author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hildegardis Bingensis
| 32 |
EPISTOLA XXXII. ABBATIS S. ANASTASII AD HILDEGARDEM. An munus abbatis retinere vel deponere debeat, ut contemplationi vacet.
|
Dilectae in Domino, et devotissimae sorori HILDEGARDI, Dei gratia magistrae in coenobio S. Roberti, frater E, Sancti Anastasii vocatus abbas, salutem et orationem.
|
Gloria Deo, qui bonus odor Christi es , et apud tuos et apud nostros. Bonum nomen Christi, et benedicitur, et laudatur per te, et qui sanctificatur in te. Glorificas enim et portas in corpore tuo Christum , digne digna vocatione qua vocata es , teipsam faciens et cooperando gratiae, quae data est tibi, in domo Domini omnibus te exhibens vas in honorem. Et quoniam familiare Christi organum et receptaculum Spiritus ejus es, humili prece te poscimus, ut in spiritu et veritate ores pro me et his, qui curae nostrae commissi sunt, ut quod coepit in nobis, perficiat et velle et perficere pro bona voluntate sua , ut et nos cursum boni certaminis in Christo consummemus , et gloriemur simul in laude ejus . De caetero rogo, ut Spiritus qui revelat arcana et occulta sapientiae suae, indicet tibi, quid mihi expediat in portando obedientiae Christi onere, scilicet perseverare, an quiescere, ut vacem ipsius contemplationi. Quidquid super hoc revelatum fuerit tibi, ne abscondas mihi; quia paratum cor meum, Deus, paratum cor meum , ut faciam voluntatem tuam . Librum quem scripsistis, ut scribatur nobis, et consilio et adjutorio vestro opus habemus, et bona vestra voluntate. Desideramus enim quam maxime habere illum, et inspicere mirabilia Dei in illo. Praeterea obnixe rogo, ut rescripto litterarum vestrarum visitemur, et consolemur in labore et patientia pro Christo ab uberibus consolationum per vos. Valete, salutate sorores vestras, et orate pro nobis.
|
(II Cor. II) (I Cor. VI) (I Cor. VII) (Philip. I) (II Tim. IV) (Psal.
CV) (Psal. CVII) (Hebr. X)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 33 |
EPISTOLA XXXIII. ABBATIS DE KEISHEYM AD HILDEGARDEM. Similem dubitationem Sanctae proponit.
|
CONRADUS de Keisheym abbas, licet indignus, sanctissimae dominae HILDEGARDI, in claustro S. Roberti in Binga praelatae, devotas orationes cum humili obsequio.
|
Ex quo primum insignia virtutum tuarum, mater sanctissima et speciale munus a Deo tibi collatum, audire potui, quamvis corporali praesentia tibi incognitus, tamen te tota mentis affectione dilexi. Congaudeo ergo gloriae tuae, quia dilectum quem quaesivit anima mea, invenire meruisti, et non necesse habes vagari post gregem sodalium, quoniam qui in liliis pascitur, requievit in tabernaculo tuo, implens hortum tuum copia diversarum deliciarum . Miror tamen, domina charissima, quia cum sis quidam rivulus, ab ipso fonte bonitatis emanans, diffundens benevolentiam tuam in omnes, qui desiderant scire et audire magnalia Dei per te, cur mihi tantillo in magna cordis anxietate laboranti, viscera pietatis claudis, et munusculum quod ex charitate magis quam ex praesumptione desidero, tam morose transmittis. Obsecro igitur cum omni devotione, ut ad ipsum Sponsum, qui requiescit in cubiculo cordis tui, qui tuis petitionibus aurem clementiae suae libenter inclinat, pro me intercedas, et ab ipso petas, quatenus tibi manifestetur, utrum mihi utilius sit onus pastoralis curae deponere, an diutius ferre, quia in eo valde premor, et memetipsum oblivioni trado. Sed in hoc sciam te exauditam, si responsum tuum inde habuero. Vale, Deo chara.
|
(Cant. I)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 34 |
EPISTOLA XXXIV. ABBATIS DE HIRSAUGIA AD HILDEGARDEM. Sanctam magnis laudibus exornat.
|
Sanctissimae dominae ac matri suae HILDEGARDI, M. abbas indignus de Hirsaugia, orationem cum obsequio.
|
Audivi quidem et apud Cyrenem, quamdam aquarum venam vino effluere, et te, bona mater, apud Alemannos ingredientium et egredientium aquarum venam atque specierum suavium fumum sicut myrrhae et thuris visum esse. Hauris enim, mea domina, et effundis, et in formas specificas et practicis in theoriam vis et motus existis. Eapropter mihi impetus fuit diu et est, diligere te, honorare te, mirari te, servire tibi tuisque, et in omnibus verbo vel opere, tuis et tuarum esse orationibus, inquantum mihi fas est et obsequiis. Rogo te, mea mater et domina, memento mei in tuis sanctissimis orationibus, dilige humillime te diligentem; recognosce in Christo te reverentem, et litteras mihi rescribe in Deo rogata.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 35 |
EPISTOLA XXXV. PROVISORIS SANCTI EMMERAMNI AD HILDEGARDEM. Pro quodam de salute sua desperanti.
|
Religiosissimae Christi ancillae HILDEGARDI, A. indignus provisor coenobii S. Emmeramni Ratisponae, perseverantiam in omnibus bonis, a Patre luminum collatis.
|
Gratias agimus Deo nostro, qui Ecclesiam suam mirifice ornavit, te ei donando. Per te enim omnes justi magnifice gloriantur, et hactenus desperati beatifice laetificantur, quia sperant se per te posse reconciliari Christo. Unde et praesentium litterarum lator, ut asserit, de salute sua desperans, nuper mihi miserias suas conquestus est, obsecrans, ut eum, ad praesentiam tuae beatitudinis cum litteris commendatitiis dirigerem. Idcirco, o famula Christi, pietati et compassioni tuae eum commonendo, suppliciter rogans, ut pro amore Dei omnipotentis, pro salvatione ejus totis viribus cum omnibus tibi obedientibus labores. Insuper, o Deo dilecta, almitati tuae supplico, ut me et omnes mihi commissos assiduis orationibus tuis digneris commendare Christo, qui est retributor et retributio laborum sanctorum suorum. Amen. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 36 |
EPISTOLA XXXVI. ABBATIS NUENBURGENSIUM AD HILDEGARDEM. Belli timore impeditum se fuisse quominus ad ipsam accederet. Preces ipsius studiose flagitat.
|
HILDEGARDI beatissimae sanctimoniali feminae, E. solo nomine Nuenburgensium fratrum abbas, quidquid utriusque hominis valet optare affectus.
|
Quia fama sanctitatis vestrae cunctorum aures dulci rumore respersit, ad videndam faciem vestram, animum ardentissime provocavit. Unde in aestate praeterita, sumptus ad viaticum iter arrepturus, ad vos properavi. Sed bellorum tempestatibus territus sum. Nuntium tamen cum litteris ad vos direxi, per quem nihil aliud responsionis accepi. Et ne hoc ex nuntii incuria evenerit, in eis continentia iterum replicabo. Primum de consortio fraternitatis a nobis susceptae ex intimo gratias ago, deinde vestris precibus et in instantibus et periculis apud Deum juvari deposco. Quia enim in regimine positus, saecularium turbinibus impellor, ad portum sanctitatis et orationis vestrae confugio, ut in his per omnia et super omnia non . . . . . . peccato. Et licet haec studiose deposcam, praecipue tamen, expleto vitae cursu, ut a Domino salvari merear et corpore et spiritu, vestris precibus exoro. Inter quas pressuras una praestantior caeteris imminet, pro qua et vos instantius Dominum exorare peto. Aliquod pignus salutis per quod prosperare valeam, et vestri memoriam habeam, per praesentium latorem transmitte. Veniendi ad vos mihi non deerit affectus, donec opere compleam. Valete.
|
(si vita comes
fuerit)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 37 |
EPISTOLA XXXVII. ABBATIS S. MARIAE AD HILDEGARDEM. Post multa in laudem Sanctae prolata, an officium retinere vel dimittere debeat petit.
|
Dominae suae HILDEGARDI, sanctae religionis honore praefulgenti, H., S. Mariae inutiliter dictus abbas, qualecunque orationum et precum officium, et S. debitae servitutis affectum.
|
Mallemus praesentiae vestrae loqui, quam absentiae scribere, si aut tempus nobis vacaret, aut viae longinquitas, nostrae non obsisteret voluntati. Siquidem vestrae sanctitatis alloquium, licet brevissimum aliquando nacti sumus, et idcirco crebro vos audire vellemus; quia tunc placet quidquid audivimus. Hac vero occasione nunc scribendi vobis fiduciam concepimus, quod utrisque nobis in Christo dilectus lator praesentium, sicut in plerisque coenobiis fecit, sic etiam pauperculis nostris orationibus, cum apud nos moraretur, vestram beatitudinem commendavit, et se internuntio id nos flagitare asseruit. Memoriam igitur vestri, quamvis nihil simus et facimus, et faciemus, nosque cum nostris omnibus vestras intercessiones mereri, humiliato corde et corpore supplicamus. Per ipsum autem cui devote vivitis, a quo et arrham Spiritus accepistis, hoc singulare ac secretum munus a vobis expetimus, quatenus familiaritatem impetrandi obtinere studeatis a Domino, ut inter caetera revelationum charismata, nostrae conditionem humilitatis vobis insinuare dignetur, videlicet utrum in hoc officio honoris et oneris, praelationis et periculi, animae salutem mereri me providerit, vel ab hoc absolvi, utile mihi fore prospexerit; et si quid revelationis super hac re acceperitis, per eumdem praesentium latorem scripto id continente, moestitiam nostram consolari, vestram non pigeat charitatem. Nam et nos vestram salutem sitimus, ut diximus, atque ut in revelationum magnitudine necessariae humilitatis augmentum vobis Dominus subministret, exoptamus: quatenus lampadem quam accensam accepistis coelitus, tali ad homines custodiatis lumine, ut indeficienti oleo, Christo quem exspectatis, cum venerit , in gloria possitis occurrere.
|
(Matth. XXV)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 38 |
EPISTOLA XXXVIII ABBATIS S. DISIBODI AD HILDEGARDEM. Petit ut si qua de S. Disibodo Deus Sanctae revelaverit, ipsi aperiat. Precibus ejus enixe se commendat.
|
CUNO abbas de monte S. Disibodi, licet indignus, HILDEGARDI dominae et matri suae dilectissimae de Monte S. Roberti, gratia Dei tantillum quod est.
|
Quia variis hinc inde praepeditus occupationibus, per aliquod tempus supersedi invisere, salutare vos et alloqui, accepta tunc opportunitate temporis, eo me attentius orationibus vestris committo, quo me, proh dolor! inveterari potius in augmento delicti, quam in aliquo profectu justitiae recognosco. Sed quia sanctitas vestra in eo qui nec fallit nec fallitur, plurima secreta spiritu videt, peto, ut si qua de patrono nostro beato Disibodo Deus vobis revelaverit, mihi aperiatis, quatenus cum fratribus meis illi ex hoc devotissimas laudes referre non differam. Sed quia negligentiam, quae in me est, nulla meae possibilitatis manu de me excutere possum, suffragium tam vestrum quam caeterarum filiarum Dei vobiscum conversantium, devoto corde requiro: et non solum parvitatis meae personam, verum etiam commissos mihi fratres et locum nostrum orationibus omnium vestrum commendo, sicut etiam cum apud vos sum, viva voce saepius facere soleo.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 39 |
EPISTOLA XXXIX. HELENGERI ABBATIS S. DISIBODI AD HILDEGARDEM. Seipsum accusat et conqueritur de male observata in suo monasterio disciplina regulari.
|
HILDEGARDI dilectae matri suae, supra omnem pretiositatem amplectendae, H. filius ejus et provisor ovilis B. Disibodi, heu! non opere, sed nomine tenus, quidquid bono temporali est melius.
|
Cum totus mundus veraci praeconio clamet vos sancti Spiritus ditatam esse jubilo, ego qui primus debueram esse, et alios ad beatitudinem vestram invitare hucusque inerti taedio delitui: sed nunc tandem timore et pudore correptus, in verbis vos salutare necessarium duxi. Nam quibus prodesse deberem, praeesse magis studeo, quaerens quae mea sunt, non quae aliorum. Sed tamen pondus diei et aestus in vinea Domini hucusque, quamvis tepide, portavi, et Deo adjuvante, donec quandoque denarium percipiam , perseverare decrevi. Verum nunc, mater mea, in Dominicis nuptiis spiritale vinum omnino defecit, quia fervor monasticae religionis pene deperiit, quoniam mater Jesu ibi non est, nec ipse Jesus, nec discipuli ejus advocantur; et ideo omnia adversa contra nos grassantur. Itaque non est opus longa vos protrahi verbositate, praesertim cum imperitus sim sermone et scientia. Scio, mater mi, scio quod a planta pedis usque ad verticem, non est in me bonitas. Consolationis ergo vestrae scripta humilitati meae dirigite, ut nomen vestrum habeat in Sion liber aeternae vitae. Valete.
|
(Matth. XX)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 40 |
EPISTOLA XL. ABBATIS CAMPIDONENSIS AD HILDEGARDEM. Ejus precibus se commendat.
|
HILDEGARDI sponsae Christi, sed ancillae Deo et hominibus acceptae, H. solo nomine abbas Campidonensis Ecclesiae, devotum cum assidua oratione servitium.
|
Benedictus Deus, cujus Spiritus ubi vult spirat , et cordis vestri penetralia dulcedine coelestis harmoniae sic implere et pinguescere consuevit, ut admodum mirabilem ac venerabilem viris aeque et feminis vos effecerit. Jam enim, jam, inquam, vestrae opinio sanctitatis, longe lateque diffusa, quia magna vobis fecerit, qui potens est facile advertitur: quodque vos ancillam humilem respexerit, dum inaudita cunctis nobis instillare curat, non ambigitur. Jam vos sibi sponsam, imo et filiam Rex ille coelestis manu tenens assumpsit, et in voluntate deducens, in cubiculum introduxit, ubi innixa dilecto vestro , secreta ipsius audire meruistis, eaque mortalibus diligenter enuntiare. Haec vestrae conveniunt sanctitati, quae ut relatu cognovimus, ab ipsis infantiae cunabulis audistis: Audi filia, et vide , etc. Et nos; Quanta audivimus et cognovimus ea . Et haec: Sicut audivimus et vidimus . Ut ergo in his suae virtutis efficaciam ipse qui coepit, in vobis perficiat, votis omnibus expetimus: utique et vos pro nostris supplicare curetis peccatis, et aliqua de statu nostro et Ecclesiae nostrae, vobis divinitus revelata, intimare humillime deposcimus.
|
(Joan. III) (Luc. I) (Cant. III) (Psal. XLIV) (Psal. LXXVII) (Psal. XLVII)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 41 |
EPISTOLA XLI. ABBATIS SANCTI MARTINI IN COLONIA AD HILDEGARDEM. Ejus se precibus commendat.
|
Deo amabili dominae HILDEGARDI, A. qualiscunque minister S. Martini in Colonia, post cursum vitae praesentis, paradisum possidere aeternae amoenitatis.
|
Domina, domina, ut vere creditur, a Deo dilecta et benedicta, omnia quae per vos virtus operatur divina, vera profecto esse novi et sancta. Nec etiam fallor, quin quaecunque a Deo petieris, impetrare possitis ; uti fideles homines astruunt, qui hoc in veritate probaverunt. Unde et ego certus, quantum audeo, sanctitatem vestram rogo, Deo pro me peccatore clementiam implorare, quatenus mihi nimium fluctuanti, et in miseriis laboranti, quodlibet solatium, consolationis impendere dignetur. Siquidem anxiatus est in me inopinabiliter spiritus meus, et in me turbatum est cor meum , pro his quae, heu! peccatis meis exigentibus, multis annis et nunc maxime patior, et nemo praeter Deum nosse poterit, cujus oculis omnia nuda sunt et aperta . Et quia tantum in solius Dei cognitione sunt, quae erga me sentio, nec certe cuilibet mortalium quippe qui inexperta audiret, ac extra fidem constituta; idcirco per gratiam cooperatoris et protectoris nostri Spiritus sancti obsecro, ut quidquid, eo revelante, vobis innotuerit, vel spei de me ostendere dignatus fuerit, per omnia, sicut se res habet, scriptis tradita, per hunc reverendissimum D. abbatem renuntientur, uti ipse idem repromisit. Domina in Christo venerabilis, utinam ad praesentiam sanctitatis vestrae, quod optatissimum haberem, venire potuissem, et agere vobiscum facie ad faciem: procul dubio quae hactenus a scientia omnium abscondi, per singula vobis explananda crederem. Quid ergo? Novi, docente Scriptura et fide Christiana tenente, nemini in carne constituto de Dei misericordia desperandum esse. Qua spe ductus, et praesertim Deum manifeste vobiscum esse sciens, his scriptis causas miseriarum mearum vobis suggerere praesumpsi, non incertum habens per vos quodammodo consolari, quod et summopere precor, si possibile est. Sponsus vester Christus, in suis vos perseveranter teneat amplexibus.
|
(Joan. XIV) (Psal. CXLII) (Hebr. IV) (si referrentur, essent credenda)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 42 |
EPISTOLA XLII. ABBATISSAE S. GLODESINDIS AD HILDEGARDEM. Anxietates et dubitationes suas exponit, « dum multorum animas regere cogitur. »
|
Charissimae sibi in Christo sorori dominae HILDEGARDI, A. abbatissa, quamvis indigna, S. Glodesindis in Meti, salutem in vero Salutari.
|
Quia de gratia vestra et benevolentia multum praesumimus, nolumus vos latere, quod in periculo magno positae sumus, dum multorum regere animas cogimur quae nobis non sufficimus. Inde est quod sanctitatem vestram rogamus attentius, et obsecramus in Domino Jesu, quatenus inscitiam nostram litteris vestris confirmare et exhortari curetis, quid facere debeamus, vel stare in obedientia nobis injuncta, vel cedere, ut alia succedat, et melius agat, si quid Dominus Jesus inde vobis revelare dignabitur. Valete, et pro Deo Deum pro me orare, et beneplacitum vestrum mihi cito rescribite.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 43 |
EPISTOLA XLIII. SACERDOTIS CUJUSDAM AD HILDEGARDEM. De corpore et sanguine Christi edoceri petit.
|
HILDEGARDI castae columbae in foraminibus petrae latitanti , C. ex famulis Christi minimus sacerdos, intimae orationis devotionem, et quidquid spectat ad aeternam salutem.
|
Quia Dei gratia lux vestra coram hominibus salubriter lucet , Patrem vestrum qui vos ardentem lucernam ad illuminationem Ecclesiae supposuit, glorifico: et quamvis fragilis et peccator, sanctitati tamen vestrae qua coelestis sponsi amplexibus singulari privilegio inhaeretis, cordialiter congaudeo. Charitatem etiam vestram ignorare nolo, quod die noctuque facie tenus videre desidero, et assidue vestri memoriam in oratione mea faciens, vos absentem corpore quasi praesentem interdum amplector mente. Ergo perfectionem vestram humillime deprecor, ut sponso vestro, sub cujus umbra requiescitis, me juxta viam mendicantis commendetis, ne praeteriens turba clamorem meum compescat; sed orationibus vestris ad Dominum adductus, merear illuminari, et a caecitate cordis sanari. De corpore et sanguine Christi, in quibus tota spes fidelium est, etiam docete me, et qualiter in spiritu tam incorrectum quam correctum, ad idem sacramentum sacerdotem accedentem videatis, mihi in Domino manifestare curetis. Dominus qui in omnibus, et super omnia est, vobis infundat ea, quae Ecclesiae sanctae suae ad gloriam conveniunt. Valete.
|
(Cant. II) (Matth. V) (Marc. X)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 44 |
EPISTOLA XLIV. ABBATISSAE IN ELOSTAT AD HILDEGARDEM. Quod in regimine abbatiali multum anxietur.
|
HILDEGARDI dominae suae, O. famularum Christi in Elostat gubernatrix indigna, per hoc quod intime gustavit coeleste donum consequi, perfectumque illud bonum.
|
Benedictus Jesus Christus, cujus odor bonus estis Deo in omni loco , quoniam non jam odor balsami, sed ipsa substantia sacri in vos defluxit unguenti, cujus odor suavissimus, nomen vestrum cunctorum ita indulcavit cordibus et auribus, ut insimul omnes vestrae humilitatis et affabilitati insignia commendent, et Patrem vestrum qui in coelis est, in vobis glorificent . Igitur mater benedicta da veniam, et sustine non modicum quid insipientiae meae; sed magnam insipientiam meam sine ut paululum coram te cordis mei dolorem aperiam, et cum audieris, consolare, obsecro, ancillam tuam. Porro enim pondus importabile, quoniam jubeor tortitudines sororum mearum corrigere, cum nec aliqua pericula, quae me ubique impugnant , quamvis modice valeam devitare. Cum ergo egressa fueris ad videndum regem Salomonem in decore suo, memor esto horum quae a te petivi toto ex animo. Valete.
|
(II Cor. II) (Matth. V) (II Cor. XI)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 45 |
EPISTOLA XLV. ELISABETH MAGISTRAE IN SCHONAUGIA AD HILDEGARDEM. Preces flagitat et consolatoria verba.
|
Dominae HILDEGARDI venerabili magistrae sponsarum Christi, quae sunt in Pingia, E. humilis monacha et magistra sororum quae in Schonaugia sunt, devotas cum omni dilectione orationes.
|
Gratia et consolatio Altissimi repleat nos gaudio; sicut quia meae perturbationi benigne compassa estis, ex verbis consolatoris mei intellexi; quem de mei consolatione diligenter commonuistis. Sicut enim vobis de me revelatum fuisse dixistis, fateor vere quamdam perturbationis nubem me nuper in animo concepisse, propter ineptos sermones populi multa loquentis de me, quae vera non sunt. Sed vulgi sermones facile sustinerem, si non et hi qui in habitu religionis ambulant, spiritum meum acerbius contristarent. Nam et hi nescio quibus stimulis agitati, gratiam Dei in me derident, et de his quae ignorant, temere judicare non formidant. Audio et quosdam, litteras de suo spiritu scriptas sub nomine meo circumferre: de die judicii me prophetasse diffamaverunt , quod certe nunquam facere praesumpsi, cum omnium mortalium cognitionem fugiat ejus adventus. Sed ejus famae occasionem vobis aperiam, ut indicetis utrum praesumptuose quidquam in hac re fecerim, aut dixerim. Sicut per alios audistis, Magnificavit Dominus misericordiam suam mecum supra quam meruerim, aut mereri ullatenus possim, in tantum ut coelestia quaedam mihi sacramenta frequenter revelare dignatus sit. Significavit etiam mihi per angelum suum frequenter, qualia ventura erant super populum in his diebus nisi agerent poenitentiam de iniquitatibus, atque ut palam haec annuntiarem, praecepit. Ego autem ut arrogantiam evitarem, et ne auctrix novitatum viderer, in quantum potui, omnia haec studui occultare. Cum ergo solito more quadam Dominica die essem in mentis excessu, astitit mihi angelus Domini, dicens: Quare abscondis aurum in luto? hoc est, verbum Dei, quod per os tuum missum est in terram, non ut abscondatur, sed ut manifestetur ad laudem et gloriam Domini nostri, et salvationem animarum populi sui? Et hoc dicto elevavit super me flagellum, quod quasi in ira magna quinquies mihi amarissime inflixit; ita ut per triduum in toto corpore meo ex illa percussione languerem. Post haec apposuit digitum ori meo, dicens: Eris tacens usque ad horam nonam, quando manifestabis ea quae operatus est Dominus tecum. Ego vero usque ad horam nonam muta permansi. Tunc significavi magistrae, ut afferret ad me libellum quemdam quem in strato meo absconderam, continentem ex parte ea quae fecerat Dominus mecum. Quem cum offerrem in manus domini abbatis, qui ad visitandum me venerat, soluta est lingua mea in haec verba: Non nobis, Domine, non nobis: sed nomini tuo da gloriam . Post haec cum et alia quaedam ipsi revelassem, quae scripta committi nolueram, videlicet de vindicta Domini magna, quam universo mundo in brevi superventuram ab angelo didiceram, rogavi illum diligentissime ut verbum illud apud se haberet absconditum. Praecipitur autem mihi ut operam darem orationi, atque a Domino postularem, ut daret mihi intelligere, utrum ea quae dixeram, silentio tegi vellet, an non. Cumque per aliquod tempus pro hac re orationi insistendo me afflixissem, in adventu Domini in festivitate S. Barbarae, in prima vigilia noctis corrui in exstasim, et astitit mihi angelus Domini, dicens: Clama fortiter, et dic: Heu! ad omnes gentes quia totus mundus in tenebras est conversus. Et dices: Exite; ille vos vocavit qui de terra vos formavit, et dicit: Poenitentiam agite, quia prope est regnum Dei . Hoc ergo sermone inductus dominus abbas, coepit divulgare verbum coram magistratibus Ecclesiae et viris religiosis. Quorum quidam cum reverentia verbum exceperunt, quidam vero non sic, sed sinistre locuti sunt. Factum est ergo ut multi apud quos sermo iste diffamatus est, per totum tempus quadragesimale in timore magno per poenitentiam sese affligerent, et eleemosynis et orationibus insisterent. In tempore illo quidam nescio quo zelo ductus, ad urbem Coloniam in persona domini abbatis, ipso ignorante, litteras direxit, in quibus terribiles quaedam comminationes, audiente omni populo, lectae sunt. Unde quanquam ab insipientibus illusum nobis sit, prudentes tamen, ut audivimus, reverenter sermonem animadverterunt, et poenitentiae fructibus Deum honorare non contempserunt. Factum est autem in quarta feria ante diem Paschae, cum post magnos labores corporis in exstasim venissem, apparuit mihi angelus Domini, et dixi ad eum: Domine, quid fiet de verbo quod locutus es ad me? Qui respondit: Noli contristari, neque perturberis, si non in die quam determinavi tibi, evenerint quae praedixi; quoniam multorum satisfactione placatus est Dominus. Post haec in sexta feria circa horam tertiam cum gravi passione veni in mentis excessum, et rursum astitit mihi, dicens: Vidit Dominus afflictionem populi sui , et avertit indignationis suae iram ab eis . Cui dixi: Quid ergo, Domine mi? nonne ero in irrisionem omnibus, apud quos verbum hoc divulgatum est? Qui ait: Omnia quae occasione hac evenerunt tibi, patienter et benevole sustineto. Illum diligenter animadverte, qui, cum esset totius orbis Creator, hominum irrisiones sustinuit. Nunc primum Dominus patientiam tuam probat. Ecce, domina mea, totum ordinem rei vobis explicavi, quatenus et vos innocentiam meam et abbatis mei cognoscatis, et aliis manifestare possitis. Obsecro autem ut et orationum vestrarum participem me faciatis, et prout Spiritus Domini vobis suggesserit, aliqua mihi consolatoria verba rescribatis. Gratia Christi vobiscum.
|
(Matth. XXIV) (Luc. I) (Psal. CXIII) (Matth. III) (novit Deus) (Exod. III) (Psal.
