id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
150
| title
stringlengths 1
90
| text
stringlengths 21
104k
|
|---|---|---|---|
785748
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Arnex-sur-Nyon
|
Arnex-sur-Nyon
|
Arnex-sur-Nyon is een gemeente en plaats in het Zwitserse kanton Vaud, en maakt deel uit van het district Nyon.
Arnex-sur-Nyon telt 106 inwoners.
Externe link
Gemeente in Vaud
|
1358218
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zwarte%20Volta
|
Zwarte Volta
|
De Zwarte Volta of Mouhoun is een rivier in West-Afrika die ontspringt in het westen van Burkina Faso, in het natuurgebied Forêt Classée des Sources du Mouhoun tussen Orodara en Banfora, en vervolgens 1352 km verder uitmondt in de Witte Volta in Ghana. De Zwarte Volta vormt een klein deel van de grens tussen Ghana en Ivoorkust en van de grens tussen Ghana en Burkina Faso.
Rivier in Burkina Faso
Rivier in Ghana
Stroomgebied van de Golf van Guinee
Rivier in Ivoorkust
|
2435944
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Acropoma%20argentistigma
|
Acropoma argentistigma
|
Acropoma argentistigma is een straalvinnige vissensoort uit de familie van acropomaden (Acropomatidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2002 door Okamoto & Ida.
Acropomade
IUCN-status niet geëvalueerd
|
5380899
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/SK%20Merelbeke
|
SK Merelbeke
|
SK Merelbeke is een Belgische voetbalclub uit Merelbeke. De club is bij de KBVB aangesloten met stamnummer 6159 en heeft rood en wit als kleuren. Tot 1981 was dit een Gentse club, toen volgde een verhuis naar Merelbeke.
Geschiedenis
SK Merelbeke werd in 1956 opgericht als FC Sint-Pieters Gent. Men speelde de eerste twee jaar in het Gents Liefhebbersverbond en in 1958 maakte men de overstap naar de KBVB.
Men begon in Derde Provinciale in rood en wit als clubkleuren, tussen 1966 en 1993 werd daar nog blauw aan toegevoegd, maar nadien keerde men terug naar de oorspronkelijke kleuren. Men speelde in de Pantserschipstraat in Gent.
Erg succesvol was de club niet, men eindigde steevast onder in de rangschikking en toen in 1969 Vierde Provinciale werd ingevoerd, was dat ook daar het geval.
In 1981 verhuisde de club naar de Zwijnaardsesteenweg in Merelbeke, net over de gemeentegrens tussen Gent en Merelbeke en nam de naam SK Sint-Pieters Merelbeke aan. De sportieve resultaten bleven weinig succesrijk, al werd het in de jaren negentig beter.
In 1991 wijzigde de clubnaam naar het huidige SK Merelbeke en dat viel samen met de eerste promotie uit de clubgeschiedenis, SK Merelbeke eindigde op een derde plaats en klom naar Derde Provinciale.
Men eindigde voorlaatste en moest terug naar Vierde Provinciale.
In 1994 was een derde plaats opnieuw voldoende voor promotie naar Derde Provinciale, ditmaal hield men het twee seizoenen vol.
In 1997 werd SK Merelbeke tweede in Vierde Provinciale en de beste periode uit de clubgeschiedenis brak aan. Men speelde drie seizoenen in Derde Provinciale, waarbij in 1998-1999 een historische negende plaats werd behaald.
In 2001 belandde men terug in Vierde Provinciale en de sportieve resultaten waren opnieuw niet bijster goed, met uitzondering van het seizoen 2013-2014 eindigde men in de onderste helft van de klassering en geregeld werd men allerlaatste.
Men verliet het terrein aan de Zwijnaardsesteenweg, dat door zijn lage ligging in een vlakte dichtbij de Schelde snel onbespeelbaar is bij hevige regenval. Men ging spelen in de Kloosterstraat toen het daar gevestigde KFC Merelbeke naar De Pinte verhuisde.
Externe links
https://www.skmerelbeke.be
Merelbeke
Sport in Merelbeke
Sportvereniging in Oost-Vlaanderen
|
2561065
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Myrmecoptinus%20planophthalmus
|
Myrmecoptinus planophthalmus
|
Myrmecoptinus planophthalmus is een keversoort uit de familie klopkevers (Ptinidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1991 gepubliceerd door Xavier Bellés.
Klopkevers
|
3263865
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Xaiva%20mcleayi
|
Xaiva mcleayi
|
Xaiva mcleayi is een krabbensoort uit de familie van de Portunidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1947 door Barnard.
Carcinidae
|
3708063
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sananwetan%20%28plaats%29
|
Sananwetan (plaats)
|
Sananwetan is een bestuurslaag in het regentschap Blitar van de provincie Oost-Java, Indonesië. Sananwetan telt 12.528 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Oost-Java
|
3652639
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chrysotus%20cressoni
|
Chrysotus cressoni
|
Chrysotus cressoni is een vliegensoort uit de familie van de slankpootvliegen (Dolichopodidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1924 door Van Duzee.
Slankpootvliegen
|
2271949
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dilar%20yunnanus
|
Dilar yunnanus
|
Dilar yunnanus is een insect uit de familie Dilaridae, die tot de orde netvleugeligen (Neuroptera) behoort. De soort komt voor in China.
Dilaridae
Endemisch dier uit China
|
394004
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Taipana
|
Taipana
|
Taipana is een gemeente in de Italiaanse provincie Udine (regio Friuli-Venezia Giulia) en telt 737 inwoners (31-12-2004). De oppervlakte bedraagt 65,6 km², de bevolkingsdichtheid is 11 inwoners per km².
Demografie
Taipana telt ongeveer 378 huishoudens. Het aantal inwoners daalde in de periode 1991-2001 met 8,0% volgens cijfers uit de tienjaarlijkse volkstellingen van ISTAT.
Geografie
De gemeente ligt op ongeveer 478 m boven zeeniveau.
Taipana grenst aan de volgende gemeenten: Attimis, Caporetto (Kobarid) (SLO), Faedis, Lusevera, Nimis.
Gemeente in Udine
|
2579203
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chondrosia%20debilis
|
Chondrosia debilis
|
Chondrosia debilis is een sponssoort in de taxonomische indeling van de gewone sponzen (Demospongiae). Het lichaam van de spons bestaat uit kiezelnaalden en sponginevezels, en is in staat om veel water op te nemen.
De spons behoort tot het geslacht Chondrosia en behoort tot de familie Chondrillidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1900 door Thiele.
Gewone sponzen
|
754601
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Love%20My%20Way
|
Love My Way
|
Love My Way is een Australische dramaserie die op de Australische televisie wordt uitgezonden van 2004 tot heden.
Cast
|-
|||Frankie Page
|-
|||Julia Jackson
|-
|||Tom Jackson
|-
|||Charlie Jackson
|-
|||Di Paige
|-
|||Brenda Jackson
|-
|||Gerry Jackson
|-
|||George Wagstaffe
|-
|||Lou Jackson
|-
|||Katie
|-
|||Howard Light
|-
|||Steven
|}
Afleveringen
Externe links
Australische dramaserie
|
156988
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/August%20Bier
|
August Bier
|
August Karl Gustav Bier (Helsen, 24 november 1861 – Sauen, 12 maart 1949) was een Duitse chirurg.
Hij heeft zich verdienstelijk gemaakt op het gebied van de anesthesie zoals de voering van de Spinale anesthesie (de verdoving van het ruggenmerg).
August Bier was onder andere mede-uitgever van de Münchener Medizinische Wochenschrift.
Hij ontving in 1937 samen met Ferdinand Sauerbruch de Nationale Duitse Prijs voor Kunst en Wetenschap, de "Duitse Nobelprijs" en de daaraan verbonden 100 000 Rijksmark.
Na zijn pensionering trok Bier zich terug in zijn uitgestrekte landgoed te Sauen. Hier maakte hij zich verdienstelijk, door het bos van dit landgoed te laten omvormen van een monocultuur van grove den tot een, ecologisch waardevoller, gemengd bos.
Literatuur
August Bier, Leben und Werk, Vogeler, Karl. Copyright J.F.Lehmanns Verlag, München 1941. (samenvatting in onderstaande link lijkt uit inleiding bewerkt te zijn).
Die Seele, Prof.Dr. August Bier.
Homöopathie und harmonische Ordnung der Heilkunde, Geh. Rat Prof. Dr. Aug. Bier, uitgave Dr. Oswald Schlegel, Stuttgart 1939.
Organhormone und Organtherapie, Geh. Rat Prof. Dr. Aug. Bier, 1929 (artikel speciale uitgifte Münchener Med. Wochenschrift).
August Bier en de homeopathie. Riet, A. van 't. Eindhoven 1978. Academisch proefschrift.
Externe link
Biografie
Anesthesioloog
Chirurg
Duits hoogleraar
Duits medicus
|
845480
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Turnen%20op%20de%20Olympische%20Zomerspelen%201932
|
Turnen op de Olympische Zomerspelen 1932
|
Turnen is een van de sporten die beoefend werden tijdens de Olympische Zomerspelen 1932 in Los Angeles.
Heren
team
individuele meerkamp
vloer
paard voltige
ringen
sprong
brug
rekstok
De Finnen Heikki Savolainen en Einari Teräsvirta eindigden met een gelijk puntenaantal op de tweede plaats. Een beslissingskamp werd echter niet gehouden omdat de beide Finnen de medailles verdeelden na onderling overleg.
indiaanse knotsen
touwklimmen
salto's
Medaillespiegel
Externe links
Officieel rapport Olympische Zomerspelen 1932
Turnen
1932
|
3471704
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Autophila%20tancrei
|
Autophila tancrei
|
Autophila tancrei is een vlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1940 door Boursin.
tancrei
|
3926743
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stenellipsis%20sericans
|
Stenellipsis sericans
|
Stenellipsis sericans is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1940 door Breuning.
sericans
|
2814539
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wessels%20Boer
|
Wessels Boer
|
Jan Wessels Boer (burgemeester) (1903-1957), burgemeester van Dalen
Jan Wessels Boer (vervener) (1836-1912), vervener
Jan Wessel Wessels Boer (1860-1929), kantonrechter Hoogeveen
Johannes Wessels Boer (1901-1958), directeur Nederlandse Spoorwegen
Magreta Femmy Moret-Wessels Boer (1939), grootgrondbezitster
Nicolaas Wessels Boer (1913-1996), burgemeester van Oosterhesselen en van Zuidwolde
|
3535225
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Spinisternum%20insularis
|
Spinisternum insularis
|
Spinisternum insularis is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1942 door Willemse.
Sabelsprinkhanen
|
5395657
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Boek%20van%20de%20natuur
|
Boek van de natuur
|
Het Boek van de natuur is een religieus en filosofisch concept dat de natuur ziet als een boek dat – naast de Bijbel – gelezen kan worden als een bron van Godskennis. God kan gekend worden door twee middelen. De eerste is de Schepping (het boek van de natuur) en de tweede de Bijbel (het goddelijk woord). Het bestuderen van het boek van de natuur bracht mensen tot de overtuiging van het bestaan van God. Bij wie bovendien de Bijbel las, werd die overtuiging nog groter. De natuur is hier niet primair een terrein voor onderzoek door wetenschappers, maar het terrein voor religieuze overdenking. Het boek van de natuur is, net als de Bijbel, een onderwerp van exegese. De aanvang van het gebruik van deze metafoor vangt aan in de periode van het vroege christendom en heeft zijn hoogtepunt in de zeventiende eeuw. Vanaf de achttiende eeuw wordt het concept van het Boek van de natuur steeds minder gehanteerd.
In de periode van het vroege christendom
De gedachte dat de schepping vergelijkbaar is met een boek, een vorm van een schouwtoneel, gaat terug op bronnen binnen de klassieke filosofie, op de Bijbel en op geschriften van kerkvaders. Daarbij werd vooral verwezen naar vele passages uit de Bijbel. Een van de meest geciteerde is een passage uit Psalm 19. De hemel verhaalt van Gods majesteit, het uitspansel roemt het werk van zijn handen. De term het Boek van de natuur, liber naturae, was al sinds de oudheid een veel gebruikte uitdrukking.
Het eerste gebruik van de metafoor van dit boek wordt toegeschreven aan Antonius (251-356), de vader van het kloosterleven. Een bezoeker zou Antonius gevraagd hebben hoe hij het in zijn bestaan als kluizenaar toch zonder boeken kon stellen. Het antwoord van Antonius was Mijn boek is de gehele natuur, en ik kan dat boek lezen wanneer ik wil. Expliciete formuleringen omtrent een boek van de natuur zijn verder te vinden in werken van onder meer Basilius van Caesarea (330-379), Gregorius van Nyssa (ca. 335- na 394), Johannes Cassianus (360/370 – 435), Johannes Chrysostomus (ca. 345 -407), Efrem de Syriër (306-373) en Maximus Confessor (580-662).
Augustinus (354-430) hanteerde de term in zijn polemiek tegen het manicheïsme. Hij voerde zowel de Bijbel als het boek van de natuur op als getuigen van de almacht van God. In een commentaar op Psalm 45 schreef hij Laat de heilige schrift voor jou een boek zijn, opdat je deze dingen hoort. Laat de wereld voor jou een boek zijn, opdat je deze dingen ziet. In die boeken kunnen alleen zij de dingen lezen die de letters kennen; in het boek van de wereld kan ook de ongeletterde lezen.
In de middeleeuwen
De metafoor werd ook in de middeleeuwen vaak gehanteerd. Alanus van Rijsel (ca. 1225 – 1274) beschouwde ieder schepsel als een te lezen boek. Bonaventura (1221-1274) en Hugo van Sint-Victor (ca. 1097 – 1140/1141) benadrukten dat het universele begrip voor het boek van de natuur verzwakt werd door de realiteit van het bestaan van menselijke zonde. De Bijbel heeft een vorm van een helende functie over het boek van de natuur. Het herkennen van God in de natuur is geen gemakkelijke opgaaf. Zij introduceerden een derde boek, het Boek van het Kruis. Daarin werd Christus en zijn incarnatie vergeleken met een boek dat gelezen moet worden om tot een juist begrip van de andere twee boeken te komen. Hugo van Sint-Victor benoemt in zijn werk De Arca Noe Morali drie boeken. Het eerste is alles wat door menselijke activiteiten ontstaat. Het tweede boek is de schepping door God en het derde is Wijsheid zelf. Christus als de geïncarneerde Wijsheid heeft hier de rol van de Heilige Schrift waarvan hij de vervulling is. Dat boek heeft een binnen – en een buitenkant. De eerste kant vanwege zijn onzichtbare goddelijkheid en de tweede vanwege zijn zichtbare menselijkheid. Dit zijn formuleringen die ontleend kunnen zijn aan Ezechiël 2:9-10. Toen zag ik, en ziet, er was een hand tot mij uitgestoken; en ziet, daarin was de rol van een boek. En Hij spreidde die voor mijn aangezicht uit; en zij was beschreven voor en achter en Openbaringen 2. En ik zag in de rechterhand van Hem Die op de troon zat, een boekrol, van binnen en van buiten beschreven.
Raimundus Sabundus
Het perspectief van Raimundus Sabundus (ca. 1385 – 1436) verschilde al van eerdere middeleeuwse theologen. In zijn Theologia Naturalis sive Liber Creaturarum schreef hij dat kennis van het boek van de natuur het de lezer mogelijk maakt om op onfeilbare wijze en zonder veel moeite alle waarheden omtrent geschapen zaken, de mensheid en God te weten. Het boek van de natuur vertelt volgens hem alles dat noodzakelijk is voor onze morele opdracht, zodat door het lezen van dat boek de verlossing kan worden bereikt. Het is volgens Sabundus dankzij de kennis van het boek van de natuur dat lezers de inhoud van de Bijbel kunnen begrijpen. Ieder wezen is slechts is slechts een letter geschreven door de vinger van God op een wijze die zorgt dat alle letters tezamen een manuscript vormen. Sabundus schrijft dat de twee boeken elkaar niet tegenspreken. Zij verschillen ook niet in hun inhoud. Zij verschillen wel op de manier waarop die inhoud onderwezen en bewezen wordt. Het boek van de natuur onderwijst door middel van een rationele demonstratie terwijl de Schrift gebaseerd is op de autoriteit van God en de mens onderwijst door middel van voorschriften, geboden en vermaningen. Voor de eerste keer in de opvattingen omtrent het boek van de natuur kan in het werk van Sabundus gelezen worden dat er een eigen morele doctrine in de natuur bestaat en het boek daarvan min of meer autonoom van de Schrift bestaat.
Zijn werk kwam dan ook onder de aandacht van de kerkelijke censuur. Het had tot gevolg dat het werk in 1559 door paus Paulus IV op de index van de kerk geplaatst werd. Enkele jaren later hief paus Pius IV het verbod op met de kanttekening dat in volgende drukken een juist geachte theologische nadere verklaring zou staan.
In de vroegmoderne tijd in de Republiek
De Vroegmoderne Tijd is de periode waarin de metafoor het meest gebruikt wordt. Met name in Engeland en de Republiek wordt vele malen aan het boek van de natuur gerefereerd.
