id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
480238
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%28%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%29
|
Ίντι (τηλεοπτική σειρά)
|
Το Ίντι (Αγγλική ονομασία: How to be Indie) είναι Καναδέζικη εφηβική σειρά παραγωγής YTV. Ο κύριος πρωταγωνιστής της σειράς είναι μία 13χρονη Ινδο-Καναδή, η οποία ονομάζεται Ίντιρα "Ίντι" Μέχτα. Η σειρά είναι γυρισμένη με μόνο μία κάμερα και απευθύνεται σε νεανικό κοινό.
Η σειρά δημιουργήθηκε από τους Σούζαν Μπολτς, Τζον Μέι και Βέρα Σανταμαρία και αποτελείται από δύο κύκλος με 52 επεισόδια. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στον Καναδά στις 24 Οκτωβρίου του 2011 στο YTV και στην Ελλάδα στις 16 Ιουνίου του 2016 από την ΕΡΤ2. Στο Ηνωμένο Βασίλειο έκανε πρεμιέρα στις 26 Μαΐου του 2012 από το Disney Channel.
Πλοκή
Βρισκόμαστε στη μέση της σχολικής χρονιάς. Για την Ίντι, μια δεκατριάχρονη έφηβη, που φτάνει στην πόλη μαζί με τους μετανάστες γονείς της, αρχίζει η περίοδος προσαρμογής. Έχει δύο κολλητούς φίλους τον Μάρλον Παρκς και την Άμπιγκαλ "΄Αμπι" Φλόρες. Η Ίντι πέφτει συνεχώς σε παγιδές προσπαθώντας να εντυπωσιάσει τους συμμαθητές της. Σε κάθε επεισόδιο ο Μάρλον περιπλέκεται σε απίστευτες καταστάσεις και προσπαθεί να ξεμπλέξει από αυτές. Συνήθως η Άμπι, από προθυμία, τον βοηθάει.
Παραγωγή
Η σειρά έχει παραχθεί από την Heroic Film Company σε συνεργασία με το DHX Media και το YTV και δημιουργήθηκε από τους Σούζαν Μπολτς, Τζον Μέι και Βέρα Σανταμαρία. Ο πρώτος κύκλος αποτελείται από 26 επεισόδια. Ο δεύτερος κύκλος αποτελείται από 26 επεισόδια και τα πέντε πρώτα επεισόδια γυρίστηκαν το καλοκαίρι του 2010 και τα υπόλοιπα τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Ηθοποιοί
Κύριοι
Μελίντα Σανκάρ ως Ίντιρα "Ίντι" Μέχτα, ο κύριος χαρακτήρας της σειράς. Μία αισιόδοξη και ζωντανή έφηβη, είναι η νέα γενιά της Ινδίας και, κατά συνέπεια, είναι μοντέρνα σε αντίθεση με τους γονείς της.
Μαρλίν Ίαν ως Άμπιγκαλ "Άμπι" Φλόρες, η κολλητή της Ίντι. Είναι πολύ έξυπνη και ξεμπλέκει την Ίντι και τον Μάρλον από τα προβλήματά τους.
Ντίλαν Έβερετ ως Μάρλον Παρκς, φίλος της Ίντι. Συνήθως βασίζεται στην Άμπι για να τον βγάλει από τα προβλήματά του.
Σαρίνα Πάρμαρ ως Τσάντρα Μέχτα, η μεγαλύτερη αδερφή της Ίντι. Απολαμβάνει να νιώθει ανώτερη από τα δύο αδέρφια της. Η Τσάντρα είναι εξοικειωμένη με την παραδοσιακή ζωή και αξίες των γονιών της. Περιστασιακά δίνει συμβουλές στην Ίντι.
Βάρουν Σαράνγκα ως Α.Ι. Μέχτα, ο μεγαλύτερος αδερφός της Ίντι. Είναι ο εξυπνότερος της οικογενείας, αλλά στο σχολείο είναι γνωστός ως σπασικλάκι.
Ελόρα Πάτνεϊκ ως Τζότι Μέχτα, η μητέρα της Ίντι. Είναι πολύ παραδοσιακή γυναίκα, συνήθως αναφέρει την Τσάντρα για να εντυπωσιάσει τους συγγενείς.
Βίτζεϊ Μέιθα ως Βίκραμ Μέχτα, ο πατέρας της Ίντι.
Έρολ Σιταχανόλ ως Πρακάς Μέχτα, ο παππούς της Ίντι, γνωστός περισσότερο ως "Μπάμπατζι".
Δευτερεύοντες
Σηαίνυ Βάλα ως Ραμ Ραματσάντρεν
Νίκι Σα ως Ρούμπι Πατέλ
Άττικους Μίτσελ ως Κάρλος Μαρτινέλι
Ντέμπορα Γκρόβερ ως κα Ρόλαντ
Τζόρνταν Χαντίμι ως Τσαντ Τας
Τεντ Λούντζικ ως προπονητής Γουέξλερ
Άλεξ Ντε Τζόρντι ως Μάικ Ο'Ντόνελ
Τζωρτζίνα Ράιλι ως Σκάι Ρίβερς
Ιάσονας (Τζέισον) Τζιγιά ως Τζον Λου
Κάσιους Κράιτνι ως Ντρε
Τίμοθι Λάι ως Ένταν
Μαξ Τόπλιν ως Μάντισον
Μετάδοση
Στον Καναδά, η σειρά έκανε πρεμιέρα στις 2 Οκτωβρίου του 2009 στο YTV. Στο Ηνωμένο Βασίλειο έκανε πρεμιέρα στις 26 Μαΐου του 2012 στο Disney Channel και στην Ιταλία στις 19 Απριλίου του 2010 στο Prima TV. Στη Γερμανία έκανε πρεμιέρα στις 25 Νοεμβρίου του 2013 από το KiKA. Τέλος, στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στις 16 Ιουνίου του 2016 από την ΕΡΤ2.
Επεισόδια
1ος Κύκλος
2ος κύκλος
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα
Η σελίδα της σειράς στο ert.gr
Η σειρά στο Internet Movie Database
Νεανικές σειρές
Καναδικές τηλεοπτικές σειρές
|
36735
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Πορτογαλική Βικιπαίδεια
|
Η Πορτογαλική Βικιπαίδεια είναι η έκδοση της Βικιπαίδειας στην πορτογαλική γλώσσα. Δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2001 και σήμερα (Νοέμβριος 2018) έχει σχεδόν 1.011.000 λήμματα, κατατασσόμενη στη 15η θέση από αυτή την άποψη ανάμεσα σε όλες τις γλωσσικές εκδόσεις της Βικιπαίδειας.
Στατιστικά
Παραπομπές
Σύνδεσμοι
Η Πορτογαλική Βικιπαίδεια
Στατιστικά για την Πορτογαλική Βικιπαίδεια
Στατιστικά λημμάτων με υψηλή επισκεψιμότητα
Πορτογαλικη
Βικιπαιδεια
|
725863
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Ιάκωβος Κέττλερ
|
Ο Ιάκωβος, , (28 Οκτωβρίου 1610 - 1 Ιανουαρίου 1682) από τον Οίκο των Κέττλερ ήταν Γερμανός δούκας της Κουρλάνδης και Σεμιγαλίας στη Βαλτική το διάστημα 1642–1682. Κάτω από τη διακυβέρνησή του, το δουκάτο έφτασε στο αποκορύφωμά του στον πλούτο και ασχολήθηκε με τον αποικισμό.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Γκόλντινγκεν, τώρα γνωστό ως Kούλντιγκα. Ήταν ο μόνος γιος του Γουλιέλμου δούκα της Κουρλάνδης και Σεμιγαλίας και της Σοφίας των Χοεντσόλερν, κόρης του Aλβέρτου-Φρειδερίκου δούκα της Πρωσίας και ήταν αναδεκτός του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας. Ενόσω ο πατέρας του ήταν εξόριστος από το δουκάτο, ο Ιάκωβος έζησε στις Αυλές του Στέτιν και του Βερολίνου. Σπούδασε στο Ρόστοκ και στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και συμπαθούσε τις ιδέες του μερκαντιλισμού. Το 1633 ηγήθηκε ενός Κουρλανδικού συντάγματος στον Πόλεμο του Σμόλενσκ μεταξύ της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας και της Ρωσίας. Το 1634 έκανε μία μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη, επισκεπτόμενος το Παρίσι, το Λονδίνο και το Άμστερνταμ, όπου σπούδασε ναυπηγική. Το 1638 έγινε συγκυβερνήτης του δουκάτου και το 1642 ο μοναδικός δούκας της Κουρλάνδης.
Υπό τη διακυβέρνηση τού Ιακώβου το δουκάτο εμπορεύθηκε με την Ολλανδία, την Πορτογαλία, την Αγγλία, τη Γαλλία και άλλα έθνη. Ξεκίνησε μεταρρυθμίσεις μεγάλης κλίμακας στην οικονομία του Δουκάτου, βελτίωσε τη γεωργία του, άνοιξε πολλές βιοτεχνίες και ξεκίνησε μία ναυπηγική βιομηχανία. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, το δουκάτο έγινε de facto ανεξάρτητο από το πολωνικό στέμμα, επειδή όλες οι συμβάσεις με ξένες δυνάμεις υπογράφηκαν ως μεταξύ ανεξάρτητων κρατών. Μετά το 1646 όλη η τελωνειακή διοίκηση του Δουκάτου ήταν επίσης στην εξουσία του δούκα.
Το δουκάτο συμμετείχε στον αποικισμό. Το 1651 ο Ιάκωβος έστειλε έναν στόλο για να κτίσει το Φορτ Γιάκομπ στον ποταμό Γκάμπια, σε ένα νησί που αργότερα θα ήταν γνωστό ως Άγ. Ανδρέας. Το 1654 κατέκτησε το Τομπάγκο με δυνάμεις από το Οικόσημο της δούκισσας της Κουρλάνδης, ένα διώροφο πλοίο οπλισμένο με 45 κανόνια, που μετέφερε 25 αξιωματικούς, 124 Κουρλανδούς στρατιώτες και ογδόντα οικογένειες Λετονών αποίκων. Η αποικία στο Τομπάγκο ονομάστηκε Νέα Κουρλάνδη. Το 1654 ο δούκας Ιάκωβος ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη του Γουέστμινστερ.
Ο δούκας αιχμαλωτίστηκε από τους Σουηδούς, από το 1658 έως το 1660, κατά τη διάρκεια των Βόρειων Πολέμων. Μαζί με την οικογένειά του κρατήθηκε αιχμάλωτος στη Ρίγα και αργότερα στο Iβάνγκοροντ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι αποικίες του δέχθηκαν επίθεση και χάθηκαν· ο στόλος του καταστράφηκε. Αφού τελείωσε ο πόλεμος, ξαναχτίστηκε ο στόλος τού δουκάτου και ανέκτησε το νησί Τομπάγκο από τους Ολλανδούς. Μερικοί πιστεύουν ότι σκόπευε επίσης να αποικίσει την Αυστραλία, η οποία τότε είχε ανακαλυφθεί και διεκδικηθεί από τους Ολλανδούς, με τους οποίους ήταν σε πόλεμο. Υποτίθεται ότι είχε την ευλογία του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄. Ωστόσο ο πάπας απεβίωσε σύντομα και ο νέος ποντίφικας δεν ήταν πρόθυμος να στηρίξει το σχέδιο. Για το υπόλοιπο της βασιλείας του προσπάθησε να φτάσει στο προπολεμικό επίπεδο πλούτου, αλλά κατάφερε να το κάνει μόνο εν μέρει. Ο δούκας πέθανε στο Mίταου (νυν Γιέλγκαβα) την 1η Ιανουαρίου 1682.
Υστεροφημία
Ο Ιάκωβος έμεινε στη μνήμη ως δίκαιος ηγέτης, που έδωσε ευκαιρίες στους εντόπιους Λετονούς αγρότες και γνώριζε ακόμη και τη λετονική γλώσσα.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1645 τη Λουίζα-Καρλόττα του Βρανδεμβούργου (1617–1676), κόρη του Γεώργιου-Γουλιέλμου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και είχε τέκνα:
Λουίζα-Ελισάβετ 1646-1690, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Β΄ λάντγκραβο της Έσσης-Χόμπουργκ.
Φρειδερίκος-Καζιμίρ 1650-1698, δούκας της Κουρλάνδης.
Καρλόττα-Σοφία 1651-1728, ηγουμένη στο αββαείο του Χέρεφορντ.
