id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
150
| title
stringlengths 1
90
| text
stringlengths 21
104k
|
|---|---|---|---|
3256672
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Moerasspikkelbladroller
|
Moerasspikkelbladroller
|
De moerasspikkelbladroller (Cnephasia pasiuana) is een vlinder uit de familie bladrollers (Tortricidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1799 door Hübner.
De soort komt voor in Europa.
Cnephasia
Dier uit het Palearctisch gebied
|
3322189
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Loxandrus%20majusculus
|
Loxandrus majusculus
|
Loxandrus majusculus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1998 door Lorenz.
majusculus
|
1996801
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/BMW%20R25/3
|
BMW R25/3
|
De BMW R 25/3 is een motorfiets van het merk BMW.
Voorgeschiedenis
In 1950 werd de 250 cc R 24 opgevolgd door de R 25. Ten opzichte van de R 24 was de R 25 slechts licht gewijzigd. Wel had de machine eindelijk plunjer achtervering, een systeem dat de zwaardere modellen al in 1938 hadden gekregen. Het voorspatbord had een krul die als "spatlap" dienstdeed. Ook kreeg de machine standaard kogelkoppelingen voor de bevestiging van een zijspan. Daarvoor was ook een andere overbrengingsverhouding beschikbaar. Verder bleef alles bij het oude. De machine had een buisframe en trommelremmen. Motorblok en versnellingsbak waren uit aluminium gegoten. In 1951 werd het model al opgevolgd door de R 25/2. Ook die bracht weinig vernieuwing. Er was in de koplamp een controlelampje voor de vrijstand verschenen, en wat meer chroom toegepast dat op de eerdere "spaarmodellen". Verder was alles bij het oude gebleven: het uit ovale buis gelaste dubbel wiegframe, de kleine halve naaf trommelremmen en de telescoopvork waren onveranderd. Ook motorisch was er geen nieuws onder de zon. Nog steeds werd de "vierkante" (boring x slag 68 x 68 mm) staande eencilinder toegepast. Deze had één nokkenas die via stoterstangen de kopkleppen opende. Ze dreef tevens de oliepomp aan. Zoals inmiddels gebruikelijk zat de gelijkstroomdynamo voor op de krukas. Er was een zwaar vliegwiel gemonteerd, met een kijkgaatje in het carter om de ontsteking af te stellen. De aandrijving verliep via een enkelvoudige droge plaatkoppeling, een voetgeschakelde vierversnellingsbak en uiteraard de cardanas, die van een rubber trillingsdemper was voorzien. Dat alles betekende dat de machines langzamerhand ten opzichte van de concurrentie behoorlijk wat vermogen tekortkwamen, zeker in combinatie met het tamelijk hoge gewicht van de motorfiets. Hoewel de machine voorbereid was voor de montage van een zijspan, moest men daarmee natuurlijk nog veel meer inboeten qua topsnelheid. Gezien in het licht van de periode, zo kort na de oorlog, was dat geen groot probleem. De motorfiets was een goedkoop vervoermiddel en geen hobby object. Toen de R 25/2 in 1953 werd afgelost door de R 25/3 waren er toch nog 38.651 stuks geproduceerd.
R 25/3
Bij het verschijnen van de R 25/3 in 1953 had BMW in elk geval iets aan het vermogen gedaan. De /3 leverde één pk meer dan de R 25/2. Daartoe was de 22 mm Bing carburateur vervangen door een exemplaar met 24 mm doorlaat. In enkele gevallen was een SAWE carburateur toegepast.Via een rubber mof en een buis onder aan de tank zat vooraan een nat luchtfilter, dat regelmatig na reiniging ingeolied moest worden, waarna de olie het stof in de aangezogen lucht vasthield. De R 25/3 had inmiddels ook de veel sterkere volle naaf trommelremmen gekregen. De wielen gingen met aluminium velgen van 19" naar 18". De voorvork werd geavanceerder en robuuster. De cardanoverbrenging werd aangepast. Motorblok, tank en uitlaatbocht werden in het frame trillingsvrijer met rubbers aangebracht. Er was nog steeds een enkelvoudige droge plaatkoppeling toegepast, maar voor het eerst werd die bediend door een diafragmaveer, een systeem dat afkomstig was uit de autotechniek.
Van de R25/3 zijn er 47.705 stuks geproduceerd, het grootste aantal ooit voor een eencilinder BMW.
Technische Gegevens
R0025/3
|
4954761
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean%20Geefs
|
Jean Geefs
|
Joannes (Jean) Geefs (Antwerpen 24 april 1825 – Brussel 9 mei 1860) was een Belgisch beeldhouwer.
Leven
Jean Geefs was een telg van de familie Geefs die niet minder dan 7 beeldhouwers voortbracht. Vader Joannes Geefs (1779-1848), bakker, had uit twee huwelijken 7 zonen. Jean Geefs was de eerste zoon uit het tweede huwelijk met Dymphna Vermeulen (1788 – 1843).
Van 1839 tot 1841 volgde hij een kunstopleiding aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Brussel. In 1842 trok hij naar de Koninklijk Academie in Antwerpen waar zijn (half)broer Jozef leraar was.
In 1846 won hij de Prijs van Rome met een werk De stok van Aaron veranderd in een slang. Tien jaar eerder, in 1836, had zijn (half)broer Jozef eveneens de Prijs van Rome voor beeldhouwkunst gewonnen. Jaren later, in 1879, zou zijn neef Eugène Geefs (zoon van Jozef) de Prijs van Rome voor architectuur winnen.
Vooraleer naar Italië te vertrekken studeerde hij een jaar in Parijs aan de École des Beaux-Arts. Van 1852 tot 1859 verbleef hij regelmatig in Londen. Koningin Victoria bestelde het werk Love and Malice als verjaardagsgeschenk voor haar echtgenoot prins Albert op 26 augustus 1859.
In 1851 won hij de wedstrijd uitgeschreven door de stad Aalst voor een beeld van Dirk Martens op de Grote Markt. Het bronzen beeld werd op 6 juli 1856 ingehuldigd.
Na een pijnlijke ziekte stierf hij in 1860, nauwelijks 35 jaar oud.
Werk (selectie)
Koningin Louise-Marie, gips, 1850 (nu in het bezit van het KMSK Brussel)
Buste van Frédéric de Reiffenberg (Mons 1795 – Sint-Joost-ten-Node 1850) opdracht gegeven aan Jean Geefs op 3 maart 1851 (nu in het Paleis der Academiën)
De Waterkoningin, gips, Londen, 1854, met opschrift: “The Queen of The Waters Tuning Her Harp To Celebrate The Alliance Of The Western Powers” (nu in het bezit van het KMSK Brussel)
Dirk Martens, brons, 1856, Grote Markt Aalst
Triomf van de liefde, gips, 1857 (nu in het bezit van het KMSK Brussel)
Liefde en list, marmer, 1859, koningin Victoria bestelde het werk als verjaardagsgeschenk voor haar echtgenoot prins Albert op 26 augustus 1859 (nu in de Royal Collection UK; een exemplaar is ook eigendom van het KMSK Brussel)
Samen met zijn broer Theodore Geefs maakte hij het beeld De Overwinnaar (bronzen beeld thans in de tuin van het Paleis der Academiën)
Zie ook
Geefs (familie)
Externe links
beeld in de Britse koninklijke collectie
KIK
Dirk Martens
Literatuur
F. STAPPAERTS, “GEEFS (Jean)”, in Biographie Nationale, 7, Brussel, 1880-1883, 538-540.
Jacques VAN LENNEP, Geefs Jean in J. VAN LENNEP (Ed.), De 19de-eeuwse Belgische beeldhouwkunst, catalogus n.a.v. tentoonstelling G-Bank Brussel 5/10-15/12/1990, Brussel, 1990, p. 419.
C. ENGELEN en M. MARX, Beeldhouwkunst in België vanaf 1830, (Algemeen Rijksarchief en Rijksarchief in de Provinciën, Studia 90), Brussel, 2002, II, p. 757.
Belgisch beeldhouwer
|
4028895
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Leptogenys%20borivava
|
Leptogenys borivava
|
Leptogenys borivava is een mierensoort uit de onderfamilie van de Ponerinae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2014 door Rakotonirina en Fisher.
Leptogenys
|
1275834
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Terminaal%20haar
|
Terminaal haar
|
Terminaal haar is de benaming voor ontwikkeld haar, dat over het algemeen langer, steviger, dikker en donkerder is dan het kortere en dunnere vellushaar. Het is onder andere te vinden op het hoofd, gezicht, oksels en de schaamstreek en is tussen de 0,05 en 0,1 millimeter dik.
Terminaal haar heeft in tegenstelling tot vellushaar altijd een talgklier. Onder bepaalde omstandigheden, waaronder de puberteit, verandert het vellushaar in terminale lichaamsbeharing. Hieronder valt onder andere schaam-, been-, buik- en borsthaar. In andere gevallen, zoals kaalheid bij mannen, verandert het terminaal haar opnieuw in vellusachtig haar.
Bij mensen hebben mannen over het algemeen meer terminaal haar dan vrouwen. Toch bestaan er in bepaalde bevolkingsgroepen verschillen en zijn sommige vrouwen behaarder dan sommige mannen.
Referenties
Menselijke beharing
|
3157344
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Seguenzia%20stegastris
|
Seguenzia stegastris
|
Seguenzia stegastris is een slakkensoort uit de familie van de Seguenziidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1991 door B.A. Marshall.
Seguenziidae
|
4748033
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mitchel%20Bolck
|
Mitchel Bolck
|
Mitchel Bolck (Amsterdam, 19 februari 1994) is een Nederlands voetballer die als verdediger bij Almere City FC speelde.
Carrière
Mitchel Bolck maakte zijn debuut in de Eerste divisie op 17-jarige leeftijd voor Almere City FC op 27 januari 2012, in de met 2-0 gewonnen thuiswedstrijd tegen FC Emmen. Hij kwam in de 90e minuut in het veld voor Mitchel Kappenberg. In 2014 vertrok hij naar ADO '20, waarna hij ook nog voor VV Katwijk, VVSB, USV Hercules en SV Batavia '90 speelde.
Statistieken
Zie ook
Lijst van spelers van Almere City FC
Nederlands voetballer
|
3267393
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Salmoneus%20colinorum
|
Salmoneus colinorum
|
Salmoneus colinorum is een garnalensoort uit de familie van de Alpheidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2004 door De Grave.
Alpheidae
|
5673803
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Albertochampsa
|
Albertochampsa
|
Albertochampsa is een geslacht van uitgestorven globidontide alligatoriden (mogelijk een stam-kaaiman) uit het Laat-Krijt van Alberta, Canada.
Het werd in 1972 benoemd door Bruce Erickson en de typesoort is Albertochampsa langstoni. De geslachtsnaam is een combinatie van Alberta en champsa, volgens Herodotos het Egyptische woord voor 'krokodil'. De soortaanduiding eert Wann Langston jr.
Het is bekend van een schedel, holotype SMM P67.15.3, in Newell County gevonden in een laag van de Dinosaur Park-formatie daterend uit het middelste Campanien, waar het een zeldzaam deel van de fauna was. Leidyosuchus is namelijk de meest voorkomende krokodil in het park.
De schedel van Albertochampsa was slechts ongeveer eenentwintig centimeter lang.
Uitgestorven Crocodylomorpha
|
187324
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/CONCACAF
|
CONCACAF
|
De Confederation of North, Central American and Caribbean Association Football (Concacaf), is de voetbalfederatie voor Noord-Amerika, Centraal-Amerika en de Caraïben. Ook de Zuid-Amerikaanse landen Guyana en Suriname, en het Franse overzeese departement Frans-Guyana zijn lid. In totaal zijn er 40 leden. De confederatie is gesticht in 1961 en heeft haar hoofdvestiging in Miami, Florida.
De confederatie is vergelijkbaar met de UEFA, haar Europese tegenhanger.
Afvaardigingen naar het WK voetbal
CONCACAF heeft steeds meer landen die mogen afvaardigen op het WK voetbal:
1962 -
1966 -
1970 - , (+ organisatie)
1974 -
1978 -
1982 - ,
1986 - , (+ organisatie)
1990 - ,
1994 - , (+ organisatie)
1998 - , ,
2002 - , ,
2006 - , , ,
2010 - , ,
2014 - , , ,
2018 - , ,
2022 - , , ,
Landen
Wedstrijden
Landencompetities
CONCACAF Gold Cup; tweejaarlijks toernooi voor landenteams.
Caribbean Cup (Copa Cariben) voor de Caraïben; winnaar kwalificeert zich voor de CONCACAF Gold Cup.
CONCACAF Gold Cup voor vrouwen, landentoernooi voor vrouwen vanaf 2000 (van 1991-1998 het CONCACAF Championship).
Voormalige landencompetities
CONCACAF Championship (1963-1971)
NAFC Championship / North American Nations Cup (1947, 1949, 1990, 1991)
CCCF Championship (1941-1961)
UNCAF Nations Cup voor Centraal-Amerika; winnaar kwalificeerde zich voor de CONCACAF Gold Cup.
Clubcompetities
CONCACAF Champions Cup voor clubteams; equivalent van de UEFA Champions League.
CONCACAF Central American Cup
CONCACAF Caribbean Cup
CONCACAF Caribbean Shield
Voormalige clubcompetities
CONCACAF Cup Winners Cup / CONCACAF Giants Cup voor bekerwinnaars; overeenkomstig met de UEFA Cup Winners' Cup
Copa Interclubes UNCAF voor Centraal-Amerika; 3 clubteams kwalificeerden zich voor Champions Cup.
North American SuperLiga voor Noord-Amerika.
CONCACAF League voor clubs uit Centraal-Amerika en de Caraïben; 1 clubteam kwalificeerde zich voor de CONCACAF Champions League
CFU Club Championship voor de Caraïben; 3 clubteams kwalificeerden zich voor de CONCACAF Champions League.
|
489462
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ravilloles
|
Ravilloles
|
Ravilloles is een gemeente in het Franse departement Jura (regio Bourgogne-Franche-Comté) en telt 464 inwoners (2004). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Saint-Claude.
Geografie
De oppervlakte van Ravilloles bedraagt 7,8 km², de bevolkingsdichtheid is 59,5 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Jura (departement)
|
2693969
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dianthidium%20parkeri
|
Dianthidium parkeri
|
Dianthidium parkeri is een vliesvleugelig insect uit de familie Megachilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1964 door Grigarick & Stange.
Megachilidae
|
2247231
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tipula%20%28Eremotipula%29%20kirkwoodi
|
Tipula (Eremotipula) kirkwoodi
|
Tipula (Eremotipula) kirkwoodi is een tweevleugelige uit de familie langpootmuggen (Tipulidae). De soort komt voor in het Nearctisch gebied.
kirkwoodi
Langpootmug uit het Nearctisch gebied
|
1505358
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/This%20Will%20Destroy%20You
|
This Will Destroy You
|
This Will Destroy You is een Amerikaanse post-rockband. De band speelt instrumentale muziek.