Al in de Nederlandse Geloofsbelijdenis van 1561 staat in artikel 2. (redactie 1619)
In de Republiek diende iedereen die een openbaar ambt bekleedde de geloofsbelijdenis te onderschrijven. Bij alle mogelijke verschillen over vraagstukken op het gebied van theologie, filosofie en natuuronderzoek was dit een richtinggevende gedachte. De Republiek was dan ook tot in de achttiende eeuw een Europees centrum voor natuuronderzoek.
In 1623 publiceerde Galileo Galilei (1564- 1642) echter zijn werk Il saggiatore (De keurmeester). Hij breekt hierin met de augustijnse traditie van de vijfde eeuw dat het boek van de natuur door iedereen gelezen kan worden, ook door ongeletterden. Hij schreef: Het boek kan niet begrepen worden als men niet eerst de taal en de letters leert waarin het geschreven is. Het boek is geschreven in de taal van de wiskunde en zijn letters zijn driehoeken, cirkels en andere geometrische figuren en zonder die [ kennis] is het menselijk onmogelijk ook maar een enkel woord [van het boek] te begrijpen.
Descartes (1596-1650) stelde als, grondlegger van het rationalisme, dat kennis gebaseerd kan zijn op het denken alleen. Zijn scheiding van theologie en filosofie ging tot een eigen domein voor natuuronderzoekers leiden. Er was in de Republiek aanzienlijke tegenstand tegen zijn opvattingen. Voetius (1589- 1676) en zijn aanzienlijke aanhang verkondigden dat de filosofie ondergeschikt moest blijven aan de theologie en de natuurwetenschappen in overeenstemming moesten blijven met de Schrift. De weg van Descartes zou volgens hem leiden tot materialisme en atheïsme. Voetius was in 1655 ook de aanstichter van censuur jegens het boek van Isaac La Peyrère over de preadamieten, die stelde dat niet alle volkeren van Adam en Eva zouden afstammen en er mensen voor Adam geleefd zouden hebben. Een aan het Utrechtse gemeentebestuur aangeboden memorandum van Voetius, sprekend namens zijn faculteit, was voor dat stadsbestuur reden om het boek van La Peyrère in hun stad te verbieden. Deze censuur bracht de Staten-Generaal ertoe om hetzelfde te doen. Ondanks het verbod op publicatie en verkoop verscheen in 1661 toch een Nederlandse vertaling van het werk.
Dat verbod had ook niet de publicatie verhinderd in 1660 van de Nederlandse vertaling van De vera aetate mundi van Isaac Vossius (1618-1689) onder de titel Discours van de rechten ouderdom der wereldt. Op basis van de Chinese chronologische traditie stelde hij vast dat de toen meest geaccepteerde berekening van James Ussher, die de Schepping had gedateerd in 4004 v.Chr. en de zondvloed in 2348 v.Chr. onmogelijk juist kon zijn. Hij concludeerde tevens dat de zondvloed hoogstens een plaatselijk verschijnsel moest zijn geweest. De Bijbel vertelde geen universele geschiedenis maar slechts het regionaal begrensde relaas van een volk.
Spinoza (1632-1677) formuleerde dat de orde van de natuur vast en onveranderlijk was. De gevolgtrekking was dat de wetten van de natuur in oudtestamentische tijden dezelfde moesten zijn als in zijn tijd. Spinoza stelde bijvoorbeeld dat de regenboog die God in Genesis voor Noach in de wolken stelde net als in de zeventiende eeuw het resultaat moest zijn van de breking van zonnestralen in waterdruppels. De in de Bijbel beschreven wonderen zijn nu onmogelijk en door het vaste en onveranderlijke karakter van de orde van de natuur waren ze ook in de periodes die de Bijbel beschrijft onmogelijk. Wonderen zijn bij Spinoza niet een bewijs van goddelijke macht maar van menselijke onwetendheid. Zijn axioma deus sive natura (God of Natuur) waarbij de wereld een onderdeel is van het goddelijke maakt ook ieder debat over twee afzonderlijke boeken Gods irrelevant.
Een meerderheid van de onderzoekers in de Republiek bleef echter in de zeventiende eeuw uitgaan van de opvatting van de natuur als een te ontcijferen boek. Swammerdam (1637- 1680, een van de beroemdste Europese geleerden van zijn tijd, bleef zijn hele leven overtuigd van die opvatting. De schepping is het boek der Natuur, de Bybel van natuurelyke Godsgeleerdheid ... waarin GODS Onzienelykheid sigtbaar wordt.
De opvatting dat het boek van de natuur onderdeel uitmaakt van twee bij elkaar behorende boeken van God wordt ook door de dichter Jacob Cats tot uitdrukking gebracht.
Een heeft seer wel geseyt: God heeft twee groote boeken
Daer veel te vinden is voor die maer wil soecken
Het eerst is 't Heylig woord, het tweede Godes werken
saer er in yeder mensch veel wonders kan bemerken
Want soo het bey gelijck met oordeel wordt bedacht
het een leert sijnen wil, het tweede sijne Macht
Er kwam echter ook een toenemende groep onderzoekers in de Republiek tot de overtuiging dat het boek van de natuur niet kon worden uitgelegd en beschreven in termen die ontleend waren aan de Bijbel. Daaronder waren enkele met voor die tijd wel zeer radicale opvattingen. Het gevolg was dat deze ook geen rol speelden in het debat in de Republiek. De arts Cornelis Bontekoe (1640-1687) (echte naam Cornelis Dekker) was van opvatting dat de notie dat er godskennis of godsdienstige lessen te leren zou zijn uit het boek van de natuur nergens op gebaseerd was. Hij beschreef op spottende wijze predikanten voor wie het boek van de Schrifture niet genoeg is om Gods kerk te onderwijzen en de gewoonte hebben van sich te bedienen van bewijsredenen die zij halen uit het boek der Nature, ‘t welck, om serieus te spreken even so veel is of sy seiden uit het boek van Tureluur.
Adriaan Koerbagh (1633-1669) was de auteur van Een Bloemhof van allerley lieflijkheyd sonder verdriet. Hierin kende hij aan de Bijbel niet meer waarde toe dan aan de verhalen van Van den vos Reynaerde en Tijl Uilenspiegel. Het woord Bibel is een bastaard Grieks woord en betekent in 't algemeen een boek, 't zy wat voor een boek dat het is, al wast van reyntje de vos of uylenspiegel. Koerbagh werd veroordeeld tot tien jaar in het Rasphuis in Amsterdam, verbanning en een boete van 6000 gulden. Na enkele maanden in het rasphuis overleed hij, mede als gevolg van de omstandigheden daar.
De eerste uitgave van Tractatus theologico-politicus van Spinoza in 1670 had een storm van kritiek veroorzaakt. Enkele jaren later ging het gerucht dat Spinoza mogelijk een nieuw werk zou uitbrengen. Dit was een van de redenen dat de Leidse hoogleraar theologie Friederich Spanheim in 1675 een aantal preken hield waar van de tekst in 1677 gebundeld werd onder de titel, Den atheist of God-verloochenaar overtuycht in vier predikatien over de woorden Psalm 14 v.i. De dwaes seght in sijn herte, daer is geen Godt, gedaen in de Franse kerck tot Leyden. Spanheim was van mening dat de Republiek in zeer ernstige geestelijke nood verkeerde. Anders echter dan Voetius vroeg Stanheim niet om maatregelen als het verbod op publicaties. Het probleem bij het atheïsme was dat het van alle tijden was en dat atheïsten hun overtuiging vooral in hun hart droegen. Het atheïsme was een verborgen kranckheyt. Atheïsten moesten eerst de Schrift verwerpen en niet geloven in het bestaan van Christus. Zij moeten daarnaast ook ontkennen dat dese Godt overal sichtbaer is, en dat alle wonderen dat het oogh siet ... sijn eere verkondigen, en dat sijn eeuwige kracht en Goddelijckheyt uyt de schepselen doorsien en verstaen worden. En volgens Spanheim kon niemand ontkennen dat de Schepping het bestaan van een voorzienige God bewees.
Volstrekt anders dan opnieuw Voetius gebruikte Spanheim ook toen recente natuurwetenschappelijke inzichten. Hij gaat uitgebreid in op het wonder van de bloedsomloop en prijst de verbeteringen aan de microscoop. Die verbeteringen hadden zaken duidelijk gemaakt over bijvoorbeeld het oneyndigh getal van klevne vaetjens, veseltjes en kliertjes gemaect, daer af de wonderen noch alle niet bekent zijn. Dat maakte de almacht van God alleen maar groter. Gods bestaan blijkt uit dit boeck der natuure, daer soo een fraeye samenvoeging van schepselen in gevonden wordt, als soo veele letteren die een verwonderlijcke sin maken. Voor theologen als Voetius en de hele Nadere Reformatie van die tijd konden de Bijbel en Bijbelse noties niet ter discussie staan. Spanheim gaat wel uitgebreid in op het werk van bijvoorbeeld Vossius over onder meer de ouderdom van de aarde en de zondvloed. Hij beroept zich slechts in geringe op de autoriteit van de Schrift. Hij hanteert de strategie dat wie de Schrift verwerpt zich altijd nog kan laten overtuigen door argumenten uit het boek van de natuur. Stanheim is hiermee een theoloog die het uitgangspunt van de Nederlandse geloofsbelijdenis van de twee-eenheid van de beide boeken begint te relativeren.
In de achttiende eeuw wordt de metafoor van het boek van de natuur al veel minder gehanteerd. De meer dominante opvattingen uit die eeuw worden wel aangeduid met het begrip fysicotheologie waarvan Bernard Nieuwentijt de grondlegger in Nederland was. Deze theologie heeft in belangrijke mate zijn basis, althans in Nederland en Engeland, in de nieuwe empirische natuurwetenschap (met name Robert Boyle) en het newtoniaanse wereldbeeld.
Godsdienstfilosofie
|
5768306
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean-Baptiste-Joseph%20Tolbecque
|
Jean-Baptiste-Joseph Tolbecque
|
Jean-Baptiste-Joseph Tolbecque (Hanzinne, 17 april 1797 – Parijs, 23 oktober 1869) was een Belgisch violist, dirigent en componist die zijn grootste successen haalde in Frankrijk.
Familie
Hij is één van vier broers die naam maakten in de muziek:
Isidore-Joseph Tolbecque (Hanzinne, 17 april 1797 – Vichy, 10 mei 1871) was violist, dirigent en componist, (tweelingbroer)
Auguste Joseph Tolbecque (Hanzinne, 28 februari 1801 – Parijs, 27 mei 1860) was violist en
Charles-Joseph Tolbecque (Parijs, 27 mei 1806 – Parijs, 29 december 1835) violist, dirigent en componist.
Bekender bleef Jeans neef Auguste Tolbecque (via Auguste), die zelf een zoon had Jean Tolbecque (1857-circa 1890) die cellist en organist was.
Muziek
Jean-Baptiste-Joseph verkreeg zijn opleiding aan het Conservatorium in Parijs. Docenten waren Antonín Rejcha (compositieleer) en Rodolphe Kreutzer (viool). Hij had zitting in het orkest van de Italiaanse Opera in Parijs (1820-1825). Daarna volgde een loopbaan als dirigent van allerlei orkesten met name dans- en amusementsorkest, die wel optraden tijdens de hofbalfeesten van koning Lodewijk Filips I van Frankrijk. Hij was mede-oprichter van (de voorloper van) het Orchestre de la Société des concerts du Conservatoire dat hij ook wel leidde.
Als componist schreef hij een behoorlijk aantal werken (walsen, quadrilles etc.) , maar die behoren in de 21e eeuw allemaal tot het vergeten repertoire. Uitzondering daarop zijn de operette/opéra comique Charles V et Duguesclin uit 1827 (samen gecomponeerd met Alphonse Gilbert en Jean-Baptiste Guiraud) en het ballet Vert-Vert uit 1851 (samen met Edme-Marie-Ernest Deldevez).
Belgisch violist
Belgisch dirigent
Belgisch componist
|
3645118
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ceromya%20americana
|
Ceromya americana
|
Ceromya americana is een vliegensoort uit de familie van de sluipvliegen (Tachinidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1892 door Townsend.
Sluipvliegen
|
3400275
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Omiodes%20metricalis
|
Omiodes metricalis
|
Omiodes metricalis is een vlinder uit de familie van de Grasmotten (Crambidae), uit de onderfamilie van de Spilomelinae. Deze soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven als Botis [sic] metricalis door Heinrich Benno Möschler in een publicatie uit 1881.
De soort komt voor in Suriname.
metricalis
Dier uit het Neotropisch gebied
|
2556960
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hyphydrus%20japonicus
|
Hyphydrus japonicus
|
Hyphydrus japonicus is een keversoort uit de familie waterroofkevers (Dytiscidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1873 door Sharp.
japonicus
|
5381483
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel%20de%20Woesten
|
Kasteel de Woesten
|
Kasteel de Woesten is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Oostkamp behorende plaats Waardamme, gelegen aan Woestendreef 8.
Geschiedenis
In 1665 was al sprake van een hofstede De Woesten en in de 18e eeuw was er sprake van 't Leen te Woestyne. De hofstede lag iets ten noorden van het huidige kasteel.
De familie Mortier werd eigenaar van de gronden en in 1871 liet Napoleon Mortier een ten zuiden van de hoeve een kasteel bouwen, het betrof een herenhuis in cottagestijl. In 1895 kwam het goed aan de gebroeders Arthur en Gustaaf Pecsteen-Peers. Na de Tweede Wereldoorlog was het kasteel zeer vervallen. Het werd gekocht door de familie Mahieu-De Witte. In 1950 werd in opdracht van architect en kunstschilder André Mahieu een nieuw kasteel gebouwd. Hierbij zou gebruik gemaakt zijn van materiaal van gesloopte Brusselse huizen.
Gebouw
Het bakstenen kasteen is gebouwd in Vlaamse neorenaissancestijl en bestaat uit twee achter elkaar gelegen gebouwen. Rechts van het hoofdgebouw is een zeshoekige toren. Enkele restanten van het kasteeltje van 1871 bleven bewaard.
Domein
Ten noordwesten van het kasteel ligt een ommuurd deel met bijgebouwen, een vijver en een moestuin. Het kasteel is gelegen in voormalig bosgebied, wat in de 2e helft van de 19e eeuw werd omgevormd tot een park. Aan de westzijde is een heuvel met grot en ijskelder.
Over het domein stroomt de Poverbeek.
Woesten
Onroerend erfgoed in Oostkamp
|
2453191
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pseudonezumia%20japonicus
|
Pseudonezumia japonicus
|
Pseudonezumia japonicus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van rattenstaarten (Macrouridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1970 door Okamura.
Rattenstaarten
|
3423731
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tulsa%20finitella
|
Tulsa finitella
|
Tulsa finitella is een vlinder uit de familie van de snuitmotten (Pyralidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1863 door Walker.
Snuitmotten
|
1957046
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/NGC%201808
|
NGC 1808
|
NGC 1808 is een balkspiraalstelsel in het sterrenbeeld Duif. Het hemelobject ligt 40 miljoen lichtjaar (11,4 × 106 parsec) van de Aarde verwijderd en werd op 10 mei 1826 ontdekt door de Schotse astronoom James Dunlop.
Synoniemen
GC 1021
IRAS 05059-3734
2MASX J05074234-3730469
ESO 305-8
h 2740
MCG -6-12-5
PGC 16779
SGC 050559-3734.6
AM 0505-373
Dun 549
Zie ook
Lijst van NGC-objecten
Externe links
NASA/IPAC Extragalactic Database
SIMBAD Astronomical Database
SEDS
NGC-object in Duif
Sterrenstelsel in Duif
|
1289791
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aalsmeers
|
Aalsmeers
|
Het Aalsmeers (plaatselijk Buurts of Uiterwegs genoemd) is het Hollandse dialect dat in Aalsmeer gesproken wordt. Hoewel Aalsmeer tegenwoordig in de provincie Noord-Holland ligt, is het Aalsmeers in principe een Zuid-Hollands dialect. Vanouds behoort het (met onder meer het Katwijks en het Zandvoorts) tot de Zuid-Hollandse relictdialecten, dialecten die veel meer Oud-Hollands taaleigen hebben bewaard dan de tongvallen in de omringende plaatsen. Het is echter door de jaren heen sterk in verval geraakt en wordt in zijn originele vorm niet meer gesproken.
Ontstaan
Het Zuid-Hollands is thans een verzameling van dialecten die voor het grootste deel veel op elkaar en op het Algemeen Nederlands lijken. In het verleden stond deze dialectgroep echter verder van de standaardtaal af. Veel typisch Hollands taaleigen werd met de opkomst van deze standaardtaal afgekeurd. Hierdoor vlakten de dialecten in het Hollandse Zuiderkwartier af: men wilde 'beschaafd' spreken, zodat de dialecten steeds meer naar het Standaardnederlands gingen staan.
