author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wibaldus Corbeiensis
| 77 |
EPISTOLA LXXVII. CORBEIENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Exponunt quanta de ejus absentia patiantur, hortantur ut cito redeat. (Anno 1148).
|
Charissimo Patri et domino venerabili Corbeiensi abbati WIBALDO, E. prior, A. praepositus caeterique fratres et ministeriales Corbeiensis Ecclesiae, quidquid patri dilecto filii, et domino fideles servi.
|
Quam aegre, et quam graviter, et quam intolerabiliter sustineamus tam diuturnam vestri absentiam neque possumus, neque audemus ad perfectum vobis insinuare, ne forte nimietas et importunitas nostra aequanimitatem vestram debeat perturbare. Verumtamen noveritis quod Ecclesia nostra, quam tuendam et regendam in tempore tribulationis suae suscepistis, et quam per misericordiam Dei de multis laboribus sublevastis, et per multos labores vestros honestis incrementis a die promotionis vestrae indesinenter provehere studuistis, haec in absentia vestra multum jam tribulatur. Siquidem dominus Folcuinus, in quo spem vestram magna ex parte ad tuendas et defendendas res vestras apud nos posueratis, plus omnibus homines vestros de Huxere rebus suis non minus quam ad centum quinquaginta marcas violenter spoliaverit. Villicum vestrum de Immenkusen homines ipsius invaserant, et occidissent, si vix manus eorum non evasisset, pro quodam beneficio quod de annona fratrum eis concesserat: solet enim de praebenda fratrum homines suos inbeneficiare. Alii praeterea multi et praebendam fratrum dissipant, et homines vestros lacerant, de quibus plusquam satis audietis, cum primum ad nos Deo propitio redieritis. Pro his et hujusmodi pluribus causis, quas et patimur et passuros nos formidamus, fratres, ministeriales, omnisque multitudo hominum et fidelium Ecclesiae vestrae deprecatorias litteras misimus ad vos diligenter, et cum omni qua possumus devotione obsecrantes, quatenus reditum vestrum ad nos quantocius acceleretis, et pressuras nostras tam praesentes quam eas quas futuras timemus, dum adhuc potestis, sublevare festinetis. Comes quoque Hermannus reditum vestrum omnimodis desiderat, multumque tam vobis quam Ecclesiae vestrae obfuturum, si cito non redieritis, affirmant.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 78 |
EPISTOLA LXXVIII. WIBALDI ABBATIS AD SUOS CORBEIENSES Suam praesentiam Stabulensibus maxime necessariam fuisse, seque negotiis expeditis, cito citius Corbeiam convolaturum. (Anno 1148).
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia Corbeiensis ecclesiae servus, dilectis in Christo filiis et fratribus suis E. venerabili priori, A. praeposito et caeteris fratribus, nec non ministerialibus Corbeiensis monasterii, spiritu consilii et fortitudinis abundare.
|
Quod Ecclesia Corbeiensis, quam regendam, Deo auctore suscepimus, ullis in absentia nostra curarum sive laborum fatigatur molestiis, tantum dolemus, quantum ipsam Ecclesiam, quae parvitati nostrae credita est, Dei prae oculis timore proposito diligimus. Et vos quidem paucarum rerum amaritudine degustata, de futuris anxie timetis. Sed Stabulensis Ecclesia, quae nos lacteo pietatis alimento nutrivit, et delicta juventutis nostrae et ignorantias nostras non reminiscens, nos, si qua in praelatione existimatur dignitas, ad summum sui regiminis gradum provexit, interim dum vobis militamus, multiplicibus ac miserabilibus modis in praeda, in incendiis, in quotidiana rapina, in caedibus lacerata est; ad quas contritiones sanandas, ex quo a domino papa recessimus, Deo propitio nobis, ad preces fratrum nostrorum in adjutorium nostrum intendentes, non inutiliter laboravimus, et circumdante nos scuto divinae gratiae, inimicos Ecclesiae sua prosperitate inebriatos, et rebus pauperum nostrorum ditatos sub jugum ecclesiasticae disciplinae humiliatos vidimus, et quaerentes reconciliari Ecclesiae quam offenderant. Sed quoniam causa difficilis est, et in hac perturbatione multi tam in personis quam in rebus suis graviter offensi sunt, opus plenae reconciliationis procedere de facili non potuit, cujus finem adeo de gratia Dei confidentes propinquum speramus, ut rebus compositis et pacatis, expediti ad vos et absoluti absque prolixiore mora redire valeamus. Etenim transire nunc ad vos non esset vobis consulere, sed Stabulensem Ecclesiam turpiter et cum nota fugitivi deserere. Nec ideo tardamus, quod post multos labores et sollicitudines, quibus jam longo tempore impliciti sumus, requiem nobis et curationem provideamus, quoniam a primordio nostrae promotionis nunquam tam assiduas et animi et corporis fatigationes pertulimus. Caveat prudentia vestra ne rumor, qui de monte vestro Brunesberch agitatur, ab his alatur et augeatur, qui nos ejusdem montis aedificio non absque magno labore et impensa involvi desiderant. Super damno, quod civibus et ministerialibus nostris de Huxera contigit, valde dolentes domino papae querimoniam sub celeritate transmisimus, orantes ut secundum formam decreti a se in concilio Remensi recenter constituti, dominum nostrum Patherburnensem episcopum diligenter commoneat, quatenus Fulcuinum pacis constitutae in sacra possessione dominica violatorem cuncta restituere et satisfacere commoveat, vel sub poena excommunicationis compellat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 79 |
EPISTOLA LXXIX. WIBALDI ABBATIS AD HADWIDEM SOROREM SUAM. Excusat se quod eam jamdiu non visitaverit, narrat quanta pro regno, pro suis, et pro amicis fecerit. (Anno 1148).
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, dilectae sorori suae HADWIDI, benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Reprehendit nos fortassis et arguit dilectio tua, quod tanquam immemores pristini affectus et sincerae dilectionis, atque fraterni amoris, quo nos invicem tenere dileximus, visitare te et consolari hoc tempore distulimus, quando abest germanus tuus regiae curiae cancellarius, sui generis flos et ornamentum, amicorum suorum columen et tutela. Peregrinatur ille quidem et bajulat crucem suam et sequitur Christum suum Jerosolymam petens in comitatu et obsequio charissimi domini sui et nostri Romanorum regis Conradi. Dicet ergo nunc cogitatio: Homo ille charissimus et in numero fratrum carnalium susceptus et ascriptus, praesente illo sublimi et humanissimo fratre nostro, domum nostram colebat, et nos assiduis visitabat affatibus, nulla nobis modo mittit alloquia. Itaque aut tunc non fuerit verus amicus, aut nunc est negligens vel obliviosus; sed verus amor negligentiam seu oblivionem non recipit, restat igitur, ut simulatus et non amicus fuerit. Caeterum, soror charissima, si ad temporis hujus qualitatem et res, in quibus versamur, diligenter inspicias, haec accusatio tua tam subtilis tamque probabilis facile conquiescit. Nam ex quo dominus papa Eugenius in partes Lotharingiae pervenit, cura nobis et sollicitudo maxima incubuit, ut res Stabulensis monasterii nec non et Corbeiensis, quae nobis, Dei praeordinante clementia, commissae sunt, quae assidue apostolico egent praesidio, modis congruentibus proveheremus, atque ut dominis rerum, nostris utique regibus tam patri quam filio debita fidelitate serviremus, tum etiam ut amicis ac necessariis nostris studio et opera in suis opportunitatibus assisteremus; in quo difficilium rerum proposito divinae pietatis gratia nos comitari dignata est, ut in nulla suscepti negotii vacui revertemur. Etenim Ecclesiae nostrae non parvis incrementis auctae sunt, et apostolicis privilegiis roboratae. Porro et in rebus regni dedit nobis divina majestas proventum. Siquidem juniorem dominum regem nostrum quaedam non exiles personae ad haec dedita opera impellebant, ut in quibusdam dominum papam offenderet, et canonicis decretis contrairet, quod ne fieret Dei largissima bonitate et nostro studio praeventum est, et in meliorem statum omnia commutata. Nam et filius rex dominum papam et ejus decreta vigilanti solertia honoravit, et e converso dominus papa ipsum et regem Romanorum appellavit et scripsit, quod raro extra Urbem accidit, et universis principibus cum omni benevolentia et affectione paterna monendo scripsit, quatenus eidem speciali suo et beati Petri filio fidelitatem exhibeant, et in administratione regni sibi a Deo ex successione paterna collati, consilium et auxilium ferant. Sane in amicorum nostrorum causis quantum profecerimus, malumus ut ab ipsis quam a nobis cognoscatur. Tum vero in Stabulensi Ecclesia magna turbatio ante adventum nostrum erat, ad quam sedandam et componendam nulla nobis dies aut nox expers laboris fuit, et operante divinae pietatis gratia, spem meliorem habemus, quod in brevi tempore ad salutarem et optatum finem cuncta perducamus. Hae igitur et aliae multiplices occucupationes nostram intentionem gravibus curis implicitam detinuerunt, et ab officio te salutandi nos hactenus retardaverunt. Salutantes itaque nunc in Domino excellentiam tuam rogamus et hortamur, ut si qua in tuendis et curandis rebus fratris nostri absentis difficultas emerserit, nostro ubi opportunum fuerit, adminiculo utaris, et de nobis tanquam de vero et constanti amico confidas.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 80 |
EPISTOLA LXXX. CONRADI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. Narrat ea quae sibi sacra in expeditione contigerunt. (Anno 1148.)
|
CONRADUS, Dei gratia Romanorum rex, venerabili WIBALDO Corbeiensium et Stabulensium abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Quia fidelitatem tuam saepenumero circa nos, et regnum nostrum probatam multis experimentis cognovimus, si de prosperitate nostri status audieris, multum te gaudere non ambigimus. Mandamus itaque fidelitati tuae quod cum Nycaeam integro et composito exercitu pervenissemus, mature expeditionem consummare volentes, per compendium, notis viae ducibus hoc ostendentibus, versus Leonium proficisci coepimus, illuc usque necessaria portantes, quantum valuimus. Et ecce decem dierum itinere jam peracto, totidem adhuc nobis residuo, victualia omnibus fere, equitaturis maxime, defecerant, cum Turci pedestre vulgus, quod exercitum sequi nequibat, invadere et caedere non cessabant. Nos vicem populi deficientis et tam morte sua quam sagittis hostium pereuntis dolentes, rogatu principum omnium et baronum ad mare de terra illa deserta exercitum, ut refocillaretur, reduximus, malentes incolumem ad majora servare, quam tam cruenta victoria de sagittariis triumphare. Cum vero ad mare venissemus et castrametati fuissemus, in maxima tempestate non exspectans serenitatem, prae gaudio rex Francorum ad tentoria nostra, nobis nescientibus, supervenit, dolens quidem exercitum nostrum fame et labore attritum, de societate autem nostra non parvum habens gaudium. Ipse siquidem et omnes principes sui fideliter ac devote obsequium suum nobis obtulerunt, pecunias insuper suas et quaecunque habebant, voluntati nostrae exponebant. Conjuncti ergo cum copiis nostris et principibus, quorum quidam cum nobis remanserant, quidam infirmi et prae penuria pecuniae sequi non valebant, et ob id ab exercitu recedebant usque ad Sanctum Joannem, ubi sepulcrum ejus et manna scaturire cernitur, absque omni difficultate celebraturi illuc Nativitatem Domini pervenimus, ubi per aliquos dies repausantes, quia et nos infirmitas et multos nostrorum invaserat, recuperata sanitate procedere volebamus, sed invalescente aegritudine nequaquam ire valuimus. Rex igitur cum exercitu dolenter profectus, quantum potuit nos praestolatus est, sed diutina infirmitas nos tenuit. Quod cum frater noster Graecorum imperator audiret, vehementer indoluit, et cum filia nostra dilectissima imperatrice, sua videlicet conjuge, ad nos praepropere descendit, liberaliter nobis et principibus nostris sua et necessaria ad iter nostrum largiens, quatenus a medicis suis citius curaremur, quasi vi Constantinopolim in palatium suum reduxit, tantum illic nobis honoris exhibens, quantum ulli unquam praedecessori nostro exhibitum esse audivimus. Inde Jerosolymam Dominica Reminescere proficisci statuimus, Deo auctore, novum exercitum ibi in Pascha collecturi, et Rohas processuri. Ut autem illud iter nostrum Deus prosperum facere dignetur, ut ipse ores, et fratres tuos orare facias, et omnibus fidelibus nos committas, et commendatum fidei tuae filium nostrum habeas postulamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 81 |
EPISTOLA LXXXI. CORBEIENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Congratulantur ei de prospere gestis, et promptum ejus ad se optant reditum. Anno 1148.
|
Dilecto in Christo Patri et domino suo WIBALDO, venerabili Corbeiensi abbati, fratres Corbeiensis ecclesiae, debitam Patri obedientiam et devotam orationum instantiam.
|
Congratulamur paternitati vestrae quod prosperum eventum habuistis in componendis his, qui inter homines vestros dissidebant, tum propter vos, tum propter fratres nostros Stabulenses, tum etiam propter nos qui multo desiderio praesentiam vestram exspectamus. Quia etenim vos ut patrem diligimus, semper praesentem habere vellemus, sed quoniam providentia vestra ad multorum procurationem spectat, et ideo solis nobis intendere nequaquam potest obsecramus paternitatem vestram ut saltem post multos dies, quibus praesentia vestra aegre caruimus, redire ad nos non abnuatis, scientes procul dubio quod praesentia vestra non minus quam fratres nostri Stabulenses jam indigemus; non eis quidem praesentiam vestram invidemus, sed nobis de absentia vestra multum condolemus. Quia igitur aliquantulum vos de coeptis laboribus expeditum audimus, iterum rogamus, quatenus mox ut hunc nuntium vestrum receperitis, de reditu vestro ad nos ordinetis, nec filios vestros ulterius de absentia vestra affligi permittatis. Omnes pene in regione nostra prophetant, vos ultra non rediturum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 82 |
EPISTOLA LXXXII. A. PRAEPOSITI CORBEIENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Promptum ipsius ad Corbeienses optat reditum. (Anno 1148.)
|
Domino suo venerabili Corbeiensi abbati, frater A. praepositus Corbeiensis, tam devotam quam debitam Patri obedientiam.
|
Non videatur vobis durum, si solito attentius vos revocamus, quia quod honori vestro timemus, quod Ecclesiae vestrae detrimentum formidamus, ex dilectione est, qua vos diligimus ex fide quam Ecclesiae debemus. Multa siquidem apud nos geruntur, pro quibus vestri praesentiam valde necessariam habemus, de quibus ipse praesens abundantius videbitis, quam nos absenti scriptis insinuare possimus, praeter illa, quae adhuc si moram feceritis, propter absentiam vestram futura esse formidamus. Una est enim vox, eadem sententia omnium qui diligunt vos, utile esse, quod absque dilatione redeatis, et ne qua inconvenientia apud nos oriantur, quae postmodum cum difficultate reprimi oporteat, praecaveatis. Licet enim non ignoremus, quod si impraesentiarum redieritis, annonam omnem pretio comparare debeatis, non tamen videtur nobis tutum, quod propterea diutius remaneatis, sed statim post acceptas litteras has de reditu vestro disponatis, quia utique laudabilius est et nobis carius, quod argentum vestrum quam honorem perdatis. Scimus etiam quod cum veneritis, multa quae camerarius vester neque nos possumus, per vos acquiretis, quia vos per misericordiam Dei talem esse scimus, qui et vobis et nobis esse solatio possitis. Non moveat vos, quod domum ad habitandum non habetis apud nos, quia apud sacrum martyrem habitaculum valde commodum et secretum usque ad consummationem domus vestrae vobis providimus, ubi cum devotione libenter ipsi vobis serviemus, tantum praesentem vos habeamus. Annonam fratrum a villicis nostris aut vix aut nullo modo extorquere jam possumus. Fuldenses nihilominus praesentiam vestram multo desiderio exspectant, quia Ecclesia eorum, quae sine pastore est, ubique colliditur, ubique distrahitur, ubique dissipatur. Unde et abbas Hersveldensis litteras domini papae, quas vobis et aliis abbatibus direxerat, ad nos transmisit, multumque etiam ipse propter injunctum sibi et vobis negotium, ut redeatis, jamdiu desideravit.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 83 |
EPISTOLA LXXXIII. WALTERII CAMERARII CORBEIENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Rationem reddit de aedificiis construendis, optatque ut quam cito redeat Corbeiam. (Anno 1148.)
|
Reverendo Patri ac domino suo WIBALDO, venerabili abbati Corbeiensi, frater WALTERUS camerarius suus, debitam Patri obedientiam.
|
In perficiendis aedificiis vestris omni conamine institimus, quae utique antequam perficiantur, non modica expensa indigebunt. Non autem vos hoc latere volumus, quod a multis jam diebus omnes expensas ejusdem operis mutuo accepimus, et quod in mutuando usque ad quindecim marcas jam progressi sumus, exceptis his, quae adhuc ad residuum operis habituri sumus. Magno quidem desiderio praesentiam vestram exspectamus multis de causis, quas intus et foris quotidie apud nos videmus et audimus, pro quibus praesentia vestra nobis et Ecclesiae multum esset necessaria, multumque timetur ab omnibus, qui vos et honorem vestrum diligunt, quod si diutius moram feceritis, aliquas novitates, quae multum requiem vestram perturbare possint, apud nos invenire debeatis, de quibus quidem aliquid a puero vestro Ludovico audire potestis. Nisi esset timor, placeret nobis quod usque ad novas fruges reditum vestrum protraheretis, quia si ante redieritis, non invenietis de annona vestra, quod vel una die manducetis, aut quod bibatis, nisi pretio comparetis. Sed videtur nobis tolerabilius, quod annonam apud nos aliquanto tempore ematis, quam aliqua inconvenientia, quae vos ex insperato laborare faciant, apud nos oriri permittatis. Multum itaque volumus, ut omnes moras rumpatis, et recepto hoc praesenti nuntio vestro ad nos redire festinetis. Ex fidelitate et devotione nostra est, quod ad reditum vos tam instanter cohortamur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 84 |
EPISTOLA LXXXIV. WIBALDI ABBATIS AD SUOS CORBEIENSES. Jam proxime ad eos reversurus, narrat quam multa bona apud Stabulenses positus egerit. (Anno 1148.)
|
WIBALDUS, Dei gratia Corbeiensis abbas, dilectis in Christo filiis et fratribus suis E. venerabili priori et caeteris Corbeiensis ecclesiae filiis, benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Ratio consilii et instituti nostri poscebat, ut apud Stabulaus moram longiorem faceremus, non solum pro removendis importunitatibus, quae Stabulensem Ecclesiam et totam terrae Lotharingiae fatigabant, verum etiam quia ordo quidam et rerum necessitas paucis considerata postulare videbatur, ut usque ad caput hiemis abesse a vobis deberemus. Caeterum nos, qui etiam in re praevisa et a nobis singulariter ordinata multorum communem sententiam sequi consuevimus, toties vocati a vobis jam non venire non audemus, magis volentes vestro judicio, si ita opus est, errare, quam in nostrae deliberationis proposito, licet rectum et consequens videatur, permanere. Ut autem sciat vestra fraternitas, tempus otiosum nobis non praeteriisse, inter comitem Namurcensem et comitem de Lon et comitem de Dasburch, quorum discordia totam terram lacerabat, pacem Deo auctore usque in festo sancti Remigii fecimus, atque inter comitem de Rupe, qui noster advocatus est, et comitem de Monte acuto, qui multorum incitamentis maxima inter se bella movebant finitivam et toti terrae salutarem concordiam reformavimus. Adversarios nostros, qui bona Ecclesiae nostrae diripuerant, divina potentia subegimus, ut nobis nostra cum ingenti satisfactione restituant. Ad sedandam vero ipsam discordiam, quae est inter ipsos et ministeriales nostros, cum diu multumque laboraverimus, pauxillum temporis assumpsimus, in quo omnia, Dei adjuvante clementia, ad perfectum perducere valeamus, et in vigilia Assumptionis sanctae Mariae ad vos cum charitatis gaudio perveniemus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 85 |
EPISTOLA LXXXV. CORBEIENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Urgent ipsius Corbeiam reditum. (Anno 1148.)
|
Charissimo domino et Patri suo WIBALDO venerabili Corbeiensi abbati, E. prior, A. praepositus, W. camerarius, debitam obedientiam.
|
In quantum fas est, prudentiam vestram arguimus, quod cum paternitati vestrae anxietates nostras per nuntium vestrum et litteras nostras insinuavimus, necdum aliquid nobis certitudinis de reditu vestro significastis, praesertim cum in omnibus litteris, quibus reditum vestrum hac vice maturari rogavimus, hoc ad summam cum omni diligentia adjunxerimus, ut statim post acceptas litteras absque omni dilatione de reditu vestro ad nos ordinaretis. Et ecce jam fere ad tres septimanas nuntium vestrum suspensi exspectamus, multoque desiderio sub hac exspectatione afficimur, nec quidquam consolationis a vobis accipimus. Quid ergo tandem faciemus? neque enim sine causa reditum vestrum tantopere maturari postulavimus; foris pugnae, intus labores, ut de omnibus aliis sileamus, fere mortificamur tota die de opinione imo concertatione hominum, qui contendunt vos ultra non rediturum, qui modo cum improperio insultant nobis, postquam ad speratam diem nuntius noster non rediit, affirmantes quod in vanum spem nostram consumimus. Denique nisi quod constantiam vestram tam fixam et immobilem optime novimus; tot opinionibus et tot clamoribus hominum flecti ad desperationem debuimus. Comes quoque Hermannus tam diutinam vestri absentiam multum incusat. Omni ergo devotione, omni studio, paternitatem vestram rogamus ut vel hac vice statim post acceptas litteras nostras redire nullatenus differatis, procul dubio scientes quod si modo ulterius moram feceritis, amicos vestros in desperationem non modicam adducetis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 86 |
EPISTOLA LXXXVI. WIBALDI ABBATIS AD SUOS CORBEIENSES. Increpat eos quod ejus reditum tot iteratis vicibus urgeant. (Anno 1148.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia Corbeiensis abbas, dilectis in Christo fratribus E. priori, A. praeposito, W. camerario, salutem et benedictionem.
|
Lex sacra praecipit, ut in sacrificio sal offeratur. Et Apostolus dicit: Sit sermo vester sale conditus. Quaecunque condita non sunt sale insipida sunt, et ad humanae refectionis profectum minime accommoda: virtus nulla est, quam discretio deserit, haec est sal et condimentum rerum quae inter bonas annumerantur. Virtutes in meditullio positae sunt inter nimietatem et paucitatem. Haec est via regia, in qua superbi abscondunt laqueos nobis, in qua ita est ambulandum, ut neque ad dexteram declinemus per inconsideratum zeli pronioris ardorem, neque ad sinistram deviemus per dissolutae remissionis torporem. Quorsum haec? quia videlicet in eo quod nos tam frequenter, tam instanter revocatis, modum, qui est discretionis comes, excedere videmini. Cum enim sancta et venerabilis mater nostra Stabulensis Ecclesia multis attrita fuerit pressuris, occasionem rapientibus improbis ex eo quod divinam vocationem et vestram unanimem electionem secuti, ad vos transivimus, impium erat et omni bestia furente crudelius, eam in angustiis et jam impendente ruina deserere. Intravimus in eamdem ecclesiam per ostium, quod de vita et moribus nostris dicere nequaquam praesumimus, sed de tota ordinatione et provectibus nostris plane affirmare non formidamus. Videbamus itaque non lupum unum venientem, nisi forte totam daemonum phalangem unum lupum intelligimus, sed multorum luporum innumerabiles exercitus, qui ad devorandam Stabulensem Ecclesiam et magnam partem Lotharingiae efferata rabie inhiaverant. Sed misit Deus Spiritum sanctum de coelo, et conclusit ora leonum, atque, imperante Jesu, qui propter peccata nostra dormierat, ventis et mari facta est tranquillitas, suspecta quidem et plena dolis et insidiis, et qualem nostra aetas dare consuevit, verumtamen aliqua. Vester igitur affectus in revocando laudabilis est, et nobis gratissimus, revocationis vero tempus et causa laudis titulum non meretur. Tempus quidem, quia importunum est. Causa vero tam puerilis est, ne dicamus stulta, ut digna non fuerit tantis conatibus. Haec enim est maxima festinatae revocationis causa, quod, ut verbis utamur vestris, fere mortificamini tota die de opinione, imo de concertatione hominum, qui contendunt nos ultra Corbeiam non redituros: et ne vos in tantae levitatis dictione ineptos reputaremus, scripserat nobis conventus vester contra gravitatem tanti coetus, contra severitatem suam, quae debuit esse castigatior, haec verba dicens: Omnes pene in regione nostra prophetant, vos ultra non rediturum. O homines prudentes! o homines fortes! qui anilibus intenti fabulis et sese perturbant et nos seriis rebus intentos fatigare non desinunt. Mulierculae, quae muros atrii vestri obsederunt, et quae substantiam domus nostrae vorare solent, metiuntur digitis suis, et post detestabilem atque ridiculam sortem sternutantes dicunt jurando, per omnes Christianas animas, verum est, non revertetur. Propheta dicit: Vae qui prophetant de cordibus suis, egressus est Spiritus a facie furoris Domini, et factus est Spiritus mendax in ore omnium prophetarum. Hae sunt angustiae, haec sunt bella, haec incendia, hae caedes, hae rapinae, quae Corbeiensem circumvallaverunt Ecclesiam. Verum haec caetera mala divina protectio ab ipsa procul amoveat. Sed dicite nobis de prophetis vestris, qui viderunt vobis stulta et falsa, et vos non attendistis vero Prophetae dicenti: Beatus vir, cujus est nomen Domini spes ejus, et non respexit in vanitates et insanias falsas: ea, quae prophetant, aut vera prophetant, aut falsa vaticinantur: si vera prophetant, cur nos toties et tam studiose revocatis, cum constet, quod vera praedictio falli vel concuti non possit? si vero de spiritu mendacii falsa loquuntur, cur vos ipsos commovetis et tam vana et tam inepta narratione sollicitatis? Revertemur certe ad vos, si Deus permiserit, et nos vixerimus. Nec enim inter vos ita conversati sumus, ut videre vos erubescamus, neque vos tales erga nos exhibuistis, quos cernere formidemus. Veniemus certe tempore et die praefixo in litteris nostris, quas per Ludovicum puerum nostrum vobis direximus. Licet Stabulensis Ecclesia propter certas et impendentes et periculosas rationes, nostram aegre ferat absentiam. Si Stabulensis Ecclesia nos non educasset, si nos de gregibus ovium non sustulisset, si nos de post fetantes non accepisset, ut pasceremus Jacob et Joseph haereditatem Dei, si nos egenos de pulvere non suscitasset, et de stercore erexisset pauperes ut sedeamus cum principibus, dignum tamen fraterna charitate fuit, ut si in Corbeiensi Ecclesia medicus foret, in cujus domo vestimentum esset, non negaretis sorori vestrae Stabulensi Ecclesiae aliquam vestrae consolationis participationem. Caeterum nos haec missa facimus; vos vero curate ut in novo tabernaculo nostro mansionem venientes habeamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 87 |
EPISTOLA LXXXVII. WIBALDI ABBATIS AD HENRICUM ROMANORUM REGEM. De causa Everardi et Cuononis. (Anno 1148.)
|
Glorioso domino H . . inclyto Romanorum regi, ac victoris CONRADI Romanorum imperatoris augusti filio, W. Dei gratia id quod est in catholica Ecclesia, salutem in eo qui dat salutem regibus.
|
Ab exitu nostro a synodo Remensi, remorati sumus in Stabulensi monasterio et propter multas et varias dissensiones et pressuras, quae sunt in terra, ac Domino cooperante nostrosque conatus confirmante, in omnibus fere locis circumjacentibus quantulamcunque pacem composuimus, versus Corbeiam in proximo transire cupientes. Nunc majestatem vestram obnixe rogamus, ut de causa pro qua ad vestram clementiam direximus, nos exaudire dignemini. In beneficiis Stabulensis monasterii haereditant feminae, ubi masculi non supersunt. Quidam Widricus noster ministerialis cum haberet unicam filiam, defunctus est, cujus possessiones filius sororis ipsius Cuono occupavit. Postea quidam Everardus filiam praefatam praedicti Widrici duxit uxorem, et secundum morem terrae omne beneficium quod puellae a patre competebat a nobis accepit. Verum praenominatus Cuono eumdem Everardum de possessione expulit: pro quare a nobis legitime vocatus, et super hoc in causam ductus, cum ab eodem E. impeteretur, quod eum beneficio suo per violentiam spoliasset, respondit Cuono praetaxatam villam suum allodium esse, et ad sese jure proprietario pertinere, et quod avunculus suus pater puellae quae nupserat, ipsam novam villam non in beneficio sed in proprio allodio tenuerat, sibique dimidiam partem pro dote matris suae in haereditatem dederat. Econtra E. asserebat saepe dictam Novam villam ab avo uxoris suae Stabulensi Ecclesiae, in jus proprietatis pro censu quatuor denariorum fuisse contraditam, et tam ab ipso quam a caeteris successoribus ejus in beneficio de manu abbatis esse susceptam, quod et nos verum fatebamur, et per legalia instrumenta secundum indubitati juris rationem, hoc probare parati eramus. Uterque Cuono videlicet et E. super allegatione proposita idoneam probationem offerebat, et judicialem sententiam super hoc proferri postulabat. Interrogati cum adjuratione debita ministeriales nostri adjudicaverunt E. probationem incumbere, qui titulum legalis beneficii suo litigatori opposuerat, miscentes nimirum aequitatem cum jure, et veritatem cum judicio. Primus in dicenda judicii sententia fuit Franco, lator praesentium, caeteris in idipsum consentientibus. Econtrario respondit C. Franconem fuisse mentitum, et tam ipsum quam alios falsum dixisse judicium. Erant autem numero 21. Super hoc vestrae majestatis praesentiam appellavit. Nos audito Caesaris nomine et appellantis voce, nullam nobis reputantes factam injuriam procedere in actione cessavimus. Bene de culmine regiae majestatis confidentes, quod si uterque ad vestram curiam venerit, juxta legalium institutionum normam vel absolutionem vel condemnationem debitam accipiet. Sin autem appellator venire neglexerit, non eum vestra censura impunitum relinquet, nec de frustatoria provocatione lucrabitur dilationem poenae, ut omnes subditi vestri timeant vos, videntes sapientiam Dei esse in vobis ad faciendum judicium. Quidquid vero super hoc vestra curia judicaverit, nobis et domino H. Leodiensi episcopo, et H. comiti Namurcensi et H. comiti de Rupe advocato Stabulensi per vestras litteras significare dignemini.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 88 |
EPISTOLA LXXXVIII. HENRICI REGIS ROMANORUM AD WIBALDUM ABBATEM STABULENSEM. Confirmat Franconis sententiam in gratiam Everardi prolatum. (Anno 1148.)
|
HENRICUS, Dei gratia Romanorum rex, venerabili Corbeiensi et Stabulensi abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Causam quam ad nos industria tua scriptam transmiserat, diligenter inspeximus et examinavimus, et tam consilio quam judicio curiae nostrae et praecipue ministerialium nostrorum sententiam judicii, quam Franco protulit ratam esse censuimus, et tam ipsum Franconem, quam eos qui ipsum secuti sunt recte judicasse auctoritate regia confirmavimus. Ea propter condemnamus tibi Cuononem ministerialem tuum in decem libris denariorum probatae monetae, et singulis quibuscunque comparibus et comministerialibus suis in tribus libris de banno regio, non solum pro frustatoria appellatione, sed etiam pro petulantiori convicio, quo ipsorum opinionem laceravit. Tu ergo de nostra gratia et protectione confisus dilige justitiam, et judicium a nobis confirmatum effectui mancipare non differas, atque ut Everardus quiete possideat modis omnibus efficere satagas.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 89 |
EPISTOLA LXXXIX. HENRICI REGIS ROMANORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Gratias agit Wibaldo propter servitium sibi et patri suo exhibitum, optans illius praesentiam in aliis agendis. (Anno 1148.)
|
HENRICUS, Dei gratia Romanorum rex, WIBALDO venerabili Corbeiensi abbati, gratiae et dilectionis suae plenitudinem.
|
Gratiarum actiones tuae discretioni referimus, qui fidelitatis et dilectionis constantiam quam domino et Patri nostro deferre consuevisti, post discessum ejus memor qua familiaritate dilectionis ei junctus fueris etiam nobis ad nostri honoris incrementum tum apud regni principes, tum apud dominum papam devotissime exhibuisti, unde nimirum voluntati tuae obsequi deinceps erimus parati. Verumtamen quia communicato principum consilio, in Nativitate S. Mariae Frankenevort curiam celebrare statuimus, rogamus dilectionem tuam, ut eidem curiae interesse non renuas, et ad informandum regni statum, et pacem firmandam consilio et auxilio nobis assistas. Et quoniam omnia negotia nostra tam privata quam publica per te ordinari desideramus, et ut in eadem curia nos et negotia nostra manuteneas expetimus, Kalendis Septembris in Nuremberch nobis occurras, volumus. Caetera nuntius, de statu vero domini et Patris nostri sicut in litteris suis nobis mandavit scribere curamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 90 |
EPISTOLA XC. CAPITULI LEODIENSIS AD WIBALDUM ABBATEM In rebus arduis ipsius petit consilium. (Anno 1148.)
|
Domno WIBALDO, Dei gratia dilectissimo ac reverendissimo Stabulensi abbati, humilis Sanctae Mariae Sanctique Lamberti conventus, salutem et dulcissimae matris suae debitam compassionem.
|
Paucis prudentiae et discretioni vestrae praesenti scripto loquemur. Paucis quidem vocum quantitate, sed multis et magnis significatione. Novum imo vipereum quiddam diu apud nos ex adipe iniquitatis et radice elationis conceptum, nunc oriri nititur, tempus sibi putans occurrisse opportunum. Opportunum quidem erit, si non sit qui resistat, qui adjuvet, quod absit? Super quo pia et semper in bonum omnibus omnia facta mater Leodiensis Ecclesia speciale consilium vestrum non solum jure communi requirit, sed exigit quodam quasi speciali debito dilectionis fiduciae et familiaritatis. Unanimiter ergo rogamus vos, quatenus tertia feria proximae imminentis hebdomadae Leodio capitulo nostro interesse dignemini. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 91 |
EPISTOLA XCI. WIBALDI ABBATIS AD CAPITULUM LEODIENSE. Excusat se quod eorum interesse capitulo non possit, scriptoque significat, quae praesens, si licuisset, consuluisset. (Anno 1148.)
|
Reverendissimis in Christo patribus et dominis ac venerabili majoris ecclesiae praeposito, nec non archidiaconis, atque H. decano, et omnibus ecclesiae S. Mariae Sanctique Lamberti canonicis, frater Wibaldus Dei gratia Stabulensis Ecclesiae servus, spiritu consilii et fortitudinis abundare.