Μαρία-Αμαλία 1653-1711, παντρεύτηκε τον Κάρολο λάντγκραβο της Έσσης-Κάσσελ.
Κάρολος-Ιάκωβος 1654-1677, απεβ. 23 ετών.
Φερδινάνδος 1655-1737, δούκας της Κουρλάνδης.
Αλέξανδρος 1658-1686, απεβ. 28 ετών.
Χριστίνα-Σοφία απεβ. 2 ετών, Λαδίσλαος-Λουδοβίκος-Φρειδερίκος 1647-1648 απεβ. 1 έτους.
Δείτε επίσης
Πολωνίας - Λιθουανικής Κοινοπολιτείας
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νομίσματα του Jacob Kettler
Δούκες της Κουρλάνδης
Γερμανοί της Βαλτικής
|
261098
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BB%CE%B9
|
Τζον Μπίζλι
|
Ο Τζον Μπίζλι (Σερ Τζον Ντέιβιντσον Μπίζλι Sir John Davidson Beazley) (13 Σεπτεμβρίου 1885 - 6 Μαΐου 1970) ήταν Βρετανός κλασικός αρχαιολόγος και ιστορικός της τέχνης, γνωστός κυρίως για την ταξινόμηση των αττικών αγγείων βάσει του καλλιτεχνικού στιλ. Ήταν καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας και τέχνης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1925 έως το 1956.
Πρώιμος βίος
Ο Μπίζλι γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1885 και ήταν γιος του Μαρκ Τζον Μάρει Μπίζλι (θ. 1940) και της Μαίρης Κάθριν Μπίζλι (πατρ. Ντέιβιντσον) Έλαβε τη βασική του εκπαίδευση στο σχολείο Κινγκ Έντουαρντ VI, στο Σαουθάμπτον και στο Κράιστς Χόσπιταλ, στο Σάσεξ. Κατόπιν παρακολούθησε το Μπάλιολ Κόλετζ, στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αποφοίτησε με ΒΑ το 1907. Όντας στην Οξφόρδη, συνδέθηκε με στενή φιλία με τον ποιητή .
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία
Μετά την αποφοίτησή του ο Μπίζλι πέρασε αρκετό χρόνο στη Βρετανική Σχολή Αθηνών. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ως φοιτητής και επιμελητής των Κλασικών Σπουδών στον Κράιστ Τσερτς της Οξφόρδης
Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μπίζλι υπηρέτησε στη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών. Τη μεγαλύτερη περίοδο του πολέμου εργάστηκε στην Αίθουσα 40, του Τμήματος Ναυτικών Πληροφοριών του Ναυαρχείου, με τον προσωρινό βαθμό του σημαιοφόρου από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο του 1916, όταν αποσπάστηκε στον στρατό ξηράς.
Το 1925 έγινε καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας και τέχνης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εξειδικεύτηκε στην αρχαιοελληνική κεραμική (ιδιαίτερα στον μελανόμορφο και τον ερυθρόμορφο ρυθμό), γενόμενος παγκοσμίως αυθεντία επί του θέματος. Υιοθέτησε την ιστορικο-καλλιτεχνική προσέγγιση του Τζιοβάνι Μορέλλι (Giovanni Morelli) για να αποδώσει το ιδιαίτερο στιλ συγκεκριμένων εργαστηρίων και καλλιτεχνών, ακόμα και σε ανυπόγραφα αγγεία, όπως για παράδειγμα ο Ζωγράφος του Βερολίνου. Ουσιαστικά μέσω της μελέτης ολοκληρωμένων αγγείων αλλά και μικρών ή μεγάλων ενεπίγραφων οστράκων κατόρθωσε να διαμορφώσει την ιστορία των εργαστηρίων και των καλλιτεχνών στην αρχαία Αθήνα.
Ζωγράφοι Αττικών αγγείων
Η ενασχόλησή του με τους ζωγράφους των αττικών αγγείων άρχισε το 1911, όταν ασχολήθηκε με το Ζωγράφο του Βερολίνου. Συνέχισε το 1919 με το βιβλίο «Attic Red-Figure Vases in American Museums». Το 1925 εξέδωσε στη γερμανική γλώσσα το Attische Vasenmaler des rotfigurigen Stils, έναν κατάλογο ερυθρόμορφων αγγείων συσχετισμένο με τους δημιουργούς - καλλιτέχνες τους. Η αγγλική έκδοση του βιβλίου, «Attic Red-figure Vase painters για τους ζωγράφους ερυθρόμορφων αγγείων, έγινε το 1942. Το 1956 εκδόθηκε το «Attic Black-figure Vase-painters» (γνωστού στη βιβλιογραφία για την αρχαία ελληνική κεραμική ως ABV). Το 1956 εξέδωσε την τελική έκδοση, σε τρεις τόμους, του Attic Red-figure Vase painters για τους ζωγράφους των μελανόμορφων αγγείων. Συνέχισε να γράφει και να ενημερώνει τα βιβλία αυτά για την υπόλοιπη ζωή του.
Ύστερος βίος
Ο Μπίζλι συνταξιοδοτήθηκε το 1956, αλλά συνέχισε να εργάζεται ως τον θάνατό του. Το προσωπικό του αρχείο βρισκόταν στο Ασμόλειο Μουσείο, αλλά το 2007 επονομάστηκε ως "Ερευνητικό κέντρο κλασικής τέχνης" και μετακινήθηκε στη σχολή Κλασικών Σπουδών της Οξφόρδης, με δικό του διαδικτυακό τόπο ("The Beazley Archive"). Πέθανε στην Οξφόρδη στις 6 Μαΐου 1970.
Τιμητικές διακρίσεις και αναγνώριση
Ο Μπίζλι εκλέχθηκε μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας το 1927. Έγινε ιππότης (Knight Bachelor) το 1949. Το 1954, έγινε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Έγινε μέλος του Τάγματος των Συντρόφων της Τιμής το 1959 "Για τις υπηρεσίες του στη γνώση".
Επίσης ήταν μέλος της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Academie des Inscriptions et Belles Lettres , της Αmerican Philosophical Society, του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, της Pontificia Academia Romana , της Academia dei Lincei, της Ακαδημίας της Δανίας, της Αυστριακής Ακαδημίας.
Προσωπικός βίος
Το 1919, ο Μπίζλι νυμφεύτηκε τη χήρα Μαρί Έζρα (γεν. Μπλούμφιλντ), ο πρώτος σύζυγος της οποίας σκοτώθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μαρί Έζρα απεβίωσε το 1967. Η θετή του κόρη Τζιοβάνα Μαρί Τερέζ Μπαμπέτ "Μέρι" Έζρα παντρεύτηκε τον Ιρλανδό ποιητή Λούις ΜακΝις.
Έργα
Βιβλία
Attic Red-figured Vases in American Museums, 1918
Attische Vasenmaler des rotfigurigen Stils. Tübingen, 1925
αγγλική έκδοση: Attic Red-Figure Vase-Painters, Clarendon Press, Oxford, 1942, 2a ed. 1963
Greek Vases in Poland, 1928
The Pan Painter, 1931 και 1974
The Berlin Painter, 1932 και 1974
The Kleophrades Painter, 1933 και 1974
Attic Red-figure Vase-painters, Oxford, 1942
Potter and Painter in Ancient Athens, 1944
Attic White Lekythoi, 1946
Etruscan vase painting. Oxford, 1947
The Development of Attic Black-figure. Berkeley 1951. Revised edition Dietrich von Bothmer und Mary B. Moore. Berkeley: University of California Press, 1986 ISBN 0-520-05593-4
Attic Black-Figure Vase-Painters, Clarendon Press, Oxford, 1956
Donna C. Kurtz (a cura di). Paralipomena: additions to Attic black-figure vase-painters and to Attic red-figure vase-painters. Oxford University Press, Oxford, 1971
Donna C. Kurtz (a cura di). Greek Vases, Lectures by J. D. Beazley. Oxford, 1989
Δημοσιεύσεις
Μερικές από τις δημοσιεύσεις του Μπίζλι:
Master of the Achilles Amphora in the Vatican, in Journal of Hellenic Studies, 34, 1914, pp. 179–226.
Citharoedus, in Journal of Hellenic Studies, 42, 1922, pp. 70–98
The little Master Cups, in Journal of Hellenic Studies, 52, 1932, pp. 167–204
Επιπλέον βιβλιογραφία
Herbert A. Cahn. John Davidson Beazley στο: Kleine Schriften zur Münzkunde und Archäologie. Basel, 1975, pp. 168–170
Martin Robertson: Beazley and after στο: Münchner Jahrbuch, 27, 1976, pp. 29–46
Donna Kurtz (Hrsg.): Beazley and Oxford. Lectures delivered at Wolfson College, Oxford on 28 June 1985. Oxford, 1985. ISBN 0-947816-10-0
Philippe Rouet. Approaches to the study of Attic vases. Beazley and Pottier. Oxford 2001. ISBN 0-19-815272-8
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Beazley Archive
Dictionary of Art Historians
Σκωτσέζοι αρχαιολόγοι
Ιστορικοί της τέχνης
|
34285
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%82
|
Σταθμός Κάντζας
|
Ο όρος Σταθμός Κάντζας μπορεί να αναφέρεται:
Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Παιανίας-Κάντζας του ΟΣΕ, επί της σιδηροδρομικής γραμμής Συγκοινωνιακού Κέντρου Αχαρνών - Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, ο οποίος έφερε παλαιότερα το όνομα «Κάντζα». Ο σταθμός αυτός επίσης χρησιμοποιείται από το Μετρό Αθήνας, ως σταθμός της γραμμής 3.
Στον παλαιό Σιδηροδρομικό Σταθμό Κάντζας των Σιδηροδρόμων Αττικής, επί της σιδηροδρομικής γραμμής Αγίων Αναργύρων - Λαυρίου.
|
202083
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B9%CE%B1%20%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%CE%BD
|
Σανάια Τουέιν
|
Η Σανάια Τουέιν (Shania Twain, γεννημένη ως Eilleen Regina Edwards, 28 Αυγούστου 1965) είναι Καναδή πολυβραβευμένη τραγουδίστρια, συνθέτρια και στιχουργός της κάντρι μουσικής. Η φήμη της καθιερώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 με το άλμπουμ The Woman in Me (1995) με πωλήσεις πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα, και κορυφώθηκε με το παγκοσμίως επιτυχημένο Come on over το 1997, το οποίο μετατράπηκε στο πιο εμπορικό άλμπουμ όλων των εποχών από γυναίκα τραγουδίστρια, καθώς και το πιο εμπορικό άλμπουμ μουσικής κάντρι όλων των εποχών. Το Come on over έχει πουλήσει πάνω από 40 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και θεωρείται ένα από τα 10 πιο επιτυχημένα και εμβληματικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει στην ιστορία της μουσικής.
Η Σανάια έχει στην κατοχή της 5 βραβεία Γκράμμυ, και άλλα 27 βραβεία BMI για το στιχουργικό της έργο. Είναι η μόνη γυναίκα τραγουδίστρια με 3 διαμαντένιους δίσκους στις ΗΠΑ ενώ είναι η 2η πιο εμπορική τραγουδίστρια στον Καναδά μετά τη Σελίν Ντιόν. Η Σανάια Τουέιν έχει συνολικά πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Η μακροχρόνια συνεργασία της με τον μουσικό παραγωγό και πρώην σύζυγό της, Robert John "Mutt" Lange, σηματοδότησε την αρχή μιας καινούργιας κατηγορίας κάντρι μουσικής, με επιρροές από ροκ, ποπ και ηλεκτρονικούς ήχους, που θεωρήθηκε πρωτοποριακή και άλλαξε τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας, δημιουργώντας ένα crossover μουσικό φαινόμενο.
Μετά από 15 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, επέστρεψε στη μουσική με το άλμπουμ Now, το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2017.
Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια
Η Σανάια Τουέιν γεννήθηκε στο Γουίντσορ (Windsor) του Οντάριο, κόρη των Clarence και Sharon Edwards. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν αυτή ήταν 2 ετών, και η μητέρα της μετακόμισε μαζί με την Eilleen (πραγματικό όνομα της Σανάια) και την αδερφή της Jill στο Τίμμινς του Οντάριο, όπου παντρεύτηκε τον Jerry Twain. Αυτός υιοθέτησε τα κορίτσια, αλλάζοντας νόμιμα το επίθετό τους σε Τουέιν.