Zo niet in geïsoleerde gemeenschappen. In plaatsen die weinig contact met de stedelijke centra hadden drong de standaardtaal niet door. Aalsmeer lag in zo'n isolement: ten westen lag de Haarlemmermeer, aan de drie andere kanten lagen allerlei plassen. Alleen via een smalle landverbinding naar het zuiden was het over land toegankelijk. De bevolking leefde van binnenvisserij en tuinderij. Daardoor stonden de bewoners ook niet in contact met de sprekers van de Noordzeedialecten; dit droeg extra bij aan het unieke karakter van hun taal.
In de loop van de negentiende eeuw werden de Haarlemmermeer en de meeste plassen drooggelegd. Dit maakte een einde aan de geïsoleerde ligging. Er kwamen wegverbindingen met andere plaatsen en stedelingen konden zich gemakkelijk in Aalsmeer vestigen. Onder druk van de omgeving begon het dialect te verdwijnen. Heden ten dage is er van het Aalsmeers niet heel veel meer overgebleven.
In dit artikel wordt in de tegenwoordige tijd over het dialect geschreven. Men neme er niettemin nota van dat veel van het taaleigen intussen niet meer voorkomt.
Kenmerken
Globaal kan gezegd worden dat het Aalsmeers typisch noordelijke en typisch zuidelijke kenmerken combineert. In sommige opzichten lijkt Aalsmeer een noordelijke enclave: men treft er taaleigen aan dat verder alleen in het Hollands boven het IJ (West-Fries en verwante dialecten) gevonden wordt. Andere eigenaardigheden zijn weer typisch voor het (oude) Zuid-Hollands; soms ligt de verwantschap bij de zeevisserdialecten Zandvoorts, Noordwijks en Katwijks, soms juist bij binnenlanddialecten als het Zoetermeers.
De Noord-Hollandse eigenaardigheden zijn wel verklaard uit het feit dat Aalsmeer een periode van noordelijke immigratie heeft gekend: er was een gemeenschap van mennonieten uit noordelijk Holland en ook Friesland. Ook is gepostuleerd dat men hier langer dan elders Fries is blijven spreken (dit zou de 'typisch Friese' kenmerken van het Aalsmeers moeten verklaren, die het gemeen heeft de Noord-Hollandse dialecten). De typische combinatie van kenmerken is niettemin simpeler te verklaren uit de ligging van het dorp: Aalsmeer ligt nu eenmaal midden in Holland en moet vroeger deel hebben uitgemaakt van een overgangszone tussen Noord- en Zuid-Hollands.
Klinkers
Het Aalsmeers heeft het oude verschil tussen de oud-lange aa en de verlengde aa bewaard. De eerste is ee geworden, de tweede klinkt als aa. Zo kent men water naast jeer "jaar". Een dergelijk verschil is voor Noord-Holland heel gewoon maar komt in Zuid-Holland, zelfs in relictdialecten, nauwelijks meer voor (het wordt verder opgegeven voor het Sliedrechts).
De au kan in een woord als blauw tot aeu worden. Dit kent men verder o.a. uit het Katwijks en het Zeeuws.
Het verschil tussen de zachtlange en scherplange ee en oo is ook in Aalsmeer bewaard. Men maakt er dus onderscheid tussen kole 'brandstof' en kòòle 'groente'.
Het Aalsmeers maakt nog een verschil tussen de lange ij en de korte ei, waarbij de laatste wat wijder klinkt. Een dergelijk verschil was vroeger algemeen; tegenwoordig kent men het behalve in het Aalsmeers onder meer nog in het Markens, Katwijks, Noordwijks en Sliedrechts.
De standaardtalige oe blijft een oe op plaatsen waar men misschien een ou zou verwachten: roepe en zoeke tegenover roupe en zouke in Katwijk, Noordwijk en Zandvoort.
Het achtervoegsel -schap is -schip in bijvoorbeeld blijschip. Dit kenmerk is typisch Ingweoons en daarom eerder Noord- dan Zuid-Hollands (vergelijk het Engelse -ship en het Friese -skip). Het heeft in Aalsmeer ongeveer zijn zuidgrens.
Zoals in veel ouderwetse Zuid-Hollandse dialecten wordt de e in sommige woorden tot o: Korsttijd "Kerstmis". Samen met Zandvoort is Aalsmeer een der noordelijkste plaatsen waar men dat aantreft (in het Noord-Hollands hoort men eerder Karsttoid).
De i wordt tot ei voor een nd: keind "kind", veine (uit ouder veinde) "vinden". Die klank is ook te horen in het waardengebied (Zuidoost-Zuid-Holland) en op Marken.
De o wordt tot a in nag. Dit is een typisch Noord-Hollands woord.
Het Aalsmeerse woord voor teen is echter weer tee, zoals in de Zuid-Hollandse relictdialecten, en niet toon, zoals in de Noord-Hollandse en in het Zandvoorts.
Medeklinkers
Bijzonder is dat het Aalsmeers een aantal kenmerken van naburige relictdialecten niet deelt en met de standaardtaal meedoet. Zo is de combinatie sk- tot sch- geworden (schip, terwijl het vanaf Katwijk én boven het IJ skip is) en is de w labiodentaal (in tegenstelling tot de "Engelse" w in de zeevissersdialecten). Een verdere bijzonderheid is de toegevoegde begin-n in nemmer "emmer".
Grammatica
De Aalsmeerse grammatica bewaart enkele archaïsmen die sterk doen denken aan andere Zuid-Hollandse relictdialecten en vaak ook aan het Noord-Hollands en het Fries. Zo kunnen persoonsnamen nog verbogen worden naar naamval (De kat van Janne), iets wat men veel in enclaves aantreft (Katwijk, Sliedrecht, Hardinxveld-Giessendam etc.).
Het voornaamwoord je kan niet enclitisch tot -ie worden: men zegt er Hè-je zoals in onder meer het Katwijks en het Amsterdams en niet Hebbie zoals onder meer in het Rotterdams. Het woord zijn is zowel onderwerp als voorwerp en bezittelijk voornaamwoord derde persoon enkelvoud: men zegt niet alleen die bòòt is van zijn (veel gehoord in Zuid-Holland), maar ook zijn ken dat wèète "hij kan dat weten" (uniek voor Aalsmeer).
Zeer opmerkelijk gezien de ligging van Aalsmeer is dat alle verkleinwoorden op -ie uitgaan, ook als 't grondwoord op een -t eindigt (beetjie). Dit komt veel voor in zuidelijk Zuid-Holland (bijvoorbeeld in de Hoeksche Waard), maar niet in de wijde omgeving van Aalsmeer.
Ten slotte moet nog worden opgemerkt dat het Aalsmeers gewoonlijk de groene werkwoordsvolgorde gebruikt: die 's winters 't eerst bedeeld worre moet (in plaats van "... moet worden: de rode volgorde). Dit is algemeen in Friesland, in Noord-Holland en in de naburige vissersdialecten.
Woordenschat
Over het algemeen is de Aalsmeerse woordenschat redelijk Zuid-Hollands van karakter. Toch vallen ook hier weer een paar woorden op die in noordelijke richting wijzen, met name naar de Zuiderzeedialecten (en in mindere mate naar het Fries), zoals de familiewoorden taat "vader", mem "moeder", bep "grootvader/-moeder" en òòtjie "grootmoeder". Een woord als tee "teen" wijst echter weer naar het zuiden (Noord-Hollands zou toon zijn). Verdere dialectwoorden zijn donig "vochtig" (ook in onder meer het Katwijks en het Zoetermeers), rebbank "aanrecht" (als rechtbank vaker gehoord), ruigt "stro" (in de betekenis "wildgroei" in het Zoetermeers, "hakhout" in het Zaans, "onkruid" in het Brabants; elders ook rucht), schis "snel, schielijk" (op meerdere plaatsen aangetroffen) en uitboezeroene "uitvlakken" (ook bekend uit het Zoetermeers en het Vlaardings).
Literatuur
Cor van Bree, Taal in stad en land: Zuid-Hollands, Den Haag 2004. Voor dit artikel gebruikt als bron
Maarten 't Hart, 't Buurts. Het niet meer gesproken dialect van Aalsmeer in woorden en uitdrukkingen, Aalsmeer 2004
Hollands dialect
Aalsmeer
Taal in Noord-Holland
|
4851887
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Graham%20Edwards
|
Graham Edwards
|
Graham Edwards (Birkenhead, 21 juli 1936) is een voormalig Engelse voetballer die bij voorkeur als rechtsbinnen speelde.
Edwards kwam in zijn geboorteland uit voor enkele amateurclubs en maakte deel uit van het Britse militaire voetbalelftal. Als legerofficier, gestationeerd op de Duitse RAF-basis in Brüggen nabij de Nederlandse grens, kwam hij in 1959 in beeld bij VVV. Op 6 maart 1960 maakte hij daar zijn competitiedebuut in het thuisduel tegen Elinkwijk (2-2).
Na afloop van het seizoen 1960-61 verliet hij de Venlose club.
Profstatistieken
Zie ook
Lijst van spelers van VVV-Venlo
Edwards, Graham
|
3423468
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stylobasis%20rubripurpurea
|
Stylobasis rubripurpurea
|
Stylobasis rubripurpurea is een vlinder uit de familie van de snuitmotten (Pyralidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1901 door Hampson.
Snuitmotten
|
660766
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hagana%20%28zelfverdediging%29
|
Hagana (zelfverdediging)
|
Haganah is een zelfverdedigingsmethode die in de VS werd ontwikkeld door de Israëliër Mike Lee Kanarek uit Florida. Het moderne Haganahsysteem werd ontwikkeld op basis van Kanareks ervaringen in het Krav Maga en het Hisardut.
Externe link
Officiële website Haganah Nucleus
Zelfverdediging
Vechtsport
Cultuur in Israël
|
3857489
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pagergunung
|
Pagergunung
|
Plaats in Indonesië
Pagergunung (Bulu), een plaats in het bestuurlijke gebied Temanggung in de provincie Midden-Java
Pagergunung (Ngablak), een plaats in het bestuurlijke gebied Magelang in de provincie Midden-Java
Pagergunung (Pringsurat), een plaats in het bestuurlijke gebied Temanggung in de provincie Midden-Java
Pagergunung (Ulujami), een plaats in het bestuurlijke gebied Ulujami, regentschap Pemalang, in de provincie Midden-Java
Pagergunung (Wanayasa), een plaats in het bestuurlijke gebied Banjarnegara in de provincie Midden-Java
Pagergunung (Kesamben), een plaats in het bestuurlijke gebied Blitar in de provincie Oost-Java
Pagergunung (Pangandaran), een plaats in het bestuurlijke gebied Ciamis in de provincie West-Java
|
3330291
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Craspedophorus%20stanley
|
Craspedophorus stanley
|
Craspedophorus stanley is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1930 door Alluaud.
stanley
|
769795
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20Torhout
|
Station Torhout
|
Station Torhout is het spoorwegstation van de Belgische stad Torhout, langs spoorlijn 66 (Brugge - Kortrijk). Het station was het voorlopige eindpunt bij de opening van spoorlijn 66 op 4 oktober 1846. In het daaropvolgende jaar werd de lijn echter verder doorgetrokken zuidwaarts. Torhout ligt echter niet op één lijn met Zedelgem en Lichtervelde, waardoor het station in een bocht ligt.
Het station fungeerde tot 1988 als goederenstation, en had om die reden 3 perrons. Sedert 1 maart 2008 is geen treinverkeer meer mogelijk op perron 3 en is het seinhuis afgeschaft. De bediende seinen zijn vervangen door automatische seinen. Later is het derde spoor verwijderd.
In 2018 werden de perrons vernieuwd en op een standaardhoogte van 76 centimeter gebracht.
In 2021 sloten de loketten hun deuren. Sindsdien is het een stopplaats.
Spoorlijn 62 en 63
Tot 1963 was het station een knooppunt van meerdere lijnen. Spoorlijn 63 richting Ieper werd in de loop van 1950 gesloten voor treinverkeer. De sporen werden in 1968 opgebroken. Spoorlijn 62 richting Oostende bleef wat langer bestaan (26 mei 1963). Ook deze lijn werd opgebroken (1984-1985) en werd later heraangelegd als fiets- en wandelpad.
Het station in Lichtervelde nam geleidelijk de functie van knooppunt in het midden van West-Vlaanderen over.
Galerij
Treindienst
Reizigerstellingen
De grafiek en tabel geven het gemiddeld aantal instappende reizigers weer op een week-, zater- en zondag.
Torhout
Torhout
|
23900
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jesse%20Owens
|
Jesse Owens
|
James Cleveland (Jesse) Owens (Oakville, Alabama, 12 september 1913 – Tucson, Arizona, 31 maart 1980) was een Amerikaanse atleet, die vier gouden medailles won bij de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn.
Biografie
Als zevenjarige aan het werk
Owens was de zoon van Henry en Emma Owens en was de zevende van in totaal elf kinderen. Zijn vader, de zoon van een slaaf, werkte op een katoenplantage. Op zevenjarige leeftijd moest ook Jesse gaan werken. Twee jaar later verhuisde het gezin naar Cleveland. Zijn bijnaam Jesse kreeg hij van een leraar op de lagere school, die hem verkeerd verstond toen hij als zijn naam J.C. Owens opgaf.Hij werd ontdekt door zijn turnleraar Charles Riley. Riley bood de jonge Jesse Owens aan om hem te trainen, maar dat bleek eerst onmogelijk, omdat Jesse moest bijklussen bij een kruidenier voor zijn ouders. Riley bood aan om 's ochtends te trainen en Jesse ging akkoord.
De knaap bleek een wonderkind te zijn en vele universiteiten probeerden hem in te lijven. Uiteindelijk koos hij voor de Staatsuniversiteit van Ohio. Toch kreeg hij hier te maken met racisme, dat hem dwong in 'zwarte' gelegenheden te eten en te slapen. Hij kreeg ook geen beurs, dus bleef hij bijklussen bij de kruidenier.
Zes wereldrecords in 45 minuten
Volgens Amerikaanse atletiekkenners leverde Owens zijn indrukwekkendste prestatie in 1935. Tijdens een wedstrijd in de Big Ten Championships in Ann Arbor verbeterde hij binnen 45 minuten op vier atletieknummers in totaal zes wereldrecords; bij het verspringen en op drie loopnummers, de 100 en 220 yd (tevens een WR voor de 200 m) en de 220 yd horden (tevens een WR voor de 200 m horden). Zijn wereldrecord verspringen zou 25 jaar niet verbeterd worden. In 1936 verbeterde hij het wereldrecord op de 100 m tot 10,2. Het zou twintig jaar duren voor zijn record opnieuw werd gebroken.
OS in Berlijn: viermaal goud
Owens mocht naar de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn. Adolf Hitler greep deze Spelen aan als propagandamiddel voor zijn nationaalsocialistische politiek. De nadruk werd gelegd op prestaties van de zogenoemde arische sporters, die als übermenschen werden gezien. In dit verband moet dan ook het 'sprookje' worden gezien, dat Hitler geweigerd zou hebben Owens de hand te schudden na diens overwinning op de 100 meter sprint. In werkelijkheid schudde Hitler op de eerste dag van de Spelen slechts de hand van de Duitse winnaars. Toen hem vanuit de organisatie van de Spelen het verzoek bereikte om óf alle winnaars de hand te schudden, óf geen een, koos Hitler voor het laatste. Weliswaar had Hitler inderdaad voortijdig het stadion verlaten, maar het was derhalve nooit de bedoeling geweest dat hij de winnaars zou feliciteren. Owens zelf merkte hierover op: "Ik werd niet uitgenodigd om Hitler de hand te schudden, maar ik werd ook niet uitgenodigd op het Witte Huis om de president de hand te schudden."
Jesse Owens won in Berlijn goud op de 100 m, de 200 m, het verspringen en met de 4 × 100 m-estafetteploeg. Aanvankelijk had hij geen negatieve indruk van het regime in Nazi-Duitsland: hij mocht er gaan en staan waar hij wilde, terwijl hij terug in de Verenigde Staten weer achter in de bus moest zitten. Zelfs na zijn triomfantelijke ticker-tape parade in New York moest hij de goederenlift van het Waldorf-Astoria Hotel gebruiken om zijn eigen erereceptie bij te kunnen wonen.
Het leven na de Spelen
Na Berlijn veranderde het leven van Jesse Owens drastisch. De Amerikaanse Atletiekfederatie onder leiding van Avery Brundage eiste namelijk van hem dat hij deelnam aan meetings in Duitsland, Engeland en Zweden. Hij liep in zeven dagen tien races, nog afgezien van het aantal vertesprongen. Hij vermagerde zienderogen en liep psychisch en emotioneel op zijn tandvlees. De AAU wilde echter van geen wijken weten, want Owens was bijzonder veel geld waard, al merkte hij daar voor zichzelf niets van — hij streed immers volgens de olympische eed. Toen Owens ten slotte, totaal vermoeid als hij was, weigerde mee te gaan naar Stockholm, deed de AAU hem ogenblikkelijk in de ban: er volgde automatisch een schorsing. Terwijl hij deze uitsluiting aanvocht, oefende hij bij de legendarische filmacteur-tapdanser Bill (Bojangles) Robinson. Ook werd hij intussen uitgeroepen tot Amerikaans atleet van het jaar. De AAU hield echter voet bij stuk en bevestigde haar eigen vonnis. Er zat voor Owens niets anders op dan zijn talent te gelde te maken. En zo werd hij een bezienswaardigheid tijdens evenementen en in de pauze van baseballwedstrijden. Hij sprintte voor grof geld tegen paarden, honden, treinen, ijsschaatssters en baseballspelers.
