id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
129089
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
|
Σώκος (μυθολογία)
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Σώκος είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
Πολεμιστής από την Τροία που σκοτώθηκε στον Τρωικό Πόλεμο από τον Οδυσσέα (Ιλιάδα, Κ 428 κ.ε., Λ 427). Αυτός ο Σώκος ήταν γιος του Ιππάσου.
Ο σύζυγος της Κόμβης και πατέρας των Κουρήτων. Η προσβολή του Σώκου από λύσσα ήταν η αιτία που οι Κουρήτες έφυγαν από την Εύβοια και κατέφυγαν στην Κρήτη. Πρόκειται πιθανότατα για πανάρχαια τοπική θεότητα της Ευβοίας. Ο Ησύχιος τον ονομάζει Σώχο.
Πηγές
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σελ. 845
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Σωκος
Σωκος
|
115411
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE
|
Βιογεωγραφική περιοχή
|
Με τον όρο βιογεωγραφική περιοχή (αλλιώς και βιογεωγραφικά βασίλεια), κατά τη Βιογεωγραφία, χαρακτηρίζεται επιφάνεια της Γης που περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες οργανισμών και ιδιαίτερα φυτών και ζώων που εμποδίζονται ν΄ απομακρυνθούν από την περιοχή αυτή εξαιτίας διαφόρων φυσικών εμποδίων.
Έτσι οι βιογεωγραφικές περιοχές, ως υποδιαιρέσεις της επιφάνειας της Γης, εμφανίζουν διαφορετική σύσταση της πανίδας και χλωρίδας δημιουργώντας κατά συνέπεια και διαφορετικές φυτογεωγραφικές και ζωογεωγραφικές περιοχές. Αυτός ο βιοκαταμερισμός της επιφάνειας της Γης ήταν και η αφετηρία της δημιουργίας της ιδιαίτερης επιστήμης της Βιογεωγραφίας.
Τα βιογεωγραφικά βασίλεια, όπως καθιερώθηκαν από τον Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας, είναι η Παλαιοαρκτική (Βόρεια Ευρώπη, Μεσόγειος, Σιβηρία, Μαντζουρία), η Αιθιοπική (Ανατολική, Δυτική και Νότια Αφρική, Μαδαγασκάρη), η Ανατολική (κεντρική Ινδία, Σρι Λάνκα, Ινδοκίνα, Βορειοανατολική Ασία), η Αυστραλιανή (Αυστρο-Μαλαισία, Αυστραλία, Πολυνησία, Νέα Ζηλανδία), η Νεαρκτική (Καλιφόρνια, Βραχώδη Όρη, οροσειρά Allegheny, Καναδάς) και η Νεοτροπική περιοχή (Χιλή, Βραζιλία, Μεξικό, Αντίλες). Αν και οι περιοχές αυτές είναι ευρέως αποδεκτές ως σήμερα, ορισμένοι ερευνητές υιοθετούν επίσης πιο λεπτομερείς υποδιαιρέσεις. Τα βασίλεια δεν αντιστοιχούν ακριβώς σε ηπειρωτικά όρια. Παρατηρούνται πολλές αποκλίσεις ως προς την ταξινόμηση των φυτογεωγραφικών και ζωογεωγραφικών περιοχών που δεν ταυτίζονται π.χ. κατ΄ αριθμό περιοχών και των φυσικών ορίων τους. Σημαντικότερες τέτοιες ταξινομήσεις είναι η ταξινόμηση κατά Γκουντ (φυτογεωγραφική), και η ταξινόμηση κατά Ντάρλιγκτον (ζωογεωγραφική).
Βιβλιογραφία
Huggett, Richard. Fundamentals of Biogeography, Routledge, 2005.
Βιογεωγραφία
Ενδιαίτημα
|
757779
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AC%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Δοβλά Ιωαννίνων
|
Η Δοβλά είναι ημιορεινό χωριό της Ηπείρου στην Περιφερειακή Ενότητα Ιωαννίνων.
Γενικά στοιχεία
Η Δοβλά σε υψόμετρο 455 μέτρα ανατολικά της κορυφής Ζυγαριά (υψομ. 1.136 μέτρα). Το χωριό απέχει περίπου 51 χιλιόμετρα Δ.-ΝΔ. από την πόλη των Ιωαννίνων, 48 χλμ. Α.-ΒΑ. από την Ηγουμενίτσα και 52 χλμ. Δ.-ΝΔ. από την Ελεούσα (έδρα του δήμου). Αξιοθέατό του είναι το καθολικό παλιού μοναστηριού του 18ου αιώνα, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου το 1919 στο ΦΕΚ 184Α - 19/08/1919 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την Φτέρη αποτελούν τη τοπική κοινότητα Δοβλάς της δημοτικής ενότητας Μολοσσών που υπάγεται στο δήμο Ζίτσας και σύμφωνα με την απογραφή 2011 απογράφονται 39 κάτοικοι. Οι απογραφές πραγματικού πληθυσμού (de facto) μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο είναι:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φωτογραφία του παλιού καθολικού από τον ιστότοπο https://www.greece.com/
Παραπομπές
Δήμος Ζίτσας
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
|
736518
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B9%CE%B1%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1
|
Λίβια Γιαρόκα
|
H Λίβια Γιαρόκα (γεννημένη στις 6 Οκτωβρίου 1974 στην Τάτα) είναι μία Ουγγαρέζα πολιτικός με μερική καταγωγή Ρομά. Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εκλέχθηκε για πρώτη φορά ως μέλος στη λίστα Φίντες το 2004. Η Γιαρόκα είναι η δεύτερη Ρομά (αλλά η πρώτη γυναίκα Ρομά) που εκλέχτηκε ποτέ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. ο πρώτος ήταν ο Χουάν δε Δίος Ραμίρεζ Χερέδια από την Ισπανία, ο οποίος υπηρέτησε από το 1994 έως το 1999.
Η Γιαρόκα μεγάλωσε στο Σόπρον, μία πόλη κοντά στα δυτικά σύνορα της Ουγγαρίας με την Αυστρία . Ο πατέρας της έχει εθνοτική καταγωγή Ρομά και η μητέρα της Ουγγρική. Αφού πήρε μεταπτυχιακό στην κοινωνιολογία από την πανεπιστημιούπολη της Βαρσοβίας του Πανεπιστημίου της Κεντρικής Ευρώπης με υποτροφία από το Ινστιτούτο Ανοιχτή Κοινωνία, συνέχισε να σπουδάζει ανθρωπολογία στη Βρετανία, εστιάζοντας στα θέματα και τον πολιτισμό των Ρομά. Απέκτησε μία κόρη το 2003 και έναν γιο το 2007. Το 2012 ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στην Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου .
Αν και έλαβε υποτροφία του Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης, η Γιαρόκα ποτέ δεν καταδίκασε δημόσια την εκστρατεία κατά του Σόρος που διοργάνωσε το συντηρητικό κόμμα της, Φιντές, με στόχο τον Τζωρτζ Σόρος και το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης.
Μέλος
Είναι πρόεδρος της ομάδας εργασίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την ένταξη των Ρομά και αντιπρόεδρος της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων και της Αντιπροσωπείας για τις Σχέσεις με την Ινδία. Είναι αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, καθώς και της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το 2014 αποσύρθηκε ως ευρωβουλευτής αλλά επέστρεψε στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 μετά την αποχώρηση της Ιλντίκο Γκαλλ-Πελτς από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκλέχθηκε Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 15 Νοεμβρίου 2017. Εκλέχθηκε εκ νέου σε αυτήν τη θέση στις 3 Ιουλίου 2019.
Προσωπική ζωή
Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Ερευνητικές δραστηριότητες
Σεπτέμβριος 2000-Απρίλιος 2002: Εθνογραφική έρευνα πεδίου σχετικά με τις τάσεις αφομοίωσης των Ρομά στην Ουγγαρία
Μάιος 1998-Μάιος 2001: Κοινωνιολογική έρευνα μεταξύ Ρομά μαθητών του Γκάντι Γκιναζίου, Ουγγαρία
2000 - 2003 University College του Λονδίνου, διδακτορική έρευνα σχετικά με τις εθνοτικές σχέσεις και τα οικονομικά, την ταυτότητα και τη ριζοσπαστικοποίηση στην πολιτιστική αυτο-εκπροσώπηση των νέων Ρομά στο 8. Περιοχή, μια αστική παραγκούπολη στη Βουδαπέστη
Βραβεία
Εκλέχτηκε Young Global Leader το 2006 από το Forum of Young Global Leaders και το World Economic Forum
Βραβείο μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Χρονιάς (ΕΚ) 2006 και 2013 στην κατηγορία της Δικαιοσύνης και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων
Το 2010 απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρουμανίας για την Κοινωνική Ένταξη των Μειονοτήτων
Βράβευσε το Προεδρικό Τάγμα Αξίας της Ουγγαρίας για το εξαιρετικό έργο της κατά τη διάρκεια της Ουγγρικής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ το 2011
Κέρδισε το βραβείο St. Adalbert της Ουγγρικής Ένωσης Χριστιανικών Διανοητικών το 2011
Βραβείο του "Fundación Secretariado Gitano" το 2012
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Ομιλία της Lívia Járóka στη Δεύτερη Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής των Ρομά
Προφίλ φοιτητή University College London
Ευρωβουλευτές
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
Αντιπρόεδροι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Ευρωβουλευτές της Ουγγαρίας
|
369948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%87%CE%B1%20%CE%9A%CF%81%CE%B5%CE%BA
|
Μίχα Κρεκ
|
Ο Μίχα Κρεκ (σλοβενικά: Miha Krek) (28 Σεπτεμβρίου 1897 - 18 Νοεμβρίου 1969) ήταν σλοβένος δικηγόρος και συντηρητικός πολιτικός. Μεταξύ 1941 και 1969, ήταν ο άτυπος αρχηγός της σλοβενικής αντικομμουνιστικής μετανάστευσης.
Γεννήθηκε στην Άνω Καρνολία της Αυστροουγγαρίας στο χωριό Λεσκοβίτσα,, σπούδασε στο "Ινστιτούτο Αγίου Στανισλάους" στη Σεντβίντ κοντά στη Λιουμπλιάνα. Κατά τη διάρκεια του Α΄παγκοσμίου πολέμου πολέμησε με τον Αυστροουγγρικό στρατό. Μετά τον πόλεμο σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια του Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνα όπου απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1930. Μέχρι το 1935 είχε δικηγορικό γραφείο στη Λιουμπλιάνα.
Προσχώρησε στο συντηρητικό Σλοβενικό καθολικό Λαϊκό κόμμα το 1921. Αρχικά υπηρέτησε στους πολιτιστικούς συλλόγους του κόμματος. Υπηρέτησε επίσης ως πρόεδρος του σλοβενικού τμήματος της καθολικής δράσης, και αρχισυντάκτης της κύριας συντηρητικής εφημερίδας "Slovenec". Κατά τη διάρκεια της βασιλικής δικτατορίας του βασιλιά Αλέξανδρου Καραγιώργεβιτς της Γιουγκοσλαβίας διετέλεσε αντιπρόεδρος του κόμματος.
Το 1936 έγινε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Μιλάνου Στογιαντίνοβιτς. Το 1938 εξελέγη μέλος του κοινοβουλίου του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας στον κατάλογο της Γιουγκοσλαβικής Ριζοσπαστικής κοινότητας των οποίων οι σλοβένοι του Λαϊκού Κόμματος ήταν μέρος του μεταξύ 1935 και 1941. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους έγινε Υπουργός κατασκευών και διατήρησε το υπουργείο του έως τον Φεβρουάριο του 1939. Το 1940 διορίστηκε Υπουργός Παιδείας. Μετά το θάνατο του Άντον Κόροσετς έγινε γενικός γραμματέας της Γιουγκοσλαβικής Ριζοσπαστικής κοινότητας στην Μπανόβινα του Ντράβα και έγινε έτσι η δεύτερος πιο σημαίνοντας πολιτικός της Σλοβενίας και του Λαϊκού κόμματος μετά τον Φραν Κούλοβετς.
Μετά την εισβολή του Άξονα στη Γιουγκοσλαβία τον Απρίλιο του 1941 μετανάστευσε στην Παλαιστίνη και στη συνέχεια στο Λονδίνο, ως μέλος της Γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης στην εξορία. Μετά το θάνατο του Φραν Κούλοβετς στην αεροπορική επιδρομή του Βελιγραδίου έγινε ο ηγέτης στην εξορία του σλοβενικού Λαϊκού κόμματος, ενώ Μάρκο Νάτλατσεν έγινε ηγέτης του κόμματος στην κατεχόμενη Σλοβενία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δημοσίευσε αρκετά μανιφέστα προτρέποντας τους Σλοβένους χωρίς μεγάλη επιτυχία να ενταχθούν στους Τσέτνικ του Ντράζα Μιχαήλοβιτς. Υποστήριξε επίσης επαφές με τη μη κομμουνιστική υπόγεια αντίσταση της Σλοβενίας που είναι γνωστή ως "σλοβενικό σύμφωνο".
Το 1944 ήταν αντίθετος με τη συμφωνία των Τίτο και Σούμπατιτς με την οποία η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση στην εξορία αναγνώρισε τους παρτιζάνους. Το ίδιο έτος μετακόμισε στη Ρώμη όπου οργάνωσε το Εθνικό συμβούλιο της Σλοβενίας στο εξωτερικό, το οποίο ήταν σε αντίθεση με την κομμουνιστική ηγεσία του απελευθερωτικού μετώπου στη Σλοβενία. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους του 1945 συνέγραψε ένα μανιφέστο με τίτλο «Η Κυβέρνηση του Τίτο και ο ολοκληρωτισμός», μαζί με τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας Ζίβκο Τοπάλοβιτς και τον ηγέτη του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού κόμματος Αδάμ Πριμπίτσεβιτς. Το 1946 δικάστηκε ερήμην από τις νέες Γιουγκοσλαβικές κομμουνιστικές αρχές με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και των εγκλημάτων πολέμου και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης.
Παρέμεινε στη Ρώμη μέχρι το 1947 όπου οργάνωσε μαζί με τον Ιβάν Αχτσίν ένα δίκτυο που βοήθησε στη μετανάστευση χιλιάδων Σλοβένων ιδίως για την Αργεντινή και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1947 πήγε και ο ίδιος στις Ηνωμένες Πολιτείες και επίσημα εξελέγη πρόεδρος του σλοβενικού Λαϊκού κόμματος στην εξορία. Πέθανε στο Κλίβελαντ του Οχάιο, και τον διαδέχθηκε ο Μίλος Στάρε στο Λαϊκό κόμμα..
Παραπομπές
Πηγές
Article on Miha Krek
Γιουγκοσλάβοι νομικοί
Σλοβένοι πολιτικοί
Γιουγκοσλάβοι δημοσιογράφοι
Ιστορία της Αυστροουγγαρίας κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου της Γιουγκοσλαβίας
Υπουργοί κατασκευών της Γιουγκοσλαβίας
Υπουργοί παιδείας της Γιουγκοσλαβίας
Σλοβένοι νομικοί
|
311738
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CF%8E%CE%BD
|
Επίσκοπος Ιεράς Γεδεών
|
Ο Γεδεών (18ος αιώνας - 8 Οκτωβρίου 1810) ήταν Επίσκοπος Ιεράς από το 1781 ως το 1783. Ελάχιστα στοιχεία είναι γνωστά για τη ζωή του. Χρησιμοποιούσε τη Μονή των Καρκάσων, κοντά στην Ανατολή, για θερινή κατοικία.
Διαδέχθηκε ως επίσκοπος το Φιλόθεο τον Κύπριο, το 1781.
Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στην κάτω πόλη στον Άγιο Νικόλαο. Μέχρι το 1932 ο τοίχος του ναού των Αγίων Αποστόλων έφερε χάραγμα με ένα σταυρό που έγραφε "Γεδεών 1782". Τον διαδέχθηκε ως επίσκοπος το 1783 ο Αυξέντιος.
Παραπομπές
Επίσκοποι Ιεράπετρας
|
335495
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%82%20%28%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%29
|
Άνιγρος (ποταμός)
|
Ο Άνιγρος ήταν ποταμός της αρχαίας Ηλείας που σήμερα δεν υπάρχει. Βρισκόταν εκεί που σήμερα βρίσκεται η Λίμνη Καϊάφα και πήγαζε από τις σημερινές ιαματικές πηγές.
Σύμφωνα με τον Παυσανία πήγαζε από το όρος Λαπίθας που τότε ανήκε στην Αρκαδία από την πηγή των Ανιγρίδων νυμφών. Η πηγή των Ανιγρίδων νυμφών έβγαζε, όπως και σήμερα, δύσοσμο νερό και δεν είχε ψάρια. Η ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι τα νερά ήταν δύσοσμα επειδή εκεί έπλυνε τις πληγές του ο Κένταυρος Χείρων κτυπημένος από βέλος του Ηρακλή. Χυνόταν στην θάλασσα μετά από μικρή πορεία, στις εκβολές του υπήρχαν θίνες που δημιουργούνταν από τους μεγάλους ανέμους και πολλές φορές τον εμπόδιζαν να χυθεί στην θάλασσα δημιουργώντας λίμνη . Μάλιστα λίγο πριν τις εκβολές του δεχόταν και τα νερά του παραποτάμου του Ακίδαντα
Ο Στράβωνας τον ταυτίζει με τον Μινυήιο του Ομήρου και προσθέτει ότι την εποχή του μετά την πηγή ήταν έλος-βάλτος με δύσοσμα στάσιμα και βαθιά νερά. Από την μαρτυρία του Στράβωνα φαίνεται ότι είχε αρχίσει να δημιουργείται η Λίμνη Καϊάφα.
Πηγές
[5.7] ἀναστρέψαντι δὲ αὖθις ἐπὶ τὸ Σαμικὸν καὶ διοδεύοντι τὸ χωρίον, Ἄνιγρος ποταμὸς ἐκδίδωσιν ἐς θάλασσαν. τούτου τὸ ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ πολλάκις ἀνείργουσιν οἱ ἄνεμοι βίαιοι πνέοντες: φοροῦντες γὰρ κατ' αὐτὸν τὴν θῖνα ἐκ τοῦ πελάγους ἐπέχουσι τοῦ πρόσω τὸ ὕδωρ. ὁπότε οὖν ἀμφοτέρωθεν ἡ ψάμμος ὑπό τε τῆς θαλάσσης καὶ τὰ ἐντὸς ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ διάβροχος γένοιτο, ἐνταῦθα καὶ ὑποζυγίοις καὶ ἀνδρὶ ἔτι μᾶλλον εὐζώνῳ καταδῦναι κίνδυνός ἐστιν ἐς αὐτήν. [5.8] ὁ δὲ Ἄνιγρος οὗτος ἐξ Ἀρκαδικοῦ μὲν κάτεισιν ὄρους Λαπίθου, παρέχεται δὲ εὐθὺς ἀπὸ τῶν πηγῶν ὕδωρ οὐκ εὐῶδες, ἀλλὰ καὶ δύσοσμον δεινῶς. πρὶν δὲ ἢ καταδέξασθαι τὸν Ἀκίδαντα καλούμενον δῆλός ἐστιν οὐδὲ ἀρχὴν τρέφων ἰχθῦς: μετὰ δὲ τοῦτον ἐσβαλόντα ὅσοι τῶν ἰχθύων ὁμοῦ τῷ ὕδατι αὐτοῦ κατίασιν ἐς τὸν Ἄνιγρον, οὐ σφᾶς ἔτι ἐδωδίμους ἔχουσιν ἄνθρωποι, τὰ πρότερα, ἢν ἐντὸς ἁλῶσι τοῦ Ἀκίδαντος, ἐδωδίμους ὄντας. [5.9] ὅτι δὲ τῷ Ἀκίδαντι ὄνομα Ἰάρδανος ἦν τὸ ἀρχαῖον, αὐτὸς μὲν οὐδαμόθεν συνεβαλόμην, ἀκούσας δὲ ἀνδρὸς Ἐφεσίου λέγω τὸν λόγον. τῷ δὲ Ἀνίγρῳ τὸ ἄτοπον εἶναι τῆς ὀσμῆς ἀπὸ τῆς γῆς πείθομαι δι' ἧς ἄνεισι τὸ ὕδωρ, καθὰ δὴ καὶ τοῖς ὑπὲρ Ἰωνίας ἐστὶν ὕδασι τὸ αὐτὸ αἴτιον, ὁπόσων ἡ ἀτμὶς ὀλέθριός ἐστιν ἀνθρώπῳ. [5.10] Ἑλλήνων δὲ οἱ μὲν Χίρωνα, οἱ δὲ ἄλλον Κένταυρον Πυλήνορα τοξευθέντα ὑπὸ Ἡρακλέους καὶ φυγόντα τραυματίαν φασὶν ἐν τῷ ὕδατι ἀπολοῦσαι τούτῳ τὸ ἕλκος, καὶ ἀπὸ τῆς ὕδρας τοῦ ἰοῦ γενέσθαι δυσχερῆ τῷ Ἀνίγρῳ τὴν ὀσμήν: οἱ δὲ ἐς Μελάμποδα τὸν Ἀμυθάονος καὶ ἐς τῶν Προίτου θυγατέρων τὰ καθάρσια ἐμβληθέντα ἐνταῦθα ἀνάγουσι τὴν αἰτίαν τοῦ ἐπὶ τῷ ποταμῷ παθήματος. [5.11] ἔστι δὲ ἐν τῷ Σαμικῷ σπήλαιον οὐκ ἄπωθεν τοῦ ποταμοῦ, καλούμενον Ἀνιγρίδων νυμφῶν. ὃς δ' ἂν ἔχων ἀλφὸν ἢ λεύκην ἐς αὐτὸ ἐσέλθῃ, πρῶτα μὲν ταῖς νύμφαις εὔξασθαι καθέστηκεν αὐτῷ καὶ ὑποσχέσθαι θυσίαν ὁποίαν δή τινα, μετὰ δὲ ἀποσμήχει τὰ νοσοῦντα τοῦ σώματος: διανηξάμενος δὲ τὸν ποταμὸν ὄνειδος μὲν ἐκεῖνο κατέλιπεν ἐν τῷ ὕδατι αὐτοῦ, ὁ δὲ ὑγιής τε ἄνεισι καὶ ὁμόχρως. Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, Ηλιακών Α
3.19 Ὑπὸ τούτοις ἐστὶν ἐν τῆι παραλίαι δύο ἄντρα, τὸ μὲν νυμφῶν Ἀνιγριάδων τὸ δὲ ἐν ὧι τὰ περὶ τὰς Ἀτλαντίδας καὶ τὴν Δαρδάνου γένεσιν. ἐνταῦθα δὲ καὶ τὰ ἄλση τό τε Ἰωναῖον καὶ τὸ Εὐρυκύδειον * * * τὸ μὲν οὖν Σαμικὸν ἔστιν ἔρυμα, πρότερον δὲ καὶ πόλις Σάμος προσαγορευομένη διὰ τὸ ὕψος ἴσως, ἐπειδὴ σάμους ἐκάλουν τὰ ὕψη· τάχα δὲ τῆς Ἀρήνης ἀκρόπολις ἦν τοῦτο, ἧς ἐν τῶι καταλόγωι μέμνηται ὁ ποιητής «οἳ «δὲ Πύλον τ᾽ ἐνέμοντο καὶ Ἀρήνην ἐρατεινήν.» οὐδαμοῦ γὰρ σαφῶς εὑρίσκοντες ἐνταῦθα μάλιστα εἰκάζουσι τὴν Ἀρήνην, ὅπου καὶ ὁ παρακείμενος Ἄνιγρος ποταμός, καλούμενος πρότερον Μινύειος, δίδωσιν οὐ μικρὸν σημεῖον· λέγει γὰρ ὁ ποιητής «ἔστι δέ τις ποταμὸς Μινυήιος εἰς ἅλα βάλλων ἐγγύθεν Ἀρήνης.» Στράβωνος Γεωγραφικά Η
Ποταμοί της Ηλείας
Αρχαία Ηλεία
|
833085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%B5%CF%82%20%CE%A3%CF%86%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Καζίμιες Σφιτάλσκι
|
Ο Καζίμιες Στανίσουαφ Σφιτάλσκι (πολωνικά: Kazimierz Stanisław Świtalski) (4 Μαρτίου 1886, Σάνοκ – 28 Δεκεμβρίου 1962, Βαρσοβία) ήταν Πολωνός πολιτικός, διπλωμάτης, στρατιώτης, στρατιωτικός στις Πολωνικές Λεγεώνες και ο 18ος Πρωθυπουργός της Πολωνίας μεταξύ Απριλίου και Δεκεμβρίου 1929.
Νεανικά χρόνια και σπουδές
Ο πατέρας του ήταν ο Άλμπιν Σφιτάλσκι, κυβερνήτης του Ρούντκι και του Σάνοκ και η μητέρα του η Μαρία Αντουανέτα Βάιθ, δεύτερη σύζυγος του Άλμπιν, της οποίας ο παππούς, με εντολή του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έφτασε στην Αυστριακή Πολωνία το 1834, μαζί με οκτώ άλλες γερμανικές οικογένειες. Μεταξύ 1897 και 1904, ο Καζίμιες φοίτησε στο Λύκειο της Βασίλισσας Σοφίας που βρίσκεται στο Σάνοκ. Εκείνη την εποχή, το σχολείο διοικούνταν από την Οργάνωση που ονομαζόταν «Radius» (στην οργάνωση συμμετείχαν επίσης τα αδέρφια Στέφαν και Βουοντίζμιες Μοζοουόφσκι και Σάμουελ Χέσιγκ). Στις 21 Ιουνίου 1904, ο Σφιτάλσκι έλαβε πιστοποιητικό ωριμότητας με άριστα και άρχισε να σπουδάζει στη Φιλολογική Σχολή της Πολωνικής Ακαδημίας του Λβουφ. Μετά την αποφοίτησή του, έλαβε το διδακτορικό της φιλοσοφίας το 1910. Την ίδια χρονιά έγινε καθηγητής σε τοπικό γυμνάσιο.
Πολωνικές Λεγεώνες
Ακόμα και στα νιάτα του ο Σφιτάλσκι ανήκε σε μια οργάνωση σοσιαλιστικών κομμάτων ανεξαρτησίας που ονομάζονταν «Φλόγα» και «Ζωή». Μαζί με τον Στανίσουαφ Κοτ διηύθυνε το έργο της Αντιπροσωπευτικής Επιτροπής της Προοδευτικής Νεολαίας. Το 1910, ο Σφιτάλσκι εντάχθηκε στην Ένωση Ενεργού Αγώνα (Związek Walki Czynnej), μια παράνομη οργάνωση που δημιουργήθηκε από τον μελλοντικό Στρατάρχη της Πολωνίας και αρχηγό του κράτους, Γιούζεφ Πιουσούτσκι και από τον Οκτώβριο του 1912 ήταν μέλος της Ένωσης Τυφεκιοφόρων. Στην ΕΕΑ συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Γιούζεφ Πιουσούτσκι. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν βοηθός του Μάριαν Κούκιελ στα Αρχηγεία των Τυφεκιοφόρων στην Ανατολική Γαλικία και στο Λβουφ. Από τις 24 Αυγούστου έως τις 27 Οκτωβρίου 1914 ήταν στρατιώτης στις Πολωνικές Λεγεώνες. Στις 4 Νοεμβρίου 1914 διορίστηκε στο βαθμό του ανθυπολοχαγού. Από το Φεβρουάριο του 1915 υπηρέτησε ως στρατιωτικός υπάλληλος στο Στρατιωτικό Τμήμα.
Από τις 5 Ιανουαρίου 1916 ήταν επικεφαλής του γραφείου του Αρχηγείου της Ταξιαρχίας Λεγεώνων. Αυτή τη θέση κράτησε μέχρι την «κρίση του όρκου». Στις 9 Ιουλίου 1917, συνελήφθη και τέσσερις ημέρες αργότερα απολύθηκε από την υπηρεσία στις Λεγεώνες. Ως αποτέλεσμα, πήγε στο Λβουφ, όπου την 1η Σεπτεμβρίου, εντάχθηκε στην Πολωνική Στρατιωτική Οργάνωση. Κατά τη διάρκεια του Πολωνο-Ουκρανικού Πολέμου έγινε μέλος της Πολωνικής Εθνικής Επιτροπής, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σύγκρουση. Στη συνέχεια κατάφερε να δραπετεύσει από την πολιορκημένη πόλη με αεροσκάφος. Πήγε σε μια κοντινή πόλη που ονομάζεται Πσέμισλ, και αργότερα στην Κρακοβία, όπου ζήτησε βοήθεια για το Λβουφ. Στα μέσα Δεκεμβρίου 1918 συμμετείχε στις εργασίες της Πολωνικής Επιτροπής Εκκαθάρισης και της Προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής.
Πολιτική και διπλωματική καριέρα
Κατά τη διάρκεια του Πραξικοπήματος του Μάη του 1926 στην Πολωνία, ο Σφιτάλσκι υποστήριξε τον Στρατάρχη Πιουσούτσκι και όχι τον Πρόεδρο Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι. Μετά το Πραξικόπημα, του δόθηκαν πολλές πολιτικές θέσεις. Την ίδια χρονιά διορίστηκε Προϊστάμενος της Πολιτικής Καγκελαρίας του Προέδρου και μεταξύ 1926 και 1928 διετέλεσε διευθυντής του Πολιτικού Τμήματος του Υπουργείου Εσωτερικών. Τον Ιούνιο του 1928, ο Σφιτάλσκι έγινε Υπουργός Παιδείας και από τον Απρίλιο έως τον Δεκέμβριο του 1929 υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός της Πολωνίας σε ανταγωνισμό με τον Καζίμιες Μπάρτελ. Το 1930 εξελέγη στο Σέιμ και μεταξύ 1933 και 1935 ήταν Διεθύνων του. Διορίστηκε από τον Πρόεδρο στη Γερουσία το 1935, όπου ήταν επίσης Αντιστρατάρχης. Παράλληλα, ήταν επίσης Βοεβόδας της Κρακοβίας από το Δεκέμβριο του 1935 έως τον Απρίλιο του 1936.
Μετά τον Πολωνικό Αμυντικό Πόλεμο του 1939, ο Καζίμιες Σφιτάλσκι πιάστηκε αιχμάλωτος πολέμου και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο του Βόλντενμπεργκ, όπου πέρασε ολόκληρο το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο . Το μοναχοπαίδι του, Γιάτσεκ Σφιτάλσκι, σκοτώθηκε την πρώτη μέρα της Εξέγερσης της Βαρσοβίας. Το 1945 επέστρεψε στην Πολωνία και φυλακίστηκε από τις κομμουνιστικές αρχές από το 1948 έως το 1956. Πέθανε στη Βαρσοβία το 1962, μετά από τραύματα σε ατύχημα με τραμ.
Τιμές και βραβεία
Ο Καζίμιες Σφιτάλσκι τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας, με το Τάγμα της Αναγέννησης της Πολωνίας, Τάξεις I και IV, με τον Σταυρό της Ανεξαρτησίας, το Πολεμικό Μετάλλιο Μνήμης 1918 – 1921 και το Μετάλλιο της Δεκαετίας της Ανεξαρτησίας, καθώς και το Εσθονικό Τάγμα του Σταυρού του Αετού, Τάξης Ι (1934).
Παραπομπές
Πολωνοί πολιτικοί
Πολωνοί διπλωμάτες
Πολωνοί στρατιώτες
Πολωνοί στρατιωτικοί
Πρωθυπουργοί της Πολωνίας
Πολωνοί Αυστροούγγροι
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Λβιβ
Αξιωματικοί του Πολωνικού Στρατού Ξηράς
Μέλη του Σέιμ της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας (1930-1935)
Μέλη του Σέιμ της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας (1935-1938)
Αποδέκτες του Σταυρού της Ανεξαρτησίας (Πολωνία)
Αποδέκτες του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας
Αξιωματικοί του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας
Μεγαλόσταυροι του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας
Ενταφιασμοί στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Ποβόνσκι
|
717752
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD%20%CE%95%CF%80%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD
|
Ζαν Επστάιν
|
Ο Ζαν Επστάιν (γαλλικά: Jean Epstein) (1897 - 1953) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, θεωρητικός του κινηματογράφου, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1940 σκηνοθέτησε τριάντα έξι ταινίες. Σημαντική μορφή του γαλλικού κινηματογράφου, συνδέεται κυρίως με τη γαλλική αβάν-γκαρντ.
Βιογραφία
Ο Επστάιν γεννήθηκε στη Βαρσοβία (τότε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας) στις 25 Μαρτίου 1897 από Γάλλο-Εβραίο πατέρα και Πολωνίδα μητέρα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1908, η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην Ελβετία, όπου ο Επστάιν παρέμεινε μέχρι την εισαγωγή του στην ιατρική σχολή στο Πανεπιστήμιο της Λυών στη Γαλλία. Στη Λυών εργάστηκε ως γραμματέας και μεταφραστής του Ωγκύστ Λυμιέρ, που θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του κινηματογράφου.
Ο Επστάιν άρχισε να σκηνοθετεί δικές του ταινίες το 1922 με πρώτη το Παστέρ, μια βιογραφία του Λουί Παστέρ που γύρισε σε συνεργασία με τον Ζαν Μπενουά-Λεβί, και στη συνέχεια το Κόκκινο πανδοχείο και Πιστή καρδιά (και οι δύο το 1923), όπου δοκίμασε τις θεωρίες του πάνω στην φωτογένεια της κίνησης» συμμετέχοντας στο κίνημα του γαλλικού ιμπρεσιονιστικού κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης Λουί Μπουνιουέλ εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στις ταινίες Mauprat (1926) και Η πτώση του οίκου των Άσερ (1928), μια ποιητική μεταφορά του μυθιστορήματος του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.
Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας Πιστή καρδιά, ο Επστάιν επέλεξε να κινηματογραφήσει μια απλή ιστορία έρωτα και βίας «για να κερδίσει την εμπιστοσύνη εκείνων, ακόμα τόσο πολυάριθμων, που πιστεύουν ότι μόνο το χαμηλό μελόδραμα μπορεί να ενδιαφέρει το κοινό», και επίσης με την ελπίδα δημιουργίας ενός μελοδράματος «από το οποίο να έχουν αφαιρεθεί όλες οι συμβάσεις που συνήθως συνδέονται με το είδος, τόσο απλό, που μπορεί να προσεγγίσει την ευγένεια της τραγωδίας ».
Από την έλευση του ηχητικού κινηματογράφου το 1929, με δυσκολία προσαρμόστηκε στις ηχητικές ταινίες. Έκανε αρκετές ταινίες-ντοκυμαντέρ για τη Βρετάνη. Μεταξύ αυτών το Finis Terræ (Το τέλος της Γης, 1929) που γυρίστηκε στο νησί Ουεσάν, Mor vran (Η θάλασσα των κοράκων, 1931, στα βρετονικά) στο νησί Σεν, το Χρυσάφι των θαλασσών (1932) γυρίστηκε στο νησί Εντίκ, ο Κυρίαρχος της θύελλας (1947) γυρίστηκε στο Μπελ-Ιλ-αν-Μερ. Το Τραγούδι της Αρμορικής (1934) είναι γνωστό ως η πρώτη ταινία στα βρετονικά.
Τη δεκαετία του 1930, ο Επστάιν έκανε κυρίως ταινίες ντοκιμαντέρ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας από τους Γερμανούς, δεν του επιτράπηκε να εργαστεί σε κανένα στούντιο και φυλακίσθηκε από τη Γκεστάπο λόγω της εβραϊκής του καταγωγής αλλά κατάφερε να γλυτώσει την απέλαση.
Ο Επστάιν πέθανε στις 2 Απριλίου 1953.
Τον Αύγουστο του 2005, οι ταινίες του Ο καθρέπτης με τις τρεις όψεις (1927) και ο Κυρίαρχος της θύελλας (1947) αποκαταστάθηκαν και κυκλοφόρησαν ξανά στη συλλογή DVD Avant-Garde: Experimental Cinema της δεκαετίας του 1920 και του 1930.
Συγγραφικό έργο
Ο Επστάιν υπήρξε ένας από τους βασικούς θεωρητικούς της αβάν-γκαρντ. Έγραψε αρκετά βιβλία με θέμα την αισθητική του κινηματογράφου: Καλημέρα σινεμά (Bonjour, cinéma, 1921), Ο κινηματογράφος ιδωμένος από την Έτνα (Le Cinématographe vu de l'Etna,1926), Η νοημοσύνη μιας μηχανής (L'Intelligence d'une machine, 1946) Ο κινηματογράφος του διαβόλου (Le Cinéma du diable, 1947) και το κυριότερο Το πνεύμα του κινηματογράφου (Esprit de cinéma) που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του, το 1955.
Τα δύο μυθιστορήματά του διαδραματίζονται στα νησιά της Βρετάνης: Το Χρυσάφι των θαλασσών στο Ουεσάν και Les Recteurs et la sirène στο νησί Σεν.
Φιλμογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γαλλικός Ιμπρεσιονισμός στον Κινηματογράφο - camerastyloonline (ελληνικά)
Παραπομπές
Γάλλοι κινηματογραφιστές
Γάλλοι σκηνοθέτες κινηματογράφου
Γάλλοι σεναριογράφοι
Σκηνοθέτες βωβών ταινιών
|
619049
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF
|
Εσωτερικό πρότυπο
|
Εσωτερικό πρότυπο (internal standard) στην αναλυτική χημεία είναι μια χημική ουσία που προστίθεται σε σταθερή ποσότητα στα δείγματα, στο τυφλό και στα πρότυπα βαθμονόμησης σε μια χημική ανάλυση. Αυτή η ουσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βαθμονόμηση σχεδιάζοντας τον λόγο του σήματος της προσδιοριζόμενης ουσίας προς το σήμα του εσωτερικού προτύπου ως συνάρτηση της συγκέντρωσης των προσδιοριζόμενων ουσιών των προτύπων. Αυτό γίνεται για να διορθωθεί η απώλεια των αναλυόμενων ουσιών κατά τη διάρκεια προετοιμασίας των δειγμάτων ή την είσοδο των δειγμάτων. Το εσωτερικό πρότυπο είναι μια ένωση πολύ παρόμοια, αλλά όχι ταυτόσημη με τα χημικά είδη που μας ενδιαφέρουν στα δείγματα, επειδή τα αποτελέσματα της προετοιμασίας των δειγμάτων πρέπει, ως προς τις ποσότητες κάθε δείγματος, να είναι τα ίδια και για το σήμα του εσωτερικού προτύπου και για τα σήματα από τα είδη που μας ενδιαφέρουν στην ιδανική περίπτωση. Η προσθήκη γνωστών ποσοτήτων αναλυόμενων ουσιών που μας ενδιαφέρουν είναι μια ξεχωριστή τεχνική που λέγεται σταθερή προσθήκη (standard addition), που εκτελείται για να διορθώσει τις επιπτώσεις υποβάθρου (matrix effects).
Αυτή η αναλογία για τα δείγματα χρησιμοποιείται στη συνέχεια για τη λήψη των συγκεντρώσεων των αναλυομένων ουσιών από μια καμπύλη βαθμονόμησης. Το χρησιμοποιούμενο εσωτερικό πρότυπο χρειάζεται να παρέχει ένα σήμα που είναι παρόμοιο με το σήμα των αναλυομένων ουσιών στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά αρκετά διαφορετικό έτσι ώστε τα δύο σήματα να διακρίνονται εύκολα από το όργανο. Παραδείγματος χάρη, το δευτεριωμένο χλωροβενζόλιο (C6D5Cl) είναι ένα χρησιμοποιούμενο εσωτερικό πρότυπο στην ανάλυση των πτητικών στην αέρια χρωματογραφία-φασματοφωτομετρία μάζας (GC-MS) επειδή είναι παρόμοιο με το χλωροβενζόλιο, αλλά δεν εμφανίζεται στη φύση. Η νορλευκίνη (Norleucine) είναι επίσης ένα δημοφιλές εσωτερικό πρότυπο για την ανάλυση των αμινοξέων μέσω GC-MS.
Στη φασματοσκοπία πυρηνικού συντονισμού (NMR spectroscopy), π.χ. των πυρήνων 1H, 13C and 29Si, οι συχνότητες εξαρτώνται από το μαγνητικό πεδίο, που δεν είναι το ίδιο για όλα τα πειράματα Συνεπώς, οι συχνότητες αναφέρονται ως σχετικές διαφορές με το εσωτερικό πρότυπο τετραμεθυλοσιλάνιο (TMS). Αυτή η σχετική διαφορά στο TMS ονομάζεται χημική μετατόπιση (chemical shift) και μετριέται σε μέρη ανά εκατομμύριο.
Στην πράξη, η διαφορά μεταξύ των σημάτων των κοινών διαλυτών και του TMS είναι γνωστή και επειδή τα σύγχρονα όργανα μπορούν να ανιχνεύσουν μικρές ποσότητες πρωτονιωμένων διαλυτών που είναι παρόντες σε εμπορικά δευτεριωμένους διαλύτες δεν χρειάζεται να προστεθούν δευτεριωμένοι διαλύτες TMS. Καθορίζοντας τον διαλύτη κλειδώματος (lock solvent) που θα χρησιμοποιηθεί, τα σύγχρονα φασματοφωτόμετρα μπορούν να αναφέρονται σωστά στο δείγμα· στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο διαλύτης εξυπηρετεί ως το εσωτερικό πρότυπο.
Στην χρωματογραφία, τα εσωτερικά πρότυπα χρησιμοποιούνται για να καθορίσουν τη συγκέντρωση άλλων αναλυόμενων ουσιών υπολογίζοντας τον παράγοντα απόκρισης (response factor). Το επιλεγμένο εσωτερικό πρότυπο πρέπει πάλι να είναι παρόμοιο με την αναλυόμενη ουσία και να έχει παρόμοιο χρόνο κατακράτησης και παρόμοια παραγωγοποίηση (derivitization). Πρέπει να είναι σταθερό και δεν πρέπει να επηρεάζει τα συστατικά του δείγματος.
Παραπομπές
Skoog, Douglas A. (1998). Principles of Instrumental Analysis: Introduction, pp. 18. Harcourt Brace. ISBN 0-03-002078-6
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Internal standard at chemistry.adelaide.edu.au
Αναλυτική χημεία
|
463255
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Σπύρος Σκλαβενίτης
|
Ο Σπύρος Σκλαβενίτης (Λευκάδα, 21 Φεβρουαρίου 1927 - 9 Μαρτίου 2006) ήταν Έλληνας επιχειρηματίας, συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας σούπερ μάρκετ «Σκλαβενίτης» και συνιδρυτής της χαρτοβιομηχανίας «Γλάρος».
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 21 Φεβρουαρίου 1927. Το 1936 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Με το τέλος της Κατοχής εργάστηκε σε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και ως φύλακας στον Ερυθρό Σταυρό. Ξεκίνησε με την οικογένειά του επιχείρηση μπαχαρικών και ειδών μπακαλικής στον Πειραιά, διαθέτοντας προϊόντα και στη Κεντρική Αγορά της Αθήνας (τη «Βαρβάκειο»).
Το 1954 υπήρξε συνιδρυτής της εταιρείας «Σκλαβενίτης & Σια Ο.Ε.Ε.», που το 1971 μετεξελίχθηκε στην «Ι. & Σ. Σκλαβενίτης Α.Ε.Ε.» (σήμερα «Σκλαβενίτης»). Αρχικά δραστηριοποιούνταν στο εμπόριο μπαχαρικών, αλλά αργότερα, επέκτεινε τις δραστηριότητές της στο λιανικό εμπόριο. Η εταιρεία αργότερα θα αναδεικνυόταν η τρίτη ελληνική εταιρεία λιανικού εμπορίου. Τo 2004, ο Σκλαβενίτης μαζί με τα παιδιά του ίδρυσε την χαρτοβιομηχανία «Γλάρος», μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες ελληνικές βιομηχανίες, με βάση τον κύκλο εργασιών της.
Είχε τρία αδέρφια, τον Γιάννη, τον Νάσο και τη Δώρα. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τη Μαρία, τον Γεράσιμο, τον Στέλιο και την Βίκυ. Απεβίωσε στις 9 Μαρτίου 2006, σε ηλικία 79 ετών.
Παραπομπές
Έλληνες
Έλληνες επιχειρηματίες
|
93433
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Ατλάντα
|
Η Ατλάντα (αγγλικά: Atlanta, Georgia) είναι πόλη των ΗΠΑ και πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Αμερικανικής πολιτείας Τζόρτζια. Είναι η έδρα της κομητείας Φούλτον, αν και τμήμα της πόλης εκτείνεται στην κομητεία ΝτεΚάλμπ.
Ο πληθυσμός της πόλης, ανέρχεται σε 524,068 κατοίκους (εκτίμηση 2021) και ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής της Ατλάντας, σε 6,020,364 κατοίκους (9η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή στις ΗΠΑ).
Το 1996, η Ατλάντα, διοργάνωσε τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οικονομία
Η Ατλάντα γνώρισε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα που τη μετέτρεψε σε ένα οικονομικό κέντρο διεθνούς σημασίας. Η ανάπτυξη αυτή είναι εμφανής και στη μορφή της πόλης με το μεγάλο αριθμό από ουρανοξύστες που κυριαρχούν στον ορίζοντα. Ορισμένες από τις μεγάλες εταιρίες που έχουν τα κεντρικά τους στην Ατλάντα ή τα προάστιά της είναι η Κόκα κόλα, η εταιρεία ταχυμεταφορών UPS, το ειδησεογραφικό δίκτυο CNN και η αεροπορική εταιρία Delta Air Lines.
Συγκοινωνίες
Το διεθνές αεροδρόμιο της Ατλάντας Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport, είναι το πρώτο αεροδρόμιο σε επιβατική κίνηση στον κόσμο. Εξυπηρετεί πάνω από 80 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως καθώς αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για πολλές πτήσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ ενώ έχει και μεγάλο αριθμό απ' ευθείας συνδέσεων με πολλούς προορισμούς στο εξωτερικό.
Για την κίνηση στην μητροπολιτική περιοχή κυρίαρχο μέσο είναι το αυτοκίνητο. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση στις ώρες αιχμής είναι συνηθισμένη ενώ η πόλη αντιμετωπίζει και πρόβλημα μόλυνσης της ατμόσφαιρας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Διοργανώτριες πόλεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων
Πόλεις της Τζόρτζια
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
|
793113
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%20%CE%92%CE%B1%CE%BD%20%CE%A1%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%BC
|
Σαμ Βαν Ρόσομ
|
Ο Σαμ Βαν Ρόσομ (γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1986) είναι Βέλγος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής της Βαλένθια της 1ης Ισπανίας . Εκπροσωπεί επίσης την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης του Βελγίου . Έχει ύψος 1,88 μέτρων και παίζει στη θέση του πόιντ γκαρντ .
Πρώιμη ζωή
Από την ηλικία των 6 έως τα 16 του, ο Βαν Ρόσομ έπαιξε για τους Μπόμπκατ Γκεντ, Γκεντ Γιουνάιτεντ και Μπλακ Μπίαρς Γκεντ.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Αφού έπαιξε με την ΜΜΚ Ντε Πίντε στην τρίτη και δεύτερη κατηγορία του Βελγίου για τρεις χρονιές, ο Βαν Ρόσομ πήρε μία θέση στην σύνθεση της ΜΚ Οστάνδης το 2005. Την αγωνιστική περίοδο 2007–08, συνέβαλε σημαντικά στην Οστάνδη, καθώς είχε μέσο όρο 11,5 πόντους και 3,2 ασίστ ανά παιχνίδι.
Το 2008 ο Βαν Ρόσομ υπέγραψε με την ιταλική Σκαβολίνι Πέζαρο . Μετά από δύο χρόνια στην Ιταλία, πήγε στην Ισπανία για να παίξει με την ΚΑΪ Σαραγόσα . Το συμβόλαιό του επεκτάθηκε μετά την πρώτη του χρονιά. Το 2013 υπέγραψε συμβόλαιο τριετούς διάρκειας με τη Βαλένθια Μπάσκετ .
Τον Σεπτέμβριο του 2017, υπέγραψε ξανά με τη Βαλένθια για μία ακόμη χρονιά. Στις 11 Ιουλίου 2020 ο Βαν Ρόσομ ανανέωσε το συμβόλαιό του για έναν ακόμη χρόνο, με την επιλογή μίας ακόμη αγωνιστικής περιόδου.
Διεθνής πορεία
Ο Βαν Ρόσομ αγωνίζεται με την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης του Βελγίου από το 2006. Εκπροσώπησε το Βέλγιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2015 όπου έχασε από την Ελλάδα στην Φάση των 16 με 75–54. Σε 6 παιχνίδια στην διοργάνωση, είχε μέσο όρο 12,2 πόντους, 3,7 ριμπάουντ και 4,5 ασίστ σε 43,5 % στα σουτ εντός πεδιάς.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Σαμ Βαν Ρόσομ στο acb.com
Ο Σαμ Βαν Ρόσομ στο draftexpress.com
Ο Σαμ Βον Ρόσομ στο eurobasket.com
Ο Σαμ Βαν Ρόσομ στο euroleague.net
Καλαθοσφαιριστές Βικτόρια Λιμπερτάς Πέζαρο
Καλαθοσφαιριστές Βαλένθια
Πόιντ γκαρντ
Καλαθοσφαιριστές Πρωταθλήματος Ισπανίας
Καλαθοσφαιριστές Λέγκα Μπάσκετ Σέριε Α
Καλαθοσφαιριστές Οστάνδης
Καλαθοσφαιριστές Μπάσκετ Σαραγόσα
|
725953
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Φιλοευρωπαϊσμός
|
Ο Φιλοευρωπαϊσμός είναι μια πολιτική θέση που ευνοεί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Περιλαμβάνει ευρωπαίους φεντεραλιστές, οι οποίοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωστή άτυπα ως Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Ένας σχετικός όρος είναι το «Ευρώφιλος».
