id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
783411
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B9%20%CE%9A%CE%B9%CF%82
|
Νοέμι Κις
|
Η Νοέμι Κις (γεν. το 1974 στο Γκοντόλιο) είναι Ουγγαρέζα συγγραφέας, έργα της οποίας έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, βουλγαρικά, ρουμανικά και σερβικά. Ο γερμανικός Τύπος θεωρούσε την Κις μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες συγγραφείς της γενιάς της.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Κις σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία, Κοινωνιολογία και Ουγγρικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντίας στη Γερμανία, καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Μίσκολτς στην Ουγγαρία, όπου είναι λέκτορας από το 2000. Έλαβε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο του Μίσκολτς το 2003 εκπονώντας μια διατριβή με θέμα τον Πολ Τσελάν, η οποία δημοσιεύτηκε με τον τίτλο Határhelyzetek. Paul Celan költészete és magyar recepciója (Οριακές περιπτώσεις: η ποίηση του Paul Celan και η υποδοχή της στην Ουγγαρία). Η Κις δημοσιεύει τακτικά διηγήματα και φανταστικά ταξιδιωτικά κείμενα για την Ανατολική Ευρώπη καθώς και δοκίμια για τη φωτογραφία και τη λογοτεχνία.
Η Κις είναι συγγραφέας και ταξιδιώτισσα. Η μυθοπλασία της έχει ως επίκεντρο ανεξάρτητες και ευάλωτες γυναικείες φιγούρες, που κάποιες φορές φλερτάρουν με το εκκεντρικό, αλλά πιο συχνά αγωνίζονται μέσα σε πολύ οικεία περιβάλλοντα. Στο μυθιστόρημά της Sovány angyalok (Λεπτοί άγγελοι, 2015) αφηγείται την ιστορία μιας ανθρωποκτονίας από μια κακοποιημένη γυναίκα, στο Ικεράνια (2013) αναζητά μια νέα γλώσσα για να μιλήσει για την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα, ενώ στο Trans (2006), το οποίο έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά, αφηγείται περιπέτειες στη σφαίρα της σεξουαλικότητας, οριακές εμπειρίες και αλλαγές ρόλων. Το τελευταίο της βιβλίο με τον τίτλο Balaton (Μπάλατον, 2020) απεικονίζει τις κρυμμένες εντάσεις κάτω από την επιφάνεια ενός πολυπολιτισμικού και απελπιστικά επαρχιακού περιβάλλοντος του πιο δημοφιλούς παραθεριστικού θερέτρου της δεκαετίας του 1980 στην Ουγγαρία κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας από τη σκοπιά των αφηγητριών των ιστοριών, που είναι νεαρά κορίτσια. Η Κις διδάσκει επίσης λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μίσκολτς, ενώ τα ακαδημαϊκά της βιβλία περιλαμβάνουν θέματα φωτογραφίας και λογοτεχνίας καθώς και μια μονογραφία για τον Πολ Τσελάν.
Η Κις συχνά παρακολουθεί διεθνή λογοτεχνικά φεστιβάλ, μεταξύ άλλων στο Βερολίνο, το Γκρατς, το Αμβούργο, την Κρεμ, την Τιμισοάρα και το Ρούσε. Το 2009, η Κις ήταν υπότροφος στο Literarisches Colloquium στο Βερολίνο και το 2013/2014, πήγε να συγγράψει στη Ζυρίχη.
Η Κις είναι μητέρα διδύμων, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που γεννήθηκαν το 2010 Διαμένει στη Βουδαπέστη μαζί με την οικογένειά της.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Kiss Noémi - επίσημος ιστότοπος
Viktória Radics: Noémi Kiss: The Tattered Jewel Box auf Hungarian Literature Online (www.hlo.hu), 17-2-2010
Breaking the silence - HLO: Σπάζοντας τη σιωπή
Τα καλύτερα βιβλία του 2015: Fiction
Ούγγροι συγγραφείς
|
136436
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82%20%28%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7%29
|
Ζάκυνθος (πόλη)
|
Η Ζάκυνθος είναι η πρωτεύουσα του ομώνυμου νησιού. Επίσης, αποτελεί την έδρα της Περιφερειακής Ενότητας Ζακύνθου αλλά και του Δήμου Ζακύνθου.
Τοποθεσία
Βρίσκεται στα ανατολικά του νησιού απέναντι από τις ακτές της Πελοποννήσου. Η πόλη της Ζακύνθου απλώνεται μεταξύ του λιμανιού και του λόφου της Μπόχαλης. Η συνοικία της Μπόχαλης βρίσκεται στον λόφο που είναι χτισμένο το βενετικό φρούριο και θεωρείται από τις ομορφότερες της πόλης. Ήταν συνοικία στην οποία ζούσε η ανώτερη κοινωνική τάξη του νησιού κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας αλλά και στα μετέπειτα χρόνια.
Πληθυσμός
Ο πληθυσμός της πόλης της Ζακύνθου ήταν 9.772 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των Ιονίων Νήσων.
Μνημεία - Αξιοθέατα
Στη Ζάκυνθο μπορεί να επισκεφθεί κανείς, το Μουσείο Επιφανών Ζακυνθίων, το Βυζαντινό Μουσείο, το Μουσείο Αγίου Διονυσίου και το Μαυσωλείο Σολωμού και Κάλβου.
Επίσης μπορεί να επισκεφτεί το Κάστρο στο λόφο της Μπόχαλης και το λόφο του Στράνη όπου συνέθεσε ο Διονύσιος Σολωμός τον «Ύμνο εις την Ελευθερία». Το Ναυάγιο είναι το πιο πολυφωτογραφισμένο σημείο της Ζακύνθου, όπου κάποτε ναυάγησε ένα πλοίο γεμάτο με παράνομα τσιγάρα ερχόμενα από την Τουρκία.
Αξιόλογη είναι η αναγεννησιακή εκκλησία της Φανερωμένης. Το κτίριο του 16ου αιώνα καταστράφηκε στους σεισμούς το 1953, αλλά ανοικοδομήθηκε με παραδοσιακούς τρόπους και με όλη τι λεπτομέρεια, είναι δείγμα τις μεταβυζαντινής επτανησιακής ναοδομίας.
Γεγονότα
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1943 ο Γερμανός διοικητής της Ζακύνθου Πάουλ Μπέρενς ζήτησε από τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο και τον Δήμαρχο Λουκά Καρρέρ να συντάξουν κατάλογο με όλους τους Εβραίους του νησιού και να του τον παραδώσουν. Οι δύο άνδρες αρνούμενοι, με κίνδυνο της ζωής τους, να παραδώσουν στις γερμανικές αρχές κατάλογο με τα ονόματα των μελών της τοπικής εβραϊκής κοινότητας, έγραψαν στον κατάλογο μόνο τα δύο δικά τους ονόματα. Το γενικό γερμανικό επιτελείο τότε ακύρωσε τη διαταγή και με αυτόν τον τρόπο γλίτωσαν οι Εβραίοι της Ζακύνθου. Το γεγονός της διάσωσης μιας ολόκληρης κοινότητας είναι το μοναδικό στην κατακτημένη Ευρώπη.
Στις 12 Αυγούστου 1953 έγινε σεισμός 7,3 ρίχτερ, ο οποίος κατέστρεψε σχεδόν όλα τα κτίρια της πόλης, ενώ ακολούθησε και πυρκαγιά. Η πόλη στη συνέχεια ανοικοδομήθηκε ξανά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Ελλάδας
Ζάκυνθος
Δήμος Ζακύνθου
|
623978
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B7%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%8C
|
Κηπαρό
|
Το Κηπαρό (παλιά Αλβανικά: Qeparo) είναι παραθαλάσσιο χωριό που ανήκει στον δίγλωσσο δήμο της Χειμάρρας στον νομό Αυλώνα της νότιας Αλβανίας. Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, το παλιό και το νέο χωριό.
Ιστορία
Στην αρχαιότητα, η περιοχή του Κηπαρό, όπως και η υπόλοιπη περιοχή της Χειμάρρας, κατοικήθηκε από την ελληνική φυλή των Χαόνων.
Το χωριό έχει μια Ορθόδοξη Εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο, που χρονολογείται το 1760 και μία από τις εννέα εκκλησίες στην Αλβανία αφιερωμένη στον Άγιο. Ένα σχέδιο για την ίδρυση ενός ελληνικού σχολείου στο χωριό ξεκίνησε από τους Έλληνες ευεργέτες Ευάγγελο και Κωνσταντίνο Ζάππα το 1860. Κατά την σχολική περίοδο 1898-1899 λειτουργούσαν στο Κηπαρό τρία μικρά Ελληνικά σχολεία με συνολικά 100 μαθητές.
Κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, οι κάτοικοι των Ελληνόφωνων χωριών στην περιοχή συμπεριλαμβανομένων του Κηπαρό πολέμησαν εναντίον Αλβανικών χωριών επειδή ήταν με την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις 5 Νοεμβρίου 1912, όταν η κοντινή πόλη Χειμάρρα ήταν ελεγχόμενη από τις Ελληνικές δυνάμεις του Σπύρου Σπυρομήλιου, ένοπλες ομάδες από το Κηπαρό δήλωσαν ότι ήταν έτοιμες να βοηθήσουν το κίνημά του για την ενσωμάτωση της περιοχής στην Ελλάδα.
Δημογραφία
Το χωριό Κηπαρό περιέχει περίπου ίσο Αλβανόφωνο και Ελληνόφωνο πληθυσμό με τους Αλβανόφωνους να είναι η πλειοψηφία στην παραθαλάσσια περιοχή (Qeparo Poshtme) και τους Ελληνόφωνους η πλειοψηφία στην ορεινή περιοχή (Άνω Κηπαρό). Σήμερα οι περισσότεροι Έλληνες του χωριού χρησιμοποιούν ως καθημερινή τους γλώσσα τα Αλβανικά ωστόσο αυτό δεν ισχύει στο παλιό χωριό όπου η Ελληνική γλώσσα υπερισχύει.
Αξιοσημείωτοι κάτοικοι
Γεώργιος Στεφάνου (1824-1901), Έλληνας αξιωματικός και επαναστάτης
Παραπομπές
Βόρεια Ήπειρος
Χωριά του νομού Αυλώνα
|
108519
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Bad%20Seed
|
Bad Seed
|
Bad Seed μπορεί να σημαίνει:
The Bad Seed, μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Μαρτς, καθώς και
The Bad Seed (φιλμ), το ομώνυμο φιλμ
The Bad Seed (παιχνίδι), μια έκδοση ως παιχνίδι από τον Μάξγουελ Άντερσον
Nick Cave and the Bad Seeds, ροκ/ποστ-πανκ συγκρότημα
Mutiny/The Bad Seed, δίσκο του συγκροτήματος The Birthday Party''
Bad Seed, βιογραφία του Νικ Κέιβ, από τον Ίαν Τζόνσον
Bad Seed, δίσκος του Γιαν Χάουαρντ από το ομώνυμο λεύκωμα του
Bad Seed, τραγούδι του συγκροτήματος Metallica από το άλμπουμ τους ReLoad
|
790925
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B9%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%84%CE%B5%CE%BC
|
Χέρριτ Μπάττεμ
|
Ο Χέρριτ Μπάττεμ (Gerrit Battem ή Gerard van Battum, περίπου 1636 - 24 Οκτωβρίου 1684 (ταφή)) ήταν Ολλανδός τοπιογράφος.
Βιογραφία
Ο Άρνολντ Χαουμπράκεν αναφέρει σχέδια του Μπάττεμ στο σπίτι του προστάτη του Γιόνας φαν Βίτσεν (Jonas van Witsen) του Άμστερνταμ, ο οποίος τα αγόρασε για 1300 φιορίνια μαζί με έγχρωμα σχέδια του Άντριεν φαν Οστάντε τη δεκαετία του 1670
Σύμφωνα με το RKD, ήταν γιος του ζωγράφου Χέρριτ Μπάττον και θετός γιος του Γιάκομπ ντε Φιλέιρς (Jacob de Villeers). Η μητέρα του, Ελίζαμπετ Φουρνέριους ήταν πιθανώς η θεία του ζωγράφου Άμπραχαμ Φουρνέριους (Abraham Furnerius_, με τον οποίο έκανε ταξίδι κατά μήκος του Ρήνου την περίοδο 1650-1654.
Ο Μπάττεμ γεννήθηκε και πέθανε στο Ρότερνταμ, όπου και κυρίως δραστηριοποιήθηκε. Για τρία χρόνια εργάστηκε στην Ουτρέχτη και το ταξίδι του κατά μήκος του Ρήνου μπορεί να αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για τα θέματά του. Ζωγράφισε προοπτικές απόψεις, ορεινά τοπία με βοσκούς, ληστές κ.λπ., καθώς και χειμερινές σκηνές. Ζωγράφιζε τν ίδια εποχή με τον Σνέλλινγκς (Snellings), αλλά το ύφος της ζωγραφικής του είναι πιο ευρύ και πιο τολμηρό. Στη δεκαετία του 1670 λέγεται ότι ζωγράφισε επίσης μορφές στα τοπία του Γιάκομπ φαν Ράουσντελ, αν και κάποιοι αμφιβάλλουν για αυτό.
Μεγαλύτερη αξία από τους πίνακες του καλλιτέχνη έχουν τα σχέδιά του, τα οποία είναι ανώτερα σε ποιότητα, και τα οποία αγοράστηκαν ακριβά για να κοσμήσουν τις πρώτης τάξεως συλλογές.
Δείτε επίσης
Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων
Παραπομπές
Πηγές
(Ολλανδικά) Adriaan en Izaak van Ostade Biography in De groote schouburgh der Nederlantsche konstschilders en schilderessen (1718) by Arnold Houbraken, courtesy of the Digital library for Dutch literature
Ο Χέρριτ Μπάττεμ στο RKD
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ολλανδοί ζωγράφοι της Χρυσής Εποχής
|
675349
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σιδωνία της Σαξονίας
|
H Σιδωνία, (γερμανικά: Sidonia von Sachsen von Wettin) (8 Μαρτίου 1518 - 4 Ιανουαρίου 1575) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν κόρη του δούκα της Σαξονίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ-Κάλενμπεργκ.
Βιογραφία
Ήταν η τρίτη κόρη του Ερρίκου Δ΄ δούκα της Σαξονίας και της Αικατερίνης, κόρης του Μάγκνους Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1545 τον Ερρίκο Β΄ των Γουέλφων δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνμεπουργκ-Κάλενμπεργκ. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Πηγές
Martin Schemel: Eine christliche Leichpredigte, vber der Leich der Durchleuchtigen Hochgebornen Fürstin vnd Frawn, Frawen Sidonien gebornen Hertzogin zu Sachsen, vnd Fürstin zu Braunschweig vnd Lüneburg, gethan zu Freibergk in der Thumkirchen. Durch M. Martinum Schemel Predigern zu Weissenfels etc. Schwertel, 1575.
Παραπομπές
Οίκος των Βέττιν
Δούκισσες του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ
|
202305
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Δικαστής
|
Δικαστής είναι ο λειτουργός, ο οποίος ασκεί τη δικαστική εξουσία, είτε μόνος του είτε ως μέρος μιας πολυμελούς συνθέσεως.
Οι εξουσίες, τα καθήκοντα, ο τρόπος διορισμού, η πειθαρχία και η κατάρτιση των δικαστών ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των διαφόρων δικαιοδοσιών. Ο δικαστής οφείλει να διεξάγει τη δίκη αμερόληπτα και, συνήθως, σε ανοιχτό δικαστήριο. Ο δικαστής ακούει όλους τους μάρτυρες και οποιαδήποτε άλλα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάζονται από τους δικηγόρους της υπόθεσης, αξιολογεί την αξιοπιστία και τα επιχειρήματα των διαδίκων και στη συνέχεια εκδίδει απόφαση επί του θέματος βάσει της ερμηνείας του νόμου και την προσωπική τους κρίση. Σε ορισμένες δικαιοδοσίες, η εξουσία του δικαστή μπορεί να μοιράζεται με μια κριτική επιτροπή.
Ελλάδα
Σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα, οι δικαστές είναι ισόβιοι κρατικοί λειτουργοί, που απολαμβάνουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας. Οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, στην εφαρμογή των πάσης φύσεως νομοθετημάτων, ουσιαστικά εκφράζουν άμεσα και ελεύθερα την πολιτειακή βούληση, χωρίς εξάρτηση από φορείς άλλων εξουσιών.
Κατά το υφιστάμενο σύστημα λειτουργίας της ελληνικής δικαιοσύνης και των διακρίσεων αυτής, οι Έλληνες δικαστές διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
Στους Δικαστές της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης
Διακρίνονται στους δικαστές:
Των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων. Κατά φθίνουσα σειρά αρχαιότητας υπηρετούν:α) στον Άρειο Πάγο: ο Πρόεδρος, οι Αντιπρόεδροι και οι Αρεοπαγίτες,β) στα Εφετεία: Οι Πρόεδροι Εφετών και οι Εφέτες καιγ) στα Πρωτοδικεία: οι Πρόεδροι Πρωτοδικών και οι Πρωτοδίκες. Επίσης, υπάρχουν και οι πάρεδροι πρωτοδικείου (πρόκειται για όσους αποφοιτούν από την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και μετά από μία περίοδο δοκιμασίας, κατά την οποία ασκούν περιορισμένα καθήκοντα πρωτοδίκη, εφόσον κριθούν ικανοί προάγονται σε πρωτοδίκες).
Των ειρηνοδικείων και πταισματοδικείων. Κατά φθίνουσα σειρά αρχαιότητας, στα ειρηνοδικεία και πταισματοδικεία υπηρετούν οι Ειρηνοδίκες Α', Β', Γ', Δ' τάξης. Επίσης, υπάρχουν και οι δόκιμοι ειρηνοδίκες (πρόκειται για όσους επιτύχουν στο διαγωνισμό ειρηνοδικών και μετά από μια περίοδο δοκιμασίας, εφόσον κριθούν ικανοί προάγονται σε ειρηνοδίκες Δ' τάξης).
Στους Δικαστές της διοικητικής δικαιοσύνης
Διακρίνονται στους δικαστές:
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο (κατά φθίνουσα σειρά αρχαιότητας) υπηρετούν: ο Πρόεδρος, οι Αντιπρόεδροι, οι Σύμβουλοι, οι Πάρεδροι και οι Εισηγητές. Επίσης υπάρχουν και οι Δόκιμοι Εισηγητές. Πρόκειται για όσους αποφοιτούν από την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και μετά από μια περίοδο δοκιμασίας, κατά την οποία ασκούν περιορισμένα καθήκοντα Εισηγητή, εφόσον κριθούν ικανοί προάγονται σε Εισηγητές.
Στο Ελεγκτικό Συνέδριο, στο οποίο (κατά φθίνουσα σειρά αρχαιότητας) υπηρετούν: ο Πρόεδρος, οι Αντιπρόεδροι, ο Επίτροπος της Επικράτειας, οι Σύμβουλοι, οι Αντεπίτροποι της Επικράτειας, οι Πάρεδροι και οι Εισηγητές. Επίσης, υπάρχουν και οι Δόκιμοι Εισηγητές. Πρόκειται για όσους αποφοιτούν από την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και μετά από μια περίοδο δοκιμασίας, κατά την οποία ασκούν περιορισμένα καθήκοντα Εισηγητή, εφόσον κριθούν ικανοί προάγονται σε Εισηγητές.
Στα τακτικά διοικητικά δικαστήρια, στα οποία (κατά φθίνουσα σειρά αρχαιότητας) υπηρετούν:α) στα Διοικητικά Εφετεία: Οι Πρόεδροι Εφετών και οι Εφέτες καιβ) στα Διοικητικά Πρωτοδικεία: οι Πρόεδροι Πρωτοδικών και οι Πρωτοδίκες. Επίσης, υπάρχουν και οι πάρεδροι πρωτοδικείου (πρόκειται για όσους αποφοιτούν από την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και μετά από μια περίοδο δοκιμασίας, κατά την οποία ασκούν περιορισμένα καθήκοντα πρωτοδίκη, εφόσον κριθούν ικανοί προάγονται σε πρωτοδίκες).
Ιδιαίτερη κατηγορία δικαστών είναι οι λειτουργοί της στρατιωτικής δικαιοσύνης:
Παραπομπές
Θέσεις εξουσίας
Νομικά επαγγέλματα
Επιβολή του νόμου
|
236276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ένας Αμερικανός Φίλος
|
Το Ένας Αμερικανός Φίλος (The American Friend) είναι αστυνομική ταινία του γερμανικού κινηματογράφου του έτους 1977 σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς.
Πλοκή
Ο Τομ Ρίπλει είναι Αμερικάνος που εγκαταστάθηκε στο Αμβούργο για να συνεχίσει την εγκληματική του καριέρα. Πουλάει σε δημοπρασίες άγνωστους πίνακες του φημισμένου ζωγράφου Ντερβάτ, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει πεθάνει, στην πραγματικότητα όμως ζει στην Νέα Υόρκη και ζωγραφίζει πίνακες. Ο Ρίπλεϊ γνωρίζει τον Γιόναταν Τσίμερμαν και τη σύζυγό του Μαριάννε, οι οποίοι ανακαλύπτουν την απάτη και έτσι βάζει τον γκάνγκστερ Μινό να παραχαράξει τα ιατρικά αποτελέσματα του Τσίμερναν, για να τον κάνει να πιστέψει ότι είναι βαριά άρρωστος και να τον βάλει στο χέρι. Ο Τσίμερμαν πέφτει στα δίχτυα του Αμερικάνου, ο οποίος του υπόσχεται όταν πεθάνει να φροντίσει για την οικονομική βοήθεια της οικογένειάς του. Ως όρο όμως του αναθέτει μια ειδική αποστολή, να σκοτώσει έναν άνθρωπο.
Βραβεύσεις
Βραβεύτηκε με το χρυσό ομοσπονδιακό βραβείο της Γερμανίας στις κατηγορίες Σκηνοθεσίας και Φωτογραφίας και το αργυρό στην κατηγορία σκηνικών.
Προτάθηκε για το βραβείο των Κανών το 1977
Προτάθηκε για το βραβείο Σεζάρ στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1978.
Πηγές
Patricia Highsmith: Ripley's Game oder der amerikanische Freund Mit einem Nachwort von Paul Ingendaay , Diogenesverlag, Zürich, 2004, ISBN 3-257-23416-3
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The American Friend – Παρουσίαση της ταινίας από την επίσημη ιστοσελίδα του Βιμ Βέντερς
Παρουσίαση της ταινίας στο www.filmportal.de
Παραπομπές
Ταινίες του 1977
Αστυνομικές ταινίες
Γερμανικές ταινίες
Ταινίες από Δυτική Γερμανία
Ταινίες γυρισμένες στη Γερμανία
Ταινίες σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς
Γερμανικές ψυχολογικές θρίλερ ταινίες
|
681680
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Γουλιανός
|
Ο γουλιανός (επιστημονική ονομασία: Silurus glanis) είναι μεγάλο είδος γατόψαρου το οποίο απαντά στην κεντρική, νότια και ανατολική Ευρώπη, ενώ έχει εισαχθεί και στη δυτική Ευρώπη. Ένα από τα δύο είδη γατόψαρων της Ευρώπης, με το άλλο να είναι το γλανίδι (S. aristotelis), ενδημικό είδος των λιμνών της Ελλάδας. Ο γουλιανός είναι ψάρι του γλυκού νερού και αναγνωρίζεται από το ευρύ, παχύ κεφάλι και το μεγάλο στόμα του. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα είδη γατόψαρων και μπορεί να ξεπεράσει σε βάρος τα 100 κιλά και μήκος τα 2,5 μέτρα. Μπορεί να ζήσει τουλάχιστον 50 χρόνια.
Ενδιαίτημα
Ο γουλιανός ζει σε μεγάλες, ζεστές λίμνες και βαθιά, αργά κινούμενα ποτάμια. Προτιμά να παραμείνει σε προστατευμένες τοποθεσίες, όπως τρύπες στην κοίτη του ποταμού, βυθισμένα δέντρα, κλπ. Ένας ασυνήθιστος βιότοπος για το είδος υπάρχει μέσα στη ζώνη αποκλεισμού του Τσερνομπίλ, όπου ένας μικρός πληθυσμός ζει σε εγκαταλελειμμένες λίμνες ψύξης και κανάλια σε κοντινή απόσταση από τον παροπλισμένο σταθμό παραγωγής ενέργειας. Αυτά τα γατόψαρα φαίνονται υγιή και διατηρούν τη θέση τους ως κορυφαία αρπακτικά στο υδάτινο οικοσύστημα της άμεσης περιοχής.
Διατροφή
Όπως και τα περισσότερα ψάρια του βυθού, οι γουλιανοί τρέφονται με σκουλήκια, γαστερόποδα, έντομα, καρκινοειδή και ψάρια. Μεγαλύτερα άτομα έχουν παρατηρηθεί ότι τρώνε επίσης βατράχια, ποντίκια, αρουραίους, υδρόβια πουλιά όπως πάπιες και μπορεί να γίνουν κανιβαλιστικά. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης στη Γαλλία το 2012, τεκμηρίωσε ότι άτομα αυτού του είδους σε ένα εισαγόμενο περιβάλλον βγαίνουν από το νερό για να τραφούν με περιστέρια στην ξηρά. Από τις συμπεριφορές που παρατηρήθηκαν σε αυτή τη μελέτη, το 28% ήταν επιτυχής στη σύλληψη πουλιών. Οι αναλύσεις σταθερών ισοτόπων του περιεχομένου στομάχου του γουλιανού αποκάλυψαν μια εξαιρετικά μεταβλητή διατροφική σύνθεση επίγειων πτηνών. Αυτό είναι πιθανότατα το αποτέλεσμα της προσαρμογής της συμπεριφοράς τους σε νέα λεία ως απόκριση στο νέο περιβάλλον κατά την εισαγωγή του στον ποταμό Ταρν το 1983.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Το στόμα των γουλιανών περιέχει γραμμές πολλών μικρών δοντιών, δύο μακριά μουστάκια στην άνω γνάθο και τέσσερα κοντύτερα μουστάκια στην κάτω γνάθο. Έχει ένα μακρύ πρωκτικό πτερύγιο που εκτείνεται μέχρι το ουραίο πτερύγιο και ένα μικρό αιχμηρό ραχιαίο πτερύγιο σχετικά πολύ μπροστά. Οι γουλιανοί βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην ακοή και την όσφρηση για το κυνήγι (λόγω της ευαίσθητης βεμπεριανής συσκευής και των χημειοϋποδοχέων αντίστοιχα), αν και όπως και πολλά άλλα γατόψαρα, το είδος έχει ταπήτιο, παρέχοντας στα μάτια ένα βαθμό ευαισθησίας τη νύχτα, όταν το είδος είναι πιο ενεργό. Με τα αιχμηρά θωρακικά πτερύγια του, δημιουργεί μια δίνη για να αποπροσανατολίσει το θύμα του, το οποίο ο γουλιανός ρουφά στο στόμα του και καταπίνει ολόκληρο. Το δέρμα είναι πολύ λεπτό. Το χρώμα του δέρματος ποικίλλει ανάλογα με το περιβάλλον. Το καθαρό νερό θα δώσει στα ψάρια ένα μαύρο χρώμα, ενώ το λασπωμένο νερό συνήθως τείνει να παράγει πράσινα-καφέ δείγματα. Η κάτω πλευρά είναι πάντα ανοιχτό κίτρινο έως λευκό χρώμα. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν αλμπίνα άτομα και αλιεύονται περιστασιακά. Οι γουλιανοί κολυμπούν με τρόπο παρόμοιο με τα χέλια και έτσι μπορούν να κολυμπήσουν προς τα πίσω.
Μέγεθος
Με πιθανό συνολικό μήκος έως 5 m και μέγιστο βάρος πάνω από 300 κιλά, οι γουλιανοί είναι το μεγαλύτερο ψάρι γλυκού νερού (σε αντίθεση με τα ανάδρομα ή κατάδρομα) στην περιοχή του (Ευρώπη και τμήματα της Ασίας). Ωστόσο, τέτοια μήκη είναι σπάνια και ήταν δύσκολο να αποδειχθούν κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Όμως υπάρχει μια κάπως αξιόπιστη αναφορά από τον 19ο αιώνα ενός γατόψαρου αυτού του μεγέθους. Το Brehms Tierleben αναφέρει τις παλιές αναφορές των Χεκλ και Νερ από τον Δούναβη για ψάρια μήκους 3 μέτρων και βάρους 200–250 κιλών και στην αναφορά του ο Vogt το 1894 γράφει για ένα δείγμα που αλιεύθηκε στη λίμνη Μπιλ που είχε μήκος 2,2 μέτρα μήκος και ζύγιζε 68 kg. Το 1856, ο Κ. Κ. Κέσλερ έγραψε για άτομα από τον ποταμό Δνείπερο, μήκους άνω των 5 μέτρων και ζύγιζαν έως 400 κιλά.
Μόνο σε εξαιρετικά καλές συνθήκες διαβίωσης μπορεί το γατόψαρο να φτάσει σε μήκος μεγαλύτερο από 2 μέτρα, όπως ένας γουλιανός που αλιεύθηκε κοντά στο Ρόττενμπουργκ αμ Νέκαρ, Γερμανία, ο οποίος είχε μήκος 2,49 m και ζύγιζε 89 κιλά. Ακόμη μεγαλύτερα ψάρια έχουν αλιευθεί στην Πολωνία (2,61 μ. 109 κιλά.), στα πρώην σοβιετικά κράτη (στον Δνείπερο στην Ουκρανία, στον Βόλγα στη Ρωσία και ο ποταμός Ιλί στο Καζακστάν), Γαλλία, Ισπανία (στον Έβρο), Ιταλία (στον Πάδο, όπου πιάστηκε ένας γουλιανός μήκους 2,78 μ., και στον Άρνο), Σερβία (στη λίμνη Γκρούζα, όπου ένας γουλιανός μήκους 2,4 μ. και βάρους 117 κιλών πιάστηκε στις 21 Ιουνίου 2018, ενώ ένας γουλιανός μήκους 275 εκατοστών και βάρους 117 κιλών πιάστηκε στις Σιδηρές Πύλες στον ποταμό Δούναβη τον ίδιο χρόνο), και στην Ελλάδα, όπου στη λίμνη Πολυφύτου το 2021 ψαρεύτηκε ένας γουλιανός 277 εκατοστών και βάρους 137 κιλών. Το μεγαλύτερο ακριβές βάρος ήταν 144 κιλά για δείγμα μήκους 2,78 μέτρων από το δέλτα του Πάδου στην Ιταλία.
Εξαιρετικά μεγάλα άτομα φημολογείται ότι επιτίθενται σε ανθρώπους σε σπάνιες περιπτώσεις, ισχυρισμός που διερευνήθηκε από τον ψαρά Τζέρεμι Ουέιντ σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Animal Planet River Monsters μετά τη σύλληψη τριών ψαριών, δύο άνω των 66 κιλών και ένα πάνω από 74 κιλά, εκ των οποίων δύο προσπάθησαν να του επιτεθούν μετά την απελευθέρωσή τους. Ένα δημοσίευμα στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard στις 5 Αυγούστου 2009 ανέφερε ότι ένας μεγάλος γουλιανός κοντά στο Γκιούρ της Ουγγαρίας τράβηξε έναν ψαρά κάτω από το νερό από το δεξί του πόδι, αφού ο άντρας προσπάθησε να αρπάξει το ψάρι.
Οικολογία
Υπάρχουν ανησυχίες σχετικά με τον οικολογικό αντίκτυπο της εισαγωγής γουλιανών σε μη ιθαγενείς περιοχές. Αυτές οι ανησυχίες λαμβάνουν υπόψη την κατάσταση στη λίμνη Βικτώρια της Αφρικής, όπου εισήχθη η πέρκα του Νείλου και προκάλεσε γρήγορα την εξαφάνιση πολλών αυτόχθονων ειδών. Αυτό επηρέασε σοβαρά ολόκληρη τη λίμνη, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του αρχικού οικοσυστήματος. Η εισαγωγή ξένων ειδών είναι σχεδόν πάντοτε επιβάρυνση για το προσβεβλημένο οικοσύστημα. Μετά την εισαγωγή του γουλιανού, οι αριθμοί ορισμένων ψαριών μειώνονται σαφώς και ταχέως. Από την εισαγωγή του στον ταμιευτήρα Μεκινένσα στον Ισπανικό Έβρο το 1974, έχει εξαπλωθεί σε άλλα μέρη της λεκάνης του Έβρου, συμπεριλαμβανομένων των παραποτάμων του, ιδίως του ποταμού Σέγρε. Μερικά ενδημικά είδη ιβηρικών κυπρίνων, του γένος Barbus, κάποτε ήταν άφθονα ειδικά στον ποταμό Έβρου, αλλά εξαιτίας του ανταγωνισμού και του κυνηγιού από τους γουλιανούς έκτοτε εξαφανίστηκαν στο μεσαίο τμήμα του Έβρου. Η οικολογία του ποταμού έχει επίσης αλλάξει, καθώς υπάρχει τώρα σημαντική ανάπτυξη στην υδρόβια βλάστηση όπως τα φύκια.
Παραπομπές
Ψάρια γλυκών υδάτων
Σιλουρόμορφα
|
92239
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
|
Μελέαγρος (μυθολογία)
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Μελέαγρος ήταν υιός του βασιλιά της Καλυδώνας Οινέως και της Αλθαίας, αδελφής της Λήδας. Ο Μελέαγρος είναι ο κεντρικός ήρωας των διηγήσεων για τον Καλυδώνιο Κάπρο.
Ο μύθος
Ο μύθος αρχίζει όταν ο Οινέας θυσίασε, κάποτε, σε όλους τους άλλους θεούς, αλλά ξέχασε την Άρτεμη. Η θεά οργίσθηκε και έστειλε εναντίον των Καλυδωνίων ένα φοβερό αγριογούρουνο, τον Καλυδώνιο Κάπρο, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές. Ο Μελέαγρος καταδίωξε μαζί με τους πιο ονομαστούς Έλληνες ήρωες της εποχής το θηρίο και κατόρθωσε, τελικά, να το σκοτώσει. Η Άρτεμις τότε προκάλεσε διχόνοια μεταξύ των Αιτωλών και των Κουρήτων που είχαν λάβει μέρος στο κυνήγι για το ποιος θα κρατήσει το τομάρι και το κεφάλι του ζώου. Επακολούθησε μάχη και σε αυτή ο Μελέαγρος σκότωσε τους Τοξέα και Πλέξιππο, αδελφούς της μητέρας του, η οποία τότε τον καταράστηκε, επικαλούμενη εναντίον του την οργή των «χθόνιων θεών» (των θεών του Κάτω Κόσμου). Ο Μελέαγρος, φοβούμενος το αποτέλεσμα της μητρικής κατάρας, αποσύρθηκε, τότε, από τη μάχη κι έτσι νίκησαν οι Κουρήτες και πολιόρκησαν τους Αιτωλούς στην Καλυδώνα. Μάταια ικέτευαν τον Μελέαγρο να πολεμήσει για να σώσει την πόλη του: ο ήρωας έκλεινε τα ώτα του στις παρακλήσεις των γερόντων, των ιερέων, του πατέρα του και της μητέρας του (που είχε, εν τω μεταξύ, μετανοήσει). Τελικώς, ο εχθρός κυρίευσε και πυρπόλησε την Καλυδώνα και οι Κουρήτες ετοιμάζονταν να λεηλατήσουν το μέγαρο του Μελεάγρου. Τότε μόνο ο Μελέαγρος μεταπείσθηκε από τις ικεσίες της συζύγου του Κλεοπάτρας (κόρης του Ίδα), πήρε τα όπλα του και έσωσε την πόλη, αλλά σκοτώθηκε, καθώς φαίνεται, στο τέλος της μάχης.
Αργότερα, ο μύθος εξελίχθηκε με μείωση της έμφασης στον πόλεμο Κουρήτων-Αιτωλών και αναγωγή του κυνηγιού του Καλυδώνιου Κάπρου στο κεντρικό επεισόδιο. Κατά τον μεταγενέστερο μύθο, όταν ο Μελέαγρος ήταν επτά ημερών βρέφος οι Μοίρες εμφανίσθηκαν στη μητέρα του και της είπαν ότι ο γιος της θα πέθαινε όταν θα καιγόταν, τελείως, το ξύλο (δαυλός) που ήταν εκείνη τη στιγμή στην εστία (φωτιά). Η Αλθαία, έντρομη, άρπαξε και έσβησε τον δαυλό, τον οποίο φύλαξε στη συνέχεια με μεγάλη προσοχή για 15 έτη. Αργότερα, όταν ο Μελέαγρος μεγάλωσε, έλαβε μέρος στο κυνήγι του κάπρου. Σε αυτό είχε συμμετάσχει και η Αταλάντη, και ο Μελέαγρος σκότωσε στη διαμάχη τους θείους του (γιους του Θεστίου) προκειμένου να προσφέρει το τομάρι του θηρίου στην Αταλάντη, και δίκαια, καθώς εκείνη το είχε πληγώσει πρώτη. Τότε η Αλθαία εξοργίσθηκε τόσο πολύ για τον χαμό των αδελφών της, ώστε άρπαξε τον κρυμμένο δαυλό και τον έκαψε, με αποτέλεσμα να πεθάνει αμέσως ο γιος της. Αυτή η ιστορία παρουσιάζει ομοιότητα με τον σκανδιναβικό μύθο του Norna-Gests. Η Αλθαία όμως μετανόησε και αυτοκτόνησε. Αυτοκτόνησε επίσης και η σύζυγος του ήρωα, η Κλεοπάτρα. Σύμφωνα με ομηρική παραλλαγή, ο Μελέαγρος, που ήταν κατά τα άλλα άτρωτος, σκοτώθηκε από τον ίδιο τον θεό Απόλλωνα, ο οποίος αγωνιζόταν με το μέρος των Κουρήτων.
Σύμφωνα με λιγότερο αποδεκτές εκδοχές, ο Μελέαγρος σκότωσε και άλλους στο κυνήγι για χάρη της Αταλάντης: τους Κενταύρους Υλαίο και Ραίκο επειδή προσπάθησαν να τη βιάσουν, και τους Ιφικλή και Ευρύπυλο επειδή την είχαν προσβάλει.
Αναφέρεται ότι ο Μελέαγρος πήρε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία, κατά την οποία σκότωσε τον Αιήτη στην Κολχίδα, ενώ συμμετέσχε και στους ταφικούς αγώνες που έγιναν στη μνήμη του Πελία, τα «άθλα επί Πελία».
Παραπομπές
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση'', Αθήνα 1969.
Μελεαγρο
Μελεαγρο
|
189784
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B7
|
Κυκλοπροπανόλη
|
Η κυκλοπροπανόλη είναι μια οργανική ένωση με χημικό τύπο C3H6O. Δομικά, περιέχει μια κυκλοπροπυλική ομάδα, και ένα υδροξύλιο ενωμένο μ' αυτήν. Είναι, δηλαδή, η απλούστερη κυκλοαλκανόλη, κορεσμένη μονοκυκλική μονοσθενής αλκοόλη. Συνήθως αντιπροσωπεύεται από τον τύπο: .
Με βάση το χημικό τύπο της, C3H6Ο έχει τα ακόλουθα οκτώ (8) ισομερή θέσης:
1-προπεν-1-όλη (ελάσσων ταυτομερές της προπανάλης) με σύντομο συντακτικό τύπο CH3CH=CHOH.
1-προπεν-2-όλη ή αλλυλική αλκοόλη με σύντομο συντακτικό τύπο CH2=CHCH2OH.
2-προπενόλη (ελάσσων ταυτομερές της προπανόνης) με σύντομο συντακτικό τύπο CH3C(OH)=CH2.
Βινυλμεθυλαιθέρας ή μεθοξυαιθένιο με σύντομο συντακτικό τύπο CH3OCH=CH2.
Προπανάλη (κύριο ταυτομερές) της 1-προπεν-1-όλης με σύντομο συντακτικό τύπο CH3CH2CHO.
Προπανόνη (κύριο ταυτομερές) της 2-προπενόλης με σύντομο συντακτικό τύπο CH3COCH3.
Οξετάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο .
Μεθυλοξιράνιο με σύντομο συντακτικό τύπο
Παραγωγή
Από 1,3-διαλο-2-προπανόλη
Με επίδραση ψευδαργύρου σε 1,3-διαλο-2-προπανόλη παράγεται κυκλοπροπανόλη, με ενδομοριακή αντίδραση Wurtz :
Από κυκλοπροπανόνη
Με αναγωγή κυκλοπροπανόνης:
1. Με καταλυτική υδρογόνωση:
2. Με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4):
Από κυκλοπροπυλαλογονίδιο
1. Με επίδραση διαλύματος υδροξειδίου του αργύρου σε κυκλοπροπυλαλογονίδιο παράγεται κυκλοπροπανόλη:
2. Με επίδραση διαλύματος αιθανικού νατρίου σε κυκλοπροπυλαλογονίδιο παράγεται αρχικά αιθανικός κυκλοπροπυλεστέρας, που στη συνέχεια υδρολύεται σχηματίζοντας κυκλοπροπανόλη :
Από κυκλοπροπένιο
Με προσθήκη νερού σε κυκλοπροπένιο παράγεται κυκλοπροπανόλη:
Από κυκλοπροπυλεστέρα
Με υδρόλυση κυκλοπροπυλεστέρα, π.χ. καρβοξυλικού, παράγεται κυκλοπροπανόλη :
Από κυκλοπροπαναμίνη
Με επίδραση νιτρώδους οξέος σε κυκλοπροπαναμίνη παράγεται κυκλοπροπανόλη :
Χημικές ιδιότητες και παράγωγα
Η ένωση είναι πολύ ασταθής (και άρα δραστική), εξαιτίας του τριμελούς της δακτυλίου, οπότε τείνει να δώσει αντιδράσεις κυκλοπροσθήκης, αλλά και να ισομεριωθεί, σχηματίζοντας προπανάλη. Αυτή η τελευταία αναφερόμενη ιδιότητα, μπορεί να αξιοποιηθεί συνθετικά, χρησιμοποιώντας κυκλοπροπανόλη για τη σύνθεση της ισομερούς προπανάλης. Η ένωση είναι επίσης χρήσιμη για να τοποθετήσει την κυκλοπροπυλική ομάδα σε εστερικούς, θειούχους και αμινικούς δεσμούς.
Ισομερείωση
Η κυκλοπροπανόλη ισομερειώνεται, σχηματίζοντας προπανάλη:
Αντιδράσεις κυκλοπροσθήκης στο κυκλοπροπύλιο
Καταλυτική υδρογόνωση
Με καταλυτική υδρογόνωση κυκλοπροπανόλης παράγεται 1-προπανόλη:
Υδραλογόνωση
Με κυκλοπροσθήκη υδραλογόνου (ΗΧ) σε κυκλοπροπανόλη, παράγεται αρχικά ασταθής 1-αλο-1-προπανόλη, που μετατρέπεται τελικά σε προπανάλη:
Υδροξυαλογόνωση
Με κυκλοπροσθήκη υπαλογονώδους οξέος (HOX) σε κυκλοπροπανόλη, παράγεται αρχικά ασταθής 3-αλο-1,1-προπανοδιόλη, που μετατρέπεται τελικά σε 3-αλοπροπανάλη:
Όπου X, αλογόνο, αλλά όχι φθόριο.
Ενυδάτωση
Με έμμεση κυκλοπροσθήκη ύδατος σε κυκλοπροπανόλη, παράγεται αρχικά ασταθής 1,1-προπανοδιόλη, που μετατρέπεται τελικά σε προπανάλη:
Διυδροξυλίωση
Με έμμεση κυκλοπροσθήκη υδροξειδίου του υδρογόνου, παράγεται αρχικά ασταθής 1,1,3-προπανοτριόλη, που μετατρέπεται τελικά σε 3-υδροξυπροπανάλη:
Αντιδράσεις του υδροξυλίου
Κάποια από τα παρακάτω αντιδραστήρια επιρεάζουν και τον ευαίσθητο κυκλοπροπυλικό δακτύλιο, δίνοντας και αντίστοιχα προϊόντα κυκλοπροσθήκης.
Αλκοολικά άλατα
1. Αντίδραση με αλκαλιμέταλλα:
2. Αντίδραση με αμίδια μετάλλων::
3. Αντίδραση με αιθινικά μέταλλα::
4. Αντίδραση με αντιδραστήρια Grignard::
Ενδεικτική σειρά οξύτητας ορισμένων ενώσεων: νερό (H2O) > κυκλοπροπανόλη () > αιθίνιο (HC ≡ CH) > αμμωνία (NH3) > μεθάνιο (CH4).
Υποκατάσταση από αλογόνα
1. Αντίδραση με υδροϊώδιο:
2. Αντίδραση με άλλα αλογόνα (X: F, Cl, Br):
3. Αντίδραση με ισχυρά χλωριωτικά μέσα:
1. Με πενταχλωριούχο φωσφόρο (PCl5):
2. Με τριχλωριούχο φωσφόρο (PCl3):
3. Με θειονυλοχλωρίδιο (SOCl2):
Εφαρμογές
Παράγωγες ενώσεις της κυκλοπροπανόλης, που περιέχουν την κυκλοπροπυλική ομάδα, έχουν χρησιμοποιηθεί σε έρευνες ως δυνάμει αντιιικά φάρμακα και ως ρυθμιστές της διακίνησης πρωτεϊνών.
Αναφορές και σημειώσεις
Πηγές
Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983.
Κυκλοαλκανόλες
C3
Κυκλοπροπάνια
|
648058
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CE%B1
|
Αρτσακένα
|
Η Αρτσακένα είναι Δήμος της Ιταλικής επαρχίας του Σάσσαρι στην Περιφέρεια Σαρδηνία στην βόρειο Ιταλία. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 13.723 κάτοικοι και η πυκνότητα του πληθυσμού 59 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (30 Ιουνίου 2017). Την περίοδο 2005 - 2016 η Αρτσακένα ανήκε στην Επαρχία της Όλμπια-Τέμπιο που δημιουργήθηκε με κυβερνητικό διάταγμα (2005), αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη μετά την Όλμπια και την Τέμπιο. Η Αρτσακένα βρίσκεται ανάμεσα στα πασίγνωστα παραθεριστικά θέρετρα "Κόστα Σμεράλντα" και "Πόρτο Ραφαήλ" που ιδρύθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά ευρήματα από τον Νουραγικό πολιτισμό που συμπεριλαμβάνονται σε έναν υποπολιτισμό που προηγήθηκε γνωστό σαν Πολιτισμός της Αρτσακένα. Η περιοχή έμεινε γνωστή από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από έναν βράχο σε σχήμα από μανιτάρι που είναι σήμερα το σύμβολο της πόλης. Η παλιότερη αναφορά για την σύγχρονη πόλη της Αρτσακένα βρίσκεται σε ένα έγγραφο του Αλφόνσου Δ΄ της Αραγωνίας (1421) αλλά το 16ο αιώνα οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει την πόλη. Ο Κάρολος Εμμανουήλ Γ΄ της Σαρδηνίας μετέφερε νέο πληθυσμό (1716), το χωριό απαριθμούσε το 1909 853 κατοίκους. Η τουριστική ανάπτυξη ήταν μεγάλη τα τελευταία χρόνια χάρη στην "Κόστα Σμεράλντα".
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος της Αρτσακένα
Πόλεις της Σαρδηνίας
Δήμοι της Επαρχίας του Σάσσαρι
|
540487
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B4%CE%B1%20%CE%99%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Νεράιδα Ιτάμου Καρδίτσας
|
Η Νεράιδα είναι ορεινός οικισμός του νομού Καρδίτσας. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 820 μέτρων στις πλαγιές του όρους Μάρτσα των Αγράφων και αποτελεί έναν από τους ορεινούς οικισμούς της Θεσσαλίας. Παλαιότερα ήταν γνωστή με το όνομα Σπινάσα, σλαβικής προέλευσης, το οποίο άλλαξε το Μάρτιο του 1928 με βασιλικό διάταγμα.
Ιστορική αναδρομή
Η Νεράιδα σε οθωμανική απογραφή του σαντζακίου των Τρικάλων αναφέρεται ως Ispinasa, με πληθυσμό 23 νοικοκυριά. Το 1525 με τη Συνθήκη του Ταμασίου δόθηκαν προνόμια στα Άγραφα κι έτσι όλη η περιοχή ήκμασε μέχρι το 1770 και τα Ορλωφικά, οπότε το χωριό λεηλατήθηκε από τους Τούρκους ως αντίποινα για τη δράση κλεφτών και αρματολών στα Άγραφα.
Στην περιοχή του χωριού συνέβη μεγάλη κατολίσθηση και δημιουργήθηκε μια μικρή λίμνη-βάλτος η οποία διατηρήθηκε ως το 1920. Ο οικισμός ερήμωσε από το πέρασμα πανούκλας. Κατά το 1750, τμήματα ηπειρωτικών στρατιωτικών δυνάμεων εγκαταστάθηκαν στο χωριό, το οποίο ανοικοδομήθηκε, ενώ άλλες παραδόσεις αναφέρουν την έλευση στο χωριό τριών αδερφών από την Ήπειρο, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν και μοίρασαν τις εκτάσεις μεταξύ τους.
Το χωριό συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση του 1821, ενώ νωρίτερα, το 1808, η περιοχή είχε αποτελέσει θέατρο συμπλοκών του Κατσαντώνη με Τούρκους. Όσοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο χωριό αγόρασαν την έκταση του χωριού το 1826 με τουρκικά συμβόλαια. Το 1883 ιδρύθηκε στο χωριό δημοτικό σχολείο.
Μεταπολεμικά ο πληθυσμός της Νεράιδας άρχισε να μειώνεται και πολλοί απ' τους κατοίκους της περιοχής στη δεκαετία του 1960 έγιναν μεταλλωρύχοι ή ναυτικοί για να επιβιώσουν.
Βορειοανατολικά και σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το χωριό βρίσκεται ο Ναός του Γενεσίου της Θεοτόκου, ο οποίος ιδρύθηκε το 16ο αιώνα.
Πηγές
"Η ρίζα μας: Το Σαραντάπορο χθες και σήμερα", Γιώργης Δήμου, Ευάγγελος Σπανού
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νεράιδα Δολόπων
Παραπομπές
Χωριά του νομού Καρδίτσας
Δήμος Καρδίτσας
|
176726
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%AE%CE%B3%CE%B1%CE%B4%CE%BF%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Καλοπήγαδο Αττικής
|
Το Βρωμοπούσι είναι μικρός παραθαλάσσιος οικισμός της νοτιοανατολικής Αττικής που αναπτύχθηκε μπροστά από την ομώνυμη παραλία. Είναι ένας από τους πολυάριθμους οικισμούς του δήμου Κερατέας κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Αττικής. Βρίσκεται ανάμεσα στους επίσης παραθαλάσσιους οικισμούς Δασκαλειό και το Μικρολίμανο. Το παλαιότερο όνομά του (Βρωμοπούσι) σήμαινε βρώμικο πηγάδι στην Αρβανίτικη διάλεκτο και μετατράπηκε την δεκαετία του 1980 στο πιο εύηχο Καλοπήγαδο. Ο πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 479 κάτοικοι. Ο οικισμός αυτός όπως και οι γύρω οικισμοί είναι αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης αυθαίρετης δόμησης που υπήρξε στην περιοχή των Μεσογείων τα προηγούμενα χρόνια
Παραπομπές
Χωριά του νομού Αττικής
Δήμος Λαυρεωτικής
|
823590
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BB%CE%BE
|
Ουλξ
|
Το Ουλξ (ιταλικά: Oulx) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
568586
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD%20%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9
|
Τζον Τζόζεφ Μοντγκόμερι
|
Ο Τζον Τζόζεφ Μοντγκόμερι (, Γιούμπα Σίτι, 15 Φεβρουαρίου 1858 – 31 Οκτωβρίου 1911), ήταν Αμερικανός μηχανικός, πρωτοπόρος της αεροπορίας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Κλάρα.
Βιογραφικά στοιχεία
Στις 28 Αυγούστου 1883 ο Τζον Τζόζεφ Μοντγκόμερι πραγματοποίησε την πρώτη ελεγχόμενη πτήση με ανεμόπτερο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στην επαρχία Οτάι Μέσα του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια. Νωρίτερα είχαν πραγματοποιηθεί πτήσεις με ανεμόπτερα στην Ευρώπη από τους Τζορτζ Κέιλι (1853) και Ζαν-Μαρί Λε Μπρι (1856). Αργότερα, το 1905 ο πιλότος του Μοντγκόμερι, Ντάνιελ Μαλόνεϊ πραγματοποίησε σειρά πτήσεων στις επαρχίες Άπτος και Σάντα Κλάρα, πραγματοποιώντας άλματα από αερόστατα χρησιμοποιώντας τις πτέρυγες του ανεμοπτέρου. Οι πτήσεις αυτές κατέδειξαν πως το αεροσκάφος του Μοντγκόμερι ήταν ελεγχόμενο. Την περίοδο αυτή, οι πτήσεις αυτές έφτασαν στο μεγαλύτερο υψόμετρο που είχε καταγραφεί έως τότε. Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το αεροσκάφος αυτό κατοχυρώθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1906 με αριθμό 831.173.
Ο Μοντγκόμερι έγινε μέλος της αερολέσχης του Ιλινόι το 1910 και μέλος της επιτροπής ερευνών του Τεχνικού Συμβουλίου της Αεροναυτικής Εταιρείας της Νέας Υόρκης το 1911.
Ο Μοντγκόμερι απεβίωσε στις 31 Οκτωβρίου 1911 όταν το ανεμόπτερό του The Evergreen κατέπεσε. Τάφηκε στο κοιμητήριο Χόλι Κρος στην πόλη Κόλμα της Καλιφόρνια στις 3 Νοεμβρίου 1911.
Το 1946 η ζωή του Τζον Μοντγκόμερι αποτέλεσε το περιεχόμενο της ταινίας Gallant Journey με πρωταγωνιστές τους Γκλεν Φορντ και Τζάνετ Μπλαιρ, σε σκηνοθεσία του Ουίλιαμ Γουέλμαν.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
The Montgomery Aeroplane, Scientific American, 20-05-1904, σσ. 404.
Most Daring Test of Flying-Machine Ever Made, Popular Mechanics, June, Vol. 7, No. 6, 1905.
The Montgomery Aeroplane, Popular Mechanics, July, Vol. 7, No. 7, 1905, σσ. 703–707.
Josselyn, Winsor He Flew in 1883, Harper's Magazine, Vol. 181, June, 1940.
Spearman, Arthur Dunning John J. Montgomery: Father of Basic Flying. Santa Clara University 1967.
Αμερικανοί εφευρέτες
Αμερικανοί πιλότοι
Αμερικανοί μηχανικοί
Πρωτοπόροι της αεροπορίας
|
11342
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82
|
Ρομανικές γλώσσες
|
Ρομανικές γλώσσες (επίσης λατινογενείς ή νεολατινικές γλώσσες) ονομάζονται οι γλώσσες που είναι απόγονοι της λατινικής. Οι γλώσσες αυτές πήραν μορφή σταδιακά μετά την αποσύνθεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και προήλθαν από την ομιλουμένη λατινική. Ορισμένες λατινογενείς γλώσσες συγκαταλέγονται σε αυτές με τους περισσότερους ομιλητές παγκοσμίως: (ισπανική, πορτογαλική, γαλλική).
Πάνω από 1.2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ομιλούν σήμερα κάποια ρομανική γλώσσα και αυτοί βρίσκονται κυρίως στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αφρική, καθώς και σε διάφορες διάσπαρτες περιοχές ανά την υφήλιο.
Οι ρομανικές γλώσσες προέρχονται από τη δημώδη λατινική, δηλαδή τη γλώσσα που μιλούσαν οι στρατιώτες, οι άποικοι και οι δούλοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η δημώδης λατινική διέφερε σημαντικά από τα κλασικά λατινικά των λογίων. Μεταξύ του 200 π.Χ. και 100 μ.Χ., η επέκταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, συνεπικουρούμενη και από την πολιτική που ακολουθούσε σε θέματα δημόσιας διοίκησης και εκπαίδευσης, είχε ως αποτέλεσμα να γίνει η "δημώδης" λατινική κυρίαρχη διάλεκτος από την Ιβηρική χερσόνησο έως τις δυτικές ακτές της Μαύρης θάλασσας. Κατά τη διάρκεια της παρακμής και της διάσπασης της αυτοκρατορίας, η "δημώδης" λατινική εξελίχθηκε κατά τόπους και ανεξάρτητα. Αυτό είχε ως συνέπεια να εμφανιστούν δεκάδες διακριτές ρομανικές διάλεκτοι. Οι υπερπόντιες αυτοκρατορίες που ιδρύθηκαν από την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γαλλία μετά τον 15ο αιώνα διέδωσαν τις ρομανικές γλώσσες και στις άλλες ηπείρους, σε σημείο που τα 2/3 των ομιλούντων ρομανική γλώσσα να βρίσκονται εκτός των τότε ορίων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Παρά τις πολλαπλές επιρροές που υπήρξαν από παλαιότερες τοπικές διαλέκτους τού υποστρώματος αλλά και από μεταγενέστερες εισβολές λαών με διαφορετική γλώσσα, η φωνολογία, η μορφολογία, το λεξικό και το συντακτικό όλων των ρομανικών γλωσσών προέρχεται κατά κύριο λόγο από τη "δημώδη" λατινική γλώσσα .
Διαχωρισμός
Ο διαχωρισμός των ρομανικών γλωσσών δεν είναι αρκετά σαφής, καθώς υπάρχουν διάφορα πρότυπα διαχωρισμού.
Οι προτεινόμενοι διαχωρισμοί είναι οι εξής:
Ιταλοδυτικές - ανατολικές - νότιες -- (σύμφωνα με τον οργανισμό Ethnologue)
Δυτικές - ανατολικές
"Συντηρητικές" - "καινοτόμες" -- (με την έννοια του κατά πόσο έχουν αλλάξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας)
Σύμφωνα με τον οργανισμό Ethnologue, οι ρομανικές γλώσσες διαιρούνται σε τρεις υποομάδες:
τις νότιες ρομανικές γλώσσες, που περιλαμβάνουν τη σαρδηνιακή και την κορσικανική.
τις ιταλοδυτικές γλώσσες, που περιλαμβάνουν την ιταλική, την ισπανική, την πορτογαλική και τη γαλλική.
τις ανατολικές ρομανικές γλώσσες, που περιλαμβάνουν τη ρουμανική, τη βλάχικη (ή αρωμουνική) και τη μογλενίτικη.
Σχετικά άρθρα
Λατινική γλώσσα
Λαϊκή Λατινική γλώσσα
|
792900
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%20%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρος
|
Η Μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος:
Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Δρυοβούνου
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Φλαμουρίου
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Σαγματά
Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Μετέωρα) ή Μεγάλο Μετέωρο
|
378242
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB
|
Καρακάλ
|
Το Καρακάλ είναι σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογενείας των αιλουροειδών. Ανήκει στην υποοικογένεια των αιλουρινών και εντάσσεται ανάμεσα στα μέλη μιας «ομάδας» που απαρτίζουν τις αποκαλούμενες αγριόγατες, η οποία περιλαμβάνει διάφορα γένη. Το είδος έχει την επιστημονική ονομασία Caracal caracal, απαντά στην Ασία και την Αφρική και διακρίνεται σε 9 υποείδη.
Το καρακάλ ανήκει στις μεγάλες αγριόγατες, με μέγεθος σχεδόν όσο ενός λύγκα, και απαντά σε ποικίλο φάσμα οικοτόπων της Ασίας και της Αφρικής. Παρά την ευρεία εξάπλωση που εμφανίζει, η κατά τόπους κατανομή του διαφοροποιείται σημαντικά, δηλαδή σε κάποιες περιοχές είναι αρκετά κοινό, ενώ σε άλλες είναι πολύ σπάνιο (βλ. Κατάσταση πληθυσμού).
Κύρια διαγνωστικά στοιχεία
Μεγάλο μέγεθος
Μεγάλα αυτιά με μυτερά πτερύγια, που φέρουν χαρακτηριστικές τούφες στην κορυφή τους
Τάση παγκόσμιου πληθυσμού
Άγνωστη (?)
Ονοματολογία
Η επιστημονική ονομασία του γένους και του είδους, αλλά και η κοινή ονομασία Caracal, έχει τουρκική προέλευση και έχει προέλθει από παράφραση των λέξεων kara kulak «μαύρα αυτιά», με σαφή αναφορά στο συγκεκριμένο μορφολογικό στοιχείο του θηλαστικού. Αλλά και στα περσικά, το ζώο ονομάζεται سیاهگوش siyāh-gōsh που, επίσης, σημαίνει «μαύρα αυτιά», όπως άλλωστε και στα ινδικά, όπου αποκαλείται स्याहगोश syahgosh.
Παρόλο που δεν ανήκει στο γένος Λυγξ, σε πολλές χώρες όπου απαντά, αποκαλείται αφρικανικός λύγκας, ασιατικός λύγκας ή λύγκας της ερήμου. Στον υποσαχάριο λαό των Τούμπου (Toubou) αποκαλείται ngam ouidenanga «γάτα-γαζέλα», ενώ στην ολλανδική της Νότιας Αφρικής (Αφρικάανς) αποκαλείται rooikat «κόκκινη γάτα».
Συστηματική ταξινομική
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό φυσιοδίφη Γιόχαν φον Σρέμπερ (Johann Christian Daniel von Schreber, 1739-1810), ως Felis caracal, το 1776, από ένα δείγμα που συλλέχθηκε στο Όρος Τέιμπλ (Table Mountain), στη Νότια Αφρική, που θεωρείται ο τύπος του είδους. Η μεταφορά στο γένος Caracal έγινε από τον Βρετανό ζωολόγο Τζον Έντουαρντ Γκρέι (John Edward Gray, 1800-1875) το 1843, με βάση ένα δείγμα που συνελέγη κοντά στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος.
Μελέτες των αρχών της δεκαετίας του 1980 τόνισαν τη φυλογενετική συγγένεια του γένους Καρακάλ με το Φέλις, αλλά και τον διαχωρισμό του από το Lynx. Οι Mattern και McLennan (2000) υποστήριξαν τη φυλογενετική συγγένεια του Καρακάλ με το σερβάλ (Leptailurus serval). Ωστόσο, οι ίδιοι ερευνητές θεώρησαν ότι το συγκεκριμένο «ζευγάρι» σχετίζεται με το Profelis (Caracal) aurata, ενώ οι Bininda-Emonds et al. (1999) υποστήριξαν ότι τοποθετείται πιο κοντά στο Felis. Οι Johnson και O'Brien (1997) θεώρησαν τα taxa C. caracal και P. aurata, στενότατα φυλογενετικά.
Γεωγραφική εξάπλωση υποειδών
Το καρακάλ εμφανίζει ευρείες ζώνες κατανομής στην Αφρική και την Κ. Ασία μέχρι την Ινδία. Ωστόσο, η εικόνα αυτή είναι εν μέρει παραπλανητική, διότι σε πολλές περιοχές της κατανομής του, είναι από λίγο κοινό έως σπάνιο, ιδιαίτερα στα ακραία τμήματα του φάσματος, στην Ινδία και το Πακιστάν.
Η εξάπλωσή του στην Αφρική περιλαμβάνει όλη σχεδόν την ήπειρο, αλλά απουσιάζει από τα πυκνά ισημερινά δάση (Κονγκό) και από μεγάλο μέρος της κεντρικής Σαχάρας. Ωστόσο, υπάρχει στους ορεινούς όγκους της ερήμου και τις παρυφές της, συμπεριλαμβανομένων των Ορέων Χογκάρ και Τασιλί της Αλγερίας, στον μαροκινό Άτλαντα και τις μεγάλες αμμώδεις περιοχές του Ανατολικού Μεγάλου Εργκ (Erg). Η κατανομή του είναι συμπαγής προς τα δυτικά και ανατολικά της κεντρικής Σαχάρας και συνδέει τις περιοχές στα νότια και βόρεια της ερήμου. Η ιστορική γεωγραφική εξάπλωση του καρακάλ συμπίπτει, κατά κάποιον τρόπο, με εκείνη του γατόπαρδου, ακολουθώντας την κατανομή πολλών μικρών γαζελών της ερήμου. Μολονότι εξακολουθούν να καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ιστορικής τους επικράτειας στην Αφρική, έχουν σημαντικές απώλειες στις περιφερειακές περιοχές, ιδιαίτερα στη Β. και Δ. Αφρική.
Τα καρακάλ είναι κοινά θηλαστικά στη Νότια Αφρική και τη Ν. Ναμίμπια, όπου μπορούν να καταλαμβάνουν και νέες περιοχές. Στην Εγγύς Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο, απαντούν σε όλες τις οροσειρές και στις ημιορεινές περιοχές της στέπας, αλλά δεν διεισδύουν βαθιά στις μεγάλες ηπειρωτικές ερήμους.
Η Κασπία Θάλασσα, η επαρχία Ουστιούρτ (Ustyurt), και η λίμνη Αράλη αποτελούν το βόρειο όριο εξάπλωσης των καρακάλ, η οποία εκτείνεται λίγο ανατολικά του ποταμού Αμού Ντάρια. Στο Τουρκμενιστάν, φθάνουν στις παρόχθιες πεδιάδες των εκβολών του ποταμού Ατρέκ (Atrek), στους πρόποδες των Ορέων Κοπέτ-Νταγκ (Κopet-Dag), κατά μήκος του ποταμού Τετζέν (Tedzhen), στις ερήμους κατά μήκος του ποταμού Μουργκάμπ (Murghab) και ανατολικά του ποταμού Κούσκα (Kushka). Το φάσμα τους εκτείνεται από το ΝΑ. Ιράν, μέσω του Πακιστάν την κεντρική Ινδία, στο ύψος του Ούταρ Πραντές, όπου, όμως, είναι αρκετά σπάνια.
Βιότοπος
Το καρακάλ καταλαμβάνει μεγάλη ποικιλία βιοτόπων, από τις ημιερημικές περιοχές μέχρι τις σχετικά ανοικτές σαβάνες και από τους θαμνότοπους στα υγρά, πεδινά ή ορεινά δάση, μέχρι τα ξηρότερα δάση και τις σαβάνες με αραιή βλάστηση. Παρόλο που δείχνει προτίμηση στις ξηρές περιοχές, απουσιάζει από την πραγματική έρημο και, δείχνει να χρειάζεται κάποιο ποσοστό φυτοκάλυψης.
Μπορεί να βρεθεί μέχρι τα 2.500 μ. και, κατ’ εξαίρεσιν, μέχρι τα 3.300 μ. στα υψίπεδα της Αιθιοπίας. Σε μεγάλες, άγονες περιοχές οι πυκνότητες των πληθυσμών του είναι μικρές, όπως λ.χ. στη Ναμίμπια, όπου τρία (3) αρσενικά απαντούν σε έκταση 316,4 χλμ², κατά μέσον όρο. Στη Σαουδική Αραβία, ένα (1) αρσενικό εφοδιασμένο με κολάρο παρακολούθησης, περιπλανήθηκε σε περιοχές από 270-1.116 χλμ², σε διαφορετικές εποχές, ενώ σε ισραηλινή έρευνα, τα αρσενικά περιπλανήθηκαν, κατά μέσον όρο, σε έκταση 220,6 χλμ². Η πυκνότητα των πληθυσμών στα ευνοϊκότερα περιβάλλοντα της Νότιας Αφρικής είναι μεγαλύτερη (δύο (2) αρσενικά, κατά μέσον όρο, ανά 26,9 χλμ² στο Εθνικό Πάρκο της Δυτικής Ακτής (West Coast National Park)). Οι αντίστοιχες επικράτειες των θηλυκών είναι σημαντικά μικρότερες από εκείνες των αρσενικών. Επομένως, η επικράτεια κάθε αρσενικού επικαλύπτει αρκετές των θηλυκών, έτσι ώστε σε κάθε αρσενικό καρακάλ να αντιστοιχούν αρκετά θηλυκά. Το μέγεθος της επιφάνειας περιπλάνησης των καρακάλ συσχετίζεται -θετικά- με το σωματικό βάρος τους και -αρνητικά- με τη διαθεσιμότητα της λείας.
Μορφολογία
Τα καρακάλ, γενικότερα, είναι αιλουροειδή μέσου μεγέθους, αλλά από τις μεγαλύτερες αγριόγατες, με τα αρσενικά να είναι λίγο μεγαλύτερα και βαρύτερα από τα θηλυκά (βλ. Βιομετρικά στοιχεία).
Το σώμα τους είναι λεπτό αλλά στιβαρό, με «γραμμές» που θυμίζουν έντονα μικρό πούμα. Το τρίχωμα στο πάνω μέρος και τις πλευρές είναι γενικά ομοιόμορφο καστανόξανθο ή κοκκινωπό (στο χρώμα της άμμου), ανάμικτο με γκρι. Η κοιλιά και το κάτω μέρος των μακριών ποδιών και του στήθους είναι υπόλευκα με στίγματα ή αχνές κηλίδες. Η ουρά είναι μικρή σε σχέση με το σώμα τους. Πολλές σκληρές τρίχες υπάρχουν ανάμεσα στα πέλματα των ποδιών σε κάποιους πληθυσμούς, ίσως προσαρμογή για τη μετακίνηση πάνω στη μαλακή άμμο (αποφυγή βύθισης, προστασία από τη θερμότητα).
Στους πληθυσμούς του υποείδους C. c. schmitzi, εμφανίζονται στην περιοχή του Ισραήλ, άτομα μελανιστικά, με γκριζόχρωμους ενήλικες και μαύρα νεαρά άτομα.
Το κρανίο είναι ψηλό και στρογγυλεμένο, με κοντή κάτω γνάθο, αλλά στιβαρή και εξοπλισμένη με μεγάλα, ισχυρά δόντια. Περίπου 92% των καρακάλ στερούνται τον δεύτερο άνω προγόμφιο. Το πρόσωπο χαρακτηρίζεται από σκουρόχρωμη λωρίδα που κατευθύνεται από το κέντρο του μετώπου προς τη μύτη, ενώ μία γραμμή ακόμη «τρέχει» από το εσωτερικό άκρο του ματιού προς τα ρουθούνια. Ανοικτόχρωμος δακτύλιος περιβάλλει τα μάτια, και ένα μάλλον αμυδρό σκούρο καφέ «μπάλωμα» εμφανίζεται πάνω από το καθένα. Οι ίριδες είναι πρασινωπές και οι κόρες κυκλικές. Λευκές κηλίδες εμφανίζονται σε κάθε πλευρά της μύτης.