Schulden door faillissement
Naast deze nogal uitzonderlijke, vernederende vorm van geld verdienen zocht hij ook naar een wat meer reguliere manier. Een van zijn eerste banen was instructeur van een gokpaleis, waar hij 130 dollar per maand verdiende. Daarna stapte hij in het zakenleven. Te goeder trouw leende Owens zijn naam en financiële verantwoordelijkheid aan een keten van filialen van een kledingreinigingsbedrijf. Toen dit failliet ging, zat Owens met een forse schuld van 114.000 dollar opgescheept.
Kosmopoliet
Na de oorlog ging het in financieel opzicht beter met hem. Hij startte in 1950 een publicrelationsbureau en trok vele sponsors aan. Voor deze sponsors ontwikkelde hij zich tot een soort van entertainer. Later evolueerde hij tot een kosmopoliet, die overal de Amerikaanse waarden van vrijheid en democratie uitdroeg. Bij de vijftiende verjaardag van de Spelen van Berlijn, op 15 augustus 1951, werd hij in het Olympisch Stadion door 75 duizend Duitsers als een held ontvangen. Burgemeester Schreiber sprak bij die gelegenheid de historische woorden: 'In 1936 weigerde Hitler je de hand te schudden. Vandaag zal ik dat rechtzetten door ze allebei vast te nemen en in de lucht te houden.'
In 1976 werd hij door president Ford onderscheiden met de Medal of Freedom, een van de hoogste Amerikaanse onderscheidingen. Vier jaar later overleed hij, op 66-jarige leeftijd, aan de gevolgen van kanker. In 2012 werd hij opgenomen in de IAAF Hall of Fame.
Privéleven en gezin
Owens en Minnie Ruth Solomon ontmoetten elkaar op de Fairmount Junior High School in Cleveland toen hij vijftien jaar oud was en zij dertien. Ze hadden gedurende de gehele schooltijd verkering met elkaar en Ruth beviel in 1932 van hun eerste dochter, Gloria. Zij trouwden in 1935 en kregen nog twee dochters: Marlene (geboren in 1937) en Beverly (geboren in 1940).
Owens' levensverhaal is te lezen in The Jesse Owens Story, dat in 1984 onder dezelfde naam werd verfilmd.
Titels
Olympisch kampioen 100 m - 1936
Olympisch kampioen 200 m - 1936
Olympisch kampioen verspringen - 1936
Olympisch kampioen 4 × 100 m - 1936
Amerikaans kampioen 100 m - 1936
Amerikaans kampioen verspringen - 1933, 1934, 1936
Amerikaans indoorkampioen verspringen - 1934, 1935
NCAA-kampioen 100 m - 1942, 1943
NCAA-kampioen 200 m - 1941, 1942
NCAA-kampioen 220 yd horden - 1935, 1936
NCAA-kampioen verspringen - 1941, 1942
Persoonlijke records
Palmares
100 m
1936: OS - 10,3 s (wind)
200 m
1936: OS - 20,7 s
verspringen
1936: OS - 8,06 m
4 × 100 m
1936: OS - 39,8 s
Onderscheidingen
1936: Associated Press Athlete of the Year
1976: Presidential Medal of Freedom
1990: Congressional Gold Medal (postuum)
2012: IAAF Hall of Fame (postuum)
Amerikaans atleet
Amerikaans olympisch kampioen
Sprinter (atletiek)
Hordeloper
Verspringer
|
514859
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Colet%20van%20der%20Ven
|
Colet van der Ven
|
Coleta Magdalena Maria (Colet) van der Ven (Goirle, 4 september 1957) is een freelance-journalist, voormalig tv-presentatrice en therapeut.
Loopbaan
Tijdens en na haar studie pedagogiek aan de Universiteit Utrecht werkte zij een aantal jaren in de hulpverlening, onder andere in India en Haïti. In 1985 maakte ze de omslag naar de journalistiek. Zij werkte voor radio en televisie bij de IKON, de VPRO, de VARA, de NCRV en de KRO en maakte interviews en reportages voor onder andere Opzij, Trouw, NRC Handelsblad, Het Parool, de Volkskrant, Vrij Nederland, De Groene Amsterdammer en Roodkoper. Ze was een van de presentatoren van het NCRV-radioprogramma Casa Luna. Eerder presenteerde zij de radioprogramma's Bonnefooi, De Grote Vraag en Plein Publiek en het televisieprogramma Het Vermoeden.
In 2015 en 2016 trad Van der Ven op als presentatrice van het late-avondgespreksprogramma De Nachtzoen, dat toen door de IKON werd uitgezonden. Ook presenteerde zij in die jaren het IKON- programma De Nieuwe Wereld.
Ze was als freelance–programmamaker verbonden aan De Nieuwe Liefde, centrum voor debat, bezinning en poëzie. Ook was ze voorzitter van het bestuur van Stichting On file - associatie van gevluchte journalisten en schrijvers.
In 2018 verscheen Onzichtbare levens, een boek dat zij maakte samen met fotograaf Adriaan Backer over mensen met hiv wereldwijd. Eind 2015 publiceerde zij het boek Het kwaad en ik, een zoektocht naar de wortels van geweld. Ook heeft ze een aantal interviewbundels op haar naam staan, waaronder En God viel uit de hemel - Levensverhalen van een generatie (ex)dominicanen (2008), Waar hoor je bij (2005), Taal als sleutel (2004) Zeggen wat onzichtbaar is (2003), Bevochten leven (2001), Het kwaad (1999), Van oude mensen (1997). Op 1 april 2011 verscheen haar boek: Slagschaduwen, erfenis van een koloniaal verleden, waarin zij Curaçaoënaars interviewde over de doorwerking van slavernij en kolonisatie.
Naast haar journalistieke carrière bleef Colet van der Ven trouw aan haar oorspronkelijke vak van hulpverlener. Ze volgde de Academie voor Integratieve Psychotherapie, verdiepte zich in contextuele therapie en heeft een praktijk aan huis.
Privé
Van der Ven was getrouwd met Huub Oosterhuis, die overleed op Eerste Paasdag 9 april 2023.
Nederlands journalist
Nederlands programmamaker
|
2462105
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Achlatjan
|
Achlatjan
|
Achlatjan (Akhlatyan of Axlatyan) (Armeens: Ախլաթյան) is een plaats in de Sisian gemeenschap in de marzer (provincie) Sjoenik (Syunik) in Armenië. Achlatjan ligt hemelsbreed 153 kilometer van de hoofdstad van Armenië, Jerevan en ongeveer 8 km ten zuiden van de stad Sisian. Het ligt op de rechteroever van de rivier de Ayri (Airiget), een zijrivier van de rivier de Sisian, die in de Vorotan uitkomt. In 2011 wonen er 535 mensen, die zich bezig houden met veeteelt, akkerbouw, tabaksteelt, tuinbouw, groenteteelt en bijenteelt.
Geschiedenis
Historisch gezien was de marzer Sjoenik een van de vijftien staten van het oude koninkrijk Groot Armenië.
In de tijd van het Keizerrijk Rusland lag Achlatjan in de provincie Zangezur van het Gouvernement Jelizavetpol (Elizavetpol), wat daarna een deel van Azerbeidzjan werd. Van 1917 tot 1936 lag Achlatjan in de regio Sisian (Zangezur), een gebied dat omstreden werd door Turkije, Armenië, Azerbeidzjan en de RSFR. Van 1936 tot 1991 waren de Sovjetjaren en maakte de plaats deel uit van de provincie Zangezur van de Armeense SSR. Sinds 1995 ligt Achlatjan in de marzer Sjoenik van de Republiek Armenië.
Aardbeving
Door de aardbeving van 27 april 1931 in Zangezur werd Akhlatyan volledig verwoest, waarbij meer dan 100 mensen om het leven kwamen. De bewoners verhuisden en stichtten, 300-400 meter noordelijker, een nieuw dorp.
Demografie
Volgens de volkstelling van 2011 had Achlatjan 535 inwoners. Het dorp is altijd bewoond geweest door Armeniërs.
Historische en culturele monumenten
Achlatjan heeft een verzameling van historische en culturele monumenten. Er waren in 2002 32 monumenten (7 eenheden) opgenomen op de lijst met historische en culturele monumenten van het dorp. In de omgeving zijn er sporen van de ruïnes van nederzettingen.
Megalithische monumenten uit de bronstijd en een monumentale grafheuvel. In de resten van het oude dorp staat nog de gedeeltelijk verwoest Saint Sargis-kerk.
Bronvermelding
Plaats in Armenië
|
4954220
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alfred%20Cauchie
|
Alfred Cauchie
|
Alfred Henri Joseph Cauchie (Haulchin, 26 oktober 1860 - Rome, 10 februari 1922) was een Belgisch priester, historicus en hoogleraar aan de Université catholique de Louvain (UCL).
Levensloop
Cauchie volbracht zijn middelbare studies van 1874 tot 1880 aan het Kleinseminarie Bonne-Espérance in Vellereille-les-Brayeux. Hij doorliep vervolgens twee jaar wijsbegeerte aan het Grootseminarie. In 1885 werd hij tot priester gewijd. Het jaar daarop ging hij geschiedenis studeren aan de Leuvense universiteit, die hij in 1888 afsloot met een licentiaat in geschiedenis.
Hij werkte vervolgens in de archieven van het Vaticaan. In 1891 promoveerde hij tot doctor in de geschiedenis.
Daarop werd hij docent aan de UCL en doceerde er heuristiek, historische kritiek en kerkgeschiedenis.
Vanaf 1896 hergroepeerde hij alle praktijkcursussen van geschiedenis, godgeleerdheid en kerkelijk recht in een seminarie geschiedenis, met als doel aan de studenten een steviger opleiding te verzekeren en ze aan te moedigen tot persoonlijk werk.
In 1898 werd hij erekanunnik in het kapittel van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal (Doornik).
In 1900 stichtte hij de Revue d'histoire ecclésiastique, een tijdschrift met internationale allures, dat nog steeds bestaat.
Hij was voorstander van het oprichten van een Belgisch Historisch Instituut in Rome. Het werd in 1902 gesticht door Dom Ursmer Berlière, monnik van de abdij van Maredsous. Cauchie werd er in 1908 de directeur van. In 1922 liet hij het leven als gevolg van een verkeersongeval.
Publicatiess
La Querelle des investitures dans les diocèses de Liège et de Cambrai, Leuven, Peeters, 1890-1891.|
Les desseins politiques de Léon X à son avènement et la mission de Laurentio Campeggi en Flandre en 1513', Brussel, Hayez, 1891.
Deux épisodes de la lutte de François Ier avec Charles-Quint en 1543, Brussel, Hayez, 1891.
La constitution de Louvain au Moyen Âge, Leuven, Peeters, 1892.
La grande procession de Tournai, Leuven, Peeters, 1892.
Mission aux archives vaticanes. Rapport à M. le ministre de l'Intérieur et de l'Instruction publique, Brussel, Hayez, 1892.
Notes sur quelques sources manuscrites de l'histoire belge à Rome, Brussel, Hayez, 1892.
Le Maréchal Antoniotto de Botta-Adorno et ses papiers d'état, Brussel, Polleunis & Ceuterick, 1895.
De la création d'une école belge à Rome, Doornik, Casterman, 1896.
(samen met Alphonse Bayot) Les chroniques brabançonnes, Brussel, Kiessling, 1900.
La chronique de Saint-Hubert dite "Cantatorium"', le livre second des "Miracula Sancti Huberti" et la "Vita Theodorici abbatis Andaginensis". Observations sur l'attribution de ces trois œuvres à Lambert le Jeune, moine de Saint-Hubert, Brussel, Kiessling, 1901.Les Universités d'autrefois. Paris et Bologne aux premiers temps de leur existence, Leuven, Pollenis & Ceuterick, 1902.L'extension de la juridiction du nonce de Bruxelles aux duchés de Limbourg et de Luxembourg en 1781, Brussel, Kiessling, 1903.
Les instructions générales aux nonces des Pays-Bas espagnols (1596-1635), Leuven, 1904.
L'organisation de missions scientifiques en vue de répertoriser à l'étranger les documents diplomatiques relatifs à l'histoire de la Belgique. Rapport présenté à la Commission royale d'histoire, Brussel, Weissenbruch, 1904.
Notes sur l'Église et l'État d'après les écrits politiques (800-1122), Leuven, 1904.
Inventaires des archives de Marguerite de Parme, dressés après la mort de cette princesse, précédés d'une liste d'anciens inventaires d'archives et de joyaux conservés aux archives farnésiennes à Naples, in: Bulletin de la Commission royale d'histoire, 1907.
Une nouvelle lettre de Daniel di Bomalès à Francesco di Marchi concernant les troubles des Pays-Bas (1567) Leuven, Bureau des analectes, 1907.
The teaching of history at the University of Louvain, Baltimore, 1907.
Les assemblées du clergé de France sous l'Ancien Régime. Matériaux et origines, in: Revue des sciences philosophiques et théologiques, 1908.
Lettre de Frédéric, archevêque de Cologne, à Albéron Ier, évèque de Liège, concernant l'établissement des Prémontrés, in: Leuven, Bureau des analectes, 1909.
(samen met Léon van der Essen) Les sources de l'histoire nationale conservées à l'étranger dans les archives privées, in: Bulletin de la Commission royale d'histoire, 1909.Inventaires sommaires des archives de l'État en Belgique, Leuven, Bureau des analectes, 1910.Bellarmin et l'université de Louvain d'après un livre récent, Leuven, Bureau des analectes, 1911.Le comte L. C. M. de Barbiano di Belgiojoso et ses papiers d'État conservés à Milan. Contribution à l'histoire des réformes de Joseph II en Belgique, in: Bulletin de la Commission royale d'histoire, 1912.Un demi-siècle d'enseignement historique à l'université de Louvain, Leuven, Van Linthout, 1914.Godefroid Kurth (1847-1916). Le patriote, le chrétien, l'historien, Brussel, La lecture au foyer, 1922.
Literatuur
Charles TERLINDEN, Le chanoine Cauchie, Brussel, Goemaere, 1922.
Léon VAN DER ESSEN, In memoriam Alfred Cauchie, in: Bulletin bibliographique et pédagogique du musée belge, Luik, 1922.
Albert D'HAENENS (dir.), L'Université catholique de Louvain. Vie et mémoire d'une institution, Leuven/Brussel, 1993.
Externe links
Notitie Cauchie op webstek Académie royale de Belgique
Généalogie van kanunnik Cauchie
Belgisch historicus
Hoogleraar aan de Université Catholique de Louvain (Louvain-la-Neuve)
Belgisch rooms-katholiek priester
|
1454096
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/%C5%A0miklav%C5%BE%20%28Gornji%20Grad%29
|
Šmiklavž (Gornji Grad)
|
Šmiklavž is een plaats in Slovenië en maakt deel uit van de gemeente Gornji Grad in de NUTS-3-regio Savinjska.
Plaats in Gornji Grad
|
381497
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Warande%20%28doorverwijspagina%29
|
Warande (doorverwijspagina)
|
Algemeen
Warande, een besloten jachtterrein of een lusthof. (soms ook waranda)
Konijnenwarande, een gebied met exclusief jachtrecht voor een persoon of groep uit hogere kringen
Waranda, wordt gebruikt als synoniem voor warande, maar kan ook een serre of galerij aan een gebouw aanduiden. (soms ook warande)
Locaties in België
Warande (Achel), een landgoed in Achel
De Warande (Antwerpen) (Koning Albertpark), een park in Antwerpen
Warande Shopping, een openluchtwinkelcentrum in Beveren (Oost-Vlaanderen)
Ecoduct De Warande, een wildviaduct tussen Bierbeek en Oud-Heverlee, in het Meerdaalwoud
Warande (Boortmeerbeek) een park bij Boortmeerbeek
Warandepark, een stadspark in Brussel
Warande (Dessel), een bos- en parkgebied bij Dessel
In Diest:
Warande (Diest), een stadspark en voormalige dierentuin in Diest
Stedelijk Sportstadion De Warande, een stadion in Diest
Warandeschool, een school voor buitengewoon onderwijs in Diest
Begraafplaats De Warande (Gistel), een kerkhof in Gistel
Warande, het gemeentehuis in het Belgische Heuvelland (gemeente)
Kasteel De Warande in Kemmel
Warande (Moerbrugge), een bosgebied tussen Steenbrugge en Moerbrugge
Warandeputten, een waterrijk gebied bij Moerbrugge
Warande (Heule), een wijk van Heule, een deelgemeente van Kortrijk
Begraafplaats De Warande (Oostkamp), een kerkhof in Oostkamp
Warande (Tervuren), een straat in Tervuren
De Warande (Turnhout), het cultuurhuis van de stad Turnhout
Warande (Wetteren), een recreatie- en sportgebied in Wetteren
Landhuis De Warande, een landhuis en onroerend erfgoed in Wingene
Café De Warande, onroerend erfgoed in Zwevezele
Warande (Zwevezele), een straat in Zwevezele
Locaties in Nederland
Wijken en buurten in Bergen op Zoom:
Warande-Oost, een buurt
Warande-West, een buurt
Warande (Beverwijk), een wijk, zie Wijken en buurten in Beverwijk
Oude Waranda, een buurtschap in de gemeente Boxmeer
De warande (Budel), een woonhuis en rijksmonument in Budel-Dorplein
Warande (Deurne), een villapark bij Deurne
Water aan de Warande, een natuurgebied in Gilze
Starrebosch, ook bekend als De Oude Warande, in Gorp en Roovert
Warande (park in Helmond), een stadspark in Helmond
Warande (wijk in Helmond), een wijk in Helmond
Waranda (Laag-Keppel), een bostuin met stinsenplanten
Warande (Lelystad), een woongebied in Lelystad
Warande (Oosterhout), een buurt, zie Wijken en buurten in Oosterhout
Konijnenwarande (Sint-Michielsgestel), later Konijnenberg, tussen Oud- en Nieuw-Herlaar
Stichtse Lustwarande, een reeks van buitenplaatsen en landgoederen langs de zuidwestelijke rand van de Utrechtse Heuvelrug.
