id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
586245
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF%20%CE%9C%CE%B9%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Μιέσκο Μιεσκόβιτς
|
Ο Μιέσκο, πολων. Mieszko (979/84 - μετά το 992/95) από τον Οίκο των Πιαστ ήταν πρίγκιπας των Πολωνών, αδελφός τού Μπολέσλαφ Α΄ τού γενναίου πρώτου βασιλιά της Πολωνίας.
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Μιέσκο Α΄ δούκα της Πολωνίας και της δεύτερης συζύγου του Όντας του Χάλντενσλάμπεν, κόρης τού Ντήτριχ μαργράβου τού Νόρντμαρκ.
Λίγα γνωρίζουμε για τα νεανικά του έτη. Εμφανίζεται πρώτο στο έγγραφο Dagome iudex τού 991/2 μαζί με τους γονείς του και τον αδελφό του Λάμμπερτ Μιεσκόβιτς. Ο σκοπός τού εγγράφου ήταν να προστατεύσει την κληρονομία τού Μιέσκο και τού Λάμμπερτ από τον πρωτότοκο ετεροθαλή αδελφό τους Μπολέσλαφ Α΄, που δεν αναφέρεται εκεί. Το 992 απεβίωσε ο πατέρας τους, αλλά αντί -σ΄΄υμφωνα με το έγγραφο- να τον διαδεχθούν ο Μιέσκο και ο Λάμπερτ, ο Μπολέσλαφ Α΄ ξεκίνησε πόλεμο εναντίον τους. Η σύγκρουση κράτησε μερικές εβδομάδες ή τελείωσε το 995· οι ιστορικοί έχουν διάφορες απόψεις σε αυτό.
Στο τέλος ο Μπολέσλαφ Α΄ έλεγχε όλες τις επαρχίες τού πατέρα του και έδιωξε τη μητριά του Όντα και τους γιους της στη Γερμανία. Η μοίρα τού Μιέσκο δεν είναι γνωστή, αλλά το 1032 ο Ντύτρυκ, γιος τού Μιέσκο ή τού Λάμμπερτ επέστρεψε στην Πολωνία και έπειτα από την πτώση τού Μιέσκο Β΄ Λάμπερτ (γιου τού Μπολέσλαφ Α΄) ανέλαβε την εξουσία μέρους της χώρας. Το 1033 εκτοπίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Μιέσκο Β΄, που είχε επέστρεψε στην Πολωνία.
Βιογραφία
Thietmari chronicon (edited by Marian Zygmunt Jedlicki), Poznań 1953, p. 224.
Kürbisówna B., Dagome iudex - studium krytyczne, [w:] Początki Państwa Polskiego, vol. I, Poznań 1962, p. 396.
O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 1895.
K. Jasiński, Rodowód pierwszych Piastów, Wrocław-Warsaw 1992, pp. 100-101.
J. Widajewicz, Początki Polski, Wrocław 1948.
Οίκος των Πιαστ
|
310859
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2813%20%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CF%80%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1
|
2813 Τζάππαλα
|
Ο Τζάππαλα (Zappalà) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,00. Ανακαλύφθηκε το 1981 από τον Αμερικανό αστρονόμο Έντουαρντ Μπόουελ, που παρατηρούσε από την `Αντερσον Μέσα (σταθμός του Αστεροσκοπείου Λόουελ), και πήρε το όνομά του προς τιμή του Ιταλού αστρονόμου Βιντσέντζο Τζάππαλα (γενν. 1945).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Τζάππαλα εκτιμάται σε 32,57 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι T, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,0663.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Τζαππαλα
|
133243
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%8E%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Φώκος
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Φώκος είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
Γιος του Όρνυτου ή του ίδιου του θεού Ποσειδώνα, εγγονός του Σισύφου και της Πλειάδας Μερόπης και αδερφός του Θόα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Φώκος πήρε ως σύζυγό του την ηρωίδα Αντιόπη, μαζί με την οποία ενταφιάσθηκε στη Φωκίδα. Μετά την αποίκηση από τον Φώκο της Παρνασσίδας με αποίκους που έφερε από την Κόρινθο, η περιοχή αυτή πήρε το όνομά του και αποκλήθηκε «Φωκίδα», δηλαδή ο Φώκος υπήρξε ο «επώνυμος ήρωας» της Φωκίδας. Το ηρώο του Φώκου βρισκόταν στην Τρωνίδα και σε αυτό οι Δαύλιοι προσέφεραν θυσίες.
Γιος του Αιακού και της Ψαμάθης (μιας από τις Νηρηίδες). Παιδιά του Φώκου ήταν ο Πανοπέας και ο Κρίσος. Σύμφωνα με τον μύθο της Αίγινας, ο Φώκος σκοτώθηκε κατά λάθος από τον ετεροθαλή αδελφό του Πηλέα κατά τη διάρκεια αγώνων λιθοβολίας ή δισκοβολίας στην Αίγινα και ενταφιάσθηκε εκεί. Η αλήθεια είναι ότι ο Πηλέας και ο Τελαμώνας (επίσης ετεροθαλής αδελφός του) ζήλευαν τον Φώκο επειδή τους νικούσε στον αθλητισμό. Σε άλλη εκδοχή, ο Τελαμώνας σκότωσε με ακόντιο τον Φώκο σε κάποιο κυνήγι, ενώ σε τρίτη εκδοχή τον σκότωσε επίτηδες ο Πηλέας για χάρη της μητέρας του Ενδηίδας. Η μυθολογία συνδέει και αυτό τον Φώκο με την προέλευση του ονόματος «Φωκίδα», καθώς είχε επισκεφθεί την περιοχή αυτή, όπου έγινε φίλος του Ιασού.
Παραπομπές
Πηγές
Το αντίστοιχο άρθρο της αγγλόγλωσσης Wikipedia
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Φωκος
Μυθολογία της αρχαίας Φωκίδας
|
728629
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%81
|
Φλόριτσα Μπαγκντασάρ
|
Η Φλόριτσα Μπαγκντασάρ (λατινικά: Florica Bagdasar, 24 Ιανουαρίου 1901 - 19 Δεκεμβρίου 1978), το γένος Κιουμέτι, ήταν Ρουμάνα νευροψυχίατρος καθώς και η πρώτη γυναίκα υπουργός του Υπουργείου Υγείας της Ρουμανίας, μεταξύ το 1946 και το 1948. Γεννήθηκε στην Μπίτολα, με την οικογένειά της να έχει βλαχική καταγωγή. Η οικογένειά της μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα μορφωμένη για την εποχή, με τον πατέρας της να διδάσκει μαθηματικά σε σχολείο και με τον αδεφλό της να είναι ιστορικός. Κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μπαγκντασάρ σταμάτησε τις εγκύκλιες σπουδές της, τις οποίες συνέχισε τελικά στη Μολδαβία, στην πόλη Ρόμαν, όπου η οικογένειά της είχε καταφύγει.
Το 1920, πήγε στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Βουκουρέστι, από το οποίο αποφοίτησε το 1925. Το 1927, παντρεύτηκε τον Δρ. Μπαγκντασάρ, με τον οποίο λίγο αργότερα πήγαν για περαιτέρω εκπαίδευση στη Βοστόνη, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Το 1929, επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Λίγο καιρό αργότερα μετακόμισαν στο Βουκουρέστι, όπου έμειναν μέχρι και το τέλος της ζωής τους. Εκείνη την εποχή, στη Ρουμανία, οι νευρολογικές εγχειρήσεις δεν ήταν διαδεδομένες, με την Μπαγκντασάρ, να παραμένει πιστή στο πλευρό του άνδρα της, στο εγχείρημά του να δημιουργήσει μία ομάδα νευρολόγων χειρουργών. Αφού τελείωσε με την εκπαίδευσή της ολοκληρωτικά, αφιερώθηκε στη νευροψυχιατρική και στην εκπαιδευτική παιδιατρική.
Εκείνη την περίοδο, σε συνεργασία με την Φλόριτσα Νικολέσκου δημιούργησαν διάφορα παιδαγωγικά βιβλία, τα οποία συνεισέφεραν πολύ στη ρουμανική πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 1946, ίδρυσε την κλινική για Ψυχικά Νοσήματα στο Βουκουρέστι, η οποία ειδικευτόταν στη θεραπεία νευρολογικών νοσημάτων, διαταραχών κλπ σε παιδιά. Μετά έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός της χώρας. Κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αντιμετώπισε και η ίδια μεγάλη ασιτία, ενώ παράλληλα συμμετείχε στις εξορμήσεις εναντίον επιδημιών όπως ο ενδημικός τύφος (στη Μολδαβία) και η μαλάρια. Μετά το τέλος του Πολέμου και λίγα χρόνια αργότερα διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ρουμανικού Ερυθρού Σταυρού. Η Μπαγκντασάρ είχε και πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες, ούσα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας. Το 1978, ούσα πολύ άρρωστη, απεβίωσε στο Βουκουρέστι.
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Ro Insider "Romania's first woman minister - a Harvard educated physician", Romania-Insider.com, 18 Jan. 2018
Diana Condrea, "Uncover 15 Exceptional Romanian Women Who Made History", uncover Romania
David Mikics, "Bellow's People, How Saul Bellow made Life into Art", W. W. Norton & Company, May 24, 2016
Marius Rotar, Adriana Teodorescu, Corina Rotar (editors). "Dying and Death in 18th-21st Century Europe: Volume 2", Cambridge Scholars Publishing, 3014.
Dan L. Dumitrascu, M.D. (Cluj, Romania), Marc A. Shampo, Ph.D., Robert A. Kyle, M.D."Dumitru Bagdasar - father of Romanian Neurosurgery", Mayo Clinic Proceedings, January 1996Volume 71, Issue 1, Page 31.
Dan Voinescu, Richard Constantinescu, and Alexandru Vlad Ciurea, "Dumitru Bagdasar and the American Neurosurgery", The Publishing House of the Romanian Academy, February 28, 2017.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ρουμάνοι ιατροί
|
717766
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Ολάργκ
|
Το Ολάργκ (γαλλικά και οξιτανικά: Olargues) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Ολαργκαί (γαλλικά: Olarguais).
Παραπομπές
Κοινότητες του Ερώ
|
762191
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B3%CE%AF-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BD
|
Νεγί-συρ-Μαρν
|
Το Νεγί-συρ-Μαρν (γαλλικά: Neuilly-sur-Marne) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-Σαιν-Ντενί, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Νοσεέν (γαλλικά: Nocéens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-Σαιν-Ντενί
|
624741
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A6%CE%BF%CF%85%CE%AC%2C%20%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Πέτρος των Φουά, ο Πρεσβύτερος
|
Ο Πέτρος ο Πρεσβύτερος, γαλλ. Pierre le vieux (1386 - 13 Δεκεμβρίου 1464) από τον Οίκο του Γκραγύ ήταν καρδινάλιος, επίσκοπος τού Λεσκάρ και αρχιεπίσκοπος τού Αρλ.
Βιογραφία
Ήταν ο πέμπτος γιος τού Αρσαμπώ υποκόμη τού Καστιγιόν & Γκρουσόν, κόμη τού Μπενάζ και πρωτεύοντα τού Μπυς (capital de Buch) και της Ισαβέλλας κόμισσας της Φουά, κόρης τού Ρογήρου-Βερνάρδου Ε΄ υποκόμη τού Καστελμπόν.
Το 1409 έγινε καρδινάλιος. Ήταν αντιπρόσωπος τού πάπα (legatus) στην Αβινιόν (1434-64) και αρχιεπίσκοπος τού Αρλ (1450-63). Ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Αβινιόν και το "Κολλέγιο ντε Φουά" στην Τουλούζη.
Απεβίωσε το 1464 σε ηλικία 78 ετών. Ο μικρανιψιός του Πέτρος των Φουά, ο Νεότερος ήταν καρδινάλιος, επίσκοπος τού Βάννες, αποστ. αρχιγραμματέας και αποστ. διοικητής τού Μπαγιόν & της Μάλτας.
Παραπομπές
Πηγές
Foix Biography
Οίκος της Φουά
Επίσκοποι του 15ου αιώνα
|
437147
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%82
|
Νίκος Δεληπρίμης
|
Ο Νίκος Δεληπρίμης (17 Μαΐου 1990, Πειραιάς) είναι Έλληνας επαγγελματίας πετοσφαιριστής. Έχει ύψος 1,97 μ. και αγωνίζεται στη θέση του ακραίου.
Καριέρα
Ο Νίκος Δεληπρίμης γεννήθηκε το 2000 στον Πειραιά και ξεκίνησε την καριέρα του στο χώρο της πετοσφαίρισης από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού Πειραιώς, στις οποίες εντάχθηκε το 2000. Με τις αναπτυξιακές ομάδες των ερυθρόλευκων κατέκτησε το Πρωτάθλημα ΕΣΠΕΔΑ Παίδων το 2004 καθώς και τρία αντίστοιχα πρωταθλήματα εφήβων τα έτη 2005, 2006, 2007. Ήδη από το 2006 είχε υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τους Πειραιώτες, ωστόσο το 2008 αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στον Α.Ο.Π. Κηφισιάς (Α1). Στην ομάδα της Κηφισιάς παρέμεινε μέχρι και το 2013, με εξαίρεση την περίοδο 2010-11, κατά τη διάρκεια της οποίας αγωνίστηκε με τα χρώματα του Μίλωνα Νέας Σμύρνης στην Α2 κατηγορία. Με τον Α.Ο.Π. Κηφισιάς κατέκτησε το Ασημένιο μετάλλιο του Λιγκ Καπ Ελλάδας 2013.
Την περίοδο 2013-14 ο Νίκος Δεληπρίμης μετεγγράφη στον Οδυσσέα Αμαρουσίου, ο οποίος αγωνιζόταν στην Α2 κατηγορία. Στην ομάδα του Αμαρουσίου παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο καθώς το 2014 πήρε μεταγραφή στον Σ.Φ.Π. Χανίων, με τον οποίο κατέκτησε την 1η θέση του Α΄ Ομίλου της Α2 στο Πρωτάθλημα 2014-15, αλλά η ομάδα της Κρήτης δεν πέτυχε την άνοδο για την Βόλεϊ Λιγκ στα μπαράζ που ακολούθησαν.
Το καλοκαίρι του 2015, επέστρεψε στον Ολυμπιακού Πειραιώς, οκτώ χρόνια μετά την πρώτη του αποχώρηση από το σύλλογο και κατέκτησε το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο Ελλάδας 2016.
Την επόμενη περίοδο εντάχθηκε στον Εθνικό Πειραιώς, με τον οποίο το 2017 κατέκτησε αήττητος το Πρωτάθλημα Α2 2016-17, σε μία επική επάνοδο των κυανόλευκων στη μεγάλη κατηγορία.
Στη συνέχεια αγωνίστηκε κατά σειρά στους Ηρακλή Χαλκίδας, Δ.Α.Σ. Δραπετσώνας, Αρμενική Πειραιώς και από το 2022 στον Γ.Σ. Πετρούπολης.
Συλλογικοί τίτλοι - Διακρίσεις
Εθνικά Πρωταθλήματα
Πρωτάθλημα Ελλάδας
3η θέση: 2015-16 (Ολυμπιακός Πειραιώς)1 Πρωτάθλημα Ελλάδας Α2 Εθνικής Κατηγορίας
2016-17 (Εθνικός Πειραιώς)
Εθνικά Κύπελλα
1 Κύπελλο Ελλάδας
2016 (Ολυμπιακός Πειραιώς)1 Λιγκ Καπ Ελλάδας
2016 (Ολυμπιακός Πειραιώς)
2η Θέση: 2013 (Α.Ο. Κηφισιάς)
Μικρές κατηγορίες
1 Πρωτάθλημα ΕΣΠΕΔΑ Παίδων
2004 (Ολυμπιακός Πειραιώς)3 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Εφήβων
2005, 2006, 2007 (Ολυμπιακός Πειραιώς)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι- Πηγές
Νίκος Δεληπρίμης: Ατομικά στοιχεία - Διακρίσεις - Ομάδες καριέρας volleybox.net
Νίκος Δεληπρίμης: Παρουσίαση - Ομάδες καριέρας greekvolley.eu
Έλληνες αθλητές της πετοσφαίρισης
Πετοσφαιριστές ΟΣΦΠ
Πετοσφαιριστές Μίλωνα
Πετοσφαιριστές Εθνικού Πειραιώς
|
187510
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82%20%281422-1430%29
|
Πολιορκία της Θεσσαλονίκης (1422-1430)
|
Η πολιορκία της Θεσσαλονίκης μεταξύ του 1422 και του 1430 ήταν επιτυχημένη στρατιωτική απόπειρα της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία του Μουράτ Β' να καταλάβουν την βυζαντινή πόλη της Θεσσαλονίκης. Αρχικά, ο Σουλτάνος επιθυμούσε να κυριεύσει την πόλη για να τιμωρήσει την βυζαντινή δυναστεία των Παλαιολόγων για τις απόπειρες τους να γίνουν αυτουργοί μιας επανάστασης στους κόλπους των Οθωμανών αξιωματούχων. Καθώς πλησίαζε το τέλος, ο Μουράτ Β' πολιόρκησε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης το 1422. Το 1423, οι Βυζαντινοί πούλησαν την πόλη στην Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, που ανέλαβε το βάρος της υπεράσπισης της.
Η πολιορκία
Τον Μάρτιο του 1430 η Βενετική Γερουσία για να εξασφαλίσει την απερίσπαστη κατοχή της Θεσσαλονίκης είναι έτοιμη να δεχθεί την εγκατάσταση ενός καδή μέσα στην πόλη και να παραχωρήσει στους Τούρκους το κάστρο του Χορτιάτη. Την ίδια περίοδο ο Μουράτ Β' ήταν αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει την κατάσταση και βαδίζει κατά της Θεσσαλονίκης. Η πληροφορία αφού διασταυρώνεται λαμβάνουν αμυντικές πρωτοβουλίες οι Βενετοί. Στις 17 Μαρτίου φτάνει στο λιμάνι ο υποναύαρχος Antonio Diedo με τρεις γαλέρες. Ο αμυντικός στρατός είναι λίγος: σε κάθε δυο ή τρεις επάλξεις είναι ένας στρατιώτης, ενώ ο οπλισμός είναι ανεπαρκής και ακατάλληλος.
Ξημερώματα της Κυριακής 26ης Μαρτίου ο στρατός του Μουράτ έφτασε όχι όμως παραταγμένος και με υψωμένη σημαία με την προσδοκία της ειρηνικής παράδοσης: μάλιστα χριστιανοί απεσταλμένοι του Μουράτ ζήτησαν από τους κατοίκους να ξεσηκωθούν κατά των Βενετών και τελικά απωθήθηκαν. Σε διάρκεια τριών ημερών συγκεντρώθηκαν γύρω από την πόλη τα αναγκαία για την πολιορκία μέσα. Οι Τούρκοι ανανέωσαν την πρότασή τους για παράδοση της πόλης αλλά οι Βενετοί την απέρριψαν και κατένειμαν τους Έλληνες και τους Βενετούς αμυνόμενους σε διάσπαρτες θέσεις ενώ διέσπειραν μεταξύ τους τους Τζεταρίους, μπουλούκι τυχοδιωκτών μισθοφόρων, για να εκτελούν όποιον εγκατέλειπε τη θέση του. Η πληροφορία όμως που δόθηκε στους πολιορκούμενους από Βενετό δωδέκαρχο ότι αναμενόταν η άφιξη πειρατικών πλοίων τα οποία θα πυρπολούσαν τις τρεις βενετικές γαλέρες οι οποίες ήταν αφύλακτες επειδή τα πληρώματά τους πολεμούσαν στις επάλξεις, προκάλεσαν την απόσυρση των πληρωμάτων των γαλερών χωρίς όμως να το πληροφορηθούν εγκαίρως οι κάτοικοι.
Τα μεσάνυχτα πάλι μερικοί χριστιανοί του τουρκικού στρατοπέδου κάλεσαν εκ νέου του πολιορκούμενους να παραδοθούν διότι οι Τούρκοι θα εξαπέλυαν γενική επίθεση τόσο από τα θαλάσσια όσο και από τα χερσαία τείχη. Από την είδηση αυτή προκλήθηκε πανικός που εντάθηκε όταν ο βενετικός στρατός μετακινήθηκε από τα χερσαία στα παραθαλάσσια τείχη για την απόκρουση του εχθρού, γεγονός που εκλήφθηκε από τους πολιορκούμενους κατοίκους ως φυγή των Βενετών. Λίγο πριν την ανατολή του ήλιου εξαπολύθηκε γενική επίθεση.
Με την άλωση της πόλης της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους ολοκληρώνεται η κατάληψη της Θεσσαλονίκης.
Αυτόπτης μάρτυρας της άλωσης υπήρξε ο ιστορικός Ιωάννης Αναγνώστης, ο οποίος έγραψε το χρονικό των γεγονότων στο έργο Διήγησις περί τῆς τελευταίας άλώσεως τῆς Θεσσαλονίχης.
Σημειώσεις
Πηγές
Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία της Μακεδονίας, 1354-1833,εκδ.Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1992
Βενετοτουρκικοί πόλεμοι
Ιστορία της Θεσσαλονίκης
Θεσσαλονίκη 1422
Μάχες των Βυζαντινο-Οθωμανικών Πολέμων
15ος αιώνας
|
227125
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%201970-1971
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης γυναικών 1970-1971
|
Το πανελλήνιο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης γυναικών 1971 έγινε από 2 έως τις 4 Ιουλίου στο γήπεδο Πειραιά. Συμμετείχαν τέσσερις ομάδες, από το πρωτάθλημα Κέντρου, ο Πειραϊκός Σύνδεσμος και το Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Αθηνών, και από το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης ο Ηρακλής και ο Απόλλων Καλαμαριάς. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Ηρακλής. Με κλήρωση αναδείχθηκε δεύτερο το Κολλέγιο.
Βαθμολογία
Αποτελέσματα
Παραπομπές
1970 1971
Πρωταθλημα Ελλαδος Γυναικών 1970 1971
Πρωταθλημα Ελλαδος Γυναικών 1970 1971
|
623591
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%A7%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD
|
Ευρωπαϊκός Οργανισμός Χημικών Προϊόντων
|
Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Χημικών Προϊόντων (EOXA) είναι ένας οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο οποίος διαχειρίζεται τις τεχνικές και διοικητικές πτυχές της εφαρμογής του κανονισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καταχώριση, την αξιολόγηση, την αδειοδότηση και τους περιορισμούς των χημικών προϊόντων (REACH). Ο EOXA είναι η κινητήρια δύναμη μεταξύ των ρυθμιστικών αρχών όσον αφορά την εφαρμογή της νομοθεσίας της ΕΕ για τα χημικά προϊόντα. Ο EOXA βοηθά τις εταιρείες να συμμορφωθούν με τη νομοθεσία, προωθεί την ασφαλή χρήση χημικών ουσιών, παρέχει πληροφορίες για τις χημικές ουσίες και αντιμετωπίζει τις ανησυχητικές χημικές ουσίες. Βρίσκεται στο Ελσίνκι της Φινλανδίας .
Ο οργανισμός, ο οποίος επί του παρόντος διευθύνεται από τον εκτελεστικό διευθυντή Shay O’Malley ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα στις 1 Απριλίου 2022.
Παραπομπές
Χημική ασφάλεια
Χημική βιομηχανία
Ευρωπαϊκή Ένωση
Pages with unreviewed translations
|
212693
|
https://el.wikipedia.org/wiki/GMAT
|
GMAT
|
Το Graduate Management Admission Test (GMAT, προφέρεται / dʒi ː mæt / Jee-mat ) είναι μία τυποποιημένη δοκιμή υπολογιστή, προσαρμοσμένη στα μαθηματικά και στην αγγλική γλώσσα, για τη μέτρηση της επάρκειας για επιτυχείς ακαδημαϊκές μεταπτυχιακές σπουδές επιχειρήσεων. Οι σχολές επιχειρήσεων συνήθως χρησιμοποιούν τη δοκιμή, ως ένα από τα πολλά κριτήρια επιλογής για εισαγωγή στα μεταπτυχιακά προγράμματα της διοίκησης επιχειρήσεων (π.χ. MBA, Μεταπτυχιακές Σπουδές Λογιστικής, κ.λπ.), κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε άλλες αγγλόφωνες χώρες. Πραγματοποιείται μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή σε διάφορες τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτές τις διεθνείς τοποθεσίες υπάρχει ένα εκτεταμένο δίκτυο υπολογιστών το οποίο δεν έχει ακόμη καθοριστεί, το GMAT προσφέρεται είτε σε προσωρινά εξεταστικά κέντρα με πρακτική εξέταση σε υπολογιστή σε ένα περιορισμένο χρονοδιάγραμμα ή ως γραπτή εξέταση (μία ή δύο φορές το χρόνο) σε τοπικά κέντρα εξέτασης. Από το Σεπτέμβριο του 2010 [ενημέρωση], το τέλος για να κάνετε το τεστ ανέρχεται 250 $ US παγκοσμίως.
Εκπαίδευση
|
403638
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Αρκουδίλας
|
Ο Αρκουδίλας είναι δασική περιοχή της νότιας Κέρκυρας. Στο νότιο άκρο του νησιού Κέρκυρας, πάνω από το ακρωτήρι, Ασπρόκαβος CAVO BIANCO, οδηγούμενοι από ένα αγροτικό δρόμο και αφήνοντας πίσω μας τον οικισμό του Κάβου, μέσα από πυκνή βλάστηση, φτάνουμε μετά από μια πορεία δύο χιλιομέτρων περίπου, στον λόφο της Παναγιάς του Αρκουδίλα. Το όνομα Αρκουδίλας καθώς υποστηρίζουν νεώτεροι ιστορικοί το πήρε η περιοχή από το δένδρο αρκουδόδενδρο που θα αφθονούσε στην περιοχή (υπάρχει παλαιό συμβόλαιο όπου αναφέρεται το συγκεκριμένο δένδρο) και δεν προέρχεται από αρκούδες, που είναι απίθανο να υπήρχαν στην περιοχή. Η βλάστηση γίνεται πιο πυκνή και τη θέση των ελαιώνων, που όμως δεν λείπουν, παίρνουν ψηλά άγρια δέντρα και αρκετοί ψηλοί θάμνοι. Από το λόφο μπορεί κανείς να δει όλη την περιοχή γύρω από τον Κάβο και ακόμα μακρύτερα, έως το πανέμορφο νησί των Παξών και δεξιά κοιτάζοντας βορειοδυτικά την απέραντη παραλία με τη χρυσή άμμο όπου απολαμβάνουν το μπάνιο τους οι ντόπιοι κάτοικοι, μακριά από τον πολύβουο Κάβο.
Το δάσος του Αρκουδίλα καταλαμβάνει έκταση 250 στρεμμάτων περίπου με πολύ πλούσια βλάστηση (κυπαρίσσια, σκινάρια, κουμαριές κ.λ.π.).
Μέσα στο δάσος και στην κορυφή του λόφου είναι κτισμένη η Παναγία του Αρκουδίλα. Το Μοναστήρι περιλαμβάνει το καθολικό κτισμένο το 1700, σύμφωνα με το σκαλιστό οικόσημο στο καμπαναριό όπου επέχει θέση εισόδου.
Από τη δεξιά μεριά του καμπαναριού υπάρχει τοίχος (Μάντρα) καθώς και στην αριστερή πλευρά υπάρχει είδος οχύρωσης (πολεμίστρες).
Στη συνέχεια σαν προέκταση του περιτειχίσματος υπάρχει διώροφο πυργωτό κτίσμα με την ονομασία DURIS, πιθανόν από το αγγλικό TOR, που από ό,τι λένε οι γνώστες της αγγλικής γλώσσας σημαίνει πύργος και πράγματι έτσι είναι κτισμένο.
Είναι δε σε τέτοια θέση, που αποτελούσε την οχύρωση του Μοναστηριού και που προφύλασσε το χώρο από επιδρομές πειρατών και άλλων εισβολέων. Το άνω μέρος του DURI ήταν όπως φαίνεται από την κατασκευή του, χώρος κατοικίας των ιδιοκτητών ή μοναχών, διαθέτοντας τζάκι όπου η άνοδος και η κάθοδος γινόταν από μια πετρόχτιστη σκάλα μέσω ενός καταπέλτη ξύλινης κατασκευής με σχοινιά και καρούλια, ο οποίος προστάτευε τους άνω μοναχούς ή ιδιοκτήτες από επιδρομές , όπως αναφέρεται πιο πάνω.
Το κάτω μέρος, το ισόγειο χρησίμευε για την αποθήκευση αγαθών, όπως κρασί, λάδι κ.λ.π. Οι γεροντότεροι θυμούνται ότι από την ανατολική πλευρά του πύργου, στο ανώγειο και δίπλα από το τζάκι, για καμουφλάζ, υπήρχε μυστική κάθοδος (τούνελ) με σκαλιά που κατέληγε στην παραλία κάτω από τον λόφο προφανώς για την απομάκρυνση και σωτηρία αυτών που κατοικούσαν στο μοναστήρι.
Σήμερα, βέβαια και μετά την κατακρήμνιση των κτηρίων, εμφανή ίχνη δεν υπάρχουν. Από την βορειοδυτική πλευρά υπήρχε διώροφοι οικοδομή με αμφίπλευρη κατασκευή σκάλας (Μπότσο), όπου αποτελούσε την κύρια είσοδο. Το κτήριο χρησίμευε για φιλοξενία των πανηγυριστών και κατοικία των ιδιοκτητών κατά την ημέρα του εορτασμού της 15ης Αυγούστου (Κοίμησης της Θεοτόκου) που πανηγύριζε η Μονή.
Όταν η Μονή ήταν στην ακμή της, οι πιστοί ανέβαιναν το λόφο στη γιορτή με άλογα στολισμένα με καλαίσθητα χεράμια και κουβέρτες, υφασμένα με μεράκι στους τότε αργαλειούς. Τις απογευματινές ώρες ακολουθούσε μεγάλο λαϊκό πανηγύρι. Το καμπαναριό τηw εκκλησίας είναι στυλ μπαρόκ και ακολουθεί τον τύπο της κερκυραϊκής ναοδομίας.
Στη βόρεια πλευρά του ναού υπάρχει το πετρόχτιστο πηγάδι, όμορφης παλιάς τεχνικής, που ξεδίψαγαν προσκυνητές και πανηγυριώτες.
Το δάσος του Αρκουδίλα δόθηκε στην οικογένεια Quartano, από τη Γερουσία των Ενετών σαν τιμάριο. (το τιμάριο ήταν γεωργική έκταση που παραχωρούταν στους αστούς ή πολεμιστές της εποχής σαν αντίτιμο της προστασίας τους στο κράτος).
Οι Quartano, ήταν αστική οικογένεια της εποχής, γραμμένη στο LIBRO D ORO (χρυσό βιβλίο της εποχής με οικόσημο). Το LIBRO D ORO ήταν βιβλίο μοναδικό σε όλα τα Επτάνησα, όπου γράφονταν όλοι οι ευγενείς και άρχοντες εκείνης της εποχής.
Το οικόσημο της οικογένειας Quartano αποτελείται από θυρέο, ο οποίος φέρει ανάγλυφο σκαλισμένο σε πέτρα, στο υπέρθυρο της τοξοτής εισόδου, κεφαλή λέοντος (εν βρυχησμό), δείγμα της ισχύς της οικογένειας. Πάνω από το κεφάλι του λιονταριού υπάρχουν ανάγλυφα και 1. ένα ρόδο (τριαντάφυλλο), σήμα της Άνοιξης, 2. στάχυ, σήμα του Καλοκαιριού και 3. σταφύλι, σήμα του Φθινοπώρου.
Είναι χαρακτηριστικό πως στο οικόσημο δεν απεικονίζεται η τέταρτη εποχή, δηλαδή ο Χειμώνας, ο οποίος χαρακτηρίζεται από δριμύς καιρικές συνθήκες, φτώχιας κ.λ.π.
Από αυτό το χαρακτηριστικό πήρε η οικογένεια το όνομα Quartano Quarta stagione, τέταρτη εποχή στα ιταλικά.
Το Μοναστήρι του Αρκουδίλα, σήμερα είναι ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο που παρά τις προσπάθειες των ιδιοκτητών, υφίσταται κλοπές και βανδαλισμούς.0 Αρκουδίλας δεν είναι χωριό. Έτσι ονομάζεται η περιοχή.Πιθανόν η ονομασία να προήλθε από την παραφθορά της λέξης Ακρόδηλον.Έτσι ονομαζόταν στην αρχαιότητα το ακρωτήριο Ασπρόκαβος,πάνω στο οποίο ευρίσκεται η Παναγιά του Αρκουδίλα ,η οποία είναι κοινά γνωστή ως Παναγιά η Αψηλή.
Πηγές
ΑΥΛΙΑΝΟΣ Ν., ΧΛΩΜΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ, 1989
Χωριά της Κέρκυρας
|
842356
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8E%CF%81%CE%B1%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Δώρα Αντωνίου
|
Η Δώρα Αντωνίου (1970) είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, που εργάζεται σήμερα στην εφημερίδα Η Καθημερινή.
Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, όπου και μεγάλωσε και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της στον 1ο Γενικό Λύκειο.
Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η Καθημερινή από το 1994, στην αρχή στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στη συνέχεια στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Από το 2006 ασχολείται ιδίως με το διπλωματικό ρεπορτάζ κι από το 2012 με την πολιτική δημοσιογραφία. Διετέλεσε υπεύθυνη του ελεύθερου ρεπορτάζ τη χρονική περίοδο 2018 - 2022. Το 2022 επέστρεψε στο πολιτικό ρεπορτάζ.
Το 2002 βραβεύθηκε και τιμήθηκε από το «Ιδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασιλείου Μπότση» για το έργο της και την προσήλωση της στους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Παραπομπές
Έλληνες δημοσιογράφοι
|
472304
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%95.%CE%A0.%CE%A3.%20%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Κατάλογος ποδοσφαιρικών σωματείων Ε.Π.Σ. Άρτας
|
Αυτός είναι ένας κατάλογος ο οποίος εμπεριέχει τα ποδοσφαιρικά σωματεία της Ε.Π.Σ. Άρτας.
Σωματεία μέλη
Ο Αστέρας Φιλοθέης θα κατέβει μονάχα στα πρωταθλήματα ακαδημιών για την σεζόν 2016-17 λόγω παραχώρησης πολλών παιχτών
Σωματεία που δεν υφίστανται πλέον
Δείτε επίσης
Κατάλογος ποδοσφαιρικών ομάδων Ελλάδας
ΕΠΣ Άρτας: Οι ομάδες που... εξαφανίστηκαν
Σημειώσεις
Περαιτέρω μελέτη
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ 1922-1936.
Παραπομπές
Ε.Π.Σ. Άρτας
|
559730
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Πιέτρο Κατάλντι
|
Ο Πιέτρο Αντόνιο Κατάλντι (ιταλικά: Pietro Antonio Cataldi, 15 Απριλίου 1548 – 11 Φεβρουαρίου 1626) ήταν Ιταλός μαθηματικός με καταγωγή από την Μπολόνια. Υπήρξε καθηγητής μαθηματικών και αστρονομίας καθώς και εργάστηκε ως προς την επίλυση προβλημάτων στρατιωτικού ενδιαφέροντος. Είναι γνωστός για την εργασία του στα συνεχή κλάσματα και την μέθοδο αναπαράστασης τους, καθώς και για την ανακάλυψη του 6ου και 7ου τέλειου αριθμού το 1588.Ασχολήθηκε επίσης με την μελέτη των πρώτων αριθμών επιβεβαιώνοντας πως τα 217-1 = 131071 και 219-1 = 524287 αποτελούν πρώτους αριθμούς κατά τον τύπο Mp=2p-1.
Παραπομπές
Ιταλοί μαθηματικοί
Μαθηματικοί του 16ου αιώνα
|
702960
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CE%AC%20%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B9
|
Ριζά Χαλίμι
|
Ο Ριζά Χαλίμι (σερβικά κυριλλικά: Риза Халими, σερβικά λατινικά: Riza Halimi, γεννημένος στις 16 Σεπτεμβρίου 1947 στο Πρέσεβο) είναι αλβανόφωνος πολιτικός της Σερβίας. Διατελεί πρόεδρος του Κόμματος Δημοκρατικής Δράσης, πολιτικού κόμματος το οποίο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των Αλβανών της Κοιλάδας του Πρέσεβο.
Ο Ριζά Χαλίμι εργάζεται ως καθηγητής. Διετέλεσε δήμαρχος του Πρέσεβο. Κατά τη διάρκεια των σερβικών κοινοβουλευτικών εκλογών του 2007, εξελέγη ως βουλευτής του Κοινοβουλίου της Σερβίας. Αντιθέτως με άλλους Αλβανούς της Σερβίας, γνωστοποίησε πως θα συμμετείχε στις πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές της 11ης Μαΐου 2008.
Δείτε επίσης
Κόμμα Δημοκρατικής Δράσης (Σερβία)
Πολιτική της Σερβίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Βουλευτές της Σερβίας
Δήμαρχοι Σερβικών πόλεων
|
735266
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Γερμανοί του Καζακστάν
|
Οι Γερμανοί του Καζακστάν ή οι Γερμανοί Καζακστανοί () είναι μειονότητα στο Καζακστάν, και αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού. Σήμερα ζουν κυρίως στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας μεταξύ των πόλεων Νουρ-Σουλτάν και Οσκεμέν, με την πλειοψηφία να είναι κάτοικοι της πόλης. Με περίπου ένα εκατομμύριο τη στιγμή της σοβιετικής διάλυσης, οι περισσότεροι έχουν μεταναστεύσει από τότε, συνήθως στη Γερμανία ή τη Ρωσία. Ωστόσο, μετά από σημαντική μείωση από το 1989 έως το 2009, έως το 2015 ο αριθμός είχε σημειώσει μια μικρή αύξηση μερικών χιλιάδων, για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ιστορία
Οι περισσότεροι από αυτούς είναι απόγονοι των Γερμανών του Βόλγα, οι οποίοι απελάθηκαν στη τότε Σοβιετική Δημοκρατία του Καζακστάν από τη Γερμανική Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βόλγα αμέσως μετά τη ναζιστική Γερμανική εισβολή κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Μεγάλα τμήματα της κοινότητας φυλακίστηκαν στο σοβιετικό σύστημα στρατοπέδευσης (γκουλάγκ).
Μετά την απέλαση, οι Γερμανοί του Βόλγα, καθώς και άλλες απελαθείσες μειονότητες, υπέστησαν δια της βίας πολιτιστική αφομοίωση στον ρωσικό πολιτισμό. Οι μέθοδοι για την επίτευξη αυτού του στόχου περιλάμβαναν την απαγόρευση της δημόσιας χρήσης της γερμανικής γλώσσας και την εκπαίδευση στα γερμανικά, την κατάργηση των γερμανικών εθνικών αργιών και την απαγόρευση της δημόσιας τήρησής τους και την απαγόρευση της μετεγκατάστασης μεταξύ άλλων.
Αυτά τα μέτρα είχαν θεσπιστεί από τον Ιωσήφ Στάλιν, παρόλο που η γερμανική κοινότητα του Βόλγα στο σύνολό της δεν ήταν σε καμία περίπτωση συνδεδεμένη με τη ναζιστική Γερμανία, και οι Γερμανοί του Βόλγα ήταν πιστοί πολίτες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα της Σοβιετικής Ένωσης για αιώνες. Αυτοί οι περιορισμοί έληξαν, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του "Ξεπαγώματος Χρουστσόφ".
Το 1972 , πάνω από 3.500 Γερμανοί Ρώσοι έστειλαν αίτημα στη Μόσχα ζητώντας και πάλι μια αυτόνομη δημοκρατία στις περιοχές του Βόλγα. Η κυβέρνηση απάντησε με μια ad hoc επιτροπή, για να μελετήσει αυτό το αίτημα. Το 1976, η Επιτροπή συμφώνησε τελικά να δημιουργήσει μια αυτόνομη Περιφέρεια (κομητεία) στο Βόρειο Καζακστάν, με επίκεντρο το Ερεϊμεντάου, 140 χιλιόμετρα από το Τσελινογκράντ (Παρθένα Γη πόλη και πρωτεύουσα της περιοχής των παρθένων εδαφών). Η περιοχή θα βρισκόταν εν μέρει στα «παρθένα εδάφη», τα οποία είχαν ήδη βάλει 41,8 εκατομμύρια εκτάρια στη γεωργική παραγωγή, αν και αυτή η περιοχή ήταν μια από τις λιγότερο ανεπτυγμένες στο Καζακστάν. Η επιτυχία της αγροτικής εστίασης του Χρουστσόφ οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην εργασία των Γερμανών, που εξορίστηκαν εκεί. Αυτή η κυβερνητική πρόταση δημιούργησε μεγάλη αντίθεση στο Καζακστάν από κατοίκους, συμπεριλαμβανομένης μιας δημόσιας διαμαρτυρίας, ένα σπάνιο φαινόμενο στη Σοβιετική Ένωση. Καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια, για να διατηρηθεί η διαδήλωση μυστική. Οι ηγέτες του Τοπικού Κομμουνιστικού Κόμματος αντιτάχθηκαν επίσης σθεναρά στο σχέδιο , καθώς θα μείωνε την εξουσία τους στη ΣΣΔ του Καζακστάν. Τελικά, τίποτα δεν προέκυψε από την ιδέα, η οποία δεν είχε υποστήριξη ούτε από τους Γερμανούς Ρώσους, οι οποίοι πίστευαν ότι η ανασύσταση της Δημοκρατίας του Βόλγα ήταν ο μόνος τρόπος προς την πλήρη επανένταξη και αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους.
Σύμφωνα με την απογραφή του 1989, περισσότεροι πολίτες γερμανικής καταγωγής ζούσαν στο Καζακστάν, με αριθμό 957.518, ή 5,8% του συνολικού πληθυσμού, περισσότερο από ό, τι σε ολόκληρη τη Ρωσία συμπεριλαμβανομένης της Σιβηρίας (841.295).
Λόγω του γερμανικού νόμου περί δικαιώματος επιστροφής, που επιτρέπει στους Γερμανούς από το εξωτερικό, που είχαν αναγκαστικά απελαθεί να επιστρέψουν στη Γερμανία, οι Γερμανοί του Βόλγα μπορούσαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως, λόγω της ευρείας κατάχρησης του συστήματος και της έλλειψης ενδιαφέροντος από την πλευρά των υπερβολικά εκρωσισθέντων νεοαφιχθέντων μεταναστών να αφομοιωθούν, η Γερμανία κατήργησε την πολιτική στις αρχές του 21ου αιώνα. Μέχρι το 2009 η Ρωσία είχε αντικαταστήσει τη Γερμανία ως τον σημαντικότερο προορισμό μεταναστών για τους Γερμανούς του Καζακστάν. Το 1999, απέμειναν 353.441 Γερμανοί στο Καζακστάν.
Ένας μικρός αριθμός Γερμανών επέστρεψε στο Καζακστάν από τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια, αδυνατώντας να αφομοιωθεί στη γερμανική πολιτιστική σφαίρα. Ο οργανισμός Αναγέννηση, που ιδρύθηκε το 1989, χειρίζεται πολιτιστικές και κοινοτικές υποθέσεις της γερμανικής εθνικής κοινότητας.
Οι περισσότεροι Γερμανοί του Καζακστάν μιλούν μόνο ρωσικά. Οι περισσότεροι ήταν ιστορικά οπαδοί του Προτεσταντισμού, αλλά μερικοί είναι Ρωμαιοκαθολικοί και ορισμένοι άλλοι υιοθέτησαν την Ρωσική Ορθοδοξία. Σήμερα πολλοί, πιθανώς η πλειοψηφία, είναι άθρησκοι. Οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις Γερμανών στο Καζακστάν βρίσκονται στις πόλεις και τα χωριά της Βόρειας περιοχής, όπως το Ουσπέν (11,19%), το Ταράν (10,14%) και το Μποροντουλίχα (11,40%).
Δημογραφικά στοιχεία
Παραπομπές
Γερμανική διασπορά ανά χώρα
|
165419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%AD%2060
|
Μεσιέ 60
|
Ο Μεσιέ 60 (γνωστός και ως Μ60 και NGC 4649) είναι ελλειπτικός γαλαξίας σε απόσταση 60 εκατομμυρίων ετών φωτός στον αστερισμό της Παρθένου. Ανήκει στο σμήνος Παρθένου και είναι ο μεγαλύτερος σε μία μικρή ομάδα τεσσάρων γαλαξιών στην οποία είναι ο μεγαλύτερος και περιλαμβάνει επίσης τους Μεσιέ 58 και Μεσιέ 59.
Ιστορικό
Ο Μεσιέ 60 ανακαλύφθηκε από τον Γιόχαν Γκότφριντ Κέλερ (Johann Gottfried Köhler) τον Απρίλιο του 1779 μαζί με τον Μεσιέ 59, καθώς παρακολουθούσε ένα κομήτη. Λίγες μέρες μετά τον ανακάλυψε ανεξάρτητα και ο Μπάρναμπους Οριάνι και ο Τσαρλς Μεσιέ, ο οποίος ανακάλυψε και τον κοντινό Μεσιέ 58.
Στον Μεσιέ 60 έχει παρατηρηθεί ένας υπερκαινοφανής αστέρας μέχρι 2007, ο SN2004W τύπου Ια.
Μέγεθος και Φωτεινότητα
Δεδομένης μίας απόστασης 60 MLy και φαινόμενη διάμετρο 7,4, ο Μ60 έχει διάμετρο 120.000 έτη φωτός. Σε μικρότερα τηλεσκόπιο είναι ορατή μόνο η κεντρική περιοχή με διαστάσεις περίπου 4 x 3. Με φαινόμενο μέγεθος 9 και απόσταση 60 MLy έχει απόλυτο μέγεθος -22,3, αντίστοιχη μίας φωτεινότητας 60 δις ήλιων. Είναι ο τρίτος λαμπρότερος γαλαξίας στο σμήνος της Παρθένου.
Μετρήσεις απόστασης
Η μέση απόσταση του Μεσιέ 60 με βάση τις μετρήσεις είναι 68 εκατομμύρια έτη φωτός (21 Mpc). Μετρήσεις με βάση τους Κηφείδες δείχνουν μία απόσταση μεταξύ 20 και 27 Mpc (65 με 88 εκατομμύρια έτη φωτός) ενώ ο υπερκαινοφανής αστέρας τύπου Ια έδειξε μία απόσταση 26,8 Mpc (85 MLy). Μετρήσεις με βάση άλλες μεθόδους δείχνουν μία απόσταση μεταξύ 14 και 19 Mpc (45 με 62 MLy).
Μαύρη τρύπα
Στο κέντρο του Μεσιέ 60 υπάρχει μία υπέρμαζη μαύρη τρύπα με μάζα περίπου 2 δις ήλιων, με βάση παρατηρήσεις του ΔΤΧ.
NGC 4647
Ο NGC 4647 είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας σε απόσταση 2,5' από τον Μεσιέ 60: οι δίσκοι τους υπερκαλύπτονται. Αν και αυτή η κατάσταση δείχνει ότι αλληλεπιδρούν, δεν υπάρχουν εμφανή στοιχεία μίας βαρυτικής αλληλεπίδρασης, όπως θα περίμενε κανείς για δύο τόσο κοντινούς μεταξύ τους γαλαξίες. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται σε διαφορετική απόσταση και αλληλεπιδρούν ισχνά.
Δείτε επίσης
Μεσιέ 85, ένας άλλος ελλειπτικός γαλαξίας στο σμήνος της Παρθένου με κοντινό συνοδό
NGC 507, ένας μεγάλος φακοειδής γαλαξίας με κοντινό συνοδό
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Elliptical Galaxy M60 @ SEDS Messier pages
Ελλειπτικοί γαλαξίες
Σμήνος της Παρθένου
60
4649
Παρθένος (αστερισμός)
Γαλαξίες Arp
|
469989
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%201861
|
Απελευθέρωση των δουλοπάροικων του 1861
|
Η Μεταρρύθμιση Απελευθέρωσης του 1861 στη Ρωσία (ρωσικά: Крестьянская реформа 1861 год, Κρεστιάνσκαγια ρεφόρμα 1861 γκότα, κατά λέξη: “η αγροτική μεταρρύθμιση του 1861”) ήταν η πρώτη και πιο σημαντική των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που έγιναν στη διάρκεια της βασιλείας (1855-1881) του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β΄ της Ρωσίας. Η μεταρρύθμιση κατάργησε ουσιαστικά τη δουλοπαροικία σε όλη τη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Το Μανιφέστο (Διακήρυξη) Απελευθέρωσης του 1861 διακήρυξε τη χειραφέτηση των δουλοπάροικων στα ιδιωτικά κτήματα και των οικιακών (στα νοικοκυριά) δουλοπάροικων. Με αυτό το διάταγμα περισσότερα από 23 εκατομμύρια άνθρωποι απόκτησαν την ελευθερία τους. Οι δουλοπάροικοι κατέκτησαν τα πλήρη δικαιώματα των ελεύθερων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων να παντρεύονται χωρίς συναίνεση, να έχουν ιδιοκτησία και επάγγελμα. Το Μανιφέστο καθόριζε ότι οι αγρότες θα μπορούσαν να αγοράσουν τη γη από τους γαιοκτήμονες. Οι δουλοπάροικοι των νοικοκυριών επηρεάστηκαν λιγότερο: κέρδισαν μόνο την ελευθερία τους και όχι γη.
