id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
775275
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B2%CE%AD%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B6%CE%AD%CE%BD
|
Ερβέ Μπαζέν
|
Ο Ερβέ Μπαζέν (γαλλικά: Hervé Bazin), 1911- 1996, πλήρες όνομα Ζαν-Πιέρ Ερβέ-Μπαζέν, ήταν Γάλλος ποιητής και συγγραφέας, τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του καλύπτουν ημι-αυτοβιογραφικά θέματα εφηβικής εξέγερσης και δυσλειτουργικών οικογενειών.
Άφησε το στίγμα του στη γαλλική λογοτεχνία του 20ου αιώνα με το μυθιστόρημά του Με την οχιά στο χέρι που δημοσιεύτηκε το 1948 και στη συνέχεια με τη δράση του για είκοσι χρόνια ως πρόεδρος της Ακαδημίας Γκονκούρ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Ερβέ Μπαζέν, γεννήθηκε στην Ανζέ στις 17 Απριλίου 1911, καταγόμενος από καθολική οικογένεια της μεγαλοαστικής τάξης. Ήταν ανιψιός του συγγραφέα Ρενέ Μπαζέν. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός που ανέλαβε πανεπιστημιακή και διπλωματική θέση στη Σαγκάη στην Κίνα όπου ταξίδεψε με τη σύζυγό του. Ο Ερβέ και ο αδελφός του μεγάλωσαν στο πατρογονικό κάστρο με τη γιαγιά τους, μετά τον θάνατο της οποίας η μητέρα τους επέστρεψε. Ο Μπαζέν εναντιώθηκε συχνά στη μητέρα του που ήταν αυταρχική γυναίκα. Έφυγε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της εφηβείας του και αρνήθηκε να δώσει εξετάσεις στην Καθολική Νομική Σχολή της Ανζέ. Σε ηλικία 20 ετών απομακρύνθηκε από την οικογένειά του. Φεύγοντας από το σπίτι, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου σπούδασε στη Σορβόννη και πήρε πτυχίο φιλολογίας.
Ο Μπαζέν έγινε μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ το 1958. Έγινε πρόεδρος της ακαδημίας το 1973 και αντικαταστάθηκε, μετά τον θάνατό του, από τον Χόρχε Σεμπρούν. Πολιτικά, ανήκε στο Κίνημα της Ειρήνης, κοντά στο κομμουνιστικό κόμμα. Το 1979 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ειρήνης Λένιν.
Παντρεύτηκε τέσσερις φορές και απέκτησε επτά παιδιά. Το 1995, παραχώρησε τα χειρόγραφα και τις επιστολές του στα αρχεία της κοινότητας Νανσί, όπου βρίσκονταν ήδη τα αρχεία των αδελφών Εντμόν και Ζυλ ντε Γκονκούρ οι οποίοι κατάγονταν από την πόλη.
Το 1994 του απονεμήθηκε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο Ερβέ Μπαζέν πέθανε στην Ανζέ στις 17 Φεβρουαρίου 1996.
Έργο
Από το 1931 περίπου ο Μπαζέν βρέθηκε στο Παρίσι, όπου έλαβε πτυχίο φιλολογίας στη Σορβόννη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 15 ετών εργάστηκε σε πολλές μικρές δουλειές και έγραφε ποίηση με μικρή επιτυχία. Αξιοσημείωτο έργο αυτής της περιόδου είναι η ίδρυση μιας ποιητικής επιθεώρησης, La Coquille (Το κέλυφος, οκτώ τεύχη). Το 1947, κέρδισε το βραβείο Απολλιναίρ για το Jour, την πρώτη του ποιητική συλλογή. Το 1948 ακολούθησε η ποιητική συλλογή À la poursuite d'Iris.
Ακολουθώντας τη συμβουλή του Πωλ Βαλερύ, άφησε την ποίηση για να επικεντρωθεί στην πεζογραφία.
Οι εφηβικές συγκρούσεις με τη μητέρα του, του ενέπνευσαν το μυθιστόρημα Με την οχιά στο χέρι το 1948. Το μυθιστόρημα αφηγείται την παιδική ηλικία και την εφηβεία ενός παιδιού και τα προβλήματα με τη σκληρή και αυταρχική μητέρα του. Είχε τεράστια επιτυχία στη μεταπολεμική Γαλλία και ακολούθησαν Ο θάνατος του μικρού αλόγου και Η κραυγή της κουκουβάγιας, που έχουν ως ήρωες τους χαρακτήρες του πρώτου μυθιστορήματος και αποτελούν τριλογία. Σε άλλα έργα του, η βίαιη σάτιρα είχε στόχο την αστική τάξη, τις οικογενειακές πιέσεις και τα εγκλήματα του βιομηχανικού πολιτισμού. Εκτός από μυθιστορήματα, έγραψε επίσης διηγήματα και δοκίμια.
Κινηματογράφος
Αρκετά έργα του Ερβέ Μπαζέν μεταφέρθηκαν σε ταινίες για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.Το μυθιστόρημα Το κεφάλι ενάντια στους τοίχους (1949), που διηγείται την ιστορία της καταστροφής της προσωπικότητας ενός νέου μετά από μακρά παραμονή σε ποινικά ψυχιατρικά ιδρύματα και αναφέρεται και στο δικαστικό σύστημα που τα υποστηρίζει, μεταφέρθηκε στην οθόνη το 1959. Το 1986 Η κραυγή της κουκουβάγιας. Το 2004 επίσης η ταινία Με την οχιά στο χέρι.
Ορθογραφία και στίξη
Το 1966, στο δοκίμιό του Plumons l’Oiseau (Ας μαδήσουμε το πουλί) ο Μπαζέν πρότεινε μια σχεδόν φωνητική ορθογραφία για τη γαλλική γλώσσα που ονόμασε «l’ortografiǝ lojikǝ» (λογική ορθογραφία). Πρότεινε επίσης έξι νέα σημεία στίξης.
Επιλογή έργων
Jour, ποιητική συλλογή, 1947 - Ημέρα
A la poursuite d'Iris, ποιητική συλλογή, 1948 - Καταδιώκοντας την Ιρίς
Vipère au poing, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, 1948 - Με την οχιά στο χέρι
La Tête contre les murs, μυθιστόρημα, 1949 - Το κεφάλι ενάντια στους τοίχους
La Mort du petit cheval, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, 1950 - Ο θάνατος του μικρού αλόγου
Le bureau des mariages, διηγήματα, 1951
Lève-toi et marche, μυθιστόρημα, 1952 - Σήκω και περπάτα
Humeurs, ποιητική συλλογή, 1953
Contre vents et marées, 1953 - Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες
L'Huile sur le feu, μυθιστόρημα, 1954 - Λάδι στη φωτιά
Qui j'ose aimer, μυθιστόρημα, 1956 - Ποια τολμώ να αγαπώ
La fin des asiles, δοκίμιο, 1959 -Το τέλος των ασύλων
Au nom du fils, μυθιστόρημα, 1960 - Εις το όνομα του υιού
Chapeau bas, διηγήματα
Plumons l'oiseau, δοκίμιο, 1966 - Ας μαδήσουμε το πουλί
Le Matrimoine, μυθιστόρημα, 1967 - Η Μητρική κληρονομιά
Les bienheureux de La Désolation, 1970 - Οι μακάριοι της ερημιάς
Le Cri de la chouette, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, 1972 - Η κραυγή της κουκουβάγιας
Madame Ex, μυθιστόρημα, 1975 - Μαντάμ Χ
Traits, 1976
Ce que je crois, δοκίμιο, 1977 - Αυτό που πιστεύω
Un feu dévore un autre feu, 1978 - Μια φωτιά τρώει την άλλη
L'Église verte, μυθιστόρημα, 1981 - Η πράσινη εκκλησία
Qui est le prince?, 1981
Abécédaire, 1984
Le Démon de minuit, 1988 - Ο Δαίμονας του Μεσονυκτίου
L'École des pères, μυθιστόρημα, 1991
Le grand méchant doux, 1992
Le Neuvième jour, 1994
Ελληνικές μεταφράσεις
Vipère au poing (1948), Με την οχιά στο χέρι. Εκδόσεις Καστανιώτη, 1984.
Le Démon de minuit (1988), Ο Δαίμονας του Μεσονυκτίου. Εκδόσεις Ωκεανίδα, 1988.
Παραπομπές
Γάλλοι συγγραφείς του 20ού αιώνα
Γάλλοι μυθιστοριογράφοι
Γάλλοι ποιητές
Γάλλοι δοκιμιογράφοι
Κάτοχοι του Βραβείου Ειρήνης Λένιν
|
473752
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB%20%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%83%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%AF
|
Μαρσέλ Ντεσαϊγί
|
Ο Μαρσέλ Ντεσαϊγί (γαλλικά: Marcel Desailly [γαλλική προφορά: maʁ.sɛl də.sɑˈji], γεννήθηκε 7 Σεπτεμβρίου 1968) είναι Γάλλος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνιζόταν συνήθως ως κεντρικός αμυντικός. Υπήρξε μέλος της Εθνικής Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000, τα οποία τα κατέκτησε αμφότερα. Αγωνίστηκε σε μερικές μεγάλες ομάδες της Ευρώπης όπως η Μαρσέιγ, η Μίλαν και η Τσέλσι, κερδίζοντας και το Τσάμπιονς Λιγκ με την πρώτη το 1993 και με τη δεύτερη το 1994.
Βιογραφία
Γεννήθηκε ως Abbey Odenke στις 7 Σεπτεμβρίου 1968 στην Άκκρα πρωτεύουσα της Γκάνας. Είχε αλλάξει το όνομά του όταν η μητέρα του παντρεύτηκε τον επικεφαλής του Γαλλικού Προξενείου στην Άκρα, ο οποίος υιοθέτησε όλα τα παιδιά της. Η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στη Γαλλία όταν ο Ντεσαϊγί ήταν τεσσάρων ετών.
Καριέρα σε συλλόγους
Ξεκίνησε την καριέρα του στην Ναντ. Εκεί, ως μέρος του φημισμένου προγράμματος νεολαίας της ομάδας, έπαιξε μαζί με το νεαρό Ντιντιέ Ντεσάν, ο οποίος έγινε ο κοντινότερος φίλος του. Ο νεαρός Μαρσέλ έγινε επαγγελματίας το 1986, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του αδελφού του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το 1992 μεταγράφηκε στην Μαρσέιγ, όπου επανενώθηκε με τον Ντεσάν, και κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ τον επόμενο χρόνο. Το 1994, ενώ έπαιζε για την Μίλαν, κέρδισε και πάλι το Κύπελλο (σημειώνοντας γκολ στον τελικό), και έτσι έγινε ο πρώτος παίκτης που κέρδισε το Κύπελλο σε διαδοχικές σεζόν με διαφορετικούς συλλόγους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Μιλάνο κέρδισε δύο τίτλους ιταλικού πρωταθλήματος, το 1994 και το 1996. Παρόλο που προτίμησε να αναπτυχθεί ως λίμπερο ή κεντρικός αμυντικός, ρόλοι που έπαιξε κατά τη διάρκεια της καριέρας του στη Γαλλία, βρήκε μεγάλη επιτυχία παίζοντας ως αμυντικός μέσος για τη Μίλαν, λόγω της παρουσίας πολλών άλλων καθιερωμένων κεντρικών αμυντικών στο σύλλογο όπως ο Φράνκο Μπαρέζι και ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα.
Στη συνέχεια μετακόμισε στην αγγλική Τσέλσι το 1998, όπου ήταν αρχηγός της ομάδας και έπαιξε εντυπωσιακά μέχρι το τέλος της σεζόν 2003-04. Πήρε τρία τρόπαια στις έξι σεζόν του με την Τσέλσι, μεταξύ των οποίων το Αγγλικό Κυπέλλου του 2000.
Μετακόμισε στο Κατάρ το 2004 με προπονητή τον Γάλλο Μπρουνό Μετσού στην Αλ Γκαράφα ΣΚ που κέρδισε το Κατάρ Λιγκ το 2005. Στη συνέχεια εντάχθηκε στην Κατάρ ΣΚ, οδηγώντας τους στη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα πριν αποχωρήσει από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Διεθνής καριέρα
Ο Ντεσαϊγί συχνά έλεγε ότι αισθάνεται απολύτως Γάλλος και ενώ έχει δεσμούς με τη Γκάνα, ποτέ δεν σκέφτηκε να παίξει για άλλη χώρα εκτός από τη Γαλλία. Αυτή η στάση επαναδιατυπώθηκε στην αυτοβιογραφία του, που δημοσιεύθηκε το 2002. Έκανε το διεθνές του ντεμπούτο το 1993, αλλά δεν καθιερώθηκε περιμένοντας μέχρι το 1996.
Ήταν σημαντικό στέλεχος της γαλλικής ομάδας που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, αν και αποβλήθηκε στον τελικό αγώνα. Όπως και άλλα μέλη της ομάδας, διορίστηκε Chevalier του Légion d'honneur το 1998.
Δύο χρόνια αργότερα η επιτυχία συνεχίστηκε, καθώς η Γαλλία κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000. Μετά το τουρνουά, έγινε αρχηγός της εθνικής ομάδας. Το 2001, οδήγησε τη Γαλλία στη νίκη στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών.
Τον Απρίλιο του 2003, ξεπέρασε το ρεκόρ για τον αριθμό των εμφανίσεων για τη γαλλική ομάδα, αριθμός που τελικά έφτασε τις 116 όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το διεθνές ποδόσφαιρο μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004.
Τίτλοι και διακρίσεις
Μαρσέιγ
Τσάμπιονς Λιγκ : 1992–93
Μίλαν
Πρωτάθλημα Ιταλίας : 1993–94 , 1995–96
Τσάμπιονς Λιγκ : 1993–94
Ευρωπαϊκό Σούπερ Κύπελλο : 1994
Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας : 1994
Τσέλσι
Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης : 1998
Κύπελλο Αγγλίας : 1999-2000
FA Charity Shield : 2000
Αλ-Γκαράφα
Κατάρ Stars League : 2004–05
Γαλλία
Παγκόσμιο Κύπελλο : 1998
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα : 2000
Κύπελλο Συνομοσπονδιών : 2001, 2003
Ατομικές διακρίσεις
Overseas Team of the Decade - Premier League 10 Seasons Awards (1992/93 - 2001/02)
FIFA XI : 1996
Καλύτερη ομάδα Παγκόσμιου Κυπέλλου 1998
Καλύτερη ομάδα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (2) : 1996, 2000
FIFA 100 : 2004
Βραβείο Golden Foot Legends : 2017
Chevalier του Légion d'honneur : 1998
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Marcel Desailly – UEFA competition record
Chelsea legend profile
Chelsea profile (archived)
Γάλλοι ποδοσφαιριστές
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Γαλλίας
Γκανέζοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Ναντ
Ποδοσφαιριστές Ολιμπίκ Μαρσέιγ
Ποδοσφαιριστές ΑΚ Μίλαν
Ποδοσφαιριστές Τσέλσι ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Αλ Γκαράφα ΣΚ
Ποδοσφαιριστές Κατάρ ΣΚ
Ποδοσφαιριστές Λιγκ 1
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Ποδοσφαιριστές Κατάρ Σταρς Λιγκ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στο Κατάρ
Γάλλοι ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1996
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2000
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA 2001
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA 2003
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004
Ιππότες της Λεγεώνας της Τιμής
FIFA 100
FIFA Century Club
Παίκτες νικητές Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου FIFA
Παίκτες νικητές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου
Παίκτες νικητές Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA
|
260843
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%20%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%28%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%29
|
Μονή Δούβιανης (Αργυρόκαστρο)
|
Η Μονή Δούβιανης (), επίσης γνωστή και ως Μονή Αγίου Κηρύκου και Ιουλίττας (), είναι ένα βυζαντινό μοναστήρι που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του χωριού Δούβιανη, στον Δήμο Δρόπολης της περιφέρειας Αργυροκάστρου στην Αλβανία, εντός των ορίων της ιστορικής περιοχής της Βορείου Ηπείρου.
Τοποθεσία
Το μοναστήρι βρίσκεται στην κοιλάδα του Δρίνου, στο χωριό Δούβιανη, στην περιοχή της Δρόπολης, και βρίσκεται ανάμεσα στις πόλεις του Αργυροκάστρου και Δελβίνου στη νότια Αλβανία. Είναι ένα από τα πολλά μοναστήρια που βρίσκονται στην κοιλάδα του Δρίνου.
Ιστορία
Το μοναστήρι παραδοσιακά χρονολογείται στον 6ο αιώνα, ωστόσο σε κάποιες σημειώσεις ενός πρώην μοναχού του μοναστηριού φαίνεται ότι το μοναστήρι χτίστηκε το 1089.
Αποκαταστάθηκε τη δεκαετία του 1960 και αναβαθμίστηκε σε πολιτιστικό μνημείο από την Αλβανική κυβέρνηση το 1963. Σήμερα είναι σχεδόν ερειπωμένο και από τα 3000 τετραγωνικά μέτρα του σώζετε μόνο το κεντρικό κτήριο με το εκκλησάκι.
Το καλοκαίρι του 2006 οι κάτοικοι του χωριού ανακοίνωσαν ότι οι απόγονοι του πρώην ιερέα του χωριού, Παπά Βλάση, βρήκαν θαμμένη στον κήπο τους μια εικόνα. Το αντικείμενο, που περιγράφεται ως έμβλημα του μοναστηριού και χρονολογείται το 1819, φέρει τα ονόματα των 6 αγίων (Αγία Ιουλίττα, Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Άγιος Χαράλαμπος, Άγιος Ελευθέριος και Άγιος Πολύκαρπος). Οι κάτοικοι του χωριού προκειμένου να απουθεχθεί η κλοπή αυτού του πολύτιμου αντικειμένου κατά καιρούς αλλάζουν την θέση φύλαξής της.
Στις 5 Ιουνίου 2010, το μοναστήρι λεηλατήθηκε από αγνώστους. Εκλάπησαν ένας ξύλινος σταυρός, μερικές εικόνες, ένα ύφασμα με καλλιτεχνική και ιστορική αξία ενώ οι ληστές κατέστρεψαν και ορισμένα τμήματα από το ξυλόγλυπτο τέμπλο. Το ίδιο έχει συμβεί και στο παρελθόν, το 1997 όταν είχαν κλαπεί μερικές πολύ παλιές εικόνες και άλλα αντικείμενα αξίας. Σήμερα ο τρούλος, το καμπαναριό, η Αγία Τράπεζα και άλλα μέρη του μοναστηριού κινδυνεύουν με κατάρρευση. Μέχρι στηγμής το μοναστήρι το φροντίζει οικειοθελώς ο δουβιανήτης Σπύρος Παναγίωτης, συνταξιούχος δάσκαλος.
Εκπαίδευση
Το 1777 στο μοναστήρι ιδρύθηκε ελληνικό σχολείο από τον Ορθόδοξο ιεραπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό (1714 - 24 Αυγούστου 1779) όπου περιόδευσε στην περιοχή κηρύττοντας και προτρέποντας τον λαό να μάθει γράμματα. Αργότερα, το 1858 κάποιος ιερομόναχος του μοναστηριού ονόματι Γεράσιμος, ίδρυσε ένα παρθεναγωγείο από τα πρώτα του είδους του στην περιοχή και όχι μόνο, και μια σχολή κεντήματος δευτεροβάθμιας επιπέδου. Αυτά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα λειτούργησαν συνεχώς μέχρι και το 1913, ενώ τα έξοδά τους καλύπτονταν από το ίδιο το μοναστήρι. Ο τελευταίος διευθυντής του σχολείου ήταν ο Κωνσταντίνος Ζέρρης.
Δείτε επίσης
Δρόπολη
Δούβιανη
Κοιλάδα του Δρίνου
Έλληνες της Αλβανίας
βιβλιογραφικές αναφορές
Εκπαίδευση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Μοναστήρια στην Αλβανία
Χριστιανικά δόγματα
Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία
Αξιοθέατα στη Βόρεια Ήπειρο
|
124814
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%20%CE%A1%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Καρλ Γκούσταφ Ρένσκιελντ
|
Ο κόμης Καρλ Γκούσταφ Ρένσκιελντ (Carl Gustav Rehnskiöld, 6 Αυγούστου 1651 - 29 Ιανουαρίου 1722) υπήρξε Σουηδός ανώτατος αξιωματικός την εποχή της βασιλείας του Καρόλου ΙΒ'.
Ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του Μεγάλου Βορείου Πολέμου, ο οποίος ξεκίνησε το 1700. Καίτοι αψίθυμος και εριστικός ως χαρακτήρας, οι στρατιωτικές ικανότητές του τον έκαναν βασικό σύμβουλο του βασιλιά και δεύτερο στην ιεραρχία του σουηδικού στρατού. Μάλιστα όπως αποκαλούσαν τον Κάρολο «Αλέξανδρο του Βορρά», έτσι και το Ρένσκιελντ τον αποκαλούσαν «Παρμενίωνα».
Σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του υπήρξαν η θριαμβευτική εκστρατεία στην Πολωνία (τότε τμήμα της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας) μεταξύ 1701 - 1703, η Μάχη του Φράουσταντ το 1706 (μετά τη νίκη του προήχθη σε στρατάρχη), αλλά και η αποτυχημένη εισβολή στη Ρωσία το 1708-9. Είχε το γενικό πρόσταγμα στη Μάχη της Πολτάβα, την οποία έχασε και αιχμαλωτίσθηκε από τους Ρώσους. Παρέμεινε αιχμάλωτός τους έως το 1718.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σουηδοί στρατηγοί
Πρωταγωνιστές του Μεγάλου Βορείου Πολέμου
|
502035
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Δουκάτο της Γασκώνης
|
Το Δουκάτο της Γασκώνης ή Δουκάτο της Βασκονίας (βασκικά: Baskoniako dukerria, οξιτανικά: ducat de Gasconha, ) ήταν δουκάτο από το 824 στη σημερινή νοτιοδυτική Γαλλία και βορειοανατολική Ισπανία, τμήμα του οποίου αντιστοιχεί στην σύγχρονη περιοχή της Γασκώνης. Το Δουκάτο της Γασκώνης, γνωστό τότε ως Βασκονία, ήταν αρχικά Φραγκική μαρκία που σχηματίστηκε για να απωθήσει τους Βάσκους (Βασκόνους). Ωστόσο, το δουκάτο πέρασε από διάφορες περιόδους, από τα πρώτα χρόνια με το διακριτό βασκικό του στοιχείο, έπειτα στην συγχώνευση σε προσωπική ένωση με το Δουκάτο της Ακουιτανίας, μέχρι τη νεότερη περίοδο ως εξαρτημένο από τους Πλανταγενέτες βασιλιάδες της Αγγλίας.
Κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο, ο Κάρολος Ε´ της Γαλλίας κατέκτησε από το 1380 τα περισσότερα από τα εδάφη της Γασκώνης, ενώ υπό τον Κάρολο Ζ´ της Γαλλίας το 1453 ενσωματώθηκε στο σύνολό του στο βασίλειο της Γαλλίας. Το αντίστοιχο τμήμα του εντός της Ισπανίας έγινε μέρος του Βασκικού Βασιλείου της Ναβάρρας.
Υποσημειώσεις
Ιστορία της Χώρας των Βάσκων
Δούκες της Γασκώνης
Γ
|
832075
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Βαλκάνο Τρικάλων
|
Το Βαλκάνο είναι οικισμός στη Θεσσαλία και την Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων.
Γεωγραφικά - ιστορικά στοιχεία
Το Βαλκάνο βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές της κορυφής Χατζή της Νότιας Πίνδου σε υψόμετρο 740 μέτρα. Απέχει περίπου 68 χλμ. Δ.-ΝΔ. από τα Τρίκαλα και 52 χλμ. Δ.-ΝΔ. από την Πύλη (έδρα του δήμου) ενώ στα δυτικά περνάει ο Αχελώος ποταμός. Υπάρχουν αναφορές για το χωριό από τον 16ο με 17ο αιώνα. Επί τουρκοκρατίας, το όνομά του γραφόταν ως Βαλκάνι που προέρχεται από την τουρκική λέξη Balkan, που σημαίνει απότομη, ψηλή, δασωμένη οροσειρά. Έτσι αναφέρεται, μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας, το 1883 στο ΦΕΚ 126Α - 02/04/1883 να προσαρτάται στον τότε δήμο Κοθωνίων. Το 1912 με το όνομα διορθώθηκε σε Βαλκάνον και το 1919 με το ΦΕΚ 66Α - 22/03/1919 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με τα Ζωγραφαίικα και τα Παναγιωταίικα αποτελούν την κοινότητα Βαλκάνου που υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Πινδέων του Δήμου Πύλης και σύμφωνα με την απογραφή 2011 απογράφησαν 24 κάτοικοι. Η πορεία του πληθυσμού, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με τις απογραφές είναι:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φωτογραφίες από το Βαλκάνο Τρικάλων στον ιστότοπο https://www.greece.com/.
Γκρεμισμένο γεφύρι Βαλκάνου από τον ιστότοπο Ελλάδος Περιήγησης.
Η οθωμανική απογραφή του 1454/55 στα Παλαιοχώρια (16 οικισμούς) της Πίνδου στα ΝΔ του Ν. Τρικάλων - Θεοδώρου Νημά
Παραπομπές
Χωριά του νομού Τρικάλων
Δήμος Πύλης
|
168443
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85%20-%20%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Ελένη Κοντοσταύλου - Νικολοπούλου
|
Η Ελένη Κοντοσταύλου - Νικολοπούλου (γαλλικά: Helene "Mile" Contostavlos) (Μασσαλία 1902 - 1963) , ήταν Γαλλίδα αθλήτρια της αντισφαίρισης με ελληνική καταγωγή, είχε αγωνιστεί μάλιστα και με την γαλλική, αλλά και την ελληνική εθνική ομάδα.
Είχε γεννηθεί στη Μασσαλία από τον Αλέξανδρο Κοντόσταυλο και την Ιουλία Σκαραμαγκά, ήταν παντρεμένη με τον Ιωάννη (Jean) Νικολόπουλο, επίσης ελληνικής καταγωγής, γεννημένο στη Μασσαλία. Ο σύζυγος της προερχόταν από σημαντική Λαγκαδινή οικογένεια μεγαλεμπόρων σιτηρών, την οικογένεια Δημητρακοπούλου, και ήταν δισέγγονος του Δημητρίου Δημητρακοπούλου, αγωνιστή του 1821, μεγαλεμπόρου σιτηρών και ευεργέτη των Λαγκαδίων Η Ελένη ήταν δισεγγονή του Αλέξανδρου Κοντόσταυλου και ξαδέλφη της επίσης Ελληνογαλλίδας αντισφαιρίστριας Ιουλίας Βλαστού.
Είχε αγωνιστεί για τη Γαλλία σε πολλές διοργανώσεις. Στο τουρνουά του Γουίμπλετον καλύτερη παρουσία της ήταν το 1926 όταν έφτασε στα προημιτελικά και αποκλείστηκε από τη Βλαστού. Στο Ρολάν Γκαρός έφτασε στα ημιτελικά το 1925, όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα νικήτρια Συζάν Λεγκλένν.
Είχε εκπροσωπήσει τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924 στο Παρίσι. Στο διπλό μεικτό με συμπαίκτη τον Π. Σκαραμαγκά πέρασαν στον δεύτερο γύρο χωρίς αγώνα εκεί όμως δεν αγωνίστηκαν λόγω ξαφνικής ασθένειας της Κοντοσταύλου. Από το 1927 ήταν αθλήτρια του Ο.Α. Αθηνών
Παραπομπές
Πηγές
Ελευθέριος Σκιαδάς, Γυναικείος αθλητισμός στη σύγχρονη Ελλάδα, Π.Α.Σ.Γ. Η Καλλιπάτειρα , Εκδόσεις Λαβύρινθος, Αθήνα 1998, ISBN 960-85466-9-9
Σύντομο βιογραφικό της από τον ΣΕΓΑΣ
Ελληνίδες αθλήτριες της αντισφαίρισης
Γαλλίδες αθλήτριες της αντισφαίρισης
Αθλητές του ΟΑΑ
|
576938
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Διακήρυξη της Κρατικής Κυριαρχίας του Μπασκορτοστάν
|
Η Διακήρυξη της Κρατικής Κυριαρχίας του Μπασκορτοστάν ήταν ένα έγγραφο που δήλωνε την πολιτική και οικονομική αυτονομία της Μπασκιρικής Αυτόνομης Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας από τη Σοβιετική Ένωση. Η Διακήρυξη εγκρίθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1990 κατά την τρίτη σύνοδο του Ανώτατου Σοβιέτ της Μπασκιρικής ΑΣΣΔ. Η πρώην Μπασκιρικής ΑΣΣΔ είναι η σημερινή Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν, ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας.
Ιστορία
Στις 12 Ιουνίου 1990, το Κογκρέσο των Λαϊκών Αντιπροσώπων της ΡΣΟΣΔ ενέκρινε τη Διακήρυξη Κρατικής Κυριαρχίας της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Αυτή η Διακήρυξη, καθώς και οι νόμοι της ΕΣΣΔ "Σχετικά με τον καταμερισμό των εξουσιών μεταξύ της ΕΣΣΔ και των υποκειμένων της Ομοσπονδίας", "Σχετικά με τη βάση των οικονομικών σχέσεων της ΕΣΣΔ και της Ένωσης και των αυτόνομων δημοκρατιών" που ήταν η νομική βάση για την ανάπτυξη και την υιοθέτηση της δήλωσης κρατικής κυριαρχίας της Μπασκιρικής Δημοκρατίας.
Με την έναρξη του Ανωτάτου Συμβουλίου της ΒΑΣΣΔ, το οποίο ξεκίνησε την εκπόνηση της Διακήρυξης Κρατικής Κυριαρχίας της Μπασκιρικής ΑΣΣΔ στη χώρα, άρχισε μια συζήτηση για την θέση του Μπασκορτοστάν στη Σοβιετική Ένωση και τη Ρωσική Ομοσπονδία. Κατά την ανάπτυξη της Διακήρυξης ορίστηκαν δύο κέντρα - το Συμβούλιο Υπουργών του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΑΣΣΔ και τη Μπασκιρική ΑΣΣΔ. Στα τέλη του Ιουλίου 1990 αναπτύχθηκαν δύο σχέδια διακήρυξης που απεστάλησαν στις 2 Αυγούστου 1990 στους Λαϊκούς Αντιπροσώπους της ΕΣΣΔ της ΡΣΟΣΔ και ΒΑΣΣΔ για μελέτη και προτάσεις.
Στις 10 Αυγούστου 1990 δημοσιεύτηκαν διάφορα σχέδια στις σελίδες της Διακήρυξης από εθνικές εφημερίδες για δημόσια συζήτηση, μεταξύ των οποίων ένα σχέδιο που εκπονήθηκε από τους μελετητές Λ.Σ. Γκουμέροβα, Ζ.Ι. Ενικέγιεφ, Α.Ν. Τιμόνιν και Φ.Ζ. Γιουσούποφ.
Στις 11 Οκτωβρίου 1990, κατά την τρίτη σύνοδο του Ανώτατου Σοβιέτ της Μπασκιρικής ΑΣΣΔ υιοθετήθηκε η Διακήρυξη Κρατικής Κυριαρχίας της Δημοκρατίας.
Η κρατική αργία
Η 11η Οκτωβρίου γιορτάζεται στο Μπασκορτοστάν ως Ημέρα Δημοκρατίας, μια εθνική αργία για την Ημέρα της Διακήρυξης για την Κρατική Κυριαρχία της Δημοκρατίας. Οι αργίες θεσπίστηκαν από το Ανώτατο Συμβούλιο της Δημοκρατίας του Μπασκορτοστάν στις 27 Φεβρουαρίου 1992. Μαζί με άλλες εθνικές αργίες όπως το Ιντ αλ-Φιτρ, το Ιντ αλ-Αντχά και την Ημέρα του Συντάγματος του Μπασκορτοστάν, η Ημέρα της Δημοκρατίας είναι επίσης εργατική αργία.
Δείτε επίσης
Διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης
Σύνταγμα της Δημοκρατίας του Μπασκορτοστάν
Ρωσική συνταγματική κρίση του 1993
Παραπομπές
Δίκαιο της Ρωσίας
Ιστορία του Μπασκορτοστάν
|
48787
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1
|
Φασματοσκοπία
|
Φασματοσκοπία, ή Φασματομετρία, είναι η μελέτη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος μιας φωτεινής πηγής. Η φασματοσκοπία είναι κλάδος της φυσικής και ιδιαίτερα της οπτικής ή κυματικής οπτικής που ασχολείται με την έρευνα και τη μελέτη της δομής, της σύστασης και των ιδιοτήτων των φασμάτων της ύλης, καθώς και των διαφόρων ακτινοβολιών.
Φασματοσκοπία
Η φασματοσκοπία ή φασματομετρία, είναι η μελέτη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος μιας πηγής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε ένα εύρος συχνοτήτων. Γενικά φάσμα είναι μια συνάρτηση κατανομής ενός πληθυσμού και προκύπτει με την ανάλυση, μιας φυσικής ποσότητας στον χώρο της ενέργειας ή γενικότερα στον χώρο ενός μεγέθους από το οποίο εξαρτάται. Συνήθως φάσμα ονομάζουμε την ανάλυση της ακτινοβολίας ενός σώματος φωτονίων σε συνάρτηση με την συχνότητα, το μήκος κύματος κ.λπ.
Ιστορία
Η Φασματοσκοπία έχει ως προέλευσή της το περίφημο εκείνο πείραμα του Νεύτωνα, που πρώτος το 1668 πέτυχε να λάβει φάσμα του Ηλιακού φωτός με παρεμβολή ενός διαφανούς πρίσματος στη πορεία λεπτής φωτεινής δέσμης. Με αυτό τον τρόπο έλαβε δηλαδή μια πολύχρωμη επιμήκη δέσμη που αποτελούνταν κατά σειρά τα χρώματα: κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε και ιώδες. Από το πείραμα εκείνο παρεμβάλλοντας στη σειρά και δεύτερο ισότροπο πρίσμα και διαπιστώνοντας πως κάθε μια μονοχρωματική αναδυόμενη δέσμη δεν αναλύεται συμπέρανε τα ακόλουθα:
1. Οι φωτεινές ακτίνες διαφόρων χρωμάτων (δηλαδή συχνοτήτων) υφίστανtαι διαφορετική διάθλαση εξαρτώμενη από το μήκος κύματος (ή συχνότητα).
2. Οι ηλιακές ακτίνες αναλύονται σε ευρύ φάσμα όλων των χρωμάτων που αναλύονται επειδή έχουν διαφορετικό δείκτη διάθλασης ή πιο σωστά διαφορετική ταχύτητα.
3. Οι ακτίνες που δεν αναλύονται περισσότερο από το διαφανές πρίσμα αποτελούνται από μονοχρωματική ακτινοβολία.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι το φως είναι ημιτονοειδής παλμική κίνηση που χαρακτηρίζεται από το μήκος κύματος αυτής.
Το 1802 ο Βόλλαστον εξετάζοντας το ηλιακό φάσμα λεπτομερέστερα παρατήρησε πλήθος σκοτεινών παράλληλων ραβδώσεων. Το 1814 ο Ιωσήφ Φραουνχόφερ μελέτησε τις ραβδώσεις αυτές και σύγκρινε διάφορα φάσματα με του ηλιακού. Έκτοτε οι ραβδώσεις αυτές του ηλιακού φάσματος αναφέρονται ως ραβδώσεις Φραουνχόφερ.
Μερικές εξ αυτών είναι λεπτότατες και άλλες εντονότερες, ενώ η όψη και η διάταξη αυτών είναι ανεξάρτητες της ύλης και της διαθλαστικής γωνίας του πρίσματος. Την εξήγηση των ραβδώσεων έδωσε το 1859 ο Κίρχοφ που διαπίστωσε πως αυτές οφείλονται στην ύπαρξη διάπυρων αερίων στοιχείων στον Ήλιο, όπως νατρίου, (ραβδώσεις D), καλίου (ραβδώσεις A-B), σιδήρου κ.λπ. Η διαπίστωση όμως αυτή ήταν αρκετή για την γένεση της φασματοσκοπικής χημικής ανάλυσης.
Στη πράξη για να ληφθεί καθαρό ηλιακό φάσμα, χωρίς δηλαδή τα διάφορα χρώματα να επικάθονται το ένα του άλλου, αρκεί η παρεμβολή ενός συγκλίνοντος φακού μεταξύ σχισμής κατευθυντήρα και του πρίσματος του φασματοσκοπίου.
Είδη φασμάτων
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες φασματοσκοπίας: απορρόφησης, εκπομπής και σκέδασης.
Ανάλογα με την ακτινοβολία παρατήρησης και τον τρόπο μέτρησης, υπάρχουν οι εξής μέθοδοι φασματοσκοπίας:
Φθορισμού
Ακτίνων Χ
Φλογοφωτομετρία
Ατομικής Εκπομπής
Ατομικής Απορρόφησης
Υπέρυθρη
Πυρηνική μαγνητική φασματοσκοπία συντονισμού και άλλες.
Δείτε επίσης
Φασματοσκοπία Ράμαν
Φασματοφωτόμετρο
Κατάλογος των πιο απομακρυσμένων αστρονομικών αντικειμένων
Παραπομπές
|
14921
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%29
|
Μακεδονία (ελληνικό διαμέρισμα)
|
Η Μακεδονία, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση και το δεύτερο μεγαλύτερο σε πληθυσμό γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής έχει πληθυσμό 2.408.530 κατοίκους και έκταση 34.178 τετρ. χλμ. που αντιστοιχεί στο 25,9% της συνολικής έκτασης της Ελλαδικής επικράτειας. Η Μακεδονία, αποτελείται από τις περιφερειακές ενότητες Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Καβάλας, Δράμας, Σερρών, Κιλκίς, Πιερίας, Πέλλας, Ημαθίας, Καστοριάς, Φλώρινας, Κοζάνης και Γρεβενών.
Εκτείνεται ανάμεσα στην οροσειρά της Πίνδου και τον ποταμό Νέστο στα ευρύτερα όρια της ιστορικής περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας στη βόρεια Ελλάδα, οριζόμενη προς βορρά από τα σύνορα με τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και τη Βουλγαρία, προς ανατολικά από τη Θράκη, προς νότια από τη Θεσσαλία και το Αιγαίο Πέλαγος και δυτικά από την Ήπειρο και την Αλβανία.
Εδώ επίσης βρίσκεται και η αυτοδιοικούμενη, μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους στην χερσόνησο του Άθω της Χαλκιδικής, με τα 20 μοναστήρια της, από τα σημαντικότερα κέντρα της Ορθοδοξίας παγκοσμίως καθώς και η πόλη της Θεσσαλονίκης, μητρόπολη και κύρια πόλη της Μακεδονίας, κέντρο της Βόρειας Ελλάδας και δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας.
Ιστορία
Προϊστορία και αρχαιότητα
Η Μακεδονία έχει μια μακρά και πλούσια ιστορία. Εδώ βρίσκεται ένα μέρος από τον Όλυμπο, η έδρα, κατά τη μυθολογία, του αρχαίου Δωδεκάθεου, όπως επίσης και το Δίον, η Πέλλα και η Βεργίνα, τόποι λατρείας και διοικητικές πρωτεύουσες της αρχαίας περιοχής.
Τα πρώτα δείγματα οργανωμένης παρουσίας στη Μακεδονία χρονολογούνται στην πρώιμη Νεολιθική περίοδο και εντοπίζονται στη Νέα Νικομήδεια (κοντά στα Γιαννιτσά) και στον οικισμό Δισπηλιό, δίπλα στη λίμνη της Καστοριάς. Όμως άνθρωποι ζούσαν στη Μακεδονία πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, όπως μαρτυρεί η ανεύρεση του απολιθωμένου ανθρώπινου κρανίου στα Πετράλωνα Χαλκιδικής, που εκτιμάται ότι έχει ηλικία 200.000 ετών.
Στις αρχές της Αρχαϊκής περιόδου εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Μακεδονίας άποικοι από την Κεντρική Ελλάδα, δημιουργώντας σημαντικές πόλεις-λιμάνια, κυρίως στην Πιερία και στη Χαλκιδική. Η ενδοχώρα κατοικούνταν από τους Μακεδόνες, φύλο δωρικό σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 56).
Οι Μακεδόνες άρχισαν να σχηματίζουν ξεχωριστό κράτος στις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ., υπό την ηγεμονία του βασιλικού οίκου των Τημενιδών. Με τα χρόνια, η κυριαρχία των Τημενιδών επεκτάθηκε στη δυτική και στην ανατολική Μακεδονία.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. το Μακεδονικό κράτος βρισκόταν σε συνεχείς διενέξεις με τα θρακικά φύλα και με άλλους γειτονικούς λαούς, ενώ ταυτόχρονα ταλανιζόταν από δυναστικές έριδες. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου έγιναν αρκετές μάχες στο έδαφος της Μακεδονίας. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Α΄ κατόρθωσε πάντως να διατηρήσει την ακεραιότητα του κράτους του, και μάλιστα να το ενισχύσει στρατιωτικά και οικονομικά.
Οι δυναστικές συγκρούσεις που ταλαιπώρησαν τη Μακεδονία στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. έληξαν με την άνοδο στο θρόνο του Φιλίππου Β' το 359 π.Χ. Ο Φίλιππος κατόρθωσε να μεταβάλει τη Μακεδονία σε σημαντικότερη δύναμη του ελλαδικού χώρου και να ενώσει τους Έλληνες κάτω από το σκήπτρο του. Παρά τη δολοφονία του το 336 π.Χ., ο γιος του, Αλέξανδρος, κατόρθωσε να ελέγξει τις φυγόκεντρες δυνάμεις και να εκστρατεύει στην Ασία έχοντας όλους τους Έλληνες στο πλευρό του. Εκεί διέλυσε την Περσική Αυτοκρατορία και δημιούργησε ένα μεγάλο κράτος, που εκτεινόταν από τη Μακεδονία έως την Αίγυπτο και πέρα από τον Ύφαση ποταμό στην Ινδία. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, η Μακεδονία αποτέλεσε πεδίο σκληρών συγκρούσεων για τη διαδοχή στο θρόνο. Μεταξύ άλλων, δολοφονήθηκαν η μητέρα του, Ολυμπιάδα, η σύζυγός του, Ρωξάνη, και ο γιος του, Αλέξανδρος Δ΄ της Μακεδονίας.
Οι διάδοχοι του Αλεξάνδρου εξασθένισαν το βασίλειο με τις διενέξεις τους. Μοναδική εξαίρεση υπήρξε ο Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας (221 π.Χ.-179 π.Χ.), ο οποίος κατόρθωσε να ισχυροποιήσει το βασίλειο πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- και να το ξανακάνει υπολογίσιμο αντίπαλο της Ρώμης.
Ρωμαϊκοί και βυζαντινοί χρόνοι
Η Μακεδονία υποτάχθηκε στους Ρωμαίους το 168 π.Χ., όταν ο βασιλιάς Περσέας της Μακεδονίας νικήθηκε από τον Ρωμαίο στρατηγό Αιμίλιο Παύλο στη Μάχη της Πύδνας. Η Μακεδονία έγινε τότε ρωμαϊκή επαρχία, και μάλιστα αποτέλεσε το σημαντικότερο θέατρο των συγκρούσεων κατά τους Εμφυλίους Πολέμους της Ρώμης. Η επικοινωνία της Μακεδονίας με τη Ρώμη ήταν εξασφαλισμένη μέσω της Εγνατίας οδού.
Τον 4ο αιώνα ο Γαλέριος μετέφερε την πρωτεύουσά του στη Θεσσαλονίκη, την οποία κόσμησε με νέα μεγαλοπρεπή κτήρια και οχύρωσε με υψηλά τείχη. Τα τείχη βοήθησαν την πόλη να αντιμετωπίσει τις επιδρομές των ποικίλων βαρβαρικών φύλων που λυμαίνονταν τη Μακεδονία κατά τους μεταβυζαντινούς χρόνους. Αποτέλεσμα των επιδρομών αυτών ήταν να ερημώσει η ύπαιθρος και ο πληθυσμός να συγκεντρωθεί στις πόλεις. Μετά τον 7ο αιώνα στην έρημη πια ύπαιθρο εγκαταστάθηκαν - άλλοτε με την έγκριση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άλλοτε χωρίς - σλαβικοί πληθυσμοί.
Οι συνεχείς επιδρομές των Βουλγάρων στην ύπαιθρο και των Αράβων στα παράλια, οι οποίοι μάλιστα κατόρθωσαν το 904 να εκπορθήσουν και να λεηλατήσουν τη Θεσσαλονίκη, είχαν ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της πνευματικής παραγωγής και της πολιτισμικής δραστηριότητας. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η επικράτηση του κοινοβιακού βίου στο Άγιο Όρος και η ίδρυση αρκετών μονών.
Η πνευματική αναγέννηση της Μακεδονίας ξεκίνησε ουσιαστικά τον 12ο αιώνα, όταν πλέον είχε αρχίσει η παρακμή της κεντρικής εξουσίας και οι βυζαντινές επαρχίες είχαν αποκτήσει σχετική αυτονομία.
Το αποτέλεσμα, βέβαια, της αμυντικής παρακμής ήταν η εκπόρθηση των περισσότερων πόλεων της Μακεδονίας από τους Νορμανδούς το 1185 και η κατάληψή τους από τους Σταυροφόρους το 1204. Στο λατινικό βασίλειο της Θεσσαλονίκης, με βασιλέα το Βονιφάτιο Μομφερρατικό, περιλήφθηκε όλη σχεδόν η Μακεδονία. Όμως, το κράτος αυτό αποδείχθηκε εφήμερο, καθώς το 1224 καταλύθηκε από τον Θεόδωρο Κομνηνό Δούκα, Δεσπότη της Ηπείρου.
Το 1246 ο αυτοκράτορας Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης βρέθηκε στη Θράκη, όπου επιθεωρούσε τις φρουρές των πόλεων, εν όψει της λήξης ανακωχής με τους Φράγκους. Όταν έμαθε, ότι ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Καλιμάν Ασέν Α΄, απεβίωσε, αφήνοντας στον θρόνο τον ανήλικο αδελφό του, επετέθη κατά των Βουλγάρων. Σε σύντομο διάστημα προσαρτήθηκε στο βασίλειο της Νικαίας ολόκληρη η νότια και νοτιοδυτική Βουλγαρία και τμήματα της Μακεδονίας. Σημαντικές πόλεις, όπως οι Σέρρες, η Βέροια, το Μελένοικο και τα Σκόπια απελευθερώθηκαν από τους Βούλγαρους και περιήλθαν υπό βυζαντινό έλεγχο, οι περισσότερες εξ αυτών αμαχητί. Στράφηκε τότε και προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία κατέλαβε σε συνεργασία με δυσαρεστημένους από τη διακυβέρνηση του νέου δεσπότη Δημήτριου, αριστοκράτες της πόλης. Με τη συμβασιλεύουσα υπό την κατοχή του, ο Βατάτζης εδραίωσε τη θέση του ως μοναδικός Βυζαντινός Αυτοκράτορας στη συνείδηση του λαού.
Το 1261 η περιοχή αποτέλεσε και πάλι μέρος της αναγεννημένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όχι όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, κύριοι της Μακεδονίας έγιναν διαδοχικά οι Σέρβοι, οι μισθοφόροι της Καταλανικής Εταιρείας και επίδοξοι διεκδικητές του θρόνου του Βυζαντίου. Οι δυσμενείς αυτές εξελίξεις έστρεψαν μεγάλο μέρος του κόσμου στις τέχνες, στα γράμματα και στη θρησκεία, με αποτέλεσμα ο 14ος αιώνας να θεωρείται από τους πιο σημαντικούς ως προς την ανάπτυξη των γραμμάτων και του πολιτισμού στη Μακεδονία.
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Στα τέλη του 14ου αι. οι Οθωμανοί είχαν ήδη εδραιώσει την παρουσία τους στη Μακεδονία και στα μέσα του 15ου αιώνα είχαν γίνει μοναδικοί κυρίαρχοι στην περιοχή. Η κατάσταση που αντιμετώπισαν οι Οθωμανοί δεν ήταν καλή. Οι περισσότερες πόλεις ήταν κατεστραμμένες και έρημες και η οικονομία έπνεε τα λοίσθια. Οι νέοι κυρίαρχοι μετέφεραν πληθυσμό (χριστιανούς και μουσουλμάνους) από άλλες επαρχίες και δέχτηκαν πρόσφυγες από άλλες χώρες (κυρίως Εβραίους), προκειμένου να εποικίσουν τις έρημες μακεδονικές πόλεις. Επίσης, έχτισαν καινούργιες πόλεις, όπως τα Γιαννιτσά, στις οποίες κατοικούσαν αποκλειστικά μουσουλμάνοι. Αρχικά οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αργότερα όμως στις πόλεις δημιουργήθηκαν πλήθος εργαστήρια, όπου παράγονταν βιοτεχνικά προϊόντα. Τα προϊόντα αυτά εξάγονταν εν μέρει στα γειτονικά κράτη, απ' όπου γίνονταν εισαγωγές άλλων προϊόντων. Διοικητικά η Μακεδονία χωρίστηκε στα βιλαέτια Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Σκοπίων, στα οποία περιλαμβάνονταν και εδάφη εκτός της ιστορικής Μακεδονίας.
Τους πρώτους αιώνες μετά την τουρκική κατάκτηση οι Έλληνες αποτραβήχτηκαν στα βουνά, όπου έχτισαν σημαντικά αστικά κέντρα, όπως τη Σιάτιστα, την Κλεισούρα, το Κρούσοβο, την Κοζάνη, κ.ά. Με την αλματώδη ανάπτυξη του εμπορίου, κατάφεραν να γίνουν ρυθμιστές της παραγωγής, να πλουτίσουν και να αποκτήσουν ισχύ. Μεγάλο μέρος της περιουσίας τους το δαπανούσαν για να ιδρύσουν εκκλησίες και σχολεία, στα οποία δίδασκαν Έλληνες δάσκαλοι. Απόρροια αυτών των εξελίξεων ήταν ο λεγόμενος Νεοελληνικός Διαφωτισμός που οδήγησε αρχικά στην αφύπνιση του Γένους, και εν συνεχεία στην προσπάθεια αποτίναξης του τουρκικού ζυγού.
Νεότεροι χρόνοι
Οριοθέτηση
Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν υπήρχε διοικητικό διαμέρισμα με το όνομα «Μακεδονία». Πριν την εμφάνιση του ελληνικού εθνικού κινήματος, η μη εγγράμματη πλειονότητα των κατοίκων των αρχαίων ελληνικών χωρών δε χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ονομασίες τους, όπως «Μακεδονία»· οι περισσότεροι αναφέρονταν κυρίως σε περιοχές μικρότερης κλίμακας (όπως «Κοζάνη», «Βέροια» κ.ο.κ.), εντός των ορίων των οποίων περνούσαν ολόκληρη τη ζωή τους. Τις αρχαίες ονομασίες γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν οι εγγράμματοι κοσμικοί και κληρικοί των ελληνικών χωρών, που διάβαζαν τους κλασικούς συγγραφείς και δυτικούς περιηγητές, δίχως, ωστόσο, να συμφωνούν μεταξύ τους ή να έχουν σαφή εικόνα για τα όρια των περιοχών αυτών. Η σύγχυση των κλασικών συγγραφέων σχετικά με τα όρια των ελληνικών χωρών αναπαράχθηκε από όσους ασχολούνταν με το ζήτημα ανατρέχοντας στις αρχαίες πηγές. Οι αναζητήσεις των ορίων της Μακεδονίας από Έλληνες και μη γεωγράφους που ακολουθούσαν τον Στράβωνα είχαν ως αποτέλεσμα να τεθούν ως αδιαμφισβήτητα όρια της περιοχής προς βορρά τα όρη Σκάρδος και Όρβηλος και μέσα από τα γραπτά τους να ταυτιστεί με την αρχαία Μακεδονία η ευρύτερη αυτή γεωγραφική περιοχή.
Γλωσσικές κοινότητες
Την περίοδο του Διαφωτισμού και της εμφάνισης του ελληνικού εθνικού κινήματος στην περιοχή της Μακεδονίας η ελληνοφωνία περιοριζόταν στην παραλιακή της ζώνη (τα νότια τμήματα της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας), ενώ η ζώνη ομιλίας της σλαβικής εκτεινόταν προς νότο ως τα πεδινά της Ημαθίας και της Θεσσαλονίκης. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι ζώνες ομιλίας της ελληνικής, της αλβανικής και της σλαβικής, συνέκλιναν στην περιοχή των λιμνών Οχρίδας, Πρεσπών και Ορεστιάδας, ενώ όριο μεταξύ της ζώνης συμπαγούς ελληνοφωνίας και σλαβοφωνίας αποτελούσε μια νοητή γραμμή που από το Γράμμο διερχόταν νοτίως της Καστοριάς, βορείως της Κοζάνης και της Βέροιας, νοτίως της Έδεσσας και των Γιαννιτσών, και κατέληγε στην περιοχή των εκβολών του Αξιού, στη Θεσσαλονίκη. Στην περιοχή βορείως αυτής της νοητής γραμμής επικρατούσε η σλαβοφωνία, ενώ σε όλη την έκτασή της υπήρχαν ετερόγλωσσες νησίδες, θύλακες όπου ομιλούνταν τα τούρκικα, τα ελληνικά και τα βλάχικα. Στην αλλόφωνη ενδοχώρα, τα αστικά κέντρα αποτελούσαν κέντρα ελληνοφωνίας, ενώ οι κάτοικοι της υπαίθρου ήταν κατά κανόνα σλαβόφωνοι. Ανατολικά του Αξιού, η παρουσία της ελληνικής περιοριζόταν σε μια στενή παράλια ζώνη στα νότια, έως μια νοητή γραμμή που διερχόταν νοτίως του Κιλκίς και της Δράμας.
Το ελληνικό όραμα
Χάρη στις λαϊκές παραδόσεις για τον Μέγα Αλέξανδρο, η αρχαία Μακεδονία είχε γίνει σύμβολο ανδρείας με ευρύτερη απήχηση στους πληθυσμούς της περιοχής. Η συγκρότηση της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας με αναφορά στην κλασική αρχαιότητα κατέστησε αναπόφευκτη τη συμπερίληψη σε αυτή της Μακεδονίας. Την περίοδο του ώριμου Διαφωτισμού δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των Ελλήνων λογίων για τη θέση της Μακεδονίας στην ελληνική γεωγραφία, αναφορικά με το αν ήταν τμήμα της Ελλάδας (που οριζόταν με διαφορετικούς τρόπους), το ποια ήταν τα όριά της και ποιο ήταν το νόημα του όρου «Μακεδόνες».
Στη Μακεδονία, η Ελληνική Επανάσταση εκδηλώθηκε αρχικά στη Χαλκιδική τον Ιούνιο του 1821, υπό τον Εμμανουήλ Παππά. Αφού κατάφεραν να απελευθερώσουν τη Χαλκιδική, τα Βασιλικά Θεσσαλονίκης και την περιοχή της Βόλβης, επιχείρησαν να επιτεθούν ταυτόχρονα από Νότο και Ανατολή στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο ερχομός ισχυρών Οθωμανικών δυνάμεων τους ανάγκασε σε ήττα στη Μάχη της Ρεντίνας και τελικά οπισθοχώρηση στην Κασσάνδρα, όπου ενισχύθηκαν από 400 άνδρες υπό τους Μήτρο Λιακόπουλο και Μπίνο. Η οθωμανική απάντηση ήταν εδώ άμεση με συλλήψεις ομήρων και καταλήψεις πόλεων. Φαίνεται πως η κίνηση των επαναστατών είχαν εξαπλωθεί ως τη Γευγελή και το Τίκφες, όπου συνελήφθησαν δύο κάτοικοι ως ύποπτοι.
Το 1822 άναψαν και νέες εστίες επανάστασης. Στις αρχές του χρόνου επαναστάτησαν η Νάουσα, με αρχηγούς τους Καρατάσο, Γάτσο και Ζαφειράκη, καθώς και χωριά του Βερμίου και του Ολύμπου. Οι Τούρκοι απάντησαν άμεσα και με μία στρατιά του Πασά της Θεσσαλονίκης, κατέστρεψαν τη Νάουσα. Οι γυναίκες της πόλης κατέφυγαν στον ποταμό Αράπιτσα και για να αποφύγουν την αιχμαλωσία προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό. Στη συνέχεια προχώρησαν σε καταστροφές πολλών Ελληνικών χωριών και κωμοπόλεων της Κεντρικής Μακεδονίας, λόγω της συμμετοχής τους στην επανάσταση, μεταξύ των οποίων της περιοχής γύρω από τη Νάουσα.
Αρματολοί από την περιοχή της Μακεδονίας, όπως και της Ηπειροθεσσαλίας, όπου η επανάσταση κατεστάλη και οι οποίοι δεν μπορούσαν πλέον να επανέλθουν στην υπηρεσία των οθωμανικών αρχών, έχοντας αντικατασταθεί από Τουρκαλβανούς, κατέφυγαν στις περιοχές που ήλεγχε η επαναστατική κυβέρνηση. Σχηματίστηκε μία στρατιωτική ένωση προσφύγων «Μακεδονο-Θεταλλο-Θρακών», που βρισκόταν σε επαφή με τους «Θρακοσερβοβουλγάρους» έφιππους εθελοντές υπό τον Χατζηχρήστο Βούλγαρη, πολλοί από τους οποίος προέρχονταν από τη «μακεδονική Ελλάδα», δηλαδή τη Χαλκιδική, την Έδεσσα και τη Νάουσα. Η συμμετοχή της Μακεδονίας στην Επανάσταση οδήγησε στην ενθουσιώδη θεώρησή της ως ελληνικής επαρχίας. Ενώ από τις αρχές της Επανάστασης έγινε αποδεκτή η διάκριση ανάμεσα στις επικράτεια του μελλοντικού κράτους και των ορίων του ελληνικού έθνους, ο περιορισμός προϊοντος του χρόνου της πολεμικής δραστηριότητας στις νότιες ελληνικές χώρες έτεινε στο να ταυτίζεται η Ελλάδα με την περιοχή αυτή. Οι πληρεξούσιοι των εκτός «ελευθέρας Ελλάδος» περιοχών, όπως της Μακεδονίας, γίνονταν δεκτοί μεταξύ των εθνικών αντιπροσώπων στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις, αλλά αργότερα συνήθως ως «πληρεξούσιοι παροίκων» και στην Ε΄ Εθνοσυνέλευση έγιναν δεκτοί μετά από πολλές παρακλήσεις.
Αλυτρωτικές εξεγέρσεις
Μέσα στην πρώτη δεκαετία του βίου του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, εντός των ορίων του είχαν καταφύγει χιλιάδες πρόσφυγες από νησιά του Αιγαίου, αλλά κυρίως από τις βόρειες ελληνικές χώρες, την Ηπειροθεσσαλία και τη Μακεδονία. Οι πρόσφυγες αυτοί εγκαταστάθηκαν σε τοποθεσίες κοντά στα βόρεια σύνορα του ελληνικού κράτους, όπως τη Λαμία, την Αταλάντη, το Μεσολόγγι κ.α. Συνήθως ενταγμένοι ως τότε στο αρματολικό σύστημα της έμμισθης παροχής ένοπλων υπηρεσιών στους Οθωμανούς και μη γνωρίζοντας άλλη τέχνη από εκείνη των όπλων, σχημάτιζαν ένοπλες ομάδες που επέδραμαν επέκεινα του ελληνοτουρκικού συνόρου σε περιόδους κρίσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ κάποιοι από αυτούς είχαν στραφεί στη ληστεία. Σε αλυτρωτικές εφημερίδες των Αθηνών οι δραστηριότητές τους παρουσιάζονταν ως επιχειρήσεις απελευθέρωσης των αλύτρωτων ομοεθνών. Οι πρόσφυγες αυτοί αποτέλεσαν το πρώτο κύμα προσφύγων από αλύτρωτες ελληνικές χώρες και συνέστησαν μια ισχυρή πολιτικά ομάδα που επηρέαζε τις ελληνικές κυβερνήσεις υποστηρίζοντας την υποδαύλιση αλυτρωτικών εξεγέρσεων στις περιοχές αυτές. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα οι Μακεδόνες πήραν τα όπλα αρκετές φορές για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό (με σημαντικότερες το 1854, το 1878 και το 1896), χωρίς όμως αποτέλεσμα. Την ίδια εποχή η οθωμανική διοίκηση σκλήρυνε τη στάση της απέναντι στο ελληνικό στοιχείο. Παράλληλα, η γενικότερη παρακμή της οικονομίας και η αποσύνθεση της δημόσιας διοίκησης είχε ως αποτέλεσμα να επιδεινωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των χριστιανών (και ιδιαίτερα των Ελλήνων) της Μακεδονίας.
Εθνικοί ανταγωνισμοί
Η πρόοδος του βουλγαρικού εθνικού κινήματος είχε ως αποτέλεσμα τη διεκδίκηση και περιοχών που θεωρούνταν «ιστορικές ελληνικές χώρες», συμπεριλαμβανομένης της Μακεδονίας, που γινόταν αντιληπτή ως βόρεια Ελλάδα, δυτική Βουλγαρία ή νότια Σερβία. Η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870 θορύβησε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο με αποτέλεσμα το μακεδονικό ζήτημα να γίνει σημαντικότερο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μήλο της έριδας μεταξύ των αντιδιεκδικητών της περιοχής υπήρξαν πρωτίστως οι σλάβοι της Μακεδονίας. Οι ανταγωνιστές της Ελλάδας βάσιζαν τα επιχειρήματά τους κυρίως στη γλώσσα που μιλούσαν οι Σλάβοι της Μακεδονίας, ενώ οι Έλληνες επιχειρηματολογούσαν σχετικά με την καταγωγή των «βουλγαρόφωνων Ελλήνων» ή «Σλάβων της Μακεδονίας», όπως τους αποκαλούσαν πλέον, θεωρώντας τους εκσλαβισθέντες Έλληνες, τα ιστορικά δίκαια και την εθνική «συνείδηση» ή το «φρόνημα» των σλαβοφώνων, που συναγόταν από την πνευματική υπακοή στον Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη. Για την καταπολέμηση της βουλγαρικής κίνησης στο εκκλησιαστικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην περιοχή συνεργάστηκαν με εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης. Προξενώντας μία πρωτοφανή για την περιοχή εκπαιδευτική και πολιτιστική δραστηριότητα, οι διεκδικητές της Μακεδονίας επιδόθηκαν σε έναν ανταγωνισμό για τον έλεγχο των εκκλησιών και των κοινοτικών σχολείων, όπου, πέρα από τη διδασκαλία της γλώσσας, διαμορφωνόταν η εθνική ταυτότητα. Ο θρησκευτικός προσηλυτισμός εξελίχθηκε σε ολομέτωπο εθνικιστικό αγώνα.
Το 1893 ιδρύθηκε η ΕΜΕΟ, μία οργάνωση που αποσκοπούσε στο να γίνει η Μακεδονία αυτόνομη και που προσανατολίστηκε στην οικοδόμηση ενός παράλληλου κράτους στα σλαβόφωνα χωριά της Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικές μεθόδους για να εδραιώσει τη βάση της. Η ΕΜΕΟ απέκτησε σημαντικά ερείσματα στους χωρικούς, που συντάχθηκαν μαζί της εξαιτίας κοινωνικών μεριμνών, βραχυπρόθεσμα εξαιτίας όσων αποσπούσαν με την απειλή της βίας ένοπλα σώματα της ΕΜΕΟ από μέλη των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων αλλά και χάρη στην προοπτική της κοινωνικής αλλαγής που υποσχόταν, ιδίως της ριζοσπαστικής αγροτικής μεταρρύθμισης. Η δράση της EMEO κορυφώθηκε το 1903, όταν πραγματοποίησε την εξέγερση του Ίλιντεν, που γρήγορα καταπνίγηκε από τις οθωμανικές αρχές.