LXXXIV)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 46 |
EPISTOLA XLVI. PRAEPOSITI IN FRANCKENFORT AD HILDEGARDEM. Precibus ejus se commendat.
|
HILDEGARDI in Christo dilectae dominae suae, G. solo nomine praepositus in Franckenfort, post Marthae laborem, Mariae consolationem.
|
Desiderio desideravi vestram conspicere personam. Sed diversis negotiis nos impedientibus, nunc saltem facultatem nobis dedit Deus per litteras vos amplecti atque salutare. Nolumus etiam vos ignorare nomen nostrum, personam nostram, simulque cum salute super omni diligentia nos amplecti atque honorare, Deumque pro vobis pro posse nostro die noctuque interpellare. Rogamus ergo clementiam vestram, ut mei peccatoris coram divinae majestatis clementia mentionem facere velitis. Valete quandiu in supernis dicitur hodie.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 47 |
EPISTOLA XLVII. AD PRAELATOS MOGUNTINENSES Propter divina per illos interdicta .
|
In visione, quae animae meae antequam nata procederem, a Deo opifice infixa est, coacta sum ad scribendum ista, pro ligatura, qua a magistris nostris alligatae sumus propter quemdam mortuum, conductu sacerdotis sui apud nos sine calumnia sepultum. Quem post paucos sepelitionis suae dies, cum eumdem magistri nostri nos a coemeterio nostro ejicere jussissent, ex hoc non minimo terrore correpta, ad verum lumen ut solita aspexi, et vigilantibus oculis in anima mea vidi: quod si juxta praeceptum ipsorum corpus ejusdem mortui efferretur, ejectio illa in modum magnae nigredinis ingens periculum loco nostro minaretur, et in similitudine atrae nubis, quae ante tempestates et tonitrua apparere solet, nos circumvallaret. Unde corpus ejusdem defuncti, utpote confessi, inuncti et communicati, et sine contradictione sepulti, nec efferre praesumimus, nec consilio seu praecepto istud suadentium vel jubentium acquievimus, non consilium proborum hominum, aut praelatorum nostrorum omnino parvipendentes; sed ne sacramentis Christi, quibus ille vivens adhuc, munitus fuerat, injuriam saevitate feminea facere videremur. Sed ne ex toto inobedientes existeremus, a divinarum laudum canticis hactenus secundum eorum interdictum cessavimus, et a participatione Domini corporis; quoniam per singulos fere menses ex consuetudine frequentavimus, abstinuimus. Super quo dum magna amaritudine tam ego quam omnes sorores meae affligeremur, et ingenti tristitia detineremur, magno tandem pondere compressa, verba ista in visione audivi: Propter verba humana, sacramenta indumenti verbi mei, quod salus vestra est, et quod in virginea natura ex Maria virgine natum est, dimittere vobis non expedit. Sed inde vobis a praelatis vestris, qui vos ligaverunt, licentia quaerenda est. Ex quo enim Adam de lucida regione paradisi in hujus mundi exsilium depulsus est , omnium hominum conceptio merito primae transgressionis corrupta est, et ideo necesse est ut ex impenetrabili consilio Dei, ex humana natura homo sine contagione totius laesionis nasceretur, per quam omnes ad vitam praedestinati, a sordibus cunctis mundarentur, et ut ipse in eis, et illi in ipso ad munimentum suum semper manerent, corpore ipsius communicando, sanctificarentur. Qui autem, sicut Adam, praeceptis Dei inobediens existit, et eum omnino in oblivionem habet, hic a corpore ejus separari debet, quemadmodum per inobedientiam ab eo aversus est, donec per poenitentiam purgatus, a magistris iterum corporis ejusdem Domini communicare concedatur. Qui vero in tali ligatura se esse nec conscientia, nec voluntate cognoverit, securus ad perceptionem vivifici sacramenti accedat, mundandus sanguine Agni immaculati, qui seipsum obediens Patri ad salutem omnibus restituendam in ara crucis immolari permisit. In eadem quoque visione audivi, quoniam in hoc culpabilis essem, quod cum omni humilitate et devotione ad praesentiam magistrorum meorum non venissem, ut ab eis licentiam communicandi quaererem, maxime cum susceptione illius mortui culpa non teneremur, qui omni Christiana rectitudine munitus a sacerdote suo, cum tota Pingensi processione sine contradictione cujusquam sepultus esset. Et ita haec vobis dominis et praelatis nuntianda, mihi divinitus imposita sunt. Aspexi etiam aliquid super hoc, quod vobis obediendo hactenus a cantu divini officii cessantes, illud tantummodo legentes remisse celebramus, et audivi vocem a vivente luce procedentem de diversis generibus laudum, de quibus David in Psalmis dicit: Laudate eum in sono tubae, laudate eum in psalterio et cithara , etc., usque ad id: Omnis spiritus laudet Dominum . In quibus verbis per exteriora de interioribus instruimur, quomodo secundum materialium compositionem, vel qualitatem instrumentorum, interioris hominis nostri officia, ad Creatoris maxime laudes convertere et informare debeamus. Quibus cum diligenter intendimus, recolimus qualiter homo vocem viventis Spiritus requisivit, quam Adam per inobedientiam perdidit, qui ante transgressionem adhuc innocens, non minimam societatem cum angelicarum laudum vocibus habebat, quam ipsi ex spiritali natura sua possident, qui a spiritu qui Deus est, semper vocantur. Similitudinem ergo vocis angelicae, quam in paradiso habebat, Adam perdidit, et in scientia qua ante peccatum praeditus erat, ita obdormivit, sicut a somno evigilans de his, quae in somnis viderat, inscius et incertus redditur, quando suggestione diaboli deceptus, et voluntati Creatoris sui repugnans, tenebris interioris ignorantiae ex merito iniquitatis suae involutus est. Deus vero qui animas electorum luce veritatis, ad pristinam beatitudinem reservat, ex suo hoc adinvenit consilio, ut quandoque corda quamplurium, infusione prophetici spiritus innovaret, cujus interiori illuminatione aliqua deficientia in illa recuperarent, quam Adam ante praevaricationis suae vindictam habuerat.
|
Ut autem etiam divinae illius dulcedinis et laudationis, qua in Deo, priusquam caderet, idem Adam jucundabatur, et non ejus in hoc exsilio recordarentur, et ad haec quoque ipsi provocarentur, iidem S. Prophetae eodem spiritu quem acceperant, edocti, non solum psalmos et cantica, quae ad accendendam audientium devotionem cantarentur, sed et instrumenta musicae artis diversa, quibus cum multiplicibus sonis proferrentur, hoc respectu composuerunt, ut tam ex formis quam ex qualitatibus eorumdem instrumentorum, quam ex sensu verborum, quae in eis recitarentur audientes, ut praedictum est, per exteriora admoniti et exercitati, de interioribus erudirentur. Quos, videlicet sanctos prophetas, studiosi et sapientes imitati, humana et ipsi arte nonnulla organorum genera invenerunt, ut secundum delectationem animae cantare possent, et quae cantabant, in juncturis digitorum, quae flexionibus inclinantur, adaptarunt, ut et recolentes Adam digito Dei, qui Spiritus sanctus est, formatum, in cujus voce sonus omnis harmoniae, et totius musicae artis antequam delinqueret, suavitas erat, et si in statu quo formatus fuit, permansisset, infirmitas mortalis hominis virtutem et sonoritatem vocis illius nullatenus ferre posset. Cum autem deceptor ejus diabolus audisset, quod homo ex inspiratione Dei cantare coepisset, et per hoc ad recolendam suavitatem canticorum coelestis patriae invitaretur, machinamenta calliditatis suae in irritum ire videns, ita exterritus est, ut non minimum inde torqueretur, et multifariis nequitiae suae commentis semper deinceps excogitare et exquirere satagit, ut non solum de corde hominis per malas suggestiones et immundas cogitationes seu diversas occupationes, sed etiam de corde Ecclesiae, ubicunque potest, per dissensiones et scandala, vel injustas depressiones, confessionem et pulchritudinem divinae laudationis et spiritualium hymnorum, perturbare vel auferre non desistit. Quapropter summa vigilantia vobis et omnibus praelatis satagendum est, et antequam os alicujus Ecclesiae, laudes Deo canentium, per sententiam claudatis, vel eam a tractandis, vel percipiendis sacramentis suspendatis, causas pro quibus hoc faciendum sit, diligentissime prius discutiendo ventiletis. Est studendum vobis, ut ad hoc idem zelo justitiae Dei, non indignatione vel injusto motu animi, seu desiderio ultionis trahamini, et cavendum semper, ne in judiciis vestris circumveniamini a Satana, qui hominem a coelesti harmonia, et a deliciis paradisi extraxit. Pensate itaque, quoniam sicut corpus Jesu Christi de Spiritu sancto ex integritate virginis Mariae natum est, sic etiam canticum laudum, secundum coelestem harmoniam per Spiritum sanctum in Ecclesia radicatum; corpus vero indumentum est animae, quae vivam vocem habet, ideoque decet ut corpus cum anima per vocem Deo laudes decantet. Unde et propheticus Spiritus per significationem jubet ut in cymbalis jubilationis, et caeteris instrumentis musicis Deus laudetur , quae sapientes et studiosi adinvenerunt, quoniam omnes artes quae ad utilitatem et necessitatem hominum pertinent, a spiraculo, quod Deus misit in corpus hominis , repertae sunt: et ideo justum est, ut in omnibus laudetur Deus. Et quoniam in auditu alicujus cantionis interdum homo saepe suspirat et gemit, naturam animae coelestis harmoniae recolens, propheta spiritus naturam considerans et sciens hortatur in psalmo, ut confiteamur Domino in cithara, et in psalterio decem chordarum psallamus ei : citharam quae inferius sonat, ad disciplinam corporis; psalterium, quod de superioribus sonum reddit, ad intentionem spiritus; decem chordas, ad contemplationem legis referre cupiens. Qui ergo Ecclesiae in canticis laudum Dei, sine pondere certae rationis, silentium imponunt, consortio angelicarum laudum in coelo carebunt, qui Deum in terris decore suae laudis injuste spoliaverunt, nisi per veram poenitentiam et humilem satisfactionem emendaverint . Qui ergo coeli claves tenent, districte caveant, ne eis et claudenda aperiant, et aperienda claudant; quia judicium durissimum in his qui praesunt, fiet, nisi, ut ait Apostolus, praesint in sollicitudine . Et audivi vocem sic dicentem: Quis creavit coelum? Deus. Quis aperit fidelibus suis coelum? Deus. Quis ejus similis? nullus. Et ideo, o fideles, nemo vestrum resistat, vel se opponat, ne fortitudine sua super vos cadat, et nullum adjutorem, qui vos in judicio ejus tueatur, possitis habere. Istud tempus muliebre est, quia justitia Dei debilis est. Sed fortitudo justitiae Dei exsudat, et bellatrix contra injustitiam existit, quatenus devicta cadat. O vera sapientia, quae absque omni initio et constitutione aeternus Deus existis, quanta mysteria in creaturis operi tuo, scilicet homini, subditis, fecisti, quando vires potentiae tuae creando emisisti? Tu enim pulchrum tectum cum pulcherrimis fenestris suis, scilicet firmamentum cum luminariis illis creasti, in quod solem, qui lumine suo omnia super terram et sub terra regit et illuminat, constituisti, cui etiam caetera luminaria adhaerent, et per quem lucent, sicut omnes creaturae tibi obsecundant, et in te in genere suo vita existunt. Tu autem summus infimam creaturam tetigisti, et humanitatem ex illa induisti, per quam inimicum tuum ex toto superasti, qui invidia sua hominem quem plasmaveras, in paradiso seduxit. Tu enim vera charitas, aeterne Deus, omnibus creaturis tuis sapienter creatis, et ordinatis, et praeparatis, tandem hominem, quasi ad prandium praeparatum vocandum, formasti in tam brevi mora. Sic vocatur initium diei esse, quando scilicet aurora consurgit ante solem: et statim inspirasti in ipsum spiraculum vitae ; sicut etiam sol post auroram statim radios suos fulgendo emittit, spiraculum autem vitae, anima est, quae ignis existit, cujus flamma rationalitas est, per quam vires animae in scientia boni et mali cognoscuntur, sicut etiam sol per splendorem suum cognoscitur. Mora autem, in qua Dominus Adam in paradisum posuit, et gloriosam jucunditatem ejusdem paradisi ei ostendit, omnem fructum illius, excepto ligno scientiae boni et mali, ei concedens, fuit quasi prima usque ad tertiam. Mora vero, qua vocavit Adam nominibus eorum cuncta animantia et volatilia coeli, quae in visione scientiae suae vidit et cognovit, et in qua Dominum in claritate divinitatis suae sibi loquentem audivit, spatium habebat sicut horae tertiae usque ad sextam: qua scilicet Deus ei tunc in orientali parte apparuit, nec ejus vultum, sed claritatem quamdam vultus ejus vidit. Qua cognitione laetificatum, Deus in ipsum soporem misit; et ita laeto animo in desiderio soporis, velut filius coram patre suo obdormivit. In sopore autem illo Deus spiritum ipsius in eam altitudinem sustulit, de qua in corpus ejus miserat cum scientia boni et mali, et ea, quae ventura erant, scilicet de progenie illius ad coelestem Jerusalem implendam, praeostendit. Et in eodem sopore costam de ipso tulit, et in mulierem aedificavit, qua adducta et visa, Adam gavisus est valde. Ipse autem et uxor ejus considerantes quid comedere vel operari primum deberent, ipsa propius lignum scientiae boni et mali stans, virum suum exspectabat. Antiquus vero serpens cognoscens, quia in alium respiceret, sicut angeli in Dominum respiciunt, eam ad decipiendum aggressus est. Mora autem in qua haec facta sunt, fuit quasi spatium sextae usque ad nonam. Mulier quam Dominus in paradiso de vivificati hominis costa aedificaverat ; tunc in praescientia sua habens et praevidens vitam per quam omnis vita subsistit, quandoque in mulierem descensuram, per quam homo in gloriam paradisi coelestis intraturus esset, a serpente seducta, cibum mortis viro suo porrexit. Ipsis ergo claritate sua ita denudatis, claritas Dei, quae prius Adae apparuerat, quasi in flamma eis apparuit in australi parte, et dixit: Adam, ubi es . Per hoc praesignavit quid in beneplacito suo haberet, quia ipsum per tunicam humanitatis suae ex feminea forma assumendam, quaerere et retrahere vellet. Et hic dies eorum salutis se declinaverat. Mora vero ista, quasi spatium nonae horae diei fuit usque in vesperum. Postea autem expulsi de paradiso, in mundum venerunt, et noctem jam supra terram invenerunt. Tunc etiam secundum naturam humanam, omnia sibi, et aliis animalibus necessaria repererunt, et ea usui suo assumpserunt. Haec dicit, qui spirans vita et mente sua, unus Deus est, mens omnipotentis Dei, Filius suus est, cui adest opus, scilicet omnis creatura; quoniam per Verbum Dei, quod Filius suus est, omnia facta sunt , quae spiranti vita vivificata sunt in altitudine coeli, et in infimo, quod terra est, quae obstaculum est superioribus lucentibus. Deus vero operi suo possibilitatem laudandi et operandi tribuit: et quia ipse signifer praeliator contra inimicos suos tenebrarum habitatores existit, tenebris deputat omnes, qui sibimetipsis attribuunt ea, quae gratia Spiritus sancti in eis operata fuerit, et ipsi apostatae nominantur; quoniam in se, et non in suscitatorem vitae aspiciunt; et paternum ministerium, quod ei exhibere debent, cum obcaecatione scientiae suae retrorsum abjiciunt, et illi cum omnibus operibus, quae sibi thesaurizaverunt in tenebris, quae sine ipso factae sunt, torquebuntur cum illo, qui similis Altissimo esse voluit . Tales enim viscera diaboli sunt, quoniam ex consilio illius operantur, et a claritate divinae lucis denudantur, et instigatione ejusdem tyranni, Scripturam et doctrinam, quam Spiritus sanctus dictavit, destruunt. Sicut coelum ante tempus scindi non potest, sic etiam verba Spiritus sancti mutari non possunt. De sacerdotali officio, quod in primo sacerdote Melchisedech in umbra miraculorum Dei ostensum est , et ante eum homines latebat, eo quod prae mollitie sua illud capere non possent, Deus mihi haec ostendit: Vidi quamdam nubem velut auroram rutilantem, et in illa arietem in spinis pendentem, quemadmodum aries qui pro filio Abrahae oblatus est , pendebat, cujus cornua velut sapphirina existentia, fulgorem topazii ex se reddebant, et corpus totum colori candidae nubis apparebat. Aries iste, Jesum Christum Filium Dei vivi, qui, absque admistione ullius contagii, candidissimus ex virginea natura natus est, significat. Cujus sapphirina cornua dulcissimam et coaeternam ipsi claritatem ejus, per quam in vera humilitate humanitatem ad liberandum perditum hominem assumpsit, designant: qui de Spiritu sancto ex Maria virgine Deus et homo natus processit: quod fulgor topazii, qui ex sapphirinis cornibus resplendebat, exprimit. Nubes vero, quae ut aurora rutilabat, angelicam multitudinem declarat, quae sacramento corporis et sanguinis Jesu Christi ministrat, quod in virtute Altissimi fit, quae Mariam, eumdem Filium Dei de Spiritu sancto concipientem, ab omni calore humanae voluntatis obumbravit, quem aries in spinis pendens, ut praedictum est, significat. Spinae autem clavos, quibus corpus ejus cruci est affixum, ac lanceam, qua latus ipsius perforatum est , atque totius passionis ejus asperitatem, quam patientissime ut mitissimus agnus pro peccatis nostris sustinuit, designant. Ovis enim prae aliis animalibus patiens, humilis, mansueta et munda existit. Unde etiam Deus pelliceas tunicas primis hominibus, per inobedientiam a claritate, qua vestiti erant, denudatis, pelles scilicet ovium pro veste tribuens, significationes ovis, calliditati antiqui serpentis opposuit, et tali veste eos obtexit, ne nudi paradisum exirent . Ipse enim aeternus Deus, qui in scientia sua aeternaliter habuit tunicam, id est humanitatem Filii sui, ad cujus imaginem hominem fecit, quemadmodum Moyses ipsum ad imaginem et similitudinem Dei creatum esse testatur , hominem deceptum vocavit, et tali veste induit, in hoc ostendens, verbum scilicet unicum Filium sibi coaeternum ad requirendum et liberandum ex virginea natura humanitate induendum jussione in significatione ovis, patiens, humilis, mansuetus, et absque omni macula ullius contagii mundus existeret. Joannes enim Baptista et caeteri prophetae, idem in Spiritu sancto intelligentes, eum nomine agni et ovis, saepissime appellant . Ipse namque est immaculatus agnus, et speciosus forma prae filiis hominum , qui non de virili semine, sed de Spiritu sancto conceptus virtute altissimi Dei, de carne Mariae virginis, Deus et homo natus processit. In eadem vero virtute altissimi Dei, oblatio panis cum vino et aqua, in carnem et sanguinem Salvatoris, quam de Maria Virgine assumpsit, ad verba sacerdotis transubstantialiter, quemadmodum lignum in ardentem carbonem per ardorem ignis mutatur. Per hoc enim sacramentum corporis et sanguinis Jesu Christi, qui panis vivus est , ut ipse testatur, animae salvandorum reficiuntur. Unde, o sacerdotes, qui ad mensam Domini ordinati estis, praeparate vos ad sacrificandum saginatum vitulum , qui omni macie peccatorum caret, et induite vos lorica verae fidei, et scuto spei aeternae vitae , et collum vestrum stola observationis praeceptorum Dei circumdate, ut competenter ei servire possitis. Vos enim angeli Domini exercituum estis ; quia; sicut ad verba angeli Gabrielis Deus incarnatus est ex Maria virgine , ut per ejus nativitatem, passionem et ascensionem homo perditus liberari et salvari posset: sic ad verba vestra idem corpus et sanguis ejusdem Filii Dei, cum repraesentatione nativitatis, passionis, resurrectionis et ascensionis ejus, pro salute nostra et omnium fidelium, tam vivorum quam mortuorum fit. Currite ergo desideranter in gaudio laetae mentis ad ministerium Agni immaculati, qua multa salus vobis et aliis fidelibus inde provenit, cum propter celebrationem illius peccata remittuntur, et animae liberantur, et multa pericula animae et corporis effugantur. Sanctitas autem ejusdem sacramenti nobis invisibilis est, ut etiam Deum, et quamlibet incorpoream creaturam videre non possumus; sed per illam anima nostra et corpus per remissionem peccatorum sanctificatur, et invisibiliter refocillatur. Si autem circa corpus Domini aliqua indigna accidunt, ut vel putrescere, vel ab aliquo animali corrodi seu consumi videatur, ista tantum in sacramento visibili, vel sola specie exteriori sunt, virtute et gratia ipsius sacramenti, illibata et incorrupta divinitus conservata. Quando sacerdos verba Dei ruminat, corpus incarnati Verbi Dei iterato conficitur, per quod omnes creaturae processerunt, quae prius non apparuerunt, et quod etiam ex Maria virgine quasi in momento ictus oculi incarnatum, cum ipsa cum humilitate dixit: Ecce ancilla Domini . Et caro ejusdem Verbi Dei in verbis sacerdotis floret, et immutata caro permanet: Dominus Jesus Christus nondum passus fuit, quando verba ista dixit, et discipulis suis praenuntiavit se passurum, et sanguinem suum in ablutionem peccatorum effundendum, id est ablutio, quae per nullam carnem ante eum fieri potuit; sed in carne ipsius, quae absque livore peccati ex igne Patris divina existit. In verbis vero sacerdotis, qui sigillatim super utrumque sacrificium dicuntur, et singulatim virtute Altissimi, quasi in momento ictus oculi sacramentum corporis et sanguinis Jesu Christi fit. Et officio altaris rationabiliter peracto, multa remissio peccatorum vivis et defunctis provenit. Si autem per negligentiam vinum et aqua defuerint, vel sola aqua ibi fuerit, in verbis praedictis corpus Domini fit, in se habens sanguinem. In calice autem sanguis, qui in passione sua effusus est, non fit, quia vinum et aqua defuerunt, vel sola aqua ibi fuit, unde denuo eadem verba et signa repetenda sunt, quia sacrificium vini et aquae neglectum fuit, et statim ex aqua et vino sanguis non aridus, sed integer et fluens fit, corpore tamen ita permanente, ut in verbis antedictis factum est; sed sanguine, qui prius defuit, et gaudio redemptoris, qua homo liberatus est, adornatur. Haec, fili Dei, in vero lumine mihi ostensa, tibi scripsi, ut sacerdos Dei laeto animo fias, Spiritusque sanctus efficiat, quatenus vera humilitate, et patientia, et mansuetudine Agnum Dei imiteris, et a quotidianis peccatis, quae vitari non possunt, vera poenitentia laveris, et a sarcina criminalium, quae quasi convivio perpetrantur; Deus omnipotens te custodiat, ut in munditia ei, dum vivis, ita servias, ut post finem hujus vitae, in summa beatitudine in aeternum cum ipso gaudeas. O serve Dei, qui in bona voluntate ad utilitatem tui et aliorum multa ad te colligis, et tamen in hoc reprehensibilis es, quod bonam terram in agro Domini tui diligenter non evertis, audi: Negotium illud, quod mihi commisisti, in eo tibi lucidum video, quod per te avertitur, ne bona illius Ecclesiae per inutilem praepositum dissipentur. Sed in claritate ista nullo modo videre possum, ut per te religio spiritalis vitae in ipsis restituatur. Sicut enim lutulentus puteus putredine immundorum vermium squalidus et inveteratus, facile mundari non potest; sic etiam mala consuetudo peccatorum, difficile in eis prohibenda erit. Quicunque enim lupum fugat et persequitur, ne oves ab illo rapiantur, et sic eas postea in rectam pascuam ducit, benefacit. Nunc autem ex consilio bonorum, et sanctorum hominum, elige quod tibi melius est, secundum statum Ecclesiae qui modo est, scilicet ut minus malum eligatur. Coenantibus autem eis, accepit Jesus panem, et benedixit ac fregit, deditque discipulis suis, et ait: Accipite et comedite: Hoc est corpus meum . Benedicit scilicet panem ea benedictione, qua de corde Patris, quemadmodum et ipse exivit. Per hoc autem quod dicit, fregit, corpus suum per infixionem clavorum terebrandum, et tormento crucis vexandum, et postea mutandum esse, ostendit. Sic enim granum per molendinum contritum cum aqua et igne panis efficitur, sic etiam corpus ejus multa afflictione poenarum, et passione crucis contritum et per resurrectionem ad immortalitatem roboratum, panis vitae fidelibus factum est. Quia vero non de carnali patre in terra, sed de Spiritu sancto in Virgine conceptum est, non potuit aut debuit corpus idem in cineres redigi vel spargi, per quod anima et corpus cujusque homini ad salvationem reficiuntur, sicut etiam panis cor hominis confirmat . Maria autem terra erat, in qua sancta divinitas granum sevit, scilicet filium suum, de cujus corpore omnis fidelis vivere debet, quemadmodum etiam de pane, qui ex granis fit homines vivunt, id est in coena sua. Corpus tamen dedit eis impassibile divina potentia sua in salvationem, eo quod gaudia aeternae salvationis, passione omnium dolorum careant, et hoc ei possibile fuit; quia in aliena natura homo est; et ideo eumdem panem in divinitate sua benedixit. Item per hoc quod panem fregit, eis innotescit, se desiderare idem corpus suum pro redemptione humani generis passibile in mortem tradi, nec ab alio sibi mortem inferri posse. Et accipiens calicem, gratias egit , qui per effusionem sanguinis sui hominem de livore peccatorum redempturus erat. Et dedit illis sanguinem novi testamenti, scilicet salvationem perficiendo, quae utique in veteri testamento inveniri non potuit. Quod autem dixit, non se de genimine vitis hujus bibiturum, donec illud novum biberet in regno Patris sui, hoc ita intelligendum est, ac si diceret: Donec eas et alias animas sanctas in regnum Patris sui in gaudio susciperet per effusionem sanguinis sui. Dominus Jesus ante passionem suam corpus passibile in coena discipulis suis dedit, ut eis esset cibus vitae, quo et animae et corpora sanctificarentur. Per effusionem autem sanguinis sui, qui in cruce effusus est, rationalis anima a casu animae renovatur et laetatur, sicut etiam vinum laetificat cor hominis . Christus itaque, qui in coena divina potentia sua impassibilis fuit, divina etiam misericordia super hominem motus, et postea se passibilem voluit; quia, nisi ut passibilis mori potuisset, homo liberatus non esset; et ita sine fructu redemptionis, solus Deus et homo mansisset, sicut ipse dicit: Nisi granum frumenti cadens in terra, mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert . Homo ergo non potentia, sed justitia liberari debuit, qui recto judicio ad mortem deputatus est. Et ideo Filius Dei in mortem traditus est, ut per satisfactionem innocentis justitia peccatori redderetur. Quicunque ex infirmitate corporis sui vomitum patitur, et corpus Christi tota devotione desiderat, huic presbyter idem sacramentum dare non praesumat, propter honorem ejusdem corporis Christi, quod in specie panis latet. Sed corpus Domini super caput ejusdem hominis ponat, ac Deum qui animam in corpus misit, invocet, ut corpore et sanguine animam illius sanctificare dignetur. Ponat quoque super cor ipsius, dicens: Deus omnipotens, cujus Filium Maria in fide suscepit, da, quaesumus, ut in vera fide anima et corpus hujus hominis sanctificetur per corporis et sanguinis ejus sanctificationem. Divinum enim sacramentum in specie panis latet, quemadmodum anima hominis invisibilis existit. Unde invisibilis anima, invisibilem sanctitatem statim in se trahit; quia spiritus hominis illum qui eum misit, mox sentit, et nunquam ab eo recedet, qui in fide eum suscipit. Ab indigno autem sanctitas illa, sicut a Juda, aufertur. Itaque vomitum patienti, propter cautelam et reverentiam, corpus Domini est vitandum. Fides tamen ejusdem sacramenti, firmissima habenda est, quod in specie panis solemniter sanctificatum est. Joannes qui speculum sanctitatis et virginitatis est, quia propterea terrenam desponsationem repudiabat, et quem Filius Dei, qui a Patre suo in virginalem materiam humanitatis suae descendit, quam omni ornamento virtutum ornavit, prae caeteris sanctis specialiter diligendo, occultorum miraculorum suorum signaculum posuit, in mystica visione dicit: Vidi civitatem sanctam , etc. Quod sic intelligendum est: Coelestis Jerusalem, quae per summum artificem, scilicet omnipotentem Deum, ornanda erat coram ipso, quemadmodum materia omnium rerum, ante creationem mundi apparuit: et sicut hominem quem de limo formaverat, spiraculo vitae suscitavit ; sic etiam sancta civitas Jerusalem, quae virum suum, scilicet Filium Dei, cui desponsanda erat, exspectabat per effusionem sanguinis sui, cum omni ornamento nova effecta est. Ipsa enim, cum elementa tenebris involuta essent, victorioso vexillo ad crucem, in qua Filius Dei pendebat, descendit, et dotem istam ab eo qui in virginitate conceptus et natus est, suscepit: quod etiam ipsa spiritali genitura filios virgo procrearet, quia per rubicundum sanguinem Filii Dei, coeli illuminati sunt, et janua paradisi, quae in expulsione Adae homini clausa est, aperiebatur. Deus namque Jerusalem, quae de sanctis operibus hominum aedificata est, et quae ut sponso viro suo ornata apparet, ad laudem humanitatis suae fieri voluit; sicut etiam ad laudem et honorem divinitatis suae angelos creavit. Et audivit vocem quasi dicentem: Ego qui per verbum meum, quando, fiat, dixi, super omnes creaturas intonui, dico, ut haec quae tibi de coelesti Jerusalem ostenduntur, ad tutelam