Datasets:
baebee
/
opentune

Dataset card Data Studio Files
xet
Community
1
text
stringlengths
0
7.5k
Masasabi ring ang isang perpektong kompetetibong pamilihan ay umiiral kapag ang bawat kalahok ay isang tagakuha ng presyo at walang kalahok ang umiimpluwensiya sa presyo ng produktong binibili o tinitinda nito.
Ang hindi perpektong kompetisyon ay tumutukoy sa mga istraktura ng pamilihan kung saan ang mga kondisyon ng perpektong kompetisyon ay hindi umiiral.
Ang mga anyo ng hindi perpektong kompetisyon ay kinabibilangan ng : monopoloyo kung saan mayroon lamang isang tagatinda ng isang kalakal , duopolyo kung saan mayroon lamang dalawang tagatinda ng isang kalakal , oligopolyo kung saan may ilan lamang mga tagatinda ng isang kalakal , monopolistikong kompetisyon kung saan mayroong maraming mga tagatindang lumilikha ng mataas na diperensiyadong kalakal at monopsonya kung saan mayroon lamang isang tagabili ng isang kalakal at oligopsonya kung saan may kakaunting mga tagabili ng isang kalakal.
Hindi tulad ng perpektong kompetisyon , ang hindi perpektong kompetisyon ay palaging nangangahulugang ang kapangyarihan sa pamilihan ( market power ) ay hindi pantay na ipinamahagi.
Ang mga negosyong nasa ilalim ng hindi perpektong kompetisyon ay may potensiyal na maging mga tagagawa ng presyo na nangangahulugang sa paghawak ng isang mataas na hindi bahagi ng kapangyarihan sa pamilihan , maaari nitong impluwensiyahan ang mga presyo ng kanilang mga produkto.
Ang mikroekonomika ay nag - aaral ng mga indibidwal na pamilihan sa pamamagitan ng pagpapasimple ng sistemang ekonomiko sa pagpapalagay na ang gawain sa pamilihan na sinusuri ay hindi umaapekto sa iba pang mga pamilihan.
Ang paraan na ito ng analisis ay kilala bilang analisis na parsiyal - ekwilibrium ( suplay at pangangailangan ).
Ang teoriyang pangkalahatang ekwilibrium ay nag - aaral ng iba 't ibang mga pamilihan at mga pag - aasal nito.
Ito ay nagtitipon ( ang suma ng lahat ng mga gawain ) sa buong lahat na mga pamilihan.
Ang paraang ito ay nag - aaral ng parehong mga pagbabago sa pamilihan at mga interaksiyon nito na tumutungo sa ekwilibrium.
Sa mikroekonomika , ang produksiyon ang konbersiyon ng mga input tungo sa mga output.
Ito ay isang prosesong ekonomiko na gumagamit ng mga input upang lumikha ng isang komoditad para sa pagpapalit o direktang gamit.
Ang produksiyon ay isang daloy at kaya ay isang rate ng output kada yugto ng panahon.
Ang mga distinksiyon ay kinabibilangan ng gayong mga alternatibong produksiyon gaya ng sa pagkonsumo ( pagkain , gupit , etc ) vs. pamumuhunang kalakal ( bagong mga traktor , gusali , kalye , etc ) , pampublikong kalakal ( pambansang pagtatanggol , mga bakuna etc.
) o mga pribadong kalakal ( bagong kompyuter , saging etc ) at modelong mga baril laban sa mantikilya.
Ang gastos ng pagkakataon ay tumutukoy sa gastos ekonomiko ng produksiyon : ang halaga ng susunod na pinakamahusay na pagkakataon ay nawala.
Ang mga pagpipilian ay dapat gawin sa pagitan ng kanais nais ngunit mutwal na eksklusibong mga aksiyon.
Ito ay inilarawan bilang paghahayag ng " basikong ugnayan sa pagitan ng kakulangan at pagpipilian ".
Ang gastos ng pagkakataon ng isang gawain ay isang elemento sa pagsisiguro na ang mga kulang na mapagkukunan ay ginagamit ng maigi upang ang gastos ay matitimbang laban sa halaga ng gawaing ito sa pagpapasya sa dami o kaunti nito.
Ang mga gastos ng pagkakataon ay hindi nakarestrikto sa mga gastos na pang - salapi o pinansiyal ngunit maaaring sukatain ng real na halaga ng nawalang output , libangan , o anumang nagbibigay ng alternatibong kapakinabangan ( utilidad ).
