id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
28835
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%8D%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Ελληνικό ατομικό πρωτάθλημα σκακιού ανδρών
|
Οι Πρωταθλητές στο Σκακιστικό Πρωτάθλημα Ελλάδος χωρίζονται σε δυο ομάδες. Καταγράφονται τέσσερα άτομα πριν από την ίδρυση της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας, και τα υπόλοιπα μετά την ίδρυση της Ε.Σ.Ο. το 1948. Για όλους αναγράφεται το έτος κτήσης του τίτλου, η φορά που τον κατέκτησε (1η, 2η, κλπ) αν είναι πολυνίκης, και το ονοματεπώνυμο.
Πριν την ίδρυση της Ε.Σ.Ο.
1934 : .... Δημήτριος Παπαντωνίου
1935 : .... Σταύρος Φρυγανάς
1947 : Μάριος Μικρουλέας
1948 : Χρήστος Μυλωνάς
Μετά την ίδρυση της Ε.Σ.Ο.
1949 : Φώτις Μαστιχιάδης
1950 : /1η/ Δημήτριος Παρλιάρος
1951 : /1η/ Γεώργιος Γαϊτανάρος
1952 : /2η/ Γεώργιος Γαϊτανάρος
1953 : /3η/ Γεώργιος Γαϊτανάρος
1954 : /2η/ Δημήτριος Παρλιάρος
1955 : Δεν διεξήχθησαν αγώνες
1956 : /1η/ Τριαντάφυλλος Σιαπέρας
1957 : Παναγιώτης Παναγόπουλος
1958 : Χαράλαμπος Συγγελάκης
1959 : Αλέξανδρος Άγγος
1960 : /1η/ Αναστάσιος Αναστασόπουλος
1961 : /2η/ Αναστάσιος Αναστασόπουλος
1962 : /1η/ Χρήστος Κόκκορης
1963 : Κωνσταντίνος Χατζιώτης
1964 : Αριστείδης Παϊδούσης
1965 : /1η/ Λάζαρος Βυζαντιάδης
1966 : /2η/ Λάζαρος Βυζαντιάδης
1967 : /3η/ Αναστάσιος Αναστασόπουλος
1969 : /2η/ Χρήστος Κόκκορης
1970 : /3η/ Χρήστος Κόκκορης
1971 : /1η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1972 : /2η/ Τριαντάφυλλος Σιαπέρας
1973 : /2η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1974 : Μιλτιάδης Γρηγορίου
1975 : /3η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1976 : /1η/ Παναγιώτης Μπαλάσκας
1977 : /4η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1978 : /5η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1979 : /2η/ Παναγιώτης Μπαλάσκας
1980 : /6η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1981 : /1η/ Σπυρίδων Σκέμπρης
1982 : Νικόλαος Σκαλκώτας
1983 : /1η/ Ευστράτιος Γρίβας
1984 : /2η/ Σπυρίδων Σκέμπρης
1985 : /7η/ Γεώργιος Μακρόπουλος
1986 : /1η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1987 : /2η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1988 : /3η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1989 : /3η/ Σπυρίδων Σκέμπρης
1990 : /4η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1991 : /5η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1992 : /6η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1993 : /4η/ Σπυρίδων Σκέμπρης
1994 : /7η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
1995 : Ιωάννης Νικολαΐδης
1996 : /2η/ Ευστράτιος Γρίβας
1997 : /1η/ Ιωάννης Παπαϊωάννου
1998 : /2η/ Ιωάννης Παπαϊωάννου
1999 : /3η/ Ιωάννης Παπαϊωάννου
2000 : /1η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2001 : /2η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2002 : /3η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2003 : /4η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2004 : /5η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2005 : /6η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2006 : /8η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
2007 : Ιωάννης Παπαδόπουλος
2008 : /7η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2009 : /8η/ Χριστόδουλος Μπανίκας
2010 : /9η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
2011 : /1η/ Αντώνης Παυλίδης
2012 : /2η/ Αντώνης Παυλίδης
2013 : Σωτήρης Μαλικέντζος
2014 : /10η/ Βασίλειος Κοτρωνιάς
2015 : /1η/ Θάνος Μαστροβασίλης
2016 : /3η/ Αντώνης Παυλίδης
2017 : /2η/ Ιωάννης Νικολαΐδης
2018 : /2η/ Θάνος Μαστροβασίλης
2019 : Σταμάτης Κούρκουλος-Αρδίτης
2020
2021 : /3η/ Θάνος Μαστροβασίλης
2022 : /1η/ Γεώργιος Μήτσης
Επανάληψη Τίτλου Πρωταθλητή Ελλάδος
10 φορές: Βασίλειος Κοτρωνιάς
8 φορές: Χριστόδουλος Μπανίκας
7 φορές: Γεώργιος Μακρόπουλος
4 φορές: Σπυρίδων Σκέμπρης
3 φορές: Γεώργιος Γαϊτανάρος, Αναστάσιος Αναστασόπουλος, Χρήστος Κόκκορης, Ιωάννης
Παπαϊωάννου, Αντώνης Παυλίδης, Θάνος Μαστροβασίλης
2 φορές: Δημήτριος Παρλιάρος, Τριαντάφυλλος Σιαπέρας,
Λάζαρος Βυζαντιάδης, Παναγιώτης Μπαλάσκας, Ευστράτιος Γρίβας, Ιωάννης Νικολαΐδης,
1 φορά: Δημήτριος Παπαντωνίου, Σταύρος Φρυγανάς, Μάριος Μικρουλέας, Χρήστος Μυλωνάς, Φώτης Μαστιχιάδης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Χαράλαμπος Συγγελάκης, Αλέξανδρος Άγγος, Κωνσταντίνος Χατζιώτης, Άρης Παϊδούσης, Μιλτιάδης Γρηγορίου, Νικόλαος Σκαλκώτας, Ιωάννης Παπαδόπουλος, Σωτήρης Μαλικέντζος, Σταμάτης Κούρκουλος-Αρδίτης, Γεώργιος Μήτσης
Δες επίσης
Ελληνικό ατομικό πρωτάθλημα σκάκι γυναικών
Πηγές
Όλοι οι νικητές στα ατομικά πρωταθλήματα
Παραπομπές
Σκάκι στην Ελλάδα
|
519554
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B5%20%CE%9F%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Μαρίε Ούντερ
|
Η Μαρίε Ούντερ (Marie Under, 27 Μαρτίου 1883 – 25 Σεπτεμβρίου 1980) ήταν Εσθονή ποιήτρια, μία από τις σημαντικότερες της χώρας. Ήταν υποψήφια για το Νόμπελ Λογοτεχνίας τουλάχιστον οχτώ φορές.
Παιδική ηλικία
Η Ούντερ γεννήθηκε στο Τάλιν, όπου παρακολούθησε μαθήματα σε ένα ιδιωτικό Γερμανικό σχολείο θηλέων. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε ως πωλήτρια σε ένα βιβλιοπωλείο. Στον ελεύθερο χρόνο της έγραφε ποιήματα στα γερμανικά. Το 1902 παντρεύτηκε έναν Εσθονό λογιστή, τον Καρλ Χάκερ. Το ζευγάρι είχε δύο παιδιά, με τα οποία ζούσε στο Κούτσινο, ένα προάστιο της Μόσχας. Ωστόσο το 1904 ερωτεύτηκε τον Εσθονό καλλιτέχνη Αντς Λαϊκμάα. Ο Λαϊκμάα την έπεισε να μεταφράσει την ποίησή της στα εσθονικά και να υποβάλλει τα μεταφρασμένα έργα της σε τοπικές εφημερίδες.
Επιστροφή στην Εσθονία
Το 1906 η Ούντερ επέστρεψε στο Τάλιν. Το 1913 γνώρισε τον Άρτουρ Άντσον, που έγινε ο γραμματέας της. Επίσης κατάρτισε τους πρώτους τόμους της δημοσιευμένης ποίησης της. Το 1924 η Ούντερ πήρε διαζύγιο από τον Καρλ Χάκερ και παντρεύτηκε τον Άντσον.
Η Ούντερ ήταν ιδρυτικό μέλος της Εσθονικής Ένωσης Συγγραφέων το 1922.
Στη δεκαετία του 1920 η Ούντερ επισκεπτόταν συχνά το σπίτι του Ίγκορ Σεβεργιάνιν, ενός Ρώσου ποιητή, στο χωριό Τόιλα, καθώς συχνά ήταν σε διακοπές. Ο Σεβεργιάνιν δημοσίευσε ένα βιβλίο με μεταφράσεις από την Ούντερ. Ωστόσο ο Σεβεργιάνιν δεν μιλούσε εσθονικά και χρησιμοποιούσε μεταφράσεις λέξη προς λέξη, ως βάση.
Η ζωή στην εξορία
Τον Σεπτέμβριο του 1944 η ΕΣΣΔ ανακατέλαβε την Εσθονία. Η Ούντερ και η οικογένειά της κατέφυγαν στη Σουηδία. Πέρασε σχεδόν ένα χρόνο σε έναν προσφυγικό καταυλισμό. Το 1945 η οικογένεια μετακόμισε στο Μελερχέιντεν, ένα προάστιο της Στοκχόλμης, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό της στις 25 Σεπτεμβρίου 1980. Πέθανε στη Στοκχόλμη και τάφηκε στο κοιμητήριο Skogskyrkogården της πόλης. Τον Ιανουάριο του 2015 ανακοινώθηκε ότι θα επαναταφεί στην Εσθονία.
Μεταφράσεις
Τα έργα της Ούντερ έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 26 γλώσσες. Είναι από τους πιο πολυμεταφρασμένους Εσθονούς συγγραφείς. Μερικές από τις γλώσσες είναι:
Στα Ρωσικά, από τον Ίγκορ Σεβεργιάνιν.
Στα Κόμι, από την Νίνα Ομπρέζκοβα (2008).
Στα Ουντμούρτ, από την Ναντέζντα Πτσελοβόντοβα (Ναντί Μους, 2006).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άρθρο σε Εσθονικό Λογοτεχνικό Περιοδικό , einst.ee
Η Μαρί Ούντερ σε εικόνες, kirmus.ee
Εσθονοί ποιητές
|
187976
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CF%84%CE%BC%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%282000-2009%29
|
Ιστορία του ποδοσφαιρικού τμήματος του Παναθηναϊκού (2000-2009)
|
Η δεκαετία του 2000 ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού από πλευράς συγκομιδής τίτλων. Το 2000 αποχώρησε από την προεδρία και τη διοίκηση του συλλόγου ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Η ομάδα τα επόμενα χρόνια κατέκτησε μόνο το νταμπλ την περίοδο 2003–04. Παρά την κακή πορεία του στις εγχώριες διοργανώσεις, ο Παναθηναϊκός παρέμεινε ο καλύτερος εκπρόσωπος του ελληνικού ποδοσφαίρου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όπου είχε τις περισσότερες επιτυχίες από τις ελληνικές ομάδες και συνέχισε την καλή παράδοση που έχει δημιουργήσει στις ευρωπαϊκές του εμφανίσεις από τη δεκαετία του 1970.
Τη δεκαετία αυτή σημαντικό ζήτημα που απασχόλησε τον Παναθηναϊκό ήταν η κατασκευή του νέου γηπέδου της ομάδας. Στο τέλος της δεκαετίας αποφασίστηκε να ανεγερθεί νέο γήπεδο στην περιοχή του Ελαιώνα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης) από το 2000 έως το 2005 καθώς και την αγωνιστική περίοδο 2007–08.
Τις υπόλοιπες χρονιές αγωνιζόταν στο ΟΑΚΑ. Στα διοικητικά τον έλεγχο της ομάδας διατηρούσε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ενώ το 2008 ανακοινώθηκε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και η είσοδος στην Π.Α.Ε. και άλλων μετόχων.
Πορεία στο πρωτάθλημα
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε μόνο ένα πρωτάθλημα στη διάρκεια της δεκαετίας, την αγωνιστική περίοδο 2003–04. Τις υπόλοιπες χρονιές, στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, τερμάτισε πέντε φορές δεύτερος (τις δύο από αυτές μετά τη διαδικασία των play off) και τρεις τρίτος. Από αυτές τις χρονιές καλύτερη ήταν η περίοδος 2002–03 που ισοβάθμησε στο τέλος του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό αλλά έχασε το πρωτάθλημα γιατί υστερούσε στους μεταξύ τους αγώνες και χειρότερη ήταν η περίοδος 2006–07 που τερμάτισε 17 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός σημείωσε την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα την περίοδο 1999–2000 με 92 γκολ ενώ η καλύτερη αμυντική του επίδοση ήταν 18 γκολ, κάτι που πέτυχε τέσσερις φορές.
Κύπελλο Ελλάδας
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε μόνο ένα κύπελλο τη δεκαετία του 2000. Αυτό ήταν την περίοδο 2003–04, νικώντας στον τελικό τον Ολυμπιακό με σκορ 3–1. Στον τελικό κατάφερε να φτάσει άλλη μία φορά, την περίοδο 2006–07 όπου ηττήθηκε από τη Λάρισα με σκορ 2–1. Τις υπόλοιπες χρονιές δεν κατάφερε να προχωρήσει πέρα από τα προημιτελικά. Μέχρι τα προημιτελικά έφτασε την περίοδο 2000–01 που αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό, την περίοδο 2002–03 που αποκλείστηκε από το Αιγάλεω, και την περίοδο 2008–09 που αποκλείστηκε από τον Πανσερραϊκό. Προώρους αποκλεισμούς από τη φάση των 16 είχε την περίοδο 1999–2000 που αποκλείστηκε από τον Άρη, την περίοδο 2001–02 που αποκλείστηκε από τον Ηρακλή, την περίοδο 2004–05 που αποκλείστηκε από την ΑΕΚ και την περίοδο 2007–08 που αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό. Χειρότερη ήταν η πορεία του την περίοδο 2005–06 που αποκλείστηκε από τη φάση των 32 από τον Εργοτέλη.
Ευρωπαϊκή πορεία
Ο Παναθηναϊκός συνέχισε και τη δεκαετία του 2000 την παράδοση των καλών εμφανίσεων στους Ευρωπαϊκούς αγώνες καθώς ήταν η ελληνική ομάδα με την καλύτερη παρουσία. Ήταν η μοναδική ελληνική ομάδα που κατάφερε να φτάσει μέχρι την προημιτελική φάση και μάλιστα δύο φορές. Την περίοδο 2001–02 έφτασε στην προημιτελική φάση του Champions League τερματίζοντας πρώτος στον αρχικό όμιλο, με αντιπάλους, την Άρσεναλ, τη Μαγιόρκα και την ΦΚ Σάλκε 04 και δεύτερος στον επόμενο όμιλο, με αντιπάλους τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Πόρτο και τη Σπάρτα Πράγας. Στα προημιτελικά αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα με νίκη 1–0 και ήττα 3–1. Χάρη στα εκπληκτικά αποτελέσματα και την παρουσία του στη διοργάνωση, ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε ως η καλύτερη ομάδα στον κόσμο για το μήνα Σεπτέμβριο του 2001 από την IFFHS (International Federation of Football History & Statistics), ένα μοναδικό επίτευγμα που ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που το κατέχει. Την επόμενη χρονιά έφτασε στα προημιτελικά του κυπέλλου UEFA όπου αποκλείστηκε από την Πόρτο με νίκη 1–0 στην Πορτογαλία και ήττα στη Λεωφόρο με 2–0 στην παράταση.
Συνολικά ο Παναθηναϊκός συμμετείχε όλες τις χρονιές της δεκαετία στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στο Champions League αγωνίστηκε έξι φορές. Εκτός από την περίοδο 2001–02 που έφτασε στα προημιτελικά άλλες δύο φορές έφτασε μέχρι τη φάση των δεκαέξι, την περίοδο 2000–01 και την περίοδο 2008–09. Τρίτος στη φάση των ομίλων, οπότε και συνέχισε στο κύπελλο UEFA, τερμάτισε δύο φορές, την περίοδο 2003–04 και 2004–05 ενώ τελευταίος στον όμιλό του τερμάτισε μόνο τη χρονιά 2005–06. Η χρονιά αυτή που συνοδεύτηκε και από βαριές ήττες από την Μπαρτσελόνα και τη Βέρντερ Βρέμης αποτελεί τη χειρότερη Ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού στη διάρκεια της δεκαετίας.
Σύνθεση και μεταγραφές
Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο μισό της δεκαετίας στηρίχθηκε κυρίως σε Έλληνες παίκτες, οι οποίοι αποτελούσαν τον βασικό κορμό της ομάδας. Σημαντικότεροι Έλληνες παίκτες που αγωνίστηκαν αυτή την περίοδο στον Παναθηναϊκό ήταν ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Άγγελος Μπασινάς, ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο Γιούρκας Σεϊταρίδης (αποκτήθηκε το 2001 από τον ΠΑΣ Γιάννενα), ο Τάκης Φύσσας, ο Σωτήρης Κυργιάκος, ο Γιάννης Γκούμας, ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Μιχάλης Κωνσταντίνου (αποκτήθηκε το 2001 από τον Ηρακλή). Σημαντικότερες μεταγραφές ξένων παικτών αυτή την περίοδο ήταν του ΠορτογάλουΠάουλο Σόουζα και του Κροάτη Γκόραν Βλάοβιτς.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας ο Παναθηναϊκός είχε τελείως διαφορετική σύνθεση. Από τους Έλληνες παίκτες που αποτελούσαν τον κορμό της ομάδας την πρώτη πενταετία της δεκαετίας είχε απομείνει μόνο ο Γκούμας. Την περίοδο αυτή σημαντικότερες μεταγραφές του Παναθηναϊκού ήταν οι Ιγκόρ Μπίσκαν και Φλάβιο Κονσεϊσάο που ήρθαν στον Παναθηναϊκό το 2005, ο Εσεκιέλ Γκονσάλες, ο Αντρέας Ίβανσιτς, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα και από την εγχώρια αγορά ο Δημήτρης Σαλπιγκίδης. Επίσης στον βασικό κορμό της ομάδας συμμετείχαν οι Έλληνες παίκτες, Αλέξανδρος Τζόρβας, Λουκάς Βύντρα, Αλέξανδρος Τζιόλης και Νίκος Σπυρόπουλος.
Προπονητές
Από τους πολλούς προπονητές που πέρασαν από τον Παναθηναϊκό τη δεκαετία του 2000 όλοι είχαν σύντομη παρουσία που σπάνια ξεπερνούσε τη μία σεζόν. Οι μόνοι που κατάφεραν να παραμείνουν για περισσότερο από ένα χρόνο στον πάγκο του Παναθηναϊκού ήταν ο Ιτζάκ Σουμ και Αλμπέρτο Μαλεζάνι που παρέμειναν για διάστημα λίγο μεγαλύτερο του ενός έτούς. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε την αγωνιστική περίοδο 1999-2000 με προπονητή τον Γιάννη Κυράστα, τον οποίο διαδέχτηκε ο Άγγελος Αναστασιάδης την περίοδο 2000-01. Ο τελευταίος δεν παρέμεινε όλη τη χρονιά και αντικαταστάθηκε από τον Στράτο Αποστολάκη. Ο Κυράστας επανήλθε στις αρχές της περιόδου 2001-02 αλλά αντικαταστάθηκε στα μέσα της χρονιάς από τον Σέρτζιο Μαρκαριάν. Την περίοδο 2002-03 ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με προπονητή τον Φερναντο Σάντος ο οποίος αποχώρησε από τις αρχές της χρονιάς μετά από ένα πολύ κακό ξεκίνημα και τον διαδέχτηκε ο Σέρτζιο Μαρκαριάν που κάθησε για δεύτερη φορά στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε προπονητής ο Ιτζάκ Σουμ που κατάφερε να κατακτήσει του μοναδικούς τίτλους του Παναθηναϊκού μέσα στη δεκαετία. Την επόμενη χρονιά ο Σουμ λόγω διαφωνίας με τη διοίκηση αποχώρησε από τις πρώτες αγωνιστικές και το πρωτάθλημα ολοκλήρωσε ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι.
Ο τελευταίος παρέμεινε προπονητής του Παναθηναϊκού και την επόμενη χρονιά την οποία ολοκλήρωσε. Την περίοδο 2006-07 ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με προπονητή τον Χανς Μπάκε και ολοκλήρωσε τη χρονιά με τον Βίκτορ Μουνιόθ ενώ τις επόμενες δύο χρονιές κάθησαν στον πάγκο του Παναθηναϊκού οι Ζοσέ Πεσέιρο και Χενκ Τεν Κάτε.
Παραπομπές
Παναθηναϊκός 2000
Παναθηναϊκός (ποδόσφαιρο)
|
232176
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B3%CE%AC%CE%B4%CE%B1%20%28%CE%91%CE%B6%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82%29
|
Πόντα Ντελγάδα (Αζόρες)
|
Η Πόντα Ντελγάδα (πορτογαλικά: Ponta Delgada) πορτογαλική προφορά ΔΦΑ: [ˈpõtɐ ˌðɛɫˈɣaðɐ], είναι πόλη και δήμος στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Αζορών, που ανήκει στην Πορτογαλία. Είναι η πρωτεύουσα του νησιού Σάο Μιγκέλ και έχει πληθυσμό 68.809 κατοίκους σύμφωνα με απογραφή του 2011.
Μετά το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 1976 η Πόντα Ντελγάδα είναι η διοικητική πρωτεύουσα της Αυτόνομης Περιοχής του νησιωτικού συμπλέγματος των Αζορών.
Ιστορία
Περίπου το 1450, ο Πέρου ντε Τέιβε ίδρυσε ένα μικρό ψαροχώρι που τελικά εξελίχθηκε στον αστικό οικισμό της Σάντα Κλάρα.
Κατοικημένο ήδη από το 1444, το Σάο Μιγκέλ ήταν ένα μεγάλο νησί με μικρούς διάσπαρτους οικισμούς, εκτός από τη Βίλα Φράνκα ντο Κάμπο στην κεντρική νότια ακτή και τη μικρότερη κοινότητα Πόντα Ντελγάδα. Η Βίλα Φράνκα ντο Κάμπο ήταν για πολλά χρόνια το οικονομικό και κοινωνικό κέντρο του νησιού, και έδρα της τοπικής κυβέρνησης, αλλά πολλοί ευγενείς και ντόπιοι ευγενείς περιφρονούσαν το τόσο υποχωρητικό καθεστώς που υπήρχε στην πόλη για την κυβέρνηση (δημιουργώντας πολλές συγκρούσεις μεταξύ αυτών των κατοίκων και των διοικητών στη νότια ακτή). Οι ευγενείς στην Πόντα Ντελγάδα έστειλαν μια μυστική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Φερνάου Ζόρζε Βέλιου, για να συναντηθεί με τον βασιλιά Εμμανουήλ Α΄ στη Λισαβόνα και να ζητήσουν την αυτοδιοίκηση της κοινότητας. Στο Abrantes, ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄, στις 29 Μαΐου του 1507, με διάταγμα αναβάθμισε τον οικισμό δίνοντάς του το καθεστώς του χωριού (πορτογαλικά: vila).
Το 1522 ένας σεισμός και μια κατολίσθηση κατέστρεψαν την πρωτεύουσα της επαρχίας, καταστρέφοντας πολλά από τα κτίρια και σκοτώνοντας πολλούς ανθρώπους. Η Πόντα Ντελγάδα έγινε το μοναδικό κέντρο με υποδομή για την υποστήριξη της γραφειοκρατίας των Αζορών και την αντικατάσταση των σημαντικών οικονομικών δεσμών της. Γρήγορα, ο ρόλος της άλλαξε και τελικά αναβαθμίστηκε, με διάταγμα, με το καθεστώς της πόλης από τον βασιλιά Ιωάννη Γ΄ στις 2 Απριλίου του 1546.
Η ναυτική μάχη της Πόντα Ντελγάδα (γνωστή και ως Μάχη του Σάο Μιγκέλ) πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1582, στα ανοικτά των ακτών, στο πλαίσιο της πορτογαλικής κρίσης διαδοχής του 1580. Ήταν μια αγγλο-γαλλική εκστρατεία εναντίον της Ισπανίας για να διατηρηθεί ο πορτογαλικός έλεγχος των Αζορών, οι οποίες Αζόρες είχαν ταχθεί με τον υποψήφιο, Αντώνιο της Πορτογαλίας, εμποδίζοντας έτσι τον ισπανικό έλεγχο.
Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ο δήμος γνώρισε τη μεγαλύτερη ώθηση της οικονομικής δραστηριότητας, με τη διοχέτευση των εξαγωγών εσπεριδοειδών στο Ηνωμένο Βασίλειο και, μετά το 1818, την ανάπτυξη ξένων επιχειρήσεων στο ιστορικό κέντρο, πολλές από τις οποίες ήταν Εβραϊκές. Όπως και σε άλλα κέντρα του αρχιπελάγους, η πόλη της Πόντα Ντελγάδα γνώρισε πολλές τάσεις αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της «πράσινης» οικοδόμησης των κοινοτήτων (με την ανέγερση των κήπων του António Borges, José do Canto, Jácome Correia και την Viscount of Porto Formoso, το οποίο θα γίνει μέρος του Πανεπιστημίου των Αζορών), την κατασκευή πολλών περίτεχνων σπίτιων, την απομάκρυνση των ζώων από αστικούς χώρους, το άνοιγμα νέων, μεγαλύτερων, οδών, τη μετακίνηση των νεκροταφείων στην περιφέρεια και τη μετεγκατάσταση των αγορών για τα ψάρια, το κρέας και τα φρούτα. Λόγω αυτών των αλλαγών και της ανάπτυξης της εμπορικής τάξης, η Πόντα Ντελγάδα έγινε η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Πορτογαλία, σε οικονομικά πλούτη και σε αριθμό κατοίκων. Ο ποιητής Bulhão Pato, γράφοντας για την Πόντα Ντελγάδα, εξεπλάγην από τον εξαιρετικό πλούτο των ιδιοκτητών φυτειών, των «κυρίων» αγροτών που ζούσαν στον αστικοποιημένο πυρήνα: εξαγωγείς πορτοκαλιών και καλαμποκιού, τραπεζίτες, επενδυτές, βιομηχάνους και πλοιοκτήτες, όλοι συμμετείχαν σε μια προνομιούχα τάξη οικονομικών και κοινωνικών στοχαστών και φιλάνθρωπων.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, η θέση της Πόντα Ντελγάδα ήταν σχετικά υψηλή (όγδοη μεγαλύτερη), αν και η μεταβαλλόμενη σημασία των αγροτικών οικονομιών σταθερά μειώθηκε. Όμως, παρέμεινε η κεντρική θέση της στην οικονομία και την ιεραρχία του αρχιπελάγους των Αζορών. Ως εκ τούτου, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αλλαγής μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων. Σε μια τέτοια εκδήλωση, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και οι ορθολογικοί αγρότες αμφισβήτησαν τον Πολιτικό Διοικητή Αντόνιο Μπόρζες Κουτίνιο, ο οποίος υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης MFA ήθελε να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στην γη. Η διαμαρτυρία των αγροτών Μικαλένσε, τον ανάγκασε σε παραίτησή και ενέπνευσε μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών που έπληξαν τις Αζόρες και οδήγησαν σε πολιτική αναταραχή. Μετά από μια σειρά παράνομων συλλήψεων και κρατήσεων από τον Στρατιωτικό Διοικητή, η Αυτόνομη Επαρχία Πόντα Ντελγάδα έπαυσε μαζί με τις άλλες περιοχές (Όρτα και Άνγκρα ντο Εροΐσμο) στις 22 Αυγούστου του 1975, με την ίδρυση της Αυτόνομης Περιοχής των Αζορών, η προσωρινή κυβέρνηση της οποίας, ανέλαβε τις αρμοδιότητες της διοίκησης κατά τη μετάβαση της περιοχής στη συνταγματική αυτονομία.
Κλίμα
Το κλίμα της πόλης, όπως και το υπόλοιπο των Αζορών, διαμορφώνεται από το Ρεύμα του Κόλπου που επιτρέπει μια μικρή διακύμανση της θερμοκρασίας. Η ετήσια θερμοκρασία κυμαινόμενη μεταξύ 14 ° C και 25 ° C, σε ένα τυπικό μεσογειακό και υγρό υποτροπικό κλίμα. Το Ρεύμα του Κόλπου συμβάλλει επίσης σε έναν ασταθή καιρό που ποικίλλει πολύ κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και της άνοιξης, κάνοντας πρόγνωση του καιρού σε καθημερινή βάση δύσκολη. Τα επίπεδα υγρασίας είναι αρκετά υψηλά (συνήθως 90-100%).
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Πόλεις της Πορτογαλίας
Αζόρες
|
164144
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Σκωτική γλώσσα (αποσαφήνιση)
|
Με τον όρο Σκωτική γλώσσα μπορεί να αναφέρονται οι εξής γλώσσες:
Σκωτς γλώσσα, μία συγγενική προς τα Αγγλικά γλώσσα της γερμανικής οικογένειας
Σκωτική Γαελική γλώσσα, μία γλώσσα της κελτικής οικογένειας
Σκωτική Αγγλική γλώσσα, όλες οι επιμέρους διάλεκτοι της Αγγλικής γλώσσας οι οποίες μιλιούνται στη Σκωτία
Scottish Language, ένα επιστημονικό περιοδικό σκωτικών γλωσσών και γλωσσολογίας, που δημοσιεύεται από την Ένωση για τις Σκωτικές Λογοτεχνικές Σπουδές
Γλωσσολογία
|
244900
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B6%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Ισοπροπενυλοβενζόλιο
|
Το ισοπροπενοβενζόλιο ή 2-φαινυλοπροπένιο ή α-μεθυλοστυρένιο (AMS: A-MethylStyrene) ανήκει στην οικογένεια των αρωματικών υδρογονανθράκων. Χρησιμοποιήθηκε από τη βιομηχανία των πλαστικοποιητών, ρητινών και των πολυμερών. Βιομηχανικά παράγεται ως ένα παραπροϊόν της διεργασίας κουμενίου. Το ομοπολυμερές του, πολυ-α-μεθυλοστυρένιο, είναι ασταθές, χαρακτηριζόμενο από μια χαμηλή θερμοκρασία οροφής.
Δομή
Παραγωγή
Καταλυτική αφυδρογόνωση κουμένιου
Με καταλυτική αφυδρογόνωαη κουμενίου παράγεται κυρίως ισοπροπενυλοβενζόλιο:
Μεθοδος Fittιng
Από φαινυλαλογονίδιο και 2-αλοπροπένιο - Μεθοδος Fittιng:
Μέθοδος Grignard
Από φαινυλαλογονίδιο και 2-αλοπροπένιο – Μέθοδος Grignard:
Μέθοδος Friedel-Crafts
Με ισοπροπενυλίωση κατά Friedel-Crafts::
Προσθήκη βενζολίου σε προπίνιο
Με καταλυτική προσθήκη βενζολίου σε προπίνιο:
Με αφυδάτωση αλκοόλης
Με ενδομοριακή αφυδάτωση 2-φαινυλο-1-προπανόλης ή 2-φαινυλο-2-προπανόλης παράγεται ισοπροπενυλοβενζόλιο. Η αντίδραση ευνοείται σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες, >150 °C.:
ή
Αναφορές και σημειώσεις
Πηγές
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Αρένια
C9
|
480436
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A4%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Ιπποτικό Τάγμα της Καλατράβα
|
Είναι ιπποτικό τάγμα της Ισπανίας (ισπαν.: Orden de Calatrava), το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά για την άμυνα του κάστρου της πόλης Καλατράβα της Καστίλης το 1158 μ.Χ. Υφίσταται ακόμη και σήμερα αλλά πλέον έχει χάσει τον στρατιωτικό και θρησκευτικό χαρακτήρα του.
Ίδρυση
Κατά τον δωδέκατο αιώνα ο Βασιλιάς Σάντσο Γ΄, της Καστίλης στην Ισπανία δέχεται πιέσεις από τους Μαυριτανούς στα νότια σύνορα της περιοχής. Επειδή οι Ναΐτες είχαν αποσυρθεί από την περιοχή, ο Βασιλιάς έδωσε την εντολή δημιουργίας του Τάγματος στον ηγούμενο (Raymond της Fitero) του Κιστερκιανού Μοναστηριού με τον όρο να αναλάβει την άμυνα του κάστρου της περιοχής. Οι ενθουσιώδεις μοναχοί με συνεχείς και πολυετείς στρατιωτικές επιτυχίες συνέβαλλαν στην εκδίωξη των Μαυριτανών από την περιοχή της Καστίλης. Για αυτόν τον λόγο, έγινε από τον Βασιλιά επιχορήγηση στην περιουσία του Τάγματος νέων περιοχών σε Καστίλλη και Αραγωνία.
Σε αναγνώριση της προσφοράς του τάγματος ο Πάπας Αλέξανδρος Γ΄, το 1164, ενέκρινε τον Κανόνα και το Καταστατικό του Τάγματος, που είναι πλέον αυτόνομο με στρατιωτικό και θρησκευτικό χαρακτήρα.
Κατοπινά χρόνια
Μεγάλη ήταν η συμβολή του Τάγματος στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ιβηρικής χερσονήσου από τους Άραβες. Όμως οι πολιτικές ίντριγκες των Χριστιανικών Βασιλείων του Βορρά είχαν βαριές επιπτώσεις στην λειτουργία και οργάνωση του Τάγματος. Αποτέλεσμα η πτώση του κάστρου της Καλατράβα από τα στίφη των Μουσουλμάνων της δυναστείας των Αλμοάδων στην μάχη "Alarcos" το 1195 μ.Χ. Την ίδια εποχή ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ κάλεσε σε ιερό πόλεμο τους Χριστιανούς για την απελευθέρωση της Ιβηρικής και την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων. Οι αγώνες του Τάγματος συνεχίστηκαν και με την βοήθεια ξένων σταυροφόρων ανακατέλαβαν την έδρα τους το 1212 μ.Χ.
Το 1489 ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ εξαιτίας των πολιτικών διαφορών του Μεγάλου Μαγίστρου με τον Βασιλέα, παραδίδει την διοίκηση του Τάγματος στον Βασιλιά Φερδινάνδο με αποτέλεσμα το Τάγμα να χάσει τον μοναστικό του χαρακτήρα και την πολιτική του αυτονομία.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιπποτικά τάγματα
|
288415
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%88%CE%B7%CE%BB%CF%8C%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Υψηλό (αποσαφήνιση)
|
Με την ονομασία Υψηλό μπορεί να αναφερόμαστε σε:
Υψηλό Ηλείας, οικισμός της περιφερειακής ενότητας Ηλείας.
Υψηλό Δράμας, οικισμός της περιφερειακής ενότητας Δράμας.
Υψηλό Καστοριάς, οικισμός της περιφερειακής ενότητας Καστοριάς.
Παρώνυμα
Υψηλό Χωριό Φωκίδας, οικισμός της περιφερειακής ενότητας Φωκίδας.
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
7185
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B7
|
Κωνσταντίνος Σμολένσκη
|
Ο Κωνσταντίνος Σμολένσκη ή Σμολένσκυ (1843 - 27 Σεπτεμβρίου 1915) ήταν ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, αντιστράτηγος πυροβολικού, ήρωας του Ελληνοτουρκικού πόλεμου του 1897 και δυο φορές υπουργός στρατιωτικών.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Κωνσταντίνος Σμολένσκη ήταν μέλος της ιστορικής οικογένειας των Σμολένσκη ή Σμόλενιτς οι οποίοι κατάγονταν από τη Μοσχόπολη. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το επώνυμο της οικογένειας ήταν Δήμου, το οποίο και άλλαξαν σε Σμολένσκη, όταν έλαβαν τίτλο ευγενείας στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Το Σμολένσκη παραπέμπει στο όρος Σμόλικα της Πίνδου, μεγάλες εκτάσεις του οποίου οι Δήμου είχαν στην κατοχή τους από τη βυζαντινή ήδη περίοδο.
Κατά μία άλλη εκδοχή, ο προπάππους του αντιστράτηγου - Σίμων Σμόλενιτς - εγκαταστάθηκε στην Ουγγαρία από τη Μοσχόπολη, μετά το 1770 και απέκτησε περιουσία. Από την έπαυλη της οικογένειας, στον βορρά της Ουγγαρίας, που ονομαζόταν Σμολκ προήρθε και το επώνυμο της οικογένειας.
Πατέρας του Κωνσταντίνου Σμολένσκη ήταν ο επίσης στρατιωτικός Λεωνίδας Σμόλενιτς, και μητέρα του η Μαρία Αξιώτη από τη Νάξο, κόρη του οπλαρχηγού Κωνσταντίνου Αξιώτη. Είχε ακόμα έναν μεγαλύτερο αδερφό τον επίσης στρατιωτικό, Νικόλαο Σμόλεντς.
Ο Σμολένσκη παντρεύτηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1875, τη Χαρίκλεια (ή Χαριτίνη) Μελά, κόρη του γνωστού συγγραφέα, Λέοντος Μελά, και Πρώτη Ξαδέρφη του Παύλου Μελά, και μαζί απέκτησαν πέντε κόρες, από τις οποίες όμως επέζησαν μόνο οι τρεις: η Μαρία, η Ραλλού και η Σοφία. Από αυτές, η Ραλλού Σμολένσκη, αυτοκτόνησε σε ηλικία 20 ετών, αφού σύμφωνα με τον τύπο της εποχής έπασχε από μελαγχολία μετά τον θάνατο της μητέρας της.
Ο Σμολένσκη κατοικούσε στο σημερινό Νέο Φάληρο, σε έπαυλη νεοκλασικού ρυθμού που χτίστηκε πιθανότατα τη δεκαετία 1875 - 1885, στην οδό που έφερε το όνομά του, και συγκεκριμένα στο σημερινό διατηρητέο και ανακαινισμένο κτίριο επί των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου 17 και Κωνσταντίνου Σμολένσκη 25 - αν και διατηρούσε ακίνητη περιουσία και στο κέντρο της Αθήνας.
Η κηδεία του έγινε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1915, με πλήθος κόσμου να τον συνοδεύει στο Α΄ Νεκροταφείο όπου ετάφη, ενώ του αποδόθηκαν όλες οι στρατιωτικές τιμές.
Στρατιωτική καριέρα
Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών, το 1857, ο Σμολένσκη αποφάσισε να ακολουθήσει και αυτός τον στρατιωτικό κλάδο, και εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων. Όμως, δύο χρόνια αργότερα, το 1859, αποβλήθηκε οριστικά από τη Σχολή, λόγω του ατίθασου και ζωηρού χαρακτήρα του, που τον ενέπλεκε σε καβγάδες με τους συμμαθητές του. Έτσι, αποφασίστηκε να συνεχίσει τις στρατιωτικές του σπουδές στο Βέλγιο, όπου φοίτησε στη «Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών». Με το πέρας των σπουδών του, το 1863, και συγκεκριμένα στις 5 Δεκεμβρίου αυτού του έτους, κατατάχτηκε στο Πυροβολικό του Ελληνικού στρατού, με τον βαθμό του Ανθυπασπιστή.
Τον Μάιο του 1864 προβιβάστηκε σε Ανθυπολοχαγό, και τον Σεπτέμβριο του 1868 σε λοχαγό.
Μετείχε στην Κρητική Επανάσταση (1866-1867) ως εθελοντής, όπου και διακρίθηκε στις συγκρούσεις στο Μυλοπόταμο και στο Αμπελάκι του Ρεθύμνου.
Τα προσόντα που έδειξε ο Σμολένσκη κατά τις μάχες στην Κρήτη, έκαναν το επιτελείο του Στρατού να τον ξεχωρίσει και να τον στείλει για μετεκπαίδευση στη Γερμανία και στη Γαλλία. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1871. Τον Ιούλιο του 1881 προβιβάστηκε σε Ταγματάρχη. Το 1882 έλαβε μέρος στην «Επιτροπή Καθορισμού ελληνοτουρκικών συνόρων» μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας και τμήματος της Ηπείρου ενώ το 1885 - 1886 ανέλαβε την οχύρωση της συνοριακής γραμμής, εργασία για την οποία βραβεύτηκε από την κυβέρνηση με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού, του τάγματος του Σωτήρος. Μετά το πέρας αυτής της εργασίας διορίστηκε καθηγητής οχυρωτικής στη Σχολή Ευελπίδων.
Τον Σεπτέμβριο του 1888 προβιβάστηκε σε Αντισυνταγματάρχη. Με τον βαθμό αυτό, υπήρξε πρόεδρος του Α΄ διαρκούς Στρατοδικείου (1888 - 1895). Τον Μάιο του 1895 προβιβάστηκε σε Συνταγματάρχη, παραιτήθηκε από το Στρατοδικείο και ανέλαβε τη διοίκηση του Γ' Συντάγματος του Πυροβολικού.
Με το τέλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου, και συγκεκριμένα στις 7 Μαΐου 1897) ο Βασιλιάς προβιβάζει κατ' εκλογήν τον Σμολένσκη σε υποστράτηγο και τον διορίζει Μέραρχο της 1ης Μεραρχίας.
Ο Σμολένσκι έγινε ήρωας και λαϊκό ίνδαλμα. Πολλές πόλεις όπως η Πάτρα, το Αργοστόλι, τα Καλάβρυτα και άλλες, τον τίμησαν κάνοντάς τον επίτιμο δημότη, ενώ ο Δήμος Αθηναίων του πρόσφερε την τιμητική σπάθη, χειροτέχνημα που κατασκευάστηκε ύστερα από έρανο.
Τέλος, μετά το Κίνημα στο Γουδί, το 1909, δια νόμου της Βουλής προήχθη σε αντιστράτηγο.
Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897
δείτε επίσης: Μάχη του Βελεστίνου (1897)
Με την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων, ο Σμολένσκη ανέλαβε τη διοίκηση της 3ης Ταξιαρχίας με σκοπό την οχύρωση και προστασία των συνόρων στην περιοχή νότια του Τύρναβου, καθώς σύμφωνα με τις πληροφορίες του Γενικού Επιτελείου, οι Τούρκοι ετοιμάζονταν να εισβάλουν στην Ελλάδα από τα στενά του Ρεβενίου. Ο Σμολένσκη έχοντας ο ίδιος οχυρώσει τα σύνορα σε αυτό το σημείο κατά τη διάρκεια του 1885-1886, δεν προσέθεσε παρά μερικά χαρακώματα μόνο, και ετοιμάστηκε δίνοντας τις κατάλληλες θέσεις στο στράτευμα να εμποδίσει την εισβολή. Πράγματι, στις 6 Απριλίου του 1897, τα στρατεύματα του Εντέμ Πασά, προσπάθησαν να περάσουν τα στενά. Οι μάχες κράτησαν μέχρι και τις 10 Απριλίου, και τελικά οπισθοχώρησαν άπρακτοι αφού δεν κατάφεραν να νικήσουν τον στρατό του Σμολένσκη.
Την 10η Απριλίου, το Γενικό Επιτελείο, διατάζει τον Συνταγματάρχη να αφήσει το πεδίο της μάχης,και να ανασυνταχτεί μαζί με τον υπόλοιπο στρατό στη νέα αμυντική γραμμή Φαρσάλων- Βελεστίνου- Βόλου, κάτι που ο Σμολένσκη κατάφερε να κάνει κρατώντας την ταξιαρχία του συντεταγμένη και μην επιτρέποντας να εμφιλοχωρήσει ο πανικός και η ηττοπάθεια στις γραμμές της.
Ο ίδιος ο Σμολένσκη σε συνέντευξη που έδωσε αργότερα στον πολεμικό ανταποκριτή των Times του Λονδίνου είπε: «...Η διαταγή, κύριε, προήλθε από τον Διάδοχο. Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω και περίμενα, όταν ήρθε και δεύτερη διαταγή περισσότερο επείγουσα της πρώτης. Αμέσως κατάλαβα το μεγάλο σφάλμα που είχε διαπραχτεία αλλά όμως κατάλαβα και τις συνέπειες (που θα είχε ο στρατός) αν αρνιόμουν να υπακούσω. Οπότε, έφτασε και τρίτη διαταγή, ακόμα περισσότερο επείγουσα από τη δεύτερη που με διέταζε να υποχωρήσω αμέσως ενώ ταυτόγχρονα με πληροφορούσε ότι ελληνικός στρατός βόρεια της Λάρισας, δεν υπήρχε πλέον. Κατάλαβα τότε ότι είχαν χαθεί τα πάντα, και ότι καθήκον μου πλέον, ήταν να σώσω αυτό το γενναίο στράτευμα που με ακολούθησε στην εισβολή στο τουρκικό έδαφος.»
Στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε στα Φάρσαλα -παρόντος και του Αρχιστρατήγου, του διαδόχου Κωνσταντίνου- αποφασίστηκε ύστερα από εισήγηση και προτροπή του Σμολένσκη να καταληφθεί το χωριό Βελεστίνο, προκειμένου να προστατευτεί ο Βόλος. Στόχος της ταξιαρχίας ήταν να καταλάβει και να προστατέψει όλη την αμυντική γραμμή του Βόλου, από την οποία διερχόταν η σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε τη Λάρισα με το Βόλο. Πραγματικά, η ταξιαρχία ξεκίνησε το πρωί της 15ης Απριλίου 1897 σιδηροδρομικώς για το Βελεστίνο, ενώ επειδή δεν επαρκούσαν τα τραίνα, ένα τμήμα αυτής - το οποίο θα συνόδευε ο ίδιος ο Σμολένσκη, θα πήγαινε στο Βελεστίνο πεζή. Η αναπάντεχη επίθεση των Τούρκων στην ευρύτερη περιοχή του Βελεστίνου, πανικόβαλε τα τμήματα της ταξιαρχίας που μόλις είχαν φτάσει με το τραίνο στο χωριό, και υποχώρησαν σχεδόν αμέσως, τρεπόμενα σε άτακτη φυγή. Ομάδες στρατιωτών έφτασαν μέχρι και τον Βόλο, πανικοβάλοντας και τους συγκεντρωμένους εκεί, πρόσφυγες από τα γύρω χωριά. Όταν λίγες ώρες αργότερα, έφτασε και ο συνταγματάρχης, και έμαθε τι είχε γίνει, έδωσε διαταγές να συγκεντρωθεί ξανά το στράτευμα, στέλνοντας αγγελιοφόρους στο Βόλο. Ενδεικτικό, της ψυχικής του κατάστασης είναι το τηλεγράφημα που έστειλε στον Μοίραρχο του Πυροβολικού, Ιωάννη Ιωάννου:
«Επανέλθετε ενταύθα μετά ίλης ιππικού τάχιστα. Εντρέπομαι δια λογαριασμόν σας»
Από τις 17 έως τις 23 Απριλίου θα διεξαχθεί η περίφημη μάχη στο Βελεστίνο, κατά την οποία και πάλι ο Σμολένσκη θα καταφέρει όχι μόνο να αποκρούσει τους Τούρκους αλλά να τους επιφέρει και βαριές απώλειες σε στρατιώτες και άλογα.
Την ίδια μέρα, 23 Απριλίου και ταυτόγχρονα με τη μάχη στο Βελεστίνο, διεξάγεται και η άλλη μεγάλη μάχη στα Φάρσαλα. Τα χαράματα της 24ης Απριλίου, ο Σμολένσκη εμβρόντητος παραλαμβάνει το τηλεγράφημα του διαδόχου, που τον καλούσε να υποχωρήσει (ακόμα μια φορά), προς τον Δομοκό, γιατί και εκείνος εγκατέλειπε τα Φάρσαλα. Αυτή η πράξη, σήμαινε την απόλυτη εγκατάλειψη της Θεσσαλίας στους Τούρκους, ενώ το μέτωπο του Σμολένσκη κρατούσε ακόμα. Ο συνταγματάρχης, θυμωμένος με αυτή την απόφαση είπε: «Οι στρατιώτες του Διαδόχου είναι ίδιοι με τους δικούς μου. Μπορούν να κερδίσουν μάχες κατά των Τούρκων, αν τους οδηγεί κάποιος ικανός». Ο Σμολένσκη ξεκίνησε να υποχωρεί και πάλι, πολεμώντας συγχρόνως με τους Τούρκους, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να φτάσει στον Αλμυρό, χωρίς απώλειες.
Στις 5 Μαΐου -και μετά την ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στη μάχη του Δομοκού, ο Σμολένσκη λαμβάνει ακόμα ένα τηλεγράφημα, από την κυβέρνηση αυτήν τη φορά, που τον καλεί, να υποχωρήσει προς τη Λαμία. Όταν η ταξιαρχία φτάνει στη Λαμία, υπογράφεται (στις 7 Μαΐου 1897) και η συνθήκη ανακωχής, και ο πόλεμος τελειώνει.
Σταδιοδρομία στην πολιτική
Από τις 21 Σεπτεμβρίου του 1897 και μέχρι τις 27 Οκτωβρίου του 1898 ο Σμολένσκη αφού είχε εκλεγεί βουλευτής Αττικοβοιωτίας μετείχε στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη (στέλεχος του Δηλιγιαννικού κόμματος) από τη θέση του Υπουργού των Στρατιωτικών
Υπουργός Στρατιωτικών χρημάτισε και πάλι (για λίγες μέρες μόνο) τον Δεκέμβριο του 1903, στην κυβέρνηση του Γεώργιου Θεοτόκη (αρχηγού του Τρικουπικού κόμματος).
Παραπομπές
Κύριες Πηγές
«Εθνικόν Ημερολόγιον του έτους 1898», Κωνσταντίνου Φ. Σκόκου. Τρύφων Ευαγγελίδης: Κωνσταντίνος Σμολένσκης, σελ. 81-87.
«Ιστορία του Σμολένσκη» του Ηλία Οικονομόπουλου, εκδ. «Εκδοτικόν γραφείο Γ. Στεφάνου», Αθήνα, 1951
Περαιτέρω ανάγνωση
Οικονομόπουλος, Ηλίας Ι., Ιστορία του στρατηγού Κωνσταντίνου Σμολένσκη, Αθήναι: Εκδοτικόν Γραφείον Γ. Στεφάνου, 1951.
πτυχιακή εργασία των Αλέξανδρου Αρματά και Συμεών Μασμανίδη, για το ΤΕΙ ΠειραιάΙστορική και αρχιτεκτονική μελέτη της «έπαυλης Σμολένσκη», 2005
Απόστολος Ποντίκας, Σμολένσκη, ο θρύλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου 1897 και ο ήρωας του Βελεστίνου» από τα πρακτικά του ΣΤ΄ Διεθνούς Συνεδρίου «ΦΕΡΑΙ - ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ - ΡΗΓΑΣ»
Έλληνες αξιωματικοί του πυροβολικού
Σ
Έλληνες υπουργοί Στρατιωτικών
Βουλευτές Αττικοβοιωτίας
|
573328
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B4%CE%B2%CE%AF%CE%B3%CE%B7%20%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%80
|
Χεδβίγη Ελεονόρα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ
|
Η Χεδβίγη Ελεονώρα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ (Hedwig Eleonora von Holstein-Gottorp, 23 Οκτωβρίου 1636 - 24 Νοεμβρίου 1715) ήταν η σύζυγος του Καρόλου Ι΄ Γουσταύου και η μητέρα του Καρόλου ΙΑ΄ της Σουηδίας.
Γεννήθηκε στο Σλέσβιχ και ήταν το έκτο παιδί και η τέταρτη κόρη του Φρειδερίκου Γ΄ του Χόλσταϊν-Γκόττορπ και της Μαρίας Ελισάβετ των Βέττιν, κόρης του Ιωάννη Γεωργίου Α΄ της Σαξονίας.
Στις 24 Οκτωβρίου 1654 παντρεύτηκε τον Κάρολο Ι΄ Γουσταύο της Σουηδίας. Το ζευγάρι απέκτησε το μοναδικό τους παιδί:
τον Κάρολο ΙΑ΄ της Σουηδίας (1655-1697), παντρεύτηκε την Ουλρίκα Ελεονώρα της Δανίας. Απέκτησαν 7 παιδιά.
Ο γάμος έγινε ως συμμαχία μεταξύ της Σουηδίας και του Χόλσταϊν-Γκόττορπ ενάντια στον αμοιβαίο εχθρό τους τη Δανία.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1660 ο Κάρολος Ι΄ Γουσταύος απεβίωσε και η Χεδβίγη Ελεονώρα έγινε αντιβασίλισσα της Σουηδίας μέχρι την ενηλικίωση του γιου της Κάρολου.
Πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1715 σε ηλικία 79 ετών. Τάφηκε στην Εκκλησία του Ρίνταρχολμεν.
Τίτλοι
23 Οκτωβρίου 1636 - 24 Οκτωβρίου 1654: Η Βασιλική Υψηλότητα Δούκισσα Χεδβίγη Ελεονώρα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ
24 Οκτωβρίου 1654 – 13 Φεβρουαρίου 1660: Η Μεγαλειότητα Της Η Βασίλισσα
13 Φεβρουαρίου 1660 - 1672: Η Μεγαλειότητα Της Η Χήρα Βασίλισσα-Αντιβασίλισσα
13 Φεβρουαρίου 1660 - 24 Νοεμβρίου 1715: Η Μεγαλειότητα Της Η Χήρα Βασίλισσα της Σουηδίας
Παραπομπές
Karolinska Förbundet (Swedish): Hedvig Eleonora. Carolinian Association: Hedvig Eleonora
Karolinska Förbundets årsböcker (The Year Books of the Carolinian Association)
Steninge slott (in Swedish)
Steninge Slott (in Swedish)
Morgondagensminnen: Steninge slott. Bakgrund och beskrivningar av befintligt utseende (in Swedish)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|-
Βασιλομήτωρ
Οίκος του Βίττελσμπαχ
Βασίλισσες της Σουηδίας
Γερμανίδες δούκισσες
|
735109
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B5
|
Μινεστρόνε
|
Είναι μια σούπα από ζωμό λαχανικών και οσπρίων στην οποία προστίθενται ζυμαρικά ή ρύζι .
Παρασκευή
Τα πιο συνηθισμένα συστατικά είναι φασόλια, κρεμμύδια, καρότα, σέλινο, πατάτες και ντομάτες . Το Minestrone είναι ένα πιάτο που ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή και την εποχή και μπορούμε να το βρούμε σε πολλές παραλλαγές καθιστώντας αδύνατο τον μοναδικό καθορισμό της συνταγής. Ένα συνηθισμένο παρασκεύασμα περιλαμβάνει την παρασκευή ενός τηγανισμένου κρεμμυδιού και καρότων στα οποία στη συνέχεια προστίθενται τα επιλεγμένα λαχανικά, κομμένα σε λίγο ή πολύ λεπτά κομμάτια το οποίο προστίθεται νερό ή ζωμό που βράζει , ένα υγρό στο οποίο τα λαχανικά θα μαγειρεύτουν πάνω από μια χαμηλή φωτιά. Συχνά συνοδεύεται με τριμμένη παρμεζάνα πριν σερβιριστεί στο τραπέζι.
Τα συστατικά, η μέθοδος παρασκευής, η υφή και ο τρόπος κατανάλωσης ποικίλλουν ανάλογα με την παράδοση του τόπου στον οποίο δημιουργήθηκαν οι διάφορες συνταγές. Μία από τις πιο διάσημες παραλλαγές είναι η γενοβέζικη minestrone στην οποία προσθέτουμε πέστο πριν το σερβίρουμε στο τραπέζι.
Ιστορία
Παραδοσιακά, το minestrone παρασκευάζεται με τα λαχανικά που υπάρχουν ήδη στην κουζίνα μας, ακόμα και εκείνα που δεν είναι πολύ φρέσκα,ιδίως με εκείνα που δεν είναι πολύ εύπεπτα χωρίς καλό μαγείρεμα. Για το λόγο αυτό θεωρήθηκε ένα από τα φτωχά πιάτα κατ 'εξοχήν, χαρακτηριστικό της ιταλικής κουζίνας των αγροτών. Ωστόσο, με την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης και των διατροφικών συνηθειών, με την πάροδο του χρόνου έχει γίνει ένα πιάτο που εκτιμάται και σε άλλα κοινωνικά περιβάλλοντα και μερικές φορές σερβίρεται επίσης στα πιο περιζήτητα εστιατόρια.
Η λέξη minestrone χρησιμοποιείται επίσης μεταφορικά, με αρνητική σημασία, για να δείξει ένα σύνολο διαφορετικών και ανάκατων πραγμάτων, όπως: "Αυτό το τηλεοπτικό πρόγραμμα είναι μια σούπα ειδήσεων και υπηρεσιών".
Παραπομπές
Ιταλική κουζίνα
Σούπες λαχανικών
|
349733
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%82
|
Ράντερς
|
Το Ράντερς (δανικά: Randers, ορθή προφορά Ράνας) είναι η έκτη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας με 62.623 κατοίκους το 2021 και είναι και η έδρα του ομώνυμου δήμου. Βρίσκεται 38,5 χιλιόμετρα βόρεια του Ώρχους, 44 χλμ. ανατολικά του Βίμποργκ και 224 χλμ. βορειοδυτικά της Κοπεγχάγης.
Το Ράντερς ήταν μία ακμάζουσα πόλη-αγορά στους μεσαιωνικούς χρόνους και αυτό φαίνεται στα πολλά ημιξύλινα σπίτια της πόλης που διατηρούνται μέχρι σήμερα, όπως η εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το εμπόριο διά θαλάσσης μέσω του ποταμού Gudenå. Κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης το Ράντερς μετατράπηκε γρήγορα σε ένα από τα πιο σημαντικά βιομηχανικά κέντρα της χώρας, έχοντας όμως ξεπεραστεί από τις πόλεις Ώρχους και Άλμποργκ στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι περισσότερες από τις μεγαλύτερες ιστορικές βιομηχανίες του Ράντερς έχουν φύγει σήμερα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Δανίας
|
740107
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CF%84%CE%B1%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Ρίτα Θεοδώρου Σούπερμαν
|
Η Ρίτα Θεοδώρου Σούπερμαν Κερύνεια , Κύπρος , 23 Δεκεμβρίου 1966 , είναι Ελληνοκύπρια πολιτικός. Από το 2021 είναι βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας εκλεγμένη με τον ΔΗΣΥ.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Ρίτα Θεοδώρου Σούπερμαν γεννήθηκε στην Κερύνεια. Είναι κάτοχος πτυχίου στη διοίκηση επιχειρήσεων και μεταπτυχιακού στην εγκληματολογία.
Έχει εργαστεί 36 χρόνια στην Αστυνομία Κύπρου, αφυπηρετώντας με τον βαθμό της Ανώτερης Υπαστυνόμου. Την περίοδο 2015-2020 διετέλεσε υπεύθυνη του Γραφείου Καταπολέμησης Εμπορίας Προσώπων. Την περίοδο 2012-2018 ήταν μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης για την καταπολέμηση της Εμπορίας Προσώπων (GRETA). Επιπλέον, διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων κατά της εμπορίας προσώπων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για 4 χρόνια και Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για το ίδιο θέμα της Interpol.
Επιπρόσθετα, είναι αναγνωρισμένη εκπαιδεύτρια στα θέματα εμπορίας προσώπων και έχει προβεί σε σωρεία εκπαιδεύσεων ειδικότερα δικαστών, εισαγγελέων και αστυνομικών σε διάφορες χώρες σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς όπως τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, το Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και άλλους.
Το 2016 βραβεύτηκε ως «ήρωας της χρονιάς» σε παγκόσμιο επίπεδο από τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρρυ.
Πολιτική διαδρομή
Εκλέχτηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2021 στην Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας με τον ΔΗΣΥ για την ΙΒ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον Δημοκρατικό Συναγερμό
Βουλευτές Κερύνειας
Βουλευτές ΙΒ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Κύπριοι αστυνομικοί
|
354962
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%29
|
Σλοβενία (επαρχία)
|
Η επαρχία Σλοβενίας (σερβικά : Покрајина Словенија) ήταν Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από το 1918 έως το 1924. Σύμφωνα με την απογραφή του 1921 είχε 1.054.919 κατοίκους κι έκταση 16.197 τετραγωνικά χλμ. Η κατάργηση της είχε προγραμματιστεί με το Σύνταγμα Βιντοβντάν του 1921. Η επαρχία της Σλοβενίας αλλά και της Δαλματίας έχουν χωριστεί διοικητικά μόνο σε επαρχίες.
Πρωθυπουργοί
Εθνική κυβέρνηση (1918-1921):
Γιόζεφ Πίγκατσνικ
Γιάνκο Μπράτσε
Λεονίντ Πίταις
Βίλεμ Μπάλτιτσα
Επαρχιακή διοίκηση (1921-1924):
Ιβάν Χρίμπαρ
Δημογραφικά
Σύμφωνα με τα στοιχεία από την απογραφή του 1921 η μητρική γλώσσα του πληθυσμού ήταν ως ακολούθως:
Σλοβένοι (980.222)
Γερμανοί (41.514)
Ούγγροι (14,429)
Σέρβοι ή Κροάτες (11.898)
Τσεχοσλοβάκοι (2.941)
Ρομά (1.630)
Ιταλοί (701)
Πολωνοί (338)
Τούρκοι (237)
Γάλλοι (125)
Αρναούτες (103)
Άγγλοι (38)
Ρουθαινιανοί (35)
Ρουμάνοι και οι Αρμάνοι (31)
άλλοι ή άγνωστη (677)
Παραπομπές
Αναφορές
* Резултати Пописа становништва Краљевине СХС 1921
Επαρχια Σλοβενιας
Ιστορία της Σλοβενίας
|
469042
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%CE%94%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Πινακοθήκη των Παλαιών Δασκάλων
|
Η Πινακοθήκη των Παλαιών Δασκάλων της Δρέσδης (Gemäldegalerie Alte Meister είναι μία από τις πιο αξιόλογες της Ευρώπης. Στεγάζεται στο ανάκτορο Τσβίνγκερ, μπαρόκ αριστούργημα του αρχιτέκτονα Ματτέους Ντάνιελ Παίπελμαν, και διαθέτει πάνω από 2.000 πίνακες και πολυάριθμα χαρακτικά.
Η συστηματική συλλογή έργων άρχισε από τους εκλέκτορες της Σαξονίας Αύγουστο Β΄τον Ισχυρό και τον γιο του Φρειδερίκο Αύγουστο Β΄ που ήταν συγχρόνως και βασιλείς της Πολωνίας. Το πολυτιμότερο απόκτημα ήταν αυτό του 1754, η Μαντόννα Σιστίνα (Madonna Sistina) του Ραφαήλ.
Το 1855 η συλλογή μεταφέρθηκε στο ανάκτορο Τσβίνγκερ, στην πτέρυγα Ζέμπερ (από το όνομα του αρχιτέκτονα Γκότφριντ Ζέμπερ που την σχεδίασε και στον οποίον οφείλεται επίσης και η παρακείμενη Όπερα).
Τα σημαντικότερα έργα της πινακοθήκης αυτής, στην οποία εν πολλοίς χρωστά η Δρέσδη την προσωνυμία της «Φλωρεντία του Βορρά», παρουσιάζονται στο λήμμα "Κατάλογος έργων της Πινακοθήκης των Παλαιών Δασκάλων".
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μουσεία τέχνης στη Γερμανία
|
239693
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Nmap
|
Nmap
|
Το Nmap (Network Mapper) είναι ένα ελεύθερο και ανοικτού κώδικα εργαλείο για την εξερεύνηση του δικτύου και τον έλεγχο της ασφάλειας που αρχικά γράφτηκε από τον Gordon Lyon (γνωστός επίσης με το ψευδώνυμο Fyodor Vaskovich). Λειτουργεί ως σαρωτής ασφαλείας και χρησιμοποιείται για να ανακαλύψει κεντρικούς υπολογιστές και τις υπηρεσίες σε ένα δίκτυο υπολογιστών, δημιουργώντας έτσι ένα "χάρτη" του δικτύου. Η λειτουργία του παρέχει στο χρήστη µια αναλυτική εικόνα, του προς ελέγχου δικτύου φανερώνοντας πιθανά προβλήματα και ελλείψεις ασφάλειας.
Το Nmap τρέχει σε Linux, Microsoft Windows, Solaris, HP-UX και παραλλαγές του BSD (συμπεριλαμβανομένου του Mac OS X), καθώς και στο AmigaOS και SGI IRIX. Το Linux είναι η πιο δημοφιλής πλατφόρμα Nmap με τα Windows να το ακολουθούν.
Χρήση
Το Nmap είχε σχεδιαστεί για να σαρώνει γρήγορα μεγάλα δίκτυα, αν και δουλεύει καλά ενάντια σε απλούς κεντρικούς υπολογιστές(hosts). Έχει ως βασικό στόχο την ανίχνευση δικτυακών συσκευών και συστημάτων και τον έλεγχό τους µε διάφορους και διαφορετικούς τρόπους ως προς το λογισµικό που διαθέτουν, τις παρεχόμενες υπηρεσίες και τις ανοιχτές πόρτες στις οποίες µπορούν να συνδεθούν απομακρυσμένα νόµιµοι αλλά και κακόβουλοι χρήστες. Ενώ το Nmap χρησιμοποιείται συνήθως για τους ελέγχους ασφαλείας, πολλά συστήματα και οι διαχειριστές του δικτύου το θεωρούν χρήσιμο για εργασίες ρουτίνας, όπως η απογραφή του δικτύου, τη διαχείριση των προγραμμάτων αναβάθμισης των υπηρεσιών, και να παρακολουθεί τους hosts ή το χρόνο λειτουργίας των υπηρεσιών.
Στη βασική του έκδοση δε διαθέτει γραφική διεπαφή χρήστη. Γραφική διεπαφή μπορεί να εγκατασταθεί πρόσθετα με το πακέτο Zenmap.
Λειτουργία
Το Nmap χρησιμοποιεί ακατέργαστα IP πακέτα με νέους τρόπους για να καθορίσει ποιοι κεντρικοί υπολογιστές(hosts) είναι διαθέσιμοι στο δίκτυο, ποιες υπηρεσίες (το όνομα της εφαρμογής και την έκδοση) αυτοί οι hosts προσφέρουν, τι λειτουργικά συστήματα (OS και εκδόσεις) τρέχουν, το είδος του πακέτου και φίλτρων/firewalls που είναι σε χρήση, και δεκάδες άλλα χαρακτηριστικά. Για την επίτευξη του στόχου του, το Nmap στέλνει ειδικά δημιουργημένα πακέτα στον κεντρικό υπολογιστή "στόχο" και στη συνέχεια αναλύει τις απαντήσεις. Σε αντίθεση με πολλά απλά Port scanners, που μόνο στέλνουν πακέτα σε κάποιο προκαθορισμένο σταθερό ρυθμό, το Nmap παρακολουθεί τις συνθήκες του δικτύου (διακυμάνσεις λανθάνουσας κατάστασης, συμφόρηση του δικτύου, η παρέμβαση με στόχο τη σάρωση) κατά τη διεξαγωγή του.
Επίσης, λόγω της μεγάλης και ενεργής κοινότητας χρηστών που παρέχει ανατροφοδότηση και συμβάλει στις δυνατότητές του, το Nmap ήταν σε θέση να επεκτείνει τις δυνατότητες ανακάλυψης του πέρα από το να καταλαβαίνει αν ένας κεντρικός υπολογιστής(host) είναι σε λειτουργία ή όχι και ποιες "πόρτες"(ports) είναι ανοικτές και κλειστές. Μπορεί να καθορίσει το λειτουργικό σύστημα των στόχων, ονόματα και εκδόσεις των γνωστών υπηρεσιών, τον τύπο της συσκευής, και τη παρουσία ενός τείχους προστασίας.