|
Quod juxta vocationem vestram ad collegium vestrum non venimus, gravis nos occupatio detinuit, videlicet propter reformandam pacem inter homines terrae nostrae, quorum discordia multiplicibus et maximis detrimentis nostram Ecclesiam, ut vobis bene notum est, jamdiu conquassavit. Verumtamen etsi corpore absentes, venimus tamen spiritu, venimus mente tanquam devoti et obedientes filii matris nostrae Leodiensis Ecclesiae, Dei omnipotentiam exorantes ut ipse conterat Satanam sub pedibus vestris, et liberet vos ab importunis et malis hominibus, qui superfluis et vanis novitatibus primatum et gloriam suae matris scindere et evertere nituntur. Haec sunt genimina viperarum, quae matrem exstinguunt, dum eas ad vitam producit, quae reddunt malum pro bono; populus, inquam, qui incrassatus recalcitravit, et per nimiam ingratitudinem oblitus est benefactoris sui. Siquidem cathedralis ecclesia, inqua vos et priores et canonici estis, caeteras in urbe praeposituras ad suae dignitatis augmentum, ad suae magnitudinis ornamentum, tanquam speciosa luminaria exstruxit, et amplificavit, ac de propriis bonis episcopii prima fundamenta jecit, ac deinceps provehendo canonica stipendia et cultum ecclesiasticum ordinavit, ut videlicet clerus Deo serviens et merito et numero in suis conventibus augeretur, atque iidem fuere rectores qui conditores usque ad nostra infelicia tempora, in quibus jam venit discessio, ut reveletur ille filius perditionis qui extollitur super omne id quod dicitur Deus, aut quod colitur. Discessit quippe omnis homo ab homine, ita ut vix duo consentiant de omni re, atque adeo Deus Pater non exaudit nos orantes; discessit, inquam, homo ab homine, quoniam discessit a charitate, discessit ab obedientia, discessit a pudore, discessit a reverentia, et sunt homines seipsos amantes, coacervantes magistros prurientes auribus, verumtamen nolite timere pusillus grex, quoniam complacuit Patri vestro dare vobis regnum. Ascendite ex adverso, opponite murum pro domo Israel. Eruditio vestra reducat ad memoriam quanta sit Esau ignominia cauteriatus, pro eo quod primogenita sua vendidit pro ventris ingluvie et lentis edulio. Dominus in propheta dicit: Ego gloriam meam alteri non dabo. Si, inquit, sum Dominus, ubi timor meus? Si Pater, ubi honor meus? Si opponitur vobis sanctissimum atque gravissimum nomen electionis, quae quidem sacrorum canonum auctoritate constituta est ad pacem Ecclesiae et unanimitatem continendam; verum de hoc bono principio ex hominum abusione mala multa progressa sunt, ita ut electionis licentia usque ad cellarii et coquinae claves et villicationes ordinandas extendatur. Pontificis Romani, archiepiscoporum, episcoporum electiones sacra decretorum auctoritas demonstrat. Monachi sanctae Regulae Scriptura docentur, qualiter et qualem eligere debeant abbatem, oeconomorum et eorum qui nullam in regimine suscipiunt curam animarum electio quo sit authenticae scripturae informata judicio, necdum addicere potuimus. B. Benedictus cum de ordinandis decanis atque praepositis praeceptum daret, « ad postremum videat, inquit, abbas in quem securus partiatur onera sua, ei videlicet summam consilii attribuens, cui imminet reddendae rationis periculum. » Et haec quidem et alia hujusmodi pro nostro captu atque facultate. Si venerabili vestro conventui adesse licuisset, prolixius atque instantius diceremus, supplicando fratribus nostris, quatenus aperto mentis intuitu, diligenter inspicerent, quod fere non est domus, in qua non sit mortuus, darentque operam plus ad reformationem religionis quam ad suscitandam materiam contentionis, et non transgredientes terminos, quos posuerunt eis patres sui, tales in locum provisionis suae adoptarent personas, quae et merito vitae suae, et loci sui sublimitate majoribus suffragiis juvarentur, et de caetero Deus pacis et dilectionis sit semper cum omnibus vobis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 92 |
EPISTOLA XCII. WIBALDI ABBATIS AD HENRICUM LEODIENSEM EPISCOPUM. De vi illata in homines Stabulensis monasterii a Theodorico de Salcevivo. (Anno 1148.)
|
Reverendo Patri suo et domino H. venerabili Sanctae Leodiensis ecclesiae episcopo, frater WIBALDUS, Dei gratia Stabulensis ecclesiae servus, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Theodoricus de Salcevivo ministerialis vester de Bullione venit in terram Stabulensis Ecclesiae, ad villam nomine Daverdeus, atque ibi praedatus est non pauca animalia. Orto clamore in terra, secuti sunt homines nostri tam de Wellin quam de aliis locis, ut ea, quae nobis fuerant ablata reciperent, et longius praedatores persecuti sunt. Illi congregata de castello vestro et de terra majore multitudine invaserant nostros, et captis septem viris, duodecim ex hominibus Ecclesiae nostrae occiderunt, et multos crudelissime vulnerarunt. Audivimus vero quod Ecclesiam nostram in Wellin velitis interdicere pro eo quod interfecti illi in coemeterio ejusdem ecclesiae sepulti sunt, quod nos credere nequaquam potuimus. Novit enim discretio vestra, quod etiam jure gentium licet vi vim repellere, et quod super terram homines sint excommunicandi, dicente Scriptura: Quodcunque ligaveris super terram, erit ligatum et in coelo. Sicut itaque juxta auctoritatem Leonis et Gelasii, quibus vivis non communicavimus, nec mortuis communicare possumus, sic e converso, quos Ecclesia vivos non devitavit, mortuos abjicere non debet. Dignetur itaque vestra prudentia providere, ne ad grave malum atque damnum, quod per injuriam accepimus, aliquod gravamen per inimicorum nostrorum delationem sustineamus. De Theoderico vero de Turri tam frequentem et tam importunam et tam longam querimoniam sine fructu fecimus, etiam Ecclesiam nostram pudet, nos vero taedet.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 93 |
EPISTOLA XCIII. HENRICI REGIS ROMANORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Ut sibi Winisberch occurrat. (Anno 1148.)
|
HENRICUS, Dei gratia Romanorum rex, WIBALDO abbati Corbeiensi et Stabulensi, intimae dilectionis suae plenitudinem.
|
Discordia, quae nuper in Suevia suborta est, a proposito nostro in parte nos declinare compellit. Cum enim Nuremberch moram facere proposuerimus, ad componendos tumultus Suevorum divertere compellimur. Unde dilectionem tuam, quam intime rogamus, ut eodem termino quem Nuremberch tibi praefiximus, Winisberch nobis occurrere non graveris. Quod si fieri non potest, omni occasione postposita, curiam Frankenevort indictam nobiscum celebres. Caetera nuntius.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 94 |
EPISTOLA XCIV. FULDENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Designato tempore ipsi occurrere promittunt. (Anno 1148.)
|
WIBALDO, venerabili Corbeiensis ecclesiae abbati, congregatio Fuldensis, devotum munus orationis et dilectionis.
|
Licet mille pressuris et incommodis in articulo hujus temporis simus conquassati, litterarum tamen vestrarum visitatione plurimum sumus consolati, unde ex integro cordis affectu gratias agimus vobis. Tempore enim litteris vestris nobis designato libenti animo vobis occurrere sumus parati, et a Deo vobis tradita prudentia consilium et auxilium quaerendo nobis subvenire non dedignemini; nos etenim quaeque paterna de sinceritate vestra speramus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 95 |
EPISTOLA XCV. BERNARDI EPISCOPI PATHERBURNENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Orat ut Corbeiam revertendo apud ipsum declinet colloquium secum habiturus. (Anno 1148.)
|
Divina providentia Patherburnensium provisor humilis, dilecto in Christo fratri WIBALDO Corbeiensi abbati, orando, serviendo quidquid devotius, quidquid potest fidelius.
|
Reditum vestrum ad nos gratanti animo suscipimus, quippe cujus absentiam tam diutinam propter plurima nobis negotia communia satis aegre tulimus. Rogamus itaque et iterum rogamus, quatenus nulla interveniente occasione, hospitalitatis causa ad nos declinetis, omnibusque, quae in domo nostra sunt, non tantum ad necessitatem, verum etiam ad voluntatem tanquam propriis utamini. Habeamus etiam libertatem de singulis colloquendi praesentes, quorum plurima nec meminisse nec loqui possumus absentes. Huic petitioni si contradixeritis, de vestra amicitia nos diffidere cogetis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 96 |
EPISTOLA XCVI. WIBALDI AD GUIDONEM CARDINALEM. Commendat ei abbatem Brunvillarensem. (Anno 1148.)
|
Reverendo Patri et domino GUIDONI sanctae Romanae Ecclesiae venerabili cardinali diacono, apostolicae sedis cancellario, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, devotas orationes et seipsum.
|
Divinae largitatis similitudinem gerit hoc, quod in nobis vestra exhibere non cessat clementia. Siquidem nullis nostris exstantibus meritis, tanta in nos beneficiorum vestrorum abundat liberalitas, ut non immerito cum admirationis magnitudine protestari cogamur: Quid retribuam Domino pro omnibus quae retribuit mihi? Sub tanta itaque indefessae pietatis vestrae fiducia, nostrae parvitati confidentia crescit, ut etiam pro amicis nostris intercedere praesumamus, eum nobis posset sufficere et arduum reputari, quod vestrae dilectionis dulcedinem aliqua ex parte degustamus. Commendamus igitur vobis virum venerabilem abbatem Brunvilerensem qui, sicut certum est, infirmitate corporali detentus ad synodum Remensem venire non potuit, et sicut ab ipso plenius audietis, de hoc, quod sibi ab aemulis impositum est, omnem in modum innocens fuit. Vos igitur pro nostrae petitionis intuitu ipsius et Pater et patronus eritis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 97 |
EPISTOLA XCVII. CAPITULI S. LIBORII AD WIBALDUM ABBATEM. Conqueruntur de Folquini vexationibus orantque ut episcopum conveniens, hortetur ipsum ut sibi subveniat. (Anno 1148.)
|
Domno WIBALDO, omni veneratione dignissimo sanctae Corbeiensis Ecclesiae abbati, W. praepositus, A. decanus, reliquusque sancti Libori pusillus grex, orationis et servitutis suae fidelem exhibitionem.
|
Quia post dominum nostrum episcopum in episcopatu nostro primum vos divina promovit ordinatio, idcirco in angustiis nostris ad vos confugimus potissimum, sperantes a vestra prudentia nostris malis adhiberi medelam et consilium. Dominus Folquinus gravis hospes pauperibus nostris colonis frequenter incumbens, pecuniamque ab ipsis assidue sed modo insolentius extorquens, tantum eos attenuavit ut non modo debita sua nequeant persolvere, sed et malint ubivis gentium mendicare, quam tantis pressuris deinceps subjacere. Ego quoque W. praepositus, cum sim praeter praeposituram satis Ecclesiae auctus beneficiis, de meo annuos praebendae supplendo defectus plusquam tribus mensibus, adeo rebus sum imminutus, ut nec fratribus a modo servire, nec propriis valeam necessitatibus subvenire. Unde cum primum video faciem domini mei episcopi, tam honore quam nomine praepositi cupio carere et exui. Nam, quantum ego inopiae pauperum parcendo indulgeo, tantum praefatus dominus Fulcuinus diversis exactionibus instat atterendo. Unanimi igitur affectu pietati vestrae, sancte Pater, valido clamore supplicamus, quatenus dominum nostrum episcopum conveniatis, et sicut scitis et de vobis confidimus, commoneatis, ut Ecclesiae suae in extremo laboranti subveniat, ne et nos necessario, sine quo militare nequimus, privemur subsidio, et domus Dei, deficientibus vel dispersis ministris, divino careat servitio.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 98 |
EPISTOLA XCVIII. WIBALDI ABBATIS AD CANONICOS PATHERBURNENSES. Respondet ad praecedentem. (Anno 1148.)
|
Reverendis in Christo Patribus et dominis suis W. venerabili Patherburnensis ecclesiae majori praeposito, et caeteris ejusdem ecclesiae canonicis, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, magni consilii angelum.
|
Litteras universitatis vestrae accepimus plenas anxii doloris, plenas sollicitae moestitiae, plenas gravis querelae, ex eo videlicet, quod, sicut scripsistis, familia Ecclesiae vestrae indebitis exactionibus affligitur, et tam ad Deum quam ad vos clamare compellitur, quatenus eis auxiliatorem et protectorem provideatis. Magna utique calamitas, intolerabilis miseria, carere in obsequiis divinis necessario et constituto stipendio, et tacite pati, ut familia Ecclesiae opprimatur. Sed vestra constantia diligenti consideratione praecavebit, ne in illud propheticae exprobrationis elogium incidatis, quo dicitur: Canes muti non valentes latrare. Item: Non ascenditis ex adverso, nec opposuistis murum pro domo Israel, nec stetistis in praelio in die Domini. Et nos quidem filiali et fraterno affectu vestris angustiis compatientes, omne incommodum vestrum domino et Patri nostro episcopo suggessimus, supplicantes et hortantes eum, ut quoniam divina largitas multa in eo pretiosa munera contulit, quae ad defensionem et decorem domus Dei possunt proficere, tota animi intentione ad repellendam hanc injuriam et protegendam Ecclesiam suam assurgeret, non defuturo ei nostrae parvitatis consilio et auxilio. Vobis quoque et toti sanctae matri nostrae Patherburnensi Ecclesiae nostram facultatem, quantulacunque est, ingenii et rerum fideliter et devote offerimus in hac tribulatione et in omni, quae vexare tentaverit, vobiscum participanda. Caeterum, Pater et dominus noster episcopus ad suggestionem nostram benigne et clementer respondit, et plurimum vestris calamitatibus ex animo condoluit, promittens se totum et suas res pro vestra liberatione et pauperum vestrorum, si opus fuerit, positurum, et ex vestro potissimum consilio rem omnem tractaturum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 99 |
EPISTOLA XCIX. HENRICI ROMANORUM REGIS AD EUGENIUM PAPAM III. Archiepiscopum Moguntinum excusat, quod concilio Remensi non interfuerit, eumque ad pontificem proficiscentem commendat. (Anno 1148.)
|
Dilectissimo in Christo Patri EUGENIO sanctae Romanae Ecclesiae summo pontifici, HENRICUS Dei gratia junior Romanorum rex, filius magni Conradi inclyti triumphatoris Romanorum regis et semper augusti, filialem per omnia dilectionem et debitam in Domino reverentiam.
|
Charissimus Pater noster catholicae fidei cultor a nobis et a regno suo discedens, etc. Vide in Eugenio III papa, ad an. 1153, post ipsius Regesta.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 100 |
EPISTOLA C. WIBALDI ABBATIS AD G. AURIFICEM. Ut quae illi facienda commisit, operibus instanter incumbat. (Anno 1148.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, dilecto filio suo G. aurifici salutem et benedictionem.
|
Solent homines artis tuae frequentius non observare promissa, dum plura ad operandum recipiunt, quam perficere possint. Radix malorum omnium cupiditas. Sed tuum nobile ingenium, tuae alacres et illustres manus omnem falsae sponsionis notam effugient. Artem tuam fides commendet, opus tuum veritas comitetur, sponsio tua effectum obtineat, promissio tua tempori respondeat. Et haec de promissi tui obligatione admonenda putavimus, quoniam de dolo et falsitate nulla suspicio est in tam elegantis ingenii domicilio. Quorsum haec? videlicet ut operibus nostris, quae tibi facienda injunximus, studiose insistas, nec aliqua interim assumas, quae perfectionem nostrorum invideant. Scis nos esse currentis et celeris desiderii, et id quod volumus, statim volumus. Seneca de beneficiis: Bis dat qui cito dat. Posthac tibi prolixius scribere intendimus de cura et provisione domus tuae, de regimine et ordinatione familiae tuae, de observatione et disciplina uxoris tuae. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 101 |
EPISTOLA CI. G. AURIFICIS AD WIBALDUM ABBATEM. Respondet ad praecedentem. (Anno 1148.)
|
Domno WIBALDO, Dei gratia Stabulensium et Corbeiensium abbati, suus G. salutem et debitum servitium.
|
Monita tua ex benevolentia et sapientiae thesauro prolata tum jucunde tum disciplinate suscepi, quae nimirum acceptabilia tam rerum utilis gravitas quam mittentis fecit auctoritas. Igitur memoriae mandavi et quasi sub sera reposui artem meam fide commendare, opus meum prosequi veritate, sponsionibus meis effectum adhibere. Atqui non semper est in promittente promissa complere: plerumque enim in causa estis, cui promittitur, cum per eum evacuatur vel differtur promissio. Igitur, si, ut dicis, currentis es desiderii, et quod vis statim vis, accelera ut ego in opere tuo curram. Nam curro et curram, nisi moram necessitas afferat. Marsupia enim nostra exhausta sunt, nemo eorum, quibus inservivi, intulit quidquam. Is etiam de quo pollicitus es mihi luminaria uxori meae daturum, pene tenebras ingessit, dum exspectatione beneficii beneficium suspendit. Igitur quia humana necessitas post exinanitionem gaudet repletione, consule necessitati, adhibe remedium, da cito ut bis des, et me fidum, constantem, postremo devotum tuo operi reperies. Valete. Considera tecum quantum temporis sit a capite Maii usque ad festum sanctae Margaretae, et eo tunc usque ad festum sancti Lamberti Sapienti sat dictum est.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 102 |
EPISTOLA CII. WIBALDI ABBATIS AD FULDENSES MONACHOS. Excusat se quominus Fuldam proficiscatur, interim salutaria eis dat monita pro futura abbatis electione. (Anno 1148,)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, reverendis in Christo patribus et fratribus suis B. venerabili decano, T. praeposito, et caeteris Fuldensis Ecclesiae prioribus ac filiis, magni consilii angelum.
|
Venit ad nos Corbeiam frater vester Othwinus, nulla nobis perferens communium litterarum indicia, obnixe tamen universitatis vestrae petens alloquio, ut ad XII Kal. Novembris Fuldam ad vos veniremus, interfuturi collegio vestro, ubi de electione futuri abbatis tractare Deo auctore instituistis. Nos itaque, fratres charissimi, licet animo essemus promptissimi ea exsequi, quae vestris jussionibus et communi utilitati essent accommoda, tamen magnis ac multiplicibus nostri monasterii detenti occupationibus, transire ad vos nequaquam potuimus, sed pro vobis ad divinam clementiam vota fundentes, nostri coenobii praepositum causa visitationis et consolationis ad vestrum conventum direximus. Quidquid vero nostra parvitas praesens excellentiae vestrae in hac causa posset suggerere, brevi sermone absentes explicamus: ut videlicet remotis partium studiis, omnes in concordiam unanimem Spiritu sancto redeatis, omnes in Christo idipsum sapiatis, omnes non necessitate, sed etiam voluntate jussionibus domini papae cum omni obedientia obtemperetis. Durum est contra stimulum calcitrare, non est qui se abscondat a calore ejus. Summus pontifex est, et praeterea vester specialis. Fuldense monasterium beati Petri ac sanctae matris nostrae Romanae Ecclesiae singularis possessio est. Domestica vos exempla sufficienter erudire possunt, quoniam concordia res parvae crescunt, discordia res magnae dilabuntur. Dum in monasterio vestro pax et religio vigeret, Deo propitio res humanas moderante, crevit in immensum dignitas vestra et possessio vestra. Quid vero tunc contumeliam et egestatem ac ruinam operetur, ex meliorum collatione veraciter intelligentia vestra poterit colligere. Deponite nunc odia, rejicite contentiones, Deum prae oculis habete. Siquidem maledictus homo, qui confidit in homine et ponit carnem brachium suum. Estote filii pacis et viri consilii, memores verborum sancti Leonis papae: Difficile est, inquit, ut bono peragantur exitu, quae malo sunt inchoata principio. Valete, et in hac tam difficili causa sancti Spiritus adsit vobis gratia.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 103 |
EPISTOLA CIII. STABULENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Consilium petunt super quibusdam negotiis temporalibus. (Anno 1148.)
|
Reverendo in Christo Patri et domino WIBALDO, Stabulensis Ecclesiae venerabilli abbati, humilis ejusdem Ecclesiae congregatio fidelem dilectionem et debitam per omnia subjectionem.
|
Memores, Pater amantissime, piae benignitatis vestrae, qua assidue jucundamur, et prae oculis quotidie habentes paternae sollicitudinis vestrae certos fructus, et semper valitura monimenta, quod solum possumus, calicem salutis accipiendo et nomen Domini invocando, pro vestra incolumitate vestrisque successibus jugiter Dei misericordiam supplices exoramus. Inde est quod paternitatis vestrae praesentiam continue desideramus; inde est quod absentem semper diligimus et veneramur, timemus et amplectimur. Salutantes itaque etiam nunc unanimiter dulcedinis vestrae ubertatem, ad unicum protectionis vestrae refugium confugimus, significantes vobis quod dilecta nobis conjux quondam Anselmi Villici in articulo mortis constituta, caeteris rebus suis ordinatis, Fornagia, quae ex vestro beneficio in villa nostra Stabulaus tenebat, in manibus Ecclesiae pro remedio animae suae et salute piae memoriae Anselmi Villici contulit, ita videlicet ut, si vestris patrociniis fulti donatione sua frui possimus, rata quidem haberetur; sin autem, pro decem libris denariorum in pignore constitutum suum teneremus. Nos itaque dum adhuc eadem vivit matrona, consilii vestri solitam clementiam super hoc pie invocamus, genibusque vestris humiliter provoluti intime petimus, ut vestris adjutoriis et defensionibus non fraudetur Ecclesia a desiderio, quod tanto tempore desideraverat. Nam soror ejusdem Odiliae Margarita, et vir ejus Anselmus atque Villicus Malmundariensis multis minis ad hoc, ut donationem vice vestra susceptam rejiciamus nos deterrere conantur; modo filio Walteri de Rulant idem beneficium se daturos promittentes, modo a domino Lamberto Villico vestro de Baldou decem libras denariorum pro ipso beneficio se accepturos minitantes. Super his itaque omnibus consilii vestri opportunitatem per dignationis vestrae rescripta imploramus, quibus si fruimur, minas occursantium nobis parvipendimus. Caeterum si huc usque in aliquibus defectibus constituti fuimus, deinceps per Dei misericordiam meliora speramus. Paternitatem vestram semper nobis utilem Deus et incolumem custodiat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 104 |
EPISTOLA CIV. WIBALDI ABBATIS AD SUOS STABULENSES Respondet ad praecedentem. (Anno 1148.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, ROBERTO venerabili decano et caeteris in Christo dilectis filiis et fratribus, qui sunt in congregatione Stabulensi, benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Grata nobis valde est et jucunda ea rerum opportunitas, quae nobis facultatem subministrat, ut vestrae universitati scribere imo vero tanquam cum praesentibus colloqui, et affectum depromere valeamus, et ea nobis materia illustrior est et acceptior, quo deterso animi nostri angore, serenum quiddam atque tranquillum menti nostrae copiosius infundit, quod utique uberiore gratia toties sit, quoties statum vestrum tam in personis quam in rebus absque ullius jacturae graviori detrimento procedere intelligimus. Consuetam circa nos animorum vestrorum sinceritatem, et quotidianis incrementis sese transcendentem benevolentiam, in litterarum vestrarum tenore accepimus, et licet tantis laudum praeconiis judicemur indigni, et nostra merita circa Ecclesiae vestrae augmenta et utilitatem nequaquam recognoscere praesumamus; tamen divinae gratiae, cui totum quod sumus ascribimus, toto cordis affectu et vocis ministerio gratias referre non cessamus, quod mentis vestrae desiderium erga personae nostrae, licet vilis et exiguae, amorem abundantius accendit, nec ex diuturnitate fastidium, neque ex assiduitate contemptus, neque ex occasione novitas in vestrum collegium subintravit, sed propensiore charitatis vinculo et vosmetipsos invicem, et nos omnes et singuli et honorando diligitis, et diligendo honoratis: in quo sanctissimae unitatis glutino solidius conjuncti, et adversa mundi hujus, quae vos et vestra crebris et validissimis ictibus quatiunt, fortiter toleratis, et incommodis rerum defectibus indesinenter molestati, augere tamen et provehere domus Dei decorem non cessatis. Quod si inter vos aliquis discordiae naevus appareret, et vos aliqua novitatum ambitiosa macula sordidaret, non dicimus crescere, sed ne stare quidem possetis. Caeterum quod de utilitate communi nostrum consilium et mandatum exspectatis, non arbitramur factum esse ex diffidentia impetrandi, sed potius ex alacritate obediendi. Siquidem animus noster jam a longo tempore vobis est notissimus, quod prompta et facili voluntate, quidquid a laicis extorquere potuimus, vestris et pauperum usibus, habito prae oculis divini respectu judicii, coaptavimus. Confidentes igitur de protectione divina et de nostrae parvitatis subsidio, possessionem illam de Fornagiis ab illa matrona Odilia sive defuncta, sive adhuc vivente, ad usum monasterii revocate, et maxime ad sustentationem pauperum, in quibus Christus praesentialiter recipitur et alitur. Etenim tam apud Deum major merces et copiosa retributio pro vobis exhibebitur, quam apud homines facilior excusatio, et suffragium devotius, et defensio robustior obtinebitur. Nos quod vobis cordi est, in tantum valemus, in quantum vos valere cognoscimus, et esse vobiscum omni tempore, si fieri apte posset desideraremus. Minae hominum venti sunt, jure gentium licet vim vi repellere. In animo vestro et in manibus vestris reposita est. Misimus vobis in majore scedula quasdam quaestiones, quae nuper apud nos Corbeiae exortae fuerunt.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 105 |
EPISTOLA CV. WIBALDI ABBATIS AD SUOS STABULENSES. Enarrat quosdam tumultus, qui in Corbeiensi monasterio contigerant, vetatque ne rebelles apud se recipiant. (Anno 1148.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, ROBERTO venerabili decano et caeteris in Christo dilectis filiis et fratribus Stabulensis coenobii monachis, benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Licet modis omnibus justum sit ut pro filiali affectione, qua nostrae parvitati arctiore vinculo copulamini, omnia nostra vestrae conscientiae debeant esse nuda et aperta, tamen aliquantulum erubescimus, infirmiora Corbeiensis monasterii vobis detegere, nisi quod vestra interest omnium rerum nostrarum notitiam, et nos contra obloquentium detractiones famam nostram tueri et conservare studemus. Etenim juxta S. Augustinum: Crudelis est qui famam negligit. Et gentilis ille doctissimus Cicero dicit: Famam esse non mediocre telum ad res gerendas. Ob hoc etiam vestrae notitiae ista non esse subtrahenda sumus arbitrati, quod quidam de fratribus Corbeiensibus exierunt a nobis, sed non erant ex nobis, et propter institutae fraternitatis formulam inter Stabulenses et Corbeiense monasterium, vel apud vos licitam et tutam mansionem habere, vel per intercessionis vestrae gratiam regressum ad fratres suos, obtinere se posse existimant. Longam itaque actionis seriem compendiosa vobis narratione pandemus. Cum anniversaria dies praedecessoris nostri abbatis Henrici a nobis Corbeiae Christiano more celebraretur, tres ex juvenibus fratribus nostris a conventu nostro et exsequiis, quas defuncto abbati impendebamus, sese ex deliberatione et condicto subduxerunt. Interrogati a nobis cur ita fecissent? responderunt se tute non posse orare pro excommunicato, cujus cadaver contra justitiam canonicam esset humatum intra ecclesiam. Quaesivimus a reliquis fratribus , an huic sermoni consensum praeberent? negatum est ab omnibus tale et tam inauditum verbum ex sua conniventia processisse, praecipue cum idem abbas Henricus, quem nunquam fuisse abbatem tres illi temeraria praesumptione affirmabant, nequaquam, dum adviveret, de crimine aliquo fuisset convictus vel confessus, sed ne pulsatus quidem ordine judiciario. Erant enim perniciosi illi tres in congregatione discordes, elati, et ad omnem ordinis ruinam et claustralem disciplinam destruendam audacter promptissimi, et ex longo tempore jam propter bonum pacis, multorum reclamante consilio, longanimiter a nobis tolerati. Conversi etiam nunc ad patientiam et paternum induentes animum, coepimus eos manifeste et instanter admonere, ne ambularent in magnis et in mirabilibus super se, deponerent odia veternosa, quae in aeternum trahunt interitum, cessarent persequi cineres mortui hominis, desisterent scandalum facere nobis et fratribus suis. Invenimus, inquam, hic electi et vocati ac venire ex obedientia jussi, ecclesiam hanc absque ullius contradictione administrantem, divina celebrantem officia, et jam per biennium, ex quo ille vita decessit, nullas a praelatis nostris accepimus litteras vel mandata, in quibus de excommunicatione personae illius, vel de ejectione corporis ipsius contineretur. Dominus dicit in Evangelio beato Petro: Quodcunque ligaveris super terram, erit ligatum et in coelis; et quod solveris super terram, erit solutum et in coelis. Super terram, inquit, non sub terra, quoniam viventes, et non mortui debent excommunicari vel absolvi. Et Salomon ait: Si ceciderit lignum ad austrum aut ad aquilonem, in quocunque loco ceciderit, ibi erit. Quod Ezechiel propheta multis verbis ac sententiis explanat, ut in ipsius volumine invenietis, finem vitae in cunctis asserens potius judicandum, quam vivendi principia. Beati Leonis papae et B. Gelasii papae sententia est: Quibus vivis non communicavimus; nec mortuis communicare possumus: proinde nostrae parvitati consequens videtur, ut quos vivos a communione Christiana non alienavimus, nec mortuos excommunicemus. Multae paleae sunt in area, quibus necdum accessit ventilabrum. Verum in his et hujusmodi exhortationibus, tres illi more aspidis surdae et obturantis aures suas, non audiebant vocem incantantis, sed orabant enixius, ne ipsis violentiam inferremus; asserentes dominum illum non esse abbatem nominandum, nec in numero abbatum reputandum, pro eo quod dominum suum deposuerit, et in sede sua sederit contra canones. Etenim, charissimi fratres, quod inviti loquimur, apud eosdem fratres, sicut in plerisque claustris, quae regiae ditioni et ordinationi subjecta sunt, nullus de regula sermo, nulla de consuetudine Casinensi vel Cluniacensi seu antiquorum monasteriorum mentio, sed canones, decreta, appellationes, concilia, jura, leges, condemnationes, taliones, argumenta, probationes, infamationes assidue loquuntur, quotidie novos abbates, novos priores habere desiderant. Nullus praepositus, nullus cellarius placere potest. Panis, cervisia, pulmentum semper in culpa est; villicationes beneficia principum et ministerialium ordinant. Haec prima in capitulo dicendi initia, in his diem consumunt, de moribus, de religione, de patientia et humilitate, de obedientia et charitate nullum unquam verbum, de vestitu moderato, de tonsura et incessu prorsus exstincta memoria est. Et cum omnia die ac nocte pervertant, tanquam censores et homines castigatissimi omnia primi reprehendunt, ne ipsi reprehensibiles reprehendantur. Postquam in admonendo longam frustra operam consumpseramus, tandem ne auctoritas capituli ludibrio haberetur, quia, inquam, medicinam non recipitis, sed potius in amen tiam conversi in medium insanitis, jam incumbit vestris coeptis, ut fratres vestros aliena communione pollutos comprobetis. Nos enim innocentes erimus pro eo quod vitium hoc in congregatione nunc primum cognovimus, vos autem non solum inobedientes ac rebelles, quin etiam profani et sacrilegi apparebitis, in eo quod mortuos iniquo odio persequimini, cum Salomon doceat, ne laetandum quidem in morte inimicorum. Quid igitur commisit Henricus ille abbas, aut in quo Christianae professionis propositum, aut canonicae institutionis tramitem excessit, ut excommunicationis laqueum incideret? ad haec illi testabantur, quod beatae memoriae dominus cardinalis Thomas, apostolicae sedis legatus, instituisset judicare de illo Henrico, qui ab ipso depositus aliquando Corbeiensi praefuit monasterio, cum accusatio esset ordinata, et lis coram ipso contestata, cum ipse judex praesideret, ad tuendam innocentiam suam sub stola sua coram omnibus excommunicavit, ne quis pro eadem causa pecuniam daret vel acciperet. Caeterum idem Henricus, de quo agitur, postmodum publice confessus est, quod pro eodem negotio sex marcas argenti, praedicto domino cardinali dedisset. Ergo, inquam, blasphemia vestra grandior est et horribiliter, quia lingua vestra non solum transit in terra ad eruendos cineres in pace Ecclesiae defuncti sacerdotis, sed etiam posuistis in coelum os vestrum sanctam matrem nostram Romanam Ecclesiam in crimen haeresis trahendo. Sciscitato itaque fratrum nostrorum consilio, jussimus eos in infirmariam secedere, quatenus ex majori mora deliberationis, quid agendum esset, providere possemus. Quod cum facere renuerent, interdiximus fratribus in virtute obedientiae, ne illis praesentibus divina celebrarent officia; unde compulsi a fratribus mansionem sibi deputatam erecta fronte introierunt. In qua domo cum obedientiam non servarent, sed potius cachinnis et irrisionibus vacarent, et huc illucque vagabundi discursitarent, ex sententia priorum, non esse bonum judicavimus sumere panem filiorum et mittere canibus, atque ita impoenitentes imo aperte rebelles de congregatione et claustro non sine dolore et lacrymis emisimus. Caeterum, ut noverit vestra discretio, cujus opinionis, cujusve sanctitatis essent hi graves et severi homines, qui mortuorum meritis inquinari se arbitrabantur, primus eorum nomine Evernandus, a juventute sua discors, et evirati gestus atque incessus, tempore Henrici junioris, qui tunc Corbeiense monasterium tenebat, libro uno furtim sublato, sacrilegium perpetravit, pro quo poenae addictus, sub manu praefecti nullo pro eo intercedente, sed tamen plerisque propter ordinis infamiam erubescentibus, fugere permissus est. Quem nos omnem correctionem cum omni instantia promittentem pro suprema misericordia, ne periret, in claustro recepimus. Secundus ex tribus nomine Adelbertus, en altera vice levavit calcaneum suum adversus decreta et opus sacrosanctae matris nostrae Romanae Ecclesiae, adhaerendo illi Henrico, quem dominus Thomas cardinalis, apostolicae sedis tunc legatus, de Simonia convictum et confessum deposuerat, et sententiae non parentem, quin imo rebellem et rerum ecclesiasticarum pervasorem, judicio sancti Spiritus excommunicaverat. Pro qua re idem Adelbertus postmodum publice poenitens, et ab excommunicatione, qua maculatus erat, absolutus a praedecessore nostro, quem ipse nunc exsepelire moliebatur, vix post longam humilitatis speciem in communione fratrum et congregatione est receptus. Tertius eorum Godescalcus a suis coaetaneis cellarius monasterii contra seniorum consilium, antequam regimen ipsius monasterii suscepimus, satis irrationabiliter institutus, consumpsit substantiam male vivendo, de cujus vita et moribus tacere quam loqui honestius est. Hos tres si ad vos forte venerint, indignos vestra humanitate judicabitis, nec vestrae cum Corbeiensibus sodalitatis constitutio in tantum extenditur, ut tales fovere, vel nobis ac monasterio quondam suo reconciliare ullo modo consentiatis.
|
(omnes enim aderant,
senes cum junioribus)
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 106 |
EPISTOLA CVI. WIBALDI ABBATIS AD H. MONACHUM. Ejus praedicat virtutes, oratque ut sibi scribat. (Anno 1148.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est, charissimo in Christo filio suo H. benedictionem
|
Scribimus tibi in altera vice, et studium tuum excitamus, et responsionem sollicitamus, et vicissitudinem flagitamus. Verum quod nec calami nec atramenti responsione nunc uteris, ratio silentii tui nos edocere aestimatur, quod actu et ipsa re magis loqui nobis contendis, quam articularibus et vocalibus instrumentis, juxta illud Joannis apostoli. Non diligamus verbo neque lingua, sed opere et veritate. Si quid in domo Domini ad salutem animarum, ad refrigerium et valetudinem corporum, aedificare inchoavimus, tu perficis, imperfecta consummas, neglecta ornas, dissipata resarcis, dispersa congregas, et congregata conservas, benedictus tu, fili mi, a Domino, qui Patrem tuum honoras, qui praeceptorem tuum diligis, qui eruditorem tuum foves, nutritorem amplecteris. Legem implesti, monasterium tuum auxisti, Ecclesiam Dei ornasti. Scribe tamen nobis stylo hominis cum calamo operis. Molles auriculas habent domini, divites adulatione capiuntur; sed sicut illa a sanctis tuis moribus exsulat et prorsus extranea est, ita nos non eam amplectimur, sed amicorum nostrorum visitatio et scripturae dulcis confabulatio pro patria nobis est, consolatio nobis est, munimentum nobis est. Scribe igitur ut praeteritae cessationis veniam capias, ut laus tua nunquam deficiat ob ore nostro, ut respondeamus etsi non diserte, tamen affectuose. Provocet te nostrum exemplum, incitet imitatio, accendat sollicitudo. Tantis et tam amaris occupationibus distracti animum colligimus, manu propria scribimus, et tu juvenis et expeditus cessas. Sed in opere quod tibi scribendum et etiam dictandum injunximus, volumus te intentam dare operam, ut de ingenio tuo perennem fructum capiamus, sicut in opere manuum non mediocriter gaudemus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 107 |
EPISTOLA CVII. FULDENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM. Orant ut futurae Fuldensis abbatis electioni velit interesse. (Anno 1148.)
