Νεφελούδης, εκδόσεις Εστίας, Αθήνα 2007
4. Ο Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, Ιορντάν Μπάεφ, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα, 1997
5. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979
6. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,τόμος ΙΣΤ, Εκδοτική ΑΘηνών, Αθήνα 2000
7. Επανάστασις και Ήττα, (Ιστορία του ΚΚΕ 1918-1949), Δημ. Γ. Κούσουλας, Εκδόσεις Ιω. Καμπανά, Αθήναι 1971
Παραπομπές
Έλληνες κομμουνιστές
Έλληνες δημοσιογράφοι
Έλληνες συγγραφείς
Μέλη του ΕΑΜ
|
546798
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AE%20%CE%91%CE%BA%CF%84%CE%AE%20%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κυανή Ακτή Συρίας
|
Η Κυανή Ακτή Συρίας ή Cote d' Azur (στα αραβικά al-Shāṭiʼ al-Azraq) είναι ένα παραθαλάσσιο θέρετρο που βρίσκεται 8 χιλιόμετρα βόρεια της Λαττάκειας, στη Συρία. Βρίσκεται κατά μήκος της Μεσογειακής ακτής, σε χώρο αρχαιολογικής σημασίας που ονομάζεται Ρας Ιμπν Χάνι. Τα δύο ξενοδοχεία πέντε αστέρων της Λαττάκειας βρίσκονται σε αυτό το θέρετρο, μαζί με το "Χωριό", το οποίο αποτελείται από ιδιωτικά διαμερίσματα διακοπών και κάμπινγκ. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ολόκληρη η περιοχή είναι γεμάτη με οικογένειες Συρίων που κάνουν διακοπές.
Παραπομπές
Αξιοθέατα στη Συρία
|
714637
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Στρατής Παπαστρατής
|
Ο Στρατής Παπαστρατής (1914-1996) του Θρασύβουλου και της Ισμήνης, ήταν Έλληνας δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Καταγόταν από το Αυλωνάρι Ευβοίας και ήταν γιος του Θρασύβουλου Παπαστρατή.Αποφοίτησε από την νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία, ενώ ήταν εκδότης της εφημερίδας "Η Χαλκίς".
Υπηρέτησε επίσης ως δημοτικός σύμβουλος Χαλκίδας.
Στην περίοδο της στρατιωτικής χούντας υπέστη διώξεις και υπερασπίστηκε πλήθος πολιτών και συνδικαλιστών, οι οποίοι διώκονταν για τα φρονήματά τους.
Εξελέγη βουλευτής Εύβοιας με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις στις βουλευτικές εκλογές του 1974 με 9.375 ψήφους.Με την ίδια παράταξη, μετονομασθείσα σε ΕΔΗΚ, ήταν ξανά υποψήφιος στις εκλογές του 1977.
Ο Στρατής Παπαστρατής απεβίωσε στην Έξω Παναγίτσα της Χαλκίδας σε ηλικία 82 ετών στις 29 Δεκεμβρίου 1996 και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίου Νικολάου παρουσία πλήθους Χαλκιδέων. Κατέλιπε την κόρη του, Ισμήνη. Η σύζυγός του, Κατίνα Αστέρη, απεβίωσε το 1983.
Αδερφός του είναι ο επίσης διατελέσας βουλευτής, Ορέστης Παπαστρατής.
Πηγές
Διγκαβές, Κώστας (1986). Οι Εκλογές στην Ελλάδα 1844-1985.
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις
Βουλευτές Ευβοίας
|
692457
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF
|
Αμυνείο
|
Το Αμυνείο(ν) ή Αμύνειο(ν) ήταν ένα ιερό στη δυτική πλευρά της Ακροπόλεως των Αθηνών.
Το Αμυνείο είχε ανεγερθεί προς τιμή του θεραπευτή των ασθενειών ήρωα Αμύνου, από όπου και η ονομασία του, αλλά και προς τιμή του θεού Ασκληπιού και της θυγατέρας του, της Υγιείας. Ωστόσο, οι δύο τελευταίες θεότητες παραμερίσθηκαν με το πέρασμα των αιώνων και έτσι το ιερό παρέμεινε ως «Αμυνείο». Στο μέσο του ιερού υπήρχε φρέαρ (πηγάδι) βάθους 4 μέτρων, το οποίο, όπως πιστεύεται, κατασκευάσθηκε κατά τον 6ο αιώνα π.Χ..
Πηγές
Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σελ. 196
Αμυνειο
|
27431
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%20%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD
|
Καρλ Σαγκάν
|
Ο Καρλ Έντουαρντ Σέιγκαν (παλαιότερη ελληνική προφορά Σαγκάν, Carl Edward Sagan, 9 Νοεμβρίου 1934 – 20 Δεκεμβρίου 1996), ήταν Αμερικανός αστρονόμος και αστροφυσικός, συγγραφέας εκλαϊκευμένων επιστημονικών έργων και ενός έργου επιστημονικής φαντασίας, του Contact (1985), πάνω στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία του 1997. Επίσης υπήρξε συνιδρυτής της επιστήμης της αστροβιολογίας με τον Τζόσουα Λέντερμπεργκ και συν-συγγραφέας του SETI: Intelligent life in the universe, με τον Σοβιετικό αστροφυσικό Ιωσήφ Σκλόβσκι. Κέρδισε παγκόσμια φήμη ως ο τηλεπαρουσιαστής και αφηγητής της περίφημης επιστημονικής σειράς 13 επεισοδίων Cosmos A Personal Voyage, η οποία απέσπασε βραβεία Emmy και μεταδόθηκε για πρώτη φορά το 1980. Τη σειρά παρακολούθησαν περισσότεροι από 600 εκατομμύρια άνθρωποι σε πάνω από 60 χώρες, καθιστώντας τη την πιο διαδεδομένη στο είδος της. Πολυπράγμων και φωτεινή διάνοια, συνιδρυτής της Πλανητικής Εταιρείας (Planetary Society), έφυγε από τη ζωή στις 20 Δεκεμβρίου 1996 από πνευμονία, πιθανότατα επιπλοκή από τη βαριά ακτινοβολία που υπέστη, εξαιτίας της μυελοδυσπλασίας του.
Εκπαίδευση και σταδιοδρομία
Ο Καρλ Σέιγκαν γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Οι γονείς του ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ο πατέρας του, Σαμ Σέιγκαν, ήταν εργάτης βιοτεχνίας ένδυσης και η μητέρα του Ραχήλ Μόλυ Γκρούμπερ ήταν νοικοκυρά. Ο Σέιγκαν πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1955 και το μεταπτυχιακό του στη Φυσική (1956), πριν ολοκληρώσει τη διδακτορική του διατριβή (1960) στην Αστρονομία και την Αστροφυσική. Ως φοιτητής, ο Σέιγκαν εργάστηκε αρκετά στο εργαστήριο του γενετιστή Χέρμαν Τζόζεφ Μύλλερ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κανείς δεν γνώριζε τις βασικές συνθήκες που επικρατούσαν στην επιφάνεια του πλανήτη Αφροδίτη. Ο Σέιγκαν ταξινόμησε τις απόψεις του σε μια αναφορά (που εκλαϊκεύθηκε αργότερα στο βιβλίο του Time-Life Πλανήτες). Σύμφωνα με την άποψή του ο πλανήτης ήταν ξηρός και ιδιαίτερα θερμός. Ως επισκέπτης-επιστήμων στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης, της NASA συνεισέφερε στις πρώτες αποστολές του Mariner στην Αφροδίτη σε ό,τι αφορούσε στον σχεδιασμό και την διαχείριση του εγχειρήματος. Μεταξύ άλλων, επέμεινε ότι δεν υπήρχε λόγος η διαστημοσυσκευή να φέρει κάμερες, μια και η πυκνή νεφοκάλυψη του πλανήτη σήμαινε ότι δεν υπήρχε τίποτα να φωτογραφηθεί. Η επιτυχία του Mariner 2 το 1962 επιβεβαίωσε τις απόψεις του για το κλίμα της Αφροδίτης. Υπήρξε επίσης ο πρώτος που, μαζί με άλλους επιστήμονες, πρότεινε ένα σχέδιο Γαιοπλασίας της Αφροδίτης, μεταβολής δηλαδή του κλίματος και της ατμόσφαιράς της με σκοπό να γίνει κατάλληλη για εποικισμό από τους ανθρώπους. Το αρχικό σχέδιό του κυκλοφόρησε το 1961, σε άρθρο με τον τίτλο «The Planet Venus», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science. Απέσυρε ωστόσο την εργασία αυτή αργότερα, ανακαλύπτοντας τεχνικές ατέλειες. Ο ίδιος, επίσης, το 1973, παρουσίασε και μεθόδους για τη γαιοπλασία του Άρη, σε άρθρο με τον τίτλο «Planetary Engineering on Mars», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Icarus.
Ο Σέιγκαν δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έως το 1968, όταν και μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ. Στο Κορνέλ έγινε καθηγητής το 1971 και διηύθυνε δικό του εργαστήριο. Συνεισέφερε στις περισσότερες μη επανδρωμένες διαστημικές αποστολές που εξερεύνησαν το Ηλιακό Σύστημα. Συνέλαβε και εκτέλεσε την ιδέα του πρώτου συμπαντικού μηνύματος σε διαστημόπλοιο που προοριζόταν να περάσει τα σύνορα του Ηλιακού Συστήματος. Επρόκειτο για μία πλάκα ανοδιωμένου χρυσού στο Pioneer 10. Συνέχισε να επεξεργάζεται τα σχέδιά του και το πλέον λεπτομερές μήνυμα στάλθηκε στο διάστημα με το διαστημικό πρόγραμμα Voyager.
Ο Σέιγκαν δίδασκε στο Κορνέλ ένα ειδικό τμήμα κριτικής σκέψης έως το χρόνο του θανάτου του (1996). Το τμήμα είχε περιορισμένο αριθμό συμμετοχών, αν και προσπάθησαν να το παρακολουθήσουν εκατοντάδες φοιτητών. Επέλεξε μόλις 20 άτομα από ένα τεράστιο σωρό αιτήσεων (υπό τη μορφή δοκιμίου). Το τμήμα σταμάτησε μετά τον θάνατό του.
Επιστημονικά επιτεύγματα
Ο Σέιγκαν ήταν από τους πρώτους που υπέθεσε ότι ο δορυφόρος του Κρόνου, Τιτάνας, και ο δορυφόρος του Δία Ευρώπη, ίσως έχουν ωκεανούς (υπόγειους στην περίπτωση της Ευρώπης) ή λίμνες, εν δυνάμει κατοικήσιμες από κάποιες μορφές ζωής. Ο υπόγειος ωκεανός της Ευρώπης επιβεβαιώθηκε έμμεσα από το διαστημόπλοιο Galileo.
Ασχολήθηκε επιπλέον με την ατμόσφαιρα του Δία, τις εποχιακές αλλαγές του Άρη και του δορυφόρου του Κρόνου, Τιτάνα. Ο Σέιγκαν θεώρησε πως η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης είναι εξαιρετικά θερμή και πυκνή. Επίσης, αντιλαμβανόταν την αύξηση της θερμότητας της Γης ως αυξανόμενο ανθρωπογενή κίνδυνο και την παρομοίαζε με τη φυσική, ωστόσο, ανάπτυξη της Αφροδίτης σε έναν θερμό, εχθρικό προς τη ζωή πλανήτη, μέσω του φαινομένου του θερμοκηπίου. Πρότεινε, επίσης, ότι οι εποχιακές αλλαγές στον πλανήτη Άρη οφείλονται σε μάζες σκόνης και όχι σε αλλαγές της βλάστησης, όπως είχαν προτείνει πολλοί άλλοι.
Εξωγήινη ζωή
Ο Σέιγκαν ήταν υπέρμαχος της έρευνας για εξωγήινη ζωή. Ουσιαστικά, έπεισε την επιστημονική κοινότητα να στρέψει μεγάλα ραδιοτηλεσκόπια στο μακρινό διάστημα, για να ακούσει πιθανά σήματα από ευφυείς εξωγήινες μορφές ζωής. Επίσης, ήταν υπέρμαχος της ιδέας αποστολής διαστημοπλοίων σε άλλους πλανήτες. Διετέλεσε αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού πλανητικής έρευνας, Ίκαρος επί 12 συναπτά έτη. Εκτός από συνιδρυτής της Πλανητικής Εταιρείας, ήταν και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου SETI.
Εκτός των παραπάνω, ο Σέιγκαν υπήρξε συν-συγγραφέας του επιστημονικού δοκίμιου που προέβλεπε τον πυρηνικό χειμώνα ως αποτέλεσμα της διεξαγωγής πυρηνικού πολέμου. Είχε κάνει την περίφημη πρόβλεψη ότι ο καπνός από τις πετρελαιοπηγές στο Κουβέιτ θα πυροδοτούσε οικολογική καταστροφή με τα μαύρα νέφη που θα ξεπηδούσαν. Ο συνταξιούχος φυσικός ατμοσφαίρας Φρεντ Σίνγκερ (Fred Singer) απέρριψε τότε τις ιδέες του Σέιγκαν ως ανοησίες, προβλέποντας ότι οι άνεμοι θα διασκόρπιζαν σε λίγες μέρες τον καπνό από τις φλεγόμενες πετρελαιοπηγές. Στο βιβλίο του The Demon-Haunted World, ο Σέιγκαν κάνει έναν υπολογισμό των λαθών του ως παράδειγμα της αναθεωρητικής φύσης της επιστήμης.
Ο Σέιγκαν εργάστηκε ως ερευνητής στο Εγχείρημα A119, ένα μυστικό σχέδιο της USAF με στόχο τη ρίψη βόμβας στη Σελήνη.
Κοινωνικές θέσεις
Ο Σέιγκαν πίστευε ότι η εξίσωση Ντρέικ πρότεινε πως θα μπορούσε να σχηματιστεί ένας μεγάλος αριθμός εξωγήινων πολιτισμών, αλλά ότι η έλλειψη μαρτυριών για τέτοιους πολιτισμούς (το «παράδοξο Φέρμι») υπονοεί πως οι τεχνολογικοί πολιτισμοί τείνουν να αυτοκαταστρέφονται γρήγορα. Τούτο διέγειρε το ενδιαφέρον του για την αναγνώριση και τη δημοσίευση των τρόπων με τους οποίους θα μπορούσε η ανθρωπότητα να αυτοκαταστραφεί, με την ελπίδα πως θα μπορούσε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο και τελικώς να γίνει ο άνθρωπος διαστημικός ταξιδιώτης.
Έγινε περισσότερο πολιτικοποιημένος μετά τον γάμο του με την συγγραφέα Ανν Ντρύαν. Συμμετείχε σε διαμαρτυρίες κατά των πυρηνικών όπλων και κατέκρινε το αμυντικό πρόγραμμα του Προέδρου των ΗΠΑ Ρήγκαν (που έγινε γνωστό και ως Πόλεμων των Άστρων), διότι θεωρούσε ότι ήταν αδύνατο να ολοκληρωθεί, ότι μπορούσε να υπερνικηθεί με πολύ λιγότερους οικονομικούς πόρους απ' ό,τι απαιτούσε η κατασκευή του και επίσης ότι υποβάθμιζε τις προσπάθειες του πυρηνικού αφοπλισμού.
Φωτοθήκη
Δείτε επίσης
Ωχρή κυανή κουκκίδα
Σημειώσεις - παραπομπές
Αναφορές
Sagan, Carl, (1995). The Demon-Haunted World:Science as a Candle in the Dark, Random House, ISBN 0-394-53512-X
Βιβλιογραφία
Μαγκίρης, Βαγγέλης: «Carl Edward Sagan (1934-1996): Ο Αστέρας της Αστρονομίας», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 209 (Σεπτέμβριος 1997)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εις μνήμη του Καρλ Σαγκάν (αγγλ.). -Tom McDonough, James Randi και Michael Shermer, και επιλογή φθεγμάτων του Σαγκάν από το περιοδικό Σκεπτικιστής Vol. 4, no. 4, 1996, 10-17.
CarlSagan.Com. Δικτυακή σελίδα του Cosmos Studios.
Ο Καρλ Σαγκάν, ο αστρονόμος του Κορνέλ πέθανε (20 Δεκεμβρίου) στο Σηάτλ.
«Carl Sagan, ο ποιητής της Επιστήμης», άρθρο του Μιχ. Χαριτάκη, περιοδικό ZENIΘ
Mr. X - Δοκίμιο του Σαγκάν για το βιβλίο του 1971 Marihuana Reconsidered
Larry Klaes' ανάλυση σε βάθος της ταινίας και του μυθιστορήματος Επαφή
"Big Bang Bust" TIME magazine, 14 Δεκεμβρίου 1981
"The Quest for Extraterrestrial Intelligence" Cosmic Search Magazine Vol. 1 No. 2, March 1979
Η θρησκεία της επιστήμης, Καρλ Σαγκάν Ανάλυση των απόψεων του Σαγκάν για τη θρησκεία.
Carl Sagan Planet Walk
Ερωτήσεις στον Καρλ Σαγκάν
Αμερικανοί αστρονόμοι
Αστροφυσικοί
Κοσμολόγοι
Αγνωστικιστές
Αστρονόμοι του 20ού αιώνα
Αμερικανοί σκεπτικιστές
|
476393
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%B1
|
Βίλλια Κάρλος Φονσέκα
|
Η Βίλλια Κάρλος Φονσέκα (ισπανικά: Villa Carlos Fonseca) ή Βίλλια Ελ Κάρμεν (Villa El Carmen) είναι ένας από τους εννέα δήμους του Διαμερίσματος Μανάγουα της Νικαράγουας. Πρωτεύουσα είναι η Βίλλια Κάρλος Φονσέκα.
Η πόλη
Παραπομπές
Δήμοι της Νικαράγουας
Μανάγουα
|
481133
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Μαχαιρόδους
|
Ο Μαχαιρόδους είναι εξαφανισμένο γένος μεγάλων αιλουροειδών που ζούσαν σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Βόρεια Αμερική από το ύστερο Μειόκαινο έως μέσο Πλειστόκαινο.
Μορφολογία
Το είδος Μαχαιρόδους κολοναντένσις ήταν προφανώς σημαντικά μεγάλο, με ύψος 1,2 μέτρα στους ώμους. Κι αυτό ίσως το κάνει ένα από τα μεγαλύτερα αιλουροειδή.
Ο Μαχαιρόδους είχε μήκος 2 μέτρα, και πιθανόν κυνηγούσε στήνοντας ενέδρα, όπως τα σημερινά αιλουροειδή. Τα πόδια του ήταν πολύ κοντά για να διένυε μεγάλες αποστάσεις στο κυνήγι, όμως είναι πιθανότερο να ήταν καλός άλτης, και ότι χρησιμοποιούσε τα δόντια του για να κόψει τον λαιμό των θηραμάτων του. Τα δόντια του ήταν ριζωμένα στο στόμα του, σε αντίθεση με τους περισσότερους σμιλόδοντες της εποχής, που είχαν μακριούς κυνόδοντες που προεξείχαν από το στόμα τους. Οι κυνόδοντες του Μαχαιρόδοντος, όμως, ταίριαζαν πιο εύκολα με άνεση στο στόμα του, ενώ είχαν μεγάλα αποτελέσματα στο κυνήγι.
Είδη
Το γένος Machairodus περιλαμβάνει 6 είδη:
M. aphanistus (κύριο είδος)
M. giganteus
M. kurteni
M. coloradensis
M. robinsoni
M. kabir
Παραπομπές
Αιλουρίδες
Εξαφανισμένα Θηλαστικά του Μειόκαινου
Εξαφανισμένα θηλαστικά της Πλειστόκαινου
Θηλαστικά της Ευρώπης
Θηλαστικά της Ασίας
|
365381
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Model-view-controller
|
Model-view-controller
|
Το Model–view–controller (σε συντομογραφία αναφέρεται ως MVC) είναι ένα μοντέλο αρχιτεκτονικής λογισμικού το οποίο χρησιμοποιείται για τη δημιουργία περιβαλλόντων αλληλεπίδρασης χρήστη. Στο μοντέλο αυτό η εφαρμογή διαιρείται σε τρία διασυνδεδεμένα μέρη ώστε να διαχωριστεί η παρουσίαση της πληροφορίας στον χρήστη από την μορφή που έχει αποθηκευτεί στο σύστημα. Το κύριο μέρος του μοντέλου είναι το αντικείμενο Model το οποίο διαχειρίζεται την ανάκτηση/αποθήκευση των δεδομένων στο σύστημα. Το αντικείμενο View χρησιμοποιείται μόνο για να παρουσιάζεται η πληροφορία στον χρήστη (π.χ. με γραφικό τρόπο). Το τρίτο μέρος είναι ο Controller ο οποίος δέχεται την είσοδο και στέλνει εντολές στο αντικείμενο Model και στο View.
Αλληλεπιδράσεις μοντέλων
Εκτός από το να διαιρείται η εφαρμογή σε τρία μοντέλα, η σχεδίαση model–view–controller ορίζει και τις αλληλεπιδράσεις των μοντέλων
Ο controller μπορεί να στέλνει εντολές στο μοντέλο και να ενημερώνει την κατάσταση του μοντέλου. Μπορεί επίσης να στέλνει εντολές ώστε να γίνει η αντίστοιχη αναπαράσταση των δεδομένων του μοντέλου μέσω του View.
Το model ενημερώνει τις αντίστοιχες αναπαραστάσεις views και τους controllers όταν υπάρχει αλλαγή στα δεδομένα. Αυτή η ενημέρωση επιτρέπει στα views να ενημερώνουν τη γραφική απεικόνιση.
Το view αναπαριστά με γραφικό τρόπο την πληροφορία που περιέχει το model δημιουργώντας γραφική παρουσίαση στο χρήστη.
Παραπομπές
Σχεδιαστικά πρότυπα
|
196257
|
https://el.wikipedia.org/wiki/699%20%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CE%B1
|
699 Χέλα
|
Η Χέλα (Hela) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,142. Ανακαλύφθηκε το 1910 από τον Γερμανό αστρονόμο Γιόζεφ Χέλφριχ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πιθανώς πήρε το όνομά του από τη Χελ της σκανδιναβικής μυθολογίας. Εξαιτίας της μεγάλης εκκεντρότητας της τροχιάς της, η Χέλα κατά το περιήλιό της βρίσκεται 17,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα πιο κοντά στον `Ηλιο από ό,τι ο πλανήτης `Αρης στο δικό του αφήλιο.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Χέλα δεν είναι γνωστή με κάποια ακρίβεια. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της είναι επίσης άγνωστο. Η Χέλα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 3 ώρες 23 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα, μία αρκετά γρήγορη περιστροφή.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Χελα
|
108438
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9D%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%82
|
Μαρία Νέβες
|
Η Μαρία ντας Νέβες (Maria das Neves Ceita Baptista de Sousa) είναι πολιτικός, πρωθυπουργός του Σάο Τομέ και Πρίνσιπε και η πρώτη γυναίκα που υπηρέτησε στο αξίωμα αυτό στην ιστορία της αφρικανικής χώρας, από το 2002 ως το 2004 με μικρή περίοδο διακοπής. Είναι μέλος του Κινήματος για την Απελευθέρωση του Σάο Τομέ και Πρίνσιπε- Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (MLSTP-PSD).
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και πρώιμη πολιτική καριέρα
Γεννήθηκε το 1958 και προτού ανέλθει στο πρωθυπουργικό αξίωμα, είχε υπηρετήσει ως υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και στην Αφρικανική Αναπτυξιακή Τράπεζα. Χρημάτισε υπουργός Οικονομικών (1999-2001) και στη συνέχεια, Βιομηχανίας, Εμπορίου και Τουρισμού (2002).
Πρωθυπουργία
Στις 3 Οκτωβρίου του 2002 διορίστηκε πρωθυπουργός από τον πρόεδρο Φραντίκε ντε Μενέζες, έπειτα από την κατάρρευση του τρικομματικού συνασπισμού του Γκαμπριέλ Κόστα (κυβέρνηση εθνικής ενότητας) λόγω διαμαρτυριών από τους κύκλους του στρατού για τις πρόσφατες κρίσεις.
Η θητεία της διακόπηκε από τη σύλληψή και ανατροπή της από το στρατό σε πραξικόπημα στις 16 Ιουλίου του 2003. Τότε νοσηλεύτηκε με ελαφριά καρδιακή προσβολή. Την ίδια περίοδο αρκετά άλλα κυβερνητικά στελέχη τέθηκαν υπό κράτηση. Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αποκαταστάθηκε μία εβδομάδα αργότερα.
Η Μαρία ντας Νέβες παραιτήθηκε την 1η Αυγούστου του 2003, ωστόσο τρεις μέρες μετά ο Μενέζες την επανέφερε την εμπιστοσύνη του σε αυτήν. Έτσι, διατηρήθηκε στο αξίωμά της και κατά την ορκωμοσία νέου υπουργικού συμβουλίου, στις 9 Αυγούστου του 2003.
Απολύθηκε από τον πρόεδρο Μενέζες στις 15 Σεπτεμβρίου του 2004, έπειτα από καταγγελίες για διαφθορά, που οδήγησαν την κυβέρνησή της σε παραίτηση. Εκτός από την πρωθυπουργό κατηγορήθηκαν και άλλα μέλη της κυβέρνησης. Ο πρόεδρος Μενέζες ζήτησε από το κόμμα της να εκλέξει νέο πρωθυπουργό. Η Νέβες αρνήθηκε τις καταγγελίες για διαφθορά. Έπειτα από τρεις ημέρες, ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Νταμιάο Βαζ ντ'Αλμέιντα. Μετά το τέλος της πρωθυπουργίας της συνέχισε να ασχολείται με την πολιτική. Το 2011 κατήλθε υποψήφια στις προεδρικές εκλογές και στον πρώτο γύρο έλαβε 4%.
Παραπομπές
Νεβες
Γυναίκες Πρωθυπουργοί
|
251658
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B5%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Τσέζαρε Μπεκαρία
|
Ο Τσέζαρε Μπεκαρία (Cesare Bonesana, marchese di Beccaria), Μιλάνο 1738- 1794 ήταν Ιταλός εγκληματολόγος, οικονομολόγος, δημοσιολόγος και φιλόσοφος, συγγραφέας του μνημειώδους έργου Περί εγκλημάτων και ποινών , το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στον ορθολογικό και ουμανιστικό αναπροσανατολισμό των ποινικών επιστημών και τη διαμόρφωση της λεγόμενης «Κλασικής Σχολής» του Ποινικού Δικαίου.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο Μιλάνο και έζησε τα παιδικά του χρόνια σε ένα εξαιρετικά καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο τον εξώθησε γρήγορα σε στάση αμφισβήτησης απέναντι στις παραδοσιακές αξίες και τα κρατούντα ήθη. Φοίτησε στο Ιησουιτικό Κολέγιο της Πάρμας και αργότερα σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Παβίας. Η επαφή του με τα έργα του Διαφωτισμού καθώς και η γνωριμία του με τους αδελφούς Πιέτρο Βέρρι και Αλεσάντρο Βέρρι, στο σπίτι των οποίων, στο Μιλάνο συζητούσαν φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, επηρέασαν σημαντικά την πνευματική διαμόρφωσή του. Έπειτα από προτροπή του Πιέτρο Βέρρι, ο Μπεκαρία έγραψε το πρώτο του δοκίμιο, που δημοσιεύτηκε στη Λούκκα το 1762 με τίτλο Περί των ανωμαλιών και της θεραπείας των νομισμάτων στο κράτος του Μιλάνου κατά το 1762 (Dei Disordini dei Rimendi delle Monete Nello Stato di Milano nel 1762).
Γενικά
Ιδιαίτερα γοητεύτηκε από τις ιδέες του γαλλικού Διαφωτισμού (κυρίως των Ντιντερό, Μοντεσκιέ και Ρουσσώ) και αγωνίστηκε να βρει γι' αυτές πεδίο εφαρμογής στο χώρο του Ποινικού Δικαίου, που τότε θεμελιωνόταν σε ένα απάνθρωπο και αυθαίρετο καθεστώς διαλεύκανσης του εγκλήματος, καταλογισμού ευθυνών και απόδοσης της δικαιοσύνης. Ύστερα από σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, έγραψε την πραγματεία: Περί εγκλημάτων και ποινών, (1764), που προκάλεσε πάταγο στους νομικούς κύκλους και χαιρετίστηκε με άκρατο ενθουσιασμό από τα προοδευτικά πνεύματα της εποχής με σπουδαιότερο τον Βολταίρο.
Μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, το βιβλίο έκανε έξι εκδόσεις. Έχει μεταφραστεί στα γαλλικά από την Olympe de Gouges το 1766 και δημοσιεύθηκε με ένα ανώνυμο σχόλιο από τον Βολταίρο. Η αγγλική μετάφραση εμφανίστηκε το 1767. Μεταφράστηκε και σε πολλές άλλες γλώσσες. Το βιβλίο αναγνώσθηκε και στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ άλλων και από τους Τζον Άνταμς (John Adams) και Τόμας Τζέφερσον (Thomas Jefferson).
Κατά την περίοδο 1768-1770 εργάστηκε ως πανεπιστημιακός καθηγητής των Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Μιλάνο και στη συνέχεια (1771-1794) υπηρέτησε ως ανώτερος κρατικός υπάλληλος, ειδικός κυρίως σε οικονομικά ζητήματα. Στον τομέα αυτό η διδασκαλία του θεωρείται προδρομική των οικονομικών θεωριών του Άνταμ Σμιθ και του Τόμας Μάλθους. Τα μαθήματα και οι διαλέξεις του εκδόθηκαν μετά το θάνατό του, με τίτλο: Στοιχεία της δημόσιας οικονομίας (Elementi di economia pubblica, 1804). Αξιόλογο έργο του θεωρείται επίσης η φιλοσοφική πραγματεία: Έρευνες για τη φύση του ύφους (Ricerche informo alla natura dello stile), 1770).
Σχετικά με τα εγκλήματα και τιμωρίες
Οι αρχές που διατυπώθηκαν στο βιβλίο επηρέασαν τη σκέψη για την ποινική δικαιοσύνη και την τιμωρία των παραβατών, που οδήγησε σε μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία και στην αυλή της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας. Η μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος που προτείνει ο Μπεκάρια, επίσης, οδήγησε στην κατάργηση της θανατικής ποινής στο Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης, το πρώτο κράτος να παίρνει αυτό το μέτρο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Τόμας Τζέφερσον στο έργο του «Κοινή θέση» (Commonplace book) αντιγράφει ένα απόσπασμα από τον Μπεκάρια σχετικά με το θέμα του ελέγχου των όπλων : «Οι νόμοι που απαγορεύουν την οπλοφορία ... κάνουν τα πράγματα χειρότερα γιατί εξυπηρετούν μάλλον παρά ενθαρρύνουν την πρόληψη της ανθρωποκτονίας... ο άοπλος άνθρωπος μπορεί να προσβληθεί με μεγαλύτερη ευκολία από ένοπλο άνδρα.
Κατά τον Μπεκαρία, το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» που συγκροτεί την κοινωνία πρέπει να παράγει ποινικούς νόμους σαφείς, λειτουργικούς, γενικής εφαρμογής και ανθρωπιστικού, έτσι ώστε ο ποινικός κολασμός εξοπλισμένος με κύρος και ηθική θωράκιση να λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε μελλοντικές εκδηλώσεις εγκληματικής συμπεριφοράς. Εγγυήσεις για την επιτυχία τού πιο πάνω στόχου είναι η «κατά γράμμα» εφαρμογή του νόμου από τον δικαστή, η πλήρης ισότητα όλων απέναντί του, οι δικονομικές εγγυήσεις υπέρ του κατηγορουμένου ( οποίος, αντικειμενικά, βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση), ο αναλογικός κολασμός (δηλαδή λογική αντιστοιχία αδικήματος-ποινής), ο ανθρωπιστικός τρόπος εκτέλεσης των ποινών (κατάργηση βασανιστηρίων, γενικής δήμευσης, ατίμωσης, θανατικής ποινής κτλ.) και η ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης.
Το σύγχρονο Ποινικό Δίκαιο και ο Μπεκαρία
Η «κατά γράμμα» εφαρμογή του νόμου αποτέλεσε τη θεωρητική βάση της λεγόμενης «Κλασικής Σχολής» του Ποινικού Δικαίου, τα δόγματα της οποίας -προοδευτικά όταν διατυπώθηκαν και συντηρητικά στη δυναμική τους εξέλιξη- ξεπεράστηκαν με την εμφάνιση της «Θετικής Σχολής» των Τσέζαρε Λομπρόζο, Ραφαέλε Γκαρόφαλο και Φέρι (19ος αι.).
Αντίθετα, οι αρχές της «ισότητας απέναντι στο νόμο» και των «δικονομικών εγγυήσεων υπέρ του κατηγορουμένου» κατοχυρώθηκαν σε αδιαμφισβήτητα δόγματα του Ποινικού Δικαίου.
Αρκετά περίπλοκο υπήρξε το θέμα των «αναλογικών ποινών» μια και οι τέτοιες φύσης λογικές αντιστοιχίες δεν βρίσκουν πεδίο εφαρμογής στα κοινωνικά φαινόμενα. Γενικότερο κοινωνικό μέλημα είναι η πρόληψη της εγκληματικότητας μια και -όπως γράφει- «πιο χρήσιμο είναι να εμποδίζουμε παρά να τιμωρούμε τα αδικήματα»
Βιβλία στα ελληνικά
(2009) Περί εγκλημάτων και ποινών
Παραπομπές - Σημειώσεις
Βιβλιογραφία
Αδαμάντιος Κοραής, Περί αδικημάτων και ποινών στα ελληνικά σε μετάφραση με τον τίτλο Περί αμαρτημάτων και ποινών πολιτικώς θεωρουμένων, Παρίσι, 1802
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, Φιλοσοφία του Δικαίου,1953, εκδότης Αργύρης Παπαζήσης, επανέκδ. 2000, εκδ.ΠΑΠΑΖΗΣΗ
Ιωάννης Χριστοδούλου, Ο Σπινόζα και η Βούληση, εκδ. Ζήτρος 1998
Περί αδικημάτων και ποινών - Τσέζαρε Μπεκαρία, 2009, Εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη ISBN 10092883
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η έννοια της ποινής
Τάσεις της σύγχρονης αντιεγκληματικής πολιτικής
Ποινικολόγοι
Εγκληματολόγοι
Ιταλοί οικονομολόγοι
Ιταλοί φιλόσοφοι
Ιταλοί συγγραφείς
Ιταλοί νομικοί
|
361875
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BA
|
Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ
|
Μάχη που διεξήχθη από τις 15 έως τις 20 Αυγούστου του 636, στο υψίπεδο του ποταμού Ιερομύακα (Γιαρμούκ), ή Ιερμουχθά (κατά τον βυζαντινό ιστορικό Θεοφάνη), παραπόταμου του Ιορδάνη, στη Συρία, ανάμεσα στα Βυζαντινά στρατεύματα του Αυτοκράτορα Ηράκλειου και τα αραβικά στρατεύματα του χαλίφη Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ.
Οι πολεμικές δυνάμεις των Βυζαντινών αριθμούσαν -μαζί με τους συμμάχους- περίπου 40.000 άνδρες με αρχιστράτηγο τους, τον βασιλιά της Αρμενίας, Βαχάν.
Οι Άραβες, με αρχιστράτηγο των Αμπού Ουμπάιντα ιμπν αλ-Τζάρραχ, αλλά διοικητή της συγκεκριμένης μάχης τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ, αριθμούσαν και εκείνοι 40.000 άντρες.
Η μάχη διήρκεσε έξι ολόκληρες ημέρες και το αποτέλεσμα ήταν η ξεκάθαρη νίκη των Αράβων.
Η Προ-ιστορία της σύγκρουσης
Οι Άραβες, από νίκη σε νίκη, σιγά-σιγά κατακτούσαν όλο και περισσότερα κομμάτια της Παλαιστίνης. Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση Βυζαντινών και Αράβων ήταν στην «μάχη του Ατζναντεϊν», μάχη που έλαβε χώρα στις 30 Ιουλίου του 634 μεταξύ του Βυζαντινού στρατού και των Αράβων, στη περιοχή Μπέιτ Γκουβρίν, στο σημερινό Ισραήλ. Οι δυνάμεις των Βυζαντινών κυμαίνονταν γύρω στις 10.000, σύμφωνα με την άποψη του H.A.R. Gibb, και το ίδιο νούμερο πάνω-κάτω, υπολογίζεται και για τους Μουσουλμάνους. Η μάχη τελείωσε με νίκη των Αράβων και του Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ, προσωπικά. Η επόμενη μάχη στη Πέλλα Δεκαπόλεως (Fahl), που έγινε τον Ιανουάριο του 635 μεταξύ Αράβων, με επικεφαλής τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ, και των Βυζαντινών, με επικεφαλής τον Θεόδωρο Τριθύριο, έληξε και πάλι με ήττα των Βυζαντινών. Έτσι ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος αποφάσισε να συγκεντρώσει για ακόμη μία φορά, έναν καινούριο στρατό, πολυαριθμότερο παρά ποτέ, και έτσι να εξασφαλίσει μια συντριπτική νίκη εναντίον του εχθρού.
Οι προετοιμασίες για τη μάχη
Οι προετοιμασίες για τη συγκέντρωση του Βυζαντινού στρατού, άρχισαν το 635, παρ' όλη την πολιορκία της Έμεσας από τους Άραβες, που συνεχιζόταν παράλληλα. Στρατεύματα, διοικούμενα από όλους τους ευγενείς αξιωματούχους του Βυζαντίου, κατέφθαναν από κάθε γωνιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Συνολικά σχηματίστηκαν πέντε στρατιές, από 20.000 άντρες η κάθε μία. Φράγκοι, Σλάβοι, Αρμένιοι, Έλληνες, Άραβες εκχριστιανισμένοι της φυλής των Γασσανιδών, Ρωμαίοι και Γεωργιανοί συγκεντρώθηκαν στη Συρία, ο καθένας με τους δικούς του αρχηγούς, πρίγκιπες και βασιλείς. Ανώτατος διοικητής του στρατού διορίστηκε ο Αρμένιος βασιλιάς, Βαχάν.
Την ίδια στιγμή, οι αραβικές στρατιές βρίσκονταν διασκορπισμένες σε διάφορα σημεία της περιοχής: ο Αμρ ιμπν Αλ-ας στην Παλαιστίνη, ο Σουραχμπίλ στην Ιορδανία, ο Γιαζίντ στη Καισάρεια, και ο Αμπού Ουμπάιντα και ο Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ στην πολιορκία της Έμεσας.
Οι μουσουλμάνοι πρωτοέμαθαν για τις προετοιμασίες των Βυζαντινών από έναν αιχμάλωτό τους, έναν Βυζαντινό στρατιώτη. Από τότε, με το καλά οργανωμένο δίκτυο των κατασκόπων τους, μάθαιναν με λεπτομέρειες τις προετοιμασίες, τους σκοπούς και στόχους των Βυζαντινών. Έτσι, η επόμενη κίνηση του Άραβα αρχιστράτηγου Αμπού Ουμπάιντα ήταν να ανακαλέσει όλα τα στρατεύματα στη περιοχή της Δαμασκού.
Στις 23 Ιουλίου του 636 ο μουσουλμανικός στρατός και το τμήμα του στρατού των εκχριστιανισμένων Αράβων της φυλής των Γασσανιδών (συμμάχων των Βυζαντινών) ήρθαν σε οπτική επαφή, στην περιοχή μεταξύ Δαμασκού και Τζαμπίγια (Jabiya). Στο στρατιωτικό συμβούλιο, που συγκάλεσε ο Αμπού Ομπάιντα, προκρίθηκε η πρόταση του Χαλίντ να μεταφερθούν τα στρατεύματα στη πεδιάδα του ποταμού Γιαρμούκ, γιατί εκεί κατ’ αρχήν θα μπορούσαν να φτάσουν γρηγορότερα και με ασφάλεια οι ενισχύσεις που έστελνε ο Ομάρ, και δεύτερον η ευρύχωρη πεδιάδα θα επέτρεπε τη πλήρη ανάπτυξη του καλύτερου αραβικού όπλου, του ιππικού. . Σε λίγο φάνηκαν και οι Βυζαντινοί και στρατοπέδευσαν στην είσοδο της κοιλάδας, βάζοντας απόσταση 6 χλμ. μεταξύ τους. Οι προετοιμασίες για τη μάχη άρχισαν, όταν έφτασε στο βυζαντινό στρατόπεδο η διαταγή του Ηράκλειου να μην αρχίσουν οι εχθροπραξίες πριν εξαντληθεί κάθε πιθανότητα ειρηνικής συμφωνίας.
Έτσι ο Βαχάν έστειλε δυο φορές αντιπροσώπους του να διαπραγματευθούν με τον Αμπού Ομπάιντα, αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε αποτυχία. Πέρασε ωστόσο ένας μήνας, χωρίς να γίνει καμία μάχη. Κανείς δεν αποφάσιζε να ξεκινήσει πρώτος την επίθεση. Αυτή η αναβολή όμως ωφέλησε τους Άραβες, που εν τω μεταξύ, τους ήρθαν ενισχύσεις 6000 στρατιωτών από την Υεμένη. Οι μουσουλμάνοι τώρα είχαν 40.000 στρατιώτες, περιλαμβανομένου και 100 βετεράνων της μάχης του Μπαντρ. Ο Βαχάν επιχείρησε μια τελευταία προσπάθεια συνεννόησης, προσφέροντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό αν οι Άραβες αποσύρονταν στην Αραβία. Αλλά οι Άραβες αρνήθηκαν. Πιο πολύ και από τα χρήματα, χρειάζονταν τα εύφορα εδάφη και τις πλούσιες σοδειές, για να καλυτερέψουν τις συνθήκες της δύσκολης ζωής τους στις αραβικές ερήμους.
Οι προετοιμασίες τελείωσαν, οι διαταγές δόθηκαν, οι προσευχές αναπέμφθηκαν και οι δυο στρατοί παρατάχθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Τη διοίκηση του αραβικού στρατού την ανέλαβε ο Χαλίντ, που αναδιοργάνωσε τις θέσεις του πεζικού και του ιππικού. Δημιούργησε μικρά σώματα, 800 αντρών πεζικού, και 2000 ιππέων.
