id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
447105
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B5%CE%BB
|
Λάνσελοτ Μπλοντέελ
|
Ο Λάνσελοτ Μπλοντέελ (Lancelot Blondeel, επίσης και Lanceloot, 1498 – 4 Μαρτίου 1561), ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, αρχιτέκτονας, τοπογράφος και χαρτογράφος.
Ο Μπλοντέελ γεννήθηκε στο Ποπερίνγκε (Poperinge) αλλά καθιερώθηκε ως καλλιτέχνης στη Μπρυζ. Έγινε μέλος της Συντεχνίας των ζωγράφων το 1519. Κατά κύριο λόγο ζωγράφιζε, ύστερα από ανάθεση, θρησκευτικά έργα για τις τοπικές εκκλησίες. Το 1550 στους Μπλοντέελ και Γιαν φαν Σκόρελ ανατέθηκε η αποκατάσταση του έργου του Γιαν βαν Άικ Πολύπτυχο της Γάνδης.
Το 1540 κατασκεύασε δύο αψίδες θριάμβου, που του ανέθεσε ο Κάρολος Ε΄ βασισμένους σε ρομανικό ρυθμό. Σχεδίασε, επίσης, ένα κανάλι που συνέδεε τη Μπρυζ με τη θάλασσα, ένα έργο το οποίο προώθησε πολύ σημαντικά το εμπόριο της πόλης. Είναι γνωστό ότι είχε μια θυγατέρα, ονόματι Άννα, η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον μαθητή του Πήτερ Πάουρμπους (Pieter Pourbus).
Ο Μπλοντέελ απεβίωσε στη Μπρυζ στις 4 Μαρτίου 1561.
Έργα
Triptych with the Saints Cosmas and Damian, Μπρυζ, Sint-Jacobskerk (1523)
Triptych with the History of the Holy Cross, Φυρν, Niklasskerk
The Seven Joys of Our Lady, Τουρναί, cathédrale Notre-Dame (πιθανόν σε συνεργασία με τον Πήτερ Πάουρμπους)
Martyrdom of a Saint, Νέα Υόρκη, ιδιωτική συλλογή (1548 ή 1558)
Calvary, Νάντη, Μουσείο Καλών Τεχνών
Virgin and Child with Saint Luke and Saint Eligius, Μπρυζ, Sint-Salvatorskathedraal (1545)
Saint Luke painting the Virgin, Μπρυζ, Groeningemuseum (1545)
The Good Samaritan, Μπρυζ, Sint-Janshospitaal
Δείτε επίσης
Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
W.H.J. Weale, 'Lancelot Blondeel', The Burlington Magazine 14 (1908), p. 96-101 en 160-166
W.H.J. Weale, 'Lancelot Blondeel, Pictor Brugensis Praestantissimus', The Burlington Magazine 18 (1911), p. 297 (recensie)
J. Duverger, E. Roobaert, 'Lancelot Blondeel (1498-1561). Zijn rol en betekenis', Gentse bijdragen tot de kunstgeschiedenis en de oudheidkunde 18 (1959-'60), p. 95-105
K.G. Bon, 'Lancelot Blondeel as a designer for sculpture and textiles', Hafnia. Copenhagen papers in the history of art nr. 4, 1976, p. 113-123
B.C. van den Boogert, 'De triomfen van de keizer. De verheerlijking van Karel V en de toepassing van antieke motieven in de Nederlandse kunst', in: B.C. van den Boogert, J. Kerkhoff e.a., cat.tent. Maria van Hongarije. *Koningin tussen keizers en kunstenaars, 1505-1558, Utrecht (Museum Catharijneconvent) / 's-Hertogenbosch (Noordbrabants Museum) 1993, p. 220-268
'Bijzondere aanwinst voor het groeningemuseum. Lanceloot Blondeel, "De dood van Generaal Crassus", midden 16de eeuw', Brugge Stedelijke en Museumvrienden Bulletin 20 (2000), nr. 2, p. 16
L. Jansen, 'Lanceloot Blondeel en de Generale Reglen de architecturen van Pieter Coecke van Aelst', Desipientia 9 (2002), nr. 1, p. 36-41
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φλαμανδοί ζωγράφοι
Βέλγοι αρχιτέκτονες
Φλαμανδοί χαρτογράφοι
Τοπογράφοι
|
31725
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CE%BB
|
Σεούλ
|
Η Σεούλ (Χάνγκουλ: 서울) είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Κορέας (Δημοκρατία της Κορέας). Το όνομά της πόλης προέρχεται από την αρχαία κορεατική λέξη Σόραμπολ (Seorabeol, Χάνγκουλ: 서라벌) ή Σόμπολ (Seobeol, Χάνγκουλ: 서벌) που σημαίνει η "κύρια πόλη". Η πόλη ήταν γνωστή στο παρελθόν διαδοχικά με τα ονόματα Ούιριεσονγκ (Μπέκτσε), Χάνιανγκ (Γκόγκουριο), και Χάνσονγκ (Τζόσον). Η πόλη χρησίμευσε ως πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια των δυναστειών Μπέκτσε και Τζόσον. Μετά την καθιέρωση της Δημοκρατίας της Κορέας το 1948, η Σεούλ έγινε πρωτεύουσα άλλη μια φορά και υποδείχθηκε η κυρίαρχη πόλη του έθνους. Με έναν πληθυσμό πάνω από δέκα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν μέσα στα όρια των περιχώρων της, η Σεούλ είναι μια από τις πολυπληθέστερες πόλεις στον κόσμο. Επιπλέον με έκταση μόνο 607 τετραγωνικών χιλιομέτρων, είναι επίσης μια από τις μικρότερες και τις πιο πυκνοκατοικημένες μεγάλες πόλεις. Η πυκνότητα πληθυσμού της Σεούλ έχει επιτρέψει να γίνει μια από τις παγκόσμιες ψηφιακά συνδεδεμένες πόλεις. Έχει επίσης περισσότερα από τρία εκατομμύρια καταχωρημένα οχήματα, που προκαλούν συχνά τις σχεδόν μόνιμες κυκλοφοριακές συμφορήσεις. Στη μεγαλύτερη ζώνη της περιοχής της Σεούλ, που περιλαμβάνει τη μεγάλη πόλη λιμένα Ίντσον (Incheon), η πόλη έχει πάνω από είκοσι τρία εκατομμύριο κατοίκους. Αυτό την φέρνει στην τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο, μετά το Τόκιο και την Πόλη του Μεξικού. Περίπου το μισό του ολόκληρου πληθυσμού της Νότιας Κορέας κατοικούν στη Σεούλ και στα περίχωρά της.
Η πόλη είναι το πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, και οικονομικό κέντρο της χώρας, καθώς επίσης και διεθνές κέντρο για πολλές οικονομικές και επιχειρησιακές οργανώσεις, και θεωρείται μια από τις κορυφαίες 20 "παγκόσμιες πόλεις ποιότητας". Σαν σύμβολο του θαύματος στον ποταμό Χαν (Han), η Σεούλ έχει διαδραματίσει βασικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη της Νότιας Κορέας.
Τα τελευταία χρόνια, η μητροπολιτική κυβέρνηση έχει λάβει μέτρα για έναν εκτενή καθαρισμό του αέρα της πόλης και κατά της ρύπανσης των υδάτων. Η αναγέννηση "Τσόνγκιετσον" (Cheonggyecheon), ένα ρεύμα που χρησιμοποίησε για να διατρέξει της στο κέντρο της πόλης Σεούλ, έχει επαινεθεί ως σημαντική επιτυχία στην αστική ανανέωση και πολεοδομική εμφάνιση. Η Σεούλ βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Νότιας Κορέας στον ποταμό Χαν σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 37°35' και ανατολικό μήκος 127°0', περίπου 45 χλμ. από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (DMZ) κοντά στα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα.
Το όνομα της πόλεως απαντάται επίσης και εξελληνισμένο ως Σεούλη.
Ιστορία
Η ιστορία της Σεούλ μπορεί να επισημανθεί πίσω μέχρι το 18 π.Χ., όταν καθιερώθηκε ως πρωτεύουσα του βασιλείου Μπέκτσε. Είναι έκτοτε και η πρωτεύουσα των διάφορων κρατών στην κορεατική χερσόνησο. Στην ιαπωνική περίοδο αποίκισης, πολλά ιστορικά τμήματα της Σεούλ κατεδαφίστηκαν. Η πόλη σχεδόν εξ ολοκλήρου καταστράφηκε στον κορεατικό πόλεμο, αλλά μια επιθετική οικονομική πολιτική στη δεκαετία του 1960 και τη δεκαετία του 1970 βοήθησε να επανοικοδομηθεί πολύ γρήγορα. Στη δεκαετία του 1990, μερικά σημαντικά ιστορικά κτήρια αποκαταστάθηκαν, συμπεριλαμβανομένου το Γκιόνγκμποκουνγκ, το κύριο βασιλικό παλάτι της δυναστείας Τζόσον.
Η Σεούλ φιλοξένησε τους 24ους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες τον Σεπτέμβριο του 1988. Για τις ανάγκες των αγώνων κατασκευάστηκε το Ολυμπιακό πάρκο που περιλάμβανε τις περισσότερες γηπεδικές εγκαταστάσεις. Επίσης, στα πλαίσια της προετοιμασίας τα νερά του ποταμού Χαν καθαρίστηκαν και δημιουργήθηκαν πάρκα στις όχθες του.
Οικονομία
Ως έδρα για μερικές από τις κορυφαίες παγκόσμια εταιρίες, όπως η Samsung, η LG, η Hyundai Motors και η Kia Motors, η Σεούλ έχει πολύ αναπτυγμένο τον τομέα υπηρεσιών, χαρίζοντας μια υγιή οικονομία στη χώρα συνολικά. Η Νότια Κορέα αντλεί 63,2% του ΑΕΠ της από τον τομέα των υπηρεσιών, ο οποίος είναι επάνω από το μέσο όρο για τις ανώτερες εισοδηματικά χώρες (Παγκόσμια Τράπεζα, 2004). Οι σημαντικότερες εξαγωγές είναι ηλεκτρονικά, αυτοκίνητα, και μηχανήματα κάθε τύπου. Αυτή η οικονομική ανάπτυξη έχει βοηθήσει επίσης να διατηρείται η ανεργία σε χαμηλά ποσοστά, περίπου στο 3,4%. Η Σεούλ και η Νότια Κορέαέχουν αναπτυγμένη οικονομία, πράγμα το οποίο αναδεικνύει την χώρα ως σημαντικό φορέα στην Παγκόσμια Οικονομία.
«Αδελφές πόλεις»
Αδελφοποιήσεις υπάρχουν με τις ακόλουθες πόλεις:
Δείτε επίσης
Εθνική Βιβλιοθήκη της Κορέας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διοργανώτριες πόλεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων
Πρωτεύουσες της Ασίας
Πόλεις της Νότιας Κορέας
|
178634
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82
|
Γεώργιος Βλαστός
|
Ο Γεώργιος Βλαστός, ο επιλεγόμενος Πουνιαλέτος ήταν Έλληνας λόγιος του 16ου αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Κρήτη. Διέτριβε στη Βενετία και επιμελήθηκε υπό του Χριστοφόρου Τζανέτου την έκδοση των Μηναίων του Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου (1552-1596).
Πηγές
Έλληνες λόγιοι του 16ου αιώνα
|
830056
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B7
|
Εύνοη
|
Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία η Εύνοη ήταν μία από τις Ναϊάδες ή Νύμφες, κόρη του ποτάμιου θεού Σαγγάριου και πιθανότατα της Περσεφόνης. Η Εύνοη ήταν σύζυγος του βασιλιά της Φρυγίας Δύμαντα με τον οποίο απέκτησε την Εκάβη σύζυγο του βασιλιά της Τροίας Πριάμου. Σε μερικές πηγές η Εκάβη θεωρείται κόρη της Ναϊάδας Ευαγόρας.
Παραπομπές
Πηγές
Bane, Theresa (August 28, 2013). Encyclopedia of Fairies in World Folklore and Mythology. McFarland & Company.
Ναϊάδες
Νύμφες
|
12692
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82
|
Μπαγλαμάς
|
Ο μπαγλαμάς ή μπαγλαμαδάκι, (εκ του τουρκικού bağlama), είναι νυκτό μουσικό όργανο, όπως κι ο ταμπουράς, μετεξέλιξη της αρχαιοελληνικής πανδούρας και μικρογραφία του μπουζουκιού, που χρησιμοποιείται στην ελληνική λαϊκή μουσική. Κατά κανόνα έχει τρεις διπλές χορδές. Ο ήχος του μπαγλαμά είναι οξύς. Κάθε χορδή κουρδίζεται μία οκτάβα υψηλότερα από την αντίστοιχη στο μπουζούκι.Ο λόγος που ο μπαγλαμάς έχει μικρότερες διαστάσεις είναι ότι έτσι θα μπορούσαν οι παίκτες να τον κρύψουν εύκολα, αφού απαγορευόταν επί τουρκοκρατίας και μετέπειτα επί δικτατορίας (βλέπε αναφορές Ηλία Πετροπουλου).
Λαογραφία
Πολλά είναι τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια που έχουν ώς τίτλο τους τον μπαγλαμά ή αναφέρονται σ΄ αυτό το όργανο. Σημαντικότερα και γνωστότερα εξ αυτών είναι:
«Αχ ο μπαγλαμάς», «Ο Μπαγλαμάς» (Λ. Παπαδόπουλου), «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά» (Ευτ. Παπαγιαννοπούλου), «Μ΄ αργιλέ και μπαγλαμάδες» (Στ. Περπινιάδη), «Το Μπαγλαμαδάκι» (Καπλάνη), «Μπαγλαμαδάκια» (Θωμαΐδου), «Όταν καπνίζει ο λουλάς» (Μητσάκη), «Της μαστούρας ο σκοπός», «Δεν τελιώνουνε τ'αλάνια» (Τσιτσάνη), «Τη ζούλα μου ανακάλυψαν»(Την κρυψώνα, την καβάτζα) (Σκουρτέλη) , <<Ο Ξεμάγκας (Βαρέθηκα τον αργιλέ) - Ρίτα Αμπατζή (Βαγγέλη Παπαζογλου)>>, «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» (Ν. Παπάζογλου), «Καραντουζένι κούρδισα», (μάλλον του Γενίτσαρη), «Νρίγκι-ντρίγκι τα μπαγλαμαδάκια» (Καραμπεσίνη) «Μου σπάσανε το μπαγλαμά» (Πάνος Γαβαλάς) «Μπαγλαμά μου» (Θ.Αστερίου Σπ.Σκορδίλη) κ.ά.
Εκφράσεις
Ο όρος "μπαγλαμάς" χρησιμοποιείται στις ελληνικές δημώδεις εκφράσεις ως χαρακτηρισμό συνήθως ανθρώπου που δεν έχει λόγο..μπέσα.. και για περιπτώσεις που κάνει κακό χωρίς λόγο π.χ. Ρε μπαγλαμά!, ή Α ρε μπαγλαμά!
Δείτε επίσης
Πανδούρα
Μπουζούκι
Τζουράς
Αναφορές
Ρεμπέτικο
Έγχορδα μουσικά όργανα
Τουρκικές λέξεις και φράσεις
|
96876
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29
|
Κύπελλο Γερμανίας (ποδόσφαιρο ανδρών)
|
Το Κύπελλο Γερμανίας (γερμανικά: Deutscher Fußball-Bund-Pokal, ή πιο σύντομα: DFB-Pokal) είναι η δεύτερη σε σημασία ποδοσφαιρική διοργάνωση στη Γερμανία μετά το επαγγελματικό πρωτάθλημα, την λεγόμενη Μπούντεσλιγκα. Υπεύθυνη για τη διεξαγωγή της διοργάνωσης είναι η Γερμανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (DFB). Πολυνίκης του θεσμού είναι η Μπάγερν Μονάχου με 20 κύπελλα, ενώ τρέχουσα κάτοχος του τροπαίου είναι η Λειψία
Ιστορία
Το πρώτο Κύπελλο Γερμανίας διοργανώθηκε την περίοδο 1934-35 και στον τελικό έφτασαν δύο μεγάλες ομάδες της εποχής: η Νυρεμβέργη νίκησε την Σάλκε με 2-0. Τότε η διοργάνωση λεγόταν Κύπελλο von Tschammer und Osten ή πιο σύντομα Tschammerpokal, από το όνομα του ηγέτη του αθλητισμού (Reichssportführer) Hans von Tschammer und Osten.
Το 1943 διακόπηκε λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και ξανάρχισε το 1952-53 από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Δυτ. Γερμανίας με τη σημερινή του ονομασία: DFB-Pokal, δηλαδή «Κύπελλο Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας».
Τελικοί
2023: Λειψία - Άιντραχτ Φρανκφούρτης: 2-0
2022: Λειψία - Φράιμπουργκ: 1-1 (4-2 πέν.)
2021: Μπορούσια Ντόρτμουντ - Λειψία: 4-1
2020: Μπάγερν Μονάχου - Μπάγερ Λεβερκούζεν: 4-2
2019: Μπάγερν Μονάχου - Λειψία: 3-0
2018: Άιντραχτ Φρανκφούρτης - Μπάγερν Μονάχου: 3-1
2017: Μπορούσια Ντόρτμουντ - Άιντραχτ Φρανκφούρτης: 2-1
2016: Μπάγερν Μονάχου - Μπορούσια Ντόρτμουντ: 0-0 (4-3 πέν.)
2015: Βόλφσμπουργκ - Μπορούσια Ντόρτμουντ: 3-1
2014: Μπάγερν Μονάχου - Μπορούσια Ντόρτμουντ: 2-0
2013: Μπάγερν Μονάχου - ΦφΜ Στουτγκάρδη: 3-2
2012: Μπορούσια Ντόρτμουντ - Μπάγερν Μονάχου: 5-2
2011: ΦΚ Σάλκε 04 - ΜΣΦ Ντούισμπουργκ: 5-0
2010: Μπάγερν Μονάχου - Βέρντερ Βρέμης: 4-0
2009: Βέρντερ Βρέμης - Μπάγερ Λεβερκούζεν: 1-0
2008: Μπάγερν Μονάχου - Μπορούσια Ντόρτμουντ: 2-1
2007: ΦΚ Νυρεμβέργη - ΦφΜ Στουτγκάρδη: 3-2
2006: Μπάγερν Μονάχου - Άιντραχτ Φρανκφούρτης: 1-0
2005: Μπάγερν Μονάχου - ΦΚ Σάλκε 04: 2-1
2004: Βέρντερ Βρέμης - Αλεμάνια Άαχεν: 3-2
2003: Μπάγερν Μονάχου - ΦΚ Καϊζερσλάουτερν: 3-1
2002: ΦΚ Σάλκε 04 - Μπάγερ Λεβερκούζεν: 4-2
2001: ΦΚ Σάλκε 04 - Ουνιόν Βερολίνου: 2-0
2000: Μπάγερν Μονάχου - Βέρντερ Βρέμης: 3-0
1999: Βέρντερ Βρέμης - Μπάγερν Μονάχου: 1-1 ( 5-4 πεν.)
1998: Μπάγερν Μονάχου - ΜΣΦ Ντούισμπουργκ: 2-1
1997: ΦφΜ Στουτγκάρδη - Κότμπους: 2-0
1996: ΦΚ Καϊζερσλάουτερν - Καρλσρούη ΣΚ: 1-0
1995: Γκλάντμπαχ - Βόλφσμπουργκ: 3-0
1994: Βέρντερ Βρέμης - Ροτ Βάις Έσσεν: 3-1
1993: Μπάγερ Λεβερκούζεν - Χέρτα Βερολίνου: 1-0
1992: Αννόβερο 96 - Γκλάντμπαχ: 0-0 (4-3 πέν.)
1991: Βέρντερ Βρέμης - ΦΚ Κολωνία: 1-1 (4-3 πέν.)
1990: ΦΚ Καϊζερσλάουτερν - Βέρντερ Βρέμης: 3-2
1989: Μπορούσια Ντόρτμουντ - Βέρντερ Βρέμης: 4-1
1988: Άιντραχτ Φρανκφούρτης - Μπόχουμ: 1-0
1987: Αμβούργο ΣΦ - Κίκερς Στουτγκάρδης: 3-1
1986: Μπάγερν Μονάχου - ΦφΜ Στουτγκάρδη: 5-2
1985: Μπάγερ Ίρντινγκεν - Μπάγερν Μονάχου: 2-1
1984: Μπάγερν Μονάχου - Γκλάντμπαχ: 1-1 (7-6 πέν.)
1983: ΦΚ Κολωνία - ΣΚ Φορτούνα Κολωνίας: 1-0
1982: Μπάγερν Μονάχου - ΦΚ Νυρεμβέργη: 4-2
1981: Άιντραχτ Φρανκφούρτης - ΦΚ Καϊζερσλάουτερν: 3-1
1980: Φορτούνα Ντίσελντορφ - ΦΚ Κολωνία: 2-1
1979: Φορτούνα Ντίσελντορφ - Χέρτα Βερολίνου: 1-0
1978: ΦΚ Κολωνία - Φορτούνα Ντίσελντορφ: 2-0
1977: ΦΚ Κολωνία - Χέρτα Βερολίνου: 1-0
1976: Αμβούργο ΣΦ - ΦΚ Καϊζερσλάουτερν: 2-0
1975: Άιντραχτ Φρανκφούρτης - ΜΣΦ Ντούισμπουργκ: 1-0
1974: Άιντραχτ Φρανκφούρτης - Αμβούργο ΣΦ: 3-1
1973: Γκλάντμπαχ - ΦΚ Κολωνία: 2-1
1972: ΦΚ Σάλκε 04 - ΦΚ Καϊζερσλάουτερν: 5-0
1971: Μπάγερν Μονάχου - ΦΚ Κολωνία: 2-1
1970: Κίκερς Όφενμπαχ - ΦΚ Κολωνία: 2-1
1969: Μπάγερν Μονάχου - ΦΚ Σάλκε 04: 2-1
1968: ΦΚ Κολωνία - Μπόχουμ: 4-1
1967: Μπάγερν Μονάχου - Αμβούργο ΣΦ: 4-0
1966: Μπάγερν Μονάχου - Μάιντεριχερ ΣΦ: 4-2
1965: Μπορούσια Ντόρτμουντ - Αλεμάνια Άαχεν: 2-0
1964: Μόναχο 1860 - Άιντραχτ Φρανκφούρτης: 2-0
1963: Αμβούργο ΣΦ - Μπορούσια Ντόρτμουντ: 3-0
1962: ΦΚ Νυρεμβέργη - Φορτούνα Ντίσελντορφ: 2-1
1961: Βέρντερ Βρέμης - ΦΚ Καϊζερσλάουτερν: 2-0
1960: Γκλάντμπαχ - Καρλσρούη ΣΚ: 3-2
1959: Σβαρτς-Βάις Έσσεν - Μπορούσια Νοϊνκίρχεν: 5-2
1958: ΦφΜ Στουτγκάρδη - Φορτούνα Ντίσελντορφ: 4-3
1957: Μπάγερν Μονάχου - Φορτούνα Ντίσελντορφ: 1-0
1956: Καρλσρούη ΣΚ - Αμβούργο ΣΦ: 3-1
1955: Καρλσρούη ΣΚ - ΦΚ Σάλκε 04: 3-2
1954: ΦφΜ Στουτγκάρδη - ΦΚ Κολωνία: 1-0
1953: Ροτ Βάις Έσσεν - Αλεμάνια Άαχεν: 2-1
1944 ως 1952: Δεν διεξήχθη.
1943: Φιρστ Βιέννα - Λούφτβαφεν-ΣΦ Αμβούργο: 3-2
1942: Μόναχο 1860 - ΦΚ Σάλκε 04: 2-0
1941: Δρέσδη ΣΚ - ΦΚ Σάλκε 04: 2-1
1940: Δρέσδη ΣΚ - ΦΚ Νυρεμβέργη: 2-1
1939: ΦΚ Νυρεμβέργη - ΣΦ Βάλντχοφ Μάνχαϊμ: 2-0
1938: Ραπίντ Βιέννης - ΦΣΦ Φραγκφούρτης: 3-1
1937: ΦΚ Σάλκε 04 - Φορτούνα Ντίσελντορφ: 2-1
1936: 1. ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας - ΦΚ Σάλκε 04: 2-1
1935: ΦΚ Νυρεμβέργη - ΦΚ Σάλκε 04: 2-0
Σύνολο τίτλων
26 ομάδες έχουν κατακτήσει τον τίτλο μέχρι και σήμερα (2023), ενώ άλλες 13 ομάδες έχουν καταφέρει να φτάσουν μέχρι τον τελικό.
Λογότυπο
Το λογότυπο του κυπέλλου όπως έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Κυπελλούχοι Γερμανίας (Περιλαμβάνεται και η Α. Γερμανία)
Ποδοσφαιρικές διοργανώσεις Γερμανίας
Γ
|
789694
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B7%20%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%20%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη
|
Η ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη (hCG) είναι ορμόνη για τη μητρική αναγνώριση της εγκυμοσύνης που παράγεται από κύτταρα της τροφοβλάστης που περιβάλλουν ένα αναπτυσσόμενο έμβρυο (αρχικά συγκυτιοτροφοβλάστη), το οποίο τελικά σχηματίζει τον πλακούντα μετά την εμφύτευση. Η παρουσία hCG ανιχνεύεται σε ορισμένα τεστ εγκυμοσύνης. Μερικοί καρκινικοί όγκοι παράγουν αυτήν την ορμόνη. Επομένως, τα αυξημένα επίπεδα που μετρώνται όταν η ασθενής δεν είναι έγκυος μπορεί να οδηγήσουν σε διάγνωση καρκίνου και, εάν είναι αρκετά υψηλά, σε παρανεοπλασματικά σύνδρομα, ωστόσο, δεν είναι γνωστό εάν αυτή η παραγωγή είναι αιτία ή αποτέλεσμα καρκινογένεσης. Το υποφυσιακό ανάλογο της hCG, γνωστό ως ωχρινοτρόπος ορμόνη (LH), παράγεται στην υπόφυση ανδρών και γυναικών όλων των ηλικιών.
Υπάρχουν διάφορες ενδογενείς μορφές hCG. Η μέτρηση αυτών των διαφορετικών μορφών χρησιμοποιείται στη διάγνωση της εγκυμοσύνης και μιας ποικιλίας ασθενειών. Παρασκευάσματα της hCG από διάφορες πηγές έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά, τόσο από την ιατρική όσο και από ψευτοϊατρούς. Όσον αφορά τον Δεκέμβριο του 2011, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των Ηνωμένων Πολιτειών έχει απαγορεύσει την πώληση «ομοιοπαθητικών» και μη συνταγογραφούμενων προϊόντων διατροφής hCG και τα έχει χαρακτηρίσει απάτη και παράνομα.
Δομή
Η ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη είναι μια γλυκοπρωτεΐνη που αποτελείται από 237 αμινοξέα με μοριακή μάζα 36,7 kDa, περίπου 14,5 kDa η α-hCG και 22,2 kDa η β-hCG.
Είναι ετεροδιμερές, με α (άλφα) υπομονάδα πανομοιότυπη με αυτή της ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH), της ωοθυλακιοτρόπου ορμόνης (FSH), της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH) και της β (βήτα) υπομονάδας που είναι μοναδική για την hCG.
Η α υπομονάδα έχει μήκος 92 αμινοξέα.
Η β-υπομονάδα της γοναδοτροπίνης hCG (βήτα-hCG) περιέχει 145 αμινοξέα, που κωδικοποιούνται από έξι εξαιρετικά ομόλογα γονίδια που είναι διατεταγμένα σε σειρά και ανεστραμμένα ζεύγη στο χρωμόσωμα 19q 13.3 - CGB (1, 2, 3, 5, 7, 8). Είναι γνωστό ότι το CGB7 έχει μια ακολουθία ελαφρώς διαφορετική από αυτή των άλλων.
Οι δύο υπομονάδες δημιουργούν έναν μικρό υδρόφοβο πυρήνα που περιβάλλεται από υψηλή αναλογία επιφάνειας προς όγκο: 2,8 φορές μεγαλύτερη από αυτή μιας σφαίρας. Η συντριπτική πλειοψηφία των εξωτερικών αμινοξέων είναι υδρόφιλα.
Η β-hCG είναι ως επί το πλείστον παρόμοια με τη βήτα-LH, με εξαίρεση ένα πεπτίδιο στο καρβόξυ τελικό άκρο (β-CTP) που περιέχει τέσσερα γλυκοζυλιωμένα υπολείμματα σερίνης που είναι υπεύθυνα για τη μεγαλύτερη ημιζωή της hCG.
Λειτουργία
Η ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη αλληλεπιδρά με τον υποδοχέα LHCG της ωοθήκης και προάγει τη διατήρηση του ωχρού σωματίου για τη μητρική αναγνώριση της εγκυμοσύνης στην αρχή της εγκυμοσύνης. Αυτό επιτρέπει στο ωχρό σωμάτιο να εκκρίνει την ορμόνη προγεστερόνη κατά το πρώτο τρίμηνο. Η προγεστερόνη εμπλουτίζει τη μήτρα με παχύ στρώμα αιμοφόρων αγγείων και τριχοειδών αγγείων, έτσι ώστε να μπορεί να συντηρεί το αναπτυσσόμενο έμβρυο.
Έχει υποτεθεί ότι η hCG μπορεί να είναι ένας πλακουντιακός σύνδεσμος για την ανάπτυξη τοπικής μητρικής ανοσοανοχής. Για παράδειγμα, τα κύτταρα του ενδομητρίου που έχουν υποστεί αγωγή με hCG επάγουν μια αύξηση στην απόπτωση των Τ κυττάρων (θάνατο των Τ κυττάρων). Αυτά τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η hCG μπορεί να είναι ένας σύνδεσμος στην ανάπτυξη της περιτροφοβλαστικής ανοσολογικής ανοχής και μπορεί να διευκολύνει την εισβολή της τροφοβλάστης, η οποία είναι γνωστό ότι επιταχύνει την ανάπτυξη του εμβρύου στο ενδομήτριο. Έχει επίσης προταθεί ότι τα επίπεδα της hCG συνδέονται με τη σοβαρότητα της πρωινής ναυτίας ή της υπερέμεσης σε έγκυες γυναίκες.
Παραγωγή
Στη φύση, παράγεται στον ανθρώπινο πλακούντα από τη συγκυτιοτροφοβλάστη.
Όπως κάθε άλλη γοναδοτροπίνη, μπορεί να εξαχθεί από τα ούρα εγκύων γυναικών ή να παραχθεί από καλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων κυττάρων χρησιμοποιώντας τεχνολογία ανασυνδυασμένου DNA.
Στα Pubergen, Pregnyl, Follutein, Profasi, Choragon και Novarel, εξάγεται από τα ούρα εγκύων γυναικών. Στο Ovidrel, παράγεται με τεχνολογία ανασυνδυασμένου DNA.
Μορφές hCG
Τρεις κύριες μορφές hCG παράγονται από τον άνθρωπο, με την καθεμία να έχει ξεχωριστούς φυσιολογικούς ρόλους. Αυτά περιλαμβάνουν την κανονική hCG, την υπεργλυκοζυλιωμένη hCG και την ελεύθερη β-υπομονάδα της hCG. Έχουν επίσης ανιχνευθεί προϊόντα αποικοδόμησης της hCG, συμπεριλαμβανομένης της hCG που λείπει το καρβοξυτελικό πεπτίδιο από τη βήτα-υπομονάδα και της ελεύθερης άλφα-υπομονάδας, η οποία δεν έχει γνωστή βιολογική λειτουργία. Κάποια ποσότητα hCG παράγεται επίσης από την υπόφυση με ένα μοτίβο γλυκοζυλίωσης που διαφέρει από τις πλακουντιακές μορφές της hCG.
Η κανονική hCG είναι η κύρια μορφή της hCG που σχετίζεται με την πλειοψηφία των εγκυμοσύνων και σε μη διεισδυτικες μήλες κυήσεις. Αυτή παράγεται στα τροφοβλαστικά κύτταρα του πλακούντα. Η υπεργλυκοζυλιωμένη hCG είναι η κύρια μορφή της hCG κατά τη φάση της εμφύτευσης της εγκυμοσύνης, στις επεμβατικές μήλες κυήσεις και στο χοριοκαρκίνωμα.
Εξετάσεις
Οι εξετάσεις αίματος ή ούρων μετρούν την hCG. Αυτές μπορεί να είναι τεστ εγκυμοσύνης. Η θετική hCG υποδηλώνει εμφυτευμένη βλαστοκύστη και εμβρυογένεση. Αυτές μπορούν να γίνουν για τη διάγνωση και την παρακολούθηση όγκων γεννητικών κυττάρων και τροφοβλαστικών νόσων.
Οι συγκεντρώσεις αναφέρονται συνήθως σε χιλιοστά διεθνών μονάδων ανά χιλιοστόλιτρο (mIU/ml). Η διεθνής μονάδα της hCG καθιερώθηκε αρχικά το 1938 και επαναπροσδιορίστηκε το 1964 και το 1980. Προς το παρόν, 1 διεθνής μονάδα ισούται με περίπου 2,35×10 −12 moles ή περίπου 6×10 −8 γραμμάρια.
Είναι επίσης δυνατό να γίνει έλεγχος για hCG για να υπάρχει μια προσέγγιση της ηλικίας κύησης.
Μεθοδολογία
Οι περισσότερες εξετάσεις χρησιμοποιούν ένα μονοκλωνικό αντίσωμα, το οποίο είναι ειδικό για τη β-υπομονάδα της hCG (β-hCG). Αυτή η διαδικασία χρησιμοποιείται για να διασφαλιστεί ότι τα τεστ δεν βγάζουν ψευδώς θετικά συγχέοντας την hCG με την LH και την FSH. (Οι δύο τελευταίες είναι πάντα παρούσες σε διαφορετικά επίπεδα στο σώμα, ενώ η παρουσία hCG σχεδόν πάντα υποδηλώνει εγκυμοσύνη.)
Πολλές ανοσοδοκιμασίες hCG βασίζονται στην αρχή του σάντουιτς, η οποία χρησιμοποιεί αντισώματα κατά της hCG επισημασμένα με ένα ένζυμο ή μια συμβατική ή φωταυγή βαφή. Οι δοκιμές εμβάπτισης ούρων εγκυμοσύνης βασίζονται στην τεχνική της πλευρικής ροής.
Η εξέταση ούρων μπορεί να είναι χρωματογραφική ανοσοδοκιμασία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή που μπορεί να γίνει στο σπίτι, στο ιατρείο ή στο εργαστήριο. Τα δημοσιευμένα όρια ανίχνευσης κυμαίνονται από 20 έως 100 mIU/ml, ανάλογα με τη μάρκα του τεστ. Στην αρχή της εγκυμοσύνης, μπορεί να ληφθούν πιο ακριβή αποτελέσματα χρησιμοποιώντας τα πρώτα ούρα του πρωινού (όταν τα ούρα είναι πιο συγκεντρωμένα). Όταν τα ούρα είναι αραιά (ειδικό βάρος μικρότερο από 1,015), η συγκέντρωση της hCG μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτική της συγκέντρωσης στο αίμα και η εξέταση μπορεί να είναι ψευδώς αρνητική.
Η εξέταση ορού, χρησιμοποιώντας 2-4 mL φλεβικού αίματος, είναι τυπικά μια χημειοφωταυγική ή φθοριομετρική ανοσοδοκιμασία που μπορεί να ανιχνεύσει επίπεδα βhCG τόσο χαμηλά όσο 5 mIU/ml και επιτρέπει τον ποσοτικό προσδιορισμό της συγκέντρωσης βhCG.
Επίπεδα αναφοράς σε φυσιολογική εγκυμοσύνη
Ακολουθεί μια λίστα με τα επίπεδα της hCG στον ορό. (ΤΕΡ είναι η τελευταία έμμηνος ρύση που χρονολογείται από την πρώτη ημέρα της τελευταίας εμμήνου ρύσεως.) Τα επίπεδα αυξάνονται εκθετικά μετά τη σύλληψη και την εμφύτευση.
Ερμηνεία
Η ικανότητα ποσοτικού προσδιορισμού των επιπέδων β-hCG είναι χρήσιμη για την παρακολούθηση των όγκων γεννητικών κυττάρων και των τροφοβλαστικών όγκων, τη παρακολούθηση μετά από αποβολή και τη διάγνωση και την παρακολούθηση μετά τη θεραπεία της έκτοπης κύησης. Η έλλειψη ορατού εμβρύου στο κολπικό υπερηχογράφημα αφού τα επίπεδα της βhCG φτάσουν τα 1500 mIU/ml είναι έντονα ενδεικτική της έκτοπης εγκυμοσύνης. Ωστόσο, ακόμη και επίπεδα hCG πάνω από 2000 IU/l δεν αποκλείει απαραίτητα την παρουσία βιώσιμης ενδομήτριας εγκυμοσύνης σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ως τεστ εγκυμοσύνης, οι ποσοτικές εξετάσεις αίματος και οι πιο ευαίσθητες εξετάσεις ούρων συνήθως ανιχνεύουν την hCG μεταξύ 6 και 12 ημερών μετά την ωορρηξία. Πρέπει ωστόσο να ληφθεί υπόψη ότι τα συνολικά επίπεδα hCG μπορεί να ποικίλλουν σε πολύ μεγάλο εύρος εντός των πρώτων 4 εβδομάδων κύησης, οδηγώντας σε ψευδή αποτελέσματα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Προτείνεται αύξηση 35% σε διάστημα 48 ωρών ως η ελάχιστη αύξηση που συνάδει με μια βιώσιμη ενδομήτρια εγκυμοσύνη.
Χρήσεις
Καρκινικός δείκτης
Η ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καρκινικός δείκτης, καθώς η β υπομονάδα της εκκρίνεται από ορισμένους καρκίνους όπως το σεμίνωμα, το χοριοκαρκίνωμα, οι όγκοι των γεννητικών κυττάρων, την υδατιδώδη μύλη, το τεράτωμα με στοιχεία χοριοκαρκινώματος και ο όγκος των νησιδιακών κυττάρω. Για το λόγο αυτό, ένα θετικό αποτέλεσμα στους άνδρες μπορεί να είναι μια εξέταση για καρκίνο των όρχεων. Το φυσιολογικό εύρος για τους άνδρες είναι 0-5 mIU/mL. Σε συνδυασμό με την άλφα-εμβρυΐκή πρωτεΐνη, η β-HCG είναι ένας εξαιρετικός καρκινικός δείκτης για την παρακολούθηση των όγκων των γεννητικών κυττάρων.
Γονιμότητα
Η ένεση ανθρώπινης χοριακής γοναδοτροπίνης χρησιμοποιείται εκτενώς για την τελική επαγωγή ωρίμανσης αντί της ωχρινοτρόπου ορμόνης. Με την παρουσία ενός ή περισσότερων ώριμων ωοθυλακίων, η ωορρηξία μπορεί να πυροδοτηθεί με τη χορήγηση HCG. Καθώς η ωορρηξία θα συμβεί μεταξύ 38 και 40 ωρών μετά από μία μόνο ένεση HCG, μπορούν να προγραμματιστούν διαδικασίες για να επωφεληθούν από αυτήν τη χρονική αλληλουχία, όπως η ενδομήτρια σπερματέγχυση ή η σεξουαλική επαφή. Επίσης, ασθενείς που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, σε γενικές γραμμές, λαμβάνουν HCG για να πυροδοτήσει τη διαδικασία της ωοθυλακιορρηξίας, αλλά εκτελείται ανάκτηση ωαρίων περίπου 34 έως 36 ώρες μετά την ένεση, λίγες ώρες πριν απελευθερωθούν πραγματικά τα ωάρια από την ωοθήκη.
Καθώς η HCG υποστηρίζει το ωχρό σωμάτιο, η χορήγηση της HCG χρησιμοποιείται σε ορισμένες περιπτώσεις για την ενίσχυση της παραγωγής προγεστερόνης.
Στους άνδρες, οι ενέσεις HCG χρησιμοποιούνται για να διεγείρουν τα κύτταρα Λέιντιγκ να συνθέσουν τεστοστερόνη. Η ενδοορχική τεστοστερόνη είναι απαραίτητη για τη σπερματογένεση από τα κύτταρα σερτόλι. Οι τυπικές χρήσεις της HCG στους άνδρες περιλαμβάνουν τον υπογοναδισμό και τη θεραπεία γονιμότητας, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας υποκατάστασης τεστοστερόνης για την αποκατάσταση ή τη διατήρηση της γονιμότητας και την πρόληψη της ατροφίας των όρχεων.
Αρκετά εμβόλια κατά της ανθρώπινης χοριακής γοναδοτροπίνης (hCG) για την πρόληψη της εγκυμοσύνης βρίσκονται επί του παρόντος σε κλινικές δοκιμές.
Συμπληρωματικό των αναβολικών στεροειδών
Στον κόσμο των ουσιών που βελτιώνουν την απόδοση, η HCG χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο σε συνδυασμό με διάφορα αναβολικά-ανδρογόνα στεροειδή (ΑΑΣ). Ως αποτέλεσμα, η HCG περιλαμβάνεται σε λίστες παράνομων ουσιών ορισμένων αθλημάτων.
Όταν τα εξωγενή ΑΑΣ τοποθετούνται στο ανδρικό σώμα, οι φυσικοί βρόχοι αρνητικής ανάδρασης αναγκάζουν το σώμα να διακόψει τη δική του παραγωγή τεστοστερόνης μέσω της διακοπής λειτουργίας του άξονα υποθαλάμου-υπόφυσης-γοναδικού αδένα. Αυτό προκαλεί, μεταξύ άλλων, ατροφία των όρχεων. Η HCG χρησιμοποιείται συνήθως κατά τη διάρκεια και μετά από κύκλους χορήγησης στεροειδών για τη διατήρηση και την αποκατάσταση του μεγέθους των όρχεων καθώς και της φυσιολογικής παραγωγής τεστοστερόνης.
Τα υψηλά επίπεδα ΑΑΣ, που μιμούνται τη φυσική τεστοστερόνη του σώματος, ενεργοποιούν τον υποθάλαμο να σταματήσει την παραγωγή της ορμόνης απελευθέρωσης γοναδοτροπίνης (GnRH) από τον υποθάλαμο. Χωρίς GnRH, η υπόφυση σταματά να απελευθερώνει ωχρινοτρόπο ορμόνη (LH). Η LH συνήθως ταξιδεύει από την υπόφυση μέσω της ροής του αίματος στους όρχεις, όπου ενεργοποιεί την παραγωγή και την απελευθέρωση τεστοστερόνης. Χωρίς LH, οι όρχεις σταματούν την παραγωγή τεστοστερόνης. Στους άνδρες, η HCG βοηθά στην αποκατάσταση και διατήρηση της παραγωγής τεστοστερόνης στους όρχεις μιμούμενη την LH και ενεργοποιώντας την παραγωγή και απελευθέρωση τεστοστερόνης.
Δίαιτα HCG
Ο Βρετανός ενδοκρινολόγος Άλμπερτ Σίμεονς πρότεινε την HCG ως συμπλήρωμα σε μια δίαιτα αδυνατίσματος εξαιρετικά χαμηλών θερμίδων (λιγότερες από 500 θερμίδες). Ο Σίμεονς, ενώ μελετούσε τις έγκυες γυναίκες στην Ινδία με δίαιτα ελλιπή σε θερμίδες και τα «παχιά αγόρια» με προβλήματα υπόφυσης (σύνδρομο Φραίλιχ) που έλαβαν θεραπεία με χαμηλή δόση HCG, παρατήρησε ότι και οι δύο έχασαν λίπος και όχι άπαχο (μυϊκό) ιστό. Σκέφτηκε ότι η HCG πρέπει να προγραμματίζει τον υποθάλαμο για να το κάνει αυτό στις προηγούμενες περιπτώσεις, προκειμένου να προστατεύσει το αναπτυσσόμενο έμβρυο προάγοντας την κινητοποίηση και την κατανάλωση μη φυσιολογικών, υπερβολικών λιπών. Ο Σίμεονς το 1954 δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Pounds and Inches, σχεδιασμένο για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας. Ο Σίμεονς, που εκπαιδευόταν στο Διεθνές Νοσοκομείο Σαλβατόρ Μούντι στη Ρώμη, Ιταλία, συνέστησε ημερήσιες ενέσεις HCG χαμηλής δόσης (125 IU) σε συνδυασμό με μια εξατομικευμένη δίαιτα εξαιρετικά χαμηλών θερμίδων (500 θερμίδες/ημέρα, υψηλή σε πρωτεΐνες, χαμηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες/λίπη), η οποία υποτίθεται ότι είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια λιπώδους ιστού χωρίς απώλεια άπαχου ιστού.
Άλλοι ερευνητές δεν βρήκαν τα ίδια αποτελέσματα όταν επιχείρησαν πειράματα για να επιβεβαιώσουν τα συμπεράσματα του Σίμεονς, και το 1976, ως απάντηση σε καταγγελίες, ο FDA ζήτησε από τον Σίμεονς και άλλους να συμπεριλάβουν μια δήλωση αποποίησης ευθύνης σε όλες τις διαφημίσεις που έγραφε ότι δεν έχει εγκριθεί από τον FDA και ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ότι είναι αποτελεσματική.
Μια μελέτη του 1976 στο American Journal of Clinical Nutrition κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η HCG δεν είναι πιο αποτελεσματική ως βοήθημα για την απώλεια βάρους από τον διαιτητικό περιορισμό μόνο.
Μια μετα-ανάλυση του 1995 βρήκε ότι οι μελέτες που υποστήριζαν την HCG για απώλεια βάρους ήταν κακής μεθοδολογικής ποιότητας και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη ότι η HCG είναι αποτελεσματική στη θεραπεία της παχυσαρκίας· δεν προκαλεί απώλεια βάρους ή ανακατανομή λίπους, ούτε μειώνει την πείνα ή προκαλεί αίσθημα ευεξίας».
Στις 15 Νοεμβρίου 2016, η Αμερικανική Ιατρική Ένωση (AMA) ψήφισε πολιτική σύμφωνα με την οποία «Η χρήση ανθρώπινης χοριακής γοναδοτροπίνης (HCG) για απώλεια βάρους είναι ακατάλληλη».
Παραπομπές
Σεξουαλικές ορμόνες
Πεπτιδικές ορμόνες
Γλυκοπρωτεΐνες
Μαιευτική
|
821501
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%A3%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%BF
|
Καστελνόβο ντι Σόττο
|
Το Καστελνόβο ντι Σόττο (ιταλικά: Castelnovo di Sotto) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Ρέτζο νελλ'Εμίλια, στην περιφέρεια της Εμίλια-Ρομάνια.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Ρέτζο νελλ'Εμίλια
|
59563
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%85%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Ευρυδίκη της Αιγύπτου
|
Η Ευρυδίκη από τη Δυναστεία των Αντιπατριδών ήταν κόρη του Αντίπατρου, διοικητή της Μακεδονίας κατά τη βασιλεία του Αλεξάνδρου του Μέγα. Αποτέλεσε επίσης την τρίτη σύζυγο του Πτολεμαίου Α’ του Σωτήρος, γιου του Λάγου και ιδρυτή της αιγυπτιακής δυναστείας των Πτολεμαίων.
Βιογραφία
Η ακριβής ημερομηνία του γάμου της δεν αναφέρεται στις αρχαίες πηγές, μα πιστεύεται πως έλαβε χώρα λίγο μετά τη Συμφωνία του Τριπαραδείσου και την ανάθεση στον Αντίπατρο της βασιλείας, το 321 π.Χ. Ο λόγος που συμφωνήθηκε ο γάμος ήταν η ενίσχυση της συμμαχίας του πατέρα της με τον Πτολεμαίο, καθώς εκείνη την εποχή μαίνονταν οι Πόλεμοι των Διαδόχων, για το διαμοιρασμό των εδαφών της Αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου του Μέγα, ανάμεσα στους διαδόχους του. Η Ευρυδίκη έγινε μητέρα τεσσάρων γιων, του Πτολεμαίου, του επονομαζόμενου «Κεραυνού», του Μελέαγρου, που διαδέχτηκε τον αδερφό του στο θρόνο της Μακεδονίας, του Αργαίου και ενός ακόμη του οποίου το όνομα μας είναι άγνωστο. Ο τελευταίος εκτελέστηκε από τον Πτολεμαίο Β' τον Φιλάδελφο. Η Ευρυδίκη έφερε επίσης στον κόσμο δύο κόρες, την Πτολεμαΐδα, σύζυγο του Δημητρίου του Πολιορκητή και τη Λυσάνδρα, σύζυγο του Αγαθοκλή, γιου του Λυσίμαχου. Ο σύζυγός της, Πτολεμαίος όμως, όπως και αρκετοί σύγχρονοί του, είχε πολλές συζύγους ταυτόχρονα, καθώς η πολυγαμία συνηθιζόταν από πολλούς ηγεμόνες.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Πλούταρχο, η ευνοούμενη του ήταν η Βερενίκη, πρώην ακόλουθος της Ευριδίκης, της οποίας και τα παιδιά επέλεξε για τη διαδοχή. Πιστεύεται πως για τους παραπάνω λόγους η Ευρυδίκη εγκατέλειψε την αιγυπτιακή αυλή. Γνωρίζουμε πως το 287 π.Χ. κατοικούσε στη Μίλητο, όπου και υποδέχτηκε το Δημήτριο τον Πολιορκητή, στον οποίο έδωσε και το χέρι της κόρης της Πτολεμαΐδας, πράξη που ήταν ιδιαίτερα προσβλητική για τον Πτολεμαίο. Αρχαίοι ιστορικοί αναφέρουν μια γιορτή, τα Ευρυδίκεια, προς τιμήν της απελευθέρωσης της πόλης της Κασσάνδρειας, από τον τύραννο Απολλόδωρο, που βασίλεψε μεταξύ του 279 π.Χ. και του 276 π.Χ. Θεωρείται πως η γιορτή τιμούσε αυτή ακριβώς τη βασίλισσα, η οποία πιθανώς να ανέλαβε τη διοίκηση της πόλης κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου Κεραυνού. Αν αυτό έχει πράγματι συμβεί, ο θάνατός της τοποθετείται από το 280 π.Χ. και μετά.
Χρονολόγιο
Δείτε επίσης
Δυναστεία των Πτολεμαίων
Αρχαία Αίγυπτος
Ελληνιστική περίοδος
Πηγές
Βιογραφία από τον Christopher Bennett.
Βιογραφία στο livius.org.
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι Δημήτριος #46
Βασίλισσες και Πριγκίπισσες της Μακεδονίας
Βασίλισσες και Πριγκίπισσες της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου
Ελληνίδες Βασίλισσες και Πριγκίπισσες Ελληνιστικής περιόδου
Δυναστεία των Πτολεμαίων
|
2734
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1555
|
1555
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1555 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
22 Ιανουαρίου - Το βασίλειο της Άβα πέφτει στη δυναστεία του Ταουνγκού στη σημερινή Μιανμάρ.
25 Σεπτεμβρίου - Ο Κάρολος Κουίντος και οι πρίγκιπες της Ένωσης του Σμαλκάλντεν υπογράφουν στο Άουγκσμπουργκ την Ειρήνη του Άουγκσμπουργκ.
Γεννήσεις
16 Ιουνίου - Όθων Ερρίκος, δούκας του Μπράουνσβαϊγκ-Χάρμπουργκ
1 Αυγούστου - Έντουαρντ Κέλλυ, Άγγλος πνευματιστής
Θάνατοι
12 Απριλίου - Ιωάννα Α', βασίλισσα της Καστίλης
1 Μαΐου - Πάπας Μάρκελλος Β΄
25 Μαΐου - Ερρίκος Β΄, βασιλιάς της Ναβάρρας
26 Οκτωβρίου - Ολυμπία Μοράτα, Ιταλίδα λόγια
21 Νοεμβρίου - Γκεόργκιους Αγκρικόλα, Γερμανός λόγιος και επιστήμονας
Έτη
|
745653
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Θεοφάνης Τάσης
|
Ο Θεοφάνης Τάσης είναι Έλληνας φιλόσοφος. Διδάσκει Σύγχρονη Πρακτική Φιλοσοφία στο Alpen-Adria Universität στην Αυστρία και είναι επισκέπτης καθηγητής στο Universität St. Gallen στην Ελβετία. Διετέλεσε Stanley J. Seeger Fellow στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Marie Curie Fellow στο Université Saint-Louis στις Βρυξέλλες και Erasmus Fellow στο Freie Universität Berlin. Το μεταφραστικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία των Martin Heidegger, John Stewart Mill, Αλέξανδρου Νεχαμά και Roberto Mangabeira Unger. Η έρευνά του αφορά την σχέση πολιτικής, ηθικής και ψηφιακής τεχνολογίας με επίκεντρο τις έννοιες εικόνα, τέχνη του βίου, ανθρώπινη αναβάθμιση και θνητότητα.
Βιογραφικό
Ο Θεοφάνης Τάσης γεννήθηκε το 1976 στο Μόναχο από εργάτες γονείς όπου και μεγάλωσε. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Φιλοσοφία του ίδιου πανεπιστήμιου. Ολοκλήρωσε την διδακτορική του διατριβή (Cornelius Castoriadis. Disposition einer Philosophie) το 2007 στο Freie Universität Berlin υπό την επίβλεψη των Gunther Gebauer και Frieder Otto Wolf με άριστα μετ’ επαίνου (summa cum laude).
Έργα
Καστοριάδης: Μια φιλοσοφία της αυτονομίας (Εκδόσεις Ευρασία, 2007)
Φάρμακον (Εκδόσεις Ευρασία, 2009)
Πολιτικές του Βίου: Η Ειρωνεία (Εκδόσεις Ευρασία, 2012)
Πολιτικές του Βίου ΙΙ: Η επιμέλεια εαυτού στην εικονιστική κοινωνία (Εκδόσεις Αρμός, 2017)
Ψηφιακός ανθρωπισμός: Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη (Εκδόσεις Αρμός, 2019)
Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης (Εκδόσεις Αρμός, 2021)
Ποιητικές συλλογές
Φυσιολογικά ευρήματα (Εκδόσεις Κέδρος, 2001)
Απογεύματα στον καπιταλισμό (Εκδόσεις Τυπωθήτω, 2010)
Τα έργα του Θεοφάνη Τάση «Πολιτικές του Βίου: Η Ειρωνεία» (Εκδόσεις Ευρασία, 2012) και «Καστοριάδης: Μια φιλοσοφία της αυτονομίας» (Εκδόσεις Ευρασία, 2007) έχουν βραβευθεί με το Καυταντζόγλειο βραβείο του Πανεπιστημίου Αθηνών και το έργο Ψηφιακός ανθρωπισμός: Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη (Εκδόσεις Αρμός, 2019) ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου 2020.
Παραπομπές
Πηγές
Υπερτροφικά Εγώ, Ατροφικοί Εαυτοί στην Εικονιστική Εποχή. Σπύρος Τέγος
Ενσυναίσθηση στην ψηφιακή κοινωνία, Άννα Λυδάκη
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιβλιοnet - Ηλεκτρονική βάση βιβλιογραφικών δεδομένων - Θεοφάνης Τάσης
Έλληνες φιλόσοφοι
|
838018
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%80%CF%8C%CE%B5
|
Ερισπόε
|
Ο Ερισπόης (πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 857) ήταν Δούκας της Βρετάνης (851 - 857). Όταν πέθανε ο προκάτοχος και πατέρας του Νομινόης ξεκίνησε με επιτυχία εκστρατεία εναντίον των Φράγκων τους οποίους συνέτριψε, πήρε κατόπιν τον τίτλο "βασιλεύς της Βρετάνης". Οι τίτλοι του ήταν περίπλοκοι όπως "πρίγκιπας της επαρχίας της Βρετάνης", "δούκας των Βρετόνων", "σφετεριστής βασιλεύς των Βρετόνων", πιθανότατα πήρε προσωρινά και τον τίτλο "βασιλεύς της Βρετάνης".
Πόλεμος με τους Φράγκους
Η ημερομηνία της γέννησης του είναι άγνωστη, στην νεότητα του ενεπλάκη σε εκστρατείες του πατέρα του εναντίον των Φράγκων στην Ρεν και την Νάντη. Ο Ερισπόε και ο σύμμαχος του Λαμβέρτος Β΄ της Νάντης ανέλαβαν προσωρινά την ηγεσία του στρατού της Βρετάνης όταν αρρώστησε ο Νομινόης (843). Ο βασιλεύς των δυτικών Φράγκων Κάρολος ο Φαλακρός καθαίρεσε από την ηγεσία της Νάντης τον Λαμβέρτο Β΄ και τοποθέτησε στην θέση του τον Ρενό του Ερμπόζ. Ο Ερισπόε ηττήθηκε στην πρώτη μάχη από τους Φράγκους, κατόπιν ανασυγκρότησε μαζί με τον Λαμβέρτο τις δυνάμεις του και τους συνέτριψε στην "μάχη της Μπλέιν", ο κόμης Ρενό σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. Μετά την αποκατάσταση της υγείας του ο Νομινόης ανέλαβε ξανά την διοίκηση του στρατού του, με έδρα την Νάντη και την Ρεν που είχαν ανακτήσει έκαναν νέες επιδρομές στους Φράγκους, τους νίκησαν ξανά στην "μάχη της Μπάλον" (845). Ακολούθησε νέα συνθήκη ειρήνης στην οποία ο Κάρολος ο Φαλακρός ανέκτησε ξανά τον έλεγχο της Νάντης, ο Νομινόης και ο γιος του Ερισπόε ετοιμάστηκαν για νέα αντεπίθεση απέναντι στους Φράγκους. Στην διάρκεια της εκστρατείας ο Νομινόης πέθανε αιφνίδια, ο Κάρολος ο Φαλακρός που ήταν ακόμα τυπικά επικυρίαρχος αμφισβήτησε την νομιμότητα του γιου και διαδόχου του Ερισπόε.
Η Συνθήκη του Ανζέ
Ο Ερισπόε συγκέντρωσε τον στρατό του, ξεκίνησε την τελική αντεπίθεση στην οποία συνέτριψε τους Φράγκους του Καρόλου (22 Αυγούστου 851). Την επόμενη μέρα μετά την μάχη ο Ερισπόε συνάντησε μυστικά τον Κάρολο τον Φαλακρό στο Ανζέ και έκλεισαν ειρήνη, στον Ερισπόε παραχωρήθηκαν η Ρεν, η Νάντη και μερικές πρόσθετες περιοχή νότια του Λίγηρα. Ο Κάρολος ο Φαλακρός και ο Ερισπόε έκαναν πρόσθετη συμφωνία την περίοδο 851-856 στην οποία ο Κάρολος έγινε ο νονός στον νεογέννητο γιο του Ερισπόε Κόναν. Σε αντάλλαγμα με τις συμφωνίες αυτές ο Ερισπόε έδωσε όρκο πίστης στον Κάρολο τον Φαλακρό, ακολούθησε γεύμα προς τιμή του Ερισπόε στο οποίο έκανε υπερκαταναλώσεις. Τον Φεβρουάριο του 856 ακολούθησε νέα συμμαχία ανάμεσα στους δύο ηγεμόνες στο Λουβιέρ, μια κόρη του Ερισπόε αρραβωνιάστηκε τον γιο και διάδοχο του Καρόλου του Φαλακρού Λουδοβίκο τον Τραυλό. Με την σύμφωνη γνώμη των Φράγκων ευγενών παραχωρήθηκε στο νέο ζεύγος το δουκάτο της Νευστρίας με πρωτεύουσα την Λε Μανς.
Τα επόμενα χρόνια της βασιλείας του τα πέρασε σε ειρήνη με τον Κάρολο τον Φαλακρό, κυβέρνησε σαν περιφερειακός σύμβουλος της αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Η χρήση της βασιλικής σφραγίδας έδωσε την ψευδαίσθηση ότι κατείχε τον τίτλο του βασιλιά, στην πραγματικότητα του έδωσε ο Κάρολος ο Φαλακρός το δικαίωμα να την χρησιμοποιεί ενώ ο ίδιος κατείχε την αυτοκρατορική σφραγίδα. Η εξουσία του στην Βρετάνη επεκτάθηκε νοτιότερα και ανατολικότερα σε σχέση με αυτή του πατέρα του. Η πόλη της Νάντης δέχτηκε την επίθεση των Βίκινγκ (853) αλλά σε λίγα χρόνια υποχώρησαν. Ο Ερισπόε δολοφονήθηκε από τον ξάδελφο του Σολομών της Βρετάνης που τον διαδέχθηκε (12 Νοεμβρίου 857).
Παραπομπές
Πηγές
Julia M. H. Smith (1992), Province and Empire: Brittany and the Carolingians (Cambridge: Cambridge University Press)
Δούκες της Βρετάνης
|
420990
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC%20%CE%A7%CE%AC%CE%B6%CE%BB%CE%B9%CF%84
|
Ουίλιαμ Χάζλιτ
|
Ο Ουίλιαμ Χάζλιτ (William Hazlitt, 10 Απριλίου 1778 - 18 Σεπτεμβρίου 1830) ήταν Άγγλος συγγραφέας, γνωστός για τα ανθρωπιστικά δοκίμιά του και τη λογοτεχνική κριτική, ως ο μεγαλύτερος κριτικός τέχνης της εποχής του, και ως κριτικός θεάτρου, κοινωνικός σχολιαστής και φιλόσοφος. Ήταν επίσης ζωγράφος. Θεωρείται σήμερα ένας από τους μεγάλους κριτικούς και δοκιμιογράφους της αγγλικής γλώσσας, μαζί με τον Σάμιουελ Τζόνσον και τον Τζωρτζ Όργουελ. Ωστόσο, το έργο του σήμερα διαβάζεται λίγο και ως επί το πλείστον δεν τυπώνεται πια. Κατά τη διάρκεια της ζωής του έγινε φίλος με πολλούς συγχρόνους του, που συναποτελούν τον λογοτεχνικό κανόνα του 19ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Charles και Mary Lamb, Σταντάλ, Samuel Taylor Coleridge, William Wordsworth, και Τζον Κητς.