Oude Warande, een sterrenbos in Tilburg
De Oude Warande, een buurt in Tilburg
Konijnenwarande (Velp), op de Keienberg in Velp, een schenking van Karel van Gelre aan Roelof van Lennep (1485-1546)
De Waranda, een deel van de wijk Driessen (Waalwijk)
De Waranda, een buurt in Westvoorne, zie Wijken en buurten in Westvoorne
De Warande (Zeist), een complex met sociale woningen en studentenwoningen in de Nederlandse plaats Zeist
Warande (Rotterdam), een straat in Rotterdam
Personen
Jacques Bruneel de la Warande (1891-1964), burgemeester van Kemmel
Gustave Bruneel de la Warande (1863-1932), Belgisch senator, provincieraadslid en burgemeester van Kemmel
Overige
De Warande (Brussel), een kring en exclusieve topontmoetingsplaats in Brussel
In de Warande, een Vlaamse denkgroep
DW B (tijdschrift), voorheen Dietsche Warande en Belfort, een Vlaams literair tijdschrift
Muziek-Warande "tijdschrift voor muziekminnende Vlamingen", 1922-1932
MHC De Warande, een hockeyclub uit de Nederlandse stad Oosterhout
Warande (volleybal), Volleybalvereniging Warande uit Zeist
Vorstelijcke warande der dieren, een fabelboek van Joost van den Vondel uit 1617
|
3301368
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cychrus%20remondi
|
Cychrus remondi
|
Cychrus remondi is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1999 door Deuve.
remondi
|
1562408
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Berken%20%28buurtschap%29
|
De Berken (buurtschap)
|
De Berken is een buurtschap en een natuurgebied in de gemeente Asten in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het ligt iets ten noordoosten van het dorp Asten. Door het gebied stroomt de Astense Aa.
Asten
Buurtschap in Noord-Brabant
|
1370632
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Agusta%20A109
|
Agusta A109
|
De Agusta A109 is een helikopter van het Italiaanse bedrijf Agusta. Sinds Agusta in 2000 fuseerde met de Britse helikopterbouwer Westland wordt het toestel gebouwd door AgustaWestland en heet het model AW109.
Ontwikkeling
De eenmotorige Hirundo A109A werd in de jaren 1960 ontwikkeld als een civiele helikopter. In 1967 werd een tweede motor aan het ontwerp toegevoegd. De militaire A109B-variant was gepland maar werd niet ontwikkeld. In de plaats concentreerde Agusta zich op de achtzits A109C-versie. Het eerste van drie prototypes maakte op 4 augustus 1971 de eerste vlucht van het nieuwe toestel.
Pas in april 1975 werd het eerste productietoestel gebouwd. De eerste leveringen volgden in 1976. De helikopter werd een commercieel succes en de mogelijkheid van een militaire versie kwam weer op. Daarvan werden twee varianten ontwikkeld; Eén voor lichte aanval of nabije ondersteuning en een maritieme variant.
Eind jaren 1980 was de verkoop van de Agusta A109 aan de Belgische luchtmacht onderwerp van het Agustaschandaal.
Overige specificaties
Varianten
A109A: De eerste versie.
A109 EOA: Versie voor het Italiaans leger.
A109 Mk II: Verbeterde civiele versie.
A109 Mk II MAX: Verbreed evaluatiemodel.
A109B: Ongebouwde militaire variant.
A109C: Civiele variant met acht plaatsen.
A109C MAX: Verbreed evaluatiemodel.
A109D: Enkel één prototype.
A109E Power: Verbeterde civiele versie met P&W- of Turboméca-motoren.
A109E Power Elite: Verlengde versie.
A109LUH: Militaire Light Utility Helicopter.
MH-68A Stingray: Versie voor de Amerikaanse kustwacht.
A109K: Militaire variant.
A109K2: Variant voor grote hoogten en hoge temperaturen met vaste wielen.
A109M: Militaire variant.
A109 km: Variant voor grote hoogten en hoge temperaturen.
A109KN: Marineversie.
A109CM: Standaardversie.
A109GdiF: Versie voor de Italiaanse financiële politie.
A109BA: Variant voor de Belgische luchtmacht.
A109S Grand: Civiele variant met verlengde cabine.
CA109: Chinese versie van de A109 onder licentie.
Gebruikers
Argentijns leger
Koninklijke Australische marine
Luchtcomponent van de Belgische Strijdkrachten
Beninse Volksluchtmacht
Chileense politie
Griekse luchtmacht
Koninklijke Maleisisch leger, Maleisische Maritiem Handhavingsagentschap
Brits legerluchtkorps, Britse luchtmacht, Rijkstestpilotenschool
Amerikaanse kustwacht
Zie ook
Agusta
Agustaschandaal
Externe links
globalsecurity.org - HIRUNDO A109 (AGUSTA)
Leonardocompany.com - AW109 Power
A109
|
3301640
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Maoripamborus%20fairburni
|
Maoripamborus fairburni
|
Maoripamborus fairburni is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1944 door Brookes.
Loopkevers
|
5133161
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Allpahuayo%20Mishana
|
Allpahuayo Mishana
|
Het Allpahuayo-Mishana nationaal reservaat (Spaans: Reserva Nacional Allpahuayo-Mishana) is een beschermd gebied in Peru ten zuidwesten van Iquitos in de provincie Maynas van de regio Loreto. Binnen het reservaat komen verschillende bodemtypen voor zoals voedselarme, witte kwartszanden en anderzijds rode klei. Er zijn 500 verschillende soorten bomen, 1900 soorten bloemplanten, 475 soorten vogels, 143 soorten reptielen, 71 soorten amfibieën, 90 soorten parasitaire wespen en meer soorten vlinders dan op enige andere vergelijkbare plek op Aarde.
Externe link
Allpahuayo-Mishana Reserve - World-Record Biodiversity.
Natuur in Peru
|
2448444
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Coelotes%20gotoensis
|
Coelotes gotoensis
|
Coelotes gotoensis is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de nachtkaardespinnen (Amaurobiidae).
Het dier behoort tot het geslacht Coelotes. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2007 door Okumura.
Nachtkaardespinnen
|
1455460
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Trimlini
|
Trimlini
|
Trimlini is een plaats in Slovenië en maakt deel uit van de gemeente Lendava in de NUTS-3-regio Pomurska.
Plaats in Lendava
|
2664778
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Luidia%20hexactis
|
Luidia hexactis
|
Luidia hexactis is een kamster uit de familie Luidiidae.
De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1938 gepubliceerd door Hubert Lyman Clark.
Kamsterren
|
5512755
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wielerbaan%20Geleen
|
Wielerbaan Geleen
|
De wielerbaan van Geleen is een wielerpiste in de open lucht, en onderdeel van het sportcomplex Glanerbrook.
Op de baan wordt sinds 1932 gefietst, eerst op een grasbaan en vanaf 1946 op een sintelbaan. In 1970 werd hier een vlakke asfaltbaan (666 meter) aangelegd. Op 22 april 2001 werd deze vervangen door een 500 meter kombochtenbaan (22% helling).
Vanaf 2013 organiseert stichting wielerbaan Geleen de baanwedstrijden.
De Gemeente Sittard-Geleen heeft vernieuwbouwplannen voor Glanerbrook, met een budget van € 48,3 miljoen (ex.BTW). De wielerbaan zal als alles volgens plan loopt vóór 2025 worden overdekt.
Wedstrijden
1932: 31 juli, internationale grasbaanwedstrijden met o.a. de Belgen Loneux, Rogister en Balwir, en de Nederlandse gebroeders Last en Nuijts, Vluggen, Vromen en Joep Franssen.
1948: Vertrek etappe 5b, Geleen-Eindhoven tijdens de 1e Ronde van Nederland.
1949: Wielerwedstrijd met Hub Vinken, Jan Nolten, Jöris en Frusch
1969: Ritaankomst op de sintelbaan van Olympia’s Tour door Nederland.
1970: Diverse wielerwedstrijden door wielerclub De Ster uit Geleen
1974: Start en finish toertocht WC- Jan Nolten
2004: Start 6e etappe van de Ronde van Nederland: Sittard-Geleen/ Landgraaf
2005: 1e Dernykoers (wielrennen)
Wielerbaan in Nederland
Sportaccommodatie in Sittard-Geleen
Sport in Geleen
|
5695733
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Weijenrade
|
Weijenrade
|
Het kasteel Weijenrade stond in het Nederlandse dorp Varik, provincie Gelderland.
De eerste vermelding dateert uit 1407: op dat moment werd Goossen van Varick beleend met het huis. Dit leen werd in 1424 uitgebreid met 16 morgen aan land. Het geslacht Van Varick bleef ook de eeuwen hierna eigenaar van het kasteel. In 1440 werd schuin tegenover Weijdenrade het hof Hondswinkel gebouwd, met een omgracht huis. In 1690 droeg Philips van Varick het kasteel Weijenrade en de heerlijkheid Varick over aan Frans van Dorth, die op Hondswinkel woonde en beschermheer was van het katholieke geloof in Varik.
Al in 1647 bleek het kasteel in verval te zijn. Een document omschreef het als het ‘adelick gedestrueert huys’. Bij de overdracht in 1690 werd gesproken van een ruïne. Nog in 1759 stond het huis op een kaart en was het ingetekend als een ruïne. Hierna is het kasteel uit de boeken verdwenen.
Verdwenen kasteel in Nederland
Kasteel in Gelderland
Bouwwerk in West Betuwe
|
2112187
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Marie%20Gasparine%20van%20Saksen-Altenburg
|
Marie Gasparine van Saksen-Altenburg
|
Marie Gasparine Amalia Antoinette Caroline Elisabeth Louise van Saksen-Altenburg (München, 18 juni 1845 - Sondershausen, 5 juli 1930) was een prinses van Saksen-Altenburg uit het Huis Wettin.
Zij was het tweede en jongste kind van Eduard van Saksen-Altenburg uit diens tweede huwelijk met Louise van Reuss oudere linie. Zij was even in beeld als toekomstige echtgenote van de Britse troonopvolger en prins van Wales Albert Eduard, maar werd om haar kennelijk bedenkelijke wijze van kleding en het voortdurende gezelschap van haar, in Britse hofkringen minder populaire, moeder afgewezen als huwelijkskandidate. Ze trouwde op 12 juni 1869 met Karel Günther van Schwarzburg-Sondershausen, die in 1880 vorst werd van Schwarzburg-Sondershausen. Kinderen kwamen uit dit huwelijk niet voort.
Huis Wettin
Saksen, M
|
4348645
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bantu%20Mzwakali
|
Bantu Mzwakali
|
Bantu Mzwakali (Kaapstad, 9 november 1993) is een Zuid-Afrikaans voetballer die bij voorkeur als aanvallende middenvelder speelt. In 2013 maakte hij vanuit de jeugdopleiding de overstap naar de eerste selectie van Ajax Cape Town.
Carrière
Op 17 september 2013 maakte Mzwakali zijn debuut voor Ajax Cape Town. In de competitiewedstrijd tegen Mamelodi Sundowns mocht hij 21 minuten voor tijd invallen voor Lance Davids.
Zijn eerste competitiedoelpunt maakte hij op 13 mei 2015. In de wedstrijd tegen Bloemfontein Celtic maakte hij vanuit een vrije trap de 2–2. Ajax Cape Town zou de wedstrijd met 2–3 winnen.
Zuid-Afrikaans voetballer
|
5389532
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tatosoma
|
Tatosoma
|
Tatosoma is een geslacht van vlinders van de familie spanners (Geometridae), uit de onderfamilie Larentiinae.
Soorten
T. agrionata Walker, 1862
T. alta Philpott, 1913
T. apicipallida Prout, 1914
T. fasciata Philpott, 1914
T. lestevata Walker, 1862
T. monoviridisata Clarke, 1920
T. tipulata Walker, 1862
T. topea Philpott, 1903
T. transitaria Walker, 1862
|
3331409
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cerapterus%20parallelus
|
Cerapterus parallelus
|
Cerapterus parallelus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1922 door Wasmann.
parallelus
|
237405
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mike%20Starink
|
Mike Starink
|
Mike Starink (Arnhem, 18 oktober 1970) is een Nederlands presentator van televisieprogramma's en toneelacteur.
Begin jaren negentig begon hij als presentator van het kinderprogramma Disney Club bij de NCRV samen met Jochem van Gelder en Willy Nap. Ook was hij medepresentator van de bijbehorende kindertheatervoorstellingen.
Als presentator werkte Starink mee aan programma's als The Lounge, Nachtsuite, Liefde op het eerste gezicht, Lijn 4, Dier Enzo en Factor 4. Naast zijn presentatiewerk speelde hij diverse gastrollen in televisieseries: SamSam, De Garage, Kats & Co en Onderweg naar Morgen.
In 2000 was Starink deelnemer aan het televisieprogramma Big Brother VIPS.
Starink werkte in 2006 als redacteur-verslaggever achter de schermen voor het programma Entertainment Live voor Talpa en in 2007 voor Christine Live bij Veronica. Vanaf oktober 2009 was hij te zien in een toneelstuk van Paul Haenen met de titel In bed is het fijn toeven, dat ook in het Engels werd vertaald en gespeeld in 2010-2011 onder de titel Dwelling in bed ain't bad. Deze voorstelling was van 10 t/m 15 mei 2011 te zien in de Riverside Studios te Londen. Daarna speelde hij zijn tweede theaterstuk Wat een heerlijk hete dag, dat eveneens door Paul Haenen was geschreven. Vanaf 2 oktober 2011 was hij de verslaggever in het tv-programma Margreet Dolman begrijpt 't.
Externe link
Officiële website
Nederlands toneelacteur
Nederlands televisiepresentator
|
5469316
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/There%27s%20a%20light%20that%20never%20goes%20out
|
There's a light that never goes out
|
There's a light that never goes out is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.
Kunstenares Hadassah Emmerich maakte voor de zuidelijke onderdoorgang van de Anton de Kombrug een bijdrage aan het "Open Source Festival" dan wel "Straat van de Sculpturen". In 2009 was dat een tijdelijke kunstlooproute tussen Station Amsterdam Bijlmer ArenA en metrostation Kraaiennest. Het kunstwerk bestaat uit drie relatief grote tegeltableaus van 3 bij 3 meter, die na afloop van de tentoonstelling bleven staan. De drie tableaus zijn bevestigd op drie brugpijlers. Meestal werd bij soortgelijke projecten gebruikt van felle tinten om het grijze beton weg te werken. Emmerich kwam echter met tableaus in donkere tinten aangepast aan de omgeving. De grillige lijnen in de afbeeldingen staat juist in contrast met de hoekigheid van die omgeving. De kunstenaar liet zich rond 2009 vooral inspireren door exotische bloemmotieven. Emmerich verbleef destijds onder een toelage van het Mondriaan Fonds in het Künstlerhaus Bethanien in Berlijn, waarbij de rust aldaar zorgde voor een donkerder kleurgebruik in haar werk; iets dat zij later weer losliet.
Beeld in Amsterdam-Zuidoost
|
3480568
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chandia
|
Chandia
|
Chandia is een nagar panchayat (plaats) in het district Umaria van de Indiase staat Madhya Pradesh.
Demografie
Volgens de Indiase volkstelling van 2001 wonen er 12.806 mensen in Chandia, waarvan 51% mannelijk en 49% vrouwelijk is. De plaats heeft een alfabetiseringsgraad van 53%.
Plaats in Umaria
|
3073316
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schistura%20ephelis
|
Schistura ephelis
|
Schistura ephelis is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de bermpjes (Nemacheilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2000 door Kottelat.