|
WIBALDO, sanctae Corbeiensis Ecclesiae religioso abbati, exigua Fuldensis congregatio, G. advocatus cum omni familia Sancti Bonifacii devotissimae servitutis et orationis obsequia.
|
Quoniam in tribulationibus et angustiis, quae invenerunt nos nimis, his diebus paternum affectum vestrum diversis beneficiis sumus experti, de abundantia vestrae pietatis non possumus esse incerti. Quapropter solita erga nos usus gratia, pii Patris ostendite charitatem, et nobis ex merito iniquitatis nostrae tribulatis, pridie Nonas Novembris ad nos veniendo succurrere non differatis. Sumus enim parati praeceptis domini papae in eligendo abbatem obedire, idcirco vos aliosque religiosos abbates a domino papa ad eamdem electionem praedestinatos, litteris nostris vocare ratum duximus. Sed quia post Deum maxime in vobis confidimus, paternitatem vestram iterum atque iterum humiliter imploramus, ut ad supra dictum terminum ad nos venire non pigritemini, et nobis consulendo et auxiliando subvenire non dedignemini.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 108 |
EPISTOLA CVIII. FULDENSIUM MONACHORUM AD CORBEIENSES. Ut Wibaldus abbas electioni Fuldensis abbatis velit interesse. (Anno 1148.)
|
Venerabilibus dominis et confratribus nostris sanctae Corbeiensis Ecclesiae, Fuldensis congregatio sinceritatem fraternae dilectionis in Christo.
|
Fraternis consolationibus vestris, quae plene laetificaverunt animas nostras, condignas grates referre nequimus, quia miseria et afflictione inebriati jam experimento didicimus, quod longe est a peccatoribus salus. Attamen si Pater misericordiarum et Deus totius consolationis per divitias gloriae suae nos aliquando dignatur consolari, pro nimia in nos fide vestra ac devotione, memoriale vestrum apud nos per amplius et perfectius erit in benedictione. Oramus ergo beatitudinem vestram, ut dominum abbatem tempore sibi a nobis designato ad nos venire absque ulla occasione rogare curetis, quatenus ejus consilio et auxilio cor contritorum vivificetur, et spiritus moerentium relevetur. Nos enim quaeque fraterna et amicabilia de vobis speramus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 109 |
EPISTOLA CIX. STEPHANI MONACHI AD WIBALDUM ABBATEM. Optat maxime reverti ad Stabulense monasterium, scribitque villicationem Godino imponere nequivisse. (Anno 1148.)
|
Domino et Patri suo charissimo WIBALDO, venerabili Stabulensi et Corbeiensi abbati, frater STEPHANUS, Dei et sua misericordia id quod est, subjectionem, dilectionis devotionem, orationum participationem, et, ut breviter dictum sit, seipsum cum suis omnibus.
|
Litterae humilitati meae nuper a vestra magnitudine directae tantam mihi vim et audaciam contulerunt, ut securius ambulem, noverimque procul dubio ex tunc res mihi prosperius cedere: pro quibus gratias vestrae celsitudini referens, hoc solum Deum omnipotentem supplex deposco, ut talem me facere dignetur, qui vestro contubernio et tam dulci exhortatione diu perfrui merear. Verum quanto fervore vestram requiram praesentiam, adventum desiderem, non credo vestram ignorare scientiam, quippo cujus et sustentor auxilio et delector consilio. De eo autem quod mihi injunxistis, ut Godinum de Barsiez villicationi in Lemgum imponerem, praeceptum quidem vestrum rusticis annuntiavi, sed minime obtinere potui, ut eumdem Godinum reciperent usque ad vestrae praesentiae discussionem. Cum vero instarem, ut jussio vestra impleretur, advocatum adierunt, et sic omnia non tamen sine magno rerum nostrarum damno dilata sunt, et contentiose relicta usque ad vestram praesentiam. Quidquid tamen vel scripto vel verbo mihi mandaveritis, ego adimplere pro posse et nosse meo paratus sum. De caetero de pasnagiis pro quibus mihi scripsistis, ut exigerem et comportarem, pauca quidem sunt, sed eadem non solum devote et sollicite exigam, sed etiam fideliter congregabo. Paternitatem vestram nobis et Ecclesiae nostrae utilem multis annis incolumem Deus conservare dignetur. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 110 |
EPISTOLA CX. O. ABBATIS S. REMIGII AD WIBALDUM ABBATEM. Significat ei obitum Stephani monachi Stabulensis. (Anno 1148.)
|
Reverendo Patri et amico WIBALDO, Dei gratia sancti Remacli venerabili abbati, et ejusdem Ecclesiae priori omnique conventui, frater O. eadem gratia beati Remigii humilis minister, sicut cedrum Libani multiplicari in domo Domini.
|
Cum nobis sit insolitum maxime fratribus et amicis nostris aliquid sinistrum insinuare vel mandare, tamen quoniam terminos Dei nullius est terminare, mandamus fratrem Stephanum nostrum monachum et vestrum hominem exisse, quatenus ci sicut et nos obsequium persolvatis, et domui vestrae, quae nunc caret provisore, de caetero provideatis. Depositum vero illius, quod ipso dictante supra pectus ejus scriptum est, vestris plicatum litteris vobis transmittimus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 111 |
EPISTOLA CXI. HENRICI MONACHI AD WIBALDUM ABBATEM. Gratias agit pro benevolentia, spondetque ei de sua semper serviturum, etc. (Anno 1148.)
|
Reverendissimo suo et domino WIBALDO, venerabili Stabulensis Ecclesiae abbati, exiguus HENRICUS, quidquid tanto et tam dilecto Patri humilis debet monachus et devotus filius.
|
Lectis amantissime Pater, sinceritatis vestrae monitis, quibus imperitiam meam instruere, desidiam redarguere, stultitiam reprehendere dignatus estis, multo repletus sum gaudio, quippe qui nihil me esse fateor, nisi quandiu a vestra magnitudine diligi, foveri, sustentari mereor. Quia igitur parvas imo nullas aliquando vestris multis beneficiis recompensare potero vices, in hoc saltem meam circa vestram celsitudinem experiemini benevolentiam, quod vobis, quandiu superero, artis meae obsequio, etsi minus celeriter, devote tamen et infatigabiliter serviam. Aliud enim in persona mea nescio, quod vestrae placeat celsitudini. De caetero juxta admonitionis vestrae diligentiam, otii vitium pepuli, fabulis, si quando vacavi, jam non intersum, vagationibus fidem dedi. Et econtrario intendo Scripturae, chorum frequento, scholae petitione fratrum sub magistro meo Henrico deservio, qui nuper aedificia infirmariae mirifice consummavit. Denique hoc solum restat, quod vestra praesentia careo, qua habita, nihil mihi deesse arbitror, et ut ea cito perfruar Dei omnipotentiam exoro. Melotam tum pro vestra dilectione, tum pro sui utilitate non modicum diligo. Valeat paternitas vestra in Domino.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 112 |
EPISTOLA CXII. WIBALDI ABBATIS AD EUGENIUM PAPAM III. De electione abbatis Fuldensis. (Anno 1148.)
|
Reverendissimo Patri suo et domino EUGENIO uni et universali pontifici, frater WIBALDUS Dei gratia et vestra, id quod est in Ecclesia catholica, dilectionem ut Patri, obedientiam et servitium ut Domino.
|
Non sumus immemores multitudinis misericordiae, quam nostrae parvitati in synodo Remensi exhibere dignatus estis, et praecipue in causa Fuldensium, quam pro maxima humilitate, qua sacrum pectus vestrum, Deo inspirante, praeditum est, consilio nobiscum communicare placuit. Et nos siquidem, sicut cum vestra celsitudine condiximus, solliciti fuimus, ne aliquis propter jussionem vestram motus fieret, usque adeo, ut cum de facienda electione Fuldensi praeceptum vestrum VI Idus Aprilis Remis datum sit, dominus noster junior rex litteras in castro Nuremberch, quod est in Bavaria XVII Kal. Maii acceperit. In quibus quam sollicite quam instanter eum praemunierimus ac praemonuerimus in exemplo litterarum sibi missarum, quod vestrae discretioni transcriptum direximus, animadvertere poteritis. Dulcissime Pater, neminem apud vestram censuram accusare volumus, nec vestram mansuetudinem ad iracundiam provocare, sed tam veraciter quam breviter pietati vestrae suggerimus, quod hi, a quibus puer rex regi debuit, huic causae obstiterint, summopere laborantes, ut aliquid in Fuldensi Ecclesia fieret, quod vestram auctoritatem aliquatenus offenderet. Nos autem longe positi eramus, et quandoque praesentes pluribus et majoribus nostris reniti non valebamus. Petitionibus nostris quae subter annexae sunt, aurem vestram clementer accommodate, ut sub umbra alarum vestrarum securius viventes, vestrae magnitudini devotius et uberius servire valeamus. Pro recuperata sanitate vestra, Deo gratias referimus orantes, ut ipse ad regimen Ecclesiae catholicae diu vestram sanctitatem servare incolumem dignetur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 113 |
EPISTOLA CXIII. WIBALDI ABBATIS AD GUIDONEM CARDINALEM. Commendat ei Bremensem electum, et praepositum Hartvicum. (Anno 1148.)
|
Reverendo Patri suo et domino GUIDONI, sanctae Romanae Ecclesiae cardinali diacono apostolicae sedis cancellario, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica seipsum.
|
Non abs re hanc possessionem sublimitati vestrae offerimus, quam ita memoriter et affectuose tenetis, ut licet vos orbis terrarum cura sollicitet, et responsa Ecclesiae catholicae detineant, non tamen exiguitatis nostrae sitis immemores quod binae epistolae ad episcopum Anselmum a vobis missae satis patefecerunt, in quibus subscriptam salutationem ad nostram personam piae recordationis affectu subjunxistis. Accepimus litteras vestras, quas nobis per puerum nostrum Ludovicum transmisistis, plurimum ex eis gavisi, quod dominus papa et vos nobis tanquam fideli servo suo aliquid imponere voluistis, in quo studium ac devotio nostra circa Romanae Ecclesiae obsequium appareat. Causam Bremensis electi, quem eidem Ecclesiae plurimum posse proficere non diffidimus, vestrae clementiae suppliciter commendamus. Lator praesentium praepositus Hartvicus, vir prudens et litteratus, et in terra sua sublimiter natus, nostrae parvitati a longo tempore notus et dilectus est, quem dignum credimus, ut ei gratiam vestram cum benevolentia exhibeatis, et in suis petitionibus eum misericorditer exaudiatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 114 |
EPISTOLA CXIV. WIBALDI ABBATIS AD EUGENIUM PAPAM III. De actis in electione abbatis Fuldensis. (Anno 1148.)
|
Reddituri rationem villicationis nostrae, quam vestra celsitudo nostrae parvitati commisit, opus habemus brevitate, ne mentem vestram, quam omnium mundi Ecclesiarum cura sollicitat, prolixa relatio diutius detineat. Postquam discretio vestra justo Spiritus sancti judicio Roggerium Fuldensis monasterii electum ab ejusdem Ecclesiae regimine ob canonicam notam removit, fratribus praefati coenobii per dignationis vestrae apices praecipiendo mandastis, ne personam de sua congregatione eligerent, sed ad visitandam ecclesiam suam reverendos fratres Eberacensem, Everbacensem, Heresfeldensem abbates et nosipsos omnium minimos ad sese convocarent; quorum mediante consilio, talem, Deo auctore, personam de alieno claustro studerent eligere, per quam ruina Fuldensis monasterii tam in religione quam in possessionibus posset, Domino adjuvante, fulciri. Misistis etiam praedictis quatuor personis jussionis vestrae litteras, quatenus auctoritate vestra ad Fuldense monasterium accederent, et juxta praecepti vestri formam in electione facienda consilium praestarent. Quas litteras nos tertia die post festum Nativitatis beatae Mariae primo accepimus. Siquidem fratres Fuldenses pro obtinendo electo suo, quem duobus decretis canonica ratione subnixis notaveratis, ad vestram clementiam remiserunt, sed cum Petro petram invenerunt. Redeuntes igitur legati eorum absque mandatis et epistolis vestris, nostram parvitatem adierunt, rogantes ut electioni eorum, quam XII Kal. Novembris facere disponebant, interessemus. Nos vero considerantes immutatum fuisse statum causae, et nullum de novo a vestrae sanctitatis celsitudine nobis manasse imperium, venire quidem dubitavimus, quoniam frequens rumor insonuerat, venturum fore legatum vestrum, qui Fuldense monasterium per semetipsum ordinaret. Direximus tamen eis per duos fratres litteras nostras, quarum exemplum vestrae censurae cum praesentibus mittere curavimus. Verum parvo tempore interjecto venit ad nos camerarius Fuldensis cum altero quodam fratre, et cum litteris conventus sui tam ad nos, quam nostrum conventum, quatenus ob reverentiam nominis vestri, Fuldam absque dilationis impedimento veniremus, futuris ibi tribus praenominatis abbatibus, et electione ad mandatum vestrum celebranda, si per absentiam nostram non impediretur. Allegabant praeterea defectum monasterii sui in rebus vitae necessariis, quoniam quidem omnia diripiebant, qui praetergrediuntur viam. Diu multumque dubitantes timuimus ne vel agendo vel cessando vestram paternitatem offenderemus. Sed tandem de consilio religiosorum, quos venturos audieramus, sperantes, Fuldam cum Heresfeldense abbate 9 Novembris pervenimus. Sed cum Eberacensis et Everbacensis abbates non venissent, alter, quia mandatum vestrum super hoc, ut ipse per nuntium fatebatur, non acceperat; Eberacensis vero, quia sese apud vestram clementiam, ut postmodum per epistolam ejus cognovimus, de non veniendo excusaverat, turbati corde et inopes consilii fuimus, plurimum verentes ne imprudentia nostra vestram offensam mereremur. In hac itaque nostri cum Heresfeldense consilii summa proposita est, firmata fuit, ut quoniam hi duo aberant, qui nobis doctiores et meliores longe exstabant, nullum in electionis actione assensum praeberemus, sed suspensis atque incertis omnibus, vestra iterum jussio et legati vestri auctoritas exspectaretur. Demum vocati a fratribus capitolium ipsorum uterque intravimus, jussique verbum exhortationis ad ipsos facere, prout Spiritus sanctus in articulo temporis dedit, de charitate, de obedientia, de humilitate sermonem habuimus.
|
Quo terminato, majoris monasterii praepositus surgens egredi volebat ad Lothewicum comitem regionarium, et ad alios quosdam laicos, sed retentus est a nobis multum suadentibus et petentibus, ut cum fratribus suis, qui in tempore discordiae de monasterio egressi vel ejecti fuerant, in concordiam redirent, ut si de electione agendum esset, is ab omnibus communiter eligeretur, qui omnibus praeesse deberet. Dissimulabamus enim, quod causam differre vellemus, donec in ipsorum verbis vel re aliquid aptum et commodum invenire possemus, quo absque invidia et odio, infecto negotio, discederemus. Itaque nobis duobus et fratribus, qui nobiscum venerant remotis, prolixa consultatione rem in tempus traxerunt, revocatisque nobis in armarium librorum, et adhibitis suorum fratrum paucis, responderunt, se cum eisdem fratribus, pro quibus intercedere volebamus reconciliari non posse, nisi ordinato prius abbate, qui eos monere et cogere auctoritatis jure posset. Et quid, inquam, laici vobiscum de instanti negotio contulerunt? nullam, inquiunt, personam obligatam et in alio monasterio ordinatam ut assumamus, hortantur. Recte, inquam, et canonice, ac de sacrae Regulae sententia vos admonent. Cum enim hujus monasterii possessio pariter et sacra domino nostro pontifici Romano pertineat, is vobis eligendus erit, cui secundum vetustam coenobii vestri dignitatem manum imponere possit. Si enim ordinatum abbatem eligitis, optandum potius quam impetrandum vobis erit, quoniam canonico et directo electionis jure cum ipso agere non poteritis, sed multo labore ac precibus insinuandum erit, quae vos necessitas a sanctarum tramite regularum deviare compulerit. Praeterea domino papae, quem jamdiu laborare fecistis, de vobis persuasum est a multis, quod postposito Dei timore, omnes quae vestra sunt, quaeratis, non quae Jesu Christi, neque tutum vobis est ut eum de caetero inconsiderate agentes ad iracundiam provocare non timeatis. Haec verba nostra dominus Heresfeldensis cum maximo favore prosequebatur, materna lingua sententiam amplificans et ornans. Dum haec aguntur, intromissus est ad nos comes Godefridus et advocatus ejusdem Ecclesiae, orans tam sua quam laicorum unanimi voce, ne adversus libertatem electionis canonicae, pro qua parentes ipsorum sanguinem suum multis praeliis fudissent, aliquid statuere vellemus; nihil actum esse quod regibus per vim electionis potestas esset adempta, quod Ecclesiis in arcu et gladio laicorum libertas electionis esset asserta; si papa pro suo arbitratu Ecclesias vellet ordinare, et personas in ipsis provehere, satius fuisse regiam vim quam pontificalem sustinere, modis omnibus velle et consulere, ut de ipsa Fuldensi congregatione frater aliquis ad regimen omnium assumeretur, nisi forte quod fieri non posset, nullus in ea dignus ad praesidendum inveniretur. Nos vero cuncta haec suavi et blando mitigare volentes alloquio, et opportunitatis locum reperire cupientes, quo ab eorum actione sub aliquo rei honestae titulo possemus discedere, postulavimus ut a nobis tantisper egrederentur, donec collatis omnium sententiis pari atque consono verbo respondere possemus. At illi regressi quidem mox plures numero redierunt, transacto brevissimi temporis spatio, petentes instantius ut eis privilegia Fuldensis Ecclesiae super electione abbatum panderentur, nefas esse protestantes illa violari; sese pro dignitate monasterii stare usque ad mortem esse paratos: quae si hoc continerent, ut de monasterio nullus eligeretur, sequendum esse ac tenendum; sin autem contra, ruinam esse et omnium interitum, si ab his aliquatenus recedatur. Hortabamur impense fratres, ne contra mandatum vestrum novum, quod urgente necessitate et poscente utilitate factum fuerat, privilegii alicujus auctoritatem praetenderent, ne inter eos, quorum ea minime interest, dissensionis materiam seminarent, sed juxta praecepti vestri formam ad Ecclesiae suae salutarem provisionem sese unanimiter coaptarent, scituri quod si aliter praesumptum foret, quoniam manus Moysi graves sunt. Praeterea jam non cum ratione honestatis amplius dissimulandum esse judicantes respondimus illis assertoribus libertatis, nihil a vestra sublimitate factum esse in hac causa violentum, nihil insolitum, nihil contra justitiam et libertatem universalis Ecclesiae, nihil contra privilegia et dignitatem Fuldensis monasterii. Quia, inquam, quod a domino papa prohibitum est, ne de Fuldensi congregatione in praesenti articulo ad regimen aliquis assumeretur, de sacro fonte Regulae sancti Benedicti manavit, quae praecipit ut, si concors in malis congregatio personam vitiis suis consentientem eligere voluerit, episcopus ad cujus dioecesim locus pertinere videtur, non sinat pravorum praevalere consensum. Electio vero vestra, quae proxime auctoritate apostolica fuit cassata, qualis fuerit, dominum nostrum papam, qui vester specialis dominus est et episcopus, tota regione clamante, et ipso electo annuntiante, non latuit. Ipse vero electus vester qualis foret in longum futurus, in principiis suis, quae valde nociva fuere, patenter edocuit, qui consilio advocati et laicorum ad dispergendum non ad recolligendum utebatur; et sacri canones loquuntur, quod privilegium meretur amittere, qui privilegii abutitur libertate. Non igitur vestra libertas subversa est, sed correcta; quia nec esse potest honor legitimus, qui fuerit de praevaricatione collatus. Prohibitio haec tanquam medicina contra vehementem morbum ad tempus indulta est, non valitura diutius, nisi quandiu necessitas duraverit. Licuit semperque licebit Romano pontifici, pro rerum qualitate et temporum varietate, rigorem canonum intendere vel remittere, et nova remedia novis morbis adhibere. Porro quod ad electionis vestrae sinceritatem procurandam visitatores a sede apostolica transmissi sunt, veneranda sacrorum canonum auctoritas canonicum esse plurimis Scripturae paginis demonstrat; nec abhorrere vel aspernari debuistis duos illos abbates, viros utique religiosos et sapientes, quibus visitandi cura, et praecipua consulendi facultas est attributa, sine quorum praesentia et nutu nos duo nec consilium nec consensum praebere possumus. Quod vero sacrosanctum et dulcem libertatis titulum tanto pondere opponitis, pace omnium dictum sit, velamen potius est malitiae quam assertio justitiae; quoniam alius castellum in faucibus monasterii aedificat, alius pensiones, quae monasterio inferri solent, usurpat, alius incendiis vastat, alius praedis et rapinis infestat. Fratres in claustro inediam, sitim, nuditatem patiuntur, ut ne nobis quidem fratribus suis, domini papae famulis, officia hospitalitatis et humanitatis possint impendere. Ordinate pacem Ecclesiae, solvantur fratribus necessaria et debita stipendia, revocentur ad diem aliam non solum Eberacensis et Everbacensis, sed etiam plures alii viri prudentes ac Deum timentes, quorum consilio et opera talis Spiritu sancto praestante eligi possit in abbatem, cujus conversatione et studio tam spiritualia quam temporalia correctionis effectum valeant recipere. Minime indignabantur laici ad verba haec, veritate seipsam tuente, quae ipsos recognoscere et fateri cogebat, quod ea, quae dicta fuerant, virtute rationis non carebant. Coeperunt itaque consultare inter se, atque conferre bini simul vel terni aut quaterni: et cum sermonem nobiscum nemo haberet, diesque jam usque ad octavam horam processisset, egressi inde dormitorium intravimus, atque mox parvulo temporis interveniente spatio revertentes, quosdam priores cum aliquibus fratribus obviam habuimus, qui pedibus nostris advoluti obnixe et cum lacrymis petebant, quatenus eis adjutorium in necessitate impenderemus, ut dominus Heresfeldensis abbas praelationis illius sarcinam susciperet, et adjunxit unus ex eis: « Quoniam, inquit, noster monachus et frater fuit, antequam in abbatem promoveretur. » Ad haec a nobis sic responsum est: « Nos, fratres charissimi, quod de alicujus abbatis electione domino nostro papae credidimus beneplacitum, quod Ecclesiae vestrae salutare, quod personis vestris tutum, palam ac simpliciter protestati sumus, nec sententiae nostrae praevaricatores esse valemus. Praeterea non credimus abbatem, qui sit compos discretionis canonicae, hoc onus regiminis absque domini papae jussione recipere, quod longi temporis, et grandis expensae, et infiniti laboris, et eventus incerti opus est. Si dominus Heresfeldensis de propriis viribus confidit, si de gratia et consensu domini papae sperat, sua potius deliberatione, quam nostro consilio nitatur. » Quibus auditis, fratres rogabant tamen quod abbatem, quem cum ipsis paululum reliqueramus, detinentes, a cognitione hujus verbi subduceremus, donec capitolii aedem communiter ingressi super persona illius eligenda cunctorum assensum requirerent. Introierunt illi, nos remansimus, et assumpto abbate seorsum, quid fratres Fuldenses nobiscum egissent ei annuntiavimus. Dubitantem et quaerentem super hoc consilium nostrum ad cor suum et conscientiam remisimus, et cum se consentire nullatenus assereret, suggessimus ei, ut sicut nos, ita et ipse ab eis recederet, ne opus, quod illi nobis absentibus et dissuadentibus faciebant, ad nostrum consensum spectare videremur. Ille abiit, nos in mensa refecturi corpora nostra consedimus. Post coenam salutavimus abbatem, salutavimus et fratres Fuldenses, significantes eis, quod facto mane vellemus discedere. Precabantur fratres ut manere vellemus, quandoquidem ipsi abbatem elegissent, sed dilatio a laicis usque in crastinum esset interposita, ut eorum electioni consentirent. Nos vero petitioni eorum nequaquam acquiescentes, summo diluculo recessimus. Haec sunt, charissime, Pater, quae Fuldae praesentes cognovimus, quae vero post exitum nostrum acta sunt ex litteris, quas quidam frater Fuldensis nobis non in membrana scriptas sed in tabella, transmisit, cognoscere poteritis, quas ad vestrae sanctitatis pedes, transcriptas direximus. Enim vero apud vos est manna, apud vos virga, apud vos canonum dispensatio, apud vos decretorum interpretatio, apud vos Regulae moderatio, apud vos vinum, apud vos oleum, novit dextera vestra. Parcere subjectis et debellare superbos. Cuncta discretioni vestrae per ordinem intimare studuimus, ut pia et perspicax anima vestra, cui discretio spirituum a Deo collata est, plura legendo intelligat, quam nos videndo et agendo. Sicubi armante pietatis zelo decreta vestra et jussiones insipienter defendimus, et quasi coelum sustinere humeris tentavimus, etsi effectus laudem non meretur, devotio tamen veniam a vestra clementia impetrabit.
|
(VIRG. Aeneid. VI, 853.)
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 115 |
EPISTOLA CXV. H. MONACHI, UT VIDETUR, FULDENSIS WIBALDO ABBATI. Scribit ei electum assensum praebuisse electioni suae. (Anno 1148.)
|
Domino suo reverendissimo, H. ille suus seipsum.
|
Quoniam, Pater charissime, vos ut dominum amplector et vereor, in omnibus sequi praecepta vestra non dubito. Notifico igitur sanctitati vestrae quod post recessum vestrum, fratres nostri cum quibusdam laicis in electione convenerunt, multi autem eorum recessum vestrum audientes, interesse contempserunt. Illi autem qui convenerant, ipsum electum ut onus regiminis susciperet rogaverunt, sed ille repugnabat tanquam qui vincere nollet, tandem itaque acquievit. Quidam etiam ex laicis et monachis hoc vos velle, ut praepositus vester eligeretur, vobis imposuerunt, et me in hoc assensum praebere affirmabant. Post recessum tamen electi in hoc convenimus, ut usque ad festum sancti Nicolai vos et alios duos abbates vocare debeamus. Legatus vester apud nos portarium non invenit. Valeat sanctitas vestra.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 116 |
EPISTOLA CXVI. WIBALDI ABBATIS SEU DIPLOMA. De locatione cujusdam possessionis. (Anno 1148.)
|
In nomine domini, WIBALDUS, Dei gratia Corbeiensis abbas, notum sit omnibus, quod in possessione monasterii nostri, quae est in Meretha, locavimus Conrado de Orio in pacto pro quatuor marcis probati argenti, quas per singulos annos in die festo sancti Jacobi apostoli solvet apud Koiforde in domo, quam nunc habet mulier quaedam nomine Sigardis, camerario monasterii vel certo nuntio ipsius. Quod si solvere neglexerit, possessione et pacto postmodum carebit. Si filius ejus haereditare voluerit, in investitura pro recognitione quatuor marcas abbati dabit. De tota possessione illa nihil a nobis vel a praedecessoribus nostris venditione vel commutatione alienatum est.
|
Actum est apud Anlon, anno Domini 1148, in praesentia domini Hariberti Trajectensis episcopi et multorum aliorum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 117 |
EPISTOLA CXVII. F. ABBATIS SANCTI GODEHARDI AD WIBALDUM ABBATEM. Hortatur ut Henrico abbati deposito reconciliari velit. (Anno 1148.)
|
Domino suo venerabili Corbeiensi abbati WIBALDO F. beati Godehardi qualiscunque servulus, quod spes non confundens promittit Deum diligentibus.
|
Ex quo notitiam vestri, brevi licet temporis articulo, nuper accepi, ita vobis cordetenus adhaesi, ut si fieri posset, lateri vestro famulus indivisus adhaerere vellem. Sed hoc quod fleri posse non video, litteris et praesentia quoque corporali, cum opportunum fuerit, vos frequentius visitabo. Caeterum de domno Henrico exabbate, quem in conventu vestro causatus estis vobis scandalo esse pro posse suo, noveritis, quod postquam a vobis redii, continuo per praepositum Richenbergensem, circa quem tunc morabatur, pro hac causa cum objurgavi et monui. Ille vero non quidem per omnia se in hac causa insontem, ut mihi videtur, recolens, hoc solum respondit: Quod si quid, licet minimum, verbis in vos excesserit, dolore depressionis suae eregit: de caetero gratiae vestrae ita reconciliari desideret, ut amplius sui culpa nullatenus a vobis elongetur. Pro hac compositione litteris semel et secundo, deinde viva voce frequenter me interpellarunt ipse et praepositus, cum vos regulum novum adissetis, ut me interponerem mediatorem, obtestantes hoc per eum qui vera pax est, Christum, et intuitu praemii, quod in Evangelio beatis pacificis ille promisit. Itaque cum illo et pro illo genibus vestrae paternitatis procumbens, obsecro ut ei reconciliemini, et quod facile vobis est, ei assistatis in causa, quam per bajulum litterarum secretius vobis mandavi. De hoc responsum vestrum exspecto, et litteras, si vobis ita placet, ad marchionem, quarum rescriptum ego videam. Confido enim vobis in hac parte licere quod vultis. De conventu abbatum quid egerimus, nostis, sed quidam nostrorum abbatem Hinsbergensem exspectandum aiunt, qui cito, ut speramus, a domino papa redibit. Audio, quia Fuldae fuistis, ubi quid agatur vel agendum sit de abbate loci, si placet, nobis renuntiabitis. Valeat in Domino dilectissima mihi sancta paternitas vestra.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 118 |
EPISTOLA CXVIII. WIBALDI ABBATIS AD FREDERICUM F. S. GODEHARDI ABBATEM. Rejectis oblatis sibi laudibus, respondet se Henrico Corbeiensi abbati deposito omnes injurias ex animo remittere, inflictas vero in cum censuras a sede apostolica, solum papam remittere posse. (Anno 1148.)
|
Reverendo in Christo Patri F., Ecclesiae beati Godehardi venerabili abbati, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, orationem cum vera dilectione.
|
Sinceritatis vestrae apices plenos jucundae consolationis, plenos gratiae accepimus, in quibus quasi quodam coelesti munere et divinae pietatis dono exhilarati fuimus. Nam laudatio vestra plenos nos bonae spei effecit, quoniam charitas Dei, quae diffusa est in corde vestro per Spiritum sanctum, qui habitat in vobis, falli non potuit usquequaque, quin aut praesentia aut procul dubio futura bona praedicanda in nobis aestimaretis. Sane conscientia nostra graviter nos impugnat et accusat, neque nos non dicam vestra, sed nec cujusquam quidem infimi hominis commendatione se dignam arbitratur. Verumtamen quoniam sic de nostra parvitate sentire visum est, enitemur id esse, quod vos affirmatis; studebimus conformes fieri gratiae, quam vos praedicatis. Caeterum de domno illo Henrico, qui aliquando praefuit Corbeiensi monasterio, cui nunc nos Deo auctore deservimus, vestrae benignitati respondemus quod, cum in multis accusaretur tam de violenta intrusione sua, quam de aliis quibusdam capitulis, nos non solum absentes, verum etiam omnium istarum rerum ignari, et longe positi in curia domini papae eramus, et post sex fere mensium spatium saepe vocati et venire jussi, et ex parte non modica coacti, ad regimen Corbeiensis Ecclesiae non absque cura et sollicitudine et gravi timore accessimus, cum tamen inter ipsius depositionem et nostram ordinationem medius quidam unanimi et concordi fratrum electione fuerit promotus. Nostram itaque innocentiam, qui ei antea, dum frequenti accusatione pulsaretur, studiose astitimus, ipse fatigarit, et inobediens Romanae Ecclesiae, et ipsius decretis minime obtemperans, ore in coelum posito, scandala inter fratres nostros seminavit, et quantum in ipso fuit, materiam modis omnibus dedit, quominus regularis disciplina et ordo monasticus debito et canonico tramite in monasterio nostro procederet. Et illis quidem reconciliatus est, qui erant ei, dum praesideret, in praesentia blandi, in absentia mordaces, qui eum cogebant, quasi consilio salutari illa facere, quae ipsi mox reprehendentes accusabant, et cum essent malorum auctores, eum in jus tanquam nocentem trahebant. Nobis vero infestus est, qui eum nunquam ne verbo quidem scientes ostendimus, et quod si fieri posset, salva religione et honestate nostra, mallemus abesse, quam in tempore tantae perturbationis praeesse. Super hoc vero, quod sicut in vestris litteris habetur, nobis reconciliari desiderat, plurima nobis sollicitudo imminet, quis sensus quaeve sententia sub verbo reconciliationis contineatur? quoniam testis est nobis conscientia nostra, quod nihil in eum peccavimus; si vero ipse in nos deliquit, totum ei ex corde perfecto ob divini respectum amoris indulgemus, et tam in anima quam in corpore vera ei bona provenire exoptamus, nec invidemus ei, si salva pace nostra et monasterii nostri cautela, fecundior ei quies aliqua concedatur, siquidem et homines sumus, et cum hominibus flagellati, et humani aliquid alienum a nobis non sentimus. Sed de litteris marchioni Adelberto super ipsius negotio mittendis, non facilis nobis ad consilium via fuit, pro eo quod idem marchio, vir sane prudens, totius honestatis et disciplinae speculum, nos nequaquam super eodem verbo consuluit, cum tamen sit nobis intima fide et familiaritate conjunctus. Porro Ecclesia Romana hoc prae cunctis mortalibus privilegium in terris post Deum obtinuit, ut sola cum ipso dicere possit: Ego occidam et ego vivere faciam, percutiam et ego sanabo. Quae igitur est fortitudo nostra aut virtus, ut erigere possimus, quem manus elisit omnipotentissima? Et ipse quidem dominus Henricus, cum fuerit ab apostolicae sedis legato excommunicatus, et ab omni tam abbatiae dignitate quam ecclesiastico officio depositus, nullas reconciliationis suae litteras a Romanae Ecclesiae clementia retulit, fortassis quia secundum morem et instituta sedis apostolicae, jurare tactis sacrosanctis Evangeliis noluit, quod de caetero Corbeiensem Ecclesiam nec per se, nec per submissam personam vexaret. Tum vero in synodo Remensi, quae proxime celebrata est, dominus papa tam verbo quam scriptis confirmavit sententiam legati sui magistri Thomae, quam in praedictum Henricum dictaverat, sed ipse, ut dictum est, et a gradu et ab ordine ecclesiastico eum deposuit, et tanquam inobedientem, imo vero aperte rebellem anathematis sententia perculit. Quantum vero piaculum sit illud recipere quod Romana Ecclesia respuit, sacrorum canonum paginae vestram eruditionem manifeste docuerunt. His nimirum et aliis rerum difficultatibus perterriti, quid vestrae sapientiae respondere debeamus, aut in quo Ecclesiae nobis commissae ac nostrae quieti consulamus, ex imbecillitate mentis nostrae non facile disquirere potuimus. Sed considerabit et animadvertet et eliget discretio vestra, quid sancta mater nostra Romana Ecclesia in hac causa velit admittere, quid Corbeiensis Ecclesiae paci conveniat, quid nostrae quieti proficiat, quid tandem ecclesia de Adesleve et amicus noster marchio in hoc negotio tute recipere valeat. Nam verbum de Adesleve, quod nobis per nuntium vestrum non litteris tanquam rem secretam mandastis, jam apud nos vulgatum erat. Siquidem ille idem bonus vir solita levitate non amicis, sed depositoribus suis; non familiaribus, sed post depositionem suam in fama haec eadem propalaverat, et eosdem, ut ad diem quo nos et ipse conventuri eramus, venirent, rogaverat, cum nos de hac conventione prorsus ignoraremus, atque imo reconciliationis colloquium prius fuit nobis suspectum quam cognitum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 119 |
EPISTOLA CXIX. R. ABBATIS AD WIBALDUM ABBATEM. Orat ut Henrici quondam Corbeiensis abbatis misereatur. (Anno 1148.)