Η εξέγερση αυτή ώθησε Έλληνες στρατιωτικούς και διπλωμάτες να προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο για την επίτευξη της Μεγάλης Ιδέας με τις μεθόδους του ανταρτοπολέμου. Το 1904 ιδρύθηκε στην Αθήνα μια κατ' όνομα ιδιωτική οργάνωση, το Ελληνομακεδονικό Κομιτάτο, που λάμβανε ηθική και υλική υποστήριξη από την ελληνική κυβέρνηση. Έλληνες αξιωματικοί απομακρύνθηκαν από τις μονάδες τους για να λάβουν μέρος στον Αγώνα και το ελληνικό προξενείο της Θεσσαλονίκης έγινε το οργανωτικό κέντρο του. Ο θάνατος του Παύλου Μελά το φθινόπωρο του 1904 εξώθησε πολλούς εθελοντές να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και κατέστησε αδύνατο για τις ελληνικές κυβερνήσεις να παραβλέψουν το ζήτημα. Από το 1904 ως το 1908 σώματα της ΕΜΕΟ συγκρούστηκαν με ελληνικές αντάρτικες ομάδες, ντόπιων σλαβόφωνων συνταγμένων με την ελληνική πλευρά (που αποκαλούνταν υποτιμητικά από τους αντιπάλους τους «γραικομάνοι») και εθελοντών από την ελεύθερη Ελλάδα (κυρίως την Κρήτη), πλαισιωμένων από έμπειρους αξιωματικούς και επιτελικούς του Ελληνικού Στρατού. Τα ελληνικά σώματα κατάφεραν να υπερισχύσουν, αναχαιτίζοντας τη βουλγαρική δραστηριότητα στη νότια και κεντρική Μακεδονία.
Ελληνική επικράτεια
Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-1913
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-1913 οδήγησαν στον τερματισμό της οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή και την απελευθέρωση μεγάλου τμήματός της. Από τον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας το 51% προσαρτήθηκε στην Ελλάδα, το 38% στη Σερβία και το 10% στη Βουλγαρία. Η νότια Μακεδονία, που περιήλθε στην Ελλάδα, ταυτιζόταν περίπου με τα όρια της Μακεδονίας των κλασικών χρόνων και περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της ζώνης για την οποία αντιδικούσαν Έλληνες και Βούλγαροι.
Παράδοση Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους από τη φιλοβασιλική κυβέρνηση
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άλλαξε ουσιαστικά τα σύνορα που είχαν χαραχτεί μόλις ένα χρόνο πριν, έφερε όμως μεγάλα δεινά στον πληθυσμό, καθώς στη Μακεδονία δημιουργήθηκε το τρίτο μεγαλύτερο μέτωπο στην Ευρώπη, το Βαλκανικό Μέτωπο. Στην κεντρική και δυτική Μακεδονία συγκρούστηκαν από τη μια Γερμανοί, Αυστριακοί, Τούρκοι και Βούλγαροι και από την άλλη Βρετανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Σέρβοι και Έλληνες. Μάλιστα, η διχογνωμία μεταξύ του βασιλιά Κωνσταντίνου Α' και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου σχετικά με τη συμμετοχή ή όχι της Ελλάδας στον πόλεμο είχε ως επακόλουθο τη μεταξύ τους ρήξη (Εθνικός Διχασμός), το Κίνημα Εθνικής Αμύνης και την επακόλουθη εγκατάσταση του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη με δημιουργία Κυβέρνησης Τριανδρίας, την παράδοση της Μακεδονίας από τη φιλοβασιλική Κυβέρνηση των Αθηνών στους Γερμανοβουλγάρους και τελικά τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πλευρό των δυνάμεων της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ).
Συγκεκριμένα, η φιλοβασιλική Κυβέρνηση Σκουλούδη για να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός υπέρ των Γερμανών αποφάσισε την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους, συμμάχους των Γερμανών. Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός Σκουλούδης, ο υπουργός Στρατιωτικών Γιαννακίτσας, ο τότε αναπληρωτής του επιτελάρχη του Στρατού (και κατοπινός δικτάτορας) Ιωάννης Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του φιλογερμανού βασιλιά Κωνσταντίνου, αποφάσισαν την αμαχητί παράδοση του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους, στις 26 Μαΐου 1916 και ακολούθως της Καβάλας. Έτσι, οι Βούλγαροι ως σύμμαχοι των Γερμανών, κατέλαβαν αμαχητί την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, χωρίς καν να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Β΄ Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας
Η Β΄ Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας ήταν συνέπεια της επεκτατικο-εθνικιστικής πολιτικής των Βουλγάρων αλλά και της πολιτικο-στρατιωτικής πίεσης των Αγγλο-Γάλλων για τη σύμπραξη των Ελλήνων μαζί τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918).
Υπολογίζεται πως κατά τη Β΄ Βουλγαρική Κατοχή 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία, για την εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν κατόρθωσαν τελικά να επιστρέψουν ζωντανοί.
Τον Αύγουστο του 1916, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μονάδες της 7ης Βουλγαρικής Μεραρχίας κατέλαβαν πόλεις της ανατολικής Μακεδονίας, όπως τη Δράμα, τις Σέρρες και την Καβάλα. Στη διάρκεια της Β' Βουλγαρικής Κατοχής (1916-1918) ο ελληνικός πληθυσμός στις πόλεις και τα χωριά υπέστη διώξεις, λιμοκτονία, ομηρίες καθώς και συλλήψεις, φυλακίσεις, βιαιοπραγίες και βασανισμούς από τη μυστική βουλγαρική αστυνομία και τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό. Ως αποτέλεσμα χιλιάδες Έλληνες έχασαν τη ζωή τους. Στην Ανατολική Μακεδονία είχαν εγκατασταθεί μόνιμα από το 1913 πολλοί Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανατολική Θράκη, ο οποίοι μαζί με τους ντόπιους Μακεδόνες υπέστησαν και αυτοί, ελάχιστα χρόνια μετά την έλευσή τους, τον λιμό τις εξορίες και τις βιαιότητες του Βουλγαρικού κατοχικού στρατού.
Κατά τη Β΄ Βουλγαρική Κατοχή εφαρμόστηκε από τους Βούλγαρους ένα σκληρό μέτρο εξόντωσης του πληθυσμού: η εκτόπιση και η ομηρία χιλιάδων Ελλήνων κατοίκων, μεταξύ αυτών και του συνόλου σχεδόν των ιερέων, της Ανατολικής Μακεδονίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικά έργα στη Βουλγαρία. Υπολογίζεται πως εξορίστηκαν 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν κατόρθωσαν τελικά να επιστρέψουν ζωντανοί. Πάνω από το 1/4 των εκπατρισμένων έχασαν τη ζωή τους από τις στερήσεις, τα βασανιστήρια και την εξοντωτική εργασία και δεν επέστρεψαν ποτέ στην πατρίδα τους.
Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ελληνικοί πληθυσμοί που είχαν παραμείνει στο βόρειο τμήμα της Μακεδονίας, το οποίο πέρασε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, προσέφυγαν στο ελεύθερο τμήμα και εγκαταστάθηκαν κυρίως στις πόλεις αλλά και σε μικρότερα χωριά. Έτσι Έλληνες του Μοναστηρίου, της Οχρίδας, του Κρουσόβου, του Μοριχόβου, των Τικφών, της Γευγελής, της Βογδάντσας, της Παλαιάς Δοϊράνης, της Στρώμνιτσας κ.λ.π. εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, τη Φλώρινα, την Έδεσσα, το Κιλκίς και αλλού.
Η Ανατολική Μακεδονία υπέστη τα πάνδεινα τόσο κατά την Α΄ Βουλγαρική Κατοχή (Οκτώβριος 1912-Ιούνιος 1913) όσο και κατά τη Β΄ Βουλγαρική Κατοχή (1916-1918). Κατά τις δύο αυτές περιόδους ο ελληνικός πληθυσμός υπέστη διώξεις, λιμοκτονία, ομηρίες καθώς και συλλήψεις και βασανισμούς από τη μυστική βουλγαρική αστυνομία και τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό. Ακόμη κλάπηκαν, και κρατούνται έως σήμερα στη Βουλγαρία, τα κειμήλια και οι θησαυροί της Μονής Παναγίας Εικοσιφοινίσσης της Μητροπόλεως Δράμας αλλά και της Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών και των Μονών Παναγίας Καλαμούς και Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας Ξάνθης.
Εγκατάσταση Ελλήνων προσφύγων
Στη Μακεδονία είχαν εγκατασταθεί μόνιμα από το 1913 πολλοί Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανατολική Θράκη. Με τη Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919, μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας αφενός πολλοί κάτοικοι της Μακεδονίας, βουλγαρικής συνείδησης προσέφυγαν στη Βουλγαρία και αφετέρου Έλληνες κάτοικοι της βορειοδυτικής Μακεδονίας (Άνω Τζουμαγιά, Άνω Νευροκόπι, Πετρίτσι, Μελένικο κ.λ.π.) αλλά και οι Έλληνες από την Ανατολική Ρωμυλία εγκαταστάθηκαν στην ελεύθερη Μακεδονία. Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 με την εγκατάσταση χιλιάδων Ελλήνων προσφύγων, επιτάχυνε τις πληθυσμιακές αλλαγές που είχαν ήδη ξεκινήσει. Με τη συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923-24, Τούρκοι αναχώρησαν για την Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν Έλληνες από τη Μικρά Ασία (Ιωνία, Καππαδοκία, Πόντος, Βιθυνία, Λυκαονία), τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και την Ανατολική Θράκη. Η Μακεδονία είχε πλέον ομογενοποιηθεί πληθυσμιακά και το 1926 οι Έλληνες ξεπερνούσαν το 88% του πληθυσμού.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή γνώρισε τριπλή κατοχή. Η ανατολική Μακεδονία παραχωρήθηκε στη Βουλγαρία, η δυτική τέθηκε υπό ιταλική κατοχή, ενώ την κεντρική κράτησαν υπό τον άμεσο έλεγχό τους οι Γερμανοί. Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, οι Βούλγαροι επέκτειναν τη ζώνη κατοχής τους ως τη Χαλκιδική και το Κιλκίς και δημιούργησαν φρουραρχείο στη δυτική Μακεδονία. Παράλληλα, ο εβραϊκός πληθυσμός της Μακεδονίας ξεκληρίστηκε, καθώς ελάχιστοι Εβραίοι κατόρθωσαν να αποφύγουν τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η συνθηκολόγηση της Γερμανίας δεν σήμανε και το τέλος των δεινών για τη Μακεδονία, καθώς αποτέλεσε το σημαντικότερο θέατρο της αναμέτρησης μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και του Δημοκρατικού Στρατού στα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Η τελική επικράτηση του Ελληνικού Στρατού που επιτεύχθηκε μετά τις νίκες στο Γράμμο και το Βίτσι το 1949, καθώς και η ρήξη της Γιουγκοσλαβίας με το κομμουνιστικό μπλοκ το 1948, σήμαναν και τον τερματισμό της αποσχιστικής προπαγάνδας στη Μακεδονία.
Σύγχρονη εποχή (από το 1949)
Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο η Μακεδονία αναπτύχθηκε αλματωδώς. Με κρατικές, κυρίως, επενδύσεις δημιουργήθηκαν έργα υποδομής (ενεργειακά, συγκοινωνιακά, αρδευτικά, κ.ά.), απαραίτητα για την ανάπτυξη της περιοχής. Έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 επιδίωξη της πολιτείας ήταν η ταυτόχρονη ανάπτυξη του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα της οικονομίας. Αργότερα, προωθήθηκε και η δημιουργία τουριστικών υποδομών που να ικανοποιούν τα ενδιαφέροντα επισκεπτών μέσου και υψηλού εισοδηματικού επιπέδου, με δράσεις που αναπτύσσονται όλο το χρόνο και που ποικίλλουν από περιοχή σε περιοχή.
Σήμερα η Μακεδονία, από τις Πρέσπες μέχρι την Καβάλα θεωρείται στρατηγικού σχεδιασμού νοτιο-ευρωπαϊκή περιφέρεια και αποτελεί εμπορικό και οικονομικό κέντρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Όνομα
Το όνομά της Μακεδονίας προέρχεται από την Ελληνική μυθολογία, που πέρασε στη κυρίως Αρχαία Ιστορία και που πρώτος την κατέγραψε ο Ηρόδοτος (Ε 17).
Ο «Πατέρας της Ιστορίας» ο Ηρόδοτος ονομάζει Μακεδονία την πέρα της Πρασιάδας λίμνης και του Δυσώδους όρους χώρα (Ε 18) που ορίζεται προς Ν. από τον Πηνειό και τον Όλυμπο (Ζ’ 173), άλλως «Μακεδονίς» (Ζ 127). Οι κάτοικοι αυτής Μακεδόνες (Ε 18) ή «Μακεδνόν έθνος» (Α 56, Η 43) ήταν κατ΄ εκείνον Δωρικό γένος που κατοικούσε πρώτα στη Φθιώτιδα επί Δευκαλίωνα, παρά την Όσσα και τον Όλυμπο επί Δώρου και που τελικά εκδιώχθηκε από τους Καδμείους και κατέφυγε στην Πίνδο (Α 56).
Στην Ελληνική μυθολογία υπάρχουν τρεις παραδόσεις για το όνομα της Μακεδονίας:
Από τον γενάρχη Μακεδόνα το γιο του Αιόλου (Ελιαν. απόσπ. 46).
Από τον Μακεδόνα τον γιο του Λυκάονα (Βασιλέα της Ημαθίας), πατέρα της Πίνδου και
Το όνομα οφείλεται από τον Μακεδόνα τον γιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα που απέκτησε τα τέκνα Άμαθον και Πίερον από το όνομα του οποίου ονομάστηκαν τα Πιέρια όρη. (Ησιόδου απόσπ. XXVI).
Ετυμολογία
Δείτε επίσης και Ετυμολογία του ονόματος Μακεδονία
Ετυμολογικά το όνομα των Μακεδόνων όπως και εκείνο της χώρας των καθώς και τα Μακεδνός, Μάγνης, Μακέτης λογίζεται από τη δωρική ρίζα μακ- από την οποία παράγονται οι λέξεις μακεδνός (Οδύσσεια η’ 106 = ευμήκης), μάκεδνα, μακεδανός, μηκεδανός, μάκαρ, μακρός, μήκος, magnus κλπ. και σημαίνει επομένως τους ψηλούς σε ανάστημα, τους ορεσίβιους. (Σημ. στη δωρική «μάκος» = μήκος)
Γεωγραφία
Η Μακεδονία αποτελεί το μεγαλύτερο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας, με τις περισσότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Ειδικότερα τα σύνορα του διαμερίσματος αυτού είναι: νότια το Αιγαίο Πέλαγος, από τις εκβολές του ποταμού Νέστου, στη δυτική πλευρά της Θράκης, έως τη παραλία Αιγάνης, κοντά στο Πλαταμώνα, στη βόρεια πλευρά της Θεσσαλίας. Στη συνέχεια προς νότο, σύνορα του διαμερίσματος είναι οι νομοί Λαρίσης και Τρικάλων της Θεσσαλίας ως και ένα τμήμα της Ηπείρου έως τη κορυφή Μαυροβούνι της Πίνδου. Δυτικά δε είναι η Ήπειρος από τη κορυφή Μαυροβούνι ως τη λίμνη Μεγάλη Πρέσπα. Και προς βορρά είναι τα σύνορα της Βόρειας Μακεδονίας σε μήκος 244 χλμ. και συνέχεια τα σύνορα της Βουλγαρίας με ίσο περίπου μήκος. Τέλος ανατολικά είναι ο Νομός Ξάνθης της Θράκης, με φυσική διαχωριστική γραμμή κατά το μεγαλύτερο μέρος με τον ποταμό Νέστο. Η συνολική έκταση της Μακεδονίας φθάνει τα 34.178 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της τους 2.408.530 κατ.
Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του διαμερίσματος της Μακεδονίας στα όρια αυτά είναι: Πλάτος (φ) 39° 50’ Βόρειο ως και 41° 32’ Β, Μήκος (λ) 20° 47’ Ανατολικό και 24° 47’ Α. Οι μέσες συντεταγμένες είναι (φ) 40° 30’ Β και (λ) 23° 00’ Α. που συμπίπτουν με τη θέση του χωρίου Νέο Ρύσιο στο Νομό Θεσσαλονίκης.
Τα δύο από τα τρία «τριεθνή» σημεία των Ελληνικών συνόρων βρίσκονται στα Μακεδονικά σύνορα, το ένα εντός της λίμνης Μεγάλη Πρέσπα, νότια της νησίδας του Αγίου Αχιλλείου, το δε άλλο επί κορυφής του όρους Μπέλλες (Κερκίνη) με υψόμετρο 1.883 μ. (το τρίτο βρίσκεται στα σύνορα της Θράκης).
Τοπίο
Το τοπίο χαρακτηρίζεται από ποικιλία, μιας και η Δυτική και Ανατολική Μακεδονία είναι ορεινή με την εξαίρεση ορισμένων μεγάλων, γόνιμων κοιλάδων, ενώ στην Κεντρική Μακεδονία βρίσκεται η πεδιάδα των Γιαννιτσών, η μεγαλύτερη της Ελλάδας.
Ακολουθεί κατάλογος των κυριότερων βουνών της Μακεδονίας:
Περιβάλλον
Η προϊστορική χλωρίδα διέφερε σημαντικά από τη σημερινή. Υπήρχαν αρκετά είδη που σήμερα έχουν εξαφανιστεί και είναι γνωστά μόνο από απολιθώματα φύλλων και καρπών ή από τμήματα απολιθωμένων κορμών.
Από τα κωνοφόρα ξεχωρίζει η Σεκόια η ελατόμορφη, συγγενής της Σεκόιας της αειθαλούς που ζει σήμερα στη Βόρεια Αμερική. Από τα πλατύφυλλα ο Σφένδαμος ο παλαιοσακχάρινος (Acer palaeosaccharinum), ο Σφένδαμος ο πλατύφυλλος (Acer platyphyllum), το Κλήθρο το τζουλιανόμορφο (Alnus julianiformis), το Κλήθρο το κεκροπτόφυλλο (Alnus cecropiaefolia), ο Σασσαφράς ο φερρετιανός (Sassafras ferretianum), το Κιννάμωμον το πολύμορφο (Cinnamomum polymorphum), ο Γαύρος ο Μέγας (Carpinus grandis), καθώς και τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά είδη λεύκας. Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι υπήρξαν στην περιοχή και περίοδοι με κλίμα πιο θερμό από το σημερινό. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι κατά τις μεσοπαγετώδεις περιόδους το κλίμα της Γης γινόταν θερμό.
Νησιά
Νησιά της Μακεδονίας είναι η Θάσος, αντίκρυ από τις ακτές της ανατολικής Μακεδονίας και το λιμάνι της Καβάλας, και η Αμμουλιανή, αντίκρυ από τις ακτές της Κεντρικής Μακεδονίας, στo νομό Χαλκιδικής, μεταξύ του πρώτου και δεύτερου ποδιού και δίπλα στην Ουρανούπολη.
Μητρόπoλη
Η Θεσσαλονίκη είναι η μητρόπoλη, οικονομικό και εμπορικό κέντρο και κύρια πόλη της Μακεδονίας, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και πρωτεύουσα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Η Θεσσαλονίκη είναι έδρα του Υφυπουργείου Μακεδονίας-Θράκης.
Πληθυσμός και δημογραφία
Με τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η στρατηγική του Ελευθέριου Βενιζέλου και του τότε Βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου Α΄, οδηγεί στη διεύρυνση της ελληνικής επικράτειας και το κομμάτι της νoτίου Μακεδονίας (περίπου το μισό της πρόσφατης γεωγραφικής περιοχής) ενώνεται με την Ελλάδα.
Mέχρι το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και την ενσωμάτωση του διαμερίσματος της Μακεδονίας με το ελληνικό κράτος, ο πληθυσμός της περιοχής αποτελούνταν από Έλληνες, Μουσουλμάνους (Τούρκους και μη Τούρκους), Βούλγαρους, Σλάβους και, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, Σεφαρδίτες Εβραίους. Με το τέλος των Βαλκανικών πολέμων, τις αναταραχές και την επαναχάραξη των συνόρων, οι μη ελληνικοί πληθυσμοί μετακινήθηκαν, κατά πλειοψηφία, στις μητροπολιτικές τους χώρες. Οι Εβραίοι είτε μετανάστευσαν μετά από την πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης του 1917, είτε εξοντώθηκαν κατά τη γερμανική κατοχή της Θεσσαλονίκης.
Έλληνες της βόρειας Μακεδονίας, από πόλεις όπως η Στρώμνιτσα, το Μελένικο και το Πετρίτσι, μετακινήθηκαν προς τις ελληνικές περιοχές ύστερα από εντολή του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1913. Το έτος 1914, μετά τις πρώτες συστηματικές διώξεις των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Θράκης, πολλοί πρόσφυγες κατέφυγαν στη Μακεδονία. Τον Ιούνιο του 1915 κατέφθασαν στη Μακεδονία πρόσφυγες από τη Ανατολική Ρωμυλία (που ανήκει σήμερα στη Βουλγαρία), την Ανατολική Θράκη, τη Μικρά Ασία, τον Καύκασο.
Η Ανατολική Μακεδονία υπέστη τα πάνδεινα τόσο κατά την Α' Βουλγαρική Κατοχή (Οκτώβριος 1912-Ιούνιος 1913) όσο και κατά τη Β' Βουλγαρική Κατοχή (1916-1918). Κατά τις δύο αυτές περιόδους ο ελληνικός πληθυσμός υπέστη διώξεις, λιμοκτονία, ομηρίες καθώς και συλλήψεις και βασανισμούς από τη μυστική βουλγαρική αστυνομία και τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό.
Ειδικότερα κατά τη Β' Βουλγαρική Κατοχή εφαρμόστηκε από τους Βούλγαρους ένα σκληρό μέτρο εξόντωσης του πληθυσμού της Ανατολικής: η εκτόπιση και η ομηρία χιλιάδων Ελλήνων κατοίκων, μεταξύ αυτών και του συνόλου σχεδόν των ιερέων, της Ανατολικής Μακεδονίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικά έργα στη Βουλγαρία. Πάνω από το 1/4 των εκπατρισθέντων έχασαν τη ζωή τους από τις στερήσεις, τα βασανιστήρια και την εξοντωτική εργασία και δεν επέστρεψαν ποτέ στην πατρίδα τους.
Με τη Συνθήκη του Νεϊγύ τον Νοέμβριο του 1919 και τη σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας περί ανταλλαγής πληθυσμών, μετακινήθηκαν από τη Βουλγαρία προς τη Μακεδονία και άλλοι ελληνικοί πληθυσμοί.
Μετά τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής, τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 και τη Συνθήκη της Λωζάνης, στην περιοχή εγκαταστάθηκαν Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία.
Ο πληθυσμός μειώθηκε δραματικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας της πείνας, των εκτελέσεων και των μετατοπίσεων. Η Κεντρική Μακεδονία, συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης, βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή ενώ η Ανατολική Μακεδονία υπό βουλγαρική κατοχή. Οι συνολικοί θάνατοι πολιτών στη Μακεδονία υπολογίζονται περίπου στους 400.000, ανάμεσα σε αυτούς 55.000 Έλληνες Εβραίοι. Η περιοχή επηρεάστηκε επίσης πληθυσμιακά και αργότερα εξαιτίας του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου.
Σήμερα, οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Έλληνες (98%) και η κύρια θρησκεία των κατοίκων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Πολλοί Έλληνες από τη Μικρά Ασία και τη Θράκη ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και ακολούθως με την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας κατά το 1922-1923 και οι περισσότεροι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία, κυρίως σε πόλεις και χωριά όπου υπήρχε μουσουλμανικός πληθυσμός πριν το 1922. Σύμφωνα με την Οθωμανική απογραφή του Χιλμί Πασά το 1904 καταγράφηκαν 373.227 Έλληνες και 204.317 Βούλγαροι στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με την ίδια απογραφή, οι Έλληνες ήταν επίσης κυρίαρχοι πληθυσμιακά και στο βιλαέτι του Μοναστηριού (σημερινή Μπίτολα της πΓΔΜ), αριθμώντας 261,283 Έλληνες και 178,412 Βούλγαρους.
Οι άνθρωποι
Αν και στις αρχές του 20ού αιώνα η περιοχή αποτελούσε μωσαϊκό εθνοτήτων (Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Βλάχοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Αλβανοί, Σέρβοι), σήμερα η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική, καθώς ο πληθυσμός της Μακεδονίας χαρακτηρίζεται από εθνική ομοιογένεια.
Το βουλγαρικό στοιχείο αποχώρησε από τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1920, στο πλαίσιο της συμφωνίας για την εθελοντική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας.
Οι μουσουλμάνοι (Τούρκοι στην πλειοψηφία τους), οι οποίοι κατοικούσαν σε συμπαγείς κοινότητες, κυρίως στις μεγάλες πόλεις και στις αγροτικές περιοχές του Κιλκίς, της Ημαθίας, των Γιαννιτσών, της Κοζάνης, των Σερρών και της Δράμας (έφταναν τις 330.000), αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να αναχωρήσουν για τη Μικρά Ασία, λόγω της συμφωνίας για την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που υπογράφτηκε τον Ιανουάριο του 1923.
Ένα μέρος των Βλάχων της Μακεδονίας, οι «ρουμανίζοντες», είχαν επίσης την ευκαιρία να αναχωρήσουν για τη Ρουμανία το 1926-1927 μετά από συμφωνία μεταξύ των πρωθυπουργών Ελευθέριου Βενιζέλου και Μαγιορέσκου.
Το μεγαλύτερος μέρος των Εβραίων που κατοικούσε στη Μακεδονία χάθηκε στα κρεματόρια των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ αρκετοί από τους επιζήσαντες προτίμησαν να μεταναστεύσουν στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ.
Οι 100.000 και πλέον Αρμένιοι, που έφτασαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο της ανταλλαγής των πληθυσμών το 1923, επίσης αναχώρησαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε με προορισμό την Αρμενική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, είτε για τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Στη Μακεδονία εγκαταστάθηκαν Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία, τη Βόρεια Μακεδονία, την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία (Ιωνία, Βιθυνία, Λυκαονία, Πόντος, Καππαδοκία). Οι περισσότεροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν σε αγροτικές περιοχές, στην κεντρική και την ανατολική Μακεδονία, ενώ στη δυτική Μακεδονία οι πρόσφυγες έφτασαν τις 72.000. Επίσης, μεγάλο ποσοστό των προσφύγων που προέρχονταν από αστικά κέντρα της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης εγκαταστάθηκε στις πόλεις της Μακεδονίας (Σέρρες, Καβάλα, Δράμα, Κατερίνη, Ξάνθη, Γιαννιτσά, Βέροια, Κιλκίς, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα κ.ά.), και κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Προσφυγικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης είναι η Καλαμαριά, οι Συκιές, η Επτάλοφος, οι Αμπελόκηποι, το Κορδελιό, η Μενεμένη, η Νεάπολη, η Σταυρούπολη, η Πολίχνη, η Βάρνα, η Τούμπα, η Ξηροκρήνη, οι Σαράντα Εκκλησιές κ.ά.
Οι μεγαλύτερες πόλεις σε πληθυσμό
*Με έντονα γράμματα σημειώνονται οι πρωτεύουσες των Περιφερειακών ενοτήτων
Διοίκηση
Το διαμέρισμα της Μακεδονίας μοιράζεται διοικητικά ανάμεσα σε τρεις Περιφέρειες:
{| class="wikitable" style="text-align:left; font-size:90%"
|- style="font-size:100%; text-align:left"
! style="width:10px; background:#6495ed;"| Ο χάρτης της Μακεδονίας !! Αριθμός !! style="width:220px; background:#6495ed;"| Περιφέρεια !! style="width:90px; background:#6495ed;"| Πρωτεύουσα !! style="width:90px; background:#6495ed;"| Έκταση !! style="width:70px; background:#6495ed;"| Πληθυσμός </tr>
|-
| rowspan=20 |
|-
| style="width:32px; background:#ffcbcb;"| || style="width:32px; background:#ffcbcb;"| Δυτικής Μακεδονίας με τις περιφερειακές ενότητες / νομούς: || style="width:32px; background:#ffcbcb;"| Κοζάνη || style="width:32px; text-align:right; background:#ffcbcb;"|9.451 χμ²|| style="width:32px; text-align:right; background:#ffcbcb;"|285.002
|-
| style="width:32px; background:#ffcbcb;"| 1 || Καστοριάς || Καστοριά || style="text-align:right" |1.720 χμ²|| style="text-align:right" |50.683
|-
| style="width:32px; background:#ffcbcb;"| 2 || Φλώρινας || Φλώρινα || style="text-align:right" |1.924 χμ²|| style="text-align:right" |51.841
|-
| style="width:32px; background:#ffcbcb;"| 3 || Κοζάνης || Κοζάνη || style="text-align:right" |3.516 χμ²|| style="text-align:right" |150.170
|-
| style="width:32px; background:#ffcbcb;"| 4 || Γρεβενών || Γρεβενά || style="text-align:right" |2.291 χμ²|| style="text-align:right" |32.308
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| || style="width:32px; background:#b9ffc5;"| Κεντρικής Μακεδονίας με τις περιφερειακές ενότητες / νομούς: || style="width:32px; background:#b9ffc5;"| Θεσσαλονίκη || style="width:32px; text-align:right; background:#b9ffc5;"|18.811 χμ²|| style="width:32px; text-align:right; background:#b9ffc5;"|1.883.277
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 5 || Πέλλας || Έδεσσα || style="text-align:right"|2.506 χμ²|| style="text-align:right"|139.371
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 6 || Ημαθίας || Βέροια || style="text-align:right"|1.701 χμ²|| style="text-align:right"|140.575
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 7 || Πιερίας || Κατερίνη || style="text-align:right"|1.516 χμ²|| style="text-align:right"|127.478
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 8 || Κιλκίς || Κιλκίς || style="text-align:right"|2.519 χμ²|| style="text-align:right"|79.968
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 9 || Θεσσαλονίκης || Θεσσαλονίκη || style="text-align:right"|3.683 χμ²|| style="text-align:right"|1.107.760
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 10 || Χαλκιδικής || Πολύγυρος || style="text-align:right"|2.918 χμ²|| style="text-align:right"|111.244
|-
| style="width:32px; background:#b9ffc5;"| 11 || Σερρών || Σέρρες || style="text-align:right"|3.968 χμ²|| style="text-align:right"|176.881
|-
| style="width:32px; background:#ccf;"| || style="width:32px; background:#ccf;"| Ανατολικής Μακεδονίας με τις περιφερειακές ενότητες / νομούς: || style="width:32px; background:#ccf;"| Καβάλα || style="width:32px; text-align:right; background:#ccf;"|5.580 χμ²|| style="width:32px; text-align:right; background:#ccf;"|238.179
|-
| style="width:32px; background:#ccf;"| 12 || Δράμας || Δράμα || style="text-align:right"|3.468 χμ²|| style="text-align:right"|98.411
|-
| style="width:32px; background:#ccf;"| 13 || Καβάλας || Καβάλα || style="text-align:right"|1.728 χμ²|| style="text-align:right"|125.090
|-
| style="width:32px; background:#ccf;"| 14 || Θάσος || Λιμένας Θάσου || style="text-align:right"|384 χμ²|| style="text-align:right"|14.678
|-
| 15 || Άγιο Όρος (αυτόνομη περιοχή) || Καρυές || style="text-align:right"|336 χμ²|| style="text-align:right"|2.072
|- style="background:#ffdb58;"
| style="width:32px; "| || style="width:32px; background:#ffdb58;"| Σύνολο || style="width:32px; background:#ffdb58;"| || style="width:32px; text-align:right; background:#ffdb58;"|34.178 χμ²|| style="width:32px; text-align:right; background:#ffdb58;"|2.408.530
|}Σημειώσεις'''
- Επιπλέον, υπάρχει μία αυτόνομη περιοχή στη Μακεδονία, το Άγιο Όρος, μία μοναστική πολιτεία υπό Ελληνική κυριαρχία. Βρίσκεται στην ανατολικότερη των τριών μεγάλων χερσονήσων της Χαλκιδικής.
- Στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης περιλαμβάνονται και οι τρεις νομοί του διαμερίσματος της Θράκης.
- Η Θάσος, που μέχρι το 2010 ανήκε διοικητικά στο Νομό Καβάλας, από το 2011 αποτελεί την ξεχωριστή ομώνυμη Περιφερειακή Ενότητα. Επίσης, η Θάσος ανήκει γεωγραφικά στα Νησιά Αιγαίου.
Σύμβολα
Η σημαία με το 16άκτινο «αστέρι» ή «ήλιο της Βεργίνας» σε μπλε φόντο είναι ανεπίσημη σημαία της Μακεδονίας, που έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Η χρήση του Ήλιου της Βεργίνας είναι επίσης ευρέως διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια και έχει κατοχυρωθεί από την Ελλάδα.
Αξιοθέατα
Η Μακεδονία απαριθμεί μνημεία από όλο το φάσμα του ιστορικού χρόνου, με πλειάδα αρχαιοελληνικών, ρωμαϊκών, πρωτοχριστιανικών και βυζαντινών. Πολύ γνωστά μνημεία και σύμβολα που δεσπόζουν στη Μακεδονία είναι:
α) Στην Ανατολική Μακεδονία:
β) Στην Κεντρική Μακεδονία:
γ) Στη Δυτική Μακεδονία:
Μεταλλικές πηγές
Η Μακεδονία παρουσιάζει πολλές μεταλλικές πηγές με αξιόλογη χημική σύσταση και θεραπευτικές ιδιότητες. Κυριότερες εξ αυτών κατά νομό είναι:
Οικονομία και μεταφορές
Η Μακεδονία είναι μία από τις πιο εύφορες εκτάσεις στην Ελλάδα με τις πεδιάδες της Βέροιας, της Θεσσαλονίκης, των Σερρών και της Δράμας. Μία ευρεία ποικιλία αγροτικών προϊόντων παράγονται, όπως ρύζι, σιτάρι, φασόλια, ελιές, βαμβάκι, καπνός, φρούτα, σταφύλια και πιπεριές Φλωρίνης. Υπάρχει επίσης παραγωγή κρασιού και άλλων αλκοολούχων προϊόντων. Ο τουρισμός είναι μία σημαντική βιομηχανία στις παραλιακές περιοχές και κυρίως στη χερσόνησο της Χαλκιδικής, το νησί της Θάσου, καθώς και το όρος Όλυμπος. Πολλοί τουρίστες προέρχονται από τη Γερμανία και την Ανατολική Ευρώπη. Η Θεσσαλονίκη είναι ένα σημαντικό λιμάνι και βιομηχανικό κέντρο. Η Καβάλα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Μακεδονίας. Εκτός από το κύριο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης (Αεροδρόμιο Μακεδονία), αεροδρόμια υπάρχουν επίσης στην Καβάλα, την Κοζάνη και την Καστοριά. Η «Εγνατία Οδός» διασχίζει ολόκληρη τη Μακεδονία, συνδέοντας πολλές πόλεις μεταξύ τους. Υπάρχει επιπλέον και σιδηροδρομικό δίκτυο.
Αεροδρόμια
Σιδηρόδρομος
Στη Μακεδονία υπάρχουν 5 σιδηροδρομικές γραμμές με κυριότερη τη σιδηροδρομική γραμμή Πειραιά-Θεσσαλονίκης. Επίσης υπάρχουν και δύο γραμμές προαστιακού σιδηροδρόμου που συνδέουν τη Θεσσαλονίκη με τη Λάρισα και την Έδεσσα.
Λιμάνια
Δείτε επίσης
Μακεδονικό Βασίλειο
Αρχαίοι Μακεδόνες
Κοινό των Μακεδόνων
Διακυβέρνηση στην αρχαία Μακεδονία
Ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας
Μακεδονία (ρωμαϊκή επαρχία)
Μακεδόνες (Έλληνες)
Μακεδονικό ονοματολογικό ζήτημα
Συλλαλητήρια για τη Μακεδονία (2018-2019)
Τραγούδια από τη Μακεδονία
Διαβάστε επίσης
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας
Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας
Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης
Μακεδονία (ελληνικό διαμέρισμα)
|
536462
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%202017-18
|
Ιταλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 2017-18
|
Το είναι η 116η διοργάνωση της κορυφαίας ποδοσφαιρικής κατηγορίας ανδρών στην Ιταλία. Συνολικά, όπως κάθε χρόνο, συμμετέχουν 20 ομάδες (17 από το περσινό πρωτάθλημα και 3 που κέρδισαν την άνοδο από την 2η κατηγορία). Η Γιουβέντους κατέκτησε το πρωτάθλημα για 34η φορά.
Ομάδες και τοποθεσίες
Βαθμολογία
Αποτελέσματα
|}
Κορυφαίοι σκόρερ
Εδώ βλέπετε ποιοι παίκτες έχουν πετύχει τα περισσότερα γκολ στο πρωτάθλημα.
Κορυφαίοι στις ασίστ
Εδώ βλέπετε ποιοι παίκτες έχουν δώσει τις περισσότερες ασίστ στο πρωτάθλημα.
Πηγές
- Επίσημος ιστότοπος <br/ >
- Soccerway.com
Παραπομπές
Σέριε Α
|
694191
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B7%20%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CF%85%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CF%87%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%82%20%26%20%CE%A4%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%85
|
Φραγκίσκη Κίνσκυ του Βχίνιτς & Τέτταου
|
Η Φραγκίσκη Κίνσκυ του Βχίνιτς & Τέτταου (Franziska Kinsky von Wchinitz und Tettau, 8 Αυγούστου 1813 - 5 Φεβρουαρίου 1881) ήταν η σύζυγος του Αλοΐσιου Β' του Λίχτενσταϊν.
Βιογραφία
Η Φραγκίσκη ντε Πάουλα Βαρβάρα Ρωμανή Βερνάρδα γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1813 στη Βιέννη, και ήταν κόρη του Φραγκίσκου ντε Πάουλα Ιωσήφ Κίνσκυ του Βχίνιτς & Τέτταου και της Θηρεσίας του Βρμπνα και Φρόιντενταλ.
Στις 8 Αυγούστου 1831 παντρεύτηκε τον Αλοΐσιο Β΄ του Λίχτενσταϊν στη Βιέννη. Μαζί απέκτησαν έντεκα παιδιά:
την Μαρία Φραγκίσκη ντε Πάουλα (1834-1909), παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο του Τράουττμανσντορφφ-Βάινσμπεργκ.
την Καρολίνα Μαρία Ιωσηφίνα Βαλπουργία Νεστορία (1836-1885), παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο του Σένμπουρκ-Χάρτενσταϊν.
την Σοφία Μαρία Γαβριέλα Πία (1837-1899), παντρεύτηκε τον Κάρολο του Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόζενμπεργκ.
την Αλοϊσία Μαρία Γαβριέλα Ιππολύτη (1838-1920), παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Φύνφκιρχεν.
την ντα Μαρία Λαμβέρτα Θηρεσία Φραγκίσκη ντε Πάουλα (1839-1921), παντρεύτηκε τον Αδόλφο Ιωσήφ του Σβάρτζενμπεργκ.
τον Ιωάννη Β' (1840-1929).
την Φραγκίσκη Ξαβερία Μαρία Δαβίδ (1841-1858).
την Ερριέτα Μαρία Νορβέρτα (1843-1931), παντρεύτηκε τον Αλφρέδο του Λίχτενσταϊν.
την Άννα Μαρία Φραγκίσκη ντε Πάουλα Λεάνδρα (1846-1924), παντρεύτηκε τον Γεώργιο Χριστιανό του Λόμπκοβιτς.
την Θηρεσία Μαρία Ιωσηφίνα Μάρθα (1850-1938), παντρεύτηκε τον Αρνούλφο της Βαυαρίας.
τον Φραγκίσκο Α' (1850-1938), παντρεύτηκε την Ελισάβετ του Γκούτμαν.
Πέθανε στις 5 Φεβρουαρίου 1881 σε ηλικία 67 ετών. Είναι θαμμένη στην Εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου του Μπρνο.
Παραπομπές
Οίκος του Λίχτενσταϊν
Γερμανοί ευγενείς
|
719069
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BD-%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%A4%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%81
|
Σαιν-Σενφοριέν-ντε-Τενιέρ
|
Το Σαιν-Σενφοριέν-ντε-Τενιέρ (γαλλικά: Saint-Symphorien-de-Thénières, οξιτανικά: Sant Aforians, Sant Aforian και Sant Aforiás) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Αβερόν, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σαιν-Σενφοριενουά (γαλλικά: Saint-Symphoriénois).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητες του Αβερόν
|
623459
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A6%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Φαρνάκης Α΄ της Φρυγίας
|
Ο Φαρνάκης Α΄ , Ελαμιτικά: Parnaka (π. 565-497 π.Χ.) από τη Δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν αξιωματούχος τού Δαρείου Α΄ στο ανάκτορο της Περσέπολης και μετά σατράπης της Φρυγίας. Είναι ο ιδρυτής τού κλάδου των Φαρνακιδών.
Βιογραφία
Ήταν γιος τού Αρσάμη πρίγκιπα και ίσως βασιλιά (για σύντομο διάστημα) της Περσίας. Μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Υστάσπης, που είχε γιο τον Δαρείο Α΄.
Σύμφωνα με τις πινακίδες των διοικητικών αρχείων της Περσέπολης, ήταν ο κύριος επί των οικονομικών υποθέσεων αξιωματούχος τού ανιψιού του Δαρείου Α΄ το διάστημα 506-497 π.Χ. Έγινε υπεύθυνος τού ανακτόρου και έφερε την θεσπισμένη για τη θέση του ράβδο, ίσως από πολύτιμο μέταλλο. Μάλλον εμφανίζεται σε μερικά ανάγλυφα της Περσέπολης.
Στη Φρυγία παρά τον Ελλήσποντο
Ο Φαρνάκης Α΄ είχε κάποια σχέση με τη Φρυγία, περιοχή βορειοδυτικά της Μ. Ασίας, καθώς ο Αριστοτέλης αναφέρει, ότι εισήγαγε ημιόνους στην περιοχή.
Το 477 π.Χ. ο Ξέρξης Α΄ της Περσίας όρισε σατράπη της Φρυγίας τον γιο του Αρτάβαζο Α΄. Οι απόγονοί του αποτελούν τη δυναστεία των Φαρνακιδών και κυβέρνησαν τη Φρυγία κατά τον 4ο αι., ώσπου τους εξεδίωξε ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μέγας.
Οικογένεια
Γιος του ήταν ο:
Αρτάβαζος Α΄ άκμασε 480-455 π.Χ., σατράπης της Φρυγίας.
Πηγές
Delphi Complete Works of Aristotle (Illustrated). Delphi Classics. 2013. p. 1408. ISBN 9781909496286.
Briant, Pierre (2002). From Cyrus to Alexander: A History of the Persian Empire. Eisenbrauns. p. 339. ISBN 9781575061207.
Δυναστεία των Φαρνακιδών
|
834956
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%92%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Μιχαλίνα Βισουότσκα
|
Η Μιχαλίνα Άννα Βισουότσκα (πολωνικά: Michalina Anna Wisłocka, το γένος Μπράουν [Braun]) (1 Ιουλίου 1921 – 5 Φεβρουαρίου 2005) ήταν Πολωνή γυναικολόγος, σεξολόγος και συγγραφέας του Sztuka kochania (κατά λέξη: Η Τέχνη της Αγάπης, 1978), του πρώτου οδηγού για τη σεξουαλική ζωή σε κομμουνιστική χώρα. Το βιβλίο της έγινε μπεστ σέλερ, με συνολική κυκλοφορία 7 εκατομμυρίων αντιτύπων και άρχισε να είναι πιο ανοιχτό σε θέματα συνουσίας και σεξουαλικής ζωής στην Πολωνία.
Βιογραφία
Οι γονείς της ήταν ο Γιαν Τιμότεους Μπράουν (Jan Tymoteusz Braun), δάσκαλος και η Άννα (το γένος Ζιλίνσκα) από το οικόσημο Τσιόουεκ (Ciołek). Είχε δύο μικρότερα αδέρφια: τον Άντζεϊ (συγγραφέα) και τον Γιαν (σουμερολόγο). Η ανιψιά της ήταν η Έβα Μπράουν, βραβευμένη με Όσκαρ διακοσμήτρια σκηνικών και ενδυματολόγος.
Ήταν συνιδρύτρια της Κοινωνίας Λογικής Μητρότητας, στην οποία εργάστηκε για τη θεραπεία της υπογονιμότητας και τον έλεγχο των γεννήσεων. Ήταν επικεφαλής του πρώτου στην Πολωνία Ιατρείου Λογικής Μητρότητας στο Ινστιτούτο Μητέρας και Παιδιού στη Βαρσοβία. Κατά τη δεκαετία του 1970, ήταν επικεφαλής του Κυτταροδιαγνωστικού Εργαστηρίου της Εταιρείας Οικογενειακού Προγραμματισμού.
Η Βισουότσκα πέθανε στο νοσοκομείο Σόλσκι της Βαρσοβίας λόγω επιπλοκών από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Στις 11 Φεβρουαρίου 2005, ενταφιάστηκε στο Ευαγγελικό Νεκροταφείο της Εξομολόγησης του Άουγκσμπουργκ στη Βαρσοβία.
Αναγνώριση
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1997, της απονεμήθηκε ο Σταυρός του Ιππότη του Τάγμα της Αναγέννησης της Πολωνίας.
Το Πάρκο της Αγάπης στο Λουμπνιεβίτσε και μια πλατεία στο Λοτζ είναι αφιερωμένα στη μνήμη της.
Πολιτιστικές απεικονίσεις
Η ζωή της Βισουότσκα απεικονίζεται στη βιογραφική ταινία Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej (Τέχνη της αγάπης. Η ιστορία της Μιχαλίνα Βισουότσκα) του 2017, σε σκηνοθεσία Μάρια Σαντόφσκα. Την Βισουότσκα υποδύθηκε η Μαγκνταλένα Μποτσάρσκα.
Δημοσιεύσεις
Τεχνική πρόληψης εγκυμοσύνης (1959)
Μέθοδοι πρόληψης εγκυμοσύνης (1976)
Η τέχνη της αγάπης (1978),
Πολιτισμός της αγάπης (1980)
Καλειδοσκόπιο σεξ (1986),
Η τέχνη της αγάπης: είκοσι χρόνια αργότερα (1988),
Τέχνη της αγάπης: Βιταμίνη "M" (1991),
Επιτυχία στην αγάπη (1993),
Μαλίνκα, Πάνσι και Χάνσελ (1998),
Αγάπη για τη ζωή: αναμνήσεις ξεγνοιασιάς (2002),
Παραπομπές
Πολωνοί γυναικολόγοι
Σεξολόγοι
Πολωνοί ιατροί
Πολωνοί Λουθηρανοί
Ιππότες του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας
|
464512
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Black%20Sabbath%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%29
|
Black Sabbath (τραγούδι)
|
Το Black Sabbath είναι τραγούδι του αγγλικού Heavy metal συγκροτήματος Black Sabbath, το οποίο συμπεριλήφθηκε ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο τους, Black Sabbath, το 1970. Η μουσική πιστώνεται και στα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος, ενώ οι στίχοι γράφτηκαν από τον Γκίζερ Μπάτλερ, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από ένα περιστατικό που υποστηρίζει ότι έζησε ο τελευταίος. Το συγκρότημα, λέει, ότι ο Ozzy είχε αφήσει στο σπίτι του Μπάτλερ ένα βιβλίο που περιείχε θέματα μαύρης μαγείας, όταν όμως ο Μπάτλερ ξύπνησε από ένα εφιάλτη του, αντίκρισε μία μαύρη φιγούρα και το βιβλίο δεν ήταν πια εκεί. Αυτό το «περιστατικό» περιγράφεται στο τραγούδι.
Στα μουσικά χαρακτηριστικά του, το τραγούδι έχει ως intro ήχους βροχής, κεραυνών και μιας καμπάνας, η οποία ακούγεται κι αφού μπουν τα όργανα. Κατόπιν, ακολουθεί ένα βαρύ riff, το οποίο χρησιμοποιεί την 4η αυξημένη (δύο συνεχόμενες νότες απέχουν τεσσερισήμισι τόνους), η οποία αναφέρεται ως diabolus in musica. Στη Δυτική μουσική θεωρείται πως έχει σατανική χροιά. Το τραγούδι αυτό ήταν ένα από τα πρώτα, στο είδος, που ακολούθησαν αυτή τη σύνθεση, αργότερα το κάνανε αρκετοί. Πέρα από αυτό το riff, όλο το τραγούδι, η ατμόσφαιρά του, αλλά και το χαμήλωμα της κιθάρας ενέπνευσε όλο το μουσικό είδος που σήμερα ονομάζεται Heavy Metal.
Το κομμάτι με το πέρας των χρόνων έχει διασκευαστεί από αρκετά rock συγκροτήματος όπως τους Iced Earth και τους Type Ο Negative. Ενώ, σε μία ψηφοφορία της ελληνικής έκδοσης του Metal Hammer, το κομμάτι συγκαταλέγεται στον κατάλογο με τα 200 Σπουδαιότερα Τραγούδια όλων των εποχών, καταλαμβάνοντας την 57η θέση.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Allmusic review of the song
Τραγούδια του 1970
Τραγούδια των Black Sabbath
|
371638
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CE%B2%CE%B1
|
Νατάσα Κορολιόβα
|
Η Νατάσα Κορολιόβα (ρωσ. Наташа Королёва, πραγματικό όνομα Νατάλια Βλαντίμιροβνα Ποριβάι, ρωσ. Ната́лия Влади́мировна Порыва́й, γενν. 31 Μαΐου 1973, Κίεβο, ΕΣΣΔ) είναι Ρωσίδα τραγουδίστρια, ηθοποιός και παρουσιάστρια.
Προσωπική Ζωή
Η Νατάσα έχει παντρευτεί 2 φορές, πρώτα τον διάσημο Ρώσο τραγουδιστή Ίγκορ Νικολάγεφ και αργότερα τον Ρώσο τραγουδιστή, ηθοποιό, στρίπερ και μποντιμπίλντερ Σεργκέι Γκλουσκό. Απέκτησε έναν γιο ο οποίος γεννήθηκε 18 Φεβρουαρίου του 2002.
Δισκογραφία
1990 — «Жёлтые тюльпаны»
Мама, не плачь
Серые глаза
Первый поцелуй
Под летним дождём
Жёлтые тюльпаны
Почему умирает любовь
Синие лебеди
Жемчуг
Котёнок
1992 — «Дельфин и русалка»
Дельфин и русалка
Пожалуйста, не плачь
Венеция
Ночной бульвар
Такси, такси…
Раскаты грома
Московская Джульетта
Два крестика
1994 — «Поклонник»
Лунная ночь
Поклонник
Никогда
Ласточка
Киевский мальчишка
Жёлтый чемоданчик
Палочка-выручалочка
Подарок
Мотылёк
Улица моей мечты
1995 — «Конфетти»
Подсолнухи
Конфетти
Голубой топаз
Маленькая страна
Неужели это я
Краденные яблочки
Мужичок с гармошкой
Тучка
Три желанья
Янтарь
Попурри
1997 — «Бриллианты слёз»
Лето кастаньет
Хрустальное сердце Мальвины
Навсегда
Бриллианты слёз
Зимние месяцы
Каждая маленькая девочка
Орхидея
В тёмной комнате
Только ты не умирай
Прилаская меня
На край света
2001 — «Сердце»
Сердце
Между нами
Не проси
Было или не было
Как твои дела?
Милый мой
Белые кружева
Любовь
Губы в губы
10 лет
Мальчик мой
Когда-нибудь
2002 — «Осколки прошлого»
Жёлтые тюльпаны /Remix/
Почему умирает любовь /Remix/
Чуть-чуть не считается
Бриллианты слёз
Навсегда
Лето кастаньет
Маленькая страна
Голубой топаз
Конфетти
Подсолнухи
Киевский мальчишка
Поклонник
Ласточка
Жёлтый чемоданчик
Синие лебеди
2003 — «Веришь или нет (плюс Тарзан)»
Ты мне веришь или нет
Не забуду
Твой мир
Капелька
Календарь
Снежные звёзды
Ревнуй
Буги-вуги
Лелеки
Красный конь
Не забуду (караоке версия)
Капелька (караоке версия)
2006 — «Рай там, где ты»
Рай там, где ты (дуэт с Тарзаном)
Немые капли дождя
Сиреневый рай
Белая сирень
Стильный мужчина
Живи и верь в любовь
Любимому
Камушки
Разлучница
Ожившая кукла
Новогодняя
Подсолнухи (ремикс)
Σινγκλς
2006 — «Кристалл мечты»
2007 — «На синем море»
2008 — «В зале ожидания»
2008 — «Мама»
2009 — «Ночной город»
2009 — «Любовь без правил»
2010 — «Туда, где солнце»
2010 — «Чмоки-чмоки»
2010 — «Дую-дую»
2011 — «Ты прости»
2011 — «Не отпускай меня»
2011 — «Точь-в-точь» (дуэт с С. Глушко)
2012 — «Небеса»
2012 — «Taxi and the City»
2013 — «Венецианская осень»
2013 — «La Bomba» (дуэт с Н. Медведевой)
2013 — «Стояла и плакала»
2014 — «Абрикосовые сны»
2014 — «Порочен я тобой» (дуэт с А. Маршалом)
Κλιπ
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Unofficial site
Ρωσίδες τραγουδίστριες
Ρωσίδες ηθοποιοί
|
137990
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Περτούλι Τρικάλων
|
Το Περτούλι είναι ορεινό χωριό του νομού Τρικάλων στον Δήμο της Πύλης. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.150 μέτρων στις πλαγιές του Κόζιακα. Το Περτούλι υπάγεται διοικητικά στο δήμο της Πύλης. Ο πραγματικός πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 73 κάτοικοι. Πολλά από τα σπίτια του χωριού είναι πέτρινα. Πολύ κοντά στον οικισμό λειτουργεί το χιονοδρομικό κέντρο του Περτουλίου, το οποίο έχει αναδείξει την περιοχή σε τουριστικό προορισμό.
Γύρω από το Περτούλι βρίσκεται το ομώνυμο δάσος με έκταση 33.000 περίπου στρεμμάτων, διαχειριζόμενο από τη Διοίκηση Δάσους Περτουλίου, η οποία υπάγεται στο Ταμείο Διοίκησης και Διαχείρισης Πανεπιστημιακών Δασών του ΑΠΘ.
Στο Περτούλι υπάρχουν δύο εκκλησίες οι οποίες γιορτάζουν στις 6 Αυγούστου και 15 Αυγούστου.
Πληθυσμιακή εξέλιξη
Διοικητικές μεταβολές
Το 1883, ο οικισμός Περτούλι με πληθυσμό 307 κατοίκους, προσαρτάται στο δήμο Αιθίκων, με έδρα τον οικισμό Τύρνα τη σημερινή Ελάτη.
Το 1912, ο οικισμός Περτούλι λόγο του ότι έχει δική του κοινοτική περιουσία και ετήσιο εισόδημα άνω των 2.000 δραχμών, αποσπάται από το δήμο Αιθίκων και ορίζεται έδρα της της νεοσυσταθείσας ομώνυμης κοινότητας.
Το 1997, με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας (νόμος 2539/97), ο οικισμός προσαρτάται στο δήμο Αιθήκων.
Το 2010, με την εφαρμογή του προγραμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), ο οικισμός αποσπάται από τον καταργηθέντα δήμο Αιθήκων και προσαρτάται στο δήμο Πύλης.
Σήμερα, μετά τη τελευταία μεταβολή του 2010 (πρόγραμμα Καλλικράτης), το Περτούλι, υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αιθήκων του δήμου Πύλης της περιφερειακής ενότητας Τρικάλων.
Πηγές
Ψημένος, Στέφανος. Ανεξερεύνητη Θεσσαλία και Βόρεια Στερεά, Road, 2003. ISBN 9608481007.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Περτούλι στον ιστότοπο του Δήμου Αιθήκων.
Περτούλι Χωριό Κάμερα - Pertouli Village Camera
Χωριά του νομού Τρικάλων
Δήμος Πύλης
|
307714
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9B%CE%B9%CE%AD%CE%BD
|
Ζαν ντε Λιέν
|
Ο Ζαν (Ιωάννης) ντε Λιέν (Γαλλικά : Jean de Lienne) ήταν Γάλλος ιππότης ευγενής, κάτοχος τιμαρίων, του Πριγκιπάτου της Αχαΐας.
Ο ντε Λιέν αναφέρεται ότι ήταν ο οικιστής και ιδρυτής των Λαγκαδίων Αρκαδίας, κατείχε τιμάριο στην περιοχή της Γορτυνίας που κατά κάποια εκδοχή το κληρονόμησε από τον πατέρα του ή κατά άλλη το πήρε κατά το μοίρασμα του Πριγκιπάτου το 1205. Αναφέρεται ότι πήρε μέρος στο χτίσιμο του Κάστρου της Άκοβας και το ονόμασε έτσι από την αδελφή του που είχε αποβιώσει και την έλεγαν Άκοβα.
Ο ντε Λιέν παντρεύτηκε την κόρη του γραμματέα του, Έλληνα, Πέτρου Γραμματικού από την Σμύρνη και εγκαταστάθηκε σε κοντινή τοποθεσία της Άκοβας σε τοποθεσία που λεγόταν "Τα Λαγκάδια" ιδρύοντας το σημερινό χωριό. Ο ντε Λιάννε κατά μία πάλι εκδοχή θεωρείται ο γενάρχης της Οικογένειας Παπαγιανόπουλων-Δεληγιάννη.
Κατά τον Αναστάσιο Γούδα, βιβλίο Παράλληλοι Βίοι, ο Ζαν ήταν αυτός που κατοίκησε το Κάστρο της Άκοβας που το έχτισε ο πατέρας του και οι απόγονοι αυτού ήταν οι οικιστές των Λαγκαδίων. Η εκδοχή αυτή δεν ευσταθεί από άλλες πηγές, όπως το Χρονικό του Μορέως, αλλά και σύγχρονες έρευνες.
Πηγές
Λαγκάδια : Τοπική ιστορία γενικού ενδιαφέροντος / Βασιλ. Ι. Τσαφάρα, Αθήναι 1937, Τύπος οίκου Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρου
Ευγενείς του Πριγκιπάτου της Αχαΐας
Ιστορία της Αρκαδίας
Οικογένεια Δεληγιάννη
Βαρωνία της Άκοβας
|
510405
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BB%CE%BF%CF%8D
|
Μουμλού
|
Το Μουμλού (αζερικά: Mumlu) είναι ένα χωριό στο δήμο Νταγκ Μπιλιτσί της επαρχίας Νταβάτσι του Αζερμπαϊτζάν. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό μέρος της χώρας.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Νταβάτσι
|
238443
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%82
|
Μέθοδος κρίσιμης διαδρομής
|
Η μέθοδος κρίσιμης διαδρομής (αγγλ. critical path method, CPM), η οποία στη διεθνή ορολογία ορίζεται και ως προγραμματισμός κρίσιμης διαδρομής (critical path scheduling), είναι ένας αλγόριθμος, ο οποίος αναπτύχθηκε το 1950 ως εργαλείο για τον σχεδιασμό και τον έλεγχο των σχεδίων (projects), για την αποτελεσματική διαχείριση του προγράμματος.
Ιστορία
Το 1958 o James .E Kelley της εταιρείας Remington Rand και ο Morgan R. Walker της DuPont, εφαρμόζουν τη Μέθοδο της Κρίσιμης Διαδρομής για την υποστήριξη του προγραμματισμού των εργασιών κατασκευής και συντήρησης βιομηχανικών συγκροτημάτων παραγωγής χημικών προϊόντων. Οι περιπτώσεις χρήσης της CPM παρουσιάζονται στην κατασκευή δομικών έργων, στην κατασκευή αεροπλάνων αλλά και σε μεγάλες ναυπηγικές βιομηχανίες.
Βασική τεχνική
Η CPM δημιουργήθηκε αρχικά για να αντιμετωπίσει τη σχέση χρόνου-κόστους που προβλημάτιζε πολύ συχνά τους διευθυντές έργου και προέκυπτε από το γεγονός ότι η σχέση ανάμεσα στον χρόνο μέχρι την ολοκλήρωση (time to complete) και το κόστος μέχρι την ολοκλήρωση (cost to complete) είναι εξαιρετικά πολύπλοκη. Εφοδιασμένη με γραφικές τεχνικές, η CPM είναι ένα πολύπλοκο πρόγραμμα έργου, που περιλαμβάνει αλληλοσυνδεόμενες και αλληλοδιάδοχες εργασίες, που ως επί το πλείστον γίνεται χρήση δικτυωτού διαγράμματος, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο των δικτύων (networking modeling). Συγκεκριμένη η μεθοδολογία της, με συγκεκριμένα βήματα (σε γενικές γραμμές),χαρακτηρίζοντας την ως ντετερμινιστική μεταβλητή • η CPM ,αναφορικά με τους παράγοντες που απασχολούν τη διοίκηση, όπως είναι ο χρόνος, το κόστος και η διαθεσιμότητα πόρων, υποθέτει σταθερούς ή καθορισμένους χρόνους (όχι στατιστικά πιθανούς), πράγμα εφαρμόσιμο και χρήσιμο. Αποτελεί αποτελεσματικό εργαλείο εντοπισμού των δραστηριοτήτων, των οποίων η ολοκλήρωση είναι κρίσιμη για την έγκαιρη ολοκλήρωση του έργου.
Η CPM προσδιορίζει:
τη συνολική διάρκεια του έργου
το βέλτιστο συνδυασμό κόστους διάρκειας
τις δυνατότητες καθυστέρησης σε ορισμένες δραστηριότητες χωρίς την αύξηση της συνολικής διάρκειας του έργου
το χρονικό διάστημα χρήσης των πόρων
Στην CPM υπάρχουν δύο (2) χρόνοι ολοκλήρωσης των εργασιών και δύο τιμές για το κόστος. Ο 1ος συνδυασμός χρόνου/κόστους είναι κανονικός (normal). Ο 2ος συνδυασμός προέρχεται από την απόπειρα να επιταχυνθεί η εργασία, προσθέτοντας κάποιους πόρους (σε υπερωρίες, ειδικό εξοπλισμό, περισσότερο εξοπλισμό ή υλικά) και θεωρείται συντομευμένος (crash). Ορίζεται ο λόγος κόστους προς χρόνο που δείχνει το κόστος/μέρα για την επιτάχυνση ενός σχεδίου και παίρνει πάντα αρνητική τιμή διότι το κόστος με την επιτάχυνση αυξάνεται ενώ ο χρόνος μειώνεται.
(Λόγος κόστους/χρόνος =συντομευμένο κόστος- κανονικό κόστος/συντομευμένος χρόνος- κανονικός χρόνος)
Διάρκεια συντριβής
Η «διάρκεια συντριβής» είναι ένας όρος που αναφέρεται στον πιό σύντομο πιθανό χρόνο για τον οποίο μια δραστηριότητα μπορεί να σχεδιαστεί. Επιτυγχάνεται με τη μετατόπιση περισσότερων πόρων προς την ολοκλήρωση εκείνης της δραστηριότητας, με συνέπεια το μειωμένο χρόνο που ξοδεύεται και συχνά μια μειωμένη ποιότητα της εργασίας, καθώς το ασφάλιστρο τίθεται στην ταχύτητα.Η διάρκεια συντριβής διαμορφώνεται χαρακτηριστικά ως γραμμική σχέση μεταξύ του κόστους και της διάρκειας δραστηριότητας, εντούτοις σε πολλές περιπτώσεις μια κυρτή λειτουργία ή μια λειτουργία βημάτων είναι πιο εφαρμόσιμη.