Η Μάχη
Η πρώτη ημέρα, 15 Αυγούστου 636 άρχισε τα ξημερώματα, ενώ περίπου νωρίς το απόγευμα 10 σώματα πεζικού των Βυζαντινών κατάφεραν να προωθηθούν και, παρόλο που τους υποδέχθηκαν τα βέλη των Αράβων τοξοτών, εκείνοι κατάφεραν να συνεχίσουν τη προώθησή τους και η μάχη σώμα με σώμα, με δόρατα και σπαθιά ξεκίνησε. Η σύγκρουση κράτησε μέχρι το σούρουπο, οπότε οι δύο στρατοί αποσύρθηκαν στα στρατόπεδά τους, με ελαφρές μόνο απώλειες, ενώ φρόντισαν και για τη ταφή των δικών τους. Οι μουσουλμάνοι πέρασαν το βράδυ δεχόμενοι τις φροντίδες των γυναικών τους και την αγάπη των παιδιών τους, που πάντα τους συνόδευαν σε όλες τις περιπλανήσεις και τις μάχες τους.
Τη δεύτερη ημέρα, 16 Αυγούστου 636, τα τύμπανα κάλεσαν για τη μάχη. Οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά, αλλά παρόλα αυτά οι μουσουλμάνοι κατάφεραν να ανταποδώσουν με την ίδια ταχύτητα και έτσι ο αιφνιδιασμός δεν απέδωσε κανένα αποτέλεσμα. Η μάχη εκείνη την ημέρα ήταν πιο σκληρή στις πλευρές των στρατιωτών από ό,τι στο κέντρο. Οι Βυζαντινοί επιτίθονταν και ξαναεπιτίθονταν στα πλευρά των μουσουλμάνων, μέχρι που κατάφεραν να διαλύσουν τη δεξιά πλευρά του αραβικού στρατού, οι οποίοι επέστρεψαν οπισθοχωρώντας στην ασφάλεια του στρατοπέδου τους. Οι Άραβες προσπάθησαν να αντεπιτεθούν με το ιππικό τους, αλλά και πάλι οι Βυζαντινοί τους «πήραν φαλάγγι» μέχρι το στρατόπεδό τους. Εκεί, έκπληκτοι οι χριστιανοί στρατιώτες, αντίκρυσαν τις γυναίκες των στρατιωτών, παραταγμένες στη σειρά με πέτρες στα χέρια, να τους πετροβολούν, εκστομίζοντας κατάρες. Οι γυναίκες έδωσαν θάρρος στους άνδρες τους, έτσι με αυτή τους τη συμπεριφορά και εκείνοι αντεπιτέθηκαν. Τα ίδια συνέβαιναν και στην αριστερή πτέρυγα των Αράβων. Και εκεί οι γυναίκες τους, τους εμψύχωσαν και τους έστειλαν πίσω στη μάχη. Ο Χαλίντ, εποπτεύοντας τη μάχη από το κέντρο, έστειλε αμέσως τους ιππείς του να βοηθήσουν τα άκρα. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, οι Βυζαντινοί είχαν για ακόμη μία ημέρα απωθηθεί. Το βράδυ οι Βυζαντινοί μέτρησαν μεγάλες απώλειες στα στρατεύματά τους. Εκτός των άλλων, οι Άραβες είχαν καταφέρει να σκοτώσουν τον διοικητή των στρατευμάτων που ήρθαν από την Ευρώπη, τον Ντεϊργιάν (Dairjan), έναν αξιοσέβαστο στρατηγό, κάτι που ήταν ένα πλήγμα για το ηθικό των Χριστιανών.
Την τρίτη ημέρα, 17 Αυγούστου 636 τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως και την προηγούμενη. Οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν πάλι από τα άκρα και έσπρωξαν τους Άραβες ακόμη μία φορά στο στρατόπεδό τους. Κατά το μεσημέρι, οι Βυζαντινοί είχαν ανοίξει «τρύπες» σε διάφορα σημεία των γραμμών των Αράβων και ολοένα προωθούνταν. Ο Χαλίντ και ο Αμρ ιμπν Αλ-ας, οδηγώντας τους στρατιώτες τους, κατάφεραν να απωθήσουν και πάλι τους Χριστιανούς πίσω στις αρχικές τους θέσεις και η ημέρα τελείωσε όπως και η χθεσινή.
Η τέταρτη ημέρα, 18 Αυγούστου 636 θα ήταν η πιο αποφασιστική από όλες. Το ηθικό των Βυζαντινών ήταν πεσμένο ύστερα από τόσες αποτυχίες, ενώ και οι Άραβες είχαν χάσεις αρκετούς στρατιώτες, κυρίως τοξότες, που αν αδυνάτιζαν και άλλο οι γραμμές τους, θα νικιόνταν. Η δεξιά πλευρά των Αράβων ήταν η πιο ευάλωτη και εκεί ο Βαχάν εξαπέλυσε τη πρώτη επίθεση της ημέρας. Ταυτόχρονα οι Αρμένιοι χτυπούσαν την αριστερή πτέρυγα. Οι μουσουλμάνοι δεν θα άντεχαν για πολύ ακόμα. Τότε ο Χαλίντ αποφάσισε να χτυπήσει πρώτα τους Αρμένιους, ερχόμενος από το πλάι τους. Οι εκχριστιανισμένοι Άραβες έτρεξαν να βοηθήσουν τους Αρμένιους, οι Άραβες στρατηγοί έτρεξαν να βοηθήσουν τον Χαλίντ και έτσι εκεί επικεντρώθηκε η μάχη και σε αυτό το σημείο οι απώλειες ήταν μεγάλες. Μετά από αρκετές ώρες σκληρών μονομαχιών, οι Αρμένιοι άρχισαν να οπισθοχωρούν. Μετά από λίγο, το ίδιο έκαναν και οι Σλάβοι. Οι Βυζαντινοί τοξότες, αναδιοργανωμένοι, άρχισαν να χτυπούν με τα βέλη τους και σκότωσαν πολλούς μουσουλμάνους, ενώ αναφέρεται ότι πάνω από 700 έχασαν τα μάτια τους. Η τέταρτη ημέρα ονομάστηκε από τους Άραβες, «η μέρα των χαμένων ματιών» και το ηλιοβασίλεμα βρήκε και τα δυο στρατόπεδα με μεγάλες απώλειες.
Η πέμπτη ημέρα, 19 Αυγούστου 636 της μάχης ξεκίνησε. Οι στρατιώτες ξαναπήραν τις γνωστές θέσεις τους, αλλά στέκονταν στις γραμμές τους κουρασμένοι, πληγωμένοι, αποθαρρημένοι. Ο Βαχάν έστειλε απεσταλμένο να διαπραγματευτεί μία ανακωχή, αλλά ο Χαλίντ την απέρριψε λέγοντας: « όχι, βιαζόμαστε να ξεμπερδεύουμε!» εκείνη την ημέρα όμως δεν έγινε καμιά σοβαρή μάχη, παρά μόνο μερικές αψιμαχίες, και οι στρατιώτες τη χρησιμοποίησαν για να ξεκουραστούν.
Η έκτη και τελευταία ημέρα της μάχης, 20 Αυγούστου 636 άρχιζε την τέταρτη εβδομάδα του Αυγούστου του 636. Εκείνη την ημέρα σηκώθηκε ένας ισχυρός νότιος άνεμος, που έφερνε σύννεφα σκόνης κατά των Βυζαντινών, κάτι που δυσκόλεψε τραγικά τα πράγματα για εκείνους. Η ημέρα ξεκίνησε με τη μονομαχία μεταξύ του Γρηγόριου (διοικητή μαζί με τον Ντεϊργιάν των Ελλήνων, Σλάβων και Φράγκων) και του Αμπού Ομπάιντα. Ο Γρηγόριος σκοτώθηκε από το σπαθί του Αμπού Ομπάιντα και η γενική επίθεση άρχισε. Αυτοί τη φορά ήταν επιτιθέμενοι οι μουσουλμάνοι. Χτύπησαν τις πλευρές του βυζαντινού στρατού, που σύντομα άρχισαν να οπισθοχωρούν. Μετά ο Χαλίντ και ο Αμρ επιτέθηκαν στο κέντρο του στρατού, στους δυνατούς Αρμένιους. Ο Χαλίντ, με μια επιδέξια μανούβρα, κατάφερε να παρασύρει το βυζαντινό ιππικό έξω από το πεδίο της μάχης και με τις απανωτές επιθέσεις του κατάφερε τελικά να το διαλύσει και να το αναγκάσει να φύγει προς τον βορρά μαζί με τον αρχιστράτηγο Βαχάν. Έτσι 40.000 ιππείς δραπέτευσαν από το πεδίο της μάχης. Τώρα που το ιππικό εγκατέλειψε το πεζικό, η μοίρα του πεζικού ήταν προδιαγεγραμμένη. Μόνο οι Αρμένιοι αντιστέκονταν ακόμα. Ο Χαλίντ επιστρέφοντας από τη μάχη με το ιππικό, έπεσε και αυτός επάνω τους, μαζί με τους Γιαζείντ και Αμπού Ομπάιντα, και τους έτρεψαν και αυτούς σε φυγή. Μαζί με αυτούς, όλο του βυζαντινό στράτευμα άρχισε να διαλύεται και να φεύγει προς τα νοτιο-δυτικά για να σωθεί. Όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν, σκοτώθηκαν (που ήταν και οι περισσότεροι).
Οι συνέπειες
Η επόμενη ημέρα αφιερώθηκε στην ταφή των μουσουλμάνων νεκρών και στη περισυλλογή των λαφύρων. Ο Χαλίντ, αποφασισμένος να σκοτώσει τον αρχιστράτηγο Βαχάν, ξεκίνησε με το ιππικό του να τον βρει. Πράγματι, τον επέτυχε στον δρόμο για τη Δαμασκό και εκεί, στη συμπλοκή που επακολούθησε, ο Αρμένιος βασιλιάς σκοτώθηκε από έναν στρατιώτη.
Οι απώλειες των μουσουλμάνων υπολογίζονται σε 4000 στρατιώτες. Όσο για τις απώλειες των Βυζαντινών, οι αριθμοί διαφέρουν πολύ. Οι μετριοπαθείς υπολογισμοί κάνουν λόγο για 80.000 νεκρούς και 70.000 που κατάφεραν να ξεφύγουν.
Τον επόμενο μήνα ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος, απελπισμένος, θα παραδεχόταν με τις πράξεις του την απώλεια της κυριαρχίας του στη Συρία, τη Παλαιστίνη και την Ιορδανία και θα αναχωρούσε πλέον οριστικά για τη Κωνσταντινούπολη.
Τους επόμενους μήνες ο Αμρ ιμπν αλ-Ας θα πολιορκούσε, και στο τέλος θα κατελάμβανε, την Ιερουσαλήμ. Ο Σουχραμπίλ θα κατελάμβανε την Τύρο, την Άκρα και την Σεπφώριδα. Ο Γιαζίντ με τον Μωαβία θα κατελάμβαναν τη Βηρυτό και τη Σιδώνα, ενώ ο Αμπού Ομπάιντα θα έφτανε μέχρι την Έμεσα, την Αντιόχεια και το Χαλέπι.
Κρίσεις για τη μάχη
«Η Συρία (από τότε) έκατσε τόσο σιωπηλή όσο και μια καμήλα. Χαλίντ ιμπ Ουαλίντ»
Ο στρατιωτικός και ιστορικός Α.Ι. Άκραμ έγραψε στο βιβλίο του «Khalid bin Al-Walled: Sword of Allah» ότι αυτή ήταν η σπουδαιότερη μάχη εκείνου του αιώνα, μία από τις πιο αποφασιστικές μάχες στην Ιστορία και ίσως η πιο σφοδρή στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ του Σταυρού και της Ημισελήνου.
Η Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου έγραψε ότι «η νίκη αυτή των Αράβων, ο πρώτος θρίαμβος του Ισλαμισμού εναντίον του Χριστιανισμού, έκρινε την τύχη της Παλαιστίνης και ολόκληρης της Συρίας
Ο χρονικογράφος Θεοφάνης ισχυρίζεται ότι ισχυρός νότιος άνεμος σηκώθηκε την έκτη μέρα, με αποτέλεσμα σύννεφα σκόνης να σηκωθούν και να εμποδίσουν τις κινήσεις του άμαθου σε αυτά τα φαινόμενα βυζαντινού στρατού. Έτσι εξηγεί και την ήττα, ενώ περιορίζει τις δυνάμεις των Βυζαντινών στους 30.000 στρατιώτες.
Ο έγκριτος ιστοριογράφος Κωνσταντίνος Άμαντος από την άλλη, στο έργο του «Ιστορία του Βυζαντινού κράτους», τόμος Α’, έκδοση του 1963, σελ 302 αναφέρει:
« και πάλι ενικήθησαν οι Βυζαντινοί, αν και είχαν στρατό 30.000, διότι οι μετ’ αυτών Αρμένιοι έδειξαν ανταρτική διαγωγήν και ανεκήρυξαν βασιλέα τον στρατηγό των Βαάνη, όσοι δε Άραβες επολέμουν ως σύμμαχοι των Βυζαντινών, μετέστησαν προς τους εξ Αραβίας ομοεθνείς των.»
Παραπομπές
Γ
Γ
|
438041
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Γιάννης Καλατζής
|
Ο Γιάννης Καλατζής (29 Απριλίου 1938 - 13 Ιουλίου 2017) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1938. Η καριέρα του ως τραγουδιστής ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως μέλος του μουσικού σχήματος Τρίο Μορένο, που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη για να γίνει γνωστό στην Ελλάδα, ενώ έκανε και ένα δισκογραφικό πέρασμα από τις ΗΠΑ. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, κάπου στο 1966, ο Καλατζής ξεκίνησε την σόλο καριέρα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί ξεκίνησε συνεργασία με τον διάσημο συνθέτη Γιώργο Μητσάκη. Η δημοτικότητά του άρχισε να αυξάνεται και είχε μια παραγωγική συνεργασία με μερικούς από τους πιο διάσημους Έλληνες συνθέτες της περιόδου, όπως οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιώργος Κατσαρός, Μίμης Πλέσσας και Γιάννης Σπανός καθώς και τραγουδιστές, όπως ο Τόλης Βοσκόπουλος. Ο Καλατζής κατέγραψε επίσης συμμετοχές σε άλμπουμ με τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρίζα Κωχ, η Λίτσα Διαμάντη και ο Κώστας Σμοκοβίτης, ενώ εμφανίστηκε και σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες ερμηνεύοντας τραγούδια του.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 ο Καλατζής συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νίκο Καρβέλα. Το 1981 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου. Το τελευταίο του άλμπουμ προτού αποσυρθεί από το ενεργό τραγούδι κυκλοφόρησε το 1984, ωστόσο το 1985 πήρε μέρος σε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Μάνο Λοΐζο που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το 2000 κυκλοφόρησε ένα διπλό CD, όπου το πρώτο περιείχε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε νέες εκδόσεις και το δεύτερο αγαπημένα ελληνικά τραγούδια άλλων ερμηνευτών σε δική του απόδοση. Ο Καλατζής θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της εποχής του και αρκετά τραγούδια του έχουν ερμηνευθεί από νεότερους τραγουδιστές.
Το 2013 ο Γιάννης Καλατζής τιμήθηκε στην ελληνική εκδοχή του τηλεοπτικού προγράμματος Your Face Sounds Familiar που μεταδόθηκε από τον ΑΝΤ1 με τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο να τον υποδύεται και να εκτελεί ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του, το «Δελφίνι δελφινάκι».
Ο Γιάννης Καλατζής πέθανε στις 13 Ιουλίου 2017 σε ηλικία 79 ετών (σύμφωνα με το κηδειόσημό του).
Τα πιο γνωστά του τραγούδια
Γοργόνα (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος)
Παποράκι του Μπουρνόβα (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος)
Δελφίνι δελφινάκι (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος)
Τζαμάϊκα (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος)
Το λεβεντόπαιδο (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος)
Το παλιό ρολόι (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος)
Ξενάκι είμαι και θα 'ρθω (Στίχοι, Μουσική - Σταύρος Κουγιουμτζής)
Ο Σταμούλης ο λοχίας (Στίχοι: Πυθαγόρας, Μουσική - Γιώργος Κατσαρός)
Παραμυθάκι μου (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοΐζος) (το τραγούδι ακούστηκε στην ταινία Ο Εξορκιστής)
Ο Κουταλιανός (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική - Μάνος Λοϊζος)
Δισκογραφία
1968 - Ο σταθμός..........................Συμμετοχή
1968 - Γιάννης Καλατζής
1969 - Ο επιπόλαιος
1969 - Συνάντηση..........................Συμμετοχή
1970 - Κυρά Γιώργαινα
1970 - Θαλασσογραφίες................Συμμετοχή
1971 - Όταν ανθίζουν πασχαλιές....Συμμετοχή
1971 - Ζει
1971 - Ο Σταμούλης ο λοχίας
1971 - Παραμυθάκι μου
1972 - Νά ΄χαμε τι νά ΄χαμε............Συμμετοχή
1973 - Ένα ταξίδι
1974 - 13 Περιπτώσεις
1974 - Οδός Αριστοτέλους.............Συμμετοχή
1975 - Και η ζωή συνεχίζεται
1976 - Μη περιμένεις
1978 - Κάποιος πάντα λέει αντίο
1979 - Πάλι κοντά σου
1981 - Για όλους
1984 - Θυμηθείτε με τον Γιάννη Καλατζή
1985 - Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο Ζωντανή ηχογράφηση από το Ολυμπιακό στάδιο............. Συμμετοχή
1989 - Οι μεγάλες επιτυχίες
1994 - Οι μεγάλες επιτυχίες
1996 - Τραγούδια από τις 45 στροφές
1999 - Επιτυχίες
2000 - Αξέχαστα τραγούδια
2001 - Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του
2003 - Τα αυθεντικά
Παραπομπές
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
Έλληνες τραγουδοποιοί
|
328351
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Φασιστική Ιταλία
|
Φασιστική Ιταλία ονομάζεται το κράτος του Βασιλείου της Ιταλίας κατά την περίοδο της διακυβέρνησης από τον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι («Ντούτσε») από το 1922 έως το 1943 μετά απ' την εισβολή στη Σικελία το 1943. Διάδοχός της ήταν το ψευδοκράτος Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία η αλλιώς Ιταλική Δημοκρατία του Σαλό, υποτελής διοικητική οντότητα της Ναζιστικής Γερμανίας.
Αρχή του Καθεστώτος
Στις 3 και 4 Οκτωβρίου του 1922 εισβάλλουν στις πόλεις της Γένοβας, του Λιβόρνο και της Ανκόνα οι φασιστικές ομάδες Μελανοχιτώνων του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος και εγκαθιδρύουν τοπικές φασιστικές διοικήσεις. Ο Μπενίτο Μουσολίνι στις 28 Οκτωβρίου οργανώνει την Πορεία προς τη Ρώμη (Marcia su Roma) και στις 31 Οκτωβρίου 100.000 Μελανοχίτωνες, μέλη των Φασιστικών Φαλάγγων, εισέρχονται στη Ρώμη και παρατάσσονται απέναντι από την αστυνομία και τους Κυανοχίτωνες του βασιλικού στρατού. Ο Βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ (Vittorio Emanuele III), αδυνατώντας να ελέγξει την κατάσταση και με την απειλή του εμφυλίου να επικρέμαται πάνω από τη χώρα, παραδίδει την εξουσία στον Μουσολίνι, ορίζοντάς τον πρωθυπουργό.
Αρχικά στο κοινοβούλιο υποστηρίχθηκε από τους φιλελεύθερους. Με τη βοήθειά τους εισήγαγε διατάξεις λογοκρισίας και τροποποίησε το εκλογικό σύστημα έτσι ώστε το 1925 ήταν σε θέση να αναλάβει δικτατορικές εξουσίες και να διαλύσει όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα και τα μη φασιστικά συνδικάτα. Συνακόλουθα, διέλυσε το κοινοβούλιο και ίδρυσε, από τις εφεδρείες των Μελανοχιτώνων, τη Φασιστική Αστυνομία, με ευρείες αρμοδιότητες καταστολής. Ο κρατικός μηχανισμός, ευρισκόμενος πλέον πλήρως στα χέρια του, χρησίμευε ως μέσο προπαγάνδας και ανάσχεσης κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής. Η δολοφονία, το 1924, από φασίστες, του σοσιαλιστή βουλευτή Τζάκομο Ματτεόττι (Giacomo Matteotti), που προσπαθούσε να καταγγείλει τη δράση του Μουσολίνι, υπήρξε η αρχή μιας παρατεταμένης πολιτικής κρίσης στην Ιταλία, η οποία δεν έληξε παρά στις αρχές του 1925, όταν ο Μουσολίνι εγκαθίδρυσε μία προσωποπαγή ολοκληρωτική δικτατορία.
Η διακυβέρνηση
Ο Μουσολίνι απέδιδε τεράστια σημασία στην προπαγάνδα εντός και εκτός Ιταλίας. Ο τύπος, το ραδιόφωνο, η εκπαίδευση και η κινηματογραφική παραγωγή εποπτεύονταν προσεκτικά, ώστε να κατασκευάσουν την πλάνη ότι ο φασισμός ήταν το δόγμα του 20ού αιώνα που αντικαθιστούσε τον φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία, καθώς και να καλλιεργήσουν τον μύθο του Duce (Ντούτσε, Ηγέτη), όπως αρεσκόταν να αποκαλείται. Το 1929 υπέγραψε την πρώτη συμφωνία (κονκορδάτο) αλληλοαναγνώρισης μεταξύ του Παπικού Κράτους του Βατικανού και του Βασιλείου της Ιταλίας.
Εξωτερική πολιτική
Στην εξωτερική πολιτική, η Ιταλία δείχνει τη δύναμή της ξεκινώντας τις επεκτάσεις της. Με αφορμή τις δολοφονίες από αγνώστους, Ιταλών στρατιωτών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, οι οποίοι είχαν αποσταλεί προκειμένου να συμμετάσχουν ως μέλη της Διεθνούς Επιτροπής για τη διευθέτηση προβλήματος μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας βομβαρδίζει και καταλαμβάνει την Κέρκυρα, το 1923.
Η Ιταλία θεώρησε υπεύθυνη την ελληνική κυβέρνηση και απαίτησε ικανοποίηση ηθική και οικονομική. Όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε να παράσχει οποιαδήποτε ικανοποίηση, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός, ο Μουσολίνι διέταξε τον ιταλικό στόλο να βομβαρδίσει και να καταλάβει την Κέρκυρα. Επιπλέον, με την καταδίκη από την Κοινωνία των Εθνών του γεγονότος του βομβαρδισμού, απείλησε με απόσυρση της Ιταλίας από τον Οργανισμό.
Λίγο αργότερα επιβλήθηκε στη Λιβύη, που βρισκόταν σε κατάσταση χαλαρής αποικιακής εξάρτησης από την Ιταλία από το 1912, πλήρης διοικητικός έλεγχος. Μετά από λίγα χρόνια το 1935 από έναν πόλεμο η Φασιστική Ιταλία καταλαμβάνει και προσαρτά από την Ιταλική Σομαλία την Αβυσσηνία (σήμερα λέγεται Αιθιοπία) και η καταδίκη της Κοινωνίας των Εθνών αναγκάζει την Ιταλία να συμμαχήσει με τη Ναζιστική Γερμανία.
Έναν χρόνο αργότερα, το 1936, στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο παίρνει το μέρος της ισπανικής Χούντας χωρίς όρους πληρωμής του τεράστιου υλικού που αποστέλλει, ενώ ακολουθούν και ιταλικά στρατεύματα, δήθεν εθελοντών, που παίρνουν μέρος αμέσως στις μάχες μετά την αποβίβασή τους στη Σεβίλλη. Εντούτοις, οι Ιταλοί στρατιώτες δεν περιμένουν να βρουν σοβαρή αντίσταση και χάνουν αρκετές μάχες, ειδικά εκείνη στην Γκουανταλαχάρα, που ο Μουσολίνι πίστευε ότι θα του ανοίξει τον δρόμο για τη Μαδρίτη. Πρόκειται για τον πρώτο θρίαμβο των Δημοκρατικών, για τον οποίο έγραψε με θερμά λόγια ο ανταποκριτής Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην Ισπανία είχαν καταφύγει πολλοί αριστεροί Ιταλοί, το σώμα των "Γκαριμπάλντι" των Διεθνών Ταξιαρχιών, οι οποίοι πολέμησαν γενναία κι αποτελεσματικά εναντίον των φασιστών Ιταλών, έχοντας ανάμεσά τους πολλούς πρώην συναδέλφους του Μουσολίνι από την εποχή που ο νυν Ντούτσε βρίσκονταν στις σοσιαλιστικές τάξεις.
Η Ιταλία το 1938 κάνει τα στραβά μάτια όταν γίνεται το Άνσλους και αποκτά σύνορα με τη Γερμανία και ξεχνά ότι είχε απειλήσει με πόλεμο τον Χίτλερ σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όταν ο Χίτλερ ζητά ακόμα περισσότερα από τους Αγγλογάλλους, απειλώντας για πόλεμο σε αντίθετη περίπτωση, στο παρασκήνιο οι Άγγλοι ζητούν από τον Μουσολίνι να επέμβει και να πείσει τον Χίτλερ να δεχτεί έναν τελευταίο συμβιβασμό.
Η Διάσκεψη του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938 εξελίσσεται σε ένα υπερθέαμα: Ο ηγέτης της Φασιστικής Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι κερδίζει τη φήμη του μεγάλου ειρηνοποιού, επειδή "πείθει" τον Χίτλερ, ενώ ο Άγγλος πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν πιστεύει ότι κέρδισε μια ειρήνη διαρκείας ξεπουλώντας μία μικρή χώρα, την Τσεχοσλοβακία, στον Χίτλερ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τραγικό σφάλμα της αγγλικής διπλωματίας, γιατί ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ είχαν προσυνεννοηθεί και είχαν από κοινού καταρτίσει τους όρους της Συμφωνίας εν αγνοία, φυσικά, των Αγγλογάλλων. Ουσιαστικά, οι τέσσερις ηγέτες, Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας και Γαλλίας δεν διαπραγματεύτηκαν τίποτα, απλά υπέγραψαν όσα οι Μουσολίνι - Χίτλερ είχαν προετοιμάσει. Επιπλέον, ο Μουσολίνι εξέφρασε υποκριτικά τη δυσαρέσκειά του στον Άγγλο πρωθυπουργό Τσάμπερλεν, επειδή η Ιταλία δεν είχε κανένα όφελος από την όλη συμφωνία, παρά την καλή θέληση που επέδειξε. Υπάρχει σχόλιο σε αυτό το σημείο από τον Τσάμπερλεν, ο οποίος δήλωσε: 'Ναι, μοιάζει σαν να ανταμείψαμε το κακό παιδί (εννοεί τον Χίτλερ) και στο καλό (εννοεί τον Μουσολίνι) δεν δώσαμε τίποτε'. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο Μουσολίνι ήταν έτοιμος να αναζητήσει τα δικαίωματά του στο πλευρό εκείνου που υποσχόταν περισσότερα. Χωρίς αμφιβολία, η υποχωρητικότητα των Αγγλογάλλων ενίσχυσε την απόφαση των δύο δικτατόρων να δράσουν περαιτέρω και τον Μάιο του 1939 εξαγγέλλεται το Χαλύβδινο Σύμφωνο με τον Χίτλερ. Μέσα σε ένα χρόνο ο Μουσολίνι είχε ήδη οριστικοποιήσει τα μέρη που ήθελε να κατακτήσει. Η Ελλάδα βρισκόταν, φυσικά, στην πρώτη σειρά και οι δύο δικτάτορες είχαν μάλιστα αποφασίσει τον διαμελισμό της Μακεδονίας σε Ανατολική και Δυτική, την οποία θα έλεγχαν Γερμανοί και Ιταλοί αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας σαν «αστυνομικό προσωπικό» τη συγκατοχή Βουλγάρων και Αλβανών, τους οποίους έλεγχαν. Αυτό μαθεύτηκε δια μέσου των Ελλήνων πρεσβευτών στη Μαδρίτη, πιθανόν από την υπηρεσία Άμπβερ του Βίλχελμ Κανάρις, ο οποίος επί χρόνια συνεργάζονταν με την Αγγλική Αντικατασκοπεία και είχε ήδη βοηθήσει σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ. Η κυβέρνηση Μεταξά μετά από αυτό το γεγονός συντάχθηκε στο πλευρό των Άγγλων στην αναμενόμενη διαμάχη που ήταν γνωστή ήδη από τότε. Οι εκδοχές ότι ο Μεταξάς ακολουθούσε φιλογερμανική πολιτική και ήθελε να παραδώσει την Ελλάδα στον Χίτλερ προκύπτει από εκτιμήσεις ατόμων που δεν αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, αλλά κρίνουν από το γεγονός ότι το καθεστώς Μεταξά ήταν, όντως, φιλοναζιστικό. Αλλά οι πολιτικές πεποιθήσεις και η εξωτερική πολιτική σχεδόν ποτέ δεν ακολουθούν η μία την άλλη.
Μία υποχώρηση του Μουσολίνι στον Χίτλερ ήταν, επίσης, η δίωξη των Εβραίων και η δημιουργία καθεστώτος φυλετικών διακρίσεων στη Φασιστική Ιταλία. Πριν από αυτό, οι Εβραίοι δεν διώκονταν από την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ενώ επιτρεπόταν να κατέχουν υψηλές θέσεις στο φασιστικό κόμμα. Τα μέλη της TIGR, μιας σλοβενικής αντιφασιστικής ομάδας, σχεδίαζαν να δολοφονήσουν τον Μουσολίνι στο Kobarid το 1938, αλλά απέτυχαν. Είναι, όμως, χαρακτηριστικό ότι ο Ιταλός βασιλιάς, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄, αν και σοκαρίστηκε από αυτήν την πράξη, δεν τόλμησε να αρνηθεί την υπογραφή του σχετικού νόμου, απόδειξη ότι η ισχύς του Μουσολίνι δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την άρχουσα ιταλική τάξη.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος - συνέχεια των επιχειρήσεων
Καθώς πλησίαζε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Μουσολίνι εξήγγειλε την πρόθεσή του για προσάρτηση της Μάλτας, της Κορσικής και της Τυνησίας. Τον Απρίλιο του 1939 καταλαμβάνει την Αλβανία αποκτώντας έτσι σύνορα με την Ελλάδα. Αν και επί 15 έτη διακήρυσσε τις αρετές του πολέμου και τη στρατιωτική ετοιμότητα της Ιταλίας, οι δυνάμεις του ήταν απολύτως απροετοίμαστες όταν ο Χίτλερ οδήγησε, με την εισβολή του στην Πολωνία, ολόκληρη την Ευρώπη σε ένα νέο Πόλεμο.
Η Φασιστική Ιταλία παρέμεινε ουδέτερη έως ότου βεβαιωθεί ποια πλευρά θα κέρδιζε. Μετά την πτώση της Γαλλίας το 1940 κήρυξε τον πόλεμο στους Συμμάχους ελπίζοντας ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε μόνο μερικές εβδομάδες επιπλέον. Εντούτοις, δεν πρέπει να λησμονείται ότι τα σχέδιά του είχαν ήδη βλέψεις για τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να «ανοιχτεί» στις πετρελαιοπηγές του Κόλπου και αποτελούσε μυστικό τμήμα στο «Χαλύβδινο Σύμφωνο». Πριν την Πολωνία, όμως, ο Χίτλερ είχε ξεκινήσει έντονες διαβουλεύσεις με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία για να τον δεχτούν σαν σύμμαχο, κάτι που εκ των πραγμάτων δεν απέφυγαν. Φυσικά οι Βούλγαροι πήραν σαν "δώρο" το Ελληνικό τμήμα της Θράκης - την οποία τελικά καταπάτησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - και οι Ρουμάνοι τη Μολδαβία, που ήταν ως τότε Ρωσική περιοχή. Ο Μουσολίνι κατάλαβε, λοιπόν, ότι μπήκε μπροστά ένα σχέδιο, που ουσιαστικά έβαζε στο χέρι πολύ σημαντικά μέρη στην Ευρώπη, αλλά εκείνος, παρά το σχέδιο του Άξονα, δεν είχε καν ενημερωθεί για την επίθεση στην Πολωνία. Κατάλαβε, επίσης, ότι μάλλον ήταν ο αιώνιος ξεγελασμένος στην υπόθεση. Αποφάσισε ότι δεν είχε άλλο χρόνο να χάσει και προσπάθησε ταχύτατα να εκτελέσει το κομμάτι της συμφωνίας που του αντιστοιχούσε. Ξεκίνησε την επίθεση εναντίον της Ελλάδας με πολύ εσπευσμένες κινήσεις και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Επιτελείου του, για τον Σεπτέμβριο του 1940. Οι επιτελείς του με δυσκολία κέρδισαν ένα μήνα παράταση κι έτσι, την 28η Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε η επίθεση κατά της Ελλάδας.
Η επίθεσή του στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940 αποκάλυψε τη γύμνια της πολεμικής του μηχανής, η οποία, αν και σαφέστατα ισχυρότερη σε σχέση με τις μικρότερες χώρες, περιείχε πολλά οργανωτικά και ανεφοδιαστικά κενά, ενώ τα μηχανοκίνητα και η αεροπορία του είχαν τεχνικές επιδόσεις καλές μάλλον για το διάστημα του Μεσοπολέμου παρά για το 1940. Οι δυνάμεις του υπέστησαν πανωλεθρία και εξωθήθηκαν στην αλβανική ενδοχώρα. Από αυτή την ενέργεια η Φασιστική Ιταλία έχασε τον έλεγχο της Βόρειας Ηπείρου και μόνο η επέμβαση των γερμανικών στρατευμάτων κατάφερε να κάμψει τις ελληνικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1941.
Μετά απ' αυτό η Ιταλία ακολούθησε τη Γερμανία στην κήρυξη πολέμου στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941 και των Ηνωμένων Πολιτειών το Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Εδώ, πάντως, υπήρξε ένα σοβαρό διπλωματικό λάθος: οι πολυπληθείς Αμερικανοϊταλοί μετανάστες ήταν σχεδόν ολόψυχοι υποστηρικτές της Φασιστικής Ιταλίας και στράφηκαν εναντίον του μετά αυτήν την απόφαση, που, εν πολλοίς, θα του στοίχιζε και την πτώση της ιταλικής χερσονήσου το 1944.
Η πτώση και το διάδοχο κράτος
Μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες σε Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ένωση, η δημοφιλία της Ιταλίας άρχισε να καταβαραθρώνεται ακόμα και εντός του κόμματός του Μουσολίνι. Η αποβίβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στη Σικελία το 1943 έστρεψε εναντίον του το σύνολο των συντρόφων του. Στις 24 Ιουλίου 1943 το Gran Consiglio del Fascismo (Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο) ψήφισε τη μεταβίβαση της εκτελεστικής εξουσίας στον Βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄. Ο Βασιλιάς κάλεσε τον Μουσολίνι στα Ανάκτορα και του αφαίρεσε κάθε εξουσία, ενώ κατά την έξοδό του συνελήφθη και εξορίστηκε στο Γκραν Σάσσο (Gran Sasso), στα Αβρούζια Όρη της κεντρικής Ιταλίας, σε πλήρη απομόνωση και το τέλος της Φασιστικής Ιταλίας.
Αμέσως μετά η Γερμανία έσπευσε σε βοήθεια προς τον Μουσολίνι. Η υπογραφή παράδοσης από μέρους της νέας ιταλικής κυβέρνησης οδήγησε στην εισβολή από βορρά των ναζιστικών στρατευμάτων και την κατάληψη μέρους της βόρειας Ιταλίας. Με μία εντυπωσιακή επιχείρηση Γερμανοί αλεξιπτωτιστές απελευθέρωσαν το Μουσολίνι και τον φυγάδευσαν στα γερμανοκρατούμενα εδάφη.
Εκεί ίδρυσε τη συνέχεια της Φασιστικής Ιταλίας, τη Repubblica Sociale Italiana (Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία) η αλλιώς Ιταλική Δημοκρατία του Σαλό.
Βιβλιογραφία
Bosworth, Richard J.B. (2007): Mussolini's Italy: Life Under the Fascist Dictatorship, 1915–1945
Christopoulos, George (1936): La politique exterieure de l' Italie fasciste. Librairie Rodstein [σημ.: ο διπλωμάτης Γεώργ. Χριστόπουλος διετέλεσε πρεσβευτής στη Μόσχα και στο Παρίσι]
Duggan, Christopher (2008): The Force of Destiny: A History of Italy Since 1796, Houghton Mifflin Harcourt
Pauley, Bruce F. (2003): Hitler, Stalin, and Mussolini: Totalitarianism in the Twentieth Century. Wheeling: Harlan Davidson
Sarti, Roland. (1974). The Ax Within: Italian Fascism in Action. New Viewpoints, Νέα Υόρκη
Smith, Dennis Mack. (1997): Modern Italy; A Political History. Ann Arbor: The University of Michigan Press
Δυνάμεις του Άξονα
Μπενίτο Μουσολίνι
|
354129
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%CE%BF%20%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82
|
Σιμωνίδης ο γενεαλόγος
|
Σιμωνίδης ο γενεαλόγος ή Σιμωνίδης ο Κείος ονομαζόταν αρχαίος έλληνας συγγραφέας και ποιητής από την Κέα, ο οποίος είχε γράψει τουλάχιστον επτά βιβλία. Τα βιβλία του δεν σώζονται και υπάρχουν μόνο θραύσματα από αυτά τα οποία έχουν διασωθεί σε μεταγενέστερα έργα.
Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε για τη ζωή του προέρχονται από τον Σούδα και αναφέρουν ότι ήταν εγγονός του λυρικού ποιητή Σιμωνίδη του Κείου από τη μεριά της κόρης του, ότι γεννήθηκε πριν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, (δηλαδή πριν το 431 π.Χ.) και ότι έγραψε τρία βιβλία που στο Σούδα ονομάζονται «Γενεαλογία» και τρία με τίτλο «Ευρήματα». Επιπλέον, στα σχόλια του Απολλώνιου του Ρόδιου αναφέρεται και έργο του με τίτλο «Σύμμικτα».
Η πληροφορία από τον Σούδα ότι ήταν εγγονός του ομώνυμου ποιητή Σιμωνίδη του Κείου, επιβεβαιώνεται επιγραφικά από το Πάριο χρονικό στο οποίο ο παππούς του, ποιητής, χαρακτηρίζεται με βάση τον εγγονό του, επίσης ποιητή («Σιμωνίδης ὁ Σιμωνίδου πάππος τοῦ ποιητοῦ, ποιητὴς ὢν καὶ αὐτός»). Ο παππούς του τοποθετείται από το Πάριο χρονικό που αναφέρει ότι νίκησε στην Αθήνα (ποιητικούς αγώνες) στα χρόνια του επώνυμου άρχοντα Φιλοκράτους (το 485 π.Χ.), αλλά και στα χρόνια του Αδειμάντου (το 477 π.Χ.) και τέλος αναφέρεται ότι πέθανε σε ηλικία 88 ετών στα χρόνια του άρχοντα Θεαγενίδη (το 468 π.Χ.).
Θραύσματα του έργου του σώζονται σε μεταγενέστερα έργα:
Στο Μέγα Ετυμολογικόν (479,47) αλλά και στον Ιωάννη Τζέτζη (Εις Λυκόφωνα, Αλεξ, 355) όπου αναφέρεται «φησί δε ο γενεαλόγος Σιμωνίδης», σχετικά με την ιστορία της Ιτωνίας Αθηνάς και την Ιοδάμας, θυγατέρων του Ίτωνος
Στα σχόλια του Απολλώνιου του Ρόδιου 2856-72b όπου αναφέρεται «και Σιμωνίδης ο γενεαλόγος ομοίως τω Απολλωνίω γενεαλογεί», για τη γενεαλογία του Σαμίου του Αγκαίου
Στα σχόλια του Απολλώνιου του Ρόδιου Α.763 όπου αναφέρεται «ως φησί Σιμονίδης εν Συμμίκτοις» σχετικά με τον Μυνήιο τον Ιώλκιο
Αναφορές
Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς
|
603079
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B9%CE%B1%20%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κάτω Καλύβια Αρκαδίας
|
Τα Κάτω Καλύβια είναι πολύ μικρό ορεινό χωριό στην Πελοπόννησο και την Περιφερειακή Ενότητα Αρκαδίας. ο οποίος βρίσκεται στα βόρεια όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Αχαΐας. Είναι κτισμένο στα ανατολικά του Λάδωνα και βορειοανατολικά της ομώνυμης τεχνητής λίμνης, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Δρακοβούνι σε υψόμετρο 501 μέτρα. Απέχει 7 χλμ. ΒΔ. από την Κερπινή, 35 χλμ. Β.-ΒΑ. από τη Δημητσάνα (έδρα του δήμου) και 62 χλμ. ΒΔ. από την Τρίπολη (μέσω Λεβίδι). Αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά ως ξεχωριστός οικισμός το 1940 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Κερπινής. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης μαζί με την Κερπινή και τα Άνω Καλύβια αποτελούν την τοπική κοινότητα Κερπινής που υπάγεται στην δημοτική ενότητα Κλείτορος του Δήμου Γορτυνίας και σύμφωνα με την την απογραφή του 2011 απογράφησαν 5 κάτοικοι.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κάτω Καλύβια Γορτυνίας στον ιστότοπο https://www.exploring-greece.gr/
Παραπομπές
Χωριά του νομού Αρκαδίας
Δήμος Γορτυνίας
|
290874
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%BA%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%201903
|
Τελικός κυπέλλου Ισπανίας 1903
|
Ο τελικός κυπελλου Ισπανίας 1903 ήταν ο πρώτος τελικός που διοργανώθηκε. Το παιχνίδι έλαβε χώρα την 8 Απριλίου 1903 στον Ιππόδρομο στη Μαδρίτη. Το ματς ήταν αναμεσα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και τη Μαδρίτη ΦΚ.
Το σκορ ήταν 3-2.
Οι συνθέσεις
Ποδόσφαιρο το 1903
Τελικοί κυπέλλου Ισπανίας
|
830366
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CF%83%CF%83%CE%BF%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29
|
Ίσσο (Ιταλία)
|
Το Ίσσο (ιταλικά: Isso) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Μπέργκαμο, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Μπέργκαμο
|
221615
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn%20Berlingo
|
Citroën Berlingo
|
Το Citroën Berlingo είναι ένα επαγγελματικό αυτοκίνητο τύπου ελαφρύ βαν, που κατασκευάζεται από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën από το 1996, ενώ το 2008 κυκλοφόρησε η δεύτερη γενιά του. Η τρίτη γενιά του Berlingo, μαζί με τα στενά συγγενικά Peugeot Rifter και Opel Combo, παρουσιάστηκαν στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 2018.
