author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Braulio Caesaraugustanus
| 44 |
EPISTOLA XLIV. BRAULIONIS AD FRUCTUOSUM PRESBYTERUM.
|
Domino merito eximio, et in Christi membris suavissimo filio, Fructuoso presbytero, Braulio servorum Dei inutilis servus.
|
Inter laudum tuarum in me praeconia, et actionum mearum merita aequus quidem arbiter judicio rationis praesidere debeo, talemque me veritate censurae aestimare qualem intus sentio, et non qualem foris ab aliis aliter putantibus audio: nam plerumque ex sola benevolentia fit ut bonus homo de bono thesauro cordis sui proferat bona; et utique non potuerit fons dulcis amaros producere latices. Sed plerumque fit ut fallatur aestimatio humana, et malus bonus, et bonus aestimetur malus. Vae his qui dicunt quod bonum est malum, et quod malum est bonum; si aut amore fallitur, aut certe hominem malum ex bonitate sua aestiment bonum . . . . Sed potius illis cavenda est quibus aut vitia pro virtutibus placent, aut certe virtutes pro vitiis displicent. Et ex hujus perversitatis regula, aut malum hominem bonum, aut bonum aestimant malum. Qui vero ipsum hominem dicit bonum quem putat justum nescitque injustum, non in doctrina rerum bonarum et malarum, sed in occultis humanorum fallitur morum. Ego tamen non talem me esse qualem praedicas et ipse novi, et veraciter scias me profiteri. Tibi quippe ista legitime dico, quem in membris Christi, et pro gratia Christi in Christo suscipio. Caeterum illis de quibus dicitur: Oleum peccatoris non impinguet caput meum; quibus haec ipsa adulatio olei in finem inter stultas ac fatuas deficiet virgines, nostrae nequaquam patere debent conversationes. Quid enim prodest ei pandere conscientiam a quo non poteris culparum percipere remedia? Ergo illis profiteri debemus peccata quorum orationibus sumimus adjumenta, aut damus conversionis exempla. Emendabit et arguet me, ait, justus in misericordia. Et de istis dicitur: Confitemini alterutrum peccata vestra, et orate pro invicem. Sed quoniam operosum et longum est probrosos mores meos tibi propalare, tibique ex ordine narrare, hoc sacratissimae animae tuae mihi sufficiat pandere non qualem me aestimas esse, sed quaeso ut ores ut qualem me aestimas, efficiat me Deus talem. Sane si qui prohibeo te, ipse in laudibus tuis agam, dicturus forsitan eris: Cur, qui haec prohibes, ipse facis? Sed necessario partibus meis faveo, dum tibi debitum reddo, quia ab Apostolo instruimur, ut omnibus debitum reddamus, et nemini quidquam debeamus. Nam forte quantum in me est non fallor, sed quantus mihi videris, dicere parco propter verecundiam tuam, quam utinam minus dicendo servasses in laude mea. Laudem quidem animam tuam, sed in Domino, in qua rectos laudare debemus; unde et Psalmista dicebat: Rectos decet collaudatio; et, In Domino laudabitur anima mea, cujus est et a quo est omne bonum, cui etiam grates persolvimus pro adnisu vestri profectus. Ideoque quanto magis novi quod loquaris animo circa me fideli, tanto magis videor debito praegravari, ac sic accipe quod gestio dicere. Felix tu qui, hujus mundi contemnens negotia, praeelegisti otia sancta. Ardorem tuum animique vigorem, luminisve candorem Spiritu sancto fulgentem intelligo, delector, diligo, amplector, et ut pro meis flagitiis facinoribusque ante Dominum praevaleat, ariditate bibula anhelo. Felix illa eremus, et vasta solitudo, quae dudum tantum ferarum conscia, nunc monachorum per te congregatorum laudes Deo praecinentium habitaculis est referta, peregrinorum mundi, civium Dei, Babylonia captivorum, Jerusalem praedestinatorum. Te enim tuosque in Christo attollo praeconio, quorum studium ornat eremum, quam doctissimi praestantissimique virorum Hieronymus et Eucerius olim jam miris verborum sententiarumve venustarunt floribus; et ut in brevi multa compingam, et quasi in parva tabella mundum depingere velim, quia in longum non est mihi temporis spatium, nec est ingenii studium, nec linguae eloquium, gentilis poetae antiquum in te vertam praeconium, et haec solum dicam: O decus Hispaniae sacrum; ne, quaeso, me aut assentatorum vitium, aut adulatoris reamini peragere officium, sed cujus ministerii est vera praedicare, de vobis quod sentio non debeo reticere: tantum est, ut perseverantia vestra usque in finem per patientiam perducatur, in qua animas nostras possidere jubemur, quia qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit; namque finis praecepti est charitas; charitas quippe, secundum Joannem Deus est, Deus vero Christus, propter quem omnia, et nihil ob aliud agere debeamus; in quo Psalmista omnis consummationis vidit finem; unde et quidam tituli Psalmorum in finem praescribuntur. Ad hunc pervenientes non erit ultra quo cursus fidelium dirigatur, ipso dicente: Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego vos requiescere faciam. Studium vestrum, ut coepit, ardeat, et majores in Domino flammas mittat, quia nisi profecerit, deficiet, et velut in rapidissimo amnium cursu scapha non consistens, nisi ad superiora progrediatur, ad inferiora delabitur. Cavete autem dudum illius patriae venenatum Priscilliani dogma, quo et Dictinum et multos alios, ipsum quoque sanctum Orosium invenimus fuisse infectum, quamvis postea a sancto Augustino correctum. Nam ita etiam perversitatis suae studio sacras depravavit Scripturas, ut adhuc ex ipsius corruptoris naevo depravatas inveniamus multas. Nec vos vanitas cenodoxiae, aut aura popularis in aliam partem flectat, quia hoc est postremum apud athletas Dei certamen, in quo est et novissimum discrimen. Jam ne ultra modum epistolarem protraham sermonem, ad quaestiones, quas proposuisti, accedam, et ea quae inde legerim, ut a te speratum est, majorum nostrorum sententia, ut occurrit, depromam: quaedam vero brevitatis causa meo sermone compingam. Ita enim petitionis tuae sumis exordium. Primum, inquis, flagito, ut quaedam quae parens sanctimoniae, et particeps gloriae vestrae, beatissimus, eruditissimusque virorum praetermisit enodare Hieronymus, ut ex lectione priscorum Patrum mihi brevi et aperta significes pagella: quod cur dixeris, ignoro; cum ille sanctissimus vir manifestam mihi expositionem et satis idoneam reddiderit rationem. In libro Quaestionum Hebraicarum talem hinc aperuit solutionem. Famosa quaestio, et disputatione Ecclesiarum omnium ventilata, quod juxta diligentem supputationem quatuordecim annos post diluvium Mathusalam vixisse referatur: etenim cum esset Mathusalam annorum 167, genuit Lamech; rursum Lamech cum esset 188, genuit Noe, et fiunt simul usque ad diem nativitatis Noe anni vitae Mathusalae 355. Sexcentesimo autem anno vitae Noe diluvium factum est; ac per hoc habita supputatione per partes, nongentesimo quinquagesimo quinto anno Mathusalae diluvium fuisse convincitur. Cum autem supra nongentis sexaginta novem annis vixisse dicitur, nulli dubium est quatuordecim eum annos vixisse post diluvium, et quomodo verum est quod octo tantum animae in arca salvae factae sunt? Hucusque propositio, ab hinc solutio. Restat ergo ut, quomodo in plerisque, ita et in hoc sit error in numero. Siquidem in Hebraeis, et in Samaritanorum libris ita scriptum reperi: Et vixit Mathusalam centum octoginta septem annis, et genuit Lamech; et vixit Mathusalam, postquam genuit Lamech, 782 annos, et genuit filios et filias; et fuerunt omnes dies Mathusulae anni nongenti sexaginta et novem, et mortuus est: et vixit Lamech 182 annos, et genuit Noe. A die ergo nativitatis Mathusalae usque ad diem nativitatis Noe anni sunt 369. His adde sexcentos annos Noe, quia in sexcentesimo vitae ejus anno diluvium factum est, atque ita fit ut nongentesimo sexagesimo nono anno vitae suae Mathusalam mortuus sit, eo anno quo coepit esse diluvium. Cujus rei veritatem ut certius credas, ad ipsius sanctissimi virorum recurre translationem, et nullam habebis dubitationem. Nam et sanctus Augustinus in libro de Civitate Dei quinto decimo, dum annorum dissonantiam inter Hebraeos Codices et Septuaginta eventilat translationem ex Hebraeo affirmans, in finem disputationis suae de eadem re inter caetera sic dicit: Omnes anni vitae Mathusalam nongenti sexaginta novem computantur; et post modicum: Detractis nongentis quinquaginta quinque ab ortu Mathusalae usque ad diluvium remanent 14, quibus vixisse creditur post diluvium; propter quod eum nonnulli, et si non in terra, ubi omnem naturam quam vivere in aquis natura non sinit constat fuisse deletam cum patre suo, qui translatus fuerat, aliquantum fuisse, atque ibi donec diluvium praeterisset vixisse arbitrantur, nolentes derogare fidem Codicibus, id est, translationis Septuaginta, quos in auctoritatem celebriorem suscepit Ecclesia; et credentes Judaeorum potius quam istos non habere, quod verum est. Non enim admittunt, quod magis hic esse potuerit error interpretum, quam in ea lingua esse falsum unde in nostram per Graecam scripturam ipsa translata est; et post aliqua: Hanc opinionem, vel susceptionem accipiat quisque ut putaverit; certum est tamen non vixisse Mathusalam post diluvium, sed eodem anno fuisse defunctum. Deinde, interpositis quorumdam disputationibus, atque rite deletis: Credibilius, inquit, quis dixerit, cum primum de bibliotheca Ptolomei describi ista praeceperint, tunc aliquid tale fieri potuisse in Codice uno, sed primitus inde descripto, unde jam latius emanaret, ubi potuit quidem accedere etiam scriptoris error, sed hoc in illa quaestione de vita Mathusalae non absurdum est suspicari; deinde non longe: Itaque, ait, illa diversitas numerorum aliter se habentium in Codicibus Graecis et Latinis, aliter in Hebraeis; et subjungit: scriptoris tribuatur errori, qui de bibliotheca. supradicti regis Codicem describendum primus accepit. Deinde post aliqua: Sed quomodolibet istud accipiatur, sive credatur ita esse factum, sive non credatur, sive postremo, sive non ita sit, recte fieri nullo modo dubitaverim, ut cum diversum aliquid in utrisque Codicibus invenitur, quandoquidem ad fidem rerum gestarum utrumque esse non potest, utrum ei linguae potius credatur, unde est in aliam per interpretes facta translatio. Nam in quibusdam etiam Codicibus Graecis tribus et uno Latino, et uno etiam Syro inter se consentientibus inventus est Mathusalam sex annis ante diluvium fuisse defunctus. Haec sanctus Augustinus per intervalla, ita ut posuimus, sicut et beatus Hieronymus narrat. Nec nobis aliter licet sentire quam hi eruditissimi virorum sensere. Porro Eucerius, vir egregiae scientiae et praecipuae intelligentiae, verbis sententiisque affatim copiosus et copiose disertus, hanc inter suas reliquas quaestionem hoc modo describit: Quid est quod in annis Mathusalae quatuordecim anni per diligentem supputationem ultra diluvium reperiuntur , cum octo tantum animae in arca fuisse referantur? Responsio. Error in numero est, quippe cum in Hebraeorum libris ita legatur ut ante diluvii tempus hic quatuordecim annorum numerus expleatur. Hi tres ad confirmationem solutionis hujus sufficere nobis visi sunt, cum scriptum sit: In ore duorum vel trium testium stabit omne verbum. Nam multi hic multa scripserunt; nostris vero temporibus incomparabilis scientiae vir Isidorus, Hispalensis episcopus, in libro Etymologiarum, dum hujus nominis vult originem absolvere, ita fassus est: Mathusalam interpretatur mortuus est. Evidens etymologia nominis; quidam enim eum cum patre translatum fuisse, et diluvium praeteriisse putaverunt; ob hoc signanter transfertur mortuus est, ut ostenderetur non vixisse eum post diluvium, sed in eodem cataclysmo fuisse defunctum. Soli enim octo homines in arca diluvium evaserunt. Caeterum de Ismael quod sciscitaris, quod juvenem cum cervicibus mater vectaverit, sanctus Hieronymus in praefato Quaestionum libro, ita ponit: Et vidit Sara filium Agar Aeyptiae, quem peperit Abrahae, ludentem: quod sequitur, cum Isaac filio suo, non habet in Hebraeo. Dupliciter itaque hoc ab Hebraeis exponitur; sive quod idola ludo fecerit, juxta illud quod alibi scriptum est: Sedit populus comedere, et bibere, et surrexerunt ludere. Sive quod adversum Isaac, quasi majoris aetatis joco sibi, et ludo primogenita vindicaret, quod quidem Sara audiens non tulit. Et hoc ex ipsius approbatur sermone, dicentis: Ejice ancillam hanc cum filio suo; non enim haeres erit filius ancillae cum filio meo Isaac. Et sumpsit panes, et utrem aquae, et dedit Agar, ponens super humerum ejus, et parvulum, et dimisit eam. Quando Isaac natus est, tredecim annorum erat Ismael, et post ablactationem ejus ludit , et cum matre expellitur e domo. Inter Hebraeos autem varia opinio est, asserentibus aliis, quinto anno ablactationis tempus statutum, et aliis duodecimum annum vindicantibus. Nos igitur breviorem eligamus aetatem; post decem et octo annos Ismael supputabimus ejectum esse cum matre, et non convenire jam adolescentem matris sedisse cervicibus. Verum est igitur illud Hebraeorum linguae idioma, quod omnis filius ad comparationem parentum infans vocetur et parvulus. Nec miremur habere Hebraeam linguam proprietates suas, cum hodieque Romae omnes filii vocentur infantes. Posuit ergo Abraham panes, et utrem super humerum Agar, et hoc facto dedit puerum matri, hoc est, in manus ejus tradidit, commendavit, et ita emisit e domo. Quod autem sequitur: Et projecit puerum subter abietem, et abiens sedit contra longe quasi jactu sagittae, dixit enim: Non videbo mortem parvuli mei, et sedit contra eum; et statim jungitur: Et clamavit puer, et flevit, et audivit Deus vocem pueri de loco ubi erat, et dixit angelus Dei Agar de coelo; et reliqua: nullum moveat; in Hebraeo enim post hoc, quod scriptum est: Non videbo mortem pueri mei, ita legitur, quod ipsa Agar sederit contra puerum, et levaverit vocem suam, et fleverit, et exaudierit Deus vocem parvuli: flente enim matre et mortem filii miserabiliter praestolante, Deus exaudivit puerum, de quo pollicitus fuerat Abrahae, dicens: Sed et filium ancillae tuae in gentem magnam faciam. Alioquin et ipsa mater non suam mortem, sed filii deplorabat. Pepercit igitur ei Deus, pro quo fuderat et fletus. Denique in consequentibus dicitur: Surge, et tolle puerum, et tene manum ejus; ex quo manifestum est, eum qui tenetur non oneri matri fuisse, sed comitem. Quod autem manu parentis tenetur, sollicitus monstratur affectus. De hac quaestione fateor me et alios tractatores ecclesiasticos legisse, sed ut est mihi memoria facilis ad obliviscendum, non occurrit in quo opere quisque hinc tractaverit, nisi hi qui secundum Apostolum voluerunt allegorizare. Plane ut in compendio possim dicere, cum Hebraeorum autumatio alii quinque, alii duodecim in ablactatione computent annos, nos in Machabaeorum libris pro ablactatione tantumdem triennium reperimus scriptum, ita Machabaea filium inter caetera adhortante: Fili, inquit, miserere mei, quae te in ventre novem mensibus portavi, et triennio lactavi, et perduxi ad hanc aetatem. Igitur si huic auctoritati creditur, demptis duobus annis sexdecim relinquuntur. Sed cum reditur ad divinae Scripturae seriem, non invenitur in Hebraica veritate, ut Ismael collo gestatus sit matris suae: quapropter cur assumamus laborem, ubi nullam habemus difficultatem? Restat ut de Salomone hoc vobis intimemus quod vos scire in scriptis vestris intelleximus. Quoniam in quantum datum est nobis, cum litteras vestras legeremus, intelligi, non ignoratis epistolam saepe dicti viri beati Hieronymi ad Vitalem presbyterum scriptam qualia de Salomone et de Achaz regibus contineat, et quae etiam ipse sub testificatione juramenti audisse se suis temporibus scribat. Qui et in finem epistolae suae firmam certamque sententiam omnipotentiam Dei definivit. Sane nec ego contra tanti viri auctoritatem aliud possum sentire, nisi ejus vestigia sequi, et humilitate Christiana a majorum nostrorum semitis non deviare, David dicente: Neque ambulavi in magnis, neque in mirabilibus super me. Super se namque attollitur qui, a majorum lineis excedens, in his quae ultra vires suas habent, videri conatur. Unde et sequitur. Si non humiliter sentiebam, sed exaltavi animam, sicut ablactatus super matrem suam, ita retribues in animam meam. Ac per hoc conducibile est nobis humilia sentire, Apostolo dicente: Non alta sapientes, sed humilibus consentientes, et ablactationem cum Isaac percipere, ut fortiori cibo possimus participare, quam cum Ismaele ancillae filio utrem cum aqua et non mero portare, et ab aeterna repelli haereditate. His igitur pro vestra voluntate digestis, Codices quos vobis a nobis dirigendos mandastis, scriptos duplices non inveni; aliquos, nec singulares reperi, subtractos eos de armario nostro animadverti, inquisitionemque occupatio tulit. Sed si Deus voluerit, et vita comes fuerit, est spes eos et inveniendi, et vobis mittendi. En respondi pedestri et peculiari sermone, quia non tam verbis inhiare quam debemus sententiis studere, ut et locutio nostra evangelicam simplicitatem teneat, et spumas gentilium eloquiorum refugiat. Jam modus superfluus epistolae cogit me tacere, sed desiderium tuum loqui compellet. Optabam autem obviis manibus complexum tuum accipere, ut mutua collatione, vel disceremus aliqua, vel doceremus; siquidem non sit hoc omnipotenti Domino, apud quem non est difficile omne verbum, impossibile. Verumtamen aegritudini mortalitatis meae quotidie spero finem: mallem tamen ut si hoc quod praemisi tribuat Deus de allegorizandis quaestionibus et mystice intelligendis, et Veteris Instrumenti in Novi affirmatione exercitatio nostra esset, quam in historiae superficie inquisitio nostra constaret, ut vere abyssus abyssum in voce cataractarum tuarum invocaret, quia illud praecedit tempore, istud dignitate; hoc enim est pabulum animae Christianae; his enim anima pascitur quibus delectatur; nam ingenium tuum admirabile habeo, et sermonis tui supellectilem infinitam vehementer intueor. Macte virtute, cujus talia erumpunt germina, qualia existent fructuosi fructuosa frumenta? Sed huic tanto bono cum accedit studium divinarum Scripturarum, praesertim in collatione mutua in brevi emittet palmites, et afferet suavissimos botros, ut et propriae naturae conferat fructus, et aliis subministret jucunditatis gaudium. Nihil in te mediocre contemplatus sum; crede amori vera dicenti: si fieri posset, quidquid aliis ex parte datum, et ex parte in cognitione reseratum est; totum inde perfectum, atque esse desidero summum, quia ita convenit finibus saeculorum, ut praeparentur ad certamen Antichristi vasa electa Christi. Ne, quaeso, vos ex eo contemptibiles velle aestimari, quod occidentali tenebrosa plaga queritis vos esse depressos, quoniam eo clariores estis quo vos in caligine esse videtis; dicente Domino Pharisaeis: Si caeci essetis, non haberetis peccatum. Et cuncti procul dubio novimus quia ex eo etiam maculas corporeas liquidius videmus, quo lumini propinquamus; et lumen verum, quod illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum ex occasu suo, et non continuo nativitate resplenduit mundo. Unde et propheta: Populus qui sedebat in tenebris, lucem vidit magnam; habitantibus in regione umbrae mortis lux orta est eis. Provincia namque quam incolitis et Graecam sibi originem defendit, quae magistra est litterarum et ingenii; et ex ea ortos fuisse recordamini elegantissimos, et doctissimos viros , Oresium presbyterum, Turibium episcopum, Idatium, et Carterium laudatae senectutis et sanctae eruditionis pontificem; ac per hoc Christi gratia superabundantius praedicanda, quam regio segnitie est culpanda. Ecce dum nescit amor ordinem, plus oneravi epistolam meam sermone quam utilitate, et, ut ait quidam, dum urceum facere nitor, amphoram finxit manus. Hoc denique superest, ut digneris orare pro me cum tuis comperegrinis pauperibusve spiritu, ultra omnes homines peccatore; si forte inexhausta pietas Redemptoris humani exhauriat fetoris, voraginesve flagitii, facinorisque mei Vale in Domino, mihi charitate germane, merito Domine, fili aetate, collega dignitate, atque parens affinitate, et pro me tu tuique orate, et nactis occasionibus stude tuum mihi mittere sermonem.
|
(ut aliquos dicam)
|
[ Ms., utque] [ Ms, reprehenduntur] [ Ms., luto] [ Ms., loco] [ Ms., lit] [ Ms., barbaram] [ Ms., vanitate]
|
http://viaf.org/viaf/66593265
|
[] | |
Leo IX
| 2 |
II. Leonis IX papae bulla, per quam monasterium Perusinum Sanctae Mariae Vallis-Pontis eripit Perusinis episcopis. (Anno 1049.) [Muratori, Antiq. Ital., VI, 333.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, JOANNI, abbati monasterii Sanctae Mariae Vallis-Pontis, tuisque successoribus abbatibus, perpetuam in Domino salutem.
|
Quia ad hoc, annuente Domino, non nostris meritis, pervenimus, ut omnium Ecclesiarum cura ad nos respiciat, quam maxime circa illas Ecclesias sollicitare debemus quae propriae sub manibus nostris consistunt. Inde est quod ad petitionem tuam, dilectissime fili Joannes abbas, aures nostras infleximus, eamque implere decrevimus, ut scilicet confirmaremus et corroboraremus vestro monasterio, et vobis ac successoribus vestris abbatibus, mobilia et immobilia bona quaecunque, quocunque modo ad usum ad vos et monasterium vestrum et nunc pertinent et in perpetuum pertinebunt; et ut de decimis et primitiis similiter faceremus, et de clericis a quocunque contigerit ordinandis; ut fotrum nemini conditionaliter praebeatis praeter papae, ad quem proprie pertinetis, sicut in praecepto piae memoriae decessoris nostri domni Clementis papae continetur. Quapropter per hujus nostri praecepti seriem confirmamus atque corroboramus vestro monasterio, ut diximus, ac vobis ac successoribus vestris abbatibus quaecunque modo ipsum vestrum monasterium possidet, et in perpetuum possidebit, sive sint mobilia, sive immobilia, quocunque modo evenissent et evenient. Decimas etiam et primitias de ipsis bonis ut more solito accipiatis, constituimus, et ut liceat vobis vestrisque successoribus, cuicunque vultis episcopo clericos vestros ordinandos offerre. Quin etiam prohibemus ne quis a vobis exigat fotrum, praeter papa solum. Ab omni etiam alienatione liberos vos et securos reddere volumus; unde apostolica auctoritate cassamus et evacuamus illa praecepta quae a Benedicto et Gregorio injustis pontificibus Andreae episcopo Perusino collata sunt de eodem vestro monasterio. Pro qua corroboratione, constitutione et evacuatione statuimus apostolica censura, sub divini judicii exterminium, ne quis unquam nostrorum successorum pontificum, aut quaelibet alia magna parvaque persona, et specialiter episcopus Perusinus, contra hoc nostrum praeceptum agere praesumat. Quod si quis forte tentaverit, anathematis vinculo a Domino Deo innodetur, nec nisi digna satisfactione solvatur. Qui vero custos et inviolator hujus nostri praecepti exstiterit, a Domino Deo benedicatur, eo quod inconvulsum permanere laudavit. Bene valete. Datum VII Kalendas Aprilis, per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis IX papae primo, indictione secunda.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 3 |
III. S. Leonis IX privilegium pro Ecclesia Trevirensi . (Anno 1049.) [Hontheim, Hist. Trevir. diplom. I, 386.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo EBERHARDO, Trevirensium archiepiscopo, vestrisque successoribus, salutem in Domino.
|
Aeternum divinae dispensationis consilium, quo decrevit per tempora distribuere omnia, nulla rerum mutabilitate mutatur, nullaque temporum diversitate variatur. Unde factum est ut hujus aeternae dispositionis immutabilis ordo nostram de Tullensis episcopatus humilitate mediocritatem ad apostolicam promoveret sublimitatem; gratuito quidem dono, non aliquo exigente nostro merito. Quocirca vestra fraternitas, dulcissime frater, nos, nostra charitate vita, comitata est, et Romae nobiscum aliquantulum remorata. Interea loci cum unicuique suum jus suumque rectum, quod vel ablatum penitus, vel aliquantulum immutatum esset, omnimodis restituere cuperemus, dilectionis vestrae privilegia nobis attulistis, quae primatum Galliae Belgicae subscripto modo vestris antecessoribus datum a nostra apostolica sede asserebant, pro eo quod in exordio religionis vestra Trevirensis Ecclesia prima illis in partibus fidei rudimenta percepisset, per egregios dogmatistas Eucharium, Valerium, Maternum, quos beatissimus Petrus apostolorum princeps instruxit, et instructos ordinavit, et illuc ad praedicandum direxit. In quibus privilegiis etiam antiquiora privilegia incendio memorantur consumpta; quae praenominatis sanctis eorumque successoribus, id est Agritio, Maximino, Paulino, Severo almificis utique viris, a primordio authentice concessa erant de eodem. Quae etiam privilegia Theodorico Trevirensi archiepiscopo Joannes XIII papa, Benedictus VI, nec non alius Benedictus VII Egberto similiter Trevirensi archiepiscopo temporibus Ottonis primi et secundi pia dispositione contulerant. Nos autem ea intuentes et diligenter perpendentes, dignum duximus cum consilio et consensu totius cleri et populi Romani, idipsum de primatu, sicut constitutum erat, confirmare, atque nostris apostolicis apicibus corroborare. Quod ubi in ecclesia S. Petri in Dominica Passionis cuncto clero cunctoque populo nos ipsi sursum in ambone consistentes praesentia vestra revelavimus, et eadem privilegia legi fecimus pro amore discipulorum S. Petri, quos praetulimus, Eucharii, Valerii et Materni, ab omnibus acclamatum est, jure primatum ipsum vobis vestrisque successoribus deberi, qui in cathedra sedetis discipulorum sancti Petri. Quapropter omnibus ipsis laudantibus et respicientibus pro investitura ipsius primatus, Romana mitra caput vestrum insignivimus, qua et vos et successores vestri in ecclesiasticis officiis Romano more semper utamini, semperque vos esse Romanae sedis discipulos reminiscamini. Quod tamen in synodo nostra, quam circa XVII post ipsum paschalem diem Deo praesidente celebravimus, episcopis et archiepiscopis nec non et aliis ordinibus consentientibus melius et firmius stabilivimus; ea tamen ratione ut singulis annis vos vestrique successores semel legatos vestros ad nos nostrosque successores mittatis, per quos vobis de nostris utilitatibus illis in partibus agendis remittamus, et semper vos ipsi tertio anno Romam visitationis gratia, ut dulcissimi fratres ad primogenitum fratrem veniatis, nisi forte inevitabilis necessitas ingruerit. Quapropter desideriis vestris annuentes, secundum praefatorum privilegiorum tenorem per hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium decernimus et confirmamus ipsum vobis vestrisque successoribus primatum hoc modo, ut habeatis primum locum post legatum apostolicum in Galliam Germaniamque destinatum, etc. Et si missus Romanae Ecclesiae defuerit, post imperatorem vel regem sedendi, quaeque alia in privilegiis Theodorico concessis enarrata suis locis. Ego Halmardus Lugdunensis Ecclesiae indignus archiepiscopus in praedicta synodo residens, salva priscarum constitutionum firmitate et Lugdunensis Ecclesiae auctoritate hoc decretum laudavi, manuque propria roborans subscripsi. Ego Joannes Portuensis episcopus in praedicta synodo residens, confirmavi et subscripsi. Ego Cadalous episcopus subscripsi. Ego Benedictus Tuscanae Ecclesiae episcopus subscr. Ego Gerhardus Florentinus episcopus subscr. Ego Crescentius S. Sylvae Candidae, gratia non meritis episcopus, subnotavi. Ego Hugo Asiliensis episcopus subscr. Ego Wido Astensis episcopus subscr. Ego Wido Vulturnensis episcopus subscr. Ego Cunibertus Taurinensium episcopus subscr. Ego Henricus Spoletus episcopus subscr. Data Idibus Aprilis per manus Petri diaconi et bibliothecarii, et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis IX papae I, indict. II.
|
[nostra] [Tusculanae] [Assisiensis]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 4 |
IV. Leo papa ad Cawallonem Rettonensem abbatem. (Anno 1049.) [Morice, Mémoires pour servir à l' histoire de Bretagne, I, 396.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilecto in Christo CATWALLONI abbati monasterii Sancti Salvatoris, constructi in loco qui dicitur Rothonensis, videlicet in Britannia constituti, suisque successoribus ibidem regulariter promovendis in perpetuum.
|
Suscepti nos officii cura compellit omnium Ecclesiarum sollicitudinem gerere et libramine aequitatis omnibus in necessitate positis, quantum Deo donante possumus, subvenire; praecipue tamen illis venerabilibus locis, quae juris sanctae Romanae Ecclesiae esse dignoscuntur et singulis annis sibi censum persolvunt: pro debito honore summae et apostolicae sedis, cujus membra sunt, attentius subvenire et consulere debemus. Proinde, juxta petitionem tuam, praefato monasterio, cui tu praeesse dignosceris et quod juris sanctae Romanae Ecclesiae esse dignoscitur, unde per singulos annos, census trium denariorum aureorum sibi redditur, hujusmodi privilegia praesenti nostrae auctoritatis decreto indulgemus, concedimus atque firmamus, statuentes nullum regum aut imperatorum, nullum quacunque dignitate praeditum, de his quae eidem venerabili loco, quibuslibet hominibus de proprio jure jam donata sunt, sicuti constat de Bella Insula, quam Gaufridus, dux Britannorum, de proprio jure praefato monasterio contulit, quam Alanus postea filius ejus concessit et in perpetuum, ut tu asseris, et qui tecum sunt testificantur, firmiter confirmavit. Quod nos etiam auctoritate beatorum apostolorum Petri et Pauli et nostra confirmamus et in perpetuum ipsam insulam, tibi et successoribus tuis sine inquietudine habere concedimus , vel in futurum, Deo miserante, collata fuerint, sub cujuslibet causae occasionisve specie minuere vel auferre audeat. Sed cuncta, quae ibi oblata sunt vel offerri contigerit, tam a te quam a tuis successoribus, perenni tempore sine inquietudine volumus possideri, eorum quidem usibus, pro quorum sustentatione concessa sunt, modis omnibus profutura. Si quis vero regum, sacerdotum, clericorum, judicum ac saecularium personarum hanc constitutionis nostrae paginam agnoscens contra eam venire tentaverit, potestatis honorisque sui dignitate careat reumque se divino judicio existere de perpetrata cognoscat iniquitate. Et nisi resipuerit et ad emendationem congruam venerit, a corpore et sanguine Domini nostri Jesu Christi alienus fiat; cunctis autem hanc constitutionis nostrae paginam servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis percipiant, et apud districtum Judicem praemia aeternae pacis inveniant. Datum Laterani, Idibus Aprilis.
|
( deest aliquid )
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 5 |
V. S. Leo IX Eberhardo archiepiscopo Trevirensi asserit cellam Quatuor Coronatorum, archiepiscopis Trevirensibus a Benedicto VII olim collatam. (Anno 1049.) [Vide supra in BENEDICTO VIII et Gesta Trever., edit. Wyttembach et Muller, I, 150.] VI. S. Leo IX monasterii S. Salvatoris Septimiani libertatem et privilegia confirmat. (Anno 1049.) [Ughelli, Italia sacra, III, 68.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, PETRO abbati monasterii S. Salvatoris in Septimo, suisque successoribus abbatibus, perpetuam benedictionem et salutem.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, et petentium desideriis congruum impertiri suffragium. Propterea, inclinati precibus vestris, per hujus nostrae praeceptionis seriem confirmamus et corroboramus tibi monasterium ipsum S. Salvatoris cum omnibus bonis ejus mobilibus et immobilibus, seseque moventibus, quaecunque ad eum juste et legaliter pertinent. Nec non etiam censemus ut securum ipsum monasterium ab omni laesione sit, et sine molestia sit episcopi; et ut ordinationes presbyterorum vel caeterorum graduum in eodem monasterio a quolibet catholico episcopo tribuantur; et ut eleemosynae tam vivorum quam et mortuorum sine calumnia episcopi eidem monasterio tribuantur, et ut de possessione monasterii decima a vobis accipiatur. Et quicunque se ad monasterium sepeliri petierit, a monachis sepeliatur. Et ut praeter ab Apostolico, ne judicetur, nec ad synodum abbas vocetur, sicut nec ab alio consecrationem accipit. Statuentes apostolica censura, ut nullus nostrorum successorum pontificum, nullus marchio, nullus dux, nullus comes, nullus episcopus, nulla praeterea persona hominum magna vel parva, contra hanc nostram praeceptionem agere praesumat. Quod quicunque fecerit, anathematis vinculo feriatur. Qui vero custos et observator hujus nostrae praeceptionis fuerit, benedictionem a Domino Deo consequatur. Datum XIV Kalend. Maii per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii S. apostolicae sedis, anno domini Leonis IX papae primo, indict. II.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 7 |
VII. S. Leo IX Joannem ex Tuscanensi factum episcopum Portuensem testatur a synodo in ecclesia S. Salvatoris sancitum esse. Ecclesiae Portuensis privilegia confirmat. [Ughelli, Italia sacra, I, 120.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo nobis in Christo fratri et coepiscopo nostro JOANNI, Portuensis Ecclesiae antistiti, suisque successoribus in perpetuum, in Domino salutem.
|
Supplicantium desideriis annuendum nobis esse et ratio et benignitas poscit, quia quod rationabile est impendere, benigne quidem non negare. Quapropter quia transmigrationem fecisti de sede Tuscanensi ad eamdem sedem Portuensem, dignum duximus in synodo prius de hoc ventilare, utrum juste facta fuerit vel injuste, quod et fecimus residentes in synodo et ecclesia Salvatoris. Cumque ibi diligenter esset examinatum qua ratione de episcopatu ad episcopatum transiens, inventum est tam necessitatis quam utilitatis causa hoc factum fuisse, et judicatum est hoc fieri potuisse. Quae etiam fuerit necessitas, quae utilitas, satis patenter est expressa: necessitas, quia jam Romana Ecclesia in filiis, quos ipsa lactaverat, defecerat, quorum tu pars superstes eras; congrua utilitas vero, sive pro rebus ipsius Ecclesiae, quae tibi nota erat prae aliis, sive pro consiliis dandis, sive etiam pro mediatione Romanae Ecclesiae et imperatorum, quorum tu saepe mediator fuisti. Hac igitur re inclinati decrevimus petitioni tuae satisfacere, scilicet ut tibi tuisque successoribus ipsum Portuensem episcopatum confirmemus, quia utique libenter facimus. Et primum ipsum episcopatum Portuensis Ecclesiae, quae posita esse videtur foris praedictam Portuensem civitatem, cui vocabulum est S. Hippolyti, cum vineis, et hortis, seu clausuris vineatis, et olivetis in circuitu ejusdem ecclesiae, pariter et clausuram de vinea una in integrum sitam in Cardetum, et in Finilia, clausuras duas cum vineis, et terris, in Basi. Omnia haec posita in insula majore, imo et ecclesiam S. Mariae, et aliam ecclesiam S. Laurentii, cum cellis, et hortis, atque vineis, clausuras quinque. In una quidem ecclesia est S. Gregorii, et Theodori, et in alia ecclesia S. Viti, sicuti a muro et fluvio Tiberis, atque limitibus circumdatur, tertia est in ripa fluminis, quarta juxta S. Mariam usque ad Trajanum, quinta juxta S. Laurentium usque in Trajanum, nec non et clausuram de vinea in locum qui vocatur Scarajo, et aliam petiam quae ponitur in clausura, et vineae petiam unam in terra Cucuzuba, et aliam in Montone; verum etiam et fundum in integrum qui dicitur Baccanum, cum appendice sua. quae vocatur Criptula, in quo sunt cisternae antiquae positae juxta eamdem civitatem Portuensem, sicuti incipit a primo latere, ab arbore quae vocatur tamarix, et dirigitur in columnella, quae in campo stare videtur, milliario II distante ab eadem civitate, et deinde pergente recto itinere per salariam, et usque ad attegiam piscatoriam, et deinde redeunte ad mare per Buccinam, et circumeunte littus maris ad S. Nympham, et usque ad focem micinam cum locis qui dicuntur Vincera usque ad balnearia, atque locum qui vocatur Portus Trajani, nec non et castellum aliud minus in integrum, cum omni sua pertinentia, et in civitate Constantiniana, omniaque ibidem habere dignoscitur, una cum ecclesia BB. apostolorum Petri et Pauli, cum cryptis, ubi animalia ipsius ecclesiae manere videntur, et deinde usque ad S. Mariam, quae ponitur in arcu cum crypta, et domum quae vocatur Balneum Veneris, et usque ad viam publicam infra ipsum castellum, atque cannetum de ista civitate, nec non monasterium S. Agnetis cum salariis, et vineis, quae incessum habere videtur: porro et fundum in integrum, qui vocatur Polmus, cum casis, vineis et terris, pascuis, extendentem se usque ad furnum antiquum juris praedicti episcopii, et in eodem fundo monumentum antiquum esse videtur, via Portuensi, milliario ab ureb Roma plus minus decimo. Itemque et insulam majorem in integrum cum hortis et vineis seu terris in locum qui vocatur Scarajo; qui olim fuit portus Trajani, inhaerentem eidem fundo Baccani, et cum omnibus ad eum pertinentibus: pariterque et fundum qui vocatur Judaeorum, et fundum qui vocatur Gualdus cum omnibus eorum pertinentibus, positus juxta praedictam civitatem, et filum Salinae in integrum extensum in una fila. Item et in Baccano et in Genestula, et in fila novem, omnia fila Salinarum, quae ad vestrum episcopium pertinere noscuntur, seu et fundum in integrum, qui vocatur Gualdus major, cum ecclesia S. Aureae, et monumento suo, et terra Semitaritia, quae appellatur Planura, in qua cisternae esse videntur, posita inter fluvium, formam Arcionum. Nec non et confirmamus vobis curtem in integrum quae dicitur Galeria, in qua est ecclesia S. Mariae cum caminatis seu triclineis atque diversis cubiculis, omnibusque suis aedificiis, quae infra se habere dignoscitur cum omnibus finibus, terminis, limitibusque suis, terris, casalibus, sylvis, atque pantanis cum ponte, et ipsum rivum qui vocatur Galeria, usque ad flumen, cum locis ad aquimolam faciendam, vel cum omnibus ut superius dictum est sibi generaliter et in integrum cultum et assolatum, situm in campo qui vocatur Meruli, constitutum via Portuense, milliario ab urbe Roma plus minus duodecimo, sicuti affines incipiunt a toto curte a primo latere, prata Caraci, quae vocantur Meruli, et deinde usque ad montem quem olim detinuit Joannes de Mincia, et haeredes. Stephani Numenclatoris, et deinde ultra viam per casale quod olim detinuit Joannes de Sergio, et transit aliam viam carrariam, et venit in casale quod detinent haeredes Franconis Transtiberim, sicuti per fines marmoreos designatur, et deinde per casale SS. martyrum Cosmae et Damiani, et transit per fossatum antiquum, quod verno tempore ducit aquam in rivo Galeriae, et ascendit per ipsum rivum usque in molam de sylva, et revolvit per viam carrariam usque in vallem mediam de Monte, qui vocatur Zunili, et usque in Staffili, qui stat in Lintistino, et usque in caput de valle Stabla, et per fossatum ipsius vallis pergit a pede fili Salinarum, concludente totum campum usque in pedicam quae vocatur Viscoli, et piscina Galiarda, concludente ipsam pedicam, quae sunt fila triginta, et pergente juxta fila quae stant monasteria de Miranda usque in stagnum majus, et per ripam stagni usque in Burdunaria, et a pede fili usque in Baccani, et terram de supradicto episcopio, et formam quae vocatur Arcione, et per ipsam formam usque in rivum qui vocatur Galeria, et Pantanum de Ricorde usque in primum affinem de pratis Caraci. Infra hos vero fines, loca et vocabula sunt haec, S. Caesareus, Palmis, Sorbilanum, Clusa vetere, Pantanum majus, Medianum, Mons ruginosus, mons de Zumilis, mons Canaparvis, celsa, limes, major, stagnellum maledictum, tiocli, piscina gagliarda, olivastrum, stagnellum peregrinum cum omnibus eorum pertinentiis. Nec non et confirmamus vobis perpetualiter quatuor in integrum principales uncias de toto stagno majore Portuense cum omni piscatione, redditione et statione sua, vel cum omnibus ad ipsas quatuor uncias pertinentibus, sicuti a praedecessoribus nostris supradictae ecclesiae Portuensi concessum est. Verum etiam concedimus et confirmamus vobis vestrisque successoribus turrem in integrum quae vocatur de Albo, cum casis, vineis, hortis, terris, campis, pratis, pascuis et sylvis, pantanis et rivis, cultis et incultis, vacuis, plenis, et cum omnibus ad ipsam turrem generaliter et in integrum pertinentibus, sicut affines ejusdem designant, a primo latere rivus qui vocatur Galeria, a secundo latere fluvius Tiberis, a tertio latere Pulverinula, et a quarto latere forma quae vocatur Arcionum. Concedimus etiam ipsis hominibus qui per tempora habitaturi sunt infra turrem, ut nullius potestati, nullius ditioni subditi sint, nec alicui serviant, aut hostem faciant, nisi episcopo qui in dicto episcopio fuerit; nec non et confirmamus tibi tuisque successoribus in perpetuum omnes res et facultates, mobiles et immobiles, de illis hominibus qui sine haerede et intestati moriuntur in dicta civitate Portuensi, sive in Transtiberi, aut in insula Lycaonia, sive ubicunque vestri episcopatus juris esse videntur, constituimus ipsam Portuensem ecclesiam legitimam haeredem, ita ut episcopus ipsius ecclesiae habeat potestatem ordinandi omnia juxta suam voluntatem, eo tenore ut non pereant, scilicet mortuis in aeternum prosint. Insuper etiam concedimus et confirmamus vobis vestrisque successoribus in perpetuum ex jure sacri nostri palatii Lateranensis, quod ad publicum nostrum pertinet, castaldum Portuense, vel quidquid usque hactenus nostri castaldiones de tota Portuense civitate, sive de portis, vel de navibus, nec non et de tota Burdunaria, vel quidquid extra vel infra ubique ad illum pertinuit de jam dicto ministerio, vobis vestrisque successoribus in perpetuum tribuimus possidendum, ita ut qualemcunque hominem ibidem constituere volueritis castaldionem aut mandatarium, in vestra potestate consistat, et quidquid de ipso ministerio acquisierit, vobis vestrisque successoribus deferatur, quidquid vobis exinde faciendum, tamen si nostro comiti vel nostrorum successorum placuerit de illo, quod ad nostrum palatium pertinet, fidelitatem juret. Isti namque comites, qui pro tempore fuerint a nobis vel a nostris successoribus, nullo modo alium castaldionem aut mandatarium audeant ordinare vel constituere, praeter illos quos vos vel vestri successores ordinatis vel constituitis: qui si fecerint, vel de jam dicto castaldico aliquid violenter abstulerint, vel quae a nobis, vobis vestrisque successoribus tradita sunt, frangere aut contradicere voluerint, unusquisque IV lib. auri persolvat, medietatem nostro palatio, et medietatem vestro episcopatui, et quod ab eis in castaldiones ordinatum fuerit, evacuetur. Si vero exinde contumax exstiterit, usque ad vestram satisfactionem excommunicatus existat. Itemque concedimus et confirmamus vobis vestrisque successoribus in perpetuum de civitate Portuensi piscatores et duos curiales, qualescunque de eis eligere volueritis in perpetuum, ita ut ulterius nullam dationem nullumque servitium faciant, neque ad placitum adstringantur ab aliqua persona, scilicet tibi tuisque successoribus hanc committimus potestatem. Item confirmamus tibi tuisque successoribus casale unum in integrum, quod vocatur Genesianum, quod et Mallianum vocatur, cum insula modica ultra rivum in ipso loco posita, cum omnibus ad eum pertinentibus posita via Portuense juxta Mallianum, juris monasterii S. Pancratii, etiam confirmamus vobis vestrisque successoribus in perpetuum totam insulam quae vocatur Lycaonia ubi est ecclesia S. Joannis Baptistae et S. Adalberti, unde querimoniam posuistis in synodo, quam celebravimus in ecclesia Salvatoris, quare contra Crescentium S. Sylvae Candidae Ecclesiae episcopum, qui eamdem ecclesiam suo episcopatui vindicabat, cum vero ambae partes ante praesentiam nostram et totius synodi staretis, placuit ut si scripturam exinde haberes, in medium videndam legendamque proferres. Statim attulisti privilegium quod antecessori tuo Benedicto episcopo, qui dicebatur de Pontio, Benedictus VIII, antecessor noster, fecit de integritate totius episcopatus. Quod cum lectum esset, nominatim ibi inventa est ecclesia illa, quam, sicut in querimonia tua dixisti, ipse tuus antecessor dicaverit tempore Othonis III imperatoris, a quo aedificata fuit in honorem S. Adalberti, qui suo tempore martyrium pro Christi nomine suscepit. At episcopus ille rogavit sibi a nobis dari inducias ad certum terminum, ut afferre vobis posset justitiam quam se habere dicebat; nos vero, quia synodus ea die terminabatur, concessimus; cumque terminus advenisset, tu ad nos humiliter et solus, ille autem magna hominum multitudine fretus ad nos venire despexit. Residentes tamen nos cum judicibus nostris ad eum legatum, ut ad nos veniret, direximus, scilicet nonnisi cum suis redemptis adjutoribus venire se dixit. Quo dicto cum tota sua multitudine recessit, scilicet nos ad ejus contumaciam non respicientes, ex consilio judicum archidiaconum nostrum Hugonem usque ad domum ejus misimus, ut sequenti die ad nos veniret, sicut episcopus cum episcopo rationem habiturus; cumque die altera simili modo resideremus exspectantes eum, non venit, scilicet epistolas quasdam veniam praeferentes misit, cumque nihil rationis diceret, ut amplius exspectari deberet, laudantibus omnibus judicibus, frater Alinardis Lugdunensis archiepiscopus canonicam et diffinitivam protulit sententiam, primam de contumacibus puniendis, secundam de ecclesiis quae sunt intra limites episcopatus, quomodo ad eum pertineant. Qua prolata sententia a nobis, et ab omnibus laudata, confirmata fuit. Quapropter tam tibi quam tuis successoribus eamdem ecclesiam per hoc nostrum privilegium concedimus, confirmamus, querimonia tam illi episcopo quam successoribus ejus perpetuo interdicta de eadem ecclesia, sita in praedicta insula, cum curtibus et oratoriis infra easdem curtes, et cum omnibus ad eas generaliter et in integrum pertinentibus, cum hortis, et aquimolis suis, sita infra hanc urbem Romanam, sicuti extenditur ab uno capite, ubi dividitur flumen, et usque in aliud caput ipsius insulae, ubi adunatur, pari modo concedimus, et confirmamus vobis vestrisque successoribus in perpetuum omnem ordinationem episcopalem, tam de presbyteris quam de diaconis, vel diaconistis, sive subdiaconis, consecrationem ecclesiarum vel altarium, quae in tota Transtiberi necesse fuerit facienda, nisi forte cardinales, diaconi vel subdiaconi, aut acolythi sacri Lateranensis palatii efficiantur, scilicet omnia tibi tuisque successoribus, vel quibus episcopis a vobis invitati fuerint ordinandi, benedicendi et consecrandi concedimus potestatem; et ne parochia vestra ab aliquo pervadatur episcopo, fines ejus per hoc nostrum privilegium insinuare tuaeque ecclesiae confirmare curamus, incipiente primo termino a fracto ponte, ubi unda dicitur per murum Transtiberinae civitatis per portam Septimianam, per portam S. Pancratii, per silicem vero ipsius portae usque ad pontem marmoreum qui est super Annonem, et ducit per ipsam silicem usque ad paritorium, inde revolvit per paludes usque in mare, indeque per mare duo milliaria ultra pharam usque in focem majorem, inde autem per flumen majus usque Romam in fracto ponte juxta Marmoratam per pontem S. Mariae usque ad pontem Judaeorum per medium flumen, et recte ad medium pontem fractum, ubi de unda duximus, qui est primus affinis absque Transtiberinis catholicis ecclesiis S. Mariae in Transtiberim, S. Chrysogoni, et S. Caeciliae, vel monasterii S. Pancratii et monasteriorum SS. Cosmae et Damiani, tamen in praedictas ecclesias quidquid ab episcopis necesse fuerit faciendi Portuensibus episcopis, ab ipsis invitatis tribuimus potestatem. Itemque concedimus et confirmamus in jam dicto episcopatu plebem S. Mariae et S. Apollinaris in mola rupta, et plebem S. Stephani in Pansi, et plebem S. Mariae in Apuniana, vel omnes ecclesias exiguas vel magnas cujuslibet nominis, quae infra jam dictos affines fuerint vel esse possunt, absque illis, quas jam diximus, Transtiberim sitis. Interea sancientes jubemus, sicuti a nostris antecessoribus jussum est, ut in flumine quod juxta Portuensem urbem decurrit, nullus audeat molendina aut pontem praeter jussionem tuam vel successorum tuorum episcoporum juxta priscam consuetudinem quoquo modo constituere; et cum vel a vobis vel ab aliis, quibus tamen faciendis vos injunxeritis, constitutum aut factum fuerit, ipsa molendina vel pons vestro arbitrio dispensentur; de ponte vero si factus fuerit cum plaustro onusto victum vel vinum nemo audeat hinc illuc, neque inde huc penitus transmeare. Iterum sancientes jubemus ut nullus presbyter, vel cujuslibet ordinis clericus de toto episcopatu audeat ad placitum constringere aut ad finiendas contentiones compellere, aut aliquod servitium ab eis exigere, praeterquam Portuenses episcopi, in cujus parochia sunt. Quicunque vero praesumptor, sive dux, sive comes, vel vicecomes, aut cubicularius, vel a nostra apostolica sede missus aut qualiscunque interveniens potestas de ipsa civitate Portuense dominatum tenuerit, de quocunque fuerit ordine, praedicta omnia immobilia loca, aut praenominatum castaldum, vel duos piscatores, et duos curiales, vel omnes praedictos clericos a jure, et potestate, atque ditione praefati, episcopii auferre vel minuere voluerit, vel parochiam infringere tentaverit, aut homines in praedicta turre habitantes, vel ubicunque proprietas episcopii mansionata fuerit, ad publicum servitium revocaverit, sciat se compositurum ipsi episcopatui auri purissimi libr. XX, et insuper anathemati subjaceat. Statuentes apostolica censura sub divini judicii obtestatione, et anathematis interdictione, ut nullus unquam successorum nostrorum pontificum, vel alia quaelibet magna parvaque persona ea quae a nobis ad laudem Dei pro stabilitate vel augmento praedicti episcopatus statuta sunt, refragari aut in quoquam transgredi, aut aliquid deinde minuere audeant, scilicet sicut superius a nobis statutum vel concessum est, ita perennibus ac perpetuis temporibus sine aliqua minutione permittat in aeternum permanere. Si quis autem, quod non optamus, temerario ausu contra hoc nostrum privilegium venire aut in quoquam dirumpere praesumpserit, et sicut a nobis superius statuta sunt, firma manere non demiserit, et in aliquo offenderit, sciat se, nisi resipuerit, auctoritate Dei omnipotentis et B. Petri apostolorum principis, atque nostra, qui ejus fungimur vices, anathematis vinculo esse innodatum, et a regno Dei alienum, atque cum Juda traditore D. N. Jesu Christi cum diabolo et omnibus pompis ejus aeterno incendio concremandum. Qui vero pio intuitu custos et observator hujus nostri privilegii exstiterit, benedictionibus gratiam vitamque aeternam a justo Judice Domino Deo nostro consequi mereatur in saecula saeculorum. Amen. Bene valete. Datum X Kal. Maii per manum Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii S. Apostolicae sedis, anno Domini Leonis IX papae I, indict. II. Ego Eberchardus Treverorum archiepiscopus quamvis indignus interfui et subscripsi. Ego Alinardus Lugdunensis archiepiscopus hoc decretum laudans, manu propria subscripsi. Ego W. episcopus subscripsi. Ego Roprandus episcopus scripsi. Ego Cunibertus episcopus Taurinen. scripsi. Ego Cadalus Parmensis episcopus scripsi. Ego Oppizo Pisensis episcopus scripsi. Ego Guido X Ultervensis episcopus scripsi. Ego Henricus Spoletanus episcopus scripsi. Ego Arnulfus episcopus scripsi. Ego Martinus Pistorien. episcopus scripsi. Ego Petrus Clusiensis episcopus scripsi. Ego Dux episcopus interfui. Teuderius Arbinensis episcopus interfui. Ego Benedictus episcopus Forosempronien. interfui. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat, etc. Si qua igitur, etc. Cunctis autem, etc. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 8 |
VIII. Privilegium S Leonis IX pro Ricnerio abbate coenobii Montis Casini. (Anno 1049.) [Tosti, Storia della badia di Monte Casino, I, 255.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, charissimo nobis in Christo Domino Jesu filio RICHERIO et religioso abbati sacratissimi monasterii B. Benedicti confessoris Christi, siti in monte qui vocatur Castro Casino, suaeque almae congregationi perpetuam in Domino salutem.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, et petentium desideriis congruum impertire suffragium. Igitur quia postulastis a nobis quatenus monasterium S. Benedicti in monte Casino situm, cujus abbatis consecrationem nuper et dono piissimorum Henrici et Conradi Romanorum imperatorum suscepimus, et per nos et successores nostros in perpetuum more antecessorum nostrorum privilegio nostro muniremus, et a potestate omnium archiepiscoporum et episcoporum subtraheremus, et sub interdictione anathematis loca sua defenderemus, concederemus, et confirmaremus: inclinati precibus tuis praedictum monasterium tibi a nobis successoribusque tuis et a nostris successoribus in perpetuum nulla pravitate Simoniaca interveniente consecrandis, concedimus et confirmamus cum omnibus ecclesiis, monasteriis, cellis, castellis, terris cultis et incultis, vineis, aquimolis, hortis, pratis, silvis, pertinentiis adjacentiisque suis, ubicunque vel qualitercunque ad jura ejusdem monasterii pertinere dignoscitur . . . . Insuper etiam omnem cujuslibet ecclesiae pontificem in praefato monasterio ditionem quamlibet habere praeter sedem apostolicam, prohibemus, ita ut nisi ab abbate ejusdem monasterii fuerit invitatus, nec missarum solemnia ibidem praesumat omnimodo celebrare. Post vestrum vero obitum nemo inibi abbatem constituat, nisi quem consensus et voluntas coimmunis fratrum ex ipsa congregatione elegerit, et electus ad nos vel successores nostros consecrandum gratis et sine pretio veniat. Quod si aliunde venerit, quod de vobis dici non potest, qui de monasterio nostro et a nobis consecraturi venistis, vel ab alio archiepiscopo, vel episcopo consecrari se maluerit, tunc consecratus et consecrator anathema sint. Promulgantes, etc. . . . Bene valete.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 9 |
IX. S. Leo IX Richerio abbati Casinensi ejusque successoribus monasterium S. Crucis, Romae situm, subjicit. (Anno 1049.) [Gattula, Hist. Casin., 252.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, RICHERIO abbati monasterii S. Benedicti, quod ponitur in monte Casino, tuisque successoribus perpetuam in Domino salutem.
|
Creditae speculationis impellimur cura, etiam ardore Christianae religionis, et studio divini cultus promovemur, pro venerabilium locorum percogitare stabilitatem, atque Deo servientium securitatem, ut hoc proveniente pio labore, et animae Christo dicatae, quae se illis diebus vitae suae servituras decreverunt perseverent imperturbate. Nec non et illa maneant fine tenus firma, quae a Christianis in Dei laude contrectata sunt. Quia igitur constat monasterium Jerusalem, quod etiam dicitur S. Crucis, jam elapso tempore a congregatione monachorum Dei tali loco competens vacasse et sollicito nullo praeposito in eo aut monachis habitantibus traditum: permoti proinde compassione tanti piaculi, ac compulsi dolore, apostolica auctoritate providimus monasterio tibi commisso idem monasterium sociare, quatenus et praesenti secunda indictione, atque in perpetuum a te tuisque successoribus cum sibi omnibus in integro subjacentibus disponatur, atque cum Dei timore regatur, et vestro conjunctum subsistat monasterio, ita ut in eodem venerabili loco Domino Deo nostro laudes exsolvere debeatis. Nullam vos rationem exinde vel ei pertinentibus nisi solo Deo ac nostrae auctoritati solvendam statuimus. Fabrica etiam seu luminariorum concinnatio indifferenter vobis sine dubio procurantibus efficiatur. Nulla proinde in exsolvendis Dei laudibus, vel in luminariis concinnandis mora proveniat, sed devota sinceritate peragere festinate, ne per incautae desidiae culpam judicii vos futuri metus concutiat. Potius elaborare studete ut divina placetur vestro conatu clementia, possitque movere hoc, quod a nobis justa deliberatione decretum est futuris inconvulse perpetuisque temporibus. Consecratio tamen abbatis loci ipsius a vobis secundum Deum electi semper exspectetur a nostra apostolica sede, sub cujus existit jure. Numerus autem monachorum ibidem Deo serviturorum tantus semper existat, quantus secundum loci posse sufficiat, quam duodecim, qui etiam secundum ipsius loci posse victum habeant et vestitum, ut nulla in perpetuum divini servitii negligentia sit: hoc enim argumentum et incrementum ejusdem ecclesiae fecimus, ut ex abundantia vestri monasterii ejus paupertas suppleatur, et tam nobis quam vobis vestrisque successoribus merces aeterna reddatur.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 10 |
X. S. Leo IX canonicorum Ecclesiae Veronensis possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1049.) [Ughelli, Italia Sacra, V, 761.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimis in Christo filiis TOTONI archipresbytero, AMELRICO archidiacono et ARDUINO praeposito, omnibusque canonicis S. Veronensis Ecclesiae tam praesentibus quam futuris, perpetuam in Domino salutem.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, et petentium desideriis congruum impertire suffragium. Quapropter ex parte omnipotentis Dei Patris, et Filii, et Spiritus S. et B. Mariae semper Virginis beatorumque apostolorum Petri et Pauli caeterorumque sanctorum quorum nomina in libro vitae ascripta sunt: nec non ex auctoritate sanctorum canonum omnibus patriarchis, archiepiscopis, episcopis, ducibus, marchionibus, comitibus, seu cunctis, magnis parvisque personis praecipimus, ut vestras personas, seu praedia, ac beneficia, omnemque vestram justam possessionem et investituram beneficiorum praedictae canonicae, quam usque nunc tenuistis, nulli liceat laedere, divestire, inquietare vel investituram abstrahere. Similiter praecipimus ut nullus vestrum aliquo ingenio ab episcopo vestro beneficia, quae soliti estis investire, requirat, vel investituram ex illius manibus accipiat. Similiter praecipimus de omnibus rebus vestrae canonicae, tam de curtis quamque et de castellis seu villis, xenodochiis, factitis, incensitis, libellariis, decimis, servis et ancillis, terris, vineis, pratis, salectis, montibus, planiciis tam infra civitatem quam extra civitatem quae a fidelibus vobis sunt collatae, vel fuerint, ut nulla magna parvaque persona se intromittat; sed liceat vobis quieto eas tenere ordine sicut per mercedem meorum antecessorum pontificum, seu imperatorum, et regum hactenus tenuistis, eo videlicet ordine qui in vestrarum chartularum paginibus continetur. Et de nulla alia Ecclesia super vos archipresbyter, vel archidiaconus praeferatur, vel aliquis ex clero sine electione cunctorum fratrum vestram societatem ordinetur. Quod ob hoc dico quia spero vestram ecclesiam nunquam carituram clericis qui ad hos honores sint utiles. Si vero archipresbyter et archidiaconus de supradictis ecclesiae bonis sine voluntate et laudatione fratrum dare tentaverit, omnimodo interdicimus ne scandalum in Ecclesia fiat. Si autem, quod absit! archipresbyter et archidiaconus uno tempore mortui fuerint, liceat praeposito frui officio illorum investituris, donec archipresbyter vel archidiaconus ordinatus fuerit. Si enim ab aliquo aliquid inventionis scriptum repertum fuerit ad destruendam rectitudinem ordinum, aut haereditatem vestram, vel ea quae supra diximus, praecipimus ut omnimodo destruatur et nunquam compareat. Si vero, quod absit! ut aliquis contra hoc nostrae auctoritatis scriptum agere tentaverit, vel vos in his quae supra diximus offenderit, si infra annum non emendaverit, illius irritus fiat conatus, et illum vivum terra deglutiat sicut Dathan et Abiron in seditione Core, lepra Naaman Syri super eum veniat, et maledictio quae fuit data in monte Ebal, et anathema maranatha, et omnes illae plagae et maledictiones, quibus Deus Pharaonem et Aegyptum percussit, et quae sunt scriptae in quinque libris Moysis, et Judae traditori sociatus, cum Anania et Saphira poenam luat aeternam, et nostro seu nostrorum successorum subjaceat judicio. Dat. Non. Maii mensis per manum Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno D. Leonis papae I, ind. II.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 11 |
XI. S. Leo IX monasterii Cluniacensis, petente Hugone abbate, privilegia confirmat. (Anno 1049.) [ Biblio heca Cluniacensis, pag. 1824.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo in Christo filio HUGONI abbati Cluniacensis monasterii nostri, in honorem beatorum apostolorum Petri et Pauli fundati, tuisque successoribus abbatibus perpetuam in Domino salutem.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benivola compassione succurrere, et petentium desideriis congruum impertiri suffragium. Ex hoc enim lucri potissimum praemium a conditore omnium Deo in sidereis arcibus promerebimur, si venerabilia loca nostro tempore aut ad meliorem fuerint statum perducta, aut ne unquam in aliquo minuantur, corroborata. Quapropter inclinati precibus tuis, dilectissime fili, ipsi monasterio nostro Cluniacensi, cui Deo auctore praeesse videris, per hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium, sicut et fecerunt privilegiis suis antecessores nostri, confirmamus atque corroboramus quidquid rerum et facultatum modo habet, et usque in perpetuum est habiturum; ne ab aliqua humana temeritate aliquid unquam exinde mutiletur sed in sua integritate omnia custodiente Deo permaneant in usum, et salarium fratrum ibidem nunc servientium, et per saecula serviturorum. In qua apostolicae munitionis tuitione locum etiam ipsum antiqua et per praedecessores nostros ei concessa libertate donamus, non nova facientes, sed vetera confirmantes. Ne scilicet ullus mortalium, sive sit imperator, sive rex, sive dux, seu marchio, vel archiepiscopus, vel episcopus, aut aliqua alia humana potestas super idem Cluniacense monasterium aliquam in aliquo potestatem exercere praesumat. Nec post solutionem tui corporis aliquem ibi praeferre et ordinare audeat, sed in arbitrio semper et electione fratrum consistat quemcunque de sua congregatione secundum Deum et secundum regulam S. Benedicti sibi praeferre et imponere abbatem voluerint: cujus consecratio non a constituto episcopo, sed a quolibet, quicunque ipsi congregationi placuerit, expetatur, non aliquo pretio redimenda, sed gratis accipienda. Quod etiam de omnibus ecclesiasticorum graduum ordinationibus, et altarium sive ecclesiarum consecrationibus praecipimus et confirmamus, ut liceat vobis vestrisque successoribus, a quocunque ea velitis episcopo gratis exposcere, nullusque vobis audeat contradicere. Quam praerogativam a praedecessoribus nostris monasterio vestro concessam, et a nobis merito confirmatam, idcirco eidem contribuere decrevimus ut, sicut hactenus sub apostolico tantum jure et ditione constitit, ita amodo semper consistat, nec aliorsum respiciat, quatenus sub apostolicae defensionis umbraculo positum semper crescat, semper augescat, nullam pravorum hominum tyrannidem, nullam humanam potestatem metuens, ut quotidiana Deo obsequia devote, ut solent, et quiete ibi agantur, nec agentes in aliquo per aliquem sollicitentur, molestentur, inquietentur. In qua praerogativa etiam chrismatis libera receptio a quoquo velitis episcopo consistit. Quae omnia, sicut praemisimus, quemadmodum a praedecessoribus nostris sancita reperimus, ita quoque nos stabilire et confirmare decrevimus. Statuentes apostolica censura, sub divini judicii obtestatione, ut nulla unquam magna parvaque persona spirituali vel saeculari dignitate praedita, omnive dignitate privata, contra hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium venire aut in quoquam illud infringere pertentet. Quod quicunque ausu temerario impiaque praesumptione contra Deum et sanctum Petrum, contraque animam suam fecerit, in tunc + tantum se noverit nostrae apostolicae maledictionis aculeo transpunctum, nostrae apostolicae excommunicationis telo perfossum, nostri etiam apostolici anathematis gladio transverberatum, nec ipsi per dignam satisfactionem saluti pristinae reparandum. Qui vero se ab hoc observaverit, et inviolatum hoc nostrum privilegium permanere laudaverit, hic benedictionem, gratiam et omne bonum a retributore omnium bonorum Deo et in praesenti saeculo consequatur et in futuro. Datum IV Id. Junii per manus Petri diaconi, bibliothecarii ac cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis IX papae primo, indict. II.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 12 |
XII. S. Leo IX monasterii Fuldensis possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1049.) [Dronke, Cod. diplom. Fuld., 359.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ECHBERTO pio et religioso abbati venerabilis monasterii Salvatoris Domini nostri Jesu Christi et Sancti Bonifacii, quod situm est in loco qui vocatur Bochonia, juxta ripam fluminis quod vocatur Fulda, et per te eidem venerabili monasterio tuisque successoribus in perpetuum.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benivola compassione succurrere, et poscentibus juste et religiose alacri devotione assensum impertiri. Ex hoc enim lucri potissimum praemium a conditore omnium Deo procul dubio promeremur, si venerabilia loca opportune ordinata ad meliorem fuerint sine dubio statum perducta. Igitur quia postulastis a nobis, decrevimus nostra apostolica praeceptione reconcedere ac reconfirmare perpetualiter vobis vestrisque successoribus praedictum monasterium Salvatoris Domini nostri Jesu Christi et Sancti Bonifacii, situm in loco qui vocatur Bochonia, juxta ripam fluminis quod dicitur Fulda, cum omnibus rebus mobilibus et immobilibus sibi pertinentibus, quas nunc habet et in futuro Deo auxiliante habebit. Concedimus etiam atque donamus vobis, charissime ac dilectissime fili, vestrisque successoribus abbatibus in perpetuum, pro magno nostro amore et nimia dilectione quam circa vos habemus et habere deinceps cupimus, monasterium Sancti Andreae apostoli quod vocatur Exaiulum, situm Romae juxta ecclesiam sanctae Dei genitricis Mariae semper Virginis quae vocatur ad Praesepe, cum omnibus mansionibus, caminatis, cellis, vinariis et coquina, cum vineis, hortis diversisque generibus pomorum, cum curte et puteo et introitu per portam majorem a via publica et cum omnibus ad idem monasterium generaliter pertinentibus tam intra quam extra urbem sitis, quae ei juste ac recte pertinere dignoscuntur. Prohibemus autem omnem cujuslibet ecclesiae sacerdotem in idem vestrum Fuldense monasterium quamlibet ditionem habere vel auctoritatem praeter nostram apostolicam sedem, specialiter episcopum in cujus dioecesi constructum esse videtur, ita ut nisi ab abbate monasterii ipsius fuerit invitatus nec missarum ibidem solemnia celebrare praesumat. Dona vero et oblationes decimasque fidelium absque ullius personae contrarietate, firmitate perpetua ipsi monasterio vestro secundum praedecessorum nostrorum privilegia confirmamus et corroboramus. Decernimus etiam ne alicui personae magnae vel parvae liceat aliquam vim vel controversiam inferre eidem monasterio in rebus et familiis ejus. Et ne femina unquam illuc ingredi praesumat, nostra apostolica interdicimus auctoritate, et ne quis unquam placitum ibi habeat vel in caeteris ejus locis nec servos nec colonos ad aliquod servitium constringat, nisi cui abbas ad utilitatem suae necessitatis assensum praebuerit. Eligendi quoque sibi abbatem quando opus fuerit fratres inter se potestatem habeant secundum regulam sancti Benedicti sine ullius contradictione personae. Caeterum vero hoc deliberantes decernimus ut congruis temporibus nostrae sollicitudini ecclesiasticae intimetur, qualiter religio monastica regulari habitu dirigatur concordiaque convenienti ecclesiastico studio mancipetur, ne forte, quod absit! sub hujus privilegii obtentu animus gressusque rectitudinis vestrae a norma justitiae aliquo modo retorqueatur. Concedimus etiam tibi quem bene eruditum et bene eloquentem virum esse novimus, dulcissime fili praedicare verbum Dei auctoritate sancti Petri apostoli et nostra ejus indigne vicarii, et ut tam vos quam successores vestri ante alios abbates Galliae seu Germaniae primatum sedendi in omni loco conventuque nostra apostolica auctoritate obtineatis. Usum quoque dalmaticae et sandaliorum in missarum solemniis licentia nostrae apostolicae auctoritatis concedimus tam vobis quam successoribus vestris secundum quod in privilegiis praedecessorum nostrorum habetur. Abbas vero non nisi a nostra apostolica sede benedicatur, a qua benedici debet. Et si in aliquo crimine accusatus fuerit, de eadem nostra apostolica sede tantum judicium exspectet. Illud etiam generaliter addendum dignum duximus, ut quidquid auctoritate antecessorum quorumlibet nostrorum regum et imperatorum ipsi vestro Fuldensi monasterio constat fuisse concessum, sit etiam nostra apostolica auctoritate per hoc nostrum privilegium confirmatum atque corroboratum, statuentes apostolica censura sub divini judicii obtestatione, ne quis unquam nostrorum successorum pontificum Romanorum regum, ducum, marchionum, comitum et praeterea archiepiscoporum ac cujuslibet dignitatis vel conditionis hominum contra hoc nostrum privilegium quidquam audeat attentare. Quod si quis praesumpserit, sciat se nostri anathematis vinculo usque ad dignam satisfactionem insolubiliter innodatum; qui autem pio intuitu se custodierit et ne in aliquo infringatur in se observaverit, benedictionis gratiam et peccatorum suorum absolutionem a retributore omnium bonorum Deo consequi mereatur, ut in coelesti sede glorietur. Bene valete. Datum per manus Petri diaconi et bibliothecarii sanctae Romanae et apostolicae sedis, mense Junio, anno domni Leonis IX primo, indict. II.