Αποτελέσματα εκτέλεσης
Η έξοδος από το Nmap είναι μια λίστα από σαρωμένους στόχους, με συμπληρωματικές πληροφορίες και κάθε μια εξαρτάται από τις επιλογές που χρησιμοποιήθηκαν. Μεταξύ των βασικών πληροφοριών είναι ο σημαντικός πινάκας των ports (interesting ports table). Αυτός ο πίνακας παραθέτει τον αριθμό θύρας και το πρωτόκολλο, το όνομα υπηρεσίας, και την κατάσταση. Η κατάσταση είναι είτε ανοικτή, φιλτραρισμένη, κλειστή ή αφιλτράριστη. Άνοιγμα, σημαίνει ότι μια εφαρμογή στον υπολογιστή-στόχο εντοπίζει για συνδέσεις/πακέτα της συγκεκριμένης θύρας. Φιλτραρισμένο, σημαίνει ότι ένα τείχος προστασίας, ένα φίλτρο, ή άλλο εμπόδιο του δικτύου μπλοκάρει τη θύρα έτσι ώστε το Nmap δεν μπορεί να πει αν είναι ανοιχτή ή κλειστή. Κλειστό, σημαίνει οι θύρες δεν έχουν εφαρμογή στο να εντοπίζει συνδέσεις και πακέτα, αν και θα μπορούσαν να ανοίξουν σε οποιαδήποτε στιγμή. Οι θύρες είναι ταξινομημένες ως αφιλτράριστες όταν ανταποκρίνονται στους ανιχνευτές Nmap, αλλά το Nmap δεν μπορεί να προσδιορίσει εάν είναι ανοικτές ή κλειστές. Το Nmap αναφέρει τους συνδυασμούς κατάστασης ανοιχτές/φιλτραρισμένες και κλειστές/φιλτραρισμένες όταν δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιο από τα δύο καταστάσεις περιγράφουν μια θύρα. Ο πινάκας της θύρας μπορεί επίσης να περιλαμβάνει λεπτομέρειες έκδοσης του λογισμικού όταν έχει ζητηθεί έκδοση ανίχνευσης. Όταν ένα πρωτόκολλο σάρωσης IP έχει ζητηθεί (-sO), το Nmap παρέχει πληροφορίες σχετικά με τα υποστηριζόμενα πρωτόκολλα IP παρά για ανιχνεύσιμες θύρες.
Εκτός από τους σημαντικούς πίνακες των θυρών, το Nmap μπορεί να παρέχει περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τους στόχους, συμπεριλαμβανομένης της αντίστροφης ονομάτων DNS, εικασίες του λειτουργικού συστήματος εικασίες, τύπους των συσκευών, και τις διευθύνσεις MAC.
Παραπομπές
https://web.archive.org/web/20160307133805/https://opensci.grnet.gr/os_catalog/softwares/nmap
http://linux.die.net/man/1/nmap
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελεύθερο λογισμικό
|
573398
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A9%CE%BC%CE%AC%CE%BB
|
Στέφανος του Ωμάλ
|
Ο Στέφανος του Ωμάλ, (Γαλλική γλώσσα : Etienne, περί το 1070 - 1127) από τον Οίκο του Μπλουά ήταν κόμης του Ωμάλ στη Νορμανδία (πριν το 1089 - 1127) και κύριος του Χόρντερνες στο Γιόρκσαϊρ. Ήταν το μόνο τέκνο του Όντο κυρίου του Χόρντενες και της Αδελαΐδας της Νορμανδίας κόμισσας του Ωμάλ, κόρης του Ροβέρτου Α΄, δούκα της Νορμανδίας. Διαδέχθηκε τη μητέρα του στο Ωμάλ πριν το 1089. Το 1095 έγινε συνωμοσία εναντίον του Γουλιέλμου Ρούφου με σκοπό την ενθρόνιση του Στεφάνου. Ο Στέφανος ήταν εξάδελφος τού Ροβέρτου Β΄, δούκα της Νορμανδίας και τού Γουλιέλμου Β΄. Αρχηγοί τού σχεδίου ήταν ο Ροβέρτος του Μόουμπρεϋ κόμης της Νορθουμβρίας και ο Γουλιέλμος Β΄ κόμης του Ε (του Οίκου της Νορμανδίας). Όταν αποκαλύφθηκε το εγχείρημα, ο Στέφανος μάλλον βρισκόταν στη Νορμανδία και δεν δικάστηκε, αλλά ο πατέρας του έχασε την κυριότητα του Χόρντερνες και φυλακίστηκε.
Το 1096 ο Στέφανος προσχώρησε στην Α΄ Σταυροφορία με τον στρατό του Ροβέρτου Β΄. Το 1100 απεβίωσε ο Γουλιέλμος Β΄ και ο Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας απέδωσε το Χόρντερνες στον Στέφανο. Έτσι ο Στέφανος έλαβε το μέρος του Ερρίκου Α΄ εναντίον του Ροβέρτου Β΄ το 1104. Τo 1118 ο γιος του Ροβέρτου Β΄, ο Γουλιέλμος Κλίτο εξεγέρθηκε εναντίον του Ερρίκου Α΄ και ο Στέφανος τον υποστήριξε μαζί με τον Βαλδουίνο Ζ΄ κόμη της Φλάνδρας. Τελικά ο Στέφανος υποτάχθηκε στον Ερρίκο Α΄ το 1119.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την Χαγουάιζ (Hawise) των Μόρτιμερ, κόρη του Ράνουλφ κυρίου των Ουαλικών Βάλτων και είχε τέκνα:
Γουλιέλμος απεβ. 1179, κόμης του Ωμάλ/Άλμπεμαρλ.
Στέφανος 1112-μετά το 1150, νυμφεύτηκε την κόρη τού Ρότζερ Μόρτιμερ.
Ανγκερράν/Ινγκελράν του Ωμάλ, απεβ. μετά το 1150.
Αγνή π. 1117-μετά το 1170, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο του Ρουμάρ, γιο του Γουλιέλμου κόμη του Λίνκολν και μετά τον Αδάμ Α΄ του Μπρυ κύριο του Σκέλτον.
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
C. Warren Hollister, 'Magnates and Curiales in Early Norman England', Viator, Τόμος. 8, No. 1 (1977)
David Crouch, The Normans; The History of a Dynasty (London; New York: Hambledon Continuum, 2007)
Frank Barlow, William Rufus (London: Methuen, 1983)
George Edward Cokayne, The complete peerage; or, A history of the House of lords and all its members from the earliest times, Vol. VII, ed. H. A. Doubleday & Howard de Walden (London: The St. Catherine Press, Ltd., 1929), p. 670
William Dugdale, The Baronage of England, Vol. I (London: Thomas Newcomb, 1675)
Οίκος του Μπλουά
|
806891
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CF%82
|
Αυρήλιος Αχιλλεύς
|
Ο Αυρήλιος Αχιλλεύς, λατιν.: Aurelius Achilleus, (άκμασε 297–298) ήταν επαναστάτης κατά τού Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού στην Αίγυπτο το 297 μ.Χ.
Όλες οι λογοτεχνικές πηγές αναφέρουν τον Αχιλλέα ως αυτοκρατορικό διεκδικητή και αρχηγό της εξέγερσης, αλλά νομισματικά και παπυρολογικά στοιχεία αποδίδουν αυτόν τον ρόλο στον Δομίτιο Δομιτιανό. Αντίθετα, οι αιγυπτιακές πάπυροι πιστοποιούν τον Αχιλλέα ως διορθωτή (corrector) υπό τον Δομιτιανό. Φαίνεται ότι κατάφερε να ηγηθεί της εξέγερσης μετά το τέλος τού Δομιτιανού τον Δεκέμβριο του 297 .
Ο Αυ. Αχιλλέας συνελήφθη μετά από καιρό από τον Διοκλητιανό, μετά από πολιορκία οκτώ μηνών στην Αλεξάνδρεια και θανατώθηκε το 298.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εκτελεσθέντες Αρχαίοι Ρωμαίοι
|
796885
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7%20%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική
|
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική (συντομογραφία: ΟΕΑ, αγγλικά: Orthodox Church in America ή OCA) είναι μια Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία με έδρα τη Βόρεια Αμερική. Η ΟΕΑ αναγνωρίζεται εν μέρει ως αυτοκέφαλη (όχι από το Οικουμενικό Πατριαρχείο) και αποτελείται από περισσότερες από 700 ενορίες, ιεραποστολές, κοινότητες, μοναστήρια και ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και το Μεξικό. Το 2011 είχε, κατά μια σχετική εκτίμηση, 84.900 μέλη στις ΗΠΑ.
Ιστορία
Η ΟΕΑ έχει τις ρίζες της σε μια ιεραποστολή που ιδρύθηκε από οκτώ Ρώσους Ορθόδοξους μοναχούς στην Αλάσκα, τότε μέρος της Ρωσικής Αμερικής, το 1794. Εξελίχθηκε σε πλήρη επισκοπή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες αγόρασαν την Αλάσκα από τη Ρωσική Αυτοκρατορία το 1867. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είχε αναπτυχθεί και σε άλλες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών, λόγω της άφιξης μεταναστών από περιοχές της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες ("Ελληνοκαθολικοί") και τη Μέση Ανατολή. Αυτοί οι μετανάστες, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή εθνοτικής καταγωγής, ενώθηκαν υπό μια ενιαία Βορειοαμερικανική επισκοπή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, ο Πατριάρχης Τίχων της Μόσχας διέταξε όλες τις Ρωσικές Ορθόδοξες Εκκλησίες εκτός Ρωσίας να αυτοδιοικηθούν. Οι Ορθόδοξες εκκλησίες στην Αμερική έγιναν αυτοδιοικούμενη Ρωσική Ορθόδοξη Ελληνοκαθολική Εκκλησία στην Αμερική το 1924 υπό την ηγεσία του Μητροπολίτη Πλάτωνα (Rozhdestvensky), με την ονομασία Μητρόπολη. Η Ρωσική Ορθόδοξη Ελληνική Καθολική Εκκλησία στην Αμερική έλαβε το αυτοκέφαλο από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 1970 και μετονομάστηκε σε Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική. Οι ιεράρχες της αποτελούν μέρος της Συνέλευσης Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες Ορθόδοξες δικαιοδοσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ΟΕΑ δεν έχει συγγένεια με κάποια συγκεκριμένη ξένη υπηκοότητα, αλλά τα περισσότερα μέλη της είναι εθνικά ευρωαμερικανοί και οι περισσότεροι κληρικοί της έχουν γεεννηθεί και μεγαλώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, η ΟΕΑ έχει και άλλες μειονοτικές εθνοτικές επισκοπές για Ρουμάνους, Βούλγαρους και Αλβανούς μετανάστες. Επιπλέον, ως συνέπεια της ιστορίας, ορισμένες εθνοτικές ομάδες (ιδιαίτερα οι Ρουθηναίοι Αμερικανοί και οι ιθαγενείς της Αλάσκας) εκπροσωπούνται δυσανάλογα στην ΟΕΑ σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Οι λειτουργικές και εκκλησιαστικές παραδόσεις, όπως οι ψαλμοί, τα άμφια, η εικονογραφία, η χρήση της εκκλησιαστικής σλαβικής γλώσσας και η αρχιτεκτονική αντικατοπτρίζουν ευρέως εκείνες της Ρωσικής Ορθοδοξίας.
Αναγνώριση
Αναγνωρίζεται επίσημα ως αυτοκέφαλη από κάποιες ορθόδοξες εκκλησίες, κυρίως από εκείνες που εδρεύουν σε σλαβικές χώρες. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι υπόλοιπες εκκλησίες δεν αναγνωρίζουν την ΟΕΑ ως αυτοκέφαλη, αν και αναγνωρίζουν τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα της. Η παραχώρηση αυτοκεφαλίας από το Πατριαρχείο Μόσχας, το 1970 υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο της KGB της ΕΣΣΔ, καταδικάστηκε έντονα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως πράξη που υπερέβαινε την εξουσία του πρώτου και παραβίαζε τους ιερούς κανόνες. Ωστόσο, όλες οι κανονικές Ορθόδοξες Εκκλησίες αναγνωρίζουν την ΟΕΑ ως κανονική και τα μυστήρια της ως έγκυρα.
Αν και αποτελεί αντικείμενο πολιτικής και εκκλησιαστικής διαμάχης, αυτή δεν βλάπτει την κοινωνία μεταξύ της ΟΕΑ και της ευρύτερης Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Παραπομπές
|
84101
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B4%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BA
|
Εδμόνδος Κράουτσμπακ
|
Ο Εδμόνδος Κράουτσμπακ (Edmund Crouchback, Λονδίνο, 16 Ιανουαρίου 1245 - Μπαγιόν, 5 Ιουνίου 1296) από τον Οίκο του Ανζού ήταν 1ος Κόμης του Λάνκαστερ και 1ος Κόμης του Λέστερ από τη δεύτερη δημιουργία, ήταν δεύτερος γιος του Ερρίκου Γ' της Αγγλίας και της Ελεονώρας της Προβηγκίας. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του Εδμόνδου ήταν ο Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας, η Μαργαρίτα της Αγγλίας και η Βεατρίκη της Αγγλίας, μικρότερη αδελφή του Εδμόνδου ήταν η Αικατερίνη της Αγγλίας. Ο Εδμόνδος Κράουτσμπακ ήταν διεκδικητής του θρόνου της Σικελίας αλλά δεν βασίλευσε εκεί ποτέ, κληρονόμησε όλα τα εδάφη του Σίμον ντε Μόντφορτ (1267), έγινε κόμης του Λέστερ (1267) και του κόμης του Λάνκαστερ. Την περίοδο (1276 - 1284) κυβέρνησε τις κομητείες της Καμπανίας και του Μπρι με τη δεύτερη σύζυγο του Λευκή του Αρτουά στο όνομα της κόρης της Ιωάννας της Ναβάρρας, το προσωνύμιο του Κράουτσμπακ σχετίζεται με τη συμμετοχή του στην Θ' Σταυροφορία.
Διεκδικητής του θρόνου της Σικελίας
Το 1255 ο Εδμόνδος χρίστηκε βασιλιάς της Σικελίας και της Απουλίας από τον επίσκοπο της Ρωμανίας στο όνομα του πάπα Ιννοκέντιου Δ'. Ο πατέρας του επιστρέφοντας όταν πήρε την υπόσχεση στρατιωτικής βοήθειας για την ανατροπή του Μαμφρέδου της Σικελίας από τον Οίκο των Χοχεστάουνεφ πλήρωσε τον απεσταλμένο του πάπα 135.541 λίρες. Μετά τον θάνατο του Ιννοκέντιου Δ' ο νέος πάπας Αλέξανδρος Δ' επικύρωσε την παραχώρηση της Σικελίας στον Εδμόνδο, οι βαρόνοι του Ερρίκου Γ' αρνήθηκαν να προσφέρουν βοήθεια για την εκστρατεία στη Σικελία και ο Άγγλος βασιλιάς πλήρωσε επιπλέον 60.000 μάρκα. Ο Στήβεν Ράνσιμαν αντίθετα τονίζει ότι ο πάπας Αλέξανδρος Δ' ακύρωσε την παραχώρηση της Σικελίας στον Εδμόνδο στις 18 Δεκεμβρίου 1258, άλλοι συγγραφείς όπως όπως ο Μπέινς και ο Χάρλαντ τονίζουν ότι η ακύρωση έγινε από τον επόμενο πάπα Ουρβανό Δ' (1263).
Κόμης του Λέστερ και του Λάνκαστερ
Ο Εδμόνδος Κράουτσμπακ δέχτηκε σημαντικά αξιώματα και μεγάλη περιουσία και έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αγγλία, μετά την κατάσχεση της περιουσίας του Σιμόν του Μόντφορτ, 6ου κόμη του Λέστερ (25 Οκτωβρίου 1265) δέχτηκε την κομητεία του Λέστερ (1267). Ο πατέρας του τον όρισε κόμη του Λέστερ και Κοντόσταυλο του κάστρο του Λέστερ, από τότε ο Εδμόνδος έγινε ο πολύ άγριος και σκληρός πολεμιστής. Την ίδια χρονιά (1267) του δόθηκε η διοίκηση της δυτικής Ουαλίας κάτι ήρθε σε σύγκρουση με τον τελευταίο Ουαλό πρίγκηπα Λιουέλιν απ Γκρίφιντ ενώ του παραχωρήθηκε η Μονμάουθ και πολλές πόλεις και κάστρα στη γύρω περιοχή, την ίδια χρονιά διορίστηκε υψηλός σερίφης του Λάνκασαιρ.
Συμμετοχή του Εδμόνδου στην Θ' Σταυροφορία
Το 1271 συνόδευσε τον μεγαλύτερο αδελφό του Εδουάρδο Α΄ στην Θ΄ Σταυροφορία, οι περισσότεροι ιστορικοί και οι συντάκτες Εγκυκλοπαίδειας Μπριτάνικα ισχυρίζονται ότι πήρε τότε το προσωνύμιο "Κράουτσμπακ" επειδή συνήθιζε να δένει τον σταυρό στο πίσω μέρος των ενδυμάτων του. Έμεινε πάντα πιστός στον αδελφό του επικυρώνοντας τις παραχωρήσεις στο Κοινοβούλιο (1265, 1267, 1269, 1284) και τον μεγάλο χάρτη του Λέστερ, συχνά εκπροσωπούσε τον Άγγλο βασιλιά στο εξωτερικό και στάλθηκε κυβερνήτης του Πονθιέ στο πλευρό της δεύτερης συζύγου του Λευκής του Αρτουά.
Μετά την επιστροφή του από τη Σταυροφορία (1271 - 1272) επέλεξε ως τόπο μόνιμης κατοικίας του το κάστρο του Γκρόσμοντ που ανακαίνισε σημαντικά, εκεί γεννήθηκε και ο γιος του Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ (1281).
Στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γαλλία και θάνατος
Ο Εδμόνδος Κράουτσμπακ έκανε σημαντικές προσφορές στην εκκλησία όπως η ίδρυση των μοναχών της Κλάρας στο Μινορί, πλήρωσε την κατασκευή του παρεκκλησίου της Σαβοΐας στη μνήμη της μητέρας του (1291) στον Άγιο Κλήμεντα τον Δανό. Η ευσέβεια του συμβάδιζε με τους κανόνες και τους κώδικες του ιπποτισμού στην εποχή του, χρηματοδότησε γενναία το μοναστήρι του Γκρέις Ντιέ στο Λέστερσιρ.
Ανέλαβε την ηγεσία του Αγγλικού στρατού στο Μπορντό εκ μέρους του αδελφού του μαζί με τον κόμη του Λίνκολν και άλλους 26 ευγενείς, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Μπαγιόν ο στρατός του έμεινε από χρήματα και αποδεκατίστηκε από τον καύσωνα, σοκαρισμένος ο Εδμόνδος πέθανε από ανακοπή. Το σώμα του μεταφέρθηκε στο Λονδίνο όπου έγινε η ταφή του στο Λονδίνο στο Αββαείο του Ουέστμινστερ (15 Ιουλίου 1296).
Οικογένεια
Με τον γάμο του με τη δεύτερη σύζυγο του Λευκή του Αρτουά (1276) απέκτησε :
Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ
Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ
Ιωάννης Πλανταγενέτης, λόρδος του Μπωφόρ (1282 - 1327)
Παραπομπές
Πηγές
Remfry, P.M., Grosmont Castle and the families of Fitz Osbern, Ballon, Fitz Count, Burgh, Braose and Plantagenet of Grosmont. SCS Publishing, Worchester, 2003
Edmund Crouchback at Find a Grave
W.E.Rhodes, "Edmund, Earl of Lancaster", English Historical Review, x (1895)
R.Somerville, History of the Duchy of Lancaster, i, 1953
|-
Οίκος των Πλανταγενετών
Άγγλοι Σταυροφόροι
Κόμητες του Λέστερ (1265)
|
493583
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%20%CE%95%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%20%CE%A3%CF%80%CE%BF%CF%81%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Σινάν Ερντέμ Σπορ Σαλονού
|
Το Σινάν Ερντέμ Σπορ Σαλονού (τουρκικά: Sinan Erdem Spor Salonu), παλαιότερα γνωστό ως Ataköy Dome, είναι ένα κλειστό στάδιο πολλαπλών χρήσεων το οποίο βρίσκεται στο Μπακίρκιοϊ, στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης, στην Τουρκία.
Έχει χωρητικότητα 22.500 θεατών για συναυλίες, ενώ για αγώνες καλαθοσφαίρισης και αντισφαίρισης έχει χωρητικότητα 16.647 θεατών, καθιστώντας το ως το μεγαλύτερο εσωτερικό χώρο πολλαπλών χρήσεων της Τουρκίας και τον τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη (αν και δεν είναι ο τρίτος μεγαλύτερος αθλητικός χώρος στην Ευρώπη).
Πήρε την ονομασία του από τον Σινάν Ερντέμ (1927-2003), ο οποίος ήταν ο πρόεδρος της Τουρκικής Ολυμπιακής Επιτροπής από το 1989 μέχρι το θάνατό του το 2003.
Εικόνες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εικόνες από το Σινάν Ερντέμ Σπορ Σαλονού
Γήπεδα καλαθοσφαίρισης
Κωνσταντινούπολη
|
150245
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CE%9D%CE%B9%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Κανδελιούσσα Νισύρου
|
Η Κανδελιούσσα είναι νησίδα των Δωδεκανήσων. Βρίσκεται δυτικά της Νισύρου. Η έκταση της είναι 1,363 τ.χλμ. και είναι ακατοίκητη. Διοικητικά ανήκει στο δήμο Νισύρου. Στο νησί λειτουργεί φάρος από το 1890, με ύψος 10 μέτρων και 55 μέτρα πάνω από την θάλασσα.
Το νησί αποτελεί την κορυφή ενός τεκτονικού κεράτου που δημιουργήθηκε από τη δράση δύο παράλληλων ρηγμάτων με κατεύθυνση ανατολικά-βορειοανατολικά προς δυτικά-νοτιοδυτικά. Τα ρήγματα έχουν προκαλέσει τη βύθιση των γύρω εδαφών κατά 1.300 μέτρα, δημιουργώντας τη βόρεια και νότια λεκάνη της Νισύρου. Τα πετρώματα του νησιού είναι ασβεστόλιθοι του Μεσοζωικού αιώνα. Στον υποθαλάσσιο χώρο βορειοανατολικά της Κανδελιούσσας έχουν ανακαλυφθεί ηφαιστειακοί δόμοι και ένας κρατήρας διαμέτρου αρκετών μέτρων.
Σημειώσεις
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη νήσο Κανδελιούσα παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 4ος τόμος, επίσης ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-424, που καλύπτει όλη τη θαλάσσια περιοχή από νήσο Ανάφη μέχρι τη νήσο Κω.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Κανδελιούσσα στον χάρτη
Η ΚΑΝΔΕΛΙΟΥΣΣΑ ΚΙ Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ από το https://photographybysophiakaragianni.blogspot.com/
Βραχονησίδες της Νισύρου
|
36325
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD%20%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81
|
Νέλσον Οντούμπερ
|
Ο Νέλσον Οντούμπερ (Nelson Orlando Oduber, 7 Φεβρουαρίου 1947) είναι πολιτικός από την Αρούμπα, ο οποίος χρημάτισε δύο φορές πρωθυπουργός.
Προφίλ
Γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1947. Είναι μέλος του Movimiento Electoral di Pueblo (Εκλογικό Λαΐκό Κίνημα, ΜΕΡ). Ήταν Πρωθυπουργός την περίοδο 1989 - 1994 και επέστρεψε στην πρωθυπουργία στις 30 Οκτωβρίου 2001, μετά τη νίκη του κόμματός του στις εκλογές. Το Σεπτέμβριο του 2005 κέρδισε ξανά τις εκλογές με 43% των ψήφων.
Εκλογική ήττα 2009
Στις επόμενες εκλογές, που διενεργήθησαν στις 25 Σεπτεμβρίου 2009, ο Οντούμπερ ηττήθηκε. Το AVP με αρχηγό τον Μάικ Έμαν, έλαβε 48% των ψήφων και 12 έδρες στο κοινοβούλιο, με το MEP να ακολουθεί με 36% και 8 έδρες. Μία έδρα κατέλαβε το Κόμμα Αληθινή Δημοκρατία. Για πρώτη φορά έπειτα από οκτώ χρόνια απώλεσε την πλειοψηφία του κοινοβουλίου ο Οντούμπερ. Ο Οντούμπερ απέδωσε την ήττα του σε ολλανδική παρέμβαση, καθώς διατάχθηκε έρευνα για υποθέσεις διαφθοράς στην Αρούμπα. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Μάικ Έμαν.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.thedailyherald.com/news/daily/l197/pok197.html - άρθρο στην εφημερίδα "Daily Herald"
Παραπομπές
Πολιτικοί της Αρούμπας
|
585048
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%87%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%B1
|
Ασχήμια
|
Η ασχήμια είναι ιδιότητα ενός ατόμου ή ενός αντικειμένου που είναι μη ευχάριστο στην όψη με πολλές κρεατοελιές. Το να είναι κάποιος άσχημος σημαίνει να είναι αισθητικά μη ελκυστικός, απωθητικός ή προσβλητικός. Υπάρχουν πολλοί όροι που συνδέονται με άτομα που δεν είναι ελκυστικά ή αισθητικά ανεπιθύμητα, συμπεριλαμβανομένης του εκφοβισμού, ενώ υπάρχουν και πιο ανεπίσημοι όροι, όπως "πανάσχημος" και άλλοι. Μια άλλη μέτρηση της ασχήμιας χρησιμοποιεί μια αριθμητική κλίμακα ελκυστικότητας, όπου το 1 είναι το πιο άσχημο και το 10 είναι το πιο ελκυστικό, όπου τα πιο μη ελκυστικά άτομα θα περιγραφούν ως "1", "2" και "3".
Παραπομπές
Ανθρώπινη εμφάνιση
Διαπροσωπικές σχέσεις
|
792634
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AD%20%28%CE%96%CF%85%CF%81%CE%AC%29
|
Κρισέ (Ζυρά)
|
Το Κρισέ (γαλλικά: Crissey) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ζυρά, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κρισελουά (γαλλικά: Crisselois).
Παραπομπές
Κοινότητες του Ζυρά
|
171047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Τοπολογική ταξινόμηση
|
Τοπολογική ταξινόμηση ή αλλιώς τοπολογική διάταξη (αγγλικά: Topological sorting) ενός Κατευθυνόμενου Άκυκλου Γράφου (Directed Acyclic Graph ή DAG), ονομάζεται στη Θεωρία Γράφων η γραμμική διάταξη των κόμβων, έτσι ώστε κάθε πρόγονος ενός κόμβου v προηγείται του v στη διάταξη. Κάθε Κατευθυνόμενος Άκυκλος Γράφος μπορεί να έχει μία ή περισσότερες τοπολογικές διατάξεις.
Πιο αυστηρά, μπορούμε να ορίσουμε την τοπολογική ταξινόμηση ενός Κατευθυνόμενου Άκυκλου Γράφου G(V, E), με V το σύνολο των κόμβων και E το σύνολο των ακμών ως μία γραμμική αλληλουχία των κόμβων V, έτσι ώστε αν (u, v) E, π(u) < π(v), όπου π(x) η θέση στην οποία βρίσκεται ο κόμβος x στη διάταξη.
Αλγόριθμοι γράφων
Αλγόριθμοι ταξινόμησης
|
822723
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF
|
Μοναστέρο ντι Βάσκο
|
Το Μοναστέρο ντι Βάσκο (ιταλικά: Monastero di Vasco) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Κούνεο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Κούνεο
|
708198
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B1%CF%86%CE%AC%CF%81
|
Συνθήκη του Σαφάρ
|
Η Συνθήκη του Σαφάρ έθεσε ένα επίσημο τέλος στην παρατεταμένη κατάρρευση της δυναστείας των Χαδανιδών. Υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 969 / Ιανουάριο 970 μεταξύ των Βυζαντινών στρατοπεδαρχών Πέτρου και του πρώην υπουργού των Χαμδανιδών και αντάρτη, Καρκούγια. Μετά το τέλος του Χαμδανίδη εμίρη Σέιφ αλ-Ντάουλα το 967, η εξέγερση τύλιξε γρήγορα τους Χαμδανίδες και η δυναστεία διαλύθηκε στο χάος και την αναταραχή. Οι Ρωμαίοι είδαν αυτό ως ευκαιρία να πάρουν τελικά τον έλεγχο του Χαλεπίου. Ο Πέτρος σύντομα έφθασε στο Χαλέπι, πιθανώς χωρίς εντολές από την Κωνσταντινούπολη, και κατέλαβε την πόλη τον Ιανουάριο του 970.
Όροι
Η συνθήκη υπογράφηκε κάποια στιγμή τον μήνα Σαφάρ το 359 έτος Εγίρας, σύμφωνα με το ισλαμικό ημερολόγιο (που αντιστοιχεί στις 14 Δεκεμβρίου 969-11 Ιανουαρίου 970 μ.Χ.) μεταξύ του Πέτρου και του Καρκούγια (Qarquya). Καθιέρωσε το εμιράτο του Χαλεπίου ως Ρωμαϊκό υποτελές κράτος. Στο πλαίσιο των όρων της συνθήκης, δημιουργήθηκε μία αμυντική συμμαχία μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Χαλεπίου. Όσοι είχαν μεταστραφεί σε άλλη θρησκεία δεν θα διώκονταν από τις δύο πλευρές· στρατοί από άλλα μουσουλμανικά κράτη δεν θα επιτρέπονταν να διέρχονται από το Χαλέπιο· φόροι θα αποσταλούν στην Κωνσταντινούπολη· και ο Αυτοκράτορας θα διόριζε μελλοντικούς εμίρηδες. Η συνθήκη αποδείχθηκε ότι έχει μακροχρόνια επιρροή για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σύμφωνα με τους όρους της, το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Συρίας τέθηκε υπό Ρωμαϊκή κυριαρχία. Τα νέα σύνορα άρχιζαν βόρεια της Τρίπολης και της Άρκας (στο σύγχρονο Λίβανο), στη συνέχεια προχωρούσαν ανατολικά μέχρι τον ποταμό Ορόντη. Από εκεί ακολουθούσαν τη πορεία του προς τα βόρεια, αλλά προφανώς κάπως προς τα δυτικά του πραγματικού ποταμού, καθώς πόλεις όπως η Σαϊζάρ και η Ραφανίγια προφανώς δεν ήταν υπό Ρωμαϊκό έλεγχο. Κατά μήκος των συνόρων, οι Άραβες διατήρησαν τον έλεγχο των Χάμα, Γιουσιγιάχ, Σαμαμίγια, Απάμειας και Καφαρτάμπ. Στη συνέχεια τα σύνορα περνούσαν στα υψίπεδα ανατολικά του ποταμού Αφρίν, αφήνοντας την εύφορη κοιλάδα του στους Ρωμαίους. Οι Άραβες διατηρούσαν τον έλεγχο του ορεινού όγκου Γιαμπάλ αλ-Σουμάκ με τις πόλεις της Μααράτ αλ-Νουμάν και Μααράτ Μισρίν, τη Χαλκίδα της Συρίας, το ανατολικό τμήμα της Γιαμπάλ Χαλάκα και το μεγαλύτερο μέρος των Γιαμπάλ Σιμάν με το αλ-Αταρίμπ και το αλ-Μπαλάτ, το Αρχάμπ, το Μπασουφάν και το Κιμάρ. Το Γιαμπάλ αλ-Άλλα, το Γιαμπάλ Μπαρίσα, το δυτικό τμήμα της Γιαμπάλ Χαλάκα και το φρούριο-μοναστήρι Καλάτ Σιμάν, σχημάτιζαν τη Ρωμαϊκή πλευρά των συνόρων. Τα σύνορα στη συνέχεια ακολουθούσαν την άκρη της πεδιάδας, δυτικά των Γιαμπάλ Μπαρσάγια, Ουάμπι Αμπί Σουλαϋμάν, Αζάζ, και Κιλίς, μέχρι το πέρασμα του Σουνυάμπ, που βρίσκεται -κατά τον Ερνστ Χόνιγκμανν- στις πηγές του ποταμού Κουβάϋκ. Από εκεί τα σύνορα στρέφονταν ανατολικά, περνώντας βόρεια από τα Ναφούντα, Αγουάνα, και Ταλλ Καλίντ στον ποταμό Σαντζούρ, τον οποίο στη συνέχεια ακολουθούσαν μέχρι τη συμβολή του με τον Ευφράτη.
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας θα αναγνώριζε τον Καρκούγια ως τον νόμιμο εμίρη και τον υποδιοικητή του Μπακιούρ ως διάδοχό του. Στη συνέχεια, ωστόσο, ο Αυτοκράτορας θα ονόμαζε τόσο τον εμίρη όσο και τον καδή από τους κατοίκους της πόλης. Ωστόσο σε αντάλλαγμα το Χαλέπιο και η επικράτειά του έγιναν υποτελή στους Ρωμαίους με το να πληρώνουν 700.000 αργυρά ντιρχάμ ετησίως, ή έναν κεφαλικό φόρο ενός χρυσού ντινάρ (ίσου με 16 ντιρχάμ). Επιπλέον, ένας αυτοκρατορικός αξιωματούχος εγκαταστάθηκε στην πόλη για να εισπράξει φόρο 10% για όλα τα εμπορεύματα, που εισάγονταν από τη Ρωμαϊκή επικράτεια και οι εμίρηδες του Χαλεπίου αναγκάστηκαν να απαγορεύσουν στους στρατούς από άλλα μουσουλμανικά κράτη να διέρχονται από την επικράτειά τους, να παρέχουν εμπιστευτικές πληροφορίες σχετικά με εκείνους τους στρατούς που κινούνταν εναντίον των Ρωμαίων και να παρέχουν στρατιωτική βοήθεια σε οποιονδήποτε Ρωμαϊκό στρατό επιχειρούσε στη Συρία. Η νομική κατάσταση των Χριστιανών στην επικράτεια του Χαλεπίου ήταν εγγυημένη και κάθε σκλάβος ή ληστής που έφευγε από το Ρωμαϊκό έδαφος έπρεπε να επιστραφεί, μαζί με κάθε μουσουλμάνο κατάσκοπο, που ερχόταν για να συλλέξει εμπιστευτικές πληροφορίες σχετικά με τους Ρωμαίους.
Συνέπειες
Με τη διασφάλιση του άμεσου ελέγχου επί του Χαλεπίου, οι Ρωμαίοι επωφελήθηκαν επίσης άμεσα από μια νέα εισροή εμπορίου στην περιοχή. Η άμυνα της Αντιόχειας ενισχύθηκε επίσης τώρα μεγάλως. Η συνθήκη τηρήθηκε γενικά από τους Χαμδανίδες και τους Ρωμαίους για τα επόμενα πενήντα χρόνια, παρά τις προσπάθειες του Φατιμιδικού Χαλιφάτου να καταλάβει το Χαλέπιο.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Πηγές
Todt, Klaus-Peter; Vest, Bernd Andreas (2014). Tabula Imperii Byzantini, Band 15: Syria (Syria Prōtē, Syria Deutera, Syria Euphratēsia) (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. ISBN 978-3-7001-7090-7.
Δείτε επίσης
Κατάλογος Βυζαντινών συνθηκών
Αραβοβυζαντινοί Πόλεμοι
Συνθήκες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
|
247770
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Γκαγκάεμαουγκα
|
Η Γκαγκάεμαουγκα (Σαμόα: Gaga'emauga) είναι ένα διαμέρισμα του νησιού Σαβάι των νησιών Σαμόα. Έχει έκταση 223 τ.χλμ. και πληθυσμό 7.108 κατοίκων (2001). Πρωτεύουσα είναι η Σαλέουλα.
Γεωγραφία
Η Γκαγκάεμαουγκα βρίσκεται κεντρικά των Σαμόα και βορειοανατολικά του Σαβάι. Συνορεύει στα δυτικά με την Γαγκάιφομαουγκα, στα ανατολικά με τη Φάασαλελεαγκα, στα νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά με την Παλάουλι και στα νότια-κεντρικά με την Σατουπάιτεα.
Ηφαιστειακές εκρήξεις (1905-1911)
Το 1905 το ηφαίστειο Ματαβάτου εξεράγει. Η λάβα κατάστερψε τα χωριά που βρήκε μπροστά της, εκ των οποίων η Σαλέουλα και το Σαλάγκο. Τα ίχνη της λάβας έχουν εξαφανιστεί. Όσοι από τους ανθρώπους αυτών των χωριών επέζησαν, κατέφυγαν στο Ουπόλου. Παρά τη μετακίνησή τους, κράτησαν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσες τους.
Πόλεις
Σαλέουλα
Αβάο
Φαγκαμάλο
Λέαουβάα
Λέαουβάα
Λελέπα
Ματαούτου
Μάουγκα
Σαφάι
Σαλέια
Παταμέα
Σαλμούνου
Σαμαλαέουλου
Σατόαλεπαι
Ιτου-ο-Τάνε
Η Γκαγκάεμαουγκα είναι γειτονικό διαμέρισμα της Γκαγκάιφομαουγκα. Τα δύο αυτά διαμερίσματα αποτελούν το Ιτου-ο-Τάνε (Itu-o-Tane, Η Πλευρά των Ανδρών).
Εικόνες
Δείτε επίσης
Διαμερίσματα των Σαμόα
Παραπομπές
Διαμερίσματα των Σαμόα
|
704414
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9
|
Χίνα ματσούρι
|
Χίνα ματσούρι (Hina Matsuri, , κυριολεκτικά «γιορτή της κούκλας») είναι μία Ιαπωνική γιορτή, που γιορτάζεται στις 3 Μαρτίου κάθε χρόνο. Ονομάζεται επίσης και γιορτή των κοριτσιών. Είναι γνωστή και ως φεστιβάλ του ροδάκινου (Momo-no-Sekku). Οι ροδακινιές ανθίζουν το Μάρτιο και τα άνθη τους συμβολίζουν την ευγένεια και τη χάρη, που θεωρείται ότι αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά των κοριτσιών στην Ιαπωνία. Οι ανθισμένες ροδακινιές αποτελούν τον προάγγελο της άνοιξης. Η γιορτή είναι αφιερωμένη στην υγεία, την πρόοδο και την καλή τύχη των νεαρών κοριτσιών.
Προέλευση εθίμου
Σύμφωνα με μία εκδοχή το έθιμο προήλθε από το έθιμο «ναγκάσι-χίνα» (nagashi-hina, ) της περιόδου Χέιαν σύμφωνα με το οποίο κούκλες φτιαγμένες από άχυρο ή χαρτί τοποθετούνταν σε ποτάμια έτσι ώστε παρασυρόμενες από το ποτάμι να πάρουν μαζί τους την κακή τύχη, τις ασθένειες, κλπ. Αυτή η συνήθεια εξακολουθεί να γίνεται σε κάποιες περιοχές της Ιαπωνίας ακόμη και σήμερα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το χίνα ματσούρι ξεκίνησε από το παιχνίδι, που ονομάζεται «χίνα-ασόμπι», που το έπαιζαν κορίτσια αριστοκρατικής τάξης. Οι κούκλες τελικά έγιναν τόσο πολύτιμες, για να χρησιμοποιούνται ως παιχνίδι, και άρχισαν μόνο να εκτίθενται από την περίοδο Μουρομάτσι. Σύμφωνα με μία άλλη άποψη το έθιμο της χίνα ματσούρι ξεκίνησε από τη συνήθεια να δίνουν στις πριγκίπισσες κούκλες, έτσι ώστε αυτές να γίνουν φορείς ασθενειών, κακής τύχης και όχι οι πριγκίπισσες. Κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο έγινε έθιμο να προσφέρονται κούκλες στα κορίτσια όλων των κοινωνικών τάξεων, που λειτουργούσαν σαν υποκατάστατα ανθρώπων. Στην περίοδο Έντο (1600-1868) οι κούκλες δεν δημιουργούνταν, για να αναπαραστήσουν μόνο μικρά κορίτσια, αλλά και για να απεικονίσουν τα μέλη της αυτοκρατορικής αυλής συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του αυτοκράτορα και της βασίλισσας, των φυλάκων, των μουσικών, των εταίρων και των υπηρετριών.Το χίνα ματσούρι γίνεται αρχές της άνοιξης εποχή κατά την οποία γίνονταν και άλλες γιορτές γονιμότητας. Ενδεχομένως λοιπόν και το χίνα ματσούρι να συνδέεται με τελετές γονιμότητας δεδομένου ότι ο βασιλιάς και η βασίλισσα παίζουν κυρίαρχο ρόλο σ' αυτό το έθιμο.
Περισσότερες λεπτομέρειες
Κατά τη διάρκεια της εορτής του χίνα ματσούρι οι κοπέλες ντύνονται με κιμονό, λαμβάνουν δώρα από τους γονείς και τους φίλους τους και επισκέπτονται σιντοϊστικούς ναούς, για να προσευχηθούν. Από τις τελευταίες ημέρες του Φεβρουαρίου οι οικογένειες δημιουργούν σε κάποιο σημείο του σπιτιού μία πυραμίδα με βαθμίδες, που σκεπάζονται με κόκκινο ύφασμα ή χαρτί. Εκεί τοποθετούνται οι κούκλες, που αναπαριστούν την αυτοκρατορική αυλή της περιόδου Χεϊάν. Όλη αυτή η κατασκευή ονομάζεται «χίνα-νταν». Οι κούκλες είναι ντυμένες με αυθεντικά κουστούμια και κατασκευάζονται με ακριβά υλικά. Ο αριθμός των βαθμίδων της κάθε πυραμίδας κυμαίνεται από τρεις έως επτά βαθμίδες. Η πολυπλοκότητα της κατασκευής εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση των γονέων. Τέτοια χίνα-νταν υπάρχουν στη διάρκεια της εορταστικής περιόδου σε μαγαζιά, σε δημόσια κτήρια, σε μουσεία, κ.α. Στην κορυφή της πυραμίδας τοποθετείται ο βασιλιάς, που ονομάζεται ομπίνα (obina) και η βασίλισσα, η οποία κρατάει βεντάλια και ονομάζεται μεμπίνα (mebina). Οι κούκλες του βασιλιά και της βασίλισσας αποκαλούνται και οι δύο μαζί σίννο (shinno). Στη δεύτερη βαθμίδα τοποθετούνται τρεις κυρίες της αυλής. Στις επόμενες βαθμίδες τοποθετούνται αυλικοί, εταίρες, μουσικοί, υπουργοί. Στα κατώτερα σκαλοπάτια τοποθετούνται οι υπηρέτριες. Στη τελευταία βαθμίδα τοποθετούνται μινιατούρες διάφορων επίπλων και αμαξών. Επίσης, εκτίθενται μουσικά όργανα, όπλα, στρατιωτικές στολές και γλάστρες με ανθισμένα τεχνητά δέντρα. Συνηθίζεται να τοποθετείται ένα βάζο με κλαδιά με ανθισμένες ροδακινιές δίπλα στο «χίνα-νταν». Η όλη εικόνα δίνει την εντύπωση στο θεατή την αίσθηση ενός επίσημου δείπνου ή μιας γαμήλιας γιορτής. Επιπλέον τα έπιπλα και η άμαξα υποδηλώνουν την προίκα μιας κοπέλας ευγενικής καταγωγής, που παντρεύεται. Οι κούκλες απλώς εκτίθενται και δεν αποτελούν παιχνίδι για τα μικρά παιδιά. Σύμφωνα με την παράδοση οι κούκλες πρέπει να μαζευτούν την επομένη της εορτής, γιατί πιστεύεται ότι οι κοπέλες θα αργήσουν να παντρευτούν, αν οι κούκλες δεν μαζευτούν στις 4 Μαρτίου. Ωστόσο, στις μέρες μας κάποιες οικογένειες αφήνουν την όλη κατασκευή όλο τον Μάρτιο μήνα. Η δεισιδαιμονία αυτή ίσως δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι η περίοδος, που ακολουθεί μετά την εορτή αυτή, συνδέεται συνήθως με υψηλά επίπεδα βροχοπτώσεων και υγρασίας, που θα προκαλούσαν περισσότερες φθορές στις κούκλες, αν παρέμεναν εκτεθειμένες έξω. Η έκθεση των κούκλων διακόπτεται, όταν τα κορίτσια φθάσουν στην ηλικία των 10 ετών. Πολλές φορές αυτές οι κούκλες παραδίδονται από τις ηλικιωμένες γυναίκες στα νέα μέλη της οικογένειας, επειδή είναι πανάκριβες. Έτσι, αποτελούν οικογενειακό κειμήλιο.
Στη διάρκεια της εορτής του χίνα ματσούρι οι κοπέλες καλούν τους φίλους τους, για να θαυμάσουν το «χίνα-νταν» και κάνουν πάρτυ. Συνήθως στη διάρκεια της εορτής οι Ιάπωνες τρώνε μεταξύ άλλων hina-arare () (πολύχρωμα κράκερς ρυζιού), chirashizushi () (ωμό ψάρι και λαχανικά με ρύζι), hishi mochi () (πολύχρωμα κέικ ρυζιού), ichigo daifuku () (φράουλες τυλιγμένες με πάστα φασολιού), ushiojiru () (σούπα με αχιβάδες). Συνήθως πίνουν shirozake (κυριολεκτικά «λευκό σάκε»), που ονομάζεται και amazake () (κυριολεκτικά «γλυκό σάκε»).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Hina-matsuri (Dolls Festival)
Εικόνες
Παραπομπές
Ιαπωνικός πολιτισμός
Ιαπωνικές γιορτές
Ιαπωνικές κούκλες
|
604548
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%20%CE%A0%CF%81%CE%B9%20%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%202018%20%28%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%201%29
|
Γκραν Πρι Βραζιλίας 2018 (Φόρμουλα 1)
|
Το Γκραν Πρι Βραζιλίας 2018 ήταν ο 20ος αγώνας του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Φόρμουλα 1 2018 και διεξηχθη στην πίστα Autódromo José Carlos Pace στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Αυτή ήταν η 46η φορά που η πίστα φιλοξενεί αγώνα του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1 από το 1950. Επίσης ήταν η πρώτη φορά που δεν συμμετείχε Βραζιλιάνος οδηγός στον αγώνα. Νικητής αναδείχθηκε ο Λιούις Χάμιλτον με MercedeS και το βάθρο συμπλήρωσαν ο Μαξ Φερστάπεν και ο Κίμι Ράικονεν.
Πρόγραμμα τριημέρου
Ελαστικά
Ελεύθερα δοκιμαστικά
Free Practice 1 (FP1)
Στα πρώτα δοκιμαστικά της Παρασκευής, στις 9 Νοεμβρίου 2018, ο καιρός ήταν καθαρός. Όλοι οι οδηγοί χρησιμοποίησαν τη πολύ μαλακή γόμα (Supersoft), την μαλακή γόμα (Soft) ή την μεσαία γόμα (Medium) της Pirelli.
Free Practice 2 (FP2)
Στα δεύτερα δοκιμαστικά της Παρασκευής, στις 9 Νοεμβρίου 2018, ο καιρός ήταν καθαρός. Όλοι οι οδηγοί χρησιμοποίησαν τη πολύ μαλακή γόμα (Supersoft), την μαλακή γόμα (Soft) ή την μεσαία γόμα (Medium) της Pirelli.
Free Practice 3 (FP3)
Στα τρίτα δοκιμαστικά του Σαββάτου, στις 10 Νοεμβρίου 2018, ο καιρός ήταν καθαρός. Όλοι οι οδηγοί χρησιμοποίησαν τη πολύ μαλακή γόμα (Supersoft), την μαλακή γόμα (Soft) ή την μεσαία γόμα (Medium) της Pirelli.
Κατατακτήριες δοκιμές
Οι κατατακτήριες δοκιμές έλαβαν μέρος το Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018 λίγες ώρες μετά το FP3. Την Pole Position κέρδισε ο Λιούις Χάμιλτον με τον Σεμπάστιαν Φέτελ να συμπληρώνει την 1η σειρά της εκκίνησης.
Έντονοι χαρακτήρες - Pole positionΠλάγιοι χαρακτήρες - Ταχύτερος γύρος κάθε Q
Αγώνας
Ο αγώνας διεξήχθη την Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018.
Ποινές
Εδω παρουσιάζονται οι ποινές που δέχθηκαν οι οδηγοί πριν την έναρξη των αγώνων.
Τελική κατάταξη
Πηγές
- Επίσημος Ιστότοπος<br/ >
- FIA<br/ >
- Fox Sports<br/ >
- Sky Sports<br/ >
- Autosport
Παραπομπές
Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 το 2018
|
353394
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%282013%29
|
Ελβετικά δημοψηφίσματα (2013)
|
Στη διάρκεια του 2013 διεξήχθησαν 8 δημοψηφίσματα στην Ελβετία. Τα πρώτα 3 έγιναν στις 3 Μαρτίου, οπότε οι ψηφοφόροι τάχθηκαν υπέρ της περικοπής στις υπέρογκες αμοιβές και αποζημιώσεις για τα στελέχη των εταιρειών.
Δημοψηφίσματα 3 Μαρτίου 2013
Δημοψηφίσματα 9 Ιουνίου 2013
Δημοψηφίσματα 22 Σεπτεμβρίου 2013
Δημοψηφίσματα Νοεμβρίου 2013
Στις 24 Νοεμβρίου οι ψηφοφόροι καταψήφισαν την πρόταση για αύξηση των διοδίων στους δρόμους, για τον περιορισμό του ανώτατου μισθού για τα στελέχη εταιρειών κατά 12 φορές όσος ο χαμηλότερος μισθός, και για τη φοροαπαλλαγή στους γονείς που μένουν στο σπίτι με τα παιδιά τους.
Παραπομπές
2013
|
220015
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%87%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Κάστρο της Οχιάς
|
Με το όνομα Κάστρο της Οχιάς ή Ωρειάς ή Ωριάς αποκαλούνται ερείπια μεσαιωνικού κάστρου αλλά και οικισμού στην Ηλεία. Είναι άγνωστο το όνομα του οικισμού καθώς δεν έχει ταυτιστεί με κάποιον γνωστό. Η θέση βρίσκεται στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Ηλείας, στο νοτιοδυτικό άκρο του Ερυμάνθου, που αποκαλείται «Κακοταροβούνι» και πιο συχνά «Σκιαδοβούνι», ανάμεσα στα χωριά Κακοτάρι, Τσίπιανα, Κρυόβρυση και τον συνοικισμό Ντιναίικα. Η θέση βρίσκεται σε δύσβατη περιοχή και επισκέψιμη μόνο με τζιπ ή πεζοπορία.
Η ακρόπολη βρίσκεται χτισμένη στην κορυφή λόφου στο σημείο που το Κερεσοβίτικο ποτάμι χύνεται στον Πηνειό. Το 1992 αποστολή του Πανεπιστημίου MARWP της Μινεσότα έκανε έρευνες στην περιοχή αλλά και στο γειτονικό Κάστρο της Αγίας Τριάδας. Στούς πρόποδες του λόφου υπάρχουν ερείπια κατοικιών εκκλησιών και νεκροταφείου, στην ευρύτερη περιοχή έχουν ανεβρεθεί νερόμυλοι οθωμανικής περιόδου. Σε κοντινή θέση έχουν βρεθεί τα ερείπια ναού του Απόλλωνα.
Κοντά στη θέση υπάρχει η Διακότρυπα, μία σπηλιά όπου η λαϊκή παράδοση του χωριού Κρυόβρυση όπου την κατέγραψε ο Χρήστος Κορύλλος το 1891. Σύμφωνα με αυτήν η Κρυόβρυση παλιότερα βρισκόταν κοντά στην Διακότρυπα, όπως και το Κάστρο της Οχιάς, αλλά εξαιτίας ενός στοιχειού εγκαταλείφθηκε.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος B', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Ωριάς κάστρο.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κάστρο της Οχιάς ή Κάστρο της Ωριάς. kastra.eu. Ανακτήθηκε: 10/04/2018.
Κάστρα της Ηλείας
Κάστρα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας
|
133219
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%20%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BF
|
Κάρλο Μαντέρνο
|
Ο Κάρλο Μαντέρνο (Carlo Maderno, 1556 - 30 Ιανουαρίου 1629) ήταν ένας Ιταλοελβετός αρχιτέκτων, γεννημένος στο Τιτσίνο, ο οποίος έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους πατέρες της τεχνοτροπίας της Μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Οι προσόψεις που δημιούργησε για τη Σάντα Σουζάνα, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και τον Σαντ' Αντρέα ντέλα Βάλλε είχαν τεράστια συμβολή στην εξέλιξη του Ιταλικού Μπαρόκ. Συχνά αναφέρεται ως αδερφός του γλύπτη Στέφανο Μαντέρνο, αν και η εκδοχή αυτή δεν είναι καθολικά αποδεκτή.
Βιογραφικά στοιχεία
Πρώτα έργα
Γεννημένος στο Καπολάγκο, στο Τιτσίνο (ένα ιταλόφωνο καντόνι της Ελβετίας), ο Μαντέρνο ξεκίνησε την καριέρα του στα λατομεία μαρμάρου του βορρά, προτού μετακομίσει στη Ρώμη το 1588 με τέσσερα από τα αδέρφια του για να βοηθήσει το θείο του Ντομένικο Φοντάνα. Αρχική του εργασία ήταν η κοπή μαρμάρου, και αυτή του η ενασχόληση τον βοήθησε αργότερα στα αρχιτεκτονικά του σχέδια. Το πρώτο του προσωπικό έργο, η πρόσοψη μιας αρχαίας εκκλησίας, της Σάντα Σουζάνα, το έφερε σε πέρας με αυτοπεποίθηση και ωριμότητα. Ήταν μια από τις πρώτες Μπαρόκ προσόψεις που έσπασαν τις συμβάσεις του μανιερισμού, τεχνοτροπία που εκφράζεται στο απόγειό της στην Εκκλησία του Ιησού. Η κατασκευή είναι ένας δυναμικός ρυθμός από κολόνες και παραστάδες, με προεξέχων το κύριο τμήμα και συμπυκνωμένη κεντρική διακόσμηση να προσθέτουν πολυπλοκότητα στην κατασκευή. Παρατηρείται μια παιχνιδιάρικη διάθεση με τους κανόνες του κλασικού αρχιτεκτονικού σχεδίου, η οποία εξακολουθεί να διατηρεί κάποια αυστηρότητα.
Εργασία στον Αγίο Πέτρο
Η πρόσοψη της Σάντα Σουζάνα κέρδισε την προσοχή του Πάπα Παύλου Ε', ο οποίος το 1603 διόρισε το Μαντέρνο επιβλέποντα αρχιτέκτονα της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Ο Μαντέρνο αναγκάστηκε να τροποποιήσει ορισμένα από τα σχέδια του Μιχαήλ Αγγέλου για τη βασιλική, φτιάχνοντας σχέδια για ένα εκτενέστερο κεντρικό κλήτος με μεγαλοπρεπή πρόσοψη. Η τελευταία, η οποία ολοκληρώθηκε το 1612, κατασκευάστηκε έτσι ώστε να επιτρέπει στον Πάπα να ευλογεί τα πλήθη από το εμφατικά εμπλουτισμένο μπαλκόνι πάνω από την κεντρική πόρτα. Αυτή η επέκταση της Βασιλικής, η οποία μετέτρεψε τον ελληνικό σταυρό του Μιχαήλ Αγγέλου στον τωρινό λατινικό σταυρό, δέχτηκε επικρίσες καθώς εμποδίζει την ορατότητα του θόλου όταν κάποιος κοιτά από την πλατεία, αν και ορισμένοι αγνοούν το γεγονός πως η λεωφόρος που προσεγγίζει το ναό είναι σύγχρονη κατασκευή. Άλλωστε ο Μαντέρνο δεν είχε τόση ελευθερία να σχεδιάσει αυτό το ναό, όσο είχε σε άλλες κατασκευές.
Τα περισσότερα από τα έργα του Μαντέρνο εξακολούθησαν να αποτελούν ανακατασκευές παλαιότερων κτισμάτων. Το μοναδικό έργο που σχεδιάστηκε από το Μαντέρνο και ολοκληρώθηκε κάτω από την επίβλεψή του ήταν η μικρή Σάντα Μαρία ντέλα Βιτόρια (1608-20), όπου τα αριστοτεχνικά του σχέδια καμιά φορά περνούν σε δεύτερη μοίρα για χάρη του Παρεκκλησίου Κορνάρο, το οποίο σχεδίασε ο Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Επιπροσθέτως, η πρόσοψη του κτιρίου δεν ανήκει στον ίδιο το Μαντέρνο.
Εργασία στον Άγιο Ανδρέα
Ακόμη και το αριστούργημα του Μαντέρνο, ο Σαντ' Αντρέα ντελα Βάλλε, δεν βασίζεται αποκλειστικά σε δικά του σχέδια. Εκεί δημιούργησε την πρόσοψη και το θόλο, το δεύτερο μεγαλύτερο που υψώνεται στον ουρανό της Ρώμης. Η εκκλησία σχεδιάστηκε από τους Τζουζέπε Φραντσέσκο Γκριμάλντι και Τζάκομο ντέλλα Πόρτα το 1540. Ακολουθεί το τυπικό σχέδιο των Ιησουϊτών, σε σχήμα σταυρού, με το φαρδύ του κλήτος χωρίς διαδρόμους, με παρεκκλήσια περα από αψιδωτά ανοίγματα. Η Αγία Τράπεζα βρίσκεται στο κέντρο του σταυρού, φωτισμένη από τα παράθυρα του θόλου του Μαντέρνο (στον οποίο φιλοτέχνησε τις τοιχογραφίες ο Τζοβάννι Λανφράνκο το 1621-25). Το αρχικό σχέδιο φτιάχτηκε το 1608. Η κατασκευή κράτησε από το 1621 έως το 1625. Όταν ο Μαντέρνο απεβίωσε ο θόλος είχε φτιαχτεί κατά το ήμισυ, ολοκληρώθηκε όμως σύμφωνα με το δικό του όραμα από τον Κάρλο Φοντάνα. Η πρόσοψη ολοκληρώθηκε από τον Κάρλο Ραϊνάλντι με ορισμένες παραλλαγές.
Άλλα έργα
Ανάμεσα στα έργα του Κάρλο Μαντέρνο περιλαμβάνονται οι εκκλησίες στη Ρώμη Σαν Τζάκομο ντέλι Ινκουράμπιλι και Σαν Τζοβάννι ντει Φλορεντίνι, όπου και αναπαύεται. Επιπλέον, εργάστηκε στο Παλάτι του Κυρηνάλιου, το παπικό ανάκτορο στο Καστέλ Γκαντόλφο και στο Παλάτσο Μπαρμπερίνι. Χαρακτηριστικό δείγμα των αρχιτεκτονικών του σχεδίων για παλάτια είναι το Παλάτσο Ματτέι (1598-1616).
Επίσης του ανατέθηκε να σχεδιάσει παρεκκλήσια μέσα σε προϋπάρχουσες εκκλησίες, όπως το Παρεκκλήσιο του Αγίου Λαυρεντίου στο Σαν Πάολο φουόρι λε Μούρα και την Καπέλλα Καετάνι στη Σάντα Πουντεντσιάνα.
Ακόμη, σχεδίασε τη βάση που υποστηρίζει τη στήλη με το άγαλμα της Παρθένου μπροστά στην εκκλησία Σάντα Μαρία Ματζόρε, η οποία και αποτέλεσε πρότυπο για ανάλογες στήλες σε πολλές χώρες όπου υπάρχει ο καθολικισμός.
Δείτε επίσης
Μπαρόκ αρχιτεκτονική
Βασιλική του Αγίου Πέτρου
Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι
Σχετική Βιβλιογραφία
Bernadini, Maria Grazia, «Caravaggio, Carracci, Maderno : la Cappella Cerasi in Santa Maria del Popolo a Roma», Cinisello Balsamo (Milano) : Silvana, 2001
Donati, Ugo, «Carlo Maderno, architetto ticinese a Roma», Lugano, A cura del Banco di Roma per la Svizzera, 1957
Hibbard, Howard, «Carlo Maderno and Roman Architecture 1580–1630», 1972
Muñoz, Antonio, «Carlo Maderno : trentacinque riproduzioni», Roma : Società editrice della Biblioteca d'Arte Illustrata, 1922
Wittkower, Rudolf, «Pelican History of Art, Art and Architecture Italy, 1600-1750», Penguin Books Ltd., 1993
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιταλοί αρχιτέκτονες
Ελβετοί αρχιτέκτονες
Αρχιτέκτονες του Μπαρόκ
|
827147
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%BF
|
Μπιαντρόννο
|
Το Μπιαντρόννο (ιταλικά: Biandronno) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Βαρέζε, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Βαρέζε
|
702122
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%8A
|
Σφαγή του Πανέριαϊ
|
Η σφαγή του Πονάρι, γνωστή και ως σφαγή του Πανιέριαϊ () ήταν η μαζική δολοφονία μέχρι και 100.000 ατόμων, κυρίως Εβραίων, Πολωνών και Ρώσων από Γερμανούς στρατιώτες των Ζιχεράιτσντινστ και των Ες-Ες και Λιθουανούς συνεργατών του Άξονα, συμπεριλαμβανομένων ομάδων δολοφονιών του Υπατίνγκασις μπούρις (Ypatingasis būrys), κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος στο Ραϊχσκομισαριάτ Όστλαντ. Οι δολοφονίες έλαβαν χώρα από τον Ιούλιο του 1941 έως τον Αύγουστο του 1944 κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Πονάρι (γνωστό σήμερα ως Πανιέριαϊ), ένα προάστιο στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Στο Πονάρι δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 Εβραίοι, μαζί με περίπου 20.000 Πολωνούς, και 8.000 Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου, εκ των οποίων οι περισσότεροι βρίσκονταν στη Βίλνα (Βίλνιους) και το νεοσύστατο Γκέτο της Βίλνας.
Η Λιθουανία και τα Βαλτικά κράτη αποτέλεσαν τις πρώτες περιοχές πέρα από τη Γερμανοκρατούμενη Πολωνία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπου οι Ναζί δολοφονούσαν μαζικά Εβραίους ως τμήμα της Τελικής Λύσης. Από τους 70.000 Εβραίους που ζούσαν στη Βίλνα προπολεμικά (σύμφωνα με τον Σνάιντερ), μόνο 7.000 Εβραίοι επιβίωσαν του πολέμου. Σύμφωνα με εκτίμηση του Ζέντλις, ζούσαν περίπου 80.000 Εβραίοι στη πόλη, ενώ η πόλη είχε πληθυσμό 160.000 κατοίκων. Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος και άλλες πηγές, μέχρι το τέλος του 1941 είχαν σκοτωθεί περίπου 50.000 Εβραίοι.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Αντιπολωνικό αίσθημα στην Ευρώπη
|
386112
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Γάντι
|
Γάντι ονομάζεται το εξωτερικό ένδυμα που καλύπτει τα επάνω άκρα του ανθρώπινου σώματος, τα χέρια, συνήθως από το επίπεδο του καρπού. Τα περισσότερα γάντια εφαρμόζουν στο χέρι απόλυτα, ώστε να διευκολύνεται η κίνηση. Την εφαρμογή εξυπηρετούν τα διάφορα μεγέθη και σχέδια, καθώς και το υλικό κατασκευής τους. Κάποια, όπως τα χειρουργικά, προστατεύουν τον φέροντα αλλά και τον ασθενή εξαιτίας του υλικού τους, καθώς είναι αδιαπέραστα από τους μικροοργανισμούς. Τα γάντια υπάρχουν σε ποικιλία μεγεθών, αν και όχι σε όλα τα είδη, υλικού και μήκους.
Ιστορία
Τα γάντια χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Σε ορισμένες μεταφράσεις της Οδύσσειας του Ομήρου, περιγράφεται ο Λαέρτης να περπατά στον κήπο του με γάντια για να προστατευθεί από τα άγρια βατόμουρα (σε άλλες μεταφράσεις παρουσιάζεται ο Λαέρτης να έχει τραβήξει τα μακριά μανίκια επάνω από τα χέρια του). Ο Ηρόδοτος, στην Ιστορία του (440 π.Χ.) αναφέρει ότι ο Λεωτυχίδης ενοχοποιήθηκε εξαιτίας ενός γαντιού γεμάτου με το ποσό των χρημάτων, με τα οποία δωροδοκήθηκε. Στην Κύρου Παιδεία, ο Ξενοφών αναφέρθηκε στους Πέρσες, οι οποίοι φορούσαν γάντια το χειμώνα.
Στην Ευρώπη, τον 13ο αιώνα, μερικές γυναίκες άρχισαν να φορούν γάντια ως στολίδια. Αυτά ήταν φτιαγμένα από λινό και μετάξι και, μερικές φορές, έφταναν μέχρι τον αγκώνα. Τον 16ο αιώνα, η βασίλισσα Ελισάβετ ξεκίνησε την μόδα των γαντιών με πλούσια κεντήματα και με σειρές από πολύτιμες πέτρες. Ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας θάφτηκε με γάντια στα χέρια του. Επίσης, γάντια βρέθηκαν στα χέρια του βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας, όταν ο τάφος του ανοίχτηκε, το 1797, όπως και εκείνα του βασιλιά Εδουάρδου Α', όταν ο τάφος του ανοίχτηκε το 1774.
Κατασκευή
Στη Γαλλία, οι επιχειρήσεις κατασκευής γαντιών (χρονολογούμενες από το 1342) εγκαταστάθηκαν κυρίως σε περιοχές, όπου ασκείται η εντατική εκτροφή αμνοεριφίων και όπου το νερό του ποταμού ήταν καθαρό και κατάλληλο για το μαύρισμα, όπως στο κέντρο Massif στο Saint-Junien (ή Millau), στο Dauphine (Γκρενόμπλ), στο νότο της Καμπανίας, στο Νιόρ (επεξεργασία δερμάτων αίγας) ή στο Caudebec-en-Caux. Γνωστός δρόμος κατασκευαστών γαντιών βρίσκεται στη Ρουέν (ο δρόμος των γαντοποιών του 14ου αι.) και η Caen, οδός κατασκευής γαντιών στο Πουατιέ.
Σήμερα, γάντια κατασκευάζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πλειοψηφία των πρωτοτύπων και των μικρών σειρών των πολυτελών γυναικείων γαντιών συνεχίζουν να κατασκευάζονται στη Γαλλία και οι παραγωγές τους, συνήθως, εκτελούνται σε εργοστάσια στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία, όπως και στον Καναδά. Το Gloversville (από το αγγλικό glove, που σημαίνει γάντι) είναι ένα κέντρο παραγωγής γαντιών στις Η.Π.Α. Η παραγωγή των γαντιών εντοπίζεται, όλο και περισσότερο, στην Ανατολική Ασία.
Το γάντι ως εξοπλισμός πανοπλίας
Το gantelet είναι ένα είδος γαντιού που καλύπτεται με σιδερένιες λεπίδες στο πίσω μέρος του χεριού. Αποτελεί τμήμα της θωράκισης.
Γάντια εργασίας
Τα γάντια είναι απαραίτητα μέσα ατομικής προστασίας σε πολλούς τομείς (η γαντοφορία είναι υποχρεωτική στη Γαλλία, σύμφωνα με τον εργατικό κώδικα, για κάποιες εργασίες).
Κατηγορίες γαντιών
Εργασίας
Εποχικά
Στολισμένα: συνηθίζεται επάνω σε ύφασμα ποιοτικά καλό να αποτυπώνονται σχέδια κεντημένα με κλωστή ή άλλα υλικά (χάντρες, πούλιες).
Γάντια χωρίς δάχτυλα ή γάντια "γροθιά"
Υλικά κατασκευής
Ύφασμα: βαμβάκι, μετάξι, τσόχα
Μαλλί: συνήθως πλεκτό
Δέρμα
Καουτσούκ
κόμμι
νιτρίλιο
νεοπρένιο
Συνθετικά
Αξεσουάρ
Προστατευτικός εξοπλισμός
Ενδύματα χειρός
|
182881
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%B5%CE%AF%CF%82
|
Επιστολή προς Κολοσσαείς
|
Η Επιστολή προς Κολοσσαείς είναι ένα από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης και μία απο τις 13 επιστολές που γράφτηκαν από τον απόστολο Παύλο. Χρόνος συγγραφής θεωρείται το 60 με 61 μ.Χ..