Geschiedenis
De band begon in 2005 en bracht in 2006 een kort album getiteld Young Mountain uit, die oorspronkelijk als demo was bedoeld. Deze kreeg zeer positieve kritieken.
Hierna begon de band met de opnamen voor hun debuutalbum, This Will Destroy You, in 2007. Dit album werd begin 2008 uitgebracht onder hetzelfde platenlabel, Magic Bullet Records.
Ze brachten ook een split-ep uit, Field Studies uit januari 2009, samen met de band Lymbyk Systym. De ep bevat twee nummers van This Will Destroy You, namelijk "Brutalism and the Worship of the Machine" en "Freedom Blade".
Op 10 augustus 2010 bracht de band een tweenummerige 12 inch-ep uit getiteld Moving on the Edges of Things gevolgd door een 7 inch-single "Communal Blood" in december datzelfde jaar. Dit is de eerste single van de band en het was afkomstig van het album Tunnel Blanket. In september 2010 speelde de band op het Incubatefestival te Tilburg.
Discografie
Albums
Young Mountain (2006)
This Will Destroy You (2008)
Tunnel Blanket (2011)
Live in Reykjavik, Iceland (2013)
Another Language (2014)
New Others Part One (2018)
New Others Part Two (2018)
Ep's
Field Studies (met Lymbyc Systym) (2009)
Moving on the Edges of Things (2010)
Singles
Communal Blood (2010)
Dustism (2014)
Invitation (2014)
Kitchen (2017)
The Puritan (2017)
Escape Angle (2018)
Go Away Closer (2018)
Bijzonderheden
Het nummer "There are Some Remedies Worse than the Disease" is te horen in de trailer van de film The Taking of Pelham 123
Het nummer "Quiet" is te horen in de trailer van de film William Kunstler: Disturbing the Universe
Het nummer "I Believe in Your Victory" kan men horen in een televisie reclame uit 2009 voor New Balance Television
Het nummer "Burial on the Presidio Banks" is de horen in de laatste scene van de aflevering "Flight Risk" uit de serie CSI: Miami
Externe links
Pitchfork Media: Review van de ep Young Mountain
Postrockband
Amerikaanse rockband
|
3599264
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Systole%20tokata
|
Systole tokata
|
Systole tokata is een vliesvleugelig insect uit de familie Eurytomidae. De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2004 door Zerova & Cam.
Eurytomidae
|
2436098
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alosa%20immaculata
|
Alosa immaculata
|
Alosa immaculata is een straalvinnige vissensoort uit de familie van haringen (Clupeidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1835 door Bennett.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als Kwetsbaar, beoordelingsjaar 2008. De omvang van de populatie is volgens de IUCN dalend.
Clupeidae
IUCN-status kwetsbaar
|
2329469
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Appias%20melania
|
Appias melania
|
Appias melania is een vlindersoort uit de familie van de Pieridae (witjes), onderfamilie Pierinae.
Appias melania werd in 1775 beschreven door Fabricius.
Witjes
|
4556425
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Yasuo%20Ikenaka
|
Yasuo Ikenaka
|
Yasuo Ikenaka (池中 康雄, Ikenaka Yasuo; Nakatsu, 25 mei 1914 - 14 maart 1992) was een Japanse langeafstandsloper, die gespecialiseerd was in de marathon.
Loopbaan
Op 3 april 1935 verbeterde Ikenaka het wereldrecord op de marathon tot 2:26.44. Hij was ruim een minuut sneller dan het record dat drie dagen ervoor door zijn landgenoot Fusashige Suzuki was gelopen.
Palmares
marathon
1932: marathon van Tokio - 2:42.06
1933: marathon van Tokio - 2:42.26
1933: marathon van Tokio - 2:33.44
1934: marathon van Tokio - 2:34.30
1935: marathon van Tokio - 2:39.28
1935: marathon van Tokio - 2:26.44 (WR)
1935: marathon van Tokio - 2:43.00
1936: marathon van Tokio - 2:33.56
Japans atleet
Langeafstandsloper
Marathonloper
|
2485958
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rachicephala%20vittatipennis
|
Rachicephala vittatipennis
|
Rachicephala vittatipennis is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1887 gepubliceerd door Martin Jacoby.
Bladkevers
|
3435645
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Epidesma%20nereus
|
Epidesma nereus
|
Epidesma nereus is een beervlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1931 door Zerny.
Epidesma
|
3567047
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cyphocerastis
|
Cyphocerastis
|
Cyphocerastis is een geslacht van rechtvleugeligen uit de familie veldsprinkhanen (Acrididae). De wetenschappelijke naam van dit geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1891 door Karsch.
Soorten
Het geslacht Cyphocerastis omvat de volgende soorten:
Cyphocerastis clavareaui Bolívar, 1908
Cyphocerastis elegans Ramme, 1929
Cyphocerastis falcifera Rehn, 1914
Cyphocerastis hopei Bruner, 1920
Cyphocerastis laeta Karsch, 1891
Cyphocerastis pulcherrima Ramme, 1929
Cyphocerastis scheunemanni Ramme, 1929
Cyphocerastis stipatus Walker, 1870
Cyphocerastis tristis Karsch, 1891
Cyphocerastis uluguruensis Johnsen, 1987
Veldsprinkhanen
|
5773752
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Umberto%20Caligaris
|
Umberto Caligaris
|
Umberto Caligaris (Casale Monferrato, 26 juli 1901 – Turijn, 19 oktober 1940) was een Italiaanse professionele voetballer die als linksback gespeeld heeft voor AS Casale, Juventus, Brescia en het Italiaans nationale team.
Met Juventus heeft hij een record door vijf opeenvolgende seizoen de Serie A te winnen tussen 1930 en 1935. Daarnaast won hij met het Italiaanse team een bronzen medaille op het voetbaltoernooi van de Olympische Zomerspelen in 1928 en werd hij in 1934 wereldkampioen. Na zijn voetbalpensioen is hij bij zijn oude clubs Brescia en Juventus ook nog als trainer actief geweest.
Clubcarrière
Caligaris werd geboren in Casale Monferrato en bracht de eerste negen jaar van zijn carrière door bij AS Casale, een team uit zijn geboortestad en oud-kampioen van de Italiaanse Eerste Divisie (de voorloper van de Serie A). Hij maakte zijn debuut voor de club op 12 oktober 1919 in een wedstrijd tegen de plaatselijke rivaal Valenzana Calcio. Uiteindelijk kwam Caligaris tot 128 officiële wedstrijden voor Casale, waarmee hij nog steeds op de 6e plaats staat van meeste wedstrijden voor de club.
Nadat hij met Italië op de Olympische Spelen in 1928 een bronzen medaille had behaald, en in alle wedstrijden had meegespeeld, maakte hij de overstap naar Juventus. Hij maakte zijn debuut in de Serie A op 6 oktober 1929 in een 3-2 thuisoverwinning op Napoli. Al snel werd de verdedigingslinie, met Caligaris als linksback, een ijzersterk bastion waarmee Juventus veel successen boekte. Tussen 1930 en 1935 werden vijf Scudetti's op rij gewonnen, en na het laatste kampioenschap trok Caligaris naar Brescia om een functie als speler-trainer in te vullen.
In Brescia leerde Caligaris weer wat het was om te verliezen, want in zijn eerste seizoen degradeerde de ploeg naar de Serie B door als laatste te eindigen. Na een seizoen in de Serie B te hebben gespeeld, besloot Caligaris om zijn voetbalcarrière te beëindigen en ook als trainer op te stappen.
Interlandcarrière
Als speler van Casale maakte Caligaris op 15 januari 1922 zijn debuut voor het Italiaans elftal in een oefeninterland tegen Oostenrijk. In zijn beginperiode bij het nationale elftal vocht hij met de Italiaanse legende Renzo De Vecchi voor een basisplaats in het team.
Hij speelde al voor Italië op de Olympische Zomerspelen in 1924, en won met het land ook de Europabeker in het seizoen 1927-30. Nadat De Vecchi met pensioen was gegaan, werd Caligaris de onbetwiste back van het Italiaanse team. Op de Olympische Zomerspelen van 1928 in Amsterdam was het Italiaanse team met Caligaris in de troostfinale te sterk voor Egypte en won de bronzen medaille.
Tussen 1931 en 1934 was Caligaris de aanvoerder van het Italiaanse team, en in totaal kwam hij 59 keer uit voor La Squadra Azzurra. Toendertijd werd hij recordhouder met de meeste interlands, wat pas in 1971 werd verbroken door Giacinto Facchetti.
Hoewel hij in 1934 deel uitmaakte van de selectie voor het WK in eigen land, kwam Caligaris tijdens het toernooi niet in actie en zag hij vanuit de bank hoe zijn teamgenoten Italië's allereerste wereldbeker wisten te winnen.
Trainerscarrière
Na zijn succesperiode bij Juventus werd Caligaris aangetrokken door Brescia. Als 34-jarige fungeerde hij als speler-trainer in het seizoen dat Brescia degradeerde uit de Serie A. In de Serie B wist hij het jaar erna slechts een 1e plaats te behalen met de club, waarop hij vertrok.
In 1939 begon hij opnieuw als trainer bij zijn oude club Juventus, een functie die hij vervulde tot aan zijn dood in 1940.
Overlijden
Op 19 oktober 1940 was Caligaris, de toenmalige trainer van het team, als oud-speler opgeroepen voor een wedstrijd met de Juventus All Stars voor een benefietwedstrijd. Na enkele minuten moest hij al het veld verlaten omdat hij zich niet goed voelde. Nadat hij naar het ziekenhuis werd gebracht in Turijn kreeg hij een aneurysma en stierf ter plaatse op 39-jarige leeftijd.
Nalatenschap
Umberto Caligaris werd gezien als een van de grootste Italiaanse verdedigers van vóór de Tweede Wereldoorlog. In zijn geboorteplaats Casale Monferrato werd gedurende de jaren zeventig meermaals een jaarlijks O21-voetbaltoernooi georganiseerd dat het Caligaris Internationale Toernooi werd genoemd.
Erelijst
Club
Juventus
Kampioen Serie A: 1930–31, 1931–32, 1932–33, 1933–34, 1934–35
Land
Goud Olympisch voetbaltoernooi 1928
WK 1934
Winnaar Europabeker: 1927-30, 1933-35
Italiaans voetballer
|
1505717
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kruisdraging%20%28Jheronimus%20Bosch%29
|
Kruisdraging (Jheronimus Bosch)
|
De Kruisdraging is een dubbelzijdig beschilderd schilderij van de Zuid-Nederlandse schilder Jheronimus Bosch in het Kunsthistorisches Museum in Wenen.
Voorstelling
Het stelt de kruisdraging van Christus voor. Boven is een bonte stoet van personen te zien met in het midden Christus met het kruis. Zijn gang wordt bemoeilijkt door twee spijkerblokken die bij het lopen tegen zijn voeten en enkels slaan. Deze toevoeging komt meer voor op 15e- en 16e-eeuwse kunst uit de Nederlanden. De stoet wordt geleid door een soldaat met op zijn rug een schild met een pad erop, wat duidelijk maakt dat het hier om het leger van de Duivel gaat.
Onder is de berg Golgotha afgebeeld met een voorstelling van de goede en de slechte moordenaar. De slechte moordenaar wordt van zijn touwen ontdaan, terwijl het boomkruis van de goede moordenaar al klaar is. De goede moordenaar belijdt op het laatste moment zijn zonden door het nemen van een biecht, terwijl de slechte moordenaar jammerend zijn executie afwacht. Dergelijke zinnebeeldige voorstellingen komen vaker voor in de middeleeuwse schilderkunst. Volgens Bosch-kenner Charles de Tolnay is de persoon die de slechte moordenaar in bedwang houdt en daarbij de toeschouwer aankijkt niemand anders dan de kunstenaar zelf.
Het paneel was oorspronkelijk aan de bovenkant kwartcirkelvormig. Hier moet oorspronkelijk de dwarsarm van het boomkruis te zien zijn geweest. Het paneel vormde het linkerluik van een drieluik, dat vermoedelijk de passie van Christus als onderwerp had. Volgens De Tolnay stelde het middenpaneel mogelijk een Kruisiging voor en het rechterpaneel een Kruisafneming.
De vorm van deze kruisdraging wordt meestal in verband gebracht met composities uit het begin van de 15e eeuw, vooral vanwege de opdeling in twee zones. Volgens De Tolnay is het werk mogelijk door Duitse schilderijen beïnvloed, vanwege de boosachtigheid van de Christus omringende figuren. Nieuw is de manier waarop Bosch de voorstelling actualiseert door het anachronisme van de biechtende goede moordenaar. Deze moet de toeschouwer hebben herinnerd aan eigentijdse terechtstellingen.
Achterzijde
Aan de achterzijde is in grisaille een kindje afgebeeld, leunend op een looprekje en met een windmolentje in zijn hand. Het kindje was te zien als het drieluik gesloten was. Een dergelijk windmolentje komt ook voor op de schilderijen De goochelaar en Zangers en musici in een ei uit de school van Jheronimus Bosch. Volgens De Tolnay stelt het het Christuskind voor. Zijn windmolentje en zijn looprekje zouden dan een verwijzing naar het kruis zijn. Tegenwoordig denkt men eerder aan een personificatie van de onschuld. Volgens Bosch-kenner Paul Vandenbroeck is het niet onmogelijk dat op het rechter buitenluik eenzelfde kindje was afgebeeld, met eenzelfde windmolentje in zijn hand en zo samen met het linker kindje een soort ‘kindertoernooi’ vormde. Hij merkt echter ook op dat een dergelijke parodische voorstelling niet erg gepast is als aanvulling op een passie-drieluik. Het loopmolentje was in de middeleeuwen een zinnebeeld van de zotheid en het kindertoernooi een allegorie op de waanzin. Volgens de neerlandicus Dirk Bax staat het kindje symbool voor de dwaasheid van hen die Christus' lijden niet begrijpen.
Toeschrijving en datering
Het werk wordt vrijwel unaniem aan Bosch toegeschreven. Over de precieze datering van het werk tast men in het duister. Het kon om technische redenen niet dendrochronologisch onderzocht worden.
Herkomst
Het paneel werd in 1923 door het Kunsthistorisches Museum gekocht van de Amsterdamse kunsthandelaar Jacques Goudstikker.
Tentoonstellingen
De kruisdraging maakte deel uit van de volgende tentoonstellingen:
Jeroen Bosch, Noord-Nederlandsche primitieven, Museum Boymans, Rotterdam, 10 juli-15 oktober 1936, cat.nr. 48.
Jheronimus Bosch, Noordbrabants Museum, 's-Hertogenbosch, 17 september 1967–15 november 1967, cat.nr. 28, p. 114.
