author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Gilbertus Foliot
| 152 |
EPISTOLA CLII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, devotum charitatis et obedientiae famulatum.
|
Cum instaret apud nos Godefridus de Luci, archidiaconus Derbi, ut super quibusdam decimis ad suam, ut asserit, praebendam pertinentibus, adversus Thomam clericum, juxta vestri formam mandati justitiam consequeretur, Thomam illico nostrum intendit declinare judicium, ostendens post directas ad nos litteras vestras aliud a sublimitate vestra ad dominum Wintoniensem emanasse mandatum, ut causam nobis ante delegatam, ipse evocatis partibus et audiret et terminaret. Cum itaque litteras vestras super hoc ipse prae manibus haberet et ostenderet, nos negotium ipsum suspensum tenere curavimus, donec nobis per vos plenius elucescat, quem nostrum liti finem dare oportet. Valeat dominus meus et Pater in Christo charissimus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 153 |
EPISTOLA CLIII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, debitum dilectionis et obedientiae famulatum.
|
Etsi rem grandem dixisset mihi dominus meus, per omnia quidem obedire debueram, quanto magis, cum sibi a me tapetum pedum humile substratorium mitti mandaverit. Mitto itaque super quo scripsit, non tamen quale descripsit vestra sublimitas, optans ut munus exiguum mittentis affectus amplificet, et si deest formae rotunditas, id quae penes nos est penuria artificis tale quid in hunc modum aptare scientis excuset. Non enim conduntur apud nos tapeta, sed a transmarinis partibus advehuntur. Quibus in tota civitate nostra diligenti scrutinio perspectis, quod melius invenire potui, dilectae mihi in Domino sanctitati vestrae transmittere, multa mentis alacritate curavi. Muro suo inexpugnabili circumcingat vos Dominus, et armis suae potentiae protegat semper, in Christo dilecte Pater.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 154 |
EPISTOLA CLIV. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici ALEXANDRO, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, totum quod in se potest humilis et ad obediendum prompta devotio.
|
Dilecte mihi Pater, et diligende semper in Domino, sanctitati vestrae gratiarum refero totis animae meae viribus actiones, quod apostolica mihi viscera clementer aperiens, et in necessitate summa anxietati meae pie compatiens, oculos in me misericordiae reduxistis, et cui mortis injuste nectebat laqueos adversantis mihi potestatis austeritas in vitam me respirare paterna tandem charitate voluistis in ira, si qua fuit memor misericordiae, totum tamen quod oportuit justitiae reservans et disciplinae. Quod profecto beneficium eo mihi gratius, longeque reputatur acceptabilius, quod non ad preces regias, non ad multorum in id porrecta suffragia, non ad opum oblata pondera seu promissa, sed de fonte charitatis lucidissimo, pectore scilicet apostolico, in filium pietate progressa, non meis meritis exhibitum, sed omne praeveniente meritum, sola totum gratia misericorditer indultum est. Unde quod obsequii possum, Pater, et quod honoris, vestrae circa me munificentiae fateor in omnibus obligatum, adeo ut me velle quod volueritis, totum subire quod injunxeritis compellat pariter et suadeat non solum sedis cui praesidetis auctoritas, sed ex impensi etiam magnitudine beneficii innata, siquidem et jamdiu super hoc concepta voluntas. Suis itaque circa me sibique placitis vestra sanctitas utetur imperiis, in omnibus quae meae possibilitati responderunt, patri filius, domino servus obediet, nec durum reputando nec asperum, quod apostolicae circa me novero mansuetudine complacere. Sciat enim dominus meus, et certum teneat, me a tempestatis hujus qua jamdiu quassamur initio id semper voluntatis, id habuisse propositi, ut vobis occasione quacunque assisterem, et vobis coram positus, anxietatis mei cordis exponerem, ut a sublimitate vestra impetrata clementer ejus cui astringor officii absolutione, ab his quibus obruor fluctibus saltem nudus evaderem, et cum multorum nequeam, saluti saltem meae aliquatenus providerem. Omnes enim ab Angliae finibus ad vos usque decurrentes, ut quibusdam non certe placeant, me seminarium discordiae, subversorem Ecclesiae, incentivum malorum, fomitem litis et odiorum omnium sinistre denuntiant; et quae nec vera sunt, nec unquam, juvante Domino, probari poterunt, sanctis vestris auribus adversum me quorumdam promissis et precibus instillare non omittunt. Et ecce, Pater, morior, cum nil horum fecerim, cum horum in nullo conscius sim. Dantur in me sententiae nec confessum, nec convictum, sed nec quidem commonitum. Formatur et confingitur notorium, et ut grassanti nihil desit invidiae, quod nulli notum est, audacter asserunt esse notissimum. De manu mea sanguis quem non effudi requiritur , et injustissime quae non rapui cogor exsolvere . Quae nimirum omnia in me recasura metuens, omnem praeveniendo sententiam apostolicam jamdudum appellavi praesentiam, ei super his optans assistere, quem in jure certum est non errare. Quam nimirum appellationem si minime prosecutus sum, haec causa exstitit, quod legatis ad dominum nostrum regem a latere vestro directis, eis omnium quae inter dominum Cantuariensem vertebatur et nos, cognitionem pariter et diffinitionem commisistis, litteris destinatis ad nos, ut nos eis praesentes exhiberemus, et quod auditis partibus, statuerent in nos, firmiter observaremus. Quibus rem minime prosequentibus, cum ob imminens periculum in eorum denuo praesentia una cum fratribus nostris appellaverim, hujus etiam appellationis prosecutio nobis a vestra gratia domini regis interventu remissa est. Testantur hoc litterae quae penes nos sunt apostolico signo communitae. Cum vero judicem moveri non oporteat, si cum de gravamine suspectus est ad superiorem provocetur, offensus tamen dominus Cantuariensis, eo quod ad vestram appellaverim audientiam, meum caput impetere, me non servato ordine proposuit excommunicando suffocare. Cujus rei praescius, sententiam praeveniens, ad vestram item appellavi clementiam, ejus examen expetens, qui merita causarum recte ponderans, suum unicuique jus aequa ratione conservat. Quod enim legitur ne in una eademque causa tertio appelletur, non eo spectat ut quoties episcopus se a metropolitano suo gravandum putaverit, libere non appellet, sed eo potius, ut a sententia a tribus gradatim judicibus post appellationem approbata, qui victus est appellare non debeat. Quod quidem non solem facibus adjuvando dicimus, sed ut his qui de crebra nos appellatione redarguunt vel paucis respondeamus. Ad culmen igitur apostolicum sic appellavi, sperans id subsidio futurum mihi, ne ante diem appellationi praefixum, meus posset status ab eo contra quem appellatum est aliquatenus interverti. Sedis enim apostolicae soliditas illa est, de qua mari dictum est: Huc usque venies, et hic confringes tumentes fluctus tuos , ad quam appellando allisa judicis cujusque sententia jam lata suspenditur, si fuerit praeappellatum, lata postmodum viribus omnino caret, ut tam re quam nomine prorsus nulla reputetur, habenda magis irrita, quam aliqua extrinsecus solemnitate irritanda. Quia tamen populus juris apices et canonum occulta non percipit, lata in me postmodum post appellationem sententia, a doctis de humilitate culpari, quam divina celebrando de ausu quasi sacrilego a multitudine reprehendi, me sic habens, sic in omnibus exhibens, ac si me teneret sententia, quam ab ipso suae pronuntiationis initio apostolica sublimitas elidebat, ad quam praemissa appellatio sententiam ne quid posset omnino potentissime reprimebat. Qui nimirum articulus cum possit in partem hanc, Patrum auctoritate suffragante, plurimum disputari, inspectis tamen litteris, quibus me vestra charitas instruere et consolari dignata est, altercationem respui, et juxta vestri formam consilii absolutione suscepta, praesente Evangelio me vobis in id quod vestra mihi sanctitas dederit in mandatis obligavi, vestro per omnia pariturus imperio pro possibilitate, non recessurus a promisso. Temperet, obsecro, charitas paterna mandatum, quousque meum in jure deprehenderit actore aliquo et idoneo teste peccatum. Si meritis gratiam referri distuli, aestivus calor, difficultas itineris, depraedationis metus et carceris, id fecere differri. Si progressus in itinere ad vos usque non processi, exploratorum insidiis impeditus sum, et a nuntiis domini regis a vestra sublimitate reversis, sub multa interminatione revocatus. Obsecro per misericordiam Jesu Christi Domini nostri, ut Pater iram filio de corde remittat, et in sua protectione susceptum, totum de caetero ad omne posse meum et si suum velle possideat. Conservet incolumitatem vestram Dominus, in Christo dilecte Pater.
|
(Ezech. III) (Psal. LXVIII) (Job
XXXVIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 155 |
EPISTOLA CLV. AD EUMDEM, POST PASSIONEM DOMINI CANTUARIENSIS.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, debitum omnino subjectionis et obedientiae famulatum.
|
Ad vestram, Pater, indignationem exhausta fletibus, et aerumna corporis mei jamdiu virtus elanguit, et obnoxia quaeque sensibus officiis indevota suis, innata doloris intimi pene fecit immensitas. Ad vestram enim aversionem factus illico sum plebis abjectio, notis meis opprobrium, et amicis plena confusionis occasio . Et nisi pia clementis medici cura languentis vulneri vel in modico lanuginem obduxisset, in salutis desperatae cicatricem mora profusior ulcera patientis indurasset. Nunc autem, Pater, cum ex his quae paterna filio indulsit pietas aliquam mihi liceat sperare salutem, reviviscit spiritus meus, exsultat anima, et pro mansuetudine benignius exhibita, ad gratiarum actiones mens tota resurgit, et ad sanctitatis vestrae provoluta pedes, totis supplicare viribus, totis anhelat exorare desideriis, ut post mordentia austeritatis vina, piae lenitatis oleum meis infundatur ulceribus, et paternae correptionis asperitas maternae tandem circa me pietatis uberibus excipiatur. Intus jam apud Patrem sit, qui pro filio pulset et exoret affectus, ut punitum jam satis suscipiatis in gratiam, et correctum graviter vestris devotum firmiter obsequiis habeatis. Intra castra revocatum pietas paterna promoveat, et praelibatam mihi gratiam ad perfectum manus apostolica justa tandem miseratione perducat, ne in luctu et miseria dies meos transigere, et me dierum meorum paucitatem quae superest, in amaritudine finire compellat. Conservet incolumitatem vestram Dominus Ecclesiae suae multis profuturam temporibus, in Christo dilecte Pater.
|
(Psal. XXI)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 156 |
EPISTOLA CLVI. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et debitum honoris et obedientiae famulatum.
|
Benignitati vestrae, Pater, mihi jam frequenter exhibitae corde provolutus et corpore gratias humillime refero, quod onus a me quo premebar anxie, praevalente tandem gratia submovistis, et a moestitiae me tenebris in quamdam optatae spei serenitatem intus apud Patrem pulsante pro filio pietatis affectu, misericorditer induxistis. Unde soluto vinculo quo tenebar, nil, Pater, est quod optem amplius, quod desiderantius affectem, quam sanctitati vestrae praesens assistere, praesentem me totum vobis exponere, et hanc dierum meorum paucitatem relictam a tumultibus et turbinibus abstractam, vestri moderamine consilii totam Domino mancipare. Unde meis graviter accrescit infortuniis, quidquid obstaculo mihi quo minus optata peragam, et labores meos diutinos et diu continuata taedia optato tandem fine concludam. Hinc mihi dolor insidet, et meum undequaque spiritum involvit anxietas, dum ex causis plurimis emergunt plurima, quae me avocant a proposito, et non occasione quadam, sed necessitate multiplici retrahunt ab incoepto. Et quidem in causis illa prima est et praecipua, quod exivit in aures omnium jamdiu a celsitudine vestra in me latam sententiam, cum collata mihi pro parte gratia vix adhuc paucis innotuerit. Hinc omnium qui vias obsident, qui calles directos ad vos ut formicae circunquaque discurrentes obambulant, furor accensus est, ut nec Deum verentes nec homines, impune sibi in me cuncta licere judicent, obsequium Domino praestare se reputent, si mihi injectis manibus damnis me pariter et contumeliis afficiant, et carcerali mancipatum custodiae, hominem a summo condemnatum et reprobatum pontifice, ad exactam usque stipis ultimae redemptionem, exquisita poenarum adhibitione compellant. Stratas omnes hic adversus me jam rumor implevit. Hac transiturus ille est, quem manus apostolica cunctis exposuit, quem ut Aegyptum spoliare, suffocare, modis omnibus affligere bonus odor sacrificii Deo, et apud Ecclesiam consummata laus est. Aptate manus, adhibete custodiam, ne sub larva, aut quoquomodo subornatus evadat. Londoniae vobis opes in januis ecce sunt. Inopes vos de caetero negligentia sola constituet. Hic Pater adversum me murus erectus est, haec undique difficultas objecta, quam, etsi juvante Domino, transcendere quoquomodo contingeret, aetas tamen ultima, quae a pluribus me jam annis excepit, impedimento mihi est, ne aut iter istud arripere, aut in paribus sibi viribus laborem hunc aut possim aut audeam aliquatenus attentare. Haec mihi jam tot invexit incommoda quot enumerare longum est, et quae magis supprimere quam scripto propalare compellit erubescentia.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 157 |
EPISTOLA CLVII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, humilem et debitum charitatis et obedientiae famulatum.
|
Venerabilis et charissimi fratris nostri, domini Norwicensis episcopi, praeclara ab ineunte aetate usque in senectutem bonam ad id plenum exigunt merita, ut quos delectat honestas vitae, quibus religio cordi est ipsum digne commendare, et apud sanctitatem vestram cum supplicante debeant affectione promptissima supplicare. Notum quippe satis est ipsum ab ipsis fere cunabulis per omnes aetatum gradus honeste conversatum in Ecclesia ut dicitur ad senectam jam nunc uberem pervenisse, ipsumque in Ecclesia cui praesidet, et in episcopatu quem disponit, in publicas adeo gratulationes susceptum esse, ut quod sibi impenderitis honoris et gratiae, id tota ipsius Ecclesiae plenitudo cum summa gratiarum susceptura sit actione. Cum sit itaque Patris in bonis filiis delectari, apostolicae supplicamus clementiae, quatenus in necessitate praesenti, de qua per directos nuntios recurrit ad vos, oculos in ipsum misericordiae habeatis, et eos qui sibi adversantur inique apostolica severitate reprimendo, ipsum diem suum cum pace claudere, et a vobis ad Patrem omnium cum pace velitis emigrare. Alioquin laesam se virtus erubescet, et justitiam supergressa iniquitas in multorum praevalebit perniciem; et quae nunc alta pace sopita sunt, horum exemplo facta securior utique perturbabit. Valete vos.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 158 |
EPISTOLA CLVIII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, verae dilectionis affectum, et humilis obedientiae famulatum.
|
Lux, domine, post tenebras gratius illucescit, et post moeroris nubilum restituta laetitia, mens quam dolor afflixerat jucundius hilarescit. Sic Anglicana, Pater, Ecclesia, quae suis destituta pastoribus longo jam tractu temporis luctum continuavit et lacrymas, ubi vestra sollicitudine, quam filiorum commodis studiose semper impenditis, per directos a latere vestro viros venerabiles Albertum et Theodwinum sedis apostolicae legatos in eligendis pastoribus et praelatis gloriam libertatis obtinuit, quanto eam dolor gravius afflixerat, tanto uberiori perfusa gaudio intus in spiritu abundantius exsultavit. Datus ei fuerat juxta prophetam, pro zona funiculus, pro crispanti crine calvitium, et pro fascia pectorali juge cilicium. Quae omnia, Domino potenter virtutem operante per vos, sibi jam longe projecta sunt, et electionum sibi concessa libertate, jam quasi vestibus induta gloriae sponso suo et regi quam gloriose tam et confidenter assistit, hac usa libertate quam Domino gratiam ministrante per vos assecuta est. Sancta Cantuariensis Ecclesia illa sanctae Romanae Ecclesiae filia spiritualis et devotissima, convocatis episcopis suis suffraganeis, et caeteris ipsius provinciae personis, in eligendo sibi Patrem et archiepiscopum sanctorum statutis canonum diligenter observatis, cum apud se inveniret idoneum, ad sui regimen accersire noluit alienum. Habens igitur prae oculis quod scriptum est: « Habeat unusquisque fructum suae militiae in Ecclesia, in qua suam per omnia transegit aetatem, in aliena minime stipendia alter obrepat, nec alii debitam alter sibi audeat vindicare mercedem, juxta illud Prophetae dicentis: Pro patribus tuis nati sunt tibi filii , filium quem nutrierat, quem regularis observantiae sacris jamdiu imbuerat institutis, Ricardum priorem ejusdem Ecclesiae monachum, virtutum meritis commendabilem, Deo ut credimus et hominibus acceptabilem, utpote cui ad doctrinam scientia, et ad honestatem mores exuberant, totius conventus sui et episcoporum, caeterarumque personarum in hoc concurrentibus votis, in Patrem sibi et archiepiscopum celebrata solemniter electione suscepit, ipsumque ad hoc in sublime rapiens, Deo laudes et gloriam cum multa gratiarum actione populique totius applausu gratanter exsolvit. » Ad cujus consecrationem sequenti Dominica post octavas Pentecostes cum suffraganei convenissent episcopi, nuntiosque suos et rati-habitionis litteras qui ex necessitate aberant destinassent, ex insperato litterae sub nomine regis junioris conceptae, in medium prolatae et porrectae sunt, appellationem continentes adversus electiones quae in regno suo nequaquam celebrarentur assensu. Cui cum Patre superstite nihil a quoquam debeatur in regno nisi salva Patris sui fidelitate, licetque litterae porrectae multis ex causis quas enumerare longum est, suspectae nobis viderentur, majestati tamen vestrae debita cum veneratione deferentes, et honorem vestrum integre cupientes servare, a consecratione abstinuimus, et rem vestrae delegandam notitiae omnes in commune decrevimus. Unde sanctitati vestrae omnes in commune preces affectuose porrigimus, ne citharam nostram in luctum, et organum in vocem flentium convertatis, sed opera manuum vestrarum benigne dexteram porrigatis. Ut sciant omnes, domine, quia manus tua haec, et tu, domine, fecisti eam , et totam Cantuariensis Ecclesiae plenitudinem vobis uberiorem obligetis ad gratiam.
|
(Psal.
XLIV) (Psal. CVIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 159 |
EPISTOLA CLIX. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, debitum charitatis et obedientiae famulatum.
|
Qua confidentia, qua facie domino meo Patrique charissimo pro alio supplicaturus assistam, cum ad conciliandam mihi penes vos gratiam ipse potissimum advocato, ut famam late divulgat, indigeam? Non enim est mediator idoneus, quem constat in ejus oculis displicere, quem sese medium constituendo placatum quis debuit exhibere. Attamen, in Christo dilectissime Pater, dum meipsum considero, dum totum me mihi non parcendo discutio, utique non juvenis, mihi nullatenus occurrit animo, ob quod me commisisse quidpiam a facie vestra projici, et a sacratissimo vestrae benignitatis aditu me justum sit eliminare. Vestris enim obsequiis me paratum semper exhibui, nec a fidelitate ulla unquam potero varietate casus avelli. Qui vos oderunt, illos, Pater, odio habui, et ut in libertate spiritus aliquid audeam, vestro resistentes honori, constanter aliquando repuli pariter et confudi certus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 160 |
EPISTOLA CLX. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis ecclesiae minister, sincerae et verae dilectionis affectum, et humilis obedientiae famulatum.
|
In exsolvendis, Pater, sanctitati vestrae gratiarum actionibus, nostra plane succumbit humilitas, eo quod Ecclesia Dei multis apud nos retro temporibus jugo servitutis oppressa, omnique recuperandae libertatis spe vacua, vestra tandem sollicitudine quam commissi vobis gregis utilitati vigilanter impenditis, suis restituta natalibus, statum ejus Domino commutante in melius, desiderata plurimum libertate jam nunc ex insperato donata est. Legatorum enim quos ad Ecclesiae perquirenda remedia in partes nostras circumspectione laudabili vestra direxit auctoritas, hoc tandem cura prudenter et potenter obtinuit, ut in regno Angliae suis jamdiu viduatae pastoribus Ecclesiae ad sui regimen idoneas eligendi personas liberam in omnibus habeant facultatem. Inde est quod apud nos quamplures Ecclesiae suis gratulantur electis, de vestra confidentes misericordia, ut hi quos concorditer elegerunt, dono vestrae gratiae promoti in melius consecrationis etiam munus valeant obtinere. Inter has Bathoniensis Ecclesia in venerabilem fratrem nostrum Raginaldum Salesberiensem archidiaconum sua vota porrexit, ipsum concorditer expetens, et, nullo reclamante, aut contradictionem in aliquo movente, solemniter eligens, eique sui curam et regimen tota animi voluntate committens. Quem apud sanctitatem vestram laudum commendare titulis ideo supersedendum credimus, quod ejus litteraturam, mores, et industriam, et in agendis Ecclesiae negotiis efficaciam, ipsis rerum ut credimus agnovistis indiciis, utpote quam vestra donatum gratia et apud nos ex vestra magnificatum notitia, in id gratiae culmen erexistis, ut quae ipsum elegit Ecclesia non modicam ex hoc ipso speret apud sanctitatem vestram gratiam collocari. Quem quia, juvante Domino, in domo Domini cooperatorem bonum futurum credimus, fraterna charitate movente, et in hoc audaciam praestante petimus, ut operi manuum vestrarum benigne porrigatis dexteram, et consecrationem ejus accelerando vobis ipsum et propter ipsum plurimos arctius obligetis ad gratiam.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 161 |
EPISTOLA CLXI. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, debitum charitatis et obedientiae famulatum.
|
Conquestus est apud nos, domine, praesentium lator Ricardus, se ecclesia de Bardintuna injuste spoliari, et eam a Waltero clerico injuste sibi detineri, asserens se ut jam dictam recuperaret ecclesiam jamdudum bonae memoriae dominum papam Adrianum adisse, et ad venerabilem fratrem notrum dominum Cicestrensem episcopum, mandatum retulisse, ut super eadem causa cognosceret, et ipsam fine debito terminaret. Jam dicto itaque episcopo suas in hoc partes interponente juxta assertionem Ricardi, Adam clericus dictae ecclesiae, eo tempore detentor, cum eo in hunc modum composuit, ut viginti solidos annuatim, nomine ipsius ecclesiae sibi solveret, et hos solvendo, ecclesiam ipsam vitae suae tempore retineret. Ipso vero postmodum in hac solutione cessante, Ricardus se dominum papam item adisse, et jam dictam ecclesiam sibi ab eo adjudicatam fuisse, seque sententiae hujus exsecutionem ad dominum Cicestrensem detulisse et jam dictum Adam secum denuo in hunc modum transegisse asseruit, ut quinquaginta solidos annuatim sibi redderet, hacque solutione ecclesiam retineret. Innitens itaque auctoritati apostolicae, qua sibi ecclesia jam dicta adjudicata est, cum ejus nomine jam nec viginti nec quinquaginta, nec aliquid omnino sibi solvatur, petebat ecclesiam sibi restitui, et apostolicae sententiae reverentiam debitam exhiberi. Walterus vero res inter alios actas et judicatas, aliis nec obesse nec prodesse debere asserens, se jam dictam ecclesiam canonice adeptum, seque a praedecessore nostro bonae memoriae Roberto episcopo, ante litis memoratae tempora, in ea personam constitutum fuisse respondit. Cumque postmodum in Galliis studiorum causa demoraretur, si inter Ricardum et Adam rei suae procuratorem, ipso absente et ignorante, super ecclesia sua lis actitata et transactio interposita est, ipsam absenti sibi et ignoranti praejudicium afferre non posse, notissimi juris esse asseruit. Qui reversus a studiis, et in propria veniens, ecclesiam quam legitime nactus est, jure suo possedit, nec pactiones Adae super re sua, ipso ignorante, initas aut ratas habuit, aut ratas habere disponit. Volentes vero jus Ricardi, si quod erat, plenius intelligere, quis eum in jam dicta ecclesia personam constituerit, diligenter inquisivimus. Ipse vero praedecessorem nostrum dominum Ricardum seniorem ecclesiam hanc sibi concessisse respondens, scriptis aut testibus, aut aliis quibuscunque adminiculis assertioni huic fidem facere, nec tunc quidem potuit, nec de caetero se facturum repromisit. Inquisitus vero, an hoc probare sufficeret, Adam scilicet tempore quo cum ipso transegit ecclesiam ipsam suo nomine possedisse, aut Walterum quod inter ipsos gestum fuerat ratum postmodum habuisse, horum etiam probatione omnino se carere respondit. Unde cum causam ejus veritate niti non liqueret, reverentiam tamen debitam domini papae litteris exhibentes, W. ab ejus decisione non absolvimus, sed rem in diem alterum quo sibi Ricardus providere posset uberius, differendam aestimavimus. Ricardus vero denuo penes nos experiri renuens rem distulit ad sanctitatem vestram, ad festum sancti Aegidii appellavit. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 162 |
EPISTOLA CLXII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, devotum charitatis et obedientiae famulatum.
|
Perlato, Pater, ad nos mandato vestro super comite Hugone et Willelmo de Vaus, debitaque veneratione suscepto, comes Hugo nuntiis illico directis ad nos, anxie conquestus est fratres de Panteneia in laesionem suam vestram circumvenisse excellentiam, et falsa suggestione hanc, quae ad praesens in eum lata est, sententiam obtinuisse. Negotium vero quod inter canonicos et ipsum vertitur, asserit eo quem consequenter ostendimus, ordine processisse. Villam de Panteneia de feudo comitis Hugonis esse penes nos, fere nullus ignorat, quam se canonicis de Panteneia nunquam dedisse, nunquam scripto confirmasse, jurat, et modis omnibus asseverat. Annis vero jam duobus emensis fatetur se Willelmum de Vaus, qui villam jam dictam suo ascribebat patrimonio, et jure sibi competere dicebat haereditario, quemque et Patrem suum jam dicti canonici possessionis quam in villa ipsa habent, auctores laudant, solemni curia convocata in jus vocasse, et villam hanc adversus eum, utpote Patri suo nunquam donatam, nunquam haereditario jure concessam, coram omnibus solemniter evicisse, seque post evictionem hanc curiae suae judicio, ad villam ipsam manus extendisse, ipsamque ut suam seu sperabat sibi aliquandiu possedisse. Praedicti vero fratres super hac necessitate recurrentes ad vos, mandatum ad nos pertulerunt, ut praedictum comitem districte conveniremus, et nisi auctoritate vestra per nos admonitus, eis villam jam dictam et omnia ablata in integrum restitueret, terram ejus totam sub interdicto ponere, et nisi vel sic satisfaceret, excommunicationis in eum ferre sententiam non differemus. Nobis itaque mandatum vestrum multo labore complentibus, domino nostro rege manum efficaciter apponente, villa ipsa canonicis reddita est, et quaecunque sibi ablata fuerant, eis juxta juramentum et probationem suorum, per nos integerrime restituta sunt. Vestrae si quid aliter excellentiae suggestum est, sic processisse negotium venerabilis fratris nostri domini Norwicensis episcopi, aliarumque ejusdem dioecesis personarum testimoniis poteritis evidenter agnoscere. Deinde processu temporis, cum ad dominum nostrum regem Oxenefordiae convenissemus, quia super villa hac quam sibi comes Hugo vindicat, lis diu protracta est, et in longum sunt protelata certamina, in ipsa domini regis praesentia super hoc tractatum est, ut canonici rem ipsam litigiosam comiti cederent, et aliam ipso donante susciperent, in qua cum pace degerent, et in pace Domino deservirent. Qua in re, etsi prior domus ipsius assensum daret, rege tamen sic consulente, provisum est, nil ulterius fieri, negotium effectu non compleri, quousque totius conventus Panteneiae super hoc sciretur voluntas, et communiter haberetur assensus. Conventu vero non approbante, verum improbante, negotium non ultra processum est, nec eis quidquam per dominum nostrum regem aut comitem, aut quemquam suorum commutatum est, aut allatum, aut aliquatenus ut asserunt, imminutum. Verum quod ad possessiones, in eo sibi statu permanent universa, quo vestrorum exstabant tempore praedecessorum, cum ipsorum auctoritate inter ipsos et Willelmum de Vaus lis diu protracta sopita est et finita controversia. Comes itaque primum per nuntios, deinde per se, precum arguens falsitatem, ad vestram appellavit audientiam, ostensurus, ut asserit, se nec possessiones eorum ausu ut dicunt temerario occupasse, nec locum suum aut villam, aut quidquam quod eorum sit, commutatione quae non processit obtinuisse nec datam in se sententiam quam multa humilitate sustinet et patientia, promeruisse. Porro appellationi suae terminum diem Ascensionis Dominicae constituit, et quia sive cognitio suae causae mandetur exsecutio, precum semper convenit argui falsitatem, has, appellationis suae testes, a nobis litteras impetravit. Qua in re, ne per ignorantiam facti pars adversa caperetur, saepe dictis fratribus de Panteneia et formam et causam factae appellationis, per litteras et per nuntios fideles denuntiare curavimus. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 163 |
EPISTOLA CLXIII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et humilis obedientiae devotionem.