Στη Γεωργία η απελευθέρωση έγινε αργότερα, το 1864, και με καλύτερους όρους για τους ευγενείς απ’ ό,τι στη Ρωσία. Οι δουλοπάροικοι απελευθερώθηκαν το 1861, μετά από μια ομιλία του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ στις 30 Μαρτίου 1856. Οι κρατικοί δουλοπάροικοι, δηλαδή οι δουλοπάροικοι που ζούσαν σε αυτοκρατορικά κτήματα απελευθερώθηκαν αργότερα, το 1866.
Ιστορικό
Πριν το 1861 η Ρωσία είχε δύο κύριες κατηγορίες αγροτών:
αυτούς που ζούσαν σε κρατικά κτήματα, υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Κρατικής Ιδιοκτησίας.
αυτούς που ζούσαν σε κτήματα ιδιωτών γαιοκτημόνων.
με μόνο αυτούς που ήταν ιδιωτική ιδιοκτησία να θεωρούνται δουλοπάροικοι. Αποτελούσαν κατ’ εκτίμηση το 38% του πληθυσμού. Όπως είχαν υποχρεώσεις προς το κράτος, είχαν και προς τους γαιοκτήμονες, οι οποίοι είχαν μεγάλη εξουσία πάνω στις ζωές τους. Από τα μέσα στου δέκατου ένατου αιώνα, λιγότεροι από τους μισούς Ρώσους αγρότες ήταν δουλοπάροικοι.
Ο αγροτικός πληθυσμός ζούσε σε νοικοκυριά (ντβόρι, ενικός ντβορ), συγκεντρωμένα σε χωριά (ντερέβνι· ένα ντερέβνια με εκκλησία γινόταν σέλο), διευθυνόμενο από μια μιρ (“κομμούνα”, ή ομπτσίνα) – απομονωμένες, συντηρητικές, σε μεγάλο βαθμό αυτάρκεις και αυτοδιοικούμενες μονάδες διασκορπισμένες σε όλο το κτήμα κάθε 10 χλμ (6,2 μίλια) ή περίπου. Η Αυτοκρατορική Ρωσία είχε περίπου 20 εκατομμύρια ντβόρι, με το σαράντα τοις εκατό από αυτά να περιλαμβάνει έξι έως δέκα άτομα.
Έντονα απομονωμένη, η συνέλευση της μιρ, η σκοντ (σέλσκι σκοντ), διόριζε έναν ηλικιωμένο (σταρόστα) και έναν “υπάλληλο” (πιζάρ) για να διαχειριστούν κάθε εξωτερικό ζήτημα. Οι αγρότες μέσα σε μια μιρ μοιράζονταν γη και πόρους. Τα χωράφια μοιράζονταν μεταξύ των οικογενειών σαν ναντέλ (“παραχώρηση”) – ένα σύμπλεγμα από λωρίδες αγροτεμαχίων, κατανεμημένων σύμφωνα με την ποιότητα του εδάφους. Οι λωρίδες περιοδικά ανακατανέμονταν ανάμεσα στα χωριά για να δημιουργήσουν οικονομικές συνθήκες επιπέδου. Παρά το γεγονός αυτό, η γη δεν ήταν ιδιοκτησία της μιρ. Η γη ήταν η νόμιμη ιδιοκτησία των 100.000 πάνω κάτω γαιοκτημόνων (πομέστσικς, ένα ισοδύναμο της “τσιφλικάδικης αριστοκρατίας”) και στους κατοίκους, όπως οι δουλοπάροικοι, δεν επιτρεπόταν να εγκαταλείψουν το κτήμα όπου είχαν γεννηθεί. Οι αγρότες ήταν αναγκασμένοι να κάνουν τακτικές πληρωμές σε εργασία και προϊόντα. Έχει υπολογιστεί ότι οι γαιοκτήμονες έπαιρναν τουλάχιστον το ένα τρίτο του εισοδήματος και της παραγωγής από το πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα.
Πρόωρες μεταρρυθμιστικές ενέργειες
Η ανάγκη για επείγουσα μεταρρύθμιση ήταν πλήρως κατανοητή στη Ρωσία του 19ου αιώνα. Μεγάλη υποστήριξη γι’ αυτή προήλθε από τα πανεπιστήμια, συγγραφείς και άλλους πνευματικούς κύκλους. Διάφορα προγράμματα μεταρρυθμίσεων απελευθέρωσης ετοιμάστηκαν από τους Μιχαήλ Σπεράνσκι, Νικολάι Μορντβίνοφ και Πάβελ Κισελιόφ. Ωστόσο, η συντηρητική ή αντιδραστική αριστοκρατία ματαίωσε τις προσπάθειές τους. Στα Δυτικά κυβερνεία (γκουμπέρνια) η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί στις αρχές του αιώνα. Στο Βασίλειο της Πολωνίας, η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί πριν γίνει Ρωσική (από τον Ναπολέοντα το 1807). Η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί στο Κυβερνείο της Εσθονίας το 1816, στην Κουρλάνδη το 1817 και στη Λιβονία το 1819.
Το 1797, ο Παύλος Α΄ της Ρωσίας αποφάσισε ότι η απλήρωτη εργασία περιοριζόταν σε 3 ημέρες την εβδομάδα, και ποτέ την Κυριακή. Αλλά ο νόμος του δεν εφαρμόστηκε. Αρχίζοντας το 1801, ο Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας όρισε μια επιτροπή για να μελετήσει την ενδεχόμενη απελευθέρωση, αλλά το μόνο αποτέλεσμα ήταν να απαγορεύσει την πώληση των δουλοπάροικων χωρίς τις οικογένειές τους. Αρχίζοντας το 1825, ο Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας εξέφρασε την επιθυμία του για την απελευθέρωση σε πολλές περιπτώσεις, και ακόμη βελτίωσε τη ζωή των δουλοπάροικων στα κρατικά κτήματα, αλλά δεν άλλαξε την κατάσταση των δουλοπάροικων στα ιδιωτικά κτήματα.
Υλοποίηση του Μανιφέστου
Οι φιλελεύθεροι πολιτικοί που βρίσκονταν πίσω από το Μανιφέστο του 1861 – Νικολάι Μιλιούτιν, Αλεξέι Στρόλμαν και Γιάκοβ Ροστόβτσεφ – αναγνώριζαν επίσης ότι η χώρα τους ήταν μια από τις λίγες που απέμεναν φεουδαρχικές χώρες στην Ευρώπη. Η θλιβερή εμφάνιση των Ρωσικών δυνάμεων στον Κριμαϊκό Πόλεμο έκανε την κυβέρνηση γνώστη με οξύ τρόπο της καθυστέρησης της αυτοκρατορίας. Ανυπόμονοι να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν βιομηχανική και επομένως στρατιωτική και πολιτική δύναμη, εισήγαγαν ένα αριθμό οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Μέρος αυτού θεωρήθηκε ότι ήταν το τέλος της δουλοπαροικίας. Είχαν την αισιόδοξη ελπίδα ότι η κατάργηση των μιρ θα σκόρπιζε μέσα στους μεμονωμένους ιδιοκτήτες αγροτικής γης και τις απαρχές της οικονομίας της αγοράς.
Ο Αλέξανδρος Β΄, αντίθετα από τον πατέρα του, ήταν πρόθυμος να ασχοληθεί με αυτό το πρόβλημα. Ξεκινώντας από ένα υπόμνημα από τις Λιθουανικές επαρχίες, ιδρύθηκε η επιτροπή “για την καλυτέρευση της κατάστασης των χωρικών” και εξετάστηκαν οι αρχές της κατάργησης.
Το βασικό σημείο στο ζήτημα ήταν εάν οι δουλοπάροικοι θα έπρεπε να παραμείνουν εξαρτώμενοι από τους γαιοκτήμονες, ή εάν θα έπρεπε να μετατραπούν σε τάξη ανεξάρτητων κοινόχρηστων ιδιοκτητών.
Οι γαιοκτήμονες στην αρχή πίεσαν για τη χορήγηση ελευθερίας στους αγρότες, αλλά όχι γης. Ο τσάρος και οι σύμβουλοί του, ενθυμούμενοι τα γεγονότα του 1848 στη Δυτική Ευρώπη, ήταν αντίθετοι στη δημιουργία προλεταριάτου και στην αστάθεια που θα έφερνε. Δίνοντας όμως στους αγρότες ελευθερία και γη φαινόταν να αφήνουν τους υπάρχοντες γαιοκτήμονες χωρίς το μεγάλο και φτηνό εργατικό δυναμικό που χρειάζονταν για να διατηρήσουν τα κτήματά τους και τον τρόπο ζωής τους. Από το 1859 ένα τρίτο των κτημάτων τους και δύο τρίτα των δουλοπαροίκων τους ήταν υποθηκευμένα στο κράτος ή τις τράπεζες ευγενών. Αυτός ήταν ο λόγος που έπρεπε να δεχθούν την απελευθέρωση.
Για να την “εξισορροπήσουν”, η νομοθεσία περιείχε τρία μέτρα για να μειώσουν την ενδεχόμενη οικονομική αυτάρκεια των αγροτών. Πρώτον, καθιερώθηκε μια μεταβατική περίοδος δύο ετών, κατά την οποία ο αγρότης ήταν δεσμευμένος όπως και πριν στον παλιό γαιοκτήμονα. Δεύτερον, μεγάλα τμήματα κοινόχρηστης γης πέρασαν στους μεγάλους γαιοκτήμονες σαν οτρέζκι (“αποκομμένα κτήματα”), κάνοντας πολλά δάση, δρόμους και ποτάμια προσβάσιμα με μια αντιμισθία. Το τρίτο μέτρο ήταν ότι οι δουλοπάροικοι πρέπει να πληρώνουν τον γαιοκτήμονα για τη διάθεση της γης με μια σειρά πληρωμών εξαγοράς, οι οποίες με τη σειρά τους, χρησιμοποιήθηκαν για να αποζημιώσουν τους γαιοκτήμονες με ομόλογα. Το 75% του συνολικού ποσού θα προκαταβαλόταν από την κυβέρνηση στον γαιοκτήμονα και στη συνέχεια οι αγρότες θα εξοφλούσαν τα χρήματα, με τόκο, στην κυβέρνηση σε σαράντα πέντε χρόνια. Αυτές οι πληρωμές εξαγοράς τελικά ακυρώθηκαν το 1907.
Το Μανιφέστο της Απελευθέρωσης
Η νομική βάση της μεταρρύθμισης ήταν το Μανιφέστο της Απελευθέρωσης του Τσάρου της 3ης Μαρτίου (19 Φεβρουαρίου) 1861, συνοδευόμενο από ένα σύνολο νομοθετικών πράξεων με τον γενικό τίτλο Κανονισμοί που Αφορούν τους Χωρικούς που Αφήνουν την Εξάρτηση του Δουλοπάροικου (Ρωσικά: Положения о крестьянах, выходящих из крепостной зависимости, Ρολοζένιγια ο κρεστγιάνακ, βικοντιάστσικ ιζ κρεποστνόι ζαβισιμόστι).
Αυτό το Μανιφέστο διακήρυξε την απελευθέρωση των δουλοπάροικών σε ιδιωτικά κτήματα και των οικιακών (των νοικοκυριών) δουλοπάροικων. Στους δουλοπάροικους δόθηκαν τα πλήρη δικαιώματα των ελευθέρων πολιτών, αποκτώντας τα δικαιώματα να παντρεύονται χωρίς να πρέπει να πάρουν συναίνεση, να έχουν περιουσία και να έχουν επάγγελμα. Το Μανιφέστο όριζε ότι οι αγρότες θα μπορούσαν να αγοράσουν τη γη από τους γαιοκτήμονες.
Εφαρμογή
Οι κοινότητες μιρ είχαν την αρμοδιότητα να διανέμουν τη γη που δόθηκε στους πρόσφατα απελευθερωμένους δουλοπάροικους από τη Ρωσική κυβέρνηση σε ξεχωριστά άτομα μέσα στην κοινότητα. Λόγω της ιδιοκτησίας της κοινότητας στη γη, σε αντίθεση με αυτή του ξεχωριστού ατόμου, ο μεμονωμένος αγρότης δεν μπορούσε να πουλήσει το μερίδιό του γης για να δουλέψει σε εργοστάσιο στην πόλη. Ο αγρότης ήταν υποχρεωμένος να αποπληρώνει μακροπρόθεσμα δάνεια που δόθηκαν από την κυβέρνηση. Τα χρήματα από τα δάνεια αυτά δίνονταν στον αρχικό γαιοκτήμονα. Η γη που παραχωρείτο στους πρόσφατα απελευθερωμένους δουλοπάροικους δεν περιλάμβανε την καλύτερη γη στη χώρα, η οποία συνέχιζε να ανήκει στην αριστοκρατία.
Η εφαρμογή της κατοίκησης της γης ποίκιλλε σε όλη την τεράστια και ανόμοια επικράτεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αλλά τυπικά ένας αγρότης είχε τα δικαιώματα να εξαγοράσει περίπου το μισό της γης που καλλιεργούσε για τον εαυτό του. Εάν δεν μπορούσε να αντέξει να το αποπληρώσει, μπορούσε να λάβει το μισό του μισού, δηλαδή ένα τέταρτο της γης, δωρεάν. Αυτό λεγόταν παραχώρηση σε άπορο (μπεντνιάτσκι νάντελ).
Αν και καλά σχεδιασμένη στη νομοθεσία, η μεταρρύθμιση δεν λειτούργησε ομαλά. Οι προϋποθέσεις του μανιφέστου θεωρήθηκαν απαράδεκτες από πολλούς αγρότες ενδιαφερόμενους για τη μεταρρύθμιση. “Σε πολλές περιοχές οι αγρότες αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι το μανιφέστο ήταν αυθεντικό. Υπήρχαν προβλήματα, και έπρεπε να κληθούν στρατεύματα για να διαλύσουν τα εξαγριωμένα πλήθη”.
Οι γαιοκτήμονες και η αριστοκρατία πληρώνονταν με κυβερνητικά ομόλογα και τα δάνειά τους αφαιρέθηκαν από τα χρήματα πριν τους δοθούν. Τα ομόλογα γρήγορα έχασαν σε αξία. Οι ικανότητες διαχείρισης των γαιοκτημόνων ήταν γενικά ασήμαντες.
Συνέπειες
Αν και η μεταρρύθμιση της απελευθέρωσης τιμήθηκε με την κατασκευή του τεράστιου Καθεδρικού Αλεξάντερ Νέφσκι στη Μόσχα και τα βιβλία ιστορίας δίνουν στον Αλέξανδρο Β΄ το όνομα “Ο Τσάρος Απελευθερωτής”, τα αποτελέσματά της ήταν μακριά από το ιδανικό. Οι δουλοπάροικοι των νοικοκυριών ήταν οι χειρότερα θιγμένοι καθώς κέρδισαν μόνο την ελευθερία τους και όχι γη. Πολλοί από τους πιο φωτισμένους γραφειοκράτες καταλάβαιναν ότι η απελευθέρωση των δουλοπάροικων θα επιφέρει δραστικές αλλαγές τόσο στη Ρωσική κοινωνία όσο και στην κυβέρνηση. Ωστόσο, η ιδέα ότι αυτές οι αλλαγές θα επηρέαζαν μόνο τα “κατώτερα στρώματα” της κοινωνίας, και θα ενίσχυαν την απολυταρχία, αντί να την αποδυναμώσουν, ήταν λάθος. Στην πραγματικότητα, οι μεταρρυθμίσεις δημιούργησαν ένα νέο σύστημα στο οποίο η μοναρχία έπρεπε να συνυπάρχει με μια ανεξάρτητη Αυλή, ελεύθερο Τύπο και τις τοπικές αυτοδιοικήσεις που λειτουργούσαν διαφορετικά, και πιο ελεύθερα, απ’ ό,τι στο παρελθόν. Αυτή η νέα μορφή τοπικής, συγκεντρωτικής διακυβέρνησης αναφερόταν ως ζέμστβο. Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά τη νέα τοπική κυβέρνηση, οι μεταρρυθμίσεις βάζουν στη θέση της ένα σύστημα όπου οι γαιοκτήμονες ήταν πλέον σε θέση να έχουν μεγαλύτερο λόγο μέσα στις πρόσφατα δημιουργημένες “επαρχίες”. Αν και αυτή δεν ήταν η άμεση πρόθεση των μεταρρυθμίσεων, ήταν προφανές ότι αυτή αποδυνάμωνε σημαντικά την ιδέα της απολυταρχίας. Τώρα, οι “ευκατάστατοι” δουλοπάροικοι, μαζί με τους κατά το παρελθόν ελεύθερους ανθρώπους, ήταν σε θέση να αγοράσουν γη ως ιδιωτική περιουσία. Αν και στην αρχή στις μεταρρυθμίσεις η δημιουργία τοπικών αυτοδιοικήσεων δεν είχε αλλάξει πολλά πράγματα για τη Ρωσική κοινωνία, η άνοδος του καπιταλισμού επηρέασε δραστικά όχι μόνο την κοινωνική δομή της Ρωσίας, αλλά και τους τρόπους, και τις ασχολίες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τα νέα, καπιταλιστικά ιδεώδη, η τοπική κυβέρνηση δεν ήταν υπεύθυνη για τους κανονισμούς και τις ρυθμίσεις που θα υπαγόρευαν πως θα λειτουργούσε η νέα αγορά. Αν υπήρχε κάτι θετικό σε αυτό το κίνημα τοπικής διακυβέρνησης, από την άποψη της απολυταρχίας, ήταν όπως ο Πιοτρ Βαλούεφ το έθεσε όταν είπε ότι τα ζέμστβο θα “παρέχουν ασχολία σε σημαντική μερίδα του Τύπου καθώς και σε εκείνους τους δυσαρεστημένους που σήμερα δημιουργούν πρόβλημα επειδή δεν έχουν τίποτα να κάνουν”.
Συνέπειες για τους δουλοπάροικους
Στους δουλοπάροικους από ιδιωτικά αγροκτήματα δόθηκε λιγότερη γη από εκείνη που χρειάζονταν για να επιβιώσουν, πράγμα που οδήγησε σε ταραχές. Ο φόρος εξαγοράς ήταν τόσο υψηλός που οι δουλοπάροικοι έπρεπε να πουλήσουν όλο το σιτάρι που παρήγαν για να πληρώσουν τον φόρο, που δεν άφηνε τίποτα για την επιβίωσή τους. Οι γαιοκτήμονες υπέφεραν επίσης, επειδή πολλοί από αυτούς ήταν βαθιά στα χρέη, και η αναγκαστική πώληση της γης τους άφησε να παλεύουν να κρατήσουν τον σπάταλο τρόπο ζωής. Σε πολλές περιπτώσεις, οι πρόσφατα απελευθερωμένοι δουλοπάροικοι ήταν αναγκασμένοι να “νοικιάσουν” τη γη τους από πλούσιους γαιοκτήμονες. Επιπλέον, όταν οι αγρότες έπρεπε να εργαστούν για τους ίδιους τους γαιοκτήμονες για να πληρώσουν τις “πληρωμές εργασίας” τους, τα χωράφια τους συχνά παραμελούνταν. Τα επόμενα χρόνια, η απόδοση της παραγωγής από τις σοδειές των αγροτών παρέμενε χαμηλή, και σύντομα η πείνα κτύπησε ένα μεγάλο μέρος της Ρωσίας. Με λίγη τροφή και βρίσκοντας τους εαυτούς τους στην ίδια κατάσταση όπως όταν ήταν δουλοπάροικοι, πολλοί αγρότες άρχισαν να εκφράζουν την περιφρόνησή τους για το κοινωνικό σύστημα. Σε μια περίπτωση, στις 12 Απριλίου 1861, ένας τοπικός ηγέτης δολοφόνησε έναν μεγάλο αριθμό εξεγερμένων αγροτών στο χωριό Μπέζντνα. Όταν τέλειωσε το περιστατικό, η επίσημη έκθεση είχε 70 αγρότες νεκρούς και άλλους 100 τραυματίες. Μετά από περαιτέρω έρευνα, και δίκη ορισμένων μελών της εξέγερσης, πέντε αγρότες βρέθηκαν ένοχοι για “διέγερση” και όχι για εξέγερση. Μια και ειπώθηκε αυτό, υπήρχαν πολλές διαφορετικές περιπτώσεις που πήραν τη μορφή εξέγερσης.
Επακόλουθα
Η άνιση εφαρμογή της νομοθεσίας άφησε πολλούς αγρότες στο Βασίλειο της Πολωνίας και στη βόρεια Ρωσία και ελεύθερους και χωρίς γη (μπάτρακ), μόνο με την εργασία τους για να πουλήσουν, ενώ σε άλλες περιοχές οι αγρότες έγιναν η πλειοψηφία των ιδιοκτητών γης στην επαρχία τους. Το 1861 το Μανιφέστο της Απελευθέρωσης επηρέασε μόνο τους ιδιόκτητους από ιδιώτες δουλοπάροικους. Οι κρατικοί δουλοπάροικοι απελευθερώθηκαν το 1866 και τους δόθηκαν καλύτερα και μεγαλύτερα τεμάχια γης. Τέλος, οι μεταρρυθμίσεις μεταμόρφωσαν τη ρωσική οικονομία. Τα άτομα που οδήγησαν τη μεταρρύθμιση ήταν υπέρ ενός οικονομικού συστήματος παρόμοιου με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, που προωθούσαν τις ιδέες του καπιταλισμού και του ελεύθερου εμπορίου. Η ιδέα των μεταρρυθμιστών ήταν να προωθήσουν την ανάπτυξη και να ενθαρρύνουν την ιδιοκτησία ιδιωτικής περιουσίας, ελεύθερο ανταγωνισμό, επιχειρηματικότητα, και μισθωτή εργασία. Αυτό ήλπιζαν θα γινόταν ένα σύστημα με ελάχιστους κανονισμούς και διατιμήσεις, έτσι μια οικονομία περισσότερου “οικονομικού φιλελευθερισμού”. Σύντομα, μετά τις μεταρρυθμίσεις, υπήρξε μια σημαντική αύξηση στην ποσότητα της παραγωγής σιτηρών για πώληση. Εξαιτίας αυτού υπήρξε επίσης μια αύξηση στον αριθμό της μισθωτής εργασίας και της ενοικίασης αγροτικών μηχανημάτων. Επιπλέον, ένα σημαντικό εργαλείο μέτρησης στην ανάπτυξη της Ρωσικής οικονομίας μετά τη μεταρρύθμιση ήταν η τεράστια αύξηση σε μη αριστοκρατική ιδιωτικής ιδιοκτησίας γη. Αν και τα κτήματα αριστοκρατικής γης έπεσαν από το 80% στο 50%, τα κτήματα των αγροτών αυξήθηκαν από 5% στο 20%.
Παραπομπές
Επιπλέον αναγνώσματα
και
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολιτική της Ρωσικής αυτοκρατορίας
Μεταρρυθμίσεις
Αγροτικές μεταρρυθμίσεις
Δουλοπαροικία
|
71225
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%BA%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Μαγνητικός κβαντικός αριθμός
|
Στην ατομική Φυσική, ο μαγνητικός κβαντικός αριθμός είναι ο τρίτος από ένα σύνολο κβαντικών αριθμών. Συμπεριλαμβάνονται επίσης ο κύριος κβαντικός αριθμός,ο Αζιμουθιακός κβαντικός αριθμός (ή κβαντικός αριθμός της τροχιακής στροφορμής), και ο κβαντικός αριθμός του σπίν οι οποίοι περιγράφουν την κβαντική κατάσταση ενός ηλεκτρονίου. Οι πρώτες 3 προκύπτουν από την λύση της εξίσωσης του Schrödinger, σύνολο κυματοσυναρτήσεων που κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες τιμές ενέργειας. Ο μαγνητικός κβαντικός (ml) δείχνει τα διαθέσιμα ενεργειακά επίπεδα εντός ενός υποφλοιού (δηλαδή τον προσανατολισμό των ατομικών τροχιακών στον χώρο).
Περιγραφή
Υπάρχει ένα σύνολο κβαντικών αριθμών που σχετίζεται με της ενεργειακές καταστάσεις των ατόμων. Οι τέσσερις κβαντικοί αριθμοί n, l, m, και s περιγράφουν την πλήρη και μοναδική κβαντική κατάσταση ενός ηλεκτρονίου σε ένα άτομο. Η κυματοσυνάρτηση της Εξίσωσης Σρέντιγκερ μπορεί να χωριστεί σε τρεις εξισώσεις, οι οποίες όταν λυθούν οδηγούν στους τρεις πρώτους κβαντικούς αριθμούς. Κατά συνέπεια, οι εξισώσεις για τους τρεις πρώτους κβαντικούς αριθμούς συσχετίζονται μεταξύ τους. Ο μαγνητικός κβαντικός αριθμός προκύπτει ως λύση του αζιμουθιακού μέρους της κυματοσυνάρτησης.
Ο μαγνητικός κβαντικός αριθμός που σχετίζεται με την κβαντική κατάσταση συμβολίζεται με m και αναφέρεται στη διεύθυνση του διανύσματος της στροφορμής. Δεν επηρεάζει την ενέργεια του ηλεκτρονίου, αλλά επηρεάζει το σύννεφο πιθανότητας, την περιοχή δηλαδή όπου μπορεί να βρεθεί το ηλεκτρόνιο. Για δεδομένη τιμή του , ο m είναι ακέραιος και παίρνει τιμές από μέχρι . Υπάρχουν δηλαδή μαγνητικοί κβαντικοί αριθμοί m για δοσμένο l, που περιορίζουν τις τιμές της προβολής της ολικής στροφορμής σε έναν άξονα. Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε κβάντωση του χώρου και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από δύο Γερμανούς φυσικούς, τους Όττο Στερν και Γουόλτερ Γκέρλαχ.
Για να περιγράψουμε το μαγνητικό κβαντικό αριθμό, ξεκινάμε από τη στροφορμή L ενός ηλεκτρονίου, η οποία σχετίζεται με τον κβαντικό της αριθμό μέσω της σχέσης:
όπου και h η σταθερά του Πλανκ. Η ενέργεια ενός κύματος είναι η συχνότητα πολλαπλασιασμένη με τη σταθερά του Πλανκ. Αυτό έχει ως συνέπεια την εμφάνιση πακέτων ενέργειας με μορφή σωματιδίων, που ονομάζονται κβάντα. Για να δείξουμε κάθε έναν από τους κβαντικούς αριθμούς σε μια κβαντική κατάσταση, η φόρμουλα για κάθε κβαντικό αριθμό περιλαμβάνει τη σταθερά του Πλανκ , η οποία επιτρέπει μόνο συγκεκριμένα διακριτά ενεργειακά επίπεδα.
Για να δείξουμε ότι επιτρέπονται μόνο διακριτές ποσότητες της στροφορμής, ο πρέπει να είναι ακέραιος. Ο κβαντικός αριθμός m αναφέρεται στην προβολή της στροφορμής σε δοσμένη διεύθυνση, που συμβατικά καλείται διεύθυνση z. Το στοιχείο Lz της στροφορμής στη διεύθυνση z, δίνεται από τη σχέση:
Ο κβαντικός αριθμός δίνει τον υποφλοιό, ενώ ο μαγνητικός αριθμός m αναπαριστά τον αριθμό των πιθανών τιμών των διαθέσιμων ενεργειακών επιπέδων του υποφλοιού, όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.
Ο μαγνητικός κβαντικός αριθμός προσδιορίζει την ενεργειακή μετατόπιση μιας ατομικής τροχιάς εξ' αιτίας μαγνητικού πεδίου, εξ ου και η ονομασία μαγνητικός κβαντικός αριθμός (δείτε και φαινόμενο Ζέεμαν).
Όμως, η μαγνητική διπολική ροπή ενός ηλεκτρονίου σε ένα ατομικό τροχιακό, προκύπτει όχι μόνο από τη στροφορμή του ηλεκτρονίου, αλλά και από το σπιν του ηλεκτρονίου, που εκφράζεται μέσω του κβαντικού αριθμού του σπιν.
Δείτε επίσης
Κβαντικός αριθμός
Αζιμουθιακός κβαντικός αριθμός
Κύριος κβαντικός αριθμός
Κβαντική μηχανική
Εξίσωση Σρέντιγκερ
Ατομικό πρότυπο του Μπορ
Ατομική φυσική
Κβαντική χημεία
Περιστροφική συμμετρία
|
188632
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Κάλια Παπαδοπούλου
|
Η Κάλια Παπαδοπούλου (15 Μαρτίου 1980), είναι Κύπρια πρώην καλαθοσφαιρίστρια και νυν προπονήτρια καλαθοσφαίρισης. Διαθέτοντας ύψος 1,66 μέτρα αγωνιζόταν ως Πόιντ γκαρντ και Σούτινγκ γκαρντ. Για τρία συνεχόμενα χρόνια βραβεύτηκε ως η καλύτερη Κύπρια καλαθοσφαιρίστρια από την Κυπριακή Ομοσπονδία, αποτελώντας μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητές για το άθλημα στη Μεγαλόνησο.
Βιογραφικά στοιχεία
Ξεκίνησε την καριέρα της το 1993 αγωνιζόμενη με τα χρώματα της ΑΕΛ Λεμεσού. Το 1998 μετακόμισε στην Ελλάδα για να αγωνιστεί στον Μέγα Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης. Για δύο έτη αγωνίστηκε στο Θερμαϊκό Θέρμης κατακτώντας την περίοδο 2002-2003 το Πρωτάθλημα Α2 Εθνικής Γυναικών. Στη συνέχει αγωνίστηκε στο Α.Π.Σ. Siemens, όπου σε 17 αγώνες είχε 7,6 πόντους και 4,8 ανά αγώνα. Επέστρεψε στην ΑΕΛ Λεμεσού από το 2005 μέχρι το 2008 κατακτώντας τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα Κύπρου, αποχωρώντας ωστόσο επεισοδιακά.
Κατά την περίοδο 2008-2009 αγωνίστηκε στο γαλλικό πρωτάθλημα με την φανέλα της Λαβεϊρόν Ντρομ. Το φθινόπωρο του 2009 επέστρεψε στην Ελλάδα, αποτελώντας μέλος της ομάδας του Ο.Α. Χανίων. Το καλοκαίρι του 2010 εντάχθηκε στο δυναμικό και πάλι μιας κυπριακής ομάδας, του Κεραυνού Στροβόλου. Μετά το πέρας της αγωνιστικής περιόδου 2010-11 βραβεύτηκε ως η Κορυφαία Γυναίκα καλαθοσφαιρίστρια της χρονιάς από την Κυπριακή Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.
Υπήρξε βασικό στέλεχος της Εθνικής Κύπρου Γυναικών.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κύπριοι καλαθοσφαιριστές
Κύπριοι προπονητές καλαθοσφαίρισης
Καλαθοσφαιρίστριες Μεγάλου Αλεξάνδρου Θεσσαλονίκης
Καλαθοσφαιριστές ΑΕΛ Λεμεσού
Καλαθοσφαιρίστριες Θερμαϊκού Θέρμης
Καλαθοσφαιριστές Κεραυνού Στροβόλου
Καλαθοσφαιρίστριες Ο.Α. Χανίων
|
237337
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82%20%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%82
|
Διαμαντής Κάντζας
|
Ο Διαμαντής Κάντζας, Έλληνας εφημεριδοπώλης με καταγωγή από τη Δημητσάνα, υπήρξε πρωταθλητής στίβου που κυριάρχησε στους δρόμους ημιαντοχής, αντοχής και στον μαραθώνιο από το 1905 ως το 1924 κατακτώντας 12 ατομικές νίκες στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών. Επίσης, αναδείχθηκε νικητής στους Παναιγύπτιους και στους Πανιώνιους αγώνες και κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ των 800μ. Ήταν κάτοικος Πειραιά και ανήκε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Το ρεκόρ της νίκης του στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου του 1924 με 3 ώρες 05.47.4 καταγράφηκε ως πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ, από τότε που οριοθετήθηκε το ακριβές μήκος της κλασικής διαδρομής. Πέθανε σε ηλικία 83 ετών, στις 12 Φεβρουαρίου 1964 στον Πειραιά και ετάφη στο νεκροταφείο της Ανάστασης.
Διακρίσεις
Πανελλήνιο πρωτάθλημα
Πρωταθλητής 13 φορές (12 σε ατομικά αγωνίσματα και μία σε σκυταλοδρομία):
800μ (4): 1909, 1910, 1911, 1912.
1500μ (6): 1909, 1910, 1911, 1912, 1919, 1920.
5000μ (1): 1914.
Μαραθώνιος (1): 1924.
Σκυταλοδρομία (1): 1911 (με την ομάδα του Πειραϊκού).
Δευτεραθλητής
400μ: 1912.
800μ: 1907, 1908.
20.000μ (ημιμαραθώνιος): 1905.
Μαραθώνιος: 1906, 1909, 1926.
Σκυταλοδρομία 1428μ: 1910 (με την ομάδα του Πειραϊκού).
Τριταθλητής
5 μίλια: 1909.
Πανιώνιοι Αγώνες (νικητής):
800μ: 1909
1500μ: 1909
Παναιγύπτιοι Αγώνες:
800μ (νικητής): 1910, 1912
1500μ (2ος): 1912
Μαραθώνιος (3ος): 1912
Πανελλήνια ρεκόρ:
800μ: 2.07.2 (1909), 2.06.2 (1911)
Μαραθώνιος (κλασικής διαδρομής): 3 ώρες 05.47.4 (4 Μαΐου 1924)
Πηγές
"Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 16/6/1949.
"Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 18/6/1949.
"Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 20/6/1949.
"Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 23/6/1949.
Ηρ. Αθανασόπουλος, "Μαραθώνιος & Μαραθώνας", 2010.
Αναφορές
Έλληνες αθλητές δρόμων μεσαίων αποστάσεων
Έλληνες αθλητές δρόμων μεγάλων αποστάσεων
Πειραϊκός Σύνδεσμος
Κάτοχοι μεταλλίων του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Στίβου
|
596612
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%AC
|
Ποδανά
|
Τα ποδανά είναι μια ελληνική αργκό, που έχει ως βάση την αναδιάταξη των συλλαβών, παρόμοια με τη γαλλική αργκό Verlan και την ισπανική Vesre. Ο όρος ποδανά προέρχεται από αντιστροφή της λέξης ανάποδα. Πιο συγκεκριμένα, οι λέξεις στα ποδανά προέρχονται από τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις, όπου η πρώτη συλλαβή μετατίθεται στο τέλος της λέξης εξαιρουνται: ο τζησναναμπά, το ριπαπά και το στεριπέρι].
Μερικά παραδείγματα:
τσοσμπά (αντιστροφή του "μπάτσος")
ζακιπρέ (αντιστροφή του "πρεζάκι")
νταφού (αντιστροφή του "φούντα")
φοσμπά (αντιστροφή του "μπάφος")
Κανόνες τονισμού
Οι δισύλλαβες λέξεις κατά κανόνα τονίζονται στην παραλήγουσα συλλαβή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: ο ρόσγε, ο πούσπα, το τόσκα. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν εξαιρέσεις.
Παραπομπές
Γλώσσα (γλωσσολογία)
Αργκό
Ελληνική γλώσσα
|
441935
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B7%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%89%CE%BD
|
Θησαυρός των Μεγαρέων
|
Ο Θησαυρός των Μεγαρέων βρίσκεται στο τέμενος του Απόλλωνα στους Δελφούς, βορείως του Θησαυρού των Σιφνίων κατά μήκος της Ιεράς Οδού. Στην πρόσοψή του έχουν αναγραφεί 26 επιγραφές που αναφέρονται στους Μεγαρείς, γεγονός που οδήγησε και στην ταύτιση του μνημείου.
Περιγραφή
Στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, στο τέμενος του Απόλλωνα, κατά μήκος της Ιεράς Οδού και βορείως του Θησαυρού των Σιφνίων σώζονται αρχιτεκτονικά κατάλοιπα οικοδομήματος που έχει ταυτιστεί με τον Θησαυρό των Μεγαρέων, λόγω των επιγραφών που κάλυπταν την πρόσοψή του από τις οποίες οι 26 αναφέρονταν στους Μεγαρείς. Το κτίριο αποτελείται στην ουσία από δύο τμήματα. Η πρώτη φάση του κτιρίου χρονολογείται στα τέλη του 6ου ή στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Επρόκειτο για κτίριο δωρικού ρυθμού κατασκευασμένο από πωρόλιθο, ενδεχομένως δίστυλο εν παραστάσι.Το κτίριο είχε πρόδομο βάθους 2 μ. και σηκό βάθους 5 μ. περίπου. Από το κτίριο αυτό διατηρήθηκαν τμήματα της θεμελίωσης αλλά σε μεταγενέστερη φάση, πιθανότατα στον 5ο ή στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ., οικοδομήθηκε και δεύτερο κτίριο, τραπεζοειδούς κάτοψης.
Η πρόσοψή του ήταν κατασκευασμένη από σκούρο ασβεστόλιθο, όπου χαράχτηκαν επιγραφές, τιμητικές ως επί το πλείστον, εκ των οποίων οι περισσότερες αναφέρονται στην πόλη και τους πολίτες των Μεγάρων. Το 1975-76 με χορηγία και μέριμνα του Δήμου Μεγάρων ο Τοίχος των Μεγαρέων και τμήμα του κτιρίου αποκαταστάθηκε.
Δείτε επίσης
Θησαυρός των Αθηναίων
Θησαυρός των Ακανθίων
Θησαυρός των Βοιωτών
Θησαυρός των Θηβαίων
Θησαυρός των Κνιδίων
Θησαυρός των Κυρηναίων
Θησαυρός των Μασσαλιωτών
Θησαυρός των Σικυωνίων
Θησαυρός των Σιφνίων
Παραπομπές
Δελφοί
Αρχαιολογικά ευρήματα στη Φωκίδα
Θησαυροί Δελφών
Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών
|
625748
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%B1
|
Βάπιλα
|
Το Βάπιλα () είναι ένα χωριό στον Δήμο Οχρίδας, στα Σκόπια, στη Βόρεια Μακεδονία.
Δημογραφία
Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, το χωριό είχε πληθυσμό 112 κατοίκους.
Οι εθνοτικές ομάδες του χωριού περιλαμβάνουν:
Σλαβομακεδόνες 112
Παραπομπές
Χωριά Δήμου Οχρίδας
Χωριά της Βόρειας Μακεδονίας
|
452044
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B5
|
Μαζολίνο ντα Πανικάλε
|
Ο Μαζολίνο ντα Πανικάλε (ιταλικά: Masolino da Panicale, ψευδώνυμο του Τομμάζο ντι Κριστόφορο Φίνι (Tommaso di Cristoforo Fini), Πανικάλε, περ. 1383 - Φλωρεντία περ. 1447<ref name=brit>Encyclopedia Britannica, λήμμα Masolino]</ref> ) ήταν Ιταλός ζωγράφος. Τα γνωστότερα έργα του είναι αυτά που δημιούργησε σε συνεργασία με τον Μαζάτσο: "Η Παρθένος με το Βρέφος και την Αγία Άννα" (1424) και οι τοιχογραφίες στο παρεκκλήσιο Μπρανκάτσι (Brancacci) (1424 - 1428). Οφείλει τη φήμη του ως καλλιτέχνη της Σχολής της Φλωρεντίας όχι τόσο χάρη στις καινοτομίες του, αλλά περισσότερο στο λυρικό του ύφος και στην αλάνθαστη τεχνική του.
Βιογραφία
Ο Μαζολίνο (=μικρός Θωμάς, από το όνομά του Τομμάζο = Θωμάς) γεννήθηκε στο Πανικάλε. Από την ίδια περιφέρεια προερχόταν και ο φίλος και συνεργάτης του Μαζάτσο Πιθανόν να διετέλεσε βοηθός του Λορέντσο Γκιμπέρτι στη Φλωρεντία κατά το χρονικό διάστημα 1403 - 1407. Η ακριβής χρονολογία γέννησής του δεν είναι γνωστή, αλλά από τεκμήρια συνάγεται ότι πρέπει να γεννήθηκε ή το 1383 ή το 1384. Το 1423 έγινε μέλος της φλωρεντινής Συντεχνίας Arte dei Medici e Speziali (Τέχνη των Ιατρών και των Φαρμακοποιών), η οποία, ως ανεξάρτητο κλάδο, περιελάμβανε και ζωγράφους. Στη Φλωρεντία είχε ενοικιάσει ένα σπίτι και ένα εργαστήριο. Γύρω στα 1428 απεβίωσε ο πατέρας του, γεγονός που τον απελευθέρωσε από την κυριαρχία του και έγινε ο αρχηγός της οικογένειας.
Πιθανόν ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που δημιούργησε ελαιογραφίες κατά τη δεκαετία του 1420, ενώ ο Γιαν βαν Άικ δημιούργησε ελαιογραφίες κατά τη δεκαετία του 1430 και είχε υποτεθεί ότι ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτό το μέσον, ενώ ο Τζόρτζιο Βαζάρι αναφέρει ότι στην Ιταλία πρώτος που χρησιμοποίησε ελαιοχρώματα στη ζωγραφική ήταν ο Αντονέλλο ντα Μεσσίνα. Σύμφωνα με τον Βαζάρι, η εκπαίδευση του Μαζολίνο άρχισε στο εργαστήριο του Λορέντσο Γκιμπέρτι και, σε ηλικία 19 ετών, ο Μαζολίνο μεταπήδησε στο εργαστήριο του Γκεράρντο Σταρνίνα. Και οι δύο είναι εξ ίσου πιθανό να διετέλεσαν δάσκαλοι του Μαζολίνο, καθώς ο ζωγράφος συνδέθηκε με τον Σταρνίνα την περίοδο 1402-03 όταν αυτός, επιστρέφοντας από την Ισπανία, αποτέλεσε την ηγέτιδα μορφή στη ζωγραφική στη Φλωρεντία. Θέλοντας να εξηγήσουν τη απόλυτη έλλειψη καταγραφών σχετικά με τον Μαζολίνο τις πρώτες δύο δεκαετίες του 15ου αιώνα, οι ιστορικοί τέχνης υποθέτουν ότι ο καλλιτέχνης απουσίαζε επί μακρόν από την πόλη. Πράγματι, καταγράφεται διαμονή του στην Ουγγαρία κατά την περίοδο 1427 ως 1427. Γεγονός είναι ότι ο Μαζολίνο ταξίδεψε αρκετά, ενώ πήγε στην Ουγγαρία με την υποστήριξη του Φιλίππο Μπουοντελμόντι ντελι Σκολάρι (Filippo Buondelmonti degli Scolari), επιλεγομένου "Πίπο ντα Οζόρα", Φλωρεντινού που ήταν στην υπηρεσία του βασιλέα Σιγισμούνδου της Ουγγαρίας. Επιλέχτηκε από τον Πάπα Μαρτίνο Ε΄ (κοσμικό όνομα Οντόνε Κολόννα, Oddone Colonna), όταν η παπική έδρα επανήλθε στη Ρώμη από την Αβινιόν το 1420, να ζωγραφίσει το οικογενειακό του παρεκκλήσιο στη Σάντα Μαρία Ματζόρε και αργότερα από τον Καρδινάλιο Μπράντα Καστιλιόνε (Branda Castiglione) να ζωγραφίσει το παρεκκλήσιο της Αγίας Αικατερίνης στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος (San Clemente) στη Ρώμη. Στο ενδιάμεσο διάστημα, συνεργάστηκε με τον νεότερο συνάδελφό του Μαζάτσο στη δημιουργία των τοιχογραφικών στο παρεκκλήσιο Μπρανκάτσι στη Βασιλική Santa Maria del Carmine της Φλωρεντίας, έργο που αποθαυμάστηκε πολύ από τους συναδέλφους του ζωγράφους καθ' όλο τον 15ο αιώνα. Ζωγράφισε, επίσης, μια σειρά από 300 μορφές διασήμων στο Ανάκτορο Ορσίνι της Ρώμης κατά την περίοδο 1433-34. Εργάστηκε, επίσης, στο Τόντι, πολίχνη κοντά στην Περούτζια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά το 1435, τα πέρασε εργαζόμενος για τον Καρδινάλιο Καστιλιόνε στην πολίχνη Καστιλιόνε Ολόνα (Castiglione Olona), στην περιφέρεια του Βαρέζε στη Λομβαρδία.
Επιλεγμένα έργαΣτο τμήμα αυτό περιλαμβάνονται εξωτερικοί σύνδεσμοι προς τα έργα του καλλιτέχνηΠλήρης εργογραφία
Στη Φλωρεντία
Παρεκκλήσιο Brancacci: Σειρά τοιχογραφιών σε συνεργασία με τον Μαζάτσο, 1424.
Παναγία Βρεφοκρατούσα, Αγία Άννα και Άγγελοι, σε συνεργασία με τον Μαζάτσο, τέμπερα σε ξύλο, 1424, πινακοθήκη Ουφίτσι.
Η Μαντόννα της Ταπεινότητας, τέμπερα σε ξύλο, 1430–35, Ουφίτσι.
Στο Έμπολι
Cristo in Pietà, αποσπασμένη τοιχογραφία, 1424, Έμπολι, Μουσείο Collegiata di Sant'Andrea.
Ο Άγιος Ίβο και Μαθητές του, τοιχογραφία, 1424, Έμπολι, ναός του Αγίου Στεφάνου.
Παρθένος και Βρέφος, τοιχογραφία, 1424, Έμπολι, ναός του Αγίου Στεφάνου.
Στη Ρώμη
Τοιχογραφία με τον βίο της Αγίας Αικατερίνης της Αλεξανδρείας. Ανάθεση από τον Καρδινάλιο Μπράντα ντα Καστιλιόνε στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος, παρεκκλήσιο των Αγίου Μυστηρίου, 1428.
Τοιχογραφία του Ευαγγελισμού στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος, παρεκκλήσιο των Αγίου Μυστηρίου, 1428.
Τοιχογραφία του Αγίου Χριστοφόρου στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος, παρεκκλήσιο των Αγίου Μυστηρίου, 1428.
Θάνατος της Παρθένου and Σταύρωση, τοιχογραφία, Πινακοθήκη Βατικανού.
Στο Καστιλιόνε Ολόνα
(προστάτης του ο Μπράντα ντα Καστιλιόνε)
Τοπίο στην Ουγγαρία στο ανάκτορο Μπράντα Καστιλιόνε.
Η Ιστορία της Παρθένου (1435) στην Collegiata.
Τοιχογραφίες που απεικονίζουν τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή (1435) στο Βαπτιστήριο του Καστιλιόνε Ολόνα.
Στη Νάπολι
Θαύμα στο Χιόνι, περ. 1423, τρίπτυχο, Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε.
Στη Γαλλία
Σκηνές από τον θρύλο του Αγίου Giuliano l'ospitaliere, τέμπερα σε ξύλο, 21 x 39 cm, Μουσείο Ενγκρ.
Στη Γερμανία
[https://web.archive.org/web/20090126061841/http://pinakothek.de/alte-pinakothek/sammlung/kuenstler/kuenstler_inc_en.php?inc=kuenstler&which=2301 Παναγία Βρεφοκρατούσα, τέμπερα σε ξύλο, Alte Pinakothek.
Παναγία με το Βρέφος (1423), τέμπερα σε πάνελ, Αίθουσα Τέχνης Βρέμης.
Στις ΗΠΑ
Ο Ευαγγελισμός (1425–1430) λάδι και τέμπερα σε ξύλο 148 x 115 cm, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης Ουάσιγκτον
Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, αμφότερα περ. 1430, τέμπερα(;) σε πάνελ, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης Ουάσιγκτον.
Διεσπαρμένα έργα
Πλευρές πολυπτύχου με την Ανάληψη στο κέντρο, από τη Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε, Ρώμη, περ. 1427-28. Το ξεκίνησε ο Μαζάτσο και το ολοκλήρωσε ο Μαζολίνο μετά τον θάνατό του: Άγιοι Ιωάννης ο Ευαγγελιστής(;) και Μαρτίνος της Τουρ, Άγιοι Πέτρος και Παύλος, Μουσείο Τέχνης Φιλαδέλφεια; Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας(;) και ο Άγιος Ματθίας, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου; Η Ανάληψη'' Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Masolino da Panicale at Panopticon Virtual Art Gallery
Masolino da Panicale on Artcyclopedia
Ιταλοί ζωγράφοι
|
101909
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BD%20%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Κέβιν Κάρτερ
|
Ο Κέβιν Κάρτερ (Kevin Carter, Γιοχάνεσμπουργκ, 13 Σεπτεμβρίου 1960 - Γιοχάνεσμπουργκ, 27 Ιουλίου 1994) ήταν Νοτιοαφρικανός φωτορεπόρτερ, βραβευμένος με το Βραβείο Πούλιτζερ για Αξιόλογη Φωτογραφία. Ξεκινώντας την καριέρα του ως φωτορεπόρτερ αθλητικών γεγονότων για την τοπική εφημερίδα Sunday Express, αργότερα ως μέλος μιας τετραμελούς ομάδας λευκών φωτορεπόρτερ γνωστής ως The Bang Bang Club κάλυψε στη δεκαετία του '80 τον ξεσηκωμό για την άρση του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Τα γεγονότα που αποτύπωσε με τον φακό του προβλήθηκαν στο χρόνο, ενίοτε ως εξώφυλλα, γεγονός που του προσέδωσε κύρος και δημοσιότητα. Ήταν εκείνος που αποτύπωσε φωτογραφικά τη «μέθοδο εκτέλεσης με το κολλιέ».