Η επιστολή γράφτηκε προς την εκκλησία των Κολοσσών, μιας πόλης της Φρυγίας στη Μικρά Ασία. Ο Παύλος δεν γνώριζε προσωπικά τους χριστιανούς της τοπικής εκκλησίας. Σημαντική είναι η αναφορά του στην ελευθερία των χριστιανών (2:16-23).
Διάγραμμα περιεχομένου
Το δόγμα της προΰπαρξης του Χριστού. (1-2)
Το καθήκον του πιστού απέναντι στον προϋπάρχοντα Χριστό. (3-4)
Υποσημειώσεις
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Γ.Παπατζανάκη, Η υπό του απόστολου Παύλου αντιμετώπισις της αιρέσεως των Κολοσσών, Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 5, έτος 7ο, τ/χ 2-3 (Δεκέμβριος 1977-Ιούνιος 1978), σελ.236-244
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
newlife4you.gr : το αρχαίο κείμενο του βιβλίου στην κριτική έκδοση των Νέστλε-Άλαντ
gospel.gr: το βιβλίο στην Νεοελληνική Μετάφραση και στην Μεταφορά στη Νεοελληνική
Βιβλία της Καινής Διαθήκης
Κολοσσαείς
|
589191
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF%20%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B9%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%B1
|
Ραμίρο Γκαρθές της Βιγέρα
|
Ο Ραμίρο Γκαρθές, ισπαν. Ramiro Garcés de Viguera, βασκικά Ramiro Gartzia (απεβ. 9 Ιουλίου 981) από τον Οίκο των Χιμένεθ ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Βιγέρα (970-981).
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Γκαρθία Α΄ της Παμπλόνα και της δεύτερης συζύγου του Τερέσα, κόρης τού Ραμίρο Β΄ του Λεόν.
Όταν η Τερέσα πίεζε τον Γκαρθία Α΄ να αποκληρώσει τον Σάντσο Β΄, γιο από τον πρώτο του γάμο, ο βασιλιάς συμφώνησε να κληροδοτήσει την περιοχή της Βιγέρα στον Ραμίρο με τον τίτλο τού βασιλιά. Το 970 απεβίωσε ο πατέρας του και ο Ραμίρο έγινε υποτελής βασιλιάς τού μεγαλύτερου αδελφού του. Το 975 προσπάθησε να λεηλατήσει τη γειτονική Μουσουλμανική περιοχή, αλλά ηττήθηκε στη μάχη τού Εστερκουέλ.
Η ακριβής ημερομηνία που απεβίωσε δεν καταγράφεται στις πηγές. Ένα έγγραφο τού 981 αναφέρει, ότι είχε αποβιώσει. Οι Αραβικές πηγές αναφέρουν, ότι απεβίωσε το 981 στη μάχη τού Τορρεβικέντε, όπου αυτός και ο Γκαρσία κόμης της Καστίλης πολέμησαν τον Αλμανζούρ για να υποστηρίξουν τον Γκάλιμπ, που εξεγέρθηκε στην Κόρδοβα.
Οικογένεια
Από την αγνώστου ονόματος σύζυγό του είχε τέκνα:
Σάντσο απεβ. π. 1002, βασιλιάς της Βιγέρα.
Γκαρθία απεβ. μετά το 1005, βασιλιάς της Βιγέρα.
Πρόγονοι
Πηγές
Bishko, Charles Julian. "Salvus of Albelda and Frontier Monasticism in Tenth-Century Navarre." Speculum, Vol. 23, No. 4. (October 1948), pp 559–590.
Cañada Juste, Alberto. "Un milenario navarro: Ramiro Garcés, rey de Viguera", Príncipe de Viana 42 (1982), pp. 21–37.
Ubieto Arteta, Antonio. "Monarcas navarros olvidados: los reyes de Viguera", Hispania X (1950), pp. 8–25
Οίκος των Χιμένεθ
|
467089
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Sweet%20Child%20O%27%20Mine
|
Sweet Child O' Mine
|
To Sweet Child O' Mine είναι τραγούδι του αμερικανικού Rock συγκροτήματος Guns N' Roses, το οποίο συμπεριλήφθηκε στο ντεμπούτο δίσκο τους Appetite for Destruction, το 1987. Επίσης, κυκλοφόρησε και single, το τρίτο από αυτόν τον δίσκο. Η μουσική γράφτηκε από τον Slash και τον Izzy Stradlin, ενώ οι στίχοι από τον Axl Rose. Ουσιαστικά, το άκρως δημοφιλές riff του τραγουδιού, ήταν μία κιθαριστική άσκηση του Slash, που μόλις την άκουσαν οι υπόλοιποι άρχισαν να δουλεύουν επάνω της. Στιχουργικά το κομμάτι είναι κατά βάση ερωτικό.
Το single σημείωσε εισπρακτική επιτυχία, φτάνοντας στην κορυφή των αμερικανικών Billboard Hot 100 κι έτσι έγινε το πρώτο αλλά και το τελευταίο single του σχήματος που πιάνει εκεί την κορυφή. Στα βρετανικά chart έφτασε το νούμερο 6. Στις ΗΠΑ έγινε δις χρυσό και μία πλατινένιο πουλώντας 4,126,000 αντίτυπα. Για την προώθηση του τραγουδιού το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει και video clip, το οποίο υπάρχει και σε μία εναλλακτική εκδοχή του, που είναι όλο ασπρόμαυρο και με διαφορετικά πλάνα.
Το τραγούδι θεωρείται ένα από τα πιο σπουδαία τραγούδια του σχήματος, έχοντας διακριθεί πολλάκις από περιοδικά, sites και τηλεοπτικούς σταθμούς. Συγκεκριμένα, το περιοδικό Rolling Stone στη λίστα του με τα 500 Σπουδαιότερα Τραγούδια όλων των εποχών, το κατέταξε στην 198η θέση. Ιδιαίτερα γνωστό θεωρείται και το riff του κομματιού το οποίο κι αυτό έχει διακριθεί αναλόγως. Σε μία ψηφοφορία του BBC, οι ακροατές ψήφισαν το riff ως το Καλύτερο Κιθαριστικό Riff όλων των εποχών.
Κομμάτια του single
7":
Sweet Child o' Mine / Sweet Child o' Mine (Edit)
It's So Easy (ζωντανά) / Out ta Get Me
10":
Sweet Child o' Mine
Out ta Get Me
Rocket Queen
12", CD:
Sweet Child o' Mine
Move to the City
Whole Lotta Rosie (ζωντανά, των AC/DC)
It's So Easy (ζωντανά)
Προσωπικό
Αξλ Ρόουζ - κύρια φωνητικά
Slash - κιθάρες
Ίζυ Στράντλιν - κιθάρες, φωνητικά
Νταφ ΜαΚέγκαν - μπάσο, φωνητικά
Στίβεν Άντλερ - ντραμς
Παραπομπές
Τραγούδια του 1987
Τραγούδια των Guns N' Roses
Singles του 1988
Singles της Geffen Records
Νούμερο 1 singles στα Billboard Hot 100
|
27408
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%82
|
Αλέξανδρος Δουμάς
|
Το όνομα Αλέξανδρος Δουμάς μπορεί να αναφέρεται στους γάλλους συγγραφείς, πατέρα και γιο:
Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας) (1802 - 1870) συγγραφέας μυθιστορημάτων, όπως Ο Κόμης Μοντεχρήστος και Οι Τρεις Σωματοφύλακες
Αλέξανδρος Δουμάς (υιός) (1824 - 1895) συγγραφέας και δραματουργός, μεγάλη επιτυχία του οποίου ήταν το ρομάντσο Η κυρία με τις καμέλιες
|
354964
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%2C%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1%20%28%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%29
|
Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια (επαρχία)
|
Η επαρχία Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια (κροατικά : Pokrajina Banat, Bačka i Baranja, σερβικά : Покрајина Банат, Бачка и Барања) ήταν Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από το 1918 έως το 1924. Σύμφωνα με την απογραφή του 1921 είχε 1.365.596 κατοίκους κι έκταση 19.702 τετραγωνικά χλμ. Η επαρχία είχε δικές της αρχές (κυβέρνηση και κοινοβούλιο), και περιλάμβανε τις γεωγραφικές περιοχές του Βανάτου της Μπάτσκα και της Μπαράνια στην σημερινή Βοϊβοντίνα . Η διοικητική έδρα της επαρχίας ήταν το Νόβισαντ. Η κατάργηση της είχε προγραμματιστεί με το Σύνταγμα του Βίντοβνταν του 1921.
Ιστορία
Μετά την κατάρρευση της Αυστροουγγρίας τον Οκτώβριο του 1918 η περιοχή του προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Σερβίας. Η διοίκηση αυτών των περιοχών πέρασε στους Σέρβους σαν αυτόνομη περιοχή, επικεφαλής της διοίκησης αυτής υπήρξε το εθνικό συμβούλιο της Σερβίας στο Νόβι Σαντ.
Στις 25 Νοεμβρίου 1918 συγκαλέστηκε η την Εθνοσυνέλευση Σέρβων και Σλάβων η οποία κήρυξε και επίσημα την προσάρτηση της περιοχής στο βασίλειο της Σερβίας. Στην Συνέλευση πήρα μέρος συνολικά 757 σύνεδροι, εκ των οποίων οι 578 Σέρβοι, 84 Μπουνιέβτσοι, 62 Σλοβάκοι, 21 Ρουσίνοι, 6 Γερμανοί, 3 Σόκτσοι, 2 Κροάτες και 1 Ούγγρος. Η Εθνοσυνέλευση της αποφάσισε επίσης τον σχηματισμό τοπικής κυβέρνησης και Κοινοβούλιου στις περιοχές αυτές με πρώτο πρόεδρο τον Γιόβαν Λαλόσεβιτς.
Μετά την κατάρτιση των τελικών συνόρων της ειρηνευτικής διάσκεψης η περιοχή αναγνωρίζεται ως μέρος του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων όπου ζούσαν 1.365.596 άτομα, εκ των οποίων 29% Σέρβοι , 27,7% Ούγγροι , 23.8 % Γερμανοί και άλλες εθνικότητες.
Αναφορές
Драго Његован, Присаједињење Војводине Србији, Нови Сад, 2004.
Лазо М. Костић, Српска Војводина и њене мањине, Нови Сад, 1999.
Димитрије Боаров, Политичка историја Војводине, Нови Сад, 2001.
Чедомир Попов - Јелена Попов, Аутономија Војводине - српско питање, Сремски Карловци, 2000.
Επαρχια Βανατο, Μπατσκα και Μπαραγια
Διοικητική διαίρεση της Σερβίας στο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων
Ιστορία της Βοϊβοντίνα
Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου της Σερβίας
|
238365
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ανθούσα Κοζάνης
|
Η Ανθούσα είναι χωριό του δήμου Βοΐου του νομού Κοζάνης. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 820 μέτρων, στις πλαγιές του Βοΐου όρους, στο δυτικό μέρος του δήμου Βοΐου. Ανατολικά του χωριού υπάρχει το ύψωμα του Αη Λια. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής πληθυσμού του 2011, στον οικισμό κατοικούν 30 άτομα.
Ιστορικά στοιχεία
Το παλιό όνομα του χωριού είναι Ρέζνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της οθωμανικής απογραφής του 1901, ο πληθυσμός του χωριού ανερχόταν σε 300 κατοίκους εκ των οποίων οι μισοί ήταν ελληνόφωνοι χριστιανοί και οι υπόλοιποι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι (Βαλαάδες). Κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, δύο κάτοικοι της Ανθούσας (οι Π. και Σταύρος Κωνσταντίνου) δραστηριοποιήθηκαν στο πλευρό των ένοπλων μακεδονομάχων ως πράκτορες γ' τάξης.
Μετά την ενσωμάτωση της Ανθούσας στο ελληνικό κράτος, το χωριό υπήχθη στην επαρχία Βοΐου. Το 1997, με το σχέδιο «Καποδίστριας», συμπεριλήφθηκε στον δήμο Τσοτυλίου. Από το 2011, με το σχέδιο «Καλλικράτης», η Ανθούσα υπάγεται στο νεοσύστατο δήμο Βοΐου.
Γενικά στοιχεία
Το χωριό χωρίζεται σε δύο μαχαλάδες, στον πάνω μαχαλά όπου μένουν οι ντόπιοι Βοϊώτες και στον κάτω μαχαλά όπου ζουν οι απόγονοι των Μικρασιατών προσφύγων. Στα ανατολικά της Ανθούσας, βρίσκεται ο μικρός ιερός ναός του Αγίου Ηλία, κτίσμα του 1968, στην ίδια θέση όπου είχε κτιστεί το 1923 άλλος μικρός ναός που καταστράφηκε κατά τα χρόνια του Εμφυλίου.
Απογραφές Πληθυσμού
Παραπομπές
Χωριά του νομού Κοζάνης
Δήμος Βοΐου
|
322572
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CF%83%CE%B1%20%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
Έλσα Μοράντε
|
Η Έλσα Μοράντε (Elsa Morante, 1912-1985) ήταν Ιταλίδα λογοτέχνις.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1933 με κείμενα παιδικής λογοτεχνίας, ποιήματα και διηγήματα, που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά. Το πρώτο της βιβλίο ήταν το Μυστικό παιχνίδι, μια συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύτηκε το 1941. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον συγγραφέα Αλμπέρτο Μοράβια.
Προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Μοράβια και η Μοράντε -και οι δύο κατά το ήμισυ Εβραίοι- έφυγαν στο Φόντι, στα νότια της Ρώμης. Η διαμονή τους στον ιταλικό νότο ενέπνευσε στον Μοράβια και την Μοράντε τα μυθιστορήματα La Ciociara και La storia αντίστοιχα.
Το 1961 το ζεύγος χώρισε και το 1974 εκδόθηκε το προαναφερθέν έργο της La storia που έγινε μεγάλη επιτυχία και της χάρισε διεθνή φήμη. Δέχθηκε όμως ταυτόχρονα έντονες επιθέσεις αριστερών διανοουμένων γιατί καταφερόταν κατά των ιδεολογιών.
Έργα της Μοράντε κέρδισαν τα ιταλικά λογοτεχνικά βραβεία Strega και Viareggio καθώς και το Γαλλικό Médicis.
Επιλογή έργων
Menzogna e sortilegio (Ψέμα και μαγεία, μυθιστόρημα, 1948, Premio Viareggio)
L'isola di Arturo (Το νησί του Αρτούρο, μυθιστόρημα, 1957, Premio Strega) - ελλην. μετάφραση Θανάσης Μετσιμενίδης ("Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ")
La storia (Η ιστορία, μυθιστόρημα, 1974)
Le straordinarie avventure di Caterina (Η ασυνήθιστη περιπέτεια της Κατερίνας, παιδικό, 1959)
Αracoeli , 1982, μυθιστόρημα, Prix Médicis
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιταλοί μυθιστοριογράφοι
Ιταλοί διηγηματογράφοι
Ιταλοί ποιητές
Συγγραφείς παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας
|
222447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CE%88%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB
|
Τζοάννα Έιντζελ
|
Η Τζοάννα Έιντζελ είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός ερωτικών έργων.
Βιογραφία
Γεννημένη στο Μπρούκλιν στις 25 Δεκεμβρίου 1980, από εβραϊκή οικογένεια και απόφοιτη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (High School) σε ηλικία 17 χρονών. Σπούδασε καλές τέχνες και αγγλική λογοτεχνία και ίδρυσε την ιστοσελίδα Burning Angel. Έγραψε διάφορα σενάρια, τα οποία και υλοποίησε.
Βραβεύσεις
2006: AVN Award „Most Outrageous Sex Scene“ (Re-Penetrator)
2008: XRCO Award "Best On-Screen Chemistry" (παρτενέρ James Deen)
2009: XRCO Award "Best On-Screen Chemistry" (παρτενέρ James Deen)
2011: AVN Award - Best Porn Star Website
2011: AVN Award - Best Solo Sex Scene - Rebel Girl
2011: XRCO Award - Mainstream Adult Media Forite
Ενδεικτική φιλμογραφία
2wice As Nice (2005)
BurningAngel.com - The Movie
Fuck Dolls 7 (2005)
Gothsend 4 (2005)
House of Ass (2005)
Intimate Strangers (2005)
Joanna's Angels (2005)
Joanna's Angels 2: Alt Throttle (2005)
Kill Girl Kill 3 (2005)
Neu Wave Hookers (2005)
Re-Penetrator (2005)
Young Ripe Mellons 8 (2005)
Young Sluts, Inc 19 (2005)
The XXXorcist (2006)
Ass Angels 5 (2006)
Cum On My Tattoo (2006)
Lewd Conduct 27 (2006)
Mouth 2 Mouth 6 (2006)
Virgin Territory (2006)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Brooklyn Angel: Joanna Angel builds a New York porn empire one sex comedy at a time , Tristan Taormino, Village Voice (english)
Συνέντευξη στο Sextrends Magazin
παρουσίαση στο iafd
Αμερικανοί σκηνοθέτες πορνογραφικών ταινιών
Αμερικανίδες ηθοποιοί πορνογραφικών ταινιών
Αμερικανοί παραγωγοί πορνογραφικών ταινιών
|
765059
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%B2%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CF%81
|
Γκενβιλέρ
|
Το Γκενβιλέρ () είναι κοινότητα στο Νομό Μοζέλ της Διοικητικής Περιοχής Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία.
Δείτε επίσης
Κατάλογος κοινοτήτων του Νομού Μοζέλ
Παραπομπές
Κοινότητες της Μοζέλ
Σελίδες με πηγές CS1 στα Γαλλικά (fr)
|
165680
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC%201
|
NGC 1
|
Ο NGC 1 είναι σπειροειδής γαλαξίας σε απόσταση 190 εκατομμύρια ετών φωτός στον αστερισμό Πήγασο. Η διάμετρός του φτάνει τα 90000 έτη φωτός που τον κατατάσουν σε μέγεθος λίγο μικρότερο από τον δικό μας γαλαξία. Είναι το πρώτο αντικείμενο στον αστρονομικό κατάλογο New General Catalogue. Όταν συντασσόταν ο κατάλογος ήταν το αντικείμενο με την μικρότερη ορθή αναφορά. Από τότε τα δεδομένα έχουν αλλάξει και δεν κατέχει πλέον την μικρότερη ορθή αναφορά ολόκληρου του καταλόγου. Ο NGC 2 βρίσκεται σε γωνιακή απόσταση μόλις 2 περίπου λεπτών της μοίρας από τον NGC 1, αλλά σε σχεδόν διπλάσια πραγματική απόσταση από τη Γη.
Παραπομπές
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Astronomy Picture Of the Day - Αστροφωτογραφία του NGC 1 μαζί με το NGC 2
Σπειροειδείς γαλαξίες
0001
Πήγασος (αστερισμός)
00564
00057
|
602000
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%20%28%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%29
|
Μπαρτάνγκ (ποταμός)
|
Ο ποταμός Μπαρτάνγκ είναι ποταμός της Κεντρικής Ασίας, παραπόταμος του ποταμού Παντζ και συνεπώς και του Αμού Ντάρια. Στην περιοχή των πηγών του ονομάζεται ποταμός Μουργκάμπ και ποταμός Ακσού. Κυλά στο Ουακχάν του Αφγανιστάν και έπειτα στην επαρχία Ροσχάν του Γκόρνο-Μπανταχσάν του Τατζικιστάν.
Ρους
Ο ποταμός πηγάζει από τη λίμνη Τσακμακτίν του Μικρού Παμίρ στο Ουακχάν, όπου είναι γνωστός ως Ακσού («λευκό νερό»). Έπειτα κυλά ανατολικά και εισέρχεται στο Τατζικιστάν, και αργότερα στρέφεται βόρεια προς την πόλη Μουργκάμπ, περνώντας από τον οικισμό Σαϊμάκ.
Μετά την πόλη Μουργκάμπ, λαμβάνει το όνομά της (τατζικικά: Мурғоб, που μεταφράζεται ως Ποταμός των Πουλιών. Εμφανίζεται και ως Μουργκόμπ). Λίγα χιλιόμετρα κοντά στο Μουργκάμπ βρίσκεται η λίμνη Σαρέζ, η οποία σχηματίστηκε λόγω κατολισθήσεων μετά τον σεισμό του Σαρέζ το 1911, μέσω του οποίου δημιουργήθηκε το μεγαλύτερο φυσικό φράγμα του κόσμο, το φράγμα Ουσόι.
Ο ποταμός συμβάλει με τον Γκουντάρα λίγο μετά τη λίμνη Σαρέζ. Μετά τη συμβολή αυτή ο ποταμός είναι γνωστός ως Μπαρτάνγκ. Ο Μπαρτάνγκ κυλά στο δυτικό τμήμα της οροσειράς Παμίρ, για 132 χιλιόμετρα, προτού εκβάλει στον ποταμό Παντζ στα σύνορα μεταξύ Τατζικιστάν και Αφγανιστάν. Μεγάλο τμήμα του ποταμού βρίσκεται εντός του Εθνικού Πάρκου του Τατζικιστάν. Ο Μπαρτάνγκ τροφοδοτείται κυρίως από χιόνια και πάγους που λιώνουν. Είναι ο μοναδικός ποταμός που διατρέχει το Γκόρνο-Μπανταχσάν από ανατολάς προς δυσμάς.
Ο Μπαρτάνγκ συμβάλει με τον Παντζ ελάχιστα ανάντη της πόλης Ρουσόν.
Πρόσβαση
Η λέξη «Μπαρτάνγκ» σημαίνει «στενό πέρασμα». Πριν τον 20ό αιώνα το ταξίδι απαιτούσε διαβάσεις μέσα από τον ποταμό, σκάλες και πλατφόρμες για στήριξη στις πλαγιές. Υπήρχαν τρία μονοπάτια, ένα κατά μήκος του ποταμού, χρησιμοποιούμενο μόνο το φθινόπωρο όταν το νερό ήταν σε χαμηλά επίπεδα, το δεύτερο παράλληλα με τις πλαγιές, και το τρίτο, κατά πολύ μεγαλύτερο, για τη διέλευση ζώων. Ο σύγχρονος δρόμος ενδέχεται να είναι αδιάβατος λόγω κατολισθήσεων κοντά στην περιοχή Μπασίντ.
Παραπομπές
Ποταμοί του Αφγανιστάν
Ποταμοί του Τατζικιστάν
|
768496
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Νίκος Κουτελιδάκης
|
Ο Νίκος Κουτελιδάκης (30 Ιουνίου 1942) είναι σκηνοθέτης του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ενώ έχει ασχοληθεί και με το θέατρο.
Βιογραφία
Γεννημένος στην Αθήνα (1942) ξεκίνησε τη διαδρομή του στον κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1960 αρχικά ως βοηθός σκηνοθέτη των Ντίμη Δαδήρα, Βασίλη Γεωργιάδη, Γρηγόρη Γρηγορίου, Ερρίκου Θαλασσινού κ.ά.
Ολοκλήρωσε την ενασχόλησή του ως βοηθός σκηνοθέτη με την ταινία «Μέρες του ‘36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1972).
Ως σκηνοθέτης πρωτοεμφανίστηκε το 1973 με τη μικρού μήκους ταινία του «Η τελευταία Πρόβα», στην οποία υπέγραψε και το σενάριο. Για την ταινία αυτή, που είναι μια τραγική αλληγορία πάνω στην ακροδεξιά προπαγάνδα στα σχολεία κατά την περίοδο της Δικτατορίας, έλαβε το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο 14ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία συμμετείχε επίσημα και στα Φεστιβάλ του Ομπερχάουζεν και του Ρίο Ντε Τζανέϊρο.
Το «Ένα Ντοκιμαντέρ», η ταινία τεκμηρίωσης που σκηνοθέτησε το 1980 και αφορά στα «αλευρώματα», έθιμο της Καθαράς Δευτέρας στο Γαλαξίδι, απέσπασε τα βραβεία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δράμας (1980) και Βελιγραδίου (1983).
Η καριέρα του στην τηλεόραση ξεκίνησε το 1973, αμέσως μετά τα γυρίσματα της «Τελευταίας Πρόβας», με τη σειρά «Ανήσυχα Νιάτα» (ΕΙΡΤ) σε σενάριο του Κάρολου Μπρούσαλη. Από τότε και μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει 3 τηλεταινίες και 21 ακόμα δραματικές και κωμικές σειρές μυθοπλασίας, από τις οποίες οι τέσσερεις μεταφορές βιβλίων («Η κυρία Ντορεμί» της Λιλίκας Νάκου, «Οι τελευταίοι εγγονοί» του Τάσου Αθανασιάδη, «Λίστα Γάμου» του Διονύση Χαριτόπουλου, «Αγάπη Παράνομη» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη). Οι περισσότερες από τις σειρές που σκηνοθέτησε έχουν σημειώσει μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τη σειρά «Κυρία Ντορεμί» -Κερκυραϊκά Βραβεία- και «Προδοσία» -Τηλεοπτικά Βραβεία-). Συνεργάστηκε με τους σεναριογράφους Λευτέρη Καπώνη, Κατερίνα Μαρινάκη, Μιχάλη Ρέππα, Θανάση Παπαθανασίου, Βασίλη Νεμέα, Ντίνα Κάσου, Ελένη Ζιώγα, Θοδωρή Μανίκα κ.α.
Το 1995 σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο θέατρο το έργο του Βασίλη Ζιώγα «Χρωματιστές Γυναίκες», μια παράσταση που απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από την Εταιρία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Την επόμενη χρονιά υπογράφει και πάλι τη σκηνοθεσία για το έργο του ίδιου συγγραφέα «Μπιγκ Μπαγκ».
Το 2011 σκηνοθέτησε την ταινία μεγάλου μήκους «Το ταγκό των Χριστουγέννων», βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη, η οποία, εκτός από τα τρία βραβεία που απέσπασε από την Ακαδημία Κινηματογράφου (Μουσικής, Σκηνογραφίας, Ενδυματολογίας) υπήρξε η πιο επιτυχημένη ταινία της χρονιάς (250.000 εισιτήρια στην πρώτη προβολή).
Φέτος (2022) σκηνοθετεί στην ΕΡΤ την μίνι-σειρά εποχής (έξι επεισοδίων) «Αγάπη Παράνομη», βασισμένη στο ομότιτλο διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη.
Διακρίσεις
1973: Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο 14ο Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης για την ταινία μικρού μήκους «Η Τελευταία Πρόβα»
1980: Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δράμας για το «Ένα Ντοκιμαντέρ»
1983: Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βελιγραδίου για το «Ένα Ντοκιμαντέρ»
1984: Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από τα «Κορφιάτικα Βραβεία» για την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Λιλίκας Νάκου «Κυρία Ντορεμί».
1996: Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από την «Εταιρία Ελλήνων Συγγραφέων» για την παράσταση του έργου του Βασίλη Ζιώγα «Χρωματιστές Γυναίκες» .
1997: Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από τα «Τηλεοπτικά Βραβεία» για τη σειρά «Προδοσία».
Έλληνες σκηνοθέτες
|
284727
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%B4%CE%B5%CF%83%CE%BC%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Επιστολές του δεσμωτηρίου
|
Με τον τίτλο "Επιστολές του δεσμωτηρίου", ή "Επιστολές της φυλάκισης", ή "Επιστολές της Αιχμαλωσίας" χαρακτηρίστηκαν στη χριστιανική Εκκλησιαστική ιστορία τέσσερις επιστολές που φέρονται να συνέγραψε ο ισαπόστολος Παύλος, το πιθανότερο στη Ρώμη το 60 μ.Χ., αν και άλλοι θεωρούν στην Καισάρεια και χρονικά πολύ αργότερα.
Στις επιστολές δεσμωτηρίου περιλαμβάνονται οι Επιστολή προς Εφεσίους, η Επιστολή προς Φιλιππησίους, η Επιστολή προς Κολοσσαείς και η Επιστολή προς Φιλήμονα.
Πηγές
"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.8ος, σελ.578.
David and Patt Alexander "Το εκπληκτικό Εγχειρίδιο της Βίβλου" , Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα 1993, σελ.604.
Καινή Διαθήκη
Ιστορία του Χριστιανισμού
Δεσμωτηριου
|
66765
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%20%CE%8A%CE%BD%CF%84%CF%85%CF%81
|
Τζο Μακ Ίντυρ
|
Ο Τζόσεφ Μέλρει Μακ Ίντυρ (Joseph Mulrey "Joey" McIntyre, 31 Δεκεμβρίου 1972) είναι Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης και ηθοποιός. Είναι ευρύτερα γνωστός ως το νεότερο μέλος του συγκροτήματος New kids on the block.
Καριέρα
Ο Τζο γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1972 στο Νίντχαμ της Μασαχουσέτης. Είναι ο μικρότερος από τα εννιά αδέλφια της οικογένειας. Σε ηλικία 12 ετών, μπήκε στο συγκρότημα των New kids on the block, αντικαθιστώντας τον Τζέιμι Κέλι. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στο γκρουπ, μιας και οι υπόλοιποι τέσσερις ήταν φίλοι εδώ και χρόνια. Παρ'όλα αυτά, κατάφεραν να γίνουν ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο μουσικό σχήμα.
Το 1994, οι New kids on the block διαλύθηκαν και ο Τζο ξεκίνησε την σόλο καριέρα του με τον δίσκο "Stay The Same". Παράλληλα, έπαιξε στην ταινία The Fantasticks, πλάι στην Τζιν Λουίζα Κέλι. Το 1999, τραγούδησε το "Remember Me", τραγούδι που ακουγόταν στην ταινία Southie, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο πρώην New Kid Ντόνι Γουόλμπεργκ. Το 2001, ο Τζο επέστρεψε στην δισκογραφία με το άλμπουμ "Meet Joe Mac". Από αυτό, ξεχώρισε το τραγούδι "Rain" που έγινε επιτυχία. Συνέχισε όμως, να ασχολείται με την ηθοποιία: την ίδια χρονιά συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις στο Μπρόντγουει και το 2002 εμφανίστηκε στη δεύτερη σεζόν του επιτυχημένου σίριαλ Boston Public. Διαγωνίστηκε επίσης στο ριάλιτι Dancing With The Stars, καταλήγοντας τρίτος. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι που έβγαλε είναι το "8:09" του 2004, και ο φετινός "Talk To Me", που περιέχει διασκευές.
Προσωπική ζωή
Ο Τζο παντρεύτηκε στις 9 Αυγούστου 2003, ακριβώς έναν χρόνο μετά την γνωριμία τους. Η Μπάρετ τον βοήθησε πολύ στην δημιουργία των δίσκων του. Εξ´άλλου, ο τίτλος του άλμπουμ του "8:09" αναφέρεται στην ημερομηνία που γνωρίστηκαν, και, αργότερα, παντρεύτηκαν.
Δισκογραφία
1998 - "Stay The Same"
1999 - "Stay The Same" (επανέκδοση)
2001 - "Μeet Joe Mac"
2002 - "One Too Many:Live From New York"
2004 - "8:09"
2006 - "Talk To Me"
Θεατρικές Παραστάσεις
1995 - Barking Sharks
2000-2001 - Tick, Tick...BOOM!
2005 - Wicked
2006 - Happy Days
Κινηματογράφος
1995 - Τhe Fantasticks
2006 - On Broadway
Παραπομπές
Αμερικανοί τραγουδιστές
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί μουσικού θεάτρου
|
711990
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%20%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Πίτσι Φθιώτιδας
|
Το Πίτσι ή Πίτσιο είναι ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας στην Περιφερειακή Ενότητα Φθιώτιδας.
Γεωγραφία - Ιστορία
Το Πίτσι βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού σε υψόμετρο 780 μέτρα. Το χωριό έχει θέα προς τις κορυφογραμμές του Γουλινά, της Σαράνταινας, της Γραμμένης Οξιάς και του ρου του Ρουστιανίτη - παραποτάμου του Σπερχειού. Απέχει 23 χλμ. ΝΔ. από τη Μακρακώμη, 52 χλμ. Δ. από τη Λαμία. Αναφέρεται από την περίοδο της Τουρκοκρατίας με την ονομασία Πιτσό ως τσιφλίκι του Αλή Πασά. και μετά την απελευθέρωση επίσημα το 1908 στο ΦΕΚ 28Α - 08/02/1908 να προσαρτάται στον τότε δήμο Τυμφρηστού. Το 1912 με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912 διορθώθηκε σε Πυτσό ή Πυτσιό και τελικά το 1928 σε Πίτσιο. Το 1934 με το ΦΕΚ 44Α - 01/02/1934 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» αποτελεί την τοπική κοινότητα Πιτσίου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Σπερχειάδος του Δήμου Μακρακώμης και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 89 κατοίκους.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Παλαιό Πίτσι (Πίτζιν) από τον ιστότοπο http://www.kanalialamias.gr/
Δήμος Μακρακώμης
Χωριά του νομού Φθιώτιδας
|
834734
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%20%28%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%29
|
Λαϊσάντερ (Νέα Υόρκη)
|
Το Λαϊσάντερ (αγγλικά: Lysander, New York) είναι πόλη στην Κομητεία Ονοντάγκα της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2020, είχε πληθυσμό 23.074 κατοίκους. Η πόλη ονομάστηκε από έναν υπάλληλο τον οποίο ενδιέφεραν οι κλασικές σπουδές, προς τιμήν του Σπαρτιάτη στρατιωτικού ηγέτη Λυσάνδρου. Ευρισκόμενη στα βορειοδυτικά του Σύρακιουζ, μεγάλο μέρος της πόλης έχει προαστιακό χαρακτήρα.
Ιστορία
Η πόλη ήταν μέρος της πρώην Στρατιωτικής Ζώνης της Κεντρικής Νέας Υόρκης. Εποικήθηκε για πρώτη φορά από ξένους περί το 1797. Η πόλη του Λαϊσάντερ σχηματίστηκε το 1794 από τους βόρειους δήμους της Στρατιωτικής Ζώνης. Το Λαϊσάντερ αργότερα μειώθηκε με τη δημιουργία των Κωμοπόλεων του Χάννιμπαλ (1806) και του Σίσερο (1807). Το Λαϊσάντερ μειώθηκε ξανά με τον σχηματισμό της Κομητείας Οσουήγκο το 1816.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Νέας Υόρκης
|
819145
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8D-%CE%B1%CE%BD-%CE%96%CE%BF%CF%85
|
Μενετρύ-αν-Ζου
|
Το Μενετρύ-αν-Ζου (γαλλικά: Menétrux-en-Joux) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ζυρά, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες του Ζυρά
|
377145
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Audi%20S3
|
Audi S3
|
Το Audi S3 είναι ένα μικρομεσαίο σπορ αυτοκίνητο με βάση το Audi A3, που κατασκευάζεται από τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Audi AG από το 1999, σε 4 γενιές. Η δεύτερη γενιά του, παρήχθη από το 2006 έως το 2012, με ένα λίφτινγκ τον Απρίλιο του 2008. Από τις αρχές του 2013 κυκλοφόρησε η τρίτη γενιά του και τον Μάιο του 2020 μπήκε στη μαζική παραγωγή η τέταρτη γενιά του.
Όπως με όλα τα Audi της σειράς S, το Audi S3 είναι διαθέσιμο μόνο με το σύστημα τετρακίνησης της Audi quattro.
Η πρώτη γενιά του και ειδικότερα το Audi S3 hatchback βασίστηκε στην ίδια πλατφόρμα με το Volkswagen Golf 4ης γενιάς - με εγκάρσια διάταξη του κινητήρα και με συμπαγή μπροστινή ανάρτηση τύπου Mc-Pherson.
S3
Γερμανικά αυτοκίνητα
Σπορ αυτοκίνητα
|
660753
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%2C%20%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σοφία της Βαυαρίας, Αρχιδούκισσα της Αυστρίας
|
Η Σοφία (Sophie von Wittelsbach-Bayern, 27 Ιανουαρίου 1805 – 28 Μαΐου 1872) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν Πριγκίπισσα της Βαυαρίας και με τον γάμο της έγινε Αρχιδούκισσα της Αυστρίας.
Βιογραφία
Η Σοφία Φρειδερίκη Δωροθέα Βιλελμίνη γεννήθηκε στο Μόναχο της Βαυαρίας στις 27 Ιανουαρίου 1805. Ήταν η πέμπτη κόρη του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας και της δεύτερης συζύγου του, Καρολίνας, κόρης του Καρόλου Λουδοβίκου της Βάδης. Ήταν η πανομοιότυπη δίδυμη αδελφή της Μαρίας Άννας (μετέπειτα Βασίλισσας της Σαξονίας). Αδέλφια της ήταν επίσης ο Μαξιμιλιανός Ιωσήφ Κάρολος (ο οποίος πέθανε πριν τη γέννησή της σε ηλικία δυόμιση ετών), οι δίδυμες Ελισάβετ Λουδοβίκα (μετέπειτα Βασίλισσα της Πρωσίας) και Αμαλία Αυγούστα (μετέπειτα Βασίλισσα της Σαξονίας), η Λουδοβίκα (μετέπειτα Δούκισσα της Βαυαρίας) και η Μαξιμιλιανή (η οποία πέθανε σε ηλικία δέκα ετών).
Λέγεται ότι ήταν το αγαπημένο παιδί του πατέρα της, αλλά ήταν περισσότερο δεμένη με τη μητέρα της, που αγαπούσε πολύ. Λάτρευε τη δίδυμη αδελφή της, Μαρία Άννα, και ήταν δεμένη με όλες τις αδελφές της.
Γάμος
Παντρεύτηκε το 1824 τον αρχιδούκα Φραγκίσκο Κάρολο της Αυστρίας. Η ετεροθαλής αδελφή της από την πλευρά του πατέρα της, Καρολίνα Αυγούστα της Βαυαρίας, είχε παντρευτεί τον χηρευάμενο πατέρα του Φραγκίσκου Καρόλου, Φραγκίσκο Β΄, το 1816. Η Σοφία και ο Φραγκίσκος Κάρολος απέκτησαν έξι παιδιά. Ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄ έτρεφε αδυναμία προς τη Σοφία. Παρ΄ ότι η Σοφία είχε λίγα κοινά με το σύζυγό της, νοιαζόταν για τον Φραγκίσκο Κάρολο και ήταν αφοσιωμένη σ' αυτόν, που από την πλευρά του την αγαπούσε και τη σεβόταν.
Σε αντίθεση με το σύζυγό της η Σοφία ήταν δεμένη με όλα της τα παιδιά, ειδικά με τον Φραγκίσκο Ιωσήφ αλλά και τον Μαξιμιλιανό που ήταν ο αγαπημένος της γιος. Είχε τη φήμη ισχυρογνώμονος και αυταρχικής εκ φύσεως, όμως ήταν επίσης γνωστή ως άνθρωπος κοινωνικός και αφοσιωμένη στην οικογένειά της και την Αψβουργική αυτοκρατορία στην οποία εισήλθε με το γάμο της. Απολάμβανε την αυλική ζωή, το χορό, την τέχνη και τη λογοτεχνία καθώς και την ιππασία.
Η φιλοδοξία της να τοποθετήσει το γιο της στον αυστριακό θρόνο ήταν συνεχές μοτίβο στην αυστριακή πολιτική. Εκείνη την εποχή την αποκαλούσαν "μοναδικό άντρα στην αυλή". Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1848 έπεισε τον μάλλον πτωχό τω πνεύματι σύζυγό της να αποποιηθεί των δικαιωμάτων του στο θρόνο υπέρ του γιου τους, Φραγκίσκου Ιωσήφ. Μετά την άνοδο του Φραγκίσκου Ιωσήφ στο θρόνο, η Σοφία έγινε η ισχύς πίσω από το θρόνο.
Από ιστορικής άποψης, η Σοφία έχει χαραχθεί στη συλλογική μνήμη για την εξαιρετικά εχθρική σχέση της με τη σύζυγο του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Ελισάβετ, που ήταν επίσης και ανεψιά της (κόρη της αδελφής της, Λουδοβίκας). Η Ελισάβετ μισούσε τη Σοφία για την αυστηρότητά και την απαιτητικότητά της απέναντί της, όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η Αρχιδούκισσα έτρεφε τα ίδια αισθήματα προς την ανεψιά της, αφού περιέγραφε συνήθως την Ελισάβετ αρκετά ευχάριστα στο ημερολόγιο και τις επιστολές της. Παρ' όλα αυτά είχε καλή σχέση με τις άλλες νύφες της και ήταν τρυφερή πεθερά απέναντι στην Καρλόττα του Βελγίου και τη Μαρία Αννουνσιάτα των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών.
Η Σοφία κρατούσε λεπτομερές ημερολόγιο για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, το οποί αποκαλύπτει πολλά για τη ζωή στην αυστριακή Αυλή. Σημαδεύτηκε από την εκτέλεση του δεύτερου γιου της Μαξιμιλιανού στο Μεξικό το 1867. Δεν επανήλθε ποτέ από εκείνο το σοκ και αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή. Πέθανε από πνευμονία το 1872 σε ηλικία 67 ετών.
Ήταν ακόμη γνωστή για τη στενή σχέση της με το Ναπολέοντα Β΄ της Γαλλίας, που ήταν μέλος της αυστριακής Αυλής ως Φραγκίσκος, Δούκας του Ράιχστατ. Υπήρχαν φήμες περί ερωτικής σχέσης μεταξύ τους, ακόμη και υποψίες ότι ο γιος της Μαξιμιλιανός, που γεννήθηκε δύο εβδομάδες πριν το θάνατο του Ράιχστατ το 1832, ήταν στην πραγματικότητα γιος του. Αυτοί οι ισχυρισμοί δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, αλλά είναι σίγουρο ότι ήταν πολύ καλοί φίλοι και ότι ο θάνατός του της επηρέασε βαθιά. Λέγεται ότι μετατράπηκε στη σκληρή, φιλόδοξη γυναίκα που περιγράφεται σε έργα μυθοπλασίας αφότου εκείνος πέθανε σε ηλικία 21 ετών.
Παιδιά
Φραγκίσκος Ιωσήφ (1830 - 1916), Αυτοκράτορας της Αυστρίας και Βασιλιάς της Ουγγαρίας, Βοημίας & Λομβαρδίας-Βενετίας, παντρεύτηκε την Ελισάβετ της Βαυαρίας και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Μαξιμιλιανός (1832 - 1867), Αυτοκράτορας του Μεξικού, παντρεύτηκε την Καρλόττα του Βελγίου.
Κάρολος Λουδοβίκος (1833 - 1896), Αρχιδούκας της Αυστρίας, παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έξι παιδιά. Ήταν διάδοχος του Αυστροουγγρικού θρόνου μετά την αυτοκτονία του ανεψιού του, Ροδόλφου.
Φραγκίσκος Φερδινάνδος (1863 - 1914), Αρχιδούκας της Αυστρίας, διάδοχος (έως τη δολοφονία του) του Αυστροουγγρικού θρόνου.
Όθων (1865 - 1906), Αρχιδούκας της Αυστρίας, παντρεύτηκε τη Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας και απέκτησε δύο παιδιά.
Κάρολος (1887 - 1922), τελευταίος Αυτοκράτορας της Αυστρίας και Βασιλιάς της Ουγγαρίας & Βοημίας.
Μαρία Άννα (1835 - 1840), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, πέθανε σε ηλικία 4 ετών μετά από επιληπτική κρίση.
γιος (24 Οκτωβρίου 1840), θνησιγενής.
Λουδοβίκος Βίκτωρ (1842 - 1919), Αρχιδούκας της Αυστρίας.
Πηγές
Bled, Jean-Paul. (2018). Sophie de Habsbourg: l'impératrice de l'ombre. Paris: Perrin. ISBN 9782262065393. OCLC 1023604752.
Παραπομπές
Πριγκίπισσες της Αυστρίας
Πριγκίπισσες της Βαυαρίας
19ος αιώνας
Βαυαροί ευγενείς
Αυστριακές οικογένειες
Οίκος του Βίττελσμπαχ
Οίκος των Αψβούργων
Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης
|
234559
|
https://el.wikipedia.org/wiki/PK
|
PK
|
Η συντομογραφία λατινικών χαρακτήρων PK ή .pk (στην αγγλική γλώσσα προφέρεται πι-κέι) μπορεί να αναφέρεται:
Στη χώρα Πακιστάν κατά ISO country code.
Ως .pk στον top-level domain κωδικό για το Πακιστάν στο Διαδίκτυο.
Ως PK στις Διεθνείς αερογραμμές του Πακιστάν κατά IATA.
Ως PK στο PK machine gun, όπλο σοβιετικής κατασκευής .
Ως ΡΚ΄ ή ρκ΄ στον αριθμό 120 στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης
|
441986
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%912%20%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%202015-2016
|
Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Α2 εθνικής κατηγορίας γυναικών 2015-2016
|
Το Πρωτάθλημα Α2 Εθνικής Κατηγορίας Γυναικών της περιόδου 2015-16 αποτέλεσε τη 19η διοργάνωση από τη δημιουργία της Α2 Εθνικής Κατηγορίας. Διοργανώτρια αρχή ήταν η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και οι ομάδες που διαγωνίστηκαν σε αυτό είχαν τη νομική μορφή ερασιτεχνικών σωματείων.
Στη διοργάνωση έλαβαν μέρος 23 σύλλογοι, οι οποίοι μοιράστηκαν για πρακτικούς και οικονομικούς λόγους σε δύο Ομίλους με γεωγραφικά κριτήρια. Στον Όμιλο Βορρά τον τίτλο του Πρωταθλητή κατέκτησε ο Α.Σ. Άρης Θεσσαλονίκης, το δεύτερο τρόπαιο της Κατηγορίας αυτής που έχει να επιδείξει ο σύλλογος. Στον Όμιλο Νότου την κορυφή του τελικού βαθμολογικού πίνακα κατέλαβε για πρώτη φορά στην ιστορία του ο Α.Ο. Δάφνη Αγίου Δημητρίου.
Προκριματική Φάση
Βάσει προκήρυξης στο Ειδικό Πρωτάθλημα Ανόδου στην Α2 Εθνική Κατηγορία δικαιούνταν να πάρουν μέρος οι Πρωταθλητές για το έτος 2014-15 όλων των Ενώσεων και Τοπικών Επιτροπών της Ομοσπονδίας, πλην εκείνων της Αττικής, της Νότιας Αττικής και της Θεσσαλονίκης που πέρασαν απευθείας στο επίπεδο των εθνικών πρωταθλημάτων. Σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές, δεν προηγήθηκαν αναμετρήσεις μεταξύ των Τοπικών Επιτροπών των νησιών του Αιγαίου, αλλά οι αντίστοιχοι Πρωταθλητές αγωνίστηκαν απευθείας στο Ειδικό Πρωτάθλημα.
Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή των ομάδων στη διαδικασία ήταν η κατάκτηση Πρωταθλήματος στο οποίο πήραν μέρος τουλάχιστον τέσσερα (4) σωματεία. Οι Πρωταθλητές μοιράστηκαν βάσει γεωγραφικών κριτηρίων σε δύο Ομίλους, έναν για το Βορρά (5 ομάδες) και έναν για το Νότο (10 ομάδες). Σημειώνεται πως τη χρονιά αυτή δεν έλαβε χώρα γυναικείο Πρωτάθλημα από την Ένωση Κυκλάδων. Οι αγώνες του Ομίλου Βορρά διεξήχθησαν από τις 24 έως τις 28 Ιουνίου 2015 στη Θεσσαλονίκη, ενώ οι αγώνες του Ομίλου Νότου στις ίδιες ημερομηνίες στην Αθήνα.
Βορράς
Τον Όμιλο Βορρά συνέθεσαν πέντε ομάδες και συγκεκριμένα οι Πρωταθλητές των Ενώσεων Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, Δυτικής Μακεδονίας, Κεντρικής Μακεδονίας, Θεσσαλίας και Χαλκιδικής. Αυτοί αγωνίστηκαν ο καθένας με όλους σε ένα γύρο (σύστημα πουλ) και η ομάδα με τα καλύτερα αποτελέσματα - η Νίκη Βόλου από τη Θεσσαλία - κέρδισε την άνοδο. Το πρόγραμμα και τα αποτελέσματα διαμορφώθηκαν ως εξής:
Νότος
Τον Όμιλο Νότου συνέθεσαν δέκα ομάδες και συγκεκριμένα οι Πρωταθλητές των Ενώσεων Αχαΐας & Ηλείας, Χίου, Σάμου, Λέσβου, Δωδεκανήσου, Ανατολικής Στερεάς & Εύβοιας, Αργολίδας & Κορινθίας, Βορειοδυτικής Ελλάδας, Κρήτης και Κεντρικής & Νότιας Πελοποννήσου. Αυτοί χωρίστηκαν σε δύο Ομίλους και αγωνίστηκαν ο καθένας με όλους σε ένα γύρο (σύστημα πουλ). Οι πρωτοπόροι των δύο Ομίλων κέρδισαν την άνοδο στην Α2 Εθνική, ενώ διεξήχθη και αγώνας κατάταξης μεταξύ των δεύτερων προκειμένου να καθοριστεί σειρά προτεραιότητας ανόδου για κάλυψη κενών θέσεων που τυχόν θα προέκυπταν μες το καλοκαίρι. Το πρόγραμμα και τα αποτελέσματα διαμορφώθηκαν ως εξής:
Συνοπτικός πίνακας
Συμμετέχοντες
Βάσει της προκήρυξης της διοργάνωσης, στη διεκδίκηση του Πρωταθλήματος της Α2 Εθνικής Κατηγορίας μπήκαν 24 σύλλογοι καλαθοσφαίρισης, οι οποίοι μοιράστηκαν βάσει γεωγραφικών κριτηρίων σε δύο ομίλους των 12 συλλόγων.
Την προηγούμενη άνοιξη είχαν υποβιβαστεί από την Α1 Εθνική Κατηγορία οι σύλλογοι Α.Σ. Ολυμπιακός Βόλου 1937 και Παναθλητικός Α.Ε. Συκεών οι οποίες ενσωματώθηκαν στον Όμιλο Βορρά της Α2 Εθνικής.
Από τα τοπικά πρωταθλήματα των Ενώσεων και Τοπικών Επιτροπών της Ελληνικής Ομοσπονδίας ανά την επικράτεια ανήλθαν:
Αυτόματα οι σύλλογοι Αγία Παρασκευή, Φάρος Κερατσινίου και Όλυμπος Ελευθερίου Κορδελιού ως Πρωταθλητές των Ενώσεων Αττικής, Νότιας Αττικής και Θεσσαλονίκης αντίστοιχα.
Μέσω ειδικού Πρωταθλήματος Ανόδου οι σύλλογοι Γ.Σ. Νίκη Βόλου (Βορράς), Έσπερος Α.Ο.Π.Α. (Νότος) και Ο.Α. Χανίων (Νότος) ως Πρωταθλητές των Ενώσεων Θεσσαλίας, Αχαΐας-Ηλείας και Κρήτης αντίστοιχα.
Το καλοκαίρι του 2015 ανακοινώθηκε επίσης από την Ομοσπονδία η εθελοντική αποχώρηση από την Α1 Εθνική της Αναγέννησης Νέου Ρυσίου, η οποία, αν και αγωνιστικά πραγματοποίησε τη σημαντικότερη πορεία της ιστορίας της (τετράδα στο Πρωτάθλημα, φιναλίστ στο Κύπελλο), υπέφερε από σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο διακοπής της λειτουργίας της. Η Αναγέννηση εντάχθηκε στο δυναμικό του Ομίλου Βορρά της Α2 Εθνικής. Καθώς ο Όλυμπος Ελευθερίου Κορδελιού εν τέλει παρέμεινε εθελοντικά στο Τοπικό Πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης, ο αριθμός των ομάδων του Ομίλου έμεινε σταθερός στις 12.
Τη θέση της Αναγέννησης στο κορυφαίο Πρωτάθλημα αναμενόταν να καλύψει η πρώτη επιλαχούσα για άνοδο ομάδα, που ήταν οι Τιτάνες Δράμας από τον Όμιλο Βορρά. Ωστόσο, οι τελευταίοι δεν αποδέχθηκαν για οικονομικούς λόγους την πρόταση της Ομοσπονδίας. Έτσι το κενό κάλυψε τελικά ο Άρης Πετρούπολης από τον Όμιλο Νότου, επιλέγοντας να αγωνιστεί μόνο με ελληνίδες παίκτριες. Τη θέση του Άρη δεν κάλυψε καμία ομάδα, με αποτέλεσμα ο Όμιλος Νότου τη χρονιά αυτή να διεξαχθεί με τη συμμετοχή 11 σωματείων, ένα εκ των οποίων κάθε εβδομάδα είχε ρεπό.
Τέλος, η ομάδα του Παναθλητικού Συκεών και το αντίστοιχο τμήμα του Πειραματικού ανακοίνωσαν τον Αύγουστο του 2015 την συνένωσή τους με απορρόφηση του δεύτερου σωματείου από το πρώτο. Η νέα ομάδα που προέκυψε φέρει τη σύνθετη ονομασία «Παναθλητικός Συκεών-Πειραματικό».
Βάσει των κανονισμών της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης οι σύλλογοι που συνέθεσαν τελικά το δυναμικό της Α2 Εθνικής, και που παρουσιάζονται παρακάτω, συμμετείχαν επίσης στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος αλλά όχι σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Οι ομάδες που συνέθεσαν το δυναμικό της Α2 Εθνικής Κατηγορίας για την περίοδο 2015-16 ήταν με αλφαβητική σειρά οι ακόλουθες:
Σημειώσεις
α. Η Αναγέννηση Νέου Ρυσίου αντικατέστησε στις αρχές Δεκεμβρίου τον προπονητή της, Γιάννη Κούκο, με την μέχρι πρότινος άμεση συνεργάτιδά του, την Τασούλα Μύρβαλη.
β. Ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης διέκοψε στα μέσα Οκτωβρίου τη συνεργασία του με το Θόδωρο Πολυμένη, τη θέση του οποίου πήρε η Ελένη Καφαντάρη.
γ. Στις αρχές Νοεμβρίου την Αφροδίτη Αραπατσάνη αντικατέστησε στην τεχνική ηγεσία της Ολύμπιας Λάρισας η μέχρι τότε βοηθός της, Αρετή Καπνιά.
δ. Το Νοέμβριο τον Γιώργο Χίτζιο διαθέχθηκε στη θέση του πρώτου προπονητή του Α.Ο. Σερρών ο Κώστας Δώδος.
ε. Ο Έσπερος ξεκίνησε τη χρονιά με το Βαγγέλη Φλωράτο στον πάγκο του, με τον Γιάννη Μπαζίνα να αναλαμβάνει χρέη πρώτου προπονητή στη συνέχεια.
στ. Η ομάδα των Χανίων κινήθηκε με τρεις διαφορετικούς προπονητές στη διάρκεια της χρονιάς που ήταν διαδοχικά οι Λευτέρης Θεοδωράκης (έως τα τέλη Νοεμβρίου), Φρόσω Δημητρουλάκη (έως τα τέλη Δεκεμβρίου) και Στέλιος Καρκανάκης (έως το τέλος της χρονιάς).«Επίσημα στο τιμόνι του ΟΑΧ ο Καρκανάκης», άρθρο στον ιστότοπο GrandSport.gr, 5 Ιανουαρίου 2016.
Βορράς
Η Κανονική Περίοδος του Πρωταθλήματος του Ομίλου Βορρά, η οποία αποτέλεσε και τη μοναδική φάση διεξαγωγής του εφόσον δεν προβλέπονταν Play-offs ή Play-outs, έλαβε χώρα από τις 11 Οκτωβρίου 2015 μέχρι τις 10 Απριλίου 2016. Τα σωματεία που συμμετείχαν αναμετρήθηκαν μεταξύ τους δύο φορές. Η οριστική κλήρωση για την κατάρτιση του προγράμματος του Ομίλου Βορρά πραγματοποιήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2015 στην Αθήνα. Το πρόγραμμα και τα αποτελέσματα των αναμετρήσεων ήταν τα ακόλουθα:
Πρόγραμμα
Βαθμολογία
Μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου, στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα του Ομίλου Βορρά βρέθηκε ο Άρης Θεσσαλονίκης. Η ομάδα, που στη διάρκεια της περιόδου υπέστη μόνο μία ήττα, κέρδισε ως Πρωταθλήτρια το εισιτήριο ανόδου στην Α2 Εθνική Κατηγορία, ενώ αποτελεί το δεύτερο τρόπαιο στην κατηγορία αυτή για τις «κιτρινόμαυρες». Το σωματείο Παναθλητικος Συκεών-Πειραματικό που κατέλαβε τη δεύτερη θέση προβιβάστηκε επίσης απευθείας, καθώς την επόμενη χρονιά η κορυφαία κατηγορία θα φιλοξενήσει δύο ομάδες περισσότερες. Οι σύλλογοι που κατέλαβαν την 3η και 4η θέση, Ολυμπιακός Βόλου και Ολύμπια Λάρισας αντίστοιχα, ενεπλάκησαν σε έναν επιπλέον αγώνα μπαράζ με τις ομάδες που κατέλαβαν τις ίδιες θέσεις στον Όμιλο Νότου, προκειμένου να σχηματιστεί σαφής σειρά προτεραιότητας για άνοδο στην Α1 Εθνική εφόσον προέκτυπτε ανάγκη. Καμία ομάδα δεν ακολούθησε το δρόμο του υποβιβασμού στα τοπικά Πρωταθλήματα βάσει αγωνιστικών κριτηρίων.
Νότος
Η Κανονική Περίοδος του Πρωταθλήματος του Ομίλου Νότου, η οποία αποτέλεσε και τη μοναδική φάση διεξαγωγής του εφόσον δεν προβλέπονταν Play-offs ή Play-outs, έλαβε χώρα από τις 11 Οκτωβρίου 2015 μέχρι τις 12 Απριλίου 2016. Τα σωματεία που συμμετείχαν αναμετρήθηκαν μεταξύ τους δύο φορές. Η κλήρωση για την κατάρτιση του προγράμματος του Ομίλου Νότου πραγματοποιήθηκε στις 18 Αυγούστου 2015 στην Αθήνα. Το πρόγραμμα και τα αποτελέσματα των αναμετρήσεων ήταν τα ακόλουθα:
Πρόγραμμα
Βαθμολογία
Μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου, στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα του Ομίλου Βορρά βρέθηκε η Δάφνη Αγίου Δημητρίου. Η ομάδα, που στη διάρκεια της περιόδου υπέστη μόνο μία ήττα, κέρδισε ως Πρωταθλήτρια το εισιτήριο ανόδου στην Α2 Εθνική Κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο Πανιώνιος που κατέλαβε τη δεύτερη θέση προβιβάστηκε επίσης απευθείας, καθώς την επόμενη χρονιά η κορυφαία κατηγορία θα φιλοξενήσει δύο ομάδες περισσότερες. Οι σύλλογοι που κατέλαβαν την 3η και 4η θέση, Σπόρτιγκ και Φάρος Κερατσινίου αντίστοιχα, ενεπλάκησαν σε έναν επιπλέον αγώνα μπαράζ με τις ομάδες που κατέλαβαν τις ίδιες θέσεις στον Όμιλο Βορρά, προκειμένου να σχηματιστεί σαφής σειρά προτεραιότητας για άνοδο στην Α1 Εθνική εφόσον προέκτυπτε ανάγκη. Στα τοπικά Πρωταθλήματα υποβιβάστηκαν οι σύλλογοι Έσπερος, Χανιά και Άρις Καλαμάτας.
Αγώνες Μπαράζ
Μετά την ολοκλήρωση της Κανονικής Περιόδου, προβιβάστηκαν απευθείας στην Α1 Εθνική Κατηγορία τέσσερις ομάδες, εκείνες που κατέλαβαν την πρώτη και δεύτερη θέση σε καθέναν από τους Ομίλους. Στην περίπτωση που για τον οποιοδήποτε λόγω προέκυπταν επιπλέον κενές θέσεις στην κορυφαία κατηγορία, κρίθηκε απαραίτητο να προκαθοριστεί μια σειρά προτεραιότητας για άνοδο μέσω διαδικασίας μπαράζ. Συγκεκριμένα, οι ομάδες που κατέλαβαν την τρίτη και τέταρτη θέση σε κάθε Όμιλο διασταυρώθηκαν μεταξύ τους για έναν επιπλέον αγώνα σε ουδέτερη έδρα.
Ειδικότερα, ο Ολυμπιακός Βόλου αναμετρήθηκε με το Σπόρτιγκ στο Κλειστό Γυμναστήριο της Αταλάντης όπου και γνώρισε την ήττα με σκορ 64-39. Συνεπώς η ομάδα της Αττικής έγινε η πρώτη επιλαχούσα για άνοδο. Αγώνας κατάταξης έπρεπε βάσει προκήρυξης να διεξαχθεί και μεταξύ των ομάδων Ολύμπια Λάρισας και Φάρος Κερατσινίου. Εντούτοις, η Ολύμπια αποσύρθηκε οικειοθελώς παραχωρώντας άνευ αγώνος την προτεραιότητα στο Φάρο.
Τελική Κατάταξη
Μετά την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου, των μπαράζ και των θερινών ανακατατάξεων (βλ. ενότητα «Σημειώσεις»), η εικόνα της τελικής κατάταξης διαμορφώθηκε ως ακολούθως:
Σημειώσεις
Η κλήρωση του Ομίλου Βορρά έλαβε χώρα αρχικά στις 19 Αυγούστου του 2015 στη Θεσσαλονίκη. Μετά την αποχώρηση από το Πρωτάθλημα του σωματείου Α.Σ. Όλυμπος Ελευθερίου-Κορδελιού, ο αριθμός των ομάδων μειώθηκε από 13 σε 12 με αποτέλεσμα να αποφασιστεί επανάληψη της κλήρωσης την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015 στην Αθήνα.
Στα πλαίσια της 3ης Αγωνιστικής η Αναγέννηση Νέου Ρυσίου μηδενίστηκε, καθώς δεν είχε εξασφαλίσει την παρουσία ιατρού στο γήπεδο.
Στα πλαίσια της 19ης Αγωνιστικής ο Άρις Καλαμάτας μηδενίστηκε, εφόσον δεν μετέβη στα Χανιά για να αγωνιστεί με την τοπική ομάδα.
Την 22η και τελευταία Αγωνιστική τα υποβιβασμένα Χανιά δεν ταξίδεψαν για λόγους οικονομίας στην Πάτρα με αποτέλεσμα ο αγώνας μεταξύ αυτών και του Έσπερου να κατακυρωθεί υπέρ του δεύτερου με σκορ 20-0.
Τον άτυπο τίτλο του Πρωταθλητή Χειμώνα έλαβαν οι σύλλογοι που κατέκτησαν εν τέλει και το Πρωτάθλημα, δηλαδή ο Άρης Θεσσαλονίκης και η Δάφνη Αγίου Δημητρίου.
Στις αρχές Ιουνίου 2016 ο Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να λάβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Ε.Σ.ΚΑ. Νότιας Αττικής το επόμενο φθινόπωρο, παρόλο που δεν υποβιβάστηκε αγωνιστικά. Τη θέση του αναπλήρωσαν οι Κυρίαρχοι Παλαιάς Κοκκινιάς.
Το Σεπτέμβριο του 2016 ανακοινώθηκε η εθελοντική αποχώρηση της Νίκης Βόλου από το Βόρειο Όμιλο για οικονομικούς λόγους. Την κενή θέση κάλυψε τελικά ο Πιερικός Αρχέλαος.
Το καλοκαίρι του 2016, παρόλο που η ενεργή για τέσσερις δεκαετίες ομάδα του Α.Ο. Σερρών δεν παρουσίαζε αγωνιστική κρίση, ανακοινώθηκε η διάλυσή της και κατ' επέκταση η απόσυρσή της τόσο από την Α2 Εθνική όσο και από το τοπικό Πρωτάθλημα. Η απόφαση αυτή προήλθε από την απροθυμία της διοίκησης να στηρίξει περαιτέρω οικονομικά το γυναικείο τμήμα, αλλά και από την απουσία εθελοντών να αναλάβουν τα ηνία. Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις συγχώνευσης της ομάδας με τον Πανσερραϊκό που τελικά δεν τελεσφόρησαν. Τελικά, τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου ο Πρόεδρος της ομάδας, Κώστας Τζιαμπάζης, ανακοίνωσε πως η ομάδα θα συμμετείχε κανονικά στο Πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
«Βαθμολογίες & Προγράμματα Πρωταθλημάτων 2015-2016» , πληροφορίες στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
«Ειδική Προκήρυξη Πρωταθλήματος Α2 Εθνικής Κατηγορίας Γυναικών 2015-2016», έγγραφο στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
«Προκήρυξη Ειδικού Πρωταθλήματος Ανόδου στην Α2 Εθνική Κατηγορία Γυναικών 2015», έγγραφο στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
Α2 εθνική κατηγορία καλαθοσφαίρισης γυναικών
Πρωταθλημα Ελλαδος Α2 Γυναικών 2015 2016
Πρωταθλημα Ελλαδος Α2 Γυναικών 2015 2016
|
96282
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Δήμος Ευρυμενών Ιωαννίνων
|
Ο Δήμος Ευρυμενών υπήρξε στο παρελθόν δήμος του νομού Ιωαννίνων. Καταλάμβανε έκταση 73.958 στρεμμάτων και είχε (πραγματικό) πληθυσμό 1.525 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Έδρα του ήταν η Κληματιά.
Ιστορία
Ο δήμος συγκροτήθηκε το 1996, όταν οι κοινότητες Δελβινακοπούλου, Κληματιάς, Κοκκινοχώματος, Λευκοθέας, Παλιουρής, Σουλοπούλου και οι οικισμοί Σουλοπούλου Χρηστοβασίλη και Σπηλαίου συννενώθηκαν προαιρετικά. Στη συνέχεια το 1999 κατά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας προστέθηκαν στο δήμο και οι μέχρι τότε κοινότητες Βασιλοπούλου και Ραΐκου και ο οικισμός Καστρίου. Το 2011 εντάχθηκε με το πρόγραμμα Καλλικράτης στο Δήμο Ζίτσας.
Διαίρεση
Στο δήμο περιλαμβάνονταν τα εξής 8 δημοτικά διαμερίσματα:
Δ.δ. Κληματιάς -- η Κληματιά
Δ.δ. Βασιλοπούλου
το Βασιλόπουλον
το Καστρίον
Δ.δ. Δελβινακοπούλου
το Δελβινακόπουλον
το Σπήλαιον
Δ.δ. Κοκκινοχώματος -- το Κοκκινόχωμα
Δ.δ. Λευκοθέας -- η Λευκοθέα
Δ.δ. Παλιούρης Ιωαννίνων -- η Παλιουρή
Δ.δ. Ραΐκου -- το Ράικον
Δ.δ. Σουλοπούλου
το Σουλόπουλον
το Μικρόν Σουλόπουλον
Πληθυσμός
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στοιχεία για το δήμο Ευρυμενών από το Υπουργείο Εσωτερικών
Πληροφορίες για το δήμο Ευρυμενών στο ηλεκτρονικό δίκτυο ενημέρωσης Epirus Connection
Ευρυμενων
|
176340
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CF%8E%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Γεώργιος Σώκος
|
Ο Γεώργιος Σώκος (5 Νοεμβρίου 1892 – 28 Δεκεμβρίου 1937) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, εκδότης και τέκτων.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Ο Γιώργος Σώκος, γιος του Γιάννη και της Μαριγώς, γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1892 στο Αιτωλικό. Ήταν το προτελευταίο από τέσσερα αδέλφια: τη Φροσύνη, τη Λενιώ, που πέθανε νέα από καρκίνο στον εγκέφαλο, το Γιώργο, και τον Ανδρέα (μετέπειτα καθηγητή φωτοτοπογραφίας στο Πολυτεχνείο)
Ο πατέρας τους ο Γιάννης, που ήταν δάσκαλος, πέθανε από φυματίωση. Όταν έμαθε για την αρρώστια του, άφησε γυναίκα και παιδιά, για να μην τα κολλήσει, και πήγε να ζήσει ολομόναχος σε μια καλύβα στο δάσος, και του άφηναν το φαγητό στο μονοπάτι, μακριά.