|
Domino WIBALDO, venerabili Corbeiensi abbati, frater R. in abbatum numero minimus, quidquid devotissimus ac fidelissimus animus.
|
Dilectionis vestrae praesentiae, virorum charissime, proposueram me corporaliter exhibere, sed ne id fieret, equitare defectus prohibuit, quem mihi cujusdam vani et perfidi hominis fraus et deceptio fecit. Ideo venio per litteras et spiritum, eo vestram dilectionem salutans affectu, quem vos ex longo probasse non dubito. Causam vero, quae me hoc tempore praeter visitationis vestrae desiderium venire voluerat, probatissimae discretioni simulque pietati vestrae committo, quatenus apud eam non minus pro ea mea scripta, quam vivae, vocis verba valeant, et hi qui me huic interesse causae desideraverant, familiaritatem meam apud vos aliquid posse cognoscant. Est autem domini H. aliquando Corbeiensis abbatis dicti, super quem vos oculos paternae pietatis ponere decet, ut ipse pietatis effectus eum non frustra aliquid solatii sperasse laudabili veritate comprobet. Utriusque hominis vestri salutem bonus ille Samaritanus, qui vulneratum collegit, providere et custodire dignetur, abbatum charissime.
|
[ f. equitaturae]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 120 |
EPISTOLA CXX. EUGENII PAPAE III AD WIBALDUM ABBATEM ET FRATRES CORBEIENSES. Ut nullum apud eos locum Henricus depositus inveniat. (Anno 1148.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei dilecto filio WIBALDO abbati et capitulo Corbeiensi salutem et apostolicam benedictionem.
|
Quantum sit necessarium religiosorum monachorum quieti prospicere, etc. Vide in Eugenio III, ad an. 1153.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 121 |
EPISTOLA CXXI. HENRICI ARCHIEPISCOPI MOGUNTINI AD WIBALDUM. Rationem eorum reddit quae egerat in concilio Erfordensi. (Anno 1149.)
|
H. Dei gratia Moguntinae sedis humilis minister, WIBALDO speciali amico suo, Corbeiensis Ecclesiae venerabili abbati, dilectionis et benignitatis ad omnia devotam et promptam exhibitionem.
|
Fideli admonitioni et piae devotioni vestrae, quam in profectione nostra ad dominum papam nobis exhibuistis, non solum gratias referimus, verum etiam suo loco et tempore condigna operis exhibitione respondere parati sumus. Juxta autem petitionem legati vestri actionem quorumdam negotiorum, quae ex praecepto domini papae praesentibus suffraganeis nostris Erfordiae tractavimus et terminavimus, vobis innostescere curamus. Primum capitulum erat de quodam abbate de Burgilin, qui querimoniam habebat adversus comitem Sizonem, quod quaedam bona Ecclesiae suae violenter tulisset et pertinaciter teneret, quam a domino papa nobis injunctam consilio et auxilio fratrum nostrorum utrinque facta pace et concordia terminavimus. Secundum erat de comite H. qui uxorem suam dimiserat, et aliam superduxerat. Hujus negotii talis erat actio. Dominus Hildeneshemensis episcopus asserebat, quod inter ipsum et priorem, quam pro uxore habebat, propter cognationem canonica facta erat separatio, sed quod de incestu, quem cum nepte sua commiserat, poenitentiam suscepisset vel peregisset non affirmabat. Unde fratribus nostris decernentibus, quod ante peractam poenitentiam matrimonium contrahere nec posset nec deberet, Maguntiam ad synodum nostram in feria secunda post Ascensionem Domini ad satisfactionem eum vocavimus. Praeterea Hereveldensem abbatem, quia inconsulta Ecclesia nostra et absque verbo nostro Fuldensem suscipiens abbatiam, ab obedentiam nostra se alienavit, fratribus nostris sanctientibus vocavimus. Post haec multa erant, quae singula longum esset enumerare, sed haec vos magis scire conjecimus desiderare.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 122 |
EPISTOLA CXXII. WIBALDI ABBATIS AD EUGENIUM PAPAM III. Scribit in gratiam abbatis S. Medardi adversus Balduinum canonicum Leodiensem. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino EUGENIO uni et universali pontifici, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, dilectionem filii et devotionem servi.
|
Venerabilis frater noster J. abbas ecclesiae Sancti Medardi, quae vestrae devotioni et defensioni specialiter pertinet, a nostra parvitate expetiit, ut actionem suam quam adversus magistrum Balduinum Ecclesiae Leodiensis canonicum nobis praesentibus habuit, sublimitati vestrae intimaremus, quae in quantum recordari possumus, sic se habet. Monasterium Sancti Medardi habet in parochia Leodiensi praedium nomine Hanzines, a quo non longe remotum est aliud praedium nomine Hanzineles, quod canonicis ecclesiae Beati Lamberti pertinet, cujus praedii curator et praepositus pro aliis concanonicis suis est praedictus magister Balduinis. In Hanzineles est capella, quae synodali et canonico jure subest matrici ecclesiae, quae est in Hanzines, cum tota decimatione quae a colonis praedicti praedii solvitur. Volebat magister Balduinus ab abbate Sancti Medardi habere calicem argenteum ad praenominatam capellam, et omnia tam altaris quam missae instrumenta. Super quo verbo cum neque abbatem neque monachos ipsius ordine judiciario interpellasset, totam decimationem de Hanzineles, monachis Sancti Medardi negavit, et ex consensu et jussu canonicorum Leodiensium detinuit. Fratres Sancti Medardi hoc in synodo Leodiensis episcopi sibi factum querebantur, nulla canonica actione, nulla judiciali sententia praecedente, et petebant ut ablata sibi restituerentur, responsuri postmodum secundum juris rationem. Negabat episcopus, negabat archidiaconus, quod, eis scientibus vel consentientibus, praedicta decimatio a magistro Balduino vel canonicis esset detenta, unde et juxta legum tramitem idem magister Balduinus in integrum restituere cogebatur. Quod quia ignominiosum videbatur cathedrali ecclesiae, ut rapinae palam argueretur, et ecclesia Beati Medardi nostro et multorum studiis pro vestrae dominationis reverentia juvabatur, petiit magister Balduinus ex consensu canonicorum, ut causa differretur usque ad absolutionem conventus, qui tunc frequens convenerat, futurus postea in potestate et consilio Lobiensis abbatis et aliorum virorum religiosorum. Quod et ita simpliciter factum est. Postquam vero clericorum frequentia recessit, dominus abbas Lobiensis, adhibitis secum viris religiosis et prudentibus, dedit magistro Balduino et canonicis consilium, ut ablata restituerent, et ab exactione calicis et aliarum rerum cessarent, quoniam nulla capella haec a matrice sua jure solet exigere, quia hi qui capellas construxerunt, propter laboris compendium, ne ad matricem ecclesiam longe laborarent, ex suis propriis collatis ad omnem opportunitatem capellae providere promiserunt. Cui sententiae cum magister Balduinus non acquiesceret, et monachi Sancti Medardi videntes se dilatione esse frustratos, et neque per jus aut concordiam sua posse recipere, vestrae celsitudinis praesentiam appellaverunt, et magistrum Balduinum vestris adesse tribunalibus in octava Sancti Martini nobis et multis audientibus indixerunt.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 133 |
EPISTOLA CXXXIII. WIBALDI ABBATIS AD OMNES FIDELES PAROCHIAE LIENWART. De negligentia quatuor presbyterorum. (Anno 1149.)
|
WIBALDUS Dei gratia Corbeiensis abbas omnibus fidelibus Christianis, qui sunt in parochia Lienward, salutem et benedictionem.
|
Notum facimus vobis quod nullus illorum quatuor, qui in Ecclesia vestra praebendas habent, ad nos adhuc venit, nec possessionem Ecclesiae nostrae a nobis accepit, cum nos jam duobus annis abbatiam Corbeiensem tenuerimus. Insuper ex ipsorum negligentia nobis labor et detrimentum accidit, pro eo quod donum altaris non acceperunt, pro qua re tota Ecclesia nostra in jus et potestatem episcopi adjudicata fuit. Sed per Dei misericordiam et ipsius episcopi gratiam cum integritate Ecclesiam, sicut prius habueramus, nunc recepimus. Et illis quatuor qui Ecclesiam tenent, diem ponimus, ut in proximo festo Purificationis sanctae Mariae, praesentiam suam nobis Corbeiae exhibeant, ostensuri nobis quam justitiam in nostra possessione habeant. Quod si tunc non venerint, sciant pro certo quod nos justitiam nostram usque ad extremum prosequemur, nec eis quidquam de jure nostro remittemus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 124 |
EPISTOLA CXXIV. THIEBOLDI AD WIBALDUM ABBATEM. De abbatissa Gesekensi. (Anno 1149.)
|
Venerabili fratri et amico WIBALDO, Corbeiensi abbati, THIEBOLDUS, Dei gratia, si quid est, cum servitio intimam dilectionem.
|
Exhibitae dilectionis vestrae memoriam non amisimus, et quamvis gratias, sicut decuit, minime egerimus; tamen ingrati non fuimus, nec unquam erimus. Novit, domine mi, dilectio vestra valde indecens nobis fore, quod cum abbatissa de Geseke negotium suum in nostrum consilium posuit, per nos et causam et compositionem perdat. Quamobrem vestram dilectionem diligenter commonemus, quatenus verbum vestrum, quod super hac re mecum habuistis, vestrum faciatis, et dictam compositionem provenire sinatis atque hujus rei qualitatem in brevi nobis rescribatur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 125 |
EPISTOLA CXXV. WIBALDIS ABBATIS AD THIEBOLDUM PRAEPOSITUM. De abbatissa Gesekensi. (Anno 1149.)
|
Frater WIBALDUS, Dei misericordia id quod est in Ecclesia catholica, dilecto fratri et amico suo THIEBOLDO, venerabili praeposito, dilectionem et benedictionem.
|
Gratum nobis valde est, quod memoria vestra firmiter tenet, quam sincero affectu vos a longis retro temporibus dileximus, quanto fidei studio ad vestri honoris incrementum gavisi fuerimus, et quod de his certa promissione vestra dignam remunerationem exspectamus. Recordari autem debet vestra prudentia, quod anno praeterito, cum dominus papa Trevirim esset venturus, et fama referente didicissemus, quia intendebatis abbatissam de Giseke ad praesentiam domini papae perducere, et causam ipsius adversum nos agere, monuimus vos tanquam virum discretum et intime familiarem, ne adversus innocentem et amicum studium vestrum in negotio parum honesto et debili procederet. Siquidem abbatissa eadem novem fere mensibus antequam ad regimen Corbeiensis Ecclesiae accederemus, deposita fuit, et remota a Kaminatensi abbatia per dominum Thomam cardinalem presbyterum, atque cum per vim contra canones obtinere conaretur, ab advocato ejusdem Ecclesiae non sine contumelia fuit expulsa. Ea remota, electae sunt per contentionem duae et de tertia disputatum est. Cum omnia tam in spiritualibus quam in temporalibus in deterius ruerent, dominus noster rex ad cujus ordinationem locus pertinebat, ex consilio et admonitione domini papae delegavit Corbeiensi Ecclesiae et nobis praefatae abbatiae ordinationem. His ita se habentibus, dignum duximus, ut praedictum est, vestrae discretioni suggerere, ne adversus decreta Romani pontificis, et contra praecepta domini regis in defensionem personae illius stare videremini. Rescripsistis nobis, si bene recolimus, quod membro Coloniensis Ecclesiae deesse non possetis. Venit tamen illa Trevirim ad praesentiam domini papae sine vobis, et quantum potuit in nos egit, veritatem tacens et mendacium loquens. Sed dominus papa per litteras nostras veritate comperta, praefixit nobis et ipsi diem audientiae in concilio Remensi. Nos venimus, illa non venit. Laqueus contritus, et nos liberati sumus. Dominus papa depositionem suam decreto confirmavit, et possessiones, quas illa alienaverat, monasterio sub anathematis interminatione restituit. Nos, charissime frater, memores non sumus, quid vobiscum pro ea postquam a Treviri recessit, sive per verbum sive per litteras spoponderimus, cum nostra promissa memoriter observare valeamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 126 |
EPISTOLA CXXVI. WIBALDI ABBATIS AD ARNOLDUM COLONIENSEM ARCHIEPISCOPUM. De quibusdam ministerialibus qui conspiraverant in eum. (Anno 1149).
|
Reverendo Patri suo et domino ARNOLDO, sanctae Coloniensis Ecclesiae venerabili archiepiscopo frater WIBALDUS, id quod est in Ecclesiae catholica, exiguas orationes et devotum obsequium.
|
Quia post Deum et dominum regem caput omnium principum in hac terra estis, et ad vos potissimum respicit status pacis terrae, vobis conquerimur tanquam Patri et Domino, quod quidam ministeriales Corbeiensis monasterii, qui erant in convictu nostro assidue, quadam nocte cum coenaremus, a mensa nostra egredientes, equos nostros effracto stabulo furati sunt, et quosdam, quos abducere non potuerunt, gladiis interfecerunt. Facto clamore ad arma, ut mos terrae est, convenerunt alii ministeriales Ecclesiae plures numero, et pro sua fide conservanda, et pro honore omnium suorum parium vocaverunt quosdam ad duellum, quorum consilio tantum facinus fuit perpetratum, cum eis pugnaturi in octava Epiphaniae. Siquidem consilium eorum et machinatio fuit, ut nos illi ipsi latrones interficerent, vel membris truncarent, ut postmodum veraciter didicimus, quod cum ad effectum ducere non potuissent, nocturno furto equos nostros invaserunt. Proinde advoluti animo ad pedes celsitudinis vestrae, et omnium principum sive nobilium, et caeterorum qui in curia vestra sunt, humiliter auxilium vestrum imploramus, quatenus respectu divinae pietatis et pro reverentia domini regis et omnium principum, et pro statu tam divini quam humani juris, scutum vestrae protectionis tantae audaciae opponatis, et ne malefactores illi in terra vestra refugium habeant, sicut magnitudinem vestram decet, provideatis, et ad praefatum diei tempus nobis in adjutorium aliquos de vestris transmittatis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 127 |
EPISTOLA CXXVII. CONRADI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. Quae ipsi Damascum obsidenti contigerint. (Anno 1149.)
|
CONRADUS, Dei gratia Romanorum rex augustus venerabili WIBALDO Corbeiensi abbati gratiam suam et omne bonum.
|
Quod maxime de nobis te desiderare cognovimus, de prosperitate videlicet status nostri, hoc primitus significare opportunum duximus. Sani siquidem Dei misericordia sumus, naves redituri in festo beatae Mariae in Septembre, intravimus, peractis omnibus quae in partibus illis vel Deus voluit vel populi terrae permiserunt. De hominibus enim dicimus, cum Damascum communi consilio venissemus, et castra ante portam civitatis cum magno nostrorum discrimine locassemus, etiam prope esset, ut sine ambiguitate civitas caperetur, traditio, a quibus minime cavimus, in hunc modum facta est, quod ipsi eo in loco civitatem inexpugnabilem esse asserebant, et ex industria in aliam partem, ubi nec aqua exercitui suppetebat, nec accessus alicui patebat, nos ducebant; et ira omnes in indignationem pariter et in dolorem conversi infecto negotio redierunt. Expeditionem tamen ibidem versus Ascaloniam unanimiter se moturos spoponderunt, locum et diem praefixerunt: illic ex condicto venientes neminem fere invenimus; ibi universitatem octo frustra diebus praestolati, secundo ab eis delusi, ad propria tendimus. In brevi igitur, Deo annuente, ad te venturi, grates tibi debitas referimus, quod filium nostrum manutenuisti, et fidelitatem omnem nobis exhibuisti, et ut de caetero id facere te non pigeat, rogamus, omnem tuam benevolentiam digne remuneraturi.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 128 |
EPISTOLA CXXVIII. HENRICI EPISCOPI MINDENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Optat uti consilio Paterbornensis et Monasteriensis episcoporum super lite quae eos inter versabatur. (Anno 1149.)
|
Venerabili domino sanctae Corbeiensis Ecclesiae abbati WIBALDO HENRICUS, per misericordiam Dei id quod est in Ecclesia Mindensi, orationum et fidelis obsequii, quantum permittit, devotam exhibitionem.
|
Legatos et litteras vestras saepius audivimus, offerentes nobis fraternam satisfactionem super omni injuria et molestia qua ex parte vestra laesi tenemur. Quod vero usque modo vobis respondere distulimus, non fuit ex contemptu vestrae personae, vel ex aliqua animi nostri elatione, sed propter hoc, quod desiderando exspectavimus, ut venerabiles domini, Patherburnensis videlicet episcopus et Monasteriensis, negotio per suam praesentiam adjutores assisterent, et ex eorumdem prudentia et consilio ea, quae inter nos aguntur, fraterne componerent. Sed licet praefati domini nostri et amici contra suum promissum, sicut Remis audieratis, moras faciant, et propriis impedimentis occupati huic nostrae causae non subveniant; nos tamen in Deo curam nostram jactantes, adhuc eorum consolationem et consilium attendere disposuimus, quorum mecum conscientiae determinabitur judicio, quod de vobis querimoniam non habuerim immerito.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 129 |
EPISTOLA CXXIX. BERNARDI EPISCOPI HILDENESHEIMENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Intercedit pro Henrico quondam Corbeiensi abbate, ut in professionis suae claustro recipiatur. (Anno 1149.)
|
BERNARDUS, Dei gratia Hildenesheimensis Ecclesiae minister humilis, venerabili fratri WIBALDO Corbeiensi abbati, sincerae in domino fraternitatis ac dilectionis affectum.
|
Luctuosus ac varius humanarum calamitatum eventus nos admonet afflictis compati, et in aliorum pressura dolorem nostrum vel laborem considerantes, contritos corde pro posse nostro consilio atque auxilio sublevare. Frater itaque Henricus quondam abbas Corbeiae, nunc autem manu Domini humiliatus, ad nos confugiens, obsecrat, ut nostro interventu misericordiam apud vos inveniat, videlicet ut in claustrum professionis suae benigne illum recipiatis, et paterna consolatione contritionem ejus sublevando foveatis. Et quia forte suspicioni vobis est, ne controversiam pietati vestrae apud aliquos vestratum interiores vel exteriores generet, quamcunque dignam judicaveritis de hac causa certitudinem, et perseverantem obedientiae subjectionem ab eo recipietis. Peto igitur, ut quod per nos obtinere se posse confidit, dilectionis vestrae benevolentia consequatur. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 130 |
EPISTOLA CXXX. BERNARDI EPISCOPI HILDESHEIMENSIS AD CORBEIENSES. Ejusdem argumenti. (Anno 1149.)
|
BERNARDUS, Dei gratia Hildenesheimensis dispensator humilis, dilectis fratribus Corbeiensibus, ire de virtute in virtutem, donec videant Deum deorum in Sion.
|
Sicut in detrimento gregis sancti religiosorum mentibus gravis oritur moestitudo, sic in recollectione dispersorum laetitia generatur et gratiarum actio. Frater igitur Henricus quondam loci hujus abbas, modo vero judicio domini depressus, ad vos redire desiderans, nostra intercessione apud vos commendari flagitat, ut et ipsi fraterna compassione nostrae dilectionis respectu eum recipiatis, et domini abbatis affectum pietatis mediatores illi concilietis. Si quem vero vestrum fortasse sua culpa in aliquo contristaverit, et ipse pro posse satisfaciet, et vestra charitas ejus, quam passus est, calamitati compatiens pie remittet. Valeant itaque apud fraternitatis vestrae dilectionem pietatis et justitiae preces, ut quod per nos obtinere nititur, effectu desiderato consequatur. Deus pacis sanctificet vos per omnia.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 131 |
EPISTOLA CXXXI. WIBALDI AD BERNARDUM HILDENESHEIMENSEM EPISCOPUM. Fuse enarrat totam seriem suae in abbatem Corbeiensem electionis, et quae eam secuta sunt. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino BERNARDO, sanctae Hildenesheimensis Ecclesiae, venerabili episcopo, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, exiguas orationes et fidele servitium.
|
Litteris prudentiae vestrae, quas nobis dignatio vestra per venerabilem confratrem nostrum abbatem ecclesiae Sancti Godehardi transmisit, respondere distulimus, non ex oblivione vel ex negligentia, sed tantis postea curis et laboribus agendo et itinerando fuimus occupati, ut rescribendi opportunitas nulla nobis posset accedere. Reddentes itaque nunc vestrae sublimitati devotum salutationis obsequium, breviter si fieri posset, ad vestram petitionem, quae apud nos jussionis pondus obtinet, respondere vellemus, nisi quod tanta est rerum series, ut per brevitatem narrationis cognitio veritatis excludatur. Ac primo discretionem vestram scire volumus, quod in causa fratris illius Henrici, quem reconciliare Corbeiensi Ecclesiae vestra celsitudo conatur, nos depositoribus ipsius neque consilium neque auxilium impendimus, quin potius in curia, quae Corbeiae anno 1144 in festo sancti Bartholomaei apostoli a domino rege Conrado celebrata est, pro praedicto fratre regimen tunc ejusdem monasterii tenente stetimus non solum constanter, sed etiam efficaciter; quoniam a clementia domini regis multa precum instantia obtinuimus, ne adversus eum lite contestata accusatorum actio et ordo judicii procederet. Quando vero in praesentia et jurisdictione felicis memoriae domini Thomae, cardinalis presbyteri apostolicae sedis legati, de Simonia in venditione ecclesiae de Linwert perpetrata convictus Corbeiae in capitulo et confessus fuit; nos earum rerum prorsus ignari eramus in Stabulensi monasterio, quod a Corbeiensi distat itinere sex dierum. Quando etiam duodecimo Kalendas Aprilis a praenominato judice suo apud civitatem Patherburnam, ubi venire se absentaverat, in solemni religiosorum conventu depositus fuit: nos eramus Stabulaus praeparati et succincti causa regiae legationis Romam proficisci, quod et fecimus, mox inde moventes Nono Kal. Aprilis. Depositus itaque ibidem tam ab officio sacerdotali, quam a dignitate abbatiae, atque insuper excommunicatus, si personas vel res monasterii ullo modo vexaret vel disturbaret, non recognovit manum Domini super se, nec acquievit sententiae judicantis, sed in rebellionem et in apertam violentiam conversus, res abbatiae ubicunque locorum potuit, nimis immoderate diripuit, et in proximo Pascha in monasterio Hasunge infulis abbatiae ornatus incessit, et publice divinum officium celebravit. Quasdam integras curtes abbatiae infeodavit, et multos mansos tam impignorando quam praestando alienavit, quibus peractis, regiae praesentiae in curia, quae apud Kuina XVIII Kal. Maii habita est, sese obtulit, opinatus regiam aequitatem posse inflecti, ut per violentiam obtineret abbatiam, quam ordine judiciario perdiderat. Sed quia honor regis judicium diligit, non potuit etiam oblata pecunia distorquere virgam directionis inclyti regnatoris, quin a Caesare firmaretur, quod a Petro processerat. Interea dum sic minis, muneribus, pollicitatione monasterium vexat et invadit, reverendus Pater noster Bernardus Patherburnensis episcopus ad Ecclesiam Corbeiensem vocatus, eumdem Henricum in pulpito sub generali conventu pronuntiavit auctoritate apostolica excommunicatum, et omnes fautores atque adjutores illius: unde etiam plurima hominum pars metu divino territa ab ejus factione dilapsa est. Urgebat interim multis decretis jussio apostolica Corbeiensem Ecclesiam, quatenus mediante Spiritu sancto talem personam in abbatem eligerent, quae ruinas Corbeiensis Ecclesiae tam in spiritualibus quam in temporalibus resarcire idonea esset, sed partibus in sua studia nimium adhuc ferventibus, canonica et concors electio fieri non potuit, usque ad Nonas Maii, quo die nos eramus apud Sutrium civitatem Tusciae in curia domini papae Eugenii III. Tum denique vix tandem unum sapientes elegerunt virum integrae famae et laudatae conversationis, Henricum praepositum ejusdem monasterii, qui a domino rege institutus est VI Non. Augusti. Quo tempore eramus in Stabulensi monasterio, vix recepta non ad plenum valetudine, quoniam febre Romana quinque hebdomadibus apud Viterbium decubueramus, et vi non naturalis caloris cute et omnibus pilis amissis, fauces mortis vix evaseramus. Sedit itaque ordinatus praedecessor noster usque VIII Idus Octobris et viam universae carnis ingressus est. Orbata ergo iterum Corbeiensis Ecclesia suo pastore nos absentes et procul positos unanimi prorsus conniventia in Patrem et pastorem animarum suarum voluntarie adoptavit et elegit, in capitulo Corbeiae XI Kal. Novembris. Stabulaus pervenerunt nostram imbecillitatem ad regimen tantae rei tam per litteras suas quam etiam per epistolam domini regis ac domini Patherburnensis episcopi et aliorum quorumdam principum, nec non praesenti nuntiorum alloquio officiose et suppliciter invitaverunt. Nos tunc eramus in synodo Leodiensis Ecclesiae, quam venerabilis Pater noster Henricus hujus nominis secundus Leodiensis episcopus ex more celebrabat. Unde cum reverteremur, ad monasterium Malmundariense festum Omnium Sanctorum celebraturi diverteramus, atque cum ad vespertinam synaxim jam ingredi essemus parati, venit Stabulensis nuntius significans nobis quod legati regiae curiae nostrum apud Stabulaus praestolarentur adventum; nullo modo inde recessuri, vel alias suae legationis verba exposituri, nisi in ecclesia Stabulensi coram positis ejusdem monasterii fratribus. Nos vero pro reverentia domini nostri regis, continuo ascensis equis, ad Stabulense monasterium transire festinavimus. Ubi jam sero facto, mandata domini nostri regis et principum, nec non Ecclesiae Corbeiensis petitionem tum per scripta, tum per missorum verba suscepimus. Inspectis omnibus et auditis, rem omnem usque in crastinum ad responsa praemeditanda distulimus. Jam, venerande Pater, ad eum locum narrando pervenimus, ubi nec tacere audeamus, propter sanandas ac muniendas conscientias fratrum nostrorum Christi sanguine redemptorum, nec loqui tute valeamus propter irrisiones eorum, qui superbia inflantur, et ambitione flammantur, et propter secreti nostri bonum, quod evacuari formidamus. Sed accipiant homines, ut volunt, et judicent, nos quoniam in innocentia ingressi sumus, verum, teste Deo, referemus. Cum ad matutinam synaxim sono canonica excitati fuimus, talis cogitatio nobis suborta est, ut peracto matutinali officio fideles nostros, tam de fratribus quam etiam de laicis, convocare deberemus, ut de verbo quod acceperamus morosa et diligenti deliberatione tractantes, ex consilio respondere possemus. Quod autem in alterutram partem dubitavimus, nec oblatum nobis honoris locum debita humilitatis fortitudine respuimus, quaedam praeteritarum rerum recordatio suadebat. Siquidem et ante ea nonnullae Ecclesiae nos ad locum regiminis vocaverant, quodam popularis judicii deceptae praeconio; sed nos propriae fragilitatis et ignorantiae conscii, plena et veraci libertate, illud eis propheticum respondebamus: Non sum medicus, non est in domo mea vestimentum, nolite me constituere principem populi. Atque ita formatis absque avaritia moribus, contentique praesentibus, ei monasterio cui ascripti eramus, etsi non bene videndi exemplo vel fideliter administrandi studio deserviebamus. Orta est interim, instigante omnium bonorum aemulo, inter nos et quosdam villicos Stabulensis monasterii, viros utique genere, clientela, et opibus potentes, gravis et in longum agitata dissensio, pro eo quod ipsi villici volebant haereditarie possidere sanctuarium Dei, et ipsa villicationis officia ex successione paterna et avita capientes, dominabantur in rebus, nostraque et praepositorum nostrorum statuta contumaciter rescindentes, et colonos indebitis et assiduis exactionibus opprimebant, et justas pensiones monasterio nequaquam inferebant. Ita miserabili et importuno clamore populi, cujus terra jam fere vastata et desolata erat, nec non inedia monachorum ac ruina ordinis propter alimentorum defectum saepe et nimis exarcebati, coepimus iniquo tempore tyrannis resistere, certi quantum de futuris fieri poterat, quod aut circa salutem nostram periclitaremur, vel ad salutarem effectum causam tam necessariam perducere non possemus. Etenim, quod cum dolore et gemitu dicimus, jura omnia interierunt, leges occubuerunt, morum disciplina exstincta est, consuetudo vetustatis abolita est, regis et principum virtus et potestas obsolevit, licet unicuique quod libet, et quod statuit vim legis obtinet. Cum igitur in ea perturbatione labores infinitos et expensas toleraremus, cum apud Romanam Ecclesiam in urbe, cujus clementia et defensione plurimum praemuniti fuimus, tum in curia serenissimi et inclyti triumphatoris domini nostri regis Romanorum Conradi II cujus potissimumum favore et munificentia illas mirabiles elationes maris per mirabilem in altis dominum mirabiliter enavigavimus, inter peregrinationis et quasi cujusdam exsilii molestias, inter itinerandi et agendi fatigationes, inter periculorum aculeos, quaedam infirmitatis nostrae cogitationes adversus nos murmurabant, et vellicabant amarius aurem cordis nostri dicentes: Merito haec pateris, quoniam Deus tuus, refugium et virtus et adjutor in tribulationibus quae invenerunt te nimis, in semetipso et per semetipsum jam aliquoties tibi refugium obtulit, qui has miserias vel prorsus evitare vel securius tolerare potuisses. Et licet, venerande Pater, jam de praefatis tempestatibus in aliquem quietis portum introissemus, tamen de futuris incerti, et similia vel acerbiora metuentes, in ambiguo, ut dictum est, fuimus, utrum oblatam gratiam recipere vel recusare deberemus, cum antea in animum induxissemus, nec duabus abbatiis simul praeesse, nec ad aliam sive majorem sive ditiorem ullo modo transferri sustinere. In hac itaque ancipiti meditatione, in qua jam exarserat ignis desiderii volentis quae potiora sunt, eligere, processimus ad ecclesiam, aliquid psalmorum lingua proferentes, cum tamen animus ab eorum intellectu salutari longius esset evagatus. Venientes ante altare illud, ubi benedictionem episcopalem in nomen et officium abbatis suscepimus, commovit nos repente quidam familiaris et intimus amor, quem ad patronum ejusdem loci, sanctissimum videlicet confessorem atque pontificem Christi Remaclum, ejusdem coenobii fundatorem habemus, et concussit animae nostrae interiora quodam affectuoso timore, ex eo videlicet quod in mente nostra volvebamus, utrum ipsius monasterium sic relinquere pergeremus. Clamavit itaque anima nostra ad Deum, et ad ipsum clamore vehementi in verbo interiori, in verbo non diffidentis spei absque sono oris corporei: fiat, Domine, voluntas tua, jam de caetero neque deliberationem nostram, neque amicorum nostrorum sequi consilium statuimus, sed tuam voluntatem et te, qui es via, veritas et vita, in hoc praesenti negotio sectari desideramus. Sed qualiter tuam voluntatem cognoscemus, qui praesens es majestate, sed nos in regione longinqua dissimilitudinis porcos pascentes a te recessimus? Temerarium est, ut certam voluntatem tuam super hoc verbo, quam nobis indicare digneris sive per angelum, sive per aliquam subjectam tibi creaturam tuam, sive per visionem, sive per oraculum expetere praesumamus. Per eos itaque in quibus habitas scrutari tuae voluntatis arcanum, impium et praesumptuosum non est; atque ideo fratrum et filiorum nostrorum sententiam sequendam voto tali tibi obligati arbitramur, ut quidquid ipsi dixerint, tenendum sit, quorum animas nobis servandas tradidisti, cum simus ipsi animae nostrae mali custodes. Sic omni dubietate remota, ac ratiocinandi et judicandi cura deposita, mente placida, sedatisque ac compositis cogitationibus, matutinas laudes cum fratribus peregimus. Hora regulari quando fratres capitolium ingressi sunt, nos pariter introivimus, atque post exhortationis verbum, post disciplinam claustralem, jussimus afferri litteras cum sigillis domini regis et principum atque Corbeiensis Ecclesiae. Quibus perlectis, fratres attoniti rerum novitate, nostrae voluntatis et responsionis modum intenti praestolabantur. Ad haec, inquam, fratres mei, ex quo divinae Providentiae, quae disponit omnia suaviter, placuit nos omnium vitae merito et sapientiae doctrina extremos, per unanimis consensus vestri ministerium ad hujus Ecclesiae regimen provehere, mei et animi et corporis potestas mea desiit esse, et totum quod nobis a Deo in utriusque hominis substantia collatum est vestrae ditioni ac potestati quasi quodam jure proprietario cessit et vindicatum est. Nos vestri sumus, nec vos aut monasterium vestrum deserere volumus, unde et vestrum consilium tanquam divinum responsum interrogantes exspectamus. Nulla vero vos formido, nulla vos suspicio terreat, quin, inspirante Deo, quod opportunum videbitur loquamini, quoniam cum Deo nostro tale voti et sponsionis foedus inivimus, ut a vestri consilii verbo recedere nequaquam valeamus. Neque enim si grata nobis esset hujus dignitatis oblatio, si Corbeiensi Ecclesiae praeesse juxta suam electionem appeteremus, hoc sub incerto multitudinis consensu tractaremus, sequentes videlicet nostri desiderii propositum. Nunc vero, Deo adjutore, nostri cordis intentionem ita firmavimus, ut ea nobis consilii portio pergrata sit, quae, donante Spiritu sancto, nobis a vestra fraternitate intimata fuerit. Hoc tantum vestram prudentiam admonere nequaquam dubitamus, ut quantum per Dei providentiam corda hominum moventis, et in eorum cordibus operantis, ad inclinandas eorum voluntates quocunque voluerit, vestrae discretioni licitum est, hoc provideatis, hoc consulatis, hoc suadeatis, quod animabus et corporibus nostris atque monasterio vestro utile et tutum maxime judicabitis. Tanto pondere sibi imposita fratres primum exterriti fuerunt, sedulo petentes, ut fratrum suorum, qui aberant, et ministerialium Ecclesiae praesentiam exspectare valerent cum quibus communicato consilio, quid optimum factu videretur, pariter ordinarent. Nos econtra instantiam legatorum jam regredi desiderantium opponebamus, et praecipue voti nostri ac sponsionis vinculum, quo sic obligati eramus, ut sub eadem hora ab his qui praesentes erant solvi in alterutram partem oporteret. Itaque emissis nobis a capitolio, fratres plurimum anxii ac moerentes causae hujus utrumque latus sollicite pertractantes, diuque ac multum inter utrumque cunctati, legatos tandem admiserunt, totius rei gestae ordinem plenius addiscere cupientes. Bruno praepositus novae Ecclesiae, qui inter missos erat honoratior, loquabatur quaedam grandia, videlicet Corbeiensem Ecclesiam jus liberum electionis habere, quo nunc esset usa et concorditer et absque ulla vel minimi verbi dissensione, futurum ut prius tria millia marcarum argenti expenderet quam ab obtinendo electo suo desisteret. Corbeiae maximas et pacatas divitias esse, fratres religionem tenere, et ut augeatur desiderare ac petere; ministeriales valde locupletes esse, nullum inter eos verbum seu litigium de villicationibus jure obtinendis exstitisse. Omne feodum vel beneficium liberum vel absolutum fore, ubi mares non succederent patribus; servitium regis tam in expeditione quam in curia adeunda et in hospitiis procurandis exuberare, fratrem illum Henricum, de quo nunc agitur, judicium Dei et