Επέκταση
Αρχικά, η Μέθοδος Κρίσιμης Διαδρομής θεωρούνταν μόνο λογικές εξαρτήσεις μεταξύ των τελικών στοιχείων. Έκτοτε, έχει επεκταθεί για να επιτρέψει τον συνυπολογισμό των πόρων σχετικά με την κάθε δραστηριότητα μέσω των αποκαλούμενων διαδικασιών της δραστηριότητας –βασισμένης ανάθεσης πόρων και της ισοπέδωσης πόρων. Ένας πόρος –ισοπεδωμένο πρόγραμμα περιλαμβάνει τις καθυστερήσεις λόγω δυσχέρειας των πόρων,σε περίπτωση αδιαθεσιμότητας του πόρου στον απαραίτητο χρόνο. Και έχει τη δυνατότητα να αναγκάσει μια προηγούμενη κοντύτερη πορεία να γίνει μακρύτερη ή περισσότερο κρίσιμη πορεία των πόρων. Σχετική έννοια αντ’ αυτού καλείται κρίσιμη αλυσίδα, η οποία προσπαθεί να προστατεύσει τη δραστηριότητα και τις διάρκειες προγράμματος από τις απρόβλεπτες καθυστερήσεις λόγω των περιορισμών των πόρων.
Από την αλλαγή σχεδίου προγράμματος σε κανονική βάση , η CPM επιτρέπει το συνεχή έλεγχο του προγράμματος, επιτρέποντας στο διευθυντή προγράμματος να ακολουθήσει τις κρίσιμες δραστηριότητες. Τον προειδοποιεί ότι ότι οι μη κρίσιμες δραστηριότητες μπορεί να καθυστερήσουν πέρα από το συνολικό επιπλέον σώμα τους. Δημιουργώντας κατά συνέπεια μια νέα κρίσιμη πορεία , καθυστερώντας την ολοκλήρωση προγράμματος.
Επιπλέον, η μέθοδος μπορεί εύκολα να ενσωματώσει τις έννοιες των πιθανολογικών προβλέψεων, χρησιμοποιώντας την τεχνική αξιολόγησης και αναθεώρησης προγράμματος (Program Evaluation and Review Technique) (Pert) και τη μεθοδολογία αλυσίδων γεγονότος (event chain methology). Αυτή την περίοδο, υπάρχουν διάφορες λύσεις λογισμικού, διαθέσιμες στη βιομηχανία, που χρησιμοποιούν τη μέθοδο CPM. Η μέθοδος που χρησιμοποιείται αυτή την περίοδο περισσότερο από το λογισμικό διαχείρισης του προγράμματος είναι βασισμένη σε μια χειρωνακτική προσέγγιση υπολογισμού που αναπτύσσεται από το Fondahl του Πανεπιστημίου του Stanford.
Ευελιξία
Ένα πρόγραμμα που παράγεται χρησιμοποιώντας τη μέθοδο κρίσιμης διαδρομής συχνά δεν πραγματοποιείται με ακρίβεια, δεδομένου ότι οι εκτιμήσεις χρησιμοποιούνται για να υπολογίσουν, εάν όταν ένα λάθος γίνεται , αν τα αποτελέσματα της ανάλυσης μπορούν να τα αλλάξουν. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει διαταραχές στην εφαρμογή του προγράμματος, εάν οι εκτιμήσεις γίνονται στα τυφλά και εάν οι αλλαγές δεν εξετάζονται αμέσως.
Εντούτοις, η δομή της ανάλυσης της μεθόδου κρίσιμης διαδρομής είναι τέτοια που η διαφορά που προκαλείται από το αρχικό πρόγραμμα από οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να μετρηθεί. Και ο αντίκτυπος αυτής είτε καλυτερεύει, είτε ρυθμίζεται. Πράγματι, ένα σημαντικό στοιχείο της μεταθανάτιας ανάλυσης του προγράμματος είναι η ως Χτισμένη Κρίσιμη Πορεία (ABCP), η οποία αναλύει τις συγκεκριμένες αιτίες και τις επιδράσεις των αλλαγών μεταξύ του προγραμματισμένου προγράμματος και του ενδεχόμενου προγράμματος όπως πραγματικά εφαρμόζεται.
Πηγές
Jack R. Meredith, Sammel L. Mantel, JR “Project management: A management approach”, Fifth edition.
Καρβούνης Κ. Σωτήρης, «Οικονομοτεχνικές Μελέτες», Εκδόσεις ΑΘ. Σταμούλη ,2000
Μαυράκης Δημήτριος , «Στοιχεία Διοίκησης Επιχειρήσεων», Εκδόσεις Ε.Κ.Π.Α , Αθήνα 2005
Hendrickson, Chris Tung, Au (2008). Advanced_Scheduling_Techniques .Project Management Construction (2.2 ed).Prentice Hall. Ανακτήθηκε 27 Οκτωβρίου 2011
Brooks, F.P. (1975). The Mythical Man-Hour. Reading, MA: Addison Wesley
Hendrickson, C., B.N Janson (1984). “A Common Network Flow Formulation for Several Civil Engineering Problems”. Civil Engineering Systems. 4 1: 195-203
Μαθηματική ορολογία
Διοίκηση και Διαχείριση Έργων
Επιχειρησιακή έρευνα
Θεωρία δικτύων
Αλγόριθμοι χρονοπρογραμματισμού
Επιχειρηματικοί όροι
|
822342
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF
|
Κιουζάνικο
|
Το Κιουζάνικο (ιταλικά: Chiusanico) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Ιμπέρια, στην περιφέρεια της Λιγυρίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Ιμπέρια
|
37006
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B2%CE%B5%CF%8A%20%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD
|
Ίνγκβεϊ Μάλμστην
|
Ο Yngwie Malmsteen (, Lars Johan Yngve Lannerbäck, 30 Ιουνίου 1963) είναι Σουηδός κιθαρίστας, τραγουδοποιός και συνθέτης.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1963 στη Στοκχόλμη, Σουηδία. Ο Yngwie ήταν ο νεότερος από τα δύο του αδέλφια την Ann Louise και τον αδελφό του Bjorn. Δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για τη μουσική μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου του 1970 όταν παρακολούθησε ένα ειδικό τηλεοπτικό αφιέρωμα για τη ζωή και θάνατο του Τζίμι Χέντριξ. Ο μόλις επτά ετών Yngwie παρακολουθούσε με δέος τον Χέντριξ να ξεσηκώνει το πλήθος με ένα χείμαρρο άφθονου “feedback” και στη συνέχεια να «θυσιάζει» την κιθάρα του καίγοντάς τη.
Δοκιμάζοντας την τύχη του με πείσμα, αρχικά με μια παλιά Mosrite, και αργότερα με μια φτηνή Stratocaster, ο Yngwie ασχολήθηκε με μουσικές συγκροτημάτων όπως οι Deep Purple και πέρασε πολλές ώρες προσπαθώντας να μάθει τα κομμάτια τους. Ο θαυμασμός του για το, επηρεασμένο από την κλασσική μουσική, παίξιμο του Ritchie Blackmore, οδήγησε τον ίδιο πίσω στην πηγή: Μπαχ, Βιβάλντι, Μπετόβεν και Μότσαρτ. Αφομοιώνοντας την δομή της κλασσικής μουσικής, το μοναδικό του στυλ του άρχισε να παίρνει μορφή. Στα δέκα του χρόνια η μητέρα του και η μεγαλύτερη αδελφή του, μια ταλαντούχα φλαουτίστα, αναγνώρισαν το μοναδικό του ταλέντο στη μουσική και τον στήριξαν στην προσπάθειά του. Στην αρχή της εφηβείας του, παρακολούθησε στην τηλεόραση μια εκτέλεση του υψηλής δυσκολίας 24 Caprices του Νικολό Παγκανίνι από τον Ρώσο βιολιστή Gideon Kremer με αποτέλεσμα να κατανοήσει επιτέλους πως θα μπορούσε να συνδυάσει την αγάπη του για την κλασσική μουσική με το ταλέντο του στην κιθάρα και τη χαρισματική του σκηνική παρουσία.
Στα 15 του, το ιδιαίτερα χαρακτηριστικό στυλ του Yngwie είχε αρχίσει να αναδύεται. Εργάστηκε για κάποιο διάστημα σε ένα κέντρο επισκευής για κιθάρες, όπου για πρώτη φορά συνάντησε “scalloped” ταστιέρα σε ένα λαούτο του 17ου αιώνα που ήρθε στο μαγαζί για επισκευή. Η περιέργειά του τον οδήγησε στο να δοκιμάσει το ίδιο σε μια από τις παλιές φτηνές του κιθάρες και εντυπωσιασμένος από το αποτέλεσμα, αποφάσισε να το δοκιμάσει και στις καλύτερες κιθάρες του. Η “scalloped” ταστιέρα έκανε το παίξιμο πιο δύσκολο από ότι σε μια κανονική ταστιέρα, αλλά ο έλεγχος των χορδών ήταν τόσο καλύτερος που ο Yngwie αποφάσισε κατευθείαν να υιοθετήσει τη συγκεκριμένη τροποποίηση σε όλο του τον εξοπλισμό.
Εκείνη την εποχή, ο Yngwie ξεκίνησε να παίζει με διάφορα γκρουπ, όλα δημιουργημένα γύρω από το εκρηκτικό κιθαριστικό του στυλ. Γύρω στα 18 του, ο Yngwie με κάποιους φίλους του ηχογράφησαν ένα demo με 3 τραγούδια για το Σουηδικό CBS, χωρίς όμως να εκδοθεί ποτέ. Απογοητευμένος, ο Yngwie άρχισε να στέλνει το demo σε δισκογραφικές εταιρίες στη Σουηδία και το εξωτερικό. Μια από αυτές τις κασέτες βρήκε το δρόμο της στα χέρια του Mike Varney, συνεργάτη του περιοδικού Guitar Player και ιδρυτή της δισκογραφικής Shrapnel Music. Ο Yngwie προσκλήθηκε να ηχογραφήσει μαζί με το νέο γκρουπ της Shrapnel τους Steeler – τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.
Από τους Steeler, ο Yngwie πήγε στους Alcatrazz, ένα συγκρότημα με στυλ παρόμοιο αυτό των Rainbow, αλλά ήταν πλέον ξεκάθαρο, ότι για να αναπτύξει πλήρως το μοναδικό του ταλέντο, έπρεπε να συνεχίσει σόλο. Το πρώτο σόλο άλμπουμ του Yngwie (Rising Force) ανέβηκε στο #60 του Billboard, μια εντυπωσιακή επίδοση για ένα κυρίως ορχηστρικό κιθαριστικό άλμπουμ χωρίς καμία ραδιοφωνική μετάδοση. Ο Yngwie προτάθηκε για Grammy στην κατηγορία «καλύτερης εκτέλεσης ορχηστικού ροκ». Ο ίδιος ψηφίστηκε ως «Καλύτερο νέο-εμφανιζόμενο ταλέντο» από αναγνώστες σε πολλές ψηφοφορίες, και καλύτερος κιθαρίστας της χρονιάς την επόμενη χρονιά ενώ το Rising Force ψηφίστηκε το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Το Rising Force άνοιξε το δρόμο για μια σειρά συναυλιών που καθιέρωσε τον Malmsteen ως ένα από τα πιο λαμπρά νέα αστέρια της ροκ κιθάρας και πρόσθεσε ένα νέο στυλ στα μουσικά λεξικά: νεοκλασικό ροκ.
Με εξασφαλισμένη πλέον θέση στη μουσική σκηνή, οι νεοκλασικές συνθέσεις του Malmsteen αποτέλεσαν τροφή για φιλόδοξους κιθαρίστες σε όλο τον κόσμο για περισσότερη από μια δεκαετία με κλασσικά πλέον άλμπουμ όπως Marching Out, Trilogy, Odyssey, Live In Leningrad/Trial By Fire (μαγνητοσκοπημένες συναυλίες του Malmsteen το 1989 σε Μόσχα και Λένινγκραντ που έκανε «χρυσές» πωλήσεις), Fire & Ice (που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία στο #1 και πούλησε πάνω από 100.000 αντίτυπα την ημέρα της κυκλοφορίας του), The Seventh Sign, Magnum Opus, Inspiration (με διασκευές από Deep Purple, Rainbow, U.K., Kansas, Scorpions, Rush και Jimi Hendrix), Facing the Animal, Alchemy και Attack!!.
To 1997, ο Yngwie απέδειξε ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένα ροκ φαινόμενο. Μετά από μήνες εντατικής δουλειάς, ο Yngwie κυκλοφόρησε το πρώτο του εντελώς κλασσικό έργο, το Concerto Suite for Electric Guitar and Orchestra in Eb minor, Op. 1. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στην Πράγα με την περίφημη Τσέχικη φιλαρμονική ορχήστρα και τον διάσημο διευθυντή Yoel Levi. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 2001, δόθηκε στον Malmsteen η ευκαιρία για πρώτη φορά να ερμηνεύσει το έργο του ζωντανά, στο Τόκιο, με την New Japan Philarmonic Orchestra, η οποία κυκλοφόρησε και σε DVD/CD τον Ιανουάριο του 2002. Το 2003, ο Malmsteen συμμετείχε στην περιοδεία του περιβόητου “G3” σε μια σύνθεση που πολύ οπαδοί χαρακτήρισαν ως «μοναδικό συνδυασμό» (Satriani, Vai, Malmsteen). Μετά το τέλος της περιοδείας ο Yngwie βγήκε πάλι στο δρόμο σε υποστήριξη του άλμπουμ του Attack!!
Το 2004, μετά από μια περίοδο ξεκούρασης και χαλαρής δουλειάς στο καινούργιο του άλμπουμ, ο Yngwie κυκλοφορεί το τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ του, Unleash The Fury, και το καλοκαίρι του 2005 ξεκινά την παγκόσμια περιοδεία Unleash the Fury World Tour.
Δισκογραφία
Rising Force (1984)
Marching Out (1985)
Trilogy (1986)
Odyssey (1988)
Live in Leningrad (1989)
Eclipse (1990)
The YM Collection Συλλογή (1991)
Fire & Ice (1992)
Seventh Sign (1994)
Power & Glory (1994)
I Can't Wait (1994)
Magnum Opus (1995)
Inspiration (1996)
Facing the Animal (1997)
Concerto Suite (1998)
LIVE!! & Boxset of LIVE!! cd / video (1998)
Alchemy (1999)
Anthology 1994-1995 Συλλογή (2000)
Best of Yngwie Malmsteen 1990-1999 Συλλογή (2000)
War to End All Wars (2000)
Concerto Suite LIVE (2002)
ATTACK!! (2002)
Unleash the Fury (2004)
Perpetual Flame (2008)
Angels of Love (2009)
Relentless (2010)
Spellbound (2012)
Παραπομπές
Πηγές
http://www.yngwiemalmsteen.com/
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Μάλμστην
|
229411
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%82
|
Ντίνο ντε Λαουρέντις
|
Ο Ντίνο ντε Λαουρέντις (Dino De Laurentiis, 8 Αυγούστου 1919 - 10 Νοεμβρίου 2010) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Ιταλία και εγκατέλειψε το σχολείο στα δεκαεπτά του χρόνια. Όνειρό του ήταν να γίνει σκηνοθέτης. Το 1938 έπαιξε ως ηθοποιός στον κινηματογράφο, και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του συμμετέχοντας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να εργάζεται ως παραγωγός. Η πρώτη του επιτυχία ήταν το 1949. Τιμήθηκε πέντε φορές με το βραβείο του Ντονατέλο. Τιμήθηκε επίσης με το διεθνές βραβείο της Βενετίας το 2000 για την εργογραφία του. ενώ η ταινία «Λα Στράντα (La Strada, 1954)» του Φελλίνι κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 2010.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιταλοί σκηνοθέτες
Βραβείο Έρβιν Θάλμπεργκ (παραλήπτες)
Ιταλοί παραγωγοί ταινιών
|
791586
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κωνσταντία της Μείζονος Πολωνίας
|
Η Κωνσταντία της Μείζονος Πολωνίας, γνωστή και ως Κωνσταντία του Πόζναν () (1245/46 – 8 Οκτωβρίου 1281), ήταν πριγκίπισσα της Μείζονος Πολωνίας, μέλος του Οίκου των Πιαστ, και από γάμο σύζυγος το Μαργράβου του Βρανδεμβούργου–Στένταλ.
Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Πσέμισλ Α΄, δούκα της Μείζονος Πολωνίας και του Πόζναν, από τη σύζυγό του, Ελισάβετ, κόρη του Ερρίκου Β΄ του Ευσεβή, δούκα του Βρότσουαφ. Πιθανότατα πήρε το όνομά της από τη θεία της μητέρας της Κωνσταντίας, δεύτερη σύζυγο του Καζιμίρ Α΄, δούκα της Κουγιαβίας.
Βιογραφία
Το 1255, η Κωνσταντία αρραβωνιάστηκε τον Κορράδο του Βρανδεμβούργου-Στένταλ, γιο του Ιωάννη Α΄, Μαργράβου του Βρανδεμβούργου. Στις 19 Δεκεμβρίου εκείνου του έτους, ο Πάπας Αλέξανδρος Δ΄ της έδωσε άδεια για να εορτάσει το γάμο, κάτι που ήταν απαραίτητο επειδή και η Κωνσταντία και ο Κορράδος ήταν δισέγγονα του Μιέσκο Γ΄ του Γηραιού (η Κωνσταντία μέσω του γιου του Μιέσκο Γ΄, Όντον του Πόζναν και ο Κορράδος μέσω της κόρης του Μιέσκο Γ΄, Ελισάβετ). Με αυτή τη συμμαχία, ο Δούκας Πσέμισλ Α΄ και ο αδελφός του, Μπολέσλαφ ο Ευσεβής, θέλησαν να δημιουργήσουν θερμότερες σχέσεις με το διευρυνόμενο Βρανδεμβούργο, το οποίο έγινε επικίνδυνο για τους Δούκες της Μείζονος Πολωνίας κατά τη δεκαετία του 1250.
Ο επίσημος γάμος μεταξύ της Κωνσταντίας και του Κορράδου πραγματοποιήθηκε στη συνοριακή πόλη Σάντοκ το 1260, μετά το θάνατο του Πσέμισλ Α΄. Η προίκα της Κωνσταντίας ήταν το καστελανάτο του Σάντοκ, αν και χωρίς την κύρια πόλη, που παρέμεινε στην Μείζων Πολωνία, η οποία δόθηκε στο Μαργραβάτο του Βρανδεμβούργου με τη συγκατάθεση ενός βιέχ (wiec) και επανενώθηκε στη Μείζων Πολωνία, που έλαβε χώρα την 1η Ιουλίου του ίδιου έτους στο Πόζναν. Το καστελανάτο εγγυήθηκε το ποσό που υποσχέθηκε ο Πσέμισλ Α΄ ως προίκα για την κόρη του το 1255.
Κατά τη διάρκεια του γάμου της, η Κωνσταντία γέννησε τέσσερα παιδιά, τρεις γιους (Ιωάννη Δ΄, Όθωνας Η΄ και Βάλντεμαρ) και μια κόρη (Αγνή, μετέπειτα σύζυγο του Αλβέρτου Α΄ του Άνχαλτ-Τσερμπστ).
Ο γάμος μεταξύ της Κωνσταντίας και του Κορράδου δεν έφερε την αναμενόμενη ειρήνη μεταξύ των ηγεμόνων του Βρανδεμβούργου και της Μείζονος Πολωνίας: μέχρι το 1265, πολεμούσαν για την κατοχή του Σάντοκ αφού το Βρανδεμβούργο κατέλαβε την κύρια πόλη. Ο πόλεμος διεξήχθη κατά διαστήματα και τελείωσε μόνο το 1278, όταν η Μείζων Πολωνία ανέκτησε όλες τις χαμένες περιοχές της.
Ο Μαργράβος Ιωάννης Α΄ πέθανε στις 4 Απριλίου 1266. Το Βρανδεμβούργο χωρίστηκε τότε σε δύο μέρη: το ένα κατείχε ο αδερφός του Ιωάννη Α' και συγκυβερνήτης, Όθωνας Γ΄ (ο οποίος επέζησε μόνο για ένα χρόνο), που ονομαζόταν Βρανδεμβούργο- Ζάλτσβεντελ, και το άλλο που διοικούνταν από τους γιους του Ιωάννη Α΄ (συμπεριλαμβανομένου του Κορράδου), ονόματι Βρανδεμβούργο-Στένταλ. Επειδή όλοι χρησιμοποίησαν από κοινού τον τίτλο του Μαργράβου, η Κωνσταντία έγινε Μαργραβίνα σύζυγος του Βρανδεμβούργου-Στένταλ, αφού ο σύζυγός της έγινε συγκυβερνήτης του Βρανδεμβούργου-Στένταλ.
Η Κωνσταντία πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 1281 και θάφτηκε στο μοναστήρι των Κιστερκιανών στο Κόριν. Ο σύζυγός της δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ και πέθανε το 1304. Οι μόνοι απόγονοι της Κωνσταντίας ήταν από την κόρη της, Αγνή, πριγκίπισσα του Άνχαλτ-Τσερμπστ: μέσω αυτής, ήταν ένας από τους προγόνους της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας.
Παραπομπές
Οίκος των Πιαστ
Πολωνές του 13ου αιώνα
|
52542
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B5%CF%8A
|
Έλβις Πρίσλεϊ
|
Ο Έλβις Άαρον Πρίσλεϊ ( (ορθή προφορά: Έλβις Άαρον Πρέσλι, 8 Ιανουαρίου 1935 – 16 Αυγούστου 1977), ευρύτερα γνωστός και απλά ως Έλβις, ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός. Γνωστός ως «ο Βασιλιάς του Ροκ εντ Ρολ» ή απλώς «ο Βασιλιάς», θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία του θεάματος.
Ο Πρίσλεϊ γεννήθηκε στο Τούπελο του Μισισίπι, ενώ σε ηλικία 13 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μέμφις του Τενεσί.
Η μουσική του καριέρα ξεκίνησε το 1954, ηχογραφώντας στην εταιρεία Sun Studios με τον παραγωγό Σαμ Φίλιπς, ο οποίος ήθελε να φέρει τον ήχο της αφροαμερικάνικης μουσικής σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο Πρίσλεϊ στην ρυθμική ακουστική κιθάρα συνοδευόμενος από τον βασικό κιθαρίστα Σκότι Μουρ και τον μπασίστα Μπιλ Μπλακ, ήταν πρωτοπόρος του rockabilly: ενός συνδυασμού μουσικής κάντρι και rhythm and blues. Το 1955 ο ντράμερ Ντ.Τζ. Φοντάνα εντάχθηκε για να ολοκληρωθεί το κλασικό κουαρτέτο του Πρίσλεϊ και υπέγραψε συμβόλαιο με την RCA Records σε μια συμφωνία που κανόνισε ο "συνταγματάρχης" Τομ Πάρκερ, ο οποίος ήταν μάνατζερ του για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Το πρώτο του single με την RCA, "Heartbreak Hotel", κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1956 και έγινε νούμερο ένα επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με μία σειρά επιτυχημένων τηλεοπτικών εμφανίσεων και δίσκων, έγινε πρωτοπόρος το νέου δημοφιλούς ήχου του ροκ εντ ρολ. Οι δυναμικές ερμηνείες τραγουδιών και το προκλητικό του στυλ, συνδυασμένα με ένα μοναδικό και ισχυρό μείγμα επιρροών τον έκαναν πάρα πολύ δημοφιλή και αμφιλεγόμενο.
Τον Νοέμβριο του 1956, ο Πρίσλεϊ έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με την ταινία Αγάπα με τρυφερά (Love Me Tender). Πηγαίνοντας να υπηρετήσει στον στρατό το 1958, ο Πρίσλεϊ έκανε επανεκκίνηση στην καριέρα του 2 χρόνια αργότερα με μεγάλη επιτυχία. Έκανε μερικές συναυλίες ωστόσο, καθοδηγούμενος από τον Πάρκερ, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1960 γυρίζοντας ταινίες και δίσκους σάουντρακ. Το 1968, 7 χρόνια μετά την τελευταία του συναυλία, επέστρεψε στη σκηνή μέσω τηλεοπτικού αφιερώματος επιστροφής του ονόματι Elvis, το οποίο οδήγησε σε μια σειρά συναυλιών σε διάφορες πόλεις, μεταξύ των οποίων το Λας Βέγκας. Το 1973, ο Πρίσλεϊ έκανε τη συναυλία Aloha from Hawaii, με την οποία έγινε ο πρώτος σόλο καλλιτέχνης που έκανε συναυλία που μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο.
Ο Πρίσλεϊ είναι ο πιο επιτυχημένος εμπορικά καλλιτέχνης στην ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής με εκτιμώμενο αριθμό πωλήσεων 500 εκατομμυρίων δίσκων. Κέρδισε τρία βραβεία Γκράμι και απέσπασε το Βραβείο Γκράμι για Συνολική Προσφορά σε ηλικία 36 ετών. Το 2018, τιμήθηκε μετά θάνατον με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας.
Πρώιμα χρόνια
Ο Έλβις γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1935 στο Τουπέλο του Μισισίπι, σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια, από τους Βέρνον Έλβις Πρίσλεϊ (1916-1979) και Γκλάντις Λαβ Σμιθ (1912-1958). Ο δίδυμος αδερφός του, Τζέσι Γκάρον Πρίσλεϊ, πέθανε κατά τη γέννα. Ο Έλβις, στη μνήμη του πρόωρα χαμένου αδελφού του, χρησιμοποιούσε ως μεσαίο όνομα το "Άρον", που προέρχεται από το "Γκάρον".
Το 1941, ο Έλβις ξεκίνησε να πηγαίνει στο σχολείο το 1941. Οι συμμαθητές του τον πείραζαν συνεχώς καθώς έδειχνε ξένος σε σχέση με αυτούς. Σύμφωνα με τους καθηγητές του, ήταν καλό παιδί και μέτριος μαθητής. Το 1945 ο Έλβις αποκτά την πρώτη του κιθάρα η οποία ήταν μεταχειρισμένη. Το 1946, ο Πρίσλεϊ αλλάζει σχολείο, αλλά το 1948 η οικογένεια μετακομίζει στο Μέμφις του Τενεσί, όπου και πάλι έμειναν σε φτωχικές γειτονιές. Ο νεαρός Έλβις πήγαινε στις Συνάξεις του Θεού και εκεί επηρεάζεται ιδιαίτερα από τη μπλουζ μουσική αλλά και από την γκόσπελ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1953, ο Πρίσλεϊ έκανε διάφορες δουλειές όπως οδηγός φορτηγού, ενώ δούλεψε και σε συνεργείο.
Καριέρα
Στις 18 Ιουλίου 1953, ο Πρίσλεϊ πλήρωσε 3,25 δολάρια για να ηχογραφήσει έναν δίσκο στη Sun Studios με τα τραγούδια My Happiness και That's When Your Heartaches Begin. Ο Πρίσλεϊ έδωσε αυτόν τον δίσκο στη μητέρα του ως δώρο για τα γενέθλιά της. Επέστρεψε στη Sun Studios στις 4 Ιανουαρίου 1954 και πλήρωσε 8,25 δολάρια για να ηχογραφήσει έναν δεύτερο δίσκο με τα τραγούδια I'll Never Stand in Your Way και It Wouldn't Be the Same Without You. Ο ιδρυτής του μικρού στούντιο ηχογραφήσεων, Σαμ Φίλιπς, είχε ήδη ηχογραφήσει καλλιτέχνες όπως οι Howlin' Wolf, Τζέιμς Κότον, B. B. King και Λιτλ Μίλτον. Ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε την κατάλληλη χρονική στιγμή, ο Σαμ Φιλιπς και η συνεργάτης του, Μάριον Κέιστερ, τον καλούν στο στούντιο για ένα δοκιμαστικό.
Ο Έλβις έπαιξε με τους Σκοτ Μουρ και Μπιλ Μπλακ (μετέπειτα, The Jordanaires) αλλά αρχικά το δοκιμαστικό κρίθηκε αποτυχημένο. Κατά τη διάρκεια μιας πρόβας όμως πάνω στο τραγούδι That's All Right, ο Φίλιπς έκρινε το αποτέλεσμα ικανοποιητικό και στις 19 Ιουλίου 1954 το έδωσε στην κυκλοφορία. Ο δίσκος έγινε επιτυχία και η φήμη του Πρίσλεϊ άρχισε να εξαπλώνεται, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες υπήρξαν γύρω από τη μουσική του. Το δεύτερο σινγκλ του με τα Good Rockin' Tonight και I Don't Care if the Sun Don't Shine κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Μουρ, Μπλακ και Ντι Τζέι Φοντάνα έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ εμφανίσεων.
Ο Πρίσλεϊ και ο Τομ Πάρκερ
Ιστορική στιγμή για την καριέρα και την πορεία του Έλβις στάθηκε η γνωριμία του με τον Τομ Πάρκερ (γνωστό και ως "συνταγματάρχη" - "Colonel"). Ο Πάρκερ μετέφερε τον Πρίσλεϊ από την Sun Studios στην RCA Records στις 25 Νοεμβρίου 1955, εξαγοράζοντας το συμβόλαιό του με τη Sun για 35.000 δολάρια. Το πρώτο σινγκλ του Έλβις για την RCA με τίτλο Heartbreak Hotel πούλησε πολύ γρήγορα ένα εκατομμύριο αντίτυπα.
Ο Πάρκερ ήταν ένας από τους καλύτερους στη δουλειά του και έκανε τα πάντα για να προωθήσει ακόμη περισσότερο τον Πρίσλεϊ, κλείνοντας μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ακόμη, έκλεισε στον Έλβις επταετές συμβόλαιο με κινηματογραφικό στούντιο, κάτι που οδήγησε στην παραμέληση της μουσικής καριέρας του, για συμμετοχή σε ταινίες. Αυτές συνήθως ήταν μιούζικαλ και σημάδεψαν τη μεταμόρφωση του Πρίσλεϊ από έναν επαναστάτη ρόκερ σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Ο Πρίσλεϊ ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα με την ταινία Αγάπα με τρυφερά ενώ κάποιες από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε θεωρούνται τα Ο τραγουδιστής του Αλκατράζ (Jailhouse Rock) και Ο βασιλιάς του ροκ (King Creole).
Η επιτυχία του Πρίσλεϊ οδήγησε τον ίδιο και τον Πάρκερ να μοιράζονται τα κέρδη ισόποσα.
Στρατιωτική Θητεία
Στις 20 Δεκεμβρίου 1957 ο Πρίσλεϊ λαμβάνει το φύλλο πορείας του για την υποχρεωτική θητεία του στον αμερικανικό στρατό. Στις 24 Μαρτίου του 1958 παρουσιάστηκε κανονικά στη μονάδα του στο Φρίντμπεργκ της Γερμανίας. Κατά την παραμονή του στα γερμανικά εδάφη γνώρισε την 14χρονη Πρισίλα Μπολιέ, την κοπέλα που αργότερα θα παντρευόταν. Ο Έλβις Πρίσλεϊ επέστρεψε στις Η.Π.Α. για να αποστρατευθεί αναχωρών από τη Φραγκφούρτη. Προσγειώθηκε στις 2 Μαρτίου του 1960 στο Νιου Τζέρσεϊ και μερικές μέρες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του λοχία. Ο μάνατζέρ του δήλωσε ότι υπολόγιζε ότι ο τραγουδιστής θα εισέπραττε 850.000 δολάρια εκείνο το έτος για εμφανίσεις του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
1968: Η επιστροφή
Το άστρο του Πρίσλεϊ είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει την εποχή που ο ίδιος αφιερωνόταν εξ ολοκλήρου στην κινηματογραφική του καριέρα και η βρετανική "επιδρομή" στις Η.Π.Α. ήταν πλέον γεγονός, με τους Beatles να ηγούνται αυτής. Έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Πρίσλεϊ συμμετείχε σε μια σειρά ταινιών οι οποίες, αν και κερδοφόρες, δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να επιδείξουν όσον αφορά τη μουσική τους. Ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος από την πορεία που είχε πάρει η καριέρα του. Αυτό οδήγησε σε ένα μαγνητοσκοπημένο κονσέρτο που αργότερα ονομάστηκε "'68 Comeback Special", μεταδόθηκε από το NBC στις 3 Δεκεμβρίου 1968 και αργότερα κυκλοφόρησε σε άλμπουμ από την RCA. Ο Πρίσλεϊ είχε να δώσει ζωντανή παράσταση από το 1961 στο Περλ Χάρμπορ.
Αν και δεν είχε τον τεράστιο προϋπολογισμό των κινηματογραφικών του ταινιών, ο Πρίσλεϊ κατάφερε να βγάλει μέσα από αυτό μια παράσταση συναισθηματικού μεγαλείου, με ερμηνείες που τον έφερναν και πάλι πίσω στις ρίζες του ροκ εν ρολ. Απέφυγε να κάνει ένα απλό χριστουγεννιάτικο σόου, όπως αρχικά αποσκοπούσε ο Τομ Πάρκερ. Η επιστροφή του το 1968 ακολουθήθηκε από ζωντανές συναυλίες το 1969, αρχικά στο Λας Βέγκας και έπειτα σε ολόκληρη την έκταση των ΗΠΑ, με αριθμό-ρεκόρ θεατών στις περισσότερες από αυτές. Παρ' όλη την επιτυχία αυτών, ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για τον Έλβις, κατά την οποία απομακρύνθηκε από τα "ρεύματα" που εκείνη την εποχή είχαν παγιωθεί από τους Beatles και Rolling Stones. Πολλοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική σε αυτήν την απομάκρυνση από τις ρίζες του.
Τα τελευταία χρόνια
Μετά από εφτά χρόνια μακριά από τα τσαρτς, το τραγούδι του Πρίσλεϊ "Suspicious Minds" έφτασε στο νούμερο 1 του αμερικανικού Billboard στις 1 Νοεμβρίου 1969. Από το 1969 έως το 1971 θα κυριαρχήσει στις πωλήσεις δίσκων σε πολλές χώρες, με 20 συνεχόμενες επιτυχίες. Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών ταινιών, η δεκαετία του 1970 σηματοδότησε την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια καθαρά μουσική καριέρα. Η αρχή έγινε με το σινγκλ "Kentucky Rain" το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα "Elvis Country", "Love Letters", "That’s The Way It Is" κ.ά. Το 1973, η χρονιά ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο τον κόσμο μέσω δορυφόρου και την παρακολούθησαν πάνω από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με την ονομασία "Aloha from Hawaii via Satellite".
Παρά τις επιτυχίες και ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο του το 1973, ο Πρίσλεϊ άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος, ενώ μαχόταν και με την εξάρτησή του από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα οποία είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην εμφάνισή του αλλά και στην απόδοσή του πάνω στη μουσική. Παρά τα όποια προβλήματα, ο Πρίσλεϊ συνέχισε τις συναυλίες και τα νέα άλμπουμ για τα επόμενα χρόνια. Το 1977 βρήκε τον Πρίσλεϊ να μάχεται με τον εαυτό του, καθώς είχε μετατραπεί σε μια καρικατούρα αυτού που ήταν πριν μερικά χρόνια. Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου ενώ δεν ήταν λίγες αυτές στις οποίες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου. Αντιμέτωπος με την πολύ κακή του υγεία, έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολις, στις 26 Ιουνίου 1977.
Θάνατος και ταφή
Η χρόνια χρήση συνταγογραφουμένων φαρμάκων επιβάρυνε σοβαρά την υγεία του. Απεβίωσε το 1977 στο κτήμα του, την Γρέισλαντ, σε ηλικία 42 ετών.
Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ βρέθηκε από τη μνηστή του, Τζίντζερ Όλντεν, ξαπλωμένος στο πάτωμα στο σπίτι του στο κτήμα Γρέισλαντ. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του, σε ηλικία 42 ετών.
Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία, η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση ναρκωτικών.
Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, το οποίο παρακολούθησαν φίλοι, θαυμαστές του και δημοσιογράφοι. Η ταφή του αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Γρέισλαντ. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
Χαρακτηριστικά
Φωνητικά
Ο Πρίσλεϊ ήταν βαρύτονος με φωνή με πολυποίκιλα ηχοχρώματα. Κάλυπτε 2,3 οκτάβες, με πιο ιδανική για τον Πρίσλεϊ τη μεσαία οκτάβα. Η φωνή του θύμιζε σε πολλά αυτή των τραγουδιστών rhythm and blues και γκόσπελ, τα μουσικά βήματα των οποίων άλλωστε ακολούθησε και ο ίδιος.
Μουσικές ρίζες
Ακόμη και στη δεκαετία του 1960, σε μια εποχή που ο ρατσισμός βρίσκονταν στο αποκορύφωμα του, ο Πρίσλεϊ πάντα έδειχνε την αγάπη του για την αφροαμερικανική μουσική και εξέφραζε αβίαστα το πόσα οφείλει σε καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Arthur Crudup, Τζάκι Γουίλσον, Ρόμπερτ Τζόνσον, Άιβορι Τζο Χάντερ και Φατς Ντόμινο.
Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα, οι μαύροι καλλιτέχνες είχαν ελάχιστες πωλήσεις δίσκων, βγάζοντας μόνο τα προς το ζην. Άλλα από τη στιγμή που ο Έλβις αγόρασε τη μουσική του Ότις Μπλάκουελ και συνεργάστηκε με τον στιχουργό Κλοντ Ντιμίτριους, η μουσική βιομηχανία πέρασε σε μια νέα διάσταση.
Δεν ήταν λίγοι όμως αυτοί που κατηγόρησαν τον Πρίσλεϊ πως απλώς κλέβει την αφροαμερικανική μουσική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάικλ Μπέρτλαντ του πανεπιστημίου του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ δανείστηκε από τους μαύρους ακριβώς όσα δανείστηκε από τους λευκούς και πως όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο απλώς δεν γνωρίζουν τις πολλαπλές επιρροές που είχε. Ουσιαστικά, η εκκλησιαστική μουσική γκόσπελ ήταν μια από τις κύριες επιρροές για τη μετέπειτα πορεία του Πρίσλεϊ και το κύριο θεμέλιο όλης της μουσικής του παιδείας.
"Η μαφία του Μέμφις" και άλλοι φίλοι
Ο Πρίσλεϊ είχε πολλούς φίλους, με τους οποίους συνήθιζε να περνά αρκετές ώρες. Η παρέα αυτή αποκαλούνταν πολλές φορές από τον τύπο ως η «μαφία τους Μέμφις». Μερικοί εξ αυτών ήταν οι Σόνι Γουέστ, Ρεντ Γουέστ, Μπιλ Σμιθ, Μάρτι Λάκερ και Λαμάρ Φάικ.
Ένα άλλο κεφάλαιο ήταν οι άνθρωποι που είχαν επωμιστεί στις πλάτες τους την ασφάλεια του Πρίσλεϊ, Ρεντ και Σόνι Γουέστ καθώς και ο Ντέιβ Χέμπλερ, οι οποίοι έδειχναν πίστη και αγάπη προς το πρόσωπο του Πρίσλεϊ, ενώ δεν έλειπαν οι φορές που καλούνταν να το αποδείξουν έμπρακτα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή.
Πρίσλεϊ και γυναίκες
Τα ελκυστικά φυσικά χαρακτηριστικά του Έλβις ήταν κάτι κοινώς και ευρέως αποδεκτό και θεωρούνταν εξαιρετικά όμορφος,τόσο από γυναίκες όσο και από άνδρες ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων. Ο τρόπος εκτέλεσης των παραστάσεων του, η φυσική του όψη, και η χαρακτηριστική κίνηση του με τα πόδια και γοφούς ήταν τα χαρακτηριστικά που συνέβαλαν στην έντονα ερωτική εικόνα που εξέπεμπε στο ευρύ κοινό.
Την εικόνα του αυτή ενίσχυσαν οι διάφορες φήμες που κυκλοφορούσαν για τις εφήμερες σχέσεις που είχε με διάφορες ανερχόμενες και καταξιωμένες σταρ του Χόλυγουντ, από την Νάταλι Γουντ κατά την δεκαετία του 1950 έως την Κόνι Στήβενς και την Αν Μάργκρετ τη δεκαετία του 1960, και τις Κάντις Μπέργκεν και Σίμπιλ Σέπαρντ τη δεκαετία του 1970. Ο Έλβις φαίνεται πως δεν ήταν άνετος με την επακόλουθη δημοσιότητα που λάμβαναν αυτές οι σχέσεις έτσι οι περισσότερες διήρκεσαν για πολύ λίγο χρονικό διάστημα.
Ο Έλβις, πέρα από τις σχέσεις που κατά καιρούς διατηρούσε, παντρεύτηκε την Πρισίλα Μπολιέ την 1 Μαΐου του 1967. Ο Πρίσλεϊ γνωρίστηκε με την Πρισίλα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του στη Γερμανία. Εννιά μήνες μετά το γάμο τους, ο οποίος έγινε στις 1 Μαΐου 1967, ήρθε στον κόσμο η μοναχοκόρη τους, Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ (1 Φεβρουαρίου 1968) η οποία σήμερα είναι τραγουδίστρια. Χώρισαν στις 23 Φεβρουαρίου του 1972 και συμφώνησαν σε από κοινού επιμέλεια της κόρης τους.
Έξι μήνες μετά το χωρισμό με την Πρισίλα, ο Έλβις γνώρισε τη βασίλισσα ομορφιάς Λίντα Τόμσον, αλλά η σχέση τους θα χαρακτηρίζονταν περισσότερο σαρκική παρά οτιδήποτε άλλο. Τελευταία σύντροφος του Πρίσλεϊ ήταν η Τζίντζερ Όλτεν.
Γκρέισλαντ
Η Γκρέϊσλαντ βρίσκεται στον αριθμό 3764 της λεωφόρου Έλβις Πρίσλεϊ, πάνω σε ένα λόφο του προαστίου Γουάιτχεβεν του Μέμφις, 8 μίλια μακρυά από το κέντρο της πόλης. Η κατοικία χτίστηκε αρχικά κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865) από τον εκδότη Σ. Ε. Τουφ, ενώ τη μορφή που έχει σήμερα την πήρε το 1938 από τους τότε ιδιοκτήτες της δρα Τόμας και Ρουθ Μουρ. Από την κόρη του ζεύγους, Ρουθ Μαρί, πωλήθηκε αργότερα στον Έλβις Πρίσλεϊ το 1957 προς 102.500 δολάρια, ενώ σήμερα κατοικεί σε αυτήν η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ. Ο Έλβις και οι γονείς του έμειναν στη Γκρέϊσλαντ από το 1957 έως και το τέλος της ζωής τους, μαζί και με τη γιαγιά του Έλβις, Μίνι Μέι, η οποία ξεπέρασε τους απογόνους της και έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου 1980. Στην Γκρέϊσλαντ βρίσκονται θαμμένες οι σοροί του Έλβις, της μητέρας του Γκλάντις καθώς και της Μίνι Μέι.Η οικία του στην Γκρέισλαντ ήταν παράδειγμα της πολυτέλειας και της υπερβολής με την οποία ζούσε τη ζωή του. Διέθετε επίσης έναν αριθμό από ακριβά αυτοκίνητα, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και 3 ροζ Κάντιλακ, κάτι που αναφέρεται και στο τραγούδι του με τίτλο "Baby, Let's Play House".Υπάρχουν πολλές ιστορίες, πραγματικές και υπερβολικές, σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες του Έλβις και την ιδιαίτερη προτίμηση του για το πλούσιο και βαρύ φαγητό. Έτσι φαίνεται πως προτιμούσε την μαγειρική του νότου των ΗΠΑ όπου και είχε μεγαλώσει, κάτι που συμπεριελάμβανε αρκετά ψητά κοτόπουλα με ψωμάκια και σάλτσα, ενώ δεν φαίνεται να έλλειπαν και τα μεγάλα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, μπανάνα και μπέικον.
Επιρροή
Το 1957 ο Έλβις ήταν ο πιο διάσημος καλλιτέχνης σε όλο τον κόσμο. Αυτό ενέπνευσε τραγουδιστές από πολλά μέρη του κόσμου να φτιάξουν τα δικά τους τραγούδια βασισμένα στη μουσική του Πρίσλεϊ. Το 1959 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Κλιφ Ρίτσαρντς, ο αποκαλούμενος και "Βρετανός Έλβις" ενώ στη Γαλλία ο Τζόνι Χαλιντέι είχε τον τίτλο του "Έλβις της Γαλλίας". Παρόμοια συνέβη στην Ιταλία με τον Κλωντ Φρανσουά και τον Μπόμπι Σόλο. Όλοι τους ήταν φανερά επηρεασμένοι από τον νεαρό Πρίσλεϊ.Την εποχή που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ταινίες του, πολλοί ήταν αυτοί που μιμήθηκαν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στη σκηνή ενώ όλο και περισσότεροι έφηβοι άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο με τον οποίο χτενιζόταν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκανε την εμφάνιση του μετά το θάνατο του το 1977 και αυτό δεν ήταν άλλο από τους μίμους, τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον μιμηθούν στα πάντα, από τη φωνή μέχρι την εμφάνιση του.Η διαρκής άνοδος της φήμης του Έλβις άλλαξε την βιομηχανία της δημοφιλούς μουσικής επεκτείνοντας την ευρέως προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο καταλύτης της κοινωνικής αυτής επανάστασης ήταν η μουσική της ροκ εντ ρολ, στην οποία ο Έλβις ήταν ο κεντρικός άξονας την εποχή εκείνη και η κυρίαρχη δύναμη ως προς την μετατροπή της μουσικής αυτής σε ένα από τα κύρια μέσα έκφρασης της νεανικής κουλτούρας και επαναστατικότητας, ενώ παράλληλα βοήθησε και στο ξεκίνημα της ευρύτερης αποδοχής της κουλτούρας των μαύρων Αμερικανών, στις μουσικές εκφράσεις των οποίων η μουσική του ροκ εντ ρολ έχει τις ρίζες της, αλλάζοντας έτσι για πάντα την αμερικανική κουλτούρα.Το όνομα, η δημόσια εικόνα και η φωνή του εξακολουθούν να είναι διεθνώς αναγνωρίσιμα, ενώ έχει εμπνεύσει μυριάδες μιμητές οι οποίοι ντύνονται, χορεύουν και τραγουδούν όπως ο Έλβις. Εξακολουθεί επίσης να αναφέρεται στις διάφορες δημοσκοπήσεις και ερωτηματολόγια ως ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες όλων των εποχών.
Πέρα από τα υπόλοιπα επιτεύγματα του Πρίσλεϊ, είναι και ένας από τους τέσσερις καλλιτέχνες (οι υπόλοιποι τρεις είναι οι Ρόι Όρμπισον, Guns N' Roses και Nelly) που κατάφερε να έχει ανάμεσα στα πέντε καλύτερα δύο άλμπουμ του στο ίδιο τσαρτ. Έχει μπει στα Rock and Roll Hall of Fame, Country Music Hall of Fame και Gospel Music Hall of Fame. Το 1993, η μορφή του Έλβις έκανε την εμφάνιση της σε γραμματόσημο των αμερικανικών ταχυδρομείων, ενώ το σπίτι του στο Μέμφις έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο από τις αρχές.
Δισκογραφία
Studio albums
Elvis Presley (1956)
Elvis (1956)
Elvis' Christmas (1957)
Elvis Is Back! (1960)
His Hand Is Mine (1960)
Something for Everyone (1961)
Pot Luck (1962)
How Great Thou Art (1967)
From Elvis In Memphis (1969)
From Memphis to Vegas/From Vegas to Memphis (1969)
Back in Memphis (1970)
Elvis Country (I'm 10,000 Years Old) (1971)
Love Letters from Elvis (1971)
Elvis Sings the Wonderful World of Christmas (1971)
Elvis Now (1972)
He Touched Me (1972)
Elvis ("Fool" Album) (1973)
Raised on Rock/For Ol' Times Sake (1973)
Good Times (1974)
Promised Land (1975)
Today (1975)
From Elvis Presley Boulevard, Memphis, Tennessee (1976)
Moody Blue (1977)
Soundtracks
Loving You (1957)
King Creole (1958)
G.I. Blues (1960)
Blue Hawaii (1961)
Girls! Girls! Girls! (1962)
It Happened at the World's Fair (1963)
Fun in Acapulko (1963)
Kissin' Cousins (1964)
Roustabout (1964)
Girl Happy (1965)
Harum Scarum (1965)
Frankie and Johnny (1966)
Paradise, Hawaiian Style (1966)
Spinout (1966)
Double Trouble (1967)
Chambake (1967)
Speedway (1968)
Elvis (1968)
That's the Way It Is (1970)
On Stage: February 1970 (1970)
Elvis: As Recorded At Madison Square Garden (1972)
Aloha From Hawaii: Via Satellite (1973)
Elvis: As Recorded Live On Stage In Memphis (1974)
Having Fun With Elvis On Stage (1974)
Elvis in Concert (1977)
Ανθολογίες
Elvis' Golden Records (1958)
For LP Fans Only (1959)
A Date with Elvis (1959)
Elvis' Gold Records Volume 2: 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong (1959)
Elvis' Golden Records Volume 3 (1963)
Elvis for Everyone (1965)
Elvis' Gold Records Volume 4 (1968)
Elvis: A Legendary Performer Volume 1 (1974)
Elvis: A Legendary Performer Volume 2 (1976)
The Sun Sessions (1976)
Blue Christmas (1976)
Welcome to my World (1977)
Singles
That's All Right / Blue Moon Of Kentucky
Good Rockin' Tonight / I Don't Care If The Sun Don't Shine
Milkcow Blues Boogie / You're A Heartbreaker
Baby Let's Play House / I'm Left, You're Right, She's Gone
I Forgot To Remember To Forget / Mystery Train
Heartbreak Hotel / I Was The One
I Want You, I Need You, I Love You / My Baby Left Me
Don't Be Cruel / Hound Dog
Blue Suede Shoes / Tutti Frutti
I Got A Woman / I'm Counting On You
I'll Never Let You Go / I'm Gonna Sit Right Down And Cry
I Love You Because / Trying To Get To You
Just Because / Blue Moon
Money Honey / One-Sided Love Affair
Shake, Rattle and Roll / Lawdy, Miss Clawdy
Love Me Tender / Any Way You Want Me
Too Much / Playing For Keeps
All Shook Up / That's When Your Heartaches Begin
(Let Me Be Your) Teddy Bear / Loving You
Jailhouse Rock / Treat Me Nice
Don't / I Beg Of You
Wear My Ring Around Your Neck / Doncha Think It's Time
Hard Headed Woman / Don't Ask Me Why
One Night / I Got Stung
(Now And Then There's) A Fool Such As I / I Need Your Love Tonight
A Big Hunk O' Love / My Wish Came True
Stuck On You / Fame And Fortune
It's Now Or Never / A Mess Of Blues
Are You Lonesome Tonight? / I Gotta Know
Surrender / Lonely Man
I Feel So Bad/ Wild In The Country
(Marie's the Name) His Latest Flame / Little Sisterkai kai kai
Can't Help Falling In Love / Rock-A-Hula Baby
Good Luck Charm / Anything That's Part Of You
She's Not You / Just Tell Her Jim Said Hello
Return To Sender / Where Do You Come From
One Broken Heart For Sale / They Remind Me Too Much Of You
(You're The) Devil In Disguise / Please Don't Drag That String Around
Bossa Nova Baby / Witchcraft
Kissin' Cousins / It Hurts Me
Kiss Me Quick / Suspicion
What'd I Say / Viva Las Vegas
Such A Night / Never Ending
Ask Me / Ain't That Loving You Baby
Blue Christmas / Wooden Heart
Do The Clam / You'll Be Gone
Crying In The Chapel / I Believe In The Man In The Sky
(Such An) Easy Question / It Feels So Right
I'm Yours / (It's A) Long Lonely Highway
Puppet on A String / Wooden Heart
Santa Claus Is Back In Town / Blue Christmas
Tell Me Why / Blue River
Joshua Fit The Battle / Known Only To Him
Milky White Way / Swing Down Sweet Chariot
Frankie And Johnny / Please Don't Stop Loving Me
Love Letters / Come What May
Spinout / All That I Am
If Everyday Was Like Christmas / How Would You Like To Be
Indescribably Blue / Fools Fall In Love
Long Legged Girl (With The Short Dress On) / That's Someone You Never Forget
There's Always Me / Judy
Big Boss Man / You Don't Know Me
Guitar Man / Hi-Heel Sneakers
U.S. Male / Stay Away
You'll Never Walk Alone / We Call On Him
Your Time Hasn't Come Yet / Let Yourself Go
Almost In Love / A Little Less Conversation
If I Can Dream / Edge Of Reality
Memories / Charro!
His Hand In Mine / How Great Thou Art
In The Ghetto / Any Day Now
Clean Up Your Own Backyard / The Fair Is Moving On
Suspicious Minds / You'll Think Of Me
Don't Cry Daddy / Rubberneckin'''
Kentucky Rain / My Little Friend The Wonder Of You / Mama Liked The Roses I've Lost You / The Next Step Is Love You Don't Have To Say You Love Me / Patch It Up I Really Don't Want To Know / There Goes My Everything Rags To Riches / Where Did They Go, Lord Life / Only Believe I'm Leavin' / Heart Of Rome It's Only Love / The Sound Of Your Cry Merry Christmas Baby / Ο Come, All Ye Faithful Until It Is Time For You To Go / We Can Make The Morning He Touched Me / Bosom Of Abraham An American Trilogy / The First Time Ever I Saw Your Face Burning Love / It's A Matter Of Time Separate Ways / Always On My Mind Steamroller Blues / Fool Raised On Rock / For Ol' Times Sake I've Got A Thing About You Baby / Take Good Care Of Her If You Talk In Your Sleep / Help Me Promised Land / It's Midnight My Boy / Thinking About You T-R-O-U-B-L-E- / Mr Songman Pieces Of My Life Hurt / For The Heart Moody Blue / She Thinks I Still Care Way Down / Pledging My Love My Way / America The Beautiful Φιλμογραφία
Change of Habit (1969)
The Trouble with Girls (1969)
Charro! (1969)
Live a Little, Love a Little (1968)
Speedway (1968)
Stay Away, Joe (1968)
Clambake (1967)
Double Trouble (1967)
Easy Come, Easy Go (1967)
Spinout (1966)
Paradise, Hawaiian Style (1966)
Frankie and Johnny (1966)
Harum Scarum (1965)
Tickle Me (1965)
Girl Happy (1965)
Roustabout (1964)
Viva Las Vegas (1964)
Kissin' Cousins (1964)
Fun in Acapulco (1963)
It Happened at the World's Fair (1963)
Girls! Girls! Girls! (1962)
Kid Galahad (1962)
Follow That Dream (1962)
Blue Hawaii (1961)
Wild in the Country (1961)
Flaming Star (1960)
G.I. Blues (1960)
King Creole (1958)
Jailhouse Rock (1957)
Loving You (1957)
Love Me Tender ''(1956)
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Αμερικανοί τραγουδιστές
Βραβευμένοι με Γκράμι
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Mississippi Blues Trail
|
402586
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%20%28%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C%20%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82%29
|
Σταθμός Νίκαια (Μετρό Αθήνας)
|
Ο Σταθμός Νίκαια είναι σταθμός του μετρό της Αθήνας στη Νίκαια, επί της γραμμής 3. Ο σταθμός παραδόθηκε στο κοινό στις 7 Ιουλίου 2020, μαζί με τους σταθμούς «Κορυδαλλός» και «Αγία Βαρβάρα» της ίδιας επέκτασης.
Είσοδοι - Έξοδοι
Πλατεία Ελ. Βενιζέλου
Οδός Τσαλδάρη
Οδός Καρακουλουξή
Δομή σταθμού
Παραπομπές
Νικαια
Νικαια
|
217212
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Ανελκυστήρας
|
Ανελκυστήρας ή ανυψωτήρας ονομάζεται κάθε εγκατάσταση που χρησιμοποιείται για την ανύψωση βαρών, προσώπων ή πραγμάτων. Σήμερα έχει επικρατήσει ο γαλλικός όρος ασανσέρ για τον ανελκυστήρα ή ανυψωτήρα που χρησιμοποιείται στα πολυώροφα κτίρια.
Η ιδέα για χρησιμοποίηση τέτοιας εγκατάστασης ξεκινάει από πολύ παλιά. Ήδη από το 236 π.Χ., όπως αναφέρει ο Ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος, υπήρχαν διάφορα παρόμοια συστήματα σε βασιλικά ανάκτορα. Ο πρώτος ανελκυστήρας τοποθετήθηκε στις Βερσαλλίες για χάρη του Λουδοβίκου ΙΔ' της Γαλλίας.
Κατά τον Μεσαίωνα οι ανελκυστήρες ήταν πρωτόγονοι, αποτελούνταν από σχοινιά με γάντζο και ένα καλάθι ή δίχτυ (παρόμοιος υπήρξε μέχρι τελευταία στα Μετέωρα).
Το 17ο αιώνα ο Γάλλος Βελαγέ εφηύρε ένα σύστημα ανελκυστήρα με χρησιμοποίηση αντίβαρου. Στις αρχές του 18ου αιώνα κατασκευάστηκαν οι πρώτοι υδραυλικοί ανελκυστήρες στην Αγγλία. Το 1835 κατασκευάστηκε ο πρώτος μηχανικός ανελκυστήρας πάλι στην Αγγλία, που θεωρείται σαν ο πρόδρομος των σημερινών.
Στις ΗΠΑ κατασκευάστηκε το 1850 ο πρώτος ανελκυστήρας με ατμό, που τελειοποιήθηκε το 1852 από τον Έλισα Ότις. Ο πρώτος ηλεκτρικός ανελκυστήρας κατασκευάστηκε το 1880 στη Γερμανία από το βιομήχανο εφευρέτη Βέρνερ φον Ζίμενς (Siemens).
Από τότε ακολούθησαν πάρα πολλές τελειοποιήσεις, ιδίως σε ότι αφορά την ασφάλεια του συστήματος. Έτσι γενικεύτηκε η χρήση τους, δίνοντας τη δυνατότητα να κατασκευαστούν πολυώροφα κτίρια και ουρανοξύστες.
Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές και ποικίλες μορφές ανελκυστήρων ανάλογες με τις διάφορες μορφές χρήσης τους.
Οι σύγχρονοι ανελκυστήρες
Οι σημερινοί ανελκυστήρες έχουν στο εσωτερικό του θαλάμου τους μια πλάκα με κουμπιά, τα οποία αντιστοιχούν στους ορόφους του κτιρίου. Όταν κάποιος θέλει να ανέβει σε κάποιον όροφο, πατάει το αντίστοιχο κουμπί της
πλάκας. Επίσης κάποιος που βρίσκεται σε κάποιον όροφο και θέλει να πάρει τον ανελκυστήρα για να κατέβει στο ισόγειο
και αυτός δεν βρίσκεται στον όροφό του, μπορεί να τον καλέσει πατώντας το κουμπί κλήσης το οποίο βρίσκεται έξω από
την πόρτα του. Για να λειτουργήσει όμως αυτός ο μηχανισμός, πρέπει η πόρτα του ανελκυστήρα να είναι κλειστή. Επίσης
οι σύγχρονοι ανελκυστήρες λειτουργούν ως εξής: Ψηλά είναι τοποθετημένη μια ηλεκτροκίνητη τροχαλία. Στη μια άκρη του
συρματόσχοινου είναι δεμένος ο θάλαμος του ανελκυστήρα και στην άλλη άκρη το αντίβαρο, το οποίο είναι κάτι πλάκες οι οποίες κατεβαίνουν όταν ο ανελκυστήρας ανεβαίνει και ανεβαίνουν όταν κατεβαίνει.
Δείτε επίσης
Ανελκυστήρας Σαββάτου
Μεταφορικές υποδομές
|
383356
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Ανθότυρος
|
Ο ανθότυρος είναι ελληνικό παραδοσιακό τυρί, το οποίο παρασκευάζεται με προσθήκη αιγοπρόβειου γάλακτος η κρέμας γάλακτος σε τυρόγαλα πρόβειο η κατσικίσιο. Διατίθεται στην αγορά φρέσκος η αποξηραμένος σε μορφή σφαιρικού η κώλουρου κώνου με χρώμα λευκό έως υπόλευκο, με συμπαγή υφή (χωρίς οπές). Παρασκευάζεται περίπου όπως το ιταλικό τυρί ρικότα.
Τύποι ανθότυρου
Ο φρέσκος ανθότυρος είναι μαλακό κρεμώδες τυρί ακριβώς ίδιος στην όψη και την υφή με την μυζήθρα. Διακρίνεται από την φρέσκια μυζήθρα ως προς την γεύση. Περιέχει μικρό σχετικά ποσοστό λιπαρών και καταναλώνεται νωπός ως επιτραπέζιος η σαν υλικό στη μαγειρική-ζαχαροπλαστική στις παραδοσιακές κουζίνες (καλτσούνια κ.λπ).
Ο ξηρός έχει ιδιαίτερη γεύση και χαμηλά λιπαρά. Τρώγεται ωμός σε σαλάτα ή τριμμένος σε ζυμαρικά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΑΝΘΟΤΥΡΟ - ANTHOTYRO
Ελληνικά Προϊόντα προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης
Μαλακά τυριά
Τυριά πρόβειου γάλακτος
Τυριά κατσικίσιου γάλακτος
Ελληνικά τυριά
|
237874
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1
|
Άγιος Γεώργιος Νότια
|
Ο Άγιος Γεώργιος Νότια (αγγλικά: Saint George South) είναι μια από τις οκτώ εκλογικές περιφέρειες της Γρενάδας. Βρίσκεται στην ενορία του Αγίου Γεωργίου. Πρωτεύουσα πόλη είναι το Σεντάλ.
Γεωγραφία
Η περιφέρεια βρίσκεται νότια της ενορίας, εξού και το όνομα. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια στην ενορία, μετά τον Άγιο Γεώργιο Βορειοδυτικά.
Δείτε επίσης
Ενορίες της Γρενάδας
Παραπομπές
Εκλογικές περιφέρειες της Γρενάδας
|
92543
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Μακάκος
|
Οι μακάκοι είναι γένος (Macaca) μαϊμούδων του Παλαιού Κόσμου, της υποοικογένειας των Κερκοπιθηκιδών.
Εκτός από τον άνθρωπο (γένος Homo), οι μακάκοι είναι το γένος πρωτευόντων με τη μεγαλύτερη εξάπλωση, καθώς ζουν από τη βόρεια Αφρική έως και την Ιαπωνία. Σήμερα είναι γνωστά είκοσι δύο είδη μακάκων, που περιλαμβάνουν μερικές από τις πιο γνωστές μαϊμούδες στο μη-ειδικό κοινό, όπως τους μακάκους ρέζους, Macaca mulatta, και τους μακάκους Μπάρμπαρι, M. sylvanus, μια αποικία των οποίων υπάρχει στην Ευρώπη, στο βράχο του Γιβραλτάρ. Αν και πολλά είδη δεν διαθέτουν ουρά και λανθασμένα αποκαλούνται συχνά "πίθηκοι", οι μακάκοι είναι πραγματικές μαϊμούδες, και δεν έχουν μεγαλύτερη σχέση με τους πιθήκους απ' όσο οι υπόλοιπες μαϊμούδες του Παλαιού Κόσμου.
Πολλά είδη μακάκων χρησιμοποιούνται εκτεταμένα ως αντικείμενα πειραμάτων και δοκιμών.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 διαπιστώθηκε ότι σχεδόν όλοι (περίπου το 90%) οι κατοικίδιοι ή αιχμαλωτισμένοι μακάκοι ήταν ασυμπτωματικοί φορείς του ιού του έρπη-Β. Ο ιός δεν προκαλεί ασθένεια στους μακάκους, αλλά οι μολύνσεις σε ανθρώπους, αν και σπάνιες, μπορούν να επιφέρουν το θάνατο. Μια μελέτη του πανεπιστημίου του Τορόντο του 2005 έδειξε ότι οι μακάκοι που ζουν σε πόλεις ήταν φορείς και του σπογγώδους ιού των πιθήκων, κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι οι μακάκοι βοηθούν τη μετάδοση τέτοιων ρετροϊών στους ανθρώπους.