Ο Γιώργος σύντομα έδειξε κλίση στα γράμματα, επαναστατική διάθεση και πάθος για το θέατρο. Έστελνε συνεργασίες στο «Νεολόγο» των Πατρών, όπου τις δημοσίευαν χωρίς να μπορούν βέβαια να φανταστούν την ηλικία του.
Δεκατεσσάρων ετών βγήκε στο θέατρο, με ψεύτικη κοτσίδα, παίζοντας την Εσμέ την Τουρκοπούλα. Τον επόμενο χρόνο ανέβασε το πρώτο δικό του έργο, τη Δόξα του Αιτωλικού, γραμμένο το χειμώνα του 1911, ένα ιστορικό και αισθηματικό δράμα σε ηρωικό δεκαπεντασύλλαβο, και παιγμένο την 25η Μαρτίου του 1912.
Πέρα από τις θεατρικές παραστάσεις και άλλες γιορτές και εκδηλώσεις που διοργάνωνε στο Αιτωλικό, τα ποιήματα, τα άρθρα και τα διηγήματα του δημοσιεύονταν σε εφημερίδες της Πάτρας και του Αγρινίου.
Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, φοίτησε στην Εμπορική Σχολή των Πατρών. Κατόπιν έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτός στη Σχολή Ευελπίδων.
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Το 1913 κατατάχθηκε στο στρατό: πρώτα έφεδρος ανθυπολοχαγός του πεζικού, κατόπιν μόνιμος αξιωματικός της Διαχειρίσεως και κατά το 1918 Λοχαγός του Ελέγχου. Υπηρέτησε διαδοχικά ως τμηματάρχης στο Υπουργείο Στρατιωτικών και ως διευθυντής του Ελέγχου Φρουράς Βάσεως Σμύρνης, μια πολύπλοκη εκείνους τους καιρούς υπηρεσία, όπου – όπως λένε οι βιογράφοι του - έδειξε μεγάλη πρωτοβουλία και ικανότητα. Εκεί, στη Μικρά Ασία, εκτός από τα υπηρεσιακά του καθήκοντα, έγραψε επιθεωρήσεις για τους στρατιώτες, έβγαλε φωτογραφίες στον τάφο του Καραγκιόζη (στον οποίο είχε πάντα αδυναμία) και στη Σμύρνη γνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του, την Τιτίκα Μιχαηλίδου, που παντρεύτηκε το 1921 (ή '22, οπωσδήποτε πριν από την Καταστροφή), από την οποία θα αποκτούσε, το 1923, μια κόρη, τη μετέπειτα επίσης δημοσιογράφο και συγγραφέα Ροζίτα Σώκου.
Πίσω στην Ελλάδα, έγινε διευθυντής στο Μετοχικό Ταμείο του κατά γην στρατού, και στο έτος 1924, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Στρατιωτικής Ενώσεως. Συγχρόνως συνέχισε τις δραστηριότητές του ως θεατρικού συγγραφέα και εκδότη.
Θεατρικά έργα
Τα έργα του παίχτηκαν από τον Μουσούρη, τη Μαίρη Σαγιάνου-Κατσέλη, τον Νίκο Δενδραμή κ.ά.
Η δόξα του Αιτωλικού (1911)
Ιστορικό, τραγικό και αισθηματικό δράμα σε ηρωικό δεκαπεντασύλλαβοτο που ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει "εθνική τραγωδία εις μέρη δύο και πράξεις τρείς". Γράφτηκε το χειμώνα του 1911 εν όψει του εορτασμού της 25ης Μαρτίου και πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο του Αιτωλικού από το θίασο Γαϊτανάκη τη 26η Μαρτίου 1912.
Διανομή: Γαϊτανάκης και Νίτσα Γαϊτανάκη, Δ. Λεονάρδος, Κ. Λαζαρίδης, Α. Φαράντος, Α. Στέλιος, Κυρία Λαζαρίδου, Κλημανιώτης, Π. Γκιόκας.
Ως πρόλογο έχει ένα ποίημα του Ι. Γ. Τζοβάρα με τη σημείωση:
"Κρίσις του ιδίου Ποιητού μετά την πρώτην διδασκαλίαν του παρόντος έργου: 'Εύγε, δισεύγε, τρισεύγε!!!' "
Η Διεφθαρμένη (1925)
Το 1925 παίχτηκε για πρώτη φορά, με μεγάλη επιτυχία, το θεατρικό του έργο Η διεφθαρμένη, από το θίασο Κυβέλης, στο θέατρό της. Επί δέκα μέρες ήταν γεμάτο, και χειροκροτήθηκε θερμά. Όμως η Κυβέλη είχε ήδη προ πολλού ορίσει μια παράσταση άλλου έργου, και το κατέβασε, ξαναπαίζοντάς το για λίγο αργότερα.
Έγραφε ο Τύπος:
"... το θέατρον ήτο υπερπλήρες, δι' ό και ο ταμίας εμερίμνησε να πωλήσει και τας θέσεις των εφημερίδων" (Καθημερινή, 16/9/25)
"Η Διεφθαρμένη κατόρθωσε να συγκεντρώση άπειρον κόσμον. Αυτό εσχολιάσθη πολύ, διότι εφέτος ουδέν ελληνικόν έργον ενεφάνισε τόσην συρροήν και ουδείς συγγραφεύς έλαβε τόσον τεραστίας ανθοδέσμας..." (Αθηναϊκή, 15/9/25)
"Ενώπιον πυκνοτάτου ακροατηρίου - εξαιρετικόν φαινόμενον προκειμένου περί συγγραφέως ημετέρου, το πρώτον εμφανιζομένου από της σκηνής κεντρικού θιάσου - εδόθη εις το Κυβέλειον, την Δευτέραν 14 τρ., το κοινωνικόν δράμα του Γ. Σώκου Η διευθαρμένη" (Ελεύθερος Τύπος, 16/9/25)
Αλλά και η επαρχία είχε στείλει ανταποκριτές για να τιμήσει τον Αιτωλικιώτη συγγραφέα:
"Την αισθητή αυτήν έλλειψη ήλθε ν' αναπληρώση ένα τελευταίον έργον, το κοινωνικώτερον και επαναστατικώτερο που ανέβηκε στην Ελληνική Σκηνή, η Διεφθαρμένη του κ. Γ. Σώκου που καθ' όλον το 2ον δεκαήμερον του παρόντος μηνός εσημείωσε θριαμβευτικάς επιτυχίας εις το Κυβέλειον..." (Ελευθερία Λαρίσης, 30/9/25)
"... Πλημμύρα κόσμου διανοουμένου κατέκλυζε το θέατρον καθ' όλας τας παραστάσεις, εις βαθμόν δυνάμενον ν' αποδώσει το μέτρον της αξίας του έργου από πολλών απόψεων..." (Δελτίον Σ.Ε.Λ.Κ., 27/9/25)
Η Διεφθαρμένη συνεχίστηκε για δέκα μέρες με την ίδια κοσμοσυρροή, αλλά ο θιασάρχης βρέθηκε στην ανάγκη να διακόψει τις παραστάσεις γιατί η Κυβέλη βιαζόταν να παίξει η ίδια σ' ένα ξένο έργο, τη Ζήλεια, που η πρεμιέρα του είχε οριστεί προ πολλού. Εν τούτοις, το έργο παίχτηκε ξανά σε δυό ακόμα απογευματινές παραστάσεις και σε μιά βραδινή, ως τιμητική του ηθοποιού Νίκου Δενδραμή.
Ο Νίκος Δενδραμής ήταν τότε πολύ νέος, και έπαιζε στο έργο το ρόλο του νεαρού αδελφού της ηρωίδας. Τους άλλους ρόλους έπαιζαν οι Ν. Παπαγεωργίου, Π. Γαβριηλίδης, Ν. Βλαχόπουλος, Μ. Παλαιολόγος και Ι. Τσεβελάκος. Τους τέσσερεις γυναικείους ρόλους έπαιζαν τέσσερεις μεγάλες θεατρίνες: Μιράντα Θεοχάρη, Αθανασία Μουστάκα, Σαπφώ Αλκαίου, Αλίκη Θεοδωρίδου .
Στο έργο σατιρίζονται οι εκφυλισμένοι πια απόγονοι των Φιλικών και των αγωνιστών της Επανάστασης, που θεωρούνται περίοπτα μέλη της κοινωνίας, παρασημοφορούνται κλπ. Ο πατέρας έχει διώξει από το σπίτι τη μικρή του κόρη, επειδή είχε ερωτική σχέση με έναν άντρα (αυτή είναι η Διεφθαρμένη του τίτλου) ενώ η άλλη του κόρη, η παντρεμένη, έχει στα κρυφά δύο εραστές. Η τρίτη κόρη, που έρχεται από την Αμερική για να γιορτάσει μαζί τους το Πάσχα, ενοχλεί με τις φιλελεύθερες ιδέες της και ξαναφέρνει τη μικρή αδελφή στο σπίτι: όλοι τότε τη θεωρούν κι αυτή «διεφθαρμένη». Η κοπέλα ξαναφεύγει για την Αμερική, παίρνοντας τη μικρή μαζί της.
Ο Τύπος ασχολήθηκε πολύ με το έργο. Πολλοί κριτικοί ενοχλήθηκαν την σάτιρα ορισμένων απογόνων των αγωνιστών του '21:
"Η θέσις του είναι εσφαλμένη. Όλη η σάτιρα κατά των απογόνων των αγωνιστών είναι αδικαιολόγητος. Είναι μάλιστα θλιβερό το ότι ευρέθη συγγραφεύς όστις επεζήτησε να γελοιοποιήσει ό,τι ωραίον και ευγενές έχει απομείνει εισέτι εις την κοινωνίαν των Αθηνών. Τι διάβολο, εχάθηκαν οι νεόπλουτοι;" (Καθημερινή)
Κάποιοι ωστόσο βρήκαν και προτερήματα:
"Η ψυχολογική θέσις είναι καλλίστη και ανεπτυγμένη θαυμάσια. Το έργον, αρτιώτατον, εμπνέει την ασφαλή ελπίδα ότι το δεύτερον έργον του συγγραφέως θα είναι ασυγκρίτως ανώτερον. Ο κ. Σώκος έχει τάλαντον δραματικού συγγραφέως" ("Ελεύθερον Βήμα, 18/9/25)
Οι άνθρωποι των γραμμάτων ήταν πολύ θετικοί:
Η εν πολλαίς αμαρτίαις (1926)
Και στο άλλο θεατρικό του έργο, Η εν πολλαίς αμαρτίαις, επανέρχεται το ίδιο θέμα της αγνότητας στην ελευθερία, μακριά από τη μεγάλη πολιτεία, την Αθήνα, όπου όλοι αγωνίζονται για μια σοβαροφάνεια, να κουκουλώσουν την έλλειψη αληθινής ηθικής.
Το έργο πρωτοπαίχτηκε στις 26 Ιουλίου 1926 στο θέατρο Κυβέλης από το Θίασο των Νέων σε πολλές παραστάσεις, και αργότερα σε δύο τιμητικές των ηθοποιών Ηλία Θεοδώρου και Γ. Πλούτη. Πρώτοι διδάξαντες: Ηλίας Θεοδώρου, Ανδρέας Παντόπουλος, Γεώργιος Πλούτης. Το νεαρό ζευγάρι έπαιζαν ο Κώστας Μουσούρης και η Μαίρη Σαγιάνου, ενώ η “περπατημένη» γυναίκα που παρασύρει το αγνό κορίτσι στην αμαρτία ήταν η Ελένη Χαλκούση.
Η γυναίκα του βαριετέ
Με τον Κώστα Μουσούρη
Εκδόσεις
Ξεκίνησε την έκδοση πολλών εφημερίδων, που όμως έκλειναν πριν βγει το τρίτο ή τέταρτο φύλλο τους. Μία μάλιστα, με τον τίτλο Φιγκαρό, κράτησε μόνο δυο μέρες. Μία ιδέα του είχε μεγάλη επιτυχία. Είχε σκεφτεί να εκδώσει τη Στρατιωτική και Ναυτική εγκυκλοπαίδεια, ένα περιοδικό που θα κυκλοφορούσε με ένα δεκαεξασέλιδο της εγκυκλοπαίδειας κάθε φορά, και που θα αγοραζόταν υποχρεωτικά από όλους τους μόνιμους αξιωματικούς του Στρατού και του Ναυτικού, γιατί η συνδρομή θα αφαιρείτο κατ’ευθείαν από το μισθό τους.
Στα 28 του έγινε λοιπόν εκδότης της εξάτομης «Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας».
Παράλληλα έβγαλε τότε τους δύο μεγάλους τόμους "Αγώνες και νεκροί".
Η εγκυκλοπαίδεια έκανε και εκδόσεις βιβλίων όπως τους "Παράλληλους βίους" του Πλούταρχου ή το "Φον Ριχτχόφεν, ο κόκκινος αεροπόρος". Συνολικά έβγαλε εκατό τέτοια βιβλία, που απευθύνονταν στους συνδρομητές των εγκυκλοπαιδικών έργων.
Όσο διαρκούσε η έκδοση της εγκυκλοπαίδειας, και επομένως η κυκλοφορία του περιοδικού, δεχόταν συνεργασίες αναγνωστών. Και πολλές φορές λάβαινε γράμματα που άρχιζαν: «Πνευματικέ μου πατέρα», ενώ ο ίδιος ήταν πολύ νεότερος από τους επιστολογράφους του.
Η αρρώστια και ο θάνατος τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει την καινούργια του έκδοση, τη «Θρησκευτική και Χριστιανική Εγκυκλοπαίδεια», της οποίας είχαν βγει μόνον οι τρεις πρώτοι τόμοι.
Τεκτονισμός και ορθοδοξία
Το 1924, σε ηλικία δηλαδή 32 ετών, πρωτομπήκε στον τεκτονισμό, όπου έμελλε να επενδύσει όλο τον ιδεαλισμό του και τις πνευματικές του ανησυχίες, φθάνοντας ως τον βαθμό του 30ού. Ήταν από τα σημαντικότερα στελέχη της στοάς «Αδελφοποίησις», εκδότης του περιοδικού «Τεκτονική Ηχώ». Δύο χρόνια αργότερα τον ακολούθησε και ο αδελφός του Ανδρέας. Στις δημοσιευμένες ομιλίες τους φαίνεται καθαρά πώς γι´ αυτούς η στοά αποτελούσε μια όαση καθαρότητας, σοβαρότητας και πνευματικής αναζήτησης, μακριά από την ανηθικότητα, τον εγωισμό, τον κυνισμό και τον υλισμό της «έξω» ζωής, και κυρίως τη στενότητα και μισαλλοδοξία των επίσημων δογμάτων.
Η θρησκεία πάντα τον ενδιέφερε πολύ. Από το Αιτωλικό, όπου οι κάτοικοι περνούσαν τη μισή τους ζωή στην εκκλησία, ως το γραφείο του, όπου σχεδίαζε την έκδοση της "Θρησκευτικής και Χριστιανικής Εγκυκλοπαίδειας", ως και τα ταξίδια του, η ενασχόλησή του με τα θρησκευτικά θέματα ήταν συνεχής. Οι γνώσεις του επί του θέματος ήταν πλατιές και οι θέσεις του πάντα τολμηρές, αλλά τεκμηριωμένες. Ήταν προσωπικός φίλος του Βενέδικτου πατριάρχη Ιεροσολύμων, που τον εξομολόγησε τη νύχτα του θανάτου του.
Στα τριάντα επτά του χρόνια αρρώστησε από λευχαιμία. Πέθανε επτά χρόνια αργότερα, στις 28 Δεκεμβρίου 1937.
Πηγές
Συνεντεύξεις της Ροζίτας Σώκου
Δημοσιευμένα έργα του
Αυτοβιογραφία της Ροζίτας Σώκου "Ο αιώνας της Ροζίτας", εκδ. Οδός Πανός, Νοέμβριος 2017 - αποσπάσματα με την άδεια της συγγραφέως.
Έλληνες δημοσιογράφοι
Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς
Έλληνες εκδότες
|
47278
|
https://el.wikipedia.org/wiki/146%20%CF%80.%CE%A7.
|
146 π.Χ.
|
Γεγονότα
Ήττα της Αχαϊκής Συμπολιτείας υπό το Δίαιο στη Μάχη της Λευκόπετρας από τους Ρωμαίους. Η Κόρινθος καταστρέφεται, ενώ η νότια Ελλάδα υπάγεται ως επαρχία στον ανθύπατο της Μακεδονίας.
Τερματίζεται ο Τρίτος Καρχηδονιακός Πόλεμος, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από μακρά πολιορκία της Καρχηδόνας από τους Ρωμαίους και που έληξε το με την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Κριτόλαος, στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας
Έτη
|
226539
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Πασσακάλια
|
Η πασσακάλια ή πασακάλια είναι μουσική φόρμα της εποχής του μπαρόκ, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι το επαναλαμβανόμενο βάσιμο σε τρίσημο ρυθμό. Έλκει την καταγωγή της από την Ισπανία του 17ου αιώνα, όπου πρωτο-εμφανίστηκε ως μουσική χορού, ενώ αργότερα έλαβε τη θέση της στη σουίτα, αλλά και ως αυτόνομο οργανικό κομμάτι. Δείγματα πασσακάλιας έχουμε από τον Φρανσουά Κουπρέν, τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, τον Ντήτριχ Μπουξτεχούντε, αλλά και από σύγχρονους συνθέτες, όπως τον Γκιέργκι Λίγκετι, τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς και τον Βίτολντ Λουτοσλάφσκι.
Καταγωγή και χαρακτηριστικά
Ο όρος πασσακάλια (ισπ. pasacalle; γαλλ. passacaille; ιτ. passacaglia, passacaglio, passagallo, passacagli, passacaglie) είναι κατά βάση σύνθετη λέξη και προέρχεται από το ρήμα της ισπανικής pasar (περπατώ) και τη λέξη calle (δρόμος). Αρχικά, αποτελούσε οργανικό ιντερλούδιο ανάμεσα σε χορούς και τραγούδια και παιζόταν συνήθως από μια κιθάρα σε τρόπο rasgueado (ρυθμική κρούση των χορδών). Αν και ισπανικής καταγωγής, οι πρώτες πασσακάλιες γράφτηκαν στην Ιταλία το 1606 και αποτελούν σύντομες και απλές αρμονικές αλυσίδες σε συγχορδιακή μορφή.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1620, ο Τζιρόλαμο Φρεσκομπάλντι την αναπροσαρμόζει γράφοντας παραλλαγές πάνω σ' ένα βάσιμο, το οποίο με τη σειρά του μπορεί επίσης να παραλλάσσεται. Το πρότυπο αυτό διατηρείται στους μετέπειτα συνθέτες και ορίζεται πλέον ως μια σειρά παραλλαγών πάνω σ' ένα επαναλαμβανόμενο βάσιμο, σοβαρού και δωρικού χαρακτήρα. Μια παρόμοια φόρμα, η σακόν (chaconne) επίσης μορφοποιείται στα χέρια του Φρεσκομπάλντι· οι δύο φόρμες είναι συγγενείς και συχνά οι συνθέτες "χρησιμοποιούν τους δύο όρους αδιακρίτως, κάτι που καθιστά την ακριβή τους διάκριση ιστορικά αυθαίρετη και αβάσιμη".
Συνθέτες
Ένα από τα γνωστότερα παραδείγματα πασσακάλιας αποτελεί το ομώνυμο έργο του Μπαχ, "Πασσακάλια και Φούγκα σε Ντο ελάσσονα, BWV 582" για εκκλησιαστικό όργανο. Εξίσου υποδειγματική είναι η χρήση της σε έργα για τσέμπαλο του Γάλλου συνθέτη Λουί Κουπρέν και του ανηψιού του Φρανσουά Κουπρέν. Άλλα παραδείγματα βρίσκουμε σε έργα για όργανο του Μπουξτεχούντε, του Γιόχαν Παχέλμπελ, του Γκέοργκ Μούφατ, του Γιόχαν Κούναου, αλλά και μετά την εποχή του Μπαρόκ στον Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντυ, τον Μαξ Ρέγκερ, τον Ραλφ Βων Ουίλιαμς κ.ά.
Αν και οι περισσότερες είναι γραμμένες για πολυφωνικά (και δη πληκτροφόρα) όργανα, ένα εξαίρετο παράδειγμα βρίσκουμε στις "Μυστηριακές Σονάτες" του Χάινριχ Ίγκνατς Μπίμπερ, για σόλο βιολί, ενώ στο μαδριγάλι του Κλάουντιο Μοντεβέρντι "Lamento della Ninfa", το κεντρικό επεισόδιο είναι κατ' ουσίαν μια πασσακάλια.
Άλλα γνωστά παραδείγματα περιλαμβάνουν το "Λαμέντο της Διδώς" από την όπερα του Χένρι Πέρσελ "Διδώ και Αινείας", απόσπασμα από τη Σουίτα σε Σολ ελάσσονα HWV 432 για τσέμπαλο του Χαίντελ, καθώς και την τελευταία κίνηση της 4ης Συμφωνίας του Γιοχάνες Μπραμς.
Η πασσακάλια στον 20ό αιώνα
Μαξ Ρέγκερ, Εισαγωγή, Πασσακάλια και Φούγκα σε Σι ελάσσονα, op. 96, για 2 πιάνα (1906).
Μαξ Ρέγκερ, Εισαγωγή, Πασσακάλια και Φούγκα σε Μι ελάσσονα, op. 127, για όργανο (1913).
Άντον Βέμπερν, Passacaglia, op. 1 (1908).
Γκούσταβ Χολστ, πρώτη κίνηση από την "Πρώτη Σουίτα σε Μι ύφεση μείζονα για Στρατιωτική Μπάντα" (1909).
Σεργκέι Ραχμάνινοφ, κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 2 (ημιτελές), 2η κίνηση (c. 1910, πιθ. 1896).
Άρνολντ Σένμπεργκ, "Nacht" από τον κύκλο τραγουδιών "Pierrot Lunaire" (1912)
Μωρίς Ραβέλ, Τρίο σε Λα ελάσσονα, 3η κίνηση (1914).
Πάουλ Χίντεμιτ, Σονάτα για σόλο βιόλα, op. 11, no. 5, τελευταία κίνηση (1919).
Πάουλ Χίντεμιτ, κουαρτέτο εγχόρδων No. 5, op. 32, τελευταία κίνηση (1923).
Πάουλ Χίντεμιτ, Passacaglia από το Nobilissima Visione (1938).
Άαρον Κόπλαντ, Passacaglia (1922).
Άλμπαν Μπεργκ, όπερα "Wozzeck", Πράξη Α΄, σκηνή 4 (1925).
Ρίχαρντ Στράους, "Panathenäenzug", για πιάνο (αρ. χέρι) και ορχήστρα, Op. 74 (1926–1927).
Ραλφ Βων Ουίλιαμς, Passacaglia on B – G–C, για όργανο (1933).
Ραλφ Βων Ουίλιαμς, Συμφωνία No. 5 σε Ρε μείζονα: 4η κίνηση, Passacaglia (1938-43).
Σάμιουελ Μπάρμπερ, Συμφωνία Νο. 1, φινάλε, op. 9 (1936).
Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Συμφωνία No. 15, κεντρικό επεισόδιο της τελευταίας κίνησης (1971)
Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Συμφωνία No. 8, 4η κίνηση (1943).
Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Κουαρτέτο εγχόρδων Νo. 3, σε Φα, op. 73, 5η κίνηση (1946).
Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Κοντσέρτο για βιολί Νo. 1, 3η κίνηση (1947-1948).
Ντμίτρι Σοστακόβιτς, 24 Πρελούδια και Φούγκες, op. 87, No. 12 σε Σολ δίεση ελάσσονα, Πρελούδιο (1950-1951).
Μίκης Θεοδωράκης, Πασσακάλια για δύο πιάνα, AST 96.
Άρβο Περτ, Πασσακάλια (2003).
Κρύστοφ Πεντερέτσκι, Συμφωνία Νο. 3, 4η κίνηση "Passacaglia. Allegro moderato" (1988-1995).
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, The Turn of the Screw, op. 54 (1954), τελική παραλλαγή
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, Nocturnal after John Dowland για κιθάρα (1963) (κατάληξη με πασσακάλια πάνω σ' ένα θέμα του Τζον Ντόουλαντ
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, Συμφωνία για τσέλο και ορχήστρα, op. 68 (1963–64)
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, Σουίτα No. 2 για σόλο βιολοντσέλο, op. 80, 5η κίνηση "Ciaconna" (1967)
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, Σουίτα No. 3 για σόλο βιολοντσέλο, op. 87, 9η κίνηση "Passacaglia" (1972)
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, κουαρτέτο εγχόρδων No. 3, op. 94, 5η κίνηση "Recitative and Passacaglia (La Serenissima)" (1975)
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα, op. 15, 3η κίνηση (1939).
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, Σερενάτα για τενόρο, κόρνο και έγχορδα, op. 31 “Dirge” (1943).
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, The Holy Sonnets of John Donne, op. 35 (1945) “Death Be Not Proud”.
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, ιντερλούδιο πασσακάλιας από την όπερα "Peter Grimes" (1945).
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, κουαρτέτο εγχόρδων No. 2, σε Ντο, op. 36, 3η κίνηση "Chacony" (1945), (για την επέτειο 250 χρόνων από τον θάνατο του Χένρι Πέρσελ.
Μπέντζαμιν Μπρίτεν, The Rape of Lucretia (Ο βιασμός της Λουκρητίας), op. 37 (1946–47).
Βίτολντ Λουτοσλάφσκυ, Κοντσέρτο για Ορχήστρα, 3η κίνηση, "Passacaglia, Toccata E Corale" (1954).
Βίτολντ Λουτοσλάφσκυ, Κοντσέρτο για πιάνο, τελευταία κίνηση (1987-88).
Πάουλ Χίντεμιτ, Οκτέτο για πνευστά και έγχορδα (1958), 2η και τελευταία κινήσεις.
Γκιέργκι Λίγκετι, Hungarian Rock (Chaconne), για τσέμπαλο (1978).
Γκιέργκι Λίγκετι, Passacaglia ungherese, για τσέμπαλο (1978).
Γκιέργκι Λίγκετι, Κοντσέρτο για βιολί, 4η κίνηση (1992).
Αντρέι Ντομπροβόλσκι, Music for Orchestra No. 5: Passacaglia (1979).
Στέφεν Σοντχάιμ, "Fogg's Passacaglia" από το μιούζικαλ Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (1979).
Άλφρεντ Σνίτκε, Πασσακάλια για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα (1979-80).
Φίλιπ Γκλας, Συμφωνία No. 8, 2η κίνηση (2005).
Παραπομπές
Πηγές
Bukofzer, Manfred. 1947. Music in the Baroque Era. New York: W. W. Norton.
Fischer, Kurt von. 1958. "Chaconne und Passacaglia: Ein Versuch". Revue Belge de Musicologie / Belgisch Tijdschrift voor Muziekwetenschap 12:19–34.
Goetschius, Percy. 1915. The Larger Forms of Musical Composition: An Exhaustive Explanation of the Variations, Rondos, and Sonata Designs, for the General Student of Musical Analysis, and for the Special Student of Structural Composition. [New York]: G. Schirmer.
Handel, Darrell. 1970. "Britten's Use of the Passacaglia", Tempo, new series no. 94 (Autumn): 2–6.
Henderson, Lyn. 2000. "Shostakovich and the Passacaglia: Old Grounds or New?" Musical Times 141, no. 1870 (Spring): 53–60.
Hudson, Richard. 1970. "Further Remarks on the Passacaglia and Ciaconna". Journal of the American Musicological Society 23, no. 2 (Summer): 302–14.
Hudson, Richard. 1971. "The Ripresa, the Ritornello, and the Passacaglia." Journal of the American Musicological Society 24, no. 3 (Autumn): 364–94.
Lucas, Clarence. 1908. The Story of Musical Form. The Music Story Series, edited by Frederick J. Crowest. London: The Walter Scott Publishing Co., Ltd.; New York: Charles Scribner’s Sons.
Murtomäki, Veijo. 2008. Pianokonserttoja Lisztin ja Brahmsin välissä. Helsinki: Sibelius-Akatemia. Retrieved on 29 January 2008.
Silbiger, Alexander. 1996. "Passacaglia and Ciaccona: Genre Pairing and Ambiguity from Frescobaldi to Couperin". Journal of Seventeenth-Century Music 2, no. 1.
Silbiger, Alexander. 2001. "Passacaglia". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, ed. S. Sadie and J. Tyrrell. London: Macmillan.
Stein, Leon. 1959. "The Passacaglia in the Twentieth Century". Music and Letters 40, no. 2 (April): 150–53.
Walker, Thomas. 1968. "Ciaccona and Passacaglia: Remarks on Their Origin and Early History". Journal of the American Musicological Society 21, no. 3 (Autumn): 300–320.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Passacaglias and Chaconnes for Lute
Passacaglias and Chaconnes for Baroque Guitar
Analysis of Passacaglia and fugue by J. S. Bach
Μπαρόκ μουσική
Μουσική μορφολογία
Ιστορικοί χοροί
Χορός στην Ισπανία
|
728034
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%20%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF
|
Τελευταίο Στάδιο
|
Το Τελευταίο Στάδιο (πρωτότυπος πολωνικός τίτλος: Ostatni etap) είναι πολωνική ταινία του 1947, σε σκηνοθεσία και συγγραφή της Βάντα Γιακουμπόφκσα, που απεικονίζει τις εμπειρίες της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ταινία ήταν μια από τις πρώτες κινηματογραφικές προσπάθειες για να περιγράψει το Ολοκαύτωμα και εξακολουθεί να αναφέρεται εκτενώς από τους επερχόμενους σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένου του Στίβεν Σπίλμπεργκ στο Η Λίστα του Σίντλερ.
Πλοκή
Η Μάρτα Βάις (Μπαρμπάρα Ντραπίνσκα), μια Πολωνή Εβραία, φτάνει με αυτοκίνητο μεταφοράς βοοειδών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Εκεί, τραβά την προσοχή των φρουρών καθώς είναι πολύγλωσση και εργάζεται ως μεταφράστρια. Όταν ρωτάει για το εργοστάσιο στο στρατόπεδο, μια συγκρατούμενη της την ενημερώνει ότι είναι ένα κρεματόριο και ότι η υπόλοιπη οικογένειά της πιθανώς έχει δολοφονηθεί. Ο χαρακτήρας της Μάρτα Βάις βασίζεται στην πραγματική ζωή της Μάλα Ζίμετμπαουμ.
Στους στρατώνες, πολλές από τις γυναίκες πεθαίνουν και αρρωσταίνουν. Η Εουγκένια, μια φυλακισμένη και γιατρός, κάνει το καλύτερο που μπορεί για να της βοηθήσει, αλλά δεν μπορεί να κάνει πολλά, καθώς οι προμήθειες είναι περιορισμένες. Οι γυναίκες μαθαίνουν ότι μια διεθνής επιτροπή έρχεται στο στρατόπεδο για να παρατηρήσει τις συνθήκες των κρατουμένων. Η Εουγκένια μαθαίνει μερικές βασικές φράσεις στα γερμανικά και είναι σε θέση να πει στους παρατηρητές πως ό,τι βλέπουν είναι ψέμα και οι άνθρωποι πεθαίνουν. Δυστυχώς, οι διοικητές λένε στους παρατηρητές ότι η Εουγκένια είναι ψυχικά άρρωστη. Αργότερα τη βασανίζουν για να μάθουν ποιος της έμαθε τις γερμανικές φράσεις, αλλά η Ευγενία αρνείται να τους πει και δολοφονείται.
Η Εουγκένια αντικαθίσταται από τη Λαλούνια, μια Πολωνή που ισχυρίζεται ότι έχει συλληφθεί κατά λάθος και που λέει ότι είναι γιατρός, αν και στην πραγματικότητα είναι μόνο γυναίκα ενός φαρμακοποιού. Ωστόσο, αντί να χορηγεί φάρμακα στις γυναίκες του καταυλισμού, τις διανέμει μεταξύ των Κάπο σε αντάλλαγμα για πολυτέλειες, όπως ρούχα και αρώματα. Η βοηθός των νοσοκόμων ψάχνει στο δωμάτιό της και παίρνει τα υπόλοιπα φάρμακα. Η Λαλούνια αργότερα καταδίδει τη βοηθό και βάζει να τη σκοτώσουν, αφού ανακάλυψε μηνύματα που είχε γράψει ότι οι Ρώσοι προχωρούσαν.
Εν τω μεταξύ, η Μάρτα είναι σε θέση να δραπετεύσει προσωρινά για να προωθήσει πληροφορίες σχετικά με τα στρατόπεδα σε έναν ραδιοτηλεοπτικό σταθμό αντίστασης. Όταν επιστρέφει στο στρατόπεδο, βασανίζεται και στη συνέχεια καταδικάζεται σε θάνατο με κρέμασμα. Ένας φυλακισμένος ελευθερώνει τους καρπούς της και της δίνει ένα μαχαίρι πριν πεθάνει και λέει στο στρατόπεδο ότι οι Ρώσοι έρχονται και κόβει το πρόσωπο του ναζιστή διοικητή που τη βασάνισε. Προτού οι φρουροί μπορέσουν να αντεπιτεθούν, ακούγονται αεροπλάνα από πάνω και η Μάρτα συνειδητοποιεί ότι οι Ρώσοι ήρθαν να τους απελευθερώσουν.
Κυκλοφορία και υποδοχή
Η ταινία κέρδισε την Κρυστάλλινη Σφαίρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καρλόβι Βάρι το 1948 και προτάθηκε για το Μεγάλο Διεθνές Βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1948 και για τα Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την Καλύτερη Ταινία από Οποιαδήποτε Πηγή το 1950.
Κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ με αγγλικούς υπότιτλους από την Times Film Corporation το 1949 ως The Last Stop.
Κυκλοφόρησε σε DVD στις ΗΠΑ το 2009 από την Polart Distribution.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες του 1947
Πολωνικές ταινίες
Πολωνικές δραματικές ταινίες
Πολωνόφωνες ταινίες
Γερμανόφωνες ταινίες
Ταινίες σχετικά με το Ολοκαύτωμα
Ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα
Πολωνικές ασπρόμαυρες ταινίες
|
439128
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%81%20%CE%A0%CE%B9%CF%81%CF%82
|
Πιρ Πιρς
|
Ο Πιρ Πιρς, γεννημένος στις 7 Ιουνίου 1983 στο Γουέστμοντ του Ιλινόι, είναι Αμερικανός καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται στη θέση του σούτινγκ γκαρντ.
Βιογραφία
Ο Πιρς ξεκίνησε την καριέρα του από το πανεπιστήμιο της Άϊοβα, έχοντας μέσο όρο 7,1 πόντων τη σεζόν 2001-02, σε 35 παιχνίδια. Τον Ιούνιο του 2001, συνελήφθη να βάφει με σπρέι τους τοίχους του πανεπιστημίου του και αφέθηκε ελεύθερος μετά από καταβολή εγγύησης. Τον Σεπτέμβριο του 2002, κατηγορήθηκε για απόπειρα βιασμού και συνελήφθη και πάλι την 1 Οκτωβρίου 2002. Αποβλήθηκε από τις αθλητικές δραστηριότητες της σχολής του και για να αποφύγει τη φυλάκιση αποδέχθηκε τις κατηγορίες, οι οποίες διαγράφηκαν από τον φάκελο του μετά από έναν χρόνο που βρισκόταν υπό επιτήρηση.
Μετά την εκδίκαση της υπόθεσης του, παρέμεινε εκτός αγωνιστικών χώρων για τη σεζόν 2002-03, επιστρέφοντας το 2003-04 με 16,1 πόντους και 5,7 ριμπάουντ μέσο όρο. Στην τελευταία του χρονιά με την ομάδα του πανεπιστημίου, είχε 17,8 πόντους, 5,2 ριμπάουντ και 4,2 ασίστ ανά αγώνα.
Τον Ιανουάριο του 2005, συνελήφθη και πάλι, αυτή τη φορά για πολλαπλή επίθεση κατά της κοπέλας του. Τον Αύγουστο του 2005, αποδέχθηκε τις κατηγορίες για διάρρηξη τρίτου βαθμού, επίθεση με σκοπό τον βιασμό, κ.α.. Ο Πιρς εξέτισε 332 ημέρες φυλάκισης και αφέθηκε υπό επιτήρηση στις 24 Σεπτεμβρίου 2006.
Το καλοκαίρι του 2007, συμμετείχε στο Summer League του NBA με τη φανέλα των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, έχοντας 21,5 πόντους στα δύο πρώτα του παιχνίδια. Παρ' όλα αυτά, οι οροί της αποφυλάκισης του, του απαγόρευαν να βρίσκεται στο Λας Βέγκας όπου πραγματοποιήθηκε το Summer League, με αποτέλεσμα την εκ νέου φυλάκιση του για τριάντα ημέρες. Τον Σεπτέμβριο του 2008, το ανώτατο δικαστήριο της Άϊοβα του επέτρεψε να αγωνιστεί επαγγελματικά στη Γαλλία. Ο Πιρς υπέγραψε στην Τουλόν, με την οποία έπαιξε μέχρι το καλοκαίρι του 2010.
Τον Ιούλιο του 2010, μεταγράφηκε στον Άρη, με τον οποίο αγωνίστηκε σε πέντε αγώνες, πετυχαίνοντας 35 πόντους.
Τον Φεβρουάριο του 2011, υπέγραψε στην ουκρανική Αζοβμάς, ενώ την επόμενη σεζόν επέστρεψε στην Τουλόν. Από το καλοκαίρι του 2013, αγωνίζεται στο γαλλικό πρωτάθλημα με την ομάδα της Σολέ.
Παραπομπές
Πηγές
Pierre Pierce Stats, Bio - ESPN - ESPN.com - Go.com
DraftExpressProfile: Pierre Pierce, Stats, Comparisons
Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές
Καλαθοσφαιριστές Άρη
Καλαθοσφαιριστές Σολέ Μπασκέτ
Καλαθοσφαιριστές γαλλικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές ουκρανικών συλλόγων
|
488446
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Θάνος Ανεστόπουλος
|
Ο Θάνος Ανεστόπουλος (3 Φεβρουαρίου 1967 – 3 Σεπτεμβρίου 2016) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός, ο οποίος έγινε ιδιαίτερα γνωστός από την συμμετοχή του στο ροκ συγκρότημα Διάφανα Κρίνα, του οποίου υπήρξε και ιδρυτής.
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στις 3 Φεβρουαρίου του 1967 και απεβίωσε στις 3 Σεπτεμβρίου 2016 από καρκίνο. Ο ίδιος είχε ανακοινώσει την ασθένειά του μέσω της ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης Facebook το 2015.
Απόψεις για διάφορα θέματα
Ο Ανεστόπουλος θεωρούσε ότι «η θρησκεία είναι η μεγαλύτερη και η πιο επιτυχημένη απάτη όλων των εποχών» και ότι «δεν θα υπάρξει ποτέ θρησκεία ανώτερη απ’ την αλήθεια». Για την πολιτική ανέφερε πως «είναι η τέχνη του ψέματος και της ψευδαίσθησης». Επικαλούμενος τη ρήση του Λούντβιχ Έρχαρντ συμφωνούσε ότι «είναι η τέχνη του να μοιράζεις μία πίτα με τέτοιον τρόπο, ώστε να πιστεύει ο καθένας ότι έχει πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι». Για τη μουσική είπε ότι «αν δεν υπήρχε, θα προσπαθούσα να την εφεύρω, αλλιώς θα δυσκολευόμουν ν’ αναπνεύσω φυσιολογικά».
Παραπομπές
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
|
802348
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%82
|
Πίνακας περιστροφής
|
Στη γραμμική άλγεβρα ο πίνακας περιστροφής είναι ο πίνακας που αντιστοιχεί στην γραμμική απεικόνιση της περιστροφής ενός σημείου αριστερόστροφα ως προς την αρχή των αξόνων. Στις δύο διαστάσεις για γωνία , ο πίνακας της περιστροφής είναι ίσος με
,
όπου είναι το ημίτονο και το συνημίτονο της γωνίας .
Οι πίνακες αυτοί χρησιμοποιούνται στα γραφικά υπολογιστών, την ρομποτική, την μηχανική και σε άλλες επιστήμες.
Στις δύο διαστάσεις
Τύπος
Στις δύο διαστάσεις ο πίνακας περιστροφής κατά γωνία αριστερόστροφα γύρω από την αρχή των αξόνων δίνεται ως εξής
Απόδειξη
Θεωρούμε ένα σημείο στο επίπεδο. Έστω η απόσταση του από την αρχή των αξόνων και η γωνία μεταξύ του και του άξονα xx'. Τότε και .
Έστω το σημείο περιεστρεμμένο κατά γωνία αριστερόστροφα της αρχής των αξόνων. Τότε η γωνία του με τον xx' είναι και το μήκος του είναι . Επομένως, χρησιμοποιώντας τις σχέσεις για το άθροισμα γωνιών, ισχύει ότι
και
Συνεπώς, ισχύει ότι
Παραδείγματα
Περιστροφή του κατά γωνία μας δίνει το σημείο , που είναι σημείο του μοναδιαίου κύκλου. Αυτό δίνεται και από τον τύπο
Η περιστροφή κατά αντιστοιχεί στην
Η περιστροφή του σημείου κατά γωνία δίνεται από τον τύπο
.
Ιδιότητες
Ο πίνακας είναι αντιστρέψιμος, με αντίστροφο τον . Αυτό προκύπτει και από την γεωμετρική ερμηνεία.
Χρησιμοποιώντας ότι και , έχουμε ότι
Πολλαπλασιάζοντας του δύο πίνακες και χρησιμοποιώντας ότι , έχουμε ότι
.
Η Ορίζουσα του πίνακα .
Η ορίζουσα δίνεται από τον τύπο:
.
Το γινόμενο δύο πινάκων περιστροφής με γωνίες και είναι ο πίνακας περιστροφής για την γωνία , δηλαδή .
Το γινόμενο δίνεται ως εξής:
Χρησιμοποιώντας ότι και , έχουμε ότι
Επομένως, το ζητούμενο έπεται.
Στις τρεις διαστάσεις
Περιστροφή γύρω από τους άξονες
Όταν θέλουμε να περιστρέψουμε ένα σημείο γύρω από έναν από τους άξονες xx', yy' ή zz', τότε η συντεταγμένη που αντιστοιχεί στον άξονα περιστροφής δεν αλλάζει και οι άλλες δύο συντεταγμένες αλλάζουν κατά τον πίνακα περιστροφής στις δύο διαστάσεις.
Επομένως, ο πίνακας για την αριστερόστροφη περιστροφή κατά γωνία γύρω από τον άξονα zz' δίνεται από τον πίνακα:
Αντίστοιχα ο πίνακας για την αριστερόστροφη περιστροφή γύρω από τους άξονες xx' και yy' δίνεται από τους πίνακες:
και
Παραπομπές
Πίνακες (μαθηματικά)
Μετασχηματισμός (μαθηματικά)
|
551719
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Ντον Κάντι
|
Ο Ντον Κάντι (αγγλικά: Don Candy, 31 Μαρτίου 1929 - 14 Ιουνίου 2020) ήταν Αυστραλός πρωταθλητής της αντισφαίρισης ο οποίος ήταν κυρίως επιτυχημένος στα διπλά.
Στα τουρνουά Γκραντ σλαμ έφτασε στους προημιτελικούς του Αυστραλιανού πρωταθλήματος το 1952 και το 1959. Στο απλό στο γαλλικό πρωτάθλημα έφτασε στους οκτώ το 1956 και το 1960.
Τον Ιούνιο του 1951 ο Κάντι κέρδισε τον τίτλο του απλού στο πρωτάθλημα του Κεντ νικώντας τον Γκάρντναρ Μουλόι. Το επόμενο έτος, το 1952, και πάλι στον τελικό του Κεντ έχασε από τον Χαμ Ρίτσαρντσον. Τον Ιούλιο του 1951 κέρδισε τον τίτλο του απλού των κομητειών των Μίνλαντς, μετά από νίκη στον τελικό με τον Ναρές Κούμαρ από την Ινδία.
Το 1956 κέρδισε τον τίτλο του διπλού στο γαλλικό πρωτάθλημα με συμπαίκτη τον Αμερικανό Ρόμπερτ Πέρι κέρδισαν τους Άσλεϊ Κούπερ και Λιου Χοντ σε τρία σετ.
Μετά το τέλος της καριέρας του, μετακόμισε στη Βαλτιμόρη το 1967 όπου προπονούσε το World Team Tennis Baltimore Banners και αργότερα έγινε ο προπονητής της Παμ Σριβέρ.
Παραπομπές
Αυστραλοί αθλητές της αντισφαίρισης
Αυστραλοί προπονητές της αντισφαίρισης
Νικητές Γαλλικού Όπεν
|
401097
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Charli%20XCX
|
Charli XCX
|
Η Σάρλοτ Έμμα Άτσισον (Charlotte Emma Aitchison, 2 Αυγούστου 1992), γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Charli XCX, είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Το πρώτο της στούντιο άλμπουμ, True Romance, κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2013 από την δισκογραφική εταιρεία Asylum Records. Έγραψε το "I Love It" των Icona Pop, το οποίο έφτασε νούμερο ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο και αργότερα συνεργάστηκε με την Iggy Azalea στο "Fancy", το οποίο ήταν μια παγκόσμια επιτυχία. Βγάζει το δεύτερο στούντιο άλμπουμ της SUCKER, τον Δεκέμβριο του 2014. Το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ Boom Clap, έγινε το πρώτο της σόλο κομμάτι που έφτασε τοπ 10 στις ΗΠΑ.
Ζωή
Η XCX γεννήθηκε στο Stevenage, Hertfordshire,
, ο πατέρας είναι απ'την Σκωτία ενώ η μητέρα της είναι ινδικής καταγωγής, από την Ουγκάντα. Μεγάλωσε στο Hertfordshire της Αγγλίας και άρχισε να γράφει τραγούδια όταν ήταν 14 ετών.
Φοίτησε στο κολλέγιο του Stortford.
Δισκογραφία
Άλμπουμς
"14" (2008)
"True Romance" (2013)
"Sucker" (2014)
"Crash"(2022)
Singles
"!Franchesckaar!" (2008)
"Emelline"/"Art Bitch" (2008)
"Stay Away" (2011)
"Nuclear Seasons" (2011)
"You're the One" (2012)
"You (Ha Ha Ha)" (2013)
"What I Like" (2013)
"SuperLove" (2013)
"Boom Clap" (2014)
"Break the Rules" (2014)
"Doing It"(featuring Rita Ora) (2015)
Συμμετοχές
"Lost in Space"(Starkey ft. Charli XCX) (2011)
"End of the World"(with Alex Metric) (2011)
"I Love It"(Icona Pop ft. Charli XCX) (2012)
"Illusions Of"(J£ZUS MILLION ft. Charli XCX) (2013)
"Fancy"(Iggy Azalea ft. Charli XCX) (2014)
"Drop That Kitty"(Ty Dolla Sign ft. Charli XCX and Tinashe) (2015)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Charli XCX.com
Αγγλίδες τραγουδίστριες
Άγγλοι στιχουργοί
Ποπ μουσικοί
|
351426
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BD%CE%BA%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%20%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Χενκ Γιαν Χελντ
|
Ο Χενκ Γιαν Χέλντ (γεννημένος στις 12 Νοεμβρίου 1967) είναι Ολλανδός παλαίμαχος διεθνής πετοσφαιριστής. Έχει ύψος 200εκ και αγωνιζόταν στη θέση του κεντρικού.
Καριέρα
Ο Χενκ Γιαν Χέλντ αγωνίστηκε επαγγελματικά στην Ολλανδία μέχρι την ηλικία των 25 ετών, όταν και αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του εκτός της χώρας του.
Το 1992 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την ιταλική Γαλιλαίο Τζιοβόλλευ και δύο χρόνια μετά μετεγγράφη στη Ζινέλα Μπολόνια, ομάδα επίσης της Ιταλίας.
Το 1995 μεταπήδησε στην Παγιαβόλο Μοντένα και ένα χρόνο αργότερα ταξίδεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού Πειραιώς. Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας του 1997.
Από το 1997, μέχρι και το 2008, αγωνίστηκε σε πολλές ιταλικές ομάδες και συγκεκριμένα στις Ματσεράτα (1997-98), Παλέρμο (1998-00), Βόλλευ Μιλάνο (2000-03), Παγιαβόλο Πάρμα (2003-04), Περούτζια (2004-05), Λούπι Σάντα Κρος (2005-06) και Ρέιμα Κρέμα (2006-08).
Το 2008 αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να βάλει τέλος στην πολυετή καριέρα του.
Διεθνείς συμμετοχές
Ο Χενκ Γιαν Χέλντ έχει πραγματοποιήσει αρκετές συμμετοχές με την εθνική ομάδα πετοσφαίρισης της Ολλανδίας.
Μεταξύ άλλων, έχει συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 καθώς και στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα του 1997, στο οποίο μάλιστα κατέκτησε την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο.
Τίτλοι
1 Κύπελλο Ελλάδας: 1997
Παραπομπές
Πηγές
https://web.archive.org/web/20121217081750/http://www.sports-reference.com/olympics/athletes/he/henk-jan-held-1.html
Ολλανδοί πετοσφαιριστές
Ολλανδοί Ολυμπιονίκες
Ολυμπιονίκες της πετοσφαίρισης
Πετοσφαιριστές ΟΣΦΠ
|
821637
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%20%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%8C%CE%BA%CE%BF
|
Κριστίνο Σερίτσε Μπιόκο
|
Ο Κριστίνο Σερίτσε Μπιόκο (Cristino Seriche Bioko, γεν. το 1940) είναι στρατιώτης και πολιτικός από την Ισημερινή Γουινέα που ήταν πρωθυπουργός της Ισημερινής Γουινέας από τις 15 Αυγούστου 1982 έως τις 4 Μαρτίου 1992. Διετέλεσε 2ος αντιπρόεδρος από τον Δεκέμβριο του 1981 έως το 1982. Είναι μέλος της εθνότητας των Μπούμπι.
Παραπομπές
Πρωθυπουργοί της Ισημερινής Γουινέας
|
460871
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%B9%CE%BD
|
Γιόνγιν
|
Η πόλη Γιόνγιν (Yongin, Χάνγκουλ: 용인) είναι μία πόλη της Επαρχίας Γκιόνγκι, δηλαδή το Γκιόνγκι-ντο της Νότιας Κορέας. Η πόλη έχει 909.425 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Η έκταση της πόλης είναι 591,36 χλμ2.
Πόλεις της Νότιας Κορέας
|
395319
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Εκλογές στις Κομόρες
|
Στις Κομόρες διεξάγονται εκλογές σε επίπεδο πανεθνικό, για Πρόεδρο και για Κοινοβούλιο. Το πολίτευμα της χώρας είναι προεδρική δημοκρατία και λειτουργεί ο πολυκομματισμός.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από το λαό για 5ετή θητεία. Μέχρι το 2018, η προεδρία των Κομορών εναλλασσόταν ανάμεσα στα τρία κύρια νησιά της χώρας. Ανζουάν, Μεγάλη Κομόρα και Μοελί . Οι εκλογές του 2010 περιορίζονταν στους υποψηφίους από το Μοελί και στις εκλογές του 2016 υποψήφιοι από την Μεγάλη Κομόρα έλαβαν μέρος στις εκλογές. Οι επόμενες προεδρικές εκλογές θα είχαν ως αποτέλεσμα να εκλεγεί ένας πρόεδρος από το Ανζουάν.
Ωστόσο, ένα συνταγματικό δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2018, επέτρεψε στους ψηφοφόρους να εγκρίνουν συνταγματικές τροπολογίες που κατέρριψαν το σύστημα της εναλλαγής και καθιέρωσαν ένα κανονικό σύστημα δύο γύρων στο οποίο ένας υποψήφιος που λαμβάνει την πλειοψηφία των ψήφων εκλέγεται από τον πρώτο γύρο, διαφορετικά θα διεξαχθεί και δεύτερος γύρος. Οι αλλαγές μετέφεραν επίσης τις επόμενες προεδρικές εκλογές για το 2019 και επέτρεψαν στον πρώην πρόεδρο Αζαλί Ασουμανί να διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία.
Το δημοψήφισμα οδήγησε σε βίαιες διαμαρτυρίες και ένοπλη εξέγερση στο Ανζουάν τον Οκτώβριο του 2018, η οποία κατεστάλη από τον στρατό έπειτα από αρκετές ημέρες.
Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τη μονοθάλαμη Συνέλευση της Ένωσης (Assemblée nationale de l'Union des Comores), η οποία απαρτίζεται από 33 μέλη.
Προεδρικές εκλογές
Πρόσφατες προεδρικές εκλογές
2016
Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν σε 2 γύρους, στις 21 Φεβρουαρίου και στις 10 Απριλίου 2016. Ταυτόχρονα έγιναν εκλογές για τους κυβερνήτες των 3 νησιών. Πρόεδρος με ποσοστό 41% των ψήφων εξελέγη ο Αζαλί Ασουμανί, πρώην πραξικοπηματίας και πρώην πρόεδρος (1999-2006).
Προηγούμενες εκλογές 1978-2010
1978 - 1984
Στις Κομόρες, πριν την εφαρμογή του πολυκομματισμού, διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές στις 22 Οκτωβρίου του 1978, με εκλογή του μοναδικού υποψηφίου, Αχμέντ Αμπνταλά, χωρίς αντίπαλο (με ποσοστό 100% και με συμμετοχή 98,8%) και στις 30 Σεπτεμβρίου 1984 με επανεκλογή του Αμπνταλά (μοναδικό νόμιμο κόμμα ήταν η Κομοριανή Ένωση προόδου) με ποσοστό 99,4% επίσης χωρίς αντίπαλο.
1990
Στις 4 και στις 11 Μαρτίου του 1990 διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές προεδρικές εκλογές στην ιστορία της χώρας. Αρχικά οι εκλογές είχαν προγραμματιστεί για τον Ιανουάριο, όμως ανεβλήθησαν και η αναβολή τους πυροδότησε διαδηλώσεις. Έγινε μία εκλογή στις 18 Φεβρουαρίου, όμως σταμάτησε η ψηφοφορία εξαιτίας καταγγελιών για νοθεία. Πρόεδρος εξελέγη με 55% στον δεύτερο γύρο ο Σαΐντ Μοχάμετ Τζοχάρ από το κυβερνών κόμμα UDZIMA, έναντι 45% για τον Μοχάμετ Τακί Αμπντουλκαρίμ. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν 63,7% στον πρώτο γύρο και 60,2% στον δεύτερο.
1996
Στις επόμενες προεδρικές εκλογές, που διεξήχθησαν στις 6 και στις 16 Μαρτίου του 1996, πρόεδρος εξελέγη ο Μοχάμεντ Τακί με 64,2% στον δεύτερο γύρο έναντι 35,7% για τον Αμπάς Τζουσούφ. Ο Τακί πέθανε εν ενεργεία από καρδιακή προσβολή το 1998. Μετά τις αποσχίσεις των νησιών Ανζουάν και Μοελί, διεξήχθησαν εκλογές για πρόεδρο σε δύο γύρους το 2002.
2002
Στις 17 Μαρτίου και στις 14 Απριλίου του 2002 έγιναν οι πρώτες προεδρικές εκλογές με το νέο σύνταγμα, το οποίο είχε εγκριθεί με δημοψήφισμα, το 2001. Με βάση συμφωνία, υποψήφιους κατέβασε μόνο το νησί της Μεγάλης Κομόρας.
Οι εκλογές διεξήχθησαν στη Μεγάλη Κομόρα στις 17 Μαρτίου (ο πρώτος γύρος-προκριματικές εκλογές μόνο στη Μεγάλη Κομόρα, λόγω άσκησης της εναλλασσόμενης προεδρίας) και σε πανεθνικό επίπεδο στις 14 Απριλίου (ο δεύτερος γύρος). Μετά την αποχή των δύο συνυποψηφίων του από τον δεύτερο γύρο, μοναδικός υποψήφιος έμεινε ο προηγηθείς στον πρώτο γύρο, Αζαλί Ασουμανί.
2006
Στις προεδρικές εκλογές, που διεξήχθησαν σε δύο γύρους, το 2006 αναδείχθηκε νικητής με ποσοστό 58% στις εθνικές εκλογές ο μετριοπαθής ισλαμιστής Αχμέντ Αμπντάλα Σαμπί.
Πρόεδρος, 16 Απριλίου και 14 Μαΐου 2006
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Υποψήφιοι - Κόμματα
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|Ψήφοι στον πρώτο γύρο στο Ανζουάν
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|%
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|Ψήφοι στην Ένωση
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|%
|-
|align=left valign=top|Αχμέντ Αμπντάλα Μοχάμεντ Σαμπί - Ανεξάρτητος
|valign=top|14.568
|valign="top"|26,93
|valign=top|99.112
|valign="top"|58,02
|-
|align=left valign=top|Μοχάμεντ Τζαφαρί - Ανεξάρτητος
|valign=top|8.052
|valign="top"|14,88
|valign=top|23.322
|valign="top"|13,65
|-
|align=left valign=top|Ιμπραχίμ Χαλιντί - Κίνημα για τις Κομόρες (Mouvement pour les Comores)*
|valign=top|6.376
|valign="top"|11,7
|valign=top|48.378
|valign="top"|28,32
|-
|align=left valign=top|Κααμπί Ελ-Γιαχρουτού Μοχάμεντ - Ανεξάρτητος
|valign=top|5.877
|valign="top"|10,86
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Νουρντέν Μιντιλατζί - Ανεξάρτητος
|valign=top|5.221
|valign="top"|9,65
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Νασούφ Αχμέντ Αμπντάλα - Ανεξάρτητος
|valign=top|3.276
|valign="top"|6,06
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Χαλιντί Σαρίφ - Ανεξάρτητος
|valign=top|2.868
|valign="top"|5,30
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|-
|align=left valign=top|Σαΐντ Αλί Γιουσούφ - Ανεξάρτητος
|valign=top|2.353
|valign="top"|4,35
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Σαντουλί Αμπντού - Συναγερμός για μια Δημοκρατική πρωτοβουλία με μια Διαφωτισμένη Νεολαία
|valign=top|1.918
|valign="top"|3,55
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Μουσά Ουμαντί - Δημοκρατικό Μέτωπο
|valign=top|960
|valign="top"|1,77
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Λουτφί Σουλαϊμάνε - Κόμμα Κομορών για Δημοκρατία και Πρόοδο
|valign=top|952
|valign="top"|1,76
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Αμπντουραμάν Μοχάμεντ Μπεν Αλί - Ανεξάρτητος
|valign=top|939
|valign="top"|1,74
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left valign=top|Μοχάμεντ Αχμέντ Σαμανγκά - Ανεξάρτητος
|valign=top|738
|valign="top"|1,36
|valign=top|-
|valign="top"|-
|-
|align=left style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο (Συμμετοχή 54,9% / 57,3%)
|width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|61.467
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|56.971
|width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|170.812
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|177.601
|-
|align=left colspan=6|Πηγές: IFES * Ο Χαλιντί υποστηρίχθηκε επίσης από:
Αδερφότητα των Νησιών και Ενωτικό Κόμμα (CHUMA)
Σύμβαση για την Ανανέωση των Κομόρων (Convention pour le renouveau des Comores)
Κόμμα Τζαγουαμπού (Parti Djawabu)
|}
2010
Οι προεδρικές εκλογές του 2010 διεξήχθησαν σε δύο γύρους, στις 7 Νοεμβρίου 2010 (πρώτος γύρος) και στις 26 Δεκεμβρίου 2010 (δεύτερος γύρος). Τις ίδιες ημερομηνίες έγιναν και οι εκλογές για τους Κυβερνήτες στα 3 νησιά. Είχε προηγηθεί μια απόπειρα για διεξαγωγή των εκλογών στις 27 Νοεμβρίου
2011 και την παράταση της προεδρικής θητείας μέχρι τότε, ωστόσο το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική μια τέτοια ενέργεια, τον Μάιο του 2010.
Στον πρώτο προκριματικό γύρο, έλαβαν ο Ικιλιλού Ντοϊνέν, ο Μοχάμετ Σαΐντ Φαζούλ και ο Μπιανριφί Ταρμιντί. Ωστόσο, έπειτα από ακύρωση των αποτελεσμάτων σε αρκετά εκλογικά τμήματα, ο αριθμός των ψήφων που έλαβε ο Ταρμιντί μειώθηκε, με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου στις 13 Νοεμβρίου. Έτσι, αντί για τον Ταρμιντί, στον δεύτερο γύρο έλαβε μέρος ο Αμπντού Τζαμπέρ.
Ο Ντοϊνέν εξελέγη τελικά πρόεδρος στον δεύτερο γύρο, στις 26 Δεκεμβρίου, με ποσοστό 61,1%.Προεδρικές, 7 Νοεμβρίου και 26 Δεκεμβρίου 2010|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top rowspan="2"|Υποψήφιοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top colspan="2"|Προκριματικές εκλογές σε Μοελί
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top colspan="2"|2ος γύρος
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|%
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=right valign=top|%
|-
|align=left valign=top|Ικιλιλού Ντοϊνέν|valign=top|3.785|valign="top"|28,19|valign=top|111.279|valign="top"|61,12|-
|align=left valign=top|Μοχάμετ Σαΐντ Φαζούλ
|valign=top|3.080
|valign="top"|22,94
|valign=top|59.437
|valign="top"|32,65
|-
|align=left valign=top|Αμπντού Τζαμπέρ
|valign=top|1.327
|valign="top"|9,88
|valign=top|11.339
|valign="top"|6,23
|-
|align=left valign=top|Μπιανριφί Ταρμιντί
|valign=top|1.250
|valign="top"|9,31
|colspan="2" rowspan="7"|
|-
|align=left valign=top|Σαΐντ Ντοϊφέρ Μπουνού
|valign=top|1.154
|valign="top"|8,59
|-
|align=left valign=top|Αμαντά Μαντί
|valign=top|1.060
|valign="top"|7,89
|-
|align=left valign=top|Μοχάμετ Λαριφού Ουκασά
|valign=top|977
|valign="top"|7,28
|-
|align=left valign=top|Μοχάμετ Χασαναλί
|valign=top|523
|valign="top"|3,90
|-
|align=left valign=top|Αμπντουλακίμ Μπεν Αλαουί
|valign=top|208
|valign="top"|1,55
|-
|align=left valign=top|Ζαχαριά Σαΐντ Αχμέτ
|valign=top|63
|valign="top"|0,47
|-
|- style="background:#e9e9e9;"
| style="text-align:left;"|Σύνολο ψήφων για τους υποψηφίους
| style="text-align:right; width:75px;"|13.427| style="width:30px; text-align:right;"|100,00| style="text-align:right; width:75px;"|182.055| style="width:30px; text-align:right;"|100,00|-
|align=left valign=top|Λευκά ψηφοδέλτια
|valign="top"|391
|valign="top" |
|valign="top" |13.812
|valign="top" |
|-
|align=left valign=top|Σύνολο έγκυρα
|valign="top" |13.818
|valign="top" |
|valign="top" |195.867
|valign="top" |
|-
|align=left valign=top|Άκυρα
|valign="top"|564
|valign="top" |
|valign="top" |
|valign="top" |
|-
|align=left valign=top|Σύνολο ψήφων
|valign="top"|14.382
|valign="top" |
|valign="top" |195.867
|valign="top" |
|-
|align=left valign=top|Εκλογικό σώμα και συμμετοχή
|valign="top" |21.429
|valign="top" |67,10
|valign="top" |384.358
|valign="top" |50,96
|-
|align=left colspan=6|Πηγές: Courrier International Al Watwan
|}
Βουλευτικές εκλογές
2020
1946-1978
Προτού η χώρα γίνει ανεξάρτητη από τη Γαλλία διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές τα έτη 1946, 1952, 1957, 1959, 1970 και 1972.
1972
Στις 3 Δεκεμβρίου 1972 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές, με συμμετοχή 81,5%. Ο συνασπισμός του Δημοκρατικός Συναγερμός του Λαού των Κομορών-Κομοριανή Δημοκρατική Ένωση (RDPC-UDC) κέρδισαν πάνω από το 75% των ψήφων και αναδείχθηκαν νικητές.
1978-1992
Πριν τον πολυκομματισμό, το μοναδικό νόμιμο κόμμα ήταν η Κομοριανή Ένωση για την Πατρίδα.
1978
Βουλευτικές εκλογές πριν τον πολυκομματισμό διεξήχθησαν στις 8 και 15 Δεκεμβρίου 1978, το Μάρτιο του 1982 και στις 22 Μαρτίου του 1987. Στις εκλογές του 1978 και του 1982 καθεμία από τις 38 περιφέρειες (18 στη Μεγάλη Κομόρα, 15 στο Ανζουάν και 5 στο Μοελί) εξέλεξαν έναν βουλευτή. Όλοι οι υποψήφιοι ήταν ανεξάρτητοι και το σύνολο των ψηφοδελτίων που ρίχτηκαν στην κάλπη ήταν 144.767 (από τα οποία τα 1.219 ήταν λευκά ή άκυρα), με τη συμμετοχή να διαμορφώνεται στο 75,6%. Σε περιφέρειες όπου κανείς υποψήφιος δεν κέρδισε άνω του 50% των ψήφων, διεξήχθη και 2ος γύρος στις 15 Δεκεμβρίου κατά τον οποίο ψήφισαν 56.172 άτομα (συμμετοχή 78,18%).
Από τα συνολικά 38 εκλεγμένα μέλη, τα 35 ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, 2 ήταν αγρότες και 1 έμπορος. Έπειτα από τις εκλογές, πρωθυπουργός διορίστηκε ο Σαλίμ Μπεν Αλί στις 22 Δεκεμβρίου και σχηματίστηκε μια νέα κυβέρνηση στις 28 Δεκεμβρίου.
1982
Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 7 Μαρτίου 1982, έπειτα από την πρόωρη διάλυση της βουλής από τον πρόεδρο Αχμέντ Αμπντάλα στις 25 Ιανουαρίου. Το Φεβρουάριο ιδρύθηκε ως το μοναδικό νόμιμο πολιτικό κόμμα η Κομοριανή Ένωση για Πρόοδο, που κέρδισε 37 επί συνόλου 38 εδρών.Οι 18 έδρες κερδήθηκαν την ημέρα της ψηφοφορίας, ενώ σε δεύτερο γύρο στις 14 Μαρτίου αποφασίστηκαν και οι υπόλοιπες 20 έδρες.
1987
Με συμμετοχή γύρω στο 65% και με μοναδικό νόμιμο κόμμα την Κομοριανή Ένωση για Πρόοδο διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στις 22 Μαρτίου 1987. Ο αριθμός των εκλογικών περιφερειών (και των εδρών) αυξήθηκε από 38 σε 42. Οι περιφέρειες ήταν μονοεδρικές στο σύνολό τους και όλοι οι εκλεγέντες υποψήφιοι ήταν της Κομοριανής Ένωσης για Πρόοδο.
1992-2004
Με την εφαρμογή του πολυκομματισμού, διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές βουλευτικές εκλογές, το Νοέμβριο του 1992, στις οποίες όμως δεν συμμετείχε το UDZIMA. Ακολούθησαν βουλευτικές εκλογές στις 12 και στις 20 Δεκεμβρίου του 1993, στις οποίες το UDZIMA πήρε μόνο 8 έδρες, και έπειτα την 1η και στις 8 Δεκεμβρίου του 1996, με τον Εθνικό Συναγερμό για την Ανάπτυξη να κερδίζει 36 επί συνόλου 43 εδρών στην ομοσπονδιακή συνέλευση.