|
Ad vos, Pater, referri convenit quae ad sublimitatem vestram penes nos appellatio facta suspendit. Monachis itaque Sancti Ulmari decimationes quasdam a milite quodam parochiano nostro, qui Baldewino Norwicensi archidiacono affinitate conjunctus est in praesentia nostra repetentibus, idem miles jam dictum archidiaconum earumdem decimationum tandem laudavit auctorem. Abbate vero Sancti Ulmari et ipso archidiacono, statuto die in praesentia nostra super eisdem decimationibus adversum se experientibus, archidiaconus ipse ad Patrem nostrum dominum Cantuariensem appellavit, quibus in ipsius praesentia constitutis, abbas a domino Cantuariensi ad audientiam vestram rem appellando suspendit. Prosequentes appellationem monachi a sublimitate vestra litteras ad dominum Cicestrensem retulerunt, ut super causa cognosceret, litterasque cognoscendo dirimeret. Evocatis ad ipsum partibus, ut ex ipsius litteris accepimus, res hunc finem sortita est. Decimationes jam dictae monachis adjudicatae sunt, et easdem saepedictus miles abjuravit. Directae sunt ad nos litterae domini Cicestrensis testificantes hoc, et auctoritate vestra injungentes, ut jam dictos monachos in corporalem earumdem decimationum possessionem induceremus. Sic monachi possessionem nacti sunt. Emenso anno, cum jam messes colligerentur, servientes suos direxit archidiaconus, ut jam dictas decimationes susciperent, et ejus nomine aptarent, et in tuto reponerent. Quibus pars altera incontinenti resistens, adjudicatas sibi auctoritate vestra decimationes asportari, minime passa est. Verum vim inferre volentes repulit, suumque sibi detinuit. Querelam ad nos referens super hoc dominus archidiaconus, cum statuto die earumdem decimationum restitutionem sibi fieri, tanquam vim passus exigeret, auctoritas rei judicatae sibi objecta est. Qui rem inter alios judicatam, aliis obesse non debere asserens, se judicio domini Cicestrensis nequaquam interfuisse, ideoque sententiam ab eo obesse sibi non debere respondit. Aliis possessioni sibi auctoritate nostra adjudicatae innitentibus, ipsamque convelli non debere asserentibus, archidiaconus se gravari conquerens, ad vestram appellavit audientiam, et has appellationis suae testes litteras impetravit. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo dilecte.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 164 |
EPISTOLA CLXIV. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, debitum charitatis et obedientiae famulatum.
|
Ad vestram, Pater, justum est referri notitiam, quae facta ad vos appellatione suspensa, vestrae sublimitatis expetunt in sui decisione sententiam. Unde vestrae notificamus excellentiae, nos ob instantem querelam parentum comitis Alberici, diem constituisse, et tam comitem ipsum quam comitissam uxorem ejus in praesentiam nostram evocasse, ut quae inter ipsos vertuntur audiremus, et fide veri plenius habita, mediante justitia decideremus. Partibus itaque coram positis, parentes comitis proposuerunt copulam comitis et comitissae nequaquam fore legitimam, eo quod priusquam comes illam duxisset uxorem, frater ipsius comitis, Galfridus scilicet de Ver, super ea in uxorem ducenda cum patre ipsius comitissae fide interposita pepigisset. Asserebant etiam eatenus processisse negotium, ut pater comitissae ipsam cum trium jam esset annorum, praedicto Gaufrido, utpote futuram suam tradiderit, et Gaufridus eam fratri suo comiti Alberico sibi custodiendam commiserit, et cum jam sex complesset annos, susceptam de manu comitis, in domum propriam duxerit, sibique venerationem omnem tanquam futurae uxori suae, tam per se quam per suos, in omnibus excepta tori communione, usque ad annum duodecimum jam fere completum exhibuerit. His igitur inter patrem comitissae et Gaufridum fratrem comitis, interposita fide, firmatis, asserebant Gaufridi et comitissae firmata fuisse sponsalia, et quae fratris sponsa fuerat, alteri postmodum fratri legitime non nupsisse. Adjiciebant etiam contractum hunc ipso comitissae consensu fuisse firmatum, cum ad aetatem jam dictam pervenerit, et toto hoc annorum curriculo nunquam his quae agebantur vel momento contradixerit. Comitissa vero, quae a patre suo gesta sunt, cum trium tantum esset annorum, aetate nondum admittente consensum, se penitus ignorasse respondit. Et si pater suus cum Gaufrido contraxit, ut dictum est, id se nec tunc scisse, nec postmodum approbasse, nec his quae inter eos gesta sunt assensum unquam praebuisse constanter asseruit. Unde cum in contrahendis sponsalibus eorum requirendus sit consensus, de quorum futuris nuptiis agitur, ipsa Gaufridi sponsam se nunquam fuisse ait, quae nunquam de conjugali copula cum eo subeunda, a quoquam requisita est, nec in hoc unquam animi voluntate consensit. Si itaque a patre suo Gaufrido tradita, de manu Gaufridi a comite suscepta, si postmodum a comite Gaufrido reddita et ab ipso in domum propriam ducta est, et ibidem annis aliquot conversata in his omnibus necessitati paruit, cum Gaufrido nunquam in conjugale vinculum, aut opere aut voluntate consensit. Quod ut manifestis declararet indiciis, adjecit se cum jam aliquantulum excrevisset, patri suo litteras direxisse, et se connubio Gaufridi nunquam praebituram assensum evidenter ostendisse. Parentes vero comitis patriam potestatem ostendentes in sobolem, objecerunt, patrem posse filiae maritum eligere, quem nisi vel degenerem vel indignum elegerit, ipsam ejus voluntati dissentire non posse. Partibus itaque sic experientibus alterutro, cum jam tertio sedissemus, comitissa conquesta est advocatos suos ob metum comitis et suorum, causae suae patrocinium suum, quo minus tute eo minus diligenter exhibere. In quo se gravari asserens, ad « Laetare Jerusalem, » ad vestram appellavit audientiam, et rem continentes ut gesta est, has a nobis litteras impetravit. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 165 |
EPISTOLA CLXV. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, ad omne patris imperium humilis obedientiae famulatum.
|
Sublimitatis vestrae mandata debita domine veneratione suscipimus, et exsequendis his, operam quam possumus et diligentiam reverenter adhibemus. Quae si quando non statim ad ipsa conquerentium vota peragimus, non ideo negligenter aut tepide quae nobis sunt injuncta prosequimur, cum res cito decidere, aliqua procul dubio juris aut facti necessitate praepediamur. Unde si causam Herlewini clerici adversus virum venerabilem abbatem de Ibreio aliquantula mora protraximus, id causae exstitit, ut sub indulta mora verbis et ambagibus involuta veritas erueretur, et lis in longum protracta, fine tandem legitimo sopiretur. Eo vero processit inquisitio, ut statutis diebus pluribus, et partibus in se invicem experientibus, domino Wintoniensi et nobis et instrumentis et testibus liquido claresceret, decimationes ipsas quas modis omnibus extorquere nititur Herlewinus, ad ecclesiam de Docchinges, quam jam dicto abbati vestra jamdiu adjudicavit auctoritas, jure plenissimo pertinere, et easdem Herlewino nullo prorsus jure competere. Factum enim quo nititur Herlewinus hoc est. Tempore belli, cum in Anglorum regno licebat fere totum cuique quod poterat, ecclesiam jam dictam quidam Willelmus nomine adeptus est. Hunc Herlewinus, ob quod ecclesiam ipsam patruus suus quidam, videlicet sacerdos ante possederat infestans plurimum, in hoc tandem induxit, ut decimationes ecclesiae sua solum auctoritate annuo sibi censu tenendas concederet, ut Herlewinus vel sic ab ejus infestatione conquiesceret. Qui nimirum Willelmus non multo post ad frugem melioris vitae se transferens, ecclesiam cum omnibus ad ipsam pertinentibus, in manum domini Norwicensis refutavit, ut eam ipse disponeret, et personam jam vacanti provideret. Ecclesia sic vacante Willelmus de Ibreio fundi ipsius dominus, abbatem de Ibreio domino Norwicensi praesentans, in supplicando obtinuit, ut cum in ecclesia ipsa personam constitueret, eamque cum omnibus ad ipsam pertinentibus monasterio suo pia et in perpetuum valitura donatione concederet. Herlewinus vero ex pacto cum Willelmo inito, nulli nunquam episcopali auctoritate firmato abbatem ad praestandas sibi decimationes jam dictas teneri aestimans, ipsas petere non desistit, quas tamen sibi competere, nulla ratione juris ostendit. Ipso itaque in his jus suum nullum penitus ostendente, et cum has sibi episcopali auctoritate fuisse concessas quandoque diceret, in hujus etiam rei probatione prorsus deficiente, abbatem ab ejus petitione absolvimus, et domino Norwicensi ut decimationes jam dictas sibi restitueret, et ejus de caetero paci provideret, apostolica auctoritate injunxerimus. Quod totum Herlewinus evacuare moliens falso vestrae suggessit excellentiae, nos causae quam infra duo menses terminandam suscepimus, nonnisi post undecim hebdomadas diem constituisse, et nos a vestri forma mandati taliter recessisse. Qua in re quod actum est aperimus, ut si in jure erravimus, edocti per vos in obscuritatibus hujusmodi, de caetero cautius ambulemus. Mandatum quidem causam intra duos menses terminandi suscepimus, et infra eumdem terminum causae diem constituendo, Londoniae die ipso dominus Wintoniensis et ego convenimus. Dominus vero Wintoniensis cum ipsum in curiam regis urgentissima eodem die causa pertraheret, attendens mandatae sibi jurisdictionis diem cedere, seque ob temporis angustias negotio vacare non posse, erga Herlewinum haberi se voluit excusatum. Herlewino vero instante plurimum, et in hoc abbate praebente consensum, ultra praefixum nobis terminum diem constituimus, et eo quo dictum est causam fine decidimus. Diu tamen super hoc disceptatum est, asserentibus quibusdam id non licere, et haec ea lege probantibus, qua dictum est: « Cum non eo die quo praeses provinciae praecepit, judex ab eo datus pronuntiaverit, sed ductis diebus alieniore tempore sententiam dederit, praeses ex integro rem cognoscet. » Aliis vero asserentibus, a similibus ad similia judicem procedere, et jus dicere sic debere de judice dato, ad certam summam illud inducebant. « Judex qui usque ad certam summam judicare visus est, etiam de re majore judicare potest, si inter litigatores hoc convenerit, quod ad simile pertrahentes inferebant, ad certum tempus judicem datum, si partes consentiant, ulteriore quoque tempore posse cognoscere. » Hoc ipsum lege de arbitro comprobantes, qui licet de proferendo die cautum non sit, compromissi diem proferre potest, si partes eam sententiam ferre consentiant. Mandatum itaque vestrum in modum hunc interpretantes, et quod ob favorem alicujus indultum est, in ejus laesionem retorqueri non debere existimantes, juxta quod apud nos in mandatis hujusmodi consuevit Ecclesia, in negotio dicto jam modo processimus, id praecipuo secuti, quod in libro Digestorum expressum taliter invenimus: « Si judex ad tempus datus et omnes litigatores consenserint, nisi specialiter principali jussione prorogatio fuerit inhibita, possunt tempora intra quae visus est litem dirimere, prorogari. » Valere vos . . . .
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 166 |
EPISTOLA CLXVI. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, totum quod obedientiae et obsequii valet humilis et prompta devotio.
|
Ad vestram, Pater, justum est referri notitiam, quae facta ad vos appellatione suspensa, vestrae sublimitatis expetunt in sui decisione sententiam. Cum igitur assertione partium merita pandantur causarum, causam inter dilectum filium et canonicum nostrum, Henricum et Willelmum de Pontefracto agitatam apud nos, et facta ad vos appellatione suspensam, sublimitati vestrae directis his apicibus aperimus. Conquerebatur Henricus, dum studiis scholaribus occupatus abesset, jam dictum Willelmum intra fines parochiae suae de Stubeheia, capellam erexisse, ibique in injuriam et dispendium ipsius matris ecclesiae, divina celebrari fecisse, et ipsius occasione capellae, ipsi matri ecclesiae decimationes, et alias obventiones ecclesiasticas injuste diu subtraxisse. Capeliam itaque in parochia sua clam se constructam dirui, et rem in statum pristinum redigi, et sibi injuste subtracta officio nostro restitui proposita ad hoc et rationum et auctoritatum multiplici copia postulabat. Willelmus vero novum opus inficians, capellam ipsam in fundo suo antiquitus exstitisse, ipsamque se jure suo ad praesens innovasse, seque in ea in nullius injuriam aut dispendium divina communicasse respondit. Adjiciens, se decimationes terrae suae juxta pacta inter suos et Henrici praedecessores inita et firmata, matrici ecclesiae persolvisse, et annuatim earum nomine quatuor solidos, ut comprehensum fuerat pacto, reddidisse, et cum ad evacuandum pactum hoc ad dominum Cantuariensem aliquando appellatum fuisset, se ab intentione contra pactum proposita, sententialiter absolutum exstitisse. Quae cum taliter allegaret Willelmus, nulla tamen instrumentorum aut testium assertione roborabat. Henricus vero coram domino archiepiscopo de decimis tantum illius anni, quo causa tunc agebatur, absolutorium fuisse judicium asserebat, adjiciens, se hanc etiam sententiam ad vestram audientiam appellatione interposita suspendisse, vestramque sublimitatem domino Wintoniensi totius causae cognitionem delegasse, se tamen causam hanc aliis praepeditum negotiis prosecutum non fuisse. Instante itaque Henrico, et in jam dictis decimis ecclesiae suae jus numerosa testium copia declaravit, se etiam easdem percepisse, viva voce testium ostendente, et ea quae possederat sibi restitui postulante, Willelmus nostrae declinans jurisdictionis examen, ad vestrae sublimitatis audientiam appellavit, et appellationi diem festum Omnium Sanctorum constituit. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 167 |
EPISTOLA CLXVII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, pedibus sanctis, conculcato Satan, in Christo triumphare feliciter.
|
Cum ad vestram, Pater in Christo dilecte, sublimitatem omnium, sic disponente Domino, spectet Ecclesiarum sollicitudo, ad eas tamen oculos misericordiae reducere benignius aequum est, quos amplior commendat charitas, et ad omnes obsequii devoti propensior in charitate benignitas. Quod quia in Fiscamensi Ecclesia diu viguisse ipsa rerum edocet experientia, ad sanctitatem vestram, cui sancta placere studia luce clarius enitescit, in ea qua laborat ad praesens necessitate recurrit cum fiducia, inde proventurum sibi sperans auxilium, unde quippe referunt optatum, misericordia sibi laudabiliter compatiente, remedium. Quae nimirum hoste generis humani fidelium semper invidente successibus casuali nuper incendio concremata ad hoc miseriae perducta est, ut quae nobilissimi dudum fuerat conventus habitaculum pauperum, peregrinorum, et hospitali gratia indigentium quorumcunque refugium, jam non habeat ubi caput reclinet , ubi divina celebret, ubi conservet ordinem, adventantium ubi relevet necessitatem. Unde cum supplicante petimus, cum exorante sublimitati vestrae preces affectuose porrigimus, ut sibi litterarum vestrarum subveniat indulta pie benignitas, ut quod, machinante maligno, dirissime conflagratum est, in ejus ignominiam Christique perennem gloriam vestra reformet auctoritas, ut ope vestra dissipatus ordo convaleat, charitas antiqua refloreat, et statuto vobis memoriali quodam aeterno prae oculis semper habeat conventus ille fratrum, unde sanctitati vestrae gratias indesinenter exsolvat. Conservet incolumitatem Dominus vestram, in Christo dilecte Pater.
|
(Matth. VIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 168 |
EPISTOLA CLXVIII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, totum quod ex se valet humilis et ad obediendum prompta devotio.
|
Suspirat Pater ad vos Wintoniensis Ecclesia et quia spectat ad vos Ecclesiarum omnium sollicitudo, sua coram vobis anxie deplorat incommoda. Orbata Patre, aliunde jamdiu sibi emendicavit suffragia, et de longinquis finibus evocavit episcopos, ut commissis sibi populis statuta coelitus administrarent sacramenta. Haec etiam, vivente Patre suo, Patre jamdiu caruit, quem ab administrandis his quibus et fundatur et erigitur, et ad perfectum adducitur Ecclesia Dei, ipsa sui corporis imbecillitas multo quidem tempore praepedivit. Quae suis jam finem gaudebat provenisse suspiriis, et in electo suo quem votis omnibus exoptaverat, et in Patrem sibi pastoremque nullo penitus contradicente vel reclamante solemniter elegerat, multa animi jucunditate respirabat. Audiens vero sua vota differri et electi sui consecrationem in longum protrahi, nubilo jam nunc moeroris obducitur et quia spes quae differtur, affligit animam, amicos suos undequaque sollicitat et vicinos, ut sua vobis vota proferant, sanctitati vestrae preces cum supplicante porrigant, ut ejus, si placet, anxietati condescendere velitis et compati, et in negotio hoc ob multiplicem Ecclesiae necessitatem, si qua valet admitti dispensatio, suum concedatis electum, cujus et honestas et conversationis integritas digne commendabilis est, absque dilatione consecrari. Est lignum vitae desiderium veniens. Unde si preces in causa hac sublimitati vestrae supplicantium, admiseritis, Wintoniensi Ecclesiae non in modico subvenietis, et omnes nos in omnem quam possumus gratiam, vobis, Pater, obligatos habebitis. Conservet vos in longa tempora Dominus, in Christo dilecte Pater.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 169 |
EPISTOLA CLXIX. AD EUMDEM PRO HEREFORDIENSI ELECTO.
|
Domino papae dominus Londoniensis, pro Herefordiensi electo.
|
Herefordiensem, Pater, Ecclesiam gratum Domino praestitisse speramus obsequium, quae eligendi Patris sibi libertate concessa, ut communis habet opinio, ad sui regimen pastorem elegit idoneum virum, ut commune probat arbitrium, Deo et hominibus acceptum. Quantis enim virtutum insignibus Herefordiensis electus effulgeat, fama loquitur, probat opinio, una in ore omnium testatur assertio, qui Robertum Oxoniensem archidiaconum omnes aetatis suae gradus adeo innocenter et honeste percurrisse denuntiant, ut ei vel in modico nunquam fama detraxerit, conversationem ejus sinister rumor nullatenus obfuscare potuerit, aut pravitatis eloquio denigrare. Hunc, pater in Christo charissime, sanctitati vestrae commendamus ad gratiam, preces affectuose porrigentes, ut decurrentis ad vos Herefordiensis Ecclesiae petitionem, quam justam vere credimus, admittatis, et ut ejus consecretur electus, paterna, si placet, gratia provideatis, ne si repulsam sustinuerit, laesa virtus erubescat, et alios in appetitum sui et cultum de caetero minus accendat.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 170 |
EPISTOLA CLXX. AD EUMDEM.
|
Domino papae dominus Londoniensis.
|
Sanctitati vestrae scribere, et fratrum nostrorum, id exigente necessitate, preces affectuose porrigere, charitas nos Pater imperiosa compellit. Hujus enim lege constringimur, eos ut nos ipsos diligere, et negotia sua nostra reputando, quod in necessitate simili nobis exhiberi vellemus, ipsis procul dubio non negare. Venerabilem itaque fratrem nostrum Gaufridum, Ecclesiae Cantuariensis archidiaconum, virum prudentem testificamur et strenuum, providum in consilio, discretum et ornatum eloquio, agendis Ecclesiae negotiis et ipsius necessitatibus sublevandis et sustinendis aptissimum. Cui cum ad doctrinam scientia, et ad honestatem, ut credimus, mores exuberent, ipsum sibi Eliensis Ecclesia per manum nostram susceptis legatorum vestrorum litteris, quibus de eligendo sibi episcopo, auctoritate apostolica commonebatur, in Patrem et pastorem expetiit, ipsum concordi omnium voto, nullo reclamante aut contradictionem in aliquo movente, ad Eliensis episcopatus regimen conniventiam in hoc praestante principe facta celebriter electione suscepit. Quem quia Ecclesiae ipsi ad quem vocatus est, opem et gratiam praestante Domino, in multis credimus profuturum, et omnem vobis et sanctae Romanae Ecclesiae devotionem in quibuscunque poterit exhibiturum, apud sanctitatem vestram cum Ecclesia pulsante pulsamus, cum postulante preces affectuose porrigimus, ut quod actum est, ea qua praeestis et potestis auctoritate roboratis, et negotio huic manum supremam imponendo, et ipsius consecrationem paterna pietate maturando, et eum et commissam Ecclesiam vobis in omnem gratiarum actionem et charitatis plenitudinem arctius obligetis, ut Ecclesiae per vos in regno Angliae nuper indulta libertas in suis coalescat initiis et gratiam augente Domino, fortiter ipso tractu temporis convalescat.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 171 |
EPISTOLA CLXXI. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, pie salutantis affectum, et devotae subjectionis obsequium.
|
Anglicana, Pater, Ecclesia in omnem gratiarum actionem sanctitati vestrae se fatetur obnoxiam, eo, Pater, quod praesentatas sublimitati vestrae fratrum nostrorum electiones placide suscepistis, et easdem Patris nostri domini Cantuariensis officio confirmari, et electos ipsos ejus manu consecrari pia et paterna gratia concedistis. Quia in re juges lacrymas quas a multis diutinus jam dolor extorserat, pietatis apostolicae manus extersit, et Ecclesiam regni in statum dignitatis pristinae sublimiter erexit et potentissime reformavit. Per vos enim gratiam, ministrante Domino, sancta sedes Cantuariae vacuata dudum et diu vacua, suum jam in se recognoscit antistitem, et Wintoniae clerus cum populo electi sui sibi consecratione concessa, voti sui plenissime compos gratulatur et exsultat in Domino, Ecclesiae vero Bathoniensis, Herefordiensis, Cicestrensis, Eliensis, suis in his quos elegerant dono vestro gratiae jam potitae desideriis, in gratiarum actionem diem celebrant solemnitatis insignem. Sola, domine, superest Lincolniensis Ecclesia, quae cum in Ecclesiis aliis undique laudes resonent, undequaque pulsentur tympana gloriae, gemitum pro cantu habet, et spiritum moeroris trahens, tota lamentis afficitur. Audiuntur in domo Patris undique symphonia et chorus, sed haec foris stans, non ingreditur, et repulsam passa semel, ad Patrem ingredi pertimescit. Charitatis tamen affluentiam considerans, quae de fonte pectoris apostolici indesinenter emanans, civitatem Dei circumquaque laetificat et evangelicum illud ad mentem revocans: Omnis qui petit, accipit; et qui quaerit, invenit, et pulsanti aperietur , spem concipit, ut moeroris sui nubilum serenitatis vestrae candor evacuet, et in electi sui susceptione pariter et promotione preces filiae devotissime supplicantis pius Pater exaudiat. Scit tamen apud nos supra dorsum ejus quosdam fabricasse plurima, et odii sermonibus ejus innocentiam circumdedisse , et in hoc eatenus praevaluisse, ut ab eo clementiae vestrae facies, ut dicitur, aliquantulum aversa sit, et a pluribus in eum sinistra jam sit concepta opinio. Sed si placet advertere, super ejus conversatione et vita his potissimum fides habenda est, quibus a primis annis innotuit, sub quorum oculis, ut certissime testantur, innocenter excrevit, et ad annum tricesimum, ut asserunt, jam perductus, primam aetatis suae vigiliam sub multorum testimonio et honeste et innocenter complevit, de quo spem bonam Lincolniensis Ecclesia, devota filia vestra concipiens, et ipsius prudentiam in eo quem administravit archidiaconatu contemplans et approbans, sperans quod ejus promotio multis ex causis, quas enumerare longum est, sibi plurimum profutura sit, ipsum in Patrem elegit concorditer, et ut hoc ejus desiderium a vestra sibi gratia compleantur, instanter exposcit. Spem igitur habentes in Domino, quod ejus et honestas et prudentia ad honorem Dei et Ecclesiae de die in diem habitura sit incrementum, ipsumque in sublevandis Ecclesiae necessitatibus cooperatorem fore strenuum, preces sanctitati vestrae cum Ecclesia supplicante porrigimus, ut ei manum gratiae porrigatis, et sibi concedendo quod postulat, Anglorum Ecclesiae quod adhuc deest gaudii suppleatis, et omnes nos ex hoc sublimitati vestrae gratiae debitores efficiatis. Conservet incolumitatem vestram Dominus, in Christo dilecte Pater.
|
(Matth. VII) (Psal.
CXXVIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 172 |
EPISTOLA CLXXII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici ALEXANDRO, frater GILBERTUS Londoniensis Ecclesiae minister, devotum et debitum totius obedientiae famulatum.
|
In colligendo denarium beati Petri, quantam potuimus sollicitudinem et diligentiam adhibere curavimus: dilectique in Christo fratres nostri et coepiscopi, quorum episcopatus conditioni huic constat esse obnoxios, a nobis juxta tenorem et continentiam scriptorum quae in scriniis Cantuariensis Ecclesiae studiose requisita reperimus, vestra super noc auctoritate commoniti debitam penitus omnes quidem agnoverunt et exsolverunt quantitatem: excepto venerabili fratre nostro et coepiscopo domino Exoniensi, qui nimirum summam suae dioecesi ascriptam minime recognoscens, quia minus quam de ratione scripta exigeretur obtulit, totum quod obtulerat insolutum reportavit: sicque licet saepe et saepe commonitus, hucusque tamen penitus a solutione cessavit. Universam vero summam reliquam ducentas videlicet libras, exceptis novem libris et quinque solidis, quae a praedicto fratre solvi debuerant abbati Sancti Bertini, juxta mandatum vestrum per fratrem ab ipso transmissum ad nos, per quemdam fidelem nostrum destinare curavimus. De caetero quid super hac portione reliqua quae solvenda superest fieri oporteat, vestra cum voluerit sanctitas providebit. Nos enim intra fines jussionis vestrae nostrum cohibentes officium, nec minus offerentem admittimus: nec solvere cessantem ulla coertione ferimus. Valeat sanctitas vestra.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 173 |
EPISTOLA CLXXIII. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, seipsum et, si quid potest, obedientiae et humilitatis obsequium.
|
Ad vestram, Pater, audientiam jamdiu ob mandata Patris nostri domini Cantuariensis mihi gravamen non modicum inferentia appellavi, et audito legatorum vestrorum in Normanniam adventu, ipsis festinanter occurri, paratus in eorum praesentia appellationis ad vos factae causas ostendere, et eorum sententiae in omnibus humiliter obedire. Quibus in causa hac suas minime partes interponentibus ob evitanda pericula quae imminebant, ad vestram denuo sanctitatem appellare multa procul dubio necessitate compulsus sum. Quia vero ad iter hoc arripiendum ad vos me in Angliam remeare et itineri necessaria providere ipsa propositi necessitas exigebat, non occasione dilationis quaerendae sed legitimae provisionis intuitu appellationi terminum in diem transitus beati Martini constitui. Unde si pietatis oculos bonitas in me divina reduxerit et iter ad vos pervium mihi clementer indulserit, statuto die vita, comite Dominoque juvante, sanctitati vestrae obstabo, quae mihi objicientur auditurus, vestraeque per omnia sententiae vel consilio devotissime pariturus. Testis est mihi enim inspector Deus, me in his omnibus quae apud nos acta sunt nec adulationi, nec elationi, nec ambitioni vel in modico deservisse, sed vestrae sanctaeque Romanae Ecclesiae fidelitati et totius Anglicanae Ecclesiae utilitati juxta modicum quod sum et sapis fideliter prospexisse. Hinc enim Patrem habens hinc dominum, inter duos gladios positus, hinc in materialem timens impingere, hinc spiritualem formidans, sola vestri nominis protectus auctoritate vix haereo, et finem, quem his cladibus Dominus daturus est, multo jam ante taedio affectus exspecto. Affectioni itaque qua filiis suis et compati et condescendere pietas apostolica consuevit, devotissime supplico ne appellationem ad vos honesta causa et justissima interposita irritam habeatis, ne caput meum quod injusto odio Pater meus dominus Cantuariensis dire persequitur, ei penitus exponatis: sed causam quam praestringimus, ut postulat aequitas ipse vel audiatis, vel si hoc difficultas non permittat itineris, legatis vestris qui penes vos sunt cognoscendam et terminandam committatis. Quaedam nuntio meo sanctitati vestrae secretius intimanda commisi, quibus si misericorditer praebueris assensum, ad nutum vestrum . . . . hoc condigne remunerabit obsequium. Valere vos opto in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 174 |
EPISTOLA CLXXIV. AD EUMDEM.
|
Patri suo et domino summo pontifici A., frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, debitum sincerae charitatis et humilis obedientiae famulatum.
|
Mandatum vestrum, Pater in Christo charissime, debita veneratione suscipientes, illico filium vestrum, dominumque nostrum charissimum, illustrem regem Anglorum, etsi in ipsis jam Walliae finibus agentem exercitum adivimus, et adjuncto nobis venerabili fratre nostro Roberto Herefordiensi episcopo, juxta vestri formam mandati diligenter et intente convenimus. Cui singula quae vestris litteris sunt nobis expressa, ante oculos ponentes, ipsum obsecrando, et quantum regiam decebat majestatem, arguendo, constanter et instanter hortati sumus, ut de propositis sibi satisfaceret, et si a rationis tramite deviaverat, ad viam veritatis et justitiae redire vestra per nos revocatus admonitione non tardaret: a Patre pie commonitus a pravis actibus omnino desisteret, et Dominum puro corde diligeret, et matrem suam sanctam Romanam Ecclesiam solita veneratione respiceret, nec eam visitare volentes inhiberet, appellationes ad eam factas non impediret, et Patrem nostrum dominum Cantuariensem benigne revocans et reducens, in beati Petri ac vestra reverentia firmus immobilisque persisteret, et pietatis intendens operibus Ecclesias et ecclesiasticas personas, tam regni quam terrae suae, nec gravaret per se, nec per alium gravari permitteret, sed ipsas diligens regia protectione conservaret, ut ille, per quem reges regnant, temporale sibi regnum conservaret in terris, et aeternum largiretur in coelis. Alioquin nisi monitis salutaribus acquiesceret, sanctitas vestra, quae huc usque patienter sustinuit, ulterius in patientia sustinere non posset. Ad haec adjecimus timendum sibi fore, ne si errata non corrigeret, iram cito omnipotentis Dei incurreret, ut nec regnum ejus diu stare, nec suos prosperari permitteret, sed qui humilem exaltaverat, jamjam exaltatum ab ipso regni culmine durius allidendo dejiceret. Ipse vero correptionem vestram multa gratiarum actione suscipiens, multa animi temperantia, multaque modestia consequenter respondit ad singula. In primis asserens mentem suam a vobis nullatenus se avertisse, nec id unquam propositi mente concepisse. Quin dum paternam sibi gratiam exhibueritis, vos ut Patrem diligat, et sanctam Romanam Ecclesiam ut matrem veneretur et foveat, et sacris jussionibus vestris, salva sibi sua regnique sui dignitate, humiliter obtemperet et obediat. Quod si vos jam aliquandiu solita reverentia non respexit hanc hujus rei causam asserit, quod cum vobis in necessitate toto corde, tota mente, totis viribus astiterit, sibi postmodum per nuntios in necessitate recurrenti ad vos digne pro meritis sanctitas vestra non respondit, sed in omni fere petitione sua se repulsam sustinuisse conqueritur et erubescit. De paterna tamen confisus gratia, quae filium cum volet exaudiet, vultus sperans et exspectans laetiores, in beati Petri ac vestra, ut dictum est, fidelitate immobili constantia perseverat. Inde est quod sanctitatem vestram visitare volentem, nullum prorsus impediet, sed nec hactenus, ut asserit, impedivit. In appellationibus ex antiqua regni sui constitutione id sibi vindicat honoris et oneris, ut ob civilem causam nullus clericorum regni sui ejusdem regni fines exeat, nisi an ipsius auctoritate et mandato jus suum obtinere queat, prius experiendo cognoscat. Quod si nec sic obtinuerit, ad excellentiam vestram, ipso in nullo reclamante, cum volet quilibet appellabit. In quo si juri vel honori vestro praejudicatur in aliquo, id se totius Ecclesiae regni sui consilio correcturum in proximo, juvante Domino, pollicetur. Imperatorem illum, etsi schismaticum noverit, a vobis tamen excommunicatum esse usque hodie non rescivit. Quod si denuntiatione vestra rescierit, si foedus illicitum cum ipso aut alio quolibet iniit, et hoc Ecclesiae regni sui judicio simul et consilio se correcturum promittit. Patrem nostrum dominum Cantuariensem suo se regno nequaquam expulisse asserit. Unde, sicut abscessit ultroneus, sic ad Ecclesiam suam, cum sibi sederit animo, plena pace reverti, sibi libitum erit: dum tamen in satisfaciendo sibi super his, unde conqueritur, regias sibi, et in quas ipse juratus est, velit dignitates integre conservari. Si qua vero Ecclesia vel ecclesiastica persona ab ipso vel a suis se gravatam ostenderit, satisfactioni plenae totius Ecclesiae judicio paratus erit. Haec a domino nostro rege in responsis accepimus, qui utinam ad omnem voluntatem vestram uberius aliquid accepissemus. Eadem vero sublimitati vestrae notificanda duximus, ut ex ipsius responsis advertat vestra discretio, quo negotium hoc fine concludat. Causam namque suam dominus rex plurimum sibi justificare videtur, cum in omnibus quae dicta sunt, Ecclesiae regni sui consilio simul et judicio se pariturum, et Patris nostri domini Cantuariensis reditum, juxta quod dictum est, se nullatenus impediturum pollicetur. Unde vestrae supplicandum aestimavimus excellentiae, quatenus illud prae oculis habentes: Calamum quassatum non conteret, et linum fumigans non exstinguet , zelum illum sanctum, quid ad ulciscendam omnem, quae Ecclesiae Dei irrogatur, injuriam laudabiliter igne divini Spiritus accensus est, si placet, ad tempus intra fines modestiae cohibeatis, ne vel interdicti sententiam, vel ultimum illud praecisionis elogium proferendo, ecclesias universas subverti misere doleatis, et tam regem ipsum quem innumeros cum eo populos a vestra, quod absit! obedientia irrevocabiliter avertatis. Bonum est membrum capiti cohaerere vel saucium, quam a corpore sequestrari jam praecisum. Redeunt ad sanitatem saucia, sed corpori vix coalescunt jam praecisa. Adducit desperationem praecisio, restituit sanitatem saepe medicantis operatio. Quid enim si sermo vester nondum plene capit aut capitur? Nunquid divina desperanda est gratia, quin cito, cum volet, et capiat et capiatur? Nunquid abbreviata est manus Domini, ut salvare nequeat, aut auris ejus aggravata, ut non exaudiat? Currens ille sermo Domini velociter , statim cum vult, immutat omnia, et sanctorum precibus dat insperata. Sanguis regius tum se demum permittit vinci, cum vicerit; nec verecundatur cedere, cum superaverit. Mansuetudine tolerandus est, monitis et patientia superandus. Quid enim si jacturam quandam temporalium invehit exhibita in tempus patientia? Non enim est dubium severitati detrahendum fore, cum strages imminet populorum: et cum tempestas ingruit, in mare debere multa projici, ut ad portum valeat navis salva perduci. Insipienter, attamen in charitate non ficta sic loquimur, si sic rei finis exstiterit, ut amissis suis dominus Cantuariensis exsilium juge sustineat, et vestris, quod absit! mandatis ulterius Anglia non obediat, fuisse satius patienter in tempus sustinuisse, quam tanto zelo severitati deservisse? Quid? Etiamsi plures e nobis ab obedientia vestra persecutio separare non poterit, non deerit tamen, qui genu curvet ante Baal, et de manu idoli pallium Cantuariae non habito religionis aut justitiae delectu suscipiat. Ne deerunt qui sedes nostras occupantes, et cathedras insidentes, ipsi tota devotione mentis obediant. Jam multi praemasticant ad talia, optantes ut veniant scandala, et directa ponantur in prava. Unde non propria, Pater, plangimus aut ploramus incommoda, sed nisi in his malis occurreritis, foedam Ecclesiae Dei subversionem imminere cernentes pertimescimus, ne citius ob vitae taedium optemus periisse diem, qua ad hujusmodi spectacula nati sumus. De caetero super censu beati Petri nemo nobis in regno vel de modico respondisset, nisi dominus rex mandatum super hoc in commune dedisset. Ejus vero mandato, statuto antiquitus termino colligetur, et sanctitati vestrae per manum nostram, juvante Domino, transmittetur.
|
(Isa. XLII) (Isa. LIX.) (Psal. CXLVII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 175 |
EPISTOLA CLXXV. AD EUMDEM.
|
ALEXANDRO papae, GIBERTUS Londoniensis episcopus, humilem ad omnia in quo mea valet parvitas obedientiam.
|
Severitatem, domine, Patris nostri domini Cantuariensis archiepiscopi ex quibusdam auditis et agnitis recte suspectam habens, ne indebitae poenae nexibus me arctaret et laqueis, ad vestram circa initium Quadragesimae appellavi clementiam, et appellationi diem, octavas purificationis beatae Mariae constitui, ut iram, qua me injuste persequitur, vestra declinarem protectione, et nexus, quibus immeritum parabat involvere, usque ad diem cognitioni causae in praesentia vestra constitutum, objectu vestri nominis aliquatenus evitarem. Unde, dilecte mi in Domino Pater, sanctitati vestrae toto prostratus spiritu supplico, ne indultum oppressis omnibus commune remedium mihi, si placet, subtrahatis. Ne me tanquam reprobum a vestri protectione tutaminis abjiciatis. Sed facta ad vos appellatione suscepta, si qua praeter modum est in me lata sententia, ipsam, ut justum est, aut habeatis irritam, aut teneatis suspensam, ut in die qua, juvante Domino, sublimitati vestrae paratus sum assistere, juxta quod merui statuatis in me, et vel convictum abjiciatis, vel innocentem, si sic visum fuerit, absolvatis. Nam culpa mea, si qua est, haec utique est, quod mandatorum pondere, quae utique aut declinare necesse mihi fuerat, aut cum defectu et omni miseria suscipere, me gravatum sentiens, ad apostolicam ausus sum audientiam appellare, ut vestro me per omnia consilio committerem, et consultis vobis aut a regno discederem, aut alleviato mandatorum onere in commissa mihi Ecclesia residerem. Nam, ut brevi complectar quod verum est, dum inter dominum regem et dominum Cantuariensem res in hunc modum vertitur, impossibile est me, aut alium regni ipsius episcopum unius mandatum suscipere, et alterius iram importabilem declinare. Agat itaque, si placet, paterna pietas, ut si in me, nec confessum, nec convictum, nec citatum, nec ullo modo conventum, post interpositam etiam appellationem ad sublimitatem vestram, ulla est praepropere vel praepostere lata sententia, hanc viribus, ut justum est, evacuetis. Et si vestram ex sanctitate remittatis, injuriam saltem beati Petri, et sanctae sedis ejus ad animum revocetis, et me ad omne, quod jusseritis, obsequium utique promptissimum invenietis. Conservet vos incolumem in longa tempora Dominus, in Christo dilectissime Pater.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 176 |
EPISTOLA CLXXVI. AD WILLELMUM PAPIENSEM CARDINALEM.
|
Venerabili domino et amico W. Papiensi sanctae Romanae Ecclesiae cardinali sibi charissimo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et debiti munus obsequii.
|
Verborum facile suadet paucitas, cum ad exaudiendum prona est ipsius, ad quem scribitur amica benignitas. Quod quia de vestra sinceritate confidimus, paucis negotium, in quo nobis a benevolentia vestra subveniri petimus, aperimus. Mandatum domini papae suscepimus, quatenus Hugonem comitem de Norfolchia districte conveniremus, et nisi canonicis de Panteneia villam ipsam de Panteneia, et caetera quae sibi ablata queruntur, admonitus restitueret, ipsum, et totam terram suam interdicto subjiceremus, et nisi vel sic infra quadraginta dies resipisceret, eum excommunicationis innodare sententia non differremus. In hoc vero nobis regia se graviter opponit auctoritas, asserens ad summam regni sui spectare dignitatem, ut dum cuique adversus comitem vel baronem suum super terris aut feudis querelam habenti, plenam paratus fuerit exhibere justitiam, ipsum nec archiepiscopus, nec aliquis regni sui episcopus aut interdicto premat, aut excommunicationi subjiciat. Hanc praedecessores suos assensu Romanorum pontificum usque nunc obtinuisse affirmat, et nos omnes regni sui episcopos id sibi juramento firmasse commemorat, exigens ut antiquitati stemus, et regni sui privilegia nequaquam sibi minuentes, ab his quae sibi a nobis sub juris jurandi religione sunt promissa, non recedamus. Unde gravi nobis interminatione interdicitur, quod auctoritate praecipitur. Sic nobis in arcto res est, ut nisi suum temperet apostolica mansuetudo mandatum, subire nobis necesse sit, aut hinc inobedientiae, quod absit! periculum, aut apud dominum regem perjurii et non observatae fidelitatis opprobrium. Mallem episcopus non fuisse, quam horum alterutrum incurrisse. Gladius uterque gravis est, quorum unus animam, alter corpus occidit. Ille quidem gravior, attamen iste gravius. Et domino meo charissimo domino papae, quae utilitas futura est in sanguine meo , si descendendo in correptionem hanc, aut perjurus reputer, aut inobediens, quod semper absit! existam? Si domino meo non paruero, mors mihi est; et si paruero, solum superest, ut emigrem a regno, cujus leges non suscipio, a cujus regis fidelitate recedo. Si causa quidem esset ejusmodi pro qua dignum foret poenam subire mortis aut exsilii, gauderem utique in proscriptione mea vel morte, obsequium me domino gratum exhibere. Sed nunquid sex fratrum in Panteneia miserrime et absque omni et regulae et ordinis observatione victitantium causa tanti est, ut ob sibi restituenda pauca agri jugera, inter summum pontificem et sibi quondam amicum, et adhuc, dante Deo, futurum amicissimum dominum nostrum regem Angliae quaestionem oporteat super suarum eminentia dignitatum agitari? Praesertim cum in expedito sit in causa hac jus suum unicuique reddere, et quae turbata sunt ad pacem et debitum justitiae finem pacifice revocare? Si domino regi permissum fuerit, causam hanc episcoporum et aliorum virorum prudentum consiliis illico terminabit. Si causam dominus papa judicibus delegaverit, ipsorum stare sententiae comes Hugo non recusabit. Ipsum quippe districte convenimus, intentando sibi sententiam domini papae litteris designatam. Quas cum audisset, precum statim arguit falsitatem, asserens se Panteneiam jam dictis canonicis nunquam concessisse, nec scriptum quod super hoc ejus nomine praeferunt et ostendunt, ipsis tradidisse, aut ut confiteretur, assensum praebuisse. Unde cum falsi arguat instrumentum quo nituntur, attendat prudentia vestra, si adeo in expedito res est, ut convictione non egeat, nec in judicium deduci debeat, cum etsi non causae convictio sed exsecutio sententiae mandetur, de precum tamen veritate inquiri oporteat.
|
(Psal. XXIX)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 177 |
EPISTOLA CLXXVII. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino et amico charissimo WILLELMO Papiensi sacrosanctae Romanae Ecclesiae cardinali presbytero, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem quae nunc est, et quam speramus a Domino.
|
Nostis, domine, quod et orbi satis innotuit, quid animadversionis jamdiu, quid poenae quoque id modo pertulerim, qui priusquam mihi culpae modus innotesceret, enormitates poenae gravioris excepi. Ad unius quidem ut audio Wallensis vocem, licet praeclarae dignitatis honore non fulgeat, non citatus, non commonitus, nec notorii quidem criminis reprehensioni obnoxius condemnationis sinistrum reportavi calculum, et a sacerdote nec inspecta lepra mea, nec cognita, extra tamen Ecclesiae castra projectus sum. Sed quia nec in coelum os ponere fas est, et majorum acta discutere sacrilegii constat instar obtinere, ad medentis opem tutius est confugere, quam in querelae vocem impudenter erumpere. Assueti vero moris est, cum quem sua laedit conditio, ut ad eum recurrat potius, cujus promptiorem sibi fore gratiam arbitratur afflictus. Confidens itaque de vestrae dilectionis excellentia, cujus sinceritatem et fidem rerum certior edocuit experientia, instante necessitatis articulo, a vobis opem postulo, ut praelibata mihi per vos gratia vestro ad profectum studio deducatur, et quod ad mei exsecutionem officii mihi deesse cognoscitis, vestra mihi sollicitudine, juvante Domino, restituatur. Dat postulandi fiduciam, quod manum mihi jam gratiae porrexistis, et onus quo premebar anxie, piae precis instantia submovistis, et exemptus a confusionis ignominia, ut intra castra collocer Ecclesiae, prudenter obtinuistis. Unde vobis ad gratiarum actiones eo magis devotus obligor, quod propriae voluntatis instinctu absentis amici negotia commodissime procurastis. Movit vos in hunc pietatis affectum innata bonitas, nullisque meis meritis praeventa gratia, sed quod non merui, mereri desidero, et non meruisse poenitet, nimisque sero voluisse, quod primis attentatum fuisse studiis oportuisset. Agat itaque si placet et peragat id gratia quod suum est, et quem mereri jam coepit totum sibi reddat obnoxium, et restitutum me mihi, tam sibi quam suis in solidum de caetero pleno jure possideat. Valere vos optamus in Domino.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 178 |
EPISTOLA CLXXVIII. AD EUMDEM PRO WINTONIENSI ELECTO.
|
Domino WILLELMO Papiensi, pro Wintoniensi electo, seipsum, et si quid potest, devotae mentis obsequium.
|
Suadet e facili verborum paucitas, cum ad exaudiendum prona est ipsius ad quem scribitur, amica benignitas. Unde quia de vestra in nos benevolentia non nostris quidem meritis, sed vestra solum gratia nobis clementer indulta et potenter exhibita plene confidimus, sublimitati vestrae preces affectuose porrigimus, quatenus negotium amici nostri et cognati charissimi, domini Wintoniensis electi, sustinendo foveatis, et quia vos et consilio magnum et interventu strenuum non ambigimus, ut ejus maturetur consecratio, data vobis a Domino sapientia et industria procuretis. A sapiente dispensatio solet admitti. Postulat Ecclesiae multiplicata necessitas sibi tandem subveniri. Sacramenta si prosunt, si in his animarum salus ulla consistit, detrimentum tamen est non modicum et periculum, tot populis ea subtrahi, tot ea requirentibus ob pontificum penuriam, vel sero vel nullatenus administrari. Wintoniensis Ecclesia sub veste lugubri et habitu viduali tria jam fere lustra percurrit, episcopalem benedictionem, absolutionem, manus impositionem, clericorum in ordine promotionem, chrismatis apud se innovationem, ecclesiarum consecrationem, et caetera vitae spirituali necessaria, his diu carendo jam fere dedidiscit. Silet verbum Dei, medium tenent cuncta silentium, et multis modis, quos enumerare longum est, lucra depereunt animarum. His ope vestra periculis subveniri deposcimus, ut electo Wintoniensi consecrato per vos, in Domino cum ipsa ejus Ecclesia gaudeamus, et exhibitum nobis honorem et beneficium alta semper in posterum memoria teneamus. Valere vos optamus in Domino.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 179 |
EPISTOLA CLXXIX. AD JOANNEM NEAPOLITANUM CARDINALEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo JOANNI Neapolitano, sacrosanctae Romanae Ecclesiae cardinali presbytero, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, votivis cum salute frui successibus.
|
In officiis gratius impensa suscipimus, quae non extorsit necessitas, sed sola gratiae sincerioris procuravit affectio. Approbati quidem moris est, ut his arctius teneamur obnoxii, qui meram exercentes liberalitatem, ultronea in nos conferunt beneficia, quam quos ad id ipsum praecedentis meriti provocavit administratio. Unde nos obsequio vestro id fortius obligat, quod praevenistis nos in benedictionibus et certis rerum experimentis fructum vestrae dilectionis ante sensimus, quam affectionis vicariae vobis innotesceret argumentum. Quod impendistis est gratuitum, quod diligendo rependimus dispar habet meritum. Illius favorem simplex auget liberalitas, hujus remissiorem gratiam praeventa facit meritis et beneficiis excita voluntas. Haec nos omnia ad uberiores invitant gratiarum actiones, quas ut vota gerimus, utinam opere compleamus, personam siquidem nostram et facultates vobis offerimus, cum Deus opportunitatem dederit effectu verba probaturi. Super sollicitudine vestra negotiis nostris exhibita et honore clericis nostris impenso, pro gratiarum actione nos vobis et ipsos devovemus, supplicantes attentius, ut quod ex parte prospere gestum est, ad perfectum vestrae discretionis industria pertrahatur. Juxta vestri vero formam consilii, iter ad vos arripere tentassemus, nisi pacis inter dominum papam et regem spes jam uberior appareret, et certiora devotionis ejus argumenta clarescerent. Praeterea et id duximus metuendum, ne legati nostri discessum nostrum in eorum contemptum et injuriam fieri aliquatenus aestimarent, et in causae nostrae desperationem fugam interpretarentur. Unde nostris visum est non expedire ut, eis inconsultis, aliquo divertamus, cum propter nos, ut dicitur, eos a latere suo dominus papa transmiserit. Terret nos quoque difficultas itineris, et quae peregrinantibus imminent pericula nos in re ista plurimum vacillare compellunt. Conceptum tamen desiderium curam omnem timoris excluderet, si laborem hunc quoquomodo mei corporis imbecillitas infirmita sustinere sufficeret. Nil enim est quod optem amplius, quod desiderantius affectem, quam domino papae praesens assistere ipsoque et curia sancta praesente mihi detrahentes, et falsa suggerentes adversum me, in ejus qui veritas est virtute refellere. Quod effectui mancipare crebro sperantes, semper tamen necessitatis alicujus objectu substitimus, nunc vero senectuti sociata compellit infirmitas, ut licet optemus judicem, ipsi tamen assistere necessitate multiplici desperemus. Unde vestram instantius exoramus sollicitudinem, ut ope vestra et opera plenam nobis gratiam dominus papa impertiat, et praelibatum beneficium ad perfectum nobis apostolica tandem mansuetudine simul et miseratione perducat. Nuntio vero nostro quaedam vobis intimanda commisimus, quem precor attentius audiatis, et fidem his quae proposuerit habeatis. Valere vos in Domino optamus charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 180 |
EPISTOLA CLXXX. AD J. CARDINALEM DIACONUM.
|
Venerabili domino et amico charissimo J., sanctae Romanae Ecclesiae cardinali diacono, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, affectum pium, et si quem potest charitas officiosa famulatum.
|
Amantium se mutuo sibi corda loquuntur, et affectione quadam insolubili mentes amicorum, etsi locali distent spatio, potenter tamen intus operante virtute, firme sibi connexae sunt. Praesentem enim exhibet amor sibi, quem diligit, et unicum sibi quod amodo charitas abesse non sinit. Hinc est quod non obstantibus locis, ut praesentes sibi in necessitate subveniunt, et Christi legem adimplendo, sua vicissim onera sustinere non omittunt. Hac suggerente charitate, charissime, et de vestra nobis benevolentia plurimum suadente, dilectae nobis in Domino preces sublimitati vestrae porrigimus, quatenus praesentium latoris et fratrum ejus, monachorum de Waledene causam diligenter attendatis et ipsis amore Dei nostraque prece, prout eorum expedire videritis necessitati, provideatis. Quanta enim opprimantur injustitia, ex litteris dilecti fratris nostri domini Exoniensis intelligetis, et juxta datam a Domino vobis sapientiam oppressis pie subveniendo, remuneratorem ut speramus Dominum, et nos gratiae et servitii debitores habebitis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 181 |
EPISTOLA CLXXXI. AD UNIVERSOS S. MAT. ECCLESIAE FILIOS.
|
Dilectis sibi in Domino universis sanctae matris Ecclesiae filiis, ad quos litterae istae pervenerint, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem in Christo.
|
Per apostolica scripta in mandatis accepimus, quatenus abbate de Grestene, et latore praesentium Joanne, in nostra convocatis praesentia, quidquid Joanni post appellationem ad sedem apostolicam adversus abbatem factam, per ipsum videlicet abbatem, sive per suos, ablatum aut subtractum comperiremus, sibi omni occasione et excusatione postposita, omnique remedio appellationis sublato cum integritate restitui, et eidem de damnis et injuriis illatis congruam faceremus satisfactionem exhiberi. Restitutione autem facta et satisfactione exhibita causam quae inter eos super capella de Cherlechestone vertebatur, cessante nihilominus appellatione decideremus. Quam nos quidem formam sequentes, quia de appellatione Joannis, utpote coram nobis publice facta, plenam habebamus certamque notitiam, de illata sibi postmodum a monachis de Grestene violentia, de ejectione ejus a domo sua, de damnis per invasionem datis, per legitimam idoneorum testium assertionem, fide veri diligenter et districte inquisita, ecclesiam ipsam de Ferles, cum omni integritate et pertinentiis suis omnibus, memorato Joanni restitui debere, de fratrum consilio et motu animi nostri, apostolica in hoc freti auctoritate pronuntiavimus, et de illatis sibi damnis sub nostra taxatione juratis, abbatem illi in summam decem et octo marcarum argenti condemnavimus. De caetero, in causa quam saepe dictus Joannes super capella de Cherlechestone diutius intentarat adversus Henricum presbyterum et memoratum abbatem de Grestene, quem sibi idem Henricus in causa illa laudaverat auctorem, juxta continentiam rescripti, hoc tenore processum est. Petebat siquidem Joannes capellam illam nomine matris ecclesiae suae de Ferles, sibi restitui, utpote intra parochiales ejusdem ut dicebat terminos ecclesiae fundatam, et ab ipsa sui fundatione filiali sibi subjectione obnoxiam. Allegabat ad haec, quod cum personatum et investituram matris ecclesiae de Ferles per manum Cicestrensis episcopi, praesentatione abbatis de Grestene, sicut idem episcopus tam viva voce quam scripto nobis insinuavit, olim reciperet, ipsam quoque capellam una cum majore ecclesia habendam recepit, eamque tandiu plene et pacifice possedit, donec mota sibi ab Henrico controversia, monachus quidam de Grestene, qui tunc in Anglia vices agebat abbatis, inita cum Henrico transactione, capellam illi cedere, eamque ipso reclamante, et auctoritate domini papae ne id fieret inhibente, contra justitiam et juri ordinem alienare praesumpsit. Abbas vero quem sibi Henricus acciverat, capellam illam ad matricem quidem ecclesiam de Ferles pertinere, Joannemque ipsam diutius possedisse, publice et in jure confessus est. Hoc tamen illi in praejudicium petitionis suae, in modum exceptionis objecit, quod transactioni cum Henrico habitae interfuit, eamque suo assensu comprobavit. Cum autem super hoc articulo controversia plurimum verteretur, abbate tandem in probatione adhibiti consensus penitus deficiente, testes factae reclamationis, quos Joannes perduxit, diligenter examinatos et concordes inventos, utpote fide dignos admisimus, sicque ex eorum assertione et confessione partis adversae, saepe dicto Joanni praefatae capellae plenam restitutionem adjudicavimus, aestimatisque damnis medii temporis, et sub nostra taxatione probatis, Henricum illi in summam duodecim marcarum argenti per sententiam condemnavimus. Quae quia de commissione domini papae nostro sunt officio celebrata, ne in dubium de caetero, aut in irritum queat revocari, universitati vestrae notificare, et ea qua fungimur auctoritate confirmare curavimus. His testibus, H. decano Sancti Pauli, Nicolao archidiacono Londoniensi, magistro W.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 182 |
EPISTOLA CLXXXII. AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis sanctae matris Ecclesiae filiis, ad quos litterae istae pervenerint, salutem in Christo.
|
Noverit dilectio vestra, latorem praesentium H. divina benedictione, et nostrae manus impositione, ad sacerdotii gradum esse promotum. Quod quia in dubium nolumus posse revocari, praesenti scripto universitati vestrae id notificare curavimus, vestram orantes et exhortantes in Domino dilectionem, quatenus pro amore Dei et reverentia ordinis sui, ipsum in exsecutione officii sui benigne recipiatis, et debitum illi honorem propter Deum exhibeatis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 183 |
EPISTOLA CLXXXIII. AD EOSDEM.
|
Dilectis sibi in Domino universis sanctae matris Ecclesiae filiis, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quae donantur Domino, charissimi, donanti nequaquam pereunt, sed ei a quo donata sunt, in perpetuum utique reservantur. Inde est quod charitatem vestram commonemus in Domino, quatenus latori praesentium R., qui ob amorem Dei et salutem animae suae ad reficiendum pontem de Londonia operam praebet, de facultatibus vestris, prout vobis Dominus inspiraverit, aliquod auxilium conferatis, ut a Deo ob ipsum collata die illa in centuplum recipiatis. Omnibus autem qui ei ad praedictum opus perficiendum aliquod beneficium praestiterint, orationum et beneficiorum ecclesiae nostrae partem concedimus, et insuper de Domini confisi misericordia, confessis de poenitentia sua viginti dies relaxamus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 184 |
EPISTOLA CLXXXIV AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis sanctae matris Ecclesiae filiis, ad quos litterae istae pervenerint, salutem in Christo.