Παραπομπές
Χαζλιτ
|
70909
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Μέσος χρόνος Γκρίνουιτς
|
Ο μέσος χρόνος Γκρίνουιτς (Greenwich Mean Time, GMT), λεγόμενος και χρόνος Γκρίνουιτς (Greenwich Time) ή ώρα Γκρίνουιτς, και για συντομία προφερόμενος Τζι-Εμ-Τι, είναι ο τοπικός μέσος χρόνος του πρώτου μεσημβρινού της Γης που διέρχεται από το Γκρίνουιτς της Αγγλίας. Με δεδομένο ότι από τον μεσημβρινό Γκρίνουιτς αρχίζει η μέτρηση του γεωγραφικού μήκους στη Γη, (ανατολικό ή δυτικό απ΄ αυτόν), κατ΄ ακολουθία και ο χρόνος προσμετριέται από τον μεσημβρινό αυτόν κατά την μεσημβρινή (φαινομενική) διάβαση του δίσκου του Ηλίου απ΄ αυτόν.
Το Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς της Αγγλίας είναι ο τόπος της μέσης ώρας Γκρίνουιτς από το 1884. Η Μέση Ώρα Γκρίνουιτς αποκαλείται και Μεσημβρινή Ώρα Γκρίνουιτς (Greenwich Meridian Time) γιατί μετράται από την γραμμή του μεσημβρινού του Γκρίνουιτς στο Βασιλικό Αστεροσκοπείο, σε γεωγραφικό μήκος 0° 0' 0" και γεωγραφικό πλάτος 51° 28' 38"N (βόρεια του Ισημερινού). Ο μεσημβρινός του Γκρίνουιτς (πρώτος μεσημβρινός ή γεωγραφικό μήκος μηδέν βαθμών) είναι το σημείο έναρξης των ζωνών ώρας του κόσμου.
Ο Μέσος χρόνος Γκρίνουιτς είναι διεθνής ώρα και αποτελεί τη βάση προσδιορισμού όλων των μέσων τοπικών χρόνων σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι ακριβής και στρατιωτική ώρα (ονομάζεται και Ώρα Ζούλου, αγγλ. Zulu Time). Το ωρολόγιο ατομικής ώρας ρυθμίζεται με ελλειπτικά δευτερόλεπτα για να είναι συγχρονισμένο με την GMT. Αν και η GMT αντικαταστάθηκε από την ατομική ώρα (UTC) θεωρείται ευρέως ως η ορθή ώρα για κάθε διεθνή ζώνη ώρας.
Με βάση αναφοράς το χρόνο GMT εκδίδονται κατ΄ έτος όλες οι αστρονομικές εφημερίδες και πάσης φύσεως ναυτικά Αλμανάκ ενώ πραγματοποιούνται όλες οι αστρονομικές μετρήσεις ειδικότερα στην αστρονομική ναυτιλία. Τέλος σημειώνεται ότι τα ωρολόγια και ειδικά χρονόμετρα όλων των Αστεροσκοπείων της Γης, των πάσης φύσεως επιστημονικών αποστολών, όλων των αεροσκαφών, των ποντοπόρων πλοίων, (επιβατηγών, φορτηγών, πολεμικών), σταθμών παράκτιας επικοινωνίας, των διεθνών αεροδρομίων, των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, των μεγάλης εμβέλειας ραδιοφωνικών και ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, των κέντρων έρευνας και διάσωσης, των μεγάλων επιτελικών στρατιωτικών κέντρων, των διεθνών οργανισμών κ.λπ. είναι συντονισμένα σε χρόνο GMT ή φέρουν επιπρόσθετα ωρολόγια με ένδειξη ώρας Γκρίνουιτς.
Για τυχούσες διορθώσεις των ναυτικών και αεροναυτικών χρονομέτρων σε χρόνο GMT, η χρήση των οποίων είναι η μεγαλύτερη, υφίστανται σε διάφορα σημεία της Γης ειδικοί παράκτιοι σταθμοί πομποί, καλούμενοι Ωρονομικοί σταθμοί, που εκπέμπουν ειδικά ηλεκτρομαγνητικά ωριαία σήματα (radio time signals - GMT), όπως οι Ραδιοφάροι.
Ο χρόνος GMT κατατάσσεται στα αληθή συστήματα χρόνου.
Δείτε επίσης
Αστρονομικός χρόνος
Συστήματα χρόνου
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Dumortier, J, Hannelore, D, & Loncke, M. (n.d.). "Legal Aspects of Trusted Time services in Europe". AMANO. Retrieved 8 July 2009.
Howse, D. (1997). Greenwich time and the longitude. London: Philip Wilson.
Interpretation Act, R.S.C. 1985, c. I-21. (2005). CanLII. (Canadian statute)
Interpretation Act 1978. UK Law Statute Database. (UK statute)
Interpretation Act 2005. British and Irish Legal Information Institute. (Irish statute)
Myers, J. (2007). History of legal time in Britain. Retrieved 4 January 2008.
Seago, J.H., & Seidelmann, P. K. (c. 2001). National Legal Requirements for Coordinating with Universal Time. Steve Allen of University of California Observatories. Retrieved 8 July 2009.
Six pip salute. BBC News. Retrieved 9 July 2009.
Standard Time Act, 1968. Irish Statute Book. Office of the Attorney General. (Irish statute)
Standard Time (Amendment) Act, 1971. British and Irish Legal Information Institute. (Irish statute)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
NIST — World Time Scales
International Earth Rotation and Reference Systems Service
Royal Observatory Greenwich
Χρόνος
Ζώνες ώρας
|
8608
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%20%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%CE%A3%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Σειρά κομματιών Στώντον
|
Η Σειρά κομματιών Στώντον είναι ο καθιερωμένος τύπος κομματιών στο σκάκι, καθώς είναι και ο λειτουργικότερος, διότι αυτά τα σκακιστικά κομμάτια είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, πολύ σταθερά και εμφανίσιμα. Μάλιστα μόνο κομμάτια αυτού του (γενικού) τύπου επιτρέπονται στους αγώνες της FIDE (Διεθνής Σκακιστική Ομοσπονδία). Εκδόθηκαν από τον Nathaniel Cook τον Μάρτιο του 1849. Τα δικαιώματα παραγωγής αγοράστηκαν από τον John Jacques και τον Σεπτέμβριο του 1849 διαφημίζονταν φιλντισένια και ξύλινα σετ. Τα σχεδίασε ο Χάουαρντ Στώντον (Howard Staunton) και τα συνιστούσε στη στήλη του στην Illustrated London News.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι η μορφή του ίππου της σειράς είχε ως πρότυπο τα άλογα των γλυπτών του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο.
Παραπομπές
Κομμάτια σκακιού
|
350111
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%84%CE%AF%20%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B1
|
Μεχντί Τζομάα
|
Ο Μεχντί Τζομάα (21 Απριλίου 1962-) είναι Τυνήσιος μηχανικός και πολιτικός. Επιλέχθηκε ως προσωρινός πρωθυπουργός της Τυνησίας στις 14 Δεκεμβρίου 2013. Υπηρέτησε ως υπουργός Βιομηχανίας στην κυβέρνηση του Αλί Λαραγέντ. Ο Τζομάα ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού στις 10 Ιανουαρίου 2014 και παρέμεινε στο αξίωμα αυτό ως το Φεβρουάριο του 2015.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στη Μαχντία της Τυνησίας και αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Ελ Μανάρ στην Τύνιδα το 1998. Το επάγγελμά του είναι μηχανικός. Κατέχει επίσης μεταπτυχιακό τίτλο στις δομικές κατασκευές μηχανικής και στα μοντέλα. Είναι πατέρας 5 παιδιών.
Πολιτικός βίος
Έπειτα από την πρόταση του Χαμαντί Τζεμπαλί να συμμετάσχει στην κυβέρνησή του, ο Τζoμάα παραιτήθηκε από τη δουλειά του αποφάσισε να συνεισφέρει στη μετάβαση της χώρας του στη δημοκρατία, έπειτα από την παραίτηση του Μπεν Αλί και την Τυνησιακή Επανάσταση του 2011. Ο ανεξάρτητος Τζoμάα έγινε υπουργός Βιομηχανίας στις 13 Μαρτίου 2013 στην κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Αλί Λαραγέντ. Έπειτα από τη δολοφονία του Μοχάμανετ Μπραχμί τον Ιούλιο, επικρατούσε πολιτικό αδιέξοδο. Για την εξομάλυνση της κατάστασης, τα κόμματα ξεκίνησαν εθνικό διάλογο, ο οποίος διήρκεσε επί εβδομάδες. Στις 14 Δεκεμβρίου 2013, αμφότερα τα κυβερνητικά και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα συμφώνησαν στην πρωθυπουργία του Τζoμάα. Ο τελευταίος έγινε προσωρινά πρωθυπουργός, μέχρι να διεξαχθούν νέες εκλογές. Ανέλαβε επικεφαλής μιας κυβερνήσεως τεχνοκρατών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρωθυπουργοί της Τυνησίας
|
506668
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9F%CF%8D%CE%BB%CF%81%CE%B9%CF%87%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA-%CE%92%CE%BF%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CF%8D%CF%84%CE%B5%CE%BB
|
Αντώνιος Ούλριχ του Μπράουνσβαϊγκ-Βολφενμπύτελ
|
Ο Αντώνιος Ούλριχ (28 Αυγούστου 1714 - 4 Μαΐου 1774) από τον Οίκο των Γουέλφων του Βολφενμπύτελ, που ήταν δούκες του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ, ήταν αρχιστράτηγος της Ρωσίας και πατέρας του Ιβάν ΣΤ' τσάρου της Ρωσίας. Από το 1741 και μετά έζησε εγκάθειρκτος.
Τα πρώτα έτη
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Φερδινάνδου-Αλβέρτου Β΄, πρίγκιπα του Μπέβερν και της Αντουανέτας των Γουέλφων, κόρης του Λουδοβίκου-Ροδόλφου πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ. Η θεία του Ελισάβετ Χριστίνα του Βολφενμπύτελ, σύζυγος του Καρόλου ΣΤ΄ των Αψβούργων, βασιλιά της Γερμανίας πρότεινε να νυμφευτεί την Ελισάβετ του Μεκλεμβούργου, που στη Ρωσία είχε βαπτισθεί ως Άννα Λεοπόλδοβνα, ανιψιά της Άννας Ρομανόφ, τσαρίνας της Ρωσίας. Έτσι ο Αντώνιος μετέβη στη Ρωσία το 1733 για να γνωρίσει τη μέλλουσα σύζυγό του. Ο γάμος έγινε το 1739 με σκοπό να ενισχύσει τις σχέσεις των Αψβούργων με τους Ρομανόφ.
Το 1740 απεβίωσε η τσαρίνα θεία της Άννας Λεοπόλδοβνας και την διαδέχθηκε ο γιος του Άντον και της Άννας Λεοπόλδοβνας, ο Ιβάν ΣΤ' Γουέλφων-Βολφενμπύτελ, μόλις δύο μηνών. Αντιβασιλιάς ορίστηκε ο Έρνστ Μπίρον, αλλά όταν κυκλοφόρησαν φήμες ότι σχεδιάζει την εξορία του Άντον και της Άννας στη Γερμανία, οργάνωσαν πραξικόπημα και έγινε αντιβασίλισσα η Άννα Λεοπόλδοβνα. Το 1741 γεννήθηκε η κόρη τους Αικατερίνη.
Εγκάθειρκτος στο Αρχαγγέλσκ
Λίγες ημέρες μετά ένα προδοτικό πραξικόπημα έκανε την εξαδέλφη της Άννας Ρομανόφ, την Ελισάβετ Ρομανόφ, τσαρίνα της Ρωσίας. Η Ελισάβετ φυλάκισε τον Αντώνιο, την Άννα και τα δύο τους παιδιά στο Αρχαγγέλσκ. Τα χρόνια στη φυλακή ήταν σκληρά και κατά περιόδους στερήθηκαν αναγκαία πράγματα. Απαγορευόταν η επικοινωνία με τον έξω κόσμο, εκτός λίγων υπηρετών. Το διάστημα 1743-1746 γεννήθηκαν άλλα τρία παιδιά. Το 1746 απεβίωσε η Άννα Λεοπόλδοβνα. Το 1762 η τσαρίνα πρότεινε στον Αντώνιο να φύγει, αφήνοντας τα πέντε παιδιά του στη Ρωσία, αλλά αυτός αρνήθηκε. Το 1764 απεβίωσε και ο Ιβάν ΣΤ'. Το 1774 ο Αντώνιος έχασε την όρασή του και λίγο αργότερα απεβίωσε. Η ταφή του έγινε διακριτικά και απαγορεύτηκε στους στρατιώτες να αποκαλύψουν τον τόπο ενταφιασμού.
Την Ελισάβετ διαδέχθηκε ο ανιψιός της Πέτρος Γ' του Γκόττορπ, του οποίου η σύζυγος Αικατερίνη Β΄ το 1780 άφησε τα παιδιά του Αντωνίου στη θεία τους Ιουλιάνα Μαρία του Βολφενμπύτελ, σύζυγο του Φρειδερίκου Ε', βασιλιά της Δανίας. Τα τέσσερα αδέλφια έζησαν σε ένα σπίτι στο Χόρσενς της Γιουτλάνδης, αλλά έχοντας ζήσει ως κρατούμενοι δεν ήταν συνηθισμένοι στην κοινωνική ζωή. Είχε συμφωνηθεί να ζήσουν υπό περιορισμό και τα έξοδά τους πληρωνόταν από την Αικατερίνη Β΄.
Οικογένεια
Το 1739 νυμφεύτηκε την (Ελισάβετ) Άννα Λεοπόλδοβνα, κόρη του Καρόλου-Λεοπόλδου, δούκα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν και της Αικατερίνης των Ρομάνοφ, αδελφής της Άννας Ιβάνοβνας Αυτοκράτειρας της Ρωσίας. Ο Αντώνιος από την Ελισάβετ, που είχε βαπτισθεί Άννα Λεοπόλδοβνα, είχε τέκνα:
Ιβάν ΣΤ΄ της Ρωσίας 1740-1764, τσάρος της Ρωσίας,
Αικατερίνη 1741-1807.
Ελισάβετ 1743-1782.
Πέτρος 1745-1798.
Αλέξιος 1746-1787.
Οίκος των Γουέλφων
|
624463
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%84-%CE%A3%CE%BF%CE%BD
|
Ωτ-Σον
|
Η Ωτ-Σον (γαλλικά: Haute-Saône) είναι γαλλικός νομός στην περιοχή Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ. Πρωτεύουσα του νομού είναι η Βεζούλ. Η INSEE και το ταχυδρομείο αποδίδουν στον νομό τον κωδικό 70.
Ο πληθυσμός του νομού ανέρχεται σε 237.242 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2016. Έχει έκταση 5.360 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διοικητικά αποτελείται από 2 διαμερίσματα. Οι κάτοικοι ονομάζονται Ω-Σονουά.
Γεωγραφία
Ο νομός Ωτ-Σον αποτελεί τμήμα της διοικητικής περιοχής Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ. Συνορεύει προς τα βόρεια με το νομό Βοζ της Λωρραίνης, ανατολικά με το Έδαφος του Μπελφόρ, στα νότια με τους νομούς Ντουμπ και Ζυρά, στα νοτιοδυτικά με το νομό Κοτ-ντ'Ορ, και στα βορειοδυτικά με το νομό Ωτ-Μαρν. Έχει πρωτεύουσα τη Βεζούλ, που βρίσκεται 313,42 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Παρισιού, κατ'ευθεία γραμμή. Ο νομός έχει έκταση 5.360 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Το βόρειο τμήμα του νομού καταλαμβάνεται από τους νότιους πρόποδες των Βοσγίων. Από τα όρη αυτά πηγάζει ο ποταμός Σον, ο οποίος διασχίζει τον νομό προς νοτιοδυτική κατεύθυνση και έδωσε στο νομό την ονομασία του.
Ιστορία
Ο νομός Ωτ-Σον αποτελούσε έδαφος της κομητείας της Βουργουνδίας, η οποία αφού προσαρτήθηκε διαδοχικά από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το δουκάτο της Βουργουνδίας και τις Βουργουνδικές Κάτω Χώρες, έγινε γαλλική επαρχία το 1678, την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ', με τη συνθήκη του Ναϊμέχεν (1678-79).
Ο νομός δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης με το νόμο της 22ας Δεκεμβρίου 1789, από τμήμα της επαρχίας Φρανς-Κοντέ.
Μετά τη νίκη των συμμάχων στη μάχη του Βατερλώ (18 Ιουνίου 1815), ο νομός κατελήφθη από τα αυστριακά στρατεύματα από τον Ιούνιο του 1815 έως το Νοέμβριο του 1818.
Την 1η Ιανουαρίου 2016 η περιοχή Φρανς-Κοντέ, στην οποία ανήκε ο νομός, συνενώθηκε με την περιοχή της Βουργουνδίας και αποτέλεσαν τη νέα διοικητική περιοχή Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ.
Διοικητική διαίρεση
Ο νομός Ωτ-Σον χωρίζεται σε 2 διοικητικά διαμερίσματα, 17 καντόνια και 539 κοινότητες.
Πόλεις
Οι μεγαλύτερες πόλεις του νομού Ωτ-Σον είναι:
Οικονομία
Στις αρχές του 19ου αιώνα η περιοχή ήταν μία από τις δέκα πιο βιομηχανικές στη Γαλλία. Το οικονομικό παρελθόν της χαρακτηρίστηκε επίσης από τα ορυχεία άνθρακα του Ρονσάν. Πολλές από τις παλιές βιομηχανίες ανήκουν πλέον στην ιστορική κληρονομιά της περιοχής. Ο νομός Ωτ-Σον κατάφερε να διατηρήσει μερικές από τις διάφορες τεχνικές της, όπως η δημιουργία δαντέλας στη Λυξέιγ, η κατασκευή κρυστάλλινων ειδών στο Πασαβάν-λα-Ροσέρ.
Εκτός της βιομηχανίας, άλλη σημαντική οικονομική δραστηριότητα του νομού είναι η γεωργία, σχεδόν το ήμισυ της έκτασης χρησιμοποιείται για καλλιέργειες και βοσκότοπους, ένα άλλο τρίτο καλύπτεται από δάσος. Γνωστά γαλακτοκομικά προϊόντα της περιοχής είναι το τυρί Κοντέ, που φτιάχνεται στην περιοχή για περισσότερο από 8 αιώνες και το τυρί Μορμπιέ με την περίφημη ταινία στάχτης.
Οικονομική δραστηριότητα:
Γεωργία: 4.919 θέσεις εργασίας ·
Κατασκευές: 4.504 θέσεις εργασίας ·
Βιομηχανικός τομέας: 18.747 θέσεις εργασίας ·
Τριτογενής τομέας: 44.865 θέσεις εργασίας.
Πολιτιστική κληρονομιά
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη σελίδα του νομού Ωτ-Σον (γαλλικά)
Ωτ-Σον-ΙντερΦρανς (αγγλικά)
Νομοί της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ
Νομοί της Γαλλίας
|
765306
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD
|
Μπουαντόν
|
Το Μπουαντόν (γαλλικά: Boisdon) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
16261
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Μπερκέλιο
|
Το χημικό στοιχείο μπερκέλιο είναι ένα μέταλλο με ατομικό αριθμό 97 και ατομικό βάρος (247). Το σύμβολό του είναι Bk.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μέταλλα
|
830549
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%95%CE%BE%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Ο Εξορκιστής του Βατικανού
|
Ο Εξορκιστής του Βατικανού (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: The Pope's Exorcist) είναι μια υπερφυσική ταινία τρόμου του 2023, σε σκηνοθεσία του Τζούλιους Έιβερι. Πρωταγωνιστούν οι Ράσελ Κρόου, Ντάνιελ Ζοβάτο, Άλεξ Εσόε και Φράνκο Νέρο.
Η παραγωγή ξεκίνησε το 2020 όταν η Screen Gems αγόρασε τα δικαιώματα της ιστορίας του ιερέα Γκαμπριέλε Άμορτ. Τα γυρίσματα έλαβαν μέρος από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο του 2022 στην Ιρλανδία. Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου του 2023 και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και τον Καναδά στις 14 Απριλίου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Ο Εξορκιστής του Βατικανού στην IMDb
Ταινίες του 2023
Ταινίες γυρισμένες στην Ιρλανδία
Υπερφυσικές ταινίες τρόμου
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα
Ταινίες σε σενάριο Έβαν Σπηλιωτόπουλου
|
340375
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Dodge%20Ram
|
Dodge Ram
|
Το Ram Pickup είναι ένα μεγάλο επαγγελματικό pick-up αυτοκίνητο, που κατασκευάζεται από το 1981. Αρχικά παραγόταν από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Dodge, ως Dodge Ram, και από την εισαγωγή της τέταρτης γενιάς του, το 2009, παράγεται με το σήμα της εταιρείας Ram Trucks, που ιδρύθηκε τότε ως μια νέα θυγατρική της Dodge, και με την νέα ονομασία Ram Pickup. Το μοντέλο έχει διαμήκη κινητήρα εμπρός και κίνηση στους πίσω τροχούς ή στους τέσσερις τροχούς. Η πέμπτη και σημερινή γενιά του, εισήχθη τους πρώτους μήνες του 2018, ως μοντέλο της σεζόν (model year) του 2019.
Το Dodge Ram 1500 διατίθεται με έναν στάνταρ κινητήρα V6 ικανό να αποδίδει έως και 305 ίππους, καθώς και με έναν κινητήρα 5.7 λίτρων Hemi V8 με μέγιστη ισχύ 395 ίππων. Οι αγοραστές μπορούν επίσης να επιλέξουν ένα προαιρετικό ήπιο υβριδικό σύστημα eTorque που προσθέτει μια γεννήτρια που τροφοδοτείται από μπαταρία για να βελτιώσει την αποδοτικότητα και τη ροπή. Το Ram 1500 έχει μέγιστη ικανότητα ρυμούλκησης 12.750 λιβρών και μέγιστη ικανότητα μεταφοράς 2.300 λιβρών, καθιστώντας το ένα από τα πιο ικανά pick-up της κατηγορίας. Το αυτοκίνητο διαθέτει άνετο και ευρύχωρο εσωτερικό, συμπεριλαμβανομένου του κορυφαίου στην κατηγορία χώρου για τα πόδια στη δεύτερη σειρά καθισμάτων.
Οι γενιές της σειράς Ram
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη Αμερικανική ιστοσελίδα της σημερινής Ram Trucks
Battle of the Brands: Dodge Ram 1500 Vs Chevy Silverado 1500
Επαγγελματικά αυτοκίνητα
Φορτηγό
Αμερικανικά αυτοκίνητα
Ram
|
559341
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%BF%20%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Πολύλακκο Κοζάνης
|
Ο Πολύλακκος είναι ένα χωριό της Ελλάδας που ανήκει στον Δήμο Βοΐου της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Ο Πολύλακκος έχει μόνιμο πληθυσμό 29 κατοίκους (απογραφή πληθυσμού 2011).
Γεωγραφία
Το χωριό βρίσκεται περίπου επτά χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της κωμόπολης της Νεάπολης. Η γη που ανήκει στην κυριότητά του εκτείνεται κατά μήκος της δεξιάς (νοτιοδυτικής) όχθης του ποταμού Αλιάκμονα.
Ιστορία
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Στο τέλος του 19ου αιώνα η Κύναμη (το παλαιότερο όνομα του οικισμού τροποποιήθηκε σε Πολύλακκο το έτος 1927) είναι ένα ελληνικό χωριό στο νότιο άκρο της περιοχής της Νεάπολης (Λείψιστας ή Ανασελίτσας). Ο Γάλλος Alexandre Synvet, καθηγητής γεωγραφίας στο Αυτοκρατορικό Οθωμανικό Λύκειο του Γαλατά Σαράι (Lycée Impérial Ottoman de Galata-Sérai) έγραψε στο έργο του "Les Grecs de l' Empire Ottoman. Etude Statistique et Ethnographique" το οποίο εξέδωσε το 1878 και βασίζεται σε ελληνικά κυρίως δεδομένα, ότι στην Κύναμη (Kinamo) της Μητροπόλεως Σισανίου ζουν 360 Έλληνες. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Vasil Kantchoff («Μακεδονία. Εθνογραφία και στατιστικά στοιχεία») το 1900, ζούσαν στο χωριό 250 Έλληνες Χριστιανοί. Στις αρχές του 20ου αιώνα, το χωριό ανήκε στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τον γραμματέα της Βουλγαρικής Εξαρχίας Dimitar Mishev και με βάση τα αναφερόμενα στο έργο του "La Macédoine et sa Population Chrétienne" το χωριό είχε 300 Πατριαρχικούς Έλληνες. Σύμφωνα εξάλλου με τα στατιστικά στοιχεία του ελληνικού προξενείου Ελασσόνος, το 1904 ζούσαν στο χωριό 325 Έλληνες Χριστιανοί.
Η ένταξη στην Ελλάδα
Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, το 1912, το χωριό έγινε αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού κράτους. Το 1913 η πρώτη απογραφή της νέας κυβέρνησης κατέγραψε 339 κατοίκους.
Η Γερμανική κατοχή
Στις 20 Αυγούστου του 1943 τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής, με αφορμή το θάνατο από νάρκη ενός Γερμανού στρατιώτη εκτός των εδαφικών ορίων της Κοινότητας, εκτέλεσαν 10 πατριώτες κατοίκους του χωριού στη θέση "Φωτεινού" τα ονόματα των οποίων είναι:
Δημήτριος Ι. Γάκης, ετών 40
Θωμάς Α. Γούτσης, ετών 29
Ιωάννης Γ. Διαμαντόπουλος, ετών 61
Δημήτριος Λ. Ευαγγέλου, ετών 24
Θωμάς Λ. Ευαγγέλου, ετών 31
Θεόδωρος Γ. Καραπάντος, ετών 36
Νικόλαος Δ. Μπαϊρακτάρης, ετών 50
Ζώης Α. Μουτσιούλης, ετών 69
Αθανάσιος Ι. Παπαγιαννόπουλος, ετών 41
Ιωάννης Μ. Στάθης, ετών 47
Πρόσωπα
Στο Πολύλακκο Κοζάνης γεννήθηκε το 1957 ο Βουλευτής Δωδεκανήσου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δημήτρης Θωμά Γάκης, εγγονός του εκτελεσθέντος από τους Γερμανούς πατριώτη Δημητρίου Ι. Γάκη, ο οποίος πρωτοεξελέγη μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου τον Ιούνιο του 2012.
Δημογραφικά
Σύμφωνα με τις κατά καιρούς στατιστικές ο πληθυσμός του χωριού κυμάνθηκε στο μήκος του χρόνου στα πιο κάτω αναφερόμενα επίπεδα:
1878 - 360 κάτοικοι
1900 - 250 κάτοικοι
1904 - 325 κάτοικοι
1913 - 339 κάτοικοι
1981 - 121 κάτοικοι
1991 - 91 κάτοικοι
2001 - 77 κάτοικοι
2011 - 29 κάτοικοι
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Χωριά του νομού Κοζάνης
Δήμος Βοΐου
|
628426
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%20%28%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%29
|
Ρούζιτσι (Γκρούντε)
|
Το Ρούζιτσι (κυριλλικά: ) είναι χωριό της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Ευρίσκεται εντός του Δήμου του Γκρούντε, εντός του Καντονιού της Δυτικής Ερζεγοβίνης και εντός της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2013, αριθμούσε κατοίκους.
Γεωγραφία
Ιστορία
Δημογραφία
Ιστορική εξέλιξη του πληθυσμού
Κατανομή του πληθυσμού ανά εθνότητα (1991)
Δείτε επίσης
Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Δήμοι της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Οικισμοί του Γκρούντε
Οικισμοί του Γκρούντε με κροατική πληθυσμιακή πλειοψηφία
|
708047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B3%CE%BA
|
Λερναγκόγκ
|
Το Λερναγκόγκ (αρμενικά: ) είναι αγροτική κοινότητα του μαρζ του Αρμαβίρ, στην Αρμενία. Το 2009, αριθμούσε κατοίκους.
Παραπομπές
Αγροτικές κοινότητες του Αρμαβίρ
|
256024
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CF%81%CF%87%CE%AE%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B9%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιρτζίνια
|
Η Virginia Symphony Orchestra (Συμφωνική Ορχήστρα της Βιρτζίνια) είναι μια Αμερκανική περιφερειακή ορχήστρα στην μητροπολιτική περιοχή Hampton Roads. Η ορχήστρα εμφανίζεται σε διάφορους δημόσιους χώρους στη Βιρτζίνια, περιλαμβανομένου του Chrysler Hall στο Νόρφοκ και του Ferguson Center for the Arts στο Newport News.
Η ορχήστρα ιδρύθηκε το 1920 ως Norfolk Symphony, και ήταν για μια περίοδο η μόνη ορχήστρα μεταξύ Βαλτιμόρης και Ατλάντα. Κατά την οικονομική κρίση των ΗΠΑ και την ύφεση της δεκαετίας του 1970, η Virginia Symphony έλαβε την παρούσα μορφή της το 1979 με την συγχώνευση της Norfolk Symphony, της Peninsula Symphony Orchestra, και της Virginia Beach Pops Symphony.
Προηγούμενοι μουσικού διευθυντές της ορχήστρας είναι ο Χένρυ Κόουλς Ουάιτχεντ, ο Έντγκαρ Σένκμαν και Ράσσελ Στρέιντζερ. Τον Μάιο 1991, η Τζο Ανν Φαλλέττα διορίσθηκε ενδέκατη μουσική διευθύντρια της ορχήστρας.
Μουσικοί διευθυντές (μερική λίστα)
Ουόλτερ Έντουαρντ Χόου
Henry Cowles Whitehead
Edgar Schenkman (1948–1966)
Russell Stanger (1966–1980)
Richard Williams (1980–1986)
Winston Dan Vogel (1986–1990)
JoAnn Falletta (1991–present)
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Virginia Symphony Orchestra
Old Dominion University page on Virginia Symphony Orchestra
Ορχήστρες
Βιρτζίνια
|
693741
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1%20%CE%9D%CE%BF%CF%84%CF%81-%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BC
|
Γέφυρα Νοτρ-Νταμ
|
Η γέφυρα Νοτρ-Νταμ (Γαλλικά: Pont Notre-Dame) είναι μία από τις 37 γέφυρες που διασχίζουν τον Σηκουάνα στο Παρίσι της Γαλλίας. Συνδέει το 4ο διαμέρισμα της δεξιάς όχθης με το νησάκι Ιλ ντε λα Σιτέ. Στον άξονα της γέφυρας, προς τα νότια, το Πετί-Πον (Μικρή γέφυρα) συνδέει το νησί με το 5ο διαμέρισμα της αριστερής όχθης.
Η σημερινή γέφυρα, που χτίστηκε το 1853 κατά τη διάρκεια του μετασχηματισμού του Παρισιού, έχει μήκος 105 μέτρα και πλάτος 20 μέτρα, ενώ τα αρχικά πέντε τόξα μειώθηκαν σε τρία το 1912, εκ των οποίων το κεντρικό τόξο 60 μέτρων είναι μεταλλικό.
Η γέφυρα είναι γνωστή ως η «αρχαιότερη» στο Παρίσι, με την έννοια ότι, ενώ η παλαιότερη γέφυρα στο Παρίσι που βρίσκεται στην αρχική της κατάσταση και σε χρήση είναι αναμφίβολα η Πον Νεφ, στη θέση της γέφυρας Νοτρ-Νταμ υπήρχε μια γέφυρα διαφορετικής μορφής, ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή, που ονομαζόταν Μεγάλη γέφυρα, ωστόσο, έχει καταστραφεί και ανακατασκευαστεί πολλές φορές. Η γέφυρα κάποτε είχε περίπου εξήντα σπίτια πάνω της, το βάρος των οποίων προκάλεσε κατάρρευση το 1499.
Ιστορία
Στη θέση της γέφυρας Νοτρ-Νταμ υπήρχε από τη ρωμαϊκή εποχή η πρώτη γέφυρα του Παρισιού (τότε Λουτέτια), που ονομάζονταν Μεγάλη γέφυρα και διέσχιζε τον Σηκουάνα. Το 886, κατά τη διάρκεια των Νορμανδικών επιθέσεων και της πολιορκίας του Παρισιού, η αρχική γέφυρα καταστράφηκε και αντικαταστάθηκε από μια γέφυρα με σανίδες. Αυτή η γέφυρα καταστράφηκε από τις πλημμύρες του 1406. Το 1412, ο Κάρολος ΣΤ' της Γαλλίας διέταξε την κατασκευή νέας γέφυρας και την ονόμασε Νοτρ-Νταμ. Αυτή η κατασκευή αποτελούταν από μασίφ ξύλο και συνέδεε το Ιλ ντε λα Σιτέ με την οδό Σαιν-Μαρτέν. Η γέφυρα χρειάστηκε επτά χρόνια για να χτιστεί και είχε πάνω της εξήντα σπίτια, τριάντα από κάθε πλευρά. Τα σπίτια αναφέρονται ως «αξιοσημείωτα για το ύψος τους και την ομοιομορφία της κατασκευής τους» και θεωρούνταν «τα πιο όμορφα στη Γαλλία». Η ξύλινη γέφυρα του βασιλιά Καρόλου κατέρρευσε στις 25 Οκτωβρίου 1499 κοντά στις 9 π.μ. λόγω δομικής αστάθειας που οφείλονταν στην έλλειψη επισκευών.
Πέτρινα θεμέλια τοποθετήθηκαν για μια νέα γέφυρα τον ίδιο χρόνο, ενώ η διέλευση του ποταμού γινόταν με πλοίο. Αυτή τη φορά, η γέφυρα είχε ένα τόξο και χτίστηκε με πέτρα από τον Ιταλό αρχιτέκτονα, Φρα Τζοβάνι Τζοκόντο. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1507, πάλι με εξήντα κτήρια από πέτρα και τούβλα - όλα ομοιόμορφα, και η γέφυρα σύντομα έγινε πολυσύχναστο σημείο και τόπος εμπορικών συναλλαγών: εδώ βρισκόταν το μικρό μαγαζί του κορυφαίου εμπόρου τέχνης του Παρισιού Εντμ-Φρανσουά Ζερσαίν, για διαφήμιση του οποίου δημιούργησε ο Αντουάν Βαττώ τον πίνακα Η επιγραφή του Ζερσαίν , που εκτέθηκε για 15 μέρες στην πρόσοψη του καταστήματος προκαλώντας τον θαυμασμό όλων. Τα σπίτια στη γέφυρα ήταν από τα πρώτα που έλαβαν αρίθμηση στην πόλη. Πλήθη συγκεντρώνονταν εκεί για να δουν την βασιλική πομπή να πηγαίνει στον καθεδρικό ναό Νοτρ-Νταμ.
Το 1660 η γέφυρα ανακαινίστηκε για να τιμήσει την άφιξη στο Παρίσι της κόρης του βασιλιά Φιλίππου Δ' της Ισπανίας, της Μαρίας Θηρεσίας της Ισπανίας, η οποία έγινε βασίλισσα της Γαλλίας με το γάμο της με τον Λουδοβίκο ΙΔ'. Μεταξύ 1746 και 1788 τα σπίτια κατά μήκος της γέφυρας κατεδαφίστηκαν για υγειονομικούς λόγους και λόγω του κινδύνου που προκαλούσαν οι κατασκευές στη σταθερότητα της γέφυρας.
Το 1853, μια νέα πέτρινη κατασκευή ολοκληρώθηκε πάνω στα υπάρχοντα πέτρινα θεμέλια, αν και η νέα γέφυρα αποτελούταν από πέντε τόξα. Μεταξύ 1891 και 1910, συνέβησαν πολλά ατυχήματα στην ποτάμια κυκλοφορία και η γέφυρα έλαβε το ανεπίσημο όνομα γέφυρα του Διαβόλου. Έτσι, για να διευκολυνθεί η διέλευση των σκαφών και η απρόσκοπτη ροή του Σηκουάνα, αποφασίστηκε η τροποποίηση της γέφυρας, αυτή τη φορά με τρία τόξα εκ των οποίων το μεσαίο μήκους 60 μέτρων μεταλλικό. Το νέο έργο ανατέθηκε στον μηχανικό Ζαν Ρεζάλ, ο οποίος είχε επίσης εργαστεί στη γέφυρα Μιραμπώ και στη γέφυρα Αλεξάνδρου Γ'. Η γέφυρα εγκαινιάστηκε το 1919 από τον Ρεϋμόν Πουανκαρέ, Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Τέχνη
Κάθε τόξο της γέφυρας φέρει μια κεφαλή του Διονύσου λαξευμένη σε πέτρα. Επιπλέον, οι πυλώνες είναι διακοσμημένοι σε κάθε πλευρά με το κεφάλι κριού. Στις κόγχες κατά μήκος των τόξων υπήρχαν παλαιότερα αγάλματα των Αγίου Λουδοβίκου, Ερρίκου Δ', Λουδοβίκου ΙΓ' και Λουδοβίκου ΙΔ', τα οποία σήμερα βρίσκονται στο μουσείο του Λούβρου.
Το 1756, κατά τη διάρκεια της εμπορικής ακμής της γέφυρας, ο Νικολά Ραγκενέ ζωγράφισε τον πίνακα Οι αγώνες των ναυτών ανάμεσα στη γέφυρα Νοτρ-Νταμ και στη γέφυρα Ποντ-ω-Σανζ ), όπου φαίνονται τα κτίσματα πάνω στη γέφυρα. Ο πίνακας αναφέρεται στην ετήσια αθλητική εκδήλωση των ναυτικών, όπου όρθιοι οι ναύτες προσπαθούσαν με το κουπί να ρίξουν στο νερό τους αντιπάλους τους.
Το 1856, ο Σαρλ Μεριόν δημιούργησε το έργο Η αψίδα της γέφυρας Νοτρ-Νταμ.
Λογοτεχνία
Στους Άθλιους του Βίκτορα Ουγκώ, ο επιθεωρητής Ιαβέρης αυτοκτονεί πηδώντας από τη γέφυρα Νοτρ-Νταμ. Ακολουθεί ακριβής περιγραφή των ρευμάτων του Σηκουάνα σε αυτήν την τοποθεσία.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η γέφυρα Νοτρ-Νταμ στην ιστοσελίδα paris1900 (γαλλικά)
Παραπομπές
Γέφυρες στη Γαλλία
Κτίρια και κατασκευές στο Παρίσι
|
592228
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%A3%CE%9A%20%28%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1%29
|
Μοχάμενταν ΣΚ (Καλκούτα)
|
Η Μοχάμενταν ΣΚ (αγγλικά: Mohammedan SC) είναι αθλητικός σύλλογος στην Καλκούτα της Ινδίας. Χρώματα του συλλόγου είναι το λευκό και το μαύρο. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Τα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας διεξάγονται στο Μοχάμενταν Σπόρτινγκ Γκράουντ, χωρητικότητας 15.000 θεατών.
Ιστορία
Το ξεκίνημα
Ο σύλλογος ιδρύθηκε ως Τζουμπιλί Κλαμπ (Jubilee Club) το 1887 υπό την ηγεσία του Ναουάμπ Αμινούλ Ισλάμ. Στη συνέχεια, ο σύλλογος μετονομάστηκε σε Κρέσεντ Κλαμπ (Crescent Club). Η ονομασία του συλλόγου άλλαξε ξανά σε Χαμίντια Κλαμπ (Hamidia Club). Ο σύλλογος πήρε την ονομασία Μοχάμενταν Σπόρτινγκ Κλαμπ (Mohammedan Sporting Club) το 1891.
Επιτυχίες
.
Πρωταθλήματα
Ι-Λιγκ 2ντ Ντιβίζιον
Δεύτερη θέση (1): 2013
Κύπελλα
Φεντερέισον Καπ
Κυπελλούχος (2): 1983, 1984
Φιναλίστ (3): 1981, 1989, 2003
Ντουράντ Καπ
Νικήτρια (2): 1940, 2013
Φιναλίστ (3): 1959, 1980, 1992
ΙΦΑ Σιλντ
Νικήτρια (6): 1936, 1941, 1942, 1957, 1971, 2014
Φιναλίστ (4):1938, 1963, 1982, 1990
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1891
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ινδίας
|
563197
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Σαμογιτία
|
Η Σαμογιτία (σαμογιτικά: Žemaitėjė, λιθουανικά: Žemaitija) είναι μία από τις πέντε εθνογραφικές περιοχές της Λιθουανίας. Η Σαμογιτία βρίσκεται στη βορειοδυτική Λιθουανία και η μεγαλύτερη πόλη της είναι το Σιαουλιάι. Η Σαμογιτία έχει μακρά και ξεχωριστή πολιτιστική ιστορία, που αντικατοπτρίζεται στην ύπαρξη της Σαμογίτικης γλώσσας.
Ιστορία
Επειδή κατά τον 13ο έως τον 16ο αιώνα το Τευτονικό Τάγμα και το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους συνόρευε με τη Σαμογιτία, η Σαμογιτία απειλούνταν συχνά από τους επεκτατικούς σκοπούς τους. Ως εκ τούτου, το έδαφος της Σαμογιτίας προσφέρθηκε σε αυτά τα τάγματα ή ανταλλάχθηκε με συνθήκες ειρήνης αρκετές φορές. Στη συνέχεια, η Λιθουανία θα ανακτήσει τη Σαμογιτία με επακόλουθες συγκρούσεις.
Για περισσότερα από διακόσια χρόνια, η Σαμογιτία έπαιξε κεντρικό ρόλο στους πολέμους της Λιθουανίας με τις σταυροφορίες των Τευτόνων ιπποτών (Τευτονικό Τάγμα και Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους). Το 1229 ξεκίνησαν οι εισβολές στη Λιθουανία. Οι συνδυασμένες στρατιωτικές δυνάμεις πραγματοποίησαν πολυάριθμες εκστρατείες κατά των Σαμογιτών και των Λιθουανών. Οι Σάουλε (1236), Σκουόντας (1239), Ντούρμπε (1260), Λιεβάρντε (1261) είναι μερικές από τις μάχες που έλαβαν χώρα. Δεδομένου ότι η Σαμογιτία ήταν η τελευταία παγανιστική περιοχή στην Ευρώπη που είχε μείνει έπρεπε να κυριευθεί και να εκχριστιανιστεί, οπότε το Τευτονικό Τάγμα το θεώρησε την τελευταία του αποστολή. Μεταξύ του 1345 και του 1382, οι Τεύτονες Ιππότες επιτέθηκαν 70 φορές στη Σαμογιτία από την Πρωσία, ενώ το Λιβονικό Τάγμα του Ξίφους πραγματοποίησε 30 στρατιωτικές διώξεις. Χρόνο με το χρόνο, φρούρια καταστράφηκαν, αγροκτήματα και καλλιέργειες κάηκαν, γυναίκες και παιδιά έγιναν σκλάβοι και οι άνδρες σκοτώθηκαν. Παρά τις προσπάθειές τους, οι Σαμογέτες κατάφεραν να υπερασπιστούν τα εδάφη τους μέχρι την αποφασιστική Μάχη του Γκρούνβαλντ ή μάχη του Ζαλγκίρις, όπου οι ενωμένες Πολωνο-Λιθουανικές δυνάμεις νίκησαν το Τεύτονικό Τάγμα και έληξαν την εποχή των σταυροφοριών.
Τον 15ο αιώνα, η Σαμογιτία ήταν η τελευταία περιοχή στην Ευρώπη που εκχριστιανίστηκε. Κατά τη διάρκεια του 15-18ου αιώνα, ήταν γνωστή ως Δουκάτο της Σαμογιτίας, το οποίο περιλάμβανε ορισμένα εδάφη από τις σημερινές περιοχές Αουκσταΐτιγια και Σουβάλκια. Το δουκάτο της Σαμογιτίας ήταν μια αυτόνομη διοικητική περιοχή του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας, περίπου κάτι σαν βοϊβοδάτο.
Μετά τον διαμελισμό της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, η Σαμογιτία ενσωματώθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία μαζί με την υπόλοιπη Λιθουανία. Η Σαμογιτία ήταν η κύρια πηγή της πολιτιστικής αναβίωσης της Λιθουανίας κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το λαθρεμπόριο βιβλίων που εκτυπώθηκαν στη λιθουανική γλώσσα και είχαν απαγορευτεί από τους Ρώσους.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σαμογιτία έγινε μέρος του νεοσυσταθέντος Λιθουανικού κράτους. Οι Σαμογέτες αντιστάθηκαν στους Μπολσεβίκους. Καθώς η ιδέα της πρώην πολωνικής-λιθουανικής Κοινοπολιτείας κατέρρευσε, οι Πολωνοί κατέλαβαν το 1919-1920 και μέχρι το 1939 το νότιο τμήμα της σημερινής Λιθουανίας, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής λιθουανικής πρωτεύουσας Βίλνιους. Ωστόσο, η Σαμογιτία, μαζί με την υπόλοιπη Λιθουανία, καταλήφθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1940 ως αποτέλεσμα του μυστικού Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη Επίθεσης, το οποίο έσπασαν σύντομα οι Ναζί. Το μεγαλύτερο μέρος του κατεχόμενου, από τους πολωνούς, εδάφους, συμπεριλαμβανομένου της Βίλνιους, επιστράφηκε στους Λιθουανούς όταν οι Ρώσοι επέστρεψαν, αλλά η ίδια η Λιθουανία είχε προσαρτηθεί από τη Σοβιετική Ένωση. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Λιθουανία καταλαμβάνεται με τη σειρά της τόσο από τη ναζιστική Γερμανία όσο και από τους σοβιετικούς Ρώσους, καθώς το Ανατολικό Μέτωπο μετατοπίστηκε. Στο τέλος του πολέμου, ολόκληρη η Λιθουανία παραδόθηκε στη Σοβιετική Ένωση, μαζί με τις άλλες βαλτικές χώρες, τη Λετονία και την Εσθονία, ως συνέπεια της Διάσκεψης της Γιάλτας. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες έλεγαν μετά τη Γιάλτα ότι τα κράτη της Βαλτικής είχαν προσαρτηθεί παράνομα στη Σοβιετική Ένωση, αυτό είχε λίγη σημασία έως ότου η κυβέρνηση του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ παραδέχτηκε ότι η ανεξαρτοποίηση των βαλτικών κρατών ήταν αναπόφευκτη και η Σοβιετική Ένωση αναγνώρισε επιτέλους την ανεξαρτησία τους στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991. Τα τελευταία σοβιετικά στρατεύματα αποσύρθηκαν τον Αύγουστο του 1994.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα της Σαμογιτίας
Ιστορικές περιοχές της Λιθουανίας
|
799704
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%AC
|
Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας Κώστα Κοτσανά
|
Το Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας «Κώστας Κοτσανάς» είναι μουσείο που βρίσκεται στο Κατάκολο, στο νομό Ηλείας στην Ελλάδα. Διαθέτει 3 μόνιμα παραρτήματα στην Αθήνα (Πινδάρου 6 και Ακαδημίας), στην Αρχαία Ολυμπία (οδός Πραξιτέλη Κονδύλη 9) και στο λιμάνι Κατάκολου (πατρικό του Γιάννη Λάτση), καθώς και διαθέτει περιοδεύουσες εκθέσεις.
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Κοτσανάς, Κώστας (2009) - Οικείες και άγνωστες πτυχές της αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας ( )
Κοτσανάς, Κώστας (2008) - Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία ( )
Κοτσανάς, Κώστας (2009) - Τα Μουσικά Όργανα των Αρχαίων Ελλήνων ( )
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά με το μουσείο στο cyprusevents.net
Σχετικά με το μουσείο στο mlahanas.de
Πανεπιστήμιο του Σουόνσι
Μουσεία στη Δυτική Ελλάδα
Μουσεία τεχνολογίας στην Ελλάδα
Μουσεία επιστημών στην Ελλάδα
Κτίρια και κατασκευές στην Ηλεία
Αρχαιοελληνική τεχνολογία
|
132079
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE
|
Αριανή
|
Στην ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Αριανή, ή Εράν, ή Αϊράν, ή Αρυάν, οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν από την εποχή του Ερατοσθένους, το κεντρικό τμήμα της Ασίας που περιλαμβάνεται μεταξύ του Τίγρη ποταμού μέχρι του Ινδού ποταμού και από την Ερυθρά θάλασσα, νότια, μέχρι τη Κασπία, το λεγόμενο σήμερα οροπέδιο του Ιράν.
Η Αριανή, καταλάμβανε εκτάσεις που υπολογίζονταν από τον Ερατοσθένη, βάσει των μετρήσεων των "βηματιστών" του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και των γεωγραφικών στοιχείων της ακτοπλοϊκής έρευνας που είχε διενεργήσει ο Νέαρχος, σε μήκος μεν τα 14.000 στάδια, (δηλαδή περίπου 2.600 χλμ.), και σε πλάτος 12.000 στάδια. Η περιοχή περιλαμβάνει τα εδάφη: της Γεδρωσίας, της Καραμανίας, των Αραχωτών, των Δραγγών, καθώς και οι ορεινές περιοχές των λεγομένων Παρπανισαδών, των Αρείων και των Πάρθων.
Κατά δε τον Διόδωρο στην Αριανή είχε γεννηθεί ο Ζαρατούστρα. Η όλη αυτή έκταση κατοικούνταν από πολλές φυλές και λαούς που είχαν υποταχθεί στους Πέρσες και μιλούσαν την αυτή γλώσσα.
Οι δε (αρχαίοι) Πέρσες αποκαλούσαν την χώρα αυτή Ιράν κατ΄ αντίθεση προς το Ανιράν δηλαδή τη χώρα των μη Αρίων φυλών, που αργότερα ονομάσθηκε Τουράν.
Σήμερα την ονομασία αυτή, (αριάνα), φέρουν επίσημα ο κρατικός τηλεοπτικός σταθμός καθώς και η κρατική αεροπορική εταιρεία του Αφγανιστάν.
Πηγές
"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τ.3ος, σ.507.
Ιστορικές περιοχές του Πακιστάν
Ιστορικές περιοχές του Ιράν
Ιστορικές περιοχές του Ιράκ
Ιστορικές περιοχές του Αφγανιστάν
|
521166
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Σκάμανδρος ο Αλεξανδρινός
|
Ο Σκάμανδρος ο Αλεξανδρινός (1ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια της Τρωάδας, ο οποίος υπήρξε νικητής στο αγώνισμα του σταδίου κατά τους 186ους (36 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες από την Αιολίδα
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του σταδίου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (1ος αιώνας π.Χ.)
|
70219
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σημαία της Συρίας
|
Η σύγχρονη σημαία της Συρίας επανακαθιερώθηκε το 1980. Αποτελεί επίσης τη σημαία της πάλαι ποτέ Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας.
Η πρώτη σημαία που χρησιμοποίησαν οι Σύροι ήταν η Σημαία της Ιορδανίας. Έπειτα από πολλές αλλαγές, με επιρροή των Γάλλων και αργότερα της Αιγύπτου, με την οποία η χώρα ήταν ενωμένη, η Συρία επανήλθε στον παλιό τύπο σημαίας το 1980, με το κόκκινο, άσπρο και μαύρο χρώμα να κυριαρχούν. Επίσης, στη μεσαία άσπρη λωρίδα βρίσκονται δύο πράσινα αστέρια.
Τα χρώματα της σημαίας είνα τα κλασικά παναραβικά χρώματα, τα οποία επίσης βλέπουμε στις σημαίες της Υεμένης, της Αιγύπτου, του Σουδάν και του Ιράκ. Τα δύο αστέρια συμβολίζουν την Αίγυπτο και τη Συρία, που είχαν ενωθεί στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία. Το πράσινο θεωρείται χρώμα των Ρασιντούν ή Φατιμιδών, το λευκό των Ομεϊάδων και το μαύρο των Αββασιδών. Το κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα που έχυσαν οι μάρτυρες ή τη δυναστεία των Χασεμιτών.
Βλέπε επίσης
Εθνόσημο της Συρίας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστορία της Σημαίας της Συρίας
Συρία
Εθνικά σύμβολα της Συρίας
|
594113
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%28%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%29
|
Μιχάλης Γρηγορίου (μουσικός)
|
Ο Μιχάλης Γρηγορίου γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Ειναι γιος του σκηνοθετη Γρηγορη Γρηγοριου και της ποιητριας Μαριας Παπαλεοναρδου. Αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ ενώ παράλληλα ξεκίνησε μαθήματα σύνθεσης με τον Γ.Α. Παπαϊωαννου, τα οποία όμως εγκατέλειψε σύντομα αποφασίζοντας να διδάξει μόνος τον εαυτό του μουσική. Μεχρι σημερα (2019) εχει στο ενεργητικο του πλήθος εργων, για σύνολα μουσικής δωματιου, για ορχήστρα και χορωδία, για πιάνο, για ορχηστρα και synthesizers, κύκλους τραγουδιων, καθώς και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο. ¨Εργα του κυκλοφορούν σε 12 cds. Mεταξύ αυτων περιλαμβάνονται η καντάτα “ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” (1976), σε ποίηση Α. Αλεξάνδρου, οι κυκλοι τραγουδιων “Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ” (1979), σε ποίηση Μ. Αναγνωστάκη, “Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ” (1981) και “ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ”(1991), (και τα δυο σε ποίηση Τ. Σινοπουλου), το ορατόριο “ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΡΑΞΗ”(1993), βασισμένο στο ομώνυμο ποιητικό έργο του Τ. Λειβαδίτη, “ΜΠΛΕ”(1998), σε ποιηση Ρ. Παπανικόλα, κλπ. Εχει δώσει πολλές ατομικες συναυλίες, στις περισσότερες απο τις οποίες συμμετείχε ως πιανίστας, αλλά κι’ ως εκτελεστής synthesizers, τα οποία αντιμετώπισε ανέκαθεν ως όργανα με ερμηνευτικές αξιώσεις. Το 1973 ο Μ. Γρηγοριου εκπροσωπησε την Ελλαδα στο “Διεθνες Βημα Συνθετων” της UNESCO στο Παρισι, με το εργο του “Septet”. Το 1986 εκπροσωπησε την Ελλαδα στο “International Dance Course for Professional Composers and Choreοgraphers”, στο Surrey της Αγγλιας. (Υπηρξε ο μοναδικος συνθετης στην ιστορια αυτου του σεμιναριου που απεπεμφθηκε, καθως ηρθε σε πληρη καλλιτεχνικη συγκρουση με τους διοργανωτες του!). Το 1994 εκπροσωπησε την Ελλαδα ως μελος της κριτικης επιτροπης στον “Διεθνη Διαγωνισμο Συνθεσης Valentino Bucchi” στη Ρωμη. Το 1999 το ορατοριο του “ΕΓΩ, Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ” παρουσιαστηκε στην Επιδαυρο, με την Φιλαρμονικη της oπερας της Σοφιας και την χορωδια Fons Musicalis, υπο την διευθυνση του Μ. Λογιαδη, σε σκηνοθεσια Ν. Κουνδουρου.
Τρίτο πρόγραμμα, ΕΡΤ, μουσικη εκπαιδευση
Υπήρξε επι 20 χρόνια μονιμος συνεργάτης του Τρίτου Προγράμματος, όπου εγκαινίασε και τη σειρά εκπομπών “Το Μουσικό Εργαστήρι του Tρίτου” που έδωσε την ευκαιρία σε πληθος Ελληνων μουσικων να παρουσιάσουν πρωτότυπη δουλειά τους (μεσα απο 270 “εργαστηρια”). Το 1981 - 82 ανέλαβε ως επικεφαλής του τμήματος σοβαρής μουσικής της ΕΤ-1. Το 1982 ηταν επικεφαλης της πενταμελους επιτροπής που ανέλαβε την διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος (μαζί με τους: Β. Φιδετζή, Α. Κοντογεωργίου, Ε. Καραϊνδρου, Τ. Μπαντή). Το 1983-84 ανέλαβε την παρουσίαση των προγραμμάτων κλασσικής μουσικής στην τηλεόραση της ΕΤ-2. Το 1984 ίδρυσε και ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της μη κερδοσκοπικής ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΟΣ (στην οποία συμμετείχαν ως ιδρυτικά μέλη οι Μ. Χατζιδάκις, Γ. Γρηγορίου, Θ. Αντωνίου, Γ. Κουρουπός, Δ. Φωτόπουλος, Θ. Παπαγεωργίου, Α. Δοξιαδης,) που οργάνωσε σειρά σεμιναρίων, workshops, καθώς και το Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένου Σχεδίου "Animation 1985" στο "Παλλάς", στα πλαισία της "Αθήνας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης", οπου συμμετείχαν με ταινίες τους εκπρόσωποι δεκάδων χωρών. Το 1984 συμμετείχε (μαζί με τους συνθέτες Γ. Κουρουπό, Δ. Μαραγκόπουλο και Ν. Κυπουργό) στην ομάδα που συνέταξε την "Πρόταση για την Μουσική Εκπαίδευση στα Δημοτικά Σχολεία" για λογαριασμό του Υφ. Νέας Γενηάς. Παραλληλα με τις παραπανω δραστηριοτητες υπηρξε απο το 1978 εως το 1990 αντιπροεδρος της ναυτιλιακης εταιρειας Euroshipping S.A Compania Naviera (με εδρα τον Πειραια, Ακτη Μιαουλη 59). Aπο τον Μαϊο του 2015 εως τον Οκτωβριο του 2017 ηταν μελος του Δ.Σ της ΕΡΤ και αναπληρωτης δ/συμβουλος
Θεωρητικο εργο και ακαδημαϊκη δραστηριοτητα
Εκτός απο τη σύνθεση ασχολήθηκε συστηματικά με την κοινωνική ιστορία της τέχνης, την ψυχολογία της αισθητικής αντίληψης και την κοινωνιολογια του αισθητικου γουστου. To 2007 ανακηρυχθηκε διδακτωρ του Ιονιου Πανεπιστημιου στους τομεις της συνθεσης και της μουσικολογιας.¨Εχει διδάξει κοινωνική ιστορία της μουσικής και στοιχεία ψυχολογίας της μουσικής αντίληψης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1985-86) και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (2002-2003). Eχει δωσει επισης σειρα μαθηματων για μεταπτυχιακους φοιτητες του Παιδαγωγικου Τμηματος του Πανεπιστημιου Αθηνων (2007-2008). Κειμενα του περιλαμβανονται στο εγχειριδιο “ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ” του “Ελληνικου Ανοιχτου Πανεπιστημιου”. Αρθρα του εχουν δημοσιευτει σε διαφορα περιοδικα, ενώ έχει δώσει κατά καιρούς σειρές διαλέξεων και σεμιναριων. Συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του “Πρότυπου Μουσικού Κέντρου Πειραιά”, του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής την περιοδο 1993-1997. ¨Εχει μεταφράσει και εκδόσει πολλές θεωρητικές μελέτες πάνω στη μουσική (μεταξυ των οποιων τα “Μουσικη Ποιητικη” του Igor Stravinsky, “Μουσικη-Κοινωνια-Εκπαιδευση” του Christopher Small και “Μουσικη και Φαντασια” του Aaron Copland), ενώ έχει συγγράψει το δίτομο εκπαιδευτικό βιβλίο “Μουσική για παιδιά και για έξυπνους μεγάλους”, καθως και το εκτεταμενο θεωρητικο συγγραμμα “ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ : Kαθολικές σταθερές και πολιτιστικές μεταβλητές” (To θεωρητικο αυτο εργο που διερευνα με μεθοδους γνωσιακης επιστημης (cognitive science) τους τροπους μεταβολης της αντιληψης και διαχειρισης των συμβολικων κωδικων της μουσικης και τη γλωσσας σε συναρτηση με τις μεταβολες της κοινωνικης οργανωσης υποβλήθηκε ως διδακτορική διατριβή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο τον Απρίλιο του 2007). Ολα τα παραπανω κυκλοφορουν απο τις εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ. Εχει συγγραψει επισης τα αυτοβιογραφικά “MΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ: Ασκήσεις αυτοπαρατήρησης ενός ¨Ελληνα συνθέτη” και “BΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ” : Ανεπιδοτα γραμματα περι συνειδησης, χρονου, θανατου και αλλων τινων” και “Ε LA NAVE VA…κουτσα στραβα !” (προς το παρον ανεκδοτα και τα τρια). Μιλαει αγγλικα και γαλλικα. Εχει ενα γυιο, τον Γρηγορη Γρηγοριου, ο οποιος ειναι επισης συνθετης και διδακτωρ του Ιονιου Πανεπιστημιου.