1992
Συνολικά 320 υποψήφιοι από 22 κόμματα έλαβαν μέρος στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν σε 2 γύρους στις 22 Νοεμβρίου 1992 και στις 29 Νοεμβρίου 1992. Εξαιτίας εκλογικών παρατυπιών στις αρχικές εκλογές, διενεργήθηκαν επαναληπτικές εκλογές σε 6 από τις 42 εκλογικές περιφέρειες στις 13 και στις 20 Δεκεμβρίου.
Αμφότερες η Κομοριανή Ένωση για Πρόοδο και η Εθνική Ένωση για Δημοκρατία στις Κομόρες δεν έλαβαν μέρος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την άρνηση της κυβέρνησης να ενημερώσει τους εκλογικούς καταλόγους και τη σύλληψη πολιτικών στελεχών.Μεγαλύτερο κόμμα αναδείχθηκε η Ένωση για Δημοκρατία και Αποκέντρωση, παρότι κέρδισε μόνο 7 έδρες. Η συμμετοχή ήταν 69,3%.
1993
Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 12 Δεκεμβρίου και στις 20 Δεκεμβρίου 1993. Ο δεύτερος γύρος έγινε σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες εκτός από 4. Ο Συναγερμός για Δημοκρατία και Ανανέωση του προέδρου Σαΐντ Μοχάμεντ Τζοχάρ κέρδισε τις 28 επί συνόλου 46 εδρών.
1996
Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές έγιναν την 1η και στις 8 Δεκεμβρίου του 1996, με τον Εθνικό Συναγερμό για την Ανάπτυξη να κερδίζει 36 επί συνόλου 43 εδρών στην ομοσπονδιακή συνέλευση και τη συμμετοχή να είναι χαμηλή, στο 20% περίπου. Πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έλαβαν μέρος (μόνο το Εθνικό Μέτωπο για τη Δικαιοσύνη πήρε μέρος στις εκλογές και κέρδισε 4 έδρες) σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανυπαρξία μιας ανεξάρτητης Εφορευτικής Επιτροπής και για την απουσία ενημέρωσης των εκλογικών καταλόγων. Οι ανεξάρτητοι έλαβαν 3 έδρες.
2004
Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 (18 και 25 Απριλίου) ο πρόεδρος Αζαλί Ασουμανί υπέστη ήττα κερδίζοντας 6 μόνο επί συνόλου 18 εκλεγμένων εδρών στην Εθνοσυνέλευση, με τις υπόλοιπες έδρες να πηγαίνουν στους υποστηρικτές των προέδρων των ημιαυτόνομων νησιών. Στις εκλογές εκείνες εξελέγη και η πρώτη γυναίκα βουλευτής στην ιστορία των νησιών, η μαία Τζουερία Αμπνταλά. Το Στρατόπεδο των Αυτόνομων Νήσων (Camp des Îles Autonomes) πήρε 12 έδρες έναντι 6 για τη Σύμβαση για την Ανανέωση των Κομορών (Convention pour le Renouveau des Comores, CRC, του Αζαλί Ασουμανί) και 15 για τους αντιπροσώπους τοπικών συνελεύσεων (από τα νησιά), σε σύνολο 33 εδρών.
|-
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:left;vertical-align:top;" |Κόμματα
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:right;" |Ψήφοι
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:right;" |%
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:right;" |Έδρες
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Στρατόπεδο των Αυτόνομων Νήσων (Camp des Îles Autonomes)
| style="vertical-align:top;" |
| style="vertical-align:top;" |.
| style="vertical-align:top;" |12
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Σύμβαση για την Ανανέωση των Κομορών (Convention pour le Renouveau des Comores, CRC, Αζαλί Ασουμανί)
| style="vertical-align:top;" |
| style="vertical-align:top;" |.
| style="vertical-align:top;" |6
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Αντιπρόσωποι των τοπικών συνελεύσεων
| style="vertical-align:top;" |
| style="vertical-align:top;" |.
| style="vertical-align:top;" |15
|-
|style="text-align:left;background-color:#E9E9E9"|Σύνολο
|width="75" style="text-align:right;background-color:#E9E9E9"|
|width="30" style="text-align:right;background-color:#E9E9E9"|
|width="30" style="text-align:right;background-color:#E9E9E9"|33|-
| style="text-align:left;" colspan=4 |Πηγή: Voice of America
|}
2009
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν το 2009. Στον πρώτο γύρο, ο οποίος διεξήχθη έπειτα από αναβολές, στις 6 Δεκεμβρίου, υποψήφιοι του Προεδρικού Κινήματος κέρδισαν τις 3 από τις 24 έδρες. Οι υπόλοιπες 21 έδρες κρίθηκαν στον δεύτερο γύρο, στις 20 Δεκεμβρίου. Άλλες εννέα έδρες κατανεμήθηκαν από τα συμβούλια των τριών νησιών..
Σύμφωνα με αποτελέσματα που δημοσιοποιήθηκαν στις 21 Δεκεμβρίου οι προσκείμενοι στον πρόεδρο Σαμπί κέρδισαν τις περισσότερες έδρες στη βουλή, με την αντιπολίτευση να κερδίζει σε 5 εκλογικές περιφέρειες (3 εκ των οποίων στο νησί Μοελί).
Συνέλευση της Ένωσης των Κομορών, 6 και 20 Δεκεμβρίου 2009|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Κόμματα
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Έδρες
|-
|align=left valign=top|Προεδρικό Κόμμα (Baobab)
|valign="top"|16
|-
|align=left valign=top|Προσκείμενοι στον Πρόεδρο
|valign="top"|3
|-
|align=left valign=top|Αντιπολίτευση
|valign="top"|5
|-
|align=left valign=top|Εκπρόσωποι τοπικών συνελεύσεων
|valign="top"|9
|-
|align=left style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|33'''
|-
|align=left colspan=4|Πηγή: Al Watwan
|}
2015
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 25 Ιανουαρίου 2015 (ο πρώτος γύρος), μαζί με τις τοπικές εκλογές. Σε περιφέρειες όπου κανείς από τους υποψηφίους δεν συγκέντρωσε το απαιτούμενο ποσοστό στον πρώτο γύρο, διεξήχθη και δεύτερος γύρος, στις 22 Φεβρουαρίου. Στις εκλογές προηγήθηκε η Ένωση για την Ανάπτυξη των Κομορών, κερδίζοντας τις 8 επί συνόλου 24 εδρών στη Συνέλευση της Ένωσης.
Δημοψηφίσματα
1958
Οι κάτοικοι ψήφισαν σε δημοψήφισμα και ενέκριναν με ποσοστό 97,33% το νέο Σύνταγμα της Γαλλίας στις 28 Σεπτεμβρίου 1958. Με βάση το νέο σύνταγμα, οι Κομόρες έγιναν μέλος της Γαλλικής Κοινότητας.
1974
Σε δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 22 Δεκεμβρίου 1974 διενεργήθηκε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας από τη Γαλλία. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν ένα ισχυρό "ναι" με ποσοστό 94,57% με το σύνολο σχεδόν των αρνητικών ψήφων να καταγράφεται στο νησί Μαγιότ. Η συμμετοχή ήταν 93,3%.
Έπειτα από το δημοψήφισμα, η χώρα κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 6 Ιουλίου 1975, με τη Μαγιότ να παραμένει υπό γαλλικό έλεγχο. Η γαλλική κυβέρνηση αναγνώρισε την ανεξαρτησία των 3 νησιών (όχι της Μαγιότ) στις 31 Δεκεμβρίου 1975. Στις 8 Φεβρουαρίου 1976 διεξήχθη άλλο δημοψήφισμα στη Μαγιότ, με την πρόταση για ένωση με τις Κομόρες να καταψηφίζεται από το 99,42% των ψηφοφόρων και με συμμετοχή 83,34%.
1977
Στις 28 Οκτωβρίου 1977 διεξήχθη δημοψήφισμα για την προεδρία του Αλί Σοϊλί. Εγκρίθηκε η παραμονή του Σοϊλί στην εξουσία, με ποσοστό 56,63% υπέρ του ηγέτη έναντι 43,37% που καταψήφισε. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν 92,2%.. Η παραμονή του προέδρου ήταν βραχύβια, καθώς ανατράπηκε σε πραξικόπημα το 1978.
1978
Ένα ακόμα δημοψήφισμα για την ψήφιση νέου συντάγματος έγινε την 1η Οκτωβρίου 1978. Το νέο σύνταγμα θέσπισε μια προεδρική και ομοσπονδιακή δημοκρατία, παραχωρώντας σε κάθε νησί το δικό του κοινοβούλιο και τον έλεγχο της φορολογίας. Παράλληλα, ο Πρόεδρος απέκτησε ισχυρές εξουσίες. Με το νέο σύνταγμα επίσημη θρησκεία της χώρας έγινε ξανά το Ισλάμ, ενώ αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματα όσων δεν ασπάζονται αυτήν τη θρησκεία. Το νέο σύνταγμα εγκρίθηκε από το 99,31% των πολιτών.
1989
Ακολούθησε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις 5 Νοεμβρίου 1989. Το νέο σύνταγμα εγκρίθηκε από το 92,5% των πολιτών και θεσμοθέτησε το αξίωμα του Πρωθυπουργού. Παράλληλα, επιτρεπόταν στον πρόεδρο Αχμέντ Αμπντάλα να διεκδικήσει και 3η θητεία.
1992
Το 74,25% των πολιτών ενέκρινε τις προτάσεις για τροποποίηση του συντάγματος, σε δημοψήφισμα στις 7 Ιουνίου 1992. Η συμμετοχή διαμορφώθηκε στο 63,5%.
1996
Σε νέο δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 20 Οκτωβρίου 1996 εγκρίθηκαν από το 85% των ψηφισάντων οι προτάσεις για αναθεώρηση του συντάγματος, με την προεδρική θητεία να ορίζεται στα 6 χρόνια και να θεσμοθετείται ένα μονοθάλαμο κοινοβούλιο. Παράλληλα, περιορίστηκε η εξουσία των κοινοβουλίων των νησιών. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν γύρω στο 64%.
2001
Με την προσέλευση στις κάλπες να διαμορφώνεται στο 75,4% έγινε δημοψήφισμα για ένα νέο σύνταγμα στις 23 Δεκεμβρίου 2001, το οποίο υπερψηφίστηκε από το 76,99% των πολιτών έναντι 23% που το καταψήφισαν. Με το νέο σύνταγμα οι Κομόρες έγιναν ομοσπονδιακή δημοκρατία (Ένωση των Κομορών), με εναλλασσόμενη προεδρία (4ετής θητεία) ανάμεσα στα 3 νησιά και με το κάθε νησί να απολαμβάνει αυτονομίας, έχοντας το δικό του πρόεδρο και κοινοβούλιο.
2009
Στις 16 Μαΐου 2009 διενεργήθηκε συνταγματικό δημοψήφισμα για να αποφασιστεί η μείωση της γραφειοκρατίας στα νησιά. Με τον τρόπο αυτό θα εξοικονομηθούν χρήματα για να δαπανηθούν στην κατασκευή αναπτυξιακών έργων. Αρχικά η διενέργειά του είχε οριστεί για τις 22 Μαρτίου 2009, ωστόσο αναβλήθηκε για τεχνικούς λόγους. Το δημοψήφισμα σκοπεύει να επεκταθεί η θητεία του προέδρου κατά ένα χρόνο, έτσι ώστε οι εκλογές όλων των ειδών να διεξαχθούν την ίδια ημέρα το 2011. Η Αντιπολίτευση κάλεσε τους οπαδούς της να μην προσέλθουν στις κάλπες, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι μοναδικός σκοπός του δημοψηφίσματος ήταν να ενδυναμώσει τις εξουσίες του προέδρου. Οι ψηφοφόροι ενέκριναν την παράταση της προεδρικής θητείας κατά 1 έτος. Το Ανώτατο Δικαστήριο ενέκρινε τα αποτελέσματα στις 19 Μαΐου και με βάση αυτά το 93,8% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της συνταγματικής αλλαγής, με τη συμμετοχή να διαμορφώνεται στο 51,7%. Ταυτόχρονα, εγκρίθηκε η καθιέρωση του Ισλάμ ως επίσημης θρησκείας του κράτους. Με βάση αυτή την αλλαγή, ο πρόεδρος θα μπορεί να διαλύει το Κοινοβούλιο, ενώ για να εξοικονομηθούν κρατικά έσοδα, οι πρόεδροι των νησιών Ανζουάν, Μοελί και Μεγάλη Κομόρα γίνονται Κυβερνήτες και οι υπουργοί τους γίνονται σύμβουλοι. Το 52,7% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσήλθε στις κάλπες.
2018
Σε δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 30 Ιουλίου 2018 υπερψηφίστηκε η πρόταση για αλλαγές στο Σύνταγμα της χώρας. Με βάση αυτές, μεταξύ άλλων, επιτράπηκε στον πρόεδρο να διεκδικήσει και άλλη θητεία, με τις εκλογές να μετατίθενται στο 2019 (από το 2021) και καταργήθηκε η θέση του Αντιπροέδρου.
Προεδρικές (μετέπειτα κυβερνητικές) και βουλευτικές εκλογές στα αυτόνομα νησιά
Η θητεία του Προέδρου είναι πενταετής και ο Πρόεδρος εκλέγεται άμεσα από το λαό και στα 3 νησιά (Ανζουάν, Μεγάλη Κομόρα, Μοελί). Στις 17 Μαΐου 2009 οι ψηφοφόροι ενέκριναν σε εθνικό δημοψήφισμα τις αλλαγές στο σύνταγμα του 2001. Έτσι, οι πρόεδροι των αυτόνομων νησιών έγιναν κυβερνήτες και οι συνελεύσεις των αυτόνομων νησιών έγιναν συμβούλια των νησιών. Οι αλλαγές αυτές τέθηκαν σε ισχύ στις 23 Μαΐου 2009.
Ανζουάν
Στις 31 Μαρτίου 2002 πρόεδρος του Ανζουάν εξελέγη ο Μοχάμεντ Μπακάρ με ποσοστό 69,8% έναντι 10,5% για τον Ιμπραχίμ Χαλιντί, με τη συμμετοχή να διαμορφώνεται στο 72,6%. Στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 14 και στις 21 Μαρτίου 2004, εξελέγησαν τα 25 μέλη της Νομοθετικής Συνέλευσης. Οι υποστηρικτές του προέδρου του νησιού κέρδισαν 20 έδρες, με τις υπόλοιπες 5 να πηγαίνουν στους υποστηρικτές του προέδρου της Ένωσης.
Στις προεδρικές εκλογές στο Ανζουάν, που διεξήχθησαν στις 15 Ιουνίου 2008 ψήφισαν περίπου 128.000 ψηφοφόροι Πέντε υποψήφιοι έλαβαν μέρος: ο Μπακάρ Αμπντού , Μπαστουάν Σουλεμάν, Μοχάμετ Τζαφαρί, Μούσα Τοϊμπού και ο Σουντί Αμπντουλατούφ.
Οι Τζαφαρί (με 42,3%) και Τοϊμπού (με 42,5%) αναμετρήθηκαν στο δεύτερο γύρο, στις 29 Ιουνίου 2008. Οι άλλοι τρεις υποψήφιοι συγκέντρωσαν ποσοστό που κυμαίνεται από 5,8% ως 4,6%..
Ο Τοϊμπού κέρδισε τον τελικό γύρο στις 29 Ιουνίου με 52,42% (30.941 ψήφοι) έναντι 47,58% για τον Τζαφαρί (28.084 ψήφοι), με τη συμμετοχή να διαμορφώνεται στο 48,98%. Η επικύρωση των αποτελεσμάτων θα γινόταν εντός τριών ημερών. Ο Τζαφαρί αμφισβήτησε το αποτέλεσμα αλλά το Συνταγματικό Δικαστήριο στις 3 Ιουλίου 2008 επικύρωσε τα επίσημα αποτελέσματα, που είναι τα εξής:
Ο Τοϊμπού ανέλαβε καθήκοντα στις 5 Ιουλίου 2008.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2009 διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη του Νομοθετικού Συμβουλίου. Το μονοθάλαμο Νομοθετικό Συμβούλιο έχει 19 έδρες.
Στις 7 Νοεμβρίου 2010 έγιναν για πρώτη φορά εκλογές για Κυβερνήτη στο Ανζουάν, με τον δεύτερο γύρο να διεξάγεται στις 26 Δεκεμβρίου. Ο Ανισί Σαμσιντέν εξελέγη κυβερνήτης με ποσοστό 56,82% των ψήφων στον δεύτερο γύρο, έναντι 43,18% για τον έως τότε κυβερνήτη, Μουσά Τοϊμπού, με τη συμμετοχή να διαμορφώνεται στο 42,8% στον πρώτο γύρο και στο 44% στον δεύτερο γύρο.
Μεγάλη Κομόρα
Το 1997 το κράτος Κομόρες άρχισε να παραπαίει, με την απόσχιση δύο νησιών, του Ανζουάν και του Μοελί. Η Μεγάλη Κομόρα ήταν το μοναδικό νησί που παρέμεινε υπό ομοσπονδιακό έλεγχο. Ως το 2002 όμως, η Μεγάλη Κομόρα επανενώθηκε με τα άλλα νησιά υπό ένα νέο Σύνταγμα. Πρόεδρος της Μεγάλης Κομόρας εξελέγη στις 12 και στις 19 Μαΐου του 2002 ο Αμπντού Σουλέ Ελμπάκ με ποσοστό μόλις 17,1% των ψήφων από τον πρώτο γύρο. Στο δεύτερο γύρο πήρε 60,1% και παρέμεινε στο αξίωμα ως τη διεξαγωγή νέων εκλογών, τον Ιούνιο του 2007. Στις εκλογές εκείνες (10 και 24 Ιουνίου 2007) εξελέγη πρόεδρος ο Μοχάμεντ Αμπντουλγουαχάμπ με ποσοστό 57,05% έναντι 42,5% για τον Σαΐντ Λαριφού. Ο νέος πρόεδρος στις 23 Μαΐου 2009 ορκίστηκε στο αξίωμα του Κυβερνήτη. Στις 23 Μαΐου 2011 νέος κυβερνήτης ανέλαβε ο Μουινί Μπαρακά Σαΐντ Σοϊλιχί (Mouigni Baraka Said Soilihi) μετά την εκλογή του με το Πορτοκαλί Κίνημα (ORANGE). Οι εκλογές για Κυβερνήτη έγιναν σε 2 γύρους, στις 7 Νοεμβρίου και στις 26 Δεκεμβρίου 2010. Ο Σοϊλιχί επικράτησε στον δεύτερο γύρο, με ποσοστό 58,94% έναντι 41,06% για τον μέχρι τότε κυβερνήτη, Αμπντουλγουαχάμπ. Η συμμετοχή ήταν 56,7% στον πρώτο και 56,3% στον δεύτερο γύρο των εκλογών.
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 14 και στις 21 Μαρτίου 2004, με τους υποστηρικτές του προέδρου του νησιού να κερδίζουν 14 έδρες από τις συνολικά 20 στο νομοθετικό Συμβούλιο και τις υπόλοιπες 6 να κατακτούν οι υποστηρικτές του προέδρου της Ένωσης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2009 διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη του 23μελούς Νομοθετικού Συμβουλίου.
Μοελί
Το 1998 το νησί Μοελί επανενώθηκε με τις Κομόρες και το 2002 επικύρωσε το νέο σύνταγμα των νησιών Κομόρες, το οποίο κατοχύρωνε την ύπαρξη μιας αποκεντρωμένης κυβέρνησης και την παραχώρηση εξουσιών στις κυβερνήσεις των τριών νησιών. Το 2002 διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές (31 Μαρτίου και 7 Απριλίου) και νικητής αναδείχθηκε ο Μοχάμεντ Σαΐντ Φαζούλ επικρατώντας με 56,10% του Μοχάμεντ Χασαναλί, που έλαβε 43,9% . Οι υποστηρικτές του Φαζούλ κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών στο Κοινοβούλιο, στη διάρκεια των βουλευτικών εκλογών που έγιναν στις 14 και στις 21 Μαρτίου 2004. Έπειτα από τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών στις 10 και στις 24 Ιουνίου 2007, πρόεδρος αναδείχθηκε ο Μοχάμεντ Αλί Σαΐντ, με ποσοστό 57,15% έναντι 42,85% για τον Φαζούλ. Ο νέος πρόεδρος ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουλίου του 2007. Στις 23 Μαΐου 2009 έγινε Κυβερνήτης. Εξελέγη κυβερνήτης στις εκλογές που έγιναν στις 7 Νοεμβρίου και στις 26 Δεκεμβρίου 2010 με ποσοστό 53,67% έναντι 46,33% για τον Αλί Χιλαλί Σαΐντ.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2009 έγιναν εκλογές για το Νομοθετικό Συμβούλιο και η αντιπολίτευση κέρδισε 7 από τις συνολικά 9 έδρες στο Κοινοβούλιο. Οι δύο έδρες πήγαν στο Προεδρικό Κίνημα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
African Elections Database
Παραπομπές
*
|
63240
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BC%20%CE%99%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%20%CE%99%CE%BB
|
Κιμ Ιονγκ Ιλ
|
Ο Κιμ Γιονγκ-ιλ (김영일, 2 Μαΐου 1944 - ...) είναι πολιτικός από τη Βόρεια Κορέα, Διατέλεσε πρωθυπουργός της χώρας από το 2007, ως τις 7 Ιουνίου του 2010, όταν αντικαταστήθηκε από τον Τσοέ Γιόνγκ-ριμ. Είναι διαφορετικό πρόσωπο από τον Κιμ Τζόνγκ-ιλ.
Καριέρα
Γεννήθηκε στις 2 Μαΐου του 1944. Από το 1960 ως το 1969 υπηρέτησε στο στρατό και σπούδασε στο πανεπιστήμιο θαλασσίων μεταφορών του Ραγίν. Διετέλεσε Υπουργός Χερσαίων και Θαλασσίων Μεταφορών μέχρι το 2007 και Πρωθυπουργός από τις 11 Απριλίου 2007. Είναι διαφορετικό πρόσωπο από τον Κιμ Τζονγκ-ιλ, γιο του Κιμ Ιλ-σονγκ και de facto ηγέτη της Βόρειας Κορέας.
Εξελέγη πρωθυπουργός από την 5η ανώτατη λαϊκή συνέλευση τον Απρίλιο του 2007, αντικαθιστώντας τον Πακ Μπονγκ-τζου.
Ως πρωθυπουργός έγινε αρμόδιος και για την οικονομική πολιτική.
Παραπομπές
Ιλ Κιμ
Πρωθυπουργοί της Βόρειας Κορέας
|
222662
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%84%20%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%BA%CF%8C%CE%B2%CE%B9
|
Μπρίτζετ Κερκόβι
|
Η Μπρίτζετ Κερκόβι (πραγματικό όνομα Πατρίσια Λυν Κέλκελ) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και σκηνοθέτης του ερωτικού τομέα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1977 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Ξεκίνησε την καριέρα της σε έργα σκληρού πορνό τον Ιανουάριο του 1999. Πήρε μέρος σε 203 ερωτικές σκηνές μέσα σε 344 συνεχόμενες ημέρες, καταρρίπτοντας ρεκόρ. Το 2000 πήρε μέρος σε 205 ερωτικές σκηνές σε 319 ημέρες. Κατέχει επίσης το ρεκόρ πρότασης σε 13 κατηγορίες για το βραβείο AVN Award το 2001. Είναι παντρεμένη με το Σκίτερ Κερκόνι και έχει δύο παιδιά.
Ενδεικτική εργογραφία
Pussyman's Decadent Divas 2, 3, 5, 8, 9, 10, 11, 12 & 14
Βραβεύσεις
2000: AVN Award στην κατηγορία Best New Starlet
2002: Venus Award στην κατηγορία Καλύτερη ηθοποιός των ΗΠΑ
2011: AVN Hall of Fame
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
Αμερικανοί σκηνοθέτες πορνογραφικών ταινιών
Αμερικανίδες ηθοποιοί πορνογραφικών ταινιών
|
311111
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Δημήτριος Κωστάκος
|
Ο Δημήτριος Κωστάκος (Άγιοι Θεόδωροι Μαγνησίας, 1918 - 10 Μαΐου 1984) ήταν Έλληνας αξιωματικός και Αρχηγός του Γενικού Eπιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ) από τις 13 Δεκεμβρίου 1967 έως τις 2 Ιουνίου 1972.
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Σπούδασε στη Σχολή Αεροπορίας και απέκτησε το βαθμό του Ανθυποσμηναγού κατά την αποφοίτησή του, το 1940. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 είχε ενεργό μέρος στις επιχειρήσεις και αργότερα στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μετεκπαιδεύτηκε στο Ιράκ και μερικά χρόνια αργότερα στη Γαλλία. Το 1953 έλαβε μέρος και στον πόλεμο της Κορέας ως διοικητής του 13ου Σμήνους Κορέας (Ιανουάριος-Μάρτιος 1953), δράση για την οποία τιμήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη. Εν συνεχεία ανέλαβε διοικητής της 110 Πτέρυγας Μάχης (1953-54), επιτελής του ΝΑΤΟ στην Ιταλία (1954-57) και στο Παρίσι (1961-62) και διοικητής της σχολής Αεροπορίας (1964-65). Από το 1966 ως το 1967 ήταν υπαρχηγός ΓΕΑ και το Δεκέμβριο του 1967, κατά την περίοδο της χούντας, προήχθη σε αρχηγό του ΓΕΑ.
Αποστρατεύτηκε το 1972 με το βαθμό του Πτεράρχου. Τιμήθηκε με πλήθος μεταλλίων και παράσημων, ανάμεσα στα οποία το Μετάλλιο του Κορεατικού Πολέμου, ο Πολεμικός Σταυρός Α΄ και Γ΄ Τάξης και ο Χρυσός Σταυρός του Γεωργίου Α΄ μετά ξιφών.
Πηγές
Βιογραφία στο δικτυακό τόπο του ΓΕΑ, ανάκτηση 4-6-2013.
Έλληνες αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας
Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξεως
Πολεμικός Σταυρός Α' Τάξεως
Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Γεωργίου Α΄
Αρχηγοί Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (Ελλάδα)
|
699156
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Metroid
|
Metroid
|
Το Metroid είναι παιχνίδι δράσης - περιπέτειας που αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε από τη Nintendo. Το πρώτο παιχνίδι της σειράς Metroid, κυκλοφόρησε αρχικά στην Ιαπωνία για το περιφερειακό Family Disk System τον Αύγουστο του 1986. Στη Βόρεια Αμερική η κυκλοφορία τον Αύγουστο του 1987 στο Nintendo Entertainment System σε μορφή κασέτας ROM, με την κυκλοφορία στην Ευρώπη να ακολουθεί τον Ιανουάριο του 1988. Η ιστορία ακολουθεί την Samus Aran καθώς προσπαθεί να ανακτήσει τους παρασιτικούς Metroid οργανισμούς που είχαν κλαπεί από τους Space Pirates, οι οποίοι σχεδιάζουν να αναπαράγουν τα Metroids εκθέτοντάς τους σε ακτίνες beta και στη συνέχεια τα χρησιμοποιούν ως βιολογικά όπλα για να καταστρέψουν την Samus και όλους όσοι τους αντιτίθενται.
Το Metroid αναπτύχθηκε από τη Nintendo Research & Development 1 (Nintendo R & D1) και τα Intelligent Systems. Παρασκευάστηκε από τον Gunpei Yokoi, σε σκηνοθεσία Satoru Okada και Masao Yamamoto, και συνθέτης ο Hirokazu Tanaka. Το στυλ του παιχνιδιού, εστιάζοντας στην εξερεύνηση και την αναζήτηση power-ups που χρησιμοποιούνται για να φτάσει ο παίκτης σε προσιτές περιοχές, επηρέασε άλλα βιντεοπαιχνίδια. Οι ποικίλες απολήξεις για γρήγορους χρόνους ολοκλήρωσης το καθιστούν ένα δημοφιλές παιχνίδι για speedrunning. Επαινείται για το ότι ήταν ένα από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια που παρουσίασε γυναίκα πρωταγωνίστρια, αν και ο παίκτης πρέπει να ολοκληρώσει το παιχνίδι σε λιγότερο από πέντε ώρες για να αποκαλυφθεί αυτό, γιατί το εγχειρίδιο αγγλικής γλώσσας του παιχνιδιού ακόμη χρησιμοποιει το "he" για να αναφερθεί ο πρωταγωνιστής.
Ήταν τόσο κριτική όσο και εμπορική επιτυχία. Οι κριτικοί επαίνεσαν τα γραφικά, το soundtrack και τον αυστηρό χειρησμο. Η Nintendo Power κατέταξε την Metroid 11ο στη λίστα των καλύτερων παιχνιδιών για μια κονσόλα Nintendo. κατατάχθηκε 7ο από το Game Informer και 69ο από το Electronic Gaming Monthly. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε ξανά για το Game Boy Advance το 2004 ως μέρος της σειράς Classic NES. μεταφέρθηκε για την υπηρεσία virtual console σε διάφορες πλατφόρμες της Nintendo από το 2007. Αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμο για αναπαραγωγή μέσω του Nintendo Switch Online.
Παιχνίδι
Το Metroid είναι παιχνίδι δράσης - περιπέτειας ,στο οποίο ο παίκτης ελέγχει την Samus Aran σε δισδιάστατα τοπία. Το παιχνίδι παίρνει μέρς στον πλασματικό πλανήτη του Zebes, ενός μεγάλου, ανοιχτού κόσμου με περιοχές που συνδέονται με πόρτες και ανελκυστήρες. Ο παίκτης ελέγχει την Samus καθώς ταξιδεύει στα σπήλαια του πλανήτη και κυνηγά τους Space Pirates. Ξεκινά με μια αδύναμη δέσμη ισχύος ως το μόνο όπλο της, και μόνο με την ικανότητα να πηδά. Ο παίκτης εξερευνά περισσότερες περιοχές και συλλέγει power-ups που παρέχουν στη Samus ειδικές ικανότητες και ενισχύουν την πανοπλία και τα όπλα της, επιτρέποντάς της να εισέλθει σε περιοχές που προηγουμένως δεν ήταν προσβάσιμες. Μεταξύ των power-ups που περιλαμβάνονται στο παιχνίδι είναι το Morph Ball, το οποίο επιτρέπει στον Samus να κυρτώ σε μια μπάλα για να κυλήσει σε σήραγγες. η βόμβα, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε μορφή μπάλας και μπορεί να ανοίξει κρυφές διαδρομές δαπέδου / τοίχου. και το Screw Attack, μια κίνηση τέρματος που καταστρέφει τους εχθρούς στο δρόμο της.
Εκτός από τους κοινούς εχθρούς, η Samus συναντά δύο αφεντικά, τον Kraid και τον Ridley, τους οποίους πρέπει να νικήσει για να προχωρήσει. Οι συνηθισμένοι εχθροί συνήθως αποδίδουν πρόσθετη ενέργεια ή πυρομαχικά όταν καταστρέφονται και ο παίκτης μπορεί να αυξήσει τη μεταφορική ικανότητα του Samus βρίσκοντας δεξαμενές αποθήκευσης και νικώντας αφεντικά. Μόλις ο Κράιντ και ο Ρίντλεϋ νικήθουν, ο παίκτης μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς την τελική περιοχή και να αντιμετωπίσει το Mother Brain.
Πλοκή
Το 20Χ5, οι Διαστημικοί Πειρατές επιτέθηκαν σε ένα σκάφος διαστημικής έρευνας που ανήκει στη Γαλαξιακή Ομοσπονδία και κατέλαβαν δείγματα πλασμάτων Metroid - τις παρασιτικές μορφές ζωής που ανακαλύφθηκαν στον πλανήτη SR388. Επικίνδυνοι πλωτοί οργανισμοί, τα Metroids μπορούν να κολλήσουν σε οποιονδήποτε οργανισμό και να εξαντλήσουν τη ζωή του για να τον σκοτώσουν. Οι Space Pirates σχεδιάζουν να αναπαράγουν Metroids εκθέτοντάς τους σε ακτίνες beta και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας τα ως βιολογικά όπλα για να καταστρέψουν όλα τα ζωντανά όντα που αντιτίθενται σε αυτά. Κατά την αναζήτηση των κλεμμένων Metroids, η Γαλαξιακή Ομοσπονδία εντοπίζει τη βάση των διαστημικών πειρατών στον πλανήτη Zebes. Η Ομοσπονδία επιτίθεται στον πλανήτη, αλλά οι Πειρατές αντιστέκονται, αναγκάζοντας την Ομοσπονδία να υποχωρήσει.
Ως έσχατη λύση, η Ομοσπονδία αποφασίζει να στείλει έναν μοναχικό κυνηγό γενναιοδωρίας για να διεισδύσει στη βάση των Πειρατών και να καταστρέψει το Mother Brain, τη βιομηχανική μορφή ζωής που ελέγχει το φρούριο του Space Pirates και την άμυνά του. Θεωρείται ο μεγαλύτερος από όλους τους κυνηγούς γενναιοδωρίας, η Samus Aran επιλέγεται για την αποστολή. Η Samus προσγειώνεται στην επιφάνεια του Zebes και εξερευνά τον πλανήτη, ταξιδεύοντας στα σπήλαια του πλανήτη. Τελικά συναντά τον Κράιντ, σύμμαχο των Διαστημικών Πειρατών, και τον Ρίντλεϋ, τον διοικητή των Διαστημικών Πειρατών, και τους νικά και τους δύο. Τελικά, η Samus βρίσκει και καταστρέφει το Mother Brain. Στη συνέχεια τοποθετείται μια χρονομετρημένη βόμβα για να καταστρέψει τη φωλιά και πρέπει να διαφύγει πριν εκραγεί.
Ανάπτυξη
Μετά απο τα εμπορικά επιτυχημένα παιχνίδια πλατφόρμας της Nintendo στη δεκαετία του 1980, συμπεριλαμβανομένων των Donkey Kong (1981), Ice Climber (1985) και Super Mario Bros. (1985), καθώς και του κριτικά αναγνωρισμένου παιχνιδιού περιπέτειας The Legend of Zelda (1986), η εταιρεία άρχισε να εργάζεται σε ένα παιχνίδι δράσης. Το παιχνίδι ονομάστηκε Metroid, το οποίο είναι ένα portmanteau των λέξεων "metro" και "android". Δημιουργήθηκε από κοινού από το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης 1 και τα ευφυή συστήματα Nintendo, και παράχθηκε από τον Gunpei Yokoi. Το Metroid σκηνοθετήθηκε από τους Satoru Okada και Masao Yamamoto (αναγνωρίστηκε ως "Yamamoto") και χαρακτήρισε μουσική γραμμένη από τον Hirokazu Tanaka (πιστώθηκε ως "Hip Tanaka"). Ο Makoto Kano (που πιστώθηκε με το επώνυμό του) ανέλαβε να δημιουργήσει το σενάριο, και ο Hiroji Kiyotake (πιστώθηκε με το επώνυμό του), ο Hirofumi Matsuoka (πιστώθηκε ως "New Matsuoka") και ο Yoshio Sakamoto (πιστώθηκε ως "Shikamoto") σχεδίασαν τους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Ο σχεδιασμός χαρακτήρων για την Samus Aran δημιουργήθηκε από τον Kiyotake.
Η παραγωγή περιγράφηκε ως πολύ ελεύθερη από τον Tanaka, ο οποίος δήλωσε ότι, παρά το γεγονός ότι ήταν συνθέτης, έδωσε επίσης συμβουλές για τα γραφικά του παιχνιδιού και βοήθησε να ονομάσει τις περιοχές του παιχνιδιού. Μέχρι την ανάπτυξη, ένας από τους προγραμματιστές ρώτησε τους άλλους, ''δεν θα ήταν τόσο ωραίο αν αποδείχθηκε ότι αυτό το άτομο μέσα στο κοστούμι ήταν γυναίκα;" Αυτή η ιδέα ενσωματώθηκε στο παιχνίδι, αν και το αγγλικό εγχειρίδιο οδηγιών για το παιχνίδι χρησιμοποιεί την αντωνυμία "αυτός" πολλές φορές σε σχέση με τhν Samus. Η ταινία τρόμου Alien του Ridley Scott το 1979 περιγράφηκε από τον Sakamoto ως «τεράστια επιρροή» στο Metroid μετά τη δημιουργία του κόσμου του παιχνιδιού. Το προσωπικό ανάπτυξης επηρεάστηκε από το έργο του σχεδιαστή πλάσματος της ταινίας H. R. Giger και βρήκε τις δημιουργίες του να ταιριάζουν στο σύμπαν του Metroid. Ακόμα, υπήρχαν προβλήματα στην πρόοδο της ανάπτυξης παρά την ημερομηνία κυκλοφορίας που πλησίαζε που τελικά οδήγησε τον Sakamoto να "ζητηθεί δυνατά να συμμετάσχει" από τους ανωτέρους του, ελπίζοντας ότι η προηγούμενη εμπειρία του θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα Metroid να ολοκληρώσει τη δουλειά. Ο Σακαμότο δήλωσε ότι βρήκε έναν τρόπο να παρακάμψει τους περιορισμένους πόρους και το χρόνο για να αξιοποιήσει τα υπάρχοντα περιουσιακά στοιχεία "για να δημιουργήσει παραλλαγές και να δημιουργήσει μια συναρπαστική εμπειρία".
Η Nintendo προσπάθησε να ξεχωρίσει το Metroid από άλλα παιχνίδια, καθιστώντας το ένα μη γραμμικό παιχνίδι με βάση την περιπέτεια, στο οποίο η εξερεύνηση ήταν ένα κρίσιμο μέρος της εμπειρίας. Το παιχνίδι συχνά απαιτεί από τους παίκτες να ακολουθούν προηγούμενα βήματά τους για να προχωρήσουν, αναγκάζοντας τον παίκτη να μετακινηθεί στην οθόνη αριστερά και να το μετακινήσει προς τα δεξιά, όπως συνέβαινε στα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια. Το Metroid θεωρήθηκε επίσης ένα από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια που εντυπωσαν την αίσθηση της απελπισίας και της μοναξιάς στον παίκτη. Μετά το The Legend of Zelda, το Metroid βοήθησε να πρωτοπορήσει την ιδέα της απόκτησης εργαλείων για την ενίσχυση των χαρακτήρων και να βοηθήσει στην πρόοδο στο παιχνίδι. Μέχρι εκείνο το σημείο, τα περισσότερα power-ups που βελτιώνουν την ικανότητα, όπως το Power Shot στο Gauntlet (1985) και το Starman στο Super Mario Bros. προσέφεραν μόνο προσωρινές βελτιώσεις στους χαρακτήρες και δεν ήταν υποχρεωμένοι να ολοκληρώσουν το παιχνίδι με αυτο. Στο Metroid, ωστόσο, τα στοιχεία ήταν μόνιμα. Συγκεκριμένα, απαιτούνται πύραυλοι και δέσμες πάγου για να ολοκληρωθεί το παιχνίδι.
Αφού νικήσει το Mother Brain, ο παίκτης έχει μια τελική οθόνη με βάση το χρόνο που τους πήρε να φτάσουν εκεί. Το Metroid είναι ένα από τα πρώτα παιχνίδια που περιέχει πολλαπλά τελοι, με πέντε συνολικά. Στο τρίτο, τέταρτο και πέμπτο τέλος, η Samus Aran εμφανίζεται χωρίς το κοστούμι της και για πρώτη φορά αποκαλύπτεται ότι είναι γυναίκα. Στην Ιαπωνία, τα μέσα κάρτας δίσκων που χρησιμοποιούνται από το σύστημα δίσκων επέτρεψαν στους παίκτες να αποθηκεύσουν έως και τρία διαφορετικά παιχνίδια στο Metroid, παρόμοια με τα τρία πλαίσια αποθήκευσης στο The Legend of Zelda στη Δύση. Η χρήση μιας εσωτερικής μπαταρίας για τη διαχείριση αρχείων δεν ολοκληρλωθηκε εγκαίρως για τη διεθνή κυκλοφορία του Metroid. Οι δυτικές εκδόσεις του Metroid χρησιμοποιούν ένα σύστημα κωδικού πρόσβασης που ήταν καινούργιο στον κλάδο εκείνη την εποχή, στο οποίο οι παίκτες γράφουν έναν κωδικό 24 γραμμάτων και τον εισάγουν ξανά στο παιχνίδι όταν επιθυμούν να συνεχίσουν μια προηγούμενη περίοδο. Οι κωδικοί επιτρέπουν επίσης αλλαγές στο παιχνίδι. το "NARPAS SWORD" χορηγεί στη Samus άπειρα πυρομαχικά, ζωή, όλα τα power-ups και ένα τροποποιημένο Ice Beam. Ο κωδικός "JUSTIN BAILEY" επιτρέπει στον παίκτη να παίζει ως Samus χωρίς το Power Suit, το οποίο θεωρούν ορισμένοι ότι ήταν ο μόνος τρόπος χρήσης της δυνατότητας. Ωστόσο, είναι διαθέσιμο απλά τελειωνωντας το παιχνίδι αρκετά γρήγορα για να αποκαλύψει ότι ο Samus φοράει κορμάκι στο τελευταιο τέλος.
Υποδοχή
Το Metroid έλαβε σε μεγάλο βαθμό θετικά σχόλια από κριτικούς και πούλησε σχετικά καλά. Στην αναδρομική NES της Nintendo Power το 1990, το Metroid βαθμολογήθηκε με 5/5 για γραφικά και ήχο, 4,5 / 5 για Play Control, 5/5 για Challenge και 5/5 για Theme Fun. Το 2006, η Nintendo Power κατέταξε τη Metroid ως το 11ο καλύτερο παιχνίδι στη λίστα των κορυφαίων 200 παιχνιδιών σε μια κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών της Nintendo. Δύο χρόνια αργότερα, το περιοδικό ονόμασε επίσης το Metroid το πέμπτο καλύτερο παιχνίδι για το Nintendo Entertainment System στο χαρακτηριστικό Best of the Best, περιγράφοντάς το ως συνδυασμό του στυλ του Super Mario Bros. και της εξερεύνησης και αναβαθμίσεων χαρακτήρων του The Legend of Zelda. Το παιχνίδι κατατάχθηκε 44η στα αρχικά 100 καλύτερα παιχνίδια του Electronic Gaming Monthly όλων των εποχών το 1997, έπεσε στην 69η θέση το 2001, αλλά κατατάχθηκε 11η. Στα "Μεγαλύτερα 200 βιντεοπαιχνίδια του χρόνου τους" το 2006, τα οποία ως Το όνομα υποδηλώνει ότι ήταν μια λίστα που ταξινόμησε τα παιχνίδια με βάση τον αντίκτυπο που έκαναν εκείνη τη στιγμή (ενώ οι προηγούμενες λίστες της EGM κατατάσσουν τα παιχνίδια με βάση τη διαρκή έκκληση, χωρίς να δίνεται προσοχή στην καινοτομία ή την επιρροή). Το Game Informer κατέταξε το 6ο καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών το 2001 και έπειτα το 7ο το 2009, λέγοντας ότι "ξεκίνησε την έννοια της ανοιχτής εξερεύνησης στα παιχνίδια". Το GamesRadar το κατέταξε ως το πέμπτο καλύτερο παιχνίδι NES που έγινε ποτέ. Το προσωπικό ένιωσε ότι είχε παλαιωθεί μετά την κυκλοφορία του Super Metroid αλλά ήταν "φανταστικό για την εποχή του". Οι πολλαπλές απολήξεις του Metroid προσέλκυσαν τους παίκτες να τρέχουν μέσα στο παιχνίδι όσο το δυνατόν γρηγορότερα, μια μέθοδος παιχνιδιού γνωστή ως speedrunning. Η Entertainment Weekly επέλεξε το παιχνίδι ως το # 18 καλύτερο παιχνίδι που ήταν διαθέσιμο το 1991, λέγοντας: "Τα οπτικά είναι απλοϊκά, αλλά λίγα παιχνίδια σας κάνουν να σκέφτεστε τόσο το ίδιο με το πεντάχρονο Metroid. Προσπαθήστε να μην συμβουλευτείτε το βιβλίο υπόδειξης της Nintendo, το οποίο παρέχει λεπτομερείς χάρτες του εδάφους που πρέπει να πλοηγηθεί ο ήρωάς σας για να ολοκληρώσει την αποστολή του.
Βιντεοπαιχνίδια του 1986
Arcade παιχνίδια
Βιντεοπαιχνίδια της Nintendo
|
724279
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ευφορβία η μυρσινίτης
|
H Ευφορβία η μυρσινίτης (Euphorbia myrsinites), ανήκει στην οικογένεια Euphorbiaceae (Ευφορβιοειδή), με τα περισσότερα είδη να χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη γαλακτώδους χυμού, ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι δηλητηριώδης. Κατανέμεται στην νοτιοανατολική μεσογειακή Ευρώπη μέχρι την Χερσόνησο της Κριμαίας. Όσον αφορά την Ελλάδα, συναντάται σε ολόκληρη την ηπειρωτική χώρα, καθώς και στα νησιά του Ιονίου, τις Σποράδες και τα νησιά του βορειανατολικού Αιγαίου, σε πετρώδεις θέσεις, σε υψόμετρο μεταξύ 300-2400 μ. Φυτό πολύ συχνά κατακείμενο με φύλλα αντωοειδή, ακιδωτά, μάλλον σκληρά και σαρκώδη. Σκιάδια 5-12 με βράκτια χρυσοκίτρινα. Ανθίζει από Μάρτιο μέχρι Μάιο.
Πηγές
Παπιομύτογλου Β. 2006, Αγριολούλουδα της Ελλάδας. Mediterraneo Editions
Lafranchis T. & Sfikas G. 2001, Flowers of Greece (Vol. I)
Strid A. 1980, Φυτά του Ολύμπου. Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
Tutin et al. 2005, Flora Europaea Vol 2, Cambridge University Press
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://www.greekflora.gr/el/flowers/1692/Euphorbia-myrsinites
http://portal.cybertaxonomy.org/flora-greece/cdm_dataportal/taxon/7bcfc395-ace0-4a4b-991c-637161e3d3a1
http://euromed.luomus.fi/euromed_map.php?taxon=493995&size=medium
Παραπομπές
Ελληνική χλωρίδα
Ευφορβιοειδή
Δηλητηριώδη φυτά
|
314328
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF%20%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC
|
Ανρί Καμαρά
|
Ο Ανρί Καμαρά (Henri Camara, γεννήθηκε 10 Μαΐου 1977), είναι πρώην διεθνής Σενεγαλέζος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν σε όλες τις θέσεις της επίθεσης.
Καριέρα
Γαλλία & Ελβετία
Ο Καμαρά γεννήθηκε στο Ντακάρ, ο πατέρας του ήταν από τη Γουινέα και η μητέρα του Σενεγαλέζα. Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα του, το 1998 στη Γαλλία, για την ομάδα του Στρασβούργου. Την επόμενη χρονιά μεταγράφηκε στην Ξαμάξ της Ελβετίας, όπου έπαιξε μια γεμάτη σεζόν, κερδίζοντας μεταγραφή στη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας, την Γκρασχόπερς Ζυρίχης. Το 2000 επέστρεψε στη Γαλλία για λογαριασμό της Σεντάν και έμεινε εκεί έως το καλοκαίρι του 2003, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε.
Μεγάλη Βρετανία
Γουλβς
Τον Αύγουστο του 2003, μεταγράφηκε στη Γουλβς της Αγγλίας, που μόλις είχε προβιβαστεί στην Πρέμιερ Λιγκ. Παρόλο που η ομάδα δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία, ο Καμαρά, ψηφίστηκε ως ο ποδοσφαιριστής της χρονιάς από τους οπαδούς της ομάδας, λόγω κυρίως της μεγάλης προσπάθειας της αποφυγής του υποβιβασμού, στα τελευταία παιχνίδια, σκοράροντας 6 γκολ σε 9 ματς. Μετά τον υποβιβασμό όμως, ήταν αμετάπειστος να παραμείνει και έπειτα από άρνηση προσφοράς της Μπόλτον να τον αποκτήσει, δεν εμφανιζόταν στις προπονήσεις. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του, η Σέλτικ Γλασκώβης της Σκωτίας, ως δανεικός από τη Γουλβς. Ο δανεισμός του, έπειτα από επιθυμία και του Καμαρά και της Σέλτικ, ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2005 και αμέσως δόθηκε δανεικός στη Σαουθάμπτον, όπου στο τέλος της χρονιάς, γνώρισε και με εκείνη τον υποβιβασμό από την Πρέμιερ Λιγκ.
Γουίγκαν
Το καλοκαίρι του 2005, αποκτήθηκε από την πρόσφατα προβιβασμένη στην Πρέμιερ Λιγκ, Γουίγκαν Αθλέτικ. Το 2006 υπόγραψε νέο συμβόλαιο με την ομάδα, έως το 2009, λόγω των εξαιρετικών του εμφανίσεων. Τη σεζόν 2007/08, δόθηκε δανεικός στη Γουέστ Χαμ, αφού δεν ήταν στα πλάνα του νέου προπονητή της Γουίγκαν. Την επόμενη σεζόν, επέστρεψε και προσπάθησε να καθιερωθεί στην ενδεκάδα, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε και δόθηκε τον Φλεβάρη του 2009, δανεικός στη Στόουκ, έως το τέλος της σεζόν, όπου σήμανε και τη λήξη του συμβολαίου του.
Το καλοκαίρι του 2009 δοκιμάστηκε από τη Χαλ Σίτι, όμως δεν του προτάθηκε συμβόλαιο και τελικά κατέληξε στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, στη Β' κατηγορία της Αγγλίας, μόνο για τη σεζόν 2009/2010.
Ελλάδα
Ατρόμητος
Στη συνέχεια μετακόμισε στην Ελλάδα για τον Ατρόμητο, ο οποίος έγινε ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του Σενεγαλέζου, τον Μάιο του 2010. Με την ομάδα του Περιστερίου, θα φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, της σεζόν 2010/11 (για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου), όπου έχασε από την ΑΕΚ. Το συμβόλαιό του έληξε το καλοκαίρι του 2011, και ο ίδιος απέρριψε πρόταση ανανέωσης με μειωμένες αποδοχές.
Παναιτωλικός Γ.Φ.Σ.
Επόμενη ομάδα για τον Καμαρά, θα είναι και πάλι στην Ελλάδα, ο Παναιτωλικός, από τον Ιούνιο του 2011. Στο τέλος της σεζόν 2011/12, η ομάδα από το Αγρίνιο θα υποβιβαστεί στη Φούτμπολ Λιγκ. Αν και αρχικά ο Σενεγαλέζος ήταν αμετάπειστος,, τελικά θα ακολουθήσει την ομάδα στη Β' κατηγορία. Στην επόμενη σεζόν του θα αποτελέσει τον υπαρχηγό της ομάδας. Επίσης θα φτάσει τα 10 γκολ και θα βοηθήσει τα μέγιστα, ώστε ο Παναιτωλικός να κερδίσει στο τέλος της περιόδου 2012/13, την άνοδο στη Σούπερ Λίγκα. Το 2014 αποκτήθηκε από την Α.Ε.Λ. Καλλονής με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε ένα εξάμηνο, στο πρώτο μισό της περιόδου 2014/15. Τον Φεβρουάριο του 2015 συνέχισε στον Π.Α.Σ. Λαμία και με τη φανέλα της Λαμίας αγωνίστηκε το υπόλοιπο μισό της περιόδου. Το καλοκαίρι του 2015 επέστρεψε ξανά στο Αγρίνιο, ύστερα απο μονοετή απουσία και πλέον σκεφτόταν να σταματήσει την καριέρα του με τη φανέλα του Παναιτωλικού. Με τη φανέλα του Παναιτωλικού αγωνίστηκε ένα εξάμηνο, στο πρώτο μισό της χρονιάς 2015/16, όταν τον Ιανουάριο του 2016, έμεινε ελεύθερος.
Τελευταίοι σταθμοί στην καριέρα του και οριστική απόσυρση από τη ενεργό δράση
Έτσι, τον Ιανουάριο του 2016, ως ελεύθερος πλέον, αποκτήθηκε από τον Απόλλων Σμύρνης, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε ένα εξάμηνο, μέχρι το τέλος της περιόδου 2015/16.
Επόμενος σταθμός στην καριέρα του είναι ο Ιωνικός Νίκαιας, στον οποίο υπέγραψε τον Σεπτέμβριο του 2016. Με τη φανέλα του Ιωνικού αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα Γ' Εθνικής και κατέγραψε 23 συμμετοχές και 10 γκολ, ενώ από 1 συμμετοχή και 1 γκολ είχε και στο Κύπελλο Γ' Εθνικής.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στον Φωστήρα με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε σε 3 αγώνες. Ακολούθησε ένας τραυματισμός ο οποίος τον ταλαιπώρησε ως και τον
τέλος της σεζόν. Έτσι τον Αύγουστο του ίδιου έτους ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση μετά από 20 χρόνια λαμπρής καριέρας.
Διεθνής καριέρα
Όντας γεννημένος στη Σενεγάλη, επέλεξε να εκπροσωπήσει τη συγκεκριμένη χώρα, και όχι τη Γουινέα, από όπου είναι ο πατέρας του και έχει και ο ίδιος υπηκοότητα. Ο Καμαρά έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική ανδρών της Σενεγάλης στις 28 Φεβρουαρίου του 1999, στην ισοπαλία με 1-1 κόντρα στη Νιγηρία για τα προκριματικά του Κόπα Άφρικα. Το πρώτο του διεθνή γκολ, το πέτυχε κόντρα στην Μπουρκίνα Φάσο, (άνοιξε το σκορ, τελικό αποτέλεσμα 2-2), επίσης για τα προκριματικά του ίδιου θεσμού. Εντυπωσίασε με τις εμφανίσεις του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, πετυχαίνοντας και δύο γκολ. Το 2008, έπαιξε για τελευταία φορά με την εθνική ομάδα της χώρας του και συνολικά αγωνίστηκε σε 99 αγώνες, πετυχαίνοντας 29 γκολ, επίδοση ρεκόρ για την εθνική ομάδα της χώρας του.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στο transfermarkt.co.uk
Η θητεία του Ανρί Καμαρά στη Σούπερ Λιγκ στο superleaguegreece.net
Προφίλ στο soccerbase.com
Η θητεία του Ανρί Καμαρά στον Απόλλων Σμύρνης στο footballleaguenews.gr
Σενεγαλέζοι ποδοσφαιριστές
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Σενεγάλης
Ποδοσφαιριστές ΡΚ Στρασμπούρ
Ποδοσφαιριστές Νεσατέλ Ξαμάξ
Ποδοσφαιριστές Γκρασχόπερς Ζυρίχης
Ποδοσφαιριστές ΚΣ Σεντάν-Αρδέννες
Ποδοσφαιριστές Γούλβερχαμπτον Γουόντερερς
Ποδοσφαιριστές Σέλτικ Γλασκώβης
Ποδοσφαιριστές Σαουθάμπτον ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Γουίγκαν Αθλέτικ
Ποδοσφαιριστές Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ
Ποδοσφαιριστές Στόουκ Σίτι Φ.Κ.
Ποδοσφαιριστές Σέφιλντ Γιουνάιτεντ
Ποδοσφαιριστές Ατρόμητου Αθηνών
Ποδοσφαιριστές Παναιτωλικού
Ποδοσφαιριστές Ιωνικού Νίκαιας
Ποδοσφαιριστές ΑΕΛ Καλλονής
Ποδοσφαιριστές ΠΑΣ Λαμίας
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2002
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2006
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2000
|
214717
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B9%20%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CF%82
|
Χάρι Μούλις
|
Ο Χάρι Κουρτ Βίκτορ Μούλις (Harry Mulisch, 29 Ιουλίου, 1927 – 30 Οκτωβρίου, 2010) ήταν Ολλανδός συγγραφέας. Έγραψε περισσότερα από 30 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια, ποιήματα και φιλοσοφικά δοκίμια. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 20 γλώσσες.
Μαζί με τους Βίλεμ Φρέντρικ Έρμανς και Γκέραρντ Ρέβε, ο Μούλις θεωρείται ένας από τους "Μεγάλους Τρεις" της ολλανδικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Το μυθιστόρημά του Η επίθεση έγινε κινηματογραφική ταινία, που κέρδισε βραβείο Golden Globe και Academy Award. Το 2007 το μυθιστόρημά του 1992 Η ανακάλυψη του ουρανού κρίθηκε με δημοσκόπηση το "Καλύτερο Ολλανδικό Βιβλίο". Θεωρήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις πιθανώς υποψήφιος για το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας.
Εργογραφία
Archibald Strohalm (1952; μυθιστόρημα)
Tussen hamer en aambeeld ("Μεταξύ σφύρας και άκμονος", 1952, μυθιστόρημα)
Chantage op het leven ("Blackmail on life", 1953, διήγημα)
De Diamant ("Το διαμάντι", 1954, μυθιστόρημα)
De Sprong der Paarden en de Zoete Zee ("Το άλμα των αλόγων και η γλυκιά θάλασσα", 1955, μυθιστόρημα)
Het mirakel ("Το θαύμα", 1955, σύντομο διήγημα)
Het Zwarte licht ("Το μαύρο φως", 1957, μυθιστόρημα)
Manifesten ("Μανιφέστα", 1958, δοκίμια)
Het Stenen Bruidsbed ("Η λίθινη νυφική κλίνη", 1959, μυθιστόρημα)
Tanchelijn (1960, θεατρικό)
De knop ("The button", 1961, θεατρικό)
Voer voor Psychologen ("Τροφή για ψυχολόγους", 1961, αυτοβιογραφικό)
Wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf, tijdens de Jongste Dag ("Συμβουλές για την προστασία της οικογένειάς σας και του εαυτού σας κατά τη διάρκεια της έσχατης κρίσης"), 1961, δοκίμια)
De Zaak 40/61 ("Criminal Case 40/61", 1963, αναφορά για τη δίκη του Άιχμαν)
Bericht aan de Rattenkoning ("Μήνυμα στον βασιλέα ποντικό", 1966, δοκίμιο για το κίνημα Πρόβο στο Άμστερνταμ στη δεκαετία 1960)
Wenken voor de Jongste Dag ("Συμβουλές για την έσχατη κρίση", 1967, δοκίμια)
Het woord bij de daad ("Ο λόγος που προστέθηκε στην πράξη", 1968, δοκίμια)
Reconstructie ("Αναδόμηση", 1969, δοκίμια)
Paralipomena Orphica ("Παραλειπόμενα Ορφικά", 1970, δοκίμια)
De Verteller ("Ο Αφηγητής", 1970, μυθιστόρημαl)
De Verteller verteld: Kommentaar, Katalogus, Kuriosa en een Katastrofestuk ("Ο αφηγητής αφηγούμενος: Σχόλια, κατάλογος, περίεργα και ένα κομμάτι της καταστροφής, 1971, δοκίμιο στο Ο Αφηγητής)
De toekomst van gisteren ("Το μέλλον του χθές", 1972, δοκίμιο για ένα βιβλίο που δεν μπορεί να γράψει ο συγγραφέας)
Oidipous Oidipous (1972, θεατρικό έργο)
Woorden, woorden, woorden ("Λόγια, λόγια, λόγια", 1973, ποίηση)
De vogels ("Τα πουλιά", 1974, ποίηση)
Mijn Getijdenboek ("Το βιβλίο των ωρών μου") (1975, αυτοβιογραφία)
Tegenlicht (1975, ποίηση)
Kind en Kraai (1975, ποίηση)
Twee Vrouwen ("Δύο γυναίκες", 1975, μυθιστόρημα) (Ταινία Twice a woman)
Oude Lucht (1977, διηγήματα)
Opus Gran (1982, ποίηση)
De Aanslag (Η επίθεση, 1982, μυθιστόρημα) (στην Ελλάδα κυκλοφορεί και ως [Η απόπειρα]).
De Kamer (1984, διηγήματα)
Hoogste Tijd ("Η τελευταία κλήση", 1985, μυθιστόρημα);
De Pupil ("Ο μαθητής", 1987, μυθιστόρημα)
De Elementen ("Τα στοιχεία", 1988, μυθιστόρημα)
De Ontdekking van de Hemel (Η ανακάλυψη του ουρανού, 1992, μυθιστόρημα).
De Procedure ("Η διαδικασία", 1999; μυθιστόρημα)
Het Theater, de brief en de waarheid ("Το θέατρο το γράμμα κασι η αλήθεια", 2000, μυθιστόρημα).
Siegfried (2001, μυθιστόρημα)
Παραπομπές και σημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Χάρι Μούλις, ζωή σαν μυθιστόρημα
Απεβίωσε ο Ολλανδός συγγραφέας Χάρι Μούλις
Τίτλοι έργων του στα Ελληνικά
Harry Mulisch - Επίσημος δικτυακός τόπος (Ολλανδικά)
Schrijversnet - Ολλανδικός δικτυακός τόπος με πληροφορίες για Ολλανδούς συγγραφείς.
Harry Mulisch 'Bookweb' στον φιλολογικό δικτυακό τόπο The Ledge, με υποδείξεις για περαιτέρω ανάγνωση.
Ολλανδοί συγγραφείς
|
104141
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85
|
Σουν Τσου
|
Ο Σουν Τσου (/suːn ˈdzuː, suːn ˈsuː/ κινεζικά: 孫子; πινγίν: Sūnzǐ, περίπου 544-496 π.Χ.) ήταν Κινέζος στρατηγός, ειδικός στη στρατιωτική στρατηγική, συγγραφέας και φιλόσοφος. Έζησε στο δεύτερο μισό της Δυναστείας Τζόου, στην «Περίοδο των Ανατολικών Τζόου» και συγκεκριμένα στο τέλος της «περιόδου Άνοιξης και Φθινοπώρου».
Το όνομα Σουν Τσου είναι τιμητικό επίθημα που σημαίνει Μάστερ Σουν, όπου το «Μάστερ» μπορεί να ερμηνευθεί ως «Δάσκαλος» ή «Κύριος». Το όνομά του το προσωπικό, δηλαδή της γέννησης, ήταν Σουν Γου (κιν: 孫武), και το ευγενικό, δηλαδή αυτό που απέκτησε μετά την ενηλικίωσή του, ήταν Τσανγκτσίν (κιν: 長卿).
Θεωρείται ο συγγραφέας της πραγματείας Η Τέχνη του Πολέμου, ένα σημαντικό έργο στρατιωτικής στρατηγικής που έχει επηρεάσει τόσο τη δυτική όσο και την ανατολική - ασιατική φιλοσοφία, καθώς και τη στρατιωτική σκέψη.
Η ζωή και το έργο του
Η ιστορικότητα του Σουν Τσου είναι αβέβαιη. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, τα Χρονικά της Άνοιξης και του Φθινοπώρου που παραδοσιακά αποδίδονται στον Κομφούκιο και τα Αρχεία του Μεγάλου Ιστορικού του Σίμα Τσιεν, γεννήθηκε στην αρχαία κινεζική πόλη Τσιν στο τέλος της «περιόδου Άνοιξης και Φθινοπώρου». Ήταν στρατηγός του βασιλιά του κράτους του Γου (περιοχή κοντά στον ποταμό Γιανγκτσέ), στο τέλος του 6ου αιώνα π.Χ.
Η ιδιοσυγκρασία του Σουν Τσου απεικονίζεται από τον Σίμα Τσιεν στην εξής ιστορία: Ο βασιλιάς του Γου, αφού μελέτησε την Τέχνη του Πολέμου ζήτησε από τον Σουν Τσου να εκπαιδεύσει στρατιωτικά τις παλλακίδες του. Ο Σουν Τσου τις χώρισε σε δύο ομάδες και όρισε επικεφαλείς δύο ευνοούμενες του βασιλιά. Διέταξε τις ομάδες με στρατιωτικό παράγγελμα να στρίψουν δεξιά αλλἀ γέλασαν. Τότε ο Σουν Τσου ισχυρίστηκε ότι οι εντολές δεν ήταν ξεκάθαρες οπότε ευθυνόταν ο ίδιος που δεν κατανοούνταν. Αν και επανέλαβαν αρκετές φορές τη διαδικασία, οι γυναίκες δεν υπάκουαν. Τότε ο Σουν Τσου υποστήριξε ότι «όταν οι εντολές δεν κατανοούνται, φταίει ο στρατηγός. Μα όταν οι εντολές είναι ξεκάθαρες και δεν υπακούν οι στρατιώτες, τότε φταίνε οι αξιωματικοί». Έτσι, ο Σουν Τσου διέταξε τη θανάτωση των δύο ευνοούμενων παλλακίδων. Ορίστηκαν νέες επικεφαλείς, οι δυο ομάδες ανασυντάχθηκαν και τα παραγγἐλματα εκτελέστηκαν παραδειγματικά. Τελικά ο Σουν Τσου διορίστηκε στρατηγός και έφερε μεγάλες νίκες στον βασιλιά.
Αν και δεν αμφισβητείται η αυθεντικότητα της Τέχνης του Πολέμου, η ζωή του συγγραφέα της ωστόσο είναι ένα μυστήριο και αποτελείται κυρίως από υποθέσεις.
Κινέζοι φιλόσοφοι
Κινέζοι συγγραφείς
|
775746
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CE%BB%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
|
Συμμετοχή του Ελ Σαλβαδόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες
|
Το Ελ Σαλβαδόρ μετέχει ως ανεξάρτητο κράτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1968.
Η Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή του Ελ Σαλβαδόρ ιδρύθηκε στις 6 Απριλίου 1949, αλλά αναγνωρίστηκε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή το 1962. Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια μετά την αναγνώριση για να πραγματοποιηθεί το ντεμπούτο της σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τότε και με εξαίρεση τους Αγώνες του 1976 και του 1980, το Ελ Σαλβαδόρ έχει λάβει μέρος σε όλες τις διοργανώσεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων με 130 αθλητές, χωρίς όμως να κατακτήσει κάποιο μετάλλιο έως και σήμερα. Η μεγαλύτερη επιτυχία ήρθε από τον Μορίν Κάιλα Βεργκάρα το 1996, όταν τερμάτισε πέμπτη στο αγώνισμά της στην ποδηλασία.
Η χώρα δεν έχει συμμετάσχει ακόμη σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σημαιοφόροι
Συμμετέχοντες
Συμμετέχοντες ανά άθλημα
Συμμετέχοντες ανά διοργάνωση
Η στήλη "Σύνολο" υποδεικνύει τον συνολικό αριθμό των συμμετοχών σε κάθε άθλημα και όχι τον αριθμό των αθλητών, καθώς κάποιοι έχουν λάβει μέρος σε περισσότερες από μία διοργανώσεις.
Η σειρά "Σύνολο" υποδεικνύει τον συνολικό αριθμό των συμμετεχόντων κάθε Ολυμπιάδας.
Πίνακας μεταλλίων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελ Σαλβαδορ
Αθλητισμός στο Ελ Σαλβαδόρ
|
540480
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9B%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
Βασίλειο των Λομβαρδών
|
Το Βασίλειο των Λομβαρδών ήταν ένα Ιταλικό βασίλειο του πρώιμου μεσαίωνα το οποίο δημιουργήθηκε από τους Λομβαρδούς, ένα Γερμανικό φύλο στην Ιταλική χερσόνησο στα τέλη του 6ου αιώνα. Ο βασιλιάς των Λομβαρδών εκλεγόταν από την ανώτερη αριστοκρατία αλλά οι προσπάθειες της αριστοκρατίας να δημιουργήσει μια μόνιμη κληρονομική δυναστεία απέτυχαν. Το βασίλειο διαιρέθηκε σε δουκάτο και τα δουκάτα σε αυτόνομες δημοτικές κοινότητες, η πρωτεύουσα του βασιλείου η οποία ήταν το κέντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ήταν η Παβία στη σημερινή βόρεια Ιταλία.