Πρώτη γενιά
Η πρώτη γενιά του Citroën Berlingo λανσαρίστηκε τον Ιούλιο του 1996, ως ο επίσημος διάδοχος του Citroën C15. Το αρχικό Berlingo βασίστηκε στο σασί και στα μηχανικά μέρη των εκδόσεων station wagon των (συγγενικών μεταξύ τους) μικρομεσαίων οικογενειακών μοντέλων Citroën ZX και Peugeot 306. Στα πλαίσια της πολιτικής του Ομίλου PSA, το Citroën Berlingo μοιραζόταν το ίδιο σασί και με το επαγγελματικό Peugeot Partner. Κατά την παρουσίασή του, το Berlingo, με το αεροδυναμικό μπροστινό μέρος του και τον κυβοειδή χώρο αποσκευών, θεωρήθηκε ως πρακτικός διάδοχος του 2CV AK400, το οποίο ήταν η επαγγελματική έκδοση βαν του Citroën 2CV.
Τον Νοέμβριο του 2002, το Berlingo υπέστη έναν επανασχεδιασμό στο μπροστινό μέρος και στο σαλόνι. Όσα μοντέλα κατασκευάστηκαν μετά, αναφέρονται ως Berlingo I Φάσης 2. Επιπλέον, προσφέρθηκε και μία συμβατική εκδοχή, υπό την ονομασία Multispace, και κατάφερε υψηλές πωλήσεις σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, λόγω της πρακτικότητάς της και της χαμηλής τιμής της. Ως αποτέλεσμα, και το Berlingo δεύτερης γενιάς προσέφερε επίσης και μία εκδοχή Multispace.
Κινητήρες
Το Citroën Berlingo πρώτης γενιάς, Φάσης 1 και Φάσης 2, κυκλοφόρησε με τους εξής κινητήρες, όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά (Ι4), εκτός φυσικά από την ηλεκτροκίνητη έκδοση Berlingo Electrique.
Δεύτερη γενιά
Το Berlingo πρώτης γενιάς αντικαταστάθηκε από δύο διαφορετικά μοντέλα: το Citroën Nemo, που παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2007, και το Berlingo δεύτερης γενιάς, που παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2008, ταυτόχρονα με το δίδυμο Peugeot Partner δεύτερης γενιάς. Το Berlingo II κυκλοφόρησε στις αγορές της Ευρώπης τον Απρίλιο του 2008, ενώ το Partner II μέσα στον Μάιο.
Η εξωτερική αισθητική του Berlingo δεύτερης γενιάς διαμορφώθηκε από τον Gilles Vidal. Το μοντέλο βασίστηκε στην πλατφόρμα του τότε Ομίλου PSA PF2 (Platform 2), που είναι κοινή με αυτήν του Citroën C4 δεύτερης γενιάς και άλλων μοντέλων του ομίλου. Ως αποτέλεσμα, το Berlingo II είναι λίγο μεγαλύτερο σε μήκος από τον προκάτοχό του.
Το 2013, εισήχθη και στη δεύτερη γενιά μια πλήρως ηλεκτροκίνητη έκδοση Berlingo Electrique, όπως είχε συμβεί και στην πρώτη γενιά.
Κινητήρες
Τρίτη γενιά
Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 2018, εισήχθη η τρίτη γενιά του Citroën Berlingo, μαζί με το στενά συγγενικό Peugeot Rifter. Επίσης συγγενικό με τα δύο αυτά μοντέλα και με ταυτόχρονη παρουσίαση στο ίδιο Σαλόνι και κοινής κατασκευής μαζί, είναι και το σημερινό Opel Combo, λόγω της εξαγοράς της Opel από τον Όμιλο PSA τον Μάρτιο του 2017.
Βιβλιογραφία
Automobil Revue, Katalog 1999, 2002 & 2007.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη Ελληνική ιστοσελίδα του Citroën Berlingo
Citroën Berlingo review από το «WhatVan?»
www.citroenorigins.fr/ Citroën Berlingo πρώτης γενιάς (στα γαλλικά)
www.citroenorigins.fr/ Citroën Berlingo δεύτερης γενιάς (στα γαλλικά)
Berlingo
Επαγγελματικά αυτοκίνητα
Γαλλικά αυτοκίνητα
|
670400
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βενεδίκτη της Πορτογαλίας
|
H Βενεδίκτη (πορτογαλ. Benedita de Bragança, infanta de Portugal, 25 Ιουλίου 1746 - 18 Αυγούστου 1829) από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν πριγκίπισσα (infanta) της Πορτογαλίας και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Βραζιλίας.
Βιογραφία
Η Μαρία Φραγκίσκη Βενεδίκτη Άννα Ισαβέλλα Ιωσηφίνα Αντωνία Λούρδη Ιγνατία Θηρεσία Γερτρούδη Ρίτα Ιωάννα Ρόζα ήταν η τέταρτη κόρη του Ιωσήφ της Πορτογαλίας και της Μαριάνας Βικτωρίας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας.
Σύζυγός της έγινε ο γιος της αδελφής της Μαρίας Α΄ της Πορτογαλίας, η οποία είχε παντρευτεί τον θείο της Πέτρο Γ΄ της Πορτογαλίας.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1777 τον ανιψιό της Ιωσήφ της Βραζιλίας. Δεν απέκτησαν απογόνους (είχε δύο αποβολές, το 1781 και το 1786).
Πρόγονοι
Πηγές
Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 14.
Παραπομπές
Οίκος της Μπραγκάνσα
Βραζιλιάνες πριγκίπισσες
Δούκισσες της Πορτογαλίας
Πριγκίπισσες της Μπέιρα
Ινφάντας της Πορτογαλίας
|
719515
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%20%28%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B7%29
|
Σαιν-Λουί (Γουαδελούπη)
|
Το Σαιν-Λουί (γαλλικά: Saint-Louis, γουαδελουπιανό κρεόλ: Senlwi), ορισμένες φορές αναφερόμενο ως Σαιν-Λουί ντε Μαρί-Γκαλάντ (γαλλικά: Saint-Louis de Marie-Galante, γουαδελουπιανό κρεόλ: Senlwi Marigalant’), είναι γαλλική κοινότητα στον υπερπόντιο νομό και περιοχή της Γουαδελούπης.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σαιν-Λουιζιέν (γαλλικά: Saints-Louisiens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Γουαδελούπης
|
312609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%20%CF%87%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1
|
Θαλάσσια χελώνα
|
Οι θαλάσσιες χελώνες είναι χελώνες της υπεροικογένειας των Χελωνιοειδών. Απαντώνται σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου εκτός του Αρκτικού Ωκεανού.
Η δερματοχελώνα είναι η πιο μεγάλη, με 2 μ. μήκος, 1 μ. έως 1,5 μ. πλάτος και βάρος 600 κ. Το μέγεθος των άλλων ειδών κυμαίνεται από τα 50 εκ. έως 1 μ. και είναι αναλογικά μικρότερο.
Τα είδη αυτά είναι όλα ευάλωτα ή απειλούμενα. Είναι τοπικά υπό προστασία και αποκατάσταση, αλλά η ρύπανση, η λαθροθηρία και η τυχαία εμπλοκή τους σε αλιευτικά εργαλεία παραμένουν ανησυχητικές αιτίες μείωσης του πληθυσμού τους που έχει ήδη ελαττωθεί.
Περιγραφή
Οι θαλάσσιες χελώνες, όπως οι άλλες χελώνες (Χελώνια) είναι εξώθερμα ερπετά και διαθέτουν αναπνευστικό σύστημα με πνεύμονες, το οποίο είναι μια προσαρμογή στην επίγεια ζωή. Ως συμπλήρωμα των νεφρών, υπάρχουν αδένες κοντά στα μάτια τους που αποβάλουν το υπερβολικό αλάτι από το αίμα τους. Ο μεταβολισμός τους έχει την ικανότητα να αντέχει στις υψηλές συγκεντρώσεις CO2 κατά την διάρκεια καταδύσεων σε μεγάλα βάθη. Μπορούν να αποβάλουν το 35-52% του οξυγόνου στην αναπνοή. Η όρασή της είναι πολύ ανεπτυγμένη. Τα μάτια προστατεύονται με τρία βλέφαρα και η ακοή τους είναι ιδιαίτερα τελειποιημένη εξίσου, αν και δεν έχουν εξωτερικά αυτιά, αλλά ένα εσωτερικό αυτί, κάτω από μία ακουστική πλάκα. Η όσφρησή τους είναι ωστόσο αρκετά αναποτελεσματική. Οι θαλάσσιες χελώνες δεν έχουν παρά μία μόνο έξοδο για την απέκκριση η οποία χρησιμεύει επίσης για την αναπαραγωγή.
Το καβούκι
Το πεπλατυσμένο καβούκι τους, τους παρέχει καλύτερη υδροδυναμική και παίζει σημαντικό ρόλο στην προστασία, αλλά ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι τους επιτρέπει να αποθηκεύουν θερμότητα. Αυτή η προσαρμογή, που αποκτήθηκε μετά την επιστροφή τους στο θαλάσσιο περιβάλλον, τους επιτρέπει να καταδύονται σε μεγάλα βάθη, όπου η θερμοκρασία του νερού είναι χαμηλή. Έτσι όμως έχουν χάσει την ικανότητα να κρύβουν τα μέλη τους σ' αυτό. Όπως στις άλλες νεροχελώνες, τα καβούκια τους είναι ελαφρύτερα, διότι είναι εξοπλισμένα με βρέγματα. Οι Δερμοχελυίδες, οι μεγαλύτερες θαλάσσιες χελώνες, έχουν χάσει τα λέπια τους και το καβούκι τους καλύπτεται από παχύ δέρμα. Όπως οι υπόλοιπες χελώνες, δεν αλλάζουν τo δέρμα (έκδυση).
Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, το καβούκι τους, τουλάχιστον της δερματοχελώνας, τις βοηθά να διατηρούν την θερμοκρασία του σώματος όταν βουτούν σε μεγάλα βάθη με χαμηλές θερμοκρασίες. Αλλά αυτή η υπόθεση αμφισβητείται, λόγω του οτι τα ερπετά, ζώα ψυχρόαιμα, υποτίθεται ότι είναι ποικιλόθερμα.
Χαρακτηριστικά
Μπορούν να κολυμπούν γρήγορα και πολλά είδη είναι ικανά να αναπτύξουν ταχύτητα έως και 35 χλμ/ώρα· σε αντίθεση με τις χελώνες του γλυκού νερού, προχωρούν με ταυτόχρονη κίνηση των μπροστινών ποδιών.
Στην γέννηση, δεν υπάρχει κανένα εξωτερικό ανατομικό στοιχείο το οποίο να επιτρέπει την διάκριση των δύο φύλων.
Είναι γνωστό ότι κάποιες χελώνες μπορούν να μπορούν να ζήσουν και πάνω από 150 χρόνια. Το μεγαλύτερο ρεκόρ κατάδυσης είναι 6 ώρες και το έκανε μία πράσινη θαλασσοχελώνα.
Αναπαραγωγή
Τα θηλυκά μαζεύονται στις παραλίες για να γεννήσουν στην αρχή και στο τέλος του σεληνιακού κύκλου, όταν η παλίρροια είναι στο χαμηλότερο επίπεδο.
Ύστερα από πολλά χρόνια ωρίμανσης, οι χελώνες μπορούν να αναπαραχθούν. το ζευγάρωμά τους γίνεται στην θάλασσα κοντά στις φωλιές ή κατά την μετανάστευση (από τις περιοχές σίτισης στις περιοχές ωοτοκίας) ένα ή δύο μήνες πριν από την έναρξη της ωοτοκίας.
Κατά την διάρκεια του ζευγαρώματος, το αρσενικό πιάνεται με τα δύο μπροστινά νύχια στο καβούκι του θηλυκού. Τα θηλυκά μπορούν να διατηρήσουν το σπέρμα των αρσενικών πολλούς μήνες ή χρόνια στην σάλπιγγά τους. Τα θηλυκά δεν γεννούν παρά μόνο στον τόπο όπου γεννήθηκαν, λίγα ή και εκατοντάδες μέτρα απόσταση, ανάλογα το είδος. Γενικά εκμεταλλευόμενα το σκοτάδι (μία παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο είναι θανατηφόρα για αυτές), το σούρουπο, συχνά στην πλημμυρίδα τα θηλυκά έρχονται να γεννήσουν στην αμμώδη παραλία καταγωγής τους. To θηλυκό μπορεί να αποθηκεύσει το σπέρμα για να γονιμοποιήσει τα αυγά. Το φύλο των νεογέννητων εξαρτάται από τη θερμοκρασία κατά την επώαση των αυγών, αρσενικό για χαμηλές θερμοκρασίες, θηλυκό για υψηλές. Λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, έχει διαπιστωθεί τα τελευταία χρόνια, μια μείωση στο ποσοστό των αρσενικών.
Τα θηλυκά σκάβουν μια τρύπα στην άμμο με τα πόδια τους και εναποθέτουν 70-200 αυγά (ανάλογα με το είδος), τα σκεπάζουν με άμμο και επιστρέφουν στην θάλασσα. Κάποια αυγά δεν γονιμοποιήθηκαν, τα άλλα εκκολάπτονται μέσα σε περίπου δύο μήνες. Όλα τα χελωνάκια εκκολάπτονται την ίδια ώρα και κατευθύνονται προς την θάλασσα.
Μόνο ένα μικρό ποσοστό (περίπου 1%) θα ξαναγυρίσουν στην παραλία που γεννήθηκαν καθώς θα γίνουν θηράματα πολυάριθμων αρπακτικών.
Στάδια της ζωής
Ανάλογα με την ηλικία του, η χελώνα δεν τρώει με τον ίδιο τρόπο και δεν ζει στο ίδιο περιβάλλον. Υπάρχουν:
Το στάδιο του αυγού.
Το στάδιο του νεογέννητου: το νεογέννητο βγαίνει από το αυγό, βγαίνει από την φωλιά, πολύ συχνά σε ομάδες, και καταφεύγουν στην θάλασσα όπου κολυμπάνε γρήγορα για πολλές ημέρες (3-6 ημέρες ανάλογα με το είδος).
Το νεανικό στάδιο στο πέλαγος: αυτό το στάδιο αρχίζει όταν τα χελωνάκια εγκαταλείπουν το γρήγορο κολύμπι και συγκεντρώνονται στην εύρεση τροφής και αφήνονται να τις μεταφέρουν τα θαλάσσια ρεύματα. Οι παρατηρήσεις σ' αυτό το στάδιο είναι υπερβολικά σπάνιες. Η συμπεριφορά διαφέρει επίσης από είδος σε είδος.
Το νεανικό βενθικό στάδιο: τα νεαρά άτομα εγκαθίστανται στις βενθικές περιοχές (εκτός από την δερματοχελώνα). Οι διατροφικές τους συνήθειες αλλάζουν, όπως και οι θηρευτές τους.
Το στάδιο του υποενήλικα: αρχίζει στην εφηβεία. Οι θαλάσσιες χελώνες του ίδιου είδους δεν γίνονται σεξουαλικά ώριμες στο ίδιο μέγεθος
Το στάδιο του ενήλικα: τα ενήλικα μεταναστεύουν από την περιοχή που ζουν στην περιοχή ωοτοκίας τους. Όλα τα είδη θαλασσίων χελωνών είναι πιστά στον τόπο ωοτοκίας, με κάποιες παραλλαγές ανάλογα με το είδος.
Διατροφή
Οι θαλάσσιες χελώνες είναι όλες παμφάγες με τάσεις προς τα φυτά και το κρέας. Έτσι η Πράσινη θαλασσοχελώνα είναι κυρίως χορτοφάγος. Η χελώνα Καρέττα, ο Λεπιδόχελυς του Ειρηνικού και το είδος Natator depressus είναι κυρίως σαρκοφάγα και τρέφονται με μαλάκια, καρκινοειδή, μικρά ψάρια και άλλα θαλάσσια ασπόνδυλα. Η δερματοχελώνα είναι παμφάγος και τρέφεται κυρίως με κνιδόζωα. Η Κεραμοχελώνα, είναι επίσης παμφάγος, και τρέφεται, όπως η δερματοχελώνα, με κνιδόζωα αλλά τρέφεται επίσης -πράγμα σπάνιο για σπονδυλόζωα- με σπόγγους.
Οι χελώνες πρέπει να αποθηκεύουν πολλή ενέργεια για τις μεταναστεύσεις τους. Για αυτόν τον λόγο, η διατροφή τους παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην γονιμότητά τους. Αυτό αποδείχτηκε επιβεβαιώνοντας τον αριθμό των εκκολαπτομένων αυγών και στο Ελ Νίνιο όπου, με την θέρμανση του νερού και την αύξηση της βλάστησης, αυξάνεται ο αριθμός των μεταναστεύσεων δύο χρόνια αργότερα, ενώ μία ψύξη του νερού μειώνει τον αριθμό των μεταναστεύσεων δύο χρόνια αργότερα.
Προσδιορισμός των ενηλίκων
Η πιο εύκολη στον προσδιορισμό είναι σίγουρα η δερματοχελώνα λόγω της έλλειψης φολίδων. Είναι επίσης η μεγαλύτερη θαλάσσια χελώνα. Οι Χελωνιίδες, σε σχέση με τις άλλες, διαθέτουν ένα καβούκι χωρίς λέπια. Όταν έχει περισσότερα από έξι ζεύγη πλαγίων πλακών πάνω στο όστρακο, είναι μάλλον Λεπιδόχελυς του Ειρηνικού (Lepidochelys olivacea)· με πέντε ή έξι ζευγάρια, πρέπει να είναι Καρέττα ή Λεπιδόχελυς του Ατλαντικού (Lepidochelys kempii). Με τέσσερα ζευγάρια, είναι μία πράσινη θαλασσοχελώνα ή μία κεραμοχελώνα. Ξεχωρίζουμε εύκολα μία Καρέττα και έναν Λεπιδόχελυ του Ατλαντικού από το χρώμα· η πρώτη είναι κόκκινη πορτοκαλί και η δεύτερη γκρι-πράσινη. Ξεχωρίζουμε εξ ίσου την πράσινη θαλασσοχελώνα από την κεραμοχελώνα από το σχήμα του στόματος και απ' τον αριθμό των προμετωπιαίων φολίδων.
Προσδιορισμός των νεογέννητων
Η νεογέννητη χελώνα καρέττα έχει χρώμα σκούρο καφέ με ανοιχτόχρωμες άκρες.
Η νεογέννητη δερματοχελώνα έχει πτερύγια περισσότερο μεγάλα και δέρμα τραχύ, με δικτυωτή διάταξη των μικρών φολίδων. Η πλάτη της είναι μαύρη με πλάγιες άσπρες άκρες ενώ ο θώρακας άσπρος, με ανοιχτά καφέ στίγματα.
Η νεογέννητη πράσινη θαλασσοχελώνα έχει μαύρη πλάτη· το οπίσθιο τμήμα της και τα πόδια-πτερύγια έχουν άσπρες άκρες· το κάτω μέρος του λαιμού, του σώματος και των ποδιών-πτερυγίων είναι άσπρο κιτρινωπό.
Η νεογέννητη κεραμοχελώνα είναι καφέ κοκκινωπή.
Η σκούρα γκρι πλάτη του νεογέννητου λεπιδοχέλυος του Ατλαντικού έχει τρεις διαμήκεις πλευρές. Υπάρχουν δύο πλευρές στο πλάστρο πιο ανοιχτόχρωμες. Σε κάποια άτομα, τα πτερύγια έχουν άσπρο περίγραμμα και η περιοχή της μασχάλης τους είναι πρασινωπή.
Οι φολίδες του νεογέννητου Natator depressus είναι καφέ αλλά έχουν σκούρο περίγραμμα έτσι ώστε να τις διακρίνουμε εύκολα.
Βιβλιογραφία
ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΤΑΝΙΚΑ
Χελώνια
Υδρόβια
Ερπετά
|
233754
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1401%20%CE%9B%CE%B1%CE%B2%CF%8C%CE%BD
|
1401 Λαβόν
|
Η Λαβόν (Lavonne) είναι ένας αστεροειδής που περιφέρετραι κυρίως στην εσωτερική περιοχή της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,014. Ανακαλύφθηκε το 1935 από τον Βέλγο αστρονόμο Εζέν Ντελπόρτ, που παρατηρούσε από την Υκλ του Βελγίου και της έδωσε το όνομα μιας συγγενούς του Αμερικανού αστρονόμου Μάκεμσον (Maud Worcester Makemson).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Λαβόν δεν είναι γνωστή με κάποια ακρίβεια. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης). Η Λαβόν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 3 ώρες και 56 λεπτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Λαβον
|
784240
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%88%CF%85%CF%87%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C
|
Αντιψυχωσικό
|
Τα αντιψυχωσικά, γνωστά και ως νευροληπτικά, είναι κατηγορία ψυχοτρόπων φαρμάκων που χρησιμοποιούνται κυρίως για τη διαχείριση της ψύχωσης (συμπεριλαμβανομένων των παραληρημάτων, των ψευδαισθήσεων, της παράνοιας ή της διαταραγμένης σκέψης ), κυρίως στη σχιζοφρένεια αλλά και σε μια σειρά από άλλες ψυχωσικές διαταραχές. Αποτελούν επίσης το στήριγμα μαζί με τους σταθεροποιητές της διάθεσης στη θεραπεία της διπολικής διαταραχής.
Η χρήση αντιψυχωσικών μπορεί να οδηγήσει σε πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες όπως ακούσιες κινητικές διαταραχές, γυναικομαστία, στυτική δυσλειτουργία, αύξηση βάρους και μεταβολικό σύνδρομο. Η μακροχρόνια χρήση μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητες ενέργειες όπως όψιμη δυσκινησία, όψιμη δυστονία και όψιμη ακαθησία.
Τα αντιψυχωσικά πρώτης γενιάς (π.χ. χλωροπρομαζίνη), γνωστά ως τυπικά αντιψυχωσικά, πρωτοεμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1950 και άλλα αναπτύχθηκαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τα αντιψυχωσικά δεύτερης γενιάς, γνωστά ως άτυπα αντιψυχωσικά, εισήχθησαν αρχικά με την κλοζαπίνη στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ακολούθησαν άλλα (π.χ. ρισπεριδόνη). Και οι δύο γενιές φαρμάκων μπλοκάρουν τους υποδοχείς ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, αλλά τα άτυπα τείνουν να δρουν και στους υποδοχείς σεροτονίνης.
Ιατρικές χρήσεις
Τα αντιψυχωσικά χρησιμοποιούνται συχνότερα για τις ακόλουθες καταστάσεις:
Σχιζοφρένεια
Σχιζοσυναισθηματική διαταραχή συνήθως σε συνδυασμό είτε με ένα αντικαταθλιπτικό (στην περίπτωση του καταθλιπτικού υποτύπου) είτε με έναν σταθεροποιητή διάθεσης (στην περίπτωση του διπολικού υποτύπου).
Η διπολική διαταραχή (οξεία μανία και μικτά επεισόδια) μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε με τυπικά είτε με άτυπα αντιψυχωσικά, αν και συνήθως προτιμώνται τα άτυπα αντιψυχωσικά επειδή τείνουν να έχουν πιο ευνοϊκά προφίλ ανεπιθύμητων ενεργειών και, σύμφωνα με μια πρόσφατη μετα-ανάλυση, τείνουν να έχει μικρότερη ευθύνη για την πρόκληση μετατροπής από μανία σε κατάθλιψη.
Ψυχωτική κατάθλιψη: σε αυτή την ένδειξη είναι κοινή πρακτική για τον ψυχίατρο να συνταγογραφεί έναν συνδυασμό ενός άτυπου αντιψυχωσικού και ενός αντικαταθλιπτικού, καθώς αυτή η πρακτική υποστηρίζεται καλύτερα από τα στοιχεία.
Ανθεκτική στη θεραπεία κατάθλιψη, ως συμπλήρωμα στην τυπική αντικαταθλιπτική θεραπεία.
Τα αντιψυχωσικά γενικά δεν συνιστώνται για τη θεραπεία προβλημάτων συμπεριφοράς που σχετίζονται με άνοια, δεδομένου ότι ο κίνδυνος χρήσης τείνει να είναι μεγαλύτερος από το πιθανό όφελος. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την αϋπνία, στην οποία δεν συνιστώνται ως θεραπεία πρώτης γραμμής. Υπάρχουν τεκμηριωμένες ενδείξεις για τη χρήση αντιψυχωσικών σε παιδιά (π.χ. διαταραχή τικ, διπολική διαταραχή, ψύχωση), αλλά η χρήση αντιψυχωσικών εκτός αυτών των πλαισίων (π.χ. για τη θεραπεία προβλημάτων συμπεριφοράς) απαιτεί σημαντική προσοχή.
Τα αντιψυχωσικά χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία των τικ που σχετίζονται με το σύνδρομο Τουρέτ. Η αριπιπραζόλη, ένα άτυπο αντιψυχωσικό, χρησιμοποιείται ως συμπληρωματικό φάρμακο για τη βελτίωση της σεξουαλικής δυσλειτουργίας ως σύμπτωμα των αντικαταθλιπτικών εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης στις γυναίκες. Η κουετιαπίνη χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής.
Τυπικά vs άτυπα
Δεν είναι σαφές εάν τα άτυπα (δεύτερης γενιάς) αντιψυχωσικά προσφέρουν πλεονεκτήματα έναντι των παλαιότερων αντιψυχωσικών πρώτης γενιάς. Η αμισουλπρίδη, η ολανζαπίνη, η ρισπεριδόνη και η κλοζαπίνη μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικές αλλά σχετίζονται με μεγαλύτερες παρενέργειες. Τα τυπικά αντιψυχωσικά έχουν ίσα ποσοστά εγκατάλειψης και υποτροπής συμπτωμάτων με τα άτυπα όταν χρησιμοποιούνται σε χαμηλές έως μέτριες δόσεις.
Η κλοζαπίνη είναι μια αποτελεσματική θεραπεία για όσους ανταποκρίνονται ελάχιστα σε άλλα φάρμακα («ανθεκτική στη θεραπεία» ή «ανθεκτική» σχιζοφρένεια), αλλά έχει τη δυνητικά σοβαρή παρενέργεια της ακοκκιοκυτταραιμίας (μειωμένος αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων ) σε λιγότερους από 4 % των ανθρώπων.
Το 2005, ένας κυβερνητικός οργανισμός των ΗΠΑ, το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας μεγάλης ανεξάρτητης μελέτης (τη CATIE). Καμία άλλη άτυπη ουσία που μελετήθηκε (ρισπεριδόνη, κουετιαπίνη και ζιπρασιδόνη) δεν είχε καλύτερη απόδοση από το τυπικό αντιψυχωσικό περφαιναζίνη στις παραμέτρους που μελετήθηκαν, ούτε προκάλεσε λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες από την περφαιναζίνη, αν και περισσότεροι ασθενείς διέκοψαν τη περφαιναζίνη λόγω εξωπυραμιδικών επιδράσεων σε σύγκριση με τα άτυπα (8% έναντι 2% έως 4%).
Τα άτυπα αντιψυχωσικά δεν φαίνεται να οδηγούν σε βελτιωμένα ποσοστά τήρησης της φαρμακευτικής αγωγής σε σύγκριση με τα τυπικά αντιψυχωσικά.
Πολλοί ερευνητές αμφισβητούν τη συνταγογράφηση ως αγωγή πρώτης γραμμής άτυπων έναντι των τυπικών αντιψυχωσικών, και ορισμένοι αμφισβητούν ακόμη και τη διάκριση μεταξύ των δύο τάξεων. Αντίθετα, άλλοι ερευνητές επισημαίνουν τον σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο όψιμης δυσκινησίας και άλλων εξωπυραμιδικών συμπτωμάτων με τα τυπικά και για αυτόν τον λόγο μόνο συνιστούν θεραπεία πρώτης γραμμής με τα άτυπα, παρά τη μεγαλύτερη τάση για μεταβολικές ανεπιθύμητες ενέργειες στα τελευταία. Ο κυβερνητικός οργανισμός του Ηνωμένου Βασιλείου NICE αναθεώρησε πρόσφατα τη σύστασή του ευνοώντας τα άτυπα, για να συμβουλεύσει ότι η επιλογή πρέπει να είναι ατομική με βάση τα ιδιαίτερα προφίλ του κάθε φαρμάκου και τις προτιμήσεις του ασθενούς.
Παρενέργειες
Γενικά, περισσότερα από ένα αντιψυχωσικά φάρμακα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα λόγω αυξημένων ανεπιθύμητων ενεργειών.
Πολύ σπάνια τα αντιψυχωσικά μπορεί να προκαλέσουν όψιμη ψύχωση.
Ανά συχνότητα
Συχνές (≥ 1% και έως 50% επίπτωση για τα περισσότερα αντιψυχωσικά φάρμακα) ανεπιθύμητες ενέργειες των αντιψυχωσικών περιλαμβάνουν:
Καταστολή (ιδιαίτερα συχνή με ασεναπίνη, κλοζαπίνη, ολανζαπίνη, κουετιαπίνη, χλωροπρομαζίνη και ζοτεπίνη )
Πονοκέφαλοι
Ζάλη
Διάρροια
Ανησυχία
Εξωπυραμιδικές παρενέργειες (ιδιαίτερα συχνές με αντιψυχωσικά πρώτης γενιάς), οι οποίες περιλαμβάνουν:
- Ακαθησία, μια συχνά ενοχλητική αίσθηση εσωτερικής ανησυχίας.
- Δυστονία, μια ανώμαλη μυϊκή σύσπαση
- Ψευδοπαρκινσονισμός, συμπτώματα παρόμοια με αυτά που εμφανίζουν τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον, συμπεριλαμβανομένου τρόμου και σιελόρροιας
Υπερπρολακτιναιμία (σπάνια για όσους λαμβάνουν θεραπεία με κλοζαπίνη, κουετιαπίνη και αριπιπραζόλη ), η οποία μπορεί να προκαλέσει:
- Γαλακτόρροια, η ασυνήθιστη έκκριση γάλακτος.
- Γυναικομαστία, μη φυσιολογική ανάπτυξη του ιστού του μαστού
- Σεξουαλική δυσλειτουργία (και στα δύο φύλα)
- Οστεοπόρωση
Ορθοστατική υπόταση
Αύξηση βάρους (ιδιαίτερα εμφανής με την κλοζαπίνη, την ολανζαπίνη, την κουετιαπίνη και τη ζοτεπίνη )
Αντιχολινεργικές παρενέργειες (κοινές για την ολανζαπίνη, την κλοζαπίνη, λιγότερο πιθανές για τη ρισπεριδόνη ) όπως:
- Θολή όραση
- Δυσκοιλιότητα
- Ξηροστομία (αν και μπορεί επίσης να εμφανιστεί υπερσιελόρροια)
- Μειωμένη εφίδρωση
Η όψιμη δυσκινησία φαίνεται να είναι πιο συχνή με υψηλής ισχύος αντιψυχωσικά πρώτης γενιάς, όπως η αλοπεριδόλη, και τείνει να εμφανίζεται μετά από χρόνια και όχι οξεία θεραπεία. Χαρακτηρίζεται από αργές (εξ ου και όψιμες ) επαναλαμβανόμενες, ακούσιες και άσκοπες κινήσεις, τις περισσότερες φορές του προσώπου, των χειλιών, των ποδιών ή του κορμού, οι οποίες τείνουν να αντιστέκονται στη θεραπεία και είναι συχνά μη αναστρέψιμες. Το ποσοστό εμφάνισης όψιμης δυσκινησίας είναι περίπου 5% ανά έτος χρήσης αντιψυχωσικού φαρμάκου (όποιο και αν είναι το φάρμακο που χρησιμοποιείται).
Σπάνιες/Όχι συχνές (<1% επίπτωση για τα περισσότερα αντιψυχωσικά φάρμακα) οι ανεπιθύμητες ενέργειες των αντιψυχωσικών περιλαμβάνουν:
Αιμορραγίες (π.χ. ακοκκιοκυτταραιμία, λευκοπενία και ουδετεροπενία), οι οποίες είναι πιο συχνές σε ασθενείς που λαμβάνουν κλοζαπίνη.
Μεταβολικό σύνδρομο και άλλα μεταβολικά προβλήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου II — ιδιαίτερα συχνά με την κλοζαπίνη, την ολανζαπίνη και τη ζοτεπίνη. Σε αμερικανικές μελέτες οι Αφροαμερικανοί φάνηκαν να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στις μεταβολικές παρενέργειες των αντιψυχωσικών φαρμάκων πρώτης γενιάς από τους άνδρες. Οι μεταβολικές ανεπιθύμητες ενέργειες φαίνεται να προκαλούνται από τους ακόλουθους μηχανισμούς:
- Προκαλώντας αύξηση βάρους με τον ανταγωνισμό των υποδοχέων ισταμίνης H <sub id="mwAfY">1</sub> και σεροτονίνης 5-HT <sub id="mwAfg">2C</sub> και ίσως αλληλεπιδρώντας με άλλες νευροχημικές οδούς στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Κακόηθες νευροληπτικό σύνδρομο, μια δυνητικά θανατηφόρα κατάσταση που χαρακτηρίζεται από:
- Αυτόνομη αστάθεια, που μπορεί να εκδηλωθεί με ταχυκαρδία, ναυτία, έμετο, εφίδρωση κ.λπ.
- Υπερθερμία — αυξημένη θερμοκρασία σώματος.
- Αλλαγή νοητικής κατάστασης (σύγχυση, παραισθήσεις, κώμα κ.λπ. )
- Μυϊκή ακαμψία
- Εργαστηριακές ανωμαλίες (π.χ. αυξημένη κινάση κρεατίνης, μειωμένα επίπεδα σιδήρου στο πλάσμα, ανωμαλίες ηλεκτρολυτών κ.λπ. )
Παγκρεατίτιδα
Παράταση του διαστήματος QT — πιο εμφανής σε όσους έλαβαν θεραπεία με αμισουλπρίδη, πιμοζίδη, σερτινδόλη, θειοριδαζίνη και ζιπρασιδόνη.
Πολύμορφη κοιλιακή ταχυκαρδίας (torsades de pointes)
Επιληπτικές κρίσεις, ιδιαίτερα σε άτομα που λαμβάνουν θεραπεία με χλωροπρομαζίνη και κλοζαπίνη.
Θρομβοεμβολική νόσος
Εμφραγμα μυοκαρδίου
Εγκεφαλικό
Μακροπρόθεσμες παρενέργειες
Ορισμένες μελέτες έχουν βρει μειωμένο προσδόκιμο ζωής που σχετίζεται με τη χρήση αντιψυχωσικών και υποστήριξαν ότι χρειάζονται περισσότερες μελέτες. Τα αντιψυχωσικά μπορεί επίσης να αυξήσουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου σε άτομα με άνοια. Τα αντιψυχωσικά συνήθως επιδεινώνουν τα συμπτώματα σε άτομα που πάσχουν από διαταραχή αποπροσωποποίησης. Η πολυφαρμακία αντιψυχωσικών (συνταγογράφηση δύο ή περισσότερων αντιψυχωσικών ταυτόχρονα για ένα άτομο) είναι συνήθης πρακτική αλλά δεν βασίζεται σε στοιχεία ή συνιστάται, και υπάρχουν πρωτοβουλίες για τον περιορισμό της. Ομοίως, η χρήση υπερβολικά υψηλών δόσεων (συχνά αποτέλεσμα πολυφαρμακίας) συνεχίζεται παρά τις κλινικές οδηγίες και τα στοιχεία που δείχνουν ότι συνήθως δεν είναι πιο αποτελεσματική αλλά συνήθως είναι πιο επιβλαβής.
Απώλεια φαιάς ουσίας και άλλες δομικές αλλαγές του εγκεφάλου με την πάροδο του χρόνου παρατηρούνται μεταξύ των ατόμων που έχουν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια. Οι μετα-αναλύσεις των επιδράσεων της αντιψυχωτικής θεραπείας στον όγκο της φαιάς ουσίας και στη δομή του εγκεφάλου έχουν καταλήξει σε αντικρουόμενα συμπεράσματα. Μια μετα-ανάλυση του 2012 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απώλεια φαιάς ουσίας είναι μεγαλύτερη σε ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με αντιψυχωσικά πρώτης γενιάς σε σχέση με αυτούς που έλαβαν θεραπεία με άτυπα και υπέθεσε ότι η προστατευτική επίδραση των άτυπων είναι μια πιθανή εξήγηση. Μια δεύτερη μετα-ανάλυση έδειξε ότι η θεραπεία με αντιψυχωσικά συσχετίστηκε με αυξημένη απώλεια φαιάς ουσίας. Μελέτες σε ζώα διαπίστωσαν ότι οι πίθηκοι που εκτέθηκαν τόσο σε αντιψυχωσικά πρώτης όσο και δεύτερης γενιάς εμφανίζουν σημαντική μείωση στον όγκο του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα τη μείωση του όγκου του εγκεφάλου κατά 8-11% σε μια περίοδο 17-27 μηνών.
Οι ήπιες, μακροχρόνιες μορφές ακαθισίας συχνά παραβλέπονται ή συγχέονται με τη μεταψυχωτική κατάθλιψη, ιδιαίτερα όταν δεν έχουν την εξωπυραμιδική συμμετοχή που έχουν διδαχθεί οι ψυχίατροι να περιμένουν όταν αναζητούν σημάδια ακαθησίας.
Η αρνητική επίδραση στη γνωστική λειτουργία και ο αυξημένος κίνδυνος θανάτου σε άτομα με άνοια μαζί με επιδείνωση των συμπτωμάτων έχουν περιγραφεί στη βιβλιογραφία.
Διακοπή
Το Βρετανικό Εθνικό Συνταγολόγιο συνιστά τη σταδιακή διακοπή των αντιψυχωσικών για την αποφυγή του οξέος στερητικού συνδρόμου ή της ταχείας υποτροπής. Τα συμπτώματα στέρησης περιλαμβάνουν συνήθως ναυτία, έμετο και απώλεια όρεξης. Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ανησυχία, αυξημένη εφίδρωση και προβλήματα ύπνου. Λιγότερο συχνά μπορεί να υπάρχει μια αίσθηση ότι ο κόσμος περιστρέφεται, μούδιασμα ή μυϊκοί πόνοι. Τα συμπτώματα γενικά υποχωρούν μετά από σύντομο χρονικό διάστημα.
Υπάρχουν ισχνές ενδείξεις ότι η διακοπή των αντιψυχωσικών μπορεί να οδηγήσει σε ψύχωση. Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε υποτροπή της κατάστασης που αντιμετωπίζεται. Σπάνια μπορεί να εμφανιστεί όψιμη δυσκινησία όταν διακόπτεται η φαρμακευτική αγωγή.
Απροσδόκητα ψυχωτικά επεισόδια έχουν παρατηρηθεί σε ασθενείς που διέκοψαν την κλοζαπίνη. Αυτό αναφέρεται ως ψύχωση υπερευαισθησίας, που δεν πρέπει να ταυτίζεται με όψιμη δυσκινησία.
Η όψιμη δυσκινησία μπορεί να υποχωρήσει κατά την διακοπή χορήγησης του αντιψυχωτικού παράγοντα ή μπορεί να επιμείνει.
Φαινόμενα στέρησης μπορεί επίσης να εμφανιστούν κατά τη μετάβαση ενός ατόμου από ένα αντιψυχωσικό σε άλλο (υποτίθεται ότι οφείλεται σε διακυμάνσεις της ισχύος και της δραστηριότητας του υποδοχέα). Τέτοια φαινόμενα στέρησης μπορεί να περιλαμβάνουν χολινεργική ανάκαμψη, σύνδρομο ενεργοποίησης και κινητικά σύνδρομα συμπεριλαμβανομένων δυσκινησιών. Αυτές οι παρενέργειες είναι πιο πιθανές κατά τις ταχείες εναλλαγές μεταξύ των αντιψυχωσικών παραγόντων, επομένως η σταδιακή αλλαγή αντιψυχωσικών ελαχιστοποιεί αυτά τα φαινόμενα απόσυρσης. Το British National Formulary συνιστά σταδιακή απόσυρση κατά τη διακοπή της αντιψυχωτικής θεραπείας για την αποφυγή του οξέος στερητικού συνδρόμου ή της ταχείας υποτροπής. Η διαδικασία διασταυρούμενης τιτλοδότησης περιλαμβάνει σταδιακή αύξηση της δόσης του νέου φαρμάκου ενώ σταδιακή μείωση της δόσης του παλιού φαρμάκου.
Κατάλογος ουσιών
Τα κλινικά χρησιμοποιούμενα αντιψυχωσικά φάρμακα παρατίθενται παρακάτω ανά ομάδα φαρμάκων. Οι εμπορικές ονομασίες εμφανίζονται σε παρένθεση. Μια ανασκόπηση του 2013 δήλωσε ότι η διαίρεση των αντιψυχωσικών σε πρώτη και δεύτερη γενιά ίσως δεν είναι ακριβής.
Σημειώσεις:
† υποδηλώνει φάρμακα που δεν κυκλοφορούν πλέον (ή δεν κυκλοφορούσαν ποτέ) στις αγγλόφωνες χώρες.
‡ δηλώνει φάρμακα που δεν κυκλοφορούν πλέον (ή δεν κυκλοφορούσαν ποτέ) στην αγορά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ορισμένα αντιψυχωσικά δεν τοποθετούνται σε κατηγορίες πρώτης ή δεύτερης γενιάς.
Το # υποδηλώνει φάρμακα που έχουν αποσυρθεί παγκοσμίως.
Πρώτης γενιάς (τυπικά)
Βουτυροφαινόνες
Μπενπεριδόλη ‡
Βρωμπεριδόλη †
Δροπεριδόλη ‡
Αλοπεριδόλη
Μοπερόνη (αποσύρθηκε) †
Πιπαμπερόνη (αποσύρθηκε) †
Τιμιπερόνη †
Διφαινυλοβουτυλοπιπεριδίνες
Φλουσπιριλίνη ‡
Πενφλουριδόλη ‡
Πιμοζίδη
Φαινοθειαζίνες
Ακεπρομαζίνη † — αν και χρησιμοποιείται κυρίως στην κτηνιατρική.
Χλωροπρομαζίνη
Κυαμεμαζίνη †
Διξυραζίνη †
Φλουφαιναζίνη
Λεβομεπρομαζίνη ‡
Μεσοριδαζίνη (αποσύρθηκε) †
Περαζίνη
Περικυαζίνη ‡
Περφαιναζίνη
Πιποτιαζίνη ‡
Προχλωροπεραζίνη
Προμαζίνη (αποσύρθηκε)
Προμεθαζίνη
Προθειπεντύλη †
Θειοπροπεραζίνη ‡ (μόνο η αγγλόφωνη χώρα στην οποία είναι διαθέσιμη είναι ο Καναδάς)
Θειοριδαζίνη (αποσύρθηκε)
Τριφλουοπεραζίνη
Τριφλουπρομαζίνη (αποσύρθηκε) †
Θειοξανθήνες
Χλωροπροθιξένη †
Κλοπενθιξόλη
Φλουπεντιξόλη ‡
Θειοθιξένιο
Ζουκλοπενθιξόλη ‡
Αμφισβητούμενη κατηγοριοποίηση
Αυτή η κατηγορία αφορά φάρμακα που έχουν ονομαστεί και πρώτης και δεύτερης γενιάς, ανάλογα με τη βιβλιογραφία που χρησιμοποιείται.