Ως εκ τούτου, είναι το αντίθετο του ευρωσκεπτικισμού, που αναφέρεται στην πολιτική στάση του σκεπτικισμού ή της αντίθεσης με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Δεν πρέπει να συγχέεται με τον όρο «αντι-ευρωπαϊσμός».
Πολιτιστική-κυρίαρχη πολιτική
Ο φιλοευρωπαϊσμός και η ευρωφιλία είναι επίσης πολιτικοί όροι που χρησιμοποιούνται σε διάφορα πλαίσια, που υποδηλώνουν συναίσθημα ή πολιτικές για την έγκριση μιας ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως αναφέρεται στη Συνθήκη του Άμστερνταμ και της Λισαβόνας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέφρασε θετικά αισθήματα για ενισχυμένη ομοσπονδία.
Στο πλαίσιο της πολιτιστικής πολιτικής, αυτό μπορεί να αναφέρεται στον πολιτισμό ή τους λαούς της Ευρώπης. Μπορεί επίσης να αναφέρεται στον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, τη θεσμοθετημένη θεσμική διαδικασία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη δημιουργία μιας άτυπης συνομοσπονδίας. Στο πλαίσιο της πολιτιστικής πολιτικής, μπορεί να αναφέρεται στην αναγκαστική αφομοίωση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα κράτη μέλη.
Οι όροι μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν διαφορετικά στο πλαίσιο της κριτικής διαφόρων συμπεριφορών, συνήθως ιστορικών, που θεωρούνται ιμπεριαλιστικές ή γενοκτονικές, ως στερεότυπο και προκατάληψη που συνδέεται με την Ευρώπη, ως εξάλειψη των τοπικών πολιτισμών, ως απόσυρση της εθνικής κυριαρχίας και ως ηθική δήλωση εναντιώνοντας την αντιληπτή εγγενή αρνητικότητα που συμβαίνει με την Ευρώπη.
Πολυεθνικοί ευρωπαϊκοί θεσμοί
Συμβούλιο της Ευρώπης: ένας διεθνής οργανισμός του οποίου ο στόχος είναι η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου στην Ευρώπη και η προώθηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έχει 47 κράτη μέλη, με περίπου 820 εκατομμύρια ανθρώπους.
Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη: ο μεγαλύτερος διακυβερνητικός οργανισμός με γνώμονα την ασφάλεια στον κόσμο, με 57 συμμετέχουσες χώρες κυρίως στην Ευρώπη και στο Βόρειο Ημισφαίριο.
Πανευρωπαϊκή Ένωση: το παλαιότερο ευρωπαϊκό κίνημα ενοποίησης.
Πολιτικά κόμματα υπέρ της ΕΕ
Πανευρωπαϊκό επίπεδο
EU: Renew Europe
EU: Volt Europa
Δείτε επίσης
Ανατολική εταιρική σχέση
Ευρωμύθος
Ευρωπαϊκό Ομοσπονδιακό Κόμμα
Ευρωπαϊσμός
Ευρωσκεπτικισμός
Eurovoc
Κοινοβουλευτική Συνέλευση Euronest
Ομοσπονδία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μελλοντική διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Πανευρωπαϊκή ταυτότητα
Πολιτική της Ευρώπης
Πρωτοβουλία Pulse of Europe
Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
Volt Europa
Γιατί στην Ευρώπη
Παραπομπές
Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
|
691334
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%20%CE%A3%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%91%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%202
|
Μπάτε Σκύλοι Αλέστε 2
|
Μπάτε σκύλοι αλέστε 2 (αγγλικά: The Secret Life of Pets 2) είναι αμερικανική κωμωδία κινουμένων σχεδίων με υπολογιστή παραγωγής 2019 και είναι η συνέχεια της ταινίας κινουμένων σχεδίων του 2016 Μπάτε σκύλοι αλέστε (The Secret Life of Pets).
Παραπομπές
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 2019
Ταινίες παραγωγής Universal Pictures
Ταινίες κινουμένων σχεδίων της Universal Pictures
Ταινίες παραγωγής Illumination Entertainment
Αμερικανικές κωμικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές 3D ταινίες
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή
Ταινίες κινουμένων σχεδίων του 2019
|
775999
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B1%29
|
Ποταμός Σάντα Μαρία (Αριζόνα)
|
Ο ποταμός Σάντα Μαρία (Santa Maria) της δυτικής Αριζόνα, στις Ηνωμενες Πολιτείες Αμερικής, είναι μαζί με τον Μπιγκ Σάντυ τα δύο μικρά ποτάμια που σχηματίζουν τον Ποταμό Μπιλ Γουίλιαμς, παραπόταμο του Κολοράντο. Ο Σάντα Μαρία έχει μήκος περίπου 80 χιλιόμετρα, από τα οποία όμως μόνο τα τελευταία 27 χιλιόμετρα έχει συνεχή ροή νερού, ενώ στο ανώτερο τμήμα του είναι ένας ξεροπόταμος, που έχει νερό μόνο μετά από κάποια δυνατή βροχή της ερήμου.
Στις περιόδους βροχών η μικρή τεχνητή Λίμνη Άλαμο, που ξεκινά λίγο χαμηλότερα από τη συμβολή των Σάντα Μαρία και Μπιγκ Σάντυ πλημμυρίζει και φθάνει έως και πριν από τη συμβολή, οπότε τις ημέρες εκείνες ο Σάντα Μαρία εκβάλλει απευθείας στη λίμνη, ενώ ο Ποταμός Μπιλ Γουίλιαμς αρχίζει μετά τη λίμνη.
Ο Σάντα Μαρία σχηματίζεται από τη συμβολή των ρυακιών Σύκαμορ και Κέρκλαντ σε υψόμετρο κάπου 800 μέτρων, περίπου 15 χιλιόμετρα από τον οικισμό Μπάγκνταντ. Από εκεί ρέει γενικώς προς νοτιοδυτική κατεύθυνση, μέσα από την ορεινή ερημική περιοχή Αράστρα (ορεινοί όγκοι Πόουτσι και Μπλακ Μάουντενς). Σε όλη τη διαδρομή του ο ποταμός δέχεται εποχικά ύδατα ρυακιών, ενώ μέχρι το τέλος του ρου του κατέρχεται υψομετρικά κατά 420 μέτρα συνολικά.
Πηγές
Λήμμα «Αγία Μαρία» (μία από τις σημασίες) στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμ. 1, σελ. 337
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Καθημερινή παρακολούθηση της παροχής του ποταμού
Ποταμοί των ΗΠΑ
|
796675
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AF%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Αρί Αττικής
|
Το Αρί είναι χωριό της δημοτικής κοινότητας Κερατέας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κερατέας, του δήμου Λαυρεωτικής, της περιφερειακής ενότητας Ανατολικής Αττικής, στην περιφέρεια Αττικής, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης.
Γεωγραφία
Το Αρί είναι πεδινό, μεσόγειο χωριό στο νότιο τμήμα του νομού Αττικής. Βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του υψώματος «Βαλμάς» (135 μ.), πάνω στην επαρχιακή οδό Κερατέας-Αναβύσσου, βορειοανατολικά της Αναβύσσου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 60. Απέχει 52 χλμ. περίπου ΝΑ. του κέντρου της Αθήνας.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στον δήμο Κερατέας του νομού Αττικής. Με το ΦΕΚ 87Α – 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Κερατέας και προσαρτήθηκε στον δήμο Λαυρεωτικής.
Παραπομπές
Πηγές
Χάρτες «ROAD» (Αττική 1:60.000)
Google Earth
eeata.gr
Χωριά του νομού Αττικής
Δήμος Λαυρεωτικής
|
644294
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BD%CE%B5%CF%81
|
Έντουαρντ Μπούχνερ
|
Ο Έντουαρντ Μπούχνερ (20 Μαΐου 1860 – 13 Αυγούστου 1917) ήταν γερμανός χημικός, παραλήπτης του βραβείου Νόμπελ Χημείας για το 1907 για την εργασία του σχετικά με τη ζύμωση.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Ο Μπούχνερ γεννήθηκε στο Μόναχο και ήταν γιος γιατρού και καθηγητή. Ο μεγαλύτερος αδερφός του ήταν ο Χανς Ερνστ Άουγκουστ Μπούχνερ. Το 1884, ξεκίνησε να σπουδάζει χημεία με τον Αδόλφο φον Μπάιερ και βοτανική με τον Καρλ Νέγκελι, στο Βοτανικό Ινστιτούτο στο Μόναχο. Μετά από μια περίοδο εργασίας με τον Χέρμαν Έμιλ Φίσερ στο Ερλάνγκεν, ο Μπούχνερ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου με διδακτορικό το 1888, με καθηγητή τον Τέοντορ Κούρτιους. Πέθανε στην μάχη του Μαρασέστι και θάφτηκε στο νεκροταφείο των γερμανών στρατιωτών στη Φωξάνη της Ρουμανίας.
Προσωπική ζωή
Ο Μπούχνερ παντρεύτηκε την Λότε Σταλ το 1900. Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εντάχθηκε στον στρατό και προβιβάστηκε στον βαθμό του Ταγματάρχη, διοικώντας μια μονάδα μεταφοράς πυρομαχικών στο δυτικό και στη συνέχεια στο ανατολικό μέτωπο.Τον Μάρτιο του 1916 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Βίρτσμπουργκ. Τον Απρίλιο του 1917 επανεντάχθηκε στον στρατό. Στις 11 Αυγούστου 1917, ενώ υπηρετούσε στη Φωξάνη της Ρουμανίας, χτυπήθηκε από θραύσμα οβίδας και πέθανε δύο μέρες αργότερα..
Δημοσιεύσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Works by or about Eduard Buchner at Internet Archive
Buchner's Nobel Lecture Cell Free Fermentation
Biography
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Μονάχου
Γερμανοί νομπελίστες
Βραβευμένοι με Νόμπελ Χημείας
|
324553
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%20%CE%A4%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Άλφρεντ Τέννυσον
|
Ο Άλφρεντ Τέννυσον, 1ος Βαρόνος Τέννυσον (Alfred, Lord Tennyson, 6 Αυγούστου 1809 – 6 Οκτωβρίου 1892) ήταν Άγγλος ποιητής. Παραμένει ένας από τους δημοφιλέστερους ποιητές της Αγγλίας και υπήρξε «εστεμμένος ποιητής» του Ηνωμένου Βασιλείου κατά το μεγαλύτερο διάστημα της βασιλείας της Βικτωρίας.
Γιος ιερέα, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ χωρίς να πάρει πτυχίο και πέρασε δύσκολες μέρες, αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες και δυσμενείς κριτικές των ποιημάτων του. Όλα αυτά μέχρι το 1850, οπότε, εκτός του ότι παντρεύτηκε τη γυναίκα που αγαπούσε, δημοσίευσε το ποίημα In Memoriam A.H.H., ελεγείες για τον θάνατο του Άρθουρ Χάλλαμ, συμφοιτητή του στο Κέιμπριτζ και αρραβωνιαστικού της αδελφής του. Η επιτυχία ήταν μεγάλη σε κοινό και κριτικούς και η Βικτωρία του απένειμε τον τίτλο του «δαφνοστεφούς ποιητή» (poet laureate).
Περίφημα είναι πολλά από τα σύντομα ποιήματά του, εμπνευσμένα είτε από την ελληνική αρχαιότητα (Ο Οδυσσέας πρωτίστως και ο Τιθωνός), είτε από σύγχρονά του γεγονότα, όπως Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας αναφερόμενη σε καταστροφική επιχείρηση στη μάχη της Μπαλακλάβα κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο.
Μετά από δύο αρνήσεις δέχτηκε τελικά τον τίτλο ευγενείας που του προσφέρθηκε και το 1884 έγινε βαρόνος και μέλος της βουλής των Λόρδων. Ήταν ο πρώτος λογοτέχνης που τιμήθηκε με τίτλο ευγένειας για τα γραπτά του.
Παρά την υποχώρηση της δημοτικότητάς του κατά τον 20ό αιώνα, η «επανανακάλυψη» του Οδυσσέα και η επανεκτίμηση του έργου του οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αξία του παραμένει διαχρονική.
Επιλογή έργων
Ulysses (Οδυσσέας, 1833)
Break, break, break (1835)
Tears, Idle Tears (Δάκρυα, μάταια δάκρυα, 1847)
In Memoriam A.H.H. (Εις μνήμην του Α.Χ.Χ., 1849)
The Charge of the Light Brigade (Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας, 1854)
Tithonus (Τιθωνός, 1859)
Idylls of the King (Ειδύλλια των βασιλέων, 1859-1885)
Enoch Arden (1862-64)
Crossing the Bar (Περνώντας τον ύφαλο, 1889)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αναφορές
Άγγλοι ποιητές
Ποιητές του 19ου αιώνα
Εταίροι της Βασιλικής Εταιρείας
|
545272
|
https://el.wikipedia.org/wiki/WorldPride
|
WorldPride
|
Το WorldPride, με άδεια από το InterPride και διοργανώνεται από ένα από τα μέλη του, είναι μια εκδήλωση που προάγει τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τους αμφιφυλόφιλους και τους διεμφυλικούς (LGBT pride) θέματα σε διεθνές επίπεδο, μέσω παρελάσεις, φεστιβάλ και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες. Η εκδήλωση ιδρύθηκε από τον Paul Στίνσον. Η εναρκτήρια WorldPride πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη το 2000. Το δεύτερο WorldPride απονεμήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 2006. WorldPride 2012 απονεμήθηκε στο Λονδίνο και συμπίπτει με την 19η Ετήσια Europride. Η επιλογή των WorldPride 2014 επιλέχθηκε στις οκτώβριος 18, 2009, οι δύο υποψήφιοι ήταν Τορόντο και στη Στοκχόλμη, Τορόντο με τη νίκη στο δεύτερο γύρο της ψηφοφορίας. Ο οικοδεσπότης πόλεις έχουν επιλεγεί από InterPride, μια διεθνής ένωση υπερηφάνεια συντονιστών, κατά την ετήσια γενική συνέλευση.
WorldPride Ρώμη 2000
Στο 16ο ετήσιο συνέδριο του InterPride, που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1997 στη Νέα Υόρκη, το InterPride ψήφισε για να δημιουργηθει ο τιτλος "WorldPride" και τον απένειμε στην πόλη της Ρώμης, στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της 19 Ιουλίου, 2000. Η εκδήλωση ήταν από την ιταλική ομάδα για τα δικαιώματα των γκέι Mario Mieli, μαζί με το InterPride.
Αναφορές
ΛΟΑΤ πολιτισμός
|
776129
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BD
|
Γεωγραφία του Μπενίν
|
Το Μπενίν είναι μία σχετικώς μικρή χώρα της Δυτικής Αφρικής, με μακρόστενο σχήμα στη διεύθυνση βορρά-νότου, που μοιάζει κάπως με κλειδί, το πλατύ μέρος του οποίου βρίσκεται στον βορρά. Το γεωγραφικό πλάτος του είναι μεταξύ 6°30′ και 12°30′ Βόρειο, ενώ το γεωγραφικό μήκος του είναι μεταξύ 1° και 3°40′ Ανατολικό. Το Μπενίν συνορεύει στα δυτικά με το Τόγκο, στα βόρεια με την Μπουρκίνα Φάσο και τη Δημοκρατία του Νίγηρα, στα ανατολικά με τη Νιγηρία, ενώ στα νότια βρέχεται από τον Κόλπο της Γουινέας του Ατλαντικού Ωκεανού.
Το μήκος της χώρας από τον Νίγηρα ποταμό στα βόρεια μέχρι τον Κόλπο της Γουινέας ανέρχεται σε 700 χιλιόμετρα περίπου, ενώ το εύρος της κυμαίνεται από ένα μέγιστο 325 χιλιομέτρων στον βορρά μέχρι την ακτογραμμή των μόλις 121 χιλιομέτρων (στην επονομαζόμενη «Ακτή των Σκλάβων»). Σε σχέση με τις γειτονικές χώρες του, το Μπενίν έχει έκταση μόλις το ένα όγδοο της εκτάσεως της Νιγηρίας, αλλά είναι διπλάσιο σε έκταση από το Τόγκο. Είναι σχετικώς χαμηλή χώρα, με μέσο υψόμετρο 200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Βιογεωγραφία
Γεωμορφολογικώς η χώρα μπορεί να χωρισθεί σε 4 βασικές περιοχές. Από τα νότια προς τα βόρεια, αυτές είναι:
Η αμμώδης παραλιακή πεδιάδα, που δεν ξεπερνά πουθενά σε υψόμετρο τα 10 μέτρα και έχει μέγιστο εύρος 10 χιλιόμετρα. Είναι ελώδης και έχει διάσπαρτες λίμνες, καθώς και λιμνοθάλασσες που συνδέονται με τον ωκεανό.
Οι υψηλότερες ομαλές περιοχές του νότιου Μπενίν, με υψόμετρο που ξεκινά από τα 20 και καταλήγει στα 200 μέτρα. Αυτές διασχίζονται από κοιλάδες που έχουν διεύθυνση βορρά-νότου. Ξεχωρίζουν οι κοιλάδες των ποταμών Κούφφο, Ζου και του μεγαλύτερου ποταμού της χώρας, του Ουεμέ. Η περιοχή έχει ταξινομηθεί από το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση ως τμήμα της οικοπεριοχής του Μωσαϊκού δάσους-σαβάνας της Γουινέας.
Ακολουθεί μια έκταση με διάσπαρτους βραχώδεις λόφους, στον νομό Νικί και γύρω από την πόλη Σαβέ.
Τέλος υπάρχει η χαμηλή οροσειρά Ατακόρα, γνωστότερη ως Όρη Τόγκο, που εκτείνεται κατά μήκος των βορειοδυτικών συνόρων και έχει υψηλότερη κορυφή το όρος Σοκμπάρο.
Το Μπενίν έχει μαγκρόβια δάση και περιορισμένα πλέον, άλλοτε μεγάλα, δάση στην ξηρά. Μερικά από αυτά εκτείνονται κατά μήκος των ποταμών. Στην υπόλοιπη χώρα υπάρχει σαβάνα καλυμμένη με αγκαθωτούς θάμνους και με διάσπαρτα πελώρια δέντρα μπάομπαμπ. Στα βόρεια και στα βορειοδυτικά της χώρας υπάρχουν δύο εθνικά πάρκα, το Εθνικό Πάρκο του «W του Νίγηρα» και το Εθνικό Πάρκο Πενττζάρι, τα οποία προσελκύουν τουρίστες που θέλουν να δουν ελέφαντες, λιοντάρια, αντιλόπες, ιπποπόταμους και πιθήκους στην άγρια φύση. Στη χώρα υπήρχαν κάποτε κοπάδια του κινδυνεύοντος είδους του λυκάονος (Lycaon pictus, άγριος σκύλος της Αφρικής), αλλά τώρα θεωρείται ότι αυτό έχει εξαφανισθεί από το Μπενίν εξαιτίας της επεκτάσεως των ανθρώπινων οικισμών.
Κλίμα
Το κλίμα είναι τροπικό, υγρό και θερμό. Στη νότια περιοχή υπάρχουν δύο ξηρές εποχές και δύο εποχές των βροχών (Απρίλιος-Ιούλιος και Σεπτέμβριος-Νοέμβριος). Στη βόρεια περιοχή υπάρχει μόνο μία περίοδος βροχών. Η εποχή της ξηρασίας στο βόρειο τμήμα διαρκεί από τον Οκτώβριο έως τον Απρίλιο. Τις νύχτες του χειμώνα μπορεί να κάνει ψύχρα εξαιτίας των ανέμων χαρματάν. Το ύψος των βροχοπτώσεων δεν υπερβαίνει τα 800 χιλιοστά (mm) ετησίως, με εξαίρεση τα ανάγλυφα και τα Όρη Ατακόρα, όπου μπορούν να καταγραφούν και βροχοπτώσεις μέσου ύψους 1.000 mm. Στην παραλιακή πεδιάδα η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι η μέγιστη στη χώρα, φθάνοντας τα 1.200 mm.
Αριθμητικά και άλλα δεδομένα
Έκταση: 112.622 km² (το 98,2% ξηρά και το 1,8% εσωτερικά ύδατα)
Συγκριτική έκταση: 102η σε έκταση χώρα στη Γη, ελάχιστα μεγαλύτερη από τη Βουλγαρία και κατά 15,3% μικρότερη από την Ελλάδα.
Χερσαία σύνορα:
Ολικό μήκος: 2.123 km
Συνορεύουσες χώρες και μήκος συνόρων:
Νιγηρία 809 km, Τόγκο 651 km, Μπουρκίνα Φάσο 386 km, Δημοκρατία του Νίγηρα 277 km
Μήκος ακτογραμμής: 121 km
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη: 200 ναυτικά μίλια
Ακραία σημεία:
Χαμηλότερο σημείο: Ατλαντικός Ωκεανός, 0 m
Υψηλότερο σημείο: όρος Σοκμπάρο, 658 m, σε γεωγραφικές συντεταγμένες 9°19΄41΄΄ Βόρειο πλάτος και 1°24΄56΄΄ Ανατολικό μήκος (ωστόσο δεδομένα του διαστημικού ραντάρ SRTM δίνουν σημείο με υψόμετρο 672 m σε συντεταγμένες 10°17′22″ Β και 1°32′38″ Α)
Βορειότερο σημείο: η συμβολή των ποταμών Μέκρου και Νίγηρα, στο σύνορο με τη Δημοκρατία του Νίγηρα, Διαμέρισμα Αλιμπόρι
Ανατολικότερο σημείο: στο σύνορο με τη Νιγηρία, δίπλα και ανατολικά από την πόλη Νεγκάνζι, Διαμέρισμα Μπόργκου
Νοτιότερο σημείο: το σημείο όπου το σύνορο με το Τόγκο απολήγει στον Ατλαντικό Ωκεανό, Διαμέρισμα Μόνο
Δυτικότερο σημείο: στο σύνορο με το Τόγκο ακριβώς νοτιοδυτικά του προαστίου Τιοκόσι της πόλεως Ντατόρι, στο Διαμέρισμα Ατακόρα
Φυσικοί πόροι:
Μικρά παράκτια αποθέματα πετρελαίου, ασβεστόλιθος, μάρμαρο, ξυλεία
Χρήσεις γης (2012):
Αρόσιμη γη: 23,94%
Μόνιμες καλλιέργειες: 3,99%
Υπόλοιπο: 72,06%
Αρδευόμενη έκταση (2012): 230,4 km²
Κατανάλωση γλυκού νερού (οικιακή/βιομηχανική/αγροτική):
Εθνική: 0,13 km3/έτος (32% / 23% / 45%)
Κατά κεφαλή: 18,74 m3/έτος (2001)
Ολικοί ανανεώσιμοι υδάτινοι πόροι:
26,39 km3 (2011)
Περιβαλλοντικά προβλήματα: ανεπαρκής προμήθεια καθαρού πόσιμου νερού, λαθροθηρία, αποδάσωση, ερημοποίηση
Παραπομπές
Πηγές
C. Michael Hogan: «Painted Hunting Dog: Lycaon pictus», GlobalTwitcher.com, επιμ. N. Stromberg, 2009
Rebecca Kormos & Christophe Boesch: West African chimpanzees: status survey and conservation action plan, International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, IUCN/SSC Primate Specialist Group, 2003, ISBN 2-8317-0733-1
CIA World Factbook
Ιστότοπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ
|
381547
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Eat%20the%20Heat
|
Eat the Heat
|
Eat the Heat είναι ο τίτλος του όγδοου στούντιο άλμπουμ του γερμανικού metal συγκροτήματος Accept, το οποίο κυκλοφόρησε στις 11 Μαΐου 1989 από τη "RCA Records" στην Ευρώπη και από την "Epic Records" στην Αμερική. Η ηχογράφηση του άλμπουμ πραγματοποιήθηκε από τον Σεπτέμβριο του 1988 μέχρι τον Ιανουάριο του 1989 στα "Dierks Studios" της Κολωνίας.
Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος χωρίς τον τραγουδιστή Ούντο Ντιρκσνάιντερ, αφού τη θέση του πήρε ο Ντέιβιντ Ρις, ενώ τη ρυθμική κιθάρα ανέλαβε ο Τζιμ Στέισι. Ο τελευταίος δεν συμμετείχε στις ηχογραφήσεις αλλά αναφέρεται στον δίσκο.
Οι κριτικές για τον δίσκο ήταν μέτριες ως και αρνητικές, με το "Allmusic" να του δίνει 1,5 αστέρι με άριστα τα πέντε και το "Metal Storm" 6,4 / 10. Οι πωλήσεις του ήταν χαμηλότερες σε σχέση με τους προκατόχους του, αφού έφτασε μόλις στο # 15 στην πατρίδα του συγκροτήματος και ήταν το πρώτο τους άλμπουμ μετά το 1982, το οποίο δεν κατάφερε να μπει στο Top-10 των τσαρτ της Σουηδίας.
Η αμερικάνικη περιοδεία για την προώθηση του δίσκου πραγματοποιήθηκε μαζί με τους W.A.S.P. και τους Metal Church, χωρίς επιτυχία και μετά το σύντομο ευρωπαϊκό κομμάτι της περιοδείας των Accept, ο ντράμερ Στέφαν Κάουφμαν αποχώρησε λόγω τραυματισμού στην πλάτη δίνοντας τη θέση του στον Κεν Μέρι. Οι υπόλοιπες εμφανίσεις της περιοδείας ακυρώθηκαν, μετά από καβγά του Ρις με τον Πέτερ Μπάλτες.
Τραγούδια του δίσκου
1. X-T-C (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 4:26
2. Generation Clash (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 6:26
3. Chain Reaction (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 4:42
4. Love Sensation (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 4:43
5. Turn the Wheel (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 5:24
6. Prisoner (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 4:50
7. Mistreated (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 8:51
8. Stand 4 What U R (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 4:05
9. Hellhammer (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 5:30
10. D-Train (Reece, Hoffmann, Baltes, Kaufmann, Deaffy) - 4:27
Θέσεις τσαρτ
Eat the Heat (άλμπουμ)
Επίσημη κυκλοφορία: 11 Μαΐου 1989
Τα μέλη των Accept
Το "Eat the Heat" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς:
Ντέιβιντ Ρις - φωνητικά
Βολφ Χόφμαν - κιθάρα
Τζιμ Στέισι - κιθάρα
Πέτερ Μπάλτες - μπάσο
Στέφαν Κάουφμαν - τύμπανα
Παραπομπές
Πηγές
Eat the Heat - Accept | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
Accept - Eat the Heat - Reviews - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Eat the Heat starling.rinet.ru - Eat the Heat
Άλμπουμ του 1989
Άλμπουμ των Accept
RCA Records
|
445402
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης
|
Ο Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης (Μαχαιράς Αιτωλοακαρνανίας, 30 Οκτωβρίου 1980) είναι Έλληνας πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου από τον Μάιο του 2012 έως τον Ιούλιο του 2019 του κόμματος της Χρυσής Αυγής, καταδικασμένος με πρωτόδικη απόφαση για τη συμμετοχή του σε αυτή. Τώρα είναι στέλεχος του Εθνικού Κόμματος - Έλληνες.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο χωριό Μαχαιράς του Δήμου Ξηρομέρου στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Έχει τελειώσει το Τεχνικό Λύκειο με την ειδικότητα του Ηλεκτρολόγου και εργάζεται σαν αγρότης και κτηνοτρόφος. Είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως βουλευτής της Χρυσής Αυγής ενεπλάκη σε διάφορες δικαστικές υποθέσεις, αλλά και στη δικαστική έρευνα για το κόμμα που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013.
Διαγράφηκε από το κόμμα στις 15 Ιουνίου 2018 ύστερα από δημόσιο κάλεσμα του στις Ένοπλες Δυνάμεις να συλλάβουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, δηλώσεις που επέσυραν έρευνα για προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας. Τον Ιανουάριο του 2019 επέστρεψε στη ΚΟ του κόμματος.Το 2020 εντάχθηκε στο Εθνικό Kόμμα - Έλληνες.
Δικαστικές υποθέσεις
Από το 2012 μέχρι σήμερα έχει δικαστεί για μία σειρά ποινικών αδικημάτων που αφορούν την εμπλοκή του στη νεοναζιστική ομάδα της Χρυσής Αυγής. Συγκεκριμένα το 2014 του επιβλήθηκε πρόστιμο 20.000 ευρώ, κατ' οίκον περιορισμός και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα για τα κακουργήματα της ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Πρόκειται για την δικαστική διερεύνηση που ακολούθησε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Αντίστοιχα, το 2014 δικάστηκε για παράνομη βία, απρόκλητη φθορά, αντιποίηση αρχής και παραβίαση του νόμου περί φυλετικών διακρίσεων, αλλά τελικώς αθωώθηκε για τα επεισόδια που προκάλεσε μαζί με άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής στη λαϊκή αγορά του Μεσολογγίου. Επίσης, ο προσωπικός του φρουρός φερόταν να εμπλέκεται στην υπόθεση και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 13 μηνών.
Τον Αύγουστο του 2016 ενεπλάκη σε ξυλοδαρμό αστυνομικού σε καφενείο του Αγρινίου. Ο βουλευτής μαζί με μια ομάδα 5-6 ατόμων έφτασαν στο Ξηρόμερο με δύο οχήματα και αφού κατέβηκαν, του επιτέθηκαν με λοστούς και άλλα αντικείμενα.
Τον Σεπτέμβριο του 2019, καταδικάστηκε σε τέσσερις μήνες στη φυλακή για τους πυροβολισμούς που είχαν σημειωθεί στην κηδεία του χουντικού πραξικοπηματία Νικόλαου Ντερτιλή το 2013.
Δημόσιο κάλεσμα σε πραξικόπημα
Στις 15 Ιουνίου 2018 από το βήμα της Βουλής με αφορμή την αντιπαράθεση μεταξύ Χρυσής Αυγής και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το Μακεδονικό, κάλεσε δημόσια τον Ελληνικό στρατό να συλλάβει τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Εν συνεχεία ζήτησε και τον αποκεφαλισμό του πρωθυπουργού της χώρας και άλλων μελών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με τη φράση «τα κεφάλια σας στις Πρέσπες» (τον τόπο όπου προγραμματιζόταν η υπογραφή της συμφωνίας). Η ομιλία του χειροκροτήθηκε από όσους βουλευτές του κόμματος ήταν στην Βουλή εκείνη τη στιγμή.
Με αφορμή τις δηλώσεις αυτές, ο πρόεδρος της ΚΟ της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος ανακοίνωσε την οριστική διαγραφή του βουλευτή με επιστολή στον Πρόεδρο της Βουλής. Ο εισαγγελέας έδωσε παραγγελία για κατεπείγουσα έρευνα ως προς την τέλεση των αδικημάτων της εσχάτης προδοσίας και των προπαρασκευαστικών πράξεων εσχάτης προδοσίας ζητώντας να κινηθεί σε βάρος του βουλευτή η αυτόφωρη διαδικασία.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Μπαρμπαρούσης ανακάλεσε τις δηλώσεις του, αρνούμενος ότι είχε πρόθεση να αμφισβητήσει τη συνταγματική νομιμότητα. Κατηγόρησε την κυβέρνηση για εκμετάλλευση και παρερμηνεία, ενώ χαρακτήρισε γελοίο τον ισχυρισμό ότι η δήλωσή του συνιστά προπαρασκευαστική ενέργεια για κατάλυση του πολιτεύματος. Την ίδια νύχτα διέφυγε της συλλήψεως μετά από καταδίωξη υψηλής ταχύτητας υπό καταρρακτώδη βροχή στην Ολυμπία Οδό, στην διάρκεια της οποίας, μάλιστα, φαίνεται πως επιχείρησε να παρασύρει τροχονόμους που προσπάθησαν να τον σταματήσουν. Για τις πράξεις του αυτές σχηματίστηκε ξεχωριστή δικογραφία.
Συνελήφθη στις 18 Ιουνίου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία στην Πεντέλη και αφέθηκε ελεύθερος στις 21 Ιουνίου, αφού του επιβλήθηκαν εγγύηση 30.000 ευρώ, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του τρεις φορές τον μήνα.
Τον Ιανουάριο του 2019 ο Μπαρμπαρούσης έγινε πάλι δεκτός στην ΚΟ της Χρυσής Αυγής μέχρι την αποχώρηση του.
Παραπομπές
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Χρυσή Αυγή
Βουλευτές Αιτωλοακαρνανίας
|
241017
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Λαδινία
|
Η Λαδινία (ιταλικά: Ladinia) είναι ιστορική περιοχή της βόρειο-ανατολικής Ιταλίας στις Δολομιτικές Άλπεις κοντά στα σύνορα με την Αυστρία. Η Λαδινία καταλαμβάνει περιοχές όπου επικρατέστερη γλώσσα (η οποία ομιλείται ακόμα) είναι τα Λαδινικά· η περιοχή αυτή περιλαμβάνει τμήματα των ιταλικών επαρχιών Τρεντίνο, Μπολτζάνο και Μπελούνο.
Ιστορία
Πληθυσμοί που μιλούσαν τη λαδινική γλώσσα εγκαταστάθηκαν άγνωστο πότε σε μια περιοχή που εκτεινόταν από την Ελβετία μέχρι τη Σλοβενία, περιλαμβάνοντας τη σημερινή Αυστρία και μεγάλο τμήμα της Βορειο-ανατολικής Ιταλίας. Οι πληθυσμοί πιστεύεται ήταν κελτικής καταγωγής και μετανάστευσαν εδώ εξαιτίας των επιδρομών διαφόρων φυλών. Μιλούσαν διάφορες διαλέκτους οι οποίες αναμείχθηκαν με τις λατινογενείς γλώσσες που ομιλούνταν στην περιοχή που εγκαταστάθηκαν και δημιουργήθηκε η γλώσσα Λαδίνο· καθώς οι ίδιοι θεωρούσαν ότι ήταν Λατίνοι ονόμασαν τη γλώσσα τους Λαντίνο. Μέχρι τον 18ο αιώνα είχε επικρατήσει αυτός ο όρος και με τον ιταλικό νόμο 482/1999 αναγνωρίστηκε ως γλωσσική μειονότητα.
Από τη γλώσσα των λαντινόφωνων ονομάστηκε και η περιοχή Λαντίνο, η οποία μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκε στην Αυστροουγγαρία και από το 1919 προσαρτήθηκε στην Ιταλία.
Σημαία
Η σημαία της Λαδινίας δημιουργήθηκε στις 5 Μαΐου 1920. Οι εκπρόσωποι των Λαδινόφωνων της περιοχής μαζεύτηκαν το 1920 στο Πάσο Γκάρντενα για να διαμαρτυρηθούν κατά της συνθήκης του 1919 που δεν τους αναγνώριζε ως διαφορετική εθνοτική ομάδα, ούτε σαν εθνότητα των γερμανόφωνων κατοίκων του Νοτίου Τιρόλου. Στο τέλος της ημέρας, ανακηρύχθηκε η εθνική σημαία της Λαδινίας με τρεις οριζόντιες ρίγες και με χρώματα μπλε-λευκό-πράσινο. Με την άνοδο του φασιστικού καθεστώτος κηρύχθηκε παράνομη από την ιταλική κυβέρνηση. Αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στις 14 Ιούλη 1946, σε εκδήλωση στο Πέρασμα Σελλά που παρακολούθησαν 3.000 νέοι, έγινε ανάρτηση της σημαίας.
Η Λαδινία σήμερα
Η Λαδινία καλύπτει περίπου 1.200 τετραγωνικά χιλιόμετρα, βρίσκεται εξ ολοκλήρου στις Δολομιτικές Άλπεις και στο κέντρο της αναπτύσσεται ο επιβλητικός ορεινός όγκος της Σέλλα. Από το όρος Σέλλα ξεκινούν οι πέντε κοιλάδες οι Τρεντίνο Βαλ Γκάρντενα, η Φάσα, η Βαλ Μπάντια, η Αμπέζο, και η Βαλ Λιβινλαόγκο. Ψηλότερες κορυφές είναι η Μαρμολάδα (3343 μ.), Αντελάο (3.263 μ.) και Τοφάνα ντι Μέτσο (3244 μ.).
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Hans Goebl, Helga Böhmer (a cura di), Atlant linguistich dl ladin dolomitich y di dialec vejins / Atlante linguistico del ladino dolomitico e dei dialetti limitrofi / Sprachatlas des Dolomitenladinischen und angrenzender Dialekte, 7 voll., Wiesbaden, Reichert, 1998. ISBN 3-89500-071-X
Ladinia - Ausstellung Tiroler Volkskunstmuseum Innsbruck 10. Juni bis 06. November 2011, a cura di Wolfgang Meighörner, Bolzano, Athesia, 2011. ISBN 978-88-7073-598-7
Αυτόνομη Επαρχία του Μπολτσάνο
Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε
Βένετο
Ιστορία της Αυστρίας
Ιστορικές περιοχές της Ιταλίας
|
170496
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%9B%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Ανδρέας Λέκκας
|
Ο Ανδρέας Λέκκας (1922-2005) υπήρξε Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στον Πανιώνιο.
Βιογραφικό
Ο Ανδρέας Λέκκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Σαν ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν στην θέση του ενδιάμεσου δεξιού κυνηγού. Ξεκίνησε στην Πράσινη Θύελλα Κουκακίου, από την οποία μεταπήδησε στην ιδρυτική ποδοσφαιρική ομάδα του Πανιωνίου το 1940 που εγκαταστάθηκε στη Νέα Σμύρνη.
Αγωνίστηκε στην πρώτη μεταπολεμική ομάδα του Πανιωνίου σαν βασικό στέλεχος και μαζί με τον Φώτη Τσολιά και το Νίκο Ζαρκάδη αποτέλεσαν την επιθετική τριπλέτα της ομάδας. Αγωνίστηκε μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950.
Ήταν αυτοδίδακτος, γεννημένο ποδοσφαιρικό ταλέντο. Διακρινόταν για την τεχνική του και την ντρίπλα του. Οι φίλοι του Πανιωνίου τον φώναζαν "Πανεπιστήμιο".
Όπως προαναφέρθηκε, εντάχθηκε στην οικογένεια του Πανιωνίου το 1940, προερχόμενος από μία γειτονική ομάδα της Νέας Σμύρνης την Πράσινη Θύελλα. Μαζί με τους Βασίλη Στάικο, Νίκο Ζαρκάδη και Ιάκωβο Ζαρκάδη ήταν οι πρώτοι της μετέπειτα oμάδας θαύμα, την οποία συμπλήρωσαν σχεδόν αμέσως οι Ιωάννης Σκορδίλης, Φώτης Τσολιάς, Νίκος Πεντζαρόπουλος, Γιάννης Κερδεμελίδης και άλλοι. Πρώτος προπονητής αλλά και τερματοφύλακας της ομάδας ήταν ο Γιώργος Ρουσόπουλος.
Όλη αυτή η γενιά υπηρέτησε με ανιδιοτέλεια τον Πανιώνιο, σε πραγματικά δύσκολους και χαλεπούς καιρούς.
Για την μακρόχρονη προσφορά του στην ομάδα, του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός Πανιωνίου.
Ο Ανδρέας Λέκκας πέθανε τον Ιούνιο 2005.
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Πανιωνίου
Μέσοι ποδοσφαιριστές
|
81917
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9%20%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Καστράκι Φωκίδας
|
Το Καστράκι είναι πεδινό χωριό στη Δωρίδα του Νομού Φωκίδας, σε υψόμετρο 50 μέτρα.
Γεωγραφικά στοιχεία
Το Καστράκι ανήκει στο δυτικό τμήμα του Δήμου Δωρίδος και στο νοτιοδυτικό του Νομού Φωκίδας. Είναι η πύλη εισόδου μεταξύ του Νομού Αιτωλοακαρνανίας και του νομού στον οποίο υπάγεται.
Το χωριό είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του λόφου Πάτημα και μπροστά του απλώνεται η πεδιάδα του ποταμού Μόρνου. Απέχει 3 χλμ. από το Ευπάλιο, και 6 χλμ. από τη Ναύπακτο. Έχει τρεις εισόδους: από δυτικά μέσω της παλαιάς εθνικής οδού Ναυπάκτου - Λιδορικίου - Άμφισσας, μετά την παλαιά γέφυρα Μόρνου, από νότια με κόμβο στο 3ο χλμ της εθνικής οδού Ναυπάκτου - Ιτέας και από ανατολικά με την οδό Πευκακίου - Ευπαλίου - Ναυπάκτο.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων. Οι επιχειρήσεις της γύρω περιοχής απασχολούν μεγάλο τμήμα των κατοίκων. Αρκετές είναι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν αναπτυχθεί στο χωριό, απασχολώντας ικανό αριθμό εργαζομένων.
Στο Καστράκι υπάρχουν δυο εκκλησίες αφιερωμένες στον Άγιο Γεώργιο και την Αγία Παρασκευή. Πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Γεώργιος, του οποίου ο ναός ανακαινίστηκε μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του Αιγίου. Παρ' όλα αυτά η θρησκευτική πανήγυρις πραγματοποιείται στις 26 Ιουλίου, στη γιορτή της Αγίας Παρασκευής. Η αναβίωση του πανηγυριού τα τελευταία χρόνια γινόταν έως το 2007 από τον Πολιτιστικό - Εξωραϊστικό και Αιμοδοτικό Σύλλογο Καστρακίου. Ο Σύλλογος διαθέτει τράπεζα αίματος για την ανάγκη των κατοίκων.
Ιστορικά στοιχεία
Το Καστράκι επί Τουρκοκρατίας ονομαζόταν Ομέρ Αφέντη ή Μαραφέντι από το όνομα του Τούρκου αξιωματούχου στον οποίο ανήκε και μέχρι το 1927 διατηρούσε αυτό το όνομα, οπότε μετονομάστηκε σε Καστράκι εξαιτίας των ερειπίων αρχαίου πύργου που εντοπίστηκαν ΒΑ της γέφυρας του Μόρνου. Το 1993 εντάχθηκε σε σχέδιο οικισμού σύμφωνα με το Φ.Ε.Κ. 1202Δ/28-9-1993 και άρχισε η γρήγορη ανοικοδόμηση του.
Τον Ιούνιο του 1822, ο Τριαντάφυλλος Αποκουρίτης, με τους Δωριείς αγωνιστές του, λίγα χλμ. ανατολικά του χωριού, εμπόδισε τον προερχόμενο από τη Ναύπακτο Ομέρ Βρυώνη να κινηθεί προς τα Σάλωνα, όπου υποχώρησε με αρκετούς νεκρούς. Το Δεκέμβριο του 1826, ο Βελής Αγάς της Ναυπάκτου χτύπησε το χωριό. Ο οπλαρχηγός του Καραϊσκάκη, Χατζή Μιχάλης, ήρθε από το Λιδωρίκι και κυνήγησε τους Τούρκους μέχρι τη Ναύπακτο.
Διοικητικά στοιχεία
Αναφέρεται επίσημα, μετά την επανάσταση του 1821, για πρώτη φορά το 1836 με την παλιά ονομασία Ομέρ Εφέντη, να προσαρτάται στον τότε δήμο Οινεώνος. Το 1927 με το ΦΕΚ 206Α - 28/09/1927 μετονομάστηκε σε Καστράκι ενώ το 1931 με το ΦΕΚ 364Α - 16/10/1931 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης από το 2011 αποτελεί την Τοπική Κοινότητα Καστρακίου της Δημοτικής Ενότητας Ευπαλίου του Δήμου Δωρίδος και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 670 κατοίκους.
Απογραφές πληθυσμού
Πηγές
Πηγή των ιστορικών στοιχείων είναι η Παπαχαραλάμπειος Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου.
Πηγή στατιστικών στοιχείων είναι η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Φωκίδας
Δήμος Δωρίδος
|
222150
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B5%CE%BD
|
Μπέντζαμιν Μπρίτεν
|
Ο Μπέντζαμιν Μπρίτεν, Βαρώνος Μπρίτεν (Edward Benjamin Britten, 22 Νοεμβρίου 1913 – 4 Δεκεμβρίου 1976), Μέλος του Τάγματος της Αξίας, Σύντροφος της Τιμής ήταν Άγγλος συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και πιανίστας. Η φήμη του ως συνθέτη καθιερώθηκε με τα χορωδιακά του έργα, που περιλαμβάνουν τον «Ύμνο στην Αγία Καικιλία» και το «Rejoice in the Lamb», καθώς και με το Πολεμικό ρέκβιεμ και την όπερα Peter Grimes. Άφησε ένα μεγάλο συνθετικό έργο που καλύπτει τα περισσότερα είδη (ορχηστρικά, χορωδιακά, τραγούδια, μουσική για τον κινηματογράφο κλπ), ενώ έγραψε και μουσική για παιδιά. Σε ένδειξη τιμής, ο Εσθονός συνθέτης Άρβο Περτ του αφιέρωσε μετά θάνατον το περίφημο Cantus in memoriam Benjamin Britten.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Μπρίτεν γεννήθηκε στο Λόουστοφτ, κοντά στο Σάφολκ της Αγγλίας· ήταν ο μικρότερος από τα τέσσερα παιδιά του Ρόμπερτ (οδοντιάτρου στο επάγγελμα) και της Ήντιθ, ερασιτέχνιδος μουσικού, που του έδωσε τα πρώτα μαθήματα πιάνου και θεωρίας. Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί και ο μικρός Μπρίτεν άρχισε να γράφει μουσική από την ηλικία των πέντε ετών. Λίγα χρόνια αργότερα άρχισε μαθήματα πιάνου και βιόλας με την Ώντρεϋ Άλιστον, ενώ στα δεκατέσσερά του κάνει μαθήματα σύνθεσης με τον Φρανκ Μπριτζ. Το 1930 με 1933 σπουδάζει σύνθεση στο Βασιλικό Κολλέγιο Μουσικής με τον Τζον Άιρλαντ και πιάνο με τον Άρθουρ Μπέντζαμιν. Στις προθέσεις του ήταν και ένα μεταπτυχιακό στη Βιέννη με τον συνθέτη Άλμπαν Μπεργκ, κάτι που δεν τελεσφόρησε κατά την προτροπή των γονιών του. Από την πρώιμη αυτή περίοδο σώζονται τουλάχιστον 800 έργα, που περιλαμβάνουν την Συμφωνιέττα op. 1, το χορωδιακό "A Hymn to the Virgin" και τις χορωδιακές παραλλαγές "A Boy was Born", που έγραψε το 1934 για τους BBC Singers.
Τα πρώιμα χρόνια
Τον επόμενο χρόνο γράφει τη μουσική για το ντοκιμαντέρ The King's Stamp του σκηνοθέτη Αλμπέρτο Καβαλκάντι, ενώ στη συνέχεια αναλαμβάνει τη μουσική επένδυση των ποιημάτων του Ουίσταν Ώντεν (Wystan H. Auden) "Coal Face" και "Night Mail". Με τον εν λόγω ποιητή συνεργάστηκε και στον κύκλο τραγουδιών Our Hunting Fathers Op. 8, έργο ρηξικέλευθο τόσο από πολιτικής σκοπιάς, όσο και μουσικού μανιερισμού. Σημείο-σταθμός στη ζωή του Μπρίτεν αποτέλεσε η συνάντησή του με τον τενόρο Πήτερ Πήαρς το 1937, ο οποίος έμελε να γίνει συνεργάτης, «μούσα» και διά βίου σύντροφός του. Έργο αυτής της περιόδου είναι οι "Παραλλαγές σ' ένα θέμα του Φρανκ Μπριτζ για ορχήστρα εγχόρδων", op. 10, καθώς και ένα Ειρηνιστικό Εμβατήριο, το οποίο καθότι ανεπιτυχές το απέσυρε.
Το 1939 βρίσκει τον Μπρίτεν στην Αμερική, όπου μαζί με τον Πήαρς ακολουθεί τα βήματα του Ώντεν. Εκεί γράφει τον κύκλο τραγουδιών "Seven Sonnets of Michelangelo", έργο που αφιερώνει στον Πήαρς, ενώ γίνεται φίλος με τον συνθέτη Άαρον Κόπλαντ και επηρεάζεται από τη μουσική του. Επίσης γράφει το πρώτο του λυρικό θεατρικό έργο, την οπερέτα "Paul Bunyan" σε λιμπρέτο του 'Ωντεν, αλλά και το κοντσέρτο για βιολί (op. 15), καθώς και το "Συμφωνικό Ρέκβιεμ" ("Sinfonia da Requiem" Op. 20). Την ίδια εποχή πρωτοέρχεται σε επαφή με τη μουσική Γκαμελάν του Μπαλί, μέσω των μεταγραφών της για δύο πιάνα του Καναδού συνθέτη Κόλιν Μακφί. Η μουσική αυτή θα τον επηρεάσει βαθύτατα και το αποτέλεσμα θα φανεί χρόνια αργότερα, στα έργα "Ο Πρίγκηπας της Παγόδας", "Ο Κατακλυσμός του Νώε" και "Θάνατος στη Βενετία".