Kopieën
In het Loyola University Museum of Art in Chicago bevindt zich een vrije kopie naar de Kruisdraging in horizontaal formaat. Bosch-auteur Walter Ephron hield in 1931 een fel betoog waarin hij deze versie als origineel beschouwt. Deze mening wordt verder door geen enkele auteur gedeeld. Ook de Kruisdraging in de verzameling van S. Verde in het Franse Neuilly is gedeeltelijk aan de Weense Kruisdraging ontleend. Dit werk wordt tegenwoordig in verband gebracht met Bosch-navolger Jan Mandijn. Verder vermeldt Marcus van Vaernewyck in 1566 een Kruisdraging 'ghedaen bij meester Jeronimus Bosch' in de Sint-Pharaïldiskerk in Gent. Deze Kruisdraging wordt door kunsthistoricus Max Friedländer in één adem genoemd met de Weense Kruisdraging.
Zie ook
Lijst van schilderijen van Jheronimus Bosch
Werk van Jheronimus Bosch
Kruisdraging
Schilderij in het Kunsthistorisches Museum
|
2522797
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Neoarhaphes%20brasiliensis
|
Neoarhaphes brasiliensis
|
Neoarhaphes brasiliensis is een keversoort uit de familie kniptorren (Elateridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1966 door Costa.
Kniptorren
|
3065285
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alburnoides%20nicolausi
|
Alburnoides nicolausi
|
Alburnoides nicolausi is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2009 door Bogutskaya & Coad.
Eigenlijke karpers
|
3730384
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bythinella%20syntriculus
|
Bythinella syntriculus
|
Bythinella syntriculus is een slakkensoort uit de familie van de Hydrobiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2008 door Boeters & Falkner.
Hydrobiidae
|
424462
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Saint-Andr%C3%A9-en-Terre-Plaine
|
Saint-André-en-Terre-Plaine
|
Saint-André-en-Terre-Plaine is een gemeente in het Franse departement Yonne (regio Bourgogne-Franche-Comté) en telt 186 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Avallon.
Geografie
De oppervlakte van Saint-André-en-Terre-Plaine bedraagt 13,8 km², de bevolkingsdichtheid is 13,5 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Yonne
|
1785933
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Robert%20King
|
Robert King
|
Robert A. King (1862-1932), Amerikaanse componist
Robert Wade King, Amerikaans atleet
Robert King (schrijver), Amerikaans schrijver en producer voor televisie
Robert King (dirigent), Engelse dirigent
|
663178
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kahili
|
Kahili
|
Een Kahili is een door bonte veren bedekte scepter die door de aliʻi (stamhoofden) van Hawaï bij plechtigheden werd gebruikt om hun hoge rang aan te geven.
De Kahili is afgebeeld op het grootkruis van de Orde van Kalakaua I.
Externe link
Kahili's
Cultuur in Hawaï
|
3011344
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Henri%20Maeren
|
Henri Maeren
|
Henri Maeren (Gent, 16 oktober 1931 - 26 april 1990) was een Belgische poppenspeler en oprichter van poppentheater Magie te Gent.
Al van jongs af was Maeren bezig met poppen en poppenspel tijdens theaterstukken via de parochie en wijkfeesten. Na de Tweede Wereldoorlog vertolkte hij Pierke (Pierke van Gent of het Gentse Pierke) in verschillende theaters.
Hij startte in 1953 met theater Magie een gekend poppentheater met een vaste stek in de Haspelstraat in de Brugse Poort (bijnaamstraat Pierkestroate) maar dat ook op tournee ging.
Van 1953 tot 1979 was er elke week een voorstelling.
Hij huwde Denise Holtijzer en kreeg in 1955 een zoon Jean-Pierre Maeren die in zijn voetsporen trad.
Erkentelijkheden
Hij kreeg meerder prijzen en onderscheiding waaronder :
zilveren medaille van de kroonorde
Een Gentse brug werd naar deze bekende Gentenaar genoemd.
Externe link
Biografie Maeren op Gent.be
Belgisch poppenspeler
|
2959760
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dusona%20admontina
|
Dusona admontina
|
Dusona admontina is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Speiser in 1908.
admontina
|
1729337
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20landen%20in%201992
|
Lijst van landen in 1992
|
Hieronder volgt een lijst van landen van de wereld in 1992.
Uitleg
Op 1 januari 1992 waren er 184 onafhankelijke staten die door een ruime meerderheid van de overige staten erkend werden: de 166 leden van de Verenigde Naties alsmede Andorra, Armenië, Azerbeidzjan, Georgië, Kazachstan, Kirgizië, Kiribati, Moldavië, Monaco, Nauru, Oezbekistan, San Marino, Tadzjikistan, Tonga, Turkmenistan, Tuvalu, Vaticaanstad en Zwitserland. Op 2 maart treden Armenië, Azerbeidzjan, Kazachstan, Kirgizië, Moldavië, Oezbekistan, San Marino, Tadzjikistan en Turkmenistan toe tot de VN en op 31 juli treedt ook Georgië toe. Op 22 mei worden Bosnië en Herzegovina, Kroatië en Slovenië erkend als onafhankelijke staten en treden deze landen ook toe tot de VN. Het VN-lidmaatschap van Joegoslavië werd op 22 september opgeheven.
Alle de facto onafhankelijke staten zonder ruime internationale erkenning zijn weergegeven onder het kopje niet algemeen erkende landen.
Afhankelijke gebieden en gebieden die vaak als afhankelijk gebied werden beschouwd, zijn weergegeven onder het kopje niet-onafhankelijke gebieden.
Autonome gebieden, bezette gebieden, territoriale aanspraken op Antarctica en micronaties zijn niet op deze pagina weergegeven.
Staatkundige veranderingen in 1992
6 januari: de Republiek Nagorno-Karabach, die in 1991 was opgericht, verklaart zich onafhankelijk van Azerbeidzjan. De onafhankelijkheid wordt door geen enkel land erkend.
12 februari: in Mongolië gaat een nieuwe grondwet van kracht. De officiële naam van het land verandert hierdoor van de Volksrepubliek Mongolië in Mongolië.
12 maart: In Tsjetsjenië wordt de grondwet aangenomen. De naam van het land wijzigt hierdoor van de Tsjetsjeense Republiek in de Tsjetsjeense Republiek Itsjkerië.
12 maart: Mauritius wordt een republiek. De officiële naam van het land wordt de Republiek Mauritius.
15 maart: naar aanleiding van Resolutie 745 van de VN Veiligheidsraad wordt in Cambodja de UNTAC opgericht, die het door burgeroorlog in tweeën gedeelde land moet herenigen. Hiermee komt een einde aan de Staat Cambodja en de Nationale Regering van Cambodja.
5 april: Bosnië en Herzegovina verklaart zich onafhankelijk van Joegoslavië.
7 april: de Servische Republiek Bosnië en Herzegovina verklaart zich onafhankelijk van Bosnië en Herzegovina. Op 12 augustus wordt de naam gewijzigd in de Servische Republiek.
27 april: in Joegoslavië wordt een nieuwe grondwet aangenomen waardoor de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië wordt vervangen door de Federale Republiek Joegoslavië.
28 april: na inname van de hoofdstad Kabul door de rebellen wordt de Republiek Afghanistan vervangen door de Islamitische Staat Afghanistan.
23 mei: de onafhankelijkheid van Slovenië, Kroatië en Bosnië en Herzegovina, die zich allen onafhankelijk verklaard hadden van Joegoslavië, wordt erkend door de internationale gemeenschap.
29 mei: Zuid-Ossetië verklaart zich officieel onafhankelijk van Georgië. De onafhankelijkheid wordt door geen enkel land erkend.
19 augustus: in Madagaskar wordt een nieuwe grondwet aangenomen. De officiële naam van het land verandert hierdoor van Democratische Republiek Madagaskar in de Republiek Madagaskar.
25 augustus: met de aanname van een nieuwe grondwet wordt de Volksrepubliek Angola vervangen door de Republiek Angola.
7 oktober: Gagaoezië verklaart zich onafhankelijk van Moldavië.
31 december: laatste dag dat Tsjecho-Slowakije bestaat. Op 1 januari 1993 wordt het land gesplitst in Tsjechië en Slowakije.
Algemeen erkende landen
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
Z
Niet algemeen erkende landen
In onderstaande lijst zijn landen opgenomen die een ruime internationale erkenning misten, maar wel de facto onafhankelijk waren en de onafhankelijkheid hadden uitgeroepen. Merk op dat de Republiek Servisch Krajina ook de facto onafhankelijk was en zich onafhankelijk van Kroatië had verklaard. Deze is echter niet in onderstaande lijst opgenomen, omdat het claimde deel uit te maken van Joegoslavië.
Niet-onafhankelijke gebieden
Hieronder staat een lijst van niet-onafhankelijke gebieden, waaronder afhankelijk gebieden.
Amerikaanse niet-onafhankelijke gebieden
De Amerikaanse Maagdeneilanden, Guam, de Noordelijke Marianen en Puerto Rico waren organized unincorporated territories, wat wil zeggen dat het afhankelijke gebieden waren van de Verenigde Staten met een bepaalde vorm van zelfbestuur. Daarnaast waren er nog een aantal unorganized unincorporated territories: Baker, Howland, Jarvis, Johnston, Kingman, Midway, Navassa en Wake. Deze grotendeels onbewoonde eilandgebieden waren ook afhankelijke gebieden van de VS, maar kenden geen vorm van zelfbestuur. Bajo Nuevo en Serranilla werden door de Verenigde Staten ook geclaimd als unorganized unincorporated territories, maar werden bestuurd door Colombia. Amerikaans-Samoa was officieel ook een unorganized unincorporated territory, maar bezat wel een bepaalde vorm van zelfbestuur. Palmyra was een unorganized incorporated territory en was dus wel een integraal onderdeel was van de Verenigde Staten, maar werd vaak wel als afhankelijk gebied beschouwd. Palau was een trustgebied van de Verenigde Naties onder Amerikaans bestuur.
Australische niet-onafhankelijke gebieden
De zeven externe territoria van Australië werden door de Australische overheid gezien als een integraal onderdeel van Australië, maar werden vaak toch beschouwd als afhankelijke gebieden van Australië. Het Australisch Antarctisch Territorium werd als claim internationaal niet erkend en is derhalve niet in deze lijst opgenomen.
Britse niet-onafhankelijke gebieden
De veertien Britse afhankelijke gebieden waren geen integraal onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, maar waren hier wel van afhankelijk en vielen onder de Britse soevereiniteit. De claim van het Brits Antarctisch Territorium werd internationaal niet erkend en is dus niet opgenomen. Jersey, Guernsey en Man vielen als Britse Kroonbezittingen niet onder de soevereiniteit van het Verenigd Koninkrijk, maar onder de soevereiniteit van de Britse Kroon en hadden daardoor een andere relatie tot het Verenigd Koninkrijk.
Deense niet-onafhankelijke gebieden
Faeröer en Groenland waren autonome provincies van Denemarken en maakten eigenlijk integraal deel uit van dat land, maar vaak werden ze beschouwd als afhankelijke gebieden met een grote vorm van autonomie.
Finse niet-onafhankelijke gebieden
Åland maakte eigenlijk integraal onderdeel uit van Finland, maar heeft sinds de Vrede van Parijs (1856) een internationaal erkende speciale status met grote autonomie.
Franse niet-onafhankelijke gebieden
Alle Franse overzeese gebieden maakten integraal onderdeel uit van Frankrijk en het land kende dus officieel geen afhankelijke gebieden. De Franse overzeese gebieden werden echter wel vaak als zodanig beschouwd, al werden soms alleen de overzeese gebieden die geen overzees departement waren, beschouwd als afhankelijke gebieden. Voor de volledigheid zijn hier alle Franse overzeese gebieden opgenomen. De Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden bestonden uit vier districten: Saint-Paul en Amsterdam, de Crozeteilanden, de Kerguelen en Adélieland. De Antarctische claim op Adélieland werd internationaal niet erkend. Het bestuur van de Verspreide Eilanden in de Indische Oceaan viel onder de verantwoordelijkheid van Réunion en daarom is dit gebied niet apart in de lijst opgenomen.
Nederlandse niet-onafhankelijke gebieden
Het Koninkrijk der Nederlanden bestond uit drie gelijkwaardige landen: Nederland, Aruba en de Nederlandse Antillen. Deze laatste twee waren dus officieel geen afhankelijke gebieden van Nederland, maar werden vaak toch als zodanig gezien.
Nieuw-Zeelandse niet-onafhankelijke gebieden
De Cookeilanden en Niue waren zelfbesturende gebieden in vrije associatie met Nieuw-Zeeland en werden soms als onafhankelijke landen gezien.
Noorse niet-onafhankelijke gebieden
Spitsbergen maakte eigenlijk integraal onderdeel uit van Noorwegen, maar had volgens het Spitsbergenverdrag een internationaal erkende speciale status met grote autonomie. Jan Mayen viel niet onder het Spitsbergenverdrag, maar werd wel bestuurd door de gouverneur van Spitsbergen. Voor statistische doeleinden was Jan Mayen in ISO 3166 dan ook samengevoegd met Spitsbergen als Spitsbergen en Jan Mayen. Bouveteiland, Peter I-eiland en Koningin Maudland waren afhankelijke gebieden van Noorwegen, maar de (Antarctische) claims op de laatste twee werden internationaal niet erkend.
Portugese niet-onafhankelijke gebieden
Macau was een Chinees territorium onder Portugees bestuur. Portugees-Timor werd ook geclaimd als een afhankelijk gebied van Portugal, maar was in 1975 door Indonesië bezet en vervolgens geannexeerd.
Zie ook
Lijst van historische landen
1992
1992
|
1841141
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vrijheidsbrug
|
Vrijheidsbrug
|
Vrijheidsbrug (Boedapest)
Vrijheidsbrug (Novi Sad)
Ponte della Libertà in Venetië
|
5369046
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bizarium
|
Bizarium
|
Bizarium is een museum gevestigd in Sluis, in de provincie Zeeland. Het museum is gevestigd in een historisch pand. De collectie bestaat uit bizarre uitvindingen die nooit zijn aangeslagen. De meeste items in de collectie zijn reconstructies op basis van oude tekeningen en patenten, naast enkele originele stukken. Het museum is opgericht door het ontwerpersduo Marc De Jonghe en Ann Geerinck.
Geschiedenis
Op 10 december 2016 opende het museum voor het eerst haar deuren.
Eind 2019 werd het museum genomineerd voor Europees museum van het jaar voor 2020. Het evenement zou plaatsvinden van 29 april tot 2 mei 2020, echter werd het uitgesteld vanwege de coronapandemie.