Σε συνεργασία με το Reuters και τη Sigma Photo NY η δράση του επεκτάθηκε σε όλες τις διενέξεις της Νότιας Αφρικής και η δημοσιότητα που αποκόμισε του απέφερε αρκετές βραβεύσεις.
Νότιο Σουδάν
Την άνοιξη του 1993 ο Κάρτερ ταξίδεψε στο Νότιο Σουδάν μαζί με τον Ζοάο Σίλβα, ακολουθώντας τα ίχνη της τοπικής εξέγερσης. Απαθανάτισε με τον φακό του τη φτώχεια και την εξαθλίωση του γηγενούς πληθυσμού. Στο χωριό Αγιόντ ο Κάρτερ συνάντησε ένα μικρό κορίτσι εξαντλημένο από την πείνα λίγο πριν φτάσει στον σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ. Ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της μη επαφής με τα θύματα ο Κάρτερ φωτογράφισε το μικρό κορίτσι, προσθέτοντας στο θέμα και το όρνεο που περίμενε το θάνατό του. Οι New York Times αγόρασαν και δημοσίευσαν αμέσως τη φωτογραφία, η οποία προκάλεσε σημαντικές διαμαρτυρίες και ξεσήκωσε κατηγορίες εναντίον του φωτογράφου. Η δημοσίευση της φωτογραφίας ωστόσο, έφερε ως αποτέλεσμα την αύξηση της βοήθειας στα πληγέντα χωριά του Σουδάν.
Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 1994 ο Κέβιν Κάρτερ παρέλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ για Αξιόλογη Φωτογραφία (Pulitzer Prize for Feature Photography) στη Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου της Κολούμπια.
Αυτοκτονία
Τον Ιούλιο του 1994 ο Κάρτερ αυτοκτόνησε με μονοξείδιο του άνθρακα σε ηλικία 33 ετών από βαθιά κατάθλιψη εξαιτίας του γεγονότος και των κατηγοριών που ακολούθησαν.
Τμήμα του σημειώματος αυτοκτονίας που άφησε:
Έχω κατάθλιψη... χωρίς τηλέφωνο.. λεφτά για νοίκι..λεφτά για υποστήριξη παιδιών..λεφτά για χρέη.. λεφτά!!!... Με στοιχειώνουν οι ζωντανές αναμνήσεις θανάτων και πτωμάτων και θυμού και πόνου .. αναμνήσεις παιδιών που λιμοκτονούν ή είναι τραυματισμένα, τρελών πολεμάρχων, δολοφόνων εκτελεστών.. Πάω να συναντήσω τον Ken (πρόσφατα εκλιπών συνάδελφός του, Ken Oosterbroek) αν είμαι τόσο τυχερός.
Παραπομπές σημειώσεις
Διαδικτυακοί τόποι
TIME Domestic (September 12, 1994), Volume 144, No. 11, "The Life and Death of Kevin Carter" by Scott MacLeod, Johannesburg. Retrieved February 19, 2006.
"The Death of Kevin Carter: Casualty of the Bang Bang Club". HBO documentary. August 17, 2006,
https://web.archive.org/web/20080311123733/http://www.thisisyesterday.com/ints/KCarter.html
"The boy who became a postcard" (Ehagakini Sareta Shōnen). Akio Fujiwara 2005. ISBN 4-08-781338-X
Νοτιοαφρικανοί φωτογράφοι
|
301573
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Χλωροπρομαζίνη
|
Η Χλωροπρομαζίνη, διαθέσιμη με την εμπορική ονομασία Thorazine μεταξύ άλλων, είναι φαρμακευτική ουσία που χρησιμοποιείται στην θεραπεία της σχιζοφρένειας και άλλων ψυχωτικών καταστάσεων που συνοδεύονται από ψυχοκινητική διέγερση. Αντιεμετικό επί έντονων εμέτων τοξικής αιτιολογίας και δύσκολα ελεγχόμενης μετεγχειρητικής ναυτίας και εμέτου. Η κύρια της δράση είναι ο αποκλεισμός των ντοπαμινεργικών υποδοχέων (D2) του μεσομεταιχμιακού κυρίως συστήματος. Οι άλλες φαρμακολογικές δράσεις της ασκούνται με τον ανταγωνισμό των σεροτονικών, ισταμινικών, χοληνεργικών και α-αδρενεργικών υποδοχέων.
Κοινές παρενέργειες περιλαμβάνουν προβλήματα κίνησης, υπνηλία, ξηροστομία, χαμηλή αρτηριακή πίεση σε όρθια στάση και αύξηση βάρους. Σοβαρές παρενέργειες περιλαμβάνουν την όψιμη δυσκινησία, το κακόηθες νευροληπτικό σύνδρομο, μείωση του ουδού σπασμών και μείωση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων. Σε ηλικιωμένους με ψύχωση αποτέλεσμα άνοιας μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο θανάτου. Είναι ασαφές αν είναι ασφαλές για χρήση στην κύηση. Η χλωροπρομαζίνη ανήκει στα τυπικά αντιψυχωσικά φάρμακα. Ο μηχανισμός δράσης της δεν είναι πλήρως κατανοητός, αλλά θεωρείται ότι σχετίζεται με τη δράση ως ανταγωνιστής της ντοπαμίνης. Έχει επίσης αντισεροτονινεργικές και αντισταμινικές ιδιότητες.
Η χλωροπρομαζίνη αναπτύχθηκε το 1950 και ήταν το πρώτο αποτελεσματικό αντιψυχωτικό φάρμακο. Η εισαγωγή του έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις μεγαλύτερες προόδους στην ιστορία της ψυχιατρικής. Ανήκει στον κατάλογο βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Είναι διαθέσιμη ως γενόσημο φάρμακο.
Παραπομπές
Αντιψυχωσικά
Αντιεμετικά
Βασικά Φάρμακα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
Ηπατοτοξίνες
Αμίνες
Αρωματικές ενώσεις
Φαινοθειαζίνες
Οργανικές ενώσεις χλωρίου
Αντιισταμινικά
|
574298
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD%20%282018%29
|
Εκλογές Εθνικού Συμβουλίου του Μπουτάν (2018)
|
Εκλογές για Εθνικό Συμβούλιο διεξήχθησαν στο Μπουτάν στις 20 Απριλίου 2018.
Εκλογικό σύστημα
Από τα συνολικά 25 μέλη του Εθνικού Συμβουλίου τα 20 εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες με το πλειοψηφικό σύστημα.
Αποτελέσματα
Παραπομπές
2018
Μπουταν
|
539309
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης
|
Το Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης είναι μουσείο στην Ερμούπολη της Σύρου, το οποίο ιδρύθηκε το 2000 από το Κέντρο Τεχνικού Πολιτισμού. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Γενικό Νοσοκομείο Σύρου και στεγάζεται σε τέσσερα βιομηχανικά κτίρια του 19ου αιώνα: το Βυρσοδεψείο Κορνηλάκη, το Σκαγιοποιείο Αναιρούση, το Υφαντουργείο Βελισσαρόπουλου και το Χρωματουργείο Κατσιμάντη.
Στους χώρους του φιλοξενείται μια μεγάλη συλλογή εργαλείων, εξοπλισμού και μηχανημάτων της χρυσής βιομηχανικής εποχής από εργαστήρια λουκουμοποιίας, κλωστοϋφαντουργίας, βυρσοδεψίας, τυπογραφίας, μηχανουργίας και υαλουργίας. Έχει δημιουργηθεί επίσης ψηφιακό αρχείο εικόνας και ήχου με μαρτυρίες εργατών, χάρτες, σχέδια και μια τρισδιάστατη απεικόνιση βιομηχανικών κτιρίων της εποχής.
Ανάμεσα στα εκθέματα είναι και το Enfield 8000, το πρώτο ηλεκτρικό αυτοκίνητο της Ελλάδας, το οποίο κατασκευάστηκε στις εγκαταστάσεις του Νεωρίου Σύρου, αλλά και ευρήματα από το ναυάγιο του ατμόπλοιου Πατρίς.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μουσεία στη Σύρο
Ερμούπολη
|
758624
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9-%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%20%CE%9F%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Τζέι-Τζέι Οκότσα
|
Ο Ογκάστιν Αζούκα «Τζέι-Τζέι» Οκότσα (Augustine Azuka "Jay-Jay" Okocha, γενν. 14 Αυγούστου 1973) είναι Νιγηριανός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως μεσοεπιθετικός. Θεωρείται ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της χώρας του όλων των εποχών.
Πρώιμη ζωή
Ο Οκότσα γεννήθηκε στο Ενούγκου. Το όνομα Τζέι-Τζέι πέρασε από τον μεγαλύτερο αδερφό του, Τζέιμς, ο οποίος άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο πρώτος. Άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους όπως και πολλοί άλλοι αστέρες του ποδοσφαίρου, συνήθως με μια αυτοσχέδια μπάλα. Σε συνέντευξή του στο BBC Sport είπε, «Από όσο θυμάμαι, παίζαμε με οτιδήποτε, με ό,τι στρογγυλό πράγμα βρίσκαμε, και όποτε καταφέρναμε να πιάσουμε μια μπάλα, αυτό ήταν ένα μπόνους! Εννοώ ότι ήταν καταπληκτικό!».
Καριέρα σε συλλόγους
Το 1990, ο Οκότσα εντάχθηκε στην Ενούγκου Ρέιντζερς. Κατά την εποχή του στο σύλλογο έκανε πολλές θεαματικές εμφανίσεις, συμπεριλαμβανομένου μιας όπου σημείωσε ένα γκολ εναντίον του έμπειρου Νιγηριανού τερματοφύλακα Ουίλιαμ Οκπάρα σε έναν αγώνα ενάντια στην ΜΣΚ Λάιονς. Αργότερα το ίδιο έτος, πήγε διακοπές στη Δυτική Γερμανία, τη χώρα που μόλις είχε κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλοτου 1990, για να μπορέσει να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο στο γερμανικό πρωτάθλημα. Ο φίλος του, Μπινέμπι Νούμα, έπαιζε στην Τρίτη Κατηγορία για την Μπορούσια Νοϊνκίρχεν και ένα πρωί ο Οκότσα συνόδευσε το Νούμα στην προπόνηση, όπου ζήτησε να συμμετάσχει. Ο προπονητής της Νοϊνκίρχεν εντυπωσιάστηκε με τις ικανότητες του Οκότσα και τον προσκάλεσε πίσω την επόμενη μέρα πριν του προσφέρει συμβόλαιο. Ένα χρόνο αργότερα, εντάχθηκε στην 1. ΦΚ Σααρμπρύκεν της 2. Μπούντεσλιγκα, αλλά έμεινε μόνο λίγους μήνες στην ομάδα, πριν ενταχθεί στην Άιντραχτ Φραγκφούρτης της Μπούντεσλιγκα.
Άιντραχτ Φραγκφούρτης
Ο Οκότσαα εντάχθηκε στην Άιντραχτ Φραγκφούρτης το Δεκέμβριο του 1991, όπου βρήκε με πολλούς γνωστούς παίκτες, συμπεριλαμβανομένου του διεθνούς Γκανέζου επιθετικού Τόνι Γιεμπόα και αργότερα του Τόμας Ντολ. Στην πορεία εντυπωσίασε για τη γερμανική ομάδα, με μία από τις σημαντικότερες στιγμές του να είναι ένα γκολ που σημείωσε εναντίον της Καρλσρούης ΣΚ, όπου ντρίμπλαρε στη μεγάλη περιοχή περνώντας μερικούς παίκτες δύο φορές και πέρασε τη μπάλα πέρα από τον τερματοφύλακα Όλιβερ Καν. Το γκολ ψηφίστηκε ως "Γκολ Της Χρονιάς" από πολλά ποδοσφαιρικά περιοδικά, και ψηφίστηκε επίσης ως Γκολ της Χρονιάς 1993 από τους θεατές του Sportschau (ένα γερμανικό αθλητικό τηλεοπτικό πρόγραμμα του ARD). Το 1995, ο Οκότσα, ο Γιεμπόα και ο Μαουρίτσιο Γκαουντίνο συμμετείχαν σε μια διαμάχη με τον προπονητή Γιουπ Χάινκες, που οδήγησε στην αποχώρησή τους από τον σύλλογο.
Ο Γιεμπόα και ο Γκουαντίνο αργότερα εντάχθηκαν σε συλλόγους της Αγγλίας, ενώ ο Οκότσα έμεινε μέχρι το τέλος της σεζόν, όπου η Φρανκφούρτη υποβιβάστηκε στη 2. Μπούντεσλιγκα, πριν υπογράψει για τη Φενέρμπαχτσε.
Φενέρμπαχτσε
Ο Οκότσα εντάχθηκε στην τουρκική Φενέρμπαχτσε, μετά τον υποβιβασμό της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στη δεύτερη κατηγορία. Στις δύο σεζόν του με την ομάδα, σημείωσε 30 γκολ σε 62 εμφανίσεις, πολλά από τα οποία προέρχονταν από απευθείας ελεύθερα λακτίσματα, κάτι που έγινε σήμα κατατεθέν για τον ίδιο στον σύλλογο. Απέκτησε την τουρκική υπηκοότητα και επέλεξε το όνομα Μουχάμεντ Γιαβούζ (Muhammed Yavuz) ενώ έπαιζε στη Φενέρμπαχτσε.
Παρί Σεν Ζερμέν
Το 1998, η γαλλική Παρί Σεν Ζερμέν ξόδεψε περίπου 14 εκατομμύρια λίρες για να υπογράψει τον Οκότσα, κάνοντάς τον τον πιο ακριβό Αφρικανό παίκτη εκείνη την εποχή. Κατά τη διάρκεια της τετραετούς θητείας του με την ομάδα, έπαιξε σε 84 αγώνες και σημείωσε 12 γκολ. Υπηρέτησε επίσης ως μέντορας, εκείνη την εποχή, για τον νεαρό Βραζιλιάνο Ροναλντίνιο κατά τη διάρκεια του χρόνου του στο Παρίσι.
Μπόλτον Γουόντερερς
Ο Οκότσα εντάχθηκε στην Μπόλτον Γουόντερερς με ελεύθερη μεταγραφή αφότου έφυγε από την Παρί Σεν Ζερμέν το καλοκαίρι του 2002 μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η πρώτη του σεζόν, παρά το γεγονός ότι δυσκολεύτηκε από τραυματισμούς, τον έκανε αγαπημένο στους οπαδούς της Μπόλτον, με την ομάδα να τυπώνει φανέλες με την επιγραφή «Τζέι-Τζέι – τόσο καλός που τον ονομάτισαν δύο φορές». Απομάκρυνε την ομάδα από τον υποβιβασμό με επτά γκολ, συμπεριλαμβανομένου του "Γκολ της Χρονιάς" στη σημαντική νίκη πρωταθλήματος εναντίον της Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ. Αυτό το γκολ ψηφίστηκε ως το καλύτερο γκολ της Μπόλτον στην Πρέμιερ Λιγκ σε ψηφοφορία των φιλάθλων το 2008. Την επόμενη σεζόν ο Οκότσα έλαβε περισσότερες ευθύνες καθώς του δόθηκε το περιβραχιόνιο του αρχηγού μετά την αποχώρηση του Γκούντνι Μπέργκσον. Ως αρχηγός οδήγησε τη Μπόλτον στον πρώτο της τελικό κυπέλλου μετά από εννέα χρόνια, όπου έχασε από τη Μίντλεσμπρο στο Λιγκ Καπ Αγγλίας το 2004.
Το 2006, του αφαιρέθηκε η αρχηγία, καθώς είχε αλλάξει στάση συμπεριφοράς από ορισμένα μέλη του προσωπικού. Αυτό πιθανότατα οφειλόταν στην προτεινόμενη μετακίνησή του στη Μέση Ανατολή, η οποία είχε αυξηθεί σε εικασίες. Στο τέλος της σεζόν, αρνήθηκε επέκταση ενός έτους για να μετακομίσει στο Κατάρ.
Χαλ Σίτι
Μετά από μόλις μία σεζόν στο Κατάρ με την Κατάρ ΣΚ, η Χαλ Σίτι της Φούτμπολ Λιγκ Τσάμπιονσιπ υπέγραψε τον Οκότσα με ελεύθερη μεταγραφή το 2007, αφού ο παίκτης είχε συνδεθεί με τη Ρεάλ Σολτ Λέικ και τη Σίντνεϊ ΦΚ. Ήταν μια κίνηση που έκανε λέγοντας ότι «του είχε πει ο Θεός να το κάνει». Ωστόσο, δεν μπόρεσε να συνεισφέρει σημαντικά στην εκστρατεία ανόδου της Χαλ λόγω φυσικής κατάστασης και συνεχών προβλημάτων τραυματισμών, παίζοντας μόνο 18 παιχνίδια όπου δεν σημείωσε γκολ. Παρ΄ όλα αυτά η Χαλ κατάφερε να κερδίσει την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, για πρώτη φορά στα 104 χρόνια ιστορίας της. Στο τέλος της σεζόν, αφού άλλαξε γνώμη σχετικά με την προτεινόμενη αποχώρηση λόγω της ανόδου της Χαλ, αφέθηκε ελεύθερος από τον σύλλογο και στη συνέχεια ο Οκότσα ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το ποδόσφαιρο.
Εθνική ομάδα
Ο Οκότσα έκανε το επίσημο ντεμπούτο του για τη Νιγηρία τον Μάιο του 1993, στην εκτός έδρας ήττα με 2–1 από την Ακτή Ελεφαντοστού για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994. Μόλις στο δεύτερο παιχνίδι και στο ντεμπούτο του εντός έδρας έγινε ο αγαπημένος των Νιγηριανών φιλάθλων. Με τη Νιγηρία να βρίσκεται πίσω με 1–0 με αντίπαλο την Αλγερία, σε έναν αγώνα που η ομάδα έπρεπε να κερδίσει, σκόραρε από απευθείας ελεύθερο λάκτισμα για να ισοφαρίσει, πριν βοηθήσει την ομάδα να κερδίσει με 4–1, εξασφαλίζοντας τελικά την πρόκριση στο πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 1994, ήταν μέλος και της νικηφόρας ομάδας στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής 1994, καθώς και της ομάδας του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έφτασε στον δεύτερο γύρο, προτού ηττηθεί σε έναν δραματικό αγώνα από την μετέπειτα φιναλίστ Ιταλία.
Το 1996 έγινε βασικό μέλος μιας αναμφισβήτητα πιο επιτυχημένης ομάδας της Νιγηρίας, της ομάδας που κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, η οποία αργότερα ονομάστηκε Dream Team από τον νιγηριανό Τύπο από τη χρυσή ομάδα καλαθοσφαίρισης των ΗΠΑ το 1992. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 που φιλοξενήθηκε από τη Γαλλία, ο Οκότσα έπαιξε για μια απογοητευτική Εθνική Νιγηρίας που απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες φτάνοντας ξανά στη φάση των 16, αν και με λιγότερο εντυπωσιακές επιδόσεις εκτός από την εναρκτήρια νίκη της με 3-2 επί της Ισπανίας. Αυτό δεν κατέστρεψε το ενδιαφέρον για τον Οκότσα, ο οποίος είχε διασκεδάσει τους οπαδούς με τις ικανότητές του και τις ντρίμπλες που ήταν σήμα κατατεθέν του και στη συνέχεια ονομάστηκε στην Ομάδα της Διοργάνωσης.
Ο Οκότσα αγωνίστηκε ξανά με του Σούπερ Αετούς στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής 2000 που διοργανώθηκε από κοινού με την Γκάνα. Σκόραρε τρία γκολ στη διοργάνωση, δύο στο εναρκτήριο παιχνίδι εναντίον της Τυνησίας και στη συνέχεια χειροκροτήθηκε από τους σχεδόν 60.000 θεατές όταν έφυγε από το γήπεδο.
Επέστρεψε στους Σούπερ Αετούς στον αγώνα προς τιμήν του εναντίον μιας επίλεκτης αφρικανικής ομάδας στο Γάρι. Η Νιγηρία κέρδισε το παιχνίδι με 2–1 με τον Οκότσα να σκοράρει το νικητήριο γκολ αφού εμφανίστηκε για την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Τον Μάρτιο του 2004, επιλέχθηκε από τον Πελέ ως ένας από τους 125 κορυφαίους εν ζωή ποδοσφαιριστές.
Στυλ παιχνιδιού
Ο Οκότσα ήταν γρήγορος, ταλαντούχος και επιδέξιος πλέι μέικερ, ο οποίος έπαιζε συνήθως ως μεσοεπιθετικός και θεωρείται ευρέως από ορισμένους ειδικούς διεθνώς ως ο καλύτερος Νιγηριανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και ως ένας από τους καλύτερους Αφρικανούς παίκτες όλων των εποχών. Εξακολουθεί να μνημονεύεται από τους οπαδούς της Φενέρμπαχτσε ως ένας από τους θρύλους του συλλόγου και της χώρας. Ο Οκότσα ήταν γνωστός για την αυτοπεποίθηση και τα κόλπα του με την μπάλα, την τεχνική, τη δημιουργικότητα, το ταλέντο, τον κοντινό έλεγχο και τις ικανότητές του στο ντριμπλάρισμα, καθώς και για την αλλαγή του ρυθμού του και τη χρήση των προσποιήσεων. Λόγω της ικανότητάς του και του ψευδώνυμού του, τον περιέγραψαν ως «τόσο καλό που τον ονομάτισαν δύο φορές». Παρά την ικανότητά του, ωστόσο, ήταν επίσης γνωστός ως ασυνεπής.
Μετά το ποδόσφαιρο
Στις 21 Φεβρουαρίου 2015, ο Οκότσα εξελέγη Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Πολιτείας Ντέλτα.
Στις 15 Μαΐου 2016, έπαιξε σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα ως μέρος της «Ομάδας Τζον ΜακΓκίνλεϊ» εναντίον της «Ομάδας Τόνι Κέλι» στο Στάδιο Μάκρον, όπου σημείωσε χατ τρικ στη νίκη της ομάδας του με 6-2.
Στις 14 Νοεμβρίου 2021, ο Οκότσα έπαιξε σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα ως μέρος μιας ομάδας Θρύλων της Μπόλτον Γουόντερερς εναντίον της τρέχουσας πρώτης ομάδας της Μπόλτον, με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για τον παίκτη της Μάδερ οφ Μπόλτον, Γκέθιν Τζόουνς, ο οποίος είχε διαγνωστεί με νόσο του κινητικού νευρώνα. Η πρώτη ομάδα της Μπόλτον κέρδισε με 7-4, με τον Οκότσα να σκοράρει ένα πέναλτι για την ομάδα των Θρύλων.
Προσωπική ζωή
Ο Οκότσα είναι από το Anioma, μια υποομάδα της εθνοτικής φυλής Ίγκμπο. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, Εμάνουελ, είναι επίσης πρώην ποδοσφαιριστής που έπαιξε για την Εθνική Νιγηρίας. Έχει έναν ανιψιό, τον Άλεξ Ιβόμπι, ο οποίος παίζει στην Έβερτον και την Εθνική Νιγηρίας.
Στατιστικά σταδιοδρομίας
Διεθνή
Τίτλοι και διακρίσεις
Μπορούσια Νοϊνκίρχεν
Κύπελλο Σάαρλαντ: 1989–90, 1991–92
Πρωτάθλημα Σάαρλαντ : 1990–91
Φενέρμπαχτσε
Κύπελλο Πρωθυπουργού: 1998
Κύπελλο Ατατούρκ: 1999
Παρί Σεν Ζερμέν
Σούπερ Καπ Γαλλίας: 1998
Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ: 2001
Μπόλτον Γουόντερερς
Λιγκ Καπ Αγγλίας: φιναλίστ 2003–04
Χαλ Σίτι
Πλέι οφ ανόδου Φούτμπολ Λιγκ Τσάμπιονσιπ: 2008
Νιγηρία Κ23
Ολυμπιακοί Αγώνες: 1996
Νιγηρία
Κύπελλο Εθνών Αφρικής: 1994 - 2η θέση: 2000 - 3η θέση: 2002, 2004, 2006
Αφρο-Ασιατικό Κύπελλο Εθνών: 1995
Ατομικές
Γκολ της Χρονιάς (Γερμανία): 1993
Νιγηριανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 1995, 1997, 2000, 2002, 2003, 2004, 2005 - επιλαχών: 1996
Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, 2η θέση: 1998 - 3η θέση: 2003, 2004
Ομάδα της Διοργάνωσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου (Αναπληρωματικός): 1998
Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς του BBC: 2003, 2004
Γκολ του Μήνα του BBC: Απρίλιος 2003
Καλύτερος παίκτης του Μήνα της Πρέμιερ Λιγκ: Νοέμβριος 2003
Κορυφαίος σκόρερ του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής: 2004
Καλύτερος Παίκτης του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής: 2004
Παίκτης της Χρονιάς της Μπόλτον Γουόντερερς: 2004–05
Ανδρική Ομάδα-Όνειρο της Αφρικής όλων των εποχών της IFFHS
Δείτε επίσης
Στάδιο Τζέι-Τζέι Οκότσα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νιγηριανοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ίγκμπο
Πολιτογραφημένοι πολίτες της Τουρκίας
Ποδοσφαιριστές ολυμπιακής ομάδας Νιγηρίας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Νιγηρίας
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 1994
Παίκτες νικητές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA 1995
Ποδοσφαιριστές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1996
Νιγηριανοί Ολυμπιονίκες
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2000
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2002
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2004
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2006
Ποδοσφαιριστές Μπορούσια Νοϊνκίρχεν
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γερμανία
Ποδοσφαιριστές Άιντραχτ Φραγκφούρτης
Ποδοσφαιριστές Μπούντεσλιγκα
Ποδοσφαιριστές Φενερμπαχτσέ
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Τουρκίας
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Τουρκία
Ποδοσφαιριστές Παρί Σεν Ζερμέν
Ποδοσφαιριστές Λιγκ 1
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γαλλία
Ποδοσφαιριστές Μπόλτον Γουόντερερς
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία
Ποδοσφαιριστές Πρωταθλήματος Κατάρ
Ποδοσφαιριστές Κατάρ ΣΚ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στο Κατάρ
Ποδοσφαιριστές Χαλ Σίτι
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Αγγλία)
FIFA 100
|
749363
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF
|
Καρπάτσιο
|
Το καρπάτσιο (ιταλικά: Carpaccio) είναι πιάτο με κρέας ή ψάρι (όπως βοδινό, μοσχάρι, ελάφι, σολομό ή τόνο), κομμένο σε λεπτές φέτες το οποίο σερβίρεται ωμό, συνήθως ως ορεκτικό. Εφευρέθηκε το 1950 από τον Τζουζέππε Τσιπριάνι από το Harry’s Bar στη Βενετία και έγινε δημοφιλές κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Αρχικά ήταν βόειο κρέας που σερβίρονταν με λεμόνι, ελαιόλαδο και λευκή τρούφα ή παρμεζάνα. Αργότερα, ο όρος επεκτάθηκε σε πιάτα που περιέχουν άλλα ωμά κρέατα ή ψάρια, σε λεπτές φέτες και σερβίρονται με λεμόνι ή ξύδι, ελαιόλαδο, αλάτι και αλεσμένο πιπέρι.
Ιστορία
Το πιάτο, βασισμένο στην σπεσιαλιτέ του Πεδεμόντιο carne cruda all'albese, εφευρέθηκε το 1950 από τον Τζουζέππε Τσιπριάνι, ιδρυτή του Harry's Bar στη Βενετία. Αρχικά ετοίμασε το πιάτο για την κόμισσα Αμαλία Νάνι Μοτσένιγκο όταν έμαθε ότι οι γιατροί είχαν συστήσει να τρώει ωμό κρέας. Το πιάτο ονομάστηκε καρπάτσιο από τον Βιττόρε Καρπάτσο, Ενετό ζωγράφο, γνωστό για τους χαρακτηριστικούς κόκκινους και λευκούς τόνους των έργων του.
Δείτε επίσης
Σεβίτσε
Νομπιάνι
Φιλέτο Ταρτάρ
Στρογκανίνα
Παραπομπές
Ιταλική κουζίνα
Ορεκτικά
Τρόφιμα με βάση θαλασσινά
Τρόφιμα με βάση το ωμό κρέας
|
531244
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ενωμένη Αριστερά της Αραγονίας
|
Η Ενωμένη Αριστερά της Αραγονίας ή Κανταμβρίας (Ισπανικά: Izquierda Unida de Aragón, Καταλανικά: Esquerra Unida d'Aragó, Αραγονικά: Cucha Chunida d'Aragón IUA) είναι η αραγονική ομοσπονδία του ισπανικού αριστερού πολιτικού και κοινωνικού κινήματος Ενωμένη Αριστερά. Ο Αντόλφο Βαρρένα Σάλκες (Adolfo Barrena Salces) είναι ο σημερινός Γενικός Συντονιστής. Το κυριότερο μέλος του συνασπισμού είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αραγονίας (PCA, Αραγονική Ομοσπονδία του PCE). Το κίνημα αριθμεί περί τα 1.500 μέλη.
Ιστορία
Στις ισπανικές εκλογές του 2011 η IUA προέβη σε συνασπισμό με την Αραγονική Ένωση, που ονομάζεται και Αριστερά της Αραγονίας, η οποία κέρδισε 1 έδρα στο Κονγκρέσο των αντιπροσώπων, κυλιόμενη μεταξύ των δύο κομμάτων.
Στις Αραγονικές εκλογές του 2015 η IUA κέρδισε 1 θέση στο Αραγονικό Κοινοβούλιο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Πολιτικά κόμματα της Αραγονίας
|
208423
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κατάλογος πόλεων της Μογγολίας
|
Ο κατάλογος των πόλεων της Μογγολίας περιλαμβάνει τα αστικά συγκροτήματα της Μογγολίας με πληθυσμό άνω των 20.000 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2008.
Μογγολία
|
523098
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CE%B1%20%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B1
|
Γκένα Ντιμίτροβα
|
Η Γκένα Ντιμιτρόβα (βουλγαρικά: Гeна Димитpова, 6 Μαΐου 1941 - 11 Ιουνίου 2005) ήταν Βουλγάρα σοπράνο της όπερας. Είναι ιδιαίτερα γνωστή για τη δύναμη και την έκταση που είχε η φωνή της. Η καριέρα της κράτησε περίπου τέσσερις δεκαετίες. Εν μέρει συνδέθηκε με τον ομώνυμο ρόλο του έργου του Πουτσίνι, Turandot, εκεί είχε πει: «Μπορεί ο συγκεκριμένος ρόλος να μην είναι ο αγαπημένος, ωστόσο σε βοηθά να αναδείξεις τη φωνή σου. Ο τρόπος με τον οποίον είναι γραμμένη η μουσική, σε αναγκάζει να το ερμηνεύσεις με φωνή που μοιάζει με τρομπέτα». Μετά τον θάνατό της, η Βουλγαρική Κυβέρνηση δεσμεύτηκε να ξεκινήσει μία χρηματοδότηση στο όνομά της, η οποία θα βοηθά ανερχόμενους τραγουδιστές.
Γεννήθηκε στο χωριό Μπέλγκεζ, 25 χιλιόμετρα έξω από το Πλέβεν. Ξεκίνησε να τραγουδά σε σχολικές χορωδίες. Εξ αιτίας τη δυναμικής φωνής που διέθετε, της προτάθηκε μία θέση στο Ωδείο της Σόφιας, όπου μαθήτευσε στο πλευρό του Κρίστο Μπραμπάροφ, μεταξύ του 1959 - 1964. Αρχικά ήταν μία mezzo-soprano, ενώ ήδη από το δεύτερο έτος της εκεί αναγνωρίστηκε ως σοπράνο. Όταν τελείωσε τις σπουδές της στη Σόφια, ξεκίνησε να διδάσκει τραγούδι. Το 1967 έγινε ιδιαιτέρως γνωστή ως Abigaille, στη Βουλγαρική Εθνική Όπερα, στο έργο του Βέρντι, Ναμπούκο. Βεβαίως, στις αρχικές ηχογραφήσεις της φωνής της, δε διακρίνεται το εύρος που απέκτησε αργότερα. Έτσι, στις ηχογραφήσεις που υπάρχουν από τότε, στην όπερα του Βέρντι, παραλείπεται μία ψηλή προαιρετική Ντο νότα, η οποία όπως συμπεριλήφθηκε στις κατοπινές ηχογραφήσεις της καριέρας της, στο έργο του Βέρντι.
Η Ντιμίτροβα κέρδισε, το 1970, τον Διεθνή Διαγωνισμό Τραγουδιού της Σόφια. Το βραβείο περιελάμβανε και μαθήματα στη Σκάλα του Μιλάνου. Το ντεμπούτο της στην Ιταλία το έκανε ως Turandot, στο Τρεβίζο, το 1975. Τον ρόλο αυτόν τον επανέλαβε, το 1983, στη Σκάλα του Μιλάνου, στο πλευρό του τενόρου Πλάθιντο Ντομίνγκο σε μία μεγάλη παραγωγή του Φράνκο Τζεφφιρέλλι. Ο ρόλος της, ως Turandot, υπάρχει σε βίντεο, το οποίο διατηρείται ακόμα, από το 1983. Η παράσταση είχε λάβει μέρος στο Verona Arena. Το 1988 έκανε και το ντεμπούτο της στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, ερμηνεύοντας τον ίδιο ρόλο. Παρόλα αυτά, το ντεμπούτο της στις ΗΠΑ είχε γίνει ήδη από το 1981, ως Elvira, στο έργο Ερνάνης, του Βέρντι. Το 2001 αποσύρθηκε από τη σκηνή, αλλά συνέχισε να δουλεύει με νεαρούς τραγουδιστές. Μια από τις πιο σπουδαίες μαθητριές της είναι η Ελένα Μπαραμόβα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official website
[ Article at allmusic.com]
The New York Times - obituary
Her page on the Stars of Bulgarian Opera site with 4 mp3 audio clips of selected arias
Υψίφωνοι
Βουλγάρες τραγουδίστριες
Τραγουδιστές όπερας
|
95394
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
|
Η Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ουσιαστικά είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η προεδρία είναι εναλλασσόμενη και η κάτοχος χώρα αλλάζει κάθε έξι μήνες. Δεν υπάρχει μόνο ένας πρόεδρος, καθώς την ευθύνη λαμβάνει η κυβέρνηση της εκάστοτε χώρας που προεδρεύει και η οποία επιτρέπει στη χώρα να επηρεάσει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια της θητείας της. Παρόλο που η προεδρία αλλάζει κάθε έξι μήνες, από το 2007 κάθε τρεις προεδρίες συνεργάζονται για ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα.
Ιστορία
Όταν ιδρύθηκε το Συμβούλιο, το έργο του ήταν ελάχιστο και η προεδρία εναλλάσσονταν μεταξύ των έξι μελών, κάθε έξι μήνες. Ωστόσο, δεδομένου του φόρτου εργασίας του Συμβουλίου, αυξήθηκε και ο αριθμός των μελών αυξήθηκε, ενώ η έλλειψη συντονισμού μεταξύ δύο διαδοχικών εξάμηνων Προεδριών, εμπόδισε την ανάπτυξη των μακροπρόθεσμων προτεραιοτήτων για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για να διορθωθεί η έλλειψη συντονισμού, υπήρξε η ιδέα των Τρίο Προεδρίας όπου ομάδες των τριών διαδοχικών Προεδριών, συνεργάστηκαν σε ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα. Αυτό τέθηκε σε εφαρμογή το 2007 και προβλέφθηκε ρητώς στις Συνθήκες της ΕΕ το 2009, με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Μέχρι το 2009, η Προεδρία είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη σε όλους τους τομείς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και είχε διαδραματίσει έναν ζωτικής σημασίας ρόλο, στην προώθηση των πολιτικών αποφάσεων υψηλού επιπέδου.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας μείωσε τη σημασία της Προεδρίας σημαντικά, διαχωρίζοντας επισήμως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα, διαχωρίστηκε η σύνθεση "Εξωτερικές Υποθέσεις" του Συμβουλίου από τη σύνθεση "Γενικές Υποθέσεις", και δημιουργήθηκε η θέση του Ύπατου Εκπροσώπου της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας.
Λειτουργία
Η Προεδρία, που μερικές φορές ανεπίσημα αποκαλείται Προεδρία της ΕΕ, έχει τον πρωταρχικό ρόλο στο να οργανώνει όλες τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου. Ωστόσο το να δίνει λύσεις σε δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν εντός της Ένωσης, είναι επίσης πρωταρχική ευθύνη. Την θέση της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ο αρχηγός της κυβέρνησης της κατόχου χώρας.
Λίστα προεδριών
1958 ως 2006
Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης προεδρεύεται για μια περίοδο έξι μηνών από κάθε κράτος μέλος της ΕΕ.
2007 και έπειτα
Σημειώσεις και παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Ιστοσελίδα Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Λογότυπα των προεδριών
Προεδρία ως το 2020
Κατάλογοι που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση
Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
|
800970
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Αχλαδιάκες Χανίων
|
Οι Αχλαδιάκες είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Παλαιοχώρας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Πελεκάνου, του δήμου Καντάνου - Σελίνου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Χανίων, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Σελίνου του νομού Χανίων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.
Γεωγραφία
Οι Αχλαδιάκες είναι ορεινός οικισμός στο Δ. ΝΔ. τμήμα του νομού Χανίων, πάνω από τον όρμο Σελίνου του Λιβυκού Πελάγους και βορειοανατολικά της Παλαιοχώρας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 510. Απέχει 73 χλμ. περίπου ΝΔ. των Χανίων.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1925 ως Αχλαδιακές και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Παλαιοχώρας του νομού Χανίων. Καταργήθηκε το 1951 για να επανασυσταθεί το 1981 ως Αχλαδιάκες. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Παλαιοχώρας και προσαρτήθηκε στον δήμο Πελεκάνου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Πελεκάνου και προσαρτήθηκε στον δήμο Καντάνου-Σελίνου.
Αξιοθέατα
Η εκκλησία του Αγίου Ζωσιμά στη βορειοανατολική είσοδο του οικισμού.
Παραπομπές
Πηγές
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
Google Earth
eetaa.gr
Δήμος Καντάνου - Σελίνου
Χωριά του νομού Χανίων
|
527006
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%201%20%281974%29
|
Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (1974)
|
Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 του 1974 ήταν το 25ο που διοργάνωσε η FIA. Περιλάμβανε 15 Γκραν Πρι. Το 1ο απ' αυτά έγινε στις 13 Ιανουαρίου στην Αργεντινή και το 15ο και τελευταίο στις 6 Οκτωβρίου στις ΗΠΑ. Ήταν το 2ο απ' τα 2 Παγκόσμια Πρωταθλήματα Οδηγών που κέρδισε ο Βραζιλιάνος Έμερσον Φιτιπάλντι. Στους κατασκευαστές Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Μακλάρεν. Το πρωτάθλημα αυτό σημαδεύτηκε απ' τα θανατηφόρα ατυχήματα στα οποία ενεπλάκησαν ο Αμερικανός αναπληρωματικός οδηγός της UOP Shadow Racing Team Πίτερ Ρέβσον κατά τη διάρκεια μιας δοκιμής η οποία έγινε στις 22 Μαρτίου στο Μίντλαντ της Νότιας Αφρικής πριν το Γκραν Πρι το οποίο έγινε εκεί στις 30 Μαρτίου κι ο Αυστριακός αναπληρωματικός οδηγός της Surtees Team Χέλμουτ Κόινινγκ στο τελευταίο Γκραν Πρι στις ΗΠΑ στις 6 Οκτωβρίου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
1974
Μηχανοκίνητος αθλητισμός το 1974
|
753588
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BC%20%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Κιμ Χάντερ
|
Η Κιμ Χάντερ (αγγλικά: Kim Hunter, γεννημένη ως Τζάνετ Κόουλ [Janet Cole], 12 Νοεμβρίου 1922 - 11 Σεπτεμβρίου 2002) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Κέρδισε τόσο το Όσκαρ Β´ Γυναικείου Ρόλου όσο και τη Χρυσή Σφαίρα Β´ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Στέλλα Κοβάλσκι στην ταινία του 1951, Λεωφορείον ο Πόθος. Δεκαετίες αργότερα, ήταν υποψήφια για το Καθημερινό Βραβείο Έμμυ για τη δουλειά της στη σαπουνόπερα του CBS, The Edge of Night. Επίσης, απεικόνισε τον χαρακτήρα του χιμπαντζή Ζίρα στις τρεις πρώτες ταινίες της αρχικής προσαρμογής της ταινίας Ο Πλανήτης των Πιθήκων.
Πρώτα χρόνια
Η Χάντερ γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, κόρη της Γκρέις Λιντ, η οποία εκπαιδεύτηκε ως πιανίστρια συναυλιών και του Ντόναλντ Κόουλ, μηχανικού ψύξης. Ήταν αγγλικής και ουαλικής καταγωγής. Η Χάντερ φοίτησε στο Λύκειο του Μαϊάμι Μπιτς.
Καριέρα
Ο πρώτος κινηματογραφικός ρόλος της Χάντερ ήταν στο φιλμ νουάρ του 1943, Το έβδομο Θύμα (The Seventh Victim), και ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος της ήταν στη βρετανική ταινία φαντασίας του 1946 Ζήτημα Ζωής και Θανάτου (A Matter of Life and Death). Το 1947, ήταν η Στέλλα Κοβάλσκι στη σκηνή, στην αρχική παραγωγή του Μπρόντγουεϊ του Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire). Αναδημιουργώντας αυτόν τον ρόλο στην κινηματογραφική έκδοση του 1951, η Χάντερ κέρδισε τόσο το Όσκαρ όσο και τη Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Β´ Γυναικείου Ρόλου. Εν τω μεταξύ, ωστόσο, το 1948, είχε ήδη ενταχθεί με τους συμπρωταγωνιστές της, του Λεωφορείον ο Πόθος, Μάρλον Μπράντο, Καρλ Μάλντεν και 47 ακόμη, για να γίνει ένα από τα πρώτα μέλη που έγιναν αποδεκτά από το νεοσύστατο Actors Studio.
Το 1952, η Χάντερ έγινε η συμπρωταγωνίστρια του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο Deadline USA.
Η Χάντερ μπήκε στη μαύρη λίστα του Χόλυγουντ τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση τη δεκαετία του 1950, εν μέσω υποψιών ότι ήταν κομμουνίστρια, κατά την εποχή της Επιτροπής Αμερικανικών Δραστηριοτήτων (HUAC).
Το 1956, με την επιρροή του HUAC να υποχωρεί, συμπρωταγωνίστησε με τον Ροντ Σέρλινγκ, στην τηλεοπτική εκπομπή Playhouse 90, στο επεισόδιο Requiem for a Heavyweight το οποίο ήταν βραβευμένο με Βραβείο Πιμπάντι. Η τηλεοπτική αυτή εκπομπή κέρδισε πολλά Βραβεία Έμμυ, συμπεριλαμβανομένου του καλύτερου single προγράμματος της χρονιάς. Εμφανίστηκε απέναντι από τον Μίκι Ρούνεϊ στη ζωντανή μετάδοση του CBS-TV του 1957 στο The Comedian, ένα άλλο δράμα που έγραψε ο Ροντ Σέρλινγκ και σκηνοθέτησε ο John Frankenheimer. Το 1959, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά Rawhide στο επεισόδιο "Incident of the Misplaced Indians" ως Amelia Spaulding. Το 1962, εμφανίστηκε στο ιατρικό δράμα του NBC, The Eleventh Hour στο ρόλο της Βιρτζίνιας Χάντερ στο επεισόδιο "Of Roses and Nightingales and Other Lovely Things". Το 1963, η Χάντερ εμφανίστηκε ως Anita Anson στο ιατρικό δράμα του ABC, Breaking Point στο επεισόδιο "Crack in an Image". Το 1964 η Χάντερ εμφανίστηκε στην «Ώρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ» στο επεισόδιο "The Evil of Adelaide Winters" στον ρόλο της Adelaide Winters. Το 1965, εμφανίστηκε δύο φορές ως Έμιλι Φιλντ στην τηλεοπτική ιατρική σειρά του NBC, Dr. Kildare. Το 1967, εμφανίστηκε στο πιλοτικό επεισόδιο του Mannix. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1968, εμφανίστηκε ως Ada Halle στη σειρά Μπονάντσα της τηλεόρασης του NBC στο επεισόδιο "The Price of Salt".
Οι άλλοι σημαντικοί κινηματογραφικοί της ρόλοι περιλαμβάνουν το ερωτικό ενδιαφέρον του χαρακτήρα του Ντέιβιντ Νίβεν στην ταινία του 1946 Ζήτημα Ζωής και Θανάτου (A Matter of Life and Death) και τη Ζίρα, τον συμπαθητικό χιμπαντζή επιστήμονα στην ταινία Ο Πλανήτης των Πιθήκων του 1968 και σε δύο συνέχειες της αρχικής σειράς. Εμφανίστηκε επίσης σε αρκετές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές σαπουνόπερες, κυρίως ως ηθοποιός του Χόλιγουντ, Νόλα Μάντισον, στο The Edge of Night του ABC, για την οποία έλαβε το Καθημερινό Βραβείο Έμμυ ως Εξαιρετική Ηθοποιός σε Δραματική Σειρά το 1980. Το 1979, εμφανίστηκε ως Πρώτη Κυρία Έλεν Άξον Ουίλσον στη δραματική σειρά Backstairs at the White House.
Η Χάντερ πρωταγωνίστησε στην αμφιλεγόμενη τηλεοπτική ταινία Born Innocent (1974) παίζοντας τη μητέρα της Λίντας Μπλερ (Linda Blair). Έπαιξε επίσης σε πολλά επεισόδια του CBS Radio Mystery Theatre στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το 1971, εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Cannon. Την ίδια χρονιά, πρωταγωνίστησε σε ένα επεισόδιο της σειράς Columbo στο "Suitable for Framing". Το 1973, εμφανίστηκε δύο φορές στο βραχύβιο εγκληματικό δράμα Griff του Λορν Γκριν, συμπεριλαμβανομένου του επεισοδίου "The Last Ballad", στο οποίο απεικόνισε τη γιατρό Μάρθα Ριντ (Martha Reed), ιατρό που κρατήθηκε από την αστυνομία για το θάνατο ενός ασθενούς. Το 1974, εμφανίστηκε στο Ironside του Raymond Burr. Το 1977, εμφανίστηκε στη σειρά γουέστερν, The Oregon Trail, του NBC με πρωταγωνιστή τον Ροντ Τέιλορ, στο επεισόδιο "The Waterhole", στο οποίο εμφανίστηκε επίσης ο Lonny Chapman.
Ο τελευταίος κινηματογραφικός ρόλος της Χάντερ σε μια μεγάλη κινηματογραφική ταινία ήταν στην ταινία του Κλιντ Ίστγουντ το 1997, Μεσάνυχτα στον κήπο του καλού και του κακού (Midnight in the Garden of Good and Evil). Σε αυτό, η Χάντερ απεικόνισε την Μπέτυ Χάρτι, νομική γραμματέα για τον πραγματικό δικηγόρο της Σαβάννα, Σόνι Σέιλερ (Sonny Seiler).
Προσωπική ζωή
Η Χάντερ παντρεύτηκε δύο φορές. Ο πρώτος της γάμος έγινε το 1944 με τον Ουίλιαμ Μπάλντουιν (William Baldwin), του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Πριν διαλυθεί ο γάμος το 1946, το ζευγάρι είχε αποκτήσει μια κόρη, την Κάθριν Ντίρντρε (Kathryn Deirdre, γεν. 1944). Ο δεύτερος γάμος της ήταν το 1951 με τον ηθοποιό Ρόμπερτ Έμετ (Robert Emmett). Μαζί, απέκτησαν έναν γιο, τον Σον Ρόμπερτ (γ. 1954). Η Χάντερ και ο Έμετ έπαιζαν περιστασιακά μαζί σε θεατρικά έργα. Ο Έμετ πέθανε το 2000. Η Χάντερ ήταν σε όλη της τη ζωή προοδευτική δημοκράτης.