Η Λομβαρδική επίθεση στην Ιταλία έγινε ενάντια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία η οποία κατείχε τη χερσόνησο για μικρό χρονικό διάστημα μετά την ανακατάληψη και την ανατροπή του βασιλείου των Οστρογότθων, το διατήρησαν μέχρι τα μέσα του 8ου αιώνα που έγινε η κατάληψη της χερσονήσου από τον Καρλομάγνο. Το Εξαρχάτο της Ραβέννας και το δουκάτο της Ρώμης διαχωρίστηκαν από τα υπόλοιπα Λομβαρδικά δουκάτα, λόγω αυτής της διαίρεσης τα νότια δουκάτα απέκτησαν μεγαλύτερη αυτονομία από τα βόρεια.
Οι Λομβαρδοί υιοθέτησαν σταδιακά Ρωμαϊκούς τίτλους ονόματα και συνήθειες, στα τέλη του 8ου αιώνα την εποχή του συγγραφέα Παύλου του Διακόνου όπως αναφέρει ο ίδιος η παλιά Λομβαρδική γλώσσα όπως επίσης οι παλιές Λομβαρδικές ενδυμασίες και κομμώσεις είχαν όλες εξαφανιστεί. Οι Λομβαρδοί αρχικά ήταν Αρειανοί κάτι που τους έφερε σε πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση με τον πάπα, στα τέλη του 7ου αιώνα είχαν μεταστραφεί όμως όλοι πλήρως στον Καθολικισμό. Η αντιπαλότητα με τον πάπα τους δημιούργησε μεγάλη φθορά με αποτέλεσμα ο Καρλομάγνος ο πανίσχυρος βασιλιάς των Φράγκων να κατακτήσει εύκολα το βασίλειο τους (774), ο Καρλομάγνος έλαβε τον τίτλο του βασιλέως των Λομβαρδών αλλά δεν κατόρθωσε ποτέ να αποκτήσει τον έλεγχο του Μπενεβέντο του νοτιότερου Λομβαρδικού δουκάτου.
Ένα παραδοσιακό έθιμο των Λομβαρδών, το σιδηρούν στέμμα της Λομβαρδίας παρέμεινε για χιλιετίες από τον 7ο μέχρι τον Ναπολέοντα Βονοπάρτη τον 19ο αιώνα το στέμμα των βασιλέων της Ιταλίας. Ο αρχαιότερος Λομβαρδικός νόμος προβλέπει τη χρήση των δακτυλιδιών - σφραγίδων που αργότερα ο βασιλιάς επέβαλε τη χρήση τους σαν διαβατήρια αλλά οι μόνες αποδείξεις οτι έγινε πραγματικά η χρήση τους ήταν στο δουκάτο του Μπενεβέντο. Η ύπαρξη των δαχτυλιδιών - σφραγίδων αποδεικνύει την ταχύτατη υιοθέτηση των Ρωμαϊκών εθίμων από τους Λομβαρδούς.
Πρώτα χρόνια
Κατάκτηση της Ιταλικής χερσονήσου από τους Λομβαρδούς
Τον 6ο αιώνα ο πανίσχυρος Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α´ αποφάσισε να ενσωματώσει ξανά την Ιταλική χερσόνησο στην αυτοκρατορία που προκειμένου να δημιουργήσει ξανά την παλαιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο πόλεμος εναντίον των Οστρογότθων που ακολούθησε την περίοδο 535 - 554 αν και ξεκίνησε με πολλές ελπίδες αποδείχτηκε στη συνέχεια μακροχρόνιος και καταστροφικός, η φθορά του στρατού και του πληθυσμού ήταν σημαντική. Η πείνα που εκδηλώθηκε τότε σε όλο τον κόσμο (535 - 542) και η επιδημία πανώλης (541 - 542) που ακολούθησαν εξουδετέρωσαν ολοκληρωτικά τον τοπικό πληθυσμό. Οι Βυζαντινοί κατέλαβαν τελικά την Ιταλική χερσόνησο, ανέτρεψαν τους Οστρογότθους, αλλά η νίκη τους κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν ανύπαρκτη. Μια αντεπίθεση των Φράγκων οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Οστρογότθων στάθηκε αρκετά για την ταχύτατη ανακατάληψη της Ιταλίας ενώ ζούσε ακόμα ο Ιουστινιανός. Ακολούθησε το 568 η εγκατάσταση στην περιοχή των Λομβαρδών από την Παννονία. Οι Λομβαρδοί ήταν Γερμανικός λαός πρώην σύμμαχοι των Βυζαντινών, υπό την ηγεσία του βασιλιά Αλβοΐνου κατάφεραν να εξουδετερώσουν εύκολα τα τελευταία υπολείμματα της φρουράς του Ναρσή.
Η άφιξη των Λομβαρδών έσπασε για πρώτη φορά την ενότητα της Ιταλικής χερσονήσου, η χερσόνησος χωρίστηκε στο νότιο τμήμα το οποίο βρισκόταν υπό τη διοίκηση των Βυζαντινών στο μεγαλύτερο μέρος του και στο βόρειο τμήμα το οποίο βρισκόταν υπό τη διοίκηση των Λομβαρδών. Οι νεοαφιχθέντες Λομβαρδοί διαίρεσαν την επικράτεια τους σε δυο μεγάλες περιοχές, η πρώτη στα βόρεια με πρωτεύουσα την περιοχή της Παβίας και η δεύτερη στη Νότια Ιταλία γύρω από τα δουκάτα του Σπολέτο και του Μπενεβέντο. Οι περιοχές που βρίσκονταν υπό τη διοίκηση των Βυζαντινών ονομάστηκαν Ρωμανία με ισχυρότερο τμήμα τους το εξαρχάτο της Ραβένας.
Αλβοΐνος
Φθάνοντας στην Ιταλία ο Αλβοΐνος παρέδωσε τη διοίκηση των Ανατολικών Άλπεων σε έναν από τους πιο έμπιστους στρατηγούς του τον Γισούλφο ο οποίος έγινε ο πρώτος δούκας του Φρίουλι (568), το οποίο αντιστοιχεί στο σημερινό Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια. Η δημιουργία του έγινε προκειμένου ο Γισούλφος να υποστηρίξει τους Λομβαρδούς από τον Σλαβικό πληθυσμό στα σύνορα με την Γκορίτσια. Χάρη στις στρατιωτικές ανάγκες το δουκάτο απέκτησε μεγάλη αυτονομία η οποία παρέμεινε μέχρι την εποχή της βασιλείας του Λιουτπράνδου (712 - 744). Σταδιακά δημιουργήθηκαν λόγω των στρατιωτικών αναγκών πολλά ακόμα ανεξάρτητα δουκάτα, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον τεμαχισμό και την εξασθένιση της δύναμης του βασιλείου των Λομβαρδών.
Μετά την ανάδειξη της Παβίας σε πρωτεύουσα ολόκληρου του βασιλείου των Λομβαρδών (572) ο Αλβοΐνος δολοφονήθηκε στη Βερόνα ύστερα από συνωμοσία της συζύγου του Ροζεμόνδη, του ερωμένου της Ελμισί και διαφόρων άλλων ευγενών. Η Ροζεμόνδη και ο ερωμένος της επιχείρησαν να γίνουν νέοι βασιλείς αλλά δεν βρήκαν υποστήριξη από τους Λομβαρδούς δούκες, αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν σε Βυζαντινές περιοχές πριν παντρευτούν στη Ραβέννα.
To 572 στη συνέλευση των 35 δουκών στην Παβία ορίστηκε νέος βασιλιάς ο Κλέφος o οποίος ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Τοσκάνης. Ο Κλέφος συνέχισε την πολιτική του Αλβοΐνου για τη διοικητική ανεξαρτητοποίηση από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία αλλά έπεσε και αυτός θύμα δολοφονίας (574) από έναν άντρα ο οποίος πιθανότατα ήταν άνθρωπος των Βυζαντινών. Μετά τη δολοφονία του Κλέφου δεν ορίστηκε για μια δεκαετία νέος βασιλιάς, οι τοπικοί δούκες διοικούσαν την περιοχή τους σαν ανεξάρτητοι ηγεμόνες, το γεγονός αυτό έφερε κατάρρευση της Ρωμαιο-Ιταλικής διοίκησης.
Οι Λομβαρδοί έγιναν σταδιακά η κυρίαρχη τάξη στην Ιταλική χερσόνησο, διένειμαν τη γη σε παλιούς Ρωμαίους υπηκόους οι οποίοι την καλλιεργούσαν δίνοντας στους Λομβαρδούς το ένα τρίτο από τα κέρδη της παραγωγής. Το οικονομικό σύστημα που υπήρχε στην αρχαιότητα διατηρήθηκε αλλά τροποποιήθηκε ελαφρά προς όφελος των νέων κυριάρχων.
Αυθάριος
Μετά από δέκα χρόνια με τον θρόνο κενό η ανάγκη για την απόκτηση ενός ισχυρού βασιλιά είχε γίνει μεγάλη, οι Φράγκοι και οι Βυζαντινοί πολιορκούσαν την Ιταλική χερσόνησο και οι Λομβαρδοί δεν μπορούσαν να αντέξουν περισσότερο τις επιδρομές. Στη συνέλευση των δουκών (584) ο γιος του Κλέφου Αυθάριος ορίστηκε νέος βασιλιάς δίνοντας οι δούκες στον νέο βασιλιά το ήμισυ της περιουσίας τους.
Ο Αυθάριος οργάνωσε με τον καλύτερο τρόπο τη διοίκηση των Λομβαρδών υιοθετώντας τον Ρωμαϊκό τίτλο του Φλάβιου και ανακηρύχτηκε προστάτης όλων των Ρωμαίων, με αυτόν τον τρόπο έδειξε την αντίθεση του στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Στον στρατιωτικό τομέα ο Αυθάριος νίκησε τους Φράγκους και τους Βυζαντινούς δικαιώνοντας τους δούκες για την επιλογή τους να τον εκλέξουν. Έδιωξε τους Φράγκους στο Πεδεμόντιο (585) και ανάγκασε για πρώτη φορά τους Βυζαντινούς να τον παρακαλέσουν για ειρήνη, στα τέλη της βασιλείας του κατέλαβε και την τελευταία Βυζαντινή κτήση στη βόρεια Ιταλία, την Ίζολα στη λίμνη του Κόμο.
Για να εξασφαλίσει τη σταθερότητα στις σχέσεις του με τους Φράγκους ο Αυθάριος αποφάσισε να παντρευτεί μια πριγκίπισσα των Φράγκων αλλά οι προσπάθειες απέτυχαν. Ο βασιλιάς των Λομβαρδών τότε στράφηκε στους παραδοσιακούς εχθρούς τους Φράγκους τους Βαυαρούς με τον γάμο του με την πριγκίπισσα Θεοδελίνδα από τη δυναστεία των Λεθίνγκ απόγονο του θρυλικού βασιλιά των Λομβαρδών Βάχο (510 - 540). Η συμμαχία με τους Βαυαρούς δημιούργησε νέες συμμαχίες ανάμεσα στους Φράγκους και τους Βαυαρούς αλλά ο Αυθάριος κατάφερε επιτυχώς να αποκρούσει όλες τις επιθέσεις των Φράγκων, σύμφωνα με τον Παύλο τον Διάκονο ήταν ο πρώτος Λομβαρδός βασιλιάς ο οποίος έφερε εσωτερική σταθερότητα.
Η εποχή του χαρακτηρίζεται σαν θαύμα σταμάτησαν οι επαναστάσεις, η βία, οι φόνοι και οι κλοπές υπήρχε μέσα στο βασίλειο του συνεχώς ειρήνη. Ο Αυθάριος πέθανε το 590 σύμφωνα με τον Παύλο τον Διάκονο δηλητηριασθείς. Η Θεοδελίνδα επέλεξε ως νέο σύζυγο της τον δούκα του Τορίνου Αγιλούλφο ο οποίος εξελέγη νέο βασιλιά ενώ και η ίδια είχε σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση του βασιλείου.
Αγιλούλφος
Μετά από μια εξέγερση (594) ο Αγιλούλφος και η Θεοδελίνδα αποφάσισαν να αλλάξουν πολιτική με βασικό προσανατολισμό την ενίσχυση των συνόρων τους πραγματοποιώντας συμμαχίες με τους Φράγκους και τους Αβάρους. Η ειρήνη με τους Βυζαντινούς παραβιάστηκε μετά το 603, οι Λομβαρδοί αντεπιτέθηκαν καταλαμβάνοντας πολλές πόλεις όπως την Πάρμα, την Πιατσέντσα, την Πάντοβα, τη Μονζελίς, την Έστε, την Κρεμόνα και τη Μάντοβα ενώ και στον νότο έγινε επέκταση της Λομβαρδικής κυριαρχίας καταλαμβάνοντας το Σπολέτο και το Μπενεβέντο.
Η επέκταση της βασιλικής δύναμης που ξεκίνησε από τον Αυθάριο και συνεχίστηκε από τον Αγιλούλφο συνοδεύτηκε από την διαίρεση του κράτους σε δουκάτο, ο κάθε δούκας εκτός από απόλυτος κυρίαρχος της περιοχή του ήταν και αντιπρόσωπος του κεντρικού βασιλιά, τα δουκάτα διαιρέθηκαν περισσότερο σε δημοτικά κέντρα. Η θέση της πρωτεύουσας του κάθε δουκάτου επελέγη σε σημεία με σημαντική στρατιωτική και εμπορική σημασία και σε διασταυρώσεις εμπορικών δρόμων, μερικές από αυτές ήταν : Η Τρεβίζο, η Τρέντο, το Τορίνο, η Βερόνα, η Μπέργκαμο, η Μπρέσια, η Ίβρεα και η Λούκκα.
Το βασίλειο των Λομβαρδών μετετράπη σημαντικά από τον Αγιλούλφο από μια στρατιωτική δύναμη σε βασίλειο με δομές και κρατική διοίκηση. Ο αποκλεισμός των Ρωμαίων έγινε με τις μεγάλες προσπάθειες τους να εδραιώσουν την εξουσία τους στον Λατινικό πληθυσμό της περιοχής. Η Θεοδελίνδα έστεψε τον γιο της Αδαλόαλδο νέο βασιλιά (604) σύμφωνα με το Βυζαντινό τυπικό τελετής, μετακίνησε την πρωτεύουσα του βασιλείου από την Παβία στο Μιλάνο ενώ μετέφερε και τη θερινή του κατοικία στη Μόντσα. Ανακήρυξε τον εαυτό του "βασιλιά όλων των Ιταλών με τη χάρη του Θεού".
Η Θεοδελίνδα ξεκίνησε τις προσπάθειες να μετατρέψει τους Λομβαρδούς από παγανιστές σε χριστιανούς Αρειανιστές, διατήρησε στενές σχέσεις με τον πάπα Γρηγόριος Α΄, ίδρυσε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια όπως του Άγιου Κολουμβάνυ στο Μπόμπιο. Στο θέμα της αρχιτεκτονικής η Θεοδελίνδα και ο Αγιλούλφος πραγματοποίησαν σημαντικά επιτεύγματα όπως η βασιλική του Αγίου Ιωάννη και τα βασιλικά ανάκτορα της Μόντσα, δημιούργησε χρυσά αντικείμενα όπως ο Σταυρός του Αγιλούλφου, η κότα με τους νεοσσούς, τα Ευαγγέλια της Θεοδελίνδας και ο περίφημος σιδηρούς σταυρός.
Μετά τον θάνατο του Αγιλούλφου (616) ο θρόνος πέρασε στον ανήλικο γιο του Αδαλόαλδο υπό την κηδεμονία της μητέρας του, Θεοδελίνδας, η οποία είχε τη στρατιωτική διοίκηση του βασιλείου. Η Θεοδελίνδα συνέχισε την πολιτική του Αγιλούλφου κλείνοντας ειρήνη με τους Βυζαντινούς και αντιτάχθηκε σκληρά στους Αρειανούς που υπήρχαν στο βασίλειο της οι οποίοι αναζητούσαν πόλεμο με τους Βυζαντινούς. Το 624 ξέσπασε εξέγερση υπό την ηγεσία του Αριόαλδου δούκα του Τορίνο ο οποίος ήταν γαμπρός της Θεοδελίνδας μέσω του γάμου του με την αδελφή της Γουνδεβέργα, ο Αδαλόαλδος εκθρονίστηκε (625) και ο Αριόαλδος ορκίστηκε νέος βασιλιάς.
Ροθάριος
Το πραξικόπημα εναντίον της δυναστείας των Βαυαρών το οποίο έφερε τον Αριόαλδο στον θρόνο των Λομβαρδών έφερε παράλληλα εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στις δυο αντίπαλες ομάδες, ο Αριόαλδος εκπρόσωπος της αριστοκρατίας των Αρειανών αναζητούσε τη σύγκρουση με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα και τον πάπα.
Ο Αριόαλδος έφερε πίσω την πρωτεύουσα στην Παβία την ίδια ώρα που βρέθηκε σε ένταση με πολλές εσωτερικές συγκρούσεις, ο βασιλιάς μπόρεσε αν αποκρούσει τους Άραβες στη Φρίουλι αλλά δεν κατάφερε να σταματήσει την επέκταση των Φράγκων. Μετά τον θάνατο του η αδελφή της Θεοδελίνδας Γουνδεβέργα επέλεξε νέο σύζυγο και βασιλιά τον Ροθάριο.
Ο Ροθάριος βασίλευσε την περίοδο 636 - 652 πραγματοποιώντας πλήθος από στρατιωτικές εκστρατείες στα βόρεια της Ιταλία, κατέκτησε τη Λιγουρία μαζί με την πρωτεύουσα Γένοβα και κατευθύνθηκε προς το εξαρχάτο της Ραβένας. Στην προσπάθεια του να κατακτήσει τη Ραβέννα συνετρίβη στον ποταμό Πανάρο και σκοτώθηκε μαζί με 8000 άντρες του, κατάφερε όμως να επεκτείνει την εξουσία του στη Λομβαρδία.
Η βασιλεία του Ροθάριου είναι συνδεδεμένη με ένα περίφημο διάταγμα (643) το οποίο είναι γραμμένο στα Λατινικά, σύμφωνα με το διάταγμα αυτό διατήρησε τους Ρωμαϊκούς νόμους με πολλούς εκσυγχρονισμούς όπως την αύξηση της περιουσίας των σκοτωμένων και των τραυματισμένων και τους περιορισμούς της θανατικής ποινής.
Μετά το σύντομο χρονικό διάστημα της βασιλείας του γιου του Ροθάριου Ροδόαλλδου (652 - 653) οι δούκες εξέλεξαν νέο βασιλιά τον Αριπέρτο Α΄, δούκα του Αστί και εγγονό της Θεοδολίνδας. Η Βαυαρική δυναστεία επέστρεψε στον θρόνο των Λομβαρδών ως ένδειξη της επικράτησης των Καθολικών απέναντι στους Αρειανιστές, ο Αρίπερτος έμεινε γνωστός για τη μεγάλη του σκληρότητα απέναντι στους Αρειανούς. Ο Αρίπερτος Α΄ πέθανε το 661 και μοίρασε το βασίλειο του ανάμεσα στους γιους του Περκτάρητο και Γοδεπέρτη με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στα δυο αδέλφια. Ο Γοδεπέρτης κάλεσε σε βοήθεια τον δούκα του Μπενεβέντο Γριμοάλδο Α΄ αλλά όταν έφτασε στην πρωτεύουσα του Παβία τον σκότωσε και πήρε τη θέση του, ο Περκτάρητος τρομοκρατημένος δραπέτευσε στους Αβάρους.
Γριμοάλδος ο σφετεριστής
Ο Γριμοάλδος κατόρθωσε να εξασφαλίσει την πίστη των Λομβαρδών ευγενών αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με τους οπαδούς της νόμιμης δυναστείας οι οποίοι συνωμοτούσαν να επαναφέρουν στην εξουσία τον νόμιμο βασιλιά Περκτάρητο. Οι Άβαροι πίεσαν τον Γριμοάλδο να δεχτεί από την εξορία τον Περκτάρητο ο οποίος δήλωσε την υποταγή του στον σφετεριστή και στη συνέχεια δραπέτευσε στους Φράγκους της Νευστρίας με τους οποίους συμμάχησε προκειμένου να ανατρέψει τον Γριμοάλδο. Οι Φράγκοι της Νευστρίας μισούσαν τον Γριμοάλδο επειδή είχε συμμαχήσει με τους Φράγκους της Αυστρασίας αλλά κατόρθωσε να αποκρούσει την επίθεση τους και να παραμείνει στον θρόνο του.
Ο Γριμοάλδος ο οποίος είχε αποκρούσει τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κώνστα Β΄ σε μια προσπάθεια του να ανακαταλάβει την Ιταλία (663) κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί τις εξουσίες του περισσότερο από όλους τους προηγουμένους του. Εμπιστεύτηκε το δουκάτο του Μπεβενέντο στον γιο του Ρομουάλδο ενώ τοποθέτησε στα δουκάτα του Σπολέτου και του Φριουλλί δούκες έμπιστους στον ίδιον. Προσπάθησε να διατηρήσει μια εικόνα παρόμοια με αυτή του προκατόχου του Ροθάριου, πρόσθεσε νέους νόμους ενώ ήταν και σκληρός πολεμιστής.
Με τον θάνατο του Γριμοάλδου (671) ο Περκτάρητος επέστρεψε από την εξορία και ανέλαβε την εξουσία μετά από σύντομο χρονικό διάστημα που βασίλευσε ο ανήλικος γιος του Γριμοάλδου Γαριβάλδης, ο άλλος γιος του Γριμοάλδου Ρομουάλδος του δήλωσε την πίστη του με τον όρο να τον αναγνωρίσει σαν ανεξάρτητο δούκα του Μπενεβέντο. Ο Περκτάρητος στράφηκε ανοιχτά εναντίον του Αρειανισμού, έκλεισε ειρήνη με τους Βυζαντινούς και κατάφερε να καταστείλει την εξέγερση των δουκών του Τρέντ και του Αλαχίς με βαριές εδαφικές αποζημιώσεις αφού πήρε το δουκάτο της Μπρέσια.
Τελευταία χρόνια
Εσωτερικές κρίσεις
Ο Άλαγις εκπρόσωπος των προ-Καθολικών Βαυαρών ενώθηκε ξανά μετά τον θάνατο του Περκτάρητου με τους προ-Καθολικούς οπαδούς του (688). Ο γιος και διάδοχος του Περκτάρητου Κουνιπέρτος εκθρονίστηκε και βρήκε καταφύγιο στην Ιζόλα Κομάνικα (689), από κει κατάφερε να οργανώσει την αντίσταση του απέναντι στον Άλαγις, τον νίκησε και τον σκότωσε στη μάχη του Κορονάτε στην Άντα.
Η κρίση έφερε σκληρή διαμάχη απέναντι στις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις: από τη μια πλευρά οι δυτικές περιοχές στη Νευστρία πιστοί στους προ - Καθολικούς βασιλείς που αναζητούσαν τη συμφιλίωση με τη Ρώμη και το Βυζάντιο, οι ανατολικές περιοχές ακολουθώντας το παράδειγμα των παλιών Βαυαρών έμειναν πιστές στον Αρειανισμό και τον παγανισμό.
Ο κλάδος των δουκών της Αυστρίας αντιστάθηκε στον εκλατινισμό των εθίμων, των νόμων και της θρησκείας γεγονότα που είχαν σαν αποτέλεσμα την ταχύτατη απώλεια της ταυτότητας των Γερμανικών χαρακτηριστικών του λαού. Η νίκη επέτρεψε στον Κουνιπέτρο να συνεχίσει την πολιτική του πατέρα του με τον οποίο είχε συνβασιλεύσει πολλά χρόνια με την ανάληψη της εξουσίας από τους προ - Καθολικούς, μια συνέλευση που συγκάλεσε στην Παβία (698) στην Παβία αναίρεσε την υποταγή στη Ρώμη.
Ο Κουνιπέτρος πέθανε το 700, ο θάνατος του προκάλεσε δυναστική κρίση, ο ανήλικος γιος του Λιουτπέρτος αμφισβητήθηκε από τους οπαδούς του δούκα του Τορίνο Ραγινπέτρου ο οποίος ήταν επίσης ένας από τους εκπροσώπους της Βαυαρικής δυναστείας. Ο Ραγινπέρτος νίκησε στη Νοβάρα τους οπαδούς του Λιουτπέτρου, τον διαδέχτηκε στον θρόνο στις αρχές του 701 αλλά πέθανε ύστερα από 8 μήνες βασιλεία, τον διαδέχτηκε στον θρόνο ο γιος του Αριπέρτος Β΄.
Λιουτπράνδος, ο κορυφαίος βασιλιάς
Ο Ανσπράνδος και ο Ρόθαριτ κατέφτασαν αμέσως, ανέτρεψαν τον Αριπέτρο παραδίδοντας τον θρόνο ξανά στον Λιουτπέτρο, ο Αρίπετρος κατόρθωσε να δραπετεύσει και να οργανώσει την αντίσταση του με τους οπαδούς του το 702 νίκησε τον Λιουτπέτρο στην Παβία και πήρε ξανά τον θρόνο. Σύντομα κατόρθωσε να καταπνίξει κάθε αντίσταση σκότωσε τον Ροθαρίτ και έπνιξε τον Λιουτπέτρο, μόνο ο Ασπράνδος κατόρθωσε να δραπετεύσει και βρήκε καταφύγιο στη Βαυαρία.
Ο Ασπράνδος επέστρεψε με μεγάλο στρατό στην Ιταλία (712), η μάχη που ακολούθησε ήταν αβέβαιη αλλά ο βασιλιάς εγκαταλείφθηκε από τους οπαδούς του. Πέθανε από πνιγμό στον ποταμό Τικίνο ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει επειδή δεν μπορούσε το έδαφος να αντέξει το βάρος χρυσού που κουβαλούσε μαζί του, με τον θάνατο του έληξε η Βαυαρική δυναστεία στον θρόνο των Λομβαρδών.
Ο Ανσπράνδος πέθανε μετά από μόλις 3 μήνες βασιλεία και τον διαδέχτηκε ο γιος του Λιουτπράνδος, η βασιλεία του Λιουτπράνδου στάθηκε η μεγαλύτερη και η πιο ένδοξη καθ'όλη τη διάρκεια της ύπαρξης του Λομβαρδικού βασιλείου της Ιταλίας, με μεγάλα θρησκευτικά και πολιτικά οράματα. Χάρη στις ικανότητες του κατόρθωσε να επιζήσει από δυο απόπειρες δολοφονίας ενώ έδειξε μεγάλες ικανότητες σε πολλές μάχες κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Τα προτερήματα του σε συνδυασμό με τη Γερμανική καταγωγή του τον έκαναν τον πιο αγαπητό βασιλιά στον λαό ενώ οι δυο νίκες του στη Σαρδηνία και στην Αρλ εναντίον των Σαρακηνών πειρατών του έδωσαν τον και τον τίτλο του χριστιανού βασιλιά.
Η συμμαχία του με τους Φράγκους επικυρώθηκε συμβολικά με την υιοθεσία του νεαρού Πεπίνου του Βραχύ κάτι που του επέτρεψε να εξασφαλίσει τα σύνορα του αλλά ήρθε σύντομα σε σύγκρουση με τους Βυζαντινούς και τον πάπα. Μια πρώτη προσπάθεια του να εκμεταλλευτεί την επίθεση των Αράβων στην Κωνσταντινούπολη (717) δεν έφερε αποτελέσματα, περίμενε στη συνέχεια να εκμεταλλευτεί τη δημιουργία εντάσεων που έγιναν λόγω της ανόδου των φόρων και της εκστρατείας του έξαρχου της Ραβέννας εναντίον του επαναστάτη πάπα Γρηγορίου Β΄.
Αργότερα όταν ξέσπασαν διαμάχες ανάμεσα στον πάπα και την Κωνσταντινούπολη ο Λιοτπράνδος ανέλαβε να ορίσει τον εαυτό του σαν προστάτη του Καθολικισμού, εγκατέλειψε το χωριό του Σουτρί το οποίο έκανε δωρεά όχι στον πάπα αλλά στους "Αποστόλους Πέτρο και Παύλο" όπως περιγράφει ο Παύλος ο Διάκονος. Η δωρεά αυτή γνωστή ως "δωρεά του Σουτρί" έδωσε μεγάλες εξουσίες στον παπισμό και στάθηκε η αρχή για τη δημιουργία των παπικών κρατών.
Παρακμή μετά τον Λιουτπράνδο
Τα επόμενα χρόνια ο Λιουτπράνδος συμμάχησε με τον έξαρχο της Ραβένας εναντίον του πάπα, παίζοντας διπλό παιχνίδι τη μια με τον έξαρχο και την άλλη με τον πάπα κατάφερε να πείσει τους δούκες του Σπολέτο και τον Μπενεβέντο να πετύχουν μια ευνοϊκή συμφωνία για τους Λομβαρδους ανάμεσα στον πάπα και τον έξαρχο. Ο ανιψιός και διάδοχος του Λιουτπράνδου Χιλδεπράνδος ο οποίος τον διαδέχτηκε στον θρόνο κατάφερε να αποκτήσει τη Ραβέννα αλλά σύντομα διώχθηκε από τους Βενετούς οι οποίοι κλήθηκαν από τον νέο πάπα Γρηγόριο Γ΄.
Ο Λιουτπράνδος ήταν ο τελευταίος μεγάλος βασιλιάς ο οποίος κατόρθωσε να πετύχει την ενότητα του βασιλείου των Λομβαρδών, μετά από αυτόν το βασίλειο άρχισε σταδιακά να καταρρέει από τους ανίκανους διαδόχους του. Ενίσχυσε τον θεσμό της καγκελαρίας των ανακτόρων, το σημαντικότερο έργο του ήταν η νομοθεσία του Λιουτπράνδου με 12 μεγάλους νόμους βασισμένους στο Ρωμαϊκό δίκαιο αλλά με πολλούς εκσυγχρονισμούς για την προστασία των γυναικών, των οφειλετών και των δούλων.
Τον 7ο αιώνα η κοινωνική και η οικονομική κατάσταση του βασιλείου είχαν αλλάξει σημαντικά, ο πληθυσμός αυξήθηκε σημαντικά με μειωμένους πόρους με αποτέλεσμα η οικονομική κατάσταση ιδιαίτερα των Λομβαρδών να γίνει εξαιρετικά δύσκολη. Οι Ρωμαίοι οι οποίοι ήταν ικανοί στο εμπόριο κατόρθωσαν να εκμεταλλευτούν την άσχημη κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι Λομβαρδοί τους οποίους ο Λιουτπράνδος κατάφερε σε μεγάλο βαθμό με τους νόμους του να προστατεύσει.
Η βασιλεία του διαδόχου του Χιλδεπράνδου κράτησε μόνο λίγους στη συνέχεια ανατράπηκε με εξέγερση που προκάλεσε ο διάδοχος του δούκας Ράτχης. Οι λεπτομέρειες της ανατροπής του δεν είναι γνωστές με λεπτομέρειες επειδή το έργο του Παύλου του Διακόνου που είχε δώσει τις σημαντικότερες πληροφορίες σταματάει στα γεγονότα που ακολούθησαν μετά τον θάνατο του Λιουτπράνδου. Ο Ράτχης προερχόταν απο οικογένεια με βαριά παράδοση με εξεγέρσεις εναντίον της αριστοκρατίας, ιδιαίτερα των Λομβαρδών βασιλέων αλλά στάθηκε πιστός στον βασιλιά Λιουτπράνδο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ο Λιουτπράνδος του είχε συγχωρέσει εξέγερση σε βάρος του στην οποία αρχηγός ήταν ο ίδιος ο πατέρας του Πέτρος του Φριουλί.
Ο Ράτχης ήταν αδύναμος βασιλιάς, από τη μια πλευρά έπρεπε να μην δυσαρεστήσει τους υπόλοιπους δούκες από την άλλη πλευρά να μην δυσαρεστήσει τους Φράγκους επειδή είχε αναλάβει την κηδεμονία του Πεπίνου του Βραχύ, επιπλέον ήταν δεσμευμένος με συνθήκες υπέρ των Ρωμαίων των μη Λομβαρδών οπαδών του. Ύστερα από πολλές πιέσεις για να διατηρήσει την ισχύ του αποφάσισε να επιτεθεί στην Πεντάπολη αλλά ο πάπας τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία της Περούτζια κάτι που έριξε σημαντικά το κύρος του. Οι ευγενείς τον υποχρέωσαν να παραιτηθεί τον διαδέχθηκε στον θρόνο ο αδελφός του Αϊστούλφος, ο ίδιος ο Ράτχης δραπέτευσε στην Ρώμη και έγινε μοναχός στο Μόντε Κασίνο.
Αϊστούλφος
Ο Αϊστούλφος έμεινε γνωστός για την επιθετική του πολιτική απέναντι στους Ρωμαίους πολίτες. Υποχρεώθηκε λόγω της επιθετικής του πολιτικής να αναδιοργανώσει τον στρατό του κάνοντας υποχρεωτική τη στρατιωτική θητεία των Ρωμαίων πολιτών για λογαριασμό του Λομβαρδικού στρατού.
Στην αρχή ο Αϊστούλφος είχε μερικές στρατιωτικές επιτυχίες με αποκορύφωμα την κατάκτηση της Ραβέννας (751), εκεί διέμεινε στα ανάκτορα του έξαρχου και έκοψε νομίσματα Βυζαντινής μορφής. Στόχος του ήταν να γίνει απόλυτος κυρίαρχος των Ρωμαίων μη Λομβαρδών πολιτών και να τους συγχωνεύσει μαζί τους, με αυτό τον τρόπο παρουσίασε τον εαυτό του τόσο διάδοχο του Βυζαντινού αυτοκράτορα όσο και του εξάρχου.
Οι εκστρατείες του οδήγησαν τους Λομβαρδούς σε ολοκληρωτική κατάκτηση της Ιταλικής χερσονήσου την περίοδο 750 - 751 με την κατοχή περιοχών όπως η Ίστρια, η Φερράρα και γενικά όλων των περιοχών από τη Ραβέννα μέχρι την Περούτζια. Με την κατοχή του ισχυρού κάστρου του Κεκάνο κατόρθωσε να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στον πάπα Στέφανο Β, στη Λομβαρδία εδραίωσε τη δύναμη του στο Σπολέτο και έμμεσα στο Μπενεβέντο.
Ο Αϊστούλφος δεν κατόρθωσε να κάμψει όλες τις αντιστάσεις στην Ιταλική χερσόνησο, την ίδια εποχή ο Πιπίνος ο Βραχύς ο παλιός εχθρός των σφετεριστών της οικογένειας του Λιουτπράνδου κλήθηκε να ανατρέψει τη δυναστεία των Μεροβίγγειων εκθρονίζοντας τον Χιλδέριχο Γ΄ και να γίνει ο ίδιος βασιλιάς στη θέση του. Το γεγονός αυτό ενόχλησε τον Αϊστούλφο ξεκινώντας διαπραγματεύσεις με τον πάπα σε μια τελευταία προσπάθεια να εξασθενίσει τον Πεπίνο στρέφοντας εναντίον του τον αδελφό του Καρλομάνο.
Η απειλή βρισκόταν στη συμφωνία η οποία είχε γίνει ανάμεσα στον Πεπίνο και στον πάπα Στέφανο Β΄ να μπορέσει ο νέος βασιλιάς των Φράγκων να επεκταθεί νότια στην Ιταλική χερσόνησο διαλύοντας το βασίλειο των Λομβαρδών. Το 754 ο στρατός των Λομβαρδών ηττήθηκε για πρώτη φορά απο τους Φράγκους, ο Αϊστούλφος ο οποίος βρισκόταν στην Παβία αναγκάστηκε να κάνει σημαντικές εδαφικές παραχωρήσεις αλλά δυο χρόνια αργότερα ο Πεπίνος κλήθηκε ξανά από τον πάπα και νίκησε για δεύτερη φορά τον Αϊστούλφο.
Ο Αϊστούλφος δέχτηκε να δώσει τη Ραβέννα στο παπικό κράτος αντί για τους Βυζαντινούς όπως είχε σκοπό να κάνει και δέχτηκε να μετατραπεί το βασίλειο των Λομβαρδών σε ένα Φραγκικό προτεκτοράτο με την πληρωμή μεγάλης αποζημίωσης, οι δούκες του Σπολέτο και του Μπενεβέντο στράφηκαν εναντίον του συμμαχώντας με τους Φράγκους.
Ο Αϊστούλφος πέθανε το 756 λίγο μετά τη μεγάλη του ταπείνωση, o αδελφός του Ράτχης επέστρεψε από το Μόντε Κασίνο να αναλάβει ξανά τον θρόνο τον οποίο διεκδικούσε ο Δεζιδέριος αναζητώντας την υποστήριξη του πάπα και των Φράγκων, απέτυχε όμως και επέστρεψε στο Μόντε Κασίνο μέχρι το τέλος της ζωής του.
Δεζιδέριος και οριστική πτώση στους Φράγκους
Ο Δεζιδέριος αποδείχτηκε έξυπνος και ικανός κυβερνήτης, σταδιακά επανέφερε τον έλεγχο των Λομβαρδών στα Ρωμαϊκά εδάφη δημιουργώντας ένα δίκτυο από μοναστήρια τα οποία διοικήθηκαν από την αριστοκρατία των Λομβαρδών σε συνεννόηση με τον διάδοχο του πάπα Στεφάνου Β΄ Παύλο Α΄. Ακολούθησε πολιτική συμμαχιών μέσω γάμων παντρεύοντας την κόρη του Λιουτπέργκα με τον δούκα της Βαυαρίας Τασσίλο (763) και με τον θάνατο του Πεπίνου του Βραχύ πάντρεψε την άλλη του κόρη Δεζιδεράτα με τον μελλοντικό αυτοκράτορα Καρλομάγνο προκειμένου να του προσφέρει την υποστήριξη του στη διαμάχη την οποία είχε με τον αδελφό του Καρλομάν Α΄.
Παρά το γεγονός ότι η τύχη δεν ευνόησε καθόλου ο 8ος αιώνας στάθηκε το αποκορύφωμα της οικονομικής ευημερίας, η αρχαία τάξη των πολεμιστών μετασχηματίστηκε σε αστικές κοινωνικές τάξεις όπως έμποροι, καλλιτέχνες, κτηματίες και δικηγόροι, ιδρύθηκαν πολλά νέα μοναστήρια από τις οικονομικές δυνατότητες των τραπεζιτών. Στην αρχή χρησιμοποιούσαν απομιμήσεις Βυζαντινών νομισμάτων αλλά στη συνέχεια έκοψαν δικά τους νομίσματα από χρυσό και ασήμι, το δουκάτο του Μπεβενέντο χρησιμοποίησε ανεξάρτητο νομισματικό σύστημα.
Το 771 ο Δεζιδέριος προσπάθησε να πείσει τον νέο πάπα Στέφανο Β΄ να τον προστατεύσει, με τον πρόωρο θάνατο του Καρλομάν Α΄ έμεινε μόνος διάδοχος του θρόνο ο Καρλομάγνος ο οποίος χώρισε την κόρη του Δεζιδέριου. Την επόμενη χρονιά στη θέση του πάπα αναδείχτηκε ο Ανδριανός Α΄ ο οποίος ήταν αντίπαλος του Δεζιδέριου απαιτώντας την παραχώρηση ολόκληρης της περιοχής που ποτέ δεν κατείχε ο Δεζιδέριος, αυτό στάθηκε αιτία να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στις πόλεις της Ρωμανίας.
Ο Καρλομάγνος ο οποίος είχε μόλις ξεκινήσει την εκστρατεία του εναντίον των Σαξόνων ήρθε να υποστηρίξει τον πάπα επειδή φοβόταν την κατάκτηση της Ρώμης από τους Λομβαρδούς κάτι που θα είχε επιπτώσεις και στη δική του φήμη, την περίοδο 773 - 774 επιτέθηκε στην Ιταλία και κυρίευσε την πρωτεύουσα των Λομβαρδών Παβία.
Ο Ανταλγκίς γιος του Δεζιδέριου κατέφυγε στους Βυζαντινούς, ο ίδιος ο Δεζιδέριος εξορίστηκε στη Γαλατία, ο Καρλομάγνος ονομάστηκε "βασιλιάς των Λομβαρδών και των Φράγκων" δηλώνοντας ότι ενώνει στο στέμμα του τα δυο βασίλεια, το οργάνωσε με τα Φραγκικά πρότυπα τοποθετώντας κόμηδες στη θέση των δουκών.
Αυτό ήταν το τέλος των Λομβαρδών της Ιταλίας, καθώς από τότε δεν υπήρξε για αυτούς καμιά αναφορά πέρα από το σιδηρούν στέμμα, χαρακτηρίζονται ιστορικά σαν ανίκανοι κυβερνήτες που δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τις θετικές συνθήκες για να δημιουργήσουν ένα ισχυρό βασίλειο.
Οι βασιλείς των Λομβαρδών της Ιταλίας
Αλβοΐνος (568 - 572) Οίκος Γκαουζιδών
Κλέφος (572 - 574)
«Βασιλεία των δουκών», δεκαετές κενό
Αυθάριος (584 - 590) γιος Κλέφου
Αγιλούλφος (590 - 616)
Αδαλόαλδος (616 - 626) γιος Αγιλούλφου
Αριόαλδος (626 - 636)
Ροθάριος (636 - 652)
Ροδόαλδος (652 - 653) γιος Ροθάριου
Αριπέρτος Α΄ (653 - 661) Οίκος Αγιλολφιδών
Περκτάρητος και Γοδεπέρτος (661 - 662), Περκτάρητος (671 - 688) Οίκος Αγιλολφιδών
Γριμοάλδος (662-671) Οίκος Γκαουζιδών
Γαριβάλδος (671) Οίκος Γκαουζιδών
Άλαγις (688-689)
Κουνιπέρτος (688 - 700) Οίκος Αγιλολφιδών
Λιουτπέρτος (700 - 702) Οίκος Αγιλολφιδών
Ραγινπέρτος (701) Οίκος Αγιλολφιδών
Αριπέρτος Β΄ (701-702) Οίκος Αγιλολφιδών
Ανσπράνδος (712)
Λιουτπράνδος (712 - 744) γιος Ανσπράνδου
Χιλδεπράνδος (744) εγγονός Ανσπράνδου
Ράτχης (744 - 749)
Αϊστούλφος (749 - 756) γιος Ράτχη
Δεζιδέριος (756 - 774)
Παραπομπές
Πηγές
Chronicle of Fredegar, Pseudo-Fredegarii scholastici Chronicarum libri IV cum continuationibus in Monumenta Germaniae Historica SS rer. Mer. II, Hanover 1888
Gregory of Tours, Gregorii episcopi Turonensis Libri historiarum X (Historia Francorum) in Monumenta Germaniae Historica SS rer. Mer. I 1, Hanover 1951
Leges Langobardorum (643-866), ed. F. Beyerle, Witzenhausen 1962
Marius Aventicensis, Chronica a. CCCCLV-DLXXXI. edied Theodor Mommsen in Monumenta Germaniae Historica AA, XI, Berlin 1894
Origo gentis Langobardorum, ed. G. Waitz in Monumenta Germaniae Historica SS rer. Lang.
Paolo Diacono, Historia Langobardorum (Storia dei Longobardi, Lorenzo Valla/Mondadori, Milan 1992)
Chris Wickham (1981). Early Medieval Italy: Central Power and Local Society, 400–1000. MacMillan Press.
Azzara, Claudio; Stefano Gasparri (2005). Le leggi dei Longobardi, storia, memoria e diritto di un popolo germanico (in Italian). Roma: Viella. ISBN 88-8334-099-X.
Azzara, Claudio (2002). L'Italia dei barbari (in Italian). Bologna: Il Mulino.
Paolo Delogu. Longobardi e Bizantini in Storia d'Italia, Torino, UTET, 1980.
Bandera, Sandrina (2004). Declino ed eredità dai Longobardi ai Carolingi. Lettura e interpretazione dell'altare di S. Ambrogio (in Italian). Morimondo: Fondazione *Abbatia Sancte Marie de Morimundo.
Bertelli, Carlo; Gian Pietro Broglio (2000). Il futuro dei Longobardi. L'Italia e la costruzione dell'Europa di Carlo Magno (in Italian) (Skira ed.). Milano.
Bertolini, Ottorino (1972). Roma e i Longobardi (in Italian). Roma: Istituto di studi romani.
Bognetti, Gian Piero (1957). L'Editto di Rotari come espediente politico di una monarchia barbarica (in Italian). Milano: Giuffre.
Cardini, Franco; Marina Montesano (2006). Storia medievale (in Italian). Firenze: Le Monnier.
Gasparri, Stefano (1978). I duchi longobardi (in Italian). Roma: La Sapienza.
Jarnut, Jörg (2002). Storia dei Longobardi (in Italian). Torino: Einaudi.
Montanelli, Indro; Roberto Gervaso (1965). L'Italia dei secoli bui (in Italian). Milano: Rizzoli.
Mor, Carlo Guido (1930). "Contributi alla storia dei rapporti fra Stato e Chiesa al tempo dei Longobardi. La politica ecclesiastica di Autari e di Agigulfo". Rivista di storia del diritto italiano (estratto).
Neil, Christie. I Longobardi. Storia e archeologia di un popolo (in Italian). Genova: ECIG.
Possenti, Paolo (2001). Le radici degli italiani. Vol. II: Romania e Longobardia (in Italian). Milano: Effedieffe.
Rovagnati, Sergio (2003). I Longobardi (in Italian). Milano: Xenia.
Tagliaferri, Amelio (1965). I Longobardi nella civiltà e nell'economia italiana del primo Medioevo (in Italian). Milano: Giuffrè.
Tabacco, Giovanni (1974). Storia d'Italia. Vol. I: Dal tramonto dell'Impero fino alle prime formazioni di Stati regionali (in Italian). Torino: Einaudi.
Tabacco, Giovanni (1999). Egemonie sociali e strutture del potere nel medioevo italiano (in Italian). Torino: Einaudi.
Λομβαρδοί
Βασιλείς της Λομβαρδίας
|
727923
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ρωσίας
|
Το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ρωσίας (Ρωσικά: Русская Национальная Социалистическая Партия) είναι ένα νεοναζιστικό και φασιστικό κόμμα με έδρα τη Ρωσία.
Ανάπτυξη
Το κόμμα αναπτύχθηκε περαιτέρω από τους οπαδούς του Κονσταντίν Κασιμόφσκι, ηγετικού μέλους του Παμιάτ αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος αποχώρησε από το Εθνικό Πατριωτικό Μέτωπο το 1992 και ίδρυσε το δικό του κόμμα, την Εθνική Ένωση Ρωσίας, τον επόμενο χρόνο. Αυτό το κόμμα επανεμφανίστηκε ως Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ρωσίας γύρω στο 1999 αφού ο Κασιμόβσκι σταμάτησε την λειτουργία της Εθνικής Ένωσης και άρχισε να απομακρύνεται από την έμφαση που έδινε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία από αυτήν την ομάδα. Παρά τη μείωση της έμφασης που δίνουν στη θρησκεία, ο ιστότοπος του κόμματος αναφέρει τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ως μία από τις τέσσερις βασικές ιδεολογικές αρχές του, ενώ οι άλλοι θεωρούν ότι οι αρχές του κόμματος είναι το ισχυρό κράτος, ο επιθετικός ρωσικός εθνικισμός και ο μη μαρξιστικός σοσιαλισμός. Το σύμβολο του κόμματος είναι το Λάβαρο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και από το 1999 έχουν αναλάβει την έκδοση της εφημερίδα «Δεξιά Αντίσταση» (Pravoye Soprotivleniye), η οποία διαδέχεται το προηγούμενο περιοδικό Στουρμόβικ (Shturmovik).
Ο Κασιμόβσκι από τότε ισχυρίστηκε ότι είναι ο ηγέτης μιας ομάδας που ονομάζεται Ρωσική Δράση (Russian Action), ωστόσο η σχέση της με το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, παραμένει ασαφής.
Αποκεφαλισμοί
Στις 15 Αυγούστου 2007, ο Βίκτωρ Μιλόκοφ, ένας 23χρονος φοιτητής στο Κρατικό Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Μαΐκοπ στην Δημοκρατία της Αντιγκέας, συνελήφθη για την διαδικτυακή διανομή ενός βίντεο με τίτλο « Εκτέλεση ενός Τατζίκου και ενός Νταγκεστανού, το οποίο απεικόνιζε τη δολοφονία δύο μη εθνικών Ρώσων αντρών από μια ομάδα που ονομάζεται «Εθνικιστικό-Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ρωσίας».
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ένα από τα θύματα ήταν ο 24χρονος Σαμίλ Ονταμάνοφ από την κυρίως Μουσουλμανική περιοχή του Νταγκεστάν της Ρωσίας. Ο Τατζίκος υπήκοος δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ. Το 2008, ο 20χρονος Σαλαχεντίν Αζίζοφ από το Τατζικιστάν δέχτηκε επίθεση καθώς περπατούσε σε μια ερημική έκταση στη Νότια Μόσχα. Ο 20χρονος εργαζόμενος στην αγορά του Τατζικιστάν μαχαιρώθηκε και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε. Μια ομάδα που αυτοαποκαλείται ως ο «Στρατιωτικός Οργανισμός Ρώσων Εθνικιστών» ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία και ζήτησε αυστηρότερους νόμους για τη μετανάστευση. Μια φωτογραφία του κομμένου κεφαλιού του Αζίζοφ στάλθηκε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη Σόβα. Οι δύο άνδρες ακούγονταν να λένε μεταξύ τους "Συνελήφθησαν από Ρώσους εθνικούς σοσιαλιστές" πριν ο Ομαντάνοφ αποκεφαλιστεί και ο άλλος πυροβοληθεί στο κεφάλι από δύο μασκοφόρους άντρες ντυμένους με στρατιωτικές στολές.
Αρχικά, ο Ρώσος υπουργός Εσωτερικών ανέφερε ότι το βίντεο είναι ψεύτικο, αλλά οι εισαγγελείς το παραδέχτηκαν τελικά ως αυθεντικό.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εθνικιστικό Φόρουμ
Ρωσικά πολιτικά κόμματα
Νεοναζισμός
|
596512
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%28%CE%A4%CE%94%CE%92%CE%9A%29
|
Κουρτουλούς (ΤΔΒΚ)
|
Το Κουρτουλούς είναι χωριό της επαρχίας Ισκέλε στην Τουρκική Δημοκρατία Βορείου Κύπρου. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, σύμφωνα με την οποία το χωριό ονομάζεται Αυγολίδα. Ωστόσο, μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία και εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
Πηγές
Οικισμοί στην Επαρχία Ισκέλε
|
127280
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%8C%CF%81%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%B1%20%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Γόρτυνα Κρήτης
|
Η Γόρτυνα ή Γόρτυν ή Γόρτυς ή Γορτύνη,(οι κάτοικοι: «Γορτύνιοι»), ήταν αρχαία πόλη και αρχαιολογικός χώρος σήμερα της Κρήτης, 45 χιλιόμετρα νότια του Ηρακλείου. Η Γόρτυνα, η οποία αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Κρήτης και της Κυρηναϊκής κατά την Ρωμαϊκή εποχή, κατοικήθηκε το 3000 π.Χ. περίπου και γνώρισε άνθηση κατά τη Μινωική περίοδο, μεταξύ του 1600 – 1100 π.Χ..Καταστράφηκε δύο φορές από σεισμούς, την δεύτερη μάλιστα ολοσχερώς. Στα ερείπιά της είναι χτισμένα τα χωριά Άγιοι Δέκα, Μητρόπολη και Αμπελούζος.
Ιστορία
Σύμφωνα με την Αρχαία ελληνική μυθολογία ιδρυτής της πόλης ήταν ο Γόρτυς από την Τεγέα της Αρκαδίας.
Υπάρχουν αποδείξεις ανθρώπινης παρουσίας στην αρχαία Γόρτυνα που χρονολογούνται από την Νεολιθική εποχή (7000 π.Χ.). Τα περισσότερα τέχνεργα που αποκάλυψαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές χρονολογούνται στη Μινωική εποχή, καθώς και κάποια της Δωρικής (1100 π.Χ.). Η πόλη της Γόρτυνας κατόρθωσε να ξεπεράσει ακόμα και την Φαιστό κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ., η οποία ήταν η δεύτερη σημαντικότερη πόλη της Κρήτης κατά την Μινωική εποχή. Η Γόρτυνα αναφέρεται ως πιθανός τόπος καταγωγής του Θαλήτα, δημιουργού του πυρρίχιου χορού. Η Γόρτυνα έφτασε στη μέγιστη ακμή της υπό την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οπότε και έγινε η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας "Κρήτης και Κυρηναϊκής" με πληθυσμό που εκτιμάται σε περισσότερους από 300.000 κατοίκους. Η πόλη επλήγη από ισχυρούς σεισμούς κατά τα έτη 415, 448, 531 και 795, ενώ καταστράφηκε το 828 μ.Χ. από Άραβες εισβολείς. Στη Γόρτυνα οικοδομήθηκε ένας από τους πρώτους χριστιανικούς ναούς, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Τίτου, πρώτου επισκόπου της Κρήτης. Η βασιλική ανεγέρθηκε τον 6 αιώνα μ.Χ. και τα ερείπιά της σώζονται μέχρι σήμερα.
Το νόμισμα της αρχαίας Γόρτυνας
Πολλά κέρματα της αρχαίας Γόρτυνας είναι γνωστά.
Τρία κέρματα έχουμε από την εποχή του 4ου αι. π.Χ.
Το ένα απεικονίζει την Ευρώπη. Πέπλος σκεπάζει τα πόδια της από την μέση και κάτω, ενώ αναπαύεται πάνω στα κλαριά του ιερού πλάτανου, ακουμπώντας το κεφάλι στο χέρι της. Στην πίσω όψη είναι ένας ταύρος που στρίβει το κεφάλι του στα αριστερά. Το κέρμα έχει διάμετρο 26,5 χιλιοστά και βάρος 11,88 γρ. από στατήρα της Αίγινας.
Το δεύτερο απεικονίζει επίσης την Ευρώπη. Κάθεται στα γυμνά κλαριά ενός δέντρου και ανασηκώνει τον πέπλο. Ένας αετός απλώνει τα φτερά του. Η πίσω όψη δείχνει τον ίδιο ταύρο όπως το προηγούμενο κέρμα. Το κέρμα έχει διάμετρο 24,5 χιλιοστά και ζυγίζει 11,46 γραμμάρια. Πρόκειται για στατήρα από την Αίγινα.
Το τρίτο κέρμα δείχνει μια γυναικεία κεφαλή (προφανώς της Ευρώπης) με τυλιγμένα μαλλιά και ένα σκουλαρίκι. Η πίσω όψη δείχνει επίσης τον ίδιο ταύρο όπως το πρώτο κέρμα. Ζυγίζει 5,19 γραμμάρια και έχει διάμετρο 19 χιλιοστά. Πρόκειται για δραχμή από την Αίγινα.
Ένα κέρμα έχουμε από τον 3ο αι. π.Χ.. Δείχνει την Ευρώπη καθιστή στον ιερό πλάτανο, ενώ δίπλα της είναι ο αετός που στρίβει το κεφάλι του προς τα πίσω. Φέρει την επιγραφή [ΓΟ]. Η πίσω όψη φέρει την επιγραφή ΓΟΡΤΥΝ και δείχνει την Ευρώπη επάνω στον ταύρο με πέπλο επάνω από το κεφάλι της. Ο ταύρος βηματίζει προς τα αριστερά, ενώ τον περιτριγυρίζει ένα δάφνινο στεφάνι. Το κέρμα έχει διάμετρο 16,5 χιλιοστά και ζυγίζει 4,87 γραμμάρια.
Ένα κέρμα έχουμε από την εποχή του 2ου - 1ου αι. π.Χ.. Δείχνει την κεφαλή του Δία ή του Μίνωα σε δεξιό προφίλ, με γένι και διάδημα. Η πίσω όψη φέρει την επιγραφή ΓΟΡΤΥΝΙΩΝ και απεικονίζει μια γυναίκα που κάθεται σε βράχο και κρατάει τόξο και βέλος. Ζυγίζει 3,09 γραμμάρια και έχει διάμετρο 17,5 χιλιοστά.
Μνημεία της Γόρτυνας
Στην καρδιά της ρωμαϊκής Γόρτυνας βρίσκεται το Πραιτόριο, η έδρα του Ρωμαίου κυβερνήτη της Κρήτης. Το πραιτόριο κατασκευάστηκε τον πρώτο αιώνα μ.Χ., όμως τροποποιήθηκε σημαντικά στη διάρκεια των επόμενων οκτώ αιώνων. Στην ίδια περιοχή βρίσκονται τα ερείπια των ρωμαϊκών λουτρών καθώς και ο ναός του Απόλλωνα και ο ναός των Αιγυπτιακών Θεοτήτων. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών αποκαλύφθηκαν επίσης και άλλα τμήματα του ρωμαϊκού οικισμού, όπως το θέατρο, το οποίο είχε δύο εισόδους και ημικυκλική ορχήστρα, η περίμετρος της οποίας είναι σήμερα ορατή. Πίσω από το ρωμαϊκό θέατρο, χαραγμένες πάνω σε μεγάλες πέτρινες πλάκες, βρίσκονται επιγραφές με τους νόμους της Γόρτυνας, σε δωρική διάλεκτο και σε κοινή θέα μέχρι σήμερα.
Επιγραφή της Γόρτυνας
Η Επιγραφή της Γόρτυνας ανακαλύφθηκε το 1884 στο σημείο ενός κτίσματος κατασκευασμένου από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τραϊανό, του Ωδείου, το οποίο χρησιμοποίησε σε δεύτερη χρήση πέτρες από ένα τοίχο με επιγραφές, οι οποίες είχαν χρησιμοποιηθεί επίσης στα θεμέλια ενός προγενέστερου κτίσματος της ελληνιστικής εποχής. Αρκετά τμήματα επιγραφών βρίσκονται σε μουσεία σε ολόκληρο τον κόσμο, τα περισσότερα τμήματα όμως είναι εμφανή σε μια σύγχρονη κατασκευή κοντά στα ερείπια του Ωδείου.
Ο κώδικας της [Γόρτυνας] ή "βασίλισσα των επιγραφών", είναι το πληρέστερο και αρχαιότερο ελληνικό νομοθέτημα. Το όνομά του το πήρε από την πόλη από και την οποία προέρχεται, την Γόρτυνα της [Κρήτης]. Ανακαλύφθηκε τον 19ον αιώνα. Χρονολογείται περί 480-460 π.Χ και εμπεριέχει τις σημαντικότερες για την εποχή νομικές ρυθμίσεις αναφορικά με την επίλυση ζητημάτων μιας εσωτερικής αγροτικής κοινωνίας.
Σημασία του κώδικα Για τους ιστορικούς η σημασία του κώδικα είναι σημαντική καθώς οριοθετεί το τέλος των πρώιμων χρόνων και και την αρχή ενός δικαιικού συστήματος τεχνικά αρτιότερου.
Δομή του κώδικα
Ο κώδικας πληροί τις προϋποθέσεις της κανονιστικότητας, αφού έχει χαρακτήρα γενικό, αφηρημένο και απρόσωπο. Παρουσιάζει εσωτερικότητα και εμπεριέχει 26 εσωτερικές παραπομπές σε άλλα σημεία του. Άξιο προς υπογράμμιση είναι το γεγονός ότι πουθενά δεν αναφέρεται η αρχή που το εξέδωσε και γι' αυτό θεωρείται αγνώστου πατρότητας. Το κείμενο αρχίζει με επίκληση προς τους θεούς.
Περιεχόμενο του κώδικα
Οι διατάξεις του κώδικα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ποινικού, αστικού και δικονομικού δικαίου, με αξιοσημείωτο το γεγονός πως δεν ρυθμίζει την ανθρωποκτονία, πράγμα που ωθεί τους μελετητές να συμπεράνουν που ότι στο θέμα αυτό διατηρήθηκαν παλαιότερες σχετικές διατάξεις. Σε αντίθεση με πολλές σύγχρονες του κώδικα επιγραφές αλλά και προγενέστερες, ο κώδικας δεν περιλαμβάνει μόνο τις νέες διατάξεις, αλλά και γραπτά κείμενα προηγούμενων δικαίων του 7ου αιώνα, όπως επίσης και προφορικές παραδόσεις.
Η διεκδίκηση της κυριότητας ενός δούλου ή προσώπου του οποίου αμφισβητείται η ελευθερία έρχεται ανάμεσα στις πρώτες διατάξεις του κώδικα. Επόμενες διατάξεις διαπραγματεύονται αδικήματα κατά των ηθών: μοιχεία, αποπλάνηση, ασέλγεια. Σχετικά με τα αδικήματα του βιασμού ή της μοιχείας ο νομοθέτης του κώδικα εξαρτά την προβλεπόμενη ποινή ανάλογα με την ιδιότητα του θύτη και του θύματος (ελεύθερος, δούλος κλπ.) Έπονται διατάξεις οικογενειακού δικαίου(λύση γάμου λόγω θανάτου, διαζύγιο, έκθεση τέκνων, περιουσιακές σχέσεις)και συνεχίζει με διατάξεις κληρονομικού δικαίου, εμπράγματου ενοχικού κλπ.
Ο κώδικας παρουσιάζει ομοιότητες τόσο με κώδικες περιοχών εντός του ελληνικού εδάφους όσο και εκτός, όπως της Μεσοποταμίας. Διατάξεις δικονομικού δικαίου του αττικού κώδικα επηρεάζουν και τον νομοθέτη της Γόρτυνας, ενώ κάποιες από αυτές χρωματίζονται με δωρικά στοιχεία όπως ο θεσμός της πατροώκου, δηλαδή της μοναδικής θυγατέρας κληρονόμου. Ένας κατάλογος ποινών αναφορικά με αδικήματα βιασμού ή μοιχείας με τις ανάλογες χρηματικές ποινές, εμπεριέχεται στον κώδικα της Γόρτυνας, πρακτική που θυμίζει δίκαια τόσο της αρχαίας [Μεσοποταμίας] όσο και της ρωμαϊκής Δωδεκαδέλτου.
Ο Μύθος της Ευρώπης και του Δία
Σύμφωνα με τον μύθο της κλασικής ελληνικής μυθολογίας, στη Γόρτυνα κατέφυγε ο Δίας όταν, μεταμορφωμένος σε ταύρο, απήγαγε την Ευρώπη από τον Λίβανο. Ο Δίας έφτασε στην Γόρτυνα με μορφή ταύρου και την Ευρώπη καβάλα
στην πλάτη του και μόνο κάτω από τoν ιερό πλάτανο πήρε ανθρώπινη μορφή εξαιρουμένου
ενός μόνο μέλους τους σώματος του. Εκεί έκανε έρωτα στην Ευρώπη επί τρεις ατελείωτες
μέρες και νύχτες. Από τη σχέση του Δία με την Ευρώπη γεννήθηκαν τρία παιδιά, τα οποία έγιναν ο βασιλείς των τριών Μινωικών παλατιών της Κρήτης.
Εικόνες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Γόρτυνα στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού
Το Ωδείο της Γόρτυνας στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού
Γ
Γ
Γ
Ρωμαϊκοί αρχαιολογικοί τόποι στην Ελλάδα
|
474581
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BF
|
Κολέγιο
|
Το Κολέγιο ή Κολλέγιο (Λατινικά: Collegium) είναι εκπαιδευτικό ίδρυμα ή συστατικό τμήμα εκπαιδευτικού ιδρύματος. Το κολέγιο μπορεί να είναι ένα τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα που χορηγεί τίτλο σπουδών, τμήμα πανεπιστημίου, που αποτελείται από σύνολο κολεγίων ή ίδρυμα που προσφέρει επαγγελματική εκπαίδευση. Είναι το αντίστοιχο του Ελληνικού όρου Σχολή (εντός του Πανεπιστημίου), π.χ. μαθηματική Σχολή, Νομική Σχολή.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιταλία, το κολέγιο είναι τυπικά τμήμα πανεπιστημίου, αλλά γενικά οι όροι «κολέγιο» και «πανεπιστήμιο» χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, ενώ στην Ωκεανία και τη Νότια Ασία, το κολέγιο αναφέρεται πιθανώς σε ίδρυμα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή λύκειο, σε κολέγιο περαιτέρω επιμόρφωσης, σε εμπορικό εκπαιδευτικό οργανισμό, ή συστατικό τμήμα πανεπιστημίου.
Ετυμολογία
Στην αρχαία Ρώμη το collegium ήταν λέσχη ή εταιρεία, μια ομάδα ανθρώπων με κοινό σύστημα κανόνων (con- = "μαζί" + leg- = "νόμος" ή lego = "επιλέγω" ή "διαβάζω"). Επίσης κοινωνία αρχής, συναρχία, σύστημα.
Σημειώσεις παραπομπές
Εκπαίδευση ανά βαθμίδες
|
309037
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AD%20%CE%95%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BD
|
Γκωτιέ Ε΄ του Μπριέν
|
Ο Γκωτιέ Ε΄ ντε Μπριέν ή Γουϊτιέρος ή Γωτιέρος ή Βαλτέρος της Βρυέννης (Gautier V de Brienne, 1275 - 15 Μαρτίου 1311) από τον Οίκο του Μπριέν ήταν ο τελευταίος Φράγκος Δούκας των Αθηνών (1308 - 1311), Αφέντης του Άργους και της Ναυπλίας, Βαρόνος της Θήβας και Κόμης του Μπριέν και του Λέτσε (1296 - 1311). Ο Γκωτιέ Ε΄ ήταν ο μοναδικός γιος του Ούγου του Μπριέν και της Ισαβέλλας ντε Λα Ρος κυρίας του ημίσεος της Βαρονείας της Καρύταινας, κληρονόμος των οικογενειακών εκτάσεων στη Γαλλία, το Βασίλειο της Νεαπόλεως και την Πελοπόννησο. Την περίοδο 1287 - 1296 ο Γκωτιέ κρατήθηκε αιχμάλωτος στο Σικελικό κάστρο της Αγκούστα μέχρι να πληρώσει ο πατέρας του τα λύτρα στον Αραγωνέζο ναύαρχο Ρουτζέρο ντι Λαούρια. Όταν ο πατέρας του έπεσε σε μάχη εναντίον του Λαούρια (1296) ο Γκωτιέ Ε΄ κληρονόμησε την Κομητεία του Μπριέν στη Γαλλία και τις κομητείες του Λέτσε και του Κονβερσάνο στη νότια Ιταλία.