Nemacheilidae
|
972431
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Grafenau%20%28B%C3%B6blingen%29
|
Grafenau (Böblingen)
|
Grafenau is een plaats in de Duitse deelstaat Baden-Württemberg, en maakt deel uit van het Landkreis Böblingen.
Grafenau telt inwoners.
Gemeente in Baden-Württemberg
|
3533793
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Scaphura%20edwardsii
|
Scaphura edwardsii
|
Scaphura edwardsii is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1828 door Westwood.
Sabelsprinkhanen
|
3175288
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dendrodoris%20areolata
|
Dendrodoris areolata
|
Dendrodoris areolata is een slakkensoort uit de familie van de Dendrodorididae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1864 door Alder & Hancock.
Dendrodorididae
|
5407986
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Birthana
|
Birthana
|
Birthana is een geslacht van vlinders van de familie Immidae.
Soorten
B. acribes (Durrant, 1916)
B. aristopa (Meyrick, 1925)
B. asmenopa (Meyrick, 1925)
B. aurantiaca (Semper, 1899)
B. basiflava Semper, 1899
B. caelestis Meyrick, 1906
B. cleis Felder, 1875
B. consocia Walker, 1864
B. loxopis Meyrick, 1909
B. pulchella Schulze, 1910
B. saturata (Walker, 1864)
B. taiwana Heppner, 1990
Immidae
|
2617195
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bitoma%20quadricollis
|
Bitoma quadricollis
|
Bitoma quadricollis is een keversoort uit de familie somberkevers (Zopheridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1885 gepubliceerd door George Henry Horn.
Somberkevers
|
1707516
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20Nederlandse%20historische%20motorfietsmerken
|
Lijst van Nederlandse historische motorfietsmerken
|
Dit is een lijst van Nederlandse historische motorfietsmerken zonder eigen artikel.
AGS
AGS was een klein Nederlands fabriekje, dat zich vanaf 1968 bezighield met de bouw van snelle 50- en 125cc-crossmotoren. In de naam zaten de initialen van technicus Jan de Groot en zijn werkgever Akkerman. De “S” staat voor "Speciaal". De toegepaste motorblokken kwamen van Puch, Sachs, Casal en Zündapp.
Aristo
Aristo was de merknaam van een Nederlands bedrijf dat in de jaren vijftig fietsen met hulpmotor produceerde.
Aro
Aro was een motorfietsmerk van onbekende (mogelijk Nederlandse) herkomst dat na de Tweede Wereldoorlog rijwielen met Victoria-zijboordmotor leverde.
Avaros
Avaros: Bedrijf in Papendrecht dat Belgische Flandria-bromfietsen bouwde en onder eigen naam verkocht. Duitse Mota-scooters werden ook onder deze naam - die is afgeleid van Albert van Rossum - verkocht. Men maakte ook een zeer licht Solex-achtig model dat was afgeleid van een Flandria-model. De merknaam was aanvankelijk (ca. 1951) Avros
BAJ Rijwielen
BAJ Rijwielen is een merk van Nederlandse herkomst dat na de Tweede Wereldoorlog rijwielen met Victoria-zijboordmotor leverde.
Barzoi
Barzoi: 1934 / 1955 grossierde in fietsonderdelen en fietsen Van Troostwijk Voorstraat 29 Zwolle dat na de Tweede Wereldoorlog rijwielen met Victoria-zijboordmotor leverde.
Bema
Bema is de naam van een Nederlandse scooterfabriek uit de jaren vijftig. Bema stond voor "Ben Maltha" en produceerde in 1950 onder de naam Bema scooters met Villiers-blokjes van 122 en 197 cc. Bijzonder was dat het plaatwerk uit glasfiber bestond. De ANWB beproefde nog een Bema-scooter met zijspan.
Bravee
Bravee is een historisch Nederlands merk van speedwaymotoren. Deze speedwaymotoren werden in de jaren na de Tweede Wereldoorlog gebouwd door Van der Veer en Brakel in Hilversum.
Crosta
Crosta was een zeer klein Nederlands motorfietsmerk, dat in de jaren zestig werd gebouwd door de hotelhouder Henk Staal. Hij bouwde op basis van een Kreidler-blokje van 50cc-motoren geheel naar wens van de klant.
Cup
Cup is een historisch Nederlands motorfietsmerk dat rond 1903 korte tijd motorfietsen of rijwielen met hulpmotor bouwde.
Cyclestar
De Cyclestar was een Nederlandse bromfiets die in 1952 op de markt kwam. De 38 cc tweetaktmotor kwam van NV Motoren in Rotterdam.
DMF
Driebergse Motoren Fabriek, was gevestigd in Driebergen, maakte lichte motoren vanaf begin jaren 50.
Disselhof
Disselhof is een historisch Nederlands scootermerk, gevestigd in Zwolle, dat vanaf 1956 150cc-scooters met ILO-motor maakte.
EGA
EGA is een historisch merk van een motorfiets en staat voor Eggens Assen. Het is de merknaam voor de 125 cc zelfbouw-wegracer van Jan Eggens (ca. 1976). De machine was voornamelijk opgebouwd uit Bridgestone-onderdelen. Er was nog een merk met deze naam; zie EGA (Gaggenau)
EMS
EMS is een historisch Nederlands merk van motorfietsen. EMS stond voor: Ele Mulder Special. Dit was een zelfbouw-racemotor van de Haagse tweetakt-tuner en coureur Ele Mulder. De machine bestond uit een door Chris Zuiderwijk gebouwd frame en een Villiers-blokje van 125 cc. Mulder racete er in de jaren vijftig mee.
Eland
Eland is een historisch Nederlands motorfietsmerk, geproduceerd door Motors Eland, Rotterdam, van 1955 tot 1959. Eland bouwde tweetakten van 123 tot 158 cc met motoren van Victoria, Gasquy, Sachs en andere toeleveranciers.
Empo-Carley
Empo-Carley is een historisch Nederlands merk van inbouwmotoren. Zie Empo en Carley-Rocher.
Euro-Cross
Euro-cross was een klein Nederlands motorfietsmerk van Jaap Voskamp, die in 1968 een 50cc-crosser presenteerde met Zündapp-motorblok. Niet te verwarren met het Italiaanse merk Eurocross.
Fama
Fama is een historisch merk van motorfietsen. Dit was een Nederlands merk, gevestigd in Utrecht. Fama maakte van 1937 tot 1939 motorfietsen met een Villiers-blok van 125 cc. Er waren nog twee merken met de naam Fama: Fama (Kiel) en nog een Belgisch merk, waarvan verder niets bekend is.
Gebben
Gebben is een historisch merk van crossmotoren, geproduceerd door André Gebben in Rouveen. Nederlands bedrijf van voormalig crosser André Gebben, die in 1968 voor het eerst een Kreidler 50cc-crosser prepareerde daarna nog jarenlang succes zou boeken met de bouw en verkoop van Gebben-Kreidlers.
Germa
Germa is een historisch Nederlands motorfietsmerk dat rond 1930 produceerde.
Grefa
De Grefa is een historische zelfbouw-wegrace-motorfiets. De Amsterdamse coureur Wout de Greef werd in 1951 Nederlands kampioen bij de 125cc-senioren met een zelfgemaakte machine. De Grefa had een zelf opgevoerd Villiers-blokje dat in een Gillet-frame zat.
GMF
GMF is een historisch Nederlands merk van gemotoriseerde fietsen. GMF stond voor: Gelderse Motoren Fabriek, Varsseveld. Nederlands merk van Johan Aalbers, dat van 1950 tot 1958 fietsen met de Boy-hulpmotor maakte.
G&R
G&R is een historisch merk van motorfietsen. G&R stond voor: Goverse & Rotteveel. Nederlands merk, gevestigd in Den Haag, dat in elk geval in 1931 en 1932 motorfietsen met een Sachs-motor van 74 cc maakte.
Hermes
Hermes is een historisch merk van motorfietsen. Nederlands merk dat in 1903 rijwielen met hulpmotor of motorfietsen maakte. Er waren meer merken met de naam Hermes, zie Hermes (Berlijn) - Hermes (Birmingham) - Hermes (Hamburg) - Hermes (Varberg).
Kestein
Kestein is een historisch Nederlands motorfietsmerk. Het was gevestigd in een rijwielfabriek in Rotterdam, waar in de jaren dertig naast fietsen ook lichte motorfietsen met een Villiers-blok van 98 cc werden gemaakt.
LSE
LSE is een historisch Nederlands motorfietsmerk dat na de Tweede Wereldoorlog 125cc-eencilindertweetakten maakte.
Metz
Metz is een historisch Nederlands merk van gemotoriseerde fietsen. Metz was een Amsterdams bedrijf dat in de jaren twintig gemotoriseerde rijwielen en mogelijk één complete motorfiets produceerde. Er is ook een Amerikaans motorfietsmerk met deze naam geweest (zie hiervoor Marsh-Metz).
Mors
Mors is een historisch merk van motorfietsen. Het postorderbedrijf Wehkamp bracht een tijdje de Tsjechische Jawa Babette bromfiets onder deze naam op de markt. De kwaliteit was echter beroerd, in tegenstelling tot de meeste andere Jawa-producten. Zie ook Mors (Liaoning) en Mors (Parijs).
PJK
PJK is een historisch merk van gemotoriseerde fietsen. PJK stond voor: P.J. Kusse en Zn. Nederlands bedrijf dat na de Tweede Wereldoorlog fietsen met de Victoria FM38L zijboordmotor leverde.
Primarius
Primarius is een historisch Nederlands merk van bromfietsen. Het bedrijf was gevestigd in Meppel. Men produceerde in de jaren vijftig bromfietsen met een Rex-motor.
Riwa
De Riwa was een samenwerking van de Nederlandse wegracecoureur Aalt Toersen en Rieks van der Wal (vandaar: Riwa). Men bouwde in een werkplaats achter het huis van laatstgenoemdes ouders een 50cc-productieracer met Kreidler-motorblokje. Daarnaast werd een serie opgezet van een grasbaanmotor, ook met 50cc-Kreidlerblok. In later jaren werden de eerste Hondacrossers voorzien van een aangepast Riwa-frame.
Rieks van der Wal is ook nog actief geweest als tuner op de raceafdeling van Gebben Motoren in Staphorst.
Roemar
De Roemar was een wegrace-motorfiets. Door Theo Roelofs in 1987 samengestelde 125cc-racer die was opgebouwd uit een Harris-frame en een blok dat leverbaar was met een Hummel- of een Rotax-cilinder.
Rolemo
Rolemo was een bromfiets zonder versnelling. Er was alleen een koppelingshandle. Je moest eerst fietsen en vervolgens de koppelingshandel loslaten.
De bromfiets werd gebouwd in Lemelerveld bij een machine fabriek.
Rond-Sachs
Rond-Sachs (Rond-Sachs-motoren, Bennekom) is een historisch Nederlands motorfietsmerk dat in 1971 begon met de bouw van crossmotoren met 49- en 122cc-Sachs-motoren.
Royal Express
Royal Express is een historisch merk van bromfietsen. De Motorrijwielfabriek Royal Express in Den Haag was een Nederlands bedrijf dat in de jaren vijftig 49cc-bromfietsen met Gasquy-blokjes maakte.
Schwager
Schwager is een historisch merk van fietsen en motorfietsen. Het was een Nederlandse fabriek die gevestigd was in Utrecht (Geertekerkhof 12 en 13) en die in 1903 bezig was met de ontwikkeling van een motorfiets met een eigen motorblok.
Tiffany
Tiffany is een merk van gemotoriseerde fietsen dat in de jaren negentig door Yamaha in Nederland op de markt werd gebracht. Bij de Tiffany zit een Italjet-motortje van 49 cc onder in een aangepast frame.
Wereld
Wereld is een historisch merk van gemotoriseerde fietsen. Nederlands merk dat na de Tweede Wereldoorlog rijwielen met Victoria-zijboordmotor leverde. Men maakte ook de Wereld Merite bromfiets met een Vimer-motortje.
Wilhelmina
Wilhelmina is een historisch merk van fietsen en motorfietsen, geproduceerd door Hugo Smith Motor-Garage, Amsterdam van 1903 tot 1915. Dit wa ooit een bekende Nederlandse firma, die 2-, 2½-, 3¾- en 3¼pk-een- en tweecilinders van Minerva, Saroléa en Precision inbouwde.
Motorfietsmerk
Nederlandse historische motorfietsmerken
Historische
|
1468848
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Golf%20Club%20de%20Chamonix
|
Golf Club de Chamonix
|
De Golf Club de Chamonix is een Franse golfclub ten noorden van de Franse stad Chamonix-Mont-Blanc.
De baan werd ontworpen door Robert Trent Jones. In 1930 waren er vier holes bespeelbaar, in 1935 waren er negen holes klaar en werd de club geopend.
In 1972 werd besloten de baan uit te breiden tot 18 holes. In 1982 werd de 18-holes par-72 baan geopend.
Zie ook
Lijst van golfbanen in Frankrijk
Externe link
Officiële website
Chamonix-Mont-Blanc
Chamonix
Chamonix
Sport in Haute-Savoie
Sportaccommodatie in Auvergne-Rhône-Alpes
|
3658048
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pelayangan%20%28Gebang%29
|
Pelayangan (Gebang)
|
Pelayangan is een bestuurslaag in het regentschap Cirebon van de provincie West-Java, Indonesië. Pelayangan telt 3974 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in West-Java
|
5282060
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Applied%20Linguistics
|
Applied Linguistics
|
Applied Linguistics is een peer-reviewed academisch tijdschrift op het gebied van toegepaste taalkunde, opgericht in 1980 en gepubliceerd door Oxford University Press. Het verschijnt zes keer per jaar. Hoofdredacteuren zijn Christina Higgins (Universiteit van Hawaiʻi in Mānoa) en Anna Mauranen (Universiteit van Helsinki).
Volgens de Journal Citation Reports had het tijdschrift een impactfactor van 2016 van 3.593, waarmee het op de eerste plaats van de 182 tijdschriften stond in de categorie "Taalkunde".
Doel en reikwijdte
Het tijdschrift publiceert zowel onderzoekspapers als conceptuele artikelen over alle aspecten van de toegepaste taalkunde, zoals lexicografie, corpuslinguïstiek, meertaligheid, discoursanalyse en taalonderwijs, met als doel de discussie tussen onderzoekers op verschillende gebieden te bevorderen. De sectie "Forum", geïntroduceerd in 2001, is bedoeld voor korte bijdragen, zoals reacties op artikelen en mededelingen over huidig onderzoek.
Abstraheren en indexeren
Het tijdschrift wordt geabstraheerd en geïndexeerd door:
Linguistic Bibliography/Bibliographie Linguistique
British Education Index
Current Contents
Education Research Abstracts
Educational Management Abstracts
International Bibliography of the Social Sciences
Journal Citation Reports/Social Sciences Edition
Linguistics & Language Behavior Abstracts
Periodicals Index Online
ProQuest
PsychLIT
Scopus
Social Sciences Citation Index
Studies on Women and Gender Abstracts
The Standard Periodical Directory
Wetenschappelijk tijdschrift
|
3670643
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ambukha
|
Ambukha
|
Ambukha (Umbunasi), een plaats in Indonesië
Ambukha (Lolofitu Moi), een plaats in Indonesië
|
2096768
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kapellestraat
|
Kapellestraat
|
Kapellestraat (Oostende)
Kapellestraat (Oudewater)
Kapellestraat (Veere)
|
3282693
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rhodophthitus%20arichanaria
|
Rhodophthitus arichanaria
|
Rhodophthitus arichanaria is een vlinder uit de familie spanners (Geometridae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1978 door Fletcher D. S..
De soort komt voor in tropisch Afrika.
arichanaria
Dier uit het Afrotropisch gebied
|
385324
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ospern
|
Ospern
|
Ospern (Luxemburgs: Osper) is een plaats in de gemeente Redange en het kanton Redange in Luxemburg.
Ospern telt 261 inwoners (2005).
In de Franse tijd was het een kantonhoofdplaats in het Woudendepartement.
Plaats in Luxemburg (land)
Redange
|
296986
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dakosaurus
|
Dakosaurus
|
Dakosaurus is een geslacht van uitgestorven zeebewonende krokodilachtigen uit de familie Metriorhynchidae.
De Dakosaurus-soorten leefden gedurende het Jura en Krijt. D. andiniensis uit het Vroeg-Krijt van Argentinië was met een lengte van vier meter de grootste soort. Beide Dakosaurus-soorten waren zowel carnivoor (vleeseter) als piscivoor (viseter). Dakosaurus leefde in hetzelfde gebied als zijn kleinere verwant, Geosaurus, en heeft misschien op hem gejaagd.
Naamgeving
De eerste resten die in Duitsland werden aangetroffen, betroffen tanden die werden toegeschreven aan de theropode Megalosaurus. In 1846 benoemde Theodor Plieninger een Geosaurus maximus, 'de grote'. In 1856 benoemde Friedrich August von Quenstedt een apart geslacht Dakosaurus. De geslachtnaam is afgeleid van het Grieks dakos, 'beet' of 'bijter'. Von Quenstedt zag het dier weer abusievelijk als een theropode dinosauriër. Zulke verwarring blijkt ook uit het feit dat in 1871 Emanuel Bunzel resten benoemde als een Megalosaurus schnaitheimi.