Η Χάντερ πέθανε στη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2002, από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 79 ετών. Αποτεφρώθηκε και η στάχτη της δόθηκε στην κόρη της.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Kim Hunter scripts and rehearsal notes, 1957–1993, held by the Billy Rose Theatre Division
Kim Hunter papers, Additions 1925-2000, held by the Billy Rose Theatre Division
Αμερικανίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αμερικανίδες ηθοποιοί θεάτρου
Αμερικανίδες ηθοποιοί τηλεόρασης
Βραβευμένες με Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου
Βραβευμένες με Χρυσή Σφαίρα Β΄ Γυναικείου Ρόλου
Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ
|
737218
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%2020%CE%BF%CF%8D%20%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1
|
Παγκόσμια Ομάδα του 20ού αιώνα
|
Η Παγκόσμια Ομάδα του 20ού αιώνα, αναφερόμενη στον ελληνικό τύπο και ως Ενδεκάδα του 20ού Αιώνα, επιλέχθηκε το 1998 και περιλαμβάνει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του 20ού αιώνα. Η πρωτοβουλία ανήκε στη FIFA και η ομάδα περιλαμβάνει ένα τερματοφύλακα, τέσσερις αμυντικούς, τρεις μέσους και τρεις επιθετικούς.
Η ομάδα ανακοινώθηκε στις 10 Ιουνίου 1998 με την τελετή έναρξης του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998 στη Γαλλία. Η ομάδα επιλέχθηκε από μία πολυεθνή επιτροπή 250 δημοσιογράφων, που πρώτα εξέλεξαν τις καλύτερες ομάδες για την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική και στη συνέχεια επέλεξαν την παγκόσμια ομάδα. Μικρότερες επιτροπές εξέλεξαν τις ομάδες για τις υπόλοιπες ηπείρους (Βόρεια και Κεντρική Αμερική, Αφρική, Ασία και Ωκεανία).
Η Παγκόσμια Ομάδα
Τερματοφύλακας
Λεβ Γιάσιν (ΕΣΣΔ)
Αμυντικοί
Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες (Βραζιλία)
Νίλτον Σάντος (Βραζιλία)
Μπόμπι Μουρ (Αγγλία)
Φραντς Μπεκενμπάουερ (Γερμανία)
Μέσοι
Μισέλ Πλατινί (Γαλλία)
Γιόχαν Κρόιφ (Ολλανδία)
Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Αργεντινή)
Επιθετικοί
Ντιέγκο Μαραντόνα (Αργεντινή)
Πελέ (Βραζιλία)
Γκαρίντσα (Βραζιλία)
Εικόνες
Παραπομπές
Διεθνή ποδοσφαιρικά βραβεία
Κατάλογοι ποδοσφαιριστών
|
261647
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B9%20%CE%9A%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B9%CF%82
|
Τζόνι Κέρτις
|
Ο Τζόναθαν Χάσεϊ (γεν. 22 Ιουλίου 1981) είναι Αμερικάνος επαγγελματίας παλαιστής. Εργάζεται στην εταιρία WWE και στα ρινγκ που εμφανίζεται είναι γνωστός ως "Τζόνι Κέρτις" και πιο πρόσφατα ως Φαντάνγκο.
Πρώτα Χρόνια
Το 1999, ο Χάσεϊ απο πολύ μικρή ηλικία, άρχισε να εκπαιδεύεται στην επαγγελματική πάλη. Αυτός που τον εκπαίδευσε ήταν ο θρυλικός Κίλερ Κοβάλσκι. Σύντομα ξεκίνησε να δουλεύει σε ανεξάρτητες εταιρίες πάλης, όπου κέρδισε διάφορους ατομικούς και ομαδικούς τίτλους.
World Wrestling Entertainment
Το 2006, ο Χάσεϊ υπέγραψε συμβόλαιο με το WWE και στάλθηκε αρχικά στο θυγατρικό Deep South Wrestling και αργότερα στο Florida Championship Wrestling, για να εκπαιδευτεί στο στυλ της εταιρίας. Το 2010, συμμετείχε στη τέταρτη σεζόν του NXT, όπου κατάφερε να νικήσει. Το 2013 απέκτησε ένα νέο στυλ χορευτή, με το όνομα Φαντάνγκο, ενώ ξεκίνησε και κόντρα με τον βετεράνο Κρις Τζέρικο, κάνοντας ντεμπούτο στους αγώνες, στο event της WrestleMania 29.
Τελειωτικές κινήσεις
Fandango
Last Dance (Diving leg drop)
Swinging reverse STO
Sitout neckbreaker 2015–σήμερα
Johnny Curtis
A Bid Farewell (Over the shoulder back to belly piledriver) – FCW
Diving leg drop
Slingshot leg drop
Sitout suplex slam
Χαρακτηριστικές κινήσεις
Fandango
Diving knee drop
Enzuigiri
Spinning wheel
Russian legsweep
Sitout suplex slam
Slingshot leg drop
Johnny Curtis
Back elbow
Belly to back suplex
Discus clothesline
Diving clothesline
European uppercut
Johnny Kick (Spinning wheel kick)
Low-angle dropkick
Πηγές
Προφίλ στο OWoW.com
Επαγγελματίες Παλαιστές
|
335833
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%20%CE%91%CF%87%CE%BB%CE%AF%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Αλ Αχλί (αποσαφήνιση)
|
Η ονομασία Αλ Αχλί μπορεί να αναφέρεται σε:
Αλ Αχλί ΣΚ, ποδοσφαιρική ομάδα της Αιγύπτου
Αλ Αχλί ΣΚ Βεγγάζη, ποδοσφαιρική ομάδα της Λιβύης
Αλ Αχλί (Ντουμπάι), ποδοσφαιρική ομάδα από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Αλ Αχλί ΣΚ (Τζέντα), ποδοσφαιρική ομάδα από τη Σαουδική Αραβία
|
830988
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%86%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Κονφιέντσα
|
Η Κονφιέντσα (ιταλικά: Confienza) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Παβίας, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Παβίας
|
299227
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Εύβουλος
|
Το όνομα Εύβουλος μπορεί να αναφέρεται:
Εύβουλος (ολυμπιονίκης), 5ος αιώνας π.Χ., ολυμπιονίκης στο αγώνισμα του διαύλου
Εύβουλος ο ποιητής, 4ος αιώνας π.Χ.
Εύβουλος ο Αλεξανδρεύς, αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος της ελληνιστικής περιόδου.
Εύβουλος ο Εφέσιος, ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος της ελληνιστικής περιόδου.
Αποσαφηνίσεις ονομάτων
|
760918
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AF%20%28%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%82%29
|
Κανσί (Καλβαντός)
|
Το Κανσί (γαλλικά: Canchy) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Καλβαντός, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κανσεέν (γαλλικά: Canchéens).
Παραπομπές
Κοινότητες του Καλβαντός
|
806882
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Βουρδουνέλος
|
Ο Βουρδουνέλος, λατιν.: Burdunellus (που σημαίνει "μικρό μουλάρι", πιθανώς ένα παρωνύμιο) ήταν ένας Ρωμαίος σφετεριστής τού τέλους τού 5ου αι. μ.Χ., που καταγράφηκε μόνο εν συντομία στην Consularia Caesaraugustana.
Στο 496 καταγράφεται ότι «έγινε τύραννος στην Ισπανία», φράση που, στην πολιτική γλώσσα της εποχής -και λαμβάνοντας υπόψη τη φύση της πηγής- πρέπει να σημαίνει ότι προσπάθησε να διεκδικήσει το αυτοκρατορικό αξίωμα και εξουσία. Τελικά εγκαταλείφθηκε από τους δικούς του υποστηρικτές, οι οποίοι τον παρέδωσαν στις νόμιμες αρχές και τον έστειλαν στην Τολόσα (Τουλούζη), όπου τον έκαψαν μέχρι θανάτου μέσα σε έναν χάλκινο ταύρο, μία ασυνήθιστη μοίρα για έναν σφετεριστή, αλλά σχεδιάστηκε να να τον ταπεινώσει. Η τοποθεσία της μικρής κυβέρνησης τού Βουρδουνέλου είναι άγνωστη, αλλά πιθανώς ήταν η κοιλάδα τού Έβρου με κέντρο την Καισαραυγούστα (Σαραγόσα).
Σημειώσεις
Πηγές
Collins, Roger. Visigothic Spain, 409–711. Oxford: Blackwell Publishing, 2004. ISBN 0-631-18185-7.
Thompson, E. A. "The End of Roman Spain: Part III." Nottingham Mediaeval Studies, xxii (1978), pp. 3–22. Reprinted as "The Gothic Kingdom and the Dark Age of Spain" in Romans and Barbarians: The Decline of the Western Empire. Madison: University of Wisconsin Press, 1982. pp. 161–187. ISBN 0-299-08700-X.
Ρωμαίοι σφετεριστές
|
3023
|
https://el.wikipedia.org/wiki/26%20%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
|
26 Αυγούστου
|
25 Αυγούστου | 26 Αυγούστου | 27 Αυγούστου
Η 26η Αυγούστου είναι η 238η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (239η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 127 ημέρες ως το τέλος του έτους.
Γεγονότα
1071 - Οι Σελτζούκοι νικούν τον βυζαντινό στρατό στη μάχη του Μαντζικέρτ.
1278 - Ο Λαδίσλαος Δ΄ της Ουγγαρίας και ο Ροδόλφος Α΄ της Γερμανίας νικούν τον Ότακαρ Β΄ της Βοημίας στη μάχη του Μάρσφελντ στη Μοραβία.
1303 - Ο Αλαουντίν Κχίλζι καταλαμβάνει το Τσιτόργκαρθ.
1346 - Εκατονταετής Πόλεμος: Οι Άγγλοι νικούν τους Γάλλους στη μάχη του Κρεσύ.
1444 - Μάχη του Ζανκτ Γιάκομπ: Ο γαλλικός στρατός με επικεφαλής τον Δελφίνο Λουδοβίκο (μετέπειτα Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας) νικά τον πολύ μικρότερο σε αριθμό στρατό της Ελβετικής Ομοσπονδίας στον Άγιο Ιάκωβο, στον ποταμό Μπιρς, κοντά στη Βασιλεία.
1542 - Ο Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα πλέοντας στον ποταμό Αμαζόνιο φτάνει στον Ατλαντικό Ωκεανό.
1768 - Ο Τζέιμς Κουκ σαλπάρει από την Αγγλία με το HMS Endeavour.
1778 - Πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στο όρος Τρίγκλαβ, το υψηλότερο βουνό της Σλοβενίας.
1789 - Η Εθνική Συντακτική Συνέλευση της Γαλλίας εγκρίνει τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη.
1821 - Ελληνική Επανάσταση του 1821: Ο Πανουργιάς και ο Γιάννης Γκούρας με 2.000 άνδρες νικούν τους 8.000 άνδρες του Μπεϋράμ Πασά στη μάχη των Βασιλικών Φθιώτιδας.
1883 - Έκρηξη του Κρακατόα.
1922 - Μικρασιατική εκστρατεία: Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις εξαπολύουν μεγάλη επίθεση εναντίον των ελληνικών αμυντικών θέσεων.
1922 - Μικρασιατική Καταστροφή: Τρόμος για τους Έλληνες της Σμύρνης που αναζητά καταφύγιο σε εκκλησίες. Ο Ναός της Αγίας Φωτεινής κατακλύζεται από Σμυρνιούς και πρόσφυγες του εσωτερικού της Μικράς Ασίας. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης τους περιθάλπει και προσπαθεί να τονώσει το ηθικό τους.
1940 - Το Τσαντ γίνεται η πρώτη γαλλική αποικία που προσχωρά τους συμμάχους.
1944 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ο Σαρλ ντε Γκωλ εισέρχεται στο Παρίσι.
1978 - Ο Αλμπίνο Λουτσιάνι εκλέγεται ως Πάπας Ιωάννης Παύλος Α΄.
2015 - Δύο Αμερικανοί δημοσιογράφοι πυροβολούνται και σκοτώνονται από έναν δυσαρεστημένο πρώην συνεργάτη τους, ενώ πραγματοποιούσαν ζωντανό ρεπορτάζ στη Βιρτζίνια.
Γεννήσεις
1596 - Φρειδερίκος Ε΄, εκλέκτορας του Παλατινάτου
1728 - Γιόχαν Χάινριχ Λάμπερτ, Ελβετός επιστήμονας
1740 - Ζοζέφ-Μισέλ Μονγκολφιέ, Γάλλος εφευρέτης
1743 - Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ, Γάλλος χημικός
1819 - Αλβέρτος της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, πριγκιπικός σύζυγος της Μεγάλης Βρετανίας
1850 - Σαρλ Ρισέ, Γάλλος φυσιολόγος
1873 - Λη ντε Φόρεστ, Αμερικανός εφευρέτης
1875 - Τζων Μπάκαν, Σκωτσέζος ιστορικός και πολιτικός
1882 - Τζέιμς Φρανκ, Γερμανός φυσικός
1897 - Γιουν Μπό-σον, Νοτιοκορεάτης πολιτικός
1910 - Μητέρα Τερέζα, Αλβανή ιεραπόστολος
1926 - Καίτη Λαμπροπούλου, Ελληνίδα ηθοποιός
1933 - Ρόμπερτ Τσάρτοφ, Αμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός
1936 - Τουλάγκα Μανουέλα, γενικός κυβερνήτης του Τουβαλού
1938 - Μαρτσέλλο Γκαντίνι, Ιταλός σχεδιαστής αυτοκινήτων
1943 - Ταντέους Ναλέπα, Πολωνός συνθέτης
1943 - Δάκης, Έλληνας τραγουδιστής
1944 - Νερόλι Φέρχολ, Νεοζηλανδή τοξοβόλος
1947 - Νικολάε Ντομπρίν, Ρουμάνος ποδοσφαιριστής
1951 - Έντουαρντ Βίτεν, Αμερικανός μαθηματικός
1951 - Τάκης Νικολούδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
1953 - Έντουαρντ Λογουάσα, πρωθυπουργός της Τανζανίας
1957 - Dr. Alban, Νιγηριανός τραγουδιστής και παραγωγός
1964 - Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία, Μαλτέζα δημοσιογράφος
1971 - Ταλία, Μεξικανή τραγουδίστρια και ηθοποιός
1980 - Μακόλεϊ Κάλκιν, Αμερικανός ηθοποιός
1980 - Κρις Πάιν, Αμερικανός ηθοποιός
1980 - Μανόλης Παπαμακάριος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
1981 - Ανδρέας Γλυνιαδάκης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
1981 - Πέτεϊ Γουίλιαμς, Καναδός παλαιστής
1981 - Βαγγέλης Μόρας, Έλληνας ποδοσφαιριστής
1984 - Δημήτρης Ριζόπουλος, Έλληνας πετοσφαιριστής
1986 - Κόλιν Καζίμ-Ρίτσαρντς, Άγγλος ποδοσφαιριστής
1988 - Τόρι Μπλακ, Αμερικανίδα πορνογραφική ηθοποιός
1989 - Τζέιμς Χάρντεν, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής
Θάνατοι
1212 - Μιχαήλ Δ΄ Αυτωρειανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1278 - Ότακαρ Β΄, βασιλιάς της Βοημίας
1346 - Ιωάννης, βασιλιάς της Βοημίας
1346 - Κάρολος Β΄, κόμης του Αλανσόν
1346 - Λουδοβίκος Α΄, κόμης της Φλάνδρας
1346 - Λουδοβίκος Β΄, κόμης του Μπλουά
1346 - Ροδόλφος, δούκας της Λωρραίνης
1399 - Μιχαήλ Β΄, μέγας πρίγκιπας του Τβερ
1462 - Αικατερίνη Ζαχαρία, δεσπότισσα του Μυστρά
1486 - Ερνέστος, εκλέκτορας της Σαξονίας
1595 - Αντώνιος, διεκδικητής του θρόνου της Πορτογαλίας
1666 - Φρανς Χαλς, Ολλανδός ζωγράφος
1723 - Άντον φαν Λέβενχουκ, Ολλανδός βιολόγος
1850 - Λουδοβίκος Φίλιππος, βασιλιάς της Γαλλίας
1865 - Γιόχαν Ένκε, Γερμανός αστρονόμος
1910 - Γουίλιαμ Τζέιμς, Αμερικανός ψυχολόγος και φιλόσοφος
1919 - Γεώργιος Σουρής, Έλληνας ποιητής
1930 - Λον Τσάνεϊ, Αμερικανός ηθοποιός
1936 - Νικόλαος Κανελλόπουλος, Έλληνας βιομήχανος
1960 - Σταυρούλα Γκουβούση, Ελληνίδα δολοφόνος
1971 - Ρουκιγιέ Σαμπιχά Σουλτάν, Οθωμανή πριγκίπισσα
1974 - Τσαρλς Λίντμπεργκ, Αμερικανός πιλότος
1978 - Σαρλ Μπουαγιέ, Γάλλος ηθοποιός
2001 - Ιωάννης Γιαμάς, Έλληνας πολιτικός
2004 - Λόρα Μπράνιγκαν, Αμερικανίδα τραγουδίστρια
2006 - Επαμεινώνδας Ζαφειρόπουλος, Έλληνας πολιτικός
2006 - Βλαντιμίρ Τρέτσικοφ, Ρώσος ζωγράφος
2008 - Βάιος Σταθόπουλος, Έλληνας πολιτικός
2011 - Τζορτζ Μπαντ, Βρετανός ορειβάτης
2015 - Στέφανος Μανίκας, Έλληνας πολιτικός
2017 - Τόμπι Χούπερ, Αμερικανός σκηνοθέτης
2019 - Μητροπολίτης Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου Ιερόθεος Γαρύφαλλος, Έλληνας Ορθόδοξος ιερέας και μητροπολίτης
Αργίες και εορτές
Δεν υπήρχε καμία αργία/εορτή στις 26 Αυγούστου.
Ορθόδοξη Εκκλησία
Ημέρες του έτους
|
472650
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Πρώτη Αυστριακή Δημοκρατία
|
Η Δημοκρατία της Αυστρίας (γερμανικά: Republik Österreich), στην ιστοριογραφία Πρώτη Αυστριακή Δημοκρατία (Erste Republik), ήταν ένα κράτος που υπήρχε την περίοδο μεταξύ της υπογραφής της Συνθήκης του Αγίου Γερμανού, το Σεπτέμβριο του 1919, και της ίδρυσης του Ομοσπονδιακού Κράτους της Αυστρίας, το 1934. Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από τις βίαιες συγκρούσεις των αριστερών και των δεξιών παρατάξεων και οδήγησε στην Ιουλιανή Εξέγερση του 1927 και στον Αυστριακό Εμφύλιο Πόλεμο.
Ίδρυση
Το 1919 το κράτος της Γερμανικής Αυστρίας διαλύθηκε με τη Συνθήκη Αγίου Γερμανού, η οποία παραχωρούσε τις γερμανόφωνες περιοχές της Σουδητίας στην Τσεχοσλοβακία, του γερμανόφωνου Τυρόλο στην Ιταλία και ένα σημαντικό τμήμα στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Η συνθήκη εξόργισε τον γερμανικό πληθυσμό στην Αυστρία, που θεώρησε ότι παραβιάζονται οι αρχές της αυτοδιάθεσης των λαών. Πολλοί θεώρησαν ότι με την απώλεια του 60% περίπου του προπολεμικού εδάφους της αυτοκρατορίας, η Αυστρία δεν θα ήταν πλέον βιώσιμο κράτος.
Το νέο κράτος κατάφερε να αποτρέψει δύο εδαφικές διεκδικήσεις προς την πλευρά των γειτόνων του. Η πρώτη ήταν το νοτιοανατολικό τμήμα της Καρινθίας, η οποία κατοικούνταν από Σλοβένους. Η δεύτερη διεκδίκηση που αποτράπηκε ήταν το αίτημα της Ουγγαρίας για το Μπούργκενλαντ, που με την επωνυμία «Δυτική Ουγγαρία», αποτελούσε μέρος του ουγγρικού βασιλείου από το 1647.
Μετά τον πόλεμο η Αυστρία κυβερνήθηκε από ένα συνασπισμό αριστερών και δεξιών κομμάτων, που καθιέρωσαν μια σειρά προοδευτικών κοινωνικοοικονομικών και εργατικών νομοθετημάτων. Το 1920 η κυβέρνηση συνασπισμού έθεσε σε ισχύ το Σύνταγμα της Αυστρίας. Ωστόσο, το νέο κράτος ήταν δύσκολο να κυβερνηθεί, καθώς οι σημαντικότερες οικονομικές περιφέρειες της πρώην αυτοκρατορίας είχαν αφαιρεθεί με την ίδρυση νέων εθνών-κρατών. Το θέμα αυτό περιπλεκόταν ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι μια σειρά από αυτά τα νέα έθνη-κράτη εξακολουθούσαν να εξαρτώνται από τις τράπεζες της Βιέννης.
Διακυβέρνηση και πολιτική, 1920–1932
Μετά το 1920 η πολιτική της Αυστρίας κυριαρχήθηκε από το Χριστιανοσοσιαλιστικό Κόμμα, που διατήρησε στενούς δεσμούς με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Πρώτος καγκελάριος από αυτό το κόμμα, ο Ίγκναζ Σέιπελ, προσπάθησε να σφυρηλατήσει μια πολιτική συμμαχία μεταξύ των πλούσιων βιομηχάνων και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Παρά το γεγονός ότι το έθνος είχε ένα σταθερό πολιτικό κόμμα στην εξουσία, η πολιτική κατάσταση ήταν εκρηκτική και βίαιη, τόσο με τις αριστερές, όσο και με τις δεξιές παρατάξεις, ενώ παραστρατιωτικές δυνάμεις συγκρούονταν μεταξύ τους. Το 1927, οι υποστηρικτές της αριστεράς πραγματοποίησαν μια μαζική διαδήλωση κατά της αθώωσης των παραστρατιωτικών ακροδεξιών, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για τη δολοφονία ενός άνδρα και ενός παιδιού. Η τεράστια διαδήλωση, γνωστή και ως Ιουλιανή Εξέγερση του 1927, κατεστάλη βίαια από την αστυνομία, που σκότωσε έναν σημαντικό αριθμό διαδηλωτών.
Αυστροφασισμός
Ο καγκελάριος Ένγκελμπερτ Ντόλφους του Χριστιανοσοσιαλιστικού Κόμματος, ανέλαβε την εξουσία στην Αυστρία το 1932 και αμέσως κατεύθυνε τη χώρα προς την κατεύθυνση της δικτατορίας, της συγκεντροποίησης και του φασισμού. Το 1933 ο Ντόλφους κατήργησε το εθνικό συμβούλιο και δήλωσε ότι το κοινοβούλιο έπαυε να λειτουργεί.
Η κυβέρνηση βρισκόταν σε ανταγωνισμό με το αναπτυσσόμενο ανοδικά Αυστριακό Ναζιστικό Κόμμα, το οποίο ήθελε η Αυστρία να ενωθεί με τη Γερμανία. Ο Αυστροφασισμός του Ντόλφους προσπάθησε να δέσει τη χώρα με το Ρωμαιοκαθολικισμό και να δείξει στους πολίτες ότι η Αυστρία δεν είχε λόγο ένωσης με την προτεσταντική Γερμανία. Οι βίαιες συγκρούσες κλιμακώθηκαν σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ναζιστών, των Σοσιαλιστών και των Αυστροφασιστών.
Την 1η Μαΐου 1934 ο Ντόλφους δημιούργησε ένα μονοκομματικό κράτος, μέσω της πολιτικής οργάνωσης «Μέτωπο Πατρικής Γης» και με την ανακήρυξη της αυταρχικού «Συντάγματος του Μαΐου». Ο φεντεραλισμός και οι εξουσίες του ομοσπονδιακού συμβουλίου περιορίστηκαν, ενώ οι εκλογές για το εθνικό συμβούλιο καταργήθηκαν. Στην πράξη, το σύνολο της νομοθετικής εξουσίας ασκούνταν από τον ομοσπονδιακό καγκελάριο και τον πρόεδρο. Το κράτος ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο των σχέσεων μεταξύ των εργοδοτών και των εργαζομένων και ξεκίνησε εκστρατεία για την πάταξη της φιλοναζιστής και φιλογερμανικής παράταξης. Ως απάντηση, οι ναζιστές δολοφόνησαν τον Ντόλφους στις 25 Ιουλίου 1934. Ο διάδοχος του Ντόλφους, Κουρτ φον Σούσνιγκ, διατήρησε τα μέτρα εναντίον των ναζιστών, αλλά απαγόρευσε, επίσης, και την εθνικιστική παραστρατιωτική δύναμη της Αυστρίας, της Χάιμβερ, το 1936.
Παραπομπές
Ιστορία της Αυστρίας
Πρώην δημοκρατίες
Μεσοπόλεμος
Κράτη και περιοχές που ιδρύθηκαν το 1919
|
98903
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%202008/%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Αθλητικά γεγονότα του 2008/Φεβρουάριος
|
Ακολουθούν κάποια σημαντικά αθλητικά γεγονότα σε όλα τα αθλήματα που έλαβαν χώρα το Φεβρουάριο του 2008.
2 Φεβρουαρίου
Η Μπλάνκα Βλάσιτς από την Κροατία πετυχαίνει παγκόσμια επίδοση στο άλμα εις ύψος, με 2,03μ. σε μίτινγκ στη Γερμανία.
3 Φεβρουαρίου
Αμερικανικό ποδόσφαιρο: Οι Νιου Γιορκ Τζάιαντς κατακτούν το 42ο Σούπερ Μπόουλ στην Αριζόνα κάνοντας την έκπληξη και νικώντας τους Νιου Ίνγκλαντ Πάτριοτς με 17-14. Contra.gr
Ποδόσφαιρο:Ολοκληρώνεται η 19η αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας.
Στίβος:Την αποχώρησή του σε ηλικία 33 ετών ανακοινώνει ο ολυμπιονίκης του στίβου Μορίς Γκριν.
4 Φεβρουαρίου
Υγρός στίβος:Εκδίδεται η πρώτη καταδικαστική απόφαση για αναβολισμό στην Ελλάδα. Οι παλιοί πρωταθλητές της κολύμβησης, Χαράλαμπος Παπανικολάου και Μανόλης Κανδρής καταδικάζονται σε 15μηνη φυλάκιση για φαρμακοδιέγερση του αθλητή Βασίλη Δεμέτη το 2001.
5 Φεβρουαρίου
Καλαθοσφαίριση:Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αναλαμβάνει επίσημα προπονητής και της ΚΑΕ Ολυμπιακός.
Ποδόσφαιρο:Τρεις άνθρωποι βρίσκουν το θάνατο στη διάρκεια των πανηγυρισμών στην Άκρα, που ακολούθησαν την πρόκριση της διοργανώτριας Γκάνας στον ημιτελικό του Κόπα Άφρικα.
6 Φεβρουαρίου
Ποδόσφαιρο: Παρουσιάζεται το νέο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα, που προβλέπει μεταξύ άλλων αυστηρές ποινές στους πρωταγωνιστές αυτού του προβλήματος.
7 Φεβρουαρίου
Καλαθοσφαίριση: Η Κίμκι κατακτά για πρώτη φορά στην ιστορία της το Κύπελλο Ρωσίας, κερδίζοντας την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 85-67 στον τελικό.
10 Φεβρουαρίου
Κρίκετ: Η Δανία κατακτά το 8ο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κρίκετ σάλας στη Φινλανδία με νίκη επί της Πορτογαλίας με 2 wickets.
Μηχανοκίνητος αθλητισμός: Ο Φινλανδός Γιάρι Μάτι Λάτβαλα κερδίζει το Ράλι Σουηδίας για πρώτη φορά στην καριέρα του. Εκτός από την πρώτη νίκη, η ημέρα είναι ιστορική για το Λάτβαλα, καθώς γίνεται ο νεότερος νικητής στην ιστορία του Γκραν Πρι, σε ηλικία 22 ετών.
Ποδόσφαιρο:
Ολοκληρώνεται η 20η αγωνιστική στη Σούπερ Λίγκα, με τον Ολυμπιακό να πλησιάζει τον Παναθηναϊκό στη βαθμολογία. Τα αποτελέσματα: Λάρισα-ΑΕΚ. 1-0 , Ηρακλής-Ατρόμητος 1-1 Παναθηναϊκός-Βέροια 1-0, Εργοτέλης-Απόλλων Καλαμαριάς 2-2, Ξάνθη-Λεβαδειακός 4-1 , ΠΑΟΚ.-Άρης 3-0, Πανιώνιος-Ολυμπιακός 0-4, Αστέρας Τρίπολης-ΟΦΗ 1-1.
Η Αίγυπτος κατακτά για 2η συνεχή φορά και 6η στην ιστορία της το Κόπα Άφρικα νικώντας στον τελικό την ομάδα του Καμερούν, με 1-0 στην Άκρα.
Στίβος:
Η Ρωσίδα Γελένα Σομπόλεβα πετυχαίνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 10.000μ. κλειστού στίβου με 3 λεπτά, 58 δευτερόλεπτα και πέντε εκατοστά, καταρρίπτοντας το προηγούμενο δικό της ρεκόρ, που είχε σημειωθεί το 2006.
Η Σουηδή Σουζάνα Καλούρ καταρρίπτει την παγκόσμια επίδοση στα 60μ. με εμπόδια των γυναικών στον κλειστό στίβο. Η αθλήτρια κάλυψε την απόσταση σε 7 δευτερόλεπτα και 68 εκατοστά στο μίτινγκ της Καρλσρούης και βελτίωσε κατά ένα εκατοστό την προηγούμενη κορυφαία επίδοση όλων των εποχών, που κρατούσε 18 χρόνια.
Η Δάφνη Μανδήλα στο πένταθλο και ο Ανδρέας Τσούκαλης στο έπταθλο αναδεικνύονται πρωταθλητές Ελλάδας στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Συνθέτων Αγωνισμάτων Κλειστού Στίβου στην Παιανία.
Τζούντο: Το χρυσό μετάλλιο στα 100 κιλά κατακτά ο Ηλίας Ηλιάδης στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Παρίσι.
12 Φεβρουαρίου
Ποδόσφαιρο: Παρελθόν για την ΑΕΚ αποτελεί ο Λορένσο Σέρα Φερέρ. Προσωρινός αντικαταστάτης του αναλαμβάνει ο Νίκος Κωστένογλου.
15 Φεβρουαρίου
Αντισφαίριση: Η Μόνικα Σέλες ανακοινώνει σε ηλικία 34 ετών την απόσυρσή της.
14 Φεβρουαρίου
Ποδόσφαιρο:Στην πρώτη δεκάδα του κόσμου βρίσκεται η εθνική ποδοσφαίρου των ανδρών στην κατάταξη της FIFA. Στην κορυφή βρίσκεται η Αργεντινή. .
16 Φεβρουαρίου
Στίβος: Η Ρωσίδα Γελένα Ισινμπάγεβα καταρρίπτει το δικό της ρεκόρ κόσμου στο άλμα επί κοντώ , με επίδοση 4,95 μ. στη διάρκεια αγώνων στο Ντόντετσκ της Ουκρανίας..
Τζούντο:Το ασημένιο μετάλλιο κατακτά ο Ταριέλ Ζιντιρίδης στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βιέννη.
17 Φεβρουαρίου
Επιτραπέζια αντισφαίριση: Πρωταθλητής Ελλάδας στις γυναίκες αναδεικνύεται ο ΑΣ Πέρα για δεύτερη φορά. Επικράτησε του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ταύρου με 4-2.
Ιστιοπλοΐα: Ο Νίκος Κακλαμανάκης αναδείχθηκε νικητής στις ιστιοσανίδες RSX στους σπουδαίους διεθνείς αγώνες που έλαβαν χώρα στη Νέα Ζηλανδία.
Καλαθοσφαίριση: Η Ανατολή κερδίζει τη Δύση στο All-Star Game του ΝΒΑ με 128-134.
Κωπηλασία: Έξι μετάλλια (τέσσερα χρυσά, ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο) είναι ο απολογισμός για την εθνική ομάδα της Ελλάδας έπειτα από την ολοκλήρωση των διοργανώσεων της Σεβίλλης. Μάλιστα κατέλαβε την τρίτη θέση στη γενική κατάταξη στο Κύπελλο Ανδαλουσίας και το Κύπελλο ομάδων της FISA. .
Ξιφασκία: Ο 15χρονος Νίκος Κοντοχριστόπουλος κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους διεθνείς εφηβικούς αγώνες στην Μπρατισλάβα, στο ξίφος ασκήσεως, επικρατώντας στον τελικό του Ούγγρου Νέμεθ με 15-3.
18 Φεβρουαρίου
Αντισφαίριση: Ο Κωνσταντίνος Οικονομίδης, κατακτά τον τίτλο στο διπλό του τουρνουά Τσάλεντζερ στο Βελιγράδι, με παρτενέρ τον Ιταλό Φλάβιο Τσίπολα. Στον τελικό επικράτησε των Μότι και Πόλασεκ με 4-6, 6-2, 10-8.
Κανόε καγιάκ: Ο Ναυτικός Όμιλος Χαλκίδας αναδεικνύεται Κυπελλούχος Ελλάδας στο 9ο πανελλήνιο κύπελλο σλάλομ στον Εύηνο ποταμό.
Υγρός στίβος:Παγκόσμια επίδοση με 59.21 στα 100 μ. ύπτιο πετυχαίνει η Νάταλι Κάφλιν.
19 Φεβρουαρίου
Ποδόσφαιρο: Ισόπαλος χωρίς τέρματα (0-0) λήγει ο αγώνας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Τσέλσι, για τη φάση των "16" στο Τσάμπιονς Λιγκ στο γήπεδο Καραϊσκάκη.
21 Φεβρουαρίου
Ποδόσφαιρο: Σε αγώνα για τη φάση των 16 του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, ο ΠΑΟ ισοφαρίζει με τη σκωτσέζικη Ρέιντζερς με 1-1 και αποκλείεται από τη συνέχεια της διοργάνωσης. . Εκτός της ίδιας διοργάνωσης μένει και η ΑΕΚ, με ήττα 3-0 από τη Χετάφε στη Μαδρίτη.
24 Φεβρουαρίου
Ποδόσφαιρο:
Λύεται κοινή συναινέσει το συμβόλαιο του Βραζιλιάνου προπονητή, Πάολο Κάμπος με τον Αστέρα Τρίπολης.
Η ελληνικής ιδιοκτησίας ομάδα Νιουκάσλ Τζετς κατακτά το αυστραλιανό πρωτάθλημα, νικώντας με 1-0 στον τελικό τη Σέντραλ Κόουστ Μάρινερς.
Στίβος:Πανελλήνια επίδοση στο άλμα επί κοντώ με 4,40 μ. πετυχαίνει η Νικόλ Κυριακοπούλου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου που έγινε στην Παιανία.
Υγρός στίβος:
Τρεις πρωτιές στο γκραν πρι κολύμβησης της σειράς του γαλλικού κυπέλλου, που ολοκληρώθηκε στη Λυών, πέτυχε ο Γιάννης Δρυμωνάκος.
Ο Γιάννης Κοκκώδης κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στα 200 μ. μικτή ατομική στο ανοικτό πρωτάθλημα της Καταλονίας.
Χειροσφαίριση: Κυπελλούχος στις γυναίκες αναδεικνύεται για 10η φορά στην ιστορία της η Αναγέννηση Άρτας, με νίκη στον τελικό επί της Ορμής Πατρών με 27-26.
25 Φεβρουαρίου
Καλαθοσφαίριση:Η ομάδα των ξένων επιβλήθηκε της αντίστοιχης των Ελληνίδων με 72-53 στο 8ο All Star game καλαθοσφαίρισης γυναικών , που διεξήχθη στο Ζηρίνειο της Κηφισιάς,
Κωπηλασία:Οι Βασίλης Πολύμερος και Χρύσα Μπισκιτζή κατακτούν αργυρό και χρυσό μετάλλιο αντίστοιχα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστής κωπηλασίας (με εργόμετρα), που διεξήχθη στη Βοστώνη.
27 Φεβρουαρίου
Καλαθοσφαίριση:Για την Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός κερδίζει τη λιθουανική Ζαλγκίρις Κάουνας με 86 - 84 στην παράταση και συνεχίζει να ελπίζει για πρόκσιση στα προημιτελικά της διοργάνωσης.
Ποδόσφαιρο: Για το Κύπελλο Ελλάδας, ο ΟΣΦΠ νικά με 2-0 τον Ηρακλή στον πρώτο μεταξύ τους προημιτελικό στο Γήπεδο Καραϊσκάκη. Ισόπαλος χωρίς τέρματα (0-0) λήγει ο πρώτος προημιτελικός αγώνας μεταξύ της Ξάνθης και του Άρη στα Πηγάδια.
28 Φεβρουαρίου
Καλαθοσφαίριση: Ο Λε Μπρον Τζέιμς σε ηλικία 23 χρόνων και 59 ημερών γίνεται ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία του αμερικανικού πρωταθλήματος που ξεπέρασε τους 10.000 πόντους.
29 Φεβρουαρίου
Επιτραπέζια αντισφαίριση: Την 33η θέση καταλαμβάνει η εθνική Ελλάδας στις γυναίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Γκουανζού της Κίνας.
2
|
431325
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BD%20%28%CE%89%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%82%29
|
Ομφάλιον (Ήπειρος)
|
Με την ονομασία Ομφάλιον ήταν γνωστή κατά την αρχαιότητα πόλη στην Ήπειρο.
Για το Ομφάλιον υπήρχε αναφορά από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο ως πόλης εντός της περιοχής των Χαόνων Σε ότι αφορά την σημερινή τοποθεσία εκτιμάται πως ταυτίζεται με την πόλη Πρεμετή, ενδεχομένως και το Λάμποβο (κοντά στο Αργυρόκαστρο) της Αλβανίας. Σύμφωνα με τον Άγγλο μελετητή της αρχαιοελληνκής μυθολογίας του 18ου αιώνα Τζέικομπ Μπράιαντ (1715–1804), υπάρχει αρχαία μνεία ότι οι κάτοικοι της Δωδώνης ονομάζονταν Ομφαλιείς. Θεωρούσε έτσι ότι το Ομφάλιον της Ηπείρου βρισκόταν στην περιοχή του αρχαίου μαντείου, διότι ονομασίες όπως Ομφαλός, Ομφαλία συσχετίζονταν με μαντεία και τα γύρω από αυτά μέρη ονομάζονταν συχνά χωρίον Ομφάλιον.
Παραπομπές
Πόλεις της αρχαίας Ηπείρου
|
626965
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CF%86%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B1%20%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Δαφνάτα Κέρκυρας
|
Τα Δαφνάτα είναι οικισμός στην Κέρκυρα. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Κέρκυρας του ομώνυμου νομού. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 34 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Δήμος Κέρκυρας
Χωριά του νομού Κέρκυρας
Δήμος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων
|
482855
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%20%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%84
|
Ιζαμπέλα Μερσέντ
|
Η Ιζαμπέλα Μόνερ (Αγγ.: Izabela Moner, 10 Ιουλίου 2001) γνωστή και με το επαγγελματικό της ονοματεπώνυμο Ιζαμπέλα Μερσέντ, είναι Αμερικανίδα-Περουβιανή ηθοποιός και τραγουδίστρια. Έγινε ευρέως γνωστή στην τηλεόραση από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη τηλεοπτική σειρά 100 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν το λύκειο, ως Σι Τζέι, ενώ στον κινηματογράφο έγινε ευρέως γνωστή από την συμμετοχή της στην ταινία Transformers: Ο Τελευταίος Ιππότης.
Προσωπική ζωή
Η Μερσέντ γεννήθηκε στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Είναι κόρη της Κάθριν, η οποία γεννήθηκε στη Λίμα του Περού και του Πάτρικ Μονέρ, ο οποίος γεννήθηκε στην Λουιζιάνα. Η Μονέρ έχει δηλώσει ότι νιώθει περισσότερο Περουβιανή παρά Αμερικάνα.
Σταδιοδρομία
Ηθοποιία
Η Μερσέντ έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην ταινία The House That Jack Built, ως Νάντια. Το 2014, έκανε την πρώτη της εμφάνιση, στην τηλεόραση, στην τηλεοπτική σειρά Growing Up Fisher, όπου εμφανίστηκε σε 7 επεισόδια. Έγινε ευρέως γνωστή από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη σειρά 100 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν το λύκειο. Το 2021 πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Jason Momoa στην καταπληκτική ταινία δράσης του Netflix ''Sweet Girl'' ως Rachel Cooper. Στην ταινία υποδύεται την κόρη του Jason Momoa, όπου μετά τον άδικο θάνατο της μητέρας της από παιχνίδια φαρμακευτικών εταιριών και την δολοφονία του πατέρα της στην προσπάθεια του να τους ξεσκεπάσει, εκδικείται τον θάνατο τους με εντυπωσιακό τρόπο.
Μουσική
Η Μερσέντ έκανε το ντεμπούτο της όταν ήταν 10 χρόνων στο Evita, όπου τραγούδησε στα Ισπανικά μαζί με τον Ρίκι Μάρτιν.
Άλμπουμ
Stopping Time - κυκλοφόρησε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2015 από την Broadway Records.
Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Τηλεόραση
Βραβεία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα της Μερσέντ
Η Ιζαμπέλα Μερσέντ στο Internet Movie Database
Αμερικανίδες τραγουδίστριες
Αμερικανίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αμερικανίδες ηθοποιοί τηλεόρασης
Αμερικανίδες ηθοποιοί φωνής
|
360476
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91%20%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%82%20%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA%202014-15
|
ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2014-15
|
Το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2014-15 ήταν η 60ή διοργάνωση συλλόγων της ΟΥΕΦΑ και η 23η χρονιά απ' όταν μετονομάστηκε από κύπελλο Πρωταθλητριών σε Τσάμπιονς Λιγκ. Ο τελικός διεξήχθη στο Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Ήταν η πρώτη χρονιά κατά την οποία χρησιμοποιήθηκαν οι οικονομικοί κανόνες της ΟΥΕΦΑ, που σήμαινε πως οι σύλλογοι δεν έπρεπε να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα απ' όσα εισπράττουν, γιατί απειλούνταν με αποκλεισμό από τη διοργάνωση. Επίσης ήταν η πρώτη χρονιά που ομάδα από το πρωτάθλημα του Γιβραλτάρ έλαβε μέρος και η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας έγινε η 54η της διοργάνωσης.
Κατάταξη ομοσπονδιών
Ομάδες
1 Η πρωταθλήτρια Τουρκίας Φενέρμπαχτσε δεν έλαβε μέρος λόγω αποκλεισμού της από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από τη 2η Γαλατασαράι, ενώ η 3η Μπεσίκτας συμμετείχε στα προκριματικά.
Γύροι και ημερομηνίες κληρώσεων
Προκριματικοί γύροι
Πρώτος προκριματικός γύρος
Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 1 με 2 Ιουλίου ενώ οι επαναληπτικοί στις 8 Ιουλίου.
|}
Δεύτερος προκριματικός γύρος
Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 15 με 16 Ιουλίου ενώ οι επαναληπτικοί στις 22 με 23 Ιουλίου.
|}
Τρίτος Προκριματικός Γύρος
Ο τρίτος προκριματικός γύρος χωρίστηκε σε δύο σκέλη: ένα για τους "Πρωταθλητές" και ένα για τους "Μη-Πρωταθλητές". Οι ηττημένες ομάδες λαμβάνουν μέρος στα πλέι-οφ του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2014-2015
|-
!colspan="6"|Πρωταθλητές
|-
!colspan="6"|Μη Πρωταθλητές
|}
Α. Η ΟΥΕΦΑ κατακύρωσε τον αγώνα με σκορ 3-0 υπέρ της Σέλτικ επειδή η Λέγκια χρησιμοποίησε τιμωρημένο ποδοσφαιριστή. Το κανονικό σκορ του αγώνα ήταν 2-0 υπέρ της Λέγκια.
Γύρος πλέι-οφ
Ο γύρος πλέι-οφ χωρίστηκε σε δύο σκέλη: ένα για τους "Πρωταθλητές" και ένα για τους "Μη-Πρωταθλητές". Οι ηττημένες ομάδες λαμβάνουν μέρος στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2014-2015
|-
!colspan="6"|Πρωταθλητές
|-
!colspan="6"|Μη Πρωταθλητές
|}
Φάση ομίλων
Η κλήρωση για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ πραγματοποιήθηκε στις 29 Αυγούστου 2014.
KT: Κάτοχος τροπαίου
1ος όμιλος
2ος όμιλος
3ος όμιλος
4ος όμιλος
5ος όμιλος
6ος όμιλος
7ος όμιλος
8ος όμιλος
Προκρίσεις
Ομάδες που προκρίθηκαν
Πίνακας Φάσης Νοκ-Άουτ
Φάση των 16
(2-3 πεν.)
|}
Προημιτελικοί
|}
Ημιτελικοί
|}
Τελικός
Καιρός: Μερικώς συννεφιασμένος,26°C,48% υγρασία
Στατιστικά
Κορυφαίοι Σκόρερ
Κορυφαίοι σε ασίστ
Δείτε Επίσης
ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2014-2015
Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης
Ποδόσφαιρο το 2014
Ποδόσφαιρο το 2015
|
320218
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%20%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B6%CE%AF%CF%84%20%CE%92%CE%84
|
Αμπντούλ Μετζίτ Β΄
|
Ο Αμπντούλ Μετζίτ Β΄ (τούρκικα:Abdülmecid II, 29 Μαΐου 1868 - 23 Αυγούστου 1944) ήταν ο τελευταίος Χαλίφης του Ισλάμ κατά την περίοδο 1922 - 1924.
Βιογραφία
Ο Αμπντούλ Μετζίτ Β΄ γεννήθηκε το 1868 στο Παλάτι Ντολμαμπαχτσέ, γονείς του ήταν ο σουλτάνος Αμπντούλ Αζίζ και η Χαϊρανιντίλ Σουλτάν. Ο Αμπντούλ Μετζίτ ήταν στρατηγός του οθωμανικού στρατού αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε την στρατιωτική κλίση. Όταν ο ξαδερφός του έγινε σουλτάνος, ο Αμπντούλ Μετζίτ έγινε διάδοχος του θρόνου, όμως στις 1 Νοεμβρίου 1922 το σουλτανάτο καταργήθηκε. Παρόλα αυτά, ο Αμπντούλ Μετζίτ έγινε χαλίφης με απόφαση της εθνοσυνέλευσης της Άγκυρας. Το 1924 εκδιώχθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ.
Οικογένεια
Σύζυγοι
Σεχσουβάρ Καντινεφέντι
Μιχριμάχ Χανιμεφέντι
Χαϊρουνίσα Χανιμεφέντι
Ατιγιέ Μεχιστέ Καντινεφέντι
Μπιχρούζ Χανιμεφέντι
Παιδιά
Ηγεμόνας Ομέρ Φαρούκ Οσμάνογλου Εφέντι, γιος της Σεχσουβάρ Καντινεφέντι
Χατιτζέ Χαϊριγιέ Αϊσέ Ντουρουσεχβάρ Σουλτάν, κόρη της Μεχιστέ Καντινεφέντι
Θάνατος
Ο Αμπντούλ Μετζίτ πέθανε το 1944 στο Παρίσι όπου έμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τάφηκε στη Μεδίνα.
Οθωμανοί Σουλτάνοι
|
3057
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1339
|
1339
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1339 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
20 Φεβρουαρίου - Ο στρατός του Μιλάνου και οι μισθοφόροι του Λοντρίζιο Βισκόντι συγκρούονται στη μάχη του Παραμπιάγκο.
23 Δεκεμβρίου – Ο Σιμόνε Μποκανέγκρα εκλέγεται ως ο πρώτος δόγης της Γένοβας.
Ξαναχτίζεται το Κρεμλίνο της Μόσχας.
Γεννήσεις
12 Απριλίου - Ιωάννης Δ΄, δούκας της Βρετάνης
23 Ιουλίου – Λουδοβίκος Α΄ του Ανζού, βασιλιάς της Νάπολης
Αντίπαπας Αλέξανδρος Ε΄
Έρικ ΙΒ΄, βασιλιάς της Σουηδίας
Θάνατοι
17 Φεβρουαρίου - Όθων, δούκας της Αυστρίας
28 Οκτωβρίου - Αλεξάντρ, μέγας πρίγκιπας του Τβερ
Έτη
|
75545
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Δήμος Κορινού
|
Ο Δήμος Κορινού ήταν ένας από τους 13 συνολικά δήμους του νομού Πιερίας. Είχε έδρα τον Κορινό και περιλάμβανε πέντε δημοτικά διαμερίσματα, με έξι οικισμούς. Με το σχέδιο Καλλικράτης εντάχθηκε στον νέο διευρυμένο δήμο Κατερίνης. Τα πέντε Δημοτικά Διαμερίσματα ήταν:
Δ.δ. Κορινού [ 4.097 ]
ο Κορινός [ 4.054 ]
η Παραλία Κορινού [ 43 ]
Δ.δ. Κάτω Αγίου Ιωάννου -- ο Κάτω Αγίος Ιωάννης [ 702 ]
Δ.δ. Κούκου -- ο Κούκος [ 523 ]
Δ.δ. Νέας Τραπεζούντας -- η Νέας Τραπεζούντας [ 553 ]
Δ.δ. Σεβαστής -- η Σεβαστής [736]
Στο δήμο υπάρχει και τοπικό σύμβούλιο νέων , οι οποίοι εγγράφηκαν στο Μητρώο Νέων.
Ο Δήμος Κορινού αδελφοποιήθηκε με το Δήμο Πολίτσε στην Πολωνία.