Eργογραφία
Nεανικα
"Απο ενα εργο του Luigi Nonno",op.2 (1971), Κομματι για πιανο και bongos,op.3 (1971), Για πιανο και τρομπεττα (στον Μ. Χακκα), op.4 (1972) , Εξη πρελουντια για πιανο, op.6.(1973), "ΑΦΗΓΗΣΗ" για μαγνητοταινια,χορο,αφηγητη,op.7 (1973), Septet for string quintet, piano, trumpet, op.9 (1973), "ΔΙΑΣΠΟΡΑ",σε ποιηση Τ.Λειβαδιτη,op.10 (1974), "Leit-Motiv",για μικρο συνολο, op.11 (1974), Κουαρτεττο εγχορδων,op.12 (1974), "Strip-tease",για μικρη ορχηστρ, op.13 (1974), "Farewells to the Sea" για synths, op.32, "Σαρτη,τρια σχεδια για το καλοκαιρι του 1985"op.41 (1985)
Εργα για σολο πιανο
24 παραλλαγες για πιανο, op.24 (1977), Σονατα για πιανο, op.25 (1978), 34 παραλλαγες για πιανο, op.34.(1979), "Generiques" για πιανο, op.59 (1989), "Σαν ελπιδα και σαν κρυφη απειλη",op.66 (1991), "Θερινο Ηλιοστασιο", op.83a (2001), "Εξη πρελουδια για πιανο", op.96b (2013)
Εργα για πιανο, κιθαρα και μικρα συνολα
"ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΕΙ" για δυο πιανα, op.17 (1975), "Ostinato",για πιανο και cello, op.19 (1976), Piano Quintet, op.22 (1977), Piiano trio, (απο το “Purple”), op.81b (2000), “Καλοκαιριατικες ζωγραφιες”, op.83b (2001), Εαρινη Ισημερια για 2 κιθαρες, op.84 (2001),Ασκησεις υφους I”, για κουαρτεττο εγχορδων, op.97 (2013), “Ασκησεις υφους ΙΙ”, για κουαρτεττο εγχορδων, op.102. (2015),“Μoods”, για piano trio”, op.103 (2016), “Παλιμψηστο ΙΙΙ”, “Retrospective”, op.104c (2017), “Carousel”, suite for piano quintet, op. 105 (2019)
Εργα για ορχηστρα (ή, και synthesizes)
"REGRESSION",για ορχηστρα,πιανο και cello, op.37 (1984), “Suite”απο ΙΠΠΕΙΣ, op.57b (1989), "ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗ", op.61 (1990), "Αυτη η γαληνια Κυριακη" για ορχηστρα εγχορδων, op.73 (1998), "Mικρος περιπλους" για ορχηστρα, op.74 (1998), “Τρια ταξιδια”, minimal variations, op.77β (1988), "Χρονομηχανες", για ορχηστρα, οp.77 (1998). Suite Ουτις, για ορχηστρα, op.85b (2001), Mαρια μου αγαπημενη, καληνυχτα, για ορχηστρα και synths,op.90 (2007), Εσυ, ο χρονος, ο θανατος, κι’εγω (& synths) , op.91 (2007), Δες, ο ηλιος δυει (& synths), op. 92 (2008), Μαρια, φυσαει Νοτιας (& synths), op. 93 (2008), Μη φοβασαι, εδω ειμαι εγω, κοιμησου (& synths), op.95 (2008), “Εικονες Μεσοπολεμου”(& synths), op.99 (2014), “Παραδοξες Διαδρομες” (& synths) op.100 (2014), “Ανησυχες Σχεσεις” (& synths), op.101 (2015), “Παλιμψηστο I”, Suite for string orchestra op.104a (2016), "Ambiguity" για ορχηστρα και synths, op.107 (2021), "Berceuse", για ορχηστρα και synths, op.108 (2021)
Κυκλοι τραγουδιων (για πιανο ή και οργανικα συνολα)
Τραγουδια σε ποιηση Μ.Παπαλεοναρδου, op.1 (1972), "ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ",σε ποιηση Α.Αλεξανδρου, op.21 (1977), "ΝΤΟΑΝΑ",κυκλος τραγουδιων σε ποιηση Τ.Σινοπουλου, op.23 (1977) ."Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ",σε ποιηση M.Αναγνωστακη, op.29 (1979), "Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ",σε ποιηση Τ. Σινοπουλου, op.30 (1980-81), "ΜΕΣΟΥΡΑΝΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ",σε ποιηση Α.Αλεξανδρου, op.31 (1982), "Εξη τραγουδια χωρις λογια",για φωνη και πιανο, op.33b (1983), "Τα τραγουδια της Χριστινας",σε ποιηση Μ.Παπαλεοναρδου, op.62 (1990), "ΜΠΛΕ", σε ποιηση Ρηνιως Παπανικολα , op.75 (1997- 98), “Πεντε παιδικα τραγουδακια” , op.76 (1998), "Mωβ",σε στιχους Επτανησιων ποιητων , op.79, op.81 (1999). "Purple" σε σονεττα του Shakespeare , op.81 (2000). "Oυτις" σε στιχους Κ. Καρτελια , op.85 (2001), “KOKKINH KΛΩΣΤΗ”, σε στιχους Κ.Καρτελια, op.85c (2001), Τεσσερα τραγουδια σε στιχους Μ. Παπαλεοναρδου , op.86 (2002), “Η Ληδα και ο Κυκλος” σε στιχους Κατερινας Καριζωνη, op.87 (2003), “Τα παγωνια της Μονης Βλαταδων” σε στιχους Καριζωνη, op.96 (2012)
Για ορχηστρα, χορωδια και σολιστ
"AΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ" για χορωδια a capela, op.27 (1979), "ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΡΑΞΗ",ορατοριο σε ποιηση Τ. Λειβαδιτη, op.71 (1993), “Αmor” , κυκλος τραγουδιων σε στιχους Pablo Neruda, op.72 (1996), "ΑΝΤΙΓΟΝΗ", ορατοριο για ορχηστρα,χορωδια και σολιστες., op.78 (1999)
Εργα για synthesizers
Imaginary soundtracks" "Για τον Μονοκερω" .op.44b (1986), "Maha", op.45 (1986), "Celephais" …op.53 (1988), "Time as an helix οf semi-precious stones", op.60 (1989), "When we went to see the end of the word", op.63 (1990)
Preludes, Etudes, Variations (for synthesizers and/or orchestra) "PUZZLE",για synthesizers & vocal, op.33a (1983), "OVERDUBBING",για synthesizers.op.38 (1984), “Pictures from another exhibition”, op.38a (1984), “Cool Variations”, για synthesizers, op.38b (1984), “Nocturnes” για synthesizers και vocoder, op.38c (1984), "ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΙ'Η ΖΩΗ ΠΕΡΝΑ.." για synthesizers, op.40 (1985), "ΤΟ ΠΑΡΑΣΗΜΟΝ ΤΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ!",για synths, op.43 (1986), "ΜΙΚΡΕΣ ΧΑΡΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΛΥΠΕΣ",για synths, op.44a (1986), “Pulses” , op.94 (2008), “Παλιμψηστο ΙΙ, Suite for keyboards, op. 104b (2017), “Retrospective”, οp. 104c (2017), “Το ΠΑΡΑΣΗΜΟΝ ΙΙ”, 10 Variations , op.106 (2019)
Για synthesizers και φωνη "ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ", op.67 (1991), "Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ" σε κειμενο Borges, op.82 (2000)
Θεατρο, ραδιοφωνο, κινηματογραφος, ΤV, χορος
Θέατρο
Ασμα για το Σκιαχτρο της Λουζιτανιας" του Peter Weiss, op.5,, Θεατρο ΣΤΟΑ, σκηνοθεσια Θαναση Παπαγεωργιου, Ιανουαριος 1973, "Ο Δασκαλος" του B.Brecht, op.14, Θεατρο ΑΘΗΝΑ Θιασος Καλογεροπουλου - Φερτη, Νοεμβριος 1974, "Ο Παπουτσωμενος Γατος" του Μπερναρντ Μπηαρ, op.15, Θεατρο ΑΘΗΝΑ, Παιδικη Σκηνη Ξ. Καλογεροπουλου, Δεκεμβριος 1974 "Ρωμαιος και Ιουλιετα" του Shakespeare, op.20, Θεατρο ΡΙΑΛΤΟ, Θιασος Δοξιαδη, Οκτωβριος 1976, "Εκκλησιαζουσες" του Αριστοφανη, op.47, Εθνικο Θεατρο, Επιδαυρος, σκηνοθεσια Γιαννη Μαργαριτη, Μαϊος 1987, "Το ονειρο Του Τζιτζιρη" του Γιωργου Αρμενη, op.51, θεατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, Θιασος 81, Σεπτεμβριος 1988, "Η σονατα των φαντασματων” του Strinberg , op.54, Θεατρο στο Τριτο Προγραμμα, Φεβρουαριος 1989, "Κνοκ,η ο θριαμβος της Ιατρικης" του Jules Romain, op.56, Θεατρο στο Τριτο Προγραμμα, Απριλιος 1989, "Ιππης" του Αριστοφανη, op.57, Κ.Θ.Β.Ε, Επιδαυρος, σκηνοθεσια Διαγορα Χρονοπουλου, Ιουλιος 1989 "Ονειρο Καλοκαιριατικης Νυχτας" του Shakespeare, op.58, Δημ.θεατρο Καλαματας, σκηνοθεσια Γ. Μαργαριτη, Οκτωβριος 1980 "Φουεντε Οβεχουνα" του Lope de Vega, op.64, Εθνικο θεατρο, Ηρωδειο,σκηνοθεσια Κ. Δαματη, Ιουνιος 1990, "Ο Κεραμιδοτρεχαλος",της Astrid Lidkren, op.65 Θεατρο ΣΤΟΑ, Οκτωβριος 1991, "Φαυστα" του Μποστ, op.69 Κ.Θ.Β.Ε, σκηνοθεσια Γιαννη Μαργαριτη, Ιανουαριος 1993, "Τα δελφινακια του Αμβρακικου" του Ντινου Δημοπουλου, op.70, Εθνικο θεατρο, Απριλιος 1993, "Mανα Κουραγιο" του Brecht, οp.80, Πειραματικος θιασος "Τεχνης", Θεσσαλονικη, σκηνοθεσια Ν. Πολιτης, Οκτωβρ.1999 "Eκκλησιαζουσες" του Αριστοφανη, οp.47b, Θεατρο Κωνσταντζας, Ρουμανια, σκηνοθεσια Γ. Μαργαριτη, Απριλιος 2001 “Mανα Κουραγιο” του Brecht, ΔΗΠΕΘΕ Σερρων, σκηνοθεσια Δημητρη Ιωαννου, Μαρτιος 2002 , "Εκκλησιαζουσες II”, op.88, Θεατρο Τεχνης, Επιδαυρος, σκηνοθεσια Διαγορα Χρονοπουλου, Μαϊος 2005, “Ασμα για το Σκιαχτρο της Λουζιτανιας II”, του Peter Weiss, op.98, Θεατρο ΣΤΟΑ, σκηνοθεσια Θ. Παπαγεωργιου, Δεκεμβριος 2013, “Μπλοκ Ιχνογραφιας, του Κωστα Καρτελια, Θεατρο ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, σκηνοθεσια Αννα Σωτρινη, Οκτωβριος 2016'''Κινηματογράφος
"Οι Προστατες" του Παυλου Τασσιου, op.8 , Φεστιβαλ Θεσσαλονικης, Σεπτεμβριος 1973, "Η Παρεξηγηση" του Δημητρη Σταυρακα, op.34, Φεστιβαλ Θεσσαλονικης, Ιουνιος 1983, "Υπογεια Διαδρομη", του Αποστολου Δοξιαδη, op.35, Φεστιβαλ Θεσσαλονικης 1983, "Ευτυχως" (μ.μηκους) του Χ.Χριστοδουλιδη, op.39, Φεστιβαλ Θεσσαλονικης, Σεπτεμβριος 1984, "Ο Παραδεισος ανοιγει με αντικλειδι", του Β.Μπουντουρη, op.46, Φεστιβαλ Θεσσαλονικης, Απριλιος 1987, "Η απολογια του Θ.Τζαφου", τηλεταινια του Γ.Σολδατου, op.55, Απριλιος 1989, “Sweet Memory”,του Κυριακου Κατζουρακη, op.89, Ιουνιος 2005, “Συνομιλωντας με συντριμμενα πραγματα”, documentaire του Γ. Καριπιδη, εφημεριδα ΑΥΓΗ, Ιουνιος 2005, “Aνεμος-Anima”, ταινια μ.μηκους του Γ. Καριπιδη, Ιουνιος 2012, “Border Souls”, documentaire του Τ. Μπαρδακου, Απριλιος 2017
Τηλεόραση
"Το ονειρο του Δωδεκαμερου" , του Γ Θεοτοκα,τηλεοπτικο θεατρο, op.16 , σκηνοθεσια Γ.Γρηγοριου, Δεκεμβριος 1974, "Μια μεσα μια εξω", serial στην ΕΡΤ-2, op.48, Μαρτιος 1988, "Η Αρχαια Αθηναϊκη Τριηρις", documentaire της Κουλας Αντωνιαδου ΕΡΤ-2, op.49, Απριλιος 1988
Χορός
"Κασσανδρα", μπαλεττο της Λιας Μελετοπουλου, op.68, Θεατρο ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, Φεβρ. 1992
Δισκογραφια
"ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ", Καντατα σε ποιηση Αρη Αλεξανδρου,για κοντραλτο,βαρυτονο και μικρη ορχηστρα,εργο (Αφροδιτη Μανου,Σακης Μπουλας). VLP 3725 LYRA,1977 και CD 1997, "Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ", Κυκλος τραγουδιων σε ποιηση Μανολη Αναγνωστακη,για κονταλτο, βαρυτονο, πιανο, τσελλο, κορνο και φαγκοτο,εργο 29. (Μαρια Φαραντουρη,Γιαννης Κουτρας). MSM 390, MINOS,1980. "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ", Τρια κομματια για synthesizers,απο τον κυκλο "OVERDUBBING" εργο 38. Σε κοινο δισκο με εργα των Θ.Μικρουτσικου και W.Zobl. CP. 986, MEW MUSIC COMPANY, 1985, "Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ", Κυκλος τραγουδιων σε ποιηση Τακη Σινοπουλου, για κοντραλτο, τενορο, synthesizers, πιανο τσελλο, βιολι,φλαουτο, κλαρινεττο. εργο 30. (Σαβινα Γιαννατου, Βασιλης Λεκκας). SMH 85007, ΣΕΙΡΙΟΣ 1985, "KEYBOARD MUSIC", "Για τον Μονοκερω...", εργο 44b. Συμμετοχη σε κοινο δισκο με τους Β. Κατσουλη, Λ.Πλατωνος και Μ.Αλεξιαδη. X 33 SMB 13019 Music Box, 1987. "Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΕ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ/Red Ants", Μουσικη για την ομωνυμη κινημ.ταινια του Β.Μπουντουρη. MSM 699MINOS ,1988. LP ΜΙΝΩΣ,1988, "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΤΖΙΤΖΙΡΗ" (cassette), Μουσικη για το ομωνυμο θεατρικο εργο του Γ.Αρμενη,απο την παρασταση του "Θιασου 81" στο θεατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ. (Κασεττα ανεξαρτητης παραγωγης θιασου-81,Οκτωβριος 88)."CELEPHAIS", Μουσικη σε μια φανταστικη κινημ.ταινια, βασισμενη στο ομωνυμο διηγημα του H.F.Lovecraft εργο 53. (Σε κοινο δισκο με το "Trough A Door Into A Dream" του Βαγγελη Κατσουλη.) 91133, HELLENIC RADIO, 1989, “ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ” : “ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ” για φωνη και synthesizers,σε ποιηση Τακη Σινοπουλου, εργο 67 (απο την συναυλια της 21/12/91) στο Μεγαρο Μουσικης), “ΜΕΣΟΥΡΑΝΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ” κυκλος τραγουδιων για φωνη και πιανο σε ποιηση Αρη Αλεξανδρου,εργο 31, “NTOANA” κυκλος τραγουδιων για φωνη και πιανο σε ποιηση Τ. Σινοπουλου,εργο 23, (Σαβινα Γιαννατου, Μιχαλης Γρηγοριου) CD EMI 1997, “ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΡΑΞΗ” Ορατοριο σε ποιηση Τασου Λειβαδιτη, εργο 71, Με την “Ορχηστρα των Χρωματων” υπο την διευθυνση του Μιλτου Λογιαδη,την χορωδια “Fons Musicalis” σε διδασκαλια Κωστη Κωνστανταρα. Σαβινα Γιαννατου (soprano) Μιχαλης Χριστογιαννοπουλος (tenor), Γιαννης Παπακωνσταντινου (contra tenori), Tασης Χριστογιαννοπουλος (baryton). CD (διπλο) 0627/8 LYRA 1997. "ΝΑΧΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ’ΧΑΜΕ", Εξη παιδικα τραγουδια, με τα παιδια απο το Δημο Δαφνης και τους μαθητες της 6ης δημοτικου του Σχολειου του Ελληνογερμανικου Εκαπιδευτικου Συλλογου. Προγραμμα εκπαιδευσης μουσουλμανοπαιδων, Παραγωγη ΥΠΕΠΘ και Εθνικο και Καποδιστριακο Πανεπιστημιο Αθηνων, 1999, “MΠΛΕ” Κυκλος τραγουδιων σε ποιηση Ρηνιως Παπανικολα, για soprano, mezzo,bariton και ορχηστρα. (Σαβινα Γιαννατου, Μαρια Φαραντουρη, Τασης Χριστογιαννοπουλος. Η ορχηστρα των Χρωματων υπο τη διευθυνση του Μιλτου Λογιαδη). Απο ζωντανη ηχογραφηση συναυλιας στο Μεγαρο Μουσικης στις 15/12/2002. Legend 2003, "ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ”, Κυκλος τραγουδιων σε στιχους Κωστα Καρτελια, απο τον κυκλο “Ουτις”, εργο 85. Για ορχηστρα, mezzo και bariton. Mε την Μαρια Φαραντουρη και τον Δωρο Δημοσθενους. Ενθετο cd στην ποιητικη συλλογη του Κ. Καρτελια “Μπλοκ Ιχνογραφιας”. Εκδοσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ, 2014. Βιβλια-Δημοσιεύσεις -Εισηγήσεις -Άρθρα
Μεταφράσεις
"ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ" του Igor Stravinsky, "Poetics of Music", μεταφραση απο τα αγγλικα, Εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ,1980, "ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ" του Aaron Copland, "Μusic and Imagination",μεταφραση απο τα αγγλικα, Εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ,1980, "Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ" του John Blacking, "How Musical is Man?" μεταφραση-διασκευη απο τα αγγλικα, Εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ,1981, "ΜΟΥΣΙΚΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ" του Christopher Small "Music-Society- Education",μεταφραση απο τα αγγλικα Εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ,1983, "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ" του Paul Bekker, "The Orchestra",μεταφραση απο τα αγγλικα, Εκδοσεις NΕΦΕΛΗ,1989.
Συγγραφή
"ΜΟΥΣΙΚΗ,για παιδια και για εξυπνους μεγαλους", εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ 1994. (σε δυο τομους) ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Καθολικες σταθερες και πολιτιστικες μεταβλητες, Εκδοσεις ΝΕΦΕΛΗ 2011, ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΤΡΑΥΛΙΣΜΑ, Αποσπασματα μουσικων ημερολογιων 1988-2021. Εκδοσεις 24 Γραμματα 2021
Δημοσιεύσεις – Διαλέξεις- Εισηγήσεις ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ : "Το κουτί της Πανδώρας και το τέρας του Φραγκενσταϊν" Εισηγηση στο Συμποσιο "Τεχνη και Τεχνολογια" που διοργανωθηκε τον Μαρτιο 1987 στην Πολυτεχνικη Σχολη Χανιων. Εκδοσεις "Υψιλον" 1988. (Σελ. 145 - 154), ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ- ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ, Περιεχονται στο εγχειριδιο "ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Ενοτητα 6 : Τεχνες - Χορος, κεφαλαια 6. 6. 3, και 6. 12. 8 . Ελληνικο Ανοιχτο Πανεπιστημιο, ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΧΡΩΜΑΤΟΨΙΑ : Τα ΜΜΕ και η καταστροφη της ανθρωπινης ευαισθησιας, Περιοδικο για τη δημοτικη εκπαιδευση ΓΕΦΥΡΕΣ, Τευχος 2, Φεβρουαριος - Μαρτιος 2002, MUSIC AND POETRY, Περιοδικο “Ηellenic Quarterly”, τευχος 24-25, January-June 2006, ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Εισηγηση της 30ης Μαρτιου 1989 στο συμποσιο "Τεχνη διχως συνορα" που διοργανωθηκε στο Κεντρο Συγχρονης Τεχνης "Ιλεανα Τουντα" απο τις 27 Μαρτιου εως την 1η Απριλιου 1989, Musical Contests and the Avlos in Ancient Greek Music, Εισηγηση στην ημεριδα που διοργανωθηκε στη Ρωμη στις 13 Νοεμβριου 1994, στα πλαισια του Διεθνους Διαγωνισμου Συνθεσης Valentino Bucchi, "ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ", Εισηγηση στο τριημερο συμποσιο ""Η Ελληνικη μουσικη στο σταυροδρομι Ανατολης και Δυσης" που διοργανωθηκε στο Ιδρυμα Γουλανδρη - Χορν στις 29 και 30 Μαϊου 1990, στα πλαισια του κυκλου "Ελληνισμος και Δυση", “ΣΕ ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ”, Διαλεξη στην Βιβλιοθηκη “Λιλιαν Βουδουρη” του Μεγαρου Μουυσικης Αθηνων, στις 4 Απριλιου 2002, “ΜEDIA KAI EKΠΑΙΔΕΥΣΗ”, Εισηγηση στο Κεντρο Βιβλιου, για το περιοδικο “ΓΕΦΥΡΕΣ”, στις 23 Οκτωβριου 2004, “MΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ”, Eισηγηση στην Βιβλιοθηκη Καιτης Λασκαριδου, στις 13 Δεκεμβριου 2004''
Άρθρα
"Οι δισκογραφικές εταιρείες και το δίλημμα του συνθέτη", Περιοδικο "Τεχνη και Πολιτισμος" , τευχος 9, Αυγουστος - Σεπτεμβρης 1981, "Οι αιρετοί και οι αυθαίρετοι" : Ο θεσμος των ιδιωτικων επιχορηγησεων και η καταλυση των δημοκρατικων θεσμων, Περιοδο ΠΟΛΙΤΗΣ , Νοεμβριος - Δεκεμβριος 1992, ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ : Ο ...ατομικός αντιδραστήρας του πολιτισμού και τα ραδιενεργά του απόβλητα, Περιοδικο ΜΕΤΡΟ, τευχος 18, Απριλιος 1997 (δημοσιευτηκε τμημα του). “Περι καλλιτεχνικης συνεπειας λογων και εργων”, Περιοδικο “ΑΙΤΙΟΝ”, τευχος μηδεν, Οκτωβριος 2014, “Oι παρωπιδες του αυτονοητου”, Περιοδικο “AITION”, τευχος ενα, Μαρτιος 2015, “Οι σταρ του βωβου”, Περιοδικο “ΑΙΤΙΟΝ”, τευχος δυο, Ioυνιος 2015, “Καθωσπρεπισμοι και μηνυματα σε μπουκαλι”, Περιοδικο “AITION”, τευχος τρια, Νοεμβριος 2015
Παραπομπές
Έλληνες συνθέτες
|
158270
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%86%CE%9B%20%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29
|
ΦφΛ Βόλφσμπουργκ (ποδόσφαιρο ανδρών)
|
Η ΦφΛ Βόλφσμπουργκ-Φούσμπαλ (γερμανικά: VfL Wolfsburg-Fußball) είναι το ποδοσφαιρικό τμήμα του αθλητικού συλλόγου ΦφΛ Βόλφσμπουργκ (VfL Wolfsburg), που εδρεύει στην πόλη Βόλφσμπουργκ της Γερμανίας. Η ομάδα έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα Γερμανίας το 2009 καθως και ένα κύπελλο Γερμανίας το 2015. Το γήπεδό της είναι το Volkswagen Arena (30.122 θέσεων) και τα χρώματά της το πράσινο και το άσπρο.
Ιστορία του συλλόγου
Η ομάδα ιδρύθηκε λίγο μετά την ίδρυση της πόλης (1938), στις 12 Σεπτεμβρίου 1945, από εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen, με το όνομα ΦΣΚ Βόλφσμπουργκ (VSK Wolfsburg). Λίγους μήνες αργότερα, η ομάδα πέρασε μια ισχυρή κρίση, όταν όλοι οι παίκτες της, εκτός από έναν, αποχώρησαν για την FC Wolfsburg. Ο μόνος παίκτης που παρέμεινε, ο Γιόζεφ Μέιερ (Josef Meyer), μαζί με τον Βίλι Χέρμπερτ (Willi Hilbert) αποφάσισαν να υπογράψουν νέους παίκτες, ενώ άλλαξαν και το όνομα της ομάδας σε VfL Wolfsburg.
Τις επόμενες περιόδους σταδιακά άρχισε να ανεβαίνει κατηγορίες. Αφού κατέκτησε κάποια ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, ανέβηκε σε επαγγελματική κατηγορία για πρώτη φορά το 1954. Το 1993 αγωνίστηκε τελικά στη δεύτερη κατηγορία Γερμανίας, ενώ το 1995 κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Γερμανίας, όπου έχασε από τη Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ (0-3). Το 1997 όμως τερμάτισε δεύτερη και προβιβάστηκε στη Μπουντεσλίγκα. Το 1999 τερμάτισε 6η, ενώ διεκδικούσε μέχρι τέλους την 4η θέση που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ (Champions League). Τελικά κέρδισε για πρώτη φορά την έξοδο στην Ευρώπη, στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ (UEFA Cup) της επόμενης σεζόν.
Από το 2000 έως το 2005 αγωνιζόταν στο κύπελλο Ιντερτότο (Intertoto Cup), ενώ το 2008 με προπονητή τον Φέλιξ Μάγκατ τερμάτισε 5η και κέρδισε ξανά την έξοδο στο κύπελλο UEFA. Το 2009, ξανά κάτω από την καθοδήγηση του Μάγκατ, τερμάτισε στην κορυφή του Γερμανικού πρωταθλήματος, έχοντας δύο παίκτες της που πέτυχαν πάνω από 20 γκολ (Γκραφίτε, Έντιν Τζέκο), ενώ και για πρώτη φορά κέρδισε την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου.
Τίτλοι
Bundesliga: 2009
Κύπελλο Γερμανίας: 2015
Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2015
Amateuroberliga Niedersachsen-Ost (II): 1952, 1954, 1963
Oberliga Nord (III): 1991, 1992
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Η σελίδα του συλλόγου στην UEFA
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1945
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1945
ΦφΛ Βόλφσμπουργκ
|
482040
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B1%CF%84%20%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD
|
Κατάλογος βραβείων και υποψηφιοτήτων του Ματ Ντέιμον
|
Ο Ντέιμον και ο Μπεν Άφλεκ έγραψαν την Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ (1997), ένα σενάριο για μία νεαρή ιδιοφυΐα στα μαθηματικά, η οποία έλαβε εννέα υποψηφιότητες Όσκαρ, κερδίζοντας ο Ντέιμον και ο Άφλεκ Όσκαρ και Χρυσές Σφαίρες για το Καλύτερο Σενάριο. Ο Ντέιμον ήταν επίσης υποψήφιος για ένα Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ίδια ταινία. Από τότε έχει λάβει δεκάδες υποψηφιότητες και βραβεία για τη δουλειά του ως ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός.
Βραβεία Ακαδημίας
Βραβεία Έμμυ
Βραβεία BAFTA
Χρυσές Σφαίρες
Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών
Άλλα
Ακαδημία της Επιστημονικής Φαντασίας, Φαντασίας και Ταινιών Τρόμου (Βραβείο Saturn)
Συμμαχία των Γυναικών Δημοσιογράφων Ταινιών
Βραβείο Αμερικανικού Cinematheque
Αυστραλιανό Ινστιτούτο Κινηματογράφου
Βραβεία Κοινότητας Κυκλώματος Βραβείων
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου
Βραβείο Blockbuster Entertainment
Βραβείο Κριτικών Ταινιών της Κοινότητας Βοστώνης
Παραπομπές
Κατάλογοι βραβεύσεων ηθοποιών
|
702607
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Μεταθεωρία
|
Μια μεταθεωρία ή μετα-θεωρία είναι μια θεωρία της οποίας το αντικείμενο είναι από μόνο του θεωρία. Στα μαθηματικά και τη μαθηματική λογική, μια μεταθεωρία είναι μια μαθηματική θεωρία για μια άλλη μαθηματική θεωρία. Οι μετα-θεωρητικές έρευνες αποτελούν μέρος της φιλοσοφίας της επιστήμης . Μια μεταθεωρία δεν εφαρμόζεται απευθείας στην πρακτική, αλλά μπορεί να έχει εφαρμογές στην πρακτική του πεδίου που μελετά. Το αναδυόμενο πεδίο της μεταεπιστήμης επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τις επιστημονικές γνώσεις για να βελτιώσει την ίδια την πρακτική της επιστήμης.
Παραδείγματα μεταθεωριών
Μεταεπιστήμη
Η μεταεπιστήμη είναι η χρήση της επιστημονικής μεθοδολογίας για τη μελέτη της ίδιας της επιστήμης . Η μεταεπιστήμη επιδιώκει τη ποιοτική βελτίωση της επιστημονικής έρευνας, μειώνοντας παράλληλα τη σπατάλη. Είναι επίσης γνωστή ως " έρευνα για την έρευνα " και " η επιστήμη της επιστήμης ", καθώς χρησιμοποιεί ερευνητικές μεθόδους για να μελετήσει πώς γίνεται η έρευνα και πού μπορούν να γίνουν βελτιώσεις. Η μεταεπιστήμη ασχολείται με όλους τους τομείς της έρευνας και έχει περιγραφεί ως «πανοραμική θέα της επιστήμης» Σύμφωνα με τα λόγια του Ιωάννη Ιωαννίδη, "Η επιστήμη είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη στους ανθρώπους ... αλλά μπορούμε να τη κάνουμε καλύτερα."
Το 1966, μια πρώιμη μετα-ερευνητική εργασία εξέτασε τις στατιστικές μεθόδους 295 δημοσιευμένων επιστημονικών μελετών σε δέκα ιατρικά περιοδικά υψηλού προφίλ. Διαπίστωσε ότι, τα συμπεράσματα στο 73% των μελετών ήταν χωρίς επαρκή αιτιολόγηση και επομένως άκυρα. Η μετα-έρευνα τις επόμενες δεκαετίες βρήκε πολλά μεθοδολογικά ελαττώματα, ανεπάρκειες και κακές πρακτικές στην έρευνα σε πολλά επιστημονικά πεδία. Πολλές επιστημονικές μελέτες δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν, ιδιαίτερα στην ιατρική και στις κοινωνικές επιστήμες . Ο όρος « κρίση αναπαραγωγής » επινοήθηκε στις αρχές του 2010 ως μέρος της αυξανόμενης συνειδητοποίησης του προβλήματος.
Έχουν εφαρμοστεί μέτρα για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που αποκαλύπτονται από τη μεταεπιστήμη. Αυτά τα μέτρα περιλαμβάνουν την προκαταχώριση επιστημονικών μελετών και κλινικών δοκιμών καθώς και την ίδρυση οργανισμών όπως το CONSORT και το Δίκτυο EQUATOR που εκδίδουν κατευθυντήριες γραμμές για τη μεθοδολογία και την αναφορά. Υπάρχουν συνεχείς προσπάθειες για τη μείωση της κατάχρησης στατιστικών, την εξάλειψη των αντιδεολογικών κινήτρων από τον ακαδημαϊκό χώρο, τη βελτίωση της διαδικασίας αξιολόγησης από συναδέλφους, την καταπολέμηση της μεροληψίας στην επιστημονική βιβλιογραφία και την αύξηση της συνολικής ποιότητας και αποτελεσματικότητας της επιστημονικής διαδικασίας.
Μεταμαθηματικά
Εισήχθησαν στη φιλοσοφία του 20ου αιώνα ως αποτέλεσμα του έργου του Γερμανού μαθηματικού Ντάβιντ Χίλμπερτ, ο οποίος το 1905 δημοσίευσε μια πρόταση για απόδειξη της συνέπειας και της πληρότητας των μαθηματικών, δημιουργώντας το πεδίο των μεταμαθηματικών . Οι ελπίδες του για την επιτυχία αυτής της απόδειξης διακόπηκαν από το έργο του Κουρτ Γκέντελ, ο οποίος το 1931 χρησιμοποίησε τα θεωρήματά του περί μη πληρότητας για την απόδειξη του ανέφικτου αυτού του στόχου. Παρ 'όλα αυτά, το πρόγραμμά του για άλυτα μαθηματικά προβλήματα, από τα οποία αναπτύχθηκε αυτή η μετα-μαθηματική πρόταση, συνέχισε να επηρεάζει την κατεύθυνση των μαθηματικών για τον υπόλοιπο 20ο αιώνα.
Η μελέτη της μεταθεωρίας έγινε ευρέως διαδεδομένη κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου του 20ου αιώνα με την εφαρμογή της σε άλλους τομείς, ιδίως την επιστημονική γλωσσολογία και την έννοια της μεταγλώσσας .
Ένα μεταθεώρημα ορίζεται ως: "μια πρόταση σχετικά με τα θεωρήματα. Συνήθως δίνει ένα κριτήριο για την απόκτηση ενός νέου θεώρηματος από ένα παλιό, είτε με την αλλαγή των αντικειμένων του σύμφωνα με έναν κανόνα", γνωστό ως νόμος περί δυαδικότητας ή αρχή της δυαδικότητας ή με μεταφορά του σε άλλο μαθηματικό πεδίο (από τη θεωρία των κατηγοριών στη θεωρία των ομάδες) ή σε άλλο πλαίσιο εντός της ίδιας περιοχής (από γραμμικούς μετασχηματισμούς σε πίνακες).
Μεταλλογική
Η Μεταλογική είναι η μελέτη της μεταθεωρίας της λογικής . Ενώ η λογική μελετά πώς τα λογικά συστήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή έγκυρων και ορθών επιχειρημάτων, η μεταλογική μελετά τις ιδιότητες των λογικών συστημάτων. Η λογική αφορά τις αλήθειες που μπορούν να εξαχθούν χρησιμοποιώντας ένα λογικό σύστημα Η μεταλογική αφορά τις αλήθειες που μπορεί να εξαχθούν για τις γλώσσες και τα συστήματα που χρησιμοποιούνται για την έκφραση των αληθειών. Τα βασικά αντικείμενα της μεταλλογικής μελέτης είναι οι επίσημες γλώσσες, τα επίσημα συστήματα και οι ερμηνείες τους . Η μελέτη της ερμηνείας των τυπικών συστημάτων είναι ο κλάδος της μαθηματικής λογικής που είναι γνωστή ως θεωρία μοντέλου, και η μελέτη των τυπικών συστημάτων είναι ο κλάδος που είναι γνωστός ως θεωρία απόδειξης .
Μεταφιλοσοφία
Η Μεταφιλοσοφία είναι «η διερεύνηση της φύσης της φιλοσοφίας ». Το γνωστικό αντικείμενό της περιλαμβάνει τους στόχους της φιλοσοφίας, τα όρια της φιλοσοφίας και τις μεθόδους της. Έτσι, ενώ η φιλοσοφία διερευνά χαρακτηριστικά τη φύση της ύπαρξης, την πραγματικότητα των αντικειμένων, τη δυνατότητα της γνώσης, τη φύση της αλήθειας και ούτω καθεξής, η μεταφιλοσοφία είναι η αυτο-ανακλαστική έρευνα για τη φύση, τους στόχους και τις μεθόδους της δραστηριότητας που κάνει τέτοιου είδους έρευνες, ρωτώντας ποια είναι η ίδια η φιλοσοφία, τι είδους ερωτήσεις πρέπει να θέσει, πώς μπορεί να τις θέσει και να απαντήσει, και τι μπορεί να επιτύχει με αυτόν τον τρόπο. Θεωρείται από ορισμένους ως θέμα προγενέστερο και προπαρασκευαστικό της φιλοσοφίας, ενώ άλλοι το θεωρούν εγγενώς μέρος της φιλοσοφίας, ή αυτόματα μέρος της φιλοσοφίας ενώ άλλοι υιοθετούν κάποιο συνδυασμό αυτών των απόψεων.
Κοινωνιολογία της κοινωνιολογίας
Η κοινωνιολογία της κοινωνιολογίας είναι ένας τομέας της κοινωνιολογίας που συνδυάζει τις κοινωνικές θεωρίες με την ανάλυση της επίδρασης των κοινωνικο-ιστορικών πλαισίων στην κοινωνιολογική διανοητική παραγωγή.
[ <span title="This claim needs references to reliable sources. (November 2017)">απαιτείται παραπομπή</span> ]
Bιβλιογραφικές αναφορές
Θεωρίες
Μεταφιλοσοφία
Επιστημολογία
Μεταθεωρία
|
67672
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%B2%CE%B4%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CE%97%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Εκκλησία Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας
|
Η Εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας είναι μια παγκόσμια Χριστιανική Εκκλησία που προέρχεται από τον Προτεσταντικό χώρο και ανήκει στο γενικότερο κίνημα των Αντβεντιστών. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η προσήλωση στις 10 εντολές και στην τήρηση του Σαββάτου. Ανήκουν στον χώρο των Σαββατιστών.
Τα μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας παγκοσμίως το 2013 ήταν 18,028,796. Στην Ελλάδα υπάρχει παρουσία της από το 1903 και σήμερα αριθμεί 410 μέλη σε 10 εκκλησίες.. Εκτός των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας υπάρχει στην Αθήνα μικρός αριθμός μελών Μεταρυθμισμένης Κίνησης των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας.
Παραπομπές
Για περισσότερη μελέτη
Seventh-day Adventists Believe, Review and Herald Publishing Association (Ελληνική έκδοση Online)
Frank S. Mead Revised by Samuel S. Hill, Handbook of Denominations in the United States, Abingdon Press
Κριτική
Τιμοθέου Χαλκιά, Η αίρεση των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, Θεσσαλονίκη 2012, http://ikee.lib.auth.gr/record/130020/files/GRI-2012-9365.pdf
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Χριστιανική Εκκλησία Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας
Επίσημη ιστοσελίδα
Επίσημη ιστοσελίδα Ελλάδας
Βασικές δοξασίες
Στατιστικά στοιχεία για την Ελλάδα και παγκόσμια
Η εμφάνιση στην Ελλάδα
Άλλες Ομολογίες Αντβεντιστών
Advent Christian General Conference
Seventh Day Adventist Reform Movement
https://youtube.com/@AcademyApologia
https://hopemedia.it/alessandria-battesimo-48788-48788/
https://www.valdesi.eu/riceviamo-e-pubblichiamo-493-anni-fa-iniziava-la-rivoluzione-cristiana-di-martin-lutero-di-fabrizio-porro/
https://en.m.wikipedia.org/wiki/User:Catfurball
Αντβεντιστές
Αντβεντισμός
|
526558
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%83%CF%8C%CE%B2%CE%B1
|
Πωλίνα Ζερεμπτσόβα
|
H Πωλίνα Βίκτοροβνα Ζερεμπτσόβα (ρωσ. Полина Викторовна Жеребцова), γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1985 – στην πρωτεύουσα της Τσετσενίας, Γκρόζνι, της τότε ΕΣΣΔ. Είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Στη γραφίδα της ανήκουν τα Ημερολόγια και τα Διηγήματα της Τσετσενίας, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Βιογραφία
H Πωλίνα Βίκτοροβνα Ζερεμπτσόβα, γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1985 στην πρωτεύουσα της Τσετσενίας, Γκρόζνι, της τότε ΕΣΣΔ.
Η ίδια θεωρεί τον εαυτό της κοσμοπολίτη, αφού έλκει την καταγωγή της από διάφορες εθνικότητες. Το συγγραφικό της έργο ανήκει στη σχολή της ιστορικής τεκμηρίωσης. Έχει τιμηθεί με το βραβείο "Γιάνους Κορτσάκ", ήταν στη μικρή λίστα του βραβείου "Αντρέι Σάχαροφ" για "τη δημοσιογραφία ως γενναιότητα".
Το 1994 η Πωλίνα ξεκίνησε να γράφει τα ημερολόγιά της, στα οποία κατέγραφε όλα όσα συνέβαιναν γύρω της. Τα Ημερολόγια καλύπτουν την παιδική της ηλικία, την εφηβεία και τη νεότητα, κατά τη διάρκεια των οποίων έγιναν οι τρεις πόλεμοι της Τσετσενίας. Το 2004 ολοκλήρωσε τη συγγραφή του Ημερολογίου της Τσετσενίας. Ήταν μόλις 19 ετών.
Την 21η Οκτωβρίου τραυματίστηκε από θραύσματα βολών πυροβολικού στην Κεντρική Αγορά του Γκρόζνι.
Το 2002 ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος.
Το 2003 – 2004 φοίτησε στη Σχολή Ανταποκριτών.
Το 2013 ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο στη Φινλανδία.
Βιβλιογραφία
2011 — "Το ημερολόγιο της Πωλίνας Ζερεμπτσόβα" (Δεύτερος Πόλεμος της Τσετσενίας)
2014 — "Μυρμήγκια στο γυάλινο δοχείο. Ημερολόγια της Τσετσενίας 1994 – 2004" (Πρώτος Πόλεμος της Τσετσενίας)
2015 — "Λεπτή ασημένια κλωστή" (Τσετσενίας ιστορίες)
2017 — "Γαϊδουρινή ράτσα" (Τα παιδιά στην Τσετσενία)
2017 – 45 parallel (novel), Ukraine
Κριτικές
Η Πολιτκόφσκαγια περιέγραψε τον πόλεμο ως δημοσιογράφος που τον παρατηρούσε. Η Πωλίνα Ζερεμπτσόβα αφηγήθηκε τον πόλεμο εκ των έσω, από την καρδιά του σκότους. Περιοδικό Σπίγκελ, Νο 10 - 2015
Παραπομπές και σημειώσεις
Eξωτερικές συνδέσεις
The Guardian
Ant in a Glass Jar Chechen Diaries 1994–2004 Fragment
Polina Zherebtsova's Diary of the Chechen War
Polina Zherebtsova's diary of the second Chechnya war
Ρώσοι δημοσιογράφοι
Ρώσοι ακτιβιστές
Τσετσενία
Ρώσοι λογοτέχνες
|
703584
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CE%B9%CF%80%CE%B9%CE%B6%CE%AF%CE%B4%CE%B7
|
Γλιπιζίδη
|
Η γλιπιζίδη (διαθέσιμη υπό την εμπορική ονομασία Glucotrol μεταξύ άλλων) είναι αντιδιαβητικό φάρμακο. Ανήκει στην κατηγορία των σουλφονυλουρίων και χρησιμοποιείται για την θεραπεία του διαβήτη τύπου 2. Συνιστάται η χρήση της μαζί με την ακολούθηση διαβητικής δίαιτας και άσκησης. Δεν ενδείκνυται για χρήση χωρίς συνταγογράφηση σε άτομα με διαβήτη τύπου 1. Λαμβάνεται από το στόμα. Οι επιδράσεις του φαρμάκου αρχίζουν να εμφανίζονται εντός ώρας από την λήψη της και διαρκούν έως μια μέρα.
Οι συχνές ανεπιθύμητες παρενέργειες της γλιπιζίδης περιλαμβάνουν τη ναυτία, τη διάρροια, την υπογλυκαιμία και τη κεφαλαλγία. Άλλες ανεπιθύμητες παρενέργειες του φαρμάκου είναι η υπνηλία, το εξάνθημα του δέρματος, και η αστάθεια. Σε άτομα που πάσχουν από ηπατική ή νεφρική νόσο ίσως πρέπει να προσαρμοστεί η δοσολογία του φαρμάκου. Η χρήση σε γυναίκες που είναι έγκυες ή θηλάσσουν δεν συνιστάται. Η γλιπιζίδη διεγείρει το πάγκρεας να απελευθερώσει ινσουλίνη και αυξάνει την ευαισθησία των ιστών στην ινσουλίνη.
Η γλιπιζίδη εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1984. Είναι διαθέσιμο ως γενόσημο φάρμακο. Το 2017, ήταν το 45ο πιο συνταγογραφημένο φάρμακο στις Ηνωμένες Πολιτείες με πάνω από 16 εκατομμύρια συνταγογραφήσεις.
Μηχανισμός δράσης
Η γλιπιζίδη ευαισθητοποιεί τα β-κύτταρα της αντίδρασης των παγκρεατικών νησιδίων του Λάνγκερχανς στην ινσουλίνη. Αυτό σημαίνει ότι θα απελευθερωθεί περισσότερη ινσουλίνη σε απάντηση στη γλυκόζη, απ'ότι θα γινόταν χωρίς την χρήση γλιπιζίδης. Η γλιπιζίδη δρα φράζοντας εν μέρει τα κανάλια καλίου μεταξύ των β-κυττάρων των παγκρεατικών νησιδίων του Λάνγκερχανς. Με το φράξιμο των καναλιών καλίου, το κύτταρο εκπολώνεται, ενέργεια η οποία οδηγεί στο άνοιγμα των καναλιών ασβεστίου. Αυτή η διαδικασία οδηγεί στην εισροή ατόμων ασβεστίου, κάτι που δυναμώνει την απελευθέρωση ινσουλίνης από β-κύτταρα.
Ιστορία
Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της γλιπιζίδης καταχωρήθηκε το 1969 και η ιατρική της χρήση εγκρίθηκε το 1971. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η ιατρική χρήση της γλιπιζίδης εγκρίθηκε το 1984.
Δείτε επίσης
Γλυβουρίδη
Τολβουταμίδη
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άρθρα με αλλαγμένο αναγνωριστικό EBI
Αντιδιαβητικά φάρμακα
Σουλφονυλουρίες
Αρωματικές ενώσεις
Ετεροκυκλικές οργανικές ιμίνες
|
279519
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%85%20%CE%92%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Βίκυ Βολωνάκη
|
Η Βίκυ Βολωνάκη (απαντάται στην ειδησεογραφία και ως Βακίνα Βολωνάκη ή Βολονάκη), γεννημένη στις 10 Φεβρουαρίου 1977 στο Σίδνεϋ, είναι Ελληνίδα πρώην καλαθοσφαιρίστρια, που σήμερα εργάζεται ως προπονήτρια. Διαθέτοντας ύψος 1,75 μέτρα αγωνιζόταν στη θέση του Shooting Guard, αλλά και ως Small Forward.
Προσωπικά στοιχεία
Η Βολωνάκη γεννήθηκε στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. Μεγάλωσε στην Κάλυμνο, μετακόμισε όμως, στην Αθήνα με την αδερφή της, Φωτούλα, προκειμένου να ασχοληθεί με την καλαθοσφαίριση σε υψηλό επίπεδο.
Επαγγελματική πορεία
Πορεία στην Ελλάδα
Η Βολωνάκη πραγματοποίησε τα πρώτα της βήματα στο χώρο της καλαθοσφαίρισης ως μέλος της ομάδας της Ε.Α. Καλύμνου, ομάδα του νησιού που μεγάλωσε. Μεταβαίνοντας στην Αθήνα φόρεσε τα χρώματα της Ακαδημίας, με την οποία πραγματοποίησε το ντεμπούτο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και συγκεκριμένα στο Ronchetti Cup.
Κατόπιν έλαβε μεταγραφή στον Α.Ν.Ο. Γλυφάδας με τον οποίο κατέκτησε το 2002 και 2003 το Κύπελλο Ελλάδος. Μετά τη συγχώνευση του τελευταίου με τις Εσπερίδες παρέμεινε στους κόλπους του συλλόγου της Καλλιθέας. Επόμενός σταθμός της υπήρξε ο Αστέρας Εξαρχείων.
Με τα χρώματα του Αθηναϊκού κατέκτησε την περίοδο 2008 το πρωτάθλημα και το 2009-10 διαδοχικά το EuroCup, το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδος. Η Βολωνάκη ολοκλήρωσε τη χρονιά στην Α1 Γυναικών με 6,9 πόντους, 2 ριμπάουντ και 1,4 ασίστ μ.ό. σε 22 συμμετοχές. Στο EuroCup είχε 4,1 πόντους, 1,7 ριμπάουντ και 0,8 ασίστ σε 14 παιχνίδια.
Τον Οκτώβριο του 2010 η αθλήτρια φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλλα της Φ.Ε.Α. Στα τέλη Νοεμβρίου, ωστόσο, αποχώρησε από το σύλλογο με την αιτιολογία ότι υπέπεσε σε πειθαρχικό παράπτωμα, κάτι που ίδια διέψευσε κατηγορηματικά.
Διεθνής καριέρα
Στις αρχές του 2011 η αθλήτρια αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα της στην Ισπανία και συγκεκριμένα με τα χρώματα της Μπούργκος, στα πλαίσια της πρώτης τη τάξει κατηγορίας της χώρας. Η αποτυχία της ομάδας να εισέλθει στα play-off ανόδου οδήγησε και στη λύση της συνεργασίας τους ένα μήνα μετά. Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς η Βολωνάκη υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Οριόν Γκαλντακάο, ομάδα που εδρεύει κοντά στο Μπιλμπάο, στα πλαίσια της ίδιας κατηγορίας. Κατά τη διάρκεια της περιόδου είχε αποδόση 9,9 πόντους και 3,2 ριμπάουντ σε 20 αγώνες.
Επόμενος σταθμός στην καριέρα της ήταν η Κονκουέρο Ουέλβα, η οποία κέρδισε την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία των ισπανικών πρωταθλημάτων. Δύο μήνες μετά αποχώρησε από τη χώρα για να μεταβεί στη Σουηδία όπου θα συνεργαστεί με τη Σόλνα Βίκινγκς, στην οποία προπονητής είναι ο Κώστας Κεραμιδάς.
Ευρωπαϊκές συμμετοχές
Οι συμμετοχές της Βολωνάκη στις διοργανώσεις της FIBA:
EuroCup Γυναικών 2010 (Αθηναϊκός): 4.1 π., 1.7ρ., 0.8ασ.
EuroCup Γυναικών 2009 (Αθηναϊκός): 7.1π., 1.8ρ., 1.1ασ.
FIBA Europe Cup Γυναικών - Conference South 2003 (Γλυφάδα): 11.5π., 2.5ρ., 0.5ασ.
Ronchetti Cup 2000 (Ακαδημία): 4.5π., 1ρ., 1.ασ.
Ronchetti Cup 1999 (Ακαδημία): 8.5π., 2.3ρ., 0.8ασ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Vakina Volonaki, στατιστικά συμμετοχών στις διοργανώσεις της FIBA Europe.
«Βακίνα Βολονάκη: Από την Κάλυμνο στην Ινδιανάπολη για το «American Dream»», συνέντευξη στον ιστότοπο Sdna.gr, 3 Απριλίου 2016.
Ελληνίδες αθλήτριες της καλαθοσφαίρισης
Έλληνες προπονητές καλαθοσφαίρισης
Καλαθοσφαιρίστριες ΑΝΟΓ
Καλαθοσφαιρίστριες Α.Ε. Εσπερίδων Καλλιθέας
Καλαθοσφαιρίστριες Αστέρα Εξαρχείων
Καλαθοσφαιρίστριες Αθηναϊκού
Καλαθοσφαιρίστριες ΦΕΑ
Καλαθοσφαιριστές Μπούργος
Καλαθοσφαιριστές Σόλνα Βίκινγκς
Καλαθοσφαιριστές ισπανικών συλλόγων
Προπονητές καλαθοσφαίρισης αμερικανικών συλλόγων
|
366602
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1%20%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Φλάτσια Χίου
|
Τα Φλάτσια είναι ένα μικρό χωριό και Μαστιχοχώρι της νοτιοανατολικής Χίου, σε οδική απόσταση 22 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου. Σήμερα υπάγεται στον Δήμο Χίου, στη Δημοτική Ενότητα Ιωνίας και στην ομώνυμη «τοπική κοινότητα Φλατσίων». Το μεσοσταθμικό υψόμετρο του χωριού είναι 135 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Κοντινότερος οικισμός είναι το χωριό Βουνό ή Βουνός, λιγότερο από 1 χιλιόμετρο προς τα βόρεια. Επίσης, κοντά βρίσκονται τα χωριά Κοινή, Πατρικά και Νένητα. Οι πιο κοντινές παραλίες στα Φλάτσια είναι ο `Αγιος Γιάννης και ο Λιλικάς.
Ετυμολογία και ιστορία
Τα Φλάτσια, γνωστά και ως Φλάτζια πριν τα μέσα του 20ού αιώνα και σε παλαιό κώδικα Αφλάτζια, οφείλουν πιθανώς το όνομά τους σε κάποιο από τα ακόλουθα:
Κατά τον Ιερώνυμο τον Θείο (Χρον. ευσεβείας), στον Ρωμαίο αξιωματούχο Φλάκκο (Flaccus), που έζησε την εποχή του Μιθριδάτη (ο οποίος κατέστρεψε το νησί και συνεπώς υπήρχε ανάγκη ανοικοδομήσεως) και έκτισε το χωριό, καθώς και υδατοδεξαμενές ψηλά στους λόφους και άλλα μεγάλα κτήρια, στα οποία έδωσε το όνομά του.
Στον Φλιάσιο Διόνυσο, που λατρευόταν στη Χίο (εκδοχή που αναφέρει ο Κοραής).
Στην ονομασία του Οίκου Flessia της Γένουας (οι Γενουάτες κατείχαν το νησί επί αιώνες), μία άποψη που θεωρείται άστοχη από τον Γ. Ζολώτα.
Το πηγάδι σχεδόν παντού στη Χίο λεγόταν παραδοσιακά φλιάς (ίσως από την αρχαία ονομασία του, φρέαρ), από όπου Φλάτσια = φρέατα. Ως τοπωνύμιο, η λέξη Φλάτσια απαντάται και στο Βίκι και τα Θυμιανά.
Οικονομία και πληθυσμός
Οι κάτοικοι του χωριού, που ονομάζονται Φλατσούσοι / Φλατσούσαινες στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, είναι στην πλειονότητά τους γεωργοί και παράγουν μαστίχα, λάδι, ελιές και αμύγδαλα.
Ο Γ. Ζολώτας το 1921 γράφει ότι «είναι εκ των μικροτέρων σήμερον χωρίων, μόλις αριθμούν περί τους 200 κατ.» και ότι «η παρούσα κατάστασις του χωρίου οφείλεται κυριώτατα εις τους σεισμούς, διότι ως λέγει ο Ιερώνυμος και άλλοι, ηρίθμει το χωρίον άλλοτε άνω των 600 κατ.».
Μεταπολεμικώς ωστόσο, η εξέλιξη του πληθυσμού των Φλατσίων στις επίσημες απογραφές (βλ. τον πίνακα) είναι τυπικό δείγμα μαρασμού της ελληνικής επαρχίας, και αυτό παρά τη σχετική εγγύτητα της Καλαμωτής, που έχει γυμνάσιο-λύκειο κλπ..
Ο ενοριακός ναός (η «χωριοεκκλησιά») των Φλατσίων τιμάται στο όνομα των Αγίων Αποστόλων. Υπήρχε επίσης παλαιός ναός του Αγίου Λουκά, ενώ εκτός του οικισμού βρίσκονται τα εξωκκλήσια του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Παντελεήμονα, της Παναγίας (στην τοποθεσία «Λούκουμος»), καθώς και το ερειπωμένο μονύδριο (μικρό μοναστήρι) του Αγίου Νικολάου στην τοποθεσία Καμαρωτή. Το χωριό υπάγεται εκκλησιαστικώς στην αρχιερατική επιτροπεία Νενήτων της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.
Ο ταχυδρομικός κωδικός των Φλατσίων είναι 82102.
Πηγές
Γεωργίου Ι. Ζολώτα: Ιστορία της Χίου, τόμος Α («Ιστορική Τοπογραφία και Γενεαλογία»), τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1921, σσ. 608-609
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μια σύντομη περιγραφή
Φλατσια
|
833669
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Υπαρχία της Ιταλίας
|
Η υπαρχία της Ιταλίας (, στην πλήρη μορφή της [μέχρι το 356] ), ήταν μία από τις τέσσερις μεγάλες υπαρχίες ή επαρχότητες, στις οποίες χωρίστηκε η Ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αποτελούνταν από την ιταλική χερσόνησο, τα δυτικά Βαλκάνια με τις (το «Ιλλυρικό»), τις δυτικές παραδουνάβιες επαρχίες και τμήματα της Βόρειας Αφρικής. Η έδρα της υπαρχίας μεταφέρθηκε από τη Ρώμη στο Μεδιόλανο, και τέλος στη Ραβέννα.
Δομή και ιστορία
Η υπαρχία ιδρύθηκε στη διαίρεση της Αυτοκρατορίας μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου Α΄ το 337 και διαιρούνταν σε διοικήσεις (dioecesis). Αρχικά αυτές ήταν η Διοίκηση Αφρικής, η Διοίκηση Ιταλίας, η Διοίκηση Παννονιών, η Διοίκηση Δακιών και η Διοίκηση Μακεδονίας (οι δύο τελευταίες ήταν ξεχωριστές μέχρι το 327, οπότε ενώθηκαν στη Διοίκηση Μοισιών). Τελικά η Διοίκηση Ιταλίας χωρίστηκε σε δύο, τη Σουβουρβικάρια Ιταλία (Italia suburbicaria, "Η Ιταλία υπό την πόλη [δηλ. την Ρώμη]") και την Αννονάρια Ιταλία (Italia annonaria, "προμηθεύουσα [την Ρώμη] Ιταλία").
Το 347 ιδρύθηκε η Υπαρχία του Ιλλυρικού, αποτελούμενη από τις διοικήσεις Παννονίας, Δακίας και Μακεδονίας. Ύπαρχος ήταν ο Βουλκάνιος Ρουφίνος, 347–352. Η νέα υπαρχία καταργήθηκε το 361 από τον Ιουλιανό και επανιδρύθηκε το 375 από τον Γρατιανό. Η κυριαρχία της αμφισβητήθηκε μεταξύ των δύο ημίσεων της Αυτοκρατορίας, μέχρι την τελική διχοτόμηση το 395, όταν η Διοίκηση Παννονιών αποσχίστηκε από το Ιλλυρικό και ενώθηκε με τη Δυτική Αυτοκρατορία και την υπαρχία της Ιταλίας ως Διοίκηση Ιλλυρικού.
Παρά το τέλος της Δυτικής Αυτοκρατορίας το 476, τα γερμανικά διάδοχα κράτη υπό τον Οδόακρο και τον Θεοδώριχο Α΄ συνέχισαν να χρησιμοποιούν τον ρωμαϊκό διοικητικό μηχανισμό, καθώς και να είναι κατ' όνομα υπήκοοι του ανατολικού Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι η υπαρχία επέζησε και περιήλθε ξανά στα χέρια των Ρωμαίων μετά τον Γοτθικό Πόλεμο του Ιουστινιανού Α΄. Ωστόσο, με την εισβολή των Λομβαρδών το 568, η ρωμαϊκή κυριαρχία περιορίστηκε σε κατακερματισμένα και απομονωμένα εδάφη και η υπαρχία έδωσε τη θέση του στο εξαρχάτο της Ραβέννας, που ιδρύθηκε από τον Αυτοκράτορα Μαυρίκιο.
Οι ύπαρχοι συνεχίζουν ωστόσο να μαρτυρούνται μέχρι και τον 7ο αι. Ο τελευταίος βεβαιωμένος κάτοχος εμφανίζεται το 639, και δύο σφραγίδες που φέρουν τον ελληνικό τίτλο «έπαρχος» σώζονται από τα τέλη του 7ου αι., αν και έχει προταθεί ότι είναι λανθαμένη απόδοση του έξαρχου.
Κατάλογος γνωστών υπάρχων
Αιμιλιανός (328)
Λεύκιος Πάπιος Πακατιανός (334-335)
Ακόνιος Κατουλίνος Φιλομάθιος (341)
Mάρκος Μαίκιος Μέμιος Φούριος Βαβούριος Καικιλιανός Πλασίδιος (342-344)
Βουλκάνιος Ρουφίνος (1η φορά, 344–347)
Γάιος Κεϊόνιος Ρούφιος Βολουσιανός Λαμπάδιος (355)
Ταύρος (356-361)
Κλαύδιος Μαμερτίνος (361-365)
VΒουλκάνιος Ρουφίνος (2η φορά, 365–368)
Σέξτος Κλαύδιος Πετρόνιος Πρόβος (1η φορά, π. 368–375)
Δεκίμιος Ιλαριάνος Εσπέριος (378-380)
Aφράνιος Συάγριος (382)
Φλάβιος Υπάτιος (382-383)
Σέξτος Κλαύδιος Πετρόνιος Πρόβος (2η φορά, 383)
Νόνιος Αττικός (383-384)
Βέτιος Αγόριος Πραιτεξτάτος (384)
Νεωτέριος (385)
Σέξτος Καλύδιος Πετρόνιος Πρόβος (3η φορά, 387)
Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός (390-392)
Δυτική Αυτοκρατορία
Nούμμιος Αιμιλιανός Δέξτερ (395)
Ευσέβιος (395-396)
Μάλλιος Θεόδωρος (397-399)
Βαλέριος Μεσάλα Αβιηνός (399-400)
Ρούφος Συνέσιος Αδριανός (400-405)
Φλ. Μακρόβιος Λονγινιανός (1η φορά, 406)
Κούρτιος (407-408)
Φλ. Μαρκόβιος Λονγινιανός (2η φορά, 408)
Μάλλιος Θεόδωρος (408-409)
Καικιλιανός (409)
Ιόβιος (409)
Μελίτιος (410-412)
Σέλευκος (ύπαρχος Αφρικής, 412)
Ιωάννης (412-413)
Ρούφος Συνέσιος Αδριανός (413-414)
Σέλευκος (414-415)
Ιούνιος Κουάρτος Παλάδιος (416-421)
Aνίκιος Αυχένιος Βάσσος (πιθανώς, 426)
Aνίκιος Αυχένιος Βάσσος (435)
Aνίκιος Ακίλιος Γλάβριο Αλβίνος (περ. 438)
Πετρόνιος Μάξιμος (439)
Καικίνα Δέκιος Αγινάτιος Αλβίνος (443-448)
Καικίνα Δέκιος Βασίλιος (458)
Καίλιος Ακόνιος Προβιανός (461-463)
Καικίνα Δέκιος Βασίλιος (463-465)
Φήλιξ Ιμέλκο (473)
Γερμανική κυριαρχία
Υπό τον Oδόακρο:
Mάνλιος Βοήθιος (μεταξύ 480 και 486) (υπηρέτησε ως ύπατος το 487)
Καικίνα Δέκιος Μάξιμος Βασίλιος (483) (είχε υπηρετήσει ως ύπατος το 480)
Καικίνα Μαβόρτιος Βασίλιος Δέκιος (486-493) (υπηρέτησε ως ύπατος το 486)
Υπό τους Οστρογότθους:
Λιβέριος (494-500)
Φλάβιος Αλβίνος (?500-503) (είχε υπηρετήσει ως ύπατος το 493)
Κασσιόδωρος ο Πρεσβύτερος (500- ; )
Aνίκιος Πρόβος Φαύστος ο Νεότερος (509-512) (είχε υπηρετήσει ως ύπατος το 490)
Ρούφιος Μάγνος Φαύστος Aβιηνός (527-528) (είχε υπηρετήσει ως ύπατος το 502)
Φαύστος (521/522) ή 529
Κασσιόδωρος ο Νεότερος (533-537) (είχε υπηρετήσει ως ύπατος το 514)
Φίντελις (537-538)
Ρεπάρατος (538-539)
Ανατολική ρωμαϊκή κυριαρχία
Αθανάσιος (539-542)
Μαξιμίνος (π. 542)
Ναρσής (554-568)
Βιβλιογραφικές αναφορές
6ος αιώνας στην Ιταλία
5ος αιώνας στην Ιταλία
Ιστορία της Μεσογείου
Αρχαία ιστορία της Ιταλίας
6ος αιώνας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
|
671797
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82%201983
|
Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης 1983
|
Τα 49α Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης (αγγλικά: New York Film Critics Circle Awards),
που ανακοινώθηκαν στις 21 Δεκεμβρίου 1983, απονεμήθηκαν στις 29 Ιανουαρίου 1984,
τιμώντας την καλύτερη κινηματογραφική παραγωγή του 1983.