|
( Sign. pap. symb. )
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 13 |
XIII. S. Leo IX privilegia a praedecessore suo Clemente VI Nivellensi Ecclesiae concessa confirmat. (Anno 1048.) [Miraeus, Opp. diplom., I, 661.]
|
LEO, servorum Dei servus, omnibus Christi fidelibus, apostolicam benedictionem.
|
Noverint, tam posteri quam praesentes, quod abbatissa Nivellensis, Richela nomine, una cum Godscalco ejusdem loci praeposito, obtulit mihi quoddam praeceptum domni Clementis papae qui me in apostolica sede praecessit, quod ab illo datum nostrae auctoritatis astipulatione confirmari rogavit. Illud autem praeceptum hoc modo se habet. Juxta confinium, quo Lotharingi junguntur Francigenis, est abbatia quaedam sita, Nivella scilicet, S. Gertrudis virginis, terrarum quidem affluens copiis, sed miserrime perdita rabie indomitae gentis. Cui oppressioni pie condoluit Henricus imperator, et condolendo vehementer subvenit, restituens servituti virginis ipsum Burgum vel villam praedictam, cum omnibus utensilibus suis, cum mercato teloneo, moneta, moceria, cum cambis et molendinis, cum terris cultis et incultis, pratis, silvis, pascuis, et cum omni familia ibidem manente, cum haereditate omnium in ea residentium. Nullus vel comes vel advocatus habeatur, nisi quem abbatissa elegerit, nec hic requirat placitum vel aliquod judicium, nisi invitatus per abbatissam vel praepositum. Hoc primatum, regni definitum consilio, imperialis firmavit praeceptio et consignavit sigillo. Unde et nos movit debita ejusdem Ecclesiae miseratio, et imperialis dilectio monuit ut quod firmavit praecepto firmetur et hoc nostro privilegio. Ubi nostra apostolica auctoritate intendimus ne quis alius sacerdos in illo altari missam audeat celebrare, nisi soli episcopi et soli hebdomadarii qui ibi pro tempore sunt deputandi. Quisquis igitur tantae perditionis fuerit, qui hanc libertatem Ecclesiae injuste infringere praesumpserit, vel, de caeteris rebus Ecclesiae sanctimonialium usui deputatis usurpando, sibi vindicaverit, vel praebendam eorum in pejus vertendo mutaverit, detrimentum ullo modo ingesserit, nec satisfaciendo resipuerit, apostolicam incurrat maledictionem et excommunicationem. Datum VI Kalendas Augusti, per manus Petri diaconi, bibliothecarii sanctae et apostolicae sedis, anno domini Leonis IX primo, indictione secunda.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 14 |
XIV. Diploma Leonis papae IX Theoderico abbati concessum.--Regum et imperatorum privilegia confirmat et jus eligendi abbatis. (Anno 1049.) [Martene, ampliss. Collect. II, 67.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, THEODERICO religioso abbati venerabilis monasterii Sancti Petri Sanctique Remagli Stabolao positi suisque successoribus in perpetuum.
|
Tunc summae apostolicae dignitatis apex in hoc divini prospectus amore dignoscitur praefulgere, si in acquirendis Dei laudibus sui impensius studeat laboris exhibere certamen. Ob hoc nos debita ejusdem apostolicae pastoralis compellit sollicitudinis cura, ut quae ad stabilienda piorum pertinere dignoscuntur locorum, ubertim promulgare et apostolicae institutionis censura debeamus confirmare. Igitur quia postulasti, frater, a nobis quatenus monasteria a venerabili Patre Remaglo constructa, id est Stabolaus et Malmundarium sita in saltu Arduennensi, in honore sancti Petri apostolorum principis privilegio nostrae auctoritatis muniremus; et quia justa visa est nobis petitio tua, assensum tibi per hujus nostri privilegii constitutum praebemus et roboramus apostolica auctoritate secundum praecepta regum et imperatorum in praesentia nostri relecta. Ratum itaque decernimus quidquid dedit primus constructor locorum, Sigibertus videlicet rex Francorum, qui Germiniacum in pago Remensi, et molendina duo sub uno tecto super Suppia, et vineam cum vinitore in Bethereo, et thelonea quae ad portum Vetraria sunt super fluvios Taunaco et Itta, et portum qui dicitur Sellis et Vogatium super fluvium Ligerim, ipsi adhuc viventi sancto Remaglo tradidit. Eadem quoque firmitate vigoramus acta et instituta regum Clodovei, Dagoberti, Childerici, Theoderici, qui eadem praeceptis suis confirmaverunt, aliaque perplura addiderunt, nec non imperatorum Caroli, Ludovici, Lotharii, et trium Ottonum, Henrici etiam primi et secundi et tertii augustorum, qui constructores et defensores fuere locorum ipsorum, et quidquid de terminis et immunitate Lenguae in eorum praeceptis continetur, stabile esse judicamus. Concambia etiam quae facta sunt de Lukesengeis et Astelebrunna sive etiam quae a Christianis hominibus pro salute animarum suarum ad ipsa monasteria collata sunt et condonata: a Fretherico comite Ferieres et Canses, a Fretherico duce Sprismont allodium cum ecclesia, et quaecunque ab initio constructionis locorum usque in praesens eorum manet possessio et imposterum concedenda sunt, ut firma stabilitate perpetuoque jure inconvulsa permaneant, decernimus et confirmamus. Nullum habeant advocatum nisi unum et alterum ab ipso, qui uterque bannum advocatiae ab imperatore accipiat, nec secundum praedictorum praecepta imperatorum quisquam eorum praesumat, aut in villis vel possessionibus quae ad ipsa monasteria respicere videntur placita tenere, mansuras aut precarias habere, redhibitiones vel freda exigere, parefredos sumere, vel cuiquam violentiam inferre sine permissu abbatis et voluntate, nullique personae cujuscunque dignitatis sit vel ordinis, ipsam abbatiam licet unquam in beneficium vel concambium accepere. Quod si quis, quod absit! haec omnia tentaverit infirmare, beati Petri nostraque auctoritate eum aeterno percutimus anathemate. Praeterea sancimus, sicut ab ipsis imperatoribus est diffinitum, ut defuncto per successionem abbate, utrinque in unum e duobus monasteriis confluentibus monachis, habeant sine simulatione, sine exceptione personae, sine respectu pecuniae, secundum sancti Benedicti regulam, abbatem eligendi liberrimam optionem: ea tamen praeponderante ratione, cum Malmundariensium pace, ut quia beatus Remaglus utriusque monasterii constructor et Tungrensium antea episcopus et pastor maluit in altero eorum, id est Stabolaus, locum sepulturae sibi eligere, ipsi primam electionis obtineant viam, si apud eos melior meritis et probabilior inveniatur. Si autem non illic, sed Malmundarii melior reperiatur, utrique loco praeficiendus ab eo potius quam ab externis assumptus intromittatur. Si quis autem, quod non optamus, nefario ausu praesumpserit his quae a nobis ad laudem Dei pro stabilitate jam dictorum monasteriorum statuta sunt refragari, aut haec in quoquam transgredi, hunc a liminibus sanctae matris Ecclesiae segregamus, atque cum Juda traditore Domini nostri Jesu Christi, et cum diabolo et angelis ejus aeternis incendiis concremandum deputamus. At vero qui pio intuitu observator et custos exstiterit hujus nostri apostolici constituti ad cultum Dei respicientis benedictionis gratiam et misericordiam a misericorde Deo nostro multipliciter consequatur et vitae aeternae particeps effici mereatur. Data Maguntiae III Nonas Septembris per manus Petri Diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis noni papae I, indictione III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 15 |
XV. S. Leo IX, petente Milone, monasterii S. Bercharii Dervensis abbate, ecclesiae in vico Villa libertatem tribuit. (Anno 1049.) [Mabill., Annal. ord. S. Bened., IV, 737, ex chartario Dervensi.]
|
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris, et Filii et Spiritus sancti.
|
Ego, Dei clementia, LEO humillimus papa, volo ut agnoscant fideles universi sanctae hujus Leuchorum sedis, qualiter abbas Milo ex sancti Bercharii monasterio meam adierit praesentiam, petens ut cuidam altari suae ecclesiae libertatem pro Dei amore, cujus servitium illo disponebat, ordinare traderem. Est autem ecclesia illa super Blesam fluvium in vico, qui dicitur villa, in qua monachos ad serviendum Deo decernebat instituere. Quod ostendens meis et hujus Dei ecclesiae filiis, clericis seu laicis, censuerunt ut ejus petitioni praeberem assensum, quatenus ipse abbas et congregatio ac successores eorum pro mea parvitate sive successoribus meis semper precentur Domini misericordiam. Quorum consilium amplectens, concessimus omnem libertatem praedictae ecclesiae, ut inibi habitantes monachi absque ulla emptione altare sancti Mauricii ad honorem dicatum perpetualiter possideant. Propter quod capellanus, qui curam animarum Villa habuerit, synodum atque concilium provideat, censumque persolvat; quando vero alius successerit, oblatus a monachis absque ulla servitute locum tenebit. Si quis ergo praesumpserit haec ullo modo transgredi quae praedicto indulsimus locello, sciat se anathematis innodatum vinculo; qui vero illis largitatem fecerit aliquam, a piissimo Domino nostro Jesu-Christo multiplicia consequatur, et vitae aeternae particeps effici mereatur. Ut autem hoc opus pietatis nostrae consistat semper inviolabile, manu mea ac dominorum pontificum, cum clericis ac laicis qui adfuerunt, censui esse roborandum. Ego Leo sanctae catholicae et apostolicae Ecclesiae praesul Tulli confirmavi. Signum Halinardi Lugdunensis archiepiscopi. Signum Evrardi Trevirorum archiep., Joannis Portuensis episcopi, Alberonis Metensis episcopi, Widonis Leuchorum primicerii, Stephani archidiaconi, Alberonis archidiac., Rodulfi archidiac., Lamberti archidiac., Widrici archidiac., Vlrici archidiac., Walteri decani, Warneri decani, Duranni presbyteri, Alberonis, Rotberti, Milonis abbatis Dervensis, Alberti prioris, Hingonis, Wandalgeri. Ego Petrus, sanctae Romanae Ecclesiae diaconus, bibliothecarius et cancellarius, subscripsi. Ego Joannes subdiaconus scholae cantorum subscripsi.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 16 |
XVI. S. Leo IX Parthenonis S. Mariae Portus Suavis, a Bertholdo quondam episcopo Tullensi construi coepti, ab ipsoque perfecti, possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1409.) [Dom Calmet, Histoire de Lorraine, I, Preuves, col. 432.]
|
LEO epsicopus, servus servorum Dei, omnibus orthodoxis sacrosanctae Romanae Ecclesiae gubernatoribus, et omnibus verae religionis veraeque fidei cultoribus praesentibus et futuris.
|
Perspicue cognoscimus, et certa lege tenemus, quod pro cunctis bonae actionis studiis et spiritualibus animae incrementis, corona nobis a Deo et merces praeparetur in coelis; unde sicut destituta sanctae religionis loca solerter sunt corrigenda, et ad statum rectitudinis sollicitudine pervigili revocanda, ita et coepta in se ipsum bona a nobis sunt coenobia solidanda atque fovenda, praesertim cum nobis divina providentia custodiam animarum et regimen contulerit ecclesiarum, quibus oves suas vitalibus alimentis pascere, bene incoepta confirmando, et quae vigent diligentius educando, praecepit. Haec ergo me considerante, dum in initio nostrae ordinationis fui Dei dono Leuchorum praesul electus, interea sollicitudinis meae studio mihi innotesci contigit, quod praedecessor meus domnus venerabilis Bertholdus, quoddam coenobium ex pontificalis praebendae sumptibus, in villa quae Portus Suavis dicitur, construere coeperit, sed fine praereptus, bonum opus ad finem usque minime provexerit; cujus sanctam intentionem conspiciens, et aliquantulam portionem in ejus mercede devotionis adipisci cupiens, coeptum laborem Christo favente perexptere studui, coetumque sanctimonialium Deo ibidem serviturarum congregavi, et locum in veneratione gloriosae Virginis Genitricis Mariae, et sanctae virginis Mennae ibidem corpore quiescentis consecravi; postquam autem ad onus apostolatus sanctae Romanae sedis fui evocatus Dei dispensatione, contigit me fines Galliarum revisere, pro sancta Dei corroboranda religione; dumque in sanctae Dei Tullensis ecclesiae sede remorarer, quam adhuc retinebam in nostrae ditionis ordinatione, adiit nostram praesentiam Berenna abbatissa ejusdem coenobii, poscens res a nobis vel ab aliis Deo devotis collatas, nostra apostolica auctoritate corroborari. Ejus petitionem utilem fore cernentes, confirmavimus eidem loco, sancti Petri auctoritate, cuncta quae dudum delegavimus, scilicet viginti duos mansos et semis in eadem villa Portus Suavis, cum banno et districtu, et quidquid ibidem possidemus in silvis et pratis, aquarum decursibus, terris cultis et incultis; tria etiam molendina in ipsa villa, et ecclesiam Sancti Mauritii, cum capella Sancti Andreae, de quibus nullus census nullumque servitium alicui debet solvi. Ecclesiam de Babainvilla cum capella de Xuilleyo , et capellam de Mazeriis ; medietatem ecclesiae de Saviniaco , medietatem capellae de Sampiniaco ; medietatem ecclesiae de Morlain-curte , capellam de Lagniaco ; ad Faveriis , medietatem ecclesiae et dimidium mansum allodii cum servis et ancillis. Concedimus etiam altaria praedictarum ecclesiarum absque ullius pretii redemptione in futuris temporibus perpetuis possidere; tertiam partem terrae de Cauleyo , cum dimidio banno; quatuor vineas ad Domnum-Germanum , et vinum decani; ad Straflede-villare, mansum unum; ad Grandem-Frasnum dimidium mansum. Confirmamus quoque eidem loco illa quae post constructionem ipsius coenobii praedicta abbatissa suo studioso labore acquisivit. Ad Humberticurtem tres quartarios, et dimidium molendinum, quem dedit ipsi monasterio Dado miles. Ad Bactris dimidium mansum, et silvam apud Valdonis-curtem , quem dedit Mamsedis uxor Windrici, ad Bossevini-frontum tres quartarios cum silva et pratis, quae dedit Odilla uxor Elbonis, inter Domnum-Martinum et Morli-curte, mansumque quem dedit Vindistoldis uxor Biralli de Vendopera; ad Domnum-Martinum super aquam arandum quartarium et semis, et tres partes medietatis ecclesiae; medietatatem ecclesiae de Puteolis et altare ejus, et quartarium alodi de Puteolis, quem dedit Radulphus pro uxore sua. Praeterea decernimus ut eidem coenobio praeficiatur abbatissa, quae secundum regulam sancti Benedicti praeesse et prodesse queat. Quoties quaelibet abbatissa ab hac luce migraverit, ab eisdem, laude episcopi, digna eligatur abbatissa; sin vero inter eas electio digna effici nequierit, ex alia qualibet congregatione idonea abbatissa expetatur. Inhibemus igitur et universo coetu praesentium fidelium annuente praecipimus, ac sub invocatione divini nominis contestamur unumquemque antistitem ipsius sedis, successorum videlicet nostrorum, ne unquam de hac praescripta facultate ancillarum Dei, quam illis per testamentum concessimus, subtrahere quidquam vel diminuere praesumat, neque ipsam aliquando congregationem exordinare vel injuste perturbare audeat; sed quoties ei ad eas venire placuerit causa charitatis, et piae sollicitudinis, veniat; et si qua inter eas ordinanda vel corrigenda sunt, clementer ac secundum Deum ordinare vel corrigere studeat. Si quis tamen, eorum iniqua cupiditate persuasus, hanc ordinationem nostram a nobis constitutam infringere aut violare tentaverit, iram Dei omnipotentis incurrat, ac poenam sempiternae damnationis irremediabiliter persolvat, nec sit illi pars cum Deo in retributione justorum, sed habeat partem cum principe tenebrarum, feratque judicium divinae ultionis, transfixus anathemate perpetuae maledictionis. Qui vero pio intuitu hujus privilegii nostri custos et observator exstiterit, a Domino Deo gratiam consequatur, et aeternae gloriae particeps efficiatur. In cujus bullae circulo est scriptum: MISERICORDIA DOMINI PLENA EST TERRA. Et in medio circuli: LEO PAPA. Postea magnum B. L. pro suscriptione. Datum Kalendis Octobris per manum Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae Romanae Ecclesiae, anno II domini Leonis papae IX, indictione III, cum plumbo et chorda in pergameno.
|
( Bainville ) ( Xuilly ) ( Maisières ) ( Sepvigny ) ( Champougny ) ( Morlaincourt ) ( Lagny ) ( Favières ) ( Chauloy ) ( Dom-Germain ) ( Fresnel-la-Grande ) ( Humbercourt ou Ambercourt ) ( Vaulioncourt ) ( Dom-Martin ) ( Puisieux )
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 17 |
XVII. S. Leo IX diem dedicatae ecclesiae S. Remigii (I Octobris)
celebrem esse praecipit per Remensis episcopii confinia. (Anno 1049.) [Mabill. Acta SS. ord. S. Bened. Saec. VI parte II, pag. 726.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, fratribus et filiis catholicis per universum regnum Francorum constitutis, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Compertum charitati vestrae credimus quod post consecrationem nostram, illam videlicet qua benignitas Dei humilitatem nostram sanctae Romanae Ecclesiae praeesse voluit, Germaniam Galliamque visitavimus, ac Remorum urbem adeuntes, maximo voto et summa devotione ecclesiam beati Remigii, ut longe ante desideravimus, Deo annuente, et ejusdem sanctissimi viri patrocinantibus meritis, cum magna gloria dedicavimus, atque post consecrationem ecclesiae in eadem synodum celebrantes, plurima ad utilitatem Christianae religionis necessaria, consilio coepiscoporum nostrorum, assensu etiam et laude cleri et populi, quorum innumera multitudo ad tantae devotionis celebritatem confluxerat, statuendo confirmavimus: quae omnia capitulis digesta inter canones haberi praecepimus, et postea, in omnibus synodis quas habuimus, idipsum confirmare curavimus. Et quoniam beatissimum Remigium gentis Francorum praedicatorem et apostolum scimus, venerari et honorare illum, quem Dominus in terris et in coelo mirificavit, prout possumus, debemus, praesertim cum semper in nostro pectore inde ipsius amor ferventius ardeat, quod pretiosissimum corpus ipsius sanctissimi viri propriis manibus transferentes in locum sibi praeparatum, miraque pulchritudine exquisiti operis decoratum reposuimus. Unde vestram admonere volumus dilectionem ut, sicut nos in ejus obsequiis perpenditis gratulari, ita et vos causa nostri amoris, maximeque ex debito paterni honoris, solemnitatem ejus, quae est Kalendas Octobris, celebrem habeatis; quia etsi aliis non est apostolus, tamen vobis est: nam primitiae apostolatus ejus vos estis in Domino. Hunc itaque honorem patri et apostolo vestro exhibete, ut juxta promissum Domini, longaevi super terram vivere, et ejusdem Patris precibus aeternae beatitudinis felicitatem mereamini possidere. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 18 |
XVIII. S. Leo IX in synodo monasterium S. Remigii Remense privilegiis ornat. (Anno 1049.) [Mabill. Acta SS. ord. S. Bened., Saec. VI parte II, pag. 726.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, HERIMARO abbati, et omni congregationi monachorum Sancti Remigii perpetuam salutem.
|
Divinae bonitatis non immemor et ingratus, quae sua gratia humilitatem meam in sede apostolica sanctae Romanae Ecclesiae sublimavit, ne mea negligentia mihi discrimen, ecclesiarum autem faciat ruinam, ecclesias quae nostro apostolatui subjacent, catholice ordinare, regere et emendare, nec non apostolica auctoritate immunes et liberas facere proposui, si sancti Spiritus benignus favor mihi annuerit. Unde, ex debito nostri apostolatus, post aliquas ecclesias quas zelo succensus charitatis visitavi, et, divina misericordia me praeveniente, ut potui, emendavi, ad hanc beati Remigii ecclesiam dedicandam, de ecclesiasticis etiam causis tractaturus et definiturus, adveni, confidens sanctissimis meritis ipsius adjuvari ad obtinendam Dei misericordiam, si aliquid dignum et memorabile egerim ad ipsius honorem et gloriam. Hac igitur dedicata ecclesia, placuit huic idonea et laudabilia auctoritatis et nostrae visitationis relinquere monumenta. Deliberamus itaque, et coram hac sancta synodo promulgamus, statuimus et confirmamus, ut haec ecclesia hoc privilegium nostrae auctoritatis supra caeteras Franciae ecclesias habeat, quatenus nulla ecclesiastici ordinis magna vel parva persona in hoc altari quod consecravimus, missam celebrare praesumat, nisi Remorum archiepiscopus, et hujus loci abbas, et cui licentiam concedet; permissa eadem licentia canonicis Remensis ecclesiae bis in anno, in Pascha scilicet et in Rogationibus, septem presbyteris legitimis ad hoc officium deputatis, quos et scientia ornet, morum gravitas et vitae probitas commendet. Praeterea, quia haec ecclesia ab iniquis pervasoribus graves et multiplices suarum rerum est passa injurias, ne quisquam amodo villis beati Remigii, quas possidet vel possidebit, aut hominibus intra vel extra ipsas villas positis, graves consuetudines imponat et iniquas, auctoritate beati Petri apostolorum principis prohibemus, et quae hactenus injuste fuerint impositae, eadem sancta et inviolabili auctoritate, ne ulterius fiant interdicimus, servata hac in omnibus auctoritate, ut consuetudines quae juste ei antiquitus sunt constitutae, ratae permaneant et inviolatae. Hoc etiam nostra auctoritate confirmamus, quod Wido Remorum archiepiscopus partem quam in mercato habebat, quod erat XII Kalend., Novemb. beato Remigio nostro obtentu donavit, ea conditione ut nemo in ipso mercato quinque denariorum pretium per violentiam auferat, nullus, nisi hujus loci abbas, aut cui ipse jusserit, ibi quidquam accipiat. Nullus ad idem mercatum convenientes, quod XII Kalend. Novemb. statuimus et promulgamus, veniendo et redeundo caedat, impediat, aut per vim eis aliquid auferat. Statuentes sub divini obtestatione judicii, ut qui hoc privilegium sanctae Romanae sedis violare praesumpserit, aeternam damnationem incurrat. Sub eadem obtestatione, nostro precatu et praefati archiepiscopi voluntario assensu, remissus est ecclesiae sumptus quem in festo sancti Remigii accipiebat Remensis archiepiscopus. Datum III Nonas Octobris per manum Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis papae IX I, indict. III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 19 |
XIX. Bulla Leonis IX Gedulfo Stabulensis Ecclesiae thesaurario concessa, qua omnes possessiones ad dotem altaris concessas aliaque privilegia Stabulensis thesaurarii confirmat. (Anno 1049.) [Martene, Ampliss. Collect. II, 69.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, GEDULFO, Stabulensis ecclesiae thesaurario, cunctisque suis successoribus apostolicam benedictionem.
|
Pastoralis curae vigilantia propria nos sollicitudine hortatur ut omni studio commodis ecclesiarum Dei intendamus, et quidquid quieti fratrum et firmamento possessionum conduxerit, hilari animo et munifico praebere debeamus. Quia igitur frater Gendulfus, Stabulensis Ecclesiae aedituus, notitia nobis et familiaritate acceptus, providentiam nostram adivit, petens ut officio cui deservit nostrae auctoritatis decreto firmamentum adderemus. Nos, et aequitate justitiae et sedula fratris petitione commoniti, praesentis edicto paginae omnes possessiones quae ad dotem altaris supradictae ecclesiae pertinere noscuntur, inviolatas permanere constituimus. Praecipimus etiam ut, sicut hactenus idem frater, cum suis antecessoribus, ratiocinia sua in eis qui vinum aut plures denarios ad altare pro censu capitis persolvunt, sine contradictione accepit, ita deinceps cum successoribus suis immobili firmitate obtineat; id est quidquid pro interfectione viri sui, vel pro effusione sanguinis, vel pro imparibus nuptiis saeculari jure persolvitur, ad thesaurarium ecclesiae sine ulla refragatione perveniat. Nec liceat abbatibus aut alicui praepositorum, vel censum ipsum, vel ratiocinia quae ex supradictis et aliis rebus proveniunt, in feodum dare, vel alio quocunque modo ipsis aedituis ullam diminutionem vel alienationem inde facere. Quod quicunque praesumpserit, beati Petri et nostra auctoritate anathematis vinculo irrevocabiliter illigetur. Hoc, quod pro amplitudine possessionum suarum illi ecclesiae pernecessarium est, beati Petri auctoritate immobili decreto firmamus, ut, quia beatus Remaclus utriusque loci primus fundator, relicto Tungrensi episcopatu cum infulis pontificalibus, eisdem locis primus abbas praefuit, omnibus eorumdem locorum abbatibus firma et libera ligandi atque solvendi potestas permaneat, et rerum suarum invasores a Christianitate suspendere iterumque et communioni sanctae restituere praevaleant. Data Remis III Nonas Decembris, per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae et apostolicae sedis, anno Dominicae incarnationis 1049, anno domni Leonis noni papae secundo, indictione IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 20 |
XX. S. Leonis IX privilegium de immunitate prioratus Sancti Marculfi, seu ecclesiae de Corbiniaco, a monasterio Sancti Remigii dependentis. (Anno 1049.) [Marlot, Metropolis Remensis Historia, II, 108.]
|
Congruit apostolatui nostro pro universis Ecclesiis Dei, ne damna rerum suarum sustineant, sed magis in melius augeantur et crescant, curam habere. Igitur, quia fraternitatis tuae dilectio nos postulavit quatenus monasterium quod corpore beati Marculfi nobilitatur, et in episcopatu Laudunensi situm est, privilegio sanctae sedis apostolicae muniremus, quo ad Dei omnipotentis laudem et ejusdem Marculfi honorificentiam nullius hominis avaritia et temeritate valeat in quoquam minus violari, sed potius augeatur et crescat: propter interventum tuae dilectionis confirmamus et corroboramus hoc nostro auctoritatis privilegio eidem monasterio omnes possessiones, etc.
|
Datum III Nonas Octobris per manum Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni papae Leonis noni primo, indictione tertia.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 21 |
XXI. S. Leo IX confirmat privilegia abbatiae S. Dionysii. (Anno 1049.) [Doublet, Histoire de l' abbaye de Saint Denys, pag. 461.]
|
LEO, servus servorum Dei et Ecclesiae Romanae episcopus, regibus et ducibus, principibus atque dominatoribus, et eis qui nunc sunt et venturi sunt futuris temporibus.
|
Quoniam justis petitionibus assensum nostrum praebere et Ecclesiae sanctae vigilanter utilitatibus oportet inservire, Deo nostro sine dubio per hoc speramus nos placere, si res et ecclesiasticas constitutiones, a sanctis Patribus ita ut constitutae sunt, cogamus permanere, et, ne deinceps ab iniquis impune corrumpantur, nostra auctoritate roborare. Quapropter notum facimus praesentibus et futuris, omnibus videlicet regibus et ducibus, principibus et dominatoribus, seu cunctis apostolicae sedis fidelibus, quod venerabilis abbas Hugo et monachus monasterii beati Dionysii martyris, ubi ipse sanctus in corpore requiescit, nostram benevolentiam precibus imploravere, quatenus privilegia eidem monasterio a domino Dagoberto Francorum rege, ipsius loci fundatore, concessa, sed et Clodovius filius ejus, regumque simul eorum omnium immunitatum confirmationes, quicunque suam illi monasterio beati Dionysii martyris auctoritatem promulgantes praestiterunt, sed et privilegium quod fecit Dominus et venerabilis Landericus, Parisiacae urbis episcopus, una cum consensu suorum canonicorum pariterque regionis illius episcoporum, de libertate et emissione clericorum in suis ordinibus omnibus, quod videlicet omnes, secundum metas a se discretas, in circumscripto loco ecclesiis servientes a sua et omnium suorum successorum potestate absolvit, et abbati et fratribus monachis supradicti monasterii regendum et disponendum contradidit, sanctorumque praedecessorum nostrorum, Romanorum pontificum, Zachariae, Stephani, Leonis, Adriani, Nicolai privilegiorum decreta sancta et apostolica auctoritate confirmata, nec non privilegium domni Aeneae Parisiensis urbis episcopi et episcoporum illius patriae de praedicti loci corroboratione, temporibus Caroli regis factum, nos demum manum imponentes, nostra etiam auctoritate dignaremur roborare. Providentes ergo eidem ecclesiae et ad munimentum praelati ibi abbatis, atque fratrum praesentium et futurorum, qui in ipso venerabili monasterio Deo militare videantur, utile fore, auctoritate beati Petri apostoli et nostrae privilegio paginae praedictorum regum seu praedecessorum nostrorum et episcoporum venerabilium ejusdem patriae decreta roboramus, regum omnium potentiam sive successorum nostrorum a Christo creditam auctoritatem obtestantes, ne locum sancti Dionysii, Christi martyris, suis auctoritatibus et privilegiis roboratum, vel per se, vel per sibi subditos quoquo modo temerari patiantur in aevum. Sancientes igitur promulgamus ne ullus aliquando Parisiacae urbis episcopus, quaqua ratione vel quacunque causa, abbati vel fratribus praedicti loci de parochianis suis, facto apud eum clamore super his quae malefacerint, justitiam deneget: quod si fecerit, sicut singulari privilegio domnus Stephanus, antecessor noster, concessit eis potestatem eligendi ex se et habendi episcopum, ita et nos per singulare privilegium nostrum eis concedimus ut, vice nostri nominis, habeant potestatem percutiendi eos anathemate et relaxandi post satisfactionem, sicut constitutum vidimus et corroboratum approbavimus in privilegio jam dicti Aeneae Parisiensis episcopi, facto consensu canonicorum suorum, Suessionis in regali synodo residente rege Carolo et concedente, praesentibus et eidem annuentibus super parochianis suis, et hujus constitutionis violatores anathematis gladio percutientibus, tam metropolitanis illius patriae, scilicet Hincmaro Remensi, Wanilone Senonensi, Venilone Rothomagensi, Rodulfo Bituricensi, Herardo Turonensi, Frotario Burdigalensi, quam et suffragantes eorum, qui plenius in eodem privilegio inveniuntur. Praecipimus quoque ne quis eorum episcoporum, a quibus ista postulare voluerint, eis oleum, chrisma, tabulas, benedictiones, ordines suis temporibus, prout ipse abbas vel fratres, vel successores eorum expetierint, praesumat denegare: et ne quis episcoporum Parisiacae urbis haec eis deneget, vel alium qui eis contulerit interpellare pro hoc quoquo tempore tentet, omnino interdicentes prohibemus. Hoc etiam jubemus ut pro causis et responsis ecclesiae suae nostram atque nostrorum successorum audientiam licenter habeant appellare et adire, nullusque eos interim condemnare et res eorum invadere conetur, quod a nostris utique praedecessoribus, eis ante constitutum est. Quod si quisquam cujuscunque potentiae, vel persona cujuscunque ordinis vel aetatis hoc nostrae, nostrorumque praedecessorum auctoritatis privilegium quoquo modo ausus fuerit violare, sempiterno damnetur anathemate, ligatus beato Petro, nobisque a Deo concessa potestate; conservatores autem perpetua fruantur benedictione. Datum tertio Non. Octob., per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae et apostolicae sedis, anno domni Leonis papae IX primo, indict. III.
|
(cujus nos immeriti vicarii sumus)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 22 |
XXII. S. Leo IX in synodo Moguntina quadraginta episcoporum, praesente Heinrico imperatore, Simoniacam haeresim damnat, repudiatoque Bertaldo, ecclesiae Vesontionensis invasore, Hugonem archiepiscopum sancit, eique crucis palliique usum concedit. [Theiner, Disquisitiones criticae, pag. 203.] (Anno 1049.)
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, omnibus sanctae Ecclesiae filiis tam praesentibus quam futuris.
|
Gratias agentes Deo et Domino Jesu Christo, qui mediocritatem nostram nullis meritis fultam ad apostolicae tamen sedis culmen evexit, et synodalibus decretis de corpore sacrae Christianitatis, cui ipse caput est, aliqua inconvenientia et etiam nocentia amputare concessit, per hanc nostrae praeceptionis paginam innotescimus eorum aliqua quae gessimus in synodo Moguntina, in qua nobis consedit prudentissima filii nostri Henrici II Romanorum imperatoris majestas, multorumque fratrum et coepiscoporum nostrorum nec non abbatum reverenda sanctitas, honestorum clericorum atque laicorum religiosorum praesente non parva multitudine. Damnata enim simoniaca haeresi eaque radicitus exstirpata, cum de divinis officiis et sacris ordinibus diversa emergerentur negotia, ecce quidam Bertaldus nomine coram se protulit seque archiepiscopum Vesonticae esse clamavit, eaque de re querimoniam se velle facere, quia multis jam annis esset consecratus nec receptus, inimo alius sedem suam invasione possideret. Quo dicto rogans sibi clam causidicum fratrem nostrum Coloniensem archiepiscopum Lermoennum laudante synodo nobisque annuentibus assecutus est. Qui sumens causam ejus dicendam a rege Burgondionum Rodulfo exorsus est, cui idem Bertaldus famulabatur indebitamque subjectionem impendebat, cum forte contigit Hectorem archiepiscopum Vesonticensem a corporis vinculis absolvi ejusque cathedram remanere vacuam. Bonefacio vero regis idem Bertaldus, dictante causidico suo, professus est investituram se ejusdem archiepiscopatus accepisse, eoque rege praecipiente a suffraganeis episcopis consecratum fuisse et in sede episcopali sedisse et etiam ordinationes fecisse: sed contradicente sibi episcopatum quodam comite Willelmo, postea expulsum a Walterio antecessore Hugonis ejusdem sedis archiepiscopi, qui etiam nostrae synodo intererat, contra quem de sua sede clamabat. Dicebat etiam quod, post expulsionem suam, a Romano pontifice pallium cum privilegio acceperit ac suscepti honoris confirmationem; cui querimoniae ipsum Hugonem archiepiscopum jussimus respondere, qui etiam nostra indulgentia Bremensem archiepiscopum Albertum in suum suscepit causidicum. Quo dictante taliter objecta coepit repellere: quod eidem Bertaldo sedem quam requirebat nec ipse abstulerit, nec antecessor suus, quia nunquam in sedem ascendisset, nunquam ibi quidquam episcopaliter egisset, pro eo quod nec clerus nec populus eum elegerit, nec ab eis receptus est, sed omni contradictione repulsus, quia magnam pecuniam ut episcopus fieret regi dedisset, et quia contra jus loci fecisset, qui semper electionem sui episcopi ipse habuisset. Se vero in eadem ecclesia cum officio cantoris fungeretur, mortuo antecessore suo, memoravit a clero et populo electum et etiam invite abstractum, et, cum jam in episcopatu 18 annum duceret, nunquam se amplius quidquam calumniae ab eodem Bertaldo perpassum in aliqua synodo, cum jam multis interfuisset, sed nec etiam aliquid super hac re verbum alicubi contra se fuisse prolatum, cum quiete pastorale officium sumpsisset et quiete tunc usque administrasset. Requisitus est autem a synodo ipse Bertaldus si quid proposuisset evidentibus testimoniis probare potuisset, quod scilicet in sede sederit ibique ordinationes fecerit, super hoc etiam quod electus esset a filiis Ecclesiae, quod canones praecipiunt fieri debere. Quid plura? Consilium petiit, concessimus. Reversus, quae proposuit cum probare non posset, interrogavimus a sancta synodo quid super hoc decerni debuisset. Itaque pari consensu et communi consulto, prolatis sanctorum canonum sententiis, decrevit sancta synodus eumdem Bertaldum, a filiis Ecclesiae non electum, non receptum, non pro pastore habitum, sed semper repudiatum, semper repulsum, invitis dari non potuisse nec debuisse, ideoque perpetua taciturnitate ab hujusmodi querimonia debere cessare: Hugonem vero archiepiscopum a clero et populo expetitum, electum, sedem tanto tempore tranquille possidentem, nulla unquam calumnia ab eodem Bertaldo inquietandum, perpetua pace debere eumdem episcopatum possidere, quia ille pastor esset qui per ostium intraret, qui vero aliunde, fur et latro. Quam sententiam justam et canonice prolatam nostra et apostolica auctoritas roboravit, laudante dulcissimo filio nostro pronominato Augusto, cunctoque, qui aderat, clero et populo. Placuit etiam universae synodo nostro apostolico tutamine eumdem Hugonem archiepiscopum muniri debere, imposito nostrae auctoritatis anathemate, ne unquam deinceps liceret Bertaldo aliquam calumniam inferre tum ipsi archiepiscopo, tum etiam ejus Vesonticensi ecclesiae: quod et fecimus, proprio ore synodo respondente Fiat, fiat. Quapropter dignum duximus, tam ad hujus rei memoriam futuro tempore habendam, quam ad exemplum posteris dandum, omnia sicut promissa sunt scribenda esse. Quibus ita terminatis, una cum episcopali officio, etiam archiepiscopalia insignia eidem Hugoni archiepiscopo per hanc paginam concedimus et confirmamus, crucem videlicet et pallium et quidquid antecessores ejus ab antecessoribus nostris constat promeruisse, ut qui pollet meritorum laudabili dignitate, tam in virtute scientiae quam in morum honestate, polleat etiam ornamentorum pulchritudine in omni archiepiscopalis culminis plenitudine, semperque meminerit in exteriore decore interiorem decorem procurare, ut, forma factus dominici gregis, exemplum boni operis de se praebeat suis, virtutem pontificatus simul cum nomine habens, pontem se faciens et pro se populum Dei ad eum transmittens. Hanc vero paginam, ut omne quod legitur certius habeatur, propriae manus subscriptione et ipsi corroboravimus, et augusta manu coepiscoporumque nostrorum, qui ibi affuerant, propriis subscriptionibus confirmari jussimus ad laudem Dei et Domini nostri Jesu Christi. Henricus Dei gratia secundus Romanorum imperator Augustus. Johannes Portuensis episcopus. Hic duo Romani. Bardo Magontinensis archiep. Burchardus Alvestedensis eps. Albertus Spragensis eps. Ruod Padebrunnens. eps. Sibico Spirens. eps. Gebeardus Astetens. eps. Arnulfus Wormaciens. eps. Adalbero Wiziburgens. eps. Theodericus Constannens. eps. Herimannus De Castello Felicitatis eps. Herimannus Coloniens. archiep. Benno Trajectens. eps. Bruno Mindens. eps. Albericus Osembrungens. eps. Robertus Munigardevordensis eps. Tetuinus Leodiens. eps. Hugo Crisopolitanus archieps Theodericus Bisileens. eps. Hebreardus Trevirens. archieps. Adalbero Metens. eps. Hescelo Strasburgens. eps. Henricus Augustens. eps. Ascelinus Bavenbergens. eps. Stephanus Antiquae Urbis eps. Ascelinus Eldmensens. eps. Balduinus Salseburgens. archieps. Gebeardus Ratisponens. eps. Nizo Frisigiens. eps. Duo episcopi Leuticicorum. Theodoricus Verdunens. eps. Hunfredus Magdeburgens. eps. Bruno Smannens. eps. Uunaldus Meresburgens. eps. Tancoardus Brandeneburgensis eps. Ebbo Nuenburgens. eps. Albertus Bremens. archieps. Walo Iburgens. Danorum eps. Tetuinus Concordiens. eps. de Aquileia. Datum XIV Kal. Novemb per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis papae primo, indictione tertia.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 23 |
XXIII. S. Leo I X monasterium Laureshamense, petente Heinrico imperatore, tuendum suscipit, bonaque ejus confirmat. (Anno 1049.) [Mansi, Concil., XIX, 691.]
|
Leo IX episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo eis domino UDALRICO, religioso abbati venerabilis Lauressamensis Ecclesiae, et per te in eodem venerabili monasterio tuis successoribus in perpetuum.
|
Quoniam concedenda sunt quae rationabilibus desideriis pertinere noscuntur, nostri apostolatus auctoritas ad roborandam piam devotionem sancta loca construentium in praestandis privilegiis debet minime abnegari. Igitur, quia excellentia spiritualis filii nostri domini H. piissimi imperatoris Augusti postulavit a nobis quatenus monasterium N., quod constructum esse certum est a piissimis imperatoribus Carolo Magno et filio ejus Ludovico eorumdemque successoribus, ubi modo venerabilis abbas N. regulari institutioni praeesse videtur, privilegii sanctae Romanae et apostolicae sedis modis omnibus decoretur, scilicet ut nullius juri et ditioni submittatur: ideo piis desideriis spiritualis filii nostri faventes, hac nostra apostolica auctoritate decernimus id ipsum praefatum monasterium et modo et usque ad finem saeculi sub patrocinio sanctae Romanae et apostolicae matris Ecclesiae, cum omnibus quae ad illud pertinent, permanendum. Decernimus igitur, sub divini judicii obtestatione et beati Petri apostolorum principis, nostraeque humilitatis interdictione, ut nullus in aliquo gradu constitutus, vel in quolibet ordine et ministerio, audeat moleste causis ejusdem monasterii incumbere, aut de rebus aut possessionibus quoquo modo auferre aut alienare, seu ipsos monachos inibi Deo servientes inquietare praesumat, nec quamlibet malitiam et jacturae molestiam ibidem inferre conetur, dum profecto illud, ut saepe praedictum est, firma stabilitate et jurisdictione, sub patrocinio sanctae nostrae Romanae matris Ecclesiae permanendum sancimus. Addimus praeterea post obitum abbatis ut nemo ibidem abbatem constituat, nisi quem consensus et communis voluntas fratrum ibidem regulariter viventium ex ipsa congregatione elegerit, nullumque praemium sive donum pro consecratione illius abbatis, qui tunc temporis fuerit, praesul accipere contendat; et si eum gratis ordinare noluerit, vel a nostra Romana matre Ecclesia, vel a quolibet venerabili episcopo nostra auctoritate ordinetur. Promulgantes nempe, et hoc auctoritate beatissimi Petri apostolorum principis, coram Deo et terribili ejus futuro examine, per hujus nostri apostolici privilegii constitutionem sancimus ut universa quae ab antecessoribus successoribusque nostris in rebus mobilibus et immobilibus concessa sunt, nec non et possessiones quae a regibus et principibus seu quibuslibet Christi fidelibus collatae sunt, fuerintve in posterum, inconcussa stabilitate ad jus et dominium sancti Nazarii martyris perpetuis temporibus perseverent, nec licentia sit, ut dictum est, ex omnibus ejusdem monasterii pertinentibus cuiquam vel magnae vel parvae personae diripere quidquam vel auferre, ut profecto ad Dei laudem securum et tranquillum juste id quod subjectum juri et patrocinio fuit decrevimus, bene dotatum et in melius dotandum permaneat. Si quis autem, quod non optamus, nefario ausu praesumpserit haec quae ad honorificentiam Domini Dei et Salvatoris nostri pro stabilitate ipsius monasterii et quiete monachorum statuta sunt, transgredi, sciat se anathematis vinculo innodatum, et cum diabolo et omnibus impiis eum incendii atrocissimo supplicio deputatum. At vero qui pio intuitu custos et observator eorum exstiterit, omnimodae benedictionis gratiam, omniumque peccatorum suorum absolutionem et indulgentiam, et coelestis vitae beatitudinem cum sanctis et electis a misericordissimo Domino Deo nostro consequi mereatur in saecula saeculorum, Amen. Data XI Kal. Novembr. per manus Petri diaconi et bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis P. primo. Indict. III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 24 |
XXIV. S. Leo IX parthenonis S. Mauri Virdunensis possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1049.) [Dom Calmet, Histoire de Lorraine, I, Preuves, pag. 424.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, fratri THEODORICO Virdunensis Ecclesiae praesuli, suisque successoribus in perpetuum.
|
Si devotis Dei fidelium petitionibus assensum dederimus, videlicet ut res sanctarum Ecclesiarum eorum procurationi commissas, unde duplici refectionis pastu sustentari debeat grex Dominicus, nostri apostolici privilegii auctoritate firmare velimus, universalis sanctae Ecclesiae statui profuturum minime dubitamus, imo ab ipso divinae misericordiae fonte large remunerari credimus. Unde omnium catholicorum Deoque placentium universitas noverit jam dicti Theodorici dilectissimi praesulis consensu, et Ave abbatissae pio precum interventu, locum in suburbio Virdunensi juxta rivulum Scanciae situm et in honorem sancti Joannis Baptistae et sancti Joannis evangelistae confectum, ubi sanctorum Mauri, Salvini atque Aratoris corpora ab ejusdem urbis venerantur incolis, quae Heimo episcopus renovavit, et instruxit propter aquae commoditatem, ut moniales quas ibi sub monastica regula ordinavit, usualia omnia sua intra fines loci ipsius habere possint, me apostolicae auctoritatis munimine firmare, ne quidquid idem episcopus caeterorumque Dei fidelium pia devotio ibidem contulerat, ab aliquo sanctae Ecclesiae inimico post haec violari contingat: res autem ecclesiae eidem pertinentes quas confirmare statuimus, praesentis pagina descriptionis demonstrat: videlicet villam ad Calvum-Montem, et ei omnia pertinentia; villam Marseium, et quidquid ad eam pertinere videtur; Hattonis Masnile, Caslon-Villam, Vilegium, cum vineis et familia Amalgisi; villam Adase, eum omnibus sibi pertinentibus; Gundrici-Curtem similiter; ad Labriam mansos VIIII cum familia, Berlei-Curtem, ad Briodorum mansos VIII cum molendino et ejus appendiciis. In Molengeia-Curte mansos VII cum farinario; subtus Leodium, in loco qui dicitur ad sanctum Remigium, VII mansos cum ecclesia. In Samongeia, mansos VII et dimidium. Ad Grimaldi-Curtem mansos XI cum farinario. Subtus Virdunum Novamvillam IX mansos et dimidium. Ad Tullidam VIIII mansos et dimidium. Petri-Villam in Arduena, et villam quae dicitur Nervia, mansos XX cum familia. Ad Parperiam decimas, cum omnibus indominicaturis. In Tranculfivilla ecclesiam unam. Ad Sampiniacum unam. Ad Sanctum Julianum unam. Unam in Mandris. Ad Villam unam. Ad Caslon unam cum capella. Ad Imbeiam unam. Ad Trogium I. Ad Ranserias unam. Ad Malameias unam. Ad Prodagion unam. Ad Arberti-villam, unam et quartarium cum piscaria. Ad Domnum-Petrum unam. Ad Lovum-Montem unam; ad Ornam, unam; ad Bras, unam; ad Unffi-villam, unam. Ad Romanas I. Ad Pilon I. Capellam S. Lamberti in civitate, et S. Medardum ipsius ecclesiae abbatiae adjacentem. Ad S. Hilarium piscariam cum manso I. In Samongeia piscariam I. Teloneum in civitate. Infra muros mansos duarum librarum; molendina duo subtus novum pontem. In Floraco super fluvium Airam, mansos IX. Comitissa Auda eidem ecclesiae, in qua et sepulta est, contulit, et ad domnum Johannem mansos XII cum ecclesia supra Cosantiam, et praedium quod acquisivit. In Lovomontem, et Brabant, ecclesiam in honorem Sanctae Crucis, quam Heimo episcopus rebus undequaque acquisitis dilatavit, canonicis inibi constitutis, qui hebdomadarii in jam dicto monasterio divinis inserviant officiis, nec canonicam nisi ab abbatissa recipiant. Earum autem rerum haec sunt nomina. Ad Romanas mansos IIII et dimidium, cum banno. Ad Asenam bannum, cum sylva. Ad villam mansum I cum molendino. Ad Crucem alodem cum sylva. Ad Caston-Curtem mansum dimidium. Ad Aldem-Villam alodem; juxta civitatem Cumminas III. Ad Aldeberti portam I. Ad Dodam-Vallem I. Ad Dormarvallem I. Ad Elnam quartarios VII, infra muros II vineas. Ad Ronnei-villam mansos II et quartarios tres. Mansos in civitate qui persolvunt solidos VIIII, clibanum unum. Ad Novam-Villam mansos I et dimidium. Haec omnia quae praescriptio nostra continet, tam urbana quam ruratica, in aedificiis, vineis, pratis, sylvis, campis cultis et incultis, utriusque sexus mancipiis, aquis aquarumque decursibus, molendinis, piscariis ecclesiis, capellis, sicuti jure et legaliter atque canonice ad hoc monasterium pertinent, ita vobis successoribusque vestris concedimus episcopis, et confirmamus in perpetuum; ita quod ad altaria ecclesiarum in episcopio vestro sitarum, sicut eis concessistis, nulli liceat aliam introducere personam, nisi quam ex sororum suarum consilio abbatissa conduxerit. Eligendi vero abbatissam secundum Dei timorem et canonum decreta liberam ipsis concedimus facultatem. Sed si controversia orta fuerit, ad episcopum pertinebit ut, sicut bonus pastor, idoneam ecclesiae illi provideat personam, vel de sua vel de alterius dioecesi. Si quis autem, quod non optamus, temerario ausu contra hoc nostrum privilegium attentarit, sciat se auctoritate Dei omnipotentis apostolorumque principis Petri, et nostra anathemate innodatum, ut a regno Dei fiat alienus, atque inde traditoris Domini nostri Jesu Christi socius in inferno, et excommunicationi subjaceat, donec resipiscens ad satisfactionem et congruam emendationem venerit. Qui vero pio intuitu curator et observator hujus nostri apostolici privilegii exstiterit, benedictionis gratiam et coelestis regni gaudium a Domino Deo nostro consequi mereatur in saecula saeculorum. Amen. Datum nono Kalendas Novembris per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis papae IX primo, indictione III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 25 |
XXV. S. Leonis IX privilegium quo canonicis Ecclesiae Virdunensis omnes eorum possessiones confirmantur. (Anno 1049.) [Mabill., De re diplom., Supplem., pag. 99, ex archetypo ecclesiae Virdunensis.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ROTMIRO primicerio canonicae sanctae Mariae principalis Ecclesiae Virdunensis, atque Warmundo decano, et per eos caeteris canonicis, tam praesentibus quam futuris, perpetuam in Domino salutem.
|
Officii nostri est miseriis et calamitatibus condescendere, et auxilium quod valemus impendere; quia, si in nobis unde procedere debet exemplum pietatis, pietas non invenitur, in quo inveniri debeat nescitur. Redeuntibus igitur nobis a Remense synodo, contigit Virduni hospitari et non laetari, sed potius lacrymari. Respeximus enim crudele urbis excidium, quale nullus possit non dolere hominum. Etenim tyrannorum ingressa civitatem saevitia, totam diruit per dira incendia, qui ignis nec ipsi ecclesiae sanctae Mariae pepercit, sed passim et ubique dominans conflagravit: ex qua conflagratione, inopinato superveniente, instrumenta etiam chartarum vestrarum praebendarum consumpta sunt, ita ut nullum remaneret. Quapropter lacrymabiliter omnes ad vestigia nostra prostrati nostrae apostolicae auctoritatis privilegium vobis postulastis fieri de eisdem praebendis, usibus et salariis vestris, ab antiquis temporibus concessis. Igitur inclinati precibus vestris, per hoc nostrae apostolicae sanctionis privilegium confirmamus et corroboramus vobis vestrisque successoribus in perpetuum easdem praebendas, sub jure ipsius beatissimae Dei Genitricis a fidelibus constitutas ad quotidiana divinorum officiorum servitia. Rerum vero earumdem praebendarum nomina petistis etiam huic privilegio inseri, cum multum privilegium antecessorum nostrorum vobis remanserit, ubi videantur haberi. Sunt autem ista cum bannis et centanis: Lemnia cum ecclesia ad Oschera et duobus mansis et omnibus appendiciis suis; ecclesia ad Domnum-Agericum cum terris; Nuvilleniacum cum ecclesia, molendino et omnibus appendiciis; Usionis curtem ad Pusionem quinque mansos et dimidium cum banno et silva; Superiacum-minorem cum ecclesia et silvis et omnibus appendiciis; Bella-villa cum banno, centana, molendinis et Malberti-monte; ad Ex. dimidius mansus cum molendino et prato; Mons cum banno, centana, ecclesia, molendinis et omnibus appendiciis; Agerici-villa cum banno centana; Berthinea-villa, Porario, Pictavilla; Profundo-rivo et ecclesiis, molendinis omnibusque appendiciis; Monaldi-villa cum banno, centana, ecclesia omnibusque appendiciis; ad Monaldi-villam mansus 1, inter Haldi-curtem et Villare mansus 4; ad Maroam mansi 2; ad Apletium molendinum 1; ad Grossumrubrum medietas unius ecclesiae. Inter Erpeiamcurtem et Soli 7 mansi eum banno et centana; ad Gislahadi-villam mansi 2 cum banno, centana et molendino; ad Erasnidum ecclesia 1; ad Alnidum 1; ad Domnum-Eligium 1; Udesvillare mansus 1; cum dimidio molend. ad Ramisvachum mansus 1; cum banno, centana et aliis terris, vineis et sil is; Laumerengie cum ecclesia et omnibus appendiciis; Aquae-ductus cum ecclesia, silvis et omnibus appendiciis; Stadonis villa cum silvis et omnibus appendiciis; Miseriacum cum ecclesia, molendino, Sumomonte ac Losoni-curte; Arenceium cum silva et prato; Frumisiacum cum Warch et ecclesia omnibusque appendiciis; Domnus-Lupus cum ecclesia et molendinis; ad Sasleium mans. 1; ad Todennam 4 partes unius ecclesiae cum terris, silva et prato; ad Wammam quartam partem unius ecclesiae cum tribus quartariis terrae et prato; ad Milleium septem quartarios terrae cum silva et prato; ad Salmoreium medietatem unius ecclesiae; Lineium cum ecclesia et dimidio molendino; Fontane cum ecclesia et molendino; Haraldi-mons cum ecclesia et omnibus appendiciis; Wandersaltis cum ecclesia et omnibus appendiciis; Merla cum ecclesia, molendino et omnibus appendiciis; Superiacum-majus et Subterior-villa cum ecclesia, molendinis et omnibus appendiciis; Consauradum cum ecclesia, molendinis et omnibus appendiciis; ad Braibannum septem quartarios terrae cum vinea et silva; Moslavilla cum ecclesia, molendino et omnibus appendiciis; Flabasium cum ecclesia; Haudimons cum silvis; ad Junchereium mans. 1, cum banno et centana; Ansellisartum cum ecclesia et omnibus appendiciis; Post-villare cum ecclesia, molend. et omnibus appendiciis; Moreium cum ecclesia et omnibus appendiciis; ad Areium quantum ibi habet cum portu et piscariae; Beslaric cum duabus ecclesiis; ad Haudicurtem mansi 3; ad Balareias mans. 1; medietas silvae sancti Martini et praebendae fratrum, advocationes et altaria de ecclesiis nostris; molendinum super Braceolum in media civitate; Junchereium ante castellum Ramerudis; ad Ars vero mansi. 4 cum 1 quartario, silva, banno, centana, vineis et molendino: quae omnia Dado piae memoriae episcopus Virdunensis Ecclesiae ea conditione cum cummuni consilio comitis Haganonis aliorumque suorum fidelium fratribus habenda dedit, ut quicunque homo sive mulier de omni. Virdunensi episcopatu, cujuscunque beneficii vel de quacunque lege esset, qui in eadem potestate permanere vellet, fratribus perpetualiter esset, et de suo capite unum modium vini persolvisset. Si vero filii aut filiae ex eis procreati ad alias redire voluissent potestates, a villico ejusdem potestatis prosecuti semper persolvissent summam census praenotati: quod ut firmius in perpetuum stare possit, precati sunt eadem lege conditionis a nobis sibi privilegio firmari, sicut praedictus episcopus, quando dederat, facere studuit. Quae omnia superius seriatim notata non solum vobis confirmamus et corroboramus; sed etiam quaecunque a fidelibus Christianis vobis vestrisque successoribus amodo fuerint contributa: statuentes apostolica censura, sub divini judicii obtestatione, ut nulla hominum persona, magna vel parva, cujuscunque sit dignitatis vel ordinis, cujuscunque sit sexus et aetatis, contra hoc nostri apostolici privilegium venire pertentet. Quod qui ausus fuerit, nostri anathematis gladio usque ad dignam satisfactionem sit percussus; qui vero illud observaverit, illaesus et in omni parte inconcussus, divinae benedictionis gratiam mereatur et aeternae vitae particeps efficiatur. Leo papa. Gloria Domini plena est terra. Bene valete. + Data VII Kal. Nov. per manus Petri diaconi bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis noni papae I, indict. III. Appensa est plumbea bulla cum hac inscriptione: LEONIS PAPAE.
|
( Eston )
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 26 |
XXVI. S. Leo IX Veteris Monasterii S. Mariae Virdunensis, a sese consecrati, possessiones confirmat. (Anno 1049.) [Dom Calmet, Histoire de Lorraine, I, Preuves, pag. 423.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, fratri THEODORICO Virdunensi praesuli, et suis successoribus in perpetuum.
|
Si devotis Dei fidelium petitionibus assensum dederimus, videlicet ut res sanctarum ecclesiarum eorum procurationi commissas, unde duplici refectionis pastu sustentari debeat grex Dominicus, nostri apostolici privilegii auctoritate firmaverimus, universalis Ecclesiae statui profuturum minime dubitamus, imo ab ipso divinae misericordiae fonte remunerari credimus. Unde omnium catholicorum Deoque placentium universitas noverit, jam dicti Theodorici dilectissimi praesulis consensu, et Ermenfredi Virdunensis archidiaconi interventu, locum, Vetus Monasterium antiquitus dictum, ab ipso Ermenfredo funditus renovatum; imo a me ipso in honore sanctae Mariae Magdalenae devote dedicatum et consecratum, me apostolicae auctoritatis munimine confirmare; ne quidquid Heymo episcopus cum caeteris successoribus, praefatus etiam Theodoricus praesul contulit, ab aliquo sanctae Ecclesiae inimico post haec violenter auferri contingat, etc. Si quis autem temerario ausu supradictarum rerum invasor exstiterit, quod absit! sciat se nostri anathematis vinculo innodatum, infernalis gehennae incendio cum Juda traditore cruciandum, nisi resipiscens de male factis poeniteat et commissa justa satisfactione corrigat. Datum septimo Kalendas Novemb. per manus Petri diaconi, bibliothecarii, cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis papae primo.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 27 |
XXVII. S. Leo IX ecclesiam SS. Simonis et Judae Goslariensem, in synodo Moguntina concessam sibi ab Heinrico imperatore, tuendam suscipit ejusque bona confirmat, advocatiamque et praepositorum instituendorum potestatem imperatori tribuit. (Anno 1049.) [Mansi, Conc. tom XIX, col. 725.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, omnibus Christi fidelibus.
|
Sancti propositi votum non solum divino effectu impletur, sed etiam humano suffragio adjuvatur. Sit autem notum omnibus sanctae Ecclesiae filiis, tam praesentibus quam futuris, quia filius noster charissimus secundus Henricus imperator augustus quamdam ecclesiam a se funditus constructam in honorem sanctae Dei Genitricis dominae nostrae virginis Mariae et BB. apostolorum Simonis et Judae, positam loco Goslaria, ubi fratres sunt sub canonica degentes regula, quibus praeposuit quemdam presbyterum nomine Rumaldum, tam pro animae suae suaeque conjugis Augustae filiae nostrae Agnetis remedio quam pro salute etiam parentum suorum Conradi et Gisilae divae memoriae, pio affectu piaque intentione sancto Petro ejusque apostolicae sedi per scripturam propria manu signatam penitus concessit per manus nostras, scilicet indigni vicarii ejusdem apostolorum principis, cum essemus cum eo Moguntiae, ibique synodum haberemus, ut ipsa ecclesia posita sub apostolico jure in perpetuum libera et quieta persistat ab omni jure et dominio, ab omni laesione et molestia, suam integritatem habens in omnibus rebus et facultatibus, quas modo habet in praedicto loco Goslaria in Egeln et Ihereselib, et in Scemmenstete, et in Gerstete, et in Valentro juxta Rhenum sito, aliisque locis et villis, et quaecunque in perpetuum habitura est, sive sint mobilia sive immobilia. Quod donum de manibus praedicti filii nostri Augusti suscipientes, decrevimus per hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium omne robur apostolicum eidem ecclesiae Sanctae Mariae, et sanctorum apostolorum Simonis et Judae contribuere et condonare, ut, integra in suis rebus suisque possessionibus in saecula constans, nullum metuat vel ab imperatore, vel a rege, vel aliqua persona publica vel privata, dispendium ac detrimentum. Dignum tamen duximus eidem charissimo filio nostro Augusto ejusque successoribus advocationem ipsius sacri loci ea ratione relinquere, ut semper in potestate habeant praepositos secundum Deum ordinare, non autem ex bonis ipsis aliquid alicui in proprium dare, sive in beneficium tribuere. At, si contra prohibitionem nostram quisquam eorum tentaverit agere, liberum jubemus esse praeposito, et canonicis qui ibi pro tempore fuerint, sic omnimodo ad Romanam ecclesiam deinceps respicere, ut nihil metuant de imperiali vel regia conditione. Episcopus autem in cujus dioecesi istius ecclesiae constructum est monasterium, nihil in eo habeat juris aut potestatis praeter ecclesiasticum regimen, et secundum canonica instituta episcopalem potestatem. Statuimus igitur apostolica censura, sub divini judicii obtestatione, ut nulla potestas imperialis vel regia, ecclesiastica vel saecularis, vel quaevis hominum persona magna vel parva, cujuscunque sit sexus vel aetatis, contra hoc nostrae apostolicae corroborationis privilegium venire pertentet. Quisquis vero, quaeve quodvisve fuerit, usque ad dignam satisfactionem nostri apostolici anathematis vulnere sauciatus existat. Qui vero ab hic prohibitis se custodierit, et quidquid hic legitur illibate observaverit, plenam habeat a nobis benedictionem, et a Deo sempiternam salutem. Datum IV Kalen. Novemb. per manus Petri diaconi bibliothecarii, et cancellarii S. apostolicae sedis, anno domini Leonis PP. I, indict. III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 28 |
XXVIII. Bulla S. Leonis IX, pro S. Deodato in Vosago.--Redux a concilio Moguntino, varia sancti Deodati canonicis concedit privilegia. (Anno 1049.) [Martene, Thes. Anecd. I, 169.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, tibi, S. Deodate, et per te servientibus tuis, quicunque in ecclesia tua tibi pro tempore servierint in valle sita, quae dicitur Galilaea, perpetuam in Domino salutem.