Πρόεδροι της Κοινότητας Κορινού
1953 Αθανάσιος Μπλιώνας ή Μπλιώνης (1906-1972)
1954 – 1955 Γεώργιος Γανίτης (αντ. Κ. Νικολάου)
1955 Αθανάσιος Μπλιώνας (1906-1972)
1956 Ιωάννης Καραγκιόζης
1957-1961 Αθανάσιος Μπλιώνας (1906-1972) (αντ. Ι. Μήτρου). Επανεκλογή
το 1959 (αντιπ. ο Σιδ. Μιχαηλίδης)
1962-67 Παναγιώτης Παπαδόπουλος (αντ. Π. Βουνίσιος) (απολύθηκε από τη χούντα)
1967-1972 Αθανάσιος Μπλιώνας (1906-1972)(αντιπ. Σ. Αλχαζίδης) Επί προεδρίας του έγινε η πρώτη στην Πιερία έκθεση γεωργικών μηχανημάτων στον Κορινό (1969).
1974-1975 Αθανάσιος Λεονταρής, δάσκαλος
1975-1982 Σπύρος Λεονταρής
1978 Αθανάσιος Τριγώνης
1983-1990 Βασίλειος Γκιουλμπασάνης (επανεκλογή το 1986)
1991-1998 Απόστολος Βουνίσιος (1951-2021) Επιχειρηματίας.
Δήμαρχοι
Δήμαρχοι, από το 1999 που άρχισε να ισχύει ο Νόμος Καποδίστρια και ο Κορινός έγινε Δήμος, έγιναν οι εξής:
1999-2006 Απόστολος Δημητρίου Διοικητικός υπάλληλος. Απεβίωσε στις 19 Οκτωβρίου 2021.
2007-31 Δεκεμβρίου 2010 Νικόλαος Αβραμίδης (Ο Νικόλαος Αβραμίδης είναι ο νεότερος δήμαρχος όλων των εποχών που έχει εκλεγεί στον νομό Πιερίας)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες για το Δήμο Κορινού
Παραπομπές
|
460004
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%BF%20%CE%9D%CE%B5%CE%B1%CF%81%CE%AE%CF%82%20%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%28%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CF%8C%CE%BB%CE%BF%29
|
Πορτρέτο Νεαρής Γυναίκας (Πολλαϊόλο)
|
Ο πίνακας με τίτλο Το Πορτρέτο της Νεαρής Γυναίκας είναι προσωπογραφία νεαρής γυναίκας (που τιτλοφορείται με διάφορες παραλλαγές όπως Κατατομή της κοπέλας, Προσωπογραφία της κυρίας, κ.τ.λ) είναι ένας πίνακας με μεικτή τεχνική σε καμβά με διαστάσεις (4,5 * 32,7 εκατοστά), ο οποίος ποικιλοτρόπως αποδίδεται είτε στον Πιέρο Ντελ Πολλαϊόλο ή στον αδερφό του Αντόνιο, χρονολογείται μεταξύ 1470-1472 περίπου και διατηρείται στο Μουσείο Πόλντι Πετσόλιτου Μιλάνου, όπου χρησιμοποιείται ως το σύμβολο του ίδιου του Μουσείου.
Ιστορία
Το έργο είναι το πιο διάσημο και μία από τις πολλές προσωπογραφίες-κατατομές γυναικών που έχουν διατηρηθεί καλύτερα , τα οποία έχουν αποδοθεί από τους κριτικούς ποικιλοτρόπως σε έναν από τους δύο αδερφούς Ντελ Πολλαϊόλο: ένα πορτρέτο βρίσκεται στο μουσείο Ουφίτσι της Φλωρεντίας, ένα στο Στάατλιχε Μουζέεν του Βερολίνου, ένα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης και ένα τέλος στο Μουσείο Ιζαμπέλα Στιούαρτ Γκάρντνερ της Βοστώνης. Παρόμοιο φυσιογνωμικά έργο είναι και η Προσωπογραφία κοριτσιού (μικρή παιδούλα) του Αντρέα Ντέλλα Ρόμπια. Παραδοσιακά τέτοιου είδους έργα έχουν αποδοθεί στον Πιέρο, αλλά η πρόσφατη κριτική (δηλαδή ο Άλντο Γκάλι, 2005, σελ. 35) πρότεινε με επιμονή το όνομα του Αντόνιο.
Δεν είναι ξεκάθαρο ποια είναι η γυναίκα που απεικονίζεται στην μιλανέζικη προσωπογραφία: έχουν προταθεί διάφορα ονόματα, ανάμεσα στα οποία εκείνα της συζύγου του τραπεζίτη Τζιοβάνι Ντε Μπάρντι (σύμφωνα με την περιγραφή στο πίσω μέρος του πίνακα “ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΝΤΕ ΜΠΑΡΝΤΙ” (η οποία πιθανόν δεν είναι έγκυρη ) ή της Μαριέττας Στρότσι, ή ακόμη κάποιας γυναίκας με το όνομα Μπελτζιόζο. Σε κάθε περίπτωση το έργο, που βρίσκεται στην Φλωρεντία, είναι ένα από τα σύμβολα κομψότητας της Φλωρεντίας του 15ου αιώνα.
Το έργο αναφέρθηκε τον 19ο αιώνα από τον Τζιοβάνι Μπατίστα Καβαλκάζελε ως ένα από τα έργα των συλλογών Μπορομέο και δεν είχε αναγνωριστεί μέχρι που ο Τζαν Τζιάκομο Πόλντι Πετσόλι, αφού κληρονόμησε από την μεριά της μητέρας του την περιουσία της οικογένειας Τριβούλτζιο, κατέστη κάτοχος του έργου, το οποίο μεταφέρθηκε στο νεόκτιστο μουσείο με βάση όσα όριζε η διαθήκη του το 1879. Η προσωπογραφία αποκαταστάθηκε το 1951 από τον Μ. Πελιτσόλι, ο οποίος επαλήθευσε την εξαιρετική κατάσταση συντήρησης του έργου.
Μία συνθετική μετάθεση της προσωπογραφίας, που οραματίστηκε ο Ίταλο Λούπι, συμβολίζει σήμερα τα δύο λατινικά “P” του γραφικού συμβόλου του λογότυπου του μουσείου.
Περιγραφή και Τεχνοτροπία
Η γυναίκα απεικονίζεται στο πορτραίτο σε θέση κατατομής με φόντο έναν σκούρο μπλε ουρανό που αυλακώνεται από κάποια σύννεφα, σύμφωνα με την χαρακτηριστική χρήση των ιταλικών αυλών, η οποία, μέσω του ανθρωπιστικού μοντέλου του “ένδοξου άνδρα”, εμπνέονταν από τους τρόπους της μεγαλειώδους Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η ατμόσφαιρα του ανοικτού αέρα συμβολίζει την τέλεια αρμονία ανάμεσα στην φύση και στην γυναικεία ομορφιά, σύμφωνα με ένα κλασικό ιδανικό που ανακτήθηκε από την Αναγέννηση.
Η κοπέλα απεικονίζεται μέχρι την πλάτη, με μία ελαφριά κλίση στο στήθος, η οποία επιτρέπει να δει κάποιος την μορφή του μπούστου. Πολύ μεγάλη προσοχή δόθηκε στην σχεδίαση του φορέματος, των κοσμημάτων και του πολύ επημελημένου χτενίσματος, υπογραμμίζοντας τον ευγενή χαρακτήρα και την ευπορία της κοπέλας.
Το φόρεμα είναι αρκετά έξωμο και εφαρμοστό, δεμένο με κορδόνι στο μπροστινό μέρος με μία σειρά με κεντημένη με κουμπιά και είναι χαρακτηριστικό της νεανικής μόδας της εποχής.
Το βελούδινο μανίκι παρουσιάζει ένα λουλουδάτο μοτίβο που έχει παραδοθεί με λιτότητα χωρίς να καταφεύγει στα πομπώδη εφέ της φλαμανδικής ζωγραφικής. Εκείνη την εποχή τα μανίκια ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μέρη των ρούχων, και τα οποία συχνά δεν ήταν ραμμένα στο υπόλοιπο ρούχο και ήταν διακοσμημένα με κοσμήματα, κάποια από τα οποία ήταν οικογενειακά.
(Ο πίνακας) προσεγγίζει την φλαμανδική τέχνη ιδίως την εκπληκτική προσοχή στις φωτοσκιάσεις, το οποίο προσδιορίζεται με διάφορα εφέ από τα πολυάριθμα εικονιζόμενα υλικά: από την λάμψη των περλών μέχρι την φωτεινότητα των μαλλιών, από την λεπτότητα της σχεδίασης μέχρι τα δεξιοτεχνικά εφέ όπως το βέλο το οποίο καλύπτει με λεπτότητα το μάτι. Τα μαλλιά είναι μαζεμένα σε χτένισμα που χαρακτηριζόταν ως “σφηκοφωλιά”, με ένα κολιέ από πέρλες, και στο κέντρο σε αυτή την περίπτωση με ένα εντυπωσιακό διάδημα με πολύτιμες πέτρες, το οποίο κρατάει τα μαλλιά σε έναν περίτεχνα σχεδιασμένο κότσο που δένει πίσω από τον αυχένα και συγκρατεί ένα διάφανο βέλο το οποίο καλύπτει τα μάτια.
Τα κοσμήματα τα οποία φοράει (πέρλες και ρουμπίνια) φαίνονταν να παραπέμπουν σε σημαντικά γαμήλια κοσμήματα αξίας, υπονοώντας ότι πιθανόν η προσωπογραφία προοριζόταν ως μέρος των γαμήλιων δώρων ή ως δώρο για την οικογένεια του γαμπρού πριν από την υπογραφή γαμήλιου συμβολαίου. Οι πέρλες στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν την παρθενικότητα και το ρουμπίνι το κόκκινο χρώμα του έρωτα.
Η κατατομή ξεχωρίζει με ένταση από το φόντο, με μία ξεκάθαρη και εκφραστική γραμμή περιγράμματος (το λεγόμενο “πριν το σχέδιο”), το οποίο ήταν ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά της φλωρεντινή τέχνης του δεύτερου μισού του 15ου αιώνα, και πιο συγκεκριμένα των αδελφών Πολλαϊόλο, κυρίως του Αντόνιο.
Παραπομπές
Έργα αναγεννησιακής ζωγραφικής
|
745947
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%202020%20%E2%80%93%20%CE%A3%CF%86%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Στίβος στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – Σφυροβολία ανδρών
|
Η Σφυροβολία Ανδρών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στις 2 και 4 Αυγούστου 2021 στο Νέο Εθνικό Στάδιο της Ιαπωνίας, στο Τόκιο. Αυτή θα είναι η 28η εμφάνιση του αγωνίσματος σε Θερινούς Ολυμπιακούς.
Ολυμπιακή Πρόκριση
Κάθε Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) είχε την δυνατότητα να δηλώσει μέχρι 3 αθλητές σε αυτό το αγώνισμα. Το όριο πρόκρισης που έπρεπε να ξεπεράσουν για να κερδίσουν μια θέση στους Αγώνες, ήταν τα 77.50 μέτρα. Το όριο καθορίστηκε από την World Athletics. Επιπλέον, αθλητές που δεν ξεπέρασαν το όριο, είχαν τη δυνατότητα να προκριθούν μέσω της θέσης τους στην παγκόσμια κατάταξη. Αυτοί που βρίσκονταν υψηλότερα στην λίστα, κέρδισαν μια από τις διαθέσιμες θέσεις, έως ότου να συμπληρωθεί ο αριθμός των 32 συμμετεχόντων.
Η περίοδος πρόκρισης ήταν αρχικά από την 1η Μαΐου 2019 έως τις 29 Ιουνίου 2020. Λόγω της πανδημίας COVID-19, η περίοδος τέθηκε σε αναστολή από τις 6 Απριλίου 2020 έως τις 30 Νοεμβρίου 2020, και αργότερα παρατάθηκε μέχρι τις 29 Ιουνίου 2021. Η περίοδος καθορισμού της παγκόσμιας κατάταξης ήταν από την 1η Μαΐου 2019 μέχρι τις 30 Ιουνίου 2020. Οι αθλητές είχαν την δυνατότητα να ξεπεράσουν το όριο, σε όλες τις επίσημες διοργανώσεις του ανοιχτού και του κλειστού στίβου.
Οι ΕΟΕ μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν τον κανόνα της καθολικότητάς, σύμφωνα με τον οποίο μπορούν να συμμετέχουν στο αγώνισμα αθλητές που δεν πληρούν τα κριτήρια πρόκρισης, εάν προέρχονται από χώρες που δεν εκπροσωπούνται καθόλου από άνδρες σε κανένα αγώνισμα του στίβου. Οι ΕΟΕ μπορούν να δηλώσουν τους αθλητές στο αγώνισμα οποιαδήποτε στιγμή. 1 χώρα χρησιμοποίησε αυτήν τη δυνατότητα σε αυτό το αγώνισμα.
Μορφή Αγωνίσματος
Οι αθλητές καλούνται να εκσφενδονίσουν μια μεταλλική σφαίρα 7.26 κιλών, στερεωμένη σε μεταλλικό σύρμα μήκους 1.22 μέτρων, όσο πιο μακριά μπορούν. Το σύρμα καταλήγει σε μία χειρολαβή, από την οποία ο αθλητής κρατάει το όργανο κατά την ρίψη, η οποία πραγματοποιείται από βαλβίδα διαμέτρου 2,135 μέτρων. Για να θεωρηθεί έγκυρη η βολή, η σφύρα πρέπει να προσγειωθεί εντός ενός τομέα 35 μοιρών και ο αθλητής να μην βγει εκτός της βαλβίδας εώς ότου αυτή να ακουμπήσει στο έδαφος. Συνήθως οι αθλητές πραγματοποιούν 3 με 4 περιστροφές προτού εκτοξεύσουν την σφύρα.
Στους Αγώνες του 2020, το αγώνισμα θα πραγματοποιηθεί σε 2 φάσεις: Τα Προκριματικά και τον Τελικό. Στον προκριματικό γύρο, κάθε αθλητής έχει στην διάθεσή του 3 ρίψεις, ώστε να ξεπεράσει μια συγκεκριμένη απόσταση που θα αποτελέσει όριο πρόκρισης για τον τελικό. Στον τελικό, υπάρχουν 12 διαθέσιμες θέσεις. Εάν λιγότεροι από 12 αθλητές ξεπεράσουν το όριο, τότε τις ελεύθερες θέσεις καταλαμβάνουν οι αθλητές με τις επόμενες καλύτερες επιδόσεις. Στον τελικό γύρο, κάθε αθλητής έχει πάλι 3 βολές για να εκτοξεύσει την σφύρα όσο πιο μακριά μπορεί. Οι 8 καλύτεροι, κερδίζουν άλλες 3 βολές (σύνολο 6), προκειμένου να βελτιώσουν την επίδοσή τους. Στο τέλος του αγώνα, μετρά η καλύτερη ρίψη του κάθε αθλητή.
Ρεκόρ
Πριν τους Αγώνες, υπήρχαν τα εξής ρεκόρ:
Πρόγραμμα
Όλες οι ώρες είναι στην Τοπική ώρα Ιαπωνίας ( UTC + 9 )
Το αγώνισμα θα διεξαχθεί τις παρακάτω μέρες και ώρες:
Παραπομπές
Σφυροβολια Α
|
554608
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CF%81%20%CE%9D%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CF%81
|
Ναδέρ Ναδέρ
|
Ο Ναδέρ Ναδέρ (αγγλικά: Nader Nader; ρωσικά: Надер Надер) γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1958. Είναι επιχειρηματίας, και επενδυτής, με μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, που δραστηριοποιείται κυρίως στους τομείς του χάλυβα και των ακινήτων. Είναι Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της City Palace Ltd, της εταιρείας πίσω από την οικοδόμηση του ουρανοξύστη Evolution Tower, στο Διεθνές Επιχειρηματικό Κέντρο της Μόσχας. Ο Ναδέρ παρέχει, επίσης, υπηρεσίες εμπορικής διαμεσολάβησης στις μεγαλύτερες εταιρείες της ρωσικής βιομηχανίας χάλυβα.
Νεανικά χρόνια και Μόρφωση
Ο Ναδέρ Ναδέρ (Nader Nader) γεννήθηκε το 1958 στην πόλη Χομς της Συρίας. Το 1962 μετακόμισε με την οικογένειά του στην τότε Σοβιετική Ένωση όπου ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του με εξειδίκευση στην αγγλική γλώσσα. Το 1982, ο Ναδέρ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική, αποφοιτώντας από την Ιατρική Ακαδημία της Μόσχας.
Καριέρα
Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, ο Ναδέρ δραστηριοποιείται στη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα. Έχοντας αποκτήσει μεγάλη πείρα στη ρωσική αγορά, ο Ναδέρ επικεντρώνεται στον τομέα των σιδηροκραμάτων, σε διεθνές επίπεδο. Από το 1985 έως το 1992, διετέλεσε εκπρόσωπος της Fercometal SA στη Μόσχα. Το 1992 ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Διευθυντή στην Merz Merkur Stahlfinanz Anstalt, μίας καταξιωμένης εταιρείας στο χώρο του εμπορίου προϊόντων χάλυβα, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1998.
Από το 1997 και μέχρι σήμερα, ο Ναδέρ ασχολείται παράλληλα με τον τομέα των ακινήτων. Στις τελευταίες του δραστηριότητες, περιλαμβάνονται τα έργα ST Tower και Evolution Tower. Πρόκειται για δύο ουρανοξύστες που αποτελούν ορόσημο του Διεθνούς Επιχειρηματικού Κέντρου της Μόσχας. Από το 2010, ο Ναδέρ κατέχει τη θέση του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της City Palace Ltd, της αναπτυξιακής εταιρείας του Evolution Tower.
Φιλανθρωπία
Ο Ναδέρ βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας και πάσης Ανατολής στη Μόσχα. Για το φιλανθρωπικό του έργο, ο Ναδέρ έχει τιμηθεί με το Παράσημο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ (3ος βαθμός) της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Προσωπική ζωή
Ο Ναδέρ είναι παντρεμένος με την Όλγα Ρούμπτσοβα. Έχουν δύο παιδιά, μία κόρη τη Στεφανία και έναν γιο, τον Ναδέρ Μανουέλ.
Παραπομπές
Ρώσοι επιχειρηματίες
|
732910
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%82
|
Φίλια Ξάνθης
|
Τα Φίλια είναι πεδινό χωριό της Θράκης στην Περιφερειακή Ενότητα Ξάνθης.
Γεωγραφία - Ιστορία
Τα Φίλια βρίσκονται προς τα όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Ροδόπης και την βορειοανατολική άκρη της πεδιάδας της Ξάνθης σε υψόμετρο 100 μέτρα. Απέχουν 16 χλμ. ΒΑ. από τη Γενισέα (έδρα του δήμου), 13 χλμ. Α. από την Ξάνθη και 40 χλμ. Δ. από την Κομοτηνή. Το χωριό είναι κτισμένο ανάμεσα στο Σέλερο (ΝΔ.) και τα Σήμαντρα (Α.) από τα οποία διαχωρίζεται με τον χείμαρρο Χαλκόρεμα που νοτιότερα καταλήγει στο ποταμό Κόσυνθο ενώ στα νότια του περνάει η ΕΟ Ξάνθης - Κομοτηνής. Δίπλα στο χωριό και την τοποθεσία "Ερέκ Ταρλά" έχουν βρεθεί προϊστορικά ευρήματα καθώς και προϊστορικός οικισμός ενώ στα βόρεια και την τοποθεσία " Καλές" λείψανα ασβεστόκτιστου φρουρίου βυζαντινής / μεταβυζαντινής περιοόδου.
Η παλιά του ονομασία, από την περίοδο της τουρκοκρατίας, είναι Nτιγικλέρ και σύμφωνα με τα οθωμανικά απογραφικά κατάστιχα (Salname) του 1898 είχε 45 σπίτια μουσουλμάνων ενώ από το 1878 ως το 1912 ανήκε στο βιλαέτι Aδριανούπολης, στο σαντζάκι Γκιουμουλτζίνας (Kομοτηνής) και στον καζά Ξάνθης. Αναφέρεται επίσημα, μετά την απελευθέρωση, το 1924 με την ονομασία Φίλια στο ΦΕΚ 194Α - 14/08/1924 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Σελέρου. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» ανήκει στη δημοτική κοινότητα Σελέρου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Σελέρου του Δήμου Αβδήρων και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει ως πληθυσμό 861 κατοίκους.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οριοθέτηση οικισμού Φίλια από τον ιστότοπο Δήμου Ξάνθης
Οι πεζοπορικές διαδρομές Φίλια - Ρύμη από τον ιστότοπο http://www.hellaspath.gr/
Παραπομπές
Χωριά του νομού Ξάνθης
Δήμος Αβδήρων
|
3241
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1243
|
1243
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1243 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
25 Ιουνίου - Ο Σινομπάλντ ντε Φιέσκι διαδέχεται τον Πάπα Κελεστίνο Δ΄ ως ο 180ος Πάπας, με το όνομα Ιννοκέντιος Δ΄.
Ιδρύεται η πόλη του Μπρνο στη σημερινή Τσεχία.
Γεννήσεις
31 Μαΐου - Ιάκωβος Β', βασιλιάς της Μαγιόρκας
Φίλιππος του Κουρτεναί, αυτοκράτορας της Λατινικής αυτοκρατορίας
Θάνατοι
16 Ιανουαρίου - Χέρμαν Ε', μάργραβος του Μπάντεν-Μπάντεν
Έτη
|
829502
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B5
|
Καρμπονάτε
|
Το Καρμπονάτε (ιταλικά: Carbonate) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Κόμο, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Κόμο
|
419462
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%8C
|
Λουδοβίκος Β΄ του Μονακό
|
Ο Λουδοβίκος Β΄ (γαλλικά: Louis II de Monaco, 12 Ιουλίου 1870 - 9 Μαΐου 1949) ήταν πρίγκιπας του Μονακό από τις 26 Ιουνίου 1922 μέχρι τις 9 Μαΐου 1949.
Πρώιμα χρόνια
Ο Λουδοβίκος Ονώριος Κάρολος Αντώνιος γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1870 και ήταν το μοναχοπαίδι του Αλβέρτου Α΄ του Μονακό και της Μαίρυ Βικτόρια Χάμιλτον. Η μητέρα του αντιπαθούσε το Μονακό και ήταν δυστυχισμένη από το γάμο της, με αποτέλεσμα να φύγει σύντομα από το πριγκιπάτο. Ο γάμος ακυρώθηκε το 1880 και ο Λουδοβίκος μεγάλωσε στη Γερμανία από τη μητέρα του και τον πατριό του, Τασίλο Φέστετιτς. Δεν είδε τον πατέρα του μέχρι την ηλικία των 11, όταν υποχρεώθηκε να επιστρέψει στο Μονακό για να εκπαιδευτεί για τα μελλοντικά μοναρχικά του καθήκοντα.
Ο πατέρας του Λουδοβίκου, Αλβέρτος Α΄, ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα, που είχε κάνει το Μονακό κέντρο πολιτιστικής δραστηριότητας, αναγνωρισμένο σε όλο τον κόσμο. Ο Λουδοβίκος, όντας δυσαρεστημένος με το να ζει με τον κρύο και απόμακρο πατέρα του, όταν βρέθηκε σε κατάλληλη ηλικία πήγε στη Γαλλία και εγγράφηκε στην Στρατιωτική Ακαδημία Σαν-Συρ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, μετά την αποφοίτησή του, ζήτησε να μετατεθεί στη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων πολεμώντας στους αποικιακούς πόλεμους στην Αφρική.
Ενώ βρισκόταν στην Αλγερία, γνώρισε την Μαρί Ζυλιέτ Λουβέ (1867-1930), μια τραγουδίστρια των καμπαρέ. Εκείνη είχε ήδη δύο παιδιά, από τον πρώην σύζυγό της. Θεωρείται ότι ο Πρίγκιπας Λουδοβίκος την αγάπησε βαθιά, όμως ο πατέρας του δεν επέτρεψε να την παντρευτεί. Έχει υποστηριχθεί, ωστόσο, ότι ο Λουδοβίκος αγνόησε τον πατέρα του και παντρεύτηκε την Ζουλιέτ το 1897, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί. Η νόθα κόρη του Καρλόττα γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1898 στην Κωνσταντίνη.
Κρίση διαδοχής του 1911–18
Στις αρχές του 20ου αιώνα ξέσπασε μια πολιτική κρίση, καθώς ο Λουδοβίκος δεν είχε αποκτήσει κανένα νόμιμο διάδοχο, πέρα από την νόθα κόρη του. Έτσι, ο θρόνος του Μονακό κινδύνευε να περάσει στον Γερμανό ξάδελφό του Γουλιέλμο. Για να αποτραπεί αυτό, δημιουργήθηκε ένας νόμος το 1911, αναγνωρίζοντας τη νόθα κόρη του και κάνοντάς την μέρος της πριγκιπικής οικογένειας. Ωστόσο, ο νόμος αυτός αργότερα κρίθηκε άκυρος και το 1918 ψηφίστηκε νέος νόμος που επέτρεπε την υιοθεσία και αναγνώριση ενός διαδόχου. Έτσι, ο Λουδοβίκος υιοθέτησε επίσημα την Καρλόττα το 1919, κάνοντάς την έτσι Πριγκίπισσα του Μονακό. Ο ξάδελφος του Λουδοβίκου, Γουλιέλμος, παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση του θρόνου του Μονακό το 1924.
Στις 17 Ιουλίου 1918 η Γαλλία και το Μονακό, για να ασφαλίσουν την μη διεκδίκηση του θρόνου του Μονακό από τον Γερμανό Δούκα Γουλιέλμο, υπέγραψαν μια συνθήκη με την οποία απαιτούνταν η προηγούμενη γαλλική έγκριση όλων των μελλοντικών κυριάρχων πριγκίπων του Μονακό.
Περίοδος εξουσίας
Στις 26 Ιουνίου 1922, ο Αλβέρτος Α΄ πέθανε στο Παρίσι και ο γιος του Λουδοβίκος ανέβηκε στο θρόνο, ως Λουδοβίκος Β΄. Παρά το γεγονός ότι η περίοδος εξουσίας του δεν πέτυχε ποτέ να ξεπεράσει το έργο του πατέρα του, ο Λουδοβίκος Β΄ άφησε το αποτύπωμά του στο πριγκιπάτο. Το 1924 ιδρύθηκε η Αθλητική Λέσχη του Μονακό και το 1929 διεξήχθη το πρώτο Γκραν Πρι του Μονακό. Ο Λουδοβίκος ήταν συλλέκτης αντικειμένων του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τα οποία τώρα είναι συγκεντρωμένα και εκτίθενται στο Μουσείο του Ναπολέοντα στο Μόντε Κάρλο.
Κατά τα πρώτα χρόνια της εξουσίας του, ο Λουδοβίκος απέκτησε φήμη για την έντιμη διοίκησή του. Χαρακτηριστική ενέργειά του ήταν η απομάκρυνση του Καμίλ Μπλαν, διαχειριστή του Καζίνο του Μόντε Κάρλο, ο οποίος κατηγορούνταν για τον τρόπο διαχείρισης του καζίνο.
Το 1931 το γόητρο της πολιτιστικής ζωής του Μονακό ενισχύθηκε όταν ο Ρενέ Μπλουμ προσελήφθη για το σχηματισμό του "Μπαλέτου της Όπερας του Μόντε Κάρλο". Πριν την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939, χτίστηκε ένα σύγχρονο και μεγάλο ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο πήρε το όνομα "Στάδιο Λουδοβίκος Β΄".
Παρότι ο Πρίγκιπας Λουδοβίκος είχε έντονα φιλογαλλικά αισθήματα και είχε προηγουμένως υπηρετήσει στο γαλλικό στρατό μαζί με τον επικεφαλής της Γαλλίας του Βισύ, Φιλίπ Πεταίν, προσπάθησε να κρατήσει το Μονακό ουδέτερο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η πλειοψηφία των κατοίκων του ήταν ιταλικής προέλευσης. Το Νοέμβριο του 1942 τα ιταλικά στρατεύματα εισέβαλαν στο πριγκιπάτο, εγκαθιδρύοντας μια φασιστική διοίκηση. Μετά την πτώση του Μουσολίνι, ο γερμανικός στρατός κατέλαβε το Μονακό και εκτόπισε μέρος του πληθυσμού του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με μυστικές εντολές του Πρίγκιπα Λουδοβίκου, η αστυνομία του Μονακό συχνά προειδοποιούσε πολίτες ότι η Γκεστάπο σχεδίαζε την σύλληψή τους.
Η δημόσια σιωπή του Λουδοβίκου κατά τη διάρκεια των ξένων παρεμβάσεων τον έφερε σε αντιπαράθεση με τον εγγονό του και διάδοχο του θρόνου Ρενιέ, ο οποίος υποστήριζε ανοιχτά την πλευρά των Συμμάχων.
Το 1944 οι κομμουνιστές συμμετείχαν στην προσωρινή διοίκηση του Μονακό, χωρίς ωστόσο να βρεθούν σε θέση να επιβάλουν κατάργηση της μοναρχίας. Μετά την απελευθέρωση του Μονακό από τα γαλλικά στρατεύματα, ο Πρίγκιπας Λουδοβίκος επέλεξε να απομακρυνθεί από την ενεργό δράση.
Το μεγαλύτερο μέρος του 1946 το πέρασε στο Παρίσι και στις 24-27 Ιουλίου του ιδίου έτους παντρεύτηκε στο Μονακό για πρώτη φορά. Η σύζυγός του ήταν η Ζισλαίν Ντομμανζέ (1900-1991), μια Γαλλίδα ηθοποιός και πρώην σύζυγος του ηθοποιός Αντρέ Μπρουλέ. Όντας απών από το Μονακό κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έζησε με τη σύζυγό του στο Μαρσέ, το οικογενειακό του κτήμα που βρισκόταν κοντά στο Παρίσι.
Ο Πρίγκιπας Λουδοβίκος Β΄ πέθανε το 1949 στο Παλάτι του Μονακό και ενταφιάστηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στο Μόντε Κάρλο. Στον θρόνο τον διαδέχτηκε ο εγγονός του Ρενιέ.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1946 τη Ζισλαίν Ντομμανζέ, Γαλλίδα ηθοποιό, κόρη του συνταγματάρχη Ντομμανζέ. Η Ζισλαίν ήταν ήδη παντρεμένη και από μία σχέση της είχε ήδη έναν νόθο γιο. Ο Λουδοβίκος Β΄ η Ζισλαίν δεν απέκτησαν τέκνα.
Ο Λουδοβίκος Β΄ είχε προηγουμένως σχέση με τη Μαρί Ζυλιέτ Λουβέ (1867-1930) τραγουδίστρια σε καμπαρέ στη Μονμάρτρη, κόρη του Ανρί Λουβέ. Η Μαρί Ζυλιέτ ήταν ήδη διαζευγμένη με δύο παιδιά. Ο Λουδοβίκος Β΄ και η Μαρί Ζυλιέτ απέκτησαν τέκνο:
(νόθη) Καρλόττα 1898-1977, Δούκισσα του Βαλεντινουά, διάδοχος του πριγκιπάτου. Παντρεύτηκε τον Πιερ ντε Πολινιάκ.
Τιμητικές διακρίσεις
Εθνικές διακρίσεις
: Μεγάλος Δάσκαλος του Τάγματος του Αγίου Καρόλου
Διεθνείς διακρίσεις
Μπάντεν: Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Κάρολου Φρειδερίκου
: Ιπποτικός Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Ελέφαντα
: Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής
: Μετάλλιο του Τάγματος του Φραγκίσκου
: Διακριτικό σήμα του Γενικού Ταξιάρχη
: Διακριτικό σήμα της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων
Αγία Έδρα: Ιππότης του Τάγματος του Πάπα Πίου Θ΄
Ιταλία: Ιπποτικό περιλαίμιο του Τάγματος του Υπεραγίου Ευαγγελισμού
Ιταλία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου
: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας
: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Πρίγκιπα Ερρίκου
: Ιπποτικός Μεγαλόσταυρος του Βασιλικού Τάγματος του Σεραφείμ
Παραπομπές
Οίκος Γκριμάλντι
Μονάρχες του Μονακό
|
66244
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CF%84%CF%8C
|
Οστό
|
Τα οστά ή αλλιώς κόκκαλα είναι υπόλευκοι, σκληροί και ανθεκτικοί ιστοί. Συνδεόμενοι με τις αρθρώσεις, σχηματίζουν τον σκελετό του σώματος στον οποίο ο άνθρωπος οφείλει το σχήμα του . Σε αυτόν στηρίζονται τα μαλακά μόρια και προστατεύονται ευπαθή όργανα, όπως ο εγκέφαλος ή τα σπλάγχνα θώρακα-πυέλου. Επιπλέον, αποτελούν αποθήκη αλάτων ασβεστίου και φωσφόρου για τις ανάγκες του οργανισμού. Ο ερυθρός μυελός των οστών που υπάρχει στο σπογγώδη οστίτη ιστό παράγει τα κύτταρα του αίματος. Στα μακρά 'η επιμήκη ή αυλοφόρα οστά όπως είναι το βραχιόνιο το μηριαίο και άλλα στον αυλό τους, υπάρχει ο κίτρινος μυελός των οστών που αποτελεί αποθήκη λίπους
Διακρίνονται σε επιμήκη ( ή μακρά, ή αυλοφόρα ), βραχέα, πλατέα και αεροφόρα.
Δομή
Το οστό αποτελείται από ασβεστοποιημένες πρωτεΐνες που βρίσκονται έξω από τα κύτταρα και αποτελούν το οστεοειδές. Το οστεοειδές αποτελείται από κολλαγόνο τύπου Ι και γλυκοζαμινογλυκάνες που περιέχουν γλυκοπρωτεΐνες που μπορούν να δεσμεύσουν μεγάλες ποσότητες ασβεστίου, όπως η οστεοκαλσίνη. Τα άλατα ασβεστίου δίνουν στο οστό μηχανική ισχύ. Το ασβέστιο μαζί με τα φωσφορικά ιόντα σχηματίζουν τον υδροξυαπατίτη [Ca10(PO4)6(OH)2]. Αν και το οστό είναι σχεδόν άκαμπτο, οι ίνες του κολλαγόνου του προσδίδουν μικρό βαθμό ελαστικότητας.
Ανάλογα με τον τρόπο που διατάσσεται το οστεοειδές, το οστό χαρακτηρίζεται ως δικτυωτό ή πεταλιώδες. Στον υγιή ενήλικα, ουσιαστικά ολόκληρος ο οστίτης ιστός είναι στην πεταλιώδη μορφή, στην οποία το κολλαγόνο είναι διατεταγμένο σε πέταλα και έτσι έχει μεγαλύτερη ισχύ. Το δικτυωτό οστό αποτελείται από άτακτες ίνες κολλαγόνου και παρατηρείται σε περιπτώσεις έντονης οστεογένεσης, κυρίως στα έμβρυα, και στη συνέχεια αντικαθίσταται από την πεταλιώδη διάταξη. Αν πάλι το κολλαγόνο του οστεοειδούς είναι ελαττωματικό, όπως συμβαίνει στην ατελή οστεογένεση, τα οστά είναι εύθραυστα.
Στον άνθρωπο το οστό αποτελείται από μια εξωτερική συμπαγή ζώνη, η οποία αποκαλείται φλοιός, μέσα στην οποία βρίσκεται η δοκιδώδης ή σπογγώδης ζώνη. Ο φλοιός είναι αυτός που δέχεται και ανθίσταται στις δυνάμεις παραμόρφωσης, ενώ το δοκιδώδες οστό δρα σαν ένα πολύπλοκο σύστημα στηριγμάτων. Ο χώρος ανάμεσα στις δοκίδες γεμίζει με λίπος ή ερυθρό μυελό, ο οποίος παράγει τα κύτταρα του αίματος. Η δομική μονάδα του οστού είναι ο οστεώνας, ο οποίος αποτελείται από τους αβέρνιους σωλήνες, μέσα στους οποίους βρίσκονται αιμοφόρα αγγεία και νεύρα, και το οστεοειδές που σχηματίζει πέταλα γύρω του.
Το οστό περιβάλλεται από ένα «μανδύα» από ινοκολλαγονώδη ιστό ο οποίος αποκαλείται περιόστεο.
Σύνθεση - απορρόφηση
Το οστεοειδές παράγεται από τις οστεοβλάστες, οι οποίοι επικάθονται στην επιφάνεια του οστού. Οι οστεοβλάστες παράγουν κολαγόνο και γλυκοζαμινογλυκάνες τις οποίες εκκρίνουν σε κυστίδια και σχηματίζουν τις ίνες του κολλαγόνου του οστεοειδούς, οι οποίες βρίσκονται μέσα στις γλυκοαζμινογλυκάνες. Στην συνέχεια ακολουθεί η ασβεστοποίηση του οστεοειδούς. Η οστεοκαλσίνη δεσμεύει τα ιόντα ασβεστίου ενώ η αλκαλική φωσφατάση αυξάνει τοπικά συγκέντρωση φωσφορικών ιόντων και ιόντων ασβεστίου. Τα κυστίδια που παράγουν οι οστεοβλάστες περιέχουν αλκαλική φωσφατάση και δημιουργούν γύρω τους πυρήνες εναπόθεσης αλάτων υδροξυαπατίτη, στους οποίους ο υδροξυαπατίτης συσσωρεύεται γρήγορα και επεκτείνεται κυκλικά μέχρι να συναντήσει άλλες εστίες ασβεστοποίησης. Με παρόμοιο τρόπο δημιουργείται και η οδοντίνη. Όταν ο ρυθμός οστεογένεσης είναι φυσιολογικός, τότε η ασβεστοποίηση αρχίζει αμέσως.
Η αποσύνθεση του οστού ονομάζεται απορρόφηση και πραγματοποιείται από κύτταρα που ονομάζονται οστεοκλάστες. Οι οστεοκλάστες παράγουν κυστίδια που περιέχουν λυσοσωμικά ένζυμα και τα απελευθερώνουν στην οστική επιφάνεια. Τα ένζυμα αυτά υδρολύουν (καταστρέφουν) το κολλαγόνο και τις γλυκοζαμινογλυκάνες του οστού, με αποτέλεσμα την αποδόμηση των οργανικών αλάτων που συνδέονται με αυτές. Οι οστεοκλάστες δημιουργούν επίσης όξινο περιβάλλον, το οποίο οδηγεί στη διάσπαση του υδροξυ-απατίτη. Στην συνέχεια οι οστεοκλάστες ενδοκυτταρώνουν κάποια από τα προϊόντα της διάσπασης. Στη συνέχεια κινούνται σε άλλη θέση. Η παραθορμόνη ενεργοποιεί τους οστεοκλάστες έτσι ώστε να αυξήσει τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα όταν αυτά μειωθούν ενώ η καλσιτονίνη τους απενεργοποιεί όταν τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα είναι υψηλά.
Βιβλιογραφία
Stevens Alan, Lowe James (2008) Ιστολογία του Ανθρώπου (3η έκδοση) Π.Χ. Πασχαλίδης. σελ.251-264 ISBN 978-960-399-652-1
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σκελετικό σύστημα
|
495374
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Δημήτρης Παπαγιάννης
|
Ο Δημήτρης (Μήτσος) Παπαγιάννης (1904-2001) ήταν συνδικαλιστής, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ και αντιστασιακός.
Βιογραφία
Νεανικά χρόνια - η δράση του στο ΚΚΕ
Ο Δημήτρης Παπαγιάννης γεννήθηκε στην Καρυά Ελασσόνας το 1904. Από τα νεανικά του χρόνια δραστηριοποιήθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα, φτάνοντας σε υψηλές θέσεις της ΓΣΕΕ, ενώ παράλληλα εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Την περίοδο 1928-1931 γνώρισε αλλεπάλληλες διώξεις και το 1932 ανέλαβε γραμματέας του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Το 1934 συνελήφθη και φυλακίστηκε, ενώ την επόμενη χρονιά εξορίστηκε στην Ανάφη απ' όπου απέδρασε τον Οκτώβριο του 1936
Η δράση του την περίοδο της Δικτατορίας Μεταξά
Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας του Μεταξά πέρασε στην παρανομία και ανέλαβε γραμματέας της ΚΟ Βόλου, Πειραιά και Θεσσαλονίκης. Το 1938 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, μετά από τις συλλήψεις ηγετικών στελεχών του κόμματος. Ήταν μαζί με τον Δαμιανό Μάθεση τα μόνα στέλεχη από την καθοδήγηση του ΚΚΕ που διέφυγαν τη σύλληψη κατά το κύμα συλλήψεων της Ασφάλειας το 1939.
Μετά τη σύλληψη των Νεφελούδη, Παρτσαλίδη και Σκλάβαινα τον Απρίλιο του 1938 την καθοδήγηση του ΚΚΕ ανέλαβαν τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου Γιώργης Σιάντος και Νίκος Πλουμπίδης. Ο Παπαγιάννης εντάχθηκε τότε στην ΚΕ του ΚΚΕ. Η καθοδήγηση των Πλουμπίδη-Σιάντου αργότερα ονομάστηκε Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (ΠΚΕ).
Τον Μάιο του 1939 ο αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας στην Αχτίνα Θ', έπειτα από πληροφορίες νεοσυλληφθέντων που ανέφεραν πως ο Δαμιανός Μάθεσης ήταν πράκτορας των αρχών ασφαλείας, με σύμφωνη γνώμη των Νεφελούδη–Παρτσαλίδη, δίνει εντολή στο μέλος του Πολιτικού Γραφείου Γιάννη Μιχαηλίδη να υπογράψει δήλωση ούτως ώστε να ελευθερωθεί, να ξανασυνδεθεί με τα παράνομα μέλη του κόμματος και να ξεκαθαρίσει το κόμμα από τους πράκτορες που δρούσαν στους κόλπους του. Ωστόσο, στη προσπάθεια σύνδεσης του με τον παράνομο μηχανισμό ο Μιχαηλίδης μπλέκεται στα δίχτυα της Ασφάλειας. Τότε, Μανιαδάκης, Παξινός και Τυρίμος αποφασίζουν την ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ (ΠΔ), ενός χαφιέδικου μηχανισμού, και ο Μιχαηλίδης αναγκάζεται να συμμετάσχει.
Η ΠΔ συγκροτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1939 και έκανε την επίσημη εμφάνισή της τον Ιανουάριο του 1940, εκδίδοντας ακόμη και δικό της Ριζοσπάστη. Κατάφερε να επηρεάσει πολλά φυλακισμένα καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, ακόμα και τον ίδιο τον Ζαχαριάδη, ο οποίος δεν υποψιαζόταν το ρόλο της, αλλά αντ' αυτού υποψιαζόταν την -καθαρή- ΠΚΕ και να προκαλέσει τρομερή σύγχυση στις τάξεις των κομμουνιστών.
Το 1940 ο Ζαχαριάδης από την φυλακή θα υποστηρίξει ότι κάποια μέλη της ΠΚΕ είναι χαφιέδες της Ασφάλειας, μεταξύ αυτών και ο Παπαγιάννης. Χαρακτηριστικά αποκαλούσε την ΠΚΕ "χαφιέδικη σφηκοφωλιά των Μάθεση-Παπαγιάννη". Τελικά, ο Παπαγιάννης θα συλληφθεί από την Ασφάλεια στις αρχές του 1941 και θα σταλεί στην Ακροναυπλία. Το 1942 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα και μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας απέδρασε και πήγε στην Αθήνα.
Κατοχή - Αντίσταση
Η ΠΚΕ έδρασε μέχρι τον Ιούλιο του 1941. Τότε από τα διαφυγόντα εξόριστα μέλη του ΚΚΕ δημιουργήθηκε η Νέα Κεντρική Επιτροπή, η οποία διέγραψε τον Παπαγιάννη στηριζόμενη στις καταγγελίες του Ζαχαριάδη. Η διαγραφή του Παπαγιάννη ανακλήθηκε στις αρχές του 1943 και ο ίδιος εντάχθηκε ξανά στο ΚΚΕ. Παράλληλα εντάχθηκε και στο ΕΑΜ και δούλεψε σε υπέυθυνους τομείς της Αντίστασης.
Το 1945 εκλέχθηκε πρόεδρος του ΕΡΓΑΣ Θεσσαλονίκης και μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου. Το 1946 συνελλήφθη και εκτοπίστηκε στην Αίγινα απ' όπου απελευθερώθηκε το 1949. Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου συνέχισε τη συνδικαλιστική δράση.
Πέθανε στην Αθήνα το 2001 όντας μέλος του ΚΚΕ.
Πηγές
Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015
Βασίλης Νεφελούδης "Αχτίνα Θ'", Εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007
Περικλής Ροδάκης "Νίκος Ζαχαριάδης", Εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2007
Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004
Θανάσης Χατζής, "Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996
Παραπομπές
Έλληνες κομμουνιστές
Έλληνες συνδικαλιστές
Μέλη του ΕΑΜ
|
791099
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%98%CF%81%CE%B9%20%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BB%20%CE%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
Πυρηνικό ατύχημα του Θρι Μάιλ Άιλαντ
|
Το πυρηνικό ατύχημα του Θρι Μάιλ Άιλαντ, το οποίο υπήρξε το πιο σημαντικό στην ιστορία των ΗΠΑ, οφείλεται στη μερική κατάρρευση του αντιδραστήρα Unit 2 (TMI-2) του πυρηνικού εργοστασίου Three Mile Island στην Πενσυλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Ξεκίνησε στις 4 π.μ. της 28ης Μαρτίου 1979 και στη διεθνή κλίμακα πυρηνικών γεγονότων επτά σημείων, βαθμολογείται στο Επίπεδο 5, δηλαδή ατύχημα με ευρύτερες συνέπειες.
Το ατύχημα προκάλεσε ανησυχίες και διαμαρτυρίες κατά της πυρηνικής ενέργειας μεταξύ των ακτιβιστών και του ευρύτερου κοινού και οδήγησε σε νέους κανονισμούς για την πυρηνική βιομηχανία.
Αιτίες
Το ατύχημα ξεκίνησε με αστοχίες στο μη πυρηνικό δευτερεύον σύστημα και ακολούθησε αστοχία (από ανθρώπινο λάθος) σε βαλβίδα ανακούφισης που λειτουργεί από πιλότο (PORV) στο πρωτεύον σύστημα η οποία επέτρεψε τη διαφυγή μεγάλων ποσοτήτων ψυκτικού του πυρηνικού αντιδραστήρα. Οι μηχανικές βλάβες επιδεινώθηκαν από την αρχική αδυναμία των χειριστών της εγκατάστασης να αναγνωρίσουν την κατάσταση ως ατύχημα απώλειας ψυκτικού υγρού (LOCA). Η εκπαίδευση και οι διαδικασίες TMI άφησαν τους χειριστές και τη διοίκηση ανεπαρκώς προετοιμασμένες για την επιδείνωση της κατάστασης. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, αυτές οι ανεπάρκειες επιδεινώθηκαν από ελαττώματα σχεδιασμού, συμπεριλαμβανομένων των ακατάλληλα τοποθετημένων οργάνων και χειριστηρίων, της χρήσης πολλαπλών παρόμοιων συναγερμών και αδυναμίας του εξοπλισμού να υποδείξει με σαφήνεια το επίπεδο αποθέματος ψυκτικού ή τη θέση του μη λειτουργούντα ανοιχτού PORV.
Έχει αναφερθεί ως κρίσιμος παράγων, που συνέβαλε στην παρακμή του προγράμματος υλοποίησης νέων πυρηνικών αντιδραστήρων, η επιβράδυνση που είχε ήδη ξεκινήσει τη δεκαετία του 1970. Η μερική κατάρρευση του Αντιδραστήρα ΙΙ είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση (άγνωστης ποσότητας) ραδιενεργών αερίων και ραδιενεργού ιωδίου στο περιβάλλον.
Παρενέργειες
Ακτιβιστές κατά του πυρηνικού κινήματος εξέφρασαν ανησυχίες για τις περιφερειακές επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών από το ατύχημα. Ορισμένες επιδημιολογικές μελέτες που ανέλυσαν το ποσοστό του καρκίνου στην ευρύτερη περιοχή μετά το ατύχημα διαπίστωσαν ότι δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική αύξηση στο ποσοστό του, ενώ άλλες μελέτες υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο. Ωστόσο, λόγω της φύσης τους, τέτοιες μελέτες δεν μπορούν να καθορίσουν με βεβαιότητα εάν υπήρχε ή όχι αιτιώδης σύνδεση που συνδέει το ατύχημα με αυτούς τους καρκίνους.
Η εκκαθάριση του αντιδραστήρα ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1979 και ολοκληρώθηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 1993, με συνολικό κόστος καθαρισμού -τότε- περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Παραπομπές
Πυρηνικά ατυχήματα
|
233341
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Φλιασία
|
Ως Φλιασία αναφέρεται στα αρχαία κείμενα η χώρα που βρισκόταν στην κατοχή της πόλης του Φλιούντα, στο Φλιάσιο Πεδίο. Η περιοχή περιβαλλόταν από την Σικυωνία στο βορρά, την Αργολίδα από το νότο και στα ανατολικά από την περιοχή της Νεμέα]ς και των Κλεωνών, ενώ στα δυτικά συνόρευε με την περιοχή που ελεγχόταν από την αρκαδική πόλη Στύμφηλο ή Στύμφαλο.