Collectie
De collectie bevat verschillende uitvindingen van Leonardo da Vinci, zoals de ornithopter, zelfrijdende wagen en enkele perpetua mobilia. Ook is het stap mechanisme 'plantigrade' van Tsjebysjev te zien. Andere items zijn onder andere de haargroeihelm, de zwemparaplu en de poeptoeter. Tevens ontbreekt er een volledig overzicht van de collectie, op de website van het museum. De nieuwste aanwinst is de Beauty Calibrator, waarmee bepaald kon worden hoe mooi het gezicht van een vrouw was.
Museum in Zeeland
Sluis (gemeente)
|
3345646
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Phalacra%20perspicaria
|
Phalacra perspicaria
|
Phalacra perspicaria is een vlinder uit de familie van de eenstaartjes (Drepanidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1798 door Fabricius.
Eenstaartjes
|
3403625
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aphytoceros%20lucusalis
|
Aphytoceros lucusalis
|
{{Taxobox vlinder
| naam = Aphytoceros lucusalis
| titelweergave = cursief
| afbeelding =
| afbeeldingtekst =
| superfamilie = Pyraloidea
| familie = Crambidae (Grasmotten)
| onderfamilie = Spilomelinae
| tribus = Margaroniini
| geslacht = Aphytoceros
| w-naam = Aphytoceros lucusalis
| auteur = Walker
| datum = 1859
| haakjes = ja
| origineel = Botys lucusalis
| synoniem =
Botys histrionalis Lederer, 1863
Aphytoceros lucalis Munroe, 1968
}}Aphytoceros lucusalis is een vlinder uit de familie van de Grasmotten (Crambidae). Deze soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven als Botys lucusalis'' door Francis Walker in een publicatie uit 1859.
De soort komt voor in Australië.
Grasmotten
Dier uit het Australaziatisch gebied
|
1690972
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gordan%20Vidovi%C4%87
|
Gordan Vidović
|
Gordan Vidović (Sarajevo, 23 juni 1968) is een voormalig Belgisch voetballer van Bosnische komaf die speelde als centrale verdediger of als libero, hoewel hij in zijn jeugdjaren aanvaller was. Hij speelde in de jaren 90 voor onder meer KVK Tienen en Excelsior Moeskroen. Tussen 1997 en 1999 kwam hij ook 16 keer in actie voor de Rode Duivels. Hij nam in 1998 ook deel aan het WK in Frankrijk.
Clubcarrière
Gordan Vidović werd in 1968 geboren in Sarajevo, dat toen nog deel uitmaakte van Joegoslavië. In de jeugd voetbalde hij voor het bescheiden FK Igman Ilidža. In 1987, op 19-jarige leeftijd, maakte hij zijn debuut bij FK Željezničar. Vidović was in die periode een diepe spits.
In 1992 brak de Bosnische Oorlog uit. Vidović en ploeggenoten Mario Stanić en Suad Katana kregen de bijnaam "de drie musketiers van Sarajevo" omdat ze samen heil in het buitenland gingen zoeken. Vidović vluchtte via Zwitserland, waar hij even voor FC St. Gallen uitkwam, naar België. Daar belandde hij bij derdeklasser KVK Tienen. Hij scoorde er 9 keer in 21 wedstrijden. Na het seizoen stapte hij over naar reeksgenoot Cappellen FC. Vidović toonde zich er vooral in het seizoen 1994/95 trefzeker, hij scoorde vaker dan hij speelde met 29 goals in 27 duels.
Na drie seizoenen in de derde klasse zette de Bosniër een stap hogerop. Georges Leekens haalde hem naar tweedeklasser Excelsior Moeskroen, waar hij vooral als libero werd uitgespeeld. Vidović beschikte over veel flair als verdediger en pikte regelmatig een doelpunt mee. In zijn eerste seizoen promoveerde hij meteen naar de hoogste afdeling. Op aanraden van Leekens liet hij zich in die periode ook naturaliseren tot Belg. Moeskroen groeide in de eerste klasse uit tot de revelatie van het seizoen 1996/97. De promovendus werd derde en deed zo beter dan onder meer RSC Anderlecht en Standard Luik. Vidović groeide in die dagen samen met Émile en Mbo Mpenza uit tot het boegbeeld van de Henegouwse club en was als aanvoerder een leidersfiguur.
Rond de eeuwwisseling kreeg Vidović steeds vaker last van blessures. Desondanks slaagde het team erin om twee keer op rij vierde te worden in de competitie. In 2002 bereikte Moeskroen de bekerfinale. De Bosnische Belg raakte niet tijdig speelklaar en zag hoe zijn ploegmaats met 3-1 verloren van Club Brugge. In 2003 zette Vidović omwille van een knieblessure een punt achter zijn carrière als voetballer. Nadien baatte hij een tijdje een nachtclub uit en was hij ook actief als vastgoed- en spelersmakelaar.
Interlandcarrière
In 1996 informeerde Georges Leekens, op dat ogenblik trainer van Moeskroen, naar de interlandcarrière van Vidović. Leekens wilde weten of de verdediger al eens was opgeroepen geweest voor Joegoslavië. Toen Vidović vervolgens uitlegde dat hij nog nooit een interland had gespeeld, raadde Leekens hem aan Rode Duivel te worden.
Zo'n zes maanden later werd Leekens bondscoach van België. Vidović werd begin 1997 tot Belg genaturaliseerd, mede dankzij Jean-Pierre Detremmerie, voorzitter van Moeskroen en tevens politicus. Na zijn naturalisatie werd hij door Leekens meteen opgeroepen. Het ongebreidelde vertrouwen van de bondscoach in de Bosnische Belg leverde Vidović de smalende bijnaam "de zoon van Leekens" op. Een deel van de Belgische pers vond dat hij een voorkeursbehandeling kreeg, terwijl enkele ploeggenoten zich stoorden aan het feit dat Vidović geen Frans of Nederlands sprak. Vooral Enzo Scifo vond dat het niet door de beugel kon dat hij geen Frans machtig was. Vidović gaf zijn ploegmaat lik op stuk door te stellen dat hij voortaan in het Nederlands zou antwoorden.
Op 7 juni 1997 maakte Vidović zijn officieel debuut voor de Rode Duivels. Hij speelde toen de volledige WK-kwalificatiewedstrijd tegen San Marino. België won overtuigend met 6-0.
Een jaar later mocht hij als centrale verdediger mee naar het WK 1998 in Frankrijk. Door een blessure miste hij toen het openingsduel tegen Nederland. De twee volgende wedstrijden stond hij telkens in de basis.
Op 2 juni 1999 speelde hij zijn zestiende en laatste interland voor België. Op de Kirin Cup stond hij in de basis tegen Japan. Hij raakte snel geblesseerd en werd na zo'n 25 minuten vervangen door Glen De Boeck. In augustus 1999 werd Leekens ontslagen en werd Vidović niet meer opgeroepen voor de nationale ploeg.
Zie ook
Lijst van spelers van het Belgische voetbalelftal
Vidovic, Gordan
|
1282042
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Savanes
|
Savanes
|
Savanes (Ivoorkust), een regio in Ivoorkust
Savanes (Togo), een regio in Togo
|
3036197
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Grosvenor%20Square
|
Grosvenor Square
|
Grosvenor Square is een plein met een centraal park in de rijke Londense wijk Mayfair, iets ten oosten van Hyde Park. Het behoorde tot het Mayfair-grondbezit van de Grosvenor-familie, de latere hertogen van Westminster. Het heeft een oppervlakte van ongeveer 2,5 ha (zes acres) en is het tweede grootste plein in Londen. Het meest nabije metrostation is Bond Street.
Geschiedenis
Sir Richard Grosvenor, een voorvader van de hertogen van Westminster, kreeg in 1710 de toelating om de Square en de omliggende straten te ontwikkelen. De aanleg begon omstreeks 1721. Grosvenor Square was van bij het begin een van de meest begeerde (en dure) adressen in Londen. Tot aan de Tweede Wereldoorlog was het vooral de woonplaats van vooraanstaande aristocraten, leden van het Hogerhuis, vooraanstaande leden van de clerus en andere welgestelde Britten. Veel van de oorspronkelijke woningen werden in de late 18e en vroege 19e eeuw herbouwd en vergroot. De meeste oude gebouwen zijn in de twintigste eeuw afgebroken of vernield en vervangen door flatgebouwen in neo-georgiaanse stijl, hotels en ambassades. De Amerikaanse ambassade was sedert 1785 gelokaliseerd aan Grosvenor Square. In de Tweede Wereldoorlog was huisnummer 20 het hoofdkwartier van het Amerikaanse leger onder generaal Dwight D. Eisenhower. Het huidige ambassadegebouw, een ontwerp van Eero Saarinen, dateert uit 1960 en beslaat de gehele westzijde van het plein. Onder meer ook de ambassades van Indonesië, Italië, Argentinië en Brazilië liggen aan Grosvenor Square.
Het park in het midden van het plein was oorspronkelijk een "garden", enkel voor de bewoners van de Square bedoeld. In 1948 werd het een openbaar park, en werd in het midden van het park een standbeeld van Franklin Delano Roosevelt onthuld door zijn weduwe.
Enkele bekende bewoners
Enkele Britse eerste ministers hebben in Grosvenor Square gewoond, waaronder Charles Watson-Wentworth (Lord Rockingham) en Lord North.
John Adams, Amerikaans gevolmachtigd minister en latere president van de Verenigde Staten, huurde in 1785-88 het huis van admiraal John Byron (de grootvader van Lord Byron) aan Grosvenor Square en runde er de eerste Amerikaanse ambassade in Groot-Brittannië.
Phillip Dormer Stanhope (Lord Chesterfield) woonde aan Grosvenor Square van 1733 tot 1750.
Philip Yorke, 1e earl van Hardwicke, was een Lord Chancellor en stierf in zijn huis aan Grosvenor Square in 1764.
De politicus en demagoog John Wilkes.
Dudley Ryder, 1st Earl of Harrowby was Lord President of the Council van 1812 tot 1827. In 1820 wilden de samenzweerders in de Cato Street Conspiracy het gehele Britse kabinet vermoorden tijdens een diner in zijn huis aan Grosvenor Square. Het plan werd echter ontdekt en de samenzweerders gearresteerd in Cato Street.
Oscar Wilde verbleef in 1883-1884 in Grosvenor Square.
De vliegtuigbouwer Sir Frederick Handley Page woonde in een flat op het nummer 18.
Externe links
London Online: Grosvenor Square
British History Online: Grosvenor Square - Individual Houses built before 1926
London Drum City Guide: Grosvenor Square
Plein in Londen
Park in Londen
City of Westminster
|
426617
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lav%C3%A9rune
|
Lavérune
|
Lavérune is een gemeente in het Franse departement Hérault (regio Occitanie). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Montpellier. Lavérune telde op inwoners.
Geografie
De oppervlakte van Lavérune bedroeg op ; de bevolkingsdichtheid was toen inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Zie ook
Kasteel van l'Engarran
Kasteel van Lavérune
Externe links
Informatie over Lavérune
|
5367986
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Venantius%20van%20Viviers
|
Venantius van Viviers
|
Venantius van Viviers (6e eeuw), ook Venantius van Bourgondië genoemd was bisschop van Viviers (circa 516 – circa 543) in het koninkrijk der Bourgondiërs. Hij is heilig verklaard.
Levensloop
In heiligenlevens geschreven in de Middeleeuwen werd verteld dat hij een zoon was van koning Sigismund van Bourgondië. Deze kroniekschrijvers gingen ervan uit dat Venantius in het paleis van koning Sigismund leefde, waar hij het katholicisme van Sigismund steunde tegen ariaanse Bourgondiërs. Mogelijks ontving hij rechtstreeks uit de handen van paus Hormisdas in Rome het bisschopsambt van Viviers.
Begin 6e eeuw werd hij bisschop van Viviers. Hij nam deel aan het Concilie van Epaone of Albon (517) en het Concilie van Clermont (535). Beide concilies vonden plaats in het koninkrijk der Bourgondiërs. Op basis van de lijsten van aanwezige bisschoppen per concilie, gerangschikt volgens hun anciënniteit, is er een schatting mogelijk dat Venantius bisschop werd in het jaar 516 en overleed in 543.
In Viviers bouwde bisschop Venantius een kerk gewijd aan de martelaar Vincentius. Hij verfraaide de kerk toegewijd aan de martelaar Juliaan met marmeren zuilen en vloer. Tevens herbouwde hij twee kleine kerkjes, deze van Saturninus van Toulouse en een Mariakerk. Geen enkele van deze vier kerken heeft de Middeleeuwen overleefd.
Na zijn dood werd Venantius heilig verklaard. Zijn verering vond plaats zowel in de Rooms-katholieke Kerk als in de Orthodoxe Kerken. Het mirakel dat aan hem toegeschreven is, is de genezing van een Bourgondische prinses. Deze was letterlijk van haar hoofd tot haar voeten besmet met schurft. Zij kende geen dag zonder pijnlijke jeuk. Op een nacht bad zij aan het graf van Venantius en werd genezen. Ook andere mirakels schreef de Roomse Kerk aan hem toe in de loop der eeuwen.
Bisschop van Viviers
Bourgonden
Heilige in het christendom
Frans heilige of zalige
6e-eeuws bisschop
|
3419058
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Epagoge%20flaviciliana
|
Epagoge flaviciliana
|
Epagoge flaviciliana is een vlinder uit de familie van de bladrollers (Tortricidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1913 door Walsingham.
Bladrollers
|
1718044
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hybride%20achtbaan
|
Hybride achtbaan
|
Een hybride achtbaan is een klasse achtbaan waarbij een mix van hout en staal voor de constructie is gebruikt. Hybride achtbanen vallen te verdelen in 2 groepen: de houten hybride achtbaan waarbij de rails van hout en de ondersteunende constructie van staal is, en de stalen hybride achtbaan waarbij de rails van staal is en de ondersteunende constructie van hout.
Houten hybride achtbanen
Een houten hybride achtbaan gebruikt een houten rails met stalen strippen, zoals de rails van een houten achtbaan, en een stalen ondersteuningsstructuur. Het voordeel van een stalen ondersteuning is de kleinere hoeveelheid grondoppervlak die deze inneemt ten opzichte van de wijd uitlopende houten ondersteuningsstructuren. De assemblage van een houten hybride achtbaan kost minder tijd aangezien deze uit geprefabriceerde delen bestaat. Een traditionele houten achtbaan wordt op de bouwplaats op maat gefabriceerd. De houten hybride achtbaan heeft dezelfde karakteristieke hobbelige en schuddende rit als een echte houten achtbaan.
Houten hybride achtbanen werden vooral na 1990 populair, de eerste houten hybride achtbaan genaamd Coney Island Cyclone werd echter al gebouwd in 1927.
Bekende houten hybride achtbanen zijn:
The Voyage in Holiday World
Comet in The Great Escape & Splashwater Kingdom
Kentucky flyer in Kentucky Kingdom
Twister in Gröna Lund
Wood Express in Parc Saint-Paul
Stalen hybride achtbanen
Bij een stalen hybride achtbaan is de rails van staal terwijl de ondersteunende constructie gefabriceerd is uit hout. De stalen rails zorgt ervoor dat de rit minder hobbelig en ruig van karakter is dan bij een traditionele houten achtbaan.