Η επιστροφή στην Αγγλία
Πριν ακόμη τελειώσει ο πόλεμος, το 1942 το ζεύγος Μπρίτεν - Πήαρς επιστρέφει στην Αγγλία· καθώς θεωρούνται λιποτάκτες, αιτούνται ασυλία ως αντιρρησίες συνείδησης, την οποία και λαμβάνουν κατόπιν έφεσης. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής του, ο Μπρίτεν ολοκληρώνει εν πλω τα χορωδιακά "Ύμνος στην Αγία Καικιλία" και "A Ceremony of Carols". Η όπερα "Peter Grimes" είναι ήδη στα σκαριά και σημειώνει τεράστια επιτυχία στην πρεμιέρα της το 1945. Βρίσκοντας αντίσταση από τη λονδρέζικη μουσική σκηνή, σταδιακά αποσύρεται από την αγγλική πρωτεύουσα, ιδρύοντας το 1947 το English Opera Group. Τον επόμενο χρόνο ιδρύει το Aldeburgh Festival, όπου και βρίσκει πρόσφορη στέγη για τα έργα του, αλλά και για πλήθος άλλους Βρετανούς συνθέτες της νέας γενιάς. Το φεστιβάλ λειτουργεί ακόμη, όπου παρουσιάζονται νέα έργα Βρετανών και μη συνθετών, καθώς επίσης αναβιώνονται έργα ξεχασμένων συνθετών
Η όπερα "Peter Grimes" αποτέλεσε την πρώτη από μια σειρά επιτυχιών. Ακολούθησαν οι "Billy Budd" (1951), "Το Στρίψιμο της Βίδας" (1954) και η σαιξπηρική του όπερα "Όνειρο Θερινής Νυκτός" (1960). Κοινό σημείο αυτών των έργων αποτελεί ο χαρακτήρας του "παρία", ενός ανθρώπου κοινωνικά εξόριστου και παρεξηγημένου, κάτι που είναι εμφανές ακόμη και στην κωμική του όπερα "Albert Herring" του 1947.
Στη δεκαετία του 1960 ο Μπρίτεν συνδέεται φιλικά με τον Ρώσσο τσελίστα Μστισλάβ Ροστροπόβιτς και τον συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς· γράφει για τον πρώτο τις "Σουίτες για Βιολοντσέλο", τη "Σονάτα για τσέλο" και τη "Συμφωνία για τσέλο", ενώ διευθύνει την 14η Συμφωνία του Σοστακόβιτς, που παίζεται για πρώτη φορά εκτός Σοβιετικής Ένωσης. Χαίρει μεγάλης εκτίμησης του Ρώσσου συνθέτη, ο οποίος και του αφιερώνει το έργο αυτό· σε ανταπόδοση, ο Μπρίτεν του είχε ήδη αφιερώσει το έργο "The Prodigal Son". Το 1962 εγκαινιάζεται εκ νέου ο βομβαρδισμένος καθεδρικός ναός του Κόβεντρυ· ο Μπρίτεν γράφει τη μεγαλύτερη μέχρι τότε επιτυχία του, το Πολεμικό ρέκβιεμ, αποτείοντας παράλληλα φόρο τιμής στα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια χρονιά τιμάται με το αξίωμα του Companion of Honour (CM), ενώ λίγα χρόνια αργότερα, το 1965, λαμβάνει το αξίωμα του Order of Merit (OM).
Κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του, η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε και τα έργα του αντανακλούν ακριβώς αυτό. Είναι η εποχή που γράφει την όπερα "Owen Wingrave" (1970), τον περίφημο "Θάνατο στη Βενετία" (1971–1973), τη "Σουίτα πάνω σε Παραδοσιακές Αγγλικές Μελωδίες A Time There Was" (1974), τη δραματική καντάτα "Φαίδρα" (1975) και το "Τρίτο Κουαρτέτο Εγχόρδων" (1975). Τα έργα αυτά αντλούν τη θεματολογία τους από τον "Θάνατο στη Βενετία", όπερα πάνω στην ομώνυμη νουβέλα του Τόμας Μαν, όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η ορχηστρική απόδοση της μουσικής Γκαμελάν. Σημειωτέον ότι την ιδία εποχή γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, την οποία ο Μπρίτεν απέφυγε να παρακολουθήσει ώστε να μην επηρεαστεί.
Έχοντας αρνηθεί τον τίτλο του ιππότη (Sir), ο Μπρίτεν έγινε εντούτοις Βαρώνος στις 2 Ιουλίου 1976. Λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε από ανακοπή, στο σπίτι του στο Aldeburgh. Ετάφη στον περίβολο της Εκκλησίας των Αγ. Πέτρου και Παύλου της μικρής πόλης· στον διπλανό τάφο κείται ο σύντροφός του Σερ Πήτερ Πήαρς και κοντά βρίσκεται και ο τάφος της κοντινής φίλης τους Ίμοτζεν Χολστ, κόρης του Άγγλου συνθέτη Γκούσταβ Χολστ. Ένα αναθεματικό ανάγλυφο προς ανάμνησή του βρίσκεται στο Αβαείο Γουέστμινστερ, που τοποθετήθηκε το 1978. Το "Κόκκινο Σπίτι" στο Aldeburgh, όπου διέμεναν ο Μπρίτεν και ο Πήαρς για περίπου 30 χρόνια, στεγάζει πλέον το Ίδρυμα Μπρίτεν-Πήαρς, με σκοπό την προώθηση του μουσικού τους κληροδοτήματος.
Εργογραφία
Όπερες
Paul Bunyan (οπερέτα -1941)
Peter Grimes (1945)
The Rape of Lucretia ("Ο βιασμός της Λουκρητίας" - 1946)
Albert Herring (1947)
The Beggar's Opera (προσαρμογή από το αυθεντικό έργο του Τζον Γκέι - 1948)
The Little Sweep (παιδική όπερα - 1949)
Billy Budd (1951)
Gloriana (1953)
The Turn of the Screw ("Το στρίψιμο της βίδας", βασισμένη στη νουβέλα του Χένρυ Τζέιμς - 1954)
Noye's Fludde ("Ο κατακλυσμός του Νώε", για ερασιτέχνες μουσικούς - 1958)
A Midsummer Night's Dream ("Όνειρο θερινής νυκτός", πάνω στο ομώνυμο θεατρικό του Σαίξπηρ - 1960)
Owen Wingrave (τηλεοπτική όπερα - 1971)
Death in Venice ("Θάνατος στη Βενετία", πάνω στην ομώνυμη νουβέλα του Τόμας Μαν - 1973)
Ημιτελής χριστουγεννιάτικη όπερα, αγνώστων λοιπών στοιχείων (1976)
Εκκλησιαστικές παραβολές
Curlew River (1964)
The Burning Fiery Furnac (1966)
The Prodigal Son (1968)
Μπαλέτα
Plymouth Town (1931)
The Prince of the Pagodas ("Ο Πρίγκηπας της Παγόδας" - 1956)
Ορχηστρικά
Συμφωνιέτα (για ορχήστρα δωματίου - 1932)
Simple Symphony ("Απλή Συμφωνία", για ορχήστρα εγχόρδων - 1934)
Soirées Musicales ("Μουσικά Βραδυνά", πάνω σε έργα του Ροσσίνι - 1936)
Variations on a Theme of Frank Bridge ("Παραλλαγές πάνω σ' ένα θέμα του Φρανκ Μπριτζ", για ορχήστρα εγχόρδων - 1937)
Mont Juic (Σουίτα με χορούς της Καταλωνίας, γραμμένο σε συνεργασία με τον Λένοξ Μπέρκλεϋ - 1937)
Canadian Carnival ("Καναδέζικο Καρναβάλι - 1939)
Sinfonia da Requiem ("Συμφωνικό Ρέκβιεμ" - 1940)
Matinées musicales ("Μουσικά Πρωινά", πάνω σε έργα του Ροσσίνι - 1941)
An American Overture ("Αμερικανική Εισαγωγή" - 1941)
Prelude and Fugue for 18 Strings ("Πρελούδιο και Φούγκα για 18 Έγχορδα" - 1943)
Four Sea Interludes ("Τέσσερα Θαλασινά Ιντερλούδια") και Passacaglia ("Πασσακάλια") από την όπερα Peter Grimes (μεταγραφή για ορχήστρα - 1945)
The Young Person's Guide to the Orchestra ("Οδηγός Ορχήστρας για Νέους" - 1946)
Occasional Overture ("Περιστασιακή Εισαγωγή" - 1946)
Men of Goodwill (παραλλαγές σ' ένα χριστουγεννιάτικο κάλαντο - 1947)
Variations on an Elizabethan Theme ("Παραλλαγές σ' ένα Ελισαβετιανό Θέμα", σε συνεργασία με τους Λένοξ Μπέρκλεϋ, Άρθουρ Όλντχαμ, Χάμφρεϋ Σήρλ, Μάικλ Τίπετ και Ουίλιαμ Ουάλτον - 1953)
Συμφωνική Σουίτα από την όπερα Gloriana (1954)
Suite on English Folk Tunes, A Time There Was... ("Σουίτα πάνω σε Παραδοσιακές Αγγλικές Μελωδίες", για ορχήστρα δωματίου - 1966/1974)
Κοντσερτάντε
Διπλό Κοντσέρτο για Βιολί, Βιόλα και Ορχήστρα (1932, ημιτελές, ολοκληρ. Colin Matthews)
Κοντσέρτο για Πιάνο (1938, αναθεωρ. 1945)
Κοντσέρτο για Βιολί (1939, αναθεωρ. 1958)
Young Apollo ("Ο Απόλλων Νέος", για πιάνο, κουαρτέτο εγχόρδων και ορχήστρα εγχόρδων - 1939)
Diversions for Piano (left hand) and Orchestra (1940 αναθεωρ. 1954)
Scottish Ballad ("Σκωτική Μπαλάντα", για δύο πιάνα και ορχήστρα - 1941)
Κοντσέρτο για Κλαρινέτο (ημιτελές: 1η κίνηση, 1942/3, ενορχ. Colin Matthews)
Συμφωνία για Βιολοντσέλο (1963)
Φωνητικά & Χορωδιακά με ορχήστρα
Quatre Chansons Françaises ("Τέσσερις Γαλλικές Σανσόν", για σοπράνο και ορχήστρα - 1928)
Our Hunting Fathers ("Οι Κυνηγοί Πατέρες μας", για σοπράνο ή τενόρο και ορχήστρα, σε κείμενο του Ώντεν - 1936)
The Company of Heaven ("Ουράνια Συντροφιά", για ομιλητές, σολίστες, χορωδία και ορχήστρα - 1937)
Les Illuminations ("Φωταψίες", για σοπράνο ή τενόρο και έγχορδα, σε κείμενο του Αρθούρου Ρεμπώ - 1939)
Σερενάτα για τενόρο, κόρνο και έγχορδα (1943)
Saint Nicolas ("Αη Νικόλας", για σόλο τενόρο, παιδική χορωδία, χορωδία και ορχήστρα - 1948)
Spring Symphony ("Συμφωνία της Άνοιξης", για σόλο σοπράνο, κοντράλτο και τενόρο, μεικτή χορωδία, χορωδία αγοριών και ορχήστρα - 1949)
"Νυκτερινό", για τενόρο, 7 obbligato όργανα και έγχορδα (1958)
War Requiem ("Πολεμικό ρέκβιεμ", για σόλο σοπράνο, τενόρο και βαρύτονο, οργανικό σύνολο δωματίου, χορωδία αγοριών, μεικτή χορωδία και ορχήστρα - 1961)
Cantata misericordium για σόλο τενόρο και βαρύτονο, μικρή χορωδία, κουαρτέτο εγχόρδων, ορχήστρα εγχόρδων, πιάνο, άρπα και τυμπάνια (1963)
Phaedra ("Φαίδρα", καντάτα για μέτζο-σοπράνο, βιολοντσέλο, τσέμπαλο, κρουστά και ορχήστρα εγχόρδων - 1975)
Praise we great men, για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα (1976, ολοκληρ. Colin Matthews 1985)
Sea Symphony, για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα (ανολοκλήρωτο, 1976)
Φωνητικά
On this Island, για ψηλή φωνή και πιάνο (1937)
Seven Sonnets of Michelangelo ("Επτά Σονέτα του Μικελάντζελο", για τενόρο και πιάνο - 1940)
The Holy Sonnets of John Donne ("Τα Ιερά Σονέτα του John Donne", για τενόρο και πιάνο - 1945)
Canticle I: My beloved is mine, για τενόρο και πιάνο (1947) (από τον κύκλο "Πέντε Άσματα")
A Charm of Lullabies, για μέτζο-σοπράνο και πιάνο (1947)
Canticle II: Abraham and Isaac, για άλτο ή κοντρα-τενόρο, τενόρο και πιάνο (1952) (από τον κύκλο "Πέντε Άσματα")
Winter Words, για ψηλή φωνή και πιάνο (1953)
Canticle III: Still falls the rain, για τενόρο, κόρνο και πιάνο (1954) (από τον κύκλο "Πέντε Άσματα")
Winter Words, κύκλος τραγουδιών για τενόρο και πιάνο, σε ποίηση Τόμας Χάρντυ (1954)
The Heart of the Matter, για αφηγητή, τενόρο, κόρνο και πιάνο (1956)
Sechs Hölderlin-Fragmente, για τενόρο και πιάνο (1958)
Songs and Proverbs of William Blake, για βαρύτονο και πιάνο (1965)
The Poet's Echo, για σοπράνο και πιάνο (1965)
Canticle IV: Journey of the Magi, για κοντρα-τενόρο, τενόρο, βαρύτονο και πιάνο (1971) (από τον κύκλο "Πέντε Άσματα")
Canticle V: The Death of Saint Narcissus, για τενόρο και άρπα (1974) (από τον κύκλο "Πέντε Άσματα")
A Birthday Hansel, για ψηλή φωνή και άρπα (1975)
Οκτώ βιβλία με διασκευές παραδοσιακών και λαϊκών τραγουδιών της Βρετανίας και της Γαλλίας, για φωνή και πιάνο, κιθάρα και άρπα
Πολυάριθμες εναρμονίσεις τραγουδιών του Χένρυ Πέρσελ
Χορωδιακά
Hymn to the Virgin ("Ύμνος στην Παρθένο", για χορωδία και σολίστες - πιθ. 1930)
A Boy Was Born, για παιδικές φωνές και χορωδία (1933/55)
Jubilate Deo in E flat, για χορωδία και όργανο (1934) εκδ. μετά θάνατον
Te Deum in C, για χορωδία, τρομπέτα και όργανο (1934)
Friday Afternoons, για παιδικές φωνές και πιάνο (1935)
Advance Democracy, για χορωδία a cappella (1938)
A.M.D.G. (Ad Majorem Dei Gloriam), επτά χορωδιακά σε κείμενο του Gerard Manley Hopkins για τέσσερις φωνές (SATB) a cappella (1939)
A Ceremony of Carols, για παιδικές φωνές και άρπα (1942 - και σε διασκευή για μεικτή χορωδία και άρπα ή πιάνο)
Hymn to St. Cecilia ("Ύμνος στην Αγία Καικιλία", για χορωδία a cappella, σε ποίηση του Ώντεν - 1942)
Rejoice in the Lamb, για τέσσερις σολίστες, χορωδία και όργανο, σε ποίηση του Κρίστοφερ Σμαρτ (1943)
Festival Te Deum in E, για χορωδία και όργανο (1944)
Amo Ergo Sum, γαμήλιο ανθέμιο για σοπράνο, τενόρο, χορωδία και όργανο (1949)
Five Flower Songs, για τέσσερις φωνές (SATB) (1950)
Hymn to St. Peter ("Ύμνος στον Άγιο Πέτρο", για σόλο υψίφωνο (treble), τέσσερις φωνές (SATB) και όργανο - 1955)
Antiphon, για τέσσερις φωνές (SATB) και όργανο (1955)
Missa Brevis, για χορωδία αγοριών και όργανο (1959)
Jubilate Deo in C, για χορωδία και όργανο (1961)
A Hymn of St Columba, για χορωδία και όργανο (1962)
The Golden Vanity, για πέντε σόλο αγόρια (treble), παιδική (treble) χορωδία και πιάνο (1966)
The Building of the House, για χορωδία και όργανο, ή χάλκινα πνευστά ή ορχήστρα (1967)
Sacred and Profane, οκτώ μεσαιωνικοί ψαλμοί για πέντε φωνές (SSATB) (1974-5)
Μουσική δωματίου - Οργανικά
Πιάνο σόλο
Πέντε Βαλς, για πιάνο (1925, αναθεωρ. 1969)
Holiday Diary, για πιάνο (1934)
Night-Piece, νυχτερινό για πιάνο (1963)
Δύο πιάνα
Introduction and Rondo alla burlesca, για δύο πιάνα (1940)
Mazurka elegiaca, για δύο πιάνα (1941)
Όργανο
Πρελούδιο και Φούγκα πάνω σ' ένα θέμα του Βιττόρια, για όργανο (1946)
Κουαρτέτο εγχόρδων
Κουαρτέτο εγχόρδων σε Φα μείζωνα (1928)
Κουαρτέτο εγχόρδων σε Ρε μείζωνα (1931, αναθεωρ. 1974)
Τρία Ντιβερτιμέντι, για κουαρτέτο εγχόρδων (1933, αναθεωρ. 1936): March, Waltz, Burlesque
Κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 1 σε Ρε μείζωνα (1941)
Κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 2 σε Ντο μείζωνα (1945)
Κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 3 σε Σολ μείζωνα (1975)
Βιολί και πιάνο
Σουίτα για Βιολί και Πιάνο (1935)
Βιόλα και πιάνο
Lachrymae, Αντικατοπτρισμοί σ' ένα τραγούδι του Τζον Ντόουλαντ για βιόλα και πιάνο (1950)
Διασκευή του ως άνω για βιόλα και ορχήστρα εγχόρδων (1976) για τον Cecil Aronowitz
Βιολοντσέλο και πιάνο
Σονάτα για Βιολοντσέλο σε Ντο μείζωνα (1960)
Βιολοντσέλο σόλο
Σουίτα για βιολοντσέλο Νο. 1 (1964)
Σουίτα για βιολοντσέλο No. 2 (1967)
Σουίτα για βιολοντσέλο Νο. 3 (1972)
Tema "Sacher" για βιολοντσέλο σόλο (1976)
Όμποε και πιάνο
Two Insect Pieces, για όμποε και πιάνο (1935)
Temporal Variations, για όμποε και πιάνο (1936)
Κουαρτέτο με όμποε
Phantasy, για κουαρτέτο με όμποε (1932)
Όμποε σόλο
Six Metamorphoses after Ovid ("Έξι Μεταμορφώσεις", για όμπο σόλο, πάνω στο ποίημα "Μεταμορφώσεις" του Οβίδιου
Φλάουτο, βιολί και πιάνο για τέσσερα χέρια
Gemini Variations, για φλάουτο, βιολί και πιάνο για τέσσερα χέρια (1965)
Τυμπάνια σόλο
Timpani Piece for Jimmy, για τυμπάνια σόλο (1955)
Τρεις τρομπέτες
Fanfare for St Edmundsbury, σύντομο αντιφωνικό και πολυτονικό κομμάτια για τρεις τρομπέτες (1959)
Κιθάρα
Nocturnal after John Dowland ("Νυκτερινό κατά Τζων Ντόουλαντ", για κιθάρα (1963)
Άρπα
Σουίτα για άρπα σόλο (1969)
Κινηματογραφική μουσική
Night Mail (1936), σε στίχους του Ώντεν
Παραπομπές
Πηγές
F. Avellar de Aquino. "Song of Sorrow". in The Strad Magazine, London, v. 117, Vol. 1391, p. 52–57, 2006. (on Britten's 3rd. Cello Suite)
Philip Brett. "Benjamin Britten", Grove Music Online, ed. L. Macy (accessed 18 October 2004), grovemusic.com (subscription access).
Bridcut, John, Britten's Children, Faber and Faber, 2006. ISBN 0-571-22839-9
Britten, Benjamin (edited by Philip Reed, Mervyn Cooke and Donald Mitchell) Letters from a Life: The Selected Letters of Benjamin Britten, Volume IV, 1952–1957 The Boydell Press, 633pp
Britten, Benjamin (edited by John Evans) Journeying Boy: the Diaries of the Young Benjamin Britten, 1928–1938 (London: Faber and Faber), 2009)
Humphrey Carpenter, Benjamin Britten: a biography (London: Faber and Faber, 1992) ISBN 0-571-14324-5
Peter Evans. The Music of Benjamin Britten (London: J. M. Dent, 1979) ISBN 0-460-04350-1
Michael Kennedy, 1981. Britten (London: J. M. Dent, 1983) ISBN 0-460-02201-6
Donald Mitchell, "Britten, (Edward) Benjamin, Baron Britten (1913–1976)", Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004. Accessed 18 October 2004: http://www.oxforddnb.com/view/article/30853
Michael Oliver. Benjamin Britten (London: Phaidon Press, 1996) ISBN 0-7148-3277-4
Άγγλοι συνθέτες
Κλασικοί συνθέτες του 20ού αιώνα
Συνθέτες όπερας
Άγγλοι πιανίστες
ΛΟΑΤ πρόσωπα από το Ηνωμένο Βασίλειο
|
196870
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1
|
Περιφερικό νευρικό σύστημα
|
Το περιφερικό νευρικό σύστημα αποτελείται από νευρικές ίνες πού μεταφέρουν αισθητικά μηνύματα τόσο προς το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) αλλά και την απάντηση του ΚΝΣ πρός την αντίθετη μεριά των ινών δήλαδή το σώμα (κυρίως μύες, όργανα, αδένες).
Είδη νευρώνων
Τα κύτταρα του νευρικού συστήματος τα οποία μεταφέρουν πληροφορίες από το το σώμα (δηλαδή τους περιφερικούς υποδοχείς που υπάρχουν στο σώμα και αναγνωρίζουν τις αλλαγές) ονομάζονται κεντρομόλοι ή προσαγωγοί νευρώνες. Οι πληροφορίες αυτές όταν πλέον γίνουν αντιληπτές από τον εγκέφαλο ονομάζονται αισθητικοί νευρώνες. Οι φυγόκεντροι ή εξαγωγοί νευρώνες είναι αυτοί που μεταφέρουν την απάντηση του εγκεφάλου στο ερέθισμα του προσαγωγού νευρώνα. Όταν οι φυγόκεντροι νευρώνες (αυτοί δηλαδή που έχουν κατεύθυνση από τον εγκέφαλο προς το σώμα) νευρώνουν σκελετικούς μυς προκαλώντας κινήσεις ονομάζονται κινητικοί νευρώνες. Θα πρέπει να αναφερθεί και μιά άλλη κατηγορία νευρώνων που υπάρχει οι διάμεσοι ή συνδετικοί ή εφεδρικοί νευρώνες. Οι νευρώνες αυτοί όμως ανήκουν στο ΚΝΣ.
Επίσης θα πρέπει να τονισθεί πως όταν αναφερόμαστε στην αισθητική οδό του περιφερικού νευρικού συστήματος δεν περιλαμβάνονται οι ειδικές αισθήσεις που μεταφέρονται με τα εγκεφαλικά νεύρα (όσφρησης, όρασης, γεύσης, ακοής και ισορροπίας) αλλά οι γενικές αισθήσεις όπως αυτές της αφής, πίεσης, πόνου, θερμοκρασίας κτλ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Peripheral Nervous System and What It Does
Central nervous system (CNS) anatomy
Δείτε επίσης
Νευρικό σύστημα
Κεντρικό νευρικό σύστημα
Κύτταρα νευρικού συστήματος
Νευρικό σύστημα
Φυσιολογία ζώων
Νευρολογία
|
491655
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ίτανος
|
Η Ίτανος ήταν αρχαία πόλη η οποία κείται στην περιοχή της Ερημούπολης, στα βορειοανατολικά του νομού Λασιθίου (δήμος Σητείας), στην Κρήτη.
Η ταύτιση της θέσης της Ιτάνου έγινε το 1891 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Federico Halbherr, ενώ τα κτηριακά κατάλοιπα ερεύνησε λίγο αργότερα και ο συνάδελφός του Lucio Mariani. Οι πρώτες ανασκαφές έλαβαν χώρα το 1899 και το 1911 από την Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών. Κατά τα έτη 1970 και 1971 περισυνελέγησαν με πιστώσεις της Αρχαιολογικής Εταιρείας ελληνιστική επιτύμβια στήλη με ανάγλυφη παράσταση πολεμιστή και ιωνικό κιονόκρανο.
Θέση
Η αρχαία Ίτανος βρισκόταν στο βορειοανατολικό άκρο της Κρήτης πλησίον του όρμου Γράντες (νομός Λασιθίου/δήμος Σητείας), στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται «Ερημούπολη». Εξαιτίας των τεκτονικών φαινομένων της ύστερης αρχαιότητας η γεωμορφολογία της Ιτάνου έχει υποστεί μεταβολές, και ένα τμήμα της σήμερα βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η αρχαία πόλη, όπως συνηθιζόταν στην Κρήτη, εκτεινόταν σε χώρο που καταλαμβάνεται από δύο γειτονικά υψώματα («ακροπόλεις»), τα οποία φαίνεται πως φιλοξενούσαν σημαντικά ιερά της πόλης (πιθανότατα του Απόλλωνα Πυθίου ο ανατολικός και της Αθηνάς Πολιάδος ο δυτικός λόφος). Το κέντρο της πόλης βρισκόταν μεταξύ των δύο ακροπόλεων, κατά κύριο λόγο στα δυτικά του ανατολικού λόφου, όπου έχουν εν μέρει αποκαλυφθεί κτηριακά κατάλοιπα. Δύο περαιτέρω λόφοι όριζαν το βόρειο και νότιο όριο του άστεως. Στον πρώτο βρισκόταν το νεκροταφείο της πόλης («Βόρειο Νεκροταφείο»), για το οποίο θα γίνει παρακάτω λόγος. Ο δεύτερος διέθετε οχυρωματικό περίβολο, όπως εξάλλου και οι δύο ακροπόλεις, ενώ υπήρχε και δίκτυο μεμονωμένων πύργων. Οι οχυρώσεις αυτές θωράκιζαν αμυντικά την πόλη από στεριά και θάλασσα και χρονολογούνται, στο μεγαλύτερο μέρος τους, στην ελληνιστική εποχή. Η επικράτεια της Ιτάνου εκτεινόταν από το ακρωτήριο Σίδερο (αρχ.: Σαμώνιον) στα βόρεια έως τον όρμο Καρουμών και τον κόλπο Σητείας στα νότια και δυτικά αντίστοιχα.
Ιστορία
Η Ίτανος ταυτίζεται εξαρχής με το λιμάνι της. Η αναφορά του Στέφανου Βυζάντιου στον ιδρυτή της πόλη Ίτανο Φοίνικα και η λατρεία φοινικικών θεοτήτων έχει ωθήσει πολλούς ερευνητές στο συμπέρασμα ότι αρχικά η πόλη αποτέλεσε εμπόριο των Φοινίκων. Εξάλλου, η αναφορά του Ηροδότου (4,151,2) ότι ο Ιτάνιος Κορώβιος οδήγησε τους Θηραίους στη Λιβύη, δείχνει και το εύρος των θαλάσσιων επαφών της πόλης. Τούτη ευρισκόμενη σε κομβικό σημείο της ανατολικής Μεσογείου, απέκτησε, σε αντίθεση με άλλες κρητικές πόλεις, εξωστρεφή χαρακτήρα που στηριζόταν κυρίως στο εμπόριο.
Μεγάλο μέρος της ανατολικής Κρήτης φαίνεται πως βρισκόταν υπό τον έλεγχό της, ενώ η ανάπτυξή της προκάλεσε προστριβές με γειτονικές πόλεις. Σωζόμενα επιγραφικά τεκμήρια της ελληνιστικής εποχής μαρτυρούν συνοριακούς και άλλους διακανονισμούς με τις πόλεις Δραγμός, Ιεράπυτνα και Πραισό. Η τελευταία ήταν και η μεγαλύτερη αντίπαλός της μέχρι την καταστροφή της κατά το 2ο αιώνα π.Χ. από τη Ιεράπυτνα. Γύρω στα 270 π.Χ. τα προβλήματα με την Πραισό, οι εσωτερικές εντάσεις και οι στενές σχέσεις με τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου οδήγησαν στην εγκατάσταση φρουράς των τελευταίων στην Ίτανο. Αργότερα, τα προβλήματα μεταξύ Ιτάνου-Ιεράπυτνας θα ενταθούν, οδηγώντας κατά το 2ο αιώνα π. Χ. σε ρωμαϊκή επιδιαιτησία. Πάντως, η πόλη συνέχισε να ακμάζει και κατά τη ρωμαιοκρατία, έχοντας δικό της νόμισμα. Στα πρωτοβυζαντινά χρόνια οικοδομήθηκαν οι δύο βασιλικές που ανασκάφηκαν στον ανατολικό και νότιο λόφο αντίστοιχα.
Η ιστορία των ανασκαφών
Η ταύτιση της θέσης της Ιτάνου έγινε το 1891 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Federico Halbherr, ενώ τα κτηριακά κατάλοιπα ερεύνησε λίγο αργότερα και ο συνάδελφός του Lucio Mariani. Οι πρώτες ανασκαφές έλαβαν χώρα το 1899 και το 1911 από την Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, αν και, εκτός κάποιων επιγραφών, τα αποτελέσματά τους δεν δημοσιεύθηκαν. Το σύνολο των τότε γνωστών επιγραφών δημοσίευσε το 1942 η Margarita Guarducci ((IC III, IV 1-50). Το 1950 οι γαλλικές ανασκαφές επαναλαμβάνονται και οδηγούν στην αποκάλυψη μέρους του Βορείου Νεκροταφείου καθώς και κάποιων ρωμαϊκών-πρωτοβυζαντινών οικιών, ενώ δημοσιεύεται και κεραμική γεωμετρικής-αρχαϊκής εποχής που βρέθηκε σε διάφορα σημεία της αρχαίας πόλης. Από το 1994 μέχρι το 2005 πραγματοποιήθηκε ένα διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα με τη συμμετοχή της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, του Ινστιτούτου Μεσογειακών Ερευνών και άλλων διεθνών ερευνητικών και πανεπιστημιακών φορέων υπό την εποπτεία της αρμόδιας Εφορείας Αρχαιοτήτων. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος εξετάστηκαν τα κτηριακά κατάλοιπα δυτικά της ανατολικής ακρόπολης, οι υπώρειες της δυτικής ακρόπολης, το Βόρειο Νεκροταφείο, οι οχυρωματικές κατασκευές, η «Βασιλικής Α» στην ανατολική ακρόπολη και, επιπλέον, έλαβε χώρα επιφανειακή έρευνα στην ευρύτερη επικράτεια της Ιτάνου. Ενώ τα αποτελέσματα των ανασκαφών αναμένουν την οριστική δημοσίευσή τους, από το 2011 οι αρχαιολόγοι Didier Viviers και Αθηνά Τσιγαρίδα ξεκίνησαν υπό την αιγίδα της Βελγικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών ένα νέο πρόγραμμα έρευνας και τεκμηρίωσης του Βορείου Νεκροταφείου.
Κατά το χρονικό διάστημα που προηγείται της έναρξης των πρόσφατων ερευνών, όπως και παράλληλα με αυτές, η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων προέβη σε επανειλημμένες περισυλλογές τόσο στον αρχαιολογικό χώρο όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, με πιστώσεις της Αρχαιολογικής Εταιρείας μεταφέρθηκαν αρχαιότητες στο Μουσείο Αγίου Νικολάου. Συγκεκριμένα, το 1970 η τότε Επιμελήτρια Αρχαιοτήτων Αγγελική Λεμπέση μετέφερε επιτύμβια στήλη, ενώ το 1971 ο τότε Επιμελητής Κωστής Δαβάρας αρχιτεκτονικό μέλος, για τα οποία γίνεται παρακάτω λόγο. Αμφότερα παρουσιάστηκαν σύντομα στο Έργον και τα Πρακτικά, ενώ φωτογραφίες τους δίδονται στο Αρχαιολογικό Δελτίο των ετών 1971 και 1972 αντίστοιχα.
Η επιτύμβια στήλη και το Βόρειο Νεκροταφείο
Η επιτύμβια στήλη (Μουσείο Αγ. Νικολάου, αρ. ευρ. Μ 2310), η οποία μεταφέρθηκε στη σημερινή της θέση από τη Σητεία όπου βρισκόταν, βρέθηκε από χωρικό εντός της θάλασσας στην Ίτανο. Σώζεται ολόκληρη, είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο και έχει ύψος 0,78 μ., ενώ στο κάτω μέρος της φέρει γόμφο για στερέωση σε βάση (πρβλ. ΑΔ 26, 1971). Πρόκειται για ορθογώνια στήλη με παραστάδες που πλαισιώνουν το πεδίο της παράστασης και αετωματική επίστεψη, της οποίας το τύμπανο ορίζεται από οριζόντιο και επαέτια γείσα που φέρουν τρία ακρωτήρια. Το ανάγλυφο του πεδίου μεταξύ των παραστάδων απεικονίζει όρθιο θωρακοφόρο πολεμιστή, στραμμένο προς τα δεξιά, ο οποίος κρατά δόρυ στο δεξί χέρι, ενώ στηρίζει το αριστερό σε ασπίδα γαλατικού τύπου. Η Λεμπέση χρονολογεί το έργο στις τελευταίες δεκαετίες του 2ου αιώνα π. Χ. Στο ευσύνοπτο corpus των επιτύμβιων στηλών της Κρήτης, οι παραστάσεις πολεμιστών απαντώνται αρκετά συχνά μέχρι και τον 1ο αιώνα π. Χ., αν και κατά την αρχαιολόγο Katja Sporn, που μελετά το σχετικό υλικό, απεικονίσεις με θώρακα και περικεφαλαία –όπως στην περίπτωση της Ιτάνου– σπανίζουν. Σύμφωνα με την ίδια, το ακόμη αδημοσίευτο γλυπτό προέρχεται με βεβαιότητα από τοπικό εργαστήριο, πράγμα για το οποίο συνηγορεί και η πληροφορία της Λεμπέση ότι το μάρμαρο είναι εντόπιο.
Η στήλη προφανώς επέστεφε κάποιο τάφο στο Βόρειο Νεκροταφείο. Οι ανασκαφές του τελευταίου κατά τη δεκαετία του 1990 οδηγούν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για την κύρια νεκρόπολη της Ιτάνου. Αν και μέχρι στιγμής έχει ερευνηθεί μόνον ένα μικρό μέρος αυτής, γνωρίζουμε ότι βρισκόταν σε χρήση τουλάχιστον από την ύστερη γεωμετρική μέχρι την ύστερη ελληνιστική εποχή. Το ανασκαφέν τμήμα αποτελείται από δύο τομείς που τους χωρίζει δρόμος: α) Τον δυτικό, όπου έχει αποκαλυφθεί μεγάλο αρχαϊκό κτήριο, μέρος του οποίου φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε και κατά την κλασική εποχή για τελετουργικούς σκοπούς. β) Τον ανατολικό, όπου λάμβανε χώρα η πλειονότητα των ταφών και ήρθαν στο φως βαθμιδωτά ταφικά μνημεία που επιστέφονταν από στήλες. Τα τελευταία χρονολογούνται στα ύστερα κλασικά χρόνια, αλλά τον 3ο αιώνα ένα πυκνό δίκτυο ταφών γύρω από αυτά δημιουργεί ένα είδος ταφικών περιβόλων, οι οποίοι μαρτυρούν κάποιο οικογενειακό δεσμό. Αν και το νεκροταφείο καταστρέφεται κατά το 1ο μισό του 2ου αιώνα π. Χ., αναδιοργανώνεται και η ανέγερση βαθμιδωτών μνημείων με στήλες φαίνεται ότι συνεχίζεται και μετά την αποχώρηση των Λαγιδών. Είναι, επομένως, πιθανόν η στήλη του πολεμιστή να είχε ιδρυθεί, όπως δείχνει και ο γόμφος, σε ανάλογο μνημείο. Σχετικά με την ταυτότητα του νεκρού, λόγω της απουσίας επιγραφής, δεν μπορούν να διατυπωθούν παρά μόνον υποθέσεις. Βέβαιο είναι ότι η χρονολόγησή του στον όψιμο 2ο αιώνα αποσυνδέει το γλυπτό από την περίοδο της παρουσίας της αιγυπτιακής φρουράς στην Ίτανο, η οποία λήγει με το θάνατο του Πτολεμαίου Στ΄ Φιλομήτορος το 145 π. Χ. Κατά πόσον ο νεκρός ήταν απλός στρατιωτικός ή μέλος της τοπικής ιθύνουσας τάξης δεν μπορεί να απαντηθεί, ωστόσο η επιμελημένη μορφή του μνημείου και η σπανιότητα του εικονογραφικού θέματός του προκρίνουν το δεύτερο. Σε κάθε περίπτωση, κρίνοντας από τη λιτή μορφή και τα λιγοστά κτερίσματα των περισσότερων ταφών της ίδιας περιόδου, μνημεία αυτού του είδους θα πρέπει να ανεγείρονταν για σχετικά εύπορους πολίτες ή οικογένειες. Εξάλλου, ο Didier Viviers υποστήριξε πρόσφατα ότι με την αποχώρηση των Πτολεμαίων οι ταφές στην Ίτανο φανερώνουν, μετά από μακρά περίοδο δεκτικότητας στις εξωτερικές επιρροές, κάποια στροφή σε παραδοσιακότερες συλλογικές αξίες. Καθώς βασική συνισταμένη των τελευταίων στην Κρήτη αποτελούσε πάντοτε η απόδοση τιμής στην πολεμική αρετή, θα ήταν, επομένως, ορθό να ερμηνευθεί σε αυτό το πλαίσιο και η στήλη του πολεμιστή. Πάντως, η επιλογή επιτυμβίου μνημείου αυτού του τύπου, που δεν ήταν ευρέως διαδεδομένος στην Κρήτη, μαρτυρά ότι ο κοσμοπολιτισμός της προηγούμενης περιόδου δεν εγκαταλείφθηκε πλήρως.
Το κιονόκρανο
Το ιωνικό κιονόκρανο παραδόθηκε από τη Μονή Ακρωτηριανής (Τοπλού), και είχε βρεθεί σε ιδιόκτητο αγρό της τελευταίας στη θέση «Σελλιά» της Ιτάνου. Πρέπει να σημειωθεί ότι στη Μονή, η οποία βρίσκεται νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλης, έχουν κατά καιρούς μεταφερθεί αρχαιότητες της Ιτάνου. Το κιονόκρανο, κατασκευασμένο από σιδερόπετρα, έχει ύψος 0,33 μ. και διάμετρο 0,285 μ. (πρβλ. ΑΔ 27, 1972). Διατηρεί το σύμφυτο επάνω σφόνδυλο του αρράβδωτου κορμού. Οι μικρές έλικες συνδέονται μεταξύ τους με σχετικά χαμηλό και λείο εχίνο και καταλήγουν σε πεπλατυσμένους οφθαλμούς, το πάνω ημικύκλιο των οποίων βρίσκεται στο ύψος του εχίνου. Μια γλυφή στο πάνω μέρος του τελευταίου, τον διαχωρίζει από τον επιστέφοντα πλακοειδή άβακα που φέρει κυμάτιο. Η κάτω διάμετρος του αρχιτεκτονικού μέλους υποδεικνύουν ότι κοσμούσε ένα μετρίων διαστάσεων κτίσμα, η χρονολόγησή του οποίου στα ελληνιστικά χρόνια δεν αποκλείεται. Καθώς οι γνώσεις μας για την αρχιτεκτονική της Ιτάνου είναι λιγοστές, η απόδοση του κιονοκράνου σε συγκεκριμένο κτήριο είναι προσώρας αδύνατη· ωστόσο, η συσχέτισή του με κάποιο θρησκευτικό ή κοσμικό αντιπροσωπευτικό κτήριο φαίνεται εύλογη.
Βιβλιογραφία
F. Halbherr, Researches in Crete I. Itanos, The Antiquary 24, 1891, 201-203.
L. Mariani, Antichità Cretesi, MonAnt 6, 1895, 311-318.
J. Demargne, Monuments figurés et inscriptions de Crète, BCH 24, 1900, 222-246.
A. J.-Reinach, Inscriptions d’Itanos, REG 24, 1911, 377-425.
H. Gallet de Santerre – A. Dessenne – J. Deshayes, Chronique des fouilles en 1950. Itanos et environs (Crète orientale), BCH 75, 1951, 190-195.
H. Gallet de Santerre, Note sur les recherches archéologiques entreprises par l’École française d’Athènes en 1950 dans la région d’Itanos (Crète orientale), RA 38, 1951, 134-146.
St. Spyridakis, Ptolemaic Itanos and Hellenistic Crete (Berkeley – Los Angeles – London 1970).
Αγγ. Λεμπέση, ΑΔ 26, 1971 (1975) Β2, Χρον., 500-501 εικ. 517 δ [στήλη].
Κ. Δαβάρας, ΑΔ 27, 1972 (1977) Β2, Χρον., 646 εικ. 601 δ [κιονόκρανο].
Ν. Π. Παπαδάκης, Σητεία. Η πατρίδα του Μύσωνα και του Κορνάρου. Οδηγός για την ιστορία, αρχαιολογία, πολιτισμό της 2(Σητεία 1989), 55-60.
A. Chaniotis, Die Verträge zwischen kretischen Poleis in der hellenistischen Zeit (Stuttgart 1996), αρ. 4, 19, 20, 47, 49, 57 [συνθήκες της Ιτάνου με άλλες πόλεις].
E. Greco et. al., Travaux menés en collaboration avec l’École française en 1995. Itanos (Crète orientale), BCH 120, 1996, 941-952, κυρίως 944-946.
E. Greco et. al., Travaux menés en collaboration avec l’École française en 1996. Itanos (Crète orientale), BCH 121, 1997, 809-824, κυρίως 814-818.
E. Greco et. al., Travaux menés en collaboration avec l’École française en 1997. Itanos (Crète orientale), BCH 122, 1998, 584-602, κυρίως 592-597.
E. Greco et. al., Travaux menés en collaboration avec l’École française en 1999. Itanos (Crète orientale), BCH 124, 2000, 547-559, κυρίως 549-555.
E. Greco et. al., Travaux menés en collaboration avec l’École française en 2001. Itanos (Crète orientale), BCH 126, 2002, 577-582, κυρίως 581-582.
K. Sporn, Heiligtümer und Kulte Kretas in klassischer und hellenistischer Zeit (Heidelberg 2002), 35-41.
P. Perlman, Crete, in: M. M. Hansen – Th. H. Nielsen (επιμ.), An Inventory of Archaic and Classical Poleis. An Investigation Conducted by the Copenhagen Polis Center for the Danish National Research Center (Oxford-New York 2004), 1167-1168 αρ. 965.
St. Apostolakou et. al., Rapport sur les travaux de l’École française d’Athènes en 2003-2004. Itanos (Crète orientale), BCH 128-129, 2004-2005, 988-1005, κυρίως 993-1005.
E. Carando – M. Xanthopoulou, Itanos. Recenti ricerche nell’abitato, σε: Ευ. Ταμπακάκη – Α. Καλουτσάκης (επιμ.), Πεπραγμένα Θ΄ Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου, Ελούντα, 1-6 Οκτωβρίου 2001 (Ηράκλειο 2006), τ. Α5, 333-345.
M. S. Eaby, Mortuary Variability in Early Iron Age Cretan Burials (αδημ. διδ. διατριβή Chapel Hill/Univ. of N. Carolina 2007), 72 αρ. κατ. 36.
A. Schnapp-Gourbeillon et al., Recherches archéologiques récentes à Itanos, RA 47, 2009, 208-219.
Χρ. Σοφιανού – Ευ. Σαλιάκα, Καύσεις στη νεκρόπολη της αρχαίας Ιτάνου, σε: Μ. Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη κ. α. (επιμ.), Πεπραγμένα Ι΄ Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου, Χανιά, 1-8 Οκτωβρίου 2006 (Χανιά 2011), τ. Α4, 321-335.
D. Viviers, Une cité crétoise à l’épreuve d’une garnison lagide: l’exemple d’Itanos, σε: J.-Ch. Couvenhes – S. Crouzet – S. Péré-Noguès (επιμ.), Pratiques et identités culturelles des armées hellénistiques du monde méditerranéen. Ηellenistic Warfare 3 (Paris 2011), 35-64, κυρίως 58-63.
K. Sporn, Römische Grabreliefs auf Kreta. Alte Traditionen und neue Wege, σε: Θ. Στεφανίδου-Τιβερίου – Π. Καραναστάση – Δ. Δαμάσκος (επιμ.), Κλασική παράδοση και νεωτερικά στοιχεία στην πλαστική της ρωμαϊκής Ελλάδας. Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου, Θεσσαλονίκη, 7-9 Μαΐου 2009 (Θεσσαλονίκη 2012), 451-466, κυρίως 454 σημ. 26.
N. Coutsinas, Défenses crétoises. Fortifications urbaines et défense du territoire en Crète aux époques classique et hellénistique (Paris 2013), 175-193, 402-406 αρ. κατ. 1-2 εικ. 42.
D. Viviers – A. Tsingarida, Facing the Sea: Cretan Identity in a Harbour-City Context. Some Remarks on the Early Development of Itanos, σε: F. Gaignerot-Driessen – J. Driessen (επιμ.), Cretan Cities. Formation and Transformation (Louvain 2014), 165-182.
Έργον 1970, 190.
Στ. Αλεξίου, Μικραί ανασκαφαί και περισυλλογή αρχαίων εις Κρήτην, ΠΑΕ 1970, 254-255.
Έργον 1971, 264.
Κ. Δαβάρας, Περισυλλογή αρχαίων Ανατολικής Κρήτης, ΠΑΕ 1971, 302.
Διαδικτυακές Πηγές
Ιστοσελίδες της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών και του Πανεπιστημίου ULB των Βρυξελλών για τις πιο πρόσφατες ανασκαφές στην Ίτανο, κυρίως στο Βόρειο Νεκροταφείο:
http://www.chronique.efa.gr/index.php/fiches/voir/2822/
https://web.archive.org/web/20161113051104/http://crea.ulb.ac.be/Itanos.html#nouveau_programme
Αναφορές
http://ww2.archetai.gr/index.php?p=exchavations&poi=699&type=0&title=Ίτανος
Αρχαιολογικοί τόποι στην Κρήτη
Πόλεις της αρχαίας Κρήτης
Δήμος Σητείας
|
463639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Αιγείδας ο Κρης
|
Ο Αιγείδας ο Κρης (5ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης με καταγωγή από την Κρήτη ο οποίος στέφθηκε νικητής στο αγώνισμα του δόλιχου κατά τους 83ους (448 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Αρχαίοι Κρήτες ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του δόλιχου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (5ος αιώνας π.Χ.)
|
605509
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Consortium%20in%20Amato
|
Consortium in Amato
|
Το Consortium in Amato είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος Τα Παιδιά της Παλαιότητας από την Κέρκυρα, διάδοχου σχήματος των Κόρε. Ύδρο.. Κυκλοφόρησε σε CD τον Νοέμβριο του 2015 από την κερκυραϊκή L39, καθώς το εξώφυλλο του δίσκου είχε αποτελέσει αφορμή για τη λύση της συνεργασίας του συγκροτήματος με την Inner Ear, ενώ τον Απρίλιο του 2017 επανακυκλοφόρησε σε διπλό LP, με τρία επιπλέον τραγούδια. Το Consortium in Amato απέσπασε αξιοσημείωτη κριτική αναγνώριση και παρουσιάστηκε σε σειρά ζωντανών εμφανίσεων.