|
Quia divinae dignationis nutu, non nostris meritis exigentibus, de Tullensi sede ad omnium sedium primam, videlicet apostolicam demigravimus, necesse habemus omnibus omnia esse, omnibusque benefacere, sed illis vel maxime locis qui ad cultum Dei et divina officia a Christi fidelibus sunt constructa. Quapropter, cum rediremus a synodo Moguntina, quam pro statu Germanicae et Gallicanae Ecclesiae disposuimus celebrare, ubi contigit nos ad ecclesiam tuam, S. Deodate, venire, sitam in valle Vosago quae dicitur Galilaea, ducti amore tuo, dum adhuc Tullensis episcopatus vacaret ab episcopo, dignum duximus indulgere beneficium servitoribus tuis qui pro tempore fuerint, census scilicet et oblationes quas illic confluentes populi ad remedium animarum suarum altari dederint, sive regio munere seu reliquorum fidelium oblatione, tam in sacris voluminibus donariisque et ecclesiasticis ornamentis, quam in his quae deinceps inibi servientes Deo proprio labore addere potuerint, amodo eas oblationes fratres in commune habeant. Et, quandocunque praelatus ejusdem Ecclesiae a Deo fuerit vocatus, quem illa congregatio ex sese unanimiter elegerit, praepositus subrogetur, et ad altaria benedicenda, vel sacros ordines principiendos quem voluerint epsicopum expetant, nullaque Ecclesia quidquam separare vel auferre ab eis praesumat, et nemini, nisi invitatione aut permissione totius congregationis, liceat monasterii ipsius septa intrare. Quod si quilibet pontificum, ab eis communiter postulatus, pro ipsorum utilitate accesserit, mox, secundum voluntatem congregationis expleto suo ministerio, prandioque sumpto abeat absque requisitione ullius muneris, quatenus fratres de percepta quiete, juvante Domino, per tempora exsultent, et pro statu Ecclesiae catholicae quietius Deum exorent. Si autem aliquam transgressionem suae regulae fecerint, et a proprio pastore objurgari noluerint, nec non praelatus, qui et idem eorum episcopus, seditionem congregationis sedare per se nequiverit, tunc alios sub eadem regula servientes ad ipsum monasterium convocet, qui sententia regulari scandalum deprimere curent, cujus rei concessionem his nostris apicibus corroboramus et confirmamus, et etiam caetera bona, tam mobilia quam immobilia, ubicunque manentia, quae modo habet et possidet ipsa tua, S. Deodate, ecclesia, et usque in perpetuum habere poterit, vel per quoscunque Christi fideles, majores vel minores utriusque sexus cujuscunque aetatis, ut nemini liceat auferre quidquam vel diminuere quolibet modo ex bonis ipsis, tam praesentibus quam futuris; statuentes apostolica censura, sub divini judicii obtestatione, ut nulla hominum persona, magna vel parva, contra hanc nostram apostolicam concessionem et confirmationem obviare pertentet. Quod quicunque ausus fuerit usque ad condignam satisfactionem nostri anathematis subjaceat periculis. Qui vero custos et observator hujus nostrae concessionis et corroborationis fuerit, a retributore omnium bonorum benedicatur, et aeternam vitam consequi mereatur. Datum XVI Kal. Decembris per manus Petri diaconi bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis IX papae primo, indictione tertia.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 29 |
XXIX. Bulla S. Leonis IX, ad Mathildem abbatissam monasterii S. Fabiani et Felicitatis, qua confirmat monasterii ipsius privilegia, cujus ecclesiam consecraverat, translato in illud corpore S. Richardis. (Anno 1049.) [Martene, Thesaur. Anecd. I, 170, ex schedis Stivagiensis monasterii. ]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectae in Christo filiae MATHILDI abbatissae venerabilis monasterii Sancti Fabiani sanctaeque Felicitatis, quod appellatur Helionis, situm in pago Helisatiae, tuisque successoribus abbatissis perpetuam in Domino salutem.
|
Praeclaris votis divina miseratione praestatur effectus. Inde est quod nobis, a synodo quam Maguntiae habuimus redeuntibus, contigit per vestrum monasterium venire, et ecclesiam benedicere ac dedicare divino numini quam noviter construxeratis, sed nondum perfeceratis ad plenum, et etiam vestris precibus illuc transferre corpus beatae Richardae primae constructricis ejusdem venerabilis loci, quem per donationis paginam una cum conjuge suo Carolo imperatore augusto contradidit. Itaque, inclinati vestris intercessionibus, ad exemplum praedecessorum nostrorum, pro futuri temporis cautela nec non stabilitate ejusdem loci, concedimus et confirmamus vobis idem monasterium, quod per hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium, cum omnibus rebus et facultatibus suis, quas modo habere videtur, et deinceps, auxiliante Domino, sive a regibus, sive a cujuscunque dignitatis et ordinis hominibus, quoquo pacto acquirere poterit; sed et in ipso majore altare novae ecclesiae a nobis consecrato, prohibemus alicui sacerdoti missam celebrare, nisi quem vos vestrique successores voluerint. Ipsum vero monasterium integrum, sicut jam praediximus, concedimus vobis et confirmamus; ea ratione ut omnibus diebus vitae vestrae sub vestra ditione vel regimine, sicuti vobis secundum Deum visum fuerit, disponere omnino permaneat. Cum autem divina vocatione de praesenti hac luce ad Dominum migraveritis, statuimus de propria congregatione, quam sibi unanimitas praefati monasterii ancillarum Dei concorditer elegerit, absque cujuscunque hominis contrarietate vel obstaculo, fieri abbatissam, praestante videlicet nobis et successoribus nostris annualiter tres pannos lineos pontificali usui aptos. Quod si in biennio aut in triennio persolutum non fuerit, solummodo persolvatur; nec a successoribus nostris aliquid amplius modo quolibet requiratur. Quapropter praesenti decreto jubemus ut nullus imperatorum, vel regum, aut cujuscunque dignitatis vel ordinis homo audeat, sub quolibet obtentu vel occasione, praefatum monasterium, quod pro amore beatorum apostolorum Petri et Pauli ac sempiterna scilicet animae suae remuneratione praelibata gloriosissima imperatrix Richarda, una cum charissimo conjuge suo Carolo serenissimo imperatore Augusto, et quod beato Petro principi apostolorum per donationis paginam obtulerunt, inquietare vel aliquatenus molestare, aut ad jus suum vel alienum transferre, sed neque in hominibus ac facultatibus ejus aliqua contradictione aut invasione quoquo tempore facere praesumat, sed liceat jam dictis ancillis Dei cum abbatissa propria in Dei omnipotentis servitio quiete vivere ac sub defensione sanctae apostolicae Ecclesiae, cui Deo auctore deservimus, degere securiterque permanere. Si autem, quod absit! et fieri non credimus, aliquis contra hoc nostrum apostolicum privilegium venire, facere, vel ausu temerario tentaverit, perpetui anathematis vinculo innodatus, ac perpetua ultione cum Juda traditore, nisi resipuerit, maneat condemnatus. Qui autem verus custos ac observator exstiterit, benedictionis gratiam ac misericordiam a Domino Deo nostro consequi mereatur.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 30 |
XXX. S. Leo IX parthenonem S. Crucis Woffenheimensem, ab Hugone, suo patre, Heliwigdique matre conditum, sedi apostolicae subjicit privilegiisque ornat. (Anno 1049.) [Dom Calmet, Histoire de Lorraine, I, Preuves pag. 425.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei.
|
O sancta et admirabilis crux, + in qua Jesus Christus Dominus noster pependit! Devictus amore, imo constrictus debito, ecclesiam patris mei Hugonis, et matris meae Hfilwilgdis, amborumque fratrum meorum Gerardi et Hugonis videlicet jam defunctorum, meique memor adhuc viventis, et apostolica sede, licet indignissime, tamen sedentis, ab eisdem meis parentibus fundatam, et suo studio dedicatam, mihique jure haereditario delegatam, praeditus legalis successionis jure, nostrae apostolicae sedi substituo et substituendam perenniter ad defendendam contra omnes homines ei adversaturos vel adversari conaturos, ut scilicet nulla quorumlibet hominum persona quidquam vel exercendae potestatis in eodem loco eique appendentibus locis sibi usurpet, sed quiete et libere tam ab omni jure humano quam ab omni infestatione semper maneat suae integrae libertati donatus, nullique nisi nostrae apostolicae sedi subjectus. Si autem episcopus, in cujus dioecesi est, consecrationes altarium seu sanctimonialium gratis facere voluerit, faciat; alioquin a quocunque episcopo velit abbatissa, ecclesias, et sanctimoniales suas benedici faciat, eo tamen foedere ut, nec hujus libertatis nec alicujus alterius rei occasione, liceat regi, vel imperatori, episcopo, vel archiepiscopo, aut alicujus alius dignitatis vel conditionis homini, aliquid dominii in eodem loco, inque rebus ejus exercere, seu advocationem aliquam habere; sed ipsa advocatia, sicut nunc eam commisi nepoti meo Henrico castrum Hegensheim habenti, ita semper dum vixerit in eo consistat, nec pro ipsa advocatione plus nisi quod de villicatione quae dicitur Orbeis, juste suscipiat; ita tamen ut unus villanus semper remaneat idoneus cum beneficio suo, qui decimas ecclesiae villae ipsius ipsamque ecclesiam custodiat, ipsi tuo venerabili loco sancta ac vivifica crux +, qui etiam ab omni advocati ditione sit absolutus, ut suum secure persolvat officium. Postquam vero Henricus nepos meus diem clauserit extremum, ipsi qui major est natu inter possessores castri supradicti, si plures exstiterint, advocatia debeatur, et tunc sit in electione abbatissae ipsius tui loci saepe memoranda gloriosissima crux +, tuaeque congregationis quem sibi eorum instituere velint. Cui non plus attineat pro advocatiae mercede, quam quod praefatum est et constitutum est pro Henrico. Quod si nemo superstes fuerit haeres, tunc non alio, sed ad genus nostrae parentelae recurrant, indeque sibi quemcunque propinquiorem velint advocatum suscipiant, ut semper ipsa advocatia maneat in nostro genere. Praeterea sive sub hoc Henrico nepote meo, vel sub quolibet advocatorum futurorum, ipsum in rebus amplius creverit monasterium, quicunque advocatus fuerit, excepto villicationis lucro villae praedictae, non plus emolumenti ex ipso incremento sibi vendicare audeat quam duodecimam partem; ita ut, si minus quam duodecim mansi sint, tam diu sustineat advocatus donec impleatur numerus duodecimus, et tunc talem mansum accipiat qualem abbatissa ei dederit, sive in ipso loco sive in alio, ejusdem utilitatis. Hoc etiam sit: si plus quam duodecim fuerint in iis quae supersunt ad duodecim quaeque res sint, sive in villis, sive in terris ac vineis, interim exspectet usque dum compleatur numerus. Si autem de omnibus monasterii rebus, sive mobilibus sive immobilibus, plus quam constitutum est sibi usurpare praesumpserit, et infra duodecim hebdomadas est admonitus, aut eamdem rem vel aliam, existimationis ejusdem ipsi venerabili loco, sacratissima crux +, non reddiderit, tunc liceat abbatissae nostram sedem appellare, et apud Romanum papam deponere querimoniam super injustitiis monasterio suo ab advocato illatis. Quod si advocatus papae judicio juste rem inclinantis culpam correxerit, advocatia in eo remaneat; si vero refutaverit, liceat abbatissae ejusque congregationi de nostro genere propinquiorem, qui magis idoneus possit inveniri, advocatum acquirere alium sibi. De electione vero abbatissae, post mortem ipsius Kuentzae, quam per nos ipsi benediximus, ista constituimus, ut sit in ipsarum sororum arbitrio quam inter se eligere, sibique secundum Deum praeponere velint, si inter eas idonea possit inveniri; alioquin aliunde sibi expetant quamcunque meliorem invenire valeant. Benedictionem vero abbatissae et donum nulli alii nisi apostolicae nostrae sedi concedimus; et in consecratione abbatissae, si aliqua negligentia de penso subtus nominato fuerit, districte determinetur. Pro donatione igitur libertatis istius, o crux + ipso sole nitidior, cunctisque creatis pretiosior, Petro apostolo ipso tuo monasterio concesso pro salute animae meae, meorumque parentum, ibidem in Christo tuo Domino nostro dormientium, penso annuatim constituto tempore nostrae apostolicae sedi ab abbatissa ipsius loci solvendam, Rosam videlicet auream, penso duarum Romanarum unciarum, aut factam sicut fieri solet, aut tantumdem ad faciendam tempore Quadragesimae, mittendam octavo die antequam a nobis et successoribus nostris consuete portari in quarta Dominica praecedente, videlicet die Dominico, cum cantatur Introitus; Oculi mei semper ad Dominum. Hoc autem semper memoriale libertatis istius existere decrevi, ut, quia eo tempore victoria recensetur Domini nostri Jesu Christi, qui in te passus est, o crux + sacratissima, tunc timenda, nunc appetenda et colenda. Tui quoque monasterii in meo patrimonio siti, et a me omnimoda libertate, ut superius dictum est, donati, Romae non fiat oblivio, ubi caput sibi vindicat omnis religio, et ubi immeritus vicem sumpsi apostolatus. Ut vero firmum et inconcussum nostrae ordinationis decretum perseveret, nostrae apostolicae auctoritatis censura statuimus ne quis unquam audeat praetergredi ultra quam hic scriptum habetur, et ne unquam quis impius temerator tyrannico ausu quidquam rapere sibique usurpare de rebus ejusdem ecclesiae, quas ei vel mei parentes contulerunt, vel ipse contuli, aut quilibet Christianorum ibi collaturus est, praesumat. Quod quicumque tentaverit, ad usque dignam satisfactionem, nostri apostolici anathematis obligationem incurrat, et a te, o crux + metuenda, maledictionem: qui vero ab hac temeritate consilio saniori se servaverit, hic nostrae benedictionis abundantia dignus erit, et omnipotentis Dei gratia non carebit. Datum decimo quarto Kalendas Decembris, per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis papae primo, indictione tertia.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 31 |
XXXI. S. Leo IX monasterii Altorfiensis in Alsatia inferiori, a suis parentibus conditi, bona juraque corroborat, ibique altare S. Stephani memorat a sese dedicatum esse. (Anno 1049.) [Grandidier, Histoire d' Alsace, I, 255, et Schoepflin, Alsatia diplomatica, I, 164, teste Jaffe.-- « Sacrae devotionis. » ] XXXII. S. Leo IX confirmat fundationem et advocatiam monasterii S. Crucis in Werdea. (Anno 1049.) [Cocquelines, Bullar. ampl. Collect., I, 366.] 2. 4. 5. 6.
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, GUNDERARDAE dilectae in Christo filiae a nobis ordinatae et consecratae noviter, facto a patre tuo Manegoldo S. Crucis monasterio, tibique successuris perenniter abbatissis, perpetuam in Domino salutem.
|
Sacrae devotionis labor, quia semper divino favore juvatur, semper optata fine terminatur. Ideo, filia, tui patris ampla in Deo devotio laudabilem fructum produxit; cum proportione sanctae et vivificae crucis, in qua Dominus noster Jesus Christus salus nostra pependit, decenter auro et gemmis ornata, tunc ab autocratore Constantinopoleos nomine Romano dono data. Cum ad eum missum esset ab imperatore Chuonrado ut filiam suam nuptum traderet ejus filio, fundavit ecclesiam in petra, quia non aedificavit super arenam; ut incumbentibus ventis, venientibus fluviis, descendentibus pluviis, quod aedificasset, rueret, sed firmiter fundatum perenniter permaneret. Ut vero votum suae constructionis Deo solveret secundum illum qui dixit: « Vovete, et reddite Domino Deo vestro omnes, qui in circuitu ejus affertis munera » : nos a Maguntina synodo Romam versus redeuntes, ad ipsum Dei templum venire invitavit, quod a nobis III Non. Decemb. merito honore dedicatum, sic tandem juri S. R. E. et beatissimo Petro apostolo prompto donavit et obtulit animo, teque filiam suam, quam jam Deo in monastica conversatione et habitu sacraverat, ejusdem rogavit a nobis fieri abbatissam loci. Id auspice Deo, fecimus, attendentes in te, quantum homini est possibile, timorem Dei, cordis compunctionem, mentis humilitatem, morum gravitatem, in adolescentibus membris praetendentem jam senectutem. Et constituentes eumdem locum esse in perpetuum ancillarum Dei monasterium, ubi tu de te et sororibus tuis primas Deo primitias offeras religionis, merita castitatis, omnisque bonitatis. 3 Hoc tamen nomine nostrae apostolicae sedi parens tuus eamdem fecit oblationem, ut, dum ipse vivit, ipsius loci advocatiam habeat; similiter et, post mortem ipsius, quem nunc habet filius. Qui filius si haeredem habuerit, ipse quoque advocatus sit. Si vero vel ipsi Manegoldo, vel ejus filiolo nemo filius superstes exstiterit, tunc liceat abbatissae ipsique congregationi advocatum sibi secundum Deum eligere, petendum tamen ab apostolica sede. Lex vero omnium advocatorum post Manegoldum talis erit: ut quisquis eorum digne non administraverit advocationis officium, liceat abbatissae ipsique congregationi de eo apud papam conqueri. Qui si vocatus ab eo fuerit et monasterio satisfecerit, advocationem suam retineat. Quod si venire distulerit, aut si venerit et non satisfecerit, tunc liceat abbatissae ipsique congregationi ex consensu papae talem sibi advocatum eligere qui secundum Deum sit. Post obitum vero tuum, de ipsa congregatione, quae melior sit, eligatur, si idonea inventa fuerit, eoque donum et consecrationem abbatiae a papa recipiat: alioque de alia congregatione idonea eligatur, a papa similiter donanda et consecranda. Decernimus, praeterea, ut in altari majori, quod nos ipsi consecravimus, nullus audeat missam celebrare, nisi sit episcopus vel abbas, tresque sacerdotes hebdomadarii ad hoc officium deputati, eorumque successores. Episcopus quoque, in cujus parochia locus est, nihil sibi in eo vindicare audeat, praeter ordinationem facere clericorum et monialium, si tamen gratis fecerit. Sin autem, ordinationes expetent ab alio quocunque velint episcopo. Ut vero locus ipse in quadragesimali tempore solvat papae annuam pensionem, statuit idem Manegoldus pensionem ipsam esse anabolagium, id est fanonem, stolam cum auro, manipulum et cingulum. Nos vero, quia locus ipse conditus est propter eam, quae supra dicta est, sanctae et vivificae Crucis portionem; eamdem inibi semper manere volumus, cupimus et optamus, et a nemine auferri: statuentes apostolica censura sub divini judicii obtestatione, ut nullus imperator, nullus rex, nullus episcopus, nulla potestas, nulla praeterea magna parvaque persona eamdem vivifici ligni portionem ab ipso monasterio audeat auferre quolibet modo, vel aliquid facere contra omnia quae superius scripta sunt; sed nec etiam aliquid diminuere de bonis ejusdem monasterii, quae modo habet, et usque in aeternum habebit, quolibet furto, quolibet raptu, quolibet alienationis modo. Id qui praesumpserit, donec digne satisfecerit, anathema sit. Qui vero pio intuitu custos et observator hujus nostri privilegii exstiterit, a Domino Deo Benedictionem consequatur, et aeternae vitae particeps efficiatur. +. Data III Non Decembr. per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis. Anno domini Leonis IX, papae I.
|
[non]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 33 |
XXXIII. S. Leonis IX epistola ad Edwardum Anglorum regem pro monasterio Exoniensi (Anno 1049.) [ Monasticon Anglicanum, tom. I, pag. 221.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, EDWARDO Anglorum regi, salutem charissimam cum benedictione apostolica.
|
Si bene habes et bene vales, inde non modicas Domino Jesu Christo referimus gratias, et hoc optamus ut ita luculenter possideas regni gubernacula ut in aeterna maneas tabernacula. Et, quia audivimus te circa Dei Ecclesias et ecclesiasticos viros studiosum et religiosum esse, inde multum gaudemus, et hoc admonemus atque benigne rogamus ut ita in Dei opere perseverare studeas, quatenus Regi regum Deo placere valeas, atque cum illo in coelesti regno permaneas. Notum itaque est nostrae pietati qualiter Leofricus episcopus sine civitate sedem pontificalem tenet, unde multum miramur, non de illo solo, sed et de omnibus illis episcopis qui talia agunt. Cum vero ad vos nostrum miserimus legatum, de aliis dicens, nunc autem de nostro fratre jam dicto Leofrico praecipimus atque rogamus ut, propter Domini et nostri amoris causam, adjutorium praebeas, ut a Cridionensi villula ad civitatem Exoniam sedem episcopalem possit mutare. Haec et alia bona opera ita agere studeas, ut a Christo Domino aeternum regnum acquirere valeas. Vale, charissime, semper in Domino
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 34 |
XXXIV. Bulla S. Leonis IX pro abbatia Electensi. (Anno 1050.) [ Gall. Christ., VI, Instrum., 106.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo filio G. venerabili abbati monasterii beatae Mariae virginis, quod vocatur Etelsus, et per te cunctis successoribus abbatibus in perpetuum.
|
Quoties illa a nobis tribui postulantur quae incunctanter rationi conveniunt, animo nos decet libenti concedere et petentium desideriis congruum impertiri suffragium. Et ideo postulastis a nobis ut praefatum monasterium apostolicae auctoritatis serie muniremus, et omnia ejus pertinentia perenni jure ibidem inviolabiliter permanendo confirmaremus, et ut absque omni jugo seu ditione cujuscunque personae constabilire nostri privilegii pagina corroboraremus. Propterea, tuis flexi precibus, per hujus nostrae auctoritatis privilegium statuentes, decernimus ut cuncta loca urbana vel rustica, id est, curtes, mansos, salas, castella, casales, vineas, terras diversaque praedia, culta vel inculta, cum colonis vel colonabus, servis et ancillis, quae ab aliquibus Christianis eidem monasterio concessa sunt, vel quae et per aliqua munimina ad eumdem pium locum pertinere videntur, cum magna securitate quiete debeatis possidere, et per te universi successores tui abbates in perpetuum, scilicet monasterium sancti Pauli Vallonensis, et S. Mariae Urbionis et terra, Coplata vocitata, et ubicunque reperiri poterunt quae eidem sancto loco jure debentur, absque ulla contradictione hominum seu feminarum, apostolica auctoritate interdicimus ut semper teneat ille locus gloriosissimus ita ut nullus archiepiscopus, episcopus, dux, marchio, comes, vicecomes, seu quaelibet magna parvaque persona abhinc et in antea habeat licentiam monasterium illud vendere, nec adpreciari, sed neque ex praefatis omnibus rebus, quae inibi pertinere videntur, audeat invadere, molestare . . . . consecrationem libenter impertiat. Abbates quoque, qui in eodem loco consecrandi sunt, de ipsa congregatione communi consilio eligantur, et non aliunde, nisi propter indigentiam bonarum personarum petantur. Et, si discordia eligendi inter eos emerserit, quem major pars numero ac sanctitate elegerit fiat abbas. Quod si episcopus aliquis donationem ex consecratione requisierit, ac neque consecrare voluerit, liceat electo abbati adire ad unum episcopum quemcunque voluerit vicinum, et consecrationem gratis accipere. Insuper auctoritate apostolica judicamus ut nulli archiepiscoporum vel episcoporum monasterium ipsum, vel abbatem qui ibidem fuit, abhinc inantea, seu aliquem ex congregatione, vel aliquem pertinentem ad ipsum monasterium excommunicare vel anathematis vinculo innodare, seu aliquod altarium ejusdem loci vel aliquam ecclesiam exconciliare liceat. Quod si aliquis praesumpserit, ipse excommunicatione nostra constringatur, et dictum monasterium cum abbate et omnibus suis absolutum ab imposita sibi excommunicatione apostolica auctoritate maneat. Statuentes, apostolica censura sub divini judicii obtestatione et anathematis interdictione, ut nulli unquam summorum pontificum vel aliae cuilibet magnae parvaeque personae contra hoc nostrum apostolicum privilegium venire vel usurpare liceat. Si quis autem temerario ausu, etc. Datum, VI Idus Aprilis, per manus Petri diaconi bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domni Leonis noni PP. II, indictione IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 35 |
XXXV. S. Leo IX approbat praedecessorum privilegia monasterio Corbeiensi concessa. (Anno 1050.) [D' Achery, Spicil. III, 349.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, FULCONI abbati Corbeiensis monasterii siti in pago Ambianensi, perpetuam in Domino salutem.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, et petentium desideriis congruum impartiri suffragium. Et ideo, quia postulasti a nobis quatenus, exempla antecessorum nostrorum sequentes, privilegio nostrae apostolicae auctoritatis monasterium vestrum ejusque bona praesentia quam futura muniremus, et etiam praerogativam, ipsi monasterio collatam ab episcopis Ambianensibus et archiepiscopis Remensibus nec non apostolicis viris antecessoribus nostris, corroboraremus: inclinati precibus tuis, per hanc nostrae apostolicae auctoritatis censuram confirmamus et corroboramus quidquid invenitur in privilegiis antecessorum nostrorum, Benedicti, Nicolai, Christophori, ut scilicet praefatum vestrum monasterium, rerum suarum liberam obtineat dominationem, et quaecunque eidem monasterio in auro, in argento, in agris, in famulis, in quibuslibet aliis rebus fuerint oblata, in tua tuorumque successorum abbatum fratrumque maneant dispositione et libera potestate: nec liceat episcopo Ambianensi quidquam portionis ex eis accipere vel exposcere; nec in abbate vel in fratribus vel in ipso coenobio potestatem exercere, sive in cellis ejusdem monasterii, videlicet Busco, Braczo, Taneta, Naurdi, Uscia, Thenis, sive in clericis vel in laicis, vel in famulis omnibusque possessionibus ad respectum ejusdem monasterii ejusque cellarum pertinentibus, sicut ipsi monasterio jam dudum concessum cognovimus, et collaudatum ab episcopis Ambianensibus et archiepiscopis Remensibus caeterisque universis episcopis Galliarum. Prohibentes ne quis unquam Ambianensis episcopus potestatem habeat ipse, vel « economus, vel archipresbyter, aut archidiaconus ejus, accedendi ad vestrum monasterium ejusque cellas, nisi forte vel necessitate vel dilectione ab abbate monasterii fuerit vocatus: ea tamen ratione ut nec in ecclesiis eidem monasterio subjectis, vel in earumdem ecclesiarum clericis molestationem vel perturbationem agere audeat; vel novam consuetudinem abbati vel fratribus statuat, disponens aliquid contra voluntatem eorum: qui tamen monachorum vel canonicorum, et quas abbas cum fratribus petierit ordinationes differre non debebit. Similiter altarium et basilicarum consecrationem tam in ipso monasterio quam in possessionibus ejusdem: chrisma quoque et oleum consecratum singulis annis, nec aliquod propterea munus exposcere. Constituentes etiam ut nullus per Galliarum Germaniarumque provincias, sive laicus sit sive cleribus, in ecclesiis, agris vel famulis aliquam suam voluntatem exerceat, praeter voluntatem abbatis et fratrum, etiamsi rex sit, dux, marchio, archiepiscopus vel episcopus. Sancimus praeterea inter se abbatem eligere fratres secundum Deum, nec aliquem principem hoc audere agere, nec ipsum abbatem postquam electus fuerit, nisi in probabili crimine deprehendatur, dejici; sed canonice examinetur et dijudicetur. Quam nostram sanctionem si quis violaverit, admoneatur sati factionis ab Ambianensi episcopo; si vero non obedierit, etiam a Remensi archiepiscopo: quod si nec hunc audierit, liceat fratribus monasterii Romanam sedem appellare, et Romanus pontifex non differat eumdem violatorem ore proprio anathematizare. Ultimo, quia ad apostolicam sedem tam devotus, fili charissime, venisti, placuit munificentiae nostrae usum tibi dalmaticae et sandaliorum concedere, ea tamen ratione ut non negligas annis singulis nuntium ad apostolicam sedem dirigere tuique conveniens monasterii notificare, ut vos valeamus si necesse fuerit adjuvare. Statuentes apostolica censura ne quis unquam mortalium, sive sit rex sive comes, archiepiscopus vel episcopus, aliave parva magnaque persona contra hoc nostrum privilegium venire attentet. Quod qui fecerit, ad usque dignam satisfactionem vinculo anathematis innodatus sit. Qui vero illibatum custodierit, a Domino Deo benedicatur et aeternae vitae particeps efficiatur. Amen. Data XIV Kal. Maias per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis IX papae secundo, indictione quarta.
|
[tam]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 36 |
XXXVI. Privilegium S. Leonis IX pro monasterio Vizeliacensi
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, GAUFRIDO abbati Vizeliacensis coenobii, quod est in honore Domini nostri Jesu Christi et veneratione ejusdem Genitricis et beatorum apostolorum Petri et Pauli, et beatae Mariae Magdalenae ejusque successoribus in perpetuum.
|
Quoniam postulastis a Romana sede, cui Deo auctore deservimus, vobis confirmari privilegia ab antecessoribus nostris vestrae ecclesiae collata, dignum duximus vestram petitionem adimplere. Proinde monasterium praedictum in pago Avalensi in finibus Burgundiae constructum opibusque ditatum quorumdam sanctae Ecclesiae . . . . , privilegio nostrae apostolicae auctoritatis decreto indulgentes, vobis concedimus, confirmamus, corroboramus, ut nulli regum, nulli antistitum, nulli quacunque praedito dignitate, liceat ipsum monasterium perturbare, vel ea quae ibi a jam dictis fundatoribus, vel ab aliis fidelibus oblata sunt, vel in futurum offerri contigerit, sub cujuslibet causae, occasionisve specie, minuere vel auferre sive suis usibus applicare, sed sine inquietudine in sustentatione ejusdem monasterii, et usibus abbatum et monachorum sub regula sancti Patris Benedicti ibi Deo militantium volumus ea et praecipimus possideri: ea videlicet conditione ut nullus successorum nostrorum pontificum in hac sancta sede, cui auctore Deo servimus, unquam vel usquam quiddam ex eisdem rebus cuiquam beneficiare, commutare, aut sub censu quolibet concedere per futura tempora patiatur, sed censum tantummodo in testamento traditionis a fundatoribus qui ex eodem monasterio hanc sanctam haeredem Romanam fecerunt Ecclesiam, etiam delegatum, unam videlicet libram argenti annis singulis successores nostri accipientes, per paternitatis suffragium eidem monasterio sollicitudine pastorali vigilanter contra omnes infestantes impendere studeant. Item constituimus ut, obeunte abbate praedicti monasterii, non alius ibi quacunque obreptionis astutia ordinetur, nisi quem consensus monachorum secundum timorem Dei et institutionem Regulae sancti Benedicti elegerit, et hujus apostolicae sedis pontifex praeviderit ordinandum, aut suggestione monachorum consenserit ordinatum. Hoc quoque capitulo praesenti subjungimus, ut locum avaritiae secludamus, nullum de regibus, nullum de episcopis vel sacerdotibus, vel de quibuscumque fidelibus, per se, suppositamve personam, de ordinatione ejusdem abbatis, vel clericorum, aut presbyterorum, vel de largitione chrismatis, aut consecratione basilicae, vel de quibuscunque causis ad idem monasterium pertinentibus, audere in qualibet specie xenii loco quidquam accipere, neque eumdem abbatem pro ordinatione sua aliquid dare praesumere, ne, hac occasione, ea quae a fidelibus pio loco offeruntur consumantur. Neque episcopus civitatis ipsius parochiae, nisi ab abbate ipsius monasterii invitatus, ibidem publicas missas agat, neque stationes in eodem coenobio indicat, ne servorum Dei quies quomodo populari conventu perturbari valeat, neque paratas, aut mansionaticos exinde praesumat exigere. Susceptionem autem fidelium et religiosorum virorum atque beneficentiam, quam jubet Apostolus cunctis exhibendam, pro possibilitate loci et facultatum, non modo ibidem fieri denegamus, verum etiam suademus: ut tamen et modus in numero congregationis adeo conservetur, ut nec pluralitas penuriam, nec paucitas inhabitantium destitutionem loci inducere valeat. Privilegium quoque a praedecessore nostro piae memoriae papa Nicolao eidem monasterio collatum nostra auctoritate confirmamus, excepto duntaxat quod ipse sub nomine ancillarum Dei quae ibidem pro crebris infestationibus saeculi nunc ordinabiliter manere nequeunt, illud delegavit: nos vero, aptioris utilitatis gratia, sub habitu monachorum esse congruenter decernimus. Si quis vero regum, episcoporum, sacerdotum, abbatum, judicum, comitum, aut saecularium personarum, contra hanc nostrae institutionis paginam venire tentaverit, percussus apostolico anathemate, potestatis honorisve sui dignitate careat, reumque se coram divino judicio cognoscat, et nisi ea quae a se male acta sunt defleverit, a sacratissimo corpore Domini nostri Jesu Christi alienus fiat, atque aeterno examini districtae ultionis subjaceat. Cunctis autem eidem loco justa servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis recipiant, et apud districtum Judicem praemia aeternae pacis inveniant. Data V Kalendas Maii per manus Petri diaconi et bibliothecarii sanctae sedis apostolicae, anno II domini Leonis IX papae, indict. III.
|
[non]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 37 |
XXXVII. S. Leo IX Willelmo comiti Nivernensi sub excommunicationis poena praecipit ut monasterio S. Bercarii Dervensi ablata restituat. (Anno 1050.) [Mabill., Annal. ord. S. Bened., IV, 327.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, WILLELMO Nivernensi comiti apostolicam benedictionem.
|
Mandamus et praecipimus tibi ut rectum facias Deo, et sanctis apostolis Petro et Paulo, et sancto Berchario, et monachis inibi considentibus, de praediis illorum, sicut jam tibi praecepimus, et tu abbati illorum convenisti. Quod nisi feceris, si, quatuor proclamationibus factis, ad me de hac re quinta facta fuerit, profecto excommunicaberis. Vale. Data Kalend. Maii per manus Petri bibliothecarii sanctae sedis apostolicae, anno domni Leonis noni papae secundo, indictione tertia, abbati sancti Bercharii, quem eodem die ad abbatem in capella sua Lateranensi benedixerat, et ei nomen suum, quod fuit Bruno, imposuerat.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 38 |
XXXVIII. S. Leo IX, in synodo quinquaginta quinque episcoporum, Gerardum, quondam episcopum Tullensem, numinibus ascribit, dieque 23 mensis Aprilis coli jubet. (Anno 1050.) [Mabill. Acta SS. ord. S. Bened., V, 894.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, cunctis catholicae Ecclesiae filiis in Christo salutem et apostolicam benedictionem.
|
Virtus divinae operationis in omnibus est mirabilis, maxime tamen in sanctis suis, quos praescivit et praedistinavit conformes fieri imagini Filii sui, quos etiam vocavit et sanctificavit antequam saecula fierent, antequam ipsi exstarent. Et quia ipse Dominus in Evangelio dicit: Pater meus usque modo operatur, et ego operor ; verum procul dubio esse quotidie ostendit quando dicit scilicet eos sanctificandos quos vocavit, eos vocandos quos praedestinavit sola gratuitae miserationis bonitate, nec humani generis merito, quia naturaliter omnes sumus filii irae et filii gehennae. Cur autem haec dicere coeperimus, continuo patefaciemus, quia sicut nemo accendit lucernam et ponit eam sub modio, sed super candelabrum statuit, ut luceat omnibus qui in domo sunt ; sic et Dominus noster Jesus Christus agit, illos clarificando miraculis in mundo quos secum vivere et gloriari facit in coelo, ut, quia per adoptionem facti sunt filii Dei, praeveniente gratia pateat eos haeredes esse regni quod promisit Deus diligentibus se. Paulo igitur ante nos in episcopatu Tullensi fuit episcopus, nomine Gerardus, qui, duo talenta, intellectum et operationem, a coelesti Patrefamilias accipiens, divinam legem, quam medullitus intellexit, sic opere adimplere studuit ut fieret dignus accipere illam desiderabilem a Deo salutationem: Euge, serve bone et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, super multa te constituam, intra in gaudium Domini tui . Sic enim Domini sui talenta erogavit, sic animas lucratus est, verba salutis praedicando, ut geminatam Domino suo pecuniam repraesentaret, et sibi aeterna beneficia cumularet. Lumbos sibi praecinxit, castitatem servando; lucernas in manibus portavit, exempla bonae operationis aliis praebendo; exspectavit Dominum a nuptiis sanctae Ecclesiae, non dormiendo, sed vigilando prima, secunda, tertia vigilia, anxius ad ejus aspectum, secundum illud quod quotidie psallebat: Sicut cervus desiderat ad fontes aquarum, ita desiderat anima mea ad te ; item: Sitivit anima mea ad te; quam multipliciter tibi caro mea! At, quia sic semper animo suspirabat ad Deum, ejus virtute comitatus angelicam ducens vitam, quotidie Christum in pauperibus ad mensam suscipiens, quotidie piis actibus insistens, nec docendo nec agendo nisi quod sanctum et Deo gratum esset, multis effulsit miraculorum prodigiis, sanctitati ejus testimonium perhibentibus; unde adhuc plures testes existunt. Quod et idem, post mortem carnis, cum Christo nostro spiritu vivens, glorians saepe operatus est et saepe adhuc operatur, curans diversos languores diversasque infirmitates. Quamvis autem venerabile corpus ejus multis, ut duximus, hactenus coruscarit miraculis, et ipse in numero sanctorum divino sit deputatus judicio; nondum tamen in catalogo sanctorum sortitus est humanam corroborationem, quod Dei miseratrix clementia nobis servis suis reliquit agendum, ubi ad culmen conscendimus Apostolicum. Residentibus ergo nobis Romae in synodo in ecclesia Salvatoris cum multis coepiscopis nostris, circa sexto nonas Maias, relatum est auribus nostris ab Udone Tullensi praeposito, eadem nocte, ipsum domnum Gerardum in visione apparuisse cuidam venerabili monacho, nomine Albizoni, qui synodo intererat, quem ipse Udo nimiis precibus constrinxerat exorare Dominum, ostendere sibi cujus meriti esset apud Deum ipse domnus Gerardus, qui tot miraculorum radiis coruscabat. Videbatur ergo illi ipsum assistere sibi, quem nunquam corporaliter viderat, nec etiam nomen ejus audierat, et dicere seipsum Gerardum esse, pro quo Deum decreverat exorare. Ad quod ille gavisus sedulo sciscitari coepit an esset apud Deum in numero sanctorum. Cui laeto vultu respondit procul dubio se esse cum Deo, dignumque ac justum fore eos honorari in terris ab hominibus qui honorantur in coelis ante Deum ab angelorum agminibus. Quam visionem ipsi ore proprio divulgavimus in synodo, exponentes ipsius domni Gerardi vitam venerabilem, conversationem mirabilem, miraculorum multitudinem, efficaciam divinae virtutis ad corpus ejus exuberantem; et sequenter sanctam synodum interrogavimus si deberet ut sanctus venerari, et sanctus deinceps nominari. Ad quod, tam archiepiscopi quam episcopi, tam abbatis quam clerici ac laici, quorum utrorumque magna intererat multitudo, quasi uno ore clamaverunt ipsum domnum Gerardum virum esse sanctum, a Deo inter sanctos numeratum, et ab hominibus inter sanctos numerandum et venerandum, pro eo quod, vivens in carne, testantibus miraculis, ut vir sanctus exstitit, et carne exutus, qualis in mundo fuerit, in coelesti beatitudine positus mundo quotidie eisdem miraculis innotescat. Decrevimus igitur sic sancta annuente ac laudante synodo, ut ex hoc sanctus habeatur, et sanctus colatur nono Kalendas Maias, tam Leuchae, sicut sanctus Mansuetus et sanctus Aper, quam ubique terrarum, sicut caeteri sancti; cujus sancti venerabile corpus per nos ipsos cupimus transferre, et digno honore, digno loco in altare proprio collocare ad laudem et gloriam Domini nostri Jesu Christi, qui ideo factus est pro nobis homo ut non solum solveret nos a peccatis, sed etiam conferret nobis praemium aeternae beatitudinis, et mansionem in coelis, ubi ipse cum Patre et Spiritu sancto vivit et regnat per omnia saecula saeculorum. Amen. Nomina episcoporum atque abbatum qui interfuerunt synodo Romae: Dominicus patriarcha Gradensis, Alinardus archiepiscopus Lugdunensis, Leodegarius Viennensis archiepiscopus, Hugo Bisontiensis archiepiscopus, Humbertus Siciliensis archiepiscopus, Hildebrandus Capuensis archiepiscopus, Petrus Comsanensis archiepiscopus, Joannes Portuensis archiepiscopus, Joannes Senensis episcopus, Vido Volaterrensis episcopus, Crescentius Silvae-candidae episcopus, Joannes Veletrensis episcopus, Joannes Ostiensis episcopus, Joannes Sabinensis episcopus, Joannes Tiburtinus episcopus, Benedictus Salernitanus episcopus, Leo Gageranus episcopus, Atto Camerinensis episcopus, Joannes Siscionensis episcopus, Adalbero Metensis episcopus, Obiso Pisensis episcopus, Henricus Populonii episcopus, Atenulfus Caesenatis episcopus, Crescentius Cerensis episcopus, Azo Centumcellensis episcopus, Gerardus Reatinensis episcopus, Bonizotus Cariellensis episcopus, Joannes Suanensis episcopas, Gerardus Rosellanus episcopus, Theodericus Orbiensis episcopus, Aldedus Wilgradensis episcopus, Leo Murensis episcopus, Mazio Montis-viridis episcopus, Bonus Petroraus episcopus, Henricus Spoletanus episcopus, Bernardus Pataviensis episcopus, Walterus Veronensis episcopus, Ysembardus Teanensis episcopus, Petrus Bituricensis episcopus, Arto Marsicanus episcopus, Leo Seranus episcopus, Benedictus Berulensis episcopus, Aso Solinensis episcopus, Attigrinus Imolensis episcopus, Gerardus Florentinus episcopus, Fridericus Genuensis episcopus, Gosfridus Constantiensis episcopus, Mannis Redonensis episcopus, Hugo Nivernensis episcopus, Isembaldus Pictaviensis episcopus, Arnolfus Santonensis episcopus, Arduinus Tuderanus episcopus, Hugo archidiaconus Ecclesiae Romanae, Petrus ejusdem Ecclesiae diaconus, etiam cancellarius et bibliothecarius, Sico primicerius ipsius Ecclesiae, Richardus abbas Sancti Benedicti, Hugo abbas Cluniacensis, Airardus abbas Sancti Pauli, Joannes abbas Sancti Sabae, Reinerus abbas Sancti Cosmae, Petrus abbas Sancti Bonifacii, Joannes abbas Sancti Vitalis, Joannes abbas Sancti Laurentii, Bonactus abbas Sancti Joannis, Richerus abbas Sancti Juliani, Liufridus abbas Sancti Vincentii, Gosfridus abbas de Reigelliaco, Valerandus abbas Sancti S. Vitoni, Gervinus abbas Sancti Richarii, Vincentius abbas Sancti Januarii, Leo abbas Sancti Cornelii, Martinus abbas Sancti Blasii, Felix abbas Sancti Andreae, Richardus abbas sancti Ragneberti, Dudo abbas Sanctae Mariae, Peneresius abbas Sancti Salvatoris, Agino abbas Sancti Silvestri, Adam abbas Sancti Isaac, Theuso abbas Sancti Petri, Bonizo abbas Sancti Petri, Vincentius abbas Sancti Januarii, Urlinus abbas Sancti Apollinaris, Wido abbas Sancti Severi, Leuzo abbas Sanctae Mariae, Albricus abbas Sancti Zenonis, Joannes abbas Sancti Salvatoris, Bonactus abbas Sancti Salvatoris, Laetus Sancti Angeli, Stephanus abbas Sancti Thomae, Rodulfus abbas Sancti Petri.
|
(Rom. VIII, 29, 30) (Joan. V,
17) (Matth. V, 15) (unde nutu Omnipotentis et omnia suo arbitrio disponentis,
nec ullis nostrorum meritorum profectibus,
ad apostolicam sedem translati sumus) (Matth.
XXV, 21) (Psal.
XLI, 2) (Psal. LXII, 2.)
|
[ f., Gaietanus] [ id est,
Ceretanus] [ f., Perusinus] [Bitterrensis]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 39 |
XXXIX. Privilegium Leonis IX pro ecclesia Carrofensi. (Anno 1050.) [Labbe, Biblioth. nov. mss. II, 757.]
|
Hugoni religioso abbati ex monasterio S. Salvatoris Karroffensis coenobii, confirmat bona monasterii quae enumerat. Item illa quae in pago Arvernico habentur, vel in circuitu ejus, quae quondam fuerant ablata eidem loco, et moderno tempore sunt restituta ipsi per Guillelmum principem Arvernorum et per filios ejus, id est castellum S. Yvonii et quidquid ad ipsum pertinuit, et ecclesiam Cadiloco, et ecclesiam Molangia, et ecclesiam Nobiliacus, et ecclesiam Chrosogilo, et villam Perusiam, et ecclesiam Gaudiniacus, et omnia quae his ecclesiis pertinent.
|
Data V Nonas Maii per manus Petri diaconi, Bibliothecarii et cancellarii, S. A. sedis, anno domini Leonis IX papae II, indictione III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 40 |
XL. S. Leonis IX epistola ad principes Britanniae.--Sententiam pro Turonensi Ecclesia adversus Dolensem pronuntiat, resistentes et Simoniacos atque ab eis ordinatos excommunicat. (Anno 1050.) [Marten. Thesaurus Anecd. III, 869.]
|
LEO, sanctae sedis apostolicae gratia Dei papa E. Britonum principi ANALO comiti et caeteris principibus Britanniae secundum Deum vivere volentibus vita et salus.
|
In scriptis veterum reperimus omnes episcopos tuae patriae archiepiscopo Turonico subjectos esse debere. De qua re Nicolai papae temporibus, et Joannis, Leonisque, et caeterorum quorum nomina inserere longum est, clamor factus est. Ex quibus Nicolaus papa litteras Salomoni regi Britonum direxit, in quibus praecipit, ut omnes suae patriae episcopi Turonicae Ecclesiae subjecti sint. Alii vero apostolici eosdem apostolica auctoritate ob id excommunicaverunt. Ad nos quoque in Remensi concilio clamor hujusmodi delapsus est: nos statim, ut ipse vester archiepiscopus cum suis subjectis Romano concilio preaesens adesset, non solum de hac causa redditurus rationem, sed etiam de hoc quod simoniacus cum suis suffraganeis esse comprobatur et exlex, quaerens quae sunt mundi, non quae Jesu-Christi; legatos etiam Turonici archipraesulis adesse praecepimus. Legati Turonici adfuerunt, vestrates pontifices cum suo capite se subtraxerunt. Nullo itaque modo probare potuimus illum vestrum praesulem archiepiscopum esse debere, praesertim cum archiepiscopus sine sede civitatis, sine pallio archiepiscopali non possit haberi. Excommunicamus omnes hos de quibus sermo est ex auctoritate Dei Patris, et Filii, et Spiritus sancti, sanctique Petri et nostra, non solum propter hanc praesumptionem qua subjici Turonicae Ecclesiae dedignantur, sed etiam propter Simoniacam haeresim qua polluti sunt, et ordinatos a se contaminare videntur, tali ratione, ut divinum officium non peragant, neque audiant, neque benedictionem tribuant. Simili etiam sententia ab eis ordinati feriantur. Tibi autem, charissime fili, mandamus ut te ab eorum conventibus cum omnibus fidelibus subtrahas, deinde eos commoneas, ut nostris praeceptis obsecundent, Simoniacam haeresim deponant, secundum Deum vivant. Et hoc te auctoritate hortamur apostolica, ut per totum regnum tibi commissum pacem facias, justitiam diligas, subditos pie regas. Turpe est enim ut cum unus ex maximis Galliae principibus habearis, naturalibus sis vitiis subjugatus. Et si secundum Deum te vivere audiero, bonumque exemplum praebere subjectis, benedictione S. Petri et nostra donaberis. Sin aliter egeris, et excommunicatis te adjunxeris; ut illi, nostra auctoritate excommunicatus sis. Quod si vester archiepiscopus cum suis suffraganeis de hoc quod Turonicus pontifex clamat, deque Simoniaca haeresi excusare se rationabiliter voluerint, Vercellensi concilio Kalendis Septembris futuro praesentes sint, nosque ibi, si Deus permiserit, erimus causas eorum audituri. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 41 |
XLI. S. Leonis IX Bulla qua monasterio Sanctae Mariae in Gradibus Arretinae Dioecesis omnia illius jura confirmat. (Anno 1050.) [Muratori, Antiq. Ital. V, 1019.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio ALBIZONI religioso viro, in Domino Deo omnium aeternam salutem.
|
Sub multa et incomprehensibili abysso judiciorum divinitatis, inter confratres et conservos nostros eminentiorem gradum adepti, tanto intentius cum timore et tremore nostram ipsorum salutem debemus, eis condescendendo et consulendo, incessanter operari, quanto certius scimus . . . . . dispositionis et actionis nostrae rationem posituros illi, cujus universae viae misericordia et veritas merito creduntur, et videntur in omni administratione mundi. Quapropter qui . . . . sapientibus et insipientibus debitores sumus, Doctoris gentium monita cogimur . . . . reddere cunctis, quae si denegare minime debemus alicui externorum, nec in su . . quanto magis domesticis fidei in interioribus, maxime cum id a nobis exigitur, quod Omnipotenti plurimum placere nullo modo dubitatur? Quare, charissime fili, quoniam humill. . . . . . . apostolicam et magistram omnium sedem, et prece nobis gratissima inculcasti, ut auctoritatis nostrae praecepto tutaremus a quorumvis rapacitate, et hominum nequam infestatione, ac. . . . . . monasterium beatissimae virginis matris Domini et genitricis Dei Mariae, situm in Aretina dioecesi, in nullo . . . . . . tuae tam justae petitioni, sed eidem optamus per omnia suffragari, nec denegandum tuae religiositati duximus tutelam specialem, qui omnibus debemus et . . . . . . . . Non enim parum tibi in Domino congaudemus, quod ecclesiam illic primitivam, et olim celeberrimam, sed, peccatis facientibus, jamdiu neglectam et omnino derelictam, restruere, aliquantulumque reparare fueris conatus, tam patrimonii seu beneficii tui quam etiam fratrum, et consanguineorum tuorum aliorumque religiosorum collationibus, quatinus inibi Deo deserviret perpetim ordo monasticus. Quam utique ecclesiam quia conditor noster inter alia innumera nobilitavit et honoravit fracti calicis et resolidati miraculo, atque gloriosi beati Donati pontificis martyrio, et nos eam gratanter honoramus nostrae apostolicae sedis praecepto. Salva itaque debita subjectione, quae ex praefato loco episcopum Aretinum jure solet attingere, hujus nostri praecepti tenore perpetualiter confirmamus et decreto sancimus quidquid idem coenobium in rebus mobilibus vel immobilibus, tam tua quam cujuscunque donatione, in praesentiarum videtur possidere, et quidquid illic a piis adaugebitur aut donabitur in futuro tempore, ut nemo inde quidquam praesumat subripere, fraudare, alienare, minuere. . . . . . . quovis ingenio praedicta inibi hactenus conquisita, et Deo propitio conquirenda serva . . .. . . . monachorum ibidem Deo servientium utilitati, quos pro nullo alio ordine ecclesiastico permittimus aliquando perturbari, juxta statuta sanctae Chalcedonensis synodi, taliter hoc ipsum decernentis: Quae semel Deo dicata sunt monasteria, consensu episcoporum, maneant perpetuo monasteria, et res, quae ad ea pertinent, monasteriis reserventur, etc. Si quis autem praesenti nostro decreto, a nobis pro Deo et secundum Deum promulgato, contraire quolibet modo praesumpserit, et insuper si aliquas oblationes vivorum sive defunctorum praefato loco delegatas sibi vindicare, vel aliis contradere tentaverit, quasi sacrilegus et Deo rebellis, donec forte resipiscat, districto anathemate se multandum apostolica auctoritate noverit. Qui vero integre et devote illud observaverit, nec consenserit sacrilegis, sed potius pro posse ac nosse suo restiterit, mereatur copiam supernae benedictionis, et praemium sempiternae salutis. Amen. Bene valete. Datum IV Kalendas Junias, per manum Petri diaconi bibliothecarii, anno domini Leonis noni Papae II, indictione III.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 42 |
XLII. S. Leo IX monasterii S. Salvatoris, in monte Amiato siti, possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1050.) [Ughelli, Italia sacra, III, 626.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, THEUZONI venerabili abbati monasterii S. Salvatoris, sito in comitatu Clusino territorio monte Amiato, tibi tuisque successoribus perpetuam in Domino salutem.
|
Quoniam semper sunt concedenda quae rationabiliter et congrue a fidelibus petantur, ob devotionem pii conditoris nostri oportet nos in privilegiis praestandis nostram nullo modo denegare munificentiam. Igitur, quia vestra dilectio a nostrae sublimitatis apostolatu humiliter rogavit quatenus praedictum monasterium Sancti Salvatoris constitutum in supranominato comitatu et territorio privilegiis apostolicae sedis decoretur, ut sub ditione juris sanctae nostrae, cui Domino auctore praesidemus, Ecclesiae constitutum, nulliusque alterius Ecclesiae juri vel ditioni submittatur; quare vestris piis desideriis per hanc nostram auctoritatem id quod postulatis libenter concedimus. Et ideo cujuslibet Ecclesiae sacerdotem in praefato monasterio quamlibet jurisdictionem, vel potestatem, sive auctoritatem, praeter sedis apostolicae pontificem habere prohibemus, ita ut nisi ab abbate monasterii ejusdem fuerit invitatus, nec missarum solemnia ibidem omnino celebrare praesumat. Hoc denique hac nostra apostolica auctoritate constituimus, ut nulla alia magna seu parva persona eidem venerabili monasterio, sive in servis Dei, vel in famulis, aut etiam in servis, vel ancillis, nec non et in liberis, vel in cunctis rebus ad id pertinentibus, videlicet in casis, et possessionibus, quoquo modo aliquam molestiam inferre praesumat. Pariterque concedimus et confirmamus eidem sancto monasterio primitias vel decimas de suis hominibus, sive de praeceptalibus, atque sacrum baptismum licenter celebrare, et in ecclesia S. Benedicti, et S. Mariae, sicuti ei concessum est a partibus regum, per praecepti paginam, vel quidquid ibidem contineri videtur, vel si quid ab antecessoribus nostris pontificibus sanctis, videlicet Stephano, Adriano, Joanne, Formoso, vel ab aliis antecessoribus pontificibus eidem monasterio concessum est, ut totum hoc integrum apostolica auctoritate vobis, vestrisque successoribus concedimus et confirmamus. Chrisma quoque et oleum sanctum a quacunque ecclesia voluerit, vel potuerit, licenter accipiant; statuentes apostolica censura praecipimus ut nullus dux, marchio, comes, vicecomes, castaldius, vel aliquavis magna seu parva persona ullum districtum in aliquibus locis ipsum monasterium habere vel judicare, seu aliquid placitum tenere audeat, nisi ab ipsius monasterii abbate invitatus fuerit. Hac quoque apostolica auctoritate praecipiendo sancimus, ut neque episcopus, vel alius quisquam de ordine clericorum ecclesias, parochias, cellas, vel praedia, vel quaecunque loca, seu res praefati monasterii auferre aut alienare quoquo modo praesumant, aut quamlibet controversiam, sive injuriam, seu aliquam domi jacturam in rebus, possessionibus, vel in nullis utensilibus sive ornamentis, praedicto monasterio inferre audeat. Haec omnia quae superius memorata sunt, videlicet decimas, primitias, oblationes, ad saepe dictum monasterium pertineant, necnon et baptismum, chrisma, et oleum, tibi dilecto filio nostro Theuzoni abbati, tuisque successoribus in perpetuum a praesenti quarta indictione per hanc nostri privilegii paginam apostolica auctoritate confirmamus atque concedimus secundum praedictum modum. Denique statuimus, cum dictus abbas de hoc saeculo migraverit, neque rex, neque dux, neque marchio, neque episcopus, neque comes, neque ulla alia persona ibidem abbatem ordinare praesumat, sed congregatis in unum cunctis ejusdem monasterii fratribus, ac communi consensu, Dei providentia, qui dignus hoc honore visus fuerit, ex propria congregatione abbatem ibi ordinent. Si quis autem, quod non optamus, temerario ausu contra ea quae ab hac nostra auctoritate pie et firmiter per hoc nostrum privilegium statuta sunt contraire tentaverit, vel haec quae a nobis ad laudem Dei pro stabilitate jam dicti monasterii statuta sunt refragari, aut quoquo modo transgredi, praesumpserit, sciat se auctoritate beati Petri apostoli anathematis vinculo innodatum, et cum diabolo et ejus atrocissimis pompis, atque Juda traditore Domini nostri Jesu Christi, aeterni incendii supplicio cremandum, nisi quod male peccavit digne correxerit. At vero qui pio intuitu custos et observator exstiterit hujus nostri apostolici privilegii, hic confirmationis benedictionis gratiam a misericordissimo judice Domino nostro vitamque aeternam cum omnibus electis Dei consequi mereatur in saecula saeculorum. Amen. Datum VIII Id. Augusti, per manus Petri diaconi bibliothecarii et cancellarii S. apostolicae sedis, anno domini Leonis IX papae II, ind. IV.
|
[et]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 43 |
XLIII. S. Leo IX monasterium S. Victoris Massiliense, Petro abbate in synodo Vercellensi petente, tuendum suscipit, eique abbatiam S. Victoris Valentinensem concedit. (Anno 1050.) [Mansi Concil. XIX, 779.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, PETRO abbati monasterii S. Victoris Massiliensis martyris et omnium apostolorum, tuisque successoribus abbatibus perpetuam in Domino salutem.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benivola compassione succurrere, et petentium desideriis congruum impertiri suffragium. Ex hoc enim lucri potissimum praemium a conditore omnium Deo in sidereis coetibus promerebitur, si venerabilia loca nostris temporibus ad meliorem fuerint, Deo juvante, cultum perducta, et a laesione pravorum hominum protecta. Quia vero tu, dilectissime fili, cum ad synodum nostram Vercellensem venisti, tutamen nostrae apostolicae defensionis, privilegium monasterio tuo, quod proprie est S. Petri, supplici devotione a nobis postulasti: inclinati precibus tuis, per hujus nostrae apostolicae praeceptionis seriem, praedictum monasterium S. Victoris martyris omniumque apostolorum, cui tu praeesse meruisti, ut liberum ab omni humana conditione et jugo consistat, pro eo quod sub jure sancti Petri positum, libertatem meruit adipisci, nostra apostolica auctoritate semper esse decernimus; quin etiam interdicimus ne quidquam molestationis, quidquam violentiae aut rapinae in rebus ejusdem monasterii et etiam cellis nominatim sacrilega manu committere audeat. Concedimus etiam ipsi vestro monasterio abbatiolam quamdam sancti Victoris nomine apud Valentinam civitatem sitam, quam nobis in ipsa synodo ipsius civitatis episcopus Pontius manibus nostris reddidit et per omnia refutavit, tuncque usque injuste detentam ab abbate S. Theodofredi ex tempore desolationis monasterii S. Victoris. Statuentes apostolica censura ne ulla unquam hominum persona, cujuscunque potestatis vel conditionis, cujuscunque sexus et aetatis, contra hanc nostrae apostolicae auctoritatis defensionem venire praetentet. Quod si ausus fuerit, cuspide anathematis transverberatus erit usque ad dignam satisfactionem. Qui vero se ab hac praesumptione custodierit, benedictionem a Domino Deo consequatur et aeternae vitae particeps efficiatur. Data VII Idus Septembris per manus Petri diaconi, bibliothecarii et cancellarii sanctae apostolicae sedis, anno Domini 1050, Leonis noni papae II, indictione IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 44 |
XLIV. [ Heinrico] imperatori Romanorum et regi Burgundionum, episcopis et principibus regionis illius Romanum monasterium commendat. (Anno 1050.) [ Mémoires et Documents de la Société d' histoire de la Suisse, p. 419.]
|
LEO episcopus, servus servorum Domini, H. dilectissimo filio imperatori Romanorum et regi Burgundionum, episcopis et principibus regionis illius, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Volo scire dominationem vestram et successorum vestrorum quia monasterium quod vocatur Romanum fuit quondam commendatum antecessoribus nostris ad servandum et custodiendum et tuendum, non ad dandum et vendendum, nec ad beneficium dandum; sed qua occasione illud accidit, paucis vobis me dicere libuit. Multorum relatione didici quod dominus Stephanus venerabilis hujus Romanae sedis episcopus, quibusdam necessitatibus impeditus et a Longobardis graviter angustatus, necesse habuit consilium quaerere a Francorum rege; quia carebat tunc Romanus orbis persona imperatoris, et qui consules et dictatores videbantur non erant tantae virtutis ut possent sanctam Ecclesiam Romanam liberare a tot imminentibus turbinibus. Erat enim tunc temporis in partibus Galliae rex pius, nomine Pipinus, ille Pipinus cujus filius fuit haeres et imitator Karolus Magnus; qui audiens necessitatem sanctae Romanae Ecclesiae, vocavit praedictum dominum papam Stephanum, ut ad se veniret et de principibus tres secum deduceret cum quibus late consilium inveniret, quo ejus Ecclesiae subveniret. Annuens precibus regis, usque Parisios venit. Susceptus est honorifice, ut pontifex summus, a rege et regni principibus; et tanto honore et reverentia illum rex coluit, ut utrosque decuit, multoque tempore secum retinuit; in quo loco multa miracula per eum Dominus dignatus est operare. Ut de caeteris taceam, ut libri illius monasterii , loquuntur, visus est praesentiam apostolorum Petri et Pauli et beatorum martyrum ibi quiescentium sibi allocutos, ut ecclesiam illam apostolorum auctoritate sublimaret, et supradictum regem P. et filios ejus reges eligeret et consecraret, et divina et apostolica auctoritate praeciperet ut nullus mortalium per succedentia tempora in illo regno, nisi de illorum prosapia et propagine regem ordinare auderet. In supradicto vero negotio et itinere in quibusdam Jurensibus partibus posito monasterio jussit sibi hospitium praeparare; sed susceptus et servitio habitantium fruitus, ut erat pius et misericors, hospitium benigne suscepit: et ex charitate locum benedixit et sanctificavit, et ad honorem apostolorum ecclesias ibi consecravit et Romanum monasterium nominavit. Qui locus, ut audivimus, postea a malis hominibus et ab importunis vicinis destitutus est; sed Domino annuente a rege Chonrado et Matilda, ejus conjuge nobilissima beatae recordationis, Maiolo et successoribus ejus monachis commendatus, per illorum studium ad saecularem honorem et ad religionem monasticam deductus est, et restitutus. Illa ordinatio beati Maioli et regis et reginae fixa et stabilis permaneat. Caeterum volo ut res ad nos semper respiciat; ita ut si aliquis ibi injuriam fecerit et ex nostra parte et successorum nostrorum reclamationem audierit et noluerit emendare, ad plenum sciat se apostolica auctoritate excommunicandum.
|
(Romanensis monasterii ou Romainmoutier )
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 45 |
XLV. S. Leo IX monasterii S. Mansueti possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1030.) [Dom Calmet, Histoire de Lorraine, I, Preuves, 429]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilecto in Christo filio DODONI, abbati monasterii Sancti Mansueti, quod in suburbio nostrae civitatis Tulli situm est, ejusque successoribus regulariter promovendis in posterum.