Είδη
Γένος Μακάκος
Ομάδα M. sylvanus
Μακάκος ο σιλουανός (Macaca sylvanus)
Ομάδα M. nemestrina
Μακάκος ο σειληνός (Macaca silenus)
Μακάκος ο νεμεστρίνοσ (Macaca nemestrina)
Μακάκος ο λιονταρίσιος (Macaca leonina)
Μακάκος ο χωρικός (Macaca pagensis)
Μακάκος ο σιμπέρου (Macaca siberu)
Μακάκος ο μαύρος (Macaca maura)
Μακάκος ο ωχρώδησ (Macaca ochreata)
Μακάκος ο τονκεανός (Macaca tonkeana)
Μακάκος του Χεκ (Macaca hecki)
Μακάκος ο μελαχρινός (Macaca nigriscens)
Μακάκος ο μέλας (Macaca nigra)
Ομάδα M. fascicularis
Μακάκος ο ταινιώδης (Macaca fascicularis)
Μακάκος ο αρκτοειδής (Macaca arctoides)
Ομάδα M. mulatta
Μακάκος ο μουλάττος (Macaca mulatta)
Μακάκος ο κυκλώπις (Macaca cyclopis)
Μακάκος ο αμαυρωμένος (Macaca fuscata)
Ομάδα M. sinica
Μακάκος ο σινικός (Macaca sinica)
Μακάκος ο ακτινωτός (Macaca radiata)
Μακάκος του Άσαμ (Macaca assamensis)
Μακάκος ο θιβετιανός (Macaca thibetana)
Μακάκος ο μουνζάλα (Macaca munzala)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σελίδα του CDC για τον ιό του έρπη Β στους μακάκους
Άτλας του εγκεφάλου του μακάκου
Ταξονομία, ειδήσεις και εικόνες για το είδος Macaca
Κερκοπιθηκίδες
|
54474
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%98%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Ο Θίασος
|
Ο θίασος είναι ελληνική δραματική κινηματογραφική ταινία του 1975, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Υπήρξε η τρίτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και κατατάσσεται στις σημαντικότερες δημιουργίες του ελληνικού κινηματογράφου με μεγάλη αίσθηση και στο εξωτερικό.
Πλοκή
Ένα μπουλούκι ταξιδεύει στην Ελλάδα παρουσιάζοντας την Γκόλφω.
Σε πρώτο επίπεδο, η ταινία δείχνει τα μέλη του θιάσου να προετοιμάζουν, να κάνουν πρόβες, να προωθούν και να παίζουν το θεατρικό έργο, ένα βουκολικό δράμα αγάπης, προδοσίας και θανάτου.
Σε δεύτερο επίπεδο, η ταινία επικεντρώνεται στα ιστορικά γεγονότα μεταξύ 1939-1952, καθώς βιώνονται από τον περιπλανώμενο θίασο, και το πώς επηρεάζουν τις κοινότητες, που επισκέπτονται: ο τελευταίος χρόνος της δικτατορίας του Μεταξά, ο πόλεμος με τους Ιταλούς, η Κατοχή, η Απελευθέρωση, ο Εμφύλιος και η βρετανική και αμερικανική παρέμβαση στα ελληνικά εσωτερικά θέματα.
Σε επόμενο στάδιο, οι χαρακτήρες ζουν το δικό τους δράμα ζήλιας και προδοσίας, με ρίζες στον αρχαίο μύθο του οίκου του Ατρέα. Ο Αγαμέμνων, Έλληνας πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, πάει στον πόλεμο κατά των Ιταλών το 1940, μπαίνει στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών και εκτελείται, αφότου προδίδεται από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Ο Αίγισθος, εραστής της Κλυταινμήστρας, είναι πληροφοριοδότης και συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών. Ο Ορέστης, γιος του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, πολεμά με τους αριστερούς και εκδικείται τον θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Συλλαμβάνεται το 1949 για τη δράση του ως αντάρτης και εκτελείται στη φυλακή το 1951. Η Ηλέκτρα, η αδερφή του, βοηθά τους αριστερούς και τον αδερφό της στην εκδίκηση της προδοσίας της μητέρας τους. Συνεχίζει να εργάζεται στον θίασο και έχει σχέση με τον Πυλάδη. Η Χρυσόθεμις, η μικρότερη αδερφή της Ηλέκτρας, συνεργάζεται με τους Γερμανούς, γίνεται πόρνη στην Κατοχή, τάσσεται στο πλευρό των Βρετανών κατά την Απελευθέρωση και αργότερα παντρεύεται έναν Αμερικάνο. Ο Πυλάδης, στενός φίλος του Ορέστη, είναι κομουνιστής, που έχει εξοριστεί από το καθεστώς του Μεταξά, ενώνεται με τους αντάρτες και συλλαμβάνεται και εξορίζεται ξανά. Τελικά, αναγκάζεται να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης της Αριστεράς, αφότου βασανίζεται από τους δεξιούς, και αποφυλακίζεται το 1950.
Διανομή
Εύα Κοταμανίδου ως Ηλέκτρα / Γκόλφω
Πέτρος Ζαρκάδης ως Ορέστης
Στράτος Παχής ως Αγαμέμνονας
Αλίκη Γεωργούλη ως Κλυταιμνήστρα
Κυριάκος Κατριβάνος ως Πυλάδης / Τάσος
Βαγγέλης Καζάν ως Αίγισθος
Γρηγόρης Ευαγγελάτος ως ποιητής
Μαρία Βασιλείου ως Χρυσόθεμη
Γιάννης Φύριος ως ακορντεονίστας
Νίνα Παπαζαφειροπούλου ως γριά
Αλέκος Μπούμπης ως γέρος
Γιώργος Τζιφός ως λαδέμπορος
Γιώργος Βερλής ως φαλαγγίτης
Κώστας Μανδήλας ως Άγγλος αξιωματικός
Γιώργος Κουτήρης ως γιος Χρυσόθεμης
Κώστας Στυλιάρης ως αρχηγός Χιτών
Λεπτομέρειες
Η ταινία εντάσσεται στην «τριλογία της Ιστορίας» του Αγγελόπουλου: αποτελεί το δεύτερο μέρος της ταινίας Μέρες του '36 και προηγείται των Κυνηγών. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στο Αίγιο.
Επίσημα παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1975, όταν μπροστά στα ταμεία του Κρατικού παρουσιάσθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός θεατών σε όλη την ιστορία του Φεστιβάλ. Κατά την προβολή της, η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη με πολυάριθμους όρθιους θεατές που στο τέλος αποθέωσαν τον Αγγελόπουλο, ενώ η ταινία έλαβε συνολικά επτά βραβεία.
Η ταινία επρόκειτο να συμμετάσχει επισήμως και στο Φεστιβάλ των Καννών την ίδια χρονιά, όμως η τότε συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επιδίωξε και κατάφερε να αποτρέψει κάτι τέτοιο, επειδή θεωρούσαν ότι η ταινία αφηγείται την σύγχρονη ελληνική ιστορία από αριστερή σκοπιά.
Βραβεία και διακρίσεις
7 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (α’ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, α’ γυναικείου ρόλου, α’ ανδρικού ρόλου και βραβείο κοινού).
Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ των Καννών.
Βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ Βρυξελλών και Λονδίνου.
Υποψήφια για βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στα βραβεία της Ιαπωνικής Ακαδημίας.
Interfilm Award στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου.
Βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη ξένης ταινίας στα Kinema Junpo Award στην Ιαπωνία.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Θεόδωρος Αγγελόπουλος, 10 3/4 Σενάρια, τόμος 1ος, εκδ.Αιγόκερως, Αθήνα, 1997, σελ.103-20
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 1975
Ελληνόφωνες ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Γερμανόφωνες ταινίες
Ελληνικές δραματικές ταινίες
Πολιτικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου
Ταινίες σε σενάριο Θεόδωρου Αγγελόπουλου
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ελληνικές ιστορικές ταινίες
Ταινίες Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
|
350487
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%83%CF%83%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Πισσώνας Εύβοιας
|
Ο Πισσώνας είναι πεδινό χωριό του Δήμου Διρφύων - Μεσσαπίων του Νομού Ευβοίας. Βρίσκεται βορειανατολικά της Χαλκίδας, στο δρόμο Νέας Αρτάκης – Στενής και σε υψόμετρο 100 μέτρων. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα, μετά την Επανάσταση του 1821 και την ενσωμάτωση της Εύβοιας, το 1835 να προσαρτάται στον τότε δήμο Ληλαντίων με την παλιά του ονομασία Πεισώντας. Το 1924 με το ΦΕΚ 188Α - 08/08/1924 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας και το 1940 το όνομά διορθώθηκε σε Πισσώνας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης αποτελεί την τοπική κοινότητα Πιθώνος που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Διρφύων του Δήμου Διρφύων - Μεσσαπίων και σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 έχει 652 κατοίκους. Διαθέτει διθέσιο Δημοτικό Σχολείο. Το χωριό βρίσκεται σε πεδινή έκταση και παράγει κηπευτικά, πολλά σιτηρά, ρετσίνα, όσπρια και καλαμπόκι.
Εκκλησίες
Το χωριό έχει δύο εκκλησίες, τον Άγιο Γεώργιο (ενοριακός), η οποία είναι αγιογραφημένη και τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, που είναι ο ναός του νεκροταφείου και εορτάζει τις 8 Μαΐου. Στο χωριό βρίσκονται δύο εξωκλήσια, ο Άγιος Σπυρίδων και ο Άγιος. Χαράλαμπος.
Σύλλογοι
Αθλητικός όμιλος Πισσώνα (1978).
Μορφωτικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Πισσώνα (1981).
Αγροτικός Σύλλογος Πισσώνα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο επίσημος ιστότοπος του Πισσώνα
Χωριά του νομού Εύβοιας
Δήμος Διρφύων - Μεσσαπίων
|
653332
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Μάχη του Ματαμόντο
|
Η Μάχη του Ματαμόντο (αγγλικά: Battle of Matamondo), διεξήχθη κατά τη διάρκεια της Εκστρατείας της Ανατολικής Αφρικής του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές πηγές
Ματαμοντο
|
277893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%BC%20%CE%A1%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%8E
|
Μαξίμ Ρεμπώ
|
Ο Ζαν-Φρανσουά-Μαξίμ Ρεμπώ (Jean-François-Maxime Raybaud, 1795-1894) ήταν Γάλλος φιλέλληνας, στρατιωτικός και συγγραφέας και συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Βιογραφία
Νεολαία
Γεννήθηκε στο Σατώ ντυ Καναντέλ, στο Λα Κολ-συρ-Λουπ της Κυανής Ακτής. Ήταν παιδί όταν μετακόμισε στο Λα Φλες του Λίγηρα, όπου ο πατέρας του Λουίς-Μαξίμ Ραιμπώ έγινε επικεφαλής της στρατιωτικής σχολής "Εθνικό Στρατιωτικό Πρυτανείο".
Κατά την άφιξή του στην Ελλάδα το 1821, ο Έλληνας ιστορικός Α. Βακαλόπουλος τον αναφέρει σαν πρώην αξιωματικό του Ναπολέοντα Α΄. Ο ίδιος ο Ρεμπώ αρχίζει τα ελληνικά απομνημονεύματά του, που δημοσιεύθηκαν το 1824, με τη φράση "εισήλθα στην υπηρεσία το 1813" και "άφησα τον στρατό με τη μείωση του προσωπικού, τον Δεκέμβριο του 1820." Αυτό δίνει βάση στον σύγχρονο Βρετανό ιστορικό Γουίλιαμ Σαιντ Κλαιρ να αναφέρει, ότι η συμμετοχή του στην Ελληνική επανάσταση ήταν αναζήτηση μιας νέας καριέρας.
Ελληνική επανάσταση
Τον Ιούλιο του 1821, μετά από συνάντηση στη Μασσαλία με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ο Ρεμπώ απέπλευσε μαζί του με ένα Υδραίικο μπρίκι για να συμμετάσχουν στην εξέγερση της Ελλάδας. Μαζί τους στο πλοίο ήταν 70 εθελοντές Έλληνες της διασποράς, 4 Γάλλοι και 3 Ιταλοί εθελοντές. Στις 2 Αυγούστου 1821 το πλοίο αγκυροβόλησε στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Ο Ρεμπώ συμμετείχε στην πολιορκία και παρευρέθηκε στην Άλωση της Τριπολιτσάς τον Οκτώβριο του 1821.
Ο σύγχρονος Άγγλος ιστορικός Ντάγκλας Ντέικιν ισχυρίζεται, ότι πριν από αυτό είχε προλάβει να «προσφέρει τις υπηρεσίες του στη Μακεδονία». Στη Μάχη του Πέτα, όπου το πρώτο τακτικό σύνταγμα (στην πραγματικότητα τάγμα) του ελληνικού στρατού -το οποίο αποτελείτο από Έλληνες της διασποράς και ξένους εθελοντές- απώλεσε το ήμισυ της δύναμής του, ο Ρεμπώ υπηρέτησε στο Επιτελείο του Μαυροκορδάτου. Τον Ιούλιο του 1822 στη πόλη του Μεσολογγίου ήταν επικεφαλής 25 επιζώντων του Πέτα Φιλελλήνων κατά την τελετουργική βολή στη μνήμη των πεσόντων συντρόφων τους.
Επέστρεψε στη Γαλλία, όπου το 1824 δημοσίευσε τα απομνημονεύματά του από την Ελλάδα, που συνοδευόταν από τοπογραφικά σχέδια («Mémoires sur la Grèce pour servir à l'histoire de la guerre de l'Indépendance, accompagnés de plans topographiques» – Παρίσι, 1824). Οι Έλληνες ιστορικοί τον θεωρούν σαν τον «πιο αξιόπιστο από όλους τους Γάλλους απομνημονευματογράφους και ιστοριογράφους» των πρώτων χρόνων της Επαναστάσεως. Την ίδια ώρα, στα απομνημονεύματά του δεν διστάζει να ειρωνευτεί και να επικρίνει την αξιοπιστία τού συμπατριώτη του Ολιβιέ Βουτιέ (Olivier Voutier) και να χλευάζει τη μυθοπλασία στα απομνημονεύματα του Βουτιέ «Mémoires sur la guerre actuelle des Grecs», ο οποίος τα είχε δημοσιεύσει το προηγούμενο έτος (Παρίσι, 1823). Τον Σεπτέμβριο του 1825 επανήλθε στην Ελλάδα ως επικεφαλής της πρώτης ομάδας των εθελοντών, που αποστελλόταν από τη Γαλλική Φιλελληνική Επιτροπή. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία και επανήλθε επικεφαλής μίας από τις δύο νέες ομάδες εθελοντών, που απεστάλλησαν από τη Γαλλική Φιλελληνική Επιτροπή το 1826. Τον Νοέμβριο του 1826, επικεφαλής 70 τακτικών στρατιωτών, συμμετείχε στην αποτυχημένη επιδρομή του Ιωάννη Κωλέττη στο νησί της Εύβοιας. Σύμφωνα με τον σύγχρονο Βρετανό ιστορικό Γουίλιαμ Σαιντ Κλερ, η ειρωνεία και η εχθρότητά του προς τον Βουτιέ, ο οποίος επίσης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1826, οδήγησε τους δύο Γάλλους σε μονομαχία. Και ο Βουτιέ και ο Ρεμπώ τραυματίστηκαν.
Ο Ρεμπώ πήγε στη Γαλλία και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα το 1828 κατά τη διάρκεια της γαλλικής εκστρατείας του Μοριά με επικεφαλής τον στρατηγό Μαιζώνος, με σκοπό αυτή τη φορά να εγκαταστήσει τυπογραφείο και να εκδώσει μια γαλλο-ελληνική εφημερίδα. Το τυπογραφείο, σε συνεννόηση με τον Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, το εγκατέστησε στην Πάτρα, όπου και εξέδιδε την γαλλόφωνη εφημερίδα «Le Courrier d'Orient», με τη βοήθεια του Ζακ Μανζάρ (Jacques Mangeart). Η εφημερίδα εκδιδόταν μέχρι το 1829.
Τα τελευταία χρόνια
Στη συνέχεια ο Ρεμπώ αναφέρεται ως Διευθυντής Τμήματος Έρευνας στη Γαλλική εθνική στρατιωτική σχολή, Πρόξενος της Γαλλίας στην Κύπρο και Γενικός Πρόξενος της Γαλλίας στην Αϊτή.
Διακρίσεις
Ιππότης (31 Μαρτίου 1837) του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής (Γαλλία).
Χρυσούς Σταυρός (17 Νοεμβρίου 1849) του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής (Γαλλία)
Ταξιάρχης (26 Μαΐου 1852) του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής (Γαλλία)
Χρυσούς Σταυρός (28 Οκτωβρίου 1836) του Τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα).
Ταξιάρχης του Τάγματος του Κάρολος Γ΄ (Ισπανία).
Ιππότης (31 Μαρτίου 1847) του Τάγματος του Σταυρού του Νότου (Βραζιλία).
Ιππότης (9 Νοεμβρίου 1852) του Τάγματος του Πίου του ΙΧ (Βατικανό).
Έργο
Maxime Raybaud, Mémoires sur la Grèce pour servir à l'histoire de la guerre de l'Indépendance, accompagnés de plans topographiques, par Maxime Raybaud, avec une introduction historique, par Alph. Rabbe, Paris, Tournachon-Molin, Libraire, 1824-1825.
Σημείωση
Σημειώνεται ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο Μαξίμ Ρεμπώ αναφέρεται λανθασμένα ως Louis Maxime Raybaud (1760-1842), ο οποίος ήταν άλλο πρόσωπο, Γάλλος βουλευτής στη Βουλή των 500 και διευθυντής στη στρατιωτική σχολή École Militaire de la Flèche
Παραπομπές
Γάλλοι απομνημονευματογράφοι
Γάλλοι αγωνιστές του 1821
Γάλλοι στρατιωτικοί
|
624662
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29
|
Εθνική Ουκρανίας (καλαθοσφαίριση ανδρών)
|
Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών Ουκρανίας εκπροσωπεί την Ουκρανία στις διεθνής διοργανώσεις. Διευθύνεται από την Ουκρανική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Από την ανεξαρτησία της χώρας το 1991 και την προσχώρησή της στη FIBA το 1992, η εθνική ομάδα συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ 9 φορές και στο Παγκόσμιο Κύπελλο μία φορά, το 2014.
Ιστορία
Το καλύτερο αποτέλεσμα της Ουκρανίας μέχρι σήμερα είναι η 6η θέση στο Ευρωμπάσκετ 2013, όπου σημείωσε έξι νίκες. Το αποτέλεσμα ήταν αρκετό για να βοηθήσει την εθνική ομάδα να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, αφού νίκησε την Ιταλία στο αγώνα για τις θέσεις 5-8. Το μόνη σημαντική παγκόσμιο διοργάνωση που δεν έχει ακόμη επιτύχει να προκριθεί είναι οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Στο Ευρωμπάσκετ 2022, κατετάγη ενδέκατη.
Για το 2023, η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών της Ουκρανίας βρισκόταν στη 28η θέση της Παγκόσμιας Κατάταξης της FIBA.
Προπονητές
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Προφίλ FIBA
EuroBasket
Εθνική Ουκρανίας (καλαθοσφαίριση)
Εθνικές ομάδες καλαθοσφαίρισης ανδρών
|
199785
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Ζαφείριος Σταματιάδης
|
Ο ιερέας παπα-Ζαφείριος Σταματιάδης ήταν αγωνιστής της Μακεδονίας στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, γεννημένος στο Σέχοβο (Ειδομένη) Παιονίας του νομού Κιλκίς. Υπήρξε πρωτεργάτης του ξεσηκωμού της γενέτειράς του.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στο Σέχοβο (Ειδομένη) Παιονίας του νομού Κιλκίς. Με την έναρξη της επανάστασης στρατολογήθηκε στα σώματα της γειτονικής Γευγελής που επέφεραν μεγάλες απώλειες στα Οθωμανικά στρατεύματα που έσπευσαν στην περιοχή. Μετά την καταστολή της εξέγερσης από τους Οθωμανούς και την καταστροφή του Σεχόβου (Ειδομένης), έσπευσε στον Όλυμπο ώστε να καταταχθεί στο σώμα του Μήτρου Λιακόπουλου που ξεκινούσε τότε για τη Χαλκιδική. Εκεί, τον Ιούλιο του 1821 συμμετείχε σε πολλές μάχες κατά των Τούρκων. Τον ίδιο μήνα έσπευσε και ο γενικός στρατηγός των Ολυμπιακών στρατευμάτων Διαμαντής Νικολάου. Ο Ζαφείριος Σταματιάδης συμμετείχε σε όλες τις εκστρατευτικές επιχειρήσεις του Διαμαντή Νικολάου σε Νάουσα, Κολινδρό, Καστανιά, Σκιάθο, Σκόπελο και Εύβοια. Συνέχισε τον αγώνα έως το 1823, χρονιά που ο Διαμαντής Νικολάου αποσύρθηκε στη Σκόπελο. Στη συνέχεια επέστρεψε στο κατεστραμμένο ήδη Σέχοβο, όπου χειροτονήθηκε ιερέας, τηρώντας την οικογενειακή παράδοση και εντρύφησε στην αναδιοργάνωση του χωριού.
Γιος του ήταν ο Μακεδονομάχος, παπα-Γεώργιος Σταματιάδης και εγγονός του, ο Μακεδονομάχος και δάσκαλος παπα-Ζαφείριος Σταματιάδης Παπαζαφειρίου.
Πηγές
Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος (επιστημονική επιμέλεια), Αφανείς, γηγενείς Μακεδονομάχοι, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2008, σελ. 93
Αγωνιστές του 1821
Ιστορία του Κιλκίς
|
103911
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AF%CE%B2%CE%B1
|
Θίβα
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Θίβα (με «ι») είναι γνωστή μία από τις Αμαζόνες που σκότωσε ο Ηρακλής στη χώρα τους στον Πόντο. Ο συγκεκριμένος τόπος όπου σκοτώθηκε ονομάσθηκε από αυτή Θίβα και οι κάτοικοί του Θίβιοι. Κατά την παράδοση (αναφ. Patsi-Garin) οι Θίβιοι «ήσαν βασκαντικοί και ολέθριοι», επειδή ακόμα και η αναπνοή τους προκαλούσε τον θάνατο σε αυτούς που πλησίαζαν κοντά τους.
Πηγές
Jean Richepin: Ελληνική Μυθολογία, μετάφρ. Νικολάου Τετενέ, εκδ.οίκος «Βίβλος (Δημητράκος)», Αθηνα 1953
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Θιβα
|
491364
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B2%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Υβάδες
|
Οι Υβάδες ή η Ύβα (), (ο δήμος: Υβάδων ή Υβαδών) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Λεοντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Με το ίδιο όνομα (Υβάδες) ονομάζονταν οι δημότες του δήμου αυτού.
Ονομασία
Ο δήμος πήρε πιθανώς το όνομά του, σύμφωνα με την άποψη παλαιότερων ερευνητών, από το ουσιαστικό «ύβος» ή το επίθετο «υβός, -ή, -όν», λόγω της τοποθεσίας στην οποία ίσως βρισκόταν.
Τοποθεσία του αρχαίου δήμου
Ο δήμος των Υβαδών, ήταν πιθανώς δήμος των Μεσογείων. Η ακριβής τοποθεσία του δήμου αυτού δεν έχει προσδιορισθεί, παραμένει άγνωστη και δεν έχει ακόμα ταυτιστεί επακριβώς με κάποια σημερινή περιοχή, αλλά πιστεύεται ότι ήταν βόρεια της Αθήνας, κοντά στην Λευκονόη. Σύμφωνα με τον John S. Traill το κέντρο του δήμου βρίσκεται, είτε σε άγνωστο σημείο, είτε σε θέση νότια του Αεροδρομίου του Τατοΐου (εναλλακτικά στη θέση αυτή, ίσως να βρίσκεται ο δήμος των Αιθαλιδών).
Ο ερευνητής του 19ου αιώνα Διονύσιος Σουρμελής, θεωρούσε ότι ο δήμος βρισκόταν σε τοποθεσία της περιοχής, στην οποία σήμερα είναι το Καπανδρίτι, χωρίς η άποψη αυτή να έχει επαληθευτεί.
Η συμμετοχή του δήμου στην αρχαία Βουλή
Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Λεοντίδας φυλής, συμμετείχε με 2 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 1 ή 2 βουλευτές και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) αντιπροσωπευόταν με 2 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου.
Οι κάτοικοι των Υβαδών
Ο δημότης των αρχαίων Υβαδών ονομαζόταν Υβάδης ή αναφερόταν με τη χρήση της λέξης «εξ Υβαδών», δηλαδή προέρχεται από τις Υβάδες.
Προσωπικότητες από τις Υβάδες
Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο των Υβαδών, όπως ο κληρούχος και βουλευτής στην αρχαία Σάμο Δαισιάδης ο Υβάδης γιος του Ηγησία, ο Διόγνητος ο Υβάδης γιος του Υψίμου, ο βουλευτής Διονυσόδωρος ο Υβάδης, ο Δωρόθεος ο Υβάδης κ.α.
Δείτε επίσης
Αρχαία Αθήνα
Λεοντίδα φυλή
Παραπομπές - σημειώσεις
Πηγές – βιβλιογραφία
Πρωτογενείς πηγές
Ελληνικές επιγραφές - IG Υβα Attica (IG I-III).
Δευτερογενείς πηγές
Hybadae, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com,
John S. Traill:: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. (6, 18, 46, 62, 69, 110 no. 57, table 4.). Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0
John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 131.
Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Aithalidai/Hybadai?, S Tatoi airport/unknown, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios.
Δήμοι της Αρχαίας Αττικής
Αρχαία Αθήνα
|
762665
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CE%AC%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Ριζά Ιωαννίνων
|
Τα Ριζά είναι μικρό ορεινό χωριό της Ηπείρου στην Περιφερειακή Ενότητα Ιωαννίνων, το οποίο βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές του όρους Λάκμος ή Περιστέρι (τμήμα της οροσειράς της Πίνδου) ανατολικά από τον Μετσοβίτικο ποταμό σε υψόμετρο 760 μέτρα. Απέχει 56 χλμ. Α.-ΒΑ. (οδικά) από την πόλη των Ιωαννίνων (μέσω Κατσικάς - Δροσοχώρι), 28 χλμ. ΝΔ. από το Μέτσοβο (έδρα του δήμου) και περίπου 2 χλμ. Β. από τη Μικρή Γότιστα. Αναφέρεται επίσημα ως ξεχωριστός οικισμός για πρώτη φορά το 1981 να απογράφεται στην κοινότητα Μικράς Γότιστας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την Μικρή Γότιστα, την Μπάτζα, τον Άγιο Μηνά και τον Σιούτσο αποτελούν την τοπική κοινότητα Μικράς Γότιστας της δημοτικής ενότητας Εγνατίας που υπάγεται στο δήμο Μετσόβου και σύμφωνα με την απογραφή 2011 απογράφονται 13 κάτοικοι.
Παραπομπές
Δήμος Μετσόβου
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
|
371968
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%20%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Μετατόπιση προς το ιώδες
|
Η μετατόπιση προς το ιώδες ή κυανή μετατόπιση (blueshift) είναι η ελάττωση του μήκους κύματος (και αντίστοιχα αύξηση της συχνότητας,ενέργειας), σε αντιδιαστολή με τη μετατόπιση προς το ερυθρό. Στο ορατό φως η μετάπτωση μεταβάλλει το χρώμα από το κόκκινο σημείο του ορατού φάσματος στο ιώδες. Ο όρος όμως εφαρμόζεται και σε φωτόνια με συχνότητα σε όλο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, τα οποία μετατοπίζονται σε μικρότερα μήκη κύματος καθώς και σε μείωση του μήκους κύματος de Broglie. Η μετατόπιση προς το ιώδες κυρίως προκαλείται από τη σχετική κίνηση της πηγής από τον παρατηρητή, μέσω του φαινομένου Ντόπλερ. Ένας παρατηρητής σε βαρυτικό πηγάδι βλέπει και αυτός μια μετατόπιση της ακτινοβολίας λόγω βαρυτικής μετατόπισης προς το κυανό, που περιγράφεται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας όμοια με τη βαρυτική μετατόπιση προς το ερυθρό.
Σε ένα σύμπαν που συστέλλεται θα παρατηρείται κοσμολογική μετατόπιση προς το κυανό, σε αντίθεση με την κοσμολογική μετατόπιση προς το ερυθρό που παρατηρείται σε ένα σύμπαν που διαστέλλεται.
Μαθηματικός τύπος
Η μετατόπιση προς το κυανό συμβολίζεται με την αδιάστατη μεταβλητή , που ορίζεται από την κλασματική μεταβολή του μήκους κύματος.
Όπου
το μήκος κύματος και η συχνότητα, της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (φωτονίου), όπως τη μετρά ο παρατηρητής και
το μήκος κύματος και η συχνότητα,της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (φωτονίου), όπως μετράται στη πηγή εκπομπής.
Για μετατόπιση προς το κυανό είναι προφανές ότι z < 0.
Μετατόπιση λόγω φαινομένου Ντόπλερ
Η μετατόπιση προς το κυανό λόγω φαινομένου Ντόπλερ (Doppler blueshift), προκαλείται από τη σχετική κίνηση της πηγής από τον παρατηρητή. Ο όρος χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε μείωση του μήκους κύματος (ή αύξηση της συχνότητας) σε όλο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και όχι περιοριστικά μόνο στο ορατό φάσμα. Μόνο τα σώματα που κινούνται με ταχύτητες κοντά σε αυτή του φωτός (σχετικιστικές) σε σχέση με τον παρατηρητή, εμφανίζουν ορατή δια γυμνού οφθαλμού μετατόπιση, αλλά το μήκος κύματος οποιουδήποτε φωτονίου μειώνεται κατά την κατεύθυνση της κίνησης.
Η μετατόπιση στο κυανό λόγω φαινομένου Ντόπλερ χρησιμοποιείται στην αστρονομία για τον προσδιορισμό της σχετικής κίνησης:
Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας κινείται προς τον δικό μας Γαλαξία μέσα στην τοπική ομάδα γαλαξιών, συνεπώς το φως του μετατοπίζεται προς το κυανό.
Τα στοιχεία ενός συστήματος διπλού αστέρα θα μετατοπίζονται προς το κυανό όταν κινούνται προς τη Γη.
Στην παρατήρηση σπειροειδών γαλαξιών, το μέρος που περιστρέφεται προς τη Γη θα έχει ελαφριά μετατόπιση προς το κυανό, σχετικά με εκείνο που περιστρέφεται αντίθετα.
Οι Μπλέιζαρ είναι γνωστοί για τα πολύ δυνατά σχετικιστικά τζετ πλάσματος με εκπομπή ακτινοβολίας σύγχροτρον και ακτινοβολίας πέδησης που παρουσιάζουν μετατόπιση στο κυανό.
Κοντινοί αστέρες, όπως ο αστέρας του Μπάρναρντ, που μετακινούνται προς τη Γη, με αποτέλεσμα πολύ μικρή μετατόπιση.
Η μετατόπιση στο κυανό των πολύ μακρινών αστέρων μπορεί να αφαιρεθεί από τη σχετικά μεγαλύτερη κοσμολογική μετατόπιση στο ερυθρό για τον προσδιορισμό της σχετικής κίνησης στο διαστελλόμενο σύμπαν.
Βαρυτική μετατόπιση
Σε αντίθεση με τη φαινόμενη μετατόπιση στο κυανό λόγω Ντόπλερ, που εξαρτάται από την κίνηση της πηγής προς τον παρατηρητή και άρα εξαρτάται από τη γωνία με την οποία αυτός λαμβάνει το φωτόνιο, η μετατόπιση στο κυανό λόγω βαρύτητας (βαρυτική μετατόπιση προς το κυανό) είναι πραγματική και ανεξάρτητη από τη γωνία πρόσληψης του φωτονίου.
Είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της αρχής διατήρησης της ενέργειας και της ισοδυναμίας μάζας-ενέργειας που προβλέπει η γενική σχετικότητα του Αϊνστάιν και επιβεβαιώθηκε πειραματικά από το πείρα Pound–Rebka του 1959.
Η μετατόπιση προς το κυανό λόγω βαρύτητας συνεισφέρει στην ανισοτροπία της κοσμικής ακτινοβολίας υποβάθρου μέσω του φαινομένου Sachs-Wolfe, στο οποίο όταν ένα πηγάδι βαρύτητας περιστρέφεται ενώ ένα φωτόνιο περνάει, η μετατόπιση στο κυανό θα διαφέρει από τη μετατόπιση προς το ερυθρό λόγω βαρύτητας καθώς αυτό φεύγει.
Παραπομπές
Σχετικά
Μετατόπιση προς το ερυθρό
Φαινόμενο Ντόπλερ
Σχετικότητα
Ειδική Σχετικότητα
Γενική Σχετικότητα
Αστροφυσική
Φασματοσκοπία
Φυσική κοσμολογία
Παρατηρησιακή αστρονομία
|
762248
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B1%CE%BB-%CE%BD%CF%84%27%CE%9F%CF%85%CE%AC%CE%B6%29
|
Μπελφονταίν (Βαλ-ντ'Ουάζ)
|
Το Μπελφονταίν (γαλλικά: Bellefontaine) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Βαλ-ντ'Ουάζ, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μπελιφονταίν (γαλλικά: Bellifontains).
Παραπομπές
Κοινότητες του Βαλ-ντ'Ουάζ
|
95668
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CF%81%CE%B9
|
Θραψαθήρι
|
Θραψαθήρι ονομάζεται ποικιλία αμπέλου που παράγει λευκά σταφύλια και που καλλιεργείται παλαιόθεν κυρίως στην κεντρική Κρήτη και σε κάποια νησιά του νοτίου Αιγαίου.
Περιοχές καλιέργειας
Καλλιεργείται σε περιοχές της Νότιας Ελλάδας, κυρίως στην Κρήτη, στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα.
Παραγωγή
Οίνος Ο.Π.Α.Π. Σητεία, Τοπικός οίνος Λασηθιώτικος, Ηρακλειώτικος, Κρητικός και Κισσάμου καθώς και Επιτραπέζιος οίνος.
Αμπελογραφικά χαρακτηριστικά
Είναι ζωηρή και πολύ παραγωγική ποικιλία. Διαμορφώνεται σε κυπελλοειδή και αμφίπλευρα γραμμικά σχήματα. Είναι ευαίσθητη στον περονόσπορο και ανθεκτική στην ξηρασία.
Ελληνικό κρασί
|
673604
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Αλβανοί του Μαυροβουνίου
|
Οι Αλβανοί στο Μαυροβούνιο (αλβανικά: Shqiptarët e Malit të Zi) είναι μια εθνοτική ομάδα αλβανικής καταγωγής, η οποία αποτελεί το 4,91% του συνολικού πληθυσμού του Μαυροβουνίου. Είναι η μεγαλύτερη μη σλαβική εθνοτική ομάδα στο Μαυροβούνιο.
Οι Αλβανοί είναι συγκεντρωμένοι ιδιαίτερα στο νοτιοανατολικό και ανατολικό Μαυροβούνιο, κατά μήκος των συνόρων με την Αλβανία. Συγκεκριμένα βρίσκονται ακόλουθους δήμους Ούλτσιν (71% του συνολικού πληθυσμού), Τούζι (68%), Πλαβ (19%), Μπαρ (6%), Ποντγκόριτσας (5%) και Ρόζαγιε (5%).
Η μεγαλύτερη κοινότητα Αλβανών στο Μαυροβούνιο είναι η πόλη Ούλτσιν, όπου βρίσκονται και τα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης Αλβανικό Εθνικό Συμβούλιο.
Θρησκεία
Σύμφωνα με την απογραφή του 2003, το 73,37% των Αλβανών που ζούσαν στο Μαυροβούνιο ήταν Μουσουλμάνοι και το 26,08% Ρωμαιοκαθολικοί. Η θρησκευτική ζωή των Μουσουλμάνων Αλβανών οργανώνεται από την Ισλαμική Κοινότητα του Μαυροβουνίου, στην οποία εντάσσονται όχι μόνο Αλβανοί, αλλά και άτομα από τις υπόλοιπες μουσουλμανικές μειονοτικές ομάδες της χώρας. Οι Καθολικοί Αλβανοί, που ζουν κυρίως στη Μαλέσια, τη Σεστάνη και μερικοί στους δήμους Μπαρ και Ούλτσιν, είναι μέλη της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής του Μπαρ, της οποίας μέλη είναι κυρίως Αλβανοί, αν και περιλαμβάνεται ένας μικρός αριθμός Σλάβων. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, Ζεφ Γκάσι, είναι εθνοτικά Αλβανός.
Γλώσσα
Σύμφωνα με το Άρθρο 13 του Συντάγματος του Μαυροβουνίου, η αλβανική γλώσσα (μαζί με τη Σερβική, τη Βοσνιακή και την Κροατική) είναι μία από τις επίσημα αναγνωρισμένες μειονοτικές γλώσσες του κράτους.
Οι Αλβανοί στο Μαυροβούνιο μιλούν την γκεγκική διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας και, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο αριθμός τους ήταν 32.671 (δηλάδή το 5,27% του συνολικού πληθυσμού).
Πολιτική
Το πρώτο πολιτικό κόμμα που δημιουργήθηκε από Αλβανούς στη χώρα είναι η Δημοκρατική Ένωση στο Μαυροβούνιο, η οποία ιδρύθηκε από τον Μεχμέτ Μπάρντι το 1990. Οι περισσότεροι Αλβανοί στηρίζουν την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, το Μάιο του 2006, στο Δήμο Ούλτσιν, όπου οι Αλβανοί αντιπροσώπευαν πάνω από το 72% του πληθυσμού, το 88,50% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Συνολικά, η ψήφος της αλβανικής μειονότητας ήταν καθοριστικής σημασίας για την απόσχιση της χώρας από την ένωση με τη Σερβία.
Το 2008, ιδρύθηκε το Αλβανικό Εθνικό Συμβούλιο (αλβανικά: Këshilli Kombëtar i Shqiptarëve, KKSH) για την εκπροσώπηση των πολιτικών συμφερόντων της αλβανικής κοινότητας. Ο σημερινός πρόεδρος του Συμβουλίου είναι ο Γκέντσι Νιμανμπέγκου.
Παραπομπές
Πληθυσμιακές ομάδες του Μαυροβουνίου
Πληθυσμιακές ομάδες στην Ευρώπη ανά χώρα
Αλβανοί
|
738654
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%89%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Τζωρτζίνα Πετράκου
|
Η Τζωρτζίνα Πετράκου , είναι Ελληνίδα παλαίμαχη ποδοσφαιρίστρια.
Αθλητική Καριέρα – Τίτλος – Διακρίσεις
Αγωνίστηκε επίσημα στο Πρωτάθλημα Α΄ Κατηγορίας Γυναικών της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.) από το 1990 έως το 2005 . Στη 15ετή καριέρα της έχει 8 πρωταθλήματα Ελλάδος , αγωνίστηκε ως αμυντική μέσος (half), κεντρική αμυντική (stopper) με τα χρώματα 5 Συλλόγων, υπήρξε Αρχηγός σε όλες τις ομάδες, έχει άπειρες συμμετοχές σε τουρνουά 5x5 , μεικτή ομάδα Πειραιά, Φιλανθρωπικούς αγώνες και σε ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών – Παγκόσμιο Τουρνουά Συλλόγων .
Το 1995 σε παγκόσμιο τουρνουά που διεξήχθη σε σύνολο 65 Χωρών, έλαβε την 5η θέση με τον Α.Π.Ο. Ήφαιστο Περιστερίου, στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας .
Το 2004 στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών, που διεξήχθη με τις Πρωταθλήτριες Ομάδες των χωρών, προκρίθηκε, με την Α.Ο. Σαρωνικός Αίγινας, στις 16 καλύτερες ομάδες, στη Στοκχόλμη της Σουηδίας .
Πρότυπο ποδοσφαιριστή Ελλάδος θεωρεί τον Θωμά Μαύρο, διότι ξεχωρίζει για την προπόνηση μέσα στο γήπεδο, το ήθος και την ταπεινότητα του, παρά τις τεράστιες διακρίσεις του. Κατάφερε να τον αγαπά όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως των οπαδικών πεποιθήσεων, μα πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος με καθαρό βλέμμα και σκέψη.
Το 2018 λόγω της αγάπης – φιλίας με τον Θωμά Μαύρο, τον βοήθησε να προωθήσει το βιβλίο του με την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Ποιος Ποιος Ποιος ο Μαύρος ο Θεός”, ένα σύνθημα που έχει ακουστεί πολλές φορές στα ελληνικά γήπεδα.
Επαγγελματική Ικανότητα – Διακρίσεις
Έχει δώσει όρκο στην Πατρίδα και υπηρετεί στις τάξεις του ελληνικού Στρατού Ξηράς από το 1993 και έχει συμμετοχές και 3 χάλκινα μετάλλια σε εσωτερικά πρωταθλήματα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Αντιπροσωπευτική ομάδα Στρατού Ξηράς σε
Αγώνες ανωμάλου δρόμου
στη Λήμνο το 1994
Αγώνες βόλεϊ
Στα Χανιά το 2005
Στη Ναύπακτο το 2006 - Χάλκινο Μετάλλιο
Στην Ιεράπετρα το 2007 - Χάλκινο Μετάλλιο
Στη Μυτιλήνη το 2008
Στην Κόνιτσα το 2009
Αγώνες μπάσκετ
Στο Πειραιά το 2009
Στην Αθήνα το 2014 - Χάλκινο Μετάλλιο
Έχει υπάρξει αθλήτρια μπάσκετ με τους συλλόγους
Α.Ο.Ν.Σ. Μίλων / Αθήνα 1986
Γ.Σ. Διαγόρας Ρόδου / Ρόδο 1993
Π.Α.Ο. Ατρόμητος Πειραιώς / Πειραιά 2009
Αγωνιζόμενη στη θέση πλέι μέικερ, με πρότυπο μπασκετμπολίστα τον Νίκο Γκάλη.
Αποτίμηση προσωπικότητας
Θεωρεί ύψιστη τιμή να είσαι νονός/να έχοντας στη ζωή της τέσσερα βαφτιστήρια και δύο ανιψιούς. Δηλώνει ευτυχισμένη έχοντας τη στήριξη των γονιών σε όλες τις επιλογές της ζωής της, υποστηρίζοντάς την σε κάθε της βήμα, καθώς ό,τι έχει καταφέρει/είναι ως άνθρωπος, το οφείλει στην οικογένειά της.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
Παραπομπές
|
808801
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BD
|
Πουτίν
|
Πουτίν (γαλλικά: poutine) καλείται ένα πιάτο με τηγανητές πατάτες και μπουκίτσες τυριού με καφέ σάλτσα. Εμφανίστηκε στο Κεμπέκ, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, αν και η ακριβής προέλευσή του είναι αβέβαιη και υπάρχουν πολλοί ισχυρισμοί σχετικά με την παρασκευή του. Για πολλά χρόνια χλευαζόταν, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους για να στιγματίσουν την κοινωνία του Κεμπέκ. Το Πουτίν αργότερα γιορτάστηκε ως σύμβολο της κουλτούρας των Κεμπεκιανών και της επαρχίας του Κεμπέκ. Έχει συνδεθεί εδώ και πολύ καιρό με την κουζίνα του Κεμπέκ και η άνοδός του έχει οδηγήσει σε δημοτικότητα στον υπόλοιπο Καναδά, στις βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες και διεθνώς.
Ετήσιοι εορτασμοί για το έδεσμα πραγματοποιούνται στο Μόντρεαλ, την πόλη του Κεμπέκ και το Ντράμοντβιλ, καθώς και στο Τορόντο, την Οτάβα, το Νιου Χάμσαϊρ και το Σικάγο. Ονομάστηκε « εθνικό πιάτο του Καναδά », αν και ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτή η επισήμανση αντιπροσωπεύει πολιτιστική οικειοποίηση της εθνικής ταυτότητας του Κεμπού ή του Κεμπέκ. Πολλές παραλλαγές της αρχικής συνταγής είναι δημοφιλείς, με αποτέλεσμα ορισμένοι να προτείνουν ότι το πουτίνι έχει εμφανιστεί ως μια νέα ταξινόμηση πιάτων από μόνη της, όπως με τα σάντουιτς και τα ζυμαρικά.
Ιστορία
Προέλευση
Σύμφωνα με τον Καναδό ερευνητή τροφίμων Σιλβάν Σαρλεμπουά, ενώ το Γουόγουικ είναι η γενέτειρα του πούτιν, ο Ζαν-Πολ Ρουά του Ντράμοντβιλ είναι ο πραγματικός εφευρέτης αφού ο Λε Ρουά Τζουζέπ ήταν ο πρώτος που πούλησε πουτίνη με τρία συνδυασμένα συστατικά, το 1964. Το Oxford Companion to Cheese έχει μια διαφορετική οπτική, δηλώνοντας ότι οι εφευρέτες δεν ήταν σεφ αλλά οι πελάτες που επέλεξαν να προσθέσουν μπουκίτσες τυριού στις πατάτες τους.
Ανάπτυξη
Το πούτιν καταναλώθηκε σε μικρά εστιατόρια με « λιπαρά κουτάλια » (κοινώς γνωστά στο Κεμπέκ ως καντίνες ή κασετίνα ), παμπ, σε καντίνες του δρόμου και σε αρένες χόκεϊ. Για δεκαετίες παρέμεινε ένα αγροτικό σνακ στη γαλακτοκομική περιοχή του Κεμπέκ, λόγω του στενού παραθύρου φρεσκάδας του τυροπήγματος τσένταρ . Το 1969, το πούτιν μεταφέρθηκε στην πόλη του Κεμπέκ με το φορτηγό τροφίμων του Αστόν Λεμπλόντ (μια επιχείρηση που εξελίχθηκε στην αλυσίδα φαστ φουντ Chez Ashton ). Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το La Banquise άρχισε να σερβίρει πουτίνι στο Μόντρεαλ, και ακολούθησε η αλυσίδα Burger King το 1983. Άλλοι που ακολούθησαν χρησιμοποίησαν κατώτερο τυρί και η φήμη του πιάτου μειώθηκε. Το πούτιν έγινε αντιληπτό σε μεγάλο βαθμό ως ένα μη εκλεπτυσμένο παρασκήνιο ή ανθυγιεινό πρόχειρο φαγητό που καταναλώνεται μετά από μια νύχτα ποτού.
Ετυμολογία
Το Dictionnaire historique du français québécois απαριθμεί 15 σημασίες του πούτιν στα Κεμπεκιανά και στα Καναδικά Γαλλικά, οι περισσότερες από τις οποίες είναι για είδη φαγητού. η λέξη poutine με την έννοια «παγανιές με τυρί και σάλτσα» χρονολογείται το 1982 στα αγγλικά. Άλλες έννοιες της λέξης χρησιμοποιούνται τουλάχιστον από το 1810.
Σύμφωνα με την Merriam-Webster, μια δημοφιλής ετυμολογία είναι ότι το πούτιν προέρχεται από μια λέξη αργκό του Κεμπουά που σημαίνει «χάος» και ότι άλλοι την αποδίδουν στην αγγλική λέξη πουτίγκα . Η ακριβής προέλευση της λέξης πούτιν είναι αβέβαιη.
Το Dictionnaire historique αναφέρει την πιθανότητα ότι η μορφή poutine είναι απλώς μια γαλλοποίηση της λέξης πουτίγκα . Ωστόσο, θεωρεί πιο πιθανό ότι κληρονομήθηκε από τοπικές γλώσσες που ομιλούνται στη Γαλλία και ότι ορισμένες από τις έννοιές του προέκυψαν από την μεταγενέστερη επιρροή της αγγλικής λέξης pudding με παρόμοιο ήχο. Αναφέρει τις Προβηγκιανές μορφές poutingo "κακό στιφάδο" και poutité "hodgepodge" ή "θρυμματισμένα φρούτα ή φαγητά". poutringo "μίγμα από διάφορα πράγματα" στο Languedocien ; και πουτρίγκα ή ποτρίνγκα «κακό στιφάδο» στο Φρανς-Κοντέ, όπως πιθανώς σχετίζεται με το πουτίνι . Η έννοια "τηγανητές πατάτες με τυρί και σάλτσα" της πουτίνης είναι μεταξύ αυτών που θεωρούνται πιθανώς άσχετες με την πουτίγκα, υπό την προϋπόθεση ότι η τελευταία άποψη είναι σωστή.
Συνταγή
Η παραδοσιακή συνταγή για πουτίνι αποτελείται από:
Τηγανητές πατάτες : Είναι συνήθως μεσαίου πάχους και τηγανητές (μερικές φορές δύο φορές) έτσι ώστε το εσωτερικό να παραμένει απαλό, ενώ το εξωτερικό είναι τραγανό.
Μπουκές τυριού : Τα φρέσκα τυρόπηγμα χρησιμοποιούνται για να δώσουν την επιθυμητή υφή. Το μέγεθος του τυροπήγματος ποικίλλει, όπως και η ποσότητα που χρησιμοποιείται.
Καφέ σάλτσα : Παραδοσιακά, είναι μια ελαφριά και λεπτή σάλτσα βοείου κρέατος ή κοτόπουλου, κάπως αλμυρό και ελαφρώς καρυκευμένο με μια νότα πιπεριού. ή μια σάλτσα brune, που είναι ένας συνδυασμός ζωμού κοτόπουλου και βοείου κρέατος. Οι σάλτσες Πούτιν ( mélange à sauce poutine ) πωλούνται στα παντοπωλεία του Κεμπέκ, του Οντάριο και της Maritime σε βάζα ή κονσέρβες και σε πακέτα με μείγμα σε σκόνη. Μερικές αλυσίδες παντοπωλείων προσφέρουν τις δικές τους εκδοχές με επωνυμία σπιτιού. Πολλά καταστήματα και εστιατόρια προσφέρουν επίσης χορτοφαγική σάλτσα.
Για να διατηρηθεί η υφή των πατατών, τα τυρόπηγμα και η σάλτσα προστίθενται αμέσως πριν από το σερβίρισμα του πιάτου. Η ζεστή σάλτσα συνήθως περιχύνεται πάνω από τυρόπηγμα σε θερμοκρασία δωματίου, έτσι ζεσταίνονται χωρίς να λιώσουν τελείως. Η λεπτή σάλτσα επιτρέπει σε όλες τις πατάτες να επικαλυφθούν. Το πιάτο σερβιρίσματος έχει συνήθως κάποιο βάθος για να λειτουργεί ως καλάθι για τις πατάτες, ώστε να διατηρούν τη θερμότητά τους. Είναι σημαντικό να ελέγχετε τη θερμοκρασία, το χρονοδιάγραμμα και τη σειρά με την οποία προστίθενται τα συστατικά για να αποκτήσετε τη σωστή υφή των τροφίμων —ένα ουσιαστικό μέρος της εμπειρίας της κατανάλωσης πούτιν.
Η φρεσκάδα και ο χυμός του τυροπήγματος είναι απαραίτητη. Ο αέρας και η υγρασία διαρρέουν από το τυρόπηγμα με την πάροδο του χρόνου, αλλάζοντας το επίπεδο οξύτητάς τους. Αυτό αναγκάζει τις πρωτεΐνες να χάνουν την ελαστικότητά τους και οι τυρομπουκιές να χάνουν την πολύπλοκη υφή τους και τον χαρακτηριστικό ήχο τριγμού όταν μασούνται. Η τυρομπουκιά πρέπει να είναι λιγότερο από μία ημέρα, κάτι που απαιτεί εγγύτητα σε γαλακτοκομείο. Ενώ το Μόντρεαλ απέχει 60 χιλιόμετρα από ένα εργοστάσιο τυριού στο Μίραμπελ, εστιατόρια και εξειδικευμένα καταστήματα τυριών εκτός των γαλακτοκομικών περιοχών ενδέχεται να μην μπορούν να πουλήσουν αρκετά τυρόπηγμα για να δικαιολογήσουν τα έξοδα των καθημερινών παραδόσεων. Επιπλέον, οι καναδικές πρακτικές ασφάλειας τροφίμων απαιτούν την τυρομπουκιά να ψύχεται εντός 24 ώρες, που καταστέλλει τις ιδιότητες της υφής τους. Αυτό οδήγησε σε πουλερικά που ειδικεύονται στο πιάτο. τα πολυάσχολα πουτίνι μπορούν να χρησιμοποιήσουν 100 κιλά τυρομπουκιών την ημέρα. Τα πούτιν που είναι πολύ μακριά από τα γαλακτοκομεία μπορούν να φτιάχνουν τα δικά τους τυρόπηγμα επί τόπου, σε παρτίδες κάθε λίγες ώρες, για να εξασφαλίσουν φρέσκο και σταθερό ανεφοδιασμό.
Παραλλαγές
Η υφή, η θερμοκρασία και το ιξώδες των συστατικών του πούτιν διαφέρουν και αλλάζουν συνεχώς καθώς καταναλώνεται το φαγητό, καθιστώντας το ένα πιάτο με εξαιρετικά δυναμικές αντιθέσεις. Ενισχύοντας αυτές τις αντιθέσεις, οι ανώτερες πουτίνες προσδιορίζονται από την τραγανότητα των πατατών, τη φρεσκάδα του τυροπήγματος και το ενωτικό σάλτσα. Ακόμη και μικρές παραλλαγές στα συστατικά ή την προετοιμασία -το λάδι που χρησιμοποιείται για το τηγάνισμα, η προέλευση του τυροπήγματος ή τα μπαχαρικά στη σάλτσα- μπορεί να οδηγήσουν σε μια σαφώς διαφορετική εμπειρία κατανάλωσης του πούτιν.
Μερικές συνταγές εξαλείφουν το τυρί, αλλά οι περισσότεροι Κεμπουά θα αποκαλούσαν ένα τέτοιο πιάτο σάλτσα φρίτας, όχι πούτιν. Όταν το τυρόπηγμα δεν είναι διαθέσιμο, το τυρί μοτσαρέλα μπορεί να είναι μια αποδεκτή εναλλακτική λύση. Η τεμαχισμένη μοτσαρέλα χρησιμοποιείται συνήθως στο Σασκάτσουαν. Η γλυκοπατάτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια πιο υγιεινή εναλλακτική λύση στις τηγανιτές πατάτες, προσθέτοντας περισσότερες διαιτητικές ίνες και βιταμίνες.
Τα Πούτιν, όπως το La Banquise του Μόντρεαλ, που πιστώνεται για μεγάλο μέρος της καινοτομίας και της εκλαΐκευσης του πουτίνι, έχουν δεκάδες ποικιλίες πουτίνι στα μενού τους. Πολλά από αυτά βασίζονται στην παραδοσιακή συνταγή με πρόσθετη επικάλυψη κρέατος, όπως λουκάνικο, κοτόπουλο, μπέικον, ψαρονέφρι ή καπνιστό κρέας τύπου Μόντρεαλ, με τη σάλτσα προσαρμοσμένη για ισορροπία. Η αλυσίδα Chez Ashton που εδρεύει στο Κεμπέκ είναι γνωστή για το πουτί της Galvaude (με κοτόπουλο και πράσινα μπιζέλια) και το Dulton (με κιμά μοσχαρίσιο κρέας). Νέες παραλλαγές εισάγονται συχνά. Το χοιρινό κρέας ήταν δημοφιλές γύρω στο 2013, ενώ μερικά χρόνια αργότερα ακολούθησαν τα ασιατικά πυρηνικά πούτιν.
Ο υψηλός πληθυσμός μεταναστών του Μόντρεαλ οδήγησε σε πολλούς να υιοθετήσουν το πιάτο εμπνευσμένο από άλλες κουζίνες, όπως Αϊτινή, Μεξικάνικη, Πορτογαλική, Ινδική, Ιαπωνική, Ελληνική και Ιταλική. Αυτά τα πούτιν μπορεί να μοιάζουν ελάχιστα με την παραδοσιακή συνταγή. Αντικαθιστούν μερικά ή όλα τα συστατικά, αλλά διατηρούν τις δυναμικές αντιθέσεις υφής και θερμοκρασιών με ένα τραγανό στοιχείο, ένα γαλακτοκομικό ή γαλακτοκομικό στοιχείο και μια ενοποιητική σάλτσα. Πολλές παραλλαγές της αρχικής συνταγής είναι δημοφιλείς, με αποτέλεσμα μερικοί να προτείνουν ότι το πούτιν έχει εμφανιστεί ως μια νέα ταξινόμηση πιάτων από μόνη της, όπως με τα σάντουιτς, τα ζυμαρικά, τις σούπες και τα πλακέ ψωμάκια .
Οι Πουτινιέρες προσφέρουν συχνά προωθητικές προσφορές περιορισμένου χρόνου, όπως ένα πουτί για την Ημέρα των Ευχαριστιών με γαλοπούλα, γέμιση και σάλτσα cranberry. Εν αναμονή της νομιμοποίησης της κάνναβης στον Καναδά, το Le Gras Dur του Μόντρεαλ σέρβιρε ένα «πούτιν κατσαρόλας» με μια σάλτσα που περιελάμβανε πρωτεΐνη κάνναβης, σπόρους κάνναβης και λάδι κάνναβης, που προσφέρεται με ένα ρολό γαλοπούλας που μοιάζει με αρμό, άγρια μανιτάρια και ρόκα.
Μπορείτε να βρείτε γκουρμέ πουτίνι με σάλτσα τριών πιπεριών, λουκάνικο merguez, φουά γκρα ή χαβιάρι και τρούφα . Αυτή είναι μια τάση που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990 και πιστώνεται στον David McMillan από τα εστιατόρια Joe Beef and Globe του Μόντρεαλ. Αλμυρές σάλτσες όπως η μαροκινή χαρίσα, η σάλτσα αστακού και ο χυμός μοσχαρίσιου κόκκινου κρασιού έχουν χρησιμοποιηθεί για να συμπληρώσουν χειροποίητα τυριά και πλούσια συστατικά.
Αλυσίδες όπως Smoke's Poutinerie, New York Fries, McDonald's, Wendy's, A&W, KFC, Burger King, Τα εστιατόρια Harvey's, Mary Brown's, Arby's, και Wahlburgers πωλούν επίσης πολλές ποικιλίες πούτιν στο Κεμπέκ και στον υπόλοιπο Καναδά (αν και όχι πάντα σε όλη τη χώρα). Ο Τιμ Χόρτονς άρχισε να πουλά πούτιν το 2018. Τα συνδυαστικά γεύματα γρήγορου φαγητού στον Καναδά έχουν συχνά τις επιλογές να έχουν τηγανητές πατάτες «πουτινοποιημένες» προσθέτοντας τυρόπηγμα (ή τριμμένο τυρί στα Λιβάδια και τον Δυτικό Καναδά ) και σάλτσα ή αντικαθιστώντας ένα πούτιν με τηγανητές πατάτες.
Διεθνώς
Το πούτιν βρίσκεται στις βόρειες συνοριακές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Αγγλίας και του μεγαλύτερου Βορειοανατολικού, του Βορειοδυτικού Ειρηνικού και του Άνω Μεσοδυτικού . Αυτές οι περιοχές προσφέρουν περαιτέρω παραλλαγές του βασικού πιάτου, συνήθως με τη χρήση τυριών εκτός από φρέσκο τυρόπηγμα, που δεν είναι ευρέως διαθέσιμα στις ΗΠΑ. Η αλυσίδα φαστ φουντ της Wendy's προσφέρει πουτίνη σε μορφή «Baconator Fries», η οποία είναι τηγανητά λεπτά μπαστουνάκια πατάτας με λιωμένο κίτρινο τυρί και κομμάτια μπέικον. Στην κουλτούρα της χώρας, ένα ανάμεικτο τηγανητό μπορεί επίσης να συνοδεύεται από μαγειρεμένο μοσχαρίσιο κιμά και αναφέρεται ως μείγμα χάμπουργκερ, αν και αυτό είναι λιγότερο δημοφιλές από ένα κανονικό μείγμα. Στα βορειοδυτικά του Ειρηνικού, μια παραλλαγή αντικαθιστά τη σάλτσα με σούπα που περιλαμβάνει τοπικά θαλασσινά.
Οι τηγανιτές πατάτες ντίσκο, τηγανητές πατάτες που συνήθως καλύπτονται με τυρί μοτσαρέλα και καφέ σάλτσα, έγιναν δημοφιλείς στο Νιου Τζέρσεϊ τη δεκαετία του 1990. Απέκτησαν το όνομά τους τη δεκαετία του 1970 επειδή ήταν αγαπημένοι των βραδινών δείπνων, που συχνά προέρχονταν από χορό σε ντίσκο κλαμπ . Το πιάτο είναι επίσης δημοφιλές στη Νέα Ορλεάνη συμπεριλαμβανομένων των παραλλαγών που ονομάζονται Πούτιν κατζούν.
Ένα πιάτο με τυρί, πατατάκια και σάλτσα προτάθηκε για να αντικαταστήσει το παραδοσιακό εθνικό πιάτο της Νήσου του Μαν με βραστές πατάτες και ρέγγα το 2018. Είναι φτιαγμένο από τηγανιτές πατάτες και τριμμένο τυρί Manx cheddar λιωμένο από ζεστό μοσχαρίσιο σάλτσα και έγινε δημοφιλές τη δεκαετία του 1990. Δεν είναι σαφές εάν αυτό το πιάτο είναι μια ανεξάρτητη εφεύρεση ή μια παραλλαγή πούτιν.
Το πούτιν εξαπλώθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Ρωσία, όπου έχει αναφερθεί ως " Ρασπούτιν ". Η πρώτη πουτινιέρα στο Παρίσι, La Maison de la Poutine, άνοιξε το 2017 και γρήγορα κέρδισε την προσοχή από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τους μάγειρες.
Πολιτιστικές πτυχές
Το πούτιν ήταν από καιρό το λατρεμένο πρόχειρο φαγητό του Κεμπέκ πριν εξαπλωθεί στον υπόλοιπο Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι τότε δεχόταν επικρίσεις από τους γαστρονομικούς κύκλους, αμφισβητώντας την κατάσταση του πρόχειρου φαγητού. Ο κριτικός τροφίμων Τζέικομπ Ράικλερ σημείωσε το 2012 ότι τα καναδικά πιάτα μοιάζουν πολύ με τις ευρωπαϊκές ρίζες τους για να θεωρούνται πρωτότυπα, με εξαίρεση το πούτιν, το οποίο πιστώθηκε ως το πιο διάσημο γαστρονομικό δημιούργημα της χώρας. Τον Μάιο του 2014, η λέξη "poutine" προστέθηκε στο λεξικό Merriam-Webster της αγγλικής γλώσσας.
Το 2007, το CBC, ο καναδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μιας διαδικτυακής έρευνας σχετικά με τις μεγαλύτερες καναδικές εφευρέσεις, στην οποία το πούτιν κατατάχθηκε στο 10. Η έρευνα του Maclean το 2017 για το "αγαπημένο εμβληματικό καναδικό φαγητό" έβαλε πρώτο το πουτίνι με 21% των ερωτηθέντων, μπροστά από το σιρόπι σφενδάμου με 14%. Μέχρι το 2011, τα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν 11 Απρίλιος ως Εθνική Ημέρα Πουτίνης.
Τον Μάρτιο του 2016, το πούτιν σερβίρεται στον Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια του πρώτου κρατικού δείπνου που παρέθεσαν ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και ο Πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τριντό . Το Poutine ήταν το αποκορύφωμα των εορτασμών για την Ημέρα του Καναδά στην πλατεία Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο, Αγγλία, για αρκετά χρόνια, και ήταν μια τροφή παρηγοριάς για την τοπική κοινότητα μετά τον εκτροχιασμό Λακ-Μεγκαντίκ το 2013. Σερβίρεται στα εναρκτήρια Canadian Comedy Awards .
Το πρώτο φεστιβάλ πούτιν πραγματοποιήθηκε στο Γουόργουικ του Κεμπέκ το 1993. Αυτή η ετήσια εκδήλωση επεκτάθηκε για να γίνει το μεγαλύτερο φεστιβάλ τυριού στον Καναδά. Το 2014, μεταφέρθηκε στη μεγαλύτερη πόλη της Victoriaville . Το Μόντρεαλ φιλοξένησε την Εβδομάδα πούτιν, ένα ετήσιο φεστιβάλ, περιοδεία φαγητού και διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε 1–7 Φεβρουάριος, από το 2013. Εξαπλώθηκε στον Καναδά και διεθνώς και μέχρι το 2021 είχε γίνει το μεγαλύτερο φεστιβάλ πουτίνι στον κόσμο, με πάνω από 700 εστιατόρια που σερβίρουν περισσότερα από 350.000 πιάτα. Φεστιβάλ Poutine πραγματοποιούνται επίσης στο Drummondville (από το 2008), Ottawa-Gatineau, Toronto, Calgary, Vancouver, Quebec City και Sherbrooke. Στις ΗΠΑ, μεγάλα φεστιβάλ έχουν πραγματοποιηθεί στο Σικάγο, IL, Μάντσεστερ, NH, Knoxville, TN, και στο Rhode Island.