suae depositionis sententiam patienter sustinere, ipsum quoque desideranter electi adventum exspectare, gaudentem, quod nullus eorum, qui ei adversati fuerant, succederet, Stabulensis monasterii defectum de plenitudine Corbeiensis posse submoveri. Locus quidem invidiae videbatur, Patrem ac provisorem tantis et tam insperatis bonis velle fraudari, cum in facultate Stabulensis Ecclesiae nihil aliud nisi labor et dolor haberetur. Incredibilia tamen haec videbantur, atque ideo nobis ad suum colloquium revocatis, consilium subeundi sarcinam praelationis sub tali moderatione dederunt, si videlicet, quemadmodum acceperant, rerum status apud Corbeienses inveniretur. Multum itaque renitentibus legatis, unum de Stabulensibus monachis, fratrem scilicet Henricum, virum utique excellentis ingenii et prudentiae, ac singulari constantia praeditum, cum litterarum nostrarum attestatione Corbeiam direximus, qui subtili inquisitione diligenter investigaret de toto electionis ordine, et universa rerum Corbeiensis coenobii qualitate. Veniens igitur Corbeiam, susceptus est ab omnibus officiose, et cum gaudio, ex eo tamen dolentibus, quod adventus noster aliquo modo tardabatur: atque cum in communi fratrum coetu admissus esset, nullam invenit in tota electionis actione dissonantiam, sed excluso praecipitis ac temerarii verbi vel actionis vitio, omnium pariter vota concordabant. Observatum est summa cautela, ne intelligeret illum dominum Henricum jam fuisse Romam profectum, ad reparandam causam suam, et ad repetendam abbatiam, quia jam ex legatis pro certo compererant, quod ad res etiam tutas non libenti animo migraremus, nec certamen pro aliqua praelatione obtinenda subire vellemus. Remissus est ad nos frater noster praedictus cum litteris Ecclesiae, quae de omnium desiderio et conniventia circa nostram personam plenius continebant, quae nos ad regimen ipsorum favorabili affectu invitabant. At vero dominus noster rex frequenti jussione nos ad curiam suam vocabat, graviter succensens, quod Ecclesia Corbeiensis, non modicum videlicet regni sui membrum, nostra vel negligentia vel tarditate collaberetur. Venimus itaque ad oppidum Frankenevort, V Idus Decembris, credentes dominum regem ibidem esse, sicut ipse nobis per nuntios et litteras significaverat, et invenimus ibi Corbeienses monachos, clericos et laicos non paucos, qui pro sua electione obtinenda omnium reliquorum mandato et testimonio advenerant. Didicimus tunc quodam casu, cum hoc nollent Corbeienses, domnum illum Henricum adiisse domini papae pro sua restitutione praesentiam. Quanto metu ac dolore affecti fuerimus, nequaquam explicare verbis possumus. Tenebamur obligatione divini praecepti, quod per os fratrum Stabulensium acceperamus, quatenus ad vocationem Corbeiensium coepto itinere procederemus, resistebat nobis ratio nostra, et deterrebat nos non improbabilis conjectura, quod impingere possemus in Romanam Ecclesiam, et graviter sub potenti manu collidi, si causam Corbeiensium retractare dominus papa insisteret. Doluimus et flevimus, et male nobis erat. Ad primum igitur pullorum cantum, cum dormirent Corbeienses, non clam recessimus, sperantes quod in monasterio Laurisamensi dominum nostrum regem, sicut ab ipso per nuntium acceperamus, invenire possemus, et aliquo modo apud ipsum satagere, si forte voluntas Dei esset, ut Corbeiam non perveniremus. Sequebantur nos Corbeienses mane facto indignati ac, disponente Deo, dominum regem antequam ad nos perveniret, in via obvium habuerunt, et totis ingenii viribus apud ipsius mansuetudinem egerunt, ne ipsos spe sua et electione vacuos et sub ancipiti periculo constitutos in se confidentes dimitteret. Consolatus est eos benigne, et plenos bonae promissionis fecit hospitari secum in villa Winheim nominata. Die insecuta nos non solum vocati, sed etiam per fidem et sacramentum adjurati venimus, plus cogente Dei ordinationis articulo, quae in ore servorum suorum sonuerat, quam impellente regiae majestatis et offensae formidine. Consumpta est dies illa in utriusque partis allegationibus, et quaerebamus in domo regia intercessores, qui antea pro multis etiam damnatis saepe interveneramus, et sollicitabamus amicos nostros, quasi de eorum fide dubitantes. Anselmum videlicet Havelbergensem venerabilem episcopum et Arnoldum majoris ecclesiae in Colonia praepositum, regiae curiae cancellarium, quos a juventute nostra summa dilectione sumus amplexi, et diligenti studio cum quotidiano charitatis incremento venerati, atque ut nobis assisterent, et animum principis ab hac intentione revocarent, magna precum instantia rogabamus. Siquidem disputandi et refragandi ausum ultra voti nostri et responsi accepti stabilitatem nobis illud exhibebat, quod fratres nostri sub quodam interpositae conditionis pendulo consilium dederant, ut tunc sequeremur rationem, si nullum vitium sive dolus in actione vel narratione subesset. Quid multis moramur? cum universa, quae dicta sunt nec temporis, nec epistolae brevitas possit comprehendere. Turbati ergo et inopes facti totius consilii, cum maxima lacrymarum et singultuum interruptione defensionem causae nostrae reliquimus, domini regis arbitrio rei summam et terminum committentes, ea tamen prudentiae ratione considerata, ut tunc regia mansuetudo cogeretur a proposito declinare, cum nos et honorem nostrum ac famam suae fidei tradidissemus. Verum ipse in sui promissi stabilitate perseverans, et tanquam de suae voluntatis processu adepto triumphans, vocatis Corbeiensibus, nobisque tacentibus, nos more solemni publice de abbatia Corbeiensi investivit. Induimus ibidem quam dam animi firmioris constantiam, personam prius et rem omnem jacturae subjicere statuentes, quam Corbeiensem Ecclesiam nostro consilio et auxilio contra praedicti Henrici impetus nudare. Dimissi ergo a regia curia pervenimus Corbeiam XV Kal. Januarii, ubi mirabili omnium favore suscepti fuimus. Nuntiatum est nobis Goslariae, Nonas Januarii, quod idem Henricus ab urbe esset reversus, confecto negotio. Nos tamen, Spiritu sancto roborante, processimus ad res Ecclesiae obtinendas, et contra spem humani judicii tam personas, quae illi fidelius adhaeserant, quam possessiones, quas ipse alienaverat, absque majoris difficultatis obstaculo recepimus. Hae vero sunt possessiones, quas liberali manu post depositionem suam donaverat. In Cropenstedem viginti mansus, in Nortlandia curtem integram Loningen, curtem integram Buochoru. In curte Visbich duos mansus. In curte Loten unum mansum, in curte Werletem unum mansum, in curte Mettesdorp unum mansum et alia quaedam, quae universa Deo propitio recuperavimus. Sed rumor, quem acceperamus de illius restitutione, vanus fuit, quoniam usque adeo nihil egit, ut a sede apostolica absque formata epistola redierit, nec litteras commendatitias, nec recepti sacerdotalis officii et absolutionis suae ab excommunicationis vinculo testimonium referret. Quid vero de epistolis a domino papa accipiendis, praecipue ab his, qui ad ipsum venientes negotium habent, sacra canonum auctoritas decernat, vestra melius eruditio novit. Cunctis itaque dissensionibus Corbeiensis Ecclesiae tam intus quam foris per Dei misericordiam sopitis, omnibusque difficultatibus complanatis, missi fuimus a domino rege cum Wormatiensi et Havelbergensi episcopis obviam domino papae Eugenio ingredienti Galliam Comatam, cui occurrimus in oppido Divionis tertio Kal. Aprilis anno Domini 1147, cui cum suggestum esset quod nos Ecclesia Corbeiensis in abbatem elegisset, discretione apostolica et providentiae singularis causa edoctus, nullas Corbeiensi Ecclesiae sive in privilegiis sive in epistolis sub nomine nostro litteras dirigere voluit, nisi prius de tota electionis serie et sinceritate plenius cognovisset; arbitratus etiam personarum translationem de ecclesia ad ecclesiam, vel quod una persona in altera Ecclesia pastoris, in altera visitatoris officium obtineat ad suae moderationis gubernacula pertinere. Fuimus tamen ab ipso liberaliter et honorifice habiti, non solum pro reverentia regiae majestatis, cujus legatione fungebamur, sed etiam pro privatae dilectionis gratia, qua nos jampridem cognitos pie amplexari dignatus fuerat. Tunc etiam injunxit nobis in virtute obedieutiae, et in remissionem peccatorum nostrorum, ut ad debellandos Christiani nominis hostes, ac Dei Ecclesiae vastatores trans Albim super paganos militaremus, cum tamen sciret hoc nequaquam a nobis posse fieri, nisi ex Corbeiensis Ecclesiae expensa et militia. Misit ergo Corbeiensis Ecclesia communi consilio et nostro assensu duos ex fratribus suis, Walterum scilicet monasterii priorem et Reinherum praepositum de Cresburch viros sane probati testimonii et honestae conversationis, sed neque profundi sermonis neque discretionis, armatos quidem non arte, sed veritate; non facundia, sed innocentia. Hi nunquam curiam Romanam prius intraverant, et pervenerunt ad dominum papam apud Sanctum Dionysium in territorio Parisiensi. Decima postmodum die absoluti sunt in civitate Meldis, confirmata prius in celebri conventu nostra in Corbeiensi Ecclesia electione et ordinatione sub die X Kal. Julii. Siquidem reverendus ac pius Pater nostram parvitatem publica laudatione prosequi dignatus est, nosque amplissimis verbis apud ignotos commendavit, mandans legatis, et per ipsos omnibus, ut nos tanquam Patrem et dominum diligerent atque honorarent, atque cum ipsis tanto studio et labore expetiti tantopere placuissemus, ne tunc displicere inciperemus, cum de religione reformanda et possessionibus recolligendis agere tentaremus, sed tam ad ordinis reparationem, quam ad fundorum restaurationem communi consilio et auxilio fulciremur Intellexerat namque vir subtilis ingenii, nos neque in obtinenda neque in conservanda hujus praelationis dignitate cum aliquo ambitionis naevo laborare, sed stetisse pro innocentia et fama nostra, et pro quibusdam rebus nostris, quod ad incrementum coenobii Corbeiensis non modico sumptu inchoaveramus. Nondum reversis legatis, intraveramus cum armata militia et exercitu Christianorum principum terram Leutitiorum, transmisso Albi flumine, et eramus in obsidione castri Dunin sub vexillo Crucifixi, cum ecce jam saepe dictus Henricus parvo quidem armatorum numero, sed multum armato animo Corbeiam accessit, missisque legatis suis, Ecclesiam de fide et juramento suo admonuit, et ut ipsum tanquam proprium dominum reciperent, postulavit. Verum illi verae fidei et jurisjurandi non immemores, monasterium armis et propugnaculis, quae usque hodie exstant, muniunt, et vim vi repellere jure gentium moliuntur. Fecerat et antea simile quid in monasterio de Aldesleve, ubi ab Hillino ejusdem monasterii abbate, qui de Corbeiensi congregatione illic assumptus fuerat, quia multis vir discretus et litteratus putabatur, hospitio post reditum ab urbe receptus, ipso annuente, in stationibus festis cum virga pastorali insignitus processit. Cujus praevaricationis praemium praesumptori consiliario transgressor ipse reddidit, in eo videlicet quod, eodem abbate absente, sedem suam et abbatiam in capitulo invasit, sed a Fritherico ejusdem loci advocato paulo post circumseptus, fuga et pedibus poenam evasit. Praedictus abbas contemptor sane canonum et apostolicae sedis, relicta monasterii et fratrum suorum cura, Jerosolymam profectus est armatam militiam sequens, ubi et in mari submersus est, cujus obitu nuntiato, praefatus Henricus abbatiam sine canonica electione obtinere voluit, atque ut per nos a marchione Adelberto induceretur, efficere laboravit Exstat epistola, in qua persuasioni ejus et quorumdam virorum non obscuri nominis respondimus. Reversi ab expeditione Sclavica in Nativitate beatae Mariae, quam etsi peccatis exigentibus non efficaciter, sed tamen obedienter complevimus, ad quam nos traxerat et Christianae salutis intuitus et specialis monasterii nostri causa, pro recipienda videlicet regione quadam, quae a Teutonicis Ruiana, a Sclavis autem Rana dicitur, quae Corbeiensi monasterio imperiali dono collata est a Lothario Caesare, invenimus Ecclesiam assultu praedicti hominis turbatam, plus dolentes ac metuentes de fraude ac pertinacia eorum, qui consilium et adjutorium illi impenderant, quam de ipsius temeritate. Anno praeterito fuimus Treviri in curia domini papae, unde cum gratia et apostolicae benedictionis roboratione revertentes, accepimus litteras ad Corbeiensem Ecclesiam plenas favoris et bonae spei, in quibus continetur, ut Corbeienses nos tanquam boni et humiles filii diligerent et honorarent, atque ut pastori suo condignam nobis reverentiam, ei obedientiam impendentes, ad recuperandas et retinendas possessiones et bona Corbeiensis Ecclesiae viriliter assisterent. Non profuit tam frequens sua depositio, tam crebra nostra confirmatio, tam perseverans apostolicae auctoritatis jussio, seminatur terra mendaciis, seminatur scandalis, et, ut mos est gentis, prius hominem falsa delatione suffocant, quam ipse sese appeti intelligat. Venimus ad synodum Remensem, quae celebrata est mediante Quadragesima, ubi dominus papa paci et tranquillitati Corbeiensis Ecclesiae providere volens, sententiam, quam venerabilis Pater noster bonae memoriae Thomas, presbyter cardinalis et apostolicae sedis legatus, in Henricum, quondam monasterii ejusdem abbatem, verbo dederat, verbo et scripto confirmavit. Sententia vero praedicti cardinalis et legati, quam apud nos scriptam et imagine ipsius obsignatam habemus, haec fuit: « Nos, inquit, communicato consilio episcopi Patherburnensis et aliorum, qui praesentes aderant, pro inutilitate personae et confessione Simoniae, et inobedientia, et caeteris, eum de abbatia et sacerdotio deposuimus, monachos ab obedientia, et omnes, qui juraverant sibi fidelitatem, a debito juramenti absolventes. Quod si visis aut auditis his litteris in abbatia consistere pertinaciter voluerit, et Ecclesiam in personis vel bonis suis per se, vel per aliquam submissam personam, laedere molitus fuerit, a proxima Dominica palmarum eum excommunicamus. » Viderit de absolutione sua, viderit de restitutione sacerdotalis officii. Haec in eum prolata in judicio et scripta sub sigillo fuerunt. Sed videte qualiter toties tam acerbe admonitus resipuerit. Venit in mense Junio Giseke in domum sororis suae abbatissae, quae nec sacrum virginis velamen per consecrationem episcopi suscepit, nec benedictionem ad abbatiae regimen a pontifice accepit, cum tamen jam antea duas abbatias, videlicet Eskenewege et Kaminata per violentiam occupaverit, praeter illam, quam modo tenet, et habuit consilium cum ministerialibus nostris numero quatuor, qui soli de omnibus laicis ad depositionem ipsius maxime sunt adnisi. Reconciliatus est eis in osculo pacis, utinam propter eum, qui est charitas. Sed inventus est dolus in ore ipsorum, quoniam eorum quidam spe cujusdam temporalis commercii et ipsum vocavit, et ipse illuc venit, cujus rei relatione nec aures vestras sanctissimas decet gravari, nec nostram professionem, nec stylum contaminari. Radicem conveniendi et arborem consilii nos de fructibus plane cognovimus. Recedentes enim ab eodem colloquio, coeperunt paulatim et occulte per extremae conditionis et fortunae personas in vulgus spargere, quod nequaquam essemus ultra redituri, dominum illum, cui reconciliati fuerant, abbatiam sive jure sive injuria recepturum, atque interim maledicta et incredibilia probra de persona et conversatione nostra in populum spargebant. Procedebat eorum audacia, et incipiebant grassari in suos compares, ac projecta nominis nostri ac potestatis reverentia, praedis eos et rapinis incessebant. Induxerunt praeterea intra muros atrii monasterii nostri genus hominum desperatorum, praedones videlicet et latrones, et quosdam proscriptos, de quibus publica querimonia clamabat, quod vias et itinera obsiderent, et latrociniis omnia permiscerent. Commovebant clandestinis consiliis corda quorumdam fratrum in ordine suo dissolutorum, quod malum usque adeo invaluit ut, post reditum nostrum, quem hac necessitate ante praefinitum et opportunum tempus acceleravimus, tres de junioribus fratribus in anniversario die obitus praedecessoris nostri abbatis Henrici pro eo nobiscum orare multoties admoniti detrectarent, eo quod dominum suum deposuisset et in sede ejus sedisset contra canones. Pro qua rebellione et contemptu tanquam inobedientes et temerarii de monasterio communi omnium judicio sunt ejecti. Quae actio aliis singularibus litteris tota conscripta est. Hoc venenum de conflatorio praedicti conventiculi fluxisse non dubitatur. Crevit quotidie simultas, et novicis augmentis in tantum provecta est, ut illi ipsi, de quibus dictum est, nos per submissos latrones trucidare tentaverint IV Kal. Januarii. Quo nequitiae conatu frustrati, effracto stabulo nostro, quatuor equos abduxerunt, tres gladiis confoderunt. Hoc factum in ore omnium, cum maledictione versatur, et nos anxietate ac sollicitudine implevit. Perpendat nunc reverende Pater, ac judicet vestra prudentia de vestra petitione super illius fratris in claustrum nostrum receptione, qui tam mobilis et convertibilis animi est, qui consuevit pravorum magis quam prudentium acquiescere consiliis, hoc est ignem in sinu recondere. Audistis nunc quae mala nobis fecerit, intelligite nunc quae nos ei bona contulimus. Fuerat in obsequio suo juvenis quidam filius fratris sui, nomine Conradus, qui ad nos reversus est nondum deterso sudore itineris Romani. Eum nos non solum clementer, veram etiam familiariter atque in cibo et potu et somno tanquam custodem corporis habuimus, quem etiam honore, possessione, et honesto matrimonio sublimavimus. Puerum quemdam reliquerat Corbeiae filium sororis suae, illo nativitatis ordine genitum, de quo leges et Patrum instituta decernunt, ut in ergastulis monasteriorum sic concepti retrudantur, quem ipse in monasterio collocare nequiverat; sed nos eum intuitu divinae retributionis tonsuratum et vestimentis regulae indutum collegio fratrum aggregavimus. Quidam ex eis, quibus nuper reconciliatus est, cui frequenter legatos dirigit, gravi eum ignominiae cauterio adusserat, quasdam aedes prope monasterium destruendo, et inhabitantes in eis ingressu monasterii arcendo, quam notam nos, humanitatis verecundia suadente, abolere festinavimus. Hunc locum erubescentes atque cunctantes attingimus propter illud Apostoli: Considerans teipsum ne et tu tenteris; et: Qui stat, videat ne cadat. Illud verum, quod licet munus fuerit, non tamen a nobis beneficium reputatur, praetereundum putamus, videlicet quod a nobis fuerit vestitus cunctis duplicibus eadem die, qua a submissis latronibus vitam fere cum caballis amisimus. Propterea detestanda est ambitio quae mentis oculum caecat, quae religionis intuitum tenebrat, quae Dei timorem et hominum reverentiam annullat. O altitudo divini consilii! O profundum justissimum providentiae! O investigabiles viae Dei! Dum honorem conscii fragilitatis rejicimus, consilio divino capimur; cum ad quietem diu desideratam et corpore et animo tendimus, aeternae providentiae judicio labores inextricabiles et anxios incidimus, et in hac via Domini cum amamus, odium recipimus; cum miseremur, affligimur. Accusatores quidam et testes atque cooperatores depositionis hominis illius elisum recolligunt, odia incendunt, armant iras, praesumptionem roborant, non quia eum diligunt, sed quia ipsi inquieti sunt. Quod autem vestra eruditio scripsit, ut jam saepe nominatum fratrem in claustrum professionis suae benigne recipiamus, et paterna consolatione contritionem ejus sublevando foveamus, quamdam juris rationem praetendere videtur; sed imbecillitati nostrae nequaquam justum sive legitimum aut regulare creditur, ut ad tutelam redeat, de qua fuit semel emancipatus. Emancipationem vero intelligimus abbatis promotionem, quia capite diminutus non potest fieri legitime tutor. Sicut ergo a praelatione alicujus dignitatis depositus, jure cogi non potest, ut ibi nolens habitet, ubi praefuit; sic nobis videtur Ecclesiam cogi non posse, ut depositum suum, non dicimus alat, sed in suae habitationis penetralia cum formidine futuri scandali recipiat, nisi forte quis suae depositionis sententiam patienter ferat, et reversus cum adversariis in concordiam in electionis assensu illum arroget, quem postea Patrem et tutorem absque contradictionis obstaculo habere valeat. Ille vir duabus electionibus, quae post depositionem suam canonicae institutionis ordine celebratae sunt; nec interfuit, nec acquievit, sed potius contradixit, et usque hodie clamare non cessat se fuisse circumventum et vi oppressum, cum tamen et confessio ejus, et accusatorum attestatio, et operis istius irrefragabilis evidentia juste damnatum manifeste ostendant. Non est ei tutum, non est ei honestum, non est ei pacificum in domo una inter personas esse, quae agente Dei judicio sua accusatione et testificatione eum deposuerunt, nisi forte in animo ipsius soliditate humilitatis fundato, mundanae altitudinis desiderium penitus excoctum sit. Praeterea excellentiam vestram latere nolumus, quod in litteris, quas dominus papa Eugenius depositionem illius confirmans scripsit, statuisse dignoscitur, ut si idem Henricus pacem monasterii Corbeiensis perturbare praesumpserit, et bis tertioque commonitus non resipuerit, non solum ibi ulterius non habebit praelationis officium, sed ne postmodum ibi inter subditos maneat, prohibuisse. Cum a conventu illo malignantium, qui apud Gyseke, ut supra dictum est, fuit habitus, reverteretur, habuit hospitium prae foribus monasterii in domo cujusdam laici sibi antea familiaris, ubi a quibusdam juvenibus nova cupientibus visitatus fuit et antelucanis horis in ecclesiam vocatus et salutatus fuit. Unde egrediens mane invenit operarios in muro novarum aedium, quas erigere inchoavimus, hortatusque eos ad studium operis promisit a seipso condignam retributionem accepturos ipsum quoque camerarium nostrum, cui hanc sollicitudinem injunxeramus. Verba haec inepti hominis; sed, ut scitis, populus coepit ea exaggerare, et suscipione ac metu omnia implere, ita ut etiam viri, quos majoris opportuit esse consilii, in offensionem sint adducti. Pro qua re admonuimus eum per venerabiles Patres et coabbates nostros, per abbatem videlicet de Reinehusen, per abbatem de Northeim, per abbatem de Sancto Godehardo, per abbatem de Gravenkirch, per abbatem de Flietorp, per praepositum de Richenberch. Sic firmatam credimus sententiam domini papae, ne idem dominus de caetero sit habitator vel dominus Corbeiensis monasterii. Haec, Pater amantissime, vobis scribere dignum judicavimus, prolixiora fortasse, quam vestris occupationibus seu valetudini conveniat, sed eo animo factum est, ut totus rerum ordo vobis plenius innotescat, et nostra parvitas apud vestram discretionem in eo quod petitionem vestram tanta necessitas exaudiri non patitur, placidam excusationem inveniat. Quod vero plurali numero scribimus, non venit ex elatione cordis et pompa verborum, neque ut ex tumida dictione oratio fiat crassior, aut ex producta positione numerosior, sed ex nostra, id est monachorum consuetudine, hoc facimus, qui nihil singulare aut proprium nisi: Mea culpa peccavi. Superfluam fortasse, sed tamen officiosam operam assumimus, videlicet Minervam docere artes, in silvam ferre ligna, mittere aquas in flumina, juvare lumen solis facibus accensis. Non doleatis, charissime Pater, quod hoc non habetis, quod habent cimices et vermiculi quoniam habetis quod multi homines non habent: non, inquam, tristemini, quod non habetis illud, ex quo nemo Deum vidit unquam, quoniam illud habetis, ex quo beati sunt, qui Deum, videbunt. Judicia Dei abyssus multa, et: O altitudo divitiarum sapientiae et scientiae Dei, quam incomprehensibilia sunt judicia ejus et investigabiles viae ejus! Tyrannis et ecclesiarum subversoribus dat incolumitatem et rerum omnium affluentiam, religiosis et eruditis episcopis subtrahit visionem oculorum, ne gregem suum oculis carnis videant et officium altaris implere valeant. Patitur et Apostolus aliquid, quod non vult, propter quod ter Dominum deprecatur. Sed dicitur ei: Sufficit tibi gratia mea. Et ad revelationum humiliandam superbiam monitor quidam humanae imbecillitatis apponitur, in similitudinem triumphantium, quibus in curru comes retro adhaerebat per singulas acclamationes civium dicens: Hominem te memento. Valete.
|
[ f. formidine] [ l.
Dimin]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 132 |
EPISTOLA CXXXII. CORBEIENSIUM MONACHORUM AD BERNARDUM EPISCOPUM HILDENESHEIMENSEM. Exponunt tres rationes, quae ipsos deterrent a recipiendo Henrico quondam abbate deposito. (Anno 1149.)
|
Domino et Patri sanctissimo BERNARDO, venerabili episcopo sanctae Hildenesheimensis Ecclesiae, conventus Ecclesiae Corbeiensis devotae orationis instantiam et debitam charitatis perseverantiam.
|
Venit ad nos venerabilis abbas Sancti Godehardi, homo innostro monasterio ex longo jam tempore dilectus et familiaris, afferens parvitati nostrae litteras vestrae sanctitatis, quae hoc deprecabantur, ut domnum Henricum, quondam Ecclesiae nostrae abbatem, ad nos reconciliaremus, et volentem conversari inter nos non repelleremus. Quod vero tunc impraesentiarum vestrae paternitati respondere distulimus, causa erat quod in hoc verbo magna anxietate tenebamur, nec in re tam difficili, quae scandalum Ecclesiae nostrae gignere poterat, inconsultatis universis, qui tunc plerique aberant, quidquam statuere incongruum arbitrabamur. Quid autem nunc in consilio invenerimus vestrae celsitudini per unanimitatis nostrae litteras aperimus, hoc in principio postulantes, ne indignetur nobis dominus noster, quod petitioni vestrae satisfacere non possumus. Homo enim iste, pro quo interpellatis, magnam Ecclesiae nostrae afflictionem intulit. Primo quidem cum a fratre suo comite Sifrido ad dignitatem abbatiae violenter est intrusus; deinde, cum in praelatione positus Ecclesiae inutilis fuit et damnosus; postmodum etiam, cum ex Dei judicio depositus, Ecclesiam nostram multis et magnis injuriis, in quantum potuit, est persecutus. Siquidem ut apud excellentiam vestram excusabiles esse valeamus, violentam intrusionem ejus in abbatiam paucis verbis exponemus, in quibus tam vera loquemur, quam visa et experta dolemus. Cum dominus noster piae memoriae Adelbero abbas viam universae carnis ingressus esset, idem domnus Henricus erat apud nos adhuc in annis adolescentiae, et nuper absolutus de sub jugo claustralis custodiae. Hic aspiravit ad dignitatem abbatiae, quam etiam adeptus est, fratre suo Sifrido cooperante. Misit namque idem comes ipso articulo temporis, quo abbas senior decesserat, secretos nuntios ad Moguntinum archiepiscopum, et cum hoc ignoraremus, callide egit, ut electionem, quam de consuetudine monasterii eadem die celebrare debueramus, per triduum differremus. Peracto triduo, venerunt legati domini Moguntini cum litteris ipsius missis ad nos. Litterae autem continebant petitionem et suasionem archiepiscopi de eligendo in abbatem fratre comitis, postremo etiam comminationem quamdam si petitioni ejus in eamdem personam non praeberemus assensum. Si, inquit, eum non elegeritis, et sinistri aliquid provenerit, neque iniquitas mea neque peccatum meum. Legati praeterea ipsius quaedam immania loquebantur, comminantes, si alius electus foret, dominum suum archiepiscopum, ne consecraretur, prohibiturum, denique in conspectu domini papae eum nobis adversaturum. Venit ergo dies, cum facta secundum consuetudinem Ecclesiae solemni invocatione Spiritus sancti, ad eligendum Patrem et pastorem animarum nostrarum in capitulo consedimus. Comes vero supranominatus de promovendo fratre suo sollicitus erat. Unde et ambiendo singulatim omnes, qui desiderium suum promovere poterant, per se et per secretos nuntios conveniebat, et alium quidem suasionibus, alium blandimentis, alium terroribus ad electionem sollieitabat. Nam et praeposito nostro per familiares nuntios sub diligenti interminatione ita pollicitus est, quod si electionem fratris sui in aliquo impediret, omni honore eum in Ecclesia nostra prorsus nudaret. Cum igitur de voluntate comitis in publicum dictum fuisset, et quidam de fratribus repleti Spiritu Dei resisterent, et causas contradictionis suae multas et convenientes redderent, sive quod praedictus Henricus, quem eligere cogebantur, infra annos esset, sive quod pene illitteratus hujus dignitatis officium verbo et doctrina minime administrare sufficeret, sive quod inops consilii et totius prudentiae neque seipsum, neque rem tam grandem gubernare vel regere praevaleret, sive quia libertas et ordo regularis electionis per eum cassata videretur, qui propter timorem fratris magis quam respectu Dei et communis utilitatis assumeretur: cum tales, inquam, excusationis causae exponerentur, comes qui cum armata manu nobiscum in capitulo sedebat, adversus eos, qui hujusmodi loquebantur, multo furore et ira magna efferebatur; quibus et postmodum satis innotuit, quid tunc in eos moliebatur. Novissime cum in electione consensus fieri nullatenus potuisset, gravis sententia nobis proposita est, quod si hanc denominatam personam non eligeremus, corpus venerandi Patris nostri Adelberonis abbatis, beati utique senis, et cujus memoria in pace est apud nos, ejici ex ecclesia ad contumeliam nostram cito aspiceremus. Pollicebatur nihilominus idem comes, si frater eligeretur, multo adjutorio se Ecclesiae adfuturum, et tam in persona sua quam in rebus se fideliter et devote serviturum. Quod qualiter expleverit, rerum exitus comprobavit, cum, facto abbate eodem fratre suo, assidue cum uxore sua et maxima multitudine super eum et Ecclesiam incumbebat, nec prius eum deserebat, quam annonam, de qua toto anno victurus erat, sic prorsus consumpserat, quod nec mensae panem residuum ei dimittebat. Non itaque tam inducti his promissionibus, quippe quas vanas ac falsas suspicabamur, quam superati terroribus ac minis, quem solum principem et dominum super nos aspiciebamus, maxime ne contumelia Ecclesiae fieret in defuncto Patre nostro, ita coacti fratrem ejus elegimus, non ausi dimittere, quod voluntatis ejus esse perspeximus, non tamen communiter, quia praedicti fratres in contradictione sua perstiterunt, et cum a domino rege multum etiam invito ac fratris precibus constricto investitus de Fulda rediret, illi susceptioni ejus se subduxerunt, quod electioni ejus, quae secundum Deum facta non erat, consentire noluerunt. Unde et eosdem, qui erant numero quatuor, nobis inconsultis, comes et novus abbas exsiliaverunt, cum quidam ex eis satis eruditi et honeste apud nos conversati, multum a nobis fuerint dilecti, nec sine magno dolore sint a conventu nostro subtracti. Quemdam vero ex eis, qui praesentiam domini papae interpellaverat, postmodum idem domnus Henricus cepit, et in vincula conjecit, et fame ac siti, frigore ac nuditate intolerabiliter afflixit, et per tres menses carceri mancipavit. Talem introitum habuit in abbatiam. Quam inutilis autem fuerit in ecclesia tempore praelationis suae, et quam stulte omnia egerit, uno exemplo demonstrari sufficiet. Quod cum fratris sui beneficium liberum ad Ecclesiam rediisset, de quo multum res nostrae augmentari poterant, absque omni et sua et nostra utilitate de manu ejus excidit, et hanc honestam opportunitatem benefaciendi, quam quasi dormienti Deus obtulerat, prorsus neglexit, et ne aliquis successorum suorum utilitatem inde consequatur variarum rerum intricatione effecit. Qualiter denique per dominum Thomam, cardinalem presbyterum apostolicae sedis legatum, depositus sit, accusatus et convictus de Simonia, de violenta intrusione, de inutilitate personae, de inobedientia, quia vestrae discretioni incognitum esse non credimus, ob fastidium prolixitatis hic inserere supersedemus. Quoniam igitur per misericordiam Dei de persona ejus Ecclesia nostra liberata est, gratias agimus Deo, et quod de caetero neque dominus, neque habitator loci nostri sit sponsione in perpetuum valitura firmavimus. Neque enim propterea depositioni ejus consentientes fuimus, quod eum denuo nobis praeponere voluerimus. Scimus autem quod, nisi affectaret restitutionem dignitatis suae, nequaquam tantopere quaereret ibi subesse, ubi aliquando praefuit, praecipue cum in principio sedi apostolicae rebellaverit, et tot conatuum suorum, amputatis capitibus, quotidie trigeminis assultibus resurgere attentaverit. Non ergo inter nos cum esse volumus, qui si opportunitas accederit, iterum nobis dominari concupiscat. Litteras etiam domini papae confirmantes depositionem ejus praesenti anno habuimus, in quibus hoc demandavit, quod si Corbeiensem Ecclesiam fatigare praesumpserit, et semel ac bis tertiove monitus non resipuerit, non solum praelationis dignitatem, de qua depositus est, in Corbeiensi monasterio non habebit, sed nec inter subditos postmodum habitabit. Fatigantem igitur Ecclesiam nostram per venerabiles et religiosas personas dominus noster abbas ex communi consilio capituli nostri jam plusquam tertio commonuit, nec tamen de fatigatione nostra post commonitionem cessavit. Ex mandato igitur domini papae astricti, eum in consortio nostro recipere non praesumimus, quoniam incidere in manus domini papae, et similes inobedienti existere per nostram inobedientiam formidamus. Obsecramus itaque paternitatem vestram, ne dure accipiatis, quod in receptione ejus vestrae petitioni annuere non valemus, quia causas impossibilitatis nostrae, quanto potuimus brevius vestrae discretioni ostendimus, quas secundum insitam vobis prudentiam considerando in gratia vestra nos excusatos habeatis, quoniam excepta hac petitione, quam nulli mortalium concedimus, nos ad vestram omnem pro posse nostro promptos et devotos famulos invenietis. Valete in Domino. Hae litterae in communi fratrum conventu recitatae sunt et omnium testimonio approbatae. Hi autem fratres praesentes aderant. Waltherus prior, Erminoldus, Ingrammus, Engelgerus, Thidericus, Heremanus, Adelbertus praepositus, Adolfus, Conradus, Elvingus, Metfridus, Ysico, Thegenhardus, Henricus, Bruno, Abraham, Marquardus, Bruningus, Eico, Luidolfus, Lampertus, Erkebardus, Henricus, Adelbertus, Werncherus, Othelricus, Arnoldus, Reimarus, Fridericus, Unarchus, Wernherus, Ruopertus, Hartmannus, Saxo, Adelbertus, Reinherus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 133 |
EPISTOLA CXXXIII. WIBALDI ABBATIS LITTERAE. De concordia inter Reinherum praepositum et Elvirum comitem. (Anno 1149.)
|
In nomine sanctae et inviduae Trinitatis WIBALDUS Dei gratia Corbeiensis Ecclesiae abbas omnibus praesentibus et futuris in perpetuum.