|
Sicut rationi contraria procul est abjicienda petitio, ita in his quae bene desiderantur, effectum negari non convenit. Tuis igitur, fili in Christo charissime, precibus annuentes, ad perpetuam vestri monasterii pacem ac stabilitatem, praesentis decreti stabilitate sanximus, ut in eo non episcopus, non alia quaevis persona, gravamen vel quampiam vexationem exercendi jus habeat, nec de redditibus, rebus, vel chartis, de villis vel de cellis, sive de omnibus illi pertinentibus, quocunque modo, qualibet exquisitione, minuere, vel dolos aut immissiones aliquas facere praesumat; sicut in beati Gerardi chirographis et antiquis ipsius loci privilegiis continetur. Ut autem fratres inibi servientes Deo liberius vacent, mansum integrum, in quo idem situm est monasterium, vel quidquid intra parochiam hodie juste possidet, sive in futurum possederit, ab omni banno saeculari liberum et quietum, ab omni exactione immune, sub ea dimensione, quae in supradicti episcopi chirographo est descripta, possideant. Confirmamus etiam vobis cellam apud Medium - vicum, cellam de monte Barro, cum parochia sua, ecclesiam de Germaio, ecclesiam de Boneio, cum capella de Ornezons, ecclesiam de Godelincort; ecclesiam de Parneio; ecclesiam de Bladiniaco; ecclesiam de Marceio, ecclesiam de Tulliaco, ecclesiam de Purnes, ecclesiam de Boverons, ecclesiam de Andeliers, ecclesiam de Serto, ecclesiam de Limeis, cum omnibus appenditiis vestris, cum altaribus et decimis; ut nullo modo cuicunque personae ex praedictis rebus liceat minuere vel auferre, neque ecclesiam sive capellam intra supradictos terminos ausus sit construere. Confirmamus similiter vobis omnes villas vestras, videlicet Angeriacum cum piscaria integra in omni usu et banno; Molosiacum, Sessiacum, et alterum Sessiacum cum silva et banno. Tulliacum, Sartum cum silva et banno, Gibonis mansum, Purnes, Germaium, cum silva et banno, et cum omnibus mancipiis utriusque sexus ad praedictas villas pertinentibus. Praeterea quaecunque idem coenobium hodie juste possidet, sive in futurum concessione pontificum, liberalitate principum, vel oblatione fidelium juste atque canonice poterit adipisci, firma tibi tuisque successoribus illibataque permaneant. Decernimus ergo ut nulli omnino hominum liceat idem coenobium temere perturbare, aut ejus possessiones auferre, vel ablatas retinere, minuere, vel temerariis vexationibus fatigare; sed omnia integra conserventur eorum quae pro congrua sustentatione et gubernatione concessa sunt, usibus omnimodis profutura. Si quis sane principum, sacerdotum, judicum, atque saecularium personarum hanc constitutionis nostrae paginam agnoscens, contra eam venire tentaverit, potestatis honorisque sui dignitate inrecuperabiliter careat, reumque se divino judicio existere de perpetrata iniquitate cognoscat; et nisi vel illa quae ab illo male ablata sunt restituerit, vel digna poenitentia illicite acta defleverit, a sacratissimo corpore et sanguine Dei et Domini Redemptoris nostri Jesu Christi alienus fiat, atque in extremo examine districtae ultioni subjaceat. Cunctis autem eidem loco justa servantibus sit pax Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic fructum bonae actionis recipiant, et apud districtum judicem praemia aeternae pacis inveniant. Amen. Amen. Amen. Amen. + Ego Leo catholicae Ecclesiae episc. anno incarnationis Domini 1050, indict. IV. Data Tulli in majori ecclesia XI Kalendas Novembris per manus Udonis Tullensis nostrae Ecclesiae primicerii, cancellarii et bibliothecarii sanctae apostolicae sedis, anno apostolatus domini Leonis noni papae secundo, episcopatus Tullensis vicesimo sexto.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 46 |
XLVI. S. Leo IX canon corum ecclesiae S. Stephani Tullensis privilegia confirmat. (Anno 1050.) [Dom. Calmet, Hist. de Lorraine, I, Preuves, p. 435.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimae Tullensi Ecclesiae gloriosi protomartyris Stephani, et per eam charissimis filiis ibidem Deo perpetuo famulantibus, perpetuam in Domino salutem.
|
Si utilitatibus sanctae Matris Ecclesiae famulantium opem ferimus, ob coelestis recompensationis munus profecto id nostrae saluti accrescere indubitanter speramus; et cum eorum sancta devotio ad divinum cultum per nos ferventius augmentatur, non minimam portionem in eorum retributionis mercede ab aeterno judice nos suscepturos confidimus. Quapropter notum sit universis Christi fidelibus, praesentibus et futuris, quod nobis pro divinae religionis statu, apud Vercellas in apostolica synodo residentibus, adierit nostram praesentiam, cum multis aliis Deo devotis, Udo primicerius sanctae Tullensis Ecclesiae, de qua ad hoc apostolicum onus electi sumus, non nostris meritis, sed divina gratia evocante, quamque adhuc tenebamus sub nostrae totius provisionis ordinatione; exorans ut canonicis ejusdem sedis, Deo sanctaeque Mariae genitrici ejus, et beato protomartyri Stephano famulantibus, privilegium villarum, ecclesiarum, et rerum diversarum, etiam vinearum per omnia loca jacentium, pertinentium ad eorum usus, nostrae auctoritatis confirmatione roboraremus: cujus petitioni paterne per omnia satisfecimus. Deinde nostram eamdem Tullensem ecclesiam vehementi desiderio visere cupientes, et charissimum ipsius gregem, quem desolatum reliqueramus, scilicet clerum et populum illius, paternae charitatis amplecti cupienti animo desideraremus; maxime ad transferendum de tumulo gloriosum corpus sanctissimi praedecessoris confessoris nostri Gerardi, divina admonitione sollicitantes, ad ipsam ecclesiam, affectu tanti desiderii completo, pervenimus, et corpus gloriosi confessoris nostri Gerardi, per gratiam Dei transtulimus, quem ad laudem et gloriam Omnipotentis omnium Christi fidelium, sicut dignum et ustum fuerat, secundum quod humanae et nostrae apostolicae auctoritati convenit, magnificamus. Dum enim adhuc praesentes essemus, et ad sustentandam ecclesiam de pluribus scrutaremur, manifesta veritate comperimus quosdam non ministeriales, quaedam de privilegio beati Gerardi et nostro, occultis tergiversationibus capitula corrodere, qui judicio convicti, non valuerunt procedere, dum causa, testimonio atque judicio Rainardi comitis, et aliorum veridicorum dominorum civitatis, cognoscitur praevalere; per quos etiam ecclesia nostram apostolicam dignitatem suppliciter convenit, et eadem nostro privilegio confirmari summopere rogavit. Nos enim casatorum omni ecclesiae consilio, atque fidelium dominorum civitatis judicio, in conspectu tantae multitudinis quae ad solemnitatem translationis gloriosi confessoris convenerat, satisfecimus fratrum petitioni, de quibus haec littera sequens indicium erit. Pro mercedis nostrae augmento apud Deum decernentes, confirmamus vobis fratribus sanctae Tullensis Ecclesiae mansiones vestras infra civitatem, et extra, ab omni banno et justitia saeculari liberas, nec a modo vestri episcopi, neque Tullenses comites, neque dux, neque aliqua saecularis exaltatio in villis vestris advocatiam vel servitium, vel aliquod debitum exigat, quo imperatores et reges, et gloriosus confessor sanctus Gerardus omnino vestrae dispositioni, usque ad nostra tempora, cognita veritate, sub anathemate reliquerunt liberas; vineas, terras, mansos, homines cujuslibet sexus, sive res, terras, ubique commorantes et conjacentes, omni saeculari potestate seclusa, vestris usibus libere sine voce contradictionis, simili modo relinquimus et confirmamus. Si enim vestros homines, cujuscumque sexus fuerint, de villis vestris contigerit exire, nulli personae, nullo banno sit licitum illos retinere ut suos, nec de illorum posteritate ubicunque fuerint, fiat, sicut vulgo, belle reinvestitura; sed quocunque ierint, liceat eos vobis veluti prius libere possidere. Unum hominem de vestris ad custodiam vinearum Barri, vester claustralis villicus eliget, et dabit custodiam. Deinde ad jurandam fidelitatem tantum hominibus, villico civitatis illum repraesentet, in omnibus potestatibus in quibus jure antiquo decimas indominicatas episcoporum recipitis, unum hominem a banno liber cum censu suo et manso, primo sicut sanctus Gerardus instituit, ad custodiendas decimas habeatis, et quamvis ille obierit, alium de eadem potestate accipiatis. Confirmamus etiam mansum unum in Paterniaco, cum omnibus appenditiis suis, omnino liberum, cum caeteris omnibus qui in villa eadem sunt; tam in pascuis quam in viis et semitis habentem libere plenarium usum; bannum etiam piscaturae Mosellae, incipientis superius a rupe molendini Sancti Apri et Sancti Vedasti, usque ad rivulum decurrentem de summitate montis, nomine Castelli, nullius personae, nullius banni piscatura intercurrente absque vestra licentia; necnon et medietatem ecclesiae cum conductu vicarii in Totonis villa, quam venerandus praesul Gauzelinus tradidit vobis, ob sui commemorationem anniversarii. Homines vestri infra civitatem vel extra commorantes, usum banni civitatis communem cum omnibus caeteris habeant, nec ulli justitiae saeculari nisi vestrae sint subditi; nisi de forensibus mercimoniis, si cum caeteris bannalibus mercatoribus fuerint constituti per villicum civitatis. Si indigentia ministrorum coquinae vel pistrini in claustrali servitio vobis evenerit, liceat vobis in curia episcopi vestri quoslibet assumere, vel in quolibet civitatis vel episcopatus coenobio, si ibi praestant idonei reperiri vestro claustrali servitio. Haec omnia supradicta vobis fratribus apostolica censura confirmamus sub divina obtestatione, ut nullus imperator, nullus dux, neque comes, neque aliqua saecularis persona, nec archiepiscopus, nec episcopus, et praeterea nulla hominum persona, cujuscunque conditionis sit vel professionis, contra hanc nostram constitutionem venire praetentet; quod quicunque fecerit, nostro apostolico anathemate usque ad condignam satisfactionem percussus existat. Qui vero se custodierit et observaverit, nostra benedictione vitae aeternae particeps efficiatur. Amen. Datum Tulli in majori ecclesia per manus Udonis Tuliensis Ecclesiae primicerii, cancellarii et bibliothecarii sanctae apostolicae sedis, XI Kalend. Novembris, anno Dominicae incarnationis millesimo quinquagesimo primo, indictione IV, anno apostolatus domini Leonis IX papae II.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 47 |
XLVII. Privilegium S. Leonis IX ad sanctum Hugonem de ecclesia de Raningis. (Anno 1050.) [ Bullar. Cluniac., 12.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, HUGONI venerabili abbati Cluniacensis coenobii ejusque successoribus in perpetuum.
|
Quoniam postulasti a nobis, frater charissime, confirmari apostolica auctoritate quaedam bona concessa a quibusdam viris Deum timentibus nostrae Cluniacensi ecclesiae; per hanc nostrae praeceptionis paginam confirmamus illa tibi tuisque successoribus, secundum petitionem tuam, quoniam eam rationabilem conspeximus et honestam. Proinde scuto nostrae defensionis corroboramus praedicto coenobio ecclesiam cum praedio, quod dicitur Raningas, sub nomine cellae constructam, quam dedit bonae memoriae Riquinus de Dornejo, consentiente uxore sua, Loanceda nomine, nostro praefato monasterio; videlicet ipsum praedium Raningas cum omnibus appendiciis suis, terris cultis et incultis, pratis, silvis, aquis, aquarumque decursibus, pascuis, servis, ancillis, et omnibus usuaribus, quaecunque ibi visi sunt possidere, ecclesias, servos, et ancillas, praedia quoque, sicuti sunt a praedicto Riquino scripta, laudante et consentiente Tullensis ecclesiae pontifice, salva tamen auctoritate et honore suae Ecclesiae, confirmamus tibi in perpetuum. Praedium etiam, quod Hugo de longa aqua dedit sancto Petro Cluniacensis ecclesiae, qui caput est hujus vestrae cellae, confirmamus tibi. Insuper et alia quaecunque a bonis hominibus praedicto loco postea sunt concessa vel juste acquisita, vel quae in futurum poterunt acquiri, eodem modo laudamus et confirmamus, statuentes apostolica censura ut nullus rex, archiepiscopus, episcopus, dux, comes, vicecomes, vel aliqua alia judicialis persona audeat aliquam inferre calumniam contra hanc nostram defensatricem paginam, quam quicunque studuerit servare et custodire illaesam, habeat nostram benedictionem cumulatam, qui autem contrarius exstiterit, anathematis nostri jaculo percussus in morte animae jacens ad vitam aeternam nunquam, nisi resipuerit, mereatur resurgere. Data VII Kalendas Novembris, per manus Udonis Tullensis, primicerii sanctae apostolicae sedis cancellarii et bibliothecarii anno domni Leonis IX, indict. IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 48 |
XLVIII. S. Leo IX monasterii S. Vincentii Metensis possessiones juraque, petente Adalberone episcopo, confirmat. (Anno 1050.) [Dom Calmet, Histoire de Lorraine, I, Preuves, 437.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo confratri ADELBERONI, Metensi episcopo.
|
Divino jure admonemur justae intentioni Deo fidelium congaudere, et eorum bonae voluntati cooperatores existere, ut in ipsorum sancta operatione, partem et consortium remunerationis valeamus percipere. Quapropter, charissime frater, tuae sanctae devotioni congaudemus tuamque dignam postulationem apostolica autoritate collaudamus, quia studiose laboras ut semper amplificetur et crescat per te Deo servientium coetus. Unde quod postulas, tu, atque Folchuinus abbas tui coenobii de Sancto Vincentio martyre, decrevimus ubertim promulgare, et apostolicae institutionis in privilegiis atque decretorum censura confirmare. Convenit nempe nobis apostolico moderamine sancta venerabilia loca, quae dudum fuerant in ruinis, magnaque inopia ac paupertate degentia, opportune ordinare, seu ad meliorem sine dubio statum perducere; praesertim ubi illa petuntur, quae non ad commodum petentium temporale, sed ad perpetuam providentiam pertinent Deo servientium animarum, scilicet ut venerabilis locus qui a beatae memoriae Deoderico praedecessore tuo Metensi pontifice in uno conglobatus atque annexus est cum propriis congregationibus quae regulariter in psalmis, hymnis et orationibus, Deo Salvatori nostro Jesu Christo pervigiles excubias exhibent, ab insolentiis exterioribus circummunitae jugiter valeant pii famulatus obsequia in monasterio Sancti Vincentii exhibere. Et quoniam constat tuam religiositatem hujus privilegii confirmationem postulare a nobis, propter immutationes temporalium rerum, variosque hominum casus, munitionem Sancti Vincentii martyris, cum omnibus ad idem monasterium pertinentibus, atque corroborationem ipsius in Christo congregationis, et successorum ejus, in perpetuum fieri censuimus: quatenus nonae omnium redituum episcopii, et de singulis cortibus mansus, quae a praedicto Deoderico et ejus successoribus eis donata sunt, sicut a te quoque laudabiliter conceduntur, ita in posterum usque in finem conserventur. Et ut illa congregatio inconcussa in unum perseverans, sedulas laudes Deo persolvere valeat, et sicuti a Deo eorum studia imbuta sunt, jugiter perseverare liceat, atque sub uno abbate tam praedictus locus constitutus in honore S. Vincentii indivisus sit et indivisa congregatio, nec cuiquam licentia praebeatur, ut refugiens rigorem studiosae sibi regulae, huc illucque vagetur, vel aliis reconferre conetur monasteriis, quod a nobis contra regulam sub anathematis vinculo prohibetur. Quapropter statuentes atque promulgantes coram Deo et terribili ejus futuro examine, per hujus nostri privilegii apostolici atque constituti paginam sancimus, et beati Petri apostolorum principis auctoritate decernimus atque obtestamur tam apostolicae sedis futuros pontifices quamque qui episcopalem administraverint actionem, vel etiam magna parvaque persona, aut quispiam cujuscunque sit dignitatis praeditus potestate, ne ea quae a praedicto Deoderico episcopo, vel quocunque alio, venerabili loco tradita atque concessa, et tricennali possessione a monachis ibi Deo servientibus possessa fuerint, quoquo modo, a quoquam licentiam habeant saepius nominatum locum Sancti Vincentii in unum adunatum, atque spiritaliter apostolicae exarationis stylo conjuncta, disjungere, vel aliquid exinde alienare. Et ut illud monasterium Sancti Vincentii respiciens sit ad sedem episcopalem protomartyris Christi Stephani jubemus, atque abbas in pontificis vices supplendas primatum habeat; sed et si episcopus defuerit, liceat ei in festivis diebus ad sedem episcopalem accedere, ibique cum dalmatica et sandaliis missas celebrare. Si quis interea, quod non credimus, temerario ausu contra ea quae ab hac nostra auctoritate pie et firmiter per hoc nostrum privilegium disposita sunt, contraire tentaverit, vel haec quae a saepe dicto Deoderico Metensium praesule, vel quolibet alio, ad laudem Dei pro stabilitate jam dicti monasterii, videlicet Sancti Vincentii, statuta, et a Deo servientibus in eo triginta annis possessa sunt, refragare, auferre, vel alienare praesumpserit, sciat se auctoritate beati Petri apostolorum principis vinculo anathematis innodatum, atque cum Juda traditore Domini nostri Jesu Christi, aeterni incendii supplicio concremandum: sic deputatus, nec unquam a prefati anathematis nexibus sit absolutus. At vero qui pio intuitu observator in omnibus exstiterit, gratiam benedictionis a misericordissimo Domino nostro multipliciter consequatur, et vitae aeternae particeps efficiatur, et catena beati Petri a sancta Romana Ecclesia ei data aperiat ei januam paradisi. Si vero aliquis inde aliquid minuerit, ea quam diximus catena, claudat ei polorum regna. Praeterea, confrater charissime, quod postulas ut cellam de Caliniaco, ubi disposuisti monachorum coetum, aggregare appendentem ad praedictum coenobium Sancti Vincentii, liberam faciam a censu quem Tullensi Ecclesiae hactenus consueverat, more aliarum capellarum, persolvere; tibi laudamus, liberamque in perpetuum constituimus, eo tenore, ut illic stabiliatur ordo monasticae religionis. Si vero contigerit ut ibidem, pro praelati alicujus culpa, defuerit monachorum congregatio; praedictus census denuo requiratur a Tullensis sedis pontifice, more consuetudinario. Et ut haec quae diximus absque ulla refragatione rata firmaque stabiliter solidentur, nostrae subscriptionis firmitate roboravimus, nostrique sigilli impressione contra omnium reclamantium voces insigniri praecipimus. Data Tulli IV Nonas Novembris, per manus Udonis Tullensis primicerii, et sanctae apostolicae sedis cancellarii et bibliothecarii, anno ab Incarnatione Domini 1051, domini vero Leonis noni papae anno secundo, indictione IV.
|
(quod absit)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 49 |
XLIX. S. Leonis IX bulla pro monasterio sanctorum Bertarii et Ataleni. (Anno 1030.) [Mabill. Annal. ord. S. Bened., IV, 740.]
|
LEO servus servorum Dei, ecclesiae beatorum martyrum Bertarii et Ataleni, quae dicitur Bledericivilla, positae in comitatu Santensi, et per eam sanctimonialibus, ibidem perpetuo famulaturis, perpetuam in Domino salutem.
|
Ad apostolatus nostri curam procul dubio creditur pertinere ut venerabilia loca nostris apostolicis fiant munita, et nobis proficiat ad salutis augmentum quod eis proficit ad tutaminis fulcimentum. Quapropter aequum et salutare visum fuit nobis ut praedictam ecclesiam a Raynardo comite suisque progenitoribus conditam apostolicae auctoritatis scuto muniremus, eamque in monastico ordine permanere decerneremus. Ea igitur auctoritate, qua in terris, licet indigni, vice tamen fungimur beatissimi Petri apostoli, confirmamus et roboramus, per hanc nostri apostolici privilegii paginam, eidem sancto et venerabili loco omnia quae ab eodem Raynardo comite ejusque parentibus et aliis quibuscunque fidelibus Christi concessa et concedenda sunt in perpetuum: prohibentes nostra apostolica auctoritate ne unquam a monastico ordine locus ipse auferatur, sed semper sub regula sancti Benedicti permaneat, et nominatim quae ipse Raynardus comes huic loco pro remedio animae suae contulit, quarum quidem potestatum nomina hic subscribi fecimus, integram videlicet Bledericivillam, cum ecclesia et omni integritate sua; Romaldi-villam eum omni integritate; Salsuris cum omni integritate; Pantevillare cum omni integritate; allodium de domno Basolo; Ligisdicurtem cum integritate, allodium de Unzoniscurte. Post quorum donorum firmissimam contraditionem, sicut ipse praedictus comes jam expetierat, eam a nobis, dum in solo episcopatu Tullensi praefuimus, consecrari, imo et consecrata est; ita et modo in apostolatus culmine, divina praeeunte clementia, misericorditer sublimati constituimus, idem illic ad laudem Dei, ac sanctorum venerationem, deinceps congregationem sanctimonialium venerabiliter stabiliri, et sub beatae Dei genitricis ac virginis Mariae, Sanctique protomartyris Stephani Tullensis ecclesiae confirmari, eo tenore, ut quicunque de ejus corporis posteritate Fonteniacum castellum justa haereditate possederit, advocatiam ipsius loci habeat solide. Quod si forsan ad ejus successionis progeniem nemo superstes remanserit, ad propinquiorem et natu majorem, qui de stirpe ipsius Raynardi descenderit, aut ex cujus haereditate idem locus est inceptus, praedicta advocatia perveniat; et annuatim, in Inventione sancti Stephani, debitum censum instituta congregatio ipsius loci pro subjectione persolvat, scilicet cereum unum, duodecim denariis Tullensibus appretiatum. Donum igitur abbatiae in manu episcopi Tullensis semper consistat, et quaecunque de ejusdem praefati comitis stirpe in eodem coenobio idonea inventa fuerit, provisionem loci, sub nomine abbatissae, suscipiat; sin autem inibi nequiverit reperiri, de loco sancti Romarici aliqua de ejus progenie digna ad abbatissam sumatur, et si etiam in his utrisque coenobiis nulla poterit inveniri, potestatem episcopus habeat, aut de eisdem locis, aut de aliis infra Tullensem episcopatum aliam dignam personam perquirere, et in loco illo secundum Deum praeficere. Si quis ergo, quod absit! et quod fieri minime credimus, ab hac nostra publica sanctione discordare pertentaverit, et praestito alicujus pretii commento, non secundum Dominum praelationem loci statuerit, aut locum destruere, vel de appendiciis imminuere voluerit, habeat advocatus liberam potestatem adeundi regem, et ibi causas monasterii sagaciter exponat, et hujus nostrae apostolicae praeceptionis diruptionem, et ut reformetur summopere studeat. Si vero advocatus de facultatibus monasterii vi, aut malo ingenio quidpiam diminuere voluerit, aut etiam hanc nostram apostolicam confirmationem infringere, commonitus bis ac tertio a praesule, si cum justitia culpam emendare voluerit, advocatia sibi permaneat; at si contra episcopi admonitionem vel excommunicationem incorrigibilis permanserit, advocatia careat, et praesul alium advocatum requirat qui fideliter loci defensionem provideat. Et ne aliquid de appendiciis ecclesiae usurpare praesumat, statuimus ut in festivitate sanctorum martyrum Bertarii et Ataleni ibidem detur ei servitium, videlicet modius unus frumenti, modius unus vini: et si vinum defecerit, tres solidi monetae ipsius pagi, et porcus duorum annorum. Hinc vero de rebus vel justitiis abbatiae nullo modo se praesumat, nisi forte ab abbatissa in adjutorium vocatus fuerit, et tunc pro sua praesentia et adjutorio tertiam ejusdem abbatiae accipiat partem. Ut autem hujus rei confirmatio cautius in perpetuum firmiusque servetur, nonnisi magnis precibus Lanhardis filiae ipsius jam saepe dicti Raynardi comitis, et diligenti suorum consilio fidelium, scilicet Richuini et Cunonis, atque Rhindrici seu Theobaldi, utrique locorum, videlicet sanctae Tullensis Ecclesiae, alterum in dicto coenobio sua, prout visum est, similia privilegia assignavimus, quorum cautissimo privilegio, nec episcopi Tullensis laedatur auctoritas, nec ecclesiae ancillarum Dei aliqua proveniat ab episcopo injusta incommoditas; statuentes apostolica censura, sub divini judicii obtestatione, ut nullus imperatorum, nullus rex, nullus dux, nullus marchio, nullus comes, nullus vicecomes, nullus advocatus, nullus archiepiscopus, nullus episcopus, et praeterea nulla hominum persona cujuscunque sexus et aetatis, contra hanc nostrae apostolicae auctoritatis confirmationem et constitutionem venire pertentet. Quod quicunque fecerit, nostro apostolico anathemate usque ad satisfactionem dignam percussus existat; qui vero se custodierit et observaverit ad confirmationem et constitutionem, nostra benedictio accumuletur, et vitae aeternae particeps efficiatur. Data octavo Idus Decembris, per manus Udonis Tullensis primicerii, cancellarii et bibliothecarii sanctae apostolicae sedis, anno domini Leonis IX papae II, indictione IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 50 |
L. Bulla S. Leonis IX de consecratione ecclesiae Hohemburgensis ab ipso facta. (Anno 1050.) [ Gall. Christ. IV, 471, ex authentico in archivo serenissimi principis episc. Argentin. asservato.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae Dei Genitricis Mariae, ubi requiescit corpus sanctae virginis Odilae, quae dicitur Hohemburc, et per eam sanctimonialibus perpetuo inibi famulaturis perpetuam in Domino salutem.
|
Visitantibus nobis pio respectu Alsatiae partes, contigit venisse Hohemburc, et cum nobis juste sit omnium Ecclesiarum assidua sollicitudo, haec etiam intercessit benevola devotio et parentum nostrorum semper inibi devote famulantium et in Christo quiescentium debita constrinxit recordatio, ut praefata ecclesia, quam velut incultam invenimus, Spiritui sancto dedicaremus habitaculum; quod ut oportebat fecimus. Ad quod videlicet templum in honore S. Dei genitricis et S. Nicolai dedicatum, venerabilis abbatissa, nomine Bertha, pro remedio animae suae et parentum suorum praedium cum mancipiis, quod possidebat ad villam Archenheim dictam et apud Meinholdesheim, Sahsenheim, Uresheim, Gersheim contradidit. Praeterea et nos statuimus ut ad duo altaria, quorum unum ad caput beatae Odilae, alterum in majori ecclesia, nemo celebret missarum solemnia, nisi episcopus ipsius dioecesis et idonei ipsius ecclesiae hebdomadarii; et praeterea quaecunque venerit idonea persona, non tamen sine ipsius loci praelatae seu congregationis, si ipsa minime interfuerit, communi consensu et licentia. Insuper et altari S. Odilae sacerdos religiosus quotidie ad ministrandum provideatur, qui et capellani officio in ministerio praelatae digne fungatur. Et quia convenit nostro apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, sicut in privilegiis habetur praedecessorum nostrorum, ita et visum est nobis ecclesiae et sanctimonialium inibi Deo famulantium desideriis congruum debere impertiri assensum. Unde hoc nostrae auctoritatis stabile concedimus et confirmamus privilegium, statuentes apostolica censura sub divini judicii obtestatione, ut praefata Ecclesia praedictum praedium inviolabiliter obtineat, et quaecunque a fundatoribus, sui aliis Christi fidelibus concessa sunt, sicut Rodsheim, Torolsesheim, Avelsheim, Sahselsheim, Bladensheim, Scafersheim, Ehenheim, Renchirchen, Ingemarsheim, Ehenheim, Egensheim, Sigoliesheim, Alege, Sunthusen, Argensheim, Scopfheim, Gersheim, Bercheim, Tullengen, Salica terra ad S. Naborem, et quae concedenda sunt nemini liceat exinde aliquid imminuere, vel auferre, sed omnia sanctimonialibus inibi Deo famulantibus integerrima permaneant. Illud etiam confirmandum decrevimus, ut, abbatissa ipsius loci aliqua vita decedente, sanctimoniales abbatissam, quae eis legitime praesit, habeant potestatem sine discrepatione eligere, sane ut de suis, si condignam religiosamque invenire potuerint, absque omnium contradictione eligant, praecipimus; sin aliter, quo meliorem reperire potuerint accipiant, et electam consecrandam episcopo adducant, quae et subditas suas ab episcopo consecrari in suo ordine faciat. Omnem namque aream montis, quae tempore B. Odilae, sicut antiqua relatione accepimus, a solis spiritualibus possidebatur, ita subjicere praefatae abbatissae decrevimus, scilicet ut omnem ipsum montem infra septa gentilis muri, nullus hominum colere aut possidere sine permissione abbatissae audeat, nullus aliqua inquietudine pacem perpetuo locis in illis a nobis indictam violare praesumat Praeterea decernimus ut nullus, cujuscunque potestatis seu conditionis sit, a praefata ecclesia aliquid exigere potenter aut violenter audeat, sed semper quieta et secura in divinis laudibus consistat. Ipsa quoque abbatissa bona monasterii nullo modo injusta libertate dispergat, sed ut fidelis dispensatrix summi imperatoris omnia pauperibus Christi et utilitati ecclesiae non vanitati mundi profutura diligenter colligat prudenterque custodiat, ne ovibus Christi, quas spiritaliter et carnaliter pascere debet, temporalia desint pascua, ut liberius quaerant et inveniant aeterna. Quod si non fecerit, et semel aut bis vel ter commonita incorrigibilis exstiterit, judiciali censura coram Ecclesia canonice deponatur, et utilior loco suo proponatur. Igitur ea auctoritate, qua S. Petri vice fungimur, irrevocabiliter confirmamus ut nullus imperator, nullus rex, nullus archiepiscopus, nulla alia magna parvaque persona, contra hanc confirmationem aliquo modo venire pertentet. Quicunque hoc fecerit nostro apostolico anathemate percussus existat, donec humiliter resipiscat. Qui vero custodierit, vitae aeternae particeps efficiatur. Eodem quoque anathemate percussus existat, si quis hebdomadariorum sacerdotum Hohemburgensem ecclesiam contentione vel rebellione gravare audeat. Ipsi etiam hebdomadarii nil in monte praeter domos necessarias, ab abbatissa pro beneficio eis concessas, possideant. Amen. Data XVI Kalendas Januarii, per manus Udonis Tullensis, primicerii, et sanctae apostolicae sedis cancellarii et bibliothecarii, anno domini Leonis IX papae II, indictione IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 51 |
LI. Privilegium S. Leonis IX Agaunensibus canonicis tributum. (Anno 1050.) [ Gall. Christ. tom. XII, p. 427.]
|
In timore Dei aeterni et Salvatoris nostri Jesu Christi, LEO, humillimus servus servorum Dei, et in apostolici culminis arce non meritis propriis, sed aetherei clavigeri aliorumque apostolorum principis Petri, divina opitulante gratia, sublimatus. Dominus noster Jesus Christus, ut a primi parentis piaculi cautione humanum genus liberaret, de coelis ad terras descendit et proprio suo cruore redemptum B. Petro pascendum commisit: quod ministerium successionis serie, ad nos usque quamvis indignos pervenit. Quapropter oportet omnes Christianos ad sanctam matrem Ecclesiam et apostolicam sedem concurrere, eo modo ut conditor effectum devotionis consequatur, et piae constructionis oraculi in privilegiis largiendis non denegetur auxilium; cunctisque universalis Ecclesiae filiis notum esse volumus quia, dum in illius partibus orbis naufragantem Ecclesiam relevando Gallias tenderemus, ad eum locum, cui Agaunum nomen est, pervenimus, quem pretiosi martyres Mauritius et ejus commilitones suo sanguine perfuderunt, ubi triduo commorati quanquam patrociniis sanctum divitem locum apostolicis privilegiis decoratum, omni tamen thesauro et beneficiorum plenitudine destitutum, prout potuimus, consolavimus, eorum denique martyrum festa celebravimus.
|
Ibi etiam astantibus nobis Petro archidiacono nostro, et episcopis Allinardo Lugdunensi, et Hugone Vesontiensi et Frederico Genevensi, et Aymone Sedunensi, qui nunc eidem praeest Ecclesiae, relata est nobis, praemissis reliquis, luctuosa miseriarum sarcina illius loci canonicis illata, privilegii tamen auctoritate ante prohibita: quod non liceret canonicis in fine vitae propria bona distribuere, neque viventibus de ecclesiasticis rebus praeter praelati sui voluntatem quidquam ordinare. Nos autem hujus inauditum facinus praedictis episcopis et maxime eidem episcopo, Aymoni videlicet illis praelato, ut imperatori Henrico nobis apud Coloniam obviaturo intimarent, praecepimus quatenus ejus consilio et juvamine sedaremus ruinam tantae violentiae, quorum non solum tunc, sed multoties audita lacrymabili querimonia, miseratus praedictus piissimus ille imperator Henricus postulavit a nobis ut idem monasterium Agaunensium, in quo ipse Aymo sub canonicorum regula abbas esse dignoscitur, privilegio cum sedis apostolicae infulis decoraremus, et sub sancta cui, Deo auctore, praesidemus Ecclesia, constitutum praeteritorum regum ordinem, gloriosissimi videlicet regis Sigismundi ac aliorum regum post statuta et privilegia ejusdem monasterii nostri quoque pontificatus honore cohonoraremus, ut nullo tempore corrumperentur, ut neque super illos canonicos praelatus aliquis sine communi eorum consilio vel electione mittatur, neque ex communibus ecclesiae rebus post congruam eorum dispositionem quidquam tractetur, nec licet praelibati violentia in eorum diripienda propria vel communia bona temere praesumendo praevaleat, sed omnia privilegii auctoritate eorum decretis ordinentur. Et si forte eorum aliquis praeoccupatus fuerit morte frater, si defuerint parentes, ita ejus bona Ecclesiae, familiae et pauperibus distribuant ut noverint oportere, et ne praelatus aliquis potestatem aliquam inibi exercendo, vocem laetitiae eorum perturbet, sub anathematis vinculo colligamus; et in episcopatu Lausannensi quamdam curtem, nomine Auronum, quondam eis sublatam violentia praelatorum, restituimus cum ecclesiis et reliquis appendiciis, ut ad mensam fratrum semper deserviat. Propterea piis fratrum precibus aures accommodantes et praedicti monasterii congregationi divinis mandatis inhaerenti sedisque apostolicae regulam servanti, per hujus praeceptionis nostrae auctoritatem, id quod exposcunt, effectu mancipamus. Ideo cujuslibet ecclesiae sacerdotem in praefato monasterio vel in ecclesiis, in ejus curtibus sitis nullum pontificium prioratus permittimus habiturum, sed ut illum qui civitatem Sedunam, pro nomine Vallesiam, habuerit, quamlibet ditionem seu potestatem vindicare in ea praeter auctoritatem sedis apostolicae prohibemus, ita ut, nisi a praelato ecclesiae vel a fratribus invitatus, nec missarum ibidem celebranda mysteria quispiam praesumat accedere, vel suam dominationem exercere, nec ulla conciliabula praetendere, nec eleemosynis S. Mauricio collatis participare, neque decimas illic a S. Sigismundo vel ab aliis collatas quispiam tentet auferre, eo quod sub tuitione apostolici privilegii consistunt, et inconcusse cuncta secundum conditoris ejus desideria permanere cunctis temporibus constituimus per hujus decreti nostri paginam, atque interdicimus omnibus cujuslibet dignitatis honore praeditis, sub anathematis vinculo constringimus quicunque hujus seriem institutionis, vel ipsarum scripturarum sanctiones de denariis ac libertatis honore, quae a regibus vel aliis fidelibus constitutae sunt, et praefato monasterio sub privilegiis indultae quolibet modo vel tempore voluerit corrumpere. Leo Deo auctore in hac serie privilegii ob amorem Dei et sanctorum martyrum honorem a me facta relegens subscripsi, ac episcopos hos subtus adnotare jussi. Petrus, peccator, jussus a domino papa subscripsi. Gregorius peccator, jussus a domino papa subscripsi. Hugo, peccator, jussus a domino papa subscripsi. Hermanus, peccator, jussus a domino papa subscripsi.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 52 |
LII. S. Leo IX ecclesiae SS. Martini et Agerici Virdunensis possessiones, petente Theodorico episcopo, confirmat. (Anno 1051.) [Dom Calmet, Hist. de Lorraine, I, Preuves, 441.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae sanctorum confessorum Martini et Agerici, et per eam Balderico abbati, suisque successoribus, eorumque monachis Deo inibi perpetuo famulaturis, aeternam in Domino salutem.
|
Convenit apostolico moderamini, ut ecclesiastico prudenter ac sapienter in omnibus provideatur honori, ne si, quod absit, summi pontificis praecesserit incuria, aliorum pastorum ad deteriora magis quam ad meliora declivium grex et pabula male tractentur desidia. Quapropter precibus Theoderici Virdunensis episcopi, idem bonae conversationis praedictus abbas, fidelis ecclesiae suae provisor, ad nos satis humiliter ac decenter veniens, hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium sibi rogavit, et obtinuit. Taliter ergo justae petitioni accommodato assensu, bona omnia quae a quibuscunque Christi fidelibus praefatae ecclesiae concessa vel unquam concedenda sunt, et nominatim illa quae sine alicujus contradictione, et libera omnino potestate, bonae memoriae Rambertus Virdunensis episcopus contradidit, et de quibus apud monasterium Sancti Pauli ad eamdem civitatem situm facere coepit stabile concambium, quod et venerabilis ejus successor Richardus ob charitatem Dei et memoriam antecessoris sui, qui ecclesiam illam monachorum incoepit et Deo miserante elaboravit, hac sacra nostrae apostolicae confirmationis pagina corroboramus et firma stare sancimus. Praeterea praecipimus et sancta primae sedis auctoritate prohibemus, ut nullus imperator, nullus rex, nullus dux, nullus marchio, nullus comes, nullus vice-comes, nullus advocatus, sed neque archiepiscopus, neque episcopus, vel aliqua ecclesiastici ordinis seu mundanae conditionis magna parvaque persona, in hanc constitutionem vel confirmationem insurgere audeat. Si quis autem animae suae futurum detrimentum non timens, nec saluti suae praecavens, culpam de infringendo privilegio seu perverse immutando incautus incurrerit, sciat se statim, nisi cito resipuerit, insanabili percussum jaculo divini anathematis. Qui vero salutaria nostra praecepta et consilia debita subjectione et sibi prospicua humilitate servaverit, prospera commoditate salutis, et dono accumuletur apostolicae benedictionis. Sic signata et subscripta: MISERICORDIA DOMINI PLENA EST TERRA. LEO PAPA. Datum IV Idus Januarii, per manum Udonis Tullensis ecclesiae primicerii, et sanctae apostolicae sedis cancellarii et bibliothecarii, anno Domini Leonis noni papae tertio, indictione quarta.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 53 |
LIII. S. Leo IX Ecclesiae Vesontionensis bona, rogante Hugone archiepiscopo, confirmat, eique privilegia quaedam concedit. (Anno 1051.) [Dunod, Histoire de l' Église de Besançon, I, Preuves, page 36.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, HUGONI sacrae Chrysopolitanae Ecclesiae archiepiscopo, suisque successoribus in perpetuum.
|
Gratias agimus Deo et Domino nostro Jesu Christo, qui nullis nostris praecedentibus meritis, tamen ad apostolicae sedis culmen nos evexit; unde ad apostolatus nostri curam videtur pertinere omnium Ecclesiarum sollicitudinem gerere, earumque augere honorem. Quoniam autem postulasti a Romana sede, beatissime frater, ut bona quae Omnipotentis clementia, tuis temporibus fecit Ecclesiae tibi divinitus commissae, nostra auctoritate munirentur, placuit nobis tuae petitioni pro voto consentire, praesertim eum idem sacer locus cui, Deo disponente, videris praesidere, tanta dignitate resplendeat ut non tantum archiepiscopalis sedis auctoritate sit sublimatus, verum et multorum Patrum apostolicorum virorum roboratus privilegiis, servata aequitatis suae reverentia, permaneat insignis. Ad hoc et nos majoris tituli invitat exsultatio, quod memoratus locus decoretur patrocinio protomartyris Stephani, cujus servat brachii pignus inaestimabile, munus exoptabile; et, ut verius fateamur, propriis oculis conspeximus ejusdem sacratissimi pignoris os quassatum ictibus lapidantium Judaeorum, dum illud recondidimus infra altare quod consecravimus te praesente, astantibus confratribus nostris coepiscopis Alinardo Lugdunensi archiepiscopo, Georgio Colosensis ecclesiae Hungrorum archiepiscopo, necnon Sutricensi episcopo Kilino, Genevensi Friderico, Widone Cabilonensi, Gualtero Matiscenci; abbatum quoque et honestorum clericorum reverendae sanctitatis, laicorum praesente infinita multitudine; quique in tenore tuarum precum addidisti ut quoniam altare per manus nostras fuerat consecratum, ab apostolica sede aliquam consequeretur dignitatem. Inclinati ergo tuis justis precibus, ascensum tibi pietatis non distulimus praebere. Confirmamus igitur per hanc nostram praeceptionis paginam bona omnia quae vel tua industria, vel quorumlibet fidelium data sunt devotione. Statuimus denique ad honorem nostri protomartyris, super sanctum praedictum altare, non ministrari nisi semel in die; et nullus praesumat super id accedere ad sacrificandum, nisi quem archiepiscopus loci ad hoc destinaverit cum consensu fratrum; scilicet septem e fratribus illius congregationis, qui melioris vitae eligantur, et cardinales vocentur; quorum unus sit ejusdem Ecclesiae decanus, et sicut est major in congregatione, ita prior polleat dignitate. Horum itaque quicunque ibi celebraverit missam, induat dalmaticam, et tunc demum audeat celebrare cum omni reverentia et religione; sandaliis quoque utantur, et mitra, tam ipse sacerdos, quam diaconus, necnon subdiaconus, in festivitatibus Domini et Salvatoris nostri, et beatae Dei Genitricis, et sancti Michaelis archangeli, et natalitiis apostolorum et sanctorum martyrum Stephani, Vincentii, Agapiti , et beatorum Ferreoli et Ferrucii, et in festivitate omnium sanctorum et dedicatione ejusdem loci; sicut et denegamus omnibus episcopis et abbatibus, nisi forte invitati fuerint; statuentes apostolica censura ut nullus ecclesiastici ordinis horum quidquam infringere audeat. Confirmamus vero nostro apostolico tutamine ut nullus imperator, seu rex, dux, comes, vice-comes, archiepiscopus, episcopus, vel aliqua cujuslibet ordinis potestas, contra hoc scutum apostolicae defensionis ire audeat, vel de bonis ecclesiae quae ad praebendam fratrum pertinent quidquam imminuere, vel in beneficium alicui dare. Si quid vero horum quae possederit a quoquam dictum fuerit litigiosum, nulli prius prehendere liceat, quam negotii ipsius determinatio judicialiter sit facta. Si quis autem contra hoc apostolicum munimen ausu temerario venire tentaverit, nostri anathematis gladio feriatur, nisi resipuerit. Qui autem custodierit hoc mandatum, nostrae benedictionis cumulum mereatur. Datum tertio Idus Januarii per manus Widonis Tullensis primicerii, sanctae apostolicae sedis cancellarii. Anno domini Leonis IX papae secundo, indict. tertia .
|
( cujus caput recondidimus
cum brachio sancti Stephani in eodem altari )
|
[1049]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 54 |
LIV. S. Leo IX rogatu Heinrici imperatoris monasterii S. Maximi Trevirensis possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1051.[Dom Calmet, Hist. de Lorraine, I, Preuves, p. 434.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae in honorem sancti Joannis evangelistae sanctique Maximini confessoris in suburbio Trevirorum specialiter dedicatae, et praeterea Theodorico abbati, suisque successoribus, monachis etiam inibi Deo famulantibus, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Sacri apostolatus ordo et sanctae Romanae sedis pia devotio id semper exigit a nobis, ut vigilanter Ecclesiarum sollicitudinem gerere, et utilitates famulorum Dei digne providere debeamus in omnibus. Idcirco propter amorem Domini, et ob petitionem dilectissimi filii nostri, Henrici videlicet imperatoris Augusti, ecclesias et villas ad victualia monachorum in praefato coenobio Deo famulantium specialiter pertinentes, nostrae apostolicae auctoritatis privilegio ad usus illorum, praedecessorum nostrorum more, confirmare decrevimus. Volumus itaque, et sacrae primae Sedis auctoritate sancimus, ut in ecclesiis, villis, ac possessionibus, quae ad praebendam praedictorum fratrum a regibus et imperatoribus, Dagoberto videlicet ac Pippino, Carolo, Ludovico, Arnulpho, Henrico, Conrado, et a fratribus Ottonibus, sive a praefato filio nostro charissimo, Henrico scilicet imperatore Augustissimo, concessa vel attributa sunt, nullius personae magnae vel parvae violentiam patiantur, sed victum inde atque habitum consequantur: hoc est, Apula, Schwabenheim, Brincisheim, Evernisheim, Heinfinesheim, Vehinoheim, Scheringesfell, Budenheim, Alsontia, Basinbach, Siemera, Mamendal, Narheim, Luesderovorf: et de his ecclesiis, Gozolvesheim, Albucha, Weldenotein, Wanheim, Flanheim, Nusum: et de villa Gundershausen aliisque ad eam pertinentibus, id est Buosbach, Holtzhausen, Daffendal, Sueppenhausun: et ex his locis Rivenacha, Leovum, Gracho, decima vallis, cum suis pertinentiis, Mayrchidilh, Billiche, Keriskee, Daleheim, Bislee, Wilre, Druhdildinga, Mambra, Murm, Iringa, ecclesia in Steinsela, Diedenhovum, Wimares, Kircha, Berge, Crusta, Luterens, Darre, Tavena, Lindiche, Mersche, Bisanga, et quae infra et extra civitatem Metis in domibus aut vineis, agris, aut areolis habent, quaeve in pago Bengouve, his in locis Ratheresdorf, Bustal, Franchingun, Ebeno, vel Meisbrach possident, aut quae juxta Massam fluvium in Carmiringun et Fractura, aut in pago Eiffela, his locis Vahisheim, vel Lieznich, ad idem monasterium pertinent; curtem etiam quamdam vocabulo Prichina in pago Einriche sitam, quam sicut eisdem fratribus praefatus dilectissimus filius noster, Henricus videlicet imperator Augustus, ante aliquot annos abstulit, ita in nostrae apostolicae auctoritatis patrocinio commonitus reddidit. Et ne quis ea ulterius a praebenda fratrum cuiquam praestando subtraheret, suo praecepto firmavit, nosque ut idem faceremus devotissime postulavit, quatenus iidem fratres de praedicta villa, aliisque ad eam pertinentibus sagimen interdum habeant; et secundum praeceptum sanctae regulae hospites suscipiant, et infirmorum debiliumque curam agentes, peregrinorum ac pauperum usibus fideliter inde deserviant; femoralia etiam ac mantelas et mensalia ad usus necessarios inde percipiant. Igitur ut iidem fratres praelibata loca cum omnibus pertinentiis suis, et omnes totius abbatiae ecclesias, cum decimis, dote, dotalibusque ad ipsas pertinentibus; et cunctas salicas decimationes, quas in usus hospitum, peregrinorum ac pauperum concedimus, sub eorum cura teneant, et juxta suum arbitrium secure, quiete, et pacifice possideant: divina obtestatione, et hac nostra apostolica confirmatione taliter illis roboramus, ut nullus imperator, nullus rex, nullus abbas, nullus dux, nullus comes aut vicecomes, nullae ecclesiasticae dignitatis vel mundanae conditionis magna parvaque persona, alicui libero homini, sive alterius ecclesiae vel Domini famulo, vel ministrorum aliquid inde praestare, vel a praebenda fratrum quoquo modo abalienare praesumat, sed juxta id quod sanctae apostolicae sedis juri subjectum esse debet, et sub mundiburdio regum et imperatorum constat, absque omni contradictione ad usus monachorum perpetualiter permaneant. Si quis autem nefario ausu praesumpserit haec, quae vel a nobis aut aliis praedecessoribus nostris S. R. Ecclesiae pontificibus sanctissimis ad laudem omnipotentis Dei pro stabilitate jam dicti venerabilis coenobii statuta sunt, infringere aut in quoquam violare studuerit, ex auctoritate omnipotentis Dei per interventum beati Petri apostolorum principis, cujus vice fungimur, et nostrae humilitatis apostolicae constitutione, anathematis vinculo inextricabiliter innodamus. Data XVII Kalend. Februarii per manus Udonis sanctae apostolicae sedis cancellarii et bibliothecarii, Tullensis primicerii, anno Domini LEONIS IX papae II, indictione IV, Incarnationis Domini 1051.
|
(quod absit)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 55 |
LV. S. Leo IX majoris ecclesiae Lucensis canonicorum bona confirmat. (Anno 1051.) [Ughelli, Italia sacra, I, 805.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, canonicis principalis ac majoris ecclesiae in civitate Luca, Deo ac S. Martino confessori, regularem vitam inibi ducendo, et castitatem servando famulaturis, perpetuam in Domino salutem.
|
Cum ad bona Ecclesiarum firmiter obtinenda magna sit adhibenda sollicitudo, ut eorum qui caste ac regulariter sancto altari servire desiderant, animae serventur et corpora, avidiori est procurandum desiderio, quia, dum inibi laborant fideliter deservire, oportet eos in canonicum usum victus ac vestitus accipere, ne, dum ista prae necessitate quaeritant, culpam vagationis incurrant. Huic siquidem vestro defectui benevolam compositionem ac benignam provisionem volentes impendere, piae apostolicae auctoritatis pagina omnia quae ad communem usum regulariter vivendi modo habetis, vel in perpetuum habituri estis, aut episcopi vestri concessione, qui nunc est benevolus et hilaris vester adjutor frater, et coepiscopus noster Joannes, aut successorum suorum, vel aliquorum fidelium charitativa donatione, volumus rata vobis, et confirmata, et nulla ratione violanda esse, et si Dominus Deus humilitatem Ecclesiae suae misericorditer respiciens Ecclesiam vestram ab uxoratis presbyteris, et omnino a Dominica oblatione repellendis liberaverit, pro incestis casti, pro immundis mundi restituantur, et bona quae habent ecclesiastica, quae illi luxuriose vivendo dissipantur, in communem usum canonice cohabitantium redigantur, sicque horum exoptabilius interitus pastoralis fiat familiae desideratissima salus, nec in praebendis dandis aliquam pretii aut venditionis molestiam ab episcopo suo sustineant hic fidelis conventus. Usque modo igitur tenebrae, nunc autem lux facta in Domino, ut filii lucis ambulate, ut unanimes uno ore honorificetis Deum, et Patrem D. Jesu Christi, qui est benedictus in saecula, qui et vos conservet, et confirmet in fraterna concordia, dissipator vestrae congregationis dissipetur, contradictori contradicatur. Quilibet episcopus vester vos in hoc ignorans, et de quo dictum est assimiletur, quia omnis ignorans ignorabitur, coadjutor vester per Martinum sanctum semper adjutus congaudeat optamus divinae retributioni vere dicens: Adjutorium nostrum in nomine Domini. Datum IV Id. Martii, per manus Frederici cancell. Vice domini Herimanni S. apost. sedis archicancell. et Colonien. archiep. anno D. Leonis IX papae III, ind. IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 56 |
LVI. S. Leo IX Ecclesiae Tullensis possessiones quasdam, petente Udone episcopo, confirmat. (Anno 1051.) [ Défense de l' Eglise de Toul, Preuves, p. 12.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, UDONI episcopo sanctae Tullensis Ecclesiae, et per eum omnibus successoribus suis, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Si utilitatibus sanctae matri Ecclesiae famulantium opem ferimus, ob coelestis recompensationis munus profecto id nostrae saluti accrescere indubitanter speramus, et cum eorum sancta devotio ad divinum cultum per nos ferventius augmentatur, non minimam portionem in eorum retributionis mercede ab aeterno Judice nos suscepturos confidimus. Quapropter, Udo, fili charissime, aequum et salutare visum fuit nobis ut beneficia, tam ecclesiastica quam saecularia, ad episcopalem mensam Ecclesiae Tullensis pertinentia et ipsius dignitati obedientia, apostolicae auctoritatis scuto muniremus eaque libera et inviolabilia ab omnibus cujuscunque conditionis vel professionis fuerint, permanere decerneremus. Ea igitur auctoritate, qua in terris, licet indigne, vice tamen fungimur beatissimi apostoli principis apostolorum Petri, confirmamus et roboramus per hanc nostri privilegii paginam haec de quibus judicium erit sequens littera, quae ex antiquo usque ad nostra tempora sine calumnia audivimus et cognovimus inconcussa, scilicet abbatiam sancti Apri cum omnibus appendiciis, et abbatiam sancti Mansueti cum universis adjacentiis, abbatiam etiam Mediani monasterii sitam in comitatu Colmontensi in Vosago, super fluvium Rabasonem, dicatam in honorem sancti Petri cum omnibus appendiciis ejus, quam antecessor noster Gauselinus, venerabilis antistes, illius miserae servituti et desolationi paternae condescendens, et ad revelandam paupertatem monachorum qui per potentiam saecularis malitiae jam exsulaverant maxima honestate sui et sapientia ab avo et genitore domini Ottonis imperatoris, impetravit ad augmentum Tullensis Ecclesiae, quae similiter dominus Otto imperator sanctum Gerardum praedecessorem nostrum reinvestivit cum omni integritate, ut absque contradictione alicujus, dominio Tullensis Ecclesiae tenenda perpetualiter reformaretur; et simul statuimus et confirmamus cum denominatis superius abbatiis abbatiam, quae dicitur Buxerias, dicatam in honore sanctae Dei genitricis et virginis Mariae, et abbatiam sanctae Mennae virginis, in loco qui dicitur Portussuavis, et abbatiam sanctorum Bertarii et Attaleni, loco qui dicitur Bledericivilla. Similiter confirmamus tibi, fili Udo charissime, et Ecclesiae tuae abbatiam sancti Petri et sancti Bercharii, in saltu Dervensi sitam, et abbatiam sancti Genulphi Verone, cum appendiciis, curias etiam, cum omnibus appendiciis earum, ad servitium et mensam episcopalem pertinentes, etiam confirmamus, scilicet quamdam curiam Bercheim, quam Gauzelinus episcopus tantum ad usum suum et successorum a praedictis regibus satis sibi necessariam et ecclesiae suscepit et quiete tenuit et successoribus episcopis reliquit; mercatum etiam illius curiae cum banno et moneta, quae tibi, fili charissime, gloriosus imperator Henricus et Ecclesiae tuae perpetualiter contulit. Confirmamus etiam abbatiam sancti Salvatoris cum omnibus possessionibus suis, curiam etiam Bodonis monasterii cum omnibus ad eum pertinentibus, curiam etiam de Berga, curiam de Leberduno, curiam de Luciaco, curiam de Scrupulo, curiam de Brureyo, curiam de Buckileio, curiam de Bonivilla, curiam de Salvineio, curiam de Parneio supra Mosam, curiam de Blamiaco, villam Caldeniacum cum omnibus appendiciis, earum silvis, pratis, vineis, pascuis, aquarum decursibus, terris cultis et incultis, mancipiis, curiam etiam de Archiriaco non longe multum a valle sancti Deodati sitam cum omnibus ad eam pertinentibus. Confirmamus similiter sanctae Tullensi Ecclesiae coenobium sancti Deodati, quae olim abbatia exstitit, et Galilea dicebatur, sitam in Vosago saltu, in territorio undique Tullensis Ecclesiae, debitam funditus ab ipso fundatore ex antiquitate ipsius fundationis ipsi Tullensi Ecclesiae; quam olim episcopi, decessores nostri, per reclamationem praedecessoris nostri sancti Gerardi a domino Ottone rege recuperaverunt et cum integritate tenuerunt, habentes in hoc regale praeceptum et apostolicum Romanae sedis privilegium, quae per injuriam et odium, et maxime Lotharii regis excommunicati zelo, et ira, et invidia, a loco Tullensi usurpativa fraude sublata fuerat et in beneficium concessa laicis. Comitatum Tullensem ad sedis Tullensis potestatem omnino pertinere confirmamus, quem jam dictus episcopus Gauzelinus ab avo, genitore domini Ottonis imperatoris, integre obtinuit, casamenta ecclesiae nullus casatorum in alodium transferat, quia contra legem Dei hoc esset et sacrilegium. Haec omnia praenominata, dum sanctae Tullensis Ecclesiae frater et episcopus fuimus, vidimus, inconcussa legitima possessione tenuimus et quieta. Confirmamus etiam non nominata, acquisita vel acquirenda, quae per legitimum tenorem vel donationem poterit retinere Tullensis Ecclesia. Confirmamus igitur et statuimus sub obtestatione justi judicii divini ut nulla persona cujuscunque dignitatis, professionis sexusque fuerit, contra hoc nostrae apostolicae auctoritatis privilegium et confirmationem venire pertentet: quod quicunque ausus praesumpserit ultione divina et auctoritate apostolorum Petri et Pauli, et nostro apostolico anathemate usque ad condignam satisfactionem extra Ecclesiam fidelium Christi percussus permaneat; qui vero custodierit, nostra benedictione sanctificetur et aeternae vitae particeps efficiatur. Amen. Anno Dominicae Incarnat. 1051. Datum Romae VIII Kal. Aprilis.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 57 |
LVII. S. Leo IX Edwardum, Anglorum regem, ob seditiosum regni statum voto liberat Romam eundi, et ei praecipit ut pecunias ad iter decretas pauperibus dividat et in novum B. Petri monasterium condendum aut vetustum reficiendum consumat. (Anno 1051.) [Labbe Conc. XI, 1189.]
|
LEO episcopus servus servorum Dei dilecto filio suo Edwardo, Anglorum regi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Quoniam voluntatem laudabilem et Deo gratam agnovimus, gratias agimus Deo, per quem reges regnant, et principes justa decernunt. Sed quia prope est Dominus in omni loco invocantibus eum in veritate, et sancti apostoli cum suo capite conjuncti, sunt unus spiritus, et pias preces aequaliter audiunt; et quia constat periclitari regionem Anglicam ex tua discessione, qui freno justitiae seditiosos ejus motus cohibes, ex auctoritate Dei, et sanctorum apostolorum, et sanctae synodi, absolvimus te a peccato illius voti, pro quo Dei offensam times, et ab omnibus negligentiis et iniquitatibus tuis, ea nimirum potestate usi, quam Dominus in beato Petro concessit nobis, dicens: Quaecunque solveritis super terram, soluta erunt et in coelis . Deinde praecipimus tibi sub nomine sanctae obedientiae et poenitentiae, ut expensas quas ad istud iter paraveras, pauperibus eroges, et coenobium monachicum in honorem sancti Petri apostolorum principis, aut novum construas, aut vetustum emendes, et augeas, et sufficientiam victualium fratribus de tuis reditibus constituas, quatenus dum illi assidue inibi Deum laudaverint, et sanctis augeatur gloria, et tibi indulgentia. Cui loco quidquid contuleris, vel collatum est, vel conferetur, ut ratum sit, apostolica autoritate praecipimus; et ut semper habitatio monachorum sit, et nulli laicae personae nisi regi subdatur, et quaecunque privilegia ibi instituere volueris, ad honorem Dei pertinentia, concedimus, et robustissima auctoritate confirmamus, et infractores eorum aeterna maledictione damnamus.
|
(Matth. XVI)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 58 |
LVIII. S. Leo IX ecclesiae S. Trinitatis Piscariensis bona confirmat. (Anno 1051.) [Muratori, Rer. Ital. Script., II, II, 860.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, DOMINICO venerabili abbati ecclesiae sanctae et individuae Trinitatis, quae est in insula Piscaria, quae etiam Casa Aurea vocatur, ubi corpus beati Clementis papae et martyris requiescit, tuisque successoribus in perpetuum.
|
Convenit apostolatui nostro digne petentibus benevola compassione succurrere, et poscentium animis alacri devotione impertiri suffragium; ex hoc enim meri potissimum praemium a Conditore omnium Deo procul dubio promerebimur, dum piis petitionibus annuentes, ea quae distorta vel injuste sublata sunt, nostro pio fuerint sine dubio moderamine restituta atque directa. Quapropter tibi, frater charissime, quem magis bona ecclesiae tuae in quantum possibilitas tua obtinet, augere quam minuere vel destruere novimus, charitativa, ut oportet, dilectione in recta tua pulsatione aperimus ostium misericordiae apostolicae, confirmantes et corroborantes per sanctum summae nostrae sedis privilegium, sine omni laesione vel aliqua perturbatione, obtinere ecclesiam tuam omnia quae usque modo possedit, vel modo possidet, vel possessura est in posterum. Unde ex apostolica apostolorum principis Petri, et nostra, cujus vicem gerimus, auctoritate, praecipimus atque interdicimus ut nullus sub nostri apostolici regiminis jure degentium, scilicet, imperator, rex, dux, marchio, archiepiscopus, episcopus, comes, vel vicecomes, aut aliquis exactorum alicujus rei, tam laicorum quam ecclesiasticorum, aut magna, aut parva cujuscunque conditionis persona invadere, distrahere, violare aut perturbare praesumat praefatae bona ecclesiae in cellis et castellis, in villis, ac praediis, vel possessionibus, et quae ubique in pagis vel territoriis quibuslibet praescripta legalia vel per praecepta possidet regalia. Si quis autem contra hujus nostrae praeceptionis privilegium . . . . praesumpserit, aut praesumentibus consenserit, aut fautor exstiterit, et non potius observare in integrum studuerit, et nostram apostolicam hanc praeceptionem, interdictionem transgredi praesumpserit, sciat se auctoritate beati Petri apostolorum principis, coelorum regni clavigeri, nostroque anathematis vinculo innodatum, et a regno Dei alienatum, atque cum diabolo et ejus atrocissimis pompis transgressorem, sanctorum Patrum canonica traditione deputatum. Quoniam scriptum est, terminos Patrum nostrorum nulla auctoritate illicitae temeritatis transgredi praesumi; et quia opportunitatis exigit ratio propter vos, et transgressores canonicae correctionis debere freno constringi. Illius insuper spirituali jaculo perdat animam, cujus temporali gladio Malchus amisit auriculam. Qui autem observator exstiterit, ditetur dono apostolicae benedictionis, etc., bene valete. Datum X Kal. Julii per manum Federici diaconi, et bibliothecarii, ac cancellarii sanctae apostolicae sedis, vice domini Heremanni Coloniensis archiepiscopi et archicancellarii, anno D. Leonis IX papae III, indictione IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 59 |
LIX. S. Leo IX Ecclesiae Salernitanae jura metropolitana, petente Joanne archiepiscopo, confirmat (Anno 1051.) [Baron. ad an. 1051, tom. XI, 195.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, sanctae venerabili Salernitanae Ecclesiae, quae est beatae et semper virginis Dei genitricis Mariae, ubi etiam gloriosum Matthaei apostoli et evangelistae corpus cum beato martyre Fortunato requiescit, et per cum confratri nostro JOANNI ejusdem Ecclesiae archiepiscopo, in perpetuum.
|
Officium sacerdotale assumere, si interiori vigilantia perpendamus, oneris est magis quam honoris; quippe cui propria curare non sufficiat, nisi et salubriter gesserit aliena. Nam ad hoc pastoralis regiminis curam aggreditur ut aliorum in se sollicitudinem pia provisione suscipiat, ut in eorum se custodia vigilanter disponat, ne nostra forte desidia invidus hostis rabida, quod absit, quemquam fauced glutiat, et eorum ad nostram non immerito applicetur poenam perditio, qui commissos sollicita custodire cautela negligimus. Exhibeamus ergo quod dicimus, et quibus divini dispensatione consilii praeesse nos contigit, prodesse quantum possumus festinemus, ut, dum creditor rationem nobiscum positurus advenerit, lucrum nos fecisse reperiat, et sua, sicut promisit, remuneratione laetificet. Et quoniam ad praesens ecclesiam istam nullis bonis nostris honorare, ditare, vel, ut oportet, adaugere possumus, sua sibi confirmare et indiscissa vel imminuta pia devotione censemus conservare. Unde fratris Joannis archiepiscopi petitioni libentissime annuentes, hoc apostolatus nostri privilegium fieri decrevimus, statuentes apostolica censura ut quaecunque imperatores, reges, principes, aut qui nunc clare principatur Guatmarius, ad hanc domum Domini contulit bona, vel omnia a quibuscunque Christi fidelibus concessa, vel in perpetuum sunt concedenda, rata semper et inviolata permaneant. Confirmamus etiam tibi ipsum ex integro archiepiscopatum Salernitanum cum sibi adjacentibus parochiis suis. Et insuper licentiam et potestatem damus ordinandi et consecrandi in his subjectis nobis locis, hoc est, Pestanensem episcopatum cum parochiis, et adjacentiis suis, et Nolanum, et Consanum cum parochiis et adjacentiis suis, necnon Maluivanum, et Cusentinum, simulque episcopatum Bisunianensem, atque episcopatum Acerentinum cum omnibus parochiis et adjacentiis eorum. Nec non liceat tibi ordinare episcopos super congruentia loca, secundum regulam sanctorum Patrum, in ipsa integritate Salernitani archiepiscopatus. Et non habeant potestatem successores nostri in cunctis praedictis episcopatibus, quos vobis apostolica auctoritate concessimus, deinceps in perpetuum episcopos consecrare, quemadmodum vobis concessum est. Si quis autem contra hujus nostrae praeceptionis privilegium agere praesumpserit, aut praesumentibus consenserit, aut fautor exstiterit, et non potius observare illud integrum studuerit, sed nostram apostolicam hanc praeceptionis interdictionem transgredi praesumpserit, sciat se auctoritate beati Petri apostolorum principis coelorum regni clavigeri, nostroque anathematis vinculo et innodatum, et a regno Dei alienatum, atque cum diabolo et ejus atrocissimis pompis, transgressorem sanctorum Patrum canonica traditione deputatum. Quoniam scriptum est: Terminos patrum nostrorum nulla auctoritate illicitae temeritatis transgredi praesumi . Et quia opportunitatis exigit ratio protervos ac transgressores ex canonicae correctionis freno debere constringi; illius insuper speciali jaculo perdat animam, cujus temporali gladio Malchus amisit auriculam. Qui vero hujus nostri privilegii constitutionem et confirmationem observaverit a Domino Deo benedicatur, et aeterni regni, beato interveniente Matthaeo evangelista, particeps effici mereatur. Datum XI Kalendas Augusti, per manus Friderici diaconi sanctae apostolicae sedis bibliothecarii et cancellarii, et domini Herimanni Colomensis archiepiscopi et archicancellarii, anno domini Leonis IX papae tertio, indictione quarta.
|
(Prov. XXII)
|
[spirituali]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 60 |
LX. S. Leo IX monasterii S. Mariae in Gorgona insula siti privilegia confirmat et auget. (Anno 1051.) [Ughelli, Italia Sacra, III, 358.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae sanctae Dei genitricis ac virginis Mariae in insula Gorgona, ubi etiam corpus beati Gorgonii requiescit, et per eam tibi Bono abbati, tuisque successoribus in perpetuum.
|
Convenit apostolico moderamini recte petentium adimplere desiderium, et justis supplicationibus impertiri suffragium. Quia postulasti a nobis, fili charissime, quatenus concederemus, et confirmaremus, seu corroboraremus tibi tuisque successoribus, per nostri privilegii paginam, monasterium in honorem S. Mariae Matris Domini dedicatum, et in insula Gorgona positum: quae insula, sicut in S. Petri privilegiis legitur, sub jure et ditione S. matris nostrae Romanae consistit Ecclesiae. Igitur, inclinati precibus tuis, concedimus et confirmamus, seu corroboramus tibi tuisque in perpetuum successoribus per hujus nostri privilegii paginam ipsum monasterium cum praedicta insula, ut semper sint monachorum habitacula, ne fiat spelunca latronis, quae prius fuit domus orationis. Abbas siquidem in eodem coenobio nunquam ordinetur pro pretio, sed qui secundum regulam S. Benedicti cum fratrum consilio invenitur melior in ipso monasterio; et quaecunque a viris religiosis et Deum timentibus in usum et sumptum monachorum inibi Deo servientium concessa vel in perpetuum concedenda sunt, sive ex hac parte maris, sive ex alia, per hanc nostram praeceptionem, confirmationem confirmamus et corroboramus tibi tuisque successoribus in perpetuum, statuentes apostolica censura ut nullus imperator, nullus rex, nullus dux, nullus marchio, nullus comes, nullus vicecomes, nullus castaldio, et praeterea nullus episcopus, vel cujuslibet ordinis seu dignitatis magna parvaque persona, contra hanc nostrae praeceptionis, concessionis et corroborationis paginam audeat pertentare. Qui vero hujus nostri privilegii violator exstiterit, anathematis et excommunicationis vinculo sit alligatus, et cum Juda proditore Christi, nisi resipuerit, sit aeternae damnationi traditus. Et qui observator fuerit, ab omnipotente Deo benedicatur et spiritualibus gaudiis repleatur. Statuimus etiam ut a Romano pontifice abbas hujus monasterii accipiat consecrationis benedictionem. Datum XVII Kalend. Novembris per manus Federici diaconi, sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii, vice domini Herimanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno d. Leonis IX PP. III, indict. IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 61 |
LXI. S. Leo IX monasterii Sublacensis possessiones confirmat. (Anno 1051.) [Muratori, Antiq. Ital. IV, 1062]
|
. . . Unde tibi, sancte ac venerande Pater, tua tibi confirmamus omni diligentia, omni devotione. . . ac salutem in tuorum pia et devota observatione digna soror tua virgo Scholastica tecum haec omnia habeat et in perpetuum possideat.
|
Fraterna charitate, speciali reverentia ergo quaecunque vobis a Christi fidelibus concessa sunt, vel possidentur vel in posterum possidebuntur sub obtentu summi Judicis et auctoritate sancti Petri apostolorum principis, per privilegium sanctae Romanae sedis confirmamus et roboramus vobis. In primis specum tenebrosum, corporis tui per aliquod tempus pro Christo vile reclinatorium, tibi actu et nomine regularis . . . Pater magne discretionis, sancte Benedicte, sicuti specialiter tibi solitario solitarium elegisti, ita etiam a te solo specialiter disponimus possideri. Ita omnia volumus a te, et a tua sorore fraterna communione teneri, etc. Datum secundo Kalendas Novembris per manus Frederici diaconi, et sanctae Romanae Ecclesiae et apostolicae sedis cancellarii, vice domini Herimanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 62 |
LXII. S. Leonis IX bulla confirmatoria privilegiorum ac jurium Farfensis coenobii. [Muratori, Rer. Ital. Script., II, II, 583.] (Anno 1051.)