Ang mga input na ginagamit sa prosesong produksiyon ay kinaibilangan ng gayong pangunahing mga paktor ng produksiyon bilang mga serbisyong trabaho , kapital ( matibay na nilikhang mga kalakal na ginagamit sa produksiyon gaya ng isang umiiral na pabrika ) at lupain ( kabilang ang mga likas na mapagkukunan ).
Ang ibang mga input ay maaaring kabilangan ng mga pagitang kalakal na ginagamit sa produksiyon ng huling mga kalakal gaya ng bakal sa isang bagong kotse.
Ang kaigihang ekonomiko ay naglalarawan kung gaano kahusay ang isang sistema ay lumilikha ng isang ninais na output sa isang ibinigay na hanay ng mga input at makukuhang teknolohiya.
Ang kaigihan ay mapapabuti kung ang mas maraming output ay malilikha nang walang pagbabago sa mga input o sa ibang salita ay ang halaga ng " itinapon " ay napaliit.
Ang isang malawak na tinatanggap na pangkalahatang pamantayan ang kaigihang Pareto na naabot kapag wala nang karagdagang pagbabago ang gagawa sa isa na mas mabuti nang hindi gagawa sa isa pa na mas masahol.
Ang production - possibility frontier ( PPF ) ay isang ekspositoryong pigura sa pagkakatawan ng kakulangan , gastos at kaigihan.
Sa pinakasimpleng kaso , ang isang ekonomiya ay maaari lamang lumikha ng dalawang kalakal ( sabihing " mga baril " at " mantikilya " ).
Ang PPF ay isang tabla o grapo na nagpapakita ng iba 't ibang mga kombinasyon ng kantidad ng dalawang mga kalakal na malilikha sa isang ibinigay na teknolohiya at kabuuang paktor na mga input na naglilimita sa magagawang kabuuang output.
Ang bawat punto sa kurba ay nagpapakita ng potensiyal na kabuuang output para sa ekonomiya na maksimum na magagawang output ng isang kalakal sa ibinigay na magagawang kantidad na output ng iba pang kalakal.
Ang bawat punto sa kurba ay nagpapakita ng potensiyal na kabuuang output para sa ekonomiya na ang maksimum na magagawang output ng isang kalakal sa ibinigay na magagawang kantidad ng output ng iba pang kalakal.
Ang kakulangan ay kinakatawan sa pigura ng mga tao na handa ngunit walang sa kabuuan na magkonsumo ng lagpas sa PPF ( gaya ng sa X ) at ng negatibong lihis ng kurba.
Kung ang produksiyon ng isang kalakal ay dumadami sa kahabaan ng kurba , ang produksiyon ng iba pang kalakal ay umuunti na isang relasyong inberso.
Ito ay dahil ang pagdami ng output ng isang kalakal ay nangangailangan ng paglipat ng mga input dito mula sa produksiyon ng iba pang kalakal na nagpapaunti sa huli.
Ang lihis ng kurba sa isang punto dito ay nagbibigay ng trade - off sa pagitan ng dalawang mga kalakal.
Ito ay sumusukat sa kung anong karagdagang unit sa isang kalakal ang nagkakahalaga sa mga unit na nawala sa isa pang kalakal na isang halimbawa ng real na pagkakataong gastos.
Kaya kung ang isang baril ay nagkakahalaga ng 100 mantikilya , ang gastos ng pagkakataon ng isang baril ay 100 mantikilya.
Sa kahabaan ng PPF , ang kakulangan ay nagpapahiwatig na ang pagpipili ng mas marami ng isang kalakal sa agregato ay nag - aatas sa paggawa ng kaunti ng isa pang kalakal.
Sa karagdagan , sa isang ekonomiyang pamilihan , ang pagkilos sa kahabaan ng kurba ay maaaring magpakita na ang pagpipilian ng dumaming output ay inaasahang nagkakahalaga sa gastos ng mga ahente.
Sa konstruksiyon , ang bawat punto sa kurba ay nagpapakita ng kaigihang produktibo sa pagmamaksima ng ouput sa ibinigay na kabuuang mga input.
Ang isang punto sa loob ng kurba ( gaya ng sa A ) ay magagawa ngunit kumakatawan sa kawalang kaigihan sa produksiyon ( maaksayang paggamit ng mga input ) sa paraang ang output ng isa o parehong mga kalakal ay maaaring dumami sa pamamagitan ng paglipat sa isang hilagang - silaganganing direksiyon sa isang punto sa kurba.