Het holotype van Dakosaurus maximus is een tand die nu verloren is gegaan. Als neotype is specimen SMNS 8203 aangewezen, een schedel met onderkaken gevonden bij Staufen im Breisgau in de Mergelstätten die dateren uit het Kimmeridgien-Tithonien. Toegewezen zijn de specimina NHM 33186, NHM 35766, NHM 35835–7, SMNS 82043 en SMNS 80148. Het betreft grotendeels losse tanden.
In 1869 benoemde Harry Govier Seeley een Dakosaurus lissocephalus, 'de gladkop', voor specimen CAMSM J29419, een schedel zonder snuit. Mark T. Young achtte dit in 2009 een mogelijk jonger synoniem van D. maximus.
In 1870 benoemde Christoph Gottfried Andreas Giebel een Dakosaurus amazonicus uit het Amazonegebied. Dat werd in 1876 het alligatoride geslacht Dinosuchus.
Arthur Smith Woodward hernoemde in 1885 de enorme Steneosaurus maxelii tot een Dakosaurus maxelii. In 2012 werd echter weer het eerder voor die soort benoemde geslacht Plesiosuchus als geldig erkend. Dat betekent dat het meeste dat over Dakosaurus in de populairwetenschappelijke lectuur te lezen valt in feite op de spectaculaire Plesiosuchus betrekking heeft.
In 1913 benoemde Ambayrac een Dakosaurus nicaeensis, ook eerst aangezien voor een theropode. Nog hetzelfde jaar maakte hij er het aparte geslacht Aggiosaurus van. In 2009 zagen Mark T. Young en de Andrade dit toch weer als een soort van Dakosaurus.
In 1996 werd een Dakosaurus andiniensis benoemd voor resten uit Argentinië. De soortaanduiding verwijst naar de herkomst uit de Andes. Het holotype is de snuit MHNSR PV344. Latere vondsten suggereren dat het een apart, nog onbenoemd, geslacht betreft.
Beschrijving
Dakosaurus is een relatief grote metriorhynchide, met een lichaamslengte van vier meter. Vermeldingen van een lengte van zeven meter hebben betrekking op Plesiosuchus. Gregory S. Paul schatte het gewicht op 275 kilogram.
Dakosaurus was goed aangepast aan een leven in de open zee. Zijn poten waren vinnen geworden en hij kon niet meer op land lopen. Zoutklieren in de traanbeenderen voorkwamen een fatale opbouw van zeezout in de weefsels. Hij had een sterke kop met grote tanden.
De schedelbeenderen zijn over het algemeen meer dan anderhalve millimeter dik, wat meer is dan bij de meeste verwanten. De tanden zijn robuust gebouwd en maar weinig overdwars afgeplat. De snijranden ervan worden gevormd door kartelingen, denticula, overdwars breder zijn dan verticaal lang. De schedelbeenderen zijn lang, zonder opvallende ornamentering. Bij het voorhoofdsbeen vormen de binnenkant en zijkant een scherpe hoek met elkaar. De bovenste slaapvensters zijn even breed als de minimumafstand tussen de oogkassen. De onderrand van de fenestra antorbitalis heeft een grotere afstand tot de onderkant van de tandenrij dan de hoogte van het venster zelf.
De onderkaak heeft een lengtegroeve op de zijkant met een groot foramen, doorboring, aan elk uiteinde. Het surangulare van de onderkaak is slecht ontwikkeld en eindigt achter het niveau van de voorrand van de oogkas.
Fylogenie
Dakosaurus is een afgeleid lid van de Geosaurini. Hij was een van de laatste Metrionhynchidae.
Levenswijze
Dakosaurus moet op grote prooien gejaagd hebben. Als koudbloedig dier had hij weinig uithoudingsvermogen maar was wel in staat tot een plotse uitval van een hinderlaag uit, lange tijd met weinig zuurstofverbruik in diepere wateren wachtend tot een prooi overzwom. Daar beet hij dan met zijn sterke tanden een grote hap uit. Was de prooi door bloedverlies verzwakt, werd hij door dezelfde tanden in stukken gebeten, de zogenaamde chop-tactiek.
Uitgestorven Crocodylomorpha
|
5773878
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vlag%20van%20Merchtem
|
Vlag van Merchtem
|
De vlag van Merchtem werd op 8 november 1989 bij ministerieel besluit vastgesteld als de gemeentelijke vlag van de Vlaams-Brabantse gemeente Merchtem. De beschrijving luidt:
Zie ook
Wapen van Merchtem
Merchtem
Merchtem
|
5222856
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul%20Walter%20Hauser
|
Paul Walter Hauser
|
Paul Walter Hauser (Grand Rapids, 15 oktober 1986) is een Amerikaans acteur en stand-upcomedian.
Carrière
Paul Walter Hauser begon als stand-upcomedian in zijn thuisstaat Michigan. Nadien verhuisde hij naar Los Angeles om er aan de slag te gaan als komisch acteur en schrijver. Hij begon zijn acteercarrière met figurantenrollen in komische series als Community en It's Always Sunny in Philadelphia. In 2010 maakte hij in het drama Virginia (2010) van regisseur Dustin Lance Black zijn filmdebuut.
Zijn grote doorbraak volgde in 2017, toen hij Shawn Eckhardt mocht vertolken in de biografische sportfilm I, Tonya. Een jaar later had hij ook bijrollen in de komedie Super Troopers 2 en Spike Lees biografische misdaadfilm BlacKkKlansman.
Filmografie
Film
Virginia (2010)
Demoted (2011)
Quad (2013)
iSteve (2013)
Locked Away (2017)
I, Tonya (2017)
Super Troopers 2 (2018)
BlacKkKlansman (2018)
Late Night (2019)
Beats (2019)
Richard Jewell (2019)
Quad (2020)
Da 5 Bloods (2020)
Songbird (2020)
Silk Road (2020)
Cruella (2021)
Televisie (selectie)
Too Late with Adam Carolla (2005)
Community (2010)
It's Always Sunny in Philadelphia (2010)
Key & Peele (2013)
The Night Shift (2015)
Superstore (2017)
Unbreakable Kimmy Schmidt (2018–2019)
Cobra Kai (2019)
Reno 911! (2020)
Externe link
Amerikaans acteur
Amerikaans komiek
|
3373257
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Amblypodia%20eridanus
|
Amblypodia eridanus
|
Amblypodia eridanus is een vlinder uit de familie van de Lycaenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1860 door Felder.
eridanus
|
4584396
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bello%20%28Chileens%20geslacht%29
|
Bello (Chileens geslacht)
|
Het Chileense geslacht Bello komt oorspronkelijk uit Spanje. De bekendste telg van het geslacht is Andrés de Jesús María y José Bello López (1781-1865), Venezolaans/Chileens dichter, schrijver, filosoof en politicus. Hij was getrouwd met (1) María Ana (Mariana) Boyland (†1821) en (2) Elizabeth (Isabel Antonia) Dunn, beiden van Engelse afkomst.
Andrés de Jesús María y José Bello López (1781-1865)
Andrés Ricardo Bello Dunn
Emilio Bello Codesido (1868-1963), minister, gezant, waarnemend president van Chili in 1925, tr. Elisa Balmaceda de Toro, dochter van José Manuel Balmaceda Fernández (1840-1891), president van Chili 1886-1891
Ana Bello Codesido, tr. José Rafael Balmaceda Fernández (1850-1911), afgevaardigde, minister, broer van José Manuel Balmaceda Fernández (1840-1891), president van Chili 1886-1891
Ernesto Balmaceda Bello (1885/1886-1906), diplomaat, vermoord in Brussel
Emilio Bello Dunn (1845-†onbekend), afgevaardigde
Zie ook
Geschiedenis van Chili
Geschiedenis van Chili
Chileense familie
|
5601394
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Burrowsia
|
Burrowsia
|
Burrowsia is een monotypisch geslacht van korstmossen behorend tot de familie Caliciaceae. Het bevat alleen Burrowsia cataractae.
Caliciaceae
Schimmelgeslacht
|
31805
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/1060
|
1060
|
Het jaar 1060 is het 60e jaar in de 11e eeuw volgens de christelijke jaartelling
Gebeurtenissen
Tegenpaus Benedictus X wordt gevangengezet.
De Basiliek van San Marco in Venetië wordt gebouwd (jaartal bij benadering)
De bouw van de kathedraal van Lucca wordt begonnen
Ernst de Strijdbare van Oostenrijk trouwt met Adelheid van Eilenburg
Voor het eerst genoemd: Marbais, Méan, Moeskroen, Pellen
Opvolging
Anjou en Tours - Godfried II opgevolgd door zijn neef Godfried III
Dammartin - Odo opgevolgd door zijn broer Hugo I
Frankrijk - Hendrik I opgevolgd door zijn zoon Filips I onder regentschap van diens moeder Anna van Kiev en Boudewijn V van Vlaanderen
katapanaat van Italië - Miriarchos in opvolging van Argyrus
Joigny en Joinville - Steven van Vaux opgevolgd door zijn zoon Godfried I
Lusignan - Hugo V opgevolgd door zijn zoon Hugo VI
Mortagne - Rotrud II opgevolgd door zijn zoon Godfried II
graafschap Toulouse - Pons opgevolgd door zijn zoon Willem IV
Zweden - Emund opgevolgd door zijn schoonzoon Stenkil (jaartal bij benadering)
Geboren
18 september - Godfried van Bouillon, hertog van Neder-Lotharingen (1089-1100), kruisvaarder en Voogd van het Heilig Graf (1100)
Odo van Doornik, Lotharings geleerde, bisschop van Kamerijk
Ailbertus van Antoing, Belgisch kloosterstichter (jaartal bij benadering)
Brahmadeva, Indiaas wiskundige (jaartal bij benadering)
Berthold van Rheinfelden, hertog van Zwaben (1079-1090) (jaartal bij benadering)
Egbert II, markgraaf van Meissen (1068-1076) en Brunswijk (1068-1090) (jaartal bij benadering)
Overleden
7 mei - Gisela van Beieren (~74), echtgenote van Stefanus I van Hongarije
29 juni - Hendrik I, paltsgraaf van Lotharingen
4 augustus - Hendrik I (52), koning van Frankrijk (1031-1060)
9 oktober - Hugo V, heer van Lusignan
14 november - Godfried II, graaf van Anjou en Tours (1056-1060)
Astrid Njalsdotter, echtgenote van Emund van Zweden
Gunhild van Noorwegen, echtgenote van Anund Jacob van Zweden en Sven II van Denemarken
Pons, graaf van Toulouse (1037-1060)
Rotrud II, heer van Mortagne en Nogent en burggraaf van Châteaudun
Steven van Vaux, graaf van Joigny en heer van Joinville
Emund, koning van Zweden (ca. 1052-1060) (jaartal bij benadering)
Jaar
|
4588665
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wimbledon%202016%20%28vrouwendubbel%29
|
Wimbledon 2016 (vrouwendubbel)
|
Op het toernooi van Wimbledon in 2016 hebben de vrouwen de wedstrijden in het dubbelspel van 29 juni tot en met 9 juli 2016 gespeeld. Titelverdedigsters Martina Hingis en Sania Mirza waren het eerste reekshoofd. Het toernooi werd gewonnen door de Amerikaanse zussen Venus en Serena Williams. In de finale waren zij te sterk voor Tímea Babos (Hongarije) en Jaroslava Sjvedova (Kazachstan).
Algemeen
Geplaatste teams
De plaatsingslijst is gebaseerd op de WTA-ranking per 20 juli 2016.
Prijzengeld en WTA-punten
Toernooischema
Eindfase
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Externe links
Toernooischema WTA (pag.3)
Wimbledon
ITF-toernooi in 2016
|
4617614
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mainwaringia
|
Mainwaringia
|
Mainwaringia is een geslacht van weekdieren uit de klasse van de Gastropoda (slakken).
Soorten
Mainwaringia dantaae Fang, Peng, Zhang & He, 2012
Mainwaringia leithii (E. A. Smith, 1876)
Mainwaringia rhizophila Reid, 1986
Littorinidae
|
416956
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Smell%20of%20a%20Friend
|
Smell of a Friend
|
Smell Of A Friend is het enige album van de Britse progressieve rockband The Lodge
Tracklist
Solitary - 4:19 (John Greaves / Peter Blegvad)
The Song - 4:52 (John Greaves / Peter Blegvad)
Not All Fathers - 5:34 (John Greaves / Peter Blegvad)
Smell of a Friend - 7:14 (John Greaves / Peter Blegvad)
Match Girl - 6:12 (John Greaves / Peter Blegvad)
Swelling Valley - 3:34 (John Greaves / Peter Blegvad)
Old Man's Mood - 3:06 (John Greaves / Peter Blegvad)
Milk - 4:52 (John Greaves / Peter Blegvad)
Bezetting
Kristoffer Blegvad zang
Jakko M. Jakszyk gitaar, dwarsfluit
Peter Blegvad gitaar
John Greaves basgitaar, keyboard
Anton Fier slagwerk
met medewerking van:
Lisa Herman
Deborah Berg
Jane Edwards
Michael Blair percussie
Gary Windo tenorsaxofoon
Chris Botti trompet
David Hofstra
Muziekalbum uit 1988
|
2416364
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tachygyna%20speciosa
|
Tachygyna speciosa
|
Tachygyna speciosa is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de hangmatspinnen (Linyphiidae).
Het dier behoort tot het geslacht Tachygyna. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1984 door Alfred Frank Millidge.
Hangmatspinnen
|
5290538
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem%20Kerper
|
Willem Kerper
|
Willem Frederik Kerper (Gouda, 9 maart 1879 – Amsterdam, 26 juli 1946) was een Nederlands componist, pianist, dirigent en muziekpedagoog.
Hij was zoon van pottenbakker Cornelis Pieter Kerper en Elisabeth van Bovene. Hij trouwde met Magdalene Christina Maria Bos. Dochter Christine Maria Kerper (Gouda 1903-) was tussen 1921 en 1981 een bekend pianist in oost Nederland en vanaf 1928 enige tijd beheerder van de muziekbibliotheek in Nijmegen, later opgaand in de Openbare Bibliotheek Nijmegen. Ze is enige tijd getrouwd geweest met componist Max Prick van Wely (1936-1943) en Jules Anne Marie Nijst (vanaf 1945) en opgeleid door Willem Andriessen en Jaap Spaanderman.
Willem kreeg zijn muziekopleiding aan het Haags Conservatorium, waar zijn docenten Carel Oberstadt (piano), Arnold Spoel (solozang), H.D. Ling (contrapunt) en Henri Viotta (compositieleer) waren. Hij trad als solopianist op in het gehele land. Daarna begon een loopbaan als koordirigent bij koren Arti et Religione (Gouda), Euphonia (Den Haag), Zangvereniging der Toonkunst en (Koninklijk) Nijmeegsch Mannenkoor (beide te Nijmegen). Hij gaf voorts muzieklessen aan de Stedelijke Muziekschool Gouda (1902-1907) en de Muziekschool van de Maatschappij tot Bevordering der Toonkunst (opvolger van Leon C. Bouman) in Nijmegen. Later werd hij directeur van de instelling en bleef les geven in harmonieleer en compositieleer. Onder zijn leerlingen bevonden zich componisten Johan Victor Dahlberg en Max Prick van Wely.
Hij vond tijd om enige werken op papier te zetten zoals een Concertouverture, een strijkkwartet, liederen zoals Herdenking, Der Einsiedler, Zur Ruh, Ganymed (opgedragen aan Aaltje Noordewier-Reddingius), Der kranke Schneider, een Pelgrimslied, De Profundis (beide voor mannenkoor), een Julianacantate voor mannenkoor, kinderkoor en dubbelorkest, een Te Deum en Hemelgave, een volksoratorium. In de jaren 1905 en 1906 vond hij nog tijd voor schrijfsels over muziek in de Avondpost en schreef hij Muzikale Causeriën en Om te beginnen, een pianomethode.
Nederlands pianist
Nederlands dirigent
Nederlands componist
Nederlands muziekpedagoog
|
1976606
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Z%C3%BA%C3%B1iga
|
Zúñiga
|
Zúñiga (Baskisch: Zuñiga) is een gemeente in de Spaanse provincie Navarra in de regio Navarra met een oppervlakte van 15 km². Zúñiga telt inwoners ().
De gemeente maakt deel uit van de Merindad de Estella. De gemeente ligt in de niet-Baskischsprekende zone, volgens de Ley Foral del Vascuence die de status van de Baskische taal in Navarra reguleert.
Zie ook
Huis Zúñiga
Demografische ontwikkeling
Bron: INE, 1857-2011: volkstellingen
Gemeente in Navarra
|
4436706
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Campeonato%20Paulista%201947
|
Campeonato Paulista 1947
|
In 1947 werd het 46ste Campeonato Paulista gespeeld voor clubs uit de Braziliaanse staat São Paulo. De competitie werd gespeeld van 17 mei 1947 tot 11 januari 1948. Palmeiras werd kampioen.