|
Cum venerabilis frater noster Robertus abbas de reio, et Herlewinus clericus de Dochinge pro causa, quae inter eos super decimis de Dochinge vertebatur, in praesentia domini Wintoniensis et nostra, quibus ex mandato domini papae, ejusdem causae cognitio delegata fuit, ambo pariter essent constituti, nos ex allegationibus et rationibus memorati abbatis liquido cognoscentes ad jus ecclesiae suae de Dochinge pertinere, easdem abbati, et per eum ecclesiae suae, de motu animi nostri et de communi fratrum nostrorum consilio, in perpetuum adjudicavimus, ipsumque et ecclesiam suam a petitione Herlewini, qui easdem vindicans decimationes in probatione penitus defecit, per sententiam absolvimus. Quod quia in dubium nolumus aut in irritum de caetero posse revocari, praesenti scripto universitati vestrae id notificare, et ea qua fungimur auctoritate confirmare curavimus.
|
[Ib] [praedictas decimas]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 185 |
EPISTOLA CLXXXV. AD EOSDEM.
|
GILBERTUS Dei gratia Londoniensis episcopus, omnibus sanctae matris Ecclesiae filiis, salutem.
|
Universitati vestrae notum esse volumus, quod Galfridus filius Baldewini, et mater ejus Beatrix de Bollers, ut ex chartis ipsorum perspeximus, et ex eorumdem viva voce probavimus, concesserunt et dederunt Dei et fratribus hospitalis Jerusalem advocationem ecclesiae de Herefelde, cum omnibus pertinentiis suis in perpetuam eleemosynam, nobisque praesentaverunt fratrem Ricardum Turcum, in Anglia priorem, ut per eum de personatu praefatae ecclesiae praedictum hospitale quantum ad jus episcopale pertinet, investiremus. Cum igitur in eis quae necessariis pauperum usibus destinantur, promptum deceat et hilarem adesse consensum, nos ejusdem hospitalis religionem praesertim et necessitatem attendentes, dictam concessionem grate suscepimus, facileque probavimus, et cum R. presbyter tunc temporis ejusdem ecclesiae persona, liberam eam in manus nostras sponte refutasset, mox Ricardo priori tradidimus, et per eum hospitali suo personatum ejusdem concessimus. Quod quia ratum et indubitabile deinceps manere volumus.
|
( Desunt quaedam. )
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 186 |
EPISTOLA CLXXXVI. AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis sanctae matris Londoniensis Ecclesiae filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Providendum nobis est, ne coram nobis decisae controversiae, iterum revivificentur in litem. Noverit itaque dilectio vestra, causam quae inter magistrum Godefridum et Ernaldum patruum ejus super ecclesia de Castello diutius agitata est, hoc tandem fine conquievisse. Ernaldus in jam dicta ecclesia nepotis sui jus recognoscens, illam in manu nostra per textum deposuit, quam nos Godefrido similiter per textum restituentes, ipsum in ea personam constituimus. Deinde petitione Godefridi, Ernaldum in eadem ecclesia vicarium suscepimus, hac interveniente pactione, ut Ernaldus jam dictam ecclesiam quandiu superstes fuerit, teneat sub annua pensione dimidiae marcae, Godefrido ab ipso, ipsius ecclesiae nomine annuatim solvendae, ita ut medietas debitae pensionis in media Quadragesimae, altera vero medietas in festo sancti Michaelis solvatur. Quod quia plena utriusque partis consensu sub nostra gestum est praesentia, et juramenti religione utrinque firmatum, ne in dubium de caetero, vel in irritum possit revocari, praesenti scripto universitati vestrae rerum gestarum seriem significare, et utrique quod suum est, sigilli nostri auctoritate confirmare curavimus. His testibus Radulpho decano, Petro archidiacono, Waltero archidiacono, magistro Rannulpho, Henrico fratre comitis, Ivone thesaurario, Radulpho de Ledeberia, magistro Galfrido de Cliforde, magistro Waltero de Ardep' . Rogero de Burkell' , Rogero filio Mauricii, Radulpho scriptore.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 187 |
EPISTOLA CLXXXVII. AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino fratribus universis sanctae matris Ecclesiae filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Lites amicabili fine sopitas, tunc demum plene constat exstingui, cum pactiones ob pacem inter partes initae et utrinque concessae, eorum, quorum id de jure firmat auctoritas, excipiuntur litteris, et sigillis roborantur appositis. Unde transactionem inter venerabilem fratrem nostrum R. Pic' , archidiaconum et A. clericum super ecclesia de Mideltona, coram nobis initam et utrinque concessam, notitiae communi praesenti scripto delegare curavimus, et redivivae litis in posterum, occasionem inter eos omnem penitus amputemus. Alexander itaque qui ad possessionem ecclesiae de Mideltona recuperandam auctoritate litterarum domini papae possessorium intendebat, intentionem hanc coram nobis omittens, ecclesiam ipsam de Mideltona, quae ad praebendam venerabilis fratris nostri jam dicti archidiaconi quam in ecclesia Lincolniensi habere dignoscitur indubitate pertinet, ejus se de caetero nomine quindecim marcarum pensione ipsi archidiacono quandiu praenominatae praebendae canonicus exstiterit, annuatim solvenda et suscipere, et tenere consensit, in praesentia nostra tactis jurans Evangeliis, se nunquam de caetero ipsi archidiacono, dum ejusdem erit praebendae canonicus, super ipsam ecclesiam de Mideltona, litem aut fatigationem, aut inquietudinem omnino moturum et se pactionem super memorata jam pensione ei et legitime et fideliter observaturum, jure tamen si quod ad petendam vel repetendam ipsam possidere desierit, ipsum superesse contigerit. Quod quia in nostra et in capituli nostri praesentia sic gestum est, nos cui a domino papa ejusdem causae fuerat delegata cognitio, et ratum habuimus, et paginae praesentis inscriptione et sigilli nostri attestatione roborare curavimus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 188 |
EPISTOLA CLXXXVIII. AD EOSDEM.
|
Dilectis sibi in Domino, universis sanctae matris Ecclesiae filiis, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quae donantur Domino, charissimi, dona nequaquam pereunt, sed ei a quo donata sunt, in perpetuum utique reservantur. Inde est quod charitatem vestram commonemus in Domino, quatenus latori praesentium R. qui ob amorem Dei et salutem animae suae, ad reficiendum pontem et calcedam de Stretforde operam praebet, de facultatibus vestris prout vobis Dominus inspiraverit, aliquod auxilium conferatis, ut a Deo ob ipsum collata die illa in centuplum recipiatis. Omnibus autem qui ei ad praedictum opus perficiendum aliquod beneficium praestiterint, orationum et beneficiorum ecclesiae nostrae partem concedimus, et insuper de Domini confisi misericordia, confessis de poenitentia sua, 20 dies relaxamus. Valete in Christo.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 189 |
EPISTOLA CLXXXIX. AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino, universis sanctae matris Ecclesiae filiis, salutem in Domino.
|
Notum vestrae facimus charitati, latorem praesentium R. a praedecessore nostro bonae memoriae R. Londoniensi quondam episcopo, ad gradum sacerdotii promotum, in ipso episcopatu diu ministrasse, et prout sacerdotali congruit officio, digne conversatum fuisse. Quem cum in partes exteras trahat ad praesens oborta necessitas, has sibi dimissorias ordinationis et honestatis suae, datae etiam sibi a nobis decedendi licentiae testes concessimus; dilectae nobis in Domino benevolentiae vestrae preces affectuose porrigentes, quatenus ob divini reverentiam ordinis ipsum in quo locorum venerit inter vos in charitate suscipiatis, et honorem quem Domini ministris exhibere justum est, sibi misericorditer impendatis. Valere vos optamus in Domino.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 190 |
EPISTOLA CXC. AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, universis Ecclesiae filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quae semel rite finita sunt, ne rediviva suscitentur in jurgia, propensiori cura prospicere convenit, in his praesertim quae fidei firmat religio, ne illi citra usurpatione convellantur. Unde vestrae innotescimus universitati, T. clericum querelae quam coram nobis adversus venerabilem fratrem nostrum Norwicensem episcopum super violentiam jam secundo instituere destinaverant, in capitulo Londoniae nobis ad super eadem causa cognoscendum residentibus, in multorum praesentia renuntiasse, et se fide interposita id se in perpetuum observaturum firmasse. Quod ut in posterum liquidum fiat, praesentis scripti patrocinio et sigilli nostri appositione communimus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 191 |
EPISTOLA CXCI. AD EOSDEM.
|
Dilectis sibi in Domino universis sanctae matris Ecclesiae filiis, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Controversias amicabili pactione sopitas, firmitatis tunc demum robur perpetuum accipere constat, cum eorum quorum haec firmare potest auctoritas, et litteris consignantur et appositis muniuntur sigillis. Unde transactionem inter venerabilem fratrem nostrum Norwicensem episcopum, una cum ejusdem loci monachis, et Herbertum clericum de Marisco, super quaestione muri, et aliis querelis inter eos habitis, praesenti scripto in lucem redigere curavimus, ut redivivae litis in posterum iniqua penitus auferatur occasio. Herbertus itaque nobis ad super eadem lite cognoscendum, ex mandato domini papae residentibus, producto in medium authentico domini Norwicensis episcopi instrumento, tactis sacrosanctis Evangeliis juravit, se omnia quae concepta fuerant in instrumento, bona fide etiam inviolabiliter observaturum, seque omnibus querelis inter eum et praedictas personas hactenus habitis renuntiare, viva voce proposuit. Nos itaque, id exigente juris ordine, tam dominum episcopum quam monachos a jam dicti H. petitione penitus absolvimus. His testibus . . . . .
|
[Walterum]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 192 |
EPISTOLA CXCII. AD EOSDEM.
|
Dilectis sibi in Domino, universis sanctae matris Ecclesiae filiis, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quae sententiali finita sunt calculo, aut amicabili sopita pactione, ne iterum rediviva suscitentur in jurgia, nos pacis amatores decet attentius providere. Eapropter, controversia super ecclesia de Hattona inter R. de Warewic, et W. clericum diu agitata, et ad de ea cognoscendum apostolica auctoritate nobis delegata, quo tandem fine quieverit, utriusque partis mutuo in id concurrente voto, scripto commendare dignum duximus. R. itaque ecclesiam de Hattona quam prius petierat, tenere debet quandiu vixerit, solvendo praetaxato W. marcam argenti annuam infra octavas sancti Michaelis, praenominatae ecclesiae jure integro utrolibet eorum decedente, superstiti reservato. Hanc pactionem uterque se bona fide observaturum, interposita sacramenti religione promisit. Hoc autem tam solemniter actum, ut firmitatem in posterum obtineat, praesentis scripti testificatione confirmamus, et sigilli nostri appositione communimus. His testibus . . . .
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 193 |
EPISTOLA CXCIII. AD THOMAM CANTUARIENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Patri suo et domino T. Cantuariensi, Dei gratia, archiepiscopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, apto rationis moderamine semper sibi credita dispensare.
|
Docet nos magister bonus petere, docet et quaerere, et ut aperiatur nobis docet ad ostium cordis ejus cui supplicatur, non opportune solum, sed importune pulsare . Hoc auctore petimus et pulsamus, quatenus apud excellentiam vestram nobis, si placet, ad gratiam pandatur aditus, et ad id quod justum est non negetur accessus. Clamat post nos clericus Beati Pauli Hubertus, asserens justam adversus Baldricum clericum sibi competere exceptionem, ut ad solvendum viginti quae ab eo postulat Baldricus, ipse de jure compelli non debeat. Unde sibi audientiam praeberi supplicat, ut Baldricum ab intentione hac, sacra legum et canonum auctoritate repellat. Quod quia juri consentaneum credimus, preces precibus antevertentes supplicamus, quatenus in re ista quod aequum est decernatis, et in clericum Beati Pauli non imperium ad praesens in ligando, sed aequitatem potius in judicando exerceatis. Cum enim liti se offerat ut impetentis se intentionem potenter elidat, vel si circa hoc defecerit, non id solum quod petitur, sed in expensis etiam, si justum fuerit, condemnationem subeat, sibi diem statui, ipsumque in haec audiri oportere quis ignorat? Nam quod objicitur, acta agi non debere, et esse varii et inconstantis hominis contra sua pacta venire, quae etiam sententia vel amicabili conventione finita sunt, in litem revocanda non esse, quale quidem sit, vestra plene novit auctoritas. Non enim quod actum est illud agitur, sed ex transactione viginti de novo petens exceptione repellitur, ex cujus probatione nova in illum lis inchoatur. Quid enim? si debitum hoc vel jam solvit Hubertus, vel remisit forte Baldricus, vel de non petendo pepigit, vel extra naturam contractus hujus cum sit juris stricti transactio, auctoritatem si ad evincendum ageretur se praestiturum repromisit, horum quodcunque probetur, Hubertus plane non tenetur. Hujus itaque residui petitionem cum, ut sibi confidit Hubertus, plane repellat exceptio, intimo sublimitati vestrae supplicamus affectu, quatenus sententiam qua clericum nostrum teneri praecipitis, amore justitiae nostraque prece relaxetis, et causam quae inter clericos de novo constituitur, suo inter eos Marte currere permittatis. Quod si nostra non meretur supplicatio, obtinuisse tamen debuerat ad dominum papam, et ante sententiam sub certo testium numero facta appellatio. Non enim haec causa est quam appellatione remota apostolica, terminare jussit auctoritas. Nam in qua aliud intenditur et aliud respondetur, et sententia prorsus alia desideratur alia procul dubio causa esse dignoscitur. Agit itaque, si placet vestra modestia, ut relaxatione hac amicum vestrum humilem exaudiatis, et honorem debitum et firme, ut aestimo, promissum domino papae exhibeatis, et jus Baldrici, si quod habet, et si in tempus dilatum recte, in nullo tamen minuatis, et sic a tramite legitimo in nullius offensam vel in modico recedendo, universa jucundo fine compleatis. Valete.
|
(Apoc. III)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 194 |
EPISTOLA CXCIV. AD THOMAM CANTUARIENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Venerabili domino et Patri in Christo THOMAE Cantuariensi archiepiscopo, GILBERTUS Londoniensis Ecclesiae minister, salutem.
|
Multiplicem nobis et diffusam late materiam profunde Pater et copiose rescribendo proponitis, et nos licet super appellatione ad dominum papam prosequenda sollicitos, vestrae tamen sublimitati rescribere, gravi quidem et nos graviter urgente necessitate compellitis. Emissis enim sparsim elogiis nos de toto fratrum nostrorum collegio seorsum ponitis ad convitia, ut singulariter in nos, etsi immeritos, ignominiosa congeratis et probra. Sobrii sensus hominem gravitatis reverendae personam, magistrum ratione praelationis et dogmatis veritati reverenter obnoxium, mirum est ad verba veritatis exarsisse tam graviter et velut evocatum ad coleras, innocentiam filii pie patri consulentem, non solum non admisisse, sed et ipsius opinionem nota quadam malitiae cujus sibi minime conscius est, ejus non id exigente merito respersisse: unde cum Ecclesiam Dei subvertere, fas nefasque confundere, montem illum qui Ecclesia et columna Dei viventis est, non sano capite velle dejicere, ad ea quae vestra sunt ambisse, et quod ab his obtinendis repulsi fuerimus, ob id vestram Ecclesiaeque Dei pacem temere perturbasse, in bello Domini terga dedisse, emissis scriptis publice denotemur, difficile est ut sileamus, ut hanc adversum nos opinionem, vel a praesentibus admitti, vel indefensam futurae posteritati transmitti, confessionem innuente silentio permittamus. Cum sit itaque malorum radix et origo cupiditas, ne nos hujus suspectos habeant quibus prava suadentur e facili, nos hinc ipsa jubet necessitas exordiri. Ait Apostolus: Quis scit hominum occulta hominis, nisi spiritus hominis, qui est in ipso? Latent quidem homines occulta hominum, et abyssum cordium de coelo Dominus intuetur. Ipsum ignota non transeunt, occulta non fallunt. Est enim sermo Dei vitus et efficax, penetrabiliorque omni gladio ancipiti; nec est ulla creatura invisibilis in conspectu illius . Ipsi et coram ipso loquimur; sub ipsius examine non vana aut ficta, sed quae veritate conscientiae subnixa sunt, confidenter et libere respondemus, asserentes utique quoniam ad ea quae vestra sunt ambitionis stimulos nunquam vel momento sensimus. Honorem hunc nulli unquam invidimus. Nulli ad hanc gratiam munere vel obsequio, gratia vel favore deservivimus, ut ad hujus fastigia culminis accessum nobis sacrilegum quibuscunque modis aut adminiculis aptaremus. Quis hoc melius Pater quam vos, quis poterit liquidius aestimare, quem ipsius Ecclesiae tunc temporis archidiaconum, et domini nostri regis electum, e millibus non consiliarium solummodo, sed cor fuisse constat et consilium, sine quo non quidem facile, sed non erat possibile ob haec omnino quempiam obtinere progressum? nobis itaque quam apud vos gratiam collocavimus, num per nos aut per alium vestram unquam gratiam xeniis aut obsequiis attentavimus, ut ad quod nisi per vos attingi non poterat, in id ope vestra sublevaremur? hinc nostram, Pater, justum est metiri prudentiam, quales nos aliis exhibuerimus, qui nec vestrae celsitudini quam rerum summa sequebatur ad turpe supplicare compendium, nec aliqua favoris gratia unquam vel in modico blandiri curavimus. Rem hoc fine concludimus, hoc nobis onus ipsi confidenter imponimus, ut sit nobis illa die repositum, si nos hujus culpae conscios in aliquo reprehendit cor nostrum . Non nostram itaque, Pater, non nostram in vestra promotione repulsam planximus. Illo quidem die non nostra quaerere, sed quae Domini nostri Jesu Christi, non nobis, sed ejus nomini in omnibus gloriam exhiberi toto cordis affectu desideravimus, attendentes rem secus fieri condoluimus. Cernentes jus Ecclesiae subverti, fas nefasque confundi, montis illius magni quem dicitis deorsum cacumen inflecti, sponsam Christi libertate pristina, sibi semper usque tunc observata reverenter, et exhibita inverecunde privari, altis utique in Domino suspiriis ingemuimus, et dolorum quos nunc experimur assidue, praelibationes et praesagia certa quadam divini Spiritus insinuatione, multi quidam in Ecclesia Dei praesensimus. Oportebat equidem ejus tunc meminisse quod scriptum est: « Difficile est ut bono peragantur exitu, quae malis fuerint inchoata principiis; » ad ipsa quidem si recurramus initia, quis toto orbe nostro, quis ignorat, quis tam resupinus ut nesciat vos certa licitatione proposita cancellariam illam dignitatem multis marcarum millibus obtinuisse, et aurae hujus impulsu in portum Cantuariensis Ecclesiae illapsum ad ejus tandem sic regimen accessisse, quam pie, quam sancte, quam canonice, quo vitae merito id exigente, multis quidem notum est, et stylo quodam doloris intimi bonorum est cordibus exaratum. Diem suum clauserat ille bonus et bonae memoriae Pater noster Theobaldus Ecclesiae Cantuariensis dudum archiepiscopus, et vos qui cordis oculos in casum hunc pervigiles minime claudebatis, confestim a Normannia celeres in Angliam reditus habuistis. Ex intervallo directus est a domini nostri regis latere vir magnus et sapiens moderator regni Ricardus de Luci, quem laqueis anathematis innodatum hodie digne sic merito honorastis, regis hic ad omnes habebat imperium, ut Cantuarienses monachi et Ecclesiae ipsius suffraganei episcopi vos expeterent, vos eligerent, vos in Patrem et pastorem negotium nulla deliberationum mora protrahentes assumerent, alioquin iram regiam non utique declinarent, verum se regis hostes et suorum procul dubio ipsis rerum argumentis agnoscerent. Quod loquimur experto novimus, attendentes enim Ecclesiam Dei suffocari graviter, ob quod in ejus libertatem, quodam modo proclamavimus, verbum illico proscriptionis audivimus, et exsilio crudeliter addicti sumus, nec solum persona nostra, sed et domus patris mei, et conjuncta nobis affinitas, et cognatio tota. Hoc quidem calice, et aliis propinatum est. Scriptum vero est: Leo rugiet, quis non timebit . Et illud: Ut rugitus leonis, sic terror regis . Quod tantae voluntatis impetu praecipiebat rex, quod effectu compleri tanto nuntio perurgebat, in quod cordis oculos vos omnes injecisse noverant, in quod omnes vestri minis et terroribus, promissis et blanditiis vigilanter instabant, quis negaret? torrenti huic voluntatis et praecepti regii qui resisteret? Stabat regni gladius in manu vestra, si in quem torvos oculos habebatis, terribilis in hunc et importabilis irae quodam velut igne coruscans. Ille quidem gladius quem in sanctae matris Ecclesiae viscera vestra manus paulo ante immerserat, cum ad trajiciendum in Tolosam exercitum tot ipsam marcarum millibus aporiastis. Qui ne limatus denuo per vos aptaretur ad vulnera, jussis obtemperavit Ecclesia, et declinando quae metuit, simulavit se velle, quod noluit. O quam longe erant omnium corda bonorum ab hoc ipso, quam dissidentia vota! Motu tamen est et impressione completum, quod interminatione dirissima fuerat imperatum. Sic in ovile ovium non utique per ostium, sed ascendens aliunde introistis , et hoc, Pater, introitu libertatem Ecclesiae tot sibi temporum conservatam curriculis, ademistis, quae si ejus vita est, ut scribitis, ipsam utique exanimem reddidistis. Deus bone, quis horror illa die, quis omnes horror invasit, cum prognosticum illud de more conspectum, et circumastantium oculis est oblatum! illud, inquam, prognosticum quod in futuri casus indicium evangelista Matthaeo quasi vaticinante prolatum est: ait enim Dominus ficulneae non habenti fructum, nunquam ex te fructus nascatur in sempiternum, et arefacta est continuo . Oportuisset igitur illa die non recta mandanti principi respondisse, quod oportet Deo obedire magis quam hominibus . Illo utinam die corda nostra plene timor ejus occupasset, qui potest animam in gehennam perdere, et non solum corpus occidere! Quod quia secus actum est, parit nobis enormitas haec erubescentiam, erubescentia confusionem, confusio poenitentiam quae condignam inferet opem, ferente Domino satisfactionem, adeo ut in maxillis nostris juges lacrymae perseverent donec convertat Dominus captivitatem Sion , et consoletur moerentes in Jerusalem, et clementiae reducat oculos in desolatos Jerusalem. Interim ut quod actum est currente stylo prosequamur, sublimationis vestrae quis fructus exstiterit, audiamus. A pio rege nostro suscepto regni gubernaculo ad illum usque diem Ecclesia quidem sancta alta pace floruerat, excepto quod, ut, diximus ad instaurandum in Tolosam exercitum manus vestras jam nimis in se graves agnoverat, de caetero, sub bono principe cuncta gaudebant, jucundissime laetabantur universa. Regnum sacerdotio devotum sancte praestabat obsequium, et sacerdotio firmissime fulciebatur ad bonum omne regis imperium. Exercebantur in Ecclesia gladii duo, devoto Domino Jesu famulantes obsequio. Nec sibi stabant ex adverso, nec tendentes in contraria repugnabant alterutro. « Unus erat populus et, » ut scriptum est, « unius labii, studens peccata persequi, gaudens vitia fortiter eradicari. » Haec regni fuit et Ecclesiae pax, alterna sic gratia fovebantur et unanimi voluntate jungebantur. In vestra vero promotione gratiarum sperabamus et exspectabamus augmenta, et ecce peccatis exigentibus illico turbata sunt universa. Virtus est peccato cum exsurgit occurrere, mentisque sinistros fetus ad petram quae Christus est, statim cum nascuntur allidere. Oportebat itaque vestram providisse prudentiam, ne dissensiones inter regnum et vos paululum exsurgentes in immensum excrescerent, ne de scintilla tenui in multorum perniciem tantus ignis exsurgeret. Actum secus est, et ob causas quas enumerare longum est, dissensiones adauctae sunt, inflammata est ira, et odium fortiter obfirmatum. Haec causa fuit, hinc emersit occasio, cur ad requirendas dignitates regias, et in commune commemorandas suum dominus noster rex animum applicaverit et consilium, quarum observatio cum a vobis et a suffraganeis Ecclesiae vestrae exigeretur episcopis, eo quod in quibusdam earum Ecclesiae Dei videbatur libertas opprimi, assensum dare recusavimus praeterquam his quae salvo honore Dei et ordine nostro poterant observari. Exigebat instanter dominus noster rex observationes earum absolute sibi a nobis repromitti, sed quod libertati repugnabat Ecclesiae, et domini papae fidelitati, a nobis nequaquam potuit obtineri. Ob causam hanc coacti sunt coetus, et convocata concilia. Quid meminisse opus est, quae sunt acta Londoniis? quae denuo Oxenefordiae? Quae gesta sunt Clarendoniae, ad memoriam revocemus. Ubi continuato triduo id solum actum est, ut observandarum regni consuetudinum et dignitatum a nobis fieret absoluta promissio. Ibi quippe vobis vobiscum stetimus, quem in domini Spiritu stare fortiter aestimabamus. Stetimus quidem immobiles, stetimus imperterriti. Stetimus in fortunarum dispendium, in cruciatum corporum, in subeundum exsilium, subeundum quoque, si sic Dominus permisisset, et gladium. Quis unquam pater filios in sua plus habuit confessione concordes? quis unquam plus unanimes? inclusi eramus omnes conclavi uno die vero tertio cum jam regni principes et omnes quidem nobiles in summas coleras exarsissent, facto quidem fremitu, et strepitu conclave quo sedebamus ingressi rejectis palliis, exertisque brachiis nos taliter allocuti sunt: « Attendite qui regni statuta contemnitis, qui regis jussa non suscipitis.--Non nostrae sunt manus istae quas cernitis, non nostra brachia, non haec demum corpora nostra, verum domini nostri regis Henrici sunt ad omnem ejus nutum, ad omnem ejus ulciscendam injuriam, ad omnem ejus voluntatem quaecunque fuerit, jam nunc applicari promptissima. Ipsius mandatum quodcunque fuerit ex sola nobis voluntate ejus erit justissimum; revocate consilium, inclinate animos ad praeceptum, ut declinetis, dum fas est, quod jam non poterit evitari periculum.