Ang mga halimbawang binanggit ng gayong kawalang kaigihan ay kinabibilangan ng mataas na kawalang trabaho sa isang siklo ng negosyong resesyon o organisasyong ekonomiko ng isang bansa na nagpipigil sa buong paggamit ng mga mapagkukunan.
Sa pagiging nasa kurba ay maaari pa ring hindi buong sumapat sa kaigihang paglalaan na tinatawag ring kaigihang Pareto kung ito ay hindi lumilikha ng isang halo ng mga kalakal na pinapaboran ng mga konsumer sa iba pang mga punto.
Ang karamihan ng nilalapat na ekonomika sa patakarang pampubliko ay nauukol sa pagtukoy kung paanong ang kaigihan ng isang ekonomiya ay mapapabuti.
Ang pagkilala ng realidad ng kakulangan at pagkatapos ay pagtukoy kung paanong pangasiwaan ang lipunan para sa pinaka maiging paggamit ng mga mapagkukunan ay inilarawan bilang " esensiya ng ekonomika " kung saan ang paksang to ay " gumagawa ng walang katulad nitong kontribusyon ".
Ang espesyalisasyon ay itinuturing na susi sa kaigihang ekonomiko batay sa mga pagsasaalang - alang na teoretikal at empirikal.
Ang iba 't ibang mga indibidwal o bansa ay may iba 't ibang mga real na gastos ng pagkakaton ng produksiyon , sabihing mula sa mga pagkakaiba sa mga stock ng kapital na tao kada manggagawa o kapital / trabahong mga rasyo.
Ayon sa teoriya , ito ay maaaring magbigay ng isang komparatibong pakinabang sa produksiyon ng mga kalakal na gumagamit ng mas intensibong ng relatibong mas sagana at kaya ay relatibong mas murang input.
Kahit ang isang rehiyon ay may isang absolutong pakinabang gaya ng sa rasyo ng mga output nito sa mga input sa bawat uri ng output , ito ay maaari pa ring mag - espesyalisa sa output kung ito ay may komparatibong pakinabang at kaya ay nakikinaban mula sa pakikipagkalakalan sa isang rehiyon na kulang sa anumang absolutong pakinabang ngunit may isang komparatibong pakinabang sa paglikha ng iba pa.
Napagmasan na ang mataas na bolyum ng kalakalan ay nangyayari sa mga rehiyon kahit sa may pagpalapit sa isang katulad na teknolohiya at halao ng mga input na paktor kabilang ang mga mataas - na - sahod na mga bansa.
Ito ay tumungo sa imbestigasyon ng mga ekonomiya ng iskala at aglomerasyon upang ipaliwanag ang espesyalisasyo sa pareho ngunit diperensiyadong mga linyang produkto sa kabuuang pakinabang ng mga respektibong nangangalakal na partido o mga rehiyon.
Ang pangkalahatang teoriya ng espesyalisasyon ay lumalapat sa kalakalan sa mga indibidwal , mga kabukiran , mga tagayari , mga tagabigay ng serbisyo at mga ekonomiya.
Sa bawat ng mga sistemang produksiyong ito , maaaring may tumutugong paghahati ng trabaho na iba 't ibang mga pangkat ng trabaho na nag - eespesyalisa o tumutugong iba 't ibang mga uri ng kapital na kasangkapan at diperensiyadong mga paggamit ng lupain.
Ang isang halimbawa na nagsasama ng mga katangian sa itaas ang isang bansa na nag - eespesyalisa sa produksiyon ng mga high - tech na kaalamang mga produkto gaya ng ginagawa ng mga maunlad na bansa at nakikipagkalakalan sa mga umuunlad na bansa para sa mga kalakal na nilikha sa mga pabrika kung saan ang trabaho ay relatibong mura at sagana na nagreresulta sa iba ibang gastos ng pagkakataon sa produksiyon.
Kaya ang maraming kabuuang output at utilidad ay nagreresulta mula sa pag - eespesyalisa sa produksiyon at pakikipagkalakalan kesa sa kung ang bawt bansa ay lumikha ng sarili nitong mga produktong high - tech at low - tech.
Ang teoriya at obserbasyon ay nagtakda ng mga kondisyon gaya ng mga presyong pamilihan ng mga output at ang mga produktibong input ay pumipili ng paglalaan ng mga input na paktor sa pamamagitan ng komparatibong pakinabang upang ang mababang gastos na mga input ay napupunta sa paglikha ng mga mababang gastos na output.