Λίστα Κομματιών
έκδοση CD:
"Επίκληση στο Νεαρό Βέρθερο" – 3:10
"Σκύψε με Αγάπη" – 4:17
"Τρέλανέ Μας κι Απόψε" – 3:58
"Γάτοι" – 5:10
"Ωδή στη Μυρσίνη που Έρχεται" – 3:02
"Είδα στον Ύπνο Μου πως δεν την Αγαπούσα" – 3:47
"Η Ποίηση που Γράψαμε Μαζί (28)" – 3:38
"Είχα τα Νιάτα του Κάποτε (Η Νεότητα)" – 4:01
"Ο Τζίμης" – 4:05
"Πώς Έκλαψα Ξανά μετά από Χρόνια (βλέποντας μια αμερικάνικη ταινία) ή Το Μπλοκάκι" – 6:37
"Το Μέλλον" – 4:13
"Τα Γκοφρέ Σεντόνια" – 3:44
"Το Μόνο Ψέμα που Αγαπώ" – 3:11
"Κύκλοι" – 8:20
έκδοση LP:
πλευρά Α (Ευγενίου Βουλγάρεως)
"Επίκληση στο Νεαρό Βέρθερο" – 3:10
"Σκύψε με Αγάπη" – 4:17
"Τρέλανέ Μας κι Απόψε" – 3:58
"Γάτοι" – 5:10
πλευρά Β (Νικηφόρου Θεοτόκη)
"Ωδή στη Μυρσίνη που Έρχεται" – 3:02
"Είδα στον Ύπνο Μου πως δεν την Αγαπούσα" – 3:47
"Η Ποίηση που Γράψαμε Μαζί (28)" – 3:38
"Ο Τζίμης" – 4:05
"Το Ροζιασμένο Χέρι" – 3:43
πλευρά Γ (Αθανασίου Πολίτη)
"Είχα τα Νιάτα του Κάποτε (Η Νεότητα)" – 4:01
"Πώς Έκλαψα Ξανά μετά από Χρόνια (βλέποντας μια αμερικάνικη ταινία) ή Το Μπλοκάκι" – 6:37
"Το Μέλλον" – 4:13
"Τα Γκοφρέ Σεντόνια" – 3:44
"Το Μόνο Ψέμα που Αγαπώ" – 3:11
πλευρά Δ (Τιμοθέου Τριβυζά)
"Κύκλοι" – 8:20
"Ένα Ακόμα Ψέμα που Αγαπούσα" – 3:57
"Το Μυστικό" – 4:06
Η αρίθμηση των τραγουδιών και στις δύο εκδόσεις είναι στο λατινικό σύστημα αναπαράστασης αριθμών, ενώ στην έκδοση βινυλίου οι ετικέτες των τεσσάρων πλευρών απεικονίζουν αντίστοιχα πορτρέτα Κερκυραίων ιεραρχών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
To Consortium in Amato στο Discogs
To Consortium in Amato στο MusicBrainz
To Consortium in Amato στο YouTube
Τα Παιδιά της Παλαιότητας (δισκογραφία)
Άλμπουμ του 2015
Άλμπουμ του 2017
|
459262
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD
|
Μουσείο Αρμάτων
|
Το Μουσείο Αρμάτων (αγγ:Tank Museum & πρώην Bovington Tank Museum) είναι μια συλλογή από τεθωρακισμένα άρματα μάχης στο στρατόπεδο Bovington στο Ντόρσετ της Νότιας Αγγλίας. Βρίσκεται περίπου 1,6 χλμ βόρεια του χωριού Μαλλί και 19 χλμ δυτικά του σημαντικού λιμανιού της Πουλ. Η συλλογή ανιχνεύει την ιστορία των αρμάτων. Με σχεδόν 300 οχήματα για έκθεση από 26 χώρες είναι η μεγαλύτερη συλλογή από άρματα και η τρίτη μεγαλύτερη συλλογή των θωρακισμένων οχημάτων στον κόσμο. Περιλαμβάνει το μόνο Tiger 131 των γερμανικών Tiger Ι που λειτουργεί και το βρετανικό του Α' Παγκόσμιου Πόλεμου Mark I, που είναι & το παλαιότερο των επιζώντων άρμα μάχης του κόσμου.
Το στρατόπεδο Bovington, στο οποίο βρίσκεται το μουσείο, εκπαιδεύει τα περισσότερα τμήματα του βρετανικού στρατού στην οδήγηση των οχημάτων, καθώς και την επισκευή και συντήρηση των οχημάτων σε συνεργεία του.
Ιστορία
Το 1916 η Βρετανική Πολεμική Υπηρεσία ίδρυσε το στρατόπεδο Bovington ως φορέα εκπαίδευσης πληρωμάτων αρμάτων. Εκείνη την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο στρατός εισήγαγε άρματα, σε μια προσπάθεια να σπάσει τη στασιμότητα του πόλεμου των χαρακωμάτων. Το 1919 τα άρματα επέστρεψαν στο Bovington από τη Γαλλία. Πολλά από αυτά ήταν αποκλειστικώς κατάλληλα για παλιοσίδερα. Ωστόσο, ένας μικρός αριθμός από τα λιγότερο κατεστραμμένα οχήματα τέθηκε προς τη μία πλευρά, έτσι ώστε τα πληρώματα του άρματος και οι σχεδιαστές να μπορούν να έχουν μια ιδέα της πρόωρης κληρονομιάς του άρματος.
Το 1923 ο συγγραφέας Ράντγιαρντ Κίπλινγκ επισκέφτηκε το Bovington και συνέστησε μια δημιουργία μουσείου. Η συλλογή αυξήθηκε σημαντικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι Συμμαχικές δυνάμεις και κατέλαβαν τις Δυνάμεις του Άξονα & προστέθηκαν άρματα. Το 1947 άνοιξε για το ευρύ κοινό. Το Μουσείο Αρμάτων συνεχίζει να επεκτείνεται και σήμερα είναι κατά κύριο λόγο ένα μέσο για την εκπαίδευση του στρατού και την ψυχαγωγία του κοινού, με την έκθεση που προσανατολίζει προς αυτή την κατεύθυνση. Πολλά από τα άρματα είναι σε πλήρη λειτουργική κατάσταση και μπορεί να δει κανείς δράση κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών σε ειδικές οθόνες.
Το μουσείο διαθέτει μια ετήσια επίδειξη Tank Fest της λειτουργίας των οχημάτων τους και επίσκεψη οχημάτων.
Το 2012, ο ιστορικός του μουσείου David Fletcher, ο οποίος ήταν υπάλληλος από το 1982, για τις υπηρεσίες του στην ιστορία των θωρακισμένων πολέμου έγινε μέλος του MBE {Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (μια βρετανική τιμή που ιδρύθηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Ε΄ το 1917, αρχικά για μη μαχητές στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Αίθουσες Εκθέσεων
.Η έκθεση σήμερα χωρίζεται σε πέντε τμήματα: την Αίθουσα Α 'Παγκόσμιου Πόλεμου, την Αίθουσα Μεσοπολέμου, την Αίθουσα Β' Παγκόσμιο Πόλεμου, την Αίθουσα Tamiya και την Αίθουσα British Steel. Εργασίες επέκτασης για παροχή πρόσθετου χώρου 5000 m2 του και εκσυγχρονισμένων εγκαταστάσεων διεξήχθησαν το 2008.
Αίθουσα Α' Παγκοσμίου Πολέμου
Περιέχει όλη την εξέλιξη των βρετανικών αρμάτων από το Little Willie ως το Mark VIII "Liberty", και ένα βρετανικό Mark V, ένα από τα λίγα άρματα του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου που είναι ακόμα σε κατάσταση λειτουργίας. Επίσης, παρουσιάζει μια απεικόνιση της ζωής του στρατιωτικού και συγγραφέα Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, γνωστού ως Λόρενς της Αραβίας, ο οποίος έζησε σε κοντινό εξοχικό σπίτι (Clouds Hill) και υπηρέτησε στο Bovington για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.
Επίσης, παρουσιάζει τα: Mark I, Mark II, Mark IV, Mark V (με Male και Female παραλλαγές), Mark VIII, και Mark IX άρματα μάχης.
Αίθουσα Μεσοπολέμου
Αναδεικνύει την ταχεία πρόοδο που έχει σημειωθεί στο σχεδιασμό των αρμάτων και τεθωρακισμένων οχημάτων κατά την χρονική περίοδο μέχρι την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Παρουσιάζονται επίσης: Vickers A1E1 Independent, Peerless Armoured Car, Rolls-Royce Armoured Car, Lanchester 6x4 Armoured Car, Carden Loyd tankette, Tank Light MK IIA, Cruiser Mk I.
Αίθουσα Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Είναι το μεγαλύτερο τμήμα, με άρματα από τα περισσότερα έθνη που εμπλέκονται στη σύγκρουση του πολέμου. Περιλαμβάνει Tiger 131, ένα γερμανικό Tiger Ι άρμα που έχει αριθμό πυργίσκου 131. Καταλήφθηκε στην Τυνησία τον Απρίλιο του 1943 και έχει ανακαινιστεί πλήρως σε κατάσταση λειτουργίας από τα συνεργεία του Bovington. Είναι το μόνο Tiger που είναι ικανό να εκτελεί με δική του ισχύ. Έχει επίσης το τελευταίο επιζών DD Tank με περιτύλιγμα καμβά και το μοναδικό ακόμα σε κατάσταση λειτουργίας. Αυτό το όχημα είχε χρησιμοποιηθεί στην ταινία του 2014 Fury .
Παρουσιάζονται επίσης: Panzer I, II, III, IV, Stug III, Panther, Tiger I, Tiger II, Jagdpanzer 38(t), Jagdpanther, Jagdtiger, SdKfz 251, FT-17, Char B1, Somua S35, Cruiser Mk III, Comet I, Matilda Mk I, Matilda II, Churchill Mk VII, TOG2, A33 Excelsior, A38 Valiant, T14 Assault tank, Ram Cruiser Mk II, M24 Chaffee, M3 Grant, M4 Sherman, Sherman Firefly, M10 Tank Destroyer, M48 Patton, M26 Pershing, T17 Staghound, ανεμοπλάνο Hamilcar, DUKW, SU-76, T-26, T-34, KV-1, SU-100, L3/33 LF, M13/40
Αίθουσα Tamiya
Ευγενική χορηγία του κατασκευαστή κλίμακας μοντέλων.
Διαθέτει μεταπολεμικά άρματα μάχης, όπως το βρετανικό Centurion, το αμερικανικό M60 και το ρωσικό T-72.
Αίθουσα British Steel
Αναδεικνύει την πανοπλία που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Κόλπου κατά του Ιράκ και αποδίδει τιμή στο άρμα Centurion το οποίο, κατά τη διάρκεια των 46 χρόνων της σταδιοδρομίας του (1945-1991), αποδείχθηκε ότι είναι ένα από τα καλύτερα άρματα μάχης βρετανικής παραγωγής.
Η αίθουσες Tamiya και British Steel είναι σήμερα σε μια φάση αναδιοργάνωσης, μεταξύ τους όμως περιλαμβάνουν: Tortoise, Black Prince, Conqueror, Charioteer tank destroyer, Centurion, Chieftain, Challenger 1, Challenger 2, M41 Bulldog, M103, M60 Patton, T-54, Cold-War and Iraqi T-55's, T-62, T-72, BMP-1, AMX-30, Type 69, Infanterikanonvagn 91, Stridsvagn 103, Stridsvagn 104
Το Κέντρο Διατήρησης είναι ένα νέο κτίριο (άνοιξε επίσημα το Σεπτέμβριο του 2013) που προστέθηκε για να παρέχει κάλυψη για περισσότερα οχήματα της συλλογής και να θέσει οχήματα που προηγουμένως ήταν άγνωστα στο κοινό. Στεγάζει περίπου 100 οχήματα σε 40.000 τετραγωνικά πόδια.
Φωτογραφίες
Παραπομπές
Πηγές
Tank Museum website
Tiger Tank restoration website
Rio de Janeiro's military vehicle modeling association – photographs inside the museum
Αρματων
Αρματων
|
747166
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%AD%20%CF%84%CE%BF
|
Ανάλυσέ το
|
Το Ανάλυσέ το είναι μια αμερικανική γκανγκστερική κωμωδία του 1999 σε σκηνοθεσία Χάρολντ Ράμις, ο οποίος έγραψε το σενάριο μαζί με τον θεατρικό συγγραφέα Κένεθ Λόνεργκαν και τον Πίτερ Τόλαν. Η υπόθεση επικεντρώνεται σε έναν μαφιόζο που περνάει κρίση (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), ο οποίος ζητά τη βοήθεια ενός διστακτικού ψυχιάτρου (Μπίλι Κρίσταλ).
Το Ανάλυσέ το κυκλοφόρησε από την Warner Bros.και τη Roadshow Entertainment στις 5 Μαρτίου του 1999, αποφέροντας έσοδα 176,9 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως και έλαβε θετικές κριτικές. Λόγω της επιτυχίας του, ακολούθησε η συνέχειά του με τίτλο Ξανά ανάλυσέ το το 2002.
Πλοκή
Ο αρχιμαφιόζος Πολ Βίτι και ο σύμβουλός του, Ντόμινικ Μανέτα, συζητούν για μια επικείμενη συνάντηση και για τα τρέχοντα προβλήματα της μαφίας κατά τη διάρκεια ενός γεύματος. Ακριβώς τη στιγμή που ο Μανέτα προειδοποιεί τον Πολ να προσέχει τον Πρίμο Σιντόνε (έναν ανερχόμενο μαφιόζο που θέλει να γίνει αρχηγός), περνούν κάποιοι ένοπλοι με αυτοκίνητο και σκοτώνουν τον Μανέτα. Ο Πολ δραπετεύει οριακά.
Ο ψυχίατρος Μπεν Σόμπολ είναι πιεσμένος: ο γιος του από τον πρώτο του γάμο κατασκοπεύει τις συνεδρίες του, οι ασθενείς του δεν είναι αρκετά ενδιαφέροντες, ενώ πρόκειται σύντομα να παντρευτεί τη Λόρα Μακναμάρα. Ο Μπεν τρακάρει ένα αυτοκίνητο που ανήκει στον Πολ και το πορτμπαγκάζ ανοίγει, αποκαλύπτοντας έναν άντρα δεμένο και φιμωμένο, κάτι που ο Μπεν και ο γιος του δεν παρατηρούν. Ο Τζέλι, ένας από τους άντρες του Πολ, αναλαμβάνει την ευθύνη, αλλά ο Μπεν δίνει στον Τζέλι την επαγγελματική του κάρτα σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη σχετικά με την αποζημίωση.
Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης, ο Πολ παθαίνει κρίση πανικού και λέει στον Τζέλι ότι θέλει να δει ψυχίατρο, αλλά πρέπει να μείνει μυστικό και ο Τζέλι προτείνει τον Μπεν. Ο Πολ επισκέπτεται τον Μπεν, ισχυριζόμενος ότι χρειάζεται θεραπεία ένας φίλος του, αλλά ο Μπεν καταλαβαίνει το ψέμα και συνειδητοποιεί ότι ο Πολ μιλάει για τον εαυτό του, εντυπωσιάζοντας τον Πολ, ο οποίος θέλει να τον βλέπει συνεχώς, προς απογοήτευση του Μπεν. Ο Μπεν πηγαίνει στο Μαϊάμι για τον γάμο του και ο Πολ, ο Τζέλι και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Ο Πολ εξηγεί ότι πάσχει από στυτική δυσλειτουργία και ο Μπεν θεωρεί ότι η πηγή του προβλήματος μπορεί να είναι το άγχος.
Την επόμενη μέρα, ο Πολ παθαίνει μία ακόμα κρίση πανικού και ζητά να δει τον Μπεν. Ο Πολ εξηγεί το παρελθόν του με τον πατέρα του στον Μπεν, ο οποίος πιστεύει ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με το άγχος του Πολ. Ο γάμος διακόπτεται όταν ένας δολοφόνος σκοτώνεται από τον Τζέλι. Ο Μπεν ζητά εξηγήσεις από τον Πολ και τον κάνει να χάνει την ψυχραιμία του. Ο Μπεν προτείνει να απαλύνει τον θυμό του τηλεφωνώντας στον Πρίμο και λέγοντάς του πώς νιώθει. Ο Πολ τηλεφωνεί στον Πρίμο και ξεκινά λέγοντάς του πώς αισθάνεται, αλλά καταλήγει να τον απειλεί ότι θα τον σκοτώσει.
Ο Μπεν και η οικογένειά του επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκουν στον κήπο τους ένα σιντριβάνι, δώρο από τον Πολ. Φτάνει το FBI και ζητά από τον Μπεν να δώσει πληροφορίες για τον Πολ, αλλά αυτός αρνείται παρά τις απειλές του FBI. Αλλάζει όμως γνώμη όταν το FBI του βάζει να ακούσει μια κασέτα στην οποία ο Πολ αποκαλύπτει την πρόθεσή του να σκοτώσει τον Μπεν μετά τη συνάντηση (την οποία το FBI έχει παραποιήσει: ο Πολ αρχικά έλεγε ότι θα σκότωνε όποιον απειλούσε τον Μπεν). Στην επόμενη συνάντησή του με τον Πολ, ο Μπεν φοράει κοριό παρακολούθησης, αλλά τον πετάει όταν μαθαίνει ότι, ως παιδί, ο Πολ είχε δει τη δολοφονία του πατέρα του. Ο Πολ, έχοντας ενημερωθεί ότι ο Μπεν συνεργάστηκε με το FBI, τον οδηγεί σε ένα απόμερο μέρος για να τον σκοτώσει. Ο Μπεν και ο Πολ έρχονται σε έντονη διαμάχη, στο τέλος της οποίας ο Πολ καταρρέει καθώς παραδέχεται ότι νώθει υπεύθυνος για τον θάνατο του πατέρα του. Ακριβώς τότε, δύο δολοφόνοι φτάνουν για να σκοτώσουν τον Πολ, αλλά ο Τζέλι τους σκοτώνει και τους δύο. Ο Πολ ζητά συγγνώμη που σχεδίαζε να σκοτώσει τον Μπεν.
Φτάνει η μέρα της συνάντησης, αλλά ο Πολ παθαίνει σοβαρή κρίση πανικού. Ο Τζέλι διακόπτει τον γάμο του Μπεν, ζητώντας από τον Μπεν να παρευρεθεί στη συνάντηση ως σύμβουλος του Πολ. Ο Μπεν είναι διστακτικός, αλλά το εγώ του τον κάνει να αντιπαρατεθεί στον Πρίμο μέχρι ο Πρίμο να τραβήξει τελικά όπλο. Ο Πολ φτάνει, διατάζει τον Πρίμο να σηκωθεί και ανακοινώνει ότι γνωρίζει ότι ένας προδότης στη δική του οικογένεια σκότωσε τον Ντόμινικ, αλλά δεν θα εκδικηθεί και θα αποσυρθεί από τη μαφία. Έξω, αρχίζει αντιπαράθεση ανάμεσα στους άντρες του Πολ και του Πρίμο, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μπεν θυσιάζεται για τον Πολ. Επεμβαίνει το FBI, οι μαφιόζοι συλλαμβάνονται και ο Μπεν μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Ο Μπεν επισκέπτεται στη φυλακή τον Πολ, ο οποίος τον ευχαριστεί για τη βοήθειά του και τον ενημερώνει ότι ο Πρίμο είναι νεκρός. Στο σπίτι, ο Μπεν χορεύει με τη νέα του σύζυγο, ενώ τραγουδά για αυτούς ο Τόνι Μπένετ.
Η ταινία στηρίζει τον κωμικό της χαρακτήρα στις αντιδιαμετρικά αντίθετες ψυχοσυνθέσεις των δύο πρωταγωνιστών, στις γρήγορες και έξυπνες στιχομυθίες και, φυσικά, στο εξαίρετο πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Διανομή
Ρόμπερτ Ντε Νίρο - Πολ Βίτι
Μπίλι Κρίσταλ - Μπεν Σόμπολ
Λίζα Κούντροου - Λόρα Μακναμάρα
Τσαζ Παλμιντέρι - Πρίμο Σιντόντε
Τζόζεφ Ριγκάνο - Ντόμινικ Μανέτα
Τζο Βιτερέλι - Τζέλι
Μόλι Σάνον - Κάρολαϊν
Μαξ Κασέλα - Νίκι Σίβερς
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κριτική στο in.gr
Ταινίες με μουσική σύνθεση Χάουαρντ Σορ
Ταινίες παραγωγής Warner Bros.
Αμερικανικές ταινίες μαύρης κωμωδίας
Ταινίες γυρισμένες στη Νέα Υόρκη
Ταινίες γυρισμένες στο Νιου Τζέρσεϊ
Ταινίες γυρισμένες στο Μαϊάμι
Ταινίες με θέμα την ψυχιατρική
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές αστυνομικές κωμικές ταινίες
Ταινίες του 1999
Ταινίες τοποθετημένες στο Μαϊάμι
|
820895
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%AC
|
Εμμανουέλα Κακαβιά
|
Η Εμμανουέλα Κακαβιά είναι Ελληνίδα ζωγράφος και εικονογράφος παιδικής λογοτεχνίας.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1981.
Η Εμμανουέλα Κακαβιά, είναι απόφοιτος της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Κύπρου στον Ελληνικό Πολιτισμό με κατεύθυνση Ιστορία – Αρχαιολογία –Τέχνη, ενώ κατέχει κρατικό πτυχίο Σκηνοθεσίας Τηλεόρασης. Επίσης, έχει ολοκληρώσει τρεις εργαστηριακές σχολές Βυζαντινής τέχνης (εργαστήρια: Θ. Πέτρου, Δ. Χατζηαποστόλου και Ι. Κόρδη), μαθήματα ελεύθερου σχεδίου και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Δημιουργώντας κόμικς: Ιστορία, Γλώσσα, Είδη και Τεχνικές Αφήγησης” του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2018 είναι μέλος της ΙΒΒΥ, ως εικονογράφος.
Έχει εργασθεί για την ΕΡΤ, στο τμήμα παραγωγής πολιτικών εκπομπών και για ιδιωτικές εταιρείες τηλεοπτικών παραγωγών στο τμήμα παραγωγής πολιτιστικών εκπομπών. Από το 2010 εργάζεται ως εικονογράφος έχοντας συνεργαστεί με πολλούς εκδοτικούς σε Ελλάδα και Κύπρο και έχει εικονογραφήσει πάνω από 100 παραμύθια για παιδιά και μεγάλους.
Η Εμμανουέλα είναι μητέρα δύο παιδιών και ζει στην Αθήνα με την οικογένειά της.
Διακρίσεις και Βραβεία
Το 2019, η Εμμανουέλα Κακαβιά βραβεύτηκε στο A' Design Award στην κατηγορία Graphics and Visual Communication Design Award για την εικονογράφηση του βιβλίου «ΘΕΟΓΟΝΙΑ Η αρχή των μύθων».
Παραπομπές
Έλληνες εικονογράφοι
|
535952
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AE%CF%82
|
Κωνσταντίνος Μαρής
|
Ο Κωνσταντίνος Μαρής (1912 – 29 Οκτωβρίου 1979) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως βουλευτής και υπουργός.
Σταδιοδρομία
Γιος του Γεωργίου και της Ευαγγελίας Μαρή, γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1912. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία. Παντρεύτηκε την Ασπασία Παυλοπούλου και απέκτησαν μία κόρη, τη Μαρίνα, και έναν γιο, τον Γιώργο.
Πολιτική σταδιοδρομία
Εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου με την ΕΠΕΚ το 1950, με το Κόμμα Φιλελευθέρων το 1951 , το 1952 (ανεξαρτητοποιήθηκε στις 31 Μαρτίου 1955 και προσχώρησε στη Φιλελευθέρα Δημοκρατική Ένωση στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς) και το 1958, με τη Δημοκρατική Ένωση (ΦΙΔΕ) το 1956 (προσχώρησε στην Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας το 1960) και με την Ένωση Κέντρου 1961, 1963 και το 1964.
Υπήρξε ένας από τους αποστάτες (αποχωρήσαντες από την Ένωση Κέντρου) μετά τα Ιουλιανά του 1965. Στην κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου ήταν υπουργός Δημοσίων Έργων, από τις 11 Μαΐου 1966 ως τις 22 Δεκεμβρίου 1966.
Μεταπολιτευτικά, πολιτεύτηκε ξανά στο Ηράκλειο, χωρίς επιτυχία, το 1977, με το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων.
Απεβίωσε σε ηλικία 67 ετών, στις 29 Οκτωβρίου 1979 στην Αθήνα και κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 31 Οκτωβρίου.
Παραπομπές
Έλληνες υπουργοί Δημοσίων Έργων
Βουλευτές εκλεγμένοι με την ΕΠΕΚ
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Δημοκρατική Ένωση (1956)
Βουλευτές εκλεγμένοι με το κόμμα των Φιλελευθέρων
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Ένωση Κέντρου
|
829262
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Κλαύδιος της Σαβοΐας
|
Ο Κλαύδιος, γαλλ.: Claude de Savoie-Tente, (1507-1566) ήταν Γάλλος κυβερνήτης και διοικητής. Γιος του Ρενέ της Σαβοΐας, η καριέρα του Κλαύδιου θα ξεκινήσει σε νεαρή ηλικία, πολεμώντας στη Μάχη της Παβίας το 1525. Υπηρέτησε εκτενώς κατά τη διάρκεια των μεταγενέστερων Ιταλικών Πολέμων, ειδικότερα διαδραματίζοντας βασικό ρόλο στον Ιταλικό Πόλεμο του 1536-1538 και στην εισβολή του δελφίνου (διαδόχου) στο Ρουσιγιόν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου καθιερώθηκε ως μία μετριοπαθής θρησκευτική παρουσία, πρόθυμη να επιτύχει συμβιβασμούς και να αποφύγει τη βαρβαρότητα, που χαρακτηρίζει τη Σφαγή του Mεριντόλ, που διέπραξε ένας από τους υφισταμένους του το 1545. Με το ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου το 1562, ο γιος του Σομερίβ συγκέντρωσε τους Καθολικούς της Προβηγκίας εναντίον του και τον οδήγησε επιτυχώς στην εξορία. Αποκαταστάθηκε στο αξίωμά του το 1563, και ηγήθηκε της περιοχής για άλλα 3 χρόνια, πριν αποβιώσει το 1566.
Πρώιμη ζωή και οικογένεια
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ρενέ της Σαβοΐας και της Άννας Λάσκαρι, και γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1507.
Οι διαπραγματεύσεις γάμου πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του Κλαύδιου και της Aντριέν ντ'Eστουτεβίλ, η οποία αρνήθηκε να τιμήσει το συμβόλαιο, σημειώνοντας ότι αυτός είχε «κακή μυρωδιά» και «διατηρούσε παρέα πολλών γυναικών». Ο Κλαύδιος από την πλευρά του δυσανασχετούσε με την προοπτική να αποποιηθεί τού τίτλο του, που θα περιλάμβανε το συμβόλαιο. Απογοητευμένη από την αποτυχία αυτής της προσπάθειας, η Λάσκαρι κανόνισε συμβόλαιο για τον Κλαύδιο να νυμφρευτεί τη Μαρί ντε Σαμπάν, την κόρη του Ζακ ντε Σαμπάν, κυβερνήτη τού Μπουρμπόν. Το συμβόλαιο σφραγίστηκε το 1534. Η μητέρα του Άννα, η οποία κατείχε τον τίτλο του Tέντε, Λιμόν, Βερνάν και Λουμπέ επιφυλάχθηκε να κρατήσει τους τίτλους επίσημα μέχρι το τέλος της. Απέκτησε ένα γιο με τη Μαρί, που ονομάστηκε Ανρί, ωστόσο αυτός δεν ενηλικιώθηκε. Το 1538 η Σαμπάν γέννησε έναν δεύτερο γιο, τον Σομερίβ, ωστόσο η γέννηση θα είχε μοιραίες επιπλοκές για τη μητέρα.
Το 1539 ο Κλαύδιος νυμφεύτηκε πάλι, αυτή τη φορά με τη Φρανσουάζ ντε Φουά-Καντάλ, με την οποία απέκτησε έναν τρίτο γιο, τον βαρόνο ντε Σιπιέρ. Η Φρανσουάζ ήταν προτεστάντρια και ενστάλαξε την πίστη της στον μικρότερο γιο τους και τη συμπάθεια στον σύζυγό της. Ο Σομερίβ, αντίθετα, παρέμεινε Καθολικός σε αντίθεση με την υπόλοιπη οικογένειά του.
Η μητέρα του απεβίωσε το 1554 και με το τέλος της κληρονόμησε την κυριότητα του Τέντε, κλπ.
Βασιλεία Φραγκίσκου Α'
Είσοδος στην πολιτική
Το 1520 ο Κλαύδιος έλαβε το αξίωμα του κυρίου του θαλάμου και αργότερα εκείνη τη χρονιά ο πατέρας του τον παρουσίασε στις τάξεις της Προβηγκίας, που είχαν συγκεντρωθεί στην Αιξ. Ο Ρενέ κανόνισε να παραιτηθεί από το αξίωμα του μεγάλου σενεσάλη υπέρ του γιου του, διατηρώντας τον τίτλο του κυβερνήτη της Προβηγκίας για τον εαυτό του. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών πολέμησε δίπλα στον πατέρα του στη μάχη της Παβίας και πιάστηκε αιχμάλωτος. Με λύτρα για 30.000 εκύ επέστρεψε από την αιχμαλωσία, λίγο μετά το τέλος του πατέρα του. Μετά την τελευτή του Ρενέ, ανέλαβε τους ρόλους τού υποστράτηγου και του κυβερνήτη της Προβηγκίας, παράλληλα με τις ευθύνες του ως Ναυάρχου της Θάλασσας του Λεβάντε. Με την ιδιότητά του ως Ναυάρχου συνόδευσε τη Μαργαρίτα στις διαπραγματεύσεις, που σχημάτισαν τη Συνθήκη της Μαδρίτης (1526).
Το 1527 η Λάσκαρι μεσολάβησε σε μία διαμάχη μεταξύ του Κλαύδιου και του αδελφού του Βιλάρ, με την οποία ο Κλαύδιος παραχώρησε 800 λίρες τουρνέ εισοδήματος, με αντάλλαγμα ο Βιλάρ να παραιτηθεί από τα δικαιώματά του στην κληρονομιά του Κλαύδιου. Περαιτέρω συμφωνία κατέληξε στην ανταλλαγή γαιών: την βαρονία του Πρεσινύ με την κομητεία του Σομερίβ.
Εισβολή στη Νάπολη
Εισβολή στην Προβηγκία
Η βασιλεία του Ερρίκου Β΄
Βασιλεία του Φραγκίσκου Β'
Βασιλεία του Καρόλου Θ΄
Καταστροφή της τάξης
Πρώτος εμφύλιος πόλεμος
Κάνοντας ειρήνη
Το τέλος
Παρά την εξέγερση τού γιου του εναντίον του, κατά τον καθορισμό της κληρονομιάς του, υποστήριξε ότι ήταν σωστό ο μεγαλύτερος γιος του να κληρονομήσει τα εδάφη του, σημειώνοντας «την αχαριστία και την ανυπακοή του Ονορά, του μεγαλύτερου γιου μας, του οποίου η νεότητα και η κακή κρίση τον έβαλαν εναντίον μας. όπως όλοι γνωρίζουν, προς μεγάλη μας λύπη και δυσαρέσκεια, που θα δικαιολογούσε την αποκλήρωσή του αν το επιθυμούσαμε».
Πηγές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Οίκος της Σαβοΐας
|
515631
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%86%CF%83%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BB
|
Οικία του Άσγκιλ
|
Η οικία του Άσγκιλ (αγγλικά: Asgill House), είναι προστατευόμενο κτήριο του 18ου αιώνα στην περιοχή Ρίτσμοντ του Λονδίνου. Βρίσκεται μπροστά από τον ποταμό Τάμεση, και αποτελεί δείγμα της Παλλαντιανής αρχιτεκτονικής.Πριν την κατασκευή του κτηρίου τον 18ο αιώνα, στο οικόπεδο βρισκόταν παλαιότερα το παλάτι του Ρίτσμοντ υπό τους Τυδώρ, και συγκεκριμένα στο ίδιο σημείο το ζυθοποιείο του παλατιού.
Περιγραφή
Το κτήριο ήταν αρχικά γνωστό ως Richmond Place -τοποθεσία στο Ρίτσμοντ-. Το κτήριο χτίστηκε και ολοκληρώθηκε το 1760, ή κατά άλλες πηγές το 1767, από τον αρχιτέκτονα Ρόμπερτ Τέιλορ ως εξοχική κατοικία για τον τραπεζίτη Τσαρλς Άσγκιλ, ο οποίος διετέλεσε δήμαρχος του Λονδίνου κατά την περίοδο 1761-62. Μετά τον θάνατο του Άσγκιλ το 1788 το κτήριο πέρασε από διάφορους ιδιοκτήτες έως ότου το το 1832 ήταν γνωστό με τον γενικό χαρακτηρισμό Riverside Villa -παραποτάμια έπαυλη-, ενώ το 1881 αναφέρεται για πρώτη φορά ως Asgill House στο ευρετήριο της εφημερίδας Richmond and Twickenham Times.
Αποτελεί μια από τις τελευταίες σημαντικές πολυτελείς κατοικίες που κτίστηκαν στις όχθες του ποταμού Τάμεση.Έμεινε για μερικά χρόνια ακατοίκητο κατά την δεκαετία του 1960 και υπέστη βανδαλισμούς στο εσωτερικό του, και κατόπιν ανακαινίστηκε πλήρως κατά την περίοδο μεταξύ του Μαΐου του 1969 και Νοεμβρίου του 1970, και κατά την περίοδο αυτή αφαιρέθηκαν κάποιες από τις προσθήκες που είχε αποκτήσει κατά την Βικτωριανή εποχή.
Το κτήριο νοικιάζεται πλέον από το βρετανικό στέμμα, του οποίου αποτελεί κυριότητα, προς ιδιώτες για χρήση ως κατοικία.
Παραπομπές
Σχετική βιβλιογραφία
Binney, Marcus "The Villas of Sir Robert Taylor." στο περιοδικό Country Life, 6 και 13 Ιουλίου, 1967
Cloake, John The Palaces and park of Richmond and Kew. Volume II: Richmond Lodge and the Kew palaces. 1996
Cloake, John Richmond Past: a visual history of Richmond, Kew, Petersham and Ham. 1991
Dunbar, Janet A Prospect of Richmond. Revised edition 1979
Hussey, Christopher "Asgill House, Richmond, Surrey." στο περιοδικό Country Life, 19 Ιουνίου 1944
Moses, John "Asgill House- a very Palladian design?" στο περιοδικό Richmond History, #20, 1999, σελ. 2-8
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστορικές πληροφορίες και απεικονίσεις - landedfamilies.blogspot.co.uk
Πανοραμική περιήγηση στην περιοχή του κτηρίου - panoramaofthethames.com
Ρίτσμοντ (Λονδίνο)
|
305062
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Intermission%20%28%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%29
|
Intermission (άλμπουμ)
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Intermission
| Είδος = Ζωντανό άλμπουμ
| Καλλιτέχνης = Dio
| Εξώφυλλο = Dio Intermission.jpg
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = Ιούνιος 1986
| Ηχογράφηση = 6 Δεκεμβρίου 1985 στο Σαν Ντιέγκο των ΗΠΑ
| Είδος_Μουσικής = Heavy Metal
| Διάρκεια = 34:20
| Δισκογραφική = Warner Bros. Records (Αμερική), Vertigo (Ευρώπη)
| Παραγωγός = Ρόνι Τζέιμς Ντίο
| Προηγούμενο album = Sacred Heart (1985)| Αυτό το album = Intermission (1986)| Επόμενο album = Dream Evil (1987)}}Intermission είναι ο τίτλος του ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου του αμερικανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Dio, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1986 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Warner" στην Αμερική και της "Vertigo" στην Ευρώπη.
Στις ζωντανές ηχογραφήσεις την κιθάρα έπαιξε ο Βίβιαν Κάμπελ, ενώ το μοναδικό κομμάτι του δίσκου ηχογραφημένο σε στούντιο, "Time to Burn" ηχογραφήθηκε με τον Γκρεγκ Γκόλντι στη σύνθεση τους.
Η ηχογράφηση του "Intermission" έγινε κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου "Sacred Heart", στην εμφάνιση τους στο Σαν Ντιέγκο των Ηνωμένων Πολιτειών, στις 6 Δεκεμβρίου 1985.
Το άλμπουμ ανέβηκε στο # 22 στη Μεγάλη Βρετανία και το # 70 του Billboard των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τραγούδια
1. King of Rock and Roll (Dio, Campbell, Bain, Appice) - 3:24
2. Rainbow in the Dark (Dio, Campbell, Bain, Appice) - 6:10
3. Sacred Heart (Dio, Campbell, Bain, Appice) - 6:10
4. Time to Burn (Dio, Goldy, Bain, Appice, Schnell) - 4:24
5. Rock 'n' Roll Children / Long Live Rock and Roll / Man on the Silver Mountain (Dio, Blackmore) - 9:38
6. We Rock (Dio) - 4:34
Θέσεις τσαρτ
Intermission (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: Ιούνιος 1986
Hungry for Heaven (Live) (σινγκλ)
Επίσημη κυκλοφορία: Μάιος 1986
Μέλη των Dio
Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Intermission" είχε την εξής μορφή:
Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικά
Βίβιαν Κάμπελ - κιθάρα
Γκρεγκ Γκόλντι - κιθάρα
Κλωντ Σνελ - πλήκτρα
Τζίμι Μπέην - μπάσο
Βίνι Άπις - τύμπανα
Πηγές
Tapio's Ronnie James Dio Pages: Dio LP Discography
Intermission - Dio | Songs, Reviews, Credits | AllMusic
Dio - Intermission - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
ChartArchive - Dio
Intermission - Dio | Awards | AllMusic
Γερμανικά τσαρτ
Δισκογραφία των Dio
Άλμπουμ του 1986
|
823718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29
|
Βαλπέργκα (Ιταλία)
|
Η Βαλπέργκα (ιταλικά: Valperga) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
751003
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%82
|
Κώνος φωτός
|
Στην ειδική και γενική σχετικότητα, ένας κώνος φωτός είναι το μονοπάτι που θα διανύσει μια λάμψη φωτός, που προέρχεται από ένα μόνο γεγονός στο χωροχρόνο (εντοπισμένο σε ένα μόνο σημείο στο διάστημα και μια στιγμή στο χρόνο) και ταξιδεύει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Λεπτομέριες
Αν κάποιος φανταστεί το φως που περιορίζεται σε ένα δισδιάστατο επίπεδο, το φως από το φλας απλώνεται σε έναν κύκλο μετά το συμβάν E και εάν γράψουμε τον αναπτυσσόμενο κύκλο με τον κατακόρυφο άξονα του γραφήματος να αντιπροσωπεύει το χρόνο, το αποτέλεσμα είναι ένας κώνος, γνωστός ως μελλοντικός κώνος φωτός. Ο κώνος του παρελθόντος φωτός συμπεριφέρεται όπως ο μελλοντικός κώνος φωτός αντίστροφα, ένας κύκλος που συστέλλεται σε ακτίνα με την ταχύτητα του φωτός έως ότου συγκλίνει σε ένα σημείο στην ακριβή θέση και χρόνο του συμβάντος Ε. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν τρεις διαστάσεις χώρου, έτσι το φως θα σχημάτιζε πραγματικά μια διαστελλόμενη ή συσπειρωμένη σφαίρα σε τρισδιάστατο χώρο και όχι έναν κύκλο σε 2D, και ο κώνος φωτός θα ήταν στην πραγματικότητα μια τετραδιάστατη έκδοση ενός κώνου του οποίου οι διατομές σχηματίζουν τρισδιάστατες σφαίρες (ανάλογο σε έναν κανονικό τρισδιάστατο κώνο του οποίου οι διατομές σχηματίζουν 2D κύκλους), αλλά η ιδέα είναι πιο εύκολο να απεικονιστεί με τον αριθμό των χωρικών διαστάσεων να μειώνεται από τρεις σε δύο.
Αυτή η άποψη της ειδικής σχετικότητας προτάθηκε για πρώτη φορά από τον πρώην καθηγητή του Albert Einstein Χέρμαν Μινκόβσκι και είναι γνωστή ως χώρος Minkowskii. Ο σκοπός ήταν να δημιουργηθεί ένας αμετάβλητος χωροχρόνος για όλους τους παρατηρητές. Για να υποστηρίξει την αιτιώδη συνάφεια, ο Μινκόβσκι περιόρισε τον χωροχρόνο σε μη ευκλείδεια υπερβολική γεωμετρία.
Επειδή τα σήματα και άλλες αιτιώδεις επιρροές δεν μπορούν να ταξιδέψουν γρηγορότερα από το φως (βλ. Ειδική σχετικότητα), ο κώνος φωτός παίζει ουσιαστικό ρόλο στον καθορισμό της έννοιας της αιτιότητας: για ένα δεδομένο συμβάν Ε, το σύνολο των γεγονότων που βρίσκονται πάνω ή μέσα στον κώνο του παρελθόντος του Ε θα ήταν επίσης το σύνολο όλων των γεγονότων που θα μπορούσαν να στείλουν ένα σήμα που θα είχε χρόνο να φτάσει στο Ε και να το επηρεάσει με κάποιο τρόπο. Για παράδειγμα, δέκα χρόνια πριν από το E, αν λάβουμε υπόψη το σύνολο όλων των γεγονότων στον προηγούμενο φωτεινό κώνο του E που συνέβη εκείνη την εποχή, το αποτέλεσμα θα ήταν μια σφαίρα (2D: δίσκος) με ακτίνα δέκα έτη φωτός με επίκεντρο τη θέση όπου θα εμφανιστεί το Ε. Έτσι, οποιοδήποτε σημείο πάνω ή μέσα στη σφαίρα θα μπορούσε να στείλει ένα σήμα που κινείται με την ταχύτητα του φωτός ή πιο αργά που θα είχε χρόνο να επηρεάσει το συμβάν Ε, ενώ σημεία έξω από τη σφαίρα εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία αιτιώδη επίδραση στο Ε Ομοίως, το σύνολο των γεγονότων που βρίσκονται πάνω ή μέσα στον μελλοντικό φωτεινό κώνο του Ε θα είναι επίσης το σύνολο των γεγονότων που θα μπορούσαν να λάβουν ένα σήμα που αποστέλλεται από τη θέση και τον χρόνο του Ε, οπότε ο μελλοντικός κώνος φωτός περιέχει όλα τα γεγονότα που θα μπορούσε δυνητικά να επηρεαστεί αιτιωδώς από την Ε. Τα γεγονότα που δεν βρίσκονται ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον του κώνου φωτός του Ε δεν μπορούν να επηρεάσουν ή να επηρεαστούν από το Ε στη σχετικότητα και ονομάζονται οπουδήποτε αλλού.
Μαθηματική κατασκευή
Στην ειδική σχετικότητα, ένας κώνος φωτός (ή μηδενικός κώνος) είναι η επιφάνεια που περιγράφει τη χρονική εξέλιξη μιας λάμψης φωτός στον χωροχρόνο του Μινκόβσκι. Αυτό μπορεί να απεικονιστεί σε 3 διαστάσεις χώρου εάν οι δύο οριζόντιοι άξονες επιλεγούν ως χωρικές διαστάσεις, ενώ ο κάθετος άξονας είναι ο χρόνος.
Ο κώνος φωτός κατασκευάζεται ως εξής: Λαμβάνοντας ως συμβάν έστω p την λάμψη φωτός (παλμός φωτός) τη στιγμή t0, όλα τα γεγονότα που μπορούν να επιτευχθούν με αυτόν τον παλμό από το p σχηματίζουν τον μελλοντικό κώνο φωτός του p, ενώ εκείνα τα γεγονότα που μπορούν να στείλουν έναν παλμό φωτός σε p σχηματίζουν τον προηγούμενο κώνο φωτός του.
Δεδομένου ενός συμβάντος Ε ο κώνος φωτός ταξινομεί όλα τα γεγονότα στο χωροχρόνο σε 5 διαφορετικές κατηγορίες:
Εκδηλώσεις για τον μελλοντικό κώνο φωτός του E.
Γεγονότα σχετικά με τον προηγούμενο κώνο φωτός του Ε.
Τα γεγονότα εντός του μελλοντικού κώνου φωτός του Ε είναι εκείνα που επηρεάζονται από ένα σωματιδιακό υλικό που εκπέμπεται στο Ε.
Τα γεγονότα μέσα στον προηγούμενο κώνο φωτός του Ε είναι εκείνα που μπορούν να εκπέμψουν ένα σωματικό σωματίδιο και να επηρεάσουν αυτό που συμβαίνει στο Ε.
Όλα τα άλλα γεγονότα βρίσκονται στο (απόλυτο) οτιδήποτε αλλού του E και είναι αυτά που δεν μπορούν να επηρεάσουν ή να επηρεαστούν από το E.
Οι παραπάνω ταξινομήσεις ισχύουν σε οποιοδήποτε πλαίσιο αναφοράς. δηλαδή, ένα γεγονός που κρίνεται ότι βρίσκεται στον κώνο φωτός από έναν παρατηρητή, θα κριθεί επίσης ότι είναι στον ίδιο κώνο φωτός από όλους τους άλλους παρατηρητές, ανεξάρτητα από το πλαίσιο αναφοράς τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ιδέα είναι τόσο ισχυρή.
Τα παραπάνω αναφέρονται σε ένα συμβάν που συμβαίνει σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και σε μια συγκεκριμένη ώρα. Το να πούμε ότι ένα συμβάν δεν μπορεί να επηρεάσει ένα άλλο σημαίνει ότι το φως δεν μπορεί να περάσει από τη θέση του ενός στο άλλο σε δεδομένο χρονικό διάστημα. Το φως από κάθε συμβάν θα φτάσει τελικά στην προηγούμενη τοποθεσία του άλλου, αλλά αφού συμβούν αυτά τα γεγονότα.
Καθώς ο χρόνος προχωρά, ο μελλοντικός φωτός κώνος ενός δεδομένου γεγονότος θα μεγαλώσει και θα περιλαμβάνει όλο και περισσότερες τοποθεσίες (με άλλα λόγια, η τρισδιάστατη σφαίρα που αντιπροσωπεύει την εγκάρσια τομή του 4D φωτός κώνου σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή γίνεται μεγαλύτερη με την πάροδο του χρόνου). Ωστόσο, αν φανταστούμε ότι ο χρόνος τρέχει αντίστροφα από ένα δεδομένο γεγονός, ο κώνος του παρελθόντος φωτός του γεγονότος θα περιλάμβανε επίσης όλο και περισσότερες τοποθεσίες σε παλαιότερες και παλαιότερες εποχές. Οι πιο μακρινές τοποθεσίες θα είναι σε μεταγενέστερες εποχές: για παράδειγμα, αν λάβουμε υπόψη τον παρελθόντα κώνο φωτός ενός γεγονότος που λαμβάνει χώρα στη Γη σήμερα, ένα αστέρι 10.000 έτη φωτός μακριά θα ήταν μόνο μέσα στον κώνο του παρελθόντος φωτός σε χρονικά διαστήματα 10.000 ετών ή περισσότερο στο παρελθόν. Ο προηγούμενος κώνος φωτός ενός γεγονότος στη σημερινή Γη, στις άκρες του, περιλαμβάνει πολύ μακρινά αντικείμενα (κάθε αντικείμενο στο παρατηρήσιμο σύμπαν), αλλά μόνο όπως φαίνονταν πολύ καιρό πριν, όταν το Σύμπαν ήταν νέο.
Δύο γεγονότα σε διαφορετικές τοποθεσίες, ταυτόχρονα (σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς), βρίσκονται πάντα έξω από τους παλιούς και μελλοντικούς κώνους φωτός του άλλου , το φως δεν μπορεί να ταξιδέψει ακαριαία (αυτό προκύπτει στο δικό μας αδρανειακό σύστημα,οι εξισώσεις της ειδ.σχετικότητας για το φως δίνουν μηδέν χρόνο μεταξύ δύο γεγονότων Α και Β, το ίδιο ισχύει για το χωροχρονικό μήκος). Άλλοι παρατηρητές μπορεί να δουν τα γεγονότα να συμβαίνουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικές τοποθεσίες, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα δύο γεγονότα θα φαίνονται ομοίως έξω από τους κώνους του άλλου.
Εάν χρησιμοποιείται σύστημα μονάδων όπου η ταχύτητα του φωτός στο κενό ορίζεται ως ακριβώς 1, για παράδειγμα εάν ο χώρος μετριέται σε δευτερόλεπτα φωτός και ο χρόνος μετράται σε δευτερόλεπτα, τότε, εφόσον ο άξονας του χρόνου έλκεται ορθογώνια στους χωρικούς άξονες, καθώς ο κώνος διχοτομεί τους άξονες του χρόνου και του χώρου, θα δείχνει κλίση 45 °, επειδή το φως διανύει απόσταση ενός φωτός-δευτερολέπτου στο κενό κατά τη διάρκεια ενός δευτερολέπτου. Δεδομένου ότι η ειδική σχετικότητα απαιτεί η ταχύτητα του φωτός να είναι ίση σε κάθε αδρανειακό πλαίσιο, όλοι οι παρατηρητές πρέπει να φτάσουν στην ίδια γωνία 45 ° για τους κώνους φωτός τους ή διότι η εφ(45 °) ισούται με 1. Συνήθως ένα διάγραμμα Minkowski χρησιμοποιείται για να απεικονίσει αυτήν την ιδιότητα των μετασχηματισμών του Lorentz. Αλλού, αναπόσπαστο μέρος των φωτεινών κώνων είναι η περιοχή του χωροχρόνου έξω από τον κώνο φωτός σε ένα δεδομένο γεγονός (ένα σημείο στο χωροχρόνο). Τα γεγονότα που βρίσκονται αλλού το ένα από το άλλο είναι αμοιβαία μη παρατηρήσιμα και δεν μπορούν να συνδεθούν αιτιακά.
(Το σχήμα των 45 ° έχει νόημα μόνο στον χώρο-χώρο, καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε το χωροχρόνο κάνοντας σχέδια χώρου-χώρου. Η κλίση του χώρου-χώρου μετριέται με γωνίες και υπολογίζεται με τριγωνομετρικές συναρτήσεις. Μετράται η κλίση του χωροχρόνου με ταχύτητα και υπολογίζεται με υπερβολικές συναρτήσεις.)
Γενική Σχετικότητα
Σε επίπεδο χωροχρόνο, ο μελλοντικός φωτός κώνος ενός γεγονότος είναι το όριο του αιτιώδους μέλλοντός του και ο κώνος του παρελθόντος είναι το όριο του αιτιώδους παρελθόντος του.