Νικητές
Καλύτερη Ταινία:
Σχέσεις Στοργής
Επιλαχών: The Right Stuff και Silkwood
Καλύτερος Α' Ανδρικός Ρόλος:
Ρόμπερτ Ντιβάλ - Tender Mercies
Επιλαχών: Ζεράρ Ντεπαρντιέ - Danton και The Return of Martin Guerre (Le retour de Martin Guerre)
Καλύτερος Α' Γυναικείος Ρόλος:
Σίρλεϊ ΜακΛέιν - Σχέσεις Στοργής
Επιλαχούσα: Ντέμπρα Γουίνγκερ - Σχέσεις Στοργής
Καλύτερος Διευθυντής Φωτογραφίας:
Gordon Willis - Zelig
Καλύτερη Σκηνοθεσία:
Ίνγκμαρ Μπέργκμαν - Φάνι και Αλέξανδρος
Επιλαχών: Philip Kaufman - The Right Stuff
Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία:
Φάνι και Αλέξανδρος • Σουηδία
Καλύτερο Σενάριο:
Bill Forsyth - Local Hero
Επιλαχών: James L. Brooks - Terms of Endearment
Καλύτερος Β' Ανδρικός Ρόλος:
Τζακ Νίκολσον - Σχέσεις Στοργής
Επιλαχών: Εντ Χάρις - The Right StuffΚαλύτερος Β' Γυναικείος Ρόλος:
Λιντς Χαντ - The Year of Living DangerouslyΕπιλαχούσα: Σερ - Silkwood''
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο
Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης
Κινηματογραφικά γεγονότα του 1983
|
748590
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%87%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%87
|
Αμρουλάχ Σαλέχ
|
Ο Αμρουλάχ Σαλέχ (ορθή προφορά: Αμρουλά Σαλέχ, Νταρί/Παστού: امرالله صالح, γεννηθείς στις 15 Οκτωβρίου 1972) είναι Αφγανός πολιτικός, πρώτος Αντιπρόεδρος του Αφγανιστάν από τον Φεβρουάριο του 2020 έως τον Αύγουστο του 2021, στην κυβέρνηση του Προέδρου Ασράφ Γκανί.
Άλλες σημαντικές θέσεις που κατείχε ήταν του Υπουργού Εσωτερικών (2018 - 2019) και του επικεφαλής της Εθνικής Διεύθυνσης Ασφάλειας (2004 - 2010).
Μετά την ανακατάληψη του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν και την φυγή του Προέδρου Γκανί από τη χώρα, ο Σάλεχ εγκαταστάθηκε στην κοιλάδα του Παντζσίρ, ως προσωρινός Πρόεδρος (δικαίωμα που του δίνει το Σύνταγμα της χώρας). και ηγείται της αντίστασης εναντίον των Ταλιμπάν.
Πολιτική σταδιοδρομία
Πριν ηγηθεί της αφγανικής υπηρεσίας πληροφοριών, ήταν μέλος της Βόρειας Συμμαχίας υπό τον Αχμάντ Σαχ Μασούντ. Το 1997, ο Σαλέχ διορίστηκε από τον Μασούντ για να υπηρετήσει στο Γραφείο Διασύνδεσης της Βόρειας Συμμαχίας στην Πρεσβεία του Αφγανιστάν στο Ντουσάνμπε του Τατζικιστάν, ασχολούμενος με τις επαφές της Βόρειας Συμμαχίας με διεθνείς μη κυβερνητικές (ανθρωπιστικές) οργανώσεις και υπηρεσίες πληροφοριών. Μετά την παραίτησή του από την ηγεσία της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών της χώρας το 2010, ο Σαλέχ δημιούργησε ένα φιλοδημοκρατικό και αντιταλιμπανικό κίνημα, το Μπασέζ-ε Μιλλί (Εθνική κινητοποίηση) και τη Πράσινη Τάση.
Τον Μάρτιο του 2017, διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών για τις μεταρρυθμίσεις στον τομέα της ασφάλειας από τον Πρόεδρο Ασράφ Γανί. Τον Δεκέμβριο του 2018 διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών από τον Γανί. Παραιτήθηκε από τη θέση του Υπουργού Εσωτερικών στις 19 Ιανουαρίου 2019 για να ενταχθεί στην εκλογική εκστρατεία του Ασράφ Γανί και διορίστηκε πρώτος Αντιπρόεδρος του Αφγανιστάν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αφγανοί πολιτικοί
Πόλεμος στο Αφγανιστάν 2001 - 2021
|
825
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AD%CE%BB%CE%B3%CE%B9%CE%BF
|
Βέλγιο
|
Το Βέλγιο, επίσημα Βασίλειο του Βελγίου (ολλανδικά: Koninkrijk België, γαλλικά: Royaume de Belgique, γερμανικά: Königreich Belgien) είναι χώρα στη βορειοδυτική Ευρώπη που συνορεύει με την Ολλανδία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία. Ανήκει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συγκεντρώνοντας ως έδρα, πολλές από τις κεντρικές υπηρεσίες της, ενώ υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της πρώην Ε.Ο.Κ. από το 1958.
Έχει πληθυσμό 11.767.816 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023, και έκταση 30.528 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Βρίσκεται στα πολιτιστικά σύνορα μεταξύ της γερμανικής και της ρωμανικής Ευρώπης και είναι γλωσσικά και πολιτιστικά διαιρεμένο. Δύο είναι οι βασικές γλώσσες που ομιλούνται στο Βέλγιο: η Ολλανδική - που αποκαλείται μερικές φορές ανεπισήμως Φλαμανδική και ομιλείται στη Φλάνδρα στα βόρεια, και η Γαλλική που ομιλείται στη Βαλλωνική Περιοχή στα νότια.
Η πρωτεύουσά του, οι Βρυξέλλες, είναι επισήμως δίγλωσση, ενώ η πλειονότητα των κατοίκων της μιλά Γαλλικά. Στα ανατολικά βρίσκεται μια επισήμως αναγνωρισμένη μειονότητα Γερμανόφωνων. Η γλωσσική αυτή ποικιλία οδηγεί συχνά σε πολιτικές διαμάχες, οι οποίες αντικατοπτρίζονται στο πολυσύνθετο σύστημα διακυβέρνησης και στην πολιτική ιστορία του Βελγίου.
Το Βέλγιο πήρε το όνομά του από τους πρώτους κατοίκους του, τους Βέλγους (Belgae), μια ομάδα κυρίως Κελτικών φυλών, που έδωσαν το όνομά τους και στη ρωμαϊκή επαρχία Gallia Belgica (Βελγική Γαλατία). Ιστορικά, το Βέλγιο είναι μέρος των λεγόμενων «Κάτω Χωρών», στις οποίες περιλαμβάνονται επίσης η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Από το τέλος του Μεσαίωνα μέχρι τον δέκατο έβδομο αιώνα ήταν ακμάζον κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Από τον δέκατο έκτο αιώνα μέχρι την ανεξαρτησία του το 1830, το Βέλγιο, αποκαλούμενο την εποχή εκείνη Νότιες Κάτω Χώρες, υπήρξε το πεδίο πολλών μαχών μεταξύ ευρωπαϊκών δυνάμεων. Τα πρόσφατα χρόνια, το Βέλγιο υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φιλοξενώντας τα αρχηγεία της, καθώς και τα αρχηγεία άλλων μεγάλων διεθνών οργανισμών, όπως του ΝΑΤΟ. Η χώρα κατείχε την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το β' εξάμηνο του 2010.
Το Βέλγιο είναι ανεπτυγμένη, φιλελεύθερη χώρα, με μια προχωρημένη οικονομία υψηλού εισοδήματος. Η χώρα έχει πολύ υψηλά πρότυπα ζωής, ποιότητας ζωής, υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, και κατατάσσεται ως "πολύ υψηλή" στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Κατατάσσεται επίσης ως μία από τις ασφαλέστερες και πιο ειρηνικές χώρες στον κόσμο.
Ιστορία
Κατά τις τελευταίες δύο χιλιετίες, η περιοχή που είναι σήμερα γνωστή ως Βέλγιο έχει καταστεί θεατής σημαντικών δημογραφικών, πολιτικών και πολιτιστικών αναταραχών. Η πρώτη καλά τεκμηριωμένη πληθυσμιακή κίνηση ήταν η κατάκτηση της περιοχής από τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία τον 1ο αιώνα π.Χ., ακολουθούμενη τον 5ο αιώνα από το γερμανικό φύλο των Φράγκων. Οι Φράγκοι εγκατέστησαν το Μεροβίγγειο βασίλειο, από το οποίο προήλθε η Καρολίγγειος Αυτοκρατορία τον 8ο αιώνα. Κατά τον Μεσαίωνα, οι Κάτω Χώρες χωρίστηκαν σε πολλά μικρά φεουδαρχικά κράτη. Τα περισσότερα από αυτά ενώθηκαν κατά τον 14ο και 15ο αιώνα υπό τον οίκο της Βουργουνδίας ως οι Βουργούνδιες Κάτω Χώρες. Τα κράτη αυτά κέρδισαν έναν βαθμό αυτονομίας τον 15ο αιώνα και έκτοτε ονομάστηκαν Δεκαεπτά Επαρχίες.
Η ιστορία του Βελγίου διακρίνεται από την ιστορία των Κάτω Χωρών από τον 16ο αιώνα. Ένας εμφύλιος πόλεμος, ο Ογδοηκονταετής Πόλεμος (1568-1648), χώρισε τις Δεκαεπτά Επαρχίες στις Ενωμένες Επαρχίες στον βορρά και τις Νότιες Κάτω Χώρες στον νότο. Οι νότιες επαρχίες κυβερνήθηκαν διαδοχικά από τους Ισπανούς και τους αυστριακούς Αψβούργους. Μέχρι την ανεξαρτησία, οι Νότιες Κάτω Χώρες μπήκαν πολλές φορές στο στόχαστρο της Γαλλίας και ήταν το πεδίο των περισσότερων γαλλοϊσπανικών και γαλλοαυστριακών πολέμων κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Με τις εκστρατείες του 1794 στους πολέμους μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οι Κάτω Χώρες - συμπεριλαμβανομένων και περιοχών που δεν βρέθηκαν ποτέ υπό την εξουσία των Αψβούργων, όπως η Επισκοπή της Λιέγης - κατακτήθηκαν από τη Γαλλία η οποία τερμάτισε την ισπανοαυστριακή εξουσία στην περιοχή. Η επανένωση των Κάτω Χωρών ως το Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών επήλθε με το τέλος της Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1815.
Η Βελγική Επανάσταση του 1830 οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου, καθολικού και ουδέτερου Βελγίου υπό προσωρινή κυβέρνηση. Από την ενθρόνιση του Λεοπόλδου Α΄ ως βασιλιά το 1831, το Βέλγιο είναι συνταγματική μοναρχία και κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μεταξύ της ανεξαρτησίας και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το δημοκρατικό σύστημα εξελίχθηκε από ολιγαρχία με την κυριαρχία δύο μεγάλων κομμάτων, τους Καθολικούς και τους Φιλελεύθερους, σε σύστημα καθολικής ψηφοφορίας που συμπεριέλαβε ένα τρίτο κόμμα, το Βελγικό Εργατικό Κόμμα, και ισχυρό ρόλο για τα εργατικά σωματεία. Αρχικά, τα γαλλικά, που ήταν η γλώσσα την οποία είχε υιοθετήσει η αριστοκρατία και η αστική τάξη, ήταν η επίσημη γλώσσα. Εν συνεχεία, η χώρα ανέπτυξε ένα κυρίως δίγλωσσο ολλανδογαλλικό σύστημα.
Στη Διάσκεψη του Βερολίνου του 1885 αποφασίστηκε να παραδοθεί το Κογκό στον Βασιλιά Λεοπόλδο Β΄ ως ιδιωτική κτήση του, αποκαλούμενο Ελεύθερο Κράτος του Κογκό. Το 1908, εκχωρήθηκε στο Βέλγιο ως αποικία, και από τότε αποκλήθηκε Βελγικό Κονγκό. Η ουδετερότητα του Βελγίου παραβιάστηκε το 1914, όταν η Γερμανία εισέβαλε στο Βέλγιο ως μέρος του Σχεδίου Σλίφφεν. Οι πρώην γερμανικές αποικίες Ρουάντα-Ουρούντι - σήμερα αποκαλούμενες Ρουάντα και Μπουρούντι - κατελήφθησαν από το Βελγικό Κονγκό το 1916 και παραχωρήθηκαν στο Βέλγιο το 1924 από την Κοινωνία των Εθνών. Η Γερμανία εισέβαλε ξανά στο Βέλγιο και το κατέλαβε τον Μάιο του 1940. Απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις το 1944. Το Βελγικό Κονγκό κέρδισε την ανεξαρτησία του στις 30 Ιουλίου 1960 κατά τη διάρκεια της Κρίσης του Κογκό, και η Ρουάντα-Ουρούντι έγινε ανεξάρτητη το 1962.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Βέλγιο προσχώρησε στο ΝΑΤΟ και, μαζί με την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, σχημάτισαν την ομάδα Μπενελούξ. Το Βέλγιο ήταν επίσης ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Το Βέλγιο φιλοξενεί τα αρχηγεία του ΝΑΤΟ και μεγάλο μέρος των θεσμικών και διοικητικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιλαμβανομένων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της πλειοψηφίας των συνόδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κατά τον 20ό αιώνα, και ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιστορία του Βελγίου κυριαρχείται όλο και περισσότερο από την αυξανόμενη αυτονομία των δύο βασικών του γλωσσικών κοινοτήτων. Κατά την περίοδο αυτή σημειώθηκε αύξηση των διακοινοτικών εντάσεων, και διακυβεύτηκε η ενότητα του βελγικού κράτους.
Στα τέλη του 1960, το βαρύ κόστος των γεγονότων στο Κονγκό και η διαπίστωση ότι η χώρα είχε μείνει πολύ πίσω στην κούρσα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης της οικονομίας της σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ε.Ο.Κ., ώθησαν την κυβέρνηση να λάβει μία σειρά δρακόντειων αντιλαϊκών μέτρων που αποσκοπούσαν στη βελτίωση των οικονομικών δεικτών, αλλά επέβαλαν αύξηση της φορολογίας και περικοπές στις παροχές του κράτους πρόνοιας. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1960, η ελεγχόμενη από τους σοσιαλιστές Γενική Συνομοσπονδία Βέλγων Εργατών κήρυξε γενική απεργία σε ολόκληρη τη χώρα μέχρι να ανακληθούν τα μέτρα, τα οποία έγιναν γνωστά ως «Ενιαίος νόμος» (Loi Unique). Σε όλες τις μεγάλες πόλεις οργανώθηκαν συλλαλητήρια που γρήγορα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο και κατέληξαν σε γενικευμένες ταραχές, ενώ στα οικονομικά αιτήματα, οι Βαλόνοι συνδικαλιστές γρήγορα ανέμειξαν και το κατ' εξοχήν πολιτικό: την αναθεώρηση του συντάγματος και την ομοσπονδοποίηση της χώρας, με χωρισμό του κυριαρχούμενου από τους σοσιαλιστές γαλλόφωνου Νότου της παρηκμασμένης βαριάς βιομηχανίας από τον ταχέως αναπτυσσόμενο ολλανδόφωνο φλαμανδικό Βορρά που, επιπλέον, κυριαρχούσε στη δημόσια διοίκηση. Η Φλάνδρα δαιμονοποιήθηκε εύκολα στο πρόσωπο του πρωθυπουργού Έισκενς, αρχιτέκτονα της επίμαχης οικονομικής πολιτικής. Μέχρι το τέλος του 1960, η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί τόσο που βελγικά στρατεύματα που στάθμευαν στη Γερμανία, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ανακλήθηκαν στη χώρα για να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της τάξης. Τρομερά επεισόδια ξέσπασαν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά στις Βρυξέλλες, και, στις 6 Ιανουαρίου στη Λιέγη. Τρία άτομα έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις με την αστυνομία, ενώ σιδηροδρομικοί σταθμοί και δημόσια κτίρια καταστράφηκαν από το εξοργισμένο πλήθος. Στις 23 Ιανουαρίου τα συνδικάτα κήρυξαν την αναστολή των κινητοποιήσεων και η χώρα άρχισε να επιστρέφει στους κανονικούς ρυθμούς της.
Το 1963, η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει με τις μάνικες εξαγριωμένους Βαλόνους και Φλαμανδούς φοιτητές του Πανεπιστημίου της Λέουβεν, οι οποίοι συγκρούστηκαν με αφορμή το αιώνιο στο Βέλγιο πρόβλημα της γλώσσας. Οι Βαλόνοι επέμεναν στην υφιστάμενη χωριστή διδασκαλία στα γαλλικά και τα φλαμανδικά, ενώ οι Φλαμανδοί ήθελαν την αποκλειστική διδασκαλία στα φλαμανδικά.
Μέσω συνταγματικών μεταρρυθμίσεων κατά τις δεκαετίες του 1970 και 1980, η περιφερειοποίηση του ενιαίου κράτους οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός τριμερούς ομοσπονδιακού συστήματος, γλωσσικών κοινοτήτων και τοπικών κυβερνήσεων, συμβιβασμός που σχεδιάστηκε με σκοπό να ελαχιστοποιήσει τις εντάσεις με αφορμή το γλωσσικό ζήτημα. Σήμερα, οι ομόσπονδες αυτές οντότητες διαθέτουν μεγαλύτερη νομοθετική δύναμη από ό,τι τα δύο νομοθετικά σώματα του εθνικού κοινοβουλίου.
Διακυβέρνηση
Το Βέλγιο είναι βασιλευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία που εξελίχτηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από συγκεντρωτικό κράτος σε ομοσπονδία. Το κοινοβούλιο με τα δύο νομοθετικά σώματα αποτελείται από μια Γερουσία και μια Βουλή Αντιπροσώπων. Η Γερουσία είναι μια μείξη από άμεσα εκλεγμένους μεγάλους σε ηλικία πολιτικούς και εκπροσώπους των κοινοτήτων και των περιοχών. Ενώ η Βουλή των Αντιπροσώπων εκπροσωπεί όλους τους Βέλγους άνω των δεκαοκτώ ετών μέσω ενός αναλογικού εκλογικού συστήματος. Το Βέλγιο είναι μία από τις λίγες χώρες που έχει υποχρεωτική συμμετοχή στην ψηφοφορία, και έτσι διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς εκλογικής συμμετοχής στον κόσμο. Επίσης το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, επισήμως διορισμένη από τον βασιλιά, πρέπει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής των Αντιπροσώπων. Επικεφαλής της είναι ο Πρωθυπουργός. Ο αριθμός των Φλαμανδόφωνων και Γαλλόφωνων υπουργών είναι ίσος, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα. Αρχηγός του κράτους είναι ο Βασιλιάς ή η Βασίλισσα, αν και έχει περιορισμένα προνόμια. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στον Πρωθυπουργό και τις διάφορες κυβερνήσεις που κυβερνούν τη χώρα. Το δικαστικό σύστημα βασίζεται στο αστικό δίκαιο και κατάγεται από τον Ναπολεόντειο κώδικα. Το Εφετείο βρίσκεται ένα επίπεδο κάτω από το Ακυρωτικό Δικαστήριο, θεσμός που βασίζεται στο Γαλλικό Ακυρωτικό Δικαστήριο.
Οι πολιτικοί θεσμοί του Βελγίου είναι σύνθετοι. Η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη οργανώνεται γύρω από την ανάγκη εκπροσώπησης των βασικών γλωσσικών κοινοτήτων. Περίπου από το 1970, τα σημαντικά εθνικά Βελγικά πολιτικά κόμματα έχουν χωριστεί σε διακριτές συνιστώσες που βασικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα των κοινοτήτων αυτών. Τα μεγάλα κόμματα σε κάθε μία κοινότητα ανήκουν σε τρεις βασικές πολιτικές οικογένειες: τους δεξιούς Φιλελεύθερους, τους κεντρώους Χριστιανοδημοκράτες, και τους αριστερούς Σοσιαλδημοκράτες. Άλλα σημαντικά νεότερα κόμματα είναι τα Πράσινα Κόμματα και, ιδιαίτερα στη Φλάνδρα, τα εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμματα. Η πολιτική επηρεάζεται από ομάδες πίεσης, όπως τα εργατικά σωματεία και από τα επιχειρηματικά συμφέροντα με τη μορφή της Ομοσπονδίας Επιχειρήσεων στο Βέλγιο.
Ο σημερινός βασιλιάς, ο Αλβέρτος Β', διαδέχτηκε τον Βαλδουίνο του Βελγίου το 1993. Το 1999, ο Πρωθυπουργός Γκι Φερχόφσταντ από το VLD ηγήθηκε ενός συνασπισμού έξι κομμάτων Φιλελευθέρων-Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων, συχνά αποκαλούμενη ως «η κυβέρνηση του ουράνιου τόξου». Αυτή ήταν η πρώτη κυβέρνηση χωρίς τους Χριστιανοδημοκράτες από το 1958. Στις εκλογές του 2003, ο Φερχόφσταντ κέρδισε μια δεύτερη θητεία και ηγήθηκε ενός Φιλελεύθερου-Σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού τεσσάρων κομμάτων. Προσφάτως όμως, η σταθερή άνοδος του Φλαμανδικού ακροδεξιού εθνικιστικού χωριστικού κόμματος Φλάαμς Μπελάνχ, έχει εκτοπίσει το Φλάαμς Μπλοκ εν μέσω ανησυχιών για ρατσισμό που προωθείται από το κόμμα.
Ένα σημαντικό επίτευγμα των δύο διαδοχικών κυβερνήσεων του Φερχόφσταντ ήταν η επίτευξη ισορροπημένου προϋπολογισμού. Το Βέλγιο είναι ένα από τα λίγα κράτη στην ΕΕ που το έχουν καταφέρει. Η πολιτική αυτή εφαρμόστηκε από τις διαδοχικές κυβερνήσεις κατά τη δεκαετία του 1990 κάτω από τη πίεση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης οφειλόταν κυρίως στην κρίση με τις διοξίνες, μεγάλο σκάνδαλο δηλητηρίασης της τροφής το 1999 που οδήγησε στην εγκαθίδρυση της Βελγικής Αντιπροσωπείας Τροφής. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια ασυνήθιστα μεγάλη εκπροσώπηση των Πρασίνων στο Κοινοβούλιο, και σε μεγαλύτερη έμφαση σε περιβαλλοντικές πολιτικές κατά την πρώτη κυβέρνηση του Φερχόφσταντ. Μια Πράσινη πολιτική, για παράδειγμα, ήταν η νομοθεσία για σταδιακή απόσυρση των πυρηνικών, που έχει τροποποιηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση. Η απουσία των Χριστιανοδημοκρατών από τις κυβερνητικές θέσεις έχει δώσει τη δυνατότητα στον Φερχόφσταντ να καταπιαστεί με κοινωνικά θέματα από μια πιο φιλελεύθερη σκοπιά και να αναπτύξει νέα νομοθεσία για τη χρήση μαλακών ναρκωτικών, για τους γάμους ομοφυλοφίλων και για την ευθανασία. Κατά τη διάρκεια των δύο πιο πρόσφατων κοινοβουλίων, η κυβέρνηση έχει προωθήσει δραστήρια διπλωματία στην Αφρική, αντιτέθηκε στη στρατιωτική μεσολάβηση κατά την κρίση του αφοπλισμού του Ιράκ, και έχει περάσει νομοθεσία που αφορά τα εγκλήματα πολέμου. Και οι δύο θητείες του Φερχόφσταντ έχουν σημαδευτεί από φιλονικίες ανάμεσα στις Βελγικές κοινότητες. Τα μεγάλα σημεία τριβής αφορούν στις διαδρομές της νυχτερινής εναέριας κίνησης στο Αεροδρόμιο των Βρυξελλών και το στάτους της εκλογικής περιφέρειας των Βρυξελλών-Χάλλε-Φιλφόορντε.
Το Βέλγιο είναι συνταγματική μοναρχία, με Αρχηγό Κράτους τον Βασιλιά (από το 1993 Βασιλιάς είναι ο Αλβέρτος Β΄ του Βελγίου. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κοινοβούλιο.
Εκλογές
Γεωγραφία
Το Βέλγιο, με έκταση 30.528 χλμ², έχει τρεις βασικές γεωγραφικές περιοχές: την παράκτια πεδιάδα στα βορειοδυτικά, το κεντρικό οροπέδιο, και τις Αρδέννες στα ορεινά στα νοτιοανατολικά. Η παράκτια πεδιάδα αποτελείται κυρίως από σωρούς άμμου και εκχερσωμένα τμήματα γης. Τα τμήματα αυτά (γνωστά ως πόλντερ) είναι περιοχές γης, κοντά ή κάτω από το επίπεδο της θάλασσας που έχουν εκχερσωθεί, και προστατεύονται από τη θάλασσα από προχώματα ή, πιο εσωτερικά, από πεδία που έχουν αποξηρανθεί με κανάλια. Η δεύτερη γεωγραφική περιοχή, το κεντρικό οροπέδιο, βρίσκεται πιο μέσα στην ενδοχώρα. Πρόκειται για μια επίπεδη, ελαφρά ανυψωμένη περιοχή που έχει πολλές γόνιμες κοιλάδες και αρδεύεται από πολλά κανάλια. Εδώ μπορεί να βρει κανείς επίσης και πιο εκτραχυμένη γη, όπως σπηλιές.
Η τρίτη γεωγραφική περιοχή, αποκαλούμενη Αρντέν, είναι περισσότερο τραχεία από τις δύο προηγούμενες. Είναι ένα πυκνά δασωμένο οροπέδιο, πολύ βραχώδες και όχι πολύ καλό για αγροτική εκμετάλλευση, το οποίο εκτείνεται στη βόρεια Γαλλία. Εδώ μπορεί να βρεθεί μεγάλο μέρος της άγριας ζωής του Βελγίου. Το υψηλότερο σημείο του Βελγίου, το Σινιάλ ντε Μποτράνζ βρίσκεται στην περιοχή αυτή και είναι μόλις 694 μέτρα.
Το κλίμα είναι θαλάσσιο ήπιο. Η μέση θερμοκρασία κατά τον Ιανουάριο είναι 3 °C και τον Ιούλιο 18 °C.
Η χώρα βρέχεται από τη Βόρεια Θάλασσα.
Πρωτεύουσα του Βελγίου είναι οι Βρυξέλλες, μία από τις δύο έδρες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι η Γάνδη, η Λιέγη, η Μπριζ, το Ναμύρ και η Αμβέρσα.
Κοινότητες και περιοχές
Το σύνταγμα της χώρας αναθεωρήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1993, με σκοπό τη δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους, το οποίο βασίζεται σε τρία επίπεδα:
Την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με βάση τις Βρυξέλλες.
Τις τρεις κοινότητες, ανάλογα με τη γλώσσα που ομιλείται σε αυτές:
τη Φλαμανδική κοινότητα, όπου ομιλείται η φλαμανδική γλώσσα,
τη Γαλλική κοινότητα, όπου ομιλείται η γαλλική γλώσσα, και
τη Γερμανόφωνη κοινότητα.
Τις τρεις ομόσπονδες περιοχές:
τη Φλαμανδική Περιοχή,
τη Βαλλωνική Περιοχή, και
την Περιοχή των Βρυξελλών.
Δημογραφία
Σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023, η χώρα έχει πληθυσμό 11.767.816 κατοίκους.
Η πληθυσμιακή πυκνότητα (384,5 κατ. ανά χλμ²) είναι μία από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, μετά την Ολλανδία και μερικές μικρότερες χώρες όπως το Μονακό. Από το 2005, η Φλαμανδική Περιοχή έχει πληθυσμό περί τα 6.043.161, η Βαλλωνία 3.395.942 και οι Βρυξέλλες 1.006.749. Σχεδόν όλος ο πληθυσμός είναι αστικός (97,3% το 1999). Οι βασικές πόλεις και οι πληθυσμοί τους είναι οι Βρυξέλλες (1.006.749), η Αμβέρσα (457.749), η Γάνδη (230.951), το Σαρλερουά (201.373), η Λιέγη (185.574), και η Μπριζ (117.351).
Περίπου το 60% της χώρας είναι φλαμανδόφωνη, 40% Γαλλόφωνη και 1% Γερμανόφωνη. Ωστόσο, οι αριθμοί αυτοί πρέπει να ερμηνευθούν προσεκτικά, γιατί η πιο πρόσφατη γλωσσολογική απογραφή έλαβε χώρα πριν από το 1960, και η μητρική γλώσσα δεν είναι πάντα η ίδια με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται στη δημόσια ή επίσημη ζωή. Οι Βρυξέλλες είναι επίσημα δίγλωσση Ολλανδο-Γαλλόφωνη, αλλά κυρίως ομιλούνται τα Γαλλικά. Εξελίχτηκε από Ολλανδόφωνη περιοχή στον σημερινό κυριαρχούμενο από Γαλλικά χαρακτήρα της όταν το Βελγικό κράτος έγινε ανεξάρτητο το 1830.
Και τα Ολλανδικά που ομιλούνται στο Βέλγιο και τα Βελγικά Γαλλικά έχουν μικρές διαφορές λεξιλογικών και σημασιολογικών αποχρώσεων από τις ποικιλίες που ομιλούνται στη Γαλλία και την Ολλανδία. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να μιλήσουν ακόμη διαλέκτους Φλαμανδικών και Βαλλωνικών. Οι διάλεκτοι αυτές, μαζί με κάποιες άλλες όπως οι Πικάρντ και η Λιμβουργιανή γλώσσα, δεν χρησιμοποιούνται στη δημόσια ζωή.
Το κοσμικό σύνταγμα παρέχει ελευθερία στις θρησκείες, και η κυβέρνηση γενικά σέβεται το δικαίωμα αυτό στην πράξη. Σύμφωνα με την Έρευνα και Μελέτη της Θρησκείας του 2001, περίπου 47% του πληθυσμού αυτοχαρακτηρίζονται ως ανήκοντες στην Καθολική Εκκλησία. Σύμφωνα με τα νούμερα αυτά, ο Μουσουλμανικός πληθυσμός είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκευτική κοινότητα, με 3,5%. Επίσης, υπάρχουν 25.403 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 6.415 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
Η μεγάλη πλειονότητα των Βέλγων είναι Φλαμανδοί και Βαλλώνοι. Μαζί αποτελούν λίγο παραπάνω από το 85%. Υπάρχουν πολλοί άλλοι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί που αποτελούν μια μεγάλη και αυξανόμενη κοινότητα όπως Ιταλοί, Γάλλοι και Γερμανοί που αριθμούν 11,1%. Άραβες μετανάστες, κυρίως από το Μαρόκο και την Αλγερία, και Τούρκοι μετανάστες αριθμούν πάνω από 3% του συνολικού πληθυσμού.
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 81,4 χρόνια (79,3 χρόνια οι άνδρες και 83,5 οι γυναίκες).
Οικονομία
Η οικονομία της χώρας βασίζεται στον τριτογενή παραγωγικό τομέα (υπηρεσίες). Σύμφωνα με στοιχεία του 2007, 2% του ενεργού πληθυσμού απασχολείται στη γεωργία, 25% στη βιομηχανία και 73% στον τομέα των υπηρεσιών. Η ανεργία βρίσκεται στο επίπεδο του 7%, ενώ το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας φθάνει το 15,2%. Ετήσιο μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα περίπου 35.000 $ ΗΠΑ.
Οι βιομηχανίες της χώρας συγκεντρώνονται κυρίως στη Φλαμανδική της περιοχή (Βόρεια), η οποία είναι και πλέον πυκνοκατοικημένη. Λόγω της έλλειψης εγχώριων πρώτων υλών η χώρα είναι υποχρεωμένη να τις εισάγει. Οι βιομηχανικές δραστηριότητες περιλαμβάνουν εργοστάσια συναρμολόγησης οχημάτων, μεταλλουργικά εργοστάσια, μονάδες παραγωγής ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού και επιστημονικών οργάνων, εργοστάσια μεταποίησης τροφίμων και ποτών καθώς και μονάδες παραγωγής χημικών προϊόντων. Το 70% των εμπορικών συναλλαγών της χώρας γίνεται μεταξύ των υπόλοιπων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λόγω της ανάγκης εισαγωγής πρώτων υλών, η οικονομία της χώρας είναι πρώτη στις αγοραστικές τάσεις και διακυμάνσεις, γι' αυτό και ο ρυθμός ανάπτυξης έπεσε κατά πολύ κατά την περίοδο 2001-2003 με τάσεις ανάκαμψης στη συνέχεια.
Συγκοινωνίες, επικοινωνίες
Με συνολικό μήκος γραμμών 3536 χιλιομέτρων, από τα οποία 2950 χλμ. διατίθενται για ηλεκτροκίνηση, ενώ όλα είναι του διεθνούς εύρους 1,435 μέτρων, το Βέλγιο διαθέτει πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο. Σύμφωνα με στοιχεία του 2004, οι Βελγικοί Εθνικοί Σιδηρόδρομοι (NMBS/SNCB) μετέφεραν 178,4 εκατ. επιβάτες. Από τις Βρυξέλλες διέρχεται και ο ταχύτερος σιδηρόδρομος της Ευρώπης, ο TGV.
Το οδικό δίκτυο του Βελγίου είναι επίσης υψηλής ποιότητος, πυκνό και με καλό οδόστρωμα, αν και υστερεί ελαφρά των γειτονικών του (στα οποία καταλήγει με ομαλό τρόπο) σε οδική σήμανση. Το συνολικό μήκος των Εθνικών οδών (χαρακτηρίζονται με το γράμμα Α) είναι 1.729 χλμ. (Α1-Α5, Α10, Α13, Α14, Α17, Α18). Οι δευτερεύοντες εθνικοί δρόμοι (χαρακτηρίζονται με το γράμμα Ν) καλύπτουν 12.610 χλμ. και το υπόλοιπο οδικό δίκτυο 134.679 χλμ. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.
Σημαντικές είναι, επίσης, και οι ποτάμιες μεταφορές με συνολικό μήκος περίπου 1.500 χλμ.
Μεγάλοι λιμένες είναι αυτοί της Αμβέρσας (Antwerp), της Μπριζ (Brugges), της Γάνδης (Gent) και της Οστάνδης (Ostend).
Το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας είναι το διεθνές αεροδρόμιο Βρυξελλών που βρίσκεται 13 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, στην περιοχή Ζάβεντεμ (Zaventem).
Εκπαίδευση
Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική στο Βέλγιο για τις ηλικίες από 7 έως 18 ετών. Το ποσοστό των νέων που συνεχίζουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι υψηλό, ανερχόμενο περίπου στο 42% (στοιχεία του 2002). Η Ευρωπαϊκή ένωση κατατάσσει την εκπαίδευση του Βελγίου στη 19η θέση παγκοσμίως, θέση σημαντικά υψηλότερη από τον μέσο όρο στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. Το ποσοστό αναλφαβητισμού στη χώρα είναι ιδιαίτερα χαμηλό, ανερχόμενο μόνο στο 1% του συνολικού πληθυσμού.
Λόγω θρησκευτικών διαφορών που ανέκυψαν κατά τη δεκαετία του '60 η εκπαίδευση είναι χωρισμένη σε δύο κλάδους: Ορισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα ελέγχονται από την καθολική εκκλησία (αν και ο απώτερος έλεγχος παραμένει στην Πολιτεία) και άλλα υπάγονται στον άμεσο έλεγχο είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης είτε της αντίστοιχης Περιφέρειας.
Πολιτισμός
Η Βελγική πολιτιστική ζωή έχει την τάση να συγκεντρώνεται εντός της κάθε κοινότητας. Το κοινό στοιχείο είναι λιγότερο σημαντικό, καθώς δεν υπάρχουν δίγλωσσα πανεπιστήμια, εκτός από τη βασιλική στρατιωτική ακαδημία, κανένα κοινό μέσο ενημέρωσης και καμία κοινή, μεγάλη πολιτιστική ή επιστημονική οργάνωση όπου να εκπροσωπούνται και οι δύο βασικές κοινότητες. Πέρα από τις διαφορές αυτές το Βέλγιο είναι γνωστό για τις καλές τέχνες και την αρχιτεκτονική του.
Διάσημοι Βέλγοι
Γεράρδος Μερκάτωρ (Gerardus Mercator), χαρτογράφος
Ερνέστ Σολβέ (Ernest Solvay), χημικός
Ερζέ (Hergé), δημιουργός του κόμικ «Τεντέν»
Ζωρζ Σιμενόν (Georges Simenon), συγγραφέας
Ζακ Ρογκ (Jacques Rogge), Πρόεδρος Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής
Πιέρ Κυλιφόρ (Peyo), δημιουργός των κινουμένων σχεδίων «Στρουμφάκια»
Καλλιτέχνες
(Αναφέρονται μόνον οι περισσότερο γνωστοί)
Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος (Pieter Bruegel) Ζωγράφος
Ρενέ Μαγκρίτ (René Magritte) Ζωγράφος
Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (Pieter Paul Rubens) Ζωγράφος
Φερνάντ Φερχέγκεν (Fernand Verhaegen) Ζωγράφος
Κονσταντέν Μενιέ (Constantin Meunier), Ζωγράφος και γλύπτης
Ζακ Μπρελ (Jacques Brel) Τραγουδιστής
Στρομαέ ( Stromae) Τραγουδιστής
Πηγές
Παγκόσμια ιστορία στο KLMA
L'aménagement linguistique dans le monde στα Γαλλικά από τον Ζακ Λεκλέρκ, Πανεπιστήμιο του Λαβάλ, Καναδάς.
Πύλη του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής για στατιστικές εκδόσεις για το Βέλγιο
Σύνταγμα του Βελγίου
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος διαδικτυακός τόπος της ομόσπονδης κυβέρνησης του Βελγίου
Επίσημος διαδικτυακός τόπος του τουριστικού γραφείου του Βελγίου
Διαδικτυακός τηλεφωνικός κατάλογος
Βελγικές εφημερίδες
Το Βέλγιο εορτάζει την 175η επέτειο της ανεξαρτησίας του και την 25η επέτειο του ομόσπονδου κράτους
bruessel-gui.de - Εικόνες: Βρυξέλλες & Βέλγιο
Κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Ευρωπαϊκά κράτη
Χώρες μέλη του ΝΑΤΟ
Τρέχουσες μοναρχίες
Μοναρχίες της Ευρώπης
|
236802
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Τοπολογική πολλαπλότητα
|
Ένας τοπολογικός χώρος V λέγεται τοπολογική πολλαπλότητα διάστασης n αν: (α) ο V είναι χώρος Hausdorff,
(β) ο V είναι συναφής, (γ) σε κάθε σημείο P του V υπάρχει ένα ανοιχτό σύνολο που περιέχει το σημείο αυτό που είναι ομοιόμορφο προς ένα ανοικτό σύνολο του . Ιστορικά μια από τις αιτίες για την μελέτη των πολλαπλοτήτων στάθηκε η γενική θεωρία της σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν, όπου ο τετραδιάστατος χωροχρόνος, λόγω της αρχής της ισοδυναμίας, αποτελεί πολλαπλότητα διάστασης 4, αλλά και η μελέτη δυναμικών συστημάτων και η αναλυτική μηχανική.
Διάσταση
Η διάσταση της πολλαπλότητας είναι μια τοπολογική ιδιότητα, που σημαίνει ότι οποιαδήποτε πολλαπλότητα που είναι ομοιόμορφη με μια n-πολλαπλότητα έχει επίσης διάσταση n. Όπως προκύπτει από την αναλλοίωτη μια n-πολλαπλότητα δεν μπορεί να είναι ομοιόμορφη με μια m-πολλαπλότητα για n ≠ m.
Μια πολλαπλότητα διάστασης 1 συχνά καλείται καμπύλη, ενώ μια πολλαπλότητα διάστασης 2 ονομάζεται επιφάνεια. Πολλαπλότητες μεγαλύτερης διάστασης συνήθως ονομάζονται n-πολλαπλότητες.
Χώρος Hausdorff
Ένας τοπολογικός χώρος λέγεται χώρος Hausdorff αν για κάθε x,y που ανηκουν στο Α με x y υπάρχει ε>0 τέτοιο ώστε
Παραδείγματα
Ο χώρος είναι τοπολογική πολλαπλότητα διάστασης n, διότι σε κάθε σημείο του P υπάρχει ανοιχτό σύνολο που περιέχει το P και είναι ομοιόμορφο προς τον εαυτό του.
Οποιοδήποτε διακριτός χώρος είναι μια 0-πολλαπλότητα.
Ο κύκλος είναι μια 1-πολλαπλότητα.
Ο τόρος είναι μια 2-πολλαπλότητα.
Η n-διάστατη σφαίρα Sn είναι μια συμπαγή n-πολλαπλότητα.
Ο n-διάστατος τόρος Tn (το γινόμενο n κύκλων) είναι μια συμπαγή n-πολλαπλότητα.
Οι χώροι Lens είναι μια κατηγορία πολλαπλοτήτων που είναι πηλίκα σφαιρών που έχουν μονές διαστάσεις.
Οι ομάδες Lie είναι πολλαπλότητες προικισμένες με μια δομή ομάδας.
Κάθε ανοιχτό υποσύνολο μιας n-πολλαπλότητας είναι μια n-πολλαπλότητα.
Αν M είναι μια m-πολλαπλότητα και N είναι μια n-πολλαπλότητα, το γινόμενο M × N είναι μια (m+n)-πολλαπλότητα.
Η ένωση μιας οικογένειας n-πολλαπλοτήτων είναι μια n-πολλαπλότητα (τα κομμάτια πρέπει να έχουν όλα την ίδια διάσταση).
Ταξινόμηση των πολλαπλοτήτων
Μια 0-πολλαπλότητα είναι απλώς ένας διακριτό χώρο. Οι χώροι αυτοί κατατάσσονται ανάλογα με την πληθικότητα τους.
Κάθε συνδετική 1-πολλαπλότητα είναι ομοιόμορφη είτε με το R ή με τον κύκλο.
Κάθε συμπαγής, 2-πολλαπλότητα είναι ομοιόμορφη με τη σφαίρα, ένα συνδεδεμένο σύνολο τόρων.
Η 3-διάστατη περίπτωση μπορεί να λυθεί. Η εικασία του Thurston, εάν είναι αλήθεια, μαζί με τις σημερινές γνώσεις, θα συνεπαγόταν την κατάταξη των 3-πολλαπλοτήτων. Ο Γκριγκόρι Πέρελμαν σκιαγράφησε μια απόδειξη αυτής της εικασίας το 2003, η οποία (από το 2011) φαίνεται να είναι ουσιαστικά σωστή.
Η πλήρης κατάταξη των n-πολλαπλοτήτων για n μεγαλύτερο από τρία είναι γνωστό ότι είναι αδύνατο.Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αλγόριθμος για να διαπιστωθεί εάν μια δοσμένη πολλαπλότητα είναι απλά συνδετική. Υπάρχει, ωστόσο, μια ταξινόμηση απλά συνδετικών πολλαπλοτήτων διάστασης ≥ 5
Διαφορίσιμη πολλαπλότητα
Η σχέση των ισοδύναμων ατλάντων είναι μια σχέση ισοδυναμίας και χωρίζει τον τοπολογικό χώρο σε κλάσεις ισοδυναμίας.Κάθε τέτοια κλάση ονομάζεται διαφορίσιμη πολλαπλότητα.
Πιο συγκεκριμένα, διαφορίσιμη πολλαπλότητα διάστασης n κλάσης Ονομάζεται κάθε n-διάστατη τοπολογική πολλαπλότητα V με μια k-κλάση ισοδυναμίας από το σύνολο όλων των ατλάντων κλάσης που ορίζονται πάνω στην πολλαπλότητα V.
Παράδειγμα: Ο χώρος είναι διαφορίσιμη πολλαπλότητα της κλάσης διότι στον χώρο αυτό ορίζεται ο άτλαντας που έχει ένα μόνο στοιχείο (το χάρτη (,I)) όπου I είναι ο ταυτοτικός ομοιομορφισμός επί του που είναι της κλάσης
Θεωρήματα
Θεώρημα Milnor: Υπάρχει τοπολογική πολλαπλότητα ώστε να ορίσουμε δύο διαφορετικούς άτλαντες που να μην είναι ισοδύναμοι μεταξύ τους.
Θεώρημα Whitney: Αν σε μια τοπολογική πολλαπλότητα έχουμε έναν άτλαντα κλάσης τότε μπορούμε αφαιρώντας κάποιους χάρτες,να προκύψει υποάτλαντας κλάσης
Θεώρημα Kervaire: Μια τοπολογική πολλαπλότητα δεν επιδέχεται πάντα διαφορίσιμη δομή.
Αναφορές (στα Αγγλικά)
Gauld, D. B. (1974). "Topological Properties of Manifolds". The American Mathematical Monthly (Mathematical Association of America) 81 (6): 633–636. doi:10.2307/2319220. JSTOR 2319220.
Kirby, Robion C.; Siebenmann, Laurence C. (1977). Foundational Essays on Topological Manifolds. Smoothings, and Triangulations. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0-691-08191-3.
Lee, John M. (2000). Introduction to Topological Manifolds. Graduate Texts in Mathematics 202. New York: Springer. ISBN 0-387-98759-2.
Βιβλιογραφία
Ηλιοπούλου, Ε. - Α., Ταμία - Δημοπούλου, Π., Διαφορίσιμες πολλαπλότητες (1996)
Spivak, Michael, Calculus On Manifolds: A Modern Approach To Classical Theorems Of Advanced Calculus (1971)
Ζώης Ι.Π, Εισαγωγή στης διαφορίσιμες πολλαπλότητες , Pdf
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η λύση της Εικασίας του Πουανκαρέ, από τον Πέρελεμαν : ,
Δείτε ακόμα
Τοπολογία
Τοπολογικός χώρος
Άτλας
Τοπολογικοί χώροι
Πολλαπλότητες
|
230061
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%202012%20%28%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82%29
|
Καλαθοσφαίριση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012 (γυναίκες)
|
Το τουρνουά καλαθοσφαίρισης γυναικών της 30ής Ολυμπιάδας διεξάχθηκε μεταξύ 28 Ιουλίου και 11 Αυγούστου 2012 στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή 12 εθνικών ομάδων από όλες τις ηπειρωτικές ζώνες της FIBA.
Απερχόμενη κάτοχος του τίτλου είναι η Εθνική ΗΠΑ.
Συμμετέχοντες
Η FIBA παραχώρησε αυτοδίκαιη συμμετοχή στη διοργανώτρια χώρα και την παγκόσμια πρωταθλήτρια 2010. Πέντε θέσεις δόθηκαν το 2011 στους πρωταθλητές των ηπειρωτικών ζωνών. Δώδεκα επίσης ομάδες έλαβαν δικαίωμα συμμετοχής στο Προ-ολυμπιακό τουρνουά (Ιούνιος 2012), όπου διεκδίκησαν τα τελευταία πέντε εισιτήρια.
Αγώνες
Η τελική φάση έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 28 Ιουλίου. Οι ομάδες θα χωριστούν σε δύο ομίλους των έξι ομάδων. Οι τέσσερις πρώτοι κάθε ομίλου περνούν στα προημιτελικά.
Ο τελικός θα διεξαχθεί στις 11 Αυγούστου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Road to London - επίσημος ιστοχώρος της FIBA
Ολυμπιακά τουρνουά καλαθοσφαίρισης γυναικών
Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Ολυμπιακοι
|
227305
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B1%CE%BD%20%CE%9D%CE%AD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8B
|
Γιόχαν Νέστροϋ
|
Ο Γιόχαν Νέστροϋ (γερμανικά: Johann Nepomuk Eduard Ambrosius Nestroy, 7 Δεκεμβρίου 1801, Βιέννη – 25 Μαΐου 1862, Γκρατς) υπήρξε Αυστριακός ηθοποιός, τραγουδιστής, συγγραφέας δραματικών έργων και σατυρικός. Τα έργα του σημαδεύουν την ακμή του αυστριακού θεάτρου της παλαιάς βιενέζικης σχολής.
Βιογραφία
Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειάς του και είχε άλλα επτά αδέρφια. Οι γονείς του ανήκαν στην καλή κοινωνία της Βιέννης. Πατέρας του ήταν ο Γιόχαν Νέστροϋ, βασιλικός δικηγόρος το επάγγελμα. Ο νεαρός Γιόχαν προορίζονταν και αυτός για τη δικηγορική σταδιοδρομία, αλλά αυτός διάλεξε το θέατρο. Πήγε σχολείο στο ακαδημαϊκό γυμνάσιο της Βιέννης, και αργότερα στο γυμνάσιο Σότεν. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και νομικής στο Πανεπιστήμιο, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονταν στο θέατρο. Το 1822 άρχισε να τραγουδάει στην όπερα της Βιέννης, ενώ ένα χρόνο αργότερα παρακολουθούσε μαθήματα στη σχολή γερμανικού θεάτρου στο Άμστερνταμ. Εμφανίστηκε στο θέατρο στο Μπρνο, Γκρατς, Πρέσμπουργκ και Λέμπεργκ. Άρχισε να γράφει θεατρικά έργα, τα οποία ανέβηκαν στη σκηνή το 1826.
Εργογραφία
Friedrich der Prinz von Korsika (μεταξύ 1822 και 1826/27)
Der Zettelträger Papp (1827)
Sieben Mädchen in Uniform, auch: Zwölf Mädchen in Uniform (1827)
Die Verbannung aus dem Zauberreiche oder Dreißig Jahre aus dem Leben eines Lumpen (1828)
Dreißig Jahre aus dem Leben eines Lumpen (1829)
Der Einsilbige oder Ein dummer Diener seines Herrn (1829)
Der Tod am Hochzeitstage oder Mann, Frau, Kind (1829)
Der unzusammenhängende Zusammenhang (1830)
Magische Eilwagenreise durch die Komödienwelt (...) (1830)
Zwei Schüsseln voll Faschingskrapfen (1831)
Der gefühlvolle Kerkermeister oder Adelheid die verfolgte Wittib (1832)
Nagerl und Handschuh oder Die Schicksale der Familie Maxenpfutsch (1832)
Humoristische Eilwagenreise durch die Theaterwelt (1832)
Zampa der Tagdieb oder die Braut von Gips (1832)
Der konfuse Zauberer oder Treue und Flatterhaftigkeit (1832)
Die Zauberreise in die Ritterzeit oder Die Übermütigen (1832)
Genius, Schuster und Marqueur oder Die Pyramiden der Verzauberung (1832)
Der Zauberer Februar oder Die Überraschungen (1833)
Der Feenball oder Tischler, Schneider und Schlosser
Der böse Geist Lumpazivagabundus oder Das liederliche Kleeblatt (1833)
Robert der Teuxel (1833)
Der Tritschtratsch (1833)
Der Zauberer Sulphurelectrimagnetikophosphoratus und die Fee Walpurgiblocksbergiseptemtrionalis oder Die Abenteuer in der Sclaverey oder Asiatische Strafe für europäische Vergehen oder Des ungeratenen Herrn SohnesLeben, Taten und Meinungen, wie auch dessen Bestrafung in der Sklaverei und was sich all dort Ferneres mit ihm begab (1834)
Müller, Kohlenbrenner und Sesseltrager oder Die Träume von Schale und Kern (1834)
Das Verlobungsfest im Feenreiche oder Die Gleichheit der Jahre (1834)
Die Gleichheit der Jahre (1834)
Die Fahrt mit dem Dampfwagen (1834)
Die Familien Zwirn, Knieriem und Leim oder Der Welt-Untergangs-Tag (1834)
Weder Lorbeerbaum noch Bettelstab (1835)
Eulenspiegel oder Schabernack über Schabernack (1835)
Zu ebener Erde und erster Stock oder Die Launen des Glückes (1835)
Der Treulose oder Saat und Ernte (1836)
Die beiden Nachtwandler oder Das Notwendige und das Überflüssige (1836)
Der Affe und der Bräutigam (1836)
Eine Wohnung ist zu vermieten in der Stadt, Eine Wohnung ist zu verlassen in der Vorstadt, Eine Wohnung mit Garten ist zu haben in Hietzing (1837)
Moppels Abenteuer im Viertel unter Wiener Wald, in Neu-Seeland und Marokko (1837)
Das Haus der Temperamente (1837)
Glück, Mißbrauch und Rückkehr oder Das Geheimnis des grauen Hauses (1838)
Der Kobold oder Staberl im Feendienst (1838)
Gegen Torheit gibt es kein Mittel (1838)
Die verhängnisvolle Faschingsnacht (1839)
Der Färber und sein Zwillingsbruder (1840)
Der Erbschleicher (1840)
Die zusammengestoppelte Komödie (1840)
Der Talisman (1840)
Das Mädl aus der Vorstadt oder Ehrlich währt am längsten (1841)
Einen Jux will er sich machen (1842)
Die Ereignisse im Gasthofe (1842)
Die Papiere des Teufels oder Der Zufall (1842)
Liebesgeschichten und Heiratssachen (1843)
Das Quodlibet verschiedener Jahrhunderte (1843)
Nur Ruhe! (1843)
Eisenbahnheiraten oder Wien, Neustadt, Brünn (1844)
Hinüber Herüber (1844)
Der Zerrissene (1844)
Die beiden Herren Söhne (1845)
Das Gewürzkrämerkleeblatt oder Die unschuldigen Schuldigen (1845)
Unverhofft (1845)
Der Unbedeutende (1846)
Zwei ewige Juden und Keiner (1846)
Der Schützling (1847)
Die schlimmen Buben in der Schule (1847)
Martha oder Die Mischmonder Markt-Mägde-Mietung (1848)
Die Anverwandten (1848)
Freiheit in Krähwinkel (1848)
Lady und Schneider (1849)
Judith und Holofernes (1849)
Der alte Mann mit der jungen Frau (1849)
Höllenangst (1849)
Sie sollen ihn nicht haben oder Der holländische Bauer (1850)
Der holländische Bauer (1850)
Karikaturen-Charivari mit Heiratszweck (1850)
Alles will den Propheten sehen (1850)
Verwickelte Geschichte (1850)
Mein Freund (1851)
Der gemütliche Teufel oder Die Geschichte vom Bauer und der Bäuerin (1851)
Kampl (1852)
Heimliches Geld, heimliche Liebe (1853)
Theaterg’schichten durch Liebe, Intrige, Geld und Dummheit (1854)
Nur keck! (1856)
Umsonst (1857)
Tannhäuser (1857)
Ein gebildeter Hausknecht
Zeitvertreib (1858)
Lohengrin (1859)
Frühere Verhältnisse (1862)
Häuptling Abendwind oder Das greuliche Festmahl (1862)
Συλλογές
Werke - Historisch-kritische Gesamtausgabe, hrsg. von Fritz Brukner und Otto Rommel. 15 Bände (Band 15 ist die ausführliche biografische Würdigung durch Otto Rommel, Wissensstand 1930), Wien (Schroll) 1924-30; Nachdruck 1974; auch als Kraus-Reprint AMS Press New York.
Gesammelte Werke, hrsg. von Otto Rommel. 6 Bände (Eine Auswahl der 15-bändigen Ausgabe), Wien 1948-49; Nachdruck 1962.
Sämtliche Werke - Historisch-kritische Ausgabe, hrsg. von Jürgen Hein, Johann Hüttner, Walter Obermaier, Edgar W.Yates (Mit über 50 Bänden, die einzeln erhältlich sind, die umfassendste und aktuelle kritische, kommentierte Ausgabe der Stücke und Briefe), Wien, München (Deuticke Zsolnay) 1977ff.
Stich- und Schlagworte, zusammengestellt von Reinhard Urbach, Wien, München (Deuticke Zsolnay) 2000. ISBN 3-216-30568-6
Παραπομπές
Πηγές
Jürgen Hein: Johann Nestroy. Metzler, Stuttgart 1990, ISBN 3-476-10258-0.
Karl Kraus: Theater der Dichtung — Nestroy, Zeitstrophen. Suhrkamp, Frankfurt am Main 1992, ISBN 3-518-37824-4.
Heinrich Schwarz: Johann Nestroy im Bild. Eine Ikonografie. Deuticke, Wien und München 1996, ISBN 3-216-30241-5.
Johannes Braun: Das Närrische bei Nestroy. Aistesis, Bielefeld 1998, ISBN 3-89528-215-4.
Walter Schübler: Nestroy. Eine Biografie in 30 Szenen. Residenz Verlag, Wien 2001.
Wendelin Schmidt-Dengler: Nestroy — Die Launen des Glücks. Deuticke, Wien und München 2001, ISBN 3-552-05173-2.
Edgar W.Yates (Hrsg.): Bei die Zeitverhältnisse noch solche Privatverhältnisse - Nestroys Alltag und dessen Dokumentation. Facultas, Wien 2001, ISBN 3-85114-653-0.
Otto Basil: Johann Nestroy. Rowohlt, Reinbek 2001, ISBN 3-499-50132-5.
Christian H. Ehalt, Jürgen Hein, Edgar W.Yates: Hinter den Kulissen von Vor- und Nachmärz: Soziale Umbrüche und Theaterkultur bei Nestroy. Facultas, Wien 2001, ISBN 3-85114-663-8.
Jürgen Hein: Nestroy und die Nachwelt — Internationale Nestroy-Gespräche 1975–2000: Ergebnisse und Perspektiven. Lehner, Wien 2001, ISBN 3-901749-23-3.
Jürgen Hein, Claudia Meyer: Theaterg'schichten: Ein Führer durch Nestroys Stücke. Lehner, Wien 2001, ISBN 3-901749-21-7.
Δείτε επίσης
Πληροφορίες στα αρχαία ελληνικά
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Kalenderblatt: Johann Nestroy geboren
Internationales Nestroy Zentrum
Linksammlung der Universitätsbibliothek der Freien Universität Berlin
Nestroy, Johann in Constant von Wurzbach, Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich 20. Band, Seite 204, Wien, k. k. Hof- und Staatsdruckerei 1863
Αυστριακοί ηθοποιοί
Αυστριακοί τραγουδιστές
Αυστριακοί θεατρικοί συγγραφείς
|
348157
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BF
|
Σαν Μινιάτο
|
Το Σαν Μινιάτο είναι πόλη και Δήμος στην επαρχία της Πίζας, στην περιοχή της Τοσκάνης, στην Ιταλία.
Το Σαν Μινιάτο βρίσκεται σε ένα ιστορικά στρατηγικό σημείο, σκαρφαλωμένο επάνω σε τρεις μικρούς λόφους, απ' όπου εποπτεύει το κατώτερο τμήμα της Κοιλάδας του Άρνου μεταξύ των κοιλάδων της Εγκόλα και της Έλσα. Συνηθιζόταν να φέρει την πρόσθετη ονομασία al Tedesco ("[προς] τον Γερμανό"), ώστε να μπορεί να ξεχωρίζει από το μοναστήρι του Σαν Μινιάτο αλ Μόντε στη Φλωρεντία, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου σαράντα χιλιομέτρων προς τα βορειοανατολικά.
Ιστορία
Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, το Σαν Μινιάτο βρισκόταν επί της via Francigena, η οποία αποτελούσε την κύρια οδική αρτηρία που συνέδεε τη Βόρεια Ευρώπη με την Ρώμη. Βρισκόταν, επίσης, στο σημείο συνάντησης των δρόμων που συνέδεαν την Φλωρεντία και την Πίζα και την Λούκα και την Σιένα. Με το πέρας των αιώνων, το Σαν Μινιάτο βρέθηκε, έτσι, αντιμέτωπο με την συνεχή διάβαση φιλικά και εχθρικά προσκείμενων στρατευμάτων, εμπόρων που πραγματεύονταν κάθε είδους προϊόν και υπηρεσία, καθώς και κοινών ταξιδιωτών τόσο από κοντινές όσο και μακρινές αποστάσεις.
Αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν ότι η περιοχή πάνω στην οποία βρίσκεται η πόλη, καθώς και η ευρύτερη περιοχή κατοικούνταν, το λιγότερο, από την εποχή της Παλαιολιθικής Περιόδου. Ήταν πιθανώς τοποθεσία γνωστή στους Ετρούσκους, ενώ σίγουρα στους Ρωμαίους, για τους οποίους και η θέση λειτουργούσε ως στρατιωτικό παρατηρητήριο με την ονομασία "Quarto".
Η πρώτη καταγραφή σε ιστορικά έγγραφα κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός μικρού χωριού οργανωμένου γύρω από ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Μινιάτο, το οποίο χτίστηκε από τους Λομβαρδούς το 783. Κατά τα τέλη του 10ου αιώνα, το Σαν Μινιάτο είχε σημαντικό πληθυσμό ο οποίος ζούσε εντός περιτειχισμένου οικισμού, με ύστατη άμυνα ένα κάστρο κατασκευασμένο από τον Αυτοκράτορα Όθωνα Α΄, για λογαριασμό του οποίου ένας Αυτοκρατορικός βικάριος κυβερνούσε διοικητικά το σύνολο της Τοσκάνης.