Veel oudere mijntreinachtbanen hebben een houten ondersteuning met stalen rails. Tegenwoordig worden vaker volledig stalen mijntreinachtbanen gebouwd in verband met onderhoudskosten en duurzaamheid.
Bekende stalen hybride achtbanen zijn:
Untamed in Walibi Holland
Joris en de Draak in de Efteling
Gemini in Cedar Point
El Diablo in PortAventura
River King Mine Train in Six Flags St. Louis
Zie ook
Houten achtbaan
Stalen achtbaan
Achtbaanterminologie
|
3565232
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Meesters%20van%20Guillebert%20de%20Mets
|
Meesters van Guillebert de Mets
|
De Meesters van Guillebert de Mets, ook bekend als de Meester van Guillebert de Mets, was een groep anonieme miniaturisten. De meesters waren actief in de periode van 1415 tot 1450. Ze werkten kleinschalig voor een exclusieve klantenkring die vooral bestond uit de bovenste lagen van de Bourgondische maatschappij. Ze verluchtten niet alleen de alomtegenwoordige getijdenboeken maar ook literaire en theologische werken en toonden zich daarbij zeer vindingrijk en origineel. Ze horen bij de belangrijkste en creatiefste Vlaamse miniaturisten uit de eerste helft van de 15e eeuw.
Noodnaam
Het werk van de meesters werd aanvankelijk als het werk van een individu gedefinieerd door Friedrich Winkler en Paul Durrieu. In zijn studies uit 1911 en 1915 en in zijn standaardwerk uit 1925 verzamelde Winkler meer dan twintig handschriften rond deze Meester van Guillebert de Mets. Winkler gaf hem de noodnaam die verwijst naar Guillebert de Mets, de kopiist van een Franse vertaling van de Decamerone van Laurent de Premierfait, gekopieerd voor Filips de Goede en nu bewaard in de BnF met als signatuur Arsenal Ms. 5070. De naar de kopiist genoemde meesters realiseerden ongeveer een derde van de honderd miniaturen in het handschrift. Een lid van de groep realiseerde ook de frontispice in de Description de Paris van Guillebert de Mets, de autograaf van dit werk is nu in het bezit is van de Koninklijke Bibliotheek van België en maakt deel uit van het verzamelhandschrift met signatuur MS. 9559-64. Beide werken behoorden al in 1467 tot de Librije van Bourgondië.
Samenstelling van de groep
De voorloper van de groep was de Meester van Jan zonder Vrees die tussen 1410 en 1419 een getijdenboek verluchtte dat nu bewaard wordt in de Bibliothèque nationale de France als ms. NAL 3055, en bekend is als het getijdenboek van Jan zonder Vrees. Deze meester kreeg zijn individuele noodnaam in 2007.
Hij had twee volgers, diegene die gekarakteriseerd werd als ‘hand A’ in de Decamerone, de meest productieve van beide miniaturisten. Het was zijn werk dat tot nu toe verbonden werd met de noodnaam van de Meester van Guillebert de Mets. Een tweede meester is ‘hand B’, die we volgens Dominique Vanwijnsberghe de Meester van de zilveren wolkenhemels (Maître aux ciels d’argent) zouden kunnen noemen naar dit zeer karakteristieke element in zijn stijl. Hand A was werkzaam tussen 1420 of vroeger en 1445, de tweede in de jaren 1430.
Deze beide artiesten hadden op hun beurt volgers die ook bij de groep van de Meesters van Guillebert de Mets gerekend worden. De eerste (hand A) had twee volgers: de Meester van de Privileges van Gent en Vlaanderen en de Meester van het brevier van Geraardsbergen, nogmaals een noodnaam toegekend door Dominique Vanwijnsberghe, naar een manuscript dat bewaard wordt in de Abdij van Maredsous. De Meester van de zilveren wolkenhemels had ook een bekende volger: de Meester van Margareta van Schoorisse (Marguerite d’Escornaix).
Stijlkenmerken
De oorsprong en de verdere ontwikkeling van hun stijl is nog steeds geen uitgemaakte zaak evenmin als het aantal meesters die bij de groep hoorden. Men kan wel een dominante stijl herkennen in veel van hun werken, die van ‘hand A’ in de Decamerone, die ook terugkomt in de Roman de Melusine. Ze vielen na de periode van het pre-Eyckiaans realisme terug op de Parijse stijl, niet zozeer wat de stijl zelf betreft maar wel in de composities. Ze werden sterk beïnvloed door de Boucicaut-meester en door de Bedford-meester. De meesters creëerden verluchting die tekst, miniatuur en randversiering integreert en probeerden ook tegenover elkaar liggende pagina’s door de thematiek van de decoratie met elkaar te verbinden. In de randversiering gebruikten ze opvallend brede en grote acanthusbladeren waartussen allerlei figuren zijn terug te vinden wiens actie dikwijls betrekking heeft op de actie in de hoofdminiatuur. De stijl van de Meester van de Privileges van Gent en Vlaanderen is duidelijk de voortzetting van de stijl van de Mets-meesters.
De plaats waar ze werkten blijft nog steeds onduidelijk: de elementen die een lokalisatie zouden toelaten wijzen in verschillende richtingen, Doornik, Oudenaerde, Rijsel, Brugge en Gent, met weliswaar een voorkeur voor die laatste stad.
Identificatie
Dominique Vanwijnsberghe heeft twee miniaturisten ontdekt die in Doornik werkzaam waren namelijk Johannes Ramon l’aisné die er meester werd in 1432 en Jean Ramon le Jeune die het meester-statuut haalde in 1454. Johannes Ramont, naamgenoot van Johannes Ramon l’aisné wordt in 1436 vermeld in Gent, waar hij een demy temps (een brevier) verluchtte voor Isabella van Portugal. Die Johannes Ramont werd lid van het Sint-Lucasgilde in Gent in 1418.
Het werkterrein in Gent en Doornik en de status van de opdrachtgeefster, de hertogin van Bourgondië stemmen goed overeen met het profiel van ‘hand A’ uit de groep van de Meesters van Guillebert de Mets. De zoon van Johannes Ramon l’aisné, Jean Ramon le Jeune, zou kunnen vereenzelvigd worden met de Meester van de Privileges van Gent en Vlaanderen.
Werken
Naast vele getijdenboeken illustreerden ze ook seculiere werken zoals kopieën van antieke auteurs zoals Seneca en Valerius Maximus, maar ook werken van tijdgenoten zoals Giovanni Boccaccio en Christine de Pizan.
De lijst van toegeschreven werken opgesteld door Georges Dogaer, James H. Marrow, in 1987 bevatte 48 manuscripten, in 2016 waren er ongeveer de helft daarvan uit de lijst verwijderd. Na de globale studie van het KIK/IRPA van 2012 tot 2015 zijn er 65 werken en fragmenten in de catalogue raisonné opgenomen.
Hierbij vindt men een (onvolledige) lijst van manuscripten waaraan de Meesters van Guillebert de Metz meewerkten.
Decamerone, BnF, ca. 1445 Bibliothèque de l'Arsenal, Ms. 5070
Seneca, Tragoediae ca. 1425, Brussel, Koninklijke Bibliotheek Ms.9881-82
Histores Romaines, ca. 1454, Bibliothèque de l'Arsenal met als signatuur 5087-5088
Roman de Melusine, 1525-1550, BnF Français 12575
Getijdenboek van Jan zonder Vrees, 1410-1419, BnF Nouv. aq. lat. 3055
Christine de Pizan, L'épitre d'Othea à Hector, Brussel Koninklijke Bibliotheek Ms.9596-97
Augustinus, Cité de Dieu, 1425-1450, Brussel Koninklijke Bibliotheek Ms.9005-6
Getijdenboek van Margaretha van Escornaix, ca. 1445, Brussel Koninklijke Bibliotheek Ms.IV 1113
Getijdenboek, Gent 1420, Morgan Library & Museum MS M.46
Getijdenboek van Daniël Rym, in opdracht van Daniël Rym en zijn vrouw Elisabeth Munte, 1420-1425, Walters Art Museum
Getijdenboek, ca.1440, Biblioteca Apostolica Vaticana ms. Ottob. lat. 2919
Getijdenboek, 1430-1440, J. Paul Getty Museum, 84.ML.67
Externe links
Project BR/121/PI/GuilleMets – Les Maîtres de Guillebert de Mets : une approche interdisciplinaire, Koninklijk instituut voor het kunstpatrimonium.
Zuid-Nederlands miniaturist (voor 1830)
Persoon in de Nederlanden in de 15e eeuw
15e-eeuws kunstenaar
Noodnaam
|
3438744
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Antaeotricha%20ribbei
|
Antaeotricha ribbei
|
Antaeotricha ribbei is een vlinder uit de familie van de sikkelmotten (Oecophoridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1877 door Zeller.
ribbei
|
525185
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nintendo%20Software%20Technology
|
Nintendo Software Technology
|
Nintendo Software Technology (ook onder de naam Nintendo Software Technology Corporation of NST) is een dochteronderneming van Nintendo. NST werd opgericht in 1998 om computerspellen te ontwikkelen voor de Noord-Amerikaanse markt. Shigeki Yamashiro heeft momenteel de leiding van deze afdeling van Nintendo.
Hun eerste spel was Bionic Commando: Elite Forces en werd uitgebracht op de Game Boy Color in januari 2000. Het was een remake van Capcom's Bionic Commando. In 2003 begon de ontwikkeling van het spel Project H.A.M.M.E.R.. Door aanhoudende problemen tussen het Amerikaanse ontwikkelteam en de Japanse managers werd het spel stopgezet in 2009.
Door de jaren heeft NST diverse spellen ontwikkeld voor Nintendo spelcomputers, zoals de Mario vs. Donkey Kong-serie, Wave Race: Blue Storm, en Metroid Prime Hunters.
Lijst van ontwikkelde spellen (selectie)
Bionic Commando: Elite Forces (2000, Game Boy Color)
Ridge Racer 64 (2000, Nintendo 64)
Pokémon Puzzle League (2000, Nintendo 64)
Wave Race: Blue Storm (2001, GameCube)
1080° Avalanche (2003, GameCube)
Mario vs. Donkey Kong (2004, Game Boy Advance)
Ridge Racer DS (2004, Nintendo DS)
Mario vs. Donkey Kong 2: March of the Minis (2006, Nintendo DS)
Metroid Prime Hunters (2006, Nintendo DS)
Super Mario Maker for Nintendo 3DS (2016, Nintendo DS)
Snipperclips (2017, Nintendo Switch)
Afdelingen en dochterondernemingen van Nintendo
|
1673276
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cumulatieve%20causatie
|
Cumulatieve causatie
|
De theorie van cumulatieve causatie werd in 1957 gepubliceerd door de Zweedse econoom Gunnar Myrdal en stelt dat het centrum zich steeds meer uitbreidt ten koste van de periferie. Dit zou komen doordat economische ontwikkeling van een gebied de concurrentiepositie van het gebied versterkt en zo verdere economische ontwikkeling stimuleert, waardoor de economische activiteiten in een land zich nog meer in het centrum gaan concentreren en de werkgelegenheid en welvaart in de periferie afneemt. Cumulatieve causatie wordt voor een belangrijk deel veroorzaakt door het agglomeratie-effect.
Cumulatieve causatie heeft voor de periferie zowel positieve gevolgen (spread effects) als negatieve gevolgen (backwash effects).
Economische geografie
|
3478936
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hemiexarnis%20peperida
|
Hemiexarnis peperida
|
Hemiexarnis peperida is een vlinder uit de familie van de uilen (Noctuidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1903 door Hampson.
peperida
|
1396345
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Resolutie%2054%20Veiligheidsraad%20Verenigde%20Naties
|
Resolutie 54 Veiligheidsraad Verenigde Naties
|
Resolutie 54 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd midden juli 1948 aangenomen. Zeven leden van de Veiligheidsraad stemden voor, Syrië stemde tegen en Argentinië, Oekraïne en de Sovjet-Unie onthielden zich. De Veiligheidsraad eiste dat het geweld in Palestina zou stoppen en de partijen samen met Folke Bernadotte naar een vreedzame oplossing voor het conflict zouden zoeken.
Achtergrond
De VN-Veiligheidsraad vroeg het in juni overeengekomen bestand te verlengen, maar na afloop ervan werden de vijandelijkheden toch hervat.
Inhoud
De Veiligheidsraad:
Neemt in beraad dat:
Israël de verlenging van het bestand heeft aanvaard.
De lidstaten van de Arabische Liga verschillende oproepen van de VN-bemiddelaar en de verlenging van het bestand hebben verworpen.
Het geweld in Palestina opnieuw oplaait.
Bepaalt dat de situatie in Palestina een bedreiging van de vrede vormt volgens artikel °39 van het Handvest van de Verenigde Naties.
Beveelt de betrokkenen de militaire acties te staken en het staakt-het-vuren af te kondigen. Dit moet ingaan op een met de bemiddelaar af te spreken moment maar niet later dan drie dagen na deze resolutie.
Schending van bovenstaande bepalingen zal een schending van de vrede zijn en aanleiding zijn voor verdere actie van de Veiligheidsraad.
Roept alle autoriteiten op mee te werken met de bemiddelaar.
Beveelt een onmiddellijk en onvoorwaardelijk staakt-het-vuren in de stad Jeruzalem binnen de 24 uur. De Bestandscommissie moet hiertoe maatregelen nemen.
Bemiddelaar Folke Bernadotte moet verder trachten de stad Jeruzalem te demilitariseren en de bescherming van de heilige plaatsen verzekeren.
De bemiddelaar moet op het bestand toezien, procedures opstellen om met schendingen om te gaan en de Veiligheidsraad hiervan op de hoogte houden.
Beslist dat het bestand van kracht blijft tot een vreedzame oplossing is gevonden.
Herhaalt de oproep aan alle partijen om samen met de bemiddelaar een vreedzame oplossing te zoeken.
Vraagt secretaris-generaal Trygve Lie de bemiddelaar van het nodige personeel en middelen te voorzien.
Vraagt de secretaris-generaal het nodige geld vrij te maken voor de verplichtingen die voortvloeien uit deze resolutie.
Verwante resoluties
Resolutie 50 Veiligheidsraad Verenigde Naties riep op tot 4 weken staakt-het-vuren.
Resolutie 53 Veiligheidsraad Verenigde Naties riep op het staakt-het-vuren te verlengen.
Resolutie 56 Veiligheidsraad Verenigde Naties verwees op resolutie 54 en wees op de verantwoordelijkheid van de partijen om het bestand niet te schenden.
Resolutie 57 Veiligheidsraad Verenigde Naties over de dood van de VN-bemiddelaar.