|
Officium praelationis nostrae exigere videtur, ut circa res ecclesiasticas et personas, quas, Deo ordinante, regendas et procurandas suscepimus, circumspecta providentia invigilemus, ne vel in rebus suis Ecclesia nobis commissa detrimentum patiatur, neve subditi nostri propter res Ecclesiae ex aliqua schismatis occasione, ut plerumque fieri solet, disturbentur, quia profecto sicut iram Dei meretur qui seminat inter fratres discordiam, sic nos gratiam a Deo accepturos speramus, cum seminamus inter fratres concordiam. Noverit igitur universitas fidelium nostrorum, qualiter dilectum filium nostrum Reinherum praepositum de Eresburg, et ministerialem nostrum Elvirum, comitem de Horhusen, ad pacem et concordiam revocavimus, pro pacto decimarum de Nien et Heflike quae pertinent ad custodiam Corbeiensis Ecclesiae. Has siquidem decimas cum omni tempore custos Corbeiensis libere habuisset in manu sua, et venderet vel exponeret, cui volebat, Elvericus tempore domini senioris Henrici praedecessoris nostri hoc obtinuit ut easdem decimas dimidias uno tantum anno redimeret. Quo concesso sequenti anno multis precibus a nobis et a custode iterum redemptionem earumdem decimarum impetravit, nec de pacto quidquam adhuc quaesivit. Tertio nihilominus anno in pacto redemptionis eas se a domino Henrico praedecessore nostro recepisse affirmabat. Cui cum contradiceremus et pactum esse negaremus, nobis reclamantibus, judiciario ordine ex jure comparium suorum pactum suum in eisdem decimis assere volebat, sed quia hoc fieri prohibuimus, quasi justitiam suam ei auferremus, diu multumque nobis molestus erat. Denique cum in determinanda hac causa nullam viam invenire possemus, ut pax et concordia inter eum et praepositum de Eresburch haberetur, hujusmodi tandem consilio litem diremimus. Ex consilio fidelium nostrorum redemptionem earumdem decimarum inter ipsos divisimus, ut medietatem unam praepositus de Eresburch, alteram medietatem Elvericus annuatim usque ad finem tantum vitae suae redimat, hac conditione, ut in vigilia sancti Jacobi uterque eorum custodi Corbeiensi triginta solidos pro decimis, per proprios nuntios transmittant. Post finem vero vitae Elverici medietas decimarum ad manum custodis Corbeiensis libera redeat. Ut autem haec constitutio tam Elverico quam praeposito Eresburgensi atque custodi Corbeiensi rata et inviolabilis permaneat, chartam hanc in testimonium factae rei conscribi, et sigillo beati Viti praecepimus signari.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 134 |
EPISTOLA CXXXIV. WIBALDI ABBATIS AD B. PRAEPOSITUM. Discrimen inter mentiri et mendacium dicere. (Anno 1149.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, dilecto fratri et amico suo B. praeposito salutem et benedictionem,
|
Cujusdam sapientis verba sunt haec: Inter mendacium dicere et mentiri distat. Qui mentitur, ipse non fallitur, alterum fallere conatur. Qui mendacium dicit, ipse fallitur. Item hoc addidit: Qui mentitur, inquit, fallit quantum in se est; at qui mendacium dicit, non fallit quantum in se est. Item hoc quoque super eadem re dicit. Vir bonus, inquit, praestare debet ne mentiatur, prudens ne mendacium dicat. Et nos, frater charissime, nequaquam mentiti sumus, sed mendacium dicere coegit nos non imprudentia, sed necessitas. Itaque longiores adhuc inducias petimus, ut neque mentiti fuisse, neque mendacium dixisse comprobemur.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 135 |
EPISTOLA CXXXV. THEOTUINI ET GUIDONIS CARDINALIUM AD HENRICUM MINDENSEM EPISCOPUM. Arguunt eum quod in Kaminatensi ecclesia divina officia celebrare prohibuerit. (Anno 1149.)
|
T. Sanctae Rufinae episcopus et G. sanctae Romanae Ecclesiae diaconus cardinalis et cancellarius, venerabili fratri HENRICO, Mindensi episcopo, salutem.
|
Fratres Corbeiensis monasterii nobis conquesti sunt, quod cum apud dominum papam perrexissent, et apud eum aliquandiu moram fecissent, in Kaminatensi ecclesia in qua ipsi religionem reformare coeperunt, divina prohibueris officia celebrari. Quia igitur officio tuo nequaquam expedit, ut servos Dei et in bono proposito perdurantes contra justitiam debeas molestare, dilectioni tuae mandamus, quatenus cum praedictis fratribus ita componas ut non habeant, unde apud sedem apostolicam juste conqueri valeant.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 136 |
EPISTOLA CXXXVI. WIBALDI ABBATIS AD SUOS STABULENSES. Luget fratrum suorum mortem, de quorum felici obitu gratulatur; sed maxime dolet de transitu E. apud quem plura tenacitatis vitia reperta sunt quam expediret. (Anno 1149.)
|
Frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia caatholica, Roberto venerabili decano et caeteris in Christo dilectis fratribus Stabulensis Ecclesiae filiis benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Luctuosas jam a longo tempore litteras a vestra parte accepimus, non equidem vitio vestro, qui semper et optare nobis et anunntiare prospera consuevistis, et quaecunque fuerint acerbiora usque in extremum necessitatis articulum celare, sed quod manus Dei supra monasterium nostrum est extenta, evocando ad se et subtrahendo nobis fratres nostros rebus utique divinis maxime utiles ac necessarios; nos tristamur, fratres, atque lugemus illos nobis esse ademptos, qui orabant pro populo et pro civitate nostra, intenti jugiter corde et voce ad sui Conditoris amorem et laudem, sectantes humiliter omnem obedientiam, diligentes veraciter nostram personam, sed laetatur in coelis Christus cum angelis factos eos esse ex ipsius gratiae dono gloriosae civitatis suae municipes. Domine Jesu, ignosce nobis, quia ploramus eos quos tu recipis: non tibi invidemus quod habes, sed de acie nostra fortissimos bellatores subtractos dolemus, licet apud te jam nos familiarius adjuvent de se nunc securi, sed de nobis solliciti. Flevisti et tu, Domine, Lazarum, sed quia fortassis resuscitabas iterum hujus vitae passurum aerumnas, qui mortuus fuerat ad quietem. Lacrymatus es tamen ex humano et amico affeetu quocunque, et fundimus lacrymas non desperationis sed dilectionis, non odii sed desiderii, non quia ad te transierunt, sed quia a nobis recesserunt. Verum sicut quatuor illi fratres G. S. A. W. sancto et catholico fine decedentes, spei et fiduciae plenos ad sequendum se nos provocaverunt, ita hic extremus frater E. vir quidem castigatae vitae, et totus in lege Dei sui die ac nocte, in quadam parte minus cautus suo improviso transitu nos non absque gravis offendiculi scrupulo conturbavit. Siquidem, ut nostis, partem quamdam administrationis ei commiseramus, de qua monasterii praestationibus servire deberet, in qua tenacitatis culpa seductus est, ut plura relinqueret, quam ejus saluti expediret, de quibus omnibus vobis in commune mandando praecipimus, ne quis vestrum eas tanquam proprias seu communes, vel quasi ex testamento delegatas vindicare praesumat, sed salva et integra omnia ad nutum decani serventur, donec vobis divina opitulante gratia redditi, quid de his agendum sit sollicite una vobiscum inquiramus. Recordetur eruditio vestra de praeda Jericho anathemati et ignibus devota, et de periculo Achar, qui de eodem anathemate furtim subduxerat, non quod creatura Dei inanimata et insensibilis et ad usum hominis instituta praemium mereatur vel poenam, sed quod earum excidio hominum sit inobedientia vindicanda et avaritia cohibenda. Rumor de nobis nuper acceptus; qui vos de salute nostra sollicitos conturbavit, ex parte falsus est, et ex parte verus. Damno enim aliquanto et ingenti injuria affecti sumus, Deo propitio rerum humanarum vicem dispensante, et tumorem superbiae, qui de munerum suorum mirabili collatione nasci poterat, quadam interjectae amaritudinis temperantia reprimente, ut veraciter illud Cantici canticorum possimus dicere: Fasciculus myrrhae dilectus meus mihi. Verum quod a paucis latronibus desperatis commissum est, tanto ulciscendi studio a caeteris omnibus, qui fidem suam et devotionem servare desiderant, expiatur, ut valde divinam offensam reformidemus, nullum interim honoris vel salutis periculum sustinentes. Potens est autem Deus de his omnibus nos clementer eripere, et ad vos tempore accepto reducere.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 137 |
EPISTOLA CXXXVII. WIBALDI ABBATIS AD BERNARDUM EPISCOPUM PATHERBURNENSEM. Quamdam causam suam ejus judicio diffiniendam relinquit. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino BERNARDO, sanctae Patherburnensis ecclesiae venerabili episcopo, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, dilectionem filii et obedientiam servi.
|
Multas debemus, et multas referimus sanctitati vestrae gratias, quod a longis retro temporibus nos paterno affectu diligere et honorare dignatus estis, quod maxime nunc experti sumus, quando acceptae tam evidentis calumniae amaritudo nos acerbius pulsavit. Siquidem et laborem et expensam non solum aequanimiter, sed etiam hilariter pertulistis, et in dando consilio tanta fuistis moderatione usus, ut cauta et circumspecta vestrae discretionis regula paucis possit esse imitabilis. Quamobrem de amico facti vobis amicissimi, finem rei nostrae vestro examini committendum judicavimus, ut eam partem consilii sine dubitationis angustia tenendam arbitremur, quae nobis a vestrae pietatis et fidei solertia proponetur. Thidericus, comes de Huxara, vult se, ut verbis ejus utamur, in nostra misericordia dare, et ad nostram satisfactionem et reconciliationem sic accedere, quemadmodum dictaverint compares sui, videlicet ministeriales Corbeiensis Ecclesiae, qui a nobis ex nostra optione fuerint electi et ex nomine designati. Et quoniam turbati sumus et moti sicut ebrius, et si qua in nobis fuit sapientia, devorata est, cogitque nos rerum necessitas quaedam dissimulare, quaedam tolerare, ne forte frangatur vas, dum aeruginem eradere cupimus, tamen nihil animo sequendum statuimus, nisi quod vestrae diligentiae complacuisse senserimus. Propterea causam hanc distulimus tractare, ac de ipsa respondere usque ad proximam feriam secundam, quatenus vestrae discretionis consilio praemuniti, tutius ac melius quae agenda erunt perficere possimus. Nec vero litterarum nostrarum bajulum verbum quod portat vel accipit, intelligere volumus quoniam ex illis est, sed per epistolam vestram de omnibus certificari volumus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 138 |
EPISTOLA CXXXVIII. BERNARDI EPISCOPI PATHERBURNENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Respondet ad praecedentem. (Anno 1149.)
|
BERNARDUS, Dei misericordia Patherburnensium pusillus famulus, dilecto fratri WIBALDO, venerabilii sanctae Corbeiensis Ecclesiae abbati, cum omni charitatis obsequio orationes in Domino.
|
Affectum dilectionis, quem, ex quo vos novimus, circa vos habere coepimus, inviolatum conservare satagimus, ita ut nec personae meae nec rebus pro honore vestro conservando et voluntate promovendo parcamus, cupimusque vobis in omnibus proficere, si quid Deus annuit solerter nos deliberando providere. Unde in praesentis causae compositione, hoc vestrae discretioni fideliter suggerimus, ne sine fidelium vestrorum tam amicorum quam hominum consilio quidquam faciatis, quatenus si forte, quod absit! tale quid posthac emerserit, ad assistendum vobis paratos inveniatis. Fatemur quidem quod multa tolerare vel dissimulare rerum cogit necessitas; sed sicut pro evitando vulnere graviori interdum sapientis est usque ad vivum putrida non resecare, ita nonnunquam si non ab imo plagae sanitas exsurgit, gravior tortura succedit. Et, ut praemissum est, discretam sollicitudinem vestram praemuniendo cohortamur, ne sine gravis testimonii confirmatione ullam admittatis compositionem. Tutius enim esse putamus apertos habere inimicos, quam occultos laeta fronte pacem mentientes. Quo semel est imbuta recens servabit odorem testa diu.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 139 |
EPISTOLA CXXXIX. GUIDONIS CARDINALIS AD ANSELMUM EPISCOPUM HAVELBERGENSEM. Scribit ei suam voluntatem per legatum Poloniae. (Anno 1149.)
|
Charissimo fratri et amico ANSELMO, venerabili Havelbergensi episcopo, GUIDO, sanctae Romanae Ecclesiae diaconus cardinalis et cancellarius, salutem.
|
Cum tuam non possimus frequenter habere praesentiam, scripta tua tanquam personae vicem gerentia laeto corde suscipimus. Per fratrem nostrum G. cardinalem, qui ad partes Poloniae mittitur, litteras voluntatem nostram pro eo et de eo continentes tibi direximus. Breviter vobis cuncta complectimur, vestri memoriam gerimus, et ut vobis prospera cuncta succedant optamus. Communem amicum nostrum abbatem Corbeiensem nostro nomine salutate.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 140 |
EPISTOLA CXL. EJUSDEM AD EUMDEM. Cupit informari de ipsius statu. (Anno 1149.)
|
Charissimo fratri et speciali amico ANSELMO, Havelbergensi episcopo, GUIDO, sanctae Romanae Ecclesiae cardinalis et cancellarius, salutem.
|
Attendentes ea quae de dulcedine cordis tui saepe gustavimus, amicitiam inter nos per scripta praesentia innovamus, optantes ut statum tuum, quem prosperum esse cupimus, nobis quantocius studeas intimare. Communem amicum nostrum Corbeiensem abbatem per vos in Domino salutamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 141 |
EPISTOLA CXLI. ANSELMI EPISCOPI HAVELBERGENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Causatur quod sibi amico non scribat, significatque proximum suum ad papam iter. (Anno 1149.)
|
Charissimo fratri et speciali amico WIBALDO abbati ANSELMUS pauper Christi se.
|
Quidam sapiens dixit breves rationes habendas esse cum amicis: sed tu nec longas nec breves mecum jamdudum habuisti, nec una saltem littera me salutasti, praesertim cum tibi, non mihi sit copia legatorum. Quid est hoc? ubi es? quo pervenisti? quid tibi et mihi? quare me dimisisti? Wisera, curre retro; currat tamen Havala recte. Ego tamen tuam absentiam semper habeo praesentem, sive velis, sive nolis. Quod si velis, mecum est voluntas tua; quod si nolis, consequenter verum est, absente tua absentia, te ipsum praesentem esse, et itidem tua voluntas mecum. Ego ad dominum papam in proximo iturus sum si quid mandare volueris, per me tuum, sicut per teipsum facere poteris. In Dominica Esto mihi movebo. Cancellarius te plurimum diligit, quod ut certius scias, litteras, quas nuper mihi misit, tibi mitto; quas cum legeris, mihi remitte.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 142 |
EPISTOLA CXLII. WIBALDI ABBATIS AD ANSELMUM EPISCOPUM HAVELBERGENSEM. Romam eunti quaedam commendat negotia, praesertim in gratiam abbatis Hersefeldensis. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo ANSELMO, pauperis civitatis et modici cleri Havelsberch venerabili episcopo, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, seipsum.
|
Arguistis nostram, ut vos aestimatis, negligentiam verbis quidem de intimo charitatis sacrario depromptis, eo quod vos tanto temporis emenso spatio nec viderimus nec salutaverimus, praesertim cum nobis non desit legatorum copia; sed absit a nobis, Pater charissime, illa lethaea oblivio, illa non puerilis, sed stultissima negligentia, quae ab animo nostro avellat vestri cum intima dilectione memoriam. Scriptum est: Ubi est thesaurus tuus, ibi est et cor tuum. Vos utique et paucissimi de perfectorum numero, quos divinae largitatis bonitas nobis absque ulla meritorum praerogativa, absque ulla similitudinis cohaerentia dedit amicos, estis thesaurus noster, de quo saepe haurimus et non minuitur, de quo fures nihil possunt excerpere, quem tinea et aerugo non possunt corrumpere. Credite mihi, episcope, si totum mundum haberemus, ac vos et vestri similes, qui paucissimi esse possunt, amicos non haberemus, pauperes essemus. Vestri ergo memores, et per incrementa fortius in amorem accensi, exspectavimus temporis opportunitatem, quando desiderata jam prius praesentia vestra perfrui possemus, et longo colloquio effundere fluctus animae nostrae, quibus quotidie turbamur et movemur sicut ebrius. Siquidem, Pater amantissime, habebamus prius uxorem et lippam et infecundam et praeterea macram; haec vero posterior, cujus matrimonio copulati sumus, pinguior quidem est, sed non minus lippa et sterilis, et praeterea contumacior, nova quaerens, et sua quiete dolens. Utinam, bone Jesu, mihi dares illam Habacuc prophetae translationem, ut cum venerit Anselmus episcopus Romam ad illum nostrum cancellarium tam bene nostri memorem, possemus utrique animae nostrae arcana patefacere, et eorum consilio et consolatione solidari: nam utrobique divisi, lupum tenemus per aures. Miseramus Romam pro intimanda domino papae Fuldensi electione, cui ex ipsius mandato interfueramus. Reliquit nuntius noster III Kal. Januarii dominum papam sanum et incolumem apud Viterbium, et cancellarium nostrum Guidonem plenum jucunditatis et bonae spei, qui nobis affectum, quem in nostra parvitate concepit, et quem in litteris suis toties cum desiderio prodit, epistola prolixiore scripta manifestavit, quem nos tantum diligimus, quantum possumus et intelligimus, non quia nos adjuvat, sed quia nos diligit; non quia potens est, sed quia bonus. Dominus quoque papa sua humanitate et clementia nos fecit veraciter suos, ita ut charitas foras miserit timorem: quem ex nostro nomine intime salutabitis, immensas ei gratias pro universis beneficiis nostrae parvitati collatis referentes. Dicite nostro communi amico cancellario, quod si nunquam de caetero Romanam Ecclesiam et Urbem videremus, si remotissimam eremum habitaremus, sui tamen quodam singulari modo essemus, et ea quae nobis per litteras suas mandavit, usque ad calcem diligenter observabimus. Misimus ad pedes pietatis vestrae abbatem Hersefeldensem, quiquoniam vim patitur, respondete vos pro illo, quia nescit quid dicat inimicis suis, tanta est hominum temeritas et vesania. Summa petitionis nostrae pro hoc abbate haec est, ut ei officium suum apud dominum papam recuperetis: quod si vultis, et potestis, deinde ut apud dominum Bremensem, quod vobis facile est, obtineatis, ut eum in abbatia sua restituat, et causam suam canonico jure terminet. Quidquid huic faceretis, mihi feceritis. Videte quam immemores vestri simus! non est dictum, fuerimus, quod de praeterito et futuro dicitur; sed simus, quod est de praesenti, hoc est de aeternitate. Meditati fueramus quaestionem de creatione angelorum non ignobilem, quam eruditioni vestrae scribere statueramus, ut respondendi necessitate studium vestrum excitaremus; identidem inquisitionem vestram sive ratiocinationes et argumenta de illa vestra positiva justitia a vobis poscere volebamus, ut nos quoque vel conferendo, vel opponendo, vel consentiendo vigilaremus. Utinam liceat nobis vos ab Urbe revertentes ulnis verae charitatis amplexatum deosculari, ac de statu sacrosanctae matris nostrae Romanae Ecclesiae, nec non de regni totius habitudine, et de mundi totius qualitate secretius vobiscum ac diutius conferre! Fere enim solus estis, aut inter paucissimos unus, qui de his aliquam meditandi viam ingredi et ambulare noveritis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 143 |
EPISTOLA CXLIII. WIBALDI ABBATIS AD EUGENIUM PAPAM III. De statu Fuldensis monasterii eum informat. (Anno 1149.)
|
Reverendissimo Patri suo et domino Eugenio, uni et universali pontifici, frater WIBALDUS, Dei gratia et vestra id quod est in Ecclesia catholica, dilectionem ut Patri, obedientiam et servitium ut domino.
|
Postquam ab aequitatis vestrae censura A. quondam Fuldensis abbas, apud Trevirim depositus fuit; Fuldensis Ecclesia nunquam in generalem concordiam rediit, quoniam hi qui cum abbate et pro abbate steterant, omnes fere de monasterio expulsi sunt, et maxime illi, qui alicujus administrationis officia a longis retro temporibus habere videbantur. Quod dissensionis malum in tantum crevit, ut lator praesentium frater Dudo, cum litteras vestrae jussionis de facienda electione dedisset, mox in porta monasterii captus sit. Nos quoque a vestra celsitudine Fuldam venire jussi, revocare ipsos ad pacem, et ut fratres suos in congregationem reciperent, studiose tentavimus, sed facientibus peccatis nihil profecimus. Quia igitur ad vestram moderationem pertinet, ut instar divinae potentiae, quae sanat contritos corde et alligat contritiones eorum, omnium curam cum misericordia habeatis. Providere ne aberrantes oves luporum morsibus lacerentur, et Ecclesia Fuldensis, quae amplissima est et suis spatiis, et vestra speciali dominatione, et ordinatione per vos in pace ac religione reformata totius honestatis principatum obtineat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 144 |
EPISTOLA CXLIV. WIBALDI ABBATIS AD HENRICUM ABBATEM FULDENSEM ET HEREVELDENSEM. Ut dispersos filios benigne recipere velit. (Anno 1149.)
|
Reverendissimo Patri et amico suo H. venerabili Fuldensi et Hersfeldensi abbati, et omnibus Fuldensis Ecclesiae filiis tam monachis quam laicis, frater WIBALDUS, Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Filii et fratres vestri Lampertus et Dudo, et alii quidam nostram parvitatem vel per se vel per nuntios suos saepenumero adierunt, orantes attentius, ut ad pacem et reconciliationem vestram, et ad regressum monasterii sui, de quo se injuste pulsos conqueruntur, vestram per nostrae petitionis intercessionem aperiremus. Quod nos charitatis intuitu, licet inviti, tandem assumentes, omnium et singulorum pedibus animo advoluti, suppliciter deprecamur, ut misereamini fratrum vestrorum, et quia propriae actionis vitio de Ecclesia nec egressi nec ejecti sunt, sed quaedam communis discordia, quam esse firmiter sopitam oportet, de vestro eos collegio proturbavit, ipsos cum bona venia in congregationem recipiatis, et sicut filios et fratres vestros benigna charitate foveatis. Omnium fratrum nostrorum circa nos positorum sententia et petitio eadem est, timentium ne forte scandalum gravius aliquod inde valeat oboriri.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 145 |
EPISTOLA CXLV. NOTITIA DE DUELLO IN JURAMENTUM COMMUTATO. (Anno 1149.)
|
Anno Domini 1149, praelationis autem domni Wibaldi abbatis in Corbeiensi Ecclesia III, Theodericus comes villae Huxariae a Reinhero de Porta interpellatus est de duello, qui hoc imponebat ei, quod ex consilio ejus equi domini sui abbatis sublati atque enecati fuerint, idque singulari certamine contra cum se asserturum proposuit. Cum ergo pro hujusmodi perfidiae suspicione tam a domino abbate quam ab omnibus pene comministerialibus suis Theodericus exsecrabilis et odiosus haberetur, volens se expurgare de imposita sibi perfidia, paratum se et promptum ad duellum contra Reinerum dicebat. Prudentiores vero condomestici eorum considerantes non absque communi turpitudine comparium suorum inter duos coaequales suos hujusmodi pugnam posse committi, dominum abbatem obnixis precibus rogabant, quatenus satisfactionem Theoderici reciperet, qui ad gratiam ipsius redire et pro objecto sibi crimine, sive per justitiam, sive per misericordiam satisfacere paratus esset. Huic ergo petitioni dominus abbas non abnuens, elegit ex ministerialibus suis octo, videlicet Carolum senem, Elvericum comitem, Heinricum de Riteh, Henricum de Liutem, Godescalcum de Godenlevesse, Brunonem, Udonem, Reinmarum, quos hujus reconciliationis consiliarios constituit, ut quidquid isti secundum honestatem ipsius et Ecclesiae in consilio invenirent, ipse sequeretur, hocque eis se facturum promisit. Exponens itaque eis causas, pro quibus in gratia sua Theodericus non esset, reliquit eis qualiter secundum honestatem suam et Ecclesiae, communicato inter se consilio, reconciliationem ordinarent, hoc praemonito, ut Reinherum de reconciliatione non exciperent. Praenominati igitur octo diu inter se consilio habito, in hoc tandem consenserunt, ut dominus abbas sua auctoritate et imperio duellum inter Reinherum et Theodericum eximeret, ac Theodericus in sacris reliquiis B. Viti juramento comprobraret se innocentem esse de his, quae Reinherus ipsi objecerat, et pro quibus eum ad pugnam vocaverat, et hoc juramentum absque contradictione Reineri fieret. Sicque per dominum abbatem tam de hac causa quam de aliis, si quae inter eos essent, in praesenti reconciliarentur. Juramentum deinde Theodericus in eisdem reliquiis praestaret, quod absque et voluntate atque conscientia sua dominus abbas equos suos perdidisset. Postmodum juraret, quod cum domno Henrico post depositionem ejus reconciliationem nullam fecerit. Duodecim praeterea obsides de propinquis suis domino abbati daret, quod nunquam deinceps contra dominum abbatem vel facto vel consilio scienter ageret. Quod si hujus sponsionis praevaricator aliquando existeret, hos duodecim obsides aeque ut dominum abbatem inimicos et adversarios haberet. Hoc ergo dominus abbas, quemadmodum promiserat, secutus est. Theodericus primum juramentum explevit, quod ad Reinerum pertinuit. Secundum et tertium juramentum, quae ad dominum abbatem pertinebant, per misericordiam abbas sponte etiam non rogatus ei remisit, pugnam utriusque interdixit, deinde ipsos ad invicem reconciliavit. Dedit consequenter Theodericus obsides fidei suae duodecim ex propinquis suis, hos videlicet: Fritherium dapiferum, Bunonem, Godescalcum de Godenlevesse, Reinmarum, Conradum Damet, Liuddagum, Henricum fratres, Bertoldum, Elvericum comitem, Godefridum de Munekhusen, et duos, qui praesentes non erant, quos in brevi se adducturum promisit, Wernonem de Jesikhe, Helmwigum de Codolumen. Decem igitur qui praesentes erant, data fide, et propria manu in manum abbatis singillatim una eademque sententia promiserunt, quod si Theodericus fidem suam circa eum violaret, se inimicos et adversarios, nisi gratiam ipsius sine ipsorum interventu reciperet, jugiter habiturus esset. His ergo fidejussoribus sub hac conditione receptis dominus abbas Theoderico gratiam suam reddidit, et in osculo pacis eum recepit. Acta sunt haec Corbeiae VI Idus Februarii, praesentibus fratribus nostris senioribus et praesentibus nobilibus pueris hominibus Ecclesiae, Adelberto comite de Evelstein, Widikindo de Sualemberch; erat etiam praesens Florentinus filius comitis Sifridi de Erteneburch, et coram ministerialibus Ecclesiae multis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||||
Wibaldus Corbeiensis
| 146 |
EPISTOLA CXLVI. MANEGOLDI AD WIBALDUM ABBATEM. Laudat Wibaldum de scientia liberalium artium. (Anno 1149.)
|
Domino WIBALDO venerabili Corbeiensium abbati, Manegoldus suus in omnibus negotiis utraque manu uti pro dextra.
|
Quoties Mercurii, et philologiae conjugium tanta cura virtutis et Apollinis quaesitum, et omni conventu deorum comprobatum considero, dum inter alia septem Nympharum adventum perpendo, et singularum proprietates attendo, amplexus tam desiderabilis conjugii non carnalibus brachiis exhibitos vobis attribuo, dum totius philosophiae florem, dum et divinitatis et septem liberalium artium et omnium pedissequarum scientiam apud vos, et armarium studio invenio aptissimum. Praeter hanc specialem industriam praedicatur de vobis accidens a vobis inseparabile et proprie proprium, scilicet morum excellens ingenuitas. Quos cum physici secundum qualitates complexionum probent diversificari, facile probari potest, vos optima complexione temperari. Vos igitur qui non estis dealbatus in pariete, sed niger in corporis superficie, mira virtutum, scientiae et morum claritate fulgetis in pectore. Quorum omnium, si quantum scirem, probationes exsequerer, favorabili aura aures vestras liniendo de vitio adulationis et hyperbolae notari timerem, et epistolaris compendii metam excederem. Si igitur aliquid perfectum natura in humanis adinventionibus expolivisset, vobis profecto plenaria non deesset perfectio, cum tamen nihil emendatione dignum, vel in vobis, vel in domo, vel in familia, nihil omnino vel in contento, vel in continente, quod modo cum artificiosa surgit dispositione corrigendum invenerim, nisi quiddam contra orthographiam in superliminari australis januae, quam non ex ignorantia, non ex negligentia, sed ex aliqua, quam nostis, factum est industria. Propter haec omnia ultra quam dici vel credi potest, mihi desiderabilis est vestrae jucunditatis praesentia, non ideo tantum, quia multiplici ferculorum genere corpus meum nuper pavistis, sed quia gratioribus condimentis mansuetudine scilicet et hilaritate animum meum recreastis. Multi de mundo docuerunt ore rotundo, Ad quid sit factus, quo tempore tactus et unde Nobis auctorum scriptis aperitur ab unde Et quorum numeris Qui dicunt omnia veris Grata temperie primos ortus habuisse Ortus rebus eos aptos patet attribuisse Rex veris talis Veris complexio talis Dum constricta gelu nequit arida fructificare Per calidum, sed et humectum solet animare Sic fit fecundus. Redivivo germine mundus. Abbas, haec in te complexio mira notatur Illa per effectus in te regnare probatur Illa tuum fructus ad tam pulchros cor aravit Haec in corde tuo virtutem fructificavit Quae pulchros mores Commendat et auget honores Ergo tua quis miretur de prosperitate. Virtus in tanta tibi cum faveat probitate.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 147 |
EPISTOLA CXLVII. WIBALDI ABBATIS AD MANEGOLDUM SCHOLAE MAGISTRUM. Respondet ad praecedentem. (Anno 1149.)
|
WIBALDUS, Dei gratia Corbeiensis Ecclesiae procurator, dilecto fratri et amico suo MANEGOLDO, majoris ecclesiae in Patherburna canonico et scholae magistro, legem ut intelligat, intelligere ut sapiat, sapere ut provideat, providere ut vivat.