Το ένα από τα 5 παιδιά, η Eilleen Twain είχε δύσκολη παιδική ηλικία στο Τίμμινς. Οι γονείς της έβγαζαν λίγα λεφτά και υπήρχε συχνά έλλειψη φαγητού στο σπίτι, ενώ η μητέρα έφτασε στο σημείο να καταφύγει σε καταφύγιο αστέγων στο Τορόντο, ταξιδεύοντας με τα παιδιά της 425 μίλια μακριά (684 χλμ). Η Σανάια εργαζόταν σε ένα εστιατόριο McDonald's στο Οντάριο, και ξεκίνησε να κερδίζει χρήματα τραγουδώντας σε τοπικά κλαμπ και μπαρ από πολύ μικρή ηλικία για να βοηθήσει την οικογένειά της να βγάζει τα προς το ζην.
Αν και έχει εκφράσει τη δυσαρέσκειά της που τραγουδούσε σε τόσο "καπνισμένη" ατμόσφαιρα από μικρή ηλικία, η Σανάια πιστεύει πως αυτός ήταν ο λόγος που την ώθησε να γίνει μία επιτυχημένη τραγουδίστρια. Η Σανάια έχει πει: "Το βαθύτερο πάθος μου ήταν η μουσική και αυτό βοήθησε. Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι το μισώ. Μισούσα να πηγαίνω στα μπαρ και να τραγουδάω σε μεθυσμένους. Αλλά αγαπούσα τη μουσική και έτσι επιβίωσα".
Έγραψε τα πρώτα της τραγούδια σε ηλικία 10 ετών, τα οποίο είχαν ύφος παραμυθιού. Ως παιδί, η Τουέιν έχει χαρακτηριστεί από τον παιδικό της φίλο Kenny Derasp ως ένα "πολύ σοβαρό παιδί που περνούσε πολλές ώρες στο δωμάτιό της". Η τέχνη της δημιουργίας, και του να γράφει στίχους είχε διαφορά για αυτήν από το να τους ερμηνεύει απλά και είχε για αυτήν ιδιαίτερα προοδευτική σημασία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80, η Σανάια εργάστηκε στην εταιρία αναδάσωσης του πατέρα της στο βόρειο Οντάριο. Αν και η δουλειά είχε πολλές απαιτήσεις και ο μισθός ήταν ελάχιστος, η Σανάια έχει δηλώσει πως της άρεσε εκεί που δούλευε, γιατί είναι δυνατή και δεν φοβόταν τη σωματική άσκηση, ούτε το να περπατάει κάθε μέρα χιλιόμετρα μακριά κουβαλώντας δέντρα και ξύλα. Ωστόσο, η ίδια λέει πως μπορεί να μην είχε τη δυνατότητα να πλένεται και να φοράει μέικ απ, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να ξεκουραστεί στο δάσος μαζί με το σκυλί και την κιθάρα της, ενώ θα έγραφε τραγούδια.
Αρχή δισκογραφικής καριέρας
Το ταλέντο της Σανάια στο τραγούδι ήταν πηγαίο και δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Η οικογένειά της έκανε πολλές θυσίες για να της δώσει τα κατάλληλα φόντα για ένα λαμπρό μέλλον. Αρχικά η Σανάια έπιασε δουλειά κάπου στη βόρεια πλευρά του Οντάριο τραγουδώντας συνθέσεις από διάφορα μουσικά είδη. Στη συνέχεια όμως το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε στη μουσική κάντρι. Σε αυτό τη βοήθησε σημαντικά και η Mary Bailey που εκτός από φίλη της, έγινε και μάνατζέρ της. Πάντοτε κάτω από τις υποδείξεις της καλής της φίλης, η Shania Twain υπέγραψε το πρώτο της δισκογραφικό συμβόλαιο (1991). Συνεργάστηκε με τον Dick Frank και στη συνέχεια ηχογράφησε το πρώτο της δοκιμαστικό tape στο Nashville υπό την καθοδήγηση του συνθέτη και παραγωγό Norro Wilson και του μάνατζερ της Mercury Records, Buddy Cannon. Δεν πέρασε πολύ καιρός και η Shania δέχθηκε ένα μεγάλο χτύπημα. Έχασε και τους δυο της γονείς. Ο χαμός των αγαπημένων της προσώπων, την έκανε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη μουσική. Οι πρώτες της ερμηνείες ήταν συνθέσεις των Mike Reid και Kent Robbins και αποτέλεσαν το υλικό της πρώτης της δισκογραφικής δουλειάς. Το καλύτερο τραγούδι ήταν το 'God Ain't Gonna Get Υoυ For That' και ήταν αρκετό για να φανεί το πηγαίο ταλέντο της. Κάποιοι άλλοι άκουσαν το 'Dance With The One That Brought You' και σύγκριναν τη φωνή της Σανάια με αυτήν της Trisha Yearwood.
Δισκογραφική επιτυχία και καθιέρωση στη μουσική κάντρι
Η δισκογραφική της δουλειά που την έκανε γνωστή το 1994, περιείχε ποπ συνθέσεις και παραγωγές του Robert 'Mutt' Lange (είχε γράψει τραγούδια στους Def Leppard και τους Foreigner) που εκτός από πολύτιμος συνεργάτης της Shania Twain ήταν και ο σύντροφος της ζωής της. Οι δυο τους δούλεψαν αμέτρητες ώρες στο Nashville και το "The Woman Ιn Me" δικαίωσε τον κόπο τους μπαίνοντας αμέσως στα charts των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα χρόνο αργότερα το ίδιο άλμπουμ ξαναμπήκε στα charts και έμεινε εκεί για έξι ακόμα μήνες. Τέσσερα από τα singles του 'Woman In Me' ανέβηκαν στο Τοp 10 των country singles της Αμερικής ενώ οι πωλήσεις του άλμπουμ μέχρι το 1998 είχαν ξεπεράσει τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Αμερική. Εκείνη τη χρονιά η Σανάια κέρδισε τα περισσότερα από τα κάντρι βραβεία συμπεριλαμβανομένου του Entertainer Of The Year trophy.
Παγκόσμια επιτυχία με το Come on over
Το 1997, η Σανάια κυκλοφόρησε το επόμενο άμπλουμ της, Come on over. Αυτό το άλμπουμ την καθιέρωσε ως διεθνώς αναγνωρίσιμη καλλιτέχνη. Σιγά σιγά, το άλμπουμ ξεκίνησε να κάνει υψηλές πωλήσεις. Δεν έφτασε ποτέ στην πρώτη θέση, αλλά χάρις της πολυπλατινένιας επιτυχίας "You're Still the One", οι πωλήσεις κορυφώθηκαν και έσπασαν κάθε ρεκόρ. Άλλα τραγούδια όπως "Don't Be Stupid", "You've Got A Way", "Man! I Feel Like a Woman!", "That Don't Impress Me Much" και "From This Moment On" έγιναν τεράστιες επιτυχίες από τον εντυπωσιακό αριθμό των 12 singles που κυκλοφόρησαν από αυτό το άλμπουμ.
Το άλμπουμ για τα επόμενα 2 χρόνια παρέμεινε στο top 20 των πωλήσεων παγκοσμίως, καταφέρνοντας τις υπερβολικά υψηλές πωλήσεις των 39 εκατομμυρίων αντιτύπων. Θεωρείται το πιο εμπορικό άλμπουμ από γυναίκα τραγουδίστρια όλων των εποχών καθώς και το πιο εμπορικό γενικά για τη μουσική κάντρι. Τέσσερα τραγούδια από τον δίσκο κέρδισαν βραβείο Γκράμμυ μέσα στα επόμενα 2 χρόνια.
Ο Lange κέρδισε Grammys για τα "You're Still the One" και "Come on Over".
Παρά τις πωλήσεις-ρεκόρ του δίσκου, δεν έφτασε ποτέ στην πρώτη θέση του Billboard 200, αλλά μέχρι την #2 με διαφορά ελάχιστα αντίτυπα από το αντίστοιχο άλμπουμ στην πρώτη θέση. Το 1999, το "Come on Over" διασκευάστηκε για την Ευρωπαϊκή αγορά ως ένα ποπ άλμπουμ με λιγότερες country ενορχηστρώσεις και της έδωσε τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα στην Ευρώπη. Το "Come on over" πήγε στο #1 στο βρετανικό album chart και παρέμεινε στην πρώτη θέση για 11 εβδομάδες. Ήταν ο πιο εμπορικός δίσκος της χρονιάς στο Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και ένας δίσκος bestseller και για άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα στη Γερμανία και σχεδόν άλλα 4 εκατομμύρια στην Αγγλία. Τα τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη ήταν τα "That Don't Impress Me Much", και το "Man! I Feel Like a Woman!".
Επιπλέον το άλμπουμ κατέχει το ρεκόρ της μεγαλύτερης διάρκειας στο Top 20 των αμερικανικών πωλήσεων (99 εβδομάδες).
Το 1998 τραγούδησε μαζί με τις Mariah Carey, Celine Dion, Gloria Estefan και Aretha Franklin στο VH1 DIVAS Concert 1999.
Την ίδια χρονιά, η Σανάια έκανε την πρώτη της παγκόσμια περιοδεία με μεγάλη επιτυχία.
Ενδεικτική Δισκογραφία
Στούντιο άλμπουμ
1993 : Shania Twain
1995 : The woman in me
1997 : Come on Over
2002 : Up!
2017 : Now
2023 : Queen of Me
Συλλογές
2004 : Greatest Hits
Πηγές
Καναδοί τραγουδιστές
Καναδοί στιχουργοί
Αμερικανοί τραγουδιστές
Καναδοί μουσικοί
Ποπ μουσικοί
Νικητές World Music Awards
Αξιωματικοί του Τάγματος του Καναδά
|
500609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%8A%20%28%CE%9A%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CE%BD%29
|
Τσούϊ (Κεμίν)
|
Το Τσούϊ () είναι ένα χωριό στην επαρχία Κεμίν της περιφέρειας Τσούι, στο Κιργιστάν.
Παραπομπές
Γεωγραφία της Κιργιζίας
Κατοικημένες περιοχές στην Περιφέρεια Τσούι
|
480787
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Άγγελος Χανιώτης
|
Ο Άγγελος Χανιώτης (Αθήνα 8 Νοεμβρίου 1959) είναι Έλληνας ιστορικός και μελετητής των κλασικών σπουδών, γνωστός για την πρωτότυπη και ευρείας κλίμακας έρευνά του στην πολιτιστική, θρησκευτική, νομική και οικονομική ιστορία της Ελληνιστικής περιόδου και της Ρωμαϊκής Ανατολής. Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα συγκαταλέγονται η ιστορία της Κρήτης και της Ελληνικής επιγραφικής.
Είναι Καθηγητής στη Σχολή Ιστορικών Μελετών του Ινστιτούτου Προηγμένων Μελετών στο Πρίνστον. Είναι επίσης μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και επιμελητής του επιστημονικού περιοδικού Mnemosyne, που ασχολείται με θέματα των κλασικών σπουδών. Επιπλέον είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της Ακαδημίας της Χαϊδελβέργης και της Ακαδημίας της Φινλανδίας αλλά και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας της Ιταλίας.
Βιογραφία
Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο ΕΚΠΑ (1978-1982) και νομική στο Πανεπιστήμιο της Βόννης (1985-1986). Έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης το 1984, χρονιά κατά την οποία αναγορεύτηκε διδάκτωρ αρχαίας ιστορίας, και το 1992 έλαβε υφηγεσία από το ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης (1994-1998), στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης (1998-2006), στο οποίο διετέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Αρχαίας Ιστορίας την ίδια περίοδο αλλά και αντιπρύτανης κατά την περίοδο 2001-2006. Ήταν επίσης επισκέπτης καθηγητής και επιστημονικός συνεργάτης στο Κολλέγιο Ωλ Σόουλς στην Οξφόρδη (2006-2010).
Το 2008 εντάχθηκε στη Σχολή Ιστορικών Σπουδών του Ινστιτούτου Προηγμένων Μελετών του Πρίνστον ως Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας και Κλασικών Σπουδών.
Βραβεύσεις
Για τις έρευνές του στο συναίσθημα, τις στρατηγικές πειθούς, τη θρησκεία, τις τελετουργίες και την επιγραφική έχει λάβει χορηγίες άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ από το Γερμανικό Συμβούλιο Έρευνας, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ερευνών, το Υπουργείο Έρευνας της Βάδης-Βυρτεμβέργης (2000) και το Ίδρυμα Packard για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Το 2001 το Ίδρυμα Αλεξάντερ φον Χούμπολτ τού απένειμε το βραβείο Ανελίζε Μάιερ για την καθαρή έρευνα.