0054
VR0054
|
3171338
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Caelatura%20rustica
|
Caelatura rustica
|
Caelatura rustica is een slakkensoort uit de familie van de Barleeiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1886 door Watson.
Barleeiidae
|
3281095
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Juan%20Jim%C3%A9nez
|
Juan Jiménez
|
Juan Ramón Jiménez (1881-1958), Spaans dichter en winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur
Juan Jiménez Mayor (1964), Peruviaans rechtsgeleerde en premier
Juan Ignacio Martínez Jiménez (1964), Spaans voetbaltrainer
|
3423376
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lamida%20sordidalis
|
Lamida sordidalis
|
Lamida sordidalis is een vlinder uit de familie van de snuitmotten (Pyralidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1916 door Hampson.
Snuitmotten
|
3262583
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Enoplolambrus%20laciniatus
|
Enoplolambrus laciniatus
|
Enoplolambrus laciniatus is een krabbensoort uit de familie van de Parthenopidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1839 door De Haan.
Parthenopidae
|
5472066
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Groupama-FDJ/2021
|
Groupama-FDJ/2021
|
Deze pagina geeft een overzicht van de Groupama-FDJ UCI World Tour wielerploeg in 2021.
Algemeen
Algemeen manager: Marc Madiot
Teammanager: Yvon Madiot
Ploegleiders: Thierry Bricaud, Martial Gayant, Frédéric Guesdon, Sébastien Joly, Philippe Mauduit, Franck Pineau, Benoît Vaugrenard, Jussi Veikkanen
Fietsen: Lapierre
Banden: Continental AG
Onderdelen en wielen: Shimano
Renners
Vertrokken
Overwinningen
*1) Ploeg Ronde van de Alpes-Maritimes en de Var: Armirail, Duchesne, Gaudu, Guglielmi, Madouas, Molard, Pinot
La Française des Jeux (wielerploeg)
Wielerploeg in 2021
|
2014420
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Simeon%20de%20Nieuwe%20Theoloog
|
Simeon de Nieuwe Theoloog
|
Simeon, doopnaam Symeon (Paphlagonië (huidig Turkije), 949 – Paloukiton, 1022), was een kerkleraar, mysticus en dichter. Hij was een telg uit een rijke familie in Galatië.
Leven
Op elfjarige leeftijd werd hij naar Constantinopel gestuurd om te gaan studeren. Volgens de Theophanes Continuatus waren zijn ouders (Basil en Theophano) van rijke edelen (Έυγενεις και πλουσιοι – eugeneis kai plousioi). Ze voorzagen voor hem in eerste instantie een politieke carrière. Hij groeide op in de kringen van het Byzantijnse hof. Op zijn veertiende ontmoette hij Simeon de Vrome en op twintigjarige leeftijd onderging hij een spirituele ervaring, wat hem in direct contact met God (in de hoedanigheid van een licht) zou hebben gebracht.
Alhoewel hij zijn politieke interesse niet geheel verloor had de spirituele ervaring een dermate grote invloed op hem gehad dat zijn religieus geestelijke ontwikkeling de overhand kreeg. Op 27-jarige leeftijd trad hij in het klooster Stoudios onder geestelijke leiding van Simeon de Vrome. Nadat hij geestelijke ervaring opgedaan had, vertrok hij naar het klooster Sint-Mamas in Constantinopel, waar hij tot priester werd gewijd. Uiteindelijk werd hij daar abt.
Hij overleed op 12 maart 1022 in ballingschap in Paloukiton, een plaatsje dat reeds lang opgeslokt is door Istanboel, in de omgeving van het stadsdeel Üsküdar aan de Aziatische oever van de Bosporus.
Belang
Van belang waren zijn vernieuwingen van het kloosterleven van gebed en meditatie. Verder schreef hij een aantal verhandelingen over spiritualiteit, waarbij hij vooral nadruk legde op de kracht van contemplatief gebed en meditatie. Simon is van blijvende invloed gebleven op de moderne orthodoxie.
Zijn theologie heeft veel van de klassieke thema's van de Byzantijnse leer, zeker wat betreft de leer van de incarnatie. Ook de vergiffenis als heiliging werd door Simon uiterst belangrijk gevonden.
11e-eeuws abt
Dichter
Kerkleraar
Kerkvader
|
4095616
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Philodinavus%20paradoxus
|
Philodinavus paradoxus
|
Philodinavus paradoxus is een raderdiertjessoort uit de familie Philodinavidae. De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1905 door Murray.
Raderdieren
|
5279889
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/63e%20Legerkorps%20%28Wehrmacht%29
|
63e Legerkorps (Wehrmacht)
|
Het Duitse 63e Legerkorps (Duits: Generalkommando LXIII. Armeekorps) was een Duits legerkorps van de Wehrmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het korps kwam alleen in actie aan het westfront.
Krijgsgeschiedenis
Oprichting
Het 63e Legerkorps werd opgericht op 14 november 1944 uit Generalkommando Dehner ofwel Korps Dehner aan het Westfront bij het 19e Leger.
Inzet
Korps Dehner was in de herfst van 1944 gevormd uit de staf van de ”Befehlshabers im Heeresgebiet Südfrankreich”.
Het 63e Legerkorps was in eerste instantie ingezet langs de Frans-Zwitserse grens in de Elzas. Op 15 november beschikte het korps over de 159e en 189e en 338e Infanteriedivisies. Door het november-offensief van het 1e Franse Leger van 14 tot 25 november, werd het korps de Colmar pocket ingedreven (en verloor daarbij alleen al aan gevangenen 5000 man), en verdedigde vervolgens de zuidkant van de “zak”. De volgende 2 maanden bleef het front van het korps redelijk rustig. Van 20 januari tot 9 februari 1945 nam het korps deel aan de verdediging van de Zak van Colmar tegen het offensief van het 1e Franse Leger. Op 20 januari had het korps hiervoor de beschikking over de 338e, 159e en 716e Infanteriedivisies. Het korps verdedigde taai, maar moest langzaam terrein prijsgeven. Op 9 februari bliezen de Duitsers de laatste brug over de Rijn op, bij Chalampé. Vervolgens werd het korps naar het noorden getransporteerd en eind februari 1945 in het front bij Venlo geschoven. De geallieerde aanvallen Operatie Veritable (8 februari) en Operatie Grenade (23 februari) werden resp. ten noorden en ten zuiden van het korps ingezet. Dus het korps werd niet direct aangevallen. Maar moest wel terugtrekken richting de Rijn om niet omsingeld te raken. Op 5 maart was het korps teruggetrokken achter de Rijn, en de frontlijn liep van Orsoy tot Uerdingen. Op 24 maart vielen de geallieerden aan over de Rijn in Operatie Plunder. In eerste instantie werd het korps niet aangevallen, maar vanaf 26 maart was ook het korps aan de beurt en werd weggedrukt richting Essen. Intussen hadden de 1e en 9e US Legers de omsingeling van het Ruhrgebied op 4 april voltooid. Het korps verdedigde de noord-west hoek van deze Ruhrpocket, die nu langzaam werd ingedrukt. Op 12 april was het korps tot de zuidoever van de Ruhr teruggedrongen. Zes dagen later hield alle tegenstand in de Ruhrpocket op.
Het 63e Legerkorps capituleerde op 18 april 1945 in de Ruhr-pocket, oostelijk van Düsseldorf.
Bovenliggende bevelslagen
Commandanten
Legerkorps 63
Legerkorps 63
|
3344686
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Subarchaeopacha%20alberici
|
Subarchaeopacha alberici
|
Subarchaeopacha alberici is een vlinder uit de familie van de Metarbelidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst gepubliceerd in 1945 door Abel Dufrane.
Deze soort komt voor in Congo-Kinshasa.
Metarbelidae
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
485077
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Caillavet
|
Caillavet
|
Caillavet is een gemeente in het Franse departement Gers (regio Occitanie) en telt 179 inwoners (2004). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Auch.
Geografie
De oppervlakte van Caillavet bedraagt 14,9 km², de bevolkingsdichtheid is 12,0 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Gers
|
2454970
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Scartichthys%20variolatus
|
Scartichthys variolatus
|
Scartichthys variolatus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van naakte slijmvissen (Blenniidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1836 door Valenciennes.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2009. De omvang van de populatie is volgens de IUCN stabiel.
Naakte slijmvissen
IUCN-status niet bedreigd
|
3263659
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lissocarcinus%20arkati
|
Lissocarcinus arkati
|
Lissocarcinus arkati is een krabbensoort uit de familie van de Portunidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1923 door Kemp.
Portunidae
|
3832629
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gunem
|
Gunem
|
Indonesië
Gunem (onderdistrict), een onderdistrict in het bestuurlijke gebied Rembang in de provincie Midden-Java
Gunem (plaats), een plaats in het bestuurlijke gebied Rembang in de provincie Midden-Java
|
3320506
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica%20purpuripennis
|
Metallica purpuripennis
|
Metallica purpuripennis is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1872 door Chaudoir.
Loopkevers
|
1937649
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel%20Boshuysen
|
Kasteel Boshuysen
|
Kasteel Boshuysen of Boshuizen was een kasteel gelegen in Zoeterwoude, nu Leiden.
De oudste vermelding betreft "de woning te Boschuysen met 50 morgen, onder Zoeterwoude, strekkend van de Rijn tot de Vroonmade" op 15 augustus 1332, maar waarschijnlijk gaat de geschiedenis van dit leengoed van de graaf van Holland aan de familie Van Boschuysen zelfs terug tot 1281. Wanneer de woning versterkt werd tot kasteel is niet geheel duidelijk. Omdat de later teruggevonden muren 1,5 meter dik waren, zijn die vermoedelijk al vóór 1351 opgetrokken, want daarna waren gebouwen met zulke zware muren niet meer toegestaan binnen een bepaalde afstand van de Leidse stadsmuren.
Het kasteel stond aan de Boshuizerwetering in het ontginningsgebied Boshuysen, later genaamd de Boschhuyser polder, en is tot in de 16e eeuw in bezit geweest van het geslacht Boschhuysen. Het werd in 1574 (beleg van Leiden) verwoest en later geheel afgebroken. Rond 1632 is op de resten een nieuw huis gebouwd, dat in de 18e eeuw is vervangen door een (eenvoudig) landhuis. Halverwege de 19e eeuw werd ook dit gesloopt, waarna het terrein werd gebruikt als weiland.
In het voorjaar van 1955 zijn tijdens de aanleg van sportvelden aan de Boshuizerkade (Leiden) op een diepte van ongeveer een meter beneden het maaiveld de restanten aangetroffen van de fundering van het kasteel. De aangetroffen funderingen en muurresten bestonden uit een carré van ongeveer 30 bij 30 meter. Aan de oostzijde daarvan zijn de funderingen van een toren teruggevonden. Aan de noordzijde heeft zich vermoedelijk een ophaalbrug bevonden. Na onderzoek zijn de muurresten grondig verwijderd, want bij de renovatie van de sportvelden in 2010 werden ze niet meer aangetroffen. Met gebruik van een grondradar kon wel worden vastgesteld dat vlak bij het kasteel een steenbakkerij met mogelijk enkele bijgebouwen heeft gestaan.
Kasteel in Zuid-Holland
Voormalig bouwwerk in Leiden
|
1984252
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Santa%20Albertina
|
Santa Albertina
|
Santa Albertina is een gemeente in de Braziliaanse deelstaat São Paulo. De gemeente telt 4.992 inwoners (schatting 2009).
Aangrenzende gemeenten
De gemeente grenst aan Aspásia, Mesópolis, Paranapuã, Santa Rita d'Oeste en Urânia.
Gemeente in São Paulo
|
2561690
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Acanthoscelides%20machala
|
Acanthoscelides machala
|
Acanthoscelides machala is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1990 gepubliceerd door Johnson.
machala
|
2753079
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/E33%20%28Verenigde%20Arabische%20Emiraten%29
|
E33 (Verenigde Arabische Emiraten)
|
|}
|}
De E33 is een nationale weg in de Verenigde Arabische Emiraten. De weg loopt van de hoofdstad Abu Dhabi naar de stad Al Haiyir bij de Omaanse grens en is 133 kilometer lang.
033
Weg in Abu Dhabi
|
3512205
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pseudomyrmex%20oculatus
|
Pseudomyrmex oculatus
|
Pseudomyrmex oculatus is een mierensoort uit de onderfamilie van de Pseudomyrmecinae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1855 door Smith, F..
Pseudomyrmex
|
5571679
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20voetbalinterlands%20Bahrein%20-%20Cura%C3%A7ao
|
Lijst van voetbalinterlands Bahrein - Curaçao
|
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van Bahrein en Curaçao. De landen speelden tot op heden een keer tegen elkaar. Dat was een vriendschappelijk wedstrijd op 6 oktober 2021 in Riffa.
Wedstrijden
Samenvatting
Curaçao
Bahrein
|
2332669
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Coelonia%20solani
|
Coelonia solani
|
Coelonia solani is een vlinder uit de familie van de pijlstaarten (Sphingidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1833 gepubliceerd door Jean Baptiste Boisduval.
Pijlstaarten
|
2438149
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Canthigaster%20punctata
|
Canthigaster punctata
|
Canthigaster punctata is een straalvinnige vissensoort uit de familie van kogelvissen (Tetraodontidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1992 door Matsuura.
Kogelvissen
IUCN-status onzeker
|
5248847
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kalverliefde%20%28lied%29
|
Kalverliefde (lied)
|
"Kalverliefde" is een nummer van de Nederlandse artiest Robert Long. Het nummer werd uitgebracht als de zesde track op zijn eerste solo-album Vroeger of later uit 1974.
Achtergrond
"Kalverliefde" is geschreven door Long zelf en geproduceerd door John Möring. Het gaat over de verwarring van een jeugdliefde. In het nummer spreekt Long de luisteraar aan en vertelt een verhaal over een jongen en een meisje die al jong een koppel waren. Zo vroeg het meisje of de jongen bleef eten en gaf hij hem een ring. Naarmate de twee ouder worden, beseft de jongen dat het leven toch niet zo goed was met haar, en dat hij liever dingen wilde doen met vrienden. Uiteindelijk maakt hij de verkering uit en geeft hij haar de ring terug.
"Kalverliefde" was onderdeel van een tape met demo's van Nederlandstalige nummers die door Long waren geschreven. Zijn platenmaatschappij Bovema wilde echter dat Long in het Engels zou zingen, om zo de kans op een internationale carrière te vergroten. Uiteindelijk werden de Nederlandstalige nummers opgenomen en uitgebracht op het album Vroeger of later. In 1993 verscheen het nummer pas voor het eerst op single: ter promotie van het compilatiealbum Het allerbeste van Robert Long - 50 jaar, goed ter been en nog geen lintje werd het samen met "Iedereen doet 't" uitgebracht als dubbele A-kant.