et salutem hominum cognoscas et manifestes, qui ad similitudinem nostram factus est, vox scilicet in anima, et tabernaculum in corpore, ut etiam vox ego in tuba, quae per vocem sonat. Deus enim dilecto suo Joanni sanctam civitatem vivis ex lapidibus, qui homines sunt, et etiam ex operibus eorum constructam ostendebat , in qua Jesus Christus lapis angularis consistens, utrumque parietem in templo coelestis Jerusalem conjungit. Ipse quoque per indumentum humanitatis suae cum hominibus habitat, et ipsi populus suus sunt, quem dote sanguinis sui eruit, ac ipse Deus ejus est, quoniam magna potestate eum liberando, antiquum serpentem despoliavit, sicque Deus potentiae, Deus misericordiae et pietatis, ac plenum bonum super omnes creaturas consistit, quem nunquam ullae tenebrae tangebant, sed qui super eas fortissimus judex est. Deus namque per humanitatem suam, et etiam per ornamenta coelestis Jerusalem, populo suo omnem lacrymam ignorantiae et infidelitatis, in qua caecus verae fidei erat, abstergit, et in pura poenitentia, confessa peccata remittendo, ei a potestate et habitatione gehennalis mortis salvat. In dulcissimo quoque et amarissimo rumore humanitatis Filii Dei qui, esurie exspectationis suae cessante, in magna saturitate gaudiorum in omnem terram exivit, luctus Adae, et posteritatis suae, qui introitum coelestis regni non potuerunt habere, et clamor prophetarum, qui in magnis suspiriis Deum ad redemptionem populi vocabant, amplius non erunt. Dolor quoque et asperitas legis, in qua nullius peccati reatum per veniam misericordiae aliquis redimere potuit, etiam amplius non erunt, quomodo nobilis filius hominis, qui justus et misericors est, omnia peccata hominis in vera poenitentia misericorditer abluit. Sicque per plenam bonitatem humanitatis suae, omnes praedicti dolores, qui in primis erant, abierunt. Haec quae Joannes in sancta revelatione vidit et audivit, vera sunt; quoniam Filius Dei opera sua, ut Pater suus voluit, in magna claritate finivit: unde etiam in magna potentia in throno suo, omnes inimicos suos conculcando, sedet. Ipse etiam omnia nova facit; quia ut ex prima materia omnes creaturae per verbum Dei procedendo illuminatae sunt; et sicut primus homo de limo formatus, spiraculo vitae in carnem et sanguinem mutatus est, sic etiam homo peccator, per misericordiam Filii Dei, qui in throno suo sedet, cum poenitentia peccatorum suorum renovatus, novus efficitur. Beatus enim homo, quem Deus tabernaculum Sapientiae cum sensualitate quinque sensuum fecit, usque in finem vitae suae cum sanctis desideriis bonorum operum, et cum esurie justitiae, ac dulcissimarum virtutum, quibus nunquam saturari potest, de novitate in novitatem per gratiam Dei semper ascendit; et sic ad gloriam incommutabilis vitae, quae sine taedio, et sine fine semper manet, feliciter perveniet. Sic enim Deus usque ad novissimum diem omnia nova facit, quae autem post novissimum diem cum potentia et possibilitate sua facere velit, in sola ipsius scientia sunt, cum beati homines, qui in praedicta novitate vivebant, in citharis et symphoniis, ac in sono omnium laudum, in conspectu Dei gaudium omnium gaudiorum sine fine habebunt. O serve et fili Dei, quia ipse in primo homine te formavit, stude ut per abstinentiam carnalium desideriorum in sanctis desideriis et bonis operibus in coelesti Jerusalem tabernaculum tibi facias, et ut pulcherrimis fenestris per esuriem justitiae et charitatis Dei exornes; quia, ut domus per fenestras illustratur, sic etiam per charitatem omnes virtutes illuminantur et cognoscuntur. Vide etiam ut tribulationes quas patienter sufferas, quoniam per eas quaeque virtutes in te elegantiores efficiuntur; et vide ut etiam in corde tuo pulchram formam, de qua tibi dixi, caute custodias, quatenus ipsa in coelesti Jerusalem luceat. In vera visione, quam in anima mea vigilantibus oculis semper video, cum modo septuaginta et trium annorum sim, a vivente lumine ad scribendum haec verba coacta sum: Deus vivus fons est, qui aquas emisit, quando per verbum Fiat, dixit: Fiant luminaria , etc. Quae luminaria firmamentum, solem scilicet, lunam et stellas portant, et quae speculum eorumdem luminarium sunt, quoniam radios suos in eas mittunt. Ipse etiam splendens ignis ac aeternitas ante aevum est; in quo imago sua, scilicet forma hominis, semper et semper sine tempore radiavit. Homo enim, quem ad imaginem et similitudinem suam formavit, opus suum et indumentum Deitatis suae est, qui secundum Creatorem suum operando, ad utilitatem suam, quomodocunque voluerit, utitur creatura. De limosa namque et aquosa terra homo creatus est , quae per humorem aquarum, quas ipsa obtegit, ac pondere suo aggravat, infunditur. Aquae vero cum calore solis, qui infra circulum rotae suae quamdam imaginem habet, et qui per aquosum aerem humidus est, totam terram perfundunt; et ita se invicem admiscendo, omnia germina proferunt; et aquae, quae speculum ejusdem solis sunt, ipsum coercent, ne terra nimio ardore suo comburat, ipseque aquas constringit, ne illae per immoderationem pluviarum terram submergant. Deus quoque igneam rationalitatem animae, quae spiraculum vitae est, homini quem formaverat, immisit, per quod in carne et sanguine, velut cibus per ignem, confortatur et solidatur. Anima etiam per corpus, et corpus per animam operatur; et anima viriditas corporis est, et sic plenus homo existit, in quo ignis, aqua et aquosus aer sunt, per quae ipse humidum spiramentum attrahit et emittit. Sicut enim sol de constituto loco rotae circuli sui, cum mobili vento per calorem radiorum suorum, omnes vires et virtutes suas perficit; sic etiam rationalis anima in corpore cum humido spiramine, quaecunque vult, dictat; et ea in creatura, quam per rationalitatem cognoscit, operatur. Anima vero et corpus cum singulis viribus et nominibus, quemadmodum caro et sanguis unum sunt, ac per tria, scilicet per corpus et animam, et rationalitatem homo perficitur et operatur. Ipsa namque anima toti corpori se infundit, et cum rationalitate in illo operando, gustum et nutrimentum ipsi ministrat: ac ita homo, omnis creatura est, quam ipse per rationalitatem scit et cognoscit, et quae ex praecepto Dei per omnia ei subdita est. Deus enim ignis occultus est, quem nemo mortalium inspicere valet. Sed angeli qui ignei sunt, etiam igneam faciem semper inspiciunt, et splendor Patris, Filius ejus, de cujus indumento, quod tempus habet, prophetae prophetabant; et qui semper sine tempore ante aevum cum Patre fuit, ut Joannes Evangelista testatur, dicens: In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum . Sed Verbum quod in principio apud Deum erat, de Maria virgine incarnatum, fons vivus processit, qui omnes in se credentes aqua vitae reficit, quemadmodum ipse dicit: Qui in me credit, flumina de ventre ejus fluent aquae vivae . Ipse etiam per inexstinguibilem ignem Deitatis, omnem ignem spurcitiae exstinguit, quia ante aevum in Patre genitus erat, cujus voluntas indumentum ejusdem Filii sui aeternaliter habuit. Idem quoque Filius Dei in aquis se baptizari voluit, ubi eum paterna vox dilectum Filium suum , qui ante aevum in aeternitate cum ipso erat, testatur; et qui per speciosam formam humanitatis suae, omnes inimicos suos, qui contra eum pugnare volunt, conculcabit. In aquis enim memor erat, quomodo illas per verbum suum creavit, super quas spiritus Domini ferebatur , qui eas movit et fluere fecit, ita quod omnem immunditiam mundant, et nullam putredinem in se continere poterunt. Deus namque humanitatem suam diabolum celavit, quem cum magna multitudine diabolicorum spirituum de coelo dejecit , ipsorumque numerum, diabolo ignorante, cum beatis hominibus complevit. Et sic Deus per casum Adae, ruinam diaboli reparabit. Filius etiam hominis, comedit et bibit, ut homini facere concessit, per quod caro et sanguis crescunt et nutriuntur, ne in officiali opere suo arescendo deficiant. Cibum vero istum serpens contaminavit, quando primi homines ipsi consentientes de paradiso expulsi sunt ; unde et per suggestionem diaboli, filios suos in peccatis concipiendo, in dolore generabant. Sed istam mortiferam conceptionem hominis, Filius Dei abstersit, cum de Spiritu sancto ex Maria virgine sine omni peccato virilis naturae conceptus et natus est . Filius etiam Dei, corpus et sanguinem suum in pane et vino discipulis suis dedit , quia haec duo maxime ei conveniunt et comparantur; quoniam sicut granum in terra absconditum, ex nulla alia coagulatione, nisi per calorem solis, et humorem aquae, per gratiam Dei in viriditate sua occulte nascendo surgit , et sicut botrus vini, non per putationem, sed per mysticam gratiam Dei viret et crescit; sic etiam ipse Filius Dei sine omni coagulatione, et viriditate peccati carnalis naturae ex occulta divinitate verus homo processit. Ignis enim qui in altum siccum puteum absconsus est, ubi postea crassa aqua inveniebatur, cum qua sacrificia aspergebantur, quae per magnum ignem, qui accensus est, consumpta sunt , Deum inexstinguibilem ignem, et vivum fontem esse designant. Nam ipse Deus, quem idem ignis et aqua significant, in alta profunditate sua tam occultus est, quod omnem intellectum humani ingenii excedit: unde etiam omne carnale desiderium in Maria virgine ita consumpsit, quod filius suus absque omni incendio peccati ex ipsa humanitatem suam induit: Spiritus sanctus enim, qui vivus fons est, suavissimo humore suo eam perfudit, sicut ros super granum descendit; ita ut per virtutem Altissimi ab omni ardore, qui per suggestionem diaboli nascentibus hominibus fit, et ab omni dolore humanae naturae et geniturae obumbrata sit, quemadmodum angelus ad ipsam dixit: Et virtus Altissimi obumbrabit tibi . Primus autem ortus immundae coagulationis, quae sine Spiritu sancto exoritur, in aquis baptismi per Spiritum sanctum, velut aurum in igne mundatur et purificatur; quoniam Spiritus sanctus super aquas ferebatur , ac eas moveri, et fluere fecit. Ipsaeque etiam spiritale elementum prae caeteris sunt, et in eis etiam animalia in natura ab aliis animalibus aliena, nascuntur et pascuntur. Homo namque charismate et oleo per gratiam Dei inunctus, et igne Spiritus sancti accensus, in baptismate sanctificatur, ac denuo in confusionem antiqui serpentis, qui primum ortum suum tetigit, renascitur ; et ita per gratiam Dei ab ipso hoc modo potenter eripitur, ac in fonte baptismatis per fontem vivum, scilicet Spiritum sanctum, ad aeternam salvationem regeneratur. Eadem etiam virtus Altissimi, quae supervenit in Mariam, ex ipsa carnem et sanguinem Filii Dei efficiens, super oblationem panis et vini, apertis vulneribus Jesu Christi, descendit, ita ut eadem oblatio panis et vini occulte in conspectu Dei et sanctorum angelorum, in carnem et sanguinem transformetur; sicut etiam granum et vinum per occultam viriditatem, quam homo videre non potest, crescunt. Sed quia homo post ablutionem baptismi in peccatis saepissime labitur, vulnera ejusdem Filii Dei tandiu aperta sunt, quousque rationalis homo peccaverit, quatenus ipse per poenitentiam et confessionem in eisdem vulneribus mundetur et recipiatur. Sed homines, qui haeretici et Sadducaei dicuntur, sanctissimam humanitatem Filii Dei, et sanctitatem corporis et sanguinis sui, quae in oblationem panis et vini est, negant, ideoque diabolus, qui initium est ab illo, qui nec initium nec finem habet, et qui in principio honoris sui, unitati aeternae divinitatis contradixit, per homines istos, totam terram pulvere mortis aspergit. Ipse enim mendax est , quoniam obcaecationem infidelitatis, oculis hominum istorum infundit, eos ita obcaecando, ut in Deum verum nec sperare, nec credere possint; et ita vipereo more omnem sanctitatem et honorem Dei per homines istos mordet, qui eum per suggestionem suam sequuntur, et qui per omnia Deum vivum per infidelitatem despiciunt. Deum namque verum, qui invisibilis est, et etiam animam, ac spiritum hominis in recta fide non habent; quoniam omnis eorum intentio ad illa quae carnalia sunt, tendit: ideoque omnia quae Dei sunt, quemadmodum ille qui eos seducit, conculcant; quia verba veritatis contemnentes in mendacio et in falsa doctrina sua gloriantur. Perditus vero angelus, per rationalitatem suam scit, quod homo rationalis possibilitatem operandi quae vult, habet: et hoc in primo homine, qui praeceptum a Deo acceperat, recognovit; ac ita in eadem qua mulierem deceperat, illud quod praecepit, scilicet ut crescerent et multiplicarentur, in hominibus istis destruere conatur, eis suggerendo, ne secundum praeceptum legis, sed secundum hoc, quod ipsi per suggestionem diaboli sibimetipsis eligunt, vivant. Ipse quoque eis suggerit, ut corpus suum per jejunium macerando constringant, et postea omnem voluntatem incesti desiderii eorum perficiant; et ita, ipso suadente, ab omni sanctitate legalium praeceptorum omnipotentis Dei deficiunt; quoniam in omnibus praeceptis quae Deus per Moysen, ac per alios prophetas suos protulit; et quae postea per Filium suum revelavit, mortui sunt; ideoque per eos tota terra polluta est. Unde vos, o reges, duces et principes, ac caeteri Christiani homines, qui Dominum timetis, verba ista audite, et populum istum ab Ecclesia, facultatibus suis privatum, expellendo, et non occidendo, effugate, quoniam forma Dei sunt. Igneus autem Spiritus Dei, qui vivus fons est, per gratiam suam vobis infundat, ut haec ante diem ultionis Dei, faciatis, quatenus de omni honore et beatitudine corporis et animae non deficiatis. Deus homini praeceptum, in quo omnis lex latebat, dabat; sed homo illud praevaricatus est, et ideo per casum expulsionis judicatus est, in duobus modis mortalis existens, corpore scilicet moriendo, et verae lucis visione carendo. Unde etiam in mansione illa perdurare non potuit, ac praedictam visionem perdidit. Ipse enim Deum veraciter scivit, et quod praeceptum illius custodire deberet, agnovit; sed quia servum audivit, et quoniam mulieri sibi subditae consensit, justum judicium justi Judicis super eum venit. Et judicium istud Deus homini super illos dedit, qui magistrum in obedientia agnoscere nolunt, et qui omnia mandata legis praevaricantur; unde et corpora ipsorum morti dabantur, quoniam in luce legis mortui sunt. Sed tamen magistri, qui in vice Christi sunt, praevidere debent, si aliquam emendationem in se habeant, antequam illos morti tradant. Et cor eorumdem magistrorum in hoc purissimum esse debet, ne ullam injuriam, aut blasphemiam ipsis ab illis illatam, in judicio attendant, et ita morti sanguinem damnatorum cum judicio tradant. Quod si cor eorum purum non fuerit, a praesentia hujus judicii fugiant, ne verba ipsorum proximos suos interficiant, diligentissime Evangelium Domini attendentes, ubi dicitur: Nolite judicare, ut non judicemini. In quo enim judicio judicaveris, judicabimini . Sed nec judicabunt secundum quod ipsi constituunt, nec secundum placitum voluntatis suae, sed secundum judicium omnipotentis Dei, ita ut quicunque intolerabiliter omnibus praeceptis legis adversarius exstiterit, et qui a criminalibus peccatis se abstinere noluerit, hic secundum judicium Dei, et non secundum voluntatem hominis judicetur. Quod si ille propter timorem mortis, culpam suam se emendare promiserit, semel et secundo judicium Dei differatur: et cum sic probatus non emendaverit, secundum verbum Filii Dei, poenae judicii reus erit. Hoc modo de omni judicio quisque homo provideat, ut non secundum voluntatem hominis fiat. Attendendum quoque est, quid Jacobus de divite et de paupere loquatur, de divite scilicet bene aurato et vestito . Dives enim propter magnam pecuniam suam honorari vult, recipitur, et honoratur, videlicet propter auxilium adversitatis, et propter timorem potentiae, qua saepe homines laedit. Pauper autem propter amorem Christi suscipiendus est, et quoniam frater hominis existit. Nec isti pares habendi sunt, quia hoc sine discretione esset; quoniam qui divitem et pauperem in una sede sedere faceret, dives hoc facere dedignaretur, et pauper inde terreretur. Pauper namque propter amorem Dei recipiendus et habendus est, quia frater hominis est, et quamvis Deus divitem permittat divitias habere, et eas pauperi subtrahat, formam pauperis, quae sua imago est, tamen diligit. Dives enim per superbiam divitiarum suarum hominibus, quibus nocere potest, imperat, et eos tractat sicut non sint homines in forma sua: et hoc modo bonum nomen hominis, scilicet quod ipse imago et similitudo Dei est, blasphematur. Deus itaque praecepit: Diliges proximum tuum sicut teipsum , formam tuam scilicet in ipso attendendo, eique omnibus condolendo, et omnia quae male egerit, moleste ferendo, quia forma tua in malis ejus per ipsum blasphematur. Cumque homo haec fecerit, bonum opus secundum Filium Dei operatur, qui carnem induit ut homini condolere possit. Sed qui spernit pauperem, non solum in illum, sed etiam in omnipotentem Deum peccat, qui formam hominis apprehendit, per quam legem dedit, et ex qua redarguetur, quoniam transgressiones legis sunt. Quicunque autem totam legem servaverit, offendat autem in uno, factus est omnium reus ; quoniam quicunque caetera legis mandata tenuerit, et uno mandato in lege caruerit, illud propter odium non diligendo, sed velut picturam pictoris illud habendo, hic alia praecepta perfecte non implet. Sic etiam fit, cum homo debilitatur in uno membro sive per nativitatem, sive per aliquod infortunium, caetera membra sua ei condolebunt, nec in illo debilitato perfectum solatium aut auxilium habebunt. Cibus quoque non bene coctus et insulsus, homini nec vim, nec gustum confert; sed vix homo per illum vivit. Sic etiam qui igneam charitatem non habet, omnia mandata legis non recte coquit; sed ea ut debile membrum suum habet: et qui de sapientia opera sua non colligit nec discit, sed illa a seipso connectit et operatur, hic comparatur homini, qui imaginem secundum formam hominis ex ligno facit, quae vivere non potest; sicut etiam ipse, et opera sua mortua sunt, et etiam velut mutus est, qui voce rationalitatis caret; unde et sicut reus in omnibus mandatis Dei existit, et de ipsis in judicio Domino respondebit, quoniam ea secundum voluntatem suam operatus est. Praevaricatio itaque mandatorum legis, in ethnicis, et in infidelibus, et in eorum sequacibus est, quia fide carent. Qui autem per baptismum et fidem fideles existunt, et quantum potuerunt, in mandatis Dei operantur, atque toto corde gemunt, et ad Deum anhelant, auxilium illius postulando, et poenitentiam de illis quae praevaricantur faciendo; quoniam alii ab infantia, alii a juventute, alii in senectute Deum quaerunt, et ab ipso omnia postulant, hi licet peccaverint, tamen per judicium non abjiciuntur. Nam in omnibus istis, o Jerusalem, multitudo sanctorum, justorum et electorum, poenitentium et publicanorum ad te veniet . Divina claritas, claritatis, quae inter opus tuum clarescit, tu radix illa es, quae plurimos ramos emisisti, et sol es cum innumerabilibus sphaeris, scilicet sanctis et electis tuis, quorum numerum nemo capere potest. Tu enim in principio radicem unam plasmasti, quam spiraculo vitae vigilare fecisti , et ad Jeremiam dixisti: Quid vides, Jeremia? Qui tibi respondit: Virgam vigilantem ego video . Quaedam radix cum ramis suis processit, et noxiali pomo obnubilata est, quod nox super eam evomuit; unde et ipsa in tenebris ramos suos multiplicans, justitiam coeli conculcare voluit. Sed tu, clara divinitas, in aquas claruisti, et eas quasi in utrem congregasti , in quibus omnes homines, excepto Noe et ramis ejus, submersi sunt . Istum vero, scilicet Noe, ad operandum miracula tua imbuisti: et ideo opus suum quasi in scientia infantis cum gaudio operatus est; quia nondum scivit nec sapuit, quae ei locuta es. Aereum quoque fumum ei objecisti, qui venas et medullas hominis concutit, ut humanis sensibus non impeditus, aedificium quod eum docuisti, velut in laetitia infantis aedificaretur. Sic etiam facis in hominibus, in quibus miracula tua operaturus es, cum per tuam inspirationem aliena humanis sensibus loquuntur. Postquam autem Noe in altitudine, in quam levaveras, aedificium suum fecerat, primum aedificium Abel, quod in effusione sui transierat, de ipso excitasti, eumque ita inspirasti, ut altare aedificaret, super quod tibi altissimo Deo sacrificium obtulit. Clara divinitas, quae innumerabiles sphaeras vitae habuisti, primum hominem plasmasti de limo terrae, et illum in loco paradisi constituisti , ut in angelica laude societatem haberet. Serpens autem in dolo oculum suum movit, et illum fallacibus verbis decepit, te apud eum accusans, qui etiam primum se tibi opposuit. Quod diabolus fecit, quatenus homo de paradiso expelleretur, et ne in locum, de quo ipse expulsus est rediret, quem novum opus creatum, praeterquam se cognovit. Clara et ignea divinitas, in igneis sphaeris, quas in te habuisti, per sanctam imaginem humanitatis tuae caput serpentis contrivisti, ut se, priusquam opus tuum perfecisses, nunquam erigeret. Ipse enim ignem, qui tu es, nequaquam tangebat. Sed in quadam luce claritatis, in qua mendax factus fuit, et ideo humanitas tua ei absconsa est, et ideo etiam angeli, qui ignem tuum tangunt, ab eo recesserunt. Postea vero opus tuum, scilicet hominem, cum igne et claritate fecisti, ita ut illi perdito nunquam ex toto similis efficeretur, quae in tanto numero ad imaginem tuam colliges, ut nec angeli, nec animae eum dinumerare possint. Quidam enim hominum ignei sunt, et ad ignem se convertunt, et quidam in luce claritatis sunt, et de luce ruunt; et iterum postea ad ignem resurgunt, ac columnae coeli efficiuntur. Tu, clara divinitas, ignis et claritas es, quibus etiam fictile vas fecisti, de quo indumentum tuum induisti; et sic in tribus viribus existens, opus tuum etiam in tribus viribus constituisti. In claritate Adam constituisti, et in igne Noe conservasti, ut de ipso novus mundus cum igne sanctitatis procederet, qua ingluvies serpentis clausa, et vis ejus ita combusta et superata est, ut illi qui per ignem et aquam regenerantur, in vera fide persistentes, nullo modo perdantur. Tu enim in igne tuo aquam exsiccasti, ne in utrem Noe flueret, in quo praesignasti mortem perditionis hominum finiendam, sicut etiam homines in aqua morte finiti sunt. O sanctitas aquae, in qua Filius tuus mortem contrivit, quem Virgo de tuo igne concepit, qui in ea omnem livorem aquosi peccati exsiccavit, ut ex illo non laederetur, quemadmodum etiam Noe non laedebatur. In his enim signis praevidisti quod in Maria perfecisti, quae caput serpentis contrivit , per quem prima mulier decepta est. Noe, qui salutiferum signum es, quia Deus occulte te docuit, qualiter per aquam salvari posses , et cordi tuo inspiravit, ut ad sacrificandum ei, mensam aedificares, tu velut aurora existis; quae scintilla solis es. Deus in te praesignavit novam et veterem sanctitatem prophetarum, et sapientium, et observationem integritatis, quae non in latere viri, sed in forma mulieris plantata est, quae in potestate viri non fuit; sicut etiam potestas aquae tibi nocere non potuit. Deus etiam novum mundum ex te procedere fecit, et rigatam terram per aquas tibi dedit, in qua vineas plantasti, vim vini tamen ignorans, per quod sensus hominis denudantur. Sicut enim filius, qui nuditatem tuam, te ut patrem honorans, texit, gloriose libertatem suam detinuit, alio in servum illius redacto; sic bonae scientiae mala scientia servitus constat. Tu etiam tam tortuosus in peccatis, ut filii tui, non fuisti, sicut etiam filii Adae criminosiores ipso fuerunt. In benedictionibus enim libertatis, sancti et electi sunt, et etiam illi qui per poenitentiam de servitio peccatorum in libertatem redierunt. Illis quoque omnibus datur tuba canere, cujus sonus ante thronum Dei sonet . Angeli quoque vocibus suis Deo laudes symphonizant, de operibus bonorum hominum adhuc in corpore viventium, quae semper multiplicantur, et ante Deum ascendunt super aureum altare, quod in conspectu ejus est, et de ipsis semper novum canticum Deo concinunt. Aureum enim altare, opera sanctorum intelligenda sunt, quae ipsi, in corpore manentes, operati sunt, et quae in conspectu Dei, quasi aureum altare fulminant, et quibus Agnum, scilicet Filium Dei imitati sunt. Ipsi quoque sancti opera sua, et etiam opera ipsorum beatorum, qui feliciter operantur, dinumerant cum canente tuba, cujus sonus est ut vox aquarum multarum , quae dulcissimo sono circumientis firmamenti intermista esset, et hac voce laudis auxilium illi a Deo quaerunt, quae sanctis operibus, quae sursum super altare ante Deum ascendunt, opera et merita ipsorum tangunt. Sic namque Deum pro ipsis orant, quatenus ipsi a bonis operibus, Leviathan deceptione, non impediantur, quae exemplis eorum cum elementis operabuntur, quod canens tuba eorum significat, quia. Deus ab eis, sicut ab angelis, quos claritate sua perfudit, laudatur et glorificatur. Vox enim sanctorum, qua Deum de suis et de aliorum bonorum hominum operibus laudant, quasi canens tuba est: unde et ipsi canticum novum ante thronum et Agnum cantant , et terra, scilicet terreni populi in voces eorum resultant, in meritis eorum Deum laudantes, et dicentes: Gloria tibi, Domine. O sancta Divinitas, tu in coelo ab occultis angelis glorificaris, qui de tua claritate scintillae existunt, et de homine laudaris in terra. Quod Joannes evangelista claritate Dei inclaruit, et in flamma Spiritus sancti exarsit; et ideo in corpore suo coelestis fuit, ut homo ante ruinam exstitit, unde pondus et gravedo corporis sui in terra remansit, ipso in coelestia sublevato, quasi in ictu oculi, sicut post novissimum diem omnis corporalis gravedo comburetur, sanctis animabus ad coelestia volantibus. Joannes Baptista fortitudine Divinitatis perfusus in carne sua , omnino a spuma serpentis mortuus fuit; et ideo amaris verbis peccantes corripuit. Istum Deus ante humanitatem suam praemisit, antequam plenitudo temporis veniret, in quo Deus homo factus est . Nunc autem invoco et adoro te, ut me pusillanimem, quae verba ista vidi et audivi, quod tu solus scis, in canticis beatarum animarum conservare velis, et omnes qui propter puram fidem nominis tui studiose mecum laborant, in sinum gratiae ita collige, ut a te nunquam peregrinemur. Tu enim solus ignorantiam meam scis, quae doctrina Scripturarum stellata non sum, quae miracula tua narrant, ut etiam in stellis tempora discernuntur. Unde rogo te, ut ab omni nigredine malignorum spirituum me liberes, et ab omni dubio ignorantiae meae in corpore et anima conserves. Iterum rogo, te, mitis Pater, ut mecum laborantes, igne charitatis tuae ames, et in libro vitae, qui scientia tua est, scribas, ut a te nunquam separentur. O Noe qui principium es sanctitatis et ramorum, qui a te processerunt, rogamus te, ne nostri in canticis laudum tuarum obliviscaris propter negligentias nostras, sed propter amorem illius, qui te in miraculis suis elegit, in laudibus et orationibus tuis ante Deum nostri memor esse digneris semper. Amen. Sancta Divinitas, quae absque omni divisione integra existis, tu per verbum tuum in omni creatura puro nomine generas. Formae, quae per verbum tuum formatae sunt in genere suo, a vita non evanuerunt. Quaedam creatura ex viriditate, quaedam carnibus induta ex sensibili natura sua, quaedam ex ventoso flatu suo, quaedam ex aere fluentis aquae vivit. Tu enim integram et indivisam obedientiam indumenti verbi tui, in Abraham praesignando scripsisti, et eam puram et integram propter liberationem eorum qui poenitentiam agunt, custodisti. Tu praecepisti Abrahae, ut in carne sua se vulneraret, quae de deceptione, de sanctitate castitatis in incesta desideria mutata est, quae tu per aquam et baptismum abluisti, in occultis mysteriis, quibus etiam ipse nescienter deceptus est. Abraham ad praeceptum meum, carnem suam vulnerante, et diabolum confudit, qui mysterium illud non cognovit, et in ea parte hominis confusus est, qua etiam hominem decepit. Tu etiam praecepisti, ut dilectum suum filium tibi sacrificaret , in quo praesignasti tuum Filium pro populo sacrificandum. Sed vibrantem gladium super ipso ligato extensum, angelus tuus prohibuit, et arietem ex aliis ovibus non procreatum, sed ostensionem tui miraculi illi ostendisti. Homo enim, quem tu plasmasti, per diabolum deceptus est. Unde omnis humana natura ita contaminata est, quod omnis homo totus in peccatis carnalis desiderii concipitur. Natura etiam hominis ita distorta et tortuosa facta est, ut nullus socium suum liberare posset de captivitate diaboli; unde in teipso ordinasti tunicam Filii tui extentam de simplici terra, quae de nullo germinaverat, cujus sanguinis calorem calor Spiritus sancti accenderat, quae sicut ovum