Ο Γκωτιέ Ε΄ ελευθερώθηκε αλλά αιχμαλωτίστηκε ξανά σε νέα επίθεση των Ναπολιτσιάνων στη Σικελία (1299), η δεύτερη αιχμαλωσία του κράτησε μέχρι τη "Συνθήκη της Καλταμπελλόττας" (1302). Ο Γκωτιέ εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και παντρεύτηκε την Ιωάννα του Σατιγιόν. Ο ξάδελφος του Γκυ Β΄ ντε Λα Ρος πέθανε πρόωρα και άτεκνος, ο Γκωτιέ κλήθηκε να τον κληρονομήσει. Η ξαδέλφη τους Εσίβα του Ιμπελίν διεκδίκησε και αυτή το δουκάτο για λογαριασμό της αλλά το υψηλό δικαστήριο της Αχαΐας αποφάσισε υπέρ του Γκωτιέ ο οποίος ήρθε στην Αθήνα το 1309. Ο Έλληνας ηγεμόνας της Θεσσαλίας Ιωάννης Β΄ Δούκας προχώρησε σε συμμαχία με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και το Δεσποτάτο της Ηπείρου εναντίον του Γκωτιέ. Ο Γκωτιέ Ε΄ κάλεσε σε βοήθεια την Καταλανική Εταιρεία μια ομάδα από τυχοδιώκτες μισθοφόρους να επιτεθεί στην Ελληνική συμμαχία, οι Καταλανοί νίκησαν τον Ιωάννη Β΄ αλλά ο Γκωτιέ αρνήθηκε να τους πληρώσει αυτά που είχε συμφωνήσει. Οι Καταλανοί επαναστάτησαν και ο Γκωτιέ Ε΄ ενώθηκε με μια ομάδα από Φράγκους ηγεμόνες αλλά οι Καταλανοί τους συνέτριψαν στη Μάχη του Αλμυρού, ο Γκωτιέ έπεισε στη μάχη και οι Καταλανοί κατέλαβαν το Δουκάτο των Αθηνών.
Πρώτη αιχμαλωσία
Ο πατέρας του κατείχε σημαντικά εδάφη στη Γαλλία και τη νότια Ιταλία όπως την Μπριέν και τη Λέτσε. Διεκδίκησε και την Κύπρο αλλά οι Κύπριοι προτίμησαν να εκλέξουν βασιλιά τον ξάδελφο του Ούγο Γ΄ της Κύπρου. Η Ισαβέλλα ντε Λα Ρος μικρότερη κόρη του Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος που πέθανε το 1279 πήρε έδωσε προίκα με τον γάμο μεγάλες εκτάσεις στην Πελοπόννησο. Ο ιστορικός Γκάι Πέρι περιγράφει τον Γκωτιέ σαν "μικρό παιδί" όταν ξέσπασε ο Σικελικός Εσπερινός. Ο πατέρας του ήταν στρατηγός του βασιλιά της Νεαπόλεως Καρόλου του Χωλού, αιχμαλωτίστηκε στη "μάχη των Κομητών" (23 Ιουλίου 1387). Ο Ούγος ελευθερώθηκε μόνο όταν έδωσε όμηρο τον μικρό του γιο Γκωτιέ στον Αραγωνέζο ναύαρχο Ρουτζέρο ντι Λαούρια με υπόσχεση να του πληρώσει τα λύτρα, παρέμεινε όμηρος πολλά χρόνια στο κάστρο της Αγκούστα. Την περίοδο της αιχμαλωσίας του έμαθε καλά τα Καταλανικά και ασπάστηκε τα Αραγωνέζικα έθιμα. Ο Γκωτιέ ήταν ακόμα αιχμάλωτος όταν έπεσε ο πατέρας του σε μάχη εναντίον του Λαούρια το καλοκαίρι του 1296 στο Μπρίντιζι. Ο Κάρολος ο Χωλός διέταξε στις 27 Αυγούστου τους υποτελείς του Ούγου στη νότια Ιταλία να ορκιστούν πίστη στον Γκωτιέ. Ο Γκωτιέ ελευθερώθηκε, πήγε στη Γαλλία και ανέλαβε να κυβερνήσει τα εδάφη του πατέρα του, τον Μάιο του 1297 του παραχωρήθηκε η κομητεία του Μπριέν.
Δεύτερη αιχμαλωσία
Αναζητώντας εκδίκηση για τη δολοφονία του πατέρα του ο Γκωτιέ προχώρησε σε συμμαχία με δυο Γάλλους ευγενείς που οι πατεράδες τους είχαν σκοτωθεί στην Ιταλία. Προσέλαβαν στην υπηρεσία τους 300 ιππείς γνωστοί σαν "Ιππότες του Θανάτου" και ενώθηκαν σε εκστρατεία με τον γιο του Καρόλου του Χωλού Ροβέρτο της Νεαπόλεως που ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Σικελία, στρατοπέδευσαν στην Κατάνια και κατέλαβαν την πόλη. Φήμες έφτασαν στο στρατόπεδο των Ναπολιτσιάνων ότι ο καστελάνος του Γκαγκλιάνο Καστελφερράτο ήταν έτοιμος να παραδοθεί, ο Ροβέρτος έστειλε τον Γκωτιέ και τους άντρες του να ξεκινήσουν μαζί του διαπραγματεύσεις. Οι φήμες αποδείχτηκαν εσφαλμένες, είχαν στόχο να ρίξουν στην παγίδα τον στρατό της Νάπολης, ο Γκωτιέ αρνήθηκε να δραπετεύσει, έδωσε τη μάχη με τους Αραγωνέζους και τελικά αναγκάστηκε να παραδοθεί. Ο Ροβέρτος της Νεαπόλεως διόρισε τον Ροβέρτο του Τουσί να κυβερνήσει τα εδάφη του Γκωτιέ Ε΄ στη νότια Ιταλία την περίοδο που ήταν ο ίδιος αιχμάλωτος.
Δούκας των Αθηνών
Ο Γκωτιέ Ε΄ ελευθερώθηκε με τη "Συνθήκη της Καλταμπελλόττα" (1302) και πήγε στη Γαλλία πριν τον Ιούνιο του 1303, η θέση του ενισχύθηκε σημαντικά με τον γάμο του με την Ιωάννα του Σατιγιόν κόρη του Μεγάλου Κοντόσταυλου της Γαλλίας.
Ο ξάδελφος του Δούκας των Αθηνών Γκυ Β΄ ντε Λα Ρος πέθανε πρόωρα και άτεκνος (5 Οκτωβρίου 1308), οι δυο διεκδικητές στο δουκάτο ήταν ο ίδιος ο Γκωτιέ Ε΄ και η ξαδέλφη του Ισαβέλλα του Ιμπελέν. Η μητέρα της Εσίβας ήταν η Αλίκη ντε Λα Ρος μεγαλύτερη αδελφή της Ισαβέλλας ντε λα Ρος μητέρας του Γκωτιέ αλλά το Υψηλό βασίλειο της Αχαΐας αποφάσισε υπέρ του Γκωτιέ με την πρόφαση ότι ένας άντρας έχει περισσότερα κληρονομικά δικαιώματα από μια γυναίκα. Ο Γκωτιέ Ε΄ πριν αναχωρήσει για την Αθήνα διόρισε τον πεθερό του Γκωσέ Ε΄ του Σατιγιόν κυβερνήτη της κομητείας της Μπριέν.
Νίκη στην Ελληνική συμμαχία
Ο Γκωτιέ Ε΄ στρατοπέδευσε στην Αχαϊκή Γλαρέντζα το καλοκαίρι του 1309. Ταυτόχρονα ο ηγεμόνας της Θεσσαλίας Ιωάννης Β΄ Δούκας είχε απαλλαγεί από την Αθηναϊκή κυριαρχία. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος και η Άννα Παλαιολογίνα Καντακουζηνή σύζυγος του Νικηφόρου Α΄ Κομνηνού Δούκα που ήταν η πραγματική κυβερνήτης της Ηπείρου υποστήριξε τον Ιωάννη Β΄ και ο Γκωτιέ αναγκάστηκε να ζητήσει εξωτερική υποστήριξη. Η Καταλανική Εταιρεία, μια ομάδα ασύντακτων μισθοφόρων έκανε από το 1305 πολλές επιδρομές στη Θεσσαλία, ο Γκωτιέ τους προσέλαβε στην υπηρεσία του μαζί με τους Τούρκους συμμάχους τους.
Οι Καταλανοί μισθοφόροι επιτέθηκαν στη Θεσσαλία και κατέλαβαν τα μεγαλύτερα κάστρα, ο Ιωάννης Β΄ έκλεισε ειρήνη. Ο Γκωτιέ χρωστούσε στους μισθοφόρους οφειλές τεσσάρων μηνών αλλά αρνήθηκε να τους τα δώσει. Ο Γκωτιέ επέλεξε μόνο 200 ιππείς και 300 Αλμογάβαρους, πλήρωσε μονάχα σε αυτούς όσα χρωστούσε και διέταξε τους υπόλοιπους Καταλανούς να εγκαταλείψουν το δουκάτο. Οι αδικημένοι μισθοφόροι αρνήθηκαν να υπακούσουν και ζήτησαν από τον Γκωτιέ να τους αφήσει να κατοικήσουν στα εδάφη που είχε κατακτήσει με τη βοήθεια τους, οι Καταλανοί που δεν υπάκουσαν απειλήθηκαν με τιμωρία. Οι δυσαρεστημένοι Καταλανοί μισθοφόροι προχώρησαν σε ανοιχτή εξέγερση, ο Γκωτιέ Ε΄ αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και τα υπόλοιπα κράτη της Φραγκοκρατούμενης Ελλάδας.
Συντριβή από τους Καταλανούς και θάνατος σε μάχη
Ο στρατός του Γκωτιέ Ε΄ συνάντησε τους Καταλανούς για την τελική αναμέτρηση στην περιοχή του Αλμυρού Μαγνησίας (15 Μαρτίου 1311). Οι Καταλανοί ζήτησαν ειρήνη, αλλά ο Γκωτιέ ήθελε να απαλλαγεί οριστικά από αυτούς. Στη μάχη που ακολούθησε, το ιππικό του Γκωτιέ υπέστη συντριπτική ήττα. Οι Καταλανοί κατέλαβαν το Δουκάτο των Αθηνών, ο γιος του Γκωτιέ ΣΤ΄ δραπέτευσε στη Γαλλία και έκανε πολλές αποτυχημένες προσπάθειες την επόμενη δεκαετία να το ανακαταλάβει. Ένας Τούρκος στρατιώτης έκοψε το κεφάλι του Γκωτιέ και το πήρε σαν λάφυρο. Ο γιος του Γκωτιέ ΣΤ΄ πήρε το κεφάλι του πατέρα του και το έθαψε με τιμές στην εκκλησία της Σάντας Ορόνζο στο Λέτσε (1348).
Οικογένεια
Με τη σύζυγο του Ιωάννα του Σατιγιόν απέκτησε:
Γκωτιέ ΣΤ΄ του Μπριέν
Ισαβέλλα του Μπριέν, παντρεύτηκε τον Γκωτιέ Γ΄ του Ανγκιάν
Παραπομπές
Πηγές
Το Χρονικόν του Μορέως
Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) / Ουΐλλιαμ Μίλλερ, μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Εν Αθήναις Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1909-1910
Ιστορία του ελληνικού έθνους : από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1930 / υπό Κ. Παπαρρηγοπούλου, προσθήκες,σημειώσεις και βελτιώσεις υπό Παύλου Καρολίδου, Τόμος E', Μέρος A': Από της αρχής της Φραγκοκρατίας μέχρι της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τουρκών, Εν Αθήναις: Ελευθερουδάκης, [χ.χ..
Ανέκδοτα νομίσματα και μολυβδόβουλλα των κατά τους μέσους αιώνας Δυναστών της Ελλάδος / υπό Παύλου Λάμπρου, Εν Αθήναις : Εκ του Τυπογραφείου αδελφών Πέρρη, 1880
Καταλανοί εν τη Ανατολή : οις προσετέθη και ανέκδοτος της χρονολογίας των Αθηνών, υπό Επαμ. Ι. Σταματιάδου, δαπάνη Κωνστ. Αντωνιάδου. -- [Αθήναι] : εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου, 1869. -- 327 σ.
Latin lordships Greece, ανακτήθηκε 22 Μαΐου 2013
Edbury, Peter W. (1994). Kingdom of Cyprus and the Crusades. Cambridge University Press.
Lock, Peter (1995). The Franks in the Aegean, 1204–1500. Longman.
Perry, Guy (2018). The Briennes: The Rise and Fall of a Chempenois Dynasty in the Age of the Crusades, c. 950–1356. Cambridge University Press.
Setton, Kenneth M. (1975). "The Catalans in Greece, 1311-1380". In Setton, Kenneth M.; Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume III: The Fourteenth and *Fifteenth Centuries. The University of Wisconsin Press.
Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204-1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. The American Philosophical Society.
|-
|-
Δούκες των Αθηνών
Οίκος του Μπριέν
Αυθέντες Άργους και Ναυπλίας
Οικογένεια ντε Λα Ρος
Βαρώνοι του Δουκάτου των Αθηνών
Κόμητες του Λέτσε
|
566017
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Περίπολος
|
Η περίπολος είναι συνήθως μια ομάδα στρατιωτικών ή στελεχών σωμάτων ασφαλείας, στους οποίους έχει ανατεθεί η παρακολούθηση μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής. Η περίπολος είναι μικρότερη σε μέγεθος από μια διμοιρία και μπορεί να είναι πεζή ή εποχούμενη, όπως για παράδειγμα μια μικρή έφιππη ή τεθωρακισμένη μονάδα.
Δείτε επίσης
Φρουρά
Στρατιωτικοί σχηματισμοί
Στρατιωτική ορολογία
|
610741
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%20%CE%A4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Αρτούρο Τοσκανίνι
|
Ο Αρτούρο Τοσκανίνι (Πάρμα, Ιταλία, 1867 - Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 16 Ιανουαρίου 1957) ήταν Ιταλός συνθέτης και μαέστρος (διευθυντής ορχήστρας), ιδανικός ερμηνευτής του έργου του Βέρντι και του Βάγκνερ και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο της μουσικής. Σπούδασε στα ωδεία της Πάρμας και του Μιλάνου με ειδίκευση στο βιολοντσέλο.
Η σταδιοδρομία του ως διευθυντής ορχήστρας ξεκίνησε το 1886 και επεκτάθηκε άμεσα στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Βραζιλία. Είχε το σπάνιο ταλέντο να μπορεί να διευθύνει από μνήμης (δίχως παρτιτούρα), ικανότητα που ανέπτυξε από νωρίς, λόγω ενός προβλήματος όρασης. Το 1898 ανέλαβε τη διεύθυνση της Σκάλας του Μιλάνου. Ανέδειξε πολλούς καλλιτέχνες που έκαναν εν συνεχεία μεγάλη καριέρα.
Το 1931 εγκατέλειψε τη χώρα του λόγω διαφωνίας με το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1938 αποχώρησε από φεστιβάλ στο Σάλτσμπουργκ αντιδρώντας στην προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ΄ Ράιχ. Μέσω του περιοδικού «Life» απεύθυνε αντιναζιστικό μήνυμα στις 13 Σεπτεμβρίου 1943 και κάλεσε τον αμερικανικό λαό να πιέσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ για γρήγορη επέμβαση στην Ευρώπη, της οποίας οι λαοί, όπως τόνισε, υπέφεραν από το φασισμό και το ναζισμό. Διατέλεσε επί 10 έτη διευθυντής της φιλαρμονικής ορχήστρας της Νέας Υόρκης και της συμφωνικής ορχήστρας του N.B.C. (1937–1954).
Την πρωτοχρονιά του 1957 ο Τοσκανίνι υπέστη Εγκεφαλικό επεισόδιο, συνεπεία του οποίου κατέληξε στις 16 Ιανουαρίου. Η ταφή του έγινε στο Μιλάνο. Μετά θάνατον τιμήθηκε με το Βραβείο Γκράμι για τη συνολική του προσφορά στη μουσική. Ο Τοσκανίνι έμεινε στην ιστορία και για τις εύστροφες αποστροφές του λόγου του, ενώ χαρακτηριστικό του ήταν πως υπήρξε τελειομανής μέχρι παρεξηγήσεως. Είπαν για αυτόν και το έργο του ότι «Ο Τοσκανίνι είναι ένας από τους λίγους θαρραλέους εκπροσώπους του πνεύματος και του πολιτισμού στην Ευρώπη» (Ζαν Πολ Σαρτρ) και ότι «... πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση»(Τόμας Μαν).
Τη δεκαετία του 1940, η Τοσκάνη ενθάρρυνε τον νεαρό συνθέτη Γκουίντο Καντέλλι, τον οποίο είδε ως φυσικό κληρονόμο. Ωστόσο, συνέβη μια τραγωδία και ο Καντέλλι πέθανε σε ένα αεροπλάνο, λίγους μήνες πριν από το θάνατο του Τοσκανίνι, ο οποίος δεν ενημερώθηκε για το θάνατο του πρωτεάτη του.
Παραπομπές
Ιταλοί μουσικοί
|
265393
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Σταυροφορία της Βάρνας
|
Η Σταυροφορία της Βάρνας ήταν μια ανεπιτυχής στρατιωτική εκστρατεία που οργανώθηκε από αρκετούς Ευρωπαίους ηγέτες, για να ελέγξουν την επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Κεντρική Ευρώπη, συγκεκριμένα στα Βαλκάνια, μεταξύ 1443 και 1444. Κλήθηκε από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ την 1η Ιανουαρίου 1443 και με επικεφαλής τους Βασιλιά Βλαδίσλαο Γ΄ της Πολωνίας, Ιωάννη Ουνυάδη, Βοεβόδα της Τρανσυλβανίας και Δούκα Φίλιππο Γ΄ της Βουργουνδίας.
Η Σταυροφορία της Βάρνας κορυφώθηκε με μια αποφασιστική οθωμανική νίκη επί της συμμαχίας των σταυροφόρων στη Μάχη της Βάρνας στις 10 Νοεμβρίου 1444, κατά την οποία ο Βλαδίσλαος και ο παπικός απεσταλμένος, Τζουλιάνο Τσεζαρίνι, σκοτώθηκαν.
Ιστορικό
Η σταυροφορία
Επακόλουθα
Πολλοί από τους Σταυροφόρους ακρωτηριάστηκαν από κρυοπαγήματα, πολλοί περισσότεροι πέθαναν σε μικρότερες επακόλουθες μάχες και πολλοί Ευρωπαίοι αιχμαλωτίστηκαν. Η Ουγγαρία έπεσε ξανά στον εμφύλιο πόλεμο έως ότου ο Ουνυάδης εξελέγη Αντιβασιλέας για το βρέφος Λαδίσλαο τον Ιούνιο του 1446. Ο Μπράνκοβιτς διατήρησε τον έλεγχο της Σερβίας.
Η νίκη των Οθωμανών στη Βάρνα, ακολουθούμενη από τη νίκη τους στη Δεύτερη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1448, απέτρεψε τα ευρωπαϊκά κράτη από το να στείλουν σημαντική στρατιωτική βοήθεια στους Βυζαντινούς κατά την οθωμανική κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Αν και ο Πίος Β΄ κήρυξε επίσημα τριετή σταυροφορία στο Συμβούλιο της Μάντοβας για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, οι ηγέτες που της υποσχέθηκαν 80.000 στρατιώτες αψήφησαν τη δέσμευσή τους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν απαλλαγμένη, για αρκετές δεκαετίες, από κάθε περαιτέρω σοβαρή προσπάθεια να την απωθήσουν από την Ευρώπη.
Παραπομπές
Πηγές
Πόλεμοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Πόλεμοι των Παπικών Κρατών
Πόλεμοι του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας
Πόλεμοι της Πολωνίας
Πόλεμοι της Πρωσίας
Πόλεμοι της Ουγγαρίας
Πόλεμοι της Βοημίας
Πόλεμοι της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Πόλεμοι της Βλαχίας
Δεσποτάτο της Σερβίας
|
506233
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Κυκλαδικό ειδώλιο
|
Τα ειδώλια αποτελούν το πρώτο δείγμα τέχνης του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Βρέθηκαν στα νησιά των Κυκλάδων και κατασκευάστηκαν πριν από περίπου 5.000 χρόνια.
Ορισμός
Ειδώλιο (είδος=μορφή) στο λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας σημαίνει το μικρού μεγέθους ομοίωμα που αποδίδει με αφηρημένο ή συγκεκριμένο τρόπο τη μορφή ανθρώπου, ζώου, φυτού ή αντικειμένου, από διάφορα υλικά.
Αγαλμάτιο, αγαλματίδιο.
Σύντομο ιστορικό
Στα νησιά των Κυκλάδων έχουν βρεθεί ίχνη ενός ιδιαίτερου πολιτισμού ο οποίος ονομάστηκε Κυκλαδικός πολιτισμός. Οι Κυκλαδίτες, λαός ναυτικός, ανέπτυξαν όχι μόνο το εμπόριο, αλλά και τις τέχνες. Το άφθονο και εξαιρετικής ποιότητας μάρμαρο έδωσε την πρώτη ύλη στους γλύπτες, οι οποίοι σκάλισαν πάνω του σκεύη και μικροαντικείμενα καθώς και τα περίφημα Κυκλαδικά ειδώλια. Το ύψος τους είναι περίπου 25-30 εκατοστά, υπάρχουν όμως και ειδώλια με ύψος έως 153 εκατοστά. Συνήθως παριστάνουν γυμνές γυναίκες, όρθιες με τα χέρια στήθος, μακρύ λαιμό, πέλματα λοξά με χαραγμένες λίγες λεπτομέρειες.
Τόποι εύρεσης
Τα περισσότερα ειδώλια βρέθηκαν μέσα σε τάφους και ορισμένα σε σπίτια, ιερά και οικισμούς. Το αρχαιότερο Κυκλαδικό ειδώλιο βρέθηκε στο Σάλιαγκο, ένα νησάκι μεταξύ της Πάρου και της Αντιπάρου. Ο πρώτος που συστηματοποίησε τη μελέτη του κυκλαδικού πολιτισμού ήταν ο σπουδαίος Έλληνας αρχαιολόγος Χρήστος Τσούντας. Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις σχετικά με τη σημασία τους. Έχουν ερμηνευτεί ως υποκατάστατα ανθρωποθυσιών ή ως εικόνες σεβαστών προγόνων, ως ψυχοπομποί ακόμα και ως παιχνίδια για να παίζει με αυτά ο νεκρός. Μια άλλη ερμηνεία θέλει τα ειδώλια μορφές, παρόμοιες με τους ήρωες και τις νύμφες του ελληνικού πανθέου. Πιο πολύ έχει υποστηριχθεί ότι απεικονίζουν τη θεότητα της Γονιμότητας.
Σημασία
Το τι πραγματικά αντιπροσωπεύουν δεν θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά. Άλλωστε αυτή είναι η γοητεία της ερμηνείας. Πέρα από τη σχέση του ανθρώπου με την θεότητα, μας οδηγούν και σε άλλες αναζητήσεις. Επειδή λοιπόν δεν υπάρχουν γραπτά κείμενα, αποτελούν βασική πηγή γνώσης, όχι μόνο για την τέχνη των ανθρώπων της εποχής εκείνης, αλλά και για την κοινωνική πραγματικότητα όπου ζούσαν, τα ταφικά τους έθιμα, τις θρησκευτικές τους δοξασίες, τις ασχολίες τους κ.α..
Τεχνική και χαρακτηριστικά
Το λευκό μάρμαρο ήταν υλικό που υπήρχε σε αφθονία στα νησιά. Επειδή όμως είναι σκληρό υλικό το λάξευαν με μεταλλικά εργαλεία κυρίως από χαλκό όπως σμίλες, βελόνα κ.α. και λείαιναν την επιφάνειά του με ελαφρόπετρα. Ήταν μια επίμονη εργασία και για ένα περίτεχνο έργο χρειαζόταν αρκετό χρόνο. Οι Κυκλαδίτες καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν ορυκτά χρώματα, δηλαδή που έβγαζαν από τη γη για να ζωγραφίσουν τα μάτια, το στόμα και άλλες λεπτομέρειες που χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Αλλά πώς δημιουργούσαν τα χρώματα; Πρώτα έτριβαν το ορυκτό για να γίνει πούδρα, χρησιμοποιώντας δύο πέτρες και μετά το ανακάτευαν με λάδι ή νερό (πιθανόν και αυγό) για να σταθεροποιηθεί. Μετά χρωμάτιζαν την δημιουργία τους. Στη πλειοψηφία τους τα Κυκλαδικά ειδώλια αναπαριστάνουν γυναίκες γυμνές με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος. Προς τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.χ. όμως κατασκευάζονται και αντρικά ειδώλια. Οι αντρικές μορφές εικονίζονται σε συγκεκριμένες δραστηριότητες όπως π.χ. ως μουσικοί ή κυνηγοί ή πολεμιστές. Η μορφοποίηση του ανθρώπινου σώματος ποικίλλει. Βρέθηκαν βιολόσχημα ειδώλια, με σώμα δηλαδή που θυμίζει περισσότερο βιολί αλλά βρέθηκαν και ορισμένα περίοπτα με ανεπτυγμένη κίνηση όπως ''ο Προπίνων'' που σηκώνει το χέρι σε πρόποση, ''ο αυλητής'', ο οποίος παίζει διπλό αυλό καθώς και ''ο αρπιστής''.
Διάφορες πληροφορίες
Τα κυκλαδικά ειδώλια δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει κανείς ως εξαιρετικές ή απροσδόκητες επιτυχίες τεχνιτών που πειραματίζονται σε ένα πολλά υποσχόμενο υλικό,την αυγή του πολιτισμού. Η αυτοτέλεια, η εκφραστική δύναμη, η ήσυχη βεβαιότητα, η αφαιρετικότητα και η ηρεμία του ύφους που αποπνέουν, μαρτυρούν μια μεγάλη τέχνη και όχι απλώς την τέχνη του πρώιμα σε χρονολογία καθώς και της ανθρώπινης δραστηριότητας όμως δεν παύουν να φαντάζουν στα μάτια μας ως εκπληκτικά επιτεύγματα.
Συλλογή
Παραπομπές
Κυκλαδικός πολιτισμός
Αρχαία ελληνικά αγάλματα
|
756338
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BA%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CF%84%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Βουκ Καλαϊτόβιτς
|
Ο Βουκ Καλαϊτόβιτς (σερβικά: Vuk Kalaitović) (1913-1948) ήταν Γιουγκοσλάβος στρατιωτικός αξιωματικός με τον βαθμό του λοχαγού που ήταν διοικητής του Σώματος Τσέτνικ Μιλέσεβα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου .
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
Εξέγερση κατά του Άξονα στη Σερβία
Ο Καλαϊτόβιτς δραστηριοποιήθηκε στην αντίσταση στην κατοχή της Γιουγκοσλαβίας από τον Άξονα τον Αύγουστο του 1941. Στις 25 Αυγούστου, μαζί με τις μονάδες του βοεβόδα Đekić και Vlajko Ćurčić (βοεβόδας του Zlatar) συμμετείχε στη σύλληψη του ελεγχόμενου από τον Άξονα Kokin Brod όταν σκοτώθηκαν όλα τα μέλη της φρουράς του. Αναπληρωτής του ήταν ο Μπόρισλαβ Μίρκοβιτς.
Ο Καλαϊτόβιτς σχεδόν σίγουρα συμμετείχε στη μάχη του Νόβα Βάρος στις 5 Σεπτεμβρίου 1941.
Ίδρυση του Σώματος Mileševa
Στις 29 Οκτωβρίου 1941, ο Καλαϊτόβιτς παρευρέθηκε στη συγκέντρωση ανθρώπων από τα χωριά Στίτκοβο, Μπόζετιτς και Μπούκοβικ, που οργανώθηκε από τον αξιωματικό των Τσέτνικ Μπόζο Γιαβόρσκι. Τον Φεβρουάριο του 1942 οι κοινές δυνάμεις των Τσέτνικ υπό τη διοίκηση του Καλαϊτόβιτς και της μουσουλμανικής πολιτοφυλακής με διοικητή τον Χασάν Ζβίζντιτς επιτέθηκαν στις κομμουνιστικές δυνάμεις. Το φθινόπωρο του 1942 η οργάνωση των μονάδων Τσέτνικ στην κοιλάδα του ποταμού Λιμ άλλαξε, με πρωτοβουλία του Pavle Đurišić, και ιδρύθηκε η Mileševa Corp.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, κατά τη διάρκεια μιας μάχης με τις κομμουνιστικές δυνάμεις, οι Τσέτνικ με διοικητή τον Καλαϊτόβιτς συνέλαβαν 120 στρατιώτες του εχθρού και ανακάλυψαν ότι 22 από αυτούς φορούσαν στολή Ούστασε, στον οποίο ανήκαν πριν ενταχθούν στους κομμουνιστές, και τους εκτέλεσαν αμέσως.
Συμμετοχή στις επιδρομές εκδίκησης του Đurišić
Στις 5 Ιανουαρίου 1943, οι Τσέτνικ του Μαυροβουνίου, με διοικητή τον Pavle Đurišić, επιτέθηκαν σε 33 χωριά που κατοικούσαν κυρίως μουσουλμάνοι στην περιοχή του Lower Bihor . Επιδίωξαν επιδρομές εκδίκησης κατά των μουσουλμάνων του Σαντζάκ, πολλοί από τους οποίους ήταν αθώοι χωρικοί, με στόχο να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς με μουσουλμάνους πολιτοφύλακες.
Τον Φεβρουάριο του 1943, μονάδες Τσέτνικ υπό τον Καλαϊτόβιτς, μαζί με εκείνες που διοικούνταν από τους Ostojić, Baćović, Đurišić και Lukačević σκότωσαν περίπου 1.200 μουσουλμάνους πολιτοφύλακες και περίπου 8.000 γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους.
Υποχώρηση με τον Đurišić προς τη Σλοβενία μέσω Βοσνίας
Η Mileševa Corp με 200 άνδρες εκείνη την εποχή με διοικητή τον Καλαϊτόβιτς εντάχθηκε στις υποχωρούσες μονάδες του Pavle Đurišić στα τέλη του 1944 Στις 16 Δεκεμβρίου 1944 οι μονάδες του δέχθηκαν ενέδρα κοντά στη Μιλιεβίνα και υπέστησαν σημαντικές απώλειες που τον άφησαν ανίκανο για περαιτέρω ενέργειες.
Οι μονάδες των Τσέτνικ αναδιαρθρώθηκαν ενάντια στη διαταγή που δημοσιεύτηκε στις 5 Ιανουαρίου 1945, αλλά το σώμα Mileševa παρέμεινε μη αναδιαρθρωμένο και υπό τη διοίκηση του Kalaitović και μεταξύ άλλων μονάδων Τσέτνικ του στρατηγείου των Τσέτνικ για το Μαυροβούνιο, την Boka και το Old Ras. Ο Καλαϊτόβιτς και οι μονάδες του συμμετείχαν στο πεδίο της μάχης του Lijevče .
Φεύγοντας από τον Đurišić και επιστροφή στο Štitkovo
Μετά τη μάχη, ο Καλαϊτόβιτς και η ομάδα των Τσέτνικ του υποχώρησαν από την περιοχή της Μπάνια Λούκα με σκοπό να επιστρέψουν στην περιοχή Σαντζάκ. Έφυγαν από το Đurišić στις 9 Απριλίου 1945.
Ο Καλαϊτόβιτς ήταν ένας από τους διοικητές των Τσέτνικ που επέζησε της ήττας των δυνάμεων των Τσέτνικ στη Ζελενγκόρα στις 13 Μαΐου 1945.
Κληρονομιά
Το 2010 ένα μνημείο αφιερωμένο στον Καλαϊτόβιτς τοποθετήθηκε στο χωριό Στίτκοβο στο κτήμα της οικογένειας Καλαϊτόβιτς. Ο Σέρβος ιστορικός Σαλίχ Σελίμοβιτς δηλώνει ότι ο Καλαϊτόβιτς προστάτευε τον μουσουλμανικό πληθυσμό και ποτέ δεν επιτέθηκε σε καμία από τις μουσουλμανικές τοποθεσίες εντός της ζώνης ευθύνης του. Όταν, το 1945, οι κομμουνιστικές αρχές ανακάλυψαν ότι ο Καλαϊτόβιτς κρυβόταν στο χωριό Κλάντνιτσα, απέκλεισαν την περιοχή, αλλά μουσουλμάνοι χωρικοί βοήθησαν τον Καλαϊτόβιτς να κρυφτεί και να δραπετεύσει. Η Σέρβα ιστορικός Ντουμπράβκα Στογιάνοβιτς αντιτάχθηκε στο μνημείο στο Στίτκοβο επειδή οι μονάδες του Καλαϊτόβιτς διέπραξαν όντως εγκλήματα πολέμου. Το 2013 τοποθετήθηκε στο Στίτκοβο μια αναμνηστική πλακέτα για τους 108 Τσέτνικ που πέθαναν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Πηγές
Γιουγκοσλάβοι στρατιωτικοί
Γιουγκοσλάβοι πολιτικοί
|
617009
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ethiopian%20Airlines
|
Ethiopian Airlines
|
Η Ethiopian Airlines (Αμχαρικά: የኢትዮጵያ አየር መንገድ (ye-Ityopya ayer menged), የኢትዮጵያ (ye-Ityopya) εν ολίγοις), πρώην Ethiopian Air Lines (EAL) και συχνά γνωστή ως απλά Ethiopian, είναι ο εθνικός αερομεταφορέας της Αιθιοπίας και ανήκει εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση της χώρας. Η EAL ιδρύθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1945 και ξεκίνησε τις δραστηριότητές της στις 8 Απριλίου 1946 και ξεκίνησε τις διεθνής πτήσεις 1951. Η εταιρεία έγινε ανώνυμη εταιρεία το 1965 και άλλαξε το όνομά της από Ethiopian Air Lines σε Ethiopian Airlines. Η αεροπορική εταιρεία είναι μέλος της ΙΑΤΑ από το 1959 και της Ένωσης Αφρικανικών Αερομεταφορέων από το 1968. Είναι μέλος της Star Alliance από τον Δεκέμβριο του 2011.
Ο κόμβος και έδρα της είναι στο διεθνές αεροδρόμιο Μπόλε στην Αντίς Αμπέμπα, από όπου εξυπηρετεί ένα δίκτυο 125 επιβατικών προορισμούς, συμπεριλαμβανομένων 20 εγχωρίων. Η αεροπορική εταιρεία έχει δευτερεύοντες κόμβους στο Τόγκο και το Μαλάουι. Η Ethiopian είναι η μεγαλύτερη αεροπορική εταιρεία της Αφρικής από την άποψη των επιβατών, τον αριθμό των προορισμών, το μέγεθος του στόλου και τα έσοδα.
Στόλος
Σημερινός στόλος
Τον Μάρτιο του 2019 η Ethiopian Airlines είχε τον ακόλουθο στόλο:
Εκτός από τον εξοπλισμό που φαίνεται παραπάνω, η εταιρεία χρησιμοποιεί μια σειρά από DA40NG για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η Ethiopian Airlines ήταν ο αφρικανικός αερομεταφορέας με το μεγαλύτερο στόλο μεταφοράς φορτίου τον Δεκέμβριο 2013.
Ιστορικός στόλος
Παρακάτω αναφέρονται όλα τα αεροσκάφη που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν η Ethiopian. Τα ελικόπτερα και ελαφρά αεροσκάφη είναι διαθέσιμα για μίσθωση σε κυβερνητικές υπηρεσίες και έργα φυσικών πόρων.:570
Bell 47
Airbus A330-200
Airbus A340-300
ATR-42-300
Antonov An-12BP
Beech 18
Boeing 707-320C
Boeing 720B
Boeing 727-200
Boeing 737-200
Boeing 737-400F
Boeing 747-200F
Boeing 747-300
Boeing 757-200
Boeing 767-200ER
Cessna 180
Convair CV-240
Douglas DC-6A
Douglas DC-6B
Douglas C-47
Douglas C-47A
Douglas C-47B
Douglas DC-3D
Douglas C-53
Lockheed L-749 Constellation
DHC-5A Buffalo
DHC-7-100
Fokker 50
Lockheed L-100-30
McDonnell Douglas MD-11P
Piper PA-18 Super Cub
Twin Otter
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σελίδες με πηγές CS1 στα Γαλλικά (fr)
Σελίδες που περιέχουν συνδέσμους για περιεχόμενο μόνο με συνδρομή
Αιθιοπία
Αεροπορικές εταιρείες
|
530991
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CF%89%CE%BD%20%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%8C%CF%81%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%A3%CE%A3%CE%94-%CE%97%CE%A0%CE%91
|
Συμφωνία Θαλάσσιων Συνόρων ΕΣΣΔ-ΗΠΑ
|
Τα θαλάσσια σύνορα της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών ακολουθούν ντε φάκτο την Συμφωνία Θαλάσσιων Συνόρων ΗΠΑ-ΕΣΣΔ της 1ης Ιουνίου 1990, καθώς η Ρωσία, δήλωσε ότι η ίδια είναι η διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά δεν έχει ακόμη εγκριθεί από το ρωσικό κοινοβούλιο. Η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε την συγκατάθεση και την επικύρωση από τις 16 Σεπτεμβρίου 1991 και δεν έχει καμία πρόθεση να ξανανοίξει το θέμα.
Η Συμφωνία Θαλάσσιων Συνόρων ΕΣΣΔ-ΗΠΑ είναι η επιβεβαίωση της παλαιότερης Συμφωνίας Ηνωμένων Πολιτειών - Ρωσίας, στις 18 Μαρτίου 1867. Αυτά τα θαλάσσια σύνορα είναι επίσης γνωστά ως Γραμμή Μπέικερ-Σεβαρντνάτζε ή Συμφωνία Μπέικερ-Σεβαρντνάτζε, από τους αξιωματούχους που υπέγραψαν την συμφωνία, οι οποίοι ήταν ο σοβιετικός υπουργός εξωτερικών Έντουαρντ Σεβαρντνάντζε και ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ.
Από το σημείο 65° 30' Β, 168° 58' 37" Δ το θαλάσσιο όριο εκτείνεται βόρεια κατά μήκος του μεσημβρινού 168° 58' 37" Δ μέσω του Βερίγγειου Πορθμού και της Θάλασσα Τσούκτσι στον Αρκτικό Ωκεανό, όσο επιτρέπεται, βάσει του διεθνούς δικαίου. Από το ίδιο σημείο στη νότια πλευρά, το όριο ακολουθεί μια γραμμή που ορίζεται από τις θαλασσιογεωγραφικές θέσεις που αναφέρονται στη Συμφωνία.
Αμφισβήτιση
Η ανάγκη για τη θαλάσσια όρια προέκυψε μετά την αγορά της Αλάσκας από την Ηνωμένες Πολιτείες, από την ρωσική Αυτοκρατορία. Εκείνη την εποχή, τα εθνικά θαλάσσια συμφέροντα περιορίζονταν στο όριο των τριών μιλίων. Η συνθήκη της αγοράς πράγματι ανέφερε ένα όριο στη Βερίγγειο Θάλασσα, ωστόσο, με την εισαγωγή του ορίου των 200 μιλίων από το Δίκαιο της Θάλασσας, το ζήτημα των συνόρων έγινε πιεστικό, δεδομένου ότι καμία πλευρά δεν θα μπορούσε να παράγει τους χάρτες που χρησιμοποιήθηκαν κατά τις διαπραγματεύσεις στην αρχική αγορά. Επιπλέον, οι δύο πλευρές συμφώνησαν ότι το όριο αυτό επρόκειτο να είναι μια ευθεία γραμμή στον χάρτη, αλλά δεν συμφωνούσαν για την χαρτογραφική προβολή που χρησιμοποιήθηκε: μερκατορικός ή σύμμορφος χάρτης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα περίπου 15.000 τετραγωνικά ναυτικά μίλια να γίνουν αμφισβητούμενη περιοχή. Το μοίρασμα των γραμμών το 1990 χώρισε τις διαφορές μεταξύ των δύο γραμμών και εισήχθησαν αρκετές "ειδικές ζώνες", οι οποίες ήταν πέραν των 200 μιλίων, στις οποίες οι πλευρές παραχώρησαν τα δικαιώματά τους στον αντίπαλο. Το μεγαλύτερο τμήμα της επίμαχης περιοχής της Βερίγγειας Θάλασσας συμφωνήθηκε να ανήκει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών επικύρωσε γρήγορα την συμφωνία, αλλά η Σοβιετική Ένωση δεν κατάφερε να επικυρώσει τη συμφωνία πριν από την κατάρρευσή της το 1991. Πολλοί στη Ρωσία επέκριναν τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και τον Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε ότι επέσπευσαν τη συμφωνία, για να εκχωρήσουν τα ρωσική δικαιώματα αλιείας και άλλα θαλάσσια οφέλη, και επιμένουν στην επαναδιαπραγμάτευση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν τις προσπάθειες να επιβάλουν την συνοριακή γραμμή απέναντι στην καταπάτηση από ρωσικά αλιευτικά σκάφη, προκειμένου να δημιουργήσουν αποδείξεις «γενικευμένων πρακτικών από ένα κράτος» ότι η συμφωνία του 1990 πράγματι καθόρισε τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δύο χωρών.
Παραπομπές
Σχέσεις Ρωσίας-Ηνωμένων Πολιτειών
Γεωγραφία της Ρωσίας
Διεθνή σύνορα
|
561492
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B1-%CE%9B%CE%B5%CF%84%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CE%B2%CE%AD%CE%BC%CE%BF%20%CE%A3%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%84%CE%B9
|
Ράτσα-Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι
|
Η Ράτσα-Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι (γεωργιανά: რაჭა-ლეჩხუმი და ქვემო სვანეთი) είναι μια περιφέρεια (μχάρε) στην βορειοδυτική Γεωργία που περιλαμβάνει τις ιστορικές επαρχίες Ράτσα, Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι (Κάτω Σβανέτι).
Καλύπτει έκταση 4.954 τ.χλμ. και έχει πληθυσμό 32.089 κατοίκους (απογραφή 2014), καθώς και ένα τμήμα της βορειοδυτικής Νότιας Οσσετίας, πάνω στο οποίο η Γεωργία δεν έχει καμία δικαιοδοσία και έλεγχο. Είναι η πιο αραιοκατοικημένη περιφέρεια της χώρας. Η πρωτεύουσα είναι το Αμπρολάουρι.
Η περιφέρεια αποτελείται από τέσσερις δήμους:
Αμπρολάουρι
Λεντέχι
Όνι
Τσαγκέρι
Γεωγραφία
Η περιφέρεια Ράτσα-Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι διαπερνάται από δύο τμήματα βορειοανατολικής γραμμής ίσου γεωγραφικού πλάτους και μήκους. Οι ανατολικότερες περιοχές ελέγχονται από την Νότια Οσσετία.
Δείτε επίσης
Ράτσα, ιστορική περιοχή που καταργήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα
Υποδιαιρέσεις της Γεωργίας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
svaneti.ru
Περιφέρειες της Γεωργίας (χώρας)
|
433923
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Στέργιος Μπουσβάρος
|
Ο Στέργιος Μπουσβάρος, είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Αγωνιζόταν στη θέση του σμολ φόργουορντ στην ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης από το 1953 μέχρι το 1969, ενώ συμμετείχε με την εθνική Ελλάδος στο προολυμπιακό τουρνουά του 1964.
Καριέρα
Ο Μπουσβάρος ξεκίνησε να αγωνίζεται στην ανδρική ομάδα του Άρη το 1953, με προπονητή τον Ανέστη Πεταλίδη. Στις δύο πρώτες χρονιές του με την ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν γνώρισε κάποια διάκριση σε τοπικό επίπεδο, αλλά ήταν φιναλίστ στο διεθνές τουρνουά του Βιαρέτζο, όπου οι "κίτρινοι" ηττήθηκαν από τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου. Ο Μπουσβάρος σημείωσε για πρώτη φορά διψήφιο αριθμό πόντων στις 30 Ιανουαρίου 1955, όταν με τους 14 που πέτυχε, ο Άρης επιβλήθηκε με 82-27 της Αρμενικής για το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης.
Το 1958, είχε πλέον καθιερωθεί ως βασικό στέλεχος της πεντάδας του Άρη, με τους "κίτρινους" να κατακτούν το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά μετά από 28 χρόνια και να προκρίνονται στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος. Ο Άρης κατέλαβε τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, με τον Μπουσβάρο να πετυχαίνει 56 πόντους σε έξι αγώνες.
Την επόμενη χρονιά, η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο τοπικό πρωτάθλημα και προκρίθηκε στην τελική φάση της διοργάνωσης, όπου μετά την ήττα του από τον ΠΑΟΚ σε αγώνα μπαράζ στις 9 Αυγούστου 1959, αναδείχθηκε δευτεραθλητής Ελλάδος για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Ο Μπουσβάρος πέτυχε 68 πόντους στους πέντε αγώνες στους οποίους αγωνίστηκε.
Τις δύο επόμενες χρονιές, οι "κίτρινοι" κατέλαβαν την τέταρτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ο Μπουσβάρος πραγματοποίησε τις πρώτες του εμφάνισεις με τη φανέλα της εθνικής Ελλάδος, στις φιλικές νίκες κατά της Τυνησίας και της Λιβύης, στις 3 και 4 Ιουνίου 1961, σε αναμετρήσεις που έλαβαν χώρα στην Τύνιδα.
Στο πρωτάθλημα της σεζόν 1962-63, ο Άρης κατέκτησε την πέμπτη θέση και κέρδισε τη συμμετοχή του στο πρώτο πρωτάθλημα Α' Εθνικής κατηγορίας, που πραγματοποιήθηκε την επόμενη χρονιά. Ο Μπουσβάρος αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ της ομάδας του, η οποία κατέλαβε εκ νέου την πέμπτη θέση. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, αγωνίστηκε με την ελληνική εθνική ομάδα στο προολυμπιακό τουρνουά, το οποίο διοργανώθηκε στη Γενεύη, χωρίς να καταφέρει να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 1964-65, ο Άρης κατέλαβε τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, με τον Μπουσβάρο να πετυχαίνει 185 πόντους σε 18 αγώνες. Ακολούθησε ακόμη μία δεύτερη θέση την επόμενη χρονιά, με τους "κίτρινους" να διεκδικούν τον τίτλο από την ΑΕΚ μέχρι την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Παρέμεινε με την ομάδα του Άρη μέχρι και τη σεζόν 1968-69, κατά την οποία είχε 6,9 πόντους μέσο όρο.
Επανήλθε στην ενεργό δράση το 1972, όταν στις 16 Ιανουαρίου αγωνίστηκε στον αγώνα εναντίον του Αμαρουσίου, όπου οι "κίτρινοι" ηττήθηκαν με 68-67.
Ο Μπουσβάρος συνέχισε να συνεισφέρει στον σύλλογο από διοικητικό πόστο πλέον και κατά τη δεκαετία του '80, η παρουσία του υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική στο να πραγματοποιηθεί η μεταγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη στην ομάδα των "κίτρινων", το καλοκαίρι του 1984.
Διακρίσεις
Άρης
Δευτεραθλητής Ελλάδας: 1958, 1959, 1965, 1966
Τριταθλητής Ελλάδας: 1967, 1968
Πρωταθλητής Θεσσαλονίκης: 1958
Παραπομπές
Πηγές
"Η ιστορία του Άρη • Τόμος 2: Μπάσκετ (1922-2000)", Κωνσταντίνος Ίντος, έκδοση συνδέσμου οπαδών «SUPER-3» (εκτύπ. TYPOFFSET), Θεσσαλονίκη 2004
Ο πραγματικός «Πατριάρχης» του μπάσκετ! - Pamesports.gr
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έλληνες καλαθοσφαιριστές
Καλαθοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας
Καλαθοσφαιριστές Άρη
Σμολ φόργουορντ
|
372925
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CE%99%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85
|
Επιστολή Ιακώβου
|
Η Επιστολή Ιακώβου είναι ένα από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι συγγραφέας της ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν πως η συγγραφή της επιστολής θα πρέπει να ολοκληρώθηκε στο χρονικό διάστημα μεταξύ του 45 και του 48, ενώ υπάρχει και η άποψη πως ο Ιάκωβος την έγραψε, αργότερα, γύρω στο 62 μ.Χ..
Διάγραμμα περιεχομένου
Χαιρετισμός. (1:1)
Δοκιμασίες και πειρασμοί. (1:2-17)
Ο λόγος του Θεού. (1:18-27)
Καταδίκη της μεροληψίας. (2:1-13)
Έργα και πίστη. (2:14-26)
Η γλώσσα: Ευλογία ή κατάρα; (3:1-12)
Σοφία: Η αληθινή και η ψεύτικη. (3:13-18)
Ζηλοφθονία: Αίτια και θεραπεία. (4:1-17)
Οι πλούσιοι και η επερχόμενη κρίση. (5:1-6)
Εκκλησία και υπομονή. (5:7-12)
Η προσευχή και η θεραπεία των ασθενών. (5:13-20)
Υποσημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
newlife4you.gr: το αρχαίο κείμενο του βιβλίου στην κριτική έκδοση των Νέστλε-Άλαντ
gospel.gr: το βιβλίο στην Νεοελληνική Μετάφραση και στην Μεταφορά στη Νεοελληνική
Βιβλία της Καινής Διαθήκης
|
44841
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B5%CE%B2%CE%BF
|
Σαράγεβο
|
Το Σαράγεβο ή Σεράγεβο (λατινικό: Sarajevo, κυριλλικό: Сарајево), είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και η de jure πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας, με πληθυσμό 275.524 στα τρέχοντα διοικητικά του όρια. Η μητροπολιτική περιοχή του, που περιλαμβάνει το Καντόνι του Σαράγεβο, το Ανατολικό Σαράγεβο και γειτονικούς δήμους, έχει 555.210 κατοίκους. Φωλιασμένο μέσα στην ευρύτερη κοιλάδα του Σαράγεβο της Βοσνίας, περιβάλλεται από τις Δειναρικές Άλπεις και βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Mίλιατσκα, στην καρδιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.
Το Σαράγεβο είναι το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, ξεχωριστό κέντρο πολιτισμών στα Βαλκάνια, με την περιφερειακού εύρους επιρροή του στην ψυχαγωγία, τα μέσα ενημέρωσης, τη μόδα και τις τέχνες.
Λόγω της μακράς και πλούσιας ιστορίας του και της θρησκευτικής και πολιτιστικής ποικιλομορφίας, το Σαράγεβο αποκαλείται συχνά «Ιερουσαλήμ της Ευρώπης» ή «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων». Είναι η μόνη μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη που διαθέτει τζαμί, καθολική εκκλησία, ορθόδοξη εκκλησία και συναγωγή στην ίδια γειτονιά. Περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο, η πόλη φιλοξενεί επίσης τον πρώτο θεσμό τριτοβάθμιας εκπαίδευσης των Βαλκανίων με τη μορφή ενός Ισλαμικού πολυτεχνείου, που ονομάζεται Saraybosna Osmanlı Medrese, σήμερα τμήμα του Πανεπιστημίου του Σεράγεβο.
Αν και ο οικισμός στην περιοχή χρονολογείται από την προϊστορική εποχή, η σύγχρονη πόλη δημιουργήθηκε ως Οθωμανικό οχυρό το 15ου αιώνα. Το Σαράγεβο έχει προσελκύσει τη διεθνή προσοχή αρκετές φορές καθ' όλη την ιστορία του. Το 1885 ήταν η πρώτη πόλη στην Ευρώπη και η δεύτερη στον κόσμο με δίκτυο ηλεκτρικού τραμ που διέσχιζε την πόλη, μετά το Σαν Φρανσίσκο. Το 1914 υπήρξε ο τόπος της δολοφονίας του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας, που προκάλεσε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τον οποίο η πόλη γνώρισε μια περίοδο στασιμότητας ως τμήμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Η ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στη Δεύτερη Γιουγκοσλαβία οδήγησε σε μαζική επέκταση του Σαράγεβο, πρωτεύουσας της δημοκρατίας, που φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1984. Για 1.425 ημέρες, από τον Απρίλιο του 1992 έως τον Φεβρουάριο του 1996, η πόλη υπέστη τη μακρύτερη πολιορκία πρωτεύουσας στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου, κατά τον Πόλεμο της Βοσνίας και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Ετυμολογία
Το παλαιότερο γνωστό όνομα για τη μείζονα περιοχή της κεντρικής Βοσνίας του σημερινού Σαράγεβο είναι Βρχμπόσνα.
Το Σαράγεβο είναι εκσλαβισμένη λέξη με βάση το σαράι, την Τουρκική λέξη για το ανάκτορο Η κατάληξη εβο μπορεί να προέρχεται από τον όρο σαράι οβασί που πρωτοεμφανίζεται το 1455, και σημαίνει «τα πεδία γύρω από το ανάκτορο» ή απλώς «πεδία του ανακτόρου».
Εντούτοις, στο Λεξικό του Τουρκικών δανικών λέξεων, ο Αμπντουλάχ Σκάλιτς υποστηρίζει ότι η κατάληξη εβο είναι πιθανότερα το διαδεδομένο σλαβικό επίθεμα που χρησιμοποιείται για να δηλώσει τοπωνύμια, παρά από την τουρκική κατάληξη οβα, όπως προτείνουν ορισμένοι. Η πρώτη αναφορά του ονόματος Σαράγεβο έγινε σε επιστολή του 1507 του Φιρούζ Μπέη. Το επίσημο όνομα κατά την 400χρονη Οθωμανική περίοδο ήταν Σαραϊμποσνά (Ανάκτορο της Βοσνίας), όπως είναι και στη σημερινή Τουρκική.
Το Σαράγεβο είχε πολλά προσωνύμια. Το παλαιότερο είναι Σεχέρ, που είναι ο όρος που χρησιμοποίησε ο Ισα-Μπεγκ Ισάκοβιτς για να περιγράψει την πόλη που επρόκειτο να χτίσει. Πρόκειται για μια τουρκική λέξη που σημαίνει μια ανώτερη πόλη βασικής σημασίας (σεχίρ), που με τη σειρά της προέρχεται από την Περσική: شهر σαχρ (πόλη). Καθώς αναπτύχθηκε το Σεράγεβο, πολλά προσωνύμια προέκυψαν από συγκρίσεις με άλλες πόλεις του ισλαμικού κόσμου, όπως «Δαμασκός του Βορρά». Το δημοφιλέστερο από αυτά ήταν «Ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ».
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μια πιο σωστή μετάφραση του σαράι είναι κυβερνητικό γραφείο ή κατοικία. Σαράι είναι συνηθισμένη λέξη στα τουρκικά για ένα ανάκτορο ή ένα αρχοντικό (από την περσική λέξη سرای σαράι, που σημαίνει «κατοικία, ανάκτορο»).
Περιβάλλον
Γεωγραφία
Το Σεράγεβο βρίσκεται κοντά στο γεωμετρικό κέντρο της τριγωνικής Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και στην ιστορική περιοχή της κυρίως Βοσνίας. Βρίσκεται 518 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στην κοιλάδα του Σαράγιεβο, στο μέσο των Δειναρικών Άλπεων.Η ίδια η κοιλάδα αποτελούσε άλλοτε μια τεράστια έκταση πράσινου, αλλά έδωσε τη θέση της στην αστική επέκταση και ανάπτυξη των πόλεων στην εποχή μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πόλη περιβάλλεται από έντονα δασωμένους λόφους και πέντε μεγάλα βουνά. Η υψηλότερη από τις γύρω κορυφές είναι η Τρεσκάβιτσα στα 2.088 μέτρα, στη συνέχεια το βουνό Μπιελάσνιτσα στα 2.067 μέτρα, το Τζαχορίνα στα 1.913 μέτρα, το Τρέμπεβιτς στα 1.627 μέτρα και 1.502 μέτρα το Ίγκμαν, που είναι το χαμηλότερο. Τα τελευταία τέσσερα είναι επίσης γνωστά ως Ολυμπιακά Όρη του Σεράγεβο (λόγω των Χειμερινών Ολυμπιακών του 1984). Η ίδια η πόλη έχει ανάλογο ποσοστό λοφώδους εδάφους, όπως αποδεικνύεται από τους πολλούς έντονα κεκλιμένους δρόμους και τις κατοικίες που φαίνεται να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές.
Ο ποταμός Mίλιατσκα είναι ένα από τα κύρια γεωγραφικά χαρακτηριστικά της πόλης. Διαρρέει την πόλη από τα ανατολικά μέσω του κέντρου του Σαράγεβο προς το δυτικό τμήμα της πόλης, όπου τελικά συναντά τον ποταμό Μπόσνα. Ο ποταμός Mίλιατσκα είναι ο «Πποταμός του Σαράγεβο», με τις πηγές του (Βρέλο Μίλατσκε) 2 χιλιόμετρα νότια της πόλης Πάλε στους πρόποδες του όρους Τζαχορίνα, αρκετά χιλιόμετρα ανατολικά του κέντρου του Σαράγεβο. Οι πηγές του Μπόσνα, Βρέλο Μπόσνε κοντά στο Ιλιτζα (δυτικό Σαράγεβο), είναι ένα ακόμη φυσικό αξιοθέατο και ένας δημοφιλής προορισμός για τους κατοίκους του Σεράγεβο και άλλους τουρίστες. Αρκετοί μικρότεροι ποταμοί και ρέματα όπως ο Κόσεβσκι Πότοκ διαρρέουν επίσης την πόλη και τα περίχωρά της.
Αστικό τοπίο
Το Σαράγεβο βρίσκεται κοντά στο κέντρο της τριγωνικής Βοσνίας και Ερζεγοβίνης στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Η κυρίως πόλη του Σαράγεβο αποτελείται από τέσσερις δήμους: Τσεντάρ (Κέντρο), Νόβι Γκραντ (Νέα Πόλη), Νόβο Σαράγιεβο (Νέο Σαράγεβο) και Στάρι Γκραντ (Παλαιά Πόλη), ενώ η Μητροπολιτική περιοχή του Σαράγεβο (περιοχή του Μείζονος Σαράγιεβο) περιλαμβάνει αυτούς και τους γειτονικούς δήμους Ίλιτζα, Χάτζιτσι, Βόγκοστσα και Ίλιγιας (πριν από τον πόλεμο και τη νέα διοικητικη διαίρεση (που επιβλήθηκε με τη συμφωνία του Ντέιτον), η Μητρόπολη του Σαράγεβο αποτελείτο επίσης, εκτός από τους προαναφερθέντες, και από τρεις δήμους, σήμερα διαιρεμένους μεταξύ της Ομοσπονδία Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και της Σερβικής Δημοκρατίας - τους Τρνόβο, Λουκάβιτσα και Πάλε. Η πόλη έχει μια αστική περιοχή 1.041,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το Βελίκι Παρκ (Μεγάλο Πάρκο) είναι η μεγαλύτερη περιοχή πρασίνου στο κέντρο του Σεράγεβο. Περιβάλλεται από τους δρόμους Τίτοβα, Κόσεβο, Ντζιντζίκοβατς, Τίνα Ουγιέβιτσα και Τράμπινα και στο χαμηλότερο τμήμα του υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στα Παιδιά του Σαράγεβο.
Κλίμα
Το Σαράγεβο έχει υγρό ηπειρωτικό κλίμα. Το κλίμα του Σαράγεβο εμφανίζει επιρροές των ωκεάνιων ζωνών, με τέσσερις εποχές και ομοιόμορφα κατανεμημένες βροχοπτώσεις. Η εγγύτητα της Αδριατικής Θάλασσας μετριάζει κάπως το κλίμα του Σαράγεβο, αν και τα βουνά στα νότια της πόλης μειώνουν σημαντικά αυτή τη θαλάσσια επιρροή. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 10° C, με τον Ιανουάριο (-0.5° C) να είναι ο ψυχρότερος και ο Ιούλιος (19.7° C) ο θερμότερος.
Η υψηλότερη καταγραφείσα θερμοκρασία ήταν στις 19 Αυγούστου 1946 και στις 23 Αυγούστου 2008 (41,0), ενώ η χαμηλότερη (-26,2° C) στις 25 Ιανουαρίου 1942. Κατά μέσο όρο ανά έτος το Σαράγεβο έχει 46 ημέρες που η θερμοκρασία υπερβαίνει τους 32° C και 4 ημέρες που η θερμοκρασία πέφτει κάτω από -15° C. Η πόλη εμφανίζει κατά κανόνα μέτρια νεφελώδη ουρανό, με μέση ετήσια νεφοκάλυψη 45%.
Ο πιο συννεφιασμένος μήνας είναι ο Δεκέμβριος (75% μέση νεφοκάλυψη), ενώ ο καθαρότερος ο Αύγουστος (37%). Οι μέτριες βροχοπτώσεις εμφανίζονται αρκετά σταθερά καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους, με μέσο όρο 75 ημερών βροχόπτωσης. Οι κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες επέτρεψαν να ευδοκιμήσουν στην περιοχή τα χειμερινά αθλήματα, έτσι εξηγείται η διεξαγωγή των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984 στο Σαράγεβο. Η μέση ταχύτητα των ανέμων είναι 28 - 48 km / h και η πόλη έχει 1.769 ώρες ηλιοφάνειας/έτος.
Ατμοσφαιρική ρύπανση
Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι σημαντικό πρόβλημα στο Σαράγεβο. Σύμφωνα με τη Βάση Δεδομένων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την Ατμοσφαιρική Ρύπανση του 2016
, η μέση ετήσια συγκέντρωση σωματιδίων PM2.5 το 2010 εκτιμήθηκε σε 30 μg/m3 με βάση τη μέτρηση PM10, που είναι 3 φορές υψηλότερη από τη συνιστώμενη από τις Κατευθυντήριες Οδηγίες Ποιότητας του Αέρα του ΠΟΥ για τα μέσα ετήσια PM2.5.
Ιστορία
Αρχαία εποχή
Από τα αρχαιότερα ευρήματα κατοίκησης στην περιοχή του Σαράγεβο είναι εκείνα του Νεολιθικού πολιτισμού Μπούτμιρ. Οι ανακαλύψεις στο Μπούτμιρ έγιναν στο σημερινό προάστιο Ιλιτζα του Σαράγεβο το 1893 από τις Αυστροουγγρικές αρχές κατά την κατασκευή μιας γεωργικής σχολής. Ο πλούτος της περιοχής σε πυριτόλιθο ήταν ελκυστικός για τους νεολιθικούς ανθρώπους και ο οικισμός άκμασε. Ο οικισμός ανέπτυξε μοναδικά σχέδια κεραμικής και αγγείων, που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους του Μπούτμιρ ως μοναδικό πολιτισμό, όπως περιγράφεται στο Διεθνές Συνέδριο Αρχαιολόγων και Ανθρωπολόγων, που συνήλθε στο Σεράγεβο το 1894.
Ο επόμενος σημαντικός πολιτισμός στο Σαράγεβο ήταν οι Ιλλυριοί. Οι αρχαίοι, που θεωρούσαν πατρίδα τους το μεγαλύτερο μέρος των Δυτικών Βαλκανίων, είχαν αρκετούς σημαντικούς οικισμούς στην περιοχή, κυρίως γύρω από τον ποταμό Mίλιατσκα και την κοιλάδα του Σαράγεβο. Οι Ιλλυριοί στην περιοχή του Σεράγεβο ανήκαν στους Δαισιτάτες, τον τελευταίο λαό της Ιλλυρίας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, που αντιστάθηκε στη Ρωμαϊκή κατάκτηση. Η ήττα τους από το μετέπειτα Ρωμαίο αυτοκράτορα Τιβέριο το 9 μ.Χ. σηματοδοτεί την έναρξη της ρωμαϊκής κυριαρχίας στην περιοχή. Οι Ρωμαίοι δεν εποίκισαν ποτέ την περιοχή της σημερινής Βοσνίας, αλλά η ρωμαϊκή αποικία Aquae Sulphurae βρισκόταν κοντά στην κορυφή της σημερινής Ιλιτζα και ήταν ο σημαντικότερος οικισμός της εποχής. Μετά τους Ρωμαίους στην περιοχή οι εγκαταστάθηκαν οι Γότθοι, ακολουθούμενοι από τους Σλάβους τον 7ο αιώνα.
Μεσαίωνας
Οι Σλάβοι ήρθαν στη Βοσνία τον 7ο αιώνα, αλλά οι λεπτομέρειες των μετακινήσεων και της εγκατάστασής τους στη χώρα παραμένουν άγνωστες. Πάντως ορισμένα σλαβικά τεχνουργήματα σώζωνται από τότε και είναι αρκετά σίγουρο ότι εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του Σαράγεβο, αντικαθιστώντας τους Ιλλυριούς. Η Κατερά, μία από τις δύο αρχικές Βοσνιακές πόλεις που αναφέρθηκε από τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο στο Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν, βρέθηκε στα νοτιοανατολικά του Σεράγεβο. Από την εποχή πριν την Οθωμανική κατάκτηση ελάχιστοι οικισμοί έχουν απομείνει στην περιοχή, μην επιτρέποντας την κατανόηση της ιστορίας της περιοχής του Σαράγεβο κατά το Μεσαίωνα.
Οι πρώτες αναφορές για τη Βοσνία περιγράφουν μια μικρή περιοχή, που ήταν βασικά η κοιλάδα του ποταμού Μπόσνα, που εκτεινόταν από τη σημερινή Ζένιτσα μέχρι το Σαράγεβο. Το 12ο αιώνα, όταν η Βοσνία έγινε υποτελής της Ουγγαρίας, ο πληθυσμός αποτελείτο κυρίως από μέλη της Βοσνιακής Εκκλησίας. Η περιοχή του σημερινού Σαράγεβο ήταν τμήμα της βοσνιακής επαρχίας Βρχμπόσνα, κοντά στο παραδοσιακό κέντρο του βασιλείου. Αν και υπήρχε ένας οικισμός με το όνομα Βρχμπόσνα, η ακριβής θέση του Σαράγεβο της εποχής είναι υπό συζήτηση. Κατά το Μέσο Μεσαίωνα (1000 - 1250) διάφορα έγγραφα αναφέρονται σε ένα τόπο στην περιοχή ονόματι «Tόρνικ». Καθ΄ όλες τις ενδείξεις, το Tornik ήταν μια πολύ μικρή αγορά, που περιβαλλόταν από ένα αναλογικά μικρό χωριό, που δεν θεωρείτο πολύ σημαντική από τους εμπόρους της Ραγούσας. Ακόμα και το τοπικό φρούριο του Χόντιτζεντ το υπερασπίζονταν μόλις δύο δωδεκάδες άνδρες όταν έπεσε στους Τούρκους.
Άλλοι υποστηρίζουν ότι η Βρχμπόσνα ήταν μεγάλος οικισμός, που βρισκόταν στη μέση του σύγχρονου Σαράγεβο. Παπικά έγγραφα δείχνουν ότι το 1238 χτίστηκε στην πόλη ένας ναός αφιερωμένος στον Άγιο Παύλο. Οι μαθητές των σημαντικών αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου σταμάτησαν στην περιοχή, ιδρύοντας εκκλησία στο Βρέλο Μπόσνε. Είτε η πόλη βρισκόταν ή όχι στο σημερινό Σαράγεβο, τα έγγραφα επιβεβαιώνουν τη σημασία αυτής και της περιοχής. Ίσως υπήρχε ένα χωριό περίχωρα της ίδιας της πόλης, κοντά στη σημερινή πόλη Ιλιτζα, μία από τις πιο ελκυστικές περιοχές για κατοίκηση την περιοχή, που είχε κατοικηθεί σημαντικά σε όλες σχεδόν τις περιόδους της ιστορίας της. Η Βρχμπόσνα ήταν μια σλαβική ακρόπολη από το 1263 μέχρι την κατάληψή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1429. Δεδομένης της σημασίας του Αγίου Πέτρου, θα ήταν πιθανώς ένας πολύ σημαντικός καθεδρικός ναός, αλλά η ακριβής του θέση είναι άγνωστη. Μερικοί έχουν υποστηρίξει ότι βρισκόταν στη σημερινή συνοικία του Σαράγεβο Σκεντέριγια, καθώς λέγεται ότι κατά την ανοικοδόμηση στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκαν κίονες ρωμαϊκού ρυθμού που χρονολογούνται από το 12ο αιώνα.
Οθωμανική περίοδος
[[File:Sebilj, Sarajevo.jpg|thumb|Το ΄΄Σέμπιλι είναι ένα ψευδοοθωμανικού ρυθμού ξύλινο συντριβάνι στο κέντρο της πλατείας Μπαστσάρσιγια.]]