São Paulo Railway nam de naam Nacional aan.
Eindstand
Kampioen
Topschutter
Externe link
RSSSF
Campeonato Paulista
Paul
|
2130563
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul%20Kromjong
|
Paul Kromjong
|
Paulus Franciscus Kromjong (Maastricht, 11 november 1903 - Noordwijkerhout, 24 juli 1978) was een Nederlandse kunstschilder en glazenier.
Kromjong was werkzaam bij de Maastrichtse hypotheekbank en volgde daarnaast schilderlessen bij Henri Jonas aan de Middelbare Kunstnijverheidsschool.
In 1929 nam hij deel aan de tentoonstelling 7 Limburgsche jongeren. Hij verhuisde vervolgens naar Amsterdam waar hij ging werken voor de hypotheekbank. In de hoofdstad deelde hij een atelier met zijn vrienden Henri Schoonbrood en Hub Levigne, die de studie monumentale kunst aan de Rijksakademie van beeldende kunsten volgden. In 1935 verhuisde Kromjong naar het hoofdkantoor van de bank in Den Haag. Hij schreef zich tevens in als student aan de Eerste Nederlandse Vrije Studio en de avondopleiding modeltekenen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten.
Na de oorlog aanvaardde hij een aanstelling als docent monumentale vormgeving aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Deze functie hield hij tot 1969.
In de vooroorlogse periode was een duidelijke verwantschap te zien met zijn leermeester Henri Jonas, met name in zijn naakttekeningen en portretten. Zijn landschappen vertoonden duidelijke invloed van Constant Permeke, de Vlaamse expressionist. Na de oorlog schilderde hij hoofdzakelijk geometrisch-abstracte composities en maakte hij collages en sculpturen van metaal.
In 1936 nam Kromjong deel aan de tentoonstelling D.O.O.D., de Olympiade onder dictatuur, die in Amsterdam werd georganiseerd uit protest tegen de Olympische Spelen in Berlijn.
Nederlands kunstschilder
Nederlands glazenier
Nieuwe Haagse School
|
4779894
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bibi%20Johns
|
Bibi Johns
|
Bibi Johns geboren als Gun Birgit Johnson (Arboga, 21 januari 1929) is een Zweedse schlagerzangeres, actrice en schilderes.
Carrière
Bibi Johns groeide op in Arboga en was de dochter van Bertil Johnson, die een transportfirma runde. Reeds tijdens haar schooltijd trad ze op als zangeres onder het pseudoniem Gun Bertilson. Na beëindiging van haar schooltijd bezocht ze op haar ouders wens de modeschool in Stockholm, welke opleiding ze succesvol afsloot. Tijdens haar opleiding solliciteerde ze stiekem bij de groep Vårat Gäng, die ze reeds had kennen geleerd tijdens een concert in haar geboorteplaats. Met deze groep trok ze door het land. Ze zong en speelde klarinet en gitaar, totdat de groep in 1948 werd ontbonden. Haar naam had ze ondertussen al veranderd in het pseudoniem Bibbi Johnson. Ze sloot zich aan als gitariste bij het trio Yvonne Modin. Ten slotte ging ze spelen bij de succesvolle Henrik-Norin-Band. De pianist van de band bracht haar in contact met Heino Gaze, die haar introduceerde bij een platenlabel.
In mei 1951 maakte ze haar debuut in Duitsland als soliste bij het amusementsorkest van de SDR in Stuttgart, in oktober zong ze tijdens de Woche der leichten Musik. In december 1951 werd ze door haar tante naar New York gehaald, waar ze in april 1952 een contract kreeg aangeboden bij RCA Records. Ze bracht de nummers The night is filled with echoes en Someone to kiss your tears away uit. In april 1953 won ze de radio- en tv-wedstrijd Chance of a lifetime. In juni 1953 bezocht ze haar vader in Zweden voor zijn 50e verjaardag. Daarna ontmoette ze Nils Nobach, de muziekproducent van het platenlabel Electrola, die haar voor proefopnamen mee naar Duitsland nam. In oktober 1953 kwam haar eerste single Bella Bimba / Ich hab solche Angst uit, gecomponeerd door Hans-Arno Simon en Peter Ström, daarna Little Rock / Bey Bey Baby en de eerste grote hit Sehnsucht / Ich habe solche Angst. Het lied is vandaag de dag een evergreen in Duitsland. In hetzelfde jaar stond ze in Zweden voor de camera in de film Flicka med Melodie. Daarna pendelde ze meermaals tussen Europa en de Verenigde Staten. Na verloop van tijd kreeg ze in Duitsland een verblijf voor langere tijd en werd ze de ster van de jaren 1950. Ook acteerde ze in meerdere speelfilms en zong ook bij het Südfunk-dansorkest van Erwin Lehn in Stuttgart.
Toen in 1956 de eerste Duitse hitparaden gepubliceerd werden, kon Bibi Johns geen grote successen meer vieren. De platenverkoop viel tegen, maar ze was wel vaker te zien in diverse tv-shows. In 1957 wisselde ze naar het platenlabel Polydor, waar ze het nummer Aber nachts in der Bar uitbracht, maar ze zong ook duetten met Peter Alexander: Wir seh'n uns wieder (1958). Ook in 1958 werd ze in het muziektijdschrift Bravo in de serie Stars von heute voorgesteld, waarin ze in het openbaar een liedjestekst van Kurt Feltz bekritiseerde, waarna deze het samenwerkingsverband beëindigde. Echter in 1961 keerde ze weer terug bij de Feltz-produkties.
In het begin van de jaren 1960 was Bibi Johns terug in Zweden met succesnummers als Leka med elden (Ginny come lately), Bröllopet (The wedding) en met haar superhit Bibis Bossa Nova, die 21 weken in de Zweedse radiohitlijst Svensktoppen werd genoteerd, waarvan drie weken op de eerste plaats. In 1966 stelde ze zich kandidaat bij de Deutsche Schlager-Festspiele in Baden-Baden, maar kon met het nummer Schade drum de finale niet bereiken. In 1970 was ze te gast bij de Rolf Harris-show en later was ze in de uitzending Kennen Sie Miss Jones te zien. In 1971 ging ze op tournee met Tom Jones. In 1986 trad ze op bij Petra Schürmann in het programma Et cetera. Ze was ook regelmatig te horen en te zien in nostalgische shows. Tot in de jaren 1990 was ze steeds te horen, want ze was de cultster van de Duitse schlager.
Privéleven
Bibi Johns was tweemaal getrouwd. In de jaren 1950 was ze kortstondig getrouwd met een Amerikaan. Haar tweede echtgenoot was de regisseur Michael Pfleghar van 1960 tot 1962, die later trouwde met Wencke Myhre. Daarna woonde ze enkele jaren samen met de pianist Peter Jacques, met wie ze samenwerkte in de musical Das Schlüssel-Karusell. Van 1974 tot 2010 woonde ze samen met de 40 jaar jongere pianist Alex Racic.
Discografie
Singles
1953: Bella Bimba
1955: Die Gipsy-Band
1955: Ich möcht auf deiner Hochzeit tanzen
1955: Zwei Herzen im Mai
1956: Im Hafen unserer Träume
1957: Aber Nachts in der Bar
1957: Mal Regen und mal Sonnenschein
1960: Zwei Verliebte in Paris
1961: Das kann gefährlich sein (Bum-budi-bum)
1961: Junggesellen musst du Fallen stellen
Albums
Bella Bimba
Zwei Herzen im Mai
Aber nachts in der Bar
Wie sich Mühlen dreh’n im Wind
Vielleicht ein Leben lang
Kristallen den fina (2013)
Filmografie
1953: Flicka med Melodi
1954: An jedem Finger zehn
1954: Kleine Leute – große Reise
1955: Wie werde ich Filmstar?
1955: Ball im Savoy
1955: Die Unschuld vom Lande
1956: 1000 Melodien
1956: Musikparade
1956: Die Rosel vom Schwarzwald
1956: Sag es mit Musik
1956: Ich und meine Schwiegersöhne
1957: Liebe, Jazz und Übermut
1957: Unter Palmen am blauen Meer
1957: Wenn Frauen schwindeln
1958: Wehe, wenn sie losgelassen
1958: Kleine Leute mal ganz groß
1959: La Paloma
1961: Heute gehn wir bummeln
1961: Adieu, Lebewohl, Goodbye
Duits zanger
Schlagerzanger
|
3929350
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Glaphyra%20watani
|
Glaphyra watani
|
Glaphyra watani is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1933 door Kano.
watani
|
2793252
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/GoldenPass%20Line
|
GoldenPass Line
|
De GoldenPass Line is een spoorlijn in de Zwitserse Alpen die Montreux met Luzern verbindt. De lijn wordt gebruikt door drie bedrijven met panoramische treinen:
Montreux-Oberland Bernois: Van Montreux naar Zweisimmen via Gstaad (spoorbreedte een meter)
BLS AG: Van Zweisimmen naar Interlaken (spoorbreedte normaalspoor)
Zentralbahn: Van Interlaken naar Luzern via de Brünigpas (spoorbreedte een meter)
Externe links
GoldenPass Line
Spoorwegmaatschappij
|
4838589
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Frans%20Reijnders
|
Frans Reijnders
|
Frans Reijnders (Amsterdam, 23 juni 1916 – Zevenbergen, 11 oktober 2005) was een Nederlands politicus van de KVP.
Hij werd geboren als zoon van een aannemer. Zelf is hij afgestudeerd in de rechten en was werkzaam als adjunct-directeur en hoofd personeelszaken bij het textielbedrijf Hatéma. Daarnaast was Reijnders wethouder in Geldrop voor hij begin 1971 benoemd werd tot burgemeester van Zevenbergen. Hij oefende die functie uit tot zijn pensionering in juli 1981. Reijnders overleed in 2005 op 89-jarige leeftijd.
Burgemeester van Zevenbergen
KVP-politicus
|
156959
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Luxe%20%28Wolverhampton%29
|
De Luxe (Wolverhampton)
|
De Luxe is een historisch Brits merk van motorfietsen.
De bedrijfsnaam was De Luxe Motors, Wolverhampton.
AEB
De onderwijzer A.E. Bradford bouwde al vóór de Eerste Wereldoorlog kleine aantallen motorfietsen die hij verkocht aan lokale enthousiastelingen. Ze waren min of meer als hobby ontstaan en verschilden daarom ook allemaal van elkaar. Van serieproductie was geen sprake.
De Luxe
Na de oorlog ging hij de merknaam "De Luxe" gebruiken, maar nog steeds produceerde hij geen identieke modellen omdat hij gebruikmaakte van restanten van andere lokale fabrikanten. Daarom bouwde hij van alles, van lichte tweetakten tot zware V-twins met inbouwmotoren van Villiers, JAP en Union. Zijn bedrijf was gevestigd aan Sweetman Street in Wolverhampton. Een tweede "winkeltje" van Bradford, Motorities aan Sweetham Street, verkocht dezelfde motorfietsen als bouwpakket. In 1922 bracht De Luxe het "Model D" met een 346 cc Barr & Stroud schuivenmotor op de markt. Deze werden voor een deel in een tweede fabriek in Corporation Street in Birmingham gebouwd. De productie van motorfietsen werd rond 1925 beëindigd. Kopers van een De Luxe motorfiets kregen een zijspan-frame gratis.
Na 1925 concentreerde Bradford zich op zijn bedrijf Motorities, dat intussen autodealer voor Singer en Triumph was geworden in verhuisd was naar een groter pand in Vane Street in Wolverhampton. Daar kon men echter ook nog steeds motorfietsen als bouwpakket kopen. Motorities sloot de deur begin jaren zeventig, toen Bradford met pensioen ging.
Zie ook
Voor andere merken met de naam De Luxe, zie De Luxe (Chicago) - De Luxe (Melbourne)
Brits historisch motorfietsmerk
|
5561166
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alina%20Talay
|
Alina Talay
|
Alina Talay (Аліна Генадзеўна Талай) (Orsja, 14 mei 1989) is een atleet uit Wit-Rusland.
Bij de Olympische Zomerspelen van Londen in 2012 liep Talay voor Wit-Rusland op de 100 meter horden en de 4x100 meter sprint.
Vier jaar later, op de Olympische Zomerspelen van Rio de Janeiro in 2016, liep Talay de 100 meter horden.
Op de Europese kampioenschappen indooratletiek 2013 en de Europese kampioenschappen indooratletiek 2017 behaalde Talay beide malen een zilveren medaille op de 60 meter horden, nadat ze op de Europese kampioenschappen atletiek 2012 al de gouden medaille had behaald.
Op de Europese kampioenschappen atletiek 2016 liep ze naar de tweede plaats op de 100 meter horden.
Wit-Russisch olympisch deelnemer
Wit-Russisch atleet
|
441079
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schelle%20%28Nederland%29
|
Schelle (Nederland)
|
Schelle (Zwols: Skelle) is een wijk en buurtschap in de Overijsselse gemeente Zwolle in Nederland.
Het ligt op een rivierduin dat is gevormd in het Preboreaal, een etage van het Holoceen.
Inmiddels is de buurtschap opgenomen in de woonwijk Zwolle-Zuid en zijn er drie wijkgedeelten rondom naar de buurtschap vernoemd: Schellerhoek, Schellerbroek en Schellerlanden.
De naam is ook terug te vinden in enkele straten in de omgeving zoals de Schellerweg, Schellerallee, Schellerbergweg en Schellerenkweg en een stuk dijk langs de IJssel, de Schellerdijk.
Schelle bestaat uit de wijken Oud Schelle, Schelle-Zuid en Oldeneel, Schellerhoek, Schellerbroek, Schellerlanden, Oldenelerlanden-West, Oldenelerlanden-Oost, Oldenelerbroek en Katerveer-Engelse Werk.
Zie ook
Schelle (een plaats en gemeente in de provincie Antwerpen)
Buurtschap in Overijssel
Wijk in Zwolle
|
3464178
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hemeroblemma%20decisa
|
Hemeroblemma decisa
|
Hemeroblemma decisa is een vlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1869 door Walker.
decisa
|
405083
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ficarolo
|
Ficarolo
|
Ficarolo is een gemeente in de Italiaanse provincie Rovigo (regio Veneto) en telt 2754 inwoners (31-12-2004). De oppervlakte bedraagt 17,9 km², de bevolkingsdichtheid is 154 inwoners per km².
Demografie
Ficarolo telt ongeveer 985 huishoudens. Het aantal inwoners daalde in de periode 1991-2001 met 4,7% volgens cijfers uit de tienjaarlijkse volkstellingen van ISTAT.
Geboren
Bruto Mastelli (13 oktober 1878 – 9 oktober 1962), componist, dirigent en klarinettist
Geografie
Ficarolo grenst aan de volgende gemeenten: Bagnolo di Po, Bondeno (FE), Felonica (MN), Ferrara (FE), Gaiba, Salara.
Externe link
http://www.comune.ficarolo.ro.it
Gemeente in Rovigo
|
3385171
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mnasinous%20patage
|
Mnasinous patage
|
Mnasinous patage is een vlinder uit de familie van de dikkopjes (Hesperiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1900 door Frederick DuCane Godman.
Hesperiinae
|
4069447
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Walcher%20van%20Luik
|
Walcher van Luik
|
Walcher van Luik (Engels: William Walcher) (overleden Gateshead, 14 mei 1080) was van 1071 tot aan zijn dood de bisschop van Durham. Door Willem de Veroveraar na de Harrying of the North aangesteld, was hij als Luikenaar de eerste niet-Engelsman die bisschop van Durham werd. In 1080 werd hij vermoord. Dit was voor Willem de Veroveraar aanleiding om opnieuw een leger naar Northumbrië te sturen met als doel de plaatselijke bevolking zodanig te teisteren, dat zij de Normandische heerschappij zouden accepteren.
Bisschop in Engeland in de 11e eeuw
|
4005228
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kareltje
|
Kareltje
|
Kareltje is een stripfiguur uit het wekelijkse stripblad Donald Duck. Hij is het neefje van Goofy en is in tegenstelling tot zijn oom een snuggere jongen die zich vooral met lezen en wetenschappelijke onderzoeken bezighoudt.
Het personage werd in 1954 in de Verenigde Staten geïntroduceerd als Gilbert Goof. Vier jaar later verscheen hij als Kareltje voor het eerst in de Nederlandse versie van de Donald Duck.
Het uiterlijk van Kareltje is net als Goofy gebaseerd op de Australische dingo. Kareltje heeft altijd een academische baret (afstudeerhoed) op.
Externe link
Kareltje op donaldduck.nl
Personage uit Donald Duck
|
2900395
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ichneumon%20dolosus
|
Ichneumon dolosus
|
Ichneumon dolosus is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Wesmael in 1855.
dolosus
|
3335256
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bembidion%20mondatum
|
Bembidion mondatum
|
Bembidion mondatum is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1920 door Netolitzky.
mondatum
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.