a carne nata est, quod per gallinam fotum, pullum emittit; sic ipsa Virgo calore Spiritus sancti fota, filium genuit: et sicut pullus absque calore gallinae ex ovo nunquam procederet, sic Virgo absque calore Spiritus sancti nunquam Filium procrearet. Mysterium istud totum in ariete praefiguratum fuit, qui in spinis pendebat, ut Dominus ad Adam dixit: Cum operatus fueris terram, spinas et tribulos germinabit tibi . In laboribus operis sui malitiosa vindicta ei ostensa est, quia contempsit praeceptum Dei, quod incoepit, et non perfecit, et non gloriam suam contrivit: et ideo lucida vestis, quae absque omni obnubilatione fuit, ab eo ablata et scissa est, ut etiam spinae et tribuli hominem scindunt. Filius, qui absque omni virili sanguine natus est, in claritate Dei calore Spiritus sancti, ille solus in lignum suspensus est pro crimine Adae; quia nullum similem habuit, animas liberavit, infernum despoliando: et quis est iste qui hoc fecit? Deus scilicet, qui absque omni incoeptione, defectu et mutatione, dies illa est, cujus claritas nunquam aliqua luce illustrata est. Sed ipse lux omnis facturae et creaturae suae est, de quo David dicit: Quis est iste rex gloriae? Dominus fortis et potens, Dominus potens in praelio . Hoc est, Deus inexstinguibile lumen est, quod nunquam inveterascet, nec evanescet, nec in taedium ducetur, et ipse est Rex gloriae, cujus gloria absque omni noxiali obscuritate persistit, et non deficit, sicut tempora hominis deficiunt, quae incipiunt et arescunt, et semper mutantur. Sed ipsa in viriditate sua stabilis et immutabilis permanebit, sicut lignum quod plantatum est secus decursus aquarum . Gloriam enim, quae ipse Deus est, nec angelus, nec homo ullo numero finire nec dinumerare valet. Quoniam ipse integra plenitudo est: et ideo angeli nunquam saturabuntur cum intueri; quoniam semper ignota et nova in eo vident cum gloriosa jucunditate. Ipse vero fortis et potens; quoniam omnes creaturas in fortitudine sua potenter perduxit, et unamquamque in genere suo mobilem constituit; et ita absque caecitate omnia creata sunt et absque defectu. Dominus potens in praelio, qui contra draconem pugnavit, et eum in coelo superavit, ac in inferno ad poenas malitiae suae prostravit, et portas inferni confregit, et animas illorum qui eum agnoverant, secum duxit, nec istud alius facere posset, nisi potens sit. O pura, vera et ignea Divinitas, in tua potenti vi plantasti primum immortalem et immutabilem terram, in qua primi homines se contaminabant, contra praeceptum et voluntatem tuam delinquentes, quos de eadem lucida regione expellebas forti potentia tua. Ruinam tamen istorum reaedificavit, post effusionem aquarum nubium per novam progeniem quae ex Noe processit, postquam serpentino generi ostendebas quid in forti potentia tua facere posses contra furorem draconis, qui in aestimatione sua omne humanum genus deglutire deberet, quod diabolus tamen non cognovit; quia tibi nunquam servire incoepit. In omnibus quae cum diluvio faciebas, quando homines demersisti, ruinam errantis turbae ostendebas. Tu enim, sancta Divinitas in Noe novam sobolem plantasti, sicut etiam terra in alium modum eversa, novum succum vini protulit. Abraham prima radix fuit, quae in ramis generis sui floruit, sicut virga Aaron de radice abscissa fronduit , in qua praesignasti Nati tui Incarnationem, qui in pudica alvo Virginis, de vi tua, sancta Divinitas, absque omni carnali conceptione floruit. O pura Divinitas, tu attendisti malitiosum auditum primae mulieris per serpentem deceptae, et nobilissimam virgam Mariam, de vi tua florere fecisti, quae nuntium archangeli cum auditu verae humilitatis suscepit, et in vera fide tibi obedivit . Hanc tu super sidera in coelum unicam matrem tuam alienae naturae levasti, quo non venerat Eva: quae nobis perdidit Eva, ea per matrem salvationis cum omnibus ornamentis paradisi, nobis reddita et reservata sunt. Nunc, o laudabilis Divinitas, laus tibi sit, quoniam omnia malitiosa hominis reparabas, et in scientia tua scripsisti qualiter inimicum tuum superares. Ad pronuntiandam hanc Scripturam viros elegisti, de quibus isti praecipui fuerunt, in quibus ostendisti omnia malitiosa casus Adae, per Filium tuum reparanda in melius, sicut post diluvium terra et homines quadam novitate in melius reparata sunt, et in Abraham inobedientia per obedientiam deleta est. Abraham fuit radix incipientis sanctitatis, qui per obedientiam praeceptum Dei servavit, et omnipotenti Deo hostiam bonae voluntatis obtulit, unde et merito pater multarum gentium dicitur ; quia his, scilicet obedientia, observatione praeceptorum Dei, te, sancta Divinitas, tetigit et signavit. Unde etiam nobilis Maria de stirpe ipsius processit, quae nobile germen Filium Dei genuit, quod totum mundum illuminavit, per quod etiam caput serpentis contrivit. O mitis sapientia, cujus ordinatio in omnibus creaturis tuis justa et vera est, salva hominem illum, qui istam Scripturam vidit et audivit, et fac eam principem redemptionis Filii tui, ut a numero istorum nunquam separetur, qui in regno tuo gaudent. Libera me ab omni fallacia malignorum spirituum, qui me cum omni humano genere odio habent, ne me, ipsis consentiendo, contaminem: hoc mihi concedere velis per sanctam Mariam, maris stellam, et per Filium tuum. Amen. Divina Deitas, quae, cum aliis potentiae tuae super pennas ventorum volas , quorum elevatio et volatus per vim tuam existit, per fortitudinem tuam rationalitas in angelis et hominibus, qui opus tuum sunt, volat; et tu sapientia es, quae istorum rationabilitati scientiam dat, ut qualia opera eorum sint, agnoscant; et ea, velut sapiens vir, domum suam supra petram, scilicet Christum, aedificent. Rationalitas hominis, cum sapientia terram profunde fodit, quatenus supra petram domum suam aedificet . Unde qui cum sapientia ad coelestem amorem aeterni Dei volat, viam vanam in peccatis vivendo despicit. Taediosus autem et stultus homo, quem taedet terram in altum fodere, et domum suam supra petram fundare, hic desideria carnis suae colit et deridebitur. Tu, pura Divinitas, Moysen de aquis sumptum servasti, quem filia Pharaonis tanquam filium suum nutrivit, ne morte suffocaretur . Aqua Spiritui sancto adest, quoniam per eam omnis fornicatio et forma exinanitur, cui humiditas adest, quia omnia temperantur, ut etiam ignis magisterio suo omnia temperat. Sapientia rationalitati adjuncta est, et corpus ejusdem rationalitatis indumentum existit. O sancta Divinitas, his tribus viribus omne opus tuum perfecisti, in illa unitate in qua nulla divisio est, nec ullum eorum aliud injuste excellit. Sed tu es omne in omnibus . In possibilitate potentiae tuae creaturam tuam multiplicasti, quae in una forma multos sensus habet. Tu etiam praevidisti in visione antiquorum sanctorum, et in sanctis novi testamenti incarnationem tuam, cui ipsi adsunt, sicut fecisti per nubem in Noe, et per arietem in Abraham, et in Moyse, quem de aquis sumpsisti, in quo legale fundamentum tuum scripsisti, et occulta mysteria et miracula quae hominibus ignota sunt, in mirabilibus tuis fecisti. Tu enim per clavem nubium aquas effudisti, et per circumcisionem baptismum Abrahae ostendisti, cujus vinctionem per Moysen sanctificasti, quem filia Pharaonis de aquis sumptum servavit. Filia Pharaonis. Ecclesiam significat, quae ex gentilibus idola colentibus ad Deum per ablutionem baptismi, et unctionem Spiritus sancti ad Deum conversa est. Futura miracula in Moyse praevidisti, qui per igneam columnam in nocte Israeliticum populum duxit, et mare Rubrum divisit , per cujus significationem diabolus cum omnibus sequacibus suis submersus est. Virga vero qua aquas divisas confluere fecit, legalem correctionem, qua plenum numerum primum constituit, supplebit per Filium suum. Ecclesia namque per incendium vitiorum multas persecutiones patitur, sicut etiam Israel in eremo multas perturbationes, contra Deum murmurans, pertulit. Moysi, qui rubum non ardentem ardere vidit , Israeliticum populum salvandum nuntiasti, qui ignis signavit Virginem per Spiritum sanctum absque omni commistione viri Filium tuum genituram, per quem populum Israeliticum in aquis sanctificasti, quem in Abraham plantasti. Tu etiam Moysi diligentissimo amico tuo dorsum tuum ostendisti, faciem tuam videre desideranti , per quod ostenditur, a vivente homine aeternitatem tuam in hac terra videri non posse, nisi quantum in fide cognescitur. Ipse enim secreta miracula tua amplius humano sensu suscepit, quam caeteri homines, unde etiam exterritus et excussus est, et homines latet quid de corpore ipsius feceris. O sancta Divinitas, laus tibi in omnibus operibus, quae in his tribus columnis operatus es, et de omnibus miraculis quae ad novissimum hominem operaberis, quia per Spiritum sanctum in bis tribus viris omnes caeteri prophetae pennati sunt, et cum ipsis volant. Nunc observa magnos et parvos, qui de Spiritu tuo scripserunt, et me pusillam quae de spiramine Spiritus tui, cum ista scriptura laboravi. Josue volantes pennas Moysis fecit, quia ab ipso pennatus fuit. Abraham etiam post Noe Spiritu sancto inspiratus, novam legem , scilicet circumcisionem, protulit, et omnis philosophia prophetarum ab ipso solo exorta est et generata. Deus etiam cum coelum et terram creavit, coelum cum coelestibus signis ornavit, et terram cum herbis et bestiis, et tandem hominem creavit , insignitum omni creatura, et intelligibilem omni scientia. Omnia miracula quae ante Jesum fuerunt, scilicet per signum circumcisionis, et omnis prophetia prophetarum, in ipso omnia completa sunt et constiterunt, quia in aliena natura novus homo in mundum venit. Deus enim misit eum in terram inaratam, et in terram aratro non eversam, in qua ipse nobilissimus flos crevit, et dulcissimum odorem praebuit universo mundo, sicut et nobiles flores in inarata terra crescunt. In floriditate namque sua novus mundus processit in similitudine, sicut Deus Adae dixit: Crescite et multiplicamini, et replete terram . Sed quia germen illud periit per deceptionem antiqui serpentis, ita quod in primo ortu non processit, postea Filius Dei mortem primi hominis suffocavit, et magnos botros in nova vinea plantavit, qui optimum vinum dederunt, ex quo omnes cum magno gaudio inebriati sunt. Vinea vero ista fidem, quae ex verbo, scilicet Filio Dei, emanavit, designat, cujus processionem totus mundus enarrare non posset. Botrorum autem optimum vinum suam dulcissimam doctrinam significat, qua homines in parabolis docebat; quia divina mysteria, generi per consilium serpentis obnubilato, videnda non sunt, nisi ut facies hominis in speculo, in quo tamen non est, resplendet. Quomodo enim posset vita a mortali homine videri? Ipse enim obscura verba hominibus locutus est, scilicet parabolas, quia in peccatis concepti verba vitae aliter capere non possent. Filius enim Dei, qui divina vita est, in mundum venit, qui tabernaculum est hominis, noxiali pomo decepti, quatenus eum ad vitam revocaret verbis doctrinae suae, quem in humana specie, quae deitatem suam texerat, videbat. Fons virus, cujus divinitatem nullus intueri potest, Deus omnipotens est, qui in praescientia sua praedestinaverat incarnandum Filium suum ex homine, quem ad imaginem et similitudinem suam creaverat, quatenus per ipsius sanctam humanitatem, homo perditus, liberaretur, ab aeterna morte, qui nullo modo aliter liberari potuit. Filius namque Dei, unica vita absque principio et fine existens, mortalem hominem ad vitam suscitavit, a morte aeterna resuscitavit, quem in duabus naturis creavit de materia terrae, unde peccata sentit; et ex anima, per quam Deum omnipotentem et invisibilem intelligit, qui altissimus mons est, ad quem nulla creatura ascendere valet: unde decebat eum, a quo omnis creatura descendit et movetur, ut per Filium suum, Deum scilicet et hominem, liberaret, quatenus vacuus angelicus chorus per eum suppleretur. Deus enim coelum et terram constituit, quemadmodum Moyses inspiratus Spiritu sancto, scripsit, quem in fictili vase, scilicet homine, designavit, quem diabolus ad plenum, ut in miraculis Dei constitutus est, non cognovit, sicut etiam divinitas in humanitate latens et occultata est; quia, si perfecte eum cognovisset, nunquam ad decipiendum eum aggressus fuisset. Diabolus vero etiam ante ruinam suam eum nunquam vidit, quoniam a charitate caecus fuit, quae in omnibus rebus velut anima et oculus existit, Jesum Christum sine peccato esse sensit, et in eo opera, quibus homo ad vitam resurgit: ideo recolens primum hominem a se deceptum, eum etiam tentatum, decipere volens, et ut memoria ipsius deleretur, omni modo quamvis incassum, laborat. Sed cum superatum se vidisset, omnino perterritus erubescebat, et in malitia sua confidit, ut per Antichristum, Deum in opere suo confundere debeat, quia ex forti vena primae deceptionis, suae confidit in terreno homine perficere, quod in inexstinguibili lumine non valuit, quod Job, qui in dolore suo perfusus est, in prophetia sua intellexit, quando: Diabolus fiduciam habet, quod Jordanis in os suum fluat . Ipse enim maxime odit ignem et aquam, quoniam omnes creaturae per ipsa firmatae et animatae sunt. Ignis vero in quo secundum impietatem suam ardet, omni lumine caret, ipse etiam omnis viriditatis expers est, et ideo cum luce et humiditate partem non habet. Nobilissimus flos virgae Aaron, per ignem florem, et in aqua mortem suffocavit, de quo floriditas sanctitatis et coelestium virtutum exorta est, quoniam ipse nobile germen ab alto monte descendit, unde etiam novum genus plantavit. Prophetica namque verba, quae in umbra famae sonuerunt, tunc formata apparuerunt, quando Filius Dei de alto monte, scilicet de corde Patris sui, descendit ad induendam humanitatem, qui omnem vocavit creaturam, et eam in cavernam naturae suae constituit, quoniam ipsum decebat ut nova sanctitate coelestium virtutum homines indueret, nova humanitate indutus. Illi enim, secundum Joannem, non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt ; quia, sicut Maria virgo contra naturam Deum et hominem genuit, ita isti contra naturam carnalis concupiscentiae, ipsum imitando, in novam sanctitatem nati sunt, quam ex ipso suxerunt. Filius namque Dei, sicut bonus et sapiens hortulanus, bonas et ad cujusque utilitatem perfectas colligit herbas, bonos et perfectos homines, qui quasi bona herba in bona terra fuerunt, quoniam eum audierunt, et sermones ipsius audientes, praeceptis ipsius libenter obtemperabant in fide et charitate. Ipse quoque duodecim apostolos elegit , ad numerum duodecim prophetarum, qui umbra fuerunt Christi, sicut umbra corpus ostendit.
|
(Gen. III) (Psal. CL) (ibid.) (Psal. CL) (Gen. II) (quia symphonialis est anima) (Psal. XXXII, XCI) (Sap. XI) (Rom. XII) (Gen. II) (ibid.) (Gen. III) (Joan. I) (Isa. XIV) (Gen. XIV) (Gen. XXII) (Joan. XIX) (Gen. III) (Gen. I) (Joan. I) (Psal. XLIV) (Joan. VI) (Luc. XV) (Ephes. VI) (Malac. II) (Luc. I) (Luc. I) (Matth.
XXVI) (Psal. CIII) (si ipse nollet) (Matth. XXVI) (Psal. CIII) (Joan. XII) (Apoc.
XXI) (Gen. II) (Apoc. XXI) (scilicet Fiat ) (Gen. I) (ibid.) (Joan. I) (Joan. VII) (Matth. III, XVII) (qui vivus fons est) (Gen. I) (Isa. XIV) (qui ex
toto perditus est) (Gen. III) (Luc. I, II) (Matth. XXVI) (Joan XII) (II Machab. I) (Luc. I) (Gen. I) (Joan. III) (Joan. VIII) (Matth. VII) (Jac. II) (Levit. XIX; Matth. V) (Jac. II) (Isa. LX) (Gen.
II) (Jer. I) (Psal. XXXII) (Gen. VII) (Gen. IV) (Gen. III) (Gen. IX) (Apoc. V) (Apoc. I) (Apoc. XIV) (quem de limo formasti ad indumentum
tuum) (Matth. III) (Gal. IV) (de inobedientia,
quae in Adam exorta) (Gen. XXII) (Gen. III) (Psal. XXIII) (Psal. I) (Num. XVII) (Luc. I) (Gen.
XVII) (Psal. XVII) (Matth. VII) (Exod. II) (I Cor. XV) (cui maxime aqua pertinet) (Exod. XIV) (Exod. III) (Exod. XXIV) (Gen. XVII) (Gen. I) (Gen. I) (Job. XL) (Joan. I) (Matth. X)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 48 |
EPISTOLA XLVIII. PHILIPPI DECANI ET CLERICORUM COLONIENSIUM AD HILDEGARDEM. Ejus preces flagitant. Rogant ut quae viva voce illis prius dixerat, litteris commendet et ipsis transmittat.
|
PHILIPPUS decanus, licet indignissimus, majoris ecclesiae, totusque clerus Colonien., HILDEGARDI de S. Roberto in * Pinguia venerandae sectatrici Patris illius, quam elegit Maria , et nunc per munditiam cordis, et in futuro facie ad faciem Deum intueri.
|
Quia maternam pietatem vestram diligimus, vobis notum facimus, quia postquam a nobis recessistis, cum per divinam jussionem ad nos venissetis, ubi verba vitae, prout Deus vobis inspiravit, nobis aperuistis, in maximam admirationem ducti sumus pro eo quod Deus in tam fragili vase, in tam fragili sexu hominis, tanta mira secretorum suorum operatur. Sed Spiritus ubi vult spirat . Nam ex multis rerum indiciis manifestum fit, quod in praecordiis vestris placitam sibi sedem elegerit: merito et nos in admirationibus nostris ad vos quasi ad vivum Dei templum, preces oblaturi, accedimus, et de corde vestro, sicuti revera de Dei oraculo, veritatis responsa flagitamus. Beatitudinem enim vestram quam intime exoramus, ut desideria nostra, quoniam ad curam animarum respiciunt, intentius Deo commendetis: et si quid adhaerens Deo, animus vester in vera visione, ut assolet, de nobis perviderit, litteris nobis intimare curetis. Rogamus etiam, ut ea quae viva voce nobis prius dixistis, litteris quoque commendetis, et nobis transmittatis; quia, dum carnalibus concupiscentiis dediti sumus, spiritalia quae nec videmus, nec audimus, facile per negligentiam oblivioni tradimus. Valeat dilectio vestra, et ille vobiscum sit quem toto corde diligitis.
|
(Luc. X) (Joan. III)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 49 |
EPISTOLA XLIX. PRAEPOSITI SANCTI PETRI TOTIUSQUE CLERI TREVIRORUM AD HILDEGARDEM. Orant ut quae ipsis nuper in diebus Pentecostes praedixerat, scriptis commendet et transmittat.
|
R. peccator et praepositus majoris ecclesiae S. Petri, ac totus Trevirorum clerus, HILDEGARDI famulae Dei, ac mysteriorum ipsius quamplurimorum consciae, in coenobio B. Roberti devote viventi, cum oratiarum actione manus extensas pro ipsa.
|
Cum per divinam permissionem revelentur ex multis cordibus cogitationes nostrae ad vos, per divinam voluntatem, cum toto adnisu corporis, tota devotione mentis vos diligimus. Scimus enim Spiritum sanctum vos inhabitare , et plurima caeteris hominibus incognita, per ipsum vobis manifestari. Nam ex quo a nobis recessistis, cum in diebus Pentecostes nuper ad nos superna dispositione venissetis, ubi comminationem Dei nobis imminere praedixistis, multa dispendia Ecclesiarum, et multa pericula hominum circa nos et apud nos vidimus et experti sumus, quia secundum bonum consilium, quod nobis dedistis, iram Dei placare negleximus, et nisi per misericordiam Dei vindicta ipsius retracta fuisset, forsitan eisdem periculis imminentibus in desperatione succubuissemus. Et quia Deus in vobis est, et verba ipsius ab ore vestro sonant, quam intime maternalem dilectionem vestram exoramus, ut ea quae viva voce nobis tunc propalastis, per praesentem bajulum, scripta nobis transmittatis, quatenus succedens posteritas et vindictam Dei, et misericordiam ejus super nos directam videat, et vos consciam secretorum ipsius veracem et dilectam esse cognoscat. Protectio Domini super vos semper maneat, et quod in vobis coepit, bono fine in vobis perficiat.
|
(Luc. II) (Rom. VIII)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 50 |
EPISTOLA L. DECANI SS. APOSTOLORUM IN COLONIA, PRIMI MAGISTRI SCHOLARUM, AD HILDEGARDEM. De muliere daemoniaca ab Hildegarde liberata.
|
T. Dei gratia, ecclesiae SS. Apostolorum, quae est in Colonia, dictus decanus, primus magister scholarum, cum universis ejusdem ecclesiae fratribus, dominae HILDEGARDI, omnibusque in monte S. Roberti Christo militantibus, devotam in Domino orationem, et in vero salutari salutem.
|
Ex die qua nobis innotuit, quod sororem, imo filiam nostram specialem dominam Sigewizen, in vestrae beatitudinis consortium collegistis, non solum nos, imo universa Coloniensium civitas, nutu Dei ad pietatis amorem succensa est. Inde est quod jam manifeste per omnes terminos terrae nostrae a cunctis proclamatur: Ecce odor dominarum de S. Roberto, sicut odor agri pleni, cui benedixit Dominus . Benedictae itaque sitis a Domino, quae in modico et humili vestro monticulo ea opera pietatis celebrastis, quae cunctae sublimitates montium, universaeque vallium nostrarum latitudines celebrare non dicimus, non potuerunt, sed neglexerunt. Audivimus siquidem nuperrime, fama prodente, quod ille hostis antiquus per orationes vestras ejectus sit: quod si ita est, obsecramus ut modum et ordinem ejectionis nobis rescribendo significetis, quatenus vobis congaudeamus, et perpetua vobiscum devotione Deum collaudemus. Ipsam quoque dominam Sigewizen sicut familiarius cognoscimus, ita specialius salutamus, devotas in Christo orationes promissas renovantes, et easdem ab ipsa exspectantes. Vale.
|
(Gen. XXVII)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 51 |
EPISTOLA LI. MEFFRIDI PRIORIS IN EBERBACH AD HILDEGARDEM. Preces sanctae flagitant et epistolam quam « de saecularibus ad spiritalem conversationem conversis, quos nos conversos dicimus, illam scripsisse » audierant.
|
Dei dilectae, Dei electae HILDEGARDI dominae venerab., M. prior, totaque congregatio fratrum in Eberbach, in thalamo summi Regis perfrui deliciis sempiternis.
|
Deo dignissima sanctitatis vestrae odorifera et suavissima opinione saepe audita, nos inertes et indigni ineffabili spiritus laetitia sumus gavisi pro eo quod Deus omnipotens gratia et misericordia vobis tanta suae largitatis contulit dona mirifica. Patet enim luce clarius, quod vos diligat Dominus in hominibus ipsum diligentibus, quoniam tam digna, tam grata, tam amabilis, tam venerabilis estis eis omnibus, in quibus habitat, ut eum in vobis esse, vobiscum manere nullus ambigat. Cui vero virtutum tanta collata sunt beneficia, sanctae quoque pietatis vobis inesse non dubitamus munera, et piae charitatis, piaeque compassionis non deesse viscera. Unde pietatis vestrae largitatem suppliciter exoramus, ut quia pro peccatoribus redimendis ac salvandis natus est Dominus ex carne B. Mariae semper virginis, amore ipsius Domini nostri omnipotentis, nostri Conditoris ac piissimi Redemptoris, nostri misereamini, participesque orationum vestrarum facere nos dignemini. Insuper etiam obnixe rogamus, ut litteras quas de saecularibus et idiotis ad spiritalem conversationem conversis, quos nos conversos dicimus, Spiritu sancto vos scripsisse audivimus, nobis benigne transmittere non dubitetis, quatenus mirifica opera Dei et voluntatem ejus in ipsis videamus, et quantum poterimus, toto affectu bonorum operum illa sequamur et compleamus. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 52 |
EPISTOLA LII. WERNERI DE KIRCHEIM, CUM CAETERIS SOCIETATIS SUAE FRATRIBUS AD HILDEGARDEM. Preces Sanctae Hildegardis enixe postulant; verba ipsius scripto commendata habere volunt.
|
HILDEGARDI mente et corpore virgini immaculatae, et a cunabulis Deo dicatae, WERNERUS de Kircheim cum caeteris societatis suae fratribus, in parochiis suis Deo quamvis indignum famulatum exhibentibus, exemplo Debborae hostiles turmas, Deo duce, proterere .
|
Quia virtutum vestrarum fragrantia non modica terrarum spatia dispersit, eo quod non solum operari bona, verum etiam prophetare futura, contemplari coelestia Spiritus sancti gratia cor vestrum mundum illustraverit, dignum duximus, licet indigni, vestrae sanctitati obtentu fraternitatis nos committere. Et certe quia nos ultima Christi membra vobiscum fore credimus, fidenter dicimus, quod quidquid in ejus nomine vos poscimus, cum praestare potestis, non negetis postulantibus. Rogamus ergo benignitatem vestram, mater et sponsa Agni, quatenus in vestris orationibus nostri memineritis propensius, certa de nostris, si quid possunt apud Deum, quod inter orandum semper vestri memoriam faciemus . Adhuc unam petitionem vos petere praesumimus, scilicet ut verba quae, Spiritu sancto vos docente, nobis et aliis quamplurimis in Kyrcheim praesentibus, de negligentia sacerdotum, quam in divino sacrificio habent, aperuistis, materna pietate nobis scribere et transmittere non negligatis, ne a memoria nostra elabantur, sed ut ea attentius prae oculis nostris habeamus; quoniam cum terrenis et saecularibus causis plus quam opus, inhiamus, verba transitoria in ventum multoties negligenter emittimus. Valeat materna dilectio in vobis.
|
(Judic. V) (Philip. I)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 53 |
EPISTOLA LIII. FRATRUM HAGENHENSIUM AD HILDEGARDEM. Ut discordiam apud ipsos ortam sedare et exstirpare non omittat, precantur.
|
HILDEGARDI, castae columbae in foraminibus petrae latitanti , fratres, heu! conturbati in Hagenhe, orationum suarum devotionem, et quod spectat ad aeternam salutem.
|
Quoniam Dei gratia, lux vestra coram hominibus salubriter lucet , Patrem vestrum qui vos ardentem lucernam ad illuminationem Ecclesiae superposuit, glorificamus, et quamvis peccatores, sanctitati tamen vestrae, qua coelestis sponsi amplexibus singulari privilegio inhaeretis, cordialiter congaudemus. Charitatem etiam vestram ignorare nolumus, quod die noctuque vos facietenus videre desideramus, et assidue vestri memoriam in orationibus nostris facientes , vos absentem corpore, quasi praesentem interdum amplectimur mente. Ergo perfectionem vestram humiliter deprecamur, ut sponso vestro, sub cujus umbra secure requiescitis , nos juxta viam mendicantes commendetis , ne praeteriens turba clamores nostros compescat; sed orationibus vestris ad Dominum adjuti, mereamur a caecitate cordium nostrorum illuminari. Hoc autem idcirco dicimus, ut dissensionem, quam in loco nostro ortam esse scitis, quemadmodum incepistis , sedare et exstirpare non omittatis; et ut per hoc quoque litteras commonitorias nobis transmittatis, quia nisi citius exstinguatur, periculum magnum tam animarum quam corporum facile incurremus. Gratia Spiritus sancti quae vos interius docet et multa secreta vobis demonstrat, haec etiam nobis, secundum quod sibi placuerit, manifestare dignetur.
|
(Cant. II) (Matth. V) (Rom. I) (Cant. II) (Luc. XVIII) (Spiritu
sancto vos docente)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 54 |
EPISTOLA LIV. GUIBERTI GEMBLACENSIS MONACHI AD HILDEGARDEM. Triginta octo quaestionum solutionem petit.
|
(Exstat infra, cum sanctae Hildegardis responsione,
inter opuscula sanctae virginis.)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||||
Hildegardis Bingensis
| 55 |
EPISTOLA LV. SORORUM PARTHENONIS HUNNIENSIS AD S. HILDEGARDEM. Regulam Benedictinam sibi explanari petunt.
|
(Vide infra Expositionem sanctae Hildegardis in
Regulam S. Benedicti.)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||||
Hildegardis Bingensis
| 56 |
EPISTOLA LVI HILDEGARDIS AD PHILIPPUM PARCENSEM ABBATEM. Mittit ad ipsum mulierem quamdam poenitentem quae non fuerat recte confessa, et cui peccatum exponendum indicaverat, ut ex responso Philippi patebit.
|
PHILIPPO abbati, HILDEGARDIS.
|
O Pater, qui in omni negligentia tua Deum times, et qui eum diligis, ita quod pro quibusque inutilibus ad ipsum suspiras, tu ad fontem aquae vivae curre, non solum te, sed etiam alios infirmos, quos vulneratos vides, lavando; ipsisque vinum poenitentiae infunde, et eos oleo misericordiae ungere non cesses. In hoc enim illum, qui vivus fons et integra rota est, imitaris, qui peccatores ad auxilium misericordiae ejus confugientes comprehendit, impiosque ei contradicentes amaro judicio judicat. Circulum vero hujus rotae nullus mons tangere valet, quoniam umbra ipsius super omnia excelsa est: nec ipse etiam ab ullis infimis obnubilari potest, cum omnia excellat. Deus namque per nullum, nisi per se ipsum, vivit: unde nec initium nec finem habet. Ideo quicunque ad auxilium gratiae suae confugerit, a beatitudine aeternae vitae nunquam deficiet; sed denuo per Deum vivum scintilla salvationis excitatur, quia ipse peccatoris mortem non vult, sed ut per eum vivere incipiat. Nunc autem, o mitis Pater, qui in vice Christi es, suscipe hanc mulierem, scilicet Idam, quae occulta vulnera sua nondum perfecte manifestavit, et eam, ac caeteros ad te confugientes diligentissime medicina poenitentiae percura, quatenus in rota verae Trinitatis in aeternum vivas.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 57 |
EPISTOLA LVII. PHILIPPI PARCENSIS ABBATIS AD HILDEGARDEM. Superiori respondet.
|
PHILIPPUS, Dei gratia ecclesiae Beatae Mariae, quae est in Parco Lovaniensi, dictus abbas, II. de Binga ancillarum Dei venerabili, magistrae bonum salutis aeternae.