Sa proseo , ang agregatong output ay maaaring tumaas bilang nagresultang produkto o ng disenyo.
Ang gayong espesyalisasyon ng produksiyon ay lumilikha ng mga pagkakataon para sa mga pakinabang mula sa kalakalan kung saan ang mga may ari ng mapagkukunan ay nakikinabang mula sa kalakalan sa pagbebenta ng isang uri ng output para sa isa pang mas mataas na halagang mga kalakal.
Ang isang sukat ng mga pakinabang ang tumaas na mga lebel ng sahod na maaaring tulungan ng kalakalan.
Ang Mga presyo at kantidad ay inilarawan bilang pinadirektang mapagmamasdang mga katangian ng mga kalakal na nilikha at ipinalit sa ekonomiyang pamilihan.
Ang teoriya ng suplay at pangangailangan ( supply and demand ) ay isang nangangasiwang prinsipyo upang ipaliwanag kung paanong ang mga presyo ay nakikipagtulungan sa mga halagang nalilikha at nakokonsumo.
Sa mikroekonomika , ito ay lumalapat sa pagtukoy ng presyo at output para sa isang pamilihan na may perpektong kompetisyon na kinabibilangan ng kondisyon na walang mga mamimili o tagantinda ay sapat na malaki upang magkaroon ng kapangyarihan sa pagtatakda ng presyo.
Sa isang ibinigay na pamilihan ng isang komoditad , ang pangangailangan ang ugnayan ng kantidad na handang bilhin ng lahat ng mga mamimili sa bawat unit presyo ng kalakal.
Ang pangangailangan ay kadalasang kinakatawan ng isang tabla o grapo na nagpapakita ng presyo at kantidad na kinakailangan ( gaya ng sa pigura ).
Ang teoriya ng pangangailangan ay naglalarawan sa mga indbidiwal na konsumer bilang mga makatwirang pumipili ng pinaka - ninanais na kantidad ng bawat kalakal , ibinigay na sahod , mga presyo , panlasa , etc.
Ang termino para dito ay ' tinatakdaang maksimisasyon ng utilidad ' ( kasama ng sahod at kayamanan bilang mga pagtatakda sa pangangailangan ).
Dito , ang utilidad ay tumutukoy isang isang hinipotesis na relasyon ng bawat inbidwal na konsumer sa pagraranggo ng iba 't ibang kumpol ng komoditad bilang mas o hindi mas nais.
Ang batas ng pangangailangan ay nagsasaad na sa pangkalahatan , ang presyo at kantidad na kinakailangan sa isang ibinigay na pamilihan ay magkaugnay ng magkabaligtaran.
Ang ibig sabihin nito , kung mas mataas ang presyo ng isang produkto , ang kaunti ng mga tao ay mas handang bumili nito ( ang ibang mga bagay ay hindi nagbago ).
Habang ang presyo ng komoditad ay bumabagsak , ang mga konsumer ay lumilipat tungo dito mula sa relatibong mas mahal na mga kalakal ( ang epektong paghalili ).
Sa karagdagan , ang kapangyarihan ng pagbili mula sa pagbagsak ng presyo ay nagpapataas ng kakayahan na bumili ( ang epektong sahod ).
Ang ibang mga paktor ay maaaring magpabago ng pangangailangan.
Halimbawa , ang pagtaas ng sahod ay maglilipat sa kurba ng pangangailangan para sa isang normal na kalakal papalabas relatibo sa pinagmulan gaya ng sa pigura.
Ang lahat ng mga tagatukoy ay nananaig na kinukuha bilang mga konstanteng paktor ng suplay at pangangailangan.
Ang suplay ang ugnayan sa pagitan ng presyo ng isang kalakal at sa kantitad na makukuha para sa pagbebenta sa presyong ito.
Ito ay maaaring ikatawan bilang isang tabla o grapo na nag - uugnay sa presyo at kantitad na sinuplay.
Ang mga prodyuser halimbawa ang mga negosyo ay hinipotesis na nagmamaksima ng tubo na nangangahulugan ang mga ito ay nagtatangka na lumikha at magsuplay ng halaga ng mga kalakal na magdadala sa kanila ng pinakamataas na tubo.
Ang suplay ay karaniwang kinakatawan bilang isang direktang proporsiyonal na relasyon sa pagitan ng presyo at kantitad na sinuplay ( ang ibang mga bagay ay hindi nagbago ).