Το 1991 τιμήθηκε με το Βραβείο Νίκου Σβορώνου, το 1997 με το Βραβείο Διδασκαλίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, το 2010 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας στην κατηγορία του δοκιμίου, το 2013 με τον Σταυρό του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα από την ελληνική κυβέρνηση, το 2014 με το Βραβείο Έρευνας του Ιδρύματος Χούμπολτ.
Έχει βραβευτεί και από άλλους φορείς όπως το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών / Ινστιτούτο Τεχνολογίας και Έρευνας Κρήτης, τη Φινλανδική Ακαδημία Επιστημών και Γραμμάτων και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Το 2012 του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα από το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας, το 2016 από το Πανεπιστήμιο της Λιέγης, το 2018 από το ΑΠΘ και το 2019 από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
Εργογραφία
Με έργο που αριθμεί 6 μονογραφίες, 9 συλλογικούς τόμους και πάνω από 200 άρθρα ο Άγγελος Χανιώτης έχει συμβάλει κυρίως στην έρευνα της κοινωνίας και του πολιτισμού των Ελλήνων κατά την ελληνιστική και την αυτοκρατορική εποχή μελετώντας ζητήματα που αφορούν την ιστορική μνήμη, τη δημιουργία ταυτοτήτων, τις κοινωνικές διαστάσεις της θρησκείας, τη θεατρικότητα στον δημόσιο βίο, το συναίσθημα, τον πόλεμο και τη σημασία των αρχαιογνωστικών επιστημών στον σημερινό κόσμο.
Από το 1998 ως σήμερα έχει εκδώσει είκοσι τόμους του Supplementum Epigraphicum Graecum, του εγκυρότερου επιγραφικού περιοδικού στον κόσμο ενώ παράλληλα διευθύνει τέσσερις σειρές αρχαιογνωστικών μονογραφιών στη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και την Ελλάδα. Έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές στο Καλαπόδι, την Κρήτη (Αρχάνες, Ιδαίο Άντρο, Ζώμινθος) και την Αφροδισιάδα και από το 1995 είναι υπεύθυνος για τη δημοσίευση των νέων επιγραφών της Αφροδισιάδας.
Τα σημαντικότερα βιβλία του στα ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά είναι:
War in the Hellenistic World: a Social and Cultural History, Malden, MA: Oxford 2005, ISBN 0631226087
Die Verträge zwischen kretischen Poleis in der hellenistischen Zeit, Steiner, Stuttgart 1996, ISBN 3515068279
Das antike Kreta, München: Beck, 2004, ISBN 3406508502
From Minoan farmers to Roman traders : sidelights on the economy of ancient Crete, F. Steiner, Stuttgart 1999, ISBN 3515076212
Historie und Historiker in den griechischen Inschriften: epigraphische Beiträge zur griechischen Historiographie, Steiner, Stuttgart 1988, ISBN 3515049460
Heidelberger Althistorische posts and Epigraphic Studies. Vol. 24, Steiner, Stuttgart 1996, ISBN 3515068279
Ιστοριογραφία και ιστορικοί στις ελληνικές επιγραφές, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο Κρήτης, 1988
Οι συμβάσεις μεταξύ κρητικών πόλεων στην ελληνιστική εποχή, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο Κρήτης, 1996
Ο πόλεμος στην ελληνιστική εποχή: κοινωνική και πολιτιστική ιστορία, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο Κρήτης, 2005
Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο Κρήτης 2009, ISBN 9789605242787
Θεόδωρος Γ. Γιαννόπουλος: Πόθεν και πότε οι Έλληνες;, Άγγελος Χανιώτης (επιμ.), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο Κρήτης 2013 ISBN 9789605243937
Η εποχή των Κατακτήσεων. Ο Ελληνικός κόσμος από τον Αλέξανδρο στον Αδριανό, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο Κρήτης 2018
Πηγές
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η προσωπική σελίδα του Άγγελου Χανιώτη στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Προηγμένων Μελετών
Η προσωπική σελίδα του Άγγελου Χανιώτη στην ιστοσελίδα του Κολεγίου Ωλ Σόουλς
Κατάλογος Επιστημονικών Άρθρων του Άγγελου Χανιώτη στην ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης
Συνέντευξη του Άγγελου Χανιώτη στην εκπομπή Ανιχνεύσεις της ΕΤ3 (17/04/2013)
Έλληνες ιστορικοί
Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικα
Έλληνες πανεπιστημιακοί
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης
|
844291
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Star%20Wars%3A%20%CE%9F%CE%B9%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9D%CE%B5%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%20Jedi
|
Star Wars: Οι Περιπέτειες των Νεαρών Jedi
|
Το Star Wars: Οι Περιπέτειες των Νεαρών Jedi (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Star Wars: Young Jedi Adventures) είναι Αμερικανική τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε για την συνδρομητική υπηρεσία Disney+ και το τηλεοπτικό κανάλι Disney Junior. Είναι μέρος του franchise Star Wars, και παράχθηκε από τις Lucasfilm Animation και Wild Canary Animation.
Στην σειρά πρωταγωνιστούν οι φωνές των Τζαμάλ Έιβερι Τζούνιορ, Έμμα Μπέρμαν, Τζούλιετ Ντόνενφιλντ, Ντι Μπράντλεϊ Μπέικερ, Τζόναθαν Λίπο, και Πιότρ Μίχαελ. Ανακοινώθηκε τον Μάιο του 2022, με τους ηθοποιούς να αποκαλύπτονται τον Φεβρουάριο του 2023. Έξι ταινίες μικρού μήκους κυκλοφόρησαν στο YouTube πριν την πρεμιέρα της σειράς.
Το Star Wars: Οι Περιπέτειες των Νεαρών Jedi κυκλοφόρησε στις 4 Μάϊου του 2023, και έλαβε θετικά σχόλια από τους κριτικούς.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τηλεοπτικές σειρές του Disney+
Τηλεοπτικές σειρές Star Wars κινουμένων σχεδίων
Τηλεοπτικές σειρές της Lucasfilm
|
649560
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Can%27t%20Wait%20Until%20Tonight
|
Can't Wait Until Tonight
|
{{Infobox Single|Όνομα=Can't Wait Until Tonight|Εξώφυλλο=Can't_Wait_Until_Tonight.jpg|Καλλιτέχνης=Μαξιμίλιαν Μούτσκε|από το Αλμπουμ=Μαξιμίλιαν Μούτσκε|Κυκλοφόρησε=12 Μαρτίου 2004|Format=Digital download CD single|Ηχογραφήθηκε=|Είδος_μουσικής=Pop, soul|Διάρκεια=3:02|Δισκογραφική=Rare Warner|Συνθέτης=Στέφαν Ράαμπ|Παραγωγός=|Προηγούμενο single=|Παρόν single="Can't Wait Until Tonight''" (2004)|Επόμενο single="Schwarz auf Weiß" (2004)}}
Το Can't Wait Until Tonight''' ήταν η γερμανική συμμετοχή στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 2004. Το τραγούδι είχε μικτό αγγλικό και τουρκικό στίχο, και τραγουδήθηκε από τον Μαξιμίλιαν Μούτσκε. Το τραγούδι γράφτηκε και συντάχθηκε από τον Στέφαν Ράαμπ, ο οποίος είχε γράψει τα τραγούδι "Guildo hat euch lieb!" το 1998 (για τον Γκίλντο Χορν) και το δικό του "Wadde hadde dudde da" το 2000 .
Παρά το γεγονός ότι η Γερμανία τερμάτισε 11η στον Διαγωνισμό του 2003 και έχασε το δικαίωμα της αυτόματης πρόκρισης (η οποία δινόταν στις βαθμολογικά πρώτες 10 χώρες), η Γερμανία συμπεριλήφθη στους Μεγάλους Τέσσερις (μαζί με τη Γαλλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο) και απέκτησε μόνιμο δικαίωμα συμμετοχής χωρίς να χρειάζεται να περάσει από τον ημιτελικό. Έτσι, τραγουδήθηκε όγδοο στον διαγωνισμό του 2004 στην Κωνσταντινούπολη (μετά τους Re-Union με το "Without You" για την Ολλανδία και πριν από την Ανιέζα Σαχίνι με το "The Image of You" για την Αλβανία). Το τραγούδι μάζεψε 93 πόντους και τερμάτισε 8ο στο σύνολο 24 συμμετεχουσών χωρών. Μέχρι τον Διαγωνισμό του 2009, ήταν ο τελευταίος τερματισμός χώρας των Μεγάλων Τεσσάρων εντός των πρώτων δέκα θέσεων. Ήταν επίσης ο τελευταίος τερματισμός της Γερμανίας εντός των 10 πρώτων χωρών μέχρι τη νίκη της το 2010.
Τραγούδια στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision
|
820073
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%20%CE%91%CF%80%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Μοντεφαλκόνε Αππεννίνο
|
Το Μοντεφαλκόνε Αππεννίνο (ιταλικά: Montefalcone Appennino) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Φέρμο, στην περιφέρεια των Μάρκε.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Φέρμο
|
631224
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Αρβανιτίδης
|
Ο Γιώργος Αρβανιτίδης (γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1959) είναι Έλληνας πολιτικός.
Βιογραφία
Στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015, εξελέγη στο ελληνικό κοινοβούλιο ως βουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος στη περιφέρεια Β΄ Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη στις εκλογές Σεπτεμβρίου 2015. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Στις 14 Δεκεμβρίου 2021, ανέλαβε ύστερα από την πρόταση του Προέδρου του ΚΙΝΑΛ Νίκου Ανδρουλάκη, αναπληρωτής Γραμματέας Κ.Ο. του κόμματος.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γεώργιος Πέτρου Αρβανιτίδης, σελίδα στην ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων.
Βουλευτές Β΄ Θεσσαλονίκης
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής
|
642981
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%20%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πυργί Αιτωλοακαρνανίας
|
Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Πυργί (αποσαφήνιση)
Το Πυργί είναι ημιορεινό χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας με υψόμετρο 460 μέτρα.
Γεωγραφία - Ιστορία
Το Πυργί βρίσκεται σε απόσταση 14 χλμ. Β. από το Αγρίνιο. Δυτικά του χωριού περνάει η ΕΟ Αγρινίου - Καρπενησίου. Πυργί ονομάσθηκε αργότερα από τον πύργο των Σταϊκαίων, οι οποίοι συνέδεσαν το όνομα τους με το χωριό αυτό και τα μνημεία του. Η παλιά ονομασία είναι Βελάουστα ενώ η μετέπειτα Πυργί προέρχεται από τον πύργο ή κούλια των Σταϊκαίων. Η οικογένεια των Σταϊκαίων ήταν σλαβικής καταγωγής και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Βλοχού γύρω στον 14ο αιώνα με αρχική τους έδρα τη Βελάουστα, Ως Βελάουστα αναφέρεται επίσημα το 1845 στο ΦΕΚ 32Α - 08/12/1845 να προσαρτάται στο δήμο Αγρινίου. Το 1928 με το ΦΕΚ 156Α - 08/08/1928 μετονομάστηκε σε Πυργί. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης ανήκει στη δημοτική κοινότητα Αγρινίου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αγρινίου του Δήμου Αγρινίου και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 53 κατοίκους.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η άγνωστη σφαγή στο Πυργί Αγρινίου, η εκδίκηση του Γενίτσαρου και το "Στεφάνι του Ντούλα" από τον ιστότοπο https://www.agrinionews.gr
Παραπομπές
Χωριά του νομού Αιτωλοακαρνανίας
Δήμος Αγρινίου
|
56949
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%82
|
Χότζας
|
Ως Χότζας αναφέρεται συνήθως ο μουσουλμάνος Τούρκος ιεροδιδάσκαλος, (τουρκικά "Χότζα" Hoca). Σύμφωνα με τη μουσουλμανική θρησκεία, ο χότζας είναι γνώστης του ισλαμικού νόμου.
Το όνομα αυτό προέρχεται από την αραβική λέξη χατζέ ή χοτζά που αποδίδει την έννοια του αφέντη, αγά, δάσκαλου, σαρικοφόρου, εμπόρου και άλλα παρόμοια. Η κυριότερη σημασία της λ. στην τουρκική είναι "δάσκαλος". Ο πληθυντικός στην περσική "χοτζαγκιαάν" εχρησιμοποιείτο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (ως "χατζεγκιαάν") για να σημάνει τη συντεχνία των υπαλλήλων του αυτοκρατορικού διβανίου και ιδιαίτερα εκείνους που στελέχωναν τις δημοσιονομικές υπηρεσίες και γενικά την τάξη των "καλεμιγιέ", δηλαδή τους "καλαμαράδες". Οι χατζεγκιαάν δεν προέρχονταν από τους "ουλεμά", δηλαδή δεν ανήκαν στο ιεροδικαστικό/διδασκαλικό σώμα ή στο ισλαμικό ιερατείο αλλά συνήθως είχαν φοιτήσει σε μεντρεσέ, το ισλαμικού τύπου σχολείο.