Σε έναν καμπύλο χωροχρόνο, αν υποθέσουμε ότι ο χωροχρόνος είναι παγκοσμίως υπερβολικός, εξακολουθεί να ισχύει ότι ο μελλοντικός κώνος φωτός ενός γεγονότος περιλαμβάνει το όριο του αιτιώδους μέλλοντός του (και ομοίως για το παρελθόν). Ωστόσο, οι βαρυτικοί φακοί μπορούν να προκαλέσουν αναδίπλωση μέρους του κώνου φωτός στον εαυτό του, με τέτοιο τρόπο ώστε μέρος του κώνου να βρίσκεται αυστηρά μέσα στο αιτιώδες μέλλον (ή παρελθόν) και όχι στο όριο.
Οι φωτεινοί κώνοι επίσης δεν μπορούν να γέρνουν έτσι ώστε να είναι «παράλληλοι» αυτό αντανακλά το γεγονός ότι ο χωροχρόνος είναι καμπύλος και είναι ουσιαστικά διαφορετικός από τον χώρο του Μινκόβσκι. Σε περιοχές κενού (εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου χωρίς ύλη), αυτή η αδυναμία κλίσης όλων των κώνων φωτός έτσι ώστε να είναι όλοι παράλληλοι αντανακλάται στη μη εξαφάνιση του τανυστή Weyl.
Δείτε επίσης
Μετασχηματισμοί Λόρεντς
Διάγραμμα Μινκόβσκι
ΥπερΚώνος
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Einstein-Minkowski Spacetime: Introducing the Light Cone
The Paradox of Special Relativity
RSS feed of stars in one's personal light cone
|
95120
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%20%CE%93%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BD
|
Τζάστιν Γκάτλιν
|
Ο Τζάστιν Γκάτλιν (Justin Gatlin, γεννήθηκε 10 Φεβρουαρίου 1982) είναι Αμερικανός αθλητής του στίβου, χρυσός Ολυμπιονίκης στα 100 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (2005 στα 100 και 200 μέτρα και 2017 στα 100 μέτρα) του στίβου. Το ατομικό του ρεκόρ είναι 9,74 δευτερόλεπτα, επίδοση που τον κατατάσσει ως 5ο γρηγορότερο αθλητή όλων των εποχών. Την περίοδο 2007–10 εξέτισε ποινή τετραετούς αποκλεισμού, καθώς βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένη ουσία.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1982 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και φοίτησε στο Γυμνάσιο Γούντχαμ στην Πενσάκολα της Φλόριντας.
Το φθινόπωρο του 2003 έφτασε στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί καθώς ήταν καλός εμποδιστής στα 110 μέτρα εμπόδια. Στη διάρκεια της φοίτησης στη σχολή έγινε αθλητής του στίβου με παραίνεση των προπονητών του. Ο Γκάτλιν κέρδισε 6 συνεχείς τίτλους του κολεγιακού πρωταθλήματος (NCAA). Το 2001 του επιβλήθηκε διετής αποκλεισμός από διεθνείς αγώνες, καθώς βρέθηκε θετικός για αμφεταμίνες. Ο αθλητής άσκησε έφεση εξαιτίας ιατρικής συνταγής που του είχε χορηγηθεί, καθώς όταν ήταν παιδί είχε διαγνωστεί με σύνδρομο υπερκινητικότητας και η ποινή του μειώθηκε.
Πορεία προς τις νίκες
Το φθινόπωρο του 2002 έγινε επαγγελματίας και λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα εκπλήσσοντας (ήταν δεύτερος στους προκριματικους των ΗΠΑ), κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα (με χρόνο 9,85 δευτερόλεπτα) στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004 κερδίζοντας οριακά τον Πορτογάλο Φράνσις Ομπικβέλου (που με 9,86 σημείωσε ρεκόρ Ευρώπης) και τον κάτοχο του τίτλου, Μορίς Γκριν. Κέρδισε επίσης χάλκινο μετάλλιο για τις ΗΠΑ στον αγώνα των 200 μέτρων. Με την αμερικανική ομάδα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία των 4 x 100 μ. Η επίδοση του Γκάτλιν στον τελικό των 100 μέτρων ήταν η δεύτερη ταχύτερη στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και επίσης τα 19,86 δευτερόλεπτα που έτρεξε ο ίδιος στα 200 μέτρα ήταν ο ταχύτερος χρόνος που έτρεξε αθλητής στην ηλικία κάτω των 20 ετών.
Στις 7 Αυγούστου 2005 ο Γκάτλιν έτρεξε τα 100 μέτρα σε 9,88 δευτερόλεπτα και πρώτευσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Ελσίνκι. Ξεκινώντας ως φαβορί και με τον κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, Ασάφα Πάουελ, να απουσιάζει εξαιτίας τραυματισμού, ο Γκάτλιν κέρδισε τους συναθλητές του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα 100 μ. και κατέκτησε το διπλό (παγκόσμιο - ολυμπιακό) τίτλο.
Ο Γκάτλιν αναδείχθηκε νικητής στα 200 μέτρα στο Ελσίνκι με χρόνο 20,04 δευτερόλεπτα και έγινε το δεύτερο πρόσωπο στην ιστορία του στίβου που κέρδισε και τις δύο αποστάσεις στους δρόμους ταχύτητας σε ένα μόνο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με πρώτο τον Μορίς Γκριν στη διάρκεια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1999. Στο αγώνισμα των 200 μέτρων οι Αμερικανοί αθλητές κατέκτησαν τις τέσσερις πρώτες θέσεις, κάτι που έγινε για πρώτη φορά σε οποιαδήποτε χώρα στην ιστορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Στις 12 Μαΐου 2006 ο Γκάτλιν, στη διάρκεια της συνάντησης Super Tour στην Ντόχα του Κατάρ και ισοφάρισε την παγκόσμια επίδοση στα 100 μέτρα (των 9,77 δευτερολέπτων), που είχε πετύχει το 2005 ο Ασάφα Πάουελ. Ωστόσο, η IAAF αποκάλυψε στις 16 Μαΐου ότι ο χρόνος του ήταν 9,766 δευτερόλεπτα, ο οποίος στη συνέχεια στρογγυλοποιήθηκε σε 9,77, σε συμφωνία με τους κανονισμούς. Λίγο αργότερα, οι δύο αθλητές έκαναν κοινή εμφάνιση στο κλασικό του Πριφοντέν, στο Όρεγκον και οι δυο τους αγωνίστηκαν σε ξεχωριστές σειρές. Ο Γκάτλιν κέρδισε τον αγώνα με χρόνο 9,88 δευτερόλεπτα έναντι 9,93 για τον Πάουελ.
Τιμωρία χρήσης αναβολικών
Στις 29 Ιουλίου του 2006 γνωστοποιήθηκε στον Τζάστιν Γκάτλιν από την USADA (υπεύθυνη αντιντόπινγκ υπηρεσία των ΗΠΑ) ότι είχε βρεθεί θετικός τον Απρίλιο στη διάρκεια ελέγχου την ίδια χρονιά. Ο ίδιος διακήρυξε την αθωότητά του. Πιστεύεται ότι η ουσία στην οποία ο αθλητής βρέθηκε θετικός είναι η τεστοστερόνη ή κάποια παρόμοια". Τον Ιούλιο βρέθηκε θετικό και το δεύτερο δείγμα.
Προπονητής του Γκάτλιν ήταν ο Τρέβορ Γκράχαμ. Οκτώ αθλητές που προπόνησε ο ίδιος έχουν βρεθεί θετικοί ή έχουν αποκλειστεί από αγώνες εξαιτίας χορήγησης αναβολικών ουσιών. Έπειτα από το θετικό δείγμα του Γκάτλιν σε έλεγχο αναβολικών, ο προπονητής του έδωσε συνέντευξη στην οποία δεν ήταν παρών ο Γκάτλιν και κατηγόρησε το μασέρ του αθλητή ότι του είχε χορηγήσει αλοιφή με τεστοστερόνη χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος. Ο μασέρ αρνήθηκε τις καταγγελίες. Στις 22 Αυγούστου 2006 ο Γκάτλιν συμφώνησε να του επιβληθεί η ποινή του αποκλεισμού για 8 χρόνια από τους στίβους, αποφεύγοντας ισόβιο αποκλεισμό, και σε αντάλλαγμα δέχθηκε να συνεργαστεί με τις υπηρεσίες για τη δίωξη του αναβολισμού. Ο Γκάτλιν τιμωρήθηκε με τετράχρονο αποκλεισμό στις 31 Δεκεμβρίου 2007. Το ρεκόρ των 100 μέτρων (ισοφάριση) ακυρώθηκε.
Επιστροφή μετά το 2010
Στις 3 Αυγούστου 2010 ο Γκάτλιν επέστρεψε στην δράση και κέρδισε τα 100 μέτρα στο Rakvere της Φινλανδίας, σημειώνοντας χρόνο 10,24 δευτερόλεπτα. Στις 5 Αυγούστου 2012 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ήταν τρίτος στον τελικό των 100 μέτρων με χρόνο 9,79 δευτερολέπτων.
Στις 6 Ιουνίου 2013, ο Γκάτλιν νίκησε τον κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ Γιουσέιν Μπολτ με ένα εκατοστό του δευτερολέπτου στο συνάντηση Golden Gala στη Ρώμη της Ιταλίας. Στις 11 Αυγούστου 2013, κέρδισε αργυρό μετάλλιο πίσω από τον Μπολτ στα 100 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της χρονιάς με χρόνο 9,85. Ο Μπολτ κέρδισε τον αγώνα με χρόνο 9,77. Ο Γκάτλιν κέρδισε επίσης ένα άλλο αργυρό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4 × 100 μέτρων, με χρόνο 37,66 δευτερόλεπτα, πίσω από την ομάδα της Τζαμάικας που κέρδισε σε 37,36 δευτερόλεπτα.
Στις 15 Μαΐου 2015, βελτίωσε το ρεκόρ του με 9,74 δευτερόλεπτα (άνεμος +0,9 μ/δ) στο Σούπερ Γκραν Πρι του Κατάρ. Ήταν η ένατη καλύτερη απόδοση στην ιστορία και βελτίωσε τη θέση του Γκάτλιν ως ο πέμπτος καλύτερος αθλητής 100 μέτρων όλων των εποχών. Στις 5 Ιουνίου 2015, στο Ντάιαμοντ Λιγκ της Ρώμης νίκησε για δεύτερη φορά στα 100 μέτρα τον Μπολτ με 9,76 δευτερόλεπτα. Στις 23 Αυγούστου 2015, τερμάτισε δεύτερος μετά τον Μπολτ στον τελικό των 100 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2015 στο Πεκίνο με διαφορά ενός εκατοστού του δευτερολέπτου. Ο χρόνος της νίκης ήταν 9,79 δευτερόλεπτα. Στις 27 Αυγούστου 2015, ο Γκάτλιν τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Μπολτ στον τελικό των 200 μέτρων στην ίδια διοργάνωση.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο του 2016, ο Γκάτλιν κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στον τελικό των 100 μέτρων με χρόνο 9,89 δευτερόλεπτα. Ο Γιουσέιν Μπολτ με 9,76 κέρδισε το χρυσό. Ο Γκάτλιν εξέπληξε πολλούς στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο με χρόνο 9,92 δευτερόλεπτα. Ήταν μπροστά από τον Κρίστιαν Κόλμαν, ο οποίος κέρδισε το αργυρό, και τον Μπολτ που ήταν τρίτος. Έδωσε μάθημα ήθους μετά τον αγώνα υποκλινόμενος στον Μπολτ.
Ο Αμερικανός έτρεξε σε 9,87 δευτερόλεπτα στα 100 μέτρα στο Prefontaine Classic στο Στάνφορντ της Καλιφόρνια το 2019, τερματίζοντας δεύτερος με 9,87. Ο χρόνος του βελτίωσε το 35+ παγκόσμιο ρεκόρ του από τα 9,92.
Ο Γκάτλιν κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στον τελικό των 100 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 στη Ντόχα. Ο χρόνος του στα 9,89 ήταν 0,13 δευτερόλεπτα πίσω από τον συμπατριώτη του Κρίστιαν Κόλμαν. Σε ηλικία 37 χρόνων και 230 ημερών, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία δρομέας ταχύτητας που κέρδισε μετάλλιο στα 100 μέτρα ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου. Κλείνοντας τη μακρόχρονη καριέρα του, παρέμεινε αμφιλεγόμενη παρουσία του αθλήματος και είχε τη μεγαλύτερη αριθμητικά συλλογή μεταλλίων Ολυμπιακών Αγώνων και Παγκοσμίων Πρωτάθλημάτων στα 100 μέτρα με συνολικά οκτώ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Justin Gatlin
Αμερικανοί Ολυμπιονίκες
Αμερικανοί αθλητές του στίβου
Δρομείς ταχύτητας
Κάτοχοι μεταλλίων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου
Παγκόσμιοι πρωταθλητές στίβου
Χρυσοί Ολυμπιονίκες του στίβου
Αργυροί Ολυμπιονίκες του στίβου
Χάλκινοι Ολυμπιονίκες του στίβου
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2016
Ντόπινγκ στον αθλητισμό
Νικητές Diamond League
|
137084
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%99%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Πρωτοβουλία Αδριατικής και Ιονίου
|
Η Πρωτοβουλία Αδριατικής και Ιονίου (Π.Α.Ι) αποτελεί μορφή περιφερειακής συνεργασίας χωρών της Αδριατικής και του Ιονίου. Θεσμοθετήθηκε στη Διάσκεψη για την Ανάπτυξη και Ασφάλεια της Αδριατικής και του Ιονίου η οποία έλαβε χώρα στην Ανκόνα, της Ιταλίας στις 19-20 Μαΐου 2002.
Μέλη
Ιδρυτικά μέλη της πρωτοβουλίας αποτελούν οι εξής χώρες: Ιταλία, Ελλάδα, Αλβανία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη,Κροατία και Σλοβενία. Αργότερα προσχώρησε η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας την οποία διαδέχθηκαν η Σερβία και το Μαυροβούνιο με ξεχωριστές πλέον αντιπροσωπείες.
Τομείς συνεργασίας
Σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Ανκόνας δημιουργείται ένα πλαίσιο διαβούλευσης και συνεργασίας των συμμετεχόντων κρατών, κατα κύριο λόγο στους τομείς: της οικονομίας, του τουρισμού, των μεταφορών και της τεχνικής βοήθειας, της βιώσιμης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος, της παιδείας, του πολιτισμού και της επιστήμης καθώς και της καταπολέμησης του οργανωμένου εγκλήματος. Ανά τομέα λειτουργούν ομάδες εργασίας, οι «Στρογγυλές Τράπεζες».
Προεδρία
Την προεδρία της Π.Α.Ι. ασκεί κάθε έτος μια χώρα μέλος. Κατα τη διάρκεια μιας προεδρίας πραγματοποιούνται συναντήσεις των Υψηλών Αξιωματούχων και των Υπουργών Εξωτερικών, των κρατών μελών. Η Ελλάδα ασκεί την προεδρία από την 1η Ιουνλιου 2008 ως τις 31 Μαΐου 2009.
Έδρα
Η πρωτοβουλία έχει άτυπο χαρακτήρα και ως εκ τούτου δεν θεωρείται διεθνής οργανισμός. Εντούτοις θεσπίστηκε μονιμη γραμματεία στην Ανκόνα.
Παραπομπές
Βαλκάνια
|
126827
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B8%CE%BF%CF%82
|
Άραχθος
|
Ο Άραχθος είναι ο όγδοος μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας και ο τρίτος από τους κυριότερους ποταμούς της Ηπείρου. Έχει συνολικό μήκος 135 χιλιόμετρα. Πηγάζει από την βόρεια Πίνδο και εκβάλει στον Αμβρακικό κόλπο.
Διαδρομή - παραπόταμοι
Συγκεκριμένα ο Άραχθος πηγάζει από την περιοχή του Μετσόβου εξ ου και η αρχική του διαδρομή ονομάζεται Μετσοβίτικος. Κατευθυνόμενος νοτιοδυτικά μέσα από φαράγγια που ο ίδιος έχει διανοίξει εισέρχεται στη μικρή κοιλάδα που σχηματίζεται μεταξύ του Λάκμου και του Μιτσικέλι και από εκεί φθάνει ανατολικά των Ιωαννίνων, Στο σημείο αυτό δέχεται τα νερά ενός άλλου ποταμού, που αποτελεί παραπόταμοι αυτού, του Μπαλντούμα ή Διπόταμου, που και αυτός προέρχεται από τη συμβολή δύο επιμέρους παραποτάμων, του Ζαγορίτικου και του Βαρδαπόταμου, εξ ου και η ονομασία Διπόταμος.
Από την συμβολή αυτή το κοινό πλέον υδάτινο ρεύμα παίρνει την ονομασία Άραχθος. Από εκεί περνώντας στη συνέχεια από βαθιές κοίτες μεταξύ Τζουμέρκων και Ξεροβουνίου δέχεται τα νερά δύο ακόμη παραποτάμων του του Καλαρρύτικου και του Καλεντίνη ή Σαραντάπορου απ΄ όπου και διέρχεται την πεδιάδα της Άρτας, για να εκβάλλει στη συνέχεια στον Αμβρακικό κόλπο παρά τη θέση Αλυκή, πρώην Κόπραινα.
Ουσιαστικά ο Άραχθος διαρρέει ένα τμήμα του νομού Ιωαννίνων και ολόκληρο τον νομό Άρτας.
Εκβολές - λιμνοθάλασσες
Στην αρχαιότητα οι εκβολές του Αράχθου ήταν ανατολικότερα των σύγχρονων, παρά την τοποθεσία που φέρεται με τη δημώδη ονομασία "παλιά μπούκα". Γενικά ο Άραχθος στις εκβολές του, στο διάβα του χρόνου, δείχνει να δίνει μία σκληρή μάχη με τη θάλασσα του Αμβρακικού, όπου με τις συνεχείς προσχωσιγενείς εναποθέσεις μετακινεί αργά και σταθερά τη βόρεια ακτή του Κόλπου νοτιότερα, δημιουργώντας έτσι, με την παράλληλα δράση του ποταμού Λούρου, τέσσερις λιμνοθάλασσες, η λιμνοθάλασσα Λαγαρού, (η μεγαλύτερη του Αμβρακικού), που βρίσκεται ανατολικά του λόφου της Σαλαώρας και το τριμερές σύμπλεγμα λιμνοθαλασσών Ροδιάς, Τσουκαλιού και Αυλερής που βρίσκεται δυτικά του παραπάνω λόφου και οι οποίες στο σύνολό τους αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της Ελλάδος, έχοντας ενταχθεί στο οικολογικό δίκτυο προστασίας "ΦΥΣΗ 2000".
Υδροβιότοπος
Ο Άραχθος έχει πλούσια ιχθυοπανίδα που περιλαμβάνει άγριες πέστροφες, δροσίνες και μουστακάδες. Επίσης, στον Άραχθο απαντώνται πληθυσμοί ενυδρίδας ή ευρωπαϊκής βίδρας..
Τα γεφύρια του Αράχθου
Ο Άραχθος φημίζεται για τα σπουδαία τοξωτά γεφύρια που συνδέουν τις όχθες του, όπως το γεφύρι της Άρτας και το γεφύρι της Πλάκας, που όλα μαζί υπολογίζονται σε 55 πέτρινα γεφύρια. Το γεφύρι της Πλάκας λ.χ., ήταν μονότοξο με άνοιγμα καμάρας 40 μέτρα και ύψος 19 μέτρα και εθεωρείτο το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Πράμαντα και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1866. Κατέρρευσε την 1η Φεβρουαρίου 2015 από ισχυρές βροχοπτώσεις. Το γεφύρι της Άρτας βρίσκεται έξω από την πόλη της Άρτας και αποτελείται από τέσσερις μεγάλες καμάρες. Το συνολικό του μήκος είναι 145 μέτρα. Θεμελιώθηκε γύρω στο 1606 και η κατασκευή του είναι φορτισμένη με διάσημους λαϊκούς θρύλους. Στο πέρασμα του Αράχθου από τη χαράδρα της Πολιτσάς είναι χτισμένο το ομώνυμο γεφύρι από το 1860 και ενώνει τα Κατσανοχώρια με το Αμπελοχώρι και την ευρύτερη περιοχή των Βορείων Τζουμέρκων.
Οι τεχνητές λίμνες του Αράχθου
Η τεχνητή λίμνη του Πουρναρίου βρίσκεται στα βορειοανατολικά του Δήμου Αρταίων, στη Δημοτική Ενότητα Ξηροβουνίου, έχει έκταση 20.500 στρέμματα και δημιουργήθηκε μετά την κατασκευή του ομώνυμου υδροηλεκτρικού φράγματος, του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε το 1981 και ολοκληρώθηκε το 1997. Το συγκεκριμένο φράγμα είναι το δεύτερο σε μέγεθος στην Ελλάδα, ύψους 107 μέτρων. Η περιοχή πέριξ της λίμνης Πουρναρίου είναι μια περιοχή παρθένα και παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία πανίδας (ασβοί, λαγοί, κουνάβια, ζαρκάδια, αρκούδες, λύκοι), μικροπανίδας (σκαθάρια, πεταλούδες, έντομα) και ορνιθοπανίδας (πέρδικες, κίσσες, σταυραετοί, γεράκια, γύπες). Η ιχθυοπανίδα της λίμνης αποτελείται από κυπρίνους, στρωσίδι, μουστακάτο, άγρια πέστροφα, χέλια. Η χλωρίδα της περιοχής συμπεριλαμβάνει αγριολούλουδα και βότανα όπως, ορχιδέες, φασκόμηλο, μέντα, ρίγανη. Κοντά στη λίμνη μπορεί κανείς να παρατηρήσει ένα δάσος κωνοφόρων, καθώς και ένα περιορισμένης έκτασης και πολύ σπάνιο δάσος βουνοκυπάρισων.
Η τεχνητή λίμνη της Άρτας (πίσω από το ΚΤΕΛ), καλύπτει μια έκταση περίπου 90 στρεμμάτων. Η λίμνη βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Άραχθο και δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των έργων κατασκευής της Ιονίας Οδού. Τον Οκτώβριο του 2012, με πρωτοβουλία του Δήμου Αρταίων, η λίμνη εμπλουτίστηκε με γόνους κυπρίνου από το Κρατικό κυπρινοτροφείο στο Ψαθοτόπι, το οποίο είναι η μόνη κρατική μονάδα στην Ελλάδα που εμπλουτίζει δωρεάν τα εσωτερικά νερά της χώρας.
Ιστορία
Ο Στράβων αναφέρει τον Άραχθο με το όνομα Άρατθον, ο δε Λυκόφρων με το όνομα Άραιτον. Σε αρχαία επιγραφή στην Κέρκυρα φέρεται ως Άραθθος. Στη δε λαϊκή παράδοση της Ηπείρου έχει καθιερωθεί ως ποταμός της Άρτας, από το γεγονός ότι περιβρέχει την Άρτα διερχόμενος κάτω από το θρυλικό Γεφύρι της Άρτας.
Ο Άραχθος έχει συνδεθεί ιδιαίτερα με τη νεότερη ελληνική ιστορία. Όταν το 1881 έγινε η προσάρτηση της Θεσσαλίας και μέρους της Ηπείρου στο Βασίλειο της Ελλάδος. ο ποταμός αυτός απετέλεσε το ΒΔ. γεωγραφικό σύνορο - ελληνοτουρκική μεθόριο και συγκεκριμένα από το σημείο συμβολής με τον Καλαρρυτινό μέχρι και τις εκβολές του. Η μεθόριος αυτή που διατηρήθηκε μέχρι τον Α' Βαλκανικό πόλεμο, περνούσε ακριβώς από το Γεφύρι της Άρτας όπου ήταν στημένα εκατέρωθεν ελληνικό και τουρκικό φυλάκιο. Κατά την τουρκική εισβολή του 1897, που φέρεται καθ΄ υπερβολή ως ελληνοτουρκικός πόλεμος, καθώς και στον πόλεμο του 1912, κατά μήκος του ποταμού, παρά τις όχθες του και στα υψώματα που τον περιβάλλουν σημειώθηκαν πολλές αψιμαχίες μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών.
Παρά ταύτα ο Άραχθος έμελλε μα γίνει μάρτυρας τριών πολεμικών τραγωδιών. Η πρώτη συνέβη κοντά στο εντυπωσιακότερο πέρασμα του ποταμού, το λεγόμενο φαράγγι του Αράχθου, επί ανατολικού παρακείμενου υψώματος πλησίον τού Πέτα τον Ιούλιο του 1822 στη λεγόμενη μάχη του Πέτα, όπου σφαγιάσθηκε όλη σχεδόν η δύναμη των στρατευμένων Φιλελλήνων με καταστρεπτικές συνέπειες τόσο για τους Σουλιώτες, όσο και για το Μεσολόγγι.
Η δεύτερη τραγωδία συνέβη 90 χρόνια αργότερα το 1912. Κατά την επτάμηνη μάχη των Ιωαννίνων όπου το σώμα των Γαριβαλδηνών ή Ερυθροχιτώνων έχοντας καταλάβει εξ εφόδου στις 26 Νοεμβρίου τον Δρίσκο, που χωρίζει τον Άραχθο από το υψίπεδο των Ιωαννίνων, την επομένη μετά από μια αποφασιστική αντεπίθεση των Τούρκων διάρκειας 48 ωρών οι Ερυθροχίτωνες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κατεβαίνοντας στον Άραχθο αφήνοντας πολλούς νεκρούς.
Η τρίτη τραγωδία συνέβη το 1944, στη διάρκεια της κατοχής, όταν οι Γερμανοί κατακτητές επιχειρώντας εκκαθαρίσεις, πυρπόλησαν πολλά χωριά των δυτικών Τζουμέρκων, παρά τον Άραχθο. όπως και το χωριό Πέτα.
Φωτογραφίες
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Δήμος Πράμαντας, Άραχθος
Epirus.org- Ο ποταμός Άραχθος
Arachthos River on GTP Travel Pages (Στα αγγλικά και στα ελληνικά)
MandraPhotos
Photo of Arachthos Lake
Arachthos River on Webshots
Arachthos Gorge photo
Arahthos Festival
Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Ποταμοί της Ηπείρου
|
334420
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Βουφάγος ποταμός
|
Ο Βουφάγος είναι μικρός ποταμός της Αρκαδίας ένας από τους παραποτάμους του Αλφειού. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οφείλει το όνομα του στον Βουφάγο γιο του Ιαπετού που φονεύτηκε από τη θεά Άρτεμις στη Φολόη γιατί ασέβησε στη θεά.
Πηγάζει στο σημερινό κεφαλοχώρι της Αράχοβας και τις πηγές του επισκέφτηκε και ο Παυσανίας, ο οποίος περιγράφει ότι απείχε 40 στάδια απόσταση όπως αναφέρει από την αρχαία Αρκαδική πόλη Μελαινές, όπου ήταν οι πηγές του, όπως και την πολίχνη Βουφάγιο που σε μικρή απόσταση συναντά τον Αλφειό. Οι πηγές του στην αρχαιότητα αποτελούσαν το σύνορο ανάμεσα στη Μεγάλη πόλη και την Ηραία.
Παραπομπές
Ποταμοί της Αρκαδίας
Παραπόταμοι του Αλφειού
|
799823
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ασώματα Ημαθίας
|
Τα Ασώματα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας και δήμου Βέροιας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ημαθίας, στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Ημαθίας του νομού Ημαθίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας.
Γεωγραφία
Τα Ασώματα είναι ημιορεινό χωριό στο κεντρικό τμήμα του νομού Ημαθίας. Βρίσκεται στα όρια του κάμπου του Αλιάκμονα και στη βόρεια όχθη του ποταμού, πάνω στην Εγνατία Οδό και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 210. Απέχει 5 χλμ. περίπου ΝΑ. της Βέροιας. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 2,536 χμ² (2011).
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μικρουγουζίου του νομού Θεσσαλονίκης. Το 1946 υπήχθη στον νομό Ημαθίας. Το 1958 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αγίας Βαρβάρας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από τον δήμο Αγίας Βαρβάρας και προσαρτήθηκε στον δήμο Βέροιας.
Αξιοθέατα
Ο ναός των Αγίων Αρχαγγέλων στο βόρειο τμήμα του οικισμού
Η τεχνητή λίμνη του Αλιάκμονα, ανατολικά του οικισμού. Λίγο νοτιότερα βρίσκεται ο υδροηλεκτρικός σταθμός και το φράγμα των Ασωμάτων
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
Google Earth
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
eetaa.gr
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://www.youtube.com/watch?v=18nakP_M7Lg
https://www.youtube.com/watch?v=ppBnxL6UbkQ
Χωριά του νομού Ημαθίας
|
149931
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Δήμος Τυμφαίων
|
Ο Δήμος Τυμφαίων υπήρξε δήμος της Ελλάδας στο νομό Τρικάλων. Λειτούργησε σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστριας από το 1999 έως το 2010 με έδρα τον Κονισκό.
Βρισκόταν στο βόρειο τμήμα του νομού και συνόρευε στα δυτικά με τον Δήμο Χασίων και τον Δήμο Καλαμπάκας, στα νότια με τον Δήμο Παραληθαίων, τον Δήμο Καλαμπάκας και τον Δήμο Φαλώρειας, στα ανατολικά με την Κοινότητα Βερδικούσσας και τον Δήμο Ποταμιάς του νομού Λάρισας και στα βόρεια με τον Δήμο Αντιχασίων του νομού Λάρισας και τον Δήμο Δεσκάτης του νομού Γρεβενών. Ήταν κατά βάση δήμος αγροτικός και ορεινός, εκτεινόμενος στις πλαγιές των Αντιχασίων σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 841 μέτρων. Αποτελείτο από 7 δημοτικά διαμερίσματα (από το 2006 ονομάζονταν τοπικά διαμερίσματα) και 10 οικισμούς, καταλάμβανε έκταση 262,5 τ.χλμ. και είχε μόνιμο πληθυσμό 1.536 κατοίκων στην απογραφή του 2001.
Με τη διοικητική μεταρρύθμιση του 2011 (Σχέδιο Καλλικράτης), ο Δήμος Τυμφαίων ενσωματώθηκε στο νέο διευρυμένο Δήμο Καλαμπάκας (ο οποίος το 2018 μετονομάστηκε σε Δήμο Μετεώρων) της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Τα όρια του πρώην Δήμου Τυμφαίων ταυτίζονται με τα όρια της Δημοτικής Ενότητας Τυμφαίων του Δήμου Μετεώρων.
Ομώνυμος δήμος με έδρα τον Κονισκό είχε λειτουργήσει στην περιοχή και κατά τη χρονική περίοδο 1883-1912.
Διοικητική διαίρεση
Ο δήμος περιελάμβανε τα παρακάτω δημοτικά/τοπικά διαμερίσματα και οικισμούς:
Δήμαρχοι
Δήμαρχοι Τυμφαίων διετέλεσαν οι εξής:
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας
Αναφορές
Τ
|
754274
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B5%20%CE%9F%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%B5
|
Κάστρο του Στσέλτσε Οπόλσκιε
|
Το Κάστρο του Στσέλτσε Οπόλσκιε (πολωνικά: Zamek w Strzelcach Opolskich, γερμανικά: Schloss Groß Strehlitz) είναι κάστρο και πρώην κατοικία των Δούκων του Οπόλε, το οποίο βρίσκεται στο Στσέλτσε Οπόλσκιε της Πολωνίας. Το κάστρο κάηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Σοβιετικούς και παραμένει ερειπωμένο μέχρι σήμερα.
Η πόλη Στσέλτσε Οπόλσκιε βρισκόταν στην εμπορική διαδρομή Κρακοβία – Βρότσουαφ – Δρέσδη. Ο οικισμός αρχικά περιβαλλόταν από πυκνό δάσος. Ένα πρωτότυπο ξύλινο κυνηγετικό καταφύγιο πιθανότατα αντικαταστάθηκε από μια πέτρινη κατασκευή τον 13ο αιώνα. Το κάστρο αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis ως Castrum Strelecense. Το έγγραφο πιστεύεται ότι συντάχθηκε το 1305.
Το κάστρο ήταν χτισμένο σε απλή ορθογώνια κάτοψη διαστάσεων 16,1 x 13,9 μ. και ήταν, στην πραγματικότητα, ένας ασβεστολιθικός πύργος. Το 1323 ο Αλβέρτος του Στσέλτσε έγινε δούκας ενός ανεξάρτητου Δουκάτου του Στσέλτσε. Έκανε εκτεταμένες ανακαινίσεις στο κάστρο και έκτισε μια σειρά από οχυρώσεις και μια τάφρο γύρω από αυτό. Μετά τον θάνατό του, το κάστρο και το δουκάτο καταλήφθηκαν από τους Πιαστ του Νιεμόντλιν και μετά την εξαφάνιση της γραμμής το 1382 πέρασε στους Πιαστ του Οπόλε. Η δυναστεία κατείχε το κάστρο μέχρι την εξαφάνισή της το 1532.
Στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα το κάστρο ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Από το 1562 έως το 1596 πραγματοποιήθηκαν σημαντικές εργασίες ανακαίνισης. Από τα μέσα του 17ου αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα βρισκόταν στα χέρια της οικογένειας Κολόννα. Η ακμή του κάστρου ήρθε μετά το 1815, όταν ο Αντρέας Ρέναρντ έγινε ιδιοκτήτης και το έκανε την κύρια κατοικία του. Ένα πάρκο τοπίου αγγλικού τύπου δημιουργήθηκε το 1832. Το 1840 ο Ρέναρντ επέκτεινε και αναμόρφωσε το παλάτι προσθέτοντας έναν παρακείμενο πύργο και χτίζοντας στάβλους αλόγων κοντά στη δυτική πτέρυγα.
Από το 1932 έως το 1945 το παλάτι κατείχε η οικογένεια Καστέλ. Στις 21 Ιανουαρίου 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα πυρπόλησαν την πόλη και το κάστρο. Το κτίριο παραμένει ερειπωμένο μέχρι σήμερα.
Εικόνες
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Κάστρα στην Πολωνία
|
317084
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%20%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αρτίτσα Ηλείας
|
Η Αρτίτσα ήταν παλιό χωριό της Ηλείας κατεστραμμένο κι εγκαταλελειμμένο σήμερα. Η Αρτίτσα βρισκόταν στα νότια της Ηλείας στη περιοχή της πρώην επαρχίας Ολυμπίας και πιστεύεται κοντά στο Φανάρι.
Άγνωστο πότε πρωτοκατοικήθηκε, αναφέρεται στην Ενετική απογραφή του 1689 με 67 κατοίκους και την ονομασία "Artizza". Κατά τον ιστοριοδίφη Π. Κωνσταντόπουλο η θέση του ταυτίζεται με ερείπια οικισμού ανάμεσα στα σημερινά χωριά Αλιφείρα και Φανάρι. Στην βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας έχει ανευρεθεί έγγραφο που το τοποθετεί σε θέση χαμηλότερη από το Φανάρι και κοντά στην προαναφερόμενη θέση.
Πηγές
Συλλογικό έργο, Ολυμπιακά Χρονικά, τόμος Γ΄, Έκδοσις συλλόγου Ολυμπίων, Αθήναι 1972. (σελίδα 50, κεφάλαιο υπό τον Γ.Ν. Δημητρακόπουλο)
Εγκαταλελειμμένα χωριά του νομού Ηλείας
|
146488
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Μάχη της Κορώνειας (αποσαφήνιση)
|
Κατά την αρχαιότητα πραγματοποιήθηκαν δύο μάχες στην Κορώνεια της Βοιωτίας και είναι οι παρακάτω:
Μάχη της Κορώνειας το 395 π.Χ. στον Κορινθιακό πόλεμο
Μάχη της Κορώνειας (447 π.Χ.) στον Πρώτο Πελοποννησιακό Πόλεμο
|
242401
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B9%CF%82%20%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82%20%CE%A7%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84
|
Μπράις Ντάλας Χάουαρντ
|
Η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ (Bryce Dallas Howard, 2 Μαρτίου 1981) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και κόρη του σκηνοθέτη Ρον Χάουαρντ. Έκανε το υποκριτικό της ντεμπούτο στην ταινία του πάτερα της Δεσμοί Στοργής (Parenthood) το 1989 και συνέχισε με μικρούς ρόλους σε ταινίες και θέατρο για τα επόμενα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου φοίτησε στο New York University. Αφού κέρδισε την προσοχή του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, ο σκηνοθέτης της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις ταινίες Σκοτεινό Χωριό (The Village, 2004) και Lady in the Water (2006), η οποία ήταν εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία. Η ερμηνεία της στην ταινία Όπως Σας Αρέσει (As You Like It, 2006) της χάρισε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα το 2008.
Η Χάουαρντ έγινε γνωστή στο κοινό ως Γκουέν Στέισι το 2007 με το Spider-Man 3 και ως Βικτόρια στην ταινία Έκλειψη (Eclipse, 2010) της σειράς ταινιών Twilight. Αυτές οι ταινίες μαζί με την ταινία Εξολοθρευτής: Η σωτηρία (Terminator Salvation, 2009) είναι οι μεγαλύτερες σε εισπράξεις ταινίες της αλλά και οι τρεις πήραν μικτές κριτικές από τον τύπο. Επίσης πρωταγωνίστησε στην ταινία Υπηρέτριες (The Help, 2011) μαζί με την Έμμα Στόουν και τη Βαϊόλα Ντέιβις. Η ταινία έγινε κριτική και εισπρακτική επιτυχία.
Φιλμογραφία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μπράις Ντάλας Χάουαρντ στο IMDb
Αμερικανοί σκηνοθέτες
Αμερικανίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
|
291352
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2421%20%CE%9D%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
2421 Νίνινγκερ
|
Ο Νίνινγκερ (Nininger) είναι ένας αστεροειδής που περιφέρεται στην εξωτερική (δηλαδή την προς τον Δία) περιοχή της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,80. Ανακαλύφθηκε το 1979 από τον Αμερικανό αστρονόμο Έντουαρντ Μπόουελ, που παρατηρούσε από την Άντερσον Μέσα (σταθμός του Αστεροσκοπείου Λόουελ), και πήρε το όνομά του προς τιμή του Αμερικανού μετεωριτολόγου και ιδρυτή του Αμερικανικού Μουσείου Μετεωριτών Χάρβεϋ Χάρλοου Νίνινγκερ (Harvey Harlow Nininger), με την ευκαιρία των 95ων γενεθλίων του: το όνομα δόθηκε το 1982 και προτάθηκε από τον N. Sperling.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Νίνινγκερ εκτιμάται σε 38,89 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,0559.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Νινινγκερ
|
825078
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29
|
Ντονάτο (Ιταλία)
|
Το Ντονάτο (ιταλικά: Donato) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Μπιέλλα, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Μπιέλλα
|
386834
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%BC%CF%80%20%28%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%29
|
Ωμπ (ποταμός)
|
Ο Ωμπ είναι ένας ποταμός της Γαλλίας, δεξιός παραπόταμος του Σηκουάνα. Έχει μήκος 248 χιλιόμετρα. Ο ποταμός δίνει το όνομά του στον νομό Ωμπ.
Η πγές του βρίσκονται στον νομό Άνω Μάρνη, στο οροπέδιο της Λανγκρ, κοντά στην κωμόπολη Ωμπερίβ. Διαρρέει τους νομούς Άνω Μάρνη, Κοτ-ντ'Ορ, Ωμπ, και Μάρνη. Εκβάλει στον Σηκουάνα κοντά στο Μαρσιγύ-συρ-Σεν. Οι κωμοπόλεις κατά μήκος του ποταμού περιλαμβάνουν την Μπαρ-συρ-Ωμπ και την Αρσί-συρ-Ωμπ.
Παραπομπές
Πηγές
http://www.geoportail.fr
Ο Ωμπ στην βάση δεδομένων του Sandre
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποταμοί της Γαλλίας
Παραπόταμοι του Σηκουάνα
|
836085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%86%CE%BD%CF%89%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Κοινότητα Άνω Μουλίων
|
Η Κοινότητα Άνω Μουλίων είναι κοινότητα του δήμου Γόρτυνας στην περιφερειακή ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Συστάθηκε το 1927 με το ΦΕΚ 127Α - 27/06/1927 με την απόσπαση του οικισμού Μούλια (αρχική ονομασία των Άνω Μουλίων) από την τότε κοινότητα Πανασσού και τον ορισμό του ως έδρα της. Είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 6,595 χμ² (2011). Περιλαμβάνοντας μόνον την έδρα της, έχει 353 κατοίκους, συμφωνα με την απογραφή του 2011 και εκπροσωπείται από πενταμελές συμβούλιο με επικεφαλής τον πρόεδρο κ. Αντώνιο Βαλεργάκη. Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως πρόεδροί της:
Παραπομπές
Δήμος Γόρτυνας
|
3113
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1394
|
1394
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1394 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
11 Ιουνίου − Οι Ενετοί παίρνουν την κατοχή του `Αργους από τον Δεσπότη Θεόδωρο Α΄ Παλαιολόγο.
17 Σεπτεμβρίου − Ο βασιλιάς Κάρολος ΣΤ΄ διατάζει την έξωση όλων των Εβραίων από τη Γαλλία.
29 Νοεμβρίου − Η πρωτεύουσα του βασιλείου της Κορέας μεταφέρεται από την Γκαεγκυεόνγκ (τη σημερινή Καεσόνγκ) στη Χανσεόνγκ, τη σημερινή Σεούλ.
Εισβολή των Τάι στη Καμπότζη.
Η πρωτεύουσα των Χμερ μεταφέρεται στην Πνομ Πεν.
Γεννήσεις
4 Μαρτίου − Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος, Πορτογάλος εξερευνητής
22 Μαρτίου - Ούλουγκ Μπεγκ, Τιμουρίδης ηγέτης και αστρονόμος
4 Ιουνίου - Φιλίππη της Αγγλίας, βασίλισσα της Δανίας
25 Ιουλίου - Ιάκωβος Α', βασιλιάς της Σκωτίας
24 Νοεμβρίου − Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης, Γάλλος ποιητής
Κάρολος του Αρτουά, κόμης του Ε
Θάνατοι
17 Μαρτίου - Λουδοβίκος ντ'Ανγκιάν, κόμης του Κονβερσάνο και της Βρυέννης
24 Μαρτίου - Κωνσταντία της Καστίλης, δούκισσα του Λάνκαστερ
4 Ιουνίου - Μαρία του Μπόχυν, Αγγλίδα ευγενής
16 Σεπτεμβρίου - Αντίπαπας Κλήμης Ζ΄
28 Δεκεμβρίου − Μαρία Αγγελίνα Δούκαινα Παλαιολογίνα, δέσποινα της Ηπείρου
Έτη
|
68134
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B7%20%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Ανθρώπινη φυσιολογία
|
Ανθρώπινη Φυσιολογία ή Φυσιολογία του Ανθρώπου, όπως απαντάται συχνότερα, είναι μία επιστήμη, κλάδος της Βιολογίας Ανθρώπου και θεμελιώδες αντικείμενο μελέτης στην Ιατρική και νοσηλευτική και η οποία ασχολείται με τη μελέτη της λειτουργίας των ανθρωπίνων κυττάρων και παραπέρα των οργανικών συστημάτων του ανθρωπίνου σώματος και συνολικότερα με τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Αποτελεί τμήμα του γενικότερου βιολογικού κλάδου της Φυσιολογίας, που ασχολείται με τη μελέτη της λειτουργίας του συνόλου των διαφορετικών οργανισμών.
Αναλυτικά
Κάθε μονάδα ζωής είναι ένα σύνολο δομών που έχει στόχο την παραγωγή κάποιου έργου, υποσυνόλου της λειτουργίας του συστήματος ή σώματος στο οποίο ανήκει. Για παράδειγμα, το κύτταρο είναι η μικρότερη μονάδα ζωής που υπάρχει στον ανθρώπινο οργανισμό. Τα κύτταρα μπορεί να έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά αλλά το καθένα εμφανίζει ιδιαιτερότητες και σε επίπεδο κατασκευής αλλά πιο πολύ σε επίπεδο λειτουργίας. Πολλά κύτταρα μαζί σχηματίζουν τους ιστούς και πολλοί ιστοί σχηματίζουν τα όργανα και τους αδένες του ανθρωπίνου σώματος. Τα όργανα του σώματος κατα κατηγορίες (ανάλογα με τη λειτουργία στην οποία συμμετέχουν) σχηματίζουν σύνολα ανατομικά και λειτουργικά, τα οποία ονομάζονται οργανικά συστήματα ή απλώς συστήματα. Τα οργανικά αυτά σύνολα, από άποψη κατασκευής τα μελετά η ανατομική του ανθρώπου κι από άποψη λειτουργίας τα μελετά η φυσιολογία. Τα οργανικά συστήματα είναι το αναπνευστικό σύστημα, το καρδιαγγεικό σύστημα, το νευρικό σύστημα, το μυϊκό σύστημα, το ερειστικό σύστημα, το πεπτικό σύστημα, το ουροποιητικό σύστημα, το γεννητικό σύστημα, το σύστημα των αισθητηρίων οργάνων, το σύστημα των ενδοκρινών αδένων ή ορμονικό σύστημα και τέλος το δέρμα με τα εξαρτήματά του, που μελετάται ως ένα ενιαίο σύστημα. Κάποιοι θεωρούν ότι το δέρμα δεν αποτελεί αυτόνομο οργανικό σύστημα αλλά ανήκει στο σύστημα των αισθητηρίων οργάνων του ανθρώπου. Κάποιοι άλλοι πάλι θεωρούν το ουροποιητικό και το γεννητικό σύστημα ως ένα ενιαίο, λόγω γειτονίας και κάποιας λειτουργικής συσχέτισης των δύο αυτών οργανικών συστημάτων, και γι' αυτό σε αρκετά βιβλία ανατομίας ή φυσιολογίας συναντάται ο όρος ουροποιογεννητικό σύστημα.
Λειτουργική ανατομική
Με τη λειτουργία λοιπόν των κυττάρων, των ιστών, των οργάνων, των συστημάτων και του οργανισμού ασχολείται η φυσιολογία του ανθρώπου.
Επειδή τα όρια της ανατομικής και της φυσιολογίας δεν είναι απόλυτα, υπάρχει ένας κλάδος ή μία μέθοδος μελέτης του ανθρωπίνου σώματος που ονομάζεται λειτουργική ανατομική, που μελετά την κατασκευή των δομών του ανθρωπίνου σώματος σε σχέση με τη λειτουργία τους. Αυτή αποτελεί μια πιο ολοκληρωμένη διδακτική μέθοδο στις επιστήμες που ασχολούνται με τον άνθρωπο και την υγεία του (ιατρική, νοσηλευτική, οδοντιατρική, φαρμακευτική, επιστήμη φυσικής αγωγής, φυσικοθεραπεία).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
φυσιολογια
φυσιολογια
|
432606
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%A8%CE%B9
|
Συνάρτηση Ψι
|
Η συνάρτηση Ψι, ανήκει στην κατηγορία των συναρτήσεων, οι οποίες ορίζονται με τη βοήθεια της συνάρτησης Γάμμα. Η συγκεκριμένη συνάρτηση ορίζεται με διαφορετικούς τρόπους, μα οι πιο γνωστοί είναι οι εξής:
[Σημειωτέον, να τονίσουμε ότι ουδείς ορισμός της συνάρτησης Ψ(χ) περιλαμβάνει στο πεδίο ορισμού του το 0.]
Αναδρομικός ορισμός
Η παρούσα συνάρτηση μπορεί να οριστεί και αναδρομικά, ως εξής:
Παραπομπές
Θεωρία αριθμών
|
701549
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BB%CE%B7
|
Μετοπρολόλη
|
Η μετοπρολόλη, διαθέσιμη με την εμπορική ονομασία Lopressor μεταξύ άλλων, είναι φάρμακο το οποίο δρα ως εκλεκτικός β1 αποκλειστής. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης, του θωρακικού πόνου λόγω της κακής ροής του αίματος στην καρδιά και ορισμένων καταστάσεων που περιλαμβάνουν ασυνήθιστα γρήγορο καρδιακό ρυθμό. Μειώνει αποτελεσματικά την αρτηριακή πίεση διαστέλλοντας τα αιμοφόρα αγγεία. Χρησιμοποιείται επίσης για την πρόληψη περαιτέρω καρδιακών προβλημάτων μετά από έμφραγμα του μυοκαρδίου και για την πρόληψη πονοκεφάλων σε άτομα με ημικρανίες.
Η μετοπρολόλη πωλείται σε σκευάσματα που μπορούν να λαμβάνονται από το στόμα ή να χορηγούνται ενδοφλεβίως. Το φάρμακο λαμβάνεται συνήθως δύο φορές την ημέρα. Η σύνθεση παρατεταμένης αποδέσμευσης λαμβάνεται μία φορά την ημέρα. Η μετοπρολόλη μπορεί να συνδυαστεί με υδροχλωροθειαζίδη (ένα διουρητικό) σε ένα μόνο δισκίο.
Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν: δυσκολία στον ύπνο, αίσθημα κόπωσης, λιποθυμία και κοιλιακή δυσφορία Μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσουν σοβαρή τοξικότητα. Δεν έχει αποκλειστεί ο κίνδυνος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Φαίνεται να είναι ασφαλές στο θηλασμό. Απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή στη χρήση σε άτομα με ηπατικά προβλήματα ή άσθμα. Η διακοπή αυτού του φαρμάκου πρέπει να γίνει αργά για να μειωθεί ο κίνδυνος περαιτέρω προβλημάτων υγείας.