Τη χώρα διέρρεε ο Ασωπός ποταμός -ο ίδιος εξάλλου διέρρεε και τη βορεινή συνέχειά της, την αποκαλούμενη τότε "Ασωπία" που ανήκε στη Σικυώνα.
Στη Φλιασία βασίλεψε πρώτος ο Άρας,και ίσως γι' αυτό ο Φλιούντας (η πόλη) αρχικά μνημονεύεται ως Αραντία. Στη συνέχεια η πόλη αναφέρεται ως Αραιθυρέα (πιθανόν να ήταν κόρη του Άραντα), τέλος δε ως Φλιούς (από τον αργοναύτη Φλίαντα που πιθανόν να ήταν γιος ή σύζυγος της Αραιθυρέας.)
Στη Φλιασία αναφέρεται εκτός του Φλιούντα και άλλη μία πόλη, οι Κελεαί.
Πηγές
Πόλεις της αρχαίας Κορινθίας
|
804542
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE%20%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Μικρή Αρμενία
|
Η Μικρή Αρμενία, αρχ. ελλην.: Μικρά Αρμενία , Pokr Hayk, ή Inferior, αγγλ.: Leser Armenia, περιλάμβανε τις κατοικημένες από αρμένιους περιοχές, κυρίως στα δυτικά και βορειοδυτικά του αρχαίου βασιλείου της Αρμενίας (γνωστό και ως βασίλειο της Μεγάλης Αρμενίας). Η περιοχή αναδιοργανώθηκε αργότερα σε Θέμα Αρμενιακών υπό τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Γεωγραφία
Η Μικρή Αρμενία (ή Μικρή Αρμενία) ήταν το τμήμα της ιστορικής Αρμενίας και των Αρμενικών Υψιπέδων, που βρισκόταν δυτικά και βορειοδυτικά τού ποταμού Ευφράτη. Πήρε το όνομά της για να ξεχωρίσει από το πολύ μεγαλύτερο ανατολικό τμήμα της ιστορικής Αρμενίας, τη Μεγάλη Αρμενία (Armenia Major).
Αρχικό ιστορικό
Πρώιμη ιστορία
Από τον 6ο αι. π.Χ., η επικράτεια της Μικράς Αρμενίας διοικείτο από τη δυναστεία των Οροντιδών (Yervanduni, ), οι οποίοι ήταν υπήκοοι της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Το πρώιμο αρμενικό βασίλειο ονομάστηκε σατραπεία της Αρμενίας.
Λίγο καιρό μετά τον θάνατο τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Μιθριδάτης Α΄, Πέρσης ευγενής από τη Μ. Ασία, αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της περιοχής, που αργότερα έγινε γνωστή ως το βασίλειο του Πόντου. Καθώς το βασίλειο μεγάλωνε σε ισχύ, περιλάμβανε καλά τη Μικρά Αρμενία.
Ρωμαιο-Περσικοί πόλεμοι
Η Αρμενία ήταν ένα αμφισβητούμενο βασίλειο μεταξύ της Ρώμης και της Παρθίας κατά τους Ρωμαιο-Περσικούς Πολέμους από το 66 π.Χ. έως τον 2ο αι. μ.Χ. Η ρωμαϊκή επιρροή εδραιώθηκε για πρώτη φορά με την εκστρατεία του Πομπήιου το 66/65 π.Χ. και ξανά το 59 μ.Χ. στην εκστρατεία του Ρωμαιο-Παρθικού Πολέμου τού Γναίου Δομίτιου Κόρβουλου, που είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνηση τού Τιριδάτη Α΄.
Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Μικρή Αρμενία
Όλη η Αρμενία έγινε ρωμαϊκή επαρχία το 114 μ.Χ. υπό τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τραϊανό, αλλά η Ρωμαϊκή Αρμενία εγκαταλείφθηκε σύντομα από τις λεγεώνες το 118 μ.Χ. και έγινε υποτελές βασίλειο. Ωστόσο η Μικρή Αρμενία ενσωματώθηκε γενικά από τον Τραϊανό, μαζί με th Μελιτηνή και την Καταονία, στην επαρχία της Καππαδοκίας. Η Μικρή Αρμενία αποτελείτο από πέντε περιοχές: Oρβαλισηνή στο Βορρά, κάτω από αυτή Aιτουλανή, η Aιρετική, στη συνέχεια η Oρσηνή και τέλος η Oρβεσινή, η νοτιότερη. Οι πιο νότιες συνοικίες που προσαρτήθηκαν στη Μικρά Αρμενία ήταν η Mιλετηνή, που ονομάζεται έτσι από την πρωτεύουσά της Μελιτηνή (τη σύγχρονη Μαλάτια) και οι ακόλουθες τέσσερις μικρές συνοικίες της αρχαίας Καταονίας, δηλαδή η Aραβηνή, Λαβινιανησινή ή Λαβιανησινή, η Καταονία, με την πιο περιορισμένη έννοια, ή η χώρα κοντά στην Κιλικία, που περιβάλλεται από βουνά. Τέλος, η Μουριανή ή Μουριανουνή, μεταξύ Καταονίας και Μελιτηνής, ονομαζόταν επίσης Βαγαδοανία.
Οι Ρωμαίοι έχασαν ξανά την Αρμενία από τον Βολογάση Δ΄ της Παρθίας το 161 μ.Χ. Το 163 μία ρωμαϊκή αντεπίθεση υπό τον Στάτιο Πρίσκο εγκατέστησε για άλλη μία φορά έναν ευνοούμενο υποψήφιο στον θρόνο της Αρμενίας και η ρωμαϊκή επιρροή στην Αρμενία παρέμεινε μέχρι την προσωρινή ρωμαϊκή ήττα στη μάχη της Bαρβαλισσού το 253. Όμως λίγα χρόνια αργότερα, στα τέλη του 3ου αι., η Ρώμη είχε και πάλι τον έλεγχο της Αρμενίας.
Η Μικρή Αρμενία επανενώθηκε με το βασίλειο της Μεγάλης Αρμενίας υπό τον Αρσακίδη βασιλιά Τιριδάτη Γ΄ το 287 μ.Χ. μέχρι την προσωρινή κατάκτηση τού Σαπούρ Β΄ το 337.
Στη συνέχεια διαμορφώθηκε σε κανονική επαρχία υπό τον Διοκλητιανό και τον 4ο αι. χωρίστηκε σε δύο επαρχίες: την Πρώτη Αρμενία (Armenia Prima) η οποία περιείχε το μεγαλύτερο μέρος τής Μικρής Αρμενίας, και τη Δεύτερη Αρμενία (Armenia Secunda) που περιλάμβανε όλες τις νότιες περιοχές, οι οποίες είχαν προστεθεί στη Μικρά Αρμενία, με εξαίρεση την Καταονία, η οποία ενσωματώθηκε με την Cappadocia Secunda.
Ο πληθυσμός της παρέμενε Αρμενικός, αλλά σταδιακά εκρωμαϊζόταν. Από τον 3ο αι. πολλοί Αρμένιοι στρατιώτες βρίσκονταν στο ρωμαϊκό στρατό: αργότερα –τον 4ο αι.– αποτέλεσαν δύο ρωμαϊκές λεγεώνες, τη Legio I Armeniaca και τη Legio II Armeniaca.
Το 536 ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α´ αναδιοργάνωσε την επαρχιακή διοίκηση και η Πρώτη και η Δεύτερη Αρμενία μετονομάστηκαν σε Δεύτερη και Τρίτη αντίστοιχα, ενώ μέρος της επικράτειάς τους χωρίστηκε στις άλλες αρμενικές επαρχίες.
Τα σύνορα του βυζαντινού τμήματος της Αρμενίας επεκτάθηκαν το 591 στην Περσαρμενία, αλλά η περιοχή ήταν το επίκεντρο δεκαετιών πολέμου μεταξύ Βυζαντινών και Περσών (Βυζαντινοί-Σασσανιδικοί Πόλεμοι) μέχρι την αραβική κατάκτηση της Αρμενίας το 639.
Μετά από αυτό, το τμήμα της Μικράς Αρμενίας που παρέμεινε υπό τον έλεγχο του Βυζαντίου (σε μικρότερο βαθμό) έγινε μέρος του θέματος των Αρμενιακών .
Μογγολική και Οθωμανική επιρροή
Μετά την πτώση της Βαγκρατιδικής Αρμενίας το 1045 και τις επακόλουθες απώλειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Ανατολή το 1071 (μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ ), η Μικρή Αρμενία έπεσε στους Σελτζούκους και στη συνέχεια ήταν μέρος της Μογγολικής Αυτοκρατορίας για 92 χρόνια και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τα τέλη του 15ου αι.
Μεταξύ του 11ου και του 14ου αι. ο όρος Μικρή Αρμενία χρησιμοποιήθηκε στο Αρμενικό βασίλειο της Κιλικίας, μέχρι τη δημιουργία της Τουρκίας το 1923.
Επισκοπικές έδρες
Αρχαίες επισκοπικές έδρες της ρωμαϊκής επαρχίας της Αrmenia Prima (I), που αναφέρονται στο Annuario Pontificio ως τίτλος:
{{Columns-list|* Μπερίσσα
Κολονία της Αρμενίας (Köylühisar) (Αρμενική Καθολική Εκκλησία)
Νικόπολις της Αρμενίας
Πενταχτόη (Bedochton, Pedachton)
Σάταλα της Αρμενίας
Σεβάστεια (Sivas)
Σεβαστόπολις της Αρμενίας (Sulusaray)}}
Αρχαίες επισκοπικές έδρες της ρωμαϊκής επαρχίας της Αrmenia Secunda (II), που αναφέρονται στο Annuario Pontificio ως τίτλος:
Για τις αρχαίες επισκοπικές έδρες της ρωμαϊκής επαρχίας της Αρμενίας Tertia (III), βλέπε Ρωμαϊκή Αρμενία#Επισκοπικές έδρες .
Μεταγενέστερη ιστορία
Η Μικρά Αρμενία θεωρείται παραδοσιακά ως μέρος της Δυτικής Αρμενίας, ειδικά μετά την απόκτηση της Ανατολικής Αρμενίας από τη Ρωσική Αυτοκρατορία στον απόηχο του Ρωσο-Περσικού πολέμου τού 1826-1828 .
Ο χριστιανικός αρμενικός πληθυσμός της Μικράς Αρμενίας συνέχισε την ύπαρξή του στην περιοχή μέχρι τη γενοκτονία των Αρμενίων του 1915–23. Κάποιοι Αρμένιοι εξακολουθούν να ζουν στην περιοχή, αν και εξισλαμίστηκαν υπό οθωμανική επιρροή, κυρίως τον 17ο αι.
Δείτε επίσης
Χεμσινλί
Σημειώσεις
Bιβλιογραφικές αναφορές
Bert Vaux, Hemshinli: The Forgotten Black Sea Armenians, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, 2001.
Mack Chahin, The Kingdom of Armenia: A History, Routledge, Λονδίνο, 2001. ( )
Robert H. Hewsen, Armenia: A Historical Atlas'', University Of Chicago Press, 2000. ( )
Ρωμαϊκά υποτελή βασίλεια
Ύστερες Ρωμαϊκές επαρχίες
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
522164
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%86
|
Κλοντάρφ
|
Το Κλοντάρφ (, ιρλανδικά: Cluain Tarbh, μετάφραση: λιβάδι του ταύρου) είναι παράκτιο προάστιο στη βόρεια πλευρά του Δουβλίνου, στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Είναι περισσότερο γνωστό για τη Μάχη του Κλοντάρφ το 1014, στην οποία ο Μπράιαν Μπόρου, Βασιλιάς της Ιρλανδίας, επικράτησε επί των Βίκινγκς του Δουβλίνου και τους συμμάχους τους, τους Ιρλανδούς του Λένστερ. Η μάχη, η οποία επεκτάθηκε σε ευρύτερη περιοχή, σηματοδότησε το τέλος των Πόλεμων μεταξύ Ιρλανδών και Βίκινγκς.
Πρόκειται επίσης για αστική κοινότητα στην αρχαία βαρωνία του Κούλοκ. Ενώ το Κλόνταρφ δε διαθέτει «κεντρικό σημείο», ιστορικά είχε δύο πληθυσμιακά κέντρα, ένα στην ακτή προς την πόλη και τον οικισμό των αλιέων βορειότερα από την ακτή, στις Καλύβες του Κλοντάρφ, εκεί που πλέον βρίσκεται η λεωφόρος Βέρνον. Το Κλοντάρφ έχει πληθώρα εμπορικών υποδομών σε διάφορες περιοχές, κυρίως στην λεωφόρο Βέρνον. Γειτονεύει με το Φέαρβιου, το Μαρίνο, το Κίλλεστερ, το Αρτέιν και το Ράχενυ, και ανήκει στην ταχυδρομική περιοχή Δουβλίνο 3.
Το Κλοντάρφ είναι παραθαλάσσιο προάστιο σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το Δουβλίνο και 11 χιλιομέτρων από το Χόουθ πάνω στοn δρόμο που συνδέει τις δύο πόλεις. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι κάθετοι προς την ακτή.
Ετυμολογία
Η ονομασία Cluain Tarbh προέρχεται από τον ήχο του ανέμου στην παραλία ενώ λέγεται πως ακούγεται όπως το λαχάνιασμα ενός ταύρου.
Πρόσβαση
Το Κλοντάρφ εξυπηρετείται από λεωφορειακές γραμμές των αστικών συγκοινωνιών του Δουβλίνου. Ο ιστορικός σιδηροδρομικός σταθμός της περιοχής, έκλεισε πριν αρκετά χρόνια, αλλά ο νέος σιδηροδρομικός σταθμός στο Κλοντάρφ Ρόουντ, βρίσκεται ανάμεσα στο Κλοντάρφ και το Φεαρβιού.
Γεωγραφία
Το Κλοντάρφ βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης του Δουβλίνου, βορειοανατολικά από το κέντρο της πόλης κατά μήκος της ακτής. Δυτικά και νότια βρίσκεται το Φεαρβιού Παρκ και το προάστιο Μαρίνο, στα βόρεια τα προάστια Κίλλεστερ, Αρτέιν και Κούλοκ και στα βορειοανατολικά το Πάρκο Σεντ Αννς και το προάστιο του Ράχενυ. Στη νότια πλευρά βρίσκεται η μια πλευρά των εκβολών ενός από των τριών ποταμών του Δουβλίνου, του ποταμού Τόλκα. Ο ποταμός Νάνικεν περνά μέσω του Πάρκου Σεντ Αννς και φτάνει στη θάλασσα στην άκρη του Ράχενυ, με την εκβολή του να σημαίνει τα όρια της κοινότητας.
Η νήσος Μπουλ, ανήκει στο Κλοντάρφ και το Ράχενυ, και συνδέεται με το Κλοντάρφ μέσω ιστορικής ξύλινης γέφυρας στο Ντολυμάουντ. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του νησιού ανήκει στην κοινότητα, το (βόρειο) Τείχος Μπουλ και οι κυματοθραύστες, οι σχετιζόμενοι δρόμοι και τα μονοπάτια, και η (ξύλινη) Γέφυρα Μπουλ ανήκουν στην Εταιρεία Λιμένος του Δουβλίνου. Στην άκρη του κυματοθραύστη υπάρχει άγαλμα της Παναγίας, Αστέρος της Θάλασσας (Our Lady, Star of the Sea (Realt na Mara)), για την προστασία των ναυτικών και των λιμενεργατών.
Νήσος Κλοντάρφ
Κάποτε υπήρχε νησί, που ονομαζόταν Νήσος Κλοντάρφ, στα ανοικτά του Κλοντάρφ κοντά στις εκβολές του Τόλκα, όπως φαίνεται σε χάρτες όπως αυτός του Τζον Ροκ το 1753, με ενιαίες κατοικίες, και κατά περιόδους (κυρίως τον 19ο αιώνα), υποδομές λουτρών. Το νησί χρησιμοποιήθηκε επίσης ως χώρος προστασίας από την πανούκλα του 1650. Τα κατασκευαστικά έργα στο Μεγάλο Νότιο Τείχος και το Τείχος Μπουλ στο Λιμάνι του Δουβλίνου άλλαξαν τη ροή των υδάτων στον Κόλπο του Δουβλίνου, απειλώντας την ύπαρξη του, αν και στην πραγματικότητα καταστράφηκε από μεγάλη καταιγίδα το 1844.
Ιστορία
Μετά την ήττα των Βίκινγκς και των συμμάχων τους από το Λένστερ στη Μάχη του Κλοντάρφ το 1014, το Κλαντάρφ απόλαυσε σχετική ειρήνη για τα επόμενα 100 χρόνια μέχρι τον ερχομό των Νορμανδών το 1172. Λίγο μετά, το Κλοντάρφ δόθηκε στον Άνταμ ντε Φέυπο, ακόλουθο του Ριχάρδου ντε Κλαρ, 2ου Δούκα του Πέμπροουκ. Αυτός κατασκεύασε το πρώτο κάστρο του Κλοντάρφ.
Η κατοίκηση στην τοποθεσία του Κλοντάρφ χρονολογείται από τον 12ο αιώνα τουλάχιστον, και τον 19ο αιώνα θεωρήθηκε πως βρέθηκαν ερείπια του. Το Κλοντάρφ εμφανίζεται στον χάρτη "A Modern Depiction of Ireland, One of the British Isles" του Αβραάμ Ορτέλιους ως "Clantarfe".
Η έπαυλη και η εκκλησία του Κλοντάρφ κατεχόταν από τους Ναΐτες και στη συνέχεια από τους Ιωαννίτες, και στην περιοχή υπήρχε Ιερό Πηγάδι, μέχρι πρόσφατα.
Μικρή έπαυλη και οικισμός βρισκόταν στη μικρή κορυφογραμμή που είχε θέα στη θάλασσα. Η έπαυλη ανακαινίστηκε πολλές φορές με το ξενοδοχείο που βρίσκεται πλέον εκεί να χρονολογείται σε μεγάλο βαθμό από τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο πύργος που βρίσκεται στην τοποθεσία είναι αντίγραφο του αρχικού κτίσματος των Ναϊτών στην τοποθεσία από τον 19ο αιώνα. Η γειτνιάζουσα εγκαταλελειμμένη εκκλησία είναι παλαιός ενοριακός ναός της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, που χρονολογείται από τα μέσα του 17ου αιώνα και ίσως αποτελεί την παλαιότερη χρήση κόκκινου τούβλου στην Ιρλανδία.
Το Κάστρο του Κλοντάρφ κάηκε το 1641 από τον στρατηγό του Κρόμγουελ, Σαρλ Κουτ, προφανώς ως μέσο αντιπερισπασμού για την απιστία του τότε ιδιοκτήτη, Τζορτζ Κινγκ. Το κάστρο, το κτήμα και η περιοχή λέγεται πως δόθηκαν από τον Κρόμγουελ στον Τζον Μπλάγκουελ, ο οποίος ανέθεσε τα κτήματά του στον Τζον Βέρνον γενικό διοικητή του στρατού του Κρόμγουελ στην Ιρλανδία, αν και στο Τοπογραφικό Λεξικό του Λιούις του 1897 περιγράφεται ως «δωσμένο από το Στέμμα στον Ναύαρχο Βέρνον». Η οικογένεια Βέρνον στη συνέχεια κατέλαβε το Κάστρο για περίπου 350 χρόνια.
Το 1659, ο πληθυσμός του Κλοντάρφ ήταν 79 άτομα.
Η αλιεία, η συλλογή στρειδιών και η γεωργία παρέμειναν οι κύριες ασχολίες στους επόμενους αιώνες, με μια μεγάλη βιομηχανία αλιείας στην περιοχή the Sheds, κοντά στις αρχές της Λεωφόρου Βερνόν (το πανδοχείο στην περιοχή χρησιμοποιεί ακόμη την ονομασία), περίπου 1 χιλιόμετρο από τον αρχικό οικισμό. Τον 18ο αιώνα, η περιοχή αυτή μετατράπηκε σε δευτερεύοντα οικισμό, ψαράδων και γεωργών, που ζούσαν σε υποτυπώδεις καλύβες με υπόστεγα ξήρανσης για τα ψάρια. Αναγράφεται εμφανώς σε χάρτες πλοήγησης του Κόλπου του Δουβλίνου που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα. Όμως, με τόσους «άτυπους» οικισμούς στην Ιρλανδία, το Clontarf Sheds έγινε η τοποθεσία ενός Ρωμαιοκαθολικού ναού του 19ου αιώνα - η Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη της Εκκλησίας της Ιρλανδίας και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου βρίσκονται πλησιέστερα στον αρχικό οικισμό - και έπειτα ξεπέρασε τον αρχικό οικισμό.
Η έκθεση του Λιούις του 1837 ανέφερε πως «η γη στην ενορία αυτή φαίνεται να έχει το υψηλότερο επίπεδο καλλιέργειας...»
19ος αιώνας
Στις αρχές του 19ου αιώνα, το Κλοντάρφ έγινε διάσημος παραθεριστικός οικισμός για τους πολίτες του Δουβλίνου, οι οποίοι έφευγαν από την πόλη για να κάνουν τα λουτρά τους στην θάλασσα ή στα θερμά και ψυχρά λουτρά της περιοχής. Τα δρομολόγια με άλογα από την πόλη ξεκίνησαν και το Κλοντάρφ έγινε μια μοδάτη περιοχή - ο Σάμιουελ Λιούις καταγράφει 27 κύριες οικίες, πέρα από το Κάστρο του Κλοντάρφ, στις οποίες κατοικούσαν εύποροι και σημαντικοί ευγενείς. Στον Κατάλογο Καταγραφής του 1824 υπήρχαν τέσσερις κυρίες με τίτλο – η Κυρία Τσαρλεμόντ, η Κυρία Κάρολιν Κλέμεντς, η Κυρία Μαρία Κώλφιλντ και η Κυρία Έμιλυ Κώλφιλντ.
Το Κλοντάρφ έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σταδιοδρομία του προεξέχοντος Ιρλανδού εθνικιστή πολιτικού Ντάνιελ Ο'Κόνελλ ο οποίος διοργάνωσε στην περιοχή, συμβολικά εξαιτίας της διασύνδεσης με την μάχη του Κλοντάρφ το 1014, ένα μαζικό κάλεσμα για ακύρωση της Πράξης Ένωσης. Η συνάντηση απαγορεύθηκε από τον τότε Πρωθυπουργό Σερ Ρόμπερτ Πιλ, και παρά τις εκκλήσεις των υποστηρικτών του, ο Ο'Κόνελλ αρνήθηκε να αψηφήσει τις αρχές και ακύρωσε τη συνάντηση, μιας και δεν ήθελε να ρισκάρει τυχόν αιματοκύλισμα.
Σημαντική ήταν η παρουσία του Σερ Μπέντζαμιν Λι Γκίνες, γιου του Αρθούρου Γκίνες Β΄, και του συνεργάτη του με τον οποίον διαχειριζόταν το ζυθοποιείο του Κλοντάρφ, έχοντας αγοράσει κτήματα στο Κλοντάρφ και το Ράχενυ.
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα το Κλοντάρφ αστικοποιήθηκε, αρχικά ως παραθεριστικός οικισμός για εύπορους κατοίκους του Δουβλίνου, και πολύ γρήγορα ως προάστιο της πόλης. Γραμμή τροχιοδρόμου (τραμ) λειτουργούσε κατά μήκος της ακτής, αυξάνοντας την δραστηριότητα στην περιοχή.
Για κάποιο διάστημα, το Κλοντάρφ ήταν αστική περιοχή με τα δικά της δικαιώματα, αλλά έχασε αυτή τη μορφή του στις αρχές του 20ού αιώνα. Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα απορροφήθηκε πλήρως από την πόλη και πλέον θεωρείται τμήμα των εσωτερικών προαστίων.
Αναψυχή
Το σημαντικότερο σημείο αναψυχής του Κλοντάρφ είναι η προκυμαία του, που βρίσκεται κατά μήκος της Alfie Byrne Road μέχρι την ξύλινη γέφυρα στο Ντολλυμάουντ. Η προκυμαία είναι δημοφιλές σημείο για τρέξιμο, περπάτημα, ιστιοπλοΐα και ποδηλασία. Μεταξύ των χαρακτηριστικών της προκυμαίας είναι το αντίγραφο αγάλματος Μωάι της Νήσου του Πάσχα, το οποίο αποτελεί διπλωματικό δώρο του Πρέσβη της Χιλής. Επίσης στην προκυμαία βρίσκεται η ιδιωτική ανοικτή πισίνα του Κλοντάρφ, η οποία κάποτε αποτελούσε γνωστό προορισμό αναψυχής με θερμά και ψυχρά λουτρά, αλλά πλέον έχει εγκαταλειφθεί. Τέλος υπάρχουν δημόσιες γέφυρες διάβασης πεζών, πάνω από τις οδούς.
Το Κλοντάρφ επίσης βρίσκεται πλησίον του Πάρκου Σεντ Αννς, το οποίο μοιράζεται με το Ράχενυ. Πέρα από μεγάλους περιπατητικούς διαδρόμους και ανοιχτές περιοχές, το πάρκο περιλαμβάνει πολυάριθμες αθλητικές υποδομές, όπως αγωνιστικούς χώρους και χώρους μη αθλητικής αναψυχής. Σε αυτούς περιλαμβάνεται το Κέντρο Τέχνης, στο οποίο υπάρχουν καταστήματα καλλιτεχνών και στούντιο, καφετέρια και ανοιχτές αγορές κυρίως τα σαββατοκύριακα, μαζί με έναν μεγάλο κήπο ρόδων που βρίσκεται δίπλα από τα γήπεδα της Γαελικής Αθλητικής Ομοσπονδίας.
Το Κλοντάρφ έχει πρόσβαση στο νησί Νορθ Μπουλ μέσω της περιοχής Ντολλυμάουντ. Στο νησί υπάρχει ο χώρος αναψυχής Dollymount Strand όπως και δύο γήπεδα γκολφ. Το νησί είναι ακόμη γνωστό για την άγρια ζωή του, και τη λιμνοθάλασσα και τους βάλτους ανάμεσα στο νησί και τη στεριά που είναι σημείο κατάλληλο για παρακολούθηση πτηνών.
Στο Κλοντάρφ υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις, όπως σουπερμάρκετ, πανδοχεία, εστιατόρια, υποκαταστήματα τραπεζών, φαρμακεία και ιατρεία.
Θρησκεία
Το Κλοντάρφ έχει σήμερα τρεις Ρωμαιοκαθολικές ενορίες, μία της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, Πρεσβυτεριανό Εκκλησίασμα και ενορία Μεθοδιστών.
Ιστορικά το Κλοντάρφ είχε ισχυρή Προτεσταντική κοινότητα για πολλά χρόνια, με την ενορία της Εκκλησίας της Ιρλανδίας να είναι μια από τις πιο πολυάριθμες Αγγλικανικές ενορίες της χώρας μέχρι την δεκαετία του 1950. Στην απογραφή του 1911, το 39% του πληθυσμού του Κλοντάρφ ήταν Προτεστάντες, το 25% υποστηρικτές της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, το 8,5% Πρεσβυτεριανοί και το 5,5% Μεθοδιστές. Οι σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων ήταν πάντοτε καλές στο Κλοντάρφ ενώ υπήρχαν και μικτοί γάμοι ακόμη και το 1911.
Αθλητικές και κοινωνικές οργανώσεις
Στο Κλοντάρφ υπάρχουν πολλοί αθλητικοί σύλλογοι, μεταξύ των οποίων ράγκμπι, ποδοσφαίρου, γκολφ, κρίκετ, ιστιοπλοΐας και γαελικών αθλημάτων.
Στο Κλοντάρφ υπάρχει ισχυρός σύλλογος ράγκμπι, ο οποίος έφτασε σε δύο εθνικούς τελικούς. Το Clontarf Cricket Club Ground, που βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον σύλλογο του ράγκμπι φιλοξένησε τον τελικό του Τροπαίου ICC του 2005. Φιλοξένησε πολλούς διεθνείς αγώνες κρίκετ, και είναι έδρα της εθνικής ομάδας κρίκετ της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας.
Η πρώτη ομάδα του Clontarf Cricket Club κέρδισε το κύπελλο Leinster Senior Cup το 2007 και το 2008.
Το Κλοντάρφ είναι έδρα αρκετών σωματείων γαελικού αθλητισμού που συμμετέχουν στο κομητειακό πρωτάθλημα του Δουβλίνου στο γαελικό ποδόσφαιρο, το γυναικείο ποδόσφαιρο, το χέρλινγκ και το καμόγκι. Η Clontarf GAA ιδρύθηκε το 1961 και έχει ως έδρα στο Seafield Road και παίζει τους εντός έδρας αγώνες στο St.Anne's Park στο Ράχενυ. Η Scoil Uí Chonaill CLG έχει την έδρα της στο Clontarf Road και συμμετέχει σε διοργανώσεις από το 1953.
Υπάρχουν επίσης δύο σωματεία αντισφαίρισης - το Clontarf Lawn Tennis Club στο Oulton Road και το Clontarf Parish Lawn Tennis Club στο Seafield Road, το οποίο πρόσφατα επανεκκίνησε τις δραστηριότητες του στην ενορία της Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Υπάρχουν γήπεδα αντισφαίρισης και στο ιδιωτικό Westwood Club, μεταξύ Κλοντάρφ και Φεαρβιού.
Ο Σύλλογος Ταεκβον-ντό του Κλοντάρφ (Clontarf Taekwon-do Club) έχει την έδρα του στο σχολείο Belgrove Boys' και ιδρύθηκε το 2013. Συμμετέχει σε εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις.
Η ιστιοπλοΐα σχετίζεται με το Κλοντάρφ μέσω του Clontarf Yacht & Boat Club, έναν από τους παλαιότερους ιστιοπλοϊκούς ομίλους στον Κόλπο του Δουβλίνου, έχοντας ιδρυθεί το 1875.
Στο Κλοντάρφ υπάρχει και η Κεντρική Θεραπευτική Κλινική (Central Remedial Clinic) και το Ορθοπεδικό Νοσοκομείο της Ιρλανδίας (Incorporated Orthopaedic Hospital of Ireland) (από το 1876), καθώς και σημαντικό κέντρο για την Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρικό Καρότσι της Ιρλανδίας (Irish Wheelchair Association).
Δεν υπάρχουν τοπικές εφημερίδες αλλά στο παρελθόν εκδιδόταν το "Clontarf's Eye."
Σχολεία
Στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή ανήκουν τα Belgrove National School (NS), Greenlanes NS (Εκκλησία της Ιρλανδίας) και Howth Road Mixed NS (Πρεσβυτεριανό).
Σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, η περιοχή εξυπηρετείται από τα Mount Temple Comprehensive School, Holy Faith School (για κορίτσια) και, στο όριο με το Ράχενυ, το St. Paul's College (για αγόρια).
Ακόμη υπάρχουν υποδομές για ειδική εκπαίδευση στις εγκαταστάσεις της Κεντρικής Θεραπευτικής Κλινικής και της Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρικό Καρότσι.
Διακυβέρνηση και αντιπροσώπευση
Το Κλοντάρφ ανήκει στην δικαιοδοσία του Δημοτικού Συμβουλίου του Δουβλίνου. Πρόκειται για αστική κοινότητα που αποτελείται από πολλούς οικισμούς.
Το Κλοντάρφ εκπροσωπείται από την εκλογική περιφέρεια Δουβλίνο Βόρεια-Κεντρικό Ντάιλ και είναι το κύριο μέρος της Τοπικής Εκλογικής Περιοχής στις δημοτικές εκλογές.
Σημειώσεις
Στο Κλοντάρφ ήταν η πρώτη τοποθεσία της ντίσκο Grove Social Club από το 1967 έως το 1997.
Στην προκυμαία υπάρχει κυκλικό υπόστεγο βροχής, το οποίο σχηματίζει μια κάψουλα πάνω από το πρώην ορυχείο μολύβδου, το οποίο έκλεισε λόγω συνεχών πλημμυρών.
Σημαντικοί κάτοικοι
Τζον Ρόουσον, Υποκόμης του Κλοντάρφ, κορυφαίος πολιτικός κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου Η΄ και τελευταίος Επικεφαλής του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ.
Σερ Πάτρικ Γουάιτ, δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου και κάτοχος γης στην περιοχή τις δεκαετίες του 1540 και του 1550.
Ρίτσι Μπάουτσερ, γενικός διευθυντής της Τράπεζας της Ιρλανδίας.
Τζέρυ Μπριν, πρώην Λόρδος Δήμαρχος του Δουβλίνου.
Μαρία Ντόυλ, ηθοποιός.
Πάντυ Γκλάκιν, βιολιστής.
Μπερναντέτ Γκρίβυ, σοπράνο.
Νιλ Τζόρνταν, σκηνοθέτης.
Ντέκλαν Κίμπερντ, ακαδημαϊκός.
Κρίστυ Ο'Κόννορ, γκολφέρ.
Μπράιαν Ο'Ντρίσκολ, πρώην αρχηγός της ομάδας ράγκμπι της Ιρλανδίας.
Όταν ο Έρβιν Σρέντινγκερ μετακόμισε στο Δουβλίνο, έμεινε στο Κλοντάρφ.
Μπραμ Στόκερ, συγγραφέας του Δράκουλα.
Ντον Γουιτσερλέι, ηθοποιός
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα για το Κλοντάρφ
Δουβλίνο
|
585829
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%9D%CE%B5%CE%B3%CF%81%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B7
|
Οικογένεια Νεγρεπόντη
|
Η οικογένεια Νεγρεπόντη είναι μία παλαιά, αριστοκρατική οικογένεια της Ελλάδας, που άκμασε ιδιαίτερα στον εμπορικό τομέα στα τέλη του 19ου αιώνα ως μέλος του λεγόμενου Χιώτικου δικτύου.
Μέλη της φεουδαρχίας κατά τη Φραγκοκρατία στην Ελλάδα, τους συναντάμε για πρώτη φορά, τον 14ο αιώνα, στην Εύβοια, να κατέχουν μεγάλες εκτάσεις γης ιδιαίτερα στη «Βαρωνεία της Χαλκίδας» ή "Negroponte" (από όπου πήραν και το επώνυμό τους).
Ωστόσο από τον 16ο αιώνα, κάποια μέλη της οικογένειας εγκαθίστανται στη Χίο όπου κατέχοντας και εκεί μεγάλες εκτάσεις γίνονται από τους ισχυρούς του νησιού. Μέλη της Δημογεροντίας της Χίου, ασχολούνται κυρίως με το εμπόριο και τη ναυτιλία, και χάρη στην ένωσή τους με τις άλλες ισχυρές οικογένειες του νησιού, μέσω εμπορικών συμφωνιών ή και γάμων, επεκτείνουν τις εργασίες τους και στο εξωτερικό όπου μέλη της εγκαθίστανται δημιουργώντας νέες ανθηρές εμπορικές, ναυτιλιακές και τραπεζιτικές επιχειρήσεις.
Μετά τη Σφαγή της Χίου μεταναστεύουν και αυτοί, όπως πάρα πολλές οικογένειες του νησιού, στη Σύρο, στην Κωνσταντινούπολη, και όπου αλλού υπάρχει παροικιακός Ελληνισμός σχηματίζοντας καινούριους κλάδους.
Η οικογένεια Νεγρεπόντη υπήρξε ανέκαθεν ευεργέτης της Χίου αλλά και του παροικιακού Ελληνισμού ενώ εννέα μέλη της έχουν τιμηθεί με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος.
Γνωστότερα μέλη της είναι σήμερα οι: Δημήτριος Νεγρεπόντης, εφοπλιστής, ο Μιλτιάδης Νεγρεπόντης οικονομολόγος και πολιτικός, η Ελένη Ουράνη, θεατρικός και λογοτεχνικός κριτικός, κόρη του Μιλτιάδη Νεγρεπόντη, και ο Νίκολας Νεγρεπόντε, καθηγητής στο Μ.Ι.Τ..
Μέλη της οικογένειας
Η πρώτη αναφορά του επιθέτου Νεγρεπόντη, αφορά στον Παύλο Νεγρεπόντη, κάτοικος Χίου τον 16ο αιώνα, χωρίς όμως περαιτέρω στοιχεία. Αντίθετα ο γιος του, Αμβρόσιος Νεγρεπόντης, αναφέρεται ως κτήτορας της εκκλησίας της Παναγίας της Παχειάς στον Κάμπο της Χίου, ενώ ένας από τους γιους του του Αμβρόσιου, ο Αυγούστης (Αμβροσίου) Νεγρεπόντης φέρεται να γεννήθηκε το 1654 στη Χίο και να πέθανε το 1674 στη Ρώμη της Ιταλίας.
Ο Αμβρόσιος (Παύλου) Νεγρεπόντης που πέθανε το 1732 θα παντρευτεί την Αικατερίνη (Μιχαήλ) Μαυροκορδάτου και έτσι θα ενώσει τις δυο αριστοκρατικές οικογένειες του νησιού. Η Δέσποινα (Τζανή) Νεγρεπόντη θα παντρευτεί τον Παύλο (Πέτρου) Ροδοκανάκη και η Αγγελική (Τζανή) Νεγρεπόντη που θα πεθάνει κατά τη διάρκεια της Σφαγής της Χίου το 1822, τον Αυγουστή Αγέλαστο. Εξάλλου και ο Παντελής (Τζανή) Νεγρεπόντης θα ενώσει ακόμα μια ισχυρή οικογένεια, αυτή των Ζιζίνια με των Νεγρεπόντη, αφού θα παντρευτεί την Αικατερίνη (Στεφάνου) Ζιζίνια.
Παραπομπές
Οικογένεια Νεγρεπόντη
|
55416
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7
|
Αγνοδίκη
|
Η Αγνοδίκη φέρεται ως η πρώτη καταγεγραμμένη στη παγκόσμια ιστορία γυναίκα που άσκησε επίσημα το επάγγελμα της μαίας.
Έζησε στην αρχαία Αθήνα κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα. Μέχρι των ημερών της οι νόμοι της Πολιτείας απαγόρευαν την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος από μέρους των δούλων, ιδιαίτερα δε από μέρους των γυναικών έστω και ελεύθερων. Λόγω δε των απαγορευτικών εκείνων νόμων πολλές γυναίκες ντρέπονταν να καλούν ιατρούς, άνδρες, όταν ασθενούσαν ακόμη και κατά τους τοκετούς, με συνέπεια να πεθαίνουν σε μεγάλο βαθμό οι επίτοκοι.
Η Αγνοδίκη τότε, φορώντας ανδρικά ενδύματα, παρουσιάσθηκε ως νεαρός σπουδαστής και φοίτησε ιατρική πλησίον του περίφημου ιατρού της αρχαιότητας Ηρόφιλου όπου και εκπαιδεύτηκε στην ιατρική και μάλιστα με ειδίκευση στη γυναικολογία σημειώνοντας εκπληκτικές επιτυχίες, αν συνυπολογισθεί πως ήταν και η μόνη στην τότε Αθήνα, εμπιστευόμενη το μυστικό της στις πελάτισσές της.
Οι άρρενες ιατροί συνάδελφοί της, που συνέχιζαν να θεωρούν πως ήταν άνδρας κατέφυγαν τότε στα Δικαστήρια κατηγορώντας τον (την) ότι η φήμη του (της) ήταν προϊόν αθέμιτων σχέσεων με τις γυναίκες. Η Αγνοδίκη για να καταρρίψει την κατηγορία αυτή αναγκάσθηκε τότε ν΄ αποκαλύψει το φύλο της, αλλά και παρά την έκπληξη όλων κατηγορήθηκε ως παραβάτης των κειμένων νόμων.
Έτσι ακολούθησε δεύτερη δίκη περισσότερο πολύκροτη από την πρώτη. Η Αγνοδίκη όμως έχοντας ισχυρούς υπερασπιστές της εποχής, ακόμη και συζύγους αρχόντων, επέτυχε όχι μόνο την πανηγυρική αθώωσή της, που πιθανώς εξ αυτού του γεγονότος να προήλθε ιστορικά το όνομά της, αλλά επίσης και την αναθεώρηση της κείμενης νομοθεσίας, επιτρέποντας έτσι, από τότε, στις γυναίκες της αρχαίας Αθήνας να σπουδάζουν την Ιατρική και να μετέρχονται το ιατρικό λειτούργημα.
Αρχαίοι Έλληνες ιατροί
Αρχαίοι Αθηναίοι
Γυναίκες επιστήμονες
|
195298
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%20%28%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD%29
|
Αντίσταση (μηχανική ρευστών)
|
Αντίσταση ή οπισθέλκουσα (drag) ονομάζεται η δύναμη η οποία έχει τον ίδιο φορέα με αυτόν της ταχύτητας, αλλά αντίθετη φορά, και εμφανίζεται κατά την κίνηση αντικειμένων εντός ρευστού. Η παρουσία της δύναμης οφείλεται στη διαφορετική πίεση η οποία επικρατεί στις δύο πλευρές ενός σώματος.
Μαθηματική έκφραση
Μαθηματικά η αντίσταση εκφράζεται ως:
όπου:
Cd: Συντελεστής αντίσταση σώματος (εξαρτάται κατά βάση από τη γεωμετρία)
ρ: Πυκνότητα του ρευστού
Α: Η μέγιστη μετωπική επιφάνεια του κινούμενου σώματος
u: Η σχετική ταχύτητα σώματος-ρευστού
Περιγραφή
Η αντίσταση είναι η κυρίαρχη δύναμη η οποία αντιτίθεται στην κίνηση των σωμάτων και οφείλεται, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, στη διαφορετική πίεση η οποία επικρατεί στις δύο πλευρές ενός σώματος. Για να γίνει κατανοητή η ύπαρξη της διαφοράς αυτής στην πίεση μεταξύ των πλευρών ενός σώματος θα εξετάσουμε ένα παράδειγμα από την καθημερινότητα. Ένας άνθρωπος γυμνάζεται στον στίβο ενός γηπέδου μια ημέρα κατά την οποία δεν φυσάει. Κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης του στην αρχή περπατάει με μια χαμηλή ταχύτητα, την οποία στην συνέχεια αυξάνει συνεχώς και φτάνει σε σημείο να κάνει χαλαρό τρέξιμο. Όταν περπατάει δεν νιώθει σχεδόν καμία δύναμη να αντιστέκεται στην κίνηση του. Ο αέρας στην περίπτωση αυτή έχει μια μικρή σχετική ταχύτητα σε σχέση με τον άνθρωπο. Καθώς αυξάνει την ταχύτητα του νιώθει όλο και περισσότερο μια δύναμη να αντιστέκεται στην κίνηση του. Τώρα η ταχύτητα του σε σχέση με τον αέρα είναι μεγαλύτερη με πριν. Για να καταλάβουμε τι γίνεται θεωρούμε τον άνθρωπο ακίνητο και τον αέρα να κινείται σε σχέση με αυτόν. Στην αρχή η ορμή του αέρα είναι μικρή, λόγω της μικρής του ταχύτητας, και στην συνέχεια αυξάνεται συνέχεια. Κατά την «σύγκρουση» των μορίων του αέρα με το σώμα του ανθρώπου η ορμή αυτή μειώνεται κατά πολύ και σε πολλές περιπτώσεις μηδενίζεται κιόλας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την άσκηση δύναμης από τον αέρα στον άνθρωπο λόγω της ανταλλαγής αυτής ορμής που συντελείται μεταξύ ανθρώπου-αέρα, διότι ως γνωστών από τον νόμο του Νεύτωνα έχουμε:
Η δύναμη αυτή που ασκείται λοιπόν στον άνθρωπο διαιρεμένη με τη μετωπική του επιφάνεια μας δίνει μια πίεση η οποία ασκείται επάνω του στην πλευρά του η οποία έρχεται σε επαφή με τον αέρα. Εκεί λοιπόν έχουμε αυξημένη πίεση σε σχέση με την οπίσθια πλευρά του στην οποία επικρατεί ατμοσφαιρική πίεση (ίσως και χαμηλότερη). Η διαφορά αυτή των πιέσεων είναι η Αντίσταση.
Το παραπάνω παράδειγμα μπορεί να γενικευθεί για οποιοδήποτε σώμα κινείται εντός ρευστού.
Παραδείγματα αντίστασης
Ο άνθρωπος που τρέχει που αναφέρθηκε παραπάνω, σαν Usain Bolt που έχει Cd=1.2.
Ένας άνθρωπος μπορεί να κινηθεί πολύ ευκολότερα εντός του αέρα παρά εντός του νερού διότι η αντίσταση στο νερό είναι περίπου 800 φορές μεγαλύτερη από αυτήν στον αέρα (20ο C)
Τα αεροσκάφη πετούν σε συγκεκριμένο ύψος διότι εκεί η πυκνότητα του αέρα είναι τέτοια που να τους ασκείται μικρή αντίσταση
Ένα φορτηγό έχει πολύ μεγαλύτερη αντίσταση από ένα επιβατικό αυτοκίνητο μιας και έχει πολύ μεγαλύτερες επιφάνειες κάθετα στην ροή του αέρα καθώς και έχει πολύ μεγαλύτερο συντελεστή αντίστασης Cd.
Τα σπόρ αυτοκίνητα έχουν μικρότερο συντελεστή αντίστασης από τα κοινά επιβατηγά μιας και έχουν πολύ περισσότερες καμπύλες επιφάνειες. Η ύπαρξη καμπύλων επιφανειών δεν αναγκάζει τον αέρα να αλλάξει εντελώς την κατέυθυνση στην οποία κινείται, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μηδενισμός της ταχύτητας του (σημείο ανακοπής) και κατά συνέπεια μέγιστη μεταφορά ορμής από αυτόν στο όχημα. Αντ'αυτού διατηρεί μεγάλο μέρος της ορμής του και μεταβιβάζει στο όχημα μικρό μόνο μέρος. (Βέβαια στη διαμόρφωση ενός χαμηλού συντελεστή αντίστασης παίζουν ρόλο και άλλες παράμετροι όπως τα κανάλια Venturi, οι διαχύτες, οι όσο το δυνατόν μικρότερες κλίσεις του πίσω παρμπρίζ και άλλα)
Η αεροδυναμική αντίσταση, μαζί με την αντίσταση τριβής, είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις που αντιτίθενται κατά την κίνηση των αεροσκαφών. Σε οριζόντια ευθύγραμμη μη επιταχυνόμενη πτήση η ώση των κινητήρων είναι ίση και αντίθετη με τις δυνάμεις αυτές.
Αντίσταση και Ισχύς
Είδαμε πιο πάνω πως η αντίσταση δίνεται ως η ισχύς ως γνωστόν δίνεται από την σχέση , αντικαθιστώντας βρίσκουμε ότι . Βλέπουμε δηλαδή πως η ισχύς αυξάνεται με την τρίτη δύναμη της ταχύτητας. Για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο παράγει μια ποσότητα ισχύος προκειμένου να κινηθεί με Y χιλιόμετρα ανά ώρα,προκειμένου να διπλασιάσει την ταχύτητα του και να κινηθεί με 2Υ χιλιόμετρα ανά ώρα πρέπει να παραγάγει οχταπλάσια ισχύ.
Αναφορές
Μηχανική ρευστών
Αεροδυναμική
|
766222
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%20%CE%A3%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BB-%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%82%20%28%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%29
|
Λα Σαπέλ-Μπλανς (Σαβοΐα)
|
Το Λα Σαπέλ-Μπλανς (γαλλικά: La Chapelle-Blanche) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σαπελαίν (γαλλικά: Chapelains).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σαβοΐας
|
170971
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn%20C2
|
Citroën C2
|
Το Citroën C2 ήταν ένα αυτοκίνητο πόλης της κατηγορίας Β, που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, από τον Σεπτέμβριο του 2003 έως τον Νοέμβριο του 2009. Συνολικά κατασκευάστηκαν 640.000 αντίτυπα σειράς C2 κατά τη διάρκεια των 6 ετών παραγωγής του, όλα στο Ωλνέ-σου-Μπουά (Aulnay-sous-Bois), προάστειο του Παρισιού.Τελικώς, αντικαταστάθηκε έμμεσα στις αρχές του 2010 από το κάπως πιο πολυτελές και λίγο ακριβότερο Citroën DS3 της νέας τότε και πολυτελέστερης σειράς DS.
Αμάξωμα και αισθητική
Το C2 μπήκε στη μαζική παραγωγή τον Σεπτέμβριο του 2003 και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά μέσα στον ίδιο μήνα. Μαζί με το Citroën C3 πρώτης γενιάς, το C2 αντικατέστησε με επιτυχία το δημοφιλές, αλλά εμφανώς γηρασμένο πλέον Citroën Saxo. Τα δύο αυτοκίνητα μοιράζονταν την ίδια πλατφόρμα, αν και το C2 χρησιμοποίησε μια εκδοχή με κοντύτερο μεταξόνιο (2,31 μέτρα έναντι 2,46 στα C3 και C3 Pluriel), ενώ μοιράζονταν τα περισσότερα μηχανικά εξαρτήματα και στοιχεία εξοπλισμού, με εμφανέστερο το ταμπλό με τον αποκλειστικά ψηφιακό πίνακα οργάνων, και το τιμόνι.