Το κυριότερο μορφολογικό στοιχείο του καρακάλ είναι τα αυτιά του. Τα πτερύγια είναι μυτερά και στην κορυφή τους φέρουν χαρακτηριστικές, σκληρές σκουρόχρωμες τρίχες, οι οποίες σχηματίζουν ψηλόλιγνες τούφες. Η βάση τους στο οπίσθιο τμήμα είναι μαύρη, ενώ η εσωτερική επιφάνεια του πτερυγίου καλύπτεται από πολλές, μικρές λευκές τρίχες.
Βιομετρικά στοιχεία
Μήκος σώματος (χωρίς την ουρά): ♂ 75 έως 106 εκατοστά ♀ 69 έως 103 εκατοστά
Μήκος ουράς: ♂ 23 έως 34 εκατοστά ♀ 19,5 έως 34 εκατοστά
Βάρος: ♂ 8 έως 20 κιλά ♀ 7 έως 16 κιλά (στο υποείδος C. c. schmitzi στην περιοχή του Ισραήλ, το βάρος είναι: ♂ 9.8+1.8 κιλά (n=6), ♀ 6.2+0.7 κιλά (n=5))
Τροφή
Τα καρακάλ τρέφονται, κυρίως, με μικρά (ύρακες, ποντίκια) και μεσαίου μεγέθους θηλαστικά (λαγοί), από μικρά τρωκτικά έως αντιλόπες των 50 κιλών, άν και τα θηράματά τους είναι συνήθως μικρότερα, όπως πουλιά, ερπετά, ασπόνδυλα, ψάρια, και ελάχιστη φυτική ύλη. . Όπως συνέβαινε και με τους γατόπαρδους, τα καρακάλ εκπαιδεύονταν για να κυνηγούν προς όφελος των Ινδών μαχαραγιάδων, κυρίως για τα μεγάλα οπληφόρα, τελικά όμως χρησιμοποιήθηκαν για μικρά θηλαστικά και πτηνά. . Επίσης, είναι γνωστό ότι τα καρακάλ τρέφονται κάποιες φορές με θνησιμαία. Είναι σε θέση να επιβιώσουν χωρίς νερό για μεγάλο χρονικό διάστημα, διότι καλύπτουν τις ανάγκες τους από τα υγρά του σώματος των θηραμάτων τους.
Ανάλυση της τροφής τους από περιττώματα, στο υποείδος C. c. schmitzi στην περιοχή του Ισραήλ, έδωσε τα εξής αποτελέσματα: 62% θηλαστικά, 24 % πουλιά, 6,1% ερπετά και 1,4% έντομα. Στο Τουρκμενιστάν, όλο σχεδόν το διαιτολόγιο απαρτίζεται από λαγούς του είδους (Lepus tolai).
Κυνήγι
Κυνηγούν ενεδρεύοντας το θήραμά τους και, αφού αυτό προσεγγίσει στα 5 μ., περίπου, επιτίθενται με μεγάλη ταχύτητα. Τα μικρότερα αρπακτικά θανατώνονται με δάγκωμα στον τράχηλο, ενώ τα μεγαλύτερα δαγκώνοντας το λαιμό και προκαλώντας τους ασφυξία. Μερικές φορές κρύβουν τα μεγάλα θηράματα, καλύπτοντάς τα, εάν δεν μπορούν να καταναλώσουν ολόκληρο το σφάγιο σε ένα μόνο γεύμα, και επιστρέφουν αργότερα. Ορισμένα, μάλιστα, έχουν παρατηρηθεί να κρύβουν τα σφάγια σε δένδρα. Τα καρακάλ είναι γνωστά για την ικανότητά τους να συλλαμβάνουν πουλιά στον αέρα, πηδώντας 2 μ. ή και περισσότερο από θέση στάσης. Μερικές φορές αναποδογυρίζουν με «τρικλοποδιά» τις μεγάλες γαζέλες, ακριβώς όπως κάνουν οι γατόπαρδοι. Υπάρχει, μάλιστα, η άποψη ότι το τρίχωμα των ατόμων που ζουν σε αυτές τις ημιερημικές περιοχές, εμφανίζει μεγάλη ομοιότητα με εκείνο των γαζελών.
Ηθολογία
Τα καρακάλ είναι, γενικότερα, μοναχικές αγριόγατες, αλλά έχουν επίσης παρατηρηθεί να κινούνται ανά ζεύγη. Αρθρώνουν το σύνηθες φάσμα των ήχων που ακούγεται στις γάτες (νιαούρισμα, γρυλισμός, πουρπούρισμα), αλλά βρυχώνται, επί πλέον. Παραδόξως, μπορούν επίσης να παράγουν έναν ήχο που μοιάζει με «γάβγισμα», το οποίο ενδεχομένως χρησιμοποιείται ως προειδοποιητικό σήμα. Οριοθετούν την περιοχή τους αφήνοντας περιττώματα σε εμφανή σημεία και με ψεκασμό ούρων σε θάμνους ή κούτσουρα, ή χαράσσουν το έδαφος με τα πίσω πόδια τους.
Τα καρακάλ εμφανίζονται ενεργά, τόσο τη νύχτα όσο και την ημέρα και, πολύ περισσότερο σε νύχτες όπου η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους 20° C. Τα αρσενικά μετακινούνται περισσότερο από δύο φορές από τα θηλυκά κατά τη διάρκεια μιας ενεργής περιόδου.
Αναπαραγωγή
Η αναζήτηση συντρόφου μπορεί να εμφανίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Στη Σαχάρα, η αναπαραγωγή φέρεται να πραγματοποιείται κυρίως στην καρδιά του χειμώνα. Ο οίστρος διαρκεί 5-6 ημέρες. Τα θηλυκά ζευγαρώνουν με πολλά αρσενικά, ακολουθώντας μια «ιεραρχία», η οποία σχετίζεται με την ηλικία και το μέγεθος του αρσενικού. Ένα (1) θηλυκό παρατηρήθηκε να ζευγαρώνει με τρία (3) διαφορετικά αρσενικά κατά τη διάρκεια της περιόδου οίστρου, κάθε φορά με τα ίδια άτομα και με την ίδια σειρά. Σε ορισμένες περιοχές, τα αρσενικά έχουν παρατηρηθεί να δίνουν σφοδρές μάχες για τα θηλυκά και να παραμένουν με αυτό που επέλεξαν για αρκετές ημέρες, προστατεύοντάς το από τους αντιπάλους. Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου το αρσενικό εμφανίζεται λιγότερο διεκδικητικό. Η συνεύρεση μπορεί να διαρκέσει από 90 δευτερόλεπτα έως 10 λεπτά.
Η κυοφορία διαρκεί 69-81 ημέρες και το μέγεθος της γέννας κυμαίνεται από 1-6 γατάκια. Τα θηλυκά χρησιμοποιούν σπήλαια, κουφάλες δένδρων ή λαγούμια για τον τοκετό. Τα νεογέννητα ζυγίζουν 198-250 γραμμάρια, και ανοίγουν τα μάτια τους μετά από 4-10 ημέρες, ενώ βγαίνουν έξω από τη φωλιά στον ένα (1) μήνα, περίπου. Τα νεογιλά δόντια τους έχουν αναπτυχθεί πλήρως στην ηλικία των 50 ημερών και απογαλακτίζονται στις 10 εβδομάδες. Σε περίπου 4-5 μήνες, εμφανίζονται οι κυνόδοντες, ενώ τα υπόλοιπα δόντια κατά τους επόμενους 6 μήνες. Τα νεαρά καρακάλ παραμένουν με τη μητέρα τους για ένα (1) έτος, όταν θα αρχίσουν να φθάνουν στη σεξουαλική ωριμότητα. Σε αιχμαλωσία, τα καρακάλ έχουν ζήσει μέχρι και 16 χρόνια.
Το 1998, ένα καρακάλ αναπαράχθηκε επιτυχώς με μία οικιακή γάτα, στον ζωολογικό κήπο της Μόσχας.
Απειλές
Επειδή τα καρακάλ μπορούν να θανατώνουν μικρά κατοικίδια ζώα, συχνά υπόκεινται σε έντονες διώξεις. Κατά τη διάρκεια των ετών 1931-1952, κατά μέσον όρο 2.219 ζώα σκοτώθηκαν ετησίως, στις επιχειρήσεις «ελέγχου» των πληθυσμών τους στο Καρού (Karoo) της Νότιας Αφρικής. Παρομοίως, στη Ναμίμπια, αγρότες ανταποκριθέντες σε κυβερνητική εντολή, ανέφεραν ότι θανάτωσαν 2.800 ζώα, το 1981. Έρευνα στην πρώην Επαρχία Ακρωτηρίου (Cape Province) στη Νότια Αφρική έδειξε ότι τα καρακάλ ήσαν υπεύθυνα για την απώλεια 5 κατοικιδίων ζώων ανά 100 χλμ², ετησίως.
Στο Ιράν, οι απώλειες για τους μικρούς κτηνοτρόφους έφερε το καρακάλ σε σοβαρή σύγκρουση με τους ντόπιους, οι οποίοι μερικές φορές κάνουν προσπάθειες για να εξαφανίσουν όλα τα άτομα που περιπλανώνται στην περιοχή.
Η καταστροφή των οικοτόπων από τη γεωργία και την ερημοποίηση, αποτελεί σημαντική απειλή στην Κ., Δ., Β. και ΒΑ. Αφρική, όπου τα καρακάλ απαντούν σε πολύ μικρές πυκνότητες. Αυτή είναι, πιθανόν, η κύρια απειλή και στις ασιατικές επικράτειες του είδους. Το θηλαστικό δεν έχει ποτέ καταγραφεί να σκοτώνεται σε τροχαία ατυχήματα, ούτε φαίνεται να υφίσταται κάποια σοβαρή πίεση από τη λαθροθηρία.
Κατάσταση πληθυσμού
Η γενική κατάσταση του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρείται καλή και σταθερή, γι’ αυτό και η IUCN κατατάσσει το καρακάλ στα Είδη Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), ωστόσο αυτή η «εικόνα» δεν είναι ομοιόμορφη σε όλες τις, κατά τόπους, κατανομές των πληθυσμών του.
Στην υποσαχάρια Αφρική, το είδος είναι κοινό σε κάποια τμήματα της κατανομής του, ιδιαίτερα στη Νότια Αφρική και τη Ν. Ναμίμπια όπου αποικίζει νέες, κενές περιοχές. Ωστόσο, στην Κ. και Δ. Αφρική, όπου απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό, οι πυκνότητες των πληθυσμών του είναι προφανώς χαμηλότερες. Στη Β. Αφρική, το είδος θεωρείται απειλούμενο και σπάνιο στις δημοκρατίες της Κ. Ασίας και της Ινδίας.
Μέτρα διαχείρισης
Οι πληθυσμοί των ασιατικών κρατών περιλαμβάνονται στο Παράρτημα Ι της λίστας CITES. Οι πληθυσμοί των αφρικανικών κρατών περιλαμβάνονται στο Παράρτημα II.
Το κυνήγι του καρακάλ απαγορεύεται στο Αφγανιστάν, την Αλγερία, την Αίγυπτο, την Ινδία, το Ιράν, το Ισραήλ, την Ιορδανία, το Καζακστάν, το Λίβανο, το Μαρόκο, το Πακιστάν, τη Συρία, το Τατζικιστάν, την Τυνησία, την Τουρκία, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Στην υποσαχάρια Αφρική, απαγορεύεται το κυνήγι σε περίπου το ήμισυ του εύρους των κρατών της περιοχής. . Όμως, στη Ναμίμπια και τη Νότια Αφρική, το καρακάλ κατατάσσεται ως Προβληματικό Ζώο (Problem Animal), κάτι που επιτρέπει στους γαιοκτήμονες να το σκοτώνουν χωρίς κανέναν περιορισμό.
Παραπομπές
Πηγές
Allen, G. M. (1939). A Checklist of African Mammals. Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College Vol. 83. Museum, Cambridge
Allen, J. A., Lang, H., Chapin, J. P. (1924). "Carnivora collected by the American Museum Congo Expedition". Bulletin of the American Museum of Natural History 47: 73−281. doi:10.5962/bhl.title.53716.
Avenant, N. L. and Nel, J. A. J. 2002. Among habitat variation in prey availability and use by caracal Felis caracal. Mammalian Biology 67: 18-33.
Avenant, N. L.; Nel, J. A. J. (1998). "Home-range use, activity, and density of caracal in relation to prey density". African Journal of Ecology 36 (4): 347–359. doi:10.1046/j.1365-2028.1998.00152.x.
Brand, D. J. 1989. Die verspreiding von rooikatte en bobbejane in Kaapland, en die skade wat hulle in die landbou hier berokken - Rooikatte. Die beheer von rooikatte (Felis caracal) en bobbejane (Papio ursinus) in Kaapland met behulp van meganiese metodes, Universiteit van Stellenbosch.
Bray, S. (ed.) (2009). "Caracal PMP".Felid TAG Times, November 2009: p. 5.
Breitenmoser, C., Henschel, P. and Sogbohossou, E. (2008). "Caracal caracal". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. International Union for Conservation of Nature.
catsg.org/catsgportal/cat-website/catfolk/nsacrl01.htm
Divyabhanusinh. 1995. The end of a trail - The cheetah in India. Banyan Books, New Delhi, India.
Dragesco-Joffé, A. (1993). La Vie Sauvage au Sahara. [Wildlife in the Sahara]. Delachaux et Niestlé, Lausanne (Switzerland) and Paris (in French).
Eizirik, E., Johnson, W. E. and O'Brien, S. J. Submitted. Molecular systematics and revised classification of the family Felidae (Mammalia, Carnivora). Journal of Mammalogy.
Ellerman, J. R. and Morrison-Scott, T. C. S. (1966). Checklist of Palaearctic and Indian mammals 1758 to 1946. Second edition. British Museum of Natural History, London. p. 310
Farhadinia, M. S.; Akbari, H.; Beheshti, M.; A. Sadeghi (2007). "Ecology and status of the Caracal, Caracal caracal, in the Abbasabad Naein Reserve, Iran". Zoology in the Middle East 41 (1): 5–10. doi:10.1080/09397140.2007.10638221.
Geptner, V. G., Sludskii, A. A. (1972). Mlekopitaiuščie Sovetskogo Soiuza. Vysšaia Škola, Moskva. (In Russian; English translation: Heptner, V.G., Sludskii, A.A., Komarov, A., Komorov, N.; Hoffmann, R.S. (1992). Mammals of the Soviet Union. Vol III: Carnivores (Feloidea). Smithsonian Institution and the National Science Foundation, Washington DC).
Gray, J. E. (1843). List of the specimens of Mammalia in the collection of the British Museum. The Trustees of the British Museum, London.
Grobler, J. H. 1981. Feeding behaviour of the caracal Felis caracal Schreber, 1776, in the Mountain Zebra National Park. South African Journal of Zoology 16: 259-262.
Hall-Martin, A., Bosman, P. (1997). Cats Of Africa. Fernwood Press, South Africa. p. 152. ISBN 1 874950 24 5.
Harrison, D. L., Bates, P. J. J. (1991). The Mammals of Arabia. Second edition. Harrison Zoological Museum, Sevenoaks, England. 354 pp.
IUCN. 2008. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: September 2014).
Johnson, W. E.; Eizirik, E.; Pecon-Slattery J.; Murphy, W. J.; Antunes, A.; Teeling, E.; O'Brien, S. J. (2006). "The late miocene radiation of modern felidae: A genetic assessment". Science 311 (5757): 73−77. doi:10.1126/science.1122277.
Kingdon, J. (1977). East African Mammals: An Atlas of Evolution in Africa, Volume IIIA: Carnivores. Academic Press, London.
Kusminych, I. and Pawlowa, A. (1998). "Ein Bastard von Karakal Hauskatze im Moskauer Zoo". Der Zoologische Garten 68 (4).
Marker, L. L.; Dickman, A. J. (2005). "Notes on the spatial ecology of caracals (Felis caracal), with particular reference to Namibian farmlands". African Journal of Ecology 43 (1): 73–76. doi:10.1111/j.1365-2028.2004.00539.x.
Nevill, H. R., ed. (1909). District Gazetteers of the United Provinces of Agra and Oudh. Volume 1: Dehra Dun District. Allahabad: Government Press, United Provinces, India. p. 552. "The caracal (felia caracal) or syahgosh is also found in the Dun, but it is rare. It is usually known as the red lynx.""
Nowell, K. and Jackson, P. 1996. Wild Cats. Status Survey and Conservation Action Plan. IUCN/SSC Cat Specialist Group, Gland, Switzerland and Cambridge, UK.
Pocock, R. I. (1939). The Fauna of British India, including Ceylon and Burma. Mammalia. – Volume 1. Taylor and Francis Ltd., London. Pages 306–310
Ray, J. C., Hunter, L. and Zigouris, J. 2005. Setting conservation and research priorities for larger African carnivores. Wildlife Conservation Society, New York, USA.
Steingass, F. J. (1892). "سیاه گوش siyāh-gosh". A Comprehensive Persian-English dictionary, including the Arabic words and phrases to be met with in Persian literature. London: Routledge & K. Paul.
Stuart, C. and Stuart, T. In press. Caracal caracal. In: J. S. Kingdon and M. Hoffmann (eds), The Mammals of Africa, Academic Press, Amsterdam, The Netherlands.
Stuart, C. T. 1982. Aspects of the biology of the caracal (Felis caracal) in the Cape Province, South Africa. M.S. Thesis, University of Natal.
Sunquist, M.; Sunquist, F. (2002). Wild cats of the World. Chicago: University of Chicago Press. pp. 37–47. ISBN 0-226-77999-8.
Van Heezik, Y. M.; Seddon, P. J. (1998). "Range size and habitat use of an adult male caracal in northern Saudi Arabia". Journal of Arid Environments 40 (1): 109–112. doi:10.1006/jare.1998.0433.
Weisbein, Y.; Mendelssohn, H. (1990). "The biology and ecology of the caracal Felis caracal in the northern Aravah Valley of Israel". Cat News 12: 20–22.
Wozencraft, W. C. (2005). "Order Carnivora". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 533. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
Zargan (2001-2012). kara kulak Zargan Turkish-English Dictionary
Αιλουρίδες
Θηλαστικά της Αφρικής
Πανίδα της ερήμου
Θηλαστικά της Μέσης Ανατολής
Θηλαστικά της Αραβικής Χερσονήσου
|
15973
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%91%CE%A3%CE%A0%CE%99%CE%94%CE%91
|
Υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ
|
Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ήταν ένα πολιτικό και στρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στα Ιουλιανά του 1965.
Περιγραφή
Ο Γεώργιος Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό ΓΕΣ στρατηγό Ιωάννη Γεννηματά, οι οποίοι κατά την άποψή του ελέγχονταν από το παλάτι, με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Ο ίδιος ο Γαρουφαλιάς είχε την άποψη ότι ο Γ. Παπανδρέου επιθυμούσε, παγίως και με συνεχείς παρεμβάσεις, να κομματικοποιήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις και να πλήξει το αξιόμαχό τους, ιδιαίτερα εν όψει της απειλής της Τουρκίας στην Κύπρο. Ο Γ. Παπανδρέου είχε εκδηλώσει την πρόθεση να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Σημειωτέον ο Γαρουφαλιάς αποτελούσε έναν από τους βασικούς και σταθερούς χρηματοδότες του Γεωργίου Παπανδρέου. Μάλιστα, το 1944, με δικά του έξοδα εξέδωσε την ημερήσια πρωινή εφημερίδα «Η Ελλάς», ως επίσημο κυβερνητικό όργανο. Ο Γαρουφαλιάς επίσης αναλάμβανε διάφορες δαπάνες του Παπανδρέου, όπως ενοικίαση πολιτικών γραφείων, εκτύπωση και διανομή προεκλογικού υλικού κτλ. Επίσης, πλήρωνε για τις εκδηλώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου στο διάσημο ζαχαροπλαστείο της Κηφισιάς «Βάρσος» τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Ο βασιλιάς αρνιόταν να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, προβάλλοντας ως αιτιολογία τη φημολογούμενη εμπλοκή του γιου του (Ανδρέα Παπανδρέου) στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Ο Γαρουφαλιάς παρά την αποπομπή του, ακόμα κι αφού ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου, αρνιόταν να εγκαταλείψει το υπουργείο. Κατά τον Π. Γαρουφαλιά, η άρνηση του ίδιου οφειλόταν στην αντίστασή του κατά της κομματικοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος αντιπρότεινε στην πρόταση του Γεωργίου Παπανδρέου, λόγω της εμπλοκής του γιού του στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, να ορίσει ένα άλλο πρόσωπο της αρεσκείας του (ο Γ. Παπανδρέου) ως υπουργό ή να μεταφερθεί η εκδίκαση της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ από το υπουργείο στρατιωτικών στο υπουργείο δικαιοσύνης.
Η άρνηση του πρωθυπουργού οδήγησε σε παραίτηση του και κατόπιν ακολούθησαν τα Ιουλιανά.
Ιστορικό
Δύο εβδομάδες μετά τον ανασχηματισμό και την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στην κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου ξέσπασε η "βόμβα" της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ (Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατία, Αξιοκρατία). Παράγοντες της Δεξιάς κατήγγειλαν ότι υπήρχε μέσα στον στρατό οργάνωση με τα αρχικά αυτά και με απόκλιση προς τα "αριστερά", με πολιτικό αρχηγό τον γιο του πρωθυπουργού.
Από τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν αργότερα προέκυψε ότι ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας και ο στρατηγός Γεννηματάς είχαν ενημερωθεί για κάποιες "κινήσεις" για οργάνωση και "μυήσεις" σε ορισμένες στρατιωτικές μονάδες στην Κύπρο και στην Αθήνα, τουλάχιστον από τον Μάρτιο του 1965. Κάποια στιγμή ενημέρωσαν τον βασιλιά, όχι όμως και τον πρωθυπουργό. Κεντρικό πρόσωπο στις κινήσεις αυτές παρουσιαζόταν ο λοχαγός Άρις Μπουλούκος, παλαιό μέλος της οργάνωσης Χ του Γρίβα, που είχε τοποθετηθεί στην ΚΥΠ, κατόπιν επιμονής του συμπατριώτη του υπουργού Εξωτερικών Σταύρου Κωστόπουλου, και είχε μετατεθεί στην Κύπρο, κατόπιν παρακλήσεως του ίδιου του Γρίβα. Ο Μπουλούκος, μαζί με άλλους αξιωματικούς, είχαν επισκεφθεί επανειλημμένα τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μία δακτυλογραφημένη αναφορά του Γρίβα προς τον Γαρουφαλιά, που έφτασε στα χέρια του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, περιείχε και τον "όρκο" της οργάνωσης του ΑΣΠΙΔΑ, ενώ και στην εισαγωγική αναφορά του ο Γρίβας μνημόνευε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου σημειώνει στις αναμνήσεις του: "Η ανησυχία του πατέρα μου ξεκινούσε από το γεγονός ότι η εισαγωγική παράγραφος της αναφοράς του Γρίβα αναφερόταν σε εμένα. Ο Γρίβας υποστήριζε πως η επίσκεψή μου στην Κύπρο υπονόμευσε το ηθικό του εκεί ελληνικού στρατού και υπογράμμιζε το γεγονός ότι ο λοχαγός Μπουλούκος μιλούσε με θαυμασμό για μένα στους συναδέλφους του. Ο Γρίβας υπαινισσόταν πως υπήρχε στενός σύνδεσμος μεταξύ εμού και της ομάδας του ΑΣΠΙΔΑ".
Η πρώτη δημόσια νύξη για τον ΑΣΠΙΔΑ έγινε στις 18 Μαΐου του 1965 από την εφημερίδα της Λάρισας Ημερήσιος Κήρυξ, όργανο του πρώην προέδρου της Βουλής Κωνσταντίνου Ροδόπουλου, τοποθετημένου στην ακραία δεξιά πτέρυγα της ΕΡΕ. Το ίδιο βράδυ, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ανέθεσε στον αντιστράτηγο της στρατιωτικής δικαιοσύνης, Ι. Σίμο, να προχωρήσει σε ανακρίσεις σχετικά με τις πληροφορίες. Ο Σίμος πληροφορήθηκε για την έκθεση που έστειλε ο Γρίβας στον Γαρουφαλιά και στον Κωνσταντίνο, χωρίς να έχει ενημερωθεί μέχρι τη στιγμή εκείνη ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Ταυτόχρονα, παραιτήθηκε ο αρχηγός της ΚΥΠ υποστράτηγος Αγόρος, ενώ ο υποδιευθυντής της ίδιας υπηρεσίας, αντισυνταγματάρχης Αλέξανδρος Παπατέρπος, προήχθη σε συνταγματάρχη και τοποθετήθηκε διοικητής μονάδος πυροβολικού στην Καστοριά. Τη θέση του στην ΚΥΠ κατέλαβε ο αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος. Ενώ λοιπόν ο αντιστράτηγος Σίμος άρχιζε το ανακριτικό του έργο, ταξιδεύοντας στην Κύπρο, η αντιπολίτευση εξαπέλυσε επίθεση με στόχο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Στις 19 Μαΐου, 13 βουλευτές της ΕΡΕ και των Προοδευτικών, κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή για το θέμα αυτό. Συγχρόνως, ο βουλευτής τότε της ΕΡΕ, Νίκος Φαρμάκης, άρχισε έρευνες στην Ελλάδα και την Κύπρο για την οργάνωση ΑΣΠΙΔΑ, σε συνεργασία με τον Νίκο Σαμψών. Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικές εφημερίδες ζητούσαν επίμονα να αντικατασταθεί ο αρχηγός του ΓΕΣ Ι. Γεννηματάς με το πρόσχημα ότι είχε ανάμιξη στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961.
Την άμεση αντικατάσταση του Γεννηματά ζητούσε και η Ελευθερία του Πάνου Κόκκα, ο οποίος όμως επέκρινε και τον Ανδρέα Παπανδρέου για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, τονίζοντας ότι "επεδίωξε να ιδρύση "μικρομάγαζον" εις τον στρατόν". Ορισμένες εφημερίδες της ΕΡΕ υποστήριζαν ότι επίδοξος αρχηγός του ΑΣΠΙΔΑ ήταν και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που φέρεται να βρισκόταν πίσω από μίαν άλλη οργάνωση, την Φ.Α.Ε. Την 1η Ιουνίου 1965, ο Ι. Σίμος υπέβαλε το πόρισμα των ανακρίσεων για τον ΑΣΠΙΔΑ στον υπουργό Αμύνης. Αφού αναφέρθηκε στο ιστορικό των προσπαθειών του λοχαγού Μπουλούκου να μυήσει συναδέλφους του στην οργάνωση, σημείωνε:
"Απεδείχθη πράγματι ότι εγένετο κίνησις ιδρύσεως οργανώσεως υπό την επωνυμίαν ΑΣΠΙΔΑ υπό ομάδος αξιωματικών, με τον ιδιοτελή σκοπόν την εξυπηρέτησιν ατομικών συμφερόντων αυτών και των μελών της οργανώσεως, δια της προωθήσεως μεμυημένων αξιωματικών εις επικαίρους και σημαινούσας θέσεις ή και τινα άλλον απώτερον, όστις όμως ούτε απεδείχθη εκ της εξετάσεως ούτε διεφάνη. Δεν απεδείχθη ότι η κίνησις αύτη είχε πολιτικάς επιδιώξεις ή σύνδεσμόν τινα με πολιτικά πρόσωπα". Και πρότεινε να παραπεμφθούν στο ανακριτικό συμβούλιο, με το ερώτημα της αποτάξεως, οι "πρωτοστασήσαντες δια την μύησιν" λοχαγοί πεζικού Μπουλούκος Αρ., Πανούτσος Ι., Παπαγιαννόπουλος Κ. και Θεοδοσίου Ι. Να ασκηθεί "αυστηρός πειθαρχικός έλεγχος" κατά 6 ακόμη λοχαγών και υπολοχαγών (Θ. Μακρίδη, Ε. Κουφαλιτάκη, Α. Βλάχου, Ι. Δαμηλάκου, Α. Κεπενού και Θ. Σταυρόπουλου) που δέχθηκαν να "μυηθούν" στην οργάνωση. Να επιβληθεί πειθαρχική ποινή στον συνταγματάρχη Αλ. Παπατέρπο και τον αντισυνταγματάρχη Α. Δαμβουνέλη για αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Να επιβληθεί επίσης ποινή πειθαρχική στον συνταγματάρχη Μιχ. Ασημακόπουλο και τον αντισυνταγματάρχη Δημ. Παραλίκα.
Στο μεταξύ, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος αξίωνε να σταλούν οι "συνωμότες" στο στρατοδικείο. Ο Π. Γαρουφαλιάς μετέβη την 5η Ιουνίου στην Κέρκυρα, όπου βρισκόταν ο βασιλιάς, αναμένοντας "ευτυχές γεγονός" -να γεννήσει η Άννα-Μαρία το πρώτο τους παιδί- και τον ενημέρωσε για το πόρισμα Σίμου. Επιστρέφοντας, μετέφερε στον Γεώργιο Παπανδρέου τη βασιλική επιθυμία να παραπεμφθεί η υπόθεση στο στρατοδικείο.
Μέλη της οργάνωσης
Ο ΑΣΠΙΔΑ αρχικά είχε 40-50 μέλη, μεσαίων και χαμηλών βαθμών οι περισσότεροι. Την προσοχή τράβηξε ο λοχαγός Άρις Μπουλούκος, που κατηγορήθηκε ότι στρατολογούσε νέα μέλη. Η υπόθεση έγινε πιο σοβαρή όταν καποιες εφημερίδες ενέπλεξαν στην υπόθεση τον συνταγματάρχη Αλέξανδρο Παπατέρπο, υπαρχηγό της ΚΥΠ και φίλο του Ανδρέα Παπανδρέου. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Μπουλούκο τον όρκο του ΑΣΠΙΔΑ έγραψε στη γραφομηχανή η Αγγέλα Κοκόλα, ιδιαίτερη γραμματέας του Α. Παπανδρέου, ενώ οι επαφές του Α. Παπανδρέου με τον Αριστόδημο Μπουλούκο γινόντουσαν δια ζώσης στα Τουρκοβούνια.
Η δίκη
Η δημοσίευση του βουλεύματος του Δικαστικού Συμβουλίου του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, την 1η Οκτωβρίου του 1966, αποτέλεσε πραγματική πολιτική βόμβα: Παραπέμφθηκαν να δικαστούν 29 αξιωματικοί, οι περισσότεροι "επί ενώσει προς στάσιν" και "επί συνωμοσία προς εκτέλεσιν πράξεως εσχάτης προδοσίας". Επιπροσθέτως, κατά το βούλευμα, οι κατηγορούμενοι "εν τη προσπαθεία τους να μυήσουν αξιωματικούς εις την οργάνωσιν ΑΣΠΙΔΑ... συνιστούν προς προστασία της κινδυνευούσης Δημοκρατίας την υπό τον αξιωματικών υποστήριξιν της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου ή διάδοχον ταύτης υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, προς επίτευξιν της οποίας οι αξιωματικοί οφείλουν να οργανωθούν πέριξ τούτου, καθ' όσον ούτος είναι η πλέον ισχυρά ηγετική φυσιογνωμία της εποχής και ως υιός του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και ως οικονομολόγος και κάτοχος του κυπριακού προβλήματος, δι' ο μάλιστα εις τούτον έχει ανατεθεί η αρχηγία της οργανώσεως...".
Σε άλλο σημείωμα το αχανές βούλευμα έβαλε ευθέως και κατά του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, όπως και πληθώρας πολιτικών προσώπων:
"Εκ της όλης ανακρίσεως και κατ' αντικειμενικήν εκτίμησιν του συλλεγέντος αποδεικτικού υλικού, αναγκαίως άγεταί τις εις την κρίσιν ότι η παράνομος οργάνωσις "δημοκρατικών αξιωματικών" υπό την επωνυμίαν ΑΣΠΙΔΑ... κατευθύνεται υπό προσώπων της πολιτικής ηγεσίας της Ενώσεως Κέντρου, υφιστάμενων ενδείξεων συμμετοχής εις ταύτην, κατά μείζονα ή ελλάσσονα βαθμόν, των τέως υπουργών Ανδρέα Παπανδρέου, Μιχαήλ Παπακωνσταντίνου, Παύλου Βαρδινογιάννη, Νίκου Ζουμπογιώργου και Στυλιανού Χούτα, συναγομένου μάλιστα εξ επαρκών τοιούτων ότι αρχηγός της ανωτέρω παρανόμου οργανώσεως τυγχάνει ο εκ τούτων Ανδρέας Παπανδρέου και ότι των περιστατικών τούτων ετέλει εν γνώσει ο, κατά τον κρίσιμον χρόνον, πρωθυπουργός (πατήρ του) Γεώργιος Παπανδρέου, δι' ο και, επιλήσμων γενόμενος των εκ της άνω ιδιότητός του, ως πρωθυπουργού και ως εκ τούτου θεματοφύλακος των εθνικών αξιών, του κύρους των θεσμών και των νόμων, απορρεουσών ιδιαζουσών υποχρεώσεών του, κατετεμάχισεν αμέσως μετά την ανάγνωσίν της, την 2αν Ιουλίου 1966, την περιελθούσαν εις χείρας του ιδιόγραφον επιστολήν του υποδίκου, δια την συμμετοχήν του εις την παράνομον ταύτην οργάνωσιν, λοχαγού Παπαγεωργόπουλου Παν., απευθυνομένην προς τον συνήγορόν του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου και περιέχουσαν σαφείς ενδείξεις συμμετοχής του υιού του Ανδρέα Παπανδρέου εις την αυτήν παράνομον οργάνωσιν, αφ' ης πλέον ενεργείας του ούτος αναμφισβητήτως τελεί εν γνώσει των αυτών ως άνω περιστατικών, καταστήσας ούτω διαβλητάς, καθ' ο υποκριτικάς, απάσας τας επιγενομένας αποφάσεις και πράξεις του...".
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αντέδρασε λέγοντας: "Σκευωρία των σκοτεινών δυνάμεων είναι η υπόθεσις, η οποία εκκρεμεί ενώπιον της Δικαιοσύνης και η αποκάλυψις της σκευωρίας συνετελέσθη πλήρως με το εκδοθέν βούλευμα... Ουδέν δικαστικόν πόρισμα έχει υπάρχει τόσον κενόν εις θετικάς αποδείξεις. Και παρ' όλα τα αθέμιτα μέσα, τα οποία εχρησιμοποιήθησαν... εις μεν τους αντιπάλους της Ενώσεως Κέντρου βαθεία απογοήτευσις εκ του κενού βουλεύματος, το οποίον δεν είναι δικαστικόν κείμενον, αλλ' άθλιον άρθρον του χειρότερου δεξιού Τύπου. Εις δε τον δημοκρατικόν κόσμον η εντύπωσις έχει προσπεράσει την αγανάκτησιν δια να προκαλέση γενικήν ιλαρότητα".
Ο αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος αφενός διέβλεψε τους κινδύνους ενός ακραίου πολωτικού κλίματος που απειλούσε να οδηγήσει σε εκτροπή του πολιτεύματος. Έτσι, κατ' αρχήν συνέστησε μετριοπάθεια: "Οφείλω να συστήσω ψυχραιμίαν και ήρεμον εκ μέρους και αυτού του Τύπου παρακολούθησιν της σοβαρωτάτης ταύτης υποθέσεως. Εξάλλου, εάν επιβεβαιωθούν αρμοδίως, καθ' όλην την δραματικήν αυτών έκτασιν, τα υπό του εκδοθέντος βουλεύματος επισημανθέντα, δεν πρόκειται τούτο να είναι και τόσον ευχάριστον δια την εξέλιξιν των πολιτικών και, γενικότερον, των εθνικών μας πραγμάτων, ώστε να δικαιολογήται αγαλλίασις οιασδήποτε μερίδος του πολιτικού κόσμου της χώρας".
Στη συνέχεια ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος δήλωσε ότι "είχεν αρκέσει δεκαέξ μηνών διακυβέρνησις της χώρας υπό της Ενώσεως Κέντρου δια να αρχίση επικρατούν το πνεύμα της διαλύσεως και εις αυτάς τας ενόπλους δυνάμεις" και συνέχισε: "Εάν παρέμενεν εις την εξουσίαν ολίγους ακόμη μήνας η κυβέρνησις του κ. Γ. Παπανδρέου, ο ελληνικός στρατός θα εγνώριζε και πάλιν ημέρας οικτράς που θα υπενθύμιζον αφενός μεν την μετά το 1924 περίοδον της αβασιλεύτου Δημοκρατίας, δηλαδή την περίοδον των ποικιλωνύμων στρατιωτικών συνδέσμων, κλικών και κινημάτων, αφετέρου δε και ειδικότερον την Μέσην Ανατολήν, με την υπονομευτικήν εις βάρος του έθνους συνεργασίαν των δήθεν δημοκρατικών με τους κομμουνιστάς. Η 15η Ιουλίου υπήρξεν, επομένως, ημέρα ματαιώσεως ενός μεγάλου κινδύνου εις βάρος του έθνους και ημέρα σωτηρίας της δημοκρατίας".
Με το βούλευμα παραπέμφθηκαν να δικαστούν ως αρχηγοί της συνωμοσίας οι συνταγματάρχες: Αλέξανδρος Παπατέρπος, Δημήτριος Χονδροκούκης και Π. Αναγνωστόπουλος. Ως υποκινητές, ο συνταγματάρχης Σπ. Τσαμασιώτης, οι αντισυνταγματάρχες Α. Δαμβουνέλης, Τ. Κατσιμήτρος και Δημ. Παραλίκας, οι λοχαγοί Άρις Μπουλούκος, Ι. Θεοδοσίου, Θ. Κατσάρης, Αθ. Κεπενός, Π. Παπαγεωργόπουλος, Δημ. Παπαγιαννόπουλος, Ι. Πανούτσος, Α. Βλάχος, Ευ. Κουφαλιτάκης, Μ. Γεωργίου, Γ. Κωστόπουλος, Π. Μαχάς, Π. Κολλίγρης, Δημ. Οικονόμου, Θ. Τόμπρας, Χρ. Θεοδώρου, Γ. Μαρκέτης, Γ. Κλαδογένης, ο υπολοχαγός Θ. Σταυρόπουλος, ο υποσμηναγός Γ. Χαραλαμπόπουλος και ο ανθυπασπιστής Χωροφυλακής Ι. Ντελιδάκης. Από τους παραπεμπομένους, τρεις λοχαγοί, οι Ι. Θεοδοσίου, Π. Κολλίγρης και Γ. Κλαδογένης, ομολόγησαν ότι ανήκαν στον ΑΣΠΙΔΑ και διαχώρισαν τη θέση τους από τους άλλους.
Ο αντισυνταγματάρχης Παραλίκας κατηγορήθηκε ακόμη ότι αναμίχθηκε σε "ανάθεση δολοφονίας" του υπασπιστή του βασιλιά, Μ. Αρναούτη, στον ιδιώτη υπάλληλο της ΚΥΠ, Κανάκη. Αλλά το βούλευμα επεκτάθηκε, όπως προαναφέρθηκε, και στις "ευθύνες" πολιτικών προσώπων στη "συνωμοσία". Απέδωσε στην ηγεσία της Ένωσης Κέντρου πρόθεση να θέσει υπό τον έλεγχό της τον στρατό και ιδιαίτερα υπάρχει αναφορά για τις επαφές του Ανδρέα Παπανδρέου με στρατιωτικούς αλλά και με βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που "ανήκαν κατά την Κατοχή στο ΕΑΜ". Το βούλευμα κατηγόρησε τον Γεώργιο Παπανδρέου ότι ήθελε να πάρει το υπουργείο Άμυνας για να καλύψει τις ευθύνες του Ανδρέα και ότι προετοίμαζε ταραχές για να ασκήσει πίεση στον βασιλιά. "Διαπιστώθηκε" ακόμα ότι υπήρχαν ενδείξεις, για συμμετοχή στην πολιτική ηγεσία του ΑΣΠΙΔΑ, των πρώην υπουργών του Κέντρου, Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, Παύλου Βαρδινογιάννη και Στυλιανού Χούτα, με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου, μικρότερες "ενδείξεις" για τους Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, Κωνσταντίνο Στεφανάκη, τον εκδότη της Ελευθερίας Πάνο Κόκκα, τον δημοσιογράφο Γιώργο Μπέρτσο κ.α. Επειδή όμως το Στρατοδικείο δεν είχε αρμοδιότητα για ιδιώτες, η ανάκριση για τα πολιτικά πρόσωπα ανατέθηκε στον δικαστικό Σωκράτη Σωκρατείδη.
Ο Ηλίας Τσιριμώκος ζήτησε ανοιχτά την άμεση αμνήστευση του ΑΣΠΙΔΑ, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν παρασκηνιακά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ορισμένοι υπουργοί της κυβέρνησης Στέφανου Στεφανόπουλου.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1966 άρχισε στη μεγάλη αίθουσα του Πρωτοδικείου Αθηνών, στο Μέγαρο Αρσακείου, η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ. Οι αρχές είχαν πάρει δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Πρόεδρος του Στρατοδικείου είχε οριστεί ο αρεοπαγίτης Θ. Καμπέρης, βασιλικός επίτροπος ήταν ο Ηλ. Παπαπούλος, τακτικά μέλη οι Γ. Χατζής, Γ. Μπεληγιάννης, Α. Ζαλαχώρης, Ν. Μπιρμπίλης, και αναπληρωματικά οι Ε. Κεχαγιάς, Α. Πολίτης, Δ. Παπαδόπουλος, Π. Πανουργιάς, Κ. Βρυώνης και Ι. Κριστέλης.
Οι τρεις πρώτες μέρες της δίκης καταναλώθηκαν για την ανάγνωση από τον γραμματέα του Στρατοδικείου των 475 σελίδων του βουλεύματος, ενώ άλλες τρεις σε ενστάσεις της υπεράσπισης των κατηγορουμένων. Οι 21 από τους 24 συνηγόρους αγόρευσαν υποστηρίζοντας αναρμοδιότητα του δικαστηρίου. Από την πρώτη στιγμή άρχισαν αντεγκλήσεις ανάμεσα στον πρόεδρο και τον επίτροπο απο τη μια και από την άλλη τους συνηγόρους και 21 κατηγορουμένους που ακολούθησαν "σκληρή" γραμμή καταγγέλλοντας ολόκληρη την υπόθεση σαν σκευωρία.
Η εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας άρχισε στις 21 Νοεμβρίου. Την ίδια μέρα παρουσιάστηκε στο δικαστήριο, και παρακολούθησε για λίγο τη δίκη από τις θέσεις των συνηγόρων, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στο διάλειμμα χαιρέτησε με χειραψία όλους τους κατηγορούμενους. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι με την επίσκεψή του ο Ανδρέας Παπανδρέου επιδίωξε να ενθαρρύνει τους κατηγορούμενους για να μην κάνουν αποκαλύψεις. Όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μακρές δηλώσεις του ανέφερε μεταξύ άλλων: "Δια της παρουσίας μου επιθυμώ να επισημάνω την κατάφωρον παραβίασιν του Συντάγματος και των βασικών δικαιωμάτων του Έλληνος πολίτου, εις την οποίαν εστηρίχθη και συνεχίζει να στηρίζεται η μεγάλη σκευωρία του ΑΣΠΙΔΑ".
Την επομένη, 22 Νοεμβρίου, σε σύσκεψη της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ένωσης Κέντρου, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναφέρθηκε στη δίκη και στην προσπάθεια του ανακριτή Λαγάνη, του ίδιου του βασιλιά Κωνσταντίνου να ταυτίσουν την Ένωση Κέντρου με τον ΑΣΠΙΔΑ και πρόσθεσε: "Η σκευωρία έχει αποκαλυφθεί. Έχει οργανωθεί από το παρακράτος της Δεξιάς. Και θα συμβεί εκείνο το οποίον έχομεν επαγγελθεί (...) Όσοι ηδικήθησαν θα εύρουν δικαιοσύνην και όσοι ηδίκησαν θα υποστούν κυρώσεις...".
Έτσι η δίκη έγινε αντικείμενο έντονης πολιτικής αντιδικίας. Συνεχίστηκε με βασικούς μάρτυρες κατηγορίας τον Κύπριο δημοσιογράφο Νίκο Σαμψών και τον στρατηγό Γρίβα. Ο Άρις Μπουλούκος στις αναμνήσεις του για εκείνη την περίοδο έγραψε: "Από την κατάθεση του στρατηγού Γρίβα, από τις απαντήσεις του στις ερωτήσεις της υπεράσπισης και από το πόρισμα του επιτελάρχη του, που υποβλήθηκε στις 10 Μαΐου 1965, προκύπτει το δραματικό δίλημμα για τον στρατηγό-μάρτυρα κατηγορίας. Είτε υπήρξε ο ίδιος το ακούσιο όργανο των σκοτεινών δυνάμεων που χρησιμοποίησαν την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ για να πλήξουν την κυβέρνηση της Ε.Κ. και τη Δημοκρατία, είτε υπήρξε εκούσιος συνεργός της όλης υπονομευτικής μηχανορραφίας, ο Γρίβας αντιμετώπισε πράγματι ένα δραματικό δίλημμα γιατί, όταν "απεκάλυπτε" την ύπαρξη του ΑΣΠΙΔΑ, δεν φανταζόταν ποτέ ότι έτσι άνοιγε τον δρόμο σε συνωμότες επίδοξους δικτάτορες. Νόμιζε τότε ότι χτυπούσε πολιτικά τη "δοκό στηρίξεως" του Μακαρίου στην ελληνική κυβέρνηση, δηλ. τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και τώρα καταλάβαινε ότι τον χρησιμοποιούσαν οι συνωμότες για την ανατροπή της δημοκρατίας στην Ελλάδα...".
Η δίκη συνεχίστηκε με σοβαρά επεισόδια ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας από τη μια πλευρά, τους κατηγορουμένους και συνηγόρους από την άλλη. Από τους συνηγόρους κυριότεροι ήταν οι Νικηφόρος Μανδηλαράς, Σταύρος Κανελλόπουλος, Νικόλαος Αλαβάνος, Αριστ. Οικονομίδης, Εμμ. Στεφανάκης, Αλεξ. Σακελλαρόπουλος, Τάλμποτ Κεφαλληνός, Ιωάννης Σεργάκης.
.
Στις 26 Ιανουαρίου του 1967, αποφασίστηκε να συνεχιστεί η δίκη κεκλεισμένων των θυρών και να απαγορευτεί η δημοσίευση πρακτικών. Την πρόταση έκανε ο επίτροπος Παπαπούλος, επικαλούμενος λόγους δημοσίας τάξεως. Η απόφαση αυτή ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων των κομμάτων. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δήλωσε ότι η απόφαση του στρατοδικείου προκαλεί κατάπληξη και αγανάκτηση. "Παύει πλέον να είναι δίκη. Γίνεται Ιερά Εξέτασις", είπε. Η Ε.Δ.Α. χαρακτήρισε την απόφαση "αίσχος". Και το ΦΙΔΗΚ (Στεφανόπουλος-Μητσοτάκης κ.α.) χαρακτήρισε την απόφαση "απαράδεκτη" γιατί "παραβιάζει τας συνταγματικάς εγγυήσεις διά την απονομήν της δικαιοσύνης και την υπεράσπισιν των κατηγορουμένων". Οξύτερος απ' όλους, ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήρισε την απόφαση "κατάφωρον παραβίασιν του άρθρου 92 του Συντάγματος".
Αλλά και ο αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος διαχώρισε τη θέση του από την απόφαση του στρατοδικείου και δήλωσε ότι δεν θα υπερασπισθεί "τας κλειστάς θύρας, ακόμη δε ολιγώτερον την απαγόρευσιν της δημοσιότητος".
Στις 24 Φεβρουαρίου ο εισαγγελέας ζήτησε την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Ανδρέα Παπανδρέου και του Παύλου Βαρδινογιάννη για να παραπεμφθούν σε δίκη για τον ΑΣΠΙΔΑ. Το αίτημα απορρίφθηκε από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, αλλά τα πολιτικά πάθη οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο.
Στις 16 Μαρτίου το Στρατοδικείο έβγαλε την απόφασή του: Καταδικάζονται σε 18 χρόνια κάθειρξη και πεντάχρονη στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων οι: συνταγματάρχης Αλέξανδρος Παπατέρπος, αντισυνταγματάρχης Α. Δαμβουνέλης, οι λοχαγοί Άρις Μπουλούκος, Τάκης Παπαγεωργόπουλος και Θεοφάνης Τόμπρας, σε κάθειρξη 13 χρόνων και πεντάχρονη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων οι λοχαγοί Δ. Παπαγιαννόπουλος και Γιάννης Πανούτσος, σε κάθειρξη 8 χρόνων και πεντάχρονη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων ο αντισυνταγματάρχης Δ. Παραλίκας και οι λοχαγοί Α. Βλάχος και Α. Κεπενός, σε φυλάκιση 4 ετών ο λοχαγός Γ. Κωστόπουλος και δύο χρόνων οι λοχαγοί Χ. Θεοδώρου, Ι. Μαρκέτης και Μ. Γεωργίου. Αθώοι κηρύσσονται οι συνταγματάρχες Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Δημήτριος Χονδροκούκης και Σπ. Τσαμασιώτης, ο αντισυνταγματάρχης Τ. Κατσημήτρος, κ.α. Απαλλάχθηκαν οι τρεις λοχαγοί που ομολόγησαν ότι υπήρχε η οργάνωση ΑΣΠΙΔΑ και βοήθησαν την ανάκριση.
Κλείσιμο της υπόθεσης
Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ έκλεισε οριστικά στις 23 Δεκεμβρίου 1967, με την παροχή αμνηστίας από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, δέκα μέρες μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου.
Παραπομπές
Πηγές
Δημήτρης Παπαδιαμάντης, «Η Ένωση Κέντρου και οι ένοπλες δυνάμεις (1961-1965)», στο: Μανώλης Βασιλάκης (επιμ.), Από τον Ανένδοτο στη Δικτατορία, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 2009, σελ. 443-465.
Καραφύλλης, Γρηγόρης, «Οι φιλοσοφικές και πολιτικές αντιλήψεις του νεαρού Γεωργ. Παπανδρέου», Ο πολίτης, 96 (1988), 48-51.
Παύλος Πετρίδης-Γιώργος Αναστασιάδης (επιμ.), Γεώργιος Παπανδρέου: 60 χρόνια παρουσίας και δράσης στην πολιτική ζωή, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1994.
Richard Clogg, «Η Ένωση Κέντρου. Οι φιλελεύθεροι στην εξουσία;», στο: Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα. Φιλελεύθερη θεωρία και πρακτική στην πολιτική και στην κοινωνία της Ελλάδος, εκδ.Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1991, σελ.119-130
Η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου, Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 44-47, Καθημερινή (1997)
Ασπιδα
Υ
Ένωση Κέντρου
|
89166
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Έλενος
|
Στην Ελληνική μυθολογία ο Έλενος ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας Πριάμου και της Εκάβης, δίδυμος αδελφός της Κασσάνδρας, ο οποίος είχε, όπως και η αδελφή του, μεγάλη μαντική ικανότητα. Ονομαζόταν επίσης "Σκαμάνδριος" και ήταν ερωμένος του θεού Απόλλωνος.
Το χάρισμα της μαντικής ικανότητας
Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Έλενος, εκτός της μαντικής του ικανότητας, ήταν και γενναίος πολεμιστής. Οι μετά τον Όμηρο επικοί ποιητές αναφέρουν ότι είχε προείπει στους Τρώες, όπως και η Κασσάνδρα, την καταστροφή της πόλης τους. Ο Έλενος απέκτησε το μαντικό χάρισμα μαζί με την Κασσάνδρα σε παιδική ηλικία: οι γονείς του τέλεσαν μια τελετή στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα έξω από τις πύλες της Τροίας και το βράδυ αποχώρησαν αφήνοντάς τον μαζί με την αδελφή του μέσα στον ναό. Την άλλη μέρα πήγαν να πάρουν τα παιδιά και τα βρήκαν να κοιμούνται έχοντας δίπλα τους δύο φίδια που τους έγλυφαν το πρόσωπο. Ο Πρίαμος και η Εκάβη άρχισαν να φωνάζουν και τα φίδια αποτραβήχτηκαν, αλλά είχαν προλάβει, ως όργανα του θεού, να τους δώσουν το χάρισμα της μαντικής. Σύμφωνα με άλλες πηγές ο Έλενος διδάχθηκε τη μαντική ικανότητα από την αδελφή του Κασσάνδρα, κατόπιν μετονομάστηκε από Σκαμάνδριο σε Έλενο από έναν Θράκα μάντη. Ο Έλενος, σε αντίθεση με την Κασσάνδρα, προέλεγε το μέλλον ερμηνεύοντας τις κινήσεις και τις κραυγές των πουλιών (οιωνοσκοπία). Επιπλέον, ο Απόλλων δώρισε στον Έλενο ένα τόξο από ελεφαντόδοντο, με το οποίο ο ήρωας πλήγωσε τον Αχιλλέα στο χέρι. Ο Έλενος πήρε μέρος και στους νεκρικούς αγώνες που έγιναν μπροστά στο κενοτάφιο του Πάρι, όταν τον νόμιζαν νεκρό. Είχε προείπει μάλιστα στον Πάρι όταν εκείνος έφευγε για το πρώτο ταξίδι του στην Ελλάδα, οπότε απήγαγε την Ελένη, όλες τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Σε όλο σχεδόν τον Τρωικό Πόλεμο ο Έλενος πολέμησε θαρραλέα κοντά στον Έκτορα, και όταν αυτός σκοτώθηκε, ο Έλενος τον αντικατέστησε επάξια και πληγώθηκε από τον Μενέλαο.
Η Άλωση της Τροίας με τη βοήθεια του Έλενου
Η στάση του Ελένου άλλαξε και έγινε σχεδόν εχθρική προς την πατρίδα του μετά τον θάνατο και του Πάρι: Ο Έλενος διεκδίκησε και αυτός την Ωραία Ελένη, μαζί με τον Δηίφοβο και τον Ιδομενέα, οπότε όταν την πήρε ο Δηίφοβος, ο Έλενος αποσύρθηκε στο όρος Ίδη και πήρε όρκο να μη ξαναπολεμήσει για την Τροία. Ο μάντης Κάλχας είπε στους Αχαιούς ότι μόνο ο Έλενος μπορούσε να τους πει πώς θα κυρίευαν την Τροία. Τότε ο έξυπνος Οδυσσέας ανέλαβε την υπόθεση και, αφού αιχμαλώτισε τον Έλενο, τον ανάγκασε λίγο με το καλό, λίγο με το άγριο, να του αποκαλύψει αυτά που γνώριζε. Ο Έλενος απεκάλυψε ότι η Τροία θα έπεφτε μετά την εκπλήρωση τριών προϋποθέσεων: 1) Να λάβει μέρος στον πόλεμο ο Νεοπτόλεμος. 2) Οι Αχαιοί να πάρουν στην κατοχή τους τα οστά του Πέλοπα. 3) Να κλέψουν το θαυματουργό ουρανόσταλτο «Παλλάδιο». Γνωστότερος ωστόσο είναι ένας τέταρτος όρος: έπρεπε να έρθει να πολεμήσει μαζί τους ο Φιλοκτήτης, καθώς είχε το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή. Στο σημείο αυτό γίνεται λόγος και για τον Δούρειο Ίππο, ότι δηλαδή η ιδέα του ανήκε στον Έλενο και υιοθετήθηκε από τους Έλληνες. Ο Νεοπτόλεμος δεν συμμετείχε στον πόλεμο, κρυβόταν στη Σκύρο αλλά οι Έλληνες τον ανέκτησαν.
Η ίδρυση του Βουθρωτού
Μετά την πτώση της Τροίας ο Νεοπτόλεμος παρέλαβε την Ανδρομάχη χήρα του Έκτορα και νύφη του Έλενου σαν δούλη και ερωμένη, έκανε μαζί της τρία παιδιά: Μολοσσός, Πίελος και Πέργαμος. Ο Απολλόδωρος στο έργο του "Επιτομή" 6.13 γράφει ότι μετά την πτώση της Τροίας ο Έλενος ακολούθησε τον Νεοπτόλεμο και την Ανδρομάχη στη δύση, του επέτρεψε ο Νεοπτόλεμος να ιδρύσει νέα πόλη το Βουθρωτό στη σημερινή Αλβανία απέναντι από την Κέρκυρα. Όταν ο Νεοπτόλεμος εγκατέλειψε την Ήπειρο άφησε την Ανδρομάχη και τους γιους τους στη φροντίδα του Έλενου. Τον Νεοπόλεμο τον δολοφόνησε ο Ορέστης γιος του Αγαμέμνονα για μια υπόθεση που αφορούσε την Ερμιόνη κόρη του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης, την είχαν υποσχεθεί στον Ορέστη αλλά ο Νεοπτόλεμος του την έκλεψε. Το βασίλειο του διαλύθηκε και το Βουθρωτό πέρασε στην κυριαρχία του Έλενου "Έλένος, γιος του Πριάμου, βασιλιάς στις Ελληνικές πόλεις της Ηπείρου που τις πήρε από τον Νεοπτόλεμο". Ο γιος του Έλενου και της Ανδρομάχης ήταν ο Κεστρίνος, ταυτίζεται με τον μυθικό Τρώα βασιλιά που ήταν πατέρας του Φράγκου, γενάρχη των Μεροβίγγειων. Μερικοί μυθογράφοι γράφουν ότι ο Έλενος βρέθηκε σε αμφιβολία αν θα έπρεπε να επιλέξει την Ανδρομάχη ή τη Δηιδάμεια, επέλεξε τελικά την Ανδρομάχη για να κληρονομήσει το βασίλειο του Νεοπτόλεμου. Ο Αινείας στον δρόμο του για τη δύση σταμάτησε στο Βουθρωτό, εκεί ο Έλενος πρόβλεψε όπως γράφει ο Βιργίλιος στην Αινειάδα Βιβλίο 3 ότι ο Αινείας θα ιδρύσει τη Ρώμη.
Άλλες εκδοχές
Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του προς τους πολιορκητές της Τροίας, καθώς και για το ότι είχε αποτρέψει τον Πάρι να απαγάγει την Ελένη, και είχε εμποδίσει τους Τρώες να αφήσουν το πτώμα του Αχιλλέα να το φάνε τα κοράκια, ο Έλενος έσωσε τη ζωή του όταν κυριεύθηκε η Τροία. Υπάρχουν τρεις αποκλίνουσες παραδόσεις για το τι απέγινε στη συνέχεια:
Κατά την πρώτη, μαζί με τη μητέρα του Εκάβη, την Ανδρομάχη και μερικούς άλλους Τρώες πήγε στη θρακική Χερσόνησο και εγκαταστάθηκε εκεί. Αργότερα, στο μέρος αυτό η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλα και πέθανε. Στην εκδοχή αυτή μετά τη λήξη της μάχης ο Αγαμέμνονας κάλεσε όλους τους προδότες από την πλευρά των Τρώων ώστε να τους ανταμείψει για τη βοήθεια τους στην Άλωση της Τροίας. Ο Έλενος που προσπαθούσε πάντα να πείσει την οικογένεια του να κλείσει ειρήνη και έγινε ο πρωταγωνιστής για την παράδοση των οστών του Αχιλλέα στους Έλληνες ήταν ένας από αυτούς, του έδωσε την ελευθερία του. Ο Έλενος θυμήθηκε τη μητέρα του και την αγαπημένη του αδελφή Κασσάνδρα, παρακάλεσε τον Αγαμέμνονα να δώσει και σε αυτές την ελευθερία τους κάτι που πέτυχε, έφυγαν μαζί για τη Χερσόνησο.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, έπεσε στον κλήρο του Νεοπτόλεμου μαζί με την Ανδρομάχη. Τότε, με τη μαντική του ικανότητα, συμβούλευσε τον Νεοπτόλεμο να μη γυρίσει στην Ελλάδα από τη θάλασσα, αλλά από τη στεριά. Σώθηκε έτσι ο Νεοπτόλεμος από την καταστροφή που έπαθε ο ελληνικός στόλος στον Καφηρέα. Μετά τη δολοφονία του Νεοπτόλεμου, ο Έλενος πήρε την Ανδρομάχη και έφυγαν στην Ήπειρο. Εκεί έχτισαν μαζί τη νέα Τροία. Ο Αινείας τους συνάντησε στο ταξίδι του για την Ιταλία (Αινειάδα, 3, 294 κ.ε.). Μυθολογείται πως μαζί απέκτησαν και ένα παιδί, τον Κεστρίνο (Παυσ. Β 23, 6). Ωστόσο, ως νόμιμη σύζυγος του Ελένου αναφέρεται η Κεστρία. Στην Ήπειρο ο Έλενος ίδρυσε και την πόλη Βουθρωτό, ενώ έδωσε το όνομά της στη Χαονία.
Μία τρίτη παράδοση, πολύ μεταγενέστερα τεκμηριωμένη, αναφέρει ότι ο Έλενος, όταν απέτυχε στη διεκδίκηση της Ωραίας Ελένης, ζήτησε από τον πατέρα του την άδεια να φύγει και να πάει στην Ελλάδα, όπου ηγεμόνευσε στη χώρα των Μολοσσών. Ο μύθος αυτός πλάστηκε για να απαλλάξει τον Έλενο από το βάρος του προδότη και συνεργού των Αχαιών που του αποδίδει ο άλλος μύθος.
Δείτε επίσης
Άλωση της Τροίας (Πολύγνωτος), αναπαράσταση πανοραμικής τοιχογραφίας μεγαλογραφίας του φημισμένου αρχαίου Έλληνα ζωγράφου Πολύγνωτου.
Ο αστεροειδής 1872 Έλενος (1872 Helenos), που ανακαλύφθηκε το 1971, πήρε το όνομά του από τον μυθικό αυτό πρίγκηπα.
Παραπομπές
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
Dares Phrygius, from The Trojan War. The Chronicles of Dictys of Crete and Dares the Phrygian translated by Richard McIlwaine Frazer, Jr. (1931-). Indiana University Press. 1966. Online version at theio.com
Euripides, The Complete Greek Drama edited by Whitney J. Oates and Eugene O'Neill, Jr. in two volumes. 1. Hecuba, translated by E. P. Coleridge. New York. Random House. 1938. Online version at the Perseus Digital Library.
Euripides, Euripidis Fabulae. vol. 1. Gilbert Murray. Oxford. Clarendon Press, Oxford. 1902. Greek text available at the Perseus Digital Library.
Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus translated and edited by Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online version at the Topos Text Project.
Marcus Tullius Cicero, Nature of the Gods from the Treatises of M.T. Cicero translated by Charles Duke Yonge (1812-1891), Bohn edition of 1878. Online version at the Topos Text Project.
Marcus Tullius Cicero, De Natura Deorum. O. Plasberg. Leipzig. Teubner. 1917. Latin text available at the Perseus Digital Library.
Pausanias, Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918. ISBN 0-674-99328-4. Online version at the Perseus Digital Library
Pausanias, Graeciae Descriptio. 3 vols. Leipzig, Teubner. 1903. Greek text available at the Perseus Digital Library.
Publius Vergilius Maro, Aeneid. Theodore C. Williams. trans. Boston. Houghton Mifflin Co. 1910. Online version at the Perseus Digital Library.
Publius Vergilius Maro, Bucolics, Aeneid, and Georgics. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co. 1900. Latin text available at the Perseus Digital Library.
Sophocles, The Philoctetes of Sophocles edited with introduction and notes by Sir Richard Jebb. Cambridge. Cambridge University Press. 1893. Online version at the Perseus Digital Library.
Sophocles, Sophocles. Vol 2: Ajax. Electra. Trachiniae. Philoctetes with an English translation by F. Storr. The Loeb classical library, 21. Francis Storr. London; New York. William Heinemann Ltd.; The Macmillan Company. 1913. Greek text available at the Perseus Digital Library.
Μάντεις, ονειροκρίτες και οιωνοσκόποι της ελληνικής μυθολογίας
Τρώες
Μυθικοί βασιλείς της Ηπείρου
|
820985
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B1
|
Τσιτέρνα
|
Η Τσιτέρνα (ιταλικά: Citerna) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Περούτζα, στην περιφέρεια της Ούμπρια.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Περούτζα
|
521601
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD-%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%20%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AD%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9B%CE%B1%20%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Ζαν-Μπατίστ Μαρί Μενιέ ντε Λα Πλας
|
Ο Ζαν Μπατίστ Μαρί Σαρλ Μενιέ ντε λα Πλας (, Τουρ, 19 Ιουνίου 1754 — λε Ποντ ντε Κασέλ, Μάιντς, 13 Ιουνίου 1793) ήταν Γάλλος μαθηματικός, μηχανικός και στρατηγός της Επανάστασης. Είναι κυρίως γνωστός για το θεώρημα του Μενιέ σχετικά με την κυρτότητα των επιφανειών, το οποίο διατυπώθηκε ενώ βρισκόταν στην École Royale du Génie (Βασιλική Σχολή Μηχανικής). Επίσης ανακάλυψε το ελικοειδές. Εργάστηκε με τον Λαβουαζιέ στην αποσύνθεση του νερού και την εξέλιξη του υδρογόνου.
Πηδαλιουχούμενο αερόστατο
Ο Μενιέ πολλές φορές θεωρείται ο εφευρέτης του πηδαλιουχούμενου, εξαιτίας ενός ανολοκλήροτου σχεδίου που συνέλαβε το 1784, λίγο χρονικό διάστημα μετά τις πρώτες πτήσεις με αερόστατα των αδελφών Μονγκολφιέ, και παρουσίασε στην Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Αυτό αφορούσε ένα ελλειπτικό αερόστατο (ballonet) μήκους 84 μέτρων, με χωρητικότητα 1.700 κυβικών μέτρων, κινούμενο από τρεις προπέλες που κινούσαν 80 άνδρες. Το καλάθι, σε σχήμα βάρκας, κρεμόταν από το κουβούκλιο με σύστημα τριών σχοινιών.
Ζακ Σαρλ και αδελφοί Ρομπέρ
Μετά τις επιτυχημένες πτήσεις τους με αερόστατα υδρογόνου το 1783, ο καθηγητής Ζακ Σαρλ και οι αδελφοί Ρομπέρ κατασκεύασαν ένα επίμηκες, πηδαλιουχούμενο σκάφος σύμφωνα με τα σχέδια του Ζαν Μπατίστ Μενιέ. Το μοντέλο τους περιελάμβανε το εσωτερικό κύτταρο αέρα του Μενιέ (ballonnet), πηδάλιο κατεύθυνσης και μέθοδο προώθησης.
Στις 15 Ιουλίου 1784 οι αδελφοί πέταξαν για 45 λεπτά από το Σαιντ-Κλου στο Μεντόν με τον Μ. Κόλιν-Χάλιν και τον Λουδοβίκο Φίλιππο Β΄, Δούκα της Σαρτρ στο επίμηκες αερόστατο τους. Παρά τους 80 άνδρες που διέθεταν κουπιά για τον έλεγχο της προώθησης και της κατεύθυνσης, το σύστημα αποδείχθηκε άχρηστο. Η απουσία βαλβίδας ελευθέρωσης αερίου είχε ως αποτέλεσμα τον δούκα να σκίσει το κάλυμμα για να αποτρέψει το σπάσιμό του όταν το σκάφος έφτασε σε ύψος περίπου 4.500 μέτρων (15.000 πόδια).
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1784 οι αδελφοί πέταξαν για 6 ώρες και 40 λεπτά, καλύπτωντας απόσταση 186 χιλιομέτρων (116 μίλια) από το Παρίσι στο Μπωβρί κοντά στο Μπέτουν, περνώτας πάνω από το Σαιντ-Ζυστ-εν-Σωσέ και την επαρχία Κλερμόν ντε λ'Ουαζέ. Αυτή ήταν η πρώτη πτήση απόστασης πάνω από 100 χιλιόμετρα.
Πηδαλιουχούμενο του Ζιφάρ
Το 1852, 66 χρόνια μετά το πηδαλιουχούμενο με κουπιά του Σαρλ και των αδελφών Ρομπέρ, το μοντέλο του Ανρί Ζιφάρ για το πρώτο επιτυχημένο αερόπλοιο στηρίχθηκε στις ιδέες του Μενιέ.
Στρατιωτική σταδιοδρομία του Μενιέ
Κατά την στρατιωτική σταδιοδρομία του, το 1791 τέθηκε επικεφαλής παράκτιων αμυντικών σωμάτων. Ενώ πολεμούσε τους Πρώσους στον Ρήνο, τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της Πολιορκίας του Μάιντς (1793) και απεβίωσε. Για τις στρατιωτικές υπηρεσίες που προσέφερε, είναι ένα από τα ονόματα που αναγράφονται κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Βόρειος πυλώνας, Στήλη 6).
Δείτε επίσης
Χρονολόγιο της αεροπορίας τον 18ο αιώνα
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Jules Michelet, Histoire de la Révolution française
Richard S. Hartenberg, Technology and Culture, Vol. 7, No. 3 (Summer, 1966), σσ. 410–411
Jean Meusnier: Mém. prés. par div. Etrangers. Acad. Sci. Paris, 10 (1785) σσ. 477–510
Γάλλοι μαθηματικοί
Γάλλοι μηχανικοί
Γάλλοι στρατιωτικοί
Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου
|
300902
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The%20Dissent%20of%20Man
|
The Dissent of Man
|
To The Dissent of Man είναι ο δέκατος πέμπτος δίσκος του πανκ συγκροτήματος Bad Religion. Κυκλοφόρησε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2010. Είναι το άλμπουμ που θα ακολουθούσε το New Maps of Hell του 2007. Το συγκρότημα άρχισε να γράφει τραγούδια το 2008 αλλά οι ηχογραφήσει άρχισαν τον Μάιο του 2010. Το "Won't Somebody", που είχε εμφανιστεί και στο New Maps of Hell ξαναηχογραφήθηκε για το άλμπουμ. Το "The Resist Stance" ήταν στο soundtrack του βιντεοπαιχνιδιού Need for Speed: Hot Pursuit.