|
Crede, mater venerabilis, crede, dilecta Deo, ex quo virtutum tuarum, quibus ancillam suam divina benignitas mirificavit, fama praedicante, notitiam habui, te dilexi, de te mihi sermo cum laudibus frequenter sine fastigio , tu cordis mei meditatio fuisti saepissime. Hujus rei testis est labor itineris, quem assumpsi, ut venerabilem vultum tuum, speculum videlicet illuminatae mentis tuae, videre, et tecum loqui ore ad os possem: Deo gratias: quam quaesivi, quam diu multum optaveram praesentiae tuae dulcedinem promerui, et collocutionis tuae consortium indigno mihi non denegasti. Sed doleo, quod acquievi fratribus meis, qui mecum venerant, et nullam moram facere sinebant tecum, ut volebam. Sed spero, quod adhuc te fruar in Domino, sive in praesenti vita, sive post eam, tuis orationibus amoena paradisi introductus. Ora igitur, Mater venerabilis, ora pro me amante, et venerante gratiam Dei in te, et pro congregatione fratrum et sororum, quam habeo regere, ut pacem et concordiam nobis Dominus tribuat, peccata dimittat, perseverantes in suo servitio faciat. De poenitente autem muliere, Ida videlicet, voluntati tuae, quam Dei credo, obedivi, poenitentiam jungens pro peccato, quod, Domino revelante, ad purum ei detexisti. Sed quia senio confecta, et legibus poenitentiae multo jam tempore confracta est, peto ut, quomodo scis, et animae suae utile prospexeris, unde relevetur, ei impendas.
|
[ forte, fastidio] [ forte, injungens]
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 58 |
EPISTOLA LVIII. HILDEGARDIS AD PHILIPPUM PARCENSEM ABBATEM. Praeclara monita suggerit.
|
PHILIPPO abbati, HILDEGARDIS.
|
Fides, quam homo per inspirationem Spiritus sancti ardenti corde ad Dominum habet, valde gloriosa est, cum in amplectione dilectionis invisibilia, tanquam ea, quae visa delectant amplectitur. Sic etiam laudabile est in te, quod propter amorem Dei me debilem et indoctam femineam formam videre et audire dignatus es. Ventus enim de excelso monte flavit, coram ornatis civibus et turribus parvam pennam flatu suo movens, nullam per se possibilitatem volandi, nisi per ventum, habentem. Quod nimirum Deus omnipotens idcirco facere curavit, ut ostenderet, qui per rem, quae nec minima de se praesumeret, operari posset. Vos autem, qui in officio prophetarum, cui adjuncta est cura apostolici ordinis, viriliter statis, suffragium orationum vestrarum mihi, quam super stratum infirmitatis meae usque adhuc decumbentem eoram positam vidistis, porrigite, ut in gratia Dei valeam permanere, quoniam nullam in me securitatem retinens, omnem spem meam et fiduciam in Dei solius misericordiam constitui. Nunc autem, o Pater, qui in vice Christi es, curam super oves congregationis tuae cum virga praeceptorum Dei habe, quibus eas corripias et regas, ne in superbiam eleventur: quod vitium assimilatur urbi, quae supra petram nequaquam fundata est ideoque ruendo destruitur, quoniam firmum fundamentum non habuit. Peccatores quoque, qualicunque crimine vulneratos, oleo misericordiae frequenter inunge: ne in mala consuetudine peccatorum, velut quatriduanus Lazarus, feteant: cornuque salutis, id est verae humilitatis in omnibus tuis erige: in hoc verum Solem, scilicet Filium Virginis, imitando: qui in summa humilitate ad terras descendit, in qua etiam ad dextram Patris sui ascendit. Ab eis etiam malam consuetudinem peccatorum abscinde, eosque hoc modo, velut monile, cum pretiosis lapidibus adornare satage, ut tu cum eis, et ipsi tecum, ad aeternum gaudium pariter veniatis. Nunc autem gratia Spiritus sancti lucernam verae charitatis omnipotenti Deo te efficiat: qui etiam pro adjutorio, quod animae et corpori modo exhibes aeternam mercedem tibi donare dignetur.
|
(quae virtus nubi sapphirini coloris,
per quam sol potenter fulget comparatur)
|
[ i. e. potentiam]
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |
Hildegardis Bingensis
| 59 |
EPISTOLA LIX. EJUSDEM AD EUMDEM. Rescripta est ad interrogationem Philippi timentis ob signum quod ei in celebratione divinorum acciderat et de quo multum sollicitus erat. Ejus timorem solvit Hildegardis.
|
PHILIPPO abbati, HILDEGARDIS.
|
O bone et fidelis serve Dei, qui causam vel significationem signi Dei, nuper ostensi, pertimescens scrutaris, quod in scientia solius Spiritus Dei est, qui initium non habet, et cui nulla creatura assimilari valet, audi, quae ad interrogationem tuam respondeo. Istud, quod tibi accidit, velut ramum, in multis ramusculis divisum, video. Quare non propter te solum factum est; sed etiam propter subditos tuos, et propter alios multos, ut corda eorum, qui hoc audierint paveant, et neligentias suas corrigant, et non nisi cum timore et reverentia divina celebrent, ne ut judicio Dei, vel irrisioni daemonum ex permissione ipsius Dei subjaceant. Nam et istud ego factum esse vidi quadam irrisione aereorum spirituum, permittente tamen Deo propter causas supra dictas. Unde, dulcis et mitis Pater, non conturberis: sed age Deo gratias, si causa tui aliqui hoc audientes corrigantur. Et sacerdotale officium propter hoc ulterius agere non differas: sed confessione et poenitentia purgatus, in celebratione missarum Deo servire stude. Nunc ergo, serve Dei, sine trepidatione gaude, et exsulta in Domino, quia ipse Deus te amat, et animam tuam suscipiet.
|
[ forte vel]
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 60 |
EPISTOLA LX. G. ABBATIS ET FRATRUM BRUNWILLARENSIUM AD HILDEGARDEM. De muliere daemoniaca .
|
HILDEGARDI dominae et matri venerandae, totisque visceribus amplectendae Christi sponsae, et Regis altissimi filiae, G. qualiscunque Brunwillarensis coenobii provisor, cum suis fratribus in valle lacrymarum sedentibus, ut possunt, in orationibus omnimodae dilectionis devotum famulatum.
|
Quamvis, amantissima domina, facie nobis sitis incognita, virtutum tamen vestrarum fama nobis estis celeberrima, et licet absentes simus corpore, spiritu tamen vobis praesentes sumus assidue, et qualis sit erga vos nostrae dilectionis affectus, novit scientiarum Dominus. Auditum est itaque in terra nostra, et celebri sermone vulgatum verbum hoc, quod factum est de vobis a Domino, qui fecit vobis magna, qui potens est, et sanctum nomen ejus. Sed quibus quantisque miraculis in vobis clarescat fons vividae lucis, tam nomen, tam clerus, quam populus, et rerum protestatur eventus. Nam in vobis fulget opus non humanum, sed divinum, gratia praecedens, donum praepollens, quod non dictat humana ratio, sed quod procedit ex fonte lucidissimo. Sed quid moramur? Flere magis libet, quam loqui. Ergo sanctitatis vestrae, o domina piissima, dulcedo non reputet temeritati, quod in simplicitate cordium, sed nimia necessitate compellente, aperire vobis causam necessitatis nostrae praesumimus, quoniam a vobis bonum consilium recipere non dubitamus. Nam quaedam nobilis femina a maligno spiritu per aliquot annos obsessa, per amicorum manus ad nos deducta pervenit, quatenus adjutorio beati Nicolai ab hoste imminenti liberaretur. Sed versutia et nequitia callidissimi et nequissimi hostis tot hominum fere millia duxit in errorem et dubium, quod Ecclesiae sanctae maximum timemus detrimentum. Nam omnes nos cum multitudine populi pro liberatione feminae istius jam per tres menses multis modis laboravimus, et quod sine moerore dicere non possumus, peccatis nostris exigentibus, nihil profecimus. Omnis itaque spes nostra post Deum in vobis est. Daemon enim iste nunc quadam die conjuratus, tandem manifestavit nobis mulierem hanc obsessam liberandam esse per virtutem vestrae contemplationis, magnitudinem divinae revelationis. Nunquid et magna in ejus liberatione intendit Deus? Utique. Itaque largissima benignitas nostri Redemptoris laborem nostri negotii et moeroris, sed et laetitiae et exsultationis, per vos plenissime consummare dignabitur, ut omnis error et infidelitas hominum adnihiletur, et obsessa famula Dei liberetur, ut cum Propheta dicamus: A Domino factum est istud, et est mirabile in oculis nostris , et: Laqueus contritus est, et nos liberati sumus . Quid ergo Deus de his vobis insinuaverit, seu visione revelaverit, nobis sanctitas vestra litteris designare studeat, obnixe et humiliter deprecamur. Vale.
|
(sub cujus
patrocinio sumus) (Psal. CXVII, 23) (Psal.
CXXIII, 7)
|
[ forte
quia]
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |
Hildegardis Bingensis
| 61 |
EPISTOLA LXI. G. ABBATIS ET FRATRUM BRUNWILLARENSIUM AD HILDEGARDEM. Mulierem eamdem iterum a daemone vexari.
|
H. venerabili dominae, omni gratiarum actione dignae, G. Brunwillarensium abbas indignus, cum suis fratribus vivere, proficere, mundum pede subter habere, et quidquid famulae Christi excellentius optari potest.
|
Quod Dominus vos respexit, gratiamque suam infudit, jam totus mundus novit. Sed nos qui hactenus per nuntios nostros et litteras pro necessitate mulieris, maligno spiritu obsessae, sanctitati vestrae locuti sumus, nunc saltem per personam ipsius cum magna spe ad vos directam, urbem necessitatis repetimus, et preces precibus devote superaddimus, ut, quo magis est vobis vicina corporaliter, eo amplius sitis ei propitia spiritualiter. Nam daemon litteris vestris, quas, Spiritu sancto dictante, misistis, conjuratus, vas possessum per brevem horam reliquerat: sed heu! nescimus quo judicio Dei, rediit, vasque derelictum denuo invadens, illud nunc acrius quam prius fatigat. Nobis autem eum iterum conjurantibus, et fortiter ei insistentibus, tandem respondit, quod vas possessum non nisi in praesentia vestra relinquet. Eapropter ipsam ad sanctitatem vestram mittimus, ut quod nos, peccatis exigentibus, non meruimus, per vos compleat Dominus, et antiquo hoste ejecto, ille, qui potens super omnes est, in vobis glorificetur. Valeat materna dilectio vestra.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 62 |
EPISTOLA LXII. A. ABBATIS ELEVACENSIS AD HILDEGARDEM. Orat ut divinum de suis inimicis consulat oraculum, et rescribat quid sibi de Dei misericordia exspectandum sit.
|
HILDEGARDI, dilectae sponsae Christi, A. solo nomine Elevacensis dictus abbas, post vallem lacrymarum gaudia supernorum civium.
|
Libenter beatitudini vestrae salutationis officium tanto terrarum spatio interjecto porrigimus, amplectentes in vobis magnalia Dei, qui vos et purioris vitae sanctitate pollere fecit, ac spiritu prophetiae supra humanam opinionem vobis indidit praesentia tangere, revolvere praeterita, futura praevidere, ut divini muneris novitate dupliciter honorata, vere hominibus hujus temporis stupenda sitis et veneranda. Visitavit enim nos Oriens, et jam ruente saeculo superposuit manum suam, qui talem ac tantam inter nebulas saeculi nequam nostra feliciter aetate dedit clarescere, cujus interventu et veniam peccatorum, et remedium laborum, et consolationem dolorum obtinere, atque divinae secretum dispositionis cognoscere gaudemus. Accusat nos conscientia nostra, terret culpa, peccata redarguunt. Turbamur intus, foris periclitamur, nusquam nobis securitas, undique circumsonat hostis. A dextris fraudulentus amicus insidiatur, a sinistris truculentus inimicus oppugnat. De his et aliis super quibus maturitatem vestram nuntii nostri consuluerint, divinum oraculum consulite, et quidquid nobis de misericordia Dei, exspectandum sit, mater sanctissima, rescribite.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 63 |
EPISTOLA LXIII. H. ABBATIS MULEBRUNNENSIS AD HILDEGARDEM. Anxius de regimine animarum ejus exposcit orationum suffragia.
|
HILDEGARDI matri et sorori venerandae, H. abbas nomine Mulebrunensis , perpetuam salutem a Domino.
|
Audivimus de te bona, o Christi famula. Audivimus, et bonorum omnium largitori grates exsolvimus. Ego ergo qualiscunque non sine spe exauditionis ad te scripta dirigo, et orationum tuarum aliquod singulare suffragium deposco. Commissum enim habens arduum et anxium, regimen scilicet animarum, peto, quaero, pulso per te a Domino adjuvari possibilitate et effectu felici. Non autem tibi sit onerosum et indignum epistolae tuae scripta mihi remittere, quibus instruatur, confortetur, consoletur corpus meum et anima. Vale.
|
(utinam merito!)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 64 |
EPISTOLA LXIV. B. ABBATIS S. MICHAELIS BAMBERGENSIS AD HILDEGARDEM. Ut divinam imploret misericordiam, quatenus flagellum quod affligitur, temperet, et ut proxime de hoc saeculo migraturam animam habeat commendatam.
|
Dominae H. summo Regi desponsatae et sororum de S. Ruperto magistrae, B. de S. Michaele in Bavenbergh abbas immeritus, quidquid valet oratione et devotione.
|
In amore ipsius qui sanguine proprio nos redemit vos fervere audimus, quem etiam juxta modulum nostrum, ut munera vobis collocata perpetuo custodiat obnixe flagitamus. Magno autem cordis desiderio praesentiam vestram desideramus. Verum peccatorum obstaculis praepedientibus huc usque id adipisci nequivimus. Per ipsum ergo quem amatis, dulcedinem vestram quam intime exoramus, ut Domini misericordiam pro me imploretis, quatenus flagellum misericordiae quo me tetigit, et quotidie me tangit, taliter temperare dignetur, ut hic salutem et in futuro misericordiam et gratiam invenire merear. Quod si praedestinatio divina in proximo, ut spero, de his tenebris me vocare dignata fuerit, volo animam meam vestris manibus et orationibus commendari. Scripta autem consolationis vestrae per praesentem nuntium nobis dirigite.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 65 |
EPISTOLA LXV. BERTHOLDI ABBATIS ZWNIELDENSIS AD HILDEGARDEM. Persecutiones patiens quaerit ab ea aliquod consolationis praesidium.
|
HILDEGARDI, ancillae Dei de Monte S. Ruperti in Pinguis, BERTHOLDUS Zwnieldensis, solo nomine abbas, pulvis et cinis, si quid potest oratio peccatoris.
|
Colloquium vestrum jam multo tempore desiderans volui ore ad os clamorem vobis facere de injuriis et tribulationibus quas crudeles persecutores mihi inferunt, dum me ad nihilum redigere contendunt. Licet enim consolationibus verborum vestrorum factus sum saepe laetior, obscuritatibus tamen eorum, eo quod non pene intellectui meo paterent, factus sum tristior. Unde nuntium hunc ad vos mittens lacrymosis et miserabilibus petitionibus aures vestras pulso, ut pro capacitate ingenioli mei super angustiis quae nobis incumbunt voluntatem Dei inquirentes, aliquod solatium per litteras mihi remittatis. Valde enim pertimesco, ne mens mea tempestate insolitae tribulationis dispergatur, et ne profundo desperationis immergatur.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 66 |
EPISTOLA LXVI. G. ABBATIS SALEMENSIS AD HILDEGARDEM. Abbas Rettinhasilis electus in abbatem Salemensem, cupiens utrique praefecturae renuntiare, quaerit ab ea Dei investigari voluntatem.
|
Dilectissimae in Christo dominae et matri suae H., G. minister fratrum in Salem, si quid potest peccatoris oratio.
|
Omnis qui amat Christum, hic etiam Spiritum Christi habet, et nemo potest dicere: Dominus Jesus, nisi in Spiritu sancto . Tu vero, mater dulcissima, speciali a caeteris Christi membris dono sancti Spiritus finem hujus mundi visitare missa es. Sanctus enim veraciter Spiritus per te atque in te sicut in organo suo loquens, apertissime agnitus revelatur. Denique vidi et legi maxima sacramenta mysteriorum Dei, quae per te in libro a te scripto Dominus scientiarum indignis hominibus aperiens reseravit. Credo itaque et certissime teneo Spiritum veritatis qui a Patre Deo Filioque procedit, contra mendacii Spiritum, qui a patre diabolo in proximo venturus est, per te et loquendo coruscare, et coruscando fulgurare. Tecum igitur sicut cum sponsa et famula Christi et conscia secretorum Dei pro anxietate cordis mei, humiliter ac simpliciter voluntatem opinionis requiro, si tamen hic affectus et hoc desiderium non est contra ipsius voluntatem. Communi fratrum de Salem consilio, abbate ipsius domus defuncto, in patrem electus sum, cum et ante per multa tempora eamdem curam pastoralem, licet inutiliter, in Rettinhasili administrassem. Deus, qui occultorum cognitor est, ipse novit quoniam et istam et illam administrationem semper omnino invitus habui et habeo. Quapropter, quaeso, sancti Spiritus voluntatem simpliciter quaerenti mihi simpliciter de hac re insinues, scilicet ut si cautius et salubrius est hoc onus abjicere, digneris mihi dicere; sin autem, et hoc per te scire merear. Quidquid tamen volueris, sigillatae litterae mihi a te per latorem praesentium transmissae referant. Vale, mea domina, in Domino.
|
(I Cor. XII)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 67 |
EPISTOLA LXVII B. ABBATIS S. EUCHARII AD HILDEGARDEM. Dona Dei in ipsa laudat, ejusque precibus se commendat.
|
HILDEGARDI, margaritae praelucidae, B. pauper Christi servus et abbas de S. Euchario immeritus, in virginitatis proposito placere virginum sponso.
|
Audivimus et novimus famam vestrae virtutis, imo virtutem quae operatur in fictili vase vestro divinae pietatis. Audivimus et novimus, statimque propheticum illud expletum in vobis consideravimus: Bonum est viro, cum portaverit jugum, etc. , vere multum et super vos extulistis: quia quod nos aggredi formidamus, in virili animo supergressa sic in consuetudinem duxistis, ut cum Apostolo dicatis: Nostra autem conversatio in coelis est . Sed nos, licet, tumultuantis saeculi fluctuationibus impediti, salutare sanctitatem vestram per nuntios nostros diu supersedissemus, in nullo tamen refriguisse credendus est ignis ille charitatis, qui semel erga vos ardere coepit in cordibus nostris; unde et in nullo minus beatitudo vestra memoriam pusillanimitatis nostrae apud eum, cum quo unus spiritus estis, habeat, et idem pro nobis et pro loco nostro agere commissas vobis sorores incessanter admoneat, admonitoria quoque verba vestra desideramus, et vos semper bene valere ex omnibus visceribus nostris exoptamus. Valete.
|
(Thren. III) (Philipp. III)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 68 |
EPISTOLA LXVIII. L. ABBATIS S. EUCHARII AD HILDEGARDEM. Suam erga eam testatur reverentiam, oratque ut de sibi commisso negotio rescribat.
|
Sanctae et Deo dicatae virgini H., matri suae dilectae, L. solo nomine abbas de S. Euchario salutem, et tantae devotionis affectionem, quod si quis praeter me sciret, vel nihil, vel ea quae non sunt scibilia sciret.
|
Satis ridiculosum videretur si aquilas papiliones, si cervos pulices, si leones lumbrici missis litteris salutarent. Sic, imo plusquam sic mirandum, vel ut verius dicam ridendo, quod peccator in divinis vel humanis artibus parum, vel nihil valens, illi scribere praesumit quam Deus cum mirabili castitatis praerogativa, tam alta et tam insigni mirificavit ingenii excellentia, ut non solum philosophorum et dialecticorum, verum etiam antiquorum prophetarum exsuperes acumina. Temerariae tamen praesumptioni, mater piissima, solita benignitate non denegabis veniam, cum rescribendi causa fuerit familiaritatis audacia. At tibi scribendum et ad te saepe veniendum non me viae absterrebit difficultas, dum sermonum tuorum me invitet utilitas, tanto gratior, quanto majori fuerit studio comparata. Gratius enim possidemus quae cum labore acquirimus. Unde, domina, nostra te non moveat improbitas, quoniam vires quas tibi corporis denegat infirmitas, compatiens administrabit charitas. Litteras a te promissas cum magno desiderio exspecto, quas per praesentium latorem mittere non differas. Sed et etiam quod tibi visum fuerit de negotio tibi commisso rescribas.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 69 |
EPISTOLA LXIX. W. ABBATIS BOSONIS-VILLAE AD HILDEGARDEM. Persecutiones et calumnias passus, ab ipsa orationes et consolatorias litteras petit.
|
W. Dei gratia, licet indignus, Bosonis-villae abbas, H. dilectissimae suae ac Deo dicatae virgini, illud quod felicissimum in vita aeterna est.
|
Quoniam in tribulationum procellis portum salutarem omnibus ad te confugientibus gratia Dei te donavit, idcirco et nos periclitantes, manus ad te supplices extendere non dubitamus. Praesenti igitur litterarum cautione tibi insinuamus, quod ecclesiam nostram, quae per Dei misericordiam annis multis in magno honore habita est, jam peccatis nostris exigentibus, detestandus infamiae rumor asperserat. Nam quidam ex nostris incentores malorum, suggerente eis, qui bonis semper infestus est, diabolo, domum nostram, nos et totum conventum qua possunt perturbatione gravare non desinunt; et ut totum concludamus, egerat hoc effrenata eorum superbia, ut universi peccata nostra latentia jam patuisse dicant. Hujusmodi ergo oppressionis sarcinam sublevationis causa deferentes ad te, petimus humiliter ut super hoc aliquod consolationis verbum nobis rescribas; ante omnia et ut orationibus tuis Deo et hominibus nos reconcilies, instanter rogamus. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 70 |
EPISTOLA LXX. R. ABBATIS ZWETELLENSIS AD HILDEGARDEM. Consilium petit an curam pastoralem dimittere debeat.
|
Sanctae ac venerandae matri H., R., servus servorum Dei de Zwetel, Regem regum in decore suo videre in terra viventium.
|
Gratiam Dei in labiis vestris esse diffusam probat manifestatio Spiritus data vobis ad multorum utilitatem. Nam illum qui ex Deo est spiritum sapientiae et intellectus accepisse vos credimus, qui ubi vult spirat , et cui vult miseretur, et quem vult indurat . Haec mihi scienti placuit his litteris prudentiam vestram consulere, imo prudentiae vestrae actorem Spiritum sanctum ad discutiendam caliginem mentis meae per vos invocare. Nam porto onus grave, pastoralis scilicet curae officium, quod usque in finem portare mihi tantae rei nec vitae merito, nec sapientiae doctrina congruenti difficile est ac laboriosum, deponere vero aeque periculosum. Obsecro igitur vestram sanctitatem ut in hac fluctuatione pusillanimitatem meam consolemini, et quidquid placuerit Spiritui sancto mihi rescribere dignemini.
|
(Joan. III) (Rom. IX)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 71 |
EPISTOLA LXXI. NICOLAI ABBATIS HALESBRUNENSIS AD HILDEGARDEM. Consolatorias ab ea petit litteras.
|
Venerabili in Christo multum dilectae matri dominae H. de S. Ruperto, frater NICOLAUS dictus abbas in Halesbrunnun, quidquid optari potest felicius vel sperari sublimius.
|
Certus de vobis, quod universis utiliora providere jucundum semper habueritis, precor attentius ut et mihi solito affectu consulatis. Cur autem tandiu sanctitatem vestram non visitaverim, credo vos non latere, cum medullitus id desideraverim. Verum quod nequeo opere, mente perago. Utrumne hoc ita sit, non opus est praeter vos alio teste. Nunc vero supplex peto, quaero, pulso, ut mihi per vos divina detur consolatio, scilicet ut litteris vestris praemonear, et sanctis orationibus a malo eripiar. Nam Deo nihil est impossibile, nec vobis hoc denegari scimus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 72 |
EPISTOLA LXXII. ABBATUM BELLAEVALLIS, G. CARI-LOCI, A. CLARIFONTIS, R. CARITATIS, ET G. BETHANIAE, AD HILDEGARDEM. Divina in ea dona laudant, mittuntque ipsi sterilem nobilem feminam, ut, suffragantibus ad Deum illius meritis et precibus, parere possit.
|
Bellaevallis, G. Cari-loci, A. Clarifontis, R. Caritatis, G. Bethaniae, dicti abbates, H. praeelectae Christi, sponsae florere in gratiam et collaudare canticum.
|
Cunctorum spiritualium Deo largitori chrismatum toto cordis jubilo gratiarum exsolvimus actiones, qui dignationis suae antiqua miracula nostro non dedignatur renovare in tempore. Ex quo facile advertimus ejus nos minime fraudari promissis, quibus suos olim consolatus est dicens: Ecce ego vobiscum sum usque ad consummationem saeculi . His licet nos indigni inveniamur promissis, eis tamen sic vestri cordis, cooperante Spiritu sancto, recognoscimus inflata praecordia, ut quamvis idiota condiendi libros, aliaque mira perplura faciendi, hisque qui inpraesentiarum sunt stupendi, coelestis mirabiliter aspiret harmonia, et ante incognita mortalibus per vos fiant manifesta. Et quid mirum? jam enim, jam, inquam, ut vera Christi sponsa et immaculata innixa super dilecto suo, cujus laeva sub capite vestro, et ejus dextra amplexatur vos , qui vos in suum cubiculum duxit, suaque vobis secreta excellenter reseravit. Ut in his vos confortet Dominus sedulo vobis optantes, quatenus aliqua nobis de nostro statu divinitus vobis revelari, nobisque insinuare curetis, humillime deposcimus. Sed haec mulier, praesentium latrix, femina nobilis est et cujusdam amantissimi viri uxor est. Haec devotione multa venit ad te humilis et pedestris, cum in equis et multo comitatu possit venire. Causa autem haec est adventus ejus. Jam multo tempore sterilis permansit, cum tamen primum pueros generavit: sed illis mortuis, et alios non gignens, dolore vehementi afficiuntur ipsa et maritus ejus. Hinc est quod ad te ancillam et familiarem Christi confugit, habens fiduciam quod meritis et orationibus tuis obtineas apud Deum, ut possit adhuc fecundari, et benedictum fructum ventris in prolis procreatione exhibere Christo. Inde est, quod nos ab ipsa et a marito ejus rogati, rogamus te, ut in hac petitione pro ipsis stes apud Deum, et quod desiderant mereantur obtinere.
|
(Matth.