Στη λαογραφία των χωρών της Μέσης Ανατολής, αλλά και της Τουρκίας, περίφημος υπήρξε ο Νασρεντίν Χότζας και οι ιστορίες του.
Παραπομπές
Ισλαμικοί θρησκευτικοί τίτλοι και βαθμοί
|
755743
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BC%CF%80
|
Άσσαμπ
|
Η Άσσαμπ ή Άσεμπ (τιγκρινιακά: ዓሰብ, αφάρ: ዓሱበይ) είναι πόλη-λιμάνι στην Περιοχή Νοτίου Ερυθράς Θαλάσσης της Ερυθραίας. Βρίσκεται στη δυτική ακτή της Ερυθράς Θάλασσας. Οι γλώσσες που ομιλούνται στο Άσσαμπ είναι κυρίως η Αφάρ, η Τιγκρινιακή και τα Αραβικά. Το Άσσαμπ είναι γνωστό για τη μεγάλη αγορά, τις παραλίες και τη νυχτερινή ζωή.
Κλίμα
Το Άσσαμπ έχει το τυπικό θερμό ερημικό κλίμα (κλιματική ταξινόμηση Κέππεν BWh) της περιοχής Ντανακίλ. Το κλίμα της πόλης είναι ξηρό και εξαιρετικά ζεστό, με εξαιρετικά χαμηλή μέση ετήσια βροχόπτωση 40 χιλ. Το Άσσαμπ παρουσιάζει υψηλές θερμοκρασίες τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο και της νύχτας, με την ετήσια μέση θερμοκρασία να πλησιάζει τους 31 °C.
Παραπομπές
Πόλεις της Ερυθραίας
|
766080
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BB%CE%AF
|
Βινιελί
|
Το Βινιελί (γαλλικά: Vignely) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Βινιελιέν (γαλλικά: Vigneliens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
372217
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%91%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Άγιοι Αδριανός και Ναταλία
|
Οι Άγιοι Αδριανός και Ναταλία (278 - 26 Αυγούστου 306) είναι άγιοι της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας. Η μνήμη τους τιμάται στις 26 Αυγούστου.
Βίος Αγίων
Οι Άγιοι Αδριανός και Ναταλία έζησαν στη Νικομήδεια κατά την εποχή του αυτοκράτορα του Μαξιμιανού στις αρχές του τετάρτου αιώνα. Ο 28χρονος τότε Αδριανός ήταν φρουρός του Ρωμαίου αυτοκράτορα Γαλέριου και επικεφαλής του πραιτωρίου.
Λέγεται ότι ενώ περνούσαν από μπροστά του Χριστιανοί έτοιμοι για να μαρτυρήσουν, τους ρώτησε την ανταμοιβή που αναμένεται να λάβουν από τον Θεό. Αυτοί απάντησαν τα μάτια δεν έχουν δει, ούτε ακούσει το αυτί, ούτε έχουν εισέλθει στην καρδιά του ανθρώπου, τα πράγματα που έχει ο Θεός προετοιμάσει γι 'αυτούς που τον αγαπούν (1η προς Κορινθίους 2:09). Ο Αδριανός εξεπλάγη τόσο με το θάρρος τους, που ομολόγησε δημοσίως την πίστη του, αν και δεν είχε ο ίδιος ακόμη βαπτισθεί. Τότε φυλακίστηκε και ο ίδιος. Εκεί πήγε η σύζυγός του, Ναταλία, να του συμπαρασταθεί και να του πει να μην λυγίσει. Στην συνέχεια, αφού έγιναν και οι δυο χριστιανοί και αφού υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια, παρέδωσε το πνεύμα του στη Νικομήδεια.
Οι δήμιοι ήθελαν να κάψουν τα σώματα των νεκρών, αλλά μια θύελλα ξέσπασε και σβήστηκε η φωτιά. Η Ναταλία ανακάλυψε ένα από τα χέρια του Αδριανού. Αργότερα, οι χριστιανοί πήραν το σώμα του Αδριανού και το έθαψαν στα προάστια του Βυζαντίου, στην Αργυρούπολη. Η Ναταλία πήγε να ζήσει εκεί, και όταν η ίδια πέθανε, θάφτηκε μαζί με τους μάρτυρες.
Απολυτίκιο
Σημειώσεις
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Συναξαριστής των Αγίων Αδριανού και Ναταλίας
Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Άγιοι της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας
Άγιοι προστάτες στρατιωτικών σωμάτων
|
359912
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%B7
|
Ερήμη
|
Η Ερήμη είναι κοινότητα της επαρχίας Λεμεσού στην Κύπρο.
Τοποθεσία
Η Ερήμη είναι κτισμένη σε μέσο υψόμετρο 75 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Συνορεύει στα νοτιοδυτικά με την Επισκοπή, στα δυτικά με το Καντού, στα βορειοανατολικά με τον Ύψωνα και στα νοτιοανατολικά με το Κολόσσι.
Ιστορία
Στο χωριό έχουν ανευρεθεί αντικείμενα της χαλκολιθικής εποχής.
Ο Λουί ντε Μας Λατρί αναφέρει ότι η Ερήμη αποτελούσε οικισμό της Μεγάλης Κομμανταρίας κατά τη μεσαιωνική εποχή.
Πληθυσμός
Σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο, ο πληθυσμός του χωριού 1946 και μετέπειτα αυξάνεται συνεχώς. Μάλιστα, στην τελευταία απογραφή ο πληθυσμός παρουσίασε πολύ μεγάλη αύξηση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό της Ερήμης όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού που έγιναν στην Κύπρο.
Παραπομπές
Πηγές
Βιβλιογραφία
Κοινότητες της Επαρχίας Λεμεσού
|
379887
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Practice%20What%20You%20Preach
|
Practice What You Preach
|
Practice What You Preach είναι ο τίτλος του τρίτου στούντιο άλμπουμ του αμερικάνικου thrash metal συγκροτήματος Testament, το οποίο κυκλοφόρησε στις 4 Αυγούστου του 1989 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Atlantic Records". Η παραγωγή του πραγματοποιήθηκε από τον Άλεξ Περιάλας στα "Fantasy Studios" της Καλιφόρνια.
Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που ανέβηκε στο Top-100 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες, φθάνοντας μέχρι το # 77, ενώ στην Μεγάλη Βρετανία σκαρφάλωσε μέχρι το # 40. Μέχρι τον Ιούνιο του 1992, ο δίσκος είχε πουλήσει πάνω 450.000 αντίτυπα παγκοσμίως.
Για το ομώνυμο κομμάτι, όπως και το "The Ballad" γυρίστηκαν βίντεο κλιπ, ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο την δημοτικότητα του συγκροτήματος με την προβολή τους από το τηλεοπτικό δίκτυο "MTV".
Για την προώθηση του "Practice What You Preach", οι Testament περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Οκτώβριο του 1989 μαζί με τους Annihilator και τους Wrathchild America, ενώ συνέχισαν στις αρχές του 1990 στην Ευρώπη. Μετά από μία σύντομη περιοδεία στην Ιαπωνία, πραγματοποίησαν άλλη μία βορειοαμερικανική περιοδεία με τους Savatage, Nuclear Assault, Dark Angel και Dead Horse.
Τραγούδια του δίσκου
1. Practice What You Preach (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 5:06
2. Perilous Nation (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 5:50
3. Envy Life (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 4:16
4. Time Is Coming (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 5:26
5. Blessed In Contempt(Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 4:12
6. Greenhouse Effect (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 4:52
7. Sins of Omission (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 5:00
8. The Ballad (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 6:09
9. Nightmare (Coming Back to You) (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 2:20
10. Confusion Fusion (Billy, Skolnick, Peterson, Christian, Clemente) - 3:07
Θέσεις τσαρτ
Practice What You Preach (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 4 Αυγούστου 1989Τα μέλη των Testament
Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "Practice What You Preach''" είναι οι εξής:
Τσακ Μπίλι - φωνητικά
Άλεξ Σκόλνικ - κιθάρα
Έρικ Πίτερσον - κιθάρα
Γκρεγκ Κρίστιαν - μπάσο
Λούι Κλεμέντε - τύμπανα
Παραπομπές
Πηγές
Practice What You Preach - Testament | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
Testament - Practice What You Preach (album review) | Sputnikmusic
Testament - Practice What You Preach - Reviews - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Δισκογραφία των Testament
Άλμπουμ του 1989
|
330689
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AC%CF%80%CE%B1%CE%BD
|
Παπαλοάπαν
|
Ο Παπαλοάπαν (ισπανικά: Río Papaloapan) είναι ένας από τους κύριους ποταμούς της μεξικανικής πολιτείας Βερακρούς. Το όνομά του προέρχεται από τη γλώσσα Νάουατλ παπάλοτλ («πεταλούδα») και άπαν («ποταμός»).
Ο Παπαλοάπαν ανεβαίνει στην Ανατολική Σιέρρα Μάδρε, στα σύνορα μεταξύ των Πολιτειών Βερακρούς και Οαχάκα. Ο Παπαλοάπαν ελίσσεται για 122 χιλιόμετρα σε μια βορειοανατολική κατεύθυνση μέσα στην παράκτια πεδιάδα πριν εκβάλει στη λίμνη Αλβαράδο. Η λεκάνη απορροής καλύπτει 46.517 τετρ.km, η δεύτερη μεγαλύτερη στο Μεξικό, και περιλαμβάνει 244 δήμους με έναν πληθυσμό περίπου 3,3 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι πόλεις του Σαν Χουάν Μπαουτίστα Τουξτεπέκ και Τλακοτάλπαν βρίσκεται στις όχθες του ποταμού.
Στο παρελθόν η λεκάνη του Παπαλοάπαν ήταν υποκείμενη στις συχνές πλημμύρες, με τη ζημία που συντίθεται μερικές φορές από τους κυκλώνες.
Οι πολιτείες Οαχάκα και Βερακρούς συνεργάζονται στην ανάπτυξη της λεκάνης του ποταμού. Τα σχέδια περιλαμβάνουν την άρδευση για να βελτιώσει την αγροτική παραγωγή, προώθηση της δασοκομίας και της ιχθυοκαλλιέργειας και βελτιώσεις στους δρόμους και τη ναυσιπλοΐα ποταμών. Τα προτεινόμενα σχέδια θα έχουν τις απαραίτητες προβλέψεις για να αποφύγουν την οικολογική ζημία.
Εικόνες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παπαλοαπα
|
79718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%29
|
Γκο (καλλιτεχνικό όνομα)
|
Το καλλιτεχνικό όνομα γκο (Ιαπωνικά: 号) είναι ένα ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες καλλιτέχνες ουκίγιο-ε και που συχνά το άλλαζαν. Τις περισσότερες φορές οι καλλιτέχνες υιοθετούσαν διαφορετικά γκό στις διάφορες φάσεις της καριέρας τους για να επισημάνουν σημαντικές καμπές της ζωής τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα καλλιτέχνη είναι ο Χοκουσάι που μόνο την περίοδο 1798 με 1806 άλλαξε περισσότερα από 5 ονόματα.
Σχολές τέχνης και ψευδώνυμα
Ενας καλλιτέχνης ξυλογραφίας συνήθως έπαιρνε το όνομά του από τον διευθυντή της σχολής που ανήκε. Συνήθως, το γκό του περιελάμβανε συλλαβές του γκό του ηγέτη της σχολής. Για παράδειγμα στη Σχολή Ουταγκάουα η πρώτη συλλαβή του γκό του μαθητή ήταν η τελευταία συλλαβή του γκό του δασκάλου του. Έτσι ό Τογιοχάρου είχε ένα μάθητή τον Τογιοχίρο που με τη σειρά του είχε μαθητή τον διάσημο ζωγράφο τοπίων Χιροσίτζε. Ένας άλλος μαθητής του Τογιοχάρου ήταν ο μελλοντικός δάσκαλος της σχολής, Ουταγκάουα Τογιοκούνι, που έιχε μαθητές τους Κουνισάντα και Κουνιγιόσι. Ο Κουνιγιόσι είχε μαθητή τον Γιοσιτόσι του οποίου μαθητής ήταν ο Τοσικάτα.