Στην εξωτερική εμφάνιση, αντιθέτως, είχαν πολύ διαφορετικά ντιζάιν, επιτρέποντας έτσι στην Citroën να κερδίσει διαφορετικές επιμέρους υπο-αγορές της supermini κατηγορίας. Για την ακρίβεια, το C3 σχεδιάστηκε αρχικά ως ένα λίγο μεγαλύτερο «όχημα φιλικό και προς οικογένειες» με αποκλειστικά 5 πόρτες, ενώ το C2 σχεδιάστηκε από τον Donato Coco, ως ένα «όχημα με ίματζ νέου οδηγού» με αποκλειστικά 3 πόρτες και κολακευτικό νεανικό στυλ, αν και επίσης με σχετικά λογική ισχύ.
Εμπορική πορεία και διακρίσεις
Σε αντίθεση με τα συγγενικά μοντέλα ωστόσο (το Citroën C3 πρώτης γενιάς και την εκδοχή C3 Pluriel, με τα οποία συγγενεύει άμεσα το C2, και το πολύ λιγότερο συγγενικό Citroën C1), το Citroën C2, παρά τις καλές πωλήσεις του διεθνώς, δεν γνώρισε αντίστοιχη λαϊκή απήχηση στο ευρύ κοινό, καθώς έπεσε θύμα ανεπαρκούς διαφήμισης. Σύμφωνα με αρκετούς οπαδούς της Citroën και εκπροσώπους από τον Τύπο αυτοκινήτου, παραμελήθηκε στον τομέα της διαφημιστικής προώθησης όσο κανένα άλλο μοντέλο της παλέτας των μοντέλων της Citroën την τότε εποχή. Αντιθέτως, το C1 και το C3 γνώρισαν μεγάλη διαφημιστική προώθηση στα Μέσα Ενημέρωσης.
Παρόλα αυτά, το Citroën C2 τιμήθηκε με βραβείο ως το «Καλύτερο Ευρωπαϊκό Hatchback του 2003» τον Σεπτέμβριο του 2003.
Ένα σπάνιο πλεονέκτημα για αυτοκίνητο πόλης την τότε εποχή, ήταν ότι ήδη από το λανσάρισμα προσέφερε προαιρετικό σύστημα δορυφορικής πλοήγησης και μάλιστα σε βολικό σημείο, στο πάνω μέρος του ταμπλό, πάνω από την κεντρική κονσόλα. Ταυτόχρονα, ο αποκλειστικά ψηφιακός πίνακας οργάνων, κοινός με του C3 πρώτης γενιάς, ήταν επίσης ασυνήθιστος εν έτει 2003 για την κατηγορία Β. Μία άλλη πρακτική λεπτομέρεια, που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, ήταν ότι η πίσω τρίτη πόρτα άνοιγε σε 2 τμήματα, καθιστώντας εύκολο το άνοιγμά της μέσα σε στενούς χώρους.
Κινητήρες
Το Citroën C2 κυκλοφόρησε με τους εξής κινητήρες, όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά (I4):
Βενζίνης:
1.1 λίτρα (1.124 cm³) TU1 60 PS (59 hp / 44 kW)
1.4 λίτρα (1.360 cm³) TU3 75 PS (73 hp / 55 kW)
1.4 λίτρα (1.360 cm³) ET3 SensoDrive Stop & Start 90 PS (88 hp / 66 kW)
1.6 λίτρα (1.587 cm³) TU5 SensoDrive VTR 110 PS (108 hp / 80 kW)
1.6 λίτρα (1.587 cm³) TU5 VTS 125 PS (123 hp / 91 kW)
Ντίζελ:
1.4 λίτρα (1.398 cm³) DV4 HDi turbodiesel, με ισχύ 68 PS (67 hp / 50 kW) και ροπή 111 ft·lbf (150 N·m)
1.6 λίτρα (1.560 cm³) FAP HDI VTS turbodiesel, ισχύος 110 PS (108 hp / 80 kW)
Σημειωτέον ότι η τελευταία έκδοση, ισχύος 108 hp στις 4.000 στροφές το λεπτό, κυκλοφόρησε στα τέλη του 2007 και ήταν το πρώτο στην ιστορία ντίζελ αυτοκίνητο πόλης της Citroën με το σήμα VTS. Επίσης, η ισχυρότερη έκδοση 1.6 λίτρων βενζίνης αποτέλεσε τη βάση και για μια επίσημη αγωνιστική έκδοση του μοντέλου.
Stop & Start
Μετά το ντεμπούτο που έγινε στα τέλη του 2004 στο λίγο μεγαλύτερο Citroën C3, από τον Μάρτιο του 2006 το C2 εξοπλίστηκε επίσης με το σύστημα που είναι επισήμως γνωστό ως Stop & Start. Προσφερόταν σε συνδυασμό μόνο με τον κινητήρα βενζίνης 1.4 λίτρων 16V των 90 hp. Το σύστημα αυτό έχει τη δυνατότητα να σβήνει αυτόματα τον κινητήρα όταν αυτός δεν χρειάζεται (όπως σε μποτιλιάρισμα ή σε φανάρι) και να τον θέτει εκ νέου σε λειτουργία μόλις ξαναχρειαστεί. Παρόμοιες τεχνολογίες είχαν εμφανιστεί και στην έκδοση «Formel E» του Volkswagen Polo στη δεκαετία του 1980 και στην έκδοση «Ecomatic» του Volkswagen Golf τρίτης γενιάς στη δεκαετία του 1990, αν και με διαφορετικό σύστημα. Για την ακρίβεια, στα μοντέλα αυτά, ο κινητήρας σταματούσε αυτόματα όταν ο οδηγός έβαζε τον λεβιέ ταχυτήτων στο «νεκρό» και έκανε επανεκκίνηση όταν μετακινούσε τον λεβιέ αριστερά, για πρώτη ή όπισθεν.
SensoDrive
Τον Μάρτιο του 2006, ταυτόχρονα με το Stop & Start, εισήχθη και το 5-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο της Citroën που είναι γνωστό ως SensoDrive και προσφέρει και χειροκίνητο έλεγχο ταχυτήτων. Προσφερόταν ως έξτρα στις εκδόσεις 1.4 λίτρων 75 hp, 1.4 λίτρων 16V 90 hp και 1.6 λίτρων 110 hp, πετυχαίνοντας κατανάλωση μόλις 6 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα. Η στάνταρ μετάδοση σε όλες τις εκδόσεις του C2 ήταν ένα 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο.
Ενεργητική και παθητική ασφάλεια
Από την εισαγωγή, τα περισσότερα Citroën C2 έφεραν στάνταρ Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS), Σύστημα Ελέγχου Πρόσφυσης (στα αγγλικά traction control system) και Σύστημα Υποβοήθησης Φρεναρίσματος (Brake Assist). Αρχικά ήταν έξτρα στη βασική έκδοση εξοπλισμού, αλλά από το 2005 έγιναν πλέον στάνταρ σε όλες τις εκδόσεις και όλα τα κράτη. Το Σύστημα Ελέγχου Ευστάθειας (ESP) ήταν στάνταρ στα μοντέλα 1.6 λίτρων, βενζίνης και ντίζελ, ενώ στις άλλες εκδόσεις ήταν συνήθως έξτρα.
Η βασική έκδοση έφερε εξ αρχής στάνταρ 2 μπροστινούς αερόσακους οδηγού και συνοδηγού, ενώ όλες οι άλλες εκδόσεις είχαν στάνταρ 4 αερόσακους (οδηγού, συνοδηγού και πλευρικούς μπροστά) και μπορούσαν να παραγγελθούν και με προαιρετικούς αερόσακους οροφής. Σταδιακά, σε αρκετά κράτη, καθιερώθηκαν ως στάνταρ οι 4 αερόσακοι.
Αντίθετα με τον προκάτοχο Citroën Saxo, που είχε αποσπάσει μόνο 2 από τα 5 αστέρια στο crash test του Euro NCAP (Πρόγραμμα αξιολόγησης νέων μοντέλων της Ευρώπης), το C2 απέσπασε 4 από τα 5 αστέρια, με ποσοστό 29 στους 37 πόντους. Συνολικά, το μοντέλο του 2003 που δοκιμάστηκε, απέσπασε 29 πόντους στην προστασία ενηλίκων επιβατών, 29 πόντους στην προστασία ανηλίκων επιβατών και 12 πόντους στην προστασία πεζών:
Προστασία ενηλίκων επιβατών =
Προστασία ανηλίκων επιβατών =
Προστασία πεζών =
Να σημειωθεί ότι με το τότε σύστημα του Euro NCAP, τα 4 αστέρια στην προστασία ενηλίκων αντιστοιχούσαν σε ποσοστό 25 - 32 πόντους και τα 5 αστέρια σε 33 - 37 πόντους.
Αισθητικές ανανεώσεις
Μέσα στο 2006, το μοντέλο έλαβε χώρα μια ελαφρά ανανέωση στο C2. Εξωτερικά, έγινε τότε ένας μικρός επανασχεδιασμός στις ζάντες αλουμινίου της έκδοσης VTR, ενώ σε όλες τα πλαϊνά φλας έγιναν διάφανα και τα πίσω φλας έγιναν λευκά. Εσωτερικά, τοποθετήθηκε ένα νέο ηλεκτρικό σύστημα, νέο ηχοσύστημα, και έλαβαν χώρα αισθητικές επεμβάσεις στις οθόνες μπροστά από τον οδηγό και στην κεντρική κονσόλα.
Τον Απρίλιο του 2008, η Citroën Ευρώπης ανακοίνωσε μια ακόμα αισθητική ανανέωση για το C2. Από τον Μάιο, το C2 απέκτησε έναν μεγαλύτερο μπροστινό προφυλακτήρα και νέα γρίλια με περίβλημα από χρώμιο. Τα επίπεδα εξοπλισμού παρέμειναν αμετάβλητα στις περισσότερες χώρες.
Αντικατάσταση του C2
Η παραγωγή του Citroën C2 έληξε τον Νοέμβριο του 2009 και το μοντέλο αντικαταστάθηκε τον Μάρτιο του 2010 από το κάπως πιο πολυτελές, αλλά επίσης αποκλειστικά 3-πορτο Citroën DS3.
Παραγωγή στην Κίνα
Από τον Οκτώβριο του 2006 έως το 2013, ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο, με βάση το Peugeot 206, κατασκευάστηκε και διατέθηκε αποκλειστικά στην Κίνα υπό την ονομασία Citroën C2, ως προϊόν της κοινοπραξίας Dongfeng Peugeot-Citroën Automobile. Εδώ να σημειωθεί ότι από το 1994 οι ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες εξαναγκάζονταν, λόγω της κινεζικής νομοθεσίας, να δημιουργήσουν μια κοινή επιχείρηση / κοινοπραξία (50:50) με μια κινεζική εταιρεία προκειμένου να παράγουν αυτοκίνητα επί κινεζικού εδάφους, γλιτώνοντας έτσι τους φόρους εισαγωγής. Το κέρδος της Κίνας από αυτή τη κίνηση ήταν ότι οι τοπικές αυτοκινητοβιομηχανίες απέκτησαν τεχνολογική και επιχειρησιακή τεχνογνωσία στη παραγωγή αυτοκινήτων.
Από την 1η Ιανουαρίου 2022, ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν, με την Κίνα να επιτρέπει σε όλες τις ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες να κατασκευάζουν, αν θέλουν, αυτοκίνητα στη Κίνα αποκλειστικά μόνες τους.
Μολονότι ήταν μια παράλληλη έκδοση του Peugeot 206, το C2 κινεζικής παραγωγής είχε υποστεί αρκετές διαφοροποιήσεις από το 206 στο μπροστινό και στο πίσω μέρος, και μάλιστα δεν έχει κανένα κοινό στοιχείο με το C2 που είχε κυκλοφορήσει στις άλλες αγορές, λόγω της διαφορετικής τοποθέτησης του C2 στην παλέτα των μοντέλων της Citroën Κίνας.
Το κινεζικής παραγωγής C2 προσφέρθηκε αποκλειστικά σε 5-πορτη hatchback εκδοχή αμαξώματος και με κινητήρες βενζίνης 1.4 λίτρων (76 hp, 57 kW) και 1.6 λίτρων (106 hp, 79 kW). Οι εξωτερικές διαστάσεις του, είναι οι εξής:
Μεταξόνιο: 2,44 μέτρα
Μήκος: 3,88 μέτρα
Πλάτος: 1,68 μέτρα
Ύψος: 1,44 μέτρα
Καθαρό βάρος: 1.040 - 1.100 κιλά
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πλήρες αφιέρωμα στο Citroën C2 από το Citroënët (στα αγγλικά)
Πρώτη δοκιμή στην Ελλάδα του Citroën C2 από το περιοδικό 4Τροχοί (Οκτώβριος 2003)
Μοντέλα Citroën
Αυτοκίνητα πόλης
Γαλλικά αυτοκίνητα
Αυτοκίνητα ράλλυ
|
474896
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AE%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Εκλογές στη Δομινικανή Δημοκρατία
|
Στη Δομινικανή Δημοκρατία, το πολίτευμα της οποίας είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία, διεξάγονται εκλογές για πρόεδρο, κοινοβούλιο (Βουλή και Γερουσία) και δημοτικές-τοπικές εκλογές.
Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος εκλέγονται ταυτόχρονα από το λαό για θητεία 4 ετών. Με την αναθεώρηση του συντάγματος του 2010 επιτρέπεται να διεκδικήσει και δεύτερη θητεία ο πρόεδρος ή ο αντιπρόεδρος. Οι εκλογές διεξάγονται σε έτη που διαιρούνται ακριβώς με το 4.
Το Κογκρέσο (Congreso de la República) αποτελείται από δύο σώματα. Η άνω βουλή ή Γερουσία (Senado) αριθμεί 32 μέλη, που εκλέγονται για 4ετή θητεία σε μονοεδρικές περιφέρειες. Η κάτω βουλή ή Βουλή των Αντιπροσώπων (Cámara de Diputados) απαρτίζεται από 178 μέλη, που εκλέγονται επίσης για θητεία 4 ετών με το σύστημα της απλής αναλογικής ανάλογα με την κάθε περιφέρεια: ανά 50.000 κατοίκους εκλέγεται ένας βουλευτής και όχι λιγότεροι από 2 σε κάποιες περιπτώσεις.
Στη χώρα επικρατεί ο πολυκομματισμός.
Προεδρικές εκλογές
Προεδρικές εκλογές έγιναν στη χώρα τα έτη 1866, 1874, 1876, 1878, 1880, 1882, 1884, 1886, 1888, 1892, 1896, 1899, 1903, 1904, 1908, 1912, 1914, 1924, 1930, 1934, 1938, 1942, 1947, 1952, 1957, 1962, 1966, 1970, 1974, 1978, 1982, 1986, 1990, 1994, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012 , 2016 και 2020.
Πρόσφατες εκλογές (2020)
Προηγούμενες προεδρικές εκλογές
2004
Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις 16 Μαΐου 2004. Ο πρώην πρόεδρος Λεονέλ Φερνάντες κέρδισε τον μέχρι τότε πρόεδρο, Ιπόλιτο Μεχία. Η συμμετοχή έφτασε το 72,8%.
Πρόεδρος, 16 Μαΐου 2004
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Υποψήφιοι - Κόμματα
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|%
|-
|align=left valign=top|Λεονέλ Φερνάντες – Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης (Partido de la Liberación Dominicana)
|valign="top"|2.063.871
|valign="top"|57,11
|-
|align=left valign=top|Ιπόλιτο Μεχία - Δομινικανό Επαναστατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Dominicana)
|valign="top"|1.215.928
|valign="top"|33,65
|-
|align=left valign=top|Εδουάρδο Εστρέγια – Χριστιανοσοσιαλιστικό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα (Partido Reformista Social Cristiano)
|valign="top"|312.493
|valign="top"|8,65
|-
|align=left valign=top|Άλλοι
|valign="top"|21.408
|valign="top"|0,59
|-
|align=left style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο (συμμετοχή 72,8 %)
|width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|3.613.700
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|100,00
|-
|align=left colspan=4|Πηγή: Junta Central Electoral
|}
2008
Στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 16 Μαΐου 2008 επανεξελέγη ο κεντροδεξιός Λεονέλ Φερνάντες από το Κόμμα Απελευθέρωσης με ποσοστό περίπου 53% έναντι περίπου 41% για τον κεντροαριστερό επιχειρηματία Μιγκέλ Βάργκας Μαλδονάδο, ηγέτη του Επαναστατικού Δομινικανού Κόμματος. Ο Αρίστι Κάστρο έλαβε 5% και λιγότερο οι λοιποί υποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα. Κατά τη διεξαγωγή των εκλογών τραυματίστηκαν οκτώ άτομα σε σποραδικά περιστατικά βίας.
Πρόεδρος, 16 Μαΐου 2008
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Υποψήφιοι – Κόμματα
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|%
|-
|align=left valign=top|Λεονέλ Φερνάντες – Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης και σύμμαχοι (Partido de la Liberación Dominicana y aliados)
|valign="top"|2.199.734
|valign="top"|53,83
|-
|align=left valign=top|Μιγκέλ Βάργκας Μαλδονάδο – Δομινικανό Επαναστατικό Κόμμα και σύμμαχοι (Partido Revolucionario Dominicana y aliados)
|valign="top"|1.654.066
|valign="top"|40,48
|-
|align=left valign=top|Αμάμπλε Αρίστι Κάστρο – Σοσιαλιστικό Χριστιανικό Κόμμα Μεταρρυθμιστών (Partido Reformista Social Cristiano)
|valign="top"|187.645
|valign="top"|4,59
|-
|align=left valign=top|Εδουάρδο Εστρέγια – Επαναστατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και σύμμαχοι (Partido Revolucionario Social Demócrata y aliados)
|valign="top"|19.309
|valign="top"|0,47
|-
|align=left valign=top|Γκιγέρμο Μορένο – Κίνημα για Ανάπτυξη, Ενότητα και Αλλαγή (Movimiento Independencia, Unidad y Cambio)
|valign="top"|18.136
|valign="top"|0,44
|-
|align=left valign=top|Πέδρο ντε Χεσούς Καντελιέρ – Κόμμα της Λαϊκής Συμμαχίας (Partido Alianza Popular)
|valign="top"|6.118
|valign="top"|0,15
|-
|align=left valign=top|Τραχάνο Σαντάνα – Ανεξάρτητο Επαναστατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Independiente)
|valign="top"|1.533
|valign="top"|0,04
|-
|align=left style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο (συμμετοχή 70,67 %)
|width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|4.086.541
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|100,00%
|-
|align=left colspan=4|Πηγή: Junta Central Electoral
|}
2012
Οι προεδρικές εκλογές του 2012 διεξήχθησαν στις 20 Μαΐου. Ο αριθμός των εγγαγραμμένων ψηφοφόρων ήταν 6,5 εκατομμύρια. Πρόεδρος εξελέγη ο Ντανίλο Μεδίνα με ποσοστό 51,2% από τον πρώτο γύρο.
Πρόεδρος, 20 Μαΐου 2012
|-
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:left;vertical-align:top;" |Υποψήφιοι – Κόμματα
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:right;" |Ψήφοι
! style="background-color:#E9E9E9;text-align:right;" |%
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Ντανίλο Μεδίνα – Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης και σύμμαχοι
| style="vertical-align:top;" |2.323.150
| style="vertical-align:top;" |51,21%
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Ιπόλιτο Μεχία – Δομινικανό Επαναστατικό Κόμμα και σύμμαχοι
| style="vertical-align:top;" |2.129.997
| style="vertical-align:top;" |46,95%
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Γκιγέρμο Μορένο – Συνασπισμός Χώρα
| style="vertical-align:top;" |62.290
| style="vertical-align:top;" |1,37%
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Εδουάρδο Εστρέγια – Δομινικανοί για την Αλλαγή
| style="vertical-align:top;" |9.340
| style="vertical-align:top;" |0,21%
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Χουλιάν Σερούγιε – Ευρύ Μέτωπο
| style="vertical-align:top;" |6.550
| style="vertical-align:top;" |0,14%
|-
| style="text-align:left;vertical-align:top;" |Μαξ Πουίγ – Συνασπισμός για τη Δημοκρατία
| style="vertical-align:top;" |5.064
| style="vertical-align:top;" |0,11%
|-
|style="text-align:left;background-color:#E9E9E9"|Σύνολο έγκυρων
|width="75" style="text-align:right;background-color:#E9E9E9"|4.536.391
|width="30" style="text-align:right;background-color:#E9E9E9"|100,00%
|-
| style="text-align:left;" colspan=4 |Πηγή: Junta Central Electoral
|}
2016
Οι προεδρικές εκλογές του 2016 διεξήχθησαν ταυτόχρονα με τις βουλευτικές.
Βουλευτικές εκλογές
Βουλευτικές εκλογές έγιναν τα έτη 1924, 1927, 1929, 1930, 1934, 1938, 1941, 1942, 1946, 1947, 1952, 1955, 1957, 1962, 1966, 1970, 1974, 1978, 1982, 1986, 1990, 1994, 1998, 2002, 2006, 2010 , 2016 και 2020.
2020
2006
Το Προοδευτικό Μπλοκ αναδείχθηκε νικητής των βουλευτικών εκλογών του 2006. Ο εν λόγω συνασπισμός κομμάτων με επικεφαλής το Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης κατέλαβε 96 από τις συνολικά 178 έδρες της Βουλής και 22 από τις συνολικά 32 της Γερουσίας.
Κογκρέσο της Δομινικανής Δημοκρατίας, 16 Μαΐου 2006
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left colspan=2 valign=top width=450|Κόμματα
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|%
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Βουλευτές
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Γερουσιαστές
|-
|align=left rowspan=6 valign=top|Προοδευτικός Συνασπισμός (Bloque Progresista)
|align=left valign=top|Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης (Partido de la Liberación Dominicana)
|valign="top"|1.387.878
|valign="top"|46,4
|valign="top" rowspan=6|96
|valign="top" rowspan=6|22
|-
|align=left valign=top|Θεσμικός Σοσιαλδημοκρατικός Συνασπισμός (Bloque Institucional Socialdemócrata)
|75.872
|2,54
|-
|align=left valign=top|Συμμαχία για τη Δημοκρατία (Alianza por la Democracia)
|46.573
|1,56
|-
|align=left valign=top|Χριστιανική Δημοκρατική Ένωση (Unión Demócrata Cristiana)
|24.868
|0,83
|-
|align=left valign=top|Δομινικανό Κόμμα Εργατών (Partido de los Trabajadores Dominicanos)
|16.684
|0,56
|-
|align=left 2 valign=top|Φιλελεύθερο Κόμμα της Δομινικανής Δημοκρατίας (Partido Liberal de República Dominicana)
|valign="top"|14.456
|valign="top"|0,48
|-
|rowspan=9 align=left valign=top|Μέγας Εθνικός Συνασπισμός (Gran Alianza Nacional)
|align=left valign=top|Δομινικανό Επαναστατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Dominicana)
|valign="top"|931.151
|valign="top"|31,13
|valign="top"|60
|valign="top"|7
|-
|align=left valign=top|Χριστιανοσιαλιστικό Κόμμα Μεταρρυθμίσεων (Partido Reformista Social Cristiano)
|valign="top"|326.893
|valign="top"|10,93
|valign="top"|22
|valign="top"|3
|-
|align=left valign=top| Κόμμα Εθνικής Ενότητας (Partido de Unidad Nacional)
|valign="top"|34.755
|valign="top"|1,16
|rowspan=7|
|rowspan=7|
|-
|align=left valign=top|Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Κισκεγιάνο (Partido 'Quisqueyano Demócrata Cristiano')
|valign="top"|23.929
|valign="top"|0,80
|-
|align=left valign=top|Κόμμα Πρασίνων της Δημοκρατικής Ενότητας (Partido Verde de la Unidad Democrática)
|valign="top"|14.623
|valign="top"|0,49
|-
|align=left valign=top|Εθνικό Κόμμα Βετεράνων Πολιτών (Partido Nacional de Veteranos y Civiles)
|valign="top"|11.984
|valign="top"|0,40
|-
|align=left valign=top|Δομινικανή Σοσιαλιστική Συμμαχία (Alianza Social Dominicana)
|valign="top"|6.033
|valign="top"|0,20
|-
|align=left valign=top|Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (Partido Demócrata Popular )
|valign="top"|5.400
|valign="top"|0,18
|-
|align=left valign=top|Χριστιανικό Κόμμα του Λαού (Partido Popular Cristiano)
|valign="top"|4.793
|valign="top"|0,16
|-
|align=left rowspan=5 valign=top|'Αλλοι
|align=left valign=top|Επαναστατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Social Demócrata)
|valign="top"|45.744
|valign="top"|1,53
| -
| -
|-
|align=left valign=top|Κίνημα για Ανεξαρτησία, Ενότητα και Αλλαγή (Movimiento Independencia, Unidad y Cambio)
|valign="top"|8.538
|valign="top"|0,29
| -
| -
|-
|align=left valign=top|Ανεξάρτητο Επαναστατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Independiente)
|valign="top"|5.458
|valign="top"|0,19
| -
| -
|-
|align=left valign=top|Εθνικό Κόμμα Αναγέννησης (Partido Renacentista Nacional )
|valign="top"|2.914
|valign="top"|0,10
| -
| -
|-
|align=left valign=top|Δομινικανό Ανθρωπιστικό Κόμμα (Partido Humanista Dominica)
|valign="top"|2.485
|valign="top"|0,08
| -
| -
|-
|colspan=2 align=left style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο (συμμετοχή 56,5 %)
|width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|2.991.031
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|178
|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|32
|-
|align=left colspan=6|Πηγή: Junta Central Electoral και E-Polityka.pl
|}
2010
Στις βουλευτικές εκλογές που διενεργήθηκαν στις 16 Μαΐου 2010, το Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης κέρδισε την πλειοψηφία τόσο στη Βουλή (105 επί συνόλου 183 εδρών) όσο και στη Γερουσία (31 επί συνόλου 32 εδρών).
Κογκρέσο της Δομινικανής Δημοκρατίας, 16 Μαΐου 2010
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left|Κόμματα και συνασπισμοί
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|%
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Βουλευτές
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Γερουσιαστές
|-
|align=left valign=top|Δομινικανό Κόμμα Απελευθέρωσης (Partido de la Liberación Dominicana) και σύμμαχοι
|valign="top"|1.804.727
|valign="top"|54,62
|valign="top"|105
|valign="top"|31
|-
|align=left valign=top|Δομινικανό Επαναστατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Dominicana) και σύμμαχοι
|valign="top"|1.384.206
|valign="top"|41,89
|valign="top"|75
|valign="top"|0
|-
|align=left valign=top|Σοσιαλιστικό Χριστιανικό Κόμμα Μεταρρυθμιστών (Partido Reformista Social Cristiano)
|valign="top"|48.308
|valign="top"|1,46
|valign="top"|3
|valign="top"|1
|-
|align=left valign=top|Επαναστατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Social Demócrata)
|valign="top"|20.482
|valign="top"|0,62
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Κίνημα για Ανεξαρτησία, Ενότητα και Αλλαγή (Movimiento Independencia, Unidad y Cambio)
|valign="top"|15.821
|valign="top"|0,48
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Δομινικανοί για την Αλλαγή (Dominicanos por el Cambio)
|valign="top"|15.392
|valign="top"|0,48
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Ανεξάρτητο Επαναστατικό Κόμμα (Partido Revolucionario Independiente)
|valign="top"|7.976
|valign="top"|0,24
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Χριστιανική Δημοκρατική Ένωση (Unión Demócrata Cristiana)
|valign="top"|3.915
|valign="top"|0,12
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Δημοκρατικό Θεσμικό Κόμμα (Partido Demócrata Institucional)
|valign="top"|1.734
|valign="top"|0,05
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Δομινικανός Σοσιαλιστικός Συνασπισμός (Alianza Social Dominicana)
|valign="top"|553
|valign="top"|0,02
|—
|—
|-
|align=left valign=top|Πράσινο Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (Partido Verde de la Unidad Democrática)
|valign="top"|520
|valign="top"|0,02
|—
|—
|-
|align=left style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο (συμμετοχή ~58%)
|width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|3.304.174|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|100,00|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|183|width="30" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|32'
|-
|align=left colspan=6|Πηγές: Junta Central Electoral, european pressphoto agency
|}
2016
Δημοψηφίσματα
Στη Δομινικανή Δημοκρατία διεξήχθησαν και τρία δημοψηφίσματα, όλα τον 19ο αιώνα.
1870
Στο πρώτο δημοψήφισμα που διεξήχθη στην ιστορία της χώρας, στις 19 Φεβρουαρίου 1870, οι κάτοικοι ερωτήθηκαν για την προσάρτηση της χώρας τους στις ΗΠΑ. Η πρόταση υπερψηφίστηκε από το 99,93% των ψηφοφόρων, παρότι η συμμετοχή ήταν μόλις 30%. Ωστόσο, η προσάρτηση απορρίφθηκε από τη Γερουσία των ΗΠΑ με ψήφους 28-28, στις 30 Ιουνίου 1870.
1874
Στο επόμενο δημοψήφισμα, που έγινε στις 19 Φεβρουαρίου 1873, οι πολίτες ψήφισαν σε ποσοστό 99,91% την πρόταση να επινοικιαστεί η χερσόνησος Σαμανά προς τις ΗΠΑ, για 99 χρόνια. Η πρόταση δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς ο πρόεδρος Μπουεναβεντούρα Μπάες ανατράπηκε στις 2 Ιανουαρίου 1874.
1875
Το τελευταίο μέχρι στιγμής δημοψήφισμα στην ιστορία της χώρας διεξήχθη στις 2 Ιουνίου 1895. Οι ψηφοφόροι ρωτήθηκαν για το αν έπρεπε να ιδρυθεί ένα δικαστήριο διαιτησίας, αν ο Πάπας θα ήταν ένας κατάλληλος διαιτητής, τι αποζημίωση θα δινόταν στην Αϊτή σε περίπτωση που η έκβαση του δημοψηφίσματος ήταν θετική και εάν η κυβέρνηση όφειλε να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του δικαστηρίου εάν δεν ήταν ευνοϊκές για τη Δομινικανή Δημοκρατία. Και οι 4 προτάσεις εγκρίθηκαν από τους ψηφοφόρους.
Ως αποτέλεσμα, οι 2 χώρες υπέγραψαν συμφωνία διαιτησίας στις 3 Ιουλίου 1895. Ωστόσο το Βατικανό αρνήθηκε να εφαρμόσει τη συμφωνία, σημειώνοντας ότι "περιοριζόταν στην απλή ερμηνεία του Άρθρου 4 της Συνθήκης του 1874." Συνακόλουθα οι χώρες συμφώνησαν στη σύσταση μιας μικτής επιτροπής για τη χάραξη των συνόρων στις 28 Μαΐου 1899.
Παραπομπές
|
705464
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Ευάριχος
|
Ο Ευάριχος ή Εύριχος, γοτθ. Aiwareiks, Evaric, Eric, ισπαν. Eurico (π. 420 - 28 Δεκεμβρίου 484) από τον Οίκο των Μπαλτ, ήταν βασιλιάς των Βησιγότθων (466-484), αφού σκότωσε τον αδελφό του Θεοδώριχο Β΄.
Βιογραφία
Ήταν γιος του Θεοδώριχου Α΄ βασιλιά των Βησιγότθων. Μεγαλύτερα αδέλφια του ήταν οι βασιλείς Θορισμούνδος και Θεοδώριχος Β΄. Μικρότεροι οι Ρετίμερ και Χιμνέριθ.
Με την πρωτεύουσά του στην Τουλούζη, ο Ευάριχος κληρονόμησε ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας των Βησιγότθων στην Ακουιτανία της Γαλατίας. Η επικράτεια αυτή ήταν στην κατοχή τού λαού του από το 415. Με τις δεκαετίες οι Βησιγότθοι επεξέτειναν βαθμιαία το κράτος τους εις βάρος της ασθενούς Ρωμαϊκής διακυβέρνησης, έτσι ο Ευάριχος πολιόρκησε το Κλερμόν το 475 και το 476 και προωθήθηκε αρκετά στην Ισπανία.
Με το που έγινε βασιλιάς, ο Ευάριχος νίκησε αρκετούς άλλους Βησιγότθους βασιλείς και ηγέτες σε μία σειρά εμφυλίων πολέμων και σύντομα έγινε ο πρώτος ηγεμόνας ενός πραγματικά ενωμένου έθνους. Εκμεταλλευόμενος τα προβλήματα των Ρωμαίων, επέκτεινε την εξουσία του στην Ιβηρική, εξωθώντας τους Σουήβους στο βορειοδυτικό άκρο της χερσονήσου. Όταν το 476 ο Οδόακρος κατέλαβε την Ιταλία, ο Ευάριχος κατείχε σχεδόν όλη την Ιβηρική.
Το 469 ή το 470 ο Ευάριχος νίκησε τον Ριόθαμο ηγεμόνα των Βρετανών στη μάχη του Ντεόλ (στο Σατωρού, μεταξύ Ορλεάνης και Λιμόζ) και επέκτεινε το βασίλειό του βορειότερα, ίσως ως τον ποταμό Σομ (περνά από την Αμιένη), το σύνορο της Φραγκικής επικράτειας. Κατά τη διάρκεια της λεγόμενης μάχης της Αρλ (471), κοντά στην Αρελάτη (νυν Αρλ), ο Ευάριχος νίκησε έναν Ρωμαϊκό στρατό σκοτώνοντας τρεις Ρωμαίους κόμητες και τον Ανθεμίολο, γιο του Ανθέμιου Αυτοκράτορα της Δύσης.
Οι προηγούμενοι Βησιγότθοι ηγεμόνες κυβερνούσαν επίσημα ως αντιπρόσωποι (legatii) του Ρωμαίου Αυτοκράτορα, όμως ο Ευάριχος ήταν ο πρώτος που δήλωσε την πλήρη ανεξαρτησία του από τους Αυτοκράτορες-μαριονέτες. Το 475 ανάγκασε τον Ιούλιο Νέπωτα Αυτοκράτορα της Δύσης να αναγνωρίσει την πλήρη ανεξαρτησία του με αντάλλαγμα την επιστροφή της επαρχίας της Προβηγκίας της Γαλατίας. Τότε οι Ρωμαίοι πολίτες της Ισπανίας υποσχέθηκαν τη συμμαχία τους στον Ευάριχο, αναγνωρίζοντάς τον ως βασιλιά τους. Το ίδιο έτος το Κλερμόν (νυν Κλερμόν-Φεράν) παραδόθηκε σε αυτόν έπειτα από μακρά πολιορκία και ο επίσκοπός του Σιδόνιος Απολλινάρις ζήτησε ειρήνη.
Ο Ευάριχος ήταν ένας από τους πιο γνωστούς μεγάλους Βησιγότθους βασιλείς και ο πρώτος Γερμανός που επίσημα κωδικοποίησε τους νόμους του λαού του. Ο Κώδικας του Ευάριχου του 471 είχε κωδικοποιημένους τους παραδοσιακούς νόμους που είχαν εμπιστευθεί στη μνήμη ορισμένων ειδικών, που είχαν αποστηθίσει κάθε άρθρο. Απασχολούσε πολλούς Γαλατο-Γωμαίους ευγενείς στην Αυλή του, όπως ο Λέων της Ναρβόνης.
Κατά το τέλος του από φυσικά αίτια το 484, το βασίλειο των Βησιγότθων περιελάμβανε το 1/3 της σημερινής Γαλλίας και σχεδόν όλη την Ιβηρική (εκτός από τη Γαλικία, που τότε εκτεινόταν ως την κοιλάδα του ποταμού Ντούρου στη σημερινή Πορτογαλία και την κυβερνούσαν οι Σουήβοι). Ήταν Αρειανιστής, όπως όλοι οι Βησιγότθοι.
"Ο πλούτος των εθνών εξαρτάται συχνά από τυχαία συμβάντα και η Γαλλία μπορεί να αποδώσει το μεγαλείο της στο πρόωρο τέλος του Γότθου βασιλιά, σε μία στιγμή που ο γιος του από τη Ραγναχίλδη, ο Αλάριχος Β΄, ήταν ένα αβοήθητο βρέφος, ενώ ο αντίπαλός του Κλόβις Α΄ ένας φιλόδοξος και γενναίος νέος." Έντουαρντ Γκίμπον, ''Ιστορία της παρακμής και πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας".
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε τη Ραγναγίλδη κει είχε τέκνα:
Αλάριχος Β΄ 458/466-507, βασιλιάς των Βησιγόρθων.
Εβοχίλδη, παντρεύτηκε τον Οδόακρο βασιλιά της Ιταλίας.
Παραπομπές
Πηγές
T. Perrenot, La toponymie burgonde, Payot, 1942, p. 211
Ian Wood, The Merovingians Kingdoms:450-751, (Longman Group, 1994), 16.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βασιλείς των Βησιγότθων
Δυναστεία των Βάλτων
|
607817
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC
|
Αϊρούμ
|
Το Αϊρούμ (αρμενικά: ) είναι πόλη της Αρμενίας, ευρισκόμενη εντός του μαρζ του Ταβούς. Ευρισκόμενη σε απόσταση χιλιομέτρων από το Ερεβάν, η συγκεκριμένη πόλη, της οποίας η οικονομία βασίζεται κυρίως στο λιανικό εμπόριο, το 2008, αριθμούσε κατοίκους.
Ετυμολογία
Η λέξη Αϊρούμ σημαίνει κάψιμο στην αρμενική γλώσσα. Σύμφωνα με τη Αρμενική Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, η περιοχή ήταν γνωστή ως Αϊρούμ αφότου κάηκε από τους εχθρούς πολύ καιρό πριν.
Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, το όνομα της πόλης προέρχεται από την παρουσία της φυλής Αϊρούμ, που είναι υποεθνοτική ομάδα των Αζέρων στον Καύκασο. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, μερικοί μετανάστευσαν στο Ιράν και στην Τουρκία.
Παραπομπές
Αστικές κοινότητες του Ταβούς
|
497377
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AE%20%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Προβλεπτική κατανομή πιθανότητας
|
Στον κλάδο της Στατιστικής, και συγκεκριμένα στην Μπεϋζιανή προσέγγιση της Στατιστικής, η κατανομή των μελλοντικών παρατηρήσεων καλείται προβλεπτική κατανομή πιθανότητας. Η προβλεπτική κατανομή πιθανότητας λαμβάνει διαφορετική μορφή ανάλογα με το αν έχουμε συλλέξει παρατηρήσεις της υπό πρόβλεψη μεταβλητής, σε κάθε περίπτωση όμως είναι η μέση τιμή της πιθανοφάνειας ως προς την κατανομή των παραμέτρων. Η εν λόγω κατανομή αποδεικνύεται χρήσιμη τόσο για την πρόβλεψη μελλοντικών παρατηρήσεων, όσο και για την δημιουργία διαγνωστικών ελέγχων για την προσαρμογή και τις παραδοχές του μοντέλου.
Πρότερη και ύστερη προβλεπτική κατανομή πιθανότητας
Όταν δεν έχουμε συλλέξει ακόμα παρατηρήσεις, η προβλεπτική κατανομή είναι η μέση τιμή της πιθανοφάνειας ως προς την πρότερη κατανομή των παραμέτρων
και καλείται πρότερη προβλεπτική κατανομή πιθανότητας. Μόλις τα δεδομένα είναι διαθέσιμα, η κατανομή των παραμέτρων είναι πλέον η ύστερη κατανομή . Κάνοντας χρήση αυτής της κατανομής για τις παραμέτρους , η προβλεπτική κατανομή είναι η
και καλείται ύστερη προβλεπτική κατανομή.
Χρήση της ύστερης προβλεπτικής κατανομής
Μέσα από την προσομοίωση τιμών από την ύστερη προβλεπτική κατανομή μπορούμε να παραγάγουμε προβλέψεις για τις μελλοντικές παρατηρήσεις. Η ύστερη προβλεπτική κατανομή μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση απροσδόκητων/ακραίων τιμών. Επίσης, με τη βοήθεια της ύστερης προβλεπτικής κατανομής μπορούμε να δημιουργήσουμε τους λεγόμενους ύστερους προβλεπτικούς διαγνωστικούς ελέγχους. Οι έλεγχοι αυτοί μπορεί να σχετίζονται με την ποιότητα προσαρμογής του Μπεϋζιανού Στατιστικού μοντέλου ή τις παραδοχές του (π.χ. Επιλογή μεσόκυρτης πρότερης κατανομής).
Υπολογισμός της ύστερης προβλεπτικής κατανομής
Στην Μπεϋζιανή Στατιστική υπάρχουν δύο σκοπιές για τον υπολογισμό ύστερων κατανομών, είτε αναλυτικά με την μέθοδο Laplace, είτε προσομοιώνοντας τιμές από την κατανομή με την μέθοδο MCMC. Η πρώτη κάνει χρήση του αναπτύγματος Taylor. Η τελευταία, της οποίας το μαθηματικό υπόβαθρο ξεφεύγει του λήμματος, χρησιμοποιεί εξειδικευμένα πακέτα λογισμικών για να γεννήσει τιμές από την ύστερη προβλεπτική κατανομή (π.χ. OpenBUGS, JAGS, STAN).
Παραπομπές
Christensen, R., (2011), Bayesian Ideas and Data Analysis, CRC Press, Boca Raton, FL.
Ntzoufras, I., (2009), Bayesian modeling using WinBUGS, Wiley, Hoboken, N.J.
Gelman, A., Carlin, J., Stern, H. and Rubin, D., (2003), Bayesian Data Analysis, Second Edition, Chapman & Hall/CRC, London.
Θεωρία πιθανοτήτων
Στατιστική θεωρία
|
578632
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%282017%29
|
Γενικές εκλογές στην Αγία Ελένη (2017)
|
Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στην Αγία Ελένη στις 26 Ιουλίου 2017. Έλαβαν μέρος συνολικά 17 υποψήφιοι.
Εκλογικό σύστημα
Εξελέγησαν 12 βουλευτές για τις ισάριθμες έδρες στο Νομοθετικό Συμβούλιο με το πλειοψηφικό σύστημα. Οι ψηφοφόροι επιτρεπόταν να ψηφίσουν ως και 12 υποψηφίους. Για την ψηφοφορία ήταν ανοικτά οκτώ εκλογικά κέντρα.
Αποτελέσματα
Παραπομπές
2017
Αγια Ελενη
|
159168
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%B1%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Ορδοβίκια περίοδος
|
Η Ορδοβίκια περίοδος είναι μία γεωλογική περίοδος της Παλαιοζωικής εποχής και εκτείνεται σε χρονικό διάστημα 488,3 ± 1,7 έως 443,7 ± 1,5 εκατομμύρια έτη π.π. . Ακολουθεί την Κάμβρια περίοδο και ακολουθείται από τη Σιλούρια περίοδο. Έλαβε το όνομά της από την ουαλική φυλή των Ορδοβίκων. Παρά το γεγονός ότι η αναγνώρισή της ως διακριτή γεωλογική περίοδος άργησε στο Ηνωμένο Βασίλειο, έγινε γρήγορα αποδεκτή σε άλλες χώρες και υιοθετήθηκε επίσημα το 1906, ως περίοδος της παλαιοζωικής εποχής από το Διεθνές Γεωλογικό Συμβούλιο.
Βιολογικές και γεωλογικές μεταβολές
Στην διάρκεια της περιόδου εμφανίζονται τα καρκινοειδή μαζί με τα πρώτα ιχθυόμορφα σπονδυλωτά. Κοραλλιογενείς ύφαλοι αρχίζουν να σχηματίζονται στους ωκεανούς, ενώ οι νότιες ήπειροι μετατοπίζονται προς τους πόλους. Παγετώδης περίοδος εξελίσσεται στη Σαχάρα.Τα κυριότερα είδη ζώων εκείνης της περιόδου ήταν ένα ασπόνδυλο ονόματι ορθόκονος που έμοιαζε με καλαμάρι και ένα άλλο ασπονδυλο που είναι γνωστό ως θαλάσσιος σκορπιός το οποίο πηρε μεγαλύτερες διαστάσεις κατά τη Σιλούρια περίοδο μετά την εξαφάνιση του ορθόκονου.Κι αυτό γιατί ο ορθόκονος ήταν τρομερός θηρευτής του θαλάσσιου σκορπιού.
Παραπομπές σημειώσεις
Παλαιοζωική εποχή
|
847528
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%84
|
Χόμπιτ
|
Τα Χόμπιτ είναι πλασματική φυλή ανθρώπων στα μυθιστορήματα του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Έχουν περίπου το μισό ύψος ενός κανονικού ανθρώπου, και ζουν σε υπόγεια σπίτια που έχουν παράθυρα, χτισμένα σε άκρες λόφων. Τα πόδια τους έχουν φυσικές δερμάτινες σόλες που καλύπτονται από κατσαρές τρίχες, έτσι δεν χρειάζονται παπούτσια.
Τα Χόμπιτ εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο παιδικό μυθιστόρημα του 1937 Το Χόμπιτ, όπου ο πρωταγωνιστής Μπίλμπο Μπάγκινς παίρνει μέρος σε μια περιπέτεια με θέμα έναν δράκο. Στην συνέχεια του, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, τα χόμπιτ Φρόντο Μπάγκινς, Σάμγουαιζ Γκάμτζι, Πίπιν Τουκ, και Μέρι Μπράντιμπακ ξεκινούν ένα ταξίδι για να σώσουν την Μέση Γη από το κακό. Στο Το Χόμπιτ, τα Χόμπιτ ζουν σε μια μικρή πόλη που λέγεται Χόμπιτον, που στο Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών αναγνωρίζεται ως μέρος μιας ευρύτερης περιοχής, το Σάιρ, το σπίτι των Χόμπιτ της βορειοδυτικής Μέσης Γης. Ζουν επίσης σε ένα χωριό ανατολικά από το Σάιρ, που λέγεται Μπρι, όπου ζουν μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους. Ο Τόλκιν υπονοεί πως μπορεί να υπάρχουν και άλλοι οικισμοί Χόμπιτ, που απλά οι χαρακτήρες δεν επισκέπτονται στην ιστορία.
Παραπομπές
Χαρακτήρες από τη Μέση Γη
|
312358
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hellraiser%3A%20Best%20of%20the%20Epic%20Years
|
Hellraiser: Best of the Epic Years
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Hellraiser: Best of the Epic Years
| Είδος = Συλλογή
| Καλλιτέχνης = Motörhead
| Εξώφυλλο = Hellraiser Best of the Epic Years.jpg
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = 17 Μαρτίου 2003
| Ηχογράφηση = 1990 - 1992
| Είδος_Μουσικής = Heavy Metal
| Διάρκεια = 60:38
| Δισκογραφική = Sony
| Παραγωγός = Motörhead
| Προηγούμενο album = Hammered (2002)| Αυτό το album = Hellraiser: Best of the Epic Years (2003)| Επόμενο album = Stone Deaf Forever! (2003)}}Hellraiser: Best of the Epic Years είναι ο τίτλος της συλλογής τραγουδιών του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Motörhead, η οποία κυκλοφόρησε στις 17 Μαρτίου 2003 σε μορφή CD μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Sony".
Το συγκεκριμένο άλμπουμ επικεντρώνεται στις ηχογραφήσεις του συγκροτήματος την περίοδο 1990 - 1992 και κυρίως στους δίσκους "1916" του 1991 και "March or Die" του 1992, οι οποίοι ήταν οι μόνοι τους οποίους κυκλοφόρησαν μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Epic Records".
Τραγούδια
1. The One to Sing the Blues (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 3:09
2. Shut You Down (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 2:41
3. I Ain't No Nice Guy (Kilmister) - 4:15
4. Hellraiser (Kilmister, Osbourne, Wylde) - 4:32
5. Asylum Choir (Kilmister, Burston, Campbell) - 3:41
6. Bad Religion (Kilmister, Burston, Campbell) - 5:02
7. Eagle Rock (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 3:09
8. You Better Run (Kilmister) - 4:51
9. Cat Scratch Fever (Nugent) - 3:53
10. March or Die (Kilmister) - 5:41
11. Angel City (Kilmister) - 3:58
12. 1916 (Kilmister) - 3:45
13. Make My Day (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 4:25
14. Going to Brazil (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 2:30
15. Dead Man's Hand (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 3:31
16. R.A.M.O.N.E.S. (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 1:27
Θέσεις τσαρτ
Hellraiser: Best of the Epic Years (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 17 Μαρτίου 2003
Τα μέλη του συγκροτήματος
Τα τραγούδια τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο "Hellraiser: Best of the Epic Years" ηχογραφήθηκαν από τους εξής μουσικούς:
Lemmy - μπάσο, φωνητικά
Φιλ Κάμπελ - κιθάρα
Würzel - κιθάρα
Μίκι Ντι - τύμπανα
Φιλ "Philthy Animal" Τέιλορ - τύμπανα
Slash - κιθάρα στο "I Ain't No Nice Guy"
Όζι Όσμπορν - φωνητικά στο "I Ain't No Nice Guy"
Πηγές
Allmusic review
Encyclopaedia Metallum review
Φινλανδικά τσαρτ
Δισκογραφία των Motörhead
Άλμπουμ του 2003
|
46278
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%86%CF%86%CE%AD%CE%B9
|
Γαλαξίες Μαφφέι
|
Οι Γαλαξίες Maffei είναι δύο γαλαξίες που βρίσκονται λίγο πέρα από την Τοπική Ομάδα γαλαξιών και ανακαλύφθηκαν από τον Ιταλό αστρονόμο Πάολο Μαφέι (Paolo Maffei) το 1968 χάρη στην εκπομπή από αυτούς υπέρυθρης ακτινοβολίας.