--Quid ad haec? quis fugit? quis terga vertit? quis animo fractus est? vestra nobis exprobratur epistola, quod in die belli conversi sumus , quod ex adverso non ascendimus, quod nos murum pro domo Domini non opposuimus. Judicet Dominus inter nos, ipse judicet ob quem stetimus, ob quem ad minas principum flecti nequivimus, judicet ipse quis fugerit, quis in bello desertor exstiterit, stetit procul dubio vir nobilis, et spiritus in Domino constantissimi Wintoniensis Henricus, stetit Eliensis Nigellus, stetit Lincolniensis Robertus, Cicestrensis Hilarius, Salesberiensis Jocelinus, Exoniensis Bartholomaeus, Cestrensis Ricardus, Wigorniensis Rogerus, Herefordiensis Robertus, Londoniensis Gillebertus. His omnibus percussor defuit, non ii virtuti; ii quoque temporalia reputantes ut stercora pro Christo et Ecclesia exposuerunt se et sua. » Dicatur itaque quod verum est, fiat sub sole quod praesentibus nobis et cernentibus actum est, terga dedit dux militiae ipse, campi ductor aufugit, a fratrum suorum collegio simul et consilio dominus Cantuariensis abscessit, et tractatu seorsum habito ex intervallo reversus ad nos, in haec verba prorupit: « Est domini mei voluntas, ut perjurem, et ad praesens subeo et incurro perjurium, ut potero poenitentiam acturus in posterum. » Auditis his obstupuimus et mutuis haerendo conspectibus ad lapsum hunc a summo ut aestimabamus virtutis et constantiae viro suspirantes ingemuimus. Non est apud dominum est et non, nec ejus sperabamus sic moveri posse discipulum. Languente capite, languent cito caetera membra, et ipsius infirmitas ad caetera statim membra dilabitur. Ipse quod exigebatur annuens, et dignitates regias, et antiquas regni consuetudines antiquorum memoria in commune propositas, et scripto commendatas, de caetero se domino nostro regi fideliter observaturum, in verbo veritatis absolute promittens, in vi nobis obedientiae adjunxit, sponsione simili nos obligare. Sopita est hoc fine contentio, sacerdotii sic est pax conciliata cum regno. Descendit Israel in Aegyptum, unde cum multa gloria legitur postmodum ascendisse. Nobis quoque spes magna resederat, in quod dominus noster rex ad tempus ira motus exegerat, sedato ipsius animo ad Dei gloriam et ipsius honorem in bonum denuo esse reformandum. Invidit paci tenerae pacis ille turbator pristinus. Et qui procellis enavigatis sperabamus tenere jam portum, aquilonis ecce flatibus compellimur in profundum. Recens erat illa in verbo veritatis regi facta promissio, vos nisi ab eo impetrata licentia non discessurum a regno. Scriptum est: Verba sacerdotis comitem semper habeant veritatem ; illud quoque, quod quis dicit veritati debet, et quod promittit, fidei. Emensis tamen diebus paucis ventis vela commisistis, et egressum a regno rem rege penitus ignorante procurastis; quo audito, nemo rege plus stupuit, nemo plus doluit, stupuit non esse completum, quod fuerat a pontifice quasi juramento promissum. Doluit in se grave sciens scandalum suscitari, et illaesam hactenus opinionem suam ex fuga hac apud gentes et regna gravissime lacessiri. Quid enim veritatis ignari, quid poterant ex his aliud suspicari, quam regem regiae pietatis immemorem in tyranni rabiem exarsisse, et odio Christi ministrum ejus a regno suo et dominationis suae finibus expulisse? Mallet in carne sua manu vestra vulnus gravissimum excepisse, quam hoc famae suae dispendium toto orbe Christiano per vos et vestros incurrisse. Quid plura? aquilone vela perflante completa fuisset jam navigatio, nisi flatu meliore coeptis auster obstitisset, quo flante prospere navis ad littus unde coepit navigare perducta est. In manus itaque regis cum vos rei deduxisset eventus, nunquid iram secutus aut potentiam in vos, aut excessit opere, aut est quidquam locutus aspere? Absit! at benigne susceptum et veneratione qua decuit honoratum remisit ad propria; et vos in regno manere, commissam vobis Ecclesiam regere, animi vestri dilectionem et dulcedinem sibi rebus ipsis ostendere, humiliter et benigne supplicando commonuit. Vix auster detonuerat et jam circius fulminabat; motus animorum vix utrinque resederant, et ecce de novo emersit unde ferventius ebullirent. Perlatum est ad vos mandatum regium, ut cuidam regni nobilium super praedio quod a vestra vindicabat Ecclesia, quod justum foret exhiberetis. Qui post statutos dies ad regem reversus, asseruit se penes vos justitiam assequi nequivisse, et se id ipsum juxta regni statuta coram vobis suo congruoque testium juramento comprobasse: quo regem prosequente diutius, et super exhibenda sibi justitia quotidie supplicante, domini nostri regis ad vos est emissa citatio, ut statuto die se vestra sublimitas sibi exhiberet, ut quod ipso mandante non egerat, eo cognoscente litemque judicio dirimente compleret. Non est a vobis haec admissa citatio, verum vos in hoc sibi minime pariturum declaravit a vobis ad ipsum delegata responsio. Arbitratus hoc ipso dominus rex juri suo detrahi graviter et potestati, Ecclesiam regni jussit ad consilium Northamtoniam convocari. Convenit populus ut vir unus, et assidentibus sibi quorum id dignitati congruebat et ordini, quod dictum est super exspreto mandato suo in querelam adversus vos usus qua decuit modestia et venustate proposuit. Porro quod intendit, fratrum vestrorum non exspectato vel expetito consilio, vestra incontinenti confessio confirmavit, adjiciens vos ob id non paruisse mandato, quod Joannes ille qui regis ad vos mandatum pertulerat, in vestra praesentia non Evangelio sed tropario quodam proposito juravisset. Est itaque dictum in commune, causam non eam esse ob quam mandatum regium oportuisset omisisse, regnique fore consuetudinem in offensis hujusmodi mulcta pecuniaria suam rem taxante misericordia placari regem; paruit sublimitas vestra sententiae ad plenum cavens super judicati solutione, vestram tamen non latebat prudentiam decretum illud apostolicum, quod in hunc modum expressum est: « Nullus episcopus, neque pro civili, neque pro criminali causa apud quemvis judicem, sive civilem, sive militarem producatur, vel exhibeatur. » Et illud: « Clericus apud saecularem judicem, si pulsatus fuerit, non respondeat aut proponat. » Et illud Gelasii papae ad Helpidium episcopum: « Quo ausu, qua temeritate rescribis ad Ravennam te parare proficisci, cum canones evidenter praecipiant nullum omnino pontificum nisi nobis ante visis aut consultis ad comitatum debere contendere? » Sed haec altiori forte scientia et spiritu clariore discernitis, et quia regem unctio divina sanctificat, unguitur ei manus in sanctitatem operum, brachiorum nexus in castitatem complexuum, pectus in cordis munditiam, scapulae in laboris pro Christo tolerantiam. Chrismate caput infunditur, ut secundum Christum a quo chrisma dictum est, et ejus nomine consecratum, apto semper moderamine studeat sibi credita dispensare, ipsum a caeteris secernitis, et judicem non saecularem solummodo, sed et ecclesiasticum reputatis, ad quod roborandum id fortasse proponitis, quod imperiali judicio papa Leo quartus emendare voluit, si quid in subditos injuste commisit, Ludovico Augusto sic scribens: « Nos si incompetenter aliquid egimus, et in subditis justae legis tramitem non conservavimus, vestro aut missorum vestrorum cuncta volumus emendari judicio, ut eorum legitimo cuncta terminentur examine, ne sit in posterum quod indiscretum valeat permanere. » Si vobis mens ista est, discretioni vestrae quamplurium in hoc consentit opinio, ut ob sacramenti reverentiam regem aestiment, non omnes, sed quas distinguunt Ecclesiae et personarum Ecclesiae causas oportere discutere, et regiae jurisdictionis examine terminare: habet enim Ecclesia quaedam divino tantum jure, quaedam ut testantur humano. Gradus ecclesiasticos, ordines sacros, et dignitates his cohaerentes et potestates divino tantum jure sortitur. Unde si baptizat aut consecrat, solvit aut ligat, praedicat et informat, haec tantum spiritualia sunt, collata desuper ab homine in hominem, nec hominis dono, sed divino intus operante Spiritu propagata, hunc sibi nemo sumit honorem, sed qui vocatur a Deo tanquam Aaron ; affectaverunt haec Core, Dathan et Abiron a Domino non vocati et inaudita morte perierunt . Immiscentes se sacrificiis Jeroboam et Ozias, alter manus ariditate, alter lepra percussi sunt . Est igitur in his omnibus sacerdos quilibet ut pater, ut pastor, omni rege superior, rex ut filius, ut discipulus, longe inferior aestimatur. Si itaque rex delinquat in Deum, imitando Theodosium conciliari studeat opera sacerdotum. Si sacerdotes se accusent alterutro, haec suo rex non usurpet judicio, sed ne Patrum verenda conspiciat, incedens retrorsum causam hujusmodi pallio laudis operiat. Sunt et Ecclesiae corporalia quaedam divino tantum jure possessa; in his decimae numerantur oblationes et primitiae, quae segregando sibi sanctificavit Dominus, et in usus sibi ministrantium aeterna lege sancivit; quae quia divino tantum jure praecipit, ad cognoscendum super his potestas se regia non extendit, humano vero jure multa possidet quae sola sibi sunt hominum donatione concessa, non id praecipiente Domino vel legem super hoc statuente, ut jam non levitica solum portione limitata sit, verum donis eximiis et possessionibus ampliata; transtulerunt ad eam ampla sua patrimonia reges, transtulerunt electi principes, ut jam sit etiam corporaliter impletum quod de filiis Ecclesiae dudum est propheta vaticinante praedictum: Fortitudinem gentium comedetis et in gloria eorum superbietis , et illud: Ut det illis haereditatem gentium ; item Isaias: Dilata tentorium tuum, longos fac funiculos tuos, ad dextram et ad laevam dilataberis . Vetus quidem habet historia in opus illud tabernaculi antiquum, illum populum ea devotione contulisse donaria, ut compulsi artifices dicerent Moysi: Plus offert populus quam necesse est , quorum quantacunque devotio filiis tamen gratiae non aequatur. Quibus saepenumero non satis est donare singula, nisi supererogent universa. Est vero cuique liberum cum transfert donando quod suum est, donationi conditionem quam velit adnectere, quantum nec legibus nec bonis constat moribus obviare; hanc itaque donationi regum conditionem annexam aestimant, hoc consuetudine tot temporum obtinente curriculis affirmant, ut regibus Ecclesiae militaria et annexa praediis alia quaedam persolvant obsequia, et possessiones ipsas a regibus personae suae principalis hominio et fidelitate praesente Evangelio promissa recognoscant. Sic igitur Ecclesiae geminata potestas est, ut hinc regi coelesti serviat, hinc terreno principi quod ad eos spectat exhibeat, ejusque ministros efficit potestas, hinc a Deo collata pontifices, hinc a rege suscepta comites aut barones. Potestas haec est, qua magnum in palatio obtinet Ecclesia principatum, cum in omnibus regni judiciis, praeterquam si de vitae periculo tractetur aut sanguine, locum habeat ipsa praecipuum: haec regi nos obligat, ut affirmant, ut ab ipso citati debeamus assistere, et singulorum causas universi discutere et judicare. Nam qui in his quae ad Deum sunt gradu quodam distinguuntur, ut superiores quidam, inferiores alii reputemur, et simus, nos in hoc pares aestimant, ut si de fundis ad Ecclesiam libertate regia devolutis, inter nos aut in nos fuerit oborta contentio, apud regem quae spectant ad singulos universorum definiat pronuntiatio. Nec mirum, si patrem teneat a filio lata sententia, cum ipsum qui est filius patris sui dominum fore convincat ratio manifesta, et cum hominio fidelitas reverenter exhibita. Cum sit ergo a Deo gemma potestas, hinc sacerdotalis, hinc regia, utrumque secundum quid praeesse alteri, et ab altera secundum quid posse judicari, Patrum auctoritate confirmant, ut sit regum et praesulum vicissitudo haec qua se vicissim judicant, et judicantur a se, forte quoddam charitatis vinculum, reverentiae debitum, et utique necessitudo quaedam conservandae pacis ad alterum; haec et his altiora considerans regem quasi praecellentem , prout monet Apostolus, honoratis et ejus parendo sententiae recte judicem agnovistis, sibique servando quod suum est, ipsum in his quae ad Deum sunt vestrae parere sublimitati prudenter et provide monuistis. Omni humanae creaturae propter Deum sancta se submittit humilitas, et quo se dejicit inferius, eo juxta verbum Domini meretur altius et gloriosius exaltari. Atque in his utinam humilitatis finibus res ipsa tota resedisset, et cum a vobis quaedam debita reposceret Dominus noster rex, cum de summa pecuniae quam in manu vestra ex caducis quibusdam excrevisse memorabat, quod jus dictaret, id sibi solum peteret exhiberi, ad declinandum regalis curiae judicium, tunc se vester minime zelus erexisset. Nam quid poterat inferre periculi danda super hac petitione sententia? Ad regimen Ecclesiae vos a curia transferri voluit, et ab ipsius nexibus hoc ipso vos ut plures opinantur absolvit; quod si ad debita minime referendum est, ut evectus loco sic absolvatur a debito, poterat negotium per exceptionem in rem versum plurimum expediri, et si quid compoto nequivisset includi, irate magis repetenti sua quam avide, de reliquo poterat satis dari, et civilis haec causa absque hoc rerum turbine pace poterat honestissima terminari. Sed inauditum dicitis, ut in regis curia Cantuariensis unquam compelleretur ad talia, et id dixeritis inauditum, officialem curiae repentino transitu ad illam sic Ecclesiam unquam hactenus sic ascendisse, ut hodie quis curiam, cras dispensaret Ecclesiam, ab avibus et canibus caeterisque curiae jucundis usibus cito quis astaret altaribus, et episcopis totius regni spiritualia ministraret et sacerdotibus. Usus igitur in diversa tendente consilio, domum regiam crucem gestans in manibus introistis, et exsecrandae cujusdam malitiae suspectum regem omnibus illico reddidistis. At ejus innocentiam summis offerendam praeconiis patientia declaravit; illationem crucis adversum se, etsi moleste tulerit, fines tamen regiae modestiae non excessit. Non ira motus efferbuit, non verbo malignatus aut opere; causam quam sua repetens intenderat fine studuit justitiae debito terminare. At declinando judicium ad dominum papam appellastis, et sicut in ingressu, sic in egressu vestro summam regis mansuetudinem et tolerantiam vobis observatae pacis indiciis agnovistis. Nam ut in Absalonem prodeunte exercitu paterna pietas exclamavit: Servate mihi puerum Absalon , sic ejus mandato voce statim praeconaria cunctis innotuit, ut si quis vobis aut e vestris cuiquam molestus existeret, ultore gladio deperiret. Addidistis ad haec, et tanquam vitae vestrae vel sanguini machinaretur insidias, fuga nocte inita, mutato habitu post latitationem aliquantulam, a regno clam transmeastis, et nemine persequente, nullo vos expellente extra dominationis suae loca in regno vobis altero ad tempus sedem elegistis. Inde, navem gubernare disponitis, quam in fluctibus et tempestate subducto remige reliquistis; hinc nos vestra jubet et hortatur auctoritas ut convertamur ad vos, et salvi simus, ut vestris inhaerendo vestigiis pro Christo mortem subeamus, et pro liberanda ipsius Ecclesia animas ponere non metuamus. Et utique si attendamus quanta nobis promittantur in coelis, debeant animo vilescere quaecunque possidentur in terris. Nam nec lingua dicere nec intellectus capere valet, illa supernae civitatis quanta sint gaudia angelorum choris interesse, cum beatissimis spiritibus gloriae Conditoris assistere, praesentem Dei vultum cernere, nullo metu mortis affici, incorruptionis suae munere perpetuo gloriari. Passiones hujus temporis minime condignae sunt ad futuram gloriam quae revelabitur in sanctis. Et quod modo leve est et momentaneum tribulationis, supra omnem modum aeternae gloriae pondus operabitur in electis , haec nostris jamdiu sensibus insederunt; nostra jamdiu studia haec post se promissa traxerunt. Caput utinam quod mihi scapulis insidet, lictoris gladius projecisset in medium, dum tamen legitime Deoque placito certamine decertassem! At martyrem non poena facit, sed causa, dura sancte perpeti gloria est, improbe, pertinaciter, ignominia. Pro Christo subire gladium consummata laus est et victoria, hunc in se temere provocare late patens insania, et si vestra, Pater, non solum dicta verum facta pensemus, in mortem nec temere, nec leviter impingemus. Nam genu Clarendoniae curvando, fugam Northamtoniae ineundo, mutato ad tempus habitu delitescendo, a regni finibus clam emigrando, quid actum est? quid haec agendo procurastis? nisi quod mortem quam nemo dignabatur inferre, tam sollicite declinastis? Nos igitur ad mortem qua fronte, Pater, invitastis, quam vos et formidasse et fugisse indiciis tam manifestis toti mundo luce clarius ostendistis. Quae vos suadet charitas, nobis onus imponere, quod abjecistis? Gladius nobis imminet, quem fugistis, in quem funda jacere non dimicare cominus elegistis. Ad similem forte fugam nos invitastis. At nobis mare clausum est, et post digressum vestrum, naves nobis sunt omnes et portus inhibiti. Insulae terrarum claustra regum fortissima sunt, unde vix evadere vel se quis valet expedire. Si nobis pugnandum est, de proximo contendemus. Si cum rege pugna conseritur, unde percutiemus gladio, nos ibi gladius repercutientis inveniet, unde vulnus infligemus, vulnera declinare nequibimus. Et annui vestri reditus nunquid vobis tanti sunt ut fratrum vestrorum sanguine vobis hos velitis acquiri? At Juda reportante pecuniam hanc Judaei respuerunt quam sanguinis esse pretium agnoverunt. Sed aliam nobis causam fortasse proponitis. Paululum itaque divertamus, ut mortis nobis suadendae causam plenius attendamus. Gratias Domino, nulla penes nos est de fide contentio, de sacramentis nulla, nulla de moribus, viget recta fides in principe, viget in praelatis, viget in subditis. Omnes fidei articulos regni hujus Ecclesia sane complectitur. A summi pontificis obedientia praesentis schismatis insania nemo dividitur, Ecclesiae sacramenta venerantur omnes et excolunt, suscipiunt in se et aliis pie sancteque communicant. Quod ad mores, in multis quidem offendimus omnes . Errorem tamen suum nullus praedicat aut defendit, verum poenitentiae remedio sperat posse dilui quod admittit. Tota igitur in regem est, et de rege contentio ob quasdam consuetudines suis praedecessoribus observatas, ut asserit, et exhibitas quas sibi vult et expetit observari. Super hoc a vestra sublimitate commonitus non desistit a proposito, non renuntiat iis quae firmavit antiquitas et longa regni consuetudo. Haec causa est cur ad arma decurritis, et in sanctum caput et nobile gladium librare contenditis, in quo refert plurimum quod has ipse non statuit, sed ut tota regni testatur antiquitas, sic eas reperit institutas. Nam difficilius evellitur quod altius radicatur, haeret planta tenacius quae suas in altum jamdiu radices immiserit. Quam si quis transferre desiderat, non viribus evellenda est, ne protinus exarescat. Circumfodienda prius est et humus est ejicienda, denudanda radix undique, ut sic prudens expleat diligentia quod vis commode non expleret incompetenter adhibita. A bonis exempla sumenda sunt, et cum tractantur hujusmodi, ipsorum sunt opera diligentius attendenda. Praedecessor vester ille Pater Augustinus multa a regno hoc exstirpavit enormia, et ipsum regem fide illuminans pravas ab eo consuetudines, non quidem paucas eliminavit, non maledictis equidem, sed benedicendo potius et praedicando, exhortando salubriter, et potentum animos ad bonum fortiter inclinando. Cremensis ille Joannes diebus nostris in partes has a sancta Romana directus Ecclesia, regni consuetudines in quibus jam senuerat, immutavit! Quod non maledictis aut minis, sed doctrina sana et exhortationibus sanctis obtinuit. Benedicendo seminavit, de benedictionibus et messem fecit. Hi si ad arma decurrissent, nihil aut parum profecissent. A pio Francorum rege optata diu prole sibi jam concessa divinitus, nuper illi regno multa sunt remissa gravamina, quae firmaverat antiquitas hactenus inconvulsa, haec suggerente, ut audivimus, Ecclesia, et monente, non in electum principem minas impetente sublata sunt. Quae denique quantaeve dignitates, libertates, immunitates, possessiones Ecclesiae Dei a piis regibus orbe toto pietate sola, non maledicti necessitate collata sint, quis valeat explicare? utique tempus id volentem explicare deficiet, haec namque regum est laude digna nobilitas. Ab ipsis supplex obtinet quod erectus in minas nullis unquam conatibus obtineret, ipsis minimi pretium tam reputatur vile quam exiguum, quod sibi vi subripere quisque violenter intenderet, magnos in re modica rei suae defensores spe cito frustratus agnosceret. Haec itaque non fervore novitio, sed maturo fuerant attendenda consilio; erant fratrum vestrorum et aliorum plurimum in his exquirenda consilia, attendenda Patrum prudentum opera, cum incommodis Ecclesiae pensanda commoda, et haec tunc demum danda forte sententia, cum jam non foret spes ulla superesse remedia, quo profecto cum datur juxta sacrorum formam canonum attendendum est in quem detur, cur detur, quomodo detur, an expediat Ecclesiae quod detur, et obfuturum sibi si non detur. Is vero quem impetistis, ut nota vobis referamus, nunquid non ipse est quem dulcissima pignora, nobilissima conjux et honesta, subjecta sibi regna quamplurima, amicorum coetus et suis obsequentium nutibus tot populorum agmina, mundi quaeque pretiosa vix detinent, vix blandiendo persuadent, quin spretis omnibus post crucem suam portantem Dominum Jesum nudus exeat, et paupertatem contemplando quam subiit, id facto studeat implere quod docuit ipse, dicens: Qui non bajulat crucem suam et venit post me, non est me dignus ; haec mentis ejus obstinatio est, haec maledictis opprimenda crudelitas, haec in Ecclesia Dei toto orbe declamata malignitas; in hunc si maledicta congesseritis, partem sui nobilissimam suis laedi jaculis Ecclesia recte condolebit, ipso namque vulnerato laesam se non filiorum paucitas, sed populorum ampla numerositas ingemiscet. In hoc vero sacra sic docet auctoritas in ejusmodi causis, ubi per graves dissensionum scissuras, « non hujus aut illius est hominis periculum, sed populorum strages jacent; » detrahendum est aliquid severitati, ut majoribus malis sanandis charitas sincera subveniat; et iterum: « Non potest esse salubris a multis correctio, nisi cum ille corripitur, qui non habet sociam multitudinem. » Medico namque quis ascribat industriae ut vulnus unum sanet, aliud longe majus, longe periculosius infligat? discretioni quis attribuat ob quaedam quae poterunt et levius et expeditius obtineri, Ecclesiam sic deserere, in principem exsurgere et Ecclesiae totius regni concussa pace animarum in subditis corporumque pericula non curare? Agris cessit Ambrosius, Ecclesiam deserere non approbavit. Nam quid a bono principe vestra, Pater, prudentia poterat non sperare, quem divino compunctum spiritu in Christum a Deo noverat anhelare? Illae consuetudines temporalis commodi nil prorsus sibi conferentes, quanti sibi sunt, cum ipsa mundi gloria quantam se cumque offerat jam tota fere viluit, et a cordis sui desiderio tam procul est, ut Domino loquens saepius id dicat, quod scriptum est: « Insigne mei capitis odi, o Domine, tu scis. » Nunquid non hic fovendus erat, et in ipso nidificanti columbae sanctae dimittendus, donec plene formatus in ipso Christus occulta ejus in lucem traheret, produceret, et libertates Ecclesiae non tantum has de quibus agitur, sed et longe propensiores ipse quasi manu propria distribueret? In his quidem quod scimus loquimur, quod novimus id confidenter asserimus. Consuetudines in quas plus excandescitis, dominus noster rex jampridem punitus exsprevisset, si non hoc propositum duo graviter impedissent. Unum quod sibi timet esse dedecori a Patribus ad se devoluto regno diebus suis subtrahi quidquam vel imminui. Alterum, si quid remittat ob Dominum, erubescit ut hoc sibi vi reputetur extortum. Primum tamen illud jam sanctitatis pede calcaverat, et ipsum in hoc Dei timor, innata bonitas, domini papae sancta monitio, multorumque in hoc supplicatio continuata produxerant, ut ob ejus reverentiam per quem ultra omnes suos Patres longe magnificatus est, Ecclesiam Dei convocare, et regni consuetudines quae gravamen sibi noscerentur inferre multa devotione spiritus immutare vellet ultroneus et corrigere. Et si penes vos coepta perseverasset humilitas, Ecclesiam Dei in regno exhilarasset jam diffusa late jucunditas. Nam finem in quem tenditis evicerat jam supplicatio, cum male totum impedivit a vobis orta recens turbatio: nam cum suis nondum Britannia titulis accessisset, et levaret in eum usque tunc indomita gens illa calcaneum, cum produceret in turbatores pacis exercitum, terribiles in illum litteras devotionem Patris, modestiam pontificis, minime redolentes emisistis, et quod summi pontificis admonitio multorumque elaboraverat supplex et intenta devotio, suspirando minas illico sustulistis, et tam regem quam regnum in scandalum cunctis retroactis fere gravius impulistis. Avertat Deus finem quem negotio sic procedente metuimus, qui ne nostris erumpat temporibus ob honorem Dei et sanctae Ecclesiae reverentiam, ob vestrum, si placet, commodum, ob pacis commune bonum, ob minuenda scandala, et quae turbata sunt ad pacem, juvante Domino, revocanda, ad dominum papam appellavimus, ut vestri cursus impetum vos in regem prone rapientis et regnum, ad tempus saltem cohibeamus. Qua in re honum est ut intra fines modestiae vester se velit zelus cohibere, ne ut regum jura subvertere, sic quoque debitam domino papae reverentiam, appellationes ad ipsum interpositas non admittendo, nimis e sublimi studeat exinanire. Quod si placeret advertere ad Zachaeum non divertisse Dominum, nisi cum de sycomoro jam descendisset , descenderetis forsitan et quem minis exasperastis verbis alloquendo pacificis mitigare studeretis non solum exigendo, sed et satisfactionem humilem, etsi forte injuriam passus, offerendo. Puerum apostolis proposuit exemplo Dominus qui laesus non irascitur, injuriae cito non meminit, nec quidquam malitiose moliens dum magna non affectat sibi, totum hoc innocentis vitae remedio vitaeque jucunditate plenissima recompensat . Singulare virtutis exemplar ipse est qui se crucifigentes absolvit, qui lata charitate persequentes et odientes amari praecipit, et si peccet frater in nos veniam non solum septies, sed et septuagies septies imperat impertiri . Ista quid non posset humilitas apud dominum nostrum regem, quid non obtineret viarum ista perfectio? Callis iste rectus est, ad pacem recte perducens; quem, Pater, cum intraveritis pacem illico apprehendetis, et dispersis tristitiae nebulis cuncta pace, gaudio cuncta replebitis, et a rege piissimo dominoque nostro charissimo non solum quae ad praesens petitis, sed et longe majora his Domini Spiritu cor ejus accendente, et in amorem suum semper dilatante feliciter obtinere poteritis.
|
(I Cor. II.) (Hebr. IV) (I Joan. III) (Psal. CXIII) (Amos III) (Prov. XX) (Joan. X) (Matth. XXI) (Act. V) (Matth. X.) (Psal. CXXV) (Psal. LXXVII) (Malac. II) (Hebr. V) (Num. XVI) (Zach. XI) (Isai. LXI) (Psal. CX) (Isai. LIV) (Exod. XXXVI) (I Petr. II) (II Reg. XVIII) (II Cor.
IV) (Jac. III) (Luc. XIV) (Luc. XIX) (Luc.