Βενζαμίδες
Σουλπιρίδη ‡
Σουλτοπρίδη †
Βεραλιπρίδη †
Τρικυκλικά
Καρπιπραμίνη †
Κλοκαπραμίνη †
Κλοροτεπίνη †
Κλοτιαπίνη ‡
Λοξαπίνη
Μοσαπραμίνη †
Άλλες
Μολινδόνη #
Δεύτερης γενιάς (άτυπα)
Βενζαμίδες
Αμισουλπρίδη ‡ – Εκλεκτικός ανταγωνιστής ντοπαμίνης. Υψηλότερες δόσεις (πάνω από 400 mg) δρουν στους μετασυναπτικούς υποδοχείς ντοπαμίνης με αποτέλεσμα τη μείωση των θετικών συμπτωμάτων της σχιζοφρένειας, όπως η ψύχωση. Οι χαμηλότερες δόσεις, ωστόσο, δρουν στους αυτοϋποδοχείς ντοπαμίνης, με αποτέλεσμα την αυξημένη μετάδοση της ντοπαμίνης, βελτιώνοντας τα αρνητικά συμπτώματα της σχιζοφρένειας. Χαμηλότερες δόσεις αμισουλπρίδης έχει επίσης αποδειχθεί ότι έχουν αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά αποτελέσματα σε μη σχιζοφρενείς ασθενείς, οδηγώντας στη χρήση της στη δυσθυμία και τις κοινωνικές φοβίες.
Νεμοναπρίδη † – Χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία.
Ρεμοξιπρίδη # – Υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσει απλαστική αναιμία και, ως εκ τούτου, έχει αποσυρθεί από την παγκόσμια αγορά. Έχει επίσης βρεθεί ότι διαθέτει σχετικά χαμηλή (σχεδόν απουσία) δυνατότητα πρόκλησης υπερπρολακτιναιμίας και εξωπυραμιδικών συμπτωμάτων, που πιθανόν να αποδοθεί στη συγκριτικά ασθενή δέσμευσή του ( και, ως εκ τούτου, στην ταχεία διάσταση) από τον υποδοχέα D2.
Σουλτοπρίδη – Ένα άτυπο αντιψυχωσικό της χημικής κατηγορίας των βενζαμιδίων που χρησιμοποιείται στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και το Χονγκ Κονγκ για τη θεραπεία της σχιζοφρένειας. Κυκλοφόρησε από τη Sanofi-Aventis το 1976. Η σουλτοπρίδη δρα ως εκλεκτικός ανταγωνιστής των υποδοχέων D2 και D3.
Βενζισοξαζόλες/βενζισοθειαζόλες
Ιλοπεριδόνη – Εγκρίθηκε από τον FDA των ΗΠΑ το 2009, είναι αρκετά καλά ανεκτή, αν και η υπόταση, η ζάλη και η υπνηλία ήταν πολύ συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες. Ωστόσο, δεν έχει λάβει ρυθμιστική έγκριση σε άλλες χώρες.
Λουρασιδόνη – Εγκρίθηκε από τον FDA των ΗΠΑ για τη σχιζοφρένεια και τη διπολική κατάθλιψη και για χρήση ως θεραπεία σχιζοφρένειας στον Καναδά.
Παλιπεριδόνη – Πρωτεύων, ενεργός μεταβολίτης της ρισπεριδόνης που εγκρίθηκε το 2006.
Περοσπιρόνη † – Έχει υψηλότερη συχνότητα εξωπυραμιδικών παρενεργειών από άλλα άτυπα αντιψυχωσικά.
Ρισπεριδόνη – Συνιστάται διαιρεμένη δόση μέχρι να ολοκληρωθεί η αρχική τιτλοποίηση, οπότε το φάρμακο μπορεί να χορηγηθεί μία φορά την ημέρα. Χρησιμοποιείται εκτός ετικέτας για τη θεραπεία του συνδρόμου Τουρέτ και της αγχώδους διαταραχής.
Ζιπρασιδόνη – Εγκρίθηκε το 2004 για τη θεραπεία της διπολικής διαταραχής. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν ένα παρατεταμένο διάστημα QT στην καρδιά, το οποίο μπορεί να είναι επικίνδυνο για ασθενείς με καρδιακή νόσο ή όσους λαμβάνουν άλλα φάρμακα που παρατείνουν το διάστημα QT.
Βουτυροφαινόνες
Μελπερόνη † – Χρησιμοποιείται μόνο σε λίγες ευρωπαϊκές χώρες. Καμία αγγλόφωνη χώρα δεν το έχει αδειοδοτήσει μέχρι σήμερα.
Λουματεπερόνη
Φαινυλπιπεραζίνες/κινολινόνες
Αριπιπραζόλη – Μερικός αγωνιστής στον υποδοχέα D2 σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα άλλα κλινικά χρησιμοποιούμενα αντιψυχωσικά.
Μπερξπιπραζόλη – Μερικός αγωνιστής του υποδοχέα D2. Διάδοχος της αριπιπραζόλης.
Καριπραζίνη - Μερικός αγωνιστής D2/D3 με προτίμηση στον D3.
Τρικυκλικά
Ασεναπίνη – Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της σχιζοφρένειας και της οξείας μανίας που σχετίζεται με τη διπολική διαταραχή.
Κλοζαπίνη – Απαιτεί εργαστηριακή παρακολούθηση ρουτίνας των ολικών μετρήσεων αίματος κάθε μία έως τέσσερις εβδομάδες λόγω του κινδύνου ακοκκιοκυττάρωσης. Έχει απαράμιλλη αποτελεσματικότητα στη θεραπεία της ανθεκτικής στη θεραπεία σχιζοφρένειας.
Ολανζαπίνη – Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ψυχωσικών διαταραχών, συμπεριλαμβανομένης της σχιζοφρένειας, των οξέων μανιακών επεισοδίων και της διατήρησης της διπολικής διαταραχής. Χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα στην αντικαταθλιπτική θεραπεία, είτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με φλουοξετίνη.
Κουετιαπίνη – Χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία της διπολικής διαταραχής και της σχιζοφρένειας. Χρησιμοποιείται επίσης και έχει λάβει άδεια σε λίγες χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών) ως συμπλήρωμα στην αντικαταθλιπτική θεραπεία σε ασθενείς με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή. Είναι το μόνο αντιψυχωσικό που έχει αποδείξει αποτελεσματικότητα ως μονοθεραπεία για τη θεραπεία της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής. Λειτουργεί έμμεσα ως αναστολέας επαναπρόσληψης νορεπινεφρίνης μέσω του ενεργού μεταβολίτη του, της νορκουετιαπίνης.
Ζοτεπίνη – Ένα άτυπο αντιψυχωσικό ενδείκνυται για οξεία και χρόνια σχιζοφρένεια. Χρησιμοποιείται ακόμα στην Ιαπωνία και κάποτε χρησιμοποιήθηκε στη Γερμανία αλλά αποσύρθηκε. †
Υπόλοιπα
Μπλονανσερίνη – Εγκρίθηκε από το PMDA το 2008. Χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα.
Πιμαβανσερίνη – Ένας εκλεκτικός ανταγωνιστής των υποδοχέων 5-HT 2A που εγκρίθηκε για τη θεραπεία της ψύχωσης από τη νόσο του Πάρκινσον το 2016.
Σερινδόλη ‡ – Αναπτύχθηκε από τη δανική φαρμακευτική εταιρεία H. Lundbeck. Όπως και τα άλλα άτυπα αντιψυχωσικά, πιστεύεται ότι έχει ανταγωνιστική δράση στους υποδοχείς ντοπαμίνης και σεροτονίνης στον εγκέφαλο.
Μηχανισμός δράσης
Τα αντιψυχωσικά φάρμακα όπως η αλοπεριδόλη και η χλωροπρομαζίνη τείνουν να μπλοκάρουν τους υποδοχείς D2 ντοπαμίνης στις ντοπαμινεργικές οδούς του εγκεφάλου. Αυτό σημαίνει ότι η ντοπαμίνη που απελευθερώνεται σε αυτές τις οδούς έχει μικρότερη επίδραση. Η υπερβολική απελευθέρωση ντοπαμίνης στη μεσολιμβική οδό έχει συνδεθεί με ψυχωσικές εμπειρίες. Η μειωμένη απελευθέρωση ντοπαμίνης στον προμετωπιαίο φλοιό και η υπερβολική απελευθέρωση ντοπαμίνης σε άλλες οδούς, σχετίζονται με ψυχωσικά επεισόδια στη σχιζοφρένεια και τη διπολική διαταραχή.
Εκτός από τις ανταγωνιστικές επιδράσεις της ντοπαμίνης, τα αντιψυχωσικά (ιδίως τα άτυπα νευροληπτικά) ανταγωνίζονται επίσης τους υποδοχείς 5-HT <sub id="mwA6U">2A</sub>. Διαφορετικά αλληλόμορφα του υποδοχέα 5-HT 2A έχουν συσχετιστεί με σχιζοφρένεια και άλλες ψυχώσεις, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης. Ιστορικά έχουν καταγραφεί υψηλότερες συγκεντρώσεις υποδοχέων 5- HT2A σε φλοιώδεις και υποφλοιώδεις περιοχές, ιδιαίτερα στον δεξιό κερκοφόρο πυρήνα.
Τα άτυπα αντιψυχωσικά φάρμακα έχουν παρόμοια ανασταλτική δράση στους υποδοχείς D2. Ωστόσο, οι περισσότεροι δρουν επίσης στους υποδοχείς σεροτονίνης, ιδιαίτερα στους υποδοχείς 5-HT <sub id="mwA78">2A</sub> και 5-HT <sub id="mwA8E">2C</sub>. Τόσο η κλοζαπίνη όσο και η κουετιαπίνη φαίνεται να δεσμεύονται αρκετά για να προκαλέσουν αντιψυχωσικά αποτελέσματα αλλά όχι αρκετά για να προκαλέσουν εξωπυραμιδικές παρενέργειες και υπερέκκριση προλακτίνης. Ο ανταγωνισμός των 5-HT 2A αυξάνει τη ντοπαμινεργική δραστηριότητα στη μελανοραβδωτή οδό, οδηγώντας σε λιγότερες εξωπυραμιδικές παρενέργειες από τα άτυπα αντιψυχωσικά.
Ιστορία
Τα αρχικά αντιψυχωσικά φάρμακα βρέθηκαν σε μεγάλο βαθμό τυχαία και στη συνέχεια δοκιμάστηκαν για την αποτελεσματικότητά τους. Το πρώτο, η χλωροπρομαζίνη, αναπτύχθηκε ως χειρουργικό αναισθητικό. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ψυχιατρικούς ασθενείς λόγω της ισχυρής ηρεμιστικής του δράσης. την εποχή εκείνη θεωρήθηκε ως μη μόνιμη «φαρμακολογική λοβοτομή». Η λοβοτομή εκείνη την εποχή χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία πολλών διαταραχών συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένης της ψύχωσης, αν και η επίδρασή της ήταν να μειώσει σημαντικά τη συμπεριφορά και τη νοητική λειτουργία όλων των τύπων. Ωστόσο, η χλωροπρομαζίνη αποδείχθηκε ότι μειώνει τα αποτελέσματα της ψύχωσης με πιο αποτελεσματικό και συγκεκριμένο τρόπο από την λοβοτομή, παρόλο που ήταν γνωστό ότι μπορεί να προκαλέσει σοβαρή καταστολή. Η υποκείμενη νευροχημεία που εμπλέκεται έχει μελετηθεί από τότε λεπτομερώς και τα επόμενα αντιψυχωσικά φάρμακα έχουν αναπτυχθεί με ορθολογικό σχεδιασμό φαρμάκων.
Η ανακάλυψη των ψυχοδραστικών επιδράσεων της χλωροπρομαζίνης το 1952 οδήγησε σε περαιτέρω έρευνα που οδήγησε στην ανάπτυξη αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών και της πλειοψηφίας άλλων φαρμάκων που χρησιμοποιούνται τώρα στη διαχείριση ψυχιατρικών καταστάσεων. Το 1952, ο Ανρί Λαμπορί περιέγραψε τη χλωροπρομαζίνη μόνο ότι προκαλεί αδιαφορία για το τι συνέβαινε γύρω τους σε μη ψυχωσικούς, μη μανιακούς ασθενείς και οι Ζαν Ντελαί και Πιέρ Ντενικέ την περιέγραψαν ως έλεγχο της μανιακής ή ψυχωτικής διέγερσης. Ο πρώτος ισχυρίστηκε ότι είχε ανακαλύψει μια θεραπεία για την ταραχή σε οποιονδήποτε, και η δεύτερη ομάδα ισχυρίστηκε ότι είχε ανακαλύψει μια θεραπεία για ψυχωσική ασθένεια.
Μέχρι τη δεκαετία του 1970 υπήρχε σημαντική συζήτηση στην ψυχιατρική σχετικά με τον καταλληλότερο όρο για να περιγραφούν τα νέα φάρμακα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο πιο ευρέως χρησιμοποιούμενος όρος ήταν «νευροληπτικός», ακολουθούμενος από το «μείζον ηρεμιστικό» και μετά το «αταραξικό». Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου ηρεμιστικό χρονολογείται από τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα. Το 1953 ο Φρέντερικ Γιόνκμαν, χημικός στην ελβετική εταιρεία Cibapharmaceutical, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο ηρεμιστικό για να διαφοροποιήσει τη ρεζερπίνη από τα παλαιότερα ηρεμιστικά. Η λέξη νευροληπτικό επινοήθηκε το 1955 από τους Ντελαί και Ντενίκερ μετά την ανακάλυψή τους (1952) των αντιψυχωτικών επιδράσεων της χλωροπρομαζίνης. Προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις νευρώνας, που αρχικά σημαίνει «τένοντας» αλλά σήμερα αναφέρεται στα νεύρα και «λαμβάνω». Έτσι, η λέξη σημαίνει να πιάνει κανείς τα νεύρα του. Συχνά θεωρήθηκε ότι αναφέρεται επίσης σε κοινές παρενέργειες όπως η μειωμένη δραστηριότητα γενικά, καθώς και ο λήθαργος και ο μειωμένος έλεγχος του κινητήρα. Αν και αυτές οι επιδράσεις είναι δυσάρεστες και σε ορισμένες περιπτώσεις επιβλαβείς, κάποτε, μαζί με την ακαθησία, θεωρήθηκαν αξιόπιστο σημάδι ότι το φάρμακο δρούσε. Ο όρος «αταραξία» επινοήθηκε από τον νευρολόγο Χάουαρντ Φάμπινγκ και τον κλασικιστή Άλιστερ Κάμερον για να περιγράψει την παρατηρούμενη επίδραση της ψυχικής αδιαφορίας και αποκόλλησης σε ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με χλωροπρομαζίνη. Ο όρος αυτός προέρχεται από το ελληνικό επίθετο « ἀτάρακτος », που σημαίνει «μη διαταραγμένος, μη ενθουσιασμένος, χωρίς σύγχυση, σταθερός, ήρεμος». Κατά τη χρήση των όρων «ηρεμιστικό» και «αταρακτικό», οι ιατροί διέκριναν τα «μείζονα ηρεμιστικά» ή «μείζονα αταρακτικά», τα οποία αναφέρονταν σε φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία ψυχώσεων και τα «ελάσσονα ηρεμιστικά» ή «ελάσσονα αταρακτικά», που αναφερόταν σε φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία νευρώσεων. Αν και ήταν δημοφιλείς κατά τη δεκαετία του 1950, αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται σπάνια σήμερα. Εγκαταλείπονται υπέρ του «αντιψυχωσικού», που αναφέρεται στα επιθυμητά αποτελέσματα του φαρμάκου. Σήμερα, το «έλασσον ηρεμιστικό» μπορεί να αναφέρεται σε αγχολυτικά ή/και υπνωτικά φάρμακα όπως οι βενζοδιαζεπίνες και οι μη βενζοδιαζεπίνες, που έχουν ορισμένες αντιψυχωτικές ιδιότητες και συνιστώνται για ταυτόχρονη χρήση με αντιψυχωσικά και είναι χρήσιμα για αϋπνία ή ψύχωση που προκαλείται από φάρμακα. Είναι δυνητικά εθιστικά ηρεμιστικά.
Κοινωνία και πολιτισμός
Ορισμένα αντιψυχωσικά δεύτερης γενιάς χρησιμοποιούνται λανθασμένα ή καταχρηστικά για τα ηρεμιστικά και (παράδοξα) «παραισθησιογόνα» αποτελέσματά τους. Το πιο συχνά εμπλεκόμενο αντιψυχωτικό δεύτερης γενιάς είναι η κουετιαπίνη. Σε αναφορές περιστατικών, η κουετιαπίνη χρησιμοποιείται σε δόσεις που λαμβάνονται από το στόμα (όπως είναι διαθέσιμο το φάρμακο από τον κατασκευαστή), αλλά και συνθλίβεται και εισπνέεται ή αναμειγνύεται με ενέσιμο νερό σε φλέβα. Η ολανζαπίνη, ένα άλλο ηρεμιστικό αντιψυχωσικό δεύτερης γενιάς, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για παρόμοιους λόγους. Δεν υπάρχει τυπική θεραπεία για την κατάχρηση αντιψυχωσικών, αν και έχει χρησιμοποιηθεί η μετάβαση σε ένα αντιψυχωσικό δεύτερης γενιάς με μικρότερη πιθανότητα κατάχρησης (π.χ. αριπιπραζόλη ).
Η Τζοάνα Μόνκιρφ έχει υποστηρίξει ότι η θεραπεία με αντιψυχωσικά φάρμακα χορηγείται συχνά ως μέσο ελέγχου παρά για τη θεραπεία συγκεκριμένων συμπτωμάτων που βιώνει ο ασθενής.
Η χρήση αυτής της κατηγορίας φαρμάκων έχει ιστορικό επικρίσεων στην οικιακή περίθαλψη. Καθώς τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται μπορούν να κάνουν τους ασθενείς πιο ήρεμους και πιο συνεργάσιμους, οι επικριτές ισχυρίζονται ότι τα φάρμακα μπορούν να χρησιμοποιηθούν υπερβολικά. Οι εξωτερικοί γιατροί μπορεί να αισθάνονται υπό πίεση από το προσωπικό του οίκου φροντίδας. Σε μια επίσημη ανασκόπηση που ανέθεσαν υπουργοί της βρετανικής κυβέρνησης αναφέρθηκε ότι η άσκοπη χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων στη φροντίδα της άνοιας ήταν ευρέως διαδεδομένη και συνδέθηκε με 1800 θανάτους ετησίως. Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση έχει κινήσει νομικές ενέργειες κατά της φαρμακευτικής εταιρείας Johnson & Johnson για φερόμενη καταβολή μίζες στην Omnicare για την προώθηση της αντιψυχωσικής ρισπεριδόνης (Risperdal) σε οίκους ευγηρίας.
Τα αντιψυχωσικά στον πληθυσμό του γηροκομείου συχνά συνταγογραφούνται υπερβολικά, συχνά για σκοπούς διευκόλυνσης του χειρισμού ασθενών με άνοια. Οι ομοσπονδιακές προσπάθειες για τη μείωση της χρήσης αντιψυχωσικών σε οίκους ευγηρίας των ΗΠΑ οδήγησαν σε μείωση της χρήσης τους σε εθνικό επίπεδο το 2012.
Παραπομπές
Αντιψυχωσικά
|
757920
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Κρικελλοπόταμος
|
Ο Κρικελιώτης ή Κρικελοπόταμος είναι ποταμός του νομού Ευρυτανίας.
Πηγάζει από το όρος Βελούχι, βόρεια του Κρικέλλου και ενώνεται με τον Καρπενησιώτη δημιουργώντας τον Τρικεριώτη έχει συνολικό μήκος 17 χιλιομέτρων. Ο ποταμός, αν και χαρακτηρίζεται από ένα μικρό μέγεθος, έχει πολλά περάσματα και φαράγγια.
Ποταμοί της Ελλάδας
Νομός Ευρυτανίας
|
334786
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%83%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%BB%20%CE%9E%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BE%20%CE%A6%CE%9A%CE%A3
|
Νεσατέλ Ξαμάξ ΦΚΣ
|
Η Νεσατέλ Ξαμάξ ΦΚΣ είναι μια ελβετική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Νεσατέλ. Ιδρύθηκε το 1970 μέσα από την ενοποίηση των FC Cantonal (1906) and FC Xamax (1912). Η ομάδα αγωνίζεται με κόκκινες φανέλες, μαύρα παντελόνια και κόκκινες κάλτσες. Έδρα της είναι το στάδιο Stade de la Maladière. Το όνομα ''Ξαμάξ' προέρχεται από τον ποδοσφαιριστή της Εθνικής Ελβετίας 'Xam' Max Abegglen,, ένα από τα ιδρυτικά μέλή της ομάδας.
Μετά από πολλές οικονομικές κρίσεις, η ομάδα αποβλήθηκε από το Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ελβετίας τον Ιανουάριο του 2012 και κήρυξε πτώχευση στις 26 του ίδιου μήνα. Στη συνέχεια διαβαθμίστηκε στις μικρές ερασιτεχνικές κατηγορίες της Ελβετίας.
Τίτλοι
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ελβετίας
Νικήτρια (2): 1987, 1988
Κύπελλο Ελβετίας (ποδόσφαιρο ανδρών)
Φιναλίστ (5): 1974, 1985, 1990, 2003, 2011
Swiss League Cup
Φιναλίστ (1): 1977
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Neuchâtel Xamax Επίσημη ιστοσελίδα
Neuchâtel Xamax unofficial website
Soccerway profile
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελβετίας
Νεσατέλ Ξαμάξ
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1970
|
811292
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CE%BB
|
Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ
|
Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ (SNU; Κορεατικά: 서울대학교; Hanja: 서울大學校 ) είναι ένα εθνικό, δημόσιο ερευνητικό Πανεπιστήμιο που βρίσκεται στη Σεούλ, Νότια Κορέα. Ιδρύθηκε το 1946 και είναι το κορεατικό Πανεπιστήμιο με το μεγαλύτερο κύρος. Έχει τρεις πανεπιστημιουπόλεις: την κύρια στο Gwanak District και άλλες δύο στη Daehangno και την Pyeongchang County. Αποτελείται από δεκάξι σχολές, μια σχολή μεταπτυχιακών και εννιά σχολές επαγγελματικής κατάρτισης.
Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ έχει συνεργασίες με εκατοντάδες ακαδημαϊκά ιδρύματα σε πάνω από 60 χώρες, όπως το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, το Πανεπιστήμιο Yale, και την Παγκόσμια Τράπεζα
Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ, και συγκεκριμένα η σχολή κοινωνικών επιστημών έχει τις ρίζες τις, στο πλέον καταργημένο, Keijō Imperial University, ένα από τα Πανεπιστήμια που ιδρύθηκαν από την Ιαπωνική Αυτοκρατορία. Τη δεκαετία του 1940, υπό διάταγμα του Αμερικανικού Στρατού το Πανεπιστήμιο Keijo καταργήθηκε. Αργότερα, η κυβέρνηση της Νότια Κορέα συγχώνευσε την περιουσία του, με τις εννιά σχολές και ινστιτούτα, και από αυτή την συνένωση δημιουργήθηκε το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κορέας. Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ εκτείνεται σε δύο πανεπιστημιουπόλεις στη Σεούλ και μία στην Πιόνγκτσανγκ.
Ιστορία
Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ έχει τις ρίζες του σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα που ιδρύθηκαν από τον Βασιλιά Γκοτζόνγκ King Gojong της δυναστεία Ζωσόν. Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ ιδρύθηκε στις 27 Αυγούστου 1946 από την συγχώνευση 10 ιδρυμάτων ανώτερης εκπαίδευσης στην περιοχή της Σεούλ. Ο πρώτος πρόεδρός του ήταν ο Harry Bidwell Ansted. Για ενάμιση χρόνο υπήρχαν αντιδράσεις από φοιτητές και καθηγητές εναντίον της κυβέρνησης αμερικανικού του στρατού που αποφάσισε την συγχώνευση. Τελικά 32 καθηγητές απολύθηκαν και σχεδόν 5000 φοιτητές εγκατάλειψαν τις σπουδές τους. Ο δεύτερος πρόεδρος του πανεπιστημίου ήταν ο Λη Τσού-χο (이춘호, 李春昊), ο οποίος ορκίστηκε το 1947.
Κατά τον Πόλεμο της Κορέας, το πανεπιστήμιο καταληφθεί από την Βόρεια Κορέα και τότε συνέβη η σφαγή του Εθνικού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου.
Ακαδημαϊκά
Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο της Σεούλ θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολη. Τα δεκαπέντε κολλέγια του πανεπιστημίου προσφέρουν 83 προπτυχιακά προγράμματα. Για τις μεταπτυχιακές σπουδές και τα διδακτορικά υπάρχει διοικητικά μια σχολή με 99 προγράμματα σε πέντε τομείς σπουδών. Επιπροσθέτως υπάρχουν 12 επαγγελματικές σχολές.
Εγκαταστάσεις
Υπάρχουν δύο Πανεπιστημιουπόλεις στη Σεούλ και μια στην Πιόνγκτσανγκ.
Βιβλιοθήκες
Η Εθνική Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη στης Σεούλ βρίσκεται στην πανεπιστημιούπολη της Gwanak και εκτείνεται σε 57,747 τ.μ. Το 2022 σε αυτή βρισκόντουσαν 5.2 εκατομμύρια τόμοι και πάνω από 260,000 επιστημονικά περιοδικά, ηλεκτρονικά και μη. Η βιβλιοθήκη άνοιξε το 1946, κληρονομώντας τις εγκαταστάσεις και τους τόμους του Πανεπιστημίου της Κιουνγκσούνγκ (경성대학교).
Η Κουτζιανγκάκ ήταν η βασιλική βιβλιοθήκη της δυναστείας Ζωσόν. Ιδρύθηκε το 1776 υπό τον Βασιλιά Τζεοντζό, στο Παλάτι Τζανγκντεόκ. Σήμερα τα αρχεία της διατηρούνται στο Ινστιτούτο Κιουτζανκακ για τις Κορεατικές Σπουδές (규장각한국학연구원) στο Πανεπιστήμιο της Σεούλ.
Μουσείο
Το Εθνικό Πανεπιστημιακό Μουσείο Τέχνης (SNUMoA) ιδρύθηκε το 1995 με την υποστήριξη της Samsung.
Φοιτητικές Εστίες
Η φοιτητική εστία του SNU ονομάζεται Γκουανάκσα (관악사). Εκεί υπάρχουν δωμάτια για προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και κάποιες οικογένειες. Εγκαινιάστηκε το 1975 και με κάποιες προσθήκες το 2007 αποτελούταν από ένα διοικητικό κτήριο, δυο κτήρια πρόνοιας και 18 κτήρια με δωμάτια, τα οποία στέγαζαν συνολικά 3680 φοιτητές. Υπάρχει και μια ακόμα φοιτητική εστία στη πανεπιστημιούπολη Γεονγκεόν, όπου στεγάζεται η ιατρική σχολή, με χωρητικότητα 533 προπτυχιακούς και 17 οικογένειες.
Απόφοιτοι
Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ είναι το σημαντικότερο και με μεγαλύτερο κύρος πανεπιστήμιο της χώρας. Απόφοιτοί του περιλαμβάνουν τον Κιμ Γιονγκ-σαμ και ο Γιουν Σουκ-γέολ, πρώην πρόεδροι της χώρας, ο Μπαν Κι-μουν, πρώην Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών, ανώτερα στελέχη της Samsung, μέλη διεθνών οργανισμών, ανώτεροι δικαστικοί και άλλοι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πανεπιστήμια
|
801440
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%9A.%20%CE%9A%CF%8E%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Δημήτρης Κ. Κώνστας
|
Ο Δημήτρης Κώνστας είναι Έλληνας Διεθνολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου. Συνέγραψε διδακτικά εγχειρίδια για τις Διεθνείς Σχέσεις και την Εξωτερική Πολιτική και ίδρυσε το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ), το οποίο συμπλήρωσε το 2019 30 συναπτά έτη λειτουργίας.
Διετέλεσε Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων (1997-2000) και Υπηρεσιακός Υπουργός Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (Αυγ-Σεπτ. 1996).
Βιογραφικά στοιχεία και εκπαίδευση
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 3 Οκτωβρίου 1946. Σε ηλικία 3 ετών έχασε τον πατέρα του και από τα 16 του χρόνια, άρχισε να εργάζεται παράλληλα με τις γυμνασιακές του σπουδές. Αποφοίτησε από το Ζ΄ Νυχτερινό Γυμνάσιο της Αθήνας. Είναι Πτυχιούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών (1969) και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1972). Με υποτροφία του εκεί Πανεπιστημίου έκανε μεταπτυχιακά στις Διεθνείς Σχέσεις στο Norman Paterson School of International Affairs του Πανεπιστημίου Carleton της Οττάβα του Καναδά και το 1975 έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο Master’s. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα έλαβε μέρος στο διαγωνισμό υποτροφιών του Ιδρύματος Fulbright για μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ Fulbright Scholarship grantees.
Με την υποτροφία αυτή ξεκίνησε και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στο Fletcher School of Law and Diplomacy των Πανεπιστημίων Tufts και Harvard της Βοστώνης και έλαβε τους μεταπτυχιακούς τίτλους MA, MALD (Master’s in Law and Diplomacy) και το διδακτορικό τίτλο Ph. D. (1979). Το ίδιο έτος παντρεύτηκε την καθηγήτρια Ξανθή Πετρινιώτη.
Διδακτικό, Ερευνητικό και Διοικητικό έργο
Διορίστηκε Επιμελητής στην Πάντειο Α.Σ.Π.Ε. το 1979, εκπόνησε Υφηγεσία, έλαβε τον τίτλο του Υφηγητή και άρχισε να διδάσκει Διεθνείς Σχέσεις ως Εντεταλμένος Υφηγητής και στη συνέχεια ως Επίκουρος, Αναπληρωτής και Τακτικός Καθηγητής (1979-2013).
Διετέλεσε επίσης: Επισκέπτης Ερευνητής στο Woodrow Wilson Center, το ερευνητικό ίδρυμα του Κογκρέσου των ΗΠΑ, Washington, DC (Μάρτιος - Αύγουστος 1988), Ανώτερος Υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright στο Πανεπιστήμιο Princeton, New Jersey, ΗΠΑ (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 1996), και Ερευνητής Διεθνών Σχέσεων στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών, Harvard University, Cambridge, Mass.(Ιαναουάριος - Απρίλιος 2011).
Το 1989 πήρε την πρωτοβουλία της ίδρυσης του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ) του Παντείου του οποίου υπήρξε και Διευθυντής μέχρι το έτος 2005.
Μία από τις πρώτες δραστηριότητες του ΙΔΙΣ ήταν η διοργάνωση του πρώτου debate πολιτικών Αρχηγών που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα (12 Μαρτίου 1990) και μεταδόθηκε σε ζωντανή μετάδοση από το σύνολο των τηλεοπτικών σταθμών της εποχής. Η συζήτηση που είχε θέμα της «Τα Βαλκάνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου» πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα του Παντείου με τη συμμετοχή των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου και Χαρίλαου Φλωράκη και του ίδιου του Δ. Κώνστα και είχε συντονιστή το Γιάννη Καψή.
Επίσης, στο ίδιο Πανεπιστήμιο εξελέγη Αντιπρύτανης (1984-87) και δύο φορές Πρύτανης ( 1990-1993 και 1993-1995).
Η ανάληψη Πρυτανικών καθηκόντων στη συγκεκριμένη περίοδο συνεπαγόταν την υλοποίηση της απόφασης του Υπουργείου Παιδείας για την πανεπιστημοποίηση της Παντείου Ανωτάτης Σχολής.
Διπλωματικό και συναφές επαγγελματικό έργο
Κατά την προεκλογική περίοδο των Βουλευτικών Εκλογών της 22ας Σεπτεμβρίου 1996, άσκησε καθήκοντα Υπηρεσιακού Υπουργού Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. (29.8. - 25.9.1996).
Επίσης εκπροσώπησε την Ελλάδα, στο Ανώτατο Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας (European University Institute) (1994-2004).
Τον Μάρτιο του 1997, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, διορίστηκε Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων και του ανατέθηκαν καθήκοντα Μονίμου Αντιπροσώπου της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Δύο μήνες μετά την τοποθέτησή του ξεκίνησε η Ελληνική Προεδρία σε αυτόν τον οργανισμό, ευκαιρία που δίνεται σε κάθε χώρα-μέλος ανά μία εικοσαετία περίπου. Ασκησε καθήκοντα Προέδρου της Επιτροπής Μονίμων Αντιπροσώπων (Νοέμβριος 1997 – Μάιος 1998).
Στη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων του συνέβαλε στη δικαίωση της Κύπριας Τιτίνας Λοϊζίδου μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματός της στην περιουσία της στην κατεχόμενη Κερύνεια και στη μερική υλοποίηση της μοναδικής, μέχρι σήμερα, διεθνούς καταδίκης της Τουρκίας για την εισβολή της στην Κύπρο το 1974.
Επεξεργάστηκε με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΞ σχέδιο παρέμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την αποτροπή της Νατοϊκής στρατιωτικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία, σχέδιο που εγκρίθηκε από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση αλλά ματαιώθηκε, την τελευταία στιγμή, από ενέργειες του καθεστώτος Μιλόσεβιτς
Προετοίμασε και συμμετείχε προσωπικά στην πρωτοβουλία επιτόπιας παρέμβασης στην Αλβανία για την αποτροπή εμφύλιας σύρραξης μετά τη δολοφονία του Βουλευτή Azem Hajdari και συνέβαλε στην αποτροπή αρνητικών για την Ελλάδα συνεπειών, από την εμπλοκή της χώρας στην Υπόθεση Οτσαλάν, στο Συμβούλιο της Ευρώπης - Ευρωπαϊκό οργανισμό στον οποίο συμμετέχει και η Τουρκία-
Μετά την ολοκλήρωση της πρεσβευτικής του θητείας ανέλαβε καθήκοντα Εκπροσώπου της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη Δημοκρατία μέσω του Δικαίου (Επιτροπή της Βενετίας) (2002-2006) όπου εξελέγη Πρόεδρος της Υποεπιτροπής Διεθνούς Δικαίου (2003-2006)
Διετέλεσε Παρατηρητής στις Βουλευτικές Εκλογές του Μαΐου 2005 στη Μολδαβία εκ μέρους της Επιτροπής της Βενετίας και εκπροσώπησε την Επιτροπή στο South Caucasus Parliament Initiative με την εισήγηση “Respect for Council of Europe Standards as a Means for European Integration” (Ljubljana, Slovenia, Ιανουάριος, 2005).
Υπήρξε επίσης Εισηγητής της Επιτροπής της Βενετίας στη Γνωμοδότησή της προς την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Δημοκρατική Εποπτεία των Σωμάτων Ασφαλείας (Οκτώβριος, 2005).
Είχε τακτική συνεργασία επί σειρά ετών με τις εφημερίδες «Τα Νέα» (1986-2002),
«Ελευθεροτυπία» (2002-2007) και από το 2020,
με την «Εφημερίδα των Συντακτών».
Υπόθεση οικονομικών ατασθαλιών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ο Δημήτρης Κώνστας ενεπλάκη σε σκάνδαλο υπεξαιρέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, την περίοδο 1992 - 1998.
Η διευρεύνηση ξεκίνησε το 2004, και ο Κώνστας μαζί με άλλους Πανεπιστημιακούς αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους (μέχρι την εκδίκαση) για το έλλειμμα 2 δις. δραχμών που παρουσίασε το ταμείο του Πανεπιστημίου.
Ο πρώην Πρύτανης καταδικάστηκε πρωτόδικα (Ιούνιος 2007) αλλά και σε δεύτερο βαθμό (Ιούνιος 2012) σε κάθειρξη 14 ετών.
Παράλληλα, ο Δ. Κώνστας κατέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 25 Νοεμβρίου 2007 υποστηρίζοντας ότι δηλώσεις ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων εναντίον του κατά τη διάρκεια της δίκης στο Εφετείο, παραβίαζαν το τεκμήριο αθωότητας. Πράγματι, το δικαστήριο, καταδίκασε ομόφωνα την Ελλάδα, με απόφαση στις 24 Μαϊου 2011, που στη συνέχεια επικυρώθηκε από την Ολομέλεια του και κατέστη αμετάκλητη.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι δηλώσεις, προερχόμενες από Υπουργούς, περιλαμβανομένου της Δικαιοσύνης, υπονόμευσαν το δικαίωμά του σε δίκαιη δίκη στο δεύτερο βαθμό όπου η υπόθεση πρέπει να κρίνεται εξαρχής.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο παρά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και την αθωωτική πρόταση της Εισαγγελέως της Έδρας, επικύρωσε κατά πλειοψηφία, τον Ιούνιο 2012, την πρωτοβάθμια καταδίκη του Δημήτρη Κώνστα.
Ο Άρειος Πάγος, τον Δεκέμβριο του 2015, απέρριψε τις αιτήσεις αναίρεσης όλων των καταδικασθέντων που προσέφυγαν.
Ο Κώνστας αποφυλακίστηκε λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας, τον Ιούλιο του 2013, μετά από απόφαση του τμήματος αναστολών του Εφετείου Αθηνών, έχοντας εκτίσει 14 μήνες από την ποινή του. Τον Νοέμβριο του 2019, του δόθηκε χάρη μετά από σχετικό Προεδρικό διάταγμα.
Την εμπειρία του από την Ελληνική Ποινική Δικαιοσύνη και τον εγκλεισμό του στη φυλακή, περιγράφει σε βιβλίο του με τίτλο Αγάπα το Κελί σου. Ιστορίες Φυλακής που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο 2021 από τις Εκδόσεις Παπαζήση.
Βιβλία
Η Ελληνική Υπόθεση στο Συμβούλιο της Ευρώπης 1967-69 (Εκδόσεις Παπαζήση, 1976).
Η Συμμετοχή των Εργαζομένων στη Διοίκηση των Επιχειρήσεων κατά το Κοινοτικό Δίκαιο (Εκδόσεις Αντ. Σάκκουλας, 1979).
Η Εναρμονιστική Λειτουργία των Ενδοκοινοτικών Συμβάσεων (Εκδόσεις Παπαζήση, 1981).
Θεωρία και Μεθοδολογία των Διεθνών Σχέσεων (Εκδόσεις Αντ. Σάκκουλας, 1983).
(με τον Θ. Κουλουμπή) Διεθνείς Σχέσεις: Μία Συνολική Προσέγγιση Τόμος Α’ (Εκδόσεις Παπαζήση, 1985).
(με τον Θ. Κουλουμπή) Διεθνείς Σχέσεις: Μία Συνολική Προσέγγιση Τόμος Β΄ (Εκδόσεις Παπαζήση, 1985).
(με τον. Θ. Κουλουμπή) Το Ελληνικό Κοινοβούλιο στην Εξωτερική Πολιτική 1974-1984 (Εκδόσεις Αντ.Σάκκουλας, 1986).
(με τον Χ. Τσαρδανίδη) Σύγχρονη Ελληνική Εξωτερική Πολιτική Τόμος Α’ (Εκδόσεις Αντ. Σάκκουλας, 1989).
(με τον Χ. Τσαρδανίδη) Σύγχρονη Ελληνική Εξωτερική Πολιτική Τόμος Β’ (Εκδόσεις Αντ. Σάκκουλας, 1989).
Για την Εξωτερική Πολιτική (Εκδόσεις Παπαζήση, 1989).
The Greek-Turkish Conflict in the 1990s: Domestic and External Influences (London: Palgrave Macmillan, 1989).
(με τον Αθ. Πλατιά) Diasporas in World Politics: The Greeks in Comparative Perspective (London: Palgrave Macmillan, 1993).
(με τον Π. Τσάκωνα) Eλληνική Εξωτερική Πολιτική: Εσωτερικές και Διεθνείς Παράμετροι (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1994).
(με τον Θ. Σταύρου) Greece Prepares for the 21st Century (Wilson Center Press & John Hopkins University Press, 1995).
(με τον Κ. Αρβανιτόπουλο) Διεθνείς Σχέσεις-Συνέχεια και Μεταβολή (Εκδόσεις Ι. Σιδέρη: 1997).
Ελληνική και Ευρωπαϊκή Πολιτική 1991- 1999 Αναλύσεις και Μαρτυρίες (Εκδόσεις Παπαζήση: 1999).
Διπλωματία και Πολιτική (Εκδόσεις Αντ. Λιβάνη: 2002).
Αγάπα το Κελί σου. Ιστορίες Φυλακής Εκδόσεις Παπαζήση: 2021.
Άρθρα σε Επιστημονικά Περιοδικά
Άρθρα του δημοσιεύτηκαν σε πλειάδα επιστημονικών περιοδικών
Ενδεικτικά:
Revue Internationale et Stratégique (2006)
Mediterranean Journal of Human Rights (2006 & 2002)
Εξωτερικά Θέματα (2004)
Γεωστρατηγική (2003)
Mésogeios - Mediterranee (2001)
Etudes Helleniques/Hellenic Studies (2000)
Ευρωπαϊκή Έκφραση (1996)
Διεθνές Δίκαιο και Διεθνής Πολιτική (1992)
Επιθεώρηση Κυπριακού Δικαίου (1986)
Revue Hellénique de Droit Européen (1983)
Legal Issues of European Integration (1982)
Το Σύνταγμα (1980 & 1978)
New York University Journal of International Law and Politics (1978)
Journal of the Hellenic Diaspora (1978)
The Greek Review of Social Research (1978)
Revue Hellénique de Droit International (1975)
Κεφάλαια σε Βιβλία (επιλογή)
«Διεθνείς Σχέσεις στην Ελλάδα: Η Θεμελίωση ενός Κλάδου» στο A. Γκόφας, Γ. Ευαγγελόπουλος και M. Κοππά (Επ.) 100 Χρόνια Διεθνών Σχέσεων 1919-2019. (Αθήνα: Εκδόσεις Πεδίο, 2020).
«EU-US Relations in a Multipolar System» in Ν. Kotzias and P. Liakouras (Eds.) EU-US Relations: Repairing the Transatlantic Rift (London: Palgrave-Macmillan, 2006).
«Greek Security Concerns in the Eastern Mediterranean” in S. V. Papacosma, A.Theophanous, and J. Sperling (Εds.) EU Εnlargement and Νew Security Challenges in the Eastern Mediterranean. (Nicosia: Intercollege Press, 2004).