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae venerabili sanctae virginis matris beatae M riae, quae ponitur in Pharpha, et pro ea BERARDO abbati, et juste intrantibus suis successoribus in perpetuum.
|
Initium sapientiae timor Domini: cujus timore ac debita reverentia commoniti, pro glorioso Filio et casto, gloriosae Matri simul et castae honorem libenter exhibemus pia devotione, et suis servitoribus necessarium ac regulare cupimus suffragium, ut dum nostro adjutorio bene deserviunt, participes praemii, corporis et animae suscipiamus commodum. Inter haec siquidem pure ad serviendum Deo viventi, nostrae voluntatis beneficio volumus, imo et quam maxime desideramus, ut sicut inter caeteros nominis fama, ita et necessariis rebus gloriosius exaltetur per nostram humilitatem sancta Pharphensis ecclesia. Argentum enim et aurum non est nobis: quod autem habemus, libenter ei, qui nobis hoc tribuit gratis, Domino nostro et angelorum, ac nostrae Dominae reddimus: scilicet cor humile, bonam voluntatem, et devotam, ut oportet, servitutem secundum nostrae fragilitatis possibilitatem. Solebant semper ecclesiis bona sua confirmari, imo et confirmantur adhuc per apostolica summae sedis privilegia, quae Deo largiente non refutabit ex nostra parte humiliter suscipere specialis spirituum et hominum regina, mater humilitatis, Domina nostra, pia, et mitis, ac bona Maria. Suscipe ergo, sancta Virgo, sancta Parens, cum Filio tuo bona tua, non a nobis data, sed nostro tibi firmata privilegio. Tene quae tenes; cum benedictione Filii tui posside quae possides. Benedicta quidem es inter omnes mulieres: tua tibi nullus auferat; in bonis tuis te offendere nulli unquam liceat; et vice sua tibi, Berarde in Christo fili dilecte, fideli monasterii hujus abbati, hoc sacrae paginae scriptum concedimus ad observandum, ut simul et scriptum ecclesiae reserves, nec non et omne bonum tibi commissum. Sancta itaque apostolica auctoritate omnia quae supradicta habet in eodem loco ecclesia, confirmamus et corroboramus, sicut modo possidet, et ab initio infra possedit, et extra; videlicet, quidquid habere videtur in territorio Sabinensi, id est ecclesiam Sancti Benedicti, et curtem Sancti Gethulii, et castellum de Tribuco, et Podium filiorum Palumbae, et alveum Pharphae totum: et haec omnia cum omnibus pertinentiis suis in integrum. Ecclesiam Sancti Angeli in Tancia cum gualdo et omnibus pertinentiis; castellum de Bucciniano, et Roccam in integrum cum Massa a papa Benedicto ipsi monasterio concessa; Castrum Pharae. Haec iterum omnia simul cum omnibus suis pertinentiis et subjacentiis. Terram de Ortella; in civitate Ortana ecclesiam Sancti Theodori in integrum. In Viterbio ecclesiam Sanctae Mariae in integrum. In Tuscano cellam Sanctae Mariae juxta flumen Minionem cum gualdo, et cum ipso Monte Gosberti, seu et Ripa Aduella, et Marino portu. In comitatu Narniensi monasterium Sancti Angeli, et ecclesiam Sancti Antimi in integrum. In comitatu Perusino cellam Sanctae Mariae in Diruta, et Sancti Apollinaris, et Sancti Blaxii, et Sancti Muntani cum ecclesiis, castellis, villis, et omnibus pertinentiis, et adjacentiis suis. Et juxta Tiburtinam civitatem ecclesiam Sancti Adriani in integrum. In Collina ecclesiam Sancti Andreae cum omnibus suis pertinentiis. In urbe Roma ecclesiam Sanctae Mariae, et Sancti Salvatoris cum criptis, et muris, et Campum Agonis in integrum. In comitatu Asisino cellam Sancti Benedicti in integrum. In comitatu Firmano cellam Sanctae Mariae in Clenti, et monasterium puellarum quod dicitur Sancti Salvatoris, et ecclesiam Sancti Benedicti in Ripa, et cellam Sanctae Victoriae cum omnibus earum pertinentiis et adjacentiis. In comitatu Asculano cellas: unam Sancti Salvatoris juxta flumen Asum; alteram Sanctae Mariae in Ophida in integrum. In comitatu Teatino cellam Sancti Stephani in integrum. In comitatu Senogalliensi curtem de Luzano. In comitatu de Camerino curtem de Sala bona. In comitatu Auximano curtem de Monte Paulisco in integrum. Hanc ergo majorem et principalem Sanctae Dei genitricis ac Virginis Mariae ecclesiam in Pharpha, cum omnibus supradictis, et aliis etiam cellis suis majoribus, et earum ecclesiis suis minoribus, cum castellis, vicis, et oppidis, terris cultis et incultis, pratis, pascuis, et vincis, silvis, aquis, aquarumque decursibus, piscariis et piscationibus, portibus maris et littoribus, et universis, quantiscunque qualibuscunque pertinentiis, et cum omnibus quae a Romana sede obtinet per apostolica privilegia, vel ab imperatoribus, et regibus per praecepta, immotam, et quietam ab omnibus esse sancimus. Et quodcunque sibi a quibuscunque fidelibus Christi concessum est, vel in posterum conceditur, si divinae pietatis respectum desiderat, nullus invadat, nullus minuat, vel subtrahat. Si quis enim piam Matrem Domini scienter offenderit, bonam voluntatem Filii ejus unigeniti, imo et primogeniti Salvatoris nostri habere omnino non poterit. Decimas et oblationes mortuorum quiete ista teneat ecclesia. Nec ordinatio monachorum, vel presbyterorum hujus monasterii, vel cellarum ejus, a quovis ibi fiat episcopo, nisi quem abbas invitaverit, aut, si non adest, suo praecepto ejus congregatio, scilicet quia ita habetur in privilegio bonae memoriae Pauli papae, ut synodum nullus hic celebret episcopus, nec alio venire constringat presbyteros ipsius abbatiae, quoniam quod ab ipso hic locus per privilegium obtinuit, nos infringere nolumus. Et consecrationes ecclesiarum a quovis quaerat abbas religioso episcopo; habeat simul et chrisma. Ad idoneum abbatem eligendum, secundum Sancti Benedicti regulam, sit communis consensus, et impleatur petitio fratrum. Scriptum est autem in canonibus: Invasores ecclesiarum sine dilatione excommunicentur. Cujus rei gratia necesse et ut omnis invasio in universa cesset Ecclesia, maxime in locis quae sibi dicata tenet beata Maria, cui qui aufert sua, timeat incurrere anathema. Magna enim excommunicatio, Filii matris Virginis est indignatio. Exaltata super choros angelorum Maria, exaltet conservantem bona sua. Pro Dominae suae reverentia princeps apostolorum Petrus ditet illum semper benedictione apostolica, annuente hoc Virginis Patris, ac Virginis matris Dei omnipotentis gratia. Bene valete. Datum III Idus Decembris per manus Frederici diaconi sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii vice domni Herimanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno domni Leonis IX papae III, indictione V.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 63 |
LXIII. Bulla S. Leonis IX qua Stephano Aniciensi episcopo ejusque successoribus usum pallii concedit, ea lege ut a pontifice Romano ordinentur. (Anno 1051.) [ Gall. Christ. a. II, 227.]
|
LEO, servus servorum Dei, STEPHANO, sanctae Aniciensis Ecclesiae venerabili episcopo, perpetuam in Domino salutem.
|
Si pastores ovium solent gelu pro gregis sui custodia die ac nocte ferre, etc. Pallium autem fraternitati tuae concedimus ad missarum solemnia celebranda, pro beatae ac gloriosae semperque virginis Dei genitricis Mariae digna reverentia, cujus in hac ecclesia Aniciensi, quae et Vallavensis, seu Podium Sanctae Mariae dicitur, specialius ac praecordialius prae caeteris ecclesiis sibi dicatis colitur, amatur, veneratur memoria a cunctis qui circumquaque universa morantur in Gallia. Haec sancta, pia, et praeclara virginis Mariae dignitas ab omnibus usitata a nobis arctius et beatius honore summo et gloria multiplici est exaltanda, ut ejus intercessionem propitiam habeamus, ad ipsius Unigenitum multae misericordiae veracem et benignum, etc., quia nec potiorem meritis inveniemus ad placandam iram Judicis quam illam quae meruit ejusdem mater esse et Redemptoris et Judicis; in cujus Nativitate humillima, et Epiphania, in ipsius Domini memoriali Coena, in cujus Resurrectione sanctissima et Ascensione gloriosa, et in Pentecostes solemnitate pretiosa, tibi frater, palleo uti concedimus, et in Natalibus apostolorum Petri et Pauli, simul et Andreae apostoli, et in omnibus solemnitatibus piae interventricis, mitis dominae nostrae ac tuae, beatae Mariae, et in dedicatione ecclesiae tuae; ea siquidem conditione ut, sicut ecclesiae tuae, privilegiis in suo statu permanentibus, ordinatio episcoporum hujus sedis ad Romanum spectet pontificem, ita etiam ad hunc locum ordinandus per nos episcopus, per nostram scilicet cleri etiam et populi hujus civitatis intres electionem, etc.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 64 |
LXIV. S. Leo IX monasterii S. Petri Perusini possessiones privilegiaque confirmat. (Anno 1052.) [Margarini, Bullar. Casin., II, 84.] 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13.
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae beati Petri apostoli sitae extra, imo et juxta civitatem Perusiam, in loco qui dicitur Caprarius, et per eam BONIZONI abbati suisque successoribus juste intrantibus in perpetuum.
|
Cum universalis sancta mater Ecclesia per gloriosos terrae principes, Petrum, scilicet piscatorem hominum, ac Paulum doctorem gentium, prae caeteris cooperatoribus maxime sit coadunata, instructa, simul et dilatata, convenit ei confirmari et detineri omnia quae suae ditionis ac potestatis reperiuntur specialia. Quare ad hujus supradicti monasterii honorem semper augendum, nunquam minuendum, concedimus hoc apostolicae defensionis privilegium ut teneat quod habet, scilicet cellas suas, et ecclesias, cortes suas ac plebes; fundos etiam et casales, plebem scilicet Sancti Constantii, et Sancti Rufini ac Sancti Martini, et ecclesiam Sanctae Mariae in Agellione, cum suis pertinentiis, cortem de Casale et cortem Sancti Justini, et medietatem ecclesiae Sanctae Mariae juxta flumen Tiberis positae, cum sua pertinentia, cortem de Petroniano, ecclesiamque Sanctae Mariae in Petiniano, et ecclesiam Sancti Clementis atque medietatem ecclesiae Sancti Donati in Civitella; nec non et terram Ugonis nepotis Bernonis de Monte-Nigro. Insuper confirmamus eidem monasterio in perpetuum Massas in comitatu Perusino positas, unam, quae vocatur Pusulo, et alteram, quae nuncupatur Casalini, cum ecclesiis, casis, vineis, campis, hortis, montibus cultis et incultis omnibusque suis pertinentiis. Licentiam quoque damus tibi de omnibus tuis clericis, tam in monasterio degentibus quamque etiam foris in possessionibus ejus manentibus, a quocunque volueris idoneo et canonice locato episcopo eos ordinandi, et chrisma in tuis plebibus accipere, si tamen ab episcopo in cujus dioecesi praefatum monasterium situm est, nec ordinationes, nec chrisma potueris facile et gratis obtinere, aut impetrare, et de ecclesiis consecrandis eodem modo. Et nullus episcopus ad idem monasterium pertinentem excommunicare aut damnare audeat, si in causa sua nostrum ac sanctae apostolicae sedis patrocinium et examen flagitat. Romani autem pontificis donum abbatiae, et abbas ipse et consecratio abbatis sit in perpetuum. Et omni remota excusatione, nisi canonica, ad synodum, quandocunque a summo pontifice vocatus fuerit, veniat. Porro oblationes eidem monasterio collatae, tam pro vivis quam pro defunctis, a nullo episcoporum pervadantur, sed ex integro proficiant monasterii utilitatibus ac fratrum necessitatibus. Decimae autem ejusdem monasterii, secundum canones, ad portam monasterii in susceptione hospitum et peregrinorum conferantur. Insuper nemo ibidem mortuum sepeliri prohibeat. Episcopus publicas missas et stationes ibidem facere nullo modo praetermittat, nisi statutis temporibus, scilicet secunda feria Paschae, et beatorum apostolorum Petri et Pauli Natalitiis solemnibus. Sed nullas inde oblationes tollat invito abbate et fratribus. Statuimus autem, si quando abbas ejusdem monasterii decesserit, ut nullus ab aliis personis ibi eligatur abbas, si potuerint ad hoc opus de congregatione idoneum fratrem eligere; sic videlicet communi ac regulari consilio absque pretio, a Romano pontifice consecrandum. Jubemus etiam ut omnes nocivae ecclesiae vestri monasterii chartulae omnino vacuae et inanes consistant. Praeterea apostolica nostra auctoritate constituimus et confirmamus ut nullus imperator, rex, episcopus, dux, marchio, comes, vicecomes, gostaldio, aut alia quaelibet magna parvaque persona, te praedictum abbatem, tuosque successores canonice intrantes de jam dicto monasterio, vel de omnibus suis rebus, et proprietatibus mobilibus et immobilibus divertire, aut inquietare audeat; et qui praesumpserit sciat se auctoritate Domini nostri Jesu Christi, et beatorum apostolorum Petri et Pauli ac nostra maledictione anathematizari. Qui vero hanc ecclesiam honoraverit, et nihil inde auferens, de suis pro redemptione animae aliqua ei contulerit, benedictionis gratiam a Domino Deo consequatur et per clavigerum principem coeli in januas regni coelestis introduci mereatur. Data VII Idus Martii per manus Friderici diaconi et sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii, vice domini Herimanni archicancellarii, et Coloniensis episcopi, anno domini Leonis noni papae IV, indictione V.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 65 |
LXV. Leonis papae bulla, qua monasterio Sanctae Mariae de Pomposia confirmat varia illius jura et bona. (Anno 1052.) [Muratori, Antiq. Ital., V, 337.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae gloriosae matris et virginis perpetuae, beatae Mariae, sitae in insula Pomposiae, et per eam dilecto in Domino Jesu Christo filio MAINARDO venerabili abbati, tuisque successoribus juste intrantibus in perpetuum.
|
Regina coelorum, Dei Genitrix, super choros angelorum exaltata, ut a nobis pia exaltetur devotione, nostra, in quantum potest, providere debet solertia, scilicet in locis nomini suo dicatis, augendo beneficium, quo sui speciales, famuli commodius sibi possint exhibere servitium. Quapropter te, venerande fili, quem sibi videbimus fideliter. . . . . . in praefato monasterio ei famulantibus monachis volumus nostro adjutorio bene praeesse, ut tu ipse moraliter, sicut oportet, vivas, debitum dantes consilium, et bona, quae vel aliunde vel praecipue a sede Romana tua tenet ecclesia, vel acquireret in perpetuum, confirmantes tibi per hoc sanctae apostolicae auctoritatis privilegium. Igitur quia petitis a nobis quatenus ex nostra largitate nostroque dono concederemus vestrae religiositati massacellam integram, quae vocatur Materaria, et massam quae vocatur Mauseuli, integram, et fundum integrum, qui vocatur Casale publico, et massam quae vocatur Nepoti, et massam quae vocatur Caputbovis, terram et vineam, sicuti modo vos habetis, et tenetis jure beati Petri apostoli necnon et ripam fluminis Alemonis ex utrisque partibus juxta massam quae vocatur Prata, extendente ipsa ripa a Bigaziolo usque ad campum Bedulli, et terram et vineam juxta muros civitatis Ravennae cum turre, quae vocatur Branca, in integrum a Pusterula Augusta usque ad Portam Taurensem. Et hortum unum in integrum in loco Pontis Calciati in. . . . . . Sancti Andreae a duobus lateribus jure ipsius Sancti, a reliquis duobus via publica. Et lacum, qui vocatur Sanctus, cum omnibus rebus et pertinentiis suis, cum plebe et capellis ac titulis ipsius, vocabulis Sanctae Mariae, et Sancti Martini, Sancti Petri, Sanctique Venantii, cum piscaria quae vocatur, Tidini, et Fossa Archipresbyteri, et piscaria quae vocatur Falce, cum loco qui dicitur Monticello Laci sicco, cum ripis fluminis Padi et Gauri ex utrisque partibus usque in mare, et a loco Conchae Agathae ex una parte usque in mars, cum loco in integrum qui dicitur Masinzatica, inter affines de toto loco ac territorio massae, quae vocatur Lacus Sanctus, ab uno latere Fossa Molendini de Volta Latercli, descendente in aquiliolo, et a fluvio Tribba usque in Elliam, et per paludem usque mediam Curbam, ultraque Curbam usque Padum, et ultra Padum usque ad Gazium episcopii Sanctae Comaclensis Ecclesiae, inde usque ad fluvium, qui vocatur Cesi; ab alio latere Curlo descendente in Concham Agatulae, et per ipsam in Gaurum; a tertio latere palude, quae pergit inter rivum Anzeli et Masenzaticum usque Monticellos, et Vedetosa currente in Padum; a quarto latere Vaculino et Arzere malo, et Calle de Vincareto pergentem in Laterculum. Insuper concederemus vobis piscariam integram, quae vocatur Volana cum Rivo Badarino et Gavelona Majore ad ipsam piscariam pertinente, cum porticellis ex utrisque partibus, sicut olim intraverunt in mare, eidem similiter pertinentibus. Cuncta praedicta loca cum omnibus suis integritatibus ac pertinentiis, quantum sanctae Romanae, cui Deo auctore praesidemus ac deservimus, pertinere videntur Ecclesiae, vobis ad tenendum emissa praeceptione concedere deberemus. Inclinati praecibus vestris cuncta praefata loca, vel quaecunque modo habetis ac tenetis cum omnibus suis integritatibus et pertinentiis, ut supra legitur, et insuper nostro dono ac benignitate, si aliquid amodo in futuro de pertinentiis sanctae Romanae Ecclesiae acquirere potueritis circa vos in toto Exarchatu Ravennae, licentiam nostram, nostrorumque successorum canonice intrantium, tibi tuisque successoribus, regularem vitam ducentibus, monachisque religiose viventibus, perpetualiter concedimus habendum et tenendum. Ita sane, ut a te tuisque successoribus singulis quibusque annis, pensionis nomine, sanctae nostrae Ecclesiae Romanae tres argenti solidi, difficultate postposita, persolvantur actionariis. Praeterea amore ejusdem intemeratae Genitricis Dei, tuoque dilecte in Domino Fili, constituimus et ordinamus per illam auctoritatem, quam Christus Dominus noster beato Petro apostolorum principi, suaeque Ecclesiae rectoribus concessit, ut nunquam locus ipse, aut res ad ipsum pertinentes, alicui submittantur personae, nisi apostolicae tuitioni et regiae ditioni; nullusque mortalium praeter imperialis potestatis culmen in praefato monasterio, aut in curtibus, vel in castellis, sive in plebibus, aut cellis, seu villis, vel omnibus rebus mobilibus et immobilibus ipsi pertinentibus, necnon in servis aut famulis utriusque sexus, sive etiam villicis super terram ejusdem monasterii residentibus, aliquam ordinationem, aut jurisdictionem, vel potestatem tenere, aut conversationem monachorum impedire, seu molestiam inferre praesumat, vel in aliquibus locis ipsius districtum seu placitum tenere, aut res monasterii invadere, vel quovis modo alienare, aut fodrum, vel paratas, seu aliquas publicas functiones exigere audeat. Ipsius quoque proprietates monasterii tam a potestate archiepiscoporum quam omnium mortalium, praeter regiae sublimitatis . . . . . irrevocabiliter subtrahimus, ac liberam esse censemus, salva inibi auctoritate apostolica, ac primae sedis invocata, si necesse fuerit, audientia. In acquirendis autem bonis Sancti Petri haec servetur conditio, ut prius ex ipsa et qualitas et quantitas rerum nobis, aut nostris successoribus intimetur, et tunc licentia, praecepto, et consilio a Romana sede accepto, addita justa pensione a te suscipiatur. Hoc quidem modo proprietas terrarum et aquarum sancto Petro remanebit, et bono eorum usu vos amodo fruemini. Violatorem igitur huius sacri privilegii, nisi resipuerit, et ad condignam satisfactionem venerit, apostolicum anathema condemnet. Conservatorem vero dominae nostrae beatae Mariae intercessio gloriosa laetificet. Datum XV Kalendas Aprilis, per manus Friderici sanctae Romanae sedis bibliothecarii et cancellarii, vice domni Herimanni, archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno domni Leonis papae quarto, indictione V.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 66 |
LXVI. S. Leonis epistola ad omnes per Italiam episcopos.--Ne possessiones omnes suas quisquam donet monasterio, sed earum saltem medietatem Ecclesiae ad quam pertinet. (Anno 1052.) [Mansi, XIX, 670.]
|
LEO episcopus, omnibus episcopis in Christo per totam Italiam.
|
Relatum est auribus nostris esse quosdam per verse agentes, qui subvertere atque dividere conantur ecclesiae unitatem: videlicet abbates et monachi, qui non studio charitatis, sed zelo rapacitatis invigilant, et docent atque seducere non cessant saeculares homines quos illaqueare possunt, ut res suas atque possessiones, sive in vita, sive in morte , in monasteriis illorum tradant; et ecclesiis quibus subjecti esse videntur, et a quibus baptismum, poenitentiam, eucharistiam, necnon pabulum vitae cum lacte acceperunt vel accipiunt, nihil de bonis suis relinquant. Hanc denique formam discordiae nos animadvertentes, omnibus modis inhibere volumus; et, ne amplius fiat, omnino prohibemus: considerantes non esse bonum ut illi qui olim fuerunt socii passionum , secundum Apostolum, sint immunes a societate consolationum; et quia dignus est operarius mercede sua. Ideoque praecipimus atque jubemus, ut quicunque amodo in monasterio se converti voluerint , sive in vita, sive in morte, omnium rerum et possessionum, quas pro salute animae suae disponi decreverit, medietatem ecclesiae, cui ipse pertinere dignoscitur, relinquat: et sic demum in monasterio, prout libitum sibi fuerit, eundi convertendique habeat licentiam. Quicunque autem hujus decreti contradictor exstiterit ac temerator, anathematis gladio subjaceat.
|
(II Cor. I, 7)
|
[ Forte redundat in, H.] [ Forte,
volueris, H.]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 67 |
LXVII. Bulla S. Leonis IX pro monasterio Casae-Dei apud Arvernos. (Anno 1052.) [Baluz., Opp. B. Servati Lupi Ferrariensis, pag. 527.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae beatorum martyrum Vitalis et Agricolae, quae dicitur Casa-Dei, et per eam abbati nomine ROBERTO, ejusque successoribus illuc canonice intrantibus in perpetuum.
|
Convenit apostolico moderamini omnibus in Christo pie vivere volentibus contra omnium adversantium ictus protectionis clypeos praebere, quatenus quisquis sejugo subjugat Christi, auxilio ac protectione summae sedis et apostolicae illud in tuitione etiam temporali recognoscat et sentiat quod sanctae Ecclesiae sponsus verus et unus jugum suscipientibus suum leniendo denuntiat dicens: Jugum meum suave est et onus meum leve . Quapropter jam praedictae ecclesiae auctoritate apostolica concedimus et impertimur privilegii gratiam, qua tueri queat se ab omnium se injuste impetentium calumnia, ut quidquid inibi a Rencone praesule collatum est, vel ab aliquibus Christi fidelibus jam collata vel conferenda erunt, in perpetuum sub tuitione apostolica sibi semper maneant inconvulsa, quatenus ibidem servientes, quiete et secure commanentes, tanto devotius Christi inhaereant discipulatui, quanto et a furiali mundi impetu, protecti hac apostolica pagina, fuerint alieni. Praecipientes igitur vice sancti Petri apostolorum principis, praecipimus, cujus, quamvis impares, vices tamen gerimus, ut nullus imperator, rex, sive dux, aut marchio, comes vel vicecomes, seu qualis quisque ecclesiastica potestate aliqua praeditus, scilicet archiepiscopus, sive episcopus, seu quilibet vicedominus, audeat praefatam invadere ecclesiam, vel ejus diripere bona, quae nunc vel aliquo in tempore juste possidet vel est possessura. Quod sanctionis privilegium quisquis temerario ausu infregerit, anathematis vinculum, nisi resipuerit, in perpetuum sustineat. Conservator vero in aeternis gaudiis felicitatis lucra possideat. Datum Ginon. VI Nonas Maii, per manus Friderici diaconi, S. R. E. bibliothecarii et cancellarii, vice domini Hermanni cancellarii Coloniensis archiepiscopi, anno Domini Leonis papae noni quarto, indictione V.
|
(Matth. XI, 30)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 68 |
LXVIII. S. Leo IX privilegia metropolitanae ecclesiae Coloniensis confirmat, Hermanno archiepiscopo ejusque successoribus concedit titulum cancellarii S. R. E. et cardinalis S. Joannis ad Portam Latinam; in ecclesia vero Coloniensi creat septem presbyteros cardinales totidemque diaconos et subdiaconos. Ex Historia Coloniensi. (Anno 1052.) [Miraeus, Opp. diplom., II, 1181.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, HERMANNO S. Coloniensis Ecclesiae venerabili archiepiscopo suisque successoribus illuc canonice intrantibus, salutem in perpetuum.
|
Gratias agimus Deo et Domino nostro Jesu Christo, qui nullis nos praecedentibus meritis ad apostolicae dignitatis culmen fecit ascendere, et sollicitudinem omnium Ecclesiarum gerere earumque rectoribus pietatis assensum praebere. Quia postulasti a Romana sede confirmari privilegia quae ab antecessoribus nostris sunt tuae ecclesiae concessa, visum nobis fuit honestum et Ecclesiae necessarium petitioni tuae consentire. Praesertim cum ecclesia haec sub nomine principis apostolorum beatissimi Petri sit consecrata, sicut mater sua, cui praesidemus divina clementia, ut quae matrem imitatur ex nomine filia, imitetur etiam aliquantisper in dignitate ecclesiae protegaturque sub alis defensionis suae. Nos igitur tua, sicut et omnium Christi fidelium devotione incitati, nostra et apostolica auctoritate confirmamus tibi omnia, quemadmodum in privilegiis Patrum nostrorum, apostolicorum virorum, sunt scripta, crucem videlicet et pallium suo tempore suoque loco ferendum, insigne quoque festivi equi quem Naccum vocant nostri Romani. Confirmamus quoque tibi, per hanc praeceptionis nostrae paginam, sanctae et apostolicae sedis cancellaturam et ecclesiam sancti Joannis evangelistae ante Portam Latinam, ut te Petrus cancellarium habeat, Joannes hospitium praebeat. Concedimus etiam atque perpetuo largimur ut majus altare ecclesiae tuae matris, Virginis honori dedicatum, et aliud ibidem, apostolorum principi, B. Petro, addictum, reverenter ministrando procurent septem idonei cardinales presbyteri, dalmaticis induti, quibus etiam cum totidem diaconibus ac subdiaconibus ad hoc ministerium prudenter electis, ut sandalis utantur concedimus et constituimus. Postea auctoritatem et honorem quem Ecclesia hactenus habuit, tam inter alios quam a suis, confirmamus clypeo apostolicae protectionis, ut si quando synodus infra tuam dioecesim, aut praesente hujus primae sedis archiepiscopo, aut legato ab ejus latere directo fuerit aggregata, priorem quidem locum post ipsum rector, ejus obtineat, in proferenda sacrorum canonum auctoritate prior existat, ita tamen ut sicut est prior in hac probabili dignitate, ita etiam polleat prior morum probitate, vitae honestate, ut cujus annuntiaverit verba ejus imitetur exempla. Regiam consecrationem, infra limites suae dioecesis faciendam, potestatis apostolicae munimine ei corroboramus; habendam electionem quoque archiepiscopi, secundum auctoritatem canonicam, filiis Ecclesiae sancimus per hanc praeceptionis nostrae paginam. Bona autem, quae usque modo tenuit vel in aeternum cum justitia acquirere poterit, hoc apostolico munimine laudamus et corroboramus, videlicet monasteria, et ecclesias Coloniae positas, monasterium sancti Heriberti cum omnibus suis pertinentiis, ecclesiam S. Mariae, infra urbem, ecclesiam sancti Gereonis cum omnibus suis pertinentiis. Caetera vero sacra loca, et infra urbem et circa, confirmamus tibi auctoritate apostolica, monetas urbis, teloneum et omne jus civile, sub potestate archipraesulis. Abbatias autem per diversa loca, villas, vicos et castella, in omnibus suis pertinentiis, servis, ancillis, terris cultis et incultis, aquis, pratis, campis silvis, forestis. Praeterea corroboramus ecclesiae praedia, quae ipse dedisti, videlicet monasterium Brauwellare et castrum, nomine Zonneburg, cum omnibus suis pertinentiis, ita sicut neminem coarchiepiscoporum tibi subjicimus, ita sub nullo primate te agi decrevimus; salva nobis in te, sicut in caeteris archiepiscopis, quae jure debentur apostolicae subjectionis auctoritate. Statuentes apostolica censura ut nullus imperator, rex, dux, marchio, comes, vice-comes, et praeterea nullus archiepiscopus, episcopus praepositus, vel aliqua magna parvaque persona, cujuslibet ordinis et dignitatis, contra hanc nostrae praeceptionis paginam et confirmationis audeat praesentare. Si quis, quod non optamus, temerario ausu contra hujus apostolicae nostrae auctoritatis scriptum pie a nobis pervulgatum tentaverit, anathematis vinculis innodatus a regno Dei sit alienus, donec resipiscat. Qui vero pio intuitu cultor et observator exstiterit, benedictionis gratiam et coelestis regni gaudia a misericordissimo Domino nostro consequi mereatur. Data Nonis Maii, per manus Friderici diaconi, S. Romanae Ecclesiae bibliothecarii atque cancellarii, vice domini Hermanni archicancellarii et Colon. archiepiscopi. Anno Domini millesimo quinquagesimo secundo Leonis IX papae quarto, indictione quinta.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 69 |
LXIX. Bulla S. Leonis IX pro coenobio Altorfiensi. anno 1052[Gall. Christ. V, 473.]
|
LEO episcopus, servorum Dei servus, JUGITBERTO abbati Ecclesiae sancti Cyriaci, positae in Alsatiae, loco qui dicitur Altum coenobium, ejusque successoribus, et per eum monachis ibidem perpetuo famulaturis, perpetuam in Domino salutem.
|
Quoniam quidem apostolicae convenit censurae venerabilia loca propria protegere tuitione, quatenus Deo famulantes ab impetentium se injuste . . . . quieti et liberi semper valeant manere. Quapropter aequissimum censuimus nostrae sanctionis pagina jam praedictam ecclesiam, a nostris progenitoribus constructam, perpetuo manere munitam monasticoque ordini inviolabiliter omni tempore esse dedicatam. Igitur ea auctoritate qua sancti Petri fungimur vice, confirmamus atque corroboramus ecclesiae praenominatae nostri apostolici privilegii potestate quaecunque a nostris parentibus ibidem concessa vel concedenda sunt, ut nemini liceat aliquid exinde minuere, vel quidquam auferre, sed omnia monachis Deo inibi servientibus integerrima semper maneant. Illud etiam confirmandum decrevimus ut, abbate ipsius loci aliquo vita decedente, monachi coenobii ejusdem abbatem, qui eis legaliter et juste juxta beatissimi Benedicti institutionem praesit, potestatem habeant eligere, sane ut de suis, si condignum invenire potuerint, eligant, praecipimus; sin autem, quo meliorem potuerint reperire accipiant, et electum consecrandum episcopo deducant; quod si justae fratrum petitioni acquiescere episcopus renuerit, vel simoniale in eum agere aliquid tentaverit, potestatem auctoritate apostolica adeundi nostram habeant praesentiam. Praeterea decernimus ut nullus unquam aliqua magna parvaque persona, cujuscunque conditionis, seu potestatis munimine roboratus, a praefata ecclesia seu monasterio aliqua exigere audeat, nisi quid sua sponte jam dicti loci abbas obtulerit. Igitur apostolica censura decernimus et irrevocabiliter confirmamus ut nullus imperator, aut rex, aut dux, sive marchio, comes, seu vicecomes, nullusque advocatus, nullus archiepiscopus, seu episcopus, et praeterea nulla hominum persona utriusque sexus, aetatis, contra hanc nostrae apostolicae auctoritatis confirmationem atque constitutionem tentet venire; sed neque constitutus ibi abbas bona monasterii injuste audeat vendere vel distribuere. Quod quicunque fecerit, nostro apostolico anathemate usque ad satisfactionem dignam percussus existat. Qui vero se custodierit et observaverit ad confirmationem et constitutionem, nostra accumuletur benedictione et vitae aeternae particeps efficiatur. Data Nonas Maii per manus Friderici diaconi, S. Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii, vice domini Hermanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno domini Leonis noni papae quarto, indict. V, Domini vero 1052.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 70 |
LXX. S. Leonis IX privilegium pro monasterio Casinensi. (Anno 1052.) [Gattula, Hist. Casin., 117.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, RICHERIO abbati monasterii beatissimi Christi confessoris Benedicti, quod est constructum in monte qui Casinus dicitur, in territorio Beneventano, cunctisque tuis successoribus juxta praedicti confessoris Benedicti statutum canonice illuc intrantibus in perpetuum
|
Quoniam quidem apostolicae convenit censurae Deo famulantibus omnis protectionis justa et aequissima semper, et indeficua adhihere munimina, quatenus possessa absque ulla juste inquietudine possideant, et injuste sibi subtracta recuperare valeant. Proinde cum partes pertransiremus Campaniae, et apud S. Germanum sub praedicto monte positum commaneremus cum nostris confratribus quam pluribus videlicet archiepiscopis et episcopis, aliisque S. Petri, nostrisque fidelibus, tunc praefatus jam Richerius suprascripti monasterii benedicendi semper S. Benedicti abbatis cum suis confratribus, quorum unus vocatur Firmus, conquesti sunt Ecclesiam et coenobium jam dicti Benedicti sanctissimi privatum et nudatum ecclesia et monasterio S. Stephani juxta civitatem Terracinensem posito, quod praedictus et Deo dignissimus vir Benedictus, vivente corpore, construxerat. Denique ejus vitae historiam a beatissimo papa Gregorio editam attulerunt in medium; ibique perquisitum inventum est ut qualiter isdem sanctus a quodam rogatus in ejus praedio monasterium construere, abbatem, praepositumque, qui illi esset secundus, in construendo delegavit coenobio, denuntians diem quo esset adfuturus, ut singula eis ostenderet, quo construerent loca, officinas commanendis monachis, et adveniendis, seu suscipiendis hospitibus necessaria. Cumque promissae diei nox perveniret in somnis, sanctissimus vir Domini, Benedictus, praefatis ambobus scilicet electo abbati ejusque praeposito apparuit, eisque loca singula, ut promiserat, designavit. Quique quae sigillatim viderant retulerunt sibi vicissim collatione mutua, non tamen visioni illi fidem accommodantes corporalem praestolati sunt praesentiam. Quem dum exspectato minime vidissent die venisse, moesti sunt reversi, conquerentes adversus Dei famulum se illum exspectavisse, eumque minime juxta suam sponsionem advenisse. Quibus dum approbasset quod promiserat, pro certo se complevisse dum uniformiter alternatim singulis apparuisset, et eadem loca singulis utilitatibus commoda ut uni et alteri ostendisset; praecepit itaque, ut sicut ex visione didicerant, ea perficerent: quod et factum est. Igitur haec omnia cum confratribus nostris diligentissime respicientes veraque esse cognoscentes, dignissimum arbitrati sumus, et censuimus praefatam S. Stephani ecclesiam monasticae religioni a principio sui dedicatam, sicut jam dictum est, juxta Terracinam positam praenominato, et prae electo SS. Confessoris Benedicti coenobio reddere et apostolica auctoritate confirmare. Quatenus quae ejus fundata est magisterio illius semper regatur atque muniatur imperio. Itaque tibi Richerio abbati, cunctisque tuis successoribus juste in monasterium in monte Casino positum a Benedicto beatissimo Patre constructum intrantibus, atque praefatis, et saepe nominati Benedicti monasterio et ecclesiae praedictam sancti Stephani ecclesiam et monasterium cum omnibus suis pertinentiis reddimus, concedimus, et corroboramus. Constituentes igitur summa et apostolica censura constituimus, ut nulli cuiquam aliquo in tempore liceat praedictam invadere, vel subripere ecclesiam, aut in aliquo juste sibi ex competentibus eam laedere, vel minuere, vel direpta injuste ei contendere, seu a monasterio sancti et beatissimi Benedicti monte Casino positum avellere, sive alienare, aut quidquid illi juste jam concessa quamvis videantur ab aliis nunc possessa, vel quae tibi sunt adhuc concedenda, contra aequitatis justitiam subripere, invadere, seu divertire, vel aliquo modo contendere. Non imperator, aut rex, non, inquam, dux, vel marchio, comes aut vicecomes, non archiepiscopus, seu episcopus, aut aliquis cujusquam ordinis, sive potestatis munimine fultus, cujuscunque conditionis, vel sexus persona, contra hoc nostrae sanctionis privilegium adire audeat. Quicunque igitur contra hoc justissimae moderationis decretum, atque privilegium, quod auctoritate apostolica, annuente Deo omnipotente, monasterio Deo dignissimi Benedicti, cunctisque illuc juste praeordinatis abbatibus fecimus, confirmavimus, atque corroboravimus contraierit et rebellis exstiterit, nisi resipuerit, perpetuo confessus anathemate ultrices aeternaliter poenas sustineat. Conservator vero beatissimi Benedicti monachorum Patris, et ducis egregii precibus, et meritis auditus, ab omni reatu absolutus, benedictionis gratiam, et vitam adipisci mereatur aeternam. Data per manus Frederici diaconi, S. Romanae Ecclesiae cancellarii et bibliothecarii, vice domni Herimanni, archicancellarii atque Coloniae archiepiscopi, tertio decimo Kalendas Junii, domni Leonis noni papae anno quarto, indictione quinta.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 71 |
LXXI. S. Leo IX Joanni episcopo et omnibus Terracinae positis ecclesiam et monasterium S. Stephani monasterio Casinensi a sese restituta nuntiat. (Anno 1052.) [Gattula, Hist. Cassin. 118.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, JOANNI episcopo et omnibus Terracinae positis vel in ejus confinibus S. Petri, nostrisque fidelibus, salutem cum benedictione apostolica.
|
Noverit dilectio vestra ecclesiam et monasterium S. Stephani juxta Terracmam posita nos reddidisse, et confirmasse monasterio S. Benedicti, monte Casino positum cum omnibus suis pertinentiis, quae sibi juste debentur. Proinde praecipimus auctoritate apostolica ut nullus privilegium quod eidem monasterio fecimus et corroboravimus audeat infringere, qui anathematis poenam non vult incurrere; sed quicunque injuste aliquid detinet ex ea juste restituat, ut benedictionem habeat et meam bonam voluntatem non perdat.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 72 |
LXXII. S. Leo IX monasterii S. Sophiae Beneventani possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1052.) [Mansi, Concil., XIX, 687.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, SICENOLPHO, dilecto nostro in Christo filio et abbati venerabilis coenobii almae et coaeternae Domino Patri Sophiae intra Beneventum, in loco nuncupato Urbe-Vetere, constructi, et post te in eodem coenobio tuis successoribus canonice promovendis in perpetuum.
|
Ad hoc in sacerdotali culmine constituti sumus ut evellamus, necnon et destruamus, et aedificemus juxta ac plantemus in nomine ejus. Debito officii nostri exigente, optimum duximus diebus nostris, prout superna gratia concesserit, obvia quaeque nobis illicita falce ecclesiasticae disciplinae demetere, et licitis copiam fructificandi passim suppeditare. Quamobrem post nimiam calamitatem Beneventanorum, quam pertulerunt juste ob injuriam et superbiam Romanorum pontificum et dominorum imperatorum, postque eorum miserabilem et luctuosam satisfactionem, tibi jam dicto Sicenolpho, quem loco illius dejecti ac scelerati Gregorii, abbatis immerito dicti, nec jam dicendi, ordinavimus, juxta petitionis tuae tenorem, confirmamus ex integro praefatam abbatiam S. Sophiae, cum ecclesiis, cortibus, villis, casalibus, vineis, terris, servis ac ancillis, omnibusque mobilibus vel immobilibus ad se juste pertinentibus, tam ea quae hactenus acquirere potuit quam quae deinceps liberalitate, collatione sive concessione quorumlibet religiosorum hominum poterit adipisci, atque prorsus, quaecunque concessa sunt illi, corroborata piorum imperatorum vel principum praeceptis aut chirographis. Praeterea auctoritate apostolicae sedis Romanae concedimus ac confirmamus tibi tuisque successoribus in perpetuum omnes in integrum oblationes vivorum ac defunctorum, quae amodo et deinceps ipsi monasterio vel ecclesiis illi subjectis a quibuscunque personis datae fuerint; liceat quoque ipsis monachis ex eadem congregatione eligere abbatem sibi, si inibi idoneum ad hoc officium invenerint: sin alias, undecunque possunt, dignum rectorem sibi eligant; et perpetuo maneat jam saepe fatum coenobium sub tutela seu jure sanctae Romanae Ecclesiae liberum et immune ab omni subjectione ac jugo Casinensis monasterii: ita ut nec vox calumniatorum super hoc recipiatur aliqua, sed penitus habeatur frivola et irrita, sitque rata controversiae illius manifeste ac publice facta definitio a religiosis principibus Jandolpho, ac Pandolpho, magnatibus ac ducibus eorum, quando prius Malepotus, deinde Joannes Casinenses abbates, adversus Ursum ac Gregorium abbatiae S. Sophiae rectores, super haec litem suscepere. Obtineat ergo et possideat semper libertatem antecessorum nostrorum privilegiis et imperatorum praeceptis hactenus sibi concessam et confirmatam, ita ut nullus deinceps imperatorum, regum, ducum vel principum, aut marchionum, nec ulla cujuscunque dignitatis persona contra hanc nostram auctoritatem aut conditionem privilegiorum venire audeat, aut de bonis ejusdem abbatiae per nos aut quoscunque concessis, usurpare, minuere aut alienare quidquam quocunque modo aut ingenio praesumat, ne sub judicio districti anathematis decidat. Porro quia ab aliquibus episcopis solent coenobia gravamina sustinere, nos vero alicui praejudicium nec volumus nec debemus facere; hoc tandem concedimus tibi hac nostra auctoritate, ut si ab episcopo in cujus dioecesi consistis, nequiveris ecclesiasticas ordinationes gratis et canonice acquirere, licentiam habeas a quocunque tibi tuisque acquirendi eas juste. Hujus nostri privilegii statuta infringere et cassare nullus aliquando quacunque arte praesumat, ne damnationem ab initio a sanctis Patribus promulgatam pro sacrilegis incurrat. Nam quisquis haec pio Divinitatis respectu reverenter observaverit, confidimus quia a sancta Trinitate benedictionem habebit, et sortem nanciscetur cum eis qui praecepta Dominica servaverunt, et ad coelestes thesauros terrena patrimonia transtulerunt. Data XII Kal. Junii per manus Frederici diaconi, S. R. E. bibliothecarii, necnon et cancellarii vice domini Hermanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno domini Leonis papae quarto, indict. V.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 73 |
LXXIII. S. Leo IX Ecclesiae Asculanae possessiones et privilegia, petente Bernardo episcopo, confirmat. (Anno 1052.) [Ughelli, Italia sacra, I, 449.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, BERARDO secundo episcopo Ecclesiae et episcopatus S. Dei genitricis virginis Mariae et beatissimi Christi martyris Emigdii, positae in comitatu Esculano intra civitatem, cunctisque suis successoribus canonice illuc intrantibus in perpetuum.
|
Quia divina largitate gratiae B. Petro, apostolorum principi, regere, dispensare, et ab omni pravorum infestatione defensare, omnis commissa est Ecclesia, ut cujus pascitur doctrina, et ejus muniatur et tutela, convenit nos, qui ejus vice apostolatus fungimur culmine, singulis Ecclesiae justae protectionis manus porrigere, quatenus, quod illis ad tutaminis proficit fulcimentum, nos expediat a debito quod debemus omnibus. Proinde rogatu D. supra nominati Bernardi, episcopi S. Ecclesiae Esculanae, apostolicae auctoritatis munimen concedentes, et per eam praefato episcopo, cunctisque ejus successoribus canonice inibi inthronizatis, quae ad honorem Dei genitricis semperque virginis Mariae est dedicata, nec in inferioris liberalitatis praescriptum, sed obstaculum et totius protectionis clypeum privilegii munimen conferimus, ut ecclesia quae nomini summi omnipotentis Regis martyrum est dedicata, sit etiam summi militis ejus filii scripto protecta gladioque defensa. Ideoque apostolica auctoritate providentes singula, quidquid juste eidem deferretur ecclesiae, confirmamus et corroboramus tibi, ut nemo exinde eum audeat devestire, vel molestare, seu aliquam inquietudinem illi inferre: id est civitatem Esculanam ex integro cum ipsa sua portione de monasterio Sancti Angeli, quod in ipsa civitate est constructum, et monasterium Sanctae Mariae, in sancto monte positum, cum omnibus juste sibi pertinentibus, vel quae inantea aliquorum justa datione legaliter pertinere poterunt. Castellum, quod dicitur Trione cum monasterio Sancti Laurentii cum omnibus pertinentiis suis, curtem de Massa cum ipso Pojo de valle lucida, curtem de Monte, curtem de Pazano, sicut in chartula Maynardi filii Sigolphi habetur et legitur. Castra quae dicuntur Sculcula, Matrice, Spinetula; curtem de Ilica, curtem de Cariano, curtem de Core, curtem de Belenterio, curtem de Flaminiano, curtem de Api, curtem de Tarracina, curtem de Bapino, curtem de Vuasto Promarese, curtem de Saxa, curtem de Salli, curtem de Patareo, curtem de Villa magna, et omnia quae praedicto episcopatui, tam in supradictorum castrorum quam curtem de Montariolo intus civitatem Spoletanam, curtem de Paterno in loco qui Ponte dicitur, curtem de Primocasu, Gualdum de Languine, in Nursiamcasam, et curtem infra locum, ubi olim fuit civitas: curtem de Sala in eadem Nursia, Gualdum de Fesso, curtem Savelli, in comitatu item Esculano, in loco qui Aqua dicitur, castellum de Luco, et turrim de Fotiano, et Pojum de Quintodecimo, curtem Mazzanam cum salinis suis, castellum de Murro, castrum Fundanianum, montem Purum cum forestis et silvis, cum Pojo quod Clamatorium dicitur, Plage cum castro Lusiano, Villamagna cum Pojo, et castello, Cicilianum, Montem Calvum, Bajuanum, castrum de Gualdo, curtem Agelli, castrum Ligunianum, curtem Pupillianam, curtem S. Stephani, curtem de Paterno, et castrum de Spelunca cum ipsa curte de Valeriano, curtem de Bofiano, montem Andreae, Pojum Silvistum, quod est ante castellum Gusianum, nec non et castrum de Spinetulo cum curte sua, quae Francisca dicitur, curtem Fassianam, curtem Prostitulam, Pojum Valenterium, castellum de Ottavo, Pojum Gaminaldum, curtem Cervinariam, curtem Chrisianam, curtem de Vivario, curtem S. Felicis, Pojum de Pignole, curtem S. Martini, castrum de Corato cum Pojo Heliceti et Cisimulae, curtem Popillano, curtem Lauretianam, curtem Maltinianam, castellum Castelli, in Frondaria, curtem Porilem, curtem Dianam, curtem de Quarto, Castellum de Post-montes, curtem Capitinulam, curtem Paternionis, cum Pojo Avignonis, castellum de Callonnata cum suis curtibus, curtem Ciniani cum suo castello, curtem de Casule, et castellum de Vina. Haec omnia supranominata cum plebibus et ecclesiis singulis, earumque dotalibus, cum servis et ancillis, vi lulis, massaritiis, commendatiis et colonis singulis, cum alpibus et montibus, silvis, pratis, pascuis, vineis, olivetis, cultis et incultis, aquis, molendinis, piscariis, piscationibus, salinis, aquarumque decursibus, nec non et armentis, equorumque forestis, seu omnibus juste sibi pertinentibus, in integrum confirmamus, atque apostolica auctoritate corroboramus. Decimas etiam, seu primitias, et cunctas oblationes fidelium vivorum et mortuorum eidem episcopatui juste et canonice pertinentes tibi, juxta canonicam institutionem SS. Patrum, concedimus. Nec non et illud statuendo decernimus, ne aliquis episcopus, alicujus auctoritate, vel potestate suffultus audeat absque licentia inibi juxta praefati episcopi, ordinationes seu constitutiones aliquas facere, vel judicia disponere, seu clericos, aut presbyteros synodo qualicunque distringere, vel fatigare. Statuentes igitur apostolica auctoritate, quae servanda est ab omnibus, et in omnibus statuimus, et sub anathemate constringimus, ut nullus imperator, sive rex, nullus dux, vel marchio, comes, vicecomes, castaldus, vel quilibet publice pariter exactor, seu cujuslibet hominis persona, cujuscunque sit ordinis, vel dignitatis, seu religionis, hanc pragmaticam privilegii sanctionem audeat refragare, vel in quoquam confringere; quod qui tentaverit a B Petro, apostolorum principe, anathemate divino percussus intereat, quia Dei Genitricem, eique famulantes offendere non timuit, Deumque hoc inspicere pro nihilo duxit, conservator vero benedictione suffultus apostolica a Deo omnipotente vitam consequatur aeternam. Data Kal. Julii per manus Friderici, diaconi S. R. E. bibliothecarii, et cancellarii vice D. Herimanni archicancellarii, et Coloniensis archiepiscopi anno D. Leonis IX, papae IV, indict. V, actum Beneventi, in Dei nomine feliciter. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 74 |
LXXIV. S. Leo IX Liuthbaldo, archiepiscopo Moguntino, pallii cuphiaeque usum et « super nattum equitandi » licentiam concedit. (Anno 1052.) [Gudenus, Cod. diplom. I, 17.]
|
LEO episcopus, servorum servus Dei, LUITHBALDO archiepiscopo Moguntino, dilecto filio nostro et fratri spirituali.
|
Si pastores ovium solem geluque pro gregis sui custodia die ac nocte ferre contenti sunt, et ne qua ex eis aut errando pereat, aut ferinis laniata morsibus rapiatur, oculis semper vigilantibus circumspectant; quanto sudore, quantaque cura debemus esse pervigiles, nos qui pastores animarum dicimur. Attendamus, et susceptum officium exhibere erga custodiam Dominicarum ovium non cessemus, ne in die districti examinis pro desidia nostra ante summum Pastorem negligentiae reatus excruciet, unde modo honore, reverentia, inter caeteros sublimiores judicamur. Pallium autem fraternitati tuae ex more, ad missarum solemnia celebranda concedimus, quo tibi, non aliter, Ecclesiae tuae privilegiis in suo statu manentibus uti concedimus, quam decessores praedecessoresque tuos usos esse, incognitum non habes. Videlicet in die natalis Domini, in Epiphania, in coena Domini, in Sabbato sancto, in die resurrectionis Domini, in Ascensione Domini, in die sancto Pentecostes, in festivitatibus S. Mariae, natalitiis apostolorum, in festivitate S. Martini, et SS. Albani, Sergii et Bacchi, Aurei et Justinae; in ordinatione episcoporum et clericorum, in die natalis tui, in dedicatione ecclesiae. Et quia in loco filii te diligimus, duos hos dies quos praedecessores tui non habuerunt, octavam scilicet Domini, et festivitatem omnium sanctorum, tibi charitative concedimus. Insuper et cuphiam tibi permittimus, et super nattum equitare concedimus, et crucem ante te deferendi licentiam damus. Et si quid in ecclesia tua, vel suffraganorum tuorum acciderit, quod judicium apostolicum, vel apostolici legati praesentiam expetat, et tanta necessitas urget ut exspectare nulla ratione valeatis, nostra vice vos terminare apostolica auctoritate judicamus. Quarum dignitatum honor, quia modesta actuum vivacitate servandus est, hortamur, ut ei cuncta morum tuorum ornamenta conveniant, quatenus auctore Deo recte utrobique possis esse conspicuus. Itaque vita tua filiis tuis sit regula in ipsa. Si qua tortitudo illis injecta est, dirigant; in ea quid imitentur aspiciant, in ipsa se semper considerando proficiant: ut tuum, post Deum, videatur esse, bonum quod vixerint. Cor ergo neque prospera, qua temporaliter blandiuntur, extollant, neque adversa dejiciant, sed quidquid illud fuerit, virtute patientiae devincatur. Nullum apud te locum odia, nullus favor indiscretus inveniat. Discretionem mali agnoscant. Insontem apud te culpabilem suggestio mala non faciat. Nocentem gratia non excuset; remissum te delinquentibus non ostendas, ne quod ultus non fueris, perpetrari permittas. Sit in te et boni pastoris dulcedo, sit etiam judicis severi discretio. Iram judicio refrena, et censura disciplinae sic utere, ut et culpas ferias, et a dilectione personarum quas corrigis non recedas. Misericordem te in omnibus operibus exhibe, et non sit personarum acceptio apud te. Nullius faciem contra justitiam accipias, nullum quaerentem justa despicias. Custodia in te aequitatis excellat, quatenus Deo miserante et annuente tulis possis existere qualem sacra lectio percipit, dicens: Oportet episcopum irreprehensibilem esse . Sed his omnibus salubriter uti poteris, si charitatem, quae est mater virtutum, habueris. Ecce, frater charissime, inter multa alia ista sunt sacerdotii, ista sunt pallii: quae si studiose servaveris, quod foris ostenderis accepisse, intus habes. Sancta Trinitas fraternitatem vestram gratiae suae protectione confortet, atque ita in timoris sui via nos dirigat, ut post vitae hujus amaritudinem, pervenire mereamur ad aeternae felicitatis interminabile gaudium, quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit: omnibus Deum diligentibus evidentissime, certissime promissum. Data per manus Friderici archidiaconi bibliothecarii et cancellarii S. Romanae Ecclesiae sedis apostolicae; vice domni Hermanni Coloniensis archiepiscopi archicancellarii. Quinta decima Kal. Novembr.; anno Dominicae Incarnationis MLII. Indictione VI, anno domni Leonis IX papae quarto.
|
(I Tim. III, 2)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 75 |
LXXV. S. Leo IX Hartwigi Bambergensis et Adalberonis Wirzeburgensis episcoporum lite, praesente Heinrico imperatore, Bambergae composita, ecclesiae Bambergensis possessiones et privilegia confirmat. (Anno 1052.) [Pertz, Monum. Germ. Hist. Script. IV, 802.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, HARTWICO Babenbergensi episcopo sibique canonice in sede episcopatus successuris in perpetuum, aeternam in Domino salutem.
|
Cum, exigente cura pastorali totius sanctae Dei Ecclesiae, nobis Dei providentia commissae, in partes Germaniae venissemus quae orientali Franciae adjacent, prece dilectissimi filii nostri Heinrici, secundi imperatoris et tertii regis, ac supra fati dilectissimi confratris nostri episcopi Hartwici, Babemberch venimus, et in die natalis beati Lucae evangelistae, inter missarum solemnia, cum verbum Dei haberemus ad populum, praesente nominato charissimo filio nostro Heinrico, et episcopis quamplurimis, astantibus etiam laicis et diversis potestatibus saeculi, relecta sunt praedecessorum nostrorum privilegia, quibus idem locus fundatus et corroboratus est auctoritate Romana sanctae sedis apostolicae. Relecta est ibi et conscriptio et confirmatio Heinrici Wirziburgensis episcopi, qua praedictam Babenbergensem ecclesiam banno episcopali et episcopii termino, accepta placita commutatione, firmavit; quae sic acta est: Dum Heinricus, in imperio primus, in regno secundus, divini ignis amore succensus, de praediis quae Dei gratia haereditario jure in suae possessionis dominium pervenerant, Dei servitium augere, construendo episcopatum atque ordinando, desideraret, quo id legitime rationabiliterque fieri potuisset, Heinricum venerabilem Wirziburgensis ecclesiae provisorem, quatenus praedictum locum Babenberch nuncupatum, cum pago qui Ratenzgowe dicitur, qui ad suae dioeceseos statum pertinere videbatur, de suo jure in ejus jus ad id perficiendum transfunderet, studiose coepit flagitare. Qui, quoniam justae et rationabiles causae videbantur, ejusdem invictissimi regis petitionibus acquiescens, cum communi cleri sui atque militum necnon totius populi consilio et consensu, praefatum locum cum praedicto pago, tribus parochianis ecclesiis cum suis adjacentiis exceptis quarum nomina sunt haec, Wachenrode, Lonerstat, Mulihusen, omni postmodum remota contradictione, suae potestati tradidit; alterius autem pagi, qui Volcfelt nominatur, in quo praefatus locus situs est, partem eidem regi concessit, quantum est de Babenberch usque ad flumen Uraha, de Uraha in Ratenzam flumen, et sic juxta decursum ejusdem fluminis in Moin, et inde ad rivulum Wichibach, deinde ad caput ejusdem rivuli, sicque qua citissime ac proxime perveniri potest ad Uraha. Et ut haec traditio firma et inconvulsa permaneret, ipse praedictus praesul Heinricus cum canonicis suis corroboravit et subscripsit. Qua conscriptione relecta, cum juxta votum omnium, ut semper justis operibus favorem debemus, et nos praedictum venerabilem locum apostolica auctoritate vellemus corroborare, ipse praenominatus ejusdem loci episcopus, Hartwicus, proclamationem suam fecit quia locus suus a clericis Adelberonis Wirziburgensis episcopi temeraria praesumptione invasus esset. Quod nos, quia utrique episcopi praesentes aderant, inter quos causa stabat, ibidem volentes discutere, Adelberoni episcopo, a quo injuria illata erat, deliberationem fecimus, ut objectionem hanc, si posset, refelleret; si non, justitiae satisfaceret. Tunc ille, inito cum suis omnibus qui aderant clericis et laicis consilio, regrediens ad ambonem, de illata injuria se cum satisfactione excusavit, et de omnibus quae ad bannum et episcopalem justitiam et potestatem Babenbergensis episcopi pertinerent, extunc et deinceps renuntiavit, exceptis his causis quas de bonis utriusque episcopii ipsi inter se episcopi possent legaliter definire. Verum nos, sicut semper de provectu gaudemus fidelium et justis operibus debemus augmentum, eumdem locum Babenbergensem, ab antecessoribus nostris corroboratum, apostolica auctoritate ibidem viva voce corroboravimus, et eamdem corroborationem nunc etiam litteris signamus, ut cumdem locum et omnia, quae ibidem Deo sanctoque Petro a felicis memoriae Heinrico, secundo rege et primo imperatore, tradita sunt, et quae in posterum jure acquiri possunt vel juste acquisita sunt, praedia, mancipia, aurum, argentum, pallia, vasa, ornamenta vel alia utensilia, nemo audeat in perpetuum subripere, auferre aut commutare, nisi ad utilitatem ejusdem ecclesiae; sed episcopus ejusdem loci, vel qui in perpetuum ejusdem fuerint successores, secura eas tranquillitate possideant, ac liberam habeant potestatem omnes res et proprietates ejusdem loci ordinare atque componere vel etiam augmentare, dissipare vero atque confundere nullam habeant inde potestatem aut dominationem. Insuper pro nostra auctoritate sancimus ut in terminis ac rebus ejusdem ecclesiae nulla sit infestatio tyrannorum vel aliorum quorumlibet hominum pravorum, sive sint in civitate ipsa Babenberch, sive in castellis, villis, servis, ancillis, tributariis, decimis, forestis, silvis, venationibus, piscationibus, molendinis, campis, pratis, pascuis, agris cultis et incultis; aut quidquid modo illuc pertinet aut in futurum juste acquiri poterit, per nostrae apostolicae auctoritatis privilegium corroboratum, in secura permaneat quiete. Nullus ibi comes aut judex placitum seu districtionem aliquam facere vel tenere audeat, nisi quam per concessionem gloriosissimi imperatoris secundi Heinrici, vel successorum ejus episcopus ejusdem loci deliberaverit. Nulla in aliqua dignitate posita magna parvaque persona per violentiam irruat. Sit ille episcopatus liber, Romano tantum mundiburdio subditus, quatenus episcopus liberius et delectabilius cum clericis suis servitio Dei possit insistere, et Heinrici primi imperatoris, ejusdem loci venerabilis fundatoris, nostrique, scilicet Leonis noni papae, ac nostrorum successorum, Heinrici quoque charissimi filii nostri secundi imperatoris, atque omnium, quibus debitores sunt, memoriam jugiter habere. Sit tamen idem episcopus suo metropolitano episcopo Moguntino, in canonicis causis tantummodo, subjectus et obediens. Deliberatis igitur, sancitis ac corroboratis omnibus supra dictis rebus, eidem sancto loco placuit addendum insigne honoris ecclesiastici a nostra apostolica auctoritate, ducti amore et reverentia Clementis, piae memoriae praedecessoris nostri, quem Deus miro dispositionis ordine a praelatione hujus loci ad sanctae Romanae catholicae et apostolicae Ecclesiae apicem dignatus est accersire, et mirabilius e Romanis finitimis defunctum corpus ejus reducere, volens hanc ecclesiam, ut aestimamus, quasi novam tanto decoratam esse patrono, Romanamque contentam et sufficientem, praeteritis et futuris Patribus manere ornatam. Quin etiam, amore et desiderio fratrum, qui nos in suis recepere ecclesiasticis stipendiis et quotidianis, unum nostra vicissitudine regere fratrem, mitras gestandi concedimus licentiam, ea scilicet ratione ut ab episcopo provideantur digniores et honestiores presbyteri et diaconi, qui bonis moribus vel maturis aetatibus vel etiam praelationibus ipsius loci emmeant, his videlicet diebus, in nativitate Domini et Salvatotoris nostri Jesu Christi, et in coena Domini, et in Sabbato sancto et in die gloriosae Resurrectionis ejusdem, et sancto Pentecostes, et in die sancti Georgii, et in die sanctorum Petri et Pauli, et Assumptionis beatissimae Mariae et sancti Dionysii, pro reverentia nostri praelibati praedecessoris domni Clementis papae, cujus anniversarius dies tunc ab eisdem fratribus agitur, et in anniversario die domni Heinrici imperatoris, ejusdem loci venerabilis constructoris. His vero concedimus hanc dignitatem qui tantum specialiter excubant vel deserviunt apud praedicti praedecessoris nostri sepulcrum. Contentos tamen his sancimus diebus fore, nec ultra a quoquam temere usurpari, ne honor proprius apostolicae sedis vilescat. Haec vero omnia supra dicta observari et custodiri in perpetuum, nostra apostolica auctoritate decernimus, confirmamus et corroboramus. Qui vero, quod absit, hujus nostri privilegii temerarius transgressor exstiterit, Dei, et beatissimae Mariae, et beatorum Petri et Pauli omniumque sanctorum et nostra aeterna maledictione maledicatur, et perpetui anathematis vinculis innodetur, nisi digna satisfactione resipuerit et canonice satisfecerit. Qui autem pio corde hujus observator privilegii exstiterit, Dei omnipotentis et almae Mariae et beatorum apostolorum Petri et Pauli benedictione ditatus, aeterni regni particeps fieri mereatur. Data per manus Friderici diaconi bibliothecarii et cancellarii sanctae Romanae catholicae et apostolicae Ecclesiae, anno Dominicae Incarnationis 1052, anno pontificatus domni Leonis noni papae IV.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 76 |
LXXVI. S. Leo IX Hartwigo, episcopo Bambergensi, rogatu Heinrici imperatoris, pallium mittit ter in anno utendum. (Anno 1053.) [Pertz, Monum. Germ. Hist. Script. IV, 801.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, HARTWICO Babenbergensis Ecclesiae venerabili episcopo, perpetuam in Domino Jesu Christo salutem.