Ο Maffei 1 είναι ένας ελλειπτικός γαλαξίας (τύπου E5-S0) στον αστερισμό Κασσιόπη, με φαινόμενο μέγεθος 17. Είναι ο πλησιέστερος στον Γαλαξία μας γίγαντας ελλειπτικός γαλαξίας. Παλιότερα πιστευόταν ότι ήταν μέλος της Τοπικής Ομάδας, τώρα όμως γνωρίζουμε ότι αποτελεί μέλος μιας κοντινής ομάδας, της Ομάδας IC 342/Maffei. Ο Maffei 1 ίσως έχει δυο πιθανούς δορυφόρους γαλαξίες (τον ΜΒ1 και τον ΜΒ2). Ο Maffei 1 βρίσκεται στη ζώνη αποφυγής και τον κρύβουν σε έντονο βαθμό οι αστέρες και η σκόνη του Γαλαξία μας. Είχε άλλοτε περιληφθεί στους καταλόγους ως νεφέλωμα εκπομπής ή περιοχή Η ΙΙ. Αν δεν τον έκρυβαν αστέρες και σκόνη, θα ήταν ένας από τους λαμπρότερους και γνωστότερους γαλαξίες στον ουρανό.
Ο Maffei 2 είναι ένας ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας, τύπου SB(s)bc, σε απόσταση περίπου 10 εκατομμυρίων ετών φωτός στην Κασσιόπη. Το φαινόμενο μέγεθός του είναι περίπου 16. Και ο Maffei 2 βρίσκεται στη ζώνη αποφυγής και τον κρύβει σε έντονο βαθμό ο Γαλαξίας μας, με αποτέλεσμα να είναι μετά βίας ανιχνεύσιμος στα οπτικά μήκη κύματος. Έχει υποστηριχθεί ότι ο Maffei 2 μπορεί να είναι μέλος της Τοπικής Ομάδας, αλλά τώρα θεωρείται ότι, όπως ο Maffei 1, είναι και αυτός μέλος της Ομάδας IC 342/Maffei.
Ελλειπτικοί γαλαξίες
Σπειροειδείς γαλαξίες
Κασσιόπη (αστερισμός)
|
526471
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%86%CE%B7%20%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC
|
Έφη Μελά
|
Η Έφη Μελά είναι ελληνίδα πρώην ηθοποιός και πρώην μοντέλο.
Καριέρα
Το 1954 αναδείχθηκε Μις Ελλάς στα ελληνικά καλλιστεία που έλαβαν χώρα στις 26 Ιουνίου 1954, στο παραλιακό κέντρο "Αρζεντίνα", ενώ τον τίτλο της Σταρ Ελλάς κατέκτησε η Ρίκα Διαλυνά. Την ίδια χρονιά το εν λόγω μοντέλο κατέκτησε την τρίτη θέση στα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Κόσμος. Από το 1954 έως το 1972, οπότε και αποφάσισε να κατέβει από την πασαρέλα, ήταν ένα από τα πιο καλοπληρωµένα και περιζήτητα µοντέλα, μάλιστα την αποκαλούσαν «Μπριζίτ Μπαρντό της ελληνικής µόδας».
Παράλληλα με το μόντελιγκ ασχολήθηκε και με την υποκριτική, συμμετέχοντας, από το 1957 έως το 1968, σε 11 ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες. Ο κυριότερος ρόλος που ενσάρκωσε είναι αυτός της Ρόζας Δελλή στο καλύτερο ίσως φιλμ νουάρ του ελληνικού κινηματογράφου, την ταινία του 1960 με τίτλο Έγκλημα στα παρασκήνια, σε σενάριο του Γιάννη Μαρή και σκηνοθεσία του Ντίνου Κατσουρίδη.
Προσωπική ζωή
Το 1976 και μετά από το διαζύγιό της από τον αθλητικό συντάκτη Χάρη Λυμπερόπουλο, παντρεύτηκε τον σχεδιαστή μόδας Γιάννη Τσεκλένη.
Φιλμογραφία
Παραπομπές
Πηγές
Συνύντευξη του Τσεκλένη για την Μελά στο divaswedding.gr
Τσεκλένης: Η Ελλάδα καταστρέφεται από έλλειψη αισθητικής, συνέντευξη στο Βήμα
Ελληνίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
Ελληνίδες μοντέλα
|
146848
|
https://el.wikipedia.org/wiki/AS-202
|
AS-202
|
Η αποστολή AS-202 ήταν η τρίτη μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση στα πλαίσια του Προγράμματος Απόλλων της NASA. Ακολούθησε την αποστολή AS-201 και είχε ως στόχο την αύξηση της διάρκειας της πτήσης, καθώς και της δοκιμής διαδοχικών πυροδοτήσεων του προωθητικού συστήματος, που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη διεξαγωγή των αναγκαίων ελιγμών κατά τη διάρκεια της πτήσης στο διάστημα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Missionsübersicht der NASA (englisch)
AS-202 Press Kit (englisch)
Post Launch Report (574 Seiten, 21 MB in PDF-Format, englisch)
Πρόγραμμα Απόλλων
|
104922
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Βιβλιοθήκη (αποσαφήνιση)
|
Η λέξη βιβλιοθήκη μπορεί να αναφέρεται:
Βιβλιοθήκη, οργανωμένη συλλογή βιβλίων, περιοδικών κλπ.
Βιβλιοθήκη (έπιπλο), έπιπλο όπου τοποθετούνται τα βιβλία
Βιβλιοθήκη (υπολογιστές), συλλογή υποπρογραμμάτων υπολογιστή.
«Βιβλιοθήκη» ή Μυριόβιβλος, σύγγραμμα του Πατριάρχη Φωτίου του Α'
|
615666
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7
|
Ιουλία η Νεότερη
|
Η Ιουλία η Νεότερη, λατιν. Julia Minor, ή Ιουλίλλα (= μικρή Ιουλία) ή Βιψανία Ιουλία Αγριππίνα (19 π.Χ. - π. 29 μ.Χ.) από τον γένος των Βιψανίων Αγρίππα και λόγω της μητέρας της από τη Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία, ήταν Ρωμαία ευγενής. Έγινε εγγονή του Αυγούστου, προγονή του Τιβερίου, θεία του Καλιγούλα, 2η εξαδέλφη του Κλαυδίου και μεγάλη θεία του Νέρωνα.
Βιογραφία
Ήταν η πρώτη κόρη και το δεύτερο τέκνο του Μάρκου Βιψάνιου Αγρίππα υπάτου, στρατηγού, αρχιτέκτονα και της Ιουλίας της Πρεσβύτερης, κόρης του Αυγούστου και της Σκριβωνίας. Μαζί με την αδελφή της Αγριππίνα την Πρεσβύτερη είχε ανατραφεί από τον πάππο τους Αύγουστο και τη σύζυγό του Λιβία.
Το 5 ή 6 π.Χ. ο Αύγουστος κανόνισε τον γάμο της με τον Λούκιο Αιμίλιο Παύλο, εξάδελφό της, καθώς ήταν γιος της Κορνηλίας, κόρης της Σκριβωνίας. Ο Σουητώνιος αναφέρει, ότι η Ιουλία έκτισε ένα μεγάλο, εξεζητημένο εξοχικό, αλλά ο Αύγουστος -που αποστρεφόταν τις υπερβολές- το γκρέμισε.
Το έτος 8 μ.Χ. η Ιουλία έκανε σχέση με τον Δέκιμο Ιούνιο Σιλουανό, συγκλητικό και γι' αυτό εξορίστηκε. Την έστειλαν σε ένα μικρό νησί της Αδριατικής, το Tremirus (νυν Ίζολε Τρεμίτι), όπου γέννησε ένα παιδί. Ο Αύγουστος το απέρριψε και διέταξε να το αφήσουν έκθετο ή στο βουνό να αποβιώσει. Ο Σιλουανός πήγε σε εθελοντική εξορία και δεν επέστρεψε παρά μόνο όταν ανέλαβε ο Τιβέριος την εξουσία.
Μεταξύ του 1 μ.Χ. και του 14 ο σύζυγός της Παύλος εκτελέστηκε, ως συνωμότης σε εξέγερση. Οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν τη θεωρία, ότι η εξορία της Ιουλίας δεν ήταν ένεκα της μοιχείας, αλλά εξ αιτίας της συμμετοχής της στην εξέγερση του Παύλου. Κατ' άλλους οι δύο τους έπεσαν θύματα σχεδίων της Λιβίας, τρίτης συζύγου του Αυγούστου, που ήθελε να εξαρθρώσει την οικογένεια της Ιουλίας της Πρεσβύτερης, πράγμα που οδήγησε σε ανοικτή αντιπαράθεση και πτώση του ζεύγους. Το 29 μ.Χ. η Ιουλία απεβίωσε στο ίδιο νησάκι, που είχε σταλεί πριν από 21 έτη εξόριστη. Λόγω της απιστίας που διέπραξε, ο Αύγουστος όρισε στη διαθήκη του να μην ταφεί η Ιουλία στη Ρώμη.
Η τρεις αδελφοί της Ιουλίας της Νεότερης απεβίωσαν 18, 23, 25 ετών· η αδελφή της Αγριππίνα η Πρεσβύτερη έγινε μητέρα του Καλιγούλα, πεθερά του Κλαύδιου και γιαγιά του Νέρωνα. Από προηγούμενο γάμο του πατέρα της είχε ετεροθαλείς αδελφές: τη Βιψανία Αγριππίνα και τη Βιψανία Μαρκέλλα.
Αλλαγές στο επώνυμο λόγω υιοθεσίας
Καταγόταν από το γένος των Βιψανίων Αγρίππα, έτσι το όνομά της θα έπρεπε να ήταν Βιψανία Αγριππίνα· όμως δεν αναφέρεται έτσι στις πηγές της εποχής της. Ο Αύγουστος ανήκε στο γένος των Οκταβίων, αλλά επειδή είχε υιοθετηθεί από τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα, εισήλθε στο γένος των Ιουλίων(-Καισάρων). Η αδελφή τού Αυγούστου, η Οκταβία η Νεότερη παντρεύτηκε από το γένος των Κλαυδίων και η τρίτη σύζυγός του Λιβία είχε -από πρότερο γάμο της- γιους από το γένος των Κλαυδίων, τον Τιβέριο και τον Δρούσο. Οι πολλές επιγαμίες και υιοθεσίες μεταξύ των απογόνων τους έδωσαν το όνομα της δυναστείας: Ιουλιο-Κλαυδιανή. Έστι ο Αύγουστος υιοθέτησε τον Τιβέριο και τον νύμφευσε με την κόρη του Ιουλία την Πρεσβύτερη, σε 2ο γάμο της. Υιοθέτησε τα τέκνα της Ιουλίας της Πρεσβύτερης από τον 1ο σύζυγό της Βιψάνιο Αγρίππα, έτσι οι εγγονοί του (αδέλφια της Ιουλίας της Νεότερης) από Γάιος Βιψάνιος Αγρίππας, Λεύκιος Β. Α. και Μάρκος Β. Α. μετονομάστηκαν σε Γάιος Ιούλιος Καίσαρ, Λεύκιος Ι. Κ. και Μάρκος Ι. Κ.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε τον Λούκιο Αιμίλιο Παύλο ύπατο το 1 μ.Χ. και είχε τέκνα:
Αιμιλία Λεπίδα 5 π - π. 43 μ.Χ., παντρεύτηκε τον Μάρκο Ιούνιο Σιλουανό Τορκουάτο.
Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος 6 μ.Χ. - 39, νυμφεύτηκε την Ιουλία Δρουσίλλα.
Αναφορές και Υποσημειώσεις
Πηγές
E. Groag, A. Stein, L. Petersen - e.a. (edd.), Prosopographia Imperii Romani saeculi I, II et III (PIR), Berlin, 1933 - I 635
Suetonius, The Twelve Caesars, "II. Augustus", LXIV
Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία
|
248443
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Μαχατζάνγκα
|
Η Μαχατζάνγκα (μαλαγασικά: Mahajanga) είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Μαδαγασκάρης, με πληθυσμό 160.000 κατοίκων. Είναι η πρωτεύουσα της Επαρχίας Μαχατζάνγκα, της Περιφέρειας Μποένι και του δήμου Μαχατζάνγκα.
Γεωγραφία
Η Μαχατζάνγκα βρίσκεται βορειοδυτικά της Μαδαγασκάρης, της Μαχατζάνγκα και κεντρικά της Μποένι. Βρίσκεται δυτικά της Μανγκά.
Κλίμα
Δημογραφία
Η Μαχατζάνγκα είχε 160.000 κατοίκους (2004). Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Μαδαγασκάρης, μετά την Ανταναναρίβο, την Τοαμασίνα και την Φιαναραντσόα.
Μεταφορές
Το τοπικό αεροδρόμιο είναι το Αεροδρόμιο του Αμπορόβι, ή Φίλιμπερτ Τσιρανάνα.
Δείτε επίσης
Κατάλογος πόλεων της Μαδαγασκάρης
Παραπομπές
Πόλεις της Μαδαγασκάρης
Μαχατζάνγκα
|
45384
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Ελεύθερος λιμένας
|
Με τον όρο ελεύθερος λιμένας (free port) χαρακτηρίζεται ο λιμένας εκείνος στον οποίο τόσο η εισαγωγή όσο και η εξαγωγή διαφόρων ειδών εμπορευμάτων ή φορτίων, από ή πρός συγκεκριμένους τόπους, πραγματοποιείται χωρίς τελωνειακές διατυπώσεις.
Το εξωτερικό εμπόριο μεταξύ λιμένων Χωρών Ευρωπαϊκής Ένωσης καθιστά αυτούς ελεύθερους λιμένες. Συνεπώς όλοι οι λιμένες των χωρών μελών της Ε.Ε. όπως και οι λιμένες Χωρών άλλων εμπορικών Συνασπισμών, αποτελούν μεταξύ τους ελεύθεροι λιμένες.
Αν για ορισμένα μόνο είδη φορτίων επιτρέπεται κατά τα παραπάνω η εισαγωγή ή η εξαγωγή τότε ο λιμένας ονομάζεται ελεύθερος για τα συγκεκριμένα φορτία. Για παράδειγμα το Γύθειο για εσπεριδοειδή, κυρίως πορτοκάλια, το Κατάκωλο για τοματοπολτό κ.λπ.
Πρώτοι ελεύθεροι λιμένες στην Ευρώπη ήταν οι λιμένες της Χανσεατικής Ένωσης (Λύμπεκ, Αμβούργο, Βρέμη κ.ά.).
Πολλές φορές ο όρος αυτός συγχέεται με την "ελεύθερη ζώνη", που διαθέτουν ορισμένοι μόνο λιμένες και που αφορά ειδικούς φυλασσόμενους χώρους, προς εξυπηρέτηση της διαμετακόμισης φορτίων, με τελικό προορισμό εκτός χώρας, όπου και δεν ακολουθείται καμία τελωνειακή πράξη.
Εμπόριο
Λιμένες
|
15173
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Αντώνης Κατινάρης
|
Ο Αντώνης Κατινάρης (1931 - 28 Οκτωβρίου 1999) ήταν Έλληνας μουσικός.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στα Χανιά Κρήτης 10 Αυγούστου το 1931, πρωτότοκος γιος σε μια οικογένεια προσφύγων από την Μικρά Ασία και από πολύ νεαρή ηλικία (σχεδόν έφηβος) έδειξε το ενδιαφέρον και το ταλέντο του στην μουσική. Στην ηλικία των 16 ετών ήταν ήδη επαγγελματίας, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, παίζοντας μεταξύ άλλων στα πιο γνωστά μαγαζιά των Χανίων.
Στην δεκαετία του '60 ανέβηκε στην Αθήνα όπου έκανε το μεγάλο του άλμα στην Ελληνική λαϊκή μουσική σκηνή ως συνθέτης. Θεωρείται σπουδαίος δεξιοτέχνης του τρίχορδου με τελείως προσωπικό χαρακτήρα παιξίματος, και καθαρός λαϊκός συνθέτης.
Αμέτρητες είναι και οι συμμετοχές του ως εκτελεστής σε κομμάτια επιφανών συνθετών όπως οι Βασίλης Τσιτσάνης, Απόστολος Καλδάρας, Πάνος Γαβαλάς κ.α..
Το τραγούδι του "Τι να σου κάνει μία καρδιά", σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας διαδρομής με πολλές επιτυχίες. Έφυγε απ' τη ζωή στις 28 Οκτωβρίου 1999 και κηδεύτηκε στην Νέα Μάκρη. Άγνωστοι είχαν σκανδαλίσει τον τάφο του χωρίς αιτία και το θέμα είχε γίνει γνωστό από την κόρη του στις εφημερίδες.
Την παράδοσή του συνεχίζει από τις επάλξεις του λαϊκού τραγουδιού η κόρη του Μαρία Κατινάρη.
Έλληνες μουσικοί
|
382304
|
https://el.wikipedia.org/wiki/OpenStreetMap
|
OpenStreetMap
|
Το OpenStreetMap (OSM) είναι ένας χάρτης με ελεύθερη άδεια ο οποίος αναπτύσσεται από μια κοινότητα εθελοντών που συνεισφέρουν και διατηρούν δεδομένα σχετικά με δρόμους, μονοπάτια, καφετέριες, σιδηροδρομικούς σταθμούς, και πολλά περισσότερα, σε όλον τον κόσμο. Οι συνεισφέροντες χρησιμοποιούν αεροφωτογραφίες, συσκευές GPS, και τοπικούς χάρτες χαμηλής τεχνολογίας για να σιγουρευτούν πως το OSM είναι ακριβής και ενημερωμένο στο μικρότερο δυνατό επίπεδο. Μέχρι το 2012 είχαν συνεισφέρει στη δημιουργία του πάνω από 500.000 άνθρωποι.
Το OpenStreetMap έχει ελεύθερα δεδομένα που διατίθενται με άδεια Open Data Commons Open Database License (ODbL), τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για οποιονδήποτε σκοπό, εφόσον μνημονευθεί το OpenStreetMap και οι συνεισφέροντές του. Η προσαρμογή και αξιοποίηση των δεδομένων επιτρέπεται μόνο υπό την ίδια άδεια χρήσης. Τα δεδομένα διατίθενται με την άδεια Creative Commons Attribution-ShareAlike 2.0 license (CC BY-SA).
Η φιλοξενία του υποστηρίζεται από το το UCL VR Centre, το Imperial College του Λονδίνου, την Bytemark Hosting, και άλλους συνεργάτες.
Δημιουργήθηκε το 2004 από τον Στηβ Κόουστ (Steve Coast) όταν αυτός ήταν 24 ετών.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.openstreetmap.org, η ιστοσελίδα του χάρτη
Αναφορές
|
430550
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Αλέξανδρος Κοντογιάννης
|
Ο Αλέξανδρος Κοντογιάννης (γεννημένος στην Αθήνα στις 10 Σεπτεμβρίου 1985) είναι Έλληνας πρωταθλητής της ξιφασκίας, στην κατηγορία ξίφους μονομαχίας. Ο Κοντογιάννης κατέχει σημαντικούς τίτλους στο ενεργητικό του, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Είναι μέλος της Εθνικής Ομάδας από το 2000.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Αλέξανδρος Κοντογιάννης γεννήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1985 στην Αθήνα. Σε ηλικία επτά ετών ήρθε σε επαφή με το άθλημα της ξιφασκίας ως αθλητής της Αθηναϊκής Λέσχης. Στα πρώτα του στάδια ξεκίνησε ως ξιφομάχος στην κατηγορία του ξίφους ασκήσεως, πολύ σύντομα όμως άλλαξε κατηγορία όπλου, καταλήγοντας στο ξίφος μονομαχίας. Το 2003 θα αποφοιτήσει από το Μαράσλειο Διδασκαλείο και θα εισαχθεί ως φοιτητής στη Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών.Τον ίδιο χρόνο θα έρθει σε επαφή με τον ομοσπονδιακό προπονητή Χάρη Τσολάκη και θα αποτελέσει μέλος της Εθνικής ομάδας νέων κατακτώντας το Χαλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο κύπελλο νέων στη Βουδαπέστη ανάμεσα σε 158 αθλητές. Ένα χρόνο μετά θα κατακτήσει την 8η θέση στο παγκόσμιο κύπελλο νέων στην Ιταλία, ενώ τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν αρκετές διακρίσεις, σημαντικότερη αυτών το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Satellite στην Κωνσταντινούπολη το 2010, όπου θα επικράτησει στον τελικό έναντι του Βούλγαρου Κιριλ Μαρίνοφ με 15-12. Θα υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στις Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις στην κατηγορία των πεζοναυτών και το 2011 θα συμμετάσχει στη ίδρυση του Α.Ο. Θησέα ξιφασκίας Ηρακλείου. Την ίδια χρονιά θα κατακτήσει το Αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο ανδρών Satellite στην Κύπρο. Το 2013 θα αναδειχθεί νικητής στο Κύπελλο Ελλάδος, ενώ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ανδρών θα καταλάβει το Ασημένιο μετάλλιο. Το 2014 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ανδρών θα καταλάβει την 2η θέση και το 2015 θα κατακτήσει ξανά τον τίτλο του Πρωταθλητή και Κυπελλούχου Ελλάδος.
Σταδιοδρομία
Εθνικό επίπεδο
Διεθνές επίπεδο
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στατιστικά αθλητή στην σελίδα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ξιφασκίας
Κατάταξη αθλητή στην σελίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ξιφασκίας
Έλληνες αθλητές της ξιφασκίας
|
611556
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%2C%20%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89%20%CE%A7%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Βιλελμίνη της Πρωσίας, βασίλισσα των Κάτω Χωρών
|
Η Βιλελμίνη της Πρωσίας (Wilhelmine von Preußen, 18 Νοεμβρίου 1774 - 12 Δεκεμβρίου 1837) ήταν η πρώτη σύζυγος του Γουλιέλμου Α΄ των Κάτω Χωρών και η πρώτη βασίλισσα της Ολλανδίας.
Βιογραφία
Η Φρειδερίκη Λουίζα Βιλελμίνη γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1774 στο Πότσδαμ, και ήταν το τέταρτο παιδί και δεύτερη κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Β΄ της Πρωσίας και της δεύτερης συζύγου του Φρειδερίκης Λουίζας της Έσσης-Ντάρμστατ. Η ανατροφή της ήταν κάτω από το αυστηρό καθεστώς του μεγάλου θείου της Φρειδερίκου Β΄.
Την 1η Οκτωβρίου 1791 παντρεύτηκε τον εξάδελφο της Γουλιέλμο Β΄ των Κάτω Χωρών στο Βερολίνο. Ο γάμος ήταν σχέδιο συμμαχίας μεταξύ του Οίκου της Οράγγης και της Πρωσίας, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αγώνας αγάπης και πολύ ευτυχισμένος. Το νεαρό ζευγάρι έζησε στο Βασιλικό Παλάτι της Χάγης.
Το 1795, οι Γάλλοι εισέβαλαν στην Ολλανδική Δημοκρατία και η πριγκιπική οικογένεια εξορίστηκε. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία και το 1796 στο Βερολίνο. Το 1806, η Βιλελμίνη αναγκάστηκε και πάλι να φύγει από τον γαλλικό στρατό και εγκαταστάθηκε κάτω από δύσκολες οικονομικές συνθήκες στην Πολωνία. Η Πριγκίπισσα επέστρεψε στην Χάγη πριν το 1814.
Η Βιλελμίνη ήταν ένα συνεσταλμένο άτομο, έμεινε σε όλη της τη ζωή στο υπόβαθρο και δεν έπαιξε κυρίαρχο ρόλο ως βασίλισσα. Δεν ήταν δημοφιλής βασίλισσα και επικρίθηκε για την απομόνωση της βασιλικής οικογένειας, στην περιοχή του σύγχρονου Βελγίου, και για το γερμανικό στυλ του ντυσίματος της.
Ενδιαφερόταν για τη ζωγραφική, παρακολουθούσε εκθέσεις και βοήθησε να προστατευτούν τα μουσεία και να υποστηρίξει τους καλλιτέχνες. Ήταν η ίδια ήταν φοιτήτρια της τέχνης, θεωρήθηκε ως ταλαντούχα ερασιτέχνης και τελικά εισήχθη ως επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών.
Κατά το 1820 η υγεία της άρχισε να χειροτερεύει και μετά το 1829 παρατηρήθηκε ότι έκανε σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις. Πέθανε στο Βασιλικό Παλάτι της Χάγης στις 12 Οκτωβρίου 1837 σε ηλικία 62 ετών. Τάφηκε στην Νέα Εκκλησία στο Ντελφτ.
Οικογένεια
Το 1791 η Βιλελμίνη παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Β΄ των Κάτω Χωρών στο Βερολίνο. Μαζί απέκτησαν 6 παιδιά:
Γουλιέλμος Β΄ (1792 - 1849), παντρεύτηκε την Άννα Πάβλοβνα, κόρη του Παύλου της Ρωσίας, απέκτησαν 5 παιδιά.
θνησιγενής γιος (18 Αυγούστου 1795).
Φρειδερίκος (1797 - 1881), παντρεύτηκε την Λουίζα, κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ΄ της Πρωσίας, απέκτησαν 4 παιδιά.
Παυλίνα (1800 - 1806).
θνησιγενής γιος (30 Αυγούστου 1806)
Μαριάννα (1810 - 1883), παντρεύτηκε τον Αλβέρτο της Πρωσίας, απέκτησαν 5 παιδιά.
Παραπομπές
Wilhelmina van Pruisen (in Dutch)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Royal House of the Netherlands and Grand-Ducal House of Luxembourg
Οίκος των Χοεντσόλερν
Οίκος του Νάσσαου
Βασίλισσες της Ολλανδίας
Μεγάλες Δούκισσες του Λουξεμβούργου
Πρώσοι ευγενείς
Πριγκίπισσες της Πρωσίας
Πριγκίπισσες της Οράγγης
Πριγκίπισσες του Λουξεμβούργου
|
497840
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AF%20%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B6
|
Ντενί Γκετζ
|
Ο Ντενί Γκετζ (γαλλ.: Denis Guedj, Σετίφ 1940 − Παρίσι 24 Απριλίου 2010), ήταν Γάλλος συγγραφέας, ειδικευμένος στην ιστορία και την εκλαΐκευση των μαθηματικών. Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII και ήταν επίσης ηθοποιός και σεναριογράφος.
Βιογραφία
Ο Denis Guedj ήταν από τους ιδρυτές, μαζί με τον Claude Chevalley, του μαθηματικού τμήματος του πειραματικού πανεπιστημιακού κέντρου της Vincennes, υπό την αρχή του πανεπιστημίου του Παρισιού VIII, από την ίδρυσή του το 1969. Δίδασκε την ιστορία της επιστήμης και της επιστημολογίας και υποστηρίζοντας την ιδέα του λαϊκού πανεπιστημίου, αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή στην διεύθυνση ή τη διαχείριση του ιδρύματος.
Συγγραφέας δοκιμίων και μυθιστορημάτων με θεματολογία από τις επιστήμες, τα μαθηματικά και την ιστορία τους, συνεργάστηκε στην εφημερίδα Libération από το 1994 ως το 1997 για τα χρονικά του επιστημονικού φυλλαδίου Eurêka, τα οποία αργότερα σχημάτισαν το βιβλίο Το δωρεάν δεν αξίζει πλέον τίποτα (La gratuité ne vaut plus rien).
H μεγάλη επιτυχία του ήρθε το 1998 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος Το Θεώρημα του Παπαγάλου , που έχει μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες , όπου ο συγγραφέας κάνει αναδρομή στην ιστορία των μαθηματικών, και το οποίο ακολουθείται από συνεχείς επιτυχίες όπως, το 2000, Το Μέτρο του κόσμου, που αφηγείται την ιστορία της καθιέρωσης του μετρικού συστήματος κατά τη διάρκεια της γαλλικής Επανάστασης, όπως επίσης και το Μηδέν, το 2005, το οποίο εξηγεί την εφεύρεση του μηδενός μέσα από πέντε ενσαρκώσεις μίας γυναίκας.
Το 2009 συμμετείχε στην αρχική διαμαρτυρία, με την ονομασία «Άπειρος κύκλος των πεισμωμένων» (Ronde infinie des obstinés), συγκεντρώνοντας εκπαιδευτικούς και μαθητές που διαδήλωσαν στο πεζοδρόμιο του Παρισιού, στην Place de Grève, για 1.001 ώρες για να διαμαρτυρηθούν κατά του γαλλικού νόμου για τις ελευθερίες και τις ευθύνες των πανεπιστημίων.
Εργασίες
Βιβλιογραφία
La Méridienne, Robert Laffont, 1987 (Επιχείρηση Μεσημβρία, ελλ. εκδ. Π. Τραυλός, 2002). Αυτό το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της μέτρησης του τόξου του μεσημβρινού από την Δουνκέρκη προς Βαρκελώνη από τους Delambre και Méchain, σε μια Γαλλία σε πλήρη επαναστατική αναταραχή.
La Révolution des savants, Gallimard, 1988 (Η Επανάσταση των επιστημόνων).
L'Empire des nombres, Gallimard, 1996 (Η αυτοκρατορία των αριθμών). DVD, επίσης με το ίδιο όνομα.
La Gratuité ne vaut plus rien, και άλλα μαθηματικά χρονικά, Le Seuil, 1997 (Το δωρεάν δεν αξίζει πλέον τίποτα, ελλ. εκδ. «Κέδρος», 2007).
Le Théorème du Perroquet, Le Seuil, 1998 (Το θεώρημα του παπαγάλου, ελλ. εκδ. «Πόλις», 1999). Αυτό το βιβλίο είναι για την ιστορία των μαθηματικών και για το τελευταίο θεώρημα του Φερμά.
Génis ou le Bambou parapluie, Le Seuil, 1999 (Η ιδιοφυΐα ή η ομπρέλα από μπαμπού).
Le Mètre du monde, Le Seuil, 2000 (Το Μέτρο του κόσμου).
La Bela - Autobiographie d'une caravelle, Le Seuil, 2001 (Μπέλα - Αυτοβιογραφία μιας καραβέλας ελλ. εκδ. Π. Τραυλός, 2003).
One zéro show et Du point à la ligne, Le Seuil, 2001
Les Cheveux de Bérénice, Le Seuil, 2003 (Τα αστέρια της Βερενίκης). Αυτό το βιβλίο ασχολείται με τη μέτρηση της περιφέρειας της Γης από τον Ερατοσθένη.
Zéro, ou les cinq vies d'Aémer, Robert Laffont, 2005 (Μηδέν, ελλ. εκδ. Ψυχογιός, 2006). Ένα μυθιστόρημα για την επινόηση του μηδενός μέσα από πέντε μετενσαρκώσεις μιας γυναίκας, της Aémer, σε πέντε διαφορετικές εποχές, όλες στην Μεσοποταμία.
Villa des hommes, Robert Laffont, 2007 (Η Έπαυλη των Ανδρών, ελλ. εκδ. Ψυχογιός, 2008). Ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στον Γκέοργκ Κάντορ, την θεωρία συνόλων, το άπειρο και πιο συγκεκριμένα την πληθικότητα των απείρων συνόλωνΤα μαθηματικά θέματα που καλύπτονται από αυτό το μυθιστόρημα είναι ο Cantor, η θεωρία συνόλων, το άπειρο (για την ακρίβεια, η πληθάριθμος των απείρων συνόλων) και η πληθικότητα του συνεχούς.
Les mathématiques expliquées à mes filles, Le Seuil, 2008 (Εξηγώντας τα μαθηματικά στις κόρες μου).
Φιλμογραφία
Pour Le maître de lumière.
1978 : La vie, t'en as qu'une, ντοκιμαντέρ φαντασίας, σενάριο και σκηνοθεσία με τους Jean-Pierre Pétard και Abraham Segal
1989 : J'écris dans l'espace, σε σκηνοθεσία Pierre Étaix
2001 : L'empire des nombres (Η αυτοκρατορία των αριθμών), ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Φιλίπ Τρυφώ - σενάριο & αφηγητής
Σημειώσεις και παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
International Standard Name Identifier
Science et littérature - Les concepts peuvent-ils faire de bons personnages de fiction ? (Επιστήμη και Λογοτεχνία - Αυτές οι έννοεις μπορούν να υποστηρίξουν καλούς φανταστικούς χαρακτήρες;), εγγραφή ήχου/βίντεο από μια διάλεξη που δόθηκε από τον Denis Guedj τις 17 οκτωβρίου 2002
Ερωτηματολόγιο του Προυστ : Denis Guedj, που δημοσιεύθηκε από την L'Express, 27 σεπτεμβρίου 2001
https://web.archive.org/web/20161028065236/http://www.greekbooks.gr/gej-nteni.person
Virtual International Authority File
Γάλλοι συγγραφείς
Γαλλοεβραίοι
|
46303
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Καστανιά Κορινθίας
|
Η Καστανιά είναι χωριό του νομού Κορινθίας και ανήκει διοικητικά στο δήμο Σικυωνίων. Η Καστανιά είναι κτισμένη στις πλαγιές του όρους Ζήρεια (Κυλλήνη) σε υψόμετρο 1.100 μέτρων με νοτιοανατολικό προσανατολισμό. Στην κοινότητα της Καστανιάς υπάγονται επίσης οι οικισμοί Καρτέρι και Μικρός Μαχαλάς με έδρα την Καστανιά. Όπως και η υπόλοιπη περιοχή της Στυμφαλίας η Καστανιά υπαγόταν στον ομώνυμο δήμο απο τον 1997 μέχρι και το 2010 ενώ προηγουμένως υπήρξε κοινότητα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 107 μόνιμους κατοίκους.
Η Καστανιά πήρε το όνομα της από ένα μεγάλο δάσος από καστανιές που υπήρχε στην περιοχή. Το χωριό συγκατελεγόταν τον 19ο αιώνα ανάμεσα στα αρβανιτοχώρια της Κορινθίας.
Γεωγραφία
Η Καστανιά είναι χτισμένη στους νότιους πρόποδες του όρους Κυλλήνη (Ζήρια). Απέχει 80 χιλιόμετρα από την Kόρινθο.
Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία, και πρόσφατα ο ήπιος τουρισμός.
Ιστορία
Το δάσος με τις καστανιές παρείχε στους κατοίκους του χωριού μία σημαντική οικονομική άνεση κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Σαν αποτέλεσμα κατόρθωσαν να ενισχύσουν σημαντικά τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων μέσω της παροχής τροφίμων και πυρομαχικών. Ηγέτης των κατοίκων του χωριού υπήρξε ο ιερέας Γεώργιος Νίκας ή Παπανίκας.
Το δάσος με τις καστανίες καταστράφηκε κατά την Επανάσταση του 1821. Για τον αφανισμό του υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία φέρει ως υπαίτιο το στρατό του Ιμπραήμ και η άλλη την εμφύλια διαμάχη μεταξύ της οικογένειας Νοταρά το καλοκαίρι του 1826. Την περίοδο του εμφυλίου καταστράφηκε και το σπίτι του Παπανίκα, ως αντίποινα για τη μη συμμετοχή του στη διαμάχη.
Από την Καστανιά κατάγονταν ο βουλευτής Αργολιδοκορινθίας Ευστάθιος Παπακωνσταντίνου (1864-1953) και ο γιος του Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου (1907-1989), ο οποίος διετέλεσε βουλευτής Κορινθίας, Υπουργός, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και πρόεδρος της Βουλής.
Πληθυσμός
Ο πληθυσμός της Καστανιάς έχει μειωθεί δραματικά απο το 1879 μέχρι και σήμερα με μόνη εξαίρεση το 1928, 1961 και 2001 που σημειώθηκε αύξηση.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Korinthia.net
Δήμος Σικυωνίων
Χωριά του νομού Κορινθίας
Δήμος Σικυωνίων
|
763878
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%86%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%87
|
Πφένιχ
|
Tο πφένιχ (γερμαν.: pfennig, πληθ. pfennige, σύμβολο Pf. ή ₰) είναι ένα πρώην Γερμανικό νόμισμα ή χαρτονόμισμα, το οποίο ήταν το επίσημο νόμισμα από τον 9ο αι. μέχρι την εισαγωγή του ευρώ το 2002. Ενώ το πφένιχ ήταν ένα πολύτιμο νόμισμα κατά τον Μεσαίωνα, έχασε την αξία του με τα χρόνια και έγινε υποδιαίρεση του μάρκου στη Γερμανική αυτοκρατορία (reich), τη Δυτική και Ανατολική Γερμανία και την επανενωμένη Γερμανία μέχρι την εισαγωγή του ευρώ. Πφένικ ήταν επίσης το όνομα της υπομονάδας του μάρκου Ντάντζιχ (1922–1923) και του γκούλντεν Ντάντσιχ (1923–1939) στην Ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ (σύγχρονο Γκντανσκ Πολωνίας).
Το όνομα
Το pfennig σχετίζεται ετυμολογικά με το αγγλικό penny, το σουηδικό penning, το οποίο ήταν επίσης πρότυπο για το φινλανδικό penni (1860 - 2001), το εσθονικό penn (1918 - 1927), το πολωνικό fenig (1917 - 1918), τη λιθουανική λέξη για τα χρήματα pinigai και το pfenig (fening) της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (1998 - σήμερα). Η ετυμολογία όλων αυτών δεν είναι απολύτως σαφής, αλλά φαίνεται να βασίζεται στον τρόπο κοπής των νομισμάτων κατά τον Μεσαίωνα: το βασικό υλικό ήταν λεπτοί επίπεδοι μεταλλικοί δίσκοι (πέταλα)· η αξία ήταν ανάγλυφη από τη μία πλευρά, δημιουργώντας ένα σαν τηγάνι () νόμισμα. Σε ορισμένες Γερμανικές χώρες (όπως την Πρωσία και τη Βαυαρία), τα νομίσματα είχαν παραλλαγμένα ονόματα, όπως pfenning, penning, pending, pfanding και penny. Αυτό έγινε για καλύτερο χειρισμό λόγω διαφορετικών νομισμάτων (διαφορετικών κρατών εντός της Γερμανικής Συνομοσπονδίας), που χρησιμοποιούντο ταυτόχρονα.
Το σύμβολο
Ως σύμβολο νομίσματος τροποποιήθηκε μία παραλλαγή του μικρού γράμματος «d» (για το «δηνάριο») στην καλλιγραφική γερμανική γραφή. Έτσι το άνω άκρο του μικρού καλλιγραφικού «d», δηλ. η κορυφή της ανοδικής γραμμής, προεκτάθηκε και καμπυλώθηκε προς τα αριστερά, σχηματίζοντας έναν αριστερόστροφο βρόχο. Η καμπύλη αυτή συνεχίζει, διασταυρώνεται με την ανοδική γραμμή, προχωρά δεξιά και καμπυλώνει προς τα αριστερά, για να σχηματίσει μία καθοδική καμπύλη, καθιστώντας έτσι το σύμβολο του πφένιχ διακριτό, διαφορετικό από οποιοδήποτε από το καλλιγραφικό d και τα άλλα καλλιγραφικά γράμματα: ₰. Δηλ. αντί να γυρίζει η "ουρά" προς τα επάνω (όπως στο καλλιγραφικό d), γυρίζει προς τα κάτω (και δηλώνει το πφένιχ). Συγκρίνετε με το μικρό καλλιγραφικό 'd', που δίνεται στην εικόνα επάνω δεξιά στο λήμμα της Γερμανικής γραφής.
Το σύμβολο πφένιχ έχει σχεδόν περιπέσει εκτός χρήσης από τη δεκαετία του 1950, με τη μείωση και την τελική κατάργηση του αυτοκρατορικού μάρκου (reichsmark) και τού αυτοκρατορικού πφένιχ (reichspfennig) του, για να μην πούμε για την κατάργηση των καλλιγραφικών από τους Ναζί στις 3 Ιανουαρίου 1941. Επειδή έτσι ο καθένας έγινε λιγότερο εξοικειωμένος με τα καλλιγραφικά, το σύμβολο του πφένιχ έγινε πιο δυσνόητο. Το σύμβολο είναι κωδικοποιημένο σε Unicode στο U+20Β0 ₰ GERMAN PENNY SIGN (HTML ₰).
Ιστορία
Τον 8ο αι. ο Καρλομάγνος δήλωσε να κόβονται 240 πφένιχ από μία λίβρα (περίπου 408 γραμ.) αργύρου. Ένα νόμισμα είχε βάρος 1,7 γραμ. μετά τη μεταρρύθμιση νομισμάτων περίπου το 790. Μέχρι τον 13ο αι. το πφένιχ κατασκευαζόταν από πραγματικό άργυρο, και επομένως είχε μεγάλη αξία. Από τον 12ο αι. και μετά, ο Γερμανός βασιλιάς δεν ήταν πλέον σε θέση να επιβάλει την εξουσία του για την κοπή νομισμάτων, έτσι πολλές πόλεις και τοπικοί άρχοντες έφτιαχναν τα δικά τους νομίσματα. Ως επί το πλείστον χρησιμοποιήθηκαν λιγότερο πολύτιμα μέταλλα (συνήθως χαλκός με προσθήκη ιχνών κασσιτέρου και μολύβδου) και λιγότερο μέταλλο σε κάθε νόμισμα, επομένως τα διαφορετικά πφένικς είχαν διαφορετικές τιμές. Μέσα σε λίγες δεκαετίες αναπτύχθηκαν δύο παράλληλες ονομασίες: τα (λευκά πφένικ) με πάνω από 50 τοις εκατό ασήμι και τα χαμηλής αξίας (μαύρα πφένικ) με πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε χαλκό και λίγο ή καθόλου ασήμι.
Μερικά διάσημα νομίσματα από χαλκό είναι το Χάλερ πφένικ (Haller pfennig) του Σβέμπις Χαλ (Schwäbisch Hall), που μερικούς αιώνες αργότερα ονομάστηκε Χέλερ (Heller) και κόπηκε σε όλη τη χώρα, και το κρόιτσερ (kreuzer, από τον σταυρό (kreuz) που εικονίζεται στο νόμισμα), που κόπηκε στην Αυστρία, την Ελβετία και ορισμένες περιοχές της Άνω Γερμανίας.
Στα τέλη του 17ου αι., τα πφένιχ είχαν χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους. Τα τελευταία νομίσματα πφένικ που περιέχουν ίχνη αργύρου, είναι σπάνια και κόπηκαν το 1805.
Το νόμισμα τού χρυσού Μάρκου, που εισήχθη το 1871 (με την κοπή του χρυσού νομίσματος των 20 μάρκων) ως το νόμισμα της νεοϊδρυθείσας Γερμανικής αυτοκρατορίας, ορίστηκε ως 1 μάρκο = 100 πφένιχ. Αυτό διατηρήθηκε μέσω όλων των γερμανικών νομισμάτων μέχρι το 2001.
Τα τελευταία δυτικογερμανικά νομίσματα ενός και δύο πφένιχ ήταν από ατσάλι με επίστρωση χαλκού. Τα νομίσματα των πέντε και δέκα πφένιχ ήταν ατσάλινα με ορειχάλκινη επίστρωση. Το τελευταίο ονομαζόταν γκρόσεν (groschen), ενώ το νόμισμα των πέντε πφένιχ, μισό γκρόσεν, αναφερόταν επίσης σε τοπικό επίπεδο (ανατολικά του ποταμού Έλβα) και ως sechser (), που προέρχεται από την πρώην δωδεκαδική διαίρεση του γκρόσεν. Και τα τέσσερα νομίσματα είχαν την αξία τους αποτυπωμένη στον εμπροσθότυπο και μία βελανιδιά στον οπισθότυπο.
Τα νομίσματα του μάρκου της Ανατολικής Γερμανίας (DDR) ήταν κατασκευασμένα από αλουμίνιο, εκτός από το νόμισμα των 20 πφένιχ, το οποίο ήταν κατασκευασμένο από κράμα χαλκού και αλουμινίου.
Πφένιχ τού ευρώ
Μετά την εισαγωγή του ευρώ, ορισμένοι Γερμανοί, κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, τείνουν να χρησιμοποιούν τον όρο πφένιχ αντί για λεπτά (cent) για τα χάλκινα νομίσματα (και τον όρο γκρόσεν για το κέρμα των 10 λεπτών).
Unicode
Ο σύνδεσμος με το πφένιχ ορίζεται και κωδικοποιείται στο Unicode ως εξής:
Δείτε επίσης
Βρακτεάτης
Πέννα Αγγλίας
Δηνάριο Γαλλίας
Σύμβολα νομισμάτων
Κέρματα
Νομίσματα της Γερμανίας
|
729288
|
https://el.wikipedia.org/wiki/On%20the%20Run%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%2C%20Pink%20Floyd%29
|
On the Run (τραγούδι, Pink Floyd)
|
"On The Run" είναι ο τίτλος του τρίτου κομματιού στο άλμπουμ The Dark Side Of The Moon (1973) του Βρετανικού Progressive ροκ συγκροτήματος Pink Floyd. Το κομμάτι είναι instrumental,χωρίς φωνητικά, οι μόνες φωνές που ακούγονται στο κομμάτι είναι διάλογοι. Θεωρείται ένα από τα πρώτα κομμάτια αποκλειστικά ηλεκτρονικής μουσικής των Pink Floyd, οι οποίοι πριν το Dark Side Of The Moon είχαν πειραματιστεί περισσότερο με το ψυχεδελικό και το προοδευτικό ροκ. Το κομμάτι μπορεί να μην έχει φωνητικά, ωστόσο λέει περισσότερα από όσα νομίζει κάποιος εξαρχής. Το κομμάτι είναι μια σειρά από 8 νότες, που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, σε ένα synthesizer, η οποία παίχτηκε από τον Ρότζερ Γουότερς και τον Γκίλμορ . Επιδιώκει να δείξει το άγχος που προκαλείται στους ανθρώπους που ταξιδεύουν συχνά με αεροπλάνο. Με πιο απλά λόγια δηλαδή, το κομμάτι είναι ο φόβος για τα αεροπλάνα, για αυτό κιόλας η αρχική του ονομασία ήταν ''The Travel Sequence''.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20070907051608/http://users.wpi.edu/~vamend/ontherun.htm
Τραγούδια του 1973
Τραγούδια των Pink Floyd
|
697751
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82%2025%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%20%28%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%29
|
Οδός 25ης Αυγούστου (Ηράκλειο)
|
Η οδός 25ης Αυγούστου (πλήρες όνομα: Μαρτύρων της 25ης Αυγούστου 1898) είναι κεντρικός δρόμος στο Ηράκλειο.
Στα ενετικά χρόνια ξεκινούσε από την πύλη του Μόλου, το περιτείχισμα στο λιμάνι, και κατέληγε στην πύλη Voltone. 'Ηταν ο πιο κεντρικός δρόμος του ενετικού Χάνδακα, στον οποίο βρισκόταν η κεντρική αγορά, ο ναός του Αγίου Μάρκου, το ανάκτορο του δούκα, το ανάκτορο του Καπιτάνο και του γενικού προβλεπτή, και η Λότζια, η λέσχη των ενετών ευγενών.
Στον ίδιο δρόμο συνέβησαν τα γεγονότα της σφαγής του Ηρακλείου, στις 25 Αυγούστου του 1898.
Σήμερα ξεκινάει από την Λότζια,σημερινό δημαρχείο, και φτάνει μέχρι το λιμάνι ,την πλατεία 18 'Αγγλων. Είναι γεμάτη με πανέμορφα νεοκλασσικά κτίρια, τα οποία χτίστηκαν μετά την καταστροφή ολοκληρωτικά του δρόμου στις 25-8-1898. Σήμερα στεγάζονται σε αυτά τράπεζες, καταστήματα εστίασης, γραφεία και διάφορα άλλα καταστήματα. Eπίσης βρίσκεται και ο Ναός του Αγίου Τίτου (Ηράκλειο) με τα ξεχωριστής ομορφιάς βιτρώ του.
Σήμερα είναι ο κεντρικός και ο πιο τουριστικά επισκέψιμος δρόμος του κέντρου του Ηρακλείου που ενώνει την πόλη με το λιμάνι.
Παραπομπές
Πηγές
Χάρτης του δρόμου
Ελληνικοί δρόμοι
Ηράκλειο
|
334152
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Βάλτος (αποσαφήνιση)
|
Ο όρος βάλτος περιγράφει είδος υδροβιότοπου. Το όνομα Βάλτος χρησιμοποιείται στα τοπωνύμια:
Βάλτος Αχαΐας
Βάλτος Έβρου
Βάλτος Κορινθίας
Βάλτος Λασιθίου
Βάλτος Φωκίδας
στην επαρχία Βάλτος Αιτωλοακαρνανίας
στην παλαιά ονομασία του οικισμού Μυρτιά Αντιρρίου Αιτωλοακαρνανίας
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.