Τα πρώτα τείχη, που περιελάμβαναν αμυντικούς πύργους, ανεγέρθηκαν στη διάρκεια του 12ου αιώνα, κατά την περίοδο στη διάρκεια της οποίας κυρίαρχος στην περιοχή της ιταλικής χερσονήσου ήταν ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα. Κατά την βασιλεία του εγγονού του, Φρειδερίκου Β΄, η πόλη οχυρώθηκε περαιτέρω με την προσθήκη πρόσθετων τειχών καθώς και άλλων αμυντικής φύσεως έργων, συμπεριλαμβανομένης της Rocca και του πύργου της.
Κατά τα τέλη του 13ου αιώνα και ολόκληρο τον 14ο αιώνα, το Σαν Μινιάτο βρέθηκε εμπλεγμένο στον διεξαγόμενο πόλεμο μεταξύ των παρατάξεων των Γουέλφων και των Γιβελλίνων. Αρχικά ανήκε στους Γιβελλίνους, ενώ το 1291 πέρασε στα χέρια των Γουέλφων, συμμάχησε με την Φλωρεντία και, το 1307, συμπολέμησε μαζί με άλλη μέλη της παράταξης των Γουέλφων ενάντια στους Γιβελλίνους του Αρέτσο.
Το 1347, το Σαν Μινιάτο τέθηκε υπό τον έλεγχο της Φλωρεντίας, στον οποίο και παρέμεινε, αρχικά για ένα σύντομο διάστημα μεταξύ του 1367 και του 1370, προτού, με προτροπή της Πίζας, εξεγερθεί ενάντια στην Φλωρεντία, ενώ στη συνέχεια για άλλη μια σύντομη περίοδο μεταξύ του 1777 και του 1779 κατά την διάρκεια της Ιταλικής Εκστρατείας του Ναπολέοντα. Αποτελούσε, ακόμη, τμήμα του Μεγάλου Δουκάτου της Τοσκάνης, όταν το Δουκάτο απορροφήθηκε από το νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιταλίας το 1860.
Κυριότερα Αξιοθέατα
Η πόλη βρίσκεται εντός καλά διατηρημένων μεσαιωνικών τειχών. Στα κυριότερα αξιοθέατά της περιλαμβάνονται:
Ο Πύργος του Φρειδερίκου, χτισμένος από τον Φρειδερίκο Β΄ κατά την διάρκεια του 13ου αιώνα στην κορυφή του λόφου και σε ύψος 192 μέτρων, εποπτεύοντας το σύνολο του Βαλντάρνο. Εδώ κρατούνταν φυλακισμένος ο καγκελάριος του Φρειδερίκου, Πιερ ντέλλε Βίνιε έως τον θάνατό του. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατεδαφίστηκε από τα Ναζιστικά Στρατεύματα, ώστε να μην μπορέσουν οι Σύμμαχοι να τον χρησιμοποιήσουν ως πυροβολείο, ωστόσο ανακατασκευάστηκε το 1958.
Το Duomo (Καθεδρικός), αφιερωμένος τόσο στην Αγία Ασούντα όσο και τον Άγιο Τζενέζιο ή τον Άγιο Τζενέζιο της Ρώμης. Επρόκειτο, αρχικώς, για ρομανικού ρυθμού κατασκευή, αλλά υπέστη αρκετές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα να φέρει στοιχεία γοτθικού και αναγεννησιακού αρχιτεκτονικού ρυθμού. Η πρόσοψή του περιλαμβάνει αριθμό πολύχρωμων κεραμικών από μαγιολίκα (επισμαλτωμένο πήλινο σκεύος). Το εσωτερικό του είναι χτισμένο πάνω στο σχέδιο ενός Λατινικού σταυρού με έναν κύριο ναό και δύο πλάγιες πτέρυγες. Το κωδωνοστάσιο του Καθεδρικού, μια εντοιχισμένη σε αυτόν οχύρωση είναι γνωστό ως Πύργος της Ματθίλδης και περιλαμβάνει ένα ασυμμετρικό ρολόι.
Το Διακονικό Μουσείο, το οποίο βρίσκεται πλησίον του Καθεδρικού. Το μουσείο-έκθεση αυτό περιλαμβάνει έργα των Φιλίππο Λίππι, Il Empoli, Νέρι ντε Μπίτσι, Φρα Μπαρτολομέο, Φρεντερίκο Κάρντι (γνωστός ως Τσιγκόλι) και Βερρόκκιο.
Το Palazzo dei Vicari, (ανάκτορο των Βικάριων) χτισμένο από τον Αυτοκράτορα Όθωνα Δ΄ στη διάρκεια του 12ου αιώνα, το ανάκτορο αυτό περιλαμβάνει από τις παλαιότερες γνωστές οδοντωτές πολεμίστρες. Το εσωτερικό του περιλαμβάνει σειρά ενδιαφερουσών τοιχογραφιών. Σήμερα, λειτουργεί ως ξενοδοχείο.
Το Palazzo Comunale. Αυτό το κτίσμα του 14ου αιώνα αποτελεί μέχρι σήμερα το Δημαρχιακό Μέγαρο του Σαν Μινιάτο. Η μεγάλη αίθουσά του διακοσμήθηκε από τον Τσέννο ντι Φραντσέσκο Τσέννι. Διαθέτει, επίσης, ένα μικρό παρεκκλήσιο, εντός του οποίου φυλάσσεται ένα αριστούργημα εκκλησιαστικής τέχνης που χρονολογείται στον 16ο αιώνα.
Η εκκλησία του San Francesco. Αρχικά χτισμένη στις αρχές του 13ου αιώνα με ρομανικού ρυθμού πρόσοψη, το εσωτερικό της περιλαμβάνει παρεκκλήσια γοτθικού αρχιτεκτονικού ρυθμού και τοιχογραφίες από τον 14ο και 15ο αιώνα.
Η εκκλησία του San Domenico χτίστηκε αρχικά κατά τον 14ο αιώνα, αλλά η κατασκευή της προσόψεώς της δεν έχει ολοκληρωθεί. Το εσωτερικό της περιλαμβάνει γλυπτά από τερακότα του Λούκα ντέλλα Ρόμπια, μια τοιχογραφία που φέρεται να αποτελεί έργο του Μασολίνο ντα Πανικάλε, καθώς και ένα ταφικό μνημείο που φιλοτεχνήθηκε από τον Ντονατέλλο. Δίπλα από την πρόσοψή της ξεκινά η Via Angelica, μια σήραγγα που συνέδεε την εξοχή με την κυρίως πόλη.
Το μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου. Εικάζεται ότι ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης το 1211 όταν και επισκέφτηκε την πόλη, με το μοναστήρι να βρίσκεται στα υψώματα του λόφου σε υψόμετρο μεγαλύτερο αυτού της κυρίως πόλης.
Άλλα κτίσματα και μνημεία που αξίζουν προσοχής είναι το Παρεκκλήσι του Επισκόπου, με την μπαρόκ αρχιτεκτονικού ρυθμού πρόσοψή του σε σχήμα αμφιθεάτρου, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Τσιγκόλι και το Παρεκκλήσι της Σταυρώσεως, προσφάτως ανακαινισμένο, η απαγιοποιημένη Chiesa di San Martino, η οποία υπήρξε και μοναστήρι, ενώ στη συνέχεια φυλακή.
Υπάρχει, επίσης, αριθμός παλατιών της περιόδου της Αναγέννησης, τα οποία χτίστηκαν από αριστοκρατικές οικογένειες όπως οι Ρόφφια, Γκριφόνι, Φορμιτσίνι και Μποναπάρτε, οι τελευταίοι πρόγονοι του Ναπολέοντα.
Αδελφοποιημένες Πόλεις
Βηθλεέμ, Παλαιστίνη
Ουαγκαντουγκού, Μπουρκίνα Φάσο
Σιλί, Βέλγιο
Βιλνέβ-λεζ-Αβινιόν, Γαλλία
Μετάβαση
Το Σαν Μινιάτο διαθέτει σιδηροδρομικό σταθμό επί της γραμμής Πίζα-Φλωρεντία.
Οδικώς, βρίσκεται σε απόσταση 41 χιλιομέτρων δυτικά της Φλωρεντίας και 55 χιλιομέτρων ανατολικά του Λιβόρνο μέσω της επαρχιακής οδού SP40.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμοι της Επαρχίας της Πίζας
|
529021
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%20%CF%86%CE%BF%CE%BD%20%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BA
|
Μπέλα φον Κέρλιγκ
|
Ο Μπέλα φον Κέρλιγκ (ουγγρικά: Kehrling Béla), (25 Ιανουαρίου 1891 - 26 Απριλίου 1937) ήταν Ούγγρος αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης της αντισφαίρισης, του χόκευ επί πάγου, του μπόμπσλεϊ και ποδοσφαιριστής. Αγωνίστηκε σε δύο Ολυμπιάδες, του 1912 και του 1924.
Ήταν παντρεμένος με την τη Magda Schlauch η οποία περιστασιακά έπαιζε και τένις και έγραψε άρθρα στην εφημερίδα που δημοσίευσε ο σύζυγός της. Είχαν ένα γιο με το όνομα Μπέλα φον Κέρλιγκ Jr, που γεννήθηκε το 1917 στη Βουδαπέστη ο οποίος υπηρέτησε στην ιππική ταξιαρχία του Ουγγρικού Στρατού το 1944. Είχαν ένα άλλο γιο όνομα Τάμας που γεννήθηκε το 1924 και πέθανε το 1999.
Έπαιξε επαγγελματικά τόσο αντισφαίριση όσο και επιτραπέζια αντισφαίριση. Το 1926 έπαιξε στον πρώτο τελικό του Παγκόσμιου πρωταθλήματος επιτραπέζιας αντισφαίρισης στο Λονδίνο με τον Ζολτάν Μεχλόβιτς στο διπλό αντρών αλλά έχασαν και κατατάχθηκαν δεύτεροι. Ήταν επίσης στην ουγγρική ομάδα που κέρδισε το χρυσό στο ομαδικό. Αρχικά δεν ήταν μέλος της εθνικής ομάδας αλλά κλήθηκε κατά την διάρκεια των αγώνων να αντικαταστήσει τον Ρολάν Τζάκομπι όπου είχε πεθάνει ξαφνικά ο πατέρας του κι επέστρεψε στην Ουγγαρία. Ο Κέρλινγκ αγωνίστηκε μόλις σε έναν αγώνα, νίκησε κι εξασφαλίσει το χρυσό μετάλλιο για την Ουγγαρία. Στο τέλος πήρε δύο μετάλλια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, ένα χρυσό και ένα ασημένιο. Την επόμενη χρονιά, το 1927, συμμετείχε εκ νέου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου στο διπλό αντρών με συμπαίκτη τον Μεχλόβιτς κατέκτησαν το χρυσό στο διπλό αντρών.
Στην αντισφαίριση το 1924 κέρδισε το γερμανικό πρωτάθλημα τένις (σήμερα αποκαλούμενο Γερμανικό ανοιχτό πρωτάθλημα Αμβούργου). Την επόμενη χρονιά ήταν πάλι στον τελικό, αλλά έχασε από τον Ότο Φρόιτζχαϊμ. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Ουγγρικό πρωτάθλημα αντισφαίρισης (το οποίο κατάκτησε συνολικά 13 φορές μόνο στο απλό. Τον Ιούλιο του 1933 κέρδισε στο διπλό και στο μεικτό στο Ολλανδικό Πρωτάθλημα. Στο Πρωτάθλημα αντισφαίρισης Ανατολικής Μεσογείου το 1927 ήταν πρώτος στο απλό, στο διπλό αντρών και στο διπλό μεικτό. Αγωνίστηκε με την Ουγγαρία στα κύπελλα Ντέιβις του 1924, 1925, 1926, 1927, 1928, 1929, 1930, 1931, 1932 και του 1933.
Η εφημερίδα Züricher Sport κατατάσσει τον Κέρλινγκ ως τον αριθμό 10 στην ευρωπαϊκή κορυφαία κατάταξη το 1931. Σε συνδυασμό με την αθλητική του δραστηριότητα ήταν αντιπρόεδρος της Ουγγρικής ομοσπονδίας αντισφαίρισης και αρχισυντάκτης του επίσημου περιοδικού της, το διμηνιαίο Tennisz és Golf.
Στο ποδόσφαιρο, αθλητής του συλλόγου 33 FC, έγινε τέσσερις φορές διεθνής, από το 1914 έως το 1916, με την Ουγγαρία όπου αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια, φιλικά, εναντίον της Αυστρίας , σημειώνοντας κι ένα γκολ.
Στο Χόκεϊ επί πάγου ήταν αθλητής του συλλόγου BKE αγωνιζόμενος σε πέντε διεθνεί παιχνίδια.
Παραπομπές
Ούγγροι αθλητές της αντισφαίρισης
Ούγγροι ποδοσφαιριστές
Ούγγροι αθλητές της επιτραπέζιας αντισφαίρισης
Ούγγροι αθλητές του Χόκεϊ επί πάγου
Ούγγροι δημοσιογράφοι
Ούγγροι αθλητές των χιονοδρομιών
|
40973
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9
|
Ραμαζάνι
|
Το Ραμαζάνι, εκ τoυ τουρκικού ραμαζάν και του αραβικού ραμαντάν, είναι θρησκευτική μουσουλμανική εορτή νηστείας. Αποτελεί ονομασία του ένατου μήνα του μουσουλμανικού έτους, κατά τον οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, δόθηκε το Κοράνι στους ανθρώπους προκειμένου οι κανόνες του να αποτελέσουν οδηγό της ζωής τους. Έτσι το Ραμαζάνι χαρακτηρίζεται ως ένας από τους «πέντε στύλους» του Ισλάμ με χαρακτήρα υπακοής, εξιλασμού και προσευχής προς τον Θεό.
Σε όλο το χρονικό διάστημα του Ραμαζανιού, διάρκειας ενός μηνός, οι μουσουλμάνοι απέχουν υποχρεωτικά, από ανατολής μέχρι δύσεως του ηλίου, από κάθε είδους τροφή, ακόμη και νερό, πολύ δε περισσότερο από κάπνισμα, ποτό, αρώματα και σεξουαλικές επαφές, όχι όμως στο υπόλοιπο διάστημα μέχρι την ανατολή του ηλίου. Το Ραμαζάνι τελειώνει με τριήμερη γιορτή που αραβικά ονομάζεται άιντ-αλ-φιτρ (= εορτή τέλους νηστείας) ή άιντ-αλ-σαγίρ (= μικρή εορτή).
Το Ραμαζάνι, ως μηνιαία εορτή νηστείας, αντιπαραβάλλεται με τη χριστιανική εορτή της Σαρακοστής, με σχεδόν ταυτόσημο χαρακτήρα, όχι όμως με ερμηνεία περί της «παράδοσης Ευαγγελίου». Σύμφωνα με τον κυλιόμενο χαρακτήρα που παρουσιάζει το αραβικό ημερολόγιο, κάθε χρόνο το Ραμαζάνι εορτάζεται κατά 10 ημέρες νωρίτερα του προηγουμένου έτους. Για το 2010 το Ραμαζάνι ξεκίνησε με την ανατολή του ηλίου στις 11 Αυγούστου, ενώ για το 2011 ξεκίνησε την 1 Αυγούστου.
Η λέξη Ραμαντάν (Ramadan), ή Ραμαζάνι, προέρχεται από την αραβική ρίζα αλ-ραμάντ που σημαίνει «καψαλίζω τη ζέστη ή την ξηρασία». Αποτελεί έναν από τους πέντε πυλώνες όπου στηρίζεται το Ισλάμ. Οι υπόλοιποι είναι η Πίστη, η Προσευχή, η Ελεημοσύνη και το Ιερό Προσκύνημα Χατζ. Ο μήνας Ραμαντάν είναι ο ένατος μήνας του Ισλαμικού σεληνιακού ημερολογίου και ο ιερότερος από τους τέσσερις ιερούς μήνες. Ξεκινά με τη Νέα Σελήνη και κατά τη διάρκειά του όλοι οι ενήλικες και υγιείς μουσουλμάνοι είναι υποχρεωμένοι να απέχουν από κάθε τροφή, νερό, τσίχλες, κάθε είδους καπνό, οποιαδήποτε ερωτική επαφή, από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου. Ωστόσο αυτό είναι το καθαρά εξωτερικό, πρακτικό μέρος της νηστείας. Η πνευματική όψη της νηστείας ορίζει απαγόρευση του ψέματος, του κουτσομπολιού, της εξαπάτησης και γενικά όλων των αρνητικών χαρακτηριστικών των ανθρώπων. Όπως ορίζεται στο Κοράνι, η νηστεία είναι μια αυστηρή πράξη βαθιάς προσωπικής λατρείας κατά την οποία οι μουσουλμάνοι επιδιώκουν το υψηλότερο επίπεδο συνειδητοποίησης του Θείου.
Ο μήνας Ραμαντάν είναι μία χρονική περίοδος κατάλληλη για προσευχή, για καλές πράξεις, για περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους. Η νηστεία έχει σκοπό να βοηθήσει τους μουσουλμάνους να μάθουν την αυτοπειθαρχία, την εγκράτεια, τη γενναιοδωρία αλλά και την υπομονή. Τους θυμίζει επίσης το πόσο υποφέρουν οι φτωχοί, εκείνοι που σπάνια τρέφονται καλά ή δεν βρίσκουν το κατάλληλο φαγητό.
Το Ραμαζάνι περιλαμβάνει δύο κύρια γεύματα: το Σουχούρ, πριν από την ανατολή, και το Ιφτάρ, μετά από τη δύση. Τα γεύματα αυτά περιλαμβάνουν χουρμάδες ακολουθώντας το παράδειγμα του Προφήτη Μωάμεθ. Μετά από το Ιφτάρ και μέχρι το Σοχούρ την άλλη μέρα, ο καθένας μπορεί να φάει ό, τι επιθυμεί από φαγητό, γλυκά και ποτά, εκτός από αλκοόλ και χοιρινό κρέας (είναι απαγορευμένα από τον Θεό και αναφέρονται στο Κοράνι).
Μία άλλη όψη στο Ραμαντάν είναι μία από τις τελευταίες μονές νύχτες του μήνα, η Λεϊλάτ αλ Καντρ ή Νύχτα του Πεπρωμένου. Είναι η ιερότερη νύχτα του μήνα. Είναι η νύχτα κατά την οποία ο Θεός άρχισε να αποκαλύπτει το Κοράνι στον Προφήτη Μωάμεθ μέσω του αρχάγγελου Γαβριήλ. Οι Μουσουλμάνοι μαθαίνουν στο Κοράνι πως να προσεύχονται κατά τη διάρκεια της νύχτας αυτής, αφού τότε είναι καλύτερα από χίλιους μήνες προσευχής. Επιπλέον, οι πιστοί ενθαρρύνονται να διαβάσουν ολόκληρο το Κοράνι κατά τη διάρκεια του μήνα και για αυτό έχει χωριστεί σε 30 ίσα μέρη, όσες και οι 30 μέρες του Ραμαζανίου. Όταν η πρώτη φλούδα από τη Νέα Σελήνη γίνει ορατή, λήγει ο μήνας του Ραμαντάν και ξεκινά ο μήνας Σαουάλ. Με το τέλος του Ραμαντάν ξεκινά μία τριήμερη περίοδος που ονομάζεται Ιντ αλ Φιτρ, δηλαδή Γιορτή της διακοπής της Νηστείας. Είναι μια χαρούμενη περίοδος, η οποία ξεκινάει με μια ειδική προσευχή νωρίς το πρωί, και αργότερα ακολουθούν εορτασμοί, τραπέζια και μοίρασμα δώρων και χρημάτων στα παιδιά.
Όταν το Ραμαντάν τελειώνει, οι μουσουλμάνοι δίνουν ως ελεημοσύνη ένα συγκεκριμένο ποσό, που έχει υπολογιστεί ώστε να είναι ικανό να ταΐσει έναν φτωχό της περιοχής για μία ημέρα. Αυτό είναι γνωστό ως «φίτρα» και η σημασία του είναι η υπενθύμιση ότι υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και πρέπει να τους βοηθήσουμε. Πολλοί επίσης με αφορμή τη γιορτή πληρώνουν την ετήσια Ζακάτ τους (υποχρεωτική ελεημοσύνη) στους έχοντες ανάγκη, που είναι το 2,5% επί των ετήσιων σταθερών αποταμιεύσεων.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να αναφερθεί πως ο Θεός εξαιρεί κάποια άτομα από τη νηστεία. Ο άρρωστος και ο ταξιδιώτης είναι από αυτούς που εξαιρούνται, αλλά πρέπει μετά τη θεραπεία τους ή το ταξίδι να νηστέψουν τις μέρες που χάσανε. Θα πρέπει να τονιστεί ότι η εξαίρεση περιλαμβάνει και τις γυναίκες οι οποίες έχουν τη μηνιαία τους περίοδο, καθώς και τις γυναίκες οι οποίες κυοφορούν. Επίσης κάθε ένας που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας (διαβήτης, καρδιά) δικαιολογείται να απέχει όλο τον μήνα.
Το Ραμαζάνι, λοιπόν, ένας μήνας πολύ σημαντικός για όλους τους μουσουλμάνους. Είναι ο μήνας της αγάπης και της ένωσης όλων των μουσουλμάνων.
Ισλαμική ορολογία
Ισλαμικές εορτές και τελετές
Ισλαμικό ημερολόγιο
|
674193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αμαλία της Μασοβίας
|
H Αμαλία, πολων. Amelia Mazowiecka (1397/98 - μετά τις 17 Μαΐου 1434) από τον Οίκο των Πιαστ ήταν κόρη του δούκα της Μαζοβίας και με τον γάμο της έγινε μαργραβίνα του Μάισσεν.
Βιογραφία
Ήταν η τέταρτη κόρη του Σιεμόβιτ Δ΄ δούκα της Μαζοβίας και της Αλεξάνδρας των Γκεντιμινιδών, κόρης του Αλγκίρντας μεγάλου δούκα της Λιθουανίας.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Β΄ των Μάισσεν μάργραβο του Μάισσεν. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Πηγές
K. Jasiński: Rodowód Piastów mazowieckich, Poznań–Wrocław 1998, pp. 123–125.
Παραπομπές
Οίκος των Πιαστ
Μαργραβίνες του Μάισσεν
Πολωνές πριγκίπισσες
Πολωνοί λιθουανικής καταγωγής
|
128531
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%AC%CE%BD
|
Αβάν
|
Η Αβάν (γαλλικά: Awans) είναι Βελγική ιστορική πόλη και τοποθεσία, που σήμερα έχει ενωθεί με τη Λιέγη, της οποίας αποτελεί ιδιαίτερο Δήμο, στην Περιφέρεια Βαλλωνίας. Το 2006 ο πληθυσμός της Αβάν έφθανε τους 8.700 κατοίκους και η συνολική της έκταση τα 27,16 τετρ. χιλιόμετρα.
Κατά τον Μεσαίωνα η Αβάν ήταν χωριό κοντά στη Λιέγη, που έμεινε ιστορικό από τη Συνθήκη της Αβάν ή τη λεγόμενη Ειρήνη των 12, η οποία συνομολογήθηκε εκεί, στην ιστορία του Τριακονταετούς Πολέμου.
Παραπομπές
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμ. 1ος, σελ. 22
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις του Βελγίου
|
2226
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CF%85%CF%80%CF%8C%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%B1%20%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%95%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ευρεσιτεχνίες λογισμικού υπό την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Διπλώματα Ευρεσιτεχνίας
|
Η Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Διπλώματα Ευρεσιτεχνίας (ΕΣΔΕ) στο άρθρο 52 εξαιρεί τη δυνατότητα κατοχύρωσης Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας σε προγράμματα υπολογιστών ως τέτοια. Αυτό σημαίνει ότι δεν καθίστανται όλες οι εφευρέσεις που απλώς περιλαμβάνουν λογισμικό de facto μη κατοχυρώσιμες, διπλώματα ευρεσιτεχνίας σε εφευρέσεις που περιέχουν ή αφορούν λογισμικό χορηγούνται από το Ευρωπαϊκό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας (ΕΓΔΕ) από τη δεκαετία του '80.
Άρθρο 52 της ΕΣΔΕ
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Διπλώματα Ευρεσιτεχνίας, στο άρθρο 52, παράγραφος 2 εξαιρούνται:
οι ανακαλύψεις, οι επιστημονικές θεωρίες και οι μαθηματικές μέθοδοι,
οι αισθητικές δημιουργίες,
τα σχέδια, οι κανόνες και οι μέθοδοι για την άσκηση πνευματικών δραστηριοτήτων, για παιχνίδια ή για άσκηση οικονομικών δραστηριοτήτων, καθώς και για τα προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών,
οι παρουσιάσεις πληροφοριών
από τη δυνατότητα κατοχύρωσης διπλωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Η παράγραφος 3 αναφέρει παρακάτω:
(3) Οι διατάξεις της παραγράφου 2 αποκλείουν τη δυνατότητα κατοχύρωσης με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των στοιχείων που απαριθμούνται σ’ αυτές, μόνο εφόσον η αίτηση του ευρωπαϊκού διπλώματος ευρεσιτεχνίας ή το ευρωπαϊκό δίπλωμα αναφέρεται σε ένα από τα στοιχεία αυτά, αυτό καθεαυτό. (δίνεται έμφαση)
Πολλοί πιστεύουν πως, για δεκαετίες, πως ο όρος "αυτό καθεαυτό" ερμηνευόταν να σημαίνει "εφ' όσον μια ιδέα στο πρόγραμμα (και οτιδήποτε από την παράγραφο 2) εφαρμόζεται", όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 απονεμήθηκαν πολλά διπλώματα ευρεσιτεχνίας σε λογισμικό από το ΕΓΔΕ.
Δυνατότητα Κατοχύρωσης
Για να κατοχυρωθεί μια εφεύρεση με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας θα πρέπει να έχει τεχνικό χαρακτήρα, να είναι καινούργια και να παρουσιάζει εφευρετική δραστηριότητα (βλ. ευρεσιτεχνία). Οι εφευρέσεις λογισμικού παρουσιάζουν προβλήματα με την πρώτη και την τρίτη προϋπόθεση κατοχύρωσης.
Τεχνικός χαρακτήρας της εφεύρεσης
Όπως και οι υπόλοιπες περιπτώσεις της παραγράφου 2, τα προγράμματα υπολογιστών είναι δυνατό να κατοχυρωθούν στο βαθμό που συνεισφέρουν τεχνικά σε προϋπάρχουσες δημιουργίες. Στην περίπτωση των προγραμμάτων για υπολογιστές, και σύμφωνα με τα δεδικασμένα του Συμβουλίου Προσφυγών, μια τεχνική συνεισφορά σημαίνει ένα επιπλέον τεχνικό αποτέλεσμα που δημιουργείται πέραν της κανονικής φυσικής διάδρασης μεταξύ του προγράμματος και του υπολογιστή. Παρ'όλο που μερικοί υποστηρίζουν πως το ΕΓΔΕ δεν εφαρμόζει το άρθρο 52 με συνέπεια, το ΕΓΔΕ είναι σχετικά συνεπές ως προς την αντιμετώπιση των διαφορετικών στοιχείων του άρθρου 52(2). Μία μαθηματική μέθοδος δεν μπορεί να κατοχυρωθεί, αλλά ένα φίλτρο κατασκευασμένο σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή δεν εξαιρείται της δυνατότητας κατοχύρωσης σύμφωνα με τα άρθρα 52(2) και (3). Το λογισμικό αυτό καθ' εαυτό μπορεί να έχει τεχνικό χαρακτήρα, αλλά μια επιχειρηματική μέθοδος που στηρίζεται στη χρήση λογισμικού δεν πληροί την προϋπόθεση του τεχνικού χαρακτήρα. Νεώτερες αποφάσεις σχετικοποιούν όμως αυτήν τη διατύπωση δεχόμενες ότι μια μέθοδος που χρησιμοποιεί τεχνικά μέσα (Η/Υ) ή που συνδυάζει τεχνικά και μη τεχνικά χαρακτηριστικά έχει τεχνικό χαρακτήρα.
Ένα τεχνικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μειωμένος χρόνος προσπέλασης μνήμης, καλύτερος χειρισμός ενός ρομποτικού βραχίονα ή βελτιωμένη λήψη ή/και εκπομπή ενός ραδιοφωνικού σήματος. Δεν χρειάζεται να είναι εξωτερικό του υπολογιστή στον οποίο εκτελείται το πρόγραμμα. Μειωμένος χρόνος προσπέλασης στον σκληρό δίσκο ή κάποιο βελτιωμένο περιβάλλον χρήστη θα μπορούσαν επίσης να είναι τεχνικά αποτελέσματα.
Αλλά τα άρθρα 52(2) και (3) είναι μόνο το πρώτο βήμα προς τη δυνατότητα κατοχύρωσης. Προγράμματα για υπολογιστές μπορεί επίσης να απορριφθούν και συχνά απορρίπτονται στο βαθμό που δεν αποτελούν νέες επινοήσεις, πράγμα που είναι σχετικά εύκολο να εκτιμηθεί σε μερικές περιπτώσεις.
Εφευρετική δραστηριότητα (μη προφανές)
Κατά τη νεώτερη νομολογία του Συμβουλίου προσφυγών (Board of Appeals) η κατοχύρωση ενός προγράμματος Η/Υ με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δεν αντίκειται στο άρθρο 52. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην εφευρετική δραστηριότητα (inventive step, non-obviousness). Το πρόγραμμα Η/Υ θα πρέπει, για να είναι δεκτικό κατοχύρωσης, να παρουσιάζει εφευρετική δραστηριότητα (να μην είναι προφανής η εφεύρεση στον μέσο ειδικό) σε κάποιον τομέα της τεχνικής. Εφευρετική δραστηριότητα στα μαθηματικά (πρωτότυπος αλγόριθμος) ή στα οικονομικά (πρωτότυπος τρόπος υπολογισμού π.χ. επενδυτικού ρίσκου) δεν αρκεί για την κατοχύρωση ενός προγράμματος Η/Υ ως εφεύρεσης. Η εφευρετική δραστηριότητα θα πρέπει να είναι στη Φυσική, στην Ηλεκτρονική, στην Επιστήμη των Υπολογιστών, στη Μηχανική ή σε κάποιον άλλο από τους παραδοσιακούς τομείς της τεχνικής .
Παραπομπές
Πηγές
Keith Beresford: Patenting Software Under the European Patent Convention, Sweet & Maxwell, 2000. ISBN 0-752-006339.
Δείτε επίσης
Πατέντες λογισμικού
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Article 52 European Patent Convention (defining the patentability of Software in Europe)
Patent lawer about patenting of software under the EPO ideas
Λογισμικό
Διανοητική ιδιοκτησία
|
358024
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%82%20%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%202014
|
Κολομβιανές βουλευτικές εκλογές 2014
|
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Μαρτίου 2014 στην Κολομβία για την εκλογή των μελών του Κογκρέσου. Συνολικά αποφασίστηκαν οι 102 έδρες στη Γερουσία και οι 166 της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κολομβίας και οι αντιπρόσωποι στο Κοινοβούλιο των Άνδεων. Για τη Γερουσία κατήλθαν 773 υποψήφιοι, για τη Βουλή 1.528 και για το Κοινοβούλιο των Άνδεων 23 υποψήφιοι. 32.795.962 Κολομβιανοί ήταν εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους μέχρι την προθεσμία της 25 Ιανουαρίου 2014.
Στις εκλογές ήταν υποψήφιος και ο πρώην πρόεδρος Άλβαρο Ουρίμπε για μία έδρα στη Γερουσία. Αυτό έγινε για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ο Ουρίμπε έχει ήδη υπηρετήσει δύο προεδρικές θητείες.
Αποτελέσματα
Γερουσία
Βουλή των Αντιπροσώπων
Παραπομπές
2014 βουλευτικες εκλογες
|
254193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB
|
Επαρχία Κιντάλ
|
Η Επαρχία Κιντάλ είναι μια επαρχία της Περιφέρειας Κιντάλ, Μαλί. Έχει έκταση 21.353 τ.χλμ. και πληθυσμό 33.087 κατοίκων (2009). Πρωτεύουσα είναι η Κιντάλ, πρωτεύουσα όλης της περιφέρειας.
Γεωγραφία
Η Επαρχία Κιντάλ βρίσκεται κεντρο-ανατολικά του Μαλί και νότια-κεντρικά της Περιφέρειας Κιντάλ. Συνορεύει στα δυτικά με την Επαρχία Τιν-Εσσακό, στα βόρεια με την Επαρχία Αμπεϊμπαρά, στα ανατολικά με την Επαρχία Τεσσαλίτ και στα νότια με την Περιφέρεια Γκαό.
Διαμερίσματα
Η Επαρχία Κιντάλ διαιρείται σε 3 διαμερίσματα:
Ανεφίφ
Εσσούκ
Κιντάλ
Δείτε επίσης
Επαρχίες του Μαλί
ε
κ
|
769689
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Λουκία Φιλιππίνι
|
Η Λουκία Φιλιππίνι (ιταλ. Santa Lucia Filippini, 13 Ιανουαρίου 1672 – 25 Μαρτίου 1732) ήταν Ιταλίδα ιδρύτρια παρθεναγωγείων, που ανακηρύχθηκε Αγία από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Βίος
Η Λουκία Φιλιππίνι γεννήθηκε στο Κορνέτο-Ταρκίνια και ήταν το πέμπτο και τελευταίο τέκνο του Φιλίππο Φιλιππίνι και της Μανταλένα Πίκκι. Η ουκία ορφάνεψε μικρή και κατόπιν, σε ηλικία 6 ετών, πήγε να ζήσει με τους αριστοκράτες θείους της, που ενθάρρυναν τη θρησκευτική κλίση της εμπιστευόμενοι τη μόρφωσή της στις Βενεδικτίνες μοναχές.
Η δράση της Λουκίας άρχισε με την παρακίνηση και υπό την προστασία του Καρδιναλίου Μαρκαντόνιο Μπαρμπαρίγκο, ο οποίος της εμπιστεύθηκε το έργο της ιδρύσεως σχολείων για τα φτωχά κορίτσια. Αναθέτοντας στη Ρόζα Βενερίνι να εκπαιδεύει διδακτικό προσωπικό, η Λουκία συνίδρυσε με τον Μπαρμπαρίγκο την ομάδα «Ευσεβείς Διδάσκαλοι», το σημερινό ινστιτούτο «Maestre Pie Filippini» (αρχικά M.P.F.) της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η ομάδα ήταν αφιερωμένη στην εκπαίδευση των κοριτσιών στην πόλη Μοντεφιασκόνε, όπου τα δίδασκε ανάγνωση, ύφανση, κέντημα και τη χριστιανική θρησκεία. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο Καρδινάλιος συνέταξε ένα σύνολο κανόνων για την καθοδήγηση της Λουκίας και των ακολούθων της στο έργο τους και τη θρησκευτική ζωή τους. Το 1707 ο Πάπας Κλήμης ΙΑ΄ κάλεσε τη Λουκία στη Ρώμη προκειμένου να ιδρύσει σχολεία, τα οποία ακολούθως έθεσε υπό την ειδική προστασία του. Κατά τη διάρκεια του βίου της η Λουκία ίδρυσε συνολικά 52 σχολεία. Αναφέρεται ότι απεβίωσε από καρκίνο του μαστού σε ηλικία 60 ετών στο Μοντεφιασκόνε.
Τίμησή της ως αγίας
Η Λουκία Φιλιππίνι ανακηρύχθηκε Αγία από τον Πάπα Πίο ΙΑ΄ στις 22 Ιουνίου 1930. Το άγαλμά της, έργο (1949) του γλύπτη Σίλβιο Σίλβα, καταλαμβάνει σήμερα την πρώτη άνω κόγχη από την κύρια είσοδο, στην αριστερή (νότια) πλευρά του κυρίως ναού, στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Η μνήμη της εορτάζεται την 25η Μαρτίου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες στο catholic.org, ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2014
Το άγαλμά της στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου
Ιταλοί Ρωμαιοκαθολικοί άγιοι
Χριστιανοί άγιοι του 18ου αιώνα
Φιλιππινι, Λουκια
|
373323
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%20%CF%85%CF%80%CF%8C%20%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE
|
Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή
|
Η Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης (αγγλικά: British Mandate of Palestine) ήταν μια γεωπολιτική οντότητα που δημιουργήθηκε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δημιουργήθηκε το 1920 και τερματίστηκε το 1948 με την ίδρυση του Ισραήλ. Ακολούθησε ο Αραβο-ισραηλινός πόλεμος 1948.
Η εγκαθίδρυση της βρετανικής εντολής στην Παλαιστίνη
Από το 1517 και για τετρακόσια χρόνια η περιοχή της Παλαιστίνης ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Κατά το δέκατο ένατο αιώνα, σε διάφορες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούσαν άλλοι λαοί, υπήρξε άνοδος των διαφόρων εθνικισμών. Έτσι και η Παλαιστίνη γνώρισε την άνοδο του αραβικού εθνικισμού που οδήγησε στην επανάσταση των Αράβων εναντίον των Οθωμανών (Ιούνιος 1916-Οκτώβριος 1918).
Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή της Παλαιστίνης η Βρετανία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχε ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων. Θέλοντας λοιπόν η Βρετανία να πάρει με το μέρος της τους Άραβες, υποστήριξε την ανεξαρτησία των Αράβων στην περιοχή, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή της Αιγύπτου Χένρι Μακ Μάχον (Henry McMahon) και του Σαρίφη της Μέκκας, Χουσεϊν Μπιν Αλί (Hussein bin Ali).
Από τον Ιανουάριο του 1915 μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1918 έλαβε χώρα στη χερσόνησο του Σινά και στην Παλαιστίνη η ομώνυμη εκστρατεία, που έληξε με νίκη των βρετανικών δυνάμεων ενάντια στα οθωμανικά και γερμανικά στρατεύματα και κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Βρετανούς.
Μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Βρετανούς την εξουσία άσκησε για περίπου ενάμιση χρόνο η Διοίκηση Κατεχόμενων Εχθρικών Εδαφών (Occupied Enemy Territory Administration). Τον Ιούλιο του 1920 η στρατιωτική διοίκηση αντικαταστάθηκε από πολιτική διοίκηση με επικεφαλής τον Ύπατο Αρμοστή για την Παλαιστίνη (High Commissioner). Πρώτος Ύπατος Αρμοστής στην Παλαιστίνη ήταν ο Χέρμπερτ Σάμουελ (Herbert Samuel).
Στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919 αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η Συρία, ο Λίβανος, η Παλαιστίνη και το Ιράκ, που πριν τον πόλεμο ήταν επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να αποτελέσουν μια ενότητα που θα διοικούνταν με το σύστημα της εντολής και την επόμενη χρονιά στη Διάσκεψη του Σαν Ρέμο η Παλαιστίνη και το Ιράκ πέρασαν στη βρετανική εντολή.
Στις 24 Ιουλίου του 1922 η Βρετανική Εντολή επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών, έχοντας ενσωματώσει στο άρθρο 2 τη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Ως Διακήρυξη Μπάλφουρ (Νοέμβριος 1917) είναι γνωστή μια επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ προς τον Λάιονελ Ουόλτερ Ρότσιλντ, στην οποία ο Βρετανός υπουργός δήλωνε ότι η κυβέρνηση της χώρας του υποστήριζε τη δημιουργία στην Παλαιστίνη μιας εθνικής πατρίδας για τον εβραϊκό λαό, χωρίς να βλάπτονται τα δικαιώματα των άλλων κοινοτήτων που ζούσαν στην Παλαιστίνη.
Παραπομπές
Ιστορία του Ισραήλ
Ιστορία της Παλαιστίνης
Παλαιστινη
Εντολές της Κοινωνίας των Εθνών
|
634356
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Μύλοι Αλλατίνη
|
Οι Μύλοι Αλλατίνη είναι από τα ιστορικότερα κτίρια της Θεσσαλονίκης. Βρίσκονται επί της Λεωφόρου Γεωργίου Παπανδρέου και χρονολογούνται από το 1890. Άνηκαν στην ιταλο-εβραϊκή οικογένεια Allatini και σχεδιάστηκαν από τον Ιταλό αρχιτέκτονα, Βιταλιάνο Ποζέλι. Ο ίδιος σχεδίασε και τη Βίλλα Αλλατίνι, το 1898. η οποία προοριζόταν αρχικά για κατοικία, αλλά στέγασε τα γραφεία Διοίκησης. Στα 1883, οι αδελφοί Αλλατίνη «έστησαν» τον περίφημο «Kυλινδρόμυλο Αλλατίνη», με πρωτοβουλία του διακεκριμένου γιατρού, Μωυσή Αλλατίνη, που έφτασε από την Φλωρεντία (λίγο αργότερα ιδρύεται και το κεραμοποιείο Αλλατίνη). Στο σημείο υπήρχε ήδη από το 1854 ένας γαλλικός ατμόμυλος, που ανήκε στον Darblay de Corblay και στο κτίριο αυτό εγκαταστάθηκε ο πρώτος κυλινδρόμυλος.
Το 1898, ο Μύλος καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά και ξαναχτίστηκε μεγαλύτερος, στην ίδια θέση, σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι. Τον Σεπτέμβριο του 1900, εγκαινιάστηκαν οι νέοι Μύλοι, που παρέμειναν σε λειτουργία μέχρι τη δεκαετία του ’80. Με το ξέσπασμα του ιταλο-τουρκικού πολέμου το φθινόπωρο του 1911, οι Τούρκοι σε αντίποινα έκλεισαν τα γραφεία και τα καταστήματα όλων των Ιταλών υπηκόων και η οικογένεια Αλλατίνη έφυγε τότε στην Ιταλία.
Το 1951 ο αλευρόμυλος κάηκε και πάλι ολοσχερώς για αδιευκρίνιστους λόγους, αλλά ξαναχτίστηκε πάνω στα ερείπια του κτιρίου, κρατώντας το εξωτερικό περίβλημα των τούβλινων τοίχων που διασώθηκε, ενώ προστέθηκε ένας ακόμη όροφος (ο πέμπτος). Το 1971, το οικόπεδο των Μύλων Αλλατίνη χαρακτηρίστηκε κοινόχρηστος χώρος πρασίνου, αλλά το ελληνικό δημόσιο δεν προχώρησε στην απαλλοτρίωσή του.
Το 1991, ολόκληρο το πρώην βιομηχανικό συγκρότημα -τα κτίρια αλλά και το σύνολο του οικοπέδου- αποκτούν τον επίσημο χαρακτηρισμό του ιστορικά διατηρητέου μνημείου. Το 2015, ένα 15χρονο κορίτσι έχασε τη ζωή του πέφτοντας από ύψος τριών μέτρων στο εγκαταλειμμένο κτίριο, καθώς οι ερημωμένοι Μύλοι έγιναν στέκι της νεολαίας, χωρίς όμως να υπάρχουν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, μπήκε περίφραξη στον χώρο, ενώ μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάποιο σχέδιο για να αναδειχθεί το σημείο. Οι νέες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της εταιρείας Αλλατίνη βρίσκονται στη Σίνδο.
Πηγές
10 πράγματα που κάθε Θεσσαλονικιός πρέπει να ξέρει για τους Μύλους Αλλατίνη
Μνημεία της Θεσσαλονίκης
Οθωμανική Θεσσαλονίκη
Εβραίοι και Ιουδαϊσμός στη Θεσσαλονίκη
Κτίρια και κατασκευές στη Θεσσαλονίκη
Εταιρείες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
|
746801
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9D%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AD%CE%B6
|
Αντουάν ντε Νερβέζ
|
Ο Αντουάν ντε Νερβέζ (γαλλικά: Antoine de Nervèze) (περ. 1570 - μετά το 1622) ήταν Γάλλος ευγενής και συγγραφέας μυθιστορημάτων, μεταφράσεων, επιστολών και ηθικών έργων στα τέλη του 16ου και στις αρχές του 17ου αιώνα.
Βιογραφία
Ο Αντουάν ντε Νερβέζ πιθανότατα γεννήθηκε στη Γασκώνη. Έγινε γραμματέας του Ερρίκου Β΄ πρίγκιπα του Κοντέ (μέχρι το 1606 περίπου), και στη συνέχεια πέρασε στην υπηρεσία του βασιλιά Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας ως ιδιαίτερος γραμματέας του και αυλικός ποιητής. Ο Φρανσουά Μενάρ τον χαρακτήρισε «Βασιλιά των ρητόρων» και ο Νικολά ντεζ Εσκυτώ, σε ένα σατιρικό ποίημα, «Αξιαγάπητο των κυριών». Ο Νερβέζ ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς συγγραφείς της γενιάς του και είχε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του γλωσσικού στυλ και γούστου.
Ο Νερβέζ είναι αντιπροσωπευτικός της γενιάς που συνδέεται - μαζί με τους συγγραφείς Νικολά ντεζ Εσκυτώ και Φρανσουά ντυ Σουέ - με τα αισθηματικά μυθιστορήματα ή «Έρωτες» που δημοσιεύονταν την εποχή του Ερρίκου Δ '. Ο Νερβέζ έγραψε δέκα μυθιστορήματα, εκ των οποίων ένα είναι προσαρμογή μιας ιστορίας από τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Αριόστο και ένα άλλο από την Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ του Τορκουάτο Τάσσο. Ο Νερβέζ αφιέρωσε τα μυθιστορήματά του σε ευγενείς γύρω από τον βασιλιά: Μαξιμιλιάν ντε Μπετύν (δούκας του Συλί), τη βασίλισσα Μαρία των Μεδίκων και άλλα υψηλόβαθμα μέλη της βασιλικής αυλής.
Τα πρώτα του μυθιστορήματα εμφανίστηκαν το 1598, αλλά αναμφίβολα είχαν ήδη κυκλοφορήσει νωρίτερα ως χειρόγραφα για αρκετά χρόνια. Οι πρώτοι του «Έρωτες», σύντομα δραματικά ρομαντικά μυθιστορήματα με τραγικό τέλος, είναι κοντά στα τραγικά διηγήματα του Ιταλού Ματτέο Μπαντέλλο. Ένα παράδειγμα: στο μυθιστόρημα Amours de Filandre et Marisée (1599), η Μαριζέ, εγκαταλειμμένη από τον σύζυγό της, αποφασίζει να αυτοκτονήσει με τρία παιδιά της, αλλά αφήνει το μεγαλύτερο παιδί να ζήσει για να μεταφέρει τα νέα στον πατέρα. Αργότερα, τα έργα του φανερώνουν επιρροή ιπποτικών μυθιστορημάτων. Το ιστορικό πλαίσιο των περισσότερων μυθιστορημάτων του είναι το πρόσφατο παρελθόν των Θρησκευτικών πολέμων. Το σύνολο των έργων του δημοσιεύθηκε αρκετές φορές σε μορφή ανθολογίας και ο αριθμός των επανεκδόσεων δείχνει μια σαφή εμπορική επιτυχία.
Συγχρόνως με τα μυθιστορήματά του, ο Νερβέζ έγραψε πολλά έργα ηθικής φιλοσοφίας και θρησκευτική ποίηση και η ηθική και θρησκευτική φιλοσοφία του είναι εμφανής στα περισσότερα έργα του, συμπεριλαμβανομένων των μυθιστορημάτων. Ο καθολικισμός του αναμειγνύεται με στοιχεία στωικισμού και εξιδανίκευσε την ενάρετη ζωή και την αγνότητα των χαρακτήρων του (που συχνά αναζητούν την απόσυρση σε μοναστήρια για να ανακουφισθούν τα δεινά τους) και το μυθιστόρημά του Les amours de Polydore et de Virgin υμνεί τη θεϊκή αγάπη ως λύτρωση για τα βάσανα του έρωτα.
Αποτίμηση
Στις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα, οι Νερβέζ, Νικολά ντεζ Εσκυτώ και οι συνάδελφοί τους υπέστησαν σφοδρή κριτική και θεωρήθηκαν από τους επικριτές τους (όπως ο Σαρλ Σορέλ) ως γελοίοι δημιουργοί ρητορικών και μεταφορικών ακροτήτων. Το ύφος του συγγραφέα, το οποίο κάποιοι ανέφεραν ως «parler Nervèze» (γλώσσα του Νερβέζ), τον κάνει να εμφανίζεται ως πρόδρομος των Περισπούδαστων.
Αλλά τα έργα τους αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξη του γαλλικού μυθιστορήματος που οδήγησε στην Αστραία του Ονορέ ντ' Υρφέ και, αργότερα, στη Μαντλέν ντε Σκυντερύ και τη Μαντάμ ντε Λαφαγέτ, στην ανάπτυξη της εθιμοτυπίας και της ηθικοποιημένης αίσθησης της ευγένειας, στην έννοια μεταγενέστερου ιδανικού του «έντιμου και ευγενούς ανθρώπου» και στην εξέλιξη της γαλλικής γλώσσας και της γαλλικής λογοτεχνίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Συγγραφικό έργο
Γάλλοι συγγραφείς
|
666662
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Καρλόττα των Βουρβόνων
|
Η Καρλόττα, γαλλ. Charlotte de Bourbon (1546/47 - 5 Μαΐου 1582) ήταν η τέταρτη κόρη του Λουδοβίκου του Μοντπεσιέ και της Ζακλίν του Λονουί. Με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Οράγγης.
Βιογραφία
Η μητέρα της, Ζακλίν, ήταν πιστή στον Καλβινισμό τον οποίο και δίδασκε κρυφά στα παιδιά της. Ο πατέρας της έστειλε τις κόρες του σε μοναστήρια για να τις αποκόψει από την επιρροή της μητέρας τους. Η δεκατριάχρονη Καρλόττα ικέτεψε να μείνει με τη μητέρα της, που πέθανε τον καιρό που βρισκόταν στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την πρόοριζε για μοναστική ζωή. Όταν επισημοποιήθηκε ως μοναχή στην ηλικία των δεκατριών, έφτιαξε επίσημη γραπτή διαμαρτυρία.
Άλλες πηγές λένε ότι σκοπός του Λουδοβίκου ήταν να αποφύγει τις προίκες. Το σχέδιο ήταν η Καρλόττα να διαδεχθεί τη θεία της ως ηγουμένη μετά τον θάνατό της, κάτι που πραγματοποιήθηκε ενάντια στη θέλησή της. Ως ηγουμένη, κατηχήθηκε κρυφά στον Καλβινισμό από έναν ιερέα
Η νεαρή Καρλόττα συγκλόνισε την οικογένειά της και το βασίλειο εγκαταλείποντας το μοναστήρι το 1572, επισημοποιώντας τον προσηλυτισμό της στον Καλβινισμό, ενώ, με συμβουλή της Ιωάννας της Ναβάρρας, δραπέτευσε στο Παλατινάτο.
Γάμος
Στις 24 Ιουνίου του 1574 η Καρλόττα παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Α΄ των Νάσσαου πρίγκιπα της Οράγγης και είχε τέκνα:
Λουίζα-Γιουλιάνα 1576-1644, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Δ΄ των Βίττελσμπαχ εκλέκτορα του Παλατινάτου.
Ελισάβετ 1577-1642, παντρεύτηκε τον Ερρίκο ντε Λα Τουρ ντ' Ωβέρν.
Αικατερίνη-Βελγική 1578-1648, παντρεύτηκε τον Φίλιππο-Λουδοβίκο Β΄ κόμη του Χανάου-Μύντσενμπεργκ.
Καρλόττα-Φλαντρίνα 1579-1640, μοναχή Καθολική.
Καρλόττα-Βραβαντίνα 1580-1631, παντρεύτηκε τον Κλωντ ντε Λα Τρεμουάλ δούκα του Τουάρ.
Αιμιλία-Αντβερπιάνα 1581-1657, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο-Καζιμίρ κόμη του Παλατινάτου-Τσβάιμπρυκεν-Λάντζμπεργκ.
Ο γάμος τους ήταν πολύ ευτυχισμένος, καθώς λέγεται ότι ήταν ο μόνος γάμος του Γουλιέλμου από έρωτα, και μάλιστα αύξησε τη δημοτικότητά του στο βασίλειο.
Η Καρλόττα πέθανε το 1582 από υπερκόπωση, ενώ περιέθαλψε τον Γουλιέλμο, που είχε επιβιώσει από απόπειρα δολοφονίας. Αν και ο Γουλιέλμος θεωρούταν στωικός, υπήρχε ο φόβος ότι θα πέθαινε αν μάθαινε για τον θάνατό της. Μετά τον θάνατό της, παντρεύτηκε τη Λουίζ ντε Κολινί, με την οποία απέκτησε έναν γιο.
Ο αδερφός του Γουλιέλμου Ιωάννης ΣΤ΄ του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ, που αρχικά είχε εναντιωθεί στον γάμο της Καρλόττας με τον Γουλιέλμο, τίμησε τη μνήμη της Καρλόττας ως "γνωστή για την αρετή της, την πίστη της, την μεγάλη ευφυία της, όσο υπέροχη όσο ο Γουλιέλμος επιθυμούσε.
Παραπομπές
Πηγές
Blaisdell, Charmarie, ‘Religion, Gender, and Class: Nuns and Authority in Early Modern France’, in Michael Wolfe (ed.), Changing Identities in Early Modern France (London, 1997), pp. 147–168.
Dalberg-Acton, John Emerich Edward, et al. The Cambridge Modern History. Vol. III, New York: Macmillan Co, 1902. googlebooks.com Accessed July 30, 2007
Robin, Diana Maury; Larsen, Anne R; Levin, Carole (2007). Encyclopedia of Women in the Renaissance: Italy, France, and England. ABC-CLIO.
Οίκος των Βουρβόνων
Πριγκίπισσες της Οράγγης
|
3016
|
https://el.wikipedia.org/wiki/19%20%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
|
19 Αυγούστου
|
18 Αυγούστου | 19 Αυγούστου | 20 Αυγούστου
Η 19η Αυγούστου είναι η 231η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (232η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 134 ημέρες.
Γεγονότα
295 π.Χ. - Εγκαινιάζεται στη Ρώμη ο πρώτος ναός της Βένους, ρωμαϊκής θεότητας του έρωτα, της ομορφιάς και της γονιμότητας.
1459 - Ο Πάπας Πίος Β΄ γίνεται ο 210ος Πάπας.
1561 – Η Μαρία Α΄ της Σκωτίας, σε ηλικία 18 ετών, επιστρέφει στη Σκωτία μετά από 13 χρόνια στη Γαλλία.
1692 – Μάγισσες του Σάλεμ: Στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης, πέντε άνθρωποι, μία γυναίκα και τέσσερις άνδρες, συμπεριλαμβανομένου ενός κληρικού, εκτελούνται αφού καταδικάστηκαν για μαγεία.
1772 - Ο Γουσταύος Γ΄ της Σουηδίας πραγματοποιεί πραξικόπημα, με το οποίο αναλαμβάνει την εξουσία.
1839 – Η γαλλική κυβέρνηση ανακοινώνει ότι η φωτογραφική διαδικασία του Λουί Νταγκέρ είναι δώρο «ελεύθερο στον κόσμο».
1919 – Το Αφγανιστάν αποκτά πλήρη ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο.
1928 – Ελληνικές βουλευτικές εκλογές: Νικητής των εκλογών το Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου.
1934 – Το γερμανικό δημοψήφισμα του 1934 εγκρίνει τον διορισμό του Αδόλφου Χίτλερ ως αρχηγού του κράτους με τον τίτλο του Φύρερ.
1942 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Επιδρομή της Διέππης. Η 2η Καναδική Μεραρχία Πεζικού ηγείται αμφίβιας επίθεσης των συμμαχικών δυνάμεων στη Διέππη της Γαλλίας και αποτυγχάνει, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και να αιχμαλωτιστούν πολλοί Καναδοί. Η επιχείρηση είχε σκοπό να αναπτύξει και να δοκιμάσει νέες τακτικές αμφίβιας απόβασης για την επερχόμενη πλήρη απόβαση στη Νορμανδία.
1944 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Το Παρίσι εξεγείρεται ενάντια στη γερμανική κατοχή με τη βοήθεια συμμαχικών στρατευμάτων.
1953 – Ψυχρός πόλεμος: Πραξικόπημα στο Ιράν. Η CIA και η Secret Intelligence Service βοηθούν στην ανατροπή της κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μοσαντέκ στο Ιράν και στην παλινόρθωση του σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί.
1960 - Ψυχρός πόλεμος: Ο Φράνσις Γκάρι Πάουερς, πιλότος του αμερικανικού U2, που κατερρίφθη από τους Σοβιετικούς, καταδικάζεται στη Μόσχα σε 10 χρόνια φυλάκιση για κατασκοπεία.
1960 – Πρόγραμμα Σπούτνικ: Η Σοβιετική Ένωση εκτοξεύει το διαστημικό σκάφος Σπούτνικ 5 με τα σκυλιά Μπέλκα και Στρέλκα, 40 ποντίκια, δύο αρουραίους και διάφορα φυτά.
1969 - Μια ολόκληρη πόλη, κατεστραμμένη και θαμμένη από έκρηξη ηφαιστείου το 1530 π.Χ., ανακαλύπτεται στη Σαντορίνη. Πολλά σπίτια είναι τελείως ανέπαφα, ενώ τα σημαντικότερα ευρήματα ρίχνουν φως στον Μινωικό πολιτισμό.
1989 - Εκατοντάδες Ανατολικογερμανοί διασχίζουν τα σύνορα μεταξύ Ουγγαρίας και Αυστρίας.
1999 – Στο Βελιγράδι, δεκάδες χιλιάδες Σέρβοι συγκεντρώνονται για να ζητήσουν την παραίτηση του προέδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
2001 – Με τη νίκη του στο Γκραν Πρι της Ουγγαρίας ο Μίχαελ Σουμάχερ εξασφαλίζει τον τίτλο και ισοφαρίζει το ρεκόρ του Αλαίν Προστ με 51 νίκες σε Γκραν Πρι και 4 παγκόσμιους τίτλους.
2002 – Ρωσικό ελικόπτερο Mi-26, που μεταφέρει στρατιώτες δέχεται επίθεση από πύραυλο Τσετσένων έξω από το Γκρόζνι, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 118 στρατιώτες.
2002 – Νεκρός από σφαίρες βρίσκεται στο σπίτι του στη Βαγδάτη ο αρχηγός της παλαιστινιακής οργάνωσης Φατάχ, Αμπού Νιντάλ. Ο θάνατος του «άσπονδου εχθρού» του Γιασέρ Αραφάτ φαίνεται πως οφείλεται σε αυτοκτονία.
Γεννήσεις
1558 - Φραγκίσκος, πρίγκιπας του Κοντί
1646 – Τζον Φλάμστηντ, Άγγλος αστρονόμος
1689 - Σάμουελ Ρίτσαρντσον, Άγγλος συγγραφέας
1743 – Μαντάμ Ντυμπαρύ, Γαλλίδα ευγενής
1859 - Ιππόλυτος Ντηλέαι, Βέλγος αγιολόγος
1871 – Όρβιλ Ράιτ, Αμερικανός αεροπόρος
1830 – Τζούλιους Λόθαρ Μάιερ, Γερμανός χημικός
1883 – Κοκό Σανέλ, Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας
1891 - Μίλτον Χιούμασον, Αμερικανός αστρονόμος
1921 - Τζιν Ροντένμπερρι, Αμερικανός τηλεοπτικός παραγωγός
1939 – Τζίντζερ Μπέηκερ, Άγγλος ντράμερ (Cream)
1941 – Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Έλληνας πολιτικός
1945 – Ίαν Γκίλαν, Άγγλος τραγουδιστής (Deep Purple, Episode Six και WhoCares)
1946 – Μπιλ Κλίντον, 42ος πρόεδρος των Η.Π.Α.
1951 – Ζαν-Λυκ Μελανσόν, Γάλλος πολιτικός
1951 – Τζον Ντίκον, Άγγλος μπασίστας (Queen)
1953 - Νάνι Μορέτι, Ιταλός σκηνοθέτης
1967 - Σάτια Ναντέλα, Ινδός επιχειρηματίας
1968 – Νίκος Κακλαμανάκης, Έλληνας ιστιοπλόος
1969 - Μάθιου Πέρι, Αμερικανός-Καναδός ηθοποιός
1978 – Φρανσουά Μοντεστό, Γάλλος ποδοσφαιριστής
1987 – Νίκο Χούλκενμπεργκ, Γερμανός οδηγός αγώνων
Θάνατοι
14 – Οκταβιανός Αύγουστος, Ρωμαίος αυτοκράτορας
440 - Πάπας Σίξτος Γ΄
1167 - Φρειδερίκος Δ΄, δούκας της Σουαβίας
1186 – Γοδεφρείδος Β΄, δούκας της Βρετάνης
1245 – Ραϋμόνδος-Βερεγγάριος Δ΄, κόμης της Προβηγκίας
1284 - Αλφόνσος, κόμης του Τσέστερ
1297 – Άγιος Λουδοβίκος της Τουλούζης
1457 - Αντρέα ντελ Καστάνιο, Ιταλός ζωγράφος
1493 - Φρειδερίκος Γ΄, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
1580 - Αντρέα Παλλάντιο, Ιταλός αρχιτέκτονας
1601 - Μιχαήλ ο Γενναίος, πρίγκιπας της Βλαχίας
1662 – Μπλεζ Πασκάλ, Γάλλος μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος
1915 - Τεβφίκ Φικρέτ, Τούρκος ποιητής
1924 - Φερντινάντ Σεβάλ, Γάλλος ταχυδρόμος
1936 – Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ισπανός συγγραφέας
1938 - Αλεξάντρ Βερχόφσκι, Ρώσος στρατιωτικός
1944 – Γκύντερ φον Κλούγκε, Γερμανός στρατάρχης
1945 - Πέτρος Ράλλης, Έλληνας πολιτικός
1954 – Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, Ιταλός πολιτικός
1968 – Τζορτζ Γκάμοφ, Ουκρανός φυσικός
1975 – Τζιμ Λόντος, Έλληνας παλαιστής
1977 - Γκράουτσο Μαρξ, Αμερικανός κωμικός
1978 - Θεόδωρος Γαροφαλίδης, Έλληνας ιατρός
1981 - Πέλος Κατσέλης, Έλληνας ηθοποιός
1985 – Βαρνάβας Τζωρτζάτος, Έλληνας μητροπολίτης
1994 - Λάινους Πόλινγκ, Αμερικανός χημικός
1999 - Πασχάλης Δούκας, Έλληνας πολιτικός
2000 - Κωνσταντίνος Κοντογιάννης, Έλληνας ζωγράφος
2005 – Φαϊμαλάγκα Λούκα, πρωθυπουργός του Τουβαλού
2005 - Μο Μόουλαμ, Αγγλίδα πολιτικός
2008 – Λέβι Μουαναγουάσα, πρόεδρος της Ζάμπιας
2011 – Ραούλ Ρουίς, Χιλιανός σκηνοθέτης
2013 - Αμπντούλ Ραχίμ Χατίφ, Αφγανός πολιτικός
2021-Νίκος Χειλαδάκης Έλληνας δημοσιογράφος
Αργίες και εορτές
Ημέρα Ανεξαρτησίας του Αφγανιστάν (1919)
Γιορτή των Πνευμάτων, 14η ημέρα του 7ου σεληνιακού μήνα του Κινέζικου ημερολόγιου.