«Η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία και η κρίση στο Κόσοβο» στο Σ. Ντάλης (Επ.) Η Κρίση στο Κόσοβο: Η Ελλάδα, η Διεθνής Κοινότητα και τα ΜΜΕ (Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση, 1999).
(with Ch. Papasotiriou) “Greek Policy Responses to the Post-Cold War Balkan Environment” in V. Coufoudakis, H. J. Psomiades and A. Gerolymatos (Eds.), Greece and the New Balkans - Challenges and Opportunities, (New York: Pella, 1999).
«Southern European Countries in the European Community” in J. Holmes (Ed.) Maelstrom- The United States, Southern Europe and the Challenges of the Mediterranean (Cambridge, Mass.: The World Peace Foundation, 1995).
“Greek Foreign Policy Objectives” in Sp. Vryonis (Ed.) Greece on the Road to Democracy: From the Junta to PASOK 1974 - 1986 (New York: A. Caratzas, 1991).
(with Th. Veremis) “The Beginning of the Discussion on European Union in Greece” in W. Lipgens, and W. Loth, (Eds.) Documents on the History of European Integration: The Struggle for the European Union by Political Parties and Pressure Groups in Western European Countries, 1945-1950. Vol. 3. (Berlin, New York: De Gruyter, 1988).
Παραπομπές
Έλληνες πανεπιστημιακοί
|
605895
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A0%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%20%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου
|
Η Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου είναι πινακοθήκη που βρίσκεται στο Αγρίνιο. Εγκαινιάστηκε το 2013 και αποτελεί πλέον μια από τις σημαντικότερες δομές πολιτισμού της πόλης. Διαθέτει συλλογή έργων σύγχρονης τέχνης (Ι. Μόραλης, Τέτσης, Κοκκινίδης, Θόδωρος, Ψυχοπαίδης, κλπ), ενώ παράλληλα παρουσιάζει εκθέσεις Ιδρυμάτων και διακεκριμένων Ελλήνων δημιουργών.
Παραπομπές
Κτίρια και κατασκευές στο Αγρίνιο
|
620016
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BF%CF%84%CF%81%20%CE%91%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%86
|
Πιοτρ Αρσίνοφ
|
Ο Πιοτρ Αντρίεβιτς Αρσίνοφ (),(1886–1937), ήταν ουκρανός αναρχικός και επαναστάτης, ο οποίος έγραψε το ιστορικό της εξέγερσης του Μαχνό στην Ουκρανία το 1919-21.
Ζωή
Ο Π. Αρσίνοφ γεννήθηκε στο Ντνίπρο. Ήταν μέλος του Μπολσεβίκικου κόμματος στην επανάσταση του 1905 και έγινε αναρχικός το 1906. Επέστρεψε στην Ουκρανία όπου συμμετείχε στη ρίψη βόμβας σε αστυνομικό σταθμό και στη δολοφονία ενός στελέχους των σιδηροδρόμων. Καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά δραπέτευσε από τη φυλακή το 1907. Ταξίδευσε στην Ευρώπη για 2 χρόνια. Ξαναφυλακίστηκε για 20 χρόνια στη Μόσχα. Εκεί γνώρισε τον Νέστορ Μαχνό. Απελευθερώθηκαν το 1917 κατά τη διάρκεια της Φεβρουριανής επανάστασης. Ενώ ο Μαχνό επέστρεψε στην Ουκρανία, ο Αρσίνοφ εντάχθηκε στην Ομοσπονδία Αναρχικών Ομάδων της Μόσχας. Αργότερα επέστρεψε στην Ουκρανία για να συμμετάσχει στο επαναστατικό κίνημα του Μαχνό. Το 1923 έγραψε την Ιστορία του Μαχνοβίτικου κινήματος.
Ο Αρσίνοφ μετανάστευσε στη Γερμανία το 1923, μετά πήγε στη Γαλλία και αργότερα στις ΗΠΑ. Αφού αποκήρυξε τον αναρχισμό, πράξη για την οποία επικρίθηκε σκληρά από τον Μαχνό, επέστρεψε, αφού πρώτα δήλωσε υποστήριξη στην ΕΣΣΔ το 1934 με άδεια από τις Σοβιετικές αρχές. Συνελήφθη το 1937 με την κατηγορία της δημιουργίας αναρχικής παράνομης ομάδας και εκτελέστηκε.
Έργα
Ιστορία του Μαχνοβίτικου κινήματος (1921)
Οι 2 Οκτώβρηδες (1927)
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Περαιτέρω μελέτη
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Peter Arshinov, History of the Makhnovist Movement (1918-1921), 1923.
Αναρχικοί
Ουκρανοί συγγραφείς
Θύματα της Μεγάλης Εκκαθάρισης
|
637366
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Σημαιολογία
|
Η σημαιολογία (αγγλ. vexillology) είναι η μελέτη της ιστορίας, των συμβολισμών και της χρήσης των σημαιών ή, κατ 'επέκταση, κάθε ενδιαφέρον για σημαίες σε γενικές γραμμές. Ο διεθνής όρος είναι σύνθετο της λατινικής λέξης vexillum («σημαία») και του ελληνικού επιθήματος-λογία.
Αυτός που μελετά τις σημαίες είναι σημαιολόγος, ο σχεδιαστής σημαιών ονομάζεται σημαιογράφος και η τέχνη του σχεδιασμού σημαίας ονομάζεται σημαιογραφία. Αυτός που ασχολείται με τις σημαίες από ερασιτεχνικό ενδιαφέρον ή χόμπι αποκαλείται σημαιόφιλος.
Ιστορία
Η μελέτη των σημαιών, η σημαιολογία, επισημοποιήθηκε από τον Αμερικανό μελετητή και φοιτητή Ουίτνεϊ Σμιθ το 1961 με τη δημοσίευση του The Flag Bulletin. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Σμιθ θέσπισε διάφορες οργανώσεις και διευθέτησε συναντήσεις, όπως το πρώτο Διεθνές Συνέδριο Σημαιολογίας (ICV), η Σημαιολογική Ένωση Βόρειας Αμερικής και η Διεθνής Ομοσπονδία Ενώσεων Σημαιολογίας(FIAV). Ο Σμιθ, ο οποίος αναγνωρίζεται ότι επινόησε τον όρο vexillology το 1957, έγραψε: «Επειδή η χρήση των σημαιών πηγαίνει πίσω στις πρώτες ημέρες του ανθρώπινου πολιτισμού, η μελέτη αυτής της χρήσης με σοβαρό τρόπο είναι τόσο πρόσφατη που ο όρος για αυτή (...) δεν εμφανίστηκε γραπτώς μέχρι το 1959.» Προηγουμένως, η μελέτη των σημαιών θεωρήθηκε γενικά μέρος της εραλδικής.
Η συμμετοχή στη σημαιολογία συμπεριλαμβάνει ακαδημαϊκή εργασία σε τομείς όπως η κοινωνιολογία, η ιστορία ή ο σχεδιασμός σημαιών, καθώς και το ενδιαφέρον από όσους είναι απλώς παθιασμένοι με τις σημαίες. Οι ICV και οι τοπικές σημαιολογικές συναντήσεις καλύπτουν συχνά ευρύ φάσμα ενδιαφέροντος για τις σημαίες. Από το 1969 διοργανώνεται Διεθνές Συνέδριο Σημαιολογίας κάθε δύο χρόνια, υπό την αιγίδα της FIAV και οι εργασίες που παρουσιάζονται στο συνέδριο δημοσιεύονται στη συνέχεια ως Πρακτικά του Κογκρέσου.
Δείτε επίσης
Γλωσσάριο της σημαιολογίας
Σημαίες του Κόσμου
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Λίπσον, Μαρκ. Σημαία: Μια αμερικανική βιογραφία. Νέα Υόρκη: Thomas Dunne Books, 2005.
Σμιθ, Ουίτνεϊ. Σημαίες κατά τη διάρκεια των αιώνων και σε ολόκληρο τον κόσμο. Νέα Υόρκη: McGraw-Hill, 1975.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σύμβολα
|
245780
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Dark%20Shadows%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Dark Shadows (ταινία)
|
Dark Shadows είναι αμερικανική δραματική θρίλερ-κωμωδία φαντασίας παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον. Η ταινία είναι βασισμένη στη γοτθική ομότιτλη σαπουνόπερα που προβλήθηκε στην αμερικανική τηλεόραση από το 1966 μέχρι το 1971. Πρωταγωνιστούν οι Τζόνι Ντεπ ως Μπαρνάμπας Κόλινς, ένα βαμπίρ 200 ετών και Μισέλ Φάιφερ στο ρόλο της ξαδέρφης του Ελίζαμπεθ Κόλινς Στόνταρντ.
Το Dark Shadows κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 11 Μαΐου 2012. Έλαβε μικτές κριτικές με αρκετούς να εστιάζουν στην έλλειψη πλοκής ή σε ποιο ακριβώς είδος ανήκει η ταινία. Μερική μερίδα κριτικών ισχυρίστηκαν ότι η συνεργασία των Ντεπ και Μπάρτον κατάντησε κουραστική. Ωστόσο κάποιοι κριτικοί επαίνεσαν το οπτικό στυλ της ταινίας καθώς και τις ερμηνείες των Ντεπ και Φάιφερ.
Πλοκή
Το 1752, η οικογένεια Κόλινς ταξιδεύει από το Λίβερπουλ της Αγγλίας στην Αμερική. Ο γιος της οικογένειας, Μπαρνάμπας, μεγαλώνει και γίνεται ένας πλούσιος πλέιμποϊ και ο αφέντης της Έπαυλης Κόλινγουντ. Η Αντζελίκ Μπουσάρντ, μια μάγισσα που θα της ραγίσει την καρδιά, θα μετατρέχει τον Μπαρνάμπα σε βαμπίρ και θα τον θάψει ζωντανό. Το 1972, ο Μπαρνάμπας ελευθερώνεται κατά λάθος από το φέρετρό του και επιστρέφει βρίσκοντας την κάποτε υπέροχη έπαυλή του σχεδόν ερείπιο. Πλέον κατοικείται από τους δυσλειτουργικούς απόγονούς του, οι οποίοι όλοι έχουν μυστικά.
Ηθοποιοί και Χαρακτήρες
Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του Μπαρνάμπα Κόλινς
Μισέλ Φάιφερ στο ρόλο της Ελίζαμπεθ Κόλινς Στόνταρντ
Ελένα Μπόναμ Κάρτερ στο ρόλο της Δόκτωρ Τζούλια Χόφμαν
Εύα Γκριν στο ρόλο της Αντζελίκ Μπουσάρντ
Τζάκι Ερλ Χέιλι στο ρόλο του Γουίλι Λούμις
Τζόνι Λι Μίλερ στο ρόλο του Ρότζερ Κόλινς
Κλόι Γκρέις Μορέτζ στο ρόλο της Κάρολιν Στόνταρντ
Μπέλα Χίθκοτ στο ρόλο της Βικτόρια Γουίντερς
Γκιούλιβερ ΜακΓκράθ στο ρόλο του Ντέιβιντ Κόλινς
Ρέι Σίρλεϊ στο ρόλο της Κυρίας Τζόνσον
Άιβαν Κέι στο ρόλο του Τζόσουα Κόλινς
Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του Μπιλ Μαλόι
Παραγωγή
Το Dark Shadows σκηνοθέτησε ο Τιμ Μπάρτον και το σενάριο έγραψε ο Σεθ Γκράχαμ-Σμιθ. Τον Ιούλιο του 2007, η Warner Bros. απέκτησε τα δικαιώματα της γοτθικής σαπουνόπερας από την οικογένεια του δημιουργού Νταν Κέρτις. Η ανάπτυξη του πρότζεκτ καθυστέρησε από την Απεργία των Σεναριογράφων του 2007-2008. Μετά τη λήξη της απεργίας, ο Τιμ Μπάρτον ανέλαβε να σκηνοθετήσει την ταινία. Τον Αύγουστο του 2009, ο σεναριογράφος Τζον Όγκαστ ξεκίνησε να γράφει το σενάριο και το 2010, ο Σεθ Γκράχαμ-Σμιθ τον αντικατέστησε.
Box office
Με προϋπολογισμό 150.000.000 δολάρια, το Dark Shadows έκανε άνοιγμα τριημέρου στη 2η θέση με 29,6 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά απέφερε 79,7 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικανικό box office και 165,8 εκατομμύρια δολάρια στον υπόλοιπο κόσμο. Παγκοσμίως συγκέντρωσε 245,5 εκατομμύρια δολάρια.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Dark Shadows στο IMDb
Coming Soon: Dark Shadows στο Unsung Films
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες παραγωγής Warner Bros.
Ταινίες του 2012
Ταινίες με μουσική σύνθεση Ντάνι Έλφμαν
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές κωμικές ταινίες τρόμου
Ταινίες γυρισμένες στην Αγγλία
Ταινίες σκοτεινής φαντασίας
Λυκάνθρωποι σε ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον
Ταινίες IMAX
|
415873
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%20%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Ινστιτούτο Ρωσικής Γλώσσας
|
Το Ινστιτούτο Ρωσικής Γλώσσας «Β.Β. Βινογκράντοφ» της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (ρωσικά: Институт русского языка им. В. В. Виноградова Российской академии наук, РАН) είναι ο ρυθμιστής της ρωσικής γλώσσας. Εδρεύει στη Μόσχα και αποτελεί μέρος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Ιδρύθηκε το 1944 και πήρε την ονομασία του από τον Βίκτορ Βινογκράντοφ.
Οι δραστηριότητές του περιλαμβάνουν την αξιολόγηση των καινοτομιών ομιλίας, σε σύγκριση με τα πρότυπα λόγου και την κωδικοποίηση της γλώσσας στη ρωσική λογοτεχνία. Εκτός από αυτές τις δράσεις, περιλαμβάνονται λεξικά, μονογραφίες, συλλογές ηλεκτρονικών υπολογιστών και βάσεων δεδομένων, καθώς και μια μεγάλη ιστορική ρωσική μουσική βιβλιοθήκη. Μπορεί επίσης να παρέχει υπηρεσία αναφοράς της ρωσικής γλώσσας. Το Ινστιτούτο δημοσιεύει δεκατρία ακαδημαϊκά περιοδικά. Επιπλέον, το Ινστιτούτο δημοσίευσε 22 επιστημονικά βιβλία το 2013 και 27 το 2012, με πολλά περισσότερα κατά τα προηγούμενα έτη.
Εικόνες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ρωσικη
Ρωσική γλώσσα
|
104179
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%A0%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Ο Πλούτος των Εθνών
|
Η Έρευνα για τη Φύση και τα Αίτια του Πλούτου των Εθνών είναι το μεγαλύτερο έργο του Σκωτσέζου οικονομολόγου Άνταμ Σμιθ, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 9 Μαρτίου, 1776 κατά τη διάρκεια του Σκωτσέζικου Διαφωτισμού. Πρόκειται για έναν οξυδερκή γραπτό απολογισμό της πολιτικής οικονομίας στην αυγή της Βιομηχανικής Επανάστασης και θεωρείται ευρέως το πρώτο σύγχρονο έργο στο πεδίο των οικονομικών. Το έργο είναι επίσης η πρώτη περιεκτική υπεράσπιση των πολιτικών ελεύθερης αγοράς όπως δηλώνει και η χρήση του όρου «αόρατο χέρι». Διαιρείται σε πέντε βιβλία και δύο τόμους. «Ο Πλούτος των Εθνών» γράφτηκε για τον μέσο μορφωμένο αναγνώστη του 18ου αιώνα παρά για εμπειρογνώμονες και μαθηματικούς.
Ο Άνταμ Σμιθ αναπτύσσει στο έργο αυτό που αποτελεί τη βάση των οικονομικών της ελεύθερης αγοράς, τρεις κύριες έννοιες: καταμερισμός εργασίας, επιδίωξη ατομικού συμφέροντος και ελευθερία του εμπορίου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινωνική φιλοσοφία
Φιλελεύθερα βιβλία
Βιβλία οικονομικών
|
774347
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Πασχάλιος της Νάπολης
|
Ο Πασχάλιος (ιταλικά : Pascasio, λατινικά : Paschasius), (απεβίωσε το 615), ήταν επίσκοπος της Νεαπόλεως από το 601 έως το 615..
Βιογραφία
Η κύρια ιστορική πηγή για τον Πασχάλιο είναι το πρώτο μέρος των «Πράξεων των Ναπολιτανών Επισκόπων» που γράφτηκε στις αρχές του 8ου-9ου αιώνα από έναν ανώνυμο συγγραφέα.
Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την προέλευση και την πρώιμη ζωή του. Μετά τον θάνατο τον Απρίλιο ή τον Ιούλιο του 600 του επισκόπου Φορτουνάτου Β΄, υπήρξαν μακροχρόνιες διαφωνίες μεταξύ των Ναπολιτάνων σχετικά με το ποιος έπρεπε να γίνει ο διάδοχος του αποβιώσαντα επισκόπου. Στη θέση αυτή εκλέχθηκαν ο ένας μετά τον άλλο δύο υποψήφιοι, οι διάκονοι Ιωάννης και Πέτρος, αλλά απορρίφθηκαν από τον Πάπα Γρηγόριο Α' ως ανάξιοι να γίνουν προϊστάμενοι της επισκοπής Νεάπολης. Μόλις τον Ιανουάριο του 601 έγινε η ενθρόνιση ενός νέου επισκόπου, που ήταν ο Πασχάλιος.
Αν και ο Πασχάσιος κυβέρνησε την επισκοπή της Νεάπολης για δεκατέσσερα χρόνια και έξι ημέρες, τίποτα δεν είναι γνωστό για τις δραστηριότητές του. Πέθανε το 615 και ο Ιωάννης Γ΄ επιλέχθηκε ως διάδοχός του.
Παραπομπές
Επίσκοποι και Αρχιεπίσκοποι Νάπολης
Επίσκοποι του 7ου αιώνα
Βυζαντινοί επίσκοποι
Βυζαντινοί του 7ου αιώνα
|
631673
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CF%84%20%CE%9F%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CF%81
|
Ντεμέτ Οζντεμίρ
|
Η Ντεμέτ Οζντεμίρ (τουρκικά: Demet Özdemir, 26 Φεβρουαρίου 1992 - ) είναι Τουρκάλα ηθοποιός, μοντέλο και χορεύτρια. Είναι περισσότερο γνωστή για τον ρόλο της Σανέμ στην τηλεοπτική σειρά Φτερωτός Θεός.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1992 στο Ιζμίτ (πρώην Νικομήδεια) και είναι η μικρότερη από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη με τη μητέρα και τα αδέρφια της μετά το διαζύγιο των γονιών της, όταν η ίδια ήταν 8 ετών.
Αρχικά, εργάστηκε ως χορεύτρια στο Μπενγού και αργότερα έγινε μέλος της χορευτικής ομάδας Efes Kızları. Η Οζντεμίρ εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο του Μουσταφά Σαντάλ "Ateş Et ve Unut" και λίγο αργότερα συμμετείχε στην σειρά του καναλιού Fox Sana Bir Sır Vereceğim μαζί με τους Εσρά Ροναμπάρ, Μουράτ Χαν και Εκίν Κοτς, όπου ενσάρκωσε τον χαρακτήρα της Αϊλίν.
Αργότερα ενσάρκωσε τον ρόλο της Αϊλά στην σειρά Αιώνια αγάπη (Kurt Seyit ve Şura) και τον ρόλο της Ντεμέτ ταινία Tut Sözünü. Μετά ενσάρκωσε τον ρόλο της Ασλί στην τηλεοπτική σειρά Çilek Kokusu. Η Οζντεμίρ εμφανίστηκε και στο μουσικό βίντεο του Μπενγού "Hodri Meydan".
Από το 2018 μέχρι το 2019 πρωταγωνίστησε στη σειρά Φτερωτός Θεός (Erkenci Kuş) στον ρόλο της Σανέμ μαζί με τον Τζαν Γιαμάν. Η σειρά προβαλλόταν στην Ελλάδα από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ.
Τον Νοέμβριο 2019 έγινε εταιρική πρέσβειρα για την Pantene Τουρκίας.
Η Οζντεμίρ πρωταγωνιστεί στη σειρά Το σπίτι που γεννήθηκες είναι το πεπρωμένο σου (Doğduğun Ev Kaderindir) μαζί με τον Ιμπραήμ Τσελικόλ. Η σειρά είναι παραγωγή της εταιρείας OG Medya, τη σκηνοθεσία της κάνει ο Τσαγρί Μπαϊράκ, το σενάριό της είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα της δρα Γκιουλσερέν Μπουνταϊτσίογλου με τίτλο Camdaki Kız. Το 1ο επεισόδιο της σειράς προβλήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2019 στο κανάλι TV8.
Φιλμογραφία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τουρκάλες ηθοποιοί
Τουρκάλες μοντέλα
|
718540
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BD
|
Φλαβέν
|
Το Φλαβέν (γαλλικά: Flavin, οξιτανικά: Flavinh) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Αβερόν, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Φλαβινουά (γαλλικά: Flavinois).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητες του Αβερόν
|
557333
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8E%CF%88%CE%B1%CE%BB%CE%B1
|
Ύψαλα
|
Τα Ύψαλα (τουρκικά: İpsala) είναι μια πόλη και περιοχή της επαρχίας της Αδριανούπολης στην ανατολική Θράκη. Είναι η θέση ενός από τους κύριους συνοριακούς σταθμούς ελέγχου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 8.332 (η πόλη) και 30.112 (η περιοχή). Ο επαρχιακός δρόμος D-110 (ευρωπαϊκή διαδρομή) συνδέει το συνοριακό σημείο ελέγχου Υψάλων με την Ραιδεστό στην ακτή της θάλασσας του Μαρμαρά.
Ιστορία
Στη ρωμαϊκή και βυζαντινή εποχή, η πόλη ήταν γνωστή ως Κύψελα, η οποία ανήκε στη ρωμαϊκή Επαρχία Ροδόπης, της οποίας πρωτεύουσα και μητροπολιτική ήταν η Τραϊανούπολη. Από τον 7ο αιώνα και έπειτα, η Επισκοπή της Κυψέλης, αρχικά μια υποταγμένη της Τραϊανούπολης, εμφανίζεται στην Νοτιστική Επισκοπή ως αυτοκέφαλη Αρχιεπισκοπή. Οι επίσκοποί του, Γεωργίος και Θεοφύλακτος ήταν παρόντες αντίστοιχα στο Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (553) και στη Δεύτερη Σύνοδο της Νίκαιας (787). Ο Στέφανος ήταν τόσο στη Τέταρτη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (869) όσο και στο Συμβούλιο της Κωνσταντινούπολης (879). Όχι πλέον μια οικιστική επισκοπή, τα Ύψαλα είναι σήμερα εισηγμένη από την Καθολική Εκκλησία ως κάτοχος τίτλου.
Παραπομπές
Ευρωπαϊκές πόλεις της Τουρκίας
Συνοριακές διελεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας
|
835725
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%20%28%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%29
|
Ρουζεμόν (Ντου)
|
Το Ρουζεμόν (γαλλικά: Rougemont) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ντου, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες του Ντου
|
779866
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γρηγόριος Αθανασίου
|
Ο Γρηγόρης Αθανασίου (γεννήθηκε 9 Μαρτίου 1984) είναι Έλληνας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως τερματοφύλακας.
Καριέρα
Γεννημένος στο Ελευθέριο - Κορδελιό της Θεσσαλονίκης, ο Αθανασίου ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα της γενέτειράς του, τον Oδυσσέα Κορδελιού. To 2003 αποκτήθηκε από τον Ακράτητο των Άνω Λιοσίων αγωνιζόμενος στην Πρώτη Εθνική κατηγορία. Έκανε το ντεμπούτο του στις 18 Ιανουαρίου 2004 στο γήπεδο του Ακράτητου με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και ο Δημήτρης Ράπτης ανατρέπει στο 40ό λεπτό τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Ο διαιτητής του έδειξε κόκκινη και μπήκε ο Αθανασίου στη θέση του Παγιαζέντ. Εκτός του πέναλτι του Τζόρτζεβιτς που άνοιξε το σκορ για τον Ολυμπιακό, θα δεχθεί άλλα τέσσερα γκολ σε 12 λεπτά. Αυτή ήταν και η μοναδική του αγωνιστική παρουσία εκείνη τη χρονιά. Στη συνέχεια η ομάδα πέφτει κατηγορία και ελπιδοφόρος τερματοφύλακας μετακόμισε στην Κρήτη και το 2007 πήρε μεταγραφή για τον Εργοτέλη της Πρώτης Εθνικής.
Ο αριστερόχειρας τερματοφύλακας έμεινε στον σύλλογο για επτά σεζόν, κερδίζοντας σταδιακά τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα του συλλόγου και παίζοντας ως βασικός στις δύο τελευταίες του σεζόν με την ομάδα. Το 2014 πήρε μεταγραφή στην Κύπρο και τον σύλλογο Αγία Νάπα. Μετά από μία σεζόν στην Κύπρο, επέστρεψε στην πρώην ομάδα του Εργοτέλη, που είχε υποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία την προηγούμενη σεζόν. Μετά από μία πολύ δύσκολη χρονιά στην οποία ο σύλλογος απέτυχε να πληρώσει τους μισθούς των παικτών για μήνες και ως αποτέλεσμα αποχώρησε από τις επαγγελματικές διοργανώσεις στις 19 Ιανουαρίου 2016, ο Αθανασίου, ο οποίος έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα την προηγούμενη ημέρα, έμεινε ελεύθερος από το συμβόλαιό του. Τελικά υπέγραψε με τα Χανιά το καλοκαίρι του 2016, μένοντας ένα χρόνο ως αρχηγός. Τον επόμενο χρόνο αγωνίστηκε στον Πανθηραϊκό της τρίτης κατηγορίας και ακόλουθα στην Ακαδημία Αλέξανδρος Κιλκίς.
Το καλοκαίρι του 2020 μεταγραφήκε στον Παύλο Μελά της Σταυρούπολης. Στις 12 Φεβρουαρίου 2022, στον αγώνα της Α1 κατηγορίας της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας Αετός Βασιλικών-Παύλος Μελάς (0–3) που διεξήχθη στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης του Δήμου Θέρμης, ο τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων, πέτυχε και τα τρία γκολ της ομάδας του, όλα από εύστοχες ισάριθμες εκτελέσεις πέναλτι. Έγινε ο τρίτος τερματοφύλακας στην ποδοσφαιρική ιστορία που σημείωσε τρία γκολ με πέναλτι μετά τους Ίλιγια Πάντελιτς και Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ.
Δείτε επίσης
Κατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αθανασίου για το χατ τρικ: «Είναι συν για έναν τερματοφύλακα να εκτελεί τα πέναλτι»
Grigoris Athanasiou
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Ακράτητου Άνω Λιοσίων
Ποδοσφαιριστές Π.Ο. Ατσαλένιου Ηρακλείου
Ποδοσφαιριστές Εργοτέλη
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Χανίων
Ποδοσφαιριστές Αθλητικού Ομίλου Αγία Νάπα
Ποδοσφαιριστές Πανθηραϊκού Α.Ο.
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Παύλος Μελάς Σταυρούπολης
Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές
Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές που έχουν βάλει γκολ
|
64588
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BA%20%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Μπαρόκ αρχιτεκτονική
|
Η μπαρόκ αρχιτεκτονική εμφανίζεται στις αρχές του 17ου αιώνα στην Ιταλία και γρήγορα εξαπλώνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δανείζεται το αισθητικό λεξιλόγιο της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής και το χρησιμοποιεί με έναν πιο θεατρικό τρόπο, πιο ρητορικό και πιο επιδεικτικό, εκφράζοντας τον θρίαμβο της απολυταρχικής εξουσίας και της εκκλησίας. Νέες αρχιτεκτονικές αντιλήψεις για το χρώμα, το φως και τη σκιά χαρακτηρίζουν το μπαρόκ. Σε γενικές γραμμές η μπαρόκ αρχιτεκτονική χαρακτηρίζεται από την άφθονη και υπερβολική χρήση των υλικών, παιχνιδιών σκιάς και φωτός, καθώς και χρώματος.
Πρόδρομοι του μπαρόκ
Το μπαρόκ συχνά ταυτίζεται με την Αντιμεταρρύθμιση, αν και υιοθετήθηκε επίσης και από την ελίτ των προτεσταντικών χωρών της Βόρειας Ευρώπης και των σλαβικών ορθόδοξων χωρών. Ωστόσο είναι γενικώς αποδεδειγμένο και αποδεκτό πως η μπαρόκ αρχιτεκτονική γεννήθηκε στη Ρώμη, και πως η γέννησή της είναι συνεπακόλουθη της γέννησης της Αδελφότητας του Ιησού, η οποία ιδρύθηκε με απώτερο στόχο να ενισχύσει την χαμένη επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας και να εκχριστιανίσει το Νέο Κόσμο.
Το τελευταίο δημιούργημα του Μιχαήλ Άγγελου, η βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό μπορεί να θεωρηθεί ως προάγγελος του μπαρόκ στην αρχιτεκτονική με τις κολοσσιαίες διαστάσεις της.
Χαρακτηριστικά
Αφθονία
Οι τοιχογραφίες στις οροφές φέρουν ένα άγγιγμα χρώματος. Πολύ συχνά αυτές "ανοίγουν" κατά κάποιο τρόπο τον χώρο, φέροντας ως σχέδιο τον ουρανό, και δίνοντας την εντύπωση ελευθερίας, απεραντοσύνης και μεγαλείου.
Η χρήση φωτός και σκιάς καθώς και των παιχνιδιών του φωτός με τη σκιά γίνεται πλέον το κύριο μέλημα των αρχιτεκτόνων. Τα παράθυρα και τα ανοίγματα μεγαλώνουν, αφήνοντας το φως να χυθεί άπλετα μέσα στους χώρους, δημιουργώντας εκρηκτικές αντιθέσεις με τα σκούρα σημεία των εσωτερικών χώρων.
Θεατρικότητα
Το σχέδιο των πρώτων εκκλησιών μπαρόκ παραμένει "σοφό" και διατηρεί το σχήμα της κλασσικής βασιλικής. Αυτό που κάνει τις εκκλησίες "μπαρόκ" είναι το γεγονός πως η πρόσοψη τους αντιμετωπίζεται ως ένα προσκήνιο αρχαίου θεάτρου, με κίονες, κόγχες και κοιλώματα γεμάτα γλυπτά κτλ.
Ποτέ πριν -και πολύ σπάνια μετά- δεν είχαν κατασκευαστεί βωμοί εκκλησιών όπως ακριβώς μία θεατρική σκηνή, περιστοιχισμένη από κίονες, αγγέλους και αγίους, οι οποίοι είναι σαν σε θεατρική παράσταση. Βιβλικές σκηνές πάνω σε ένα κρεμασμένο πανί στην πίσω σκηνή, ο εκάστοτε προστάτης-άγιος της εκκλησίας σμιλευμένος στο προσκήνιο: τα πάντα θυμίζουν έντονα θεατρική σκηνή.
Ουρμπανισμός
Το μπαρόκ καινοτομεί πραγματικά στην ιδέα της πόλης. Η ιταλική Αναγέννηση είχε αρχίσει ήδη να επανεξετάζει τον ουρμπανισμό, την αστυφιλία δηλαδή, αλλά όλα αυτά στα στενά περιθώρια της μεσαιωνικής πόλης. Τον Μεσαίωνα οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν σε μικρά χωριά, στο ύπαιθρο, ενώ οι πόλεις ήταν λίγες και μικρές. Μόλις με τη δύση των μεσαιωνικών χρόνων η πόλη αποκτά περισσότερη σημασία και δύναμη. Το μπαρόκ αντιθέτως, ανοίγει την πόλη. Οραματίζεται την πόλη ως κέντρο όλων των εξουσιών. Όπως όλη η φύση του μπαρόκ, τα πάντα άρχισαν στη Ρώμη.
Περιοχικές παραλλαγές
Ιταλία
Το μπαρόκ εμφανίζεται στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, πρώτα στη Ρώμη, και αργότερα και στην υπόλοιπη Ιταλία. Πρωτοπόρος του ιταλικού μπαρόκ θεωρείται ο Κάρλο Μαντέρνο (Carlo Maderno) με την église Sainte-Suzanne, κατασκευασμένη μεταξύ 1585 και 1603. Ο δυναμικός ρυθμός των κιόνων, η κεντρική και περίπλοκη πρόσοψη, τα αγάλματα που είναι τοποθετημένα στις κόγχες και τις εσοχές θυμίζοντας έντονα αρχαίο θέατρο, όλα αυτά συνηγορούν στην πρώτη εμφάνιση του μπαρόκ.
Το πιο πετυχημένο παράδειγμα είναι η τραπεζοειδής προσέγγιση προς τη βασιλική του Αγίου Πέτρου που προσφέρει η πλατεία του Αγίου Πέτρου, σχεδιασμένη από τον Μπερνίνι. Θεωρείται το αριστούργημα της μπαρόκ θεατρικότητας. Δύο κιονοστοιχίες δίνουν το σχήμα της τεράστιας πλατείας, εκτεινόμενες από τη βασιλική ως τους δύο βραχίονες που βρίσκονται στην άκrη της πλατείας, υποδεχόμενες τα πλήθη. Το ελλειπτικό σχήμα είναι τυπικό του μπαρόκ.
Mία εξέχουσα προσωπικότητα του ιταλικού μπαρόκ είναι επίσης ο Φραντσέσκο Μπορομίνι, ο οποίος αποτελεί και εξαίρεση από τον κανόνα. Η αρχιτεκτονική του προβάλλει νεωτερισμούς, ιδιόμορφες κατασκευές και νέες τάσεις σε σχέση με τις συνηθέστερες πρακτικές της εποχής του οι οποίες είχαν αφετηρία μία ανθρωπομορφική αρχιτεκτονική βασισμένη στον σχεδιασμό σύμφωνα με συγκεκριμένες αναλογίες (με συνηθέστερη μονάδα μέτρου τη διάμετρο της κολώνας). Από τα πιό χαρακτηριστικά έργα του στη Ρώμη, αποτελεί ο ναός Σαν Κάρλο Αλλέ Κουάτρο Φοντάνε και ο ναός Σαντ΄ 'Ιβο Αλλά Σαπιέντζα, ο οποίος ξεκίνησε μόλις πραγματοποιήθηκε ο πρώτος και ήταν και το αριστούργημά του.
Η εκκλησία του Σαντ' Ίβο Αλλά Σαπιέντζα έπρεπε να ανεγερθεί στην ανατολική άκρη της στενόμακρης αυλής με κιoνοστοιχίες του Τζάκομο ντέλλα Πόρτα. Σαν κάτοψη ο Μπορομίνι χρησιμοποιεί την γεωμετρία του ισόπλευρου τριγώνου, όπου μετασχηματίζεται στις ακμές και τις πλευρές του με κύρτα και κοίλα τμήματα ώστε να σχηματίσει τελικά δύο εξάγωνα όμοια με εκείνα του άστρου του Δαβίδ. Ο τρούλος του ναού χωρίζεται σε τομείς : Τη βάση με το τύμπανο του τρούλου εξαγωνικό , πολύ συμπαγές, ακολουθεί μία πυραμίδα κλιμακωτή που διαχωρίζεται από επιστεγείς αντηρίδες που ρόλος τους είναι να μεταφέρουν το φορτίο στο ενισχυμένο τύμπανο. Μετά ακολουθεί η στέψη της πυραμίδας με τύμπανο που εναλλάσσει κυρτά και κοίλα τμήματα και τέλος η κατάληξη της σύνθεσης με μία σπειροειδής απόληξη, μονολιθική και με πλαστικότητα, η οποία δεν συνάδει με κανένα στοιχείο είτε εσωτερικό, είτε εξωτερικό του ναού. Η περιστροφική εξέλιξή της φαίνεται να απελευθερώνει προς τα πάνω μία συγκεντρωμένη ενέργεια θυμίζοντας έντονα τον σπειροειδή μιναρέ του τζαμιού της Σαμάρα.
Γαλλία
Οι Γάλλοι ονομάζουν "κλασική" την αρχιτεκτονική του αιώνα του Λουδοβίκου ΙΔ΄, δηλαδή του 17ου αιώνα, και απορρίπτουν την ονομασία "μπαρόκ". Αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ ενός "λογικού" κλασικισμού α λα φρανσαίζ και ενός "υπερβολικού" μπαρόκ σε ιταλικό στυλ οφείλεται στην γενική θέληση που επικρατούσε στη Γαλλία τον 17ο αιώνα να αντικατασταθεί η Ρώμη με το Παρίσι ως κέντρο της ευρωπαϊκής πνευματικής και πολιτιστικής ζωής. Και πράγματι, είναι οι Βερσαλλίες και η αυλή του βασιλιά-ήλιου που παίρνουν τη θέση της Ρώμης ως κοιτίδα πολιτισμού και πρότυπο προς μίμηση για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Η οριστική ρήξη έρχεται το 1665 όταν ο Λουδοβίκος απορρίπτει τα σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Μπερνίνι για τις κιονοστοιχίες του Λούβρου: ο πιο διάσημος και ο πιο περιζήτητος αρχιτέκτονας της Ευρώπης εκείνη την εποχή απορρίπτεται από τη γαλλική βασιλική αυλή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η αρχιτεκτονική κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και του διαδόχου του Λουδοβίκου ΙΕ΄ δεν περιλαμβάνει τίποτε το μπαρόκ. Αντιθέτως, το γούστο για την μεγαλοπρέπεια, την προοπτική και την πολυτελή διακόσμηση φανερώνει αρκετά την επίδραση του μπαρόκ και στη Γαλλία. Μάλιστα πολλοί ιστορικοί της τέχνης θεωρούν πως η αρχιτεκτονική της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου στη Γαλλία ήταν αποκλειστικά και μόνο μπαρόκ.
Παραπομπές
Αρχιτεκτονικά ρεύματα
Μπαροκ
lt:Barokas#Architektūra
|
523054
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%20%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%82
|
Κριστιάν Μερκελίς
|
Η Κριστιάν Μερκελίς (Christiane Mercelis) , γεννημένη στις 5 Οκτωβρίου 1931, είναι Βελγίδα πρώην πρωταθλήτρια της αντισφαίρισης. Στο πρωτάθλημα αντισφαίρισης του Βελγίου σε όλη της την καριέρα έχει κατακτήσει 83 τίτλους σε όλες τις κατηγορίες, από αυτούς στις γυναίκες είχε 13 στο απλό, 14 στο διπλό γυναικών και 16 στο διπλό μεικτό.
Ήταν αθλήτρια της Ρασίνγκ κλαμπ Βρυξελλών, πρωταθλήτρια Βελγίου στο απλό τις χρονιές 1951, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1964 και το 1966, στο διπλό γυναικών το 1950, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1961, 1963, 1964, 1966, 1967 και το 1968. Στο διπλό μεικτό ήταν τις χρονιές 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1966, 1967, και το 1968.
Έχει αγωνιστή με το Βέλγιο στα Φεντ Καπ του 1963, 1964, 1966, 1967, 1968 και 1969, με ρεκόρ 2 νίκες και 11 ήττες.
Το 1949 ήταν πρώτη στο τουρνουά Τζούνιορς του Γουίμπλεντον, στο Ρολάν Γκαρός μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν τα προημιτελικά το 1957. Στο Πρωτάθλημα αντισφαίρισης Ανατολικής Μεσογείου ήταν δεύτερη το 1955 όπου στον τελικό έχασε από την Μοντ Γκατιέ.
Παραπομπές
Βελγίδες αθλήτριες της αντισφαίρισης
|
821786
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%20%CE%A3%CE%B5%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%20%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%B5
|
Σαν Σεκόντο Παρμένσε
|
Το Σαν Σεκόντο Παρμένσε (ιταλικά: San Secondo Parmense) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Πάρμας, στην περιφέρεια της Εμίλια-Ρομάνια.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Πάρμας
|
597826
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%82
|
Στένιεβατς
|
Το Στένιεβατς (σερβικά κυριλλικά: ) είναι χωριό της Σερβίας, ευρισκόμενο εντός του Δήμου του Ντεσπότοβατς, ο οποίος ευρίσκεται εντός του Διαμερίσματος του Πομόραβλιε. Κατά την απογραφή του 2011, αριθμούσε 593 κατοίκους.
Δημογραφία
Ιστορική εξέλιξη του πληθυσμού
Κατανομή του πληθυσμού ανά εθνότητα (2002)
Δείτε επίσης
Οικισμοί της Σερβίας
Πόλεις της Σερβίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Maplandia
Οικισμοί του Ντεσπότοβατς
|
77078
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82%20%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%82
|
Λόρενς Ρόμπερτς
|
Ο Λόρενς Ρόμπερτς (Lawrence Edward Roberts III, 20 Οκτωβρίου 1982) είναι Αμερικανός καλαθοσφαιριστής.
Έχει ύψος 2.06 μ. και αγωνίζεται στη θέση του πάουερ φόργουορντ. Κύρια προσόντα του είναι το εκπληκτικό του άλμα και η μεγάλη του ταχύτητα.
Καριέρα
Το 2005 αποφοίτησε από το κολλέγιο του Μισσισίπι με μέσο όρο 16,9 πόντους και 11 ριμπάουντ. Στη συνέχεια, επιλέχθηκε στο νούμερο 55 του ντραφτ από τους Σιάτλ Σούπερσονικς, με τους οποίους, όμως, δεν αγωνίστηκε ποτέ.
Η ομάδα με την οποία αγωνίστηκε για δύο χρόνια στο NBA ήταν οι Μέμφις Γκρίζιλς. Την πρώτη χρονιά είχε 1,5 πόντους και 1,5 ριμπάουντ κατά μέσο όρο σε 33 αγώνες. Τη δεύτερη χρονιά είχε μέσο όρο 5,2 πόντους και 4,8 ριμπάουντ σε 54 παιχνίδια, καθώς προς το τέλος της σεζόν έχασε κάποια παιχνίδια, αντιμετωπίζοντας πρόβλημα με τα γόνατά του.
Στις 12 Ιουλίου 2007 ο Ρόμπερτς υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ομάδα του Ολυμπιακού, ως αντικαταστάτης του Άντρια Ζίζιτς, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος. Ύστερα από 3 μήνες, και χωρίς να έχει αγωνιστεί ούτε σε ένα επίσημο παιχνίδι με τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο παίκτης αποδεσμεύτηκε και στη θέση του αποκτήθηκε ο Μαρκ Τζάκσον.