Τα singles που βγήκαν από το άλμπουμ ήταν τα "The Devil in Stitches","Cyanide" και "Wrong Way Kids"
Τραγούδια
1. "The Day That the Earth Stalled" Γκράφφιν 1:23
2. "Only Rain" Γκούρεβιτζ 2:43
3. "The Resist Stance" Γκράφφιν 2:32
4. "Won't Somebody" Γκούρεβιτζ 2:42
5. "The Devil in Stitches" Γκούρεβιτζ 3:28
6. "Pride and the Pallor" Γκράφφιν 2:56
7. "Wrong Way Kids" Γκούρεβιτζ 2:43
8. "Meeting of the Minds" Γκράφφιν 2:06
9. "Someone to Believe" Γκράφφιν 2:38
10. "Avalon" Γκράφφιν 3:28
11. "Cyanide" Γκούρεβιτζ 3:55
12. "Turn Your Back on Me" Γκούρεβιτζ 2:24
13. "Ad Hominem" Γκράφφιν 3:27
14. "Where the Fun Is" Gurewitz 3:04
15. "I Won't Say Anything" Γκούρεβιτζ 3:22
Συνολική διάρκεια: 40:51
Deluxe Τραγούδια Ψηφιακής Μορφής:
16. "Finite" Γκράφφιν 3:51
17. "Best for You" (Live) Γκράφφιν 2:09
18. "Pessimistic Lines" (Live) Γκράφφιν 1:15
19. "How Much Is Enough?" (Live) Γκούρεβιτζ 1:33
20. "Generator" (Live) Γκούρεβιτζ 3:36
Συντελεστές
Γκρεγκ Γκράφφιν – Φωνή
Μπρέτ Γκούρεβιτζ – κιθάρα, φωνητικά
Μπράιαν Μπέικερ – κιθάρα
Γκρέγκ Χέτσον – κιθάρα
Τζει Μπέντλει – μπάσο, φωνητικά
Μπρούκς Γουάκερμαν – ντραμς
Τζο Μπαρέσσι – Παραγωγός
Μαικ Κάμπελ – κιθάρα στο "Cyanide"
Γκάβιν Κάσγουελ - Guitar Tech
Μάικ Φασάνο - Drum Tech
Singles
"The Devil in Stitches" Κυκλοφορία: 27 Ιουλίου 2010
"Cyanide" Κυκλοφορία: Νοέμβριος 2010
"Wrong Way Kids" Κυκλοφορία: Απρίλιος 2011
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κριτική στο AllMusic
Dissent
Dissent
|
253683
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Αηθικισμός
|
Αηθικισμός είναι η άρνηση η διάψευση των βασικών ηθικών αρχών. Σε αντίθεση με τον αμοραλισμό, που αρνείται την ύπαρξη οποιωνδήποτε ηθικών αρχών, αξιών και ιδεωδών, ο αηθικισμός αρνείται μόνο τις εκάστοτε ισχύουσες ηθικές αξίες για χάρη άλλων, που τις θεωρεί υψηλότερες και ηθικότερες. Ετσι ο κύριος εκπρόσωπος του αηθικισμού ο Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε.
Κυριότερες Αρχές
Οι κυριότερες αρχές του αηθικισμού είναι δύο:
α) Aρνηση της ηθικής οφειλής,του ηθικού καθήκοντος.Αυτό που στη συνείδησή μας παρουσιάζεται ως ηθικά δέον και αξιώνει από μας την εφαρμογή του είναι μια πλάνη .
β) Aρνηση της διάκρισης ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό.Μια τέτοια διάκριση έχει ιστορική προέλευση και δεν μπορεί να δημιουργήσει καμιά απόλυτη ηθική δέσμευση.Αυτό που θεωρείται από την ηθική ως «Καλό» δεν είναι ιδεώδες, και αυτό που κατακρίνεται ως <<Κακό>> δεν είναι απαίσιο και δεν πρέπει να το αποστρεφόμαστε : και τα δυο βρίσκονται πέρα από κάθε αξιολόγηση.
Σκοπός και Αποστολή
Σκοπός και αποστολή του αηθικισμού είναι να αποκαλύψει την ουσία κάθε νοήματος της ισχύουσας ηθικής.
Βιβλιογραφία
Heimsoeth H. Metaphysische Voraussetzungen und Antriebe in Nietzsches Immoralismus, 1955.
Heidermann I. Nietzsches Kritik der Moral, στο «Nietzsches-Studien», 1, 1972, σ. 95 κ.εξ.
Nietzsche Fr., Werke, εκδ. Κ. Schlechta, τόμος ΙΙΙ, 6η εκδοση, 1969.
Reiner H., Die philosophische Ethik, 1964.
Φιλοσοφία
Ηθικές θεωρίες
Φρίντριχ Νίτσε
|
58007
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B4%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Έδαφος
|
Το έδαφος είναι το ανώτατο στρώμα του φλοιού της Γης, δηλαδή το καλλιεργήσιμο επιφανειακό στρώμα σε πάχος 35 ως 50 εκατοστά. Το κάτω στρώμα που βρίσκεται κάτω από το έδαφος, λέγεται υπέδαφος. Το υπέδαφος φτάνει στο 1,5 έως 2 μ., ως εκεί δηλαδή που προχωρούν οι ρίζες των φυτών και μπορεί να γίνει γεωργική εκμετάλλευσή του. Όταν το έδαφος εξαντληθεί από την εντατική καλλιέργεια, με βαθύ σκάψιμο 1 ως 1,5 μ., το υπέδαφος φέρνεται στην επιφάνεια (οι γεωργοί το αποκαλούν "γύρισμα"), οπότε σε 5 - 6 μήνες γίνεται κατάλληλο για καλλιέργεια.
Προέλευση και εξέλιξη του εδάφους
Το έδαφος προήλθε από την αποσάθρωση (διάβρωση) των πετρωμάτων της γήινης επιφάνειας. Η αποσάθρωση αυτή οφείλεται σε πολλές αιτίες: Στη θάλασσα, τη βροχή, τον ήλιο, το κρύο, τον αέρα, τα φυτά και τα ζώα. Το έδαφος, όταν δεν καλλιεργείται, πλουτίζεται ακατάπαυστα: Τα αυτοφυή φυτά (χόρτα, θάμνοι, δέντρα) με τις ρίζες τους το αποσαθρώνουν κάθε μέρα και το πλουτίζουν με τροφές που παίρνουν απ' τον αέρα (άζωτο κλπ.) και με τα φύλλα τους και τους κορμούς τους, που, όταν σαπίζουν, μεταβάλλονται σε τροφές για τα νέα φυτά
Ανάλογα το πλουτίζουν και τα ζώα. Όσα από αυτά ζουν «ενδόγεια» ζωή (σκουλήκια, μυρμήγκια και άλλα έντομα και μικρόσωμα ζώα), το τρυπούν και έτσι το νερό, ο ήλιος, ο αέρας μπαίνουν ευκολότερα στο έδαφος και κουβαλούν μέσα του οργανικές ουσίες. Τέλος με τα απορρίμματα τους και τη σήψη των σωμάτων τους μετά τον θάνατό τους ολοκληρώνουν τον εμπλουτισμό του. Όσα ζουν «υπέργεια» ζωή, το αποσαθρώνουν με τις φωλιές τους και τα σκαλίσματά τους και το πλουτίζουν με τα υπολείμματα των τροφών τους, με τα κόπρανά τους και με το ίδιο το σώμα τους, μετά τον θάνατό τους. Όλες αυτές οι οργανικές ουσίες, που προέρχονται από τους ζωικούς οργανισμούς, παρασέρνονται ευκολότερα από τα νερά των βροχών και αποθέτονται όπου λιμνάζουν τα ρυάκια και οι ποταμοί. Γι' αυτό το έδαφος στις κοιλάδες, τους κάμπους και τα δέλτα των ποταμών πιο πολύ, είναι προσφορότερο στη γεωργία.
Όμως και το νερό και οι ακτίνες του ήλιου και ο αέρας, με την «οξείδωση» που προκαλούν στα συστατικά του εδάφους, τα διασπούν και τα διαλύουν μεταβάλλοντάς τα σε θρεπτικές για τα φυτά ουσίες.
Όλες οι παραπάνω αλλοιώσεις, που γίνονται στο έδαφος, το κάνουν να διαφέρει από το υπέδαφος και σε συνεκτικότητα και σε απόχρωση. Λίγες βέβαια οργανικές ουσίες κατεβαίνουν με τα νερά και ως το υπέδαφος, μα όταν αυτό, με το γύρισμα, ανεβαίνει στην επιφάνεια, πρέπει να σπέρνεται ύστερα από 5 ή 6 μήνες, για να γίνεται στο μεταξύ η εδαφική αποσάθρωση (διάβρωση).
Κατηγορίες εδαφών
Όλα τα εδάφη δε σχηματίστηκαν με τον ίδιο τρόπο. Αλλού επέδρασε πιο πολύ το νερό και απόθεσε σε αυτά περισσότερη άμμο, αλλού έζησαν κατά εποχές περισσότερα ζώα και φυτά και πλούτισαν ανάλογα τα εδάφη με θρεπτικές ουσίες, καθώς πολλές απ' αυτές μεταφέρθηκαν με τα νερά των βροχών στις κοιλάδες, ενώ αλλού τα γύρω βουνά παρέμειναν ασβεστολιθικά κ.λπ.
Γενικά ένα έδαφος χαρακτηρίζεται από την εδαφική υφή του και την εδαφική δομή του, εξ αυτών και η ταξινόμησή του και η παράλληλη βασική διάκριση σε καλλιεργήσιμο και μη καλλιεργήσιμο έδαφος χαρακτηριζόμενο το δεύτερο και άγονο.
Βασικότερο στοιχείο της καλλιέργειας εδαφών είναι το εδαφικό νερό καθώς και άλλοι καθοριστικοί εξ αυτού παράγοντες όπως η ηλιακή ακτινοβολία, ο άνεμος, η σχετική υγρασία και η θερμοκρασία.
Κατηγορίες καλλιεργήσιμων εδαφών
Σήμερα τα καλλιεργήσιμα εδάφη διακρίνονται στις παρακάτω γενικές κατηγορίες:
Σε αμμώδη. Αυτά έχουν για κύριο συστατικό τους την άμμο. Είναι χαλαρά και αφράτα, εύκολα στην καλλιέργεια. Το νερό, ο ήλιος και ο αέρας περνούν μέσα τους εύκολα και σε μεγαλύτερο βάθος. Όμως δε συγκρατούν υγρασία και οι θρεπτικές ουσίες της επιφάνειας τους ξεπλένονται εύκολα. Ακόμα, τον χειμώνα ψύχονται γρήγορα και το καλοκαίρι θερμαίνονται πολύ. Τα φυτά, που δεν έχουν βαθιές ρίζες, δε βρίσκουν πολλές θρεπτικές ουσίες στα εδάφη αυτά, δε στηρίζονται γερά και όταν φυσά δυνατός άνεμος, τα ρίχνει κάτω ή τα ξεριζώνει και όταν πιάνουν ζέστες, παύουν να αναπτύσσονται, αν δεν ξεραθούν τελείως. Τα αμμώδη εδάφη χάνουν τα μειονεκτήματά τους αυτά, αν τα ανακατέψουμε με αργιλόχωμα, οπότε γίνονται αργιλοαμμώδη ή με χωνεμένη κοπριά.
Σε αργιλώδη ή κοκκινοχώματα. Σε αυτά πλεονάζει η άργιλος (χώμα που χρησιμοποιούν στην κεραμοποιία). Τα εδάφη αυτά έχουν μεγάλη συνεκτικότητα και δύσκολα περνούν μέσα τους βαθιά το νερό, ο ήλιος κι ο αέρας. Τον χειμώνα δεν τα διαπερνά το κρύο, αλλά στην επιφάνειά τους είναι ψυχρά. Το καλοκαίρι κρατούν υγρασία, αλλά στις μεγάλες ζέστες σκάζουν, δημιουργώντας βαθιές ρωγμές. Οι ρίζες των φυτών δυσκολεύονται να προχωρήσουν βαθιά, υποφέρουν από ασφυξία και στις ξηρασίες, όταν εξατμίζεται όλη η επιφανειακή υγρασία, παύει κάθε ανάπτυξή τους και μαραζώνουν. Τα αργιλώδη εδάφη γίνονται κατάλληλα για καλλιέργεια, όταν ρίξουμε άμμο (όχι θαλασσινή, γιατί έχει αλάτι) ή κοπριά χωνεμένη ή και αχώνευτη.
Σε ασβεστολιθικά ή ασπροχώματα. Αυτά προέρχονται από ασβεστολιθικά πετρώματα κι έχουν τα μειονεκτήματα των αργιλωδών εδαφών. Διορθώνονται, αν τους προσθέσουμε άμμο ή κοπριά, όπως στα αργιλώδη. Όχι όμως ασβέστη, γιατί έχουν πάρα πολύ.
Σε χουμώδη ή κηποχώματα ή μαυροχώματα. Αυτά έχουν πολλές οργανικές ουσίες και το χρώμα τους είναι σκούρο (καστανό). Είναι αφράτα και εύκολα στην καλλιέργεια. Διατηρούν τη ζέστη τον χειμώνα και τη δροσιά το καλοκαίρι. Απορροφούν και κρατούν τα νερά σαν σφουγγάρια, τα διαπερνά εύκολα ο ήλιος και ο αέρας και μέσα τους ζουν ένα σωρό σκουλήκια, μικρόζωα και μικρόβια, που μεγαλώνουν τη γονιμότητά τους. Είναι τα πιο κατάλληλα εδάφη για καλλιέργεια και με το χώμα τους μπορούμε να πλουτίσουμε άλλα εδάφη φτωχά (αργιλώδη, αμμώδη και ασβεστολιθικά). Η κοπριά πολλές φορές είναι περιττή και επιζήμια. Στα εδάφη αυτά, όταν τα φυτά (και πιο πολύ το σιτάρι και τα άλλα λεπτόκορμα δημητριακά) μεγαλώνουν πολύ και «πλαγιάζουν», χωρίς να καρποφορούν, τα πλουτίζουμε με φωσφορούχα χημικά λιπάσματα.
Σε ανάμεικτα. Αυτά τα εδάφη έχουν απ' όλα τα κύρια συστατικά (άργιλο, άμμο, ασβέστιο και οργανικές ουσίες) και παίρνουν διάφορες ονομασίες από τα συστατικά που πλεονάζουν σε αυτά, δηλαδή: «αργιλοαμμώδη» ή «αμμοαργιλώδη», «χουμαργιλώδη» ή «αργιλοχουμώδη», «χουμώδη» ή «αμμοχουμώδη» κλπ. Τα περισσότερα εδάφη που καλλιεργούνται στην πατρίδα μας είναι ανάμεικτα.
Φυσικές ιδιότητες του εδάφους
Σύσταση: Είναι η αναλογία των συστατικών του εδάφους.
Υφή: Είναι η ένωση των μορίων του εδάφους
Πορώδες και ειδικό βάρος: Το πορώδες καθορίζεται από τον όγκο που έχουν τα διάκενα του εδάφους. Το πραγματικό ειδικό βάρος είναι γύρω στα 2,5.
Υγροσκοπικότητα του εδάφους: Όταν όλα τα διάκενα του εδάφους είναι γεμάτα νερό, η υγροσκοπικότητα του εδάφους φτάνει το μέγιστο.
Ειδική θερμότητα: Η θερμοκρασία είναι ένας από τους συντελεστές της ανάπτυξης των φυτών και εξαρτάται από τα συστατικά του εδάφους, το χρώμα του, την υγρασία του κλπ.
Χημικές ιδιότητες του εδάφους
Η απορροφητική ικανότητά του και τα φαινόμενα των ανταλλαγών.
Η οξύτητα.
Η ανόργανη θρέψη των φυτών.
Μορφολογία
Μορφολογικά, εάν εξετάσουμε το έδαφος, διακρίνουμε τις εξής τρεις κατηγορίες:
Το πεδινό έδαφος.
Το λοφώδες έδαφος.
Το ορεινό έδαφος.
Εμπλουτισμός του εδάφους
Η εντατική και πολύχρονη καλλιέργεια του εδάφους το εξαντλεί από τις θρεπτικές του ουσίες που καταναλώνονται από τα φυτά, γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυσή του και ο εμπλουτισμός του με τους εξής τρόπους:
Με ζωική λίπανση. Σε αυτήν τη λίπανση ανακατεύουμε το χώμα του με κοπριά από ζώα, χωνεμένη ή αχώνευτη. Εκείνο που πρέπει να προσέχουμε τότε είναι να μην αφήνουμε πολλές μέρες την κοπριά πάνω στην επιφάνεια, γιατί αδυνατίζει απ' τον ήλιο και ξεπλένεται από τη βροχή.
Με φυτική λίπανση. Αυτή χωρίζεται σε «ξηρολίπανση» και «χλωρολίπανση». Ξηρολίπανση γίνεται, όταν ανακατεύουμε στο χώμα γερά φύλλα, άχυρα κλπ. Χλωρολίπανση γίνεται όταν σπέρνουμε ειδικά φυτά (πιο πολύ ψυχανθή), που όταν έρθει η εποχή να ανθίσουν τα ανακατεύουμε με το χώμα, οργώνοντας το χωράφι.
Με χημική λίπανση. Γίνεται με χημικά λιπάσματα. Αυτά όμως πρέπει να χρησιμοποιούνται ανάλογα με τα φυτά και ύστερα από υπόδειξη γεωπόνου, γιατί μπορεί να βλάψουμε τα φυτά αντί να τα ωφελήσουμε.
Με αγρανάπαυση. Με αυτή αφήνουμε το χωράφι για ένα, δύο ή και περισσότερα χρόνια ακαλλιέργητο, οπότε τα αυτοφυή χόρτα με τις τροφές που παίρνουν από τον αέρα (άζωτο κλπ.) και με το σάπισμα των βλαστών τους το πλουτίζουν.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εδαφολογία
Φυτοκομία και κηπουρική
Φυσικά υλικά
|
445901
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84
|
Ρολάν Μπαρτ
|
Ο Ρολάν Ζεράρ Μπαρτ (Roland Gérard Barthes, 12 Νοεμβρίου 1915 – 26 Μαρτίου 1980) ήταν Γάλλος θεωρητικός και κριτικός της λογοτεχνίας, φιλόσοφος, γλωσσολόγος και σημειολόγος. Οι ιδέες του εξερευνούσαν πολλά διαφορετικά πεδία και επηρέασε την ανάπτυξη θεωρητικών σχολών σκέψεως, όπως ο στρουκτουραλισμός, η σημειωτική, η κοινωνική θεωρία, η ανθρωπολογία και ο μετα-στρουκτουραλισμός.
Η ζωή του
Ο Ρ. Μπαρτ γεννήθηκε στο Χερβούργο της Νορμανδίας. Πατέρας του ήταν ο αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού Λουί Μπαρτ, που σκοτώθηκε σε ναυμαχία στη Βόρεια Θάλασσα πριν ο Ρολάν συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Η μητέρα του Ενριέτ τον ανέθρεψε στο χωριό Υρ και την πόλη Μπαγιόν, μαζί με τη θεία και τη γιαγιά του. Τελικώς, όταν ο Ρολάν ήταν 11 ετών, η οικογένεια μετακόμισε στο Παρίσι. Πάντως ο δεσμός με τις επαρχιακές του ρίζες θα παρέμενε ισχυρός σε όλη τη ζωή του.
Πολλά υποσχόμενος ως φοιτητής, ο Μπαρτ πέρασε την περίοδο από το 1935 ως το 1939 στη Σορβόννη, όπου πήρε πτυχίο κλασικών σπουδών. Τον ταλαιπωρούσε όμως η υγεία του από τότε, καθώς είχε κολλήσει φυματίωση, η οποία απαιτούσε συχνά απομόνωση σε σανατόρια. Οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις της υγείας του διέκοπταν την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία, επηρεάζοντας τις σπουδές του και τη συμμετοχή του στις εξετάσεις. Είχε όμως ως αποτέλεσμα και την απαλλαγή του από τη στρατιωτική θητεία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από το 1939 ως το 1948 η ζωή του Μπαρτ πέρασε με την έκδοση των πρώτων του έργων, τη συμμετοχή σε μία ιατρική μελέτη και με το πρόβλημα της υγείας του. Το 1948 επέστρεψε στο καθαρώς ακαδημαϊκό έργο, με πολυάριθμες μικρές απασχολήσεις σε ινστιτούτα στη Γαλλία, στη Ρουμανία και στην Αίγυπτο. Σε αυτή την περίοδο συνεισέφερε στην αριστερή παριζιάνικη εφημερίδα Combat, συνεισφορές από τις οποίες αναπτύχθηκε το πρώτο του μεγάλο έργο, το Ο βαθμός μηδέν της γραφής (1953). Από το 1952 ο Μπαρτ έμεινε σε μία πιο μακρόχρονη θέση στο Centre National de la Recherche Scientifique, όπου μελέτησε λεξικολογία και κοινωνιολογία. Κατά την επταετία που έμεινε εκεί, άρχισε να γράφει μία δημοφιλή σειρά δοκιμίων για το περιοδικό Les Lettres Nouvelles (Τα νέα γράμματα), στα οποία διέλυε μύθους της μαζικής κουλτούρας και τα οποία συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο Mythologies (1957). Παρά το ότι δεν γνώριζε καλά αγγλικά, ο Μπαρτ δίδαξε στο Κολέγιο Middlebury στο Βερμόντ των ΗΠΑ το 1957. Πέρασε τις αρχές της δεκαετίας του 1960 εξερευνώντας τα πεδία της σημειωτικής και του στρουκτουραλισμού, διδάσκοντας σε πανεπιστήμια ανά τη Γαλλία και συνεχίζοντας να δημοσιεύει πραγματείες. Πολλά από τα έργα του εναντιώνονταν στις παραδοσιακές ακαδημαϊκές απόψεις της κριτικής της λογοτεχνίας και φημισμένων λογοτεχνικών μορφών. Η ανορθόδοξη σκέψη του τον οδήγησε σε σύγκρουση με έναν γνωστό καθηγητή της λογοτεχνίας στη Σορβόννη, τον Raymond Picard, που κατηγόρησε τη «νέα κριτική» του Μπαρτ για ασάφεια και έλλειψη σεβασμού στις λογοτεχνικές ρίζες της Γαλλίας. Η απάντηση του Μπαρτ στο Κριτική και αλήθεια (1966) κατηγορούσε την παλαιά αστική κριτική για έλλειψη ενδιαφέροντος για τα λεπτότερα σημεία της γλώσσας και για μία επιλεκτική αγνόηση των προκλητικών θεωριών.
Μέσα στη δεκαετία του 1960 ο Μπαρτ έχτισε την προσωπική του φήμη. Ταξίδεψε στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, κάνοντας μία παρουσίαση των θεωριών του στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, ενώ την ίδια περίοδο συνέγραψε το γνωστότερο έργο του, το δοκίμιο «Ο θάνατος του συγγραφέα», το οποίο, υπό το φως της αυξανόμενης επιδράσεως που άρχισε να ασκεί η αποδόμηση του Ζακ Ντεριντά, θα αποδεικνυόταν ένα μεταβατικό κείμενο στη διερεύνηση των λογικών στόχων της στρουκτουραλιστικής σκέψης. Ο Μπαρτ συνέχισε να γράφει στο αβάν-γκαρντ λογοτεχνικό περιοδικό του Φιλίπ Σολέρ Tel Quel, που ανέπτυσσε παρόμοιες θεωρητικές αναζητήσεις με αυτές του Μπαρτ. Το 1970 ο Μπαρτ δημοσίευσε το θεωρούμενο από αρκετούς ως το πλέον αξιοθαύμαστο έργο του: την πυκνή κριτική ανάγνωση της νουβέλας του Μπαλζάκ Σαραζέν, με τον τίτλο S/Z. Καθ' όλη τη δεκαετία του 1970 ο Μπαρτ συνέχισε να επεκτείνει τη λογοτεχνική του κριτική, αναπτύσσοντας νέα ιδανικά. Το 1971 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Το 1975 έγραψε μία αυτοβιογραφία με τίτλο Roland Barthes και το 1977 εκλέχθηκε στην έδρα της Λογοτεχνικής Σημειολογίας (Sémiologie Littéraire) στο Collège de France. Την ίδια χρονιά η μητέρα του Ενριέτ, στην οποία ήταν αφοσιωμένος, πέθανε σε ηλικία 85 ετών. Είχαν ζήσει μαζί επί 60 χρόνια και η απώλειά της ήταν σοβαρό χτύπημα για τον Μπαρτ. Το τελευταίο μεγάλο έργο του, το Camera Lucida (εκδόθηκε στην ελληνική υπό τον τίτλο Ο φωτεινός θάλαμος. Δοκίμιο για τη φωτογραφία.), είναι εν μέρει ένα δοκίμιο για τη φύση της φωτογραφίας και εν μέρει ένας διαλογισμός πάνω στις φωτογραφίες της μητέρας του.
Στις 25 Φεβρουαρίου 1980 ο Ρολάν Μπαρτ, αφού είχε γευματίσει προηγουμένως με τον Μιτεράν και άλλους φίλους του, επέστρεφε σπίτι του περπατώντας στους δρόμους των Παρισίων, όταν παρασύρθηκε από ένα βανάκι. Πέθανε ένα μήνα αργότερα από τραύματα στο στήθος που του προκάλεσε αυτό το ατύχημα.
Στο έργο «Συμβάντα», που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, το 1987, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ομοφυλόφιλος.
Τα έργα του
(1953) Le degré zéro de l'écriture
(1954) Michelet par lui-même
(1957) Mythologies, Seuil
(1963) Sur Racine, Editions du Seuil
(1964) Éléments de sémiologie, Communications 4, Seuil
(1970) L'Empire des signes, Skira
(1970) S/Z, Seuil
(1972) Le Degré zéro de l'écriture suivi de Nouveaux essais critiques, Editions du Seuil
(1973) Le plaisir du texte, Editions du Seuil
(1975) Roland Barthes, Éditions du Seuil
(1977) Poétique du récit, Editions du Seuil
(1977) Fragments d'un discours amoureux
(1978) Préface, La Parole Intermédiaire, F. Flahault, Seuil
(1980) Recherche de Proust, Editions du Seuil
(1980) La chambre claire : note sur la photographie. Cahiers du cinéma - Gallimard - Le Seuil, 1980.
(1980) Sade, Fourier, Loyola, Editions du Seuil
(1981) Essais critiques, Editions du Seuil
(1982) Litérature et réalité, Editions du Seuil
(1988) Michelet, Editions du Seuil
(1993) Œuvres complètes, Editions du Seuil
(2009) Carnets du voyage en Chine.
(2009) Journal de deuil
Ελληνικές μεταφράσεις
Ρολάν Μπαρτ. Από τον Ρ.Μπ., εκδ. Ράππα/Κέδρος, Αθήνα 1977
Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου, εκδ. Ράππα/Κέδρος 1977
Σαντ, Φουριέ, Λογιόλα, εκδ. «Άκμων» 1977
Μυθολογίες - μάθημα, εκδ. Ράππα/Κέδρος 1979
Η επικράτεια των σημείων, εκδ. Ράππα/Κέδρος 1980
Η απόλαυση του κειμένου, εκδ. Ράππα/Κέδρος 1980, μεταφρ. Φούλα Χατζιδάκη
Ο φωτεινός θάλαμος. Δοκίμιο για τη φωτογραφία., εκδ. Ράππα/Κέδρος 1983
Ο βαθμός μηδέν της γραφής, εκδ. Ράππα/Κέδρος 1987
Εικόνα-μουσική-κείμενο, εκδ. «Πλέθρον», Αθήνα 1997
Απόλαυση-γραφή-ανάγνωση, εκδ. «Πλέθρον» 2005
S/Z, εκδ. «Νήσος» 2007
Ημερολόγιο πένθους, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2012
Τετράδια από το ταξίδι στην Κίνα, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2012
Στοιχεία σημειολογίας, εκδ. «Επέκεινα» 2013
«Το μπλε είναι φέτος στη μόδα...». Κείμενα για την ένδυση και τη μόδα, Πλέθρον 2016
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Allen, Graham: Roland Barthes. Routledge, Λονδίνο 2003.
Réda Bensmaïa: The Barthes Effect: The Essay as Reflective Text, μετάφρ. Pat Fedkiew, University of Minnesota Press, Minneapolis 1987.
Louis-Jean Calvet: Roland Barthes: A Biography, μετάφρ. Sarah Wykes, Indiana University Press, Bloomington 1994. ISBN 0-253-34987-7 («εκλαϊκευμένη» βιογραφία)
Jonathan Culler: Roland Barthes: A Very Short Introduction, Oxford University Press, Οξφόρδη 2001.
Paul de Man: «Roland Barthes and the Limits of Structuralism», στο Romanticism and Contemporary Criticism, επιμ. E.S. Burt, Kevin Newmark και Andrzej Warminski, Johns Hopkins University Press, Βαλτιμόρη 1993.
Jacques Derrida: «The Deaths of Roland Barthes» στο Psyche: Inventions of the Other, Vol. 1, επιμ. Peggy Kamuf, Elizabeth G. Rottenberg, Stanford University Press, Stanford 2007.
Marie Gil: Roland Barthes: Au lieu de la vie, εκδ. Flammarion, Παρίσι 2012 (η πρώτη σημαντική ακαδημαϊκή βιογραφία, 562 σελ.)
Michael Moriarty: Roland Barthes, Stanford University Press, Stanford 1991 (ερμηνεία διάφορων έργων του)
Jean-Michel Rabate (επιμ.): Writing the Image After Roland Barthes, University of Pennsylvania Press, Φιλαδέλφεια 1997.
Jean-Louis de Rambures: Συνέντευξη με τον R. Barthes στο: Comment travaillent les écrivains, Flammarion, Παρίσι 1978
Mireille Ribiere: Roland Barthes, Humanities E-Books, Ulverston 2008.
Susan Sontag: «Remembering Barthes», στο Under the Sign of Saturn, Farrar, Straus and Giroux, Νέα Υόρκη 1980.
Susan Sontag: «Writing Itself: On Roland Barthes» στο A Barthes Reader, επιμ. Susan Sontag, Hill and Wang, Νέα Υόρκη 1982.
Steven Ungar: Roland Barthes: Professor of Desire, University of Nebraska Press, Lincoln 1983 (ISBN 9780803245518).
George R. Wasserman: Roland Barthes. Twayne Publishers, Βοστώνη 1981.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
"Toys": Απόσπασμα από τις Mythologies
Barthes, Roland: Incidents, University of California Press, Berkeley 1992. Δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο.
"Oscillation" του R. Barthes
Roland Barthes: «Comment vivre ensemble» («Πώς να ζούμε μαζί»), διαλέξεις στο Collège de France, 1977 και «Le Neutre» («Ο ουδέτερος»), διαλέξεις στο Collège de France, 1978.
Elements of Semiology, το πρώτο μισό του βιβλίου από τον ιστοτόπο Marxists.org
«Roland Barthes» του Philippe Sollers
Online μετάφραση στην αγγλική του έργου The Discourse of History
"Roland Barthes and Camera Lucida" του Ron Burnett
Γάλλοι φιλόσοφοι
Φιλόσοφοι του 20ού αιώνα
Γάλλοι κριτικοί της λογοτεχνίας
ΛΟΑΤ πρόσωπα από τη Γαλλία
|
5222
|
https://el.wikipedia.org/wiki/220
|
220
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 220 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
10 Δεκεμβρίου - Ιδρύεται στην Κίνα το βασίλειο Γουέι.
Οι Γότθοι εισβάλλουν στη Μικρά Ασία και στα Βαλκάνια.
Μια Ινδική αντιπροσωπεία επισκέπτεται τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ηλιογάβαλο.
Ο βασιλιάς Αρδασίρ Α΄ της Περσίας, ιδρυτής της μακράς δυναστείας των Σασσανιδών, κερδίζει υποστήριξη από Πάρθους κυβερνήτες και επαναστατεί κατά του Βολογέση ΣΤ΄ της Παρθίας.
Γεννήσεις
Αντίπαπας Νοβατιανός
Θάνατοι
Έτη
|
480058
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Roadhouse%20Blues
|
Roadhouse Blues
|
To "Roadhouse Blues" είναι τραγούδι του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος The Doors, το οποίο συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Morrison Hotel το 1970 από την δισκογραφική εταιρεία Elektra. Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον τραγουδιστή Τζιμ Μόρισον ενώ η μουσική από όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Κυκλοφόρησε και σε single, στη δεύτερη πλευρά, ενώ στην πρώτη βρισκόταν το "You Make Me Real". Αυτό ήταν το πρώτο και μόνο single του δίσκου και έφτασε στο νούμερο 50, στα Billboard Hot 100. Έπειτα από την κυκλοφορία του, το κομμάτι εντάχθηκε κανονικά και στο ρεπερτόριο της μπάντας, ενώ αποτελεί κι ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια της.
Ηχογράφηση
Το κομμάτι ηχογραφήθηκε μέσα σε δύο μέρες το Νοέμβριο του 1969. Ο παραγωγός Πολ Ρόθτσαϊλντ επέμεινε σε αρκετές αναλήψεις, μερικές από τις οποίες συμπεριλήφθηκαν στη remastered έκδοση του άλμπουμ, το 2006.
Στο συγκεκριμένο κομμάτι παίζει μπάσο ο Λόνι Μακ, λόγω του ότι ο Ρέι Νεαπόλιταν, οποίος παίζει μπάσο στα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ, δεν ήρθε στο στούντιο λόγω της κίνησης που προέκυψε εκείνη την ημέρα στο δρόμο. Αν και υπήρξε η εικασία ότι ο Μακ έπαιξε επίσης το σόλο κιθάρας, εκείνος επιβεβαίωσε ότι είχε παίξει μπάσο και τίποτα άλλο. Κατά τη διάρκεια του κομματιού (πριν ξεκινήσει το σόλο κιθάρας), ο Μόρισον φωνάζει "Do it Robby, do it!" / "Κάντο Ρόμπι, κάντο".
Μέλη
Οι Doors
Τζιμ Μόρισονφωνητικά
Ρέι Μάνζαρεκ πιάνο
Ρόμπι Κρίγκερ κιθάρα
Τζον Ντένσμορ τύμπανα
Συμτείχαν επίσης οι:
Τζον Σεμπάστιαν φυσαρμόνικα
Λόνι Μάκμπάσο
Θέσεις τσαρτ
You Make Me Real / Roadhouse Blues (σινγκλ)
Επίσημη κυκλοφορία: Φεβρουάριος 1970
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τραγούδια του 1970
Τραγούδια των The Doors
Singles του 1970
Τραγούδια με θέμα το αλκοόλ
Singles της Elektra Records
|
476183
|
https://el.wikipedia.org/wiki/M-16%20%28%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%29
|
M-16 (άλμπουμ)
|
M-16 είναι ο τίτλος του δέκατου στούντιο άλμπουμ του γερμανικού thrash metal συγκροτήματος Sodom, το οποίο κυκλοφόρησε στις 22 Οκτωβρίου 2001 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Steamhammer".
Η ηχογράφηση του δίσκου πραγματοποιήθηκε στα "Spiderhouse Studios" της Γερμανίας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2001, με παραγωγό για άλλη μια φορά τον Χάρις Τζονς.
Οι κριτικές για το άλμπουμ υπήρξαν πολύ θετικές, αφού το "Sputnik Music" του έδωσε μέσο όρο βαθμολογιών 4,2 / 5, το "Metal Observer" με 8,5 / 10, το "Metal Crypt" με 4,3 / 5, το "Ultimate Guitar" με 9,4 / 10, το "Metal Archives" 84% και το "Metal Storm" 8,5 / 10.
Τραγούδια του δίσκου
Όλα τα κομμάτια έχουν γραφτεί από τον Tom Angelripper, εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά.
Θέσεις τσαρτ
{|width="100%" align="center"|
|width="30%" valign="top"|
M-16 (άλμπουμ)
Επίσημη κυκλοφορία: 22 Οκτωβρίου 2001
Τα μέλη των Sodom
Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "M-16" ήταν οι εξής:
Tom Angelripper - μπάσο, φωνητικά
Μπερντ Κοστ - κιθάρα
Μπόμπι Σοτκόφσκι - τύμπανα
Γκεστ συμμετοχές
Χάρις Τζονς - κιθάρα
Παραπομπές
Πηγές
M-16 - SODOM WEB SQUAD
Sodom - M-16 | Sputnikmusic
Sodom - M-16 - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Δισκογραφία των Sodom
Άλμπουμ του 2001
|
77758
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1
|
Πέτρα
|
Η λέξη Πέτρα μπορεί να αναφέρεται:
Στην πέτρα ή λίθο (πέτρωμα)
Γεωγραφικοί προσδιορισμοί
Ελλάδα
Στην Πέτρα Αιτωλοακαρνανίας
Στην Πέτρα Αρκαδίας
Στην Πέτρα Βοιωτίας
Στην Πέτρα Ιωαννίνων
Στην Πέτρα Κλειδίου Άρτας
Στην Πέτρα Λέσβου
Στην Πέτρα της Πιερίας
Στο Δήμο Πέτρας Λέσβου
Στο Δήμο Πέτρας Πιερίας
Στην Πέτρα Πρέβεζας
Στην Πέτρα Μεσσηνίας
Στον υπόλοιπο κόσμο
Στην Πέτρα της Ανατολικής Θράκης (σημ. Kayalı, επαρχία Kırklareli), στην Τουρκία
Στην Πέτρα Ιορδανίας
Στην Πέτρα (Ισπανία), στη Μαγιόρκα
Στην Πέτρα Λευκωσίας
Ιατρική
Πέτρα (ιατρική)
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
413396
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%95%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1
|
Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα
|
Το Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα (αγγλικά: British Home Championship, επίσης γνωστό ως Διεθνές Εσωτερικό Πρωτάθλημα, Εσωτερικά Διεθνή, Βρετανικό Πρωτάθλημα και Πρωτάθλημα Βρετανικών Νήσων) ήταν ετήσια ποδοσφαιρική διοργάνωση στην οποία λάμβαναν μέρος οι τέσσερις εθνικές ομάδες του Ηνωμένου Βασιλείου: την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία (η τελευταία συμμετείχε ως Ιρλανδία κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της διοργάνωσης). Με εναρκτήριο έτος τη σεζόν 1883–84, αποτελεί την αρχαιότερη διεθνή ποδοσφαιρική διοργάνωση και διεξαγόταν μέχρι τη σεζόν 1983–84, όταν και καταργήθηκε έπειτα από ιστορία 100 ετών.
Ιστορία
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880, η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στο Ηνωμένο Βασίλειο αυξανόταν και οι τέσσερις εθνικές ποδοσφαιρικές ομάδες του έδιναν μεταξύ τους φιλικές αναμετρήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με σχεδόν κάθε εθνική ομάδα να αγωνίζεται απέναντι στο σύνολο των υπολοίπων σε ετήσια βάση. Εκείνη την περίοδο, οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίας της κάθε Home Nation (η The Football Association (Αγγλία), η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Σκωτίας, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ουαλίας και η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ιρλανδίας) είχαν ελαφρώς διαφορετικούς κανονισμούς ποδοσφαίρου η καθεμία, ενώ στις μεταξύ τους αναμετρήσεις χρησιμοποιούνταν οι κανονισμοί της γηπεδούχου. Παρά το γεγονός ότι η λύση αυτή ήταν εφαρμόσιμη, ήταν κάθε άλλο παρά ιδεατή. Προς την αντιμετώπιση αυτού, οι τέσσερις ομοσπονδίες συναντήθηκαν στο Μάντσεστερ στις 6 Δεκεμβρίου 1882 και συμφώνησαν στην υιοθέτηση ενιαίων κανονισμών εφαρμοζόμενων σε όλες, ανεξαιρέτως, τις αναμετρήσεις. Ίδρυσαν, επίσης, το International Football Association Board (IFAB) το οποίο θα ενέκρινε τις αλλαγές στους κανονισμούς (ρόλο τον οποίον και διατελεί έως και σήμερα).
Οι νέοι κανονισμοί σήμαιναν ότι, πλέον, ήταν δυνατή η δημιουργία διεθνών διοργανώσεων. Ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια της ίδιας αυτής συνάντησης, οι ομοσπονδίες έδωσαν επίσημο χαρακτήρα στην ετήσια αυτή σειρά φιλικών αναμετρήσεων, δίνοντας τη γέννηση στο Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα, το οποίο και ήταν η πρώτη, ιστορικά, επίσημη διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Το Πρωτάθλημα λάμβανε χώρα κάθε ποδοσφαιρική σεζόν, με εκκίνηση τη σεζόν 1883–84 (με την πρώτη αναμέτρηση μεταξύ της, μετέπειτα νικήτριας, Σκωτίας και Ιρλανδίας να λήγει με την εκτός έδρας επικράτηση της πρώτης με σκορ 5–0 στις 24 Ιανουαρίου 1884). Οι ημερομηνίες διεξαγωγής των αναμετρήσεων διέφεραν, ωστόσο συνήθως τοποθετούνταν κατά το τέλος της σεζόν (σε ορισμένες περιπτώσεις ολόκληρη η διοργάνωση λάμβανε χώρα σε διάστημα λίγων ημερών προς το τέλος της σεζόν), με εξαίρεση την περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όταν και ορισμένες αναμετρήσεις έλαβαν χώρα την περίοδο πριν των Χριστουγέννων. Η δημιουργία και η άνοδος άλλων διεθνών διοργανώσεων, και ειδικότερα το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, είχε ως άμεση συνέπεια το Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα να χάσει μεγάλο μέρος της σημασίας του με την πάροδο των ετών.
Ωστόσο, οι νέες αυτές διεθνείς διοργανώσεις είχαν, επίσης, ως αποτέλεσμα ότι το Πρωτάθλημα έλαβε επιπλέον σημασία ορισμένες χρονιές. Τα πρωταθλήματα των σεζόν 1949–50 και 1953–54 αναβαθμίστηκαν σε προκριματικές φάσεις ενόψει των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1950 και του 1954 αντιστοίχως, ενώ τα αποτελέσματα των εκδόσεων του Πρωταθλήματος των σεζόν 1966–67 και 1967–68 χρησιμοποιήθηκαν για την πρόκριση στη δεύτερη προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1968.
Το Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα καταργήθηκε μετά τη σεζόν 1983–84. Υπήρχε μια σειρά λόγων πίσω από την κατάργηση της διοργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι, πλέον, υφίσταντο μεγαλύτερης σημασίας διεθνείς διοργανώσεις όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, η μικρή προσέλευση του κοινού με εξαίρεση τις αναμετρήσεις μεταξύ της Σκωτίας και της Αγγλίας, η αδυναμία εύρεσης ημερομηνιών για τη διεξαγωγή των αναμετρήσεων, η άνοδος του χουλιγκανισμού, οι Ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία (οι εμφύλιες ταραχές οδήγησαν στην αναστολή της εκδοχής της διοργάνωσης για τη σεζόν 1980–81), καθώς και η επιθυμία της Αγγλίας να αγωνίζεται απέναντι σε 'ισχυρότερους' αντιπάλους. Η τύχη της διοργάνωσης αποφασίστηκε όταν η (Αγγλική) Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, ακολουθούμενη λίγο αργότερα από τη Σκωτσέζικη Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, γνωστοποίησε το 1983 ότι δεν θα συμμετείχε ξανά στο Πρωτάθλημα μετά τη σεζόν 1983–84. Το τρόπαιο του Βρετανικού Εσωτερικού Πρωταθλήματος παραμένει στην κατοχή της Ιρλανδικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ενώ, ως αποτέλεσμα, η Βόρεια Ιρλανδία είναι μέχρι σήμερα η πρωταθλήτρια της Βρετανίας.
Το Πρωτάθλημα αντικαταστάθηκε από το μικρότερης σημασίας Rous Cup, στο οποίο αγωνίζονταν, μόνον, η Αγγλία και η Σκωτία και, κατά τα ύστερα χρόνια, μία προσκεκλημένη ομάδα από τη Νότια Αμερική. Η διοργάνωση αυτή, ωστόσο, δεν κράτησε παρά μονάχα πέντε χρόνια προτού καταργηθεί.
Έκτοτε, έχουν υπάρξει, κατά καιρούς, διάφορες προτάσεις ανασύστασης του Βρετανικού Εσωτερικού Πρωταθλήματος, με τα σημαντικότερα επιχειρήματα να είναι η αυξανόμενη προσέλευση σε ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις, καθώς και η σημαντική μείωση της ποδοσφαιρικής βίας. Οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Ιρλανδίας αντιμετωπίζουν θετικά την ιδέα αυτή, ωστόσο η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αγγλίας εμφανίζεται λιγότερο θετική, θεωρώντας ότι υπάρχει συμφωνία, μεν, στη βάση, ωστόσο, το γεγονός της αδυναμίας εύρεσης ημερομηνιών διεξαγωγής των αναμετρήσεων καθιστά το εγχείρημα της αναβίωσης ιδιαιτέρως δύσκολο.
Ως εκ τούτου, η Σκωτσέζικη Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, η Ουαλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και η Ιρλανδική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, μαζί με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ιρλανδίας της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, προχώρησαν τις διαδικασίες για τη διεξαγωγή διοργάνωσης με σχεδιασμό ανάλογο αυτού του Βρετανικού Εσωτερικού Πρωταθλήματος. Το 4 Associations' Tournament, στο οποίο συμμετείχαν η Σκωτία, η Ουαλία, η Βόρεια Ιρλανδία και το Έιρε, δημιουργήθηκε το 2011. Καταργήθηκε, ωστόσο, έπειτα από μόλις μία σεζόν, λόγω της μικρής προσέλευσης του φίλαθλου κοινού.
Καταστατικό και κανονισμοί
Η κάθε εθνική ομάδα αντιμετώπιζε από μία φορά τις υπόλοιπες τρεις (κάτι που μεταφραζόταν στον αριθμό των τριών αναμετρήσεων ανά ομάδα και έξι στο σύνολο). Γενικότερα, οι ομάδες έδιναν είτε μία είτε δύο αναμετρήσεις εντός έδρας και τις υπόλοιπες εκτός, με το εντός έδρας πλεονέκτημα μεταξύ δύο ομάδων να αλλάζει από τη μία στην άλλη σεζόν (έτσι, εφόσον η Αγγλία φιλοξενούσε τη Σκωτία τη μία σεζόν, την αμέσως επόμενη την αντιμετώπιζε εκτός έδρας).
Η κάθε ομάδα λάμβανε δύο βαθμούς για την κάθε νίκη, έναν για την ισοπαλία και κανέναν για την ήττα. Με βάση τους βαθμούς αυτούς, μία κατάταξη πρωταθλήματος δημιουργούνταν και όποια εθνική ομάδα βρισκόταν στην κορυφή αυτής στο τέλος της διοργάνωσης, αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια. Εφόσον δύο ή περισσότερες ομάδες ισοβαθμούσαν, η θέση τους στην κατάταξη του πρωταθλήματος μοιραζόταν (κάτι που ίσχυε και για το ίδιο το Πρωτάθλημα, εφόσον ένα τέτοιο σενάριο συνέβαινε με ομάδες που βρίσκονταν στην κορυφή). Το 1956, και οι τέσσερις ομάδες ολοκλήρωσαν τη διοργάνωση με τον ίδιο αριθμό συγκομιδής βαθμών, με αποτέλεσμα, για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής, να μοιραστούν και οι τέσσερις τον τίτλο της πρωταθλήτριας. Μετά τη σεζόν 1978–79 του Πρωταθλήματος, ωστόσο, υιοθετήθηκε ο υπολογισμός της διαφοράς τερμάτων (τα τέρματα που έχουν επιτευχθεί, μείον αυτά που έχουν δεχθεί) προκειμένου να επιλύονται τα ζητήματα ισοβαθμίας. Εφόσον η διαφορά τερμάτων δεν ήταν από μόνη της ικανή να διαχωρίσει δύο ομάδες, τότε, λαμβάνονταν υπόψη το σύνολο τερμάτων που είχαν επιτευχθεί.
Σημαντικά γεγονότα
1902: Τραγωδία στο Άιμπροξ
Η αναμέτρηση μεταξύ της Σκωτίας και της Αγγλίας η οποία διεξήχθη στις 5 Απριλίου 1902 έμεινε γνωστή ως η Τραγωδία του Άιμπροξ του 1902. Η αναμέτρηση διεξήχθη στο Άιμπροξ Παρκ (σημερινό Άιμπροξ Στέιντιουμ) στη Γλασκώβη. Στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, ένα τμήμα του εξώστη στην ασφυκτικά γεμάτη West Stand κατέρρευσε, σκοτώνοντας 26 άτομα και τραυματίζοντας άνω των 500. Το παιχνίδι διεκόπη, ωστόσο ξεκίνησε εκ νέου έπειτα από 20 λεπτά, με την πλειοψηφία των φιλάθλων που βρίσκονταν στο γήπεδο να μην γνωρίζει τί είχε συμβεί. Η αναμέτρηση κρίθηκε αργότερα ως άκυρη και διεξήχθη εκ νέου στο Βίλα Παρκ του Μπέρμιγχαμ.
1950: Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου
Το Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα του 1950 χρησιμοποιήθηκε ως προκριματική φάση ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950, με τις ομάδες που τερμάτισαν στην πρώτη και δεύτερη θέση να λαμβάνουν την πρόκριση για την τελική φάση της διοργάνωσης. Η Αγγλία και η Σκωτία κατέκτησαν τις δύο πρώτες θέσεις και την πρόκριση για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου με μία αναμέτρηση να υπολείπεται, όταν η Σκωτσέζικη Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ανακοίνωσε ότι θα αγωνιζόταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 μονάχα εφόσον αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια Βρετανίας. Η Σκωτία υποδέχθηκε την Αγγλία στο Χάμπντεν Παρκ στις 15 Απριλίου στην τελευταία αναμέτρηση της διοργάνωσης, όπου και ηττήθηκε με σκορ 1–0 από τέρμα του παίκτη της Τσέλσι, Ρόι Μπέντλεϊ. Η Σκωτία τερμάτισε στη δεύτερη θέση, κι ως εκ τούτου αποσύρθηκε από αυτή που θα ήταν και η πρώτη της συμμετοχή σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
1967: η Σκωτία αναδεικνύεται 'Ανεπίσημη Πρωταθλήτρια Κόσμου'
Η σεζόν 1966–67 του Βρετανικού Εσωτερικού Πρωταθλήματος ήταν η πρώτη μετά τη νίκη της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966. Όπως ήταν λογικό, η Αγγλία θεωρείτο φαβορί για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Τελικώς, το αποτέλεσμα ολόκληρης της σεζόν του Πρωταθλήματος εναπόκειτο στην τελευταία αναμέτρηση: Αγγλία εναντίον Σκωτίας στο Στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου στις 15 Απριλίου. Εφόσον η Αγγλία νικούσε ή έφερνε ισοπαλία, τότε θα κατακτούσε το Πρωτάθλημα. Εφόσον η Σκωτία νικούσε, τότε θα ήταν αυτή η νικήτρια. Η Σκωτία επικράτησε της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας με σκορ 3–2. Η αναμέτρηση ακολουθήθηκε από μια μεγάλης κλίμακας, σχετικά ειρηνική ωστόσο, είσοδο στον αγωνιστικό χώρο πανηγυρίζοντων Σκωτσέζων φιλάθλων, οι οποίοι βιαστικά ανακήρυξαν τη Σκωτία ως την 'Παγκόσμια Πρωταθλήτρια', καθώς η αναμέτρηση αυτή ήταν η πρώτη ήττα της Αγγλίας έπειτα από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το αστείο αυτό των Σκωτσέζων, τελικώς, οδήγησε στη δημιουργία του Ανεπίσημου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου.
1977: εισβολή στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ
Για ακόμη μία φορά, τη σεζόν 1976–77, το Πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε με αναμέτρηση μεταξύ της Αγγλίας και της Σκωτίας στο Γουέμπλεϊ στις 4 Ιουνίου. Η Σκωτία επικράτησε στη συγκεκριμένη αναμέτρηση με σκορ 2–1, αναδεικνυόμενη πρωταθλήτρια. όπως και το 1967, ακολούθησε η εισβολή του αγωνιστικού χώρου από τους πανηγυρίζοντες Σκωτσέζους φιλάθλους, ωστόσο αυτή τη φορά σοβαρές ζημιές έλαβαν χώρα: ο αγωνιστικός χώρος ξεριζώθηκε ολοκληρωτικά (αν και αντικαταστάθηκε μετά την αναμέτρηση) και μεταφέρθηκε στη Σκωτία σε μικρά κομμάτια τα οποία μεταφυτεύτηκαν σε κήπους, μαζί με ένα από τα σπασμένα δοκάρια του γηπέδου.
1981: το ανολοκλήρωτο πρωτάθλημα
Οι Ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία είχαν επηρεάσει και παλιότερα το Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα, με τα γεγονότα να έχουν πάρει τέτοια βίαιη τροπή στη Βόρεια Ιρλανδία που η εθνική ομάδα υποχρεώθηκε να δώσει το μεγαλύτερο μέρος των 'εντός έδρας' αναμετρήσεών της στο Λίβερπουλ ή τη Γλασκώβη. Το σύνολο της σεζόν 1980–81 του Πρωταθλήματος έλαβε χώρα τον Μάιο του 1981, όπου συνέπεσε με ένα ευρύ κύμα εμφύλιων ταραχών στη Βόρεια Ιρλανδία στα πλαίσια της απεργίας πείνας στη Φυλακή Μέιζ. Οι δύο εντός έδρας αναμετρήσεις της Βόρειας Ιρλανδίας, απέναντι στην Αγγλία και την Ουαλία, δεν άλλαξαν τοποθεσία διεξαγωγής, ως εκ τούτου και οι δύο ομάδες αρνήθηκαν να μεταβούν στο Μπέλφαστ ενόψει των αναμετρήσεων. Καθώς δεν είχε ολοκληρωθεί το σύνολο των αναμετρήσεων, η διοργάνωση εκείνης της χρονιάς ανακηρύχτηκε ως άκυρη, με καμία ομάδα να αναδεικνύεται τελική νικήτρια. Αυτή ήταν η μοναδική φορά στην ιστορία του Πρωταθλήματος, με εξαίρεση τις περιόδους του Α΄ Παγκοσμίου Κυπέλλου και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου δεν υπήρξε νικητής.
Κατάλογος τροπαιούχων
Όταν οι ομάδες ισοβαθμούσαν μεταξύ τους, η σειρά κατάταξής τους ήταν σύμφωνα με τη διαφορά τερμάτων τους.
Σύνολο νικών
54 (συμπεριλαμβανομένων 20 με ισοβαθμία)
41 (συμπεριλαμβανομένων 17 με ισοβαθμία)
12 (συμπεριλαμβανομένων 5 με ισοβαθμία)
8 / (συμπεριλαμβανομένων 5 με ισοβαθμία)
Δείτε επίσης
Ποδόσφαιρο στο Ηνωμένο Βασίλειο: αναμετρήσεις μεταξύ των εθνικών ομάδων του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1984
Nations Cup
Victory Shield
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
RSSSF: Στατιστικά Βρετανικού Εσωτερικού Πρωταθλήματος
England in the British Home Championship, England Football Online
Northern Ireland Football Project BHC Resource
Northern Ireland – British Champions, Our Wee Country
Wembley 1977, BBC Scotland (απαιτεί τη χρήση του RealPlayer)
Ποδόσφαιρο στο Ηνωμένο Βασίλειο
|
705546
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%AD%CF%84%CE%B1
|
Αιμιλία της Γκαέτα
|
Η Αιμιλία (πέθανε τον Ιανουάριο του 1036) ήταν δούκισσα της Γκαέτα πρώτα ως σύζυγος του Ιωάννη Γ' (984–1008) και έπειτα ως συνκυβερνήτης για τον εγγονό της Ιωάννη Ε' (1012–1032) έως τουλάχιστον το 1029. Την περίοδο αυτή το δουκάτο ήταν αυτόνομο , κατ΄όνομα υποτελής του Βυζαντινού αυτοκράτορα.
Κατά τον γάμο της,έφερε τον ρωμαϊκό τίτλο senatrix ήταν πιθανώς ρωμαϊκής καταγωγής, μέλος της οικογένειας Crescenzi ή Τουσκουλάνι. Ο γάμος της ήταν πιθανότατα μια συμμαχία μεταξύ του κυβερνώντος των Γκαετάνι και της ρωμαϊκής αριστοκρατίας για να εξασφαλίσει την εύνοια της Γκαέτα στην αιώνια πόλη, το σπίτι του Πάπα και του αυτοκράτορα. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε πριν από τον Ιανουάριο του 998, όταν η Αιμίλια εμφανίστηκε με τον Ιωάννη στο μοναστήρι του Αγίου Νείλου του Νεότερου. Ο Ιωάννης πέθανε πριν ή το 1008 και της παραχωρήθηκε μια μικρή περιφέρεια από τον γιο της Ιωάννη Δ΄.
Όταν ο Ιωάννης Δ΄ πέθανε μεταξύ Απριλίου και Αυγούστου 1012, ανέλαβε την επιμέλεια του εγγονού της, που ήταν βρέφος. Αμέσως, αυτή και ο Ιωάννης αμφισβητήθηκαν από τον ξάδελφο του Ιωάννη Δ΄ Λέων , μέχρι τον Οκτώβριο, οι υποστηρικτές της τον είχαν αποβάλει. Αλλά τότε έπρεπε να αντιμετωπίσει την αντιπολίτευση του γιου της Λέων Α΄, ο οποίος περίμενε να αποκτήσει την αντιβασιλεία. Οι δύο αμφισβήτησαν ο ένας τον άλλον και τους συνυπογράφοντες χάρτες μέχρι τον Ιανουάριο του 1025, όταν ο Λέων εμφανίστηκε τελευταία στον Codex Caietanus. Η Αιμίλια ήταν ο μοναδικός συνκυβερνήτης σε έναν χάρτη του Φεβρουαρίου.
Η Αιμίλια ακολούθησε αντιβυζαντινή πολιτική με την υποστήριξη του Πάπα και των Λομβαρδών.
Με τον σύζυγο του, Ιωάννη είχαν τρία παιδιά :
Ιωάννης Δ΄, δούκας της Γκαέτας
Λέων Α΄, δούκας της Γκαέτας
Μαρίνος
Παραπομπές
Πηγές
Chalandon, Ferdinand. Histoire de la domination normande en Italie et en Sicilie. Paris, 1907.
Caravale, Mario (ed). Dizionario Biografico degli Italiani LXII Dugoni – Enza. Rome, 1993.
Δούκες της Γκαέτα
Οίκος Γκαετάνι
|
338658
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%B1%20%CE%A6%CE%9A
|
Λέσα ΦΚ
|
Η Λέσα ΦΚ (πορτογαλικά: Leça FC) είναι πορτογαλική, ποδοσφαιρική ομάδα. Ιδρύθηκε το 1912. Έδρα της ομάδας είναι το Estádio do Leça FC, χωρητικότητας 12000 θεατών. Συμμετέχει στην Portuguese Second Division. Την περίοδο 1995-1998 συμμετείχε στην Πριμέιρα Λίγκα. Έχει κερδίσει 1 πρωτάθλημα Σεγκούντα Λίγκα την περίοδο 1994-95, 1 πρωτάθλημα Portuguese Second Division την περίοδο 1940-41 και 1 πρωτάθλημα Portuguese Third Division την περίοδο 2006-07.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Leça FC official site (Portuguese)
LeçaSempre - Leça F.C. fans site (Portuguese)
Squad at Zerozero
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1912
Ποδοσφαιρικές ομάδες Πορτογαλίας
Λέσα ΦΚ
|
806944
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μάξιμος της Ισπανίας
|
Ο Μάξιμος, λατιν.: Maximus, ήταν Ρωμαίος σφετεριστής (409 – 411) στην Ισπανία (Ιβηρική Χερσόνησος, σύγχρονη Ισπανία και Πορτογαλία). Είχε εκλεγεί από τον στρατηγό Γερόντιο, ο οποίος μπορεί να ήταν ο πατέρας του.
Οι σχέσεις μεταξύ τού σφετεριστή Φλ. Κλ. Κωνσταντίνου και τού στρατηγού του Γερόντιου, που είχε σταλεί στην Ισπανία, είχαν επιδεινωθεί κατά το έτος 409. Όταν ο Κωνσταντίνος έστειλε στρατό υπό τον γιο και διάδοχό του Κώνστα, ο Γερόντιος στασίασε και εγκατέστησε τον Μάξιμο στα τέλη τού καλοκαιριού του 410. Ο Kουλικόβσκι προτείνει ότι ο Γερόντιος μπορεί να φοβόταν ότι θα αντικατασταθεί ως η επικεφαλής στρατιωτική προσωπικότητα τού Κωνσταντίνου στις επαρχίες της Ισπανίας. Ο Ντρίνκγουοτεραπό την άλλη υποδηλώνει ότι ο Γερόντιος, βλέποντας τον Κωνσταντίνο να διαπραγματεύεται με τον Αυτοκράτορα Ονώριο, μετά το 409 είχε αποφασίσει να συνταχθεί με τους ντόπιους Θεοδοσιανούς υποστηρικτές. Ωστόσο, μέχρι το καλοκαίρι του 410 ο Γερόντιος δεν είχε λάβει καμία υποστήριξη από την Ιταλία, απειλήθηκε από τον Κώνσταντα και απελπίστηκε για την αυτοκρατορική εξουσία, ώστε να επιβεβαιώσει τις συμφωνίες του με τους βάρβαρους συμμάχους του. Αντιμέτωπος με αυτές τις απειλές, «ο Γερόντιος οδηγήθηκε επί μακρόν σε ανοιχτή εξέγερση».
Ο Μάξιμος διαχειρίστηκε κάποιο βαθμό κυριαρχίας στις επαρχίες της Ισπανίας. Ο Kουλικόβσκι αναφέρει ότι «το νομισματοκοπείο στο Bαρκίνo έκοψε νομίσματα στο όνομά του και υπάρχουν στοιχεία για σημαντικές κατασκευαστικές εργασίες στα τείχη αυτής της πόλης κατά τη διάρκεια της βασιλείας».
Στους πρώτους 18 μήνες της βασιλείας του, οι δυνάμεις του Γερόντιου νίκησαν τις δυνάμεις τού Κωνσταντίνου, σκότωσαν τον γιο του Κώνστα στη Βιέννα (σημερινό Βιέν, στο Ιζέρ) και παγίδευσαν τον ίδιο τον Κωνσταντίνο μέσα στον Αρελάτη (Αρλ). Βλέποντας τις απώλειες των στρατευμάτων των δύο σφετεριστών, ο Ονώριος έστειλε τον στρατηγό του Κωνστάντιου στη Γαλατία. Οι στρατιώτες τού Γερόντιου τον εγκατέλειψαν για τον αυτοκρατορικό στρατηγό. Ο Γερόντιος αποσύρθηκε στην Ισπανία και όταν τα εναπομείναντα στρατεύματά του στράφηκαν εναντίον του, αυτοκτόνησε.
Στερούμενος από τον κύριο υποστηρικτή του, ο Μάξιμος φέρεται να κατέφυγε στο καταφύγιο «ανάμεσα στους βαρβάρους στην Ισπανία».
Το υπόλοιπο της καταγεγραμμένης ιστορίας αυτής της λίγο γνωστής μορφής γίνεται ακόμη πιο θολό. Συνήθως ταυτίζεται με έναν δεύτερο Μάξιμο, που ξεκίνησε την εξέγερσή του στην Ισπανία μεταξύ Ιουλίου 419 και Φεβρουαρίου 421. Σύμφωνα με τον κόμη Μαρκελίνο, αυτός ο Μάξιμος μεταφέρθηκε στη Ρώμη, όπου παρουσιάστηκε και εκτελέστηκε, μαζί με έναν Ιοβινιανό, γύρω στις 23 Ιανουαρίου 422, κατά τη διάρκεια της εορτής της τριακονταετίας (tricenalia) τού Ονώριου. Ο Kουλικόβσκι υποστηρίζει αυτή την ταύτιση, εξηγώντας ότι νικήθηκε και αιχμαλωτίστηκε από τον κόμη Αστέριο, για το οποίο ο Αστέριος ανταμείφθηκε με το να γίνει πατρίκιος. .
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Elton, Huges, "Maximus (409-422 AD)", De Imperatoribus Romanis Archived
Νομίσματα του Μαξίμου
Ρωμαίοι σφετεριστές
|
666985
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%86%CE%B5%CE%BB%CF%84-%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Άννα Μαγδαληνή του Παλατινάτου-Μπίρκενφελτ-Μπίσβαϊλερ
|
H Άννα-Μαγδαληνή (γερμ. Anna-Magdalena von Pfalz-Birkenfeld-Bischweiler, 14 Φεβρουαρίου 1640 - 12 Δεκεμβρίου 1693) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν κόρη του δούκα του Παλατινάτου-Μπίρκενφελτ-Μπίσβαϊλερ και με τον γάμο της έγινε κόμισσα του Χάναου-Λίχτενμπεργκ.
Βιογραφία
Ήταν η τρίτη κόρη του Χριστανού Α΄ δούκα του Παλατινάτου-Μπίρκενφελτ-Μπίσβαϊλερ και της Μαγδαληνής-Αικατερίνης των Βίττελσμπαχ, κόρης του Ιωάννη Β΄ δούκα του Πλατινάτου-Τσβάιμπρυκεν.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1659 τον Ιωάννη-Ράινχαρντ Β΄ κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ και είχε τέκνα:
Ιωάννα-Μαγδαληνή 1660-1715, παντρεύτηκε τον Ιωάννη κόμη του Λάινινγκεν-Ντάγκσμπουργκ-Φάλκενμπουργκ.
Λουίζα-Σοφία 1662-1751, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο-Λουδοβίκο κόμη του Νάσσαου-Ότβαϊλερ.
Φραγκίσκη-Αλμπερτίνα 1663-1736, άγαμη.
Φίλιππος-Ράινχαρντ 1664-1712, κόμης του Χάναου-Μύντσενμπεργκ.
Ιωάννης-Ράινχαρντ Γ΄ 1665-1736, κόμης του Χάναου-Λίχτενμπεργκ.
Πηγές
Katalog der fürstlich Stolberg-Stolberg’schen Leichenpredigten-Sammlung. Bd. 3, Leipzig 1930.
Katalog der Leichenpredigten und sonstigen Trauerschriften im Hessischen Staatsarchiv Darmstadt = Marburger Personalschriften-Forschungen, vol. 13, Sigmaringen, 1991.
Rudolf Lenz u.a.: Katalog der Leichenpredigten und sonstigen Trauerschriften in der Universitätsbibliothek Gießen = Marburger Personalschriften-Forschungen, vol. 7,1. Marburg,1985.
Reinhard Suchier: Genealogie des Hanauer Grafenhauses, in: Festschrift des Hanauer Geschichtsvereins zu seiner fünfzigjährigen Jubelfeier am 27. August 1894, Hanau, 1894.
Reinhard Suchier: Die Grabmonumente und Särge der in Hanau bestatteten Personen aus den Häusern Hanau und Hessen, in: Programm des Königlichen Gymnasiums zu Hanau, Hanau, 1879μ p. 1 - 56
Ernst J. Zimmermann: Hanau Stadt und Land., 3rd ed., Hanau, 1919, reprinted 1978
Παραπομπές
Οίκος του Βίττελσμπαχ
Γερμανίδες παλατινές κόμισσες
|
386032
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%86%CF%81%CE%B9%20%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BD
|
Τζέφρι Νταν
|
Ο Τζέφρι Νταν, γνωστός με το παρωνύμιο Mantas, είναι Άγγλος κιθαρίστας και συνθέτης της χέβι μέταλ μουσικής, γνωστός ως πρώην μέλος του speed/thrash metal συγκροτήματος Venom. Πλέον, ηχογραφεί με τους M-pire of Evil.
Καριέρα
Venom
Η καριέρα του Νταν ξεκίνησε το 1979, όταν έγινε μέλος των Guillotine. Την επόμενη χρονιά, το μπάσο του συγκροτήματος ανέλαβε ο Κόνραντ Λαντ, ενώ στα τύμπανα βρισκόταν ήδη ο Άντονι Μπρέι. Μετά την αλλαγή του ονόματος τους σε Venom και την αποχώρηση του τραγουδιστή Κλάιβ Άρτσερ, οι Venom ως τρίο με τον Λαντ στο μικρόφωνο, ηχογράφησαν το ντεμπούτο-άλμπουμ τους με τίτλο "Welcome to Hell". Το έντονα σατανικό ύφος στην εικόνα και τους στίχους του συγκροτήματος, παράλληλα με τον τραχύ ήχο τους, έδωσε στους Venom την απαραίτητη δημοτικότητα για να συνεχίσουν, παρά την έλλειψη της απαραίτητης τεχνικής κατάρτισης των μουσικών.
Το 1982, κυκλοφόρησαν το "Black Metal", έναν από τους πιο επιδραστικούς δίσκους για το επερχόμενο κίνημα του thrash metal, παρά τις αρνητικές κριτικές που έλαβαν από τα ΜΜΕ. Πολύ μεγάλα μετέπειτα συγκροτήματα, όπως οι Metallica και οι Slayer, έπαιζαν support στις περιοδείες των Venom, ενώ ο τρίτος τους δίσκος με τίτλο "At War with Satan", ήταν ο μοναδικός τους που κατάφερε να μπει στους καταλόγους επιτυχιών της Μεγάλης Βρετανίας. Ακολούθησε το "Possessed" του 1985 με μικρότερη επιτυχία και μετά την κυκλοφορία του ζωντανού άλμπουμ "Eine Kleine Nachtmusik", ο Νταν αποχώρησε δίνοντας την θέση του στους Μάικ Χίκι και Τζιμ Κλερ.
Mantas
Το 1986, σχημάτισε τους Mantas, ηχογραφώντας μαζί τους τον δίσκο "Winds of Change", με το ντράμερ Μαρκ Σάβατζ, τον κιθαρίστα Αλ Μπαρνς, τον κιμπορντίστα Κιθ Νίκολ και τον τραγουδιστή Πιτ Χάρισον να τον πλαισιώνουν.