|
Si pastores ovium solem geluque pro gregis sui custodia die ac nocte ferre contenti sunt, et ut ne qua ex eis aut errando pereat, aut ferinis laniata morsibus rapiatur, oculis semper vigilantibus circumspectant, quanto sudore quantaque debemus pervigiles esse diligentia nos qui pastores animarum dicimur? Attendamus et susceptum officium exhibere erga custodiam Dominicarum ovium non cessemus, ne in die divini examinis, pro desidia nostra, ante summum Pastorem negligentiae reatus nos excruciet unde modo honoris reverentia sublimiores inter coeteros judicamur. Ad missarum itaque solemnia celebranda fraternitati tuae pallium transmittimus, quod antecessoribus tuis nunquam ante concessum, modo tibi primo concedimus, rogatu dilectissimi filii nostri imperatoris Heinrici, et pro veneratione antecessoris tui, piae memoriae domni papae Clementis, et pro memoria Heinrici imperatoris primi, praefatae ecclesiae constructoris benignissimi. Quo tibi ter in anno uti permittimus, salva auctoritate domnae metropolitanae Moguntinae ecclesiae, scilicet in die sanctae Resurrectionis, et in natalitiis apostolorum Petri et Pauli, et in solemnitate sancti Dionysii, eo quod tunc anniversarius dies celebratur domni papae Clementis supra memorati; hancque diem sanctam apostolica auctoritate statuimus celebrem esse per totum episcopatum. Cujus quoniam indumenti honor modesta actuum vivacitate servandus est, hortamur ut ei morum tuorum ornamenta conveniant, quatenus auctore Deo recte utrobique possis esse conspicuus. Itaque vita tua filiis tuis sit regula. In ipsa si qua tortitudo illis injecta est dirigatur, in ea quod imitentur aspiciant, in ipsa considerando semper proficiant, ut tuum post Deum videatur esse quod bene vixerint. Cor ergo tuum neque prospera, quae temporaliter blandiuntur, extollant, neque adversa dejiciant, sed quidquid illud fuerit, virtute patientiae devincatur. Nullum apud te locum odia, nullum favor indiscretus inveniant. Misericordem te, prout virtus patitur, pauperibus exibeto. Oppressis defensio tua subveniat, opprimentibus moderata erectio contradicat. Nullius faciem contra justitiam accipias, nullum quaerentem justa despicias. Custodia in te aequitatis excellat, ut nec divitem potentia sua aliquid apud te extra viam suadeat rationis audire, nec pauperem de se sua faciat humilitas desperare, quatenus, Deo miserante, talis possis existere qualem sacra lectio praecipit, dicens: Oportet episcopum irreprehensibilem esse . Sed his omnibus salubriter uti poteris, si magistram charitatem habueris. Quam qui secutus fuerit, a recto aliquando tramite non recedit. Ecce, frater charissime, inter multa alia ista sacerdotii, ista sunt pallii. Quae si studiose servaveris, quod foris accepisse ostenderis, intus habebis. Sancta Trinitas fraternitatem vestram gratia suae protectionis circumdet, atque ita in itineris sui via nos dirigat, ut post hujus vitae amaritudinem ad aeternam simul pervenire dulcedinem mereamur. Data III Nonas Januar., anno domni Leonis papae noni IV, indictione VI.
|
(I Tim. III, 2)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 77 |
LXXVII. S. Leo IX Ecclesiae Hamburgensis privilegia confirmat et Adalberto archiepiscopo pallii mitraeque usum concedit. (Anno 1053.) [Lappenberg, Hamburg. Urkund., I, 74.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilecto confratri nostro ADELBERTO, venerabili archiepiscopo Hammaburgensis Ecclesiae, tibi tuisque successoribus in perpetuum.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benivola compassione succurrere et poscentium animis alacri devotione impertire assensum. Ex hoc enim lucri potissimum praemium apud conditorem omnium Dominum procul dubio promeretur, dum venerabilia loca opportune ordinata ad meliorem fuerint per nos statum perducta. Igitur quia postulasti a nobis quatenus archiepiscopatum Hammaburgensis Ecclesiae totum in integrum tibi successoribusque tuis confirmaremus, sicuti a praedecessoribus nostris, videlicet Nicolao et Agapito et Benedicto hujus apostolicae sedis episcopis, decretum est. Inclinati precibus vestris, apostolica auctoritate concedimus et confirmamus cum omnibus generaliter atque specialiter ad eumdem praefatum archiepiscopatum vestrum pertinentibus, scilicet omnia quae vestri antecessores suis laboribus acquisierunt, vel etiam amore aeternae patriae ibi a Christicolarum fidelibus largita sunt vel largiuntur. Cum illis etiam, qui hoc tempore ad Christi conversi sunt fidem, protegente Dei gratia, videlicet episcopos in omnibus gentibus Sueonum seu Danorum, Norwechorum, Islant, Scridevinnum, Gronlant et universarum septentrionalium nationum, nec non etiam in illis partibus Sclavorum quae sunt a flumine Pene usque ad fluvium Egidre, ita ut sub tua tuorumque successorum, Ammaburgensis Ecclesiae archiepiscoporum maneant potestate, vel quidquid tuo tuorumque successorum laboris certamine, divina favente gratia, ab errore perfidiae sive hominum sive locorum ad religionem Christianam acquiri potestis, tibi tuisque successoribus perpetualiter tenere censemus. Et insuper decrevimus et sancimus nullum archiepiscoporum, vel Coloniensem vel alium quemlibet, in tua dioecesi ullam sibi vindicare potestatem. Quinimo et ipsis et omnibus omnino suademus cultoribus verae religionis, ut adjutorium et solatium tibi tuisque successoribus in omnibus administrent, quatenus pro gratia hujus beneficii plenam recipere mercedem a Domino mereantur, quoniam omnia quae proficua Ecclesiae probantur existere et divinis non impugnant praeceptionibus, efficienda et praebenda, omnipotentis Dei auctoritate et beatorum apostolorum Petri et Pauli esse non dubitamus. Et hoc nostro decreto decernimus, secundum praenominati bonae memoriae Nicolai papae et Benedicti papae et Agapiti papae sanctionem, ipsas dioeceses, Hammaburgensem scilicet et Bremensem, non duas sed unam esse et vocari. Omnem quoque adversantem vel contradicentem atque piis nostris studiis quolibet modo insidiantem anathematis percutimus mucrone perpetuaque ultionis reum diabolica sorte damnamus, ut culmen apostolicum, more praedecessorum nostrorum causamque Dei pio aspectu zelantes, ab adversis hinc inde partibus muniamus. Insuper apostolica auctoritate jubemus atque suademus episcopis Halversoethensis et Hildedeneshenisis et Bodalbruniensis et Mimindensis et Ferdensis Ecclesiarum, ut salva in omnibus debita subjectione archiepiscoporum suorum, tibi tuisque successoribus solatium quantumcunque possunt, per omnia praebeant ad lucra animarum quaerenda, sic tamen ut jam Domino acquisiti et acquirendi tuo tuorumque successorum archiepiscopatui subjecti permaneant. Et quia legatione apostolicae sedis et vice nostra in gentibus supradictis decrevimus te fungi, quemadmodum et beatissimus Bonifacius, Moguntinus archiepiscopus, a reverentissimis praedecessoribus nostris, Gregorio secundo et Gregorio tertio atque Zacharia, quondam legatus Germanicus est constitutus sanctae Romanae et apostolicae sedis privilegio, decernimus te tuosque successores non tantum antiquis, sed etiam secundum meritorum incrementa novis ampliare honoribus, si tamen exemplo supradicti martyris Bonifacii sacramento et debita subjectione semper praesto sint obedire nobis nostrisque successoribus in apostolica sede. Igitur, juxta suprascriptum tenorem concedimus et per te tuis successoribus in perpetuum licentiam ordinandi episcopos infra dioecesim seu provinciam vestram vel certe per provincias gentium supradictarum, quascunque ad ovile Christi tam per vos quam per nuntios vestros adducere, proveniente et subsequente divina gratia, valueritis. Simul etiam concedimus pallio uti, sicut a praedecessoribus nostris dignoscitur vobis concessum fuisse, id est in Nativitate et in octava Domini, et in Epiphania et in Purificatione sacrae Mariae, in Palmis, in Coena Domini, in die sancto Paschae, in Ascensione Domini, in Pentecostes die, in festivitate sancti Joannis Baptistae, in natalitiis omnium apostolorum, in Assumptione, in Nativitate et Annuntiatione sanctae Mariae, in festis beatorum martyrum Laurentii et Mauritii, et in festivitate beati Michaelis archangeli, et in festo Omnium Sanctorum atque beati Martini episcopi, et in festivitatibus sanctorum, quorum corpora requiescunt in ipso archiepiscopatu, et in consecratione episcoporum atque ecclesiarum et in vestrae ordinationis die. Et insuper crucem ante vos portandi. Ad haec super nactum equitandi licentiam concedimus in solemnibus diebus et locis congruis, quod quidem bonae memoriae papa Clemens secundus, interventu nostri dilectissimi filii Heinrici imperatoris, vobis concessit. Et quia devotionem tuam, quae gentibus evangelizare cupit, cognoscimus, ex nostra munificentia superaddimus praefato tuo honori, palleo uti etiam Sabbato sancto Paschae in sanctae crucis Inventione et in protomartyris Stephani festivitate, caput quoque tuum mitra, quod est insigne Romanorum, insigniri. Et si quis huic nostrae auctoritatis privilegio contraire vel in aliquo illud temerare tentaverit, anathema sit. Qui vero pie observaverit, gratiam et benedictionem consequatur. Datum VIII Idus Januarii per manum Friderici diaconi, sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii, vice domni Hermanni, archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi. Anno domni Leonis noni papae IV, indictione VI. Bene valete.
|
[ pro
affectu]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 78 |
LXXVIII. S. Leo IX Ecclesiae Olivolensis et Dominici episcopi possessiones libertatemque confirmat. (Anno 1053.) [Ughelli, Italia sacra, V, 1217.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, Olivolensi Ecclesiae, et per eam DOMINICO episcopo ejusque successoribus canonice promovendis in perpetuum.
|
Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus locis congruae defensionis impertiri suffragium, eisque benevola compassione succurrere, ut nobis a Domino possit merces provenire, cum ad meliorem statum fuerint nostro studio perducta vel confirmata. Quapropter sub apostolica et canonica auctoritate confirmamus praefatae Olivolensi Ecclesiae, atque praefato Dominico episcopo, suisque legitime successoribus in perpetuum, quidquid hactenus juste acquisivit, et deinceps nihilominus juste acquirere poterit, ita ut imperator nullus, dux nullus, seu comes, aut alia quaelibet major minorve persona quidquam inde alienare, vel usurpare praesumat. Interdicimus quoque apostolicae auctoritatis privilegio ut nullus patriarcha, seu comprovincialis, vel quilibet alius episcopus, in ipsa dioecesi sine consensu episcopi ipsius, confirmationes, consecrationes ecclesiarum, aut clericorum, sive sanctimonialium, vel excommunicationes, seu absolutiones, seu synodum, nisi forte provincialem, facere audeat, nec clericos ipsius, tam ab eo, quam a quocunque ordinatos quisquam judicare, aut defendere contra eumdem episcopum canonice eos tractare volentem praesumat. Et si quis hujus nostri privilegii audacter temerator exstiterit, donec resipiscat, anathema ei a Deo, et S. Petro, et a nobis fiat. Porro qui pietatis respectu obedienter observator fuerit, benedictionis et vitae aeternae particeps sit. Amen. Datum III Idus Martii per manus Friderici diaconi S. apostolicae sedis bibliothecarii et cancellarii, vice domini Herimanni, archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno domini Leonis IX papae V, ind. VI.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 79 |
LXXIX. S. Leo IX ecclesias monasterio Sancti Martini subditas, una cum praediis ac juribus enumerat, et Sancti Petri canonicis confirmat. (Anno 1053.) [ Bullar. Vatic., I, 22.]
|
In nomine Domini, amen. Hoc est exemplum, sive transumptum cujusdam litterae apostolicae sanctae recordationis Leonis papae noni, ejus vera bulla plumbea cum filo canapis pendente, more Romanae curiae, bullatae, non vitiatae, non abrasae, non cancellatae, neque in aliqua sui parte suspectae, sed omni prorsus vitio et suspicione carentis, cujus tenor per omnia talis est.
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, JOANNI archipresbytero venerabilis ecclesiae Beati Petri apostoli, et ejusdem ecclesiae canonicis in monasterio Sancti Martini nunc ordinatis et ordinandis, ut in choro Beati Petri die noctuque divina officia decantent in perpetuum. Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, ac poscentium animis alacri devotione impertiri assensum. Ex hoc enim lucri potissimum praemium apud conditorem omnium Deum promeremur, si venerabilia loca ordinata ad meliorem fuerint statum sine dubio perducta. Igitur quia postulastis a nobis quatenus confirmaremus quae a sanctissimo Leone quarto papa, et a quibusdam pontificibus Romanis, vobis sunt concessa et per privilegia confirmata, ob amorem Dei omnipotentis, et beati Petri apostolorum principis, et Aureae Romanae defensoris, et beati Martini confessoris, cujus ecclesia est sita post absidam in introitu ipsius ecclesiae juxta ferrata, vestris precibus inclinati, quae juste postulastis, ad exemplar praedecessoris nostri Leonis quarti, et Caroli imperatoris, et aliorum Romanorum pontificum Joannis decimi, et Joannis noni decimi praesentis scripti privilegio confirmanus, statuentes quascunque possessiones, quaecunque bona eidem venerabili monasterio juste pertinent, et in futurum concessione pontificum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis annuente Domino poterit acquirere, firma vobis vestrisque successoribus, et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis, videlicet ecclesiam Domini nostri Salvatoris quae vocatur Schola Francorum una cum suis possessionibus, et usibus, et utilitatibus, quas Carolus imperator ecclesiae Sancti Salvatoris donavit, et per privilegium confirmavit, et Leo quartus privilegio concessit; et census quos de ultramontanis partibus, annuatim statuerunt mitti et recipi per manus ministrorum, concedimus eidem monasterio permanendos ad utilitatem eorum qui in Christo beati Petri Deo alacri animo serviunt; positam juxta murum civitatis Nobiae, quae vocatur Leoniana, super Terrionem, constitutam ad sepulturam omnium hominum, de qualibet parte mundi Romam venientium, qualicunque ex causa, sicuti a Leone quarto concessum est dictae ecclesiae sancti Salvatoris. Sed si de ultramontanis partibus fuerint peregrini et advenae, divites et pauperes, nobiles vel ignobiles, quoscunque mori contigerit in hac alma urbe Roma, vel in circuitu ejus sicuti ab Alba usque Sutrium omnes in jam dicta Euteria Salvatoris sepeliantur, nobiles et ignobiles, divites et pauperes, advenae et peregrini, aut ubi vos jusseritis si necessitas compulerit; nullus praesumat aliquem illorum, aut bona ejus occultare, aut contra voluntatem vestram retinere; praeter Anglos venientes de Anglia, qui si in Schola Saxiae infirmantur et ibi moriantur, ibi sepeliantur, secundum chartulas locationum quas presbyteri et hospites, qui vocantur Scholentes, ipsius scholae Saxiae, susceperunt ab ecclesia Sancti Salvatoris, de ecclesia cum camminatis, et schola Saxiae, et omnibus ejus pertinentiis; nec non de sepultura Anglorum, qui in ipsa infirmantur atque moriuntur Schola: sed si praeter ipsam infirmantur, ubicunque moriuntur, in ecclesia sancti Salvatoris sepeliantur, secundum proprium jus. Imperator autem et Leo papa, quod ecclesia Salvatoris habuerat, non abstulerunt, sed illi de gratia, multa dederunt, et privilegiis concesserunt; ideo nos concedimus pensiones in monasterio Sancti Martini bis in anno dari a presbyteris Sanctae Mariae, et locationes ab utraque parte teneri: Frises etiam, qui infirmantur extra Scholam Frisonum, quae vocatur ecclesia Sancti Michaelis, in ecclesia sancti Salvatoris sepeliantur, secundum tenorem locationis, quam presbyteri Sancti Michaelis susceperunt a presbyteris Salvatoris. Exceptamus etiam omnes peregrinos et advenas Latinos, quoquot moriuntur in civitate Leoniana, et extra ad tria milliara; quos sepeliri concedimus in ecclesia Sancti Justini, quae vocatur Schola Longobardorum, et secundum tenorem locationis, eisdem munitur rationibus in Latinis quibus ecclesia Salvatoris in aliis gentibus; omnes alii peregrini et advenae, qui in civitate Leoniana, et in circuitu ejus per tria milliaria obierunt, Ultramontani quoque, ab Alba usque Sutrium, sicut superius dictum est, in praedicta ecclesia sepeliantur. Nullus occultet infirmum, ut intestatus decedat, sed presbyteris ipsius Ecclesiae, aut procuratori vestro, antequam mente alienetur nuntiare festinet. Si defunctus fuerit, ipsum et bona ejus non celet, sed cito presbyteris propalare pergat. Similiter nullus audeat infirmum de alterius domo malitiose aut furtim abstrahere, vel suadere de domo, seu de civitate exire, ne forte deceptus suis bonis exspolietur, et in via derelictus male moriatur, et a canibus seu a lupis devoretur; sed cum vestra voluntate et judicio mutentur, ubi competentius eis serviatur, atque pro sustentatione et sanitate corporis, ex suis rebus fideliter ministretur; ne per incuriam ipsi pereant, et bona eorum dilapidentur. Sed si tantae valetudinis fuerit infirmus, ut ad patriam suam redire possit, suis omnibus receptis, cum vestra providentia, ire permittatur; nulla res exinde pro licentia retineatur etiamsi promissa fuerit, nihil accipiatur. Et secundum locationem, quam omni populo civitatis Leonianae fecit ecclesia sancti Salvatoris, de hospitandis Oratoribus, et vendendis necessariis, sicut ipsi ad recompensationem utilitatis locationis in praesentia Leonis quarti concesserunt monasterio sancti Martini, et ecclesiae Salvatoris, quod nos concedimus, et confirmamus, ut quicunque de habitatoribus civitatis Leonianae et extra ad unum milliarium, sine filio vel filia de legitimo conjugio decesserit, omnes res mobiles et immobiles quas tunc habuerit in dicto monasterio ad utilitatem fratrum vadant, et nulli audeat aliquid de bonis suis relinquere, nisi expensas pro sepultura, etsi quid alicui debuerit. Simili modo quicunque de servientibus, aut de tabernariis, cujuscunque conditionis, si absque haerede obierit, omnia ejus bona juri vestro cedant; et si haeredem habuerit, in praedictis coemeteriis Sancti Salvatoris et Sancti Justini, ut advena sepeliatur. Habitatores sunt viri et mulieres, quicunque habitant in domibus propriis, aut in domibus quas tenent, non per unum diem, nec per unum annum, sed longo usu per chartulas locationum. Item concedimus et confirmamus unum fundum quod vocatur palatiolum, et duo Burgura, unum qui vocatur Frisonum, et Saxonorum, cum terminis limitibusque eorum, et omnibus eorum pertinentiis una cum ecclesia Sancti Zenonis, et ecclesia Sancti Nicolai et ecclesia Sancti Michaelis quae vocatur Schola Frisonum, atque ecclesia Sanctae Dei genitricis virginis Mariae quae vocatur Schola Saxonum: in hac tamen ecclesia ordinatio archipresbyteri consilio nostro fiat; aliorum vero presbyterorum, atque scholensium per vos fiat, absque omni venalitate: et quanta inter subscriptos affines continere videntur. Inter affines a primo latere incipiente a flumine, a loco qui vocatur Spellari, et eunte per murum civitatis Leonianae usque in porta quae vocatur Saxonum, deinde per viam in Formale manu dextra, et ascendente per ipsum Formale, usque dum recte aspicit tertiam turrem, quae est proprietas jam dicti monasterii, et eunte per murum in cilium montis, et inde per semitam descendentem in viam juxta locum, juris monasterii Sancti Stephani majoris, et inde in Fossato, ortui Salvatoris, deinde usque in Fossato, qui emittit aquam per murum civitatis Leonianae. A secundo terra Sanctorum Joannis et Pauli, et ortum Sanctae Mariae in Oratorio, et via quae vadit ad Aguliam. A tertio illa via, venit ab Agulia, quae vocatur Sepulcrum Julii Caesaris et vadit per porticum Sancti Petri, usque in arcum majorem, qui stat in caput portici, et deinde usque in flumen Tyberis; excepto tres domos scholae cantorum, duas in portico, et altera juxta domum vestram majorem, quae habet ortum post se usque in viam quae descendit a Sancto Georgio, et usque in Fossatum Terrionis, et est juxta via quae venit a terra Sanctorum Joannis et Pauli, in viam quae vadit in porticum. A quarto dictum flumen Tyberis, locum qui vocatur Spellari, pariter concedimus et confirmamus fundora in integro, quae vocantur Taliano majore, et aliud quod vocatur Talianum minore. Fundum Fasciola, fundum Casanillo, et fundum Casapindola, fundum Rotula, fundum Cucumelli, fundum Protellaris, omnes invicem cohaerentes, cum diversis fundis, et vocabulis eorum, campis, pratis, pascuis, silvis, cum casis, et vineis, et cum omnibus ad eosdem fundos generaliter, et in intregro pertinentibus, positos via Claudia foris portam Sancti Petri milliario ab urbe Roma plus minus quarto, vel quinto, inter affines. A primo latere incipiente a cava Majore, recte pro silice, quae vadit inter praenominata fundora, et casale, quod vocatur pratanella, juris monasterii sancti Stephani majoris, et ducente usque in rivo, qui pergit a ponte Sofflari. A secundo ipsius rivo, qui dividit ipsa fundora, et casale quod vocatur Menori juris monasterii Sancti Stephani Majoris. A tertio casale Suberete, juris Sancti Laurentii Pallatini a sancto Petro. A quarta forma quae vocatur Sabbatina quae incidit in via Cornelia quae ducit in basilicam sanctarum Rufinae et Secundae et casale quod vocatur Casagurdi, juris ejusdem monasterii Sancti Stephani, et deinde ducente per valle usque infra Balnearia, et recte ascendente per aliam vallem, quae dividit inter jam dicta fundora, et colle sancti Stephani, et recte pergente in valle Cannara, et veniente usque in praedicta Silice, seu Caba, qui est primus finis. Concedimus etiam fundum unum in integro, quod vocatur Cletandris cum ecclesia Sanctae martyris Agathae posita in colle Pino. Insuper casam Lardariam, milliario ab urbe Roma secundo, et fundum Attalianum, cum casis, vineis, terris, sicut designatum esse videtur, cum thermis, cryptis, monumentis positis foris porta Beati Petri apostoli, via Aurelia. Item concedimus ecclesiam Sanctae Anatoliae, cum casis, vineis, terris, in insula, et juxta se cryptis, parietinis, piscaria, cum manicis et viginti passus infra Trajanum, ut cum navicula large possit ire ad mastices, et redire, et cum omnibus ad eam generaliter et in integro pertinentibus. Nec non confirmamus ecclesiam Sancti Benedicti positam ad murum civitatis nostrae Leonianae cum comminatis, et ortuo post se, et post camminatas, et terra cum casis, et cum omnibus eorum pertinentiis, sicuti viae extenduntur, una juxta murum, et altera juxta porticum, usque in Meta, quae vocatur Memoria Romuli. Similiter concedimus ecclesiam Sanctae Mariae Virgariorum cum camminatis, et casis, et argasteriis, et omnibus ejus pertinentiis, inter affines. A primo latere viculum a cortina in porticum. A secundo via per porticum. A tertio via quae exit per Arcum, a quarto silice usque in cortina. Et quia pium gaudere Martinum scribitur, gaudeant commanentes in ejus monasterio, ut in Dei omnipotentis servitio, et beati Petri apostolorum principis, devoti studiosius semper existant; nulla hora tardet eos. Et quia pium flere Martinum, fleant et illi qui se ostendunt tanto munere indignos, qui mundana quaerunt, non quae Dei sunt, sed pie viventes in Christo remuneramus. Propterea apostolica censura statuimus ut nullus nostrorum successorum pontificum, nullus imperator, nullus episcopus, nulla alia potestas, nulla persona hominum contra hoc nostrae confirmationis et concessionis privilegium in parte agere praesumat; et si suprascripta omnia, quae in eorum alimonia et substentatione confirmata sunt, ut Deo sine murmure serviant, et in jam dicto monasterio sunt concessa contemnere voluerit, et in eorum potestate et ordinatione conservare noluerit, sciat se nostro sacro Lateranensi palatio compositurum duodecim auri purissimi libras, et insuper anathematis vinculo innodetur, et cum impiis et sceleratis aeterno igne cremetur, et cum Juda, Domini nostri Jesu Christi traditore, in inferno crucietur. Qui vero pio intuitu curator et observator hujus nostri privilegii exstiterit, benedictionis gratiam a Domino nostro Jesu Christo, et gaudia sempiterna consequi mereatur. Scriptum per manum Albini scriniarii sacri palatii, anno quinto domni Leonis noni papae, indictione sexta, Martio mense, XX die. Datum XII Kalendas Aprilis per manus Frederici diaconi sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii, vice domni Herimanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi, anno domni Leonis noni papae V, indictione sexta.
|
(quae)
|
[ al. Cleandris]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 80 |
LXXX. S. Leo IX bona, jura et ecclesias monasterii S. Stephani Majoris recenset, et Beati Petri canonicis confirmat. (Anno 1053.) [ Bullarium Vatic., 29.]
|
In nomine Domini, amen. Hoc est exemplum sive transumptum cujusdam papalis privilegii sanctae recordationis domni Leonis papae. Ejus vera bulla plumbea, cum filis sericis bullati, non vitiati, non abrasi, non cancellati, nec in aliqua sui parte suspecti, sed omni vitio et suspicione carentis. Cujus tenor de verbo ad verbum per omnia talis est.
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, JOANNI archipresbytero venerabilis ecclesiae Beati Petri apostoli, et ipsius ecclesiae canonicis, in monasterio Sancti Stephani Majore nunc ordinatis et ordinandis, in perpetuum. Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, ac poscentium animis alacri devotione impertiri assensum. Ex hoc enim lucri potissimum praemium apud Conditorem omnium Dominum promeremur, si venerabilia loca ordinata, ad meliorem fuerint statum sine dubio perducta. Igitur, quia postulastis a nobis quatenus confirmaremus quae a sanctissimo Paschale primo papa, Leone quarto, et a quibusdam pontificibus Romanis vobis sunt concessa, et per privilegia confirmata, ob amorem Dei omnipotentis, et beati Petri apostolorum principis, et sancti Stephani protomartyris; vestris precibus inclinati, quae juste postulastis, ad exemplar praedecessorum nostrorum Paschalis, Joannis decimi et Joannis noni decimi Romanorum pontificum, praesenti privilegio confirmamus, statuentes, quascunque possessiones, quaecunque bona eidem venerabili monasterio Sancti Stephani Majori juste pertinent, et in futurum concessione pontificum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis, annuente Domino poterunt acquirere, firma vobis et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus explicanda vocabulis, Ecclesiam sancti Peregrini, una cum hospitale et cura vacante juxta se, et Dalmachia usque in Centumcellis, et rivum qui descendit per vallem Arnecto per tempora, et vadit in Dalmachia, sive Gajano, et terra Sgirante in via juxta murum et cum omnibus possessionibus et pertinentiis ejus. Concedimus etiam et corroboramus fundum cum Terrione, cum lacu, et cum omnibus ad eum in integro pertinentibus, et fundum Casagurdi positum via Cornelia, quae mittit in basilicam Sanctarum Rufinae et Secundae, et juxta formam sabbatinam. Concedimus etiam casale quae vocatur Sueretu juris Sancti Laurentii Palatina a Sancto Petro, et fundum qui vocatur Zaga. . . , et fundum Bialum, et casale qui vocatur Brecti cum omnibus ad eosdem in integrum pertinentibus. Concedimus et confirmamus fundum qui vocatur Sancti Cassiani; et fundum qui vocatur Menore, et fundum, qui vocatur Scuppla Ancilla Dei; et fundum qui vocatur Palombarolum, omnes invicem cohaerentes usque in silice qui dicitur Strata, cum terminis et appendiciis ejus, et cum omnibus ad eos generaliter et integre pertinentibus; omnia juris praedicti monasterii Sancti Stephani Majoris, posita via Clodia, milliario plus minus quarto vel quinto. Nec non concedimus fundum qui vocatur Casa mala, sicuti infra suos continetur fines. Isti sunt antiqui confines; a primo latere est P . . . a, et a secundo fundum Menori, et Palombarolum; a duobus lateribus silva vestri monasterii. Similiter confirmamus fundum qui vocatur Peritanella, positum via Cornelia ad pontem Sofflari juxta Talianum, et Menori, et terra tituli Sancti Angeli. Item concedimus et corroboramus fundum Camelianum, et Olibula Agellum, Pinum Camaranum, Lauretum et quotquot infra subscriptos fines continentur; a primo latere territorium de Buccege juris monasterii Sancti Martini; a secundo, casale Celisanum juris monasterii Sancti Sabae, et terra juris monasterii Sancti Stephani Majoris; a tertio rivum qui vocatur Galero; a quarto rivum qui vocatur Arrone, positum territorio Galeriae. Similiter concedimus in dicto monasterio alios casales, qui vocantur Galdo, Mansae Palumbae, Valle de Paulo, Ortianum, Spinableta, Barbulanum, positos juxta casale Celsanum. Nec non concedimus fundum Actitianum, et fundum Villarustica ex corpore vallis Preytae. Sic concedimus et confirmamus alios fundos in ipso territorio Galeriae, fundum qui vocatur . . . . . infra subscriptos fines, una cum ecclesiis et pertinentiis ejus; a primo latere silex, qui vocatur Strata, et fundum Octavianum usque in forma quae vocatur Artiones; deinde in massa Toroni; a secundo tenet monasterium Sancti Sabae, et terra praedicti monasterii Sancti Stephani; a tertio fundum qui vocatur Decimum, et Farotianum; a quarto fundum Actilianum, et Villarustica ex corpore vallis Praeytae usque ad rivum qui vocatur Galera; simulque concedimus fundum qui vocatur Cosarianum, et fundum Agolli, in quo est insula Agolli, Sulianum, Calcitani, et Margaritarum, positos ex alia parte Stratae. Similiter concedimus, et confirmamus fundum Octavianum et fundum Cesanum cum toto territorio suo absque massa Trani cum cryptis, mansionibus et familiis, et fundum Pisinianum cum monte Sancti Angeli. Et concedimus massam Clodianam cum loco Paparano et sicut ipsa massa extenditur, usque in Sora am cum lacu Baccanis, et omnibus suis pertinentiis. Et confirmamus ecclesiam Sancti Alexandri quae est in Baccanis, et fundum Visanum, et Perpinianum. Et confirmamus fundum Germanellum positum via Flaminea, territorio Nepesino, milliario plus minus vicesimo secundo. Pariterque concedimus et confirmamus fundos qui vocantur Tracquata, Cornelianum, Vivariolum, positos in Macorano juxta Capracorum et juxta rivum Gralli, et prope curtem de Macorano. Item concedimus fundum qui vocatur Balneolas Faticlas alias monte Lupis supra Sanctum Alexandrum in Baccanis, et fundum qui vocatur Fisa cum Burgo Sancti Alexandri. Insuper etiam concedimus et corroboramus insulam Martanam, una cum ecclesiis Sancti Stephani, et Sancti Valentini, domibus, familiis, piscariis et cum omnibus ad eam pertinentibus, ad usum et sustentationem monachorum in monasterio Sancti Stephani existentium, sicut praedecessor noster Paschalis, qui fuerat rector ipsius monasterii dedit hoc patrimonium suum ad sustentationem monachorum Sancti Stephani Majoris, in choro beati Petri servientium, et sub anathemate interdixit ut nullus posset ecclesiastica aut privata inquietare eos; sed semper ordinassent abbatem in ipso monasterio Sancti Stephani de Insula, et ipse Paschalis pontifex nominavit monasterium de Insula Sanctum Stephanum a monasterio Sancti Stephani Majoris, cujus juris est. Concedimus et confirmamus ecclesiam Sanctae Mariae quae vocatur in Turre, quam praedictus Paschalis in jam dicto monasterio per privilegium concessit cum libris et paramentis, crucibus et thuribulis de argento, cum domibus et cellis juxta se, cum paradiso et porticalibus usque ad portam argenteam; ita quod fores, quae sunt ante portam argenteam, vos claudatis et aperiatis, et cum omnibus quae continent infra se, cum cloaca, et gradibus majoribus et minoribus, usque in platea quae vocatur cortina. Quae omnia concedimus in jam dicto monasterio et cum omnibus possessionibus et pertinentiis ejus: et duo presbyteri inibi ordinentur de collegio praedicti monasterii, qui die noctuque officium laudis Domino reddant, et populo necessaria ministrent. Insuper concedimus ecclesiam Sancti Justini constructam ad sepulturam omnium Latinorum; ita ut omnes peregrini et advenae, divites et pauperes, nobiles et innobiles quotquot moriuntur in hac civitate Leoniana, et extra ad tria milliaria, sepeliantur in ecclesia Sancti Justini. Nullus celet infirmum, nec mortuum occultet, sed cito presbytero, aut procuratori vestro nuntiare festinet, et nullus bona illius celet, sed cito ea vobis reddat; nullus suadeat infirmum de domo, vel de civitate exire. Sed nos concedimus omnia haec perennibus temporibus inconcussa permanere vobis vestrisque successoribus, qui animosi et voluntarii honeste Deo et beato Petro die noctuque serviunt; a fructibus eorum cognoscetis. Propterea apostolica censura statuimus ut nullus nostrorum successorum pontificum, nullus imperator, nullus episcopus, nulla alia potestas, nulla persona hominum contra hoc nostrae confirmationis et concessionis privilegium agere praesumat; et si suprascripta omnia, quae in eorum alimonia et sustentatione confirmata sunt, ut Deo sine murmure serviant, et in jam dicto monasterio sunt concessa minuere voluerit, et in eorum potestate, et ordinatione conservare noluerit, sciat se nostro sacro palatio Lateranensi compositurum duodecim auri purissimi libras, et insuper anathematis vinculo innodetur, et cum impiis et sceleratis aeterno igne cremetur; et cum Juda Domini nostri Jesu Christi traditore in inferno crucietur. Qui vero pro intuitu curator et observator hujusmodi nostri privilegii exstiterit, benedictionis gratiam a Domino nostro Jesu Christo, et gaudia sempiterna consequi mereatur. Scriptum per manum Albini scriniarii sacri palatii anno quinto domni Leonis noni papae, indict. VI, mense Martio, die XXIV. Datum VIII Kalendas Aprilis per manum Frederici diaconi sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii, et cancellarii vice domni Herimanni archicancellarii et Coloniensis archiepiscopi. Anno domni Leonis noni papae V, indictione VI. Acta, scripta, transumpta, publicata, et auscultata sunt praedicta per omnia coram reverendissimo in Christo patre et domino, domino Anibaldo, miseratione divina episcopo Tusculano S. R. E. cardinali, apostolicae sedis legato, pro tribunali sedente Romae in palatio papali apud S. Petrum, qui praesenti transumpto, scripto, lecto, publicato, exemplato, et auscultato, suam et sui officii auctoritatem interposuit et decretum; et eidem voluit et decrevit ubilibet, in judicio et extra, sicut originali privilegio fidem plenariam adhiberi, mandans suum sigillum ibidem apponi ad majoris roboris firmitatem, in praesentia vener. vir. dñor. Stephani Palosii canonici B. Mariae Majoris, et Poni de Perusio, ac Francisci de Baroncellis scribae sacri senatus Urbis, et magistri Petri Bartholomaei, Joannis Gentilis notarii de Urbe, ac plurium aliorum notariorum, et litteratorum testium ad praemissa vocatorum et rogatorum, nec non in praesentia mei Gualterii, et Pauli de Sancta Victoria, et Mathaei de Spoleto notariorum infra scriptorum ad praedicta omnia specialiter vocatorum et rogatorum, sub anno Domini millesimo trecentesimo quinquagesimo, Jubilaeo, die 5 mensis Junii, indict. tertia, pontificatus sanctissimi Patris et domni nostri Clementis divina providentia papae VI, anno nono. Et ego Matthaeus Salvi clericus Spoletanus publicus apostolica et imperiali auctoritate notarius praedictas litteras apostolicas coram supradicto domino legato pro tribunali sedente, vidi et legi, easque cum praesenti transumpto una cum Paulo Francisci suprascripto, et Gualterio D. Frederici de Claramonte infrascripto notariis publicis auscultavi; et quia dictas litteras apostolicas cum dicto praesenti transumpto concordare inveni, nil addito vel minuto quod facti substantiam immutet, vel variet intellectum; ideo de mandato supradicti domni legati me subscripsi, et rogatus signum meum apposui consuetum. Et ego Gualterius domni Francisci de Claramonte clericus Firman. Dio. publicus apostolicae auctoritate notarius praedictas litteras apostolicas scripsi, transumptavi, et exemplavi per omnia prout in litteris ipsis de verbo ad verbum vidi et reperi contineri, nil addito, minuto vel mutato quod substantiam mutet, vel variet intellectum, nisi forte litteram vel syllabam per errorem; et ipsum transumptum coram praedicto domno legato pro tribunali sedente ut supra, ac praesentibus praedictis testibus, et quampluribus aliis notariis, nec non Paulo Francisci, et Matthaeo de Spoleto notariis publicis supradictis ad hanc publicationem, ac decreti et auctoritatis interpositionem, ut praedicitur, vocatis specialiter, et rogatis, legentibus, videntibus et auscultantibus cum praedictis apostolicis litteris legi, et fideliter auscultavi, ipsumque de mandato dicti domni legati, et ad instantiam ven. virorum dominorum prioris canonicorum, et capituli sacrosanctae basilicae principis apostolorum de Urbe, ibidem praesentium ipsum transumptum et exemplum in hanc publicam formam redegi manu propria, meoque signo consueto signavi rogatus.
|
( intell. auctoritate)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 81 |
LXXXI. S. Leo IX Vaticano S. Petri templo inservientium bona, ecclesias ac jura enumerat et confirmat. (Anno 1053.) [ Bullarium Vatic., pag. 33.]
|
In nomine Domini, amen. Hoc est exemplum, sive transumptum cujusdam papalis privilegii sanctae recordationis, domni Leonis papae noni, ejus vera bulla plumbea, cum filis sericis bullati, non vitiati, non abrasi, non cancellati, neque aliqua sui parte suspecti, sed omni vitio et suspicione carentis. Cujus tenor, de verbo ad verbum, per omnia talis est.
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, JOANNI archipresbytero ecclesiae Beati Petri, ejusdem ecclesiae servitoribus, perpetuam in Domino salutem. Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere, ac poscentium animis alacri devotione impertiri assensum. Ex hoc enim lucri potissimum praemium apud Conditorem omnium Dominum promeremur, si venerabilia sanctorum loca ordinata ad meliorem fuerint statum sine dubio perducta. Ea propter vestris petitionibus inclinati, sacrosanctas ecclesias Sanctorum Joannis et Pauli Sancti Martini, Sancti Stephani Majoris et Sancti Stephani Minoris, vestris usibus destinatas, ad exemplar praedecessorum nostrorum Sergii secundi, Leonis quarti Romanorum pontificum, praesentis scripti privilegio confirmamus, statuentes quascunque possessiones, quaecunque bona eisdem venerabilibus locis juste pertinent, et in futurum concessione pontificum, oblatione fidelium, seu aliis justis modis annuente Domino poterit acquirere, firma vobis, vestrisque successoribus, et illibata permaneant. In quibus haec propriis duximus exprimenda vocabulis: Massam Luterni, cum ecclesia Sanctorum Pauli et Joannis, cum fundis et casalibus suis positam territorio Cerense, juxta massam Praecoriolam , milliario ab urbe Roma plus minus tricesimo; ecclesiam Sancti Andreae cum omnibus suis pertinentiis, positam in eadem massa Luterni; fundum Sessani Majoris, et Sessani Minoris, cum ecclesia Sancti Stephani, cum terris, vineis, silvis, et cum omnibus suis pertinentiis; Castrum Capracorum cum terris, vineis, fundis, casalibus, montibus, collibus, plagis, planitiis, molendinis et molaria sua, cum ecclesia S. Joannis, quae dicitur de la Tregia cum cellis, terris, vineis, et cum omnibus ad eamdem ecclesiam pertinentibus, positam territorio Vegetano, milliario ab urbe Roma plus minus vigesimo septimo. Imo etiam fundum qui vocatur Agellum, positum in suprascripto territorio Vegetano. Sive etiam concedimus et confirmamus vobis fundum et vallem quae appellatur Frictilli, cum ortuis, molendinis, et cum omnibus suis pertinentiis positum territorio Sutrino, juxta ipsam Sutrinam civitatem. Denique et molam de Ca va in codem territorio Sutrino positam. Verum etiam concedimus et confirmamus vobis ecclesiam Sancti Sylvestri in jam dicta Sutrina civitate positam, cum domibus, cellis, terris, vineis, et cum omnibus ad eamdem ecclesiam pertinentibus. Pariter confirmamus vobis tres domos positas in foro Sutrino. Simulque concedimus et confirmamus vobis, ut liceat in vestris fundis ecclesias construere. Ita etiam, ut in vicinia. . . illa abbatia, vel religiosorum virorum collegi . . . . . non existat, quae ab hoc multum valeant perturbari. Chrisma autem, oleum sanctum, consecrationes ecclesiarum, ordinationes clericorum in vestris ecclesiis existentium, a dioecesanis suscipietis episcopis, siquidem catholici fuerint, et gratis voluerint exhibere. Alioquin catholicum, quem malueritis, adeatis antistitem, qui nimirum in gratia sedis apostolicae permanens, quod postulatur indulgeat. Praeterea apostolica censura statuimus ut nullus successorum nostrorum pontificum, nullus imperator, nulla alia potestas, nullus episcopus, nulla persona hominum contra hanc nostrae confirmationis et concessionis chartulam agere praesumat, sed supradicta omnia in eorum sustentatione, pro quibus in supra scripta ecclesia concessa sunt, in dispositione et ordinatione conservare studeat. Quod si fecerit, componat nostro sacro Lateranensi palatio sex auri purissimi libras, et insuper arathematis vinculo innodetur. Qui vero pio intuitu curator et observator hujus nostrae confirmationis et concessionis exstiterit, benedictionis gratiam a Domino nostro Jesu Christo, vitamque aeternam consequi mereatur in saecula saeculorum. Amen. Datum Kalendis Aprilis, per manus Friderici diaconi, sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii vice domni Hermanni archicancellarii, et Coloniensis archiepiscopi, anno domini Leonis noni papae V, indictione VII Acta, scripta, transumpta, publicata, et auscultata sunt praedicta omnia, coram reverendissimo in Christo patre et domino, domino Anibaldo, miseratione divina episcopo Tusculan., S. R. E. card., apostolicae sedis legato, pro tribunali sedente Romae in palatio papali, apud Sanctum Petrum, qui, praesenti transumpto, scripto, lecto, publicato, exemplato et auscultato, suam et sui officii auctoritatem interposuit et decretum; et eidem voluit et decrevit ubilibet injudicio et extra, sicut originali privilegio fidem plenariam adhiberi, mandans suum sigillum ibidem appendi ad majoris roboris firmitatem, in praesentia ven. vir. dominor. Stephani Palosii, canonici B. M. Majoris, et Poni de Perusio, capellani dicti domni legati, ac Francisci de Baroncellis scribae sacri senatus Urbis, et magistri Petri Bartholomaei Joannis Gentilis, notarii de Urbe, ac plurium aliorum notariorum, et litteratorum testium ad praemissa vocatorum et specialiter rogatorum, nec non in praesentia mei Gualterii, ac Pauli de sancta Victoria et Matthaei de Spoleto notariorum infra scriptorum, ad praedicta omnia specialiter vocatorum et rogatorum, sub anno domini sanctissimi patris et domini nostri, domni Clementis divina providentia papae VI, anno nono. Et ego Matthaeus Salvi, clericus Spoletanus, publicus apostolica et imperiali auctoritate notarius, praedictas litteras apostolicas, coram supra dicto domno legato pro tribunali sedente, vidi, et legi, easque cum praesenti transumpto una cum Paulo Francisci supra scripto, et Gualterio D. Frederici de Claramonte infra scripto notariis publicis auscultavi, et quia dictas litteras apostolicas cum praedicto praesenti transumpto concordare inveni, nil addito, vel minuto, quod facti substantiam immutet, vel variet intellectum; ideo de mandato supradicti domni legati me subscripsi, et rogatus signum meum apposui consuetum. Et ego Gualterius domni Frederici de Clarmonte clericus Firman. dioc. publicus apostolica auctoritate notarius, praedictas litteras apostolicas scripsi transumptavi, et exemplavi per omnia, prout in litteris ipsis apostolicis de verbo ad verbum vidi et reperi contineri, nil addito, minuto, vel mutato quod substantiam mutet vel variet intellectum, nisi forte litteram vel syllabam per errorem, et ipsum transumptum, coram praedicto domino legato, pro tribunali sedente, ut supra, ac praesentibus praedictis testibus, et quampluribus aliis notariis, nec non Paulo Francisci et Matthaeo de Spoleto notariis publicis supra dictis, ad hanc publicationem, ac decreti et auctoritatis interpositionem, ut praedicitur, vocatis specialiter et rogatis, legentibus, videntibus, et auscultantibus cum praedictis apostolicis litteris legi et fideliter auscultavi, ipsumque, de mandato dicti domni legati, et ad instantiam ven virorum dominorum, prioris canonicorum et canituli sacrosanctae basilicae principis apostolorum de Urbe, ibidem praesentium, ipsum transumptum et exemplum in hanc publicam formam manu propria redegi, meoque signo consueto signavi rogatus.
|
[ al.,
Praetoriolam]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 82 |
LXXXII. S. Leo IX episcopis Venetiae et Istriae praecipit ut patriarchae Gradensi, cujus primatum ab apostolica sede concessum synodo confirmarat, obedientiam praebeant. (Anno 1053.) [Mansi, Concil. XIX, 657.]
|
Leo episcopus, servus servorum Dei, omnibus episcopis Venetiae et Istriae salutem et apostolicam benedictionem.
|
Noverit vestra charissima nobis in Christo fraternitas, hac in praesenti indictione sexta, charissimum confratrem nostrum Dominicum Gradensem, imo novae Aquileiae patriarcham, ad synodum nostram Romae habitam venisse, et querimoniam de sua et Forojuliensi Ecclesia, quam credimus vos non ignorare, lacrymabiliter coram fecisse. Cujus tandem relectis privilegiis, a sancta Romana et apostolica sede sibi concessis, judicio totius sanctae synodi hoc definitum fuit: Ut nova Aquileia totius Venetiae et Istriae caput et metropolis perpetuo haberetur, secundum quod evidentissima praedecessorum nostrorum astruebant privilegia. Forojuliensis vero antistes, tantummodo finibus Longobardorum esset contentus, juxta privilegium Gregorii II et retractationem Tertii. Et hoc quidem extra patientiam canonum ei pro magno concessimus, quia quater jam vocatus a nobis, nec venit, nec excusavit, cum Gradensis, id est, novae Aquileiae patriarcha, quinquies nostrae synodo, etiam non vocatus, interfuerit. Unde monendo mandamus et praecipimus vobis ex parte Dei et sancti Petri, et nostra, ut praefato Gradensi patriarchae successoribusque ejus, in omnibus, secundum jura canonica, obedientes sitis, sicut primati vestro et patriarchae esse debetis, et sicut antecessoribus ejus nostri perpetuo confirmarunt. Et si quid sui juris in urbibus vestris vel parochiis continetur quod suo dominatui merito debeat subdi, nullus vestrum sibi contradicere praesumat. Si quis vero vestrum quidquam justae quaerimoniae adversus eum videtur habere, aut coram vobis confratribus et comprovincialibus causam suam proferat, et cum eo, si potuerit, pacifice definiat; aut in praesentiam nostram utraque pars examinanda veniat, salva sibi interim per omnia et patriarchali reverentia, et proprietate sua. Quod si extra feceritis, sententia canonica super vos vigilabit.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 83 |
LXXXIII. S. Leonis IX epistola ad Thomam episcopum Africanum.--Ostendit Carthaginensem archiepiscopum totius Africae esse primatem; Gummitanum vero episcopum sine illius consensu nec episcopos consecrare, nec provinciale concilium convocare posse; solius autem Romani pontificis esse et episcopos deponere et generalia concilia indicere. (Anno 1053.) [Mansi, Concil. XIX, 657.]
|
Leo episcopus, servus servorum Dei, THOMAE confratri charissimo et coepiscopo, salutem.
|
Cum ex venerabilium canonum auctoritate recolimus ducentos quinque episcopos concilio interfuisse Carthaginensi, et nunc a tua fraternitate audimus quinque vix episcopos superesse in tota Africa, utique tertia hujus corruptibilis mundi parte, compatimur tantae vestrae imminutioni totis visceribus animi. Cum autem ipsas Christianitatis reliquias ediscimus interna et mutua dissensione discindi et dispergi, et adversus se invicem zelo et contentione principatus inflari, nil aliud nobis primo dicendum occurrit quam illud sancti Amos vatis: Parce, Domine, parce, obsecro: quis suscitabit Jacob, quia parvulus est? Sed quamvis in tali tantoque defectu religionis plurimum doleamus; multum tamen gaudemus, quia sanctae Romanae Ecclesiae matris vestrae sententiam requiritis et exspectatis super quaestionibus vestris: et quasi rivulis ab uno fonte erumpentibus, et in suo se cursu per diversa spargentibus ad ipsius fontis primam scaturiginem reverti debere optimum putatis, ut inde resumatis directionis vestigium, unde sumpsistis totius Christianae religionis exordium. Noveris ergo procul dubio quia, post Romanum pontificem, primus archiepiscopus et totius Africae maximus metropolitanus est Carthaginensis episcopus: nec, quicumque sit, ille Gummitanus episcopus aliquam licentiam consecrandi episcopos, vel deponendi, seu provinciale concilium convocandi habet, sine consensu Carthaginensis archiepiscopi, cujuslibet dignitatis aut potestatis sit, exceptis his quae ad propriam parochiam pertinent; caetera autem, sicut et alii Africani episcopi, consilio Carthaginensis archiepiscopi aget. Unde charissimi confratres nostri coepiscopi Petrus et Joannes recte sentiunt de Carthaginensis Ecclesiae dignitate, nec consentiunt errori Gummitanae Ecclesiae. Hoc autem nolo vos lateat, non dehere praeter sententiam Romani pontificis universale concilium celebrari, aut episcopos damnari vel deponi; quia, etsi licet vobis aliquos episcopos examinare, diffinitivam tamen sententiam, absque consultu Romani pontificis, ut dictum est, non licet dare: quod in sanctis canonibus statutum, si quaeritis, potestis invenire. Quamvis enim omnibus generaliter apostolis dictum sit a Domino: Quaecumque ligaveritis in terra, ligata erunt et in coelo; et quaecunque solveritis in terra, soluta erunt et in coelo : tamen non sine causa specialiter et nominatim dictum est B. Petro apostolorum principi: Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam: et tibi dabo claves regni coelorum . Et in alio loco: Confirma fratres tuos . Scilicet quia omnium Ecclesiarum majores et difficiliores causae, per sanctam et principalem B. Petri sedem a successoribus ejus sunt diffiniendae. Jam quia ad interrogata etiam confratrum nostrorum Petri et Joannis episcoporum decrevimus respondere; optamus ut sanctam tuam fraternitatem jugiter invigilantem utilitatibus sanctae catholicae Ecclesiae, atque devote pro nobis orantem, sancta et individua Trinitas semper conservet, charissime frater. Datum XVI Kalendas Januarii, anno domini Leonis papae IX quinto, indictione VII.
|
(Amos VII.) (Matth. XVIII) (Matth. XVI) (Luc. XXII)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 84 |
LXXXIV. S. Leo IX Petrum et Joannem episcopos laudat quod jussu suo concilium de rebus ecclesiasticis celebraverint et jura archiepiscopi Carthaginensis contra Gummitanum episcopum defenderint. (Anno 1053.) [Mansi ibid., 658.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilectissimis in Christo fratribus PETRO et JOANNI episcopis salutem et apostolicam benedictionem.
|
Decus Ecclesiarum Africanarum ita conculcatum a gentibus nimium dolemus ut modo vix quinque inveniantur episcopi, ubi olim ducenti quinque solebant per concilia plenaria computari; et ibi pauculas oves quotidianae occisioni deputatas remansisse, ubi quondam innumerabilis grex Domini sub numerosis arietibus exsultabat alta pace. Sed haec peccatis nostris imputantes, justitiam Creatoris collaudantes, timeamus, et misericordiam ejus instanter postulemus ut servos suos tandem respicere dignetur. Quod autem scripsistis nobis pro sanctae Romanae Ecclesiae statu nostraque incolumitate vos Dominum gratias agendo exorasse: noveritis nos vestrae fraternitati gratias agere, et pro consolatione vestra semper orare. Et revera, fratres, hoc acceptabile est Domino nostro Jesu Christo ut caput omnibus membris prospiciat et invigilet; membra vero sui capitis salutem sine intermissione quaerant et optent. Bene equidem fecistis, quod jussi a nobis concilium de rebus ecclesiasticis habuistis: quod etiam omni anno vel semel agere debetis. Insuper recte contra Gummitanum episcopum dignitatem Carthaginensis Ecclesiae defendistis; quia sine dubio post Romanum pontificem primus archiepiscopus et totius Africae maximus metropolitanus est Cartaginensis episcopus, nec pro aliquo episcopo in tota Africa potest perdere privilegium semel susceptum a sancta Romana et apostolica sede: sed obtinebit illud usque in finem saeculi, et donec in ea invocabitur nomen Domini nostri Jesu Christi, sive deserta jaceat Carthago, sive resurgat gloriosa aliquando. Hoc ex concilio beati martyris Cypriani, hoc ex synodis Aurelii, hoc ex omnibus Africanis conciliis, hoc, quod majus est, ex venerabilium praedecessorum nostrorum Romanorum praesulum decretis aperte monstratur: nec quicunque ille sit Gummitanus episcopus, aliquam licentiam consecrandi episcopos vel deponendi, seu provinciale concilium convocandi habet sine consensu Carthaginensis archiepiscopi, cujuslibet dignitatis aut potestatis sit. Tantummodo procurabit ille Gummitanus episcopus quae ad propriam parochiam pertinent; caetera autem, sicut et alii episcopi Africani, consilio Carthaginensis archiepiscopi aget, qui solus in Africa pallium ab apostolica sede habere solet. Unde et episcopos consecrandi principale et antiquum jus retinet, sicut ex verbis Aurelii in concilio Carthaginensi capitulo trigesimo nono potest intelligi, cum dicit: In Ecclesia, ad quam dignata est vestra sanctitas convenire, crebro ac pene per diem Dominicam episcopos ordinandos habemus, etc. Sed hoc vos non lateat, non debere praeter scientiam Romani pontificis universale concilium celebrari, aut episcopos damnari vel deponi, quia, etsi licet vobis aliquos episcopos examinare, diffinitivam tamen sententiam absque consultu Romani pontificis, ut dictum est, non licet dare. Quod in sanctis canonibus statutum, si quaeritis, potestis invenire: scilicet quia omnium Ecclesiarum majores et difficiliores causae, per sanctam et principalem beati Petri sedem a successoribus ejus diffiniendae sunt, utpote cui divinitus dicitur: Confirma fratres tuos ; et: Tibi dabo claves regni coelorum , etc. Nunc, quia de archiepiscopis et metropolitanis sententiam nostram requiritis, venerabilium antecessorum nostrorum dicta aperte demonstrant, id est Clementis, Anacleti, Aniceti et aliorum, ubi ita legitur: Sacerdotum ordo bipartitus est, nec amplius quam duos ordines, id est episcoporum et presbyterorum, nobis collati sunt, nec apostoli docuerunt. Episcoporum autem ordo unus est, quamvis alii praeferantur aliis, sive pro eo quod primas civitates et magis nominatas, secundum potentiam aut leges saeculi retinent, sive quod a sanctis Patribus pro aliqua reverentia sanctitatis aliquod privilegium dignitatis possident. Nam, sicut omnis mundana potestas his gradibus dignitatum a se invicem distat, id est, ut primus sit Augustus vel imperator, deinde Caesares, deinde reges, duces et comites atque tribuni; ita et ecclesiastica dignitas ordinata a sanctis Patribus invenitur, dicente beato Clemente : In his civitatibus, in quibus olim apud ethnicos primi flamines eorum atque primi legis doctores erant, primates vel patriarchae positi sunt, qui reliquorum judicia et majora negotia juste diffinirent, qui etiam non uni provinciae, sed pluribus praeessent. Deinde ubi archiflamines erant paganorum, archiepiscopi instituti sunt Christianorum qui singulis provinciis praeessent. Ubi vero metropolis erat, quae interpretatur mater civitas, metropolitani erant: quippe qui de tribus aut quatuor civitatibus intra aliquam provinciam majori et matri aliorum civitatum praesidebunt. Isti aliquando metropolitani tantum nominantur, aliquando vero archiepiscopi, si in ipsa provincia majores non fuerint aliqui. Ubi autem minores civitates habuerint solummodo flamines vel comites, episcopi sunt instituti. Porro tribuni plebis non absurde intelliguntur presbyteri, sive reliqui inferioris ordinis clerici. His omnibus divino et humano privilegio praelatus est pontifex Romanus. Sed de Africae primatibus aliter intelligendum est, quia in singulis ejus provinciis antiquitus primates instituebantur non secundum potentiam alicujus civitatis, sed secundum tempus suae ordinationis; quibus tamen omnibus praeerat unus, scilicet Carthaginensis archiepiscopus, qui etiam non incongrue dici potest metropolitanus propter Carthaginem metropolim totius Africae, quorum supra meminimus. Ita legitur in concilio Carthaginensi, capitulo vigesimo sexto: Primae sedis episcopus non appelletur princeps sacerdotum, aut summus sacerdos, aut aliquid hujusmodi, sed tantum primae sedis episcopus. Sanctam vestram fraternitatem jugiter invigilantem utilitatibus sanctae Dei Ecclesiae atque devote pro nobis orantem, sancta et individua Trinitas semper conservet, charissimi fratres.
|
(Concil. Carthag. III.) (Luc. XXII) (Matth. XVI) (Epist. 1, tom I, p. 91)
|
[sententiam]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 85 |
LXXXV. S. Leo IX navem pro usu monasterii Casinensis, cum nauclero et sociis, liberam et exemptam ab omni teloneo et solutione concedit. (Anno 1053.) [Margarini Bullar. Casin. II, 85.]
|
Leo episcopus, servorum servus Dei, ecclesiae seu monasterio praeclarissimi Christi confessoris Benedicti, in monte Casino aedificato, et per eam Richerio abbati cunctisque ejus successoribus canonice illic intrantibus, in perpetuum.
|
Divinae pietatis respectu attacti ejusdemque ecclesiae augmento, praefati Richerii nostri dilecti precibus pulsati, dignum duximus, ob amorem sanctissimi Benedicti jam dicti, saepissimeque dicendi, aliquid ex rebus beatissimi Petri, apostolorum principis, eidem monasterio in usum fratrum ibidem degentium, Deoque servientium largiri et in perpetuum conferre; quatenus nobilissimus grex, et fecunda proles tanti patris omnium ore benedicendi, Benedicti, ut portum salutis ad aeternam ingrediatur vitam, per manus aetherei summique clavigeri Petri attolli subsidiis et munificentiis repleri. Intuentes igitur a saeculari eos negotio remotos, propria quae quoquomodo possederant, praecepto Christi, piique patris exemplo, reliquisse, animo gratanti, benevole, eorum navim, aliquibus mercibus refertam ad abbatis cunctorumque fratrum usum cum suis mercimoniis delegatam concessimus esse absolutam, cum Nauclero ac nauticis suis, ab omni debito pensionis, quoad usque ita praefatus locus in eadem, qua nunc est, fuerit religione constitutus; una navis monasterii ipsius in usum fratrum, necessaria deferentem, ut diximus, cum nauclero et nauticis suis ab omni pensionis conditione libera. Nullum teloneum ex omnibus quae attulerit alicui persolvat, neque quisquam aliquid ex ea exigere praesumat. Si quis autem hujus nostrae donationis atque concessionis aliquo temerario ausu exstiterit refragator vel violator, cujuscunque conditionis ille sit aut potestatis seu dignitatis anathemate percussus perpetuo, benedictione careat aeterna, donec resipiscat. Qui vero, propriae salutis amator, apostolicae largitionis atque oblationis sive decreti fuerit conservator, intercessionis auxilio ipsius sanctissimi Benedicti, portus salutis adeptus, a Deo omnipotente misericordiam et benedictionem in aeternum consequatur. Datum IV Kal. Junii, per manus Frederici diaconi, sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii, et cancellarii vice domini Herimani archicancellarii, et Coloniensis archiepiscopi, anno domini Leonis noni papae V, indict. VI.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 86 |
LXXXVI. S. Leo IX Uldaricum, archiepiscopum Beneventanum, pallio donat, ejusque privilegia confirmat. (Anno 1053.) [Ughelli, Italia sacra, VIII, 78.]
|
. . . Beneventanae Ecclesiae considerantes, ad ejus jus et proprietatem revocamus atque in perpetuum subdimus et tradimus: videlicet ecclesiam Sancti Michaelis in monte Gargano positam, et ipsum castellum ubi jam dicta sacra et venerabilis sita est ecclesia, atque Sipontinam ecclesiam cum omnibus justitiis sibi legaliter pertinentibus, Lucerinam, Asculum, Bovinum, Larinum, Triventum, sanctam Agatham, Avellinum, Quintum decimum, Arianum, Vulturanum, Thelesiam, Alifem, Sessulam, Lesinam, Termulum, simulque duas abbatias Sanctum Petrum de Duddi, atque Sanctum Joannem situm juxta portam Auream cum singulis proprietatibus, justitiis, parochiis, seu dioecesibus suis, nihil excipimus, sed omnia, sicut justitia eorum est, huic jam saepe nominatae ecclesiae Beneventanae in honorem S. Dei genitricis Mariae dedicatae, ubi pretiosissimum corpus beatissimi Bartholomaei apostoli requiescit, salva auctoritate sanctae Romanae et apostolicae sedis, concessimus ac irrevocabiliter in perpetuum confirmamus. Concedimus etiam fraternitati tuae pallii usum ad missarum solemnia celebranda, scilicet in festivitatibus Nativitatis Domini et Apparitionis ipsius, et in Coena etiam Domini, atque sanctae Resurrectionis die Dominico, Ascensionis Christi ad coelos, ac die Dominico Sanctae Pentecostes, in natalitiis apostolorum ac beatissimi Praecursoris Christi Baptistae Joannis, in Assumptione B. M. V. in die S. Apostoli Bartholomaei, in nativitate sanctissimae Dei Genitricis Mariae, et in consecrationibus episcoporum, et in die consecrationis ecclesiae, et in natalitii tui die, sicut ab antecessoribus nostris, tuis institutum ac largitum est antecessoribus; in secretario vero tua fraternitas pallio induatur . . . . . . . . . . . Hoc etiam tibi concedimus, ut per singula loca quae ditioni archiepiscopatus Beneventani subjacent, ubi ex antiqua legali institutione episcopales sedes habentur, episcopos canonice constituas et consceres, et quodcunque aliter quam decuit ac sacri praecipiunt canones, institutum est, exstirpes et emendes, scilicet tanquam peccatis exigentibus contra jura canonum et sanctorum instituta Patrum, dum omnino quidam perversa mente non metuunt quod episcoporum est proprium sibi usurpare, sacro ordini ascriptos, videlicet clericos suae ditioni subdendo de episcoporum judiciis subtrahere, quod omnino detestamur ac sub anathemate perpetuo interdicimus. Sed quidquid illud est quod ad ecclesiasticum atque episcopale pertinet officium infra totum archiepiscopat. Beneventanum, sicut superius praefinitum habetur, tuo regatur atque disponatur sano judicio. Omnia itaque quae ad praedictum archiepiscopum juste et legaliter pertinent aut pertinere poterunt, inquam, in posterum, sive monasteria, seu castella, civitates vel praedia cum ecclesiis et villis, vineis, silvis et omnibus sibi juste pertinentibus, tibi ac tuae fraternitati ecclesiae commissae tradimus, conferimus, et in perpetuum stabilimus. Censentes itaque apostolica censura decernimus, ac sub divini judicii obtestatione atque validissimi anathematis interdictione contestamur, ut nullus unquam successorum nostrorum vel alicujus dignitatis seu potestatis quilibet homo aliquo temerario ausu audeat in praedictam Beneventanam ecclesiam aliquam vim inferre, aut . . . . . . praefati archiepiscopatus imminuere, detrahere, vel quocunque modo seu ingenio subtrahere, invadere vel alienare; sed, sicut superius sunt taxata, ita sibi perpetuo maneant inconvulsa, ut sancta Beneventana ecclesia in honorem sanctae Dei Genitricis semperque virginis inviolatae Mariae dedicata, et ad archiepiscopatus honorem a nostris antecessoribus sublimata, ac pretiosissimis sanctorum corporibus ditata, videlicet Bartholomaei apostoli, atque Januarii martyris, et Barbati confessoris ejus: sedis gloriosissimorum praesulum, ac reliquorum inviolabiliter apostolicis privilegiis semper maneat dotata. Si quis autem, quod non optamus, nefario ausu praesumpserit haec quae ad laudem Dei pro stabilitate ac firmitate Beneventanae ecclesiae constituimus atque decenter decrevimus, infringere vel diminuere, aut quocunque modo aliter ad detrimentum praefati archiepiscopatus statuere, quod molitus est adnibiletur, et anathemate perculsus divino pereat in aeternum, nisi forte resipiscat. Conservator vero hujus nostri apostolici privilegii apostolica benedictione refertus intra paradisi moenia cum sanctis omnibus gaudeat in aeternum.