Διακρίσεις
Τη σεζόν 2003/04 ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της νοτιοανατολικής περιφέρειας των ΗΠΑ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες για τον Λόρενς Ρόμπερτς στο NBA.com
Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές
Καλαθοσφαιριστές Μέμφις Γκρίζλις
Καλαθοσφαιριστές ΟΣΦΠ
Καλαθοσφαιριστές Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου
Καλαθοσφαιριστές Παρτιζάν Βελιγραδίου
Καλαθοσφαιριστές Εφές Αναντόλου
Καλαθοσφαιριστές Λιέτουβος Ρίτας
Καλαθοσφαιριστές Μπάγερν Μονάχου
Καλαθοσφαιριστές Νταρουσάφακα
Καλαθοσφαιριστές Γκραβλίν
Καλαθοσφαιριστές Αρκάνσας ΡιμΡόκερς
|
504143
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%86
|
Επαρχία Ντένοφ
|
Η επαρχία Ντένοφ είναι ραγιόν (επαρχία) στην περιφέρεια Σουρχοντάριο στο νότιο Ουζμπεκιστάν. Η πρωτεύουσα είναι το Ντένοφ.
Πληθυσμός
Ο πληθυσμός είναι 253,700 κάτοικοι.
Ντενοφ
|
325803
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Σερβία του Μοράβα
|
Η Σερβία του Μοράβα (σερβικά : Моравска Србија / Moravska Srbija) ήταν ένα φεουδαρχικό κρατίδιο που δημιουργήθηκε το 1371 μετά τη διάσπαση της Σερβικής Αυτοκρατορίας. Βρισκόταν στην κοιλάδα απορροής του Μεγάλου Μοράβα, παραποτάμου του Δούναβη, στον οποίο οφείλει και το όνομα του.
Αρχικά λειτουργούσε αυτόνομα στα πλαίσια της Σερβικής Αυτοκρατορίας, μετά όμως από τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, έγινε υποτελές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά το θάνατο του πρώτου πρίγκιπα, Λαζάρου Χρεμπελιάνοβιτς, ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους φεουδαρχικούς οίκους των Λαζάρεβιτς και Μπράνκοβιτς, που αμφότεροι αποσκοπούσαν στην υποστήριξη από τον σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την επικράτηση στη διαδοχή· τελικά επικράτησε η οικογένεια Λαζάρεβιτς.
Μέχρι το 1402, ο Στέφανος Λαζάρεβιτς προσάρτησε στα εδάφη του και τα σερβικά κρατίδια του Πριγκιπάτου της Ζέτας και της Χώρας του Μπράνκοβιτς, παίρνοντας τον τίτλο του Δεσπότη και αναβαθμίζοντας το κράτος του στο Δεσποτάτο της Σερβίας.
Πρίγκιπες
Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς (1373 - 1389)
Στέφανος Λαζάρεβιτς (1389 - 1402)
Μιλίτσα Νεμάνιτς (1389 - 1393)
Πηγές
Историја српског народа, Друга књига, Доба борби за очување и обнову државе (1371—1537), уредила Јованка Калић, Српска књижевна задруга, Београд 1982.
Μεσαιωνική Σερβία
Πρώην κράτη των Βαλκανίων
Σερβική Αυτοκρατορία
|
173844
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9C%CE%AF%CE%B1%20%CE%9D%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B5%CF%82%20%28%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%29
|
Χίλιες και Μία Νύχτες (σειρά)
|
“Χίλιες και μία νύχτες” είναι τουρκική σαπουνόπερα “BinBir Gece” (μετάφραση: “Χίλιες και μία νύχτες”). Η σειρά έκανε πρεμιέρα στην Τουρκία στις 7 Νοεμβρίου 2006 και ολοκληρώθηκε στις 12 Μαΐου 2009 ενώ η τηλεθέαση έφτανε κατά μέσο όρο 60-70%. Ένας άντρας χωρίς πίστη στις γυναίκες... Μια μητέρα που δοκιμάζεται από τη ζωή... Χίλιες και μια νύχτες...
Υπόθεση
Παρά τις αυστηρές αντιρρήσεις της οικογένειάς της, η Σεχραζάτ παντρεύεται τον Αχμέτ, γιο μιας πατριαρχικής ισχυρής οικονομικά οικογένειας, και γεννάει ένα αγόρι. Όταν ο γιος τους είναι μόνο ενός έτους, ο Αχμέτ σκοτώνεται σε ένα τροχαίο ατύχημα και η Σεχραζάτ αρχίζει τον αγώνα της για επιβίωση μαζί με το μωρό τους. Ωστόσο, οι κακοτυχίες αυτής της νέας γυναίκας δεν έχουν ακόμα τελειώσει. Μαθαίνει ότι το αγόρι της έχει λευχαιμία και τότε βάζει σκοπό της ζωής της να του προσφέρει την καλύτερη ιατρική περίθαλψη που μπορεί.
Η Σεχραζάτ πρέπει να συγκεντρώσει $150.000 για την περίθαλψη του γιου της Κάαν. Η θεραπεία έχει καθοριστεί, ένας συμβατός δότης έχει ήδη βρεθεί στο Αζερμπαϊτζάν και το μόνο που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο της είναι η εύρεση των χρημάτων. Αρχικά η Σεχραζάτ έρχεται σε επαφή με τον πεθερό της τον κ. Μπουρχάν, ένα πολύ πλούσιο και ισχυρό άνθρωπο. Εκείνος της αρνείται. Η Σεχραζάτ προσπαθεί να πάρει δάνειο από την τράπεζα και δυστυχώς, αποτυγχάνει.
Η νεαρή γυναίκα, κάνοντας ότι καλύτερό μπορεί για να κρατήσει το γιο της ζωντανό, απευθύνεται σε ένα από τους δύο νέους και γοητευτικούς διευθυντές της εταιρείας που εργάζεται, ζητώντας βοήθεια. Η πρόταση του διευθυντή της, του Ονούρ, της αλλάζει τη ζωή και ανατρέπει ολόκληρο τον κόσμο της!..
Οι Ηθοποιοί
Με σταυρό (+) συμβολίζονται οι νεκροί ήρωες
Προβολές στον Κόσμο
Έχει προβληθεί με επιτυχία σε πολλές χώρες όπως Αζερμπαϊτζάν, Βουλγαρία, Κουβέιτ, Βόρεια Μακεδονία, Ελλάδα, ενώ στη Ρουμανία και στη Σερβία προβάλλεται από το τηλεοπτικό δίκτυο “Fox TV“.Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στην Ελλάδα στις 7 Ιουνίου 2010 από τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1, σημειώνοντας ποσοστό τηλεθέασης 18,7%. Το τελευταίο επεισόδιο '(Επεισόδιο 90) προβλήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2011, σημειώνοντας ποσοστό τηλεθέασης 24,3%. Το μεγαλύτερο ποσοστό τηλεθέασης ήταν το 43,8% στις 6 Αυγούστου 2010 (Επεισόδιο 43).
Πορεία
Το "Χίλιες και μια νύχτες" δημιουργήθηκε από μια ομάδα που έχει εργαστεί για πολύ καιρό μαζί.
Πηγές
http://www.maktv.gr/
http://www.antenna.gr/
Τουρκικές τηλεοπτικές σειρές
|
97524
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Πνευμονία
|
Η πνευμονία είναι φλεγμονώδης νόσος του πνεύμονα που επηρεάζει πρωτίστως τους μικροσκοπικούς σάκους αέρα που είναι γνωστοί ως πνευμονικές κυψελίδες. Συνήθως προκαλείται από ιογενείς μολύνσεις ή βακτήρια και λιγότερο συχνά από άλλους μικροοργανισμούς, ορισμένα φάρμακα και άλλες παθήσεις γνωστές ως αυτοάνοσα νοσήματα.
Στα συνήθη συμπτώματα περιλαμβάνονται ο βήχας, ο πόνος στο στήθος, ο πυρετός, και η δύσπνοια. Στα διαγνωστικά εργαλεία περιλαμβάνονται οι ακτίνες Χ και η καλλιέργεια πτύελου. Υπάρχουν εμβόλια που εμποδίζουν ορισμένους τύπους πνευμονίας. Η θεραπεία της νόσου εξαρτάται από το υποκείμενο αίτιό της. Κατά της βακτηριακής πνευμονίας χορηγείται αγωγή με αντιβιοτικά. Αν η πνευμονία είναι σοβαρής μορφής, συνήθως γίνεται εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο.
Η πνευμονία παρουσιάζεται ετησίως σε περίπου 450 εκατομμύρια ανθρώπους, επτά επί τοις εκατό του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού και προκαλεί περίπου 4 εκατομμύρια θανάτους. Αν και η πνευμονία θεωρούταν από τον Ουίλλιαμ Όσλερ τον 19ο αιώνα ως "αρχηγό των θανατηφόρων", με τον ερχομό της αντιβιοτικής θεραπείας και εμβολίων έχει σημειωθεί βελτίωση στους βαθμούς επιβίωσης. Εντούτοις, στις αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ των πολύ νεαρών και πολύ ηλικιωμένων, αλλά και στους ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, η πνευμονία παραμένει σημαντική αιτία θανάτου.
Επί ανιάτων και ηλικιωμένων, ιδίως εκείνων που είναι επιβαρυμένοι με άλλες καταστάσεις, η πνευμονία είναι συχνά η άμεση αιτία θανάτου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ιδίως όταν μειώνει την ταλαιπωρία που συνδέεται με μακροχρόνια ασθένεια, η πνευμονία συχνά αποκαλείται «ο φίλος του γέρου».
Ευρήματα και συμπτώματα
Οι πάσχοντες από πνευμονική λοίμωξη συχνά εμφανίζουν παραγωγικό βήχα, πυρετό συνοδευόμενο από ρίγη, δύσπνοια, οξύ ή διαπεραστικό πόνο στο στήθος κατά τη βαθιά αναπνοή και έναν αυξημένο αναπνευστικό ρυθμό. Στους ηλικιωμένους, το πιο εμφανές εύρημα ενδέχεται να είναι η σύγχυση. Τα συνήθη ευρήματα και συμπτώματα σε παιδιά είναι ο πυρετός, ο βήχας και η γρήγορη αναπνοή ή η δύσπνοια.
Ο πυρετός δεν αποτελεί σαφές σύμπτωμα, διότι εμφανίζεται σε πολλές άλλες συχνές ασθένειες και μπορεί να απουσιάζει σε όσους πάσχουν από σοβαρή μορφή πνευμονίας ή υποσιτισμό. Επίσης, ο βήχας συχνά απουσιάζει σε παιδιά ηλικίας κάτω των 2 μηνών. Πιο σοβαρά ευρήματα και συμπτώματα ενδέχεται να περιλαμβάνουν: μελανό δέρμα, μειωμένη δίψα, σπασμούς, συνεχείς εμετούς, ακραίες θερμοκρασίες ή μείωση του επιπέδου συνείδησης.
Οι βακτηριδιακές και οι ιογενείς περιπτώσεις πνευμονίας συνήθως εμφανίζονται συνοδευόμενες από παρόμοια συμπτώματα. Μερικά αίτια σχετίζονται με κλασικά, αλλά μη συγκεκριμένα κλινικά χαρακτηριστικά. Η πνευμονία που προκαλείται από βακτήρια λεγιονέλλα μπορεί να συνοδεύεται από πόνο στην κοιλιακή χώρα, διάρροια ή σύγχυση, ενώ η πνευμονία που προκαλείται από το βακτήριο πνευμονικός στρεπτόκοκκος σχετίζεται με πτύελο στο χρώμα της σκουριάς και η πνευμονία που προκαλείται από το βακτήριο κλεμπσιέλλα μπορεί να συνοδεύεται από πτύελα που περιέχουν αίμα, τα οποίο συχνά παρομοιάζονται με "ζελέ μούρων". Τα πτύελα με αίμα (φαινόμενο γνωστό ως αιμόπτυση) μπορούν επίσης να παρουσιαστούν σε περιπτώσεις φυματίωσης, Gram-αρνητικής πνευμονίας και πνευμονικών αποστημάτων, όπως και οξείας βρογχίτιδας. Η πνευμονία από μυκόπλασμα μπορεί να εμφανιστεί λόγω οιδήματος των λεμφαδένων στο λαιμό, πόνου στις αρθρώσεις ή μόλυνσης του μέσου αυτιού. Το σύμπτωμα του συριγμού συνοδεύει πιο συχνά την ιογενή από την βακτηριακή πνευμονία.
Αιτιολογία
Μηχανισμός λοίμωξης
Η πνευμονία οφείλεται στην αναπαραγωγή μικροοργανισμών σε ένα σημείο του πνεύμονα. Συνήθως, μεταφέρονται εκεί μέσω εισροφησης από τον φάρυγγα. Άλλοι τρόποι μετάδοσης είναι η εισπνοή μολυσμένων σταγονιδίων, η αιματογενής μεταφορά μικροβίων από άλλα οργανα προς τον πνεύμονα, ή λιγοτερο συνηθισμένα, από γειτονικά όργανα (διάφραγμα, υπεζωκότα). Οι αμυντικοί μηχανισμοί του πνεύμονα (βήχας, μακροφάγα, λεμφαδενικός καθαρισμός) αντιμετωπίζουν συνήθως την εισοδο των μικροβίων, ωστόσο αν ο παθογόνος οργανισμός καταφέρει και πολλαπλασιαστεί, θα παρουσιασει ο οργανισμός φλεγμονώδη αντίδραση (μέσω παραγωγής από τα λευκοκύτταρα ουσιών που επάγουν την φλεγμονή πχ ιντερλευκίνη-1). Συνήθως ο ασθενής παρουσιάζει πυρετό και αναπνευστική δυσχέρια.
Μικροβιολογία της πνευμονίας
Η πνευμονία οφείλεται σε μολύνσεις που προκαλούν κυρίως βακτήρια ή ιοί και σε λιγότερες περιπτώσεις, μύκητες και παράσιτα. Αν και έχουν αναγνωριστεί πάνω από 100 στελέχη λοιμογόνων παραγόντων, μόνο ορισμένα από αυτά ευθύνονται για την πλειοψηφία των περιπτώσεων εμφάνισης πνευμονίας. Μολύνσεις μικτού τύπου, που προκαλούνται ταυτόχρονα από ιούς και βακτήρια μπορούν να εμφανιστούν μέχρι και σε 45% των περιπτώσεων μόλυνσης παιδιών και σε 15% σε ενήλικες. Η απομόνωση του νοσογόνου παράγοντα μπορεί να αποτύχει στις μισές περίπου περιπτώσεις, παρά τη διεξαγωγή προσεκτικών ελέγχων.
Ο όρος πνευμονία χρησιμοποιείται ενίοτε με πιο ευρεία έννοια, για να χαρακτηρίσει οποιαδήποτε κατάσταση επιφέρει φλεγμονή των πνευμόνων (η οποία μπορεί για παράδειγμα να προκληθεί από αυτοάνοσα νοσήματα, χημικά εγκαύματα ή αντιδράσεις σε φάρμακα). Ωστόσο, είναι ακριβέστερο αυτού του είδους η φλεγμονή να χαρακτηρίζεται ως πνευμονίτιδα. Ιστορικά, οι λοιμογόνοι παράγοντες χωρίζονταν σε "τυπικούς" και "άτυπους", βάσει της θεωρητικής προβολής τους, αλλά εφόσον τα διαθέσιμα στοιχεία δεν στηρίζουν αυτή τη διάκριση, δεν δίνεται πλέον έμφαση σε αυτήν.
Οι συνθήκες και οι παράγοντες κινδύνου προδιάθεσης για πνευμονία συμπεριλαμβάνουν τα εξής: κάπνισμα, ανοσοανεπάρκεια, αλκοολισμός, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, χρόνια νεφροπάθεια και ηπατική νόσος. Η χρήση φαρμάκων για τη μείωση παραγωγής οξέων –όπως οι αναστολείς της αντλίας πρωτονίων ή οι αναστολείς H2– σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο πνευμονίας. Η προχωρημένη ηλικία αυξάνει επίσης τις πιθανότητες προσβολής από πνευμονία.
Βακτήρια
Τα βακτήρια αποτελούν το συχνότερο αίτιο πνευμονίας της κοινότητας (ΠτΚ). Σε σχεδόν 50% των περιπτώσεων απομονώθηκε το βακτήριο πνευμονικός στρεπτόκοκκος. Άλλα βακτήρια που απομονώνονται συχνά περιλαμβάνουν τα εξής: Haemophilus influenzae στο 20% των περιπτώσεων, Chlamydophila pneumoniae στο 13% και Mycoplasma pneumoniae στο 3%; Staphylococcus aureus; Moraxella catarrhalis; Legionella pneumophila και Gram-negative bacilli. Ένα πλήθος ανθεκτικών σε αντιβιοτικά εκδοχών των παραπάνω μολύνσεων γίνονται όλο και συχνότερες, όπως ο Πνευμονικός στρεπτόκοκκος (DRSP) και ανθεκτικός στη μεθικιλλίνη χρυσίζων σταφυυλόκκοκος(MRSA).
Η εξάπλωση οργανισμών διευκολύνεται όταν υπάρχουν παράγοντες κινδύνου. Ο αλκοολισμός σχετίζεται με το βακτήριο Πνευμονικός στρεπτόκοκκος, αναερόβιους οργανισμούς και το βακτήριο Mycobacterium tuberculosis. Το κάπνισμα εντείνει τις επιπτώσεις του πνευμονικού στρεπτόκοκκου, της “αιμοφίλου ινφλουέντζας , των Moraxella catarrhalis και Legionella pneumophila. Η έκθεση σε πουλιά σχετίζεται με τον οργανισμό Chlamydia psittaci; τα αγροτικά ζώα με τον Coxiella burnetti, η πνευμονική εισρόφηση σχετίζεται με αναερόβιους οργανισμούς και η κυστική ίνωση με τους οργανισμούς Pseudomonas aeruginosa και Staphylococcus aureus. Ο οργανισμός πνευμονικός στρεπτόκοκκος είναι συχνότερος τον χειμώνα και θα πρέπει να θεωρείται κύριος ύποπτος σε ασθενείς που παρουσιάζουν έντονη εισρόφηση αναερόβιων οργανισμών.
Ιοί
Στους ενήλικες, οι ιοί ευθύνονται για περίπου το ένα τρίτο και σε παιδιά το 15% των περιπτώσεων πνευμονίας. Λοιμογόνοι παράγοντες στους οποίους καταλογίζεται συχνά η ασθένεια είναι οι εξής: ρινοϊοί, κορονοϊοί, οι ιοί της γρίπης, ο συγκυτιακός αναπνευστικός ιός (RSV), ο αδενοϊός και η παγραγρίπη. Ο ιός απλού έρπητα σπανίως προκαλεί πνευμονία, εκτός από τις περιπτώσεις ομάδων όπως τα νεογέννητα, οι καρκινοπαθείς, αποδέκτες μοσχευμάτων και άτομα με σοβαρά εγκαύματα Σε άτομα που έχουν υποστεί μεταμόσχευση οργάνου ή εκείνα που βρίσκονται σε κατάσταση ανοσολογικής ανεπάρκειας παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά πνευμονίας λόγο κυτταρομεγαλοϊού. Όσοι έχουν ιογενείς λοιμώξεις ενδέχεται να υποστούν δευτερογενή μόλυνση από τα βακτήρια Πνευμονικός στρεπτόκοκκος, Staphylococcus aureus, ή Haemophilus influenzae, ειδικά όταν υφίστανται και άλλα προβλήματα υγείας. Επικρατούν διαφορετικοί ιοί κατά τις διάφορες περιόδους του έτους, όπως για παράδειγμα η γρίπη κατά την εποχή της γρίπης μπορεί να σταθεί αιτία για πάνω από τις μισές περιπτώσεις ιογενούς λοίμωξης. Ενίοτε μπορεί να παρουσιάζονται κρούσματα και από διαφορετικούς ιούς, όπως ο ιός hanta και ο κορονοϊός.
Μύκητες
Η μυκητιασική πνευμονία δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο, αλλά εμφανίζεται πιο συχνά σε ασθενείς με αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα λόγω AIDS, ανοσοκατασταλτικά φάρμακα και άλλα ιατρικά προβλήματα. Προκαλείται συνήθως από το Histoplasma capsulatum, βλαστομυκητιάσεις, τους μύκητες Cryptococcus neoformans, Pneumocystis jiroveci και Coccidioides immitis. Η ιστοπλάσμωση συναντάται συνήθως στη λεκάνη απορροής του Μισσισσιππή, ενώ η κοκκιδιοειδομυκητίαση συναντάται συνήθως στις Νοτιοδυτικές ΗΠΑ. Το πλήθος των κρουσμάτων έχει αρχίσει να αυξάνεται το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, λόγω των αυξημένων μετακινήσεων και το βαθμό ανασοκαταστολής του ανθρώπινου πληθυσμού.
Παράσιτα
Οι πνεύμονες μπορούν να επηρεαστούν από ένα πλήθος παρασίτων, όπως τα εξής: Toxoplasma gondii, Strongyloides stercoralis,Ascaris lumbricoides και Plasmodium malariae. Οι οργανισμοί αυτοί συνήθως εισέρχονται στο σώμα μέσω της άμεσης δερματικής επαφής, της εισρόφησης ή ενός εντόμου-φορέα. Με εξαίρεση το Paragonimus westermani, τα περισσότερα παράσιτα δεν επηρεάζουν συγκεκριμένα τους πνεύμονες, αλλά επιδρούν σε αυτούς ως δευτερογενείς επίπτωση μετά από άλλα σημεία του σώματος. Ορισμένα παράσιτα, ειδικά όσα ανήκουν στα γένη Ascaris καιStrongyloides, προκαλούν μια έντονη ηωσιονοφιλική αντίδραση που μπορεί να επιφέρει ηωσιονοφιλική πνευμονία. Σε περιπτώσεις άλλων μολύνσεων, όπως της ελονοσίας, οι πνεύμονες επηρεάζονται κυρίως λόγω συστημικής φλεγμονής που προκαλείται από κυτοκίνη. Στον ανεπτυγμένο κόσμο αυτού του είδους λοιμώξεις συναντώνται συχνότερα σε άτομα που επιστρέφουν από ταξίδια ή σε μετανάστες. Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι μολύνσεις αυτές συναντώνται συχνότερα σε όσους βρίσκονται σε κατάσταση ανοσοκαταστολής.
Ιδιοπαθής
Η ιδιοπαθής διάμεση πνευμονία, γνωστή και ως μη λοιμώδης πνευμονία αποτελεί τάξη διάχυτων πνευμονοπαθειών. Αυτές περιλαμβάνουν τις εξής: διάχυτη κυψελιδική βλάβη, οργανούμενη πνευμονία, μη ειδική ενδιάμεση πνευμονία, λεμφοκυτταρική διάμεση πνευμονία, αποφολιδωτική διάμεση πνευμονία, αναπνευστική βρογχιολίτιδα διάμεση πνευμονοπάθεια και συνήθεις διάμεση πνευμονία.
Παθοφυσιολογία
Η πνευμονία συχνά αρχίζει ως λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος που μετατοπίζεται στο κατώτερο αναπνευστικό σύστημα.
Μετάδοση
Οι ιοί μπορούν να φθάσουν στον πνεύμονα μέσα από διάφορες οδούς. Ο αναπνευστικός συγκυτιακός ιός συνήθως μεταδίδεται όταν οι άνθρωποι αγγίξουν μολυσμένα αντικείμενα και στη συνέχεια αγγίξουν τα μάτια ή τη μύτη τους. Άλλες ιογενείς λοιμώξεις παρουσιάζονται όταν γίνεται εισπνοή μολυσμένων αερομεταφερόμενων σταγονιδίων από τη μύτη ή το στόμα. Εφόσον οι ιοί εισέλθουν στην ανώτερη αναπνευστική οδό, μπορούν να προχωρήσουν στους πνεύμονες, όπου προσβάλλουν τα επιθηλιακά κύτταρα των αεραγωγών, τις κυψελίδες ή το πνευμονικό παρέγχυμα. Μερικοί ιοί όπως ο ιός της ιλαράς και του απλού έρπη μπορεί να φτάσουν στους πνεύμονες μέσω του αίματος. Η εισβολή στους πνεύμονες μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες μορφές κυτταρικού θανάτου. Μόλις το ανοσοποιητικό σύστημα αντιδράσει στη μόλυνση, μπορεί να προκληθεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στους πνεύμονες. Τα λευκά αιμοσφαίρια, και κυρίως τα μονοπύρηνα κύτταρα, δημιουργούν κατά κύριο λόγο τη φλεγμονή. Εκτός από βλάβη στους πνεύμονες, πολλοί ιοί προσβάλλουν ταυτόχρονα άλλα όργανα, διαταράσσοντας έτσι και άλλες λειτουργίες του σώματος. Οι ιοί καθιστούν επίσης το σώμα πιο επιρρεπές σε βακτηριακές λοιμώξεις• με τον τρόπο αυτό μπορεί να προκύψει βακτηριακή πνευμονία ως συννοσηρή κατάσταση.
Βακτήριο
Τα περισσότερα βακτήρια εισέρχονται στους πνεύμονες μέσω μικρής εισπνοής οργανισμών που βρίσκονται στο λαιμό ή τη μύτη. Οι μισοί από αυτούς τους ανθρώπους πραγματοποιούν αυτές τις εισπνοές στη διάρκεια ύπνου. Κι ενώ ο λαιμός περιέχει πάντα βακτήρια, τα δυνητικά μολυσματικά εξ' αυτών κατοικούν εκεί μόνο κάποιες φορές και υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Ένας μικρός αριθμός ορισμένων βακτηρίων, όπως το "μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης" και η "Legionella pneumophila" φτάνει στους πνεύμονες μέσω μολυσμένων αερομεταφερόμενων σταγονιδίων. Τα βακτήρια μπορούν επίσης να εξαπλωθούν μέσω του αίματος. Εφόσον φτάσουν στους πνεύμονες, τα βακτήρια μπορούν να κατακλύσουν τους χώρους μεταξύ κυττάρων και μεταξύ κυψελίδων, όπου τα μακροφάγα και ουδετερόφιλα (αμυντικά λευκά αιμοσφαίρια) προσπαθούν να αδρανοποιήσουν τα βακτήρια. Τα ουδετερόφιλα απελευθερώνουν επίσης κυτοκίνη, προκαλώντας μια γενική ενεργοποίηση στο ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτό προκαλεί πυρετό, ρίγη και κόπωση, συμπτώματα κοινά στη βακτηριακή πνευμονία. Τα ουδετερόφιλα, τα βακτήρια και το υγρό γύρω από τα αιμοφόρα αγγεία γεμίζουν τις κυψελίδες και δημιουργούν την κυψελιδική πύκνωση που εμφανίζεται στην ακτινογραφία θώρακα.
Διάγνωση
Η διάγνωση της πνευμονίας βασίζεται συνήθως στο συνδυασμό συμπτωμάτων και ακτινογραφίας θώρακα. Ωστόσο, η υποκείμενη αιτία μπορεί να είναι δύσκολο να επιβεβαιωθεί, καθώς δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος έλεγχος που να μπορεί να διαχωρίσει τη βακτηριδιακή από τη μη βακτηριακή προέλευση. Ο ΠΟΥ έχει ορίσει κλινικά την πνευμονία σε παιδιά, με βάση είτε το βήχα ή τη δυσκολία αναπνοής μαζί με γρήγορο ρυθμό αναπνοής, την εισολκή του θώρακα, ή το μειωμένο επίπεδο συνείδησης. Ως γρήγορος ρυθμός αναπνοής ορίζονται περισσότερες από 60 αναπνοές ανά λεπτό σε παιδιά κάτω των 2 μηνών, περισσότερες από 50 αναπνοές ανά λεπτό σε παιδιά από 2 μηνών έως ενός έτους, ή περισσότερες από 40 αναπνοές ανά λεπτό σε παιδιά ηλικίας 1 έως 5 ετών. Σε παιδιά, ο αυξημένος ρυθμός αναπνοής και η εισολκή των μεσοπλεύριων διαστημάτων του θώρακα είναι πιο αποκαλυπτική από την ακρόαση ρόγχων στους πνεύμονες με το στηθοσκόπιο.
Σε ενήλικες, και σε ήπιες περιπτώσεις δεν απαιτείται γενικά διερεύνηση: υπάρχει πολύ μικρός κίνδυνος πνευμονίας αν όλες οι ζωτικές λειτουργίες και η στηθοσκόπηση είναι φυσιολογικές. Σε άτομα που χρήζουν νοσηλείες, συνιστάται παλμική οξυμετρία, ακτινογραφία θώρακα και εξέταση αίματος, όπως επίσης γενική εξέταση αίματος, ηλεκτρολύτες ορού, επίπεδα C-αντιδραστικης πρωτεΐνης και πιθανώς δοκιμασία ηπατικής λειτουργίας. Η διάγνωση γριπώδους συνδρομής μπορεί να γίνει με βάση τις ενδείξεις και τα συμπτώματα• ωστόσο, απαιτείται έλεγχος για να επιβεβαιωθεί η μόλυνση από γρίπη. Έτσι, η θεραπεία συχνά βασίζεται στην παρουσία γρίπης στην κοινότητα ή στην ταχεία διάγνωση γρίπης.
Σωματική εξέταση
Μερικές φορές η εξέταση μπορεί να αποκαλύψει χαμηλή αρτηριακή πίεση, υψηλή καρδιακή συχνότητα ή χαμηλό κορεσμό οξυγόνου. Ο ρυθμός αναπνοής μπορεί να είναι ταχύτερος από το κανονικό και αυτό μπορεί να συμβεί μία ή δύο ημέρες πριν από την εμφάνιση άλλων συμπτωμάτων. Η εξέταση θώρακα μπορεί να είναι φυσιολογική, αλλά η προσβεβλημένη περιοχή να παρουσιάζει μειωμένη έκπτυξη θώρακα. Ο σκληρός αναπνευστικός ήχος προερχόμενος από τους μεγαλύτερους αεραγωγούς, ο οποίος μεταδίδεται μέσω της φλεγμονής των πνευμόνων, ονομάζεται βρογχική αναπνοή και γίνεται αντιληπτός κατά την ακρόαση με στηθοσκόπιο. Πάνω από την προσβεβλημένη περιοχή μπορεί να ακούγονται ρόγχοι κατά την εισπνοή. Η επίκρουση μπορεί να αμβλυνθεί πάνω από τον προσβεβλημένο πνεύμονα, ενώ αυξημένος, αντί του μειωμένου, φωνητικός συντονισμός οδηγεί στη διάκριση της πνευμονίας από το πλευριτικό εξίδρωμα.
Απεικόνιση
Η ακτινογραφίας θώρακα χρησιμοποιείται συχνά κατά τη διάγνωση. Σε άτομα με ήπια μορφή της νόσου, η απεικόνιση είναι απαραίτητη μόνο σε εκείνα με ενδεχόμενες επιπλοκές, σε εκείνα που δεν έχουν δει βελτίωση με θεραπεία, ή σε εκείνα με ανεξακρίβωτα αίτια. Εάν ένα άτομο είναι αρκετά άρρωστο ώστε να κριθεί απαραίτητη η εισαγωγή του σε νοσοκομείο, τότε συνιστάται η ακτινογραφία θώρακα. Τα ευρήματα δεν αντιστοιχούν πάντα με τη σοβαρότητα της νόσου και δεν προσφέρουν μια αξιόπιστη διάκριση μεταξύ βακτηριακής λοίμωξης και ιογενούς λοίμωξης.
Με βάση τα απεικονιστικά ευρήματα των ακτίνων Χ, η πνευμονία μπορεί να ταξινομηθεί σε λοβώδη πνευμονία (γνωστή επίσης ως λοβαία πνευμονία), βρογχοπνευμονία και διάμεση πνευμονία. Στην βακτηριακή πνευμονία ή πνευμονία της κοινότητας, παρουσιάζεται κλασικά πνευμονική πύκνωση σε ένα τμήμα του λοβού του πνεύμονα, η οποία είναι γνωστή ως λοβώδης πνευμονία. Εντούτοις, τα ευρήματα μπορούν να ποικίλουν, και διάφορες ακτινολογικές απεικονίσεις είναι κοινές και σε άλλες μορφές πνευμονίας. Η πνευμονία εξ' εισροφήσεως μπορεί να εμφανιστεί με διμερείς σκιάσεις, κυρίως στις βάσεις των πνευμόνων και στη δεξιά πλευρά Οι ακτινογραφίες της ιογενούς πνευμονίας μπορεί να φαίνονται φυσιολογικές, να εμφανίζουν υπερδιόγκωση, διάσπαρτα ανομοιογενή πεδία, ή να είναι παρόμοιες με ακτινογραφίες βακτηριακής πνευμονίας με λοβώδη πύκνωση. Τα ακτινολογικά ευρήματα μπορεί να μην είναι παρόντα στα αρχικά στάδια της νόσου, ιδιαίτερα παρουσία αφυδάτωσης, ή μπορεί να είναι δύσκολο να ερμηνευθούν σε άτομα που είναι παχύσαρκα ή που έχουν ιστορικό ασθένειας των πνευμόνων Μια αξονική τομογραφία μπορεί να δώσει επιπλέον πληροφορίες σε ασαφείς περιπτώσεις.
Μικροβιολογικός έλεγχος
Σε ασθενείς που η φροντίδα τους γίνεται στην κοινότητα, ο προσδιορισμός του νοσογόνου παράγοντα δεν είναι οικονομικά αποδοτικός και συνήθως δεν μεταβάλλει τον τρόπο φροντίδας. Σε άτομα που δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία, πρέπει να γίνεται καλλιέργεια πτυέλων, ενώ σε άτομα με χρόνιο ξηρό βήχα πρέπει να γίνεται καλλιέργεια για το "μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης". Για λόγους δημόσιας υγείας μπορεί να συνιστάται έλεγχος και για άλλους μικροοργανισμούς, κατά την εκδήλωση της ασθένειας. Σε όσους νοσηλεύονται με βαριά μορφή της νόσου, συνιστάται τόσο καλλιέργεια πτυέλων, όσο και καλλιέργεια αίματος, καθώς και εξέταση ούρων για το αντιγόνο της "Λεγεωνέλλας" και του "Στρεπτόκοκκου. Οι ιογενείς λοιμώξεις μπορεί να επιβεβαιωθούν με ανίχνευση είτε του ιού είτε των αντιγόνων του, μεταξύ άλλων τεχνικών, και από την καλλιέργεια ή αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR). Ο νοσογόνος παράγοντας προσδιορίζεται μόνο στο 15% των περιπτώσεων μέσα από μικροβιολογικές εξετάσεις ρουτίνας.
Ταξινόμηση
Η πνευμονίτιδα αποδίδεται σε πνευμονική φλεγμονή• η πνευμονία αποδίδεται σε πνευμονίτιδα που συνήθως οφείλεται σε λοίμωξη –μερικές φορές μη μολυσματική– η οποία φέρει το πρόσθετο χαρακτηριστικό της πνευμονικής πύκνωσης. Ανάλογα με το πού ή το πώς έχει αποκτηθεί, η πνευμονία συνήθως χαρακτηρίζεται ως: εξωνοσοκομειακή πνευμονία, εισρόφηση, ενδονοσοκομειακή πνευμονία, ενδονοσοκομειακή πνευμονία και πνευμονία που συνδέεται με τη χρήση αναπνευστήρα. Μπορεί επίσης να ταξινομηθεί ανάλογα με την περιοχή των πνευμόνων που προσβάλλει, ως: λοβώδης πνευμονία, βρογχική πνευμονία και οξεία διάμεση πνευμονία• ή με βάση τον παθογόνο μικροοργανισμό. Η πνευμονία στα παιδιά μπορεί επιπρόσθετα να ταξινομηθεί με βάση τα σημάδια και τα συμπτώματα ως ήπιας μορφής, βαριάς μορφής, ή πολύ βαριάς μορφής.
Διαφορική διάγνωση
Σε αρκετές ασθένειες μπορεί να παρουσιαστούν παρόμοια σημάδια και συμπτώματα με εκείνα της πνευμονίας, όπως: χρόνια αποφρακτική πνευμονική νόσος (ΧΑΠ), άσθμα, πνευμονικό οίδημα, βρογχεκτασίες, καρκίνος του πνεύμονα και πνευμονική εμβολή. Σε αντίθεση με την πνευμονία, το άσθμα και η ΧΑΠ συνήθως εκδηλώνονται με πνευμονικό συριγμό, το πνευμονικό οίδημα εκδηλώνεται με μη φυσιολογικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, ο καρκίνος και οι βρογχεκτασίες εκδηλώνονται με βήχα μεγαλύτερης διάρκειας, και η πνευμονική εμβολή εκδηλώνεται με απότομη εμφάνιση διαπεραστικού πόνου στο στήθος και με δύσπνοια.
Πρόληψη
Η πρόληψη περιλαμβάνει τον εμβολιασμό, τη λήψη περιβαλλοντικών μέτρων και την κατάλληλη θεραπεία άλλων προβλημάτων υγείας. Πιστεύεται ότι εάν είχαν καθιερωθεί παγκοσμίως τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα, η θνησιμότητα των παιδιών θα μπορούσε να μειωθεί κατά 400.000 και, αν η κατάλληλη θεραπεία ήταν διαθέσιμη σε παγκόσμιο επίπεδο, θα μπορούσε να υπάρξει μια επιπλέον μείωση στους παιδικούς θανάτους κατά 600.000.
Εμβολιασμός
Ο εμβολιασμός δρα προληπτικά κατά ορισμένων βακτηριακών και ιογενών πνευμονιών, τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες. Το εμβόλιο της γρίπης είναι ελαφρώς αποτελεσματικό κατά της γρίπης τύπου Α και Β. Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) συνιστά ετήσιο εμβολιασμό για όλα τα άτομα ηλικίας 6 μηνών και άνω. Η ανοσοποίηση των εργαζομένων στον κλάδο της υγείας μειώνει τον κίνδυνο ιογενούς πνευμονίας μεταξύ των ασθενών τους. Όταν ενσκήπτουν επιδημίες γρίπης, φάρμακα όπως η αμανταδίνη ή η ριμανταδίνη μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη της νόσου. Είναι άγνωστο εάν η ζαναμιβίρη ή η οσελταμιβίρη είναι αποτελεσματικές, επειδή η εταιρεία που παρασκευάζει την οσελταμιβίρη αρνήθηκε να διαθέσει τα δεδομένα των κλινικών δοκιμών για ανεξάρτητη ανάλυση.
Ο εμβολιασμός κατά της αιμόφιλου ινφλουέντσας και του πνευμονιόκοκκου υποστηρίζεται από βάσιμα στοιχεία. Ο εμβολιασμός των παιδιών κατά του Πνευμονιόκοκκου είχε ως αποτέλεσμα τη μειωμένη συχνότητα εμφάνισης αυτών των λοιμώξεων σε ενήλικες, διότι πολλοί ενήλικες κολλούν λοιμώξεις από τα παιδιά. Το εμβόλιο πνευμονιόκοκκου είναι διαθέσιμο για ενήλικες και μειώνει τον κίνδυνο διεισδυτικής πνευμονιοκοκκικής νόσου. Άλλα εμβόλια τα οποία υποστηρίζεται ότι παρέχουν προστασία κατά της πνευμονίας είναι μεταξύ άλλων: κοκκύτης, ανεμοβλογιά, και ιλαρά.
Άλλα
Η διακοπή του καπνίσματος και η μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης σε κλειστούς χώρους, όπως από μαγείρεμα με καύση ξύλου στο σπίτι ή από κοπριά, συνιστώνται. Το κάπνισμα φαίνεται να είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου για πνευμονιοκοκκική πνευμονία σε κατά τα άλλα υγιείς ενήλικες. Η υγιεινή των χεριών και η βηχική εκπνοή στο μανίκι μπορεί επίσης να αποτελούν αποτελεσματικά προληπτικά μέτρα. Η χρήση χειρουργικών μασκών από εκείνους που νοσούν επίσης μπορεί να είναι αποτρέψει ασθένειες.
Η σωστή θεραπεία υποκείμενων ασθενειών (όπως το HIV/AIDS, ο σακχαρώδης διαβήτης και ο υποσιτισμός) μπορεί να συντελέσει στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης πνευμονίας. Σε παιδιά μικρότερα των 6 μηνών ο αποκλειστικός θηλασμός μειώνει τον κίνδυνο αλλά και τη σοβαρότητα της νόσου. Σε ασθενείς με HIV/AIDS και με αριθμό κυττάρων CD4 μικρότερο από 200 κύτταρα/uL το αντιβιοτικό τριμεθοπρίμη/σουλφαμεθοξαζόλη μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης πνευμονοκυστικής πνευμονίας, ενώ μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο για την πρόληψη σε εκείνους που είναι ανοσοκατασταλτικοί αλλά δεν έχουν τον ιό HIV.
Η εξέταση γυναικών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης για στρεπτόκοκκο ομάδας Β και χλαμυδιακή λοίμωξη και η παροχή αντιβιοτικήςαγωγής, εφόσον κρίνεται απαραίτητο, μειώνει τη συχνότητα εμφάνισης της πνευμονίας στα βρέφη• προληπτικά μέτρα για τη μετάδοση του HIV από τη μητέρα στο παιδί μπορεί επίσης να είναι αποτελεσματικά. Η εισρόφηση εκ του στόματος και του λαιμού των βρεφών αμνιακού υγρού-κεχρωσμένου με μηκώνιο δεν φαίνεται να μειώνει την συχνότητα της εισροφητικής πνευμονίας και ενδέχεται να προκαλέσει ζημία, συνεπώς η εν λόγω πρακτική δεν συνίσταται στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Σε ασθενικούς ηλικιωμένους, η καλή φροντίδα της στοματικής υγιεινής ενδέχεται να μειώσει τον κίνδυνο εισροφητικής πνευμονίας.
Διαχείριση
Συνήθως, τα εκ του στόματος χορηγούμενα αντιβιοτικά, η ξεκούραση , συνήθη αναλγητικά και υγρά είναι αρκετά για ολοκληρωτική ανάρρωση. Ωστόσο, οι ασθενείς με άλλες παθήσεις, οι ηλικιωμένοι ή τα άτομα με σημαντική δυσκολία στην αναπνοή μπορεί να απαιτούν πιο προηγμένη φροντίδα. Εάν τα συμπτώματα επιδεινωθούν, η πνευμονία δεν βελτιώνεται με θεραπεία στο σπίτι ή εάν παρουσιαστούν επιπλοκές, ενδεχομένως να καταστεί απαραίτητη η νοσηλεία σε νοσοκομείο. Παγκοσμίως, περίπου το 7 έως 13% των περιπτώσεων παιδιών χρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης ενώ στον ανεπτυγμένο κόσμο ποσοστό από 22 έως 42% των ενηλίκων με πνευμονία της κοινότητας εισάγονται στο νοσοκομείο. Ο δείκτης CURB-65 είναι χρήσιμος για να διαπιστωθεί η ανάγκη εισαγωγής στους ενήλικες. Εάν το αποτέλεσμα είναι 0 ή 1 οι ασθενείς μπορούν να παραμείνουν στο σπίτι, εάν είναι 2 απαιτείται είτε μια σύντομη παραμονή στο νοσοκομείο είτε στενή παρακολούθηση, εάν είναι από 3 έως 5 συνίσταται νοσοκομειακή περίθαλψη. Σε παιδιά με αναπνευστική δυσχέρεια ή με κορεσμό οξυγόνου κάτω από 90% απαιτείται εισαγωγή στο νοσοκομείο. Η ωφέλεια φυσιοθεραπείας θώρακα σε περιπτώσεις πνευμονίας δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί. Ο μη επεμβατικός αερισμός μπορεί να είναι επωφελής σε περιπτώσεις εισαχθέντων στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Τα φάρμακα για το βήχα που χορηγούνται χωρίς ιατρική συνταγή δεν έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικά ενώ το ίδιο ισχύει και για τη χρήση ψευδαργύρου στα παιδιά. Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τα βλεννολυτικά.