IX) (Matth. XVIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 195 |
EPISTOLA CXCV. AD EUMDEM.
|
THOMAE Cantuariensi archiepiscopo, GILBERTUS Londoniensis episcopus, apto rationis moderamine sibi credita dispensare.
|
Severitatem vestram, Pater, dominus Salesberiensis, et ego, aliique fratres nostri ex retroactis et agnitis non immerito suspectam habentes, pertimuimus ne in dominum nostrum regem Angliae, aut in regnum ejus, vel in nos Cantuariensis Ecclesiae suffraganeos episcopos, aut commissas nobis ecclesias maledicti aut interdicti sententiam ferendam esse decerneretis, et nos indefensos, juri tamen semper stare promptissimos, jam dictae poenae nexibus involveretis. Quod ne vobis omnino foret liberum, ad clementiam domini papae juxta Quadragesimae initium appellavimus, et appellationi diem, octavas Purificationis beatae Mariae, constituentes hoc vobis scripto praesenti significare curavimus, ut si quid habetis in nos, quod judicio prosequi libeat, in ejus tunc praesentia, juvante Domino, respondeamus, et ejus per omnia sententiae humiliter et devotissime pareamus. Avertat iram suam Dominus, ne quod proponitis optato fine concludatis.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 196 |
EPISTOLA CXCVI. AD SUFFRAGANEOS CANTUARIENSIS ECCLESIAE.
|
G. dei gratia Londoniensis episcopus, universis Ecclesiae Cantuariensis suffraganeis, salutem et debitum fraternae charitatis obsequium.
|
Pervenit ad Patrem nostrum dominum Cantuariensem archiepiscopum, eos, quos necessitas pro compendio poenitentiae vel causae remedio aut visitationis debito compellit ad dominum papam iter arripere in regno hoc, ab itinere suo praepediri, spoliari, tractari atrocius, et a transfretatione prohiberi, vel ab his qui occasiones quaerunt ut faciant mala, vel coacti illicita de praepediendis clericis vel poenitentibus praestiterunt sacramenta. Unde nobis omnibus apostolica auctoritate in virtute obedientiae et in periculo ordinis nostri injungit, quatenus hoc de caetero fieri inhibeamus, et in eos, qui in clericos violentas manus injiciunt, qui appellantes, vel poenitentes ad dominum papam, vel ad ipsum tendentes, vel ab ipso redeuntes impediunt, publice excommunicatos denuntiemus, et per episcopatus nostros denuntiari faciamus, tam facientes hoc quam hoc facere compellentes. Quod quia nobis districte injungitur, mandare vobis et denuntiare curavimus, ut mandantis imperio prout justum est pareamus. Valere vos optamus in Domino.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 196 |
EPISTOLA CXCVI bis. AD SUFFRAGANEOS CANTUARIENSIS ECCLESIAE DE ELECTIONE URBANI PAPAE.
|
Venerabilibus fratribus et amicis in Christo charissimis sanctae Cantuariensis Ecclesiae suffraganeis, G. Dei gratia Londoniensis Ecclesiae minister, salutem in Domino.
|
Exemplum litterarum domini et papae nostri Urbani papae, quas transmittente nobis domino Cantuariensi nuper recepimus, fraternitati, vestrae ex officii nostri debito direximus, ut ejus continentia diligentius inspecta, vos de caetero non lateat quo pastore divina provisio Romanam de novo instituerit Ecclesiam, et in quantum ejusdem pastoris gratia venerabilis Patris nostri Cantuariensis archiepiscopi auxerit dignitatem.
|
(Epistola Urbani de qua hic agitur,
infra est in ordine suo collocata sub num. 381.)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 197 |
EPISTOLA CXCVII. AD G. CANTUARIENSEM ARCHIDIACONUM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, venerabili fratri et amico charissimo G. eadem gratia Cantuariensi archidiacono, salutem et sincerae dilectionis affectum.
|
Talentum vobis, charissime, commissum est, quod augere, et in multorum commoditates expendere, discretioni vestrae necessarium est, ut cum istud multorum subveniendo necessitatibus adduxeritis, mercedem in centuplum a Domino in illa die reportetis . Talentum hoc domini nostri regis est vobis a Domino concessa familiaritas, quam si quis auro comparet pretiosior est, et recte quantacunque pecunia longe charior aestimatur. Talentum hoc ut fideliter erogetis, opus est ut ipsum de sublevanda oppressorum miseria frequenter et sollicite commoneatis, et in hoc non opportuna solum, sed inopportuna, si id pietas exigat, instantia perseveretis, ut et ipsi meritum apud Dominum collocetur, et apud Deum et homines gratia vobis non modica ex studiis hujusmodi cumuletur. Haec ideo praelibavimus, quia lator praesentium Rogerus de Derneford ea nobis affinitate conjunctus est, ut ei deesse nequeamus, quin apud hos, de quorum gratia nos et charitate confidimus, ipsius id exigente necessitate, supplicemus. In hunc vero dominus abbas Westmonasterii manus in tantum aggravat, ut ab haereditate, quae sibi praedecessoris sui et totius capituli charta confirmata est, et insuper dominae imperatricis matris domini nostri regis charta roborata, severe nimis exstirpare intendat. Unde benevolentiae vestrae preces quanta possumus affectione porrigimus, quatenus hujus servitium suscipiatis, et ut dominus noster rex matris suae donationem, sibi ea quam ipse laudabitis servitii taxatione moderata confirmet, obtineatis, ut et ipsum servitii semper obnoxium, et me ad placitum vestrum et servitii et gratiae debitorem habeatis. Valere vos optamus in Domino, charissime. In codice legitur: « Quod si quis dixerit imperatorem perfidum, atrocem, injustum, vel quid simile profuderit, si ex levitate processerit, contemnendum: lubricum enim linguae ad poenam facile trahendum non est; si ex insania, furoris vinive rabie, miseratione dignum; si ab injuria, ad nos transmittendum. » Ideo ex personis hominum pensemus dictum tale debere puniri, impunitumve relinqui.
|
(Matth. XIX)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 198 |
EPISTOLA CXCVIII. AD MAURITIUM PARISIENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique in Christo charissimo M. Parisiensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et sincerae dilectionis affectum.
|
Notum sit charitati vestrae quod nos secuti fidem mandati vestri, simul et auctoritatem scripti vestri authentici, quod vestro penes nos residet sigillo insignitum, burgensibus Parisiensibus pro quibus nobis scripsistis, creditoribus videlicet Willelmi de Beaumont, quanta potuimus et debuimus diligentia, ad indemnitatem prospeximus. Porro in praesentia missorum vestrorum per idoneos et sufficientes fidejussores pro Willelmo cautum est, quod ad instantem festivitatem sancti Laurentii, octo marcae argenti praedictis creditoribus in solutionem reddentur. Infra quindecim vero dies post sequentem Sancti Michaelis festivitatem, item octo marcae. Consequenter autem infra 15 dies post proximum Pascha, quod residuum fuerit, usque ad summam sexaginta quatuor libras Parisienses et decem solidos persolvetur. Quod quia pro inopia creditoris promptius expediri non poterat,
|
( Haec epistola imperfecta est. )
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 199 |
EPISTOLA CXCIX. AD. R. PICTAVIENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, cognato et amico suo charissimo, R. Pictaviensi archiepiscopo, caeterisque domini regis justitiis, fructus operando justitiae mercedem justi reportare.
|
Regium, dilectissimi, gladium circumfertis ad tempus, quem, quia in vindictam malorum laudemque bonorum consecratus est, sic opto de manu vestra experiantur mali, ne, quod absit! eo puniantur et boni, sic putrida recidantur, ne membra quae sana sunt morboque carentia plagis et cruciatibus attententur. Audistis piaculare flagitium, honestum scilicet clericum ad malorum insidias non vulneratum solummodo, sed et plagis impositis relictum misere semivivum . Cujus quidem perpetratores sceleris in proxime celebrata synodo Satanae tradidimus, in suae carnis interitum, ut quem instigatorem admiserunt, commissi sceleris, urgente Domino, sentiant et experiantur ultorem. Ex his quosdam, ut audio, apprehendistis, eosque juris laqueis ut potestatis judiciariae severitas expetit innodantes, legitimos in nullo tramites excessistis. Laudo vos et commissam vobis sollicitudinem laudabiliter exercere totus applaudo. Quorum ne vel in modico decoloretur administratio, rogans supplico, quatenus diaconum illum et acolythum quos ob causam hanc includit fecistis ob reverentiam Domini Jesu, cujus sunt signati charactere, cujus similitudinem gestant coronae, mihi si quid adversus eos habet accusator ecclesiastica coercendos jurisdictione restituatis. Ne si Dominum Jesum in membris suis inclusum carcere, audaci, quod absit! securitate detinueritis, ipsum vobis in illa die januam vitae claudere, divina id exigente justitia, compellatis. Valere vos optamus in Domino, charissimi.
|
(Luc. X)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 200 |
EPISTOLA CC. AD ROTROCUM ROTHOMAGENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Venerabili domino Patrique charissimo R. Rothomagensi Dei gratia archiepiscopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et sincerae dilectionis affectum.
|
Gratiarum Domino tota mentis alacritate referimus actiones, quod in vobis congesta virtutum bona produxit in medium, et vos altiori superpositum candelabro, in totius aedificationem Ecclesiae, solito voluit eminentius elucere. Nos vero veterem sed nullatenus inveteratam vobis amicitiam servare volentes, de benevolentia vestra confidimus, ut qui de collata nobis gratia congaudemus, amplioris etiam gratiae apud vos locum obtineamus. Inde est, quod dilectae nobis in Domino bonitati vestrae preces affectuose porrigimus, quatenus dilecto nostro, magistro Ranulfo filio Erchem beneficium ecclesiae Sancti Amani quod sibi praedecessor vester sub nostro et multorum testimonio tanquam ejusdem ecclesiae personae restituit, salvum fore concedatis; et vicarium et fraudatorem suum Rogerium, aut a vicaria ipsa, si justum fuerit, amoveatis, aut firmatis fide interposita pactis stare compellatis. Aget oblatae precis exauditio, ut et magistrum Randulphum obnoxium servitio, et nos amplioris gratiae debitores habeatis. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 201 |
EPISTOLA CCI. AD ROGERIUM EBORACENSEM ARCHIEPISCOPUM.
|
Venerabili domino et amico charissimo R. Dei gratia Eboracensi archiepiscopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem.
|
Litteras dilectionis vestrae suscepimus, quae nos tanto verius gaudio refecerunt, quanto certius de statu vestro, de prospero reditu, de adventu ad partes nostras, et nostris ad votum desideriis responderunt. Vobis itaque, ne nostra longius vota remoremur, dante Domino, occurremus, ut proxima die Dominica post Purificationem beatae Mariae gloriosae venientes constituti, in crastino, vestro si placet .
|
( Caetera desiderantur )
|
[virginis]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |
Gilbertus Foliot
| 202 |
EPISTOLA CCII. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino Patrique charissimo R. Eboracensi Dei gratia archiepiscopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, apta quaeque saluti, et si quid ipsi possumus, honoris et servitii.
|
Verborum facile suadet paucitas, cum ad exaudiendum prompta est ipsius ad quem scribitur, amica benignitas. Unde quia de vestra in nos benevolentia fiduciam jamdiu multam ipsa rerum exhibitione concepimus, ex praeteritis futura conjicientes, de vestra ad omnes modestia per omnia bene sperantes, preces excellentiae vestrae, quanta scimus et possumus affectione porrigimus, ut clericum vestrum et cognatum nostrum W. Foliot, quem minus benigno jamdiu perstrinxistis oculo, clementius respiciatis, et in solitam, si placet, gratiam admittatis. Satis est, si placet, quod immeritum afflixistis jamdiu, et patienter omnia sustinentem humiliastis. Excessum ejus nullum fortassis, aut certe modicum, severe corripuistis, et in omnibus his filium sapienter erudistis. Unde cum jam vulneri vinum abundanter infuderitis, obsecramus ut oleum de caetero admittatis, ut clerico vestro subtracta sibi plene restituendo, et ipsum et nos, et nostra si placet, ad libitum habeatis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 203 |
EPISTOLA CCIII. AD J. DECANUM AUGIENSEM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, J. decano de Augy, salutem.
|
Audivimus et pro certo accepimus, quod quidam sacerdotes sive diaconi de decanatu vestro, spretapenitus et abjecta admonitione nostra, interdicta sibi feminarum consortia nequaquam devitant, sed assueta concubinarum suarum contubernia tam impudenter adhuc etiam quam irreverenter fovent et frequentant. Unde ne patientia nostra, quam tanto sunt abusi tempore, trahatur ad consensum, per praesentia vobis scripta in vi obedientiae praecipiendo mandamus, quatenus omnes praedicti ordinis personas in vestro decanatu constitutas, quae tam infami societate et familiaritate, tam illicite irretitae noscuntur, et adhuc illaqueatae, auctoritate Dei et nostra a sacerdotali et a levitico suspendatis officio, et tandiu suspensos teneatis, donec condigna satisfactione restitutionis gratiam a nobis obtinuerint. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 204 |
EPISTOLA CCIV. AD CESTRENSEM EPISCOPUM.
|
Dominus Londoniensis domino Cestrensi, salutis gaudium, et cum omni hilaritate promptae devotionis obsequium.
|
Quos nobis, domine, reddit natura conjunctos, non sinit a nobis ratio charitatis esse disjunctos. Unde est ut eorum negotiis, quantum cum Deo et justitia possumus, nos conveniat intendere, et quo nostra diligentia ad optatum perduci debeant effectum, modis omnibus laborare. Quoniam igitur saepius experimento vestri gratia didicimus quid apud benevolentiam vestram in nostris et nostrorum negotiis efficere possimus, certa quodammodo spes nobis promittitur ex praeterito, quod innata vobis liberalitas refrigescere nesciat in futuro. Devotissimas itaque litteras preces vestras, charissime frater et domine, affectu quo solebatis, si placet, accipite, et in R. cognato nostro qui sanctitati vestrae, sicut audivimus, ad Ecclesiam de Idelesham praesentatus est, ipsam sibi conferendo, non remoratae munus institutionis quod petimus adimplete. Nostis namque quantae soleant in talibus occasiones ex mora reperiri, quae praesuli plerumque auctoritatem instituendi adimant, et ne instituendus beneficio quod sibi juste conferri potuisset gaudeat, iniqua quorumdam calliditate praepediant. Divina ergo misericordia viscera pietatis vestrae commoveat, quae nobis est ad vos dilectio simul et devotio; in cumulum charitatis accedat, quatenus praefatum R. in praescripto negotio dignemini promovere, et ob indultam sibi gratiam tam nos quam caeteros amicos suos vestris velitis obsequiis arctius obligare. Valere vos optamus in Domino, charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 205 |
EPISTOLA CCV. AD HILARIUM CICESTRENSEM EPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo HILARIO Cicestrensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et sincerae dilectionis affectum.
|
Quod in causa Joannis cognitoris partes sustinuimus, obedientia fuit. Quod pro eo adversus abbatem de Geresten pronuntiavimus, juris et legum observantia fuit. Quod citra conscientiam vestram per officialem vestrum, decanum videlicet de Beddig' , sententiam exsecutioni mandaverim, temporis procul dubio necessitas effecit. Eramus enim nos sicut et vos, ex mandato domini regis procincti ad peregrinandum, proxima quarta feria post latam sententiam apud Duur' ex condicto conventuri, et inde ad dominum papam, quam citius profecturi. Unde ne protracta in longum negotia occasione profectionis vestrae in dispendium pauperis clerici differrentur ulterius, decano vestro, qui in ipso tunc temporis opportunus advenit, nos cum multa quidem confidentia dilectionis vestrae, auctoritate sedis apostolicae hujus rei exsecutionem injunximus. In quo, si mansuetudo vestra adversum eam aliquatenus exasperata est, hanc nobis pro reverentia domini papae veniam dari, ipsumque in gradum et gratiam pristinam restitui quanta possumus devotione supplicamus, ne in nostram, quod absit! confusionem destitutus, de vestra, quod absit! benevolentia nos minus soliti sperare compellat; peteremus adhuc instantius, et preces precibus accumularemus attentius, nisi quia quoddam quasi diffidentis animi judicium hoc est, et de fraterna charitate minus praesumentis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 206 |
EPISTOLA CCVI. AD HUGONEM DUNELMENSEM EPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo, H. Dunelmensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et sincerae charitatis affectum.
|
Usu celeberrimum esse solet, ut quoties honesta deposcit occasio, cum obtinendi fiducia his de quorum dilectione spes nobis est uberior, affectuosas preces porrigamus. Cum itaque amicis nostris et his praecipue quos naturae nobis unit ratio, in suis negotiis deesse, nec debemus nec possumus, de strenuitate vestra magis quam de merito confidentes, vestram attentius exoramus benignitatem, quatenus quod in provectu vestrorum scilicet W. et H. laudabiliter coepistis, feliciori fine consummetis, ut apud vos preces nostras sibi profuisse sentiant, et nos gratiarum debitores, ipsos autem servitii habeatis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 207 |
EPISTOLA CCVII. AD BARTHOLOMAEUM EXONIENSEM EPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo B. Exoniensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et debitum fraternae charitatis obsequium.
|
Amicis nostris et benevolis negare non possumus, quin apud hos de quorum in nos charitate confidimus ipsorum vel suorum id exigente necessitate supplicemus. Unde quia praesentium lator amicorum nostrorum familiaris et amicus est, dilectae nobis in Domino benevolentiae vestrae preces benigne porrigimus, quatenus ipsius negotium, quod penes vos est, quantum permittit aequitas promoveatis, et ejus providendo indemnitati ipsum vobis obnoxium servitio et nos gratiae debitores efficiatis. Valere vos optamus in Domino, Pater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 208 |
EPISTOLA CCVIII. AD ROBERTUM OXENFORDENSEM ARCHIDIACONUM, POSTEA HEREF. EPISCOPUM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, R. Oxenfordensi archidiacono, salutis gaudium, et quem naturae gratia superaddit affectum.
|
Multorum prece commonitus benevolentiae vestrae preces offero, ne a pactis, quae inter vos et magistrum Adam de Longa villa firmata sunt, quocunque suadente vos aliquatenus aut interpellante recedatis, sed ecclesiam quam ejus nomine annua ut asserit pensione tenetis, ipse in manu vestra habeatis, ne si per vos aliter in illam irrepserit, post vestram, Domino donante, promotionem aut ad humilioris vitae studia, inspirante Domino, translationem, aut diem forte quem nullus evadet extremum ipsum rem suam nancisci denuo suis, ut fieri assolet, implicata difficultas impediat. Quia vero quod aequum est vos libenter observare non ambigo, preces una cum obtinendi fiducia porrigo quatenus quod eratis me non supplicante facturus, oblatis a me precibus compleatis alacrius. Valere vos in Domino optamus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 209 |
EPISTOLA CCIX. AD EUMDEM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, R. Oxenefordensi archidiacono, multiplicem ex accepta consolatione gratiarum actionem.
|
Multis curarum oppressus oneribus, quid amico rescribam promptum non habeo, nisi propheticum illud solummodo, quod cum saepe decantaverim, nunc in amaritudine positus experiri compellor ut dicam: Tota die verecundia mea coram me est, et confusio faciei meae cooperuit me . Spectaculum factus sum mundo et hominibus quia fortiter afflixit me inimicus : manus Domini tetigit me , quae me multum elevans tandem graviter allisit me. Ad miseriarum accedit cumulum quod in promptu non est unde queat expeti vel sperari remedium. Mare mihi clausum est et portus omnes circumquaque prohibiti. Inter amicos et notos commorari mors mihi est; ab his elongari penitus impossibile. Unde nuntium ad dominum regem quanta potui festinatione transmisi, ut impetrata transfretandi licentia dominum papam adeam et penes eum causam meam vel defendam si possibile est, vel inflicto vulneri, si sic est, ab eo medicamenta requiram. Vestrum vero plurimum exopto colloquium, obsecrans ut Sabbato Pentecostes vestri copiam Londoniae habeam, ut quid mihi in conventu illo expediat vestro fratrumque meorum consilio instructus intelligam. Valere vos exopto, charissime!
|
(Psal. XLIII) (I Cor. IV) (Psal. XLI) (Job XIX)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 210 |
EPISTOLA CCX. AD ROBERTUM HEREFORDIENSEM ELECTUM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis in Domino sibi Roberto eadem gratia Herefordiensi electo, totique ejusdem Ecclesiae capitulo, salutem.
|
Quae ad pacem Ecclesiae stabiliendam seu tutius muniendam pertinere dignoscimus, iis diligentius assensum dare, et ut in perpetuum valitura permaneant, haec scriptis et munimentis aliis roborare charitate id procul dubio suggerente debemus. Eapropter fraternitati vestrae praesenti scripto notificamus causam, quae inter venerabilem fratrem nostrum Rogerum priorem Malverniae, et Rogerum sacerdotem de Lenhale super ecclesiam de Lenhale diu ventilata est, et ob varios eventus rerum protracta plurimum, super qua mandatum apostolicum accepimus, ut ei aut finem amicabili compositione imponeremus, aut ipsam auditis utrinque partibus, canonico fine decideremus, in praesentia vestra hoc tandem conquievisse, et finem paci congruum accepisse. Praedictus siquidem Rogerus de Lenhale jus ecclesiae de Malvernia in saepedicta ecclesia de Lenhale recognoscens, ipsam in manu nostra resignavit, et priorem ecclesiam de Malvernia per manum nostram apostolica auctoritate eadem investiri concessit. Quo debita solemnitate peracto, prior totius capituli sui assensu eamdem ecclesiam ipsi Rogero per manum nostram apostolica interveniente auctoritate, annua dimidiae marcae pensione in Pascha solvenda tota vita sua tenendam concessit. Hoc etiam in charitatis augmentum totius capituli sui conniventia annuens, ut cum praedictus Rogerus aut vita decesserit, aut se ad frugem melioris vitae transtulerit, Walterus presbyter de Daubo, qui in eadem ecclesia nomine Rogeri aliquandiu ministravit, in eadem nomine prioris et ecclesiae de Malvernia ministret, et usque vel decesserit vel saeculari vitae renuntiaverit, annua marcae unius pensione in Pascha solvendae annuatim perpetuus in ea vicarius perseveret. Nominato vero Waltero vel obeunte, vel se ad religionis habitum transferente, ecclesia de Lenhale cum omni integritate sua Malvernensis Ecclesiae bonis accrescat, ipsamque Malvernensem Ecclesiam de caetero plene possideat. Quod quia salvo jure Herefordiensis Ecclesiae ratum inconvulsumque manere decernimus, scripti praesentis adnotatione et sigilli nostri appositione confirmamus. His testibus, Roberto de Broi, Mauricio de Sabricteswrde, Rogero de Herefordia, Ricardo de Salesberia, Ludovico, Waltero eleemosynario, magistro Willelmo de Bernes, Hugone capellano de Hedam, Samsone clerico prioris, Reginaldo camerario, Waltero Foliot, Ricardo Brudle, Jocelino, Alano.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 211 |
EPISTOLA CCXI. AD EUMDEM.
|
GILBERTUS, gratia Dei Londoniensis episcopus, venerabili fratri dominoque charissimo R. Herefordiensis Ecclesiae eadem gratia electo, salutem et optatos in Domino semper ad vota successus.
|
Verborum facile suadeat paucitas, cum ad exaudiendum prona est ipsius ad quem scribitur amica benignitas. Inde est quod dilectae nobis in Domino benevolentiae vestrae preces affectuose porrigimus, ut ecclesiam de Lideberi amore Dei nostraeque petitionis intuitu, ob sedem episcopalem quam jamdiu obtinuit, et ob sanctorum episcoporum reverentiam, quorum ibidem corpora requiescunt, tam in capite quam in capellis ad eam pertinentibus in ea conservetis integritate, qua tam nostro quam decessorum nostrorum tempore stabilita fuisse dignoscitur, ut cum nostras in hoc preces exaudieritis, Deum inde vobis propitium et nos vobis amplioris gratiae debitores habeatis.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 212 |
EPISTOLA CCXII. AD EUMDEM. Praefatio ad Comment. in Cantica canticorum.
|
Domino et amico suo charissimo ROBERTO Dei gratia Herefordiensi episcopo, frater GILBERTUS, Londoniensis Ecclesiae minister, humiliter in his exerceri quae Dei sunt, et in iisdem fine beatissimo consummari.
|
Ne tuae, domine, jussionis vana mihi aut vilis videretur auctoritas, tibi illico direxi librum quem postulasti; librum siquidem, quem in Cantica canticorum, juvante Domino, nuper edidi, etc. Vide Opera exegetica Gilberti, inter Patroligiae tomos proxime edendos. EDIT. PATR.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 213 |
EPISTOLA CCXIII. AD EUMDEM.
|
Venerabili fratri R. Herefordiensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem.
|
Si verba postulavimus, satisfactum est, si rem, non adeo. Verum quod tam honorifice, quod tam eleganti repulsa, vota nostra reprobastis, vobis et notariis vestris quantas debemus gratias referimus, ipsas, annuente Domino, cum res erit gratiarum actiones relaturi. Quod autem preces nostras quas pro dejectorum nostrorum restitutione vestrae porreximus fraternitati, juxta intelligentiam vestram nequaquam admittendas scribitis, ne in Ecclesiam Dei et sacros canones graviter, quod absit! committatis, non satis admirari sufficimus. Cum prima haec sint tam divini quam humani juris elementa, nulli permissum esse sibi jus dicere, vi pulsos ad omnem causam debere restitui, praedonibus etiam violentisque possessoribus adversus veros dominos per interdictum subveniri, et multa in hunc modum quae leges affirmant, confirmant decreta et optima utrorumque interpres consuetudo commendat, quae licet in nostram fortasse dissimulentur injuriam, vestram tamen prudentiam scimus non ignorare. Nunc vero quia nihil quod amico possitis concedere, nobis, ut vestra conclusit oratio, vultis ullatenus negare, quod nec inimico negandum est, diem videlicet, locum, et audientiam dejectis nostris petimus exhiberi.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 214 |
EPISTOLA CCXIV. AD EUMDEM.
|
Dominus Londoniensis domino Herefordiensi, salutem et debitum verae dilectionis affectum.
|
Vereor ad amicum molestus precator accedere, et ab eo quidquam unde vel in modico moveatur exigere. Verum cum digne commendabilem illam vestrae mentis attendo modestiam, spem mente concipio, ut benigne sustineatis amicum, etsi magna petentem, vos tamen ad petitiones ejusmodi sibi offerendas et cum Dominus opportunitatem dederit, ab ipso alacriter exaudiendas, ipsa precis audacia provocantem. Quorumdam relatione didici Radulphum de Lideberi, clericum vestrum id habere mentis et propositi, ut praebendam quam habet in ecclesia de Herefordia, in manu vestra resignare desideret, si spem tamen habuerit ut eam in Henricum nepotem meum conferre benevolentiae vestrae placuerit. Hoc itaque est quod postulo, quod in affectionis experimentum et charitatis augmentum nobis exhiberi desidero. Quod si vobis in aliquo molestum intellexero, ab ipsa prorsus postulatione recedo. Valeat dominus et amicus in Christo charissimus. Quidquid in hoc mundo constat esse felicius, et in futuro praestantius, sincerae postulatio voluntatis effectu debet prosequente compleri, ut devotionis sinceritas laudabiliter enitescat, et res postulata vires indubitanter assumat. Quocirca excellentiae vestrae gratias et gratiarum actiones. Quantum mei cordis affectus de vestra dilectione delectetur, nec vox nec scribentis calamus potest intimare. Tamen ut multa paucis concludam, scitote me pro posse meo vestrae semper voluntati esse obnoxium. Hoc utique vestra probabit dilectio, cum aliquid a me fieri optaverit.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 215 |
EPISTOLA CCXV. AD EPISCOPOS HEREFORDIENSEM ET WIGORNIENSEM.
|
Sibi dilectis electis domino Herefordiensi, et Wigorniensi, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutis gaudium, et si quem potest in Domino charitas officiosa, famulatum.
|
Vestram scimus non latere prudentiam, quod facti saepius ignorantia juris ignorantiam parit, et frequenter in controversiis cum minus apparet quid actum sit, quid etiam sit statuendum non instructus judex minus plene intelligit. Inde est quod de causa quae inter Robertum et Henricum ad praesens vertitur, praesenti vobis scripto notificamus, quod vidimus, quod audivimus, imo quod ipsi formam legum secuti et canonum multis nobis assidentibus et judicavimus, et judicatum exsecutioni legitimae mandare curavimus. Defuncto namque Ricardo, qui in ecclesia de Witeberne multo jam tempore ministraverat, nos ipsum usque ad diem decessionis suae, personatum ipsius ecclesiae habuisse, suoque in ea nomine ministrasse existimantes, a Roberto fraude tacendi quod noverat circumventi, multaque precum ejus instantia tandem moti, ecclesiam jam dictam ipsi concessimus, ipsumque ea etsi juris alieni conscientiam habentem, hoc quidem ignorantes investivimus. Quo agnito, Walterus de Broward Herefordiensis Ecclesiae canonicus, praesentiam nostram adiens, ecclesiam jam dictam sui juris esse, ipsamque sibi a praedecessore nostro bonae memoriae Roberto episcopo canonice concessam fuisse asseruit, postulans sibi ad id probandum diem constitui, et Robertum super hoc in jus evocari. Statuto itaque die duobus Lidebiriae convocatis capitulis, Walterus, praesente Roberto, ecclesiam de Witeburne, ut jam dictum est, sibi de jure competere asseruit, et ipsam a Richewardo in manu domini Roberti episcopi refutatam, in se canonice ab eodem episcopo collatam fuisse, sufficienti idoneorum testium copia juramentis super hoc corporaliter exhibitis, plenissime comprobavit. Unde ecclesiam eamdem Roberto abjudicatam, jam dicto Waltero ex sententia restituimus, et post ipsius decessum, ipsam alii cuidam clerico vestro Rogero concessimus, quam ab eo postmodum refutatam, latori praesentium Henrico, omni vacantem persona et possessore donavimus. Quorum quis in jure potior habendus sit, decernentis e facili qui jure celebrata, an qui donatione nititur, ex sententia retractata. Valere vos optamus in Domino, fratres in Christo charissimi.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 216 |
EPISTOLA CCXVI. AD G. DECANUM ET CAPIT. HEREFORDIAE.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus dilectis sibi in Domino G. Herefordiensi decano totique capitulo, salutem et sincerae dilectionis affectum.
|
Usu celebre est, ut a quibus repulsa non metuitur, et de quorum charitate fides habetur certior, his cum indubitata obtinendi quae cupimus fiducia preces uberius offeramus. Cum itaque praeteritorum exhibitio in postulandis nos tutiores efficiat, cum universis singulos affectuose rogamus, quatenus certa negotia R. Colec' . . . ad fidem et canonici vestri divinae pietatis et nostrae petitionis intuitu misericorditer agatis, ut dum in scholis moratur portionis quae eum contingit non sentiat dispendium. Pium est enim his subvenire quos amor scientiae facit exsules. Nec certe trahendum est ad consequentiam si quid impiis causis fiat extra ordinem. Gratius ut nostis fieri solet accipienti postulatum dum offertur, quam cum ab invito judicii calculis emungit, et utinam necessitatem faciendi voluntas antecedat, et coercionem mera liberalitas praeveniat! Scitis etenim quid nobis datum sit in mandatis, quod exsequi supersedimus, laboribus vestris et expensis parcere cupientes, sub spe certissima id exspectantes, ut voto et necessitati jam dicti Ricardi, magis voluntate quam sententia satis fiat, quod adhuc futurum speramus preces precibus adjungentes, quatenus apud vos nostras sibi profuisse preces res ipsa declaret, et ipsum servitii nos gratiarum debitores habeatis.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 217 |
EPISTOLA CCXVII. AD EOSDEM.