Επιστροφή στους Venom
Το 1989, ο Νταν επέστρεψε στους Venom, στους οποίους πλέον είχε απομείνει μόνο ο Μπρέι και μαζί με τον μπασίστα Τόνι Ντόλαν και τον κιθαρίστα Αλ Μπαρνς κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ "Prime Evil" το 1989 και "Temples of Ice" το 1991, όπως και το EP "Tear Your Soul Apart". Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1992, όταν η δισκογραφική τους εταιρεία, "Music for Nations", τους απέρριψε μετά τις χαμηλές πωλήσεις του άλμπουμ "The Waste Lands".
Τρία χρόνια αργότερα, οι Venom επανήλθαν στο προσκήνιο όταν η σύνθεση των Λαντ, Νταν και Μπρέι επανενώθηκε, κυκλοφορώντας το ΕΡ "Venom '96" με επανεκτελέσεις τεσσάρων παλιών κομματιών τους και ενός νέου με τίτλο "The Evil One". Ακολούθησε ο δίσκος "Cast in Stone" το 1997, πριν ο Μπρέι αποχωρήσει, ενώ ο Νταν αποχώρησε το 2002, μετά την κυκλοφορία ενός ακόμη άλμπουμ, του "Resurrection".
Επιστροφή των Mantas και M-pire of Evil
Το 2004, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ των Mantas, "Zero Tolerance", με τον πρώην μπασίστα των Venom, Τόνι Ντόλαν, την ντράμερ Τσερίς Οσέι, τον κιθαρίστα Άλιστερ Μπράακεν και τον τραγουδιστή Bry. Δύο χρόνια αργότερα, ο Νταν περιόδευσε με το γερμανικό techno συγκρότημα Scooter και το 2007 συνεργάστηκε με τους Dryll.
Το 2010, σχημάτισε τους M-pire of Evil, με τον αδελφό του Κόνραντ Λαντ, Άντονι, στα τύμπανα και τον Τόνι Ντόλαν στο μπάσο και τα φωνητικά. Πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το ΕΡ "Creatures of the Black", ενώ τον Μάρτιο του 2012 ακολούθησε το άλμπουμ "Hell to the Holy". Ο Άντονι Λαντ αποχώρησε, δίνοντας την θέση του στον Μαρκ Τζάκσον για τον δίσκο "Crucified", κατά την περιοδεία του οποίου ηχογραφήθηκε το "Live Forum Fest VI".
Δισκογραφία
Παραπομπές
Πηγές
Mantas - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Venom | Biography | AllMusic
Jeffrey "Jeff Mantas" Dunn | Credits | AllMusic
Jeffrey Dunn (aka Mantas) - Spirit of Metal
Give Me Some Of Them Devil Blues: Jeff "Mantas" Dunn, Founder Of VENOM And Now M-PIRE OF EVIL!
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Jeffrey Dunn στο Myspace
Ροκ μουσικοί
Άγγλοι μουσικοί
Βρετανοί κιθαρίστες
|
77027
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1
|
Δηιάνειρα
|
Η Δηιάνειρα είναι μυθικό πρόσωπο, θυγατέρα του Οινέα και της Αλθαίας, αδελφή του Μελέαγρου και σύζυγος του Ηρακλή. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής είχε υποσχεθεί στον αδελφό της Μελέαγρο, που τον είχε συναντήσει στον Κάτω Κόσμο, ότι θα την πάρει ως σύζυγό του. Για την πραγματοποίηση της υπόσχεσης αυτής, ο Ηρακλής χρειάστηκε να παλέψει με τον αθάνατο Αχελώο, ο οποίος μεταμορφωνόταν σε φίδι, ταύρο ή άνθρωπο με κεφάλι ταύρου. Μετά τον γάμο της με τον Ηρακλή, η Δηιάνειρα ακολούθησε το σύζυγό της στους αγώνες του εναντίον των Δρυόπων, των Λαπίθων και του Κύκνου.
Η Δηιάνειρα και ο θάνατος του Ηρακλή
Μια φορά, ο Ηρακλής και η Δηιάνειρα ήθελαν να περάσουν ένα ποτάμι. Ο Κένταυρος Νέσσος έκανε τον περαματάρη, αλλά μπορούσε να μεταφέρει στη ράχη του έναν άνθρωπο κάθε φορά. Πέρασε λοιπόν πρώτα τον Ηρακλή, και μετά επέστρεψε στην άλλη όχθη και πήρε στη ράχη του και τη Δηιάνειρα. Τότε όμως προσπάθησε είτε να την απαγάγει, είτε (σύμφωνα με άλλη εκδοχή) να τη βιάσει. Ο Ηρακλής, βλέποντάς τους από την άλλη όχθη του ποταμού, σημάδεψε καλά και τραυμάτισε καίρια τον Νέσσο με ένα βέλος του (κατά μια εκδοχή τον σκότωσε χτυπώντας τον με το ρόπαλό του). Ο Νέσσος, πεθαίνοντας, έδωσε μια ποσότητα από το αίμα του (κατ' άλλους ανάμικτο και με το σπέρμα του) στη Δηιάνειρα λέγοντάς της πως, όταν την απατήσει κάποτε ο Ηρακλής, θα τον ξανάφερνε κοντά της αλείφοντας τον χιτώνα του με αυτό.
Μετά από χρόνια λοιπόν, όταν η Δηιάνειρα υποπτεύθηκε ότι ο Ηρακλής ερωτεύθηκε την Ιόλη, άλειψε με το αίμα του Κενταύρου τον χιτώνα του. Ο Ηρακλής, φορώντας τον, καταλήφθηκε μετά από λίγο από τρομερούς πόνους και στην απόγνωσή του συγκέντρωσε ξύλα στην κορυφή του όρους Οίτη και παρακάλεσε αρχικά το γιο του Ύλλο να ανάψει πυρά, αλλά αυτός αρνήθηκε και έπειτα παρακάλεσε τον Φιλοκτήτη να ανάψει πυρά, πάνω στην οποία ανέβηκε και κάηκε. (Μέχρι σήμερα, η υψηλότερη κορυφή της Οίτης ονομάζεται «Πυρά».) Η Δηιάνειρα, μαθαίνοντας το γεγονός αυτό, αυτοκτόνησε. Ο τάφος της βρισκόταν στους πρόποδες της Οίτης, κοντά στην Ηράκλεια ή, σύμφωνα με άλλη παράδοση, στο Άργος. Η ιστορία της Δηιάνειρας και ο θάνατος του Ηρακλή αναπτύσσονται στην τραγωδία του Σοφοκλή «Τραχίνιαι». Στοιχεία για τη Δηιάνειρα και το θάνατο του Ηρακλή αντλούμε επίσης από τον Βακχυλίδη, τον Αρχίλοχο, τον Ησίοδο στις «Ηοίες», κ.α. Σύμφωνα με τον Martin Nilsson το φρικτό τέλος του Ηρακλή στην Οίτη προέρχεται από έθιμο, που υπήρχε στο βουνό Οίτη, στο οποίο λατρευόταν ο Ηρακλής. Οι πιστοί άναβαν φωτιές και πετούσαν μέσα ανθρώπινα ομοιώματα και δικαιολογούσαν αυτό το έθιμο λέγοντας ότι γινόταν εις ανάμνηση της αυτοπυρπολήσεως του Ηρακλή.
Άλλη μυθολογική παράδοση αναφέρει ότι η Δηιάνειρα ήταν κόρη του βασιλιά της Ωλένου Δεξαμενού, στην αυλή του οποίου φιλοξενήθηκε ο Ηρακλής ύστερα από τον άθλο της κόπρου του Αυγεία. Εκεί την ερωτεύθηκε και την παντρεύτηκε, αφού σκότωσε τον Κένταυρο και τους αδελφούς του.
Δείτε επίσης
Ο αστεροειδής 157 Δηιάνειρα (157 Dejanira), που ανακαλύφθηκε το 1875, πήρε το όνομά του από την τραγική θυγατέρα του Οινέως.
Παραπομπές
Πηγές
Jean Richepin: «Ελληνική Μυθολογία», μετάφρ. Νικολάου Τετενέ, εκδ. οίκος Βίβλος (Δημητράκος), Αθήνα 1953.
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969.
Ελληνική Μυθολογία, τόμος 4, Ηρακλής-Πανελλήνιες Εκστρατείες, εκδόσεις: Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986, σελ. 101-123.
Martin P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, μετάφραση Αικατερίνη Παπαθωμοπούλου, εκδόσεις: Παπαδήμα, Αθήνα 2008, ISBN 9789602060773.
Δηιαν
Πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας
Γυναίκες του Ηρακλή
|
572800
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AF%20%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%BC%CF%8C
|
Αμελί Μορεσμό
|
Η Αμελί Σιμόν Μορεσμό (Amélie Simone Mauresmo, 5 Ιουλίου 1979) είναι Γαλλίδα πρώην αθλήτρια της αντισφαίρισης και νυν προπονήτρια.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1979 στο Παρίσι και ξεκίνησε το τένις σε ηλικία τεσσάρων ετών.
Το 1999 συμμετείχε στο Αυστραλιανό Όπεν, όπου έφτασε μέχρι τον τελικό. Μετά τη λήξη της διοργάνωσης, δήλωσε πως είναι ομοφυλόφιλη, γεγονός που έχει σχολιαστεί επικριτικά από τις τενίστριες Μαρτίνα Χίνγκις και Λίντσεϊ Ντάβενπορτ. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο απλό γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Δύο χρόνια αργότερα, κέρδισε δύο Grand Slam, στο απλό γυναικών στο Αυστραλιανό Όπεν και στο Γουίμπλεντον. Τον Δεκέμβριο του 2009 ανακοίνωσε την απόσυρσή της από την ενεργό δράση.
Στη συνέχεια, ακολούθησε προπονητική καριέρα και ήταν προπονήτρια της Μαριόν Μπαρτολί (2013) και του Άντι Μάρρεϊ (2014–2016). Το 2015 εισήχθη στο International Tennis Hall of Fame.
Έχει αποκτήσει δύο παιδιά, έναν γιο το 2015 και μία κόρη το 2017.
Παραπομπές
Γαλλίδες αθλήτριες της αντισφαίρισης
Γάλλοι προπονητές της αντισφαίρισης
ΛΟΑΤ πρόσωπα από τη Γαλλία
Γάλλοι Ολυμπιονίκες
Νικητές Αυστραλιανού Όπεν (αντισφαίριση)
Νικητές του Γουίμπλεντον
|
150220
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%AC%20%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Πλατειά Αργολίδας
|
Η Πλατειά είναι νησίδα του Αργοσαρωνικού η οποία βρίσκεται κοντά στις ανατολικές ακτές του Αργολικού κόλπου, απέναντι από το χωριό Κάντια. Η έκταση της είναι 1,821 τ.χλμ. Έχει υψόμετρο 36 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ως οικισμός αναφέρεται για πρώτη φορά επίσημα το 2001 να απογράφεται στο τότε Τοπικό Διαμέρισμα Ιρίων του δήμου Ασίνης. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με τα Ίρια, την Κάντια, τα Κατσιγιαναίικα και τη νησίδα Ψηλή αποτελούν την τοπική κοινότητα Ιρίων που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Ασίνης του Δήμου Ναυπλιέων και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 δεν έχει κατοίκους ενώ ως οικισμός το 2001 είχαν απογραφεί 7.
Κοντά στην Πλατειά Αργολίδας είναι εγκατεστημένες μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Η Πλατειά στον χάρτη
Παραπομπές
νησιά του Αργοσαρωνικού
Ελληνικές βραχονησίδες
Δήμος Ναυπλιέων
|
536241
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%96%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87
|
Φίλιππος Φλωρίνος του Ζούλτσμπαχ
|
Ο Φίλιππος-Φλωρίνος, γερμ. Philip-Florinus (20 Ιανουαρίου 1630 - 4 Απριλίου 1703) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ-Παλατινάτου ήταν στρατάρχης της Αυστρίας.
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Αυγούστου κόμη του Ζούλτσμπαχ και της Χέντβιχ, κόρης του Ιωάννη-Αδόλφου δούκα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ.
Ξεκίνησε τη στρατιωτική του σταδιοδρομία στο δουκάτο της Λωρραίνης. Έπειτα εισήλθε στο στρατό της Σουηδίας και πολέμησε υπό τον 2ο εξάδελφό του Κάρολο Ι΄ Γουσταύο της Σουηδίας εναντίον της Πρωσίας και έπειτα εναντίον της Δανίας (1658-60), όπου στον Δανο-Σουηδικό Πόλεμο ηττήθηκε στη μάχη του Νύμποργκ στη νήσο Φύνεν και διέφυγε τη νύχτα για να σώσει τη ζωή του.
Το 1660 απεβίωσε ο Κάρολος Ι΄ Γουσταύος και μετέβη στη Βενετία, όπου συμμετείχε στον Κρητικό Πόλεμο (1645-69) εναντίον των Οθωμανών. Το 1662, έπειτα από εσωτερικές διαφωνίες άφησε τη Βενετία και εισήλθε στην υπηρεσία των Αψβούργων της Αυστρίας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο ως στρατάρχης και γενικός διοικητής του Ιππικού στην επιτυχημένη μάχη του Αγίου Γκοτάρντ το 1664.
Έπειτα από εκεί πολέμησε για τη Γαλλία, ξανά για τη Σουηδία και τελικά για τη Βαυαρία, όπου απεβίωσε το 1703.
Βιβλιογραφία
August B. Michaelis, Julius Wilhelm Hamberge: Einleitung zu einer vollständigen Geschichte der Chur- und Fürstlichen Häuser, Bd. 2. Buchhandlung Meyer, Lemgo 1760, S. 121.
Οίκος του Βίττελσμπαχ
|
76070
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Aruba%20Dushi%20Tera
|
Aruba Dushi Tera
|
Aruba Dushi Tera είναι ο εθνικός ύμνος της Αρούμπα. Είναι γραμμένο σε ρυθμό βαλς από τον Rufo Wever κι οι στίχοι του από τον Padú del Caribe στη γλώσσα Παπιαμέντο. Υιοθετήθηκε ως εθνικός ύμνος στις 18 Μαρτίου 1976.
Στίχοι στη γλώσσα Παπιαμέντο
Aruba patria aprecia
nos cuna venera
Chikito y simpel bo por ta
pero si respeta.
χορωδία:
O, Aruba, dushi tera
nos baranca tan stima
Nos amor p’abo t’asina grandi
cu n’tin nada pa kibr'e,
cu'n tin nada pa kibr'e.
Bo playanan tan admira
cu palma tur dorna
Bo escudo y bandera ta
orguyo di nos tur!
χορωδία
Grandeza di bo pueblo ta
su gran cordialidad
Cu Dios por guia y conserva
su amor pa libertad!
Χορωδία
Ελληνική μετάφραση
Αρούμπα τιμημένη μας πατρίδα
σεβαστό μας λίκνο
αν και είσαι μικρή και απλή
σε σέβονται.
Ρεφρέν:
Αρούμπα αγαπημένη μας χώρα
βράχε τόσο αγαπημένε
η αγάπη μας για σένα είναι τόσο δυνατή
που τίποτα δεν μπορεί να την καταστρέψει. (x2)
Οι ακτές σου οι θαυμαστές
στολισμένες όλες με πλατάνια
ο θυρεός και η σημαία σου
είναι η περηφάνια όλων μας!
Η μεγαλοσύνη του λαού μας
είναι η μεγάλη τους εγκαρδιότητα
και είθε ο Θεός να οδηγήσει και να προστατέψει
την αγάπη του λαού μας για ελευθερία!
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20061125032408/http://www.national-symbol.com/A/Aruba/Aruba-national-symbol.htm - Εθνικός ύμνος της Αρούμπας.
Αρούμπα
Εθνικοί ύμνοι
|
715304
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NordVPN
|
NordVPN
|
Η NordVPN είναι πάροχος υπηρεσιών ιδιωτικού εικονικού δικτύου (VPN). Διαθέτει εφαρμογές για υπολογιστή για Windows, MacOS και Linux, εφαρμογές κινητών για Android και iOS καθώς και μία εφαρμογή για AndroidTV. Διατίθενται χειροκίνητες ρυθμίσεις για ασύρματα ρούτερ, συσκευές NAS και άλλες πλατφόρμες
Η NordVPN έχει την έδρα της στον Παναμά, καθώς η χώρα αυτή δεν έχει θεσπίσει νόμους διατήρησης δεδομένων και δε συμμετέχει στις συμμαχίες Five Eyes και Fourteen Eyes.
Ιστορικό
Η NordVPN ιδρύθηκε το 2012 από "τέσσερις παιδικούς φίλους", όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα της. Στα τέλη Μαΐου του 2016, παρουσίασε μία εφαρμογή Android, την οποία ακολούθησε μία εφαρμογή iOS τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Τον Οκτώβριο του 2017, εξέδωσε μία επέκταση περιηγητή για το Google Chrome. Tον Ιούνιο του 2018, η υπηρεσία κυκλοφόρησε μία εφαρμογή για Android TV. Ως τον Οκτώβριο του 2019, η NordVPΝ λειτουργούσε περισσότερους από 5200 servers σε 62 χώρες.
Τον Μάρτιο του 2019, αναφέρεται πως η NordVPN έλαβε μια επίσημη οδηγία από τις Ρωσικές Αρχές, να συμμετάσχει σε ένα κρατικό μητρώο απαγορευμένων ιστοσελίδων, που θα απέτρεπε τους Ρώσους χρήστες της NordVPN από το να παρακάμπτουν την Ρωσική κρατική λογοκρισία. Σύμφωνα με πληροφορίες η NordVPN έλαβε έναν μήνα διορία να συμμορφωθεί, αλλιώς θα αντιμετώπιζε αποκλεισμό από τις Ρωσικές Αρχές. Ο πάροχος αρνήθηκε να συμμορφωθεί με το αίτημα και έκλεισε τους Ρωσικούς διακομιστές του την 1η Απριλίου. Ως αποτέλεσμα, η NordVPN εξακολουθεί να λειτουργεί στη Ρωσία, αλλά οι Ρώσοι χρήστες της δεν έχουν πρόσβαση στους τοπικούς server.
Το Σεπτέμβριο του 2019, η NordVPN ανακοίνωσε μια λύση VPN για εταιρείες, που ονομάζεται NordVPN Teams. Στόχος της είναι οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ομάδες που δουλεύουν εξ' αποστάσεως και ελεύθεροι επαγγελματίες που πρέπει να έχουν πρόσβαση στο υλικό εργασίας με ασφάλεια.
Το Δεκέμβριο του 2019, η NordVPN έγινε ένα από τα πέντε ιδρυτικά μέλη της νεοσυσταθείσας "Πρωτοβουλίας Εμπιστοσύνης VPN", που υπόσχεται να προωθήσει την διαδικτυακή ασφάλεια, καθώς και περισσότερη αυτορρύθμιση και διαφάνεια στον χώρο.
Χαρακτηριστικά
Η NordVPN δρομολογεί όλα τα δεδομένα των χρηστών μέσω ενός απομακρυσμένου server που διαχειρίζεται η υπηρεσία, αποκρύπτοντας έτσι τις διευθύνσεις IP τους και κρυπτογραφώντας όλα τα εισερχόμενα και εξερχόμενα δεδομένα. Για την κρυπτογράφηση, η NordVPN χρησιμοποιεί τις τεχνολογίες OpenVPN και Internet Key Exchange v2/IPsec στις εφαρμογές της. Εκτός από τους VPN servers γενικής χρήσης, ο πάροχος προσφέρει και διακομιστές για εξειδικευμένους σκοπούς, όπως κοινή χρήση P2P, διπλή κρυπτογράφηση και σύνδεση στο δίκτυο ανωνυμίας Tor.
Κάποτε η NordVPN χρησιμοποιούσε συνδέσεις L2TP/IPSec και Point-to-Point Tunneling Protocol (PPTP) για τα δρομολογητές, αλλά αυτές αργότερα αφαιρέθηκαν καθώς θεωρήθηκαν ξεπερασμένες και μη ασφαλείς.
Η NordVPN έχει εφαρμογές υπολογιστών για Windows, macOS και Linux, καθώς και εφαρμογές κινητών για Android και iOS και εφαρμογές Android TV. Οι εγγεγραμμένοι χρήστες έχουν επίσης πρόσβαση σε κρυπτογραφημένες επεκτάσεις διακομιστή μεσολάβησης για τα προγράμματα περιήγησης Chrome και Firefox. Οι συνδρομητές μπορούν να συνδέσουν ως και 6 συσκευές ταυτόχρονα.
Το Νοέμβριο του 2018, η NordVPN ισχυρίστηκε ότι η πολιτική της περί μη ύπαρξης καταγραφής ιστορικού επαληθεύτηκε μέσω ελέγχου από την PricewaterhouseCoopers AG.
Τον Ιούλιο του 2019, η NordVPN κυκλοφόρησε το NordLynx, ένα νέο εργαλείο VPN βασισμένο στο πειραματικό πρωτόκολλο WireGuard, το οποίο στοχεύει σε καλύτερη απόδοση από τα πρωτόκολλα σήραγγας IPsec και OpenVPN. Το NordLynx είναι διαθέσιμο σε χρήστες Linux και, σύμφωνα με δοκιμές που έγιναν από την Wired UK, προκαλεί "αυξήσεις ταχύτητας εκατοντάδων MB/s, υπό ορισμένες συνθήκες."
Τον Aπρίλο του 2020, η NordVPN ανακοίνωσε τη σταδιακή διάθεση του πρωτοκόλλου NordLynx με βάση το WireGuard σε όλες τις πλατφόρμες της. Πριν από την ευρύτερη εφαρμογή προηγήθηκαν συνολικά 256,886 δοκιμές, οι οποίες περιελάμβαναν 47 εικονικές μηχανές σε εννέα διαφορετικούς παρόχους, σε 19 πόλεις και οκτώ χώρες. Οι δοκιμές έδειξαν υψηλότερες μέσες ταχύτητες κατεβάσματος και ανεβάσματος σε σχέση, τόσο με το OpenVPN, όσο και με το IKEv2.
Αποδοχή
Τον Φεβρουάριο του 2019, το PC Magazine εξέδωσε μια κριτική η οποία εκθείαζε τη NordVPN για τα πολύ ισχυρά χαρακτηριστικά ασφαλείας της και το "τεράστιο δίκτυο διακομιστών", αν και η τιμή της σημειώθηκε ως ακριβή. Η κριτική της CNET το Μάρτιο του 2019, σημείωσε θετικά τις έξι ταυτόχρονες συνδέσεις του NordVPN και τις αποκλειστικές επιλογές IP. Σε μια θετική κριτική που δημοσιεύτηκε στο Tom’s Guide τον Οκτώβριο του 2019, το συμπέρασμα του αξιολογητή ήταν ότι "το NordVPN είναι προσιτό και προσφέρει όλες τις δυνατότητες που θα βρει κατάλληλες ακόμη και η σκληροπυρηνική ελίτ των VPN." Ο αξιολογητής σημείωσε ακόμα ότι οι όροι της υπηρεσίας δεν αναφέρουν κάποια χώρα δικαιοδοσίας, γράφοντας ότι η εταιρεία θα μπορούσε να είναι πιο διαφανής σε θέματα σχετικά με την ιδιοκτησία της. Η εταιρεία έχει έκτοτε ανανεώσει τους Όρους της, αναφέροντας ρητά τον Παναμά ως χώρα δικαιοδοσίας της. Το TechRadar πρότεινε τη NordVPN για την παράκαμψη της διαδικτυακής λογοκρισίας σε κρατικό επίπεδο, συμπεριλαμβάνοντας μέχρι και το «Great Firewall» στην Κίνα.
Παραπομπές
Διαδικτυακές υπηρεσίες
|
496845
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Κατάλογος έργων του Ντούτσιο ντι Μπουονινσένια
|
Η σελίδα αυτή περιέχει εικονογραφημένο κατάλογο έργων του Ντούτσιο ντι Μπουονινσένια.
Α. Διάφορα έργα
Β. Maestá
Το αριστούργημα του Ντούτσιο βρίσκεται στην Σιένα, στο Museo dell'Opera della Metropolitana (Μουσείο των έργων του Μητροπολιτικού Ναού).
Αναφέρεται άλλος χώρος-μουσείο όταν πρόκειται για τμήματα που αποσπάστηκαν από το εικονογραφικό σύνολο.
Κατάλογοι έργων τέχνης
|
153296
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Φώτης Κουβέλης
|
Ο Φώτης Κουβέλης (Βόλος, 3 Σεπτεμβρίου 1948) είναι Έλληνας δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και πολιτικός. Έχει διατελέσει βουλευτής (1989-1993 και 1996-2014), υπουργός Δικαιοσύνης (1989), αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας (2018) και υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής (2018-2019).
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στον Βόλο και σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ιδιώτευσε ως δικηγόρος και συμμετείχε στις αρχαιρεσίες του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών εκλεγόμενος από το 1975 μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Το 1987 εξελέγη πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1989. Επίσης είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, επίτιμος μέλος της SOS Ρατσισμός ενώ την περίοδο 1991 - 1994 διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων.
Είναι νυμφευμένος με την Φωτεινή Πάλλα και έχουν δύο κόρες.
Πολιτική σταδιοδρομία
Πριν από τη στρατιωτική Χούντα ήταν μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και στη συνέχεια οργανώθηκε στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, και έπειτα συμμετείχε στην ίδρυση της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), στην οποία εξελέγη μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής. Στις 25 Ιουνίου 1989 εξελέγη γραμματέας της ΕΑΡ και επί θητείας του αποφασίστηκε η ένταξή της στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Πρόόδου, στον οποίο έγινε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής και της πολιτικής επιτροπής. Διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Τζαννετάκη (2 Ιουλίου έως 12 Οκτωβρίου 1989).
Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β΄ Αθηνών με την υποστήριξη του Συνασπισμού και επανεξελέγη στις βουλευτικές εκλογές του 1990. Στις 30 Ιουνίου 1991 στην Α΄ Πανελλαδική Συνέλευση του Συνασπισμού εξελέγη μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας, ενώ τρεις μέρες αργότερα ορίστηκε γραμματέας του κόμματος.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1993 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, καθώς ο Συνασπισμός δεν συγκέντρωσε τα απαραίτητα ποσοστά για να εισέλθει στη Βουλή. Επανεξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό στις βουλευτικές εκλογές του 1996, του 2000, του 2004, του 2007 και του 2009. Μετά τις εκλογές του 2009 ορίστηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2002 έθεσε υποψηφιότητα για τον δήμο Αθηναίων με την υποστήριξη του Συνασπισμού συγκεντρώνοντας 19.996 ψήφους (5,91%) και μία έδρα. Το 2008 ήταν υποψήφιος για την προεδρία του Συνασπισμού, αλλά στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 απέτυχε να εκλεγεί λαμβάνοντας 28,67% έναντι 70,41% του Αλέξη Τσίπρα.
Ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς
Στις 5 Ιουνίου 2010 σε ομιλία του στο Συνέδριο του Συνασπισμού ανακοίνωσε, ως επικεφαλής της Ανανεωτικής Πτέρυγας, την αποχώρηση αυτού και των μελών της από το κόμμα. Πέντε μέρες αργότερα ανεξαρτητοποιήθηκε μαζί με τους Θανάση Λεβέντη, Γρηγόρη Ψαριανό και Νίκο Τσούκαλη. Στις 18 Ιουνίου ορίστηκε εκπρόσωπος στη Διάσκεψη των Προέδρων της πολυκομματικής ομάδας των ανεξάρτητων βουλευτών. Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσε την ίδρυση νέου κόμματος με την ονομασία Δημοκρατική Αριστερά. Στις 10 Ιουλίου 2010 εξελέγη αρχηγός, χωρίς να υπάρχει άλλος υποψήφιος, της Δημοκρατικής Αριστεράς από το πρώτο συνέδριο του κόμματος. Το 2015 τον διαδέχτηκε στη θέση αυτή ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Στα τέλη του ίδιου έτους και έπειτα από την αποχώρηση του από τη ΔΗΜΑΡ προχώρησε στην δημιουργία της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), μαζί με άλλα πρώην στελέχη της ΔΗΜΑΡ.
Συμμετοχή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Μετά από την ανοικτή στήριξη που είχε εκφράσει στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση του ήδη από το 2015, στις 28 Φεβρουαρίου 2018 ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στη κυβέρνηση. Την 28η Φεβρουαρίου 2018 ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας και στον ανασχηματισμό της 29ης Αυγούστου ορκίστηκε υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, θέση που διατήρησε έως τις 9 Ιουλίου 2019.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα
Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Έλληνες δικηγόροι
Έλληνες αρχηγοί κομμάτων
Έλληνες υπουργοί Δικαιοσύνης
Βουλευτές Β΄ Αθηνών
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Δημοκρατική Αριστερά
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον Συνασπισμό
Έλληνες αναπληρωτές υπουργοί Εθνικής Άμυνας
Έλληνες υπουργοί Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής
Έλληνες κομμουνιστές
|
180333
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7
|
Νίτσα Καναρέλλη
|
Η Νίτσα (Ελένη) Καναρέλη ήταν Ελληνίδα ζωγράφος του 20ού αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Πολυτεχνείο. Αποφοίτησε το 1919. Διέπρεψε σε πολλά είδη ζωγραφικής. Τα έργα της βραβεύτηκαν.
Πηγές
Νίτσα Καναρέλλη συνοπτικό βιογραφικό σημείωμα από το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών
Έλληνες ζωγράφοι
Ελληνίδες ζωγράφοι
|
200902
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B7%CF%82
|
Ναός Αγίας Φιλοθέης
|
Ο ναός της Αγίας Φιλοθέης είναι εκκλησία στη Φιλοθέη Αττικής.
Ο Ιερός Ναός Αγίας Φιλοθέης ανεγέρθη το έτος 1936 μετά την ανακάλυψη της Κρύπτης της Αγίας Φιλοθέης, τόπο προσευχής της Αγίας.
Επίσης βλέπε: Μετόχι Καλογρέζας.
Βιβλιογραφία
Θ. Φιλαδελφεύς, Ιστορία των Αθηνών, τόμος Α', σελ. 205
Δημήτριος Καμπούρογλου, Αθηναϊκό Αρχοντολόγιο 1921, σελ. 80, σημ. 2
Πηγές
Φιλοθεη Καλογρεζα
|
307498
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BD
|
Κάμερον
|
Με το επώνυμο Κάμερον απαντώνται τα εξής πρόσωπα:
Τζέιμς Κάμερον, (1954 - ) Καναδός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κινηματογραφικός παραγωγός.
Ντέιβιντ Γουίλλιαμ Ντόναλντ Κάμερον , (1964 - ) Άγγλος πολιτικός, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου από το 2010.
Άλισον Κάμερον, Αμερικανίδα ηθοποιός.
Τσαρλς Κάμερον, Σκώτος αρχιτέκτονας.
Λου Κάμερον, Αμερικανός σχεδιαστής κόμικς, συνέπραξε στην εικονογράφηση του περιοδικού Κλασσικά Εικονογραφημένα.
Ως μικρό όνομα επίσης:
Κάμερον Ντίαζ, (1972 - ), Αμερικανίδα ηθοποιός και πρώην μοντέλο.
Κάμερον Κρόου, Αμερικανός σκηνοθέτης.
Κάμερον Μάκιντος, Αμερικανός παραγωγός μιούζικαλ
Ως τοπωνύμιο:
Κάμερον, κωμόπολη στη Βόρεια Καρολίνα (ΗΠΑ) .
Κάμερον, κωμόπολη στην πολιτεία Λουιζιάνα (ΗΠΑ).
Επώνυμα
|
296266
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B6%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Εζεκίας Παπαϊωάννου
|
Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου ήταν Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ και βουλευτής.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο Κελλάκι στις 8 Οκτωβρίου 1908. Ομιλούσε, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Ήταν επαγγελματικό στέλεχος του ΑΚΕΛ.
Φοίτησε στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας, αλλά το τελευταίο έτος φοίτησε στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Μετά την αποφοίτηση του εργάστηκε ως μεταλλωρύχος στα μεταλλεία της Σκουριώτισσας και ως εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά. Το 1930 μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία όπου και συνδέθηκε αρχικά με ομάδες Κυπρίων φοιτητών του Λονδίνου και ακολούθως με το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας. Την ίδια περίοδο ήταν ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Κυπριακών Υποθέσεων, ο οποίος ζητούσε την αποχώρηση των Βρετανών από την Κύπρο.
Ισπανικός εμφύλιος
Συμμετέχοντας σε μια διαδήλωση υποστήριξης των Ισπανικών Δημοκρατικών Δυνάμεων στο Λονδίνο, αποφασίζει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για κατάταξη εθελοντών στον ισπανικό εμφύλιο που θα πολεμούσαν στο πλευρό των Δημοκρατικών Δυνάμεων. Συμμετείχε στον πόλεμο και τραυματίστηκε στη μάχη της Κόρντοβας, οπόταν και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Λονδίνο.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Όταν ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θέλησε να πολεμήσει εναντίον των δυνάμεων του Άξονα, αλλά απορρίφθηκε λόγω της μόνιμης βλάβης που είχε υποστεί στον ισπανικό εμφύλιο. Ωστόσο, κατάφερε να ενταχθεί στην αεροπορική άμυνα.
Πολιτική διαδρομή
Όταν τελείωσε ο πόλεμος επέστρεψε στην Κύπρο και ανέλαβε τη Διεύθυνση του Δημοκράτη (1946). Το 1947 εξελέγη Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ. Το 1949 εκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, στο 6ο συνέδριο του κόμματος και το 1953 διεκδίκησε το αξίωμα του Δημάρχου Λευκωσίας, ωστόσο ηττήθηκε από τον Θεμιστοκλή Δέρβη.
Το 1955 το ΑΚΕΛ κηρύχθηκε παράνομο από την βρετανική διοίκηση της Κύπρου. Ο Παπαϊωάννου ήταν ανάμεσα στα 134 μέλη του κόμματος που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Απέδρασε με τη βοήθεια των συντρόφων του από το ΑΚΕΛ.
Παπαϊωάννου και ΕΟΚΑ
Το 1955, όταν ξέσπασε ο αγώνας της ΕΟΚΑ εναντίον της βρετανικής κυριαρχίας στην Κύπρο, ο Παπαϊωάννου, με την ιδιότητα του γ.γ. του ΑΚΕΛ, κατηγόρησε από τον κομματικό ραδιοσταθμό του ΚΚΕ, "Ελεύθερη Ελλάδα" την ΕΟΚΑ, τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο και την ελληνική κυβέρνηση Παπάγου. Το 1957, η στάση του ΑΚΕΛ έναντι της ΕΟΚΑ αναθεωρήθηκε, κυρίως διότι ενδιάμεσα η οργάνωση είχε παρουσιάσει σοβαρή δράση και είχε αποκτήσει λαϊκή βάση, ενώ τα επόμενα χρόνια, η αρχική στάση του Παπαϊωάννου, καθώς και οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί έναντι της ΕΟΚΑ, επικρίθηκαν έντονα από στελέχη του ΑΚΕΛ (όπως οι Ανδρέας Ζιαρτίδης και Ανδρέας Φάντης).
Κοινοβουλευτική πορεία
Το 1959 ο Παπαϊωάννου και το ΑΚΕΛ είχαν διαφωνήσει με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, «υποστηρίζοντας ότι ήταν ανεφάρμοστες και εγκυμονούσαν σοβαρούς κινδύνους». Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, ο Παπαϊωάννου εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις πρώτες βουλευτικές εκλογές της Κύπρου (Βουλευτικές εκλογές 1960) στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το ΑΚΕΛ για την Α΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Επανεξελέγη βουλευτής στις Βουλευτικές εκλογές του 1970 στην Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού για την Β΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Ακολούθησε επανεκλογή του στις βουλευτικές εκλογές του 1976 για την Γ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο, στις βουλευτικές εκλογές του 1981 για την Δ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο και στις βουλευτικές εκλογές του 1985 για την Ε΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Μετά τις εκλογές του 1985 διεκδίκησε την προεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων, αλλά δεν εξελέγη καθώς υποστηρίχτηκε μόνο από το κόμμα του.
Πορεία ως γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ
Βουλευτικές εκλογές
Ο Παπαϊωάννου ήταν επικεφαλής του ΑΚΕΛ σε έξι βουλευτικές εκλογές. Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του 1960 ίσχυε το πλειοψηφικό σύστημα. Λόγω αυτού του συστήματος, το ΑΚΕΛ πήρε μόνο 5 έδρες παρόλο που εξασφάλισε ποσοστό 35%. Το ίδιο συνέβη και στις βουλευτικές εκλογές του 1970 όπου πήρε 9 έδρες παρόλο που είχε έρθει πρώτο κόμμα με ποσοστό 39,80%. Στις βουλευτικές εκλογές του 1976 το ΑΚΕΛ κατήλθε στις εκλογές με κοινό συνδυασμό με ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Τα τρία κόμματα εξασφάλισαν όλες τις έδρες. Το ΑΚΕΛ είχε εννέα δικούς του υποψήφιους.
Οι βουλευτικές εκλογές του 1981 διεξήχθησαν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Το ΑΚΕΛ ήρθε πρώτο κόμμα και εξασφάλισε 12 έδρες. Στις βουλευτικές εκλογές του 1985 ήρθε τρίτο κόμμα εξασφαλίζοντας 15 έδρες.
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει το αποτέλεσμα των εκλογών στις οποίες επικεφαλής του κόμματος ήταν ο Εζεκίας Παπαϊωάννου.
Προεδρικές εκλογές
Ως επικεφαλής του ΑΚΕΛ οδήγησε το κόμμα σε έξι εκλογικές αναμετρήσεις για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας. Στις προεδρικές εκλογές του 1959 το ΑΚΕΛ υποστήριξε τον Ιωάννη Κληρίδη, ο οποίος εξασφάλισε ποσοστό 32,92% έναντι 66,29% του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄. Στις προεδρικές εκλογές του 1968 και στις προεδρικές εκλογές του 1973 υποστήριξε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄. Μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ το 1977 θα διεξάγονταν αναπληρωματικές εκλογές αλλά τα κόμματα συμφώνησαν στην εκλογή του Σπύρου Κυπριανού άνευ ανθυποψηφίου. Χωρίς ανθυποψήφιο εκλέχτηκε ο Σπύρος Κυπριανού και στις προεδρικές εκλογές του 1978. Στις προεδρικές εκλογές του 1983 το ΑΚΕΛ υποστήριξε τον Σπύρο Κυπριανού ο οποίος και εξελέγη.
Στις προεδρικές εκλογές του 1988 το ΑΚΕΛ υποστήριξε τον επιχειρηματία Γιώργο Βασιλείου, προσωπική επιλογή του Εζεκία Παπαϊωάννου. Στον α΄ γύρο εξασφάλισε ποσοστό 30,11% στηριζόμενος μόνο από το ΑΚΕΛ. Στον β΄ γύρο εξελέγη με ποσοστό 51,6%, με τη στήριξη του ΑΚΕΛ και τις ΕΔΕΚ.
Διαδοχή και θάνατος
Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου απεβίωσε στις 10 Απριλίου 1988, εξακολουθώντας να κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ. Πριν το θάνατο του είχε επιλέξει τον διάδοχο του στην ηγεσία του ΑΚΕΛ, τον Δημήτρη Χριστόφια. Η διαδοχή έγινε μετά τον θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου καθώς ο ίδιος δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει.
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕΖΕΚΙΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ - ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ
Βίντεο-αφιέρωμα στον Εζεκία Παπαϊωάννου
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΑΚΕΛ
Βουλευτές Λευκωσίας
Βουλευτές Λεμεσού
Γενικοί Γραμματείς του ΑΚΕΛ
Βουλευτές Α΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές Β΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές Γ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές Δ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές Ε΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
|
206434
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%BC%CE%B9
|
Βράχμι
|
Με την ονομασία βράχμι, σανσκριτικά μπράχμι, φέρεται το πρόγονο σύστημα γραφής όλων των ινδικών γραφών εκτός της γραφής χαρόστι.
Η Βράχμι γραφή θεωρείται να προέρχεται από την αραμαϊκή γραφή που άρχισε να εμφανίζεται περί τον 8ο - 7ο αιώνα π.Χ. κυρίως στην Ινδία από έμπορους που μετακινούνταν στη περιοχή. Η γραφή αυτή δεν είναι καθαρά αλφαβητική. Κάθε σύμφωνο συνεκφέρεται με α, εκτός στην αρχή της λέξης όπου τα φωνήεντα έχουν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Η Βράχμι γραφή στα περισσότερα κείμενα φέρεται από αριστερά προς τα δεξιά, αν και έχει βρεθεί αρχαίο νόμισμα με τέτοια γραφή από δεξιά προς τ΄ αριστερά. Κατά τους ειδικούς ερευνητές και μελετητές αρχαίων γραφών από τη βράχμι γραφή προέρχονται οι γραφές ντεβαναγκάρι που αναπτύχθηκε κυρίως στη Βεγγάλη και γκουτζαράτι καλούμενη η τελευταία και δραβιδιανή ή δραβιδική γραφή.
Πηγές
"Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.15ος, σελ.294.
Συστήματα γραφής
Πολιτισμός της Ινδίας
|
439923
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1%20%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B7%CE%BD%CE%AE%CF%82
|
Θέμα Μελιτηνής
|
Το Θέμα Μελιτηνής ήταν θέμα (διοικητική διαίρεση) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Μελιτηνή (σημερινή Εσκί Μαλάτεια, Τουρκία) ήταν η έδρα του διοικητή του συνοριακού θέματος της Μελιτηνής, στα Συριακά, τότε, εδάφη. Η πόλη βρισκόταν δίπλα στον Ευφράτη σε στρατηγικό σημείο και όπως αναφέρεται μεγάλη και πολυάνθρωπος. Διοικούνταν από έναν στρατηγό κι αργότερα από δούξ ή κατεπάνω όπου αναβαθμίστηκε ανάλογα τον 11ο αιώνα σε Κατεπανάτο και Δουκάτο όταν κι ενσωμάτωσε άλλα Θέματα, όπως το Θέμα Λυκανδού.
Το Θέμα δημιουργήθηκε από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά τον 10ο αιώνα όταν με εκστρατεία επανέκτησε τα εδάφη αυτά. Η πόλη απελευθερώθηκε από τον Ιωάννη Κουρκούα και τον δούκα Μελία στις 19 Μαΐου 934 και έγινε αρχικά κουρατορία υπαγόμενη στο Θέμα Μεσοποταμίας. Σε πολύ μικρό διάστημα έγινε ανεξάρτητο θέμα με διορισμό στρατηγού, μετά την προσθήκη νέων εδαφών που κατακτήθηκαν στην περιφέρεια της.
Στα τέλη του 11ου αιώνα η περιφέρεια και η ίδια η πόλη λεηλατήθηκε από τους Τουρκομάνους, παρόλες τις Τουρκομάνικες λεηλασίες και επιδρομές στην περιφέρεια της, η Μελιτηνή παρέμεινε επί Βυζαντινή κυριαρχία έως τον 12ο αιώνα.
Γνωστοί διοικητές είχαν διατελέσει οι:
Λέων Τορνίκιος, στρατηγός, δεκαετία 1040
Λέων ο του Λάμπρου, στρατηγός, ? - 1043
Μιχαήλ, στρατηγός, περίπου στα 1050
Κατακαλών Κεκαυμένος, δούξ, 1057
Κρινίτης, κατεπάνω, ? - 1060
Πέτρος Γυμνός, κατεπάνω, μέσα 11ου αιώνα
Βασίλειος Μαχητάριος, κατεπάνω, 1055-1065
Κωνσταντίνος, κάπου στα 1060
Φιλάρετος Βραχάμιος, δούξ, ανάμεσα 1068 και 1072
Θεόδωρος Χετάμης, δούξ, δεκαετία 1070
Χαρέμπ, δούξ, δεκαετία 1080
Παλατίνος, δούξ, δεκαετία 1080
Γαβριήλ, τελευταίος δούξ, ? - 1092 και 1094-1096
Παραπομπές
Πηγές
Γεώργιος Α. Λεβενιώτης, Η πολιτική κατάρρευση του Βυζαντίου στην ανατολή, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 286
Βυζαντινά θέματα
Βυζαντινή Συρία
|
244119
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%201957
|
Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου 1957
|
Οι 16οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου 1957 έγιναν στην Αθήνα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, από 30 Αυγούστου ως 1 Σεπτεμβρίου. Μετείχαν μόνο τέσσερις βαλκανικές χώρες. Εκτός από την Αλβανία, απουσίασε και η Τουρκία, έπειτα από απαγόρευση της τουρκικής κυβέρνησης με δικαιολογία την ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων λόγω της κυπριακής κρίσης. Το σημαντικό γεγονός ήταν πως για πρώτη φορά διεξήχθησαν επίσημοι αγώνες γυναικών. Η Ελλάδα υπήρξε άριστη οικοδέσποινα και στο ηλεκτροφωτισμένο Στάδιο έγιναν αγώνες και τις βραδινές ώρες. Νικήτρια στους άνδρες αναδείχθηκε η Γιουγκοσλαβία και στις γυναίκες η Ρουμανία. Το δέκαθλο ξαναμπήκε στους αγώνες και κορυφαίος αθλητής των αγώνων αναδείχθηκε ο δεκαθλητής Σλάβκοφ που νίκησε και στο μήκος.
Αποτελέσματα
Ανδρών
Βαθμολογία
Γυναικών
Βαθμολογία
Πηγές
«Η χρυσή ιστορία των αγώνων», Αθλητική Ηχώ, 10/8/1979
BALKAN GAMES/CHAMPIONSHIPS
Μακεδονία, 3/9/1957
Ελευθερία, 3/9/1957
Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου
Στίβος το 1957
Διοργανώσεις στίβου στην Αθήνα
|
49265
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B7
|
Μαρία η άσχημη
|
Μαρία η Άσχημη είναι τίτλος ελληνικής καθημερινής τηλεοπτικής σειράς τύπου ρομαντική κομεντί, παραγωγής 2007-2008, που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel. Η σειρά αποτελεί την όγδοη προσαρμογή της κολομβιανής σειράς Yo soy Betty, la Fea που έγραψε ο Φερνάντο Γκαϊτάν και μεταδόθηκε από το 1999 μέχρι το 2001 από το τηλεοπτικό δίκτυο RCN Televisión.
Την απόδοση του σεναρίου για την ελληνική εκδοχή ανέλαβαν οι Ρόζυ Ρήγα και Τζο Φράγκου ενώ τη γενική επιμέλεια της σειράς είχε ο Αλέξανδρος Ρήγας. Την σκηνοθεσία της σειράς επιμελήθηκε η Ζένια Χρυσανίδου και ο Θοδωρής Κωνσταντόπουλος με την ομάδα των σκηνοθετών να συμπληρώνουν η Μελίνα Τσαμπάνη, η Κατερίνα Αναγνωστίδη και ο Δημοσθένης Δημάδης.
Η πρεμιέρα της σειράς έγινε την 1η Ιανουαρίου του 2007 στην prime time ζώνη του Mega Channel στις 21:00. Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε στις 15 Ιουνίου του 2007 στα 102 επεισόδια. Ο δεύτερος κύκλος της σειράς έκανε πρεμιέρα στις 17 Σεπτεμβρίου του 2007 στην απογευματινή ζώνη στις 19:10 ενώ η σειρά ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουνίου του 2008 με τριπλό επεισόδιο (ένα επεισόδιο το απόγευμα στις 18:50 πριν το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του καναλιού και με ένα διπλό επεισόδιο στην ώρα που προβαλλόταν ο πρώτος κύκλος στις 21:00 μετά το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του καναλιού) και μετά τη μετάδοση συνολικά 301 επεισοδίων.
Μετά την επαναλειτουργία του Mega στις 17 Φεβρουαρίου 2020 έως τις 8 Ιανουαρίου 2021 η σειρά προβλήθηκε καθημερινά στις 15:00 το μεσημέρι.
Πλοκή
Κεντρική ηρωίδα της σειράς είναι η Μαρία, η οποία διαθέτει εντυπωσιακό βιογραφικό και πολλές αρετές όμως είναι άσχημη, αδέξια, με ατημέλητη εμφάνιση και άνεργη μετά από την αποχώρηση της από την εθνική τράπεζα ως βοηθός του διευθυντή της τράπεζας ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε. Η Μαρία δούλευε ως βοηθός διευθυντή για 3 χρόνια. Παρά τη συλλογή πτυχίων και γνώσεων που διαθέτει, η Μαρία εισπράττει συνέχεια αρνητικές απαντήσεις όπου και αν απευθύνεται, λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης. Απογοητευμένη αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη της ως απλή γραμματέας στον οίκο μόδας Ecomoda, τον οποίο διευθύνει ο πιο περιζήτητος εργένης της Αθήνας, ο Αλέξης Μαντάς, ο οποίος πρόσφατα αρραβωνιάστηκε την Μαρκέλλα Στεφανέλλη. Ο Αλέξης εντυπωσιάζεται από τις γνώσεις της Μαρίας, τρομάζει όμως από την εμφάνισή της. Βασικός αντίπαλός της είναι η Λίλιαν, μια κοπέλα με χαμηλή μόρφωση και ευφυΐα αλλά με εντυπωσιακή εμφάνιση και επιπλέον κολλητή φίλη της Μαρκέλλας. Ο Αλέξης Μαντάς τελικά τις προσλαμβάνει και τις δύο, με τα χρέη της γραμματείας να εκτελεί η Μαρία.
Όταν η κολεξιόν που λανσάρισε η εταιρεία δεν πήγε καλά, υπήρχε κίνδυνος κατάσχεσης της εταιρείας από τις τράπεζες. Λύση του προβλήματος ήταν η δημιουργία μιας εταιρείας φάντασμα, όπου θα βοηθήσει οικονομικά την «Ecomoda», και στην συνέχεια να περαστεί υπό την διοίκηση της εν λόγω εταιρείας. Η εταιρεία ονομάζεται «Teramoda» και είχε ως ιδιοκτήτρια της τη Μαρία. Η «Teramoda» μέσω νομικών οδών παίρνει υπό την ευθύνη της την Ecomoda, της οποίας γίνεται ιδιοκτήτρια. Ο Άλεξης κάνει πώς είναι ερωτευμένος με την Μαρία για να βεβαιωθεί ότι θα επιστρέψει την Ecomoda σε αυτόν και έτσι στο τέλος του πρώτου κύκλου την φιλά, κάτι που η Μαρία περίμενε από τότε που τον γνώρισε, αλλά μετά φοβόταν μήπως ανακαλύψει η Μαρία ότι το φιλί ήταν ψεύτικο. Τελικά η Μαρία σε ένα ταξίδι στο Παρίσι αλλάζει την εξωτερική της εμφάνιση προς το καλύτερο, ενώ ο Αλέξης την ερωτεύεται πραγματικά. Η σειρά τελειώνει με το γάμο της Μαρίας με τον Αλέξη.
Υποδοχή
Η σειρά σημείωσε υψηλή τηλεθέαση. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο του 2007, η σειρά προβαλλόταν στο prime time στις 21:00 και είχε μέση τηλεθέαση 40,6%. Η μέση τηλεθέασή της σειράς τον Νοέμβριο του 2007 ήταν 28,8%, κατατάσσοντας τη Μαρία την Άσχημη ως την πιο δημοφιλή με διαφορά απογευματινή σειρά. Στις 12 Μαρτίου του 2008, κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσης της Μαρίας, η σειρά είχε σημειώσει ποσοστά μέχρι 43,9%. Το τελευταίο επεισόδιο, στο όποιο συμπεριλαμβανόταν ο γάμος της Μαρίας με τον Αλέξη, είχε μέση τηλεθέαση 58%, με μέγιστη τιμή το 63%. Η σειρά βραβεύτηκε στην τελετή Πρόσωπα 2008 ως η καλύτερη καθημερινή σειρά.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος, είναι έντονη η σύνδεση της σειράς με το παραμύθι Το Ασχημόπαπο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. χαρακτήρισαν την ελληνική εκδοχή της Μαρίας ως «θηλυκό Κουασιμόδο».
Στο διαδίκτυο, τα επεισόδια της σειράς (στο YouTube και στο dailymotion) έχουν ξεπεράσει τουλάχιστον τις 100 χιλιάδες προβολές ανά επεισόδιο ενώ το 243ο επεισόδιο έχει ξεπεράσει τις 2 εκατομμύρια προβολές στο Youtube, το 248ο επεισόδιο έχει ξεπεράσει το 1,4 εκατομμύρια προβολές και τα 2 τελευταία επεισόδια της σειράς που προβλήθηκαν μαζί ως διπλό επεισόδιο έχουν ξεπεράσει τις 2,2 εκατομμύρια προβολές στο Youtube κάνοντας έτσι την σειρά να παραμένει δημοφιλής.
Επισκόπηση σειράς
Διανομή
Ηθοποιοί
Έκτακτες εμφανίσεις
1ος Κύκλος:
Νίκος Διαμανταρίδης ως Νίκος Διαμανταρίδης (1 επεισόδιο)
Ανδριάννα Χαλκίδη ως Αλίκη (1 επεισόδιο)
Λίλη Τσεσματζόγλου ως Τζένη (2 επεισόδια)
Μάγδα Πένσου ως Βανέσσα Τσακίρη (2 επεισόδια)
Κατερίνα Σούβλη ως Χρυσούλα (12 επεισόδια)
Λευτέρης Ζαμπετάκης ως άστεγος (1 επεισόδιο)
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος ως Χρήστος (2 επεισόδια)
Γιώργος Σαμόλης ως Φίλιππος (1 επεισόδιο)
Χάρης Ασημακόπουλος ως Κωνσταντίνος (10 επεισόδια)
Γρηγόρης Αρναούτογλου ως Γρηγόρης Αρναούτογλου (1 επεισόδιο)
Κώστας Δαρλάσης ως Ματίας Μίλερ (9 επεισόδια)
Γιάννης Παπαθανάσης ως Αθανάσιος Μαργέτης (1 επεισόδιο)
Θοδωρής Θάνος ως Μιχαλάκης (11 επεισόδια)
Μαρλέν Σαΐτη ως Ελίνα (2 επεισόδια)
Κοσμάς Ζαχάρωφ ως Χρήστος (2 επεισόδια)
Κωνσταντίνα Τζώρτζη ως Ευταλία (2 επεισόδια)
Στέλλα Γιαμπουρά ως Μελίνα Κεχριμπάρη (5 επεισόδια)
Παναγιώτης Πετράκης ως Πάρης (3 επεισόδια)
Θωμάς Πάλιουρας ως Ισίδωρος Μπεμπεκέλης (2 επεισόδια)
Μαριάννα Λαγουρού ως Μιράντα Αβραμίδη (1 επεισόδιο)
2ος Κύκλος:
Ανδρέας Κωνσταντινίδης ως παρουσιαστής εκδήλωσης (1 επεισόδιο)
Δημήτρης Παπανικολάου ως Γιάννης (2 επεισόδια)
Νίκος Μουτσινάς ως Νίκος (1 επεισόδιο)
Χρήστος Κόκκινος ως Κωνσταντίνος Στεφανέλλης (1 επεισόδιο)
Λαρίσα Βέργου ως μητέρα Μαρκέλλας (1 επεισόδιο)
Θεοδόσης Κώτσης ως Αλέξανδρος (1 επεισόδιο)
Μαίρη Πετρούτσα ως Μάχη Δενδρινού (14 επεισόδια)
Ναταλία Καλημεράτζη ως Μαριάνθη (2 επεισόδια)
Ερρίκος Πετιλόν ως Μισέλ Καρανάσης (6 επεισόδια)
Ειρήνη Ρώσση ως Μιράντα (6 επεισόδια)
Ρομίνα Κατσικιάν ως Λίλη (2 επεισόδια)
Τάσος Σωτηράκης ως Ιερόθεος <<Μπίλυ>> (2 επεισόδια)
Άννα Μενενάκου ως Μηλιά (6 επεισόδια)
Κέλλυ Καϊμάκη ως Ιωάννα (12 επεισόδια)
Εβελίνα Παπαντωνίου ως Εβελίνα Παπαντωνίου (9 επεισόδια)
Γιώργος Δεπάστας ως Μελέτης (1 επεισόδιο)
Αγγελική Σπηλιοπούλου ως Αλεξάνδρα Λαϊνόγλου (9 επεισόδια)
Ελένη Κωνσταντίνου ως Βίκυ Καπέλου (4 επεισόδια)
Τίμης Παρίσης ως Τίμης Παρίσης (1 επεισόδιο)
Τάκης Παπαματθαίου ως Πλάτωνας Δελληγιάννης (3 επεισόδια)
Έφη Καραγιάννη ως Ηλέκτρα Δελληγιάννη (2 επεισόδια)
Μαρίνα Ρώμα ως Πίτσα Δελληγιάννη (2 επεισόδια)
Ελένη Φιλιούση ως Λίζα Μαντά (7 επεισόδια)
Ζωή Κατσάτου ως Κέλλυ (2 επεισόδια)
Συντελεστές
Δείτε επίσης
Τηλενουβέλλα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τηλεοπτικές σειρές Mega
Ελληνικές σαπουνόπερες
|
7255
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%8D%CE%B1%CF%82
|
Μαρσύας
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Μαρσύας ήταν ένας Σάτυρος από τη Φρυγία.
Ο Μαρσύας ήταν δεξιοτέχνης στον αυλό και προκάλεσε τον θεό Απόλλωνα σε σύγκριση της μουσικής τους τέχνης. Ο Απόλλωνας έπαιξε Λύρα και οι Μούσες και ο Μίδας, που ήταν κριτές της μονομαχίας, ανέδειξαν νικητή τον θεό. Ο Μαρσύας γδάρθηκε ζωντανός, ως τιμωρία για την Ύβρι που διέπραξε να προκαλέσει θεό. Το αίμα του σχημάτισε τον ομώνυμο ποταμό.
Ο μύθος του Μαρσύα, αν και θεωρήθηκε ως πάλη και νίκη (επικράτηση) της κιθάρας έναντι του φρυγίου αυλού και κατ' επέκταση της δωρικής ελληνικής μουσικής έναντι της φρυγικής, δεν έπαψε και να θεωρείται ότι συμβολίζει την πάλη ανάμεσα στην Απολλώνεια και τη Διονυσιακή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και είναι ένα συνηθισμένο θέμα στην Αρχαία Ελληνική, Ρωμαϊκή και Αναγεννησιακή τέχνη.
Την μικρασιατική καταγωγή του Μαρσύα αποδεικνύουν πολλοί ομώνυμοι χείμαρροι και τοποθεσίες στη Μικρά Ασία. Κατά Στέφανο τον Βυζάντιο οι τότε ξεναγοί (εξηγητές) επεδείκνυαν και τον τάφο του Μαρσύα στη πόλη της Πεσσινούντος όπου λατρευόταν κυρίως η θεά Ρέα - Κυβέλη που κατά την ασιατική παράδοση ο Μαρσύας που ανακάλυψε τον αυλό συνόδευε πάντα αυτή τη θεά. Εξ όλων όμως των ομώνυμων ποταμών σπουδαιότερος είναι ο Μυσίας της Φρυγίας, παραπόταμος του Μαίανδρου, πλησίον της πόλης των Κελαινών. Εδώ όπου και η πηγή του χείμαρρου Μαρσύα λέγεται ότι συνέβη ο περίφημος μουσικός διαγωνισμός όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος και ο Ξενοφών. Κριτές ήταν ο Τμώλος (υπέρ του θεού) και ο Μίδας υπέρ του Μαρσύα. Κατά τινες μυθολόγους παίχτηκε ο αυτός σκοπός με τον αυλό και με τη κιθάρα, με απροκάλυπτη την υπεροχή της κιθάρας. Μετά την ήττα του Μαρσύα ο θεός Απόλλων για να τιμωρήσει τον στόμφο και τη αλαζονεία του ο ίδιος έδεσε αυτόν σε πεύκο και τον έγδαρε όπως διηγείται ο Νίκανδρος, ο Φιλόστρατος, ο Λουκιανός ή όπως αναφέρει ο Πλίνιος ότι αυτό συνέβη στη Σκύθη.
Στην Αθήνα πίστευαν, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ότι το δέρμα του Μαρσύα φυλασσόταν σε σπήλαιο της Ακρόπολης πάνω από την αγορά.
Λέγεται ακόμη πως η θεά Αθηνά όταν βρήκε τον αυλό και δοκίμασε να παίξει είδε τον εαυτόν της στα νερά του Μαιάνδρου με φουσκωμένα μάγουλα και το πρόσωπό της παραμορφωμένο και με βδελυγμία το απέρριψε.
Σκηνές του παραπάνω μύθου απεικόνισε έντονα η αρχαία τέχνη. Όπως σε αγγείο στο Μουσείο του Βερολίνου, σε κρατήρα στο Μουσείο του Λούβρου, αμφορέα στο Μουσείο Ρούβο Ιταλίας και μαρμάρινες πλάκες από ανασκαφές στη Μαντίνεια, σήμερα στο Εθνικό αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών, δίωτος κοίλος κρατήρας με ανάγλυφη παράσταση της Αθηνάς να βαδίζει ζωηρά ακολουθούμενη από τον Μαρσύα με απορριφθέντες τους αυλούς στο έδαφος, επίσης στο Αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών.
Επίσης με τίτλο "Μαρσύας" φέρεται ποίημα που συνέγραψε ο μεγαλύτερος διθυραμβοποιός της αρχαιότητας ο Μελανιππίδης (ο νεότερος) απόσπασμα του οποίου μόνο έχει διασωθεί.
Τέλος το όνομα Μαρσύας φέρουν α) τρεις συγγραφείς της αρχαιότητας κατά μαρτυρία Σουίδα εξ ών ο Μαρσύας από την Πέλλα και ο Μαρσύας από τους Φιλίππους και β) τρεις ποταμοί: της Καρίας, της Φρυγίας και της Συρίας.
Θεότητες της ελληνικής μυθολογίας
Φρυγία
|
747595
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%20%CE%BE%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B5%20%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9
|
Οι ξύπνιοι μάγκες γελάνε τελευταίοι
|
Οι ξύπνιοι μάγκες γελάνε τελευταίοι (τίτλος στα αγγλικά: The Man with Bogart's Face = Ο Άνθρωπος με το Πρόσωπο του Μπόγκαρτ και εναλλακτικός τίτλος Sam Marlowe, Private Eye = Ιδιωτικός ντετέκτιβ Σαμ Μάρλοου) είναι μια αμερικανική κωμωδία του 1980, που κυκλοφόρησε από την 20th Century Fox και βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Άντριου Φέναντι, ο οποίος είναι επίσης σεναριογράφος και παραγωγός της ταινίας.
Περίληψη υπόθεσης
Ένας άντρας που αυτοαποκαλείται Σαμ Μάρλοου (Ρόμπερτ Σάκι) αλλοιώνει το πρόσωπό του για να μοιάζει με αυτό του ειδώλου του, Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και στη συνέχεια ανοίγει ένα γραφείο ερευνών. Στην αρχή, αυτός και η γραμματέας του, η Δούκισσα (Misty Rowe) έχουν ελάχιστη δουλειά, αλλά τα πράγματα αρχίζουν να βελτιώνονται όταν, με αφορμή έναν πυροβολισμός, δημοσιεύεται στην εφημερίδα μια φωτοργαφία του Σαμ. Κάποιοι αδίστακτοι, οι οποίοι συμπτωματικά μοιάζουν επίσης με χαρακτήρες σε ταινίες του Μπόγκαρτ (τους οποίους ενσαρκώνουν οι Βίκτωρ Μπουόνο, Χέρμπερτ Λομ και Μισέλ Φίλιπς), ψάχνουν ένα ανεκτίμητο ζευγάρι από μπλε ζαφείρια που ονομάζεται τα Μάτια του Αλεξάνδρου (από ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου), ενώ ο Μάρλοου και η Δούκισσα βρίσκονται στο κέντρο της υπόθεσης.
Διανομή
Ρόμπερτ Σάκι - Σαμ Μάρλοου
Φράνκο Νέρο - Χακίμ
Μισέλ Φίλιπς - Τζίνα
Ολίβια Χάσεϊ - Έλσα
Χέρμπερτ Λομ - κύριος Ζίμπρα
Μίστι Ρόου - Δούκισσα
Βίκτωρ Μπουόνο - Αναστάς
Σίμπιλ Ντάνινγκ - Σίνθια
Ρίτσαρντ Μπακαλιάν - υπολοχαγός Μπουμπέρα
Πρωτότυπο μυθιστόρημα
Η ταινία βασίστηκε στο πρώτο μυθιστόρημα του Φέναντι, ο οποίος το έγραψε μέσα σε 23 ημέρες. Ο Φέναντι ήταν 30 χρόνια συγγραφέας και παραγωγός τηλεοπτικών εκπομπών και ταινιών και πάντα ενδιαφερόταν να κάνει το βιβλίο του ταινία.
Τον Ιούνιο του 1976, ανακοινώθηκε ότι το βιβλίο του Φέναντι θα εκδιδόταν τον επόμενο Ιανουάριο και ότι θα ακολουθούσε κινηματογραφική μεταφορά. «Ό,τι και να είχε ο συγγραφέας στο μυαλό του δεν βγαίνει πολύ καλά», έγραψε ο κριτικός βιβλίων της εφημερίδας New York Times, προσθέτοντας ότι «η σύλληψη και η γραφή είναι αρκετά πρώιμες». Η εφημερίδα Los Angeles Times ανέφερε ότι ο Φέναντι "γράφει καλά".
Παραγωγή
Ο Φέναντι πήγε την ταινία στον Μελ Σάιμον, ο οποίος συμφώνησε να δώσει 4 εκατομμύρια δολάρια. Ο Φέναντι λέει ότι το γύρισμα τελείωσε χωρίς να χρειαστούν όλα αυτά τα χρήματα και επέστρεψε 400.000 δολάρια στον Σάιμον. «Είμαι παιδί της Κρίσης, δεν πιστεύω στη σπατάλη χρημάτων», είπε.
Η ταινία γυρίστηκε τον Μάιο του 1979 με ανεξάρτητη χρηματοδότηση από την εταιρεία Melvin Simon Productions. Τον Σεπτέμβριο του 1979, όταν η ταινία τελείωνε, η 20th Century Fox συμφώνησε να παραλάβει όλες τις ταινίες της Melvin Simon από το 1979 και το 1980 σε ένα πακέτο αξίας 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Είχαν πενήντα τοις εκατό ενδιαφέρον για το Οι ξύπνιοι μάγκες γελάνε τελευταίοι, πράγμα που σημαίνει ότι η Fox έδωσε στον Σάιμον 2 εκατομμύρια δολάρια.
Ο πρωταγωνιστής Ρόμπερτ Σάκι ήταν γνωστός για την ομοιότητά του με τον Μπόγκαρτ και εμφανιζόταν ως Μπόγκαρτ σε διάφορους ρόλους για πάνω από μια δεκαετία, συμπεριλαμβανομένων κάποιων διαφημίσεων και μιας παραγωγής του έργου Play It Again Sam στο Μπρόντγουεϊ. «Είμαι απλά ένας εργαζόμενος που προσπαθεί να ζήσει με ειλικρίνεια», είχε πει. «Έχω την εμφάνιση που είχα πάντα και δεν μπορώ να κάνω πολλά γι' αυτό. Ποτέ δεν έκανα πλαστική χειρουργική ούτε βαφόμουν για να μοιάζω στον Μπόγκι».
Ο Φέναντι είπε ότι είχε βρει άλλο ηθοποιό για τον ρόλο, μέχρι που μπήκε ο Σάκι, μετά τον οποίο ο παραγωγός "έπαθε σοκ. Ο Μπομπ δεν χρειάζεται να κάνει μιμήσεις. Η σωματική εντύπωση είναι αρκετή. Όταν άρχισε να μιλάει, ήξερα ότι είχα τον Μπόγκαρτ".
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας σκηνής, μια βάρκα χτύπησε τον ναρκαλιευτή του Τζον Γουέιν.
Ήταν η τελευταία ταινία του Τζορτζ Ραφτ.
Υποδοχή
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών του 1980 και κυκλοφόρησε στην Ευρώπη πριν από τις ΗΠΑ.
Η εφημερίδα New York Times χαρακτήρισε την ταινία ως "μια έξυπνη, ευγενική και συχνά διασκεδαστική απομίμηση του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και των ρόλων που έπαιξε".
Σημειώσεις
Το όνομα Σαμ Μάρλοου προέρχεται από δύο κινηματογραφικούς ήρως που ενσάρκωσε ο Μπόγκαρτ: τον Σαμ Σπέιντ στην ταινία Το γεράκι της Μάλτας και τον Φίλιπ Μάρλοου στην ταινία Πάθος και αίμα.
Σε αυτήν την ταινία εμφανίζονται οι βετεράνοι της οθόνης Τζορτζ Ραφτ (στον τελευταίο του κινηματογραφικό ρόλο), Τζέι Ρόμπινσον, Χένρι Γουίλχοξον, Βίκτωρ Σεν Γιανγκ (που είχε εμφανιστεί με τον Μπόγκαρτ στην ταινία Τα γεράκια του Ειρηνικού), Βίκτωρ Μπουόνο, Ιβόν ντε Κάρλο, Μάικ Μαζούρκι και Φράνκο Νέρο.
Η ταινία κέρδισε το βραβείο χειρότερος πρωτότυπος τραγουδιού στα Χρυσά Βατόμουρα για το The Man with Bogart's Face.
Άλλες εκδόσεις
Η ταινία κυκλοφόρησε σε DVD από την εταιρεία Image Entertainment στις 10 Ιουλίου 2007.
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΣΑΝ... Με αφορμή την ταινία Οι ξύπνιοι μάγκες γελάνε τελευταίοι, κείμενο των Αλέξανδρου Μουμτζή και Γιώργου Τζιώτζιου
Ταινίες βασισμένες σε αμερικανικά μυθιστορήματα
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες παραγωγής 20th Century Fox
Ταινίες του 1980
Αγγλόφωνες ταινίες
|
814632
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BB%20%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B9
|
Λιονέλ Σκαλόνι
|
Ο Λιονέλ Σεμπαστιάν Σκαλόνι (ισπανικά: Lionel Sebastián Scaloni) (γενν. 16 Μαΐου 1978) είναι Αργεντινός πρώην ποδοσφαιριστής και νυν επαγγελματίας προπονητής ποδοσφαίρου. Είναι ο νυν προπονητής της Εθνικής Αργεντινής.