Κληρονομηθέντα ονόματα
Σε κάποιες σχολές και ειδικότερα στη Σχολή Ουταγκάουα, το γκο του γηραιότερου μέλους υοθετοθταν από τον γηραιότερο μαθητή όταν ο δάσκαλός του πέθαινε και ο τελευταίος ανελάμβανε τη διεύθυνση της σχολής. Επιπρόσθετα, ίσως σαν ένδειξη σεβασμού μερικές φορές οι καλλιτέχνες έπαιρναν ονόματα πολύ παλαιτόερων (νεκρών) καλλιτεχνών.
Αυτό φυσικά καθιστά την απόδοση των καλλιτεχνικών έργων εξαιρετικά δύσκολη μιας και το ίδιο γκο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από περισσότερος του ενός καλλιτέχνες. Η απόδοση του έργου τότε βασίζεται σε άλλα στοιχεία όπως η ημερομηνία του έργου.
Βιβλιογραφία
Frederic, Louis (2002). "Gō." Japan Encyclopedia. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
Lane, Richard (1978). Images of the Floating World. Old Saybrook, CT: Konecky & Konecky.
Γκο
Ψευδώνυμα
|
136991
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Graphics%20Interchange%20Format
|
Graphics Interchange Format
|
Το Graphics Interchange Format (GIF) αποτελεί έναν μορφότυπο αρχείου εικόνας, που χρησιμοποιείται ευρέως στο διαδίκτυο, σε ψηφιακές πλατφόρμες και σε πλήθος εφαρμογών και πλατφορμών επικοινωνίας. Στα ελληνικά είναι γνωστό ως «μορφότυπος εναλλαγής γραφικών», αλλά η πιο κοινή ονομασία που χρησιμοποιείται είναι το ακρωνύμιο GIF. Η ιδιαίτερη φύση του GIF το καθιστά ιδανικό για την παρουσίαση κινούμενων εικόνων, μια λειτουργία που έχει καταστήσει τον μορφότυπο αυτό ιδιαίτερα δημοφιλή.
Ιστορία
Το GIF δημιουργήθηκε το 1987 από την αμερικανική εταιρεία CompuServe, με στόχο τη βελτιωμένη αποθήκευση και μετάδοση εικόνων για τις ψηφιακές επικοινωνίες της εποχής.
Διακρίνονται δύο βασικές εκδόσεις του GIF: η GIF87a και η GIF89a, οι οποίες επέφεραν σημαντικές βελτιώσεις στις δυνατότητες του μορφότυπου.
Καθώς το διαδίκτυο άνθιζε και οι διαδικτυακές κοινότητες αυξάνονταν, το GIF έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή εργαλεία για την παρουσίαση γραφικών και κινούμενων εικόνων.
Με την κατάργηση του Adobe Flash, η δημοτικότητα του GIF εκτοξεύτηκε, παρόλο που είναι ένα πάρα πολύ παλιό format.
Τεχνικές Προδιαγραφές
Η δομή του GIF υποστηρίζει εικόνες που περιέχουν έως 256 χρώματα, κάτι που επιτρέπει οικονομία στον όγκο των δεδομένων.
Η δυνατότητα να ενσωματώνει πολλαπλές εικόνες σε ένα αρχείο το καθιστά ιδανικό για τη δημιουργία κινούμενων εικόνων.
Η εφαρμογή του αλγορίθμου Lempel-Ziv-Welch (LZW) εξασφαλίζει την αποτελεσματική συμπίεση των αρχείων GIF.
Νομικά Θέματα
Η τεχνολογία συμπίεσης LZW, κεντρικό στοιχείο του GIF, προκάλεσε νομικές διαφορές λόγω δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας που κατείχε η εταιρεία Unisys.
Αυτά τα ζητήματα οδήγησαν σε νομικές διαφωνίες το 1994 μεταξύ της Unisys και της CompuServe.
Εφαρμογές και Διάδραση με το Κοινό
Το GIF χρησιμοποιείται ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε ιστοσελίδες και σε ψηφιακές εφαρμογές, συνδυάζοντας τη δύναμη των κινούμενων εικόνων με την απλότητα της εικόνας.
Στην εποχή των ψηφιακών μέσων, τα GIFs έχουν καταστεί βασικός πυλώνας της οπτικής επικοινωνίας, προσφέροντας μια ποικιλία εφαρμογών που περιλαμβάνουν διαφήμιση, καλλιτεχνική έκφραση, εκπαίδευση και ψυχαγωγία.
Με την χρήση των GIFs, οι οργανισμοί και οι δημιουργοί περιεχομένου μπορούν να καταστήσουν τα μηνύματά τους (emails) πιο ζωντανά, να προσελκύσουν την προσοχή του κοινού και να επικοινωνήσουν συναισθηματικά με τους θεατές.
Τα GIFs, παρόλη την πολύχρονη ιστορία τους, συνεχίζουν να εξελίσσονται και να προσαρμόζονται στις συνεχώς αλλαζόμενες ανάγκες της ψηφιακής εποχής. Ενώ παλαιότερα μπορεί να θεωρούνταν απλά ένα εργαλείο για την παρουσίαση κινούμενων εικόνων, σήμερα έχουν καταστεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει επικοινωνία, έκφραση και διασκέδαση σε εκατομμύρια χρήστες.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Miano, John, Compressed image file formats, Addison-Wesley Professional, 1999
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γραφικά υπολογιστών
|
123609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Πύλαντας
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Πύλαντας (Πύλας) ήταν βασιλιάς των Μεγάρων, γιος του Κλήσωνα και εγγονός του Λέλεγα. Αδελφές του Πύλαντα ήταν η Κλησώ και η Ταυρόπολις. Ο Πύλαντας πήγε στην Πελοπόννησο επικεφαλής ομάδας Λελέγων και ίδρυσε την πόλη Πύλο στη Μεσσηνία. Αργότερα τον έδιωξε από εκεί ο Νηλέας. Τότε ο Πύλαντας κατέφυγε στην Ήλιδα, όπου και ίδρυσε δεύτερη ομώνυμη πόλη, την Πύλο της Ήλιδας. Θυγατέρα του Πύλαντα ήταν η Πυλία.
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
Επώνυμοι ήρωες της ελληνικής μυθολογίας
Μυθικοί βασιλείς των Μεγάρων
|
286467
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Αλλισίνη
|
Η αλλισίνη είναι μια οργανοθειική ένωση που απαντάται στο σκόρδο. Είναι ένα άχρωμο υγρό με έντονη χαρακτηριστική οσμή. Έχει αντιμικροβιακή και μυκητοκτόνο δράση και χρησιμοποιείται από το σκόρδο ως προστατευτική ουσία ενάντια σε παράσιτα. Η ονομασία της προέρχεται από την λατινική ονομασία του σκόρδου (Allium) και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την χημικώς πολύ διαφορετική αλλυσίνη, ένα πρωτεϊνικό αμινοξύ.
Δομή και σχηματισμός
Η αλλισίνη έχει στη δομή της την θειοσουλφινική ομάδα, R-S(O)-S-R. Είναι χειρόμορφη ένωση και βρίσκεται στη φύση ως ρακεμικό μίγμα των δύο εναντιομερών.
Η ένωση δεν είναι πάντοτε παρούσα στο σκόρδο, αλλά σχηματίζεται μόνο όταν υπάρξει ρήξη των ιστών του (για παράδειγμα, όταν κόβουμε ή πολτοποιούμε μια σκελίδα σκόρδου). Τότε το ένζυμο αλλιινάση επιδρά στο αμινοξύ αλλιίνη και το διασπά σε αλλυλοσουλφενικό οξύ και δεϋδροαλανίνη:
CH2=CHCH2S(O)CH2CH(NH2)COOH → CH2=CHCH2SOH + CH2=C(NH2)COOH
Δύο μόρια αλλυλοσουλφενικού οξέος κατόπιν συμπυκνώνονται, δηλαδή ενώνονται με απώλεια ενός μορίου νερού, για να σχηματίσουν την αλλισίνη:
2 CH2=CHCH2SOH → CH2=CHCH2S(O)SCH2CH=CH2 + H2O
Το ρακεμικό μίγμα της ένωσης μπορεί επίσης να σχηματιστεί συνθετικά με οξείδωση του διαλλυλοδισουλφιδίου:
(SCH2CH=CH2)2 + RCO3Η → CH2=CHCH2S(O)SCH2CH=CH2 + RCO2H
Η αλλισίνη είναι γενικά ασταθής ένωση και αποδομείται μετά από μερικές ώρες σε θερμοκρασία δωματίου.
Βιολογική δράση
Η αλλισίνη έχει αντιμικροβιακή και αντιβακτηριδιακή δράση, γι' αυτό και αποτελεί μέρος του αμυντικού συστήματος των φυτών που ανήκουν στο γένος του σκόρδου.
Έχει προταθεί επίσης ότι η αλλισίνη μπορεί να έχει ευεργετική επίδραση στον άνθρωπο, ωστόσο οι υποθετικές ωφέλιμες δράσεις (αντιοξειδωτική, υπολιπιδαιμική, έως και αντικαρκινική), δεν είναι προς το παρόν επιβεβαιωμένες από επιστημονικές μελέτες.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Αλλιίνη
Αχοένιο
Σκόρδο
Οργανικές ενώσεις με θείο
|
818199
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Πουτίγκα καρότου
|
Η πουτίγκα καρότου είναι παραδοσιακό πιάτο σε ένα ευρύ φάσμα πολιτισμών σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να σερβιριστεί είτε ως αλμυρή πουτίγκα (ως συνοδευτικό κανονικού γεύματος) είτε ως γλυκό επιδόρπιο.
Μια αγγλική συνταγή, που δημοσιεύτηκε το 1591, περιγράφει την «πουτίγκα σε ρίζα καρότου», η οποία είναι ουσιαστικά ένα γεμιστό καρότο με κρέας, λίπος, κρέμα, αυγά, σταφίδες, γλυκαντικά (χουρμάδες και ζάχαρη), μπαχαρικά (γαρίφαλο και μοσχοκάρυδο), τριμμένο καρότο και τριμμένη φρυγανιά. Στο The Oxford Companion to Food, ο συγγραφέας Άλαν Ντέιβιντσον πιστεύει ότι τα καρότα χρησιμοποιήθηκαν στην Ευρώπη για την παρασκευή γλυκών κέικ. Αυτά ήταν ο προκάτοχος του κέικ καρότου. Η πουτίγκα καρότου σερβίρεται στην Ιρλανδία τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα. Σερβίρεται επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από το 1876. Επειδή οι γλυκαντικές ουσίες κατανέμονταν με δελτίο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πουτίγκα καρότου θεωρήθηκε ως εναλλακτική λύση στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αργότερα, το κέικ καρότου θεωρήθηκε «τροφή για την υγεία».
Ένα γλυκό πιάτο/επιδόρπιο που συνδέεται κυρίως με την ινδική κουζίνα ονομάζεται γκάτζαρ κα χάλβα (γλυκό πιάτο με καρότο).
Παραπομπές
Πουτίγκες
Πιάτα με καρότο
Αγγλική κουζίνα
Ινδική κουζίνα
Εβραϊκή κουζίνα
|
218893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC%20%28%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%29
|
Εκκλησία της Ιερουσαλήμ (Βερολίνο)
|
Η Jersualemkirche (εκκλησία της Ιερουσαλήμ) είναι μία από τις αρχαιότερες εκκλησίες του Βερολίνου. Μνημονεύτηκε για πρώτη φορά το 1484, με το όνομα Capelle Hierusalem. Ανακαινίστηκε και διευρύνθηκε πολλές φορές από τον Καρλ Φρίντριχ Σίνκελ, και τελικά διαμορφώθηκε το 1878/79 από τον Έντμουντ Κόμπλοχ. Το 1941 μεταβιβάστηκε στην ορθόδοξη ενορία της Ρουμανικής εκκλησίας του Βερολίνου. Στις 3 Φεβρουαρίου 1945 καταστράφηκε σχεδόν εντελώς στον μεγάλο βομβαρδισμό του Βερολίνου. Μετά τον πόλεμο παραμελήθηκε από την Ρουμανική εκκλησία, και το κομμουνιστικό καθεστώς της Ρουμανίας. Ανατινάχτηκε το 1961 για να ανεγερθεί καινούργια εκκλησία. Τα παλιά θεμέλια διαιωνίζονται δια πλακόστρωτου μωσαϊκού.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες και υλικό στην ιστοσελίδα του Umweltforum Berlin
Καταχώρηση των θεμελίων της παλιάς εκκλησίας στον κατάλογο των εθνικών μνημείων του Βερολίνου
Προτεσταντικές εκκλησίες
Κτίρια και κατασκευές στο Βερολίνο
|
420850
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%80%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CF%82%20%CE%B7%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF
|
Ασπιδοειδές ηφαίστειο
|
Το ασπιδοειδές ηφαίστειο είναι τύπος ηφαιστείου το οποίο δημιουργείται από ροές λάβας η οποία είχε χαμηλό ιξώδες. Έχει μεγάλο μέγεθος και ήπιο προφίλ, μοιάζοντας με ασπίδα ακουμπισμένη στο έδαφος. Οι εκρήξεις τους είναι ήπιες. Γνωστά ασπιδοειδή ηφαίστεια είναι το Μάουνα Κέα στη Χαβάη, τα νησιά Γκαλαπάγκος.