Βακτηριακή
Τα αντιβιοτικά βελτιώνουν τα κλινικά αποτελέσματα σε ασθενείς με βακτηριακή πνευμονία. Η επιλογή αντιβιοτικού εξαρτάται αρχικά από τα χαρακτηριστικά του ασθενούς, όπως η ηλικία, η υποκείμενη υγεία και η τοποθεσία όπου αποκτήθηκε η λοίμωξη. Στο ΗΒ η εμπειρική αγωγή με αμοξικιλλίνη προτείνεται ως αρχική θεραπεία για την πνευμονία της κοινότητας, με τις ουσίες δοξυκυκλίνη ή κλαριθρομυκίνη ως εναλλακτικές επιλογές. Στη Βόρειο Αμερική, όπου οι μορφές της «άτυπης» πνευμονίας της κοινότητας είναι πιο συχνές, τα μακρολίδια (όπως η αζιθρομυκίνη ή η ερυθρομυκίνη) και η δοξυκυκλίνη έχουν αντικαταστήσει την εκτοπισμένη αμοξικιλλίνη ως αρχική θεραπεία σε ενήλικες στα εξωτερικά ιατρεία. Σε παιδιά με ήπια ή μέτρια συμπτώματα, η αμοξυκιλλίνη παραμένει η αρχική θεραπεία. Η χρήση φθοριοκινολόνων σε απλές περιπτώσεις αποθαρρύνεται λόγω των ανησυχιών για παρενέργειες και δημιουργία αντοχής, ενώ δεν προσφέρουν μεγαλύτερο κλινικό όφελος. Η διάρκεια της θεραπείας ήταν ανέκαθεν από 7 έως 10 ημέρες, αλλά όλο και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι η συντομότερη αγωγή (από τρεις έως πέντε ημέρες) είναι εξίσου αποτελεσματική. Συνιστώμενη αγωγή για νοσοκομειακή πνευμονία περιλαμβάνουν τρίτης και τέταρτης γενιάς αντιβιοτικά όπως κεφαλοσπορίνες, καρβαπενέμες, φθοριοκινολόνες, αμινογλυκοσίδες, και βανκομυκίνη. Αυτά τα αντιβιοτικά συχνά παρέχονται ως ενδοφλέβια και χρησιμοποιούνται συνδυαστικά. Σε ασθενείς που ακολούθησαν τη θεραπεία στο νοσοκομείο, περισσότεροι από 90% παρουσίασαν βελτίωση με τα αρχικά αντιβιοτικά.
Ιογενής
Οι αναστολείς της νευραμινιδάσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία της ιογενούς πνευμονίας η οποία προκαλείται από τους ιούς της γρίπης (ινφλουέντζα A και ινφλουέντζα B). Καμία συγκεκριμένη αγωγή με αντιιικό δεν προτείνεται για άλλους τύπους ιογενούς πνευμονίας της κοινότητας όπως τονκορωνοϊό του SARS, αδενοϊό, ιό του Hantavirus και τον ιό της παραγρίπης. Η γρίπη τύπου Α μπορεί να θεραπευτεί με ριμανταδίνη ή αμανταδίνη, ενώ οι ιοί της γρίπης A ή B θεραπεύονται με οσελταμιβίρη, ζαναμιβίρη ή περαμιβίρη. Αυτά είναι από τα πιο ωφέλιμα φάρμακα εφόσον η θεραπεία ξεκινήσει μέσα σε 48 ώρες από την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Πολλά στελέχη γρίπης τύπου Α H5N1, γνωστή και ως γρίπη των πτηνών, έχουν δείξει ανθεκτικότητα στη ριμανταδίνη και την αμανταδίνη. Η χρήση των αντιβιοτικών σε ιογενή πνευμονία συνιστάται από ορισμένους εμπειρογνώμονες, καθώς είναι αδύνατον να αποκλειστεί μια περίπλοκη βακτηριακή λοίμωξη. Η Βρετανική Πνευμονολογική Εταιρεία συνιστά την αποφυγή αντιβιοτικών σε άτομα με ήπια συμπτώματα. Η χρήση κορτικοστεροειδών είναι αμφιλεγόμενη.
Εισρόφηση
Σε γενικές γραμμές, η πνευμονία από εισρόφηση αντιμετωπίζεται συντηρητικά με αντιβιοτικά, τα οποία ενδείκνυνται μόνο για πνευμονία από εισρόφηση. Η επιλογή του αντιβιοτικού θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των εικαζόμενων υπαίτιων οργανισμών καθώς και το αν η πνευμονία αποκτήθηκε στην κοινότητα ή αναπτύχθηκε σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Συνήθεις επιλογές περιλαμβάνουν κλινδαμυκίνη, έναν συνδυασμό αντιβιοτικών τύπου βήτα-λακτάμης και μετρονιδαζόλη ή αμινογλυκοσίδη.
Τα κορτικοστεροειδή χρησιμοποιούνται μερικές φορές σε πνευμονία από εισρόφηση, αλλά στοιχεία που υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητά τους είναι περιορισμένα.
Πρόγνωση
Με θεραπεία, τα περισσότερα είδη της βακτηριακής πνευμονίας θα σταθεροποιηθούν σε 3-6 ημέρες. Συχνά, τα περισσότερα συμπτώματα υποχωρούν μετά την πάροδο μερικών εβδομάδων. Τα ακτινολογικά ευρήματα είναι τυπικά ανύπαρκτα εντός τεσσάρων εβδομάδων και η θνησιμότητα είναι χαμηλή (λιγότερο από 1%). Στους ηλικιωμένους ή σε άτομα που έχουν άλλα πνευμονολογικά προβλήματα, η αποθεραπεία μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από 12 εβδομάδες.Σε άτομα χρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης, η θνησιμότητα μπορεί να ανέλθει ακόμη και στο 10% και σε όσους απαιτούν εντατική θεραπεία έως και το 30-50%. Η πνευμονία είναι η πιο κοινή θανατηφόρα ενδο-νοσοκομειακή λοίμωξη. Πριν από την εμφάνιση των αντιβιοτικών, το ποσοστό της θνησιμότητα αποτελούσε συνήθως το 30% των νοσηλευόμενων.
Επιπλοκές μπορεί να εμφανισθούν ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους και στα άτομα με υποκείμενα προβλήματα υγείας . Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων: εμπύημα, πνευμονικό απόστημα, αποφρακτική βρογχιολίτιδα, σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας, σήψη καθώς και την επιδείνωση των υποκείμενων προβλημάτων υγείας.
Κλινικοί κανόνες πρόβλεψης
Οι κλινικοί κανόνες πρόβλεψης έχουν αναπτυχθεί για την πιο αντικειμενική πρόγνωση των κλινικών αποτελεσμάτων πνευμονίας. Οι κανόνες αυτοί χρησιμοποιούνται συχνά για να αποφασιστεί εάν θα πρέπει ή όχι να νοσηλευτεί ο ασθενής.
Δείκτης σοβαρότητας πνευμονίας (or PSI Score)
CURB-65 score, which takes into account the severity of symptoms, any underlying diseases, and age
Πλευριτική συλλογή, εμπύημα και απόστημα
Στην πνευμονία, μπορεί να σχηματιστεί συσσώρευση υγρού στο χώρο που περιβάλλει τον πνεύμονα. Περιστασιακά, οι μικροοργανισμοί μολύνουν αυτό το υγρό, προκαλώντας εμπύημα. Για να γίνει διάκριση μεταξύ εμπυήματος και κοινής παραπνευμονικής συλλογής, το υγρό μπορεί να συλλεχθεί με βελόνα (θωρακοκέντηση) και να υποβληθεί σε εξέταση. Εάν η εξέταση καταδείξει στοιχεία εμπυήματος, είναι απαραίτητη η αναρροφητική παροχέτευση του υγρού, η οποία συχνά απαιτεί καθετήρα παροχέτευσης. Σε σοβαρές περιπτώσεις εμπυήματος, μπορεί να απαιτηθεί χειρουργική αντιμετώπιση. Εάν το μολυσμένο υγρό δεν αποστραγγίζεται, η λοίμωξη μπορεί να επιμείνει, επειδή τα αντιβιοτικά δεν διεισδύουν καλά στην υπεζωκοτική κοιλότητα. Εάν το υγρό είναι αποστειρωμένο, πρέπει να αποστραγγιστεί, μόνο εφόσον αυτό ευθύνεται για τα συμπτώματα ή είναι υπό αμφισβήτηση.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, τα βακτήρια στον πνεύμονα σχηματίζουν μια εντοπισμένη περιοχή συγκέντρωσης μολυσμένων υγρών που ονομάζεται πνευμονικό απόστημα. Τα πνευμονικά αποστήματα είναι συνήθως ορατά στην ακτινογραφία θώρακα, αλλά συχνά απαιτείται αξονική τομογραφία θώρακα για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Τα αποστήματα συνήθως εμφανίζονται στην πνευμονία εξ' εισροφήσεως και συχνά περιέχουν διάφορα είδη βακτηρίων. Η μακροχρόνια λήψη αντιβιοτικών φαρμάκων είναι συνήθως επαρκής για την αντιμετώπιση του πνευμονικού αποστήματος, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να γίνεται αποστράγγιση του αποστήματος από χειρουργό ή από ακτινολόγο.
Διαταραχές του αναπνευστικού και κυκλοφορικού συστήματος
Η πνευμονία μπορεί να προκαλέσει αναπνευστική ανεπάρκεια πυροδοτώντας το σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας (ARDS), που προκύπτει από το συνδυασμό της λοίμωξης και της φλεγμονώδους απόκρισης. Οι πνεύμονες γεμίζουν γρήγορα με υγρό και γίνονται δύσκαμπτοι. Αυτή η δυσκαμψία, σε συνδυασμό με σοβαρές δυσκολίες εξαγωγής οξυγόνου λόγω του κυψελιδικού υγρού, μπορεί να απαιτήσει μακρές περιόδους μηχανικού αερισμού για την επιβίωση του ασθενούς.
Η σηψαιμία αποτελεί μια πιθανή επιπλοκή της πνευμονίας αλλά εκδηλώνεται συνήθως μόνο σε ανθρώπους με μειωμένη ανοσία ή υποσπληνισμό. Οι συνηθέστερα εμπλεκόμενοι οργανισμοί είναι ο "Streptococcus pneumonia", ο "Haemophilus "influenzae" και ο "Klebsiela ozaenae pneumoniae". Όμως και άλλες αιτίες για τα συμπτώματα πρέπει να ληφθούν υπόψη, όπως το έμφραγμα του μυοκαρδίου ή η πνευμονική εμβολή.
Επιδημιολογία
Η πνευμονία είναι μια συνηθισμένη ασθένεια που προσβάλλει περίπου 450 εκατομμύρια ανθρώπους το χρόνο και εκδηλώνεται σε όλα τα μέρη του κόσμου. Αποτελεί σημαντική αιτία θανάτου σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, προκαλώντας ετησίως 4 εκατομμύρια θανάτους (7% του συνόλου των θανάτων παγκοσμίως). Τα ποσοστά είναι μεγαλύτερα σε παιδιά κάτω των πέντε, και σε ενήλικες άνω των 75 ετών. Εκδηλώνεται περίπου πέντε φορές πιο συχνά στον αναπτυσσόμενο κόσμο από ότι στον ανεπτυγμένο κόσμο. Περίπου 200 εκατομμύρια περιστατικά οφείλονται σε ιογενή πνευμονία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 2009, η πνευμονία αποτελεί την 8η κύρια αιτία θανάτου.
Τα παιδιά
Το 2008, η πνευμονία εμφανίστηκε σε περίπου 156 εκατομμύρια παιδιά (151 εκατομμύρια στις αναπτυσσόμενες χώρες και 5 εκατομμύρια στις ανεπτυγμένες χώρες). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα 1,6 εκατομμύρια θανάτους, ή 28-34% του συνόλου των θανάτων σε άτομα κάτω των πέντε ετών, το 95% εκ των οποίων σημειώθηκε στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ανάμεσα στις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από τη νόσο, περιλαμβάνονται: Η Ινδία (43 εκατομμύρια), η Κίνα (21 εκατομμύρια) και το Πακιστάν (10 εκατομμύρια). Είναι η κύρια αιτία παιδικού θανάτου στις χώρες χαμηλού εισοδήματος. Πολλοί από αυτούς τους θανάτους καταγράφονται κατά τη νεογνική περίοδο. Ο Παγκόσμιος Οργάνισμός Υγείας εκτιμά ότι ένας στους τρεις θανάτους νεογνών αποδίδεται στην πνευμονία. Περίπου οι μισοί από αυτούς τους θανάτους μπορούν θεωρητικά να αποτραπούν, όπως εκείνοι που προκαλούνται από βακτηρίδια για τα οποία υπάρχουν αποτελεσματικά εμβόλια.
Ιστορικά στοιχεία
Η πνευμονία ήταν μια γνωστή ασθένεια καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπου. Τα συμπτώματά της είχε περιγράψει ο Ιπποκράτης (περ. 460 π.Χ. - 370 π.Χ.):«Θα πρέπει να γίνεται παρακολούθηση της περιπνευμονίας και των πλευριτικών παθήσεων: Εάν ο πυρετός είναι υψηλός και εάν εκδηλωθεί πόνος στο ένα ή και στα δύο πλευρά ο οποίος σταματά με την παρουσία βήχα, και η απόχρεμψη ή τα πτύελα έχουν κίτρινο ή κιτρινοπράσινο χρώμα, ή είναι επίσης λεπτά, αφρώδη, και ροδόχροα, ή φέρουν οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό διαφορετικό από τα συνήθη χαρακτηριστικά. Όταν η πνευμονία είναι στο αποκορύφωμά της, ο ασθενής δεν επιδέχεται θεραπεία εάν δεν έχει προηγηθεί κένωση (του εντέρου), και είναι σε άσχημη κατάσταση εάν έχει δύσπνοια, αραιά και όξινα ούρα, και εφίδρωση στο λαιμό και το κεφάλι, διότι τέτοιου είδους εφιδρώσεις είναι κακές, καθώς ακολουθούνται από ασφυξία, ρόγχους, και επιθετικότητα της νόσου, η οποία έχει αποκτήσει πια το πάνω χέρι». Ωστόσο, ο Ιπποκράτης αναφέρθηκε στην πνευμονία ως ασθένεια «που πήρε το όνομά της από τους αρχαίους». Επίσης, δημοσίευσε τα αποτελέσματα της χειρουργικής παροχέτευσης του εμπυήματος. Ο Μαϊμονίδης (1135–1204 μ.χ.) αναφέρει: «Τα βασικά συμπτώματα που εκδηλώνονται στην πνευμονία και δεν εκλείπουν ποτέ, είναι τα εξής: υψηλός πυρετός, εντοπισμένος πλευριτικός πόνος στα πλευρά, σύντομες ταχείες αναπνοές, ακανόνιστος σφυγμός και βήχας». Αυτή η κλινική περιγραφή είναι αρκετά παρόμοια με εκείνες που υπάρχουν στα σύγχρονα εγχειρίδια, και αντικατοπτρίζει το βαθμό της ιατρικής γνώσης από την εποχή του Μεσαίωνα μέχρι τον 19ο αιώνα.
Ο Edwin Klebs ήταν ο πρώτος που εντόπισε βακτήρια στους αεραγωγούς ατόμων που πέθαναν από πνευμονία το 1875. Η πρώτη προσπάθεια προσδιορισμού των δύο κοινών βακτηριακών αιτιών της "Πνευμονικός στρεπτόκοκκος" και της "Klebsiela ozaenae pneumoniae" έγινε από τον Carl Friedländer και τον Albert Fränkel το 1882 και 1884, αντίστοιχα. Η αρχική έρευνα του Friedländer εισήγαγε τη Χρώση κατά Gram, έναν θεμελιώδη εργαστηριακό έλεγχο που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για τον εντοπισμό και την κατηγοριοποίηση των βακτηρίων. Η μελέτη του Christian Gram, που το 1884 περιέγραφε τη διαδικασία, βοήθησε στο διαχωρισμό των δύο βακτηρίων, και έδειξε ότι η πνευμονία θα μπορούσε να προκληθεί από περισσότερους του ενός μικροοργανισμούς.
Ο σερ William Osler, γνωστός ως «ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής», αποτιμώντας το θάνατο και την οφειλόμενη σε πνευμονία αναπηρία, χαρακτήρισε το 1918 τη νόσο ως «καπετάνιο των ανδρών του θανάτου», καθώς είχε ξεπεράσει τη φυματίωση ως μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτου της εποχής εκείνης. Αυτή η φράση επινοήθηκε αρχικά από τον John Bunyan για να περιγράψει τη «φθίση» (φυματίωση). Ο Osler περιέγραψε επίσης την πνευμονία ως το «φίλο του ηλικιωμένου», καθώς ο θάνατος ήταν συχνά γρήγορος και ανώδυνος, σε σχέση με πολλούς άλλους πιο αργούς και επώδυνους τρόπους θανάτου.
Διάφορες εξελίξεις κατά τη δεκαετία του 1900 συνέβαλαν στη βελτίωση των αποτελεσμάτων σε ασθενείς που έπασχαν από πνευμονία. Με την έλευση της πενικιλλίνης και άλλων αντιβιοτικών, τις σύγχρονες χειρουργικές τεχνικές και την εντατική φροντίδα στη διάρκεια του 20ού αιώνα, η θνησιμότητα εξαιτίας της πνευμονίας προσέγγισε το 30%, σημειώνοντας απότομη πτώση στον ανεπτυγμένο κόσμο. Ο εμβολιασμός των βρεφών κατά του "αιμόφιλος ινφλουέντζα" τύπου B ξεκίνησε το 1988 και λίγο αργότερα οδήγησε σε εντυπωσιακή μείωση των κρουσμάτων. Ο εμβολιασμός κατά του "Πνευμονικός στρεπτόκοκκος" ξεκίνησε το 1977 σε ενήλικες και το 2000 σε παιδιά, και οδήγησε σε αντίστοιχη μείωση.
Κοινωνία και πολιτισμός
Λόγω του μεγάλου αριθμού κρουσμάτων στις αναπτυσσόμενες χώρες και της σχετικά χαμηλής διάδοσης της νόσου στις ανεπτυγμένες χώρες, η παγκόσμια ιατρική κοινότητα έχει ορίσει την 12η Νοεμβρίου, ως την Παγκόσμια Ημέρα Πνευμονίας, μια ημέρα κατά την οποία οι ενδιαφερόμενοι πολίτες και οι φορείς χάραξης πολιτικής μπορούν να αναλάβουν δράση κατά της νόσου. Εκτιμάται ότι το οικονομικό κόστος της πνευμονίας της κοινότητας ανέρχεται παγκοσμίως σε $17 δις δολάρια.
Πνευμονία είναι μια φλεγμονή των πνευμόνων που προκαλείται από βακτήρια, ιούς, μύκητες και άλλους μικροοργανισμούς. Κατά την εξέλιξη της πάθησης, οι κυψελίδες και ο διάμεσος χώρος τους καταλαμβάνεται από φλεγμονώδη κύτταρα και εκκρίσεις.
Τα τελευταία χρόνια, η ταξινόμηση που έχει επικρατήσει να ακολουθείται στις πνευμονίες είναι η εξής: 1) Πνευμονία της κοινότητας, 2) Νοσοκομειακή πνευμονία, 3) Πνευμονικές λοιμώξεις σε ανοσοκαταστολή.
Πνευμονία της κοινότητας
Είναι η πνευμονία που συμβαίνει εκτός νοσοκομείου. Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξή της αποτελούν: η ηλικία άνω των 60 ετών, η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας οινοπνεύματος σε βραχύ χρονικό διάστημα, η συνύπαρξη χρόνιων νοσημάτων, η ανοσοκαταστολή και η λοίμωξη από διάφορα παθογόνα μικρόβια. Συχνότερα αίτια είναι ο πνευμονιόκοκκος (Streptococcus pneumoniae), το μυκόπλασμα της πνευμονίας (Mycoplasma), τα χλαμύδια της πνευμονίας (Chlamydia), η Λεγεωνέλλα (Legionella) κ.ά.
Ανάλογα με τη σοβαρότητα της πάθησης, η πνευμονία της κοινότητας διακρίνεται σε 3 αιτιολογικά πρότυπα: 1) πνευμονία που αντιμετωπίζεται εξωνοσοκομειακά, 2) πνευμονία που χρειάζεται νοσοκομειακή αντιμετώπιση, 3) σοβαρή πνευμονία που χρειάζεται αντιμετώπιση σε Μονάδα εντατικής θεραπείας. Η διάγνωση γίνεται με ακτινογραφία θώρακα και εξέταση των πτυέλων. Για τη θεραπεία εφαρμόζεται κατάλληλη αντιμικροβιακή αγωγή.
Νοσοκομειακή πνευμονία
Ως νοσοκομειακή πνευμονία θεωρείται εκείνη που συμβαίνει τις περισσότερες φορές 48 ώρες μετά την εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο, αφού αποκλειστεί κάθε λοίμωξη που προϋπάρχει ή βρίσκεται υπό εξέλιξη το προηγούμενο διάστημα. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και δυσεπίλυτα προβλήματα διεθνώς. Η συχνότητα της νόσου κυμαίνεται από 5-10 περιπτώσεις ανά 1000 εισαγωγές, αλλά μπορεί ακόμη και να εικοσαπλασιαστεί όταν πρόκειται για ασθενείς υπό μηχανική αναπνοή. Μέχρι και το 70% των ασθενών με νοσοκομειακή πνευμονία μπορεί να αποβιώσει από αυτήν, έστω και αν δεν αποδίδονται όλοι οι θάνατοι στη λοίμωξη αυτή καθεαυτή.
Στην εμφάνιση της λοίμωξης συμβάλλει και ο πλημμελής έλεγχος εστιών λοίμωξης (π.χ. μη αλλαγή γαντιών και ανεπαρκής καθαρισμός χεριών ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Η έγκαιρη χορήγηση αντιβιοτικών βελτιώνει την εικόνα των ασθενών.
Πνευμονικές λοιμώξεις σε ανοσοκαταστολή
Οι πνευμονικές λοιμώξεις αποτελούν ένα σοβαρό πρόβλημα που εμφανίζεται συχνά σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς. Διάφορα παθογόνα μικρόβια έχουν ενοχοποιηθεί για τις διάφορες μορφές πνευμονίας που εμφανίζονται σε αυτούς τους ασθενείς. Συχνότερα συμπτώματα είναι ο βήχας, η δύσπνοια και ο πυρετός. Η θεραπευτική αντιμετώπιση με αντιβιοτικά απαιτείται να ξεκινήσει άμεσα.
Δείτε επίσης
Αναπνοή σφιγμένου χείλους
Πνευμονική νόσος τελικού σταδίου
Βιβλιογραφία
Ευρωπαϊκή Πνευμονολογική Εταιρεία, άρθρο: "Τι είναι η πνευμονία", από τον ιστότοπο: https://web.archive.org/web/20110719193324/http://www.gr.european-lung-foundation.org/index.php?id=3298, (c) European Lung Foundation.
McPhee, "Παθολογική φυσιολογία", ιατρικές εκδόσεις Λίτσας, 2η έκδοση, 2000. ISBN 960-372-035-6
Danidson's "Παθολογία", ιατρικές εκδόσεις Π.Χ.Πασχαλίδης, 19η έκδοση, 2005.
Προσωπικό τομέως παθολογίας Ιατρικής Σχολής Αθηνών, "Παθολογία", ιατρικές εκδόσεις Π.Χ.Πασχαλίδης, 2002. ISBN 960-399-053-1
Marrie TJ. "Community-acquired penumonia", Clin. Infect. Dis. 18:501-515, 1994.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Lung.gr - Κατευθυντήριες Οδηγίες (Guidelines) για την αντιμετώπιση της Πνευμονίας
Ευρωπαϊκή Πνευμονολογική Εταιρεία
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Λοιμώδεις ασθένειες
Παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος
|
79964
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Προσεταιριστική ιδιότητα
|
Στα μαθηματικά, η προσεταιριστική ιδιότητα είναι ιδιότητα των πράξεων μεταξύ δύο αριθμών (δυαδική πράξη). Λέμε ότι μια πράξη είναι προσεταιριστική, στην περίπτωση που όταν τελείται δύο φορές σε συνέχεια, η σειρά με την οποία οι πράξεις αυτές εκτελούνται δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, η επιλογή των παρενθέσεων στην έκφραση των δύο πράξεων δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα, στην πρόσθεση παρατηρώντας τις ισότητες:
(5+2)+1 = 7 + 1 = 8
5+(2+1) = 5 + 3 = 8
βλέπουμε ότι η αλλαγή των παρενθέσεων δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα.
Το γεγονός αυτό δεν εξαρτάται από τις συγκεκριμένες τιμές 5, 2 και 1 του παραδείγματος, αλλά ισχύει για όλους τους πραγματικούς αριθμούς. Επομένως, λέμε ότι "η πρόσθεση πραγματικών αριθμών έχει την προσεταιριστική ιδιότητα".
Πρακτικά αυτό εξυπηρετεί μερικές φορές π.χ. για να προσθέσουμε νοητά τους αριθμούς 5 + 4 + 5 + 10 + 2 με μεγαλύτερη ευκολία. Μπορούμε να σκεφτούμε «5 συν 5 συν 10 ίσον είκοσι» και «4 συν 2 ίσον έξι» επομένως το σύνολο είναι είκοσι έξι, αντί να μπλεχτούμε με πράξεις όπως 5 συν 4 ίσον 9 συν 5 ίσον 14 κλπ.
Μπορούμε να αντικαταστησουμε προσθετεους με το αθροισμα τους ή να αναλύσουμε έναν προσθετεο σε αθροισμα
ΔΗΛΑΔΗ:(α+β)+γ=α+(β+γ)
Στην Αριθμητική, οι πράξεις της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού έχουν την ιδιότητα αυτή.
Ο ΜΚΔ καθώς και το ΕΚΠ έχουν αυτήν την ιδιότητα.
Δείτε επίσης
Αντιμεταθετική ιδιότητα
Ουδέτερο στοιχείο
Αφηρημένη άλγεβρα
Στοιχειώδης άλγεβρα
|
580913
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1%20%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%B2%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%BD
|
Γέφυρα Νταβτασέν
|
Η Γέφυρα Νταβτασέν ή Γέφυρα Νταβιτασέν () είναι μια γέφυρα για την κυκλοφοριακή σύνδεση σε όλο τον Ποταμό Ραζντάν στο Γερεβάν της Αρμενία. Συνδέει το δρόμο Βαγκρσιάν της συνοικίας Αραμπκίρ με το δρόμο Σάσνα Τζρερ της συνοικίας Νταβτασέν εντός της πρωτεύουσας. Η διαδικασία κατασκευής ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του 1970 από τη Σοβιετική κυβέρνηση, αλλά εγκαταλείφθηκε λίγο μετά. Η κατασκευή της γέφυρας ολοκληρώθηκε μόνο το 2000. Το ύψος πάνω από το επίπεδο του νερού του ποταμού Χραζντάν είναι 92 μέτρα. Η γέφυρα κατασκευάστηκε από την εταιρεία Kamurjshin.
Η γέφυρα σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Ραφαέλ Ισραελγιάν.
Παραπομπές
Αρμενία-επέκταση
Μεταφορές στην Αρμενία
|
821845
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Casino%20Royale%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%29
|
Casino Royale (μυθιστόρημα)
|
Το Casino Royale (απόδοση στα ελληνικά:Καζινό Ρουαγιάλ) είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Βρετανού συγγραφέα Ίαν Φλέμινγκ. Εκδόθηκε το 1953, είναι η πρώτη λογοτεχνική ιστορία του Τζέιμς Μποντ και άνοιξε το δρόμο για άλλα έντεκα μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων του Φλέμινγκ, ακολουθούμενα από πολλά συνεχιζόμενα μυθιστορήματα του Τζέιμς Μποντ από άλλους συγγραφείς.
Η ιστορία εστιάζει στον Βρετανό μυστικό πράκτορα Τζέιμς Μποντ, ο οποίος παίζει στο καζίνο στο Ρουαγιάλ-λε-Ο για να νικήσει τον Λε Σιφρ, τον ταμία ενός γαλλικού συνδικάτου και μέλος της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας. Ο Τζέιμς Μποντ έχει ως συμμάχους του την Βέσπερ Λιντ, μέλος της ίδιας κατασκοπευτικής υπηρεσίας, τον Felix Leiter της CIA, καθώς και τον René Mathis του γαλλικού Deuxième Bureau. Ο Ίαν Φλέμινγκ χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του άπο τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του Ναυτικού Τμήματος Πληροφοριών και τους ανθρώπους που γνώρισε κατά τη διάρκεια της δουλειάς του, ως έμπνε΄΄υση γενικά για το έργο του, ενώ ο χαρακτήρας του Τζέιμς Μποντ αντανακλούσε επίσης πολλά από τα προσωπικά γούστα του συγγραφέα. Ο Ίαν Φλέμινγκ έγραψε το προσχέδιο στις αρχές του 1952 στο κτήμα του Goldeneye στην Τζαμάικα, ενώ ανέμενε το γάμο του. Αρχικά, δεν ήταν σίγουρος σχετικά με το αν το έργο ήταν κατάλληλο για δημοσίευση, αλλά αργότερα μεταπείστηκε άπο τον φίλο του, τον μυθιστοριογράφο Γουίλιαμ Πλόμερ.
Στο πλαίσιο της κατασκοπευτικής ιστορίας, το μυθιστόρημα ασχολείται με θέματα περί της θέσης της Βρετανίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδιαίτερα στην σχέση της με τις ΗΠΑ υπό το φως των αποστασιών των Βρετανών πρακτόρων Guy Burgess και Donald Maclean στην Σοβιετική Ένωση. Το βιβλίο έλαβε κυρίως θετικές κριτικές από τους κριτικούς εκείνη την εποχή και εξαντλήθηκε σε λιγότερο από ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 13 Απριλίου 1953, αν και οι πωλήσεις στις ΗΠΑ κατά την κυκλοφορία ένα χρόνο αργότερα ήταν πολύ πιο αργές.
Από τότε που κυκλοφόρησε και μέχρι σήμερα, το μυθιστόρημα προσαρμόστηκε σε μορφή κόμικ στο The Daily Express και διασκευάστηκε για την οθόνη τρεις φορές: πρώτα, ως ένα επεισόδιο του 1954 της τηλεοπτικής σειράς Climax! του CBS, με τον Μπάρι Νέλσον στον ρόλο του Αμερικανού Μποντ, μετά, ως μια κινηματογραφική έκδοση του 1967 με τον Ντέιβιντ Νίβεν να παίζει τον «Σερ Τζέιμς Μποντ», και τελός, ως μια ταινία του 2006 στη σειρά ταινιών της Eon Productions με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Κρεγκ στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ian Fleming.com Επίσημη ιστοσελίδα των Ian Fleming Publications
Μυθιστορήματα του Ίαν Φλέμινγκ
Μυθιστορήματα του 1953
Βρετανικά μυθιστορήματα
Βιβλία Τζέιμς Μποντ
Κατασκοπευτικά μυθιστορήματα
Μυθιστορήματα που έγιναν τηλεοπτικές σειρές
Μυθιστορήματα που έγιναν ταινίες
|
80907
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82
|
Μικρές αγγελίες
|
Οι μικρές αγγελίες είναι μια μορφή διαφήμισης που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις εφημερίδες και σε άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι μικρές αγγελίες διαφέρουν από τις υπόλοιπες αγγελίες, γιατί επιτρέπουν στους ιδιώτες (όχι μόνο τις εταιρείες) να δημιουργήσουν πωλήσεις για προϊόντα ή υπηρεσίες. Στην εποχή του διαδικτύου, οι μικρές αγγελίες εμφανίζονται και σε ειδικές ιστοσελίδες όπου καταχωρούνται αγγελίες για θέσεις, εργασίας, ακίνητα αλλά και αγοραπωλησίες προϊόντων και υπηρεσιών.
Διαφήμιση
|
820198
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B5
|
Μοντελουπόνε
|
Το Μοντελουπόνε (ιταλικά: Montelupone) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Ματσεράτα, στην περιφέρεια των Μάρκε.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Ματσεράτα
|
323359
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Ευστάθιος Λαγάκος
|
Ο Ευστάθιος Λαγάκος (Ξηροκάμπι Λακωνίας, 4 Ιουνίου 1921 - 2 Μαρτίου 2004) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία την περίοδο 1989-94.
Διπλωματική σταδιοδρομία
Υπηρέτησε σε διάφορες διπλωματικές θέσεις (Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλλες και αλλού) και ως πρεσβευτής στην Κύπρο, το Ηνωμένο Βασίλειο και μόνιμος αντιπρόσωπος στο ΝΑΤΟ. Παρέμεινε στο υπουργείο Εξωτερικών ως την παραίτησή του το 1983.
Ευρωβουλευτής
Μετά την αποχώρησή του από το υπουργείο Εξωτερικών, ο Ευστάθιος Λαγάκος ανέλαβε υπεύθυνος του τομέα διεθνών σχέσεων στη Νέα Δημοκρατία. Δύο χρόνια μετά έγινε σύμβουλος επί διπλωματικών θεμάτων του τότε προέδρου της ΝΔ.
Στις ευρωεκλογές του 1989 εξελέγη ευρωβουλευτής με το κόμμα της ΝΔ. Λίγο αργότερα εξελέγη αντιπρόεδρος της Διακοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επί των σχέσεων της ΕΟΚ με την Κύπρο.
Πέθανε σε ηλικία 82 ετών το 2004.
Έργα
"Το Κυπριακό, 1950- 1974: μία ενδοσκόπηση", Ελληνική Ευρωεκδοτική 1987 (από κοινού με τους Μεν. Αλεξανδράκη και Βύρ. Θεοδωρόπουλο)
"Ο λαϊκισμός στα εθνικά μας θέματα. Ανασκόπηση", Σιδέρης 1996. ISBN 9789600800746
"Σκέψεις και προβληματισμοί για την εξωτερική μας πολιτική" ,Σιδέρης/ΕΛΙΑΜΕΠ 1996 (από κοινού με τους Β. Θεοδωρόπουλο, Γ. Παπούλια και Ι. Τζούνη). ISBN 9789600800487
"Ο Σεφέρης και η Κύπρος" (κριτική) Ίκαρος 1984.
Παραπομπές
Έλληνες διπλωμάτες
Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Ευρωβουλευτές της Ελλάδας εκλεγμένοι την περίοδο 1989-1994
|
20926
|
https://el.wikipedia.org/wiki/ISO%203166-1
|
ISO 3166-1
|
Ο ISO 3166-1 ως τμήμα των προτύπων του ISO 3166 παρέχει κώδικες για τα ονόματα των χωρών και των εξαρτώμενων περιοχών. Δημοσιεύθηκε αρχικά το 1974 από το Διεθνή Οργανισμό Προτυποποίησης και καθορίζει τρεις διαφορετικούς κώδικες για κάθε περιοχή:
ISO 3166-1 alpha-2, ένα σύστημα δύο γραμμάτων με πολλές εφαρμογές, και κυριότερη τα top-level domains (ccTLD) για τις χώρες.
ISO 3166-1 alpha-3, ένα σύστημα τριών γραμμάτων.
ISO 3166-1 αριθμητικό, ένα τριψήφιο αριθμητικό σύστημα, είναι ίδιο με αυτό που καθορίζεται από το Στατιστικό Τμήμα των Ηνωμένων Εθνών.
Μια χώρα ή μια περιοχή παίρνει γενικά νέους κώδικες alpha εάν το όνομά της αλλάξει, ενώ ένας νέος αριθμητικός κώδικας συνδέεται με μια αλλαγή των ορίων. Μερικοί κώδικες σε κάθε σειρά είναι διατηρημένοι, για διάφορους λόγους· οι ξεπερασμένοι κώδικες μπορούν να κρατηθούν όπως διατηρούνται, τα σύνορα μπορεί να θεωρηθούν ότι πιθανώς θα αλλάξουν, και μερικά υπερπόντια εδάφη έχουν διατηρήσει δικούς τους κώδικες.
Ο ISO 3166-1 δεν είναι το μόνο πρότυπο για κώδικες χωρών. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και η FIFA έχουν τους δικούς τους καταλόγους (δείτε τον κατάλογο κωδικών χωρών ΔΟΕ και τον κατάλογο κωδικών χωρών της FIFA) κωδικών τριών γραμμάτων, που αντιστοιχούν συνήθως στους alpha-3 κώδικες του ISO 3166-1.
Κατάλογος κωδικών του ISO 3166-1
Ο ακόλουθος προορίζεται να είναι ένας πλήρης κατάλογος κωδικών του ISO 3166-1 ταξινομημένος κατά αλφαβητική σειρά με τα ονόματα χωρών (επίσημα σύντομα ονόματα στα ελληνικά). Ο πίνακας περιλαμβάνει τους επίσημους κώδικες μόνο.
Πηγές
Πληροφορίες για τους διατηρημένους κώδικες λήφθηκαν από το "Reserved code elements under ISO 3166-1" που δημοσιεύθηκε από τη γραμματεία του ISO/TC 46, ISO 3166 Maintenance Agency, 2001-02-13, διαθέσιμο κατόπιν αιτήσεως από τον ISO 3166 MA.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ISO 3166/MA – Διαχείριση του ISO 3166 στον Διεθνή Οργανισμό Τυποποίησης – περιέχει ενημερωμένους καταλόγους κωδικών δύο γραμμάτων.
Στατιστικό Τμήμα των Ηνωμένων Εθνών. – Πρότυπα Κωδικών Χωρών ή Περιοχών για Στατιστική Χρήση – περιέχει κωδικούς τριών γραμμάτων και αριθμητικούς.
CIA World Factbook – Αντιστοιχισμένος κατάλογος κωδικών (δημόσιας κυριότητας)
Κατάλογος κωδικών ISO 3166-1 με πληροφορίες για τις αλλαγές που έχουν γίνει
Ένα αρχείο xml που περιέχει κωδικούς χωρών και ονόματα χωρών σε 7 γλώσσες.
Αρχείο CSV και ιστοσελίδα σε unicode, που περιέχει κωδικούς χωρών και ονόματα χωρών σε 30 γλώσσες (και ελληνικά).
Το άρθρο βασίστηκε στο αντίστοιχο άρθρο της αγγλικής βικιπαίδειας
Γεωκώδικες
Πρότυπα ISO
sv:ISO 3166#ISO 3166-1-koder
|
715212
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%201934%20%E2%80%93%20%CE%86%CE%BB%CE%BC%CE%B1%20%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 1934 – Άλμα εις τριπλούν ανδρών
|
Το άλμα εις τριπλούν ανδρών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 1934 πραγματοποιήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου στο Στάδιο Μπενίτο Μουσολίνι.
Αποτελέσματα
Τελικός
Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου.
Μετέχουσες χώρες
Στο αγώνισμα συμμετείχαν 11 αθλητές από 7 χώρες.
Παραπομπές
Αγωνίσματα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 1934
Άλμα εις τριπλούν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου
|
644627
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82
|
Ένοχος Χωρίς Αποδείξεις
|
Ένοχος Χωρίς Αποδείξεις (Guilty by Suspicion) είναι μια αμερικανική δραματική ταινία του 1991 για τη Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ, τον Μακαρθισμό , καθώς και τις δραστηριότητες της Επιτροπής Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ίρβιν Γουίνκλερ, πρωταγωνιστούσαν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Ανέτ Μπένινγκ και ο Τζωρτζ Γουέντ.
Η ταινία εισήχθη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1991.
Πλοκή
Ο Ντέηβιντ Μέριλ (Ντε Νίρο), σκηνοθέτης του Χόλυγουντ του 1950, επιστρέφει από το εξωτερικό για να διαπιστώσει ότι μια αυξανόμενη παλίρροια του Μακαρθισμού και του Κόκκινου Φόβου έχει οδηγήσει στο ότι δεν του επιτρέπεται να δουλεύει σε ταινίες. Θα του επιτραπεί να σκηνοθετήσει μόνο όταν εμπλέξει τους συναδέλφους του ως κομμουνιστές πράκτορες. Πιεζόμενος και από τον παραγωγό του Ντάρυλ Ζάνουκ, πρέπει να αποφασίσει εάν θα μετατραπεί σε καταδότη ή να τηρήσει τις Αρχές του με κόστος το έργο της ζωής του. Παρόλο που ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής, μπαίνει σε φοβερή περιπέτεια. Τον εγκαταλείπουν οι καλύτεροί του φίλοι, τα στούντιο του κλείνουν τις πόρτες, τον παρακολουθούν άντρες του FBI, βρίσκεται χωρίς δουλειά και τελικά χάνει το σπίτι του. Σε όλο αυτό το κλίμα εξευτελισμού ο Ντέηβιντ βρίσκει τη δύναμη να μη λυγίσει.
Ηθοποιοί
Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως David Merrill
Ανέτ Μπένινγκ ως Ruth Merrill
Τζωρτζ Γουέντ ως Bunny Baxter
Patricia Wettig ως Dorothy Nolan
Sam Wanamaker ως Felix Graff
Luke Edwards ως Paulie Merrill
Chris Cooper ως Larry Nolan
Ben Piazza ως Darryl Zanuck
Μάρτιν Σκορσέζε ως Joe Lesser
Υποδοχή
Η ταινία άνοιξε με καλές κριτικές και κέρδισε επαίνους για την απόδοση του Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ο Ρότζερ Ίμπερτ έδωσε στην ταινία τριάμιση από τα τέσσερα αστέρια και έγραψε ότι η ταινία "διδάσκει ένα μάθημα που πάντα κινδυνεύουμε να ξεχνάμε: ότι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να κάνουμε στη χώρα μας είναι να είμαστε πιστοί στη συνείδησή μας".