|
Datum IV Idus Julii per manus Friderici diaconi, S. Romanae Ecclesiae bibliothecarii et vicecancellarii vicedomini Herimanni archichancellarii et coloniensis archiepiscopi, Anno D. Leonis noni papae V, indict. VI.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 87 |
LXXXVII. Bulla S. Leonis IX, qua monasterio Barensi Sanctae Trinitatis confirmat ecclesiam Sancti Nicolai, a Nicolao Barensi episcopo eidem concessam. (Anno 1053.) [Muratori, Antiq. Ital. VI, 213.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae et monasterio Sanctae et individuae Trinitatis intra Barensem civitatem constructae, et per eam abbati MARCO nostro dilecto filio, cunctisque ipsius successoribus, canonice illuc intrantibus in perpetuum.
|
Omnium justis petitionibus gratanter annuimus, quoniam justa et pia rogata Deo semper noscuntur placita et amicabilia. Videntes igitur ecclesiae tibi commissae justitiam de Sancti Nicolai ecclesia, quam praefatae civitatis Nicolaus dictus episcopus, ecclesiae jam dictae Sanctae Trinitatis voluntaria oblatione obtulit, et in perpetuum confirmavit, nobis omnino placuit atque apostolica auctoritate ita in perpetuum valere nostra decretalis institutio decrevit. Et sicut a praefato Nicolao praenominato episcopo praedicta Sancti Nicolai ecclesia cum omni beneficio et hortu et viridario, et cum transitu et exitu suo, ecclesiae Sanctae Trinitatis stabiliter atque irrevocabiliter sub anathematis poena colligata, ita ut nec ipsi, neque alicui hominum cujuscumque conditionis seu dignitatis vel potestatis liceat praefatam Sancti Nicolai ecclesiam, cum omnibus secum concessis a praelibata Sancti Nicolai ecclesia vel monasterio, quocunque modo seu ingenio subtrahere vel alienare: sic omnino confirmamus, decernimus, atque corroboramus. Quicunque igitur hujus nostri privilegii tentaverit refragari instituto, sit sub anathematis poena, donec resipiscat. Conservator vero, apostolica refertus benedictione, a sancta et individua Trinitate perpetualiter aeternam consequatur salutem. Datum IV Nonas Septembris, per manus Friderici diaconi, sanctae Romanae Ecclesiae bibliothecarii et cancellarii vice domni Herimanni archicancellarii et Coloniensis archiepicopi, anno domni Leonis IX papae quinto, indictione secta.
|
(Sigillum plumbeum.)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 88 |
LXXXVIII. S. Leo IX, Dominicum ex monacho episcopum Valvensem a sese factum confirmat. (Anno 1053.) [Ughelli, Italia Sacra, I, 1361.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilecto confratri DOMINICO Valvensis Ecclesiae episcopo, cunctisque successoribus tuis in eadem Ecclesia canonice promovendis in perpetuum.
|
Etsi jubemur, dum tempus habemus, a Domino bona operari, maxime tamen ad domesticos fidei. Unde omnibus Ecclesiis Christi, pro ea quae nobis credita est dispensatione, sollicitudinem nostram habemus, sic debemus invigilare longinquis, ne in aliquo absimus propinquis. Itaque ad suggestionem tuam, charissime confrater et coepiscope Dominice, quem ex coenobii disciplina ad episcopatus curam repromovimus, gaudemus, et antecessoribus nostris atque nobis fideliter et jugiter deservire in S. R. Ecclesia cognoscimus. Sed Valvensis Ecclesiae, cui Domino auctore praesides, quamvis peccatis facientibus malitia saecularium hominum et peccatorum ejus, sua, non quae Jesu Christi sunt, quaerentium, supra modum desolatae et destructae, munimine apostolici privilegii contra impetus et machinamenta sacrilegorum obtendimus. Igitur auctoritate apostolica per hoc nostrae constitutionis privilegium concedimus et corroboramus tibi tuisque, ut dictum est, successoribus in perpetuum, episcopatum Valvensem cum omni sua integritate et pertinentia, sicut antiquis et justis limitibus determinatur, scilicet a fossato Luparelli ad portellas sive columnas, et a furca de Gorza ad Stasilum inter montes; hinc a castello de Furca ad Serram de Cannatina, et a Serra de Sigella ad Serram de monte Christi, inde a monte Ceneracici ad crucem, inde a valle Araldi ad muricem de celici, et a terra de cantu ad furcam Mizula, deinde a robore cerurci, et campo olomeo, et a canite ad columnellam de campo Mezzo, ubi exit aqua de sangro, et pergit ad fossatum Luparelli, quod jam dictum est. Principaliter quoque confirmamus tibi ad episcopalem sedem Ecclesiam S. Pelini cum omnibus sibijuste pertinentiis, et pariter Ecclesiam S. Pamfili cum caeteris ecclesiis et capellis, quaecunque intra praefatos posita esse noscuntur, cum omnibus pertinentiis earum, ita ut decimas et oblationes tam vivorum quam etiam mortuorum, secundum auctoritatem eorum canonum, prout tibi videbitur, sicut episcopum decet, disponas et dispenses. Clericorum causas et negotia ad saeculares homines et eorum judicia transire non consentias, sed tu ipse et successores tui audiatis et canonice definiatis. Et, quia malorum pectorum negligentia simul et nequitia monumenta chartarum vel privilegia antecessorum nostrorum, et si qua sunt alia instrumenta quibus possessiones et bona ipsius episcopatus firmabantur et retinebantur, aut perdita aut subtracta fuisse constat, per hoc nostrae auctoritatis privilegium sancimus ut nihil hoc praefatae Ecclesiae noceat, sed juxta quod Otto imperator Grimualdo ejusdem Ecclesiae episcopo etiam per praeceptum edixit, ubicunque necessitas et justitia ipsius episcopatus fuerit, sub interpositione sacramenti, per veraces homines tam divites quam etiam mediocres, quos idem episcopus denominaverit, in cujuscunque potestate sit ipsa justitia, inquiratur, et Ecclesiae dictae restituatur. Insuper decernimus sub interpositione districti anathematis, ut quicunque conscius est possessionum vel bonorum quae jure competunt praefato episcopatui, et tamen inde alienata ab improbis hominibus detinentur, episcopo aut suis manifestet, ne malis aliorum consentiendo et tacendo, sacrilegus apud Dominum existat; omnes etiam chartae factae ad damnum Ecclesiae, vel quae fuerunt ipsi Ecclesiae subtractae, et detinentur ab invasoribus, apostolica auctoritate sint inanes et vacuae. Hinc S. Romanae et apostolicae sedis, cujus juris episcopatus ille specialiter esse dignoscitur, auctoritate, sub interminatione districti anathematis, interdicimus ne aliqua magna vel parva persona cujuscunque conditionis et dignitatis molestare, inquietare, divestire praesumat eum absque discussione ex omnibus rebus mobilibus vel immobilibus sese moventibus, quae nunc possidet, et deinceps juste acquirere et possidere poterit. Quod si quis, Dei et animae suae inimicus, quocunque modo vel ingenio hujus apostolici privilegii temerarius praevaricator existere non timuerit, et aliquid eorum quae hic aut confirmantur aut infirmantur a nobis, sibi praesumpserit contra hoc quod nostrae auctoritatis censura hic promulgatur, perpetua anathematis sententia se gehennae cum diabolo, et angelis ejus irrecuperabiliter mancipandum noverit, nisi forte, dum vivit, digne Domino et Ecclesiae suae satisfecerit. Qui vero divinae pietatis intuitu et sanctae obedientiae reverentia fidelis conservator exstiterit hujus, benedictionem hic et in futuro promereatur, praemiumque sempiternae beatitudinis in electorum Dei coetibus. Amen. Datum in Benevento XII Kal. Januarii per manus Federici diaconi et bibliothecarii, ac cancellarii S. A. sedis vice D. Heremanni Coloniensis archiepiscopi, et archicancellarii anno dom. Leonis IX papae, V, ind. VI.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 89 |
LXXXIX. Epistola S. Leonis IX ad Henricum Francorum regem. Fragmentum.-- (Anno 1054.) [Duchesue, Hist. Franc. Script., IV, 145, ex Decreto Ivonis, parte IX, cap. 8.]
|
Pater tuus Robertus, laude et consultu episcoporum regni tui, Bertam matrem Odonis comitis sibi duxit uxorem. Ob quam rem, quoniam sibi erat carnis affinitate conjuncta, ab antecessore nostro, cum episcopis qui placito interfuerunt, excommunicati, post ad sedem apostolicam venientes cum satisfactione, sumpta poenitentia, redierunt ad propria.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||||
Leo IX
| 90 |
XC. S. Leo IX Vaticano S. Petri templo decimam oblationum partem elargitur. (Anno 1054.) [ Bullarium Vatic. I, 35.]
|
In nomine Domini, amen. Hoc est exemplum, sive transumptum, cujusdam papalis privilegii felicis recordationis domni Leonis papae noni, ejus vera bulla plumbea in filis sericis bullati, non vitiati, non abrasi, non cancellati, nec in aliqua sui parte suspecti, sed omni vitio et suspicione carentis, cujus tenor, de verbo ad verbum, per omnia talis est.
|
Beate Petre apostole, ego Leo episcopus, servus tuus et omnium servorum Dei, de tuis donis aliquam tibi offero particulam, quam mihi dignum fuit visum, dignum et justum curis quibus circumdor, auferre et tibi offerre quasi meam, cum sit tua. Quidquid enim est quod in nostris juribus sit, licet sit parum ad conferentiam praeteritorum quae nostri antecessores habuerunt, id tamen, quantulumcumque sit, digne tecum judicavi sortiendum. Ecce enim de oblationibus fidelium, quae tibi offeruntur in altari tuo, sub quo sacrum et venerabile corpus tuum requiescit et etiam in confessione ipsius altaris, decimam partem tibi, quamvis tuum totum sit, humili devotione et tota cordis prosternatione offerimus, donamus, concedimus, et etiam corroboramus atque confirmamus ad constructionem et resarcionem ipsius tui sacri templi in aedificiis, parietibus, picturis, tignis, tectis, imbricibus, et praeterea luminarium concinnationibus assiduis, olei, ac cerae, nec non lampadibus vitreis, et cicindelis, atque thymiamati caeterisque omnibus utensilibus quae ad usum et necessitatem atque decorem totius ipsius ecclesiae pertinent. Decimam vero ipsam semper volumus esse decimam diem, ut oblatio quae tibi debetur, separata sit a caeteris oblationibus, et nullum aliqua confusione patiatur errorem. Super hoc etiam, si qua vasa, si qua ornamenta vel indumenta ecclesiastica super ipsum sacrum et venerabile altare tuum oblata fuerint ad cultum Dei, divinis officiis et mysteriis necessaria, conferimus ea omnia ipsi tuae ecclesiae, ibi perpetim permansura in usum solarium Deo et tibi illic tum servire et serviturum. Addendum quoque credimus illud oblationis munus, ut quidquid scilicet per fideles ad ipsum tuum altare, et ad ipsam confessionem offertur in vigiliis Natalis tui, et in ipsa tui Natalis die beate Petre apostole, totum sit speciale tuum pro luminaribus, et caeteris diversis necessitatibus, ad ipsa tua solemnia agenda pertinentibus. Nec illud praetermittendum censuimus ut, quotiescunque de quibuscunque regnis et terris tributa, sive ad altare tuum offeruntur, sive ad apostolici pedes ponuntur, sive quovis modo tuae apostolicae sedi, cui Deo auctore praesidemus, persolvuntur, decima pars eorum semper tibi, beate Petre apostole, debeatur, ad reformationem ecclesiae tuae, et caetera quae superius diximus. Ut vero haec omnia observentur illibata, tam a successoribus nostris in sede tua, o beate Petre apostole, usque in finem saeculi sessuris, quam etiam cunctis hominibus, tam magnis quam parvis, tam divitibus quam pauperibus, mediocribus, diversi sexus et aetatis, statuimus apostolica censura, qua, licet indigni, fungimur vice tua, sub divini judicii contestatione, et terribilis anathematis interpositione, ut scilicet quicunque contra hoc nostrae humilitatis donum tibi de tuo, beate Petre apostole, fideliter ac pure collatum, venire tentaverit et intemeratum non custodierit, non solum segregatus sit a communione fidelium in hac temporali vita, sed in illa quoque aeterna damnatus sit perpetuis poenis et gehennalibus tormentis. A contrario etiam, quicunque devotus custos et cautus observator nostrae oblationis exstiterit, divinis benedictionibus augeatur, et hic per te, beate Petre apostole, a peccatorum vinculis absolvatur, et illic quoque per te intra januam regni coelestis admittatur. Hoc itaque nostrae devotionis privilegium, ut verius credatur et certius habeatur, subscriptione nostra roboravimus, et roboratum nostro significari sigillo jussimus ad laudem et gloriam Domini nostri Jesu Christi apud quem beate Petre apostole, semper esto memor nostri, et omnium ovium quas suas ipse pascendas tibi commisit, et per nos miseratus pascit et pascet adhuc per alios in saecula saeculorum. + Ego Leo episcopus servus tuus, beate Petre apostole, donum, quod tibi de tuo feci, manu propria roboravi. Acta, scripta, transumpta, publicata et auscultata sunt praedicta omnia coram reverendissimo in Christo patre et domino, domino Anibaldo, miseratione divina episcopo Tuscul., sanctae Romanae Ecclesiae Card., apostolicae sedis legato de latere, pro tribunali sedente Romae, in palatio papali apud Sanctum Petrum, qui huic transumpto praesenti scripto, lecto, publicato, exemplato, et auscultato, suam et sui officii auctoritatem interposuit, et decretum, et eidem voluit et decrevit ubilibet in judicio et extra, sicut principali privilegio fidem plenariam adhiberi, mandans suum sigillum eidem appendi ad majoris roboris firmitatem. In praesentia reverendorum virorum, domnorum fratris Francisci abbat. monasterii S. Bartholomaei de Camporegio Eugubinen. dioc. Decretor. Doctoris cancellarii, et Roberti de Placentia Jurisper. auditoris, ac Joannis Thomae de Ceccano, canonic. Parisien. nepotis, et capellanorum supranicti domni legati, ac plurium aliorum notariorum et testium litteratorum, ad praemissa vocatorum et specialiter rogatorum, ac in praesentia mei Gualterii, et Pauli de Sancta Victoria, et Matthaei de Spoleto notorior. infra scriptor. ad hanc publicationem, auscultationem, decreti et auctoritatis interpositionem specialiter vocatorum et rogatorum, sub anno Domini millesimo trecentesimo quinquagesimo Jubilaeo, pontificatus sanctissimi et domni nostri Clementis papae VI anno octavo, indictione tertia, mensis Mai die decimo. Et ego Mattheus Salvi, clericus Spoletanus publicus apostolica et imperiali auctoritate notarius, praedictas litteras apostolicas eoram supradicto domno legato, pro tribunali sedente, vidi et legi, easque cum praesenti transumpto, una cum Paulo Francisci subscripto et Gualterio domni Frederici de Clarmonte infra scriptis, notariis publicis, auscultavi; et quia ipsas cum praedicto praesenti transumpto concordare inveni, nil addito vel minuto, quod facti substantiam immutet, vel variet intellectum, ideo de mandato supradicti domni legati, me subscripsi, et rogatus signum meum apposui consuetum. Et ego Gualterius, domni Friderici de Clarmonte clericus, Firman. dioc. publicus apostolica auctoritate notarius, praedictas litteras apostolicas scripsi, transumptavi, et exemplavi per omnia, prout in litteris ipsis apostolicis, de verbo ad verbum, vidi et reperi contineri, nil addito, minuto vel mutato quod substantiam mutet, vel variet intellectum, nisi forte litteram vel syllabam per errorem. Et ipsum transumptum coram praedicto reverendissimo patre et domno nostro, domno Anibaldo, cardinali apostolicae sedis, legato pro tribunali sedente, ut supra, ac praesentibus praedictis testibus litteralis, domnis cancellario, auditore, nepote, et capellanis dicti domni legati, ac quampluribus aliis notariis et testibus litteratis, necnon Paulo Francisci et Matthaeo de Spoleto, notariis publicis supradictis, ad hanc publicationem, ac decreti et auctoritatis interpositionem, ut supra dicitur, vocatis specialiter et rogatis, legentibus, videntibus et auscultantibus, cum praedictis apostolicis litteris legi, et fideliter auscultavi; ipsumque, de mandato supradicti domni cardinalis legati, et ad instantiam venerabilium virorum, dominorum, prioris, canonicorum capituli, sacrosanctae basilicae principis apostolorum de Urbe ibidem praesentium, ipsum transumptum et exemplum in hanc publicam formam propria manu redegi, eoque signo consueto signavi rogatus.
|
( sic )
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 91 |
XCI. S. Leo IX W [iberto], episcopo Mutinensi, mandat ut ecclesiae B. Simeonis (Padilironensis) ab episcopos Mantuano consecrandae intersit. (Anno 1054.) [Mabill. Acta SS. ord. Bened., saec. VI, parte II, pag. 168.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, W. Mutinensi episcopo salutem et apostolicam benedictionem.
|
Mirabilis Deus in sanctis suis, gloriosus et mitis, magnae misericordiae, et super malitiam praestabilis, multorum fidelium ut vera comperimus relatione, centupla remuneratione donavit sancti sui confessoris meritum et laborem Simeonis. Reverentissimo abbati sancto Benedicto exhibeatur honor, adjuncto sibi socio Simeone monacho, eremita et diacono. Mantuanus episcopus novam ibi consecrabit ecclesiam, cui volumus ut exhibeas honorificentiam, scilicet interesse te volumus huic consecrationi et hujus corporis elevationi, et altare in ejus honore consecretur, quem Deus summa virtutum clarificavit dignitate.
|
[Wiberto]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 92 |
XCII. S. Leo clerum et populum Auximanum docet anathematizandos eos esse qui sequantur illam « perversam et prorsus exsecrabilem quarumdam plebium consuetudinem, ut videlicet, suo defuncto episcopo, domum episcopi hostiliter irrumpentes invadant, facultates ejus diripiant, praediorum domos incendant, vites insuper et arbusta, bestiali immaniores feritate succidant. » (Anno 1054.)
|
[Vide inter Opera B. Petri Damiani,
Patrologiae
tom. CXLIV, col. 347.]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||||
Leo IX
| 93 |
XCIII. S. Leo Petri Domiani librum (Gomorrhianum) « contra quadrimodam carnalis contagionis pollutionem » collaudat. (Anno 1054.)
|
[Vide Petrum Damianum, Opp.,
Patrologiae
tom. CXLV, col. 159.]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||||
Leo IX
| 94 |
XCIV. S. Leo Petri Damiani eremum « quae dicitur Ocri, in Saxena videlicet territorio constitutam, privilegiis ornat. » (Anno 1054.)
|
[Vide
Patrologiae tom. CXLV, col. 15.]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||||
Leo IX
| 95 |
XCV. S. Leo IX facultatem dat Berardo abbati Farfensi advocandi quemcunque episcopum voluerit ad consecrandum Farfense templum. (Anno 1053.) [Muratori Script. Rer. Ital. II, II, 620.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, BERARDO abbati Sanctae Mariae de Farfa salutem et apostolicam benedictionem.
|
Petitiones tuas justas adimplere non denegamus. Itaque tibi auctoritate nostra liceat conquirere episcopum, qui tibi tuam consecret ecclesiam, undecunque volueris. Cave tamen ne sit Simoniacus.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 96 |
XCVI. S. Leonis IX bulla pro parthenone S. Laurentii in Alsatia. (Anno 1054.) [Mabill. Annal., ord. S. Bened. IV, 736.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, ecclesiae, in loco qui dicitur Hesse positae, in honore sanctae Dei Genitricis Mariae, et in memoria sanctorum Martini confessoris, et Laurentii levitae gloriosi et igne purgatorio assati martyris, dedicatae, et per eam Sebergae abbatissae nepti nostrae, et post eam successuris inibi Dei ancillis in perpetuum.
|
Martinus, hic pauper et modicus, quo coelum divites ingrediamur dulciter monet, ut sibi suisque amicabiliter serviamus. Assatus ut piscis, Laurentius, quemadmodum ipse dicit, suavem gloriam promeruit, ita et nos sibi suoque Domino nostro Jesu Christo vult per multos labores inservire, ut sic digni efficiamur operarii sua mercede. Hac unius leni mansuetudine, et alterius aspersa impulsione commoniti, quod solemus et debemus, etiam huic ecclesiae confirmationem nostri privilegii gratis concedimus pro sanctorum debita veneratione et parentum nostrorum, inibi in Christo quiescentium, memoriali ac praecordiali devotione. Tegit enim martyr patrueles nostros comites, Mathiridum et bonae memoriae Gerhardum, ejusque uxorem, devotam famulam Deo, Cunisam, et cordis nostri, dum vixit, dulce solamen, fratrem nostrum Hugonem. Et quia suus mitis confessor cujuscunque sanctorum sibi vindicavit corpora, non se elonget, eorum precibus exigentibus. vel alienet ab animarum apud Deum obtinenda venia, ut sub cujus protectione vixerunt, tuitione propitia per eum aeterna promereantur gaudia. Confirmamusque eidem loco illa quae nominati eidem, vel alii parentes nostri, contulerunt bona, et quaecunque concessit jam illuc vel in perpetuum concessura est quaelibet Deo fidelis persona. Et ut noverint omnes quantum honorem huic loco semper optaverimus, justis precibus domnae Mathildis et filii ejus Henrici, nostri quondam nepotis, altaria in ipsa ecclesia tria nos ipsi dedicavimus. Quod quia eminentius altiusque prae caeteris est constitutum, decrevimus etiam illud magnificentius speciali honore glorificandum, ut nemo ibi celebret missam, nisi archiepiscopus, vel episcopus ipsius dioecesis, vel idonei ipsius ecclesiae hebdomadarii. Si quis autem alia persona orationis vel alicujus negotii supervenerit causa, ad idem altare, ut missarum solemnia exsequatur, non praesumat accedere, nisi de abbatissae vel aliarum sanctimonialium consensu et licentia. Celebretur etiam dedicatio ab omnibus loci ejusdem incolis, VII Kal. Decembris. Ut autem probabile testimonium huic ecclesiae ab omnibus de bonis suis adhibeatur, nomina ipsorum honorum vel praediorum, quae modo libere habet, fideliter subscribi fecimus; haec autem sunt: In civitate Metensi tria curtilia, ecclesia de Albertorf integra cum conductu, et medietas ejusdem villae; Landeldingen datus a Beselmo, apud Nunhirchen mansus cum lacu piscatorio datus a Trusingo, apud Volteringen forestus a Bezolino datus; ecclesia tota de Steinsilide cum conductu et omni integritate. Ad curiam hospitii et hominibus suscipiendis pertinet Volfresingen et apud Halbessurt molendinum et mansus unus, et apud Terolnesheim vinea duas carratas vini solum per annum. Ad abbatiam autem ipsam, sicut et alia praedicta, pertinet etiam quarta pars ecclesiae apud Sitterfdorff, et tertia pars telonei apud Sarburg; ecclesia Monheim tota cum conductu et omni integritate, et quarta pars ejusdem villae; medietas villae quae dicitur Meingeringem, et ecclesia cum conductu et tertia pars decimae. Sacerdosque illius ecclesiae omni anno in Natali Domini triginta nummos pro eulogiis persolvit abbatissae. Ecclesia Berthingen tota cum conductu et omni integritate, et medietas villae ejusdem ecclesiae Igolingen cum conductu et villa, ex toto data per manus Mathildis dilectae uxoris fratris nostri Hugonis praedicti, et filii ejus Henrici; moneta apud Hesse cum totius mercati utilitate; quarta pars ecclesiae de Tesselingen cum conductu et omni integritate; ecclesia de Belnoylre tota cum conductu et omni integritate. De hac ecclesia quinque solidi omni anno persolvuntur. Ecclesia Malscheidt tota cum conductu et omnibus ad Christianitatem pertinentibus. De hac etiam quinque solidi omni anno persolvuntur. Ecclesia Elbersmytre tota cum conductu et omni integritate. De hac etiam quinque solidi omni anno persolventur. Ecclesia Bettelingen tota cum conductu et villa ex toto et omni integritate. De hac etiam omni anno duo solidi persolventur. Apud Rodesheim tres partes decimae ecclesiae inferioris, et ipsa ecclesia cum conductu et omnibus ibidem ad Christianitatem pertinentibus. De Dreheim, omni anno, sex carratae vini ad cellarium monialium dantur, et in festo sancti Martini decem solidi ibi persolvuntur, absque aliis beneficiis quae inibi sunt posita. Apud villas Bosseringen, Schalhembach, Olba, Richenhofem, prata, agri, curiae non modicae. De familia autem ecclesiae, ac suae catholicae fidei et honestae religionis, pater noster Hugo, justus in eisdem bonis advocatus et haeres, hanc constituit concordiam ut invicem se in legali matrimonio, secundum suam conditionem, conjungendi, liberam habeant licentiam: ita ut, si ex illa conjunctione numerosa proles procreata fuerit, aequaliter dividatur ecclesiae et haeredi. Si autem non procreatum fuerit inde nisi unum cujusque sexus mancipium, pro speciali sua reverentia habeat ecclesia. Quod et nos confirmamus, atque in perpetuum taliter permanere stabilimus, necnon et omnia ad ipsam ecclesiam pertinentia, stabilia et firma, et nullo modo violanda, hac nostrae praeceptionis pagina corroboramus, et nihil horum, neque imperator, neque rex, neque dux, neque marchio, neque comes, neque vicecomes, neque advocatus, neque aliquis haeres, et neque archiepiscopus, neque episcopus, vel aliqui ecclesiastici ordinis, seu mundanae conditionis, magna parvaque persona infringere, vel minuere aut invadere praesumat; si autem aliquis praesumpserit, liberam habeat licentiam adeundi auctoritatem apostolicam. Violatorem ergo hujus praecepti, Martinus pius, nisi resipuerit, non defendat, Laurentius, laesus in illum, iratus insurgat, sitque omnibus sociis ingratus, atque divinum anathema sustineat; conservatorem vero divina gratia circumveniat, et apostolica benedictio conservet et muniat
|
[ f., Gerbergae]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 97 |
XCVII. S. Leo IX confirmat fundationem abbatiae S. Joannis Baptistae Florinensis pro monachis Benedictinis in dioecesi Leodiensi, haud pridem institutae per Gerardum Florinensem toparcham, dein Cameracensem episcopum. (Anno 1054.) [Miraeus Opp. diplom. IV, 4.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, Ecclesiae S. Joannis Baptistae, et per eam GONISONI abbati ac ejus successoribus in loco qui dicitur Florinas, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Convenit apostolico regimini ut in omnibus prudenter ecclesiastico provideatur honori. Quapropter, Gon so abba, in Christo dilecte fili, in quo, quia suum pleniter honorem monastica obtinet religio, mihi bene complacuit, firmum de bonis ecclesiae tuae, id quidem summopere postulanti, concedimus privilegium, quod videlicet, ob mutuam petentis et donantis benevolentiam, animae tuae simul ac nostrae apud Dominum salutem obtineat et gloriam. Paterna pietate benignum assensum praebuimus Cameracensis episcopi venerabilis Gerardi justis precibus, ut, quia ipse praefatam sumptu tuo et de rebus propriis cum fratre Godefrido construxit et donavit ecclesiam; hanc a nobis mereatur recipere gratiam. Annuimus, inquam, voluntarie, et sibi et tibi, frater charissime; et vos quidem, quos apud alios commendat aetas et exterius reverenda canities, mihi gratos fecit moralitas interior et inviolabilis fides. Memores etiam in hac tua petitione fuimus fratris tui domini Wasonis, Tungrensis Ecclesiae vigilantissimi pastoris, qui, dum vixit, aequitatis norma, catholicae religionis, canonicae simul honestatis semper fuit regula. Hanc igitur nostrae praeceptionis paginam fieri jussimus, statuentes apostolica censura, ut nihil horum quae praefato monasterio a quibuscunque fidelibus concessa vel concedenda sunt in perpetuum, aliquis temerario ausu infringere vel imminuere audeat, ne, dum praecursorem et Baptistam Domini offenderit, quo inter natos mulierum major nullus surrexit, Dei omnipotentis iram incautus incurrat. Datum . . . . . .
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 98 |
XCVIII. Epistola seu breve S. Leonis IX, pro coemeterio prioratus Sancti Orientii Cluniacensis ordinis. (Anno 1054.) [ Builar. Cluniac. 13.)
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, RAIMUNDO archiepiscopo Ausciensi, salutem et apostolicam benedictionem.
|
Pervenit ad aures nostras clamor monachorum Sancti Orientii commorantium in suburbio civitatis, pro injuria quam loco illorum inferre niteris de coemeterio extra usum antiquae consuetudinis: non enim meliores sumus quam patres nostri. Quapropter tibi mandamus atque sub auctoritate Dei et sancti Petri et nostra praecipimus ut praedictum monasterium novis legibus et inauditis consuetudinibus in nullo infestes, in nullo molestes, tam in coemeterio quam in aliis rebus ad ipsum locum pertinentibus. Decernimus itaque canonica et apostolica auctoritate ut nulla ecclesia terminos statutos a Patribus au eat transire. Unde vos admonere volumus et praecipimus ut quod usque modo non habuistis, nec intra urbem, nec extra, vobis injuste vindicetis. Scilicet sicut fuit coemeterium temporibus antecessorum vestrorum, ita permaneat in saeculum in futurum.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 99 |
XCIX. S. Leo IX confirmat fundationem percelebris abbatiae S. Mariae apud Santones. (Anno 1054.) [ Gall. Christ. II, Instrum., 481.]
|
Rectore omnium ordinante Deo, LEO ego, Romanae sedis papa.
|
Innotescat volo omnibus catholicae Ecclesiae cultoribus quod Goffridus, comes Andegavensis, et Agnes comitissa locum S. Mariae Sanctonensis coenabii, quod monachabus inibi sub beati Benedicti regula degentibus Deo devote fundaverunt, nostra auctoritate confirmari et auctorizari postulaverunt et nostri regiminis tuitione confortari deprecati sunt, quorum petitioni assensum praebentes confirmamus et constitutionis tantae locum liberali, ut deprecati sunt, jure sub nostra defensione suscipimus. Unde omnes Dei fideles charitative submonemus ne tantum opus disturbare et dissipare Dei servitium vel Deo devotas patiantur. Quod si aliquis huic divino operi insidiari praesumpserit, concessa vel concedenda calumniando et devastando, iram perpetuae damnationis incurrat, et S. Dei Genitricis omniumque Sanctorum accusationem non evadat, et nostrum anathema, quantum Dei judicio traditum nobis est, apostolica etiam auctoritate concessum Dei inimicum dare in interitum, in aeternum damnum sentiat. Hujus vero conscriptionis chartam, ut firmiorem obtineat vigorem, sigilli nostri impressione signari curavimus.
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |||
Leo IX
| 100 |
C. S. Leonis IX epistola ad Michaelem Constantinopolitanum patriarcham, adversus ejus et Leonis Acridani episcopi inauditas praesumptiones et nimias vanitates . I. II. III. IV. V. VI. VII. VIII. IX. X. XI. XII. XIII. XIV. XV. XVI. XVII. XVIII. XIX. XX. XXI. XXII. XXIII. XXIV. XXV. XXVI. XXVII. XXVIII. XXIX. XXXI. XXXII. XXXIII. XXXIV. XXXV. XXXVI. XXXVII. XXXVIII. XXXIX. XL. XLI.
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, MICHAELI Constantinopolitano, et LEONI Acridano, episcopis.
|
In terra pax hominibus bonae voluntatis . Hujusmodi exordium docuit nos illud Dominicum: In quamcunque domum aut civitatem intraveritis, primum dicite: Pax huic domui; et si ibi fuerit filius pacis, requiescet super illum pax vestra; sin autem, ad vos revertetur . In pace etenim vocavit nos Deus , qui est pax nostra; qui fecit utraque unum, et veniens evangelizavit pacem his qui longe, et his qui prope erant : et inter nonnulla dixit: Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur . Quorum pedes Deiloquus Isaias admiratus, proclamat: Quam speciosi pedes evangelizantium pacem! Ad quam magnus Paulus contestando sic discipulos adhortatur: Pacem sequimini cum omnibus, et sanctimoniam, sine qua nemo videbit Deum . Et: Si fieri potest, quod ex vobis est, cum omnibus hominibus pacem habentes . Et rursum: Pacem habete, et Deus dilectionis et pacis erit vobiscum . Nec immerito, dicente discipulis suis, imo omnibus Christianis ipso Domino: Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis . Quae utique quam germano et unanimi affectu, et indissolubilis foederis nexu retinenda sit, hinc potest colligi quod eam, ultimam cohaeredibus et comparticipibus suis, velut haereditario et perpetuo jure commendatam, sub testamento mox suo sanguine subscripto et pia morte confirmato reliquit, quasi diceret: Fratres et cohaeredes mei, relinquo vobis ex patrimonio nostro sortem, temporalem videlicet pacem; quam si integram et incontaminatam in fine mihi repraesentaveritis, meam sortem, pacem scilicet sempiternam, adjungo vobis. Nec his contentus, Patri aequalis, Patreque minor, pro hac ipsa Patrem sic deprecatur, ad Patrem suum, et Patrem nostrum, a quo nunquam discesserat, rediturus: Pater, quos dedisti mihi, volo ut sint unum, sicut et nos unum sumus, et sint consummati in unum . Sed Vae mundo a scandalis , quia, cum pene omnes paginae divinae nos pariter invitent ad bonum unitatis et pacis, quatenus cor unum et anima una sit nobis in eo qui unanimes in domo sua, quae est catholica Ecclesia, habitare facit, exstitere tamen hactenus, et existunt miseri homines, sua, non quae sunt Jesu Christi, quaerentes , per omnia militibus Dominum gloriae crucifigentibus nequiores. Illi siquidem corruptibili tunicae ipsius, quia inconsutilis et desuper contexta erat per totum, pepercerunt, dicentes: Non scindamus eam , quadam utique reverentia admirati et textricis diligentiam et operis elegantiam. Isti vero incorruptibili charitati ejus, qua univit Ecclesiam, ut exhiberet sibi vestem gloriosam, non habentem maculam aut rugam, impias et sacrilegas manus ad discindendum crudeliter injiciunt, linguas magniloquas et dolosas ad confodiendum illam exacuunt; nihili pendentes ineffabili et speciali artificio coaeternae Deo Patri sapientiae compactam et contextam, nec humano ingenio, seu philosophorum syllogismis aut argumentationibus consutam: Stulta enim mundi elegit Deus, ut confundat sapientes . Neque enim per rhetores et sophistas collegit piscatores, sed per piscatores et simplices piscatus est sophistas et oratores, quia, sicut egregius Paulus dicit: Non est in sermone regnum Dei, sed in virtute . Verum erubescat et confundatur impia haeresis, impudenter inhians sectioni atque divisioni insecabilis et indivisibilis unitatis, reclamante et repugnante non solum ipsius unitatis natura, sed etiam humanae sapientiae conjectura. Discedant ergo perfidi corvi, milvi, vultures, et quaecunque laniatu vel morte aliena pascuntur aves. Sola columba ad arcam redeat et super caput Domini Jesu manens, totum corpus ejus, quod est Ecclesia, uniat, infundat et repleat, unicamque columbam de diversae professionis et nationis hominibus atque linguis omnibus, quasi de diversis membris efficiat, cui voce Capitis, quod est ipse Christus, dicat: Una est columba mea, perfecta mea, immaculata mea . Quae enim semper una vocatur, et est, nunquam dividitur aut secatur; quae semper perfecta, hoc est plena, nunquam minuitur aut evacuatur; quae semper immaculata, nunquam corrumpitur aut maculatur. Quoniam, etsi nonnunquam ab ea plerique ita exerunt ut non revertantur, non tamen ejus unitas inde discinditur, aut perfectio minoratur, seu virginitas violatur. Quandoquidem membra corvina ad hoc revertuntur, ut suo corpori, a quo ad tempus videbantur esse disjuncta, reincorporentur, et integerrima permaneat columba illa unica, cui se incorporatos et unitos falso gloriabantur. Et quae gemebat sub periculis in falsis fratribus, revelata illorum exitu, per os beati Joannis apostoli libere protestatur: Ex nobis exierunt, sed non erant ex nobis. Nam si fuissent ex nobis, permansissent utique nobiscum . Qui enim pectus columbae, velut humores mali, solebant premere, et ad nauseam jugiter provocare, alicujus accessionis vel occasionis impulsu egressi, vel ejecti, aut potius egesti, comprobantur eam relevare; atque bonae valetudinis statum sua discessione eidem revocare. Quotquot autem exeunt redituri, omnino ab ea nequeunt avelli aut praecidi; et si videntur aliquandiu avulsi aut praecisi, quia Novit Deus qui sunt ejus , per cujus praedestinationem sunt intus sine errore, etiam qui putantur foris esse, et errare; nec rapit quisquam de manu ipsius, quos jam prorsus raptos suspicabamur. Sed vae hominum superbiae et arrogantiae , qui membra Antichristi, et praecursores ejus effecti, qui est rex super universos filios superbiae, non cessant zizaniorum pestes in medium tritici spargere, et messem, cui coeleste praeparatur horreum, quantum in eis est, atterere. De quorum periculoso tempore dilectus Domini virgo Joannes voluit nos instruere: Filioli, inquiens, novissima hora est, et sicut audistis quia Antichristus venit, nunc autem Antichristi multi facti sunt Haec novissima hora a primo adventu Salvatoris incoepta, usque ad secundum ejus adventum est protendenda. Quae quot Antichristos jam habuerit aut detexerit, dicere quis poterit? De quibus et Doctor gentium, mirabilis Paulus, Ephesiis in Actibus apostolorum ait: Ego scio quoniam intrabunt post discessionem meam lupi graves in vos, non parcentes gregi; et ex vobis ipsis exsurgent viri loquentes perversa, uti abducant discipulos post se . Sed, o Domine Jesu, pervigil Pastor, et Leo de tribu Juda, qui, secundum Psalmistam, super aspidem et basiliscum ambulas, et conculcas leonem et draconem , jam in fine saeculorum oves pascuae tuae, variis insidiis et rabie innumerabilium luporum hactenus fessas, miseranter attende, et increpa feras arundinis , quae saeviunt, et dentibus frendunt super humilitatem Ecclesiae tuae, fulti et protecti arundineto, id est, mundana potestate, exterius quidem nitida, sed interius vacua, ubi, sicut ab beatum Job divina voce dicitur: Non solum omnes bestiae agri ludunt , cuncta scilicet turba malignorum spirituum secundum libitum suum debacchatur, verum etiam Behemot, eorum utique princeps, ibidem sub umbra dormit in secreto calami et locis humentibus, cum sine aliqua inquietudine vel contradictione in superborum et lubricorum cordibus requiescit securus. Catholica vero Ecclesia promissiones tuas retinens, Domine, quotidie gaudet compleri in doctoribus suis illud Sapientiae: Fulgebunt justi, et tanquam scintillae in arundineto discurrent , atque vento agitatas arundines comburent. Tunc ferae arundinis pariter interient, in quibus est congregatio taurorum , coetus videlicet haeresiarcharum cervicoso ducatu post se trahentium vaccas, id est, lascivas animas populorum, ut qui probati sunt argento, excludantur, scilicet perfecti in eloquiis divinis et stabiles in fide appareant, emineant vel manifestentur. Argento quippe eloquia divina significantur, ut idem Psalmista testatur: Eloquia Domini, eloquia casta, argentum igne examinatum . Per exclusionem autem, argentum vel aurum quodam artificio subrigitur, elevatur et exprimitur, ut repente videatur respersum, et insignitum decenti figuratione diversorum florum aut imaginum, quod prius humile jacebat et planum. Quod totum brevius et clarius sic eloquitur magnus Paulus: Oportet haereses esse, ut qui probati sunt, manifesti fiant in vobis . Sed, o maligna haeresis, non inde tibi blandiaris, quod ab Apostolo, Oportet haereses esse, audieris. Etenim in sancto Evangelio Dominus noster dicit: Necesse est ut veniant scandala; verumtamen vae homini per quem scandalum venit! Nempe non est frustra in fornace aurificis palea, quia aurum non purgatur, si palea non uratur. Haec et alia similia his cum pene omnes sacri eloquii paginae contra impudentem vesaniam haereticorum concrepent, vehementer obstupescimus, et lacrymis charitatis plangimus, sic edormisse Ecclesiae sacerdotes, quatenus qui Dei debuerant esse adjutores, non exhorreant eorum fieri sequaces quorum memoriam cum sonitu periisse, et civitates destructas vident. Inde est totum illud, quod tandem cum indicibili contritione et gemitu cordis ac corporis effundimus, in quo omnia viscera catholicae matris concutiuntur, in quo omnes sensus Christianorum obtunduntur, in quo disciplina ecclesiastica et sanctorum vigor canonum confunditur ac calcatur, quia tu, charissime nobis, et adhuc dicende in Christo frater et antistes Constantinopolitane, tuque Leo Acridane, dicimini apostolicam et Latinam Ecclesiam nova praesumptione, atque incredibili audacia, nec auditam nec convictam palam damnasse, pro eo maxime quod de azymis audeat commemorationem Dominicae passionis celebrare. Ecce incauta reprehensio vestra, ecce non bona gloriatio vestra, quando ponitis in coelum os vestrum, cum lingua vestra transiens in terra, humanis argumentationibus et conjecturis antiquam fidem confodere ac subvertere moliatur. Ecce, nisi quantocius resipiscatis, incorporati et annumerati, quod absit! eritis in illa cauda draconis, qua tertiam partem stellarum coeli traxit, et in terram misit. Ecce jam post mille ac ferme viginti a passione Salvatoris nostri annos, incipit per vos discere Romana Ecclesia qualiter memoria passionis ejusdem sit recolenda, quasi nil ei contulerit praesentia, conversatio et diuturna institutio, seu, qua clarificavit Deum, mors pretiosa illius venerabilis senis, cui specialiter Christus Filius Dei vivi dicit: Beatus es, Simon Bar-lona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in coelis . Non ergo perpenditis quanta impudentia dicatur Pater, qui est in coelis, abscondisse a principe apostolorum, Petro, cultum, sive ritum visibilis sacrificii, per dispensationem Unigeniti sui, cui per semetipsum plenissime revelare dignatus est illud ineffabile arcanum invisibilis divinitatis ejusdem Filii sui. Et cui non per angelum, nec per prophetam, sed proprio ore, ipse Dominus angelorum et prophetarum sic repromittit in sequentibus: Et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam , illius capiti vos satagitis subtrahere Christum Jesum, praeter quem nemo potest universali Ecclesiae aliud ponere fundamentum . Quod utique devotissimus ille Petrus non solum vivens, sed etiam moriens demonstravit, quando nimia humilitate et congrua significatione se crucifigi deorsum verso capite petivit; profecto divina inspiratione praefigurans sese esse primum et quadrum lapidem in fundamento, quod est Christus Jesus, compaginatum, cohaerentem atque connexum; qui, utpote superpositus angulari lapidi, totum pondus ecclesiasticae fabricae incorruptibili soliditate sufferret, ac proprii capitis suppositione omnia membra corporis Christi per aptas et naturales compages, usque ad consummationem saeculi, quasi usque ad pedes crescentia, inflexibili collo ad coelos sustolleret. Taliter sancta Ecclesia super petram, id est Christum et super Petrum, vel Cepham filium Joannis, qui prius Simon dicebatur, aedificata, quia inferi portis, disputationibus scilicet haereticorum, quae vanos ad interitum introducunt, nullatenus foret superanda. Sic pollicetur ipsa Veritas, per quam sunt vera, quaecunque sunt vera: Portae inferi non praevalebunt adversus eam . Cujus promissionis effectum se precibus impetrasse a Patre idem Filius protestatur, dicendo ad Patrem: Simon, ecce Satanas expetivit vos, ut cribraret sicut triticum. Ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua; et tu aliquando conversus confirma fratres tuos . Erit ergo quisquam tantae dementiae qui orationem illius, cujus velle est posse, audeat in aliquo vacuam putare? Nonne a sede principis apostolorum, Romana videlicet Ecclesia, tam per eumdem Petrum quam per successores suos, reprobata et convicta, atque expugnata sunt omnium haereticorum commenta, et fratrum corda in fide Petri, quae hactenus nec defecit, nec usque in finem deficiet, sunt confirmata? Praeterimus nominatim replicare nonaginta et eo amplius haereses ab Orientis partibus, vel ab ipsis Graecis, diverso tempore ex diverso errore ad corrumpendam virginitatem catholicae Ecclesiae matris emergentes. Dicendum videtur, ex parte, quantas Constantinopolitana Ecclesia per praesules suos suscitaverit pestes, quas viriliter expugnavit, protrivit, et suffocavit Romana et apostolica sedes. Ecce Eusebius Nicomediensis episcopus, sedis Constantinopolitanae invasor, et signifer maledicti Arii exstitit. Quartus Macedonius haeresiarcha, suffocator antecessoris sui beati Pauli, blasphemator Spiritus sancti, tortor Christianorum, et usque ad mortem persecutor, et alter Julianus, charactere in frontibus notando catholicos. Haec et alia mala, tam ipse quam sui sequaces, per omnes Orientis urbes, et maxime Constantinopoli, agebat, cum Hesperiae partes ab hac tempestate immotae manerent, teste vestro historiographo Socrate . Quintus Eudoxius Arianus invasor sedis, et ordinator Eunomii haeretici, dicens Patrem ἀσεβῆ, quod nullum colat; Filium εὐσεβῆ, quod Patrem colat. Sextus Demophilus, ipse Arianus. Nonus Maximus, Cynicus et Apollinarista. Decimus Nectarius vir sanctus, ordinatus a sancta Constantipolitana synodo prima; de quo, cum sancti Patres Damaso papae et suis coepiscopis scripsissent, dixerunt: « Constantinopolitanae urbis novellam, ut ita dicamus, Ecclesiam velut ex ore leonis, haereticis suffossam blasphemiis, abstraximus: » teste Theodoreto vestro historiographo . Sed non inde omnino suffocatus est ille veternosus basiliscus et venenosus; quia successor hujus Joannes Chrysostomus ab ingrata Ecclesia bis est depositus, et in exsilio defunctus. Cujus depositionem non ferentes occidentales episcopi, id est Latini, ab Orientalium communione sunt segregati. Hujus successor Arsacius manu militari in Joannitas desaeviit, in sequaces videlicet beati Joannis. Jam quintus decimus in catalogo Nestorius haeresiarcha exstitit, qui spiritu diaboli plenus, inter alias suae perversitatis blasphemias, tale virus evomuit: « Dei genitricem Mariam nullus appellet; Maria enim homo fuit, et Deum ab homine generari nimis impossibile est. » Qui etiam duas personas in Deo Christo mentitus est. Hinc septimus decimus Flavianus beatus praesul martyrio coronatus postea, quia damnavit Eutychen abbatem, unam substantiam vel naturam in Christo asserentem. Propter quod beatissimae memoriae domino papa Leone et Marciano Christianissimo imperatore factum est Chalcedonense concilium sexcentorum triginta pontificum. Quid dicemus de Acacio accusatore, et restitutore Petri Alexandrini episcopi, per quos plurima homicidia exstiterunt, nisi quod a sanctissimo Gelasio papa in perpetuum fuere ambo damnati cum Joanne successore et defensore Acacii? Post quos Anthimus Eutychianus haereticus per praesentem papam Agapetum in ipsa Constantinopoli est depositus Eutychius autem, quia dogmatizabat humanum corpus in resurrectione impalbabile futurum et vento aereque subtilius, a beato Gregorio tunc diacono ita est convictus, ut in praesentia piae memoriae Tiberii imperatoris codices dogmatis ejus justis flammis traderentur. Successit quoque huic Joannes, cujus superbiam, quamvis universus mundus capere nequiverit, angustus tamen cespes post non multum temporis compressit. Hic nimiae vanitatis novum nomen primus sibi usurpavit, ubi se a cunctis oecumenicum patriarcham, id est universalem, et dici et scribi debere decrevit. Pro qua utique praesumptione a beatis pontificibus Pelagio et Gregorio digna perculsus est excommunicatione. Cujus contagii macula adhuc vobis cum ipsa maledictione sic adhaesit ut nunc quoque vos ipsos oecumenicos patriarchas et appellare et scribere non timeatis. Et certe nomen istud a sanctis Patribus in Chalcedonensi synodo, ob reverentiam S. Romanae et apostolicae sedis, sanctissimo decessori nostro Leoni papae, et praeclarissimo doctori, successoribusque ejus fuit oblatum, sed nec ab illo, nec ab ullo successorum ipsius constat hactenus receptum. Et cui post Christum Jesum hoc nomen magis poterat aptari quam successoribus Petri? Sed imitanda humilitas reverendorum pontificum, attendens quod ipse princeps apostolorum non inveniatur dictus universalis apostolus, et superbum refutavit vocabulum penitus, quo videbatur par dignitas subtrahi cunctis per orbem praesulibus, dum uni ex toto arrogaretur, tanquam singuli dicerent verbis et factis, quod magister eorum et primus crucifigendus inquit: « Non sum dignus caput sursum ponere, sed declinare vultum in terram. » Vestra ergo fraternitas videat quanta apud se protervia tumeat, quae nec oblatum sibi a quoquam, nec concessum, sed potius denegatum, et sub anathematis interpositione ab apostolica et prima sede, et a sanctis atque orthodoxis Patribus interdictum superstitiosum vocabulum, tantae obstinationis contumacia, per quadringentos jam a beatissimo papa Gregorio et amplius annos, usurpare non cessat: et qualiter, exemplo Domini nostri Jesu Christi et suorum, parati estis pro fratribus animas ponere, qui per tot tempora noluistis saltem inane nomen, et totius Ecclesiae unitatem sua insolentia scandalizans deponere? et quid effecit in vestris mentibus toties declamata in auribus illa gloriosi Apostoli professio, qui dicit: Quis scandalizatur, et ego non uror? qui non solum pro scandalo aliorum non urimini. sed etiam scandalo vestro quotidie uritis Ecclesiam Dei? Sed ut ad reliquos decessores vestros revertamur, quid de Pyrrho episcopo, imo haeresiarchae Macarii Antiocheni sequace dicetur? qui veniens Romam scripto anathematizavit omnia quae ipse et decessores sui contra fidem catholicam et apostolicae sedis senserant? Sed quantocius ad vomitum reversus, a papa Theodoro est damnatus, et successor ejus Paulus, quod ab eodem Romano pontifice monitus et increpatus non resipuit, quando, velut simulacrum aut phantasma aliquod insensibile Dominum nostrum Jesum Christum arbitratus, nec unam, nec duas voluntates vet operationes in eodem fuisse diffinivit, et altare Latinorum et legatorum. Romanae Ecclesiae, quod nemo haereticorum ante cum praesumpserat, subvertit. Ad cujus abiem, qua saeviebat in catholicos, destruendam, sanctissimus papa Martinus, collectis centum et quinque episcopis, damnavit Cyrum Alexandrinum, Sergium, Pyrrhum, et Paulum, Constantinopolitanos episcopos. In qua utique vesania nec vos istis modo temporibus inferiores illo vestro Paulo, summam et apostolicam sedem, cunctosque institutionis ejus fidissimos observatores anathemate damnatis; incauta, impudenti arrogantia adeo caecati, ut non animadvertatis quid, et qui faciatis, et cui. Illi nempe facitis praejudicium, de qua nec vobis, nec cuilibet mortalium licet facere judicium, beatissimo et apostolico pontifice Silvestro divinitus decernente, spiritualique ejus filio Constantino, religiosissimo Augusto, cum universa synodo Nicaena approbante ac subscribente ut summa sedes a nemine judicetur; inviolabiliter et inconcusse sibi conservato illo privilegio, quod idem princeps quarto baptismatis sui die devotus contulit pontifici Romano, scilicet ut in toto orbe sacerdotes ita hunc caput habeant, sicut omnes judices, regem. Quorum semper omni mundo reverendam sententiam, sicut veraciter divina inspiratione promulgatam, amplexae reliquae universales synodi, id est Constantinopolitana prima, consensu pii Augusti et religiosi majoris Theodosii, Ephesina prima, sub Juniore Theodosio, filio Archadii, Chalcedonensis, sub imperio divae memoriae Marciani, tertia Constantinopolitana, rogatu et consensu Junioris Constantini, unanimi voluntate, concordique verbo et scripto confirmavere sanctam Romanam et apostolicam sedem, post Dominum Jesum, caput esse omnium Ecclesiarum Dei, et hoc debere credi, confiteri et scribi ab omnibus veneratoribus Nicaeni concilii cujus statutorum usque ad unum iota contemptoribus districtum anathema cautum est a quinque praefatis, et cunctis sanctorum Patrum synodis subsequentibus. Sic, juxta Sapientem, lapis missus non pergit ad coelum , et maledictum, frustra prolatum, revertitur in auctorem suum : sic, juxta vulgi proverbium, qui supra caput suum spuere conatur, quantocius in faciem illius sputum relabitur: Sic nobis maledictum pro maledicto non reddentibus, sed cum Psalmista, adversum nos peccatore consistente, custodiam ori nostro jam diu ponentibus , per tumorem vestrum incurristis, quod dolemus, quia praejudicium faciendo summae sedi, de qua nec judicium licet facere cuiquam hominum, anathema accepistis ab universis Patribus omnium venerabilium conciliorum. Quo indissolubiliter astringemini, si cor impoenitens retinendo super tantam praesumptionem, ab illo per vicarios ipsius non solvamini, cui specialiter dixit Christus, Filius Dei vivi: Quaecunque solveris super terram, erunt soluta et in coelis . Si conferamus vetera novis, Balaam ille hariolus in hac parte cautior fuit vobis, qui, reverens Deum, nec promissis, nec minis regis Moab ad maledicendum filiis Israel flecti potuit: Quomodo, inquiens, maledicam cui non maledixit Deus? aut quomodo aetestabor quem Dominus non detestatur? Vos vero nec amor Dei et proximi, nec reverentia divinorum canonum, aut, sicut dicitur, orthodoxorum principum vestrorum prohibitio revocat, quin publice maledicatis et detestemini genus electum, regale sacerdotium, gentemque sanctam . Quod quamvis omnibus Ecclesiis Christi, quae unam catholicam in toto mundo efficiunt, a principe apostolorum, Petro sit vere dictum, nulli tamen verius aptatur quam illi cui proprie praesidet ipse qui coelestis regni meruit gubernacula obtinere, Domino Jesu Christo sibi dicente: Tibi dabo claves regni coelorum , et, in speciali potestate ligandi et solvendi, summi sacerdotii privilegium. At quoniam, attestante Salomone: Cor regis in manu Domini; quocunque voluerit vertet illud : tantum apicem coelestis dignitatis in beato Petro et in ejus vicariis prudentissimus terrenae monarchiae princeps Constantinus intima consideratione reveritus, cunctos usque in finem saeculi successuros cidem apostolo in Romana sede pontifices, per beatum Silvestrum non solum imperiali potestate et dignitate, verum etiam infulis et ministris adornavit imperialibus, valde indignum fore arbitratus terreno imperio subdi quos divina majestas praefecit coelesti; cui equidem comparatum istud terrenum nihil est, nisi vanitas vanitatum, qua homines, obliti Domini Creatoris sui, intumescentes, mox detumescunt Et tamen imperialis celsitudo hoc totum quod potuit effecit, quando tota devotione quidquid a Domino acceperat, eidem in ministris suis reddidit. Ut enim venerabilis Paulus docet: Non est potestas nisi a Deo: quaecunque autem sunt, a Deo ordinata sunt . Quibus in terreni regni opportuna administratione non resistendum sic instruimur per ipsum principem apostolorum: Subjecti estote omni humanae creaturae propter Deum; sive regi, quasi praecellenti; sive ducibus, tanquam ab eo missis, ad vindictam malefactorum, laudem vero bonorum, quia sic est voluntas Dei . Et post pauca: Deum timete, regem honorificate . Atque per coapostolum ejus Paulum: Omnis anima potestatibus sublimioribus subdita sit Nam qui resistit potestati, Dei ordinationi resistit. Qui autem resistunt, ipsi sibi damnationem acquirunt . Unde Sapientia in Proverbiis intonat, dicens: Per me reges regnant, et principes justa decernunt . Quod etiam saepe dictus Augustus Constantinus perspicacis animae vivacita o deprehendit, et matri suae religiosae Helenae inter nonnulla sic rescripsit: « Qui moderatur saecula, et disponit totius mundi suffragia, quibus alimur et sustentamur, per se quidem spirantia vivificat, sed per pectora principum sua jura saeculis dictat. » His et aliis quamplurimis testimoniis, jam vobis satisfactum esse debuit de terreno et coelesti imperio, imo de regali sacerdotio S. Romanae et apostolicae sedis, praecipue super speciali ejus dispositione in coelis, si quoquo modo Christiani esse vel dici optatis, et si ipsam Evangelii veritatem aperte, quod absit! non impugnatis. Ad cujus tonitruum quisquis non expergiscitur, non dormit, sed omnino est mortuus, cui jam frustra ab hominibus clamabitur. Sed ne forte adhuc de terrena ipsius dominatione aliquis vobis dubietatis supersit scrupulus, neve leviter suspicemini ineptis et anilibus fabulis sanctam Romanam sedem velle sibi inconcussum honorem vindicare et defensare aliquatenus, pauca ex privilegio, ejusdem Constantini manu cum cruce aurea super coelestis clavigeri venerabile corpus posito, ad medium proferemus, quibus fundetur veritas et confundatur vanitas, ut omnia membra catholicae matris cognoscant nos illius Petri disciplinae esse qui sic in Epistola sua ait de se: Non enim doctas fabulis secuti, notam vobis fecimus Domini nostri Jesu Christi virtutem, sed speculatores facti illius magnitudinis ; et nos vobis inculcare non tam relatu quolibet quam quae ipso visu et tactu comperta sunt. Vel admoniti recognoscite quia idem gloriosus princeps in jam dicto privilegio, post Christianae fidei claram perfectamque confessionem atque baptismatis sui enucleatam commendationem, specialem sanctae Romanae Ecclesiae dignitatem sic promulgavit, dicens: « Utile judicavimus, una cum omnibus nostris satrapis, et universo senatu, optimatibus etiam et cuncto populo Romanae gloriae imperio subjacente, ut, sicut beatus Petrus in terris vicarius Filii Dei videtur esse constitutus, ita etiam et pontifices ipsius principis apostolorum vice, principatus potestatem, amplius quam terrenae imperialis nostrae serenitatis mansuetudo habere videtur, concessam a nobis nostroque imperio obtineant, eligentes nobis ipsum principem apostolorum, vel ejus vicarios, firmos apud Deum esse patronos. Et sicut nostra est terrena imperialis potentia, ita ejus sacrosanctam Romanam Ecclesiam decrevimus veneranter honorare, et amplius quam nostrum imperium terrenumque thronum sedem sacratissimam B. Petri gloriose exaltare, tribuentes ei potestatem et gloriae dignitatem, atque vigorem et honorificentiam imperialem; atque decernentes sancimus ut principatum teneat, tam super quatuor sedes, Alexandrinam, Antiochenam, Hierosolymitanam ac Constantinopolitanam, quamque etiam super omnes in universo orbe terrarum Dei Ecclesias, et pontifex, qui, pro tempore, ipsius sacrosanctae Romanae Ecclesiae exstiterit celsior et princeps cunctis sacerdotibus totius mundi existat, et ejus judicio, quaeque ad cultum Dei vel fidei Christianorum stabilitatem procuranda fuerint, disponantur. Justum quippe est ut ibi lex sancta caput teneat principatus, ubi sanctarum legum institutor, Salvator noster, beatum Petrum apostolum obtinere praecepit cathedram, ubi et crucis patibulum sustinens, beatae mortis sumpsit poculum, suique Magistri et Domini imitator apparuit, et ibi gentes pro Christi nominis confessione colla flectant, ubi eorum doctor beatus Paulus apostolus pro Christo, extenso collo, martyrio est coronatus; et illic usque in finem quaerant doctorem, ubi sanctorum doctorum quiescunt, corpora; et ibi, proni ac humo prostrati, coelestis regis Dei et Salvatoris nostri Jesu Christi famulentur officio, ubi superbi terreni regis serviebant imperio. » Et succincte commemorato suo studio et devotione in construendis aliquot sanctorum basilicis et imperialium donationum magnificentia abundanter ditatis, ait: « Concedimus ipsis sanctis apostolis, dominis beatissimis Petro et Paulo, et per hos etiam beato Silvestro Patri nostro, summo pontifici, et universali urbis Romae papae, et omnibus ejus successoribus pontificibus, qui usque in finem mundi in sede beati Petri erunt sessuri, atque de praesenti contradimus palatium imperit nostri Lateranense, quod omnibus in toto orbe terrarum praefertur atque praecellit palatiis: deinde diadema, videlicet coronam capitis nostri, simulque phrygium, necnon et superhumerale, videlicet lorum quod imperiale circumdare assolet collum; verum etiam et chlamydem purpuream, atque tun cam coccineam, et omnia imperialia indumenta, sed et dignitatem imperialium praesidentium equitum, conferentes ei etiam imperialia sceptra, simulque cuncta signa atque banda, etiam et diversa ornamenta imperialia, et omnem processionem imperialis culminis et gloriam potestatis nostrae. Viros etiam reverendissimos clericos diversi ordinis, eidem sacrosanctae Romanae Ecclesiae servientes illud culmen singularis potentiae et praecellentiae habere sancimus, cujus amplissimus noster senatus videtur gloria adornari, id est, patricios atque consules effici, necnon et caeteris dignitatibus imperialibus eos promulgamus decorari. Et sicut imperialis exstat decorata militia, ita et clerum S. Romanae Ecclesiae ornari decernimus. Et quemadmodum imperialis potentia diversis officiis, cubiculariorum nempe et ostiariorum, atque omnium excubitorum ornatur, ita et sanctam Romanam Ecclesiam decorari volumus. Et ut amplissime pontificale decus praefulgeat, decernimus et hoc ut clerici ejusdem S. Romanae Ecclesiae mappulis et linteaminibus, id est candidissimo colore, decoratos equos equitent. Et sic noster senatus calceamentis utitur cum udonibus, id est candido linteamin illustratis, sic utantur et clerici; et ita coelestia sicut terrena, ad laudem Dei decorentur. Prae omnibus autem licentiam tribuentes, concedimus ipsi sanctissimo Patri nostro, Silvestro urbis Romae episcopo, et papae, et omnibus qui post cum in successu et perpetuis temporibus advenerint, beatissimis pontificibus, pro honore et gloria Christi Dei nostri in eadem magna Dei catholica et apostolica Ecclesia, ex nostro indicto, quem placatus proprio consilio clericare voluerit, et in numero religiosorum clericorum connumerare, nullum ex omnibus praesumentem superbe agere. « Decrevimus itaque et hoc, ut idem venerabilis Pater noster, Silvester summus pontifex, vel omnes ei succedentes pontifices, diademate, videlicet corona, quam ex capite nostro illi concessimus, ex auro purissimo et geminis pretiosis uti debeant, et in capite ad laudem Dei pro honore beati Petri gestare. Ipse vero beatissimus papa super coronam clericatus, quam gerit ad gloriam beati Petri, omnino ipsa ex auro non est passus uti corona; phrygium autem candido nitore, splendidam resurrectionem Dominicam designatis, ejus sacratissimo vertici manibus nostris imposuimus, et tenentes frenum equi ipsius, pro reverentia beati Petri, stratoris illi officium exhibuimus, statuentes eodem phrygio omnes successores ejus singulariter uti in processionibus, ad imitationem imperii nostri. Unde ut pontificalis apex non vilescat, sed magis quam terreni imperii dignitas et gloriae potentia decoretur, ecce tam palatium nostrum, ut praelatum est, quam Romanam urbem, et omnes Italiae seu occidentalium regionum provincias, loca et civitates, saepefato beatissimo pontifici, et Patri nostro Silvestro universali papae contradentes atque relinquentes, ei vel successoribus ipsius pontificibus potestatem et ditionem firmam imperiali censura per hanc nostram divalem jussionem et pragmaticum constitutum decernimus disponenda, atque juri sanctae Romanae Ecclesiae concedimus permansura. Unde congruum prospeximus nostrum imperium et regni potestatem orientalibus transferri ac transmutari regionibus, et in Byzantiae provinciae optimo loco nomini nostro civitatem aedificari, et nostrum illic constitui imperium, quoniam ubi principatus sacerdotum et Christianae religionis caput ab Imperatore coelesti constitutum est, justum non est ut illic terrenus imperator habeat potestatem. Haec vero omnia, quae per hanc imperialem sacram et per alia divalia decreta statuimus atque confirmavimus, usque in finem mundi illibata et inconcussa permansura decernimus. » Deinde facta obtestatione, coram Deo vivo et terribili ejus judicio, et imprecatione aeternae condemnationis temeratori vel contemptori ipsius sui privilegii, secutus idem venerabilis Constantinus, ait: « Hujus vero imperialis nostri decreti paginam propriis manibus roborantes, super venerandum corpus B. Petri, principis apostolorum posuimus, ibique eidem Dei apostolo spondentes nos cuncta inviolabiliter conservare, et nostris successoribus imperatoribus conservanda in mandatis relinquere, Patri nostro Silvestro, summo pontifici et universali papae, et per eum cunctis successoribus ejus pontificibus, Domino Deo et Salvatore nostro Jesu Christo annuente, tradimus, feliciter atque perenniter possidenda. » Tot ergo et talibus aliisque quamplurimis testimoniis subnixa non