Ηφαίστεια
|
183728
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC%20%CE%A0%CE%B9%CF%84%20%CE%BF%20%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Ουίλιαμ Πιτ ο νεότερος
|
Ο Ουίλλιαμ Πιτ ο Νεότερος (William Pitt The Younger, 28 Μαΐου 1759 - 23 Ιανουαρίου 1806) ήταν Βρετανός πολιτικός, από τα τέλη του 18ου αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα. Έγινε ο νεότερος Πρωθυπουργός το 1783 σε ηλικία 24 ετών (την εποχή εκείνη δεν χρησιμοποιήθηκε ο όρος πρωθυπουργός). Εγκατέλειψε το αξίωμά του το 1801, αλλά έγινε ξανά πρωθυπουργός από το 1804 έως το θάνατό του το 1806. Ήταν επίσης Υπουργός Οικονομικών καθ' όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Έγινε γνωστός ως Ουίλλιαμ Πιτ ο Νεότερος, για να τον διακρίνουν από τον πατέρα του που έμεινε στην ιστορία ως Ουίλλιαμ Πιτ ο Πρεσβύτερος, που υπηρέτησε και αυτός ως Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατά την πρωθυπουργική του θητεία, κατά τη διάρκεια βασιλείας του Γεωργίου Γ΄, συνέβησαν σημαντικά γεγονότα όπως η Γαλλική Επανάσταση και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι. Αν και αναφερόταν ως Τόρυ, αποκαλούσε τον εαυτό του ως Ανεξάρτητο Ουίγων. Ήταν αντίθετος, όπως και ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, με τη δημιουργία ενός αυστηρού κομματικού πολιτικού συστήματος.
Πρώτα Χρόνια
Ο Ουίλλιαμ Πιτ ο Νεότερος, δεύτερος γιος του Ουίλλιαμ Πιτ του Πρεσβύτερου, 1ου Κόμη Τσάταμ, γεννήθηκε στο Χέυζ του Κεντ. Η οικογένεια Πιτ είχε ισχυρές πολιτικές ρίζες και από τις δύο πλευρές. Η μητέρα του, Χέστερ Γκρένβιλ, ήταν αδελφή του πρώην πρωθυπουργού Τζορτζ Γκρένβιλ. Σύμφωνα με τον βιογράφο Τζον Έρμαν "ο Ουίλλιαμ Πιτ ο Νεότερος κληρονόμησε τη λάμψη και το δυναμισμό από τον πατέρα του και την αποφασιστική και μεθοδική φύση από την μητέρα του".
Ο Ουίλλιαμ Πιτ ήταν ένας έξυπνος και καλός μαθητής και έμαθε γρήγορα καλά λατινικά και ελληνικά. Το 1773 στην ηλικία των 14 ετών παρευρέθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε πολιτική φιλοσοφία, μαθηματικά, γεωμετρία, χημεία και ιστορία. Στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, ο Τζορτζ Πρήτυμαν, ο οποίος δίδαξε τον Πιτ έγινε στενός προσωπικός του φίλος. Στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ έγινε φίλος του και ο Ουίλλιαμ Ουίλμπερφορς, ο οποίος ήταν και πολιτικός σύμμαχός του στο Κοινοβούλιο.
Είχε χαρακτηριστεί στο πανεπιστήμιο ως γοητευτικός και φιλικός. Ο πατέρας του που είχε λάβει τον τιμητικό τίτλο του Κόμη του Τσάταμ, πέθανε το 1779. Ως ο μικρότερος γιος έλαβε μικρή κληρονομιά αλλά έλαβε νομική εκπαίδευση.
Πρώιμη Πολιτική Καριέρα
Κατά την διάρκεια των Γενικών Εκλογών του 1780, ο Πιτ έβαλε υποψηφιότητα για έδρα στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, αλλά έχασε.
Κατάλογος Πολιτικών Αξιωμάτων
Βουλευτής (1781-1806)
Μέγας Θησαυροφύλακας (1782-1783)
Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (1783-1801)
Μέγας Θησαυροφύλακας (1783-1801)
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων (1783-1801)
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου (1804-1806)
Μέγας Θησαυροφύλακας (1804-1806)
Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων (1804-1806)
Πρωθυπουργοί του Ηνωμένου Βασιλείου
Άγγλοι πολιτικοί
Υπουργοί Οικονομικών (Ηνωμένο Βασίλειο)
|
45014
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD
|
Δήμος Κουρητών
|
Ο Δήμος Κουρητών ήταν δήμος του νομού Ρεθύμνου που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Αμαρίου. Βρισκόταν στα νότια και ανατολικά του νομού Ρεθύμνης και είχε σαν έδρα το χωριό Φουρφουράς. Πρόκειται για ημιορεινό δήμο, ο οποίος, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, είχε συνολικά 2.703 κατοίκους και έκταση 125.738 στρέμματα.
Ο δήμος περιλάμβανε 12 δημοτικά διαμερίσματα:
Δ.δ. Φουρφουρά -- ο Φουρφουράς
Δ.δ. Αγίας Παρασκευής -- η Αγία Παρασκευή
Δ.δ. Αγίου Ιωάννου Αμαρίου -- ο Άγιος Ιωάννης
Δ.δ. Αποδούλου
το Αποδούλου
οι Μάνδρες
ο Ρίζικας
η Σάτα
Δ.δ. Βιζαρίου -- το Βιζάριον
Δ.δ. Κουρουτών -- οι Κουρούτες
Δ.δ. Λαμπιωτών -- οι Λαμπιώται
Δ.δ. Λοχριάς
η Λοχριά
ο Άρδακτος
Δ.δ. Νιθαύρεως
η Νίθαυρις
το Βαθιακό
Δ.δ. Πετροχωρίου -- το Πετροχώρι
Δ.δ. Πλατανίων -- τα Πλατάνια
Δ.δ. Πλατάνου -- ο Πλάτανος
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στοιχεία για τον δήμο Κουρητών από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης
|
782958
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CE%BD%20%CE%A1%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Γκέντεον Ρίχτερ
|
Ο Γκέντεον Ρίχτερ (23 Σεπτεμβρίου 1872 – 30 Δεκεμβρίου 1944) ήταν Ούγγρος φαρμακοποιός, ιδρυτής της Gedeon Richter plc και πρωτοπόρος της σύγχρονης ουγγρικής φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Ζωή
Ο Ρίχτερ γεννήθηκε στο Εκσέντ της Ουγγαρίας, αλλά λόγω του θανάτου των γονιών του, από το 1873 μεγάλωσε στο Γκιονγιός. Από το 1890 εργάστηκε εκεί ως ασκούμενος φαρμακοποιός. Το 1895 ο Ρίχτερ πήρε το πτυχίο του στη φαρμακολογία με υψηλό βαθμό από το Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Δύο χρόνια αργότερα, ταξίδεψε σε πολλά ευρωπαϊκά φαρμακεία και φαρμακευτικές εταιρείες, μελετώντας τις μεθόδους παρασκευής φαρμάκων τους. Το 1901 αγόρασε ένα φαρμακείο που βρίσκεται γωνία της οδού Üllői και της οδού Márton στη Βουδαπέστη, όπου παρήγε οργανοθεραπευτικά φάρμακα. Το 1907, στην Κομπάνια, στην οδό Cserkesz 63, έχτισε και ανέλαβε τη διεύθυνση του πρώτου εργοστασίου φαρμακευτικών προϊόντων στη χώρα του. Το εργοστάσιο είχε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με ένα είδος ασπιρίνης που ονομάζεται Kalmopyrin και με το απολυμαντικό υπεροξείδιο του υδρογόνου που παρήχθη σε ταμπλέτες με το όνομα Hyperol, τα οποία κατοχυρώθηκαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1912 και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πριν από τον πόλεμο, ο Ρίχτερ είχε ήδη 24 φαρμακευτικές πατέντες.
2ος Παγκόσμιος πόλεμος
Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το φαρμακευτικό δίκτυο του Ρίχτερ είχε εκπροσώπους σε πέντε ηπείρους, με 10 θυγατρικές και σε 34 πολιτείες με αποθετήρια με προμήθειες.
Το 1942 έχασε τη θέση του διευθυντή (λόγω των αντισημιτικών νόμων) και του απαγορεύτηκε η είσοδος στο εργοστάσιό του. Στη συνέχεια διοικούσε την εταιρεία από το σπίτι του με προσωπικό της εμποστοσύνης του. Το φθινόπωρο του 1944 η εργοστασιακή δραστηριότητα παρέλυσε σχεδόν τελείως. Παρά το γεγονός ότι ο Ρίχτερ είχε την ευκαιρία να φύγει από τη Βουδαπέστη και να μετακομίσει στην Ελβετία, δεν ήθελε να φύγει από την εταιρεία του. Η γυναίκα του και ο ίδιος κρύφτηκαν από τον Ραούλ Βάλενμπεργκ μαζί με περισσότερους από χίλιους άλλους Εβραίους. Αφού συνελήφθη, ο Ρίχτερ δολοφονήθηκε από τους Ούγγρους εθνικοσοσιαλιστές νυίλα (Κόμμα Σταυρού Βέλους) τον Δεκέμβριο του 1944, μαζί με άλλα άτομα εκτελέστηκαν και οι σοροί τους πετάχτηκαν στον Δούναβη.
Επίδραση
Μετά τον πόλεμο, το εργοστάσιο ξαναχτίστηκε με το όνομα Richter Pharmaceutical Factory στην Κομπάνια. Το 1972, στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ρίχτερ, κυκλοφόρησε αναμνηστικό μετάλλιο και προστέθηκε αναμνηστική πλακέτα στο φαρμακείο του.
Ο Ρίχτερ έφτιαξε την πρώτη οργανοθεραπευτική σύνθεση για την αύξηση της αρτηριακής πίεσης, ένα εκχύλισμα ορμόνης των επινεφριδίων (αδρεναλίνης) και το Kalmopyrin και το tonogen suprarenale τα οποία χρησιμοποιούνται ακόμη στην ιατρική.
Το οικογενειακό του σπίτι λειτουργεί πλέον ως σχολείο, με το όνομα Δημοτικό Σχολείο Richter Gedeon. Το δωμάτιο στο οποίο γεννήθηκε λειτουργεί σήμερα ως γυμναστήριο.
Προσωπική ζωή
Το 1902 ο Ρίχτερ παντρεύτηκε την Άννα Γουίνκλερ, κόρη ενός κατασκευαστή προϊόντων ξυλείας στο Σέγκεντ της Ουγγαρίας. Ο μοναχογιός του ζευγαριού, ο Λάζλο, γεννήθηκε το 1903. Σπούδασε χημεία στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του στη φαρμακοβιομηχανία.
Παρά το γεγονός ότι οι γονείς του ήταν Εβραίοι, ο Λάζλο ασπάστηκε τη χριστιανική πίστη της συζύγου του, Ιλόνα Λόμπμαϊερ, πριν από το γάμο τους το 1932
Παραπομπές
Ούγγροι επιχειρηματίες
|
230883
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD%20%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Λέων Βυζάντιος
|
Ο Λέων Βύζας ή Βυζάντιος είναι υμνογράφος και ασματογράφος της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής.
Ήταν σύγχρονος του Γερμανού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Έκανε πολλά έργα που ψάλλονται σήμερα σε διάφορες εορτές.
Πηγές
Θεοδόσιος Β. Γεωργιάδης, Η Νέα Μούσα : Συνοπτική ιστορική και τεχνική μουσική μελέτη, Εν Σταμπουλ, Τύποις Μάρκου Δημητριάδου, 1936.