Από το 2010, η Διεθνής Ομοσπονδία Ανταγωνιστικής Διατροφής (IFCE) διοργανώνει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα φαγητού πουτινοφαγίας με χορηγία της αλυσίδας Smoke's Poutinerie με έδρα το Τορόντο. Υπήρξε κριτική ότι ο εναρκτήριος διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε εκτός του Κεμπέκ και απέκλεισε το Québécois. Η IFCE δήλωσε ότι οι πουτινιέρες του Μόντρεαλ δεν είχαν εκφράσει κανένα ενδιαφέρον για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού. Οι κανονισμοί για τους διαγωνισμούς στο Κεμπέκ δυσκολεύουν τη συμπερίληψη της επαρχίας, η οποία συχνά απουσιάζει από τους εθνικούς διαγωνισμούς. Το Smoke's έκτοτε χρηματοδοτεί μια περιοδεία φαγητού σταυρού στον Καναδά. Το 2011, ο σεφ Τσακ Χιουζ κέρδισε το Iron Chef America (επεισόδιο 2 της σεζόν 9 ) νικώντας τον Μπόμπι Φλέι με ένα πιάτο πούτιν αστακού.
Η Jones Soda Co., αρχικά μια καναδική εταιρεία που τώρα εδρεύει στις ΗΠΑ, δημιούργησε ένα αναψυκτικό περιορισμένης έκδοσης με γεύση πουτίνι το 2013, το οποίο έλαβε την προσοχή της διεθνούς ποπ κουλτούρας . Το Bacon-poutine ήταν μία από τις τέσσερις γεύσεις που επιλέχθηκαν ως φιναλίστ στον διαγωνισμό τσιπ πατάτας του Lay's Canada Do Us A Flavor το 2014. Αν και δεν κέρδισε, η Lay's αργότερα πρόσθεσε μια ποικιλία μπέικον-πούτιν στην καταχώρισή της στον Καναδά για το World Flavourites. Οι μάρκες President's Choice και Ruffles Loblaws προσφέρουν επίσης πατατάκια με γεύση πουτίνι στον Καναδά. Το Giapos Ice Cream της Νέας Ζηλανδίας σερβίρει ένα "παγωτό poutine" από τσάι oolong matcha, παγωτό και σάλτσα καραμέλας πάνω από πατάτες κομμένες στο χέρι από το 2017. Σε μια διαφημιστική καμπάνια του 2018 για την ταινία Crazy Rich Asians, δημιουργήθηκε το «πιο πλούσιο πούτιν στον κόσμο» με μπριζόλα wagyu, αστακό, τρούφα, μανιτάρια shiitake και chanterelle, βρώσιμες ορχιδέες και νιφάδες χρυσού, με τιμή λίγο κάτω από 450 $.
Ο Τζόελ Έντμουντσον, της πρωταθλήτριας ομάδας του National Hockey League 2018–19, St. Louis Blues, έφαγε πούτιν από το Stanley Cup κατά τη διάρκεια εορτασμών στους οποίους συμμετείχαν περισσότεροι από 4.000 οπαδοί στη γενέτειρά του , Μπράντον (Μανιτόμπα) . Ο Ματιέ Τζόζεφ, κάτοικος Σαμπλί του Κεμπέκ που κέρδισε το Κύπελλο με τους Tampa Bay Lightning το 2020 και το 2021, έφαγε επίσης πούτιν από το Κύπελλο κατά τη διάρκεια μιας γιορτής με το Κύπελλο το 2021.
Κοινωνική αποδοχή
Η κοινωνική θέση του πούτιν έχει εξελιχθεί δραματικά από την αρχή του στο αγροτικό Κεμπέκ τη δεκαετία του 1950. Το πιάτο χλευαζόταν από καιρό ως γαστρονομική εφεύρεση και χρησιμοποιήθηκε ως μέσο στιγματισμού από μη Κεμπουέζους εναντίον της κοινωνίας του Κεμπέκ για να μειώσει τη νομιμότητά της. Ενώ οι πρώτες γενιές που υπέφεραν από το στίγμα πούτιν επέλεξαν να αποσυνδεθούν από το πιάτο, η νεολαία του Κεμπέκ πρόσφατα έκανε μια επανοικειοποίηση του πούτιν για να επανεκτιμήσει θετικά το πιάτο ως σύμβολο της πολιτιστικής υπερηφάνειας του Κεμπέκ. Σήμερα, το πιάτο γιορτάζεται σε πολλά ετήσια φεστιβάλ πούτιν στο Κεμπέκ, στον υπόλοιπο Καναδά, και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η εξέλιξη των διαφορετικών συμβόλων που σχετίζονται με το πούτιν μελετήθηκε για πρώτη φορά στο Maudite Poutine! του Charles-Alexandre Théorêt. Ο Théorêt επανεξέτασε πολλά από αυτά τα στίγματα σε μια συνέντευξη που δόθηκε στο <i id="mwAnY">Tout le monde en parle</i> στις 11 Νοεμβρίου 2007.
Καθώς το πούτιν κέρδισε δημοτικότητα εκτός των επαρχιακών συνόρων του Κεμπέκ στα μέσα της δεκαετίας του 2000, το πιάτο σταδιακά σταμάτησε να κοροϊδεύεται και τελικά εισήχθη στη λαϊκή συζήτηση ως σύμβολο της καναδικής ταυτότητας. Σήμερα, το πιάτο παρουσιάζεται συχνά ως καναδική κουζίνα, ακόμη και ως εθνικό πιάτο του Καναδά. Ο Nicolas Fabien-Ouellet, ο συγγραφέας του Poutine Dynamics (άρθρο με κριτές που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό CuiZine ) έχει προτείνει ότι αυτή η «καναδοποίηση» του πούτιν συνιστά πολιτιστική ιδιοποίηση . Αυτή η πίστωση δεν συνδέεται με την προετοιμασία ή την κατανάλωσή της εκτός Κεμπέκ καθεαυτή, αλλά αυστηρά με την παρουσίασή της ως καναδικό πιάτο αντί για πιάτο του Κεμπουά. Ο Fabien-Ouellet εξηγεί:Ο Fabien-Ouellet έχει δώσει πολλές ομιλίες σχετικά με τον καναδισμό και την πολιτιστική ιδιοποίηση της πουτίνης, κυρίως στους The New York Times, National Post, Vice, Radio-Canada, Global News: BC 1, , , Vermont Public Radio, HuffPost, La Presse, και Le Journal de Montréal .
Στην πολιτική
Κατά τις καναδικές ομοσπονδιακές εκλογές του 2011, ορισμένοι ψηφοφόροι ανέφεραν ότι έλαβαν αυτοματοποιημένες κλήσεις που ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από το Elections Canada, από έναν αριθμό τηλεφώνου που ήταν καταχωρημένος στο "Pierre Poutine". Οι προσκλήσεις στόχευαν ψηφοφόρους που είχαν δηλώσει προηγουμένως ότι δεν θα ψήφιζαν το Συντηρητικό Κόμμα . Οι κλήσεις, που έγιναν την ημέρα των εκλογών ή την προηγούμενη ημέρα, ενημέρωσαν ψευδώς τους ψηφοφόρους ότι το εκλογικό τους τμήμα είχε αλλάξει, σε μια προσπάθεια να τους εμποδίσουν να ψηφίσουν . Οι ισχυρισμοί έγιναν γνωστοί ως το σκάνδαλο Robocall και η επακόλουθη έρευνα από τη Βασιλική Καναδική Έφιππη Αστυνομία οδήγησε στον Michael Sona, έναν κατώτερο στέλεχος του Συντηρητικού Κόμματος, να καταδικαστεί για παραβίαση του Εκλογικού Νόμου .
Ο πρωθυπουργός του Βελγίου Σαρλ Μισέλ είχε καναδικό γεύμα με τον ομόλογό του Justin Trudeau στις 16 Ιούνιος 2017, κατά την οποία έφαγαν χοτ ντογκ και πουτίνι. Ο Μισέλ έγραψε αργότερα στο Twitter ότι αυτός ήταν "Ένας υπέροχος τρόπος για να γνωρίσεις έναν αγαπημένο φίλο, αν και οι πατάτες μας είναι καλύτερες", αναφερόμενος στον δημοφιλή ισχυρισμό ότι οι πατάτες εφευρέθηκαν αρχικά στο Βέλγιο. Το 2019, ο Καναδάς προσπάθησε να συγκεντρώσει υποστήριξη για την εκστρατεία του για μια μη μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις εκλογές του επόμενου έτους, δίνοντας κουκούτσι σε διπλωμάτες του ΟΗΕ.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φαγητό δρόμου
Εθνικά πιάτα
Φαστ φουντ
Τρόφιμα με βάση το τυρί
Σελίδες με πηγές CS1 στα Γαλλικά (fr)
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
413971
|
https://el.wikipedia.org/wiki/I%20Don%27t%20Like%20Shit%2C%20I%20Don%27t%20Go%20Outside%3A%20An%20Album%20By%20Earl%20Sweatshirt
|
I Don't Like Shit, I Don't Go Outside: An Album By Earl Sweatshirt
|
Το «I Don't Like Shit, I Don't Go Outside»είναι το δεύτερο άλμπουμ του μέλους των Odd Future, Earl Sweatshirt. Κυκλοφόρησε στις 23 Μαρτίου του 2015 από την Tan Cressida υπό την αποκλειστική άδεια της Columbia Records. Αργότερα ο Sweatshirt έδειξε δυσαρέσκεια για τον τρόπο με τον οποίο η δισκογραφική του χειρίστηκε την κυκλοφορία του άλμπουμ του.
Κομμάτια
Συντελεστές
Earl Sweatshirt - φωνή, παραγωγός
Left Brain - παραγωγός
Dash - φωνή στο κομμάτι 6
Wiki - φωνή στο κομμάτι 7
Na'kel - φωνή στο κομμάτι 9
Vince Staples - φωνή στο κομμάτι 10
Θέσεις στα τσάρτς
Αυστραλία - 33
Νέα Ζηλανδία - 26
Ηνωμένο Βασίλειο - 53
ΗΠΑ - 12
Καναδάς - 16
Billboard Rap Albums - 3
Billboard Digital Albums - 3
Billboard Top R&B/Hip-Hop Albums - 4
Billboard Top Album Sales - 7
Παραπομπές
Άλμπουμ του 2015
|
189107
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Nicktoons
|
Nicktoons
|
Το Nicktoons είναι ένας αμερικάνικος δορυφορικός τηλεοπτικός σταθμός, ο οποίος ανήκει στη Viacom. Είναι αδελφικό εγχείρημα του Nickelodeon.
Ιστορία
Το Nicktoons ξεκίνησε να εκπέμπει την 1η Μαΐου 2002 αρχικά ως Nicktoons TV ως μέρος της ψηφιακής πλατφόρμας του MTV, προκειμένου να προσελκύσει τους φορείς της καλωδιακής τηλεόρασης για να μεταδόσουν το κανάλι δίνοντας μέσω μάρκετινγκ το πλεονέκτημα στην αγορά των δορυφορικών υπηρεσιών. Ωστόσο στις αρχές του 2004 η διοίκηση του Nickelodeon άλλαξε πορεία και το πρόσφερε στις ψηφιακές δορυφορικές υπηρεσίες των DirecTV και Dish Network, όπου μεταδίδεται εκεί το κανάλι.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2009, το λογότυπο του καναλιού άλλαξε ως μέρος της προσπάθειας επαναλανσαρίσματος του Nickelodeon και αλλαγές στα ονόματα των καναλιών: Το N μετονομάστηκε σε TeenNick και το Noggin σε Nick Jr.
Το Nicktoons HD ξεκίνησε στις 13 Αυγούστου 2013 και εκπέμπει σε υψηλή ευκρίνεια.
Πρόγραμμα
Παρά την επωνυμία του, το Nicktoons δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα προγράμματά του, ούτε στο Nickelodeon για τα πρωτότυπα κινούμενα σχέδια που προβάλλει μέχρι και σήμερα. Το εμπορικό σήμα του σταθμού έχει σπάνια χρησιμοποιεί τότε από το Nickelodeon ακόμη και όταν ξεκίνησε να εκπέμπει το κανάλι.
Διεθνείς εκδόσεις
Το Nicktoons ξεκίνησε από το Ηνωμένο Βασίλειο στις 22 Ιουλίου 2002. Παρά το γεγονός ότι, σε αντίθεση με την έκδοση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, υπήρξε ένα κανάλι όπου υποστηρίζεται από διαφημιζόμενους από την έναρξή του. Επίσης, σε αντίθεση με την έκδοση των ΗΠΑ, δεν μεταδίδεται 24 ώρες το 24ωρο. Υπάρχουν επίσης και άλλα κανάλια του Nicktoons στη Φλάνδρα, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Ισπανία και στην Ιαπωνία αντικαθιστώντας το Nick Premium.
Η Λατινοαμερικάνικη έκδοσή του ξεκίνησε στις 4 Φεβρουαρίου 2013 ενώ η Αφρικάνικη στις 30 Σεπτεμβρίου 2014 παράλληλα με το Nick Jr., η Μεσανατολίτικη στις 15 Φεβρουαρίου 2017 και τέλος η Τούρκικη πέντε μέρες μετά.
Λογότυπα
Δείτε επίσης
Nickelodeon
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παιδικοί τηλεοπτικοί σταθμοί
Αμερικάνικοι τηλεοπτικοί σταθμοί
Δορυφορικοί τηλεοπτικοί σταθμοί
Τηλεοπτικά κανάλια και σταθμοί οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2002
Nickelodeon
|
694195
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%BB%CE%AF%20%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82
|
Χεκίμογλου Αλί Πασάς
|
Ο Χεκίμογλου Αλί Πασάς (Οθ. Τούρκικα:حکیمولو علی پاشا) (Τούρκικα:Hekimoğlu Ali Paşa, 1689 - 13 Αυγούστου 1758) ήταν Οθωμανός πολιτικός και στρατιωτικός.
Υπήρξε Μεγάλος Βεζίρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τρεις φορές, 1732-1735, 1742 - 1742 και 1755 - 1755, και Κυβερνήτης της Οθωμανικής Αιγύπτου 1740-1741 και 1756–1757.
Μεγάλοι Βεζίρηδες
|
480095
|
https://el.wikipedia.org/wiki/369%20%CF%80.%CE%A7.
|
369 π.Χ.
|
Γεγονότα
Ίδρυση της Μεγαλόπολης
Βασιλιάς της Μακεδονίας γίνεται ο Αλέξανδρος Β΄ μεγαλύτερος γιός του Αμύντα Γ΄.
Γεννήσεις
Τζουάνγκ Τζόου, Κινέζος ταοϊστής φιλόσοφος
Θάνατοι
Αγησίπολις Β΄, βασιλιάς της Σπάρτης
Θεαίτητος, Έλληνας μαθηματικός
Έτη
|
715043
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Until%20Dawn
|
Until Dawn
|
Το Until Dawn είναι διαδραστικό βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης τρόμου το οποίο αναπτύχθηκε από την Supermassive Games και δημοσιεύθηκε από τη Sony Computer Entertainment το 2015 για το PlayStation 4. Η προσθήκη αυτή κυκλοφόρησε επίσημα παγκοσμίως τον Αύγουστο του 2015.
Το βιντεοπαιχνίδι αρχικά προοριζόταν ως κυκλοφορία για το PlayStation 3 με συμβατότητα και με το Playstation Move, αλλά εν τέλη αποφασίστηκε έπειτα από ανακοίνωση τον Αύγουστο του 2014 να είναι exclusive-κυκλοφορία για το PlayStation 4.
Το παιχνίδι εστιάζει στην ιστορία μιας παρέας οχτώ χαρακτήρων οι οποίοι έπειτα από μια ισχυρή χιονοθύελλα μένουν αποκομμένοι σε ένα σαλέ σε ένα βουνό των Βραχώδων Ορών. Πολύ γρήγορα αρχίζουν να γίνονται μάρτυρες υπερφυσικών και μη-εξηγήσιμων γεγονότων και έρχονται αντιμέτωποι με αποφάσεις και επιλογές οι οποίες θα καθορίσουν την μοίρα του καθενός.
Πλοκή
Το παιχνίδι εστιάζει σε μια παρέα οχτώ φίλων οι οποίοι παγιδεύονται μαζί σε ένα απομακρυσμένο καταφύγιο στο βουνό ένα βράδυ του χειμώνα όπου και συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνοι. Σε μία ατμόσφαιρα όπου ο φόβος κυριαρχεί και η πίεση αυξάνεται, πρέπει να πολεμήσουν τους δαίμονές τους και να τα παραμείνουν ζωντανοί μέχρι το χάραμα του ηλίου.
Κάθε απόφαση στην τρομακτική αναζήτηση για απαντήσεις θα μπορούσε να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για κάθε χαρακτήρα καθώς, οι ενέργειές τους και μόνο θα αποφασίσουν ποιος θα επιβιώσει και θα ξεφύγει από τον τρόμο του βουνού.
Παραγωγή και κυκλοφορία
Το Until Dawn αρχικά είχε ανακοινωθεί από την Supermassive Games ως παιχνίδι για το PlayStation 3 και με την προοπτική να υποστηρίζει και το PlayStation Move της Sony.
Ωστόσο το 2013 έφτανε στο τέλος του και έως τότε δεν είχε υπάρξει κάποια επίσημη ανακοίνωση για την κυκλοφορία του παιχνιδιού, διασπείρωντας έτσι φήμες πως είχε ακυρωθεί. Στη συνέχεια παρ'ολ'αυτά οι φήμες διαψεύστηκαν από την Supermassive Games, η οποία υποστήριξε πως το παιχνίδι βρισκόταν ακόμα υπό ανάπτυξη.
Το Until Dawn επανεμφανίστηκε στη Gamescom 2014, όπου αποκαλύφθηκε ότι το παιχνίδι ήταν πλέον exclusive για το PlayStation 4 υπό την μορφή Third-person, ενώ ταυτόχρονα έγινε γνωστό πως ο αισθητήρας κίνησης του DualShock 4 αντικατέστησε το PlayStation Move του PlayStation 3.
Στις 26 Μαΐου του 2015, η κυκλοφορίας του παιχνιδιού επιβεβαιώθηκε πως θα ήταν η 25η Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Αυτή η ανακοίνωση συνοδεύτηκε με ένα νέο τρέιλερ, ενώ ταυτοχρόνως επιβεβαιώθηκαν πολλαπλές προσθήκες του παιχνιδιού, οι οποίες θα περιλαμβάνουν μια τυπική έκδοση του παιχνιδιού, μια expanded έκδοση και μια έκδοση steelbook.
Υποδοχή
Το Until Dawn έλαβε γενικά θετική υποδοχή βασισμένη σε 103 κριτικές, σύμφωνα με τον αθροιστή κριτικών Metacritic.
Ο Jeff Marchiafava από το Game Informer έγραψε ότι η Supermassive Games είχε «γυαλίσει τη φόρμουλα σε μια τριπλή-γυαλάδα» Η Jessica Vazquez του Game Revolution περιέγραψε το σύστημα ως «απρόβλεπτο» επειδή οι παίκτες δεν θα γνώριζαν τις συνέπειες κάθε επιλογής μέχρι να φτάσουν στο τέλος. Η Alexa Ray Corriea από το GameSpotενθουσιάστηκε με το ίδιο το παιχνίδι για τις επιπτώσεις του και την «παράνοια» που προκαλεί κατά τη διάρκεια κρίσιμων επιλογών που διακινδυνεύουν τη ζωή ορισμένων χαρακτήρων. Η ίδια θαύμασε επίσης την πολυμορφία του παιχνιδιού, το οποίο επιτρέπει στον παίκτη να βιώνει ξανά την ιστορία με σκοπό να ανακαλύψει νέες σκηνές.
Η Mollie L Patterson από το Electronic Gaming Monthly πίστευε ότι το παιχνίδι ήταν μια «φανταστική» προσθήκη, αλλά ωστόσο δεν έφτασε στη τελειότητα. Ο Chris Carter από το Destructoid χαρακτήρισε το σύστημα "Butterfly Effect" εντυπωσιακό λόγω των επιλογών που δεν επηρεάζουν σημαντικά την πλοκή. Η Louise Blain του GamesRadar έκρινε ότι οι περισσότερες επιλογές που κάνουν οι παίκτες στο πρώτο ήμισυ του παιχνιδιού δεν έχουν νόημα, αν και σημείωσε ότι αυτό διορθώνεται στην συνέχεια. Ο Phillip Kollar της Polygon σεβάστηκε την απόφαση της Supermassive να μην συμπεριλάβει τη μη αυτόματη αποθήκευση (save), αν και θεώρησε ότι η απόφαση είναι άδικη, επειδή είναι πιθανό εξαιτίας ενός λάθος του QTE (λειτουργία γρήγορου συμβάντος) μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο ενός χαρακτήρα.
Παραπομπές
Βιντεοπαιχνίδια του 2015
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation 4
Αποκλειστικότητες του PlayStation 4
Βιντεοπαιχνίδια ανεπτυγμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο
Βιντεοπαιχνίδια με Havok
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στον Καναδά
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στο 2014
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στο 2015
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα σε δάση
Βιντεοπαιχνίδια με εναλλακτικούς τερματισμούς
Βιντεοπαιχνίδια με Decima
Κανιβαλισμός στη μυθοπλασία
Wendigo στην ποπ κουλτούρα
Interactive movie βιντεοπαιχνίδια
Νικητές BAFTA (βιντεοπαιχνίδια)
|
72149
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CF%82
|
Σημαία της Κούβας
|
Η σημαία της Κούβας καθιερώθηκε στις 20 Μαΐου 1902 και περιέχει ένα φόντο με πέντε μπλε και άσπρες λωρίδες και ένα κόκκινο τρίγωνο στον ιστό με ένα λευκό πεντάκτινο αστέρι.
Ιστορία της σημαίας
Οι ρίζες της σημαίας χρονολογούνται από το 1849, όταν άρχισαν να εμφανίζονται διάφορα κινήματα για ανεξαρτησία από την Ισπανία, κυρίως ανάμεσα σε Κουβανούς εξορίστους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κουβανοί εξόριστοι υπό την αρχηγία του Ναρσίσο Λόπες υιοθέτησαν μία σημαία που πρότεινε ο Μιγκέλ Τέουρμπε Τολόν. Το σχέδιό της αποτελούνταν από τρεις μπλε λωρίδες, σύμβολο της θάλασσας, από την οποία περιβάλλεται το νησί της Κούβας. Υπάρχουν επίσης δύο λευκές συμβολίζουν την αγνότητα του πατριωτισμού. Το ερυθρό τρίγωνο συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στο βωμό της ανεξαρτησίας, την οποία υποδηλώνει το τρίγωνο. Ο Λόπες χρησιμοποίησε τη σημαία σε δύο ναυμαχίες.
Το 1869, η σημαία του Λόπες καθιερώθηκε ως εθνικό πανό από το Κογκρέσο της Δημοκρατίας της Εμπόλεμης Κούβας. Έπειτα από την κατάληψη της Κούβας από τις ΗΠΑ, σημαία της χώρας έγινε η Αστερόεσσα, από το 1899 μέχρι την ανεξαρτησία. Το 1902 υψώθηκε η κουβανέζικη εθνική σημαία, ως σύμβολο ανεξαρτησίας. Έκτοτε χρησιμοποιείται ανελλιπώς και με την ίδια μορφή από την Επανάσταση του 1959.
Η σημαία της Κούβας ενέπνευσε και το σχεδιασμό άλλων σημαιών, όπως τη σημαία του Πουέρτο Ρίκο, η οποία όμως έχει λόγο 3:2. Επηρέασε επίσης το σχέδιο της σημαίας των Φιλιππίνων και επίσης της σημαίας του κινήματος των Καταλανών αυτονομιστών, για ανεξαρτησία από την Ισπανία.
Ιστορία της κουβανικής σημαίας
Παραπομπές
Πηγές
Σημαίες και εμβλήματα της Κούβας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σημαίες του κόσμου:Κούβα
Κουβα
Εθνικά σύμβολα της Κούβας
|
298570
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82%20%CF%86%CE%BF%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%B5%CF%81
|
Αδόλφος φον Μπάιερ
|
Ο Αδόλφος φον Μπάιερ (γερμ. πλήρες όνομα Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer, 31 Οκτωβρίου 1835 - 20 Αυγούστου 1917) ήταν Γερμανός χημικός που τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας (1905) για τη μεγάλη του προσφορά στις χρωστικές ουσίες. Επινόησε πολλές συνθέσεις όπως του ινδικού (το κοινώς λεγόμενο λουλάκι).
Βιογραφικά στοιχεία
Ο φον Μπάιερ γεννήθηκε στο Βερολίνο στις 31 Οκτωβρίου του 1835. Ήταν γιος του Ιωάννη - Ιακώβου φον Μπάιερ και της Ευγενίας, Εβραίας που όμως είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Ολοκληρώνοντας τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, μαθηματικά και φυσική και στη συνέχεια χημεία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Παίρνοντας το διδακτορικό του το 1858 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης και δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε λέκτορας στην Ακαδημία Εμπορίου του Βερολίνου. Το 1871 ανέλαβε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και τέσσερα χρόνια μετά καθηγητής χημείας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Οι έρευνές του στράφηκαν κυρίως στην οργανική χημεία. Σημαντικότερα επιτεύγματά του ήταν η σύνθεση της βαφής ινδικού, του λουλακιού, οι βαφές φθαλεΐνης, άλατα οξωνίου, νιτρώδεις ενώσεις (το 1869), παράγωγα του ουρικού οξέος καθώς και του βαρβιτουρικού οξέος.
Το 1871 ανακάλυψε την σύνθεση φαινολοφθαλεΐνης από συμπύκνωση του φθαλικού ανυδρίτη με δύο ισοδύναμα της φαινόλης υπό όξινες συνθήκες (εξ ου και το όνομα). Την ίδια χρονιά ήταν ο πρώτος που παρήγαγε συνθετικά την φθορεσκεΐνη, μια φθορίζουσα χρωστική.
Το επόμενο έτος, το 1872, πειραματίστηκε με φαινόλη και φορμαλδεΰδη και η έρευνά του αυτή βοήθησε αργότερα τον Βέλγο Χημικό Λεο Μπακελάιτ, στην ανακάλυψη του βακελίτη.
Το 1881 η Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου απένειμε στον Μπάιερ το μετάλλιο Νταίηβυ για το έργο του με το λουλάκι. Τρία χρόνια αργότερα εξελέγη επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Τέλος το 1905 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ στη Χημεία, "σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στην πρόοδο της οργανικής χημείας και της χημικής βιομηχανίας, δια των εργασιών του σε οργανικές βαφές και υδροαρωματικές ενώσεις ".
Γεννήθηκε με το όνομα Γιόχαν Φρήντριχ Βίλελμ Άντολφ Μπάιερ, αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ήταν γνωστός απλά ως "Άντολφ Μπάιερ." Στα πεντηκοστά του γενέθλια του συνέχισε με τον κληρονομικό αριστοκρατικό τίτλο, αλλάζοντας το όνομά του σε "Άντολφ φον Μπάιερ." Ο Αδόλφος φον Μπάιερ πέθανε στις 20 Αυγούστου του 1917, σε ηλικία 72 ετών. Για κάποιο διάστημα υπήρξε καθηγητής του Ότο Χαν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία Βιογραφία από Nobelprize.org ιστοσελίδα.
φον Μπάιερ βιογραφία
Γερμανοί χημικοί
Γερμανοί πανεπιστημιακοί
Βερολινέζοι
Βραβευμένοι με Νόμπελ Χημείας
Γερμανοί νομπελίστες
Χημικοί του 19ου αιώνα
|
580642
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%94%CE%AE%CE%BC%CF%89%CE%BD
|
Κοινότητα Σερβικών Δήμων
|
Η Κοινότητα Σερβικών Δήμων (Σερβικά: Заједница српских општина / Zajednica srpskih opština· συντομογρ. ZSO) ή η Ένωση Σερβικών Δήμων (Αλβανικά: Asociacioni i komunave serbe) είναι μια σχεδιασμένη αυτοδιοικούμενη ένωση δήμων με πλειοψηφικό σερβικό πληθυσμό στο Κοσσυφοπέδιο.
Η πρόταση της ένωσης προήλθε από τη Συμφωνία των Βρυξελλών του 2013 που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του Κοσσυφοπεδίου και της Σερβίας. Σύμφωνα με τις αρμοδιότητες που παρέχει ο Ευρωπαϊκός Χάρτης της Τοπικής Αυτονομίας και το δίκαιο του Κοσσυφοπεδίου, οι συμμετέχοντες δήμοι θα είχαν το δικαίωμα να συνεργάζονται για την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους συλλογικά μέσω της ένωσης. Η ένωση θα είχε πλήρη εικόνα των τομέων της οικονομικής ανάπτυξης, της εκπαίδευσης, της υγείας, του αστικού και αγροτικού σχεδιασμού.
Η Κοινότητα αναμενόταν να καθιερωθεί επίσημα στο πλαίσιο του νομικού πλαισίου του Κοσσυφοπεδίου το 2015, αλλά αναβλήθηκε επ 'αόριστον για τις συγκρούσεις σχετικά με την έκταση των εξουσιών.
Δήμοι
Η ένωση θα περιλάμβανε αυτούς τους δήμους: Βόρεια Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα, Ζούμπιν Πότοκ, Λεπόσαβιτς, Ζβέτσαν, Στρπτσε, Κλόκοτ, Γκρατσάνιτσα, Νόβο Μπρντο, Ράνιλουγκ και Πάρτες. Η συνολική έκταση αυτών των δήμων ανέρχεται σε 1.708 τ.χλμ. (15,66% της συνολικής έκτασης του Κοσσυφοπεδίου).
Ο ακόλουθος πίνακας παρουσιάζει τα στοιχεία για την περιοχή και τον πληθυσμό αυτών των δήμων:
Παραπομπές
Δήμοι του Κοσσυφοπεδίου
|
266030
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1907%20%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%B5%CE%B2%CE%B1
|
1907 Ρούντνεβα
|
Η Ρούντνεβα (Rudneva) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,8. Ανακαλύφθηκε το 1972 από τον Σοβιετικό αστρονόμο Νικολάι Τσερνίχ, που παρατηρούσε από το Ναουτσνί της Κριμαίας, και πήρε το όνομά της προς τιμή της Σοβιετικής αεροπόρου Εβγκενίγια Μαξίμοβα Ρούντνεβα (Евгения Максимовна Руднева), η οποία σκοτώθηκε σε αερομαχία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα κυρίως φυσικά χαρακτηριστικά της Ρούντνεβα είναι άγνωστα. Η Ρούντνεβα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της πιθανώς μία φορά κάθε 44 ώρες.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ρουντνεβα
|
20613
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CE%8E%CE%B4%CF%81%CE%B1
|
Λερναία Ύδρα
|
Η Λερναία Ύδρα είναι μυθικό ον με εννέα κεφάλια, το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο από τους δώδεκα άθλους του.
Εξιστόρηση
Η Λερναία Ύδρα ήταν αθάνατη. Ο μύθος λέει πως ήταν παιδί του Τυφώνα και της Έχιδνας. Την Λερναία Ύδρα την είχε αναθρέψει η Ήρα. Ζούσε στην περιοχή Λέρνη - βαλτότοπος που βρίσκεται νότια του Άργους - απ' όπου πήρε και το όνομά της. Η φωλιά της βρισκόταν σε έναν λόφο κοντά στη λίμνη στην πηγή Αμυμώνη. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο. Μόνο καίγοντας την πληγή με φωτιά κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό και αυτό το κατάφερε με τη βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου. Το τελευταίο κεφάλι, που ήταν και το κεντρικό κι αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη, για να μην ξαναζωντανέψει. Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη. Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε και ο Κένταυρος Νέσσος. Πριν τον θάνατό του, τα χάρισε στον Φιλοκτήτη.Όταν τελείωσε τον άθλο αυτό ο Ηρακλής πήγε στον Ευρυσθέα, για να του ανακοινώσει ότι κατάφερε να εκτελέσει την αποστολή αυτή, που του είχε αναθέσει. Ωστόσο, ο Ευρυσθέας δεν ήθελε να του αναγνωρίσει αυτόν τον άθλο, επειδή δεν τον είχε εκτελέσει μόνος του αλλά τον είχε βοηθήσει ο Ιόλαος.
Ανάπτυξη του μύθου
Η παλαιότερη αφήγηση με αναφορά στην Ύδρα εμφανίζεται στη Θεογονία του Ησίοδου, ενώ οι παλαιότερες εικόνες του τέρατος βρίσκονται σε ένα ζευγάρι από χάλκινες καρφίτσες που χρονολογούνται περί τα 700 π.Χ. Ο Ησίοδος αναφέρει ότι η θεά Ήρα ανέθρεψε τη Λερναία Ύδρα. Και στις δύο αυτές πηγές, τα κύρια μοτίβα του μύθου της Λερναίας Ύδρας είναι ήδη παρόντα: ένα φίδι πολλαπλών κεφαλών που σκοτώνεται από τον Ηρακλή και τον Ιόλαο. Ενώ αυτές οι ίνες απεικονίζουν μια Ύδρα με έξι κεφάλια, ο αριθμός των κεφαλών της καθορίστηκε για πρώτη φορά γραπτώς από τον Αλκαίο (περί τα 600 π.Χ.), ο οποίος της έδωσε εννέα κεφαλές. Ο Σιμωνίδης, γράφοντας έναν αιώνα αργότερα, αύξησε τον αριθμό σε πενήντα, ενώ ο Ευριπίδης, ο Βιργίλιος και άλλοι δεν έδωσαν ακριβή εικόνα. Ο Ηράκλειτος, υποστήριξε με λογική, ότι η Ύδρα ήταν ένα φίδι με ένα κεφάλι και απλά συνοδεύονταν από τους απογόνους της.
Όπως και ο αρχικός αριθμός κεφαλών, η ικανότητα του τέρατος να αναπαράγει χαμένα κεφάλια ποικίλλει ανάλογα με τον χρόνο και τον συγγραφέα. Η πρώτη αναφορά αυτής της ικανότητας της Ύδρας συμβαίνει με τον Ευριπίδη, όπου το τέρας μεγάλωνε ένα ζευγάρι κεφαλών για κάθε ένα, που έκοβε ο Ηρακλής. Στον Ευθύδημο του Πλάτωνα, ο Σωκράτης παρομοιάζει τον Ευθύδημο και τον αδελφό του Διονυσίδωρο με μια Ύδρα εκλεπτυσμένης φύσης, που αναπτύσσει δύο επιχειρήματα για κάθε ένα. Ο Παλαίφατος, ο Οβίδιος και ο Διόδωρος Σικελιώτης συμφωνούν με τον Ευριπίδη, ενώ ο Σέρβιος παρουσιάζει την Ύδρα να μεγαλώνει τρία κεφάλια κάθε φορά. Η Σούδα δεν δίνει έναν αριθμό. Απεικονίσεις του τέρατος, που χρονολογείται στο 500 π.Χ. το δείχνουν με διπλή ουρά, καθώς και πολλαπλά κεφάλια, υποδηλώνοντας την ίδια αναγεννητική ικανότητα αλλά καμία λογοτεχνική αφήγηση δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό.
Εκφράσεις
Στην καθημερινή γλώσσα, συνηθίζεται να αποκαλείται "Λερναία Ύδρα" κάθε περίπτωση εργασίας που, παρ' όλη την προσπάθεια να τελειώσει, παρουσιάζονται νέα δεδομένα, που καθυστερούν την περάτωσή της.
Παραπομπές
Λερναια
Όντα της ελληνικής μυθολογίας
|
189215
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B1
|
Ορίσα
|
Η Ορίσα, ή Οντίσα, είναι μία από τις 29 Ομόσπονδες Πολιτείες που συγκροτούν σήμερα την Ινδία. Βρίσκεται στο ανατολικό παράλιο τμήμα της χώρας, στο κόλπο της Βεγγάλης. Η συνολική της έκταση είναι 155.820 τ.χλμ., ενώ ο πληθυσμός της είναι 41.974.218 άτομα (απογραφή 2011). Πρωτεύουσά της είναι η πόλη Μπουμπανεσβάρ. Συνορεύει με τις εξής ομόσπονδες πολιτείες: τη Δυτική Βεγγάλη στα βορειοανατολικά, το Τζαρκάντ στα βόρεια, το Τσατίσγκαρ στα δυτικά και βορειοδυτικά και το Άντρα Πραντές στα νότια.
Η Οντίσα έχει 485 χιλιόμετρα ακτογραμμής κατά μήκος του κόλπου της Βεγγάλης, από το Μπαλασόρ έως το Γκάντζαμ. Είναι η 9η μεγαλύτερη ομόσπονδη πολιτεία σε έκταση και η 11η μεγαλύτερη πληθυσμιακά. Είναι επίσης η 3η πολυπληθέστερη πολιτεία της Ινδίας όσον αφορά τον φυλετικό πληθυσμό. Η λέξη Όντια προέρχεται από τη λέξη "Ούντρα" (αρχαίο όνομα). Η γλώσσα Όντια (παλαιότερα γνωστή ως Ορίγια) είναι η επίσημη και πιο διαδεδομένη γλώσσα, η οποία ομιλούταν από 33,2 εκατομμύρια άτομα, σύμφωνα με την Απογραφή του 2001.
Το αρχαίο βασίλειο Καλίνγκα, στο οποίο εισέβαλε ο Μαουριανός αυτοκράτορας Ασόκα το 261 π.Χ. προκαλώντας τον πόλεμο Καλίνγκα, είχε τα ίδια όρια με αυτά της σύγχρονης Οντίσα. Η σύγχρονη πολιτεία της Ορίσα ιδρύθηκε την 1η Απριλίου 1936, ως επαρχία στη Βρετανική Ινδία, και καταλαμβάνει κατά κύριο λόγο στις περιοχές που ομιλείται η γλώσσα Όντια. Η 1η Απριλίου γιορτάζεται ως Ημέρα της Οντίσα (ουτκάλ ντιβάς). Η περιοχή είναι επίσης γνωστή ως Ουτκάλα και αναφέρεται με αυτή την ονομασία στον εθνικό ύμνο της Ινδίας, τον "Τζάνα Γκάνα Μάνα". Ο Ανανταβαρμάν Τσονταγκάνγκα μετέφερε τη πρωτεύουσα της περιοχής στο Κουτάκ γύρω στο 1135. Μετά η πόλη χρησιμοποιήθηκε ως πρωτεύουσα από πολλούς ηγέτες, επί βρετανικής εποχής και μέχρι το 1948. Στη συνέχεια, το Μπουμπάνεσβαρ έγινε η πρωτεύουσα της Ορίσα.
Σημειώσεις
Αναφορές
Πηγές
«Stateman΄s Year-Book 1987-88» σελ. 657-658.
«Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Orissa's 1st Social Networking website
Official Website of the State Government of Odisha
Official Website of Odisha State Tourism
Find your friends in Orissa
Ομόσπονδες Πολιτείες Ινδίας
|
608483
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Κβαντική βαρύτητα
|
Η κβαντική βαρύτητα είναι πεδίο της θεωρητικής φυσικής που επιδιώκει να περιγράψει τη βαρύτητα σύμφωνα με τις αρχές της κβαντικής μηχανικής, και όπου τα κβαντικά φαινόμενα δεν μπορούν να αγνοηθούν, όπως κοντά σε μαύρες τρύπες ή παρόμοια συμπαγή αστροφυσικά αντικείμενα, όπου τα αποτελέσματα της βαρύτητας είναι ισχυρά, όπως οι αστέρες νετρονίων.
Τρέχουσα αντίληψη
Η τρέχουσα αντίληψη για την βαρύτητα βασίζεται στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν, η οποία διαμορφώνεται μέσα στο πλαίσιο της κλασικής φυσικής. Από την άλλη πλευρά, οι άλλες τρεις θεμελιώδεις δυνάμεις της φυσικής περιγράφονται στο πλαίσιο της κβαντικής μηχανικής και της κβαντικής θεωρίας πεδιου, ριζικά διαφορετικοί φορμαλισμοί για την περιγραφή των φυσικών φαινομένων. Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η περιγραφή της βαρύτητας στη κβαντική μηχανική είναι αναγκαία για το λόγο ότι δεν μπορεί κανένας να ζευγαρωθεί συνεπώς ένα κλασσικό σύστημα σε ένα κβαντικό.
Ενώ σε μια κβαντική θεωρία της βαρύτητας μπορεί να είναι απαραίτητο να συμβιβάσει τη γενική σχετικότητα με τις αρχές της κβαντικής μηχανικής, προκύπτουν δυσκολίες κατά την εφαρμογή των συνήθων θεωριών της την κβαντικής θεωρίας πεδίου στη δύναμη της βαρύτητας μέσω μποζονίων της κβαντικής βαρύτητας. Το πρόβλημα είναι ότι η θεωρία όπως παίρνεται με αυτόν τον τρόπο δεν είναι επανακανονικοποιήσιμη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να γίνουν σημαντικές φυσικές προβλέψεις. Ως αποτέλεσμα, οι θεωρητικοί έχουν πάρει πιο ριζοσπαστικές προσεγγίσεις στο πρόβλημα της κβαντικής βαρύτητας, με τις πιο δημοφιλής προσεγγίσεις να είναι η θεωρία των χορδών και η κβαντική βαρύτητα βρόχων. Αν και κάποιες θεωρίες της κβαντικής βαρύτητας, όπως η θεωρία των χορδών, προσπαθεί να ενοποιήσει τη βαρύτητα με τις άλλες θεμελιώδεις δυνάμεις, άλλες, όπως η κβαντική βαρύτητα βρόχων, δεν κάνουν τέτοια προσπάθεια, αλλά κάνουν μια προσπάθεια να κβαντοποιήσουν το βαρυτικό πεδίο, ενώ διατηρείται χωριστά από τις άλλες δυνάμεις.
Αυστηρά μιλώντας, ο στόχος της κβαντικής βαρύτητας είναι μόνο να περιγράψει την κβαντική συμπεριφορά του βαρυτικού πεδίου και δεν πρέπει να συγχέεται με στόχο την ενοποίηση όλων των θεμελιωδών αλληλεπιδράσεων σε ένα ενιαίο μαθηματικό πλαίσιο. Μια θεωρία της κβαντικής βαρύτητας που είναι επίσης μια μεγάλη ενοποίηση όλων των γνωστών αλληλεπιδράσεων μερικές φορές αναφέρεται ως Θεωρία των πάντων. Ενώ καμία ουσιαστική βελτίωση στη παρούσα κατανόηση της βαρύτητας θα βοηθούσε περαιτέρω την εργασία προς την ενοποίηση, η μελέτη της κβαντικής βαρύτητας είναι πεδίο σε διάφορους κλάδους που έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για την ενοποίηση.
Δυσκολίες
Μία από τις δυσκολίες για τη διαμόρφωση της θεωρίας της κβαντικής βαρύτητας είναι ότι οι κβαντικές βαρυτικές επιδράσεις εμφανίζονται μόνο σε κλίμακες μήκους κοντά στην κλίμακα του Πλανκ, γύρω στα 10-35 μέτρα, μια κλίμακα πολύ μικρότερη, και αντίστοιχα πολύ μεγαλύτερη στον τομέα της ενέργειας, σε σχέση με τις ήδη προσβάσιμες με τους υψηλής ενέργειας επιταχυντές σωματιδίων. Ως εκ τούτου, οι φυσικοί έχουν έλλειψη πειραματικών δεδομένων στα οποία θα μπορούσε να γίνει διάκριση μεταξύ των ανταγωνιστικών θεωριών που έχουν προταθεί.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
"Planck Era" και "Planck Χρόνο" (μέχρι 10-43 δευτερόλεπτα μετά τη γέννηση του Σύμπαντος) (Πανεπιστήμιο του Όρεγκον).
"Κβαντικής Βαρύτητας", το BBC Radio 4 συζήτηση με τον John Gribbin, Lee Smolin και Janna Levin (Στην Εποχή Μας, Feb. 22, 2001)
Θεωρίες βαρύτητας
Γενική σχετικότητα
|
422873
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%AD%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Βέης
|
Ο Γιώργος Βέης (1955) είναι Έλληνας ποιητής, συγγραφέας, κριτικογράφος και μεταφραστής. Συγχρόνως διατελεί Πρέσβης του Υπουργείου Εξωτερικών.
Βιογραφικό
Ο Γιώργος Βέης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Φεβρουαρίου το 1955.
Μαθήτευσε στην Ιωνίδειο Σχολή Πειραιώς και κατόπιν φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στον τομέα των Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης και ακολούθησε τη διπλωματική σταδιοδρομία, υπηρετώντας στον Διπλωματικό Κλάδο του Υπουργείου Εξωτερικών.
Το πρώτο του βιβλίο "Φόρμες και άλλα ποιήματα" εκδόθηκε το 1974.
Έχει γράψει πεζογραφία, ποίηση και έχει κάνει μεταφράσεις. Από το 1976 ασχολείται με την κριτική της λογοτεχνίας.
Το 2000 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας για το βιβλίο του "Ασία, Ασία", και το 2010 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας για το βιβλίο "Από το Τόκιο στο Χαρτούμ". Το 2007 η ποιητική του συλλογή "Λεπτομέρειες κόσμων" απέσπασε το Βραβείο Λάμπρος Πορφύρας της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.
Έδωσε σειρά διαλέξεων για τα ελληνικά γράμματα στη Βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσου, σε ιδρύματα της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και σε πανεπιστήμια της Μελβούρνης. Το 1989 τιμήθηκε με το βραβείο «Ανδρέας Κάλβος» του Κολεγίου Κουίνς του Πανεπιστημίου της Πόλης της Νέας Υόρκης για τη στήριξη που παρείχε εκεί, ως πρόξενος, στον τομέα των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε επτά ευρωπαϊκές γλώσσες και στα κινεζικά.
Τον Απρίλιο του 2017 ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Σάμου.
Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Είναι Διπλωματικός υπάλληλος από το 1980.
Διετέλεσε Πρόξενος στο Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης (1983-1989), Γενικός Πρόξενος στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας (1989-1991), Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Πεκίνου και στη Σεούλ, (1991-1994) και Γενικός Πρόξενος στη Μελβούρνη της Αυστραλίας από το 1994. Επίσης διετέλεσε επιτετραμμένος στο Καμερούν, στο Τσαντ, στο Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, στην Γκαμπόν, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και στην Ισημερινή Γουινέα καθώς και Πρέσβης στο Σουδάν με παράλληλη διαπίστευση στη Σομαλία.
Το 2010 τοποθετήθηκε ως πρέσβης στην Ινδονησία με παράλληλη διαπίστευση στη Μαλαισία, στο Σουλτανάτο του Μπρουνέι και στο Ανατολικό Τιμόρ.
Το 2012 του απονεμήθηκε ο Ανώτερος Ταξιάρχης του Φοίνικος για τις υπηρεσίες του στον διπλωματικό κλάδο.
Τον Ιούλιο του 2015 προήχθη κατ' απόλυτη εκλογή από τον βαθμό του Πληρεξούσιου Υπουργού Α' στον βαθμό του Πρέσβεως και τοποθετήθηκε Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην UNESCO.
Βραβεύσεις
(2017) Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας για το έργο του με τίτλο «Παντού. Μαρτυρίες, μεταμορφώσεις», Εκδόσεις Κέδρος.
(2014) Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του.
(2010) Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας για το βιβλίο του «Από το Τόκιο στο Χαρτούμ»
(2007) Βραβείο Λάμπρος Πορφύρας της Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική του συλλογή «Λεπτομέρειες κόσμων»
(2000) Κρατικό βραβείο μαρτυρίας για το βιβλίο του «Ασία, Ασία»
(1989) Βραβείο "Ανδρέα Κάλβου" από το Queen's College του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης
Εργογραφία
Ποίηση και Πεζογραφία
(2020) Βράχια, εκδ. Ύψιλον
(2019) Εκεί, εκδ. Κέδρος
(2017) Ινδικοπλεύστης, εκδ. Κέδρος
(2016) Για ένα πιάτο χόρτα, Ποίηση, εκδ. Ύψιλον
(2015) Παντού, εκδ. Κέδρος
(2013) Βλέπω, εκδ. Ύψιλον
(2011) Μανχάταν - Μπανγκόκ(μαρτυρίες - μεταβάσεις), εκδ. Κέδρος
(2010) Μετάξι στον κήπο, εκδ. Ύψιλον
(2009) Από το Τόκιο στο Χαρτούμ, εκδ. Κέδρος
(2008) Ν, όπως Νοσταλγία, εκδ. Ύψιλον
(2007) Έρωτες τοπίων: Κίνα, Ινδονησία, Ιαπωνία, Ταϊλάνδη, εκδ. Κέδρος
(2006) Λεπτομέρειες κόσμων, εκδ. Ύψιλον
(2005) Με τις Μογγόλες, εκδ. Κέδρος
(2004) Στην απαγορευμένη πόλη, (αφηγήματα) εκδ. Κέδρος
(2004) Υστερόγραφα γης, εκδ. Ύψιλον
(2003) Πιο μακριά δεν γίνεται, Σειρά: Γράμματα για σένα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2000) Ασία, Ασία, εκδ. Κέδρος
(1999) Παράφραση της νύχτας, εκδ. Ύψιλον
(1999) Χρυσαλλίδα στον πάγο, εκδ. Ύψιλον
(1994) Γεωγραφία κινδύνων, εκδ. Ύψιλον
(1989) Παράφραση της νύχτας, εκδ. Ύψιλον
(1983) Ο δράκος του μεσημεριού, εκδ. Ύψιλον
(1979) Όλοι κοιμούνται στο καράβι, εκδ. Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη
(1976) Κι άλλη ποίηση, εκδ. Κούρος
(1974) Φόρμες και άλλα ποιήματα (1970-1973), εκδ. Κούρος
Μεταφράσεις
Χ.Λ. Μπόρχες, Το βιβλίο των φανταστικών όντων, εκδ. Libro (1983,1991,2016)
Συλλογικό έργο, Ανθολογία του μαύρου χιούμορ, Αιγόκερως (1996)
Long, John Luther. Madame Butterfly: Η γιαπωνέζικη κούκλα, εκδ. Ηλέκτρα, (2007)
Σίφνος, Εκδ. Καστανιώτη, (2009)
Επιμέλειες
Αλέξανδρος Μπάρας: μια παρουσίαση, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2004
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
Περιοδικό Χάρτης Ιανουάριος 2019 (Ινδία – Βιετνάμ: Τελετές επαναφοράς)
Ημερολόγιο 2012: Η δική μας Ελλάδα, Αθήνα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη & Εταιρεία Συγγραφέων, 2011
Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: ποίηση και ζωγραφική, Αθήνα, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη, 2011
Σάββατο, Μαυρομιχάλη 18, (Χριστούγεννα 2010, αναμνηστική έκδοση) Αθήνα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2010
Η δική μας Αμερική: η αμερικανική κουλτούρα στην Ελλάδα, Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2010
Εισαγωγή στην ποίηση του Ελύτη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2009
Τα ποιήματα του 2008, Αθήνα, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2009
Τα ποιήματα του 2007, Αθήνα, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2008
Ενδοσκεληδόν: ανθολογία έργων της ελληνικής λογοτεχνίας με ήρωες μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλετιστές, Θεσσαλονίκη, Ζήτρος, 2008
Θεωρία, λογοτεχνία, Αριστερά, Αθήνα, Το Πέρασμα, 2008 και εκδ. Ταξιδευτής 2013
Τα ποιήματα του 2006, Αθήνα, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007
Η κριτική για τα βιβλία του Τηλέμαχου Αλαβέρα, Θεσσαλονίκη, Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης
Για τον Ηλία Λάγιο, Αθήνα, εκδ. Ερατώ, 2005
Δεκαέξι κείμενα για το Άξιον Εστί, Αθήνα, εκδ. Ίκαρος, 2001
Το βιβλίο της νύχτας, Αθήνα, εκδ. Πατάκης, 2001
Πολυφωνία για τον Δ. Π. Παπαδίτσα: ένας χρόνος από την τελευτή του, Αθήνα, εκδ. Ευθύνη, 1988
Παραπομπές
Πηγές
http://www.elliniki-gnomi.eu/o-kathe-megalos-mas-piitis-ine-enas-akoma-daskalos-pou-echi-polla-na-mas-didaxi-ochi-mono-stin-piisi-alla-ke-sti-zoi-genikotera/, άρθρο 18/12/2020
Νεοέλληνες ποιητές
Νεοέλληνες λογοτέχνες
Έλληνες κριτικοί της λογοτεχνίας
Βραβευθέντες Ακαδημίας Αθηνών
|
371502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%20%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Μιχαήλ Πετρίδης
|
Ο Μιχαήλ Γ. Πετρίδης (απεβίωσε στις 4 Απριλίου 1966) ήταν Έλληνας γιατρός και Δήμαρχος Ρόδου από το 1955 ως τον θάνατό του, το 1964.
Βιογραφία
Ήταν γιος του Γεωργίου Πετρίδη, Συμιακού στην καταγωγή. Για πρώτη φορά εξελέγη με ποσοστό 55,23% στις εκλογές που έγιναν στις 21 Νοεμβρίου 1954 με το συνδυασμό Ηνωμένη Ανεξάρτητος Παράταξις που υποστηριζόταν από το Γαβριήλ Χαρίτο και το βουλευτή Γιάννη Ζίγδη. Ανέλαβε δήμαρχος τον Ιανουάριο του 1955 και διαδέχθηκε το Φώτιο Φωταρά.
Ως δήμαρχος μερίμνησε για την τουριστική προβολή του νησιού και επέβαλε ενδυματολογικό κώδικα, με αποτέλεσμα ακόμα και οι μικροπωλητές να ντύνονται στα λευκά. Μετά το σεισμό του 1957 συνετέλεσε στην αποκατάσταση των ζημιών, με τη συνδρομή του αμερικανικού Ναυτικού. Κατασκεύασε επίσης το νεκροταφείο της Ρόδου. Από το Μάιο ως τον Ιούλιο του 1964 ο Πετρίδης τέθηκε σε αργία και επανήλθε στα καθήκοντά του τον Αύγουστο του 1964. Υπήρξε πολύ επικοινωνιακός, καθώς έπειτα από πρόσκλησή του ήρθαν στο νησί πολλές προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων και ο στρατάρχης Τίτο της Γιουγκοσλαβίας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχεδίαζε την ανακατασκευή του Κολοσσού της Ρόδου με χορηγούς από την Αγγλία.
Πέθανε αδόκητα και εν ενεργεία τον Απρίλιο του 1966 και τον διαδέχθηκε προσωρινά ο υποδήμαρχος Ηλίας Ζαχαριάδης.
Παραπομπές
Έλληνες ιατροί του 20ού αιώνα
Δήμαρχοι Ρόδου
|
843607
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AD-%CE%B5-%CE%BB%CE%B1-%CE%9C%CE%B5%CF%81
|
Φωκονιέ-ε-λα-Μερ
|
Το Φωκονιέ-ε-λα-Μερ (γαλλικά: Faucogney-et-la-Mer) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
30084
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%A3%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B7
|
Νέα Σκήτη
|
Η Nέα Σκήτη ή Σκήτη Εισοδίων της Θεοτόκου υπάγεται στη Μονή Αγίου Παύλου Αγίου Όρους. Βρίσκεται 30 λεπτά απόσταση από αυτήν και άλλα 30 λεπτά από την Σκήτη Αγίας Άννας. Στη Σκήτη έχουν ασκητέψει μεγάλες μορφές του κινήματος των Κολλυβάδων, όπως ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, ο φιλόσοφος Kύριλλος, ο εκ Μεσολογγίου Αθανάσιος και άλλοι.
Κυριακό
Το σημερινό Κυριακό, αφιερωμένο στo Γενέθλιο της Θεοτόκου, άρχισε να ανεγείρεται το 1730 και ολοκληρώθηκε το 1757 με δωρεά των κατοίκων της πόλης των Ιωαννίνων. Το 1901 στο Κυριακό κτίσθηκε το παρεκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου το οποίο θεωρείται τάφος τριών αρχιερέων που ασκήτεψαν εδώ: του Θεοφάνους Λακεδαιμονίας, του Βησσαρίωνος Ραψάνης και του Γερασίμου Χαλεπίου. Στο προαύλιο του Κυριακού βρίσκεται ο ναός κοιμητηρίου που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων και λίγο πιό πέρα το οστεοφυλάκειο στο οποίο φυλάσσονται τα οστά των πατέρων από 400 και πλέον χρόνια.
Η βιβλιοθήκη του Κυριακού φυλάσσει περί τα 200 χειρόγραφα και περίπου 500 έντυπα. Τα χειρόγραφα είναι κυρίως αντίγραφα του περασμένου αιώνα, με γνωστό αντιγραφέα το λόγιο μοναχό Iάκωβο.
Καλύβες
Σήμερα η σκήτη απαρτίζεται από 30 καλύβες, κατοικούμενες από 40 περίπου μοναχούς. Οι περισσότερες καλύβες της Σκήτης έχουν ενσωματωμένο ναό και όλες μικρή εδαφική έκταση που τις περιβάλλει. Οι μοναχοί ασχολούνται με την αγιογραφία, την ξυλογλυπτική, τη χρυσοχοΐα και την καλλιέργεια, ιδίως εσπεριδοειδών. Σπουδαίοι αγιογραφικοί οίκοι της σκήτης θεωρούνται: των Κυριλλαίων, των Αβραμαίων, των Σπυριδωναίων, του Μοναχού Nίκωνος και του Ιερομονάχου Προδρόμου.
Νέα
Μονή Αγίου Παύλου
|
534032
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BE%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%82
|
Σίξτος των Βουρβόνων-Πάρμας
|
Ο Σίξτος, ιταλ. Sixtus (1 Αυγούστου 1886 - 14 Μαρτίου 1934) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Πάρμας ήταν αξιωματικός του Βελγίου στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και προσπάθησε να σταματήσει τη συμμετοχή της Αυστρο-Ουγγαρίας στη συμμαχία των Κεντρικών Δυνάμεων. Ήταν συγγραφέας βιβλίων.
Βιογραφία
Ήταν ο τέταρτος (επιζών) γιος του Ροβέρτου δούκα της Πάρμας & Πλακεντίας και της Μαρίας-Πίας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Φερδινάνδου Β΄ των Δύο Σικελιών.
Το δουκάτο ενσωματώθηκε στην Ιταλία το 1959. Ο πατέρας του συνέχισε να φέρει τον τίτλο του δούκα της Πάρμας· απεβίωσε το 1907.
Οικογένεια
Το 1919 νυμφεύτηκε την Χέντβιχ ντε λα Ροσφουκώ, κόρη του Αρμάντ δούκα του Ντουντοβίλ. Ο γάμος, όπως και αυτός του αδελφού του Ξαβιέ, θεωρήθηκε μοργανατικός από τον αδελφό του Ηλία δούκα της Πάρμας, αλλά ο γιος αυτού Ροβέρτος-Ούγος δούκας της Πάρμας αναγνώρισε τους γάμους ως κανονικούς. Ο Σίξτος είχε τέκνο:
Ισαβέλλα 1922-2017, παντρεύτηκε τον Ροζέρ ντε λα Ροσφουκώ.
Παραπομπές
Πηγές
encyclopedia.com
Οίκος των Βουρβόνων-Πάρμας
|
819575
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%82
|
Αρσούς
|
Η Αρσούς (τουρκικά: Arsuz, αραβικά: أرسوز) είναι πόλη και διαμέρισμα στην Επαρχία Χάταϊ της Τουρκίας. Στους αρχαίους χρόνους, ήταν γνωστή ως Ρωσός (πολυτονικώς αναγράφεται Ῥῶσός και Ῥωσός) και ήταν πρώην επισκοπική και τιμητική έδρα.
Η Αρσούς αποτελούσε μέρος του διαμερίσματος Αλεξανδρέττας της επαρχίας Χάταϊ. Το κέντρο της πόλης βρίσκεται 40 χιλιόμετρα νότια της Αλεξανδρέττας και 118 χιλιόμετρα από την Αντιόχεια (το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Χάται).
Ο πληθυσμός της ανέρχεται στους 90.456 κατοίκους, βάσει το 2018.
Δημογραφικά στοιχεία
Ο Γερμανός περιηγητής Μάρτιν Χάρτμαν απαρίθμησε 31 οικισμούς στον οθωμανικό ναχιγιέ ονόματι Αρσούζ, εκ των οποίων οι 10 αποτελούνταν από Αλαουίτες (381 σπίτια), οι 8 από Τούρκους (205 σπίτια) και οι 12 χωρίς καμία πληροφορία. Η πόλη της Αρσούντος (70 σπίτια) ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου ελληνική με εξαίρεση τρεις αραβικές και μία τουρκική οικογένεια.
Παραπομπές
Αρχαίοι ελληνικοί αρχαιολογικοί τόποι στην Τουρκία
Οικισμοί στην Επαρχία του Χατάι
Ιστορία της Επαρχίας του Χατάι
Πόλεις της Τουρκίας
Παράκτιοι οικισμοί στην Τουρκία
Καθολικές τιμητικές επισκοπές στην Ασία
|
848450
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AC%CF%82
|
Καϊλάς
|
Το Όρος Καϊλάς (θιβετιανά: གངས་རིན་པོ་ཆེ, απλοποιημένα κινέζικα: 冈仁波齐峰, παραδοσιακά κινέζικα: 岡仁波齊峰, πινγίν: Gāngrénbōqí Fēng, σανσκριτικά: कैलास) είναι βουνό στην Περιφέρεια Νγκαρί, στην Αυτόνομη Περιφέρεια του Θιβέτ της Κίνας. Έχει υψόμετρο 6.714 μέτρα. Βρίσκεται στην οροσειρά Καϊλάς (Όρη Γκανγκντισέ) των Υπεριμαλαΐων, στο δυτικό τμήμα του Οροπεδίου του Θιβέτ. Το όρος Καϊλάς βρίσκεται λιγότερο από 100 χλμ. βόρεια του δυτικού τριεθνούς σημείου των συνόρων της Κίνας, της Ινδίας και του Νεπάλ.
Το όρος Καϊλάς βρίσκεται κοντά στη λίμνη Μανασαρόβαρ και τη λίμνη Ρακσαστάλ. Οι πηγές τεσσάρων μεγάλων ασιατικών ποταμών βρίσκονται κοντά σε αυτό το βουνό και τις δύο λίμνες. Αυτοί οι ποταμοί είναι ο Ινδός, ο Ζάραδρος, ο Βραχμαπούτρας και ο Γκαγκάρα (παραπόταμος του Γάγγη, που τροφοδοτείται από τον Μάμπτζα Ζάνγκμπο). Το όρος Καϊλάς θεωρείται ιερό σε τέσσερις θρησκείες: Ινδουισμός, Βουδισμός, Τζαϊνισμός και Μπον
Μια συνεχής εισροή προσκυνητών από την Ινδία, το Θιβέτ, το Νεπάλ και διάφορα άλλα έθνη ξεκινά ένα ταξίδι για να προσκυνήσει το βουνό.
Γεωλογία
Η περιοχή γύρω από το όρος Καϊλάς και την περιοχή των κεφαλών του Ινδού χαρακτηρίζεται από ρήγματα ευρείας κλίμακας μεταμορφωσιγενών ιζηματογενών πετρωμάτων του ύστερου Κρητιδικού έως του μέσου Καινοζωικού, τα οποία έχουν εισχωρήσει από πυριγενή καινοζωικά γρανιτοειδή πετρώματα. Τα καινοζωικά πετρώματα αντιπροσωπεύουν υπεράκτιους θαλάσσιους ασβεστόλιθους που έχουν αποτεθεί πριν από την καταβύθιση του ωκεάνιου φλοιού της Τηθύος. Αυτά τα ιζήματα εναποτέθηκαν στο νότιο περιθώριο του μπλοκ της Ασίας κατά τη διάρκεια της καταβύθισης του ωκεάνιου φλοιού της Τηθύος πριν από τη σύγκρουση μεταξύ της ινδικής και της ασιατικής ηπείρου.