XXVIII) (Cantic. I)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 73 |
EPISTOLA LXXIII. N. ABBATIS EBERBURDAE AD HILDEGARDEM. Gratias immensas agit Deo pro collatis Hildegardi donis, petitque ab ea orationis suffragium.
|
Floribus virtutum sanctorum redimitae H. gloriosissimae ancillae Christi de Binga, N. humilis et indignus provisor fratrum in Eberburde, pro studio boni propositi, denario diurno evangelico remunerari.
|
Gratias immensas referre non cessabo Deo, qui vestrae personae celsitudinem tanquam lucernam ardentem non modio subtectam, sed super candelabrum posuit, qui angelica visitatione et Spiritus sui gratia vestram reverendam sanctitatem tueri ac consolari non desistit; qui etiam bonam famam opinionis vestrae non solum in regione Germaniae, sed etiam in nostris atque aliis mundi partibus longe lateque velut bonum suum odorem respersit, ut merito cum Apostolo dicere possitis: Christi bonus odor sumus Deo in omni loco . Et nos congratulantes tanto pietatis vestrae culmini, dicere compellimur: Quam pulchra facta es in deliciis, filia principis, exsultabimus et laetabimur in te, memores uberum tuorum super vinum , in quibus nos infirmi invenimus quod fugamus, et fortes quique ac robusti secundum a Deo datam vobis sapientiam solidum cibum sumentes dicere irreprehensibiliter possint: Labia tua, o sponsa, Deo dilecta. Civitas enim in monte virtutum collocata abscondi non potestis, quia columnam immobilem et inconcussam in medio Ecclesiae suae Dominus vos constituit, ut inter aerumnosa hujus mundi discrimina plebs sua suo sanguine redempta per vos discat quid appetere, quid cavere debeat, et exemplis bonarum virtutum vestrarum inducta de die in diem proficiat, et de virtute in virtutem non segniter ascendens videre possit Deum deorum in Sion. Obtentu igitur precum vestrarum confisus, ac si dignus non sim coronam laborum percipere, saltem sit mihi primum fugisse supplicium. Vestris igitur orationibus studiose me commendo, quia magnis peccatis saepius pietatem Dei offendi. Vale, domina dilectissima, et pro me indigno Deum exora, verbisque tibi a Deo datis saluta.
|
(II Cor. II) (Cant. III)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 74 |
EPISTOLA LXXIV. RICHARDI ABBATIS SPRINCHERSBAT AD HILDEGARDEM. Pastoralis curae pertaesus consultat Hildegardem, eam an retinere aut abjicere debeat.
|
RICHARDUS servorum Dei in Sprinchersbat minister indignus, H. congregationis S. Ruperti sanctissimae et Deo dignae dispensatrici post hujus mundi terminum supernae civitatis recipere consortium.
|
Quod litteris vel ipsi sane praesentium latori pro me nunc vestrae sanctitudini interim praecepi assistere et loqui, haec causa est, quia ego ipse per me atque pro me venire quidem volens, sed non valens, dies fateor et annos non paucos hactenus in vanum haec cogitando consumpsit. Nam quantum certe et ex quanto magnificae sanctitatis vestrae praesentiam et collocutionem ab initio semper desideraverim, ipsum nunc cui nuda et aperta sunt omnia, non fallaciter, sed vere et veraciter Deum testificor. Infelix igitur ego in dispensanda vel administranda cura pastorali constitutus, viribusque nimirum tam mentis quam corporis prorsus pene destitutus, quia haec dispensanda vel administranda me satis inutilem, debilem et imparem conspicio, dolere tantum et flere, et de corpore mortis hujus liberari magis ac magis desidero . Nunc itaque, sanctissima et inter feminas benedicta, per vos Dominum quaerere de causa mea, ex more Dominum cupio consulere, et an mihi jam ab hac ipsa occupatione et dispensatione potius cessandum et desistendum sit. Si id liceret, per vos maxime vellem cognoscere et investigare. Litteris ergo sigillatis more et clausis, hujus rei tenorem me, quaeso, causa Dei quantocius rescire facite, et moerens cor meum consilio et auxilio vestro in Domino laetificare.
|
(Rom. VIII, 24)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 75 |
EPISTOLA LXXV. CUJUSDAM ABBATIS AD HILDEGARDEM. De collatis Hildegardi donis, quorum ipse testis fuit, Deo gratias agit, ac fluctuanti petit consolatoria verba dari.
|
Pauperis praelati habens officium, dominae et matri suae, H. de S. Ruperto in Pinguis, intimae dilectionis et orationis affectum.
|
Sicut multitudo fidelium proclamat, non est mirum quod Deus requisitus a vobis invenitur et appareat vobis, quia fidem non fictam habetis in illum, et quod majus est, ejus favore et gratia integritatem pueritiae ipsi consecrastis, et extunc in sanctitate et justitia, utpote vas electionis hactenus coram eo vixistis. Et procul dubio qui vos tales conversari constituit, et quod praecipuum est, qui arcana mysteriorum suorum per vos innotescit, dignam quoque exauditione judicat pro quibuscunque in nomine ejus petieritis. Et certe quae erga vos sunt, quae et audivi et ex parte vidi, absque ulla ambiguitate divina et sancta esse credo, et nulla ratione de his possum dubitare, cum sciam nihil Deo esse impossibile. Deus namque sicut per viros prophetantes, sic et per sanctas feminas secreta divinitatis suae pandere aliquando voluit et potuit, testante Joele: Effundam, inquit, Spiritum meum super omnem carnem, et prophetabunt filii vestri et filiae vestrae, et super servos et ancillas meas effundam de Spiritu meo. Porro legitur Deboram, Oldam, Annam matrem Samuel, Elisabeth matrem S. Joannis Baptistae, aliasque mulieres Deo devotas spiritum prophetiae habuisse, et tamen conjugatas fuisse; quanto magis vos omnino carnis fragilitate expertem, a puerilibus annis pudicitiam Deo servantem? Immensas gratias, domina, omnipotenti misericordiae refero, quod tantumdem ad beatitudinis vestrae notitiam pertingere promerui: unde et materna viscera humiliter pulso, quatenus verba consolationis per scripta vestra ad me dirigatis, et multum in procellis fluctuantem, sicut et saepius viva voce fecistis ita etiam nunc ex scripto ad confirmationem memoriae erigatis.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 76 |
EPISTOLA LXXVI. H. PRAEPOSITI DE FLANHEIM AD HILDEGARDEM. Precibus ipsius se commendat.
|
Sanctae et venerandae in Christo matri dominae H. de Pinguia, H. de Flanheim, praepositus licet indignus, multam orationis et obsequii devotionem.
|
Cordium inspector Deus novit quam libenter sanctitatem vestram obsequiis honorarem, si ordinatione divina locum et facultatem acciperem. Interim igitur, accepta sit vobis, quaeso, devotio mea; et sicut dudum verbo rogavi, orate pro me ad Dominum, ut vobis revelet quae circa me sunt, quatenus de bonis reddere gratias; de malis vero dignis poenitentiae fructibus Deo satisfacere merear antequam moriar. Quidquid vero Dominus ostenderit de me, scripto mihi significare dignemini, et orationibus vestris me habere commendatum. Familiarius et amplius vobis scripsissem, si corporis infirmitas non obstitisset.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 77 |
EPISTOLA LXXVII. W. ABBATIS HEGENNEHE AD HILDEGARDEM. Animae suae defectus illi aperit, et corporis infirmitatem, petitque utrisque suis precibus medeatur
|
H. Deo dilectae et sororum de S. Ruperto in Pinguis magistrae venerandae, W. fratrum in Hegennehe praelatus quamvis indignus, donum scientiae et sapientiae et perpetuae integritatis praemium.
|
Ut primum vestrae sanctitatis famam audivi, ad salutandam eam missis vobis litteris meis maturavi; sed quia utrum praesentiae vestrae allatae sint an non, incertum habeo, et ideo novas prioribus adjiciens, multoties mittere non cesso, quousque eas praesentiae vestrae exhibitas esse cognoverim. Et nunc in his vobis transmissis litteris meis, ad opem orationum vestrarum pauper valde et egenus confugio, quia praeter figuram hominis nescio quid de donis Altissimi acceperim. Caligat visus, surdescit auditus, inopia loquelae lingua constringitur, defectu vocis et devotione mentis in divinis laudibus mutesco, tarditate intellectus praepeditur, memoria labilitate exinanitur, superbia animus inflatur, ira accenditur, tristitia constringitur, accidia dejicitur, pusillanimitate et verecundia continue confunditur. Sed his malis omnibus accessit mihi gravis et molesta infirmitas, quam nisi misericordia Dei per te evadam, necesse est mihi per eam, post modicum, periculum vitae imminere. Sed quia pius et misericors est Deus, et voluntatem timentium se faciet, peto ut per orationes vestras haec omnia mala tam in corpore quam in anima evadam, sublimatoque a me jugo dominationis inimicorum meorum, valde enim aggravatum est super me jugum eorum, mihi aliquam partem de multitudine misericordiarum suarum impendat. Num et mihi servavit benedictionem? Mihi obsecro etiam benedicat. Peto etiam vestram sanctitatem, si tamen petere audeo, ut de futuro statu vitae meae me doceatis. Haec autem omnia a vobis quaerere ea praesumptio fecit, quia haec omnia vobis possibilia esse per eum qui in vobis habitat Christum celebris fama divulgavit. Vale, domina, et dignum me Deus faciat tam responsione quam adjutorio orationum vestrarum. Nam vivum et defunctum sanctis orationibus vestris me committo.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 78 |
EPISTOLA LXXVIII. ABBATIS DE VESCERA AD HILDEGARDEM. Dubius an debeat praelationem retinere, auxilium et consilium quaerit an curam animarum sit dimissurus.
|
Venerabili et dilectissimae in Christo sorori, dominae H. F. fratrum de Vescera, videre Dominum Deum in Sion.
|
Quantum desiderium habeam, quamvis peccator, videndi beatitudinem vestram, hinc aestimari potest quod, longe positus, praesentiam vestram spiritu intueor. Quis enim eam videre, ei colloqui non appetat, quae, ut caetera sileam, Spiritu Dei infusa, crebro coelestia arcana eructat? Hujus gratia ad vos praesentia scripta direxi, recepturus, ut spero, solatium simul et consilium super curis quibus vehementer coarctor. Ecce enim ego, qui pro me rationem reddere non sufficio, aliorum multorum curam tremens ago. Dei timore et amore fratrum id extorquente. Cum autem perpenderem me locum praelati tenere, quem factis implere non possem, subito apprehenderunt me dolores ut parturientis, quippe cum longe fatigatio pene omnem scientiae intellectum mihi subduxit. Ne igitur Domini gregem propter meam negligentiam contingat periclitari, cogitavi curam susceptam derelinquere et ad alterum locum me transferre. Quapropter suppliciter precor ut dubiam mentem consilio vestro confirmetis, et quae sit voluntas Domini super hac re mihi scriptis vestris remandate. Novi humilitatem vestram, quod colloquium nostrum non abhorretis, Domino loquente cum publicanis. Ecce vestrum super hac causa exspectamus judicium, quoniam quidquid, Domino inspirante, mihi suggesseritis, id me subire proposui. Vos autem augustiis meis compassa tanto affectuosius Dominum exorate. Abyssus reversa sollicitudinum continuarum circumdat me, et pelagus curarum vigentium pene absorbet me. Miserere ergo, mater, miserere filii ad te de longe clamantis, atque jam prolabentem consilio, oratione, quantocius sublevare curato. Semper valeatis in Domino.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 79 |
EPISTOLA LXXIX. N. ABBATIS IN ELVESTAT AD HILDEGARDEM. Causatur quod saepius scribenti non rescripserit, oratque ut angustiis circumdatum relevare dignetur.
|
Dominae suae et magistrae H., frater N. in Elvestat, inops et pauper, una cum grege sibi commisso perenni virginum admitti collegio.
|
Multis vos saepe pulsavi litteris, multa vos praesentialiter petitione conveni, nunquam a vobis, uti promisistis, litteras extorquere potui. Nunquid, quod credi nefas, hoc generis mei non admittit vilis natio aut personae abjectio, aut forsitan, quod magis credi potest, nulla meritorum intercessio? Sapientibus, ait Apostolus, et insipientibus debitor sum , et ipsa Veritas: Sinite parvulos venire ad me . Nunquid apud te, mater, est personarum acceptio? Absit! Nunc autem saepius ad te clamantem vel semel me pauperem exaudi, et Dominum nostrum pro misero exora, quatenus servulum in te confidentem multis et variis tribulationibus et angustiis circumdatum relevare dignetur.
|
(Rom. I) (Marc. X)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 80 |
EPISTOLA LXXX. H. ABBATIS IN SELBOLTH AD HILDEGARDEM. Ut pro calamitatibus et miseriis suis Deum orare non dedignetur.
|
HILDEGARDI venerabili omnipotentis Dei famulae, H. humilis et modicus provisor in Selbolth omni gratia divinae largitatis affluere, et post haec omnium regum Domino Jesu Christo in coelesti thalamo copulari.
|
Benedicta omnipotentis Dei misericordia, quae in his temporibus iniquitatis tanquam lampadem fulgentem in tenebris te suis donavit fidelibus consolandis. Famam igitur tuae beatitudinis per multum temporis audiens, et jamdudum vera esse quae dicebantur cognoscens, in tantum tuae beatitudini congaudeo et condelector, ut licet nulla sit in conspectu Dei petitio mea, tamen, quod stultitia et fatuitas videri potest, memoriam tui semper habens in orationibus meis, id petens, id optans, ut collata tibi misericordiae suae beneficia Dominus in te semper custodiat, et custodienda in te semper magis et magis adaugeat, sanctorumque suorum in aeterna gloria te sociam faciat. Sed quoniam praesentiam tuam, cujus magno teneor desiderio, corporaliter adire nequeo, per praesentes litteras, in quantum valeo, supplex et humilis adeo, et almitatis tuae pedibus saepius saepiusque miserandus advolvor, quatenus pro calamitatibus meis et miseriis Deum omnipotentem attentius exorare non dedigneris. Neque enim dubito quin omnia quae volueris, apud habitatorem tui sancti pectoris Spiritum sanctum obtinere possis. Sed nec de hoc ambigo quin omnem statum meum, et omnia quae circa me aguntur, praeterita, praesentia et futura, per praesentes litteras ipso revelante cognoscas. Unde si ullo modo vilitas, parvitatis meae id petere praesumit, pedibus sanctitatis tuae toto animo et corpore submissus deprecor, ut pro eodem statu meo sive admonendo de praeteritis atque praesentibus, sive praemonendo et cautum faciendo de futuris et vitae meae fine. Si id contrarium tibi non sit, per scripta tua animam meam laetificare ne dedigneris.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 81 |
EPISTOLA LXXXI. H. PRAEPOSITI IN HERDE AD HILDEGARDEM. Gratias agit quod etiam infirma monasterium suum visitaverit, et precibus ipsius se commendat.
|
H. dominae suae beatissimae, et, si audet dicere, matri charissimae, H. in Herde praepositus licet indignus, et sanctitatis ejus devotissimus famulus, cum suis omnibus subjectionem orationem et devotissimam servitutem.
|
Quas gratiarum actiones, domina et mater sanctissima, vestrae condigne referre poterimus pietati, quae ad visitationem nostri monasterii nec imbecillitatem nimiam corporis vestri attendere voluistis, nec difficultatem itineris prae nimia cordis vestri dulcedine abhorruistis, et rursum iterata visitatione nos laetificare studuistis. Nescit enim tarda molimina Spiritus sancti gratia. Proinde vos, summi Regis sponsa dilecta et praeelecta, quae ab ipsius Sponsi clementia digna estis audire specialis laudis praeconia: Ecce, inquit, tu pulchra, amica mea, ecce tu pulchra, oculi tui columbarum ; vos, inquam, quae multigenis virtutum coronata sertis, inter filias Jerusalem, sicut lilium inter spinas, bonus et suavis odor Christi redoletis, sicut luminare coeli inter tenebras hujus saeculi vitae et sanctitatis compositionis refulgetis, nobis peccatoribus spei consolationem ingeritis, dum vestrae maternae visitationis gratiam toties nobis praetenditis. Licet enim nos consortes Publicani illius evangelici oculos nostros ad coelum levare non simus digni, tamen dum per organum oris vestri vocem illius qui in vobis habitat audire meremur, Domini Christi, facti sumus sicut consolati. Proinde Christo Domino, qui nos indignos per vos consolari dignatur, humiliter gratias referentes genua flectimus, vos quoque dominam et matrem nostram humili prece deposcimus: quatenus ei qui vos in cubiculum mysteriorum suorum introduxit, preces pro nobis peccatoribus dignemini fundere, quo vestrorum meritorum intercessione, nos et a peccatis et ab hostibus clementer dignetur eripere, et de aerumnoso hujus saeculi naufragio ad aeternae beatitudinis et securitatis portum una vobiscum perducere. Praeveniat vos Dominus in benedictionibus dulcedinis, et orantem pro nobis exaudiat Pater totius consolationis. Sanctarum quae vobiscum et sub vestro magisterio fideliter serviunt Domino nostro Jesu Christo conventum humiliter per vos salutamus et earum orationibus suppliciter nos commendamus, et rescripta vestra omni devotione desideramus.
|
(Cant. I)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 82 |
EPISTOLA LXXXII. H. HAMELENENSIS MONASTERII PROVISORIS AD HILDEGARDEM. Gravi pressus infirmitate optat rescire an laborum finis sit proximus.
|
HILDEGARDI Pinguensium gemmae, Christi verae sponsae, regulari quoque disciplinae informatae, H. in Augustini Regula Hamelen indignus provisor, devotae precis non abstinentiam.
|
Longaevi temporis intervallo spiritalis charitatis, demum corporis mei aegritudine crebra, praesentiam tuam saepius adoptavi. Novisti enim, filia Christi, dum tibi praesentiam meam quondam exhibueram, eximium corpori meo inhaerere languorem, quo nondum cessante, die noctuque non modice torqueor, velutique humana fragilitas divinae ultionis est caeca, si ob benefactorum increscentiam in morbum seu tentationem inciderim non novi, et gratia Dei sum id quod sum, quia pondus parvi laboris tam in vigiliis quam in orationibus pro diversis rebus omnipotenti Deo exhibere non cesso. Finem laborum, si licet, sanctissima, ut remandes imploro. Et te matrem filiarum tuarum pietatis auxilio fisus, in Domini opis postulationem internuntiam esse deprecor, pietatis tuae auxilium peto, precibus tuis meum erui languorem rogo. Multum enim valet deprecatio justi assidua . Ego vero peccator non modicus in infirmitate corporis animaeque periculose obrutus, explicare multa nequeo. Scripta mihi visenda quaeso mitti, si qua sunt in divinis agenda mysteriis delegari. Vale, mi domina, et pro me Sponsum tuum exora.
|
(Jac. V)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 83 |
EPISTOLA LXXXIII. H. ABBATIS IN WADEGO AD HILDEGARDEM. Orat ut si corpore non possit, saltem litteris se visitet.
|
Dominae H. sponsarum Christi quae sunt in Pinguia venerabili magistrae, H. in Wadego, praelatus quamvis indignus, orationem cum affectuosae dilectionis obsequio.
|
Charitas sine affectu frigido igni simillima videtur. Nam sicut ignis sine fervore ferrum ferro conglutinare non valet, ita et charitas sine affectu nunquam efficere potest ut credentium sit cor unum et anima una in Domino. Charitas vera ipsa est affectuosa. Haec animam adhaerere Deo facit, ut unus cum eo Spiritus efficiatur. Haec velut unificum gluten mentes fidelium connectit, ut sit unius voluntatis in Deo, facitque gaudere cum gaudentibus, et flere cum flentibus. Haec certe, Domino largiente, recordationem sanctitatis vestrae in suavitate sancti amoris jucundam mihi facit. Ipsa in celebratione divini officii memoriam vestri cordi meo semper insusurrat. Ipsa etiam crebris suspiriis, affectum meum mihi exoptat. Et multo utique tempore desideravi facie ad faciem vos videre, et ore ad os loqui, et ad familiaritatem vestram pertingere, ut aedificationem aliquam et consolationem a vobis aliquando habere possem. Nimis enim infirmus sum intus in anima mea et curatione multa opus habeo. Igitur quia et in vobis et in dilectione qua vos diligo fiduciam magnam habeo, rogo ut quandoque me visitare non negligatis. Quod si fieri nequit praesentia corporali, cum placuerit vobis, fiat hoc scripto, semper autem orationum vestrarum subsidio.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 84 |
EPISTOLA LXXXIV. N. PRAEPOSITI IN UNDERESTLORF AD HILDEGARDEM. Ut consolationis auxilium sibi impendat.
|
N. Dei favente gratia dilectus praepositus in Underestlorf, sorori HILDEGARDI et magistrae in Monte S. Ruperti, in spiritu fortitudinis abundare.
|
Vestrae piae opinionis devotio multorum maxime religiosorum mentes affecit, et quadam sanctae dilectionis suavitate indulcoravit. Unde pro gratia vobis divinitus collata grates summo referimus bonorum omnium largitori, qui femineo pectori robur immisit virile, non solum ad devitanda flagitia vel facinora, sed etiam impendenda indigentibus necessaria consilia, simul et auxilia. Sed quia occupatis auribus vestris loquimur, in longum protrahere sermonem non audemus. Rogamus ergo clementiam vestram ut auxilium consolationis vestrae nobis benigne impendatis.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 85 |
EPISTOLA LXXXV. FREDERICI PRAEPOSITI VALLIS-DEI AD HILDEGARDEM. Ipsius orationibus se commendat.
|
FREDERICUS gratia Dei in Valle-Dei praepositus, licet indignus, H. Christo devotae famulae, benedictionem accipere a Domino et misericordiam a Deo salutari suo.
|
Gratias Deo quam intimas persolvimus, quod in ipso valetis, quod virtutum decore floretis, quod dilecto ex dilecto una cum commissis vobis sororibus toto cordis affectu innixtae estis, quia confidimus in Domino quod apud ipsum nostri memoriam habeatis. Multis autem negotiis praepeditus sum, quod juxta placitum, nuntium non misi: unde rogo ne gravetur dilectio vestra, nunc per praesentem latorem solvere quod promisistis, ut ex hoc mercedem a Deo acquiratis. Vos una cum sororibus imploro universis ut apud Christum mei memores sitis.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 86 |
EPISTOLA LXXXVI. N. ABBATIS IN RAPPENBERH AD HILDEGARDEM. Ab ea consilium petit de praesenti statu Ecclesiae.
|
Dominae suae reverendae virgini et sponsae Christi H. N. praelatus servorum Dei in Rappenberh, sanctae virginitatis et piae conversationis praemium et coronam perpetuam.
|
Fama religionis et Deo acceptae conversationis vestrae ubique in Ecclesia respersa, multos super odorem balsami caeterorumque odoramentorum delectat, quem et nos in cellulis quasi in subterraneis caveis extremi tandem odorari coepimus. Unde et ego minimus omnium odorem tantum sequi cupiens, ad vos venire disposui; sed in tanto turbine tempestatum et procellarum, quo tota Ecclesia nunc quatitur et turbatur, impeditus, rebus et corpori timens, retardatus venire non potui. Rogo autem per eum qui in vobis habitat Christum ut praesentem litterarum portitorem, fratrem nostrum dilectum, tanquam meipsum praesentem audiatis. Ad consulendum enim Spiritum Dei qui in vobis habitat, de praesenti statu Ecclesiae nostrae eum ad vos direxi. Vos quidem quod Dei est, quod charitatis est, quod pietatis est nobis communicare non dedignemini, ut nos per eum qui in vobis multos consolatur consolati respiremus. Ultra dulcedinem vestram inculto sermone amaricare non praesumimus. Obnixius autem supplicantes vobis, ut non pigeat vos aliqua fratri praesenti indicare et tandem perpauca in extrema ungula schedulae rescribere. Cum omnibus vobis a Christo commissis in Christo valete, et mei propter ipsum ad ipsum mementote.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 87 |
EPISTOLA LXXXVII. G. PRAEPOSITI S. VICTORIS AD HILDEGARDEM. Multis obvolutus peccatis quaerit utrum sibi supersit spes salutis.
|
H. divinae contemplationis speculo, G. abjectio plebis et praepositus de S. Victore in Moguntia, si quid valent contriti et humiliati cordis suspiria.
|
Super bono vestrae opinionis odore illectus, et in spem salutis ex profunda iniquitate animatus, miserias meas in conspectu almitatis vestrae exponere et deplorare, hinc auxilium et consilium quaerere piae praesumptionis spiritu aggrediar. Quantum enim miseriarum inciderim, quantum ruboris et confusionis exceperim, quantum lacrymarum effuderim, vix sermone effari potero. Sed non mirum. Cum enim tot flagitiis et immunditiis animus corpusque polluerentur, justissimo et benignissimo Dei judicio, si tamen fas est fateri, dignum correctione divina, licet non condignae passiones sequebantur. Nam saepius abominabili iniquitate tam factis quam cogitationibus lapsus sum, quae vos, domina, Spiritu sancto revelante, melius scitis. Quapropter non omnia recte aguntur circa animum meum, quae non est necesse scribere. Spiritus enim docet vos omnia. Ego vestrae sanctitatis pedibus advolutus, cum sim pulvis et cinis, humillima devotione posco ut super me consolatorem et liberatorem animarum nostrarum invocetis, meque scire faciatis an mihi sit spes salutis, an praedestinatus ad vitam an praescitus ad mortem. Sed quaeso ne reputetur mihi in stultitiam haec praesumptio. Caeterum Spiritus sanctus, qui habet in vobis mansionem, tribuat vobis secundum fidem et humilitatem meam respondere ad omnia votis meis. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 88 |
EPISTOLA LXXXVIII. S. PRAEPOSITI IN CONFLUENTIA AD HILDEGARDEM. Cum omnia quae de seipso praedixerat S. Hildegardis sint impleta, quaerit consolationem super his quae foris et intus eum premebant.
|
H. in Christo dilectae, S. fratrum in Confluentia praepositus, quamvis immeritus, salutem in Domino.
|
Quia in omnibus tribulationibus meis semper tuis consolationibus me mercasti , et cuncta jam sunt impleta quae mihi praedixisti, quaeso ut et nunc misericordiae Dominum in cunctis quae me foris et intus premunt consolari deposcas; et si quid de me vides, et maxime si a benigno Jesu aliquam spem in futura vita audeam sperare, o dilectissima et amantissima, transcribas. De reliquo autem scias Dominum quam intimis precibus me orare, ut ante mortem meam a peccatis meis digna poenitentia me convertam. Vale.
|
[ f. levasti]
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 89 |
EPISTOLA LXXXIX. A. S. ANDREAE IN COLONIA PRAEPOSITI AD HILDEGARDEM. Tentatus interius et exterius ad ipsam recurrit sciturus quid sibi faciendum incumbat
|
H. Dominae et matri charissimae, A. Sancti Andreae in Colonia praepositus immeritus, semper in Domino valere.
|
Quantis tentationum tribulationibus intus et exterius angustietur anima mea, tam ex verbis meae praesentiae quam ex revelatione divina, charissima domina, nosti. Nunc igitur quia deficio, et nullum profectum, quantum ad Deum, in me video, scripsi ad te dominam meam, paratus facere quidquid mihi sive revelatione divina, sive consilii tui sapientia praeceperis. Ne paveas, nec celes, nec iniquitatem meam abscondas, obsecro, pauperis animae meae, quantulumque timeo, et me totum in profundum dimergi pavesco. Quapropter intercede et ora pro paupere anima mea, valens in Christo, mater charissima, Dominus tecum et cum omnibus tuis.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 90 |
EPISTOLA XC. A. ERPHORDIAE PRAEPOSITI AD HILDEGARDEM. Commendat illi praesentium latorem.
|
Dominae H. sponsae Christi dilectae, A. Erphordiae praepositus, licet indignus, devotae orationis et obsequii affectum.
|
Gratiarum actiones sanctitati vestrae longe lateque respersae assurgere non cessamus, quae tam dulci litterarum salutatione quamplurimos salutat. Desiderio namque desideramus videre vos, et benignissimis consolationis vestrae verbis quandoque jucundari, et vultus vestri praesentia flagrantes per vos laetificari, intimo corde oramus. Divina ergo clementia, quae tam sanctum tamque magnificum opus in vobis incepit, divinitus perficiat, et ejusdem bonitatis vestrae per assiduam orationem vestram nos participes efficiat. Nunc igitur litterarum latorem, scilicet familiarem nostrum, amore Dei et pietatis vestrae iter ad vos facientem dilectioni vestrae fidelissime commendamus, quatenus a vobis clementer susceptus, Spiritus sancti per os vestrum loquentis verba per vos audire mereatur.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 91 |
EPISTOLA XCI. H. DE DOMO IN MOGUNTIA PRAEPOSITI AD HILDEGARDEM. Cupit ab ipsa rescire quid in se displiceat Deo et quid emendandum.
|
H. omni honore dignissimae dominae H. de Domo in Moguntia praepositus, et peccator sordidus, quidquid servus et filius dilectissimae dominae et matri suae.
|
Animus meus aestuat et veretur; aestuat ut loquatur, sed sapientiae et eloquentiae tuae magnitudinem veretur. Tibi enim cumulata felicitate concessum est et sentire sapienter et proferre utiliter. Stillantium auctoritas Scripturarum sedem invenit in te, manet apud te, de te facit armarium. Accedit ad haec quod disciplinae dotibus approbata, decus Ecclesiae, populorum exemplum effecta. Utinam mihi desuper datum esset assidue tibi adhaerere, semper audire te, tuo consortio sine intermissione refoveri! Tum denique non essem fraudatus a desiderio meo, quia semper desideravi audire te. Unde quidquid tibi displicet in me, et quomodo depellere valeam a me, ipso Deo ac Domino nostro donante, tuis litteris insigillatis denuntiare mihi digneris obsecro. Valeat in aeternum sanctitas tua, valeant ac fideles permaneant omnes filiae tuae praecordialissimae sorores meae.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 92 |
EPISTOLA XCII. HELDERICI PRAEPOSITI S. SIMEONIS TREVIRENSIS AD HILDEGARDEM. Laudat mira Dei in ipsa dona, et precibus ipsius se commendat.
|
HELDERICUS frater de S. Simeone in Trevirorum ecclesia solo nomine praepositus, et ex numero super flumina Babylonis sedentium et flentium, H. filiae Sion in ipsa Deum deorum quandoque videre.
|
Multorum relatu propriique corporis mei auditu suavissimum tuae beatitudinis odorem hauriens, laetatus et admiratus sum in his quae dicta sunt mihi. Laetatus, inquam, quia hoc tempore nequissimi saeculi vere in maligno positi, talem sibi sponsam Sponsus ille speciosus prae filiis hominum elegisse cognoscitur. Admiratus vero, quia insolite et inaudito charismate ipsam et in hoc exsilio dotare videtur. Quis enim unquam legit vel audivit mulierem indoctam vel penitus illitteratam de profundissima abysso divinorum arcanorum tantas eructuationes exhalare, de fluminibus aquae vivae tantam abundantiam sitientibus propinare? Vere mirabilis Deus, vere benedictus Dominus Deus, qui facit mirabilia magna solus. Sed quid mirum, si rationalem et rationabilem hominem organum suum quomodo vult facit, qui etiam brutum animal magistrum magistri fecit. Facit enim quomodo vult Deus, de quo scribitur: Omnia quaecunque voluit fecit . Precor autem tuam dilectionem, quatenus ipsa dilecto tuo propensius et frequentius humilitatem meam commendare studeat, eamdem vicissitudinem a me fideliter et indesinenter sciens sibi rependi.
|
(Psal. CXIII)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 93 |
EPISTOLA XCIII. H. PRAEPOSITI IN KNETHSTEHTDE AD HILDEGARDEM. Quaerit quomodo Deum pro peccatis suis placare possit.
|
H. qualiscunque Dei gratia praepositus in Knethstehtde, venerabili ancillae Christi, H. Spiritus sancti gratia confortari, bonoque fine consummari.
|
Si fieri posset ut praesens essem, et alternatim sermonem vobiscum agere possem, modis omnibus optarem. Ea enim quae circa me sunt, quae Dominus solus novit, profusiori vobis relatione expositurus essem, quae singula breviandi causa praesenti loco committere nolui. Gratiam, dilectissima, quam Pater luminum, a quo est omne datum optimum et omne donum perfectum desursum , vobis praerogavit audivimus: qua scilicet multum confidens, charitatis vestrae dulcedinem opus duxi praesentibus convenire, supplicans attentius quod pro meis miseriis divinam clementiam devotis precibus implorare non desistatis. In multis namque eam me offendisse scio, quod me impune non fecisse sentio. Quia igitur in gratia quam in vobis cognovi, spem potiorem habui, utile existimavi auxilium exaudibilium orationum vestrarum implorare, sperans me recepturum a vobis quodlibet remedium consolationis, quod pro Christo precor facere non omittatis scriptis vestris, innectentes eisdem quo ordine magis placem offensam divinae majestatis. Valete in Christo semper.
|
(Jac. I)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 94 |
EPISTOLA XCIV. H. PRAEPOSITI IN BUNNA AD HILDEGARDEM. Cum indesinenter pro ea oret, ipsius vicissim orationes postulat.