|
Delectatus sum, frater, litteris tuis, non quia me laudas, sed quia te studere intelligo; non quia me effers praeconiis, sed quia me diligis. Nulla enim laudatio sine amore fieri potest. Nam ironia et quidquid intorte vel oblique dicitur, laudatio non est: originem suam a fonte amoris laudatio habet; inde est, quod etiam vitiis amicorum plerumque delectamur. Discipuli magistrorum sententias tuentur, non quia verae sunt, sed quia auctores amant. Schola adversus scholam debacchatur odio vel amore magistrorum, et clamore defendunt, quod ratione non possunt. Beatus Augustinus dicit: Qui nos diligunt, quaerunt quae bona de nobis laudent: qui nos non diligunt, quaerunt quae mala de nobis loquantur. Ita verum est, quod probatio dilectionis, exhibitio est operis, est enim laudatio quoddam opus. Non igitur quia a te laudatus sum praesertim in re falsa, quoniam laudis tuae titulos in me nec sentio nec recognosco, rescribere indoli tuae tentavi, sed ut dilectionem tuam fortius inflammarem, et studia in te accenderem, furatus sum publicis actionibus nocturnas horas, in quibus tibi responderem. Contra morem meum facio, ut singulari numero loquar, qui cum monachis nostris pluraliter dicere consuevimus. Sed scribo scholastico, et vias philosophiae ingredienti, qui de ipsis studiorum suorum penetralibus laudationis meae ornamenta deprompsit. Sed quid loquar vel quid admonebo, cum nihil dici possit, quin jam dictum fuerit? Negat Cicero, si duplicetur sibi aetas habiturum se tempus, quo legat lyricos, eodem loco dialecticos. Putas fortassis dictum, quia vir gravis et serius et philosophiae disciplinis explanandis deditus, haec tanquam levia et inepta projecerit? Sed libri ejus non solum sententiis, sed et verbis ipsorum referti sunt. Tanta ante ipsum conscripserant poetae tragici, comici, lyrici, dialectici ac sophistae, ut taccam de philosophia et artium liberalium praeceptoribus. Rusticas quoque res, agriculturam et architectonicam suo jam tempore non pauci in libris ediderant. Quanti sua aetate et post illum fuere philosophi et poetae! lege Tranquillum, lege Cornelium Nepotem, et alios quosdam gentiles de viris illustribus, tanta esse scripta intelliges, quae vix a quoquam studiosissimo legi possint. Ad nostros veniam Christianae legis philosophos: inspice ecclesiasticam Historiam Eusebii, et aliam ecclesiasticam, quae vocatur Tripartita; revolve libros Hieronymi presbyteri, Isidori presbyteri, Gennadii abbatis de viris illustribus, et videbis, quos duces habuerit Ecclesia post apostolos, et intelliges quod omnia quae dici possunt, ab illis summis philosophis praeoccupata sunt, ut nihil jam dici possit novum, ne errandi quidem locus relictus est novus. Erratum est a multis, et errores ipsorum a melioribus redarguti sunt et confutati. Illi ipsi, qui ob ignominiosam gloriam haeretici contendunt fieri, non nova inveniunt, sed vetera replicant, et superfluas verborum novitates, quas Apostolus devitandas praecipit, quae multorum sunt correctione antiquatae, tanquam propria ratiocinatione inventas in contentionem adducunt. Quid loquar de caeteris viris doctissimis, qui post praedictos in Ecclesia Dei scribendo et disserendo praeclara ingenii sui monumenta reliquerunt? Bedam dico et Ambrosium, Heimonem, Autpertum, Rabanum, Joannem Scotum et multos praeterea, quorum opera legimus; nec non illos quos vidimus, Anselmum Laudunensem, Wilhelmum Parisiensem, Albericum Remensem, Hugonem Parisiensem, et alios plurimos, quorum doctrina et scriptis mundus impletus est, quos nes desidiae et avaritiae dediti, sub caeca oblivionis nocte latere sinimus, nullo ipsos vel eorum opera illustrantes eloquio. Num igitur ad te scribens nova possum cudere? Nequaquam, erit tamen aliquid, quoniam si de veterum fuerint decerpta pomariis, nova videbuntur alibi insita, et in eo nova erunt, quod tibi scripta sunt, cui antea scripta non sunt. Nunc itaque ad litterarum tuarum lineas responsurus, primo gratum habeo et laudo, quod de arte tua meae laudationis sumpsisti exordium, juxta illud Flacci: Quod medicorum est, Promittunt medici; tractant fabrilia fabri. HOR., Epist. II, I, 116. Sed vide, ne erraverit judicium tuum, quod in me scientiam et facundiam praedicasti, quae illo Martiani Capellae multiplici et aenigmatico epithalamio fingantur. Artes quae dicuntur liberales et caetera de medicina vel agricultura scribuntur, ab optimis praeceptoribus accepi, divinarum expositionem litterarum a catholicis et doctissimis viris, minus quam deceret, studiose audivi, multorum tractatus et commentarios tam in divina quam in saeculari litteratura perlegi, sed vaga et multiplex lectio quantum affert voluptatis, tantum aufert utilitatis. Physico loquor. Cacostomacha sunt plura et diversa fercula, et onerant valetudinem potius quam reficiunt. Ad consuetos et simplices cibos remittuntur, qui peregrinis et variis aegrotare coeperunt. Prodigus filius cupiebat ventrem suum implere de siliquis quas porci comedebant, quia juxta Psalmistam oblitus erat comedere panem suum. Multiplex lectio et summis labiis degustata mulcet animum, non pascit; delectat, non instruit. Est quaedam avaritia in scientia, unde et primi parentes tentati sunt. Eritis, inquit, sicut dii scientes bonum et malum. Multa discuntur non propter studium, sed propter curiositatem; non ut simus meliores, sed superbiores. Scientia enim inflat, charitas aedificat. Legitime igitur utendum ea, quae juxta Apostolum destruetur, ut illam teneamus, quae nunquam excidet. Neque hoc dico, ut te a studio legendi, meditandi, scribendi ac declamandi deterream, in quorum curriculo nunc maxime versor, illud assequi summopere desiderans, ut ea quae lego memoriae tenaciori commendem; et in hoc me exercere soleo, ut post lectum aliquod cujuspiam nodosae quaestionis volumen, locos et argumenta, et disputandi vias et conclusionum laqueos amoto libro memoriter replicem. Ad industriae et studii exempla sequenda proponuntur nobis: Cato, qui sextum et octogesimum agens annum ab inimicis capitali crimine accusatus causam suam egit, neque aut memoriam ejus quisquam tardiorem, aut firmitatem lateris ulla ex parte quassatam, aut os haesitatione impeditum animadvertit, Graecas litteras in senectute didicit. Terentius Varro, Publius Crassus, Marcus Cicero, Julius Caesar inter studiosos Latinorum tenuerunt principatum. De Graecis vero Demosthenes inter oratores maximus, Pythagoras philosophus, Plato patriam Athenas, praeceptorem Socratem sortitus est, et locum et hominem doctrinae fertilissimum, Democritus physicus, Carneades laboriosus et diuturnus sapientiae miles, qui cum Chrysippo disputaturus elleboro se ante purgabat; Anaxagoras qui cum e diutina peregrinatione studiorum patriam repetisset, possessionesque desertas vidisset, non essem ego, inquit, salvus, nisi istae periissent; Socrates, cujus supra meminimus, qui aetate provectus, fidibus tractandis coepit operam dare, Sophocles et Simonides poetae. Imperatores vero industrii Themistocles, qui omnium civium suorum nomina memoria comprehendit, Cyrus qui cunctorum suorum militum nomina, Mithridates qui duarum et viginti gentium, quae sub regno ejus erant, linguas ediscendo, ille ut sine monitore exercitum salutaret, hic ut eos, quibus imperabat, sine interprete alloqui posset. Longa series adnotare de singulis memorabilia, et texere illustrium virorum operum indicem. Sed ne forte reprehendere et arguere incipias me monachum et jam canescere incipientem, talia vel lectitare vel cogitare, scias, quod ego haec castra ingredior non tanquam desertor et transfuga, sed sicut explorator et spoliorum cupidus, si forte Madianitem rapere possim, quam pilis erasis et unguibus dissectis legitimo mihi valeam copulare matrimonio. Sed veniam ad nostros, quorum ingenia et studia mirari et laudare possumus, aequare et imitari non possumus. Cyprianus martyr et pontifex, Lactantius, Hilarius Pictaviensis, Ambrosius Mediolanensis, Hieronymus Ephrateus, Augustinus Hipponensis, Leo Magnus urbis Romanae episcopus et alii quamplures praecipui et clari viri, ingenio facili, copioso, suavi, et quae sermonis maxima est virtus, aperto, ut discernere nequeas utrumne ornatiores in eloquendo, an feliciores in explicando, an potentiores in persuadendo fuerint. Hi tamen cum in una et eadem fidei catholicae regula formati fuerint, quaedam scripserunt non solum diversa, sed etiam repugnantia, sicut Lactantius, qui Judaicam secutus novitatem, mille annorum fabulam introduxit, in quibus post resurrectionem ait Dominum in carne cum sanctis regnaturum. Cyprianus contraria sentit de rebaptizandis his, qui baptizati sunt ab haereticis; sed errorem suum sanguine expiavit. Ambrosius et Hieronymus de digamia sacerdotis opposita loquuntur, et suam quisque sententiam fortissima atque insolubili Scripturarum auctoritate tuetur. Augustinus et Hieronymus de eo quod Paulus Petro in faciem restitit, variis et dissonantibus scriptis longa contentione dissenserunt. Non ergo mirum si philosophi gentium doctrina litterarum mirabiles, cogitando ac disputando veritatis inquisitores, sed tamen inveniendi effectum minime assequentes, inter se et contra se discordaverint, si physici contra logicos et logici contra ethicos digladiati sunt, sed in physicis ac Iogicis disceptationibus et contrarietatibus venia concedi poterat, quia sive aliquid dicebant, nihil proderant; sive delirabant, nihil nocebant. In moralibus vero nullus dissidio, nullus errori locus est, unum sentire omnes oportet, ipsamque philosophiam uno quasi ore praecipere, quia si quid fuerit erratum, vita omnis evertitur. In illa priori parte ut periculi minus, ita plus difficultatis est, quod obscura rerum ratio cogit diversa et varia cogitare. In hac sicut plus periculi, ita minus difficultatis, quod usus ipse rerum et quotidiana experientia possunt docere, quid sit melius et verius. Conclamant igitur adversum se scholae, Epicurus contra Stoicam, Stoicus contra Peripateticum, Peripateticus adversus Academicum, et pro magistrorum acumine et inventis tota discipulorum turba decertat, et suis quisque munimentis praeceptorum sensa et acta tuetur, et multiplicat. Atque in uno, quod est summum et principale, in quo totius sapientiae cardo versatur, quantum dissenserint, adverte. Epicurus summum bonum in voluptate animi esse censet; Aristippus in voluptate corporis. Callipho et Inomachus Cyrenaici honestatem cum voluptate junxerunt. Diodorus in privatione doloris summum bonum ponit. Hieronymus in non dolendo; Peripatetici autem in bonis animi et corporis et fortunae summum bonum fatentur; Hebilli summum bonum est scientia. Zenonis cum natura congruenter vivere. Quorumdam Stoicorum virtutem sequi. Hae sunt fere omnes omnium sententiae. In tanta diversitate quem sequeremur? cui crederemus? cum par esset omnium auctoritas, nisi venisset ille qui dixit: Ego sum via, veritas et vita; et: Creditis in Deum, et in me credite. Haec tam longo ambitu ad hoc dicta sunt, ut recte scribere, distincte legere, aperte pronuntiare, praedicamenta et sedes argumenti nosse, persuadere dictione, numerorum vim et naturam intelligere, harmoniam et intervalla discernere, abaco et gnomone et astralabio praecellere, complexiones et graduum connexiones judicare, parum vel nihil valere scias, si non cognoscatur, si non ametur Deus: quem si cognoverimus, si amando secuti fuerimus, et sequendo ad ipsum pervenerimus, cum omnia sciente omnia sciemus. Ibi rusticus et illitteratus et acute inveniet, et subtiliter judicabit, et copiose disseret. Et haec est vera discendi via, quae adesse ducit, quoniam quidem omne animal non esse formidat. Te igitur moneo, te hortor ut legas, et non negligas; legas libros, et non negligas mores. Intellectus bonus omnibus facientibus eum, servus sciens voluntatem Domini sui et non faciens plagis vapulabit multis, potentes potenter tormenta patientur. Argutias et sophisticas conclusiunculas, quas gualidicas, a quodam Gualone vocant, nec exercebis superbe, nec contemnes penitus. Haec hujusmodi sunt: Quod non perdidisti habes, cornua autem non perdidisti, cornua ergo habes: Item: Mus syllaba est, syllaba autem caseum non rodit, ergo mus caseum non rodit. Mirabatur dominus noster Conradus rex ea, quae a litteratis vafre dicebantur, et probari non posse hominem esse asinum aiebat. Jucundi eramus in convivio et plerique nobiscum non illitterati. Dicebam ei hoc in rerum natura non posse fieri, sed ex concessione indeterminata nascens a vero mendacium falsa conclusione astringi. Cum non intelligeret ridiculo eum sophismate adorsus sum. Unum, inquam, habetis oculum? quod cum dedisset, duos, inquam, oculos habetis? quod cum absolute annuisset, unus, inquam, et duo tres sunt, ergo tres oculos habetis. Captus verbi cavillatione jurabat se tantum duos habere, multis tamen et his similibus determinare doctus, jucundam vitam dicebat habere litteratos. Caeterum fac ut haec exsolvere non possimus, quod periculum aut quod incommodum nobis imminet? de justitia, de pietate, de frugalitate, de pudicitia utraque, et illa cui alieni corporis abstinentia est, et hac, cui sui cura est, disputatio neglecta dispendium parit, non aurae popularis amisso disputationis praeconio, sed vitae potius atque morum detrimento. Porro quod eloquentiae mihi portionem aliquam tribuisti, judicium tuum amore illectum est ac deceptum. Est enim res nec parvi temporis, nec exigui studii, nec modicae exercitationis, scire vim et naturam animorum, excitare pigros, sistere currentes, et tanquam habenis potentibus circumflectere. Licet enim natura sit habilis et ad recipiendas quascunque formas mollis atque tractabilis, quamvis eruditor diligenter et copiose tradat, tamen si frequentis usus actio desit, quae longe a claustris monachorum seclusa est, lumen a tenebris suffocatur, ignis a cinere non alitur, sed exstinguitur. Oportet oratorem et vinci et vincere, ut noverit se et suos et scuto protegere et gladio ferire. Lege Quintilianum de institutione oratoria, qui ab utero matris susceptum infantem limare incipit et formare in oratoris perfecti substantiam. Haec vis atque potentia longius a nostra aetate recessit; quoniam omnis jurisdictio aut est ecclesiastica vel saecularis. Et in foro quidem jus dicunt laici illitterati, optima interdum natura praediti, sed tamen in populo Germaniae rara declamandi consuetudo; breviter et quasi per quaedam puncta significandi potius quam explanandi usum fecit. Altera juris pars, quae canonica vocatur, a viris litterarum doctissimis administratur, quibus in ore est lex Dei, ex qua audiunt: Nolite judicare, ut non judicemini, per quam discunt, quod apud Christianos miser est, non qui patitur, sed qui facit injuriam. In illo summi legislatoris edicto legunt: Sit sermo vester: Est est; Non non; quod autem his amplius est, a malo est. Et unus eximiae illius curiae orator dicit: Amputa opprobrium, quod suspicatus sum. Si ergo nec suspicione, nec conjectura, nec occasione aliquid vel ad probandum, vel ad non probandum assumitur, restat simplex constitutio causae. Fecisti? feci vel non feci. Ipsi gentilium diserti in suis diffinitionibus statuerunt, quod aliter censor loqui debet, aliter rhetor. Rhetori concessum est sententiis uti falsis, audacibus, subdolis, captiosis, si verisimiles modo sint, et possunt ad medendos animos hominum qualicunque astu irrepere. Praeterea turpe esse putant rhetori, si quid in mala causa destitutum atque impugnatum relinquat. Non ergo decet sanctum virum fide et gravitate praeditum apud Christianorum aures tale quid dicere, quod verum non esse sibi atque omnibus videatur. Qui in causa canonica diserte agit, suae potius gloriae quam ipsius rei utilitati deservire putatur. Ariopagitae castigatissimi Graeciae et Athenarum judices neque prooemiis, neque epilogis quemquam uti permittebant, sed simplici et minime colorata narratione; sic omnia pene rhetorices fundamenta quassabantur. Est tamen interdum in Ecclesia quaedam rerum opportunitas, in qua dicendi artificium irreprehensibiliter exercetur, et maxime in praedicandi officio. In cujus gratiae principatu, meo quidem judicio, ponitur vir nostrorum temporum valde illustris Bernardus Claraevallensis abbas. Oratorem eum non immerito dixerim, qui a rhetoribus definitur: Vir bonus dicendi peritus. Siquidem vir ille bonus longo eremi squalore et jejuniis ac pallore confectus, et in quamdam spiritualis formae tenuitatem redactus, prius persuadet visus quam auditus. Optima ei a Deo concessa est natura, eruditio summa, industria incomparabilis, exercitium ingens, pronuntiatio aperta, gestus corporis ad omnem dicendi modum accommodatus. Non igitur mirum si potenti tantarum rerum virtute excitat dormientes, imo, ut plus dicam, mortuos, et Domino cooperante et sermonem confirmante alterat homines, et ad jugum Dei trahit captivos qui fuerant in curribus Pharaonis. Hunc tu vere dixisses eloquentem, qui non destruit opere quod praedicat ore, qui non est intus Nero, foris Cato. Quem si videas, doceris; si audias, instrueris; si sequare, perficeris. Et tu si gloria dicendi tangeris, elige unum quem sequaris, cujus eloquentia tuus animus permulceatur. Maximorum oratorum concors sententia est, ornatius et copiosius dici posse imitando eloquentes, quam artis praecepta sectando. Sed de his hactenus, ut scias quod nesciam. Laudasti mores meos non veritatis, sed benevolentiae ductus testimonio: sed si in cordis mei, quod parvum est et inscrutabile, domicilia fuisses introductus, et audires in judicio mentis meae, quando pro tribunali sedet ratio, cogitationum inter se accusantium gravissimos clamores et acerbas quaestiones, ubi nec tonsura, nec habitus, nec pallor, nec macies potest ferre suffragium, videres animal horribile, et omni monstro deformius. Ibi accusator tam forti quam veraci argumentatione intendit, ibi defensor aut nullus est, aut confitetur. Sed cave dixeris mores recta a natura profectos, quia omne datum optimum et omne donum perfectum desursum est descendens a Patre luminum. Licet enim aestate conceptus, vere natus fuerim, quae tempora secundum physicos tuos optimae sunt complexionis, tamen gratia Dei sum id quod sum, et quotidie, ipso adjuvante, contendo fieri melior. Non est igitur genesis meae et parentum meorum derivationis qualiter vivam, sed divinae gratiae, quae praevenit et adjuvat, cui vocanti, quinimo trahenti, recalcitrare et reniti quasi ingratus non debeo. Uterinos certe habeo, in quibus Deus tantam suae bonitatis non est dignatus exercere potentiam. Effers domum nostram praeconiis, quae quidem multo melior, quam dignus sim, sed inordinatior quam velim. Tanta est enim hujus temporis contumacia, tanta disciplinae profligatio, ut non accipere, nedum sentire castigationem velit ulla familia, et fallit saepe tanto tempore laudata sententia, ut pater familias, ita et domus ejus. Caeterum familia nostra arctior non est familia primi parentis Adae, in qua frater fratris sanguine parricidali terram inebriavit, nec angustior familia Noe in arca, in qua fuit filius qui, derisa postmodum nuditate patris, filiorum propaginem in ipsa stirpe maledicto subjugavit; neque numerosior familia Salomonis, in qua fuit Adath Idumaeus sui domini persecutor. Nonne in domo illius, a quo omnis sapientia est, fuit inter duodecim apostolos unus Judas proditor? nos vero interdum ut homines erramus, aliquando negligimus, aut victi rerum necessitate tacemus. Erant habitacula Corbeiensis abbatis angusta et ruinosa, nos ereximus nova et fortia, quae suam multitudinem possint capere, Tullianum illud prae foribus et prae oculis habentes; non domo dominus, sed domino domus honestanda est. Inscriptum est nomen meum in superliminari australis januae cum numero quotus sim in catalogo abbatum: quod feci, non ut evacuarem spem, quae reposita est in sinu meo, sed ut docerem posteros, ne essent avari, sive profusi vel otiosi. Scriptum est ibi Graecis litteris illud de templo Apollinis: Scito te ipsum. Causaris quod in principio nominis mei tres vocales contra recte scribendi rationem conjunctae sint, quarum duae insertae pro consonantibus ponuntur et nomen trisyllabum efficiunt. Tu putas id regulariter non posse fieri, et postulas ut prima nominis littera U vel separata vim vocalis, vel juncta sequenti et eidem vim consonantis obtineat, et nomen tetrasyllabum fiat. Verum scholastice: Si possunt in nomine proprio sive appellatorio duae consonantes ante vocalem jungi, sicut gnato, gnavis, spiro, flores, fructus, cur duae vocales loco consonantium positae conglutinari et conflari non possint? sed ut me tua quaestione liberem, et vel iratus, vel placatus a me recedas, latinis litteris barbara nomina stringi non possunt, et nos Germanici sumus non Galli Comati, qui in talibus nominibus G pro U anteriori ponunt. Haec, frater dilectissime, pro tuae amicitiae intuitu, et pro accendendis fortius studiis tuis contra rigorem instituti nostri jucundius ad te scripta sunt. Non timeo reprehensores, quia charitas benigna est, patiens est, omnia credit, omnia sustinet. Habui in memoria, dum haec scriberem, quiddam, quod in libris eorum, qui facta vel dicta memorabilia conscripserunt, invenitur. Augusto Caesari procedenti e palatio, Graeculus quidam importune solebat occurrere, porrigens ei laudum suarum quaedam epigrammata. Offensus imperator hominis frequenti adulatione et intempestiva, ut erat litterarum amator et Graece sciens, aliquando praevenit Graecum, et epigramma, quod ipse in laudem ejus conscripserat, ad legendum ipsi porrexit. Quo decurso, Graecus exclamat, ingenium domini laudibus effert, demissaque in peram manu, assem, quem solum habebat, tulit: Tene, inquiens, imperator, non secundum tuam, sed secundum meam fortunam. Qua volubilitate ingenii exhilaratus princeps, largiori eum munere ditavit. Ego exemplum sequens pro binis laudationum tuarum schedulis plenam epistolam tibi remitto inter curas et multiplices labores duarum noctium lucubratiunculis effusam.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 148 |
EPISTOLA CXLVIII. WIBALDI ABBATIS AD HARTWICUM BREMEMSEM ARCHIEPISCOPUM. Hartwicum archiepiscopum sibi iratum, eo quod in electione Bremensis antistitis electorum vota in Wibaldum conspirare visa sunt, sibi reconciliare conatur. (Anno 1149.)
|
Reverendo domino H. venerabili Bremensis Ecclesiae archiepiscopo, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Clericus noster Henricus de Kaminata quasdam petitiones nostras ad vestram sublimitatem a nobis missus pertulit, inde reversus narravit, quod adversus nos graviter essetis commotus, et coram multis gravem de nobis querimoniam fecissetis, insuper et minas in nos et nostros intentassetis. Quod nos credere nequaquam potuimus, quoniam conscientia nostra nobis veraciter attestatur, quod nec in verbo, nec in opere, contra personam et dignitatem vestram scienter quidquam egerimus. Et quia lex nostra non judicat quemquam, nisi prius audiatur, ex eo discretio vestra providere debuit, ut quoniam non exiguo amicitiae vinculo devincti eramus, prius interrogaretis, et postmodum judicaretis. Siquidem, ut industria vestra bene recordatur, duo pacta inter nos contracta sunt, alterum divinum et alterum humanum. Et humanum quidem secundum jura et institutiones humanas solvi et immutari potest, ut videlicet qui hactenus noster homo et tanquam miles per hominagium fuistis, nunc dominus et Pater noster fieri incipiatis. At vero contractus divini conventio valet in aeternum, propter illum, qui in lege sua mandavit, ne assumamus nomen ejus in vanum, propter illum, qui juravit et non poenitebit eum. Unde et David: Juravi, inquit, et statui custodire. Recordamini quod priusquam ad archiepiscopatus culmen ascendistis, litteras prudentiae vestrae transmisimus, in quibus vos intimo affectu de quibusdam praemonere ac praemunire studuimus, in quibus si audire consilium nostrum placuisset, hodie Bremensis Ecclesia et vos pace meliori potiremini. Sed indignamini nobis, ut fertur, quod cum de electione Bremensis archiepiscopi, vacante tunc sede, ageretur, in nostram personam omnium fere vota se inclinarent. Nos in Ecclesia Bremensi nullum novimus praeter personam vestram, et aequivocum vestrum, Hartwicum praepositum, et Erfonem praepositum, et Albertum canonicum. Caeterum nomina et facies ignoramus. Civitatem ipsam nunquam, nisi semel intravimus, et sero inclinata jam die venimus, et mane facto egressi sumus. Quando praedecessor vester bonae memoriae Albero archiepiscopus obiit, et vos ei successistis, eramus in Stabulensi monasterio, quod a Brema itinere dierum septem distat, omnium rerum, quae ibi agebantur, ignari. A nobis nulla persona sollicitata est, nulla submissa. Nos in talem disceptationis aleam non libenter incidimus, ubi tam de natalibus quam de moribus subtilissime disputatur et frequentissime erratur. Atque infirmitatis nostrae et humilitatis bene conscii ad tantam rem et tam reverendam opportune gerendam nequaquam accedere praesumeremus, praecipue cum eadem Ecclesia prius domina gentium et princeps provinciarum tanquam vidua facta sit sub tributo, ad cujus contritiones sanandas, si vestra eruditio, prudentia, nobilitas et fortitudo non sufficiunt, desperandum potius ei erit, quam de alicujus hominis adjutorio confidendum. Abjecto itaque a vestri pectoris sinceritate totius suspicionis rancore, et depulsa omni detractorum fallacia, nos, qui in veritate vos diligimus, redamate, quoniam in eo, qui est veritas, vobis loquimur, quod contra vos in Ecclesia Romana nec litteras, nec sermonem aliquem direximus, imo ad vestrae dignitatis provectum omnibus modis subvenire parati sumus. Vestram vero discretionem intime rogamus, ut sicut dominus papa vestro praedecessori scripsit, nobis de parochianis et ministerialibus vestris, qui bona Kaminatensis Ecclesiae invaserunt, justitiam faciatis, quibus nihil prorsus dedimus, vel concessimus, vel datum recognoscimus. Commendamus vestrae pietati latorem praesentium.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 149 |
EPISTOLA CXLIX. WIBALDI ABBATIS AD H. EPISCOPUM MINDENSEM. Petit ut designet sibi tempus et locum quibus invicem convenire possint, res suas amice composituri. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino H. venerabili episcopo Mindensis Ecclesiae frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica exiguas orationes et devotum servitium.
|
Gratias referimus vestrae celsitudini quod per dilectum Patrem nostrum magistrum C. et per litteras vestrae dilectionis exiguitatem nostram visitastis. Quia enim de verbo, quod est inter nos, solliciti fuimus, et sinceram inter nos esse dilectionem, quam alicujus discordiae naevum praeoptaremus, proxime sicut paternitas vestra recordatur per fratrem nostrum C. litteras sinceritati vestrae direximus, in quibus hoc vestrae excellentiae obtulimus, ut quoniam domini vestri episcopi Patherburnensis et Monasteriensis majoribus forsitan causis impediti, ad causae nostrae compositionem venire distulerunt, nos vobis absque eis loco et tempore, quo vestrae dignationi complaceret, occurreremus. In hac petitione perseveramus, et ut diem et locum, quo vobis opportune et tute possimus occurrere, nobis designetis instanter postulamus. Parati enim sumus, sicut a principio vestrae commonitionis loqui consuevimus, innocentiam nostram in facto nostro vobis ostendere, quam sicubi minus valemus demonstrare, tam vobis quam Ecclesiae vestrae ad omnem justitiam volumus satisfacere, diem et locum quo apte et secure possimus venire in vestra ordinatione ponimus. Nam necessitatem et quas patimur angustias et partem periculorum nostrorum legatus vester oculata fide satis intellexit.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 150 |
EPISTOLA CL. WIBALDI ABBATIS AD ABBATEM S. GODEHARDI. Excusat se quod abbatum Saxoniae conventui interesse non possit, hortaturque ut in eo causa abbatis Herseveldensis ventiletur. (Anno 1149.)
|
Reverendo patri suo F. venerabili abbati Ecclesiae beati Godehardi frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Laetati sumus in his, quae dicta sunt nobis, quod charissimi Patres et domini nostri abbates, videlicet Saxoniae convenire pariter disponunt, et de his rebus pressius et studiosius tractare et ordinare, quae ad vitae nostrae correctionem et monasteriorum nostrorum disciplinam pertinere noscuntur. Cui sancto conventui nos omnium extremi famuli gratanti animo interesse desideraremus, et eorum aspectu atque colloquio diu desiderato perfrui, nisi quod quibusdam curis interpellantibus versus partes Lotharingiae nunc avocamur. Aderit vobis Spiritus sanctus, et nos vobiscum mente consistentes ad effectum perducere curabimus, quaecunque ad decorem domus Dei eodem mediatore et auctore ordinaveritis. Inter caetera illi malo fortius occurrendum erit, quod Hersefeldenses monachi fratrem nostrum abbatem suum de claustro et de abbatia sua expulerint, et nullo in eum judiciariae actionis ordine celebrato, prius exsulare et mendicare compellitur, quam delictum vel crimen suum cognoscere. Et quoniam vos misericordem esse non ignoramus, eo fiducialius benignitatem vestram rogamus, ut eum nostra et omnium confratrum nostrorum vice domino Bremensis archiepiscopo praesentetis, quatenus cum eo aut misericordiam agat, aut judicium juxta canonum tramitem exerceat. Orato pro nobis et commendate nos attente fratribus vestris.
|
[Friderico]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 151 |
EPISTOLA CLI. WIBALDI ABBATIS AD B. ABBATEM S. MICHAELIS. Gratulatur ei et ecclesiae de sua electione. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri B. venerabili abbati Ecclesiae S. Michaelis, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Gratulamur plurimum et Ecclesiae vestrae et personae; Ecclesiae cui Deus salutare provisionis adminiculum praestare dignatus est; personae quod eam praeordinatio congruis honorum provectibus sublimavit; quoniam et inhabilis persona loci sublimitate dehonestatur, et Ecclesia personae humilitate non gravatur. Sed cum haec persona illustrat Ecclesiam, et Ecclesia ornat personam, dulcis harmonia est et salutaris utique rei symphonia. Vestrae familiaritati arctius inhaerere desideramus, et totum studiose perficere quidquid vestrae bonitati de nobis complacuerit.
|
[Borchardo]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 152 |
EPISTOLA CLII. WIBALDI ABBATIS AD II. BREMENSEM ELECTUM. Scribit in gratiam abbatis Herseveldensis, quem sui monachi ejecerant. (Anno 1149.)
|
Reverendissimo Patri suo et domino H. sanctae Bremensis Ecclesiae venerabili archiepiscopo electo, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica unguento jungi quod de capite descendit in barbam, barbam Aaron.
|
Veniens ad nos venerabilis frater noster A. Herseveldensis abbas multis fratribus et coabbatibus nostris, qui Corbeiae convenerant, lacrymabiliter conquestus est, quod a monachis suis multis sit injuriis affectus, et tandem de monasterio suo per ipsorum violentiam expulsus, quod monasterium nunc a laico et illitterato, qui abbati suo hanc invidiam conflavit, contra sacrae regulae auctoritatem regatur. Quam querimoniam cum ad pedes vestrae celsitudinis jam frequenter retulerit, non solum non est in sua necessitate adjutus, sed etiam adversarii tanto sunt praesumptionis spiritu animati, ut de ipso ad vicinas ecclesias quaedam convitia et probra conscribant contemptores regulae, quae praecepit honorari abbates a monachis, etiamsi ipsi, quod absit! aliter agant; nec absque ipsorum consensu et voluntate epistolas dare vel accipere, atque ignari canonum, qui hujusmodi scripturas sub magna districtione interdicunt, et auctoribus earum gravissimae animadversionis poenas imponunt. Vacant otio et ideo vociferantur, videntes festucam in oculo abbatis sui, et trabem in suo non considerantes. Reprehendunt abbatem quod insolentiam et temerariam loquacitatem monachi sui una alapa represserit, quod et nos laudandum non putamus, cum potuerit haec praesumptio vehementius hora et disciplina regulari ad multorum correctionem vindicari. Sed abbatis intemperantiam tanto accusationis pondere exaggerant ipsi patientiae et humilitatis atque obedientiae immemores, et in quo ipsum reprehendunt, seipsos judicant, non reducentes ad memoriam, quod omnium monachorum pater et dux Benedictus inquietum monachum virga percusserit, nec sequentes Libertini monachi exemplum, de quo in primo Dialogorum B. Gregorii legitur, quod cum ab abbate suo per gravem iracundiam scabello suppedaneo esset percussus, tumentemque ac lividam faciem haberet, non solum patienter tulit, sed et quaerentibus unde sibi accidisset, tanta verborum moderatione respondit, ut nec Patris proderet vitium, nec falsitatis incurreret peccatum. Proinde nos ac per nos omnes fere Saxoniae abbates vestram clementiam humiliter imploramus, ut quia scandalum hoc in principio vestrae ad regimen ecclesiasticum promotionis pullulare et erumpere praesumpsit, tanto id discretionis zelo corrigatis, ut Ecclesia Dei gaudeat se de vestra scientia, nobilitate ac potentia invenisse solatium, et in diebus vestri sacerdotii omnis praesumptio conculcetur, et justitia et veritas accipiat incrementum. Scienti legem loquor. Expulsi aut exspoliati rebus suis vocari ad causam nec judicari possunt, quoniam non est privilegium, quo exspoliari possint jam nudati. Cuncta vero quae eis ablata sunt potestati eorum legibus redintegrentur, et postmodum non sub angusti temporis spatio ad causam dicendam vocentur, sed tantum temporis spatium eis plenam omnium rerum suarum potestatem habentibus indulgeatur, quantum exspoliati vel expulsi esse videntur. Quod vero dicitur, quod propter bonum pacis sit amotus, ne forte vehementius in eum saevirent monachi: avertat Deus hanc pacem, et hoc bonum ab Ecclesia sua, ut praelati propter hoc fugiant, ne subditi insaniant. Quin potius illi projiciendi sunt, et longe extra fines relegandi, qui abjecta propriae professionis regula et sacrorum canonum institutis contra Patres armantur, et dum de uno ipsius excessu conqueruntur, scandalis mundum implere non verentur. Mittite Corbeiam illos fortissimos viros, qui adversus abbates suos prius agunt fustibus, quam rationibus; ante pugnis quam verbis; et tunc primum infamare per scripta incipiunt, cum de tota congregatione et abbatia expulerunt, ut sciant prophetam esse in Israel. Vestra igitur discretio, vestra pietas, quod per canones factura est, faciet per misericordiam, ac restituto abbate in rerum ac possessionis suae integritate, ad pacem, si fieri potest, cuncta revocabit, vel certe judicum examine universa pensabit. Benedictus Deus qui dedit vobis in partibus illis omnia posse, quaecunque inspiraverit vobis velle, atque ideo bonum est ut subveniatis oppresso, ne forte desertus a misericordia et justitia supremi judicis clementiam cogatur implorare. De rebus vero Kaminatensi Ecclesiae vestram benignitatem iterum atque iterum rogamus, ut quod vestro praedecessori Alberoni bonae memoriae archiepiscopo a domino papa tam verbis quam litteris injunctum est, vos in parochianos vestros, qui etiam vestri ministeriales et homines sunt, prosequi non dedignemini. Scripsimus pro causa vestra domino cancellario petente praeposito vestro Hartwico, in quibus litteris nostrae circa vos devotionis affectus satis apparuit.
|
[Hartvico]
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||
Wibaldus Corbeiensis
| 153 |
EPISTOLA CLIII. CORBEIENSIUM MONACHORUM AD WIBALDUM ABBATEM De quodam puero apud Kaminatam casu defuncto. (Anno 1149.)
|
Charissimo domino suo et patri WIBALDO Corbeiensi abbati, fratres Corbeienses debitam obedientiam et devotam orationum perseverantiam.
|
Quod de aliquo tristis rei casu vestram paternitatem conturbare debemus, supra modum ipsi dolemus, sed quia congruum est, ut omnia vestrae scientiae nuda et aperta sint, non absque magno cordis gemitu, quod pro peccatis nostris nuper apud Kaminatam accidit ex permissione Dei, vestrae prudentiae notum faciamus. Duodecimo Kal. Maii quidam de pueris nostris scholaribus Herimannus, cognatus fratris nostri H. senioris, cum alio puerulo super tectum ecclesiae Kaminatensis, quod noviter tegitur, ascenderat, fratribus nostris nescientibus, et accidente casu de supremo fastigio tecti per laquear in pavimentum decidit, et statim ibidem exspiravit, et mortuus elatus est. Locus autem ruinae in aquilonari abside fuit juxta altare sancti Dionysii, ubi, cum diligenter quaesitum esset, inveniri non potuit, quod ecclesia sanguine illius polluta sit. Corpus defuncti ad Novale apud Sanctam Mariam sepultum est. Fratres Kaminatenses postea divinum officium in ecclesia non celebraverunt. Super hac re mandatum vestrum exspectamus. Nec hoc lateat discretionem vestram, quod apud Kaminatam in turri singularis ecclesiae dedicatio est, ubi, si liceat divina celebrari, prudentia vestra discernat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 154 |
EPISTOLA CLIV. [WIBALDI ABBATIS AD SUOS CORBEIENSES.] Consolatur eos de obitu fratris apud Kaminatam defuncti. (Anno 1149.)
|
WIBALDUS Dei gratia Corbeiensis abbas, dilectis in Christo fratribus et filiis Corbeiensibus benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Moestos vos esse et afflictos animo super interitu pueri vestri et fratris H. litterae vestrae ad nos transmissae patefecerunt. Sed si recordemini, quod ipsum caput nostrum ipsum Creatorem et Redemptorem nostrum, ipsum mundi totius et omnium rerum dominum princeps invidiae diabolus de pinnaculo templi praecipitare noxia persuasione voluit; si scriptum recolitis, quod omnes qui pie volunt vivere in Christo persecutionem patiuntur; si memoria tenetis quod, cum immundus spiritus a sua fuerit habitatione expulsus, revertitur assumptis secum septem nequioribus se, facile contemnere poteritis oblatrantis vulgi vana judicia; et solidata in Deum spe certissima ad emundationem et restaurationem Kaminatensis Ecclesiae studiosius intendere. Succurrere debuit dolori vestro et animi molestias detergere, quod de sacratissimo Patre nostro Benedicto legitur quod, cum in arce Casinensis castri idolum Apollinis contrivisset, et ara subversa, lucisque succisis, oratoria beatorum Joannis et Martini construxisset, daemon ejusdem loci habitator, coepit in virum sanctum horrendis vocibus infremere, et fratres ipsius tum saxi pondere, tum phantastico coquinae incendio, multis fatigationibus illudere, tum etiam pueruli monachi contritione, nec non senioris cujusdam, in quem ingressus erat, vexatione, eos a loci purgatione, et a sancta ibidem conversatione detestabili artis suae ludibrio deterrere. Non itaque vos deterreant aniles fabulae, sed confidentes de misericordia Dei et ipsius protectione, firmate in Kaminatensi Ecclesia religionem, quae ante nostrum ibi adventum prorsus deperierat, purgate et locum et animas a daemonum contubernio, et observate diligenter ipsorum versutias. Sane sumptis litteris nostris, quas ad vos destinavimus, praesentiam domini et Patris nostri Mindensis episcopi adhibitis, et super reconciliatione ejusdem Ecclesiae, quam pollutam fratris nostri casu et morte judicat, misericordiam ipsius implorate. Ad quam legationem peragendam nos praepositum A. et camerarium R. designamus. Quod si turris Kaminatensis ecclesiae seorsum a caetero corpore templi alia Kalendarum die dedicata fuerit, fratres nostri secure poterunt in ea divina celebrare mysteria.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 155 |
EPISTOLA CLV. [WIBALDI ABBATIS AD EPISCOPUM MINDENSEM.] Ut ecclesiam Kaminatensem reconciliare dignetur. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino H. venerabili Mindensis Ecclesiae episcopo, WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Fratres nostri dum juxta mandatum domini papae, et domini regis ad restaurationem Kaminatensis ecclesiae laborant, ab inimico totius salutis tentati et exacerbati fuerunt. Nam quidam puer monachus de culmine templi, cui tunc retegendo insistebant, lapsus in pavimento ecclesiae collisus exspiravit, nullo tamen cruore effuso. Unde advoluti animo pedibus vestrae sinceritatis rogamus, ut pro reverentia domini papae, et pro honore domini regis et regni, juxta discretionem vobis a Deo concessam provideatis, ne locus ille divinis pro hoc officiis privetur. Dolemus valde quod desiderato et toties expetito colloquio vestro frui non potuimus, cum vobis in veritate servire et vos honorare parati sumus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 156 |
EPISTOLA CLVI. [WIBALDI ABBATIS AD SUOS MALMUNDARIENSES.] De quodam fratre inordinato, qui abjecto monachali habitu exiverat. (Anno 1149.)