Ang ibig sabihin nito , sa mas mataas na presyo na ang isang kalakal ay maibebenta , ang mas marami nito ang isusuplay ng mga prodyuser nito gaya ng nasa pigura.
Ang mas mataas na presyo ay gumagawa ritong tumubo upang tumaas ang produksiyon.
Gaya ng sa panig ng pangangailangan , ang posisyon ng suplay ay maaaring lumipat sabihing mula sa isang pagbabago sa presyo ng isang produktibong input o isang teknikal na pagpapabuti.
Ang batas ng suplay ay nagsasad sa pangakalahatan na ang pagtaas sa presyo ay tumutungo sa paglawig ng suplay at ang isang pagbagsak sa presyo ay tumutungo sa pagliit sa suplay.
Dito rin , ang mga tagatukoy ng suplay gaya ng presyo ng mga paghalili , gastos ng produksiyon , tekonolohiyang nilapat at iba iba pang mga paktor na input ng produksiyon ay lahat kinukuha na konstante para sa isang spesipikong yugto ng panahon ng ebalwasyon ng suplay.
Ang ekwilibrium ng pamilihan ay nangyayari kapag ang kantidad na sinuplay ay katumbas ng kantidad na kinailangan na interseksiyon ng mga kurbang suplay at pangangailangan sa pigura sa itaas.
Sa isang presyo sa ilalim ng ekwilibrium , may isang kakulangan ng kantitad na sinuplay kumpara sa kantitad na kinailangan.
Ito ay ipinagpalagay na nagpapataas ng presyo.
Sa isang presyo sa itaas ng ekwilibrium , mayroon isang surplus ng kantitad na sinuplay kumpara sa kantitad na kinailangan.
Ito ay nagtutulak sa presyong pababa.
Ang modelo ng suplay at pangangailangan ay humuhula na sa ibinigay na mga kurbang suplay at pangangailangan , ang presyo at kantitad ay papatag sa presyo na gumagawa sa kantitad na sinuplay na katumbas ng kantidad na kinailangan.
Gayundin , ang teoriyang suplay at pangangailangan ay humuhula ng isang bagong kombinasyong presyo - kantitad mula sa isang paglipat sa pangangailangan ( gaya ng sa pigura ) o sa suplay.
Sa isang ibinigay na kantidad ng isang kalakal ng konsumer , ang punto sa kurbang pangangailangan ay nagpapakita ng halaga o marhinal na utilidad sa mga konsumer para sa unit na ito.
Ito ay sumusukat kung ano ang handang ibayad ng konsumer para sa unit na ito.
Ang tumutugong punto sa kurbang suplay ay sumusukat sa marhinal na gastos na pagtaas sa kabuuang gastos sa suplayer para sa tumutugong unit ng kalakal.
Ang presyo sa ekwilibrium ay tinutukoy ng suplay at pangangailangan.
Sa isang perpektong kompetetibong pamilihan , ang suplay at pangangailangan ay nagtutumbas ng marhinal na gastos at marhinal na utilidad sa ekwilibrium.
Sa panig ng suplay sa pamilihan , ang ilang mga paktor ng produksiyon ay inilalarawan na nagbabago sa maikling pagtakbo na umaapekto ng gastos ng pagbabago ng mga lebel ng output.
Ang mga rate ng paggamit ng mga ito ay madaling mababago gaya ng kuryente , mga input ng hilaw na materyal at trabahong over - time at temporaryo.
Ang ibang mga input ay relatibong nakapirme gaya ng planta , kasangkapan at mga mahahalagang tauhan.
Sa mahabang pagtakbo , ang lahat ng mga input ay maaaring ayusin ng pangasiwaan.
Ang mga distinksiyong ito ay nagsasalin ng mga pagkakaiba sa elastisidad ( pagiging matugon ) ng kurbang suplay sa mga pagtakbong maikli at mahaba at ang mga tumutugong pagkakaiba sa pagbabagong presyo - kantitad mula sa isang paglipat sa panig ng suplay o pangangailan ng pamilihan.
Ang teoriyang marhinalista gaya ng sa itaas ay naglalarawan ng mga konsumer bilang nagtatangka na umabot sa pinaka - ninanais na mga posisyon na sumasailalim sa mga pagtatakdang sahod at kayamanan samantalang ang mga prodyuser ay nagtatangkang magmaksima ng kanilang mga tubo na sumasailalim sa kanilang mga pagtatakda kabilang ang pangangailangan para sa mga kalakal na nilikha , teknolohiya at presyo ng mga input.