Θρησκευτική σημασία
Στον Ινδουισμό
Στον Ινδουισμό, αναγνωρίζεται παραδοσιακά ως η κατοικία του Σίβα, ο οποίος διέμενε εκεί μαζί με τη σύζυγό του, θεά Παρβατί και τα παιδιά τους, Γκανέσα και Καρτικέγια.
Στο τμήμα Uttara Kanda του επικού Ραμαγιάνα, λέγεται ότι ο Ραβάνα προσπάθησε να ξεριζώσει το όρος Καϊλάς ως αντίποινα στον άρχοντα Σίβα, ο οποίος με τη σειρά του πίεσε το δεξί του μεγάλο δάχτυλο στο βουνό, παγιδεύοντας τον Ραβάνα μεταξύ τους. Αυτή η εκδοχή του λόρδου Σίβα αναφέρεται επίσης ως Ραβανανουγκράχα, ή εύνοια στον Ραβάνα ενώ κάθεται στο όρος Καϊλάς.
Σύμφωνα με το έπος Μαχαμπαράτα, λέγεται ότι οι αδελφοί Παντάβα, μαζί με τη σύζυγό τους Ντραουπαντί, πεζοπορούσαν στην κορυφή του όρους Καϊλάς στο δρόμο τους προς την απελευθέρωση, καθώς θεωρείται πύλη προς τον Παράδεισο, γνωστή και ως Σβαργκά.
Μια περιγραφή στο Βίσνου Πουράνα του βουνού αναφέρει ότι οι τέσσερις όψεις του είναι φτιαγμένες από κρύσταλλο, ρουμπίνι, χρυσό και λάπις λάζουλι. Είναι ένας πυλώνας του κόσμου και βρίσκεται στην καρδιά έξι οροσειρών που συμβολίζουν έναν ινδικό λωτό. Ο Βίσνου Πουράνα μιλάει για τον Λόρδο Σίβα που κάθεται σε στάση λωτού, ασχολείται με βαθύ διαλογισμό μέσα στα όρια ενός βουνού και πλήρως βυθισμένος σε μια κατάσταση αέναης ευδαιμονίας.
Στον Τζαϊνισμό
Στο Βουδισμό
Προσκύνημα
Αυτό το ταξίδι προσκυνήματος, που ονομάζεται γιάτρα, είναι διαφορετικό επειδή δεν υπάρχουν καλοχτισμένοι ναοί, ιερά ή εγκαταστάσεις άνεσης κατά μήκος του μονοπατιού που οδηγεί στο βουνό.
Κλιματική αλλαγή
Η κλιματική αλλαγή λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη συμβαίνει τρεις φορές πιο γρήγορα στο Οροπέδιο του Θιβέτ από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Το όρος Καϊλάς βρίσκεται σε μια οροσειρά στο Οροπέδιο του Θιβέτ, κοντά στα δυτικά άκρα του οροπεδίου. Σύμφωνα με τοπικούς παρατηρητές, η γη γύρω από το όρος Καϊλάς έχει γίνει πιο ζεστή τα τελευταία χρόνια. Η περίοδος του προσκυνήματος δεν είναι τόσο κρύα όσο ήταν παλιά. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα δεδομένα από την περιοχή, οι παγετώνες υποχωρούν, οι λίμνες συρρικνώνονται, η ποσότητα της άγονης γης αυξάνεται και η τελική απόψυξη του μόνιμου παγετού σε αυτήν την περιοχή μπορεί να οδηγήσει σε αβέβαιες επιπτώσεις στους υδάτινους πόρους και στους κύκλους του άνθρακα. Ο διακυβερνητικός οργανισμός ICIMOD (Διεθνές Κέντρο για Ολοκληρωμένη Ορεινή Ανάπτυξη) συμμετέχει σε συνεχείς προσπάθειες για τη δημιουργία γνώσεων σχετικά με τις οικολογικές, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και βιώσιμους τρόπους αντιμετώπισής τους, στην κινεζική περιοχή γύρω από το όρος Καϊλάς και τις παραμεθόριες περιοχές του Ουταράχαντ (Ινδία) και δυτικού Νεπάλ, σε ένα διασυνοριακό έργο που ονομάζεται Πρωτοβουλία Διατήρησης και Ανάπτυξης Ιερού Τοπίου Καϊλάς.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Albinia, Alice. (2008) Empires of the Indus: The Story of a River. First American Edition (2010) W. W. Norton & Company, Νέα Υόρκη.
Bubriski, Kevin and Abhimanyu Pandey. Kailash Yatra: a Long Walk to Mt Kailash through Humla. New Delhi: Penguin Random House, 2018
Nomachi, Kazuyoshi. Tibet. Βοστώνη: Shambhala, 1997.
Robert Thurman and Tad Wise, Circling the Sacred Mountain: A Spiritual Adventure Through the Himalayas. Νέα Υόρκη: Bantam, 1999. — Tells the story of a Western Buddhist making the trek around Mount Kailash.
Snelling, John. (1990). The Sacred Mountain: The Complete Guide to Tibet's Mount Kailas. 1st edition 1983. Revised and enlarged edition, including: Kailas-Manasarovar Travellers' Guide. Forwards by H.H. the Dalai Lama of Tibet and Christmas Humphreys. East-West Publications, Λονδίνο και Χάγη. .
(Elevation) Chinese Snow Map "Kangrinboqe", published by the Lanzhou Institute of Glaciology, Κινεζική Ακαδημία Επιστημών.
Charles Allen (1982) A Mountain in Tibet: The Search for Mount Kailas and the Sources of the Great Rivers of Asia. (Λονδίνο, André Deutsch).
Charles Allen. (1999). The Search for Shangri-La: A Journey into Tibetan History. Little, Brown and Company. Reprint: Abacus, Λονδίνο. 2000. .
"A Tibetan Guide for Pilgrimage to Ti-se (Mount Kailas) and mTsho Ma-pham (Lake Manasarovar)." Toni Huber and Tsepak Rigzin. In: Sacred Spaces and Powerful Places in Tibetan Culture: A Collection of Essays. (1999) Edited by Toni Huber, pp. 125–153. The Library of Tibetan Works and Archives, Dharamsala, H.P., India. .
Stein, R. A. (1961). Les tribus anciennes des marches Sino-Tibétaines: légendes, classifications et histoire. Presses Universitaires de France, Παρίσι. (γαλλικά)
Johnson, Russell, and Moran, Kerry. (1989). The Sacred Mountain of Tibet: On Pilgrimage to Kailas. Park Street Press, Rochester, Βέρμοντ. .
Govinda, Lama Anagarika. (1966). The Way of the White Clouds: A Buddhist Pilgrim in Tibet. Shambhala Publications, Inc. Boulder, Colorado. Reprint with foreword by Peter Matthiessen: Shambhala Publications, Inc. Βοστώνη. 1988.
Thubron, Colin. (2011). "To a Mountain in Tibet." Chatto & Windus, Λονδίνο.
Βουνά του Θιβέτ
Ιερά βουνά
|
528428
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βεγκέσλαος Β΄ της Βοημίας
|
Να μη συγχέεται με τον Βεντσέσλαο Β΄ δούκα της Βοημίας.
Ο Βεγκέσλαος Β΄ (λατιν.: Wenceslaus ΙΙ, τσεχ. Václav II., 27 Σεπτεμβρίου 1271 – 21 Ιουνίου 1305) από τον Οίκο των Πρεμυσλιδών, ήταν βασιλιάς της Βοημίας (1278-1305), της Πολωνίας (1300-1305) και δούκας της Κρακοβίας (1291-1305).
Ήταν ο γιος του Ότακαρ Β΄ βασιλιά της Βοημίας και της δεύτερης συζύγου του Κουνιγκούντας των Ρουρικιδών, κόρης του Ροστισλάβ πρίγκιπα της Γαλικίας/Χάλιχ.
Οικογένεια
Πρώτα νυμφεύθηκε το 1285 την Ιουδήθ των Αψβούργων, κόρη του Ροδόλφου Α΄ της Γερμανίας και είχε τα ακόλουθα τέκνα:
Βεγκέσλαος Γ΄ 1289-1306, βασιλιάς της Βοημίας, Ουγγαρίας και Πολωνίας.
Αγνή 1289-π.1299, δίδυμη με τον Βεγκέσλαο Γ΄, μνηστεύθηκε τον Ρούπρεχτ (Ροβέρτο) των Νασσάου, γιο του Αδόλφου της Γερμανίας, αλλά απεβ. π. 10 ετών.
Άννα 1290-1313, παντρεύτηκε τον Ερρίκο των Γκορίτσια δούκα της Καρινθίας, που με τον γάμο του έγινε βασιλιάς της Βοημίας.
Ελισάβετ 1292-1330, παντρεύτηκε τον Ιωάννη κόμη του Λουξεμβούργου, που με τον γάμο του έγινε βασιλιάς της Βοημίας. Έτσι η Βοημία πέρασε στον Οίκο του Λουξεμβούργου.
Μαργαρίτα 1296-1322, παντρεύτηκε τον Μπολέσλαφ Γ΄ των Πιαστ-Σιλεσίας δούκα του Βρότσλαφ.
Το 1297 απεβίωσε η Ιουδήθ και το 1300 ο Βεγκέσλαος Β΄ νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά με την Ελισάβετ-Ριτσέζα των Πιαστ, κόρη του Πσέμισλ Β΄ της Πολωνίας και είχε τέκνο:
Αγνή 1305-1337, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ των Πιαστ-Σιλεσίας δούκα του Γιάβορ, Λβόβεκ, κ.ά.
Από εκτός γάμου σχέσεις είχε πολυάριθμα φυσικά τέκνα, όπως ο:
(νόθος) Γιαν Βόλεκ, απεβ. 1351, επίσκοπος του Ολομόουτς.
Πηγές
Οίκος των Πρεμυσλιδών
Βασιλείς της Βοημίας
|
68141
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AE
|
Καλλονή
|
Καλλονή σημαίνει υπερβολικά όμορφη. Προέρχεται από την λέξη «κάλλος», η οποία περιλαμβάνει την έννοια της ομορφιάς και της καλοσύνης και της αρετής.
Τοπωνύμια
Δήμος Καλλονής
Καλλονή Λακωνίας
Καλλονή Λέσβου
Καλλονή Αιτωλοακαρνανίας
Καλλονή Άρτας
Καλλονή Γρεβενών
Καλλονή Ηρακλείου
Καλλονή Τήνου
Καλλονή Τροιζήνας
Δείτε επίσης
Μαύρη Καλλονή βιβλίο και κινηματογραφική ταινία.
Α.Ε.Λ. Καλλονής Ποδοσφαιρική ομάδα
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
249566
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BB
|
Ρεγκάλ
|
Το ρεγκάλ είναι πληκτροφόρο μουσικό όργανο, που εντάσσεται στην κατηγορία των αερόφωνων, η χρήση του οποίου άνθισε την εποχή της Αναγέννησης και του πρώιμου Μπαρόκ. Πρόκειται κατ' ουσίαν για ένα μικρού μεγέθους εκκλησιαστικό όργανο, με τη διαφορά ότι το ηχοπαραγωγικό του μέσο δεν είναι αυλοί, αλλά μεταλλικά ελάσματα· στο πάτημα των πλήκτρων, πεπιεσμένος αέρας διοχετεύεται από μια δεξαμενή σε μικρά φρεάτια τα οποία είναι συνδεδεμένα με τα μεταλλικά ελάσματα, τα οποία κατά συνέπεια δονούνται. Το όνομα ρεγκάλ απαντάται επίσης και ως τύπος ρεγκίστρων του κυρίως ειπείν εκκλησιαστικού οργάνου, αναφερόμενο τόσο στο παρόμοιο ηχόχρωμά τους, όσο και στον ηχοπαραγωγικό τους τρόπο.
Τα περισσότερα ρεγκάλ έχουν έκταση τεσσάρων περίπου οκτάβων και διαθέτουν έναν ή δύο φυσητήρες. Η δε λειτουργία τους απαιτεί τουλάχιστον δύο άτομα, το ένα στα πλήκτρα και το άλλο (ή δύο άτομα) στον χειρισμό των φυσητήρων. Η φύση του οργάνου, με τα μεταλλικά ελάσματα και τους φυσητήρες, το τοποθετεί εν πολλοίς ως πρόγονο του κατοπινού αρμόνιου, ενώ μοιράζεται μια κάποια συγγένεια με την οικογένεια του ακορντεόν, αλλά και την -κατά πολύ μικρότερη σε μέγεθος- φυσαρμόνικα.
Το ρεγκάλ απαντάται στη βιβλιογραφία από αρκετά παλιά, πρωτοαναφερόμενο στο "Μουσικό Σύνταγμα" του Μίχαελ Πρετόριους (1618). Πλήθος άλλες αναφορές από οργανοστάσια βασιλικών αυλών και εκκλησιών της δυτικής Ευρώπης, αλλά και πονήματα θεωρητικών της μουσικής, το τοποθετούν σε ευρεία χρήση την εποχή του 17ου αιώνα. Άξιος αναφοράς είναι ένας υπότυπος του ρεγκάλ, πολύ μικρότερου μεγέθους και με δυνατότητα αναδίπλωσης στο μέσον του, ώστε να διευκολύνεται η μεταφορά του. Η ομοιότητά του με μεγάλο βιβλίο, τού απέφερε το υποκοριστικό βιβλιόσχημο (γερμ. Bibelregal), με άμεση αναφορά στη Βίβλο.
Στις μέρες μας δεν έχουν επιζήσει λειτουργικά τέτοια όργανα· το εύθραυστο της κατασκευής τους και η εκτόπισή τους από άλλα όργανα τα κατέστησαν αφανή ήδη από τα τέλη του 17ου αιώνα. Σπάνια υπήρξε και η συγκεκριμένη τους τοποθέτηση σε μουσικά σχήματα της εποχής, με φωτεινή εξαίρεση την όπερα «Ορφέας» του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, η παρτιτούρα της οποίας απαιτεί τουλάχιστον δύο ρεγκάλ. Τα σημερινά αντίγραφα είναι συχνά διαφοροποιημένα ως προς την παραγωγή του αέρα, με την αντικατάσταση των φυσητήρων από την αθόρυβη και ανέξοδη λειτουργία του ηλεκτρικού ανεμιστήρα· οι πρωτότυποι φυσητήρες διατηρούνται μερικές φορές ως διακοσμητικό στοιχείο.
Πηγές
Menger, R., Das Regal. Tutzing, H. Schneider, 1973.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λήμμα Regal από το AEIOU Culture Information System: περιλαμβάνει αρχεία ήχου και εικόνας
Ρεγκάλ του 17ου αιώνα από την ιστορική συλλογή πληκτροφόρων οργάνων του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστώνης
Ρεγκάλ του George Voll, 1575, Νυρεμβέργη από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη
Ρεγκαλ
Μουσικά όργανα της Αναγέννησης
|
36251
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%B9
|
Μολετάι
|
Η Μολετάι είναι πόλη της ανατολικής Λιθουανίας. Έχει 7.221 κατοίκους. Είναι δημοφιλές θέρετρο των κατοίκων της πρωτεύουσας της χώρας, Βίλνιους.
Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά ως ιδιωτική περιουσία του επισκόπου Βίλνιους. Σήμερα διαθέτει αστρονομικό παρατηρητήριο, το μοναδικό της Λιθουανίας. Στην περιοχή υπάρχουν πολλές λίμνες που δέχονται πολλούς κατασκηνωτές κατά τους θερινούς μήνες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Λιθουανίας
|
46461
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Αντώνης Κατσαντώνης
|
Ο Αντώνης Κατσαντώνης του Ιωάννη (πραγματικό όνομα Αντώνης Μακρυγιάννης, 1775 - 28 Σεπτεμβρίου 1808) ήταν ήρωας της προεπαναστατικής Ελλάδας. Υπήρξε πολέμαρχος των Ελλήνων κλεφταρματολών, πρόδρομος και εθνομάρτυρας του 1821.
Έζησε και έδρασε στα τέλη του 18ου και στην αρχή του 19ου αιώνα και κυριαρχούσε στα βουνά των Αγράφων και των γύρω περιοχών.
Τον Αύγουστο του 1807, ο Κατσαντώνης συνελήφθη με δόλιο τρόπο, κατ' εντολή του Αλή Πασά, και οδηγήθηκε στα Ιωάννινα. Εκτελέστηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1808, αφού υπέστη βασανιστήρια.
Ο θρύλος του Κατσαντώνη επέζησε και μετά από την περίοδο της επανάστασης και διαδόθηκε κυρίως από τη δημοτική μούσα ως ο Αετός των Αγράφων και το Λιοντάρι της Κλεφτουργιάς".
Πρωτοπαλίκαρο του υπήρξε, ο "Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης", όπως ονόμασε ο Κωστής Παλαμάς τον Καραϊσκάκη.
Ο Κατσαντώνης θεωρείται από τους ιστορικούς ως εφάμιλλος του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσο. Χαρακτηριστικά: ο Άγγλος J. Emerson, οι Γάλλοι E. Yemeniz, C. Fauriel και Pouqueville κ.λ.π. καθώς και πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Α. Βαλαωρίτης, ο Δ. Λουκόπουλος, ο Ε. Φραγγίστας, ο Ι. Βλαχογιάννης, ο Χ. Χρηστοβασίλης, ο Σ. Γρανίτσας, ο Δ. Σταμέλος, ο Δ. Φωτιάδης, ο Κασομούλης, ο Π. Βασιλείου, ο Μ. Γκιόλιας και πολλοί άλλοι..
Ο Δήμος Βορείων Τζουμέρκων, προς τιμήν του Κατσαντώνη, χαρακτήρισε το έτος 2022 ως «Έτος Κατσαντώνη».
Βίος
Γεννήθηκε γύρω στα 1775, στο χωρίο Μάραθο (Μύρεσι) στα Άγραφα και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Γιάννη Μακρυγιάννη και της Αρετής Δίπλα, κόρης του κλεφτοκαπετάνιου των Αγράφων Βασίλη Δίπλα.
Το όνομα Κατσαντώνης αποδίδεται στη φράση της μητέρας του “κάτσε Αντώνη”, με την οποία προσπαθούσε να αποτρέψει το γιο της να βγει στα βουνά κλέφτης.
Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Γιώργο Χασιώτη (που γεννήθηκε στα Χάσια), τον Κώστα Λεπενιώτη (που γεννήθηκε στη Λέπενο), και τον Χρήστο ή Κούτσικο (που πέθανε φυλακισμένος από τους Τούρκους στα Μετέωρα) και μια αδελφή την Κατερίνα.
Κατά την πιθανότερη εκδοχή, ο Κατσαντώνης ήταν παντρεμένος με την Αγγελική (Αγγέλω) Δράκου, κόρη εύπορου κτηνοτρόφου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Ο βιογράφος του Κατσαντώνη και ιστορικός Επαμεινώνδας Φραγκίστας αναφέρει ότι, εντάχθηκε στο ασκέρι του Βασίλη Δίπλα, μαζί με τα αδέρφια του Κώστα Λεπενιώτη και Γεώργιο Χασιώτη, αύξησε τους ανθρώπους του και απέκτησε δικό του ασκέρι με 80 περίπου άνδρες.
Σύντομα του δόθηκε διαταγή να στρατολογήσει πολεμιστές σε ένα χωριό των Τζουμέρκων. Τότε ο Κατσαντώνης κινδύνεψε να πολιορκηθεί μέσα σε ένα σπίτι από 50 περίπου Τούρκους και Αλβανούς. Προσποιήθηκε ότι υποχωρεί, αλλά έκανε ένα μεγάλο ημικύκλιο και βρέθηκε ξαφνικά στα νώτα τους, τους επιτέθηκε και τους διέλυσε! Το γεγονός αυτό ανέβασε την φήμη του στα ύψη. Ο Δίπλας, που τότε ήταν γέρος, βρήκε τον αντικαταστάτη του.
Ο Κατσαντώνης ήταν εξαιρετικά οργανωτικός. Άρχισε λοιπόν να συγκεντρώνει το λεγόμενο «νταϊφά» (σώμα ενόπλων) το οποίο αποτελούσαν 60 έως 80 άνδρες, που σε έκτακτες περιστάσεις έφταναν τους 200, ενώ σε απόλυτη ανάγκη έφταναν τους 500. Ταυτόχρονα άρχισε να εκπαιδεύει τους άνδρες του τόσο στην τέχνη του πολέμου όσο και στα στρατηγικά σχέδια. Πολλοί ιστορικοί, ανάμεσα τους και ο ιστορικός Δημήτριος Φωτιάδης, λένε ότι το κλέφτικο σώμα του Κατσαντώνη ήτανε μια «Στρατιωτική Ακαδημία του Κλεφτοπολέμου».
Ένοπλος αγώνας εναντίων των Οθωμανών
Ο Κατσαντώνης "στὶς ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰῶνα στάθηκε ὑπόδειγμα κλέφτη, μὲ ἠθικὸ ἀνάστημα λαμπρό, ποὺ ἐπέδρασε εὐεργετικὰ στὴν ὑστεροφημία του καὶ τὴ σύνδεσή του μὲ τὸν γενικότερο λαϊκὸ θαυμασμό. Σεβόταν τὴν γυναῖκα καὶ τὴν οἰκογενειακὴ τιμὴ καὶ πολλὲς φορὲς ἦταν μεγαλόψυχος ἀκόμα καὶ στοὺς ἐχθρούς του".
Ο Ἐπαμεινωνδας Φραγκίστας, αναφέρει γι αυτόν πὼς "στὴν μάχη τῶν Κατσαντωναίων μὲ τοὺς Τουρκαλβανοὺς τοῦ Ἀλῆ-Πασᾶ στὸ Μαλατέϊκο λημέρι τὸν Αὔγουστο τοῦ 1806 πιάστηκε αἰχμάλωτος ἕνας μπουλούκμπασης (σωματάρχης) ὀνόματι «Ντούμηκας», ὁ ὁποῖος ἐλαφρὰ τραυματισμένος στὸ μηρό, παρουσιάστηκε καὶ γονατιστὸς παρακάλεσε τὸν Κατσαντώνη κλαίγοντας νὰ μὴν τὸν σκοτώσει, γιατί ἔχει καὶ δύο (2) ἀνύπαντρες ἀδερφές, ποὺ θὰ πρέπει νὰ τὶς ἀποκαταστήσει. Τότε ὁ ἥρωας συγκινήθηκε στὸ ἄκουσμα αὐτό, καὶ διέταξε νὰ τοῦ χαρίσουν τὴν ζωὴ δίνοντάς του καὶ ἕνα χρυσὸ νόμισμα".
Αρχικά ξεκίνησε να κάνει οργανωμένες επιθέσεις σε Οθωμανούς στα Άγραφα, στους Μελισσουργούς και στα Τζουμέρκα. Έπειτα, συνέχισε τον ένοπλο αγώνα του και σε περιοχές που βρίσκονταν στο πασαλίκι των Ιωαννίνων
Το 1804, ο Αλή Πασάς διέταξε τον Κατσαντώνη να του δηλώσει υποταγή. Ο τελευταίος αρνήθηκε με ένα γράμμα με βωμολοχίες. Η αντίδραση του Αλή Πασά ήταν να στείλει τότε τον Ιλιάσμπεη με 100 διαλεχτούς Αλβανούς να αναμετρηθεί με τον Κατσαντώνη. Εκείνος υποδέχτηκε τον Ιλιάσμπεη κοντά στο χωριό Κλειστό. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και σύντομη. Ο Κατσαντώνης γνωρίζοντας καλά το μέρος της σύγκρουσης κατάφερε να φέρει τους Αλβανούς ανάμεσα σε δύο πυρά και μέσα σε λίγη ώρα τους σκότωσε σχεδόν όλους.
Ο Αλή Πασάς ως αντίποινα της ως άνω πανωλεθρίας, αιχμαλώτισε τους γονείς του Κατσαντώνη και τους σκότωσε με τρομερά βασανιστήρια, πιστεύοντας πως έτσι θα τον κάνει να λυγίσει. Ο Κατσαντώνης υπερέβη εαυτόν και πήρε την απόφαση επικοινωνώντας με τον δήμιο των γονιών του, να του κηρύξει σκληρό πόλεμο.
Κατόπιν ο Οθωμανός ηγεμόνας έστειλε τότε τον Γιουσούφ Αράπη να αφανίσει τους κλέφτες των Αγράφων. Ο Γιουσούφ Αράπης φημιζόταν για το πώς βασάνιζε τους Έλληνες κι έτσι αφού πήρε 150 πολεμιστές, ξεχύθηκε στα Άγραφα και στρατοπέδευσε στον Βάλτο, ενώ οι 150 πολεμιστές στρατοπέδευσαν στην κοντινή Κεχρινιά. Αυτό όμως ήταν ολέθριο λάθος, γιατί ο Κατσαντώνης μάζεψε όλους τους άνδρες που είχε στην διάθεσή του και επιτέθηκε στην Κεχρινιά. Από τους 150 πολεμιστές επιβίωσαν κυριολεκτικά μόνον έξι. Ο Γιουσούφ Αράπης αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Κατσαντώνης είχε πάρει εκδίκηση.
Έπειτα ο Πασάς των Ιωαννίνων έστειλε τον Χασάν Μπελούση να πολεμήσει τον Κατσαντώνη το 1805. Ο τελευταίος όμως πολιόρκησε τον Μπελούση στο μοναστήρι του Αγίου Αιμιλιανού της Τατάρνας, κοντά σε έναν ποταμό. Αλλά ένας άλλος αξιωματικός του Αλή πασά, ο Άγο Βασιάρης μαθαίνοντας για την δύσκολη θέση του Μπελούση έτρεξε να τον βοηθήσει με πολεμιστές περικυκλώνοντας τον Κατσαντώνη. Το βράδυ όμως, ο Κατσαντώνης και οι άνδρες του έκοψαν κλαριά από έλατα, βούτηξαν στον διπλανό ποταμό και καβαλώντας τα κλαριά πέρασαν πίσω από τις θέσεις του Άγο Βασιάρη. Αφού του έκαναν επίθεση και σκόρπισαν τους εχθρούς τους, γύρισαν στην περιοχή τους.
Τον χειμώνα του 1806, ο Κατσαντώνης βρέθηκε στα Επτάνησα και συγκεκριμένα στην Λευκάδα, βοηθώντας τον Ρώσο στρατηγό Ανρέπ και τον Ιωάννη Καποδίστρια στην αναχαίτιση της απόβασης των Γάλλων στο νησί. Στις 30 Ιουνίου 1807, ο Καποδίστριας με τους προεστούς του επαναστατημένου γένους, με τους Καπεταναίους της Θάλασσας και της Πιερίας, του Ολύμπου και Μοριά, και με τους Ρώσους αξιωματικούς ελληνικής καταγωγής συγκεντρώθηκαν στο Μαγεμένο της Λευκάδας να γιορτάσουν. Η γιορτή ολοκληρώθηκε με τους αγωνιστές να ορκίζονται υπέρ του Έθνους -για την Ελληνική Επανάσταση -.
Στην ιστορικής σημασίας αυτή γιορτή συμμετείχαν και 250 παλικάρια απ’ αυτούς που αποτελούσαν το αντάρτικο φθοράς στα μετόπισθεν του Αλή. Αφού έσπασαν όλες τις γραμμές των Αλβανών αποβιβάστηκαν στη Λευκάδα για να πάρουν μέρος στη γιορτή της Εθνικής Αναγέννησης. Αρχηγοί τους ήταν ο Κατσαντώνης και ο Μπότσαρης.
Σύντομα ο Κατσαντώνης επέστρεψε μετέπειτα στα Άγραφα, όπου κορύφωσε την φήμη του. Ο Αλή Πασάς αποφασισμένος να τον αφανίσει είχε στείλει τον πιο ικανό αξιωματικό του, τον Μουσταφά Βεληγκέκα με 500 περίπου Αλβανούς στρατιώτες. Ο Κατσαντώνης μάζεψε τότε και εκείνος 500 άνδρες για να αναμετρηθεί με τον Βεληγκέκα. Η σύγκρουση έγινε στο Προσηλιάκο και ήταν η πιο αιματηρή απ’ όλες. Ωστόσο κατέληξε σε μεγάλη νίκη. Ο Κατσαντώνης και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης πυροβόλησαν ταυτόχρονα τον Βεληγκέκα και τον έριξαν νεκρό. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Κατσαντώνης χρησιμοποίησε μία πρώιμη μέθοδο ελεύθερου σκοπευτή, εκμεταλλευόμενος το μέγιστο βεληνεκές του όπλου του, το οποίο εκείνα τα χρόνια δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλό. Οι Αλβανοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν τρομαγμένοι, ο Κατσαντώνης όμως και οι άνδρες του τους κυνήγησαν ως την πεδιάδα των Ιωαννίνων.
Εθνική συνείδηση
Το 1807 προσκλήθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια στη Λευκάδα στη «Συνέλευση των Κλεφταρματολών», αναγνωρίζοντας τον Κατσαντώνη ως Γενικό Αρχηγό των Κλεφτών στη Δυτική Ελλάδα, προκειμένου να προστατευθεί η Λευκάδα από τον Αλή Πασά ή το πιθανότερο από την εντολή που είχε πάρει εκείνος από την Υψηλή Πύλη της εκδίωξης των Ευρωπαίων από τα παράλια του Ιονίου.
Στη συνάθροιση εκείνη που έσπευσε ο Κατσαντώνης πείθοντας και τ΄ αδέλφια του να εγκαταλείψουν "τα καπετανάτα", συμμετείχαν επίσης ο Φώτος Τζαβέλας, ο Κίτσος Μπότσαρης, ο Νικόλαος Περραιβός, οι Μπουκουβαλαίοι, ο Νότης Μπότσαρης, τα αδέρφια Κώστας και Γιώργος Στράτος, καθώς και ο Μήτσος Κοντογιάννης. Aπό το ασκέρι του πέρασαν οι Γιώργος Χασιώτης, Κώστας Λεπενιώτης, ο Δήμος Τσέλιος, ο Γιώργος Τσόγκας και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Τότε ο Κατσαντώνης ορκίσθηκε υπέρ της Παλιγγενεσίας και να υπηρετήσει την Ελλάδα.
Μαρτυρίες για το Μυστικό- Ηρωικό Δείπνο και τον Όρκο της (επ) Ανάστασης αναφέρουν τα εξής: "… Και ο Καποδίστριας, που βρισκόταν σε συνεννόηση μαζί τους και τους έκαμε το περίφημο δείπνο, που με υψωμένα τα σπαθιά, όταν έδωσε το σύνθημα ο Κατσαντώνης, ορκίστηκαν, τους έβλεπε σαν τον απελευθερωτικό στρατό, σαν τα στελέχη του στρατού της Επανάστασης, που για την επιτυχία της ύψωσε το ποτήρι του. «Το οξυδερκές του Ιονίου πολιτικού βλέμμα, γράφει ο Μένδελσον, είχεν έκτοτε αναγνωρίσει τους κλέφτας ως σπουδαίον όργανον προς επιτέλεσιν της εθνικής ιδέας. Και αληθώς αυτοί διετήρουν φλέγοντα σπινθήρα τινά του ελληνικού πνεύματος, αυτοί ήσαν το μόνον υγειές εν μέσω της σήψεως και της παρακμής, και αυτοί εσχημάτισαν το ισχυρόν σπέρμα, το ζωογονήσαν γεγηρακός σώμα, και περιέβαλον τον αγώνα δια της λάμψεως ποιάς τινός ιπποτικής ρομαντικότητος".
Επίσης κατά το γεύμα αυτό ο Καποδίστριας ύψωσε το ποτήρι του και προσεφώνησε τους κλέφτες και τους Σουλιώτες ως μέλλοντας πολεμάρχους δια την ανάστασιν του Ελληνικού Γένους: "… Ο Καποδίστριας προ παντός διέγνωσε την αξίαν και την χρησιμότητα των κλεφτών και των Σουλιωτών και δια τον παρόντα αγώνα και δια την εξέγερσιν του Γένους. Και εν αυτώ δε τω επισήμω υπομνήματί του τη 6η Αυγούστου 1807 ανομολογεί τας μεγάλας υιπηρεσίας ας ούτοι προσέφερον".
«Και αυτός ο Καποδίστριας, ο ψυχρός και νοήμων παρατηρητής, δεν ηδυνήθη να παραγνωρίση το θέλγητρον του ορεινού βίου. Εις επιστολάς του προς την Ιόνιον Γερουσίαν περιγράφει ενθουσιωδώς την μετά των κλεφτών συνάντησίν του και τας υπό των ηλιοκαών εκείνων ανδρών, - του Βότσαρη και του Κατσαντώνη - , αφηγήσεις των κατορθωμάτων των, και διηγείται πως εν τοιούτω τινί ομηρικώ δείπνω μετετράπη η μέρα εις νύκτα εν μουσική, άσμασι και χορώ».
Εθνομάρτυρας
Επανερχόμενος ο Κατσαντώνης στα Άγραφα, ήδη προσβεβλημένος από ευλογιά από παιδική ηλικία αποσύρθηκε των περιπετειών το καλοκαίρι του 1809. Παρά τις προσπάθειες του γιατρού του, Θανάση Ντουφεκιά, η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη. Έτσι μαζί με τ΄ αδέλφια του και τεσσάρων συντρόφων του διέμενε κρυμμένος στο σπήλαιο Φούρκα της Ευρυτανίας, στο χωριό «Μοναστηράκι» των Αγράφων σε μια άγρια και δυσπρόσιτη περιοχή. Εκεί τον περιποιούνταν ο γιατρός του Ντουφεκιάς και για την ασφάλειά του άφησαν 5 κλέφτες με τον Γιώργο Χασιώτη επικεφαλής. Το πολεμικό σώμα του Κατσαντώνη ανέλαβε να διοικεί ο άλλος του αδερφός, ο Κώστας Λεπενιώτης.
Ο τόπος απόκρυψης του Κατσαντώνη, τελικά, προδόθηκε στον Αλή Πασά (από κάποιον Γκούρλια ή από έναν καλόγερο ή από μια γριά που πουλούσε βότανα για μαγγανείες ή ακόμη από έναν φίλο του Κατσαντώνη που ονομαζόταν Σιούρτας και παρά τη θέλησή του υποχώρησε ύστερα από βασανιστήρια). Τότε, ο Αλή Πασάς έστειλε τον έμπιστό του μουχουρντάρη (=σφραγιδοφύλακα) Άγο Βαστάρη με 800 άνδρες να τον συλλάβει. Ενώ αρχικά δεν εντοπιζόταν το σημείο απόκρυψης, κάποιοι βρήκαν τον βοσκό, ο οποίος μετά από θηριώδη βασανιστήρια αποκάλυψε το σημείο του σπηλαίου. Όταν άρχισε η πολιορκία, ο Χασιώτης άρπαξε τον αδελφό του στον ώμο και διέφυγαν. Μετά από επτά ώρες καταδίωξη, κυκλώθηκαν μέσα σε χαράδρα με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να συνθηκολογήσουν με τον Άγο Βαστάρη, ο οποίος όμως αθετώντας τον λόγο του, τους έδεσε και τους οδήγησε θριαμβευτικά στα Γιάννενα.
Ο Αλή Πασάς δέχθηκε αρχικά με ευγένεια τον Κατσαντώνη τάζοντάς του ακόμα και πατρική στοργή αν δεχόταν να του φανερώσει που είχε κρυμμένους τους περιβόητους θησαυρούς που λέγονταν πως είχε από τις πολυάριθμες λαφυραγωγήσεις και ληστείες που είχε διαπράξει, και που από τις έρευνες του μουχουρντάρη δεν βρέθηκαν στο σπήλαιο. Ο Κατσαντώνης όμως δεν απαντούσε με συνέπεια να οδηγηθεί τελικά μαζί με τον αδελφό του Χασιώτη στον ιστορικό πλάτανο όπου και υπέστη τον μαρτυρικό θάνατο δια της συντριβής των οστών του. Λέγεται ότι ο Αλή του έταξε αξιώματα και ότι θα μεριμνούσαν γιατροί του παλατιού του για την υγεία του αρκεί να προσκυνήσει, ωστόσο ο Κατσαντώνης αρνήθηκε. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του, περιφρονητικά ακούσθηκε να λέγει μέσα σε παραλήρημα που έμεινε ιστορικό: «έρμα γρόσια, έρμα γρόσια».
Η παράδοση θέλει τον Κατσαντώνη κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του να τραγουδά περήφανα, ώστε να μη δείχνει τον πόνο του αλλά να ξεψυχάει πρώτος, εφόσον ήταν και βαριά άρρωστος, ενώ μετά από λίγο πέθανε και ο αδερφός του. Σημειώνεται ότι τον σκληρό Τουρκαλβανό Άγο Βαστάρη εκδικήθηκε για την σύλληψη του Κατσαντώνη ο Σουλιώτης Μάρκος Μπότσαρης στη μάχη του Κεφαλόβρυσου Καρπενησίου (1823), κατά την οποία τον σκότωσε ο ίδιος.
Ο Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Φρανσουά Πουκεβίλ αναφέρει ως βασανιστή του Κατσαντώνη, τον ανεψιό του Βελή Γκέκα.
Μάχες
Εδώ θα γίνει αναφορά στις μάχες που έδωσε και κέρδισε ο Κατσαντώνης με τους κλέφτες του εναντίον των ασκεριών που έστελνε ο Αλή πασάς για να τον εξοντώσουν.
1803 - Μάχη στη Τριφύλλα Κλειστού (Νεράιδας) εναντίον 300 Τουρκαλβανών υπο τις διαταγές του δερβέναγα Ιλιάσμπεη.
1803 - Μάχη στο Κεράσοβο εναντίον 500 Τουρκαλβανών και θάνατος του Ισλιάμπεη.
1804 - Μάχες στις Γούστρες Ξηρόμερου και στη Κατούνα εναντίον 500 Τζοχανταραίων υπο τις διαταγές των Γιουσούφ Αράπη και Κατζού Μουσταφάμπεη.
1806 - Μάχη στου Πουλιού τη Βρύση και της Τατάρνας εναντίον αγνώστου αριθμό Τουρκαλβανών με αρχηγό τον Χασάν Μπελούση και ενός δεύτερου σώματος Τουρκαλβανών που στάλθηκε προς βοήθεια του πρώτου με αρχηγό τον Μπεσίαρη Μπέη.
1806 - Μάχη στο Μαλατέικο λημέρι εναντίον 500 Τουρκαλβανών με αρχηγό τον δερβέναγα Αλούς Μπεράτη.
1806 - Μάχη στη περιοχή Ληστής (κοντά στο Μπαμπαλιό) εναντίον 300 Τζοχανταραίων του δερβέναγα Μπεκίρ Τζογαδούρου.
1807 - Μάχη στο «Γρεβενοδιάσελο» Βουλγάρας εναντίον του Άγο Μουχουρντάρη με 1000 Τούρκους στις διαταγές του. Σε αυτή τη μάχη πέθανε ο νονός και παππούς του Κατσαντώνη, που παρότι παραιτήθηκε από την ηγεσία του σώματος του υπέρ του εγγονού του, δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αγώνα εναντίον των Τούρκων.
1808 - Μάχη στη Σπινάσα εναντίον 300 Τουρκαλβανών του Χασάν Μπελούση.
1808 - Μάχη στου Προσηλιάκου και ο θάνατος του Βεληγκέκα. Ήταν το μεγαλύτερο ασκέρι που είχε στείλει ο Αλή πασάς (700 με 800 κατά ορισμένους μελετητές ή 1.000 άντρες χωρισμένοι σε 2 σώματα των 500 κατά άλλους) και με τον καλύτερο διοικητή του τον δερβέναγα Βεληγκέκα και με υπαρχηγό τον Γιουσούφ Αράπη.
Μάχη Κρύας Βρύσης.
Μάχη Σιστρουνίου.
Αύγουστος 1809 - Μάχη της σπηλιάς στο χωριό «Μοναστηράκι» και αιχμαλωσία του Κατσαντώνη και του Χασιώτη.
Λαϊκή παράδοση
Στη μνήμη των κατοίκων της περιοχής των Αγράφων διατηρήθηκε το όνομα του οπλαρχηγού Κατσαντώνη. Ακόμα και σήμερα στα μέρη των Αγράφων υπάρχουν διάφορα τοπωνύμια που έχουν πάρει το όνομά του, όπως «Το γεφύρι του Κατσαντώνη», «Του Κατσαντώνη η βρύση», «Τα ταμπούρια του Κατσαντώνη», «Η σπηλιά του Κατσαντώνη» και «Του Κατσαντώνη το μπογάζι». Ακόμα πολλά δημοτικά άσματα ναφέρονται στα πολλά του κατορθώματα.
Για το θάνατο του Βεληγκέκα έγραψαν:
«Δεν είν' εδώ τα Γιάννενα, δεν είν' εδώ ραϊάδες,
για να τους ψένεις σαν τραγιά, σαν τα παχειά κριάρια,
εδώ 'ναι λόγγοι και βουνά και κλέφτικα τουφέκια.
Τρία τουφέκια τώδωκαν, τα τρί - αράδ - αράδα,
Τόνα τον πήρε ξώδερμα και τ' άλλο στο κεφάλι
το τρίτο το φαρμακερό τον πήρε στην καρδιά του.
Το στόμα αίμα γιόμισε, τα χείλη του φαρμάκι»
Για τη σύλληψή του Κατσαντώνη τραγουδάνε:
«Κάρτε σκρούετ Αλή πασά ο Κατσαντώνης ταναξίνε». (χαρτί έγραφε ο Αλή πασάς να πιάσουνε τον Κατσαντώνη).Αϊντε Αντων' μωρ' Αντων'
μωρ' Αντων' Μωρ' Αντων' Κατσαντώνη ταναξίνε
με ντουφέκια μοσιβρίνε (τον Κατσαντώνη να πιάσουν ζωντανό, με τουφέκια να μην τον βαρέσουν).
Ο ποιητής του 1821, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης έγραψε για την ώρα του μαρτυρικού θανάτου του Κατσαντώνη:
«Δυο γύφτοι τον εστρώσανε δεμένονε στ’ αμόνικι αρχίσανε με το σφυρί να τονε πελεκάνε.Σκλήθρες πετάν τα κόκκαλα, σκορπάνε τα μεδούλια,νεύρα, κομμένα κρέατα, σέρνονται σαν ξεσκλίδια
και κείνος τηράει τον ουρανό και γλυκοτραγουδάει:Χτυπάτε, πελεκάτε με, σκυλιά! Τον Κατσαντώνη δεν τον τρομάζει Αλήπασας, φωτιά, σφυρί κι αμόνι.»
Τον αγώνα εναντίον των Τουρκαλβανών του Αλή Πασά συνέχισε ο αδελφός του Κώστας, γνωστός με το προσωνύμιο «Λεπενιώτης», σύμφωνα με την εντολή του αδελφού του:«Φουτιά να βάλει στ' ΄Αγραφα, στου Μέγα μαναστήρι,για να καεί κ' ηγούμενους μ' όλους τους καλογήρους,που παν κι μη προυδώσανει στους σκυλουαρβανίτεις».Απ' αυτό το τραγούδι τίθεται μια νέα εκδοχή για το πώς προδόθηκε. Αν δηλαδή προδόθηκε από τον ηγούμενο ή όπως λέει μια άλλη παράδοση από τον Γκούρλια, που έμαθε για το κρησφύγετό του από μια γριά, που του πήγαινε φαγητό.
Τέλος, στο Θέατρο Σκιών ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει η μορφή του Κατσαντώνη και του παππού του Δίπλα, καθώς και του ηττημένου Βεληγκέκα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο θρυλικός Κατσαντώνης
ΧΩΜΑΤΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ - Αντώνης Κατσαντώνης - ΕΡΤ
Κατσαντώνης| Γιάννης Βόγλης| Ραδιοφωνικό Θέατρο
Η ιστορία των Αρματολών - CosmoteTV - Ο Καραϊσκάκης έκαψε τα σπίτια του κοτζάμπαση Τσολάκογλου στα Άγραφα γιατί προεπαναστατικά πρόδωσε τον καπετάνιο του Κατσαντώνη
Η συνάντηση των οπλαρχηγών στου «Μαγεμένου» το 1807
Δήμος Αθηναίων - Ο Κατσαντώνης των Αγράφων στην Αθήνα - Εκδήλωση για τον προεπαναστατικό ήρωα
Δήμος Βόρειων Τζουμερκών - Ο Δήμος Βορείων Τζουμέρκων τιμά τον προεπαναστατικό ήρωα Κατσαντώνη
Δήμος Καρδίτσας - «Ο Κατσαντώνης, το αστροπελέκι της σκλαβιάς»
Ιουλία Λυμπεροπούλου, «Η προδοσία στο κλέφτικο τραγούδι (Μέρος Β) - Τα Τραγούδια».
Πηγές
Έντουαρτ Μένδελσον, «Άπαντα» τ.Α’, σελ 74.
Π. Βοβολίνης «Τα επινίκια καιο Όρκος για την Επανάσταση».
Α. Βαλαωρίτης, Άπαντα, σελ.559, Αθήνα 1971
Ι. Χιώτης, Σειρά ιστορικών Απομνημονευμάτων,Τόμος 3ος, σελ.874.
Pouqueville C.H.L.Francois (Πουκεβίλ Φρανσουά),
Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήτοι η Αναγέννησις της Ελλάδος,
Τυπογραφείον Αναστασίου Ν.Τρίμη και Γ.Σταυριανός (τ.2), σελ. 1890-1891.
Α' Εκδοση.(Μετ:Ζυγούρας Ξενοφών και Ζαφειρόπουλος Ιωάννης-στον 3ο τόμο)
James Emerson - A Picture of Greece in 1825, Vol. 1 of 2: As Exhibited in the Personal Narratives of James Emerson, Esq., Count Pecchio, and W. H. Humphreys, Esq.
Σταμέλος Δημήτρης, Ο Κατσαντώνης. Ιστορικές διαστάσεις του θρύλου του, Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείο της Εστίας», Αθήνα 2004.
Σταμέλος Δημήτρης, ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ - Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑΣ, Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείο της Εστίας», Αθήνα 2008.
Βακαλόπουλος Α., Νέα Ελληνική Ιστορία 1204 – 1985, Θεσσαλονίκη, 2005
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, συλλ. Έργο, ΙΒ’ τομ. (1821-1830), Αθήνα, 2000
Κωνσταντάρας Κ., Τα πρόσωπα του 1821, τομ. Α’, Αθήνα, 2021
Μπουμπουρής Κ., Κατσαντώνης, εποποιία και θρύλος, 2020
Σταμέλος Δ., Κατσαντώνης, η αποθέωση της παλικαριάς, 2008
Καλλέ Ευαγγελία - Μπέη Μαρία, «Κατσαντώνης, ο θρυλικός σαρακατσάνος ήρωας», Σαρακατσαναίοι Φοιτητές... και όχι μόνον. Τριμηνιαία έκδοση των σαρακατσάνικων φοιτητικών συλλόγων, έτος 2ο, τχ. 5 (1997), σελ. 4.
Λουκόπουλος Δημήτρης, Στ' Άγραφα, ένα ταξίδι με εικόνες, εκδ. Βιβλιοπωλείου Ιωάννου Ν. Σιδέρη, Εν Αθήναις 1930.
Λουκόπουλος Δημήτρης, Στα βουνά του Κατσαντώνη, Αθήνα 1934.
Παπακαρυάς Δημήτριος Κ., Ιστορικά του Φουρνά των Αγράφων και των χωριών της περιοχής του κατά και μετά την Τουρκοκρατία'', Αθήνα 1992
Κατσαντώνης
Σαρακατσάνοι
Άγραφα
|
202684
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%89%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%82%29
|
Πανδοσία (Ήπειρος)
|
Η Πανδοσία ήταν αρχαία αποικία των Ηλείων, και βρίσκεται στο λόφο του σημερινού χωριού Καστρί του Δήμου Πάργας Ν. Πρέβεζας. Η ακρόπολη αυτή δεσπόζει σε όλη την περιοχή, με σημαντική θέα σε όλη την περιοχή. Την ίδια εποχή της ίδρυσης της Πανδοσίας τον 7ο ή 8ο π.Χ. αιώνα, ιδρύονται από τους Ηλείους οι πόλεις Αρχαίο Βουχέτιο (σημερινή Νέα Κερασούντα) μετέπειτα Κάστρο των Ρωγών, Αρχαία Ελάτρεια (σημερινός παλαιός Ωρωπός), και Αρχαίες Βατίες (Βατίαι) (σημερινό Ριζοβούνι Θεσπρωτικού). Στη θέση όπου ιδρύθηκε η Αρχαία Πανδοσία τον 7ο π.Χ. (ή κατ’ άλλους τον 8ο αιώνα π.Χ.), φαίνεται να προϋπήρχε μια τοπική μικρή πόλη οικισμός άγνωστης ονομασίας. Τα αρχαιότερα σημερινά τείχη της χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ., και σίγουρα προ του 360 π.Χ., αλλά αυτό δεν είναι τεκμηριωμένο. Η προσπέλαση της Αρχαίας Πανδοσίας γινόταν θαλασσίως και μέσω του πλωτού Αχέροντα ποταμού, ο οποίος στο Καστρί απέχει μόλις 100–200 m από την οχυρωμένη πόλη. Στα σημεία αυτά είχαν βρεθεί μεταλλικοί κρίκοι προσδέσεως των σκαφών.
.
Περιγραφή Αρχαίας Πανδοσίας
Η περίμετρος των τειχών της Αρχαίας Πανδοσίας είναι 1640 m. και περιβάλλει την κορυφή και τη ΝΔ πλευρά του λόφου ως τους πρόποδες, σε μια έκταση 330 στρεμμάτων. Κατά αποστάσεις ενισχύεται με 22 ορθογώνιους αμυντικούς πύργους, που σήμερα διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Δύο πύλες διατηρούνται στην ανατολική πλευρά και μια πιθανή πύλη υπήρχε στη ΒΔ πλευρά. Με την εγκατάσταση των περιοίκων Θεσπρωτών ο οικισμός επεκτάθηκε στις ανατολικές πλαγιές και περιτειχίστηκε μ' ένα νέο πολυγωνικό τείχος, του οποίου λείψανα διατηρούνται στη Β και ΒΑ πλευρά. Έτσι η συνολική περίμετρος του κάστρου φτάνει τα 2.300 m. που αντιστοιχεί σε πληθυσμό 9.000 - 10.000 κατοίκων. Έχει γραφεί ότι ένα τμήμα των τειχών είναι της εποχής Ιουστινιανού. Στην Πανδοσία δεν έχουν γίνει αρχαιολογικές ανασκαφές, απλώς έγιναν μετρήσεις. Ανακοινώθηκε το έτος 2008 ότι θα γίνει μια αξιοποίηση του χώρου ώστε να γίνει επισκέψιμος.
.
Ιστορία Αρχαίας Πανδοσίας
Αρχαιότητα
Πάνω από το χωριό Καστρί, του ΔΔ Φαναρίου του Δήμου Πάργας (Νομός Πρέβεζας), σε λόφο ύψους 100μ. περίπου, βρίσκονται τα επιβλητικά ερείπια των πολυγωνικών τειχών μιας των μεγαλύτερων και σημαντικότερων αρχαίων ακροπόλεων, της πόλης Πανδοσίας που ήταν αποικία των Ηλείων. Η Πανδοσία ήταν από τις αρχαιότερες και τις σημαντικότερες ηπειρωτικές πόλεις. Το έτος 345 π.Χ., ή κατ άλλους το 343/2 π.Χ., ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος κυρίευσε την Πανδοσία για την χαρίσει μαζί και με τρεις άλλες στο βασιλιά των Μολοσσών Αλέξανδρο, αδελφό της γυναίκας του Ολυμπιάδας. Η δωρεά αυτή έγινε διότι το Μαντείο της Δωδώνης είχε δώσει στο βασιλιά Αλέξανδρο το χρησμό να «αποφύγει αυτά τα τείχη γιατί ήταν γραφτό ότι θα πέθαινε κοντά στα τείχη της Πανδοσίας». Γι' αυτό ενήργησε αντ’ αυτού ο γαμπρός του Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας. `Όμως ο Αλέξανδρος δεν μπόρεσε να αποφύγει τη μοίρα του. Κατά σύμπτωση, υπήρχε και στην Ιταλία μια αποικία των Ελλήνων Κροτωνιατών που λεγόταν κι αυτή Πανδοσία, μιά οχυρή πόλη στα σύνορα προς τη Λευκανία. Όταν οι Ταραντίνοι κάλεσαν τον Αλέξανδρο στην Ιταλία κι εκείνος πήγε, ο χρησμός επαλήθευσε αλλά με την άλλη Πανδοσία. Εκεί έχασε τη ζωή του. Λέγεται ότι ένα από τα παλάτια του Βασιλέως Πύρρου της Ηπείρου βρισκόταν στην Πανδοσία.
Ρωμαϊκή κατάκτηση
Η πόλη Πανδοσία της Ηπείρου καταστράφηκε το 167-168 π.Χ. από τους Ρωμαίους (Αιμίλιος Παύλος), οι οποίοι σε λίγο επέτρεψαν την ανοικοδόμηση ενός μέρους από τα τείχη της στην κορυφή του λόφου (167-148 π.Χ.). Οι Ρωμαίοι θέλοντας να ενισχύσουν το αποικιακό στοιχείο, που ήταν ανέκαθεν εχθρικό προς τους Ηπειρώτες, όρισαν την Αρχαία Πανδοσία ως έδρα του Κοινού των Ηπειρωτικών φύλων που είχαν αποστατήσει από τους Ρωμαίους στον Γ΄ Μακεδονικό πόλεμο (171-168 π.Χ.) και της παραχώρησαν το δικαίωμα να εκδίδουν χάλκινο νόμισμα. Το Κοινό αυτό τελούσε υπό την εποπτεία του Ηλείου αποίκου Μενεδήμου Αγιάδα. Μετά το έτος 148 π.Χ. η έδρα του Κοινού αυτού μεταφέρθηκε στη Αρχαία Δωδώνη, πάλι υπό την εποπτεία του Μενεδήμου που τώρα έφερε και τον τίτλο του ιερέα. Τελικά η Πανδοσία παράκμασε, διότι το 31 π.Χ. με διαταγή του Οκταβιανού οι κάτοικοί της υποχρεώθηκαν να συνοικίσουν τη νέα πόλη Αρχαία Νικόπολη μετά τη νίκη του στη Ναυμαχία του Ακτίου εναντίον του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας.
Μετά την ερήμωσή της επί ενάμιση αιώνα και συγκεκριμένα κατά την αυτοκρατορική περίοδο, η Πανδοσία αναβίωσε και επέζησε ως το τέλος της ρωμαϊκής αρχαιότητας, όπως μαρτυρούν οι ρωμαϊκές επισκευές στο κάστρο της, καθώς και η μνεία της από φιλολογικές πηγές της εποχής εκείνης (Στραβ. VII, 7, 5 : «Εγγύς δε της Κιχύρου πολίχνιον Βουχέτιον Κασσωπαίων...και Πανδοσία και Βατίαι εν μεσογαία»). Η αναβίωσή της στα αυτοκρατορικά χρόνια οφειλόταν κυρίως στα στρατηγικά πλεονεκτήματα της θέσης της. Συγκεκριμένα, η Πανδοσία έλεγχε τη διάβαση του Αχέροντα ποταμού, καθώς κάτω από τα τείχη της βρισκόταν η μεγάλη γέφυρα, απ' όπου περνούσε ο διεθνής χερσαίος δρόμος που οδηγούσε από την Απολλωνία στην Άκτια Νικόπολη. Επίσης, λειτουργούσε και σαν ποταμίσιο λιμάνι, καθώς είχε τον έλεγχο της ποταμοπλοΐας στον ποταμό Αχέροντα.
Οπωσδήποτε η ηπειρωτική Πανδοσία, ακόμη και τα χρόνια του Πλίνιου, στο δεύτερο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ., ήταν σημαντική πόλη. Φαίνεται όμως ότι η γειτονική της (σε απόσταση 4χλμ.) Αρχαία Εφύρα υπερτερούσε, διότι ήταν πλησιέστερη στη θάλασσα. Τον 15ο αιώνα μ.Χ. η υποτυπώδης υπάρχουσα Πανδοσία κατελήφθη υπό των Βενετών, στους οποίους και οφείλονται, όπως φαίνεται, οι περισσότερες ανακαινίσεις των αρχαίων τειχών της.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αρχαία Πανδοσία, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πρέβεζας
Πανδοσια
|
751051
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%B1%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%B1%CE%B5%CE%BA%CE%B2%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%3A%20%CE%9F%CE%B9%20%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82
|
Πανελλήνια πρωταθλήματα ταεκβοντό: Οι τελικές κατατάξεις
|
H Ελληνική Ομοσπονδία Ταεκβοντό, σε ετήσια βάση διοργανώνει τα Πανελλήνια πρωταθλήματα ανδρών/γυναικών, νέων ανδρών/νέων γυναικών, εφήβων/νεανίδων, παίδων/κορασίδων, τεχνικό (Poomsae), σχολικό πρωτάθλημα αλλά και το διασυλλογικό πρωτάθλημα πανελλήνιας συμμετοχής.
Οι κατατάξεις των συλλόγων στα πανελλήνια πρωταθλήματα Ταεκβοντό 2022
Οι κατατάξεις των συλλόγων στα πανελλήνια πρωταθλήματα Ταεκβοντό 2016-2021
Παραπομπές
Τάε κβον ντο στην Ελλάδα
|
241099
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%20%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Το απολιθωμένο δάσος
|
Το Το Απολιθωμένο Δάσος (Αγγλ. The Petrified Forest) (γνωστό επίσης και ως Το Πετρωμένο Δάσος) είναι γκανγκστερική ταινία του 1936, βασισμένη σε θεατρικό του Ρόμπερτ Σέργουντ, με πρωταγωνιστές τους Λέσλι Χάουαρντ, Μπέτι Ντέιβις και Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Πλοκή
1930, περιοχή "Απολιθωμένο δάσος" στη βόρεια Αριζόνα. Ένας περιπλανώμενος αποτυχημένος συγγραφέας, ο Άλαν Σκουάιαρ (Λέσλι Χάουαρντ), σταματάει για φαγητό σ'ένα ερειπωμένο εστιατόριο κι εκεί γνωρίζει την κόρη του ιδιοκτήτη, Γκάμπι (Μπέτι Ντέιβις) και τον παππού της (Τσάρλι Γκρέιπγουιν). Η Γκάμπι διαβάζει και καλλιεργεί το πνεύμα της έχοντας σκοπό μια μέρα να φύγει απ'το απόμερο εκείνο μέρος για να πάει να σπουδάσει στη Γαλλία (όπου βρίσκεται η μητέρα της). Ο Άλαν, ο οποίος έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή και που η μόνη του περιουσία είναι μια ασφάλεια ζωής, ενθουσιάζεται με το δυναμισμό και τη ζωντάνια της Γκάμπι κι εκείνη τον ερωτεύεται. Το ειδύλλιο όμως δεν προφταίνει ν'ανθήσει καθώς ο Ντιούκ Μαντί (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ), ένας γκάνγκστερ που μόλις το'σκασε απ'τη φυλακή κι η συμμορία του, εισβάλλουν στο χάνι και κρατούν ομήρους. Ο Άλαν τότε, προκειμένου να δώσει νόημα στη μάταιη ύπαρξή του, κάνει μιά πράξη αυτοθυσίας κι αγάπης.
Πληροφορίες
Βασισμένο σε έργο του Ρόμπερτ Σέργουντ το οποίο είχαν ερμηνεύσει ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ με τον Λέσλι Χάουαρντ μαζί στο θέατρο. Ο Σέργουντ είχε βασιστεί για να πλάσει το ρόλο του Ντιουκ Μαντί, του γκάνγκστερ της ταινίας, στο πρόσωπο του κακοποιού Τζον Ντίλινγκερ που θεωρήθηκε από το F.B.I. το 1933 ως υπ´αριθμόν ένα Δημόσιος Κίνδυνος. Ο Μπόγκαρτ έλαβε το ρόλο στο θέατρο κυρίως για την ομοιότητά του με τον Ντίλινγκερ και μελέτησε τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν και χειρονομούσε ο εγκληματίας, προκειμένου να είναι πειστικός στο ρόλο του.
Ο Μπόγκαρτ ήταν άσημος ακόμα ηθοποιός και ο Τζακ Γουόρνερ δεν ήθελε να τον προσλάβει για τη μεταφορά του θεατρικού στη μεγάλη οθόνη. Αρχικά ο ρόλος του Ντιούκ Μαντί προοριζόταν για τον Έντουαρντ Τ. Ρόμπινσον. Ο Λέσλι Χάουαρντ που εκείνη την περίοδο ήταν μεγαλύτερος κινηματογραφικός αστέρας απ'τον Μπόγκαρτ, αρνήθηκε πεισματικά να παίξει στην ταινία, αν δεν έδιναν στον Μπόγκαρντ το ρόλο. Τελικά ο Γουόρνερ υπέκυψε, η ταινία έγινε μεγάλη επιτυχία κι οι κριτικοί εκθείασαν περισσότερο απ'όλους το Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Κατά συνέπεια ο Μπόγκαρτ υπέγραψε συμβόλαιο με τη Warner, έγινε σταρ κι αισθάνονταν ευγνωμοσύνη για πάντα στο Χάουαρντ, προς τιμή του οποίου ονόμασε την κόρη του Λέσλι .
"Το απολιθωμένο δάσος" σηματοδότησε τη δεύτερη συνεργασία της Ντέιβις, τόσο με το Λέσλι Χάουαρντ όσο και με το Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Με τον Χάουαρντ είχε συνεργαστεί ξανά με επιτυχία, στη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του μυθιστορήματος του Σόμερσετ Μομ Ανθρώπινη δουλεία (Of Human Bondage) το 1934. Ο ρόλος εκείνος την είχε κάνει σταρ και της είχε χαρίσει την πρώτη της υποψηφιότητα στα όσκαρ. Με τον Μπόγκαρτ συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στην πρώτη της ταινία το Bad Sister του 1931, μια ταινία δεύτερης διαλογής της Universal που δεν είχε όφελος για την καριέρα κανενός απ'τους δύο. Μπόγκαρτ και Ντέιβις θα συνεργάζονταν άλλες δύο φορές.
Επανεκτελέσεις
Το 1955 η ταινία γυρίστηκε ξανά για την τηλεόραση με τον Χένρι Φόντα στο ρόλο του Λέσλι Χάουαρντ και τη Λορίν Μπακόλ στο ρόλο της Ντέιβις.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η ταινία στην ιστοσελίδα imdb
Η ταινία στην ιστοσελίδα cine.gr
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1936
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ασπρόμαυρες ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Άρτσι Μάγιο
Ταινίες παραγωγής Warner Bros.
Ταινίες σε παραγωγή Χαλ Ουόλις
Ταινίες βασισμένες σε θεατρικά έργα
Αμερικανικές αστυνομικές δραματικές ταινίες
|
674494
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Βουδισμός στη Ρωσία
|
Ιστορικά, ο Βουδισμός έχει πάνω από 400 χρόνια παρουσίας στη Σιβηρία. Ο βουδισμός θεωρείται ως μια από τις παραδοσιακές θρησκείες της Ρωσίας. Σύμφωνα με το νόμο αποτελεί μέρος της ρωσικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Εκτός από τις ιστορικές μοναστικές παραδόσεις των βουδιστικών δημοκρατιών της Μπουργιατίας, της Καλμικίας και της Τιβά, ο Βουδισμός είναι πλέον ευρέως διαδεδομένος σε όλη τη Ρωσία. Αρκετοί Ρώσοι έχουν μεταστραφεί στον βουδισμό.
Η κύρια μορφή του Βουδισμού στη Σιβηρία είναι η σχολή Γκέλουκπα, η οποία ανήκει στον Θιβετιανό Βουδισμό. Ανεπίσημα η Γκέλουκπα είναι γνωστή ως η παράδοση του "κίτρινου καπέλου". Μικρότερος αριθμός Βουδιστών στη Σιβηρία ανήκει σε άλλες θιβετιανές ή μη σχολές. Αν και ο Θιβετιανός Βουδισμός συνδέεται συχνότερα με το Θιβέτ, στη Ρωσία ο Θιβετιανός Βουδισμός μεταδόθηκε μέσω της Μογγολίας.
Στη Ρωσία, ο βορειότερος βουδιστικός ναός είναι το Ντατσάν Γκουνζετσοϊνέι στην Αγία Πετρούπολη.