|
HILDEGARDI sponsae Christi et magistrae probatissimae sororum de S. Ruperto in Pinguia, H. praepositus in Bunna indignus, servitium cum omni devotione.
|
Si Dominus solus potens, solus bonus, solus pius, solus misericors, voci cujuspiam peccatoris, quod fide teneo, aurem suae majestatis acclinare dignatur, indefesso corde et oris mei clamore pro vobis pulsatur. Testor nempe secretorum omnium cognitorem Deum, ex quo primum de bonitate vestra, fama prodente, audivi, quoniam postmodum in vobismet ipsa probavi, totus in vestram dilectionem pronus fui. Vos quoque omnium eorum quae ab inde hactenus vel bene dixi, vel bene gessi, si dignamini, participem constitui. Idipsum igitur a vobis et spero et quasi quodam debito, magis autem pro Dei amore et vestra bonitate exigo. Postremo nec ignis, nec ferrum, nec aqua, nec alterius cujuslibet timoris, aut periculi instantia, sed nec ipsa mors vestrae integritatem dilectionis animae meae aut imminere in quoquam, aut submovere ullo modo poterit. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 95 |
EPISTOLA XCV. H. ABBATIS AD HILDEGARDEM. Ecclesia schismate laborante, quaerit quid sibi sit faciendum.
|
Dominae H. verae Dei famulae de coenobio S. Ruperti, H. praelati officium habens, quidquid pauperis quamvis peccatoris valet oratio.
|
Quoniam omnis qui pestifero sauciatur veneno, cervi more ad verum fontem, id est Christum, properans, veneni a se rejicit nociva, ego hujusmodi incommodis oneratus ad fontem quem Deus per Spiritum suum nobis dignatus est revelare recurre, remedium quaerens. Scire enim vos non ambigo, quoniam cursim jam interierit pene omnis ante habita religio, quoniam impudenter locum ejus occupaverit odiosa praesumptio. Igitur quoniam Ecclesia in apostolica dignitate et nomine claudicat, et ad quod caput suum respiciat veraciter ignorat, quia quisque vagus inde exemplum sumens religionem bonae conversationis abhorret, hi qui Spiritu Dei aguntur, non minime sollicitantur quis finis eorum in voluntate Dei esse debeat. Quapropter inito bono consilio ad vos confugio, simulque efflagito ut quidquid Spiritu sancto edocta de hoc vel de meipso sentiatis, mihi rescribere velitis. Vestris enim consiliis in omnibus obedire paratus sum.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 96 |
EPISTOLA XCVI. HADELHEIDIS ABBATISSAE GANDERHEIMNENSIS AD HILDEGARDEM. Ab Hildegarde educata petit ipsius et sororum suffragia et mutuam inter utriusque parthenonis sorores societatem.
|
HADELHEIDIS Ganderheimnensis ecclesiae abbatissa, quamvis indigna, H. dilectae matri de S. Ruperto liberae sponsae Jerusalem, oscula Sponsi.
|
Arbor bona, bono ex fructu cognita, nequaquam duci debet in oblivionem, quia fructificando dulcedinem, dulcem bonorum commeruit amorem. Bruto ergo animali jure inferior habebitur, qui bene dulcia minus bene amplectitur. Tu itaque Christi columba, non seducta, sed corde magna et munda, sicut bonum malum, lux tenebras, dulce amarum non facit, ita mihi a corde non excidis; unde debes et tu frequenter mei recordari, quoniam constat et amoris et intimae devotionis propinquitate tibi conjungi. Nolo ergo ut antiqui nutrimenti flos in corde tuo aruerit, qui quondam inter me et te floruit, cum me dulciter educasti: cujus amore et dilecti Sponsi tui charitate te obtestor, precorque ut pro me et meo grege, locoque mihi tua permissione commisso orationes et obsecrationes tuae fiant ad Deum, atque nos committas orationibus omnium sororum tuarum; oro etiam ut societatem fraternitatis tuae sororibus meis apud easdem sorores tuas, imo meas obtineas, et dum aliquis per vos ad nos transierit, litteris transmissis, id et si quid aliud volueris in Christo innotescas. Ego autem expedito tempore, si Deo placuerit, ad vos non differam venire, ut ore ad os loquamur, manu ad manum quod bonum est operemur, sicque antiqua stabilietur societas, quam in nobis confirmet Deus charitas. Quae habitas in hortis ausculta, omnesque cohabitatrices tuas, scilicet sorores meas, ex me quam intime saluta, et litteris commendatitiis me laetifica.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 97 |
EPISTOLA XCVII. N. ABBATISSAE AD HILDEGARDEM. Ipsius preces pro se suaque congregatione deprecatur.
|
Amantissimae dominae et in Christo matri dilectissimae, N. abbatissa, licet indigna, sororum ecclesiae . . . ., Regem gloriae in suo decore videre et cum eo gaudere perenniter.
|
Benedictus Deus, qui mysteria secretorum suorum, mundo antea nunquam audita, temporibus nostris mirifice per te declarare dignatur, fidemque nostram per te, o mater sanctissima, confirmat, et sanctam Ecclesiam suam solito fulgentioribus signorum suorum virtutibus, velut quibusdam novi solis radiis ineffabiliter illuminat. O quis ista unquam audivit? quis vidit talia? Ergo dicamus singuli, dicamus omnes: Benedictus Deus. Vultum sanctitatis vestrae videre, et verba ex ore vestro divino audire cupio ardentissime; sed quia hoc pro tempore et locorum instantia per praesentiam corporis implere non valeo, corde et animo te semper videbo, te semper amabo. Precor etiam sanctitatem tuam, o mater piissima, ut pro me peccatrice et pro congregatione nostra tibi mecum supplicante, ad Deum, qui te procul dubio exaudit, intercedere digneris. Scias quoque quia memoria tua apud nos semper in benedictione erit, et nomen Domini per te magnificabitur. Ora pro nobis, piissima mater et domina. Super haec omnia rogamus tum pro Deo, tum pro materno affectu, ut nobis consolationis tuae litteras mittere in proximo non differas. Christus Dominus noster in regno suo nos tecum congregare dignetur.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 98 |
EPISTOLA XCVIII. M. ABBATISSAE IN WETHDERSWINKELE AD HILDEGARDEM. Ut se suasque in filiarum numero admittere velit, ac precibus adjuvare.
|
HILDEGARDI dominae et matri reverendissimae, omni laude dignissimae, M. Dei gratia dicta abbatissa in Wethderswinkele, cum omnibus sororibus suis, filialem dilectionem et omnem subjectionem.
|
Quoniam odorem sanctitatis vestrae longe lateque per orbem terrae diffusum Dei gratia in tantum crevisse cognovimus, ut jam in toto mundo virtutum vestrarum insignia ab universis Ecclesiae filiis digna veneratione commendarentur, nos quoque, licet indignae specialis dilectionis privilegio, maternitati vestrae ascribi optantes, quantum licet pro nostri parvitate, tantae dignitati vestrae congaudemus. Quapropter, dulcissima mater, sanctitatem vestram toto cordis affectu imploramus, ut nos filiarum loco recipere, et sanctarum precum vestrarum tutamine confovere dignemini, quatenus, vestris sanctissimis opitulantibus meritis, arreptae viae stadium andem contingere mereamur. Ego autem quae caeteris non meritis, sed sola nominis dignitate praestare videor, obnixis precibus sanctitati vestrae singulari devotione me committo, orans ut pio orationum interventu, ita omnium mihi commissarum curam agere possim, quod pariter cum illis in aeterna vita vestri consors efficiar. Semper optasse me scitote aliquid de vobis accipere, per quod vestri memoriam habere possim, videlicet litteras commonitorias, quas pro Dei amore libenti animo semper observabo. Quaedam etiam ex sororibus nostris speciali dilectione vos complectentes, vestris purissimis se per omnia commendant orationibus.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 99 |
EPISTOLA XCIX. H. ABBATISSAE DE ALTHENA AD HILDEGARDEM. Congratulatur de Dei donis, optatque eam videre.
|
Dominae et matri H. dilectae et venerabili in Christo suaeque dilectionis intimae, H. abbatissa, licet immerita, de Althena, et peccatrix poenitens ad pedes Jesu cum Maria sedens, Dilectum suum videre sicuti est.
|
Congratulator vestrae beatitudini, omnium feminarum dilectissima, quae, sicut in delictis evidentissimis probari potest, quem diligit anima vestra, quantum mortalibus possibile est, invenistis, et jam jam cum ipso in secreto cordis periculo feliciter vacans gustatis et videtis, quoniam suavis est Dominus, quodque ita esse perpendo, oportet me aequanimiter ferre, quod multo jam tempore per litteras vestras visitare me vobis tam devotam neglexistis. Credo enim quod si vel ad momentum aciem mentis ab intuitu Dilecti vestri reflectere, atque pedem extra habitaculum quietis movere possetis, minime omitteretis, quin saepius me per nuntium vestrum consolari faceretis, qui et me de status vestri qualitate laetificaret, et de meo vobis referret. Nam et si non dabitur mihi dilectam faciem vestram ultra in hac vita videre, quod sine lacrymis non possum dicere, laeta tamen semper de vobis ero, quippe quam ut propriam animam statui diligere. Quapropter oculo orationis videbo vos, quousque perveniamus illuc quo et nos invicem aeternaliter videre, et Dilectum nostrum facie ad faciem in decore suo mereamur contemplari.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 100 |
EPISTOLA C. S. ABBATISSAE IN ALTUVICH AD HILDEGARDEM. Cupienti curae regiminis renuntiare, et cella singulari includi, orat Dei beneplacitum per Hildegardem significari.
|
Beatae memoriae H. de S. Ruperto, S. solo nomine abbatissa in Altuvich Trajectensis Ecclesiae, introire chorum Lumine luminum illuminatum.
|
Quia nullus hominum valet mundanis concupiscentiis renuntiare, et ad supernam patriam omni intentione anhelare, nisi ei desursum datum fuerit Christi juvamine, ideo religioni vestrae intimare cupio quid, Deo instigante, et Spiritus sui gratia cooperante, conceperim in animo meo. Dominus noster, qui non vult aliquam de ovibus suis esse erroneam, sed sicut bonus pastor cupit omnes revocare ad salutis aeternae viam, inspiravit cordi meo, ut puto, quatenus onus regiminis, quod graviter porto, derelinquam, et me solitudini alicujus cellulae includam. Hujus itaque propositi velle adjacet mihi, sed posse et consummare in Domini nostri est potestate. Ergo quoniam scio vos apud Deum esse tanti meriti, quod ex Spiritus sancti revelatione cognoscere valeatis quid expediat homini facere, propterea humilibus precibus exoro pietatem vestram, quatenus pro me Dominum velitis consulere, si sibi placita sit conversatio mea, ne me post hac sententia illa Gregoriana denotet, quae dicit: « Melius fuerat eis viam veritatis non cognovisse, quam post cognitionem ab ea in deterius decidisse. » De caetero valeatis in Domino, et ea quae postulavi pietas vestra non renuat mihi per praesentem portitorem seriptis designare, et quidquid gratiae Dei per Spiritum suum sanctum vobis de his placuerit revelare.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 101 |
EPISTOLA CI. SOPHIAE ABBATISSAE IN KISINGUN AD HILDEGARDEM. Quaerit an onus quod portat deserere debeat.
|
HILDEGARDI singularis meriti magistrae, spiritualium virtutum sapphiris distinctae, SOPHIA, in Kizingun dicta abbatissa, sed parum proficiens, orationis obsequium indeficiens.
|
Audita praerogativa tuae sanctitatis, pennis praepetibus ad sinum convolo tuae charitatis, pro luce cupiens apud te commendari, quae per veram lucem ad illuminationem gentium meruisti revelari. Quis enim non delectetur in laribus matris Sophiae? Quis non sponte apponat aurem coelesti harmoniae? Aut quis non optet audire sancti Spiritus organum tot virtutum tremulis praefinitum, tot miraculorum anaglyphis mystice insignitum? Bene quidem sonus iste in omnem terram exivit, cujus euphoniam Spiritus, qui a Patre procedit, condivit. Ergo clama in fortitudine qui annuntias pacem in latitudine; venient ad te omnes gentes ultra flumina Aethiopiae, munera laudis offerentes. Nam et ego, licet non secundum bravium, secundum spem tamen, ut caeteri, curro ad stadium, quia juxta illud Apostoli: Neque volentis, neque currentis, sed Dei est miserentis , quisquis comprehendit partem sanctissimae tuae orationis, quam gratis praestas omnibus debito proximitatis et Dei dilectionis. Adduco mecum nobile par, monialem scilicet laudabilem, perfectissimamque sororem acceptabilem, quam spiritu mihi generavit coelestis Pater non minus illi quam mihi, cupiens tui notitiam, veneranda et omni laude dignissima mater. Sonet vox tua in auribus meis, et quid salubrius sit, utrum onus quod porto deseram, an diutius feram, mihi petenti divinitus enarra.
|
(Rom. IX)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 102 |
EPISTOLA CII. R. ABBATISSAE S. MARIAE RATISPONENSIS AD HILDEGARDEM. Ipsius se precibus commendat, quibus a mortis faucibus se ereptam declarat.
|
Per Dei gratiam humilis dispensatrix ministrantium S. Mariae inferioris monasterii Ratisponae, speciali amicae suae HILDEGARDI, quidquid continua oratio et condignae servitutis operatur devotio.
|
Si modus et locus vobis serviendi mihi adimitur, eo tandem remedio affectus meus utitur, ut utriusque hominis vestri incolumitatem per transmissas quantocius litteras experiar. Sciatis, charissima, quamvis praerupta montium, voragines fontium, me de vestri avellant praesentia, perfectae tamen fidei et dilectionis cor meum vobis adjungitur benevolentia. Optandam vestri notitiam, et in salutem optantis feliciter exoptatam, non meis meritis ascribo, sed gratuitae pietati Dei, qui pius pie cum suis operatur fidelibus. Attamen credatis me vestra non abuti amicitia, quia ea plenissime fruor, cum per gratiam Dei ad internae dulcedinis suavitatem vocata, cum eo aliqua familiarius audeo et valeo conferre. Sub ejusdem charitatis solatio quaeso ut certis litterarum signis me faciatis experiri, si juxta petitionem meam et condictum memoria mei quidquam apud vos postea valuerit. In gratia et licentia vestri quam fideliter, quam amabiliter saluto sorores nostras debiti famulatus obsequio, quae in spiritu fortitudinis Dei robur virtutis resumentes, viriliter pro me steterunt, et ut ita dicam, bonis actibus vestris praecedentibus, in articulum mortis ruentem me salvam reddiderunt. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 103 |
EPISTOLA CIII. N. ABBATISSAE IN KOUFUNGIM AD HILDEGABDEM. Hortatur ut principes Ecclesiae excitet.
|
Dominae et sorori HILDEGARDI, peccatrix N. et solo nomine abbatissa in Koufungim, lumen scientiae sub modio silentii non occultare.
|
Nuntii hujus inopina festinatione praeventa, ut dominae et matri nihil polite vobis scribere potui, quin potius vulgata enuntio verba, ut dilectae sorori; igitur sic accipite. Celebre factum est in ore omnium volumen illud volans, quod prophetae datum est in escam, in tuo quoque ore, utpote sapiens, requiescere. O quam pretiosus thesaurus iste! Cave ergo ne cum stulto glutias eum. Discurre autem, festina, excita Ecclesiam, imo principes Ecclesiae, quibus in Petro dicitur: Simon, non potuisti una hora vigilare mecum . Virgam enim ab Aquilone super iniquitatem vigilantem te vidisse et gaudemus et contremiscimus, unde et litteras tuas consolatorias recipere desideramus. Vale in Christo, ad ipsius invocationem semper mei memor, ut gratiae quae in te est particeps fieri merear.
|
(Matth. XXVI)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 104 |
EPISTOLA CIV. N. ABBATISSAE IN GERBESTETHDE AD HILDEGARDEM. Ejus petit orationibus adjuvari, suasque vicissim illi promittit.
|
Venerabili dominae H., lucernae ardenti et lucenti, N. gratia Dei in Gerbestethde abbatissa, licet indigna, sic certare in studio ut aeternum comprehendatis bravium.
|
Quoniam, testante Apostolo , unusquisque membrum est alterius, singulis Ecclesiae filiis plurimum est gaudendum, quod scilicet fama sanctitatis vestrae ubique pervolans, odorem virtutum vestrarum per totam innotuit Ecclesiam; qui etiam in partibus nostris respirans, ad gratiarum actiones referendas auctori totius boni nostra non modice excitavit corda. Unde ego, ultima fidelium, participari cupiens meritis vestris, precor quam intime ut assiduitati precum vestrarum interesse merear: quam petitionem si exaudieritis, orationem meam, licet vilissimam, promptissimam vobis tamen promitto. Praeterea rogo almitatem vestram, domina amanda, ut aliquid mihi de libris vestris transmittatis, omni devotione semper deserviendum. Insuper quatenus memoria vestra tanto apud nos abundantius vigeat, quanto his bonitas vestra nos laetificat. Valete.
|
(Rom. XII)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 105 |
EPISTOLA CV. N. ABBATISSAE MONTIS S. CYRIACI AD HILDEGARDEM. Se sibique commissas ipsius commendat precibus.
|
HILDEGARDI sanctitatis speculo N. indigna abbatissa ancillarum Christi in Monte S. Cyriaci Erphordiae commorantium, aeternae claritatis perfrui gaudiis.
|
Gloriosa dicuntur de te, famula Dei; proinde te rogo ut mihi, onere peccatorum praegravatae, precis tuae porrigas manum, Dilectum tuum imitando, qui manus extendit leproso. Cognovi enim te unctam esse oleo laetitiae prae consortibus tuis. Unde te flexis genibus precando adjuro ut cum illa coelestia et aeterna comprehenderis, sanctaque sanctorum interius, meis condoleas miseriis, Sponsum tuum et meum pro me exorando, et in gratiam ejus meos excessus reconciliando. Quomodo tu, dilecta Christi, charitatem haberes, si compati infirmitatibus aliorum detrectares? Sim ergo tuae sanctitati commendata, et sorores quae mihi commissae sunt, et ora ut pes noster stet in via recta, ut gradientes perfecte, diem attingamus laetitiae. Interpella eum qui nos abscondit in abscondito faciei suae a conturbatione hominum, ut nos protegere dignetur in tabernaculo suo a contradictione linguarum, detque velle et posse quae praecipit, qui veritatem in saeculum custodit. Fraternitatis igitur nostrae plenitudinem sanctitati vestrae designa modo, et ut vestrae precis certitudinem habeamus intime exoramus. Sanctitatis vestrae gloria vigeat, floreat, valeat.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 106 |
EPISTOLA CVI. N. ABBATISSAE IN LUBBOLDESBERGE AD HILDEGARDEM. Consolatorias ab ea exposcit litteras.
|
HILDEGARDI sponsae Christi in Monte S. Ruperti, N. humilis gubernatrix sororum in Lubboldesberge, piam in Christo orationem.
|
Quanto desiderio faciem tuam videre, tuoque colloquio gaudere diu desideravi et desidero, novit scrutator cordis et renum Deus, nunquam tamen, peccatis meis impedientibus, ad desiderii mei effectum potui pervenire. Verumtamen, quoniam saepe cognovi multos per tuas litteras consolationem accepisse, quibus tamen faciem tuam videre non contingit, propterea et ego peccatrix idem sperans, consilium tuum per praesentem chartulam quaerere ausa sum, si forte divina clementia per bonitatem tuam consolari afflictionem meam disposuerit. Multiplex siquidem est cordis mei contritio, quam per te alleviari totis visceribus meis exopto.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 107 |
EPISTOLA CVII. N. ABBATISSAE AD HILDEGARDEM Tentationibus impugnata ipsius consilium auxiliumque precum postulat.
|
HILDEGARDI venerabili et in Christo dilectae, N. peccatrix et solo nomine abbatissa sororum, orationem et omnium operum in laude Dei transactorum seu futurorum communionem.
|
Scimus, dilectissima, in omnibus vos providam semper exstitisse, et in hoc nondum defecisse: unde rogamus ut litteras nostras benigne recipiatis, et quid in eis contineatur audiatis. Conquerimur enim vestrae sanctitati quod tentationibus malorum spirituum multoties impugnamur, et in partes varias inclinamur, et nisi, Deo adjuvante, confortemur, a procellis eorumdem opprimimur. Eapropter vestram sanctitatem iterum et iterum et etiam tertio imploramus ut pro aeterna remuneratione consilio vestrae bonitatis nobis subveniatis. Et quidquid super hac re deliberaveritis, non viva voce, sed litteris per praesentium latorem renuntiate.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 108 |
EPISTOLA CVIII. N. ABBATISSAE APUD WIDERGOLDESDORF AD S. HILDEGARDEM. Optans dignitati renuntiare, petit ab ea quid sibi sit agendum.
|
Dominae suae HILDEGARDI, piae matri ancillarum Christi apud B. Rupertum Domino Deo militantium, N. humilis ministra et dicta gubernatrix sororum apud Widergoldesdorf Deo et sanctae Mariae servientium, intimam dilectionem et devotum obsequium.
|
Scio, domina, quia omnes viae vestrae misericordia et veritas, et hoc merito, quia misericordia quae de coelo ad terram Filium Dei attraxit, super vos prospexit, et superna Sapientia sedem suam in vobis paravit. Quapropter, dulcissima, obnixe supplico ut dignemini a Deo perquirere vobis utrum sit ipsius voluntas ut istam sarcinam portem aut abjiciam, quia plus adhuc constrictione obedientiae quam Dei amore perseveravi. Idcirco, si auderem, de loco magisterii libenter discederem, quia mihi valde durum esse videtur ut omnibus moribus aliorum serviam, et ut in voluntate illorum permaneam, et ideo mercedem aliquam me recepturam non spero. Valete. Sapienti animo pauca sufficiant.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 109 |
EPISTOLA CIX. H. ABBATISSAE DE CROUCHDAL AD HILDEGARDEM. Ut quid in se correctione dignum sit indicet.
|
HILDEGARDI, summi Patrisfamilias domus providae dispensatrici, H. de Crouchdal abbatissa humilis et indigna, maternam venerationem cum ea qua in Christo conjunctae sumus charitate.
|
Postquam diu desiderata praesentia et affabilitate vestra, Deo opitulante, merui relevari, a pusillanimitate spiritus et tempestate priori aliquantisper quievi; et quia verba vestra non ab humano ingenio, sed a luce vera, quae plus caeteris hominibus vos illuminavit, non dubito procedere, consilio vestro quod proposui facere distuli adhuc perficere. Scire vos volo, domina et soror charissima, quia sicut prius vos videre multum desideravi, non minus adhuc desidero, et cum corpore non possim, corde vobis semper adhaereo: et quia certum est charitatem in vobis et vos in charitate manere, per eam vos deprecor, ut quid correptioni vel correctioni dignum lux viva per spiritum suum de me vobis manifestaverit, scribere mihi non differatis.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 110 |
EPISTOLA CX. L. ABBATISSAE IN BABEMBERCH AD HILDEGARDEM. Petit ab ea et ejus conventu mutuum fraternitatis consortium.
|
H. Dominae et matri amabili, religione ac dignitate venerabili, L. licet indigna abbatissa in Babemberch dicta, una cum omnibus sibi commissis a Deo, quidquid valet humilium devota et frequens oratio.
|
Beatitudini vestrae in Christo congaudeamus, quantum pro modulo nostro valemus, quod Dominus, qui vos praescivit et sibi praeelegit, nostris temporibus spiritu prophetiae illustravit ac replevit. Nos ergo praecipue in hoc Christus laetificavit, quod non solum ad hoc vos ex femineo sexu praevidit et praedestinavit, verum multos gratia sua per doctrinam illuminavit. Quapropter grates permaximas ipsi pro vobis referimus, et humili supplicatione deposcimus, ut quae in vobis coepit clementer perficiat, donec ad aeterna perducat. Petimus igitur obnixe ut nos in consortium fraternitatis vestrae dignemini recipere, et nos sancto conventui vestro studeatis commendare, et commonitoriis litteris vestris nos confirmare. Valeat dilectio vestra.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 111 |
EPISTOLA CXI. N. ABBATISSAE VETERIS-MONASTERII MOGUNTIAE AD HILDEGARDEM. Ut pro peccatis suis Deum placare studeat.
|
Dominae suae H. Deo dicatae virgini, N. solo nomine abbatissa sororum in Veteri-monasterio Moguntinae Ecclesiae, post diutinam aegritudinem coelestis vitae beatitudinem.
|
Si aliquantulum, domina mea de infirmitate vestra convaluistis, gaudeo; sin autem, ex animo condoleo. En scribo vobis ausu familiaritatis, petens ut meam circa vos devotionem attendatis, et pro peccatis meis faciem Domini placare studeatis. Precor enim vos in vinculo charitatis ut per praesentium litterarum portitorem me commoneatis, quod rescripto vestro, prout Spiritus sanctus vobis donaverit, me laetificetis.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 112 |
EPISTOLA CXII. E. ABBATISSAE SUPERIORIS MONASTERII RATISBONENSIS AD HILDEGARDEM. An creditam sibi curam dimittere possit, et de his quae jam inquisierat an sibi formidandum sit aliquid.
|
Reverendae in Christo multum diligendae matri H. E. Dei gratia, si quid est, scilicet abbatissa, quamvis indigna in superiori monasterio Ratisbonae, orationes quas potest cum sincerae fidei et dilectionis affectu.
|
Videre faciem vestram, domina dilectissima, multum desiderat anima mea, et ad audienda verba oris vestri multo tempore arrectae sunt aures meae. Pro magno etiam desiderio meo aliquando litteris sanctitatem vestram salutavi, sed rescripta nulla recepi. Rogo igitur, atque pedibus vestris eminus provoluta humiliter deprecor, ut per praesentem nuntium saltem de duabus inquisitionibus mihi respondere dignemini, si videlicet de re pro qua jam maxime affligitur cor meum, aliquod periculum timendum, vel de Dei misericordia praesumendum sit. Scire cupio consilium vestrum de cura mihi credita, quomodo vel quando expediri possim de illa. Iterum atque iterum charitatem vestram suppliciter implorans efflagito, si qua sint in vobis viscera misericordiae, ut maximam angustiam cordi meo imminentem scriptis vestris relevare vos non pigeat.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 113 |
EPISTOLA CXIII. N. ABBATISSAE NUSSIMENSIS MONASTERII AD HILDEGARDEM. Grationum ejus suffragia exposcit super fluctuanti statu sui monasterii.
|
H. dominae et matri suae amantissimae, N. abbatissa, licet immerita, sororum in Nussim, tantillum orationis et servitium cum intima devotione.
|
Quia de statu nostro, qualiter in id quod ante fuit, ab eo quod, heu! frustra esse voluit immutatus sit, beatitudinem vestram accepisse fama currente non ambigimus; suffragium orationis vestrae eo nobis propensius et instantius propter Deum impertiri deposcimus, quo nunc fluctuanti animo labore oneris quod circa nos factum est, variis hinc inde motibus impellimur et angustiamur. Scimus enim quia terribilis est Deus in consiliis suis super filios hominum; ideoque districtionis ejus occulta quidem, sed nunquam injusta judicia formidantes, causam animae nostrae et vobis, cui prae cunctis mortalibus amplius confidimus, et reverendis sororibus vestris totaliter committimus, atque rescripta vestra toto corde desideramus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 114 |
EPISTOLA CXIV. N. ABBATISSAE COLONIENSIS AD HILDEGARDEM. Eam cupiens habere in matrem, petit consolatorias litteras.
|
Dominae ac matri suae H. commoranti in terra Jerusalem, N. solo nomine abbatissa in loco sanctarum virginum Coloniensis Ecclesiae, devotissimam orationem et debitam servitutem.
|
Quantum congratuler beatitudini vestrae, verbis non possum exprimere. Licet enim a vobis corporali disjungar aspectu, tamen vobis intimo charitatis astringor affectu. Desidero enim vos videre, et dolorem quem in corde meo absque omni humano solatio fero vobis explicare. Vos autem quae estis omni charitate plena in loco matris meae cupio vos habere; post Deum etiam spem meam in vos posui, et amodo a vobis cupio consolari et laetificari. Quapropter moveant vos lacrymae, moveant gemitus dilectae filiae, et mementote mei, et rogate Deum, qui pro nobis pauper factus est, ut dignetur me liberare a perpetua paupertate, vel in ultimo loco aeternae beatitudinis collocare. Valete et omnem congregationem vestram mei parte salutate.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 115 |
EPISTOLA CXV. N. ABBATISSAE DE DIDENKIRKIM AD HILDEGARDEM. Petit ab ea commonitoria verba quae animam suam aedificent.
|
H. de S. Ruperto magistrae, divinique luminis gratia illuminatae, N. de Didenkirkim juxta Bunnam abbatissa, licet indigna, tantilla tantae, et indigna dignae, orationis instantiam, et debitae servitutis perseverantiam.
|
De vestra pietate et humilitate tanta confidens, ad vos misi per praesentium latorem has litteras, eo tenore conscriptas, quatenus si liceat, atque oculos vestrae pietatis non offendat, aliqua mihi commonitoria verba, quae animam meam aedificent, et quae mihi fiduciam ad Deum praebeant, mater amantissima, brevi scripto remittatis. Me etenim ex his corroborari, dum praesens aderatis, opportuno tempore proposuistis. Praeterea si amplius non audeo rogare, utar tamen precibus Chananeae, quae respondebat Domino in Evangelio, dicens: Quod etiam catelli edant de micis quae cadunt de mensa dominorum suorum . Eadem fidei devotione vos secundario rogo, ut de mensa vestra, id est de visione illa qua multa mirabilia frequenter videtis, mihi valde desideranti de supradictis summatim apponatis. Mementote quod pergamenum ea de causa nuper transmisi. Verumtamen, quantum in nobis est, supplicando Deum rogamus ut bonum quod coepit in vobis gratuita pietate et bonitate perseverante fine compleat.
|
(Matth. XV)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 116 |
EPISTOLA CXVI. T. ABBATISSAE ANTURNACENSIS AD HILDEGARDEM. Certa fieri cupit de quibusdam monasterii ejus consuetudinibus, praesertim an solas nobiles virgines admittat.
|
HILDEGARDI magistrae sponsarum Christi, T. dicta magistra sororum Anturnacensium, summis spiritibus quandoque conjungi in coelestibus.
|
De sanctitatis vestrae opinione celebris fama late pervolans quaedam mira et stupenda auribus nostris insonuit, summaeque religionis ac singularis propositi vestri excellentiam exiguitati nostrae maxime commendavit. Multorum namque testimonio didicimus de secretis coelestibus plurima mortalibus intellectu difficilia et rara, vobis divinitus ascribendum revelari, et quaeque vobis agenda, non deliberatione humana, sed Deo edocente ordinari. Aliud etiam quoddam de consuetudine vestra ad nos pervenit, virgines videlicet vestras festis diebus pro ornamento candidis quibusdam uti velaminibus, coronas etiam decenter contextas capitibus earum desuper impositas, et his utraque parte et retro angelicas imagines insertas; in fronte autem Agni figuram decenter impressam: insuper et digitos earumdem quibusdam decorari annulis: quae omnia, ut credimus, ad amorem superni Sponsi ducitis, cum justum sit ut sint mulieres cum verecundia se componentes, non in tertis crinibus, neque auro, neque margaritis, aut veste pretiosa. Praeterea, et quod his omnibus non minus mirandum nobis videtur, in consortium vestrum genere tantum spectabiles et ingenuas introducere, quod nos plurimum etiam admiramur. Scimus tamen vos hoc rationabili causa facere, cum non ignoratis ipsum Dominum in primitiva Ecclesia piscatores, modicos et pauperes elegisse, ac B. Petrum conversis postea ad fidem gentibus dixisse: In veritate comperi quod non est personarum acceptor Deus Verborum insuper Apostoli non immemores ad Corinthios dicentis: Non multi potentes, non multi nobiles, sed ignobilia et contemptibilia hujus mundi elegit Deus . Omnia quippe praecedentium Patrum instituta, quibus cunctos, maxime spirituales, informari condecet, pro posse nostro persectantes, vestra etiam justa et sancta omnino esse scimus. Tanta namque, o sponsa Christi venerabilis, consuetudinis vestrae novitas exiguitatis nostrae modulum longe incomparabiliter excellit, atque non modicam admirationem nobis incutit. Igitur nos tantillulae profectibus vestris intime congaudentes, de hac re tamen aliquid a vobis certius experiri cupientes, litteras nostras sanctitati vestrae placuit dirigere, humiliter ac devotissime obsecrantes, quatenus ejus auctoritate talis religio adaugeatur, dignitas vestra in proximo non dedignetur nobis rescribere. Valete et in orationibus vestris memores nostri estote.
|
(Act.