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του καριέρας με την Ντεπορτίβο δε Λα Κορούνια στην Ισπανία, έχοντας συνολικά 258 παιχνίδια και 15 γκολ σε 12 σεζόν στην Πριμέρα Ντιβισιόν με τρεις ομάδες. Έπαιξε επίσης αρκετά χρόνια στην Ιταλία, με τις Λάτσιο και Αταλάντα.
Ο Σκαλόνι κέρδισε 7 συμμετοχές για την Αργεντινή μεταξύ 2003 και 2006 και ήταν μέρος της αποστολής της για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Αργότερα έγινε προπονητής, οδηγώντας την εθνική ομάδα στην κατάκτηση των τίτλων του Κόπα Αμέρικα 2021, του Κυπέλλου Πρωταθλητών Ευρώπης-Νοτίου Αμερικής και του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022.
Σταδιοδρομία ως παίκτης
Με συλλόγους
Πρώτα χρόνια και Ντεπορτίβο
Γεννημένος στη μικρή πόλη Πουχάτο στην Επαρχία Σάντα Φε, με ιταλική καταγωγή από το Άσκολι Πιτσένο, ο Σκαλόνι ξεκίνησε την καριέρα του στο Πρωτάθλημα Αργεντινής με την τοπική Νιούελς Ολντ Μπόις και στη συνέχεια εντάχθηκε στην Εστουδιάντες ντε Λα Πλάτα, πριν ενταχθεί στην ισπανική Ντεπορτίβο δε Λα Κορούνια τον Δεκέμβριο του 1997 για 405 εκατομμύρια πεσέτες.
Χρησιμοποιήθηκε τακτικά στους Γαλικιανούς για οκτώμισι χρόνια, όπου ανταγωνίστηκε με τον Μανουέλ Πάμπλο και τον Βίκτορ Σάντσεθ και για τις δύο θέσεις βασικού στη δεξιά πλευρά. Λόγω τραυματισμού στο γόνατο, εμφανίστηκε μόνο σε 14 αγώνες της Πριμέρα Ντιβισιόν, καθώς η Ντεπόρ κέρδισε τον τίτλο για πρώτη φορά, τη σεζόν 1999-2000.
Αφού έπεσε σε ρήξη με τον προπονητή Χοακίν Καπαρός, ο Σκαλόνι εντάχθηκε στην Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ της Πρέμιερ Λιγκ, ως δανεικός στις 31 Ιανουαρίου 2006, την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου, σε μια προσπάθεια να αυξήσει τις πιθανότητες επιλογής του για το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα εναντίον της Σάντερλαντ ΑΦΚ, στις 4 Φεβρουαρίου. βοήθησε επίσης την ομάδα να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου ηττήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι από τη Λίβερπουλ.
Ράθινγκ Σανταντέρ
Ο Σκαλόνι έφυγε από τη Γουέστ Χαμ αφού δεν μπόρεσε να συμφωνηθεί μόνιμη μεταγραφή. Η Ντεπορτίβο τον απελευθέρωσε την 1η Σεπτεμβρίου 2006, μαζί με τον Ντιέγκο Τριστάν, μία ημέρα μετά το κλείσιμο της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου.
Ωστόσο, λόγω του γεγονότος ότι δεν υπήρχαν περιορισμοί για τους ελεύθερους παίκτες, δύο εβδομάδες αργότερα ο Σκαλόνι υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη Ράθινγκ Σανταντέρ. Εμφανίστηκε –και ξεκίνησε– και στα δύο παιχνίδια ενάντια στην πρώην ομάδα του, όπου και τα δύο έληξαν ισόπαλα 0–0.
Ιταλία
Στις 30 Ιουνίου 2007, ο Σκαλόνι μετακόμισε στην ΣΣ Λάτσιο της Σέριε Α με πενταετές συμβόλαιο. Τον Ιανουάριο του επόμενου έτους επέστρεψε στην Ισπανία, ως δανεικός στη Μαγιόρκα για 18 μήνες. Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Ρώμη, όπου χρησιμοποιήθηκε σπάνια για τις επόμενες τρεις σεζόν.
Σε ηλικία 35 ετών, ο Σκαλόνι εντάχθηκε στην Αταλάντα ΜΚ τον Ιανουάριο του 2013 Αφέθηκε ελεύθερος στο τέλος της σεζόν 2012-13, αλλά υπέγραψε εκ νέου αφού δεν κατάφερε να βρει νέο σύλλογο.
Εθνική ομάδα
Αφού έκανε το ντεμπούτο του για την Αργεντινή στις 30 Απριλίου 2003 σε ένα φιλικό παιχνίδι με τη Λιβύη, ο Σκαλόνι ήταν μια έκπληξη στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, παίρνοντας τη θέση του βετεράνου Χαβιέρ Σανέτι, ο οποίος έπαιζε επίσης ως δεξιός ακραίος μπακ. Η μόνη του εμφάνιση στη διοργάνωση ήταν η νίκη με 2–1 στην παράταση στη Φάση των 16 εναντίον του Μεξικού στις 24 Ιουνίου 2006 στο Zentralstadion, όπου ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τον αγώνα.
Σταδιοδρομία ως προπονητής
Στις 11 Οκτωβρίου 2016, ο Σκαλόνι εντάχθηκε στο προπονητικό επιτελείο του συμπατριώτη του Χόρχε Σαμπάολι στη Σεβίλλη ΦΚ. Τον Ιούνιο του 2017, όταν ο Σαμπάολι διορίστηκε νέος προπονητής της εθνικής Αργεντινής, διορίστηκε και πάλι βοηθός του.
Ένα χρόνο αργότερα, μετά την αποτυχία της χώρας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στη Ρωσία, ο Σκαλόνι και ο Πάμπλο Αϊμάρ ορίστηκαν ως υπηρεσιακοί προπονητές μέχρι το τέλος της χρονιάς. Το Νοέμβριο του 2018, ο πρώτος επιβεβαιώθηκε στη θέση μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, όταν επρόκειτο να διεξαχθεί το Κόπα Αμέρικα 2019, παρά την ευρεία αντίθεση εναντίον του εκείνη την εποχή. Οδήγησε την ομάδα στην τρίτη θέση στη Βραζιλία.
Ο Σκαλόνι οδήγησε την Αργεντινή στον τίτλο του Κόπα Αμέρικα 2021 αφού νίκησε τη Βραζιλία, η οποία ήταν για άλλη μια φορά η οικοδέσποινα (1–0), βοηθώντας την να κερδίσουν το πρώτο τους τρόπαιο μετά από 28 χρόνια. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, προτάθηκε για το βραβείο του Καλύτερου Προπονητή της FIFA, αλλά δεν μπήκε στην τελική τριάδα.
Την 1η Ιουνίου 2022, η Αργεντινή του Σκαλόνι κέρδισε το Finalissima 2022, αφού νίκησε την Ιταλία με 3–0 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Στις 22 Νοεμβρίου, η ομάδα του έχασε με 2–1 από τη Σαουδική Αραβία στον εναρκτήριο αγώνα της φάσης των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ. Το αποτέλεσμα θεωρήθηκε στατιστικά η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης. Παρόλα αυτά, πέρασαν στη φάση των νοκ άουτ αφού σημείωσαν νίκες επί του Μεξικού (2-0) και της Πολωνίας (επίσης 2-0). Στη συνέχεια, η Αργεντινή νίκησε την Αυστραλία (2–1) στον γύρο των 16 και προκρίθηκε επί της Ολλανδίας στα προημιτελικά με νίκη στα πέναλτι, μετά την οποία ο Σκαλόνι υπερασπίστηκε την ομάδα του μετά από διαμάχες και ένταση μεταξύ Αργεντινών και Ολλανδών παικτών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Αφού κέρδισε την Κροατία με 3–0 στους ημιτελικούς, η Αργεντινή έφτασε στον τελικό για δεύτερη φορά σε οκτώ χρόνια. Στη συνέχεια οδήγησε την Αργεντινή στον τρίτο της τίτλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο κερδίζοντας στον τελικό τη Γαλλία με 4-2 στη διαδικασία των πέναλτι, ύστερα από την ισοπαλία με 3-3 στην παράταση.
Στατιστικά σταδιοδρομίας
Εθνική ομάδα
Διακρίσεις
Ως παίκτης
Ντεπορτίβο
Πριμέρα Ντιβισιόν: 1999–2000
Κύπελλο Ισπανίας: 2001–02
Σούπερ Καπ Ισπανίας: 2000, 2002
Αργεντινή Κ20
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 1997
Ως προπονητής
Αργεντινή
Παγκόσμιο Κύπελλο: 2022
Κόπα Αμέρικα: 2021, τρίτη θέση: 2019
Κύπελλο Πρωταθλητών Ευρώπης-Νοτίου Αμερικής : 2022
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αργεντινοί ποδοσφαιριστές
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Αργεντινοί ιταλικής καταγωγής
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αργεντινής Κ20
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αργεντινής
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006
Ποδοσφαιριστές Νιούελς Ολντ Μπόις
Ποδοσφαιριστές Πριμέρα Ντιβιζιόν Αργεντινής
Ποδοσφαιριστές Εστουδιάντες Λα Πλάτα
Ποδοσφαιριστές Ντεπορτίβο Λα Κορούνια
Ποδοσφαιριστές Πριμέρα Ντιβιζιόν
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ισπανία
Αργεντινοί ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία
Ποδοσφαιριστές Ράθινγκ Σανταντέρ
Ποδοσφαιριστές Λάτσιο
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ιταλία
Ποδοσφαιριστές ΡΚΝ Μαγιόρκα
Ποδοσφαιριστές Αταλάντα ΜΚ
Αργεντινοί προπονητές ποδοσφαίρου
Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Αργεντινής
Προπονητές ποδοσφαίρου Κόπα Αμέρικα 2019
Προπονητές ποδοσφαίρου Κόπα Αμέρικα 2021
Προπονητές Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2022
Προπονητές νικητές Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA
|
664765
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%B4%CE%BF
|
Αγιόφιδο
|
Το αγιόφιδο, Telescopus fallax (Fleischmann, 1831) αποτελεί ένα φίδι της οικογένειας Colubridae. Πρόκειται για ιοβόλο είδος φιδιού (με ασθενές δηλητήριο), αλλά οπισθόγλυφο (δηλαδή τα δόντια που εκχέουν το δηλητήριο βρίσκονται στο εσωτερικό της στοματικής κοιλότητας), καθίστωντας εντελώς ακίνδυνο για τον άνθρωπο.
Περιγραφή
Πρόκειται για ένα νυκτόβιο φίδι, που μπορεί να φτάσει τα 100cm σε μήκος (σπάνια 130cm).
Γεωγραφική κατανομή
Απαντάται στην Ευρώπη (Ιταλία, Ελλάδα, Αλβανία, Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Βόρεια Μακεδονία, Βουλγαρία, Ρωσία, Κύπρος και Μάλτα) και την Ασία ( Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Λίβανος, Συρία, Ισραήλ, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Γεωργία).
Στην Ελλάδα εντοπίζεται στον ηπειρωτικό κορμό (και Πελοπόννησο) και σε πολυάριθμα νησιά (Εύβοια, Κρήτη, Λέσβος, Χίος, Ρόδος, Σύμη, Σάμος, Ικαρία, Κως, Κάρπαθος, Κύθηρα, Αντικύθηρα, Μήλος, Πολύαιγος, Άνδρος, Σύρος, Τήνος, Μύκονος, Κέα, Σαντορίνη, Χριστιανή, Δήλος, Σέριφος, Κίμωλος, Πάρος, Αντίπαρος, Αμοργός, Κάσος, Κάλυμνος, Κουφονήσι, Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Στροφάδες, Αίγινα, Αγκίστρι, Σπέτσες).
Θρησκεία
Στο Μαρκόπουλο Κεφαλονιάς χρησιμοποιείται σε θρησκευτικές παραδόσεις με αρχαίες ρίζες, όπου φίδια μεταφέρονται στην εκκλησία της Παναγίας της Λαγκουβάρδας (6-15 Αυγούστου) και διατίθενται στο να τα αγγίζουν οι επισκέπτες πιστεύοντας πως πρόκειται για θαύμα, εξού και η κοινή του ονομασία Αγιόφιδο.
Παραπομπές
Ερπετά της Ευρώπης
Ερπετά της Ελλάδας
Καινοφιίδαι
|
224832
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CF%81%CE%AC%CF%88%CE%B1%CF%82
|
Γιώργος Γράψας
|
Ο Γιώργος Γράψας (1953- 2000) ήταν Έλληνας συνδικαλιστής, αγωνιστής κατά της Δικτατορίας και επί σειρά ετών γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας.
Γεννήθηκε το 1953 στο χωριό Εξάνθεια της Λευκάδας. Από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στο
αντιδικτατορικό κίνημα. Παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας, δούλευε από μικρός στην οικοδομή, ενώ το βράδυ πήγαινε σε νυχτερινό σχολείο. Δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των εργαζόμενων νυχτερινών μαθητών.
Ο Γιώργος Γράψας στράφηκε στην ανάπτυξη και την οικοδόμηση της ΚΝΕ αμέσως μετά την πτώση της χούντας.
Εκλέγεται γραμματέας της ΚΝΕ Πειραιά και μέλος του γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου. Γραμματέας του Κ.Σ. της ΚΝΕ αναλαμβάνει το 1986. Έχει αποφασιστική συμβολή στην 8η Σύνοδο του ΚΣ και στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ και με τη γραμμή του Ενιαίου Μετώπου Πάλης της νεολαίας και ενισχύει τα αριστερά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της.
Τον Σεπτέμβριο του 1989, με αφορμή τη συγκυβέρνηση ΝΔ/ΣΥΝ/ΔΗΑΝΑ/Εμπιστοσυνη και στο φόντο της κατάρρευσης των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, ξεσπά δημόσια η σύγκρουση που μαινόταν επί χρόνια στο εσωτερικό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Η σύγκρουση αυτή διεξάγονταν ανάμεσα στην αριστερή τάση, την ρεφορμιστική τάση και τη συντηρητική. Οι αιτίες της σύγκρουσης αφορούσαν τη συμμετοχή του ΚΚΕ στη συγκυβέρνηση ΝΔ/ΣΥΝ/ΔΗΑΝΑ/Εμπιστοσύνη. Ο Γιώργος Γράψας ως Γραμματέας της ΚΝΕ, ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ (της Κεντρικής Επιτροπής του οποίου ήταν μέλος). Ιστορική έμεινε η απάντησή του προς την ηγεσία του ΚΚΕ «Δεν θα υπακούσουμε!»
Η διάσπαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οδήγησε στη δημιουργία στις αρχές του 1990, του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) και της ΚΝΕ-ΝΑΡ. Ο Γράψας συμμετείχε από τη πρώτη στιγμή στον ηγετικό πυρήνα του ΝΑΡ και περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα για την προώθηση του. Αργότερα επιστρέφει στο επάγγελμά του, δουλεύοντας πάλι ως γυψαδόρος. Πέθανε στις 12 Ιανουαρίου 2000, πριν κλείσει τα 47 του χρόνια.
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
ΝΑΡ
Έλληνες κομμουνιστές
|
373198
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CF%81%20%CE%92%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%B2
|
Βλαντίμιρ Βάζοβ
|
Ο Βλαντίμιρ Μίντσεβ Βάζοβ (14 Μαΐου 1868, Σόποτ - 20 Μαΐου 1945) ήταν Βούλγαρος αξιωματικός που καθοδήγησε τις βουλγαρικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της επιτυχούς αμυντικής επιχείρησης στη Δοϊράνη στο πλαίσιο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1868. Πατέρας του ήταν ο Μίντσο Βάζοβ και μητέρα του η Σούμπα Χαντζινικόλοβα. Αδερφός του συγγραφέα Ιβάν Βάζοβ, του αξιωματικού Γκεόργκι Βάζοβ και του πολιτικού Μπόρις Βάζοβ.
Το 1886, ο Βλαντίμιρ Βάζοβ εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή της Σόφιας. Αποφοίτησε το 1888 και έγινε Ανθυπολοχαγός στο 5ο Σύνταγμα Πυροβολικού στο Σούμεν.
Στις 18 Μαΐου 1890, ο Βάζοβ προήχθη σε Υπολοχαγό και συνέχισε την ειδικότητα του στο Χέσεν της Γερμανίας. Στις 2 Αυγούστου 1894 προήχθη σε Λοχαγό και το 1896 μεταφέρθηκε στο 4ο Σύνταγμα Πυροβολικού στη Σόφια όπου υπηρέτησε ως διοικητής πυροβολαρχίας. Τα έτη 1902 και 1903 φοίτησε στη Σχολή Πυροβολικού στο Τσάρσκογιε Σελό της Ρωσίας. Το 1904 ήταν μέλος μιας ειδικής βουλγαρικής αντιπροσωπείας στη Γαλλία και στη Γερμανία που είχε σκοπό να βρει προμηθευτή σύγχρονου εξοπλισμού για το πυροβολικό. Στις 17 Φεβρουαρίου 1906, ο Υπουργός Πολέμου της Βουλγαρία ίδρυσε τη Σχολή Πυροβολικού στη Σόφια και ο Βάζοβ έγινε Βοηθός Διευθυντή. Στις 31 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη. Το 1909 έγινε διοικητής του τμήματος πυροβολικού του 4ου Συντάγματος Πυροβολικού αλλά σύντομα προήχθη σε διοικητή ταξιαρχίας.
Βαλκανικοί Πόλεμοι
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, ο Βάζοβ υπηρέτησε ως διοικητής του 4ου Συντάγματος Πυροβολικού της 1ης Μεραρχίας Πεζικού Σόφιας. Όταν ο πόλεμος κηρύχτηκε στις 5 Οκτωβρίου 1912, στο σύνταγμα του υπηρετούσαν 21 αξιωματικοί και 1168 στρατιώτες.
Στις 9 Οκτωβρίου, ο Βάζοβ πολέμησε γύρω από το χωριό Γκέτσκινλι, όπου οι Βούλγαροι νίκησαν τους Οθωμανούς παρά το αριθμητικό μειονέκτημα που είχαν. Μετά, έλαβε μέρος στη μάχη του Κιρκ Κιλίς και στην πρώτη μάχη της Κατάλκα.
Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου, ο Βλαντίμιρ διατήρησε τη διοίκηση του συντάγματος και συμμετείχε στις μάχες γύρω από το Τσάριμπροντ, το Πίροτ, το Μπούμπλιακ και το Γκράντομαν.
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος
Μέχρι τον Αύγουστο του 1915, ο Αντισυνταγματάρχης Βάζοβ υπηρετούσε ως διοικητής της ταξιαρχίας πυροβολικού της 5ης Μεραρχίας. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους έλαβε μετάθεση στη 2η Βουλγαρική Στρατιά, η οποία πολεμούσε τους Σέρβους στη Μακεδονία του Βαρδάρη. Εκεί, ο Βάζοβ και η ταξιαρχία του έλαβαν μέρος στη σκληρή μάχη γύρω από την πόλη Γκνιλάνε, κατά τη διάρκεια της μάχης του Κόσοβο. Μετά την τελική ήττα του σερβικού στρατού τον Νοέμβριο, η 5η Μεραρχία μεταφέρθηκε στα νότια για να αντιμετωπίσει τις γαλλικές δυνάμεις που προωθήθηκαν στον ποταμό Βαρδάρη. Στις 28 Νοεμβρίου, ο Βάζοβ τραυματίστηκε και δεν συμμετείχε στις συγκρούσεις για αρκετούς μήνες. Αργότερα προήχθη σε Συνταγματάρχη.
Το 1916 ήταν διοικητής της 1ης Ταξιαρχίας Πεζικού της 5ης Μεραρχίας και αντιμετώπισε επιτυχώς τη συμμαχική επίθεση στο Μοναστήρι στο Μακεδονικό Μέτωπο.
Στις 1 Μαρτίου 1917 ανέλαβε τη διοίκηση της 9ης Μεραρχίας Πεζικού Πλέβεν που ήταν μέρος της 1ης Βουλγαρικής Στρατιάς. Από το 1916, η μεραρχία κατέλαβε μια έκταση από τον ποταμό Βαρδάρη μέχρι τη λίμνη Δοϊράνη.
Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Βάζοβ επιθεώρησε τον τομέα της άμυνας και έλαβε μέτρα για την ενίσχυση της άμυνας τους. Υπό την καθοδήγηση του, οι γραμμές σχηματίστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύσουν την άμυνα σε βάθος.
Οι προσπάθειες του να βελτιώσει τις θέσεις σύντομα δοκιμάστηκαν κατά τη διάρκεια της δεύτερης μάχης της Δοϊράνης στις 22-26 Απριλίου 1917. Περίπου 86 βαρέα πυροβόλα και 74 πυροβόλα πεδίου των Βρετανών βομβάρδισαν τις βουλγαρικές γραμμές με περίπου 100.000 οβίδες αλλά προκάλεσαν ασήμαντες ζημιές και η μετέπειτα επίθεση του πεζικού έληξε με βαριά ήττα. Στις αρχές του Μάη, οι Βρετανοί προχώρησαν εκ νέου σε επίθεση αλλά ηττήθηκαν ξανά και υπέστησαν σοβαρές απώλειες. Μετά την επίθεση αυτή, το 34ο Τρωικό Σύνταγμα των Βουλγάρων έθαψε τα πτώματα περίπου 2.290 αξιωματικών και στρατιωτών των συμμαχικών δυνάμεων. Για τον ρόλο του στη νίκη των Βουλγάρων, ο Βάζοβ προήχθη σε Υποστράτηγο.
Η τοποθεσία της Δοϊράνης είχε τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς ήταν ο μικρότερος δρόμος προς την πεδιάδα του Βαρδάρη και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1918, οι γραμμές επεκτάθηκαν και ήταν καλύτερα προετοιμασμένες για να αντιμετωπίσουν μια συμμαχική επίθεση σε σχέση με το προηγούμενο έτος.
Όταν ξεκίνησε η συμμαχική επίθεση στον Βαρδάρη, οι βρετανικές και οι ελληνικές μεραρχίες επιτέθηκαν κατά της 9ης Μεραρχίας Πεζικού Πλέβεν στη Δοϊράνη. Κατά τη διάρκεια της τρίτης μάχης της Δοϊράνης, οι Σύμμαχοι είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα σε άνδρες και όπλα και βομβάρδισαν τακτικά τις βουλγαρικές θέσεις. Παρ' ολ' αυτά, η καταστροφή των βουλγαρικών οχυρώσεων ήταν περιορισμένη και η μάχη έληξε ξανά με αποφασιστική νίκη των Βουλγάρων. Σύμφωνα με τις επίσημες βρετανικές πηγές, οι Σύμμαχοι έχασαν συνολικά 7.000 άνδρες - οι βουλγαρικές πηγές, ωστόσο, αναφέρουν πως οι Σύμμαχοι έχασαν 11.000 στρατιώτες. Οι Βούλγαροι και οι Γερμανοί διοικητές του Μακεδονικού Μετώπου δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την αποφασιστική νίκη στη Δοϊράνη προς όφελος τους και η Βουλγαρία υπέγραψε ανακωχή στις 29 Σεπτεμβρίου 1918, η οποία έβαλε τέλος στη δράση της Βουλγαρίας στο πλαίσιο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1920, ο Αντιστράτηγος Βάζοβ μεταφέρθηκε στην εφεδρεία. Το 1926 έγινε δήμαρχος της Σόφιας. Μέχρι το 1932, ο Βάζοβ ανασχημάτισε το Τμήμα Πυρκαγιών, αύξησε το ηλεκτρικό δίκτυο και βελτίωσε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η Σόφια έγινε μια από τις πιο πράσινες πρωτεύουσες της Ευρώπης.
Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του Βλαντίμιρ Βάζοβ ήταν η επίσκεψη του στη Βρετανία το 1936, κατά τη διάρκεια των εορτασμών της βρετανικής νίκης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Βρετανοί βετεράνοι κάλεσαν ένα από τους άξιους αντιπάλους τους στο πεδίο της μάχης. Τον Βάζοβ χαιρέτησε προσωπικά ο Λόρδος Τζώρτζ Μιλν με τα λόγια: «Είναι χαρά μας να συναντήσουμε τη βουλγαρική αντιπροσωπεία, αν και ήμασταν εχθροί, εσείς - όπως και εμείς - πολεμήσατε όχι μόνος ως γενναίοι άνδρες, αλλά και ως κύριοι». Οι Βρετανοί αντιμετώπισαν με σεβασμό τον Βάζοβ και χαμήλωσαν τις εθνικές τους σημαίες προς τιμήν του. Ο Ταγματάρχης Γκόλντι δήλωσε: «[Ο Βάζοβ] είναι ένας από τους λίγους ξένους αξιωματικούς, τα ονόματα των οποίων παίζουν σοβαρό ρόλο στην ιστορία μας».
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Βάζοβ ζούσε στο χωριό Ριμπάριτσα της επαρχίας Λόβετς, όπου και πέθανε το 1945.
Παραπομπές
Πηγές
Βούλγαροι στρατιωτικοί
Στρατιωτικοί των Βαλκανικών Πολέμων
Βούλγαροι πρόσωπα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
|
137207
|
https://el.wikipedia.org/wiki/L-Innu%20Malti
|
L-Innu Malti
|
L-Innu Malti (ελληνικά: Ο Ύμνος της Μάλτας) είναι ο εθνικός ύμνος της Μάλτας. Είναι γραμμένος υπό τη μορφή προσευχής προς τον Θεό. Συνθέτης του είναι ο Ρόμπερτ Σάμιουτ (Robert Samut) και στιχουργός ο Ντουν Καρμ Ψάιλα (Dun Karm Psaila).
Ιστορία
Το 1850 ο Γκαν Άντον Βασάλο (Ġan Anton Vassallo) συνέθεσε το τραγούδι "Innu Lil Malta", το οποίο παιζόταν παλιότερα σε διάφορες μαλτέζικες εκδηλώσεις. Το 1922 ο καθηγητής Σάμιουτ (Robert Sammut) συνέθεσε μια σύντομη μελωδία. Έπειτα από έναν χρόνο ο διευθυντής των Δημοτικών Δρ Α. Β. Λαφέρλα απέκτησε τη σύνθεση εκείνη, καθώς ήθελε έναν ύμνο για να ψάλλεται από τους μαθητές και τις μαθήτριες στα σχολεία. Ο Λαφέρλα ζήτησε από τον Ντουν Καρμ να γράψει στίχους που θα ταίριαζαν στη μελωδία του Σαμιούτ. Τον Δεκέμβριο του 1922 ο ύμνος τραγουδήθηκε, ιδίως σε κυβερνητικά σχολεία. Για πρώτη φορά ακούστηκε στο κοινό στις 27 Δεκεμβρίου του 1922 και ξανά στις 6 Ιανουαρίου του 1923, στη διάρκεια δύο συναυλιών στο θέατρο Μανοέλ. Ωστόσο, κατά την πρώτη ακρόαση του ύμνου, κάποιος άλλαξε κάποιους στίχους από την πρώτη στροφή. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Ντουν Καρμ, ο οποίος έγραψε άρθρο διαμαρτυρίας σε τοπική εφημερίδα. Έκτοτε δεν έχει αλλάξει ούτε μια λέξη. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1923 σε άλλη συναυλία στο θέατρο Μανοέλ τραγουδήθηκαν οι αρχικοί στίχοι του Καρμ από παιδιά.
Η κυβέρνηση της Μάλτας καθιέρωσε τον ύμνο ως εθνικό στις 22 Φεβρουαρίου του 1941. Με το Σύνταγμα του 1964 ορίστηκε επίσημα ως εθνικός ύμνος.
Στίχοι
Μαλτέζικα
Μία από τις αγγλικές εκδόσεις
Guard her, Ο Lord, as ever Thou hast guarded,
This Motherland so dear whose name we bear!
Keep her in mind whom Thou hast made so fair!
May he who rules for wisdom be regarded,
In master mercy, strength in man increase!
Confirm us all in unity and peace!
Ελληνική μετάφραση
Φύλαξέ την, Ω Κύριε, όπως τη φύλαξες πάντα!
Αυτή η Μητέρα Πατρίδα που είναι τόσο αγαπημένη και της οποίας φέρουμε το όνομα!
Έχε την στη σκέψη σου, Εσύ που την κατέστησες τόσο όμορφη !
Είθε αυτός που κυβερνά, να θεωρείται σοφός!
Με τον κυρίαρχο οίκτο, αυξάνεται η δύναμη στον άνθρωπο!
Σιγούρεψε όλους μας, με ενότητα και ειρήνη!
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστότοπος για τον ύμνο- Υπουργείο Πληροφοριών της Μάλτας.
- INNU MALTI, die Nationalhymne der Republik Malta - περιλαμβάνει τον ύμνο σε αρχείο μορφής MP3 και σύντομη ιστορία του στα γερμανικά.
Malta Hymne - A page on the anthem at the Swiss site "Malta4You". Με ορχηστρικές εκδόσεις σε αρχεία μορφής MIDI και MP3.
Dun Karm Psaila - Βιογραφία.
Himnuszok - Έκδοση του ύμνου με τραγούδι, στον ιστότοπο "Himnuszok".
Παραπομπές
Εθνικά σύμβολα της Μάλτας
Εθνικοί ύμνοι
Εθνικοί ύμνοι σε Λα ύφεση μείζονα
|
226617
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1
|
Αντιπρίσμα
|
Στη Στερεομετρία, το ν-γωνικό αντιπρίσμα είναι ένα κυρτό πολύεδρο που οριοθετείται από δύο ίσα και παράλληλα πολύγωνα ν πλευρών (ν-γωνα), τα οποία αποτελούν τις βάσεις του, και από 2ν τρίγωνα, τα οποία συνδέουν τις δύο βάσεις και αποτελούν την παράπλευρη επιφάνειά του. Το στερεό έχει 2ν κορυφές και 4ν ακμές.
Τα αντιπρίσματα είναι παρόμοια με τα πρίσματα, με τη διαφορά ότι οι δύο βάσεις τους είναι περιστραμμένες η μία ως προς την άλλη, πράγμα που δεν συμβαίνει στα πρίσματα, και επίσης ότι η παράπλευρη επιφάνειά τους αποτελείται από τρίγωνα και όχι από παραλληλόγραμμα, όπως στην περίπτωση των πρισμάτων. Τα αντιπρίσματα, όπως και τα πρίσματα, ανήκουν σε μια ευρύτερη ομάδα πολυέδρων, τα πρισματοειδή.
Στην περίπτωση που το ν-γωνικό αντιπρίσμα ανήκει στην κατηγορία των ημικανονικών πολυέδρων, τότε οι δύο βάσεις του είναι κανονικά ν-γωνα, που έχουν περιστραφεί το ένα ως προς το άλλο κατά 180/ν μοίρες, ενώ η παράπλευρη επιφάνειά του αποτελείται από ισόπλευρα τρίγωνα. Το ευθύγραμμο τμήμα που ενώνει τα κέντρα των δύο ν-γωνικών βάσεων είναι κάθετο προς τα επίπεδά τους (ίσο με το ύψος του στερεού).
Γεωμετρικά χαρακτηριστικά αντιπρίσματος
Αν θεωρήσουμε το μήκος της ακμής του ν-γωνικού αντιπρίσματος (κατηγορίας ημικανονικών πολυέδρων), τότε ισχύουν τα εξής:
Παρακάτω φαίνονται τα πρώτα τέσσερα μέλη της άπειρης σειράς των αντιπρισμάτων.
Πηγές - Παραπομπές
Weisstein, Eric W., Antiprism
Ομοιόμορφα πολύεδρα
Πρισματοειδή πολύεδρα
|
174967
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CF%81%CF%84%CE%B2%CE%AF%CE%BD
|
Επαρχία Αρτβίν
|
Η επαρχία Αρτβίν είναι επαρχία της βόρειας Τουρκίας, στα σύνορα με την Γεωργία. Είναι η ανατολικότερη επαρχία του Διαμερίσματος της Μαύρης Θάλασσας. Βρίσκεται ανάμεσα στις επαρχίες Ριζούντας και Αρνταχάν. Η επαρχία καταλαμβάνει έκταση 7.436 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της είναι 191.934 σύμφωνα με εκτίμηση το 2007. Πρωτεύουσα της είναι το Αρτβίν, μια μικρή πόλη με πληθυσμό 24.468 κατοίκους.
Γεγονότα
Τον Ιούλιο του 2009 στην επαρχία Αρτβίν σημειώθηκαν μεγάλες καταστροφές από πλημμύρες που είχαν ως αποτέλεσμα έξι νεκρούς
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Αρμενική παρουσία στο Αρτβίν
Αρτβίν
|
763895
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AC%20%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Ανοιχτά Βαλκάνια
|
Tα Ανοιχτά Βαλκάνια (Οpen Balkan) (, , ) είναι μια οικονομική και πολιτική ζώνη τριών κρατών μελών στα Βαλκάνια, της Αλβανίας, της Βόρειας Μακεδονίας και της Σερβίας. Η ζώνη έχει συνολική έκταση 131.935 τετραγωνικά χιλιόμετρα και εκτιμάται ότι ο συνολικός πληθυσμός είναι σχεδόν 12 εκατομμύρια. Οι επίσημες γλώσσες είναι τα αλβανικά, τα σλαβομακεδονικά και τα σερβικά. Τα διοικητικά της κέντρα είναι οι πόλεις Βελιγράδι, Σκόπια και Τίρανα. Με τη δημιουργία της ζώνης, και τα τρία κράτη μέλη στοχεύουν στην αύξηση του εμπορίου και της συνεργασίας καθώς και στη βελτίωση των διμερών σχέσεων.
Η ιδέα των Ανοιχτών Βαλκανίων (προηγουμένως γνωστή ως Μίνι-Σένγκεν) ήρθε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως οικονομική περιοχή μεταξύ αυτών των χωρών της Βαλκανικής χερσονήσου . Τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν τελικά λόγω των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων. Τα πρώτα σημάδια του Open Balkan εμφανίστηκαν το 2018 ως τρόπος βελτίωσης των πολιτικών σχέσεων. Την ιδέα της περιοχής έφερε ο Έντι Ράμα στο Βερολίνο όταν τη συζήτησε με τα ενδιαφερόμενα έθνη. Ο Ράμα πήρε την ιδέα του πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας Φάτος Νάνο.
Τα σχέδια για την περιοχή ανακοινώθηκαν στις 10 Οκτωβρίου 2019 στο Νόβι Σαντ της Σερβίας. Πραγματοποιήθηκαν δύο συναντήσεις, η μία στην Οχρίδα στις 11 Νοεμβρίου 2019 και η άλλη στις 12 Δεκεμβρίου 2019 στο Δυρράχιο. Οι τρεις χώρες διακήρυξαν ότι θα σχηματίσουν μια ενοποιημένη αγορά 12 εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι το τέλος του 2020. Στις 11 Νοεμβρίου 2019, στη Σύνοδο Κορυφής τους στην Οχρίδα, ο Πρόεδρος της Σερβίας, οι Πρωθυπουργοί της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια οικονομική ζώνη, η οποία θα βελτιώσει περαιτέρω τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις και θα ενίσχυε τους πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ των εθνών.
Η πρώτη συνάντηση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο του 2020 στο Βελιγράδι . Ωστόσο, λόγω της πανδημίας της COVID-19, η συνάντηση αναβλήθηκε και μια πιθανή ημερομηνία για νέα συνάντηση στο Βελιγράδι είχε προγραμματιστεί προσωρινά για την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2020.
Το προηγούμενο όνομα αναφερόταν στη ζώνη Σένγκεν, μια κοινή ταξιδιωτική περιοχή που περιλαμβάνει 26 ευρωπαϊκές χώρες, αλλά όχι τις προαναφερθείσες βαλκανικές χώρες. Το όνομα, ωστόσο, ήταν άστοχο καθώς συγχεόταν η ελεύθερη διέλευση που προσφέρει η Σένγκεν στην Ευρωπαϊκή Ενιαία Αγορά. Η Σένγκεν αφορά την απρόσκοπτη ταξιδιωτική μετακίνηση χωρίς επίδειξη εγγράφων ταυτοποίησης στα σύνορα των 26 Κρατών Μελών της. Η ενιαία αγορά του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου προσφέρει την ελευθερία μετακίνησης αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και εγκατάστασης των πολιτών στα 29 Κράτη-Μέλη που τον αποτελούν.
Το Open Balkan υιοθετεί το δεύτερο μοντέλο, δηλαδή της δυνατότητας ελεύθερης μετανάστευσης και διακίνησης αγαθών μεταξύ των Κρατών Μελών και όχι της απρόσκοπτης μετακίνησης μεταξύ συνόρων, χωρίς επίδειξη εγγράφων ταυτοποίησης
Σκοπός
Ο σκοπός του Open Balkan είναι να παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για εμπόριο, ανταλλαγές φοιτητών και να ενθαρρύνει την ένταξη στην ΕΕ στα κράτη μέλη, μεταξύ άλλων. Οι πολίτες των κρατών μελών θα χρειάζονται μόνο ένα δελτίο ταυτότητας για να επισκεφθούν άλλα κράτη μέλη, εξοικονομώντας χρόνο στα σημεία διέλευσης των συνόρων. Αυτή η οικονομική ζώνη προετοιμάζει τις χώρες να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε αυτή την ένωση, τα αγαθά και τα κεφάλαια μεταξύ αυτών των χωρών θα ρέουν πιο γρήγορα και θα εξοικονομούνται περισσότερες από 30 εκατομμύρια ώρες περνώντας τα σύνορα αυτών των τριών χωρών κάθε χρόνο. Η εκτίμηση των Παγκόσμιας Τράπεζας βλέπει πως θα εξοικονομηθούν $3,2 δις, εκ των οποίων, σύμφωνα με τον Πρόεδρο Βούτσιτς, η Σερβία θα εξοικονομήσει τουλάχιστον $1,5 δις.
Στις 29 Ιουλίου 2021, οι Βούτσιτς, Ράμα και Ζάεφ συμμετείχαν στο φόρουμ για την περιφερειακή οικονομική συνεργασία στα Σκόπια, όπου υπέγραψαν συμφωνίες για τη διακίνηση αγαθών, την πρόσβαση στην αγορά εργασίας και τη συνεργασία για την προστασία από καταστροφές. Συμφωνήθηκε η αμοιβαία αποδοχή των πτυχίων και των προσόντων εργασίας, καθιστώντας το εργατικό δυναμικό πιο ευέλικτο και διαθέσιμο και έτσι προσελκύοντας περισσότερες επενδύσεις. Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας, πραγματοποιήθηκε επίσης ένα περιφερειακό οικονομικό φόρουμ στο οποίο συμμετείχαν περίπου 350 εταιρείες, κυρίως από αυτές τις τρεις χώρες αλλά και από την ευρύτερη περιοχή.
Απογοητευμένοι με τις καθυστερήσεις στην ένταξη των χωρών τους στην ΕΕ, οι τρεις Βαλκάνιοι ηγέτες υπέγραψαν συμφωνίες για το άνοιγμα των εθνικών τους συνόρων μεταξύ των πολιτών και των προϊόντων τους από την 1η Ιανουαρίου 2023 χωρίς περιορισμούς.
Κράτη Μέλη
Το Open Balkan περιλαμβάνει σήμερα τρία κράτη μέλη, την Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία και τη Σερβία.
Δυνητικά κράτη μέλη
Τρία πιθανά μέλη είναι η Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και το Κόσοβο.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 2020, το Κόσοβο συμφώνησε να ενταχθεί στη Μίνι Σένγκεν ως μέρος των συμφωνιών οικονομικής εξομάλυνσης του Κοσόβου και της Σερβίας, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει υπογράψει καμία συμφωνία με τις τρεις ιδρυτικές χώρες, ενώ διακηρύττει αντίθετο στην όλη πρωτοβουλία.
Ο Πρόεδρος του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς, δήλωσε ότι το Μαυροβούνιο είναι προσηλωμένο στις περιφερειακές πρωτοβουλίες και θα συμμετάσχει στις συνομιλίες των Ανοιχτών Βαλκανίων την επόμενη περίοδο και θα συμβάλει στην επίτευξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσής της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων στο εγγύς μέλλον. «Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι περιφερειακές πρωτοβουλίες είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και, σε αυτή τη βάση, για την επίτευξη συνεργασίας που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της περιοχής στο σύνολό της». Πρόσθεσε ότι το Μαυροβούνιο είναι έτοιμο να φιλοξενήσει μερικές από τις μελλοντικές συναντήσεις. «Κάθε χώρα μας θέλει να είναι μέρος της ΕΕ, αλλά όλες θέλουν να εξευρωπαϊσουν την κοινωνία τους και να διασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι στην περιοχή μας αποτελούν μέρος των ευρωπαϊκών αξιών. Αυτή είναι η πρωταρχική ευθύνη όλων των κυβερνήσεών μας. Όλες οι πρωτοβουλίες έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία όταν γνωρίζουμε ότι οδηγούν στην επίτευξη προτύπων που θα ανοίξουν το δρόμο για την ένταξη στην ΕΕ.» Αλλά το Μαυροβούνιο επικεντρώνεται περισσότερο στην ένταξη στην ΕΕ.
Ένας εκπρόσωπος της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης δήλωσε κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της Οχρίδας ότι η Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι επίσης επικεντρωμένη επί του παρόντος στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση .
Οικονομία
Αν η κοινή αγορά είχε ήδη θεσμοθετηθεί το 2020, το ΑΕΠ αυτών των χωρών μαζί θα ήταν 80,027 δισεκατομμύρια δολάρια, το ΑΕΠ ΜΑΔ θα ήταν 207,326 δισεκατομμύρια δολάρια. Το 2020, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 6.256$, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ΜΑΔ θα ήταν 16.658 $. Η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία θα έίχαν υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και ΑΕΠ ΜΑΔ κατά κεφαλήν και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ/ΑΕΠ ΜΑΔ της Σερβίας θα μειωνόταν κάπως. Τα τρέχοντα νομίσματα είναι το αλβανικό λεκ, το βορειομακεδονικό δηνάριο και το σερβικό δηνάριο . Οι επίσημες γλώσσες είναι τα αλβανικά, τα σλαβομακεδονικά και τα σερβικά . Πρωτεύουσες είναι το Βελιγράδι, τα Σκόπια και τα Τίρανα. Μερικές άλλες μεγάλες πόλεις είναι η Μπίτολα, το Τσάτσακ, το Δυρράχιο, το Ελμπασάν, η Κορυτσά, το Kραγκούγιεβατς, το Κράλιεβο, το Κρούσεβατς, το Κουμάνοβο, το Λέσκοβατς, το Νις, το Νόβι Σαντ, το Πάντσεβο, το Πρίλεπ, η Σουμπότιτσα, η Σκόδρα, η Βλόρα (Αυλώνας) και το Ζρένιανιν .
Περαιτέρω συνεργασία
Στις 2 Αυγούστου 2021, οι διευθυντές των ταχυδρομείων της Σερβίας και της Βόρειας Μακεδονίας, Ζόραν Τζόρτζεβιτς (Zoran Đorđević) και Γιάνι Μακραντούλι (Jani Makraduli) υπέγραψαν στο Βελιγράδι Πρωτόκολλο επιχειρηματικής συνεργασίας.
Στις 3 Αυγούστου 2021, με εντολή του Προέδρου της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς, στάλθηκαν τέσσερα ελικόπτερα του Υπουργείου Εσωτερικών της Σερβίας για να βοηθήσουν συναδέλφους του Υπουργείου Εσωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας για την κατάσβεση πυρκαγιάς στη Βόρεια Μακεδονία.
Δείτε επίσης
Διεύρυνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Ευρωπαϊκός Οικονομικός Χώρος
Ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Χώρος Σένγκεν
Αναφορές
Πολιτικές οργανώσεις στην Ευρώπη
Διεθνείς οργανισμοί με έδρα την Ευρώπη
Διεθνείς συνοριακές διελεύσεις
Οικονομία της Ευρώπης
Λήμματα που περιέχουν κείμενο στα σέρβικα
Λήμματα που περιέχουν κείμενο στη σλαβομακεδονική γλώσσα
Λήμματα που περιέχουν κείμενο στα αλβανικά
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
474948
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Can%27t%20Get%20No%20Grindin%27
|
Can't Get No Grindin'
|
Can't Get No Grindin' είναι ο τίτλος του άλμπουμ του Αμερικανού blues καλλιτέχνη Μάντι Γουότερς, το οποίο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1973 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Chess Records".
Αποτέλεσε την επιστροφή του Γουότερς στον ήχο των μπλουζ του Σικάγου, ενώ στο άλμπουμ συμπεριλαμβάνονταν ορχηστρικά κομμάτια όπως τα "After Hours" και "Muddy Waters Shuffle".
Επίσης, στο "Can't Get No Grindin' " συνεργάστηκε και πάλι με τους δικούς του μουσικούς, όπως ο Πάιντοπ Πέρκινς στο πιάνο, ο Τζέιμς Κότον στην φυσαρμόνικα, ο Πίγουι Μάντισον και ο Σάμι Λόχορν στις κιθάρες.
Τραγούδια του δίσκου
"Can't Get No Grindin' (What's the Matter With the Meal)" (Waters) – 2:46
"Mother's Bad Luck Child" (Waters) – 4:56
"Funky Butt" (Waters) – 2:56
"Sad Letter" (Waters) – 4:15
"Someday I'm Gonna Ketch You" (Waters) – 3:14
"Love Weapon" (Waters) – 4:05
"Garbage Man" (Willie Hammond) – 2:39
"After Hours" (Avery Parrish) – 3:50
"Whiskey No Good" (Waters) – 4:35
"Muddy Waters Shuffle" (Waters) – 2:19
Οι μουσικοί
Οι μουσικοί που ηχογράφησαν το "Can't Get No Grindin' " ήταν οι εξής:
Μάντι Γουότερς - φωνητικά, κιθάρα
Πάιντοπ Πέρκινς - πιάνο
Τζέιμς Κότον - φυσαρμόνικα
Πίγουι Μάντισον - κιθάρα
Σάμι Λόχορν - κιθάρα
Παραπομπές
Πηγές
Can't Get No Grindin' - Muddy Waters | Songs, Reviews, Credits - AllMusic
Muddy Waters - Can't Get No Grindin' (Vinyl, LP, Album) at Discogs
Muddy Waters Can't Get No Grindin' Album Review | Rolling Stone
Δισκογραφία του Muddy Waters
Άλμπουμ του 1973
|
49106
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Έμβλημα του Ιράν
|
Το έμβλημα του Ιράν είναι ένα καλλιτεχνικό αραβικό επίγραμμα της λέξης «Αλλάχ» («Θεός» στο αραβικό αλφάβητο, ﺍﷲ). Καθιερώθηκε με την έγκριση του Αγιατολάχ Χομεϊνί στις 9 Μαΐου του 1980.
Περιγραφή
Το σύμβολο αποτελείται από 4 ημισελήνους και ένα σπαθί. Τα πέντε μέρη του εμβλήματος συμβολίζουν τους πέντε στύλους του Ισλάμ. Πάνω από το ξίφος είναι ένα shadda: στην αραβική γραφή, αυτό διπλασιάζει ένα γράμμα- εδώ διπλασιάζεται η δύναμη του Ισλάμ.
Το σχήμα του εθνοσήμου είναι αυτό της τουλίπας, στη μνήμη όσων πέθαναν για το Ιράν. Από την αρχαιότητα στη χώρα πιστεύεται ότι στον τάφο του πεσόντα για τη χώρα φυτρώνει μια κόκκινη τουλίπα.
Παλιά εθνόσημα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σημαίες του Κόσμου:Ιράν
Εθνικά σύμβολα του Ιράν
Ιραν
|
818963
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%282023%29
|
Σεισμός Τουρκίας-Συρίας (2023)
|
Στις 6 Φεβρουαρίου 2023, δύο ισχυροί σεισμοί έπληξαν τη νότια Τουρκία, προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές σε δέκα επαρχίες της Τουρκίας και στη βόρεια Συρία και τουλάχιστον 54.000 θανάτους. Ο πρώτος συνέβη στις 04:17 τοπική ώρα (01:17 UTC) κατά μήκος του ρήγματος της ανατολικής Ανατολίας και είχε επίκεντρο 34 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Γκαζιαντέπ και εστιακό βάθος τα 18 χιλιόμετρα, έχοντας μέγιστη ένταση Μερκάλι ΧΙ (11, δηλαδή Ασύλληπτα Καταστροφικός, με μέγιστο στην κλίμακα το 12, Ολική Καταστροφή) και μέγεθος 7,8 Ρίχτερ σύμφωνα με το Γεωλογικό Ινστιτούτο των Ηνωμένων Πολιτειών (USGS). Ο σεισμός αυτός και ο ίσης ισχύος σεισμός του Ερζιντζάν το 1939 είναι οι ισχυρότεροι που έχουν καταγραφεί ενόργανα στη σύγχρονη Τουρκία. Ένας δεύτερος ισχυρός σεισμός έλαβε χώρα 9 ώρες αργότερα, στις 13:24 τοπική ώρα (10:24 UTC), και είχε επίκεντρο στην πόλη Πάζαρτζικ της Επαρχίας του Καχραμάνμαρας. Συνέβη σε γειτονικό ρήγμα και είχε μέγεθος 7,5 Ρίχτερ, 10 χιλιόμετρα εστιακό βάθος και ένταση λίγο μικρότερη από εκείνη του πρώτου σεισμού στην κλίμακα Μερκάλι, IX (9, Πολύ Καταστροφικός). Ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου, θεωρείται ο πιο καταστροφικός σεισμός στην ιστορία της Τουρκίας, με 43.000 θανάτους (στην Τουρκία).
Γεωφυσικό υπόβαθρο
Ο σεισμός έλαβε χώρα κοντά στη τριπλή επαφή μεταξύ της πλάκας της Ανατολίας, της Αραβικής και της Αφρικανικής πλάκας. Ο μηχανισμός και η θέση του σεισμού είναι συνεπείς με τον σεισμό που σημειώθηκε είτε στη ζώνη του ρήγματος της Ανατολικής Ανατολίας είτε στη Ζώνη του Μετασχηματισμού της Νεκράς Θάλασσας. Το ρήγμα της Ανατολικής Ανατολίας δέχεται την εξώθηση της Τουρκίας προς το Αιγαίο Πέλαγος, ενώ ο Μετασχηματισμός της Νεκράς Θάλασσας φιλοξενεί τη βόρεια κίνηση της χερσονήσου της Αραβίας σε σχέση με τις πλάκες της Αφρικής και της Ευρασίας.
Το ρήγμα της Ανατολικής Ανατολίας είναι ένα ρήγμα μήκους 700 χιλιομέτρων οριζόντιου μετασχηματισμού σε βορειοανατολική-νοτιοδυτική κατεύθυνση που αποτελεί το όριο μεταξύ της πλάκας της Ανατολίας και της Αραβικής πλάκας. Το ρήγμα εμφανίζει ρυθμούς ολίσθησης που μειώνονται από 10 mm ετησίως στα ανατολικά σε 1–4 mm προς τα δυτικά. Το ρήγμα προκάλεσε μεγάλους σεισμούς το 1789 (M 7,2), το 1795 (M 7,0), το 1872 (M 7,2), το 1874 (M 7,1), το 1875 (M 6,7), το 1893 (M 7,1) και το 2020 (Mw6,8). Αυτοί οι σεισμοί έσπασαν μεμονωμένα τμήματα του ρήγματος.
Σεισμικότητα
Η περιοχή όπου σημειώθηκε ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου είναι σχετικά ήσυχη σεισμολογικά τον τελευταίο αιώνα. Μόνο πέντε σεισμοί μεγέθους 6 Ρίχτερ ή μεγαλύτεροι έχουν σημειωθεί σε απόσταση 250 χιλιομέτρων από τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου από το 1905. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, μεγέθους 6,7 βαθμών Ρίχτερ, σημειώθηκε βορειοανατολικά του σεισμού της 6ης Φεβρουαρίου στις 24 Ιανουαρίου 2020. Όλοι αυτοί οι σεισμοί σημειώθηκαν κατά μήκος ή κοντά στο ρήγμα της Ανατολικής Ανατολίας.
Παρά τη σχετική σεισμική ηρεμία της περιοχής του επίκεντρου του σεισμού της 6ης Φεβρουαρίου, η νότια Τουρκία και η βόρεια Συρία έχουν υποστεί σημαντικούς και καταστροφικούς σεισμούς στο παρελθόν. Το Χαλέπι, στη Συρία, καταστράφηκε πολλές φορές ιστορικά από μεγάλους σεισμούς, αν και οι ακριβείς τοποθεσίες και τα μεγέθη αυτών των σεισμών μπορούν μόνο να εκτιμηθούν. Το Χαλέπι επλήγη από εκτιμώμενο σεισμό μεγέθους 7,1 Ρίχτερ το 1138 και εκτιμώμενο σεισμό 7,0 Ρίχτερ το 1822. Οι εκτιμήσεις θνησιμότητας από τον σεισμό του 1822 ήταν 20.000-60.000. Η Αντιόχεια έχει καταστραφεί από σεισμούς το 117 μ.Χ., 526 και το 587, με δεκάδες προς εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Επίσης επλήγη από σεισμό μεγέθους 7,2 το 1872.
Γεωφυσικά αποτελέσματα
Ο πρώτος συνέβη στις 04:17 τοπική ώρα (01:17 UTC) κατά μήκος του ρήγματος της ανατολικής Ανατολίας και είχε επίκεντρο 34 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Γκαζιαντέπ και εστιακό βάθος τα 18 χιλιόμετρα. Σύμφωνα με το Γεωλογικό Ινστιτούτο των Ηνωμένων Πολιτειών (USGS) είχε μέγεθος Μw 7,8. Είναι ο ισχυρότερος που έχει καταγραφεί ενόργανα στην Τουρκία, έχοντας ίδιο μέγεθος με το σεισμό του Ερζιντζάν το 1939.
Μετά τον κύριο σεισμό ακολούθησε ένας μετασεισμός μεγέθους 6,7 Ρίχτερ που σημειώθηκε 11 λεπτά αργότερα. Υπήρξαν 25 μετασεισμοί 4,0 Ρίχτερ ή μεγαλύτεροι που καταγράφηκαν εντός έξι ωρών από τον κύριο σεισμό, σύμφωνα με το USGS.
Ένας νέος σεισμός 7,5 Ρίχτερ, σύμφωνα με το USGS, έπληξε την ίδια περιοχή 9 ώρες αργότερα. Είχε εστιακό βάθος 10 χιλιόμετρα. Συνέβη σε ένα διαφορετικό ρήγμα, το ρήγμα Τσαρντάκ-Σιουρντιούκ, το οποίος έχει κατεύθυνση ανατολής-δύσης. Η πίεση Κουλούμπ από τον πρώτο σεισμό μεταφέρθηκε στο ρήγμα, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί ο δεύτερος σεισμός.
Ο σεισμός προκάλεσε επιφανειακή διάρρηξη η οποία μετρήθηκε στα 300 χιλιόμετρα για τον αρχικό σεισμό από τον δορυφόρο Sentinel και στα 125 χιλιόμετρα για τον δεύτερο σεισμό. Η τουρκική υπηρεσία αντιμετώπισης καταστροφών AFAD μέτρησε το μήκος της διάρρηξης στα 400 χιλιόμετρα και βρήκαν ότι προκάλεσε μετατοπίσεις που έφτασαν τα 7,3 μέτρα. Ο σεισμός προκάλεσε επιταχύνσεις κοντά στη διάρρηξη που ξεπέρασαν το 1 g. Η μέγιστη τιμή καταγράφηκε στο Φεβζίπασα, με 1,62 g.
Ο σεισμός προκάλεσε καθίζηση στην περιοχή της Αλεξανδρέττας, με αποτέλεσμα λωρίδες γης πλάτους 200 μέτρων να βρεθούν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στην καθίζηση πέρα από το σεισμό μπορεί να συνέβαλε η ρευστοποίηση του εδάφους και τα κύματα. Επίσης ο σεισμός προκάλεσε εκτεταμένες κατολισθήσεις.
Μικρά κύματα τσουνάμι καταγράφηκαν στην Αμμόχωστο, Κύπρος, χωρίς να προκαλέσουν ζημιές. Το τσουνάμι είχε ύψος 0,17 μέτρα στην Αλεξανδρέττα και 0,13 μέτρα στο Ερντεμλί.
Μετασεισμοί
Καταστροφές
Τουρκία
Ο σεισμός εντός Τουρκίας προκάλεσε τουλάχιστον 40.000 θανάτους και 100.000 τραυματίες, ενώ επηρέασε 13,5 εκατομμύρια ανθρώπους και 4 εκατομμύρια κτίρια. Χιλιάδες παγιδεύτηκαν στα ερείπια. Συνολικά, τουλάχιστον 12.141 κτίρια κατέρρευσαν σε δέκα επαρχίες της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Την 6η Φεβρουαρίου κηρύχθηκε επταήμερο εθνικό πένθος στην Τουρκία.
Πολλά κτίρια καταστράφηκαν στην Αντιγιαμάν και στο Ντιγιαρμπακίρ. Στο Ντιγιαρμπακίρ, ένα εμπορικό κέντρο κατέρρευσε. Ο κυβερνήτης της Οσμανίγιε ανέφερε ότι 34 κτίρια στην επαρχία κατέρρευσαν. Περίπου 130 καταρρεύσεις κτιρίων σημειώθηκαν επίσης στη Μαλάτεια. Ένα γνωστό τζαμί του 13ου αιώνα στην επαρχία κατέρρευσε μερικώς. Επίσης, τμήμα των τειχών του αρχαίου κάστρου της Γκαζιαντέπ κατέρρευσε. Ο Ταγίπ Ερντογάν κήρυξε στις 10 περισσότερο πληγείσες περιοχές σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τρεις μήνες.
Από τον σεισμό ξέσπασαν πυρκαγιές σε όλη την περιοχή. Σημαντικές ζημιές σημειώθηκαν στο λιμάνι της Αλεξανδρέττας, όπου ξέσπασε πυρκαγιά, η οποία πιθανόν προκλήθηκε από την πτώση κοντέινερ λόγω του σεισμού. Τα δίκτυα διανομής ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου υπέστησαν ζημιές και διακόπηκε η παροχή φυσικού αερίου στις επαρχίες Γκαζιαντέμπ, Χατάι και Καχραμάνμαρας, όπως δύο μεγάλοι αγωγοί μεταφοράς πετρελαίου που διέρχονται από την περιοχή δεν υπέστησαν ζημιές. Ζημιές σημειώθηκαν στους αεροδιαδρόμους του αεροδρομίων του Χατάι, Αδάνων και του Καχραμανμάρας, με αποτέλεσμα να κλείσουν, ενώ το αεροδρόμιο της Γκαζιαντέμπ έκλεισε και μόνο σωστικές αποστολές μπορούσαν να προσγειωθούν.
Συρία
Η πολιτική άμυνα της Συρίας χαρακτήρισε καταστροφική την κατάσταση στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας. Πολλά κτίρια κατέρρευσαν και άνθρωποι εγκλωβίστηκαν. Καταρρεύσεις σημειώθηκαν στις πόλεις Χαλέπι και Χάμα. Στη Δαμασκό, πολλοί άνθρωποι έφυγαν από τα σπίτια τους στους δρόμους. Πολλά κτίρια στη Συρία είχαν ήδη υποστεί ζημιές από έναν σχεδόν 12χρονο εμφύλιο πόλεμο. Σημαντικές ζημιές παρατηρήθηκαν στην ακρόπολη του Χαλεπιού, η οποία είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, όπου κατέρρευσε ο δυτικός πύργος και παρατηρήθηκαν ζημιές στους τοίχους και στις πύλες της οχύρωσης και στα κτίρια στο εσωτερικό της. Από μία φυλακή των κουρδικών δυνάμεων στη πόλη Ράτζο, κοντά στα σύνορα με τη Τουρκία, περίπου 20 κρατούμενοι που θεωρούνται μαχητές του Ισλαμικού Κράτους δραπέτευσαν πάνω στην αναταραχή.
Άλλες χώρες
Στον Λίβανο, οι κάτοικοι ξύπνησαν από τον ύπνο τους. Τα κτίρια στη χώρα δονήθηκαν για έως και 40 δευτερόλεπτα. Στη Βηρυτό, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έμειναν στους δρόμους ή οδηγούσαν με τα οχήματά τους για να φύγουν από τα κτίρια. Ο σεισμός έγινε αισθητός και μέχρι την Κύπρο όπου έπεσε ένας τοίχος. Το Ευρωπαϊκό Μεσογειακό Σεισμολογικό Κέντρο ανέφερε ότι η δόνηση έγινε ελάχιστα αισθητή στην Ελλάδα, την Ιορδανία, το Ισραήλ, το Ιράκ, τη Ρουμανία, τη Γεωργία και την Αίγυπτο. Στο Ιράκ, πολλοί κάτοικοι έμειναν σε εξωτερικούς χώρους περιμένοντας την ανακοίνωση ότι ήταν ασφαλές να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Διεθνής ανταπόκριση
Χώρες
Ο Πρωθυπουργός δήλωσε: Είμαι βαθιά λυπημένος από τα νέα σήμερα το πρωί για τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε περιοχές της Τουρκίας και της Συρίας. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στις πολλές οικογένειες που έχασαν τη ζωή τους και ευχόμαστε στους τραυματίες ταχεία ανάρρωση. Αποστολή διάσωσης αλληλεγγύης θα αναχωρήσει σήμερα για την Τουρκία.
Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ εξέφρασε τα συλλυπητήριά του και ανακοίνωσε ότι θα στείλει ομάδα έρευνας και διάσωσης 370 ατόμων στην Τουρκία. Ο υπουργός εξωτερικών της χώρας Τζεϊχούμ Μπαϊράμοφ ήταν ο πρώτος υπουργός εξωτερικών που επισκέφτηκε τις σεισμόπληκτες περιοχές τις 11 Φεβρουαρίου.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι η Γαλλία είναι έτοιμη να παράσχει επείγουσα βοήθεια στους πληθυσμούς και πρόσθεσε ότι οι σκέψεις τους είναι με τις οικογένειες των πενθούντων.
Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς και η υπουργός Εξωτερικών Ανναλένα Μπέρμποκ εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους και υποσχέθηκαν βοήθεια.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε ότι η χώρα κινητοποιεί τους πόρους της και θα βοηθήσει άμεσα. Εντός των επόμενων ωρών, η Ελλάδα απέστειλε στην πληγείσα περιοχή δύο ομάδες διάσωσης της Ε.Μ.Α.Κ. και ανθρωπιστική βοήθεια. Ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Δένδιας μετέβηκε τις σεισμόπληκτες περιοχές στις 12 Φεβρουαρίου.
Ο υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Ταγιάνι δήλωσε: Μόλις συναντήθηκα με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου για να εκφράσω την αλληλεγγύη της Ιταλίας και να έχουμε έτοιμη την πολιτική μας προστασία.
Οργανισμοί
Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έγραψε στο Twitter: Στεκόμαστε σε πλήρη αλληλεγγύη με τον λαό της Τουρκίας και της Συρίας. Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας Ζοζέπ Μπορέλ και ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Διαχείριση Κρίσεων Janez Lenarčič ανέφεραν σε δήλωση τους ότι δέκα ομάδες διάσωσης από τη Βουλγαρία, την Κροατία, την Τσεχία, τη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ολλανδία, την Πολωνία και τη Ρουμανία αποστέλλονται στην Τουρκία.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ εξέφρασε την πλήρη αλληλεγγύη με τη σύμμαχό μας Τουρκία και δήλωσε ότι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα παρέχουν υποστήριξη.
Διεθνείς ανθρωπιστικές προσπάθειες
Χώρες
Οι ηγέτες πολλών χωρών εξέφρασαν συλλυπητήρια στην Τουρκία και τη Συρία. Μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου, τρεις ημέρες μετά τον σεισμό, 95 χώρες και 16 διεθνείς οργανισμοί πρόσφεραν βοήθεια στην Τουρκία και 6.479 διασώστες από 56 χώρες αναπτύχθηκαν στην Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, η προσέγγιση στη Συρία ήταν «λιγότερο ενθουσιώδης», λόγω των κυρώσεων των ΗΠΑ στη χώρα λόγω της πολιτικής κατάστασης στη Συρία.
Η Αλβανία έστειλε 88 ιατρικό προσωπικό και ειδικούς έρευνας και διάσωσης στην Τουρκία και 9 εξειδικευμένα οχήματα.
Η Αλγερία έστειλε 89 εξειδικευμένο προσωπικό πολιτικής προστασίας στην Τουρκία.
Η Αρμενία έστειλε 57 ειδικούς έρευνας και διάσωσης στην Τουρκία και τη Συρία, δεσμευόμενοι να στείλουν περαιτέρω βοήθεια και τρόφιμα στη Συρία.
Η Γερμανία έστειλε 50 διασώστες του Σώματος Τεχνικής Υποστήριξης με 16 τόνους υλικού, καθώς και ομάδες της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Επιπλέον, μια οργάνωση διάσωσης, έστειλε μια επιπλέον ομάδα 40 ατόμων.
Η Ελλάδα έστειλε αρχικά μια ομάδα 21 πυροσβεστών, 2 διασωστικοί σκύλων και ένα ειδικό όχημα διάσωσης μαζί με έναν αξιωματικό της πυροσβεστικής, 5 γιατρούς και διασώστες από το Εθνικό Κέντρο Επείγουσας Φροντίδας, και τις επόμενες ημέρες, στάλθηκαν επιπλέον ομάδες διάσωσης, συμπεριλαμβανομένων 15 πυροσβεστών. Επιπλέον, στάλθηκαν στην Τουρκία 5 αεροπλάνα γεμάτα υγειονομικό και ιατρικό εξοπλισμό και είδη πρώτης ανάγκης όπως 7.500 κουβέρτες, 1.500 κρεβάτια και 500 σκηνές που μπορούν να φιλοξενήσουν οικογένειες και να χρησιμοποιηθούν ως κινητές κλινικές.
Η Ολλανδία έστειλε 4 ομάδες διάσωσης, συμπεριλαμβανομένων 65 ατόμων και 8 σκύλων. Έχουν ξεκινήσει εκστρατείες συλλογής για βοήθεια και χρήματα. Υπήρχε μια τεράστια συλλογή σε όλη τη χώρα. Σε ορισμένα σημεία υπήρξε ακόμη και η διακοπή της συλλογής επειδή ελήφθησαν πάρα πολλά. Τις πρώτες μέρες συγκεντρώθηκαν αρκετά εκατομμύρια ευρώ.
Η Ουγγαρία έστειλε συνολικά 156 μέλη του προσωπικού έρευνας και διάσωσης, μαζί με 28 σκύλους διάσωσης.
Δείτε επίσης
Σεισμός στο Ιζμίτ το 1999
Ελληνοτουρκική διπλωματία των σεισμών
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η καταχώρηση του σεισμού στο reliefweb
Τρέχοντα γεγονότα
Σεισμοί στην Τουρκία
Σεισμοί στη Συρία
|
332527
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A%20%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%9F%CF%8D%CE%B6%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B5
|
ΦΚ Σλομπόντα Ούζιτσε
|
Η ΦΚ Σλόμποντα Ούζιτσε είναι μαι επαγγελματική σερβική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Ούζιτσε. Η λέξη Sloboda σημαίνει ελευθερία Σερβική γλώσσα.
Το 2010 η ομάδα ανακοίνωσε την ενοποίηση της με τη ΦΚ Σεβονιό η οποία είχε προβιβαστεί στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Σερβίας. Από τότε η ομάδα αγωνιζόταν στη SuperLiga με το όνομα ΦΚ Σλόμποντα Πόιντ Σεβονιό, μέχρι το όνομα ΦΚ Σλόμποντα Ούζιτσε έγινε επίσημο όνομα της ομάδας στις 13 Οκτωβρίου 2013.
Η πορεία της ομάδας στη Serbian Super League
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Unofficial website
FK Sloboda Užice Official Fan Shop
Club page at transfermarkt.co.uk
Ποδοσφαιρικές ομάδες Γιουγκοσλαβίας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1925
|
360382
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1
|
Ελληνικά μουσικά όργανα
|
Ως ελληνικά μουσικά όργανα εννοούνται τα μουσικά όργανα της κλασικής αρχαιοελληνικής και βυζαντινής περιόδου, έτσι όπως καταγράφονται σε αρχαιολογικές ή φιλολογικές μαρτυρίες των σχετικών περιόδων και το γενικό εννοιολογικό πλαίσιο που διαμορφώνεται σχετικά με τη χρήση τους στο πέρασμα του χρόνου και η σχέση τους με τη σύγχρονη ταξινομία των μουσικών οργάνων.
Κατηγορίες οργάνων στην κλασική αρχαιοελληνική και βυζαντινή περίοδο
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι ταξινόμησης των μουσικών οργάνων της κλασικής αρχαιοελληνικής περιόδου. Βάσει της σύγχρονης ορολογίας των μουσικολόγων του 20ού αιώνα Έριχ φον Χορνμπόστελ (Erich von Hornbostel) και Κουρτ Ζακς (Kurt Sachs) τα μουσικά όργανα διαιρούνται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, τα χορδόφωνα ή έγχορδα, τα αερόφωνα ή πνευστά, τα μεμβρανόφωνα και ιδιόφωνα ή κρουστά. Οι ίδιες κατηγορίες απαντώνται και στα μουσικά όργανα της κλασικής περιόδου, που συνόδευαν θρησκευτικές ή κοσμικές εκδηλώσεις.
Τα χορδόφωνα είναι τα όργανα που διαθέτουν χορδές, προσαρμοσμένες σε ηχείο. Η διέργεση των χορδών παράγει συγκεκριμένο ήχο και στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν αναφορές μόνο για νυκτά έγχορδα όργανα. Τούτη η μείζων κατηγορία με τη σειρά της υποδιαιρείται σε τρεις ομάδες, τα έγχορδα της οικογένειας της λύρας και της κιθάρας, τα πολύχορδα έγχορδα, όπως είναι οι άρπες και τα ψαλτήρια και τα έγχορδα της οικογένειας του λαούτου, με βραχίονα.