"Kalverliefde" is door een aantal artiesten gecoverd. De Vlaamse groep Mama's Jasje scoorde in 1997 een klein hitje met hun versie van het nummer, die in Nederland op plaats 81 in de Mega Top 100 terechtkwam. Paul de Leeuw zette het nummer in 2014 op zijn album De Leeuw zingt Long, waarop alleen covers van Robert Long staan. Hij nam het nummer op in samenwerking met Ilse DeLange en JB Meijers.
Radio 2 Top 2000
Evergreen Top 1000
Nummer van Robert Long
|
2623602
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cupes%20formosanus
|
Cupes formosanus
|
Cupes formosanus is een keversoort uit de familie Cupedidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1928 door Tamanuki.
Cupedidae
|
101219
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Johann%20Peter%20Eckermann
|
Johann Peter Eckermann
|
Johann Peter Eckermann (Winsen (Luhe), 21 september 1792 - Weimar, 3 december 1854) was een Duitse dichter en bovenal medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe. Hij is het meest bekend van zijn boek Gespräche mit Goethe in den letzten Jahren seines Lebens.
Biografie
Johann Peter Eckermann werd op 21 september 1792 als zoon van arme ouders geboren in Winsen (bij Hamburg), waar hij eenzaam opgroeide. Hij bezocht de school slechts onregelmatig, maar viel door zijn intellect en kunstzinnigheid op bij de notabelen van zijn woonplaats. Zij hielpen de jonge Eckermann vooruit, zodat hij tussen 1808 en 1813 kon worden aangesteld als beambte in Winsen en omgeving.
Na zijn militaire-diensttijd (1813/14) vertrok hij naar Hannover om zich bij de schilder Rambach te laten opleiden tot kunstschilder. Vanwege ziekte en geldgebrek zag hij zich echter genoodzaakt dit plan op te geven en een betrekking in overheidsdienst te aanvaarden. Door zijn behoefte aan verdere intellectuele verdieping bezocht hij daarnaast in Hannover het gymnasium, waar hij zich vooral wijdde aan de literatuur. In het bijzonder maakten de werken van Johann Wolfgang von Goethe indruk op hem. Na een korte gymnasiumtijd studeerde Eckermann in Göttingen rechtsgeleerdheid en filologie, maar moest daar wederom vanwege geldgebrek al snel mee ophouden.
Door grote voorbeelden aangespoord begon Eckermann zelf verzen te schrijven. Daarnaast schreef hij "Bijdragen tot de dichtkunst, met bijzondere verwijzing naar Goethe" (Beyträge zur Poesie unter besonderer Hinweisung auf Goethe), waarvan hij manuscript naar Goethe stuurde. Deze beoordeelde het werk positief, waarop Eckermann besloot de drieënzeventig jaar oude Goethe in Weimar op te zoeken. Deze stelde Eckermann voor enig organisatorisch werk op zich te nemen, wat de ambitieuze
Eckermann gretig aanvaardde. Hij werd echter niet officieel Goethes secretaris, doch was van toen af aan in een vrijblijvende dienstverhouding voor hem werkzaam.
Evenals in de voorafgaande jaren werd Eckermann ook in Weimar geplaagd door geldnood, hoewel Goethe ervoor zorgde dat de genoemde "Bijdragen tot de dichtkunst" tegen een goed honorarium werden uitgegeven. Daarnaast verschafte de beroemde dichter hem betaalde werkzaamheden, onder andere als huisleraar van kroonprins Karel Alexander van Saksen-Weimar-Eisenach en een doctorstitel in Jena. De opbrengsten daarvan waren echter nauwelijks voldoende om te voorzien in het levensonderhoud van de jonge Noord-Duitser, die buitengewoon zwaar belast was door de opgedragen werkzaamheden. Goethes vertrouwen in Eckermann was zo groot dat hij hem verzocht om zijn labiele zoon August von Goethe in 1830 te begeleiden op een reis naar Italië (waar deze laatste overigens het leven liet).
Pas in januari 1831 kon Eckermann in het huwelijk treden met zijn langverloofde Johanna Bertram. Zij stierf al in april 1834, kort na de geboorte van hun zoon Karl, die later een gewaardeerde kunstschilder werd.
De grijze Goethe bepaalde in zijn testament dat Eckermann, samen met zijn andere medewerker, doctor Riemer, zijn literaire nalatenschap tegen een winstdeling zouden uitgeven. Na Goethes dood in 1832 nam echter nog nauwelijks iemand notitie van de ziekelijke en steeds meer verarmende Eckermann. In 1836 verschenen uiteindelijk de eerste twee delen van het jarenlang voorbereide verslag van de gesprekken met Goethe in de laatste jaren van diens leven. Dit werk werd in verscheidene talen vertaald en geniet nog steeds erkenning. Twee jaar daarna publiceerde Eckermann nog een gedichtenbundel, maar de inkomsten waren te gering om lang op te kunnen teren.
Op 3 december 1854 stierf Eckermann ziek en eenzaam in Weimar. Zijn voormalige leerling, de latere groothertog Karel Alexander, zorgde voor een graf in directe nabijheid van Goethes laatste rustplaats, de Weimarer Fürstengruft.
Gespräche mit Goethe in den letzten Jahren seines Lebens
Eckermann is vooral bekend geworden door zijn opgetekende en uitgegeven gesprekken met Johann Wolfgang von Goethe. Hij publiceerde na de dood van dit Duitse genie negen jaar van gesprekken in boekvorm. Goethe wist van Eckermanns voornemen en stemde in met publicatie, onder de voorwaarde dat dit pas na zijn dood zou gebeuren. Het werk verscheen onder de titel Gespräche mit Goethe in den letzten Jahren seines Lebens. De complete eerste druk van dit werk is erg zeldzaam, vooral omdat de eerste twee delen verschenen in 1836 en het derde deel, bij een andere uitgever, in 1848. De eerste twee delen zijn in het Nederlands vertaald (Eckermann – Gesprekken met Goethe, eerste druk: 1990 met een nawoord van Boudewijn Büch).
Het publiceren van interviews was aan het einde van de achttiende eeuw een nieuw verschijnsel. Zo interviewde James Boswell de Britse excentrieke schrijver dr. Samuel Johnson ten behoeve van een boek, ene Medwin maakte een boek met gesprekken die hij gevoerd had met de dichter Lord Byron en Las Cases ondervroeg Napoleon Bonaparte voor publicatie in vuistdik boek. In deze traditie schreef Eckermann zijn werk.
De filosoof Friedrich Nietzsche heeft van Eckermanns boek gezegd dat het 't beste Duitse boek is dat er bestaat. In dit verband stelde Nietzsche: Wenn man von Goethes Schriften absieht und namentlich von Goethes Unterhaltungen met Eckermann, dem besten deutschen Buche, das es gibt: Was bleibt eigentlich von der deutschen Prosa-Literatuur übrig, das es verdiente, wieder und wieder gelesen zu werden?. Volgens Boudewijn Büch was dit het mooiste interviewboek dat hij kende.
Enkele citaten uit de vertaling van Gerda Meijerinks (1990).
Wie werkelijk invloed wil hebben, die moet niet kijven, die moet zich helemaal niet om het verkeerde bekommeren, die moet alleen maar het goede doen
Over het algemeen zit de filosofische speculatie de Duitsers in de weg, hun stijl wordt er onzinnelijk, ongrijpbaar, breed en warrig door
De mens is er niet toe geboren om de problemen op te lossen, maar om te onderzoeken waar het probleem begint, om vervolgens binnen de grenzen van het begrijpelijke te blijven
Ik laat in het midden waar onze huidige jeugd de verwaandheid vandaan haalt te denken dat ze, alsof het ze aangeboren is, zomaar over al die dingen beschikt die je alleen door jarenlange studie en ervaring kunt verwerven
Referenties
Duits dichter
|
444911
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pommeret
|
Pommeret
|
Pommeret is een gemeente in het Franse departement Côtes-d'Armor (regio Bretagne). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Saint-Brieuc. Pommeret telde op inwoners.
Geografie
De oppervlakte van Pommeret bedraagt 13,35 km², de bevolkingsdichtheid is 158 inwoners per km².
De onderstaande kaart toont de ligging van Pommeret met de belangrijkste infrastructuur en aangrenzende gemeenten.
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Gemeente in Côtes-d'Armor
|
5238145
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Abdel%20Fattah%20al-Burhan
|
Abdel Fattah al-Burhan
|
Abdel Fattah Abdelrahman Burhan ( Arabisch : عبد الفتاح عبد الرحمن البرهان ) (Shendi, 11 april 1960) is een Soedanese luitenant-generaal en politicus, die sinds 12 april 2019 voorzitter van de overgangsraad en daarmee effectief staatshoofd van Soedan is. Daarvoor was hij inspecteur-generaal van de Soedanese Volkskrijgsmacht en commandant van de landmacht.
Al-Burhan kwam in 2019 aan de macht na het aftreden van voorzitter Ahmed Awad Ibn Auf. In mei 2019 ging hij voor zijn eerste staatsbezoek naar Egypte en ontmoette hij president Abdul Fattah Al-Sisi. Voor zijn tweede staatsbezoek bezocht hij de Verenigde Arabische Emiraten. In 2020 ontmoette hij de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo in Khartoem.
Op 25 oktober 2021 vond in Soedan een militaire staatsgreep plaats, waarbij premier Abdalla Hamdok samen met een aantal andere hoge functionarissen werd afgezet en opgepakt. Generaal Abdel Fattah al-Burhan nam hierna officieel de macht over en liet de regering ontbinden. Hij riep de noodtoestand uit en verklaarde dat de nieuwe regering tot de verkiezingen van 2023 aan zou blijven. In november 2021 werd bekendgemaakt dat Hamdok en de legerleiding van Soedan een overeenkomst hadden gesloten waardoor Hamdok weer premier werd. Hierna volgden echter demonstraties in het land, omdat o.a. getwijfeld werd aan Hamdoks daadwerkelijke machtspositie. Hamdok trad in februari 2022 af als premier.
Soedanees politicus
President van Soedan
|
3783368
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Live%20Free%20or%20Die
|
Live Free or Die
|
Live Free or Die is het motto (wapenspreuk) van de Amerikaanse staat New Hampshire. Het is waarschijnlijk het bekendste van alle motto’s van Amerikaanse staten, omdat het zeer uitgesproken is in vergelijking met die van andere staten en het aansluit bij het Amerikaanse politieke ideologie van onafhankelijkheid. Sinds 1971 staat het motto op de nummerborden van de staat.
De tekst komt van generaal John Stark. Hij was afkomstig uit New Hampshire en had meegevochten tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Toen hij werd in 1809 uitgenodigd voor een herdenking van de Slag bij Bennington kon hij hier niet naartoe komen vanwege zijn slechte gezondheid. Hij stuurde zijn korte speech naar de gelegenheid met de tekst Live free or die: Death is not the worst of evils.
De tekst was mogelijk weer geïnspireerd op het motto uit de Franse Revolutie Vivre Libre ou Mourir. Een andere mogelijkheid is dat het geïnspireerd is op een uitspraak van Patrick Henry, een van de Founding Fathers die in 1775 de volgende tekst uitsprak: Is life so dear, or peace so sweet, as to be purchased at the price of chains and slavery? Forbid it, Almighty God! I know not what course others may take; but as for me, give me liberty or give me death!
In 2007 werd door het parlement van New Hampshire een lied genaamd Live Free or Die, geschreven door Barry Palmer, aangenomen als een van de twee officiële volksliederen van de staat. Bill Morrissey bracht een nummer met dezelfde titel uit waarin hij de ironie beschreef van gevangenen die in de gevangenis nummerborden moeten maken waar dit motto op staat.
Wapenspreuk
New Hampshire
|
3474756
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Paroligia%20vermiculata
|
Paroligia vermiculata
|
Paroligia vermiculata is een vlinder uit de familie van de uilen (Noctuidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1880 door Snellen.
vermiculata
|
4918879
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Frederik%20Hendrik%20de%20Pesters
|
Frederik Hendrik de Pesters
|
Jhr. Frederik Hendrik de Pesters (Utrecht, 15 maart 1839 − Arnhem, 29 september 1906) was een Nederlands burgemeester.
Biografie
De Pesters was een telg uit het geslacht De Pesters en een zoon van jhr. mr. Jan Everard de Pesters, heer van Cattenbroek (1802-1879) en Jacoba Margaretha van Hengst (1809-1875). Hij studeerde af in 1865 aan de Universiteit Utrecht op het proefschrift De voorzitter der Staten-Generaal. Hij trouwde in 1872 met Wilhelmina Johanna Gaymans (1838-1917), telg uit het geslacht Gaymans, met wie hij een jong overleden zoon en twee dochters kreeg. In 1892 schonk hij, mede namens andere familieleden, stukken betreffende zijn familie aan het Rijksarchief Utrecht die betrekking hadden op het Provinciaal Bestuur van die provincie uit de 18e eeuw.
De Pesters was van november 1871 tot 1887 burgemeester van Bunnik, van Odijk en van Werkhoven. Op 30 april 1877 legde hij de eerste steen voor de school in Bunnik. Van 1886 tot 1903 was hij hoogheemraad van de Lekdijk Benedendams en de IJsseldam. Jhr. mr. F.H. de Pesters overleed op 67-jarige leeftijd.
Nederlandse adel in de 19e eeuw
Burgemeester van Bunnik
Burgemeester van Odijk
Burgemeester van Werkhoven
|
2922019
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Iphiaulax%20dubius
|
Iphiaulax dubius
|
Iphiaulax dubius is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Fahringer in 1935.
dubius
|
2756809
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schausiella%20denhezorum
|
Schausiella denhezorum
|
Schausiella denhezorum is een vlinder uit de familie nachtpauwogen (Saturniidae), onderfamilie Ceratocampinae.
De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd door Lemaire in 1969.
Nachtpauwogen
|
5497673
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Benkovski%20%28Plovdiv%29
|
Benkovski (Plovdiv)
|
Benkovski (Bulgaars: Бенковски) is een dorp in Bulgarije. Het dorp is gelegen in de gemeente Maritsa, oblast Plovdiv. Het dorp ligt hemelsbreed ongeveer 10 km ten noordwesten van Plovdiv en 121 km ten zuidoosten van de hoofdstad Sofia.
Bevolking
Op 31 december 2019 woonden er 1.276 personen in het dorp Benkovski.
Van de 1.362 inwoners in februari 2011 werden geteld, waren er 168 jonger dan 15 jaar oud (12,3%), gevolgd door 865 personen tussen de 15-64 jaar oud (63,5%) en 329 personen van 65 jaar of ouder (24,2%).
Plaats in Plovdiv
|
5401209
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ocella
|
Ocella
|
Ocella is een geslacht van vlinders van de familie dikkopjes (Hesperiidae), uit de onderfamilie Pyrginae.
Soorten
O. albata (Mabille, 1888)
O. diophthalma (Plötz, 1884)
O. monophthalma (Plötz, 1884)
Pyrginae
|
3160886
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dentimargo%20neglecta
|
Dentimargo neglecta
|
Dentimargo neglecta is een slakkensoort uit de familie van de Marginellidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1846 door Sowerby II.