Παραπομπές
Εξωτερικές συνδέσεις
Αμερικανικές δραματικές ταινίες
Ταινίες του 1991
Αμερικανικές δικαστικές δραματικές ταινίες
Ταινίες παραγωγής Warner Bros.
Σκηνοθετικό ντεμπούτο σε ταινίες
|
86724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Πανελλήνιος Ευαγγελικός Σύνδεσμος
|
Ο Πανελλήνιος Ευαγγελικός Σύνδεσμος (ή Π.Ε.Σ.) είναι σύνδεσμος Χριστιανικών εκκλησιών από κάθε Προτεσταντική απόχρωση της Ελλάδας, που ως βασικό στόχο έχει την σύσφιξη των δεσμών και την καλλιέργεια ενός πνεύματος ενότητας και συνεργασίας μεταξύ των εκκλησιών, καθώς και την κοινή εκπροσώπησή τους. Ο Π.Ε.Σ. είναι μέλος της Παγκόσμιας Ευαγγελικής Συμμαχίας (WEA). Πρόεδρος του Π.Ε.Σ. είναι ο ποιμένας της Εκκλησίας του Θεού της Προφητείας, Αντώνιος Χαραλάμπους.
Ομολογία πίστης
Ο Π.E.Σ. παραδέχεται τις βασικές διδασκαλίες της Ευαγγελικής εκκλησίας, δηλαδή:
Την Αγία Γραφή ως τον θεόπνευστο λόγο του Θεού και ως το μοναδικό κανόνα πίστης και ζωής.
Τον Ένα τριαδικό Θεό, Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα.
Την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού, Θεού «ος εφανερώθη εν σαρκί», που σταυρώθηκε και αναστήθηκε από τους νεκρούς.
Τη σωτηρία του αμαρτωλού με την πίστη στο τέλειο σωτήριο έργο του Χριστού.
Την αναγέννηση του ανθρώπου και τον αγιασμό του πιστού με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Την προσωπική δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού, την ανάσταση των νεκρών και την τελική κρίση, που οι λυτρωμένοι θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή και οι αμαρτωλοί, που απόρριψαν τη δωρεά του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού, θα υποστούν την αιώνια καταδίκη.
Μέλη
Ο Π.Ε.Σ. εκπροσωπεί τις παρακάτω χριστιανικές ομολογίες από την ευρύτερη κοινότητα των Χριστιανικών Προτεσταντικών ομολογιών της Ελλάδας:
23 τοπικές Ελληνικές Ευαγγελικές Εκκλησίες
6 τοπικές Ελεύθερες Ευαγγελικές Εκκλησίες
59 τοπικές εκκλησίες της Πεντηκοστής
15 ανεξάρτητες τοπικές εκκλησίες που δεν ανήκουν σε ευρύτερα εκκλησιαστικά σώματα
Κατά καιρούς, στις εκδηλώσεις του Π.Ε.Σ. έχουν συμμετάσχει εκκλησίες και άτομα, που δεν είναι επίσημα μέλη του.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα του Π.Ε.Σ.
Πεντηκοστιανισμός
Χριστιανισμός στην Ελλάδα
Ευαγγελικαλισμός
|
218708
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Διονύσιος Μονδίνος
|
Ο Διονύσιος Μονδίνος ήταν Έλληνας θιασάρχης του ελληνικού μουσικού θεάτρου κι θεατρικός συγγραφέας του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Πάτρα, μετέφρασε από τα Ιταλικά πολλά θεατρικά έργα όπως : "Η σκιά του Ρινάλδου" , "Το γεροντοκόριτσο", "Ο εξόριστος ή η μελανή αίθουσα", "Συλλογή κωμωδιών, δεν εξέυρω τίποτε ή το επανωφόριο του κ. Ιωσήφ" κτλ..
Ο Μονδίνος δημιούργησε δικό του θίασο , την περίοδο 1872 - 1873 ανέλαβε "εργολαβία" το νεόκτιστο δημοτικό θέατρο Πάτρας . Ξαναπαίρνει την εργολαβία την θεατρική περίοδο 1874-1875 , κρίθηκε ο καταλληλότερος από τους άλλους δύο υποψήφιους λόγω του ότι ...κρινόμενος ως πλέον φερέγγυος, λόγω της κατά το πρώτο έτος (1873-1874) πειτυχημένης του θητείας ...' . Ο Μονδίνος είχε μεταβεί στην Ιταλία για να στρατολογήσει ηθοποιούς και να συγκροτήσει τον θίασο. Τελικά ο θίασος που συγροτήθηκε ήταν μέτριος και η εργολαβία πτώχευσε και επενέβη και η δικαιοσύνη .
Το 1877 μετά από παραστάσεις που έδωσε ο θιασός του στο θέατρο Απόλλων της Αθήνας επέστρεψε στην Πάτρα κι ίδρυσε το (λυρικό) "Εαρινόν θέατρον Πατρών, ο Βέρδης" . Ο Θίασος στο θέατρο Βέρδη έδωσε πολλές παραστάσεις, όπως την "Τραβιάτα" , "Νόρμα", "Λουτσία ντι Λαμερμούρ". Ο θίασος άφησε καλές εντυπώσεις και κυρίως η υψίφωνος Ε. Ρίτζη και ο οξύφωνος Ζούκης . Τον Αύγουστο μετά έναν μήνα δηλαδή το Βερδή έκλεισε .
Παραπομπές
Πηγές
Οπερέτες
Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς
|
534692
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF%20%CE%92%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Ανρί Βιετάν
|
Ο Ανρί Φρανσουά Ζοζέφ Βιετάν (Henri François Joseph Vieuxtemps, Βερβιέ 17 Φεβρουαρίου 1820 – Μουσταφά, Αλγερία 6 Ιουνίου 1881) ήταν Βέλγος δεξιοτέχνης βιολονίστας και συνθέτης του 19ου αιώνα. Ο Βιετάν κατέχει πολύ σημαντική θέση στην ιστορία του βιολιού, ως εξέχων ερμηνευτής της γαλλόφωνης σχολής βιολιού, στα μέσα του 19ου αιώνα. Είναι, επίσης, γνωστός καθότι έπαιζε σε ένα όργανο εξαιρετικής κατασκευής και ποιότητας που είναι, τώρα, γνωστό ως Vieuxtemps Guarneri del Gesù.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Βιετάν γεννήθηκε στο Βερβιέ του Α. Βελγίου (που, τότε, ανήκε στην Ολλανδία), και ήταν γιος του Ζαν-Φρανσουά Βιετάν, ενός υφαντή, ερασιτέχνη βιολονίστα και κατασκευαστή βιολιών. Στα τέσσερα χρόνια του, πήρε τα πρώτα μαθήματα στο βιολί από τον πατέρα του και έναν ντόπιο δάσκαλο, τον Λ. Λεκλού (Léonard-Joseph Lecloux), ενώ έδωσε την πρώτη του δημόσια παράσταση σε ηλικία έξι ετών, παίζοντας στη γενέτειρά του, ένα κοντσέρτο του Π. Ροντέ (Pierre Rode). Σύντομα, έδινε συναυλίες σε διάφορες γειτονικές πόλεις, όπως στη Λιέγη και τις Βρυξέλλες όπου συναντήθηκε με τον βιολονίστα Σ. Μπεριό (Charles Auguste de Bériot), με τον οποίο ξεκίνησε σπουδές (1829-31).
Το 1829, ο Μπεριό τον πήγε στο Παρίσι, όπου πραγματοποίησε επιτυχημένο ντεμπούτο, και πάλι με έργα του Ροντέ, αλλά έπρεπε να επιστρέψει το επόμενο έτος λόγω της Ιουλιανής Επανάστασης. Πίσω στις Βρυξέλλες, ο Βιετάν συνέχισε να εξελίσσει την τεχνική του στο βιολί από μόνος του, εμβαθύνοντας το παίξιμό του συνοδεύοντας την φημισμένη μέτζο-σοπράνο Π. Βιαρντό (Pauline Viardot). Μια περιοδεία στη Γερμανία, το 1833, απέφερε φιλία με τους Σπορ και Σούμαν, οι οποίοι συνέκριναν τον νεαρό Βιετάν με τον Νικολό Παγκανίνι. Κατά την επόμενη δεκαετία επισκέφθηκε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, εντυπωσιάζοντας με τη δεξιοτεχνία του όχι μόνο τα ακροατήρια αλλά και διάσημους μουσικούς, όπως τον Μπερλιόζ και τον ίδιο τον Παγκανίνι, τους οποίους συνάντησε στο ντεμπούτο του, στο Λονδίνο, το 1834.
Είχε, επίσης, φιλοδοξίες να γίνει συνθέτης και, έχοντας ήδη κάνει μαθήματα αντίστιξης με τον Σ. Σέχτερ (Simon Sechter) στη Βιέννη, πέρασε τον χειμώνα του 1835-1836 μελετώντας σύνθεση με τον Ά. Ράιχα (Anton Reicha) στο Παρίσι. Το πρώτο του έργο για βιολί που, αργότερα, δημοσιεύτηκε ως Κοντσέρτο αρ. 2, χρονολογείται από τότε. Το Κοντσέρτο αρ. 1, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, όταν το έπαιξε στην Αγία Πετρούπολη στη δεύτερη επίσκεψή του, εκεί, το 1840 και στο Παρίσι το επόμενο έτος. Ο Μπερλιόζ το χαρακτήρισε ως «μια υπέροχη συμφωνία για βιολί και ορχήστρα». Με αφετηρία το Παρίσι, ο Βιετάν συνέχισε να συνθέτει και να ερμηνεύει, με μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Με τον βιρτουόζο πιανίστα Σ. Τάλμπεργκ ( Sigismond Thalberg), εμφανίστηκε και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θαυμάστηκε ιδιαίτερα στη Ρωσία, όπου κατοικούσε μόνιμα μεταξύ 1846 και 1851 ως αυλικός μουσικός του τσάρου Νικόλαου Α’ και σολίστ στο Αυτοκρατορικό Θέατρο. Ο Βιετάν ίδρυσε τη σχολή βιολιού του Ωδείου της Αγίας Πετρούπολης και καθοδήγησε τη δημιουργία «ρωσικής σχολής» στο βιολί. Το 1871, επέστρεψε στην πατρίδα του για να αποδεχτεί τη θέση του καθηγητή στο Ωδείο των Βρυξελλών, όπου ο πιο σπουδαίος μαθητής του υπήρξε, αναμφίβολα, ο Ε. Ιζάι (Eugène Ysaÿe).
Ωστόσο, ένα αιφνίδιο εγκεφαλικό επεισόδιο, τού παρέλυσε το δεξί χέρι, δύο χρόνια αργότερα και επέστρεψε στο Παρίσι, όπου την τάξη του στο βιολί ανέλαβε ο Χ. Βινιάφσκι. Αν και φάνηκε να ανακάμπτει σταδιακά από το πρώτο επεισόδιο, δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1879, τού αποτελείωσε την καριέρα ως βιολιστή. Ο Βιετάν πέρασε τα τελευταία χρόνια σε ένα σανατόριο στο Μουσταφά (Mustapha Supérieur) της Αλγερίας, όπου εγκαταστάθηκε η κόρη του με τον σύζυγό της. Βέβαια, συνέχισε να συνθέτει, αν και ήταν απογοητευμένος από την αδυναμία του να παίξει στο αγαπημένο του όργανο, μακριά από τα μουσικά κέντρα της Ευρώπης. Πέθανε, εκεί, δύο χρόνια αργότερα.
Μουσική και μουσικολογικά στοιχεία
Το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων του Βιετάν προορίζεται, εύλογα, για το βιολί όπως τα επτά κοντσέρτα και διάφορα κοσμικά κομμάτια, αν και στο τέλος της ζωής του, όταν έπρεπε να εγκαταλείψει το βιολί, συχνά στράφηκε σε άλλα όργανα, γράφοντας δύο κοντσέρτα για βιολοντσέλο, μια σονάτα για βιόλα και τρία κουαρτέτα εγχόρδων, μεταξύ άλλων. Όμως, τα επτά κοντσέρτα για το βιολί, τόν έκαναν διάσημο σε όλο τον κόσμο. Μέσα από τα δικά του έργα και τη συχνή εκτέλεση των κοντσέρτων του Μπετόβεν (έπαιζε, επίσης, τις σονάτες για βιολί και τα κουαρτέτα του Μπετόβεν) και του Μέντελσον, προσέδωσε μια πιο «κλασική» διάσταση στο ρεπερτόριο βιολιού και, έτεινε προς τεχνικά λαμπερές αλλά -συχνά- πιο «ρηχές» παραλλαγές και φαντασίες πάνω σε λαϊκά οπερατικά θέματα.
Μαζί με τον Μπεριό. ο Βιετάν είναι επικεφαλής της νεότερης γαλλικής σχολής στο βιολί. Ανανέωσε τη μορφή του γαλλικού κοντσέρτου για το συγκεκριμένο όργανο και, ως μεταρρυθμιστής, μπορεί να συγκριθεί με τον Φραντς Λιστ, αν και μερικά έργα του υστερούν μουσικά, καθώς σε κάποια έργα του οι μελωδίες είναι «γλυκερές» και υπάρχει τάση επίδειξης. Ωστόσο, συνδυάζει τα τεχνικά ευρήματα των Παγκανίνι και Μπεριό με τον δικό του, ανεπανάληπτο τρόπο, δημιουργώντας μια πρωτότυπη γλώσσα στο βιολί και σφραγίζει με την παρουσία του τον 19ο αιώνα.
Κυριότερα έργα
Ορχήστρα
7 κοντσέρτα για βιολί και ορχήστρα (1840, 1836, 1844, 1850, 1861, 1865, 1879-81)
Φαντασία-Καπρίτσιο σε Λα Μείζονα, για βιολί και ορχήστρα (1838, έκδ. 1845)
Τα Αρπέζ, καπρίτσιο σε Ρε Μείζονα, για βιολί και ορχήστρα (1843)
Νόρμα, φαντασία πάνω στην τέταρτη χορδή (ενν. του βιολιού), για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1844)
Αφιέρωμα στον Παγκανίνι, καπρίτσιο πάνω σε θέματα του διάσημου συνθέτη, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1845-6)
Μεγάλη Φαντασία πάνω σε σλαβικά θέματα, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1850-1)
Αντάντε και Ροντό σε Μι Μείζονα, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1851-3)
Μπαλάντα και Πολονέζα Κοντσέρτου σε Σολ Ελάσσονα, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1858-63)
Ντούο Μπριγιάν σε Λα Μείζονα, για βιολί, βιολοντσέλο/βιόλα και ορχήστρα/πιάνο (1864)
Κοντσέρτο για βιολοντέλο και ορχήστρα, αρ. 1 (1877)
Κοντσέρτο για βιολοντέλο και ορχήστρα, αρ. 2 (1879)
Μουσική δωματίου
3 Κουαρτέτα Εγχόρδων (1871, εκδ. 1884, εκδ. 1884)
Άρια με παραλλαγές και εισαγωγή της όπερας «Ο Πειρατής» του Μπελίνι, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1837)
3 Ρομάντσες χωρίς λόγια, για βιολί και πιάνο (1841, εκδ. 1846)
4 Ρομάντσες χωρίς λόγια, για βιολί και πιάνο (1845, εκδ. 1850)
Μεγάλη σονάτα κοντσερτάντε σε Ρε Μείζονα, για βιολί και πιάνο (1843)
6 Συμφωνικές Σπουδές, για βιολί σόλο (1845)
Ντούο κοντσερτάντε πάνω σε θέματα του «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ, για βιολί και πιάνο (1846)
Ενθύμια από τη Ρωσία, φαντασία σε Σι Ελάσσονα, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1845-6)
6 Κομμάτια Σαλονιού, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1846-7)
Ελεγεία σε Φα Ελάσσονα, για βιόλα/βιολοντσέλο/βιολί και πιάνο (1854)
Bouquet américain, έξι παραλλαγές πάνω σε αμερικανικές λαϊκές μελωδίες, για βιολί και πιάνο (1855-60)
3 Ιστορίες, για βιολί και πιάνο (1859)
Σονάτα σε Σιb Μείζονα, για βιόλα/τσέλο και πιάνο (1862-3)
3 Φύλλα Λευκώματος, τρία κομμάτια για βιολί και πιάνο (1864)
Φαντασία πάνω στον «Φάουστ» του Γκουνό, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1869)
Σουίτα σε Σι Ελάσσονα, για βιολί και πιάνο (1871)
Λαργκέτο του Μότσαρτ, για βιόλα και πιάνο (1872)
36 Σπουδές, για βιολί και πιάνο/βιολί σόλο (1881)
Ντιβερτιμέντο, για βιολί σόλο (εκδ. 1883)
Το Πένθιμο Εμβατήριό μου, για βιολί και πιάνο (έκδ. 1883)
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
«Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D. C. L (Oxford, 1880)
Baker’s biographical dictionary of musicians, on line
Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line
Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
Νάσος Μαγγιώρος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 14, σ. 215
Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
Eric BlomThe New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)
Βέλγοι συνθέτες
Βιολιστές
|
105000
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%AC%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Μυρτιά (αποσαφήνιση)
|
Ο όρος μυρτιά μπορεί να αναφέρεται:
Στη μυρτιά, φυτό που ευδοκιμεί σε τροπικές και υποτροπικές περιοχές
Στους οικισμούς:
Μυρτιά Αιτωλοακαρνανίας
Μυρτιά Αντιρρίου Αιτωλοακαρνανίας, οικισμός στο Δήμο Ναυπακτίας
Μυρτιά Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας, πρώην Μυρτέα, οικισμός στο Δήμο Θέρμου
Μυρτιά Ευβοίας, οικισμός στο Δήμο Κύμης - Αλιβερίου
Μυρτιά Ηλείας, νυν Μυρτέα, οικισμός στο Δήμο Πύργου
Μυρτιά Ηρακλείου, πρώην Βάρβαροι, πρώην Βάρβαρον, οικισμός στο Δήμο Αρχανών-Αστερουσίων
Μυρτιά Κιλκίς, πρώην Χαμζαλή, οικισμός κατηργημένος από την 07/04/1951
Μυρτιά Λακωνίας, νυν Μυρτέα, οικισμός στο Δήμο Ευρώτα
Μυρτιά Μεσσηνίας, οικισμός στο Δήμο Πύλου-Νέστορος
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
567514
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB
|
Ιωάννης Β΄ του Βρανδεμβούργου-Στένταλ
|
Ο Ιωάννης Β΄, γερμ. Johann II (1237 - 10 Σεπτεμβρίου 1281) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν μαργράβος του Βρανδεμβούργου-Στένταλ (1266-1281).
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννη Α΄, μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Στένταλ και της Σοφίας των Έστριντσεν, κόρης του Βάλντεμαρ Β΄ της Δανίας.
To 1281 απεβίωσε σε ηλικία 44 ετών και τον διαδέχθηκε ο επόμενος αδελφός του Όθων Δ΄.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1258-62 τη Χέντβιγκ του Οίκου του Μεκλεμβούργου, κόρη του Νικολάου Α΄, κυρίου του Βέρλε και είχε τέκνα:
Κορράδος Β΄ 1261-1308.
Ιωάννης 1263-1292, επίσκοπος του Χάφελμπεργκ.
Πηγές
Heinrici de Antwerpe: Can. Brandenburg., Tractatus de urbe Brandenburg, edited and expanded by Georg Sello, in: 22. Jahresbericht des Altmärkischen Vereins für vaterländische Geschichte und Industrie zu Salzwedel, issue 1, Magdeburg, 1888, p. 3-35, Online version with transcriptions and translations by Tilo Köhn
Chronica Marchionum Brandenburgensium, ed. G. Sello, FBPrG I, 1888.
Παραπομπές σε πηγές
Οίκος των Ασκάνια
|
804496
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%B9%20%CE%9C%CE%BF%CF%8A%CF%83%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86
|
Νικολάι Μοϊσέγιεφ
|
Ο Νικολάι Ντμίτριεβιτς Μοϊσέγιεφ (ρωσ. Никола́й Дми́триевич Моисе́ев, 3 Δεκεμβρίου 1902 – 6 Δεκεμβρίου 1955) ήταν Σοβιετικός αστρονόμος, ειδικός στην ουράνια μηχανική.
Ο Μοϊσέγιεφ γεννήθηκε στο Περμ της Ρωσίας. Ο πατέρας του, Ντμίτρι Σεργκέγιεβιτς Μοϊσέγιεφ, ήταν πλοίαρχος φρεγάτας στον ποταμό κατά τον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο του 1905.
Το 1938 ο Νικολάι Μοϊσέγιεφ έγινε πρόεδρος του Τμήματος Ουράνιας Μηχανικής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Οι βασικές εργασίες του αφορούσαν μαθηματικές μεθόδους για αστρονομικούς υπολογισμούς και τη θεωρία της δημιουργίας των κομητών.
Δίδαξε επίσης ανώτερα μαθηματικά στη Στρατιωτική Ακαδημία Ζουκόφσκι και έφερε τον βαθμό του σμηνάρχου-μηχανικού της σοβιετικής πολεμικής αεροπορίας. Την τετραετία 1939-1943 είχε διατελέσει Διευθυντής του Κρατικού Αστρονομικού Ινστιτούτου Στέρνμπεργκ και οργάνωσε το εθνικό σύστημα ραδιοσημάτων για την παροχή του ακριβούς χρόνου.
Ο Μοϊσέγιεφ τιμήθηκε επανειλημμένα με παράσημα, μεταξύ των οποίων το Τάγμα του Λένιν, το Τάγμα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και δύο Παράσημα του Ερυθρού Αστέρα. Πέθανε στη Μόσχα σε ηλικία 52 ετών, τρία μόλις χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας του Λύντια.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο κρατήρας Μοϊσέγιεφ στην αόρατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης.
Ο αστεροειδής 3080 Μοϊσέγιεφ (Moisseiev), που ανακαλύφθηκε το 1935.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικά στοιχεία (στη ρωσική γλώσσα)
Παραπομπές
Σοβιετικοί αστρονόμοι
Ρώσοι αστρονόμοι
|
591401
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1%20%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B1
|
Χειλικοποιημένα ουρανικά σύμφωνα
|
Τα χειλικοποιημένα ουρανικά σύμφωνα είναι αυτά που κάνουν παράλληλη χρήση χειλικών και ουρανικών ήχων. Στις περιπτώσεις αυτές η στρογγυλότητα φωνηέντων συμπιέζεται, κατά τρόπο παρόμοι με το , αντί να εξέχει όπως το . Στο Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο αυτή η δευτερεύουσα άρθρωση συμβολίζεται ως -υπερκείμενο του χαρακτήρα - ως το σύμβολο για χειλικοποιημένα ουρανικά προσεγγιστικά σύμφωνα. Εάν οι ήχοι αυτοί συνδυάζονται με άλλου χειλικοποιημένα φωνήεντα, τότε μπορούν επίσης να αναπαρασταθούν ως ουρανικά φωνήεντα μαζί με χειλικοποίηση ως , για παράδειγμα το = της Αμπχαζικής γλώσσας ή το = της γλώσσας Ακάν.
Το χειλικοποιημένο ουρανικό συνήθως εμφανίζεται στα Μανδαρινικά κινεζικά και στα γαλλικά, αλλά δεν είναι κοινό σε άλλες γλώσσες καθώς η εμφάνιση του εξαρτάται γενικά από την παρουσία πρόσθιων φωνηέντων όπως ø και y τα οποία εν γένει είναι σπάνια. Η εξαίρεση στην περίπτωση αυτοί είναι οι συνδυασμοί που εμφανίζοντι σε κάποιες γλώσσες του Καυκάσου και της Δυτικής Αφρικής χωρίς πρόσθια στρογγυλεμένα σύμφωνα, όπως τα Αμπχαζικά, και ως αλλόφωνα χειλικοποιημένων συμφώνων πριν το , συμπεριλαμβάνοντας το στην αρχή. Στα ρωσικά, τα και προκαλούν την χειλικοποίηση του όποιου συμφώνου προηγείται, κάτι που συμπεριλαμβάνει και τα ουρανικά σύμφωνα, έτσι η λέξη нёс (κουβάλησε) φωνητικά αποδίδεται ως . Επίσης, η γλώσσα Ιάαϊ διαθέτει το άφωνο χειλικοποιημένο ουρανικό προσεγγιστικό .
Σε ότι αφορά τα χειλικοουρανικά σύμφωνα όπως τα η εμφάνιση τους είναι θεωρητικά δυνατή. Ωστόσο, οι πλησιέστεροι ήχοι που έχουν παρατηρηθεί στις γλώσσες ανά τον κόσμο είναι οι χειλικοί μεταουρανικοί ήχοι της γλώσσας Γέλε στην Νέα Γουινέα, οι οποίοι μερικές φορές μεταγράφονται ως χειλικοουρανικοί.
Παραπομπές
Σύμφωνα ανά τόπο άρθρωσης
|
716343
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CE%B6%CE%B1
|
Ποταμός Κουάνζα
|
Ο ποταμός Κουάνζα (, ή Coanza ή Quanza), είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς στην Ανγκόλα. Εκβάλει στον Ατλαντικό Ωκεανό λίγο νότια της πρωτεύουσας της χώρας Λουάντα.
Γεωγραφία
Ο ποταμός είναι πλωτός για περίπου 240 χλμ. από τις εκβολές του, που βρίσκονται 60 χλμ. νότια της Λουάντα. Στους παραποτάμους του περιλαμβάνονται οι Κουτάτο και Λουκάλα.
Ιστορία
Η κατώτερη πορεία του ποταμού αποτέλεσε την αρχική πορεία της εισβολής της Πορτογαλίας στη βόρεια Ανγκόλα.
Το φράγμα Καπάντα στην επαρχία Μαλάνζε ολοκληρώθηκε το 2004, παρέχοντας υδροηλεκτρική ενέργεια στην περιοχή και συμβάλλοντας στην άρδευση της περιοχής. Ο σταθμός υδροηλεκτρικής ενέργειας Καμπάμπε βρίσκεται επίσης στον ποταμό, με το φράγμα Λαούκα υπό κατασκευή. Το Barra do Kwanza, οι εκβολές του ποταμού, αναπτύσσεται σταδιακά για τουριστική χρήση, συμπεριλαμβανομένου ενός γηπέδου γκολφ.
Η Εκκλησία Νόσα Σενιόρα ντα Βικτόρια βρίσκεται κοντά στις όχθες του ποταμού Κουάνζα στο Μασανγκάνου στην επαρχία Κουάνζα-Νόρτε της Ανγκόλας.
Άγρια ζωή
Πλούσια βιοποικιλότητα έχει εντοπιστεί στον ποταμό της Ανγκόλας, σύμφωνα με έρευνα που αναφέρεται στον ιστότοπο του Δικτύου Επιστήμης και Ανάπτυξης. Η πρώτη καταμέτρηση της βιοποικιλότητας στον ποταμό Κουάνζα έχει εντοπίσει μέχρι στιγμής 50 είδη ψαριών.
Κληρονομιά
Το νόμισμα της Αγκόλας, το κουάνζα, πήρε το όνομά του από τον ποταμό. Ο ποταμός έχει δώσει επίσης το όνομά του στις επαρχίες Κουάνζα Νόρτε («Βόρεια Κουάνζα») και Κουάνζα Σουλ («Νότια Κουάνζα»).
Παραπομπές
Αναφορές
Βιβλιογραφία
.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποταμοί της Ανγκόλας
|
5398
|
https://el.wikipedia.org/wiki/133
|
133
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 133 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Θάνατοι
Έτη
|
779841
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Sativum
|
Sativum
|
[[File:male sativa flowers.jpg|180px|μικρογραφία| Θηλυκή Cannabis sativa, ψυχαγωγική/φαρμακευτική μαριχουάνα]]
Οι όροι Sativa, Sativus και Sativum αναφέρονται σε βοτανικά (επιστημονικά) επίθετα, λατινικής προέλευσης, που σημαίνουν στην κυριολεξία καλλιεργημένα. Όχι τυχαία, οι όροι συνδέονται βοτανικά με συγκεκριμένα φυτικά είδη που προάγουν την καλή υγεία του ανθρώπου, και χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν καλλιέργειες ή φυτεύσεις που σκόπιμα καλλιεργούνται με σπορά.
Χρήση
Ο όρος Sativa (που τελειώνει σε -a) είναι η θηλυκή μορφή του επιθέτου, αλλά τα αρσενικά (κατάληξη σε -us) και τα ουδέτερα (κατάληξη σε -um) είναι οι αντίστοιχες καταλήξεις που χρησιμοποιούνται για να δεικνύουν το γένος των ουσιαστικών. Για παράδειγμα, το αρσενικό Crocus sativus και το ουδέτερο Pisum sativum.
Παραδείγματα
Παραδείγματα καλλιεργειών που ενσωματώνουν αυτή τη συγκεκριμένη ονοματολογία -και τις παραλλαγές της- στη λατινική γλώσσα περιλαμβάνουν τα εξής:
Allium sativum, σκόρδο
Avena sativa, η κοινή βρώμη
Cannabis sativa, η Κάνναβη η ήμερη, μία από τις ποικιλίες κάνναβης
Castanea sativa, η κοινή (καλλιεργήσιμη για τα κάστανα) καστανιά
Crocus sativus, ο κρόκος σαφράν
Cucumis sativus, το αγγούρι
Daucus carota subsp. sativus, το καρότο
Eruca sativa, η ρόκα, ένα φυλλώδες λαχανικό
Lactuca sativa, μαρούλι Lollo rosso
Medicago sativa, η μηδική
Nigella sativa, ένα λουλούδι του οποίου οι εδώδιμοι σπόροι είναι μερικές φορές γνωστοί ως «μαύρο κύμινο» Oryza sativa, το ρύζι
Pastinaca sativa., παστινάκι, ένα λαχανικό ρίζας που σχετίζεται στενά με το καρότο και τον μαϊντανό
Pisum sativum'', το φυτό του μπιζελιού
Παραπομπές
Λατινικές βιολογικές φράσεις
|
578417
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%2C%20%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD
|
Μαρία της Ορλεάνης, πριγκίπισσα του Λίχτενσταϊν
|
Η Πριγκίπισσα Μαρία του Λίχτενσταϊν (Prinzessin Marie vu Liechtenstein, γεννημένη ως Πριγκίπισσα Μαρία της Ορλεάνης Princesse Marie d'Orléans, 3 Ιανουαρίου 1959 -) είναι η κόρη του Πρίγκιπα Ερρίκου, Κόμη του Παρισιού και Δούκα της Γαλλίας.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1959 στο Μπουλόν-Μπιγιανκούρ της Γαλλίας και είναι το μεγαλύτερο παιδί και κόρη του Πρίγκιπα Ερρίκου, Κόμη του Παρισιού και Δούκα της Γαλλίας και της πρώτης συζύγου του Δούκισσας Μαρίας Θηρεσίας της Βυρτεμβέργης.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής της τα έζησε στο Παρίσι. Φοίτησε σε διάφορα ιδιωτικά σχολεία της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η Μαρία αποφοίτησε από το Institut Catholique de Paris όπου απέκτησε πτυχίο Αγγλικής και Γερμανικής φιλολογίας. Έλαβε επίσης επαγγελματικό δίπλωμα μέσω των Γαλλο-Γερμανικών και Γαλλο-Αγγλικών εμπορικών επιμελητηρίων, καθώς και ένα DEUG στα γερμανικά.
Τον Σεπτέμβριο του 1988 η Μαρία γνώρισε τον Πρίγκιπας Γκουαντάκερ του Λίχτενσταϊν στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ξανασυναντήθηκαν το Νοέμβριο του 1988 σε γάμο της Δούκισσας Ματθίλδης της Βυρτεμβέργης. Στις 11 Φεβρουαρίου 1989 ανακοίνωσαν τον αρραβώνα τους και στις 22 Ιουλίου 1989 τελέστηκε ο πολιτικός γάμος, ενώ στις 29 Ιουλίου τελέστηκε ο θρησκευτικός γάμος. Το ζευγάρι μαζί απέκτησε πέντε παιδιά:
την Πριγκίπισσα Λεοπολδίνα Eλεονόρα Θηρεσία Μαρία (1990-)
την Πριγκίπισσα Μαρία Ιμμακουλάτα Ελισάβετ Ρόζα Αδελγκούνδη (1991-)
τον Πρίγκιπα Ιωάννη Βέντζελ Κάρολο Εμμεράν Βονιφάτιο Μαρία (1993-)
την Πριγκίπισσα Μαργαρίτα Φραγκίσκη Δαρεία Βιλελμίνη Μαρία (1995-)
τον Πρίγκιπα Γαβριήλ Κάρολο Μποναβεντούρα Αλφρέδο Βαλέριο Μαρία (1998-)
Η Μαρία είναι ανάδοχος της ινφάντα Μαρίας Φρανσίσκα της Πορτογαλίας και της πριγκίπισσας Θηρεσίας της Ορλεάνης.
Τίτλοι
3 Ιανουαρίου 1959 - 22 Ιουλίου 1989: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Μαρία της Ορλεάνης
22 Ιουλίου 1989 – μέχρι σήμερα: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Μαρία του Λίχτενσταϊν
Παραπομπές
Οίκος της Ορλεάνης
Πριγκίπισσες της Γαλλίας
|
453975
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A5%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Βασίλειο της Υεμένης
|
Το Βασίλειο της Υεμένης (επισήμως: Βασίλειο των Μουταβακιλιτών της Υεμένης, αραβικά: المتوكلية اليمنية, al-Mamlakah al-Mutawakkilīyah al-Yamanīyah), γνωστό επίσης αναδρομικά ως Βόρεια Υεμένη, αποτελούσε κράτος το διάστημα μεταξύ 1918 και 1962 στο βόρειο τμήμα της Υεμένης. Πρωτεύουσά της ήταν η Σαναά μέχρι το 1948, όποτε και ορίστηκε πρωτεύουσα η Ταΐζ.
Ιστορία
Οι θρησκευτικοί ηγέτες της σέκτας των Ζαϊντί του σιιτικού Ισλάμ, εκδίωξαν τις δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη βόρεια Υεμένη από τα μέσα του 17ου αιώνα, αλλά, μέσα σε έναν αιώνα, η ενότητα της Υεμένης είχε δοκιμαστεί λόγω της διοικητικής δυσχέρειας, εξαιτίας του ορεινού ανάγλυφου του εδάφους της Υεμένης. Το 1849, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέλαβε την παράκτια περιοχή Τιζαμά, με σκοπό να ασκήσει πίεση στον ιμάμη των Ζαϊντί ώστε να υπογράψει συνθήκη η οποία θα αναγνώριζε την οθωμανική κυριαρχία, επιτρέποντας παράλληλα σε μια μικρή οθωμανική δύναμη να σταθμεύει στη Σαναά. Ωστόσο, ήταν πλέον αργά ώστε οι Οθωμανοί να αποκτήσουν τον έλεγχο της Υεμένης και ποτέ δεν κατάφεραν να εξαλείψουν κάθε αντίσταση από τους Ζαϊντί. Το 1913, λίγο πριν ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να παραχωρήσει επίσημα κάποιες εξουσίες στους ορεινούς Ζαϊντί. Στις 30 Οκτωβρίου του 1918, μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ιμάμης Γιαχιά Μουχάμαντ της δυναστείας αλ-Κασιμί ανακήρυξε τη βόρεια Υεμένη ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος. Το 1926, ο Γιαχιά εγκαθίδρυσε το Βασίλειο των Μουταβακιλιτών της Υεμένης, αναλαμβάνωντας έτσι, πέρα από την πνευματική, και τη διοικητική ηγεσία, κερδίζοντας παράλληλα και διεθνή αναγνώριση, όπως αυτή του Βασιλείου της Ιταλίας έπειτα από την ιταλοϋεμενική συνθήκη του 1926.
Στη δεκαετία του 1920, ο Γιαχιά είχε επεκτείνει την κυριαρχία του προς τα βόρεια ως το Τιχαμά και το Ασίρ, αλλά ήρθε σε σύγκρουση με την αυξανόμενη επιρροή του σαουδάραβα βασιλιά Αμπντούλ Αζίζ ιμπν Σαούντ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι δυνάμεις του Σαούντ ανακατέλαβαν μεγάλο μέρος των περιοχών πριν αποσυρθεί από ορισμένες από αυτές, συμπεριλαμβανομένης της πόλης Αλ Χουντάιντα στην Τιχαμά. Τα σημερινά σύνορα με τη Σαουδική Αραβία συστάθηκαν το 1934 με τη Συνθήκη του Ταΐφ στις 20 Μαΐου, έπειτα από τον Σαουδοϋεμενικό Πόλεμο το 1934. Η μη αναγνώριση του νοτίου ορίου του βασιλείου του Γιαχιά με το Βρετανικό Προτεκτοράτο του Άντεν (αργότερα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Υεμένης) που είχε συμφωνηθεί από τους Οθωμανούς προκατόχους τους, οδήγησε σε περιστασιακές συγκρούσεις με τους Βρετανούς.
Το Βασίλειο της Υεμένης αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του Αραβικού Συνδέσμου το 1945 και εντάχθηκε στα Ηνωμένα Έθνη στις 30 Σεπτεμβρίου του 1947. Συμμετείχε επίσης με ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα στον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948.
Ο Ιμάμης Γιαχιά δολοφονήθηκε σε μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 1948, αλλά τελικά τα κατάφερε, ο κληρονόμος του - Ο γιος του Γιαχιά, Ιμάμης Αχμέντ μπιν Γιαχιά, ο οποίος επανήλθε στην εξουσία αρκετούς μήνες αργότερα. Η βασιλεία του σημαδεύτηκε από την αυξανόμενη ανάπτυξη, τη διαφάνεια και νέες προστριβές με το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια της βρετανικής παρουσίας στον νότο, σε μια προσπάθεια επέκτασης της Υεμένης. Ήταν λίγο περισσότερο προνοητικός από τον πατέρα του και πιο δεκτικός στις ξένες επαφές. Παρ' όλ' αυτά, το καθεστώς του, όπως και του πατέρα του, ήταν αυταρχικό και ημι-μεσαιωνικού χαρακτήρα, καθώς για τα όποια κοσμικά μέτρα απαιτούνταν η προσωπική του έγκριση.
Τον Μάρτιο του 1955, ένα πραξικόπημα από μια ομάδα αξιωματικών και δύο εκ των αδελφών του Αχμάντ, καθαίρεσαν σύντομα τον βασιλιά, αλλά το πραξικόπημα γρήγορα καταστάλθηκε. Ο Αχμάντ αντιμετώπισε αυξανόμενες πιέσεις, υποστηριζόμενες από τους αραβοεθνικιστικούς σκοπούς του Προέδρου της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, οπότε τον Απρίλιο του 1956 υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας άμυνας με την Αίγυπτο. Το 1958, η Υεμένη προσχώρησε στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία (μια ομοσπονδία της Αιγύπτου και της Συρίας) σε μια συνομοσπονδία γνωστή ως Ηνωμένα Αραβικά Κράτη, αλλά αυτή διαλύθηκε αμέσως μετά την απόσυρση της Συρίας από την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία και τα Ηνωμένα Αραβικά Κράτη τον Σεπτέμβριο του 1961, οπότε και οι σχέσεις μεταξύ Αιγύπτου και Υεμένης επιδεινώθηκαν.
Ο Ιμάμης Αχμάντ πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1962 και τον διαδέχθηκε ο γιος του, ο διάδοχος του θρόνου Μουχαμάντ αλ-Μπαντρ, του οποίου η βασιλεία ήταν σύντομη. Αξιωματικοί του στρατού εκπαιδευμένοι στην Αίγυπτο, εμπνευσμένοι από τον Νάσερ και με επικεφαλής τον διοικητή της βασιλικής φρουράς, Αμπντουλάχ ας-Σαλάλ, τον καθαίρεσαν την ίδια χρονιά της στέψης του και πήραν τον έλεγχο της Σαναά, εγκαθιδρύοντας την Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης (ΑΔΥ). Αυτή η πάλη πυροδότησε τον εμφύλιο πόλεμο της βόρειας Υεμένης, και δημιούργησε ένα νέο μέτωπο στον αραβικό Ψυχρό Πόλεμο, στον οποίο η Αίγυπτος συνέδραμε την ΑΔΥ με στρατεύματα και εφόδια για τις μάχιμες δυνάμεις πιστές στο ιμαμάτο, ενώ οι μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας υποστήριζαν τις βασιλικές δυνάμεις του Μπάντρ που αντιτίθεντω στη νεοσυσταθείσα Δημοκρατία. Η σύγκρουση συνεχίστηκε περιοδικά μέχρι το 1967, όταν αποσύρθηκαν τα αιγυπτιακά στρατεύματα. Από το 1968, μετά από μια τελική πολιορκία της Σαναά από τους βασιλόφρονες, οι περισσότεροι από τους αντιτιθέμενους ηγέτες κατέληξαν σε συμφωνία και η Σαουδική Αραβία αναγνώισε την ΑΔΥ το 1970.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βασίλειο της Υεμένης στο nationalanthems.info.
Ιστορία της Υεμένης
|
322331
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Duran%20Duran
|
Duran Duran
|
Οι Duran Duran είναι βρετανικό new wave/synth-pop συγκρότημα που σχηματίστηκε στο Μπέρμινγκχαμ το 1978.
Ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της δεκαετίας του '80 και ένα από τα κύρια συγκροτήματα της λεγόμενης "Δεύτερης Βρετανικής Απόβασης" στις Η.Π.Α.
Από το 1980 έχουν 14 single τα οποία έχουν βρεθεί στα βρετανικά charts (UK Singles Chart) και έχουν πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους.
Το συγκρότημα σχηματίστηκε από τους Νικ Ρόουντς και Τζον Τέιλορ και αργότερα προστέθηκαν οι Ρότζερ Τέιλορ και Σάιμον Λε Μπόν. Ακόμα, στο συγκρότημα ήταν και ο Άντι Τέιλορ ο οποίος στην πορεία αποχώρησε.
Μέλη
Νικ Ρόουντς (πλήκτρα)
Τζον Τέιλορ (μπάσο)
Ρότζερ Τέιλορ (ντραμς)
Σάιμον Λε Μπον (φωνητικά)
Δισκογραφία
Duran Duran (1981)
Rio (1982)
Seven and the Ragged Tiger (1983)
Arena (Live) (1984)
Notorious (1986)
Big Thing (1988)
Liberty (1990)
Duran Duran (γνωστό και ως: "The Wedding Album") (1993)
Thank You (1995)
Medazzaland (1997)
Pop Trash (2000)
Astronaut (2004)
Red Carpet Massacre (2007)
All You Need is Now (2011)
Paper Gods (2015)
Future Past (2021)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βρετανικά μουσικά συγκροτήματα
Βραβευμένοι με Brit
Βραβευμένοι με Γκράμι
Νικητές Ivor Novello Awards
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.