|
G. decano et toti capitulo Herefordiensis Ecclesiae, salutem in Domino.
|
Magna quadam securitate benevolentiam vestram et gratiam semper vindicamus, ideoque cum nostra seu nostrorum necessitas efflagitat amicorum, confidenter ad vos ingredimur, cum omni spe impetrandi quidquid amico potest et debet amicorum charitas indulgere. R. siquidem nepos noster, vesterque canonicus, de proposito suo et consilio nostro, per Dei gratiam studiorum causa nuper transfretaturus est. Proinde dilectae nobis et diligendae semper in Domino universitati vestrae preces obnixe porrigimus, quatenus intuitu tam favorabilis propositi, nostraeque si placet petitionis interventu, unam hanc nobis licentiam indulgeatis, sine diminutione beneficiorum praebendae suae, suamque interim absentiam cum sui si placet indemnitate excusatam habeatis, ut et ipsum vestris devotiorem obsequiis et nos vobis pro ipso amplioris gratiae debitores efficiatis. Bene valeant singuli, bene valeant et universi.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 218 |
EPISTOLA CCXVIII. AD UHTREDUM LANDAVIENSEM EPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique in Christo charissimo UHTREDO Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem in Domino.
|
Veniens ad nos quaedam parochiana nostra, Mathildis nomine, lacrymabili nobis saepe conquestione monstravit, quod quidam Jacobus nomine, Lebrandi filius, vester natione, et nunc conversatione parochianus, qui eam solemni, ut asserit, matrimonio et cum sacerdotali benedictione in suam accepit et duxit uxorem, ipsam postmodum absque judicio et conscientia Ecclesiae, per totum jam septennium desertam, et contra fidem tori et legem Christi, tam nefarie quam irreverenter altera superducta, virili prorsus destitutam solatio, dereliquerit. Super quo, ut vera vobis scribere, et certa secure significare possemus, per archidiaconum, per sacerdotem ipsius ministrum et auctorem matrimonii, per laicos etiam quamplures, graves et honestos viros, fide veri districte et diligenter inquisita, verum esse manifeste deprehendimus, quod nobis memorata Mathildis de contractis cum Jacobo nuptiis, plus lacrymis quam verbis saepenumero persuaserat. Unde quia praedictus J. in jurisdictione vestra, et in vestro, ut dicitur, territorio apud Grenning' commoratur, fraternitati vestrae preces affectuose porrigimus, supplicantes et obsecrantes in Domino, quatenus illum ob reverentiam Dei, canonica severitate corripiatis, et ut uxori debitum provideat, et praestet subsidium, ecclesiasticae districtione justitiae compellatis, ut sciat eumdem esse tam vobis quam nobis zelum legis Christi, et sentiat utrinque adversus praevaricatores ejus non deesse ultores. Valete.
|
[Landaviensi]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 219 |
EPISTOLA CCXIX. AD NICOLAUM LANDAVIENSEM EPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo NICOLAO Landaviensi episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et debitum fraternae charitatis obsequium.
|
Esse me sanum et incolumem noveris, tuumque affectuose desiderare colloquium, ut percipiam ex amici praesentia quod affectat plurimum anima solatium. Quod quia variis rerum impeditur eventibus, quod corporalis alterutro nobis absentia subtrahit, id, quaeso, charitas illa suppleat, quae nescit absentiam, quaeque ipsum quem diligit, sibi semper in spiritu novit exhibere praesenti. De caetero, Willelmi filii R. prece pulsatus, benevolentiae vestrae preces offerre compellor, quatenus B. clericum ipsius ad diaconatus ordinem promotum jamdiu, ad sacerdotium promovere velis. Quod amore Dei meaeque petitionis intuitu complendo, et ipsum orationis obnoxium, Deo meque tibi gratiae, ut in omnibus, debitorem exhibebis. Valeas in Christo, charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 220 |
EPISTOLA CCXX. AD ROBERTUM LINCOLNIENSEM EPISCOPUM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo R. Lincolniensi episcopo, fratrer G. Londoniensis Ecclesiae minister, in senecta uberi pie Christo famulari.
|
Quae sint opes loci qui dicitur Haliwelle, divulgante fama, notum forsitan habuistis. Angustus quidem locus est et exiguus, adeo ut trium agri jugerum spatio totus plene limitetur. Locum hunc inhabitant viginti sorores velatae et consecratae Domino, divinis jugiter insistentes laudibus, et Domino regulariter obsequentes. Temporalem his victum et vestitum ministrat ecclesia de Dunt' ipsis a praesentium latore magistro Rogero pie collata, et misericorditer a gratia vestra confirmata. Hac deducta, locus quem praedictae sorores inhabitant, ipsis quidem ad sepulcrum, ad victum vero nullo modo sufficiet. Mentem itaque vestram moveat precor illa calamitas, in quam jam dictae sorores procul dubio casurae sunt, si judicii severitate, quod absit! jam dicta ecclesia fuerint destitutae. Interponat itaque se pastoralis illa clementia, quae usque in diem hanc collato beneficio Domini paruit et vestivit ancillas, ne totum ipsis quod sub coelo possident abjudicando, ipsas desolatas reddat, et omni penitus auxilio et consilio destitutas. Canonice, si placet, eis induciae concedantur; dilationes eis legitimae non negentur; provideatur advocati suffragium, ut pectus in vobis sentiant quantum permiserit aequitas paupertati suae compatiens, et religionis amicum. Si causae id exegerit arcta necessitas, transigatur potius quam ovili Domini vellus ad cutem usque judiciali sententia detrahatur. Latorem praesentium magistrum R. de Duntone fraternitati vestrae commendamus attentius, quem jam dictae sorores in praesenti causa sub testimonio nostro procuratorem sibi constituunt, eo quod vehiculum quo subvehantur ad vos inopia praepediente non inveniunt. Valere vos optamus in Domino, frater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 221 |
EPISTOLA CCXXI. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo R. Lincolniensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem quam sibi.
|
Amicus et affinis noster R. Brito, talem se exhibet, et tam strenuum in quibus potest negotiis, ut in illis necessitatibus quae suam transcendunt facultatem, suorum videatur amicorum auxilio non indignus. Qui, largiente Domino, in cujus manu corda sunt regum , tantam in conspectu regis gratiam obtinuit, quod idem dominus noster rex baroniam Willelmi Gulafre, quae in suam reciderat manum, cum filia et haerede ejusdem Willelmi, primogenito filio suo dotalem concessit, filiam quoque suam honorifice maritare, nobilique marito et grandi maritagio, regia liberalitate nobilitare curavit. Qua in re et regis non immerito laudatur munificentia, et Patris nihilominus diligentia comprobatur. Quia qui bene meretur et qui bene remunerat, uterque laudandus est. Superest adhuc filius alter, quem litteris erudire, quem Deo dedere, quem ecclesiastico ordini mancipare destinavit. Ad cujus promotionem quia paterna non possunt, nec debent obsequia suffragari, una post Deum spe, specialiter ad nos duos suspensus est, quod curam ejus habere, ipsique propter Deum providere debeamus. Ob hanc igitur causam mea ad vos legatione fungitur, ut gratiam quam non desperat ex se, mea tamen promptius apud vos obtineat intercessione. Pater itaque pro filio, ego pro nepote, ambo pro nostro vobis abnepote supplicamus, ut quae paterna devotio divinis deputavit obsequiis, vestrae, si placet, Ecclesiae titulis ascribatis, et in haereditatem sanctam et in ecclesiasticam familiam praestatione praesentis seu futuri promissione beneficii, asciscatis, ut sollicitudo Patris, quae tota resedit in filio, re ipsa vel spe saltem exhilarata respiret. Qua in re, si mea vobis improba videtur et onerosa petitio, scitote quia vobis fratrique vestro, domino Willelmo de Caineto id potius imputare debetis. Ego namque Britanniam nesciebam, Britones non noveram, R. Britonis neque notitia, neque nomen ad me pervenerat, quin vos duo illum mihi commendastis ad gratiam, multaque diligentia in amicitiam et affinitatem gentis nostrae induxistis, eaque mihi necessitudine confoederastis, ut non jam improbitas aestimari debeat, sed officii magis necessitas pro ipso vestrae supplicare dilectioni. Praeter haec autem et super haec multa mihi suggerit audacia orandi et exorandi fiduciam, dominus R. de Almari, qui in hoc ipso, ut dicitur, negotio, suas ad vos partes audacter interponit, et more curialium imperiose cuncta disponit. Non enim in ea possum apud vos causa desperare, quam hinc majestas curiae inde mea et aliorum humilitas amicorum apud vestram nititur benevolentiam in tam honesto desiderio perorare. Valete.
|
(Prov. XXI)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 222 |
EPISTOLA CCXXII. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo R. Linc. Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem.
|
Vobis loquimur sicut et nobis, nec volunt alii secreta committi. Super causa quam nobis intimare curastis, ad praesens illud in primis occurrit, quod certam promulgastis super re incerta sententiam. Et cum de facto non constaret, pronuntiare tamen sic curastis, ac si de facto constiterit. Nam cum actioni nostrae adversarium pariat ipsa possessio, non ante sententiam solum, sed in ipso litis ingressu oportebat constare quis possideret, a quo petitor ipse quod sui dicebat juris esse, repeteret. Nunc vero Ricardo de Ambli in possessione posito, et per negotii gestorem rem sui juris esse protestante, non inter petitorem et ipsum in possessione positum, sed magis alios extra possessionem constitutos, non quidem cognitum, sed judicatum est. Vobis enim notionem ferre non valuit, monachorum de se vel archidiaconi vestri, vel decani, super altero nulla exhibita probatione confessio. Unde palam est, Ricardo de Ambli sententia sic lata quid officiat, cum aliis res inter alios judicata non noceat. Advertat itaque prudentia vestra, quid domino papae scripseritis, cui ut litterarum ipsius tenor exprimit, causam inter Rogerum et Ricardum ventilatam et judicio terminatam esse scripsistis. Quod si sic actum est, sicut factum ipsum, sic improbamus et scriptum. Si vero non, sed ut frequenter humanus caligat oculus, negotium secus quam gestum aut scriptum est, dominus papa concepit, videtur nobis illorum admittenda exceptio, qui precis oblatae et suggestae rei arguunt falsitatem. Haec enim non quaecunque falsitas est, sed quae totam perimit causae substantiam. Quae ipsi possessionem adimit, qui nunquam citatus est. Adversus quem nec actitatum in jure, nec unquam pronuntiatum est. Inter quem et Rogerum latam sententiam qui confirmat, cum haec nulla sit, nullam confirmare videtur. Mandatum vero domini papae si differtis, non omittitis, nec frustratoria dilatio illa habenda est, quae veritate simul et ratione subnixa est. Erit itaque, si placet, domino papae rescribendum, et ipsius mandatum, qua causa quantaque ratione distuleritis, aperiendum. Quod cum ex suggestis pendeat, ipsis derogata fide differendum esse nullus ignorat. Pauperi vero extraordinarie et in alterius injuriam subvenire, non aequum ducimus, cum super hoc divina lex habeat: « Non misereberis pauperis in judicio, » et judicem calamitosis illacrymari non debere, Justinianus ipse decernat. Valete, et saniorem praeferre sententiam non omittite.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 223 |
EPISTOLA CCXXIII. AD B. LINCOLNIENSEM ARCHIDIACONUM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, R. Lincolniensi archidiacono, salutem.
|
Diem tibi ad causam quae inter te et R. sacerdotem vertitur, apostolica auctoritate constituimus, ad quem ob purgandam domino papae sanctaeque Romanae Ecclesiae a te, ut dicitur, illatam injuriam, nec venisti, nec responsalem mittere procurasti. Diem igitur alterum et hunc peremptorium constituimus, mandantes et apostolica auctoritate tibi injungentes, ut nisi jam dictum R. sacerdotem a sententia interdicti prorsus absolutum susceperis, et ei obvolutiones Ecclesiae suae dum appellationem suam ad dominum papam subtractas, prosequeretur, plene reddi feceris, tuam nobis praesentiam XI Kalendas Septembris apud Windeleshores exhibeas, ut mandato domini papae super memorata causa prout jus dictabit obedias. Qui vero excipienti incumbit id probare quod excipit, si pronuntiationem illam quam contra statuta canonum adversum me in domini papae et sanctae Romanae Ecclesiae injuriam dominus Cantuariensis institutit, me tenere et ligare et ab apostolici exsecutione mandati repellere et praepedire intendis, cum exceptionem hanc in jure probaveris, nostrum tunc recte judicium declinabis. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 224 |
EPISTOLA CCXXIV. AD PAROCHIANOS LONDONIENSIS ECCLESIAE.
|
G. Dei gratia Londoniensis Ecclesiae minister, dilectis sibi in Domino universis ejusdem Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Est apud nos in castello de Storteford locus reverendae venustatis, locus olim sanctuario Dei et divinis deputatus obsequiis, quem etiam nunc post ruinas, ob ea quae ibi crebro apparuisse dicuntur sanctitatis indicia, fidelis populis cum multa veneratur et reveretur devotione. Nos igitur ob amorem Dei et sacri loci reverentiam, in statum pristinum rem reformare, et basilicam ibidem Deo reaedificare disponentes, propositum pii laboris charitati vestrae denuntiamus, optantes ut et vos pii nobiscum operis adjutores, debitique fructus et dignae mercedis simul participes efficiamus. Hinc est quod vestram oramus et exhortamur in Domino dilectionem, quatenus pietatis intuitu sancto operi huic opem et operam impendatis, et ut ad complementum incoepta perveniant, ad reparandam domum Domini qui omnia contulit, aliqua de bonis vestris conferatis, scituris his qui nostris in hoc monitis acquiescunt, quod orationum et beneficiorum sanctae Londoniensis Ecclesiae, eos specialiter constituimus esse participes. Poenitentibus autem et peccata confessis, qui in opus hoc ad honorem Dei aliquid charitative impertierint, de injuncta sibi satisfactione misericorditer viginti dies relaxamus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 225 |
EPISTOLA CCXXV. AD EOSDEM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis sanctae Londoniensis Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Particeps mercedis efficitur, quicunque se bonorum operum adjutorem exhibet, nec irremuneratum relinquitur, quod in pietatis usus fuerit intuitu pauperum erogatum, dicente Domino: Quod uni ex minimis meis fecistis, mihi fecistis . Inde est quod universitatem vestram monemus attentius, et rogamus, et in peccatorum vestrorum remissionem injungimus, quatenus ad construendum xenodochium, quod in honore Dei et beati Thomae martyris Londoniae apud Suthwercam, ad pauperum et infirmorum susceptionem pariter et sustentationem de novo est inchoatum, amore Dei et pietatis intuitu, manum auxilii misericorditer porrigatis, et ad pauperum refectionem pariter et sustentationem de concessis vobis a Domino facultatibus impertientes, Deum ob collatam sibi in membris suis gratiam, remuneratorem et vitae vobis aeternae largitorem habeatis, et orationum et beneficiorum quae in jam dicto fient xenodochio participes vos constituatis. Omnibus vero qui ad praedictum pietatis opus manum auxilii porrexerint, et ejusdem loci pauperibus vel in modico subvenerint, de Domini confisi misericordia viginti de injuncta sibi poenitentia dies relaxamus, et orationum et beneficiorum quae in nostra fient Ecclesia eos participes esse concedimus.
|
(Matth. XXV)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 226 |
EPISTOLA CCXXVI. AD EOSDEM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino archidiaconis, decanis, et omnibus qui in episcopatu Londoniae consistunt, ecclesiarum praelatis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Officii nostri nos admonet et hortatur auctoritas, ut beneficia quae in nostra dioecesi fidelium devotio pauperibus Christi in charitate contulit, aut collatura est, in posterum ipsis confirmare et perpetua stabilitate communire curemus. Proinde ecclesiam de Standuna cum pertinentiis suis, et ecclesiam de Chingesboria cum suis itidem pertinentiis, et ecclesiam de Chauria cum omnibus ad ipsam pertinentibus, quas earumdem fundatores et advocati ecclesiarum, sicut ex authenticis eorum scriptis agnovimus, Deo et sancto Joanni, et fratribus Hospitalis Jerusalem, pro sua et suorum salute, in perpetuam destinarunt eleemosynam, concessa nobis a Domino episcopali auctoritate, memoratis fratribus Hospitalis concedimus, et sub hujus scripti testimonio in perpetuum confirmamus. His testibus, Hugone decano Sancti Pauli, Ricardo archidiacono Oxenefordiae, Ricardo archidiacono Colecestriae, magistro Nicolao, magistro Waltero, Willelmo de Norhala, canonicis Sancti Pauli, Willelmo de Piro, Henrico Pictore, Roberto Huscharle, Roberto de Fuleham, Alfredo Bechet, Willelmo de Ver, et caeteris. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 227 |
EPISTOLA CCXXVII. AD EOSDEM.
|
GILBERTUS, Dei gratia episcopus, dilectis sibi in Domino universis ejusdem Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Qui Domino devotius obsequuntur digne ab ipsius fidelibus in petitionibus suis justis exaudiuntur. Inde est quod universitati vestrae praesenti scripto notificamus, nos dilectis fratribus monachis scilicet Cluniaci et nominatim priori de Rumuli et ipsius loci conventui omnes ecclesias et ecclesiastica beneficia concessisse, quae sibi a comite Eustachio donata et concessa sunt, et ipsius charta quam inspeximus confirmata et ab ipsis multis jam ante annorum curriculis quiete et inconcusse possessa. In his vero haec ex propriis duximus exprimenda vocabulis, ecclesiam de Stanford, et ecclesiam de Angra, ecclesiam de Lahaphara, et Lagaphara parva, ecclesiam de Cogeshala, ecclesiam de Orteia, ecclesiam de Langahou, et quidquid ad eas pertinet in capellis, in terris, et decimis, videlicet de porcis, de agnis, de lana, de caseis, de vitulis, de pullis equorum, de pasnagio, de feno et lino. Has jam dictas ecclesias cum omnibus ad ipsas pertinentibus, jam dictis fratribus concedimus, et episcopali auctoritate confirmamus, et hanc donationem nostram sigilli nostri attestatione corroboramus. Testibus Ricardo archidiacono . . . .
|
[Londoniensis]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 228 |
EPISTOLA CCXXVIII. AD EOSDEM.
|
GILBERTUS, Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino, universis sanctae Londoniensis Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Cogit nos charitatis affectio pro indigentia fratrum de Priten' universitati vestrae supplicare. Qui nimirum inchoatam ecclesiae suae fabricam suis non sufficiunt impendiis consummare, nisi devotio fidelium votis eorum misericorditer subveniat. Proinde latores praesentium nuntios et procuratores paupertatis suae, sub nostrarum testimonio litterarum vobis commendamus ad gratiam, orantes et exhortantes in Domino, et in remissionem vobis injungentes delictorum, quatenus eos pro communi fratrum necessitate pie laborantes, propter Deum benigne suscipiatis et de collatis vobis a Domino facultatibus, ad exstruendam praedictae fabricam ecclesiae, eleemosynas et beneficia vestra misericorditer impendatis, ut domum Domini in terris aedificando, permansura vobis aedificia praeparetis in coelo. Clericis vero, presbyteris et personis ecclesiarum, per nostram constitutis parochiam specialiter supplicamus, ut illis suscipiendis, exhibendis et honorandis sollicitius intendant, et ad commissas sibi plebes devota eos exoratione commendent. Scituris omnibus, qui eos hospitio seu beneficio quolibet honoraverint, quod eos orationum et beneficiorum sanctae Londoniensis Ecclesiae constituimus fore participes. Poenitentibus etiam et peccata confessis, sub nostro scilicet constitutis sacerdotio, quia majori indigent remedio, majorem adjicimus misericordiam, et si in septem annorum vel supra poenitentia fuerint, viginti, si minus, decem, de injuncta sibi satisfactione dies relaxamus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 229 |
EPISTOLA CCXXIX AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis ejusdem Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quo magis, dilectissimi, inter charitatis opera lucet eleemosynarum largitio, eo propensius earum erogationi insistere vos exhortamur in Domino. Si enim opera misericordiae in hujus saeculi peregrinatione seminatis, multiplicato fructu, vitam aeternam metetis in coelo. Unde rogamus et monemus vos attentius, quatenus inopiae fratrum de Cuwella qui pro defectis facultatibus Ecclesiam suae religioni congruam construere non possunt, compatiamini, et pia ducti compassione, eis optata subsidia aeternorum intuitu praebeatis, ut vestris adjuti suffragiis oratorio sibi constructo ferventissime legi mandatorum Dei inhaerere possint. Nos vero his qui de suis facultatibus eidem loco quidquam largiti fuerint, de Dei misericordia confisi, de eorum poenitentia decem dies relaxamus, et bonorum omnium quae in nostra fiunt Ecclesia, adjuvante Domino, eos participes constituimus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 230 |
EPISTOLA CCXXX. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino episcopis, archidiaconis, clericis, per episcopatum Londoniensem constitutis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quae in usus pauperum misericorditer impenduntur, donantibus non pereunt, imo ad aeternae retributionis gloriam conservantur, et temporalium pia largitio vitam aeternam operatur. Unde nos de salutis vestrae profectu solliciti, propensius charitatem vestram exhortamur in Domino, quatenus piis operationibus providere indulgeatis, ut de bonis vobis, permittente Domino, concessis, dum tempus habetis, dum licet, aeternitatis fructum mereamini. Nos itaque ancillarum Christi, Deo et beatissimae Mariae de Northamtonia jugiter servientium, egestati compatientes, rogamus, monemus, et vos exhortamur in Domino ut, cum ad vos venerint suam proponentes miseriam, eas benignius suscipiatis, et de facultatum vestrarum copia earum relevetis inopiam, ut bonorum quae tam in nostra quam sua fiunt Ecclesia auctore Domino sitis participes. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 231 |
EPISTOLA CCXXXI. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino archidiaconis, decanis, et omnibus, qui in episcopatu Londoniensi consistunt, ecclesiarum praelatis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Noverit dilectio vestra, quod R. clericus de Ardel' , ecclesiam de Ardel' in manus nostras tam spontanee quam absolute resignavit, seque quod nihil in ea juris ulterius esset repetiturus, interposita juramenti religione, obligavit. Quam nos petitione quidem et praesentatione advocati, dilecto nostro G. de Sur' , cum omni integritate sua perpetuo habendam et canonice possidendam concessimus, ipsumque in ea personam debita solemnitate constituimus. Quod quia in dubium nolumus, aut in irritum de caetero posse revocari, praesenti scripto universitati vestrae id notificare, et episcopali auctoritate confirmare curavimus. His testibus . . . .
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 232 |
EPISTOLA CCXXXII. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, omnibus sanctae matris Ecclesiae ministris, nec non et universis Christianae professionis in sua dioecesi commorantibus, ad quos litterae istae pervenerint, compassionis abundare visceribus.
|
Capiat in nobis, fratres charissimi, evangelicae doctrinae frequens et quotidiana admonitio, qua instruimur et informamur opis indigentibus manum misericordiae alacriter porrigere, et oppressorum necessitatibus coeli remedio occurrendo subvenire Scriptum namque est: Alter alterius onera portate, et sic adimplebimus legem Christi . Et iterum: Hilarem datorem diligit Deus . Et alibi: Date et dabitur vobis . Et iterum: Charitas operit multitudinem peccatorum . Et alibi: Charitas nunquam excidit . Nos igitur ecclesiae Sanctae Virginis N. et fratribus in Christi servitio ibidem commorantibus alacriter succurrentes, unusquisque juxta facultatis suae mensuram imminentis paupertatis aggravationem misericorditer supportemus, et ad reaedificationem ecclesiae, ignis incendio vastatae, aliquid de beneficiis nobis a Deo collatis, cum cordis hilaritate largiamur. Omnibus autem qui ad praefatum opus misericordiae, ea devotionis intentione qua oportet manum auxiliatricem porrexerint, de Domini gratia et meritis tantae virginis confisi, duodecim dies de poenitentia sua relaxamus, et bonorum omnium quae in nostra fiunt Ecclesia, adjuvante Domino, eos participes constituimus.
|
(Galat. VI) (II Cor, IX) (Luc. VI) (I Petr. IV) (I Cor. XIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 233 |
EPISTOLA CCXXXIII. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino archidiaconis, decanis, et omnibus Ecclesiarum personis per episcopatum Londoniensem constitutis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Quae religiosis locis divinae contemplationis intuitu collata sunt, episcopali justum est auctoritate firmari, ne valeant inposterum rerum facili mobilitate convelli. Inde est quod authenticum instrumentum illustris viri Walteri filii Roberti sequentes, quo ecclesiae Sancti Neoti et monachis ibi Deo servientibus, jus divini et advocationis quod habuerat in ecclesia de Wimbis et in ecclesia Sancti Andreae infra muros Londoniae confirmat; nos quoque id ipsum eisdem concedimus, et ut sibi de caetero firmum et inconvulsum permaneat, episcopali eis auctoritate et sigilli nostri attestatione corroboramus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 234 |
EPISTOLA CCXXXIV. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis ejusdem Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Vestram spero, charissimi, non latere prudentiam, quam sit utilis multorumque necessaria commodis hospitalis illa domus quae prope ecclesiam Beati Bartholomaei Londoniae constructa est, in qua misericordiae deservitur operibus, et pauperum Christi necessitas assidue multo studio, multaque diligentia sublevatur. Quae cum actis retro temporibus studiis hujusmodi vigilanter intenderit, ad praesens tamen Domino gratiam ministrante, solito clarius enitescit, et studio bonorum fratrum, Adae videlicet, G. et G. qui se nuper ejusdem domus pro Christo mancipaverunt et subdiderunt obsequiis, uberius solito pietatis opera omnibus ad eam divertentibus exhibendo, odoris boni fragrantia jamjam plenius ex se circumquaque diffundit. Hi nimirum cum jam sibi gloria plurimum arrideret, et rerum temporalium affluentia satis responderet ad votum, totum quod sibi vel jure patrimonii a parentibus obvenerat, vel quod laboribus anxiis terra marique perquisierant pro Christo relinquentes, id ipsum in usus Christi pauperum contulerunt, et ut holocaustum Domino acceptabile plenius exhiberent, pro sua seipsos eorumdem obsequiis humillime devoverunt. Qui cibum esurientibus, potum sitientibus, nudis operimenta, fatigatis tecti lectique requiem, uberem aegrotis misericordiam sollicite subministrantes, laboris et obsequii sui mercedem sperant et exspectant a Domino, ipsam utique quam repromisit ipse diligentibus se. Quorum conversationem et opera, quia Domino placere non ambigimus, universitati vestrae preces affectuose porrigimus, ut domum illam in qua Domino jugiter obsequuntur, affectuosius diligatis, et eleemosynas vestras per manus illorum in commune bonum pauperum Christi fideliter erogandas sibi, vel his quos destinaverint, ad vos fidentissime committatis. Omnibus vero qui de suis facultatibus eidem domui ad opera misericordiae sustentanda quidquam, inspirante Domino, largiti fuerint, de Domini misericordia confisi, de injuncta sibi poenitentia 20 dies relaxamus, et orationum et bonorum quae tam in nostra quam sua fiunt ecclesia, participes in hoc, fiduciam, subministrante Domino, constituimus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 235 |
EPISTOLA CCXXXV. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino archidiaconis, decanis, presbyteris et omnibus ejusdem Ecclesiae parochianis et filiis, salutem et omnis gratiae plenitudinem.
|
Cum loca sanctorum omnium in quibus eorumdem reliquiae sancta fidelium devotione repositae, beatam praestolantur octavam, venerari, sublimare, et piis bonorum largitionibus reverenter ampliare oporteat, nulli dubium relinquitur, illum praecipue locum, qui in vallis Josaphat medio inter montem Sion et montem Oliveti sepulturae beatae matris Domini donatus est, et ad humanitatis ejus obsequium ab aeterno provisus, summae devotionis ejus obsequiis debere celebriter excoli, et ob ejus memoriam quae manibus angelorum inde in coelum corporaliter etiam ut credimus evecta est, modis omnibus honorari. Agatis itaque, dilectissimi; monitis salutaribus acquiescite, et nuntios beatae matris Domini velut ab ejus latere directos, jucunda mente suscipite, et de eorum gaudentes adventu, de his quae vobis a Domino collata sunt, ut hilares decet datores in eorum manus confidenter reponite, quod per eos beatae matri Domini digne mittatis, quo ejus sepulturam exornetis, et locum quem praevidit sibi filius, ejus Dominus Jesus ut ad se inde ascenderet collatis beneficiis infidelium repellendo rabiem defendatis. His vero qui nostris acquiescentes monitis, in causam hanc aliquid de suo contulerint, de beatae matris Domini confisi patrocinio, si in poenitentia septem vel amplius annorum sunt, 20 dies relaxamus, si pauciori tenentur numero, dies decem remittimus. Valete in Christo.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 236 |
EPISTOLA CCXXXVI. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis ejusdem Ecclesiae parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Latores hi praesentium, nuntii sunt infirmorum de Berceram' , qui per ipsos suam vobis ostendentes inopiam, devote supplicant, ut ob Dei reverentiam sibi subveniatis, et de his quae vobis divina contulit misericordia, ad eorum sublevandam inediam beneficium aliquod prout vobis Dominus inspiraverit, impertiatis. Quorum precibus nos quoque preces adjicimus, rogantes et exhortantes in Domino, ut corda vestra Christi pauperibus aperiatis, et dum potestis et vobis vita superstes est, Dominum in membris suis honorando, illud ad memoriam revocetis, quod suis in fine dicturus est: Quod uni ex minimis meis qui in me credunt fecisti, mihi fecistis , et hoc prae oculis habendo et opere complendo, quod hic pauperibus Christi ob ejus reverentiam erogaveritis, in futura vita in centuplum recipiatis . Qui vero nostris acquiescendo monitis, eis in aliquo ad vitae sustentationem pro Christo subvenerint, de ejus confisi misericordia, de injuncta sibi poenitentia decem dies relaxamus.