Η μετοπρολόλη παρασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1969, κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1970 και εγκρίθηκε για ιατρική χρήση το 1982. Είναι στον κατάλογο των βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Διατίθεται ως γενόσημο φάρμακο. Το 2017, ήταν το έκτο πιο συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, με περισσότερες από 68 εκατομμύρια συνταγές.
Ιατρικές χρήσεις
Η μετοπρολόλη χρησιμοποιείται για διάφορες καταστάσεις, όπως υπέρταση, στηθάγχη, οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, υπερκοιλιακή ταχυκαρδία, κοιλιακή ταχυκαρδία, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και πρόληψη ημικρανικών πονοκεφάλων. Χρησιμοποιείται συμπληρωματικά στη θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού
Οι διαφορετικές εκδόσεις αλάτων της μετοπρολόλης, η τρυγική μετοπρολόλη και η ηλεκτρική μετοπρολόλη, έχουν εγκριθεί για διαφορετικές καταστάσεις και δεν είναι εναλλάξιμες.
Οι εκτός ετικέτας χρήσεις περιλαμβάνουν τις υπερκοιλιακή ταχυκαρδία και θυρεοειδική καταιγίδα.
Παρενέργειες
Οι ανεπιθύμητες ενέργειες, ειδικά με υψηλότερες δόσεις, περιλαμβάνουν ζάλη, υπνηλία, κόπωση, διάρροια, ασυνήθιστα όνειρα, προβλήματα ύπνου, κατάθλιψη και προβλήματα όρασης. Οι β-αποκλειστές, συμπεριλαμβανομένης της μετοπρολόλης, μειώνουν τη ροή σάλιου μέσω της αναστολής της άμεσης συμπαθητικής νεύρωσης των σιελογόνων αδένων. Η μετοπρολόλη μπορεί επίσης να προκαλέσει αίσθημα ψύχους στα χέρια και στα πόδια. Λόγω του υψηλού βαθμού διείσδυσης στον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, οι λιπόφιλοι β-αποκλειστές όπως η προπρανολόλη και η μετοπρολόλη είναι πιο πιθανό να προκαλέσουν διαταραχές του ύπνου, όπως αϋπνία, έντονα όνειρα και εφιάλτες από τους άλλους λιγότερο λιπόφιλους βήτα αναστολείς.
Σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες που συνιστώνται να αναφέρονται αμέσως περιλαμβάνουν συμπτώματα βραδυκαρδίας (καρδιακός ρυθμός ανάπαυσης βραδύτερος από 60 παλμούς ανά λεπτό), επίμονα συμπτώματα ζάλης, λιποθυμία και ασυνήθιστη κόπωση, γαλάζιο αποχρωματισμό των δακτύλων και των ποδιών ή/και των χειλιών, μούδιασμα/μυρμήγκιασμα/πρήξιμο των χεριών ή των ποδιών, σεξουαλική δυσλειτουργία, στυτική δυσλειτουργία, απώλεια μαλλιών, αλλαγές στη νοητική/διάθεση, κατάθλιψη, δυσκολία στην αναπνοή, βήχας, δυσλιπιδαιμία και αυξημένη δίψα. Η κατανάλωση αλκοόλ κατά τη λήψη μετοπρολόλης μπορεί να προκαλέσει ήπια εξανθήματα στο σώμα και δεν συνιστάται.
Προφυλάξεις
Η μετοπρολόλη μπορεί να επιδεινώσει τα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας σε ορισμένους ασθενείς, οι οποίοι μπορεί να παρουσιάσουν πόνο στο στήθος ή δυσφορία, διασταλμένες φλέβες του λαιμού, έντονη κόπωση, ακανόνιστη αναπνοή, ακανόνιστο καρδιακό παλμό, δύσπνοια, πρήξιμο του προσώπου, των δακτύλων, των ποδιών ή των κάτω ποδιών, αύξηση βάρους ή συριγμό.
Αυτό το φάρμακο μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα ή να καλύψει σημάδια χαμηλού σακχάρου στο αίμα, όπως ταχυπαλμία. Μπορεί επίσης να προκαλέσει κάποια άτομα να είναι λιγότερο επιφυλακτικά από ό, τι συνήθως, καθιστώντας επικίνδυνο για αυτούς να οδηγούν ή να χρησιμοποιούν μηχανές.
Απαιτείται μεγαλύτερη φροντίδα με χρήση σε άτομα με ηπατικά προβλήματα ή άσθμα. Η διακοπή αυτού του φαρμάκου πρέπει να γίνει αργά για να μειωθεί ο κίνδυνος περαιτέρω προβλημάτων υγείας.
Εγκυμοσύνη και θηλασμός
Δεν έχει αποκλειστεί ο κίνδυνος για το έμβρυο, και ανήκει στην κατηγορία C εγκυμοσύνης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μετοπρολόλη ανήκει στην κατηγορία C στην Αυστραλία, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχει υποψία ότι προκαλεί επιβλαβείς επιπτώσεις στο ανθρώπινο έμβρυο (αλλά χωρίς δυσμορφίες) Φαίνεται να είναι ασφαλές στο θηλασμό.
Υπερβολική δόση
Οι υπερβολικές δόσεις μετοπρολόλης μπορεί να προκαλέσουν σοβαρή υπόταση, βραδυκαρδία, μεταβολική οξέωση, επιληπτικές κρίσεις και καρδιοαναπνευστική ανακοπή. Οι συγκεντρώσεις στο αίμα ή στο πλάσμα μπορούν να μετρηθούν για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση υπερβολικής δόσης ή δηλητηρίασης σε νοσοκομειακούς ασθενείς ή για να βοηθήσουν στην ιατροδικαστική έρευνα. Τα επίπεδα στο πλάσμα είναι συνήθως μικρότερα από 200 μg/l κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής χορήγησης, αλλά μπορεί να κυμαίνονται από 1-20 g / l σε θύματα υπερδοσολογίας.
Φαρμακολογία
Η μετοπρολόλη μπλοκάρει τους β1 αδρενεργικούς υποδοχείς στα καρδιακά μυϊκά κύτταρα, μειώνοντας έτσι την κλίση της φάσης 4 στο δυναμικό του φλεβόκομβου (μείωση της πρόσληψης Na + ) και παρατείνοντας την επαναπόλωση της φάσης 3 (επιβράδυνση της απελευθέρωσης Κ + ). Καταστέλλει επίσης την επαγόμενη από τη νορεπινεφρίνη αύξηση στη διαρροή και αυθόρμητη απελευθέρωση ασβεστίου από το σαρκοπλασματικό δίκτυο, οι οποίες είναι τα κύρια αιτία κολπικής μαρμαρυγής.
Υποβάλλεται σε α-υδροξυλίωση και Ο-απομεθυλίωση ως υπόστρωμα των ηπατικών ενζύμων κυτοχρώματος CYP2D6.
Έχουν αναφερθεί στη βιβλιογραφία ορισμένα θέματα με τη δραστική αυτή ουσία, δηλ. ότι μερικοί άνθρωποι (ιδίως στις ΗΠΑ) δεν αποκρίνονται καλά -εν γένει- στους β-αποκλειστές όπως την μετοπρολόλη.
Χημεία
Η δραστική ουσία μετοπρολόλη χρησιμοποιείται είτε ως ηλεκτρική μετοπρολόλη είτε ως τρυγική μετοπρολόλη (όπου 100 mg τρυγικής μετοπρολόλης αντιστοιχούν σε 95 mg ηλεκτρικού άλατος μετοπρολόλης). Το τρυγικό είναι ένα σκεύασμα άμεσης απελευθέρωσης και το ηλεκτρικό είναι ένα σκεύασμα παρατεταμένης αποδέσμευσης.
Η μετοπρολόλη περιέχει ένα στερεόκεντρο και αποτελείται από δύο εναντιομερή. Είναι ρακεμική, δηλαδή ένα μίγμα 1: 1 της (R) - και (S) -μορφής:
Ιστορία
Η μετοπρολόλη ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1969 από τους Μπενγκτ Άμπλαντ και Έναρ Κάρλσον.
Νομικό καθεστώς
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η μετοπρολόλη ταξινομείται ως φάρμακο που διατίθεται μόνο με ιατρική συνταγή στην κατηγορία β-αποκλειστές και ρυθμίζεται από τη Ρυθμιστική Υπηρεσία Φαρμάκων και Προϊόντων Υγείας (MHRA). Η MHRA είναι κυβερνητικός φορέας που ιδρύθηκε το 2003 και είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση φαρμάκων, ιατρικών συσκευών και εξοπλισμού που χρησιμοποιείται στην υγειονομική περίθαλψη. Η MHRA αναγνωρίζει ότι κανένα προϊόν δεν είναι εντελώς απαλλαγμένο από κινδύνους, αλλά λαμβάνει υπόψη την έρευνα και τα αποδεικτικά στοιχεία για να διασφαλίσει ότι τυχόν σχετικοί κίνδυνοι είναι ελάχιστοι.
Στον αθλητισμό
Η μετοπρολόλη, λόγω του ότι είναι βήτα-αποκλειστής, απαγορεύεται από τον παγκόσμιο οργανισμό αντι-ντόπινγκ σε ορισμένα αθλήματα. Οι β-αποκλειστές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μείωση του καρδιακού ρυθμού και την ελαχιστοποίηση του τρόμου, γεγονός που μπορεί να βελτιώσει την απόδοση σε αθλήματα όπως τοξοβολία. Απαγορεύονται όλοι οι βήτα αποκλειστές κατά τη διάρκεια και εκτός διαγωνισμού για τοξοβολία και σκοποβολή. Σε ορισμένα αθλήματα όπως όλες οι μορφές μπιλιάρδου, βελάκια και γκολφ, οι β-αποκλειστές απαγορεύονται μόνο κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού. Επιπλέον, κάθε μορφή β-αποκλειστή απαγορεύεται σε διαγωνισμούς σκοποβολής με τυφέκιο από την Εθνική Αθλητική Ένωση.
Για να ανιχνευθεί εάν έχουν χρησιμοποιηθεί βήτα αναστολείς, αναλύονται τα ανθρώπινα ούρα. Τα μη φορτισμένα φάρμακα ή/και οι μεταβολίτες των β-αναστολέων μπορούν να αναλυθούν με αέρια χρωματογραφία-φασματομετρία μάζας. Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή είναι όλο και πιο δύσκολο να εντοπιστεί η παρουσία βήτα αποκλειστών που χρησιμοποιούνται για σκοπούς αθλητικού ντόπινγκ. Ένα μειονέκτημα της χρήσης GC-MS-SIM είναι ότι απαιτείται προηγούμενη γνώση της μοριακής δομής των στοχευόμενων φαρμάκων/μεταβολιτών. Οι σύγχρονες εποχές έχουν δείξει διαφορά στις δομές και ως εκ τούτου οι νέοι β-αποκλειστές δεν μπορούν να εντοπιστούν.
Παραπομπές
Βασικά Φάρμακα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
Αντιυπερτασικοί παράγοντες
Φάρμακα που δρουν στο καρδιαγγειακό σύστημα
Αρωματικές ενώσεις
Φαινυλαιθέρες
Αμίνες
|
708452
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95/%CE%93%20-%20%CE%9F/%CE%93%20-%20%CE%A4/%CE%A7%20%CE%91%CE%AF%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%99
|
Ε/Γ - Ο/Γ - Τ/Χ Αίολος Κεντέρης Ι
|
Το Ε/Γ - Ο/Γ - Τ/Χ Ασπασία Τ, είναι ένα ανενεργό (σήμερα) επιβατηγό οχηματαγωγό ταχύπλοο, που αποτελούσε τμήμα του στόλου της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου (ΝΕΛ) - NEL Lines. Ναυπηγήθηκε το 2000 στο ναυπηγείο Alsthom Leroux Naval S.A. της Γαλλίας ως Αίολος Εξπρές. Πήρε το όνομά του από τον Αίολο, μυθικό ταμία των ανέμων σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, αλλά και τον Κώστα Κεντέρη, σύγχρονο Έλληνα δρομέα.
Αποτελούσε το πρώτο ταχύπλοο monohull, δηλαδή με μονό σκαρί, της Ακτοπλοΐας της Ελλάδας και γενάρχη της οικογενείας Corsaire εν Ελλάδι.
Το πλοίο είναι από το 2011 παροπλισμένο στα Σελήνια Σαλαμίνας. Πολύ δύσκολα θα επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση, λόγω της πολυετούς ακινησίας του και της διάλυσης της ΝΕΛ. Το 2019, το πλοίο αγοράστηκε από την ΑΝΕΝ, αλλά παραμένει άγνωστο το αν και πότε θα επιστρέψει στην ενεργό δράση.
Χαρακτηριστικά
Το Ασπασία Τ χωρούσε συνολικά μέχρι 1000 επιβάτες και 210 οχήματα Ι.Χ. (146 I.X. και 12 φορτηγά) και προωθούνταν από τέσσερις ντιζελοκινητήρες Pielstick, οι οποίοι του επέτρεπαν να φτάσει ταχύτητες μέχρι 36 κόμβους. Διέθετε θέσεις για άτομα οικονομικής και διακεκριμένης θέσης, σαλόνι με κυλικείο οικονομικής και διακεκριμένης θέσης, 127 δορυφορικές τηλεοράσεις, ακουστικά με μουσική στα καθίσματα, ανελκυστήρα για τους επιβάτες, κυλιόμενες σκάλες, ρεσεψιόν, χώρο για φύλαξη τιμαλφών, τηλέφωνο και τουαλέτες για ΑμεΑ. Είχε μήκος 112,2 μέτρων, πλάτος 15,7 μέτρων και βύθισμα 4 μέτρων. Το Διεθνές Σήμα Κλήσης του ήταν SYDK.
Ιστορικό
Το πλοίο ναυπηγήθηκε το 2000 στο Γαλλικό ναυπηγείο Alsthom Leroux Naval S.A. ως Αίολος Εξπρές. Ήταν το πρώτο από τα τρία επιβατηγά-οχηματαγωγά "υπερταχύπλοα" που παρήγγειλε η ΝΕΛ και άνηκε στον τύπο Corsaire 12000. Τα άλλα δύο ήταν το Αίολος Εξπρές ΙΙ (Αργότερα Αίολος Κεντέρης ΙΙ) και το Αίολος Κεντέρης.
Κατά τα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπιζε προβλήματα αξιοπιστίας, λόγω προβλημάτων με τους δηζελοκινητήρες, κατασκευής Pielstick, εξ' αιτίας των οποίων το όνομα της εταιρείας κλονιζόταν, κάτι στο οποίο συνείσφεραν και οι καθυστερήσεις και τα μικροπροβλήματα. Παρόλο που ήρθε στην Ελλάδα επιτελείο μηχανικών από τη Γαλλία για να τους επισκευάσουν, το πρόβλημα παρέμεινε. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2006, η εταιρεία ανακοίνωσε πως επέρχεται συμβιβασμός με την Semt Pielstick, "ύστερα σχεδόν από έναν χρόνο αντιδικίας στα γαλλικά δικαστήρια". Έτσι, οι προωστήριες μηχανές αποκαταστάθηκαν και αναβαθμίστηκαν, θεσπίστηκε διετής εγγύηση των μηχανικών μερών και άμεση καταβολή στη NEL Lines του ποσού των 10 εκατ. ευρώ.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2007, ανακοινώθηκε η πώληση του Ε/Γ - Ο/Γ Τ/Χ Αίολος Κεντέρης, και έτσι τα δύο ταχύπλοα Αίολος Εξπρές και Αίολος Εξπρές ΙΙ, μετονομάστηκαν σε Αίολος Κεντέρης Ι και Αίολος Κεντέρης ΙΙ αντίστοιχα, προς τιμήν του. Μετά την μετονομασία, το Αίολος Κεντέρης Ι δρομολογήθηκε στην γραμμή Πειραιάς-Ρέθυμνο, στην οποία όμως αποσύρθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο, λόγω βλάβης στο σύστημα ανύψωσης των καταπελτών, των βαρούλκων πρόσδεσης και των ραμπών.
Από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, ναυλώθηκε από την Γαλλική SNCM, ως NGV Liamone II, για δρομολόγια μεταξύ Νίκαιας και Κορσικής.
Το 2011, μετά από 11 χρόνια λειτουργίας, παροπλίστηκε σε καρνάγιο στα Σελήνια Σαλαμίνας. Στις 20 Νοεμβρίου 2019, και έπειτα από πολλούς άγονους πλειστηριασμούς, το πλοίο αγοράστηκε σε πλειστηριασμό από την ΑΝΕΝ με τίμημα 2,020 εκατ. ευρώ και τιμή πρώτης προσφοράς 2 εκατ. ευρώ. Κατωχυρώθηκε οριστικά στην εταιρία έναν χρόνο αργότερα και το 2021 διέρρευσαν πληροφορίες που θέλουν το πλοίο να έχει μετονομαστεί σε "Άνεμος" και να αιτείται δρομολόγησης μεταξύ Κυλλήνης - Πόρου Κεφαλονιάς, έπειτα από εννέα περίπου χρόνια παροπλισμού. Το 2022 το πλοίο μετονομάστηκε σε Ασπασία Τ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
πληροφορίες του Υπερταχυπλόου Αίολος Κεντέρης Ι και εικόνες από το εσωτερικό στο επίσημο σάητ «NEL LINES | Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου» (Όπως ήταν στις 23 Ιουλίου 2013)
Παραπομπές
Αίολος
|
495258
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B8%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%20%28%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
Ανόρθωση Αμμοχώστου (πετοσφαίριση γυναικών)
|
Ο Ανόρθωση Αμμοχώστου είναι κυπριακή πετοσφαιρική ομάδα γυναικών. Αποτελεί τμήμα του σωματείου της Ανόρθωσης Αμμοχώστου. Έδρα της ομάδας είναι η Αίθουσα Γυμνασίου Κωνσταντινουπόλεως στη Λευκωσία.
Τίτλοι
Πρωταθλήματα: 2002, 2004, 2006, 2010, 2013, 2018, 2019
Κύπελλα: 2004, 2008, 2009, 2010, 2012, 2013, 2019
Σούπερ Καπ: 1993, 1994, 2002, 2005, 2010, 2012, 2017, 2018, 2019
Πρωταθλήματα νεανίδων: 1992, 1993, 2011, 2012
Κύπελλα νεανίδων: 1998
Πρωταθλήματα κορασίδων: 1991
Πρωταθλήματα παγκορασίδων: 1987, 1991, 1992, 2008
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εν ενεργεία σωματεία μέλη της Κ.Ο.ΠΕ.
Δείτε επίσης
Πετοσφαίριση στην Κύπρο
Πετοσφαιρικές ομάδες γυναικών Κύπρου
|
577438
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%82%29
|
Γέφυρα των Λουλουδιών (γεγονός)
|
Η Γέφυρα των Λουλουδιών (, ) ήταν μια μαζική διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 6 Μαΐου 1990 κατά μήκος του Προύθου Ποταμού που χώριζε τη Ρουμανία και την Μολδαβική ΣΣΔ.
6 Μαΐου 1990
Η πρώτη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαΐου του 1990. Κατά τη διάρκεια αυτής της ενέργειας, εκείνη την ημέρα επετράπη στους κάτοικους της Ρουμανίας, μεταξύ στις 1 και 7 μ.μ., να διασχίσουν τον Προύθο στην Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία χωρίς διαβατήριο και βίζα. Κατά μήκος των συνόρων μήκους 700 χλμ. στο Προύθο, δημιουργήθηκαν οκτώ σημεία ελέγχου: Μιορκάνι–Περερίτα, Στάνκα-Κοστέστι, Ιάσιο–Σκουλένι, Ουνγκένι–Γέφυρα Ουνγκένι, Αλμπίτσα–Λεουσένι, Φάλτσιου–Τσιγκάνκα, Οάντσεα–Καχούλ και Γκαλάτσι–Γκιουργκιουλέστι.
Κάτοικοι και από τις δύο πλευρές των συνόρων, που επιβάλλονταν αυστηρά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (όπου δύο δεκαετίες πριν από αυτόν μεγάλο μέρος της Μολδαβίας ήταν μέρος του Βασιλείου της Ρουμανίας), συγκεντρώνονταν σε κάθε όχθη, από τους οποίους πολλοί περνούσαν ένα "υδάτινο" Τείχος του Βερολίνου για να δουν τα μέλη της οικογένειας που για καιρό ήταν χωρισμένα από τα σύνορα.
Ο αριθμός των συμμετεχόντων υπολογίζεται σε 1.2 εκατομμύρια άτομα. Στο Ουνγκένι, περίπου 250.000 άνθρωποι διέσχισαν τα σύνορα. Η διαδήλωση που οργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο για την ενότητα των Ρουμάνων παντού, σε συνεργασία με το Πολιτιστικό Σύλλογο Βουκουρεστίου–Κισινάου και του λαϊκού Μετώπου της Μολδαβίας, ξεκίνησαν από νωρίς το πρωί, καθώς χιλιάδες άτομα εμφανίζονταν από την ρουμανική πλευρά γεμάτη λουλούδια. Οι συμμετέχοντες άρχισαν να πετάνε λουλούδια στο νερό που σύντομα κάλυψαν την επιφάνεια του ποταμού, δημιουργώντας συμβολικά μια γέφυρα μεταξύ των δύο πλευρών. Το μεσημέρι, μια ομάδα από ιερείς τέλεσαν ένα Te Deum, και μετά από αυτό οι καμπάνες εκκλησιών και από τις δύο πλευρές ηχούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια, λουλούδια ρίχνονταν στο ποτάμι, και άρχισαν να λαμβάνουν χώρα ομιλίες στη γέφυρα. Ομιλίες, συνθήματα και εφέσεις ήταν απώντες. Ακολούθησαν δραστηριότητες λαϊκής μουσικής και παιχνίδια, εορταστικά γεύματα και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες, με την εκδήλωση να ολοκληρώνεται γύρω στις 6 μ.μ.
Μετά από αυτό, οι διαδικασίες διέλευσης των ρουμανοσοβιετικών συνόρων απλοποιήθηκαν σημαντικά.
16 Ιουνίου 1991
Η δεύτερη Γέφυρα των Λουλουδιών έλαβε χώρα στις 16 Ιουνίου 1991. Αυτή τη φορά, επετράπη στους κατοίκους της Μολδαβίας να διασχίσουν τα σύνορα χωρίς χαρτιά στη Ρουμανία. Σύμφωνα με μια έκθεση που κυκλοφόρησε από Rompres, πάνω από 150.000 άτομα από τη Βεσσαραβία πέρασε τα σύνορα στο Σκουλένι προς την κομητεία Ιάσιου. Ανάμεσά τους ήταν αντιπροσωπεία Βουλευτών του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Μολδαβίας ηγούμενη από τον Νικολάε Κόστιν, Δήμαρχος του Κισινάου.
Στο Γκαλάτσι, μπροστά από την εκκλησία Πρετσίστα, προέκυψε σε αυτή την περίπτωση ένας σταυρός που συμβολίζει την ένωση. Κατά τη δεύτερη Γέφυρα των Λουλουδιών εκτιμάται ότι ο αριθμός των ανθρώπων που την παρακολούθησε ήταν συγκρίσιμος με εκείνο του 1990.
Μαρτυρίες
Αντιδράσεις
Τον Αύγουστο του 1991, ο Μίρτσεα Σνεγκούρ, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, πρότεινε στον Ιόν Ιλιέσκου την ένωση των δύο χωρών. Ο Σνεγκούρ θα γινόταν Αντιπρόεδρος της Ρουμανίας. Ωστόσο, η πρόταση αυτή αγνοήθηκε.
Κατόπιν αιτήματος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Φρανσουά Μιτεράν ζήτησε με τηλεφωνική κλήση από τον ρουμάνο ομόλογό του να μην διαπράξει οποιαδήποτε απερισκεψία.
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
(Ρουμανικά) "Podul de flori – prima deschidere a frontierelor dintre România și Republica Moldova" ("The Bridge of Flowers – First Border Crossing Opened between Romania and the Republic of Moldova", in Jurnalul de Botoșani și Dorohoi, May 7, 2005
Ro icon
(Ρουμανικά) Ştefan Plugaru, "Istoricul Asociației Culturale „Pro Basarabia și Bucovina”, Filiala „Mihail Kogălniceanu” Huși" ("History of the Pro Basarabia and Bucovina Cultural Association, Mihail Kogălniceanu Chapter, Huși")
Dead linkMonth and yearNovember 2016Bot nameInternetArchiveBotFix attemptedyesRo icon
(Ρουμανικά) "Podul de flori", tvr.ro, with footage of the event
Ro icon
Διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης
|
39258
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82
|
Μικρές Αφροδίτες
|
Οι Μικρές Αφροδίτες είναι δραματική ταινία του 1963 σε σκηνοθεσία του Νίκου Κούνδουρου. Το σενάριο, βασισμένο στο Δάφνις και Χλόη του αρχαίου συγγραφέα Λόγγου και στα Ειδύλλια του Θεοκρίτου, υπογράφουν οι Βασίλης Βασιλικός και Κώστας Σφήκας. Η μουσική της ταινίας είναι του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ξενόγλωσσοι τίτλοι: The Sign of Aphrodite, Young Aphrodites.
Με διεθνή και ελληνικά βραβεία, οι Μικρές Αφροδίτες «επιδίωκαν να ενηλικιώσουν ερωτικά τον ελληνικό κινηματογράφο», σύμφωνα με δήλωση του σκηνοθέτη.
Η ταινία γυρίστηκε κυριολεκτικά με το τίποτε. Κανένας δεν είχε πληρωθεί, ο δε Κούνδουρος έκανε και τον οπερατέρ, ενώ η μητέρα του είχε ράψει τα κοστούμια. Προβλήθηκε τη σεζόν 1963–1964 και έκοψε 114.047 εισιτήρια, ενώ έφτασε στην 44η θέση ανάμεσα σε 92 ταινίες.
Οι Μικρές Αφροδίτες είναι η ταινία που ανέβασε το Νίκο Κούνδουρο επαγγελματικά και οικονομικά. Η εταιρεία που τον εκπροσωπούσε και διαπραγματευόταν τα δικαιώματά του ήταν η Ανζερβός και το 1963 τα πούλησε στο εξωτερικό για 200.000 δολάρια.
Αρχικά, στην ταινία επρόκειτο να παίξει η Χλόη Λιάσκου στον ρόλο της 12χρονης Χλόης, αλλά μέχρι να ξεκινήσουν τα γυρίσματα είχε ήδη μεγαλώσει αρκετά και τελικά δεν επιλέχθηκε.
Πλοκή
Το 200 π.Χ. (ελληνιστικά χρόνια), μια ομάδα νομάδων βοσκών, κατεβαίνοντας από τα ορεινά σε αναζήτηση νέων βοσκοτόπων, χάνει τον προσανατολισμό της και φτάνει στη θάλασσα. Οι βοσκοί βρίσκουν καταφύγιο σε μια παραλία και κατασκηνώνουν δίπλα σ' ένα οικισμό ψαράδων, στον οποίο ζει μια ομάδα γυναικών, των οποίων οι άντρες λείπουν στο ψάρεμα.
Στη θέα των βοσκών, οι γυναίκες του οικισμού κρύβονται, ενώ οι μόνες που κυκλοφορούν ελεύθερα είναι η Άρτα (γυναίκα ενός ψαρά), και η 12χρονη Χλόη. Ο Σκύμνος, ένας προέφηβος βοσκός, προσεγγίζει τη Χλόη που περιφέρεται ανέμελα ημίγυμνη στα βράχια και στις ακρογιαλιές. Ανάμεσά τους ξεκινά ένα παιχνίδι μικροπροκλήσεων που δεν μετουσιώνεται ανοιχτά σε ερωτική πράξη, σε αντίθεση με την Άρτα, η οποία στην αρχή αρνείται το ερωτικό κάλεσμα ενός βοσκού, του Τσάκαλου, για να υποκύψει τελικά σε μια σπηλιά, κάτω από το βλέμμα του Σκύμνου και της Χλόης, οι οποίοι τους παρακολουθούν από μια σχισμάδα.
Έρχεται η στιγμή που οι βοσκοί πρέπει να φύγουν, κι ο Σκύμνος αρνείται επίμονα. Ο Λύκας, ένας μουγκός έφηβος βοσκός, βρίσκει τη Χλόη και την κάνει με τη βία δική του. Μπροστά στη θέα της αγαπημένης του να υποκύπτει στην ορμή ενός άλλου, ο Σκύμνος αφήνεται να παρασυρθεί από τα κύματα της θάλασσας, αγκαλιά μ' έναν νεκρό πελεκάνο.
Διανομή
Κλεοπάτρα Ρώτα – Χλόη
Βαγγέλης Ιωαννίδης – Σκύμνος
Τάκης Εμμανουήλ – Τσάκαλος
Ελένη Προκοπίου – Άρτα
Κώστας Παπακωνσταντίνου – Λύκας
Ζαννίνο (Γιάννης Παπαδόπουλος) – Μολοσσός
Ανέστης Βλάχος
Βασίλης Καΐλας
Βασίλης Τσάγκλος
Βραβεία, Διακρίσεις/Φεστιβάλ
Πρεμιέρες ανά Χώρα
Σε κινηματογραφικές αίθουσες, χρονολογικά:
1963 Δυτική Γερμανία
1963 Ελλάδα
1964 Ιαπωνία
1966 ΗΠΑ
1967 Ηνωμένο Βασίλειο
1967 Δανία
1968 Ιταλία
1968 Βέλγιο
1969 Μεξικό
1990 Ουγγαρία
Η ταινία στη Νέα Υόρκη
Στις ΗΠΑ έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1966.
Τρία χρόνια μετά την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ένας Ιάπωνας πήρε τα δικαιώματά της και την έβγαλε διανομή σε μεταμεσονύκτιες προβολές σε αντεργκράουντ νεοϋορκέζικες αίθουσες. Η ταινία λατρεύτηκε από το κίνημα των χίπις, αφού τους εξέφραζε με όλη αυτή την «επιστροφή στη φύση» που πρέσβευε.
Περαιτέρω Συμμετοχές σε Φεστιβάλ
Στο Βέλγιο έκανε πρεμιέρα στο "Brussels International Film Festival" στις 20 Ιανουαρίου 1968
Στην Ελλάδα προβλήθηκε ξανά στο "39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης", στις 13 Νοεμβρίου 1998
Στην Ελλάδα προβλήθηκε για άλλη μια φορά στο "26ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου", στις 17 Νοεμβρίου 2013.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μικρές Αφροδίτες - περιγραφή της ταινίας από τον επίσημο δικτυακό τόπο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Μικρές Αφροδίτες, Μέρος Α΄, Γιάννης Μαρκόπουλος - η μουσική της ταινίας
Ταινίες του 1963
Ελληνικές ταινίες
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές αισθηματικές δραματικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου
Ταινίες βασισμένες σε ελληνικά μυθιστορήματα
Ταινίες βασισμένες σε έργα
Ταινίες με μουσική σύνθεση Γιάννη Μαρκόπουλου
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ταινίες παραγωγής Ανζερβός
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες
|
670710
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%81-%CE%9A%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B5%CE%BB
|
Άννα Στάινερ-Κνίτελ
|
Η Άννα Στάινερ-Κνίτελ (γερμανικά: Anna Stainer-Knittel, 28 Ιουλίου 1841 -28 Φεβρουαρίου 1915) ήταν Αυστριακή ζωγράφος πορτρέτων και λουλουδιών. Γεννήθηκε στην κοινότητα Ελμπίγκεναλπ του Τυρόλου και ήταν κόρη ενός οπλοποιού, και παρά την αυστηρότητα που διακατείχε τον πατέρα της, πάντα την ενθάρρυνε να ακολουθεί τις φιλοδοξίες της. Ο θείος ήταν ο Γιόζεφ Αλόις Κνίτελ, γνωστός γλύπτης της εποχής, όπως επίσης θείος της ήταν και ο ζωγράφος Γιόζεφ Άντον Κοχ. Το 1859, ξεκίνησε να σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, έχοντας κάποιους περιορισμός, επειδή ήταν γυναίκα. Το 1864, γύρισε στη γενέτειρά της λόγω έλλειψης πόρων. Έτσι, εκείνη την περίοδο ζωγράφισε πολλούς πίνακες πορτρέτα της οικογένειας, καθώς και τοπία.
Αργότερα μετακόμισε μόνη της στο Ίνσμπρουκ, όπου έβγαζε τα προς το ζην ως ζωγράφος πορτρέτων. Εν συνεχεία, παντρεύτηκε τον καλλιτέχνη κεραμικών Ένγκελμπερτ Στάινερ, το 1867, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς της. Κατά αυτήν την περίοδο, ζωγράφισε λουλούδια σε πολλά από τα έργα του συζύγου της, όπως σε κούπες και πιάτα. Μεταξύ το 1868 και το 1871 το ζεύγος απέκτησε δύο γιους και μία κόρη. Το 1873, ίδρυσε σχολή ζωγραφικής για γυναίκες, την οποία τη διατήρησε έως και το τέλος της ζωής της. Μαθήτριες της εκεί υπήρξαν οι Maria Tilipaul-Kistler (1884-1963) και Wilhelmine Redlich (1869-1954). Ένα περιστατικό της ζωή της, οδήγησε τη Wilhelmine von Hillern, να γράψει το Die Geier-Wally ένα από τα πρώτα δείγματα φεμινιστικής λογοτεχνίας. Η Κνίτελ απεβίωσε στην πόλη Βάτενς.
Σε ηλικία 17 ετών, προσφέρθηκε να κάνει καταρρίχηση για να μετακινήσει μία φωλιά αετών. Πρακτική που ήταν διαδεδομένη, κατά την περίοδο, σε μία προσπάθεια των βοσκών να σώσουν τα κοπάδια τους. Την προηγούμενη χρονιά, ο τελευταίος που το προσπάθησε δεν είχε θετικές καταλήξεις κι έτσι εκείνη τη χρονιά κανείς δεν προσφερόταν. Η Κνίτελ προσφέρθηκε και τα κατάφερε, λέγεται κιόλας ότι δέχτηκε κι επίθεση από ενήλικο αετό. Το 1863, το γεγονός περιγράφηκε από τον Λούτβικ Σέουμπ, στην ιστορία του Das Annele im Adlerhorst. Και το 1873, τελικά, αναφέρθηκε στο προαναφερθέν μυθιστόρημα. Το 1892, η ιστορία αυτή έγινε και όπερα του Αλφρέντο Καταλάνι. Ενώ μεταξύ το 1921 και το 1956, γυρίστηκαν τρεις ταινίες που αφορούσαν το παραπάνω μυθιστόρημα, και με τρεις να μοιράζονται τον ίδιο τίτλος The Vulture Wally.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Biography, bibliography and sources from FemBio.org (Institute for Women's Biography Research)
ArtNet: More works by Stainer-Knittel.
Αυστριακοί ζωγράφοι
|
111688
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Λάκιος
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Λάκιος είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
Ο «επώνυμος ήρωας» του αττικού Δήμου των Λακιαδών (δηλαδή το πρόσωπο που έδωσε το όνομά του στον Δήμο αυτό). Το ηρώο του βρισκόταν επάνω στην Ιερά Οδό προς την Ελευσίνα, κοντά στον Κηφισό.
Ο μυθικός ιδρυτής της Φασήλιδας, πόλεως στη Λυκία κοντά στα σύνορα με την Παμφυλία. Ο Λάκιος πήγε στο Μαντείο των Δελφών μαζί με τον αδελφό του Αντίφημο για να ζητήσει χρησμό, οπότε η Πυθία του είπε ότι έπρεπε να επιστρέψει στην ανατολή και να ιδρύσει την παραπάνω πόλη, ενώ ο αδελφός του έπρεπε να ταξιδέψει προς τη δύση, όπου ίδρυσε τη Γέλα. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Λάκιος πήγε στη Λυκία μετά από προτροπή της Μαντώς, της κόρης του μάντη Τειρεσία. Για την καταγωγή του Λακίου υπάρχουν δύο εκδοχές: είτε ότι είναι Αργείος, είτε ότι είναι Λίνδιος και γενικότερα Ρόδιος. Κατά τον Φιλοστέφανο ο Λάκιος ταυτίζεται με τον ιδρυτή του μαντείου του «Κλαρίου Απόλλωνος», τον Κρητικό Ράκιο. Ο Λάκιος-Ράκιος αναφέρεται ως ο σύζυγος της Μαντώς και ο πατέρας του περίφημου μάντη Μόψου.
Πηγή
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Λακιος
Λακιος
Λακιος
|
616768
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Ταχυδρομικό και Φιλοτελικό Μουσείο της Ελλάδας
|
Το Φιλοτελικό και Ταχυδρομικό Μουσείο της Ελλάδας είναι μουσείο φιλοτελισμού και ταχυδρομικής ιστορίας στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της Ελλάδας. Το Φιλοτελικό και Ταχυδρομικό Μουσείο ιδρύθηκε το 1978 και στεγάζεται στο κτίριο στη συμβολή της Πλατείας Σταδίου και της Οδού Φωκιανού, δίπλα ακριβώς από το Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο).
Η ίδρυση και λειτουργία του Φιλοτελικού και Ταχυδρομικού Μουσείου ήταν ένα μακροχρόνιο αίτημα του Ελληνικού Ταχυδρομείου και ιδιαίτερα της φιλοτελικής κοινότητας. Το έργο έλαβε επιτέλους κρατική υποστήριξη το 1966. Το 1970, έτος ίδρυσης της Ελληνικής Ταχυδρομικής Οργάνωσης, ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια για τη συλλογή και ταξινόμηση του μουσικού υλικού μαζί με την αναζήτηση της κατάλληλης τοποθεσίας για να στεγάσει το μουσείο. Η λύση δόθηκε τελικά το 1977 από τη Νία και τον Ανδρέα Στράτο, οι οποίοι δώρισαν το κτίριο. Έτσι, το Φιλοτελικό και Ταχυδρομικό Μουσείο άρχισε να λειτουργεί στις 30 Οκτωβρίου 1978 ως υποκατάστημα των Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ) . Με την πρόθεση της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση του ΕΛΤΑ, αποφασίστηκε αρχικά να συμπεριληφθεί το Μουσείο στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Μεταφορών. Σήμερα, το Μουσείο υπάγεται στη δικαιοδοσία του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Έργο του Φιλοτελικού και Ταχυδρομικού Μουσείου είναι η συγκέντρωση, διατήρηση, συντήρηση, έκθεση και προβολή των φιλοτελικών θησαυρών και Ταχυδρομικών αντικειμένων της χώρας. Οι αρμοδιότητες του Φιλοτελικού και Ταχυδρομικού Μουσείου ανάγονται σε θέματα σχετικά με την καταγραφή, μελέτη, έρευνα, τεκμηρίωση, συντήρηση, απόκτηση, δημοσίευση, προβολή, ανάδειξη και φύλαξη των εκθεμάτων, του αρχειακού υλικού και των τεκμηρίων (αντικείμενα, γραμματόσημα, βιβλία).
Στο Μουσείο ο επισκέπτης μπορεί να δει αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν από τις ενωμένες Υπηρεσίες Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων (γραμματοκιβώτια, ταχυδρομικές τσάντες, σάλπιγγες, στολές, μηχανές σφράγισης φακέλων, χρηματοκιβώτια, ποδήλατα και μοτοσικλέτες ,υλικά σύνθεσης ταχυδρομικών αποστολών) , τα πρώτα Ελληνικά γραμματόσημα που χρονολογούνται από το 1861, οι μεταλλικές πλάκες εκτύπωσής τους, αναλυτικές και συνθετικές μακέτες γραμματοσήμων, φύλλα και δοκίμια γραμματοσήμων, φάκελοι πρώτης ημέρας κυκλοφορίας γραμματοσήμων, αναμνηστικές σφραγίδες και μακέτες έργων καλλιτεχνών που σχεδίασαν γραμματόσημα.
Δείτε επίσης
Ελληνική Ταχυδρομεία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Φιλοτελικά μουσεία
Μουσεία στην Αθήνα
|
318938
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CE%A3%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B5
|
Διαμέρισμα Σονσονάτε
|
Το Διαμέρισμα Σονσονάτε (ισπανικά: departmento de Sonsonate) είναι ένα από τα 14 διαμερίσματα του Ελ Σαλβαδόρ. Ανήκει στη Δυτική επαρχία. Έχει έκταση 1.225,77 τ.χλμ. και πληθυσμό 438.960 κατοίκων (2007). Πρωτεύουσα είναι η Σονσονάτε, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη η Ακαχούτλα και τρίτη Μετάγιο.
Γεωγραφία
Το Σονσονάτε βρίσκεται δυτικά του Ελ Σαλβαδόρ. Στα νότια βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό. Συνορεύει στα δυτικά με το Αουατσαπάν, στα βόρεια με το Σάντα Άνα και στα ανατολικά με το Λα Λιμπερτάδ. Έχει έκταση 1.225,77 τ.χλμ.. Είναι σε έκταση το ένατο μεγαλύτερο διαμέρισμα του Ελ Σαλβαδόρ, μετά το Ουσουλουτάν, το Σαν Μιγκέλ, το Λα Ουνιόν, το Σάντα Άνα, το Τσαλατενάνγκο, το Λα Λιμπερτάδ, το Μορασάν και το Αουατσαπάν.
Το ψηλότερο σημείο του διαμερίσματος είναι η κορυφή του ηφαιστείου Ισάλκο. Το Ισάλκο έχει ύψος 1.950 μέτρα και είναι το νεότερο ηφαίστειο του Ελ Σαλβαδόρ, καθώς δημιουργήθηκε το 1770. Οι συχνές του εκρήξεις του έδωσαν το προσωνύμιο «Φάρος του Ειρηνικού». Τελευταία φορά εξερράγη το 1966.
Δημογραφία
Το Διαμέρισμα Σονσονάτε είχε σύμφωνα με την απογραφή του 2007 438.960 κατοίκους. Είναι σε πληθυσμό το τέταρτο μεγαλύτερο διαμέρισμα του Ελ Σαλβαδόρ μετά το Σαν Σαλβαδόρ, το Λα Λιμπερτάδ και το Σάντα Άνα.
Δήμοι
Το Σονσονάτε διαιρείται σε 12 δήμους:
Ακαχούτλα
Αρμένια
Καλούκο
Κουισναυάτ
Ισάλκο
Ναουϊσάλκο
Ναουλίνγκο
Σαλκοατιτάν
Σαν Αντόνιο δελ Μόντε
Σαν Χουλιάν
Σάντα Καταρίνα Μασαουάτ
Σάντα Ισαμπέλ Ισουατάν
Σάντο Ντομίνγκο
Σονσονάτε
Σονσακάτε
Χουαγιούα
Πόλεις
Ακαχούτλα
Αρμένια
Ισάλκο
Καλούκο
Κουισναυάτ
Ισάλκο
Μετάγιο
Ναουϊσάλκο
Ναουλίνγκο
Σαλκοατιτάν
Σαν Αντόνιο δελ Μόντε
Σαν Ισίδρο
Σαν Χουλιάν
Σάντα Καταρίνα Μασαουάτ
Σάντα Ισαμπέλ Ισουατάν
Σάντο Ντομίνγκο
Σονσονάτε
Σονσακάτε
Χουαγιούα
Δείτε επίσης
Σονσονάτε
Πόλεις του Σονσονάτε
Παραπομπές
Δήμοι του Σονσονάτε
|
316522
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αρταβάσδης Γ΄ της Αρμενίας
|
Ο Αρταβάσδης Γ΄ της Αρμενίας ή Αρταβάσδης Β΄ της Ατροπατηνής ήταν υποτελής στους Ρωμαίους βασιλιάς της Αρμενίας και της Ατροπατηνής Μηδίας (4 – 6 μ.χ.), ήταν γιος και διάδοχος του βασιλιά της Αρμενίας και της Ατροπατηνής Μηδίας Αριοβαρζάνη Β΄. Σύντομα έγινε πολύ αντί-δημοφιλής μονάρχης λόγω της αυταρχικότητας του με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί από τους υπηκόους του. Στην Ατροπατηνή Μηδία τον διαδέχθηκε ο ξάδελφος του Αρτάβανος, στην Αρμενία ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος όρισε βασιλιά τον πρίγκιπα Τιγράνη εγγονό του Ηρώδη του μέγα από την οικογένεια των Ηρωδιανών. Έχουν σωθεί πολλά νομίσματα από την εποχή της βασιλείας του Ελληνικής μορφής που τον παριστάνουν υποτελή του Ρωμαίου αυτοκράτορα.
Παραπομπές
Πηγές
H. Temporini & W. Haase, Aufstieg und Niedergang der römischen Welt: Geschichte und Kultur Roms im spiegel der neueren Forschung, Walter de Gruyter
P.M. Swan, The Augustan Succession: An Historical Commentary on Cassius Dio’s Roman History, Books 55-56 (9 B.C.-A.D. 14) (Google eBook), Oxford University Press, 2004
M. Bunsen, Encyclopedia of the Roman Empire, Infobase Printing, 2009
Edited by Timothy Venning, A Chronology of the Roman Empire, Continuum International Publishing Group, 2011
Βασιλείς της Αρμενίας
|
785114
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%A6%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B5
|
Κοινότητα Φόδελε
|
Η Κοινότητα Φόδελε είναι κοινότητα του Δήμου Μαλεβιζίου στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης, η οποία συστάθηκε το 1925 με το ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 και έδρα τον ομώνυμο οικισμό. Εκτός από την έδρα της, η Κοινότητα Φόδελε περιλαμβάνει και τους οικισμούς Μονή Αγίου Παντελεήμονος και Παραλία Φόδελε. Η απογραφή του 2011 αναφέρει:
Μονή Αγίου Παντελεήμονος, η (3)
Παραλία Φόδελε, η (66)
Φόδελε, το (457)
Συνολικά η κοινότητα έχει 464 κατοίκους.
Η Κοινότητα εκπροσωπείται από πενταμελές Συμβούλιο με επικεφαλής τον Πρόεδρο κ. Χαράλαμπο Παντέρη.
Κοινοτάρχες Φόδελε
Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως Πρόεδροι της Κοινότητος Φόδελε.
Παραπομπές
Δήμος Μαλεβιζίου
|
250431
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κατάλογος πόλεων της Γαλλίας
|
Ο κατάλογος των πόλεων της Γαλλίας περιλαμβάνει τον πληθυσμό των 100 μεγαλύτερων δήμων της χώρας μαζί με τα υπερπόντια εδάφη. Δεν περιλαμβάνει πληθυσμό από τα αστικά συγκροτήματα ή αλλιώς μητροπολιτικές περιοχές. Τα στοιχεία αυτά αντανακλούν την επίσημη καταγραφή πληθυσμού την 1η Ιανουαρίου 2009.
Γαλλια
Πολεις
|
50311
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Φλωράκης
|
Το επώνυμο Φλωράκης μπορεί να αναφέρεται:
Στον πολιτικό Χαρίλαο Φλωράκη, ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ
Στον Ηλία Φλωράκη, σύγχρονο Έλληνα συγγραφέα
|
565988
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Αστέρας Παραποτάμου
|
Ο Αστέρας Παραποτάμου είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα τον Παραπόταμο του νομού Θεσπρωτίας. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1980 και έχει χρώματα το μπλε και το λευκό.
Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας και αγωνίζεται στην Α΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας. Έδρα του αποτελεί το Δημοτικό γήπεδο Παραποτάμου.
Ιστορία
Ο «Αθλητικός Γυμναστικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Αστέρας Παραποτάμου» ιδρύθηκε το 1980. Συμμετέχει στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας και τη σεζόν 1994-95 κατέκτησε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα και ανέβηκε στην Δ΄ Εθνική. Υποβιβάστηκε άμεσα στα τοπικά και τη σεζόν 1996-97 κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα και την επάνοδο του στην Δ΄ Ενική. Ο υποβιβασμός ήταν άμεσος ξανά.
Την σεζόν 2000-01 κατέκτησε το πρωτάθλημα και συμμετείχε στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου, χωρίς όμως επιτυχία. Το 2002-03 κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα και ανέβηκε στην Δ΄ Εθνική, όπου όμως για ακόμα μια φορά δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία. Το 2010-11 κατέκτησε το πρωτάθλημα, ωστόσο όμως λόγω οικονομικής αδυναμίας δε δήλωσε συμμετοχή στην Δ΄ Εθνική.
Τη σεζόν 2016-17 κατέκτησε εκ νέου το πρωτάθλημα, κερδίζοντας την άνοδο στην Γ΄ Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία του. Στην πρώτη του συμμετοχή δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία και υποβιβάστηκε.
Διαδρομή σε εθνικές κατηγορίες
Τίτλοι και διακρίσεις
6 Πρωταθλήματα Α΄ Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας: 1994-95, 1996–97, 2000–01, 2002–03, 2010–11, 2016–17
2 Κύπελλα Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας: 2003-04, 2006-07
1 Σούπερ Καπ Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας: 2017
Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας: 1986-87, 1991-92, 1993-94, 1994-95, 1996-97, 2001-02, 2008-09, 2015-16
Διακεκριμένοι ποδοσφαιριστές
Χρήστος Τζάνης
Παραπομπές
Αθλητικοί σύλλογοι Θεσπρωτίας
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1980
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1980
|
556401
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Doxing
|
Doxing
|
Doxing (από το dox, συντομογραφία της λέξης documents - έγγραφα), doxxing ή docxing, είναι η πρακτική της έρευνας με βάση το διαδίκτυο και της μετάδοσης ιδιωτικών πληροφοριών ή πληροφοριών ταυτοποίησης (ιδιαίτερα ευαίσθητων προσωπικών πληροφοριών) σχετικά με ένα άτομο ή μια οργάνωση.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να αποκτηθούν αυτές οι πληροφορίες περιλαμβάνουν την αναζήτηση δημόσια διαθέσιμων βάσεων δεδομένων και ιστοσελίδων social media (όπως το Facebook), hacking, και την κοινωνική μηχανική. Το doxing είναι στενά συνδεδεμένο με διαδικτυακή εγκληματικότητα και το χακτιβισμό.