Τα αερόφωνα με τη σειρά τους είναι όργανα που παράγουν ήχο με το εμφύσημα του μουσικού σε ένα σωλήνα. Τα αερόφωνα ως μείζων κατηγορία υποδιαιρούνται σε δύο ομάδες. Σε εκείνα που δε διαθέτουν επιστόμιο με ανοικτό ή κλειστό άκρο και εκείνα που διαθέτουν επιστόμιο είναι αυλοί με γλωττίδες ή σάλπιγγες με επιχείλιο επιστόμιο.
Εντέλει τα κρουστά, δηλαδή τα μεμβρανόφωνα, μαζί με τα ιδιόφωνα διαδραμάτισαν τον δικό τους ρόλο στην αρχαία ελληνική μουσική. Το σημαντικότερο μεμβρανόφωνο που απαντάται στην αρχαία Ελλάδα είναι το τύμπανο, ενώ στα ιδιόφωνα συμπεριλαμβάνεται το σείστρο, τα κρόταλα και τα κύμβαλα.
Σε ό,τι αφορά στη βυζαντινή περίοδο τα όργανα ως προς τον τρόπο παραγωγής του ήχου διατηρούν τις τρεις μείζονες κατηγορίες που αναφέρθηκαν, αλλά παρατηρείται περιορισμός στη χρήση τους κυρίως στις επικράτειες του παραεκκλησιαστικού, του κοσμικού και του βυζαντινού στρατού.
Τα χορδόφωνα, τα τοξωτά έγχορδα, στην προκειμένη περίπτωση, περιλαμβάνουν τις κιθάρες, όπως η αχλαδόσχημη λύρα με δοξάρι και η οικογένεια του λαούτου (πανδούριν, θαμπούριν, ταμπούριν) και τα πολύχορδα, την οικογένεια της άρπας/ψαλτηρίου (σαντούρι, νυκτό κανονάκι και άρπα)
Τα απαντώμενα αερόφωνα περιλαμβάνουν όργανα με ή χωρίς επιστόμιο, αν και οι μαρτυρούμενες ονομασίες δεν είναι ασφαλή μέσα για να διαπιστώσουμε τη συνέχεια της κλασικής παράδοσης. Εδώ περιλαμβάνονται οι αυλοί (σουραύλια, πλαγίαυλοι), το εκκλησιαστικό όργανο, η τούμπα, η σάλπιγγα, το βούκινο και η σύριγγα του Πανός.
Όσον αφορά στα κρουστά, μαζί με τα τύμπανα φαίνεται πως χρησιμοποιούνταν και ιδιόφωνα, όπως κρόταλα, κύμβαλα, σείστρα, πληθία, παρόμοια με το σημερινό ντέφι και ανακαράδες, μικρά ημισφαιρικά τύμπανα περσοαραβικής προέλευσης.
Χρήσεις των οργάνων στην αρχαιοελληνική κλασική περίοδο
Το πλέον αντιποσωπευτικό όργανο των νυκτών εγχόρδων και της οικογένειας της λύρας ήταν η λύρα ή χέλυς, όπως είναι το δεύτερο όνομά της εξαιτίας της κατασκευής της από όστρακο χελώνας του είδους testudo marginata, κρηπιδωτής χελώνας δηλαδή. Η επτάχορδη λύρα της κλασικής αρχαιότητας χρησιμοποιείτο σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως σε χορούς, θυσίες και συμπόσια. Συναρτήθηκε εύκολα στην καθημερινότητα των Ελλήνων, μια και η χρήση της ήταν σχετικά εύκολη. Ανήκει στα όργανα για τα οποία διαθέτουμε αρχαιολογική μαρτυρία από τις αρχές του 19ου αιώνα σε ταφικό πεδίο κοντά στη μονή Δαφνίου. Για παραλλαγές της λύρας όπως ο κλεψίαμβος, το εννεάχορδον, η ιαμβύκη, η κίθαρις και ο κινδαψός δε διαθέτουμε ασφαλείς πληροφορίες για την τεχνολογία και το πλαίσιο χρήσης τους.
Διαφέροντας σχηματικά η βάρβιτος από τη λύρα ως προς το μήκος των βραχιόνων. Χρησιμοποιείτο από τους βαρβιτιστές σε συμπόσια, ξεφαντώματα, ερωτικές περιπέτειες και υπήρξε κεντρικό θέμα της αγγειογραφικής εικονογραφίας, αν και εξαφανίζεται από τα αττικά αγγεία περί το 400 ΠΚΕ.
Η φόρμιγξ, τύπος κιθάρας με κοίλη βάση κατά Sachs, με την οποία συνόδευε το τραγούδι του ο αοιδός του έπους, χρησιμοποιείτο ήδη από τον 8ο αιώνα ΠΚΕ Ήταν όργανο τετράχορδο και ευμεγέθες, όπως παριστάνεται στην αγγειογραφία, αλλά φαίνεται πως αντικαταστάθηκε κατά τον 7ο αιώνα από τις επτάχορδες κιθάρες. Οι κοίλης βάσης κιθάρες σε αγγεία της πρώιμης κλασικής περιόδου. Η φόρμιγξ σε αρχαιότερες περιόδους ήταν συνδεδεμένη με τους ραψωδούς των ομηρικών χρόνων, ενώ στην κλασική περίοδο φαίνεται να συνδέεται με τις μούσες ή γυναίκες καλλιτέχνιδες.
Ως εξελιγμένο όργανο η κιθάρα της κλασικής εποχής είχε επτά χορδές, επίπεδη βάση και ξύλινους, σύνθετους βραχίονες ή περίτεχνα σκαλισμένους. Συγκεκριμένα, οι βραχίονες από το ηχείο και πάνω καμπυλώνουν μεταξύ τους, μέχρι λίγο πριν τον ζυγό, όπου γίνονται ευθείς και σχεδόν παράλληλοι μεταξύ τους. Αντίθετα από τη λύρα, που το απλό της παίξιμο έγινε όργανο κοινής χρήσης, η κιθάρα χρησιμοποιείτο σε μουσικούς αγώνες των πανελλήνιων εορτασμών από τραγουδιστές κιθαρωδούς και ψιλοκιθαριστές, δηλαδή σολίστες του οργάνου.
Ο τρίπους του Πυθαγόρα του Ζακυνθίου του 5ου ΠΚΕ αι. παρουσιάζει, επίσης, λειτουργικό ενδιαφέρον παρά τη σχετική σύντομη εξαφάνισή του, καθώς αποτελούσε σύνθετο όργανο με τρεις κιθάρες προσαρμοσμένες σε τρίποδα, τονισμένες σε διαφορετικές διατονικές αρμονίες, δωρική, φρυγική και λύδια.
Από την οικογένεια των πολύχορδων ενδιαφέρον παρουσιάζει η άρπα και το ψαλτήριον. Η άρπα φαίνεται πως ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην ανατολική Μεσόγειο, όχι όμως στην Ελλάδα, όπου απαντάτο ένα είδος άρπας τριγωνικού σχήματος, το τρίγωνο, που ως επί το πλείστον φαίνεται ότι παιζόταν χωρίς χωρίς συνοδεία φωνής και συνδεόταν με αισθησιακή ή ερωτική δραστηριότητα και φέρεται ότι έμεινε σε χρήση ακόμη και στον 2ο ΠΚΕ αι.. Αντίθετα, διαδεδομένο όργανο στην Ελλάδα ήταν το ψαλτήριο, που παιζόταν με γυμνά δάκτυλα και συνδεόταν επίσης με αισθησιακές δραστηριότητες.
Λίγες πληροφορίες διαθέτουμε για άλλα πολύχορδα, όπως το επιγόνειο, επινόηση του Επίγονου, με 40 χορδές, το 35χορδο σιμίκιον, την 20χορδη μάγαδι προσφιλή στη Λέσβο, με χορδές τονισμένες σε ζεύγη, την επίσης 20χορδη πήκτι με τονισμένες χορδές κατά τον ίδιο τρόπο και την νάβλα, για την οποία υφίσταται αρχαιολογική μαρτυρία, εκτός των φιλολογικών μαρτυριών από μικρή ανάγλυφη επιτύμβια πλάκα στην οποία είναι σχεδιασμένο το όργανο, επιβεβαιωμένο από σχετική επιγραφή Φεβρουάριος 1995, ανακοίνωση του Δ. Παντερμαλή για τις ανασκαφές στο Δίον..
Από την ομάδα του λαούτου ξεχωρίζει η πανδουρίς ή πανδούρα, τρίχορδο όργανο με σχετικά μικρό και κοίλο συνήθως ηχείο, που φαίνεται ότι παιζόταν συνήθως από γυναίκες και για το οποίο διαθέτουμε, επίσης, αρχαιολογική μαρτυρία.
Εξετάζοντας τα αερόφωνα στην κλασική Ελλάδα, τα έμπνευστα ή εμπνεόμενα αλλιώς, βλέπουμε πως χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, σε εκείνα που διέθεταν και εκείνα που δε διέθεταν επιστόμιο. Στους αυλούς ή φλάουτα, που δε διέθεταν επιστόμιο, περιλαμβάνονται όσοι έχουν ανοικτό και όσοι έχουν κλειστό ή φραγμένο άκρο, ενώ στα πνευστά με επιστόμιο ταξινομούνται οι αυλοί με γλωττίδες ή οι σάλπιγγες με επιχείλιο επιστόμιο.
Ενδιαφέρον για την κλασική Ελλάδα συγκεντρώνουν ο μονός και οι διπλός αυλός από τα ανοικτά φλάουτα, η πολυκάλαμη σύριγξ του Πανός από τα κλειστά ή φραγμένα φλάουτα και η ύδραυλις του Κτησίβιου. Όσον αφορά στα γλωττιδοφόρα, όπως περιγράφονται, σημαντικός θεωρείται ο αυλός, όχι μόνο γιατί συνόδευε πολλαπλές όψεις της ζωής κατά την κλασική αρχαιότητα, αλλά και ως όργανο αναφοράς με σημαντική κατασκευαστική εξέλιξη. Ωστόσο, δεν έχει διασωθεί καμία γλωττίδα καλαμένια, εξαιτίας του μη ανθεκτικού στη φθορά του χρόνου υλικό.
Πιθανώς το σημαντικότερο πνευστό όργανο είναι ο αυλός, καθώς συνδεόταν στενά με πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως είναι οι παιάνες, οι θρήνοι, τα πολεμικά εμβατήρια ή οι γιορταστικοί χοροί. Αναφέρεται η χρήση του σε βακχικές και άλλες εκστατικές λατρείες. Από τον απλό βασικό αυλό που παράγει το αυλητικό τετράχορδο ή πεντάχορδο έως τον σύντονο μετονομασμένο σπονδειακό αυλό από ντο, που χαρακτηρίζει την αρχαιοελληνική φθογγολογία ο αυλός σε όλες τις μορφές του υπήρξε βασικό εργαλείο για την απόδοση του πυθαγόρειου και του φυσικού συστήματος.
Όργανο των ποιμένων και των συναφών θεοτήτων η σύριγξ αποτελείται από μια ομάδα σωλήνων συνδεδεμένων μεταξύ τους, από καλάμι ή από άλλο υλικό, χωρίς οπές, από τους οποίους ο καθένας έχει διαφορετικό μήκος, παράγοντας και διαφορετικό τονικό ύψος. Το όργανο συνδεόταν με την καθημερινότητα της ποιμενικής ζωής και αναπαρίστατο σε σχέση κυρίως με τον Πάνα, με τον οποίο συνδεόταν μυθολογικά..
Η σάλπιγξ με τη σειρά της, αν και δε χρησιμοποιείτο ως μουσικό όργανο, αλλά για πολεμικά σαλπίσματα, ήταν όργανο κατά κανόνα χάλκινο. Αποτελείτο από μακρύ σωλήνα με άκρο κωνόσχημα διεσταλμένο και έφερε επιχείλιο επιστόμιο. Όταν χρησιμοποιείτο για τελετουργικούς σκοπούς αποδιδόταν ως ιερά σάλπιγξ.
Τα τύμπανα, τα κρόταλα, τα κύμβαλα και τα σείστρα, ως εκπρόσωποι των μεμβρανόφωνων και των ιδιόφωνων θεωρούνται λιγότερο σημαντικά στα συμφραζόμενα της χρήσης των μουσικών οργάνων ως συνοδευτικών της ανθρώπινης φωνής.
Το τύμπανο στην αρχαία Ελλάδα φαίνεται πως ήταν ανοιχτός ρηχός κύλινδρος, στη μία πλευρά του οποίου τεντωνόταν ένα δέρμα. Το όργανο χρησιμοποιείτο σε οργιαστικές τελετές της Κυβέλης, του Διονύσου Βάκχου και του Σαβάζιου, όπως και τα κύμβαλα, και παιζόταν κυρίως από γυναίκες. Η τήρηση του ρυθμού φαίνεται πως ήταν ο κύριος στόχος της χρήσης των κροτάλων, που απαντώνταν σε εορτασμούς, όπως είναι ο γάμος και παίζονταν από γυναίκες που συνόδευαν αυλό ή λύρα.
Ιδιαίτερες χρήσεις των οργάνων στη βυζαντινή περίοδο
Βασισμένη κυρίως στη συστηματική μελέτη της βυζαντινής εικονογραφίας είναι η γνώση μας για τη μορφή και τον τρόπο με τον οποίο παίζονταν τα όργανα στη βυζαντινή περίοδο, δηλαδή ανάμεσα στον 4ο και τον 15ο αιώνα. Όσον αφορά στη χρήση των οργάνων, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν την πόλωση ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τη βυζαντινή εκκλησία και είχε πολλαπλές επιπτώσεις όχι μόνο στη χρήση της μουσικής αλλά και στη διαμόρφωση ενός παράξενου ιδιώματος, βάσει του οποίου η χρήση των οργάνων περιορίστηκε στην κοσμική διασκέδαση, χωρίς να απορριφθεί όμως από το Ιερό Παλάτιο.
Ενώ στην αρχαία Ελλάδα αναδείχθηκε ο λόγος με συνοδεία μουσικών οργάνων, στην ορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική αναδείχθηκε η φωνητική χωρίς όργανα και χορευτική έκφραση. Με αυτόν τον τρόπο δόθηκε το προβάδισμα στον μουσικό λόγο, ο οποίος όμως τη συγκεκριμένη περίοδο έχασε τον προσωδιακό τρόπο εκφοράς που του προσέδιδε μουσικότητα. Όντας η βυζαντινή μουσική «πρόγονός» ουσιαστικά της αρχαίας ελληνικής από τη στιγμή που υιοθέτησε τις αρχαϊκές επτάτονες μαλακές κλίμακες, δεν πορεύθηκε παράλληλα με τη λαϊκή μουσική της επικράτειας του Βυζαντίου αλλά επικεντρώθηκε στο λόγιο στοιχείο για την εξυπηρέτηση των λατρευτικών σκοπών της βυζαντινής εκκλησίας, επικρίνοντας τη χρήση οργάνων όπως ο αυλός, το ψαλτήριον, η σύριγξ και η λύρα ή το κύμβαλο και το τύμπανο από τα κρουστά.
Στα αποκαλούμενα θυμελικά παίγνια με το άσεμνο περιεχόμενό τους συμμετείχαν οργανοπαίκτες, που χρησιμοποιούσαν συνήθως αυλό και κιθάρα. Βέβαια υπό τη σκέπη της ονομασίας αυλός περιγράφονταν όλα τα αερόφωνα που χρησιμοποιούσαν σωλήνα συνήθως με τρήματα. Άλλες ονομασίες ήταν δόναξ και κάλαμος, ενώ στην ύστερη βυζαντινή περίοδο αναφέρονται σουραύλια, πλαγίαυλοι ή δίαυλοι. Με τη σειρά του ο πολυκάλαμος αυλός, δηλαδή η σύριγξ του Πανός, μνημονεύεται αποκλειστικά σε ποιμενικό πλαίσιο.
Όσον αφορά στα χορδόφωνα ως κιθάρα παραδίδεται η αρχαιοελληνική πανδουρίς, όργανο 4χορδο με αχλαδόσχημο ηχείο, από την οικογένεια του οποίου αναπτύχθηκαν σταδιακά όργανα χορδόφωνα με δοξάρι. Στην οικογένεια των πολύχορδων παραδίδονται όργανα όπως το ψαλτήριον, η σαμβύκη, η πήκτις, η μάγαδις, το δεκάχορδον, το πληθίον με τις 32 χορδές του, το πλήκτρον ή η άρπα. Η ταξινομία των βυζαντινών οργάνων συμπληρώνεται με τα κρουστά όργανα, στα οποία περιλαμβάνονται τα κρόταλα, τα κύμβαλα, διάφορα είδη σείστρων, τα πληθία –ντέφια- και οι ανακαράδες από τα μεμβρανόφωνα, ημισφαιρικά τύμπανα περσοαραβικής προέλευσης.
Σημαντική χρήση φαίνεται να παρουσιάζουν τα μουσικά όργανα στον βυζαντινό στρατό που εκπροσωπούνται από τα αερόφωνα με το βούκινο, τη σάλπιγγα, δηλαδή τη ρωμαϊκή τούβα, που χρησιμοποιείτο εκτός από στρατιωτικούς σκοπούς και για επευφημίες προς τον αυτοκράτορα εξαιτίας του δυνατού ήχου της. Στον στρατό επίσης χρησιμοποιούνταν διάφορα είδη τυμπάνων, τα μεταλικά κύμβαλα και διάφορα είδη ανακαράδων.
Ιδιαίτερα άξιο αναφοράς σε σχέση με την αυτοκρατορική ιδεολογία του Βυζαντίου θεωρείται το βυζαντινό πολύαυλον όργανον, που βασιζόταν στην ύδραυλι του Κτησίβιου, εξελιγμένο ως προς τα φυσερά του, που χρησιμοποιείτο για κοσμικούς μόνον σκοπούς στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης και στο Ιερόν Παλάτιον αποκτώντας σταδιακά σημασία αυτοκρατορικού συμβόλου.
Συνοπτικές συγκρίσεις με το παρόν
Σε ό,τι αφορά στα νυκτά έγχορδα, παρατηρείται ότι οι λύρες αρχαίου τύπου δεν παίζονται σήμερα στην Ευρώπη, εκτός του κελτικού κρουθ στην Ιρλανδία, ενώ συνηθίζονται στη βόρεια Αφρική. Αντίθετα, τα όργανα της οικογένειας του λαούτου φαίνεται πως είχαν σημαντική εξέλιξη στην πορεία του χρόνου έως τη σύγχρονη εποχή.
Με τη σειρά τους τα εμπνεόμενα, πέραν της εξαιρετικής αρχαιότητάς τους όπως υποδεικνύει η αρχαιολογική μαρτυρία, παρουσιάζουν μακραίωνη εξέλιξη από κατασκευαστικής άποψης. Ακόμη και χωρίς ιδιαίτερη κατασκευαστική εξέλιξη, η σύριγξ του Πανός για παράδειγμα, χρησιμοποιείται στο ευρωπαϊκό χώρο, στη Ρουμανία ιδιαίτερα και τον λατινοαμερικανικό χώρο. Οι ευμεγέθεις κωνικές σάλπιγγες των Άλπεων, τα αλπικόρνα, επιβιώσεις των κελτικών λουρ είναι πιθανώς συγγενικές κατασκευαστικά με τις ελληνικές σάλπιγγες. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το εκκλησιαστικό όργανο, που θεωρείται απόγονος του βυζαντινού οργάνου, μετεξέλιξη της ύδραυλης του Κτησίβιου. Σχεδόν απαράλλακτα τα μεμβρανόφωνα και τα ιδιόφωνα της κλασικής και της βυζαντινής περιόδου, στηριγμένα στις ίδιες λειτουργικές αρχές, μετεξελιγμένα βρήκαν τη θέση τους στη σημερινή εποχή, όπως φαίνεται από τη σύγχρονη χρήση του σείστρου, για παράδειγμα, στην Αιθιοπία, ή από τη χρήση του τυμπάνου σε σύγχρονα οργανικά σύνολα.
Εκείνο που φαίνεται ότι αλλάζει στο πέρασμα των αιώνων είναι η χρήση. Τούτο είναι φυσικό αν σκεφθεί κανείς πώς στη βυζαντινή περίοδο η χριστιανική εκκλησία απέκλεισε τα μουσικά όργανα και τον χορό από τα εκκλησιαστικά τελετουργικά δρώμενα, ενώ συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στις λαϊκές διασκεδάσεις.
Σύνοψη
Αποτιμώντας το γενικό εννοιολογικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε γύρω από παρατηρούμενες αλλαγές στη χρήση τους στη βυζαντινή κοινωνία, επιχειρήσαμε να δούμε τη θέση των οργάνων στη σύγχρονη κοινωνία και τις σύγχρονες ταξινομικές αρχές. Παρατηρείται ότι πέραν του συγκεκριμένου φαινομένου του διαχωρισμού του τρισυπόστατου στη βυζαντινή κοινωνία η χρήση των οργάνων υπό την παρούσα ταξινομητική αρχή καλύπτει ένα ευρύ χρονικό φάσμα χρήσης οργάνων που παρουσιάζουν την ίδια κατασκευαστική λειτουργικότητα.
Παραπομπές-σημειώσεις
Βιβλιογραφία
Λέκκας Δ. 2003, «Περί αυλών τρήσεως», στο Βασιλειάδης Στ. κ.ά, Συνοδευτικά Κείμενα: Ελληνική Μουσική και Χορός, ΕΑΠ, Πάτρα.
Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003, «Τα αρχαία ελληνικά μουσικά όργανα» στο Αγγελόπουλος Λ. κ.ά. Τέχνες ΙΙ: Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού, τόμος Β΄, ΕΑΠ, Πάτρα.
Μαλιάρας Ν. 2003, «Τα μαρτυρούμενα μουσικά όργανα στο Βυζάντιο» στο Αγγελόπουλος Λ. κ.ά. Τέχνες ΙΙ: Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού, τόμος Β΄, ΕΑΠ Πάτρα.
Τυροβολά Β. 2003, «Τα μουσικά όργανα του βυζαντινού χορού και η στάση των εκκλησιαστικών ανδρών απέναντί τους», στο Βασιλειάδης Στ. κ.ά, Συνοδευτικά Κείμενα: Ελληνική Μουσική και Χορός, ΕΑΠ, Πάτρα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Tα μουσικά όργανα των αρχαίων Eλλήνων - εφ. Καθημερινή, ανάκτηση 15 Απριλίου 2014
Αρχαία μουσικά όργανα
Δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων
|
282014
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Άγιος Νικόλαος Μεσσηνίας
|
Ο Άγιος Νικόλαος είναι χωριό του νομού Μεσσηνίας. Ανήκει στον Δήμο Δυτικής Μάνης και υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Λεύκτρου, η οποία περιλαμβάνει τους οικισμούς του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Δημητρίου. Το χωριό τοποθετείται σε απόσταση λιγότερης της μίας ώρας (οδικώς) νότια της Καλαμάτας (47χλμ), στην καρδιά της πλούσιας σε ιστορία περιοχής της Μάνης.
Άγιος Νικόλαος
Ο Άγιος Νικόλαος, στα 3,5 χλμ νότια της Στούπας, είναι ψαροχώρι της Έξω Μάνης (Μεσσηνιακή Μάνη), με νεοκλασικές κατοικίες και πέτρινα αρχοντικά που διατηρούν την παραδοσιακή μανιάτικη τεχνοτροπία. Συνδυάζει μανιάτικα χαρακτηριστικά με νησιώτικη φυσιογνωμία.
Παλαιότερα ονομαζόταν Σελίνιτσα. Κατά μία εκδοχή, η ονομασία του χωριού προέρχεται από την σλάβικη λέξη selo=χωριό, selinitsa=μικρό χωριό. Στη μικρή παραλία Μάλσοβα (Πανταζή) του Αγίου Νικολάου, με την ψιλή άμμο, δίπλα στις εκβολές του ποταμού Παμίσου, τοποθετείται η αρχαία Πέφνος και απέναντί της το ομώνυμο νησάκι όπου, κατά τον μύθο, γεννήθηκαν οι Διόσκουροι.
Στην είσοδο του χωριού δεσπόζει το Πυροβολείο του Γερακάρη, το οποίο χτίστηκε από τον αρχηγό των Χιτών στη Μάνη, Σταύρο Γερακάρη. Επίσης, το Υπουργείο Πολιτισμού έχει χαρακτηρίσει ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το κτήριο ιδιοκτησίας Γρηγορίου Σκαλκέα, ένα σημαντικό μνημείο για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του χώρου. Αξιόλογες είναι οι εκκλησίες του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου - Ιερός Ναός Αναλήψεως του Χριστού, απ’ όπου πήρε το όνομά του το χωριό. Το χωριό διαθέτει Νηπιαγωγείο, Λιμενικό Σταθμό και Κέντρο Υγείας. Δυτικά του χωριού στέκει ένας φάρος 5 μέτρων.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Μεσσηνίας
Μάνη
Δήμος Δυτικής Μάνης
|
676655
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Ιστορία των Εβραίων στη Βόρεια Μακεδονία
|
Η Ιστορία των Εβραίων στη Βόρεια Μακεδονία ξεκίνησε κατά την διάρκεια της ρωμαϊκής αρχαιότητας, όταν οι Εβραίοι έφτασαν για πρώτη φορά στην περιοχή. Σήμερα, μετά το ολοκαύτωμα και την μετανάστευση, ειδικά προς το Ισραήλ, περίπου 200 Εβραίοι παραμένουν στην Βόρεια Μακεδονία, κυρίως στην πρωτεύουσα, τα Σκόπια, και ελάχιστοι στο Στιπ και τη Μπίτολα.
Συλλογή
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Monastir: The Story of a Sephardic Community in Macedonia an online exhibition by Yad Vashem
A website of the Jewish community in North Macedonia (in Macedonian)
A comprehensive article about the past, present and future of Jewish life in North Macedonia
The Jews on the Balkans
Jewish Communities In Macedonia Prior To 1941
The History of the Jews in North Macedonia, from the Jewish Community in the Republic of North Macedonia
Empty Boxcars (2011) Documentary * at IMDb link YouTube
Clarifying 70 Years of Whitewashing and Inaccuracies: The Bulgarian Government and its Interaction with Jews During the Holocaust
The Miraculous Rescue of the Bulgarian Jews during the Holocaust (1939–1945) (The Bulgarian Miracle) (Part 1) by Dr. Marcel Israel
Βορεια Μακεδονια
Εβραιοι
Βορεια Μακεδονια
|
661972
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B4%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Μαρία Κλοτίλδη της Σαβοΐας
|
Η Μαρία Κλοτίλδη (ιταλ. Maria Clotilde di Savoia, 2 Μαρτίου 1843 - 25 Ιουνίου 1911) από τον Οίκο της Σαβοΐας ήταν πριγκίπισσα της Ιταλίας και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα Ναπολεόν.
Βιογραφία
Η Λουδοβίκα Θηρεσία Μαρία Κλοτίλδη ήταν η πρώτη κόρη του Βίκτωρος Εμμανουήλ Β΄ της Σαρδηνίας (μετά της Ιταλίας) και της Αδελαΐδας των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρης του Ράινερ Ιωσήφ, Αρχιδούκα της Αυστρίας και Αντιβασιλέα της Λομβαρδίας-Βενετίας.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1859 τον Ναπολέοντα Ιωσήφ Βοναπάρτη, Πρίγκιπα Ναπολεόν, τιτουλάριο Βασιλιά της Βεστφαλίας και Πρίγκιπα του Μονφόρ, και είχε τέκνα:
Βίκτωρ (1862 - 1926).
Λουδοβίκος (1864 - 1932), αντιστράτηγος στο ρωσικό στρατό.
Μαρία Λετισία (1866 - 1926), παντρεύτηκε τον Αμεδαίο της Ισπανίας, Πρίγκιπα της Αόστα.
Πηγές
Remsen Whitehouse, Henry (1897). The Sacrifice of a Throne: Being an Account of the Life of Amadeus, Duke of Aosta, sometime King of Spain. New York: Bonnel, Silver, and Co.
Vizetelly, Ernest Alfred (1907). The Court of the Tuileries, 1852-1870: Its Organization, Chief Personages, Splendour, Frivolity, and Downfall. London: William Clowes and Sons, Limited.
Παραπομπές
Οίκος της Σαβοΐας
Πριγκίπισσες της Ιταλίας
Πριγκίπισσες της Σαβοΐας
|
448560
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BF%CF%85
|
Εντοπιστής μητρώου
|
Ο όρος εντοπιστής μητρώου (record locator (RLOC)), είναι ένας αλφαριθμητικός κωδικός, τυπικά, με μήκος 6 χαρακτήρες, που χρησιμοποιείται στα συστήματα αεροπορικών κρατήσεων (ARS) που χρησιμοποιούν οι αεροπορικές εταιρίες, προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε ένα συγκεκριμένο μητρώο μητρώο ονόματος επιβάτη (Passenger Name Record (PNR)), το οποίο περιέχει τις λεπτομέρειες των διαφόρων συνιστωσών του ταξιδιού.
Όταν ο επιβάτης, ο ταξιδιωτικός πράκτορας ή ο υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας αναφέρεται στον εντοπιστή μητρώου, συνήθως, σημαίνει ένα δείκτη σε μια συγκεκριμένη κράτηση ο οποίος είναι γνωστός ως μητρώο ονόματος επιβάτη ή PNR. Ωστόσο, ένας εντοπιστής μητρώου μπορεί να δείξει αρχεία που περιέχουν άλλες μορφές δεδομένων. Οι εντοπιστές μητρώων, είναι μοναδικοί εντός ενός δεδομένου συστήματος, σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο χρόνο. Επειδή ο αριθμός των συνδυασμών με 6 χαρακτήρες (μολονότι πολύ μεγάλος) είναι περιορισμένος, οι εντοπιστές μητρώων, ξανά χρησιμοποιούνται μόνο εφόσον τα δεδομένα στα οποία αναφέρονται έχουν εκκαθαριστεί από το σύστημα.
Επειδή το 0 και το 1 μπορεί να μπερδευτούν αντιστοίχως με το O και το μικρό L (l), αυτοί οι χαρακτήρες συνήθως αποφεύγονται στους εντοπιστές μητρώων. Η δεξαμενή των διαθέσιμων συνδυασμών χαρακτήρων, μειώνεται περαιτέρω, επειδή ο εντοπιστής είναι στην πραγματικότητα μια διεύθυνση τοποθεσίας και υπάρχουν κανόνες σχετικά με το τι συνδυασμούς χαρακτήρων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τέτοιες διευθύνσεις.
Επειδή ο όρος «εντοπιστής μητρώου», συνήθως χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε ένα PNR, οι δύο όροι μπορεί να δημιουργήσουν σύγχυση.
Όταν πραγματοποιείται μια κράτηση, δημιουργείται στο σύστημα, ένα PNR, από το άτομο που έκανε την κράτηση. Αυτό το PNR θα έχει ένα εντοπιστή μητρώου. Εάν η κράτηση έγινε μέσω αεροπορικής εταιρίας και η πτήση / οι πτήσεις πραγματοποιούνται από την αεροπορική εταιρία που πραγματοποίησε την κράτηση, θα υπάρχει μόνο ένα PNR. Παρόλα αυτά, εάν η κράτηση περιέχει πτήσεις πάνω από μιας αεροπορικής εταιρίας (για παράδειγμα ο επιβάτης ταξιδεύει από το Λονδίνο προς τη Νέα Υόρκη με την British Airways και επιστρέφει (στο Λονδίνο) με την United Airlines) τότε, η κράτηση και για τις δυο πτήσεις (τυπικά) θα πρέπει να γίνει μέσα από την πρώτη αεροπορική εταιρία. Η πρώτη αεροπορική εταιρία, θα στείλει μηνύματα στη 2η που επιβεβαιώνει την κράτηση και η 2η αεροπορική εταιρία θα δημιουργήσει ένα ξεχωριστό PNR, που θα έχει το δικό του εντοπιστή μητρώου. Εάν η κράτηση έγινε μέσω γραφείου ταξιδίων, τότε το PNR (και ο εντοπιστής μητρώου) θα υπάρχουν στο σύστημα που χρησιμοποιείται από το γραφείο και τα περαιτέρω PNR (το καθένα με το δικό του εντοπιστή μητρώου) θα υπάρχουν σε κάθε σύστημα αεροπορικής εταιρίας.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες αεροπορικές εταιρίες έχουν σταματήσει να χρησιμοποιούν τα δικά τους συστήματα κράτησης θέσεων και έχουν γίνει πελάτες των συστημάτων όπως το Galileo, Amadeus και Sabre (Semi-Automated Business Research Environment - δηλαδή, Ημιαυτόματη Επιχειρηματική Έρευνα Περιβάλλοντος), τα οποία παρέχουν υπηρεσίες φιλοξενίας. Όταν συμβεί αυτό, ένα ενιαίο PNR (με ένα μόνο εντοπιστή μητρώου) μπορεί να δημιουργηθεί στο σύστημα φιλοξενίας, το οποίο θα περιέχει λεπτομέρειες για όλες τις πτήσεις για τις οποίες είναι υπεύθυνο το σύστημα φιλοξενίας. Για παράδειγμα, η κράτηση για επιβάτη που ταξιδεύει από το Λονδίνο προς το Παρίσι με την Air France (AF) και επιστέφοντας με την BA κρατημένη μέσω της AF θα διαμένει σε ένα PNR στο σύστημα Amadeus με ένα μόνο εντοπιστή μητρώου και αυτό γιατί και οι δυο αεροπορικές εταιρίες, χρησιμοποιούν για τις κρατήσεις τους το Amadeus. Εάν αυτή η κράτηση γίνει μέσω γραφείου ταξιδίων, χρησιμοποιώντας το Amadeus, θα υπάρχει το ίδιο μοναδικό PNR / εντοπιστής μητρώου. Ωστόσο, εάν η κράτηση γίνει μέσω γραφείου ταξιδίων, χρησιμοποιώντας ένα διαφορετικό σύστημα (π.χ. το Sabre) τότε θα υπάρχουν δυο PNR (ένα στο Sabre και άλλο ένα στο Amadeus), το καθένα με το δικό του εντοπιστή μητρώου.
Τα συστήματα των αεροπορικών εταιριών ανταλλάσσουν μεταξύ τους εντοπιστές μητρώων ως μέρος της διαδικασίας επιβεβαίωσης. Σε περίπτωση που ένα μητρώο εντοπισμού, αποτύχει να διέλθει ανάμεσα σε δύο συστήματα, το PNR μπορεί και πάλι να ανακτηθεί, χρησιμοποιώντας τον αριθμό πτήσης / ημερομηνία και το όνομα.
Δεν είναι όλες οι αεροπορικές εταιρίες που χρησιμοποιούν τον όρο «εντοπιστής μητρώου». Άλλοι όροι που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν:
Αριθμός επιβεβαίωσης
Αριθμός κράτησης
Κωδικός επιβεβαίωσης
Αναφορά κράτησης
Κωδικός κράτησης
Παραδείγματα εντοπιστών μητρώων: RMT33W, KZVGX5, Z7RCYC, LSHA8P..
Στο παρελθόν, το σύστημα Reservec 2 είχε εντοπιστές μητρώων, οχτώ χαρακτήρων του τύπου: xxnnnnxx όπου το x ήταν γράμμα και όπου το n ήταν αριθμός. Ορισμένα συμπαγή προγραμματισμένα συστήματα αεροπορικών κρατήσεων (Compact Programmed Airlines Reservations System (CPARS)), χρησιμοποιούσαν εντοπιστές πέντε χαρακτήρων.
Δείτε επίσης
Σύστημα κράτησης αεροπορικών θέσεων (ARS ή CRS)
Μητρώο ονόματος επιβάτη (PNR)
Παγκόσμιο σύστημα διανομής (GDS)
Σύστημα εξυπηρέτησης επιβατών (PSS)
Σύστημα ελέγχου αναχώρησης (DCS)
Κωδικός ψευδοπόλης (PCC)
Σημειώσεις
Παραπομπές σημειώσεων
Αεροπορικά εισιτήρια
Τεχνολογία ταξιδίων
Πληροφορίες ιδιωτικότητας
Ευαίσθητες πληροφορίες
]]
|
628408
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82%201966
|
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ελευθέρας Πάλης 1966
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ελευθέρας Πάλης 1966 ή Θ´ Πανελλήνιοι Αγώνες Ελευθέρας Πάλης ήταν η 9η διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ελευθέρας Πάλης, που διεξήχθη από την Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης, Άρσης Βαρών (Ε.Ο.Φ.Π.Α.Β.). Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στο Παλέ ντε Σπορ, στη Θεσσαλονίκη από το Σάββατο 5 έως και την Κυριακή 6 Νοεμβρίου του 1966. Διεξήχθησαν 8 αγωνίσματα.
Πρωταθλήτρια ομάδα αναδείχθηκε ο Εθνικός Γ.Σ. με 32,5 βαθμούς. Την πρώτη θέση στα μετάλλια κατέκτησε ο Εθνικός Γ.Σ. με 3 χρυσά και τη δεύτερη θέση ο Πανελλήνιος Γ.Σ. με 2 χρυσά.
Κάτοχοι μεταλλίων
1965 (Ιανουάριος) | 1965 | 1966 | 1967 | 1968
Πίνακας μεταλλίων
Πηγή:
Βαθμολογία
Πηγή:
Παραπομπές
Αθλητικά γεγονότα του 1966
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ελευθέρας Πάλης
Διοργανώσεις ελευθέρας πάλης στη Θεσσαλονίκη
|
791515
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%82%20%CE%B7%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE
|
Φυσαλίς η περουβιανή
|
Η φυσαλίδα η περουβιανή (Physalis peruviana), είναι φυτό της Νότιας Αμερικής, ιθαγενές στην Κολομβία, τον Ισημερινό και το Περού στην οικογένεια των Στρυχνοειδών. Η ιστορία της καλλιέργειας της φυσαλίδας στη Νότια Αμερική μπορεί να εντοπιστεί στην Αυτοκρατορία των Ίνκας. Καλλιεργείται στην Αγγλία από τα τέλη του 18ου αιώνα και στη Νότια Αφρική στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αιώνα. Η P. peruviana, που εισήχθη ευρέως τον 20ο αιώνα, καλλιεργείται ή αναπτύσσεται σε όλο τον κόσμο σε εύκρατες και τροπικές περιοχές.
Ταξινόμηση και κοινά ονόματα
Η φυσαλίδα η περουβιανή ονομάστηκε για πρώτη φορά επίσημα από τον Κάρολο Λινναίο το 1763.
Η P. peruviana έχει δεκάδες κοινά ονόματα σε όλο τον κόσμο στις περιοχές διανομής του. Για παράδειγμα, στο Περού είναι γνωστό ως στα ισπανικά, ή στην Κέτσουα. Στη γειτονική Κολομβία, είναι γνωστό ως . Στη βορειοανατολική Κίνα, στην επαρχία Χεϊλονγκτσιάνγκ, αναφέρεται ανεπίσημα ως deng long guo («φρούτο φανάρι»). Στα γαλλικά λέγεται («έρωτας σε κλουβί»), καθώς και άλλα πιθανά ονόματα, όπως , , ή («Κινεζικό φανάρι») ή («κεράσι της γης»).
Περιγραφή
Ως μέλος της οικογένειας των φυτών Στρυχνοειδών, σχετίζεται με μεγάλο αριθμό βρώσιμων φυτών, συμπεριλαμβανομένων των ντοματών, των μελιτζανών και των πατατών.
Η φυσαλίδα η περουβιανή είναι ετήσιο φυτό σε εύκρατες τοποθεσίες, αλλά πολυετές στις τροπικές περιοχές. Ως πολυετές, αναπτύσσεται και γίνεται διάχυτα διακλαδισμένος θάμνος που φτάνει σε ύψος το 1 με 1,6 μέτρα, με απλωμένα κλαδιά και βελούδινα φύλλα σε σχήμα καρδιάς. Τα ερμαφρόδιτα άνθη έχουν σχήμα καμπάνας, διάμετρο και είναι κίτρινα με μωβ-καφέ κηλίδες εσωτερικά. Μετά την πτώση του λουλουδιού, ο κάλυκας διαστέλλεται, σχηματίζοντας τελικά ένα μπεζ φλασκί που περικλείει πλήρως τον καρπό.
Ο καρπός είναι ένα στρογγυλό, λείο μούρο, που μοιάζει με μια μικρή κίτρινη ντομάτα διαμέτρου 1,25 με 2 εκατοστά. Έχει χρώμα έντονο κίτρινο έως πορτοκαλί και γλυκό όταν είναι ώριμο, με μια χαρακτηριστική, ήπια γεύση που θυμίζει σταφύλι ή ντομάτα.
Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ο φουσκωμένος, χαρτώδης κάλυκας που περικλείει κάθε μούρο. Ο κάλυκας είναι διογκωμένος μέχρι να αναπτυχθεί πλήρως ο καρπός. Αρχικά, είναι κανονικού μεγέθους, αλλά αφότου πέσουν τα πέταλα, συνεχίζει να αναπτύσσεται μέχρι να σχηματίσει ένα προστατευτικό κάλυμμα γύρω από τον αναπτυσσόμενο καρπό. Εάν ο καρπός μείνει μέσα στους άθικτους φλοιούς του κάλυκα, η διάρκεια ζωής του σε θερμοκρασία δωματίου είναι περίπου 30-45 ημέρες. Ο κάλυκας είναι μη βρώσιμος.
Βιότοπος
Η φυσαλίδα η περουβιανή είναι ιθαγενής στις βουνοπλαγιές του Περού και της Χιλής. Αναπτύσσεται σε δάση, παρυφές δασών και παρόχθιες περιοχές. Αναπτύσσεται σε υψόμετρα 500 με 3.000 μέτρα στην πατρίδα του, αλλά μπορεί επίσης να βρεθεί στο επίπεδο της θάλασσας στα νησιά της Ωκεανίας και του Ειρηνικού όπου εμφανίζεται ευρέως σε υποτροπικές και θερμές, εύκρατες συνθήκες. Το γεωγραφικό του εύρος είναι περίπου 45°Ν έως 60°Β και το εύρος υψομέτρου του είναι γενικά από την επιφάνεια της θάλασσας έως 3.000 μέτρα. Το φυτό έχει γίνει διεισδυτικό σε ορισμένους φυσικούς οικοτόπους, σχηματίζοντας λόχμες, ιδιαίτερα στη Χαβάη και σε άλλα νησιά του Ειρηνικού.
Καλλιέργεια
Έχει εισαχθεί ευρέως ως καλλιέργεια σε τροπικές, υποτροπικές και εύκρατες περιοχές όπως η Αυστραλία, η Κίνα, η Ινδία, η Μαλαισία και οι Φιλιππίνες. Η φυσαλίδα η περουβιανή ευδοκιμεί σε ετήσια μέση θερμοκρασία από , ανεχόμενη θερμοκρασίες έως και . Αναπτύσσεται καλά σε μεσογειακά κλίματα και είναι ανθεκτικό στη ζώνη ανθεκτικότητας 8 του USDA, που σημαίνει ότι μπορεί να καταστραφεί από τον παγετό. Αναπτύσσεται καλά σε βροχοπτώσεις από εάν το έδαφος είναι καλά στραγγιζόμενο και προτιμά τον ήλιο ή τη μερική σκιά σε καλά στραγγιζόμενα εδάφη και αναπτύσσεται έντονα σε αμμοπηλώδη χώματα.
Το φυτό αναπτύσσεται εύκολα από σπόρους, οι οποίοι είναι άφθονοι (100 έως 300 σε κάθε καρπό), αλλά με χαμηλά ποσοστά βλάστησης, που απαιτούν χιλιάδες σπόρους για τη σπορά ενός εκταρίου. Τα φυτά που αναπτύσσονται από μοσχεύματα μίσχου ηλικίας ενός έτους θα ανθίσουν νωρίς και θα αποδώσουν καλά, αλλά είναι λιγότερο ζωηρά από αυτά που καλλιεργούνται από σπόρους.
Μαγειρικές χρήσεις
Η φυσαλίδα η περουβιανή είναι μια οικονομικά χρήσιμη καλλιέργεια ως εξωτικό εξαγόμενο φρούτο, και ευνοείται σε προγράμματα αναπαραγωγής και καλλιέργειας πολλών χωρών.
Η φυσαλίδα χρησιμοποιείται σε σάλτσες με βάση τα φρούτα, πίτες, πουτίγκες, τσάτνεϊ, μαρμελάδες και παγωτό ή τρώγεται φρέσκο σε σαλάτες και φρουτοσαλάτες. Στη Λατινική Αμερική, καταναλώνεται συχνά ως μπατίντο ή σμούθι, και λόγω του εντυπωσιακού κάλυκά του, είναι δημοφιλές στα εστιατόρια ως διακοσμητική γαρνιτούρα για επιδόρπια. Για να βελτιωθούν οι χρήσεις του στα τρόφιμα γίνεται στέγνωμα με ζεστό αέρα ώστε να βελτιωθεί η περιεκτικότητα σε διαιτητικές ίνες, η υφή και η εμφάνιση.
Στη βασική έρευνα για την ωρίμανση των καρπών, η περιεκτικότητα σε πολυφαινόλες και βιταμίνη C διέφερε ανάλογα με την ποικιλία, τον χρόνο συγκομιδής και το στάδιο ωρίμανσης.
Θρεπτική αξία
Σύμφωνα με αναλύσεις θρεπτικών συστατικών από το USDA, μια μερίδα 100 g έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες ( ) και περιέχει μέτρια επίπεδα βιταμίνης C, θειαμίνης και νιασίνης, ενώ άλλα θρεπτικά συστατικά είναι αμελητέα. Οι αναλύσεις ελαίων από διαφορετικά συστατικά του φρούτου, κυρίως από τους σπόρους του, έδειξαν ότι το λινολεϊκό οξύ και το ελαϊκό οξύ ήταν τα κύρια λιπαρά οξέα, η βήτα-σιτοστερόλη και η καμπεστερόλη ήταν οι κύριες φυτοστερόλες και το λάδι περιείχε βιταμίνη Κ και βήτα-καροτίνη.
Παραπομπές
Μούρα
Στρυχνοειδή
Τροπικά φρούτα
|
454305
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB%20%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%86
|
Σάμιουελ Μπίσοφ
|
Ο Σάμιουελ Μπίσοφ (αγγλικά: Samuel Bischoff, 11 Αυγούστου 1890 - 21 Μαΐου 1975) ήταν Αμερικανός παραγωγός ταινιών, ο οποίος συμμετείχε σε περισσότερες από 400 ταινίες μεγάλου μήκους και διάφορες σειρές μεταξύ 1922 και 1964. Γεννημένος στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, και κατευθύνθηκε στο Χόλιγουντ, με την καριέρα του να ξεκινά το 1922, κάνοντας παραγωγές σε κωμικές ταινίες μικρού μήκους, συμπεριλαμβανομένης και της ταινίας Στα πρόθυρα της τρέλας, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Σταν Λόρελ.
Ο Μπίσοφ, επίσης, ήταν επικεφαλής της Samuel Bischoff Productions, μιας εταιρείας χαμηλού μπάτζετ, που λειτούργησε τη δεκαετία του 1930. Κατόπιν, τράβηξε την προσοχή του Χάρι Κον, διευθυντή της Columbia Pictures, και ο οποίος τον έφερε στην εταιρεία, αρχικά ως διευθυντή παραγωγής, σε ταινίες μεγάλου μήκους. Παρόλα αυτά, το 1932, πήγε στη Warner Bros., αλλά το 1941, επέστρεψε στη Columbia Pictures. Εκτός αυτών, υπήρξε και πρόεδρος της Moroccan Pictures Inc., το 1948. Το 1964 έμελλε να γινόταν η τελευταία του παραγωγή με την ταινία The Strangler.
Ο Μπίσοφ πέθανε το 1975 στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνια, σε ηλικία 84 ετών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Σάμιουελ Μπίσοφ στο IMDb
Αμερικανοί παραγωγοί ταινιών
|
103699
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%2C%20%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89%20%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Μούνστερ, Κάτω Σαξονία
|
Το Μούνστερ (Munster) είναι πόλη στην Κάτω Σαξονία της Γερμανίας. Η πόλη είναι βάση του μεγαλύτερου στρατοπέδου του γερμανικού στρατού και είναι τοποθετημένη μεταξύ δύο στρατιωτικών πεδίων εκπαίδευσης.
Κωμοπόλεις της Γερμανίας
Πόλεις της Κάτω Σαξονίας
|
421403
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%86%CF%81%CF%8D%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Ηλίας Γλυκοφρύδης
|
Ο Ηλίας Γλυκοφρύδης του Ναπολέοντος (19 Φεβρουαρίου 1914 - 20 Οκτωβρίου 1982) ήταν Έλληνας νομικός και ευρωβουλευτής για βραχύβια θητεία.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες. Από το 1969 ως το 1974 ήταν αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Εξελέγη ευρωβουλευτής το 1982 με το Κόμμα Προοδευτικών, σε αντικατάσταση του Απόστολου Παπαγεωργίου, ο οποίος πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1982.
Ο Γλυκοφρύδης απεβίωσε στις 20 Οκτωβρίου 1982, ενώ ήταν εν ενεργεία ευρωβουλευτής και αντικαταστάθηκε από τον Γεώργιο Αλεξιάδη.
Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Γκολφινοπούλου.
Αναφορές
Έλληνες δικαστικοί
Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με το Κόμμα Προοδευτικών
|
3803
|
https://el.wikipedia.org/wiki/922
|
922
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 922 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
12 Μαΐου - Μετά από πολλές κακουχίες ο απεσταλμένος των Αββασιδών, Αχμάντ Ιμπν Φαντλάν, φτάνει στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας του Βόλγα.
Γεννήσεις
Κορράδος, δούκας της Λωρραίνης
Θάνατοι
Έτη
|
457734
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%20%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9
|
Άλμπερτ Λουτούλι
|
Ο Άλμπερτ Τζων Λουτούλι (Albert John Lutuli ή Luthuli, 1898 – 21 Ιουλίου 1967), γνωστός και με το όνομά του στη γλώσσα των Ζουλού ως Μβούμπι, ήταν Νοτιοαφρικανός δάσκαλος, ακτιβιστής και πολιτικός που βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1960 για τον ρόλο του στον μη βίαιο αγώνα κατά του καθεστώτος φυλετικών διακρίσεων. Ο Λουτούλι εκλέχθηκε πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, της οργανώσεως που τότε κατεύθυνε την αντίσταση κατά της λευκής κυβερνήσεως της Νότιας Αφρικής. Υπήρξε ο πρώτος Αφρικανός (και ο πρώτος πολίτης χώρας εκτός Ευρώπης και Αμερικής) στην ιστορία που πήρε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Οικογένεια και σπουδές
Ο Λουτούλι ήταν ο τρίτος γιος του ιεραποστόλου των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας Τζων Μπουνυάν Λουτούλι (John Bunyan Lutuli) και της Μτόνυα Γκουμέντε (Mtonya Gumede). Ο Άλμπερτ Λουτούλι γεννήθηκε κοντά στο Μπουλαουάγιο στην τότε Ροδεσία, περί το 1898. Ο πατέρας του πέθανε, οπότε ο ίδιος και η μητέρα του επέστρεψαν στο σπίτι των προγόνων της, στην κωμόπολη Γκρούτβιλ-Κουαζούλου της επαρχίας Επαρχία Κουαζούλου-Νατάλ, στη Νότια Αφρική. Εκεί έμεινε με τον θείο του, τον Μάρτιν Λουτούλι, ο οποίος τότε ήταν ο εκλεγμένος αρχηγός όσων Ζουλού ήταν Χριστιανοί. Στη συνέχεια, ο Άλμπερτ παρακολούθησε το Κολέγιο Άνταμς, νότια του Ντέρμπαν.
Διδασκαλία
Μετά την ολοκλήρωση ενός παιδαγωγικού προγράμματος στο Ήντενντέιλ, κοντά στο Πιτερμάριτσμπουργκ, ο Λουτούλι αποδέχθηκε τη θέση του μοναδικού δασκάλου στο δημοτικό σχολείο του αγροτικού Μπλάουμπος, στο Νιούκασλ του Νατάλ. Εδώ ο Λουτούλι έγινε λαϊκός ιεροκήρυκας των Μεθοδιστών. Το 1920 πήρε μία κρατική επιδότηση για να παρακολουθήσει ένα ανώτερο σεμινάριο για την κατάρτιση των δασκάλων στο Κολέγιο Άνταμς, και στη συνέχεια δίδαξε στο σχολείο του κολεγίου μαζί με τον τότε διευθυντή του, τον εξέχοντα μαύρο καθηγητή Ζαχαρία Μάθιους (Zachariah Keodirelang Matthews, 1901–1968). Για να στηρίξει τη μητέρα του, αρνήθηκε προσφορά να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Φορτ Χερ.
Ο Λουτούλι δραστηριοποιήθηκε στον συνδικαλισμό, εκλεγόμενος το 1928 γραμματέας της Ενώσεως Αφρικανών Διδασκάλων και το 1933 προέδρός της, ενώ συνέχισε και το ιεραποστολικό έργο του πατέρα του.
Φύλαρχος
Το 1933 οι πρεσβύτεροι της φυλής του ζήτησαν από τον Λουτούλι να γίνει αρχηγός της. Για δύο χρόνια δίσταζε, αλλά αποδέχθηκε την πρόσκληση στις αρχές του 1936 και παρέμεινε στο αξίωμα για 17 χρόνια μέχρι την καθαίρεσή του από τη ρατσιστική κυβέρνηση το 1953. Ωστόσο, ανάμεσα στον λαό του διατήρησε τη χρήση του τίτλου «ινκόζι» (= αρχηγός) πριν από το όνομά του για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ακτιβιστής κατά των φυλετικών διακρίσεων
Το 1948 το κυβερνητικό «Εθνικόν Κόμμα» υιοθέτησε την πολιτική του απαρτχάιντ (apartheid, ορθή προφορά στα αφρικάανς: απάρτηντ) και ο διαχωρισμός των φυλών στη χώρα ενισχύθηκε την επόμενη δεκαετία με το σύστημα των «εσωτερικών διαβατηρίων» (Dompas).
Το 1944 ο Λουτούλι έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC). Το 1945 εκλέχθηκε στην Επαρχιακή Επιτροπή του Κουάζουλου του ANC και το 1951 εκλέχθηκε πρόεδρος της επιτροπής αυτής. Το επόμενο έτος μαζί με άλλους επικεφαλής του ANC άρχισε να διοργανώνει μη βίαιες εκστρατείες κατά των νόμων των φυλετικών διακρίσεων.
Η κυβέρνηση, κατηγορώντας τον Λουτούλι για σύγκρουση συμφερόντων, απαίτησε να παραιτηθεί από μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου προκειμένου να διατηρήσει το αξίωμα του φυλάρχου. Ο Λουτούλι αρνήθηκε να το κάνει και καθαιρέθηκε από τη φυλαρχία. Μετά από ένα μήνα ωστόσο εκλέχθηκε γενικός πρόεδρος του ANC. Αντιδρώντας αμέσως, η κυβέρνηση επέβαλε διετείς απαγορεύσεις δραστηριοτήτων του στη οργάνωση. Με τη λήξη της δεύτερης απαγορεύσεως το 1956, παρακολούθησε ένα συνέδριο του ANC και αμέσως μετά οι αρχές τον συνέλαβαν και λίγους μήνες αργότερα τον κατηγόρησαν για προδοσία, μαζί με 155 άλλους. Τον Δεκέμβριο του 1957, μετά από ένα σχεδόν έτος υπό κράτηση κατά την προεργασία για τη δίκη, ο Λουτούλι απελευθερώθηκε και οι κατηγορίες εναντίον του και εναντίον άλλων 64 ομοφύλων του άρθηκαν.
Ο Λουτούλι προσέγγισε τη Διεθνή Αδελφότητα Συμφιλιώσεως (International Fellowship of Reconciliation), η οποία εκείνη την εποχή (1957) είχε ανοίξει ένα παράρτημα στη Νότια Ροδεσία.
Νέες απαγορεύσεις
Μία ακόμα πενταετής απαγόρευση τον περιόριζε σε μία ακτίνα 15 μιλίων (24 χιλιομέτρων) από το σπίτι του. Αυτή η απαγόρευση άρθηκε προσωρινά όσο κατέθετε στις συνεχιζόμενες δίκες για προδοσία, αλλά και τον Μάρτιο του 1960 για να επιτρέψει τη σύλληψή του επειδή έκαψε δημόσια το εσωτερικό του διαβατήριο μετά τη Σφαγή του Σάρπβιλ. Κατά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ακολούθησε, συνελήφθηκε, βρέθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε ποινή φυλακίσεως με αναστολή, οπότε και επέστρεψε στο Γκρούτβιλ.
Η απαγόρευση άρθηκε προσωρινά για μία τελευταία φορά για 10 ημέρες στις αρχές Δεκεμβρίου 1961, ώστε να μπορέσει ο Λουτούλι και η σύζυγός του να παρακολουθήσουν τις τελετές της απονομής σε αυτόν του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στο Όσλο, μία βράβευση που χαρακτηρίσθηκε από την εφημερίδα Die Transvaler ως «ένα ανεξήγητο παθολογικό φαινόμενο».
Παραπομπές
Πηγές
Benson, Mary (1963): Chief Albert Lutuli of South Africa, Oxford University Press.
Pillay, Gerald J. (1993): Voices of Liberation: Albert Lutuli, HSRC Publishers. ISBN 978-0-7969-1356-2.
Wilburn, Kenneth (2014): Το λήμμα «Albert Lutuli» στο The 20th Century Go-N: Dictionary of World Biography του Frank N. Magill, Routledge. ISBN 978-1-317-74060-5.
Brittain, Vera: The rebel passion: a short history of some pioneer peacemakers, Allen & Unwin, Λονδίνο 1964
Νοτιοαφρικανοί ακτιβιστές
Βραβευμένοι με Νόμπελ Ειρήνης
Νοτιοαφρικανοί νομπελίστες
Νοτιοαφρικανοί αυτοβιογράφοι
|
782737
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%83%CE%B1%20%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Μίσα Αναστασίγιεβιτς
|
Ο Μιχαΐλο (Μίσα) Αναστασίγιεβιτς (, 24 Φεβρουαρίου 1803 – 27 Ιανουαρίου 1885) ήταν επιχειρηματίας και ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στη Σερβία κατά τον 19ο αιώνα,. Ο Αναστασίγιεβιτς απέκτησε τη μεγάλη περιουσία του μέσω της επιτυχημένης εξαγωγής αλατιού του από τη Βλαχία και τη Μολδαβία και της επιχειρηματικής συνεργασίας με τον πρίγκιπα της Σερβίας Μίλος Ομπρένοβιτς. Ο Αναστασίγιεβιτς ήταν ο πρώτος δημόσιος ευεργέτης στη Σερβία και διοργανωτής διαφόρων χορών για την ελίτ του Βελιγραδίου. Ήταν επίσης φιλάνθρωπος.
Ζωή
Ο Αναστασίγιεβιτς γεννήθηκε στην Πάρενθο, σύγχρονο Ντόνζι Μιλάνοβατς, το 1803. Ο πατέρας του, ο Αναστάς, ήταν γαιοκτήμονας και μικροεπιχειρηματίας. Η μητέρα του, Ρούζα, ήταν νοικοκυρά. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Αναστασίγιεβιτς ήταν μόλις δύο ετών, ενώ η μητέρα του πέθανε ως αποτέλεσμα επιπλοκών κατά τη διάρκεια του τοκετού, αφήνοντας τη μητριά του Μίλια επικεφαλής του. Ο Μίσα και η Μίλια διέσχισαν δύο φορές τον Δούναβη για να μεταβούν στην Αυστρία κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης που σημειώθηκε στη Σερβική Επανάσταση. Σε ηλικία 11 ετών, λόγω της μόρφωσής του, έγινε δάσκαλος στη γενέτειρά του. Από το 1817 έως το 1822, εργάστηκε ως τελώνης και επόπτης τελωνείου προτού ασχοληθεί με το εμπόριο.
Ήταν ο πλουσιότερος από τους επιχειρηματικούς συνεργάτες του πρίγκιπα της Σερβίας Μίλος Ομπρένοβιτς. Τον τίτλο του «Καπετάνιου του Δούναβη» του έδωσε ο ίδιος ο πρίγκιπας Μίλος, από τον οποίο ο Αναστασίγιεβιτς απέκτησε σημαντικά εμπορικά οφέλη. Η εταιρεία του Αναστασίγιεβιτς σύντομα απέκτησε τον έλεγχο των εξαγωγών αλατιού από τη Βλαχία και τη Μολδαβία. Στην κορυφή της καριέρας του, ο Αναστασίγιεβιτς απασχολούσε περίπου 10.000 εργάτες και είχε στόλο 80 πλοίων. Ήταν ο πρώτος ευεργέτης της Σερβίας και διοργανωτής διαφόρων χορών για την ελίτ του Βελιγραδίου.
Ο Αναστασίγιεβιτς ονομάστηκε «Πρίγκιπας του Δούναβη» για τον πλούτο και τις επιχειρηματικές του ικανότητες. Πάντρεψε την κόρη του Σάρα (Σάρκα) με τον Γεώργιο, έναν πρίγκιπα από τον κυρίαρχο οίκο των Καραγεώργεβιτς και έχτισε το πιο εντυπωσιακό κτίριο της πόλης, που υποτίθεται ότι θα γινόταν η νέα αυλή, αν και αυτό το σχέδιο απέτυχε. Το κτίριο έχει φιλοξενήσει μερικά από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα του Πριγκιπάτου της Σερβίας, συμπεριλαμβανομένης της Ανώτατης Σχολής του Βελιγραδίου, που εργότερα εξελίχθηκε στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου. Περιστασιακά, η αίθουσα τελετών του έχει χρησιμοποιηθεί για τις συνεδριάσεις της Εθνοσυνέλευση της Δημοκρατίας της Σερβίας (1864–1875) και της Γερουσίας (1901–1903). Σήμερα, είναι η έδρα της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου.
Ο Αναστασίγιεβιτς πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1885 στο σπίτι του στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Η σορός του σώζεται σε εκκλησία στο Κλεζάνι της Ρουμανίας. Σύμφωνα με τη ρουμανική εφημερίδα Evenimentul zilei, είναι μουμιοποιημένη με φυσικό τρόπο και διατηρείται σε «αξιόλογη» κατάσταση.
Δείτε επίσης
Πανεπιστήμιο Βελιγραδίου
Τζόρτζε Βάιφερτ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
D. Bataković, The Serbian Revolution: Nation-Building and Modernization, 2005
Βελιγράδι - Κτήριο Καπετάν Μίσα
Σέρβοι στρατιωτικοί ηγέτες
Σέρβοι επιχειρηματίες
|
512701
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%20%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%202017
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου γυναικών 2017
|
Το 31ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου γυναικών διοργανώθηκε στις 18 και 19 Φεβρουαρίου 2017 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Νέο Φάληρο. Πρωταθλήτρια ομάδα αναδείχθηκε ο Γ.Σ. Κηφισιάς για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού.
Λεπτομέρειες
Στο πρωτάθλημα μετείχαν δεκάδες αθλήτριες από όλη την Ελλάδα.
Νικήτριες
Πηγή:
Βαθμολογία
Πηγή:
Πηγές
Λάμψη Καραλή και δύο όρια για το Ευρωπαϊκό.
Παραπομπές
Κλειστου στιβου γυναικων
Στίβος το 2017
Διοργανώσεις στίβου στον Πειραιά
|
337741
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7%20%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1
|
Κίτρινη μαγκούστα
|
Η κίτρινη μαγκούστα, μερικές φορές αναφερόμενη ως κόκκινη σουρικάτα, είναι μικρό θηλαστικό με βάρος περίπου 500 γραμμάρια και μήκος περίπου 50 εκατοστά. Ανήκει στην οικογένεια των Ερπηστιδών, ζει στην ύπαιθρο, από τους ημιερημικούς θαμνώνες στα λιβάδια με τις ψηλές πόες στην Ανγκόλα, στη Μποτσουάνα, στη Νότια Αφρική, στη Ναμίμπια και στη Ζιμπάμπουε.
Ταξονομία
Η Cynictis penicillata είναι το μόνο είδος του γένους της, αλλά έχουν περιγραφεί δώδεκα υποείδη της κίτρινης μαγκούστας. Σε γενικές γραμμές, η κίτρινη μαγκούστα παρουσιάζει ανοιχτότερα χαρακτηριστικά στην κοιλιά και στο πηγούνι, φουντωτή ουρά, και πλήρη έλλειψη φυλετικού διμορφισμού. Οι νότιες κίτρινες μαγκούστες είναι μεγαλύτερες, έχουν κίτρινο ή κοκκινωπό τρίχωμα, μακρύτερη γούνα, και μακρύτερη ουρά με χαρακτηριστική λευκή άκρη. Τα βόρεια υποείδη έχουν μικρότερο μέγεθος, γκρίζα απόχρωση, γκρίζα ή σκούρη γκρίζα άκρη στην ουρά και κοντύτερο τρίχωμα καταλληλότερο για ζεστότερο κλίμα.
Συνήθειες
Η κίτρινη μαγκούστα είναι σαρκοφάγο ζώο, τρεφόμενη κυρίως με αρθρόποδα, αλλά και μικρά θηλαστικά, σαύρες, φίδια και αβγά κάθε είδους.
Η κίτρινη μαγκούστα είναι κυρίως ημερόβιο ζώο, αν και έχει παρατηρηθεί και νυκτερινή δραστηριότητα. Ζώντας σε αποικίες έως και 20 ατόμων σε μόνιμο υπόγειο συγκρότημα λαγουμιών, η κίτρινη μαγκούστα συχνά συνυπάρχει με εδαφόβιους σκίουρους του Ακρωτηρίου ή σουρικάτα και να συνεργαστεί μαζί τους στη συντήρηση της φωλιάς, δημιουργώντας νέες σήραγγες και λαγούμια για τις διάφορες ανάγκες. Το σύστημα σηράγγων έχει πολλές εισόδους, σε κοντινή απόσταση που η κίτρινη μαγκούστα τα καθιστά αποχωρητήριά της.
Κοινωνική δομή
Η κοινωνική δομή της κίτρινης μαγκούστας είναι ιεραρχική, βασιζόμενη σε ένα κεντρικό αναπαραγωγικό ζεύγος και τους πιο προσφάτους απογόνους του. Υπάρχουν επίσης ανήλικοι, ηλικιωμένοι, ή ενήλικοι συγγενείς του κεντρικού ζεύγους. Οι κατανομές των αρσενικών τείνουν να επικαλύπτονται, ενώ τα θηλυκά από άλλες φωλιές έχουν σχετικά μη επικαλυπτόμενες κατανομές. Κάθε μέρα, το κυρίαρχο αρσενικό σηματοδοτεί τα μέλη της ομάδας του με εκκρίσεις των πρωκτικών του αδένων, και τα όριά του με εκκρίσεις του προσώπου και του πρωκτού, όπως τα ούρα. Το κυρίαρχο αρσενικό τρίβει επίσης την πλάτη του σε υπερυψωμένα αντικείμενα, αφήνοντας πίσω τρίχες, ως οπτική σήμανση της επικράτειάς του. Άλλα μέλη της ομάδας σηματοδοτούν τις φωλιές τους με εκκρίσεις των παρειών. Τα μέλη της αποικίας μπορεί να είναι 20 έως 40.
Θηρευτές
Θηρευτές της κίτρινης μαγκούστας είναι τα αρπακτικά πτηνά, τα φίδια και τσακάλια. Όταν τρομάζει, η κίτρινη μαγκούστα γρυλίζει και εκκρίνει από τους πρωκτικούς αδένες της. Μπορεί επίσης να ουρλιάξει, να γαβγίσει και να γουργουρίσει, αν και αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν εξαιρέσεις, καθώς η κίτρινη μαγκούστα είναι συνήθως ήσυχη και εκφράζει τη διάθεσή της και την κατάστασή της μέσω κινήσεων της ουράς.
Αναπαραγωγική περίοδος
Η περίοδος του ζευγαρώματος της κίτρινης μαγκούστας είναι μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου. Το θηλυκό γεννά υπογείως μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου, χωρίς υλικά στρωμνής, σε ένα καθαρό θάλαμο του συμπλέγματος λαγουμιών. Συνήθως, δύο μικρά γεννώνται ανά εγκυμοσύνη και απογαλακτίζονται μετά από 10 εβδομάδες ενώ φτάνουν στο μέγεθος των ενηλίκων μετά από 10 μήνες.
Cynictis penicillata και λύσσα
Υπάρχει κάποια ανησυχία για το ρόλο της Cynictis penicillata ως φυσικός φορέας της λύσσας. Τα περισσότερα άγρια ζώα της Αφρικής πεθαίνουν μέσα σε μερικές εβδομάδες από μόλυνση λύσσας, αλλά φαίνεται ότι ορισμένες γενετικές ποικιλίες της κίτρινης μαγκούστας μπορούν να τη φέρουν ασυμπτωματικά, αλλά μολυσματικά, για πολλά χρόνια.
Παραπομπές
Επιπλέον βιβλιογραφία
N.L. Avenant; J.A.J. Nel: "Comparison of the diet of the yellow mongoose in a coastal and a Karoo area" in South African Journal of Wildlife Research (1992), Volume: 22, p. 89–93.
O.A.E. Rasa; B.A. Wenhold; P. Howard; A. Marais: "Reproduction in the yellow mongoose revisited" in South African Journal of Zoology (1992), Vol. 27, No. 4, p. 192.
B.A. Wenhold; O.A.E. Rasa: "Territorial marking in the Yellow mongoose Cynictis penicillata: sexual advertisement for subordinates?" in Zeitschrift für Säugetierkunde (1994), Vol.59, No.3, p. 129.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Picture of a Yellow mongoose
Ερπηστίδες
|
780993
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CE%B6%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9
|
Πίζντρι
|
Το Πίζντρι (πολωνικά: Pyzdry, ) είναι πόλη του Πόβιατ Βζέσνια, στο Βοεβοδάτο Μείζονος Πολωνίας της Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι κάτοικοι 3.092 (2020).