|
(Matth. XXV) (Matth. XIX)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 237 |
EPISTOLA CCXXXVII. AD EOSDEM.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino archidiaconis, decanis, et omnibus in Londoniensi dioecesi constitutis ecclesiarum praelatis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
In luce lucerna opus non est, et cum quid sui per se natura clarescit, id testibus aut testimoniis evincere citra necessitatem est. Quanta siquidem charitatis studia, quanta suffragia pietatis, quanta denique totius humanitatis obsequia peregrinis pauperibus Christi et omnibus necessitate patientibus impendat sanctum xenodochium Jerosolymitanum, sancta scilicet domus Hospitalis, ipsis jam olim rerum indiciis orbi innotuit, ut non jam nostro super hoc testimonio, sed pervulgatae magis veritati fides debeatur. Qui nimirum locus venerabilis ob meritorum insignia nonnullis meruit a regno simul et sacerdotio privilegiis insigniri. Nos igitur Patrum et praelatorum nostrorum vestigia debita veneratione subsequentes, latores praesentium nuntios et procuratores illius religiosae domus, cum testimonio litterarum nostrarum destinamus ad vos, et quanta possumus devotione commendamus ad gratiam, orantes et exhortantes in Domino, et in remissionem vobis injungentes delictorum, quatenus cum ad vos colligendis fidelium eleemosynis eos declinare contigerit, ipsos pii ministros operis, pietatis intuitu benigne recipiatis, ope et opera misericorditer promoveatis, et juxta commonitionem domini papae, et indulta sibi privilegia, debitam in omnibus reverentiam exhibeatis. Subjectos quoque vestros eorum fraternitatem suscipere, susceptamque ad finem usque fideliter observare, sedulo commonere satagatis, scientes quoniam non possunt fructus non esse participes, qui bonorum se operum exhibent adjutores. Omnes autem qui ob contemplationem Dei et pauperum Christi, fraternitati huic se addixerint, eamque annua, ut moris est, observatione compleverint, orationum et omnium beneficiorum commissae nobis a Deo Ecclesiae participes statuimus. Parochianis vero nostris, quibus praecipue debitores existimus, poenitentibus videlicet et peccata confessis, qui hanc societatem debita devotione servaverint, si in septem aut eo amplius annorum poenitentia fuerint constituti, quadraginta; si minus, viginti de injuncta sibi satisfactione dies misericorditer relaxamus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 238 |
EPISTOLA CCXXXVIII. AD PAROCHIANOS S. PAULI.
|
G., Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis ecclesiae Beati Pauli apostoli parochianis et filiis, clericis et laicis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Scribentes charitati vestrae, dilectissimi, vobis ad memoriam beatum illico Paulum apostolum hac mente reducimus, ut ob Domini nostri Jesu Christi et ejus Apostoli reverentiam et gratiam, ad ipsius Ecclesiam respiciatis, et ejus necessitati, quae satis omnibus innotuit, prout vobis Dominus inspiraverit, benigna devotione subveniatis. Quae a multo jam tempore fundata, et vestris eleemosynis magna jam sui parte constructa, tot sumptus exigit et haurit expensas, quod quia per nos subministrare non possumus, nisi ferat opem vestra benignitas, de caetero providere recusando desperabimus. Quia vero quod inutiliter conatur unitas, hoc saepius efficaciter adimplet universitas, si vos adjutores habuerimus, spem bonam concipimus, ut in diebus vestris diu protractum opus, Domino per vos manum misericorditer apponente, completum videatis. Agatis itaque, et patrono vestro et advocato optimo, beato videlicet Paulo, devotum praestetis obsequium, ut ei domum construendo in terris, beatam ejus interventu mansionem obtineatis in coelis. Id, quaeso, prae oculis habeatis, quod patronus vester et apostolus Paulus plus omnibus apostolis laboravit, qui ut mundum infidelitatis purgaret errore, semel ob Christum lapidatus est, quinquies flagellatus, ter virgis caesus, et post innumera pericula quae terra marique sustinuit, Romae tandem pro Christo gloriosam sustinens passionem, gladio consummatus est . Hoc vobis patrono gaudendum est, sub tanto gratulandum advocato. Qui licet ecclesias orbe toto plantaverit, fide mundum illuminaverit, sedes sibi tamen episcopalis nusquam, ut audivimus, in terris posita est, praeterquam hic inter vos, ubi in ipsius venerationem et sempiternam memoriam fundata est Ecclesia, et episcopali dignitate, Domino vobis hoc misericorditer et specialiter praevidente, sublimata. Habetis itaque beatum Paulum apostolum episcopum animarum vestrarum, qui de manu Domini id specialiter suscepit officii, ut in carne viventes, vos oratione sua sancta muniat et defendat et cum exuti carne fueritis, vos perducat ad thronum Patris. Utar ad vos ipsius verbis. Ait enim: Noli errare: Deus non irridetur. Quae enim seminaverit homo, haec et metet . Audite magistrum vestrum, audite sanum et suscipite consilium: « Seminare nunc potestis, quod in aeterna vita suscipiatis. Nunc hiems est, tempus sementis jaciendae nunc est, hora vobis oculos extrema si clauserit, non jam seminandi tempus erit. Cum januam post se clauserit sponsus, fatuarum jam virginum clamor inanis erit. » Audiamus igitur episcopum nostrum sic exhortantem: « Ergo dum tempus habemus operemur bonum ad omnes . Misericordiae tempus quod nunc est, injustitiae tempus impingit. Qui misericordiam in praesenti non exhibet, a Domino justitiam tunc exspectet. Ad vos itaque recurrentes, charissimi, vestrum attendatis initium, consideretis cursum, prospiciatis et exitum. Materni vos uteri primo conclusit angustia, postmodum nudos et in hunc mundum nihil praeter peccatum inferentes, excepit haec vita arcta sepulcri, deinceps coarctabit mansio, ad ultimum suscipiet procul dubio aut inferni, quod absit! latitudo, aut coeli altitudo. Indicibilis est homini in hac vita, tam inferni deorsum miseria, quam quae sursum est in coelis beata gloria. Supra linguam est, quod electis et reprobis utrimque paratum est. » Agat ergo discretio vestra, charissimi, ut juxta quod monet episcopus vester et apostolus Paulus, viam declinetis inferni, et juste et sancte vivendo pertingatis ad gaudia coeli. Monet vos per nos episcopus vester, ut corporum vestrorum vasa munda et honesta custodiatis, ne sanctum a vobis Spiritum qui haec sibi in templum vindicat, vivendo turpiter abigatis. Misericordiae partibus insistatis, ne his, quod absit! omissis, a Domino judicium sine misericordia in verbo nimis aspero die illa sentiatis . Ad ecclesiam beati Pauli Patris et episcopi vestri, pietatis oculos habeatis, et ei et annua et ultima in fine vestro beneficia singuli conferentes ipsum vobis arctissime beneficiis praestitis obligetis, ut protectioni vestrae et saluti invigilet, et pauca quae nunc datis in tempore, a summo largitore Domino Jesu, vobis in centuplum restitui impetret in aeternitate. Omnibus vero qui ecclesiae beati Pauli apostoli aedificandae et conservandae, de suo quidquam annuatim et in fine suo contulerint, si septem vel amplius annorum poenitentia onerati sunt, nos de misericordia Salvatoris Jesu Christi, et ipsius beati apostoli confidentes, annis singulis 40 sibi dies relaxamus et intra parietes ecclesiae divinis interesse concedimus, excepto quod una Quadragesima in singulis septem annis foris sint, et sic jejunia compleant. Quia vero in missarum celebratione sancta nobis summa salvatio est, totius synodi nostrae consensu et firma et certa promissione statuimus, ut pro omnibus qui fraternitatem hanc susceperint et servaverint, ab uno quoque sacerdote totius episcopatus beati Pauli, triginta missae cantentur, pro his qui adhuc in carne sunt, quindecim, et pro his quindecim qui decesserunt. In ipsa etiam ecclesia beati Pauli, singulis septimanis missas duas, unam pro vivis, alteram pro fratribus jam defunctis celebrari, totius capituli nostri consensu statuimus. Adjicientes etiam, ut si quis fratrum ecclesiae beati Pauli, ut exigentibus peccatis saepe contingit, morte praeventus in eum casum inciderit, pro quo defunctis in locis sacris sepultura negari solet, nihilominus tamen, tanquam frater et adjutor ecclesiae beati Pauli suscipiatur, in loco sacro sepeliatur. Ne vero liberalitatem vestram et gratuitam hanc donationem vobis in necessitatem quandoque redigendam suspicetis, omnes a quidquam dandi necessitate et consuetudine praesenti scripto absolvimus, ne quid hujusmodi a vobis quasi debitum exigatur; sed gratuito praestitum a Domino vobis in illa die in centuplum retribuatur. Amen.
|
(II Cor. XI) (Galat. VI) (ibid.) (Jac. II)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||
Gilbertus Foliot
| 239 |
EPISTOLA CCXXXIX. AD EOSDEM.
|
G. Dei gratia Londoniensis episcopus, dilectis sibi in Domino universis Ecclesiae beati Pauli parochianis et filiis, salutem, gratiam et benedictionem.
|
Clamat ad vos, charissimi, sancta civitas illa Jerusalem, in qua vos a morte perpetua Dominus noster Jesus Christus sua morte liberavit. Clamat ad vos sepulcrum Domini, locus ille sanctissimus, a quo Dominus Jesus die tertia, morte superata resurgens, nos in fide et spe resurrectionis et salutis aeternae confirmavit. Clamant ad vos sancta loca illa omnia quae jamdudum Dominus praesentia sua corporali frequentans, ad nos ab infidelitatis errore revocandos, ea signis et virtutibus mirabiliter illustravit. Haec fidelium Christi labore magnifica a paganorum jamdiu potestate liberata et eruta, in eorumdem manus et potestatem iterato recidere perhorrescunt. Plorant loca sancta principum suorum lamentabilem casum, quorum aliis gladio caesis, aliis in servitutem deductis, terra illa sancta propugnatore jam carens, tanquam praeda infidelibus et inimicis crucis Christi, nisi cito manum Dominus apposuerit, exposita est. Onus istud sustinent fratres nostri charissimi et milites Templi, qui ob locorum sanctorum et in his manentium fidelium Christianorum defensionem, omnibus se periculis exponere, mortem etiam ipsam pro Christo et fratrum salute subire parati sunt. Quibus ad repellendam multitudinem illam infinitam quantis opus sit, discretio vestra non ignorat. Unde pietati vestrae tota supplicat orientalis Ecclesia, ut qui sibi praesentia corporali subvenire non potestis, facta sibi rerum vestrarum largitione, per manum defensorum suorum, militum scilicet Templi subveniatis, et imminentia sibi pericula fraternae charitatis ope submoveatis. Hortatur in hoc charitatem vestram dominus papa, hortamur et nos, in Christo charissimi, omnibus qui eorumdem fraternitatem susceperint, et eis annuatim et in fine suo quod sibi Dominus inspiraverit, prece et admonitione nostra contulerint, orationum Ecclesiae nostrae suffragia concedentes, et de injuncta sibi poenitentia dum in eadem fraternitate permanserint, quadraginta dies annis singulis concessa nobis a Domino potestate relaxantes. Valere vos optamus, in Domino charissimi.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 240 |
EPISTOLA CCXL. AD ROBERTUM ARCHIDIACONUM ESSEXIAE.
|
GILBERTUS Dei gratia Londoniensis episcopus, dilecto suo ROBERTO archidiacono Essexiae, salutem, et gratiam et benedictionem.
|
Attendas, quaeso, charissime, in quam longinqua migraveris, quantum etiam laborem quantumque taedium solo litterarum amore subieris, et des operam sollicite, ut laboris tanti condignos fructus ad nos quandoque valeas, cooperante gratia, reportare. Non effluant tibi dies, dum potes, et aetas permittit idonea, disce quod postmodum doceas, et in sinum mentis collige, quod, exigente necessitate, suo queas tempore pluribus erogare. Nihil est quod idonee tuam possit industriam excusare, corpus tibi, donante Domino, sanum est et incolume, aetas habitis, facultas suppetens, locus abundans mercibus quas optasti, magistrorum copia, sociorum grata frequentia. Adsit amor studii et mentis applicatio voluntaria, de die poteris in diem proficere, et longe teipso effectus melior, tuis jucundissime laboribus arridere. Attende quid sit moram fecisse Bononiae, et ea quibus jam dicta civitas insignis effecta est, turpiter ignorare? Haec altera jam Carihat sepher, quod est civitas litterarum, digne meruit appellari, quae summi subtilitate ingenii hebetem tot temporibus mundum exacuit, legum thesauros aperuit, et abdita sapientiae summi tandem vigore studii in lucem potentissime protraxit. Hinc te litterarum, quod absit! inscium, sensus inopem reverti, charissime, deprecor, erubescas, ne quod cunctis fere cessit ad gloriam, in opprobrium tibi cedat et ignominiam. Ricardum archidiaconum revoco, quem si diutius moram fecerit, de medio subtrahi pertimesco, te ejus onera sustinere necesse est, quae statim cum venerit, juvante Domino, levigabimus. Valere te et omnimodis proficere desideramus, charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 241 |
EPISTOLA CCXLI. AD P. NIVERNENSEM EPISCOPUM.
|
P. Dei gratia Nivernensi episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, si non expressum schedula, conceptum tamen corde piae salutationis affectum.
|
Ex relatione dilecti fratris Ebroicensis episcopi acceperamus ego et dominus Saresberiensis episcopus, abbatem Pontiniacensem in Galliam remeasse. Cupientes itaque in nobis adimpleri negotium de absolutione nostra, vobis et praedicto abbati a domino papa commissum, cum festinatione ad vos labores arripueramus itineris, jamjamque Cenomannum propinquantes, festini nostri a domino papa reditu revocati sumus, afferentis ejus rescriptum continens vobis et domino Belvacensi episcopo sollicitudinem absolutionis nostrae esse injunctam. Quia igitur personae vobis adjunctae mutatio vestrum immutari poscebat consilium, incontinenti nuntios nostros ad praedictum episcopum direximus, domini papae rescriptum ei deferentes, et diem et locum nobis designatum a vobis intimantes. Sed quoniam casus fortuiti qui provideri nequeunt, diligentissimis etiam saepius adversantur, incerti ubi aut qualiter se habens praedictus inveniatur episcopus, benevolentiae vestrae cui in multis tenemur obnoxii preces affectuose porrigimus, ut duorum vel trium dierum spatio ultra quam in proposito habuistis, Senonis nuntios nostros exspectetis, reportaturos vobis praedicti episcopi responsum, si mora tamen adventus eorum id fieri postulaverit. Omnem enim daturi sumus operam, ut moram hanc praeveniamus, et statuto nobis die et loco vobis, juvante Domino, occurramus.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 242 |
EPISTOLA CCXLII. AD WALTERUM NORWICENSEM.
|
Scitis, charissime, jacula quae praevidentur obesse minus, et quod tempore longo melius sit occurrere, quam vulnerata causa de quaerendo remedio jam nimis sero deliberare. Unde considerantes Patrem nostrum Cantuariensem ad maledictionem promptissimum et potestatem quam in aedificationem et non destructionem Ecclesiae suscepisse debuerat, in dominum nostrum regem et regnum ejus, in nos et commissas nobis Ecclesias, contra formam sacrorum canonum exercere paratum, et ad apostolicam jamdiu audientiam appellavimus et ad datos nobis judices appellationem hanc prosequendo tempestatem hanc qua concuti metuebamus, administrante gratiam Domino, usque . . . .
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||||
Gilbertus Foliot
| 243 |
EPISTOLA CCXLIII. AD JOCELINUM EPISCOPUM SALESBERIENSEM.
|
Dominus Cantuariensis cum adversus rempublicam regni hujus mala haec machinetur quanta potest, praecipue tamen nos duos, sicut dicitur, scorsum ponit ad sagittam, in quos primos effundat impetus et potestatem exerceat in malo quam non me beneficio memini vel sensisse. Ille namque, ut dicitur, emissis de novo vocationibus nos duos in Gallias ex nomine vocavit, comminans et protestans publice se in nos excommunicationis latum ire sententiam, si non in Galliis suae quam citius assistamus praesentiae. In quo quia me praegravari sentio, adversus hoc ad sedem apostolicam publice jam appellavi, quod et per litteras et per nuntium unum videlicet ex clericis meis proximo die Veneris, juvante Deo, profecturum, domino Cantuariensi denuntiare disposui. Super quae vestram quoque dilectionem certificare curavi, ut si ejusdem placet uti consiliis, aliquis clericorum vestrorum missus a latere vestro simul iter arripiat ut mutuis uti consiliis et societate mutua possint consolari. Si quid certius accepistis super hac re, significare nobis, si placet, apud Londoniam, ubi moram facere disposui a sexta feria praesentis hebdomadae usque ad quartam feriam septimanae sequentis. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | ||||
Gilbertus Foliot
| 244 |
EPISTOLA CCXLIV. AD EUMDEM.
|
Dei gratia Londoniensis episcopus, venerabili fratri J. Salesberiensi eadem gratia episcopo, salutem quae nunc est, et quam speramus a Domino.
|
Quoniam in Ecclesia regni hujus vitia pullulant, et in vinea Domini sarmenta succrescunt, consultioris falce judicii succidenda, visum est Patri nostro Ricardo Canturiensi Dei gratia episcopo, totius Angliae primati, et sedis apostolicae legato, secundum antiquam Patrum consuetudinem, fratres et coepiscopos suos, et alios Ecclesiarum praelatos ad concilium convocare, ut quae corrigenda fuerint, communicati censura consilii, vel omnino damnentur, vel in melius, Domino gratiam ministrante, reformentur. Quia vero ad sollicitudinem nostram pertinere dignoscitur fratres et coepiscopos nostros ad concilium convocare, ab ipso ut id faciamus in mandatis accepimus. Inde est, quod fraternitati vestrae ipsius auctoritate mandamus, et in vi obedientiae injungimus, ut Dominica qua cantatur: Cantate Domino canticum novum , ob causam memoratam assessuri sibi Londoniae sitis, et medio tempore cum omni cautela et diligentia excessus quibus dioecesis vestra laborat inquiratis, ut in medium deducti, correctioni subjaceant et censurae. Ipsius etiam vobis auctoritate injungimus, ut dioecesis vestrae abbatibus, archidiaconis, prioribus et decanis locorum conventualium verbum hoc notificetis, et eos ut designato loco et tempore in concilio domino legato praesentiam exhibeant, ipsius auctoritate citetis. Valete.
|
(Psal. XCV)
|
[G.]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |
Gilbertus Foliot
| 245 |
EPISTOLA CCXLV. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo J. Salesberiensi Dei gratia episcopo, frater GILBERTUS Londoniensis , salutem.
|
Laetatur evangelica mulier, quae drachmam reperit quam amisit . Nobis quoque gaudendum est, quia quos in longinqua direximus, et quasi perdidimus, lividorum latratuum Scyllis tandem enavigatis sanos et incolumes et prospera nuntiantes, Domino cuncta pie disponente, recepimus. Unde mihi videtur rem fore consilii, ut ad locum quem assignavit dominus rex, scilicet Argentomrem mora minime pertrahente concurramus, ut ibi domini regis aut praestolemur adventum, aut si nos ad se venire jusserit, expeditiorem habeamus hinc ad ulteriora progressum. Hoc domino Cicestrensi communicabitis, qui si quid aliter senserit, hoc mihi, si placet, recurrente cursore, ne panem comedat otiosus signare velitis. Valere vos opto in Domino, charissime.
|
(Luc. XV)
|
[episcopus]
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |
Gilbertus Foliot
| 246 |
EPISTOLA CCXLVI. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo J. Saresberiensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister salutem et debitam domino dilectionem.
|
Suadet e facili verborum paucitas, cum ad exaudiendum prona est ipsius ad quem scribitur amica benignitas, quam quia de vestra gratia spem plene concipimus, dilectae nobis in Domino benevolentiae vestrae preces affectuose porrigimus, ut viginti solidorum beneficium quod nepoti meo in ecclesia de Chiltuna concessistis, integrum ipsi manere velitis, ne si rei modicae quidpiam detraxeritis, rem ipsam mutilatam quodammodo suo indignam donatore reddatis. Vestram vero volumus celsitudinem non latere, nepoti meo et ipsius clerico W. pacto rem firmante sic convenisse, ut W. sibi annuos viginti solvat et ipsius Ecclesiae onera omnia quae vestra vel archidiaconi vestri imponet modestia, in se suscipiendo sustineat. Unde preces iterato porrigimus ut si juxta quod moris vellus ovi detraxeritis, agno . . . . adhuc anniculo, quousque lanis vestiatur uberius, gratia miserante, parcatis. Valere vos optamus in Domino, frater in Christo charissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 247 |
EPISTOLA CCXLVII. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo J. Salesberiensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, munus quod penes se maximum reputat, seipsum.
|
Evangelicum, ut audio, paradigma complestis, et saginato vitulo, occisis altilibus, reverso filio gaudia debita celebrastis. Superest, ut cum stola prima calceamenta sibi provideatis et annulum, ne quid ex Evangelio deesse sibi sentiat ad perfectum. De caetero quia Cenomanis orgia celebrare disponitis cum mandatum vobis regium insonuerit, me, si placet, a Sagio a Cerealibus evocetis. Valere vos optamus in Domino, charissimae.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 248 |
EPISTOLA CCXLVIII. AD ROGERIUM WIGORNIENSEM EPISCOPUM. PRO PRIORE MALVERNIAE.
|
Dominus Londoniensis domino Wigorniensi, in gratiarum plenitudine virtutum Domino complacere.
|
De naturali bonitatis vestrae praesumens privilegio, quoties opus est, et id fieri res exigit, confidenter ad vestram decurro benevolentiam, et repulsae nescius munus statim gratiae ad votum mihi respondentis excipio. Quod quia saepenumero ipsis jam rerum argumentis expertus sum, in consuetae mihi gratiae limina confidenter irrumpo, postulans ut fratrem W. cui ad doctrinam scientia, et ad honestatem mores exuberant, quemque, ut audio, in gratiam jam, admisistis, et electione fratrum Malverniae priorem constituistis, amore Dei meaeque petitionis intuitu, de charo chariorem habeatis, ipsumque, prout honori vestro congruit et ejus expedit humilitati, protegendo et honorando, et ipsum et me, pluresque nobiscum amplioris ex hoc et gratiae et servitii debitores habeatis. Diu valeat et in Domino perseveret incolumis vestra benignitas, dilectissime.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 249 |
EPISTOLA CCXLIX. AD EUMDEM.
|
Venerabili fratri et amico charissimo R. Wigorniensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem cum intimo dilectionis affectu.
|
Ad tuam, frater charissime, consultationem in charitate respondeo quod mihi charitas super hoc requisita respondet, deprehensos a te et in tua comprehensos parochia textores de quibusdam, ut asseris, fidei nostrae articulis male sentientes, quos non tantum nuda blasphemiae protestatio verum etiam constans assertio et propositi pertinacia haereticos esse demonstrat, sub arcta consulo cautaque custodia detineri, donec aliquo locorum ob Ecclesiae necessitatem aut negotium regni celeber fiat sacerdotum caeterorumque fidelium conventus, ubi invocata sancti Spiritus gratia, de communi negotio communis exeratur sententia, quae quid super hoc agi oporteat, et secure et sincere possit diffinire. Illis vero interim seorsum constitutis, ne mutuis se possint in malum obfirmare colloquiis, bonos viros et graves, viros probatae fidei, divinae legis et litterarum peritos, eorum curae convenit et custodiae deputari, qui eos visitent in verbo praedicationis sanctae, monitis emolliant, minis et metu poenarum exterreant, flagris interdum et flagellis cum moderata severitate coerceant, et ad Ecclesiae unitatem omnimodis, prout charitas suggeret, revocare procurent. Haec namque et hujusmodi ecclesiasticae correctionis medicamenta, quae nobis exempla sanctorum proponunt, cum de salute agitur subjectorum, in charitate nos convenit experiri, qui in populo Patris nomen et pastoris officium obtinemus, ne vel perniciem aut periculum fraternae salutis aliquid unquam praepropere statuamus. Saepe enim quos verba non movent, verbera promovent, et quod metus poenae non efficit, ipsa poenarum experientia nonnunquam extorquet, bona est necessitas quae vel a malis prohibet, vel ad meliora compellit. Utrumque per Dei gratiam hac nobis via sperandum est, si nec poenitendi illis tempus adimitur, nec ulla relinquitur facultas malignandi. Utinam votis tuis sanctiori succurrat consilio, quos altius imbuit, quos ampliori gratia Spiritus infundit. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] | |||
Gilbertus Foliot
| 250 |
EPISTOLA CCL. AD EUMDEM.
|
Venerabili domino fratrique charissimo R. Wigorniensi Dei gratia episcopo, frater G. Londoniensis Ecclesiae minister, salutem et affectus intimi dilectionem.
|
Moris solet esse prudentum, etiam in non dubiis efflagitare consilium. Quod et vestra discretio prudenter observans, a nobis sciscitari voluit, quid super his textoribus sentiamus, qui vestram nuper ingressi dioecesim telis araneae quas misere texuerant, ipsam operire moliti sunt et involvere, et nisi sanctus per vos eis Spiritus restitisset, nequiter superseminatis zizaniis infatuare. Qui corde conceptas haereses in vulgus spargendo praedicant, et in jure conventi et commoniti, easdem attrita fronte defendere non formidant. Quorum sermo, ne canceris in modum in imis serpat, et errore simili quamplures involvat, ipsos arcta consulimus custodia cohiberi, ot ne pietas desit officio, per honestiores et prudentiores clericos vestros visitari saepius, et ut ad poenitentiam et Ecclesiae unitatem revocent animos, et corda commutent, diligentius admoneri. Est sermo Dei vivus et efficax, qui per idoneum ministratorem cito vertit imperium, et suscitat illico peccatorem. Quia vero corrumpunt mores bonos colloquia prava, seorsum constituatis singulos, ne si invicem sibi misceant verba, animentur in pertinacia, et respuant consilia sana. Quod si nec vexatio sancta nec pie exhibita commonitio dederit intellectum auditui, quaestionem hanc ultimam de poena, an scilicet plectendi sint, quave poena plectendi, quo etiam judicante vel eos ad poenam tradente puniendi sint, communi fratrum nostrorum et coepiscoporum conventu consulimus reservari. Grandis enim haec quaestio est, et a sanctis Patribus et Ecclesiae doctoribus non mediocriter agitata, quibusdam Ecclesiae mansuetudinem et clementiam praedicantibus, juxta quod dictum est: Lex clementiae in lingua ejus , et illud Domini: Nec ego te condemnabo ; aliis, ne multi pereant, in talium poenam sancti procul dubio zeli pietate ferventibus. Hi filium phreneticum vinculis arctandum, sicque custodiendum commemorant. Alii quod in religionem divinam committitur, in omnium ferri injuriam protestantes, in crimen hoc publicum legem Juliam majestatis intentant. Alii exemplis judicantes hujusmodi, cremandos judicant. Alii severitatem hanc beati Augustini sententia temperant, qui Donatistas non interfici, sed flagellis et suppliciis exorat emendari. Unde quia scriptum est quod « ad poenitendum properat cito, qui judicat, » quaestionem hanc communi fratrum nostrorum conventu reservari consulimus, ut sicut est in regno hoc, donante Deo, Ecclesia una, sic sit et in talibus eadem omnium sententia et actio non divisa. Sententiae non praejudicamus saniori, qui vos semper cupimus potiora sectari. Valere vos optamus in Domino, frater in Christo charissime.
|
(Prov. XXXI) (Joan. VIII)
|
http://viaf.org/viaf/79147743
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.