Ορθόδοξη Εκκλησία
Ημέρες του έτους
|
416995
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Simca
|
Simca
|
Η Simca (Σίμκα) ήταν γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία που ιδρύθηκε το 1934 από την Fiat και από το 1951 ανήκε στην Ford. Το 1958 η Ford παρέδωσε τις μετοχές της στην Chrysler και από το 1970 η Simca ήταν θυγατρική και εμπορικό σήμα της Chrysler Ευρώπης. Η επωνυμία Simca αντικαταστάθηκε από αυτή της Talbot (Τάλμποτ) το 1978 και την περίοδο 1978 - 1979 τα αυτοκίνητα πωλούνταν υπό την ονομασία Simca-Talbot, ενώ το 1980 το σήμα της Simca αποσύρθηκε εντελώς.
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής περιόδου, η Simca ήταν μια από τις κορυφαίες αυτοκινητοβιομηχανίες της Γαλλίας. Το Simca 1100 υπήρξε για κάποιο διάστημα το αυτοκίνητο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στη χώρα, ενώ τα μοντέλα Simca 1307 και Simca Horizon κέρδισαν τον κορυφαίο τίτλο του Ευρωπαϊκού Αυτοκινήτου της Χρονιάς για το 1976 και το 1978 αντίστοιχα. Τα μοντέλα αυτά πωλήθηκαν σε κάποιες άλλες χώρες ως προϊόντα άλλων επωνυμιών. Για παράδειγμα, το Simca 1307 πωλήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο ως Chrysler Alpine, ενώ και το Horizon πωλήθηκε υπό την επωνυμία της Chrysler.
Αυτοκίνητα Simca κατασκευάστηκαν και από την Simca do Brasil στη Βραζιλία, καθώς και από την Barreiros (επίσης θυγατρική της Chrysler) στην Ισπανία. Κατά την εποχή που η εταιρεία ήταν ιδιοκτησία του ομίλου Chrysler, συναρμολόγηση μοντέλων της γινόταν και στη Χιλή, την Κολομβία και την Ολλανδία.
Γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες
Πρώην αυτοκινητοβιομηχανίες
Μοντέλα Simca
|
849681
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Τρομοκρατική επίθεση στο Τουρκού
|
Στις 18 Αυγούστου 2017 πραγματοποιήθηκε τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο του Τουρκού, στη νοτιοδυτική Φινλανδία, με δύο νεκρούς και οκτώ τραυματίες.
Ο δράστης της επίθεσης ήταν ο 22χρονος Μαροκινός Abderrahman Bouanane, που συνελήφθη κοντά στο σημείο της επίθεσης από την Φινλανδική αστυνομία. Το 2018 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Η επίθεση
Το μεσημέρι της 18ης Αυγούστου 2017 ο Bouanane, έχοντας πάνω του δύο κουζινομάχαιρα, παρακολούθησε την προσευχή στο τζαμί δίπλα στον ποταμό Aura, στο κέντρο του Τουρκού. Στη συνέχεια, και αφού διένειμε σε ένα chat group ένα μανιφέστο με θρησκευτικό περιεχόμενο, αναφορές στους Δυτικούς απίστους και προτροπές προς τους Μουσουλμάνους, που ο Bouanane υποστήριζε ότι καταπιέζονταν, για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουν, κατευθύνθηκε σε στάση λεωφορείου με σκοπό να επιτεθεί σε έναν στρατιώτη που βρισκόταν εκεί. Καθώς όμως εμφανίστηκαν στην στάση και άλλοι άνθρωποι ο Bouanane έφυγε χωρίς να επιτεθεί στον στρατιώτη και κατευθύνθηκε στην Πλατεία Αγοράς του Τουρκού. Λίγο μετά τις 16.00 επιτέθηκε με τα μαχαίρια αρχικά σε 4 ανθρώπους στη δυτική γωνία της πλατείας και στη συνέχεια σε άλλους 6 φωνάζοντας Allahu akbar και στη συνέχεια έτρεξε προς την πλατεία Puutori. Περαστικοί προσπάθησαν να τον σταματήσουν και τελικά τον ακινητοποίησαν αστυνομικοί με την χρήση taser και πυροβολώντας τον στον μηρό.
Από την επίθεση έχασαν τη ζωή τους δύο Φινλανδές 66 και 31 ετών. Άλλοι 8 άνθρωποι τραυματίστηκαν εκ των οποίων οι τρεις έφεραν πολύ σοβαρά τραύματα και ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Μεταξύ των τραυματιών ήταν ένας Βρετανός, μια Ιταλίδα, ένας Σουηδός και ένα κορίτσι 15 χρονών από τη Συρία, που ήταν πολιτικός πρόσφυγας στην Φινλανδία. Ένας Βρετανός διασώστης που ζούσε στη Σουηδία, ο Hassan Zubier, ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει μια γυναίκα που αιμορραγούσε δέχτηκε πολλαπλά χτυπήματα με το μαχαίρι από τον Bouanane και τραυματίστηκε σοβαρά στην σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα πλέον να κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο.
Παραπομπές
Τρομοκρατικά γεγονότα
|
6330
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1
|
Αρβανίτικα
|
Τα αρβανίτικα (arvanit και arbërisht) είναι διάλεκτος της αλβανικής γλώσσας που ομιλείται στην Ελλάδα. Προερχόμενη από τα νοτιοδυτικά ιδιώματα της τοσκικής διαλέκτου του Μεσαίωνα και αποκομμένη από τον κύριο κορμό και τη μετέπειτα εξέλιξη της αλβανικής γλώσσας, διατηρεί στοιχεία των μεσαιωνικών αλβανικών, έχοντας παράλληλα επηρεαστεί σημαντικά από την ελληνική γλώσσα. Λόγω αυτών των ιδιαιτεροτήτων τα αρβανίτικα παρουσιάζουν σημαντικό ενδιαφέρον στον τομέα της μελέτης των ελληνοαλβανικών γλωσσικών σχέσεων.
Περιοχές
Τα αρβανίτικα, απαντώνται στον ελλαδικό χώρο (αν και όχι απαραίτητα στις ίδιες περιοχές με τη σύγχρονη εποχή) περίπου από τα μέσα του 13ου αιώνα. Ως αρβανιτόφωνες ή μέχρι σχετικά πρόσφατα αρβανιτόφωνες περιοχές στην Ελλάδα μπορούν να θεωρηθούν οι παρακάτω:
μέρος της Αττικής και της Βοιωτίας (με δυτικότερο όριο της αρβανιτοφωνίας το χωριό Στείρι Βοιωτίας)
το ανατολικό άκρο του νομού Φθιώτιδος (Λοκρίδα)
η νότια Εύβοια (μέχρι και το χωριό Αχλαδερή προς βορρά και με εξαιρέσεις την πόλη της Καρύστου, τον Πλατανιστό και το Μαρμάρι)
η βόρεια Άνδρος (μέχρι και τα χωριά Βουρκωτή και Απροβάτου προς νότο)
τα νησιά του Αργοσαρωνικού Σαλαμίνα, Αγκίστρι, Ύδρα, Σπέτσες και Πόρος
η Τροιζηνία και τα Μέθανα
η περιοχή των Γερανείων του νομού Κορινθίας,
το ανατολικό τμήμα της Κορινθίας (Σοφικό και η ευρύτερη περιοχή του πρώην δήμου Σολυγείας) αλλά και το Κλημέντι και γύρω χωριά
το μεγαλύτερο ανατολικό τμήμα του νομού Αργολίδος
μέρος του νομού Αχαϊας (δυτικά της Πάτρας)
μέρος της επαρχίας Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας (το Δώριο και τα γύρω χωριά, γνωστά ως Σουλιμοχώρια) που αποτελούν διοικητικά τους σημερινούς δήμους Δωρίου και Αετού
το χωριό Δάρας Αρκαδίας καθώς και ένας μικρός θύλακας στην περιοχή του τ.δήμου Ζάρακα Λακωνίας (Χάρακας, Πιστάματα, Λαμπόκαμπος,Ρηχέα).
Τον 19ο αιώνα τα αρβανίτικα ομιλούνταν και σε χωριά της Ηλείας, της Αρκαδίας και της επαρχίας Καλαβρύτων του νομού Αχαΐας.
Τα αρβανίτικα που ομιλούνται σε κάποια χωριά των νομών Θεσπρωτίας και Πρεβέζης, στον νομό Έβρου από απογόνους προσφύγων από τα αλβανόφωνα χωριά Μεγάλο Ζαλούφι, Ιμπρίκ Τεπέ, Παζάρ Δερέ, Γιλανλή, Αλτίν Τάς, Αμπαλάρ, Σουλτάνκιοϊ, Καρατζά Χαλήλ της Ανατολικής Θράκης, στις Μάνδρες Κιλκίς από τους απογόνους προσφύγων από τη Μανδρίτσα της Ανατολικής Ρωμυλίας, στο Νομό Ροδόπης (Παραδημή, Προσκυνητές κ.α.) καθώς και στα χωριά Λέχοβο, Δροσοπηγή και Φλάμπουρο Φλωρίνης, πρέπει να διακριθούν από τα αρβανίτικα της νότιας Ελλάδας, λόγω της ιδιαίτερα στενής τους συγγένειας με τη σύγχρονη νοτιοαλβανική (τοσκική) διάλεκτο. Σε σύγκριση με τις αλβανικές διαλέκτους των παραπάνω περιοχών, τα αρβανίτικα της νότιας Ελλάδας είναι σαφώς περισσότερο αρχαϊκά, κυρίως ως προς το λεξιλόγιο, και εγγύτερα προς τη μεσαιωνική μορφή της τοσκικής διαλέκτου.
Αρβανιτοχώρια του νομού Φθιώτιδας
Η Λιβανάτα (Λιβανάτες), η Μαλεσίνα, η Λάρυμνα, το Μαρτίνο Φθιώτιδας, το Μάζι και ο Προσκυνάς.
Αρβανιτοχώρια του νομού Βοιωτίας
Το Στείρι, το Κυριάκι( όπου όλοι οι κάτοικοί του ακόμα μιλούν τα Αρβανίτικα), ο Ελικώνας (Ζερίκι), η Ανάληψη (Σούρπη), η Αγία Άννα (Κούκουρα), η Αγία Τριάδα (Στεβενίκο), η Κορώνια, η Ευαγγελίστρια (Ζαγαράς), το Μαυρομάτι, το Ακραίφνιο, το Κόκκινο, το Μούλκι (συνοικισμός Αλιάρτου), τα Βάγια, η Πύλη, το Πάνακτο, το Πράσινο, η Δάφνη, τα Σκούρτα, η Στεφάνη,οι Θεσπιές, η Άσκρη,το Λιοντάρι, το Νεοχώρι, το Αμπελοχώρι, ο Ελαιώνας, το Μουρίκι, το Καστρί, τα Πλατανάκια, το Νεοχωράκι, το Ύπατο, η Δομβραίνα, ο Άγιος Νικόλαος, η Ελλοπία, η Θίσβη, η Ξηρονομή, η Αλυκή, ο Πρόδρομος, η Παραλία, η Αγία Παρασκευή, τα Οινόφυτα, το Δήλεσι, ο Άγιος Θωμάς, το Κλειδί, το Λούτσιο, ο Παύλος, το Καπαρέλλι, ο Άγιος Βασίλειος, τα Λεύκτρα, η Παραλία Λιβαδόστρας,το Λουτούφιο, το Μελισσοχώρι, οι Πλαταιές, το Σχηματάρι, η Οινόη, η Πλάκα Δήλεσι, το Άρμα, η Ασωπία, η Καλλιθέα, η Τανάγρα, η Παναγία.
Αρβανίτικες περιοχές του νομού Αττικής
Τα Βίλια (Ειδύλλια), η Μάνδρα, η Οινόη (Μάζι), ο Ασπρόπυργος, οι Ερυθρές (Κριεκούκι), το Πουρνάρι, το Πόρτο Γερμενό, η Ψάθα, η Μαγούλα, το Στενό, τα Αμπελάκια, ο Άγιος Σωτήρας (Αγιά Σωτήρα), τα Παλαιοκούνδουρα, η Περαχώρα, το Μούλκι, τα Μεσόγεια (Σπάτα οι απόγονοι της οικογένειας του Σπάτα), η Φυλή (Χασιά) και τα Άνω και Κάτω Λιόσια ('Ιλιον), το Γραμματικό, το Αγκίστρι, τα Μέθανα, η Τροιζηνία, το Καπανδρίτι, ο Αυλώνας, η Παιανία, το Κορωπί, η Κερατέα, ο Κουβαράς κ.α., Μαρκόπουλο Αττικής, Σαλαμίνα (Κούλουρη), Αιάντειο (Μούλκι).
Επιρροές
Τα αρβανίτικα έχουν δεχτεί επιρροές σε όλα τα γλωσσικά επίπεδα από διαφορετικές ιστορικές γλώσσες, νεκρές και ζώσες, όπως τα ελληνικά και τα λατινικά, αλλά κυρίως από ποικίλες ελληνικές διαλέκτους διαφόρων περιοχών και εποχών. Αρχαϊκά στοιχεία που έχουν εκλείψει σε άλλες γλώσσες διατηρούνται στα Αρβανίτικα, γεγονός που τα καθιστά μια πολύτιμη πηγή για τους γλωσσολόγους. Αυτές οι επιρροές αποδεικνύουν επίσης τα κοινωνικά περιβάλλοντα στα οποία διαβίωσαν οι ομιλητές τους, οι Αρβανίτες, στο πέρασμα των αιώνων.
Η ονομασία είναι προσαρμογή του παλαιότερου στα ελληνικά. Η ονομασία της γλώσσας ως "αρβανίτικα" έχει πλέον καθιερωθεί και στις ίδιες τις γλωσσικές κοινότητες ως arvanite, όχι όμως σε όλες, καθώς σε αρκετές αρβανιτόφωνες κοινότητες, ειδικά μάλιστα στη Βορειοανατολική Πελοπόννησο, χρησιμοποιείται ο όρος arbërisht. Στο Κυριάκι Βοιωτίας χρησιμοποιείται ο όρος arvanite από τους σύγχρονους ομιλητές της γλώσσας, αναφέρεται όμως ότι οι παλιότερες γενιές (δηλαδή όσοι ήταν γεννημένοι μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα) χρησιμοποιούσαν τον παλιότερο όρο arbërisht. Στην Άνδρο χρησιμοποιείτο και ο όρος arbërishtiqë. Αντίθετα, οι αλβανόφωνοι ομιλητές της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης που προαναφέραμε προσδιορίζουν τη γλώσσα τους με τον νεότερο όρο shqip, ο οποίος χρονολογείται από τον 16ο αιώνα και είναι άγνωστος στους αρβανιτόφωνους της νότιας Ελλάδας.
Σύμφωνα με τον Κώστα Μπίρη, τα αρβανίτικα δεν είναι ομοιόμορφα. Συγκεκριμένα, αναφέρει: «Πολύ χαρακτηριστικό της επιμειξίας γηγενών και Αρβανιτών Ελλήνων στη διαμόρφωση των αλβανοφώνων της Ελλάδος είναι το γεγονός, ότι το αρβανίτικο γλωσσικό ιδίωμα δεν ήταν ομοιόμορφο και κοινό σε όλα τα αρβανιτοχώρια της Ελλάδος, αλλά πολύ διαφορετικό από τόπο σε τόπο. Και τούτο, γιατί άλλα στοιχεία έτυχε να παρθούν από την ελληνική γλώσσα και αλλιώς να παραμορφωθούν στον ένα τόπο και άλλα στον άλλο. Έτσι, οι αλβανόγλωσσοι της Αττικής με δυσκολία μπορούσαν να συνεννοηθούν με τους αλβανόγλωσσους της Πελοποννήσου ή της Βοιωτίας, το ίδιο δε συνέβαινε και ανάμεσα στους αλβανόγλωσσους των άλλων περιοχών». Ο ίδιος ο Μπίρης, ωστόσο, δεν είχε παρά αμυδρή γνώση της αρβανίτικης γλώσσας και οι διαπιστώσεις του αυτές δεν είναι απόλυτα έγκυρες. Είναι γεγονός ότι οι ίδιοι οι αρβανιτόφωνοι έτειναν ή τείνουν να μεγιστοποιούν τις διαλεκτικές διαφορές μεταξύ των διαφόρων περιοχών στις οποίες ομιλείτο ή ομιλείται η αρβανίτικη γλώσσα. Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, η συνεννόηση μεταξύ αρβανιτόφωνων ομιλητών από διαφορετικές κοινότητες, ακόμη και γεωγραφικά απομακρυσμένες μεταξύ τους, δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη.
Στην έκδοση του 2008 του λεξικού του, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης αναφέρει για τα αρβανίτικα: «Πρόκειται για µια αλβανικής προέλευσης διάλεκτο, η οποία βαθµηδόν - µια και οι Αρβανίτες ήταν πάντοτε δίγλωσσοι, αν δεν ήταν µονόγλωσσοι (οµιλητές της Ελληνικής)- υποχώρησε µπροστά στο
γόητρο και στην επικοινωνιακή δύναµη της επίσηµης γλώσσας (της Ελληνικής). Σήµερα είναι πολύ λίγοι οι οµιλητές των Αρβανίτικων, µερικά µεγάλης ηλικίας άτοµα, τελευταία αποµεινάρια µιας διαλέκτου που µιλήθηκε πολύ περιορισµένα, σκόρπια και άτακτα επί πέντε και πλέον αιώνες, έχοντας διασωθεί για µακρό διάστηµα χρόνου µέσα από την προφορική παράδοση».
Συστηματική κατάταξη των διαλέκτων της αρβανίτικης γλώσσας έκανε ο Γερμανός γλωσσολόγος Καθηγ. Χανς-Γιούργκεν Ζάσσε του Ινστιτούτου Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου της Κολωνίας (Institut für Linguistik - Universität zu Köln) στη μονογραφία Arvanitika. Die albanischen Sprachreste in Griechenland.
Όσο αφορά στην δυνατότητα κατανόησης των Αρβανιτών με τους Αλβανούς της Αλβανίας, οι εκτιμήσεις διαφέρουν. Σύμφωνα με τον Πίτερ Τράντζιλ η συνεννόηση είναι εύκολη, ενώ σύμφωνα με το Ethnologue η συνεννόηση με ομιλητές της τόσκικης διαλέκτου είναι εν μέρει δυνατή, ενώ με ομιλητές της γκέκικης διαλέκτου η συνεννόηση είναι πολύ δύσκολη. Η εκτίμηση αυτή φαίνεται να είναι και η ορθότερη. Σύμφωνα με το Ethnologue πάλι, τα αρβανίτικα ομιλούνται από 150.000 ομιλητές (εκτίμηση του 2005).
Σημερινή μορφή και κατάσταση
Σήμερα τα αρβανίτικα συγκαταλέγονται στις απειλούμενες από εξαφάνιση γλώσσες της Ευρώπης. Η συρρίκνωσή τους επιταχύνθηκε μετά τη δεκαετία του 1970, από κοινωνικοοικονομικούς και ιδεολογικούς παράγοντες. Την συρρίκνωση της αρβανίτικης γλώσσας ευνόησε έμμεσα η πολιτική του ελληνικού κράτους, η οποία ευνοούσε τη μονογλωσσία. Παράλληλα όμως υπήρξε και υπάρχει σημαντική απροθυμία των ίδιων των αρβανιτόφωνων να μεταδώσουν τη μητρική τους γλώσσα στους απογόνους τους. Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, ότι σε αρκετές επίσημες ιστοσελίδες δήμων όπου σημαντικό ποσοστό των κατοίκων είναι ομιλητές ή παθητικοί γνώστες της γλώσσας, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στα αρβανίτικα και στους Αρβανίτες, ενώ συχνά γίνεται ιδιαίτερη προβολή του αρχαιοελληνικού παρελθόντος της περιοχής.
Σήμερα, σε σύγκριση με τις υπόλοιπες αρβανιτόφωνες περιοχές της Ελλάδας, τα αρβανίτικα επιβιώνουν περισσότερο ως ζωντανή γλώσσα σε χωριά της Βοιωτίας, με σημαντικότερα ίσως κέντρα αρβανιτοφωνίας το Κυριάκι και δευτερευόντως το Στείρι, την Αγία Άννα, τον Ελικώνα (Ζερίκι) και το Μαυρομμάτι στη νήσο Αγκίστρι, σε χωριά της ανατολικής Κορινθίας (Σοφικό, Αγγελόκαστρο, Κόρφος, Άγιος Ιωάννης, Αθήκια, Γαλατάκι κ.α.), στις Λίμνες και το Αραχναίο (Χέλι) της Αργολίδας, στη χερσόνησο των Μεθάνων (σε μικρότερο μάλλον βαθμό), καθώς και σε χωριά της περιοχής του Καφηρέας στην Εύβοια. Στην Άνδρο, περισσότερο από όλους τους αρβανιτόφωνους οικισμούς του νησιού, η αρβανίτικη γλώσσα επιβίωσε ως γλώσσα καθημερινής επικοινωνίας μέχρι και τη δεκαετία του 1970 στο χωριό Καλιβάρι της κοινότητας Μακροταντάλου. Σε μικρότερο βαθμό, τα αρβανίτικα ομιλούνταν σποραδικά μέχρι τη δεκαετία του 1980 στα χωριά Πάνω Γαύριο, Ψωριάρεζα, Σιδόντας, Άρνη, Βουρκωτή κ.α.
Στην Αττική, ο σημαντικότερος ίσως πυρήνας αρβανιτοφωνίας σήμερα, από την άποψη του μέσου όρου ηλικίας των ομιλητών ή όσων έχουν παθητική γνώση της γλώσσας, εντοπίζεται ενδεχομένως στη Φυλή (Χασιά) και δευτερευόντως σε άλλες πόλεις και οικισμούς της δυτικής κυρίως Αττικής, όπως η Μάνδρα, τα Βίλια και ο Ασπρόπυργος. Εντούτοις, οι παθητικοί γνώστες της αρβανίτικης γλώσσας είναι πολυάριθμοι σε ολόκληρο σχεδόν τον νομό Αττικής, ακόμα και σε περιοχές που είναι πλέον τμήμα του πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας, όπως τα Άνω Λιόσια, οι Αχαρνές (Μενίδι), η Βάρη, ίσως μάλιστα και η Μεταμόρφωση (Κουκουβάουνες). Τα Άνω Λιόσια πήραν το όνομά τους από τον πρώτο Ηπειρώτη (Αρβανίτη) που ήρθε και ονομαζόταν Λιόσια Πέτρου.
Αλφάβητα
Τα αρβανίτικα σπάνια γράφονται. Αναφέρεται ότι, έχουν γραφτεί τόσο με το ελληνικό αλφάβητο (με την προσθήκη των γραμμάτων b, d, e, ϳ, ȣ και διακριτικών) όσο και με το λατινικό αλφάβητο. Ορθόδοξοι Τόσκηδες Αλβανοί επίσης συνήθιζαν να γράφουν με μια παρόμοια μορφή του ελληνικού αλφάβητου.
Γλωσσικά παραδείγματα
Κυριακή προσευχή
Λατινικό αλφάβητο
Áti ýnë që jé ndë qiéjet, ushënjtëróft' émëri ýt.
árthtë mbëretëría jóte; ubëftë dashurími ýt
si ndë qiél, edhé mbë dhét
búkënë tónë të përdítëshimen' ép-na néve só
edhé fálj-na fájetë tóna
sikúndrë edhé néve ua fáljmë fajtórëvet tánë
edhé mos na shtiér ndë ngásie, pó shpëtó-na nga i ljígu;
sepsé jótia është mbëretëría e fuqía e ljavdía ndë jétët të jétëvet.
Ελληνικό αλφάβητο
Άτι ύνε̱ κ̇ε̱ ϳέ νdε̱ κ̇ιέjετ, ȣσ̈ε̱ν̇τε̱ρόφτ' έμε̱ρι ύτ.
άρθτε̱ μbε̱ρετε̱ρία ϳότε; ȣbε̱φτε̱ dασ̈ȣρίμι ύτ,
σι νdε̱ κ̇ιέλ, εδέ μbε̱ δέτ;
bȣ́κε̱νε̱ τόνε̱ τε̱ πε̱ρdίτε̱σ̈ιμεν' έπ-να νέβε σότ;
εδέ φάλ̇-να φάjετε̱ τόνα,
σικȣ́νdρε̱ εδέ νέβε ȣα φάλ̇με̱ φαjτόρε̱βετ τάνε̱;
εδέ μοσ να σ̈τιέρ νdε̱ νγάσιε, πό σ̈πε̱τό-να νγα ι λ̇ίγȣ;
σεπσέ ϳότια ε̱σ̈τε̱ μbε̱ρετε̱ρία ε φȣκ̇ία ε λ̇αβdία νdε̱ ϳέτε̱τ τε̱ ϳέτε̱βετ.
Παραπομπές
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Breu, Walter: Sprachliche Minderheiten in Italien und Griechenland. Στο: Spillner, Bernd (Επιμ.): Interkulturelle Kommunikation. (Forum angewandte Linguistik. Τμ. 21). Φρανκφούρτη / Βέρνη / N.Y. / Παρίσι (Lang). 1990. σ. 169-170.
Ducelier, Alain: Traveaux et memoires. Τμ. 3. L’ Albanon et les Albanais au 16 siècle. σ. 354-368. Παρίσι (Κέντρο Ερευνών Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού). 1968.
Haebler, Claus: Grammatik der albanischen Mundart von Salamis. Albanische Forschungen. Τμ. 3. Βισμπάντεν (Harrassowitz). 1965.
Hamp, Eric P.: «On the Arvanitika Dialects of Attica and the Megarid». Balkansko Eznikoznanie III. 2. 1961. σ. 101-106.
Jochalas, Titos P.: Über die Einwanderung der Albaner in Griechenland. Eine zusammenfassende Betrachtung. Μόναχο (Dr. Rudolf Trofenik). 1971.
Κέντρο Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων: Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα (Αρβανίτικα, Βλάχικα, Γλώσσες της μειονότητας της Δ. Θράκης, σλαβικές διάλεκτοι της Μακεδονίας). Αθήνα (Αλεξάνδρεια). 2001.
Μπίρης, Κώστας: Αρβανίτες. Οι Δωριείς του Νεότερου Ελληνισμού. Αθήνα. 1981.
Sasse, Hans-Jürgen: Arvanitika. Die albanischen Sprachreste in Griechenland. Βισμπάντεν. 1991.
Stadtmueller, Georg: Forschungen zur albanischen Frühgeschichte. (Albanische Forschungen. Τμ. 2). Βισμπάντεν (Otto Harrassowitz). 1966.
Tsitsipis, Lukas D.: Language change and language death in albanian speech communities in Greece. A sociolinguistic study. University of Wisconsin-Madison (Διατριβή). 1981.
Τζαβάρας, Ξενοφών: "Γλωσσική επαφή και εκπαιδευτική διαδικασία (σύγκριση αρβανίτικης-αλβανικής γλώσσας)", Ήριννα 2 (Σύνδεσμος Φιλολόγων Δωδεκανήσου) 2008. σ. 67-74.
Σαράντος Ι. Καργάκος : «Αλβανοί, Αρβανίτες, Έλληνες (Μελέτες)» ISBN 960-08-0172-X
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Albanesisch-Griechisch
Περιγραφή της γλώσσας από το www.ethnologue.com
Eleni Botsi, Die sprachliche Selbst- und Fremdkonstruktion am Beispiel eines arvanitischen Dorfes Griechenlands: eine soziolinguistische Studie, Dissertation Soziologische Abhandlung zur Erlangung des Doktorgrades der Sozialwissenschaften, Universität Konstanz, September 2003 (Διδακτορική Διατριβή για τα Αρβανίτικα στα γερμανικά)
επιστασία Γρηγορίου, Αρχιεπισκόπου της Ευβοίας, Η Καινή Διαθήκη του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού δίγλωττος: τουτέστι, Γραικική και Αλβανιτική, Εν τη Τυπογραφία της Διοικήσεως, Κορφοί 1827
Γλώσσες της Ελλάδας
Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες
Αρβανίτες
Αρβανιτοχώρια του νομού Βοιωτίας
|
553013
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B1%20%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B8%20%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Αράντσα Σάντσεθ Βικάριο
|
Η Αράντσα Σάντσεθ Βικάριο (λατινικό αλφάβητο : Aránzazu Isabel María "Arantxa" Sánchez Vicario), γεννημένη στην Βαρκελώνη στις 18 Δεκεμβρίου 1971, είναι πρώην Ισπανίδα πρωταθλήτρια της αντισφαίρισης και προπονήτρια. Ήταν Νο1 στον κόσμο το 1995 κι έχει κερδίσει τέσσερις τίτλους γκραντ σλαμ στο απλό, έξι τίτλους στο διπλό και τέσσερις τίτλους στο μεικτό. Το 1994 ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια της ITF.
Έχει δύο αδέλφια που παίζουν κι αυτοί επαγγελματικά αντισφαίριση, τον Εμίλιο και τον Χαβιέ. Ως 17χρονη, έγινε ο νεότερος νικητής στο απλό στο γαλλικό όπεν του 1989, νικώντας την No 1 Στέφι Γκραφ στον τελικό, την επόμενη χρονιά όμως έσπασε το ρεκόρ της η Μόνικα Σέλερς όταν κέρδισε τον τίτλο σε ηλικία 16 ετών.
Κέρδισε το στα διπλά το Αμερικανικό όπεν το 1993 με την Έλενα Σούκοβα και το Γουίμπλεντον το 1995 με την Γιάνα Νοβότνα. Επίσης κέρδισε τέσσερις τίτλους στο μεικτό. Το 1991, βοήθησε την Ισπανία να κερδίσει για πρώτη φορά τον τίτλο στο Φεντ καπ, όπως και το 1993, 1994, 1995, και 1998. Στο Φεντ καπ έχει το ρεκόρ νικών από κάθη άλλη αντισφαιρίστρια που έχει συμμετάσχει ( 72) και για τις περισσότερους διοργανώσεις που έχει συμμετάσχει (58). Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής του ITF το 1994 με singles.
Η Βικάριο ήταν επίσης μέλος των Ισπανικών ομάδων που κέρδισαν το Κύπελλο Hopman το 1990 και το 2002. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της κέρδισε 29 τίτλους στο απλό και 69 στο διπλό προτού αποσυρθεί τον Νοέμβριο του 2002. Επανήλθε το 2004 για να παίξει στο διπλό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όπου έγινε ο μοναδικός αντισφαιριστής που έπαιξε σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστορία Αγώνων. Επίσης έχει κατακτήση τέσσερα μετάλλια - δύο ασημένια και δύο χάλκινα.
Πρώτη συμμετοχή της σε Ολυμπιάδα ήταν οι Ολυμπιακούς αγώνες του 1988 όπου στο απλό αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο απλό και το ασημένιο στο διπλό με συμπαίκτρια την Κοντσίτα Μαρτίνεθ. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1996 κέρδισε το ασημένιο στο απλό και το χάλκινο στο διπλό με συμπαίκτρια πάλι την Μαρτίνεθ. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2000 στο απλό έφτασε στα προημιτελικά και στο διπλό με την Μαρτίνεθ αποκλείστηκε στον Β΄γύρο. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 στο διπλό αποκλείστηκε στον Α΄ γύρο.
Έχει παντρευτεί δύο φορές, ο πρώτος γάμος της με τον αθλητή συγγραφέα Juan Vehils στις 21 Ιουλίου 2000 έληξε το 2001. Παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Josep Santacana τον Σεπτέμβριο του 2008. Το πρώτο τους παιδί, ένα κορίτσι που ονομάζεται Αράντσα γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2009. Το δεύτερο παιδί, ένα αγόρι με το όνομα Λεό γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2011.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ισπανίδες αθλήτριες της αντισφαίρισης
Ισπανοί προπονητές της αντισφαίρισης
Ισπανοί Μεσογειονίκες
Ισπανοί Ολυμπιονίκες
Νικητές Γαλλικού Όπεν
Νικητές του Αμερικανικού Όπεν
|
252809
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Αντώνιος Κομούτος
|
Ο Αντώνιος Δημητρίου Κομούτος (1748 - 1833) ήταν Ζακυνθινός λόγιος του 18ου αιώνα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1748, γόνος της ιστορικής οικογένειας των Κομούτων. Με Βυζαντινή καταγωγή οι Κομούτοι, έφυγαν μετά την άλωση της Πόλης και κατέφυγαν στην Κρήτη. Ύστερα πέρασαν στη Μεθώνη και το 1500, λίγο πριν πέσει το κάστρο, στη Ζάκυνθο. Το όνομά τους καταγράφηκε στο Libro d'oro (Χρυσή Βίβλος) το 1520. Από τότε και για τρεις αιώνες, η οικογένεια έδωσε στην κοινωνία πολλούς επιστήμονες, στρατιωτικούς, πολιτικούς και λόγιους. Ο Αντώνιος Δημητρίου Κομούτος ήταν ο τελευταίος των Κομούτων. Νομικός και φιλόλογος, τιμήθηκε μετά το θάνατο του Σπυρίδωνος-Γεωργίου Θεοτόκη, το 1803, με το υπέρτατο αξίωμα του Πρίγκηπος της Επτανήσου Πολιτείας και Προέδρου της Γερουσίας. Υπήρξε στυλοβάτης της αγγλόφιλης πολιτικής παράταξης στη Ζάκυνθο. Το 1815, επειδή δεν είχε παιδιά, υιοθέτησε το Γεώργιο Δατσέντο, ταπεινής καταγωγής, στον οποίο κληροδότησε το όνομά του και όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του.
Ο γιος του, κόμης Γεώργιος Κομούτος πλέον, πήρε μεγάλη μόρφωση, εξελέγη δε και βουλευτής το 1845 και πέθανε το 1865. Εικάζεται ότι ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε τη θείωση των σταφιδάμπελων στα Επτάνησα.
Το αρχοντικό Κομούτου
Το αρχοντικό Κομούτου ήταν ένα από τα παλαιότερα, μεγαλύτερα και χαρακτηριστικότερα αρχοντικά, διατηρημένο σε πολύ καλή κατάσταση, η κατασκευή του οποίου μπορεί να τοποθετηθεί στα τέλη του 17ου ή τις αρχές του 18ου αιώνα. Χτισμένο στα δυτικά της πλατείας Αγίου Μάρκου Ζακύνθου στη γωνία των σημερινών οδών Μαντζάρου και Κομούτου, ξεχώριζε για τον ιδιότυπο και χαρακτηριστικό ρυθμό του. Καταλάμβανε όλη τη βορειοδυτική γωνία που σχηματίζουν οι σημερινοί οδοί Κολυβά και Μαντζάρου και αποτελείτο από ισόγειο, μεσοπάτωμα. α' και β' όροφο με εξωτερικές διαστάσεις περίπου 16x27 μέτρα. Απέναντί του, σε οικόπεδο όπου σήμερα παραμένει άκτιστο και υπάρχει μόνο ένας σταυρός, υπήρχε ο ναός του Αγ. Γεωργίου των Κομούτων και το Γραιοκομείον Κομούτου που ίδρυσε ο Δημήτριος Αντωνίου Κομούτος (1719 - 1805).
Από το ισόγειο, διπλό συμμετρικό κλιμακοστάσιο οδηγούσε στο Piano Nobile, τον σπουδαιότερο όροφο του κτηρίου όπου περιελάμβανε αίθουσα χορού, σαλόνι των παλαιών ή πράσινο σαλόνι, χρυσό σαλόνι, αίθουσα καπνιστηρίου (fumoir), τραπεζαρία αλλά και ένα τυφλό δωμάτιο -παρόλο που βρισκόταν στην πρόσοψη- που επικοινωνούσε με κρυφή πόρτα καλυμμένη με ταπετσαρία από την τραπεζαρία. Το δωμάτιο αυτό ήταν η Alcove, ένα ιδιότυπο δωμάτιο νεονύμφων γνωστό μόνο στα μέλη της οικογένειας. Θολωτή οροφή στην αίθουσα χορού διακοσμημένο με επιχρυσωμένα διαζώματα μπαρόκ ρυθμού, σαλόνια με επιχρυσωμένες πόρτες, κρυστάλλινους πολυελαίους, βελούδινες κουρτίνες, μεταξωτές ταπετσαρίες σε τοίχους και έπιπλα, πορτραίτα και προτομές προγόνων, σπάνια έπιπλα, πίνακες ιταλικής, φλαμανδικής, επτανησιακής και σχολών, συλλογές πορσελάνινων ειδών οικοσκευής αλλά και η λεντίκα της οικογένειας κοσμούσαν τους χώρους αυτούς. Ανάμεσα σε άλλα υπήρχε και το πορτραίτο του Πρίγκηπα Αντώνιου Δ. Κομούτου, αγνώστου ζωγράφου, όπου ο εικονιζόμενος απεικονιζόταν να φορά τον αγγλικό μεγαλόσταυρο και να κρατά τη διαμαντένια ταμπακιέρα που του δώρησε ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄. Επίσης είχε 5 υπνοδωμάτια, ανεξάρτητα δωμάτια για τους καλεσμένους, μια διαδοχική σειρά από 3 αίθουσες που αποτελούσαν το γραφείο - βιβλιοθήκη - αρχείο, χώρους διαμονής του προσωπικού και αποθήκες. Υπήρχαν ακόμα, δυο νεώτερες πτέρυγες του χρησιμοποιούνταν ως βοηθητικοί χώροι η μία και ως μαγειρεία η δεύτερη όπου η επικοινωνία τους γινόταν με το κυρίως κτήριο με ξύλινη γέφυρα στο ύψος του μεσοπατώματος. Το όλο συγκρότημα συμπλήρωνε ο κήπος πίσω από το αρχοντικό που έφτανε μέχρι τη σημερινή οδό Φιλικών.
Κατά τη διάρκεια των σεισμών του 1953 κατέρρευσε η αίθουσα χορού παρασύροντας μαζί της και την πρόσοψη διατηρώντας όμως ανέπαφους, αλλά με σοβαρές ζημιές, τους υπόλοιπους χώρους του αρχοντικού, καθιστώντας έτσι δυνατή την απομάκρυνση των έργων τέχνης του, προτού πλησιάσει η πυρκαγιά που ξέσπασε στην κατεστραμμένη πόλη. Το αρχοντικό κατέστη μη κατοικήσιμο, οικοπεδοποιήθηκε κατά την ανέγερση της νέας πόλης της Ζακύνθου και δεν ξαναχτίστηκε ποτέ.
Συγγράμματα
Il Maestro disignannato, ossia Risposta all' Apologia del molto Reverendo patre Antonio Pozzo di Borgo
Πηγές
Ντίνος Κονόμος, Ζάκυνθος (Πεντακόσια Χρόνια), τόμος Α΄: Καστρόλοφος και αιγιαλός, 1979.
Γιάννης Δ. Ανδρεόλας, Το «ημερολόγιον» ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕΛΙΣΣΗΝΟΥ του Κεφαλλήνος, 2007
Διονύσης Α. Ζήβας, Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤ΄ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑ, 2002
Ορθόδοξοι λόγιοι
Έλληνες λόγιοι του 18ου αιώνα
Γερουσιαστές της Ιονίου Πολιτείας
|
300571
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Subaru%20Legacy
|
Subaru Legacy
|
Το Subaru Legacy είναι ένα μεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο της κατηγορίας D, που κατασκευάζεται από την ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Subaru (μέλος του ομίλου Subaru Corporation), από το 1989, σε 7 γενιές. Επίσης, είναι το μεγαλύτερο μοντέλο στην παλέτα της εταιρείας. Η πρώτη γενιά του παρουσιάστηκε και κυκλοφόρησε το 1989, ενώ η 7η γενιά του εισήχθη στα τέλη του 2019, ως μοντέλο της σεζόν (model year) του 2020.
Εκδοχές αμαξώματος
Σε όλες τις γενιές του, το Legacy παραγωγής έχει διατεθεί ως 5-πορτο liftback και 5-πορτο station wagon, ενώ από το 1996 διατίθεται, παράλληλα, και η υπερυψωμένη crossover έκδοση Outback, αρχικά ως Subaru Legacy Outback και από το 2000 ως ξεχωριστό μοντέλο, με την ονομασία Subaru Outback.
Πωλήσεις στις ΗΠΑ
Οι χρονολογίες δίνονται σε ημερολογιακά έτη και όχι σε σεζόν (model years).
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη διεθνής ιστοσελίδα του Subaru Legacy
Legacy
Μεσαία αυτοκίνητα
Αυτοκίνητα ράλλυ
|
624533
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85%20U18%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
Εθνική Μαυροβουνίου U18 (καλαθοσφαίριση γυναικών)
|
Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών U18 του Μαυροβουνίου είναι το συγκρότημα που αντιπροσωπεύει τη χώρα του Μαυροβουνίου σε διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης για αθλήτριες που δεν ξεπερνούν την ηλικία των 18 ετών. Είναι επίσης γνωστή ως Εθνική Μαυροβουνίου Νεανίδων. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης του Μαυροβουνίου (Кошаркашки Савез Црне Горе, КСЦГ).
Κατατάξεις σε διεθνείς διοργανώσεις
Πορεία σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα U18 (Division A)
Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας του Μαυροβουνίου σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα U18 (Νεανίδων) επιπέδου Α:
Πορεία σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα U18 (Division B)
Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας του Μαυροβουνίου σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα U18 (Νεανίδων) επιπέδου Β:
Δείτε επίσης
Εθνική Μαυροβουνίου (καλαθοσφαίριση γυναικών)
Εθνική Μαυροβουνίου U20 (καλαθοσφαίριση γυναικών)
Εθνική Μαυροβουνίου U16 (καλαθοσφαίριση γυναικών)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Montenegro, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA.
Košarkaški Savez Crne Gore, επίσημος ιστότοπος.
Γυναικων U18
|
111685
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Λαθρία
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Λαθρία είναι γνωστή μία θυγατέρα του Ηρακλείδη Θερσάνδρου και της Δημώνασσας, δίδυμη αδελφή της Αναξάνδρας. Οι δύο αδελφές παντρεύτηκαν τους δίδυμους γιους του Αριστοδήμου και έγιναν με τον τρόπο αυτό γενάρχισσες των βασιλικών οίκων της Σπάρτης. Οι τάφοι τους υποτίθεται ότι υπήρχαν πίσω από το ιερό του Λυκούργου στη Σπάρτη.
Πηγή
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Λαθρι
Αρχαίοι Σπαρτιάτες
|
156047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/HD%2069830%20c
|
HD 69830 c
|
Ο HD 69830 γ είναι ο δεύτερος σε σειρά πλανήτης που περιφέρεται γύρω από το άστρο HD 69830. Πιθανόν είναι ένας βραχώδης πλανήτης και όχι ένας γίγαντας αερίων.
Αν είχε δημιουργηθεί ως γίγαντας αερίων, θα είχε παραμείνει τέτοιος.
Αναφορές
Εξωηλιακοί πλανήτες
Καυτοί Ποσειδώνες
|
153500
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7
|
Πεπλοφόρος κόρη
|
Η Πεπλοφόρος κόρη της Ακροπόλεως είναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Βρέθηκε το 1886 στο Ερέχθειο της Ακρόπολης και εκτίθεται στο Μουσείο της Ακρόπολης, ενώ αντίγραφό της εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Βασιλείας.
Περιγραφή
Η κόρη είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο Πάρου. Φέρει ίχνη της αρχικής διακόσμησής της που ήταν έγχρωμη. Το άγαλμα βρέθηκε τεμαχισμένο σε τρία κομμάτια. Έχει μέγεθος λίγο μικρότερο του φυσικού. Η στάση του σώματος ακολουθεί το αρχαίο ιδανικό. Τα πόδια είναι σε στάση προσοχής. Ο δεξιός βραχίονας είναι κρεμάμενος με το χέρι σφιγμένο σε γροθιά που ακουμπάει τον μηρό. Ο αριστερός βραχίονας είναι τεταμένος, και δυστυχώς δεν διασώζεται. Η ενδυμασία της κόρης είναι ένα ιωνικό λινό πλισέ υποϊμάτιο κάτω από έναν δωρικό μάλλινο πέπλο. Η μέση της κόρης σφίγγεται από ζώνη που κουμπώνει μπροστά με τα άκρα της να κρέμονται.
Η κεφαλή και το πρόσωπο διακρίνονται από λεπτά χαρακτηριστικά και για την φυσική τους έκφραση. Η κόμη είναι διαμορφωμένη με πολλή λεπτομέρεια, ενώ μια κορδέλα στολίζει τα μαλλιά. Το χρώμα των μαλλιών πρέπει να ήταν κόκκινο, τουλάχιστον αυτό συμπεραίνουμε από τα λίγα υπολείμματα χρωστικής ουσίας που υπάρχουν. Άλλες χρωστικές που ανακαλύπτουμε στην επιφάνεια του μαρμάρου είναι το κόκκινο στα μάτια, το κόκκινο και το πράσινο στην φορεσιά, ενώ μεγάλα τμήματα της φορεσιάς, καθώς και η επιδερμίδα της κόρης είχαν το φυσικό χρώμα του μαρμάρου.
Ερμηνεία
Οι κόρες δεν είναι αναπαραστάσεις κάποιας θεάς, αλλά νεαρές γυναικείες μορφές αφιερωμένες στη θεά Αθηνά.
Καλλιτεχνική επιρροή
Η τεχνική είναι καθαρά ιωνική. Η διαμόρφωση των ιματίων είναι πολύ λιτή, αν και την εποχή της κατασκευής του αγάλματος αυτού η δεξιοτεχνία των γλυπτών ήταν τόσο εξελιγμένη, που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει περισσότερες διπλώσεις. Ο δημιουργός του όμως προτίμησε τη λιτότητα για να διατηρήσει την αρχαιότερη παράδοση και να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στις λεπτομέρειες του προσώπου.
Ιστορική τοποθέτηση
Η κόρη βρέθηκε στα ερείπια της Ακρόπολης που καταστράφηκε το 480 π.Χ. από τους Πέρσες. Χρονολογείται στο έτος 530 π.Χ. περίπου.
Δείτε επίσης
Κόρες της Ακρόπολης
Πηγές
Κόρες
Μουσείο Ακρόπολης
Αρχαιολογικά ευρήματα στην Αττική
|
562540
|
https://el.wikipedia.org/wiki/.gov
|
.gov
|
Το domain name .gov είναι ένας τομέας ανώτερου επιπέδου του Διαδικτύου. Το όνομα προέρχεται από την αγγλική λέξη "government". Τον τομέα .gov τον διαχειρίζεται η Γενική Υπηρεσία Υπηρεσιών (GSA), μια ανεξάρτητη υπηρεσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών.
Διαδίκτυο
Top-level domains
|
53345
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%BC%CE%AC%CE%BD
|
Αλκμάν
|
Ο Αλκμάν (τέλη 7ου αιώνα π.Χ. - περ. 612 π.Χ.) ήταν Λυδός ή Ίωνας μελικός-χορικός και εν γένει λυρικός ποιητής, ο οποίος διαμόρφωσε σε ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος τη χορική ποίηση στη Σπάρτη.
Βιογραφικό
Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες, και γεννήθηκε στις Σάρδεις της Λυδίας. Από εκεί μετανάστευσε στη Σπάρτη. Υπήρχαν δύο εκδοχές για την έλευσή του εκεί. Κατά την πρώτη διατάχτηκε με κάποιο χρησμό, κατά τη δεύτερη πουλήθηκε δούλος από τις Σάρδεις. Κατά το λεξικό της Σούδας ήταν Λακεδαιμόνιος, γεννήθηκε στη Μεσσόα και άκμασε κατά την 27η Ολυμπιάδα (672 π.Χ.-668 π.Χ.). Στη Σπάρτη έμεινε μέχρι τα βαθιά γεράματά του και ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην τοποθεσία Σέβρικον, ανατολικά της Σπάρτης υπήρχε μνημείο του Αλκμάνος.
Περιγράφεται ως άνθρωπος με «ιδιαίτερα ερωτική διάθεση και εφευρέτης των ερωτικών ποιημάτων». Ήταν αρκετά μορφωμένος και οι στίχοι του είναι γεμάτοι από γεωγραφικές πληροφορίες. Το απόσπασμά του για τον κόσμο που κοιμάται μετά το τέλος της μέρας, θεωρείται μοναδικό δείγμα ελληνικής ποίησης και το μιμήθηκε ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε στο έργο Το Νυχτερινό Τραγούδι Των Περιπλανώμενων.
Το έργο του
Από το έργο του Αλκμάνος σώζονται μερικά αποσπάσματα. Ο ποιητικός λόγος του συνταιριάζει την ιωνική χάρη με τη δωρική βαρύτητα. Αναφέρεται στον έρωτα και τις χαρές της ζωής και περιγράφει την ομορφιά της φύσης με ύφος απλό.
Οι αλεξανδρινοί γραμματικοί χώρισαν τα έργα του σε έξι βιβλία, τα οποία περιείχαν ύμνους, παιάνες, υπορχήματα, σκόλια και παρθένεια.
Ο Αλκμάν ήταν εκείνος που διαμόρφωσε τη χορική ποίηση σε ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος στη Σπάρτη. Δε συνέθετε μόνο το κείμενο των ποιημάτων του, αλλά καθόριζε και τη μουσική και τις χορευτικές και μιμητικές κινήσεις τους.
Το 1855, ο Γάλλος αιγυπτιολόγος Ογκίστ Μαριέτ βρήκε σε τάφο κοντά στη δεύτερη πυραμίδα της Γκίζας έναν πάπυρο με εκατό στίχους από το Παρθένειο του Αλκμάνος «εις Άρτεμιν ορθίαν». Το Παρθένειο αρχικά αποτελούσαν δέκα ή δώδεκα στροφές, από τις οποίες σώθηκαν μόνον επτά. Στην αρχή ο χορός από ένδεκα παρθένες, με κορυφαία την Αγησιχόρα, έψελνε άσμα, το οποίο εξιστορούσε τα ηρωικά κατορθώματα του Ηρακλή κατά των Ιπποκοωντιδών. Στο κύριο μέρος του ποιήματος επαινεί και προβάλλει το κάλλος των νεανίδων Αγησιχόρας και Αγιδούς που μετέχουν στο χορό.
Έργα του στη Βικιθήκη
Πωλυδεύκης_..._Λύκαισον.
Οὔ μ' ἔτι, παρθενικαὶ μελιγάρυες.
Πολλάκι δ' ἐν κορυφαῖς ὀρέων.
Πολλές φορές στα κορφοβούνια.
Εὕδουσιν δ' ὀρέων.
Αναφορά στην Δενθαλιάτιδα
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του στο κρασί Δένθις (ίσως το αρχαιότερο κρασί με ονομασία προέλευσης), που παρήγετο στη Δενθαλιάτιδα Χώρα (σημερινή περιοχή Αλαγονίας των Τοπικών Κοινοτήτων του Ταϋγέτου του Δήμου Καλαμάτας). Όπως αναφέρει το περίφημο κρασί Δένθις, ήταν άπυρος οίνος ανθοσμίας (Αλκμάν παρ’ Αθηναίω και Ησύχιος: Ι.31).
βιβλιογραφία
Greek Lyric II: Anacreon, Anacreontea, Choral Lyric from Olympis to Alcman (Loeb Classical Library) translated by David A. Campbell (June 1989) Harvard University Press (Original Greek with facing page English translations, an excellent starting point for students with a serious interest in ancient lyric poetry. Nearly one third of the text is devoted to Alcman's work.)
Lyra Graeca I: Terpander, Alcman, Sappho and Alcaeus (Loeb Classical Library) translated by J. M. Edmonds (1922) Cambridge MA: Harvard UP; London: Heinemann) (Original Greek with facing page English translations, now in the public domain.)
Sappho and the Greek Lyric Poets translated by Willis Barnstone, Schoken Books Inc., New York (paperback 1988) (A collection of modern English translations suitable for a general audience, includes the entirety of Alcman's parthenion and 16 additional poetic fragments by him along with a brief history of the poet.)
Alcman. Introduction, texte critique, témoignages, traduction et commentaire. Edidit Claudius Calame. Romae in Aedibus Athenaei 1983. (Original Greek with French translations and commentaries; it has the most comprehensive critical apparatus.)
Poetarum melicorum Graecorum fragmenta. Vol. 1. Alcman, Stesichorus, Ibycus. Edidit Malcolm Davies. Oxonii: e typographeo Clarendoniano 1991.
Greek lyric poetry: a commentary on selected larger pieces. G.O. Hutchinson. Oxford University Press 2001.*Calame, Claude: Les chœurs des jeunes filles en Grèce archaïque, vol. 1–2 (Filologia e critica 20–21). Roma: Edizioni dell'Ateneo 1977. Engl. transl. (only vol. 1): Choruses of Young Women in Ancient Greece. Lanham: Rowman & Littlefield 1997, rev. ed. 2001. .
Hinge, George: Die Sprache Alkmans: Textgeschichte und Sprachgeschichte (Serta Graeca 24). Wiesbaden: Dr. Ludwig Reichert Verlag 2006. .
Page, Denys L.: Alcman. The Partheneion. Oxford: The Clarendon Press 1951.
Pavese, Carlo Odo: Il grande partenio di Alcmane (Lexis, Supplemento 1). Amsterdam: Adolf M. Hakkert 1992. .
Priestley, J.M.: The ϕαρoς of Alcman's Partheneion 1, Mnemosyne 60.2 (2007) 175-195.
Puelma, Mario: Die Selbstbeschreibung des Chores in Alkmans grossem Partheneion-Fragment, Museum Helveticum 34 (1977) 1-55.
Risch, Ernst: 'Die Sprache Alkmans'. Museum Helveticum 11 (1954) 20-37 (= Kleine Schriften 1981, 314-331).
Stehle, Eva: Performance and gender in Ancient Greece, Princeton 1997.
. An alternatively reconstructed Greek text, translation, and commentary by a modern Greek scholar.
Zaikov, Andrey: Alcman and the Image of Scythian Steed. In: Pontus and the Outside World: Studies in Black Sea History, Historiography, and Archaeology (= Colloquia Pontica. 9). Brill, Leiden and Boston 2004, 69–84. .
Walter George Headlam, A Book of Greek Verse (Cambridge University Press, 1906)
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες λυρικοί ποιητές
|
97611
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%82
|
Βαλίος
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Βαλίος αναφέρονται τα ακόλουθα δύο όντα:
Το ένα από τα δύο αθάνατα άλογα του Αχιλλέα. Γονείς του, όπως και του άλλου αλόγου, του Ξάνθου, ήταν η Ποδάργη και ο Ζέφυρος. Ο θεός Ποσειδώνας χάρισε τον Βαλίο στον Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα, ως γαμήλιο δώρο. Μετά τον θάνατο και του Αχιλλέα, τα δύο άλογα υπηρέτησαν, έπειτα από εντολή του θεού Δία, τον Νεοπτόλεμο. Ο Διόδωρος αναφέρει ότι σύμφωνα με την παράδοση τα άλογα αυτά ήταν αρχικά Τιτάνες, σύμμαχοι του θεού Δία και του θεού Ποσειδώνα, που αξίωσαν κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας να μεταμορφωθούν σε άλογα.
Το ένα από τα σκυλιά του Ακταίωνα.
Ο Όμηρος αναφέρεται στον Βάλιο στην 16η ραψωδία της Ιλιάδας:
Αναφορά στα μυθικά άλογα του Αχιλλέα γίνεται και από τον Κωνσταντίνο Καβάφη στο ποίημα «Τα άλογα του Αχιλλέως».
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Αναφορές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Cavafis.compupress.gr
Κωνσταντίνος Καβάφης
Όντα της ελληνικής μυθολογίας
|
543644
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%A0%CE%BF%CE%BB
|
Πέτρος Α΄ του Σαιν-Πολ
|
Ο Πέτρος Α΄, γερμ. Peter I (1390 - 31 Αυγούστου 1433) από τον Οίκο του Λουξεμβούργου ήταν κόμης του Σαιν-Πολ, Λινύ, Μπριεν & Κονβερσάνο και κύριος του Μπωβουάρ & Ανγκιάν.
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννη κυρίου του Μπωβουάρ και της Μαργαρίτας των Ανγκιάν, κόρης και κληρονόμου του Λουδοβίκου κόμη του Μπριεν & Κονβερσάνο και κυρίου του Ανγκιάν.
Από το 1394 ήταν συγκυβερνήτης του πατέρα του, ο οποίος απεβίωσε το 1397, οπότε ο Πέτρος Α΄ τον διαδέχθηκε. Μετά το 1394 ετελεύτησε και η μητέρα του και τη διαδέχθηκε. Το 1430 απεβίωσε η θεία του Ιωάννα, κόρη του Γκυ κόμη του Λινύ και της Μαχώς κόμισσας του Σαιν-Πολ και τη διαδέχθηκε ως κόμης του Λινύ & Σαιν-Πολ.
Στη δεκαετία του 1340 η επιδημία πανώλης, μετά τη Γαλλία, Αγγλία και Ισπανία, ενέσκηψε και στο Λουξεμβούργο. Ανάμεσα στα εκατομμύρια θύματα ήταν και ο Πέτρος Α΄, που απεβίωσε το 1433, σε ηλικία 43 ετών και τάφηκε στο αββαείο του Σερκάμ, κοντά στο Φρεβάν. Η σύζυγός του Μαργαρίτα απεβίωσε το 1468.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1405 τη Μαργαρίτα του Μπω/Μπάλτσο, κόρη του Φραγκίσκου δούκα της Άντρια και είχαν τέκνα:
Ιακωβίνα 1415/6-1472, παντρεύτηκε πρώτα τον Ιωάννη των Λάνκαστερ δούκα του Μπέντφορντ (γιο του Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας) και έπειτα, μυστικά, τον Ριχάρδο Γούντβιλ κόμη του Ρίβερς. Η κόρη της:
Ελισάβετ Γούντβιλ, παντρεύτηκε τον Εδουάρδο Δ΄ της Υόρκης βασιλιά της Αγγλίας.
Λουδοβίκος 1418-1475, κόμης του Σαιν-Πολ, Λινύ, Μπριέν & Κονβερσάνο. Έγινε κοντόσταυλος (στρατάρχης) της Γαλλίας.
Τιμπώ απεβ. 1477, κόμης του Μπριέν, κύριος του Φιέν και επίσκοπος του Λε Μαν.
Ιάκωβος 1425-1487, κύριος του Ρισεμπούρ.
Βάλεραν απεβ. νέος.
Ιωάννης απεβ. στην Αφρική.
Αικατερίνη απεβ. 1492, παντρεύτηκε τον Αρθούρο Γ΄ των Ντρέ-Μονφόρ δούκα της Βρετάνης.
Ισαβέλλα απεβ. 1472, παντρεύτηκε τον Κάρολο των Βαλουά-Ανζού κόμη του Μαιν.
Πρόγονοι
Αναφορές
Οίκος του Λουξεμβούργου
|
623781
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%2C%20%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF
|
Βεατρίκη της Σικελίας, μαρκησία του Σαλούτσο
|
Η Βεατρίκη της Σικελίας (, Παλέρμο, 1260 - Μαρκιωνία του Σαλούτσο, 1307) από τον Οίκο των Χοενστάουφεν ήταν Σικελή πριγκίπισσα.
Βιογραφία
Ήταν η μεγαλύτερη κόρη τού Μανφρέδου της Σικελίας από τη δεύτερη σύζυγό του Ελένη Αγγελίνα, κόρη τού Μιχαήλ Β΄ δεσπότη της Ηπείρου. Μετά την μάχη στο Μπενεβέντο που σκοτώθηκε ο πατέρας της (26 Φεβρουαρίου 1266), ο Κάρολος ο Ανδεγαυός τη φυλάκισε μαζί με την μητέρα της και όλα τα αδέλφια της στο Καστέλ ντελ Μόντε σε άθλιες συνθήκες. Η Βεατρίκη, σε αντίθεση με τους αδελφούς της που παρέμειναν και απεβίωσαν στην φυλακή, ελευθερώθηκε με την παρέμβαση του Αραγωνέζου ναυάρχου Ρουτζέρο ντι Λαούρια μετά τη νίκη του σε ναυμαχία στην Νάπολη (1284). Μετά την απελευθέρωσή της ευχαρίστησε τον επ' αδελφή γαμπρό της Πέτρο Γ΄ της Αραγωνίας, που είχε νυμφευτεί τη μεγαλύτερη ετεροθαλή αδελφή της Κωνσταντία Χοενστάουφεν της Σικελίας.