Το doxing μπορεί να πραγματοποιηθεί για διάφορους λόγους, όπως για συνδρομή στις αρχές επιβολής του νόμου, την επιχειρηματική ανάλυση, εκβιασμό, εξαναγκασμό, παρενόχληση, διαδικτυακή διαπόμπευση και δικαιοσύνη από παράνομες οργανώσεις χωρίς εξουσία επιβολής νόμου.
Ετυμολογία
Το «doxing» είναι νεολογισμός που έχει εξελιχθεί με την πάροδο της σύντομης ιστορίας του. Προέρχεται από την ορθογραφική αλλοίωση της συντομογραφίας docs της αγγλικής λέξης documents (έγγραφα) και αναφέρεται σε «επεξεργασία και δημοσιοποίηση φακέλου των προσωπικών πληροφοριών κάποιου» (ανθρώπου συνηθέστερα ή οργάνωσης). Ουσιαστικά, doxing ονομάζεται η αποκάλυψη και δημοσιοποίηση αρχείων ενός ατόμου, τα οποία προηγουμένως ήταν ιδιωτικά ή δύσκολο να ληφθούν.
Ο όρος dox προέρχεται από την αργκό «dropping dox», το οποίο, σύμφωνα με τον συγγραφέα του περιοδικού Wired, Mat Honan, ήταν «μια τακτική εκδίκησης παλαιού τύπου η οποία προέκυψε από την κουλτούρα των χάκερ του 1990.» Οι χάκερ που λειτουργούσαν εκτός νόμου εκείνη την εποχή, χρησιμοποιούσαν την παραβίαση της ανωνυμίας του αντιπάλου ως μέσο για να εκθέσουν αυτούς τους αντιπάλους σε παρενόχληση ή σε νομικές επιπτώσεις.
Έτσι λοιπόν, τον doxing συχνά αναφέρεται με αρνητική χροιά, επειδή μπορεί να είναι ένα όχημα για εκδίκηση μέσω παραβίασης της ιδιωτικής ζωής.
Ιστορία
Το Doxware είναι επίθεση κρυπτοϊού που εφευρέθηκε από τον Άνταμ Γιάνγκ (Adam Young) και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Μότι Γιουνγκ (Moti Yung) κατά την οποία πραγματοποιούνται εκβιασμοί doxing μέσω κακόβουλου λογισμικού. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο West Point το 2003. Η επίθεση έχει τις ρίζες της στη θεωρία παιγνίων και είχε αρχικά βαπτιστεί «παιχνίδια μη μηδενικού αθροίσματος και βιώσιμο κακόβουλο λογισμικό».
Η επίθεση που συνοψίζονται στο βιβλίο Κακόβουλη Κρυπτογραφία (Malicious Cryptography) ως εξής: «Η επίθεση διαφέρει από επίθεση εκβιασμού με τον ακόλουθο τρόπο. Στην επίθεση εκβιασμού, στο θύμα δεν επιτρέπεται η πρόσβαση για τις δικές του πολύτιμες πληροφορίες και πρέπει να πληρώσει για να τις πάρει πίσω, ενώ στην επίθεση που παρουσιάζεται εδώ το θύμα διατηρεί πρόσβαση στις πληροφορίες, αλλά η αποκάλυψή τους μπορεί να γίνει κατά την κρίση του ιού του υπολογιστή.»Το Doxware είναι το αντίστροφο του ransomware. Σε επίθεση εκβιασμού τύπου ransomware, το κακόβουλο λογισμικό κρυπτογραφεί τα δεδομένα του θύματος και απαιτεί την πληρωμή για να παρέχει το απαραίτητο κλειδί αποκρυπτογράφησης. Στην επίθεση doxware cryptovirology, ο εισβολέας ή το κακόβουλο λογισμικό κλέβει τα δεδομένα του θύματος και απειλεί να το δημοσιεύσει, εκτός αν λάβει πληρωμή (λύτρα).
Κοινές τεχνικές
Ο καθένας μπορεί να συλλέξει πληροφορίες από το διαδίκτυο σχετικά με άλλα άτομα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη δομή για doxing. Κάποιος μπορεί να αναζητήσει κάθε είδους πληροφορίες που σχετίζονται με το στόχο του.
Μια βασική αναζήτηση στο Διαδίκτυο μπορεί να αποφέρει αποτελέσματα. Πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook, το Twitter, το MySpace και το Linkedin προσφέρουν πλούτο ιδιωτικών πληροφοριών, επειδή πολλοί χρήστες έχουν υψηλά επίπεδα αυτο-αποκάλυψης (δηλ. μοιράζονται τις φωτογραφίες τους, τόπο απασχόλησης, αριθμό τηλεφώνου, διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), ενώ τα επίπεδα ασφάλειας είναι χαμηλά. Είναι επίσης δυνατό να βρεθεί το όνομα και η διεύθυνση του σπιτιού ενός ανθρώπου από ένα κινητό τηλέφωνο, μέσω υπηρεσιών όπως η αντίστροφη αναζήτηση τηλεφώνου. Η κοινωνική μηχανική έχει χρησιμοποιηθεί για να εξαχθούν πληροφορίες από κυβερνητικές πηγές ή τηλεφωνικές εταιρείες.
Εκτός από αυτά, ένας doxxer μπορεί να χρησιμοποιεί και άλλες μεθόδους, για να συλλέξει πληροφορίες. Αυτές περιλαμβάνουν πληροφορίες αναζήτηση με το domain name και την αναζήτηση τοποθεσίας με βάση μια διεύθυνση IP.
Η ηθική του doxing από δημοσιογράφους, σχετικά με θέματα που ισχυρίζονται ότι είναι ζητήματα δημοσίου συμφέροντος, είναι μια ζήτημα σημαντικών διαφωνιών. Πολλοί συγγραφείς έχουν υποστηρίξει ότι το doxing στη δημοσιογραφία θολώνει τη γραμμή ανάμεσα σε αποκάλυψη πληροφοριών προς το συμφέρον της δημόσιας ζωής και της απελευθέρωσης πληροφοριών σχετικά με ένα άτομο για την ιδιωτική του ζωή ενάντια στις επιθυμίες του.
Αναφορές
Διαδικτυακός εκφοβισμός
Έγκλημα στον κυβερνοχώρο
Ορολογία του Διαδικτύου
Ιδιωτικότητα στο Διαδίκτυο
Ασφάλεια δεδομένων
|
605615
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B7%20%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Άνοιξη Γρεβενών
|
Η Άνοιξη, επίσημα Άνοιξις, είναι ορεινό χωριό του νομού Γρεβενών σε υψόμετρο 550 μέτρα.
Γεωγραφία - Ιστορία
Η Άνοιξη βρίσκεται στα όρια της Μακεδονίας με τη Θεσσαλία και πιο συγκεκριμένα με το νομό Τρικάλων. Είναι κτισμένο στους βορειοδυτικούς πρόποδες του βουνού Χάσια και κοντά στον χείμαρρο Σούτσα που καταλήγει στον Αλιάκμονα ποταμό. Μέσα από το χωριό περνάει η εθνική οδός Καλαμπάκας - Γρεβενών. Απέχει 29 χλμ. Δ. από τη Δεσκάτη και 33 χλμ. ΝΑ. από τα Γρεβενά. Ο οικισμός δημιουργήθηκε από πρόσφυγες του Πόντου, που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μετά τη μετακίνηση των πληθυσμών και κολίγους των τσιφλικιών του Τούρκου αγά που υπήρχε πριν την απελευθέρωση με τους Βαλκανικούς πολέμους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου που από το 1969 έχει κηρυχθεί αρχαίο μνημείο και είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες του 17ου - 18ου αιώνα.
Ονομασία - Διοικητικά
Η παλιά ονομασία του χωριού είναι Γκρέση και με την ονομασία αυτή αναφέρεται επίσημα το 1918 στο ΦΕΚ 260Α-31/12/1918 ως μέρος της τότε κοινότητας Τσαπουρνιάς του νομού Κοζάνης. Το 1927 μετονομάστηκε σε Γριά και το 1961 σε Άνοιξις. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 93 μόνιμους κατοίκους.
Πληθυσμός
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άνοιξη ή Γριά (ή και Γκρέους) από τον ιστότοπο Γενικό Λύκειο Καρπερού Γρεβενών
Η λίμνη στην Άνοιξη Γρεβενών! από τον ιστότοπο http://www.pamegrevena.gr
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1995, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Δήμος Δεσκάτης
Χωριά του νομού Γρεβενών
|
763910
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B5%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%20%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF
|
Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο
|
Το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο (Castellammare del Golfo, προφέρεται στα ιταλικά ως: [kaˌstɛllamˈmaːre del ˈɡolfo]) (λατινικά: Emporium Segestanorum ή Emporium Aegestensium) είναι πόλη και δήμος στην επαρχία Τράπανι της Σικελίας. Το όνομα μπορεί να μεταφραστεί ως "Θαλάσσιο Φρούριο στον Κόλπο", που προέρχεται από το μεσαιωνικό φρούριο στο λιμάνι. Ο κοντινός υδάτινος κόλπος παίρνει το όνομά του από την πόλη και είναι γνωστό ως "Κόλπος του Καστελαμάρε".
Με κατεύθυνση προς τα πάνω από τη μαρίνα/λιμάνι του που ονομάζεται "Cala Marina", υπάρχουν πολλά εστιατόρια και μπαρ, με το πολεοδομικό σχέδιο να αποτελείται από σκαλοπάτια και ελικοειδή δρόμους που οδηγούν στην Πιάτσα Πετρόλο προς μία κατεύθυνση ή προς τους κύριους κεντρικούς κήπους, όπου βρίσκεται το κέντρο της πόλης με πολλά καταστήματα, καφετέριες και εστιατόρια. Ο κεντρικός δρόμος ονομάζεται Κόρσο Γκαριμπάλντι. Το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο έχει περιγραφεί ότι πιθανώς έχει την πιο όμορφη χερσόνησο σε όλη τη Σικελία.
Ιστορία
Σύμφωνα με αναφορές ιστορικών και γεωγράφων όπως ο Πτολεμαίος, ο Διόδωρος ο Σικελός και ο Στράβωνας, το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο γεννήθηκε ως "Εμπόριουμ Σετζεστανόρουμ" (Emporium Segestanorum), το οποίο ήταν λιμάνι της Σετζέστα, μια κοντινή πόλη που μοιραζόταν τις ίδιες επιδρομές μέχρι την πτώση της. Οι Άραβες εισέβαλαν στο Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο από το 827 μ.Χ., και το ονόμασαν «Al Madarig», που σημαίνει «Τα Σκαλοπάτια», πιθανότατα λόγω ενός ανηφορικού απότομου δρόμου που οδηγεί από το λιμάνι στην περιοχή του οχυρού προμαχώνα. Ήταν οι Άραβες που έχτισαν για πρώτη φορά το φρούριο του κάστρου, το οποίο αργότερα επεκτάθηκε από τους Νορμανδούς. Το κτίριο υψώθηκε σε μια βραχώδη προεξοχή κοντά στη θάλασσα, που συνδέονταν με την ηπειρωτική χώρα με μια ξύλινη κινητή γέφυρα.
Το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο έγινε ευρέως γνωστό κατά τον 20ο αιώνα, καθώς αποτέλεσε την γενέτειρα πολλών προσωπικοτήτων της Ιταλο-Αμερικανικής Μαφίας, συμπεριλαμβανομένων των Σεμπαστιάνο ΝτιΓκαετάνο, Σαλβατόρε Μαραντζάνο, Στέφανο Μαγκαντίνο, Βίτο Μπονβέντρε, Τζον Ταρταμέλλα και Τζόζεφ Μπονάνο, οι οποίοι ενέπλακησαν στον διαβόητο πόλεμο του Καστελαμαρέζε με την αντίπαλη συμμορία του Τζο Μασερία για τον έλεγχο του υποκόσμου της Νέας Υόρκης.
Τις τελευταίες δεκαετίες το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο έχει γίνει σημαντικός τουριστικός προορισμός καθώς βρίσκεται σε βολική τοποθεσία μεταξύ του Παλέρμο και του Τράπανι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Castellammare's Official Website
Πόλεις της Σικελίας
Δήμοι της Επαρχίας του Τράπανι
|
521775
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%281128-1176%29
|
Κωνσταντία της Γαλλίας (1128-1176)
|
Η Κωνσταντία της Γαλλίας, κόμισσα της Τουλούζης (Constance de France, 1128 - 16 Αυγούστου 1180) ή Κωνσταντία Καπέτου ήταν η μοναδική κόρη του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΣΤ΄ και της δεύτερης συζύγου του Αδελαΐδας του Μωριέν. Είναι γνωστή και ως Αδελαΐδα Καπέτου. Μεγαλύτεροι αδελφοί της ήταν ο δελφίνος Φίλιππος, ο Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας, ο Ερρίκος της Ρενς, ο Ροβέρτος Α΄ του Ντρε και μικρότεροι αδελφοί της ο Πέτρος ντε Κουρτεναί και ο Φίλιππος της Γαλλίας (1132-1161).
Παντρεύτηκε στον πρώτο της γάμο τον Ευστάθιο Δ´ της Βουλώνης ο οποίος χρίστηκε ιππότης (1147) και συμμετείχε στην Νορμανδία (1151) σε επίθεση εναντίον της αυτοκράτειρας Ματθίλδης και του συζύγου της Γοδεφρείδου Πλανταγενέτη. Ο πρώτος της σύζυγος πέθανε πρόωρα (1153) και η Κωνσταντία ξαναπαντρεύτηκε (1154) τον Ραϊμόνδο Ε´, κόμη της Τουλούζης στον πρώτο γάμο του. Ο δεύτερος σύζυγος της είχε αναμιχθεί στην κρίση των Καθαρών και είχε παραστεί ως εκπρόσωπος τους στο Συμβούλιο του Λομπέρ. Η κρίση αυτή οδήγησε αργότερα στην Σταυροφορία των Αλβιγηνών, ενώ o γάμος τους κρίθηκε τελικά παράνομος από την εκκλησία με αποτέλεσμα να χωρίσουν (1165).
Οικογένεια
Με τον δεύτερο σύζυγό της Ραυμόνδο Ε´, κόμη της Τουλούζης παιδιά τους ήταν :
Ραυμόνδος ΣΤ´, κόμης της Τουλούζης (1156 - 1222)
Αουμπρί (πέθανε το 1180)
Αζαλαίς της Τουλούζης (πέθανε το 1180)
Βαλδουίνος της Τουλούζης (1165 - 1214), εκτελέστηκε με διαταγή του αδελφού του Ραυμόνδου ΣΤ´
Λάουρα (πέθανε το 1230)
Πρόγονοι
<center>
Παραπομπές
Πηγές
Université de Toulouse, Annales du Midi: revue archéologique, historique, et philologique de la France méridionale
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δυναστεία των Καπετιδών
Οίκος των Καπετιδών
Κόμησσες της Τουλούζης
|
69623
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Γαλεάσσα
|
Η γαλεάσσα ή γαλεάτσα ήταν τύπος αμφικίνητου (ιστιοφόρου και κωπήλατου) πολεμικού πλοίου, που αποτέλεσε εξέλιξη των μεγάλων εμπορικών γαλερών. Ο σκοπός της ανάπτυξής της ήταν να συνδυάσει την ταχύτητα (και την ευελιξία) της γαλέρας με την αξιοπλοϊκότητα και την ισχύ πυρός πυροβολικού του γαλιονιού. Μολονότι ποτέ δεν ικανοποίησε πλήρως αυτόν το συνδυασμό, η γαλεάσσα παρέμεινε σημαντικό στοιχείο του ναυτικού οπλοστασίου πολλών ναυτικών δυνάμεων, για αξιοσημείωτο χρονικό διάστημα.
Εξέλιξη
Καθώς προσαρμόστηκαν για πολεμική χρήση, οι γαλεάσσες ήταν ψηλότερες, μεγαλύτερες και βραδύτερες από τις κανονικές γαλέρες. Είχαν (αρχικά) ως και 32 κουπιά, με ως και πέντε (5) άνδρες ανά κουπί. Είχαν συνήθως τρία (3) κατάρτια, καθώς και δύο (2) «κάστρα», ένα πλωραίο και ένα πρυμναίο. Στις αρχές του 17ου αιώνα, λόγω της προόδου του πυροβολικού, έφθασε σε εκτόπισμα ως τους 1.000 τόνους. με μήκος ως 58 μ., πλάτος ως 11 μ. και βύθισμα ως 5 μ.
Η ιστιοφορία της Γαλεάσσας αποτελούνταν από τρία (3) λατίνια σε ισάριθμους ιστούς. Η δε μηχανική (κωπήλατη) πρόωσή της γινόταν με ως 52 κουπιά (κώπες) μήκους 16 μέτρων, το καθένα, το οποίο και χειρίζονταν ("ηλαύνετο") από ως 9 κωπηλάτες.
Δηλαδή τυπικά, με βάση την αρχαία ορολογία που δεν ήταν πια σε ισχύ, έφθασαν να αντιστοιχούν ως και σε εννήρεις.
Μεγάλη προσπάθεια καταβλήθηκε (ιδιαίτερα) από τη Βενετία να καταστήσει της γαλεάσσες της όσο το δυνατό ταχύτερες, για να συναγωνίζονται τις συνηθισμένες γαλέρες. Το κατάστρωμα των πυροβόλων τοποθετούνταν συνήθως πάνω από τις θέσεις των κωπηλατών, αλλά έχουν βρεθεί απεικονίσεις και με την αντίθετη τοποθέτηση. Οι γαλεάσσες συνήθως έφεραν περισσότερα πανιά σε σύγκριση με τις καθεαυτό γαλέρες και σίγουρα ήταν πολύ πιο θανάσιμες. Μια γαλέρα ήταν πρακτικά αβοήθητη έναντι μιας γαλεάσσας, όταν οι δυο τους βρίσκονταν πλάι - πλάι, επειδή εκτίθενταν υπό το αναπάντητο (από πυροβολικό) πυρ του πυροβολικού της δεύτερης. Όμως, σχετικά λίγες γαλεάσσες κατασκευάστηκαν, σε σύγκριση με τις γαλέρες, ενώ βασίζονταν περισσότερο στα πανιά τους. Η θέση τους μπροστά από τη γραμμή μάχης των γαλερών στην αρχή της μάχης δεν μπορούσε να είναι εγγυημένη.
Πλήρωμα
Το πλήρωμα της γαλεάσσας κατανεμόταν ως ακολούθως (μέγιστη σύνθεση): 1 πλοίαρχος (κυβερνήτης), 1 υποπλοίαρχος (ύπαρχος), 3 βοηθοί (ανθυποπλοίαρχοι), 1 ιερέας, 2 ιατροί χειρούργοι, 2 γραμματείς, 12 δόκιμοι, 2 πλοηγοί μετά 2 βοηθών, 4 σύμβουλοι μετεωρολόγοι, 12 πηδαλιούχοι, 60 ναύτες, 40 σύντροφοι (βοηθοί των ναυτών και των πυροβολητών), 50 πυροβολητές, 2 δεσμοφύλακες, 2 ξυλουργοί, 2 διανάκτες, 2 καδοποιοί (βαρελοποιοί), 2 αρτοποιοί, 2 κουρείς. 350 πεζοναύτες, 468 κωπηλάτες δεσμώτες (κατεργάρηδες) καθώς και 10 δεσμώτες - υπηρέτες των αξιωματικών.
Κυριότερες ναυτικές δράσεις
Οι έξι (6) Βενετικές γαλεάσσες ήταν (πολύ) επιτυχημένες κατά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, το 1571. Πιο συγκεκριμένα, το φράγμα πυρός τους βοήθησε στην ανακοπή της ορμής της πρώτης (και κρισιμότερης) Οθωμανικής επίθεσης. Αυτό τελικά βοήθησε (πολύ) το στόλο της Ιερής Συμμαχίας (1571) να νικήσει στη συγκεκριμένη αποφασιστικής σημασίας ναυμαχία.
Οι τέσσερεις (4) Ναπολιτάνικες γαλεάσσες θεωρήθηκαν επαρκώς αξιόπιστες για να συνοδεύσουν την επονομαζόμενη «αήττητη» Ισπανική Αρμάδα το 1588, αλλά η La Girona ναυάγησε στ' ανοικτά της Ιρλανδίας, ενώ οι υπόλοιπες σχημάτησαν μέρος της πρώτης γραμμής μάχης της αρμάδας. Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στα Στενά της Μάγχης, κλήθηκαν επαναλαμβανόμενα ως ομάδα μάχης ικανή να πλέει σε κάθε νηνεμία για να διασώζει άλλα διασπαρμένα ισπανικά πλοία ή και να αποκόπτουν σχετικά απομακρυσμένα από το στόλο τους αγγλικά πλοία. Με συνολικά 50 πυροβόλα ανά πλοίο, 300 πεζοναύτες και ναύτες και άλλους 300 κωπηλάτες ήταν πολύ ισχυρά πολεμικά, αλλά η επικεφαλής τους καταστράφηκε μετά από επίθεση πυρπολικού έξω από το Καλαί και τελικά μόνο οι δύο (2) τελευταίες (από τις αρχικές 4) επέστρεψαν σώες στην Ισπανία.
Ύστερη ιστορία και παραλληλισμοί
Κατά το 15ο αιώνα, ένας τύπος ελαφρών γαλεασσών που (τότε) ονομάστηκαν «φρεγάτες» κατασκευάστηκε από νοτιοευρωπαϊκές χώρες, ως απάντηση για την αυξανόμενη απειλή που αποτελούσαν οι βορειοαφρικανοί πειρατές της Μπαρμπαριάς με τις γρήγορες γαλέρες τους.
Στη Μεσόγειο Θάλασσα, με το λειγότερο επικίνδυνο καιρό και τους άστατους ανέμους, τόσο οι γαλεάσσες όσο και οι γαλέρες συνέχησαν να βρίσκονται σε χρήση, ιδιαίτερα από τη Βενετία και από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, για πολύ αργότερα, ακόμη και όταν θεωρήθηκαν παρωχημένες αλλού. Αργότερα, τα «στρογγυλά» πλοία και οι γαλεάσσες αντικαταστάθηκαν σταδιακά από τα γαλιόνια και τα πλοία γραμμής, που προέρχονταν από την Ατλαντική Ευρώπη. Ωστόσο, το πρώτο βενετικό πλοίο γραμμής ναυπηγήθηκε το 1660.
Στη Βόρεια Θάλασσα και στη Δυτική Βαλτική, ο όρος γαλεάσσα αναφέρονταν σε μικρά εμπορικά σκάφη παρόμοια με τα πλατιάς πρύμνης μπουσέ ρέγγας (herring buss).
Στη Νοτιοανατολική Ασία, το λαγκαράν (lancaran) ήταν ισοδύναμο πλοίο με τις ευρωπαϊκές γαλεάσσες, παρόλο που οι τακτικές του χρήσεις ήταν διαφορετικές από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Τα λαγκαράν ήταν οπλισμένα με (μεγαλύτερα) πλωραία πυροβόλα και πλευρικά περιστρεφόμενα (μικρότερα) πυροβόλα. Οι πεζοναύτες των νοτιοανατολικών ασιατικών ναυτικών συνήθιζαν να μάχονται με επιχειρήσεις ρεσάλτο, οπότε το (σχετικά) γρήγορα πλευρικά περιστρεφόμενα πυροβόλα μπορούσαν να απαντήσουν στις αντίπαλες απόπειρες ρεσάλτο.
Οι μεγάλες γαλέρες (πρακτικά γαλεάσσες) του Ασέχ Σουλτανάτου έφθασαν ως τα 100 μέτρα μήκος και τα 17 μέτρα πλάτος, έχοντας τρία (3) κατάρτια με τετράγωνα πανιά και αρτέμωνες. Κινούνταν με 35 κουπιά ανά πλευρά και ήταν ικανές να μεταφέρουν ως 700 άνδρες. Τα λαγκαράν ήταν οπλισμένα με ως 98 πυροβόλα: 5 των 55 λιβρών στην πλώρη, 1 των 25 λιβρών στην πρύμνη και τα υπόλοιπα πλευρικά ήταν των 17-18 λιβρών, μαζί με 80 φαλκονέτες (falconets) και πολλά περιστρεφόμενα μικρότερα πυροβόλα. Ένα τέτοιο πλοίο ονομάζονταν «τρόμος του κόσμου» (Espanto do Mundo). Οι Πορτογάλοι ανέφεραν ότι ήταν μεγαλύτερα από οποιοδήποτε πλοίο υπήρχε (τότε) στο χριστιανικό κόσμο και ότι το πυροβολικό του κάστρου της πλώρης του μπορούσε μόνο του να ανταγωνιστεί την ισχύ πυρός ολόκληρων γαλιονιών. Ακόμη, ανέφεραν ότι υπήρχαν 47 τέτοια πλοία κατά τη βασιλεία του Ισκαντάρ Μούντα.
Δείτε επίσης
Τριακόντορος
Πεντηκόντορος
Διήρης
Τριήρης
Πολυήρεις
Γαλιότα
Γαλέρα
Δρόμων
Χελάνδιον
Λαγκαράν
Τζόγκα
Γαλιόνι
Πύροφις
Πηγές
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τ.Η΄, σ.60
Παραπομπές
Πολεμικά πλοία
Ιστιοφόρα
Κωπήλατα πλοία
|
713910
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%282020%29
|
Ιρλανδικές εκλογές Γερουσίας (2020)
|
Έμμεσες εκλογές για την Seanad Éireann πραγματοποιήθηκαν μετά τις γενικές εκλογές του 2020 στην Ιρλανδία, με τις ταχυδρομικές ψηφοφορίες να δινεργούνται στις 30 και 31 Μαρτίου. Η Seanad είναι το ανώτερο σώμα του Oireachtas, με την Dáil Éireann ως το κατώτερο σώμα των αντιπροσώπων. Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν για τις 49 από τις 60 έδρες στη Seanad: οι 43 εκλέγονται από πέντε επαγγελματικές ομάδες και έξι εκλέγονται σε δύο πανεπιστημιακές περιφέρειες . Οι υπόλοιποι 11 γερουσιαστές διορίζονται από τον νεοεκλεγμένο Τίσεχ όταν η κάτω βουλή συνεδριάσει ξανά μετά τις γενικές εκλογές.
Ιστορικό
Το Σύνταγμα της Ιρλανδίας προβλέπει ότι οι εκλογές της Seanad πρέπει να διεξαχθούν εντός 90 ημερών από τη διάλυση της Dáil Éireann. Καθώς η Ντάιλ διαλύθηκε στις 14 Ιανουαρίου, η τελευταία ημέρα που θα μπορούσαν να διεξαχθούν οι εκλογές είναι η 13η Απριλίου 2020. Στις 21 Ιανουαρίου 2020 ο υπουργός Στέγασης, Χωροταξίας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπέγραψε ένα διάταγμα για τις εκλογές της Seanad, ορίζοντας την 30η Μαρτίου ως προθεσμία ψηφοφορίας για τις επαγγελματικές ομάδες και την 31η Μαρτίου ως προθεσμία ψηφοφορίας στις πανεπιστημιακές περιφέρειες.
Στις 8 Φεβρουαρίου 2020 τα μέλη της 33ης Dáil εξελέγησαν στις γενικές εκλογές . Η κυβέρνηση του Φίνε Γκελ, με επικεφαλής τον Τίσεχ Λίο Βαράντκαρ ηττήθηκε, με το Σιν Φέιν να λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους πρώτης προτίμησης και το Fianna Fáil να καταλαμβάνει τις περισσότερες έδρες. Η νίκη του Σιν Φέιν ήρθε ως έκπληξη και αναστάτωση, καθώς τερμάτισε τη δικομματική κυριαρχία του Fine Gael και του Fianna Fáil που υπήρχε επί πολλές δεκαετίες, και οι δημοσκοπήσεις δεν έδειξαν ότι το Sinn Féin κέρδισε μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Το Sinn Féin κέρδισε 37 έδρες, το Fianna Fáil κέρδισε 38 και το Fine Gael κέρδισε 35.
Εκλογικό σύστημα
Από τις σαράντα εννέα εκλεγμένες έδρες, τρεις εκλέγονται από την πανεπιστημιακή εκλογική περιφέρεια του Εθνικού Πανεπιστημίου της Ιρλανδίας και τρεις εκλέγονται από την πανεπιστημιακή εκλογική περιφέρεια του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου (Trinity College, Δουβλίνο).
Σαράντα τρία μέλη εκλέγονται από ένα εκλογικό σώμα εκλεγμένων πολιτικών, αποτελούμενο από μέλη της 33ης Ντάιλ, μέλη της 25ης Σανάντ και δημοτικούς συμβούλους, οι οποίοι έχουν πέντε ψηφοδέλτια για επαγγελματικές ομάδες.
Επιπτώσεις του κορονοϊού
Λόγω της επιδημίας του κοροναϊού, έγιναν αλλαγές στις συνήθεις ρυθμίσεις για τις εκλογές της Επαγγελματικής Επιτροπής για τη μείωση του κινδύνου μετάδοσης. Ο υπάλληλος και ο αναπληρωτής υπάλληλος της Dáil και της Seanad αρνήθηκαν να παρακολουθήσουν τα ψηφοδέλτια των μελών του Oireachtas, συμβουλεύοντάς τους να χρησιμοποιήσουν τον αρχηγό της τοπικής αυτοδιοίκησης ή τον επιθεωρητή της αστυνομίας Garda για το σκοπό αυτό.
Αποτελέσματα
Μέλη της 26ης Seanad (2020–)
Παραπομπές
2020 Γερουσια
Εκλογές του 2020
|
765493
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B2%CF%8E
|
Νταρβώ
|
Το Νταρβώ (γαλλικά: Darvault) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Νταρβωλτουά (γαλλικά: Darvaultois).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
85111
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CF%80%CE%B7
|
Έλπη
|
Στην ελληνική μυθολογία η Έλπη ή Ελπώ ήταν κόρη του Κύκλωπα Πολύφημου. Κατά την παράδοση ερωτεύθηκε τον Λάιο, έναν από τους συντρόφους του Οδυσσέα, οι οποίοι την πήραν μαζί τους φεύγοντας από τη σπηλιά του Πολύφημου. Οι Λαιστρυγόνες όμως κατάφεραν να την επαναφέρουν κοντά στον πατέρα της.
Ελπη
|
675927
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%2C%201929%29
|
Αστέρω (ταινία, 1929)
|
Η Αστέρω είναι ασπρόμαυρη ταινία του ελληνικού βωβού κινηματογράφου του 1929. Η ταινία ανήκει στο είδος του αισθηματικού βουκολικού δράματος και περιγράφει τη ζωή της βοσκοπούλας Αστέρως. Η παραγωγή είναι της DAG Film σε σενάριο των Ορέστη Λάσκου και Δημήτρη Γαζιάδη βασισμένο σε κείμενο του Παύλου Νιρβάνα, το οποίο με τη σειρά του λέγεται ότι είναι διασκευή του μυθιστορήματος Ραμόνα της Αμερικανίδας Έλεν Χαντ Τζάκσον. Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Γαζιάδη. Πρωταγωνιστούν οι Αλίκη Θεοδωρίδου, Κώστας Μουσούρης, Αιμίλιος Βεάκης, και Δημήτρης Τσακίρης. Η ταινία γνώρισε εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και αποτέλεσε ουσιαστικά τον πρόδρομο των ταινιών του είδους της «φουστανέλας».
Η ταινία θεωρούνταν χαμένη για δεκαετίες (σώζονταν μόνο μερικά αποσπάσματα), ώσπου το 2003 μια βωβή κόπια της με γαλλικούς μεσότιτλους ανακαλύφθηκε στη Γαλλική Ταινιοθήκη.
Πλοκή
Η ταινία αρχίζει με πλάνα της Ακρόπολης και των πολύβουων δρόμων της Αθήνας. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια εικόνων του ελληνικού σιδηροδρόμου της εποχής ο θεατής μεταφέρεται στην ελληνική ύπαιθρο, στο αγρόκτημα του κυρ-Μήτρου στο όρος Χελμός. Εκεί, εκτός από τον Μήτρο (στη γαλλική κόπια της ταινίας ονομάζεται γερο-Ασώπιος), μένουν ο γιος του ο Θύμιος και η παρακόρη του η Αστέρω. Ο Μήτρος έχει ένα ένοχο μυστικό: από επιστάτης έγινε ξαφνικά πλούσιος αφέντης υφαρπάζοντας κρυφά την περιουσία που είχε κληροδοτήσει στην Αστέρω ο θείος της, πολιτικός κρατούμενος στην Αθήνα.
Ο Θύμιος και η Αστέρω αγαπιούνται αλλά ο Μήτρος θεωρεί την παρακόρη του ανάξια να παντρευτεί τον Θύμιο. Παράλληλα, στο αγρόκτημα καταφθάνει για να περάσει τον χειμώνα ο αρχιτσέλιγκας Στάμος (Θάνο τον αποκαλεί στην ταινία ο Θύμιος έξω από την εκκλησία) με το κοπάδι του. Ο Στάμος σύντομα αποκτά αισθήματα για την Αστέρω. Μια μέρα, ο Μήτρος πιάνει τον Θύμιο και την Αστέρω να κρυφομιλάνε και εξοργίζεται. Ο Θύμιος του λέει πως θέλει να παντρευτεί την Αστέρω αλλά ο Μήτρος τον απειλεί πως σε τέτοια περίπτωση θα τον αποκληρώσει.
Η Αστέρω, υφαίνοντας στον αργαλειό, ακούει τη συζήτηση. Ο Θύμιος προτείνει στην Αστέρω να κλεφτούν και να ζήσουν μαζί στα βουνά. Εκείνη, θυσιάζοντας την αγάπη της για το καλό του Θύμιου, αρνείται και του λέει ψέμματα πως έχει κάποιον άλλον στον νου της. Ο Θύμιος θυμώνει και της μιλάει άσχημα. Μετά από λίγο καιρό, ο Στάμος ζητάει από τον Μήτρο το χέρι της Αστέρως. Την ημέρα του γάμου, έξω από την εκκλησία, ο Θύμιος πάει να ευχηθεί στη νεόνυμφη Αστέρω και εκείνη του λέει πως θα τον θυμάται για πάντα. Η Αστέρω αναχωρεί με τον Στάμο αλλά εκείνος μετά από λίγο καιρό σκοτώνεται πέφτοντας από έναν γκρεμό (οι σκηνές αυτές δεν περιλαμβάνονται στη γαλλική κόπια). Η Αστέρω ακούει τα σκυλιά να αλυχτούν και βγαίνοντας στο δάσος, βρίσκει τον Στάμο σκοτωμένο. Η συμφορά κάνει την Αστέρω να χάσει τα λογικά της και να τριγυρνάει στο βουνό.
Ο κυρ-Μήτρος, βλέποντας τον γιο του να μαραζώνει από τη στενοχώρια, του αποκαλύπτει το μυστικό του. Μαζί περιδιαβαίνουν τις στάνες και τα χωριά αναζητώντας την Αστέρω για να της επιστρέψουν την περιουσία της. Εξαντλημένοι, φθάνουν στο Μέγα Σπήλαιο όπου διανυκτερεύουν. Το επόμενο πρωί, με βάση τις πληροφορίες μιας γυναίκας, οδηγούνται στην Αστέρω η οποία όμως δεν αναγνωρίζει τον Θύμιο. Οι δύο άντρες οδηγούν την Αστέρω πίσω στο αγρόκτημα αλλά η κατάστασή της δε βελτιώνεται. Τελικά, μια μέρα, καθισμένη μπροστά στο παράθυρό της η Αστέρω ακούει τον Θύμιο να παίζει τη φλογέρα του και να τραγουδάει. Πηγαίνει κοντά του και αναγνωρίζοντάς τον πέφτει στην αγκαλιά του. Η ταινία ολοκληρώνεται με τους δύο νέους αγκαλιασμένους με την ευλογία του κυρ-Μήτρου και υπό τα χαρούμενα βλέμματα των χωρικών.
Διανομή ρόλων
Στην ταινία πρωταγωνίστησαν οι ηθοποιοί:
Παραγωγή
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 8 και 31 Μαρτίου 1929. Σημαντικό μέρος των γυρισμάτων έλαβε χώρα σε περιοχές της Πελοποννήσου όπως το όρος Χελμός, τα Ύδατα Στυγός, η Μονή Μεγάλου Σπηλαίου, ο οδοντωτός σιδηρόδρομος των Καλαβρύτων, το Διακοπτό, η Ζαχλωρού, το Μεσορρούγι, ο Σόλος, το Ελατόφυτο και η Φτέρη.
Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε στις 22 Απριλίου 1929 στον κινηματογράφο Σπλέντιτ. Στην πρεμιέρα παραβρέθηκε και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Μάλιστα, ο Μιχάλης Γαζιάδης φέρεται να μαγνητοσκόπησε την άφιξη του πρωθυπουργού την οποία και προέβαλε μετά το τέλος της ταινίας εν είδει επίκαιρων. Το 1934 η Αστέρω προβλήθηκε στη Νέα Υόρκη, μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό Ελλήνων ομογενών, ανάμεσα στους οποίους και 500 όρθιοι θεατές.
Ανεύρεση - αποκατάσταση
Το 1944 δημιουργήθηκε μια ηχητική βερσιόν της ταινίας σε μουσική Γιάννη Βιδάλη. Αποσπάσματα αυτής της εκδοχής περιλήφθηκαν στην ταινία Τον παλιό εκείνο τον καιρό του 1964. Επί δεκαετίες αυτά ήταν και τα μοναδικά γνωστά πλάνα που σώζονταν από την ταινία Αστέρω η οποία θεωρούνταν χαμένη. Το 2003, χάρη στο κοινοτικό πρόγραμμα Lumière για την ανεύρεση χαμένων ταινιών, μια κόπια της ταινίας Αστέρω με γαλλικούς μεσότιτλους ανακαλύφθηκε στη Γαλλική Ταινιοθήκη. Με βάση την κόπια αυτή έγινε αποκατάσταση της ταινίας με τη συνεργασία της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και της Γαλλικής Ταινιοθήκης.
Ριμέικ
Το 1959 γυρίστηκε ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη στον ρόλο της Αστέρως. Τη διασκευή του σεναρίου έκανε ο Αλέκος Σακελλάριος. Τη μουσική σε αυτή την ταινία υπογράφει ο Τάκης Μωράκης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες του 1929
Ελληνικές ταινίες
Ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ελληνικές αισθηματικές δραματικές ταινίες
Ελληνόφωνες ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
|
766163
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Άγιος Ανδρέας Πάρου
|
Ο Άγιος Ανδρέας είναι οικισμός της Πάρου. Υπάγεται διοικητικά στη δημοτική κοινότητα Ναούσης, του δήμου Πάρου, της περιφερειακής ενότητας Πάρου, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης.
Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Πάρου του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου.
Γεωγραφία
Ο Άγιος Ανδρέας είναι πεδινός οικισμός στο βόρειο τμήμα του νησιού, λίγο πριν τη Νάουσα, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 50. Απέχει 7 χλμ. περίπου ΒΑ. της Παροικιάς.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1981 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Ναούσης
Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Ναούσης και προσαρτήθηκε στον δήμο Πάρου
(Πηγή: )
Αξιοθέατα
Το ιδιόκτητο Μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα, στο νότιο τμήμα του οικισμού, με θέα στον όρμο της Νάουσας. Χρονολογείται από το 1648 και είναι χαρακτηριστικό δείγμα της κυκλαδίτικης οχυρωματικής αρχιτεκτονικής. Το καθολικό είναι εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλο. Διαθέτει ξυλόγλυπτο, επίχρυσο τέμπλο του 17ου αιώνα, δεσποτικό θρόνο, ανάγλυφο όνο (στην πρόσοψη) και κτητορικούς τάφους του 1781. Τα κελιά έχουν διαμορφωθεί σε ένα είδος λαϊκού μουσείου, όπου παρουσιάζονται σκηνές και αντικείμενα της καθημερινότητας των κατοίκων της Πάρου των περασμένων εποχών. Στις αρχές του 19ου αι., το μοναστήρι ανήκε στον καπετάν Λουκά Σφαέλο ενώ σήμερα αποτελεί ιδιοκτησία της οικογένειας Ζουμή από το χωριό Λεύκες. Η εκκλησία εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου.
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
Χάρτες «ROAD» (Πάρος 1:50.000)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://parianostypos.gr/paros-antiparos/paros-antiparos-koinonia/item/9811-paros-eortasmos-tou-agiou-andrea-sto-omonymo-monastiri-foto
Χωριά της Πάρου
|
387158
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Περιφερειακή Ενότητα Ανατολικής Αττικής
|
Η Περιφερειακή Ενότητα Ανατολικής Αττικής με έδρα την Παλλήνη, είναι μία από τις οκτώ περιφερειακές ενότητες στις οποίες διαιρείται η Περιφέρεια Αττικής.
Ο πληθυσμός της ενότητας Ανατολικής Αττικής είναι 516.549 κάτοικοι και η πυκνότητα πληθυσμού της είναι 332,02 κάτοικοι ανά τ.χλμ. Η έκτασή της είναι 1.517 τ.χλμ.
Τη θέση του Αντιπεριφερειάρχη της Περιφερειακής Ενότητας από το 2019 κατέχει ο Αθανάσιος Αυγερινός.
Διαίρεση
Η Περιφερειακή Ενότητα Ανατολικής Αττικής περιλαμβάνει τους εξής δήμους:
Δήμος Αχαρνών-Θρακομακεδόνων (2)
Δήμος Διονύσου (4)
Δήμος Κρωπίας (5)
Δήμος Λαυρεωτικής (6)
Δήμος Μαραθώνος (7)
Δήμος Μαρκοπούλου Μεσογαίας (8)
Δήμος Ωρωπού (13)
Δήμος Παιανίας (9)
Δήμος Παλλήνης (1)
Δήμος Ραφήνας - Πικερμίου (10)
Δήμος Σαρωνικού (11)
Δήμος Σπάτων - Αρτέμιδος (12)
Δήμος Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης (3)
Αντιπεριφερειάρχες Ανατολικής Αττικής (2011-σήμερα)
2011-2014 Χρυσάνθη Κισκήρα
2014-2019 Πέτρος Φιλίππου
2019-σήμερα: Αθανάσιος Αυγερινός
Δείτε επίσης
Νομαρχία Ανατολικής Αττικής
Παραπομπές
Περιφέρεια Αττικής
Περιφερειακές ενότητες της Ελλάδας
|
834830
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%20%28%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1%29
|
Μι (νότα)
|
Το Μι είναι η τρίτη κατά σειρά ανόδου από το μεσαίο ντο (C4) νότα και το πέμπτο ημιτόνιο της κλίμακας ντο μείζονος. Οι βασικές εναρμόνιες νότες της είναι το φα ύφεση (ΦΑ♭) και το ρε με διπλή δίεση (ΡΕ).
Όταν υπολογίζεται σε σχέση με το Λα (A4) των 440 Hz που βρίσκεται πάνω από το μεσαίο ντο (C4), η συχνότητα του μεσαίου Μι (E4) προσδιορίζεται σε περίπου 329,628 Hz.
Παραπομπές
Μουσική θεωρία
|
803631
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%20%CE%86%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%84
|
Λάιμαν Άμποτ
|
Ο Λάιμαν Τζ. Άμποτ (, 18 Δεκεμβρίου 1835 - 22 Οκτωβρίου 1922) ήταν Αμερικανός θεολόγος, εκδότης και συγγραφέας.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Ο Λάιμαν Τζ. Άμποτ γεννήθηκε στο Ρόξμπερι της Μασαχουσέτης στις 18 Δεκεμβρίου 1835, και ήταν γιος του πολυγραφότατου συγγραφέα, εκπαιδευτικού και ιστορικού Τζέικομπ Άμποτ ενώ μητέρα του ήταν η Χάριετ Βον. Ο Άμποτ μεγάλωσε στο Φάρμινγκτον του Μέιν και αργότερα στη Νέα Υόρκη. Οι πρόγονοι του Άμποτ προέρχονταν από την Αγγλία και ήρθαν στην Αμερική περίπου είκοσι χρόνια μετά το Πλύμουθ Ροκ.
Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1853, όπου ήταν μέλος της Εύκλειας Εταιρείας, σπούδασε νομικά και έγινε μέλος του δικηγορικού συλλόγου το 1856. Ωστόσο, ο Άμποτ εγκατέλειψε σύντομα το δικηγορικό επάγγελμα και, αφού σπούδασε θεολογία με τον θείο του, Τζον Στίβενς Κάμποτ Άμποτ, χειροτονήθηκε ιερέας της Κονγκρεσιοναλιστικής Εκκλησίας το 1860. Στις 14 Οκτωβρίου 1857 παντρεύτηκε την Άμπι Φ., κόρη του Χάνιμπαλ Χάμλιν από τη Βοστώνη της Μασαχουσέτης.
Σταδιοδρομία
Διετέλεσε πάστορας της Κονγκρεσιοναλιστικής Εκκλησίας στο Τερ Ωτ της Ιντιάνα από το 1860 έως το 1865 και της Εκκλησίας της Νέας Αγγλίας στη Νέα Υόρκη από το 1865 έως το 1869. Από το 1865 έως το 1868 ήταν γραμματέας της Επιτροπής της Αμερικανικής Ένωσης (που αργότερα ονομάστηκε Γραφείο Απελεύθερων Αμερικανών). Το 1869 εγκατέλειψε την ποιμαντορία του για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία.
Ο Άμποτ εργάστηκε ποικιλοτρόπως στο εκδοτικό επάγγελμα ως συνεργάτης του Harper's Magazine και ήταν ο ιδρυτής ενός εντύπου που ονομαζόταν Illustrated Christian Weekly (Εβδομαδιαίο Εικονογραφημένο Χριστιανικό Περιοδικό), το οποίο εξέδιδε για έξι χρόνια. Ήταν επίσης συνεκδότης του The Christian Union (Η Χριστιανική Ένωση) μαζί με τον Χένρι Γουόρντ Μπίτσερ από το 1876 έως το 1881. Αργότερα, ο Άμποτ διαδέχθηκε τον Μπίτσερ το 1888 ως πάστορας της εκκλησίας του Πλύμουθ στο Μπρούκλιν. Έγραψε επίσης την επίσημη βιογραφία του Μπίτσερ και επιμελήθηκε τις εφημερίδες του.
Από το 1881 ο Άμποτ ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού The Christian Union, το οποίο μετονομάστηκε σε The Outlook (Η Προοπτική) το 1891. Το περιοδικό αυτό απεικόνιζε τις προσπάθειές του για κοινωνική μεταρρύθμιση και, στη θεολογία, μια φιλελευθερία, ανθρωπισμό και σχεδόν ουνιταριανιστικό πνεύμα. Τα τελευταία χαρακτηριστικά χαρακτήριζαν και τα δημοσιευμένα έργα του.
Οι απόψεις του Άμποτ διέφεραν από εκείνες του Μπίτσερ. Ο Άμποτ ήταν σταθερός υποστηρικτής της Βιομηχανικής Δημοκρατίας και ήταν υπέρμαχος του προοδευτισμού του Θίοντορ Ρούσβελτ για σχεδόν 20 χρόνια. Αργότερα θα υιοθετούσε μια έντονα φιλελεύθερη θεολογία. Ήταν επίσης προσηλωμένος Χριστιανός Εξελικτιστής. Σε δύο από τα βιβλία του, The Evolution of Christianity (Η εξέλιξη του χριστιανισμού) και The Theology of an Evolutionist (Η θεολογία ενός εξελικτιστή), ο Άμποτ εφάρμοσε την έννοια της εξέλιξης σε μια χριστιανική θεολογική προοπτική. Αν και ο ίδιος είχε αντιρρήσεις να τον αποκαλούν υπέρμαχο του δαρβινισμού, ήταν αισιόδοξος υποστηρικτής της εξέλιξης, ο οποίος πίστευε ότι «αυτό που είδε ο Ιησούς, η ανθρωπότητα εξελίσσεται».
Ο Άμποτ ήταν θρησκευτικό πρόσωπο με αρκετή δημοσιότητα και κλήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1897 να εκφωνήσει ομιλία στη Νέα Υόρκη στην κηδεία του οικονομολόγου Χένρι Τζορτζ. Τελικά παραιτήθηκε από την ποιμαντορία του τον Νοέμβριο του 1898.
Ο γιος του, Λόρενς Φρέιζερ Άμποτ, συνόδευσε τον Πρόεδρο Ρούσβελτ σε περιοδεία στην Ευρώπη και την Αφρική (1909-10). Το 1913 ο Λάιμαν Άμποτ αποβλήθηκε από την Αμερικανική Ειρηνευτική Εταιρεία επειδή υποστήριζε σθεναρά τη στρατιωτική προπαρασκευή στην εφημερίδα The Outlook, την οποία εξέδιδε, και επειδή ήταν μέλος του Συνδέσμου Στρατού και Ναυτικού. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ένθερμος υποστηρικτής της πολεμικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Έλαβε τον τίτλο διδάκτορα θεολογίας από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1879, από το Χάρβαρντ το 1891, από το Γέιλ το 1903 και διδάκτορα νομικής από την Ακαδημία Γουέστερν Ριζέρβ το 1900.