Ιστορία
Το Πίζντρι αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1232, όταν ο στρατός του Σιλεσιανού Δούκα των Πιαστ Ερρίκου Α΄ του Γενειοφόρου εισήλθε στη Μείζων Πολωνία. Το Πίζντρι ήταν μια από τις παλαιότερες πόλεις της επαρχίας, καθώς το 1257 αναφέρθηκε ως τοποθεσία που διοικούταν από έναν βογκτ, πράγμα που σημαίνει ότι εδώ πρέπει να υπήρχε ήδη ένα καλά εδραιωμένο αστικό κέντρο. Δεν είναι γνωστό πότε το Πίζντρι έλαβε τα δικαιώματα του Μαγδεβούργου. Πιθανότατα συνέβη επί Δούκα Μπολέσλαφ του Ευσεβούς.
Στις 29 Ιουνίου 1318, ο Βλαδίσλαος Α΄ ο Βραχύς κάλεσε στο Πίζντρι μια συνάντηση Πολωνών ευγενών και επισκόπων, κατά την οποία συμφωνήθηκε να σταλεί αντιπροσωπεία στον Πάπα Ιωάννη ΚΒ΄, ζητώντας την άδειά του να παραχωρήσει το Πολωνικό Στέμμα στον Βλαδίσλαο. Το 1331, το Πίζντρι κάηκε ολοσχερώς από τους Τεύτονες Ιππότες στη Μάχη του Πίζντρι. Μετά την καταστροφή, ο Βασιλιάς Καζίμιρ Γ΄ ο Μέγας διέταξε την κατασκευή ενός αμυντικού τείχους με ένα ισχυρό κάστρο. Το 1345, υπογράφηκε εδώ μια ανακωχή μεταξύ του Καζίμιρ και του Ιωάννη της Βοημίας.
Στις 6 Ιουνίου 1346, ο Καζίμιρ παρουσίασε στο Πίζντρι νομικά καταστατικά για την επαρχία της Μείζονος Πολωνίας. Το 1390, ο Βασιλιάς Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο συναντήθηκε εδώ με τον Βάρτισλαβ Ζ΄ της Πομερανίας-Στολπ, ο οποίος δεσμεύτηκε να γίνει υποτελής του βασιλιά της Πολωνίας. Το Πίζντρι ήταν μια βασιλική πόλη και έδρα πόβιατ, το οποίο βρισκόταν διοικητικά στο Βοεβοδάτο Κάλις (1314-1793) στην Επαρχία Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος, και το 1562, ονομάστηκε ως η τοποθεσία των συγκεντρώσεων pospolite ruszenie (μαζική εξέγερση) για το Βοεβοδάτο Κάλις. Η πόλη καταλήφθηκε το 1655 και λεηλατήθηκε από Σουηδούς στρατιώτες (βλ. Κατακλυσμός), και το 1704, μια μάχη μεταξύ των υποστηρικτών του Στανίσουαφ Λεστσίνσκι και του Αυγούστου Β΄ του Δυνατού έλαβε χώρα εδώ. Το 1768, το Πίζντρι κάηκε από μεγάλη φωτιά.
Μετά το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας, το Πίζντρι προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας (1793). Το 1807 ανακτήθηκε από Πολωνούς και συμπεριλήφθηκε στο νεοσύστατο, ωστόσο βραχύβιο, Δουκάτο της Βαρσοβίας. Μετά τη διάλυση του δουκάτου το 1815, έγινε μέρος της ελεγχόμενης από τη Ρωσία Πολωνίας του Συνεδρίου, στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν το δυτικότερο σημείο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το 1818, το Πόβιατ Πίζντρι διαλύθηκε. Κατά τη διάρκεια της Ιανουαριανής Εξέγερσης, στις 17 Απριλίου 1863, η πόλη κατελήφθη από Πολωνούς αντάρτες με επικεφαλής τον Έντμουντ Τατσανόφσκι. Στις 29 Απριλίου 1863, η Μάχη του Πίζντρι διεξήχθη εκεί κοντά, στην οποία οι Πολωνοί αντάρτες με επικεφαλής τον Τατσανόφσκι νίκησαν τα ρωσικά στρατεύματα. Το 1867, ως τιμωρία για την Ιανουαριανή Εξέγερση, οι Ρώσοι υποβάθμισαν το Πίζντρι στο καθεστώς του χωριού. Το 1918 η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία και τον έλεγχο του Πίζντρι, και το 1919 τα δικαιώματα της πόλης αποκαταστάθηκαν.
Μετά την κοινή γερμανοσοβιετική εισβολή στην Πολωνία, η οποία ξεκίνησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939, η πόλη καταλήφθηκε από τη Γερμανία μέχρι το 1945.
Αξιοθέατα
Η πόλη έχει πολλά σημεία ενδιαφέροντος:
ιστορικό αστικό κέντρο, που διαμορφώθηκε τον 14ο αιώνα
ενοριακός ναός (χτίστηκε στα μέσα του 14ου αιώνα, ανακαινίστηκε τον 15ο αιώνα και το 1865-1870),
Φραγκισκανικό αβαείο (14ος αιώνας)
Μπαρόκ μοναστήρι (1690), που βρίσκεται στον ποταμό Βάρτα
ερείπια κάστρου και αμυντικό τείχος (αρχές 14ου αιώνα)
σπίτια του 18ου και 19ου αιώνα
Παραπομπές
Πόλεις της Πολωνίας
Πόλεις του Βοεβοδάτου Μείζονος Πολωνίας
Βοεβοδάτο Πόζναν (1921-1939)
|
44047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CF%81%CE%B7%CE%BA%CF%84%CF%8C%20%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BD%CF%89%CF%84
|
Θωρηκτό Ντρέντνωτ
|
Στη παγκόσμια ναυτική ορολογία με τον όρο Θωρηκτό Ντρέντνωτ εκτός από το καινοτόμο και για την εποχή του περισπούδαστο ομώνυμο Βρετανικό θωρηκτό HMS Dreadnought χαρακτηρίζεται και η καθιερωθείσα ομώνυμη κλάση αυτού.
Μετά τη ναυπήγηση του εν λόγω θωρηκτού πρωτοπόρου σε δύναμη πυρός, θωράκιση και ταχύτητα δημιουργήθηκαν τρεις κλάσεις περί αυτού του πλοίου:
Κλάση "πρό-Ντρεντνωτ": Αφορούσε τα μέχρι της εποχής του θωρηκτά με παλαιότερη διάταξη πυροβόλων.
Κλάση "Ντρέντνωτ": Αφορούσε θωρηκτά που ναυπηγούνταν πάνω στα σχέδια του ομώνυμου θωρηκτού, και στη
Κλάση "υπέρ-Ντρεντνωτ": Που αφορούσε νεότερα θωρηκτά που υπερέβαιναν σε χαρακτηριστικά εκείνων του Ντρέντνωτ. Και υπήρξε γεγονός πως η κλάση αυτή συνεχώς εξελισσόμενη και βελτιούμενη με αύξηση των πυροβόλων από 305 χιλ. σε 334 χιλ. έφθασε αργότερα σε 381 χιλ. και τέλος σε 406 χιλ. με αντίστοιχη αύξηση της θωράκισης, της ταχύτητας και φυσικά και του εκτοπίσματος που κατέληξε στα τεράστια θωρηκτά των 35.000 τόνων αλλά και 45.000 τόνων.
Η Ιαπωνία μάλιστα διαρκούντος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εφοδίασε το Αυτοκρατορικό της Ναυτικό με την ναυπήγηση δύο θωρηκτών 62.000 τόνων έκαστο με οπλισμό 9 πυροβόλων των 456 χιλ. Εξ όυ και δικαιολογημένη η κλάση σε "υπέρ-Ντρεντνωτ".
Το Ελληνικό Θωρηκτό Γ. Αβέρωφ πρόλαβε στην ναυπήγησή του την καινοτόμο διάταξη αυτού του τύπου θωρηκτού του οποίου αποτελεί ναυπηγικό και διαταξικό ομοίωμα.
Ναυτική ιστορία
Βρετανικά πολεμικά πλοία
Ντρέντνωτ
|
479504
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%20%CE%9C%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%AC%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82
|
Τα Μυαλά που Κουβαλάς
|
Τα Μυαλά που Κουβαλάς (αγγλικά: Inside Out) είναι αμερικανική ταινία κινουμένων σχεδίων παραγωγής 2015. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Πιτ Ντόκτερ και το σενάριο έγραψαν ο ίδιος και οι Μεγκ Λεφόβ και Τζος Κούλεϊ. Είναι η 15η ταινία της Pixar. Τις φωνές τους δανείζουν οι Έιμι Πόλερ, Φίλις Σμιθ, Ρίτσαρντ Κάιντ, Λούις Μπλακ, Μπίλ Χέιντερ και Μίντι Κάλινγκ.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 18 Μαΐου 2015 στις Κάνες και κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 19 Ιουνίου και σε μορφή 3D. Στην Ελλάδα διανεμήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου από την εταιρία feelgood.
Πλοκή
Η 11χρονη Ράιλι μετακομίζει με την οικογένειά της από την Μινεσότα στο Σαν Φρανσίσκο, και τα πέντε συναισθήματα της, η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία πρέπει να φροντίσουν να είναι χαρούμενη. Όμως κάτι πάει στραβά όταν η Λύπη αγγίζει καταλάθος μια χαρούμενη μνήμη, μετατρέποντάς την σε λυπημένη, που θα οδηγήσει την ίδια και την Χαρά σε ένα ταξίδι στο μυαλό της Ράιλι. Είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια, γεμάτη με δράση, περιπέτεια και φαντασία. Ο Θυμός, ένα θυμωμένο τέρας, διαβάζει μια εφημερίδα αφού φάει το φαγητό του. Μετά όμως θέλει να φάει κι επιδόρπιο και γι' αυτό το λόγο όσο διαβάζει την εφημερίδα, διαβάζει ''όχι επιδόρπιο'' που εννοεί ότι αυτός που το έγραψε νόμιζε ότι ο Θυμός δεν έφαγε το φαγητό του, άρα δε θα φάει ούτε επιδόρπιο.
Ηθοποιοί και Χαρακτήρες
Έιμι Πόλερ (Νάντια Κοντογεώργη στη μεταγλώττιση) στο ρόλο της Χαράς
Φίλις Σμιθ (Άντρια Ράπτη στη μεταγλώττιση) στο ρόλο της Λύπης
Ρίτσαρντ Κάιντ (Τηλέμαχος Κρεβάικας στη μεταγλώττιση) στο ρόλο του Μπίνγκ Μπόνγκ
Λούις Μπλακ (Κώστας Δαρλάσης στη μεταγλώττιση) στο ρόλο του Θυμού
Μπίλ Χέιντερ (Λευτέρης Ελευθερίου στη μεταγλώττιση) στο ρόλο του Φόβου
Μίντι Κάλινγκ (Μαρίνα Σαμαράκου στη μεταγλώττιση) στο ρόλο της Αηδίας
Κέιτλιν Ντίας (Ναταλία Παρτσινέβελου στη μεταγλώττιση) στο ρόλο της Ράιλι Άντερσεν
Νταϊάν Λέιν (Μαρία Πλακίδη στη μεταγλώττιση) στο ρόλο της Τζίλ Άντερσεν
Κάιλ ΜακΛάχλαν (Χρήστος Θάνος στη μεταγλώττιση) στο ρόλο του Μπίλ Άντερσεν
Box office
Με προϋπολογισμό 175 εκατομμύρια δολάρια το "Τα Μυαλά που Κουβαλάς" έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 2η θέση με 90,4 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 356,9 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 501, εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 858 εκατομμύρια δολάρια.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Μυαλά που Κουβαλάς στο IMDb
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 2015
Αμερικανικές κωμικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Ταινίες παραγωγής Pixar
Ταινίες παραγωγής Walt Disney Pictures
Ταινίες βραβευμένες με Όσκαρ Καλύτερων Κινουμένων Σχεδίων
Κωμικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές 3D ταινίες
Ταινίες κινουμένων σχεδίων παραγωγής Walt Disney Pictures
3D ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή
Ταινίες κινουμένων σχεδίων του 2015
|
173709
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πύργος Βοιωτίας
|
Ο Πύργος είναι μικρό πεδινό χωριό του Δήμου Ορχομενού του νομού Βοιωτίας. Βρίσκεται στην πεδιάδα της Κωπαΐδας, βορειοδυτικά του Ορχομενού. Οφείλει την ονομασία του σε έναν μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στον λόφο, πάνω από το χωριό. Ο πληθυσμός του χωριού, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 96 κάτοικοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Ιστορικά στοιχεία
Ο Πύργος αποτέλεσε έδρα της ομώνυμης κοινότητας που συστάθηκε το 1935. Αρχικά ανήκε στον νομό Φθιώτιδας και Φωκίδας και από το 1943 εντάχθηκε στον νομό Βοιωτίας. Η κοινότητα παρέμεινε στη συνέχεια αμετάβλητη μέχρι την κατάργησή της το 1998 με την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, οπότε εντάχθηκε στον διευρυμένο δήμο Ορχομενού. Ο πληθυσμός του Πύργου παρουσιάζει μία ελαφριά μείωση κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες έχει σχεδόν σταθεροποιηθεί παρουσιάζοντας μικρές διακυμάνσεις, όπως φαίνεται και στον παρακάτω πίνακα.
Πορεία του πληθυσμού κατά τις τελευταίες δεκαετίες
Στην περιοχή του Πύργου τοποθετείται η αρχαία βοιωτική πόλη Ασπληδόνα.
Εικόνες
Παραπομπές
Χωριά του νομού Βοιωτίας
Δήμος Ορχομενού
|
704164
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1%20%CE%9A%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B6
|
Μαργαρίτα Κέιμπριτζ
|
Η Μαργαρίτα Καίμπριτζ (Margaret Cambridge), γεννηθείσα Μάργκαρετ Έβελυν Γκρόσβενορ (Margaret Evelyn Grosvenor, 8 Απριλίου 1873 - 27 Μαρτίου 1929) ήταν Βρετανίδα ευγενής.
Βιογραφία
Η Μαργαρίτα Εβελίνα γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1873 στο Ήτον Χολ, και ήταν το έκτο παιδί και τρίτη κόρη του Χιου Γκρόσβενορ, 1ου Δούκα του Γουέστμινστερ, και της Λαίδης Κόνστανς Γκέρτρουντ Λέβεσον-Γκάουερ.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1894 παντρεύτηκε τον Αδόλφο, 1ο Μαρκήσιο του Καίμπριτζ στο Ήτον Χολ. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά:
τον Γεώργιο (1895-1981), παντρεύτηκε την Ντοροθία Χέιστινγκς. Απέκτησαν 1 παιδί.
την Μαρία (1897-1987), παντρεύτηκε τον Χένρυ Σόμερσετ. Δεν απέκτησαν παιδιά.
την Ελένη (1899-1969), παντρεύτηκε τον Τζον Έβελυν Γκιμπς. Δεν απέκτησαν παιδιά.
τον Φρειδερίκο (1907-1940), πέθανε σε μάχη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πέθανε στις 27 Μαρτίου 1929 στο Λονδίνο σε ηλικία 55 ετών. Είναι θαμμένη στο Φρόγκμορ.
Τίτλοι
8 Απρλίου 1873 – 12 Δεκεμβρίου 1894: Λαίδη Μαργαρίτα Γκρόσβενορ
12 Δεκεμβρίου 1894 – 21 Ιανουαρίου 1900: Η Γαληνοτάτη Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αδόλφου του Τεκ
21 Ιανουαρίου 1900 – 9 Ιουνίου 1911: Η Γαληνοτάτη Υψηλότητα Η Δούκισσα του Τεκ
9 Ιουνίου 1911 – 14 Ιουλίου 1917: Η Υψηλότητα Η Δούκισσα του Τεκ
14 Ιουλίου 1917 – 17 Ιουλίου 1917: Λαίδη Μαργαρίτα Κέιμπριτζ
17 Ιουλίου 1917 – 24 Οκτωβρίου 1927: Η Αξιότιμη Η Μαρκησία του Κέιμπριτζ
24 Οκτωβρίου 1927 – 27 Μαρτίου 1929: Η Αξιότιμη Η Χήρα Μαρκησία του Κέιμπριτζ
Παραπομπές
Alison Weir: Britain's Royal Family. A Complete Genealogy. The Bodley Head, London 1999.
Arnold McNaughton: The Book of Kings. A Royal Genealogy. Garnstone Press, London 1973.
Sönke Lorenz (Hrsg.): Das Haus Württemberg. Ein biographisches Lexikon. Kohlhammer, Stuttgart 1997, ISBN 3-17-013605-4, S. 356.
The Tecks auf heraldica.org (englisch)
Βρετανοί ευγενείς
Βρετανίδες μαρκησίες
|
570220
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%95.%CE%A0.%CE%A3.%20%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%AC%202017%E2%80%9318
|
Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Πειραιά 2017–18
|
Για την περίοδο 2017–18, η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά είναι η διοργανώτρια αρχή, υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των καθιερωμένων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, του πρωταθλήματος και του κυπέλλου, στην πρώην νομαρχία Πειραιά.
Οι πρωταθλήτριες του 1ου και 2ου ομίλου της Α' Κατηγορίας κερδίζουν την άνοδο στην Γ΄ Εθνική. Επίσης δίνουν άτυπο αγώνα μπαράζ μεταξύ τους για την ανάδειξη του υπερπρωταθλητή Ε.Π.Σ. Πειραιά.
Ο θεσμός του κυπέλλου, αποτελεί ταυτόχρονα την πρώτη φάση του Κυπέλλου Ερασιτεχνών της ΕΠΟ. Η ομάδα που ανακηρύσσεται κυπελλούχος ΕΠΣ Πειραιά, αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ερασιτεχνών.
Σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο οι σύλλογοι Περαμαϊκός και Α.Ε. Νεάπολη Νίκαιας δε δήλωσαν συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Β΄ Κατηγορίας που είχαν δικαίωμα να αγωνισθούν και τη θέση τους πήραν οι Α.Ε. Χατζηκυριακείου και Ηρακλής Νίκαιας, 5η και 6η ομάδα αντίστοιχα του πρωταθλήματος Γ΄ Κατηγορίας της προηγούμενης περιόδου.
Πρωτάθλημα
Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Πειραιά είναι η εξής:
Α΄ Κατηγορία
1ος Όμιλος
2ος Όμιλος
Β΄ Κατηγορία
1ος Όμιλος
2ος Όμιλος
Γ΄ Κατηγορία
Α΄ Κατηγορία
Η κορυφαία κατηγορία της ΕΠΣΠ απαρτίζεται από δυο ομίλους των 16 και 15 ομάδων αντίστοιχα.
Οι πρωταθλήτριες ομάδες των δυο ομίλων κερδίζουν την άνοδο στην Γ΄ Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία. Επίσης δίνουν άτυπο αγώνα μπαράζ μεταξύ τους για την ανάδειξη του υπερπρωταθλητή, σε αντίθεση με την προηγούμενη σεζόν όπου μόνο ο υπερπρωταθλητής κέρδιζε την άνοδο. Ο αγώνας για την ανάδειξη του υπεπρωταθλητή ορίσθηκε να γίνει στις 6 Μαΐου 2018 στο Δημοτικό Γήπεδο Κερατσινίου «Π. Σαλπέας».
Επίσης οι δευτεραθλήτριες ομάδες των δυο ομίλων δίνουν αγώνα κατάταξης μεταξύ τους, όπου δίνει το εισιτήριο για την άνοδο στην Γ' Εθνική, σε περίπτωση μη συμμετοχής ενός εκ των δυο πρωταθλητών. Ο αγώνας κατάταξης μεταξύ των δευτεραθλητών ορίσθηκε να γίνει στις 12 Μαΐου 2018 στο Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας.
Οι δυο τελευταίες ομάδες του 1ου ομίλου και η τελευταία ομάδα του 2ου ομίλου υποβιβάζονται, ενώ οι ομάδες στις θέσεις 11η-14η των δυο ομίλων συμμετέχουν στα Play Out Υποβιβασμού.
Πρωταθλητές ομίλων Α΄ κατηγορίας: άνοδος στην Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία.
Ατρόμητος Πειραιά
Αμπελακιακός
Πρώτοι σκόρερ:
1ος όμιλος: Μπάμπης Σάμιος (Ερμής Κορυδαλλού): 28 γκολ.
2ος όμιλος: Αντώνης Τσαγκάρης (Αμπελακιακός): 24 γκολ.
Μπαράζ ανάδειξης υπερπρωταθλητή
6 Μαΐου 2018, γήπεδο Κερατσινίου «Π. Σαλπέας»: Ατρόμητος Πειραιά - Αμπελακιακός: 2-4.
Υπερπρωταθλητής:
Αμπελακιακός
Βαθμολογία 1ου ομίλου
1 Η Οδηγήτρια Πειραιά έχει ποινή -9 βαθμών και 3 μηδενισμούς. Αποβάλλεται από το πρωτάθλημα.
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Βαθμολογία 2ου ομίλου
1 Η Α.Ε. Χαραυγή/Αστέρας έχει -2 βαθμούς από το προηγούμενο πρωτάθλημα.
2 Η Νίκη Ρέντη έχει ποινή -3 βαθμών και 1 μηδενισμό, ενώ θα ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα με -2 βαθμούς.
2 Ο Φαληρικός έχει ποινή -3 βαθμών.
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Out 1ου ομίλου
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Out 2ου ομίλου
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Β΄ Κατηγορία
Η Β΄ κατηγορία διεξάγεται σε 2 ομίλους των 14 ομάδων. Οι πρωταθλητές των δυο ομίλων κερδίζουν την άνοδο, ενώ οι ομάδες στις θέσεις 2η-5η των δυο ομίλων συμμετέχουν στα Play Off Ανόδου. Οι πρωταθλήτριες ομάδες των δυο ομίλων των Play Off κερδίζουν την άνοδο.
Η τελευταία ομάδα κάθε ομίλου υποβιβάζεται, ενώ οι ομάδες στις θέσεις 10η-13η συμμετέχουν στα Play Out Υποβιβασμού. Η τελευταία ομάδα κάθε ομίλου των Play Out υποβιβάζεται.
Πρωταθλητές ομίλων Β΄ κατηγορίας: άνοδος στην Α΄.
Α.Ο. Καστέλλας Πειραιά (1ος όμιλος)
Α.Π.Ο. Ατρόμητος Κερατσινίου (2ος όμιλος)
Πρωταθλητές ομίλων Play Off Β΄ Κατηγορίας: άνοδος στην Α΄.
Α.Ο. Δίας Κορυδαλλού (1ος όμιλος)
Α.Ο. Αναγέννηση Μοσχάτου (2ος όμιλος)
Βαθμολογία 1ου ομίλου
1 Ο Δίας Κορυδαλλού έχει ποινή -3 βαθμών και 1 μηδενισμό.
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Βαθμολογία 2ου ομίλου
1 Από τη μετονομασία της Α.Ε. Νέου Φαλήρου.
2 Ο Αργοναύτης Πειραιά έχει -2 βαθμούς από το προηγούμενο πρωτάθλημα.
3 Οι Σαλαμινομάχοι έχουν -2 βαθμούς από το προηγούμενο πρωτάθλημα.
4 Η Α.Ε. Χατζηκυριάκειου έχει -2 βαθμούς από το προηγούμενο πρωτάθλημα.Επίσης έχει ποινή -9 βαθμών και 3 μηδενισμούς και θα ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα με -6 βαθμούς.
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Off 1ου ομίλου
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Off 2ου ομίλου
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Out 1ου ομίλου
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Out 2ου ομίλου
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Γ΄ Κατηγορία
Το πρωτάθλημα της Γ΄ Κατηγορίας διεξάγεται σε έναν όμιλο με τη συμμετοχή 12 ομάδων.
Οι 2 πρώτες ομάδες κερδίζουν την άνοδο σε αντίθεση με την προηγούμενη σεζόν που κέρδιζε την απευθείας άνοδο και η τρίτη ομάδα της βαθμολογίας. Οι ομάδες στις θέσεις 3η-6η συμμετέχουν στο Play Off Ανόδου και η πρωταθλήτρια ομάδα των Play Off κερδίζει την άνοδο.
Πρωταθλητής: άνοδος στη Β΄.
Α.Π.Ο. Φίλαθλοι Πειραιά
Δευτεραθλητής: άνοδος στη Β΄.
Α.Σ. Ολυμπιακός Περάματος
Πρωταθλητής Play Off: άνοδος στη Β΄.
Α.Σ. Ένωση Καμινίων
Βαθμολογία
1 Ο Α.Σ. Ένωση Καμινίων έχει -6 βαθμούς από το προηγούμενο πρωτάθλημα.
2 Ο Ποσειδών Χατζηκυριάκειου έχει -2 βαθμούς από το προηγούμενο πρωτάθλημα.
3 Ο Μιθριδάτης Ρέντη έχει ποινή -9 βαθμούς και 3 μηδενισμούς. Αποβάλλεται από το πρωτάθλημα.
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Play Off
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Κύπελλο
Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Πειραιά. Το κύπελλο της περιόδου 2017–18 κατέκτησε ο Α.Ο. Καραβά Πειραιά, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Οι αγώνες
Πηγή ΕΠΣ Πειραιά
Τελικός
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.Π.Σ. Πειραιώς
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2017–2018
Εγχώρια ποδοσφαιρικά κύπελλα 2017-2018
|
38073
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ατσίχολος Αρκαδίας
|
Ο Ατσίχολος (ή Ατσίχωλος) είναι χωριό της επαρχίας Γορτυνίας του Νομού Αρκαδίας. Βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές του φαραγγιού του Λουσίου, 10 χλμ. βόρεια της Καρύταινας. Υπάγεται στον Δήμο Γόρτυνος με έδρα την Καρύταινα και έχει 60 περίπου μονίμους κατοίκους που ασχολούνται με τη γεωργία και κτηνοτροφία. Οδική πρόσβαση στο χωριό υπάρχει και από την κοντινή Αρχαία Γόρτυνα (3 χιλ.).
Πληροφορίες
Στο δρόμο από την Καρύταινα υπάρχει το παλιό πετρόχτιστο γεφύρι του Ατσιχόλου επί του Λουσίου ποταμού. Το χωριό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά και προσφέρει πανοραμική θέα που εκτείνεται από το φαράγγι του Λουσίου μέχρι το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης. Αξιόλογη είναι η ενοριακή εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, χτισμένη από Λαγκαδινούς μαστόρους, με θαυμάσια εξωτερική αρμολόγηση της πέτρας και ωραία υπέρθυρα. Διασταύρωση του δρόμου για την Αρχαία Γόρτυνα οδηγεί μετά από ωραία κατηφορική διαδρομή στη Μονή Καλαμίου.
Ο βυζαντινός Ατσίχολος έχει τοποθετηθεί σε παρόχθια περιοχή του Λουσίου ποταμού, δίπλα στα ερείπια της Αρχαίας πόλης Γόρτυνος. Η πρώτη μαρτυρία με το όνομά του, προέρχεται από την κτητορική επιγραφή του ασκητηρίου των Ταξιαρχών, του αρχαιοτέρου της περιοχής (15ου αιώνα). Άκμασε τον Μεσαίωνα και εγκαταλείφθηκε περί τα μέσα του 17ου αιώνα. Το 1826 ο Θ. Κολοκοτρώνης στον Ατσίχολο χτύπησε τη στρατιά του Ιμπραήμ και του προξένησε σημαντικές απώλειες.
Προσωπικότητες
Βιβή Δάγκα, βουλευτής του Κ.Κ.Ε., με καταγωγή από την πλευρά της μητέρας της, το γένος Θεοδωρόπουλου.
Ιστορικό πληθυσμού
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Εικόνες από τον Ατσίχολο
Δήμος Μεγαλόπολης
Χωριά του νομού Αρκαδίας
Παραδοσιακοί οικισμοί Αρκαδίας
|
636215
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%98%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας
|
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας είναι ένα μουσείο στα Φηρά της Σαντορίνης στην Ελλάδα . Χτίστηκε το 1960 για να αντικαταστήσει ένα παλαιότερο που είχε καταρρεύσει από τον σεισμό της Αμοργού το 1956 .
Η συλλογή του φιλοξενεί αντικείμενα που ξεκινούν από πρωτοκυκλαδικά μαρμάρινα ειδώλια της 3ης χιλιετίας π.Χ. και συνεχίζουν στην κλασική περίοδο.
Υπάρχουν προϊστορικά αγγεία από το Ακρωτήρι που χρονολογούνται από τον 20ο έως τον 17ο αιώνα π.Χ.
Τα μεταγενέστερα αντικείμενα περιλαμβάνουν αγγεία και αμφορείς γεωμετρικών και αρχαϊκών περιόδων. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα προέρχονται από το αρχαίο νεκροταφείο της Θήρας. Ένας από αυτούς είναι ένας κρατήρας με αττικές μαύρες φιγούρες από τον τάφο, με τέσσερα πλοία στην εσωτερική επιφάνεια, γύρω από το χείλος.
Eξωτερικοί σύνδεσμοι
Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας . Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Κτήρια και κατασκευές στην Σαντορίνη
Θηρα
|
471685
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%20%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%20%28%CE%95%CE%BB%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%BA%CE%BF%29
|
Η ταφή του Χριστού (Ελ Γκρέκο)
|
Ο Ενταφιασμός του Αγίου (ονομάζεται επίσης και Η ταφή του Χριστού) είναι ένα έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco), που φιλοτεχνήθηκε μεταξύ των ετών 1568 και 1576. Φυλάσσεται στην Εθνική Πινακοθήκη (Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου) στην Αθήνα.
Το θέμα
Το έργο απεικονίζει την ταφή του Χριστού. Συγκεκριμένα οι Νικόδημος και Ιωσήφ της Αριμαθείας τοποθετούν τον Χριστό στον τάφο με την Παναγία, τον Ιωάννη και την Μαρία Μαγδαληνή να παρακολουθούν μεταξύ άλλων τη διαδικασία.
Περιγραφή
Η ταφή του Χριστού (τέμπερα και λάδι σε ξύλο διαστάσεων 51,5 x 42,9) θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα που φιλοτέχνησε ο Έλληνας καλλιτέχνης στο διάστημα της παραμονής του στη Βενετία. Στο έργο αυτό φαίνονται οι επιρροές του Θεοτοκόπουλου από την βυζαντινή τέχνη καθώς και από την αντίστοιχη της Δύσης.
Παραπομπές
Έργα ζωγραφικής του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου
|
88200
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας
|
Ο Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας (James I of Scotland, κάστρο του Ντανφέρμλιν, 25 Ιουλίου 1394 - 21 Φεβρουαρίου 1437) ήταν ο μικρότερος από τους τρεις γιους του Ροβέρτου Γ΄ της Σκωτίας και της συζύγου του Αναμπέλας Ντράμοντ. Την εποχή που ήταν 8 ετών είχαν πεθάνει οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του, ο μεγαλύτερος Ροβέρτος σε νηπιακή ηλικία και ο δεύτερος Δαυίδ Στιούαρτ αιχμάλωτος του θείου του Ροβέρτου Στιούαρτ, δούκα του Όλμπανυ στο κάστρο του Φώκλαντ. Ο δούκας του Όλμπανυ αθωώθηκε από το κοινοβούλιο αλλά ο Ροβέρτος Γ΄ αποφάσισε τον χειμώνα του 1405 - 1406 να στείλει τον Ιάκωβο για ασφάλεια στη Γαλλία. Τον Φεβρουάριο του 1406 ο μικρός Ιάκωβος με τη συνοδεία ευγενών πιστών στον πατέρα του συγκρούστηκε με οπαδούς του Άρστιμπαλντ, 4ου κόμη του Ντάγκλας που τον ανάγκασαν να καταφύγει στο κάστρο του Μπας Ροκ σε ένα μικρό νησί στο Φερθ του Φορθ. Ο Ιάκωβος παρέμεινε στο νησί μέχρι τα μέσα του Μαρτίου και αποφάσισε να αναχωρήσει για τη Γαλλία, συνελήφθη όμως στις 22 Μαρτίου από Άγγλους πειρατές που τον παρέδωσαν στον Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας. Ο Ροβέρτος Γ΄ όταν έμαθε τα δυσάρεστα νέα για τον γιο του πέθανε από τη λύπη του στις 4 Απριλίου 1406 και ο μικρός Ιάκωβος έμεινε αιχμάλωτος των Άγγλων 18 χρόνια.
Ο Ιάκωβος Α΄ είχε εξαιρετική εκπαίδευση στην Αγγλική αυλή στο πλευρό του μελλοντικού Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας, ενώθηκε μαζί του τη διετία 1420 - 1421 στην εκστρατεία του στη Γαλλία. Ο ξάδελφος του Ιακώβου Μέρντοχ Στιούαρτ που ήταν επίσης αιχμάλωτος των Άγγλων από το 1402 ελευθερώθηκε ύστερα από ανταλλαγή με τον Χένρι Πέρσι, 1ο κόμη του Σκωτίας. Ο Ιάκωβος παντρεύτηκε την Ιωάννα Μπωφόρ κόρη του Ιωάννη Μπωφόρ τον Φεβρουάριο του 1424 αμέσως μετά την απελευθέρωση του ενώ επέστρεφε στη Σκωτία. Δεν ήταν στην αρχή εξαιρετικά δημοφιλής στους Σκωτσέζους αλλά έγινε σημαντικά όταν έγιναν γνωστά τα νέα για τη συμμετοχή του στην εκστρατεία του Ερρίκου Ε΄ εναντίον της Γαλλίας, οι Σκωτσέζοι με πολύ ψηλούς φόρους συγκέντρωσαν το αστρονομικό ποσό των 40.000 στερλινών για την απελευθέρωση του. Ο ιστορικός Ουόλτερ Μπάουερ (1385 - 1449) τον περιγράφει σαν μονάρχη με μεγάλα χαρίσματα και αρετές, ήταν αθλητικός τύπος με αγάπη στη μουσική και τη λογοτεχνία. Ο Ιάκωβος Α΄ σε αντίθεση με τον πατέρα του και τον παππού του δεν είχε ερωμένες, απέκτησε πολλά παιδιά με τη νόμιμη σύζυγο του Ιωάννα ενώ κατάφερε να επιβάλει τον νόμο και την τάξη σε όλους τους υπηκόους του.
Ο Ιάκωβος Α΄ για να ισχυροποιήσει τη θέση και το στέμμα του άρχισε τη δίωξη των αντιπάλων του, ο θείος του Μέρντοχ Στιούαρτ και οι δυο γιοι του εκτελέστηκαν με την κατηγορία της έσχατου προδοσίας (1425). Το 1428 φυλάκισε στη διάρκεια σύγκλισης ενός κοινοβουλίου στο Ινβερνές τον Αλέξανδρο, λόρδο του Άιλα, συνέλαβε τον Άρστιμπαλντ, 5ο κόμη του Ντάγκλας (1431) και τον Γεώργιο, κόμη του Μαρς (1434). Ο Ιάκωβος αγνόησε να πληρώσει τον ψηλό ποσό των λύτρων στους Άγγλους, χρησιμοποίησε τα χρήματα για την ανέγερση των ανακτόρων του Λινλιθγκόου και πολλών άλλων μεγαλοπρεπών οικοδομημάτων.
Τον Αύγουστο του 1436 απέτυχε να καταλάβει το Αγγλοκρατούμενο κάστρο του Ρόξμπουργκ, ακολούθησε η απόπειρα του Ροβέρτου Γκράχαμ να τον συλλάβει στο βασιλικό συμβούλιο. Ο Ιάκωβος Α΄ δολοφονήθηκε στο Περθ τη νύχτα της 20ης Φεβρουαρίου 1437 σε συνωμοσία με αρχηγό τον θείο και πρώην σύμμαχο του Γουόλτερ Στιούαρτ, η βασίλισσα Ιωάννα δραπέτευσε τραυματισμένη και ενώθηκε με τον γιο της Ιάκωβο Β΄ στο κάστρο του Εδιμβούργου.
Πρώτα χρόνια
Παιδική ηλικία
Ο Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας γεννήθηκε στο κάστρο του Ντανφέρμλιν 27 χρόνια μετά από τον γάμο των γονέων του. Η ανατροφή του έγινε με τη φροντίδα της μητέρας του με την οποία περνούσε τον περισσότερο χρόνο. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 7 ετών, την επόμενη χρονιά πέθανε ο αδελφός του Δαυίδ, δούκας του Ροθεσέι που ήταν αιχμάλωτος του θείου του Ροβέρτου στο κάστρο του Φώκλαντ με πολλές πιθανότητες δολοφονίας. Ο πρίγκιπας Ιάκωβος έγινε ο διάδοχος του θρόνου από τον Οίκο των Στιούαρτ. Ο δούκας του Όλμπανυ και ο πιστός του σύμμαχος Άρστιμπαλντ, 4ος κόμης του Ντάγκλας απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες για τη δολοφονία του Δαυίδ με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των τίτλων τους, ο κόμης του Ντάγκλας ξεκίνησε ξανά τις εχθροπραξίες με την Αγγλία. Η συμμαχία των δουκών του Ντάγκλας και του Όλμπανυ δέχτηκε σκληρό πλήγμα μετά τη συντριβή του μεγάλου στρατού τους από τους Άγλλους στη μάχη του Χόμιλντον Χιλλ τον Σεπτέμβριο του 1402, ένας μεγάλος αριθμός ευγενών ανάμεσα τους ο Μέρντοχ γιος του δούκα του Όλμπανυ, οι κόμητες του Μόρεϊ, του Άνγκους και των Ορκάδων αιχμαλωτίστηκαν από τους Άγγλους. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο δούκας του Ρόθεσει, ο Αλεξάντερ Λέσλι, κόμης του Ρος και ο Μάλκολμ Ντράμοντ λόρδος του Μαρ, τα κενά καλύφθηκαν με υποδεέστερους ευγενείς. Την περίοδο 1402 - 1406 οι κομητείες του Ρος, του Μόρεϊ και του Μαρ ήταν χωρίς ηγεσία ενώ ο Μέρντοχ Στιούαρτ ήταν ακόμα αιχμάλωτος τον Άγγλων, ο δούκας του Όλμπανυ αναγκάστηκε απρόθυμα να συμμαχήσει με τον αδελφό του Αλέξανδρο, κόμη του Μπάκαν και τον γιο του επίσης Αλέξανδρο για να διατηρήσει τις φιλοδοξίες του στο Άιλα. Η απουσία του Ντάγκλας στις βάσεις του στο Λόθιαν και στη Σκωτσέζικη Μάρκε ενθάρρυναν τους στενούς συμμάχους του βασιλιά Ροβέρτου Χένρι Σινκλέρ, κόμη των Ορκάδων και τον Δαυίδ Φλέμινγκ του Μπιγκαρ να αποκτήσουν τον έλεγχο των περιοχών.
Διάδοχος του θρόνου
Τον Δεκέμβριο του 1404 ο βασιλιάς παραχώρησε στον νεαρό Ιάκωβο Στιούαρτ εδάφη στο Άιρσιρ και γύρω από το Φερθ του Κλάιντ για να προστατεύσει τον νεαρό πρίγκιπα και να εξασφαλίσει την περιουσία του για κάθε ενδεχόμενο. Ο νεαρός Ιάκωβος τέθηκε υπό την προστασία και την κηδεμονία του επισκόπου Ερρίκου Ουάρντλβ του Αγίου Ανδρέα στις ανατολικές ακτές της χώρας (1405). Η εχθρότητα του Ντάγκλας έγινε περισσότερο έντονη χάρη στις δραστηριότητες του με τους κόμητες των Ορκάδων και του Φλέμινγκ που προσπαθούσαν να ισχυροποιηθούν στα σύνορα και είχαν διπλωματικές σχέσεις με τους Άγγλους. Τον χειμώνα του 1405 - 1406 ο Ροβέρτος Γ΄ προσπάθησε να φυγαδεύσει τον μικρό γιο του στη Γαλλία για να τον προστατεύσει από τον δούκα του Όλμπανυ αλλά χωρίς σοβαρό σχέδιο. Τον Φεβρουάριο του 1406 ο επίσκοπος Ουάρντλβ παρέδωσε τον νεαρό Ιάκωβο στους κόμητες των Ορκάδων και του Φλέμινγκ που με τον ισχυρό τους στρατό επιτέθηκαν στον Ντάγκλας, οι οπαδοί του νεαρού Ιάκωβου ζήτησαν βασιλική έγκριση για να επέμβουν στις περιοχές του Ντάγκλας. Ακολούθησε σκληρή αντεπίθεση του Ντάγκλας, στην περιοχή Λόνγκ Έρμιστον Μουίρ σκοτώθηκε ο κόμης του Φλέμινγκ ενώ ο κόμης των Ορκάδων και ο Ιάκωβος δραπέτευσαν στο νησάκι Μπας Ροκ στο Φέρθ του Φορθ. Παρέμειναν περίπου έναν μήνα και κατόπιν με το πλοίο "Ντάνζιγκ" αποφάσισαν να αποπλεύσουν για τη Γαλλία. Στις 22 Μαρτίου 1406 το πλοίο έπεσε στην παγίδα Άγγλων πειρατών που συνέλαβαν τον νεαρό Ιάκωβο, τον μετέφεραν στον βασιλιά Ερρίκο Δ΄ που αποφάσισε να τον κρατήσει όμηρο.
Ο Ροβέρτος Γ΄ έμαθε τα δυσάρεστα νέα για την αιχμαλωσία του γιου του από τους Άγγλους στο "κάστρο του Ρόθεσει", πέθανε αμέσως μετά από τη λύπη του στις 4 Απριλίου 1406 και τάφηκε στο οικογενειακό "αβαείο του Πέισλι".
Βασιλιάς σε αιχμαλωσία
Ο Ιάκωβος, ο βασιλιάς χωρίς στέψη παρέμεινε 18 χρόνια αιχμάλωτος των Άγγλων, την ίδια εποχή ο δούκας του Όλμπανυ ισχυροποιήθηκε στην κυβέρνηση της Σκωτίας. Ο δούκας του Όλμπανυ πήρε όλα τα εδάφη του βασιλιά υπό τον έλεγχο του, του στέρησε όλους τους τίτλους και τα αξιώματα, στον Ιάκωβο Α΄ έμεινε μονάχα ο τίτλος "ο γιος του τελευταίου βασιλιά". Ο βασιλιάς είχε μόνο ένα μικρό νοικοκυριό στο οποίο ανήκαν ο Χενρι Σινκλέρ, κόμης των Ορκάδων, ο Αλεξάντερ Σίτον ανιψιός του Σερ Δαυίδ Φλέμινγκ και ο αδελφός του κόμη των Ορκάδων Τζων Σινκλέρ που επέστρεψε μαζί με τον κόμη στη Σκωτία. Το νοικοκυριό του Ιακώβου που βρισκόταν υπό τη συντήρηση των Άγγλων σταδιακά άλλαξε με λιγότερο αξιόλογους άντρες. Ο Ερρίκος Δ΄ συμπεριφέρθηκε καλά στον νεαρό Ιάκωβο και του παρήχε επαρκή εκπαίδευση, ο τρόπος διακυβέρνησης του Ερρίκου Δ΄ έγινε αποδεκτός στο νοικοκυριό του Ιακώβου μετά την ενηλικίωση του. Ο Ιάκωβος δέχτηκε προσωπικές επισκέψεις από μεγάλους ευγενείς και με ατομικές επιστολές προσπάθησε να είναι ενήμερος για τα προβλήματα του βασιλείου. Ο Ερρίκος Δ΄ πέθανε (1413), ο γιος και διάδοχος του Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας κατάργησε τις ελευθερίες που είχε δώσει στον Ιάκωβο ο πατέρας του, τον κράτησε αρχικά στον Πύργο του Λονδίνου μαζί με τους υπόλοιπους Σκωτσέζους αιχμαλώτους. Ο ένας από τους αιχμαλώτους ήταν ο Μέρντοχ Στιούαρτ ο γιος του δούκα του Όλμπανυ που είχε συλληφθεί αιχμάλωτος στη μάχη του Χόμιλντον Χιλλ (1402), αρχικά ήταν μακριά από τον Ιάκωβο αλλά από το 1415 μέχρι την απελευθέρωση του Μέρντοχ (1415) ήταν μαζί στον πύργο του Λονδίνου και το κάστρο του Ουίνδσορ.
Από το 1420 η κατάσταση του Ιακώβου Α΄ στην αυλή του Ερρίκου Ε΄ βελτιώθηκε σημαντικά, ο Ερρίκος Ε΄ στα πρότυπα του πατέρα του έπαψε να τον θεωρεί όμηρο και του συμπεριφέρθηκε σαν φιλοξενούμενο. Ο Ιάκωβος συνόδευσε τον Ερρίκο στην εκστρατεία του στη Γαλλία στον πόλεμο εναντίον των Δελφινιστών, μετά την πολιορκία του Μελάν μιας πόλης νοτιοανατολικά των Παρισίων η φρουρά των Σκωτσέζων κατηγορήθηκε για προδοσία εναντίον του βασιλιά τους. Ο Ιάκωβος παρέστη στην τελετή στέψης της Αικατερίνης του Βαλουά στις 23 Φεβρουαρίου 1421 και του δόθηκε η μεγάλη τιμή να κάτσει στο γεύμα στα δεξιά της βασίλισσας. Ο Ερρίκος Ε΄ ξεκίνησε περιοδείες τον Μάρτιο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας και έστεψε τον Ιάκωβο ιππότη την ημέρα εορτής του Αγίου Γεωργίου. Τον Ιούλιο οι δυο βασιλείς έκαναν ξανά εκστρατεία στη Γαλλία, ο Ιάκωβος ασπάστηκε τις μεθόδους διακυβέρνησης του Ερρίκου και τον ενίσχυσε σε όλες του τις προσπάθειες να κερδίσει το στέμμα της Γαλλίας. Ο Ερρίκος διόρισε τον Ιάκωβο και τον δούκα του Μπέντφορντ αρχηγούς του στρατού του στις 18 Ιουλίου 1421 στην πολιορκία του Ντρο, στις 20 Αυγούστου δέχτηκε την υποταγή της φρουράς. Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε στις 31 Αυγούστου 1422 από δυσεντερία και τον Σεπτέμβριο ο Ιάκωβος Α΄ βρέθηκε στη συνοδεία που ακολούθησε τη φρουρά του βασιλιά στο Λονδίνο.
Απελευθέρωση
Το βασιλικό συμβούλιο του βρέφους Ερρίκου ΣΤ΄ αποφάσισε να απελευθερώσει τον Ιάκωβο Α΄ όσο το δυνατό συντομότερα. Τους πρώτους μήνες του 1423 βρήκαν μικρή ανταπόκριση από τους Σκωτσέζους επειδή ήταν υπό την επίδραση του δούκα του Όλμπανυ και των οπαδών του. Ο Άρστιμπαλντ, κόμης του Ντάγκλας είχε μεγάλη εξουσία στα νότια ξεπερνώντας ακόμα και τον Όλμπανυ. Παρά το γεγονός ότι ο Άρστιμπαλντ είχε επίσης ευθύνες για τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του βασιλιά Δαυίδ (1402) βρέθηκε σε συμμαχία με τον βασιλιά που θα αποδειχτεί ζωτικής σημασίας (1423). Η θέση του Ντάγκλας στα σύνορα ήταν σε κίνδυνο, έπρεπε να ανακαταλάβει το κάστρο του Εδιμβούργου και να αντιμετωπίσει τους κόμητες του Άνγκους και του Μαρς. Οι σχέσεις του Μέρντοχ με τον Ντάγκλας μετά τον θάνατο του πατέρα του (1420) και του επισκόπου Γουίλιαμ Λόντερ πέρασαν σε κρίση αφού οι περισσότεροι οπαδοί του Ντάγκλας ήταν εχθροί του Μέρντοχ.
Οι μεγάλες πιέσεις των οπαδών του Ντάγκλας και του βασιλιά ανάγκασαν τον Μέρντοχ στο βασιλικό συμβούλιο που συνεκλήθη τον Αύγουστο του 1423 να συμφωνήσει στην αποστολή ομάδας για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση του Ιακώβου. Οι σχέσεις του Ιακώβου με τον Οίκο του Λάνκαστερ άλλαξαν τον Φεβρουάριο του 1424 όταν παντρεύτηκε την Ιωάννα Μποφώρ, ξαδέλφη του Ερρίκου ΣΤ΄ και ανιψιά του Τόμας Μπωφόρ, δούκα του Έξετερ και του Ερρίκου Μπωφόρ. Στο βασιλικό συμβούλιο του Ντάραμ στις 28 Μαρτίου 1424 αποφασίστηκε να δοθούν με δόσεις 40.000 στερλίνες για την απελευθέρωση του Ιακώβου, ο Ιάκωβος Α΄ το επικύρωσε με τη σφραγίδα του. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα υπό τη συνοδεία ευγενών συναντήθηκαν στις 5 Απριλίου στο αβαείο του Μελρόουζ με τον δούκα του Όλμπανυ που τους παρέδωσε τη βασιλική σφραγίδα.MacQuarrie, Kingship and Nation, p. 215
Προσωπική βασιλεία
Πρώτες προσπάθειες
Τον 15ου αιώνα οι Σκωτσέζοι βασιλείς είχαν μεγάλα προβλήματα με τα έσοδα και ο Ιάκωβος Α΄ δεν αποτελούσε εξαίρεση, η διακυβέρνηση του Όλμπανυ έφερε μεγάλη απώλεια εσόδων. Η αριστοκρατία είχε χάσει τη βασιλική πατρότητα λόγω της τεράστιας χρονικής περιόδου αιχμαλωσίας του βασιλιά, ο δούκας του Όλμπανυ χρησιμοποίησε πολλές αντικανονικές μεθόδους, ο κόμης του Ντάγκλας και ο αδελφός του Ιάκωβος έκαναν μεγάλες κατασχέσεις στα έσοδα των τελωνείων. Η στέψη του Ιακώβου Α΄ έγινε στις 21 Μαΐου 1424 στη Σκον, στην τελετή παραβρέθηκαν 18 μεγάλοι ευγενείς ανάμεσα τους και ο γιος του Μέρντοχ Αλέξανδρος με σκοπό να επανέλθει στον βασιλιά η κηδεμονία της αριστοκρατίας. Ο πρώτος στόχος ήταν να συγκεντρωθεί το τεράστιο ποσό των λύτρων που χρωστούσαν στους Άγγλους γι'αυτό ο Ιάκωβος Α΄ ζήτησε προσωπικό έλεγχο των εσόδων με αποτέλεσμα μεγάλοι κόμητες όπως του Ντάγκλας και του Μαρ να στερηθούν τα προνόμια τους. Η υποστήριξη που είχε ανάγκη από την αριστοκρατία τον πρώτο καιρό τον οδήγησαν σε μια περισσότερο συμβιβαστική πολιτική.
Η μόνη εξαίρεση ήταν ο γιος του δούκα του Όλμπανυ Γουόλτερ Στιούαρτ, ο διάδοχος της κομητείας του Λέννοξ που εξεγέρθηκε εναντίον του πατέρα του (1423) επειδή δεν έδωσε στον μικρότερο αδελφό του Αλέξανδρο τον τίτλο. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ ήταν επιπλέον έντονα δυσαρεστημένος με τον πατέρα του επειδή συμφώνησε να δοθούν τα λύτρα στους Άγγλους για την απελευθέρωση του Ιακώβου Α΄. Ο Ιάκωβος Α΄ διέταξε τη σύλληψη του Γουόλτερ Στιούαρτ που φυλακίστηκε στο κάστρο του Μπας Ροκ στις 13 Μαΐου 1424, με την πράξη αυτή συμφώνησε και ο πατέρας του Μέρντοχ. Ο βασιλιάς εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να κινηθεί ανοιχτά εναντίον του Μέρντοχ Στιούαρτ επειδή οι κυριότεροι σύμμαχοι του ο ετεροθαλής αδελφός του Ιωάννης Στιούαρτ, 2ος κόμης του Μπάκαν και ο Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 4ος κόμης του Ντάγκλας πολεμούσαν στη Γαλλία εναντίον των Άγγλων μαζί με τους Δελφινιστές συμμάχους της Σκωτίας. Ο κόμης του Μπάκαν ένας στρατηγός με διεθνή φήμη είχε υπό τη διοίκηση του 6000 Σκωτσέζους στρατιώτες και ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς των Γαλλικών δυνάμεων. Ο Ιωάννης Στιούαρτ ωστόσο και ο Άρτσιμπαλντ Ντάγκλας έπεσαν τον Αύγουστο του 1424 στη μάχη του Βερνέιγ στην οποία ο στρατός της Σκωτίας γνώρισε τη συντριβή και ο Μέρντοχ με την οικογένεια του βρέθηκαν ακάλυπτοι.Brown M. H., John Stewart, ODNB Ο βασιλιάς Ιάκωβος βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να αναλάβει δράση εναντίον τους.
Εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ
Ο θάνατος του κόμη του Ντάγκλας στη μάχη του Βερνέιγ εξασθένισε σημαντικά τη θέση του γιου του Άρστιμπαλντ, 5ου κόμη του Ντάγκλας. Ο βασιλιάς και ο Άρστιμπαλντ Ντάγκλας συναντήθηκαν στις 12 Οκτωβρίου 1424 στο αβαείο του Μελρόουζ με πρόσχημα την περίπτωση ενός αφανούς κληρικού του Τζων Φόγκο. Ο πραγματικός στόχος ήταν να πιέσει ο βασιλιάς τον Άρστιμπαλντ να αποδεχτεί τον κύριο βασιλικό ευνοούμενο τον Μελανό Ντάγκλας σαν κυρίαρχο βαρόνο. Όλοι οι σύμμαχοι του Ντάγκλας είχαν σκοτωθεί στη Γαλλία, έχασε την υποστήριξη της φρουράς του κάστρου του Εδιμβούργου και οι ελάχιστοι παλιοί σύμμαχοι που του είχαν απομείνει στράφηκαν υπέρ του Ιακώβου. Με την ισχυρή συμμαχία του Μελανού Ντάγκλας ο βασιλιάς αποφάσισε να στραφεί εναντίον του κόμη του Όλμπανυ και ολόκληρης της οικογένειας του. Οι πρώτες κατηγορίες ήταν ο θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού του βασιλιά Δαυίδ για τον οποίο υπεύθυνος ήταν πάντα ο πατέρας του Μέρντοχ Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ και ότι ο Μέρντοχ δεν έκανε καμιά προσπάθεια για την απελευθέρωση του βασιλιά με στόχο τον σφετερισμό. Τα εδάφη του κόμητος του Μπάκαν κατασχέθηκαν από το στέμμα, ο πεθερός του Μέρντοχ Ντόνντσαντχ, κόμης του Λέννοξ φυλακίστηκε και ο κύριος σύμμαχος του Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μαρ έλυσε τις διαφορές του με τον βασιλιά. Το Κοινοβούλιο αποφάσισε τον Μάρτιο του 1425 τη σύλληψη του Μέρντοχ, της συζύγου του Ισαβέλλας, κόμισσας του Λέννοξ και του γιου τους Αλεξάνδρου, ο μικρότερος γιος τους Ιάκωβος Μορ Στιούαρτ δραπέτευσε στο Λέννοξ.
Ο Ιάκωβος ο παχύς ξεσήκωσε τους κατοίκους του Λέννοξ και του Άρτζιλ σε επανάσταση εναντίον του βασιλιά, αυτό απέδωσε στην οικογένεια του Όλμπανυ την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ο Μέρντοχ Στιούαρτ, οι δυο γιοι του Γουόλτερ και Αλέξανδρος και ο πεθερός του Ντόνντσαντχ, κόμης του Λέννοξ από ένα συμβούλιο 7 μεγάλων ευγενών και 14 μικρότερων στο κάστρο του Στέρλινκ καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία της έσχατου προδοσίας σαν υποκινητές της εξέγερσης. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ αποκεφαλίστηκε στις 24 Μαΐου 1425 και οι υπόλοιποι τρεις την επόμενη μέρα "μπροστά από τις πύλες του κάστρου". Ο Ιάκωβος Α΄ έδειξε σκληρή συμπεριφορά, έκανε κατάσχεση ολόκληρης της περιουσίας τους με τις κομητείες του Φάιφ, του Μέντεθ και του Λέννοξ. Νομικό ζήτημα τέθηκε με την περιουσία τους που κατείχαν από την εποχή του Ροβέρτου Μπρους, μια σειρά από συναλλαγές ανάμεσα στις κομητείες του Μαρ, του Μαρς και του Στράθερνη με τις κομητείες του Σέλκιρκ και του Ουίγκταουν του Μελανού Ντάγκλας κρίθηκαν παράνομες, το Στράθερν κατασχέθηκε το 1427 και το Μαρς το 1435. Η κομητεία του Μαρ κατασχέθηκε με τον θάνατο του τελευταίου κόμη (1435) και οι ηγεμονίες του Γκαριόχ και του Μπάντενοχ επέστρεψαν στο στέμμα. Ο Ιάκωβος Α΄ για να συγκεντρώσει τα λύτρα που χρωστούσε στους Άγγλους ανέβασε σημαντικά τη φορολογία επαναφέροντας τις διατάξεις του 1424, συγκέντρωσε συνολικά 26.000 λίρες από τις οποίες μόνο τις 12.000 έστειλε στους Άγγλους. Από το 1429 ο Ιάκωβος σταμάτησε να πληρώνει τα λύτρα και χρησιμοποίησε το τεράστιο ποσό που είχε συγκεντρώσει στην αγορά πολυτελών προϊόντων και αγαθών από τη Φλάνδρα. Μετά την καταστροφή των ανακτόρων του Λινλιθγκόου από πυρκαγιά (1425) τα οικοδόμησε ξανά μεγαλοπρεπώς χρησιμοποιώντας το ένα δέκατο του βασιλικού εισοδήματος.Historic Scotland, Investigating Linlithgow Palace
Σχέσεις με την εκκλησία
Ο Ιάκωβος Α΄ προσπάθησε να επιβάλει την εξουσία του όχι μονάχα στην αριστοκρατία αλλά και στην εκκλησία θεωρώντας αρκετά δαπανηρά όλα τα προνόμια που της δόθηκαν από την εποχή του Δαυίδ Α΄ της Σκωτίας. Οι θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Ιακώβου προσανατολίστηκαν στην ίδρυση αυστηρών μοναστηριακών ταγμάτων, συγκάλεσε συνέλευση επισκόπων, ίδρυσε Καρτεσιανό τάγμα στο Περθ και άλλα θρησκευτικά τάγματα. Ο έλεγχος που προσπάθησε να ασκήσει στην εκκλησία επεκτάθηκε συνολικά, διόρισε επισκόπους δικής του επιλογής στο Ντάνκελντ, στη Γλασκώβη και στο Μόρεϊ. Τον Μάρτιο του 1425 ο Ιάκωβος ζήτησε στη συνέλευση του Κοινοβουλίου από τους ιερείς να προσεύχονται υπέρ της υγείας των μελών της βασιλικής οικογένειας, αργότερα η απαίτηση του επεκτάθηκε σε όλες τις θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Το ίδιο κοινοβούλιο νομοθέτησε "να εφαρμοστούν οι βασιλικοί νόμοι σε ολόκληρο το βασίλειο", ταξίδευσε στη Ρώμη (1426) προκειμένου να πάρει την άδεια για περισσότερες θρησκευτικές εξουσίες. Η νέα σύγκλιση του Κοινοβουλίου τον Ιούλιο του 1427 επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την εξουσία του βασιλιά στην εκκλησία.
Στις 25 Ιουλίου 1431 προγραμματίστηκε η σύγκλιση εκκλησιαστικού συμβουλίου στο Μπάζελ αλλά δεν έγινε ποτέ μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου επειδή το συμβούλιο και ο Πάπας Ευγένιος Δ΄ βρέθηκαν σε συνεχή διαφωνία. Το συμβούλιο ζήτησε να στείλει ο πάπας αντιπροσώπους της εκκλησίας της Σκωτίας, ο επίσκοπος Τόμας Λίβινγκστον του Ντάντριναναν και ο ιερέας Τζον Ντι Ουιντσέστερ του Μόρεϊ ήταν παρόντες τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1432. Το 1433 ύστερα από απαίτηση του πάπα διόρισε στο συμβούλιο δυο επισκόπους, δυο ηγούμενους και τέσσερις αξιωματούχους. Την περίοδο 1434 - 1437 κλήθηκαν 28 Σκωτσέζοι επίσκοποι να παραστούν στα συμβούλια αλλά μονάχα ο Τζων Κάμερον της Γλασκώβης, ο Τζων Κράναχ του Μπρέχιν και ο ηγούμενος Πάτρικ Γούδερσπουν του Χόλυρουντ το έκαναν αυτοπροσώπως. Ο πάπας Ευγένιος έστειλε τον απεσταλμένο του επίσκοπο Αντόνιο Άλταν του Ουρμπίνο να διαπραγματευτεί με τον Ιάκωβο την κατάργηση των αντί - εκκλησιαστικών νόμων του 1426.Brown, James I, p. 118 Ο επίσκοπος του Ουρμπίνο έφτασε στη Σκωτία τον Δεκέμβριο του 1436, μια συμφωνία συμφιλίωσης ακολούθησε ανάμεσα στον Ιάκωβο Α΄ και τον πάπα τον Φεβρουάριο του 1437 που δεν ολοκληρώθηκε επειδή στις 21 Φεβρουαρίου 1437 ο βασιλιάς δολοφονήθηκε.
Εκστρατεία στη Χάιλαντ
Τον Ιούλιο του 1428 ο βασιλιάς συγκάλεσε συμβούλιο στο Περθ ζητώντας οικονομική υποστήριξη μέσω φορολογίας για νέα εκστρατεία στη Χάιλαντ εναντίον του ήμι-αυτόνομου λόρδου του Άιλα, το συμβούλιο αρχικά αρνήθηκε αλλά τελικά συμφώνησε. Ο στόχος του δεν ήταν μια γενική εκστρατεία εναντίον των Κελτών του βορά αλλά να ενισχύσει τη βασιλική εξουσία, συγκεκριμένα δήλωσε :Brown, James I, p.–96"Θα πάω, θα εκπληρώσω τις απαιτούμενες υπηρεσίες και θα επιστρέψω, θέλω να ελέγξω αν έχω ολόκληρη τη χώρα υπό τον ελεγχο μου"Οι αρχηγοί των Γαλατικών βασιλείων του βορά κλήθηκαν από τον Ιάκωβο Α΄ σε συνέλευση στο Ινβερνές. Ο Ιάκωβος Α΄ συνέλαβε στις 24 Αυγούστου 50 ευγενείς ανάμεσα στους οποίους τον Αλεξάντερ, τρίτο λόρδο του Άιλα και τη μητέρα του Μαριότα, κόμισσα του Ρος, πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν, άλλοι όπως ο ίδιος ο Αλεξάντερ ελευθερώθηκαν. Την περίοδο που ήταν αιχμάλωτος ο Αλεξάντερ ο Ιάκωβος προσέγγισε τον θείο του Τζων Μορ και του ζήτησε να πάρει ο ίδιος την ηγεσία του Οίκου του Ντόμναλ - Αλεξάντερ, ο Τζων Μορ το αρνήθηκε όσο ο ανιψιός του ήταν φυλακισμένος γι'αυτό συνελήφθη και εκτελέστηκε.
Η μεγάλη ανάγκη του βασιλιά για συμμάχους στα δυτικά και στα βόρεια τον ανάγκασε να αναζητήσει συμφιλίωση με τον λόρδο του Άιλα με την ελπίδα να γίνει πιστός οπαδός του γι'αυτό του έδωσε την ελευθερία του. Ο Αλεξάντερ όμως υπό την πίεση του ευγενούς Ντόναλντ Μπάλοχ γιου του Τζων Μορ και του Αλασντάιρ Καράς του Λόχαμπερ ξεκίνησε επανάσταση με επίθεση στο κάστρο του Ινβερνές την άνοιξη του 1429. Η κρίση έγινε μεγαλύτερη όταν οι Άγγλοι σταμάτησαν να εμπιστεύονται τον Ιάκωβο Α΄ και αποφάσισαν να ανεβάσουν στον θρόνο της Σκωτίας τον Ιάκωβο τον παχύ που ήταν εξόριστος στην Ιρλανδία. Ο Ιάκωβος ο παχύς αποφάσισε να επανέλθει δυναμικά και να ανατρέψει τον Ιάκωβο με ισχυρό στρατό και με την υποστήριξη των Άγγλων αλλά ο αιφνίδιος και πρόωρος θάνατος του διέκοψε τα σχέδια.
Εντάσεις στο κοινοβούλιο για τους φόρους
Οι στρατοί συναντήθηκαν στις 21 Ιουνίου στο Λοχάμπερ, ο Αλεξάντερ μετά την αποχώρηση των Τσάτταν και των Κάμερον γνώρισε μεγάλη συντριβή, ο Αλεξάντερ δραπέτευσε στην Άιλα αλλά ο Ιάκωβος συνέχισε να λεηλατεί την κομητεία καταλαμβάνοντας τον Ιούλιο τα ισχυρά κάστρα του Ντίνγκγουολ και του Ούρκχαρτ. Ο βασιλιάς δέχτηκε στα νησιά περισσότερες ενισχύσεις με πυροβολικό και ο Αλεξάντερ σε απελπιστική κατάσταση ικέτευε για ειρήνη, ο Ιάκωβος Α΄ τον ανάγκασε να υποταχθεί ολοκληρωτικά. Τον Αύγουστο του 1429 ο Ιάκωβος έδωσε μεγάλες εξουσίες στον Αλέξανδρο Στιούαρτ, κόμη του Μαρ για να διατηρήσει την ειρήνη στα βόρεια και στα δυτικά. Οι κάτοικοι του Άιλα εξεγέρθηκαν ξανά τον Σεπτέμβριο του 1431 προκαλώντας δυο σημαντικές ήττες στον βασιλικό στρατό : ο στρατός του Μαρ χτυπήθηκε στο Ινβερλόχι και ο στρατός του Μόρεϊ στο Καίθνες. Οι ήττες έπληξαν σημαντικά την αξιοπιστία και τη φήμη του Ιακώβου. Το 1431 πριν τον Σεπτέμβριο ο βασιλιάς συνέλαβε δυο από τους ανιψιούς του: τον Τζων Κένεντι του Κάρικ και τον Άρστιμπαλντ, κόμη του Ντάγκλας λόγω της σύγκρουσης ανάμεσα στον Τζων και στον θείο του Τόμας Κένεντι στην οποία ο Ντάγκλας είχε εμπλακεί. Η σύλληψη του Ντάγκλας προκάλεσε μεγάλες εντάσεις στη χώρα και ο Ιάκωβος Α΄ αναγκάστηκε να απελευθερώσει τον κόμη στις 29 Σεπτεμβρίου υπό τον όρο να τον υποστηρίξει στο επόμενο κοινοβούλιο της Περθ που είχε σκοπό να ζητήσει μεγαλύτερες χρηματικές ενισχύσεις. Το κοινοβούλιο δεν ήταν πρόθυμο να επιτρέψει στον βασιλιά μεγαλύτερες ενισχύσεις για εκστρατεία στη Χάιλαντ και διατήρησε τον πλήρη έλεγχο της εισφοράς. Το Κοινοβούλιο ήταν ανένδοτο στον βασιλιά και αρνήθηκε να τον υποστηρίξει στις επόμενες εκστρατείες του στον βορά γι'αυτό ο Ιάκωβος Α΄ "συγχώρεσε τους κόμητες του Ντάγκλας και του Ρος". Η στάση για τον Ντάγκλας ήταν φυσιολογική αφού είχε ελευθερωθεί πριν από τρεις βδομάδες αλλά για τον Ρος ήταν αλλαγή πολιτικής, τέσσερις νέες εκστρατείες που σχεδίαζε ο Ιάκωβος για τον βορά διεκόπησαν από το Κοινοβούλιο.
Σχέσεις με τους Γάλλους
Η απελευθέρωση του Ιακώβου Α΄ από τους Άγγλους (1424) δεν βελτίωσε τις σχέσεις ανάμεσα στα βασίλεια, ο Ιάκωβος συμπεριφέρθηκε σαν ανεξάρτητος Ευρωπαίος μονάρχης χωρίς καμιά διάθεση να είναι υποτελής των Άγγλων, τα εκκρεμή προβλήματα ήταν η εξόφληση των λύτρων και η ανανέωση της ειρήνης που είχε λήξει το 1430. Το 1428 ο Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας έστειλε τον απεσταλμένο του Ρενό της Σαρτρ αρχιεπίσκοπο της Ρενς στη Σκωτία με πρόταση να παντρέψει τον γιο του δελφίνο Λουδοβίκο με την κόρη του Ιακώβου Α΄ Μαργαρίτα Στιούαρτ, και με δώρο στον Ιάκωβο τη Σαιντόνγκ. Ο Σκωτσέζος βασιλιάς επιβεβαίωσε τη συνθήκη τον Οκτώβριο του 1428, ο Ιάκωβος με εδάφη στη Γαλλία έγινε σημαντικός πολιτικός παράγοντας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η συμμαχία με τη Γαλλία σταμάτησε προσωρινά μετά την ήττα των Γάλλων στη μάχη του Βερνέιγ (1428), ο Ιάκωβος Α΄ αναγκάστηκε να συμφιλιωθεί με τους Άγγλους και να ξεκινήσει νέες διπλωματικές επαφές με την Αραγωνία, την Αυστρία, το Βασίλειο της Καστίλης, τη Δανία, το Μιλάνο, τη Νάπολη και το Βατικανό. Η ειρήνη με την Αγγλία επεκτάθηκε μέχρι το 1436 και οι υποσχέσεις στους Γάλλους για τον γάμο της κόρης του Ιακώβου με τον δελφίνο δεν προχώρησαν. Ο βασιλιάς της Σκωτίας έπρεπε να είναι περισσότερο προσεκτικός με τους Άγγλους επειδή ο κύριος σύμμαχος τους Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας είχε στην κυριαρχία του τις Κάτω Χώρες που είχαν καθοριστικό ρόλο στο εμπόριο της Σκωτίας.