Πρόγονοι
Οικογένεια
Η Βεατρίκη το 1286 παντρεύτηκε τον Μαμφρέδο Δ΄ μαρκήσιο τού Σαλούτσο, μέλος του Οίκου των Αλεράμιτσι-ντελ Βάστο, γιο του Θωμά Α΄ μαρκησίου του Σαλούτσο. Με τον θάνατο του πεθερού της (1296) έγινε μαρκησία του Σαλούτσο. Είχε τέκνα:
Αικατερίνη, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Ενγκάννα κύριο τού Μπάρζε.
Φρειδερίκος Α΄ 1287-1335, μαρκήσιος τού Σαλούτσο.
Παραπομπές
Πηγές
Cawley, Charles (2016), MONFERRATO, SALUZZO, SAVONA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy public domain Chisholm, Hugh, ed. (1911).
Οίκος των Χοενστάουφεν
Πριγκίπισσες της Σικελίας
Μαρκησίες
|
694276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AE%CE%B8%CF%81%CE%B1
|
Δενδροσταρήθρα
|
Η δενδροσταρήθρα ή δεντροσταρήθρα (Lullula arborea) είναι είδος στρουθιόμορφων ωδικών πτηνών, που ανήκει στην οικογένεια του κορυδαλλού. Αποτελεί το μοναδικό σωζόμενο είδος του γένους Lullula. Συναντάται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης (και στην Ελλάδα), στη Μέση Ανατολή, τη δυτική Ασία και τα βουνά της βόρειας Αφρικής. Συνήθως είναι επιδημητικό πτηνό, αλλά οι ανατολικοί πληθυσμοί του τείνουν να μεταναστεύουν νοτιότερα κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Αναγνωρίζονται δύο υποείδη δενδροσταρήθρας, τα L. a. arborea and L. a. pallida. Το πρώτο ενδημεί στη βόρεια Ευρώπη, ενώ το δεύτερο στα νότια. Τρέφονται κυρίως με σπόρους, αλλά κατά την εποχή της αναπαραγωγής, οπότε οι ανάγκες για πρωτεΐνες είναι αυξημένες εξαιτίας της ωοτοκίας, τρώνε και έντομα. Η δενδροσταρήθρα έχει μήκος μεταξύ 13,5 και 15 εκατοστόμετρα, δηλαδή είναι περίπου 20% μικρότερη από τη σταρήθρα. Είναι καφετί πουλί με ανοικτόχρωμη κοιλιά και ουρά με λευκό άκρο. Πήρε το όνομά του επειδή, αντίθετα από τα συγγενικά του γένη, συχνάζει και πάνω στα δέντρα.
Ταξινομική
Το γένος περιγράφηκε από τον «πατέρα» της σύγχρονης ταξινομικής Κάρολο Λινναίο το 1758, στη 10η έκδοση του Systema Naturae, και του δόθηκε τότε το όνομα Alauda arborea. Διετήρησε δηλαδή τη λατινική ονομασία που του είχε δώσει το 1676 ο ορνιθολόγος Φράνσις Γουίλομπυ στο έργο του Ornithologiae libri tres. Σήμερα εντάσσεται στο γένος Lullula, το οποίο εισάχθηκε το 1829 από τον Γερμανό φυσιοδίφη Γιόχαν Γιάκομπ Κάουπ. Αυτό το όνομα με τη σειρά του προέρχεται από το γαλλικό «Lulu».
Παραπομπές
Κορυδαλλίδες
Πτηνά της Ευρώπης
|
179222
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%9C%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BD
|
Υπόθεση Μέρτεν
|
Η Υπόθεση Μέρτεν αφορούσε τον Μαξ Μέρτεν, αξιωματικό των ναζιστικών κατοχικών δυνάμεων, ο οποίος κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου. Η υπόθεση συγκλόνισε την πολιτική ζωή της Ελλάδας από το 1957 μέχρι το 1960. Έλαβε διαστάσεις τον Νοέμβριο του 1958 όταν η κυβέρνηση ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατέθεσε και ψήφισε νομοσχέδιο, με το οποίο τροποποιούνταν ο προηγούμενος σχετικός νόμος και επιτρεπόταν η αποφυλάκιση των εγκληματιών πολέμου που είχαν ήδη καταδικαστεί και κρατούνταν σε ελληνικές φυλακές.
Μαξ Μέρτεν
Ο Μαξ Μέρτεν (8 Σεπτεμβρίου 1911 - 21 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Γερμανός ανώτατος εισαγγελέας της Ναζιστικής Γερμανίας που έφερε τον βαθμό του λοχαγού. Καταγόταν από το Βερολίνο και είχε νυμφευθεί την κόρη του Ούγγρου προξένου στο Βερολίνο. Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στη Σερβία και την Ελλάδα ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των εκεί γερμανικών στρατιωτικών διοικήσεων (Κομαντατούρ), ενώ η σύζυγός του διέμενε μόνιμα στη Βουδαπέστη, όπου για πολύ καιρό υπήρξε ιδιαιτέρα γραμματεύς του υφυπουργού δικαιοσύνης Ρόλαντ Φράισλερ.
Στην Ελλάδα ήλθε τον τέλος του Αυγουστου του 1942, συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του, Άρθουρ Μάισνερ, με τον οποίο και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, όπου συμμετείχε στη δίωξη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και γειτονικών περιοχών, διατάσσοντας και οργανώνοντας τη μεταφορά περίπου 45.000 ατόμων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, καθώς και την ευθύνη της λεηλασίας των περιουσιών τους, μέχρι και τυμβωρυχίας του εβραϊκού νεκροταφείου, που υπολογίσθηκε ότι ξεπερνούσαν σε αξία το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό των 125.000.000 χρυσών φράγκων. Εξ αφορμής αυτών αποκλήθηκε «Δήμιος της Θεσσαλονίκης» και «Χασάπης της Θεσσαλονίκης». Τον Ιούλιο του 1943 ορίστηκε Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, θέση που κράτησε μέχρι τον Μάρτιο του 1944 όταν και μετακινήθηκε στη Γιουγκοσλαβία.
Υπόθεση Μέρτεν
Μετά τη λήξη του πολέμου ο Μέρτεν συνελήφθη από τους Αμερικανούς στην κατεχόμενη Γερμανία. Το 1946 οι Αμερικανοί πρότειναν την παράδοσή του στις ελληνικές αρχές, στο πλαίσιο της συμφωνίας, που οι Σύμμαχοι είχαν υπογράψει το 1943 για την παράδοση των εγκληματιών πολέμου στις χώρες διάπραξης των εγκλημάτων τους. Η ελληνική πλευρά δια του Έλληνα στρατιωτικού ακολούθου στο Βερολίνο, στρατηγού Ανδρέα Υψηλάντη, πρότεινε την απελευθέρωσή του λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του και των ανεκτίμητων υπηρεσιών του προς την Ελλάδα.
Έτσι άρχισε μια νέα καριέρα στη μεταπολεμική Γερμανία, εργαζόμενος στο Γερμανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Αναμίχθηκε στην πολιτική και μαζί με τον Γκούσταφ Χάινεμαν, τον κατοπινό πρόεδρο της Δυτικής Γερμανίας, ίδρυσε πολιτικό κόμμα αντιπολιτευτικό του Κόνραντ Άντεναουερ για την αποδοχή της μονιμότητας του χωρισμού της Γερμανίας.
Η υπόθεση Μέρτεν ξεκίνησε τον Μάιο του 1957, όταν ο Γερμανός εγκληματίας έφθασε στην Ελλάδα για να καταθέσει σε δίκη του πρώην διερμηνέα του και μάλιστα όχι ως απλός ιδιώτης, αλλά με την επίσημη ιδιότητα υψηλόβαθμου στελέχους του υπουργείου Δικαιοσύνης της Δυτικής Γερμανίας, κατέχοντας θέση Γενικού Γραμματέα. Για τις κατηγορίες εναντίον του ποτέ δεν είχε συλληφθεί προκειμένου να προσαχθεί στο Δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, παρότι εκκρεμούσε σε βάρος του ένταλμα σύλληψης από το 1947.
Ξένες παρεμβάσεις
Σχεδόν αμέσως με την προφυλάκιση του Μέρτεν, ξεκίνησε μία σειρά πολυάριθμων τότε παραστάσεων και διαβημάτων του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα στο Υπουργείο Εξωτερικών και Δικαιοσύνης που ζητούσε την άμεση αποφυλάκιση του Μέρτεν. Στην απολογία του ο Μαξ Μέρτεν υποστήριξε αντί των κατηγοριών ότι ο λόγος που επισκέφθηκε την Ελλάδα δεν ήταν άλλος από το να συναντήσει παλιούς του φίλους από την κατοχή.
Πολιτική και διπλωματική διάσταση
Η τότε ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην αρχή έδειξε αμήχανη και στη συνέχεια υποχώρησε στις πιέσεις -μέσω πρέσβη- του καγκελάριου Κόνραντ Άντεναουερ, καθώς επίκειτο (Φθινόπωρο 1958) σύναψη δανείου της Ελλάδος ύψους 200 εκατομμυρίων μάρκων. Στις αρχές Νοεμβρίου του 1958 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ πραγματοποίησαν επίσημη επίσκεψη στη Βόννη, επιδιώκοντας κυρίως να εξασφαλίσουν πιστώσεις από τη Δυτική Γερμανία για έργα υποδομής. Οι Δυτικογερμανοί ηγέτες ενδιαφέρονταν για τη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα και για την εξάπλωση της οικονομικής επιρροής της Δυτικής Γερμανίας στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Φαίνεται όμως ότι ενδιαφέρονταν και για κάτι άλλο ακόμη: να σταματήσει η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, ώστε παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Δυτικής Γερμανίας που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική δράση τους στην Ελλάδα, να μπορούσαν ανενόχλητα να έρχονται και να φεύγουν. Πράγματι στις 13 Νοεμβρίου 1958 υπογράφηκε γερμανοελληνική οικονομική συμφωνία, σε μυστικό παράρτημα της οποίας (αποκαλύφθηκε αργότερα πως) «ο Καραμανλής υποσχέθηκε στον Γερμανό Καγκελάριο Αντενάουερ ότι η Ελλάδα θα ανέστελλε όλες τις διώξεις και θα παρέδιδε τον Μέρτεν στη Γερμανία».
Λίγες μέρες μετά την επιστροφή των Καραμανλή-Αβέρωφ από τη Βόννη, ο αρχηγός της Δημοκρατικής Ενώσεως Ηλίας Τσιριμώκος ζήτησε από τον πρόεδρο της Βουλής να συζητηθεί το θέμα Μέρτεν. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι υπήρχαν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε αναλάβει την υποχρέωση έναντι της δυτικογερμανικής κυβέρνησης, να απελευθερώσει τον δήμιο της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν. Η πληροφορία προκάλεσε εντύπωση και έξαψη ιδιαίτερα στην Αριστερά. Στα τέλη Ιανουαρίου του 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή έφερε για συζήτηση στη Βουλή νομοσχέδιο «Περί τροποποιήσεως της νομοθεσίας για τα εγκλήματα Πολέμου», σύμφωνα με το οποίο οριζόταν ότι «αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασις τις δικαστηρίου, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης», που χαρακτηρίστηκε από τους νομικούς κύκλους έκτρωμα. Αναφορές στο νομικό εκείνο έκτρωμα δημοσίευσαν πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ οι Times του Λονδίνου λοιδορώντας την Ελλάδα έγραφαν «Η Ελλάς αμνηστεύει τους σφαγείς της». Αλλά και στο εσωτερικό οι αντιδράσεις πολλών βουλευτών ήταν επίσης έντονες, ιδιαίτερα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Ηλία Τσιριμώκου και του Σταύρου Ηλιόπουλου που κατηγόρησαν την κυβέρνηση για υποχώρηση και ενδοτικότητα.
Στον ξεσηκωμό των Καλαβρυτινών με αφορμή αυτό το νόμο, ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελλόπουλος δήλωσε από το βήμα της Βουλής: «κατέχομαι υπό βαθείας ευλαβείας έναντι των θυμάτων των Καλαβρύτων, αλλά αι σφαγαί εκεί προεκλήθησαν ως αντίποινα δια φόνους Γερμανών και μάλιστα αιχμαλώτων…», δηλώσεις που προκάλεσαν τις επικρίσεις της αντιπολίτευσης και του φιλικού προς αυτήν Τύπου. Υπουργός Δικαιοσύνης στην Ελλάδα τότε ήταν ο Κωνσταντίνος Καλλίας που είχε δηλώσει πως «πρέπει να παραμεριστούν τα εμπόδια δια την ανάπτυξιν των σχέσεών μας με την Δυτικήν Γερμανίαν», και χαρακτήρισε την ψήφισή του ως μια πολιτικής πράξης σκοπίμου Ο εισηγητής της πλειοψηφίας Παπαρρηγόπουλος δήλωσε ότι στην περίπτωση Μέρτεν θα γινόταν εξαίρεση και ο Γερμανός ναζί θα έμενε στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων. Όπως αποδείχθηκε, επρόκειτο για μία παραπλανητική κίνηση προκειμένου η κυβέρνηση να κατευνάσει την οργή της αντιπολιτεύσεως. Συνέπεια όλων αυτών ήταν τελικά το διάταγμα αυτό να καταψηφιστεί απ΄ όλη την αξιωματική αντιπολίτευση, που διαμαρτυρόταν για την απαράδεκτη μεθόδευση.
Η δίκη Μέρτεν
Τελικά η δίκη του Μαξ Μέρτεν ξεκίνησε στις 11 Φεβρουαρίου του 1959 στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου στην Αθήνα, στο οποίο προέδρευε ο συνταγματάρχης Κοκορέτσας, ο οποίος είχε αποκλείσει τους πολιτικώς ενάγοντες, για να αποφευχθεί κάθε πολιτικοποίηση του ζητήματος.Τη δίκη εκείνη, που είχε προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον, παρακολούθησαν κυρίως Εβραίοι, πολλοί ξένοι ανταποκριτές μέσων ενημέρωσης, όπως και πολλοί νομομαθείς. Στις 5 Μαρτίου του 1959 ο πρόεδρος ανακοινώνει την ετυμηγορία της ενοχής του Μαξ Μέρτεν βάσει της οποίας του επιβλήθηκε 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση, για παράνομες φυλακίσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία, τρομοκράτηση σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του Εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης, εκτοπίσεις 40.000 Εβραίων.Σπύρος Λιναρδάτος, Από τον εμφύλιο στη χούντα, τομ. Γ, 1955-1961, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα, 1978 σελ. 386-387
Αποφυλάκιση και απέλαση του Μέρτεν
Το φθινόπωρο του 1959 η υπόθεση Μέρτεν ήλθε και πάλι στην επικαιρότητα με το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε., με το οποίο γινόταν τροποποίηση του προηγούμενου σχετικού νόμου και επιτρεπόταν η αποφυλάκιση των εγκληματιών πολέμου που είχαν ήδη καταδικαστεί και εκρατούντο σε ελληνικές φυλακές. Ακολούθησε θυελλώδης συζήτηση στη Βουλή. Κάτω από τον καταιγισμό πυρών Ε.Δ.Α. και Δημοκρατικής Ενώσεως, η κυβέρνηση δια του αντιπροέδρου της, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, απήντησε ότι η Ε.Ρ.Ε. είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη "σημερινή Γερμανία" και ότι ο μόνος εγκληματίας πολέμου που βρισκόταν σε ελληνικές φυλακές, ο Μέρτεν, έπρεπε να απελαθεί και να παραδοθεί στη χώρα του.
Τελικά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και στις 5 Νοεμβρίου 1959 ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε από την Ελλάδα Καθημερινή Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων.
Ευθύς μετά την άφιξή του στη Δυτική Γερμανία συνελήφθη με ένταλμα των γερμανικών δικαστικών αρχών και δικάστηκε στο Βερολίνο. Ο ανακριτής αποφάσισε να παραμείνει ελεύθερος, με τον όρο να παρουσιάζεται στην αστυνομία δύο φορές την εβδομάδα.
Παραπομπές
Πηγές
Σούζαν-Σοφία Σπηλιώτη, «Μια υπόθεση πολιτικής και όχι δικαιοσύνης: Η δίκη Μέρτεν (1957-59) και οι ελληνογερμανικές σχέσεις»,στο: Mark Mazower (επίμ.), Μετά τον πόλεμο. Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα 1943-1960, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, σελ. 317-326
Gerrit Hamann: Die Rosenburg und der Kriegsverbrecher: Der Fall Max Merten, in: Gerd J. Nettersheim/Doron Kiesel (Hrsg.): Das Bundesministerium der Justiz und die NS-Vergangenheit. Bewertungen und Perspektiven, Göttingen 2021, S. 123–152, ISBN 978-3-666-35218-8, https://www.vr-elibrary.de/doi/abs/10.13109/9783666352188.
Gerrit Hamann: Max Merten. Jurist und Kriegsverbrecher. Eine biografische Fallstudie zum Umgang mit NS-Tätern in der frühen Bundesrepublik, Göttingen 2022, ISBN: 978-3-647-35224-4 https://www.vr-elibrary.de/doi/epdf/10.13109/9783666352249.
Ευάνθης Χατζηβασιλείου, «Υπόθεση Μέρτεν», στο: Αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, τομ. 4, Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής-Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1994, σελ.406-418, 559-569
Σπύρος Λιναρδάτος, Από τον εμφύλιο στη χούντα, τομ. Γ΄, 1955-1961, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα, 1978 σελ. 383-387, 482-484.Η υπόθεση Μαξ Μέρτεν'', Ιστορικό Λεύκωμα 1960, Καθημερινή (1997)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κουτί της Πανδώρας Υπόθεση Μέρτεν
Η υπόθεση Μέρτεν - Μυστικός πόλεμος ή προδοσία Ρεπορτάζ για την υπόθεση Μέρτεν από τον Κώστα Βαξεβάνη.
Αφιερώματα, υπόθεση Μέρτεν
1960: Συγκλονίζει η «υπόθεση Μαξ Μέρτεν» Ριζοσπάστης
Η υπόθεση Μέρτεν και η «συγγνώμη Γκάουκ» Το Βήμα
Υπόθεση Μάξ Μέρτεν (πως η σύγχρονη Γερμανία προσπάθησε και πέτυχε την αμνήστευση και απελευθέρωση του ναζί εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν) Ιστορικά Θέματα
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Ευάγγελος Α. Χεκίμογλου, «Οι χαμένες επιταγές του Μέρτεν», Θεσσαλονικέων Πόλις 18 (Σεπτέμβριος 2005), 40-61.
Πάνος Μπαΐλης και Σάμμυ Βαρσάνο, «Σαουλίκο», εκδόσεις Ισνάφι (2012).
Δείτε επίσης
Φριτς Σούμπερτ
Νεότερη ιστορία της Ελλάδας
Ελληνικά πολιτικά σκάνδαλα
Κωνσταντίνος Καραμανλής
|
742865
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Τεχνο-προοδευτισμός
|
Τεχνο-προοδευτισμός είναι μια στάση ενεργού υποστήριξης για τη σύγκλιση των τεχνολογικών αλλαγών και των κοινωνικών αλλαγών . Οι τεχνο-προοδευτικοί υποστηρίζουν ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις μπορούν να ενδυναμώσουν σε μεγάλο βαθμό και να χειραφετηθούν όταν ρυθμίζονται από νόμιμες δημοκρατικές και υπεύθυνες αρχές για να διασφαλίσουν ότι το κόστος, οι κίνδυνοι και τα οφέλη τους μοιράζονται δίκαια από τους πραγματικούς ενδιαφερόμενους στις εξελίξεις αυτές.
Λίστα αξιοσημείωτων τεχνολογικά προοδευτικών κοινωνικών κριτικών
Τεχνοκράτης Dale Carrico με τις εκθέσεις του σχετικά με τον τεχνο-προοδευτισμό
Η φιλόσοφος Donna Haraway με τις εκθέσεις της σχετικά με τη θεωρία του cyborg.
Ο θεωρητικός των ΜΜΕ Ντάγκλας Ρουσκόφ με τις εκθέσεις του ανοιχτού κώδικα.
Πολιτικός κριτικός Mark Dery και οι εκθέσεις του για την κυβερνοκουλτούρα.
Ο επιστημονικός δημοσιογράφος Chris Mooney με την εκθεσή του για τον «πόλεμο στην επιστήμη» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Ο φουτουριστής Bruce Sterling με το σχεδιασμό του Viridian.
Ο φουτουριστής Alex Steffen και οι απολογισμοί του σχετικά με το πράσινο περιβάλλον μέσω του ιστολογίου Worldchanging.
Η επιστημονική δημοσιογράφος Annalee Newitz με τις εκθέσεις της στο Bio punk.
Ο βιοηθικός James Hughes του Ινστιτούτου Δεοντολογίας και Αναδυόμενων Τεχνολογιών με τις εκθέσεις του σχετικά με τον δημοκρατικό μετανθρωπισμό.
Παραπομπές
Τρανσουμανισμός
Προοδευτισμός
Πολιτικές ιδεολογίες
|
472004
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%94%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Σαλαμίνα Δρομολαξιάς
|
Η Σαλαμίνα Δρομολαξιάς ήταν αθλητικός σύλλογος με έδρα τη Δρομολαξιά της επαρχίας Λάρνακας. Η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου έχει δύο συμμετοχές στη Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου.
Ιστορία
Η Σαλαμίνα Δρομολαξιάς ιδρύθηκε το 1979 από πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Δρομολαξιά μετά την τουρκική εισβολή του 1974 και αρχικά συμμετείχε στις διοργανώσεις της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Ελεύθερης Περιοχής Αμμοχώστου (ΠΟΕΠΑ). Εντάχθηκε στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου το 1991 μέσω του πρωταθλήματος ένταξης ως ομάδα Δ΄ κατηγορίας. Στην πρώτη συμμετοχή της, την περίοδο 1991-92, τερμάτισε στη 13η θέση του ομίλου Λάρνακας-Αμμοχώστου και υποβιβάστηκε στα αγροτικά (τοπικά πρωταθλήματα).
Το 1997 κέρδισε τη συμμετοχή της στη Δ΄ κατηγορία μέσω του πρωταθλήματος ένταξης. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα της περιόδου 1997-98. Τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε.
Σήμερα η ποδοσφαιρική ομάδα του σωματείου είναι μη ενεργή.
1Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Η Σαλαμίνα συμμετείχε στον όμιλο Λάρνακας-Αμμοχώστου.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Ποδόσφαιρο στην Κύπρο
Αθλητικοί σύλλογοι Επαρχίας Λάρνακας
Ανενεργές ποδοσφαιρικές ομάδες Κύπρου (ανδρών)
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1979
Δρομολαξιά
|
793298
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1
|
Οσάμου Τεζούκα
|
Ο Οσάμου Τέζουκα (Tezuka Osamu) ήταν καρτουνίστας,δημιουργός μάνγκα και ανιμέιτορ. Γεννημένος στην επαρχία της Οσάκα στις 3 Νοεμβρίου του 1928. Η παραγωγικότητα του, οι πρωτοποριακές του τεχνικές και οι καινοτόμοι επαναπροσδιορισμοί των ειδών του κέρδισαν τίτλους όπως "Ο Πατέρας των Μάνγκα". Επιπλέον, θεωρείται συχνά ο Ιάπωνας ισοδύναμος με τον Walt Disney, ο οποίος υπηρέτησε ως κύρια έμπνευση κατά τη διάρκεια των χρόνων διαμόρφωσης του Τέζουκα.
Ο Τέζουκα πέθανε από καρκίνο του στομάχου το 1989. Ο θάνατός του είχε άμεσο αντίκτυπο στο ιαπωνικό κοινό και σε άλλους σκιτσογράφους. Ένα μουσείο κατασκευάστηκε στην Τακαραζούκα αφιερωμένο στη μνήμη και τα έργα της ζωής του και ο Τεζούκα έλαβε πολλά μεταθανάτια βραβεία. Αρκετά άνιμε ήταν σε παραγωγή τη στιγμή του θανάτου του μαζί με τα τελευταία κεφάλαια του Φοίνικα, τα οποία δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.
Βιογραφία
Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Η οικογένεια Τέζουκα ήταν ευημερούσα και καλά μορφωμένη. Ο πατέρας του Yutaka εργαζόταν στη διοίκηση στη Sumitomo Metals, ο παππούς του Taro ήταν δικηγόρος και ο προπάππους του Ryoan και ο προπάππους του Ryosen ήταν γιατροί. Η οικογένεια της μητέρας του είχε μακρά στρατιωτική ιστορία. Αργότερα στη ζωή, έδωσε στη μητέρα του τα εύσημα για την έμπνευση της εμπιστοσύνης και της δημιουργικότητας μέσα από τις ιστορίες της. Τον πήγαινε συχνά στο Grand Theatre Takarazuka, το οποίο ήταν συχνά πρωτοσέλιδο στην Takarazuka Revue, ένα αποκλειστικά γυναικείο μουσικό θεατρικό θίασο. Τα ρομαντικά μιούζικαλ τους που απευθύνονταν σε γυναικείο κοινό, είχαν μεγάλη επιρροή στα μεταγενέστερα έργα του Τεζούκα, συμπεριλαμβανομένων των κοστουμιών του. Όχι μόνο αυτό, αλλά τα μεγάλα, αστραφτερά μάτια των καλλιτεχνών είχαν επίσης επιρροή στο καλλιτεχνικό στυλ του Τέζουκα. Όταν ο Τέζουκα ήταν μικρός, ο πατέρας του, του έδειξε ταινίες της Walt Disney και έγινε λάτρης του κινηματογράφου της Disney, βλέποντας τις ταινίες πολλές φορές στη σειρά. Με την πιο διάσημη τον Bambi που έχει παρακολουθήσει περισσότερες από 80 φορές. Ο Τέζουκα άρχισε να σχεδιάζει κόμικ γύρω από το δεύτερο έτος του δημοτικού, σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένο από τα κινούμενα σχέδια της Disney.Ο Tezuka εμπνεύστηκε επίσης τα έργα των Suihō Tagawa και Unno Juza.Ο Τέζουκα αποφάσισε να αφοσιωθεί στη δημιουργία manga σε βάση πλήρους απασχόλησης. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οσάκα και απέκτησε το πτυχίο του στην ιατρική, αλλά αργότερα χρησιμοποίησε τις ιατρικές και επιστημονικές του γνώσεις για να εμπλουτίσει τα manga επιστημονικής φαντασίας του, όπως το Black Jack.
Καριέρα
Μέχρι το 1952, ο Πρέσβης Atom είχε αποδειχθεί ότι ήταν μια ήπια επιτυχία στην Ιαπωνία. Ωστόσο, ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στα νεαρά αγόρια: ένα ανθρωποειδές ρομπότ ονόματι Astro Boy. Ο Τεζούκα έλαβε πολλά γράμματα από πολλά νεαρά αγόρια. Αναμένοντας επιτυχία με μια σειρά, που βασίζεται στο Astro Boy, ο παραγωγός του Τέζουκα πρότεινε να του δοθούν ανθρώπινα συναισθήματα. Μια μέρα, ενώ δούλευε σε ένα νοσοκομείο, ο Τέζουκα γρονθοκόπησε στο πρόσωπο από έναν απογοητευμένο Αμερικανό G.I. Αυτή η συνάντηση έδωσε στον Tezuka την ιδέα να συμπεριλάβει το θέμα της αλληλεπίδρασης του Astro Boyμε τους εξωγήινους. Στις 4 Φεβρουαρίου 1952, το Astro Boy ξεκίνησε ξεκίνησε να εκδίδεται στο Weekly Shonen Magazine. Ο χαρακτήρας του Astro Boy και οι περιπέτειές του έγιναν στιγμιαίο φαινόμενο στην Ιαπωνία. Μερικές άλλες γνωστές επιτυχίες του Τέζουκα είναι ο Κίμπα το λευκό λιοντάρι (Kimba the white lion), Ο Τσόπιν και η Πριγκίπισσα, Φοίνικας, Dororo κλπ.
Προσωπική Ζωή
Ο Οσάμου Τέζουκα είναι απόγονος του Hattori Hanzō,ενός διάσημου νίντζα και σαμουράι που υπηρέτησε πιστά τον Tokugawa Ieyasu κατά την περίοδο Sengoku στην Ιαπωνία. Ο Τέζουκα γνώρισε προσωπικά τον Γουόλτ Ντίσνεϋ στην Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης το 1964.Ο Τέζουκα ήταν επίτιμος πρόεδρος του φαν κλάμπ του Σούπερ Μαν στην Ιαπωνία.Το 1959 ο Osamu Tezuka παντρεύτηκε την Etsuko Okada σε ένα ξενοδοχείο στη πόλη Takarazuka κι μαζί απέκτησαν ένα παιδί. Ο γιος του Τέζουκα, Μάκοτο Τέζουκα, έγινε σκηνοθέτης ταινιών και anime.
Κληρονομιά και Επιρροή
Η ιαπωνική εταιρεία παιχνιδιών Kaiyodo άρχισε να κατασκευάζει μια σειρά από ειδώλια των δημιουργιών του Τέζουκα. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τρεις σειρές ειδωλίων. Η κληρονομιά του Τέζουκα συνεχίζει να τιμάται μεταξύ των καλλιτεχνών και των animators manga. Καθοδήγησε πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες manga, όπως ο Shotaro Ishinomori και ο Go Nagai. Καλλιτέχνες που ανέφεραν τον Tezuka ως επιρροή περιλαμβάνουν τους Monkey Punch, Katsuhiro Otomo, Akira Toriyama και Naoki Urasawa.Από το 2003 έως το 2009, ο Urasawa και ο Takashi Nagasaki προσάρμοσαν μια πράξη του Astro Boy στη σειρά μυστηρίου δολοφονίας Pluto.Ο Τέζουκα ήταν προσωπικός φίλος (και εμφανής καλλιτεχνική επιρροή) του Βραζιλιάνου καλλιτέχνη κόμικς Mauricio de Sousa. Το 2012, ο Maurício δημοσίευσε μια πράξη της ιστορίας δύο τευχών στο κόμικ Monica Teen με μερικούς από τους κύριους χαρακτήρες του Tezuka, συμπεριλαμβανομένων των Astro Boy, Black Jack, Sapphire και Kimba, να ενώνουν τη Monica και τους φίλους της σε μια περιπέτεια στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου εναντίον ενός οργάνωση λαθρεμπορίας που κόβει εκατοντάδες δέντρα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Tezuka Productions επέτρεψε σε ξένους καλλιτέχνες να χρησιμοποιήσουν τους χαρακτήρες του Τέζουκα.
Τον Οκτώβριο του 2019, ανακοινώθηκε ένα έργο που ονομάζεται Tezuka 2020, το οποίο είναι ένα manga εικονογραφημένο με τεχνητή νοημοσύνη στο στυλ του. Το 2020, ένας συγγραφέας-καλλιτέχνης τεχνητής νοημοσύνης που φτιάχτηκε από την Kioxia ανατέθηκε να φτιάξει ένα νέο manga "Tezuka" που ονομάζεται Paidon, το οποίο διαδραματίζεται σε μια φουτουριστική αποκαλυπτική κοινωνία, το οποίο κυκλοφόρησε στο περιοδικό Morning στις 27 Φεβρουαρίου 2020.Είναι μέρος του έργου, το οποίο θα σχεδιαστεί επίσης από φυσικά ανθρώπινα όντα όπως ο Shigeto Ikehara, ο Kenichi Kiriki και ο Urumu Tsunogai. Ο γιος του Τέζουκα, Μάκοτο Τέζουκα πραγματοποίησε μια τελετή στις 26 Φεβρουαρίου 2020, για να μυήσει τους ανθρώπους στο manga. Ο εκδότης του περιοδικού επιβεβαίωσε ήδη ότι ένα σίκουελ είναι σε παραγωγή. Το manga δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στις 4 Ιουνίου 2020 με το όνομα Phaedo.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
https://tezukaosamu.net/en/
Οσάμου Τεζούκα άρθρο στον ιστότοπο IMDb
Οσάμου Τεζούκα άρθρο στον ιστότοπο https://www.animenewsnetwork.com/encyclopedia
Περαιτέρω ανάγνωση
G. Clinton Godart, “Tezuka Osamu’s Circle of Life: Vitalism, Evolution, and Buddhism,” Mechademia (University of Minnesota Press) November 2013, Volume 8, Issue 1, pp. 34 – 47.
Helen McCarthy. The Art of Osamu Tezuka: God of Manga. (New York: Abrams ComicArts, 2009). . Biography and presentation of Tezuka's works.
Frederik L. Schodt. Dreamland Japan: Writings on Modern Manga. (Berkeley: Stone Bridge Press, 1996/2011).
Natsu Onoda Power. God of Comics: Osamu Tezuka and the Creation of Post-World War II Manga. (Jackson: University Press of Mississippi). .
Παραπομπές
Ιάπωνες δημιουργοί μάνγκα
|
62026
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%8D
|
Ειδώλιο του Πωμού
|
Το Ειδώλιο του Πωμού είναι ένα προϊστορικό γλυπτό. Βρέθηκε κοντά στο κυπριακό χωριό Πωμός, στην επαρχία της Πάφου. Είναι φτιαγμένο από πικρόλιθο και χρονολογείται περίπου στο 3.000 π.Χ., στη Χαλκολιθική εποχή. Σήμερα βρίσκεται στο Κυπριακό Μουσείο στην Λευκωσία. Η εικόνα του χρησιμοποιείται στην όψη των κυπριακών νομισμάτων του ενός και των δύο ευρώ.
Το ειδώλιο είναι σταυρόσχημο, παριστάνει δηλαδή έναν άνθρωπο με τα χέρια ανοιχτά σε σχήμα σταυρού. Τέτοια σταυρόσχημα ειδώλια βρέθηκαν αρκετά στην Κύπρο, καθώς στην εποχή τους φαίνεται ότι ήταν διαδεδομένα ως φυλαχτά για τη γονιμότητα, ενώ η συμβολική τους σημασία φαίνεται να ήταν η ευχή για καλή γέννα, κάτι που υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι μερικές φορές το οριζόντιο τμήμα του ειδώλιου (τα απλωμένα χέρια) αντικαθίσταται από μια δεύτερη ανθρώπινη μορφή σε οριζόντια θέση. Οι ανθρώπινες μορφές παριστάνονται είτε χωρίς σημάδια για το φύλο τους είτε με δυο μικρές προεξοχές στο στήθος σαν μαστούς. Απεικονίζονται σχεδόν πάντα σε καθιστή θέση. Σε παρόμοια ειδώλια της περιόδου υπάρχει στην κορυφή μια τρύπα που επέτρεπε να φοριέται το αγαλματάκι στο λαιμό. Ένα τέτοιο σταυροειδές φυλαχτό φαίνεται να φέρει κρεμασμένο στο λαιμό και η ίδια η μορφή που εικονίζεται στο ειδώλιο του Πωμού.
Το ειδώλιο του Πωμού αποτελεί ένα χαρακτηριστικό είδος προϊστορικής τέχνης της Κύπρου η οποία είναι συγγενής με την Κυκλαδική τέχνη της ίδιας περιόδου.
Παρόμοια σταυρόσχημα ειδώλια από την Κύπρο μπορεί κανείς να δει και στη συλλογή Ζιντίλη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα.
Δείτε επίσης
Κυπριακά κέρματα ευρώ
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εικόνα του ειδωλίου σε ψηλή ανάλυση.
Χαλκολιθική τέχνη στην Κύπρο
Σταυρόσχημα ειδώλια στο μουσείο Ashmolean
Πωμος
Πωμός
Προϊστορική Κύπρος
Αρχαία τέχνη
|
12033
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC
|
Σεπτεμβριανά
|
Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, εξ ου και η ονομασία, που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη, όταν καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων (Ρωμιοί) και των Αρμένιων, πλην όμως Τούρκων υπηκόων, καθώς και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία δημιουργώντας τρομοκρατία και ανασφάλεια για τις υφιστάμενες μειονότητες. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση.
Η πορεία της ελληνικής μειονότητος της Κωνσταντινούπολης κατά την περίοδο 1923 - 1947
Το 1927, τρία χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως περιοριζόταν στις 100.000 περίπου άτομα, συν άλλες 26.000 Έλληνες πολίτες, ενώ κατά το 1924, μερικούς μήνες μετά την υπογραφή της συνθήκης ο ελληνικός πληθυσμός της ευρύτερης Κωνσταντινουπόλεως υπολογιζόταν σε 298.000 άτομα. Όσοι Έλληνες παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη υποτίθεται ότι προστατεύονταν από διάφορες πρόνοιες της συνθήκης.
Από την επομένη όμως της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία άρχισε να περιορίζει τα δικαιώματα που παρείχε στους Έλληνες η συνθήκη, καταπατώντας με απροκάλυπτο τρόπο διάφορα άρθρα της και ασκώντας με παντοιοτρόπως ποικίλες πιέσεις στους μειονοτικούς και στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρξει ουδεμία αντίδραση από το ελληνικό κράτος, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Ενδεικτικώς και πολύ περιληπτικώς αναφέρονται μερικά μόνον από τα μέτρα που έλαβε το τουρκικό κράτος κατά των Ελλήνων μειονοτικών: κατά καιρούς αυθαίρετες απελάσεις ομογενών και δη σημαινόντων προσώπων, απαγόρευση εξασκήσεως πολλών επαγγελμάτων σε Έλληνες, κατασχέσεις περιουσιών, επεμβάσεις στις εκλογές των ομογενειακών ιδρυμάτων, παρεμβολή διαφόρων προσκομμάτων στην ομαλή οργάνωση και λειτουργία των εκπαιδευτηρίων και ένα σωρό άλλα.
Αποκορύφωμα της τουρκικής εχθρικής πολιτικής κατά της ελληνικής μειονότητας ήταν η στρατολόγηση είκοσι κλάσεων ομογενών, ηλικίας 25 – 45 ετών, το 1941 και η αποστολή τους σε νέα «τάγματα εργασίας» (amele taburlarι) προς πραγματοποίηση εκχιονισμών, εκβραχισμών και έργων οδοποιίας στα βάθη της Τουρκίας, υπό άθλιες καιρικές συνθήκες. Όλα αυτά μετά την πλήρη επιβολή της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγαρικής κατοχής στην Ελλάδα.
Τέλος, το πιο εξοντωτικό μέτρο κατά της ομογένειας υπήρξε η περιβόητη «φορολογία περιουσίας» (varlιk vergisi) – «βαρλίκι» για τους ντόπιους Κωνσταντινουπολίτες. Σύμφωνα μ’ αυτόν το νόμο, οι τουρκικές αρχές, με αυθαίρετο τρόπο, όρισαν για τους μειονοτικούς φόρο που έφθανε να είναι διπλάσιος ή και τριπλάσιος της συνολικής αξίας της περιουσίας τους. Σε περίπτωση που ο φορολογούμενος δεν κατέβαλλε τον φόρο εντός δεκαπέντε ημερών, οι έφοροι είχαν δικαίωμα να κατάσχουν κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία του. Αργοπορία τριάντα ημερών σήμαινε τον εκτοπισμό των «οφειλετών» σε ειδικά στρατόπεδα και εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Αποτέλεσμα αυτού του νόμου υπήρξε η δήμευση πολλών περιουσιών (αφού οι ομογενείς εκλήθησαν να πληρώσουν μέχρι και δεκαπλάσια από τα νομίμως αναλογούντα σ’ αυτούς – σε αντίθεση με τους Τούρκους, που πλήρωναν συμβολικά ποσά) ή η πώλησή τους σε Τούρκους έναντι ποσών ευτελέστατων. Επίσης, πάρα πολλοί Έλληνες οδηγήθηκαν στην Ανατολία για καταναγκαστικά έργα. Πολλοί εξ αυτών πέθαναν από τις κακουχίες, ενώ όσοι σώθηκαν επέστρεψαν σε άθλια κατάσταση στις αρχές του 1944, και όταν πλέον άρχισε να διαφαίνεται στον ορίζοντα η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βάσει αυτού του νόμου η ελληνική ομογένεια, αν και αποτελούσε λιγότερο από το 0,5% του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας, εκλήθη να πληρώσει το 20% του συνολικού ποσού του φόρου.
Γενικώς, η τουρκική κυβέρνηση, με τα μέτρα που έλαβε εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως έπληξε καίρια τους κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς και οικονομικούς θεσμούς της ελληνικής μειονότητας.
Μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και ιδίως μετά το 1947, η Τουρκία αναγκάστηκε να χαλαρώσει τα μέτρα κατά της ελληνικής μειονότητας, καθώς η Ελλάδα βρέθηκε με το μέρος των νικητών του πολέμου, ενώ η Τουρκία είχε τηρήσει ευμενή ουδετερότητα προς την ναζιστική Γερμανία και ευρίσκετο σε πολύ δύσκολη θέση, ιδίως έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Εξάλλου, μετά την δημιουργία του Ν.Α.Τ.Ο. και την ένταξη της Τουρκίας και της Ελλάδος στον οργανισμό αυτό το 1952, οι σχέσεις των δύο χωρών έγιναν αρκετά πιο φιλικές.
Η αναγέννηση της ελληνικής μειονότητας κατά τα έτη 1947 – 1955
Μετά το 1947 βλέπουμε την ελληνική ομογένεια να αναδιοργανώνεται και να ανακάμπτει, εκμεταλλευόμενη μια αναπάντεχη χαλάρωση των ασφυκτικών όρων και συνθηκών της πολιτικής ζωής στην Τουρκία. Σ’ αυτό συνέτεινε η ίδρυση και λειτουργία κομμάτων εκτός του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, που είχε ιδρύσει ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Μετά το 1946, όταν κατ’ ουσίαν διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, τα δύο μεγάλα κόμματα (Ρ.Λ.Κ. του Ισμέτ Ίνονου και Δημοκρατικό Κόμμα των Τζελάλ Μπαγιάρ και Αντνάν Μεντερές) έπρεπε να προσεταιρισθούν τις ψήφους των ομογενών. Ο τρόπος δε με τον οποίο ήσαν εγκατεστημένοι οι Έλληνες κατά περιοχές στην Κωνσταντινούπολη, που τότε δεν αριθμούσε πάνω από ενάμισι εκατομμύριο κατοίκων, και το τότε εκλογικό σύστημα, επέτρεπαν και αυτή την εκλογή μειονοτικών βουλευτών στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Μέσα σε μια οκταετία περίπου, και παρά τους οποιουσδήποτε περιορισμούς, η ελληνική κοινότητα κατόρθωσε να αναδιοργανώσει επί νέας βάσεως τους διάφορους πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους, ανασυγκρότησε τα νοσοκομεία και τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα και αναβάθμισε την λειτουργία των σχολείων, με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια ο αριθμός των μαθητών. Οι 106 ελληνικές κοινότητες και τα διάφορα ιδρύματα, που διέθεταν νόμιμο καταστατικό, υπήχθησαν (προς καλύτερο συντονισμό και μεγαλύτερη συνεργασία) στις κεντρικές εφορίες των τριών περιοχών με τον μεγαλύτερο ελληνικό πληθυσμό: του Σταυροδρομίου, του Γαλατά και της Χαλκηδόνος.
Ένας άλλος τομέας, στον οποίο σημείωσε εντυπωσιακή πρόοδο η ελληνική κοινότητα, ήταν ο οικονομικός. Εκμεταλλευόμενοι οι ομογενείς την απαλλαγή των ομογενειακών ιδρυμάτων από τον κρατικό έλεγχο, την χαλάρωση των μέτρων της τουρκικής κυβερνήσεως, τα οποία στρέφονταν ευθέως κατά των περιουσιών και των επιχειρήσεών τους, αλλά και τους νέους νόμους που επέτρεπαν και σε Έλληνες επιχειρηματίες να συμμετέχουν στις διάφορες αμερικανικές επενδύσεις, κατόρθωσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανακτήσουν ακόμη και περιουσίες που τους είχαν αφαιρεθεί με το varlιk vergisi, να προοδεύσουν οικονομικώς και να αναδειχθούν σε σημαντικότατο οικονομικό παράγοντα της οικονομικής ζωής της Κωνσταντινουπόλεως.
Όλα τα πιο πάνω, βεβαίως, και κυρίως η οικονομική ανάπτυξη της ομογενείας, επέτειναν τα ήδη έντονα εχθρικά αισθήματα της κυβερνήσεως Μεντερές και των εξαθλιωμένων Τούρκων μουσουλμάνων της Κωνσταντινουπόλεως εναντίον των ομογενών.
Οι πρώτες ενδείξεις της επερχομένης θύελλας
Ενώ η κυβέρνηση Μεντερές είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνει μια σαφώς πιο εχθρική στάση έναντι της μειονότητας, προβάλλοντας διάφορα προσκόμματα στις ελληνικές κοινότητες, που επιζητούσαν να ανακτήσουν τις χαμένες περιουσίες τους, ξεκίνησε να επεξεργάζεται ένα μέτρο, το οποίο ονομάστηκε «Γενικοί Κανονισμοί». Οι κανονισμοί αυτοί είχαν στόχο να αντιμετωπίσουν τα μειονοτικά προβλήματα στο σύνολό τους και κρατήθηκαν μυστικοί για καιρό.
Εκείνο όμως που έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στον τύπο και στον τουρκικό όχλο να στραφεί απροκάλυπτα εναντίον των Ελλήνων ήταν η ανακίνηση του Κυπριακού ζητήματος από τον Στρατάρχη Παπάγο το 1954. Με την υποκίνηση της Μεγάλης Βρετανίας η Τουρκία ενεπλάκη ενεργώς στο Κυπριακό ζήτημα, θέτοντας θέμα αν όχι επιστροφής της νήσου στην ίδια, τουλάχιστον διχοτομήσεως, για την προστασία, δήθεν, της μουσουλμανικής μειονότητας, η οποία βαφτίστηκε «τουρκική» και αναβαθμίστηκε σε «κοινότητα».
Με τις ευλογίες της τουρκικής κυβερνήσεως ιδρύθηκαν και ενισχύθηκαν οικονομικά διάφορες «εθνικές» οργανώσεις, που ευρίσκονταν υπό τον άμεσο έλεγχό της. Οι οργανώσεις αυτές επρόκειτο να έχουν ενεργό συμμετοχή σε «λαϊκές» και «αυθόρμητες» διαδηλώσεις υπέρ των Τουρκοκυπρίων και εναντίον των Ρωμιών της Κωνσταντινουπόλεως. Η κυριότερη οργάνωση ήταν η «Κιbrιs Türktür Cemiyeti» (ΚΤC – Οργάνωση «Η Κύπρος είναι Τουρκική» με ιδρυτή τον ντονμέ (=απόγονο εξισλαμισμένων Εβραίων) Χικμέτ Μπιλ.
Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο δύσκολη για τους Έλληνες με την έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνος της Ε.Ο.Κ.Α. την 1η Απριλίου 1955. Ο τύπος δημοσίευε εμπρηστικά άρθρα, εστηλίτευε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, επειδή δεν καταδίκαζε δημοσίως τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις περί δήθεν εράνων που διεξήγαν οι ομογενείς υπέρ των αγωνιζομένων Ελλήνων της Κύπρου και περί επικείμενης γενικής σφαγής που περίμενε τους Τουρκοκυπρίους στις 28 Αυγούστου 1955. Στις 24 Αυγούστου, εξάλλου, ο Α. Μεντερές προέβη σε εμπρηστικές δημόσιες δηλώσεις ενώπιον υπουργών, βουλευτών, επιχειρηματιών και δημοσιογράφων, υιοθετώντας όλα τα μυθεύματα εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και της Κύπρου. Όλα αυτά ήταν επόμενο να εξερεθίζουν έτι περαιτέρω τον τουρκικό όχλο.
Στις 28 Αυγούστου συνέβη ένα γεγονός, το οποίο μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε το προανάκρουσμα των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν. Την ώρα της Θείας Λειτουργίας είκοσι Τούρκοι, υπό τα απαθή όμματα της αστυνομίας, όρμησαν και λεηλάτησαν τις εκκλησίες Παναγίας Νεοχωρίου και Αγίων Ταξιαρχών Στένης.
Εν τω μεταξύ είχε συγκληθεί, στις 29 Αυγούστου, στο Λάγκαστερ Χάουζ του Λονδίνου η Τριμερής Διάσκεψη μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδος και Τουρκίας, στην οποία παρέστη τουρκική αντιπροσωπία υπό τον Υπουργό Εξωτερικών Φ. Ρ. Ζορλού.
Τα προηγηθέντα των γεγονότων της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955
Στις 3 Σεπτεμβρίου η γυναίκα του Τούρκου Προξένου στην Θεσσαλονίκη κάλεσε Έλληνα φωτογράφο και του ζήτησε να φωτογραφήσει τον περίβολο του Προξενείου, το οποίο στεγάζεται δίπλα σε παλιό σπίτι, στο οποίο υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ. Τις φωτογραφίες τις ζήτησε ως «ενθύμιο», διότι την επομένη επρόκειτο να αναχωρήσει για την Τουρκία.
Τα μεσάνυκτα της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου εξερράγη βόμβα στον κήπο του τουρκικού Προξενείου, η οποία προκάλεσε μικρές μόνον ζημιές σε υαλοπίνακες στην παρακείμενη «οικία του Κεμάλ». Η βόμβα, όπως εξακριβώθηκε από τις έρευνες που διεξήγαγαν οι ελληνικές αρχές και όπως απεδείχθη αργότερα στην δίκη των πρωταιτίων των γεγονότων το 1961 στην νήσο Yassιada (Πλάτη), μεταφέρθηκε από την Τουρκία από Τούρκο πράκτορα (Έλληνα υπήκοο από την Κομοτηνή) και τοποθετήθηκε από τον Τούρκο κλητήρα του Προξενείου.
Στις 4:00 το απόγευμα η τουρκική εφημερίδα İstanbul Ekspres κυκλοφόρησε σε έκτακτη έκδοση και δημοσίευσε τις φωτογραφίες της συζύγου του Τούρκου Προξένου φρικτά παραποιημένες, εις τρόπον ώστε να δίδεται η εντύπωση ότι στο σπίτι του πατέρα των Τούρκων είχε σημειωθεί μια τεράστια έκρηξη από βόμβα που είχαν τοποθετήσει οι Έλληνες. Το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για την έναρξη των πρωτοφανούς αγριότητος οργανωμένων ανθελληνικών ταραχών στην Κωνσταντινούπολη, γνωστών με το όνομα «Σεπτεμβριανά του 1955».
Το ανθελληνικό πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955
Μόλις δόθηκε το σύνθημα, ο μαινόμενος τουρκικός όχλος ξεχύθηκε στους δρόμους της Πόλης και άρχισε να λεηλατεί κάθε τι το ελληνικό. Ασφαλώς, όμως, οι «αγανακτισμένοι» Τούρκοι πολίτες δεν έδρασαν αυθόρμητα. Το σχέδιο είχε σχεδιαστεί προσεκτικότατα και με απόλυτη μυστικότητα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι, ενώ πολλοί απλοί Τούρκοι ασφαλώς δεν ενέκριναν τα όσα διεπράχθησαν εναντίον των Ελλήνων, εν τούτοις, ουδείς Τούρκος πρόδωσε λεπτομέρειες του σχεδίου σε Ρωμιό φίλο του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου γενικώς και αορίστως ανέφεραν για «κάτι άσχημο που επρόκειτο να συμβεί εκείνες τις ημέρες».
Το σχέδιο είχε άρτια οργανωθεί, αφού μέρες ή και εβδομάδες πριν στρατολογήθηκαν άτομα από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη – εκτός των Κωνσταντινουπολιτών Τούρκων, μεταφέρθηκαν με σιδηροδρόμους, ταξί, λεωφορεία και πλοία, εφοδιάστηκαν με ρόπαλα, αξίνες, λοστούς, βενζίνη, δυναμίτιδα, ενώ παρεσχέθη στους επίδοξους ταραχοποιούς τροφή και κατάλυμα για μία ή δύο ημέρες. Ακόμη συντάχθηκαν οι κατάλογοι των επικείμενων στόχων σε κάθε συνοικία και σημαδεύτηκαν την κατάλληλη στιγμή τα ελληνικά κτήρια. Τέλος, εκπαιδεύτηκαν οι αστυνομικοί και στρατιώτες με πολιτικά που θα ελάμβαναν μέρος στη λεηλασία και θα κατηύθυναν το πλήθος, ενώ αργότερα θα έπαιζαν τον ρόλο των ειρηνοποιών.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της 12 Αυγούστου 2008 της εφημερίδας Ραντικάλ, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης είχαν οργανωθεί από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (Özel Harp Dairesi), το οποίο αποτελούσε τον μηχανισμό, που είχε στηθεί από το ΝΑΤΟ για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου.
Οι πρώτες συγκεντρώσεις και ομιλίες ξεκίνησαν κατά τις 4:30 το απόγευμα, ενώ οι πρώτες ταραχές πρέπει να ξεκίνησαν γύρω στις 5:30. Φυσικά, η ώρα ενάρξεως των τουρκικών επιθέσεων ποίκιλλε από συνοικία σε συνοικία. Επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων και των περιουσιών τους έλαβαν χώρα και στην ευρωπαϊκή και στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και στις νήσους Χάλκη και Πρίγκηπο, από Τούρκους που μεταφέρθηκαν εκεί με πλοιάρια.
Με στρατιωτική πειθαρχία κινούμενος ο τουρκικός όχλος, ο οποίος ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, κινήθηκε κατά παντός ελληνικού στοιχείου. Μέσα σε εννέα περίπου ώρες (διότι σε πολλά σημεία οι βανδαλισμοί συνεχίστηκαν και μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου μετά τα μεσάνυκτα) καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.
Επίθεση δέχτηκαν και ένας μικρός αριθμός αρμενικών και εβραϊκών περιουσιών, ορισμένες αρμενικές εκκλησίες και μια εβραϊκή συναγωγή.
Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα. Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από τους κύκλους της ομογένειας οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200.
Ιδιαίτερο μίσος επεδείχθη κατά των ιερωμένων, αφού πολλοί απ’ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν αγριότατα, άλλοι γυμνώθηκαν και διαπομπεύθηκαν, εξαναγκαζόμενοι να φωνάζουν: «Η Κύπρος είναι τουρκική», ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι σε κάποιο ιεροδιάκονο έγινε αναγκαστική περιτομή. Ο Επίσκοπος Παμφίλου Γεράσιμος και ο ηλικιωμένος μοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, ενώ ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος παραφρόνησε από τους ξυλοδαρμούς και ύστερα από λίγο χρόνο απεβίωσε.
Η οικονομική πτυχή των ταραχών
Μέσα σε λίγες ώρες η ελληνική οικονομική δραστηριότητα καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, αφού τα σπίτια και οι περιουσίες των περισσότερων Ελλήνων και τα ιδρύματα της ομογένειας λεηλατήθηκαν. Χιλιάδες Έλληνες έμειναν κυριολεκτικώς μόνο με τα ρούχα που φορούσαν, αφού στα σπίτια τους καταστράφηκαν με πρωτοφανή μανία ή εκλάπησαν τα πάντα• από οικιακά σκεύη και τρόφιμα μέχρι κρεβάτια, καναπέδες και ακριβά κοσμήματα. 8.700 περίπου άτομα έμειναν άνεργα, αφού οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν είχαν καταστραφεί.
Αν και οι πρώτες εκτιμήσεις τουρκικών και ξένων τραπεζών μιλούσαν για ζημιές της τάξης του ενός ή δύο δισεκατομμυρίων τουρκικών λιρών, τον Φεβρουάριο του 1956 η τουρκική κυβέρνηση μείωσε κατά πολύ το ποσό, υπολογίζοντας τις συνολικές ζημιές σε 69.578.744 λίρες Τουρκίας, δηλ. περίπου 25 εκατομμύρια δολάρια.
Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών υπολόγισε ότι μόνο οι ζημιές που υπέστησαν οι εκκλησίες ξεπερνούσαν τα 150 εκατομμύρια δολάρια της εποχής. Βρετανοί διπλωμάτες υπολόγισαν τις ζημιές σε περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια, ενώ σύμφωνα με εκτίμηση της ελληνικής κυβερνήσεως οι ζημιές ανήρχοντο σε 500 εκατομμύρια δολλάρια. Ο Γάλλος συγγραφέας και καθηγητής στην Σορβόννη Francois Crouzet στο βιβλίο του Le Conflit de Chypre (Η διένεξη της Κύπρου) υπολογίζει τις ζημιές σε 300 εκατομμύρια δολάρια της εποχής, δηλαδή πολύ περισσότερα του ενός δισεκατομμυρίου σημερινών (2008) δολαρίων.
Από το ποσό που υπολόγισε και ενέκρινε η τουρκική κυβέρνηση κατέβαλε τελικώς ποσό μικρότερο των 10 εκατομμυρίων Λ.Τ., και μάλιστα ύστερα από πολλούς μήνες, όταν η αξία της τουρκικής λίρας είχε υποτιμηθεί δραματικά. Δηλαδή, δόθηκαν αποζημιώσεις μικρότερες του 1% της αξίας των καταστροφών. Πάρα πολλοί δικαιούχοι δεν εισέπραξαν καμία απολύτως αποζημίωση, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις επιχειρηματιών που, ενώ έχασαν τα πάντα – και άρα είχαν ζημιά την χρονιά εκείνη – υποχρεώθηκαν να πληρώσουν και φόρο κερδών.
Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης
Η αντίδραση της ελληνικής κυβερνήσεως στα γεγονότα της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955 υπήρξε από χλιαρή έως ανύπαρκτη. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος νοσούσε βαρύτατα και ουσιαστικώς η κυβέρνηση ήταν ακέφαλη. Από την άλλη, υπήρξαν έντονες συμμαχικές πιέσεις, ιδίως από τον Αμερικάνο Υπουργό Εξωτερικών Τζων Φόστερ Ντάλλες, ο οποίος κάλεσε και τις δύο πλευρές να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και να συμφιλιωθούν.
Μετά την ανάδειξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πρωθυπουργία στις 6 Οκτωβρίου 1955 και την αποχή της Ελλάδος από γυμνάσια του Ν.Α.Τ.Ο. στην Μεσόγειο, η Άγκυρα υποχρεώθηκε να αποδώσει μια στοιχειώδη ηθική ικανοποίηση στην Ελλάδα. Στις 24 Οκτωβρίου τίμησε σε ειδική τελετή στο στρατηγείο του Ν.Α.Τ.Ο. στην Σμύρνη την ελληνική σημαία, την οποία ύψωσε ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών. Ταυτόχρονα με την έναρξη των ανθελληνικών γεγονότων στην Κωνσταντινούπολη, ο τουρκικός όχλος στην Σμύρνη επετέθη και κατέστρεψε το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, που λειτουργούσε στο στρατηγείο του Ν.Α.Τ.Ο. για τις ανάγκες των Ελλήνων αξιωματικών, λεηλάτησε τα σπίτια τους, ενώ προπηλάκισε αρκετούς απ’ αυτούς.
Η αντιμετώπιση των χαμηλόβαθμων πρωταγωνιστών των επεισοδίων από την τουρκική δικαιοσύνη
Μετά τις ανθελληνικές ταραχές η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε να επιρρίψει την ευθύνη της οργανώσεως των επεισοδίων σε «κομμουνιστές πράκτορες», ενώ η αστυνομία συνέλαβε 3.151 άτομα. Τελικώς, παρέμειναν υπό κράτηση τεσσάρων έως έξι μηνών 17 άτομα: εννέα μέλη της Κιbrιs Türktür, έξι φοιτητές και δύο συντάκτες της İstanbul Ekspres. Στην δίκη που ακολούθησε δικάστηκαν και έξι μέλη του παραρτήματος Σμύρνης της Κιbrιs Türktür. Στις 24 Ιανουαρίου 1957 το ποινικό δικαστήριο Κωνσταντινουπόλεως αθώωσε και τους 23 κατηγορούμενους.
Η τύχη των πρωταιτίων του πογκρόμ
Από τα μέλη της κυβερνήσεως Μεντερές, συμμετοχή στην διοργάνωση του ανθελληνικού πογκρόμ φαίνεται να είχαν, εκτός από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, οι Μαχμούτ Τζελάλ Μπαγιάρ, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, Φατίν Ρουστού Ζορλού, Υπουργός Εξωτερικών, Ναμίκ Γκεντίκ, Υπουργός Εσωτερικών, Ετχέμ Μεντερές, Υπουργός Αμύνης και Φαχρεττίν Κερίμ Γκιοκάυ, βαλής (κυβερνήτης) της Κωνσταντινουπόλεως.
Στις 27 Μαΐου 1960 ομάδα αξιωματικών υπό τον στρατηγό Τζεμάλ Γκιουρσέλ κατέλαβε την εξουσία και οδήγησε σε δίκη 592 μέλη και συνεργάτες του Δημοκρατικού Κόμματος. Πολλοί απ’ αυτούς δικάστηκαν σε περισσότερες της μιας δίκες. Μια από τις σημαντικότερες δίκες ήταν αυτή για το Πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955. Ο Γκεντίκ αυτοκτόνησε λίγο μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος. Οι Μπαγιάρ και Ετχέμ Μεντερές δεν δικάστηκαν καθόλου για την συμμετοχή τους στην διοργάνωση του πογκρόμ, ενώ ο Κιοπρουλού αθωώθηκε. Ο Γκιοκάυ απλώς στερήθηκε των πολιτικών του δικαιωμάτων. Ένοχοι ευρέθησαν μόνον οι Μεντερές και Ζορλού, γι’ αυτό και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 6 ετών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι για άλλη, πολύ πιο ασήμαντη υπόθεση, αυτή της καταχρήσεως κεφαλαίων, ο Μεντερές καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών και 2 μηνών. Αν και οι Αντνάν Μεντερές και Ζορλού καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών και απαγχονίστηκαν στην νήσο Ιμραλί, τον Σεπτέμβριο του 1961, εκείνο που βάρυνε στην θανατική καταδίκη τους ήταν οι κατηγορίες για παραβίαση του Τουρκικού Συντάγματος.