X) (I Cor. I)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 117 |
EPISTOLA CXVII A. ABBATISSAE DE CROUCHDAL AD HILDEGARDEM. Ut Deum exoret, quatenus pro excessibus in officio suo commissis satisfacere possit.
|
Amantissimae dominae H. divinarum ac verissimarum visionum sacratissimo munere divinitus illustratae, A. de Crouchdal, solo nomine abbatissa, super effluentissimum perfectae charitatis donum.
|
Eloquia vestra, mi domina, ab illa sanctissima anima vestra, ab illa celsitudine contemplationis vestrae, tanquam de vertice aeternorum collium defluentia in profundissimam caeterarum convallem animarum, quasi imber super herbam, et quasi stillae super gramina rigant eas, infundunt eas, et germinare eas faciunt germen sine spina, germinare eas faciunt supernorum desideriorum viva germina, usque ad thronum gloriae summi Dei miro odore prosilientia. Opto igitur ego, ancilla vestra, litteras vestrae sanctitatis intueri, et alloquio dulcissimae consolationis vestrae tanquam levis aurae flatu refoveri. Nam, mi mater et domina, omnis spes, et securitas, et refugium, ac tutela mea, in vestra post Deum maternitate dependet; ideoque ad vos sola recurro, et me consilio et auxilio vestro post Christum committo. Posco igitur iterum suppliciter, deprecor misericorditer, quatenus pro me Deum exoretis, et quid mihi agendum sit pro pluribus excessibus meis, quibus et in onere nominis mihi impositi, seu in aliis transgressionibus delinquo, ut supra deprecata sum, benigne insinuetis. Timeo enim et valde pertimesco me offensam Dei incurrere. Valete.
|
[ f. muneris]
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 118 |
EPISTOLA CXVIII. G. SANCTIMONIALIS AD HILDEGARDEM. Quam grave ipsius ferat absentiam.
|
HILDEGARDI matri suae sibi in Christo allectissimae, G. illa sua et vere tota sua, quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit .
|
Quid scribam vel quid dicam tam unicae, tanquam in Christo dilectissimae matri, penitus ignoro, quia ipsa vis amoris omnem mihi sustulit scientiam locutionis; imo etiam vinum moeroris, quo divina absentia tua me inebriari fecit, tantum me afflixit, ut non solum dictandi, verum etiam vivendi mihi fastidium generarit. Melius enim mihi fore crederem nunquam te vidisse, nunquam te erga me tam benignam tamque materna viscera gerentem sensisse, quam per tanta locorum spatia late separata sine mora lugeo te quasi perditam. Spero autem Deo meo, et ideo meo, quia nihil habeo charius, eo quod nunquam caenulentam corporis hujus deponere me sinat formulam, priusquam dulci tua visione ac melliflua collocutione me fecerit laetificatam. Quod si, peccatis meis exigentibus, non evenerit, tamen in hoc, ut pietati ejus confido, spem meam non frustrabit quin me ibi te concedat videre, ubi nunquam ab ipsius separemur visione. Quid plura? Rogo autem te, mater allectissima, ut cum in cujus amplexibus jugiter commoraris, et sub cujus umbra, ut hinnulus a fervore tentationum et vitiorum requiescis, pro me deprecari digneris, quatenus mihi adhuc erranti et eum perquirenti, sed heu! minime invenienti, se inveniendum manifestet, et sub umbra illius quem desidero, me quandoque sedere faciat. Vale.
|
(II
Cor. II)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 119 |
EPISTOLA CXIX B. SACERDOTIS AD HILDEGARDEM. Aegre fert quod propositum deserendi saeculi differatur, ipsius preces exposcit, et librum ejus ad transcribendum.
|
HILDEGARDI magistrae sponsarum Christi dignissimae, B. Dei gratia, licet indignus Dei sacerdos et peccator, intimae dilectionis et omnis obsequii devotam certitudinem.
|
Taedet me vitae meae, quia repletus sum amaritudine, et quia propositum cujus conscia es, virgo sanctissima, exspectando quosdam fideles amicos meos, adhuc differo. Via mea, ut propheticis utar verbis, undique septa est spinis et maceria. Verumtamen flagella quae per omnia erudiunt Israel penitus non renuo; sed quia cum tentatione proventum non faciunt, ne succumbam, et ad finem propositi non perveniam valde pertimesco: non quod ex consolatione tua, quam frequenter aspicio, plurimum confidens, cor meum et inter peccata et aerumnas laetificatur. Quapropter, virgo Deo devota, nos omnes post Deum ad te suspirantes summopere petimus, quaerimus, pulsamus, quatenus a solitis precibus nullatenus desistas, donec locum certum habitationis nobis, aut si id tibi tentatio in Deum videatur, saltem nunc discretum religionis ordinem misericors Deus tibi pro nobis insinuare dignetur. Ista Deum per te ordinasse non dubium esse nos credimus; tu re experta es. Nihil enim in terris fit sine causa. Et idcirco sicut animam meam occultorum Dei judicio ab angustiis ex parte liberabas, ita nos omnes per dispositum in te a Deo modum liberare a dubietatis errore debita peccatrix non diffugias. De caetero litteras tuas et de his et aliis desidero. Praeterea librum tuum transcribere multum cupio.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 120 |
EPISTOLA CXX. V. AD HILDEGARDEM. Excusat se quod eam nec corpore, nec scriptis visitaverit.
|
Dominae H. religione, sapientia, disciplina, moribus, postremo omni utriusque hominis virtute plenissimae, ille suus per omnia V. in sexta cum Martha laborare, in septima reintegrari, in octava cum Maria jocundari.
|
Quomodo me, domina dilectissima, ab aspectu et colloquio vestrae dulcedinis, mihi omni mellis sapore gratioris, tandiu subtraxisse potuerim, vel interim litterulis saltem visitasse vos distulerim, memetipsum satis admirari nequeo, totumque id parvitatis meae desidiae deputo. Vestram etiam pietatem hujusmodi mea inconcinnitate, quod absit! offendisse valde timeo, et merito, quippe quem antea nec voce, nec habitu, nec facie, necdum etiam fama agnitum, ut primum veni, quod factu perdifficile est, gratia vestri benignissime recepistis, et statim vestri colloquii participatione, quod magnum duco, recreare dignata estis. Verum quia poenitet, ignoscetis. Animus enim meus nunquam non promptus fuit, facultas vero defuit. Promitto igitur, si quid promittere possum, me, si Deus facultatem dederit, quantocius emendaturum. Interim aut orationibus vestris pro Deo mei miserrimi peccatoris memor esse dignemini.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 121 |
EPISTOLA CXXI. T. MONACHI S. BENEDICTI AD HILDEGARDEM. Optet ejus praesentia perfrui aut saltem ipsius litteris in Deo corroborari.
|
Dominae serenissimae ac vere beatae H. Spiritu divinae visionis decoratae, monachorum S. Benedicti infimus, quamvis indignus sacerdos, T., devotae servitium obedientiae cum omni humilitatis subjectione.
|
Qui confidunt in Domino intelligent veritatem, et fideles in dilectione, etc. Haec sacrosancta dicta per os supernae sapientiae edita multorum relatione veridica in te fore cognovi et credo completa. Quod enim sacris Scripturis testantibus invenio, fidelissime teneo, quod omne verbum impossibile non sit apud Deum. Igitur famam quam rumore vulgante agnovi, quamvis sanctas tuas revelationes non vide rim, veram esse non dubitavi. Scio itaque in veritate quod quia fiduciam tuam in Domino posuisti, ideo veritatem ipsius intellexisti, et quia fidelis in dilectione illi acquievisti, donum divinae revelationis et Spiritum coelestis consolationis suscepisti, et pacem electorum Dei acquisisti. Nunc vero quia omnipotentis Dei misericordia amplior in te est inventa quam in caeteris mortalibus, ideo non tentando, neque superbiendo, sed solius Dei gratiam simpliciter per te deprecando, supplex rogo, ut memor sis illius vocis Dominicae, Unum ex meis pusillis nolite contemnere. Considera ergo ne litteras meae pusillanimitatis contemnas, sed per amorem Jesu Christi preces meas te oro clementer exaudias, et ut pro delictis meis apud Deum intervenias, et sanctis tuis precibus vitam meam subleves, et negligentias meas admonere digneris per litteras tuae correptionis. Valde enim mihi est optabilis correptio tuae dulcissimae charitatis. Ergo indignum me judico munere tuae chartae amantissimo, sed credulitatis meae mercedem a te recipere cupio. Credo enim per Spiritum, per quem cuncta praeterita, praesentia et futura perspicis, etiam tibi patere secreta mei cordis. Vere nunquam vidi diem mihi dulciorem, quam ut ad tuam praesentiam pervenirem. Mallem namque nudis pedibus incedere pro sola verborum tuorum auditione, et nimis jucundum mihi esset atque optabile, si vel tuas excellentissimas visiones, vel aliquas tuae beatitudinis litteras mererer percipere. Omnipotens Pater per virtutem sui Filii Domini nostri Jesu Christi et per cooperationem Spiritus sancti incolumem te longo tempore dignetur conservare ad correctionem sanctae suae Ecclesiae.
|
(Sap. III.)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 122 |
EPISTOLA CXXII. B. AD HILDEGARDEM. Peccatis gravatus ipsius petit orationes.
|
Amantissimae ac desiderantissimae dominae suae ac matri H. B. peccator, post hanc vitam fragilem et caducam perenniter gaudere cum Christo Domino.
|
Beatum me fore existimo, si litteris sanctitatis vestrae consolari promeruero; sed quia prudentis medici est saepius vulneratum hominem visitare, et carnem superfluam et putridam resecare, ne postmodum deterior fiat corruptio, si caute et diligenter recisa non fuerit, rogo ut pro amore pii Redemptoris plagas vulnerum meorum crebrius inspiciatis, ut nullum in eis per Dei misericordiam et vestrum consilium vestigium corruptionis remaneat. O dulcissima mater ac desiderantissima, jam diu desideravi de baculo meo venire ad vos. O dulcissima domina, oculis cordis vos semper intueor, vobiscum loquor mente et conversor. Scio quod Deo meo peccavi in opere suo. Cognosco me peccasse, orate pro me. Non quaero terrenum lucrum, non rem transitoriam, sed gratiam Dei mei et salutem animae meae. Succurrite mihi. O quanti mihi sunt orationum vestrarum continuata praesidia. Ut igitur a desiderio meo omnino non fraudarer, domina mea, satisfacere mihi volens, clientem hunc cum litteris istis ad vos mittere curavi, qui vos ut dominam et matrem pio complectitur amore. Consolationem vitae praesentis et perpetuam beatitudinem cum sanctis tribuat vobis Deus. Amen.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 123 |
EPISTOLA CXXIII. H. MAGISTRI DE TRAJECTO AD HILDEGARDEM. In camino tribulationis excoctus, ipsius scriptis cupit refrigerari, et an sit in numero salvandorum rescire.
|
H., salve, Christi nobilis sponsa, susceptura incorruptae vitae sponsalia. Quis, qualis, quantus, quomodo, unde sim, scilicet H. magister de Trajecto indignus, ex praesenti latore habes cognoscere.
|
Christi bonus odor, quasi unguentum effusum, de te longe lateque fragrans nostris indignis auribus spirando inflavit, te superna visitante gratia, frequenti illustratione splendoris divini coelitus ita desuper irradiari, ut nonnunquam quarumlibet causarum eventus, et rerum exitus occulta dispensatione Dei praefinitos, per inhabitantem in te ejus gratiam tibi concedatur contemplari, maxime cum hoc tibi instanter flagitaveris revelari. Qua de re ego humilis et dejectus, variis doloribus ac multimodis adversitatibus exagitatus, nimirum ineffabilibus propriis reatibus id provocantibus, tuis me piis precibus ex intimis commendo visceribus, per illum te testans, qui te sibi proprio reconsignavit pretio, ut tuis justis laboribus, me ejus clementi bonitati studeas complacare indefesso labore. Sum enim humiliatus usquequaque, et usque in finem curvatus, tanquam vas perditum et a facie oculorum ejus projectum, quia circumdederunt me mala quorum non est numerus, et comprehenderunt me iniquitates meae, quae supergressae sunt caput meum, sicut onus grave, et super haec omnia sustinui: qui simul contristaretur, et non fuit; et qui consolaretur, nec inveni. Unde non inani quidem temeritate, nec superflua curiositate sed tanquam in camino tribulationis excoctus aestuanti desiderio ex tuis cupitis rescriptis supplex et anhelus exspecto refrigerari, desiderans ex ipsis tam superni dispensatoris de statu vel exitu mearum angustiarum praefinitam sententiam animadvertendo experiri, quam a te consilium sanitatis ex ipsius inspiratione suscipere. Sed ante omnia et per omnia ardenter sitio ex te certificari, si tandem in coetu salvandorum me divinitas praeordinavit computari. Vale, gaude, vive, et sit nomen tuum in libro vitae.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 124 |
EPISTOLA CXXIV. C. B. SACERDOTUM IN RUTHDELINGUN AD HILDEGARDEM. Ejus precibus se commendant.
|
HILDEGARDI Deo familiari et super homines hujus temporis admirandae virgini, C. et B. sacerdotes indigni in Ruthdelingun, sicut coepit in Dei timore et amore persistere, et tenebras mundi per viventem, quam aspicit, lucem incessanter illuminare.
|
Exsultavimus et delectati sumus in his quae dicta sunt nobis, scilicet legationem consolatoriam nobis adfuturam. Et exspectantes exspectavimus et nondum intendisti. Unde contristati sumus, gratiam Dei praestolantes, qui non deseruit in se sperantes. Nunc vero quia mittere legatum nos tibi jussisti, facti sumus consolati. Verum quia meminisse te cupimus, Deo dilecta, quemadmodum ad vicissitudinem hujus instrumenti, in quo velut rudes ac delicati milites versari cupimus, recta spe properamus. Idcirco te, mater sancta, adjutorem in opportunitatibus in tribulatione instanter pro nobis interpellare, ut vias nostras in te post Deum confidentium dirigat suppliciter exoramus. Nec ista dicimus quasi nos supramodum gravatos hujus facti poeniteat, sed ut sanctitas tua apud misericordem Deum consolationem aliquam, quam nostra peccata praepediunt, nobis infirmis, ne deficiamus, obtineat: de qua tibi diligentius aliquid non praesumimus insinuare, imo interno Judici modum petitionis nostrae, qui scit quid cuique expediat volumus committere. Ipse namque ait: Scit enim Pater vester coelestis quid vobis necesse sit antequam petatis, qui singulis congrua medicamina suis temporibus novit, nec desinit exhibere. Hoc tamen solum libet exclamare: Vae, vae, terrenae causae, quando coram vivente oculo putas abscondet se? De caetero praepositum vestrum et sorores vestras, et omnes tecum commanentes in Domino salutamus, et ut nostri pauperum suorum memores sint devote rogamus.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 125 |
EPISTOLA CXXV. B. SACERDOTIS TREVIRENSIS AD HILDEGARDEM. Ut sibi consolatoria verba rescribat, et quomodo his praeesse possit, quos sub regimine sacerdotii regere debet.
|
Sacrae Dei virgini venerabili sponsae Jesu Christi, B. Dei gratia in Trevirensi Ecclesia qualiscunque sacerdos, quamvis sacerdotii dignitate indignus, seipsum.
|
Etsi oculis corporalibus vos raro conspiciam, illa tamen nostrae animae admiranda potentia, quae imaginatio dicitur, quotidie vultus vestri serenitatem mihi repraesentat, et jucunda vestri recordatione laetificat, et ad Dei laudem me excitat, qui in diebus nostris dignatus est manifesta ostensione atque evidenti exemplo per vos declarare, quod sacra Scriptura quotidie recolit, hoc scilicet quomodo Spiritus sanctus castarum lumen animarum in antiquis Patribus atque in sanctis Dei apostolicis hominibus indoctis mirabiliter locutus sit. Videtur enim mihi quod vos cum Petro voce David dicere possitis: Quoniam non cognovi litteraturam, introibo in potentiam Domini . Per illam itaque piae divinitatis clementiam, quae sacri vestri pectoris intima clarissimis suis radiis inusitato modo perlustravit, vos obnixe deprecor ut vestra oratione me miserum peccatorem adjuvare velitis. Rogo etiam ut per consolationem divinam, quoniam supernae visioni frequenter innixa estis, mihi consolatoria verba rescribatis, et quomodo his praeesse possim quos sub regimine sacerdotii regere debeo, benigne insinuetis. Valete.
|
(Psal. LXX)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 126 |
EPISTOLA CXXVI. FRATRIS S. AD S. HILDEGARDEM. Peccatis gravatus ipsius se commendat precibus.
|
Dominae H. matri spirituali Fr. S . . . . . ecclesiae fratrum extimus, sed super omnes peccatorum sordibus obfuscatus, cum Martha dapes spirituales ministrare, et cum Maria gaudia vitae coelestis anhelare.
|
Gaudio gaudeo, o mater spiritualis, vos in conspectu Domini Dei nostri gratiam invenisse, lampademque felicis animae vestrae propter ipsius adventum absque temporis illius fatigatione igne sancti Spiritus hactenus accensam habuisse. Vos igitur, o symmysta Dei, quia cum prudentibus virginibus castitatis integritate polletis, oculumque contemplationis circa divinam claritatem fixum jugiter habetis, pusillanimitatis meae precatur devotio, ut faciem Domini, quam perversitatis cauteriatae nimis exacerbavi, vestris justissimis orationibus pro me placare curetis. Certus enim sum quia Deus noster refugium et virtus, vestram pro me libenter dignabitur exaudire deprecationem, ut pro sua pietate blasphemiae spiritu per quem nimis infelix anima mea circumvallatur longius fugato, mihique propter vos justificato non in aeternum det fluctuationem. Sed et haec a largiflua vestra bonitate deposco, ut per praesentium litterarum portitorem vestrae sanctitatis litteras parvitati meae rescribatis. Vestris sanctimonialibus monasticae religionis servatricibus tot de me dicite salutationes et orationes quot sunt in domo Domini aeternae mansiones. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 127 |
EPISTOLA CXXVII. V. PARISIENSIS MAGISTRI THEOLOGI AD HILDEGARDEM Quaerit a sancta Hildegarde an dici possit, quod paternitas et divinitas Deus non sit.
|
Dominae H. eximiae virgini Christi, V. Parisiensis humilis et indignus magister nomine et loco quo fungitur, orationem, et quidquid tantae sanctitatis et nobilitatis personae condignum censetur.
|
Quia tu, domina, ancillam te fecisti Christi, ipse te super te elevavit, et secreta tibi virginalis thalami adhuc in carne positae revelasse ex parte creditur, ut una ex his credatis, de quibus canitur: Introduxit me rex in cubiculum suum . Sed quia prophetica et fidelis anima dicit et ingeminat: Secretum meum mihi, secretum meum mihi , et Ezechias rex, qui cellas aromatum et thesauros templi nuntiis Babyloniorum aperuit, Deum in hoc graviter offendit. Beati illi qui nos peccatores in tantum praecellunt, ut coelestia rimentur, in viis suis spiritum discretionis ex his per tentationem magis quam per revelationem, Deo dante, proventum profecerunt, praestolentur, et inferius etiam apud homines de visionibus suis discant quae proferant vel quae reticeant. Sic namque, Deo donum ipsorum per humilitatem disponente, quaedam subsigillant, nec ea proferunt quae apostolicam et ecclesiasticam institutionem permoveant. Haec, prudens femina, attende, quia mulier timens Deum ipsa laudabitur. Dicitur quod elevata in coelestibus multa videas, et multa per scripturam proferas, atque modos novi carminis edas, cum nihil horum didiceris. Super his nequaquam miramur, quia non excedunt munditiam et sanctimoniam tuam, sine quibus talia ab homine non capiuntur. Scire autem possumus quidquid ibi de sanctis revelatur, innuat gloriam; quidquid hic abest agitur, exigat humiliationis formam. Nos autem quamvis a te longe positi simus, fiduciam in te habentes, quaedam a te petimus, scilicet, quoniam plurimi contendunt quod paternitas et divinitas Deus non sit, quid inde in coelestibus sentias, nobis exponere et transmittere non differas. Valeat dilectio tua.
|
(Cant. II) (Isa.
XXIV)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 128 |
EPISTOLA CXXVIII. FRATRIS O. AD HILDEGARDEM. Deplorat Ecclesiae per schisma scissuram, oratque ut pro ea suas preces interponat, pro se etiam qui a daemonibus vexabatur.
|
HILDEGARDI dilectae matri, fr. O., filialis dilectionis obsequium.
|
O mater dilecta, quid facient infantes, nullum qui eis lac praebeat habentes? Parvuli petunt panem et est non qui frangat eis . Sol quoque opposuit sibi nubem, ne pertranseat oratio. Quid ergo faciet homo languidus, quaerens salutis remedium, et non inveniens consolationis auxilium? Ecclesia schismate vulnerata est per verbum divisionis. Ecce hic, ecce illic, quod futurum est in capite jam percurrit in corpore, et non est sanitas ubi gladius iste pertransivit. Quid ergo dicis, mater honorata? Putas inveniri potest quem quaeri omnino necesse est! Tandiu medicum deesse puto, dum vulneris putredinem sentio. Accede ergo ad inaccessibilem; intra ubi non patet omnibus accessus; dic Dilecto tuo: Quare obdormis, Domine? Foris stant quaerentes te. Anima tua vulnerata charitate non est, si dissensionis gladio percussa est. Veniat eis sanitas orationis tuae, ut sint unum. Et cum effuderis orationem tuam coram oculis Domini, ad nos regredere, et quid intus agnoveris, nuntia nobis, quantum ille concesserit, cujus sermocinatio cum simplicibus est. Habeo etiam ego animam foedam, multis itineribus divisam atque vulneratam, pro qua Deum orare velis charitatem tuam devotissime exoro. Nam a malignis spiritibus multoties tam occulte quam aperte impugnor, qui me plurimum fatigant et seducere volunt, et quid de his sentias rogo ut per scripta tua mihi renunties.
|
(Thren. IV)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | ||
Hildegardis Bingensis
| 129 |
EPISTOLA CXXIX. N. DECANI S. MARTINI MOGUNTINI AD HILDEGARDEM. Optat eam videre, seque ejus commendat orationibus.
|
HILDEGARDI reverendissimae dominae ac dilectissimae matri, N. de S. Martino Moguntinae Ecclesiae decanus indignus, modicum id quod est.
|
Necessarium mihi non est scribere quanta veneratione meus mea sanctitati vestrae substrata sit, quam sincera charitate vos diligam, quam paratus subservire vobis, si dignata fueritis uti nostro qualicunque servitio. Quanto desiderio scriptis vestris saepius consolari cupiam, quia splendor divinae sapientiae, qui vos intus illuminat, haec vobis revelat. Ipse quidem proposueram modo videre vos et vestris sermonibus consolari; sed infirmitate corporis praepeditus sum, et venire ad praesens non possum. Cum autem data fuerit opportunitas, Deo volente, videbo vos; et quod scriptis a vobis quaerere non possum, viva voce requiram. Interim rogo, dilectissima mater, ut oretis pro me Creatorem ac Redemptorem nostrum, ut sic ad omnem voluntatem suam vitam nostram componat, quatenus sibi ipsi in nobis complaceat. Etiam rogo, si quid de nostro servitio indigueritis, praecipiatis quidquid vobis videtur. Sed et scriptis vestris per praesentem nuntium iterum consolari cupio. Deus vos conservare et Spiritu suo sancto semper illustrare dignetur, omni mihi venerationis officio colenda beatissima mater.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 130 |
EPISTOLA CXXX. N. AD HILDEGARDEM. Fidei ipsius animam suam, corpusque suum, totamque congregationem suam illi commendat.
|
Venerabili et dilectissimae magistrae, H., vasculo divinae electionis aptissimo, N. gratia Dei in quod est, quidquid valet servitus unica cum oratione assidua.
|
Spiritu et mente vos valere exopto, et pro statu omnium rerum vestrarum devotis precibus die noctuque pedibus Dei procumbo. Charissima, si ordinatio Dei in hac vita nos separavit, insolubile tamen vinculum benedictionis insolubiliter nos conglutinavit. Ipsius namque dilectionis vicissitudinem a vobis exposco, ut mei memoriam habeatis in orationibus vestris et sancto conventui vestro commendetis. Quid plura? In fidem vestram animam meam et corpus meum, cunctamque congregationem nostram commendo. Valeat in aeternum beatitudo vestra.
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] | |||
Hildegardis Bingensis
| 131 |
EPISTOLA CXXXI. H. MONACHI MULENBRUNNUNSIS AD HILDEGARDEM. Ut aliquid de coelesti admonitione sibi transmittat.
|
HILDEGARDI olivae speciosae et margaritae pretiosae, H. solo nomine monachus in Mulenbrunnun, cum ardente lampade coelesti Sponso obviam ire.
|
O quam pulchra est casta generatio cum claritate; immortalis enim est memoria illius, quia et apud Deum nota est et apud homines . Ex hac tam pulchra atque beata generatione te, summi Regis filiam, clarescentibus virtutum indiciis patet exortam, quippe quae in facie praeclari operis formam praefers hominis interioris. Tali virtutis decore imaginatur similitudo genitricis tuae: cum exemplo illius lanam et linum quaesisti, et stragulatam vestem operimentum animae tuae texuisti. Stragulata quippe vestis induitur, cum virtute charitatis multiplicibus intexta figuris fidelis quaeque anima investitur. Resplendet in hac veste regia humilitas et obedientia, pietas et continentia, carnis castimonia et mentis sanctimonia, denique mille millia memoratis similia. Hac virtutum varietate circumamicta a dextris summi Regis assistis, velut illa prophetica regina, ubi inaestimabilem sapientiae thesaurum invenisti. Unde lucis aeternae candorem quasi de abysso mortalibus ostendisti. Audi igitur filia, et vide, et inclina aurem tuam, ut quia charitas in proximi dilectione consistit, per tuae orationis auxilium veniale sentiam quidquid in me minus invenio perfectum. Indubitanter enim cognosco te ab eo specialius audiri, in cujus contemplatione saepius te contingit immorari. Rogo etiam, salva gratia tua, soror et domina, ut aliquid de coelesti admonitione mihi transmittas, ut per hoc tuae sanctitatis memoriam cordis mei oculis anteponas. Quid plura? Corpore absens, spiritu praesens te saluto, obnixe orans ut mei peccatoris memineris quae gressum mentis cum Apostolo semper in anteriora extendis. Vale.
|
(Sap. IV)
|
http://viaf.org/viaf/87772061
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.