Το Σαράγεβο ιδρύθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία τη δεκαετία του 1450 με την κατάκτηση της περιοχής, με το 1461 να χρησιμοποιείται ως ημερομηνία ίδρυσης της πόλης. Ο πρώτος οθωμανικός κυβερνήτης της Βοσνίας, Ισά-Μπεγκ Ισάκοβιτς, μετέτρεψε το σύμπλεγμα χωριών σε πόλη και πρωτεύουσα του κράτους, οικοδομώντας μια σειρά βασικών κτιρίων, όπως ένα τζαμί, μια κλειστή αγορά, ένα δημόσιο λουτρό, έναν ξενώνα και φυσικά το κάστρο του κυβερνήτη («Σαράι») που έδωσε στην πόλη το σημερινό του όνομα. Το τζαμί ονομάστηκε «Τσάρεβα Τζαμίγια» (Τζαμί του Αυτοκράτορα) προς τιμή του Σουλτάνου Μωάμεθ Β΄. Με την ανοικοδόμηση το Σαράγεβο γρήγορα κατέστη η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής. Ο οικισμός καθιερώθηκε ως πόλη, που ονομάστηκε Μπόσνα-Σαράι, γύρω από την ακρόπολη το 1461. Το όνομα Σαράγεβο προέρχεται από το τουρκικό σαράι οβασί, που σημαίνει το πεδίο γύρω από το σαράι.
Μετά την απέλαση των Εβραίων από την Ισπανία στα τέλη του 15ου αιώνα και την πρόσκληση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για μετεγκατάσταση του πληθυσμού τους, έφτασαν στο Σαράγεβο Σεφαρδίτες, που με την πάροδο του χρόνου θα έκαναν την πόλη ηγετικό κέντρο του Σεφαρδίτικου πολιτισμού και της γλώσσας Λαντίνο. Αν και σχετικά μικρή σε μέγεθος, μια εβραϊκή συνοικία θα αναπτυσσόταν σε αρκετά τετράγωνα στη Μπαστσάρσιγια.
Πολλοί ντόπιοι Χριστιανοί προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ εκείνη την εποχή. Για να φιλοξενεί τους νέους προσκυνητές στο δρόμο προς τη Μέκκα το 1541 ο επιμελητής του Γαζή Χουσρέβ Μπέη Βεκίλ Χαράτς έχτισε ένα τζαμί Προσκυνητών, που μέχρι σήμερα είναι γνωστό ως Τζαμί Χάτζισκα.
Υπό ηγέτες όπως ο δεύτερος κυβερνήτης Γαζή Χουσρέβ Μπεγκ, το Σαράγεβο αναπτύχθηκε με ταχύ ρυθμό. Ο Χουσρέβ έδωσε σε μεγάλο βαθμό στην πόλη το σχήμα της, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Παλιάς Πόλη χτίστηκε επί της διοίκησής του. Το Σαεράγεβο έγινε γνωστό για τη μεγάλη αγορά και τα πολλά τζαμιά του, που μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα αριθμούσαν πάνω από 100. Στην κορύφωση της ακμής της αυτοκρατορίας, το Σαράγεβο ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη οθωμανική πόλη στα Βαλκάνια μετά την Κωνσταντινούπολη. Το 1660 ο πληθυσμός της εκτιμάται ότι ξεπερνούσε τις 80.000. Αντίθετα το Βελιγράδι το 1838 είχε 12.963 κατοίκους και το Ζάγκρεμπ το 1851 είχε 14.000. Οταν άλλαξε η πολιτική κατάσταση το Σαράγεβο έγινε πεδίο πολεμικών συγκρούσεων.
Το 1697, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Τουρκικού Πολέμου, ο Πρίγκιπας Ευγένιος της Σαβοΐας ηγήθηκε μιας επιδρομής της Μοναρχίας των Αψβούργων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την οποία κατέλαβε το Σεράγεβο και το άφησε μολυσμένο από την πανώλη και ισοπεδωμένο από τη φωτιά. Αφού οι άντρες του το λεηλάτησαν τελείως, πυρπόλησαν την πόλη και την κατέστρεψαν σχεδόν όλη σε μια μέρα. Μόνο ελάχιστες γειτονιές, μερικά τζαμιά και μια ορθόδοξη εκκλησία έμειναν όρθια. Πολλές άλλες πυρκαγιές κατέστρεψαν την πόλη, που αργότερα ανοικοδομήθηκε, αλλά ποτέ δεν ανέκαμψε πλήρως από την καταστροφή. Το 1807 είχε περίπου 60.000 κατοίκους.
Τη δεκαετία του 1830, κατά τη Βοσνιακή εξέγερση, αρκετές μάχες έλαβαν χώρα γύρω από την πόλη, υπό την ηγεσία του Χουσείν Γκραντάσεβιτς. Σήμερα ένας μεγάλος δρόμος της πόλης ονομάζεται Ζμάι οντ Μπόσνε (Δράκου της Βοσνίας) προς τιμή του. Η εξέγερση απέτυχε και για αρκετές ακόμη δεκαετίες το Οθωμανικό κράτος διατήρησε τον έλεγχο της Βοσνίας.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέστησε το Σαράγεβο σημαντικό διοικητικό κέντρο το 1850. Η Μπαστσάρσιγια ανοικοδομήθηκε ως παλιά αγορά και ιστορικό και πολιτιστικό κέντρο της πόλης.
Αυστροουγγαρία
Η κατοχή από την Αυστροουγγαρία της Βοσνία και Ερζεγοβίνης έγινε το 1878 στο πλαίσιο της Συνθήκης του Βερολίνου και η πλήρης προσάρτηση ακολούθησε το 1908, εξοργίζοντας τους Σέρβους. Το Σαράγεβο εκβιομηχανίστηκε από την Αυστροουγγαρία, που χρησιμοποίησε την πόλη ως περιοχή δοκιμών για νέες εφευρέσεις όπως το τραμ, οι οποίες δημιουργήθηκε εκεί το 1885 πριν λειτουργήσει αργότερα στη Βιέννη. Αρχιτέκτονες και μηχανικοί που επιθυμούσαν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του Σαράγεβο ως σύγχρονης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας έσπευσαν στην πόλη. Μια πυρκαγιά που έκαψε ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης (τσάρσιγια) άφησε περισσότερο χώρο για ανάπλαση. Το αποτέλεσμα ήταν η πόλη να έχει ένα μοναδικό συνδυασμό της σωζώμενης αγοράς της οθωμανικής πόλης και της σύγχρονης δυτικής αρχιτεκτονικής. Το Σαράγεβο έχει επίσης μερικά παραδείγματα Ζετσεσιονιστικού και Ψευδομαυριτανικού ρυθμού, που χρονολογούνται από αυτήν την περίοδο.
Η αυστροουγγρική περίοδος ήταν μεγάλης ανάπτυξης για την πόλη, καθώς η Δυτική δύναμη αναβάθμισε το νέο της απόκτημα στα πρότυπα της Βικτωριανής εποχής. Στα χρόνια αυτά κατασκευάστηκαν διάφορα εργοστάσια και άλλα κτίριακαι ένας μεγάλος αριθμός ιδρυμάτων τόσο δυτικοποιήθηκαν όσο και εκσυγχρονίσθηκαν. Για πρώτη φορά στην ιστορία ο πληθυσμός του Σαράγιεβο άρχισε να γράφει στη Λατινική γραφή. Για πρώτη φορά η πόλη επεκτάθηκε σημαντικά εκτός των παραδοσιακών συνόρων της. Μεγάλο μέρος του σύγχρονου κεντρικού δήμου της πόλης (Centar) κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η αρχιτεκτονική στο Σαράγεβο αναπτύχθηκε γρήγορα με ένα ευρύ φάσμα ρυθμών και κτιρίων. Ο καθεδρικός ναός της Ιερής Καρδιάς, για παράδειγμα, κατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας στοιχεία νεογοτθικής και ρωμανικής αρχιτεκτονικής. Το Εθνικό Μουσείο, η ζυθοποιοία του αεράγεβο και το Δημαρχείο κατασκευάστηκαν επίσης αυτή την περίοδο. Επιπλέον οι Αυστριακοί αξιωματούχοι έκανα ν το Σαράγεβο την πρώτη πόλη με τραμ σε αυτό το τμήμα της Ευρώπης
Παρόλο που το Βιλαέτι της Βοσνίας de jure παρέμεινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, de facto κυβερνιόταν ως αναπόσπαστο τμήμα της Αυστροουγγαρίας, με τους Οθωμανούς να μην έχουν λόγο στην καθημερινή διακυβέρνησή της. Αυτό διήρκεσε μέχρι το 1908, όταν προσαρτήθηκε επισήμως και μετατράπηκε σε συγκυριαρχούμενο, ελεγχόμενο από κοινού από την Αυστριακή Αυτοκρατορία και από το Βασίλειο της Ουγγαρίας.
Κατά το γεγονός, που πυροδότησε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας δολοφονήθηκε μαζί με τη σύζυγό του Σοφία, Δούκισσα του Χόχενμπεργκ, στο Σαράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914 από έναν αυτοαποκαλούμενο Γιουγκοσλάβο, το Γκαβρίλο Πρίντσιπ, μέλος της Νέας Βοσνίας (επαναστατική οργάνωση Βοσνίων, κυρίως, αλλά όχι μόνο, Σέρβων). Αντιδρώντας πολλοί κάτοικοι του Σαράγεβο οργάνωσαν ταραχές εναντίον των Σέρβων, σκοτώνοντας δύο και καταστρέφοντας την περιουσία τους.
Στον πόλεμο που ακολούθησε όμως οι περισσότερες συγκρούσεις στα Βαλκάνια έλαβαν χώρα κοντά στο Βελιγράδι και το Σαράγεβο απέφυγε σε μεγάλο βαθμό ζημιές και καταστροφές. Μετά τον πόλεμο, μετά την ίδρυση του Βασίλειου της Γιουγκοσλαβίας, το Σαράγεβο έγινε η πρωτεύουσα της Επαρχίας του Δρίνου.
Γιουγκοσλαβία
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και με τη συμβολή του Σερβικού στρατού παράλληλα με τα εξεγερθέντα Σλαβικά έθνη της Αυστροουγγαρίας, το Σαράγεβο έγινε τμήμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Αν και διατήρησε κάποια πολιτική σημασία ως κέντρο πρώτα της περιοχής της Βοσνίας και στη συνέχεια της Μπανόβινας του Δρίνου, η πόλη δεν ήταν πλέον εθνική πρωτεύουσα και η επιρροή της παγκοσμίως μειώθηκε.
Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο στρατός του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας ηττήθηκε από τις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις. Μετά από γερμανική επίθεση βομβαρδισμού, το Σαράγεβο καταλήφθηκε στις 15 Απριλίου 1941 από τη 16η Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού. Οι δυνάμεις του Άξονα δημιούργησαν το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας και περιέλαβαν το Σαράγεβο στην επικράτειά του.
Αμέσως μετά την κατάληψη, η κύρια σεφαρδίτικη εβραϊκή συναγωγή, Il Kal Grande, λεηλατήθηκε, κάηκε και καταστράφηκε από τους Ναζί, με τη βοήθεια μιας χούφτας τοπικών Βοσνίων (Μουσουλμάνων). Μέσα σε λίγους μήνες οι αιωνόβιες Σεφαρδίτικες και Ασκεναζίτικες εβραϊκές κοινότητες του Σαράγεβο, που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του Βοσνιακού Εβραϊσμού, θα συγκεντρώνονταν στην Παλιά Συναγωγή και θα εκτοπίζονταν για θανάτωση στα κροατικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περίπου το 85% του εβραϊκού πληθυσμού της Βοσνίας θα πέθαινε στα χέρια των Ναζί και των Ουστάσι κατά το Ολοκαύτωμα. Το Χάγκανταχ (ιερό βιβλίο) του Σαράγεβο ήταν το σημαντικότερο κειμήλιο που σώθηκε από την εποχή εκείνη, φυγαδευμένο λάθρα από το Σεράγεβο και διασωθέν από τους Ναζί και τους Ουστάσι από τον αρχιβιβλιοθηκάριο του Εθνικού Μουσείου, Ντερβίς Κορκούτ.
Στις 12 Οκτωβρίου 1941 μια ομάδα 108 επίσημων Βόσνιων πολιτών του Σαράγεβο υπέγραψε το Ψήφισμα των Μουσουλμάνων του Σαράγεβο με το οποίο καταδίκαζε τη δίωξη των Σέρβων που οργάνωσαν οι Ουστάσι, έκανε διάκριση μεταξύ των Βοσνίων που συμμετείχαν σε τέτοιους διωγμούς και του υπόλοιπου πληθυσμού των Βοσνίων, παρουσίασε πληροφορίες για τους διωγμούς των Βόσνιων από Σέρβους και ζήτησε ασφάλεια για όλους τους πολίτες της χώρας, ανεξάρτητα από την ταυτότητά τους Στα μέσα του καλοκαιριού του 1942 περίπου 20.000 Σέρβοι βρήκαν καταφύγιο στο Σαράγεβο από την τρομοκρατία των Ουστάσι.
Η πόλη βομβαρδίστηκε από τους Συμμάχους το 1943 και το 1944. Το γιουγκοσλάβικο κίνημα των Παρτιζάνων εκπροσωπήθηκε στην πόλη. Την περίοδο Φεβρουαρίου - Μαΐου 1945, ο Μαξ Λούμπουριτς είχε στήσει την έδρα των Ουστάσι σε ένα κτίριο γνωστό ως Βίλα Λούμπουριτς και το χρησιμοπιούσείησε ως τόπο βασανιστηρίων και εκτέλεσης, όπου 323 θύματα αναγνωρίστηκαν μετά τον πόλεμο. Επικεφαλής της αντίστασης ήταν ο Βλάντιμιρ "Βάλτερ" Πέριτς, που πέθανε ενώ ηγείτο της απελευθέρωσης της πόλης στις 6 Απριλίου 1945.
Μετά τον πόλεμο, το Σαράγεβο ήταν η πρωτεύουσα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης εντός της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας επένδυσε έντονα στο Σεράγεβο, κατασκευάζοντας πολλά καινούργια οικιστικά συγκροτήματα στο Δήμο του Νόβι Γκραντ και στο δήμο Nόβο Σαράγεβο, αναπτύσσοντας παράλληλα τη βιομηχανία της πόλης και μετατρέποντας το Σαράγεβο σε μια σύγχρονη πόλη. Το Σαράγεβο μεγάλωσε γρήγορα καθώς έγινε σημαντικό περιφερειακό βιομηχανικό κέντρο της Γιουγκοσλαβίας. Μεταξύ του τέλους του πολέμου και του τέλους της Γιουγκοσλαβίας, η πόλη αυξήθηκε από πληθυσμό 115.000 κατοίκων σε περισσότερους από 600.000. Το Μνημειακό Πάρκο Βράτσα, για τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφιερώθηκε στις 25 Νοεμβρίου, «Ημέρα του Κράτους της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης», όταν το ZAVNOBIH πραγματοποίησε την πρώτη του συνάντηση το 1943.
Κορυφαία στιγμή του Σαράγεβο της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας ήταν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί του 1984. Το Σεράγεβο κέρδισε το Σαππόρο της Ιαπωνίας και το Φάλουν / Γκέτεμποργκ της Σουηδίας για να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ακολούθησε μια τουριστική έκρηξη, κάνοντας τη δεκαετία του 1980 μια από τις πιο ευημερούσες δεκαετίες της πόλης.
Πολιορκία του Σαράγεβο κατά τον Πόλεμο της Βοσνίας
Στις 6 Απριλίου 1992, το Σαράγεβο περικυκλώθηκε από το Γιουγκοσλαβικό Εθνικό Στρατό και ύστερα από τον νεοσύστατο Σερβο-βοσνιακό στρατό. Τις δύο αυτές δυνάμεις πλαισίωσαν και ένας αριθμός Σέρβων παραστρατιωτικών. Η πολιορκία και ο καθημερινός βομβαρδισμός του Σαράγεβο διήρκεσε μέχρι τον Οκτώβριο του 1995 και προκάλεσε τεράστιες καταστροφές και μετακινήσεις πληθυσμών. Υπολογίζεται ότι περίπου 10.000 Βόσνιοι σκοτώθηκαν ή χάθηκαν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Επιπλέον, περί τις 56.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν. Με το τέλος του πολέμου, ξεκίνησε άμεσα η ανοικοδόμηση της πόλης.
Ο Πόλεμος της Βοσνίας για την ανεξαρτησία είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή μεγάλης κλίμακας και δραματικές μετατοπίσεις πληθυσμών κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Σαράγεβο μεταξύ του 1992 και του 1996. Χιλιάδες κάτοικοι της πόλης έχασαν τη ζωή τους από τους συνεχείς βομβαρδισμούς και ελεύθερους σκοπευτές από τις Σερβικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, την πιο μακροχρόνια πολιορκία πρωτεύουσας στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου. Οι Σερβικές δυνάμεις της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας και του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού πολιόρκησαν στο Σαράγεβο από τις 5 Απριλίου 1992 ως τις 29 Φεβρουαρίου 1996.
Όταν η Βοσνία και Ερζεγοβίνη ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία και πέτυχε την αναγνώριση των Ηνωμένων Εθνών, οι Σέρβοι ηγέτες ανακήρυξαν ένα νέο σερβικό εθνικό κράτος τη Σερβική Δημοκρατία (RS), που αποσχίσθηκε από το έδαφος της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Ο Σερβικός Στρατός περικύκλωσε το Σαράγεβο με μια πολιορκητική δύναμη 18.000 ανδρών, στρατοπεδευμένων στους γύρω λόφους, από τους οποίους επιτίθεντο στην πόλη με πυροβολικό, όλμους, άρματα μάχης, αντιαεροπορικά όπλα, βαριά πολυβόλα, πολλαπλούς εκτοξευτήρες πυραύλων, βόμβες αεροσκαφών εκτοξευόμενες με πυραύλους και τουφέκια ελεύθερων σκοπευτών. Από τις 2 Μαΐου 1992 οι Σέρβοι απέκλεισαν την πόλη. Οι ένοπλες δυνάμεις της κυβέρνησης της Βοσνίας μέσα στην πολιορκημένη πόλη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι και ανίκανοι να σπάσουν την πολιορκία.
Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας 11.541 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 1.500 παιδιών. Επιπλέον 56.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων περίπου 15.000 παιδιών. Η απογραφή του 1991 δείχνει ότι πριν την πολιορκία η πόλη και οι γύρω περιοχές είχαν πληθυσμό 525.980 κατοίκους.
Όταν η πολιορκία έληξε, οι ρωγμές στο σκυρόδεμα που προκλήθηκαν από εκρήξεις όλμων γεμίστηκαν με κόκκινη ρητίνη. Μετά την τοποθέτηση της κόκκινης ρητίνης αυτή άφησε ένα ανθόσχημο μοτίβο που ονομάστηκε Ρόδο του Σαράγεβο.
Σήμερα
Διάφορα σύγχρονα κτίρια δεσπόζουν σήμερα στον ορίζοντα του Σαράγεβο, τα σημαντικότερα είναι τα Bosmal City Center, ARIA Centar, Sarajevo City Center και Avaz Twist Tower, που είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης των Βαλκανίων.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση τόσο του πληθυσμού όσο και του τουρισμού.Το 2014 η πόλη έζησε αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες και ταραχές και ρεκόρ βροχοπτώσεων, που προκάλεσαν ιστορικές πλημμύρες.
Διοίκηση
Μεγαλύτερη πόλη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Το Σαράγεβο είναι πρωτεύουσα της χώρας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και της υποενότητάς της, της Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, καθώς και του Καντονίου του Σαράγεβο. Είναι επίσης η de jure πρωτεύουσα μιας άλλης οντότητας, της Σερβικής Δημοκρατίας. Κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα διακυβέρνησης έχει το κοινοβούλιο ή το συμβούλιο του, καθώς και δικαστήρια, στην πόλη. Επιπλέον, πολλές ξένες διπλωματικές αντιπροσωπείες βρίσκονται στο Σεράγεβο.
Στο Σαράγεβο φιλοξενούνται το Συμβούλιο Υπουργών, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση, η Προεδρία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και η επιχειρησιακή διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.
Η έδρα του Κοινοβουλίου της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης στο Σαράγεβο υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τον Πόλεμο της Βοσνίας. Λόγω ζημιών το προσωπικό και τα έγγραφα μεταφέρθηκαν σε ένα γειτονικό ισόγειο για να συνεχιστεί η λειτουργία του. Στα τέλη του 2006 ξεκίνησαν εργασίες ανοικοδόμησης στο Κοινοβούλιο και ολοκληρώθηκαν το 2007. Το κόστος της ανοικοδόμησης καλύφθηκε κατά 80% από την Ελληνική Κυβέρνηση μέσω του Ελληνικού Προγράμματος Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων (ESOAV) και κατά 20% από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Δήμοι και διοίκηση της πόλης
Η πόλη περιλαμβάνει τέσσερις δήμους το Τσένταρ, το Νόβι Γκραντ, το Νόβο Σαράγεβο και το Στάρι Γκραντ. Καθένας τους διαθέτει τη δική του δημοτική διοίκηση και ενωμένοι σχηματίζουν μια κυβέρνηση της πόλης με το δικό της σύνταγμα. Το εκτελεστικό σώμα (Βοσνιακά: Gradska Uprava) αποτελείται από ένα δήμαρχο, με δύο αντιδημάρχους και ένα συμβούλιο. Το νομοθετικό σώμα αποτελείται από το Δημοτικό Συμβούλιο ή Gradsko Vijeće. Το συμβούλιο έχει 28 μέλη, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος του συμβουλίου, δύο αντιπρόεδροι και ένας γραμματέας. Οι Σύμβουλοι εκλέγονται από τους δήμους σε αριθμούς περίπου ανάλογους με τον πληθυσμό τους. Η κυβέρνηση της πόλης έχει επίσης ένα δικαστικό σώμα που βασίζεται στο μεταβατικό δικαστικό σύστημα, όπως περιγράφεται από τη Συμφωνία του Ντέιτον (1995), που έθεσε τέρμα στον Πόλεμο της Βοσνίας.
Οι Δήμοι του Σαράγεβο χωρίζονται περαιτέρω σε "τοπικές κοινότητες" (Βοσνιακά: Mjesne zajednice). Οι τοπικές κοινότητες έχουν μικρό ρόλο στην κυβέρνηση της πόλης και προορίζονται ως ένας τρόπος για τους απλούς πολίτες να εμπλακούν στην κυβέρνηση της πόλης. Βασίζονται στις βασικές συνοικίες της πόλης.
Μητρόπολη
Επειδή αποτελεί το πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, πανεπιστημιακό και επιστημονικών υποδομών κέντρο της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, το Σαράγεβο είναι με πάνω από 688.354 κατοίκους στη μητροπολιτική περιοχή του η μοναδική μητρόπολη της χώρας. Την εντύπωση της μητρόπολης δίνουν στο Σαράγεβο όχι μόνο η σημασία, το μέγεθος και ο πλούτος του, αλλά επίσης η πανοραμική του άποψη, οι ουρανοξύστες του, όπως οι Avaz Twist Tower, Sarajevo City Center, Bosmal City Center και Sarajevo Tower και τα παγκοσμίου φήμης φεστιβάλ όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Οικονομία
Οι μεγάλοι βιομηχανικοί, διοικητικοί και τουριστικοί τομείς του Σαράγεβο το καθιστούν την ισχυρότερη οικονομική περιοχή της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Πράγματι το καντόνι του Σαράγεβο παράγει σχεδόν το 25% του ΑΕΠ της χώρας. Μετά από χρόνια πολέμου το Σαράγεβο γνώρισε προγράμματα ανασυγκρότησης και αναμόρφωσης. Η Κεντρική Τράπεζα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης ιδρύθηκε στο Σαράγεβο το 1997 και το Χρηματιστήριο του Σαράγεβο άρχισε να λειτουργεί το 2002.
Ενώ το Σαράγεβο είχε μεγάλη βιομηχανική βάση κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου, μόνο λίγες προϋπάρχουσες επιχειρήσεις έχουν προσαρμοστεί επιτυχώς στην οικονομία της αγοράς. Οι βιομηχανίες του Σαράγεβο παράγουν πλέον κυρίως προϊόντα καπνού, έπιπλα, κάλτσες, αυτοκίνητα και εξοπλισμό επικοινωνίας. Εταιρείες που εδρεύουν στο Σαράγεβο μεταξύ άλλων είναι οι BH Telecom, Bosnalijek, Energopetrol, το Εργοστάσιο Καπνού του Σαράγεβο και η Sarajevska Pivara (Ζυθοποιοία του Σαράγεβο).
Το 2002 οι συνολικές εξαγωγές της μείζονος περιοχή του Σαράγεβο ανήλθαν σε περίπου 259.569.000 ΜΚ.Το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών του Σαράγεβο (28,2%) κατευθύνονται προς τη Γερμανία, ενώ η Μεγάλη Βρετανία ακολουθεί με 16,8% και η Σερβία και Μαυροβούνιο είναι τρίτη με 12,8%. Το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών προέρχεται από τη Γερμανία, σε ποσοστό 15,8%. Με συνολική αξία εισαγωγής περίπου 1.322.585.000 ΜΚ, οι συνολικές εισαγωγές είναι σχεδόν 5.1 φορές υψηλότερες από το σύνολο των εξαγωγών.
Το 1981 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Σαράγεβο ήταν 133% του Γιουγκοσλαβικού μέσου όρου
.Ο μέσος ακαθάριστος μισθός στο Σαράγεβο το Φεβρουάριο του 2015 ανήλθε σε 1.578 ΚΜ ή 790 ευρώ, ενώ ο καθαρός μισθός ήταν 1.020 ΚΜ ή 521 ευρώ.
Το Σαράγεβο είναι μετά τη Λιουμπλιάνα και το Ζάγκρεμπ η πλουσιότερη πόλη στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μία από τις πλουσιότερες πόλεις στα Βαλκάνια.
Toυρισμός και αναψυχή
Το Σαράγεβο έχει μεγάλη τουριστική βιομηχανία και ταχέως αναπτυσσόμενο τομέα υπηρεσιών χάρη στη μεγάλη ετήσια αύξηση των αφίξεων τουριστών. Το Σαράγεβο επωφελείται επίσης ως τόσο καλοκαιρινός όσο και χειμερινός προορισμός με συνέχεια στον τουρισμό του όλο το χρόνο. Η σειρά ταξιδιωτικών οδηγών Lonely Planet χαρακτήρισε το Σαράγεβο ως την 43η καλύτερη πόλη στον κόσμο και το Δεκέμβριο του 2009 το κατέταξε ως μία από τις δέκα πρώτες πόλεις για επίσκεψη το 2010.
Το 2013 επισκέφθηκαν το Σαράγεβο 302.570 τουρίστες σημειώνοντας αύξηση κατά 17,9% σε σχέση με το 2012, με 595.637 διανυκτερεύσεις, ποσοστό που είναι κατά 18% υψηλότερο από το 2012.
Ο αθλητικός τουρισμός χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις-κληρονομιά των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984, ιδιαίτερα εκείνες του σκι στα γειτονικά βουνά Μπιελάσνιτσα, Ίγκμαν, Τζαχορίνα, Τρέμπεβιτς και Τρεσκάβιτσα. Η 600χρονη ιστορία του Σαράγεβο, επηρεασμένη από τις δυτικές και ανατολικές αυτοκρατορίες, την καθιστά τουριστικό αξιοθέατο με έξοχες εναλλαγές. Το Σαράγεβο έχει φιλοξενήσει ταξιδιώτες εδώ και αιώνες, επειδή ήταν σημαντικό εμπορικό κέντρο επί της Οθωμανικής και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Παραδείγματα δημοφιλών προορισμών στο Σαράγεβο είναι το πάρκο Βρέλο Μπόσνε, ο Καθεδρικός Ναός και το Τζαμί του Γκάζι Χουσρέβ-μπεγκ. Ο τουρισμός στο Σαράγεβο επικεντρώνεται κυρίως σε ιστορικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά αξιοθέατα και στα χειμερινά σπορ.
Το Σαράγεβο εχει πολλά πάρκα σε όλη την πόλη και στα περίχωρα της. Μια δημοφιλής δραστηριότητα μεταξύ των πολιτών του Σαράγεβο είναι το σκακιού στο δρόμο,που συνήθως παίζεται στην Πλατεία Trg oslobođenja Alija Izetbegović. Το B;eliki Park είναι η μεγαλύτερη περιοχή πρασίνου στο κέντρο του Σαράγεβο. Περιβάλλεται από τους δρόμους Titova, Koševo, Džidžikovac, Tina Ujevića και Trampina και στο χαμηλότερο μέρος του υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στα Παιδιά του Σαράγεβο. Το σκέιτ-αρκ Χαστάχανα είναι ένα δημοφιλές μέρος για χαλάρωση στην αυστροουγγρική συνοικία Μάριγιν Ντβορ.
. Η Γέφυρα της Κατσίκας, τοπικά γνωστή ως Kόζια Τσούπριγια, στο Φαράγγι του Μίλιατσκα είναι επίσης δημοφιλές πάρκο-προορισμός κατά μήκος του μονοπατιού Ντάριβα και του ποταμού Μίλιατσκα.
Το Σαράγεβο είναι επίσης διάσημο για τα σημεία θέας του, όπως ένα παρατηρητήριο στο Avaz Twist Tower, το εστιατόριο του Πάρκου Πρίντσεβα, το παρατηρητήριο Vidikovac, το παρατηρητήριο Zmajevac και ο Κίτρινος και ο Λευκός προμαχώνας του οχυρού (στο Βράτνικ) καθώς και πολλά δώματα σε όλη την πόλη (Alta Shopping Centre, ARIA Center, Hotel Hecco Deluxe).
Δημογραφικά στοιχεία
Η τελευταία επίσημη γιουγκοσλαβική απογραφή πραγματοποιήθηκε το 1991 και κατέγραψε 527.049 κατοίκους στην πόλη του Σαράγεβο (δέκα δήμοι). Στον οικισμό του κυρίως Σαράγεβο υπήρχαν 416.497 κάτοικοι. Ο πόλεμος εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων δεν επέστρεψε.
Η πρώτη απογραφή αφότου η Βοσνία και Ερζεγοβίνη έγινε ανεξάρτητο κράτος πραγματοποιήθηκε το 2013 και ως εκ τούτου, για πολλά χρόνια, ο πληθυσμός του Σαράγεβο δεν ήταν σαφώς γνωστός και τα στατιστικά στοιχεία βασίζονταν σε εκτιμήσεις του Τμήματος Στατιστικής των Ηνωμένων Εθνών και της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και άλλων εθνικών και διεθνών μη κερδοσκοπικών οργανισμών. Τον Ιούνιο του 2011 ο πληθυσμός των τεσσάρων δήμων της πόλης εκτιμήθηκε 411.161, ενώ ο πληθυσμός του Καντονίου του Σαράγεβο 578.757. Με έκταση 1280 τ.χλμ. το Σαράγεβο έχει πυκνότητα πληθυσμού περίπου 2173 κατ. / τ.χλμ. Σύμφωνα με αυτές τις εκτιμήσεις ο δήμος του Νόβο Σαράγεβο είναι ο πιο πυκνοκατοικημένος του Σαράγεβο με περίπου 7524 κατ. / τ.χλμ., ενώ ο λιγότερο πυκνοκατοικημένος είναι του Στάρι Γκραντ, με 2742 κατ. / τ.χλμ.
Τον Ιούνιο του 2016 δημοσιεύθηκαν τα τελικά αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού του 2013. Σύμφωνα με την απογραφή ο πληθυσμός του Καντονίου του Σαράγεβο ήταν 413.593, με 55.181 κατοίκους στο Τσένταρ, 118.553 στο Nόβι Γκραντ, 64.814 στο Νόβο Σαράγεβο και 36.976 στο Στάρι Γκραντ.
Ο πόλεμος άλλαξε τον εθνοτικό και θρησκευτικό χαρακτήρα της πόλης. Ήταν επί μακρόν μια πολυπολιτισμική πόλη, και συχνά είχε το προσωνύμιο της "Ιερουσαλήμ της Ευρώπης" . Την εποχή της απογραφής του 1991 49,2% του πληθυσμού της πόλης ήταν 528,049 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, 29,8% Σέρβοι, 10,7% Γιουγκοσλάβοι, 6,6% Κροάτες και 3,6% άλλες εθνότητες (Εβραίοι, Ρομά, κλπ.). Το 2002 το 79,6% του πληθυσμού του καντονίου ήταν 401,118 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, 11,2% Σέρβοι, 6,7% Κροάτες και 2,5% άλλοι (Εβραίοι, Ρομά κλπ.).
Σύμφωνα με την ακαδημαϊκό Φραν Μάρκοβιτς υπάρχει μια σειρά «διοικητικών μηχανισμών και δημοσίων πιέσεων που ωθούν τους ανθρώπους που θα προτιμούσαν να αυτοπροσδιορίζονται ως ευέλικτοι, πολλαπλής σύστασης μικτογενείς ή σε μια από τις μη τώρα κατονομαζόμενες μειονοτικές ομάδες, σε μια από τις τρεις συστατικές εθνότητες Βοσνιακή-Κροατική- Σερβική ". Αυτά περιλαμβάνουν την ενθάρρυνση των απογραφόμενων από τους απογραφείς να δηλώσουν ότι ανήκουν σε έναν από τους τρεις συστατικούς λαούς. Η ανάλυσή της για τα στοιχεία των αδειών γάμου δείχνει, για παράδειγμα, ότι το 67% των ανθρώπων που παντρεύτηκαν το 2003 χαρακτηρίστηκαν ως Βόσνιοι ή Μουσουλμάνοι, ποσοστό σημαντικά χαμηλότερο από το 79,6% από το 2002 (σε αντίθεση με την απογραφή, όπου οι απογραφόμενοι απαντούν σε έναν απογραφέα, οι καταγραφόμενοι στο μητρώο γάμων συμπληρώνουν το έντυπο οι ίδιοι).
Μεταφορές
Δρόμοι και αυτοκινητόδρομοι
Η τοποθεσία του Σαράγεβο σε μια κοιλάδα ανάμεσα στα βουνά το καθιστά μια πυκνοδομημένη πόλη. Οι στενοί δρόμοι της πόλης και η έλλειψη χώρων στάθμευσης περιορίζουν την κίνηση των αυτοκινήτων, αλλά επιτρέπουν την καλύτερη κινητικότητα των πεζών και των ποδηλατών. Οι δύο κύριοι δρόμοι είναι η Titova Ulica (οδός του Στρατάρχη Tίτο) και ο εξ ανατολών προς δυσμάς αυτοκινητόδρομος Zmaj od Bosne (Δράκου της Βοσνίας) (E761). Το Σαράγεβο είναι ο βασικός κόμβος της Βοσνίας και η πόλη με τη μεγαλύτερη κίνηση στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη και η τρίτη στην περιοχή. Η πόλη συνδέεται με αυτοκινητόδρομους ή εθνικές οδούς με όλες τις άλλες μεγάλες πόλεις, όπως η Ζένιτσα, η Μπάνια Λούκα, η Τούζλα, το Μόσταρ, το Γκόραζντε και η Φότσα. Οι τουρίστες από την Κεντρική Ευρώπη και αλλου΄ που επισκέπτονται τη Δαλματία οδηγώντας μέσω της Βουδαπέστης και του Σαράγεβο, συμβάλλουν επίσης στην κυκλοφοριακή συμφόρηση μέσα και γύρω από την πόλη. Ο διευρωπαϊκός αυτοκινητόδρομος, Διάδρομος 5C, διασχίζει το Σαράγεβο και το συνδέει με τη Βουδαπέστη στα βόρεια και το Πλότσε στην Αδριατική θάλασσα στο νότο.
Τραμ, λεωφορεία και τρόλεϊ
Το ηλεκτρικό τραμ του Σαράγεβο, που λειτουργεί από το 1885, είναι το παλαιότερο μέσο μαζικής μεταφοράς στην πόλη
Το Σαράγεβο είχε την πρώτη συνεχούς λειτουργίας (πρωί ως βράδυ) γραμμή τραμ στην Ευρώπη και τη δεύτερη στον κόσμο. Εγκαινιάστηκε την Πρωτοχρονιά του 1885, αποτέλεσε δοκιμή για τα τραμ της Βιέννης και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και πρωτολειτούργησε με άλογα. Αρχικά κατασκευασμένο με πλάτος γραμμής 760 mm, το σημερινό σύστημα το 1960 αναβαθμίστηκε σε πλάτος 1.435 mm. Το τραμ διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της πόλης τον 20ό αιώνα.
Υπάρχουν επτά γραμμές τραμ που συμπληρώνονται από πέντε γραμμές τρόλεϊ και πολυάριθμες διαδρομές λεωφορείων. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Σαράγεβο βρίσκεται στη βόρειοκεντρική περιοχή της πόλης. Από εκεί οι διαδρομές κατευθύνονται προς τα δυτικά πριν διακλαδώσουν προς διάφορες κατευθύνσεις, περιλαμβανομένων των βιομηχανικών ζωνών της πόλης. Το Σαράγεβο βρίσκεται σήμερα σε φάση σημαντικής ανανέωσης των υποδομών του. Πολλοί αυτοκινητόδρομοι και δρόμοι ανακατασκευάζονται, το δίκτυο του τραμ εκσυγχρονίζεται και κατασκευάζονται νέες γέφυρες και δρόμοι.
Σχέδια για μετρό
Προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κυκλοφοριακή συμφόρηση στην πόλη, ο αρχιτέκτονας Μουζαφέρ Οσμάνατζιτς, που εδρεύει στο Σαράγεβο, πρότεινε μια μελέτη με τίτλο "Eco Energy 2010-2015", με την ιδέα ενός συστήματος μετρό κάτω από την κοίτη του ποταμού Mίλιατσκα. Η πρώτη γραμμή του Μετρό του Σαράγεβο θα συνδέσει τη Μπαστσάρισιγια με την Οτοκα. Η γραμμή αυτή θα κοστίσει περίπου 150 εκατομμύρια ΚΜ και θα χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.
Τελεφερίκ (Ορος Τρέμπεβιτς)
Το τελεφερίκ του Τρέμπεβιτς, το βασικό τοπόσημο του Σαράγεβο κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984, ανακατασκευάστηκε από την JKP GRAS Sarajevo και το Καντόνι του Σαράγεβο ως ένα από τα νέα συστήματα μεταφορών το 2017 και επαναλειτούργησε στις 6 Απριλίου 2018. Το τελεφερίκ οδηγεί από το σταθμό Μπίστρικ του Σαράγεβο στις πλαγιές του Τρέμπεβιτς στο σταθμό Βιντίκοβατς
Αεροδρόμιο
Το Διεθνές Αεροδρόμιο του Σαράγεβο (IATA: SJJ), που ονομάζεται επίσης Μπούτμιρ, βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης και ψηφίστηκε ως το καλύτερο ευρωπαϊκό αεροδρόμιο με λιγότερους από 1.000.000 επιβάτες στο 15ο Ετήσιο ACI-Europe στο Μόναχο το 2005. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, χρησιμοποιήθηκε για πτήσεις των ΗΕ και ανθρωπιστική βοήθεια. Μετά τη Συμφωνία του Ντέιτον το 1996 το αεροδρόμιο παρουσιάζει εμπορική κίνηση.
Το 2011 ο Διεθνής Αερολιμένας του Σαράγεβο δέχθηκε 599.996 επιβάτες, που είναι περισσότεροι από όσους δέχθηκαν όλα τα αεροδρόμια της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης μαζί και 6,5% περισσότεροι απ 'ό, τι το 2010
.
Σιδηρόδρομος
Το Σαράγεβο έχει μόνο δύο καθημερινές διεθνείς συνδέσεις με το Ζάγκρεμπ και την Πλότσε. Υπάρχουν επίσης συνδέσεις μεταξύ Σαράγεβο και όλων των μεγάλων πόλεων της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Στο παρελθόν ο Σιδηρόδρομος της Ανατολικής Βοσνίας (1906) συνέδεε το Σαράγεβο με το Βελιγράδι. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Σαράγεβο είναι από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη.
Αδελφοποιήσεις
{|style="width:100%"
|-
|style="width:33.3%;"|
Προύσα, Τουρκία (από 1979)
Ακχισάρ, Τουρκία
Κωνσταντινούπολη, Τουρκία (από 1997)
Άγκυρα, Τουρκία (από 2007)
Τιεντσίν, Κίνα (από 1981)
Σαγκάη, Κίνα
Βενετία, Ιταλία (από 1994)
Κολένιο, Ιταλία (από 1994)
Φερράρα, Ιταλία (από 1978)
Νάπολη, Ιταλία (από 1976)
Πράτο, Ιταλία (από 1995)
Βουδαπέστη, Ουγγαρία (από 1995)
|style="width:33.3%;"|
Κάρλοβατς, Κροατία
Κόβεντρι, Αγγλία (από 1957)
Βόλφσμπουργκ, Γερμανία (από 1985)
Μαγδεβούργο, Γερμανία (από 1972)
Φρίντριχσχαφεν, Γερμανία (από 1972)
Μαδρίτη, Ισπανία (από 2007)
Ίνσμπρουκ, Αυστρία (από 1980)
Άμστερνταμ, Ολλανδία
Σερ Σεβαλιέ, Γαλλία (από 1995)
|style="width:33.3%;"|
Στοκχόλμη, Σουηδία (από 1997)
Τάμπορ, Τσεχία
Τίρανα, Αλβανία (από 1996)
Ντέιτον, Ηνωμένες Πολιτείες (από 1999)
Μπακού, Αζερμπαϊτζάν <small>(από 1972)</small</small>
Αλγέρι, Αλγερία
Τλεμσέν, Αλγερία (από 1964)
Τρίπολη, Λιβύη (από 1976)
|}
Εκπαίδευση
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει μακρά και πλούσια παράδοση στο Σαράγεβο. Το πρώτο ίδρυμα που μπορεί να ταξινομηθεί ως τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα ήταν μια σχολή σουφιστικής φιλοσοφίας, που ιδρύθηκε το 1531 από το Γαζή Χουσρεέβ-μπεγκ. Πολλές άλλες θρησκευτικές σχολές έχουν ιδρυθεί από τότε. Το 1887, υπό την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, μια Νομική Σχολή της Σαρία ξεκίνησε ένα πενταετές πρόγραμμα.Τη δεκαετία του 1940 το Πανεπιστήμιο του Σαράγεβο έγινε το πρώτο κοσμικό ινστιτούτο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της πόλης και τη δεκαετία του 1950 ξεκίνησε μεταπτυχιακά προγράμματα. Μετά από σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του πολέμου, ανοικοδομήθηκε πρόσφατα σε συνεργασία με περισσότερα από 40 άλλα πανεπιστήμια.
Υπάρχουν αρκετά ;alla πανεπιστήμια στο Σαράγεβο, όπως :
Σχολή Επιστημών και Τεχνολογίας του Σαράγεβο
Διεθνές Πανεπιστήμιο του Σαράγεβο
Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Σχολή Επιχειρήσεων
Διεθνές Πανεπιστήμιο Μπουρτς
Πολιτισμός
Το Σαράγεβο έχει υπάρξει τόπος πολλών διαφορετικών θρησκειών εδώ και αιώνες, δίνοντας στην πόλη ποικιλία διαφορετικών πολιτισμών. Την εποχή της Οθωμανικής κατοχής της Βοσνία Μουσουλμάνοι, Σέρβοι Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί και Σεφαρδίτες Εβραίοι όλοι μοιράζονταν την πόλη διατηρώντας ταυτόχρονα διακριτές ταυτότητες. Σε αυτούς προστέθηκαν κατά τη διάρκεια της σύντομης κατοχής από την Αυστροουγγαρία από μικρότερο αριθμό Γερμανών, Ούγγρων, Σλοβάκων, Τσέχων και Ασκεναζιτών Εβραίων. Το 1909 περίπου το 50% των κατοίκων της πόλης ήταν Μουσουλμάνοι, το 25% Καθολικοί, το 15% Ορθόδοξοι και το 10% Εβραίοι.
Κατά το παρελθόν το Σαράγεβο έχει φιλοξενήσει διάφορους διάσημους Βόσνιους ποιητές, μελετητές, φιλοσόφους και συγγραφείς κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να αναφέρουμε μόνο λίγους ο βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Βλάντιμιρ Πρέλογκ είναι από την πόλη, όπως και ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ντάνις Τάνοβιτς, ο διάσημος πολυβραβευμένος συγγραφέας και σεναριογράφος Ζλάτκο Τόπτσιτς και ο εξέχων ποιητής και σεναριογράφος Αμπντουλάχ Σιντράν. Ο βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Ίβο Άντριτς παρακολούθησε γυμνάσιο στο Σαράγεβο για δύο χρόνια. Το Σαράγεβο είναι επίσης η έδρα της Εταιρείας Θεάτρου Ανατολής Δύσης, της μοναδικής ανεξάρτητης θεατρικής εταιρείας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Το Εθνικό Θέατρο του Σαράγεβο, που ιδρύθηκε το 1921, είναι το παλαιότερο επαγγελματικό θέατρο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη.
Μουσεία
Η πόλη είναι πλούσια σε μουσεία, όπως το Μουσείο του Σαράγεβο, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ars Aevi, το Ιστορικό Μουσείο της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, το Μουσείο Λογοτεχνίας και Θεατρικών Τεχνών της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και το Εθνικό Μουσείο της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (ιδρύθηκε το 1888), όπου εκτίθεται μόνιμα το Χάγκαντα του Σαράγεβο, επιζωγραφισμένο χειρόγραφο και το παλαιότερο Σεφαρδίτικο Εβραϊκό έγγραφο στον κόσμο που εκδόθηκε στη Βαρκελώνη γύρω στο 1350 και περιέχει το παραδοσιακό Εβραϊκό Χάγκαντα (ιερό βιβλίο). Είναι το μόνο σωζώμενο επιζωγραφισμένο Σεφαρδίτικο Χάγκαντα στον κόσμο. Το Εθνικό Μουσείο φιλοξενεί επίσης ετήσιες εκθέσεις σχετικές με τον τοπικό, περιφερειακό και διεθνή πολιτισμό και ιστορία και πάνω από 5.000 εκθέματα από την ιστορία της Βοσνίας.
Το Μουσείο Αλίγια Ιζετμπέγκοβιτς άνοιξε στις 19 Οκτωβρίου 2007 και βρίσκεται στο οχυρό της παλιάς πόλης, πιο συγκεκριμένα στους πύργους του Βράτνικ Πλότσα και Σίροκατς. Το μουσείο είναι σε ανάμνηση της επιρροή και του έργου του Αλίγια Ιζετμπέγκοβιτς, του πρώτου προέδρου της Δημοκρατίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.
Η πόλη φιλοξενεί επίσης το Εθνικό Θέατρο του Σαεράγεβο, που ιδρύθηκε το 1919, καθώς και την ΕΤαιρεία Θεάτρου Ανατολής Δύσης και το Θέατρο Νέων του Σαράγιεβο. Αλλα πολιτιστικά ιδρύματα είναι το Κέντρο Πολιτισμού του Σαράγεβο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη, η Πινακοθήκη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και το Βοσνιακό (Μουσουλμανικό) Ινστιτούτο, μια ιδιωτική βιβλιοθήκη και μια συλλογή έργων τέχνης που εστιάζει στην ιστορία των Μουσουλμάνων της Βοσνίας.
Οι κατεδαφίσεις, που είχαν σχέση με τον πόλεμο, καθώς και με την ανοικοδόμηση, κατέστρεψαν πολλά ιδρύματα και πολιτιστικά ή θρησκευτικά σύμβολα, όπως η βιβλιοθήκη του Γκαζή Χουσρέ μπεγκ, η εθνική βιβλιοθήκη, το Ανατολίτικο Ινστιτούτο του Σαράγεβο και ένα μουσείο αφιερωμένο στους Χειμερινoύς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Για το λόγο αυτό τα διαφορετικά επίπεδα διακυβέρνησης θέσπισαν ισχυρούς νόμους και θεσμούς πολιτιστικής προστασίας. Φορείς επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξη των πολιτιστικών στο Σαράγεβο είναι το Ινστιτούτο Προστασίας της Πολιτιστικής, Ιστορικής και Εθνικής Κληρονομιάς της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (και το αντίστοιχό του του Καντονίου του Σαράγεβο) και η Επιτροπή της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης για τη Διατήρηση των Εθνικών Μνημείων.
Moυσική
Το Σαράγεβο είναι και υπήρξε ιστορικά ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς θύλακες στην περιοχή. Η σχολή ποπ ροκ του Σαράγεβο αναπτύχθηκε στην πόλη μεταξύ 1961 και 1991. Αυτός ο τύπος μουσικής ξεκίνησε με συγκροτήματα όπως τα Indexi και Pro Arte και ο τραγουδοποιός Kemal Monteno. Συνεχίστηκε τη δεκαετία του '80, με συγκροτήματα όπως τα Plavi Orkestar, Crvena Jabuka και Divlje Jagode, πρωτοπόρα στο κίνημα ροκ εν ρολ της περιοχής. Το Σαράγεβο ήταν επίσης η γενέτειρα του αναμφισβήτητα δημοφιλέστερου και επιδραστικότερου γιουγκοσλαβικού ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών, του Bijelo Dugme, ενός κάπως βοσνιακού αντίστοιχου των Rolling Stones, τόσο σε δημοτικότητα όσο και σε επιρροή. Στο Σαράγεβο αναπτύχθηκε επίσης μια πολύ αξιοσημείωτη μετα-πανκ αστική υποκουλτούρα, γνωστή ως New Primitives, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με το Συγκρότημα Baglama Band, που απαγορεύτηκε αμέσως μετά το πρώτο LP και έγινε μέινστριμ μέσω συγκροτημάτων όπως οι Zabranjeno Pušenje και ο Elvis J. Kurtović και οι Meteors του, καθώς και του ραδιοφωνικού και αργότερα τηλεοπτικού Top Top Nadrealista. Άλλο αξιοσημείωτο συγκρότημα που θεωρείται μέρος αυτής της υποκουλτούρας είναι η Bombaj Štampa. Εκτός και ξεχωριστά από τους New Primitives, το Σαράγεβο είναι η πατρίδα ενός από τα σημαντικότερα εναλλακτικά συγκροτήματα βιομηχανικού θορύβου της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του SCH (1983-σήμερα).
Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι το Σαράγεβο στα τέλη του 19ου αιώνα και καθ 'όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα υπήρξε φυτώριο και μεγάλο κέντρο κυκλοφορίας δίσκων της Σεβνταλίνκα και συνέβαλε σημαντικά στην ανάδειξη στο προσκήνιο αυτού του ιστορικού είδους μουσικής, που ήταν για πολλούς αιώνες ουσιαστικό στοιχείο του Βοσνιακού πολιτισμού. Συνθέτες και μουσικοί όπως οι Χίμσο Πολόβινα, Σάφετ Ισοβιτς, Ζαίμ Ιμάνοβιτς, Ζέρα Ντέοβιτς, Χαλίντ Μπέσλιτς, Χάνκα Πάντλουμ, Νάντα Μάμουλα, Μέχο Πούζιτς και πολλοί άλλοι συνέθεσαν και έγραψαν μερικά από τα σημαντικότερα κομμάτια τους στην πόλη.
Το Σεράγεβο επηρέασε επίσης σημαντικά την ποπ σκηνή της Γιουγκοσλαβίας με μουσικούς όπως οι Ντίνο Μέρλιν, Χάρι Μάτα Χάρι, Τί Κεμάλ Μοντένο, Ζέλικο Μπέμπεκ και πολλοί άλλοι.
Πολλά νεότερα συγκροτήματα με βάση το Σαράγιεβο έγιναν γνωστά και καθιερώθηκαν στην πόλη, όπως το Ρεγγίνα, που έβγαλε επίσης δύο άλμπουμ στη Γιουγκοσλαβία και οι Λέτου Στόκε, που σχημάτισαν το συγκρότημά τους στη Γιουγκοσλαβία με το διάσημο Βοσνιοαμερικανό συγγραφέα Αλεξάνταρ ΧέμονAleksandar Hemon και έκαναν την πραγματική τους επιτυχία αργότερα στη δεκαετία του 2000. Το Σαράγεβο φιλοξενεί σήμερα ένα σημαντικό και εκλεκτικό μείγμα νέων συγκροτημάτων και ανεξάρτητων μουσικών που συνεχίζουν να ευδοκιμούν με το συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των φεστιβάλ, δημιουργικών άλμπουμ και συναυλιών σε όλη τη χώρα. Η πόλη φιλοξενεί επίσης το μεγαλύτερο φεστιβάλ τζαζ της περιοχής, το Φεστιβάλ Τζαζ του Σαράγεβο (βλέπε τμήμα "Φεστιβάλ" παρακάτω).
Το αμερικανικό χέβι μέταλ συγκρότημα Savatage κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τίτλο «Παραμονή Χριστουγέννων (Σαράγεβο 12/24)» στο άλμπουμ τους Dead Winter Dead το 1995, που ήταν για ένα βιολοντσελίστα, που έπαιζε ξεχασμένα χριστουγεννιάτικα κάλαντα στο πολεμόπληκτο Σαράγεβο. Το τραγούδι επανεκδόθηκε αργότερα από το ίδιο συγκρότημα, με το όνομα τώρα Trans-Siberian Orchestra στο πρώτο τους άλμπουμ το 1996, Παραμονή Χριστουγέννων και Αλλες Ιστορίες, που το τραγούδι του χάρισε άμεση επιτυχία.
Φεστιβάλ
Το Σαράγεβο είναι διεθνώς γνωστό για το εκλεκτικό και ποικιλόμορφο σύνολό του πάνω από 50 ετήσιων φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σεράγεβο ιδρύθηκε το 1995 κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας και έγινε το πρώτο και μεγαλύτερο φεστιβάλ κινηματογράφου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Φιλοξενείται στο Εθνικό Θέατρο με προβολές στο υπαίθριο θέατρο Mέταλατς και στο Βοσνιακό Πολιτιστικό Κέντρο, που βρίσκονται στο κέντρο του Σαράγεβο. Το Διεθνές Φεστιβάλ MESS είναι ένα φεστιβάλ πειραματικού θεάτρου και το παλαιότερο συνεχιζόμενο φεστιβάλ θεάτρου στα Βαλκάνια. Στο ετήσιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νέων του Σαράγεβο προβάλλονται ταινίες κινούμενων σχεδίων και μικρού μήκους από όλο τον κόσμο και είναι το κορυφαίο φεστιβάλ κινηματογράφου σπουδαστών στα Βαλκάνια. Γνωστά είναιο Χειμερινό Φεστιβάλ του Σαράγιεβο, το Φεστιβάλ Τζαζ του Σαράγεβο και το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ του Σεράγεβο, όπως και το Φεστιβάλ Νυχτών της Μπαστσάρσιγια, μια ενός μηνός παρουσίαση τοπικού πολιτισμού, μουσικής και χορού.
Η πρώτη διεξαγωγή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο έγινε στο σε πόλεμο ακόμη Σεράγεβο το 1995 και έχει πλέον εξελιχθεί σμεγαλύτερο και σημαντικότερο φεστιβάλ στη Νοτιοανατολική Ευρώπη Επίσης διοργανώνεται ένα σεμινάριο ταλέντων κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, όπου οι καθηγητές μιλούν εκ μέρους της παγκόσμιας κινηματογραφίας και διοργανώνουν εργαστήρια για σπουδαστές κινηματογραφικών ταινιών από όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Το Φεστιβάλ Τζαζ του Σαράγεβο είναι το μεγαλύτερο και πιο ποικίλο στο είδος του. Το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στο Βοσνιακό Πολιτιστικό Κέντρο (γνωστό και ως "Main Stage"), στο δρόμο κάτω από το ΦΚΣ, στη Θεατρικη Νεανική Σκηνή του Σαράγεβο), στο Dom Vojske Federacije και στο CDA.
Αθλητισμός
Η πόλη φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Η Γιουγκοσλαβία κέρδισε ένα μετάλλιο, το ασημένιο στο γιγαντιαίο σλάλομ των ανδρών που απονεμήθηκε στον Γιούρε Φράνκο. Πολλές από τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις επέζησαν από τον πόλεμο ή ανακατασκευάστηκαν, όπως η Ολυμπιακή Αίθουσα Ζέτρα και το Στάδιο Ασίμ Φερχάτοβιτς-Χάσε. Σε μια προσπάθεια ανάκτησης μέρους της Ολυμπιακής δόξας του Σαράγεβοεπισκευάστηκαν οι αρχικές ολυμπιακές πίστες, χάρις στις προσπάθειες τόσο της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης όσο και ντόπιων λάτρεων των σπορ. Μετά από τη συνδιοργάνωση των Αγώνων Φιλίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στο Σαράγεβο ανατέθηκαν οι Χιμερνοί Σπέσιαλ Ολύμπικς του 2009, αλλά στη συνέχεια ματαιώθηκαν. Το Στάδιο Ζέτρα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1984 χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου ως προσωρινό νοσοκομείο και, αργότερα, για τη στέγαση στρατευμάτων του ΝΑΤΟ της IFOR.
Το 2011 το Σαράγεβο φιλοξένησε το 51ο Παγκόσμιο Στρατιωτικό Πρωτάθλημα Σκι με πάνω από 350 συμμετέχοντες από 23 χώρες. Αυτή ήταν η πρώτη διεθνής εκδήλωση τέτοιου κλίμακας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984.
Το ποδόσφαιρο είναι δημοφιλές στο Σεράγεβο. Η πόλη είναι έδρα της ΦΚ Σαράγεβο και της ΦΚ Ζελιέζνιτσαρ, που αγωνίζονται σε ευρωπαϊκά και διεθνή κύπελλα και πρωταθλήματα και διαθέτουν ένα πολύ μεγάλο αριθμό τροπαίων τόσο επί της πρώην Γιουγκοσλαβία όσο και επί της ανεξάρτητης Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Άλλοι σημαντικοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι είναι οι ΦΚ Ολίμπικ και ΣΑΣΚ.
Το μόνο στάδιο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη κατηγορίας 3 της UEFA είναι το Γκρμπάβιτσα, έδρα της ΦΚ Ζελιέζνιτσαρ.
Αλλο δημοφιλές άθλημα είναι το μπάσκετ. Ο σύλλογος μπάσκετ ΚΚ Μπόσνα Σαράγεβο κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1979 καθώς και πολλά εθνικά πρωταθλήματα της Γιουγκοσλαβίας και της Βοσνίας, γεγονός που τον καθιστά έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους μπάσκετ της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο σκακιστικός σύλλογος Bosna Sarajevo, είναι πρωταθλητής από τη δεκαετία του '80 και είναι ο τρίτος στη σειρά σκακιστικός σύλλογος στην Ευρώπη, έχοντας κερδίσει τέσσερα διαδοχικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τη δεκαετία του '90. Η RK Bosna επίσης αγωνίζεται στο Ευρωπαϊκό Τσάμπιονς Λιγκ και θεωρείται ένας από τα πιο καλά οργανωμένους συλλόγους χάντμπολ στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με πολύ μεγάλη βάση οπαδών και εξαιρετικά εθνικά και διεθνή αποτελέσματα. Το Σεράγεβο συχνά διοργανώνει διεθνείς εκδηλώσεις και διαγωνισμούς σε αθλήματα όπως το τένις και το κικ μπόξινγκ.
Η δημοτικότητα του τένις έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Από το 2003 το BH Telecom Indoors είναι ένα ετήσιο τουρνουά τένις στο Σεράγεβο.
Από το 2007 ο μαραθώνιος του Σεράγεβο διοργανώνεται στα τέλη Σεπτεμβρίου. Στην πόλη διοργανώνεται επίσης ο Γύρος του Σαράγεβοσ, με συμμετοχή πάνω από 2.200 ποδηλατών το 2015.
.
Το 2019 το Σαράγεβο Ανατολικό Σαράγεβο θα φιλοξενήσει το Ευρωπαϊκό Ολυμπιακό Χειμερινό Φεστιβάλ Νέων.
Δείτε επίσης
Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης
Το Σαράγεβο στο παρελθόν
Σύγχρονο Σαράγεβο
Βουνά και λόφοι γύρω από το Σαράγεβο
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες για το Σαράγεβο και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη
Sarajevo X portal
Διαδραστικός χάρτης του Σαράγεβο
Διοργανώτριες πόλεις Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων
Πόλεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
Πρωτεύουσες της Ευρώπης
|
434089
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AD%20%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Αντιλέ Σουλτάνα
|
Η Αντιλέ Σουλτάν (Οθ. Τούρκικα:سلطان عادل) (Τούρκικα: Adile Sultan, 23 Μαΐου 1826 - 12 Φεβρουαρίου 1899) ήταν οθωμανή πριγκίπισσα, ποιήτρια, και φιλάνθρωπος, κόρη του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ και ετεροθαλής αδελφή των σουλτάνων Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ και Αμπντούλ Αζίζ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν εγγονή του Αμπντούλ Χαμίτ Α' και της Νακσιντίλ Σουλτάν.
Βιογραφία
Η Αντιλέ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1826 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν κόρη του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ και της όγδοης συζύγου του Ζερνιγκιάρ Καντινεφέντι. Η Αντιλέ έχασε τη μητέρα της σε πολύ νεαρή ηλικία, και ανατράφηκε από την τέταρτη σύζυγο του πατέρας της, Χατσιγιέ Περτεβπιγιαλέ Νεβφιντάν Καντινεφέντι, την επικεφαλής σύζυγο στο παλάτι. Η Αντιλέ έλαβε ένα υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης στο παλάτι. Ακριβώς όπως ο πατέρας της, ενδιαφέρονταν για τις τέχνες.
Η Αντιλέ παντρεύτηκε το 1845 σε ηλικία 20 ετών τον διοικητή του στόλου Καπουντάν Μεχμέτ Αλί Πασά, ο οποίος στη συνέχεια υπηρέτησε για λίγο ως Μέγας Βεζίρης στον αδελφό της σουλτάνο Αμπντούλ Μετζίτ Α΄. Η Αντιλέ και ο Μεχμέτ Αλί Πασάς απέκτησαν τρεις κόρες και ένα γιο:
την Χαϊριγιέ Χανίμσουλταν, παντρεύητηκε (1) τον Αχμέτ Ριφάτ Μπέη, λίγο αργότερα χώρισαν, και (2) τον Ισκοντραλιζάντε Αλί Ριζά Μπέη μαζί απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί ένα γιο:
τον Ισκοντραλιζάντε Τζελαλαλέντιν, πέθανε σε νεαρή ηλικία
την Σαντικά Χανίμσουλταν, πέθανε σε νεαρή ηλικία
τον Σουλτανζάντε Ισμαήλ, πέθανε σε νεαρή ηλικία
την Αλιγιέ Χανίμσουλταν, πέθανε σε νεαρή ηλικία
Το ζευγάρι αντιμετώπισε το θάνατο των τριών παιδιών τους, καθώς πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Ο Μεχμέτ Αλί Πασάς, πέθανε το 1868 και η κόρη τους Χαϊριγιέ Χανίμσουλταν πέθανε νέα. Σε βαθύ πένθος, η Αντιλέ αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Η Αντιλέ είχε ένα εξοχικό στο Βαλιντεμπάγ και ένα φημισμένο παλάτι στο Κανδίλι, το Παλάτι Αντιλέ Σουλτάν, και τα δύο βρισκόντουσαν στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Άφησε το παλάτι της στο Κανδίλι μετά τον θάνατο του συζύγου της και μετακόμισε στο παράκτιο Παλάτι στο Φιντικλί. Δώρισε το Παλάτι Αντιλέ Σουλτάν στο κράτος, υπό την προϋπόθεση ότι θα μετατραπεί στο πρώτο γυμνάσιο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τα κορίτσια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η επιθυμία της εκπληρώθηκε μόνο το 1916 (λόγω πολέμων), όταν ο ακτιβιστής των Νεοτούρκων, πολιτικός και εκπαιδευτικός Αχμέτ Ριζά άνοιξε το Adile Sultan Inas Mekteb-i Sultanisi ("Αντιλέ Σουλτάν Αυτοκρατορικό Παρθεναγωγείο"), που σήμερα είναι γνωστό ως Κανδίλι Ανατολίας Γυμνάσιο Θηλέων, αλλά δεν έγινε το πρώτο, αλλά το δεύτερο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τα κορίτσια στην αυτοκρατορία. Το γυμνάσιο μετακόμισε σε ένα νέο κτίριο το 1969, και το Παλάτι Αντιλέ Σουλτάν κάηκε το 1986 εξαιτίας ενός βραχυκυκλώματος. Άνοιξε εκ νέου το 2006 ως Κέντρο Παιδείας και Πολιτισμού στο Κανδίλι.
Ακόμα κι αν δεν ήταν πολύ πιο επιτυχημένη από ό,τι η Λεϊλά Χανίμ και η Φιτνάτ Χανίμ, δύο παγκοσμίου φήμης ποιήτριες της εποχής της, τα λογοτεχνικά έργα της Αντιλέ έχουν ρίξει φως σχετικά με επεισόδια στο παλάτι και τη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Αντιλέ έγραψε επίσης ένα ποίημα για την υποτιθέμενη δολοφονία του νεότερου αδελφού της σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ, του οποίου ο θάνατος ήταν επισήμως μια αυτοκτονία. Βοήθησε επίσης το Diwan του Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπούς να εκτυπωθεί. Η ποίησή της δόθηκε στη δημοσιότητα το 1996.
Η Αντιλέ πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1899 σε ηλικία 74 ετών στο παραλιακό παλάτι και θάφτηκε στο μαυσωλείο του συζύγου της στο Εγιούπ, στην Κωνσταντινούπολη.
Παραπομπές
Πηγές
Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback)
Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)
Her biography (Turkish)
Adile Sultan Palace
Kandilli Anatolian High School for Girls
Πριγκίπισσες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
|
841591
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%20%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Φιλελεύθερο Κόμμα Αυστραλίας
|
Το Φιλελεύθερο Κόμμα της Αυστραλίας (), κοινώς γνωστοί ως οι Φιλελεύθεροι (; επίσης συντομεύτηκε σε ), είναι ένα κεντροδεξιό συντηρητικό κόμμα στην Αυστραλία. Είναι ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα στην Αυστραλία, το άλλο είναι το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα. Ιδρύθηκε από τον Σερ Ρόμπερτ Μένζις το 1944 ως διάδοχος του Κόμματος της Ενωμένης Αυστραλίας, και έκτοτε έγινε το πιο επιτυχημένο εκλογικά πολιτικό κόμμα στην ιστορία της Αυστραλίας.
Σχηματίζει τη Συμμαχία με το Εθνικό Κόμμα. Το Φιλελεύθερο Κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση ομοσπονδιακά και σε κάθε ηπειρωτική πολιτεία και επικράτεια; καθώς το κόμμα σχηματίζει κυβέρνηση μόνο στην Τασμανία.
Το κόμμα εμμένει στον φιλελεύθερο συντηρητισμό με μια ιδεολογία που βασίζεται στις ιδέες του Μένζις.
Ο σημερινός ομοσπονδιακός ηγέτης του Φιλελεύθερου Κόμματος είναι ο Πίτερ Ντάτον (ο οποίος είναι ο Αρχηγός της Αντιπολίτευσης), ενώ ο σημερινός ομοσπονδιακός αναπληρωτής αρχηγός είναι η Σούζαν Λι (η οποία είναι η Αναπληρωτής Αρχηγός της Αντιπολίτευσης). Οι δύο μακροβιότεροι Πρωθυπουργόί της Αυστραλίας, ο Μένζις και ο Τζον Χάουαρντ, ήταν και οι δύο από το Φιλελεύθερο Κόμμα.
Παραπομπές
Πολιτικά κόμματα στην Αυστραλία
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.