crubescit veritas sed confutatur impudens vanitas. At nos hinc habentes testimonium majus Constantino. Qui, ut ait beatus evangelista Joannes, de terra est, et de terra loquitur , vix ab homine testimonium accipimus, contenti testimonio illius qui de coelo venit, et super omnes est, et dicit: Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et nortae inferi non praevalebunt adversus eam. Et tibi dabo claves regni coelorum. Et quodcunque ligaveris super terram, erit ligatum et in coelis; et quodcunque solveris super terram, erit solutum et in coelis . Qui etiam in catalogo apostolorum, instar cardinis, ab ipso Domino Jesu Christo primus positus, Petrus, id est Cephas, exstat cognominatus. Cui specialiter et nominatim, non tantum ante passionem suam, verum et in ipsius articulo passionis, mox ut sui corporis et sanguinis mirabile mysterium agendum generaliter discipulis tradidit, tam oves se pastorum Pastore percusso, dispergendas, quam et usque in finem saeculi ad unum ovile, et ad se unum pastorem colligendas commendando, ait: Simon, Simon, ecce Satanas expetivit vos, ut cribraret sicut triticum; ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua: et tu aliquando conversus confirma fratres tuos . Ipsum quoque angelus per mulieres ad videndam resurgentis Magistri gloriam nomine invitavit, cum dixit: Dicite discipulis ejus, et Petro, quia surrexit et ecce praecedet vos in Galilaeam. Ibi eum videbitis . Necnon eidem, ipsa die resurrectionis suae, pius et verax Magister apparuit, quemadmodum venerabilis evangelista Lucas nos instruit, dicens: Quia surrexit Dominus vere, et apparuit Simoni . Quam manifestationem soli Petro prius, deinde illi cum reliquis condiscipulis factam, gloriosus coapostolus ejus Paulus declarat, ubi ad Corinthios sic scribit: Quia surrexit Christus tertia die secundum Scripturas, et quia visus est Cephae, et post haec undecim Instante quoque jam suae assumptionis gloria, ubi prandebat cum septem discipulis suis, Dominus amorem Petri erga se tertio inquisivit, et terti confitenti, agnos et oves suas tertio pascere praecepit, pro quibus qua morte clarificaturus esset Deum, in extensione manuum illius et praecinctione futura eidem significavit. Qui nec mora, assumpto Domino, in medio centum et viginti fratrum exsurgens, et profundos sanctissimi Psalmistae sensus edisserens, auctoritate sua apostolicum numerum, sorte annumerato Mathia, supplevit, quem undenarium remanere nefas credidit. Quibus etiam pariter misso Spiritu S. in variis linguis, cum quidam stuperent admiratione, quidam deridentes inveterata caecitate dicerent musto plenos esse, Petrus uno S. Joelis testimonio et ignaros instruxit, et incredulos destruxit. Deinde constanter improperata illis scelerata sua conspiratione adversus Dominum et Christum ejus, qua ipsum auctorem vitae morte turpissima tunc condemnantes interfecerant clarissimis beati David oraculis astruxit illius sanctam resurrectionem, et gloriosam ascensionem, et ab eo impraesentiarum factam Spiritus sancti effusionem. Ita, compunctis Judaeis, primus apostolorum reis sanguinis Christi poenitentiam indixit, et eorum protinus tria millia baptizavit . Hic solus, sicut doctiloquus evangelista Lucas testatur, dum qui dispersi fuerant pro persecutione facta sub Stephano, circumirent civitates, nemini loquentes verbum vitae, nisi solis Judaeis, orans in coenaculo, factus est in excessu mentis: et linteum omnibus terrae quadrupedibus, et reptilibus, volucribusque coeli refertum, quatuor initiis submitti de coelo vidit, sibique coelitus dictum tertio: Surge, Petre, occide et manduca, et tertio ab eo responsum: Quia commune et immundum nunquam introivit os meum; et tertio superna voce repetitum: Quod Deus mundavit, tu ne commune dixeris ; sufficienter instructus a quatuor mundi partibus gentes, quondam immundas, in unitatem fidei congregandas, sicque fide, mundatis eorum conscientiis, ab operibus mortuis, et occisa in eis pristina immunditia, cui servire membra sua exhibuerant, Christo delectabiliter inviscerandas tribus nuntiis in mysterio Trinitatis se invitantibus; immanem aprum illum de silva gentium, Cornelium centurionem aggressus, non reluctantem occidit et comedit, quando aqua et Spiritu mundatum Ecclesiae indidit. Cui, coadunatis ipsius domesticis et amicis, dum adhuc loqueretur, Spiritus sanctus cecidit super omnes qui audiebant verbum, et erant loquentes linguis, et magnificantes Deum . Quod nulli Judaeorum, nec ipsis apostolis uspiam legitur concessum, ut Paracleti tantam plenitudinem acciperent priusquam baptismum. Nonne hinc jam luce clarius constat Petrum primitus ad aedificationem Ecclesiae Christi Judaeos et gentiles attraxisse, et quasi duos parietes ex diverso venientes, per angularem lapidem Christum indissolubili charitatis glutine conjunxisse? Qui postea videns messem multam, et operarios paucos, Paulum et Barnabam ab Antiochia praedicatores omnibus nationibus destinavit; quibus strenue officio insudantibus dexteram societatis dedit, ut illi quidem in gentibus, ipse vero in circumcisione esset, sicut in Epistola ad Galatas ostenditur evidenter . Neque tamen, partito in eos onere, subtraxit se coeptae vocationi gentium et curae, quam post Asiam ab Illyrico sentit tota Europa et Africa, praecipueque mundi caput et domina gentium Roma. Nam cum quidam pseudo-apostoli turbassent corda fratrum, dicentes eos debere circumcidi secundum legem Moysis, Paulusque et Barnabas Hierosolymam iissent, super hac quaestione consulturi, solus Petrus, sua auctoritate, circumcisionis onus atque veteris legis jugum a cervicibus discipulorum removit, et gratiam Evangelii ad plenam salutem credentium sufficere censuit, dicens: Quare vultis imponere grave jugum super cervices discipulorum, quod neque patres nostri, neque nos portare potuimus? sed per gratiam Domini Jesu Christi credimus salvari, quemadmodum et illi. Visum est enim Spiritui sancto et nobis, nihil oneris ultra vobis imponere . Qua utique responsione confirmatus Doctor gentium, Paulus, Galatis protestatur: Si circumcidamini, Christus vobis nihil proderit . Sed et illud in ipso Petro nihilominus est animadvertendum quod sui corporis umbra infirmis conferebat optatae sospitatis remedium. Quod nulli sanctorum constat hactenus concessum: nec ille, per quem Petrus potuit quidquid boni potuit, ex suo sanctissimo corpore aliquando cuiquam tale donum attribuit Sanctus sanctorum, sed suo Petro specialiter in magna significatione praesentis et futurae Ecclesiae hoc reservavit privilegium, scilicet quia ipse utriusque principalis rector existeret, utriusque statum in seipso portenderet, quatenus haec visibilium et transiturorum sacramentorum secreta virtute, quasi umbra sua, morbis animarum in terra curatis, illam nobis adhuc invisibilem veritatis et beatitudinis solidam speciem, velut solidum corpus, exhibeat in coelis. Quarum differentiam breviter Apostolus demonstrat: Videmus nunc, inquiens, per speculum in aenigmate, tunc autem facie ad faciem. Nunc cognosco ex parte, tunc autem cognoscam, sicut et cognitus sum . Cui concordans Joannes coapostolus suus ait: Charissimi, filii Dei sumus, et nondum apparuit quid erimus. Scimus quoniam, cum apparuerit, similes ei erimus, quoniam videbimus eum sicuti est . Quod vero praesens Ecclesia fide et spe salvatur, Paulus sic loquitur: Sine fide impossibile est placere Deo. Fides autem est sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium . Idem in alio loco: Spe salvi facti sumus; spes autem quae videtur, non est spes. Quod enim videt quis, quid sperat? Sic modo credendo et sperando, atque per patientiam exspectando quod non videmus, fide et spe a peccatis liberati videmus quia justus ex fide vivit. In futuro plenam beatitudinem in re videbimus et possidebimus, qua per charitatem solam sine fastidio satiabimur, cum apparuerit gloria ejus. Verum vestra insolentia, nihili pendens talia, specialibus Christi ovibus claudere et interdicere non timet, in quibus temporaliter ad laudem Dei recubabant, ovilia: quas ipse non cessat invitare et introducere ad sempiternae vitae pascua; quas tantum ex omnibus sibi compatientes in crucis ultima poena jam positus attendens, pro eisdem animam ponendo, cum gratiarum actione et piissima prece in ipsa emissione sui, beati spiritus Domino commendavit, dicens: Gratias tibi ago, Pastor bone, quia oves, quas tradidisti mihi compatiuntur mihi. Peto ergo ut participent mecum de gratia tua in sempiternum. Ergo praevalebit illis portas vitae obserare vel obstruere errorum claviculis, seu sophismatum tendiculis quilibet inimicus, quas potestate, meritis et prece, reserat et pandit tantus amicus, cui portae inferi non praevalebunt aliquatenus in coelis terrisque praepotens ex ultimo desiderio animae suae, et voluntate labiorum suorum a Domino, ad quem vos ibat, erit fraudatus? Absit! Quapropter a tanta amentia jam resipiscue, et Latinos vere catholicos, atque maximi Petri famili riores discipulos institutionisque ejus devotiores sectatores, cessate subsannando azymitas vocare, aut ecclesias illis denegare, seu tormenta, sicut coepistis, inferre, si vultis nunc et semper pacem et portionem cum Petro habere. Cujus doctrinam et traditionem in Epistola ad Romanos, sapientibus et insipientibus debitor ille gentium Doctor, ad tertium coelum et in paradisum raptus, sic per omnia commendat, dicens: Primum quidem gratias ago Deo meo per Jesum Christum pro omnibus vobis, quia fides vestra annuntiatur in universo mundo . Ex cujus capituli occasione beatus et catholicus doctor Augustinus, in Latinaque lingua clarissimus, atque noster Chrysostomus, ait: Fides ista, quam Romani habent, ipsa eademque est, et non alia, quae in universo mundo annuntiatur et creditur; quae non solum in terra, sed et in coelis praedicatur; quia Jesus pacificavit per sanguinem suum non solum terrestria et inferna, sed et coelestia . Et hoc est in universo mundo fidem praedicari, per quam omnis mundus sit subditus Deo. Sed Paulum audite subsequentem: Desidero videre vos, ut aliquid impertiar vobis gratiae spiritualis ad confirmandos vos . Qui ne putaretur velle aliquid institutioni Petri addere vel demere, exposuit quid dixerit ad confirmandos vos: id est, simul consolari in vobis per eam, quae invicem est, fidem vestram atque meam . Et in fine Epistolae monens eos devitare falsos fratres, et praeter doctrinam quam ipsi acceperant, euntes, ait: Rogo vos, fratres, ut observetis eos qui dissensiones et offendicula, praeter doctrinam quam vos didicistis, faciunt; et declinate ab illis. Hujuscemodi enim Christo Domino nostro non serviunt, sed suo ventri; et per dulces sermones et benedictiones seducunt corda innocentium. Vestra enim obedientia in omni loco divulgata est. Caudeo igitur in vobis . Ecce in totius Epistolae serie non invenitur magnus Paulus fidem Latinorum correxisse, nec vitia redarguisse; sed congratulatus fidei et conversationi eorum. de perseverantia commonuisse. cum non propter reprobam actionem, sed et ob ipsius fidei citissimum naufragium in Graecos fuerit invectus acerrime ab initio usque in finem primae ad Corinthios Epistolae. Quod certe liquet in paucis verbis, ubi ait: Fidelis Deus, per quem vocati estis in societatem Filii ejus Jesu Christi Domini nostri. Obsecro autem vos, fratres, per nomen Domini nostri Jesu Christi, ut idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis schismata; sitis autem perfecti in eodem sensu, et in eadem scientia. Significatum est enim mihi de vobis, fratres mei, ab his qui sunt Chloes, quod contentiones sint inter vos. Hoc autem dico quod unusquisque vestrum dicit: Ego quidem sum Pauli, ego autem Apollo, ego vero Cephae, ego autem Christi. Divisus est Christus? Et ubi notavit eos ex arrogantia falsae et mundanae sapientiae subjunxit: Jam saturati estis, jam divites facti estis, sine nobis regnatis; et utinam regnaretis, ut et nos vobiscum regnaremus! Et inflationi eorum minatus virgam, ait: Omnino auditur inter vos fornicatio, et talis fornicatio, qualis nec inter gentes, ita ut uxorem patris habeat quidam. Et vos inflati estis, et non magis luctum habuistis, ut tollatur de medio vestrum qui hoc opus fecit . Quibus expletis, admonuit eos secum epulari, non in fermento veteri, quod totam massam corrumpit, sed in azymis sinceritatis et veritatis . Igitur istis et hujusmodi apostolicis sanctorumque Patrum dictis cum evidenter approbetur Latinorum sincera obedientia, et plurimorum Graecorum improbetur corrupta insolentia, sunt adhuc plura his super hoc parti nostrae faventia, quae, si liceret ad medium deducere, non solum excederent modum epistolae, verum etiam possent armaria onerare. Quapropter his omissis, charitative monemus, ne absentes sitis vobismetipsis; sed vos ante vos constituatis, vias praedecessorum vestrorum et vestras sollicite consideretis, nec nos privato amore palpetis, et in fratrum oculis festucam explorantes, in vestris trabem non videatis. Recordamini illius nefandae synodi, quam voluerunt vocari septimam vestri haeresiarchae, quorum conspiratione, ipsius Domini nostri Jesu Christi et sanctorum reverendae imagines, aut flammis traditae, aut aquis sunt immersae, picturae vero ex parietibus basilicarum deletae. Quibus quamvis semper restiterit Romanorum pontificum auctoritas, prae cunctis tamen sanctissimi papae Nicolai ubivis laudanda libertas, qui per legatos suos tam pro sacris imaginibus, quam pro depositione beati antistitis Ignatii, et substitutione Photii neophyti, ecclesiam agiae Sophiae clausit, donec sedis apostolicae acquiesceret decretis. Absit autem ut velimus credere quod publica fama non dubitat asserere, Constantinopolitanae Ecclesiae contigisse ut eunuchos, contra primum sancti Nicaeni concilii capitulum, passim promovendo, feminam in sede pontificum suorum sublimasset aliquando. Hoc tam abominabile scelus detestabileque facinus, etsi enormitas ipsius vel horror fraternaque benevolentia non permittit nos credere, considerata tamen incuria vestra erga sanctorum censuram canonum, quia eunuchos et aliqua parte corporis imminutos, non solum ad clericatum, sed ad pontificatum etiam indifferenter ac solemniter adhuc promovetis, fieri potuisse pensamus. Sed quid plura? Tot et tantis schismaticis et haereticis, catholicam atque apostolicam Ecclesiam aperte impugnantibus et discindere laborantibus, hactenus redundastis, ut Latina vel Occidentalis Ecclesia de vobis merito conqueri possit, voce sponsae dicens in Canticis canticorum: Filii matris meae pugnaverunt contra me . Et vere: nunquid enim Romana et apostolica sedes, quae per Evangelium genuit Latinam Ecclesiam in Occidente, mater non est Constantinopolitanae Ecclesiae in Oriente, quam per gloriosum filium suum Constantinum, et nobiles sapientesque Romanos, non tantum moribus, sed et muris studuit reparare? Quod si contradicitis, ad quid vestro imperatori Latinae laudes, et in Ecclesia Graecis recitantur Latinae lectiones? Utique ob reverentiam illius matris, quae jam cunctis paganorum crudelitatibus et diversorum tormentorum quaestionibus vexata et impugnata, ac, velut aurum, nimiis persecutorum flammis decocta, deliciosam filiam, videlicet Ecclesiam Constantinopolitanam edidit. Et certe jam decima a Nerone in Christianos persecutio penitus refrixerat, jam omne mundanae insaniae incendium sopitum erat, jam Roma adulta et longaeva, in divino cultu victrix et coronata, alta pace triumphabat, jam innumerabilis utriusque sexus et diversae aetatis martyrum exercitus, nostris azymis saginatus, universos idololatriae fregerat impetus, jam mundum, et ipsum mundi principem sub pedibus habebat, jam non solum ipsi nostrae institutionis antistites, sed et ministri eorum, in quibus Laurentius ac Vincentius, omni mundo stupente, deficientibus ipsis tormentis et tortoribus insultabant. Modo delicata filia in conclavi residens secura, deliciis, lascivia, et longo otio dissoluta, nec ad campum rite agonizantium aliquando progressa, pia matre satagente et decertante pro ea, non erubescit aut veretur primatum arrogare, maternae senectuti jam emeritae derogare, nec effaetum corpus ejus laboribus et diebus, rugososque et minus validos artus, quondam torosos et ad praelia divina exertos, saltem aliquo humanitatis respectu considerare, nullam reverentiam reverendis canis ipsius habere, sed ipsam puellari levitate post innumerabiles triumphos ad recidiva bella adversum semet provocare, et cam solido perfectorum cibo privatam, ad carnalium lac retrahere, quod contra usum naturae, ex ipsis pubertatis suae mammis in Aegypto, sicut supra dictum est, toties confractis, conatur impudenter ori ejus instillare. Et unitam saltem verum lac! Sed, proh dolor! non est lac, quo tenera fidelium paulatim nutriatur infantia, ut ad solidam escam pertingat, sed quod Salomon cavendum denuntiat, dicens: Fili mi, si te lactaverint peccatores, ne acquiescas eis . Et: Vae ei qui lactat amicum suum, et ducit eum via non bona . Nec est aqua, de qua qui biberit, non sitiat ultra, quia fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam, et flumina de ventre ejus fluent aquae vivae , sed potius aquae furtivae de puteis, quos Palaestini, lutum non aquam amantes, repleverunt terra ; vel de cisternis dissipatis , seu fluminibus Aegypti et Babylonis, quibus distenditur venter, et gravatus non repletur, sed exinanitur et intumescit , ut more hydropici tanto plus sitiat ad perniciem, quanto plus biberit. De quibus profecto Dominus per Jeremiam contra quosdam conqueritur, dicens: Me dereliquerunt fontem aquae vivae, et foderunt sibi cisternas, cisternas dissipatas, quae continere non valent aquas . Et post aliqua: Nunc quid tibi vis in via Aegypti, ut bibas aquam turbidam? Aut quid tibi in viis Assyriorum, ut bibas aquam fluminis? Quas utique ne sitiamus idem vetat, dicens: Prohibe guttur tuum a siti . Hinc Salomon, quas aquas appetere, quasque debeamus vitare, demonstrans, ait: Bibe aquam de cisterna tua, et fluenta putei tui. Deriventur fontes tui foras, et in plateis aquas tuas divide. Habeto eas solus, nec sint alieni participes tui. Sit vena tua benedicta . Et in subsequentibus, haereticam vanitatem, sub specie stultae mulieris, visibili quodammodo forma coloratam atque depictam introducit, dicens: Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens, sedet in foribus domus suae super sellam in excelso urbis loco, ut vocaret transeuntes per viam et pergentes itinere suo: Qui est parvulus, declinet ad me. Et vecordi locuta est: Aquae furtivae dulciores sunt, et panis absconditus suavior. Et ignoravit quod gigantes ibi sint, et in profundis inferni convivae ejus . Quorum ne sit particeps in tartari flammis, quas vicissim sine fine pascat medullis suis, jam nunc filia recordetur gemitus piae genitricis, et quot vel quanta pericula propter eam, seu propter sorores ipsius, in utero suo hactenus vidit; et gratia Dei discat talis fieri, saltem admonita, qualis bene de se meritam matrem, etiam senio ac assiduo incurvam labore et tremulam, data manu atque supposito humero studeat sublevare et sustentare, non ad ruinam impellere, deprimere, perturbare, vel affligere. Pio affectu et humili corde jugiter perpendat quid idem Salomon dicat: Stultus homo despicit matrem suam ; et item: Ne despicias, cum senuerit mater tua . Alioquin si, quod absit! pertinax esse voluerit, et piae matri supercilium ejus et arrogantiam adhuc dissimulanti, atque ad satisfactionem patienter exspectanti, parcere et parere contempserit, experietur in anicula matre virides annos exertos ad paternarum traditionum defensionem lacertos, adolescentulae competentem alacritatem, juvenculae constantiam efficacem; et, juxta Salomonem, contumax comedet fructus viae suae, suisque consiliis saturabitur : quia, sicut idem testatur: Benedictio patris firmat domos filiorum; maledictio autem matris eradicat fundamenta ; et iterum: Quam malae famae est qui fugit patrem; et est maledictus a Deo qui exasperat matrem . Et: Qui affligit patrem, et fugit matrem, ignominiosus est et infelix . Quam utique offendere cavet quisquis placere patri studet, velut etiam quidam sapientium saeculi ait: His igitur et aliis quamplurimis liquet assertionibus quid mereatur etiam carnalis matris contemptus: et quid de spiritualis genitricis contumelia et exprobratione dicetur? Illa siquidem in iniquitatibus nos conceptos generavit ad mortem; ista vero, culpis remissis, regeneravit ad vitam. Quarum ceu dispar est meritum, ita et dispar, pro earum honore ut dedecore praemium, quia carnalem matrem honoranti longaevitas super morientium terram, et firmamentum casae casurae repromittitur; exasperanti autem eam, terrenorum eradicatio fundamentorum. Porro spiritualem venerantes, longitudinem dierum in dextra Dei videbunt . et in terra viventium sine fine habitabunt; spernentes vero illam, duplici contritione conterentur, et, sicut diploide, confusione sua induentur , et radix eorum de terra viventium evelletur . Etenim affectio carnalis matris si nos prohibet a reverentia spirituali, penitus relinquenda et abscindenda est nobis, ut in Deuteronomio Moyses de tribu Levi dicit: Qui dixerit patri suo et matri: Nescio vos; et fratribus suis: Ignoro illos; et nescierunt filios suos: hi custodierunt testamentum tuum, judicia tua, o Jacob, et legem tuam, o Israel . Quod denique facturis Dominus Jesus in Evangelio centuplum hic, et in futuro vitam aeternam repromisit . Sed ecce jam non debet ingrata filia apparere, quia prae caeteris eam honorare dignata est mater sua. Nam cum nullo divino vel humano privilegio honorabilior seu clarior aliis Ecclesiis Constantinopolitana existat Ecclesia, et Antiochena, atque Alexandrina, ob reverentiam principis apostolorum, inter alias retentent dignitatis jura; tamen pia mater, Romana scilicet Ecclesia, nolens dilectam filiam dote honorificentiae ex toto carere, per beatos praedecessores nostros in aliquot synodis curavit decernere ut, salva principalium et apostolicarum sedium antiqua dignitate, Constantinopolitanus antistes honoraretur sicut regiae civitatis episcopus, quamvis Justinianus religiosus Augustus legibus humanis voluisset astruere ut post papam Romanum sedeat Constantinopolitanae praesul Ecclesiae. Et certe hoc nulla alia excellentia meritorum est assecuta, nisi quod Romana Ecclesia pro amore venerabilis Constantini, seipsam, quantum in eo fuit, honorantis et exaltantis, civitatem ipsius hoc privilegio honoris sola humana benevolentia insignivit, juxta prophetae dictum ad Heli: Glorificantem me glorificabo; qui autem contemnunt me, erunt ignobiles . Aut si quod aliud retinet, aut putat se habere dignitatis privilegium, vos rebelles lumini ac veritati, et signiferi umbrae et vanitatis, proferte in medium. Vos enim alloquimur, qui, sicut Dominus ait Pharisaeis, tulistis clavem scientiae , qui clauditis regnum coelorum ante homines, nec ipsi intratis, nec alios intrare permittitis , sed potius prohibetis, dum matris venerandam faciem conspuere quaeritis, dum eam insequimini conviciis et maledictis, dum agnos ejus ab ea segregare, etiam anathemate et flagellis, ne vocem maternam agnoscant et sequantur, contenditis. Ut enim fertur, omnes Latinorum basilicas penes vos clausistis, monachis monasteria et abbatibus tulistis, donec vestris viverent institutis. Ecce in hac parte, Romana Ecclesia quanto discretior, moderatior et clementior vobis est! Siquidem cum intra et extra Romam plurima Graecorum reperiantur monasteria sive ecclesiae, nullum eorum adhuc perturbatur vel prohibetur a paterna traditione, sive sua consuetudine; quin potius suadetur et admonetur eam observare. Nec enim animositatem impiae haereseos habet, quae semper divisione gaudet, dicens per patricidam meretricem: Nec mihi, nec tibi sit, sed dividatur ; sed pietate verae matris sic Salomonem deprecatur: Obsecro, domine, date huic infantem vivum, et nolite interficere eum . Scit namque quia nil obsunt saluti credentium diversae pro loco et tempore consuetudines, quando una fides, per dilectionem operans bona quae potest, uni Deo commendat omnes. XXX Quod vos cum ex debito gradus et loci vestri oportuisset scire et praedicare, quatenus de collectis ovibus gratiam a bono pastore, non condemnationem pro dispersis mereremini percipere, incurristis illud Apostoli ad Hebraeos: Quia, cum debueritis magistri esse ex tempore, iterum necesse habetis doceri quae sint elementa sermonum Dei . Zelum enim Dei habetis, sed non secundum scientiam . Quam ut apprehendissetis, non saltu, sed canonico intervallo, imo plano pede ad episcopatus culmen a laica conversatione pervenire debuistis, ne vobis refragarentur verba ipsius Apostoli, de episcopo dicentis: Non neophytum, ne in superbiam elatus in judicium incidat diaboli . Nam cum locum doctoris usurpat indoctus, necesse est ut aut discat quod doceat, aut caecus pastor, seu non valens latrare canis mutus , perniciose sibi et subjectis remaneat, aut discere et tacere erubescens, perniciosius docere praesumat. Raro quoque evenit ut, in culmine positus, valeat humilitatem discere qui in imis non desiit superbire. Huc accedit et illud quod, albuginem habens in oculo, a sacerdotio prohibetur. Albuginem quippe habet in oculo, quisquis arrogantia justitiae vel sapientiae caecatur. Sed absit ut religiosi principes et orthodoxi, atque Christianissima et Deo devota civitas, vos in hoc vestro errore audiendos putent: quos potius ad unitatis bonum terrore potestatis cogere debent. Recordentur Constantinopolitanos praesules in tantum priscis temporibus familiarissimo sibi morbo superbiae laborasse, ut edicto Augustorum Theodosii, Arcadii et Honorii prohibitus sit quisquam ex Constantinopolitana Ecclesia pontificatum, defuncto episcopo Sisinnio, deinceps sperare, sed ex alia sibi jugiter pontificem expetere, quia erant inani gloriae dediti et supra modum arrogantes, ceu commemorant historiographi. Qui etiam referunt quod septuaginta sex Orientales episcopi, concilium Sardicense declinantes, in Philippopoli Thraciae anathematizandum conventiculum habuerunt, sanctamque et immaculatam Nicaenae synodi fidem adulterantes, communi subscriptione errorem suum confirmarunt; Occidentales vero trecenti, amplexi sanam sanctorum Patrum sententiam, unanimitate sua corroborarunt. Quod totum ideo dicitur, ne post priorum cognitionem incaute praesentibus credatur. Nam Romanae Ecclesiae fides, per Petrum super petram aedificata, nec hactenus deficit, nec deficiet in saecula, Christo ejus Domino rogante pro ea, ceu testatur sub ipsa passione sua: Ego rogavi pro te, Petre, ut non deficiat fides tua; et tu aliquando conversus confirma fratres tuos . Quo dicto demonstravit fidem fratrum vario defectu periclitandam, sed inconcussa et indeficiente fide Petri, velut firmae anchorae subsidio figendam, et in fundamento universalis Ecclesiae confirmandam. Quod nemo negat, nisi qui evidenter haec ipsa verba Veritatis impugnat, quia sicut cardine totum regitur ostium, ita Petro et successoribus ejus totius Ecclesiae disponitur emolumentum. Et sicut cardo immobilis permanens ducit et reducit ostium, sic Petrus et sui successores liberum de omni Ecclesia habent judicium, cum nemo debeat eorum dimovere statum, quia summa sedes a nemine judicatur. Unde clerici ejus cardinales dicuntur, cardini utique illi, quo caetera moventur, vicinius adhaerentes Quapropter nos certissime retinentes omni venerabilem mundo institutionem Petri, et fidem ipsius coapostoli sui et doctoris gentium Pauli, clarissimo calamo subscriptam, ab apostolica sede omnibus libere clamamus quod Galatis idem Paulus: Licet nos, aut angelus de coelo evangelizet vobis, praeterquam quod evangelizatum est vobis, anathema sit. Sicut praedixi, et nunc iterum dico: Si quis evangelizaverit praeter id quod accepistis, anathema sit . Nec ideo silebimus, si dicimur non esse quales debemus, nec qualis est Petrus. Quod utique agendum esset, si cuiquam commendaremus nosmetipsos. Quia vero, sicut ait Apostolus, non praedicamus nosmetipsos, sed Dominum Jesum, nos autem servos servorum ejus per Jesum ; nobis pro minimo est, ut a vobis judicemur, aut ab humano die, quoniam qui judicat nos, Dominus est . Neque enim qui seipsum commendat, ille probatus est, sed quem Deus commendat . Et repellendo temerarium judicium, dicit alibi: Tu quis es, qui judicas alienum servum? Suo domino stat aut cadit; potens est enim Deus illum statuere . Nempe et vos, licet quamplurimum tumeatis, quamvis de vobis ultra modum alta sentiatis, non credimus tamen, quod dicere audeatis, vos esse quales debetis, aut qualis Alexander, Joannes Chrysostomus, vel Flavianus fuit, sicut nec Antiochenus se talem, qualis exstitit ipse Petrus, nec Alexandrinus parem se Marco vel Athanasio profiteri est ausus, quia sine retractatione a suis punirentur. Idcirco etsi ad hoc vos impellit tamor, tamen retardat timor. Quae cum ita sint, nullius tamen vos detractio reprimit, quin diligenter lac et lanam ab ovibus exigatis; nec veremini, ne dicatur non esse vos pares illis antecessoribus vestris magnis. Cur hoc, nisi quia quicunque sacerdotes, etsi dispares sunt merito, pares tamen sunt officio? Nec potest denegari pro merito quod debetur officio. Alioquin non staret sacerdotium, si majus aut minus fieret, seu variaretur secundum humanorum varietatem meritorum, essentque pene tot sacerdotia quot homines. Qua de re, fratres, utinam non ad judicium nostrum dicamus, profecto sumus qualis Petrus, et non sumus qualis Petrus, quia idem sumus officio, et non idem merito. Et quotiescunque lac et lanam, scilicet stipendium et honorificentiam ab ovibus Dei exigimus, nulla meriti nostri ibi fit commemoratio, sed officio nostro quaeritur debita recompensatio. Ac sic meritum Petri non habentes, officium autem Petri exsequentes, officio nostro debitos reposcimus honores, Apostolo dicente: Quandiu minister ero, ministerium meum honorificabo . Et praemonens oves Christi ad solvendum singulis debita, ait: Reddite omnibus debita; cui honorem, honorem . Non quia bonum sit accipientibus, sed quia malum sit non reddentibus. Sic ergo et beatissimus praedecessor noster Gregorius dicit: Nemo nos propter nos in loco Petri despiciat, quia ex cathedra ejus, cui, auctore Deo, qualescunque praesidemus, debita sibi jura nostrum officium reclamat. Frequenter enim solet evenire quod dicimus, ut persona in hoc mundo potens despectum servum habeat. Cumque per eum suis vel extraneis aliqua mandat, non despicitur, persona missi servi, quia in corde servatur reverentia mittentis domini. Ergone saltem quod Dominus concessit Pharisaeis et Scribis sedentibus in cathedra Moysis, servus denegabit qualibuscunque conservis suis in cathedra Petri? Super cathedram, inquit, Moysis sederunt Scribae et Pharisaei. Omnia ergo quaecunque dixerint vobis servate et facite . Ita quod male vivimus, nostrum est: quod vero bona dicimus, cathedrae, cujus occasione necesse habemus recta praedicare. Unde dicit ille exercitatissimus Paulus: Dum omnimodis, sive occasione, sive invidia Christus annuntietur, et in hoc gaudeo, sed et gaudebo . Ecce Apostolus sic necessarios ducit hujusmodi, ut gaudeat super eis; et vos qui estis, qui negligentiam eorum ad injuriam apostolicae cathedrae retorquetis? Nos enim quid sumus? Nec contra nos est murmur vestrum, sed contra Dominum, cujus ordinationi resistendo, damnationem vobis acquiritis, cum nostra potestas, sicut et omnis, a nullo alio nisi ab ipso sit. Sciendum est quia falsa justitia dedignationem, vera autem compassionem habet. Qua utique privamini, insultando, non compatiendo; alienae calamitati. Et forte approbare nequitis quod objicere vel calumniari praesumitis: imo constat vos comprobare non posse. Sed esto. Ecce in coelo judex noster, et conscius noster in excelsis . Caeterum de homine sentite, o homines, quod vultis; unum tamen conscientia respondet nobis, quia omnium Ecclesiarum Dei salutem et exaltationem summopere desideramus. Sed ut quicunque quodlibet ex superbia arripiat, et sibi contra nostram apostolicam sedem atque leges ejus usurpet, hoc nos tolerare non possumus, quia quisquis Romanae Ecclesiae auctoritatem vel privilegia evacuare seu imminuere nititur, non hic unius Ecclesiae, sed totius Christianitatis subversionem et interitum machinatur. Cujus enim compassione vel sustentatione ulterius respirabunt filiae a quovis oppressae, unica illa suffocata matre? Cujus refugium appellabunt? Ad quam confugium habebunt? Ipsa enim Athanasium, ipsa omnes catholicos suscepit, fovit, defendit, et sedibus propriis pulsos restituit. Ideo cupiendo omnes in visceribus Jesu Christi nobiscum, vos admonemus ne falsum nomen scientiae, justitiae vel gloriae quaerendo, unus adversus alterum infletur, ne cinis et terra periculose superbiat, ne abominabilis et miser homo, bibens quasi aquas iniquitatem , sequendo exteriora, in vita sua projiciat intima sua. Simus unum corpus, et unus spiritus, sicut vocati sumus in una spe vocationis nostrae . Ipsa corporis compositio et membrorum nos doceat qualiter et quanti habenda sit Ecclesiae unitas. Ipsa etenim corpus est Christi, ut Apostolus dicit: Vos estis corpus Christi, et membra de membro . Et sicut in uno corpore multa membra habentur, omnia autem membra non eumdem actum habent, ita multi unum corpus sumus in Christo, singuli autem alter alterius membra . Et si dicit auditus, vel manus, Non sum oculus, non sum de corpore: ideo non est de corpore? Si totum corpus oculus, ubi auditus? , et reliqui sensus. Nunc autem disposuit Deus, sicut voluit, corporis membra; singula officio suo apta. Membrum vero suo officio non contentum, sed cupiens praeripere alienum, conturbat corporis ordinem totum; velut si visus voces, auditus colores, gustus odores, olfactus asperas res aut lenes, tactus tentaret discernere sapores, nonne frustra omnes paterentur? Sic singulorum ornamenta seu indumenta non sunt omnibus membris accommoda, nec congrua; sed unumquodque requirit sua, et abjicit aliena. Nempe refutat pes coronam, galeam et pileum, caputque sandalia vel pedules ad suum non applicat usum. Sic manuum dignitas et maxima utilitas, quamvis componat insignem imperii coronam, non tamen hanc sibi adaptat et imponit, sed capiti, contenta suis armillis, dextrocherio et annulis. Idem fit et in caeteris, et tam discors concordia est in eis ut eorum quodlibet alii officium suum omnino deputare recuset; et tamen de bono unius pariter exsulterit, sicut de malo communiter dolent; et officia sua non sibi tantum, sed magis mutuae utilitati, exhibent. Unde secutus idem Apostolus, ait: Si glorificatur unum membrum, congaudent omnia membra . Et quantae insipientiae est nolle nos imitari quod sumus, et quod ad transitoriam vitam aliquandiu retinendam accepimus, non considerare, ut in perpetuum subsistamus. Quia vero ante omnia pestilens mater superbia, ejusque crudelissimae filiae, invida scilicet ac inanis gloria passim obstinata rabie corpus Christi moliuntur eviscerare et dilacerare, non efficiamur inanis gloriae cupidi, invicem provocantes, invicem invidentes , ne, quod avertat Deus, contingat nobis dictum Apostoli: Quod si invicem mordetis, videte ne ab invicem consumamini . Et illud Jacobi: Quod si zelum amarum habetis, et contentiones sunt in vobis, nolite gloriari, et mendaces esse adversus veritatem. Non est ista sapientia desursum descendens, sed terrena, animalis, diabolica. Quae autem desursum est sapientia, primo quidem pudica est, deinde pacifica, modesta, suadibilis, amans bonum, sine simulatione . Has itaque duas et valde sibi contrarias sapientias vigili mente discernite, et si Petrus singulariter figura summi capitis nostri, vicariusque ejus, ac sui successores jam in terris retinent specialem dignitatem terreni coelestisque regni, nolite invidere vel detrahere Romanae Ecclesiae apici, quem per charitatem totum valetis adipisci, et in nobis regnare et ipsi. Sin alias, audietis quod supra: Jam saturati estis, jam divites facti estis: sine nobis regnatis; atque utinam regnaretis ut et nos vobiscum regnaremus . Ecce nos vestram gloriam ducimus nostram: cur vos annullare nitimini nobis divinitus et humanitus concessam? Nonne decus vel dedecus sui capitis manus seu pes suum non ducit? Nec dolet, sed potius gaudet uno sensu, id est, solo tactu donatum corpus, superpositum sibi caput omnibus pollere sensibus, quia eos militare facit, et invigilare corporis subjecti utilitatibus; et caput de omnibus judicans sensibus nullo sensu judicatur, utpote solius sui judicio sufficientissimum: utque Apostolus dicit: Spiritualis judicat omnia, ipse autem a nemine judicatur . Haec et supra dicta de corporis nostri harmonia si non sentitis in vobis, in corpore non estis, nec in corpore vivitis; et si in corpore Christi, quod est Ecclesia, non estis, nec de eo vivitis, jam videte ubi et quid sitis. Abscissi estis, putrescitis, et velut palmes praecisus de vite foras missi estis, et arescitis, ut in ignem mittamini, et ardeatis - quod divina pietas longe faciat a vobis Sed quia jam nunc videmur digressi modum epistolae, alio exordio congruum censuimus respondere vestrae calumniae, quam confratribus et coepiscopis nostris Apulis, scriptam ad suggillationem nostri azymi, et praedicationem vestri fermenti, non dubitastis dirigere. Inter haec dirigimus vestris cavillationibus refragantia venerabilium Patrum nostrorum aliqua super his scripta; deinde, ut Deus inspirabit, nostra rescripta, quatenus multipliciter vestra retundantur et retro ferantur jacula, et quem non vultis feriant. Nam si vos non erubescitis, nec timetis de loquacitate, nos non tantum erubescere, quantum timere debemus de taciturnitate, quia de nostra multorum pendent animae, quae falsis fratribus calumniantibus et nobis tacentibus, habent perire. Ista autem vobis paterna pietate, ac germana dilectione interim rescribimus, in quibus satis declinasse nos credimus, ne in illud Salomonis incideremus: Noli respondere stulto juxta stultitiam suam, ne efficiaris illi similis . Verum si non resipueritis, experiemini quod idem mox secutus ait: Responde stulto juxta stultitiam suam, ne sibi sapiens esse videatur . Et illud Apostoli: Haereticum hominem post unam et secundam correptionem devita; subversus est enim qui ejusmodi est, et delinquit, proprio judicio condemnatus . Et cavendo interdictum veteris legis typicum, deinceps non coquemus haedum in lacte matris suae; sed impetiginem ejus et scabiem fricabimus instanter mordaci aceto et multo sale; quia cum dolore abscindenda sunt quae leni manu palpari et sanari non possunt, ut Dominus admonet, dicens: Si manus tua, vel pes tuus scandalizat te, abscinde eum, et projice abs te. Et si oculus tuus scandalizat te, erue eum . Sed miseratio Dei praecedens haec nostra dicta, parcet et nobis et vobis, ut deinceps non sit necesse circa quaestiones et pugnas verborum occupari, sed ex divinis paginis nostram in hoc mundo peregrinationem invicem consolari, et pacifice adhortari, ut Psalmista canit: Pax multa diligentibus legem tuam, Domine, et non est illis scandalum . Quod vero charitas et unitas fratrum ipsa sit lex Dei, ostendit illud Evangelii: Hoc est praeceptum meum, ut diligatis invicem . Quam nos sinceram hic conservare, et in futuro sine fine ipsam, quae Deus est, perspicere, qui vult omnes homines salvos fieri, et ad agnitionem veritatis venire , dignetur concedere Amen.
|
(Luc. II) (Luc. X) (I Cor. VII) (Ephes. II) (Matth. V) (Isa. LII; Rom. X.) (Hebr. XII) (Rom. XII) (II Cor. XIII) (Joan. XIV) (Joan. XVII) (Matth. XVIII) (Philip. II) (Joan. XIX) (I Cor. I) (I Cor. IV) (Cant.
V) (I Joan. II) (II Tim. II) (I Joan. II.) (Act. XX) (Psal. XC) (Psal. LXVII) (Job XL) (Sap. III) (Psal. LXVII) (Psal. XI) (I Cor. XI) (Matth. XVIII.) (Matth. XVI) (Ibid.) (I Cor. III) (Matth. XVI) (Luc.
XXII) (Hist. eccles. lib. II, cap. 2) (Eccles. Histor. lib. V, cap. IX) (In tomo de anathematis vinculo ep. 9, 11.) (AGAP. epist. 4, 5.) (I Cor. II) (Eccli. XXVII) (Prov. XXVI) (Psal. XXXVIII) (Matth. XVI) (Num. XXIII.) (I Petr. II) (Matth. XVI) (Prov. XXI) (Rom. XIII) (I Petr. II) (Ibid.) (Rom. XIII) (Prov. VIII) (II Petr. I) (Joan. III) (Matth. XVI) (Luc. XXII) (Matth. XX) (Luc. XXIV) (I
Cor. XV) (Joel.II) (Act. II) (Act. X) (Ibid.) (Gal. II) (Act. XV) (Gal. V) (I Cor. XIII) (I Joan. III) (Hebr. XI) (Rom. VIII.) (Rom. I) (Col. I) (Rom. I) (Ibid.) (Rom. XVI) (I
Cor. I.) (I Cor.
IV.) (I Cor. V) (Ibid.) (Cant. I) (Prov.
I) (Prov. XVI) (Joan. VII) (Gen. XXVI) (Jer. II) (Num.
V) (Jer. II) (Ibid.) (Ibid.) (Prov. V) (Prov. IX) (Prov. XV) (Prov. XXIII) (Prov. I) (Eccli. III) (Ibid.) (Prov. XIX) (Psal. XC) (Psal.
CVIII) (Psal. LI) (Deut. XXXIII) (Matth. XIX) (I Reg. II) (Luc. XI) (Matth. XXIII) (III Reg.
XVIII) (Ibid.) (Hebr. V) (Rom. X) (I Tim. III) (Isa. LVI) (Luc. XXII) (Gal. I) (II Cor. IV) (I Cor. IV) (II Cor. X) (Rom. XIV) (Rom. II) (Rom. XIII) (Matth. XXIII) (Philip. II) (Job XVI) (Job XV) (Ephes. IV) (I Cor. XII) (Rom. XII) (I Cor.
XII) (I Cor. XIII) (Gal. V) (Ibid.) (Jac. III) (I Cor. IV) (I Cor. I) (Prov. XXVI) (Ibid.) (Tit. III) (Matth. XVIII) (Psal. CXVIII) (Joan. XIII) (I Tim. II)
|
[ignorantiae] [et, vel]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | |
Leo IX
| 101 |
CI. S. Leonis epistola ad Petrum episcopum Antiochenum.--Gratulatur de ejus erga sedem apostolicam observantia. Confirmat ejus ordinationem, si secundum canones fuerit promotus. Hortatur ut suae Ecclesiae dignitatem tueatur. Probat fidem ad se ab eo scriptam eamdem esse quam tenet Romana Ecclesia, cujus fidei summa capita ad eum mittit. (Anno 1054.) [Mansi Concil. XIX, 660.]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, dilecto fratri et coepiscopo PETRO.
|
Congratulamur vehementer in Domino tuae sanctissimae fraternitati, atque multimodas gratias, ut dignum est, referimus ei qui est vera pax et charitas suorum, quod tandem per te, charissime frater, videtur refloruisse sanctae Antiochenae Ecclesiae studium, et sentire quod est sentiendum. In hoc enim cognoscent omnes, quia Christi sumus discipuli , si dilectionem habuerimus adinvicem , et idipsum dixerimus omnes, et non fuerint in nobis schismata: si fuerimus perfecti in eodem sensu, et in eadem scientia . Neque enim Deus, qui unus est, in scissuris mentium, sed in sola unitate et puro corde habitat, et habitare facit unanimes in domo. Alioquin domus exasperans erit, nec jam digna vocari Ecclesia Dei, sed synagoga maligni. Porro sicut calamitosum est, si unitas deest bonis; ita perniciosum, si adsit malis. Quod ipse ex specula sanctae illius Ecclesiae, cui videris designatus divinitus speculator, prudenti oculo considerans promotionem tuam ad episcopale fastigium electione cleri et populi, sicut asseris, factam, atque fidem tuam, secundum antiquae consuetudinis religiosum et valde necessarium studium, apostolicae et primae sedi, cui, Deo auctore, quamvis indigni praesidemus, annuntiare et exponere curasti. In quo facto noverit tua dilectio nos plurimum recreatos et gavisos in Domino; quia, quod maxime oportebat, tibi et Ecclesiae cui temporaliter praesides non distulisti efficere. Siquidem ab apostolica tua sede nostram apostolicam sedem consulendo, perpendimus tuam dilectionem nolle deviare a Dominico et omnium sanctorum Patrum concordi decreto, quo inviolabiliter cunctis in toto orbe terrarum Ecclesiis, sancta Romana et apostolica sedes caput praeponitur, ad quam majores et difficiliores causae omnium Ecclesiarum definiendae referantur. Sic omnia veneranda concilia, sic leges humanae promulgant, sic ipse Sanctus sanctorum, Rex regum et Dominus dominantium confirmat; quatenus ibi principalis dignitatis et totius ecclesiasticae disciplinae venerabilis apex praefulgeat et praecellat, ubi ipse vertex atque cardo apostolorum Petrus carnis suae beatam resurrectionem in novissimo die exspectat. Nimirum solus est ille pro quo, ne deficeret ejus fides, Dominus et Salvator asserit se rogasse, dicens: Simon, Simon, ecce Satanas expetivit vos, ut cribraret sicut triticum; ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua. Et tu aliquando conversus, confirma fratres tuos . Quae venerabilis et efficax oratio obtinuit quod hactenus fides Petri non defecit, nec defectura creditur in throno illius usque in saeculum saeculi; sed confirmabit corda fratrum variis concutienda fidei periclitationibus, sicut usque nunc confirmare non cessavit. Pro cujus excellentia tertiam a Romana Ecclesia dignitatem retinet Antiochena, quam te defendere summopere monemus, non tuae gloriae causa, sed pro sedis, cui ad tempus praesides, antiqua honorificentia. Nec revoceris ab hac intentione cujuslibet pompa vel arrogantia, quin constanter defendas honorem, quem Antiochenae Ecclesiae reliquerunt omnia sanctorum Patrum concilia. Ad quod utique, si oportuerit, maxima mater, Romana scilicet atque prima sedes, tam dilectae sibi filiae, imo consociae nusquam et nunquam deerit. Quod totum ideo dicimus, quia quosdam conari minuere antiquam dignitatem Antiochenae Ecclesiae audivimus. Porro quod a nobis causas divisionis universalis Ecclesiae compatiendo requiris, fatemur tuae religiosae sollicitudini nos adhuc a Domino miserante firmissime retinere vinculum sanctae unitatis: nec videmus nos alicubi incurrisse damnum schismatis, quos integritas concordiae et plenitudo ecclesiasticae disciplinae indesinenter regit. Unicuique nostrum debetur honor et sua jura conservantur. Terminos, quos patres nostri fixerunt, nulli arroganter transgredi conceditur. Magis vestra fraternitas circumspiciat ne qua radix amaritudinis atque dissensionis, quod absit! in vestris partibus succrescat, per quam inquinentur multi, et quam necesse sit districta falce sanctorum canonum a catholicae Ecclesiae agro exstirpari. Mea vero humilitas in culmine apostolici throni ideo exaltata ut approbanda approbet, improbanda quoque improbet, tuae sanctissimae fraternitatis episcopalem promotionem libens approbat, collaudat et confirmat; et communem Dominum instanter exorat ut quod humano ore jam diceris ante ejus oculos existas. Noveris tamen nos ipsam tuam promotionem taliter approbare, si non hanc neophytus, aut curialis, seu digamus, vel pretio, aut alio quolibet modo sacris canonibus contrario, quod absit! obtinuisti. Sane fidem tuam, quam proprio scripto summae et apostolicae sedi exposuisti, sanam et catholicam atque orthodoxam per omnia protestamur, et sicut vere unicam et salutarem amplectimur, et tuae dilectioni vehementer congratulantes in Domino, eamdem nostram esse devoto corde et prompto ore profitemur. Firmiter enim credo sanctam Trinitatem, Patrem, et Filium, et Spiritum sanctum, unum Deum omnipotentem esse, totamque in Trinitate deitatem coessentialem et consubstantialem, coaeternam et coomnipotentem, uniusque voluntatis, potestatis et majestatis; Creatorem omnium creaturarum, ex quo omnia, per quem omnia, in quo omnia, quae sunt in coelo et in terra, visibilia et invisibilia. Credo etiam singulas quasque in sancta Trinitate personas, unum Deum verum, plenum et perfectum. Credo quoque ipsum Dei Patris Filium, Verbum Dei aeternaliter natum ante omnia tempora de Patre, consubstantialem, coomnipotentem, et coaequalem Patri per omnia in divinitate, temporaliter natum de Spiritu sancto et Maria semper Virgine, cum anima rationali; duas habentem nativitates, unam ex Patre aeternam, alteram ex matre temporalem; duas voluntates et operationes habentem; Deum verum, et hominem verum; proprium in utraque natura atque perfectum; non commistionem atque divisionem passum, non adoptivum neque phantasticum; unicum et unum Deum, Filium Dei in duabus naturis, sed in unius personae singularitate: impassibilem et immortalem divinitate, sed in humanitate pro nobis et pro nostra salute passum vera carnis passione et sepultum, ac resurrexisse a mortuis die tertia, vera carnis resurrectione: propter quam confirmandam, cum discipulis nulla indigentia cibi, sed sola voluntate et potestate comedisse, die quadragesimo post resurrectionem cum carne, qua surrexit, et anima ascendisse in coelum, et sedere in dextera Patris; inde decimo die misisse Spiritum sanctum, et inde, sicut ascendit, venturum judicare vivos et mortuos et redditurum unicuique secundum opera sua. Credo etiam Spiritum sanctum plenum et perfectum verumque Deum, a Patre et Filio procedentem, coaequalem et coessentialem et coomnipotentem, et coaeternum per omnia Patri et Filio, per prophetas locutum. Hanc sanctam et individuam Trinitatem non tres deos, sed in tribus personis, et in una natura sive essentia unum Deum omnipotentem, aeternum, invisibilem et incommutabilem ita credo et confiteor, ut Patrem ingenitum, Filium unigenitum, Spiritum sanctum nec genitum nec ingenitum, sed a Patre et Filio procedentem veraciter praedicem. Credo sanctam catholicam et apostolicam unam esse veram Ecclesiam, in qua unus datur baptismus, et vera omnium remissio peccatorum. Credo etiam veram resurrectionem ejusdem carnis, quam nunc gesto, et vitam aeternam. Credo etiam Novi et Veteris Testamenti, legis et prophetarum et apostolorum unum esse auctorem Deum et Dominum omnipotentem: Deum praedestinasse solummodo bona, praescivisse autem bona malaque. Gratiam Dei praevenire et subsequi hominem credo et profiteor, ita tamen ut liberum arbitrium rationali creaturae non denegem. Animam non esse partem Dei, sed ex nihilo creatam; et absque baptismate originali peccato obnoxiam credo et praedico. Porro anathematizo omnem haeresim extollentem se adversus sanctam Ecclesiam catholicam, pariterque eum quicunque aliquas scripturas, praeter eas quas catholica Ecclesia recipit, in auctoritate haberdas esse crediderit, vel veneratus fuerit. Quatuor concilia omnimode recipio, et velut quatuor Evangelia veneror ; quia per quatuor partes mundi, universalis Ecclesia in his, tanquam in quadro lapide, fundata consistit. Primum: Nicaenum trecentorum et octodecim Patrum, sub beato Silvestro papa Romano et Constantino Augusto magno, cui praefuerunt Victor et Vincentius Romani presbyteri; secundum: Constantinopolitanum primum centum quinquaginta Patrum, sub Damaso papa et Theodosio majore; tertium: Ephesinum primum ducentorum Patrum, sub Coelestino papa et juniore Theodosio; quartum: Chalcedonense sexcentorum et triginta Patrum, sub beato Leone papa et Marciano Augusto. Pari modo recipio et veneror reliqua tria concilia, id est, secundum Constantinopolitanum, sub Vigilio papa et Justiniano Augusto; deinde tertium Constantinopolitanum contra Monothelitas, sub Agathone papa et Constantino nepote Heraclii; ultimum, secundum Nicaenum, sub Adriano papa et Constantino Irenes filio, pro reverendis Domini Jesu Christi et sanctorum imaginibus. Quidquid supra dicta septem sancta et universalia concilia senserunt et collaudaverunt, sentio et collaudo: et quoscunque anathematizaverunt, anathematizo. Hanc fidem sancta Romana et apostolica sedes corde credit ad justitiam, et ore confitetur ad salutem . Secundum hanc vivere, Domino donante, studet, et pro ejus defensione, si oportuerit, meri parata est. Quam et in te, frater charissime, perfectam cognoscimus, et secundum eam te vivere nobiscum admonemus, profecto scientes quia fides sine operibus mortua est . Salutamus cum omni fraternitate seu collegio sanctae Romanae et apostolicae sedis tuam fraternitatem sanctam, cunctumque collegium in Domino tibi subjectum; et ut pro nostra gemina salute omnipotentem Dominum jugiter exores precamur plurimum, reverende et desiderabilis frater.
|
(qui
primum in ipsa magna Antiochia nominati fuerunt
Christiani) (Joan. XII) (I Cor. I) (Luc. XXII) (GREGORIUS, ep. 24, l. I) (Rom. X) (Jac. II)
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] | ||
Leo IX
| 102 |
CII. S. Leonis epistola ad Michaelem Constantinopolitanum patriarcham.--Gratulatur ei quod Graecos Latinis conciliare studeret. Arguit eum, tum quod patriarchas Alexandrinum et Antiochenum suae potestati subjicere conaretur, tum quod universalis patriarchae nomen sibi usurparet, et Romanam Ecclesiam, quae in azymis sanctum eucharistiae sacrum conficiat, damnaret. Probat Christum in azymo consecrasse. (Anno 1054.) [Mansi XIX, 663]
|
LEO episcopus, servus servorum Dei, MICHAELI Constantinopolitano archiepiscopo.
|
Scripta tuae honorandae fraternitatis tandem ad nos pervenerunt, in quibus ad maxime necessarium omnibusque Christi fidelibus amplectendum bonum concordiae et unitatis exhortari studes; quatenus post nimium longas et perniciosas discordias, filia ex propriae matris reconciliatione exsultet. Ad quod utique te provocantem et praemonentem tanto promptius auscultare cupimus, quanto vigilantius animadvertimus hanc solam esse propriam et specialem virtutem piorum atque sanctorum, cum caeterae virtutes bonis et malis esse possint communes, Domino sic praemonstrante: In hoc cognoscent omnes quia mei estis discipuli, si dilectionem habueritis ad invicem . Et deiloquo Paulo protestante: Pacem sequimini cum omnibus et sanctimoniam, sine qua nemo videbit Deum . Unde plurimum tuae fraternitati congratulamur in Domino, quoniam summum desiderium nostrum tua industria anticipasti; quod utique si aliquo frigore charitatis pigritareris exsequi, nostra debueras solertia praeveniri. Nos enim, juxta praefatum Apostolum, si fieri potest, cum omnibus hominibus pacem habere peroptamus; quanto magis ergo tecum, quem videmus Ecclesiae Dei valde utilem et necessarium posse fore ministrum, si non transgredi laboraveris terminos quos patres nostri posuerunt? Et quia Christianae perfectionis est pacificum esse etiam, cum inimicis pacis, spe correctionis, non consensu malignitatis; tanto sollicitius debemus omnes occasiones scandalorum de medio tollere, quanto tenacius optamus pacis amicos retinere. Plurima autem ex tua fraternitate intolerabilia rumor jam diu pertulit ad aures nostras, quae nos, partim quia incredibilia videbantur, partim quia nulla facultas inquirendi talia concedebatur, indiscussa hucusque reliquimus. Denique diceris neophytus, et non gradatim prosiluisse ad episcopale fastigium: quod nullatenus esse faciendum et Apostolus edocet , et venerabiles canones interdicunt. Hinc nova ambitione Alexandrinum et Antiochenum patriarchas, antiquis suae dignitatis privilegiis privare contendens, contra omne fas et jus tuo dominio subjugare conaris. Quod quanto tuo periculo tentes, omnibus sanae mentis patet: quandoquidem vana gloria et pompa saeculari elatus, consilium divinitatis antiquum super stabilimento columnarum suae Ecclesiae contendis, quasi ex fallacibus divitiis praejudicium facturus illi, qui cum vere et singulariter dives esset, pauper pro nobis factus , delegit suae temporali nativitati oppidulum et speluncae diversorium , non quodlibet regum palatium. Cujus exempla quisquis horret, ad sortem illius pertinet, qui tunc per se, nunc autem per suos satellites dicere audet: Ascendam super altitudinem nubium, similis ero Altissimo . Sed non cogitationes meae, cogitationes vestrae; neque viae meae, viae vestrae, dicit Dominus : qui dispergit superbos in furore suo, et respiciens omnem arrogantem humiliat, et exsurgit ut non praevaleat homo, in cujus conspectu non est Deus. Ne enim superbia propter altitudinem suam se conjunctam putaret Deo, dicit Psalmista: Altit a longe cognoscit excelsus Dominus . Unde per semetipsum testatur: Quod altum est hominibus, abominabile est apud Deum . Qualis vero, et quam detestabilis atque lamentabilis est illa sacrilega usurpatio, qua te universalem patriarcham jactas ubique et scripto et verbo, cum omnis Dei amicus hujusmodi hactenus horruerit honorari vocabulo? Et quis post Christum convenientibus posset insigniri hoc vocabulo, quam cui dicitur divina voce: Tu es Petrus et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam , etc. Verumtamen quia ille non invenitur universalis apostolus dictus, quamvis princeps apostolorum sit constitutus, nullus successorum ejus tam prodigioso praenomine consensit appellari penitus, licet magno Leoni praedecessori nostro, et successoribus ipsius, hoc sancta decreverit Chalcedonensis synodus. Nempe animadvertebant non esse amicum sponsi, qui pro sponso vellet amari; quin potius paranymphum et lenonem Antichristi, qui adversatur et extollitur super omne quod dicitur Deus, aut quod colitur. Ecce ille Joannes vester, cujus vesanae adinventionis adhuc haeredes permanetis, qui, secundum Psalmistam, per vos adhuc vocat nomina sua in terris suis, cum interiit non sumpsit omnia, neque descendit cum eo gloria ad infernum; quia cum in honore esset, non intellexit . Ipse a beatissimis pontificibus Pelagio et Gregorio successoribusque eorum pro hac insolentia anathematizatus, in sua pertinacia irrevocabilis periit, jamque per quadraginta et quadringentos annos suae contumaciae sequaces praecipitare non cessavit. Quibus quid profuit superbia, divitiarum jactantia quid contulit? Transierunt omnia velut umbra . Quid denique prodest homini, si totum mundum lucretur, animae vero suae detrimentum patiatur? Et quomodo animas pro fratribus habetis ponere, qui inane nomen et universam Ecclesiam scandalizans dedignamini deponere? Resipisce ergo, rogamus, ab hac insania, ne illius consors tu quoque, quod absit! fias, de quo dicitur: Omne sublime videt, et ipse est rex super universos filios superbiae . Illud autem quis non stupeat, quod post tot sanctos et orthodoxos Patres, per mille et viginti a passione Salvatoris annos, novus calumniator Ecclesiae Latinorum emersisti, anathematizans omnes et publicam persecutionem excitans, quicunque participarentur sacramentorum ex azymis? Quam praesumptionem tuam et fama nobis obtulit, et litterarum sub nomine tuo ad Apulos datarum textus manifestavit: quae violenter astruere conantur fermentatum panem fuisse, quo Dominus apostolis suis corporis sui mysterium in coena commendavit. Quod omnino falsum esse ex utroque testamento facillime deprehenditur: quia qui non venerat solvere legem, sed adimplere, juxta ipsius legis praeceptum, ex azymis et vino vetus pascha adimplevit, et protinus ex azymis et vino novum, sicut aperte Lucas narrat, discipulis tradidit. Neque enim totis octo diebus illis fermentatum apparebat in omnibus finibus Israel, et apud quemcunque inveniebatur, peribat anima ejus de populo suo . Quod si in Coena Domini Jesu apparuisset, aut ipse seu discipuli ejus quoquo modo gustassent, juste sicut praevaricatores legis perirent, nec ipse Dominus diceret suis insidiatoribus: Quis ex vobis arguet me de peccato? Nec esset opus falsos testes ad perdendum eum quaerere, cum hoc solo perderetur juste. Sed qui peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus , quod passurus discipulis mandavit, evidenter per Apostolum, in quo loquebatur, commemorans, inquit: Epulemur, non in fermento veteri, neque in fermento malitiae et nequitiae, sed in azymis sinceritatis et veritatis . Denique modicum fermentum totam massam corrumpit . Ubicunque autem corruptio, ibi procul dubio naturae deterioratio et alicujus vitii susceptio. Porro nostrum Pascha ideo novum dicitur, quia illud vetus praeceptum est Israelitis in memoriam suae egressionis ex Aegypto; istud vero Christianis in memoriam Dominicae passionis, qua ad Patrem transivit ex hoc mundo. Sed quia tam de his quam de aliis, quibus nos calumniaris, latius a nostris nuntiis per alia scripta nostra, quae deferunt, instrueris: hic breviter attigisse sit satis. Discat autem fraternitas tua, saltem admonita, caute et humiliter loqui, ne aliquando Dominus dicat et tibi: Ex abundantia cordis os loquitur . Scripsisti siquidem nobis, quoniam si una Ecclesia Romana per nos haberet nomen tuum, omnes Ecclesiae in toto orbe terrarum haberent per te nomen nostrum. Quid hoc monstri est, frater charissime? Romana Ecclesia, caput et mater Ecclesiarum, membra et filias non habet? Et quomodo potest dici caput aut mater? Credimus enim propter quod et loquimur atque constanter profitemur: Romana Ecclesia adeo non est sola, vel sicut tu putas, una, ut in toto orbe terrarum quaecunque natio dissentit superbe ab ea, non sit jam dicenda vel habenda Ecclesia aliqua, sed omnino nulla; quin potius conciliabulum haereticorum, aut conventiculum schismaticorum, et synagoga Satanae. Videris dicere illud sancti Eliae tunc praesumentis de se: Relictus sum ego solus . Sed audi quid ille audivit a Domino. Reliqui mihi septem millia virorum . Quiesce, quiesce jam, venerabilis frater, ab his superstitionibus, ne illud Salomonis in te dicatur: Sunt qui se divites affectant, nihil habentes . Simillimum nempe hoc est diabolicae arrogantiae, qui regna mundi a conditore omnium facta putans sua esse, dixit illi: Haec omnia tibi dabo . Igitur hinc jam ad cor redeatur et tam perniciosa scandala de medio tollantur, et tunc secundum Psalmistam: Loquetur Dominus pacem in plebem suam, et super sanctos suos, et in eos qui convertuntur ad cor . Nam nos cum pertinacibus et in errore suo permanentibus pacem aliquam habere non possumus, ne operibus maligni communicemus; quia nec Dominum Christum alicubi talia fecisse invenimus: cum etiam in nativitate ipsius angeli pacem annuntiaverunt solummodo bonae voluntatis hominibus. Qui etiam oculum scandalizantem eruendum, manum vel pedem scandalizantes abscindendos insinuat. Cessent ergo haereses et schismata, et diligentibus legem Dei jam non erit scandalum, sed pax multa. Quicunque gloriatur Christiano nomine, cesset Romanam sanctam et apostolicam Ecclesiam maledicere et lacessere; quia frustra patremfamilias honorat, quisquis ejus uxorem exhonorat. Et frustra matrisfamilias caput et faciem magnificat, qui minimos filiorum ejus impugnans, tanquam digitos pedum illius conculcat. Unde in Ecclesiastico dicitur: Quam malae est famae, qui fugit patrem; et est maledictus a Deo qui exasperat matrem . Et in Proverbiis: Oculum qui subsannat patrem, et despicit matrem, effodiant eum corvi de torrentibus, et comedant eum filii aquilae . Confidimus tamen ex divina pictate quod ab his innoxius aut correctus invenieris, aut certe admonitus cito corrigeris. Quod dum fuerit effectum, pax nostra jam ad nos non revertetur, sed super te requiescet, ceu super pacis filium: et regnabit inter nos germana charitas, de corde puro et conscientia bona, et fide non ficta ; nec necesse habebis nobis supplicare, sed jubere. Super haec, sicut coepisti, collabora, ut duo maxima regna connectantur pace optata. Orantem pro nobis tuam honorabilem fraternitatem sancta Trinitas in perpetuum conservet. Data mense Januario , indictione VII.
|
(Joan. XIII) (Hebr. XII) (Rom. XII) (I Tim. III) (II Cor. VIII) (Luc.
II) (Isa. XIV) (Isa. LV) (Psal. CXXXVII) (Luc. XVI) (Matth. XVI) (Psal. XLIII) (PELAGIUS II, epistola I; GREGORIUS,
lib. VI, epist. IV, et lib. VII, epist. XXX) (Sap. V) (Matth. XVI.) (Job XLI) (Exod. XII) (Joan. VIII.) (II Petr. II) (II Cor. XIII) (I Cor. V) (Matth. XII) (III Reg. XIX) (III Reg. XVIII) (Prov. XIII) (Matth. IV) (Psal. XXXIV) (Eccli. III) (Prov. XXX) (I Tim. I) (an. 1054)
|
[ Hic deest mutare, aut aliquid ejusmodi ]
|
http://viaf.org/viaf/12317090
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.