Ιστορία
Τα πρώτα στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη βουδιστικού πληθυσμού στη σημερινή ρωσική επικράτεια (πιο συγκεκριμένα στη Σιβηρία, κοντά στις χώρες της Ανατολικής Ασίας) ανάγονται στον 8ο αιώνα μ.Χ. στις περιφέρειες Πριμόριε και Αμούρ, καθώς τμήματα αυτών των περιφερειών ανήκαν στο κορεατικό κράτος Μπάλχε (698-926). Οι Μόχε εξασκούσαν μια μορφή του Βουδισμού Μαχαγιάνα. Οι πολιτισμός των Μόχε είχε μεγάλες επιρροές από τους πολιτισμούς της Κίνας, της Κορέας και της Μαντζουρίας.
Ο Βουδισμός εξαπλώθηκε σε περιοχές της Ρωσίας οι οποίες γειτνιάζουν γεωγραφικά ή πολιτιστικά με τη Μογγολία (Μπουργιατία, κράι Υπερβαϊκάλης, δημοκρατία των Τιβά). Σε αυτές τις τρεις περιοχές ζουν σημαντικοί πληθυσμοί Μογγολικής καταγωγής. Επίσης, οι Καλμίκοι (άλλο ένα έθνος μογγολικής καταγωγής) αποτελούν τη πλειοψηφία του πληθυσμού της Καλμικίας, η οποία είναι η μόνη βουδιστική περιοχή στην Ευρώπη. Στη Ρωσία, το 1887 υπήρχαν 29 εκδοτικοί οίκοι και πολλά ντατσάν. Όταν η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε την εξουσία υπήρχαν αρκετοί Βουδιστικοί ναοί στη Ρωσία. Η Σοβιετική Ένωση δεν είδε με καλό μάτι τον Βουδισμό στη χώρα (όπως και τις περισσότερες θρησκείες) και άρχισαν διώξεις. Ο Βουδισμός και άλλες θρησκείες επλήγησαν από τις θρησκευτικές διώξεις στην ΕΣΣΔ. Το 1929, πολλά μοναστήρια έκλεισαν και μοναχοί συνελήφθησαν και εξορίστηκαν. Κατά τη δεκαετία του 1930 οι Βουδιστές υπέφεραν περισσότερο από κάθε άλλη θρησκευτική κοινότητα στη Σοβιετική Ένωση. Τότε απελάσσονταν λάμα και τους προσάπτονταν αναληθείς κατηγορίες (οι κατηγορίες ήταν "διενέργεια κατασκοπίας για λογαριασμό της Ιαπωνίας" και "εχθρός του λαού").
Αναβίωση του βουδισμού στη Ρωσία
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η εκλογή του Κιρσάν Ιλιουμζίνοφ στο αξίωμα της προεδρίας της Καλμικίας σήμανε την αρχή της αναβίωσης του Βουδισμού στη δημοκρατία. Ο βουδισμός αναβιώθηκε στην Μπουργιατία και τη Τιβά και άρχισε να διαδίδεται μεταξύ των Ρώσων σε άλλες περιοχές της Ρωσίας.
Το 1992, ο Δαλάι Λάμα έκανε την πρώτη του επίσκεψη στην Τιβά της Ρωσίας.
Στη Σιβηρία (και την υπόλοιπη Ρωσία) υπάρχουν αρκετά Θιβετιανά Βουδιστικά μοναστήρια-πανεπιστήμια, γνωστά ως ντατσάν.
Ο διάσημος ρώσος Ινδολόγος Φιόντορ Στσερμπάτσκοϊ έκανε ταξίδια στην Ινδία και τη Μογγολία κατά τα χρόνια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Πολλοί θεωρούν ότι έθεσε τα θεμέλια για τη μελέτη του βουδισμού στον δυτικό κόσμο.
Σήμερα υπάρχουν 700.000 με 1.500.000 Βουδιστές στη Ρωσία. Αυτοί ζουν κυρίως στην Μπουργιατία, τη Καλμικία και τη Τιβά.
Ποσοστά των Βουδιστών σε περιοχές της Ρωσίας με μεγάλους πληθυσμούς Βουδιστών
Το 2012, ο Βουδισμός ήταν η θρησκεία του 62% των κατοίκων της δημοκρατίας των Τιβά. Το ίδιο έτος το 38% των κατοίκων της Καλμίκιας και το 20% των κατοίκων της Μπουργιατίας ήταν βουδιστές. Ένα 6% του κατοίκου τουκράι Υπερβαϊκάλης ήταν βουδιστές, κυρίως Μπουργιάτες. Στην Περιφέρεια Τομσκ και τη Γιακουτία τα ποσοστά των Βουδιστών βρίσκονται εντός του εύρους του 0.5-0.9%. Ευάριθμες βουδιστικές κοινότητες (με μερίδιο ως προς το συνολικό πληθυσμό εντός του εύρους του 0.1%-0.5%) εντοπίζονται και σε άλλα ομοσπονδιακά υποκείμενα: περιφέρεια Σαχαλίνης, κράι Χαμπάροφσκ, περιφέρεια Αμούρ, περιφέρεια Ιρκούτσκ, δημοκρατία των Αλτάι, δημοκρατία της Χακασίας, περιφέρεια Νοβοσιμπίρσκ, περιφέρεια Τομσκ, περιφέρεια Τιουμέν, περιφέρεια Αρινμπούρκ, περιφέρεια Αρχάγγελσκ, περιφέρεια Μούρμανσκ, Μόσχα (πόλη ομοσπονδιακής σημασίας με καθεστώς που ισοδυναμεί με αυτό του ομοσπονδιακού υποκειμένου) περιφέρεια Μόσχας, Αγία Πετρούπολη (πόλη ομοσπονδιακής σημασίας με καθεστώς που ισοδυναμεί με αυτό του ομοσπονδιακού υποκειμένου) και περιφέρεια Λένινγκραντ, περιφέρεια Καλίνινγκραντ. Στη Μόσχα, την Αγία Πετρούπολη, τη Σαμάρα και άλλες πόλεις, τα μερίδια των Βουδιστών ως προς τον συνολικό πληθυσμό φτάνουν συχνά μέχρι και το 1%.
Παραπομπές
Βουδισμός ανά χώρα
Βουδισμός στην Ευρώπη
Θρησκεία στη Ρωσία
|
790475
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%9F%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82%202022
|
Προεδρικές εκλογές Νότιας Οσετίας 2022
|
Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στο αμφισβητούμενο έδαφος της Νότιας Οσετίας στις 10 Απριλίου 2022. Καθώς κανένας από τους υποψηφίους για την προεδρία δεν συγκέντρωσε τουλάχιστον το 50% των ψήφων, διεξήχθη δεύτερος γύρος στις 8 Μαΐου 2022, μεταξύ των δύο κορυφαίων υποψηφίων, του Άλαν Γκαγκλόγιεφ και του απερχόμενου προέδρου Ανατόλι Μπιμπίλοφ.
Πριν τη διεξαγωγή του δεύτερο γύρου, ο Γκαγκλόγιεφ έλαβε εγκρίσεις από τους τρεις υποψηφίους που αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο, τους Αλεξάντρ Πλίγιεφ, Γκαρί Μουλντάροφ και Ντμίτρι Τασόγιεφ, που κατευθύνονται στον δεύτερο γύρο εναντίον του νυν προέδρου Ανατόλι Μπιμπίλοφ. Ο Γκαγκλόγιεφ κέρδισε με 56,1% των ψήφων, ενώ ο Μπιμπίλοφ παραδέχθηκε την ήττα το βράδυ των εκλογών.
Εκλογικό σύστημα
Οι εκλογές διεξάγονται με το σύστημα των δύο γύρων. Ένας υποψήφιος θα ανακηρύσσεται νικητής εάν λάβει πάνω από το 50% των ψήφων στον πρώτο γύρο. Καθώς κανένας υποψήφιος δεν πέρασε το όριο του 50%, θα διεξαχθεί δεύτερος γύρος. Ο Πρόεδρος εκλέγεται για πέντε χρόνια με δυνατότητα μίας συνεχούς επανεκλογής.
Σύμφωνα με το σύνταγμα, πρόεδρος της Νότιας Οσετίας μπορεί να εκλεγεί πολίτης της Νότιας Οσετίας, ηλικίας όχι μικρότερης των 35 ετών, που γνωρίζει άπταιστα τις κρατικές γλώσσες ( οσετικά και ρωσικά) και διαμένει μόνιμα στη Νότια Οσετία τα τελευταία 10 χρόνια.
Αποτελέσματα
Στις προεδρικές εκλογές της Νότιας Οσετίας του 2022 έλαβαν μέρος συνολικά πέντε υποψήφιοι: οι Άλαν Γκαγκλόγιεφ, Ανατόλι Μπιμπίλοφ, Αλεξάντρ Πλίγιεφ, Γκάρι Μουλντάροφ και Ντμίτρι Τασόγιεφ. Στον πρώτος γύρο αποκλείστηκαν τρεις και δύο υποψήφιοι πέρασαν στον πρώτο γύρο για να πάει στον δεύτερο γύρο των εκλογών στη Νότια Οσετία. Οι δύο υποψήφιοι ήταν ο Άλαν Γκαγκλόγιεφ και ο Ανατόλι Μπιμπίλοφ. Έπειτα από τον δεύτερο γύρο των εκλογών τα μέσα ενημέρωσης ανακοίνωσαν ότι νικητής ήταν ο Γκαγκλόγιεφ κέρδισε 56,08 τοις εκατό των ψήφων και ο Ανατόλι Μπιμπίλοφ έχασε την δεύτερη θητεία συγκεντρώνοντας ποσοστό 40,90 τοις εκατό.
Διεθνείς αντιδράσεις
– Το έθνος του Νότιου Καυκάσου συνεχίζει να "στηρίζει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας και δεν αναγνωρίζει τις αποκαλούμενες προεδρικές εκλογές στην περιοχή Τσχινβάλι της Γεωργίας". Το υπουργείο Εξωτερικών "θεωρεί σπουδαίο να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για μια ειρηνική λύση στο θέμα του Tskhinvali σύμφωνα με τα πρότυπα και τις αρχές του διεθνούς δικαίου."
– Το υπουργείο Εξωτερικών της Τσεχικής Δημοκρατίας δεν αναγνωρίζει τις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Νότια Οσετία στις 10 Απριλίου.
– Η γερμανική κυβέρνηση ανακηρύσσει την στήριξή της προς τη Γεωργία και θεωρεί ότι οι εκλογές και το αποτέλεσμά τους ήταν παράνομα.
– Το υπουργείο Εξωτερικών και Ευρωπαϊκής Ένταξης της Μολδαβίας εξέφρασε ότι θα αναγνωρίσει τις εκλογές στην Νότια Οσετία και ότι σταθερά υποστήριξη την γεωργιανή εδαφική ακεραιότητα.
– Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρουμανίας διακήρυξε ότι θεωρεί τις εκλογές στην Νότια Οσετία παράνομες και ότι στηρίζει μια ειρηνική επίλυση των συνεχών συγκρούσεων στη Γεωργία που σέβεται τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα.
Παραπομπές
2022
Νοτια Οσετια
|
740102
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%28%CE%A0%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%29
|
Περί αιωνιότητας και χρόνου (Πλωτίνος)
|
Η πραγματεία Περί αιωνιότητας και χρόνου (αρχαιοελληνικά: Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου) του Πλωτίνου, ενταγμένη στις Εννεάδες με αρίθμηση ΙΙΙ 7 (45), είναι ένα θεμελιώδες κείμενο αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, που άνοιξε τον δρόμο τόσο στην αντίστοιχη μελέτη του Αυγουστίνου (Εξομολογήσεις, βιβλίο 11) όσο και στις κατοπινές προσπάθειες διερεύνησης της έννοιας «χρόνος» (π.χ. του Immanuel Kant, του Henri Bergson και του Martin Heidegger).
Βασικοί φιλόσοφοι, τους οποίους λαμβάνει υπόψη του ο Πλωτίνος, είναι ο Πλάτων (Τίμαιος 37b-e), ο Αριστοτέλης (Φυσικά Δ 10-14), οι Στωικοί και ο Επίκουρος. Ο Πλωτίνος τους σχολιάζει κριτικά και καταλήγει σε μια πρωτότυπη και ριζοσπαστική σύλληψη του θέματος.
Δομή
Η πλωτινική πραγματεία αποτελείται από 13 Κεφάλαια.
Αφού στο Κεφάλαιο 1 διακρίνει τις δύο έννοιες λέγοντας ότι η αιωνιότητα είναι μια άφθαρτη και άχρονη πραγματικότητα, ενώ ο χρόνος ανήκει στη σφαίρα του γίγνεσθαι και του αισθητού σύμπαντος, ο Πλωτίνος δικαιολογεί την απόφασή του να ξεκινήσει από την αιωνιότητα, στα Κεφάλαια 2-6, για να επεξεργαστεί στη συνέχεια τον χρόνο, στα Κεφάλαια 7-13.
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 1:
Από πού θα ξεκινήσει και προς τα πού θα πορευτεί η έρευνα
Η αιωνιότητα και ο χρόνος ανήκουν σε διαφορετικές περιοχές και δεν πρέπει να τις συγχέουμε ή να τις προσπερνάμε επιπόλαια. Η αιωνιότητα είναι κάτι άφθαρτο και άχρονο, ενώ ο χρόνος αφορά τις μεταβολές και τα αισθητά.
Η μέθοδός μας: Θα στραφούμε προς όσους μελέτησαν αυτές τις έννοιες και θα εξετάσουμε τι σωστό έχει ειπωθεί γι’ αυτές. Θα ξεκινήσουμε όμως από το πρότυπο που είναι η αιωνιότητα, για να συνεχίσουμε με την εικόνα της που είναι ο χρόνος. Αυτή η επιλογή στηρίζεται στην Πλατωνική πεποίθηση ότι η αιωνιότητα προηγείται του χρόνου.
Κεφάλαιο 2:
Η αιωνιότητα ανήκει στα νοητά αλλά και στο Ένα
Η αιωνιότητα ανήκει στα νοητά (= ιδεατά) όντα αλλά δεν ταυτίζεται με αυτά. Διαφέρει κατά το ότι ενώ αυτά είναι εντελώς ακίνητα, η αιωνιότητα συμπεριλαμβάνει κίνηση: μέσα της υπάρχει πυρετώδης ενέργεια και ζωντάνια. Αφετέρου η αιωνιότητα παραμένει στο Ένα (Πλάτωνος: Τίμαιος 37d), άρα συμμετέχει στην ακινησία, χωρίς να ταυτίζεται με αυτήν.
Κεφάλαιο 3:
Η αιωνιότητα είναι ενότητα πολλών ως ζωή που κατέχει όλο το παρόν. Πρώτος ορισμός.
Ενώ η αιωνιότητα είναι μία, συμπεριλαμβάνει πολλά και μάλιστα τις πέντε γενικότατες έννοιες που ανακάλυψε ο Πλάτων: το Είναι, την κίνηση, την ακινησία, την ταυτότητα και την ετερότητα.
Έτσι συγκροτούνται όσα συναποτελούν την αιωνιότητα: α) η ζωντάνια, β) η μόνιμη παραμονή εντός της ταυτότητας, και γ) η κατοχή ολόκληρου του παρόντος.
Δεν υπάρχει κάτι αιώνιο που θα γίνει ύστερα (στη διάσταση του μέλλοντος) και που δεν είναι ήδη. Ούτε υπήρξε (στη διάσταση του παρελθόντος) κάτι αιώνιο που δεν είναι τώρα. Η αιωνιότητα συνεπώς ούτε ήταν ούτε θα είναι, αλλά μόνο είναι.
Ένας πρώτος ορισμός έχει ως εξής (στ. 36-38): «Αιωνιότητα είναι η ζωή που πραγματώνεται περί τα όντα μέσα στο Είναι, η οποία είναι συνάμα ολόκληρη και πλήρης κι εντελώς αδιαίρετη-αδιάστατη» (= ἡ περὶ τὸ ὂν ἐν τῷ εἶναι ζωὴ ὁμοῦ πᾶσα καὶ πλήρης ἀδιάστατος πανταχῇ).
Κεφάλαιο 4:
Η σχέση της αιωνιότητας προς τον νοητό κόσμο
Η αιωνιότητα είναι ουσιώδες γνώρισμα του νοητού κόσμου και όχι συμπτωματικό: προέρχεται από τον νοητό κόσμο και συμπίπτει με αυτόν. Συνυπάρχει με το ωραίο και την αλήθεια.
Μέσα στον νοητό κόσμο η αιωνιότητα είναι μια πραγματική ολότητα, με το νόημα ότι δεν της λείπει τίποτα και δεν είναι ένα άθροισμα από πολλά. Ούτε μπορεί να προστεθεί κάτι σ’ αυτήν ούτε ν’ αφαιρεθεί από αυτήν.
Αν από όσα γεννιούνται αφαιρέσεις το «θα γίνουν και θα είναι», αυτά παύουν να είναι, διότι τα γεννώμενα δεν έχουν το Είναι σύμφυτο και χρειάζονται να γεννηθούν, να έχουν γεννηθεί και να υπάρχουν αργότερα.
Αντίθετα η αιωνιότητα είναι ήδη εξαρχής το όλον και έχει τη ζωή σε πληρότητα και τελειότητα. Όσα περιλαμβάνει, έχουν υπάρξει εξαρχής και δεν μπορούν να μην έχουν υπάρξει. Η λέξη «αἰὼν» προέρχεται δα από το «ἀεὶ ὢν» = αυτός που είναι πάντα.
Κεφάλαιο 5:
Η σχέση της αιωνιότητας προς τη ζωή
Για να κατανοηθεί το πώς είναι η αιωνιότητα ως αιώνια ζωή, πρέπει να βιωθεί ενορατικά ως κάτι που ζει χωρίς να προστίθεται σ’ αυτό κάτι. Δεν αρκεί λοιπόν να δει κάποιος μόνο για μια στιγμή την αιωνιότητα, αλλά χρειάζεται να παραμείνει αιώνια όμοιος με αυτήν, αμετακίνητος και μη προσλαμβάνοντας (στ. 14-15: οὐ προσλαβὸν οὐδὲ προσλαμβάνον ἢ προσληψόμενον).
Έτσι είναι ο Θεός. Πρόκειται λοιπόν για μια θεϊκή ζωή και ύπαρξη που προκύπτει αφ’ εαυτής και εντός εαυτής, ένας Θεός που φανερώνεται και καθιστά τον εαυτό του προφανή. Επιπλέον αυτή η ζωή έχει μια απέραντη δύναμη, διότι δεν της λείπει τίποτα και δεν χάνει τίποτα από όσα είναι ήδη.
Να λοιπόν ένας ακόμα ορισμός της αιωνιότητας: Η αιωνιότητα είναι «απέραντη ζωή όντας ήδη ολόκληρη, και δεν καταναλώνει τίποτα από τον εαυτό της, μιας και τίποτα από μέσα της δεν έχει παρέλθει ούτε μέλλει να έλθει» (στ. 26-27: ζωὴ ἄπειρος ἤδη τῷ πᾶσαν εἶναι καὶ μηδὲν ἀναλίσκειν αὐτῆς τῷ μὴ παρεληλυθέναι μηδ’ αὖ μέλλειν).
Κεφάλαιο 6:
Η σχέση της αιωνιότητας προς το Ένα
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η αιωνιότητα «μένει μέσα στο Ένα» (Τίμαιος 37d). Αυτό σημαίνει ότι το περιβάλλει σαν ένας κύκλος που προέρχεται από αυτό και πηγαίνει προς αυτό· δεν βγαίνει από αυτό, αλλά μένει κοντά του και μέσα του ζώντας σύμφωνα με αυτό.
Παραμένοντας λοιπόν ως αυτή τούτη και καθώς αυτή είναι, και η ίδια η παραμονή, που είναι ἐνέργεια ζωῆς προσηλωμένη στο Ένα και μέσα στο Ένα, μη παραποιώντας ούτε το είναι ούτε το ζην – αυτό είναι η αιωνιότητα (στ. 9-12).
Δεν είναι πρώτα έτσι και ύστερα αλλιώς, ούτε μπορεί να διασπάται, να προεκτείνεται, να προχωρεί ή να επεκτείνεται από ένα πριν σε ένα μετά.
Η αιωνιότητα απλώς «είναι» και αυτό το ρήμα εκφράζει πλήρως την ουσία της· προσθέτουμε όμως το «πάντοτε», για να ξέρουμε το πώς είναι· θα μπορούσαμε επίσης να πούμε: ἀληθῶς είναι.
Η ύπαρξή της δεν εξαρτάται από κάποιο ποσοτικό μέγεθος, διότι προηγείται κάθε ποσοτικού μεγέθους. Δεν εκτείνεται χρονικά-ποσοτικά επ’ άπειρο ούτε διαιρείται επ’ άπειρο. Ο νοητός κόσμος δεν έχει ούτε κάποιο χρονικό ξεκίνημα ούτε κάποια άλλη αιτία της ύπαρξής του.
Κεφάλαιο 7:
Η μετάβαση από την αιωνιότητα στον χρόνο είναι μια κάθοδος από τη σφαίρα του νου στη σφαίρα της ψυχής. Οι αρχαίες αντιλήψεις περί χρόνου συνοψίζονται σε τρεις.
Όσα είπαμε για την αιωνιότητα δηλώνουν ότι έχουμε κάποια εμπειρία της, μολονότι ζούμε μέσα στον χρόνο.
Για ν’ ασχοληθούμε τώρα με τον χρόνο, οφείλουμε να κατεβούμε από τον νοητό κόσμο της αιωνιότητας, όχι όμως εντελώς, αλλά έως εκεί όπου βρίσκεται ο χρόνος: στη σφαίρα της ψυχής.
Οι αρχαίες θεωρίες για τον χρόνο είναι τριών ειδών: α) ο χρόνος είναι κίνηση, β) ο χρόνος είναι κάτι κινητό, γ) ο χρόνος ανήκει στην κίνηση [π.χ. ως μέτρο της].
Όσον αφορά το α΄: Άλλοι εννοούν κάθε κίνηση και άλλοι την κίνηση του σύμπαντος. Όσον αφορά το β΄: Ταυτίζουν τον χρόνο με την κίνηση του σύμπαντος. Όσον αφορά το γ΄: Άλλοι εννοούν ως χρόνο το διάστημα μιας κίνησης, άλλοι το μέτρο της και άλλοι ένα παρακολούθημά της.
Κεφάλαιο 8:
Αναίρεση των αρχαίων αντιλήψεων περί χρόνου
Ο Πλωτίνος αντικρούει εδώ και τις τρεις παραδοσιακές θεωρίες περί χρόνου:
Α) Ο χρόνος δεν είναι κίνηση, διότι κάθε κίνηση είναι μέσα στον χρόνο, και αν κάποια κίνηση δεν είναι μέσα του, απέχει από αυτόν. Άλλωστε μια κίνηση μπορεί να διακοπεί, όχι όμως και ο χρόνος. Ακόμα και αν ως χρόνος νοείται η περιφορά του του ουρανού που είναι αδιάκοπη, αυτή η περιφορά διεξάγεται σε χρόνο διαφορετικό από τον απαιτούμενο (δηλ. άλλοτε ταχύτερα και άλλοτε βραδύτερα).
Β) Ο χρόνος δεν είναι ούτε κάτι κινητό (όπως υπέθεσαν όσοι ταύτισαν τον χρόνο με το κινούμενο σύμπαν). Διότι αφού αποκλείσαμε τη δυνατότητα να είναι χρόνος η κίνηση της ουράνιας σφαίρας, αποκλείστηκε και η εικασία ότι είναι η ίδια η ουράνια σφαίρα.
Γ) Ο χρόνος δεν ανήκει στην κίνηση, αν με αυτή την έκφραση εννοούμε (όπως οι Στωικοί) ότι ο χρόνος είναι το διάστημα που διανύει κάθε κίνηση. Αφενός διότι όλες οι κινήσεις δεν διανύουν το ίδιο διάστημα: π.χ. οι κατά τόπον κινήσεις είναι άλλοτε βραδύτερες και άλλοτε ταχύτερες. Υπάρχουν λοιπόν πάρα πολλά διαστήματα, ενώ ο χρόνος είναι ένας. Ούτε επιτρέπεται να συγχέουμε τον χρόνο με τον χώρο που διανύεται κάθε φορά ή με το υλικό σώμα που υπό-κείτεται μετατοπιζόμενο ή αυξανόμενο ή μειωνόμενο. Ακόμα λιγότερο επιτρέπεται να συγχέουμε τον χρόνο με τη διάρκεια κάθε κίνησης, αφού η διάρκεια είναι μέσα στον χρόνο χωρίς να ταυτίζεται με αυτόν. Και προπάντων αυτό φανερώνεται στην περίπτωση της ακινησίας (ἠρεμίας), οπότε μοιάζει σαν να μην κυλά πια ο χρόνος. Τι είναι λοιπόν η διάρκεια;
Κεφάλαιο 9:
Αναίρεση της Αριστοτελικής αντίληψης περί χρόνου
Ο Πλωτίνος αναλαμβάνει τώρα να αντικρούσει την Αριστοτελική πεποίθηση ότι ο χρόνος είναι αριθμός κινήσεως όσον αφορά το πριν και το μετά (Φυσικά 219b 1-2).
Μια πρώτη κριτική παρατήρηση αφορά τον «αριθμό». Είναι πιο σωστό να μιλάμε για μέτρο της κίνησης, αφού παραδεχόμαστε ότι η κίνηση είναι συνεχής και το μέτρο υπηρετεί τη συνοχή της χρονικής διαδρομής από το πριν στο μετά, ενώ ο αριθμός φαίνεται να την διακόπτει.
Αλλά μπορούμε καν να μετράμε εξίσου εύλογα την ανώμαλη και άτακτη κίνηση όσο και την ομαλή, εξίσου εύλογα τη γρήγορη κίνηση όσο και την αργή; Μήπως μιλώντας για «δέκα ώρες» έχουμε το ίδιο μέτρο και για μια δεκάδα από βόδια ή άλογα; Αν λέμε ότι ο χρόνος είναι μέτρο, τότε αναφερόμαστε σε κάποιες μετρούμενες κινήσεις, αλλά δεν λέμε τι είναι ο ίδιος ο χρόνος.
Αν ο χρόνος ήταν αριθμός, δεν θα διέφερε από έναν οποιονδήποτε άλλο αφηρημένο αριθμό, π.χ. το δέκα. Και αν ήταν μέτρο κάθε κίνησης, θα ήταν κάτι εξωτερικό και χωριστό από τη μετρούμενη κίνηση.
Αν δεν είναι η κίνηση ομαλή και ενιαία, δεν μπορεί ο χρόνος να αποτελεί μέτρο της. Και είναι άξιο απορίας, πώς μπορεί να μετρήσει ένας αφηρημένος αριθμός.
Άλλο λοιπόν είναι ο χρόνος και άλλο ο «τόσος χρόνος».
Αλλά και η σχέση του Αριστοτελικού χρόνου προς τα «πριν» και «μετά» είναι προβληματική, διότι άλλος είναι ο χρόνος που λήγει στο «τώρα» και άλλος εκείνος που αρχίζει από το «τώρα». Και γιατί δεν υπάρχει χρόνος ήδη στα «πριν» και «μετά» παρά μόνο αν υπάρξει αριθμός; Μήπως δεν υπάρχουν τα μεγέθη άσχετα από το αν κάποιος τα μετρά ή όχι;
Και γιατί να μην προϋπάρχει ο χρόνος της ψυχής που τον μετρά; Έστω και αν κάποια ατομική ψυχή μετρά, αυτό δεν σχετίζεται με την ίδια την έννοια του χρόνου.
Με αυτή την κριτική ο Πλωτίνος υπερβαίνει την έννοια μιας ατομικής και έγχρονης ψυχής ως αριθμούσας και οδηγείται στην ψυχή του κόσμου (= κοσμική ψυχή· ο Πλωτίνος στηρίζεται στην αρχαιοελληνική πεποίθηση ότι ακόμα και τα αστέρια είναι έμψυχα) που είναι ανώτερη και δεν χρειάζεται καν να μετρά.
Κεφάλαιο 10:
Αναίρεση της Επικούρειας αντίληψης περί χρόνου
Ο Πλωτίνος αντικρούει τώρα τη θεωρία περί χρόνου του Επίκουρου, έτσι όπως αυτή διατυπώθηκε στην «Επιστολή προς Ηρόδοτον», §§ 72-73.
Ο Επίκουρος αντιλαμβάνεται τον χρόνο ως ένα «σύμπτωμα» ή «παρακολούθημα» των κινήσεων και μεταβολών. Το διασυνδέει με τις ημέρες, τις νύχτες και τις υποδιαιρέσεις τους, με τα συναισθήματά μας και την απουσία συναισθημάτων, με τις κινήσεις και τις ακινησίες. Ο χρόνος γίνεται για τον Επίκουρο ένα εμπειρικό και συμπτωματικό γεγονός χωρίς καμιά νοητική ή λογική λειτουργία.
Ο Πλωτίνος επικρίνει αυτή την αντίληψη επισημαίνοντας την ασάφειά της: Δεν μας εξηγεί τι είναι αυτό το παρακολούθημα, ούτε αν είναι κάτι μεταγενέστερο, σύγχρονο ή προγενέστερο των κινήσεων. Αλλά όπως και αν το εννοεί ο ηδονιστής φιλόσοφος, ως ένα σύμπτωμα είναι κάτι μέσα στον χρόνο και όχι ο ίδιος ο χρόνος.
Εμείς πάντως αναζητούμε –λέει τελικά ο Πλωτίνος– όχι τι δεν είναι ο χρόνος, αλλά τι είναι.
Κεφάλαιο 11:
Η Πλωτινική θεωρία περί χρόνου
Εδώ ο Πλωτίνος καταθέτει τη δική του αντίληψη περί χρόνου, η οποία είναι κατά ένα μέρος επηρεασμένη από τον Πλάτωνα αλλά περιέχει και αξιοπρόσεχτη πρωτοτυπία. Όπως ο Πλάτων αφηγείται ένα μύθο για τη δημιουργία του χρόνου, φτιάχνει και ο Πλωτίνος έναν αντίστοιχο μύθο:
Αρχικά, προτού υπάρξει το «πριν» και το «μετά», ο χρόνος αναπαυόταν μέσα στο Ένα της αιωνιότητας. Τότε υπήρχε μόνο το αιώνιο παρόν. Αλλά μια «πολυπράγμων» δύναμη, η κοσμική ψυχή, θέλησε να αποκτήσει περισσότερη εξουσία από όση διέθετε, ανακινήθηκε, και μαζί της κινήθηκε ο χρόνος από το «πριν» στο «μετά», από την ταυτότητα στην ετερότητα. Έτσι ο χρόνος «ξέπεσε» από την περιοχή της νόησης και εισήλθε στον αισθητό κόσμο, τον οποίο έπλασε η κοσμική ψυχή, αφού πρώτα η ίδια «χρονώθηκε» (στ. 29-30: ἑαυτὴν ἐχρόνωσεν).
Έκτοτε ο χρόνος κινείται μέσα στην κοσμική ψυχή, και καθώς αυτή δημιουργεί τη διαδοχή από τη μία ενέργεια στην άλλη, γίνεται και η ζωή διαρκώς άλλη.
Βάσει τούτων συγκροτείται ο ορισμός του χρόνου: πρόκειται για «ζωή της ψυχής, που διεξάγεται μέσα σε μια κίνηση μεταβατική από έναν τρόπο ύπαρξης σε έναν άλλο» (στ. 43-45: ψυχῆς ἐν κινήσει μεταβατικῇ ἐξ ἄλλου εἰς ἄλλον βίον ζωὴν εἶναι).
Υπάρχει λοιπόν μια άλλη ζωή, ομώνυμη με τη ζωή της αιωνιότητας, που είναι η ζωή της ψυχής· αυτή χαρακτηρίζεται από το ότι συνεχώς διαφοροποιείται μεταβαίνοντας από μια ενέργεια σε μιαν άλλη. Έτσι συγκροτείται μια ολότητα των μερών που δεν είναι ταυτόχρονη, αλλά προχωρεί πάντοτε προς το μέλλον (στ. 55-56).
Δεν πρέπει συνεπώς να εκλαμβάνουμε τον χρόνο σαν κάτι που βρίσκεται έξω από την ψυχή, γιατί αυτός ενυπάρχει μέσα της και συνυπάρχει μαζί της, όπως η αιωνιότητα μέσα στον νοητό κόσμο.
Κεφάλαιο 12:
Η δικαίωση και τα επακόλουθα της Πλωτινικής θεωρίας περί χρόνου
Εδώ γίνεται η προσπάθεια να δικαιωθεί η θεωρία περί χρόνου που αναπτύχθηκε στο προηγούμενο Κεφάλαιο. Ο Πλωτίνος διατυπώνει την εικασία, ότι η κοσμική ψυχή εγκαταλείπει τις συνεχείς ενέργειές της κι επιστρέφει στον Νου και στην αιωνιότητά του. Τι θα επακολουθούσε; Θα έπαυε να υπάρχει το «πριν» και το «μετά», άρα θα εξαφανιζόταν το παρελθόν, το μέλλον και ο ίδιος ο χρόνος.
Έτσι συμπεραίνεται ότι ο χρόνος πράγματι ξεκίνησε, αφ’ ότου η κοσμική ψυχή άρχισε να κινείται προς τα αισθητά και τότε γέννησε τον χρόνο μαζί με τον αισθητό κόσμο.
Επειδή ούτε η ψυχή ούτε οι άνθρωποι μπορούσαν αρχικά να μετράνε τον χρόνο, ο θεϊκός Δημιουργός –κατά τον Πλάτωνα– έπλασε τα άστρα [π.χ. τον ήλιο και τη σελήνη] κι έφτιαξε την ημέρα και τη νύχτα, και χάρη σ’ αυτά οι άνθρωποι άρχισαν να μετρούν τον χρόνο παίρνοντας ως σταθερό διάστημα την απόσταση από τη μία ανατολή έως την άλλη.
Ο ίδιος ο χρόνος δεν είναι λοιπόν μέτρο, αλλά το σταθερό διάστημα «συνέβη» να χρησιμοποιηθεί ως μέτρο του χρόνου. Διότι ο χρόνος είναι μόνο κατά συμβεβηκός μέτρο των κινήσεων και όχι κατ’ ουσίαν. Η περιφορά των άστρων δεν γεννά τον χρόνο αλλά μόνο τον καθιστά φανερό. Ως μετρούμενος ο χρόνος είναι μόνο κατά συμβεβηκός (στ. 55), ενώ για να υπάρξει δεν χρειάζεται να τον μετράμε.
Έτσι ο Πλωτίνος κατοχυρώνει την πεποίθησή του ότι ο χρόνος είναι ποιότητα, ζωή, και όχι ποσότητα (ωρών ή ημερών ή ετών).
Κεφάλαιο 13:
Αντιπαράθεση με τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, για να καταφανεί ότι ο χρόνος είναι η ζωή της ψυχής
Ο Πλωτίνος αντιπαραθέτει τη θεωρία του αρχικά προς τον Αριστοτελικό χρόνο ως αριθμό κινήσεως. Ουσιαστικά ο χρόνος δεν παρακολουθεί την κίνηση σαν αριθμός, διότι πρώτα είναι αυτός που είναι κι έπειτα αριθμεί· κι επειδή η κίνηση είναι στους ανθρώπους πιο εύκολα αντιληπτή από την ακινησία, συμβαίνει να του την αποδίδουμε. Εσφαλμένα λοιπόν ειπώθηκε ότι ο χρόνος είναι μέτρο της κίνησης, αντί να ειπωθεί ότι μετριέται κατά συμβεβηκός χάρη στην κίνηση, και να προστεθεί τι είναι κατ’ ουσίαν αυτό που μετριέται.
Αντίθετα ο Πλάτων ασχολήθηκε με την ουσία του χρόνου, όταν διαβεβαίωνε ότι ο χρόνος γεννήθηκε μαζί με τον ουρανό κατά το πρότυπο της αιωνιότητας. Με αυτό υποδήλωσε ότι εάν η ψυχή (που χρονώθηκε κι έφτιαξε τον χρόνο για να ζει μέσα του) επέστρεφε στην αιωνιότητα απ’ όπου ξέπεσε, ο χρόνος μέσα στη διαφοροποίησή του σε «πριν» και «μετά» θα εξαφανιζόταν. Οι κινήσεις του χρόνου είναι κινήσεις της ζωντανής ψυχής, η οποία πάντα θα νοσταλγεί τη ζωή μέσα στην αιωνιότητα.
Το ότι ο χρόνος βρίσκεται παντού, εξηγείται από το ότι η κοσμική ψυχή δεν λείπει από κανένα μέρος του κόσμου, όπως και η ατομική ψυχή δεν λείπει από κανένα μέρος του σώματός μας.
Ο Πλωτίνος ολοκληρώνει την πραγματεία του συσχετίζοντας την κοσμική με την ατομική ψυχή. Διαπιστώνει ότι σε όλες τις εξωτερικές κι εσωτερικές κινήσεις μια ψυχή είναι η κινητήρια δύναμη. Υπάρχει συνεπώς κι ένας εσωτερικός χρόνος (στ. 66: ἐν ἡμῖν χρόνος), και μάλιστα ομοιόμορφος με κάθε άλλον.
Βιβλιογραφία
Κωστόπουλος, Βασίλης: "Πλωτίνου, Εννεάδα ΙΙΙ, 7: Περί αιώνος και χρόνου. Ο χρόνος ως ενέργεια της ζωής". Θρησκειολογία - Ιερά/Βέβηλα 6-7 (2005), 59-66.
Μπαδογιαννάκις, Γιάννης: Χρόνος. Οδοιπορικό χωρίς τέλος. Εκδόσεις Πορεία, Αθήνα 2000 (σελ. 96-99: περί Πλωτίνου). ISBN 960-7043-48-0
Περδικούρη, Ελένη: «Χρόνος και αιωνιότητα στον Πλωτίνο». Διαδικτυακά μαθήματα.
Πλωτίνος: Περί αιωνιότητος και χρόνου, ΙΙΙ 7 (45). Μετάφραση Στέλιος Ράμφος. Ερουρέμ 4 (1996), 8-43.
Πλωτίνος: Περί αιώνος και χρόνου. Ερμηνευτική απόδοση Γιάννης Σταματέλλος. Εκδόσεις Γεωργιάδης, Αθήνα 1999.
Πλωτίνος: Εννεάς τρίτη. Επιμέλεια - Μετάφραση Παύλος Καλλιγάς. Εκδόσεις Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα 2004 (2η έκδοση, 2010).
Ράμφος, Στέλιος: Η αιωνιότητα και ο χρόνος. Πλωτίνου, ΙΙΙ 7 (45). Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2019, ISBN 978-960-615-237-5
Flasch, Kurt (= Φλας, Κουρτ): «Πλωτίνος και Αυγουστίνος περί χρόνου». Μετάφραση Πέτρος και Δημήτρης Σταθάκος. Ερουρέμ 4 (1996), 73-100.
Jonas, Hans (= Γιώνας, Χανς): «Πλωτίνου περί αιωνιότητος και χρόνου (Ενν. ΙΙΙ 7)». Μετάφραση Ευαγγελία Α. Βαρέλλα. Ερουρέμ 4 (1996), 45-71.
Παραπομπές
Βιβλία φιλοσοφίας
Νεοπλατωνισμός
Χρόνος
Φιλοσοφία ανά θέμα
|
37834
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%28%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Ηλίας Ηλιάδης (αθλητής)
|
Ο Ηλίας Ηλιάδης (γενν: 10 Νοεμβρίου 1986 ως Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί) είναι Έλληνας ολυμπιονίκης, παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης του τζούντο. Σήμερα εργάζεται ως ομοσπονδιακός προπονητής στην εθνική ομάδα τζούντο του Ουζμπεκιστάν.
Θεωρείται ο καλύτερος Έλληνας τζουντόκα όλων των εποχών με 13 μετάλλια (8 χρυσά, 2 ασημένια, 3 χάλκινα) σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Κύπελλα, Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και Μεσογειακούς Αγώνες.
Βιογραφία
Γεννήθηκε ως Τζαρτζίλ Ζβιαντουαρί στην Αχμέτα της Γεωργίας στις 10 Νοεμβρίου 1986. Ξάδελφός του είναι ο Ζουράμπ Ζβιανταουρί, "χρυσός" Ολυμπιονίκης της Αθήνας, στην κατηγορία των 90 κιλών. Το 2000, υιοθετήθηκε από τον ομοσπονδιακό προπονητή του τζούντο, Νίκο Ηλιάδη. Η οικογένεια Ηλιάδη, μικρασιατικής καταγωγής παλινοστούντες από τη Γεωργία, είχε εγκατασταθεί αρχικά στον Πελαργό και, το 1995, στο Αμύνταιο. Ο Νίκος Ηλιάδης, αργότερα ομοσπονδιακός προπονητής της ελληνικής εθνικής ομάδας τζούντο ίδρυσε την ίδια χρονιά, μαζί με τον αδελφό του Μεραμπί, τον αθλητικό σύλλογο «Φίλιππος» στον οποίο γράφτηκε και ο Ηλίας Ηλιάδης.
Από το 2005 είναι παντρεμένος με την πρώην τενίστρια Ναταλία Γρηγοριάδη και έχουν δύο παιδιά: την Μαρία (γενν. 2005) και τον Ηρακλή (γενν. 2011).
Καριέρα ως αθλητής
2004 - 2005
Αγωνίστηκε στα 81 κιλά και πέτυχε μεγάλη νίκη στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, στον τελικό, με ιπόν επί του Ουκρανού Ρόμαν Γκόντιουκ. Τον ίδιο χρόνο (Μάιος 2004) είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βουκουρέστι, στα 81 κιλά.
Στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αλμερίας του 2005 κατέκτησε (1 Ιουλίου 2005) το χρυσό μετάλλιο. Ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής και αναδείχθηκε πρώτος στην κατηγορία -90κ., νικώντας με ιππόν τον Αιγύπτιο Μπεσμπάχ στον τελικό. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2005, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία των -90κ. του παγκοσμίου πρωταθλήματος τζούντο, στο Κάιρο. Ο τζουντόκα πέτυχε πέντε νίκες μέχρι τον τελικό,εκεί όπου κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Ιάπωνα «ασημένιο» Ολυμπιονίκη της Αθήνας, Χιρόσι Ιζούμι.
2006 - 2007
Το Μάρτιο του 2006 ο Ηλιάδης κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο Super Α τουρνουά τζούντο του Ρότερνταμ, πετυχαίνοντας τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Αργότερα πήρε το χάλκινο μετάλλιο στα -90κ. στο τουρνουά τζούντο της Λισαβόνας, τον Απρίλιο του 2006. Το Μάιο του 2006, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Τάμπερε, ο χρυσός ολυμπιονίκης της Αθήνας έφτασε μια ανάσα από τον τελικό της κατηγορίας των -90 κιλών, αλλά τελικά στάθηκε άτυχος κι έμεινε μακριά από τη διάκριση (9ος). Το Σεπτέμβριο του 2006, ο Ηλιάδης κατέκτησε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Στρατιωτικό Πρωτάθλημα στην Κροατία, στην κατηγορία των 90 κ., κερδίζοντας στον τελικό τον Ολλανδό τρις ολυμπιονίκη Μαρκ Χουιζίνγκα.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Super A, που διεξήχθη στο Παρίσι, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο της κατηγορίας των -90 κιλών στις 11 Φεβρουαρίου 2007. Επίσης, το 2007 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρώμης (Απρίλιος 2007) και το χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο Super A της Μόσχας στα 90 κιλά (Μάιος 2007). Στις 20 Μαΐου 2007 κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Βουκουρέστι και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς πήρε χρυσό στα 90 κιλά στο διεθνές τουρνουά "Ακρόπολις" στο Μετς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2007 ο Ηλιάδης κατέκτησε αργυρό μετάλλιο στα 90 κιλά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους πρώτευσε στο πανίσχυρο διεθνές τουρνουά Jigoro Kano Cup στο Τόκιο, στην τρίτη του συμμετοχή σε αυτήν τη διοργάνωση.
2008 - 2009
Ένα μήνα μετά την επιτυχία του στο Τόκιο, ο Ηλιάδης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο Κύπελλο στην Τιφλίδα, στις 27 Ιανουαρίου του 2008.
Στα τέλη Ιουνίου του 2008 στο διεθνές τουρνουά της Κωνσταντινούπολης, ο Ηλιάδης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα -90 κιλά.
Λίγο αργότερα, ορίστηκε σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Στην εν λόγω διοργάνωση, ο Ηλιάδης αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης, αφού ο Ολλανδός Χουϊζίνγκα τον νίκησε στον πρώτο γύρο και στη συνέχεια αποκλείστηκε κι ο ίδιος, με αποτέλεσμα ο Ηλιάδης να σταματήσει να αγωνίζεται και στα ρεπεσάζ, στις 13 Αυγούστου.
Τον Ιούνιο του 2009 στην κατηγορία των -90 κιλών κατέκτησε ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Τάλιν και τον ίδιο μήνα κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στην ίδια κατηγορία στους Μεσογειακούς Αγώνες στην Πεσκάρα.
Τον επόμενο χρόνο, ο αθλητής κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βιέννης, τον Απρίλιο του 2010, επικρατώντας του Αυστριακού Μαρκ Σινχόφερ με ιπόν προτού ολοκληρωθεί το πεντάλεπτο.
2010 - 2012
Στα τέλη Μαΐου 2010 ο Ηλιάδης κέρδισε χάλκινο μετάλλιο στα -90 κιλά στο παγκόσμιο κύπελλο του Σάο Πάολο νικώντας στον τελικό των ρεπεσάζ με ιπόν τον Σουηδό πρωταθλητή Ευρώπης του 2010, Μάρκους Νίμαν. Ακολούθησε ένα ακόμα χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο κύπελλο στη Μαδρίτη στα 90 κιλά, στις 6 Ιουνίου 2010.
Το Σεπτέμβριο του 2010 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα -90 κιλά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τζούντο που διεξήχθη στην Ιαπωνία, νικώντας με Ippon στον τελικό τον Ντάικι Νισιγιάμα. Το Νοέμβριο αναδείχτηκε από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία τζούντο (ΕJU) καλύτερος τζουντόκα της χρονιάς στην Ευρώπη με απόλυτη πλειοψηφία.
Τον Ιανουάριο του 2011 ο Ηλιάδης, ο οποίος την περίοδο εκείνη ήταν στην έκτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο τουρνουά Παγκόσμιο Μάστερς τζούντο στο Μπακού, καθώς ηττήθηκε από τον Αζέρο αντίπαλό του, Ελκχάν Μαμέντοφ με ιπόν και πήρε 240 βαθμούς. Τον Απρίλιο του 2011 ο Ηλιάδης επανέλαβε τον θρίαμβο του 2004 και κατέκτησε το 2ο χρυσό μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αυτή τη φορά στην Κωνσταντινούπολη όπου νίκησε τον Ρώσο Κιρίλ Ντενίσοφ με Yuko στο 4ο λεπτό και Waza-ari περίπου 30 δευτερόλεπτα πριν την ολοκλήρωση του τελικού.
Το 2011 επανέλαβε και τον θρίαμβό του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, κατακτώντας στις 26 Αυγούστου το χρυσό μετάλλιο.
Την 1η Αυγούστου 2012 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, κατέκτησε την τρίτη θέση στο τζούντο στην κατηγορία των 90 κιλών, νικώντας με "Yuko" στον τελικό των ρεπεσάζ, τον Βραζιλιάνο Τιάγκο Καμίλο.
2013 - 2016
Το 2013 κατέκτησε ακόμα ένα μετάλλιο,το χάλκινο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Τον Αύγουστο του 2014 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 90 κιλών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Τσέλιαμπινσκ της Ρωσίας, επικρατώντας με ιπόν στον τελικό του του Ούγγρου Κρίστιαν Τοτ. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους αναδείχτηκε για πρώτη φορά αθλητής της χρονιάς από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου.
Το 2015 πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που έγινε στο Αζερμπαιτζάν, στην κατηγορία των 90 κιλών .
Το 2016 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αλλά στον πρώτο του αγώνα αποκλείστηκε καθώς αιφνιδιάστηκε από τον Κινέζο Τσενγκ, ο οποίος με κίνηση ιπόν μέσα 43 δευτερόλεπτα πήρε τη νίκη για την τελική δεκαεξάδα. Ο Ηλιάδης αμέσως μετά τον αγώνα ανακοίνωσε ότι βάζει τέλος στην αθλητική του καριέρα. Λίγες ώρες αργότερα η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο ευχαρίστησε τον Ηλιάδη για την μεγάλη του προσφορά στο άθλημα.
Καριέρα ως προπονητής
Από το 2019 είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής της ομάδας Τζούντο του Ουζμπεκιστάν. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο του 2022, ο αθλητής του, Μπομπόνοφ, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 90 κιλών.
Διακρίσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στον ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Τζούντο
Βιογραφικό olympionikes.gr
Έλληνες αθλητές του τζούντο
Έλληνες Ολυμπιονίκες
Έλληνες ομογενείς αθλητές
Ολυμπιονίκες του τζούντο
Έλληνες της Γεωργίας
Πολιτογραφημένοι πολίτες της Ελλάδας
Έλληνες γεωργιανής καταγωγής
Έλληνες προπονητές τζούντο
|
31803
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Αργύρης Αγγέλου
|
Ο Αργύρης Αγγέλου (Χαλκίδα, 16 Ιουνίου 1978) είναι Έλληνας ηθοποιός.
Βιογραφία
Σπούδασε υποκριτική στη Σχολή Διαμαντοπούλου, από την οποία αποφοίτησε το 2000.
Πρωταγωνίστησε σε επιτυχημένες σειρές, με κυριότερες τις Σαββατογεννημένες (ως ο μαθητής Ασημάκης Λαζάρου), Στο Παρά Πέντε (ως Φώτης Βουλινός), Όλα του γάμου δύσκολα και Safe sex. Συμμετείχε επίσης στο σόου χορού Dancing with the stars και στο σόου μεταμφιέσεων Your Face Sounds Familiar.
Τηλεόραση
Παραπομπές
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
Έλληνες άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές από 01/2010
|
5283
|
https://el.wikipedia.org/wiki/273
|
273
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 273 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Το έτος 273 (CCLXXIII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Τετάρτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Τακίτου και Πλακιδιανού (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1026 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 273 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
Γεγονότα
Ανά μέρος
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Ο Αυτοκράτορας Αυρηλιανός λεηλατεί την πόλη της Παλμύρας για δεύτερη φορά, μετά το ξέσπασμα μίας νέας εξέγερσης.
Το βασίλειο της Παλμύρας επανενώνεται με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο Αυρηλιανός αρνείται να φορέσει το αυτοκρατορικό στέμμα και πανωφόρι.
Ο Μάρκος Κλαύδιος Τάκιτος, μελλοντικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας, γίνεται πρόξενος στη Ρώμη.
Ο Τέτρικος Α΄ και ο Τέτρικος Β΄ καθαιρούνται από Γαλατικοί Αυτοκράτορες από τον Αυρηλιανό.
Διοικητική αναδιοργάνωση της Ιταλίας: ο Αυρηλιανός υιοθετεί, για μόνιμα, τις θεσπισμένες μεταρρυθμίσεις του Καρακάλλα.
Ο Αυρηλιανός αυξάνει την καθημερινή μερίδα ψωμιού στην Ρώμη σε σχεδόν 1,5 λίβρα και προσθέτει το λαρδί στον κατάλογο των ελεύθερων αγαθών προς το λαό.
Ο Κάσσιος Λογγίνος, σύμβουλος της βασίλισσας Ζηνοβίας, εκτελείται από τους Ρωμαίους για συνωμοσία κατά του Αυρηλιανού.
Μία ινδική αντιπροσωπεία επισκέπτεται τον Αυρηλιανό.
Περσία
Ο Βασιλιάς Ορμίσδας Α΄ της Περσίας πεθαίνει κατόπιν μίας βραχύβιας βασιλείας, στην οποία είχε δείξει ανοχή απέναντι στην ασκητική, στην αντιυλική μανιχαϊστική πίστη. Τον διαδέχεται ο αδελφός του, ο Βαράμης Α΄ της Περσίας, ο οποίος έχει διοικήσει την επαρχία της Ατροπατηνής.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Έτη
Κάσσιος Λογγίνος, Έλληνας φιλόσοφος
Δέξιππος, Έλληνας ιστορικός
Ορμίσδας Α΄ της Περσίας, βασιλιάς της Περσίας (Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών)
Ουέι Τζάο, Κινέζος ιστορικός και λόγιος (γεννιέται το 204)
|
56609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82
|
Εύπολις
|
Ο Εύπολις (Αρχαία Αθήνα 446 π.Χ. - Ελλήσποντος 411 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας κωμωδιογράφος, που γεννήθηκε το 445 π.Χ. στην Αθήνα. Ήταν πολύ φίλος του Αριστοφάνη, μετά όμως μάλωσαν, γιατί ο ένας κατηγορούσε τον άλλο για λογοκλοπή. Η πρώτη του κωμωδία είχε τον τίτλο «Μαρικάς», όπου διακωμωδούσε τον δημαγωγό Υπέρβολο, φημισμένο για τον κυνισμό του.
Στα έργα του κτύπησε τους δημαγωγούς και τους σοφιστές. Έκανε αυστηρή κριτική σε καθετί που θεωρούσε ότι ήταν άσχημο. Έγραψε 14 κωμωδίες και κατ' άλλους 17. Από αυτές σώθηκαν μόνο 400 αποσπάσματα. Πέθανε το 412 π.Χ. στην Αθήνα.
Τα έργα του είναι: «Μαρικάς», «Βάπται», «Είλωτες», «Αίγες», «Κόλακες», «Πόλεις», «Αντόλυκες», «Δήμοι» κ.ά..
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αρχαίοι Έλληνες κωμικοί ποιητές
Αρχαίοι Αθηναίοι
Ποιητές Παλαιάς Κωμωδίας
|
382509
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CF%89%CE%BD%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής
|
Ο Πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής ήταν η κεφαλή του κράτους και της κυβέρνησης των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής,που σχηματίστηκαν μετά από την απόσχιση ορισμένων νότιων πολιτειών από την Ένωση των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.Το μόνο πρόσωπο που ανέλαβε αυτό το καθήκον ήταν ο Τζέφερσον Ντέηβις.Ήταν πρόεδρος του κράτους από τις 18 Φεβρουαρίου 1861 έως τις 10 Μαΐου 1865.
Πολιτική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
|
220865
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CE%A6%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Δημοτικό διαμέρισμα Φοίνικα Σύρου
|
Το Δημοτικό διαμέρισμα Φοίνικα ανήκει στον δήμο Σύρου - Ερμούπολης και παλαιότερα στον δήμο Ποσειδωνίας. Έχει συνολικό πληθυσμό 822 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2001 και αποτελείται από τα χωριά Φοίνικας (625 κατοίκους) και Βήσσας (197 κατοίκους).
Δ
|
339026
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%AC%CE%BB%20%CE%A7%CE%B1%CE%AD%CE%BD
|
Ρεάλ Χαέν
|
Η Ρεάλ Χαέν είναι ισπανική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Χαέν της Ανδαλουσίας με έτος ίδρυσης το 1922. Συμμετέχει στη Σεγούντα Ντιβιζιόν, ενώ έδρα της είναι το Νουέβο Εστάδιο ντε Λα Βικτόρια, χωρητικότητας 12800 θεατών. Συμμετείχε 3 περιόδους στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, 16 στην Σεγούντα Ντιβιζιόν, 27 στην Σεγούντα Ντιβιζιόν Β΄ και 24 στη Τερθέρα Ντιβιζιόν.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Official website
Futbolme team profile
Unofficial website
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ισπανίας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1922
Ρεάλ Χαέν
|
331742
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%20%CE%A1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Στέφαν Ραντίσεβιτς
|
Ο Στέφαν Ραντίσεβιτς (σερβικά: Стефана Радичевић) ήταν πολιτικός του πριγκιπάτου της Σερβίας κατά τον 19ο αιώνα.
Ήταν εξέχων αξιωματούχος και γραμματέας των πριγκίπων Μίλαν Ομπρένοβιτς και Μιχάηλο Ομπρένοβιτς. Ανήκε σε μία ομάδα ατόμων περίγυρο του Μιλος Ομπρένοβιτς όλοι γεννημένοι εκτός Σερβίας που λόγω του ότι ήταν όλοι μορφωμένοι και ο πρίγκιπας αγράμματος τον επηρέαζαν. Χρημάτισε υπουργός δικαιοσύνης και παιδείας την περίοδο 1840 - 1842. Ήταν πολιτικός αντίπαλος του Τομά Βούκιτς Πέρισιτς. Το 1840 διορίσθηκε βοηθός του Αβραάμ Πετρόνιεβιτς υπουργού τότε εξωτερικών.
Παραπομπές
Πηγές
Белешка Стефана Радичевића о првој владав - CEEOL
Υπουργοί δικαιοσύνης της Σερβίας
Υπουργοί παιδείας της Σερβίας
|
285582
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2321%20%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B5
|
2321 Λούζνιτσε
|
Ο Λούζνιτσε (Luznice) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,50. Ανακαλύφθηκε το 1980 από την Τσέχα αστρονόμο Ζντένκα Βάβροβα, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο Κλετ της Τσεχίας, και πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο ποταμό της Τσεχίας, παραπόταμο του Μολδάβα.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Λούζνιτσε εκτιμάται σε 17,67 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,142 ± 0,028.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Λουζνιτσε
|
93178
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%202007/%CE%91%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Αθλητικά γεγονότα του 2007/Αύγουστος
|
2 Αυγούστου- Ιστιοπλοΐα: Οι Κατερίνα και Σοφία Καϊτατζίδου κατακτούν το ασημένιο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 420 γυναικών στην Κωνσταντινούπολη.
3 Αυγούστου- Καλαθοσφαίριση: Το τρίτο Κύπελλο Στάνκοβιτς στο Μακάο κατακτά η Σλοβενία, νικώντας στον τελευταίο αγώνα την Ανγκόλα με 78-51.
5 Αυγούστου- Κανόε καγιάκ: Χρυσό μετάλλιο στο C1 κατακτά ο Χρήστος Τσακμάκης, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Σλάλομ εφήβων-νεανίδων και νέων κάτω των 23 ετών, που διεξήχθη στην Κρακοβία της Πολωνίας.
Ιππασία: Η Ελίνα Δενδρινού, με το άλογό της Liberty, κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο υπερπήδησης εμποδίων στο Κινσκουνχάλας της Ουγγαρίας.
6 Αυγούστου- Υγρός στίβος: Πρωταθλητής για 48η φορά σε 76 διοργανώσεις (με τελευταία τη φετινή στην Τρίπολη) αναδεικνύεται ο Ολυμπιακός στην κολύμβηση.
Ειδικός αθλητισμός: Δώδεκα μετάλλια, εκ των οποίων πέντε χρυσά, ισάριθμα ασημένια και δύο χάλκινα, ήταν ο απολογισμός της ελληνικής ομάδας, η οποία μετείχε στους Παγκόσμιους αγώνες τυφλών, που διεξήχθησαν στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Η Ελλάδα κατέλαβε την 12η θέση στη συνολική κατάταξη των μεταλλίων. Στους αγώνες πήραν μέρος αθλητές και αθλήτριες από 66 χώρες.
12 Αυγούστου- Καλαθοσφαίριση: Το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κατακτά η Εθνική Εφήβων. Με πολυτιμότερο παίκτη της διοργάνωσης τον Κώστα Κουφό, ηττήθηκε από τη Σερβία με 92-89, στον τελικό στη Μαδρίτη.
Πετοσφαίριση στην άμμο: Οι Βάσω Καραντάσιου και η Βίκυ Αρβανίτη στις γυναίκες και οι Μανώλης Δημητριάδης και Θοδωρής Παπαδημητρίου στους άνδρες κατακτούν το Πανελλήνιο πρωτάθλημα μπιτς βόλεϊ, που διεξήχθη στην Κάλυμνο.
16 Αυγούστου- Ιστιοπλοΐα: Οι ιστιοπλόοι Γιώργος Βασιλάς και Ευάγγελος Μιτάκης κερδίζουν χάλκινο μετάλλιο στο εφηβικό πρωτάθλημα των 470, που πραγματοποιήθηκε στην Ολλανδία.
19 Αυγούστου- Κανόε καγιάκ: Ο Ναυτικός Αθλητικός Σύνδεσμος κατακτά την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ήρεμων νερών ανδρών, γυναικών, εφήβων, νεανίδων, παίδων, κορασίδων, που διεξήχθη στο Ολυμπιακό κέντρο κάνοε/ καγιάκ του Σχινιά.
21 Αυγούστου- Καλαθοσφαίριση: Η εθνική ανδρών Ελλάδας κατακτά για 12η φορά στην ιστορία της το Τουρνουά Ακρόπολις.
24 Αυγούστου- Πετοσφαίριση στην άμμο: Τον τίτλο της πρωταθλήτριας ομάδας Ευρώπης κατακτούν για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν το 2005) οι Βάσω Καραντάσιου και Βίκυ Αρβανίτη, στη Βαλένθια της Ισπανίας. Η Εθνική ομάδα στον τελικό επικράτησε με 2-1 (21-15, 22-25, 15-12) επί των Γερμανίδων Γκόλερ / Λούντβιγκ.
25 Αυγούστου- Ποδόσφαιρο: Αναβάλλεται η πρεμιέρα του Πρωταθλήματος με απόφαση της Super League, λόγω της εθνικής τραγωδίας από τις πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει σε ολόκληρη τη χώρα με δεκάδες θύματα και ανυπολόγιστες καταστροφές.
29 Αυγούστου- Στίβος:Το πρώτο της μετάλλιo σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα πανηγυρίζει η Κύπρος. Ο Κυριάκος Ιωάννου καταρρίπτει δύο φορές το εθνικό ρεκόρ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στην Οζάκα και με 2,35 μέτρα κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο ύψος ανδρών.
31 Αυγούστου- Στίβος: Το χάλκινο μετάλλιο στο τριπλούν με 15,04μ. παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Οζάκα κατακτά η Πηγή Δεβετζή.
Ποδόσφαιρο: Το Σούπερ Καπ της Ευρώπης κατακτά η Μίλαν κερδίζοντας με 3-1 στον τελικό τη Σεβίλλη, στο Μονακό.
08
|
598372
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Ευδαιμονία
|
Η ευδαιμονία είναι η κατάσταση άνθισης, καλής τύχης ή επιτυχημένης κοινωνικής κατάστασης. Η ευδαιμονία περιλαμβάνει συχνά τον πλούτο αλλά μπορεί να περιλαμβάνει και άλλους παράγοντες που μπορεί να είναι ανεξάρτητοι από τον πλούτο σε ποικίλους βαθμούς, όπως η χαρά και η υγεία.
Λέγοντας "ευδαιμονία" ο συγγραφέας των ηθικών Νικομάχειων εννοούσε την πλήρη άνθηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, την ολόπλευρη ενεργοποίηση των κυριότερων ανθρώπινων δυνατοτήτων.
Ευδαιμονία είναι επίσης η ύπαρξη στην ζωή. Αυτό μπορεί να σημαίνει προσωπική ανάπτυξη και κατανόηση του εαυτού μας και των στόχων μας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Legatum Prosperity Index homepage
Centre for the Understanding of Sustainable Prosperity | Homepage
Φιλοσοφικές έννοιες
Ψυχολογία
Ηθική αρετή
|
836251
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%20%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%20%CE%92%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Τερμένο σουλλα Στράντα ντελ Βίνο
|
Το Τερμένο σουλλα Στράντα ντελ Βίνο (ιταλικά: Termeno sulla Strada del Vino, ) ή Τραμίν αν ντερ Βάινστρασε (γερμανικά: Tramin an der Weinstraße, ) είναι ιταλικός δήμος στην Αυτόνομη Επαρχία του Μπολτσάνο, στην περιφέρεια ειδικού καθεστώτος του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε.