Η ειρήνη με την Αγγλία έληξε τον Μάιο του 1436, οι συνομιλίες ανάμεσα στους Άγγλους και τους Γάλλους βρέθηκαν σε αδιέξοδο και οι Γάλλοι επανήλθαν με νέες προτάσεις στον Ιάκωβο Α΄ για επαναφορά της συνθήκης του 1428. Την άνοιξη του 1436 η πριγκίπισσα Μαργαρίτα απέπλευσε για τη Γαλλία και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου οι Σκωτσέζοι με μεγάλο στρατό ξεκίνησαν την πολιορκία των Άγγλων στο κάστρο του Ρόξμπουργκ. Η εκστρατεία κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο για τους Σκωτσέζους και όπως αναφέρει ο Μισέλ Μπράουν ο Ιάκωβος Α΄ έβαλε τον νεαρό και άπειρο ξάδελφο του Ροβέρτο Στιούαρτ του Άθολ αντιμέτωπο με τους έμπειρους κόμητες του Ντάγκλας και του Άνγκους. Ο Μπράουν εξηγεί ότι ο πόλεμος προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια και εχθρότητες, όταν οι ιερείς της Γιορκ, του Ντάραμ και ο κόμης της Νορθουμβρίας έστειλαν στρατό στην περιοχή οι Σκωτσέζοι οπισθοχώρησαν. Ο τρόπος της ήττας και η καταστροφή του ακριβού του πυροβολικού στάθηκε η αντίστροφη μέτρηση για τον Ιάκωβο τόσο στην εξωτερική του πολιτική όσο και στο εσωτερικό της Σκωτίας.Grant,Independence and Nationhood, p.50
Δολοφονία
Συμμαχία με τον θείο του κόμη του Άθολ
Ο Γουόλτερ Στιούαρτ, 1ος κόμης του Άθολ ήταν ο μικρότερος γιος του Ροβέρτου Β΄ της Σκωτίας από τη δεύτερη σύζυγο του Ευφημία του Ρος και ο μοναδικός γιος του Ροβέρτου Β΄ που είχε πάρει κομητεία όσο ζούσε ο πατέρας του. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Δαυίδ Στιούαρτ, κόμης του Στράθερν είχε πεθάνει πριν τις 5 Μαρτίου 1389 την ημερομηνία που η κόρη του Ευθυμία Στιούαρτ, κόμισσα του Στράθερν καταγράφεται για πρώτη φορά κόμισσα του Στράθερν. Ο Γουόλτερ κυβέρνησε τα επόμενα 15 χρόνια το Στράθερν σαν κηδεμόνας και βοήθησε τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του Ροβέρτο, αντιβασιλιά της Σκωτίας να επιβάλει τον νόμο στον αδελφό του Αλέξανδρο, κόμη του Μπάκαν, τον βοήθησε τέλος στον εμφύλιο με τον ανιψιό τους Δαυίδ, δούκα του Ρόθεσει (1402). Ο δούκας του Όλμπανυ τακτοποίησε τον γάμο της Ευφυμίας με τον Πάτρικ Γκράχαμ, ο γάμος στέρησε από τον Γουόλτερ το Στράθερν αλλά πήρε σαν αποζημίωση τις κομητείες του Άθολ και του Μέθβεν.Brown, Atholl and the Death of James I, pp. 27–8 Ο Πάτρικ Γκράχαμ δολοφονήθηκε σε μια λογομαχία με τον Τζων Ντράμοντ τον κύριο υπηρέτη της κομητείας του (1413).
Η συγγένεια του Ντράμοντ με τον Άθολ και η εμπλοκή του κόμη στο Στράθερν παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Ροβέρτου του Όλμπανυ δείχνει πολλές πιθανότητες να είχε συμμετοχή και ο κόμης του Άθολ στη δολοφονία. Ακολούθησε αιματοχυσία ανάμεσα στους κόμητες του Όλμπανυ και του Άθολ, ο Ιάκωβος όταν επέστρεψε στη Σκωτία συμμάχησε με τον θείο του Γουόλτερ του Άθολ. Ο κόμης του Άθολ συμμετείχε στο συμβούλιο των 21 ευγενών που καταδίκασε στις 24 Μαΐου 1425 σε θάνατο τον Μέρντοχ Στιούαρτ και τους δυο γιους του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ο Ιάκωβος Α΄ παραχώρησε στον Γουόλτερ του Άθολ την κομητεία του Στράθερν, ο μεγαλύτερος γιος του Γουόλτερ Δαυίδ στάλθηκε όμηρος στην Αγγλία σύμφωνα με τους όρους για την απελευθέρωση του Ιακώβου και πέθανε εκεί (1434) ενώ ο νεώτερος γιος του Άλαν έπεσε στη μάχη του Ίνβερλοχι (1431). Ο διάδοχος του Γουόλτερ στην κομητεία του Άθολ έγινε ο εγγονός του Ροβέρτος ο γιος του Δαυίδ, και οι δυο ήταν οι αμέσως επόμενοι διάδοχοι στον θρόνο της Σκωτίας μετά τον Ιάκωβο. Ο Ιάκωβος Α΄ συνέχισε να δείχνει μεγάλη εύνοια στον Άθολ, διόρισε τον εγγονό του Ροβέρτο προσωπικό Καγκελάριο (1437) αλλά μετά από μια σειρά αποτυχιών του Ιακώβου παππούς και εγγονός είδαν με καχυποψία τον βασιλιά που ήθελε να στερήσει από την κομητεία τα πλούτη της. Ο Γουόλτερ και ο εγγονός του Ροβέρτος άρχισαν να φοβούνται ότι μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου Γουόλτερ ο Ιάκωβος θα κάνει κατάσχεση της κομητείας για λογαριασμό του στέμματος και ότι η κατοχή του Ροβέρτου θα περιοριστεί σε εδάφη της περιόδου 1406 - 1416.
Δολοφονία με πρωτοβουλία του θείου του
Η οπισθοχώρηση του Ιακώβου στο Ρόξμπουργκ έφερε μεγάλη δυσπιστία στους Σκωτσέζους για τις πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες του βασιλιά τους. Τον Οκτώβριο του 1436, δυο μήνες μετά το φιάσκο του Ρόξμπουργκ ο Ιάκωβος συγκάλεσε ξανά το κοινοβούλιο ζητώντας μεγαλύτερη φορολογία για να συνεχίσει τον πόλεμο με τους Άγγλους. Οι κόμητες υπό την ηγεσία του Σερ Ρόμπερτ Γκράχαμ πρώην συμβούλου του δούκα του Όλμπανυ και τότε συμβούλου του Άθολ αντιστάθηκαν σκληρά στις απαιτήσεις του βασιλιά. Ο Ρόμπερτ Γκράχαμ προσπάθησε να συλλάβει τον βασιλιά ανεπιτυχώς, στη συνέχεια φυλακίστηκε και εξορίστηκε αλλά ο Ιάκωβος Α΄ δεν είδε την περίπτωση του σαν απειλή. Τον Ιανουάριο του 1437 ο κόμης του Άθολ δέχτηκε άλλη μια απειλή από τον βασιλιά όταν ανέτρεψε τον νόμιμο επίσκοπο του Καθεδρικού ναού του Ντάνκελντ και τον αντικατέστησε με τον ανιψιό και οπαδό του Ιάκωβο Κένεντι.
Η σκληρή αντίδραση απέναντι στον Ιάκωβο Α΄ στο βασιλικό συμβούλιο στάθηκε αφορμή να καταλάβει ο κόμης του Άθολ ότι ο βασιλιάς όχι μονάχα ήταν συνολικά περιφρονημένος αλλά είχε φτάσει η κατάλληλη ώρα να προχωρήσει στη δολοφονία του. Ο Άθολ πήρε παραδείγματα από τους δυο μεγαλύτερους ετεροθαλείς αδελφούς του οι οποίοι σε διαφορετικές χρονικές περιόδους είχαν δείξει πολύ σκληρή στάση και βγήκαν πάντοτε κερδισμένοι, δεν δίστασε να επαναλάβει το ίδιο. Η εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ (1425) έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση εναντίον του Ιακώβου Α΄, οι παλιοί υπηρέτες του Όλμπανυ έντονα δυσαρεστημένοι επειδή είχε κατασχεθεί η περιουσία τους προσέγγισαν αυτή τη φορά τον κόμη του Άθολ. Οι σημαντικότεροι από αυτούς τους ευγενείς ήταν ο Σερ Ρόμπερτ Γκράχαμ που είχε κάνει τρεις μήνες πριν απόπειρα να συλλάβει τον βασιλιά, και οι αδελφοί Ρόμπερτ και Χριστόφορος Τσάμπερ. Ο Ρόμπερτ Τσάμπερ άν και είχε γίνει μέλος του βασιλικού νοικοκυριού είχε ακόμα ισχυρούς δεσμούς με την οικογένεια του Όλμπανυ.
Σε σύντομο συμβούλιο στις 4 Φεβρουαρίου 1437 στο Περθ στην πρωτεύουσα της κομητείας του Άθολ οι συνωμότες αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον βασιλιά που έμενε μαζί με τη σύζυγο του στο μοναστήρι των Μπλάκφριαρς. Το απόγευμα της 20ης Φεβρουαρίου 1437 ο βασιλιάς και η βασίλισσα ήταν στα δωμάτια τους μακριά από τους υπηρέτες τους. Ο εγγονός του Γουόλτερ Ροβέρτος που ήταν Καγκελάριος του βασιλιά επέτρεψε στους 30 συνωμότες με αρχηγούς τον Ρόμπερτ Γκράχαμ και τους αδελφούς Τσάμπερ να μπουν στα κτίρια που έμενε ο Ιάκωβος.McGladdery, The Kings & Queens of Scotland: James I, pp. 140, 143 Ο Ιάκωβος Α΄ ειδοποιήθηκε και κρύφτηκε σε ένα αποχετευτικό κανάλι μέσα στα κτίρια αλλά στην προσπάθεια του να προστατέψει μια μπάλα του τένις οι συνωμότες τον βρήκαν και τον δολοφόνησαν.McGladdery, The Kings & Queens of Scotland: James I, p. 143
Εκτέλεση των δολοφόνων
Οι συνωμότες δεν κατάφεραν να δολοφονήσουν και τη βασίλισσα που δραπέτευσε τραυματισμένη, ο εξάχρονος διάδοχος Ιάκωβος Β΄ ξέφυγε από τον έλεγχο του Άθολ με την απομάκρυνση του Τζων Σπενς από τη συνοδεία του. Ο Σπενς δεν υπάρχει στις ιστορικές καταγραφές αλλά η ανακατανομή των εδαφών αποκαλύπτει τον ρόλο του στη δολοφονία. Δεν αναφέρεται πουθενά στη συνέχεια ότι υπήρχε αίσθημα φρίκης στους Σκωτσέζους για τους δολοφόνους, το βέβαιο είναι ότι άν οι συνωμότες είχαν δολοφονήσει και τη βασίλισσα ο Άθολ θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες σαν κηδεμόνας του μικρού διαδόχου να έχει επιτυχία. Η βασίλισσα είχε μια μικρή ομάδα οπαδών με επικεφαλής τον κόμη του Άνγκους και του Γουίλιαμ Κράιτον που εγγυήθηκαν την κηδεμονία του μικρού Ιακώβου, ο κόμης του Άθολ αντίθετα δεν είχε τη δική του ομάδα στενών οπαδών. Την πρώτη βδομάδα του Μαρτίου δεν υπήρχε νικητής ανάμεσα στις δυο πλευρές και ο επίσκοπος του Ουρμπίνο, ο απεσταλμένος του πάπα κάλεσε το βασιλικό συμβούλιο να κλείσει ειρήνη. Στα μέσα του Μαρτίου ο κόμης του Άνγκους και ο Γουίλιαμ Κράιτον αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά εναντίον του κόμη του Άθολ, ο κόμης συγκέντρωσε τις δυνάμεις του να αντισταθεί και η βασίλισσα κάλεσε τον λαό στις 7 Μαρτίου σε αντίσταση εναντίον των προδοτών.
Η θέση του Γουόλτερ Στιούαρτ έγινε τραγική μετά τη σύλληψη του εγγονού του Ροβέρτου Στιούαρτ που ομολόγησε τον ρόλο του στη δολοφονία του βασιλιά. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ συνελήφθη από τον κόμη του Άνγκους, κρατήθηκε στο κάστρο του Εδιμβούργου, καταδικάστηκε και αποκεφαλίστηκε στις 26 Μαρτίου 1437 την επόμενη μέρα μετά την ορκωμοσία του νεαρού Ιακώβου Β΄. Ο Σερ Ρόμπερτ Γκράχαμ ο αρχηγός των δολοφόνων συνελήφθη από πρώην οπαδούς του Άθολ, καταδικάστηκε σε συμβούλιο στο κάστρο του Στέρλινγκ και εκτελέστηκε λίγο μετά τις 9 Απριλίου. Η βασίλισσα Ιωάννα πίεσε να αναλάβει την αντιβασιλεία αλλά το βασιλικό συμβούλιο τον Ιούνιο του 1437 αποφάσισε να γίνει αντιβασιλιάς και κηδεμόνας του νεαρού Ιακώβου Β΄ ο Άρστιμπαλντ, 5ος κόμης του Ντάγκλας. Η βαλσαμωμένη καρδιά του Ιακώβου Α΄ μεταφέρθηκε σε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και ακολούθησε ο ενταφιασμός του στη μονή του Περθ, ο Τζορτζ Πάουελ Μσνιλ αναφέρει την πληρωμή 90 λιρών σαν κόστος για να μεταφερθούν οι Ιωαννίτες Ιππότες από τη Ρόδο στο Τσάρτερχαουζ.https://archive.org/stream/rotuliscaccariir05grea#page/178/mode/2up/search/Domus+Vallis+Virtutis
Ιστοριογραφία
Ο Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας ήταν περίεργη ιστορική φυσιογνωμία, την περίοδο που ήταν ακόμα αιχμάλωτος των Άγγλων εκπαιδεύτηκε σε μεγάλο βαθμό στη μουσική, την ποίηση και τον αθλητισμό. Ο Γουόλτερ Μπόοουερ, ηγούμενος του Ίντσκολμ επαινεί σε τόσο μεγάλο βαθμό τις μουσικές του ικανότητες που τον αποκαλεί "σύγχρονο Ορφέα" με άριστο χειρισμό στο τύμπανο, το φλάουτο και τη λύρα. Οι αθλητικές ικανότητες του Ιακώβου σύμφωνα με τον Μπόουερ περιστράφηκαν γύρω από την πάλη, τη σφύρα και την τοξοβολία, έγραψε επίσης πολλά λογοτεχνικά έργα με πιο γνωστό το επικό ποίημα "Δε Κίνγκις Κουέρ"'. Ο Μπόουερ χαρακτήρισε τον Ιάκωβο Α΄ "ένας πύργος, ένα λιοντάρι, ένα φώς, ένα κόσμημα, ένας πυλώνας και ένας ηγέτης", "ο βασιλιάς που επανέφερε την τάξη στη Σκωτία σταματώντας κάθε μορφή ανομίας και λεηλασίας".
Ο Μπόουερ περιγράφει ότι ο Ιάκωβος Α΄ ήταν ικανός να μαχαιρώσει ακόμα και τον πιο στενό συγγενή του για να προκαλέσει αναταραχές στο βασιλικό συμβούλιο, ο Μπόουερ αν και ήταν μεγάλος υμνητής του βασιλιά δυσαρεστήθηκε έντονα από την εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ και από την απληστία του Ιακώβου για χρήματα και πλούτο. Ο Μπόουερ αν και δεν τονίζει τα αρνητικά χαρακτηριστικά του βασιλιά δείχνει έντονα ενοχλημένος από αυτά όπως και από την αυταρχικότητα της βασιλείας του.Brown, James I, pp. 2–4 Ο ιστορικός Τζον Σέρλι (γεν. το 1953) περιγράφει τα γεγονότα στο έργο του "Ο θάνατος του βασιλιά της Σκωτίας" με βάση μαρτυρίες της εποχής του, περιγράφει τον Ιάκωβο Α΄ σαν σκληρό και εκδικητικό βασιλιά με κίνητρο περισσότερο την εκδίκηση παρά την εφαρμογή του νόμου, συμφωνεί και με τις θέσεις του Μπόουερ για τους Όλμπανυ. Σε έναν περίπου αιώνα οι συγγραφείς Τζον Μάικεν (1467 - 1550) και Χέκτορ Μπόες (1465 - 1536) βασισμένοι στις αφηγήσεις του Μπόουερ περιγράφουν τον Ιάκωβο Α΄ σαν κορυφαίο βασιλιά στην αρετή υπερβαίνοντας τον πατέρα τον παππού του και τον προπάππου του. Τον 16ο αιώνα ο ιστορικός Τζωρτζ Μπιουκάναν και ο επίσκοπος Τζον Λέζλι (1527 - 1596) από διαφορετικά κίνητρα θεώρησαν θετική τη βασιλεία του Ιακώβου Α΄ αλλά ήταν έντονα προβληματισμένοι από τη συνεχή επιθετικότητα του βασιλιά.
Στο πρώτο βιβλίο τον 20ο αιώνα για τον Ιάκωβο Α΄ οι Μπαλφουρ-Μέλβιλ αναφέρουν (1936) ότι ο βασιλιάς ήταν φύλακας του νόμου και της τάξης, η εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ δείχνει ότι "οι ένοχοι τιμωρούνταν πάντοτε σκληρά όσο ψηλά και αν βρίσκονταν, ο βασιλιάς είχε μεγάλα έσοδα από τις κομητείες του Φάιφ, του Μέντεθ και του Λέννοξ". Οι Μπαλφουρ-Μέλβιλ βλέπουν τον Ιάκωβο Α΄ σαν βασιλιά - μεταρρυθμιστή με σκοπό να ισχυροποιήσει την εξουσία του βασιλιά και του κοινοβουλίου. Ο ιστορικός Μίχαελ Λιντς (γεν. το 1946) αναφέρει ότι η δημοφιλία του Ιακώβου Α΄ ξεκίνησε αμέσως μετά τον θάνατο του όταν ο επίσκοπος του Ουρμπάνο τον φίλησε και τον κήρυξε μάρτυρα. Η μεγάλη αγωνία των Σκωτσέζων ιστορικών του μεσαίωνα να βρουν έναν "ισχυρό βασιλιά" δεν μειώνει σε τίποτα τις προσπάθειες του να υποτιμήσει το κοινοβούλιο ή τις συγκρούσεις του με αυτό.
Ο ιστορικός Στιβ Μπόάρντμαν αναφέρει ότι ο Δαυίδ Α΄ έσπασε όλους τους περιορισμούς που δημιουργήθηκαν στη βασιλική εξουσία από την εποχή του παππού του Ροβέρτου Β΄. Η Κριστίν Μζγκλάντέρι χαρακτηρίζει τις αντίθετες απόψεις σαν αποτέλεσμα "προπαγάνδας που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του." Για όλους όσους ευτύχησαν να δουν τον βασιλιά νεκρό, ο Ιάκωβος Α΄ ήταν ένας τύραννος που προσπάθησε να υποτάξει την αριστοκρατία, έκανε κατάσχεση της περιουσίας της και "απέτυχε να αποδόσει δικαιοσύνη". Περιγράφει επίσης και την αντίθετη άποψη σύμφωνα με την οποία ο Ιάκωβος προσπάθησε να "δημιουργήσει ισχυρή κεντρική εξουσία απέναντι στους σκληρούς μεγιστάνες" και "η δολοφονία του έφερε μεγάλο χάος στη χώρα με πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και εμφυλίους". Η Κριστίν Μζγκλάντέρι τέλος τονίζει ότι ο Ιάκωβος Α΄ Στιούαρτ έβαλε τη Σκωτία στην "Ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής". Ο Μισέλ Μπράουν χαρακτηρίζει τον Ιάκωβο "σκληρό και επιθετικό μονάρχη" που τον ευνόησαν τα γεγονότα να δημιουργήσει μια μοναρχία σκληρής μορφής επειδή δεν υπήρχαν οι συγκρούσεις της εποχής του πατέρα του. Ο Μπράουν γράφει ότι ο Ιάκωβος Α΄ ανέβηκε στην εξουσία ύστερα από 50 χρόνια στα οποία "οι βασιλιάδες συμπεριφέρθηκαν σαν μεγιστάνες και οι μεγιστάνες σαν βασιλιάδες", ο Ιάκωβος κατάφερε να καταργήσει τα μειονεκτήματα της μοναρχίας, τις προσπάθειες συνέχισε με επιτυχία ο γιος και διάδοχος του Ιάκωβος Β΄. Ο Αλεξάντερ Γκράντ χαρακτηρίζει τον Ιάκωβο σαν "νομοθέτη" τονίζοντας ότι έκανε κωδικοποίηση των νόμων όλων των προηγούμενων βασιλέων της Σκωτίας, η άποψη ότι "άλλαξε τη μορφή της βασιλείας" θεωρείται υπερβολική. Την εποχή του θανάτου του μόνο η οικογένεια των Ντάγκλας και οι μεγάλοι μεγιστάνες είδαν την ελάττωση της εξουσίας τους, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Ιακώβου Α΄.
Οικογένεια
Με τη σύζυγό του Ιωάννα Μπωφόρ, κόρη του Ιωάννη 1ου κόμη του Σόμερσετ, απέκτησε τέκνα:
Μαργαρίτα 1424-1445, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο (ΙΑ΄) των Βαλουά τότε δελφίνο της Γαλλίας.
Ισαβέλλα 1426-1494, παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Α΄ των Ντρε-Μονφόρ δούκα της Βρεττάνης.
Ιωάννα π.1428-1493, παντρεύτηκε τον Ιάκωβο Ντάγκλας, 1ο κόμη του Μόρτον.
Αλέξανδρος 1430, απεβ. νήπιο.
Ιάκωβος Β΄ 1430-1460, βασιλιάς της Σκωτίας.
Ελεονώρα 1427-1480, παντρεύτηκε τον Σιγισμούνδο των Αψβούργων αρχιδούκα της Αυστρίας.
Μαρία πριν το 1428-1465, παντρεύτηκε τον Βόλφερτ ΣΤ΄ των Μπόρσελεν, κυβερνήτη της Ολλανδίας, Φρισίας, Ζηλανδίας.
Αναμπέλα π.1436-1509, παντρεύτηκε πρώτα τον Λουδοβίκο της Σαβοΐας κόμη της Γενεύης και μετά τον Γεώργιο Γκόρντον 2ο κόμη του Χάντλυ.
Λογοτεχνία
Ο Ιάκωβος Α΄ εμφανίζεται σε πολλά έργα, μυθιστορήματα και ιστορίες ανάμεσα στα οποία ήταν :"Το κλούβιο λιοντάρι" (1870) της Σάρλοτ Μάρι Γιόνγκ (1823 - 1901). Το μυθιστόρημα περιγράφει την αιχμαλωσία του Ιακώβου Α΄ από τους Άγγλους, τα γεγονότα την περίοδο 1421 - 1422 και τη φιλική σχέση του Ιακώβου με τον Ερρίκο Ε΄ της Αγγλίας. Η Κατερίνα των Βαλουά και ο Ρίτσαρντ Ουιτινγκτον ήταν οι βασικοί από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες."Μια βασιλική τραγωδία" (1905) του Ουίν Μέι. Το μυθιστόρημα περιγράφει τα γεγονότα την περίοδο 1436 - 1437 που οδήγησαν στη δολοφονία του Ιακώβου Α΄, η Αικατερίνη Ντάγκλας βρισκόταν ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες."Το λιοντάρι λύθηκε" (1967) του Νάιτζελ Τράντερ (1909 - 2000). Το μυθιστόρημα καλύπτει τα γεγονότα την περίοδο της βασιλείας του Ιακώβου Α΄ από το 1405 μέχρι τη δολοφονία του (1437)."Ένα βασιλικό ποίημα" (1819) του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ (1783 - 1859). Ο συγγραφέας υμνεί τη μεγαλοπρέπεια του Δαυίδ Α΄ στο κάστρο του Ουίνδσορ και παρουσιάζει τα δυο γνωστά μεγάλα ποιήματα "Δε Κίνγκις Κουαίρ" και "Πράσινη Σκωτσέζικη εκκλησία του Χριστού"."Ιάκωβος Α΄ : Το κλειδί θα κρατήσει την κλειδαριά" (2014) της Ρόνα Μανρό (γεν. 1959). Μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου της Σκωτίας, του Εθνικού Θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας και του Διεθνούς Φεστιβάλ του Εδιμβούργου'', οι τρεις Ιάκωβοι (Ιάκωβος Α΄, Ιάκωβος Β΄ και Ιάκωβος Γ΄ είναι τρία ξεχωριστά έργα. Το κάθε έργο παρουσιάζει τη Σκωτία μέσα στον χρόνο μετά την απελευθέρωση του Ιακώβου Α΄, τον γάμο του με την Ιωάννα και τις διαμάχες με τις ευγενείς οικογένειες για να εδραιώσει την εξουσία του στη Σκωτία.
Παραπομπές
Πηγές
Barrow, G. W. S. (2003), The Kingdom of the Scots, Edinburgh: Edinburgh University Press.
Barrow, G. W. S. (2004), Stewart family (per. c.1110–c.1350), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
Boardman, Stephen (2007), The Early Stewart Kings: Robert II and Robert III, 1371–1406, The Stewart Dynasty in Scotland Series, Edinburgh: John Donald, an imprint of Birlinn Ltd.
Boardman, S. I. (2004), Stewart, David, duke of Rothesay (1378–1402), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
Boardman, S. I. (2004), Stewart, David, first earl of Strathearn and first earl of Caithness (b. in or after1357?, d. 1386?, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
Broun, Dauvit; Reid, Norman H; Boardman, Steve; Lynch, Michael; Wormald, Jenny (2007), "Kingship", in Lynch, Michael, > The Oxford Companion to Scottish History (Oxford Reference Online ed.), Oxford: Oxford University Press
Brown, Michael (1994), James I, East Linton, Scotland: Tuckwell Press.
Brown, M. H. (2004), James I, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
Brown, M. H. (2004), Stewart, John, third earl of Buchan (c.1380–1424), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
Brown, M. H. (2004), Stewart, Murdoch, second duke of Albany (c.1362–1425), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
Brown, M. H., "'I have thus slain a tyrant' – The Dethe of the Kynge of Scotis and the right to resist in early fifteenth-century Scotland", Innes Review, Glasgow: J.S. Burns & Sons, 47 (SPRING 1996): 24–44.
Brown, Michael H. (1992), "'That Old Serpent and Ancient of Evil Days': Walter, Earl of Atholl and the Death of James I", The Scottish Historical Review, Edinburgh: Edinburgh University Press, 71 (No. 191/192. Parts 1 & 2 Apr – Oct. 1992): 23–45.
Cowan, Samual (1904), The Ancient Caspital of Scotland, London: Simpkin, Marshall, Hamilton, Kent & Co
David, Charles Wendell (1920), Robert Curthose, Duke of Normandy, London: Humphery Milford
Fawcett, Richard & Oram, Richard (2004), Melrose Abbey, Stroud, Gloucestershire: Tempus Publishing Ltd.
Grant, Alexander (2001), Independence and Nationhood, Scotland 1306–1469, Edinburgh: Edinburgh University Press.
Lynch, Michael (1992), Scotland: A New History, London: Pimlico.
McGladdery, Christine (2001), "The House of Stewart, 1371–1625", in Oram, Richard, The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
McGladdery, Christine (1990), James II, Edinburgh: John Donald Publishers Ltd.
MacQuarrie, Alan (2004), Medieval Scotland: Kingship and Nation, Gloucestershire, England: Sutton Publishing Limited.
Munro, R. W.; Munro, Jean (2004), MacDonald family (per. c.1300–c.1500):Earls of Ross, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 6 September 2010
Nield, Jonathan (1968), A Guide to the Best Historical Novels and Tales, Ayer Publishing.
Penman, Michael (2001), "Robert III in The House of Stewart, 1371–1625", in Oram, Richard, The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
Rigby, S.H. (2003), A Companion to Britain in the Later Middle Ages, Oxford, United Kingdom: Blackwell Publishers Limited.
Round, J. Horace (1901), Studies in Peerage and Family History, Westminster, London: Archibald Constable & Co Ltd
Stevenson, Katie (2006), 'Chivalry and knighthood in Scotland, 1424–1513, Woodbridge: The Boydell Press.
Watt, D. E. R. (2000), Medieval Church Councils in Scotland, Edinburgh: T&T Clark Ltd.
Weir, Alison (2008), Britain's Royal Families, London: Vintage.
Woodger, L. S. "Woodger, FENN, Hugh atte (d.1409), of Great Yarmouth, Norf.". The History of Parliament. Institute of Historical Research. Retrieved 3 March 2017.
Wylie, James Hamilton; Waugh, William Templeton (1914), The Reign of Henry the Fifth, The University Press.
Educational pamphlet, Investigating Linlithgow Palace (PDF), Historic Scotland, retrieved 7 September 2010
Βασιλείς της Σκωτίας
Οίκος των Στιούαρτ
Σκωτσέζοι ποιητές
Πρόσωπα του Εκατονταετούς Πολέμου
|
740382
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF%CF%85
|
Πετρελαιοκηλίδα στον Πόλεμο του Κόλπου
|
Η πετρελαιοκηλίδα στον πόλεμο του Κόλπου, ή η πετρελαιοκηλίδα του Περσικού Κόλπου, ήταν μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοκηλίδες στην ιστορία, που προέκυψαν από τον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Τον Ιανουάριο του 1991, οι ιρακινές δυνάμεις φέρεται να άρχισαν να ρίχνουν πετρέλαιο στον Περσικό Κόλπο στην προσπάθεια τους να σταματήσουν την δημιουργία ενός αμερικανικού ναυτικού συνασπισμού.
Παρά τις αρκετά υψηλές αρχικές εκτιμήσεις, η πετρελαιοκηλίδα πιθανότατα ήταν περίπου 4.000.000 βαρέλια αργού πετρελαίου (480.000 κμ). Μέσα στους επόμενους μήνες μετά τη διαρροή, ο περισσότερος καθαρισμός στόχευε στην ανάκτηση πετρελαίου και πολύ λίγος καθαρισμός πραγματοποιήθηκε στις ακτές της Σαουδικής Αραβίας που επλήγηκε πολύ. Μια αρχική μελέτη του 1993 διαπίστωσε ότι η πετρελαιοκηλίδα δεν θα έχει μακροπρόθεσμες περιβαλλοντικές συνέπειες, αλλά πολλές μελέτες από το 1991 και μετά κατέληξαν στο αντίθετο συμπέρασμα, υποστηρίζοντας ότι η πετρελαιοκηλίδα ευθύνεται για περιβαλλοντικές ζημιές στα παράκτια ιζήματα και θαλάσσια είδη και οικοσυστήματα. Η ενέργεια αυτή θεωρείται ως πράξη περιβαλλοντικής τρομοκρατίας, η οποία ήταν μια θερμή πολιτική κίνηση που είχε επιπτώσεις στον μεγαλύτερο πόλεμο του Κόλπου και έσπασε προσωρινά το Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία.
Ιστορικό
Η πετρελαιοκηλίδα στον Πόλεμο του Κόλπου ήταν άμεσο αποτέλεσμα του πολέμου του Κόλπου που πραγματοποιήθηκε από το 1990-1991. Ο πόλεμος - που έγινε μεταξύ του Ιράκ, υπό τον Σαντάμ Χουσεΐν και των δυνάμεων του Συνασπισμού - ξεκίνησε με την εισβολή του Ιράκ και την κατοχή του Κουβέιτ στις 2 Αυγούστου 1990. Η εισβολή ήταν αποτέλεσμα μακρόχρονων εδαφικών και πετρελαϊκών διαφορών. Αρκετούς μήνες μετά τον πόλεμο, οι δυνάμεις συνασπισμού πραγματοποιήσαν επιθέσεις εναντίον του ιρακινού στρατού στο Ιράκ και το Κουβέιτ στις 16 Ιανουαρίου 1991. Σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα, οι ιρακινές δυνάμεις αντιμετώπισαν αυτές τις επιθέσεις ρίχνοντας πετρέλαιο στον Περσικό Κόλπο, με αποτέλεσμα τελικά να υπάρχει μια μαζική διαρροή πετρελαίου στον Πόλεμο του Κόλπου. Σύμφωνα με τον υπουργό Ενέργειας Τζέιμς Γουάτκινς, ο στρατός των ΗΠΑ είχε ήδη προετοιμαστεί για μια τέτοια κίνηση, καθώς ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε προηγουμένως απειλήσει να χύσει πετρέλαιο στον Περσικό Κόλπο.
Η πετρελαιοκηλίδα
Στα τέλη Ιανουαρίου 1991, το Ιράκ άρχισε σκόπιμα να χύσει τεράστιες ποσότητες πετρελαίου στον Περσικό Κόλπο , σε μια προφανή προσπάθεια να αποτρέψει μια πιθανή απόβαση των πεζοναυτών των ΗΠΑ στις ακτές του Κουβέιτ. Επίσης, κατέστησε τα αποθέματα πετρελαίου επικίνδυνα για τις δυνάμεις των ΗΠΑ και του Συνασπισμού, καθώς η ορατότητα και η κίνηση παρεμποδίστηκαν. Ο Τζόινερ και ο Κίρχοπ πιστεύουν επίσης ότι η διαρροή θα μπορούσε να ήταν μια προσπάθεια των ιρακινών δυνάμεων να διακόψουν τη σημαντική παροχή νερού για τις δυνάμεις συνασπισμού στη Σαουδική Αραβία. Σε καταγγελία που έγινε προς τα Ηνωμένα Έθνη, το Ιράκ αντέκρουσε τους ισχυρισμούς ότι προκάλεσε σκόπιμα τη διαρροή, ισχυριζόμενο ότι οι αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές προκάλεσαν απόρριψη πετρελαίου από δύο ιρακινά δεξαμενόπλοια.
Οι δυνάμεις συνασπισμού καθόρισαν ότι η κύρια πηγή πετρελαίου ήταν ο τερματικός σταθμός πετρελαίου Sea Island στο Κουβέιτ, όπου χύνονταν περίπου 70.000 έως 80.000 τόνους πετρελαίου καθημερινά για μια εβδομάδα. Στις 26 Ιανουαρίου, τρία μαχητικά F-117 των ΗΠΑ κατέστρεψαν τους αγωγούς για να αποτρέψουν περαιτέρω διαρροές στον Περσικό Κόλπο. Αρκετές άλλες πετρελαιοπηγές βρέθηκαν να είναι ενεργές, καθώς και δεξαμενόπλοια με ένα κατεστραμμένο διυλιστήριο πετρελαίου του Κουβέιτ κοντά στη Μίνα Αλ Αχμάντι και δεξαμενόπλοια κοντά στο νησί Bubiyan και ο τερματικός σταθμός του Ιράκ Μίνα Αλ Μπακρ.
Οι πρώτες εκτιμήσεις από το Πεντάγωνο για τον όγκο που χύθηκε κυμαίνονταν περίπου 11.000.000 βαρέλια ΗΠΑ.Αυτοί οι αριθμοί προσαρμόστηκαν σημαντικά προς τα κάτω από μεταγενέστερες, πιο λεπτομερείς μελέτες καθώς κυβερνητικοί ερευνητές τοποθέτησαν τον όγκο του πετρελαίου που χύθηκε μεταξύ 4.000.000 βαρέλια και 6.000.000 βαρέλια ΗΠΑ, ενώ ιδιωτικοί ερευνητές υπολόγισαν μεταξύ 2.000.000 βαρελιών και 4.000.000 βαρελιών.
Η ολίσθηση μέσα στη θάλασσα έφτασε το μέγιστο μέγεθος των 160 χλμ. και είχε πάχος 5 ίντσες (13 εκ.) σε ορισμένες περιοχές. Παρά την αβεβαιότητα σχετικά με το μέγεθος της διαρροής, οι αριθμοί το τοποθετούν αρκετές φορές το μέγεθος (κατ 'όγκο) της πετρελαιοκηλίδας του Exxon Valdez, καθιστώντας την μία από τις —αν όχι - τις μεγαλύτερες πετρελαιοκηλίδες στην ιστορία.
Καθαρισμός
Μετά την εμφάνιση της πετρελαιοκηλίδας, οι περισσότερες προσπάθειες καθαρισμού ξεκίνησαν με στόχο να ανακτήσουν το πετρέλαιο απομακρύνοντας το από την επιφάνεια του νερού. Μέχρι τον Απρίλιο του 1991, εκτιμάται ότι είχαν ήδη ανακτηθεί εκατοντάδες χιλιάδες βαρέλια πετρελαίου. Ωστόσο, η διαδικασία καθαρισμού εμποδίστηκε από την έλλειψη χρηματοδότησης και εξοπλισμού καθώς και από τον συνεχιζόμενο πόλεμο του Κόλπου. Με αυτά τα εμπόδια και τις περισσότερες προσπάθειες καθαρισμού να επικεντρώνονται στην ανάκτηση πετρελαίου, πολύ λίγος καθαρισμός έγινε στις ακτές της Σαουδικής Αραβίας. Σε ένα άρθρο της The Wall Street Journal που γράφτηκε 14 μήνες μετά τη διαρροή, ο Κεν Γουέλς ανέφερε ότι περίπου 604 χλμ. της ακτογραμμής παρέμεινε καλυμμένη με πετρέλαιο. Η έλλειψη προσοχής που δόθηκε στις ακτές της Σαουδικής Αραβίας και σε άλλα ευαίσθητα περιβάλλοντα, όπως τα μαγγρόβια δάση και τα έλη, έθεσε την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας να δέχεται επιθέσεις από περιβαλλοντολογικές ομάδες που ανησυχούσαν για τις μόνιμες επιπτώσεις του πετρελαίου.
Περιβαλλοντική επίπτωση
Από τις πρώτες αναφορές της πετρελαιοκηλίδας τον Ιανουάριο του 1991, η πιθανή περιβαλλοντική ζημία που θα μπορούσε να προκληθεί ήταν στην πρώτη γραμμή πολλών σκέψεων. Οι ερευνητές Λίπμαν και Μπουθ στην The Washington Post στις 26 Ιανουαρίου 1991, ανέφεραν πολλούς ειδικούς που είχαν μεγάλες ανησυχίες για τη διαρροή και τις επιπτώσεις της στο περιβάλλον, χαρακτηρίζοντάς την «οικολογική καταστροφή». Παρά τη βιομηχανία που περιβάλλει τον Περσικό Κόλπο, η περιοχή εξακολουθεί να υποστηρίζει ένα διαφορετικό οικοσύστημα, συμπεριλαμβανομένων των απειλούμενων και ενδημικών ειδών. Μετά τη διαρροή, οι ερευνητές και οι περιβαλλοντολόγοι είχαν σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τη θνησιμότητα του οικοσυστήματος του Περσικού Κόλπου. Η έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις της πετρελαιοκηλίδας στο περιβάλλον ξεκίνησε το συντομότερο δυνατό μετά τη διαρροή, με την Εθνική Ωκεανογραφική και Ατμοσφαιρική Διοίκηση (NOAA) να έχει ήδη προκαταρκτικά αποτελέσματα τον Απρίλιο του 1992, όπως ανέφερε ο Κεν Γουέλς για την Wall Street Journal. Η έρευνα αυτή συνεχίστηκε έως το 2020.
Το 1993, οι New York Times ανέφεραν ότι μια μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από την UNESCO, το Μπαχρέιν, το Ιράν, το Ιράκ, το Κουβέιτ , το Ομάν, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία , τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τις Ηνωμένες Πολιτείες διαπίστωσαν ότι η πετρελαιοκηλίδα προκάλεσε «μικρή μακροπρόθεσμη ζημιά» στο περιβάλλον, με περίπου το ήμισυ του πετρελαίου να έχει εξατμιστεί, 1.000.000 βαρέλια ΗΠΑ να έχει ανακτηθεί, και 2.000.000 βαρέλια έως 3.000.000 βαρέλια στην ξηρά, κυρίως στη Σαουδική Αραβία. Οι ερευνητές Λίντεν και Χουσείν υπολόγισαν επίσης το 2002 ότι περίπου το 30-40% του πετρελαίου απομακρύνθηκε.
Ωστόσο, πιο πρόσφατες επιστημονικές μελέτες τείνουν να διαφωνούν με την εκτίμηση του 1993 για τις μακροπρόθεσμες οικολογικές συνέπειες. Η αμερικανίδα γεωχημική επιστήμονας Δρ. Ζακλίν Μισέλ ισχυρίστηκε το 2010 ότι η πετρελαιοκηλίδα είχε δραματικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στο περιβάλλον, εξηγώντας ότι η έρευνά της διαπίστωσε ότι μια μεγάλη ποσότητα πετρελαίου παρέμεινε μετά από 12 χρόνια λόγω της ασυνήθιστα υψηλής ικανότητάς του να διεισδύει στα ιζήματα του Κόλπου. Οι Λίντεν και Χουσείν διαπίστωσαν ότι το 2002, κατά μέσο όρο, το πετρέλαιο διείσδυσε περίπου 10 εκ. αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, διείσδυσε σχεδόν 50 εκ, ένα βάθος που επιμηκύνει σημαντικά τη διαδικασία φυσικής υποβάθμισης.Το 2001, έχοντας μελετήσει ιζήματα του Κόλπου μαζί με μικρά μαλακόστρακα που ζουν στα ιζήματα που είναι γνωστά ως οστρακώδη, ο Μοσταφάβι διαπίστωσε ότι τα υπεράκτια ιζήματα και οι οργανισμοί τους επηρεάστηκαν ακόμη από τη διαρροή του 1991. Το 2017, ο ερευνητής Τζόιντας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, ενώ οι περιοχές ανοιχτής θαλασσας είχαν χαμηλές συγκεντρώσεις υδρογονανθράκων στο ίζημα και οι απομονωμένες περιοχές κόλπων είχαν «ανησυχητικά επίπεδα» που απειλούσαν την ποιότητα ζωής των οργανισμών σε τέτοιες περιοχές.
Οι ερευνητές έχουν επικεντρωθεί στην υγεία των μοναδικών οικοτόπων του Περσικού Κόλπου, συμπεριλαμβανομένων των κοραλλιογενών υφάλων, των αλυκών και των μαγγροβίων δασών. Οι Λίντεν και Χουσείν το 2002, καθώς και οι Ίσσα και Βεμπάτι το 2018, διαπίστωσαν ότι οι κοραλλιογενείς ύφαλοι δεν επηρεάστηκαν σχετικά από την πετρελαιοκηλίδα. Μερικοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα ελώδη εδάφη και τα παλιρροιακά τμήματα συνέχισαν να περιέχουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου, για εννέα χρόνια αργότερα, και η πλήρης ανάκαμψη ενδέχεται να διαρκέσει δεκαετίες. Το 2001, ο Γερμανός γεωγράφος Δρ Χανς-Γιοργκ Μπαρθ διαπίστωσε ότι οι αλυκές άλατος εξακολουθούν να υποφέρουν σημαντικά από τη διαρροή, ενώ οι βραχώδεις ακτές και τα μαγκρόβια δάση παρουσίασαν πλήρη ανάκαμψη το οποίο αποδίδεται στην καθυστερημένη ανάκαμψη των αλυκών αλατιού και στην έλλειψη κυματικής δράσης / φυσικής ενέργειας και οξυγόνου στο περιβάλλον, οι οποίοι είναι σημαντικοί παράγοντες στη φυσική υποβάθμιση του πετρελαίου. Οι Ίσσα και Βεμπάτι διαπίστωσαν επίσης ότι τα μαγκρόβια δάση είχαν ανακάμψει ως το 1995.Ο Τζόιντας διαπίστωσε ότι τα έλη αλατιού είχαν χαμηλό ποσοστό ανάκτησης μετά τη διαρροή πετρελαίου, αλλά διαπίστωσε ότι τα μαγκρόβια δάση δεν είχαν ανακάμψει το 2003.
Οι ερευνητές Λίντεν και Χουσείν το 2002, καθώς και οι Ίσσα και Βεμπάτι το 2018, ανέφεραν ότι το πετρέλαιο είχε χάσει σε μεγάλο βαθμό την τοξικότητά του όταν έφτασε στην ακτή. Ωστόσο, η βλάστηση επικαλύφθηκε με πετρέλαιο και εμπόδισε το φως και τον αέρα, καταστρέφοντας την. Και οι δύο ομάδες ερευνητών διαπίστωσαν επίσης ότι η διαρροή προκάλεσε το θάνατο πολλών θαλάσσιων πτηνών, συμπεριλαμβανομένων και κορμοράνων, με επικάλυψη των φτερών των πουλιών. Οι Λίντεν και Χουσείν διαπίστωσαν ότι οι θαλάσσιες χελώνες δεν επηρεάστηκαν σχετικά από τη διαρροή, εκτός από το ότι η θαλάσσια χελώνα Hawksbill είχε χαμηλότερο ποσοστό εκκόλαψης που θα μπορούσε να προκληθεί από τη διαρροή του 1991. Επίσης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα είδη ψαριών στο βόρειο Κόλπο δεν επηρεάστηκαν σχετικά από τη διαρροή.
Πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις
Στις πρώτες ημέρες της πετρελαιοκηλίδας, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους αναφέρθηκε ότι χαρακτήρισε τη στρατηγική διαρροής ως «άρρωστη» πράξη του Σαντάμ Χουσεΐν. Τον Ιανουάριο του 1991, ο Άντριου Ρόζενταλ για τους The New York Times παρατήρησε την προθυμία της αμερικανικής κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει αυτήν την πράξη για να δαιμονοποιήσει περαιτέρω τον Σαντάμ Χουσεΐν και να τον παρουσιάσει ως βαθιά ανήθικο. Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Πιτ Γουίλιαμς περιέγραψε την διαρροή ως «περιβαλλοντική τρομοκρατία», και ο Ρότζερ ΜακΜάνους του Κέντρου Θαλάσσιας Προστασίας δήλωσε ότι ο Χουσεΐν «θα πρέπει να λογοδοτήσει για τα φρικτά εγκλήματα του κατά του περιβάλλοντος.» Η Η διαρροή πετρελαίου στον Πόλεμο του Κόλπου θεωρείται «η πρώτη γνωστή πράξη οικολογικής τρομοκρατίας μεγάλης κλίμακας».
Η πετρελαιοκηλίδα του πολέμου του Κόλπου προκάλεσε σημαντική οικονομική ζημιά στις αλιευτικές και πετρελαϊκές βιομηχανίες γύρω από τον Περσικό Κόλπο. Λόγω του πολέμου, και ιδίως λόγω της πετρελαιοκηλίδας, η αλιεία με ψάρια και γαρίδες στον Κόλπο σταμάτησε το 1991. Η πετρελαιοκηλίδα οδήγησε επίσης σε καταστροφή του αλιευτικού εξοπλισμού και των υποδομών. Σύμφωνα με την Ίσσα και την Βεμπάτι, η πετρελαιοκηλίδα προκάλεσε απώλεια 1,5-2% των αποθεμάτων πετρελαίου του Κουβέιτ - απώλεια 12,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων έως 38,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Δείτε επίσης
Περιβαλλοντικές επιπτώσεις του πολέμου
Παραπομπές
Περιβαλλοντικές καταστροφές
|
791538
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Digital%20Millennium%20Copyright%20Act
|
Digital Millennium Copyright Act
|
Ο νόμος για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στην ψηφιακή χιλιετία (DMCA) είναι νόμος των Ηνωμένων Πολιτειών για τα πνευματικά δικαιώματα του 1998 που εφαρμόζει δύο συνθήκες του 1996 του Παγκόσμιου Οργανισμού Διανοητικής Ιδιοκτησίας (WIPO). Ποινικοποιεί την παραγωγή και τη διάδοση τεχνολογίας, συσκευών ή υπηρεσιών που αποσκοπούν στην παράκαμψη μέτρων που ελέγχουν την πρόσβαση σε έργα που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα (κοινώς γνωστή ως διαχείριση ψηφιακών δικαιωμάτων ή DRM). Ποινικοποιεί επίσης την πράξη της παράκαμψης ενός ελέγχου πρόσβασης, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι πραγματική παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, το DMCA αυξάνει τις κυρώσεις για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων στο Διαδίκτυο. Εγκρίθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1998, με ομόφωνη ψηφοφορία στη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών και υπογράφηκε σε νόμο από τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον στις 28 Οκτωβρίου 1998, το DMCA τροποποίησε τον Τίτλο 17 του Κώδικα των Ηνωμένων Πολιτειών για να επεκτείνει την εμβέλεια των πνευματικών δικαιωμάτων, περιορίζοντας ταυτόχρονα τα ευθύνη των παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων από τους χρήστες τους.
|
697525
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NAD%20Electronics
|
NAD Electronics
|
Η NAD Electronics αποτελεί εταιρεία οικιακών ηλεκτρονικών προϊόντων hi-fi, ενισχυτών, κτλ. H ονομασία NAD αποτελεί σύντμηση του New Acoustic Dimension.
Η εταιρεία ιδρύθηκε στο Λονδίνο, το 1972 από τον Dr. Martin L. Borish (1927-2017), έναν ηλεκτρολόγο μηχανικό με διδακτορικό (PhD) στη φυσική. Το πιο γνωστό της προΪόν περί τα τέλη του 1970 ήταν ο ολοκληρωμένος ενισχυτής NAD 3020, σχεδιασμένος από το Nορβηγό Bjørn Erik Edvardsen (1945-2018), ο οποίος εθεωρείτο σπουδαίος από πολλά βρετανικά περιοδικά.
Η φιλοσοφία της NAD περιλαμβάνει προϊόντα με χρήσιμα, γνήσια χαρακτηριστικά, αισθητικά κατώτερης σχεδίασης, ως προς άλλους ανταγωνιστές. Η NAD ήταν από τις πρώτες εταιρείες audio που κατέφυγε σε outsource των κατασκευαστικών της διαδικασιών στην Άπω Ανατολή.
Η NAD αποκτήθηκε το 1991 από τη Δανέζικη φίρμα AudioNord και ακολούθως, το 1999, πουλήθηκε στο Lenbrook Group of Pickering, με έδρα το Οντάριο του Καναδά.
Σχεδίαση ηλεκτρικής τροφοδοσίας
Η NAD εστιάζεται στην ιδέα της ενεργούς ισχύος ("effective power"), ώστε η παρεχόμενη ενίσχυση να διαθέτει ικανό περιθώριο (headroom), γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να αποδίδει εκρήξεις δυναμικής ισχύος πολύ πάνω από την ονομαστική τιμή RMS ισχύος. Tο κλειδί για το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό είναι η χρήση ευέλικτης ηλεκτρικής τροφοδοσίας, που αποθηκεύει σημαντική ισχύ /ρεύμα, για ταχεία αποδέσμευση σε στιγμές υψηλών απαιτήσεων. Διάφορες εκδοχές της συγκεκριμένης σχεδίασης με διαφορετικές ονομασίες συναντώνται σε διαφορετικές εποχές, όπως π.χ. Power Envelope και πρόσφατα PowerDrive.
Επιπρόσθετα οφέλη από τη συγκεκριμένη προσέγγιση περιλαμβάνουν το γεγονός ότι οι ενισχυτές που χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη τεχνολογία μπορούν επίσης να χειριστούν πολύπλοκα, πραγματικά, χαμηλής εμπέδησης ηχεία, καθώς επίσης ότι η κυκλωματική τους σχεδίαση απαιτεί λιγότερη ψύξη, διατηρώντας την ικανότητα χειρισμού πολύπλοκων χαμηλών φορτίων έως και 2 ohms.
Πολλές τεχνικές λύσεις προτάθηκαν από τον θρυλικό μηχανικό Bjorn Erik Edwardsen, ο οποίος έγινε το "πρόσωπο της μάρκας", που αντικατοπτρίζεται στην ένδειξη " BEE " ορισμένων μοντέλων της εταιρείας, για παράδειγμα, NAD C315BEE:
«PowerDrive»
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ενισχυτή ισχύος NAD 314 είναι η τεχνολογία Powerdrive (τάξης G), η οποία χρησιμοποιεί δύο διαφορετικές γραμμές τροφοδοσίας. Η υψηλότερης τάσης τροφοδοσία συνδέεται με το στάδιο εξόδου του ενισχυτή, μόνον όταν το ενισχυμένο σήμα φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο κατωφλίου, βελτιώνοντας έτσι την απόδοση μέσω της μείωσης της ισχύος που χάνεται από τα τρανζίστορ εξόδου του ενισχυτή. Επιπρόσθετα πλεονεκτήματα της τεχνολογίας αυτής, είναι ότι ο ενισχυτής μπορεί να λειτουργήσει και με συστήματα ηχείων χαμηλότερης εμπέδησης.
«Soft-Clipping»
Δεδομένου ότι το επίπεδο εξόδου ενός ενισχυτή δεν μπορεί να υπερβεί την τάση τροφοδοσίας, το σήμα εισόδου σε υψηλά επίπεδα μπορεί να προκαλέσει ψαλιδισμό. Για να αποφευχθεί αυτό, ορισμένα μοντέλα χρησιμοποιούν το σχήμα " Soft-Clipping ", το οποίο διακόπτει "απαλά" την είσοδο του ενισχυτή ισχύος, όταν φτάσει σε τάση 1 volt , η οποία μειώνει τον κίνδυνο ζημιάς των ηχείων, καθώς επίσης βελτιώνει τις παραμέτρους του σήματος εξόδου, σε σύγκριση με το ψαλιδισμένο σήμα εξόδου του ενισχυτή.
«DirectDigital™»
Η πρώτη παγκοσμίως τεχνολογία ψηφιακών ενισχυτών κλειστού βρόχου, ουσιαστικά αποτελεί ένα μετατροπέα DAC που ελέγχεται από ηλεκτρονικό υπολογιστή, συγκρίνει την έξοδο με την είσοδο εκτελώντας διορθώσεις κάθε 10 nsec. Αυτό, μειώνει το πλήθος των μετατροπών του σήματος, με αντιληπτές επιπτώσεις στην τελική ηχητική ποιότητα.
«HybridDigital™»
Αναμιγνύει ψηφιακή και αναλογική τεχνολογία.
Τεχνολογία NAD και Bluesound
Δύο προϊόντα Bluesound, τα Pulse και PowerNode, διαθέτουν την τεχνολογία direct digital της NAD.
Eπίσης, η τεχνολογία BluOS ολοκληρώνεται στην τελευταία γενιά οπτικοακουστικών δεκτών, όπως ο NAD 758v3 και ο NAD 777v3.
Aναφορές
Eξωτερικοί δεσμοί
NAD website
Bluesound website
Επιχειρήσεις του Καναδά
Επιχειρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου
|
263708
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%20%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1
|
Ελεύθερο λάκτισμα
|
Ελεύθερο λάκτισμα στο ποδόσφαιρο είναι το χτύπημα της μπάλας που γίνεται προκειμένου να ξεκινήσει ξανά ο αγώνας που διακόπηκε από φάουλ ή κάποια άλλη παράβαση. Το σουτ γίνεται από το σημείο που έγινε η παράβαση. Το ελεύθερο διακρίνεται σε δυο είδη, το άμεσο ελεύθερο λάκτισμα, και το έμμεσο. Η διαφορά στην εκτέλεση των δυο λακτισμάτων είναι, ότι ένα γκολ θα μετρήσει αν η μπάλα μπει στο τέρμα κατευθείαν μετά από ένα άμεσο ελεύθερο λάκτισμα, ενώ στο έμμεσο ελεύθερο λάκτισμα, η μπάλα πρέπει να έχει ακουμπήσει πρώτα σε έναν άλλο παίκτη, προτού καταλήξει τέρμα, ώστε να κατακυρωθεί ως έγκυρο γκολ. Και στους δυο τύπους λακτισμάτων, όλοι οι αντίπαλοι παίκτες πρέπει να βρίσκονται σε απόσταση τουλάχιστον 9,15 μέτρων (10 γιάρδες) από τη μπάλα. Όταν η παράβαση που θα έδινε άμεσο ελεύθερο γίνει μέσα στη μεγάλη περιοχή μιας αμυνόμενης ομάδας, αντί για ελεύθερο δίνεται πέναλτι.
Άμεσο ελεύθερο λάκτισμα
Το άμεσο δίνεται για μια σειρά δέκα παραβάσεων που έχουν να κάνουν με σκληρό παιχνίδι (συνήθως φάουλ αλλά και αντιαθλητική συμπεριφορά).
Πιο αναλυτικά, ένα άμεσο ελεύθερο λάκτισμα δίνεται, όταν ένας παίκτης διαπράττει οποιοδήποτε από τα παρακάτω παραπτώματα, στα οποία ο διαιτητής θεωρεί, ότι ο υπαίτιος είναι απρόσεκτος, απερίσκεπτος ή χρησιμοποιεί υπερβολική δύναμη, όταν:
κλωτσά ή επιχειρεί να κλωτσήσει έναν αντίπαλο,
πεδικλώνει ή επιχειρεί να πεδικλώσει έναν αντίπαλο,
πηδά εναντίον ενός αντιπάλου,
μαρκάρει έναν αντίπαλο,
χτυπά ή επιχειρεί να χτυπήσει έναν αντίπαλο,
απωθεί έναν αντίπαλο,
κάνει τάκλιν σε έναν αντίπαλο.
Ή διαπράττει οποιαδήποτε από τις παρακάτω παραβάσεις:
κράτημα ενός αντιπάλου,
παρεμπόδιση της πορείας ενός αντιπάλου με επαφή,
φτύσιμο προς αντίπαλο ή
σκόπιμο άγγιγμα της μπάλας με το χέρι (με εξαίρεση τον τερματοφύλακα και μόνο εντός της μεγάλης περιοχής του).
Εάν ένας παίκτης διαπράξει παράπτωμα άμεσου ελεύθερου λακτίσματος εντός της μεγάλης περιοχής του, τότε κατακυρώνεται επανορθωτικό λάκτισμα (πέναλτι), ανεξάρτητα από τη θέση της μπάλας, υπό την προϋπόθεση ότι η μπάλα είναι εντός παιχνιδιού.
Έμμεσο ελεύθερο λάκτισμα
Το έμμεσο δίνεται για παραβάσεις που έχουν να κάνουν γενικότερα με κακό παιχνίδι, όπως αντικανονική επαφή της μπάλας με τα χέρια του τερματοφύλακα, φράγμα σε αντίπαλο, επικίνδυνο παιχνίδι ή άλλη συμπεριφορά που μπορεί να οδηγήσει σε διακοπή του αγώνα, καθώς και στην αμυνόμενη ομάδα μετά από ένα οφσάιντ.
Πιο αναλυτικά, τα φάουλ, που τιμωρούνται με έμμεσο ελεύθερο λάκτισμα είναι:
Όταν ένας τερματοφύλακας, μέσα στη δική του μεγάλη περιοχή:
ελέγχει τη μπάλα με τα χέρια του για περισσότερα από έξι δευτερόλεπτα πριν την ελευθερώσει από την κατοχή του,
αγγίζει ξανά τη μπάλα με τα χέρια του, αφού την έχει αφήσει από την κατοχή του και πριν την αγγίξει άλλος παίκτης,
αγγίζει τη μπάλα με τα χέρια του, αφού έχει διαβιβασθεί εκ προθέσεως από συμπαίκτη του,
αγγίζει τη μπάλα με τα χέρια του απευθείας μετά τη επαναφορά από την πλάγια γραμμή από συμπαίκτη του.
Όταν οποιοσδήποτε παίκτης κατά τη γνώμη του διαιτητή:
παίζει με επικίνδυνο τρόπο,
παρεμποδίζει την πορεία ενός αντιπάλου, όταν η μπάλα δεν βρίσκεται σε απόσταση διεκδίκησης από τον έναν ή τον άλλον παίκτη,
εμποδίζει τον τερματοφύλακα, ώστε να ελευθερώσει τη μπάλα από τα χέρια του,
διαπράττει οποιοδήποτε άλλο παράπτωμα, που δεν αναφέρεται στον Κανόνα 12, για το οποίο διακόπτεται το παιχνίδι, ώστε να παρατηρηθεί ένας παίκτης με προειδοποίηση ή αποβολή.
Ορισμένες τεχνικές παραβάσεις των κανόνων, όπως τα παραπτώματα του οφσάιντ, οδηγούν σε επαναφορά της μπάλας με έμμεσο ελεύθερο λάκτισμα, αν και δεν θεωρούνται φάουλ και δεν τιμωρούνται ποτέ με προειδοποιητική παρατήρηση ή αποβολή.
Πηγές
Κανόνες του παιχνιδιού 2012-13 από την ΕΠΟ.
Ορολογία ποδοσφαίρου
|
508268
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NASCAR
|
NASCAR
|
Το National Association for Stock Car Auto Racing, Inc. (συντομογραφία ως NASCAR) είναι αμερικάνικο επιχειρηματικό εγχείρημα που εγκρίνει και διέπει πολλαπλές αθλητικές εκδηλώσεις σε αγώνες αυτοκινήτων. Ο Μπιλ Φρανς Sr. ίδρυσε την εταιρεία το 1948. Ο εγγονός του, ο Μπράιαν Φρανς έγινε ο διευθύνων σύμβουλος της το 2003. Η NASCAR είναι διαπρεπής οργάνωση αγώνων στοκ αυτοκινήτων μηχανοκίνητου αθλητισμού. Οι μεγαλύτερες αγωνιστικές σειρές που έχουν εκγριθεί από τη NASCAR είναι οι σειρές Monster Energy NASCAR Cup, Xfinity και Camping World Truck, ενώ επιβλέπει και τις σειρές NASCAR Local Racing, Whelen Modified Tour, Whelen All-American Series και NASCAR iRacing.com Series. Η NASCAR εκγρίνει πάνω από 1.500 αγώνες σε πάνω από 100 διαδρομές σε 39 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς και στον Καναδά. Η NASCAR έχει επίσης παρουσιάσει αγώνες έγκρισης και στις πίστες Suzuka και Motegi της Ιαπωνίας, στο Autódromo Hermanos Rodríguez στο Μεξικό, και το Calder Park Thunderdome στην Αυστραλία.
Η επίσημη έδρα της NASCAR βρίσκεται στη Daytona Beach, στη Φλόριντα, και διατηρεί επίσης γραφεία στις πόλεις στη Σάρλοτ, Κόνκορντ, και Κόνοβερ. Τα περιφερειακά γραφεία βρίσκονται στην πόλη της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες, με διεθνή γραφεία να βρίσκονται στη Πόλη του Μεξικού και στο Τορόντο. Λόγω των νότιων ριζών του NASCAR, όλα αλλά πολλές ομάδες NASCAR εξακολουθούν να βασίζονται στη Βόρεια Καρολίνα, ειδικά κοντά στην πόλη της Σάρλοτ.
Η NASCAR βρίσκεται πίσω από την National Football League μεταξύ των επαγγελματικών franchises αθλητισμού από την άποψη των τηλεθεατών και των οπαδών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι αγώνες του μεταδίδονται από την τηλεόραση σε πάνω από 150 χώρες. Το 2004, ο διευθυντής ασφάλειας της NASCAR δήλωσε ότι η εταιρεία κατέχει 17 από τις 20 κορυφαία αθλητικά γεγονότα με τακτικές συμμετοχές στον κόσμο. Εταιρείες της Fortune 500 χορηγούν τη NASCAR περισσότερο από κάθε άλλο αθλητισμό μηχανοκινήτων, αν και αυτή η χορηγία έχει μειωθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
NASCAR
|
597670
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D
|
Δήμος Κόκκινου Ποταμού
|
Ο Δήμος Κόκκινου Ποταμού είναι ένα δήμος της Αγίας Πετρούπολης στην Περιφέρεια Κιρόβσκι της Ρωσίας. Σύμφωνα με την Ρωσική απογραφή του 2010, είχε πληθυσμό 40544 κατοίκους.
Παραπομπές
Όμπλαστ του Λένινγκραντ
|
758165
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Μπάμπης Σπανοσωτηρόπουλος
|
Ο Μπάμπης Σπανοσωτηρόπουλος είναι Έλληνας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. Η θέση του ήταν κοντά μεσάια γραμμή κυρίως ως μεσοαμυντικός και παρότι δεξιοπόδαρος χρησιμοποιούσε με ευχέρεια και τα δύο του πόδια.
Υπήρξε κυρίως ποδοσφαιριστής της Παναχαϊκής ήδη από μικρή ηλικία, ενώ έχει θητεία και στον ΠΑΟΚ με τον οποίο στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος το 1985.
Αδελφός του είναι ο επίσης πρώην παίκτης της Παναχαϊκής, Γιώργος Σπανοσωτηρόπουλος που είχε το προσωνύμιο «Σπανάκιας», με το οποίο ενίοτε αποκαλούσαν και τον νεότερο Μπάμπη.
Βιογραφικό
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1958 στην Πάτρα. Από μικρός έπαιζε στις αλάνες ποδόσφαιρο, συχνά σε εκτάσεις κοντά Στάδιο της Παναχαϊκής.
Ξεκίνησε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα από από πολύ μικρός στον Πανιώνιο Πατρών, που εκείνη την εποχή ήταν σαν θυγατρική για την ομάδα της Παναχαϊκής. Έπειτα έγινε παίκτης της Παναχαϊκής στα νεανικά της τμήματα και αργότερα στην πρώτη ομάδα.
Ποδοσφαιρική καριέρα
Στην Παναχαϊκή συνυπήρξε και με παίκτες που αποτελούσαν πρότυπα του και τους θαύμαζε όταν ήταν στις εφηβικές ομάδες, όπως ο Δαβουρλής, ο Μιχαλόπουλος και ο Στραβοπόδης, οι οποίοι ήταν βασικά μέλη της χρυσής φουρνιάς των κοκκινόμαυρων που ανέβασε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία με πρωταγωνιστικό ρόλο και έπαιξε στην Ευρώπη και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Το Δεκέμβριο του 1984 πήρε μεταγραφή για τον ΠΑΟΚ, με τον οποίο υπέγραψε (πενταετές) κλειστό συμβόλαιο. Εκεί βρήκε τον καλό του φίλο και συμπαίκτη του στην Παναχαϊκή, Γιάννη Ψαρρά. Με τους Θεσσαλονικείς κατέκτησε το πρωτάθλημα την περίοδο 1984-85, το οποίο ήταν το δεύτερο στην ιστορία του συλλόγου.
Επέστρεψε στην Παναχαϊκή. Αργότερα, έγινε παίκτης του Πάτραι και μετά του Πανηλειακού.
Επέστρεψε στην πόλη του για λογαριασμό του Εθνικού Πατρών με τα χρώματα του οποίου αγωνίστηκε για δυο χρονιές. Έπειτα έπαιξε με την φανέλα της Αχαϊκής για μια χρονιά και έκλεισε την καριέρα του στον Παναιγιάλειο.
Προπονητική καριέρα
Αφότου αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ως ποδοσφαιριστής, πήρε δίπλωμα προπονητικής.
Πρώτα προπόνησε τον Ατρόμητο Πατρών και μετά τον Αετό Ρίου. Διετέλεσε βοηθός προπονητή στην Παναχαϊκή για αρκετό χρονικό διάστημα και πάλι προπονητής στην Θύελλα Πατρών αρχικά στους νέους και μετά στην πρώτη ομάδα για πιο μικρή περίοδο.
Επέστρεψε στις τάξεις της Παναχαϊκής, αναλαμβάνοντας τις ακαδημίες της Παναχαΐδος.
Παραπομπές
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Παναχαϊκής
Ποδοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
|
482430
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%94%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Αρκεσίλαος Δ΄ της Κυρήνης
|
Ο Αρκεσίλαος Δ´ (4ος αιώνας - 440 π.Χ.) ήταν ο όγδοος και τελευταίος Έλληνας βασιλιάς της Κυρήνης, της δυναστείας των Βαττιαδών. Το βασίλειό του υπήρξε υποτελές σε αυτό των Αχαιμενιδών της Περσίας.
Ιστορία
Ο Αρκεσίλαος Δ΄ ήταν ο μοναδικός απόγονος τού Βάττου Δ´ και όταν ο τελευταίος απεβίωσε το 465 π.Χ., ο Αρκεσίλαος έγινε ο νέος βασιλιάς. Το 462 π.Χ. αναδείχθηκε νικητής στην αρματοδρομία με τέθριππο στους Πύθιους αγώνες, που τελούνταν στους Δελφούς χρησιμοποιώντας άλογα από τη Κυρήνη για το άρμα του. Ο σύγχρονός του ποιητής Πίνδαρος τον εξύμνησε αφιερώνοντάς του τον τέταρτο και πέμπτο Πυθιόνικο ύμνο του, ενώ παράλληλα τον συμβούλευσε μέσω των γραπτών του να συμβιβαστεί με τούς πολιτικούς αντιπάλους του, και καθησυχάζοντάς τον αναφέροντας πως η εξουσία του είχε ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς η οικογένειά του κυβερνούσε την Κυρήνη για 8 γενεές. Το 460 π.Χ. ο Αρκεσίλαος αναδείχθηκε νικητής ξανά στο τέθριππο, αυτή τη φορά στους 80ούς Ολυμπιακούς αγώνες στην Ολυμπία.
Η βασιλεία του ωστόσο γινόταν όλο και πιο δεσποτική, και αφότου εξόρισε την αριστοκρατία της Κυρήνης, έφερε μισθοφορικά στρατεύματα για να υποστηρίξουν την εξουσία του. Ακολούθησε εξέγερση τού λαού, και ο Αρκεσίλαος Δ΄ αναγκάστηκε να καταφύγει στις Ευεσπερίδες (σημερινή Βεγγάζη, πιθανώς υπήρξε ο ιδρυτής της) με τον γιό του Βάττο Ε´. Δεν είναι γνωστό εάν συνελήφθη ο Αρκεσίλαος Δ΄, ωστόσο ο Βάττος Ε΄ αιχμαλωτίστηκε από τους εξεγερμένους Κυρηναίους, οι οποίοι τον θανάτωσαν και κατόπιν τον αποκεφάλισαν και πέταξαν το κεφάλι του στη θάλασσα, τερματίζοντας πλέον οριστικά την δυναστική γραμμή των Βαττιαδών.
Παραπομπές
Ηγεμόνες της Κυρήνης
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Πυθιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του τέθριππου
Αρχαίοι Κυρηναίοι ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (5ος αιώνας π.Χ.)
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.