|
Frater WIBALDUS Dei gratia Stabulensis Ecclesiae servus, dilectis in Christo fratribus et filiis Malmundariensibus monachis, benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Venientem ad nos fratrem nostrum quondam Liebertum benigne, prout licuit, suscepimus. Quem cum coram fratribus et his quibus nos et Ecclesiam saepius offenderat, paterne satis pro tempore et re increpavissemus, injunximus ei pro poena, si tamen poena dici possit, ut nobiscum apud Stabulaus more fraterno maneret, donec inspecta ejus humilitate, quid agendum esset, Deo auctore, videremus. Non solum non acquievit, sed in furiam, et in eam, qua arreptitii feruntur, vesaniam conversus, cultellos et arma, quibus se et nos interimeret, quaerere, desperationis verba ore sacrilego promere, symbolo, id est, Credo in Deum, derogare, et quod nunquam amplius Deum invocaret, saeviens et seipsum dilanians dicere incoepit. Hujus igitur desperati hominis et ante altare beati Remacli propter ecclesiam violandam se occidere attentantis, incendiumque monasterio minitantis insaniam non ferentes fratres nostri, nos, qui, data sententia, conventum exieramus, adierunt, nostrum super tam detestabili homine consilium non sine dolore et lacrymis flagitantes. Nos capto cum prioribus nostris consilio, facto tabulae sonitu, quippe jam missa major cantata erat, capitulum intravimus. Quaesivimus ab eo utrum, post rebellionis ejus acceptam injuriam, obediens nobis et sanctae Regulae vellet esse; cum persisteret dicendo se personam suam velle omnibus modis a nobis alienare, nos etiam optionem proposuimus, ut aut juxta monachorum instituta nobis obediret, aut deposito religionis habitu a nobis et a monasterio suo nunquam reversurus recederet. Et hoc quidem fecimus secundum duritiam cordis ejus, metuentes ne forte in profundum desperationis et in suae necis appetitum mergeretur, malentes eum utcunque vivere, quam vitam impoenitenti animo finire. Ipse vero nihil cunctatus, sed quasi gaudens, quippe quem nequam spiritus jam mente invaserat, abjecto monachali habitu, hilaris et ridens exivit, cum nos in maximo timore pro ipsius animae interitu dimitteret. Et nos quidem de nostris peccatis iram Dei plurimum metuentes, et nihil in hoc mundo temere judicantes, pio tamen et Catholico sensu nos intelligere credimus, quod ob blasphemiam, quam in Deum semper habuit, et ob invidiam et maledicta atque probra quibus serenissimum confessorem Christi atque pontificem Remaclum insectatus est, et propter fraternum odium et semina scandali, quae inter duo loca, Stabulaus videlicet et Malmundarium singulari charitatis glutino conjuncta spargere non cessavit in hanc mentis caecitatem et pertinaciae laqueum prolapsus est, sicut de Juda traditore legimus, qui post venditum Dominum abiens laqueo se suspendit. De quo universitati vestrae mandamus, et in virtute sancti Spiritus per verbum sacrae obedientiae praecipimus ut eum neque colloquio, neque consilio, neque auxilio intus sive foris foveatis, sed ipsum tanquam Christianae communionis extorrem et totius obedientiae ac religionis eversorem devitare ac persequi cum omni veritate et instantia studeatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 157 |
EPISTOLA CLVII. WIBALDI ABBATIS AD WALTERIUM MONACHUM. Walterium monachum improbum de multis arguit criminibus. (Anno 1149.)
|
WIBALDUS Dei gratia Corbeiensis abbas, fratri WALTERIO concipere spiritum timoris Domini, parturire humilitatem, parere obedientiam.
|
Multa saepe et gravia de tua conversatione ad nos referuntur, tam a fratribus, cum quibus habitas, quam a laicis honestis, qui dolent nomen Dei propter te blasphemari inter saeculares, nostramque personam laedi et Corbeiense monasterium infamari, et totum monachorum ordinem per te vilem fieri. Super quo frequenter a nobis affectione paterna commonitus, resipiscere nequaquam voluisti, sed retribuens mala pro bonis, sterilitatem animae nostrae, maledicta et exsecrationes tuis correctoribus rependis. Audivimus enim de te rem insaniae junctam, imo vero sacrilegio et detestatione plenam, quod videlicet quotidiano desperationis furore accensus missam de sancta Trinitate sine intermissione celebres, sub hoc caecatae mentis proposito, ut tam nostra persona quam tuus praepositus per hoc tam in temporali prosperitate, quam in corporum nostrorum valetudine acerbius laedamur. O hominem omni lacrymarum imbre deflendum, qui de fide perfidiam facit, de pietate sacrilegium, de religione idololatriam! Summa illa et gloriosa atque ineffabilis Trinitas, a quibus digne et laudabiliter invocatur, ad seipsam obtinendam et habendam invocatur, ut ejus visione perfruantur, qui invocant nomen ejus, et ab illa inter mundi hujus adversa et prospera gubernentur, a qua se recognoscunt conditos, et a morte sempiterna per Jesum Christum liberatos. Hoc nomen invocetur super nos quod non perdit innoxios, nec salvat nocentes; invocetur, inquam, non obdurati cordis et infidelis oris alloquio, sed innocentiae et puritatis obsequio. Praeterea non dissimilem impietatis errorem incurrisse argueris, in eo scilicet, quod mercatorem quemdam saecularibus et tibi prohibitis commerciis socium et amicum anathematizaveris. Soles enim tractatis recenter vivificis sacramentis extra ecclesiam in coemeterium fratrum exire, ut inde possis oppidum Horenhusen, quod in valle situm est, despicere, et contemplata domo tui sodalis, ipsum et uxorem et liberos excommunicare. Quis te constituit principem populi? cum ad presbyterii gradum ascendisti, potestatem accepisti consecrandi corpus et sanguinem Dei, non potestatem ligandi atque solvendi. Hanc potestatem accepit Ecclesia Catholica cum beato Petro, sed non est diffusa in omnes, qui sacerdotali officio funguntur, sed eis tantum collata, qui ad curae spiritualis administrationem eliguntur. Nonne cum talia agis Balaam prophetae recordaris, qui ad maledicendum populo Dei ascendit in montem, et caecatus avaritiae tenebris toties prohibitus, dum pertinaciter maledicere desiderat, copiosae benedictionis munus cum gratia prophetiae contulit? sic benedicitis cum maledicere putatis, et convertitur in vos maledictio, et transit ad proximum benedictio. Vidimus in quibusdam illud Psalmistae adimpletum: Priusquam humiliarer ego deliqui, et quos lascivientis lubricum carnis evertebat, facti subjectiores et ad omnem obsequii et patientiae cultum promptiores recompensabant modeste serviendo et mores aliorum sustinendo, quidquid dispendii lapsu carnis commiserant: Tu non audis David dicentem: Nolite fieri sicut equus et mulus. Sed peccatum tuum sicut Sodoma praedicas et non abscondis et, quod pessimum est, mentiendo, jurando et detestando fratrum animos offendis. Dicetis etiam quosdam caracteres habere, et illos ad quaedam praestigia et diabolicas incantationes atque usus improbos conscribere, quibus ne gentilium quidem ullus doctus et honestus fidem accommodare voluit. Cum ad cognoscendum haec et alia quaedam, super quibus in te et nos tota clamat provincia, secundum priorem monasterii nostri fratrem videlicet Isiconem Ersborch misissemus, fratres omnes tam illitterati, quam litterati, sorores Deo dicatae et reliqua cellae familia concors contra te tulerunt testimonium; sed tu impudentia, qua omnes vincis, cunctis resistebas, non vera dicendo, sed cunctis convitiando. Et nunc quoniam clamor tuus quotidie ascendit, per verbum sanctae obedientiae tibi praecipimus ut ab altaris et missae officio abstineas, et ut de quatuor parietibus claustri passum pedis non exeas, et cum laicis et saecularibus personis colloquium per te vel per submissam personam non habeas, donec obedientia et humilitate tua cognita, quid agendum sit, Deo auctore, provideamus. Quod si nostri mandati quod ex communi fratrum sententia injungimus, contemptor et praevaricator exstiteris, scias pro certo omnem cellae illius habitationem et reditum ad nos vel monasterii nostri domicilia penitus interdici.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 158 |
EPISTOLA CLVIII. WIBALDI ABBATIS AD SUOS CORBEIENSES. De H. et A. ministerialibus Corbeiensis monasterii in ejus gratiam receptis. (Anno 1449.)
|
Frater WIBALDUS Dei gratia Corbeiensis abbas dilectis in Christo fratribus et filiis Corbeiensibus monachis benedictionem et vitam usque in saeculum.
|
Venientes ad nos Stabulaus ministeriales Corbeiensis Ecclesiae H. et A. qui, ut nostis, equos nostros apud Corbeiam furati fuerunt, se more gentis suae evaginatis gladiis in maximo populi conventu nostrae misericordiae dediderunt. Qua humilitate et insolito ensium spectaculo, nec non labore longioris viae super ipsos miserando permoti, Stabulenses nostri tam fratres, qui omnes in ecclesia praesentes aderant, quam ministeriales Ecclesiae nostrae, quorum maxima pars alia de causa ad nos ea die convenerat, cum ingenti precum instantia apud nos licet invitos et renitentes effecerunt, ut eos in gratiam reciperemus, et tam de eorum peccato quam de poena et satisfactione ex consilio et sententia vestra et ministerialium Corbeiensis Ecclesiae diffiniremus. Eapropter scripsimus domino nostro Patherburnensi, ut eos ab excommunicationis vinculo, quo innodati erant, sub praedictae conditionis firmitate absolvat, et usque ad reditum nostrum ad vos pacem in terra habere permittat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 159 |
EPISTOLA CLIX. G. ABBATIS SOLEMNIACENSIS AD WIBALDUM ABBATEM. Ut pro Solemniacensibus gratias agant S. Remaclo qui eos a tribulationibus eripuit. (Anno 1149.)
|
Charissimo nostro et cum omni reverentia nominando GUIBALDO domino abbati S. Remacli de Arduenna G. suus abbas Sancti Petri Solemniaci ire de virtute in virtutem et videre Deum deorum in Sion.
|
Ante omnia charissimi petimus, quatenus communi Patri nostro sancto Remaclo gratias agere et preces pariter fundere ut filii domestici pro nobis fratribus vestris dignemini. Gratias, inquam, quia nos, opitulante Deo, de magnis tribulationibus pius Pater erutos in magna pace ad praesens constituit, preces etiam nihilominus fundere, quatenus sicut hactenus bene consuevit, patrocinari nobis usque in aeternum non desinat. De vestris autem necessitatibus scire volumus, quomodo erga vos pius Pater et patronus operetur et opituletur. Valete, fratres et domini.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 160 |
EPISTOLA CLX WIBALDI ABBATIS AD SOLEMNIACENSES. Respondet ad praecedentem.
|
Reverendo Patri suo et domino G. sanctae Solemniacensis Ecclesiae venerabili abbati et fratribus ibidem Deo militantibus frater GUIBALDUS Dei gratia ecclesiae Beati Remacli servus, quae est in Stabulaus, salutem in eo qui mandat salutes Jacob.
|
Litterae vestrae ad nos per pueros perlatae vestrae prosperitatis et sospitatis indices fuerunt, quae tanto propensiore gaudio repleverunt, quanto per ipsas fuimus certiores, quod fides vestra, quae per dilectionem operatur, firmissime tenet et nullatenus dubitat, omne datum optimum et omne donum perfectum desursum esse et a Patre luminum descendere. Levastis si quidem oculos vestros in montes, unde venit auxilium vobis, quando religiose de communis Patris et patroni nostri sanctissimi videlicet confessoris Christi Remacli meritis cogitantes, ejus patrocinio estis assecuti quod communia peccata praepedire videbantur. Et licet eruditio vestra et devotio abunde intelligat eisdem studiis conservandam prosperitatem, quibus eam adepti estis, tamen vestra sollicitudo non arbitratur esse otiosum, si et vos filiali et intimo affectu commoneamus, et vos in idipsum supplicibus votis adjuvemus. Nam vestra prosperitas nostra est, et in tantum sunt nobis omnia vobiscum communia, ut nihil alienum, nihil segregatum judicemus, nisi quantum intervallis locorum, quibus valde invidemus, spatio longiore distamus. Et quoniam de rerum nostrarum habitudine pia vos animi anxietas permovet, sciat vestra sinceritas, quod in labore hominum sumus, et cum hominibus flagellamur, quia tantarum et tam remotarum rerum procuratores nunquam vel raro absque vexatione tempus praeterire possumus. Caeterum res nostras Deo propitio per merita et intercessionem venerandi pastoris et patroni nostri Remacli moderante, summa rerum salva est, licet de partibus aliquantulum depereat. Nosque in persona sani et incolumes sumus, et vestri in veritate amatores. Remittetis nobis circa tempus autumnale caecum vestrum latorem praesentium, cui etiam ductorem viae praebebitis, et per ipsum nobis quatuor cuniculos, duos videlicet mares et duas feminas mittetis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 161 |
EPISTOLA CLXI. WIBALDI ABBATIS AD H. TRAJECTENSEM EPISCOPUM. De providendo pastori Ecclesiae de Lienward. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino H. venerabili sanctae Trajectensis Ecclesiae episcopo, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Sicut vestrae celsitudini jam ante suggessimus, clericis qui Ecclesiam de Lienward tenuerunt, et praebendam et beneficium abjudicari fecimus propter tria capitula, quorum singula poterant esse peremptoria. Primo quod donum altaris et curam animarum a vobis suscipere neglexerunt, unde eadem Ecclesia, quae est Corbeiensis Ecclesiae possessio, in jus vobis proprietarium adjudicata est, sed per gratiam et misericordiam vestram nobis et monasterio nostro omni cum integritate restituta est. Secundo quod censum ex antiquo jure debitum jam per biennium solvere neglexerunt. Tertio quod decurso jam nostrae praelationis apud Corbeiam trium fere annorum spatio neque ad nos venerunt, nec debitam reverentiam et honorem exhibuerunt. Quae cum ita sint, misimus ad pedes vestrae sanctitatis Corbeiensis Ecclesiae camerarium, sub tali discretae moderationis mandato, ut, quoniam personam vobis exhibere, quae curam ejusdem Ecclesiae susciperet, praecepistis, si favor vester circa aliquam personam inclinatur, eam vobis ex nostra, salvo jure nostro et censu Ecclesiae, praesentare debeat, quae quidem persona, licet sola curam accipiat, tamen in quarta parte praebendae a vobis ordinabitur. Quod si etiam de tribus reliquis praebendis vestrae discretioni placuerit, ut aliqua persona vobis grata investiatur, etiam in hoc vestrae voluntati libenter obtemperabimus. Si vero nulla de amicis vestris ordinandis vobis voluntas exstat, personam, quam ei ex nomine designavimus, vobis praesentabit. Ad cumulandum quoque beneficium, quod nobis liberaliter impendistis, et ad promerendum cumulatius nostrae servitutis augmentum, quod bono inchoastis principio, fine optimo terminetis et nos de amico vobis amicissimum faciatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 162 |
EPISTOLA CLXII. CONRADI IMPERATORIS AD WIBALDUM. Laudat ejus fidelitatem, significatque se in octava Pentecostes pervenisse Ratisbonam. (Anno 1149.)
|
CONRADUS Dei gratia Romanorum rex augustus, W. dilecto suo venerabili Chorbegensis Ecclesiae abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Quia inter universos regni nostri principes nullus est repertus, qui fidelius vel nobis vel filio nostro pro posse suo post discessum nostrum astiterit, specialiter fidelitati tuae tam factis quam verbis grates referre intendimus. Scire itaque te volumus, sanos et bene valentes in octava Pentecostes Ratisbonam pervenisse, quia id maxime te desiderare cognovimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 163 |
EPISTOLA CLXIII. WIBALDI AD CONRADUM IMPERATOREM. Congratulatur ei de reditu e sacra expeditione, hortatur ut injuste oppressos adjuvet, et conqueritur de episcopo Mindensi. (Anno 1149.)
|
Inclyto triumphatori a Deo coronato et exaltato serenissimo domino suo CONRADO Romanorum imperatori augusto, F. WIBALDUS Dei et vestra id quod est in Ecclesia Catholica, salutem in eo qui dat salutem regibus.
|
Sicut infidelium mentes de insperato adventu vestro nimium consternatae sunt, ita fidelium vestrorum animi tanto coelestis muneris beneficio plurimum sunt exhilarati. In quorum numero nostra parvitas non immerito aggregata tanto exsultat gaudio, ut cum propheta Jacob dicere possimus: Sufficit mihi, vadam et videbo Dominum meum. Et nos quidem qui semper animo et oratione atque fide vobiscum fuimus, jam in ipso imperii vestri ingressu corporali praesentia vobis occurrissemus, nisi rapinae et incendia quotidianis pressuris Lotharingiam et praecipue miseram Arduennam afflictarent, in qua miseriarum dimicatione, tanquam in acie succinctos acerba necessitas nos stare compellit. Et, quoniam desideranti vos et jam fere labenti patriae divina pietas sanum et incolumem restituit, porrigite salutarem dexteram oppressis, sublevate pupillos, defendite viduas, subvenite Catholicae Ecclesiae, quod tanto nunc potentius atque efficacius complere poteritis, quanto excellentiam vestram coelestis majestas mirabilibus et inopinatis triumphis per incredibiles labores et extrema pericula sua clementi protectione provexit. Virtus vestra et industria per Dei potentiam alte terribilem vos inimicis effecerunt: unde et mora abjicienda est, et dum cuncta pavent, utendum est ratione temporis, et curvanda sunt quae jam flecti coeperunt et ante corda rebellium percellenda, quam convalescere a metu incipiant. Conquerimur autem serenitati vestrae, quod Mindensis episcopus plurimum nos gravat, et hactenus impedivit de his rebus, quas Corbeiensi Ecclesiae attribuistis, Kaminatam videlicet et Visbick, et in Kaminata quidem, ubi fratres nostros jussu vestro ordinavimus, divinum officium celebrari prohibuit, de cujus possessione mediam fere partem amisimus. In loco vero VISBICK nunquam intravimus, nec passum pedis de tota possessione ibi pertinente adhuc obtinuimus, prohibente hoc Mindensi episcopo et comite Adulpho de Scowenborch, ubi etiam ipse Mindensis episcopus res monasterii per fratres Cappenbergenses ordinavit. Pro qua re Corbeienses, qui vobis de pecunia juraverant, solvere, tota Ecclesia reclamante, non potuerunt. Quantas vero adversitates et quantas expensas pro eisdem locis sustinuerimus, plenius suo tempore vestrae clementiae genibus affusi referemus. Et nunc quantum vestra majestas dignabitur, et quantum nostra mediocritas sustinere valet, de statu vestro et regni nobis fidelibus vestris significare non abnuatis. Victorem vos et incolumem conservet omnipotens Deus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 164 |
EPISTOLA CLXIV. EUGENII PAPAE III AD CONRADUM IMPERATOREM. Consolatur de infelici expeditionis Hierosolymitanae exitu, mittitque ad eum nuntios, cupiens de ipsius statu informari. (Anno 1149.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei charissimo in Christo filio CONRADO illustri Romanorum regi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Cum in hoc mundo cuncta mutabilitatis ordo corrumpat, etc. Vide in Eugenio papa III, ad an. 1153.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 165 |
EPISTOLA CLXV. G. CARDINALIS AD WIBALDUM ABBATEM. Mandat ut ad se veniat ipsius consilio usurum. (Anno 1149.)
|
G. Dei gratia sanctae Romanae Ecclesiae diaconus cardinalis et apostolicae sedis legatus, venerabili fratri WIBALDO abbati Stabulensi, salutem et dilectionem.
|
Fraternitati vestrae praesentibus scriptis notificare decrevimus, quod peracta legatione domini papae in Polonia ad partes Saxoniae devenimus, ibique pro complenda legatione ejusdem domini nostri de constitutione episcoporum in Leutitia, seu etiam pro negotio ducis Lotharii quod vobis non exstat incognitum, moram necessario facimus. Quia vero in utroque negotio vestro auxilio seu consilio summopere indigemus, fraternitatem vestram attente rogamus, atque ex parte domini papae et domini cancellarii vobis mandamus, quatenus, his susceptis litteris, omni occasione ac dilatione postposita, ad nos veniatis, ut in praedictis negotiis, sicut oportet, et dominus papa confidit, assistere valeatis.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 166 |
EPISTOLA CLXVI. WIBALDI ABBATIS AD G. CARDINALEM. Respondet ad praecedentem. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino G. venerabili sanctae Romanae Ecclesiae diacono cardinali apostolicae sedis legato, F. WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Postquam de transitu vestro in Poloniam vera relatione comperimus, longo tempore apud Corbeiam in ea exspectatione solliciti atque suspensi fuimus, ut in reditu vestro competenter vobis occurrere possemus, et tam devotum quam debitum tum in persona tum in rebus obsequium pro reverentia domini papae et domini cancellarii, et pro vestrae personae honorificentia, cum omni fide et sinceritate exhiberemus. Sed quoniam crebra mala, quae Lotharingiam et praecipue Arduennam nostram assiduis praedis atque rapinis et incendiis affligunt, nos illac transire compulerint, et quotidianis pressuris tanquam in acie dimicantes implicitos tenent, multum ex animo dolemus, quod ad vestrae jussionis mandatum vestrae sublimitati occurrere tam longe positi non valemus, praecipue cum vestris sollicitudinibus desit cooperator episcopus Anselmus, in cujus prudentia et fideli consilio plurimum posset inniti vestra discretio. Praeterea dominus noster rex Romanorum Conradus Ratisbonam in octava Pentecostes perveniens, misit nobis legatos cum litteris, praecipiens ut in martyrio apostolorum Petri et Pauli sibi absque ullo dilationis impedimento praesentiam nostram exhiberemus. Misimus vero ad vestrae excellentiae pedes procuratores nostros, quibus confidenter imperabitis, ut juxta beneplacitum vestrum de rebus nostris vestris opportunitatibus subveniant. Vestra vero bonitas, sicut de vobis et de tota Romana Ecclesia confidimus, necessarium eis patrocinium non denegabit.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 167 |
EPISTOLA CLXVII. CONRADI IMPERATORIS AD H. MINDENSEM EPISCOPUM. Arguit eum quod fratres Corbeienses vexet. (Anno 1149.)
|
CONRADUS Dei gratia Romanorum rex, H. venerabili Mindensi episcopo, gratiam suam et omne bonum.
|
Perlata est ad nos querela fidelis nostri Corbeiensis abbatis, quod de duobus monasteriis in episcopatu tuo sitis, Kaminata videlicet et Visbich, quae nos Corbeiensi monasterio tam consilio quam judicio principum contulimus, magnum impedimentum attuleris, et saepe multumque rogatus Ecclesiam, quae ruina cujusdam pueri monachi polluta dicitur, reconciliare neglexeris. In quo discretio tua diligenter debet perpendere, quid sacerdotalis officii sollicitudo in hujusmodi casu debuit exhibere. Debuit enim discretio tua intelligere, quod de regalibus nostris sicut tua Ecclesia sublimata et dotata est, ita et Corbeiensem Ecclesiam de regni proprietate potuimus honorare. Proinde discretioni tuae per praesentia scripta mandamus ut de caetero a vexatione praedicti Corbeiensis abbatis et rerum monasterii ipsius omnino, sicut nos diligis, abstineas, et praedictam Ecclesiam reconciliare non differas. Nos enim divinae religionis intuitu, et monitu ac petitione reverendi Patris nostri papae Eugenii, praedicta loca divinis obsequiis mancipare studuimus; de quorum turpi et infamissima conversatione non solum eadem provincia, sed etiam regnum nostrum offendebatur: in qua sacra ordinis reformatione tuam plurimum decet cooperari moderationem.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 168 |
EPISTOLA CLXVIII. WIBALDI ABBATIS AD H. MINDENSEM EPISCOPUM. Causatur de eo quod Kaminatensem Ecclesiam non reconciliaverit. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino H. venerabili sanctae Mindensis Ecclesiae episcopo, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, exiguas orationes et devotum servitium.
|
Frequenter excellentiam vestram per litteras et per nuntios rogavimus ut Ecclesiae de Kaminata reconciliationis officium, quo indigere dicitur, impenderetis, sed peccatis nostris facientibus, non solum impetrare rogata non potuimus, sed etiam gravioribus responsis, ut accepimus, molestati fuimus. Nunc vero ad nostrae petitionis munimentum etiam domini nostri regis Conradi intercessionem adjunximus, cum tamen nostris meritis potius, quam majori patrocinio vellemus apud vestram celsitudinem niti. Volumus autem vestram sinceritatem non latere, quod Corbeiensis Ecclesia per privilegia Romanorum pontificum hanc dignitatis praerogativam obtinuit, ut si dioecesanus episcopus, quod sui officii est, implere negaverit, ab alio Catholico episcopo obtinere et libere uti possit. Nos vobis debitam reverentiam exhibuimus, et de caetero servire parati sumus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 169 |
EPISTOLA CLXIX. CONRADI IMPERATORIS AD WIBALDUM ABBATEM. Redux e sacra peregrinatione invitat eum ad curiam. (Anno 1149.)
|
CONRADUS Dei gratia Romanorum rex, WIBALDO Corbeiensi et Stabulensi abbati, gratiam suam et omne bonum.
|
Certi sumus quod de numero fidelium nostrorum praecipuus inopinatum reditum nostrum summa cordis alacritate suscipias, et prosperitati nostrae tanquam specialis regni et noster amicus plurimum congaudeas. Quod autem in adventu nostro Ecclesia et regnum in reformatione proficiat, orationibus sanctae Ecclesiae, et tam consilio quam auxilio fidelium regni obtinere desideramus. Industriae igitur tuae mandando committimus, quatenus omni occasione postposita ad curiam, quam in Assumptione sanctae Mariae Frankenevort celebraturi sumus, venire non differas, ubi tam de privatis quam de publicis negotiis nostris familiari tecum consilio convenire intendimus. Quae Corbeiensi Ecclesiae pro tua dilectione in abbatiis Kaminata et Visebacho contulimus, ad usus ejus, Deo annuente, conservabimus, certi quod Corbeienses pecuniam, quam juramenti assertione promiserant, indubitanter nobis persolvant.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 170 |
EPISTOLA CLXX. H. WIBALDO ABBATI. Quod rex ejus indigeat consilio. (Anno 1149.)
|
Domino suo WIBALDO Corbeiensi et Stabulensi abbati H. suus servitium servi.
|
Sicut dignatio vestra mihi praecepit, litteras vestras domino regi transmissas de verbo ad verbum ei fideliter interpretatus sum. Occasionem vero remanendi apud Stabulaus, etsi a domino rege impetrare potuissem, tentare nolui; propterea quod considerata negotiorum multiplicitate tam regi quam vobis hoc dam osum esse animadverti, secretum est quod dico. Dominus rex legationem tam ad Romanos quam ad dominum papam consilio fidelium suorum ordinare intendit. In hoc consilio discretio vestra domino regi necessaria erit. De expeditione quoque in Italiam promovenda, et sorore sua ducissa Poloniae restituenda rex consilium vestrum habere debet. Pro pace restauranda et confirmanda studiose rex et efficaciter laborat. Omnis homo debitum suum ita persolvat, ut nihil omnino debiti sui existat.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 171 |
EPISTOLA CLXXI. WIBALDI ABBATIS AD PETRUM ABBATEM CLUNIACENSEM. De lite quae inter Ecclesiam de Nameka et Ecclesiam de Marcha vertebatur. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri et domino PETRO venerabili sanctae Cluniacensis Ecclesiae abbati, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, salutem in eo qui mandat salutes Jacob.
|
Recognoscentes in omnibus nos filios vestros esse et servos, tam personis monasterii vestri quam rebus in omni negotio assistere consuevimus, et tanquam una de Cluniacensibus personis cum veritate et justitia res Cluniacenses pro nostra facultate defensare. Sed de lite quae fuit inter Ecclesiam de Nameka et Ecclesiam de Marcha aliter, quam se rei veritas habet, ad vos perlatum fuisse intelleximus: propter quod verum ordinem vobis per nos breviter esse intimandum credimus, ne vestrae religionis splendor ignotae et minus constantis causae defensione aliquod nubilum patiatur. Praepositus canonicorum ecclesiae Beati Bartholomaei apostoli conquestus est in synodo Leodii, quemdam liberum hominem nomine Berengerum in possessionem sui juris irruisse, videlicet in partem quamdam decimationis Ecclesiae de Marcha. Respondit ille, se per vim nihil fecisse, sed quoniam advocatus esset Ecclesiae de Namecha, et eadem decimatio ad terminum ipsius Ecclesiae pertineret, se jure defensionis decimationem tulisse. Econtra praepositus asseverabat, quod praedicta decimatio ad terminos Ecclesiae de Marcha possideret, et eam quiete possedisset, donec a praedicto viro absque ullo juris ordine interruptio esset illata, unde et restitui sibi cuncta in integrum postulabat. Auditis utrinque allegationibus, sententiam judicii episcopus pro more Ecclesiae suae assessores interrogavit. Diu inter eos disputatum est utrum restitui oporteret; sed nos plurimum aequitatem cum jure considerantes, et veritatem cum judicio diligentes, hortabamur ut, omisso restitutionis titulo, a circummanentibus de terminis et possessoribus cum quiete expresse quaereretur. Probata est ab omnibus prolata sententia, quae agendi cavillationem penitus excludebat. Venerunt itaque ab utraque parte circummanentes natu majores, et praestitis de veritate dicenda sacramentis, per certos limites de utraque possessione coeperunt discernere. Fundus curtis de Namecha extenditur usque prope villam Marcham, et ideo advocatus Ecclesiae de Namecha asseverabat decimationem ejusdem, terrae praefatae et Ecclesiae jure antiquo pertinere, sed quemdam presbyterum de Namecha antiquis temporibus cuidam de Marcha tradidisse pro eo quod quorumdam parochianorum suorum, qui ei viciniores erant curam gereret. Econtrario illi de Marcha asserebant, quod eamdem decimationem inconcusse sine controversia bona fide possedissent, non jure mutui, neque commodati, sed proprietario et perseveranti longe ultra spatium triginta et unius annorum, quod idoneis testibus se probaturos promittebant. Relata est controversia ad synodum, et absque ullius personae reclamatione concordi sententia judicatum est, quod si praepositus Sancti Bartholomaei, qui possessor ab utraque parte cognoscebatur, licet ab altera malae fidei possessor diceretur, legitimis testibus, qui per aetatem et intelligentiam de praescriptione temporis certum ferrent judicium, probare posset, se quiete et canonice possedisse, magis ei probatio incumberet, quam ei qui recenter in eamdem possessionem irruisse non dubitabatur. Et sententia plus illis de Namecha, quam in illis de Marcha, complacuit. Haec sunt, quae super hac causa et vidimus et audivimus, et ideo non possumus ea non loqui.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 172 |
EPISTOLA CLXXII. CONRADI IMPERATORIS AD H. EPISCOPUM MINDENSEM. Arguit ipsum quod Kaminatensem Ecclesiam non reconciliaverit, nec ipsius jussa adimplere curaverit. (Anno 1149.)
|
CONRADUS Dei gratia rex Romanorum H. Mindensi episcopo gratiam suam et omne bonum.
|
Meminimus quod per alia scripta pontificalem sollicitudinem tuam admonuimus, ut Kaminatensem Ecclesiam, quam pollutam judicasti, pro casu et morte pueri monachi in resarciendo tecto laborantis, reconciliare ac purgare non differres. Et miramur te non solum mandata nostra, sed officium tuum non implere. Satis diu patrocinatus es enormitati mulierum, quae ibidem habitaverant, et nimium contradixisti, ne divini cultus religio per nos ac nostros ibidem firmaretur. Tua etiam prudentia intelligat et judicet, utrum abbatiam Visbicke demutare et aliquibus personis absque nostro jussu attribuere debueris. Pro his igitur et aliis, in quibus nos offendere nequaquam dubitasti, per praesentia tibi scripta mandamus, et sub obtentu gratiae nostrae praecipimus, ut in proxima Nativitate Domini praesentiam tuam apud Aquisgrani nobis exhibeas, responsurus nobis judicio principum de his, quae circa nos et mandata nostra neglexisse visus fueris. Caeterum si reconciliationem Ecclesiae, de qua supra diximus, amplius differre tentaveris, quoniam privilegium meretur amittere, qui concessa abutitur potestate, nos ejus purgationem ulterius dissimulare nequaquam valebimus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 174 |
EPISTOLA CLXXIV. B. EPISCOPI PATHERBURNENSIS ET WIBALDI ABBATIS AD EUGENIUM III. De lite quae inter Z. praepositum et episcopum Spirensem vertebatur. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri suo et domino EUGENIO sanctae universalis Ecclesiae summo et universali pontifici BERNARDUS Dei gratia Patherburnensis Ecclesiae humilis minister, et frater WIBALDUS eadem gratia et vestra id quod est in Ecclesia Catholica, perseverantem cum omni devotione et obedientia famulatum.
|
Cum venissemus in oppidum Frankenevort in Assumptione beatae Mariae ad curiam inclyti triumphatoris filii vestri Conradi serenissimi Romanorum regis, Z. praepositus Spirensis filius vester querelam suam exposuit, praesente Moguntina et Wormatiensi ecclesia, nobis quoque audientibus, et habuit testimonium ab omnibus, quod cum a vestra sanctitate esset reversus, priusquam sudorem viae detergeret, priusquam ad episcopum Wormatiensem et ad abbatem Eboracensem mandata vestra perferret, quibus controversiam, quae in eum mota erat, audiendam determinandamque commiseratis, ab episcopo Spirensi et canonicis ejus in judicium actus est, et per verbum sanctae obedientiae jussus est fratribus reddere infra quindecim dierum spatium, quidquid de praebenda ipsorum eis defuerat interim, dum versus Romam peregrinaretur. In perficiendis itaque mandatis vestris cum praedictum tempus effluxisset, decimo quinto tandem die coepit episcopus praedictum praepositum Z. de inobedientia incusare, et super hoc canonicam pene sententiam a clericis postulare. Cum vero praefatus praepositus sensisset se a canonicis iniquo odio praegravari, et omnia ecclesiastica beneficia sibi praeter morem et ordinem abjudicari, metropolitanum Moguntinum archiepiscopum appellavit, et sic ante datam sententiam, quam adversarius ejus Gevehardus prima voce proferebat, se suaque omnia in vestram tutelam commendans ab eis exivit. Vocatus Spirensis a metropolitano suo cum clericis suis Moguntiam venit ubi, cum jam saepedictus Z. praepositus neque misericordiam neque judicium invenire potuisset, vestram praesentiam appellavit. Haec sunt, Pater charissime, quae veraciter audivimus, et quae pro oppressione fratris nostri pietati vestrae intimare curavimus, scientes procul dubio quod in conspectu vestro misericordia superexaltat judicium, et quod in nullo violari sacrorum canonum decreta patiamini.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 175 |
EPISTOLA CLXXV. CONRADI IMPERATORIS AD EUGENIUM PAPAM III. Ut praeposituram Xantensem Thiebaldo capellano suo canonice electo conferre dignetur. (Anno 1149.)
|
Litteris paternitatis vestrae plenis piissimi affectus, plenis laetitiae et gratulationis, per aliam paginam et per alios nuntios plenius respondere decrevimus, etc. Vide in Eugenio papa III ad annum 1153 inter variorum epistolas ad ipsum.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | ||||
Wibaldus Corbeiensis
| 176 |
EPISTOLA CLXXVI. WIBALDI ABBATIS AD GUIDONEM CARDINALEM ET CANCELLARIUM. Ut praepositura Xantensis Thiebaldo capellano conferatur. (Anno 1149.)
|
Reverendo Patri et domino GUIDONI sanctae Romanae Ecclesiae cardinali diacono apostolicae sedis cancellario, frater WIBALDUS Dei gratia id quod est in Ecclesia Catholica, seipsum et sua.
|
Brevis nunc ad vos nobis sermo est, et haec instantis propositi summa, ut petitio domini regis de praepositura Xantensi domino Thiebaldo concedenda exaudiatur. Sic et principi satisfiet, et peccatum inobedientis poena principali punietur. David Philisthaeum in fronte percussit. Idem in psalmo dicit: Imple facies eorum ignominia, et quaerent nomen tuum, Domine. Nulla inde orietur commotio, sed timor et tremor venient super nos. Credimus quod faciem vestram ante purificationem sanctae Mariae videamus.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] | |||
Wibaldus Corbeiensis
| 177 |
EPISTOLA CLXXVII. EUGENII PAPAE III AD CONRADUM REGEM. Thiebaldo capellano suo confirmat praeposituram Xantensem, modo aliam praeposituram, quam antea possidebat, remittat. (Anno 1149.)
|
EUGENIUS episcopus, servus servorum Dei charissimo in Christo filio CONRADO illustri Romanorum regi salutem et apostolicam benedictionem.
|
Litteras excellentiae tuae debita benignitate recepimus, in quibus devotionem et affectum, quem erga matrem tuam sanctam Romanam Ecclesiam et nos ipsos geris plene cognovimus, etc. Vide in Eugenio III. Data Tusculani, III Non. Octobris.
|
http://viaf.org/viaf/213109960
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.