Παραπομπές
Δήμοι της Αυτόνομης Επαρχίας του Μπολτσάνο
|
82307
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Σύστημα πλοήγησης αυτοκινήτου
|
Το σύστημα πλοήγησης οχημάτων βασίζεται στα διάφορα δορυφορικά συστήματα εντοπισμού θέσης (GNSS, Global Navigation Satellite System) όπως το GPS. Αποτελείται από ένα σύνολο συσκευών που, συνεργαζόμενες έχουν ως αποτέλεσμα την καθοδήγηση του οδηγού του οχήματος έτσι, ώστε, μέσω ηλεκτρονικού χάρτη καθοδήγησης να φτάσει στον προορισμό του.
Το σύστημα αυτό βασίζεται σε ένα σύνολο δορυφόρων το οποίο, ως αρχικός οδηγός, δίνει πληροφορίες σε μια ηλεκτρονική συσκευή εγκατεστημένη στο όχημα και συνεργάζεται, με το κατάλληλο λογισμικό, με ενσωματωμένους ηλεκτρονικούς χάρτες, ώστε να μπορεί ο οδηγός να εντοπίζει σε αυτούς την θέση στην οποία βρίσκεται με το όχημά του.
Ιστορική αναδρομή
Το πρώτο δορυφορικό σύστημα, ήταν ένα σύστημα που κατασκευάστηκε από τον στρατό των ΗΠΑ, το 1960. Οι δορυφόροι εγκαταστάθηκαν στις καθορισμένες τροχιές τους και μετέδιδαν (ραδιοφωνικά) σήματα σε γνωστή συχνότητα. Η λαμβανόμενη συχνότητα διαφέρει ελαφρά από τη συχνότητα ραδιοφωνικής μετάδοσης, λόγω της μετακίνησης του δορυφόρου όσον αφορά το δέκτη (φαινόμενο Doppler). Με τον έλεγχο αυτής της μετατόπισης συχνότητας σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο δέκτης μπορεί να καθορίσει τη θέση του στην μία ή στην άλλη πλευρά του δορυφόρου. Διάφορες τέτοιες μετρήσεις συνδυάζονται με ακριβή γνώση της τροχιάς του δορυφόρου και μπορούν να καθορίσουν μία συγκεκριμένη θέση.
Ταυτόχρονα με το GPS, η πρώην Σοβιετική Ένωση προχώρησε στη δημιουργία ενός παρόμοιου συστήματος προσδιορισμού θέσης με την ονομασία GLONASS. Αρχικά, ο χαρακτήρας του συστήματος GLONASS ήταν στρατιωτικός, αντίστοιχος με το GPS, και κάλυπτε τις ανάγκες της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των συμμαχικών της χωρών. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τις αλλαγές σε πολιτικό επίπεδο, η χρήση του συστήματος GLONASS άρχισε να επεκτείνεται και έξω από τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια σημαντική προσπάθεια για την συνεργασία των συστημάτων GPS και GLONASS, η οποία δίνει μεγαλύτερη κάλυψη της επιφάνειας της Γης για τους χρήστες των συστημάτων αυτών και μεγαλύτερο πλήθος παρατηρούμενων δορυφόρων.
Τρόπος λειτουργίας του συστήματος πλοήγησης
Συνοπτικά, κάθε σύστημα πλοήγησης βασίζεται σε μία ή περισσότερες διαθέσιμες τεχνολογίες όπως η GPS, GLONASS, Galileo και είναι ένα δορυφορικό σύστημα προσδιορισμού θέσης (3-Δ), χρόνου και ταχύτητας για ακίνητο και κινούμενο δέκτη σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα (από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι λίγες ώρες ανάλογα με το είδος των εφαρμογών) παραβλέποντας κλασικές επίγειες τεχνικές που εφαρμόζονται όπως ο τριγωνισμός, ο τριπλευρισμός ή, συνήθως, ο συνδυασμός αυτών των δυο μεθόδων, που παρέχουν τις επιφανειακές ελλειψοειδείς συντεταγμένες και η υψομετρία, που παρέχει την τρίτη παράμετρο, το υψόμετρο. Βασίζεται στις αρχές λειτουργίας των παθητικών δορυφορικών συστημάτων και εξασφαλίζει συνεχή, παγκόσμια πλοήγηση ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες σε απεριόριστο αριθμό χρηστών.
Η βασική αρχή στην οποία στηρίζεται είναι ο προσδιορισμός θέσης με την μέτρηση τεσσάρων «συντεταγμένων» μεταξύ του παρατηρητή και του δορυφόρου. Γι' αυτό η σχεδίαση των τροχιών των δορυφόρων έγινε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι δυνατή η παρατήρηση τεσσάρων τουλάχιστον δορυφόρων από οποιοδήποτε σημείο της γης για κάθε στιγμή. Για τον προσδιορισμό της θέσης ενός σημείου στο χώρο αρκούν οι μετρήσεις των αποστάσεων από τρία σημεία γνωστών συντεταγμένων. Βέβαια, θα αρκούσαν και τρεις δορυφόροι για τον προσδιορισμό της θέσης ενός σημείου στο σύστημα αναφοράς των δορυφόρων. Ο λόγος που απαιτούνται τουλάχιστον τέσσερις δορυφόροι (αποστάσεις) είναι για να προσδιορίζεται η διαφορά ανάμεσα στην ένδειξη του χρονομέτρου του χρήστη και την ένδειξη του χρονομέτρου του δορυφόρου, δηλαδή η καθυστέρηση του χρονομέτρου του δέκτη σε σχέση με το χρόνο αναφοράς του GPS. Ακριβώς για αυτό το λόγο της ύπαρξης αυτού του σφάλματος χρησιμοποιείται ο όρος ψευδοαπόσταση.
Ο χρόνος αναφοράς του αμερικανικού συστήματος (GPS) έχει ως σημείο έναρξης την 00.00 UTC της 5ης Ιανουαρίου 1980.
Η προσδιοριζόμενη θέση (Χ,Υ,Ζ) αναφέρεται στο Παγκόσμιο Γεωκεντρικό Σύστημα Αναφοράς 1984, γνωστό ως WGS 84. Το σήμα που εκπέμπει κάθε δορυφόρος είναι μοναδικό και εξαιρετικά σύνθετο και βασίζεται σε δυο φέρουσες συχνότητες στην περιοχή του φάσματος των μικροκυμάτων.
L1 = 154 x 10.23 = 1575.42 ΜΗz &
L2 = 120 x 10.23 = 1227.60 MHz,
πολλαπλάσιες της βασικής συχνότητας των 10.23 ΜΗz.
Γενικότερα, για την απαλοιφή συστηματικών σφαλμάτων, χρησιμοποιούνται στην επεξεργασία πέραν των δύο συχνοτήτων διάφοροι γραμμικοί συνδυασμοί τους όπως η L3 για εξάλειψη του φαινομένου της ιονοσφαιρικής διάθλασης για καλύτερη απόδοση.
Το σήμα παράγεται από την σύνθεση δυο κωδικών μοναδικών για κάθε δορυφόρο, του C/A (coarse/acquisition) που προστίθεται μόνον στον φορέα (συχνότητα) L1 και του P (ακρίβεια, precision), που διαμορφώνεται και στις δυο συχνότητες L1, L2. Οι κώδικες καλούνται και ψευδοτυχαίοι εξαιτίας του γεγονότος ότι με τη βοήθεια αυτών είναι δυνατή η μέτρηση των ψευδοαποστάσεων που προαναφέρθηκαν.
Ο δέκτης (ή αλλιώς συσκευή πλοήγησης) δέχεται το σήμα, συγκρίνει τον λαμβανόμενο κώδικα με ένα αντίγραφο που παράγει ο ίδιος και, τελικά, ταυτίζει το σήμα και ο χρόνος διαδρομής του σήματος πολλαπλασιαζόμενος με την ταχύτητα του φωτός c παρέχει την απόσταση μεταξύ δέκτη και δορυφόρου. Αυτή η απόσταση είναι η ψευδοαπόσταση και δεν περιλαμβάνει την χρονική ολίσθηση μεταξύ χρονομέτρων δέκτη και δορυφόρου, η οποία προστίθεται σαν επιπλέον άγνωστος στην τελική εξίσωση υπολογισμού.
Παρακάτω, αναφέρονται τα αίτια που μπορούν να προκαλέσουν σφάλματα σε ότι αφορά στην θέση του δέκτη, καθώς και το μέγεθος του σφάλματος σε μέτρα.
Αίτιο (Σφάλμα σε μέτρα) Ιονοσφαιρικη επίδραση: (+ - 5μ.)
Σφάλμα δορυφορικού ρολογιού: (+ - 2μ.) Τροποσφαιρικη επιδραση: (+ - 0,5μ.)
Αριθμητικά λάθη σε υπολογισμούς: (+ - 1μ.) Σφάλματα λόγω αστρονομικού ημερολογίου: (+ - 2,5μ.)
Εμπόδια (κτίρια, φαράγγια, τοίχοι κτλ): (+ - 1μ.)'Οι μετρήσεις με δορυφορικό σύστημα εντοπισμού διακρίνονται σε δυο βασικές κατηγορίες, ανάλογα με το αν βασίζονται σε μετρήσεις:
- ψευδοαποστάσεων - φάσεων.Ακριβέστερες από αυτές, είναι οι μετρήσεις φάσεων''.
Στις μετρήσεις φάσεων μετράται η διαφορά φάσης του σήματος του δορυφόρου την στιγμή εκπομπής με την φάση του σήματος του δέκτη τη στιγμή της λήψης. Η διαφορά φάσης, σε κύκλους πολλαπλασιαζόμενη με το μήκος κύματος λ μετατρέπεται σε απόσταση.
Τη στιγμή της λήψης ο δέκτης μετράει μόνο το κλασματικό μέρος της φάσης μιας και δε μπορεί να μετρήσει και τον ακέραιο αριθμό κύκλων που αντιστοιχεί στην απόσταση δορυφόρου-δέκτη. Επομένως, οι μετρήσεις φάσης παρουσιάζουν το πρόβλημα της αβεβαιότητας στον προσδιορισμό αυτού του ακέραιου αριθμού Ν, κάτι το οποίο λύνει με συγκεκριμένο αλγόριθμο ο κάθε δέκτης στην έναρξη των μετρήσεων.
Σε τυχόν αδυναμία λήψης του σήματος χάνεται ένας αριθμός ακέραιων κύκλων με συνέπεια όλες οι επόμενες μετρήσεις να είναι μετατοπισμένες κατά τον ίδιο αριθμό κύκλων. Το πρόβλημα αυτό (ολίσθηση κύκλων) αντιμετωπίζεται όπως και η ασάφεια των ακέραιων κύκλων από το δέκτη κατά την προεπεξεργασία. Ο συνδυασμός μετρήσεων φάσης και κώδικα θεωρείται ο ιδανικότερος για τον εντοπισμό της ολίσθησης των κύκλων.
Μέθοδοι βελτίωσης του προσδιορισμού θέσης (GNSS augmentation)
Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι βελτίωσης της ακρίβειας θέσης που μπορεί να παρέχει ένα σύστημα GNSS (GPS, GLONASS, Galileo κ.α.). Οι μέθοδοι αυτές χρησιμοποιούν επίγειες βάσεις (RTK) ή ιδιωτικά ή ελεύθερα διαθέσιμα δορυφορικά συστήματα όπως τα DGPS, WAAS, EGNOS, SBAS, Starfire, OmniSTAR κ.α.
DGPS
Βασίζεται σε επίγειους σταθμούς οι οποίοι εκπέμπουν σε FM ή ΑΜ. Δεν μπορούν όλοι οι δέκτες να εκμεταλλευτούν αυτό το σήμα. Η εμβέλεια των σταθμών φτάνει ως και 600 χλμ. Οι σταθμοί κρατούν στατιστικά στοιχεία για τη θέση των δορυφόρων, έτσι ώστε μπορούν να διορθώνουν τα σφάλματα στο σήμα και τα εκπέμπουν προς τους δέκτες ώστε εκείνοι να διορθώσουν αντίστοιχα τους υπολογισμούς. Με τον τρόπο αυτό, η ακρίβεια φτάνει τα 3 - 5 μέτρα.
RTK
Η μέθοδος RTK (Real Time Kinematic / Σχετικός κινηματικός προσδιορισμός) είναι κινηματικός προσδιορισμός, στην οποία χρησιμοποιούνται δύο δέκτες (base – rover) L1/L2, και είναι η μοναδική που μπορεί να δώσει αποτελέσματα καθώς και πληροφορίες για την ποιότητα της λύσης σε πραγματικό χρόνο. Για τη λειτουργία της μεθόδου, απαιτείται επικοινωνία μεταξύ των δεκτών, η οποία πραγματοποιείται είτε με κάποιο μόντεμ UHF είτε με κάποιο μόντεμ GSM/GPRS. Ο κινητός δέκτης (rover) λαμβάνει συνεχώς διορθώσεις από τη σταθερή βάση (base), η οποία διαθέτει ακριβή δεδομένα της θέσης της, και τις χρησιμοποιεί για να επιλύσει εν κινήσει (On The Fly) τις ασάφειες φάσης. Πλέον, ο χρήστης μπορεί να αποτυπώνει σε περιοχές περιορισμένης ορατότητας σε δορυφόρους (φυσικά ή τεχνητά εμπόδια) χωρίς να χάνεται χρόνος για επανέναρξη. Η ακρίβεια της συγκεκριμένης μεθόδου είναι της τάξης του εκατοστού και ο χρόνος που χρειάζεται για υπολογισμό νέας θέσης είναι της τάξης του 1 δευτερολέπτου.
Τα δορυφορικά συστήματα
GPS
Το αμερικανικό σύστημα ονομάζεται GPS (παλαιότερα ονομαζόταν NavSTAR GPS) αποτελείται από 28 τεχνητούς δορυφόρους που μεταδίδουν ακριβή σήματα συγχρονισμού σε ραδιοφωνικούς ηλεκτρονικούς δέκτες GPS οι οποίοι επιτρέπουν να καθορίσουμε ακριβώς μία θέση (γεωγραφικό μήκος, γεωγραφικό πλάτος, ύψος) ημέρα ή νύχτα, με οποιοδήποτε καιρό.
Από τότε που το GPS έγινε πλήρως λειτουργικό το 1993, έχει γίνει εργαλείο ζωτικής σημασίας και σφαιρικής χρησιμότητας, αρκετά χρήσιμο στο αυτοκίνητο και ακόμα πιο αναγκαίο για την σύγχρονη ναυσιπλοΐα. Το GPS επίσης παρέχει και ακριβείς χρονικές αναφορές, που απαιτούνται για κάποιες επιστημονικές έρευνες, συμπεριλαμβανομένης και της μελέτης των σεισμών.
Το σύστημα αύξησης εκτενών ζωνών (WAAS), διαθέσιμο από τον Αύγουστο του 2000, αυξάνει την ακρίβεια του GPS στα 2 μέτρα, για τους συμβατούς δέκτες.
WAAS
Το σύστημα WAAS αποτελείται από 25 επίγειους σταθμούς στη Βόρεια Αμερική. Παρέχει διορθωτικά δεδομένα τα οποία μεταδίδονται από έναν κεντρικό επίγειο σταθμό πίσω στους δορυφόρους και από τους δορυφόρους στους δέκτες. Αυτό σημαίνει ότι ο δέκτης GPS δεν χρειάζεται να βρίσκεται κοντά σε κάποιον επίγειο σταθμό για να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα αυτά.
Τα σήματα μεταδίδονται όπως και στο βασικό GPS, άρα δεν χρειάζεται να υπάρχουν ειδικά κυκλώματα στον δέκτη.
Οι γεωστατικοί δορυφόροι που υποστηρίζουν το WAAS (τελευταία πληροφόρηση 02/2004) είναι πάνω από τον Ειρηνικό και τον Δυτικό Ατλαντικό και καλύπτουν τη Βόρεια Αμερική.
Παρέχει, ωστόσο, λίγες δυνατότητες όταν χρησιμοποιείται έξω από την περιοχή κάλυψης των επίγειων σταθμών. Σε αρκετά μακρινές περιοχές (όπως στην Αυστραλία) έχει παρατηρηθεί ότι οι διορθώσεις του WAAS έχουν προκαλέσει λάθη στους υπολογισμούς και συνεπώς απόκλιση στην θέση του δέκτη.
Η ακρίβεια μέσω της διόρθωσης φτάνει τα 2 - 3 μέτρα.
GLONASS
Το ρωσικό σύστημα GLONASS άρχισε να αναπτύσσεται, για τις ανάγκες του σοβιετικού στρατού, το 1976. Τέθηκε σε πλήρη λειτουργία το 1995.
EGNOS-Galileo
Το σύστημα Galileo αυτό δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βρισκόταν σε δοκιμαστική περίοδο ήδη από το 2000 και μπήκε κανονικά σε λειτουργία από το 2016.
Ο δέκτης
Τα δορυφορικά συστήματα επιτρέπουν στις μικρές ηλεκτρονικές συσκευές να καθορίσουν θέσεις (γεωγραφικό μήκος, γεωγραφικό πλάτος και ύψος) μέσα σε μερικά μέτρα χρησιμοποιώντας τα χρονικά σήματα που μεταδίδονται με ραδιοσυχνότητες από τους δορυφόρους. Οι δέκτες στο έδαφος σε σταθερή θέση βέβαια, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για επιστημονικά πειράματα που χρειάζεται ορισμός θέσεως.
Για να έχουμε έναν πλοηγό στο αυτοκίνητο, αρκεί να εφοδιαστούμε με μία κατάλληλη συσκευή που να έχει ενσωματωμένο GPS. Από τη δεκαετία του 1990, πολλοί κατασκευαστές αυτοκινήτων άρχισαν να τοποθετούν στην κεντρική κονσόλα του αυτοκινήτου μία οθόνη, η οποία εκτός από τις λειτουργίες που αφορούν στο αυτοκίνητο (ραδιόφωνο, κατανάλωση, υπολογιστής ταξιδιού κτλ.), μπορεί να μετατραπεί και σε πλοηγό. Για να γίνει βέβαια αυτό, πρέπει ο κατασκευαστής να έχει εφοδιάσει το όχημα με τον απαραίτητο εξοπλισμό (GPS, μονάδα, κεραία κτλ). Το μόνο που πρέπει να κάνει ο οδηγός, είναι να ενσωματώσει στη συσκευή με κάποιον τρόπο τους χάρτες που τον αφορούν.
Αν ο κατασκευαστής δεν έχει εξοπλίσει με κάτι τέτοιο την συσκευή, ο οδηγός θα πρέπει να εφοδιαστεί με συσκευή-πλοηγό (φορητό υπολογιστής τσέπης / pocket pc), ρολόι ή κινητό τηλέφωνο) και να το τοποθετήσει σε κάποιο βολικό για την παρακολούθησή του σημείο στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, ώστε να καθοδηγείται από αυτό. Το πλεονέκτημα του μηχανήματος αυτού είναι ότι με το να είναι φορητό, εκτός από το αυτοκίνητο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον κάτοχο του και αλλού, όπως σε ένα σκάφος, σε δεύτερο αυτοκίνητο, στο σπίτι (αν είναι υπολογιστής) κτλ.
Συνεργασία δορυφόρου - δέκτη
Διάφορες μετρήσεις μπορούν να γίνουν συγχρόνως σε διάφορους δορυφόρους, επιτρέποντας με μια συνεχή αποτύπωση στον δέκτη και να παραχθούν στον πραγματικό χρόνο.
Κάθε απόσταση μέτρησης, ανεξάρτητα από το σύστημα που χρησιμοποιείται, τοποθετεί το δέκτη σε μια σφαιρική θέση σε συγκεκριμένη απόσταση από τον εκφωνητή. Με τη λήψη διάφορων τέτοιων μετρήσεων και την έρευνα ενός σημείου όπου συναντιούνται, παράγεται μια αποτύπωση. Εντούτοις, στην περίπτωση των γρήγορων δεκτών, η θέση του σήματος κινείται όπως τα σήματα παραλαμβάνονται από διάφορους δορυφόρους. Επιπλέον, τα ραδιοκύματα παρουσιάζουν επιβράδυνση καθώς περνούν μέσω της ιονόσφαιρας, αυτή η επιβράδυνση ποικίλλει ανάλογα με τη γωνία του δέκτη στο δορυφόρο, επειδή αλλάζει η απόσταση μέσω της ιονόσφαιρας.
Ο βασικός υπολογισμός προσπαθεί έτσι να βρει την πιο σύντομη κατεύθυνση της εφαπτομένης γωνίας στους 4 πόλους που τοποθετούνται σε 4 δορυφόρους.
Οι δορυφορικοί δέκτες πλοήγησης μειώνουν τα λάθη με τη χρησιμοποίηση των συνδυασμών σημάτων από τους πολλαπλάσιους δορυφόρους και έπειτα την χρησιμοποίηση των τεχνικών όπως το φιλτράρισμα Kalman, για να περιοριστεί ο θόρυβος.
Λειτουργία του δέκτη
Η λειτουργία ενός συστήματος πλοήγησης αυτοκινήτου έχει ως εξής:
Άνοιγμα της συσκευής - και αν είναι υπολογιστής τσέπης, επιλογή του προγράμματος πλοήγησης που έχουμε εφοδιαστεί
Αναμονή για την λήψη σήματος μέσω δορυφόρου
Επιλογή προορισμού με εισαγωγή οδού, είτε με καθορισμό ενός σημείου στο χάρτη
Επιλογή του τρόπου μετάβασης (συντομότερο σε χλμ. ή μέσω κεντρικών οδόν)
Αναμονή για τον υπολογισμό της επιλεγμένης διαδρομής
Επιλογή της διαδρομής - εμφανίζεται στην οθόνη και καθοδηγεί τον οδηγό καθ' όλη την πορεία μέχρι τον τελικό προορισμό, δίνοντας σχηματικές και φωνητικές κατευθύνσεις για την πορεία. Η πορεία που έχει επιλεγεί είναι μαρκαρισμένη στο χάρτη με διαφορετικό χρωματισμό, ώστε να μπορεί να βλέπει ο χρήστης της συσκευής όλη την διαδρομή που θα διανύσει.
Σε όλη τη διαδρομή επίσης μπορεί να παίρνει πληροφορίες για την απόσταση και το χρόνο μέχρι τον προορισμό, την ταχύτητα με την οποία κινείται το όχημα, καθώς και το υψόμετρο που βρίσκεται .
Άλλες δυνατότητες ενός δέκτη
Τα περισσότερα συστήματα πλοήγησης συνδυάζουν την λειτουργικότητα με τη διασκέδαση. Με έναν τέτοιο δέκτη, μπορεί κανείς να παρακολουθεί ταινίες και βίντεο κλιπ, να ακούει τραγούδια, να συνδέεται στο Διαδίκτυο, ως και να παρακολουθεί τηλεοπτικές εκπομπές.
Επίσης, σημαντικό είναι να τονιστεί ότι ανάλογα με το πρόγραμμα πλοήγησης που έχει επιλεγεί για τη συσκευή, είναι δυνατή η ενημέρωσή του με διάφορα πρόσθετα που προσφέρονται από το λογισμικό, που παρέχουν ορισμένες διευκολύνσεις. Τέτοια είναι διάφορα σημεία ενδιαφέροντος ανά περιοχές, επικίνδυνα σημεία δρόμων, διάφορα καταστήματα, κέντρα διασκέδασης, τράπεζες, σταθμοί βενζίνης, ξενοδοχεία, σχολεία, αθλητικά κέντρα, δημόσιες υπηρεσίες και πολλά άλλα ανάλογα με το πρόγραμμα και τις δυνατότητες του.
Επιλογή κατάλληλης συσκευής
Για να επιλέξει κανείς τον κατάλληλο δέκτη, αν δεν είναι εφοδιασμένο το αυτοκίνητό του εξ' αρχής, θα πρέπει αρχικά να έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει με την συγκεκριμένη συσκευή εκτός από την χρήση του σαν πλοηγό (π.χ. κινητό τηλέφωνο ή υπολογιστής). Στη συνέχεια, το κόστος της κάθε συσκευής είναι σημαντικός παράγοντας για την τελική επιλογή και επηρεάζει τον κάθε υποψήφιο αγοραστή.
Όλες οι συσκευές αυτού του είδους συνοδεύονται με μία βάση, η οποία τοποθετείται στο όχημα σε κάποιο ορατό για τον οδηγό σημείο, χωρίς όμως να τον εμποδίζει κατά την οδήγηση. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει λάβει κάνεις υπόψη του το χώρο που του παρέχεται και το μέγεθος της συσκευής.
Τέλος, το πιο σημαντικό στο όλο σύστημα είναι το λογισμικό με το οποίο θα εφοδιαστεί η συσκευή. Το πρόγραμμα πλοήγησης θα πρέπει να καλύπτει τις απαιτήσεις του χρήστη σε ότι αφορά στην χρήση του, να είναι εφοδιασμένο με τους κατάλληλους, ενημερωμένους χάρτες, καθώς και να υποστηρίζεται με αναβαθμίσεις (συνήθως μέσω Διαδικτύου) για να μπορεί πάντα να δίνει σωστές πληροφορίες. Επίσης, στις αναβαθμίσεις συμπεριλαμβάνονται και όσες αφορούν στα πρόσθετα που ίσως έχουν τοποθετηθεί στο δέκτη, γιατί και αυτά χρειάζονται συχνή ενημέρωση.
Αναφορές
Τεχνολογία οχημάτων
Δορυφορικά συστήματα πλοήγησης
Πλοηγηση
|
50306
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CF%84%CE%B1%20%CE%BC%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%28%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%29
|
Φάτα μοργκάνα (φαινόμενο)
|
Η ονομασία Φάτα Μοργκάνα αποτελεί εξιταλισμένη απόδοση του μεσαιωνικού αγγλικού ονόματος Μόργκαν ή Μοργκάνα λε Φέι, της μάγισσας και ετεροθαλούς αδελφής του Βασιλιά Αρθούρου, των θρύλων του κύκλου του Αρθούρου και χρησιμοποιείται στη σικελική παράδοση για να υποδηλώσει ένα ιδιαίτερο είδος διπλού αντικατοπτρισμού, ένα οπτικό φαινόμενο, που οφείλεται σε θερμοκρασιακή αναστροφή, όπου εκεί βρίσκεται το φανταστικό παλάτι της Φάτα Μοργκάνα. Τα αντικείμενα στον ορίζοντα, όπως νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα, εμφανίζονται σύνθετα, δηλαδή δύο είδωλα ίδιου αντικειμένου ενωμένα αντίστροφα κατά κορυφή.
Όταν ο καιρός είναι ήπιος, η απρόσκοπτη αλληλεπίδραση μεταξύ του ζεστού υπερκείμενου αέρα και του πυκνότερου ψυχρού αέρα κοντά στην επιφάνεια του εδάφους μπορεί να δράσει ως διαθλαστικός φακός, δημιουργώντας ένα κατακόρυφα αντεστραμμένο είδωλο, επί του οποίου φαίνεται να αιωρείται το απομακρυσμένο ευθύ είδωλο. Η Φάτα Μοργκάνα παρατηρείται συνήθως τις πρωινές ώρες μετά από μια ψυχρή νύχτα που έχει ως αποτέλεσμα τη διαφυγή θερμότητας δι' ακτινοβολίας στο διάστημα. Η πρώτη αναφορά σε "Φάτα μοργκάνα" στα αγγλικά, το 1818, αφορούσε έναν παρόμοιο αντικατοπτρισμό που παρατηρήθηκε στο Στενό της Μεσσίνας, ανάμεσα στην Καλαβρία και τη Σικελία. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στις κοιλάδες των ψηλών βουνών, όπως η κοιλάδα Σαν Λούις του Κολοράντο όπου το φαινόμενο μεγεθύνεται εξαιτίας της καμπύλωσης του πυθμένα της κοιλάδας που αντισταθμίζει την καμπυλότητα της Γης. Παρόμοιο είδος αντικατοπτρισμού έχει παρατηρηθεί επίσης στο Κόλπο Τογιάμα στη δυτική ακτή της Ιαπωνίας καθώς και στις Μεγάλες Λίμνες της Βόρειας Αμερικής. Είναι πιθανό να παρατηρηθεί στις Αρκτικές θάλασσες σε πολύ γαλήνια πρωινά, ή συχνά στις καλυμμένες με πάγο κρηπίδες της Ανταρκτικής.
Η "Φάτα Μοργκάνα" υπάγεται στους ανώτερους αντικατοπτρισμούς (superior mirage), που διακρίνονται από τους πιο συνηθισμένους κατώτερους αντικατοπτρισμούς (inferior mirage), οι οποίοι δημιουργούν την οφθαλμαπάτη μακρινών νερόλακκων στην έρημο και "υγρού οδοστρώματος" στους πολύ ζεστούς δρόμους.
Το φαινόμενο Φάτα Μοργκάνα ανήκει στα Μετεωρολογικά φαινόμενα.
Διάσημοι Μύθοι και παρατηρήσεις
Ιπτάμενος Ολλανδός
Ο Ιπτάμενος Ολλανδός, σύμφωνα με λαογραφίες, είναι ένα πλοίο φάντασμα, καταδικασμένο να περιπλανιέται στη θάλασσα για πάντα. Συνήθως παρατηρούνταν από μακριά και κάποιες φορές έλαμπε με υπερφυσικό φώς. Μία από τις πιθανές εξηγήσεις για την πηγή του μύθου του Ιπτάμενου Ολλανδού είναι το φαινόμενο της οφθαλμαπάτης Φάτα Μοργκάνα που παρατηρείται στη θάλασσα. Τα νέα σύντομα διαδόθηκαν μέσα στο πλοίο, ότι ένα πλοίο φάντασμα, με πλήρωμα από φαντάσματα ταξίδευε στον αέρα πάνω από μια θάλασσα φάντασμα και ήταν ένας κακός οιωνός που σήμαινε ότι κανείς τους δεν θα ξαναδεί τη στεριά. Έχοντας ακούσει αυτή τη φανταστική ιστορία, ο καπετάνιος βγήκε στο κατάστρωμα και εξήγησε στους ναύτες ότι αυτή η παράξενη εμφάνιση προκλήθηκε από την αντανάκλαση ενός πλοίου που σεργιάνιζε στο νερό κάτω από την οπτασία αυτή, αλλά σε τόσο μακρινή απόσταση που δεν μπορούσε να παρατηρηθεί. Υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες, είπε, που οι ακτίνες του ήλιου δημιουργούν στον αέρα τέλειες εικόνες αντικειμένων που βρίσκοντα στη γη, όπως τις εικόνες που βλέπει κάποιος σε ένα ποτήρι νερό, αλλά δεν ήταν γενικά όρθιο, όπως σε αυτή τη περίπτωση του πλοίου, που αντιστράφηκα από πάνω, κάτω. Αυτή η εμφάνιση στον αέρα ονομάζεται αντικατοπτρισμός. Ο καπετάνιος είπε σε ένα ναύτη να πάει στη πρόσοψη του πλοίου και να κοιτάξει πέρα από το πλοίο-φάντασμα. Ο ναύτης υπάκουσε και ανέφερε ότι μπορούσε να δεί κάτω από το πλοίο στο αέρα, ένα ακριβώς το ίδιο πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Μόλις τότε εμφανίστηκε ακόμα ένα πλοίο στον αέρα, αλλά αυτή τη φορά ήταν ένα βαπόρι με την κάτω πλευρά του προς τα πάνω. Ο καπετάνιος είπε πως αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται συνέχεια. Αμέσως μετά εμφανίστηκε το βαπόρι και από τότε οι ναύτες δεν πίστεψαν ποτέ ξανά σε πλοία-φαντάσματα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μετεωρολογικά φαινόμενα
Οπτικά φαινόμενα
|
192967
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%86
|
Μιχαήλ Κουτούζοφ
|
Ο Μιχαήλ Ιλλαριόνοβιτς Κουτούζοφ (πλήρες όνομα: Μιχαήλ Ιλλαριόνοβιτς Γκολενίσεφ-Κουτούζοφ, ρωσ: Михаил Илларионович Голенищев-Кутузов, 16 Σεπτεμβρίου 1747 - 28 Απριλίου 1813) ήταν Ρώσος στρατιωτικός, αρχιστράτηγος (από το 1812), κόμης (από το 1812) και ήρωας του Πατριωτικού Πολέμου του 1812. Συμμετείχε επίσης στην Μάχη του Μποροντίνο, στον Ρωσο-αυστρο-γαλλικό πόλεμο του 1805, καθώς επίσης και σε 2 Ρωσοτουρκικούς πολέμους.
Παιδική ηλικία και μόρφωση
Ο Μ.Ι.Κουτούζοφ γεννήθηκε στις 5(16) Σεπτεμβρίου. Πατέρας του ήταν ο διάσημος, επι των ημερών του, στρατηγός και γερουσιαστής Ιλλαρίων Ματβέγεβιτς Γκολενίσεβ-Κουτούζοφ. Η μητέρα του προεχόταν από οικογένεια του Αυτοκρατορικού κύκλου. Ο Κουτούζοφ έλαβε εξαιρετική για την εποχή του μόρφωση: τελείωσε την Αυτοκρατορική Πολυτεχνική Σχολή Πυροβολικού το 1761 και εντάχθηκε στις τάξεις των Αξιωματικών ως Μηχανικός-Σημαιοφόρος.
Οικογένεια
Σύζυγος:
Εκατερίνα Ιλίνιτσνα Μπίμπικοβα
Γιος:
Νικολάι - πέθανε στην παιδική του ηλικία
Θυγατέρες:
Πρασκόβια (1777—1844)
Άννα (1782—1846)
Ελιζαβέτα (1783—1839)
Εκατερίνα (1787—1826)
Ντάρια (1788—1854)
Διακρίσεις
Τάγμα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου(12.12.1812)
Ο Μιχαήλ Κουτούζοφ έγινε ο πρώτος Ρώσος που έλαβε το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου σε όλες τις 4 Τάξεις.
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Α' Τάξεως (12.12.1812, № 10)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Β' Τάξεως (18.03.1792, № 28)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Γ' Τάξεως (25.03.1791, № 77)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Δ' Τάξεως (26.11.1775, № 222)
Χρυσό Σπαθί «Δι' ανδρείαν»
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου Α' Τάξεως (1806)
Τάγμα του Αλέξανδρου Νιέφσκι (1790)
Τάγμα της Αγίας Άννας (1789)
Σταυρός του Αγίου Ιωάννης της Ιερουσαλήμ (1799)
Αυστριακό Στρατιωτικό Τάγμα της Μαρίας Θηρεσίας (1805);
Πρωσικό Τάγμα του Κόκκινου Αετού Α' Τάξεως
Πρωσικό Τάγμα του Μαύρου Αετού (1813)
Βιβλιογραφία
Письма М. И. Кутузова: журнал Русская старина, 1870—1871
Донесение М. И. Кутузова Александру I о сражении при Бородине
Βιογραφία του Κουτούζοφ
Б. Г. Кипнис. Роль М. И. Голенищева-Кутузова в аустерлицкой операции
Михаил Илларионович Кутузов — полководец и дипломат, статья Е. В. Тарле на www.museum.ru.
Михаил Брагин Кутузов (ЖЗЛ)
Л. И. Раковский, Кутузов — биография М. И. Кутузова: Лениздат, 1971
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Голенищев-Кутузов, биография на hrono.ru с подборкой исторических документов
Ρώσοι στρατιωτικοί
|
767966
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%20%CE%A6%CE%AF%CF%83%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Μανουέλ Φίσναλερ
|
OΜανουέλ Φίσναλερ (Manuel Fischnaller γεννημένος στις 20 Ιουλίου 1991) είναι Ιταλός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός για την ομάδα Südtirol της Serie C .
Καριέρα
Ο Φίσναλερ ξεκίνησε την καριέρα του με την FC Neugries το 2000, περνώντας τέσσερα χρόνια με τη νεολαία του συλλόγου, στην οποία ο πατέρας του Άλφρεντ ήταν προπονητής. Το 2004 ο Fischnaller εντάχθηκε στη Südtirol, αποφοιτώντας από το σύστημα νέων για να ενταχθεί στην ανώτερη ομάδα το 2008. Σε ενάμιση σεζόν με την ομάδα των ανώτερων σημείωσε 6 γκολ σε 32 εμφανίσεις, φέρνοντάς τον στην προσοχή των σκάουτερ της Juventus FC. Στις 23 Δεκεμβρίου 2009, ανακοινώθηκε ότι η Juventus της Serie A είχε υπογράψει τον Fischnaller ως δανεικός, με την επιλογή να καταστήσει τη μεταγραφή μόνιμη στο τέλος της σεζόν. Σημειώθηκε επίσης ότι θα παρέμενε στις τάξεις των νέων του συλλόγου, προς το παρόν. Η υπογραφή ήταν η πρώτη υπογραφή της Γιουβέντους στη χειμερινή μεταγραφική αγορά 2009–10. Ο Fischnaller επέστρεψε στη Südtirol την 1η Ιουλίου 2010 και τον Αύγουστο υπέγραψε νέο 3ετές συμβόλαιο με τον σύλλογο. Τον Ιούλιο του 2012, ο Fischnaller εντάχθηκε στον σύλλογο της Serie B Reggina με τετραετές συμβόλαιο. Το καλοκαίρι του 2015 πήρε μεταγραφή στην Αλεσάντρια υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο. Το καλοκαίρι του 2018 υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την Καταντζάρο . Στις 25 Ιανουαρίου 2020 επέστρεψε στη Südtirol για άλλη μια φορά, υπογράφοντας συμβόλαιο 3,5 ετών.
Διεθνή
Ο Φισνάλλερ ήταν μέλος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου κάτω των 20 ετών της Ιταλίας, κάνοντας το ντεμπούτο του σε Πρωτάθλημα Τεσσάρων Εθνών τον Νοέμβριο του 2008 στη Γερμανία .
Παραπομπές
Ποδοσφαιριστές ΟΝ Καταντζάρο 1929
Ποδοσφαιριστές ΟΣ Αλεσσάντρια Κάλτσιο 1912
Ποδοσφαιριστές Ρετζίνα Κάλτσιο
Ποδοσφαιριστές Γιουβέντους
Ποδοσφαιριστές Σέριε Γ
Ποδοσφαιριστές Σέριε Β
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ιταλοί ποδοσφαιριστές
|
92870
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%202010%20%28%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91%29
|
Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2010 (ΟΥΕΦΑ)
|
Στην προκριματική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου 2010 για την Ευρώπη (UEFA) συμμετείχαν 53 ομάδες που διεκδίκησαν 13 θέσεις στα τελικά. Τα προκριματικά άρχισαν τον Αύγουστο του 2008, μετά το Euro 2008, και ολοκληρώθηκαν το Νοέμβριο 2009. Για πρώτη φορά στα προκριματικά συμμετείχε το Μαυροβούνιο σαν ανεξάρτητο κράτος αφού προηγουμένως συμμετείχε μαζί με τη Σερβία.
Τρόπος διεξαγωγής
Οι 53 ομάδες χωρίστηκαν σε 9 ομίλους (οι 8 θα έχουν 6 ομάδες και ο 9ος 5). Οι νικητές των ομίλων περνάνε αυτόματα στα τελικά, ενώ οι 8 καλύτεροι δεύτεροι (ως προς τους βαθμούς που συγκέντρωσαν και σε περίπτωση ισοβαθμίας τη διαφορά γκολ, μετρώντας μόνο τους αγώνες ενάντια στον 1ο, 3ο, 4ο και 5ο κάθε ομίλου, για ισορροπία μεταξύ των 6μελών και του 5μελή ομίλου) αγωνίζονται μεταξύ τους σε εντός και εκτός έδρας παιχνίδια και ο νικητής περνάει στα τελικά.
Όμιλοι
Γκρουπ Δυναμικότητας
Πριν τη διαδικασία της κλήρωσης οι ομάδες χωρίστηκαν σε γκρουπ δυναμικότητας με βάση τη βαθμολογία που έχουν στον ειδικό πίνακα της FIFA. Λόγω του ότι η κλήρωση έγινε στις 23 Νοεμβρίου χρησιμοποιήθηκε η βαθμολογία που δημοσιεύθηκε στις αρχές Νοεμβρίου
Όμιλος 1
Όμιλος 2
Όμιλος 3
Όμιλος 4
Όμιλος 5
Η κλήρωση της Τουρκίας και της Αρμενίας στον ίδιο όμιλο συνέπεσε με μια περίοδο προσέγγισης των δύο χωρών σε διπλωματικό επίπεδο. Ο πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ μετέβη στην Αρμενία για να παρακολουθήσει τον αγώνα των δύο ομάδων και ο πρόεδρος της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν ανταπέδωσε την επίσκεψη. Στο διάστημα μεταξύ των δύο αγώνων, στις 10 Οκτωβρίου 2009, οι δύο χώρες υπέγραψαν διπλωματική συμφωνία.
Όμιλος 6
Όμιλος 7
Όμιλος 8
Όμιλος 9
Αγώνες μπαράζ
Οι 9 ομάδες που τερμάτισαν πρώτες στους ομίλους τους προκρίθηκαν στην τελική φάση του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Οι 8 από τις 9 ομάδες που τερμάτισαν δεύτερες αγωνίστηκαν σε αγώνες μπαράζ για να προκύψουν οι υπόλοιπες 4 θέσεις που δικαιούται η ΟΥΕΦΑ. Στην κατάταξη αυτών των ομάδων με βάση τα αποτελέσματά τους απέναντι στις πέντε πρώτες ομάδες του ομίλου τελευταία ήταν η Νορβηγία, η οποία και αποκλείστηκε από τα μπαράζ. Οι υπόλοιπες 8 χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ δυναμικότητας με βάση την τρέχουσα κατάταξη της ΦΙΦΑ (σε παρένθεση στον παρακάτω πίνακα). Από αυτά τα γκρουπ προέκυψαν τα ζευγάρια των αγώνων μπαράζ με κλήρωση που έγινε στη Ζυρίχη στις 19 Οκτωβρίου. Σε ξεχωριστή κλήρωση καθορίστηκε η έδρα του πρώτου και δεύτερου αγώνα.
Η απόφαση της ΦΙΦΑ να χρησιμοποιήσει γκρουπ δυναμικότητας για την κλήρωση προκάλεσε αντιδράσεις στην Ιρλανδία, καθώς στην αρχή της προκριματικής φάσης η ΦΙΦΑ είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα γίνει ελεύθερη κλήρωση ανάμεσα στις 8 ομάδες. Παίκτες της εθνικής Ιρλανδίας καθώς και ο προπονητής Τζιοβάνι Τραπατόνι εξέφρασαν την άποψη ότι το σύστημα είναι άδικο και σχεδιάστηκε για να ευνοήσει τις δυνατότερες ομάδες.
Αποτελέσματα
Στον παρακάτω πίνακα Ομάδα 1 είναι η ομάδα που έπαιξε τον πρώτο αγώνα εντός έδρας, ενώ με έντονη γραφή σημειώνεται η ομάδα που προκρίθηκε.
Η Γαλλία εξασφάλισε την πρόκριση έναντι της Ιρλανδίας στην παράταση του δεύτερου αγώνα με γκολ που σημείωσε ο Νικολά Ανελκά μετά από πάσα του Τιερί Ανρί, ο οποίος όμως χρησιμοποίησε το χέρι για να ελέγξει τη μπάλα χωρίς να τον αντιληφθεί ο διαιτητής. Η Ιρλανδία ζήτησε την επανάληψη του αγώνα, κάτι που η ΦΙΦΑ αρνήθηκε καθώς δεν προβλέπεται από τον κανονισμό. Το γεγονός πήρε μεγάλες διαστάσεις, έγινε αντικείμενο συζήτησης σε σύνοδο κορυφής μεταξύ του Γάλλου πρωθυπουργού Νικολά Σαρκοζί και του Ιρλανδού ομολόγου του Μπράιαν Κόουεν, ενώ ο γαλλικός τύπος θεώρησε ατιμωτικό τον τρόπο πρόκρισης της εθνικής Γαλλίας.
Πρώτοι σκόρερ
Συνολικά σημειώθηκαν 725 τέρματα σε 268 αγώνες (συμπεριλαμβανομένων των μπαράζ), κατά μέσο όρο 2,71 τέρματα ανά αγώνα.
10 γκολ
Φάνης Γκέκας
9 γκολ
Έντιν Τζέκο
Γουέιν Ρούνεϊ
7 γκολ
Μίροσλαβ Κλόζε
Νταβίδ Βίγια
6 γκολ
Μαρκ Γιάνκο
Γουέσλι Σονκ
Λούκας Ποντόλσκι
Ρόμπι Κιν
Ελιανίβ Μπάρντα
Έμπι Σμολάρεκ
Στάνισλαβ Σέστακ
Αντρέι Σεβτσένκο
Δείτε επίσης
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010
Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2010
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η σελίδα της ΦΙΦΑ για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου 2010 στην Ευρώπη
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010
|
162167
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A0%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων Θεσσαλονίκης
|
Το Νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων Θεσσαλονίκης (Λοιμωδών) αποτελούσε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και ήταν ενταγμένο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Το 2013 σταμάτησε τη λειτουργία του με απόφαση του τότε υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη. Είχε 100 κλίνες και 200 εργαζόμενους. Το νοσοκομείο βρίσκεται στην διεύθυνση: Γρηγορίου Λαμπράκη 13.
Τα κτίσματα του Νοσοκομείου έχουν έκταση 2.500 περίπου τ.μ. ενώ το οικόπεδο φθάνει τα 14.000 τ.μ. Το κεντρικό κτίριο είναι διώροφο και έχει δύο πλάγιες πτέρυγες όπου στεγάζονταν η Παθολογική και η Παιδιατρική κλινική με πενήντα κλίνες κάθε μια. Πίσω από το κεντρικό κτίριο υπάρχει άλλο διώροφο κτίσμα όπου μεταξύ άλλων στεγάζεται και το μικροβιολογικό εργαστήριο από το 1945. Υπήρχε επίσης πτέρυγα για τη νοσηλεία φυματικών ασθενών και από το 1962 λειτουργούσε και αντιλυσσικός σταθμός.
Το 2011 αποφασίστηκε η διασύνδεση του Νοσοκομείου με το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης "ΑΧΕΠΑ" και η λειτουργία του υπό τη Διοίκηση ενιαίου Συλλογικού Οργάνου Διοίκησης. Το 2013 σταμάτησε τη λειτουργία του και οι κλινικές του μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία «Ιπποκράτειο» και «Γεώργιος Παπανικολάου».
Ιστορικό
Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το πρώτο Νοσοκομείο Λοιμωδών (Ευλογιοκομείον) λειτούργησε, μέχρι το 1941, σε ένα ως τότε εγκαταλελειμμένο κτήριο που ανακαινίσθηκε με χρήματα του Ελληνικού κράτους στους Λαχανόκηπους (Χατζή – Μπαχτσέ), στην περιοχή του Παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού. Στο κτήριο αυτό λειτούργησε και λεπροκομείο.
Το 1942, λόγω επιδημίας τυφοειδούς πυρετού, καταργήθηκε το νοσοκομείο αυτό ως ακατάλληλο και δημιουργήθηκε το δεύτερο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην πολυώροφη καπναποθήκη του Διαμαντίδη στην οδό Ολύμπου αρ. 13 που αρχικά είχε 100 κλίνες και οι οποίες σύντομα αυξήθηκαν σε 200. Μετά από ένα χρόνο περίπου το Νοσοκομείο αυτό μετατράπηκε σε Παθολογικό, προκειμένου να περιθάλψει ασθενείς και πρόσφυγες από την Ανατολική Μακεδονία. Το 1950, και αφού μετονομάστηκε σε «Λαϊκό», μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Χίρς» (σήμερα Νοσοκομείο Ιπποκράτειο).
Η ίδρυση του Ιταλικού Γενικού Νοσοκομείου και η μετατροπή του σε νοσοκομείο λοιμωδών
Το νεοκλασικό κτίριο του παλαιού Νοσοκομείου κτίσθηκε στην τότε οδό Νοσοκομείου (σήμερα Γρηγορίου Λαμπράκη) την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Πιέτρο Αρριγκόνι για λογαριασμό της Εθνικής Ένωσης Βοήθειας προς τους Ιταλούς ιεραπόστολους και λειτούργησε αρχικά ως Ιταλικό Γενικό Νοσοκομείο με τον τίτλο «Βασίλισσα Μαργαρίτα». Στην πορεία των χρόνων έγιναν ορισμένες τροποποιήσεις και αλλαγές στο κτίριο από τον αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι. Πρώτος Διευθυντής ήταν ο Ιταλός ιατρός Φόσκολο, ενώ αδελφές του Ελέους του Ιταλικού Μοναστικού Τάγματος αποτελούσαν το νοσηλευτικό προσωπικό. Στο κτίριο στεγαζόταν και επαγγελματική σχολή θηλέων.
Το 1945 το ιταλικό νοσοκομείο επιτάχθηκε και εκεί άρχισε να λειτουργεί το τρίτο νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων. Από έγγραφα της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών δεν προκύπτει αν το κτίριο περιήλθε στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου στα πλαίσια των ιταλικών αποζημιώσεων για το Β΄ Παγκόσμιο Πολέμο. Μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να διευκρινίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς του νοσοκομείου. Ούτε η ελληνική ούτε η ιταλική πλευρά, έχουν καταθέσει στο κτηματολόγιο ή στο υποθηκοφυλακείο έγγραφα που να πιστοποιούν τον ιδιοκτήτη του νοσοκομείου. Έτσι, το νοσοκομείο συνεχίζει σήμερα να λειτουργεί υπό την μορφή αναγκαστικής μίσθωσης βάσει των διατάξεων του Α.Ν. 342/1968.
Το 1984, με υπουργική απόφαση, το κτίριο του νοσοκομείου χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο και προστατεύεται από την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων. Από το 1957 το νοσοκομείο πληρώνει ενοίκιο στο ιταλικό κράτος, μέσω της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα. Το αντίτιμο του μηνιαίου μισθώματος ανέρχεται σήμερα στο συμβολικό ποσό των 75 ευρώ.
Το μικροβιολογικό τμήμα ήταν κέντρο ελέγχου περιπτώσεων ύποπτων για χολέρα στην περιοχή της Μακεδονίας , κέντρο αναφοράς σαλμονέλας και υπεύθυνο κέντρο για τον έλεγχο για την πρόληψη των λεπτοσπειρώσεων στη Βόρεια Ελλάδα. Διέθετε θάλαμο βιοασφάλειας 3 για την εξέταση δειγμάτων και την απομόνωση μεταδοτικών μικροβίων, όπως βρουκέλλα, άνθρακας, μυκοβακτήριο κτλ.
Παύση λειτουργίας
Το 2013 σταμάτησε τη λειτουργία του με απόφαση του τότε Υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη. Η παθολογική κλινική του Λοιμωδών με τους γιατρούς της και το προσωπικό μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Γεώργιος Παπανικολάου» ενώ η παιδιατρική κλινική του Λοιμωδών συγχωνεύθηκε με τις δυο παιδιατρικές κλινικές του Ιπποκράτειου νοσοκομείου και εκεί μεταφέρθηκε και το αναλογούν προσωπικό.
Δείτε επίσης
Κατάλογος νοσοκομείων της Ελλάδας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παλαιά Ιστοσελίδα Νοσοκομείου
Νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη
|
647804
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ριζόμυλος Μεσσηνίας
|
Ο Ριζόμυλος είναι χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Διοικητικά υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Πεταλιδίου, του Δήμου Μεσσήνης και έχει 128 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011.
Πληροφορίες
Ο Ριζόμυλος μαζί με την Καρποφόρα, αποτελούν την Κοινότητα Καρποφόρων. Αναγνωρίσθηκε ως οικισμός το 1940 και το όνομά του το οφείλει σε ένα νερόμυλο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 28 μέτρων και οι κάτοικοί του ασχολούνται με την καλλιέργεια ελιών, συκιών και αμπελιών. Ο Ριζόμυλος είναι οδικός κόμβος της 82ης Εθνικής Οδού Σπάρτης - Καλαμάτας - Πύλου και της 9ης Επαρχιακής Οδού Ριζόμυλου - Κορώνης.
Διοικητικές μεταβολές
16-10-1940, αναγνώριση του οικισμού Ριζόμυλος και προσάρτησή του στην Κοινότητα Καρποφόρων.
04-12-1997, ο οικισμός Ριζόμυλος αποσπάται από την Κοινότητα Καρποφόρων και προσαρτάται στο Δήμο Πεταλιδίου.
07-06-2010, ο οικισμός Ριζόμυλος αποσπάται από το Δήμο Πεταλιδίου και προσαρτάται στο Δήμο Μεσσήνης.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Μεσσηνίας
Επαρχία Πυλίας
Δήμος Μεσσήνης
|
323053
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BD%20%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD%20%CE%9B%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%B6
|
Αλαίν Ρενέ Λεσάζ
|
Ο Αλαίν Ρενέ Λεσάζ (Alain-René Lesage, 8 Μαΐου 1668 - 17 Νοεμβρίου 1747) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Είναι περισσότερο γνωστός για το κωμικό μυθιστόρημα The Devil upon Two Sticks (1707, Le Diable boiteux), την κωμωδία Turcaret (1709) και το μυθιστόρημα Ζιλ Μπλας (1715–1735).
Βιογραφία
Γιος βασιλικού συμβολαιογράφου, μαθήτευσε στους Ιησουίτες, σπούδασε νομικά και άσκησε δικηγορία επί δύο χρόνια, για να αφοσιωθεί, το 1674, στην συγγραφή.
Το σπουδαιότερο έργο του είναι ο Ζιλ Μπλας, θεωρούμενο ως το τελευταίο σημαντικό έργο των μυθιστορημάτων πικαρέσκο. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αριθμεί πάνω από διακόσιες πενήντα εκδόσεις στα Γαλλικά, γνώρισε πλήθος μιμητών, συνεχιστών και διασκευαστών, και «δάνεισε» το όνομα του ήρωά του σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Λεσάζ κατηγορήθηκε (αρχικά από τον Βολταίρο) για λογοκλοπή ισπανικών κειμένων αλλά το γεγονός είναι ότι ο Ζιλ Μπλας παραμένει ένα ηθογραφικό αριστούργημα.
Προσωπικότητα
Πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για την ζωή και την προσωπικότητα του Λεσάζ. Τα ελάχιστα ανέκδοτα έργα που διαθέτουμε από αυτόν τον παρουσιάζουν ως έναν πολύ ανεξάρτητο άνδρα, ο οποίος δεν αποδέχεται το λογοτεχνικό υπόβαθρο που απαιτείται για την διαβίωση. Μια ιστορία αναφέρεται στην περίοδο που υποχρεώθηκε να διαβάσει ένα χειρόγραφό του στο Hôtel de Bouillon μπροστά στο πλήθος. Η ώρα που είχε οριστεί για την ανάγνωση του έργου του ήταν το μεσημέρι αλλά ο δραματουργός εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται αρκετά για τα νομικά ζητήματα και παρέμεινε στο δικαστήριο μέχρι την 1μμ ώστε να παρακολουθήσει την απόφαση εκδίκασης μιας αγωγής. Όταν τελικά εμφανίστηκε στο ξενοδοχείο και προσπάθησε να απολογηθεί, η Δούκισα του Bouillon ήταν τόσο ψυχρή απέναντί του καθώς ο ίδιος είχε κάνει τους φιλοξενούμενούς της να χάσουν μια ώρα περιμένοντας την άφιξή του. "Δεν θα διαβάσω την κωμωδία και έτσι θα κερδίσετε δυο ώρες", απάντησε ο Λεσάζ. Με αυτή την φράση, έφυγε από το ξενοδοχείο και έκτοτε δεν κατάφερε ποτέ κανένας να τον πείσει για να πάει ξανά στο σπίτι της Δούκισας.
Παραθέματα
"Pride and conceit were the original sins of man."
"Facts are stubborn things."
Εργογραφία
Μεταφράσεις και διασκευές
Le Traître puni, 1700
Don Félix de Mendoce, 1700
Point d'honneur, 1702
Second Book of the Ingenious Knight Don Quixote of La Mancha, 1704
Orlando innamorato, 1721
Guzman d'Alfarache, 1732
Θεατρικά έργα
Don César Ursin, 1707
Les Étrennes, 1707
Crispin rival de son maître, 1707
Turcaret, 1709
Arlequin roi de Serendib, 1713
La Foire de Guibray, 1714
Arlequin Mahomet, 1714
La Statue merveilleuse (συνεργασία με τον d'Orneval), 1720
La Boîte de Pandore 1721, κωμωδία σε μια πράξη.
Μυθιστορήματα
Le Diable boiteux, 1707 (μετάφραση στα αγγλικά : The Devil upon Two Sticks, The Devil on Two Sticks)
Gil Blas :Ιστορία του Ζιλ Μπλας ντε-Σαντιλιάν, μτφ. Κυριάκος Αθανασιάδης, Εκδ. "Gutenberg", 1995, ISBN: 978-960-01-0597-9)
Histoire de Gil Blas de Santillane, (Livres I–VI), 1715
Histoire de Gil Blas de Santillane, (Livres VII–IX), 1724
Histoire de Gil Blas de Santillane, (Livres X–XII), 1735
Histoire de Gil Blas de Santillane, 1747
Vie et aventures de M. de Beauchesne, 1733
Le Bachelier de Salamanque, 1736
Estevanille Gonzalez, 1732
La Valise trouvée, 1740
Mélange amusant de saillies d'esprit et de traits historiques les plus frappants, 1743
Βιβλιογραφία
Francis Assaf - Lesage et le picaresque (A.-G. Nizet, 1983) ISBN 2-7078-1032-0
Christelle Bahier-Porte - La Poétique d’Alain-René Lesage (Champion, 2006) ISBN 978-2-7453-1406-2
V. Barberet - Lesage et le théâtre de la foire (Paul Sordoillet, 1887), (Slatkine Reprints, 1970)
Roger Laufer - Lesage ; ou, Le métier de romancier (Gallimard, 1971)
Tobias Smollet's Prefatory Memoir in his 1893 English translation of Le Sage's "The Adventures of Gil Blas"
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γάλλοι διηγηματογράφοι
Γάλλοι θεατρικοί συγγραφείς
|
24218
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Ηρέας
|
Ο Ηρέας ή και Ηραγόρας καλούμενος, ήταν αρχαίος ΄Ελληνας Ιστορικός από τα Μέγαρα.
Έργο του θεωρούνται τα «Μεγαρικά», τα οποία διά των επίσης ιστορικών Ερμίππου και Ίστρου χρησιμοποίησε ο Πλούταρχος στους βίους του Θησέα και του Σόλωνα.
Με βάση τους δύο αναφερόμενους ιστορικούς συγγραφείς που ανήκουν στον 3ο αιώνα π.Χ. συνάγεται ότι και ο Ηρέας ανήκει στην αυτή ιστορική περίοδο.
Αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί
|
721010
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CE%BD%CF%84%CE%B6%CF%8C%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Λευτέρης Ιντζόγλου
|
Ο Λευτέρης Ιντζόγλου (γενν. Κορυδαλλός Αττικής, 3 Μαρτίου 1987) είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος.
Βιογραφικό
Ο Λευτέρης Ιντζόγλου, γιος του βετεράνου διεθνή ποδοσφαιριστή Μπάμπη Ιντζόγλου, ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Αετό Κορυδαλλού. Το 2005 πήρε μεταγραφή στον Βύζαντα Μεγάρων με τον οποίο αγωνίστηκε για 5 χρόνια και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία, σημειώνοντας συνολικά 123 συμμετοχές και 1 τέρμα στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής και 6 συμμετοχές και 1 τέρμα στο Κύπελλο Ελλάδας.
Το 2010 μεταγράφηκε στην ΑΕΚ, έπειτα από εισήγηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς αφού είχε πάρει μέρος στην προετοιμασία και είχε αφήσει καλές εντυπώσεις. Το καλοκαίρι του 2011 αποκτήθηκε από τον Ατρόμητο Αθηνών, από τον οποίο δόθηκε δανεικός για 1 χρόνο στον Πιερικό. Με την ομάδα της Κατερίνης σημείωσε 30 συμμετοχές και 1 τέρμα στο πρωτάθλημα της Φούτμπολ Λιγκ της περιόδου 2011-12. Με την ολοκλήρωση του δανεισμού του στον Πιερικό έμεινε ελεύθερος από την ομάδα του Ατρομήτου Αθηνών και το καλοκαίρι του 2012 αποκτήθηκε από τη Δόξα Δράμας. Με την ομάδα της Δράμας αγωνίστηκε 1 χρόνο σημειώνοντας 37 συμμετοχές και 2 τέρματα στο πρωτάθλημα της Φούτμπολ Λιγκ της περιόδου 2012-13.
Το καλοκαίρι του 2013 αποκτήθηκε από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε για 4 χρόνια, πανηγυρίζοντας την άνοδο στη Σούπερ Λιγκ το 2015, ενώ το ντεμπούτο του στη Σούπερ Λιγκ έγινε στις 22/08/2015 στην εκτός έδρας νίκη του Ηρακλή επί της Α.Ε.Λ. Καλλονής με 0-1. Το καλοκαίρι του 2017 μεταγράφηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης. Με τη φανέλα του Άρη αγωνίστηκε για 2 χρόνια και πανηγύρισε την επάνοδο στη Σούπερ Λιγκ το 2018. Το καλοκαίρι του 2019 πήρε μεταγραφή στην Παναχαϊκή. Με τη φανέλα της ομάδας της Πάτρας αγωνίστηκε για 1 χρόνο και το καλοκαίρι του 2020 πήρε μεταγραφή στον Πιερικό, επιστρέφοντας για 2η φορά στην ομάδα της Κατερίνης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
transfermarkt.com
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Βύζαντα Μεγάρων
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Ατρόμητου Αθηνών
Ποδοσφαιριστές Πιερικού
Ποδοσφαιριστές Δόξας Δράμας
Ποδοσφαιριστές Ηρακλή Θεσσαλονίκης
Ποδοσφαιριστές Άρη Θεσσαλονίκης
Ποδοσφαιριστές Παναχαϊκής
|
552438
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%A4%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD%29
|
Ημέρα της Κρατικής Σημαίας (Τατζικιστάν)
|
Η Ημέρα της Κρατικής Σημαίας του Τατζικιστάν είναι μια επίσημη αργία του Τατζικιστάν. Καθιερώθηκε το 2009 και εορτάζεται στις 24 Νοεμβρίου. Γιορτάζει την υιοθέτηση της Σημαίας του Τατζικιστάν, στις 24 Νοεμβρίου του 1992.
Δείτε επίσης
Δημόσιες αργίες στο Τατζικιστάν
Παραπομπές
Τατζικιστάν-επέκταση
Πολιτισμός του Τατζικιστάν
|
596453
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AD%CF%80%CE%B5%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Τζουσέπε Μπερτολούτσι
|
Ο Τζουσέπε Μπερτολούτσι (ιταλικά: Giuseppe Bertolucci), (27 Φεβρουαρίου 1947-16 Ιουνίου 2012), ήταν Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου
Σκηνοθέτησε 26 ταινίες μεταξύ του 1972 και 2012. Ήταν ο νεότερος αδελφός του επίσης σκηνοθέτη Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Φιλμογραφία
ABCinema (1975)
Berlinguer ti voglio bene (1977)
Oggetti smarriti (1980)
Panni sporchi (1980)
Tuttobenigni (1983)
Effetti personali (1983)
Segreti segreti (1984)
Il perché e il percome (1986)
Strana la vita (1987)
I cammelli (1988)
12 registi per 12 città (1989)
Amori in corso (1989)
Il Correggio ritrovato (1990)
La domenica specialmente (1991)
Il congedo del viaggiatore cerimonioso (1991) - Tv
Una vita in gioco 2 (1992) - Tv
Troppo sole (1994)
Il pratone del casilino (1995)
Tino e Tano (1996)
Quer pasticciaccio brutto de via Merulana (1996)
Ferdinando di Annibale Ruccello (1998)
In cerca della poesia (1998)
Il dolce rumor
e della vita (1999)
L'amore probabilmente (2001)
Luparella (2002)
Il cinema ritrovato (2004)
Raccionepeccui (2005)
Na specie de cadavere lunghissimo (2006)
Pasolini prossimo nostro (2006)
Casa d'altri (2011)
L'ingegner Gadda va alla guerra (2012)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία του
Ιταλοί σεναριογράφοι
Ιταλοί σκηνοθέτες κινηματογράφου
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.