Θάνατος και κληρονομιά
Ο Λάιμαν Άμποτ πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 1922 και τάφηκε στο κοιμητήριο Γούντλοουν στο Νιου Γουίντσορ της Νέας Υόρκης.
Οι συντάκτες του The Outlook διατήρησαν την κανονική τους συνήθεια, δημοσιεύοντας χωρίς «απόκλιση από την κανονική πορεία του εντύπου», αφού αυτό θα ήθελε ο αποθανών συνάδελφός τους. Το περιοδικό ζητούσε από τους αναγνώστες κατανόηση καθώς η εφημερίδα «περίμενε [μέχρι] την επόμενη εβδομάδα για να παρουσιάσει στους φίλους του, γνωστούς και άγνωστους, μια αναδρομή στη ζωή του και στις εκδηλώσεις τιμής που σηματοδότησαν τον θάνατό του». Ένα συνοπτικό αφιέρωμα δημοσιεύτηκε σε εκείνο το τεύχος, αλλά η έκδοση της 8ης Νοεμβρίου περιείχε το επίσημο μνημόσυνο και τα αφιερώματα. Δεκαπέντε σελίδες σε εκείνο το τεύχος ασχολήθηκαν με τον Άμποτ και οι εκδότες συμπεριέλαβαν «αρκετά μακροσκελή δοκίμια προς τιμήν του Άμποτ από στενούς συγγενείς, μικρότερα αφιερώματα από φίλους και παλαιότερους συνεργάτες, καθώς και αφηγήσεις από πολλές εταιρείες του αμερικανικού Τύπου».
Οι πολλοί διαφορετικοί και διακεκριμένοι συγγραφείς που συνέβαλαν σε αφιερώματα «κατέδειξαν το εύρος και το μέγεθος της επιρροής του Λάιμαν Άμποτ στην αμερικανική θρησκευτική και πνευματική κουλτούρα κατά τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του». Εξέχοντα παραδείγματα περιλαμβάνουν ένα αναδημοσιευμένο αφιέρωμα του 1915 από τον πρώην πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Θίοντορ Ρούσβελτ και άρθρα από έγκυρες εφημερίδες όπως οι New York Times και η New York Herald. Ο Ρούσβελτ επαίνεσε τον Άμποτ επειδή ήταν «ένας από εκείνους τους ανθρώπους που το έργο και η ζωή τους δίνουν δύναμη σε όλους όσοι πιστεύουν σε αυτή τη χώρα», και η New York Herald αναφέρθηκε στην ικανότητα του Άμποτ να «μεταφέρει τις πολύτιμες απόψεις του σε ολόκληρο το πνευματικό κοινό». Ο Δρ. Χένρι Σλόαν Κόφιν σημείωσε σε ένα μνημόσυνο αργότερα: «Με βάση τον αριθμό των ανθρώπων που προσέγγισε, ο Δρ Άμποτ ήταν αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος θρησκευτικός διδάσκαλος αυτής της γενιάς».
Η διαρκής επιρροή και η ευρεία απήχηση του Άμποτ είναι ευδιάκριτη σε μεταγενέστερες αναλύσεις του βίου του. Ο ένας βιογράφος του Άμποτ, ο Άιρα Β. Μπράουν, επιβεβαίωσε τη σπουδαιότητα του Άμποτ μέσω «δεκάδων μαρτυριών» και πρόσθεσε ότι ο Άμποτ «έφτασε άμεσα σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους» μέσω του έργου του ως «ιερέας, κήρυκας, συγγραφέας και εκδότης». Ο Άμποτ ήταν «κάτι σαν εθνικός πατριάρχης» κατά τη στιγμή του θανάτου του και, σύμφωνα με τον Μπράουν, ήταν «τίποτα λιγότερο από ένας σύγχρονος μάντης» για χιλιάδες πιστούς. Ο Άμποτ επηρέαζε εκατοντάδες ανθρώπους κάθε εβδομάδα μέσω των κηρυγμάτων του στην περίφημη εκκλησία Κονγκρεσιοναλιστική Εκκλησία της Λεωφόρου Πλύμουθ. Έδωσε επίσης διαλέξεις σε πολλά αμερικανικά κολέγια, δημοσίευσε αρκετά βιβλία που πούλησαν μεταξύ πέντε και δέκα χιλιάδων αντιτύπων και εξέδωσε το Outlook που, στο απόγειό του, πουλούσε «περίπου 125.000 αντίτυπα την εβδομάδα». Το περιοδικό «αποτελούσε εξέχουσα πηγή ειδήσεων για προτεστάντες ιερείς και κοσμικούς σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδεικνύοντας τη διαρκή επιρροή του Άμποτ».
Παραπομπές
Αμερικανοί θεολόγοι
Αμερικανοί συγγραφείς
|
554502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B1%CF%82%20%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CF%83%CE%B9%CE%B4%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%85/%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BF%CE%BE%CF%8D
|
Άλας δισθενούς σιδήρου/φυλλικό οξύ
|
Το άλας δισθενούς σιδήρου/φυλλικό οξύ είναι διατροφικό συμπλήρωμα που χρησιμοποιείται για την πρόληψη της ανεπάρκειας σιδήρου και φυλλικού οξέος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της σιδηροπενικής αναιμίας. Πρόκειται για συνδυαστικό φάρμακο άλατος δισθενούς σιδήρου και φολικού οξέος. Λαμβάνεται από το στόμα.
Οι παρενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν σκούρα κόπρανα, δυσκοιλιότητα και κοιλιακό πόνο. Συνιστάται προσοχή σε άτομα με αιμοχρωμάτωση. Η υπερβολική χρήση στα παιδιά μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα.
Το άλας δισθενούς σιδήρου/φυλλικό οξύ εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1946. Βρίσκεται στον Κατάλογο Βασικών Φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, με τα πιο αποτελεσματικά και ασφαλή φάρμακα που απαιτούνται σε ένα σύστημα υγείας. Το κόστος χονδρικής στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι περίπου 0.07 με 1.02 δολάρια το μήνα. Προς το παρόν δεν είναι εμπορικά διαθέσιμο ως συνδυαστικό φάρμακο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο κοστίζει για το NHS 2,64 με 4,25 λίρες ανά μήνα.
Παραπομπές
Φάρμακα
Βασικά Φάρμακα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
|
823133
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29
|
Αλιέ (Ιταλία)
|
Το Αλιέ (ιταλικά: Agliè) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
16566
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B1
|
Ανγκουίλα
|
Η Ανγκουίλα (αγγλικά: Anguilla) είναι νησί και Βρετανικό υπερπόντιο έδαφος με έκταση 91 τ.χλμ. και πληθυσμό 15.780 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022. Είναι ένα από τα πιο βόρεια νησιά των Υπήνεμων Νήσων στις Μικρές Αντίλλες, και βρίσκεται ανατολικά του Πουέρτο Ρίκο και των Παρθένων Νήσων και ακριβώς βόρεια του Αγίου Μαρτίνου. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Δε Βάλεϊ. Αποικίστηκε από Άγγλους εποίκους, προερχόμενους από τον Άγιο Χριστόφορο, τον 17ο αιώνα. Ως τις αρχές του 19ου αιώνα ήταν βρετανική αποικία. Στη συνέχεια αποτέλεσε βρετανική κτήση, μαζί με τον Άγιο Χριστόφορο. Το 1971, έπειτα από επανάσταση που διήρκεσε δύο χρόνια, αποσπάστηκε και το 1980 αναγνωρίστηκε ξεχωριστή βρετανική εξαρτώμενη κτήση. Εθνική εορτή είναι στις 30 Μαΐου (1967), η επονομαζόμενη «Ημέρα της Ανγκουίλας».
Ετυμολογία
Το όνομα Ανγκουίλα προέρχεται από την ιταλική λέξη ανγκουίλα, που σημαίνει «χέλι» (με τη σειρά του από τη λατινική λέξη ανγκουίλα, υποτιμητικό του anguis, φίδι) σε σχέση με το σχήμα του νησιού. Πιστεύεται από τις περισσότερες πηγές ότι ονομάστηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Για παρόμοιους λόγους, ήταν επίσης γνωστό ως νησί Φίδι.
Ιστορία
Οι πρώτοι κάτοικοι της Ανγκουίλας ήταν αυτόχθονες Ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής που μετανάστευσαν στο νησί από τη Νότια Αμερική. Τα πρώτα αντικείμενα Αμερικανών ιθαγενών που βρέθηκαν στην Ανγκουίλα χρονολογούνται περίπου στο 1300 π.Χ., υπολείμματα οικισμών χρονολογούνται από το 600 μ.Χ. Στη γλώσσα των Αραουάκων το όνομα του νησιού ήταν Malliouhana.
Το πότε ακριβώς έφτασαν οι Ευρωπαίοι στην Ανγκουίλα είναι αβέβαιο: ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι ο Κολόμβος είδε το νησί κατά τη διάρκεια του δεύτερου ταξιδιού του το 1493, ενώ άλλες δηλώνουν ότι ο πρώτος Ευρωπαίος εξερευνητής ήταν ο Γάλλος ευγενής και έμπορος Ρενέ Γκουλαίν ντε Λοντονιέρ το 1564. Η Ολλανδική Εταιρεία Δυτικών Ινδιών δημιούργησε ένα οχυρό στο νησί το 1631. Ωστόσο, η Εταιρεία αποσύρθηκε αργότερα αφού το φρούριό της καταστράφηκε από τους Ισπανούς το 1633.
Παραδοσιακές πηγές αναφέρουν ότι η Ανγκουίλα αποικίστηκε για πρώτη φορά από Άγγλους αποίκους από τον Άγιο Χριστόφορο το 1650. Οι έποικοι επικεντρώθηκαν στις φυτείες καπνού, και σε μικρότερο βαθμό στο βαμβάκι. Οι Γάλλοι κατέλαβαν προσωρινά το νησί το 1666, αλλά το επέστρεψαν στον αγγλικό έλεγχο σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Μπρέντα τον επόμενο χρόνο. Ο Ταγματάρχης Τζον Σκοτ που επισκέφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1667, έγραψε ότι έφυγε από το νησί «σε καλή κατάσταση» και σημείωσε ότι τον Ιούλιο του 1668, «200 ή 300 άνθρωποι έφυγαν από εκεί σε περίοδο πολέμου». Οι Γάλλοι επιτέθηκαν ξανά το 1688, το 1745 και το 1798, προκαλώντας μεγάλη καταστροφή, αλλά δεν κατέλαβαν το νησί.
Κατά την πρώιμη αποικιακή περίοδο, η Ανγκουίλα διοικήθηκε από τους Βρετανούς μέσω της Αντίγκουα. Το 1825, τέθηκε υπό τον διοικητικό έλεγχο των γειτονικών νησιών Άγιος Χριστόφορος και Νέβις. Η Ανγκουίλα ήταν ομοσπονδία με τον Άγιο Χριστόφορο και το Νέβις το 1882, ενάντια στις επιθυμίες πολλών κατοίκων της Ανγκουίλας. Η οικονομική στασιμότητα και οι σοβαρές επιπτώσεις αρκετών ξηρασιών στη δεκαετία του 1890 και αργότερα η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 οδήγησαν πολλούς κατοίκους της Ανγκουίλας να μεταναστεύσουν για καλύτερες προοπτικές αλλού.
Η καθολική ψηφοφορία για ενήλικες εισήχθη στην Ανγκουίλα το 1952. Μετά από μια σύντομη περίοδο ως μέρος της Ομοσπονδίας Δυτικών Ινδιών (1958–62), το νησί της Ανγκουίλας έγινε μέρος της συνδεδεμένης αποικίας του Αγίου Χριστόφορου-Νέβις-Ανγκουίλα με πλήρη εσωτερική αυτονομία το 1967. Ωστόσο, πολλοί κάτοικοι της Ανγκουίλας δεν είχαν καμία επιθυμία να συμμετάσχουν σε αυτήν την ένωση, και μισούσαν την κυριαρχία του Αγίου Χριστόφορου μέσα σε αυτήν. Στις 30 Μαΐου του 1967 οι κάτοικοι της Ανγκουίλας απομάκρυναν βίαια την αστυνομική δύναμη του Αγίου Χριστόφορου από το νησί και κήρυξαν το χωρισμό τους από τον Άγιο Χριστόφορο μετά από δημοψήφισμα. Τα γεγονότα, με επικεφαλής τον Άτλιν Χάριγκαν και τον Ρόναλντ Ουέμπστερ, μεταξύ άλλων, έγιναν γνωστά ως η Ανγκουιλιανή Επανάσταση. Στόχος της επανάστασης δεν ήταν η καθεαυτή ανεξαρτησία, αλλά μάλλον η ανεξαρτησία από τον Άγιο Χριστόφορο και το Νέβις και την επιστροφή στο να είναι βρετανική αποικία.
Μετά από διαπραγματεύσεις που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το αδιέξοδο, πραγματοποιήθηκε ένα δεύτερο δημοψήφισμα που επιβεβαίωσε την επιθυμία των κατοίκων της Ανγκουίλας για διαχωρισμό από τον Άγιο Χριστόφορο και η Δημοκρατία της Ανγκουίλας κηρύχθηκε μονομερώς, με πρόεδρο τον Ρόναλντ Ουέμπστερ. Οι προσπάθειες του βρετανικού απεσταλμένου William Whitlock δεν κατάφεραν να σπάσουν το αδιέξοδο και στη συνέχεια στάλθηκαν 300 βρετανοί στρατιώτες τον Μάρτιο του 1969. Η βρετανική κυριαρχία αποκαταστάθηκε και επιβεβαιώθηκε με τον νόμο της Ανγκουίλα του Ιουλίου του 1971. Το 1980, η Ανγκουίλα επιτράπηκε επιτέλους να αποχωρήσει επίσημα από τον Άγιο Χριστόφορο και το Νέβις και να γίνει μια ξεχωριστή αποικία του Βρετανικού Στέμματος (τώρα Βρετανικό υπερπόντιο έδαφος). Έκτοτε, η Ανγκουίλα ήταν πολιτικά σταθερή και έχει σημειώσει μεγάλη ανάπτυξη στους τομείς του τουρισμού και της υπεράκτιας χρηματοδότησης.
Διακυβέρνηση
Η Ανγκουίλα αποτελεί υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Σύνταγμα (Anguilla Constitutional Order) τέθηκε σε ισχύ την 1η Απριλίου του 1982 και αναθεωρήθηκε το 1990. Αρχηγός Κράτους είναι ο βασιλιάς Κάρολο Γ, ο οποίος εκπροσωπείται από τον Κυβερνήτη. Τον Ιανουάριο του 2021 στο αξίωμα αυτό ανέλαβε η Βρετανίδα (Ταμίλ) Ντιλίνι Ντάνιελ-Σεβαράτναμ. Από το 2020 πρωθυπουργός (Premier) είναι ο Έλις Ουέμπστερ. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.
Εκλογές
Το Κοινοβούλιο έχει ένα σώμα (House of Assembly, με 11 μέλη), 7 μέλη εκλέγονται απευθείας με την ψήφο του λαού, ενώ υπάρχουν και 2 μέλη ex officio και 2 διορισμένα. Η θητεία των βουλευτών διαρκεί πέντε χρόνια. Στις εκλογές του 2005 κέρδισε το κόμμα του Όσμπουρν Φλέμινγκ, για να ηττηθεί στις εκλογές του 2010. Οι τελευταίες εκλογές διεξήχθησαν τον Ιούνιο του 2020.
Διοικητική διαίρεση
Η Ανγκουίλλα διαιρείται σε 14 δήμους (αγγλ.: districts): Δε Βάλλεϋ, Μπλόουινγκ Πόιντ, Ηστ Εντ, Τζωρτζ Χιλλ, Άιλαντ Χάρμπορ, Νορθ Σάιντ, Νορθ Χιλ, Σάντυ Χιλ, Σάντυ Γρκάουντ, Σάουθ Χιλ, Δε Κουώρτερ, Στόνεϋ Γκράουντ, Δε Φάρρινγκτον, Γουέστ Εντ.
Δημογραφία
Ο συνολικός πληθυσμός ξεπερνά τους 14.000 κατοίκους και το 100% ζει στις πόλεις. Περισσότερο από το 90% του συνολικού πληθυσμού είναι μαύροι και υπάρχουν επίσης μουλάτο (4,6%), λευκοί (3,7%) και άλλες φυλές 1,5% (σύμφωνα με απογραφή του 2001). Επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική ενώ από άποψη θρησκείας οι κάτοικοι είναι κυρίως Αγγλικανοί, Προτεστάντες και Μεθοδιστές. Ποσοστό 7% είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Επίσης, υπάρχουν 74 Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2015 τα 81,31 χρόνια (78,71 χρόνια οι άνδρες και 83,98 οι γυναίκες).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Ανγκουίλας
Νησιά του Ηνωμένου Βασιλείου
|
4802
|
https://el.wikipedia.org/wiki/410
|
410
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 410 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
24 Αυγούστου - Οι Βησιγότθοι υπό τον βασιλιά Αλάριχο Α΄ αρχίζουν να λεηλατούν τη Ρώμη.
27 Αυγούστου - Μετά από τρεις ημέρες λαμβάνει τέλος η λεηλασία της Ρώμης από τους Βησιγότθους.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Αλάριχος Α΄, βασιλιάς των Βησιγότθων
Μαρκέλλα, Χριστιανή αγία
Έτη
|
803921
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Θεωρία εκτίμησης
|
Η θεωρία εκτίμησης (ή θεωρία αξιολόγησης) είναι θεωρία της ψυχολογίας που υποστηρίζει ότι τα συναισθήματα των ανθρώπων εξάγονται από τις αξιολογήσεις-εκτιμήσεις των διαφόρων γεγονότων, τα οποία προκαλούν συγκεκριμένες αντιδράσεις σε διαφορετικούς ανθρώπους. Ουσιαστικά, η εκτίμησή ενός ανθρώπου για μια κατάσταση προκαλεί συναισθηματική ανταπόκριση, η οποία θα βασίζεται σε αυτήν την εκτίμηση. Ένα παράδειγμα αυτού: έστω ότι κάποιος πάει σε ένα πρώτο ραντεβού . Εάν το ραντεβού εκληφθεί ως επιτυχία, μπορεί κάποιος να αισθανθεί ευτυχία, χαρά, ίλιγγο, ενθουσιασμό ή/και προσμονή, επειδή έχει εκτιμηθεί ως ένα γεγονός με πιθανές θετικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, π.χ. έναρξη μιας νέας σχέσης, αρραβώνα ή ακόμα και γάμο. Από την άλλη, εάν το ραντεβού εκληφθεί αρνητικά, τότε τα συναισθήματα του ατόμου, ως αποτέλεσμα, μπορεί να περιλαμβάνουν κατάθλιψη, λύπη, κενό ή φόβο. (Scherer et al., 2001)
Η αντίληψη και η κατανόηση της συναισθηματικής αντίδρασης άλλων ανθρώπων καθίσταται επίσης σημαντική για μελλοντικές αξιολογήσεις. Σημαντική πτυχή της θεωρίας εκτίμησης είναι ότι εξηγεί την ύπαρξη διαφορετικών συναισθηματικών αντιδράσεων για το ίδιο γεγονός από άτομο σε άτομο.
Οι θεωρία αξιολόγησης του συναισθήματος είναι θεωρία που υποστηρίζει ότι τα συναισθήματα προκύπτουν από τις ερμηνείες και τις εξηγήσεις των ανθρώπων για τις περιστάσεις τους, ακόμη και απουσία σωματικής (οργανικής) διέγερσης (Aronson, 2005). Ελλείψει σωματικής διέγερσης, καθένας από εμάς αποφασίζει πώς να νιώσει για μια κατάσταση αφού έχει ερμηνεύσει και εξηγήσει τα φαινόμενα που θα του προκαλέσουν τη συναισθηματική ανταπόκριση. Έτσι η αλληλουχία των γεγονότων είναι η εξής: γεγονός, ανάλυση και ταυτόχρονα συνύπαρξη διέγερσης και συναισθήματος.
Υπάρχουν δύο βασικές προσεγγίσεις. Η δομική προσέγγιση και το μοντέλο διαδικασίας. Αυτά τα μοντέλα παρέχουν μια εξήγηση για την αξιολόγηση των συναισθημάτων και εξηγούν με διαφορετικούς τρόπους πώς μπορούν να αναπτυχθούν τα συναισθήματα.
Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν χρησιμοποιήσει τη θεωρία εκτίμησης/αξιολόγησης για να εξηγήσουν και να προβλέψουν μηχανισμούς άμυνας και μοτίβα συναισθηματικότητας των ανθρώπων. Αντίθετα, για παράδειγμα, η ψυχολογία της προσωπικότητας μελετά τα συναισθήματα ως συνάρτηση της προσωπικότητας ενός ατόμου και επομένως δεν λαμβάνει υπόψη την αξιολόγηση ή τη γνωστική απόκριση του ατόμου σε μια κατάσταση.
Αμφίβολο σημείο γύρω από αυτή τη θεωρία είναι το γεγονός ότι, σύμφωνα με αντιτιθέμενες θεωρίες, τα συναισθήματα δεν μπορούν να συμβούν χωρίς σωματική διέγερση.
Παραπομπές
Εκτιμησης
|
459805
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Ηλεκτρονικός πόλεμος
|
Ο ηλεκτρονικός πόλεμος (EW) είναι οποιαδήποτε πολεμική ενέργεια σχετίζεται με τη χρήση του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος ή κατευθυνόμενη ενέργεια για τον έλεγχο του φάσματος, με την επίθεση σε κάποιον εχθρό, ή την παρεμπόδιση επιθέσεων του εχθρού μέσω του φάσματος. Ο σκοπός του ηλεκτρονικού πολέμου είναι η άρνηση στον αντίπαλο του πλεονεκτήματος της πρόσβασης στο ΗΜ φάσμα ή η εξασφάλιση απρόσκοπτης πρόσβασης στο ΗΜ φάσμα. Ο ηλεκτρονικός πόλεμος μπορεί να διεξαχθεί μπορεί να εφαρμοστεί από τον αέρα, τη θάλασσα, τη γη και το διάστημα, από επανδρωμένα και μη επανδρωμένα συστήματα και μπορεί να στοχεύσει ανθρώπους, επικοινωνίες, ραντάρ, ή άλλους στόχους.
Σημειώσεις παραπομπές
Πηγές, Βιβλιογραφία
Δρ Θεόδωρος Γ. Κωστής (2021), Ραντάρ και Ηλεκτρονικός Πόλεμος, Εκδόσεις ΙΩΝ https://www.iwn.gr/product.asp?catid=17656
Περαιτέρω ανάγνωση
FM 3-36: Electronic Warfare In Operations. Safeguarding Soldiers Through Technology. Fort Leavenworth, U.S. Army Combined Arms Center (CAC), 26 February 2009 – PDF, 114 p., 4,5 MB. – See also: John Milburn: Army manual raises emphasis on electronic warfare. Washington Post, 26 February 2009.
Jon Latimer, Deception in War, London: John Murray, 2001
David Adamy EW 101: A First Course in Electronic Warfare
David Adamy EW 102: A Second Course in Electronic Warfare
Joint Publication 3-13.1: Electronic Warfare
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Changing Capability of Manpack Electronic Warfare Systems
Carlo Kopp "Electronic Warfare in Operation Desert Storm", Australian Aviation, June/July/August, 1993
Association of Old Crows
Electronic Warfare Jamming Systems
Information Warfare, Information Operations and Electronic Attack on APA
Electronic Warfare Products
Joint Publication 3-13.1 Electronic Warfare; PDF-674k (text version)
Air Force Instruction on Electronic Warfare (EW) Operations PDF
Ηλεκτρονικός πόλεμος
|
247724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%88%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Σωκράτης Καψάσκης
|
Ο Σωκράτης Καψάσκης (1928 - 2007) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, δοκιμιογράφος, ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στον Πισινώντα Ζακύνθου και αδερφός του ήταν ο Κωνσταντίνος Καψάσκης, ιδρυτής της τράπεζας Εργασίας. Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι (IDHEC, 1954 - 1956) και επέστρεψε στην Ελλάδα όπου ασχολήθηκε με την σκηνοθεσία. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ως σκηνοθέτης γύρισε δεκατέσσερις ταινίες, στις οποίες πρωταγωνίστησαν σημαντικοί ηθοποιοί της εποχής. Το 1966 εγκατέλειψε την σκηνοθεσία και ίδρυσε την κινηματογραφική αίθουσα "Studio", την οποία διηύθυνε μέχρι το 1985, στην πλατεία Αμερικής μέσα από την οποία πρόβαλε ποιοτικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το Studio λειτούργησε και στα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών αποτελώντας σημαντικό καταφύγιο πολιτισμού. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 καταπιάστηκε με την ποίηση δημοσιεύοντας την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1955 με τίτλο «Εφημεριδα» για να ακολουθήσουν άλλες δύο ποιητικές συλλογές («Το καλοκαίρι του σώματος» και «Η σκάλα»). Παράλληλα ασχολήθηκε με την συγγραφή μυθιστορημάτων και δοκιμίων, με έμφαση στην μελέτη των έργων του Σολωμού και του Κάλβου, ενώ είχε να επιδείξει και μεταφραστικό έργο με σημαντικότερο την μετάφραση του "Οδυσσέα" του Τζέιμς Τζόις (εκδόσεις Κέδρος, 1990). Για το τελευταίο, έργο επίπονης και μακροχρόνιας προσπάθειας, βραβεύθηκε το 1992 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της κριτικής επιτροπής. Το 1998 η επιτροπή των βραβείων Ουράνη αποφάσισε (με ψήφους έξι υπέρ - μία κατά) να δοθεί το βραβείο κριτικής - δοκιμίου στον Σωκράτη Καψάσκη για τα δύο έργα του πάνω στον Σολωμό και τον Κάλβο, πλην όμως ύστερα από πρόταση του ακαδημαϊκού Νικόλαου Ματσανιώτη, η ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών αποφάσισε να επανεξετάσει τα βραβεία απορρίπτοντας την βράβευση και μη δεχόμενη για πρώτη φορά να δώσει βραβεία από το 1972, έτος που θεσπίστηκαν. Στενός φίλος του ήταν ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος.
Απεβίωσε στις 28 Αυγούστου 2007 στον Πισινώντα Ζακύνθου, όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά.
Φιλμογραφία
Μια λατέρνα, μια ζωή (1958)
Η Λίζα τό 'σκασε (1959)
Ερωτικές ιστορίες (1959)
Αγάπη και θύελλα (1961)
Οι γαμπροί της Ευτυχίας (1962)
Αστροναύτες για δέσιμο (1962)
Ο Καζανόβας (1963)
Ο ταυρομάχος προχωρεί!.. (1963)
Δίψα για ζωή (1964)
Εξωτικές βιταμίνες (1964)
Ο τελευταίος πειρασμός (1965)
Περάστε την πρώτη του μηνός (1965)
Πικρή ζωή (1965)
Ο ζεστός μήνας Αύγουστος (1966)
Εργογραφία
Μυθιστορήματα
Πίσω απ' το χαμόγελο (εκδόσεις Νεφέλη, 1985)
Παντοκράτορας, Χωρίο τση Ζάκυθος (εκδόσεις Νεφέλη, 1988)
Η ταφή (εκδόσεις Ύψιλον, 1989)
Δοκίμια
Η ιδεολογική και πολιτική διαμόρφωση του Διονυσίου Σολωμού (1818-1838) (εκδόσεις Κέδρος, 1991)
Μοναχικοί μαυροντυμένοι περιπατητές της Κέρκυρας. Διονύσιος Σολωμός - Ανδρέας Κάλβος (εκδόσεις Τυπωθήτω, 1998)
Στοιχεία βιογραφίας του Διονυσίου Σολωμού (εκδόσεις Τυπωθήτω, 1998)
Ποιητικές συλλογές
Εφημερίδα (1955)
'Το καλοκαίρι του σώματος (εκδόσεις Κέδρος, 1978)
Η σκάλα (1990)
Μεταφράσεις
Τζαίημς Τζόυς, Οδυσσέας (εκδόσεις Κέδρος, 1990)
Λουί Κουτέλ, Για την ποιητική διαμόρφωση του Διονυσίου Σολωμού (1815 - 1833)'' (εκδόσεις Μουσείου Μπενάκη, 2009)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σωκράτης Καψάσκης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Έλληνες σκηνοθέτες
Νεοέλληνες ποιητές
Έλληνες μεταφραστές
Έλληνες δοκιμιογράφοι
Έλληνες συγγραφείς
|
64474
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%9D%CE%B5%CE%B3%CF%81%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Κώστας Νεγρεπόντης
|
Ο Κώστας Νεγρεπόντης (Κωνσταντινούπολη, 1897 – Αθήνα, 19 Φεβρουαρίου 1973) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνιζόταν ως επιθετικός και μετέπειτα προπονητής.
Ποδοσφαιρική σταδιοδρομία
Σε συλλογικό επίπεδο
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την Προποντίδα Ταταούλων και αργότερα πήγε στη Φενερμπαχτσέ με την οποία κατέκτησε τρία ερασιτεχνικά πρωταθλήματα Τουρκίας. Το 1918 μαζί με άλλους Έλληνες ίδρυσε την Πέρα Κλουμπ και ταυτόχρονα έγινε και παίκτης της ομάδας, με την οποία κατέκτησε ένα ακόμα πρωτάθλημα Τουρκίας.
Το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Πέρα Κλουμπ έκανε μια περιοδεία στην Ευρώπη, περνώντας από την Ελλάδα, πριν πάει στην Ιταλία και έπειτα για αρκετά παιχνίδια στη Γαλλία. Στη συνέχεια η ομάδα εκείνη διαλύθηκε, όμως ο Νεγρεπόντης αποφάσισε να μείνει στη Γαλλία και το 1923 μεταγράφηκε στην Παρί της οποίας έγινε και αρχηγός το 1925. Το 1925 μεταπήδησε και την πόλη Ντουαί, όπου αγωνίστηκε στη ΣΚ Ντουαί (Sporting Club de Douai). Το 1926 ήρθε στην Ελλάδα και έβγαλε δελτίο στην ΑΕΚ, με την οποία αγωνίστηκε μέχρι το 1933. Μάλιστα ενώ είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση, επανήλθε ειδικά για τον τελικό κυπέλλου 1931-32 (διεξήχθη στις 8 Νοεμβρίου 1931), συμβάλλοντας καίρια στην κατάκτησή του από την ΑΕΚ, προτού αφιερωθεί στην προπονητική.
Στις εθνικές ομάδες
Αγωνίστηκε μόλις δύο φορές με την Ελλάδα, αφού όταν ιδρύθηκε η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και ξεκίνησαν οι αγώνες της εθνικής ομάδας, αυτός ήταν ήδη στη δύση της καριέρας του.
Προπονητική σταδιοδρομία
Σταματώντας το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με την προπονητική και υπήρξε προπονητής αρκετών συλλόγων, κυρίως της ΑΕΚ (τέσσερεις φορές, κάποιες εξ αυτών ως υπηρεσιακός). Άλλοι προπονητικοί του σταθμοί υπήρξαν ο Εθνικός Πειραιώς, η Παναχαΐκή, ο Πανιώνιος, ο Ολυμπιακός, ο Πανελευσινιακός, ο Φωστήρας και ο Παναιγιάλειος.
Υπήρξε ο πρώτος (και ο μοναδικός προπολεμικά) προπονητής της Ελλάδας που συμπλήρωσε διψήφιο αριθμό παρουσιών στον πάγκο της, σε 16 συνολικά αγώνες (σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους το διάστημα μεταξύ 1933-1953) και ήταν ο προπονητής στη μεγαλύτερη σε εύρος νίκη της Ελλάδας, επί της Συρίας με 8-0, σε φιλική αναμέτρηση που διεξήχθη στις 25 Νοεμβρίου 1949 στο Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
Πρωτάθλημα Τουρκίας (4): 1916, 1917, 1918 (Φενερμπαχτσέ), 1922 (Πέρα Κλουμπ).
Κύπελλο Ελλάδας (1): 1931-32 (ΑΕΚ)
Ως προπονητής
Πρωτάθλημα Ελλάδας (2): 1938-39, 1939-40
Κύπελλο Ελλάδας (2): 1938-39 (νταμπλ), 1955-56
Πρωτάθλημα Αθηνών (4): 1940, 1946, 1947, 1951
Παραπομπές
Πηγές
Η Ιστορία της ΑΕΚ, Εκδόσεις Γ.Χ. Αλεξανδρή, Αθήνα 1996
Εθνική Ελλάδος πορεία μέσα στο χρόνο, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2001
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Έλληνες προπονητές ποδοσφαίρου
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδος
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Πέραν Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Φενερμπαχτσέ
Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Ελλάδας
Προπονητές ποδοσφαίρου Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Προπονητές ποδοσφαίρου Ολυμπιακού Πειραιώς
Προπονητές ποδοσφαίρου Παναχαϊκής
Προπονητές ποδοσφαίρου Πανιωνίου
Προπονητές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
|
614416
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%28%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%81%29
|
Βασιλική του Μεγάλου Κωνσταντίνου (Τριρ)
|
Η Βασιλική του Μεγάλου Κωνσταντίνου (στα γερμανικά: Konstantinbasilika) στην Τριρ ανεγέρθη από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο, το 310 μ.Χ.
Έχει μήκος 71μ., πλάτος 32,6 μ. και ύψος 36μ. Αρχικά επρόκειτο για την αίθουσα του θρόνου του Ρωμαίου αυτοκράτορα (για αυτό είναι γνωστή και ως Aula Palatina) και ήταν τμήμα του συγκροτήματος του παλατιού. Στον πρώτο όροφο υπήρχε πάτωμα και στους τοίχους σύστημα θέρμανσης ενώ κολλητά στο κτίριο ήταν χτισμένα και άλλα μικρότερα βοηθητικά κτίσματα.
Στο Μεσαίωνα η Aula Palatina χρησιμοποιήθηκε ως έδρα και κατοικία του Επισκόπου της Τριρ. Το 17ο αιώνα ο αρχιεπίσκοπος Λόταρ Φον Μέττερνιχ (Lothar von Metternich) κατασκεύασε το παλάτι του ακριβώς δίπλα στην Aula Palatina, την οποία ενσωμάτωσε στο κτίριο του παλατιού. Το 19ο αιώνα ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄ της Πρωσίας διέταξε την αποκατάσταση του κτιρίου στην αρχική του μορφή υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα του στρατού Carl Schnitzler. Το 1856 μετατράπηκε σε προτεσταντική εκκλησία.
Η Aula Palatina καταστράφηκε κατά τη διάρκεια ενός αεροπορικού βομβαρδισμού των Συμμάχων το 1944. Μετά το τέλος του πολέμου αναστηλώθηκε χωρίς όμως να ανασκευαστεί η εσωτερική διακόσμηση του κτιρίου με αποτέλεσμα τα τούβλα από τα οποία είναι κατασκευασμένοι οι τοίχοι να είναι ορατά και στο εσωτερικό.
Το 1986 συμπεριελήφθη μαζί με τα υπόλοιπα ρωμαϊκά μνημεία της Τριρ καθώς και τον καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου και την Εκκλησία of Our Lady στο Τριρ, στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο.
Σήμερα χρησιμοποιείται από την Εκκλησία της Λύτρωσης (Church of the Redeemer), που ανήκει στο Προτεσταντικό δόγμα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κτίρια και κατασκευές στη Γερμανία
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στη Γερμανία
|
638744
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CE%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AC
|
Το Όνομά μου είναι Τρινιτά
|
Το Όνομά μου είναι Τρινιτά (Ιταλικά: Lo chiamavano Trinità ...) είναι μια κωμωδία σπαγγέτι γουέστερν σε παραγωγή Δυτικής Γερμανίας του 1970. Το σενάριο και η σκηνοθεσία του Ένζο Μπαρμπόνι (με ψευδώνυμο EB Clucher) και πρωταγωνιστούν ο Τέρενς Χιλλ και ο Μπαντ Σπένσερ.
Πλοκή
Ο Τρινιτά (Τέρενς Χιλ), ένας περιπλανώμενος καουμπόι, φτάνει στην πόλη όπου ο ετεροθαλής αδερφός του, Μπαμπίνο (Μπαντ Σπένσερ), έχει αναλάβει κάπως ανορθόδοξα τα καθήκοντα του σερίφη. Στην πόλη αυτή, τα δύο αδέρφια θα βρεθούν να υπερασπίζονται τον οικισμό των Μορμόνων που κινδυνεύει από μια συμμορία Μεξικανών φυγάδων.
Οι κάτοικοι του οικισμού δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν, ο Τρινιτά και ο Μπαμπίνο όμως λειτουργούν σύμφωνα με το μωσαϊκό νόμο «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Κατά την διάρκεια της παραμονής τους εκεί, θα βρεθούν αντιμέτωποι με ακόμη μια συμμορία ληστών και τα δυο αδέρφια θα βρεθούν σε πολύ δύσκολη θέση.
Διανομή ρόλων
Τέρενς Χιλλ ως Τρινίτι, "Το δεξί χέρι του διαβόλου"
Μπαντ Σπένσερ ως Μπαμπίνο, "Το αριστερό χέρι του διαβόλου"
Φαρλέι Γκρέιτζερ ως Χάριμαν
Στέφεν Ζαχαρίας ως Τζονάθαν
Γκιζέλα Χαν ως Σάρα
Έλενα Πεντεμόντε ως Τζούντιθ
Λουτσιάνο Ρόσι ως Τιμιντ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιταλικές ταινίες
Ταινίες του 1970
Ταινίες γουέστερν
Ταινίες σε σκηνοθεσία Ένζο Μπαρμπόνι
Ιταλόφωνες ταινίες
|
721961
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%20%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%82
|
Φρέντερικ Ρόμπερτς
|
Ο Φρέντερικ Τσαρλς Ρόμπερτς (αγγλικά: Frederick Charles Roberts, 1905 – 1988) ήταν ποδοσφαιριστής της Βόρειας Ιρλανδίας που αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός την εποχή του Μεσοπολέμου.
Βιογραφία
Ο Ρόμπερτς σε νεαρή ηλικία ήταν καλός σπρίντερ και άλτης του ύψους, τα τέλεια προσόντα ενός ποδοσφαιριστή για την περιοχή του πέναλτι. Ήταν ψηλός και αδύνατος και με αυτά τα προσόντα στράφηκε στο ποδόσφαιρο.
Έγινε γνωστός με την καριέρα του στη Γκλεντόραν. Μεταγράφηκε πριν από την έναρξη της σεζόν 1928–29 και στο ντεμπούτο του στις 28 Αυγούστου 1928 έχασε ένα πέναλτι, αλλά και σκόραρε το μοναδικό γκολ του παιχνιδιού. Απέτυχε να βρει τα δίχτυα στον επόμενο αγώνα του, αλλά στη συνέχεια σημείωσε το πρώτο από τα 40 χατ-τρικ για την ομάδα στο επόμενο παιχνίδι με αντίπαλο τη Μπανγκόρ. Την πρώτη σεζόν σημείωσε 66 γκολ σε 44 παιχνίδια.
Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1930–31 σκόραρε 96 γκολ σε 48 επίσημους αγώνες. 55 από αυτά σημειώθηκαν στο πρωτάθλημα (επίδοση που ήταν εκείνη τη χρονιά η καλύτερη στον κόσμο), ενώ τα άλλα 41 ήρθαν στις τέσσερις εσωτερικές διοργανώσεις κυπέλλων. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε και τον τίτλο του πρωταθλήματος. Συνέχισε να σκοράρει και πέτυχε συνολικά 332 τέρματα για τη Γκλεντόραν. Επιλέχθηκε να παίξει για τη Βόρεια Ιρλανδία μία φορά, σε λευκή ισοπαλία με αντίπαλο τη Σκωτία το 1931. Το 1933 απομακρύνθηκε από την ομάδα προς έκπληξη των οπαδών της.
Συνολικά κατά τη διάρκεια της καριέρας του σημείωσε 608 τέρματα σε 468 επίσημους αγώνες.
Τίτλοι και διακρίσεις
Γκλεντόραν
Ιρλανδικό Πρωτάθλημα : 1930–31
Ιρλανδικό Κύπελλο (2) : 1931–32, 1932–33
Κύπελλο πόλης : 1931–32
County Antrim Shield : 1930–31
Ντιστίλερι
Κύπελλο πόλης : 1933–34
Δείτε επίσης
Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βορειοϊρλανδοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Γκλεντόραν ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Βορείου Ιρλανδίας
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
|
386126
|
https://el.wikipedia.org/wiki/King%20Kong%20Groover
|
King Kong Groover
|
Το "King Kong Groover" είναι το δεύτερο άλμπουμ των Babylon Zoo. Κυκλοφόρησε στις 29 Φεβρουαρίου 1999 από την EMI. Παραγωγός ήταν ο Jas Mann. Στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε με δύο επιπλέον κομμάτια, μια ακουστική διασκευή του τραγουδιού των T.Rex's "Cosmic Dancer" και ένα remix του "The Boy with the X-Ray Eyes". Το άλμπουμ δεν μπήκε στα τσάρτς και το single "All the Money's Gone" έφτασε μέχρι το #46.
Το άλμπουμ πήρε ανάμεικτες κριτικές.
Κομμάτια
All the Money's Gone (Jas Mann)
Manhattan Martian (Jas Mann)
Honaloochie Boogie (Ian Hunter/Mick Ralphs)
Honeymoon in Space (Jas Mann)
Stereo Superstar (Jas Mann)
Chrome Invader (Jas Mann)
Bikini Machine (Jas Mann)
Are You a Boy or a Girl (Jas Mann)
Hey Man (Jas Mann)
Aroma Girl (Jas Mann)
Cosmic Dancer (Marc Bolan) (ιαπωνική έκδοση)
The Boy with the X-Ray Eyes (Armageddon Babylon mix) (ιαπωνική έκδοση)
Παραπομπές
Άλμπουμ του 1999
|
259966
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CF%87%CF%8C%CF%85%CE%B6%CE%B5%CF%81
|
Τανχόυζερ
|
Το λήμμα Τανχόυζερ μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο από τα παρακάτω :
Τανχόυζερ (ποιητής), Γερμανός ποιητής του 13ου αιώνα
Τανχόυζερ (όπερα του Βάγκνερ)
|
745226
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%A0.%20%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Γιώργος Π. Λιβανός
|
Ο Γιώργος Π. Λιβανός (9 Αυγούστου 1926 - 1 Ιουνίου 1997) ήταν Έλληνας μεγαλοεφοπλιστής.
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη, ήταν γιος του Πέτρου Λιβάνου από τη Χίο. Συχνά συγχέεται με τον μακρινό ξάδελφό του, τον Γιώργο Σ. Λιβανό, τον μοναδικό γιο του Σταύρου Λιβάνου, ενός μύθου της ελληνικής ναυτιλίας.
Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λιβανός υπηρέτησε στο Σώμα Μεταφορών του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών, πρώτα στην Ιαπωνία και μετά στην Κορέα, όπου ήταν καπετάνιος σε πλοία του Στρατού που μετέφεραν φορτία. Αφού απέκτησε πτυχίο στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ίδρυσε τη δική του εταιρεία, την Ceres Hellenic Shipping Enterprises, το 1949.
Επιχειρηματική καριέρα
Με τον θάνατο του πατέρα του, ο Λιβανός κληρονόμησε έναν εμπορικό στόλο 30 πλοίων, ο οποίος περιελάμβανε τα πέντε μεγαλύτερα supertankers στον κόσμο.
Ο Λιβανός διαχειρίστηκε την επιχείρησή του από τη Λωζάνη. Με πάνω από 100 πλοία, ο στόλος του ήταν ο μεγαλύτερος εμπορικός στόλος στην Ελλάδα. Δημιούργησε επίσης μια ακτοπλοϊκή εταιρεία, η οποία πρωτοστάτησε στα δρομολόγια ταχείας μεταφοράς μεταξύ των Ελληνικών νησιών, εισάγοντας τα ιπτάμενα δελφίνια σε ένα εκτεταμένο δίκτυο δρομολογίων που συνδέουν την ηπειρωτική χώρα με τα κοντινά νησιά.
Για δύο δεκαετίες, η ακτοπλοϊκή του εταιρία με την επωνυμία Ceres Flying Dolphins, έγιναν μια έκφραση οικιακής χρήσης στην Ελλάδα. Η πίστη στις ελληνικές του ρίζες ώθησε τον Λιβανό να αποφύγει τις σημαίες ευκαιρίας για τα πλοία του, παρά τα τεράστια φορολογικά πλεονεκτήματα που θα σήμαινε αυτό. Αντ 'αυτού τα πλοία του πάντα είχαν την ελληνική σημαία.
Τα τελευταία χρόνια διαφοροποιήθηκε και επένδυσε σε ακίνητα και σε τραπεζικές συναλλαγές μαζί με τον Βασίλη Γουλανδρή, έναν άλλο Έλληνα εφοπλιστή με έδρα τη Λωζάνη. Το 1994, η περιουσία του Λιβανού ήταν περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Ήταν μπροστά από την εποχή του, καθώς είχε αρχίσει να βλέπει ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος θα μπορούσε να καταστρέψει τον πλανήτη και συμμετείχε στην προστασία των ωκεανών και των παράκτιων υδάτων. Γι αυτό τον λόγο ίδρυσε τον Ελληνικό Σύλλογο Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος (HELMEPA) το 1982.
Πολιτική
Ο Λιβανός ήταν ένα σημαντικό μέλος του ελληνικού λόμπι στην Ουάσιγκτον. Το 1988, υποστήριξε την προεδρική υποψηφιότητα του Δημοκρατικού υποψηφίου και Ελληνοαμερικανού, Μάικλ Δουκάκη. Ήταν επίσης στενός προσωπικός φίλος του Έλληνα πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου.
Προσωπική ζωή
Ο Λιβανός παντρεύτηκε τη Φωτεινή Καρρά, κόρη του Έλληνα εφοπλιστή Ιωάννη Καρρά, και απέκτησε έναν γιο, τον Πίτερ και μια κόρη, τη Μαρίνα. Πέθανε το 1997 σε ηλικία 70 ετών, αφήνοντας την επιχείρησή του στον γιο του.
Παραπομπές
Έλληνες εφοπλιστές
|
624994
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%B6%CE%AD%CE%BB
|
Άλβαρο του Ουρζέλ
|
Ο Άλβαρο, καταλαν. Álvar, ισπαν. Álvaro (1239 - 1268) από τον Οίκο της Καβρέρα ήταν κόμης τού Ουρζέλ & υποκόμης τού Άγερ (1243 - 1268).
Βιογραφία
Ήταν γιος τού Πονς Α΄. Αδελφός του ήταν ο Ερμενγκόλ Θ΄ κόμης του Ουρζέλ.
Ένα έτος μετά το τέλος τού πατέρα του, διαδέχθηκε τον αδελφό του Ερμενγκόλ Θ΄. Τότε άλλαξε το όνομά του από Ροδρίγο σε Άλβαρο· νυμφεύτηκε την Κωνστάνς δε Μονκάδα, συγγενή τού υποκόμη τού Μπεάρν, κατόπιν διαταγής τού Ιακώβου Α΄ της Αραγωνίας το 1253. Όμως απεχθανόταν τον γάμο αυτόν και τον ακύρωσε, ώστε να νυμφευτεί την Καικιλία, κόρη τού κόμη της Φουά. Αυτό έγινε αιτία μεγάλης εχθρότητας και σύγκρουσης μεταξύ των Οίκων Μπεάρν και Φουά. Ο Οίκος της Βαρκελώνης υποστήριξε τον πρώτο Οίκο από αυτούς.
Το 1259 ο Άλαβρο παραβίασε τις φεουδαλικές υποχρεώσεις του προς τον βασιλιά της Αραγωνίας, πράγμα που επέφερε τη βασιλική οργή στην κομητεία του: ο σενεσάλης Πέρε δε Μονκάδα εισέβαλε και κατέλαβε το Ποντς της Λέιδα. Το 1267 ο βασιλιάς της Αραγωνίας παρενέβη πάλι, αυτή τη φορά στη νομική διαμάχη μεταξύ των δύο συζύγων τού Άλβαρο. Ο κόμης αναγκάστηκε να διαφύγει με την Καικιλία της Φουά, αφήνοντας το Ουρζέλ στον γιο του Ερμενγκόλ Ι΄.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε πρώτα το 1253 την Κωνστάνς δε Μονκάδα, συγγενή τού Οίκου των Μπεάρν.
Ο Άλβαρο ακύρωσε τον γάμο αυτόν και έκανε δεύτερο, με την Καικιλία, κόρη τού Ρογήρου-Βερνάρδου Β΄ κόμη της Φουά και είχε τέκνο:
Ερμενγκόλ Ι΄ 1254-1314, κόμης τού Ουρζέλ.
Πηγές
Οι μονές-Βάση δεδομένων
Οίκος της Καβρέρα
|
219116
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%8C%20%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Βουνό Κερύνειας
|
Το Βουνό είναι κοινότητα της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
Πληθυσμός
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν.
Παραπομπές
Πηγές
Κοινότητες της Επαρχίας Κερύνειας
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.