Marginellidae
|
3735304
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lamponius%20nebulosus
|
Lamponius nebulosus
|
Lamponius nebulosus is een insect uit de orde Phasmatodea en de familie Pseudophasmatidae. De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2000 door Tilgner, Camilo & Moxey.
Pseudophasmatidae
|
3675713
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jagan
|
Jagan
|
Jagan is een bestuurslaag in het regentschap Sukoharjo van de provincie Midden-Java, Indonesië. Jagan telt 1871 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Midden-Java
|
3037997
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Crescendo%20van%20Berkel
|
Crescendo van Berkel
|
Crescendo van Berkel (Den Haag, 6 april 1992) is een voormalig Nederlands profvoetballer die als verdediger speelde.
Loopbaan
Van Berkel speelde in de jeugd voor H.V. & C.V. Quick en Sparta Rotterdam waar hij ook twee seizoenen in het eerste team speelde. Hij tekende in augustus 2015 een contract tot medio 2017 bij Telstar, dat hem transfervrij overnam van Roda JC. In juli 2017 tekende hij, nadat hij eerst stage liep bij Dundee FC, een contract voor 1,5 jaar bij Sandefjord in Noorwegen. In mei 2018 werd zijn contract ontbonden. In juli 2018 verbond hij zich aan Lee Man FC uit Hongkong. In maart 2020 kwam hij zonder club te zitten. In februari 2020 sloot Van Berkel aan bij SVV Scheveningen in de Tweede divisie.
Statistieken
Zie ook
Lijst van spelers van Sparta Rotterdam
Lijst van spelers van Roda JC Kerkrade
Lijst van spelers van Telstar
Externe link
Profiel op soccerway.com
Berkel van, Crescendo
|
4457215
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Haunted%20Cities
|
Haunted Cities
|
Haunted Cities is het tweede studioalbum van de Amerikaanse rap-rockband Transplants. Het werd uitgegeven op 21 juni 2005 door Atlantic Records.
Nummers
"Not Today" - 2:41
"Apocalypse Now" - 3:16
"Gangsters and Thugs" - 3:54
"What I Can't Describe" - 4:02
"Doomsday" - 3:49
"Killafornia" - 3:47
"American Guns" - 2:38
"Madness" - 3:09
"Hit the Fence" - 2:12
"Pay Any Price" - 1:57
"I Want It All" - 3:56
"Crash and Burn" - 4:45
Muziekalbum uit 2005
Muziekalbum uitgegeven door Atlantic Records
|
2564927
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nineta%20alpicola
|
Nineta alpicola
|
Nineta alpicola is een insect uit de familie van de gaasvliegen (Chrysopidae), die tot de orde netvleugeligen (Neuroptera) behoort.
Nineta alpicola is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Kuwayama in 1956.
Gaasvliegen
|
5461074
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lower%20King
|
Lower King
|
Lower King is een plaats in de regio Great Southern in West-Australië.
Het ligt aan de monding van de rivier de King, 422 kilometer ten zuidzuidoosten van de West-Australische hoofdstad Perth, 6 kilometer ten zuiden van het aan de South Coast Highway gelegen King River en 10 kilometer ten noordoosten van Albany.
Lower King maakt deel uit van het lokale bestuursgebied (LGA) City of Albany waarvan Albany de hoofdplaats is. Het telde 1.890 inwoners in 2021 tegenover 1.605 in 2006.
Reeds in de jaren 1830 vestigden de eerste Europeanen zich er. Zeehondenjagers hadden er hun uitvalsbasis. Lower King werd echter pas in 1959 officieel gesticht. Het is vernoemd naar de rivier die naar ontdekkingsreiziger Phillip Parker King werd vernoemd. King was kapitein van de Mermaid en voerde er in januari 1818 hydrografische onderzoekingen uit.
Externe links
City of Albany
The Amazing South Coast
Plaats in West-Australië
|
4080702
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stoepbord
|
Stoepbord
|
Een stoepbord is een verplaatsbaar reclamebord dat op stoep of trottoir gezet wordt om de aandacht van voorbijgangers te trekken.
Een krijtstoepbord is een stoepbord waarop de reclameboodschap met krijt geschreven wordt. Moderne borden hebben een kliksysteem dat het mogelijk maakt om de reclameboodschap, in de vorm van een poster of anderszins, makkelijk te vervangen. Er zijn borden met een verzwaarde voet en borden uitgerust met veren zodat ze bewegen kunnen en niet omvallen bij harde wind.
Gebruik
Een winkelier die een stoepbord wil plaatsen dient hiervoor een vergunning bij de gemeente aan te vragen. In sommige gemeenten is het plaatsen van een stoepbord vrij van precariobelasting als aan bepaalde voorwaarden is voldaan.
Reclame
Straatmeubilair
|
934341
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Florence%20American%20Cemetery%20and%20Memorial
|
Florence American Cemetery and Memorial
|
De Florence American Cemetery and Memorial is een Amerikaanse militaire begraafplaats nabij Florence, Italië, waar soldaten liggen begraven die gedurende de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. De Florence American Cemetery and Memorial wordt beheerd door de American Battle Monuments Commission.
De begraafplaats
De begraafplaats werd al in 1944 aangelegd door geallieerde troepen. Er liggen in totaal 4.402 militairen begraven. De meeste soldaten die hier begraven liggen zijn van het Amerikaanse 5e Leger. Zij zijn overleden tijdens het gevecht voor de bevrijding van Rome (juni 1944) en gedurende de gevechten in de Alpen (juni 1944 - 2 mei 1945). De grond van begraafplaats is een officieel stuk land van de Amerikaanse overheid.
Algemene opzet
De Florence American Cemetery and Memorial heeft een grootte van 28 hectare. De begraafplaats wordt grotendeels omringd door bosrijke heuvels. De graven liggen symmetrisch aan weerskanten van het hoofdpad. De begraafplaats is verdeeld in 8 gelijke gebieden waar men doorheen kan wandelen. Aan het eind van de hoofdweg staat het gedenkteken.
Het gedenkteken
Op het hoogste van de drie brede "terrassen", bevindt zich het gedenkteken van de begraafplaats. Bij het gedenkteken worden de namen van de 1.409 vermiste soldaten vermeld. Roosjes kenmerken de namen, waarvan de lichamen alsnog zijn geïdentificeerd. Het atrium aan de zuidelijke zijde van het monument dient als voorhofje van het kapel, die met marmer en mozaïek verfraaid is.
Het atrium aan de noordzijde bevat een marmeren kaart waarop allerlei operaties, van de Amerikaanse troepen in de regio, zijn beschreven.
De graven
Het gebied van de graven bevat acht percelen, vier aan iedere kant van het hoofdpad. Hier zijn de stoffelijke resten van 4.402 mannen en vrouwen begraven. Deze percelen zijn symmetrisch aan het perceel dat er recht tegenover ligt. Alle graven hebben de vorm van een Latijns Kruis, ongeacht welke godsdienst iemand aanhing.
Bezoekers
De begraafplaats is dagelijks geopend, met uitzondering van 25 december en 1 januari. Personeel vertrekt informatie over de graven.
Zie ook
American Battle Monuments Commission
Externe link
Informatie ABMC over deze begraafplaats
Begraafplaats in Italië
Begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog
American Battle Monuments Commission
Impruneta
|
3478469
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rhynchina%20aroa
|
Rhynchina aroa
|
Rhynchina aroa is een vlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1908 door Bethune-Baker.
aroa
|
3432538
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chionaema%20bellissima
|
Chionaema bellissima
|
Chionaema bellissima is een beervlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1878 door Moore.
Chionaema
|
1429529
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Isaac%20de%20Jouderville
|
Isaac de Jouderville
|
Isaac de Jouderville, zijn naam werd op uiteenlopende wijze gespeld (Leiden, ca. 1612 – Amsterdam, tussen 1645 en 1648) was een Nederlands schilder en graficus behorend tot de Hollandse School. De Jouderville was de tweede leerling van Rembrandt van Rijn.
Hij was zoon van de uit Metz afkomstige Isaac Joudreville en zijn vrouw Magdalena Jansdochter. Zijn vader was uitbater van de succesvolle herberg De Drie Haringen, op de hoek van het Noordeinde en het Rapenburg in Leiden. Hier werd Isaac in 1612 of 1613 geboren. Niet ver van zijn ouderlijk huis, aan de Weddesteeg, woonde Rembrandt van Rijn. Op 1 januari 1630 ging De Jouderville bij hem in de leer. Hij was Rembrandts tweede leerling; zijn eerste leerling was Gerard Dou. Omdat zijn ouders inmiddels waren overleden, stond De Jouderville op dat moment onder voogdijschap van de dominees Cornelis van Tethrode en Daniel Gisius. Uit bewaard gebleven kwitanties blijkt dat zij het halfjaarlijks lesgeld aan Van Rijn betaalden. Op 26 april 1632 schreef hij zich in als student filosofie aan de 'Leidsche Hoogeschool' als kostganger bij ene Janneke Joosten. Veel schilders schreven zich destijds in als student om vrijgesteld te worden van belasting.
Op 8 februari 1636 trouwde hij met Maria le Fevre. Met haar kreeg hij minstens vier kinderen: twee zoons en twee dochters. In mei/juni 1641 verhuisde hij van de Breestraat in Leiden naar de Polstraat in Deventer en in 1643 verhuisde hij naar Amsterdam. Na 1645 is niets meer bekend van De Jouderville. Toen zijn dochter Marike op 29 juli 1659 trouwde met Frederik de Moucheron (vader van Isaac de Moucheron), waren haar ouders inmiddels overleden. Zijn oudste dochter trouwde met de schilder Abraham de Rijp.
Nederlands kunstschilder
|
3548562
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Luzonogryllus%20palawanensis
|
Luzonogryllus palawanensis
|
Luzonogryllus palawanensis is een rechtvleugelig insect uit de familie krekels (Gryllidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2006 door Gorochov.
Krekels
|
1941061
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter-Jan%20Enk
|
Pieter-Jan Enk
|
Pieter-Jan Enk (Nijmegen, 1 januari 1885 - Groningen, 17 februari 1963) was een Nederlands latinist, hoogleraar Latijnse Taal- en Letterkunde van 1930 tot 1955 aan de Universiteit van Groningen.
Enk promoveerde in 1911 in Leiden bij Jacobus Johannes Hartman op een proefschrift over Propertius. Daarna is hij leraar aan het Stedelijk Gymnasium in Zwolle geweest. Van 1922 tot 1930 was hij privaatdocent te Groningen, waar hij in 1930 tot hoogleraar werd benoemd. In het academisch seizoen 1948-49 was hij in Groningen rector magnificus. Zijn hele carrière door heeft Enk zich veel beziggehouden met Propertius en Titus Maccius Plautus. In Nederland is hij vooral bekend door zijn geschiedenis van de Latijnse letterkunde.
Enk zag het als een achteruitgang dat het Latijn steeds minder gebruikt werd in het academische onderwijs en in publicaties, en was er trots op dat zijn studenten voor hun proefschriften wel steeds het Latijn gebruikten. In 1953 kreeg Enk een eredoctoraat van de Universiteit van Leeds.
Enkele publicaties
1911 Ad Propertii carmina commentarius criticus. Proefschrift.
1914 Elegeaci Romani, Catulli, Tibulli, Propertii carmina selecti. Van aantekeningen voorziene uitgave van de Latijnse elegie-dichters.
1918 Gratti Cynegeticon quae supersunt. Cum prolegomenis, notis criticis, commentario exegetico. (Grattius Faliscus was een Romeins dichter, auteur van een gedicht met de titel Cynegetica, waarvan 541 verzen zijn overgeleverd.)
1922 Het oorspronkelijke element in de Romeinsche letterkunde. Openbare les bij zijn benoeming tot provaatdocent.
1926 Latijnsche letterkunde. De derde druk uit 1946 verscheen onder de titel: Geschiedenis der Latijnse Letterkunde.
1928: Handboek der Latijnsche Letterkunde. Deel I. De Latijnsche Letterkunde voor den Invloed van het Hellenisme (1928). Deel II: Het tijdvak van letterkundige ontwikkeling onder invloed van het Hellenisme (1937). Onvoltooid gebleven referentiewerk.
1930 De aesthetische waardering der Latijnsche letterkunde in de 19de en 20ste eeuw. Inaugurele rede bij de aanvaarding van zijn hoogleraarschap.
1932 Plauti Mercator: cum prolegomenis, notis criticis, commentario exegetico. Uitgave van de komedie Mercator van Plautus.
1946: Sex. Propertii Elegiarum Liber I (Monobiblos). Cum Prolegomenis, Conspectu Librorum Et Commentationum Ad IV Libros Propertii Pertinentium, Notis Criticis, Commentario Exegetico. Uitgave van het eerste van de vier boeken elegieën van Propertius.
1947 Het gastmaal van Trimalchio. Vertaling van het bekendste deel uit Petronius' roman Satyricon.
1953: Plauti Truculentus, cum Prolegomenis, Notis Criticis, Commentario Exegetico. Uitgave van de komedie Truculentus van Plautus.
1955 De Latijnse philologie in onze tijd. Afscheidscollege, gehouden op 21 mei 1955.
Hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Groningen
Nederlands filoloog
Nederlands classicus
Rector magnificus van de Rijksuniversiteit Groningen
|
4383544
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Staying%20power
|
Staying power
|
Stayin' power (Neil Young) (1981), single van Neil Young
Staying power (Queen) (1982), nummer van Queen
Staying power (Barry White) (1999), muziekalbum van Barry White
Staying power (Judith Cutler) (1999), roman van Judith Cutler
Staying power: The history of black people in Britain (1984), een boek van Peter Fryer
|
5556485
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Valentin%20Guillaume
|
Valentin Guillaume
|
Valentin Guillaume (17 april 2001) is een Belgische voetballer die als aanvallende middenvelder speelt. Hij staat sinds juni 2022 onder contract bij het Belgische RFC Seraing
Carrière
In de voorbereiding van het seizoen 2019/20 werd Guillaume opgenomen in de A-kern van Excelsior Virton. Op 15 augustus 2021 mocht hij officieel debuteren in het eerste elftal van Virton in de eerste competitiespeeldag van het seizoen tegen KVC Westerlo. Coach Christophe Grégoire liet hem aan het begin van de tweede helft invallen voor Aimery Pinga. Virton zou deze wedstrijd uiteindelijk verliezen met 0-2.
Aan het eind van het seizoen 2021/22 liep zijn contract bij Virton af waarna hij transfervrij de overstap maakte naar eersteklasser RFC Seraing. Guillaume tekende hier een tweejarig contract met de optie op nog één bijkomend seizoen.
Statistieken
Bijgewerkt t/m 20 juni 2022.
Belgisch voetballer
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.