Οι Τούρκοι πρόξενοι της Θεσσαλονίκης, ο θυρωρός του Προξενείου που τοποθέτησε την βόμβα και ο φοιτητής Οκτάυ Εγκίν που μετέφερε την βόμβα στην Θεσσαλονίκη αθωώθηκαν. Ο Εγκίν αργότερα διορίστηκε Γενικός Διευθυντής Κρατικής Ασφαλείας και αργότερα Νομάρχης στην Νεάπολη (Nevşehir) της Καππαδοκίας.
Ο πρόεδρος του Σωματείου «Η Κύπρος είναι Τουρκική» Χικμέτ Μπιλ κατέθεσε στο δικαστήριο ως μάρτυρας κατηγορίας. Αργότερα απεστάλη από την τουρκική κυβέρνηση ως ακόλουθος τύπου στην Τουρκική Πρεσβεία στην Βηρυτό.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Βακαλόπουλου, Κωνσταντίνου Α., Ιστορία του Βόρειου Ελληνισμού. Θράκη, Εκδόσεις Αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1993
Βρυώνη, Σπύρου, Ο μηχανισμός της καταστροφής, Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 2007
Ιωαννίδη, Χρίστου Π., Νεο-Οθωμανικός Ιμπεριαλισμός, Εκδόσεις Καρατζάς / Τροχαλία, Αθήνα 1995
Σαρρή Νεοκλή, Η άλλη πλευρά, τόμος δεύτερος – βιβλίο Α΄, Εκδόσεις Γραμμή, Αθήνα 1982
Σύλλογος Ιμβρίων – Κωνσταντινουπολιτών – Τενεδίων και Ανατολικοθρακών Θράκης, Οι παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης (β΄ έκδοση), Κομοτηνή 1993
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φάκελοι - Τα Σεπτεμβριανά (ντοκυμαντέρ στα ελληνικά)
Σεπτεμβριανά 1955 - Ομογένεια Κωνσταντινούπολη αφιέρωμα απο την σελίδα Ομογένεια Κωνσταντινούπολη, ο Ελληνισμός στην Τουρκία σήμερα
Speros Vryonis, The Mechanism of Catastrophe: The Turkish Pogrom of September 6-7, 1955, and the Destruction of the Greek Community of Istanbul, New York: Greekworks.com 2005, ISBN 978-0-9747660-3
George Gilson, " Destroying a minority: Turkey's attack on the Greeks", Athens News, 24 Ιουνίου 2005.
Ilias K. Maglinis, "Istanbul 1955: The anatomy of a pogrom", Καθημερινή, 28 Ιουνίου 2005.
Robert Holland, Britain and the Revolt in Cyprus, 1954-59, Oxford: Clarendon Press, 1998, σελ. 75-78.
Ali Tuna Kuyucu, "Ethno-religious 'unmixing' of 'Turkey': 6-7 September riots as a case in Turkish nationalism", in Nations and Nationalism, 11:3 (2005), σελ. 361-380.
Indymedia Istanbul, "50. yılında 6-7 Eylül Olayları".
Mehmet Ali Birand, "The shame of Sept. 6-7 is always with us", Turkish Daily News, 7 Σεπτεμβρίου 2005.
Νοιάζομαι - Το πογκρόμ του '55
Κωνσταντινούπολις 1955
Αφιέρωμα της εφημερίδας Καθημερινή, 31 σελίδες με φωτογραφίες
"Το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία, οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου 1955-1964" , Διπλωματική Μεταπτυχιακή Εργασία, Ανθή Λιμπιτσιούνη, 2008, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Press Discourse in Turkey as an agent of discrimination towards the non-muslims: A critical analysis of the press coverage of the 1934 thrace events, 142 wealth tax and 6/7 September 1955 Riots. Διδακτορικό Akan Aysun, 2009, Department of Political Science and Public Administration, Middle East Technical University.
Νεότερη ιστορία της Ελλάδας
Ιστορία της Κωνσταντινούπολης
Νεότερη ιστορία της Τουρκίας
Πογκρόμ
Ελληνοτουρκικές σχέσεις
Διωγμός στην Τουρκία
|
763911
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B3%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B9
|
Βενετικό γρόσι
|
Το βενετικό γρόσι (ιταλικά: grosso) είναι αργυρό νόμισμα, που εισήχθη για πρώτη φορά στη Βενετία το 1193 από τον δόγη Eνρίκο Ντάντολο. Αρχικά ζύγιζε 2,18 γραμ., αποτελείτο από 98,5% καθαρό ασήμι και αποτιμήθηκε σε 26 δηνάρια. Το όνομά του προέρχεται από την ίδια ρίζα με το γκρόσεν και το αγγλικό γκρόατ, που όλα προέρχονται τελικά από το denaro grosso (χοντρό δηνάριο).
Η αξία του αφέθηκε να κυμανθεί σε σχέση με άλλα Βενετσιάνικα νομίσματα, έως ότου παγιώθηκε σε 4 σολδίνι το 1332, παρεμπιπτόντως τη χρονιά που κυκλοφόρησε το σολδίνο.
Οικονομικό υπόβαθρο
Η Αναγέννηση του 12ου αιώνα έφερε πλούτο και οικονομική πολυπλοκότητα, αλλά οι Βενετοί συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα άσχημα, υποβαθμισμένα υπολείμματα τού νομισματικού συστήματος, που είχε εισαγάγει ο Καρλομάγνος. Η Βενετία έκοψε αργυρά δηνάρια (που ονομάζονται denari στα ιταλικά) με βάση τα νομίσματα της Βερόνας, τα οποία περιείχαν λιγότερο από μισό γραμμάριο αργύρου καθαρότητας 25%. Οι εγχώριες συναλλαγές χρησιμοποίησαν κατά κύριο λόγο αυτά τα νομίσματα ή τα αντίστοιχα νομίσματα της Βερόνας. Περίπου το 1180 ωστόσο, η Βερόνα τροποποίησε τα νομίσματά της, ανατρέποντας αυτή την πρακτική. Για το εξωτερικό εμπόριο, οι Βενετοί έμποροι προτιμούσαν τα Βυζαντινά νομίσματα ή τα νομίσματα του σταυροφορικού Βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Ωστόσο η κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαντίν το 1187 και η προοδευτική υποβάθμιση των Βυζαντινών άσπρων τραχέων, κατέστησαν αυτή την προτίμηση λιγότερο βιώσιμη.
Σε άλλα μέρη της Δυτικής Ευρώπης η κατάσταση ήταν παρόμοια. Έγιναν μερικές προσπάθειες για να αντιστραφεί η πτώση τούς Καρολίγγειου δηναρίου, που ήταν το νόμισμά της για τετρακόσια χρόνια. Στη Λομβαρδία, ο Φρειδερίκος Α΄ Μπαρμπαρόσα έκοψε το αυτοκρατορικό δηνάριο (denar imperiali) στο διπλάσιο βάρος από τα δηνάρια τού Μιλάνου. Η σταθερή καθαρότητα της αγγλικής στερλίνας, ή μικρής με σταυρό πέννας, που εισήγαγε ο Ερρίκος Β΄ το 1180 την έκανε δημοφιλές νόμισμα συναλλαγών στη Βόρεια Ευρώπη. Έμεινε όμως στον δόγη Ενρίκο Ντάντολο της Βενετίας να κάνει την αποφασιστική καινοτομία, με ένα νόμισμα υψηλότερης ονομαστικής αξίας, από καθαρό ασήμι, που ονομάστηκε γκρόσο. Αυτά τα νομίσματα είχαν δύο πλεονεκτήματα σε σχέση με τα παλαιά δηνάρια/πέννες. Πρώτον, το κόστος κοπής και χειρισμού μειώθηκε, αντικαθιστώντας με ένα μεγάλο νόμισμα άλλα δεκάδες μικρότερα. Δεύτερον, η καθαρότητα του αργύρου τα έκανε αποδεκτά εκτός Βενετίας.
Στη Βενετία
Η παλαιότερη σωζόμενη αφήγηση της εισαγωγής του Ενετικού Γκρόσο από τον Ενρίκο Ντάντολο το συσχετίζει με τον εξοπλισμό της Δ΄ Σταυροφορίας το 1202 και η παράδοση καθιστά τις πληρωμές των σταυροφόρων στη Βενετία για τα πλοία που τους μετέφεραν, ως την αιτία προμήθειας αργύρου για το γκρόσο. Παρόλο που η νομισματοκοπία του γκρόσο μπορεί να είχε ξεκίνησε λίγα χρόνια νωρίτερα, η εισροή αργύρου που χρησιμοποιήθηκε για την πληρωμή των βενετικών πλοίων των σταυροφόρων, οδήγησε στην πρώτη μεγάλης κλίμακας κοπή του. Το νόμισμα είχε 2,2 γραμμάρια αργύρου 98,5% καθαρότητας, το πιο αγνό της μεσαιωνικής μεταλλουργίας. Αρχικά ονομαζόταν αργυρό δουκάτο (ducatus argenti) επειδή η Βενετία ήταν δουκάτο, αλλά είναι ευρύτερα γνωστό ως grosso ή matapano, το τελευταίο ένας μουσουλμανικός όρος που αναφέρεται στην καθιστή μορφή (τού Χριστού) στην πίσω όψη του.
Τα σχέδια για το γκρόσο προήλθαν από τη σφραγίδα τού δόγη και το Βυζαντινό άσπρον τραχύ. Στην εμπρόσθια όψη φαίνονται οι όρθιες μορφές του δόγη και τού Αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστή, τού προστάτη της Βενετίας. Στα δεξιά, ο Άγιος Μάρκος κρατά το ευαγγέλιο, που είναι το σύνηθες χαρακτηριστικό του, και παρουσιάζει ένα λάβαρο στον δόγη. Ο δόγης κρατά τη «δουκική υπόσχεση» Ο Ενρίκο Ντάντολο ήταν ο πρώτος δόγης, που ορκίστηκε αυτόν τον όρκο στέψης. Η επιγραφή ονομάζει τον δόγη στα αριστερά, με τον τίτλο του, DVX στο πεδίο. Στα δεξιά ονομάζει τον άγιο S. M. VENETI, δηλ Άγιος Μάρκος της Βενετίας. Η πίσω όψη δείχνει τον Χριστό κατ ενώπιον, καθισμένο σε θρόνο. Η επιγραφή συντομεύει το ελληνικό του όνομα ως IC XC.
Μία μπορντούρα με χάντρες και στις δύο πλευρές του νομίσματος εμπόδιζε το ασήμι να ξυστεί από την άκρη του νομίσματος, μία πρακτική που ονομάζεται αποκοπή. Ως πρόσθετο μέτρο ασφαλείας, ο δόγης Γιάκοπο Τιέπολο πρόσθεσε διακριτικά σημεία, αρχικά παραλλαγές στα σημεία στίξης στη μπροστινή επιγραφή και αργότερα μικρά σημάδια κοντά στα πόδια του Χριστού στην πίσω πλευρά, τα οποία προσδιόρισαν τον κύριο υπεύθυνο του νομισματοκοπείου για την κοπή. Όμως, εκτός από την αλλαγή του ονόματος του δόγη και την προσθήκη στην αντίστροφη όψη της επιγραφής, TIBI LAVS 3 GLORIA, από τον δόγη Mικέλε Στένο, δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στο γκρόσο για 150 χρόνια. Πράγματι γύρω στο 1237 ο όρκος στέψης τού δόγη περιλάμβανε μία υπόσχεση, ότι δεν θα άλλαζε το νόμισμα χωρίς άδεια από το συμβούλιο.
Η αλλαγή όμως ήρθε. Μεταξύ 1340 και 1370, οι αυξήσεις στην τιμή του αργύρου ανάγκασαν τους περισσότερους από τους δόγηδες να σταματήσουν να εκδίδουν γκρόσι και τους υπόλοιπους να εκδώσουν μόνο λίγα. Όταν ο δόγης Αντρέα Κονταρίνι ξανάρχισε την παραγωγή των γκρόσι, το βάρος τους άρχισε να πέφτει και συνέχισε να πέφτει, μέχρι που ο Κριστόφορο Μόρο έκοψε το τελευταίο Βενετικό γρόσι με βάρος 0,45 γραμ.
Επιρροή του βενετσιάνικου γκρόσου
Άλλα ιταλικά νομισματοκοπεία ακολούθησαν το παράδειγμα της Βενετίας, εκδίδοντας δικά τους γκρόσι. Η Βερόνα, η Μπολόνια, το Ρέτζιο, η Πάρμα και η Παβία είχαν όλα νομίσματα από καθαρό άργυρο με βάρος περίπου με αυτό του Ενετικού γκρόσο μέχρι το 1230. Η Ρωμαϊκή Γερουσία έκοβε γκρόσι στα μέσα του 13ου αι., αλλά μέχρι τότε ήταν το Βενετσιάνικο γκρόσο, που είχε γίνει σημαντικό εμπορικό νόμισμα. Πράγματι τον 13ο αι. ο Mαρτίνο ντα Κανάλε ισχυριζόταν, ότι το Βενετσιάνικο γκρόσο «κυκλοφορούσε σε όλο τον κόσμο λόγω της καλής του ποιότητας». Αυτό έφερε ακριβείς απομιμήσεις, αλλά και απατηλή κηβδιλία, ειδικά στα Βαλκάνια. Το 1282 η Βενετία επέβαλε περιορισμούς στις Δαλματικές κτήσεις της, απαγορεύοντας τη χρήση αντιγράφων του γκρόσο. Μέχρι το 1304 η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εξέδωσε το βασιλικόν, του οποίου το βάρος και η καθαρότητα το έκαναν ουσιαστικά ανταλλάξιμο με το Βενετσιάνικο γκρόσο και του οποίου οι τύποι εμπνεύστηκαν σαφώς από αυτό.
Επιπλέον, το Βενετσιάνικο γκρόσο είναι το πιο εξέχον σημείο διαχωρισμού μεταξύ του συστήματος νομισμάτων της Δυτικής Ευρώπης, που βασίζεται στο δηνάριο και της εποχής των μεγαλύτερων αργυρών και χρυσών νομισμάτων, που ονομάζονται συλλογικά γκρόατ και φλορίνια. Όπως το Βενετσιάνικο γκρόσο, αυτά τα νομίσματα μεγαλύτερης ονομαστικής αξίας δεν είχαν ονόματα ή επιγραφές, που να υπονοούν μία σταθερή αξία όσον αφορά το σύστημα "λιρών, σολδίων και δηναρίων" (ή λίρες, σελίνια και πέννες στην Αγγλία), στο οποίο τηρούντο οι λογαριασμοί. Αυτό επέτρεπε στην κυβέρνηση να χειραγωγήσει τις αξίες των νομισμάτων της σε όρους λογιστικού χρήματος, ως εργαλείο για τη δημοσιονομική πολιτική.
Δείτε επίσης
Νομίσματα της Δημοκρατίας της Βενετίας
Βιβλιογραφικές αναφορές
Αργυρά νομίσματα
|
213589
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD
|
Επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων
|
Υπό την επωνυμία Επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων (γερμ. Unternehmen Seelöwe) φέρεται το σχέδιο της Ναζιστικής Γερμανίας να εισβάλει στη Βρετανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για να έχει επιτυχία μια παρόμοια εισβολή απαιτούνταν υπεροχή τόσο στα εναέρια όσο και στα ναυτικά μέσα στη Θάλασσα της Μάγχης. Απόπειρα ανάληψης εναέριας υπεροχής έγινε από πλευράς Λουφτβάφε, η οποία ξεκίνησε τη μάχη της Αγγλίας. Ύστερα από την αποτυχία της απόπειρας η επιχείρηση εγκαταλείφθηκε και δεν εκτελέστηκε ποτέ.
Ιστορικό υπόβαθρο
Έχοντας ήδη κατακτήσει, μέσα σε είκοσι ημέρες, την Πολωνία από το Σεπτέμβριο του 1939, ο Χίτλερ αποφάσισε να στραφεί προς την ευρωπαϊκή Δύση. Προετοίμασε σχεδόν ο ίδιος την επιχείρηση εισβολής στην Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία και την παρακολούθησε εκ του σύνεγγυς. Όταν πραγματοποιήθηκε η επιχείρηση, στις 10 Ιουλίου 1940, ούτε οι Γερμανοί στρατιωτικοί ηγέτες δεν ανέμεναν παρόμοια έκβαση: Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία συνθηκολόγησαν μετά από έξι περίπου εβδομάδες μαχών. Ο Χίτλερ πίστευε ότι έχει πλέον απομονώσει τη Βρετανία: Με σχεδόν ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη στην κατοχή του και το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ που είχε υπογραφεί από το 1939 και απογύμνωνε τη Βρετανία από πιθανό σύμμαχο, ο Χίτλερ πίστευε ότι η Βρετανία θα ζητούσε διαπραγματεύσεις. Η πραγματικότητα τον διέψευσε: Όχι μόνον δε ζητήθηκαν διαπραγματεύσεις, αλλά η χώρα δια του Πρωθυπουργού της διακήρυξε την απόφασή της να συνεχίσει τον αγώνα εναντίον του. Συνεπώς, η Βρετανία όφειλε να "φύγει από τη μέση". Απέμεναν δύο λύσεις: Η μία ήταν να απομονωθεί η Βρετανία, ώστε ελλείψει εφοδίων να υποκύψει. Η άλλη ήταν να καταληφθεί από τα γερμανικά στρατεύματα.
Ωστόσο ο Χίτλερ δεν είχε αντιμετωπίσει σοβαρά ενδεχόμενο εισβολής στη Βρετανία. Το 1939 είχε αναθέσει στον Πλοίαρχο Χανς Γιούργκεν Ράινικε (Hans Jürgen Reinicke), που τότε υπηρετούσε στο Γενικό Επιτελείο του Γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού να αναλύσει τις προϋποθέσεις για ενδεχόμενη εισβολή στη Βρετανία. Ο Ράινεκε, ύστερα από πενθήμερη έρευνα, κατέληξε ότι για να έχει επιτυχία μια ενδεχόμενη απόβαση έπρεπε να πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις:
Αποκλεισμός του Βρετανικού Μητροπολιτικού στόλου από τις περιοχές απόβασης
Καταστροφή όλων των παράκτιων ναυτικών μονάδων και θέσεων
Παρεμπόδιση δράσης των βρετανικών υποβρυχίων στη ζώνη απόβασης
Εξουδετέρωση ή αδυναμία κάθε παρέμβασης από πλευράς Βρετανικής Αεροπορίας
Καμία συνέχεια δε δόθηκε από πλευράς Χίτλερ ή του Επιτελείου του στα συμπεράσματα του Ράινεκε. Τον Ιούλιο του 1940 η Βρετανία ήταν πιο ευάλωτη παρά ποτέ: Οι χερσαίες δυνάμεις της (12 μεραρχίες) είχαν επαναπατριστεί μεν από τη Δουνκέρκη, αλλά έπρεπε να επανεξοπλιστούν από την αρχή (αναφέρεται ότι από μια χιλιάδα πυροβόλων του εκστρατευτικού σώματος στη Γαλλία επανήλθαν στη Βρετανία μόνο μια δωδεκάδα και από 600 άρματα μόνον 9), ενώ από τις υπόλοιπες 12 (ελλιπείς και ημιεκπαιδευμένες) που είχαν παραμείνει στη Βρετανία, λείπουν τα βαρέα όπλα και τα άρματα μάχης. Και όμως, οι Γερμανοί δε διέθεταν κανένα έτοιμο σχέδιο εισβολής στη Βρετανία. Αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες: Ο πρώτος ήταν η πεποίθηση του Χίτλερ που προαναφέρθηκε. Ο δεύτερος ήταν σχετικά παρόμοιος: Όταν η Γερμανία εκπονούσε τα επανεξοπλιστικά της προγράμματα στα μέσα της δεκαετίας του '30, το βλέμμα του Χίτλερ δεν είχε ποτέ στραφεί προς τη Βρετανία, ούτε καν είχε φανταστεί μακροχρόνιο πόλεμο με τους Βρετανούς. Ως συνέπεια, η κυριαρχία της Γερμανίας όφειλε να επικεντρωθεί στην ηπειρωτική Ευρώπη, κι αυτό θα επιτυγχανόταν με σωστή ανάπτυξη των χερσαίων και των εναέριων δυνάμεων. Οι ναυτικές δυνάμεις, που τώρα προέκυπτε η ανάγκη τους, ήταν ολοσχερώς ανεπαρκείς: Στις 27 Ιανουαρίου 1939 το γερμανικό ναυτικό πρόγραμμα επεκτάθηκε μέχρι το 1949, γεγονός που εξηγεί γιατί πολλά σκάφη παρέμειναν είτε μισοτελειωμένα είτε δεν έφυγαν ποτέ από το στάδιο του σχεδιασμού.
Η προετοιμασία του σχεδίου
Γερμανική πλευρά
Στην υπ' αριθ. 6 διαταγή του, με ημερομηνία 9 Οκτωβρίου 1939, ο Χίτλερ αναφέρει: "...κατάκτηση ικανοποιητικής βάσεως για τις αεροπορικές και ναυτικές επιχειρήσεις...". Δεν αναφέρονται πουθενά χερσαίες επιχειρήσεις. Πρώτη φορά που αναφέρεται η επιχείρηση "Θαλάσσιος Λέων" είναι σε σημείωμα του Στρατηγείου του Φύρερ με ημερομηνία 2 Ιουλίου 1940: "Ο Φύρερ αποφάσισε ότι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες ίσως είναι δυνατή μια απόβαση χερσαίων δυνάμεων στην Αγγλία..." Το σημείωμα αυτό βάζει σε κίνηση τα Επιτελεία, που αναζητούν λύσεις σε παρόμοιο ενδεχόμενο, αλλά ο Χίτλερ αδιαφορεί. Στις 16 Ιουλίου, όμως, εκδίδει τη Διαταγή αριθ. 16, στην οποία αναφέρει: "Επειδή η Βρετανία, παρά την απελπιστική θέση στην οποία βρίσκεται, δεν δίνει κανένα δείγμα κατανοήσεως, αποφάσισα να προετοιμάσω εναντίον της μια χερσαία επιχείρηση και, αν είναι απαραίτητο, να την εκτελέσω...". Πολλοί ιστορικοί έχουν σχολιάσει τη μικρή παρενθετική πρόταση "αν είναι απαραίτητο", καθώς δείχνει τις διαθέσεις του Χίτλερ.
Στις 31 Ιουλίου ο Χίτλερ καλεί στο Μπέργκχοφ τους επικεφαλής του Στρατού ξηράς (Heere) και του Στόλου. Ο Αρχιναύαρχος Έριχ Ρέντερ παίρνει το λόγο και αναπτύσσει την άποψη ότι το σχέδιο απόβασης από την πλευρά του Ναυτικού είναι αρκετά δύσκολο να πραγματοποιηθεί λόγω ανεπάρκειας δυνάμεων, ενώ δίνει ως ρεαλιστική ημερομηνία πραγματοποίησής του όχι νωρίτερα από τις 15 Σεπτεμβρίου. Ο Χίτλερ δεν αντιδρά: Έχει ήδη στρέψει το βλέμμα του στην ΕΣΣΔ, πιστεύοντας ότι αν γονατίσει αυτή τη δύναμη, οι Βρετανοί δεν θα έχουν άλλο δρόμο εκτός της συνθηκολόγησης. Ωστόσο, δίνει εντολή κατάστρωσης σχετικών σχεδίων και ύστερα από αυτό αναπτύσσει τις περί εισβολής στην ΕΣΣΔ απόψεις του.
Ο Βάλτερ φον Μπράουχιτς, ακολουθώντας την εντολή του Φύρερ του, καταστρώνει ένα μεγαλοπρεπές σχέδιο: Η ομάδα Στρατιών Α του Γκερντ φον Ρούντστεντ θα περιλάβει την 9η και την 16η Στρατιά εκκινώντας αντίστοιχα από τη Χάβρη και το Τεξέλ (Βουλώνη). Ζώνες αποβίβασης: Ράμσγκεϊτ, Ντόβερ, Φόκστοουν, Χέιστινγκς για τη μία, Μπράιτον και νησί Ουάιτ η άλλη. Η ομάδα Στρατιών Β του Φέντορ φον Μποκ θα περιλάβει την 6η Στρατιά που θα εκκινήσει από το Σερμπούρ θα αποβιβαστεί στον όρμο Λάιμ (Lyme Regis) πλάι στο Πόρτσμουθ. Αφού εγκαταστήσουν τα προγεφυρώματά τους, οι δύο ομάδες θα προχωρήσουν η μεν πρώτη θα εγκαταστήσει θέσεις από το Σαουθάμπτον μέχρι το Γκρέιβσαντ και, αποφεύγοντας το Λονδίνο θα επιδιώξει να συγκρουστεί με τις βρετανικές δυνάμεις περίπου στην Οξφόρδη. Η ομάδα Β θα καταλάβει το Μπρίστολ και θα προσπαθήσει να κυκλώσει τις βρετανικές δυνάμεις. Αν οι στόχοι επιτευχθούν, η κατάληψη του υπόλοιπου της Βρετανίας θα είναι πλέον μια τυπική διαδικασία. Είναι εμφανές ότι ο Στρατός ξηράς βλέπει το διάπλου της Μάγχης ως διάβαση ενός ποταμού μεγάλου πλάτους, στην οποία το Ναυτικό θα έπαιζε το ρόλο του Μηχανικού και η Λουφτβάφε το ρόλο του Πυροβολικού.
Πολύ πιο ρεαλιστικός ο Ρέντερ αντιδρά: Το σχέδιο προβλέπει ταχεία μεταφορά τριών Στρατιών. Το Ναυτικό του δεν έχει επαρκείς δυνάμεις ούτε για να τις μεταφέρει ούτε για να τις υποστηρίξει. Τού χρειάζονται 10 ημέρες - με τα μέσα που έχει - για να μεταφέρει τις 13 πρώτες μεραρχίες, ενώ για τις υπόλοιπες δεν είναι σε θέση να αναλάβει δεσμεύσεις. Προτείνει, συνεπώς, το δραστικό περιορισμό του αποβατικού μετώπου: 200 μίλια, από το Λάιμ μέχρι το Ραμσγκέιτ είναι τεράστιο μέτωπο που αδυνατεί να καλύψει. Υποστηρίζει πως αυτό πρέπει να συμπτυχθεί μεταξύ Beachy Head και Ντόβερ. Η Λουτφβάφε με τη σειρά της ισχυρίζεται πως δεν είναι σε θέση να ρίψει τους αλεξιπτωτιστές της, που θα μπορούσαν να δώσουν για μια ακόμη φορά το χαρακτήρα του κεραυνοβόλου πολέμου στη σύγκρουση. Ο Μπράουχιτς διαφωνεί και υποστηρίζει το σχέδιό του. Αν ρίξει τα άρματά του στα έλη των περιοχών που προτείνει ο Ρέντερ, ποιος εγγυάται πως δεν θα κολλήσουν; Ο Ρέντερ απαντά ότι το Ναυτικό οφείλει να λάβει υπόψη του τα ναρκοπέδια που φυλάσσουν τη Μάγχη, τις παρεμβάσεις του Βρετανικού Στόλου και της Βρετανικής Αεροπορίας, τις απότομες καταιγίδες που ξεσπούν στη Μάγχη. Ο Χίτλερ γίνεται, έτσι, διαιτητής ανάμεσα στα τρία Όπλα. Υποστηρίζει τον Ρέντερ - είναι από τους ελάχιστους αξιωματικούς που εξακολουθεί να σέβεται: Του είχε πει σε άσχετο χρόνο: "Στην ξηρά είμαι ήρωας. Στη θάλασσα είμαι ένας άχρηστος δειλός" Δηλώνει πως η ζώνη απόβασης δεν πρέπει να υπερβεί το Μπράιτον. Επιπλέον, θέτει και τους εξής στόχους: Τα υποβρύχια όφειλαν να αποκλείσουν το δυτικό άκρο της Μάγχης μη επιτρέποντας στα βρετανικά σκάφη να περάσουν, ο στόλος επιφανείας έπρεπε να ανοιχτεί στον Ατλαντικό για να προκαλέσει το Βρετανικό σε ναυμαχία αποσπώντας τον από την άμυνα των ακτών και να πραγματοποιηθεί αποκλεισμός του ανατολικού άκρου της Μάγχης με ναρκοπέδια και μικρά σκάφη. Ο Χίτλερ αδυνάτιζε, έτσι, ακόμη περισσότερο τον ήδη ισχνό γερμανικό Στόλο. Το Ναυτικό, επιπλέον, δεν διέθετε αποβατικά: Είχε αποδυθεί σε έρευνα των σκαφών των κατακτημένων χωρών για την ανεύρεση και κατάσχεση κατάλληλων σκαφών, στα οποία επρόκειτο να προστεθούν ράμπες.
Ωστόσο ο Φύρερ θέτει, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το σχέδιο "Θαλάσσιος Λέων", μια βασική προϋπόθεση: Η Λουτβάφε οφείλει να εκμηδενίσει τη Βρετανική Αεροπορία. Αυτή η απόφαση αποτελεί το θεμέλιο λίθο της έναρξης της Μάχης της Αγγλίας. Εκδίδει μάλιστα, τη Διαταγή αριθ. 17, με την οποία ορίζει την έναρξη αεροπορικής επίθεσης εναντίον της Βρετανίας στις 5 Αυγούστου, με κύριο στόχο την εκμηδένιση της RAF. Όλοι οι άλλοι στόχοι (πόλεις, εγκαταστάσεις κτλ.) δεν θα θιγούν: Μόνο τα αεροδρόμια, τα αεροσκάφη και τα εργοστάσια κατασκευής - επισκευής τους.
Ο Χίτλερ θέλει να έχει τελειώσει η επιχείρηση "Θαλάσσιος Λέων" μέχρι το Σεπτέμβριο. Οι στρατιωτικοί, από την άλλη, του υποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να την ξεκινήσουν πριν τις αρχές Σεπτεμβρίου και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν την εναέρια απειλή της RAF. Ο Χίτλερ αποφασίζει: Η επιχείρηση θα πραγματοποιηθεί, αλλά εφόσον ο Χέρμαν Γκέρινγκ και η Λουφτβάφε του θα έχουν εκμηδενίσει τη RAF.
Μετά την απόβαση ο Χίτλερ σχεδιάζει να εγκαταστήσει στη Βρετανία Γερμανική διοίκηση: ο Δρ. Φραντς Σιξ (Dr. Franz Six) των Einsatzgruppen προετοιμάζεται για κυβερνήτης της και την εγκαθίδρυση της "Νέας Τάξης". Ήδη έχουν τυπωθεί σχετικές αφίσες ενώ ο Χίτλερ παίζει με την ιδέα της μεταφοράς της Στήλης του Νέλσον στο Βερολίνο.
Η διχογνωμία των στρατιωτικών όμως συνεχίζεται. Στις 7 Αυγούστου ο στρατηγός Φραντς Χάλντερ αναφέρει σε μια σύσκεψη: "Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος με τη σύμπτυξη του μετώπου που προτείνει το Ναυτικό. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να περνούσαμε τα στρατεύματά μας από τη μηχανή των λουκάνικων". Στις 13 Αυγούστου ο Χίτλερ εγκρίνει τον περιορισμό του μετώπου, περικόπτοντας από την απόβαση την ομάδα Στρατιών Β. Στις 30 Αυγούστου η OKW (Oberkommando Wehrmacht, Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση) έχει το σχέδιο έτοιμο. Ο φον Ρούντστεντ, όμως, είναι ιδιαίτερα ανήσυχος: Οι Γερμανοί ναυτικοί δεν έχουν εμπειρία σε αποβάσεις, φοβάται μήπως αποβιβάσουν στρατεύματα είτε σε λάθος τόπο είτε σε λάθος χρόνο. Φοβάται επίσης πως οι 6.700 άνδρες του κύματος κρούσης δεν προφθάσουν καν να αποβιβαστούν: Θα έχει καταστραφεί τόσο η RAF όσο και το Βασιλικό Ναυτικό; Ποιος του εγγυάται πως οι λιμενικές εγκαταστάσεις, που είναι απαραίτητες για να διατηρήσουν το αποβατικό σώμα αξιόμαχο, θα είναι ανέπαφες;
Στις 14 Αυγούστου ο Χίτλερ μοιάζει να υπαναχωρεί: Δηλώνει στους στρατηγούς του ότι αν το εγχείρημα είναι υπερβολικά τολμηρό, καλύτερα να μη το επιχειρήσουν μέσα στο 1940, καθώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να καθυποταγεί η Βρετανία. Είναι η πρώτη ένδειξη υπαναχώρησης του Φύρερ. Στις 3 Σεπτεμβρίου διαπιστώνεται πλέον με σαφήνεια ότι η RAF απέχει πολύ από το να έχει καταστραφεί. Ο Κάιτελ, επικεφαλής του OKW αναβάλλει, ύστερα από εντολή του Χίτλερ, το Θαλάσσιο Λέοντα για τις 21 Σεπτεμβρίου. Ακολουθεί νέα αναβολή για τις 27 Σεπτεμβρίου - είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία οι παλίρροιες θα επιτρέψουν ασφαλή απόβαση. Στις 17 Σεπτεμβρίου διαπιστώνεται ότι ο Γκέρινγκ έχει αποτύχει: Η RAF παραμένει όσο αξιόμαχη ήταν και στις αρχές Αυγούστου. Ο Θαλάσσιος Λέων αναβάλλεται επ' αόριστον. Ο Χίτλερ έχει ήδη καταστήσει σαφές ποιοι είναι "οι άλλοι τρόποι" για την καθυπόταξη της Βρετανίας: Είναι η εισβολή και καθυπόταξη της Σοβιετικής Ένωσης. Αν και αυτή η δύναμη καταρρεύσει η Βρετανία δεν θα διαθέτει πλέον κανένα πιθανό στήριγμα και θα αναγκαστεί να συνθηκολογήσει.
Η Βρετανική πλευρά
Ήδη από τα τέλη Ιουλίου η γερμανική δράση κατά της Αγγλίας έχει ξεκινήσει: Αεροσκάφη της Λουφτβάφε πραγματοποιούν αεροπορικές επιδρομές κατά του Ντόβερ, η περιοχή του οποίου πλήττεται και από πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς που οι Γερμανοί εγκαθιστούν στο Καλαί. Ο συνδυασμός αυτός αναγκάζει τους Βρετανούς να αποσύρουν το μητροπολιτικό στόλο από τη Μάγχη. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν όπως τα έχει σχεδιάσει ο Χίτλερ: Θα αναγκαστούν οι Βρετανοί να ζητήσουν διαπραγματεύσεις, γεγονός που θα κάνει το "Θαλάσσιο Λέοντα" σχέδιο άνευ αντικειμένου.
Ωστόσο, οι Βρετανοί δεν μένουν με σταυρωμένα χέρια. Σε χρόνο ρεκόρ συγκροτείται και επανδρώνεται μια νέα δύναμη: Ήδη από τις 14 Μαΐου δημιουργούνται οι Local Defence Volunteers (LVD) (Εθελοντές τοπικής άμυνας), στην οποία συμμετέχουν όσοι κρίνονται ακατάλληλοι, λόγω ηλικίας ή φυσικής κατάστασης, για να υπηρετήσουν στον τακτικό στρατό. Επικεφαλής αυτής της δύναμης τοποθετήθηκε. στις 27 Μαΐου 1940, ο στρατηγός Σερ Έντμουντ Αϊρονσάιντ (Edmund Ironside). Στις 23 Ιουλίου η δύναμη αυτή μετονομάζεται σε Local Guards (τοπική φρουρά), επειδή έτσι την αποκάλεσε ο Τσώρτσιλ σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του BBC. Μέχρι τα τέλη Ιουλίου η δύναμη αυτή έχει επανδρωθεί με μισό εκατομμύριο ανδρών, πράγμα που δείχνει πόσο σοβαρά αντιμετώπιζαν οι Βρετανοί την απειλή της απόβασης.
Οι "Locals" έχουν ανεπαρκέστατο οπλισμό και εξ ίσου ανεπαρκή εκπαίδευση. Η λαϊκή θυμοσοφία τους αποκαλεί "Broomstick Army" (στρατό με σκουπόξυλα), καθώς αρκετοί από αυτούς έχουν, αρχικά, ως όπλο ένα ραβδί με προσαρμοσμένη στην άκρη του μια ξιφολόγχη. Έτσι, ο Αϊρονσάιντ δεν έχει πολλές επιλογές. Αποφασίζει να δημιουργήσει ένα σύστημα στατικής άμυνας, με στόχο να καθυστερήσουν οι εισβολείς τόσο όσο θα χρειαζόταν η μεταφορά δυνάμεων από άλλα σημεία της χώρας και του εξωτερικού. Αν οι Γερμανοί γινόταν δυνατό να εκτραπούν χρονικά από το καθορισμένο σχέδιό τους, η Βρετανία θα έβρισκε το χρόνο ανασυγκρότησης των δυνάμεών της και θα μπορούσε να εξαπολύσει αποτελεσματική αντεπίθεση. Οι Locals δεν παραλείπουν ούτε την οργάνωση του εδάφους: Οι πινακίδες σήμανσης αφαιρούνται από τους δρόμους, τα πάσης φύσεως γήπεδα "φυτεύονται" με πασσάλους ώστε να αποτραπεί η χρήση τους ως πεδίων προσγειώσεως, οι γέφυρες υπονομεύονται ενώ επιστρατεύονται και οι καμπάνες των εκκλησιών, ως πρόχειρες σειρήνες συναγερμού!
Οι προετοιμασίες αποδεικνύονται άχρηστες. Ο Θαλάσσιος Λέων δεν πρόκειται να εκτελεστεί ποτέ. Ωστόσο οι Locals, που ξεκίνησαν ως "Στρατός με τα σκουπόξυλα" θα καταλήξουν, το 1944, να αποτελούν το σώμα της Εθνοφρουράς, με δικά του πυροβόλα, άρματα μάχης και σώματα στήριξης και ειδικές αμυντικές εγκαταστάσεις στις ακτές. Οι εγκαταστάσεις αυτές διατηρήθηκαν και μετά τον πόλεμο, μέχρι το 1956, οπότε άρχισαν σταδιακά να διαλύονται.
Παραπομπές
Στρατιωτικές Επιχειρήσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου
Κωδικές ονομασίες
|
482388
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20BNA
|
Κατάθεση BNA
|
Τα ATM (Αυτόματες Ταμειολογιστικές Μηχανές) που δέχονται καταθέσεις BNA (Bunch Note Acceptor) είναι νέας γενιάς, ασφαλή ΑΤΜ που έχουν την λειτουργική ικανότητα να δέχονται καταθέσεις σε δεσμίδα χαρτονομισμάτων σε πραγματικό χρόνο χωρίς την ανάγκη χρήσης φακέλου. Εφόσον γίνει η κατάθεση το ΑΤΜ υπολογίζει το χρηματικό ποσό που έχει κατατεθεί και
τα χαρτονομίσματα επικυρώνοντα ως προς την γνησιότητα τους. Ο πελάτης πρωτίστως ερωτάται για το ποσό που έχει καταθέσει (για να επαληθευτει το ποσό της κατάθεσης) και σε δεύτερο βήμα το χρηματικό ποσό πιστώνεται άμεσα στον λογαριασμό του χωρίς valuer.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
What is BNA deposit?
Κατάθεση μετρητών με αυτόματη πίστωση (Βιντεο)
ΑΤΜ Τραπεζας Πειραιως με online καταθετήριο.
|
426645
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%20%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BD%202008
|
Κυβέρνηση Βλαντιμίρ Πούτιν 2008
|
Η Κυβέρνηση Βλαντίμιρ Πούτιν είναι η πρώην κυβέρνηση της Ρωσίας. Σχηματίστηκε λίγο αργότερα από την νίκη του Ντμίτρι Μεντβέντεφ στις προεδρικές εκλογές του 2008. Στην πρωθυπουργία διορίστηκε ο πρώην Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν. Αντικατέστησε την Κυβέρνηση Βίκτορ Ζουμπκόφ 2007 και ανέλαβε καθήκοντα τον Μάιο του 2008. Η κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα και καταστάσεις όπως ο πόλεμος στην Νότια Οσετία, και η οικονομική κρίση 2008-2009.Η κυβέρνηση αντικαταστάθηκε μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012 από την κυβέρνηση Ντμίτρι Μεντβέντεφ 2012.Η Κυβέρνηση αποτελούνταν από τον Πρόεδρο της Ρωσίας, τον Πρωθυπουργό της Ρωσίας, 8 Αντιπροέδρους της Κυβέρνησης, 24 υπουργούς, 17 αναπληρωτές υπουργούς και 21 υφυπουργούς.
Σύνθεση της κυβέρνησης
Πρόεδρος της Ρωσίας
Ντμίτρι Μεντβέντεφ
Πρωθυπουργός της Ρωσίας
Βλαντίμιρ Πούτιν
1ος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Ιγκόρ Σουβάλοφ
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης-Αρχηγός του επιτελείου της κυβέρνησης
Σέρτζει Πρικχόντκο
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Ντμίτρι Κόζακ
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Ιγκόρ Σεχίν
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Aλεξάντερ Κουρντόφ
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης - Προεδρικός απεσταλμένος της Βόρειας Ομοσπονδιακής Περιοχής του Καυκάσου
Αλεξάντερ Κχλοπονίν
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης- Προεδρικός απεσταλμένος της Ανατολικής Ομόσπονδης περιοχής
Γιούρι Τρούντεφ
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Ντμίτρι Ρογκόζιν
Υπουργός Εξωτερικών
Σεργκέι Λαβρόφ
Υπουργός Εσωτερικών
Βλαντιμίρ Κολοκόλτσεφ
Υπουργός Εκτάκτων Αναγκών
Βλαντιμίρ Πούτσκοφ
Υπουργός Υγείας
Αναστασία Γκολίκοβα
Υπουργός Συγκοινωνιών και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης
Νικολάι Νικιφόροφ
Υπουργός Πολιτισμού
Μιχαήλ Ντμίτροφ
Υπουργός Άμυνας
Μιχαήλ Σερντιούκοφ
Υπουργός Παιδείας και Επιστημών
Ντμίτρι Λιβάνοφ
Υπουργός Φυσικών Πόρων
Σέρτζει Ντοσκόι
Υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης
Όλγα Γκολίκοβα
Υπουργός Γεωργίας και Αλιείας
Νικολάι Φγουοντόροφ
Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου
Γιόργκ Μαντούροφ
Υπουργός Μεταφορών
Άντρει Σοκόλοφ
Υπουργός Οικονομικών
Άντον Σιλουάνοφ
Υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης
Αλεξέι Ουλγουκάεφ
Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων
Μαξίμ Τοπίλιν
Υπουργός Ενέργειας
Αλεξάντερ Νόβακ
Υπουργός Δικαιοσύνης
Αλεξάντερ Κολονάλοφ
Υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου-Αρμόδιος για την ανοικτή κυβερνητική πολιτική
Μιχαήλ Αμπίζοφ
Υπουργός της Άπω Ανατολής
Αλεξάντερ Γκαλούσκα
Υπουργός της Κριμαίας
Αλεξάντερ Γκαλούσκα
Υπουργός Αθλητισμού
Βίταλι Μούτκο
Υπουργός Δημοσίων Έργων και Στέγασης
Μιχαήλ Μέν
Κυβέρνηση της Ρωσίας
|
719761
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AF
|
Κορσαβί
|
Το Κορσαβί (γαλλικά: Corsavy, καταλανικά: Cortsaví) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό των Ανατολικών Πυρηναίων, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κορσαβινουά (γαλλικά: Corsavinois).
Παραπομπές
Κοινότητες των Ανατολικών Πυρηναίων
|
154644
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%20%CE%9F%CF%83%CE%BC%CE%AC%CE%BD
|
Ερτουγρούλ Οσμάν
|
Ο Οσμάν Ερτουγρούλ (Ertuğrul Osman Osmanoğlu, 18 Αυγούστου 1912 – 23 Σεπτεμβρίου 2009) ήταν πρώην πρίγκιπας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εγγονός του Αμπντούλ Χαμίτ Β΄. Ο πλήρης τίτλος του ήταν Devletli Necabetli Ertuğrul Osman Efendi Hazretleri και ο 43ος στην αυτοκρατορική διαδοχή στη δυναστεία των Οσμάν, η οποία κυβέρνησε από το 1281 ως το 1922. Έπειτα από την κατάργηση της μοναρχίας το 1923, η Τουρκία έγινε δημοκρατία. Ο τελευταίος εναπομείνας διεκδικητής του θρόνου, θεωρούνταν στην Τουρκία ως ο "τελευταίος Οθωμανός".
Ζωή
Γεννήθηκε στο Ανάκτορο Γιλντίζ (Yıldız Sarayı) στην Κωνσταντινούπολη ή στο Νισάντασι του Πέρα (σημερινό Μπέιογλου). Ήταν ο νεότερος γιος του πρίγκιπα (σεχζαντέ) Μεχμέτ Μπουρχανεντίν Εφέντι(Şehzade Mehmed Burhaneddin Efendi, 1885 - 15 Ιουνίου 1949), βασιλέα της Αλβανίας το 1914.
Το 1924 έμαθε, ενώ ο ίδιος σπούδαζε στη Βιέννη, ότι όλα τα μέλη της οικογένειας του σουλτάνου επρόκειτο να σταλούν στην εξορία. Δεν επέστρεψε στην Τουρκία παρά μόνο τη δεκαετία του 1990, οπότε και του δόθηκε η τουρκική υπηκοότητα. Από το 1933 έζησε στη Νέα Υόρκη. Έγινε ο 45ος αρχηγός της Αυτοκρατορικής Δυναστείας των Οσμάν το 1994.
Έζησε στη Νέα Υόρκη σε ένα λιτό διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια.
Μιλούσε τουρκικά, αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά με ευφράδεια, ενώ καταλάβαινε και ισπανικά, όπως επίσης και ιταλικά.
Ο Ερτουγρούλ Οσμάν Ε΄ απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 97 ετών στις 23 Σεπτεμβρίου του 2009. Σύμφωνα με το υπουργείο πολιτισμού της Τουρκίας ο θάνατός του επήλθε από νεφρική ανεπάρκεια. Ο Οσμάν νοσηλευόταν επί μία εβδομάδα σε νοσοκομείο λίγο πριν το θάνατό του.
Γάμοι
Παντρεύτηκε δύο φορές, πρώτα στη Νέα Υόρκη, στις 20 Ιανουαρίου του 1947 με την Γκούλντα ("Gulda Twerskoy Hanım Efendi" , 20 Μαρτίου 1915 - 16 Σεπτεμβρίου 1985), χωρίς να αποκτήσει παιδιά. Η δεύτερη σύζυγός του, την οποία παντρεύτηκε στη Νέα Υόρκη στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, ήταν η Ζεϊνέπ (Zeynep Tarzi Hanım Efendi, γενν. στις 16 Δεκεμβρίου 1940), ανεψιά του πρώην βασιλιά του Αφγανιστάν, Αμανουλάχ Χαν. Ο τελευταίος γάμος διήρκεσε ως το θάνατό του, το 2009.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
άρθρο στους New York Times
Γενεαλογικό δένδρο
άρθρο για τον Οσμάν στην τουρκική εφημερίδα Zaman Gazetesi
Οθωμανοί
|
188866
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Παναγιώτης Παπαναστασίου
|
Ο Παναγιώτης Παπαναστασίου ήταν Έλληνας πολιτικός.
Καταγόταν από το Λεβίδι. Ήταν φιλόλογος, γυμνασιάρχης ενώ την περίοδο 1902 - 1904 είχε διατελέσει βουλευτής Μαντινείας. Ήταν παντρεμένος με την Μαριγώ Ρογάρη - Αποστολοπούλου και γιος του ήταν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου.
Πηγές
Π
|
505729
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%BA
|
Κιραγκλιντζέκ
|
Το Κιραγκλιντζέκ (επίσης γνωστό ως Κιραχλί-Ντζεκ) αποτελεί χωριό και δήμο της επαρχίας Κουσάρ του Αζερμπαϊτζάν.
Το αναγνωριστικό ζώνης ώρας που ανήκει το χωριό είναι το Ασία/Μπακού, όπως και όλο το Αζερμπαϊτζάν.
Το χωριό βρίσκεται στον ποταμό Κουντιγιαλτσάι (ή ποταμό Κουντγιάλ) από τη μεγαλύτερη πόλη Κούμπα, στο Αζερμπαϊτζάν. Είναι ο κύριος οικισμός των Ορεινών Εβραίων, που έχουν πληθυσμό περίπου 4.000 κάτοικοι. Είναι πιθανώς η μοναδική ολοκληρωτικά Εβραϊκή πόλη που δεν βρίσκεται στο Ισραήλ. Η μεγαλύτερη σε ομιλητές γλώσσα στο Κιρμίζι Κεσέμπε είναι η Τζουχούρι.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Κουσάρ
|
70954
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%20%CE%A0%CE%B9%CF%84%CF%8C%CE%BD
|
Μεγάλο Πιτόν
|
Το Μεγάλο Πιτόν (Gros Piton) είναι ένα από τα δύο βουνά που αποτελούν το Ηφαιστειακό Σύμπλεγμα των Πιτόν και βρίσκονται στον Κόλπο του Σουφριέρε (Soufrière), στην νοτιοδυτική ακτή της Αγίας Λουκίας. Το Μεγάλο Πιτόν βρίσκεται στο νότιο άκρο του κόλπου και έχει ύψος 770 μέτρα, καθιστώντας το την δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Αγίας Λουκίας, μετά το Όρος Γκίμι (Mount Gimie).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες σχετικά με τα Πιτόν
Το Ηφαιστειακό Σύμπλεγμα των Πιτόν - UNESCO World Heritage Centre
Βουνά της Αγίας Λουκίας
|
748436
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Νόσος του Άντισον
|
Η νόσος του Άντισον είναι μια σπάνια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή παραγωγή των στεροειδών ορμονών κορτιζόλης και αλδοστερόνης από τα δύο εξωτερικά στρώματα των κυττάρων των επινεφριδίων (φλοιός των επινεφριδίων).
Τα συμπτώματα της κλασικής νόσου του Άντισον, γνωστή και ως πρωτοπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια, προκύπτουν από την ανεπαρκή παραγωγή αυτών των δύο ορμονών. Τα κύρια συμπτώματα περιλαμβάνουν κόπωση, γαστρεντερικές ανωμαλίες και αλλαγές στο χρώμα του δέρματος (μελάγχρωση). Σε ορισμένα άτομα που πάσχουν από τη νόσο μπορούν επίσης να εμφανιστούν αλλαγές στη συμπεριφορά και στη διάθεση. Η αυξημένη απέκκριση νερού και η χαμηλή αρτηριακή πίεση (υπόταση) μπορεί να οδηγήσουν σε εξαιρετικά χαμηλές συγκεντρώσεις νερού στο σώμα (αφυδάτωση). Τα συμπτώματα της νόσου του Άντισον συνήθως αναπτύσσονται αργά, αλλά μερικές φορές μπορεί να αναπτυχθούν γρήγορα, σε μια σοβαρή κατάσταση που ονομάζεται οξεία επινεφριδιακή ανεπάρκεια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η νόσος του Άντισον εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος επιτίθεται κατά λάθος στα επινεφρίδια προκαλώντας αργή και προοδευτική βλάβη στον φλοιό των επινεφριδίων (αυτοάνοση ασθένεια). Άλλες αιτίες περιλαμβάνουν λοιμώξεις και καρκίνο.
Οι εργαστηριακές εξετάσεις (αίματος και ούρων) μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη της νόσου του Άντισον. Άλλες εξετάσεις, όπως η αξονική τομογραφία και η μαγνητική τομογραφία, βοηθούν στην εύρεση της αιτίας αυτής της διαταραχής. Η θεραπεία περιλαμβάνει την αντιμετώπιση της επινεφριδιακής ανεπάρκειας εφ' όρου ζωής με φάρμακα (κορτικοστεροειδή) που αντικαθιστούν τις ορμόνες που δεν παράγει το σώμα. Η δόση αναπροσαρμόζεται από τον θεράποντα γιατρό σε ειδικές καταστάσεις, όπως κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης, ασθένειας ή εγκυμοσύνης ή μετά από σοβαρό τραυματισμό.
Επειδή οι περιπτώσεις της νόσου του Άντισον μπορεί να μην διαγνωστούν, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η πραγματική συχνότητά της στον γενικό πληθυσμό. Ο συνολικός επιπολασμός εκτιμάται ότι είναι μεταξύ 40 και 60 ατόμων ανά εκατομμύριο του γενικού πληθυσμού. Η νόσος του Άντισον μπορεί δυνητικά να επηρεάσει άτομα οποιασδήποτε ηλικίας, αλλά συνήθως εμφανίζεται σε άτομα ηλικίας 30-50 ετών.
Παραπομπές
Αυτοάνοσες ασθένειες
|
507352
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Αγησίστρατος ο Ρόδιος
|
Ο Αγησίστρατος ο Ρόδιος (γιος του Πολυκρέοντα, 2ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης από τη Λίνδο της Ρόδου, ο οποίος στέφθηκε νικητής στο άθλημα της πάλης παίδων στους 152ους ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας (172 π.Χ.), και νίκησε 3 αντιπάλους διαδοχικά χωρίς να πέσει στο έδαφος (ἀπτώς).
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Ακονιτί, σε σχέση με το ἀπτώς
Αγησιστρατος ο Ρο
Αγησιστρατος
Αρχαίοι ολυμπιονίκες της πάλης παίδων
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (2ος αιώνας π.Χ.)
|
710179
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B1%CE%BD%20%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD
|
Σούζαν Ντούγκαν
|
Η Λαίδη Σούζαν Ντούγκαν (Dame Susan Dilys Dougan, GCMG , OBE (πατρικό όνομα: Ryan, γεννημένη στις 3 Μαρτίου 1955 στο Κολοναρί του Αγίου Βικεντίου ), είναι η Γενική Κυβερνήτρια του Αγίου Βικεντίου και των Γρεναδίνων από την 1η Αυγούστου 2019. Είναι η πρώτη γυναίκα Γενική Κυβερνήτης του Αγίου Βικεντίου και των Γρεναδίνων.
Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ και του Αγίου Γεωργίου στις 29 Ιανουαρίου 2020.
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Η Σούζαν Ντίλις Ντούγκαν γεννήθηκε στο χωριό Κολοναρί στον Άγιο Βικέντιο. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στο πρόγραμμα σπουδών και αξιολόγησης από το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον στο Χαμσάιρ της Αγγλίας.
Καριέρα
Ξεκίνησε την καριέρα της ως μη πτυχιούχος δασκάλα. Σε μια καριέρα 34 ετών, η Ντούγκαν ανήλθε στις βαθμίδες της ιεραρχίας και έγινε διευθύντρια του Γυμνασίου Θηλέων του Αγίου Βικεντίου (2001-2004) και αργότερα διετέλεσε Διευθύντρια Εκπαίδευσης από το 2004 έως το 2009. Υπηρέτησε επίσης ως υφυπουργός από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Σεπτέμβριο του 2013.
Η Ντούγκαν έχει επίσης θητεύσει στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών εκπροσωπώντας τον Άγιο Βικέντιο και τις Γρεναδίνες.
Διορίστηκε αναπληρώτρια του Γενικού Κυβερνήτη τον Δεκέμβριο του 2014. Η Ντούγκαν ορκίστηκε ως η πρώτη γυναίκα Γενική Κυβερνήτης του Αγίου Βικεντίου και των Γρεναδίνων την 1η Αυγούστου 2019. Ορκίστηκε ενώπιον του δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου Μπράιαν Κοτλ και την τελετή ορκωμοσίας της παρακολούθησαν κρατικοί αξιωματούχοι, καθώς και συγγενείς και φίλοι, όπως και τα μέσα ενημέρωσης.
Παραπομπές
Γενικοί Κυβερνήτες του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων
Ηγέτες εν ενεργεία
|
499908
|
https://el.wikipedia.org/wiki/FIFA%202000
|
FIFA 2000
|
Το FIFA 2000 (γνωστό ως FIFA 2000: Major League Soccer στην Αμερική) είναι βιντεοπαιχνίδι αθλητισμού που δημιουργήθηκε από την EA Canada και εκδόθηκε από την Electronic Arts. Είναι το έβδομο παιχνίδι της σειράς FIFA. Κυκλοφόρησε το 1999 για τα Microsoft Windows και το PlayStation και αργότερα από τη Tiertex Design Studios και THQ για το Game Boy Color.
Περιγραφή
Ανάμεσα στις πρωτοπορίες του παιχνιδιού ήταν η ικανότητα που έδινε στον παίκτη να παίζει συνεχόμενες σεζόν, πράγμα που του έδινε την ευκαιρία να αγωνίζεται είτε για προαγωγή είτε για υποβιβασμό στον διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Ο σχολιασμός από τη Βρετανική έκδοση του παιχνιδιού παρέχεται από τους σχολιαστές του BBC John Motson, Mark Lawrenson και Chris Waddle. Η Αμερικάνικη έκδοση παρέχει σχολιασμό από τους Phil Schoen και Julie Foudy. Σχολιασμοί από άλλες χώρες υπάρχουν για τις Γερμανικές, Ισπανικές, Γαλλικές, Ιταλικές, Εβραϊκές, Ιαπωνικές, Ελληνικές και Βραζιλιάνικες εκδόσεις.
Υποδοχή
Το παιχνίδι δέχτηκε θετικές κριτικές, εκτός από την Game Boy Color έκδοση, η οποία έχει ένα σκορ 46.50% στο GameRankings. Το ίδιο έδωσε στην έκδοση PlayStation ένα 87.27% και στην PC έκδοση ένα 85.41%.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
FIFA 2000 στο MobyGames
Game Boy Color έκδοση του FIFA 2000 στο MobyGames
Βιντεοπαιχνίδια του 1999
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation
Βιντεοπαιχνίδια των Windows
Βιντεοπαιχνίδια του Game Boy Color
Βιντεοπαιχνίδια της Electronic Arts
Βιντεοπαιχνίδια αθλητισμού
FIFA (σειρά βιντεοπαιχνιδιών)
|
384997
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BE%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λοξίας
|
Η λέξη Λοξίας ήταν αρχαία θρησκευτική επίκληση, και συγκεκριμένα μια ονομασία του θεού Απόλλωνα. Η ονομασία αυτή αποδίδεται από μερικούς στο γεγονός ότι οι χρησμοί του Μαντείου των Δελφών ήταν διφορούμενοι («λοξοί»). Η επικρατούσα άποψη όμως, «χωρίς αμφιβολία» σύμφωνα με κάποιες πηγές, είναι ότι συνδέεται με το όνομα της Λοξούς. Η Λοξώ ήταν η τροφός που ανέθρεψε τον Απόλλωνα.
Εκφράσθηκε επίσης η γνώμη ότι το επίθετο αυτό εξηγεί τον λοξό κύκλο/διαδρομή του ήλιου στον ουρανό, ενώ νεότεροι μελετητές το συσχετίζουν και με τη λατινική λέξη lux = φως.
Παραπομπές
Πηγές
Το αντίστοιχο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (Χάρη Πάτση), τόμ. 17 (1972)
Λοξιας
|
831446
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Χριστόφορος Ζαραλίκος
|
Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος (Αθήνα, 1970) είναι Έλληνας ηθοποιός και κωμικός, ο οποίος διακρίνεται στην πολιτική σάτιρα, ενώ επίσης έχει σταδιοδρομήσει και στην stand-up comedy.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στη Μεταμόρφωση, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Βεάκη το 1992.
Το χρονικό διάστημα 1991-1995, εργάστηκε ως ηθοποιός στις θεατρικές παραστάσεις, «Σάτυροι Ιχνευτές», «Τα πάνω κάτω», «Οδυσσεβάχ», «Δεν τρέχει τίποτα», «Πακέτο ντε Λόρκα», «Κου – κου, τσα», όπως και στις τηλεοπτικές σειρές «Οι Απαράδεκτοι», «Οι τρεις Χάριτες», «Γραβάτες», «Θα τα πεις με το δικηγόρο μου» και «Ο Πέτρος και τα κορίτσια του». Τα έτη 1996 και 1997 ήταν κειμενογράφος στα τηλεοπτικά σόου, «Μπράβο» με τη Ρούλα Κορομηλά στο Mega, και «Πες τα Μίλτο» με το Μίλτο Μακρίδη στον ΑΝΤ1. Το 1998 διετέλεσε παραγωγός στη σατιρική ραδιοφωνική εκπομπή «Και δε μου λες» στην ΕΡΑ Σπορ.
Το 2004 πρωταγωνίστησε σε δικιά του σειρά στο Alter Channel με τίτλο «Χορεύοντας με τους Ζαρα-λύκους» και το 2006 στη ΝΕΤ μαζί με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου παρουσίασε το τηλεπαιχνίδι «Πώς τον λεν τον ποταμό». Επίσης το 2010 στον ΑΝΤ1, παρουσίασε με το Δημήτρη Μενούνο το τηλεπαιχνίδι «Wipe Out».
Τα τελευταία χρόνια έχει τη δική του σατιρική σειρά, με την ονομασία zaraleaksTV, στο YouTube, ασκώντας κριτική στα πολιτικά κόμματα που κυρίως κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση, ενώ επίσης σατιρίζει ελληνικά ΜΜΕ.
Το 2021, παράσταση που σκηνοθέτησε ο ίδιος με τον τίτλο «1821-2021, Διακόσια Χρόνια Δανεικά», διακόπηκε από άτομα που διαμαρτύρονταν, κάτι που μέσα μαζικής ενημέρωσης χαρακτήρισαν ως περιστατικό λογοκρισίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος στο zaraleaksTV
Έλληνες ηθοποιοί θεάτρου
Έλληνες ηθοποιοί τηλεόρασης
Έλληνες Stand Up κωμικοί
Έλληνες κωμικοί
Έλληνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.