Βυζαντινοί υμνογράφοι
|
629516
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%82
|
Βιοπολυμερές
|
Βιοπολυμερές ονομάζεται το πολυμερές που παράγεται από ζωντανούς οργανισμούς. Με άλλα λόγια, τα βιοπολυμερή είναι πολυμερικά βιομόρια. Τα βιοπολυμερή περιέχουν μονομερείς μονάδες που συνδέονται με ομοιοπολικό δεσμό για να σχηματίσουν μεγαλύτερες δομές. Υπάρχουν τρεις κύριες κατηγορίες βιοπολυμερών, που κατατάσσονται σύμφωνα με τις μονομερείς μονάδες που χρησιμοποιούνται και τη δομή που σχηματίζεται: τα πολυνουκλεοτίδια (RNA και DNA), τα οποία είναι μακριά βιοπολυμερή που αποτελούνται από 13 ή περισσότερα νουκλεοτιδικά μονομερή, τα πολυπεπτίδια που είναι μικρά πολυμερή αμινοξέων και οι πολυσακχαρίτες, δομές υδατανθράκων. Άλλα παραδείγματα βιοπολυμερών περιλαμβάνουν το καουτσούκ, τη σουβερίνη, τη μελανίνη και τη λιγνίνη.
Η κυτταρίνη είναι η πιο κοινή οργανική ένωση και βιοπολυμερές στη Γη. Σχεδόν το ένα τρίτο του φυτικού υλικού είναι κυτταρίνη. Το περιεχόμενο κυτταρίνης του βαμβακιού είναι 90% ενώ για το ξύλο είναι 50%.
Παραπομπές
Βιοϋλικά
Μοριακή γενετική
Μοριακή Βιολογία
Πολυμερή
Βιομόρια
|
599462
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B1
|
Μαρμότα η μαρμότα
|
Η αλπική μαρμότα (Marmota marmota) είναι ένα είδος μαρμότας που απαντάται σε ορεινές περιοχές της κεντρικής και νότιας Ευρώπης. Ζει σε υψόμετρο από 800 έως 3.200 μέτρων, στις Άλπεις, στα Καρπάθια, στα Τάτρι, στα Πυρηναία και στα βόρεια Απέννινα όρη στην Ιταλία. Στα Πυρηναία επανεισήχθη επιτυχώς το 1948, καθώς είχε εξαφανιστεί από αυτά ήδη από το τέλος του Πλειστόκαινου. Παρουσιάζει ιδιαίτερη ικανότητα στο σκάψιμο, τρυπώντας εδάφη στα οποία ακόμη και μια αξίνα θα έβρισκε δυσκολία. Περνάει περίπου εννέα μήνες σε χειμερία νάρκη.
Παραπομπές
Σκιουρίδες
Θηλαστικά της Ευρώπης
|
585427
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BB%CE%B1
|
Τσβίκλα
|
Το τσβίκλα (πολωνικά) ή τσβίκλι () είναι πολωνική και Δυτικής ουκρανική σαλάτα ή ρελίς που παρασκευάζεται με βρασμένα τριμμένα παντζάρια και τριμμένο χρένο. Άλλα συστατικά περιλαμβάνουν συχνά τη ζάχαρη, το αλάτι, το χυμό λεμονιού και μερικές φορές κύμινο, μήλα, κόκκινο ξηρό κρασί, γαρύφαλλο, και ψιλοκομμένο μαϊντανό. Το Τσβίκλα συνήθως σερβίρεται ως συνοδευτικό σε κρέας, ιδιαίτερα σε ψητό ή καπνιστό.
Δείτε επίσης
Πολωνική κουζίνα
Καρυκεύματα
Πολωνική κουζίνα
|
766566
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CF%81-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%8C%CE%BD
|
Βιλάρ-συρ-Ντορόν
|
Το Βιλάρ-συρ-Ντορόν (γαλλικά: Villard-sur-Doron) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Βιλαραίν (γαλλικά: Villarains).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σαβοΐας
|
505791
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Resident%20Evil%202
|
Resident Evil 2
|
Το Resident Evil 2, γνωστό στην Ιαπωνία ως Biohazard 2 (ιαπωνικά: バイオハザード2, Χέπμπορν: Baiohazādo Tsū) είναι βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης τρόμου που αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε από την Capcom το 1998 για PlayStation, Microsoft Windows, Nintendo 64, Nintendo GameCube, Sega Dreamcast, PlayStation Network και μια έκδοση για το Sega Saturn. Πρόκειται την δεύτερη προσθήκη στη σειρά Resident Evil της οποίας η ιστορία εξελίσσεται δύο μήνες μετά από τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού Resident Evil. Στις 25 Ιανουαρίου του 2019 κυκλοφόρησε το remake του παιχνιδιού με τον ίδιο τίτλο, για το PlayStation 4, το Xbox One και τα Windows.
Πλοκή
Το βιντεοπαιχνίδι διαδραματίζεται στην πόλη Racoon City, μία αμερικανική κοινωνία της οποίας οι κάτοικοι έχουν μεταμορφωθεί σε ζόμπι από τον T-virus, ένα βιολογικό όπλο που αναπτύχθηκε από την φαρμακευτική εταιρεία Umbrella. Κατά τη διάρκεια της φυγής τους από την πόλη και μερικούς μήνες μετά τα γεγονότα του πρώτου Resident Evil, οι δύο πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, Leon S. Kennedy (ένας νεαρός αστυνομικός που πηγαίνει στην Racoon City για να αναλάβει καθήκοντα ως αστυνομικός χωρίς να γνωρίζει τι συμβαίνει) και Clare Redfield, (μια νεαρή φοιτήτρια που επίσης πηγαίνει στην Racoon City για να αναζητήσει τον αδερφό της, Chris Redfield) συναντούν άλλους επιζώντες και αντιμετωπίζουν τον William Birkin, τον μεταλλαγμένο δημιουργό του G-virus.
Τρόπος παιχνιδιού
Ο τρόπος του παιχνιδιού εστιάζει την εξερεύνηση, την επίλυση γρίφων και τη μάχη, και περιλαμβάνει τυπικά στοιχεία τρόμου, όπως τον περιορισμένο αριθμό των saves και των πυρομαχικών. Η βασική διαφορά του Resident Evil 2 από τον προκάτοχό του είναι το λεγόμενο "Zapping System", το οποίο προσφέρει στον παίκτη μοναδικά storylines και εμπόδια.
Ανάπτυξη
Τη σκηνοθεσία του παιχνιδιού ανέλαβε ο Χιντέκι Καμίγια, την παραγωγή ο Σίντζι Μικάμι —σκηνοθέτης του πρώτου Resident Evil— και την ανάπτυξη μία ομάδα αποτελούμενη από 40-50 άτομα, στη διάρκεια 21 μηνών. Η αρχική εκδοχή του παιχνιδιού, η οποία αποκαλείται Resident Evil 1.5, διέφερε σημαντικά από το τελικό προϊόν, και κόπηκε από την ανάπτυξη στο στάδιο 60-80 τοις εκατό, διότι ο Μικάμι θεώρησε ότι ήταν "ανιαρό και βαρετό". Ο τελικός επανασχεδιασμός σύστησε διαφορετικά περιβάλλοντα και πιο κινηματογραφική παρουσίαση, με ένα soundtrack που έχει ως υποβόσκον θέμα την "απόγνωση".
Υποδοχή
Το Resident Evil 2 θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια του είδους του. Έχει βαθμολογία 89% από τους κριτικούς και 9,2/10 από το κοινό στο Metacritic. Χρόνια μετά την κυκλοφορία του, έχει χαρακτηριστεί ως "ορόσημο στην εμπειρία επιβίωσης τρόμου", "κλασσικό" παιχνίδι τρόμου αλλά και "έργο τέχνης".
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα (ιαπωνικά)
Resident Evil 2 στο MobyGames
Resident Evil 2 στο GameSpot
Resident Evil 2 στο GameFAQs
Resident Evil 2 στη Wikia
Resident Evil 2 στο IGN
Βιντεοπαιχνίδια Resident Evil
Βιντεοπαιχνίδια δράσης περιπέτειας
Βιντεοπαιχνίδια επιβίωσης
Βιντεοπαιχνίδια τρόμου
Βιντεοπαιχνίδια της Virgin Interactive
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στις ΗΠΑ
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στο 1998
Βιντεοπαιχνίδια του 1998
Βιντεοπαιχνίδια του GameCube
Βιντεοπαιχνίδια του Dreamcast
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation
Βιντεοπαιχνίδια του Nintendo 64
Βιντεοπαιχνίδια των Windows
Βιντεοπαιχνίδια της Capcom
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στη βόρεια Αμερική
Βιντεοπαιχνίδια ανεπτυγμένα στην Ιαπωνία
Συνέχειες βιντεοπαιχνιδιών
|
495843
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE%CF%82
|
Ο λαβύρινθος της σιωπής
|
Ο λαβύρινθος της σιωπής (πρωτότυπος τίτλος: Im Labyrinth des Schweigens) είναι γερμανική ταινία του 2014 σε σκηνοθεσία του Τζούλιο Ριτσιαρέλι και σε σενάριο του σκηνοθέτη και της Ελίζαμπεθ Μπάρτελ. Βασίζεται στη δίκη του Άουσβιτς που έλαβε χώρα στη Φρανκφούρτη από το 1963 ως το 1965.
Ήταν η πρόταση της Γερμανίας για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα 88α βραβεία Όσκαρ και κατάφερε να φτάσει στην τελική εννεάδα.
Πλοκή
Φρανκφούρτη, 1958. Ο νεαρός εισαγγελέας Γιόχαν Ράντμαν αναλαμβάνει την υπόθεση του Σιμόν Κιρς, επιζώντος του Ολοκαυτώματος, όταν ο τελευταίος αναγνωρίζει το πρόσωπο του Άλοϊς Σουλτς, πρώην διοικητή του Άουσβιτς. Ο Εβραίος δικαστικός Φριτς Μπάουερ τον θέτει επικεφαλής της έρευνας για πρώην Ναζί που έμειναν ατιμώρητοι. Βοηθός του Ράντμαν στην έρευνα είναι ο δημοσιογράφος Τόμας Νιέλκα, που είναι φίλος του Κιρς, και η γραμματέας του.
Ο Αμερικανός ταγματάρχης Πάρκερ δίνει πρόσβαση στα αρχεία και ο Ράντμαν βρίσκει ότι 8.000 άτομα είναι ύποπτα για την έρευνά του. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του ανακαλύπτει ότι λίγοι Γερμανοί γνωρίζουν τι έγινε στο Άουσβιτς και μεταξύ αυτών είναι και ο ίδιος. Μετά από λίγο προστίθεται στην ερευνητική ομάδα και ο εισαγγελέας Ότο Χάλερ.
Ο Ράντμαν θεωρεί πως ο εγκέφαλος των εγκλημάτων ήταν ο Γιόζεφ Μένγκελε και πως αυτός πρέπει να συλληφθεί, αντιλαμβάνεται όμως ότι αυτό είναι αδύνατο, λόγω της προστασίας του από το Γερμανικό κράτος. Μετά από συνομιλίες του με αξιωματούχους του Ισραήλ, μαθαίνει ότι δεν προτίθενται να ασχοληθούν με τον Μένγκελε. Εν τέλει, η Μοσάντ συλλαμβάνει Άντολφ Άιχμαν για να δικαστεί στην Ιερουσαλήμ. Παράλληλα, ο Ράντμαν συνάπτει σχέση με τη Μαρλένε.
Μετά από προτροπή του Μπάουερ, ο Ράντμαν αρχίζει να ψάχνει τους ανθρώπους που θεωρούνται "ασήμαντοι". Έτσι, βρίσκει ότι υπηρέτησαν στο Άουσβιτς αρτοποιοί, οδοντίατροι, μηχανικοί αυτοκινήτων και άλλοι καθημερινοί άνθρωποι. Επίσης, βρίσκει ότι μέλος του ναζιστικού κόμματος ήταν και ο πατέρας του, ενώ ο Νιέλκα του λέει πως υπηρέτησε και εκείνος στο Άουσβιτς. Μία μέρα που επισκέπτεται τη Μαρλένε, της λέει και πως ο πατέρας της ήταν Ναζί, κάτι που τους οδηγεί στη σύγκρουση.
Ο Μπάουερ μιλά με τον απογοητευμένο Ράντμαν και του λέει πως επέλεξε εκείνον για επικεφαλής της έρευνας, γιατί έχει γεννηθεί το 1930, οπότε είναι αδύνατον να έχει υπηρετήσει στον ναζιστικό στρατό, κάτι που έχουν κάνει πολλά μέλη του δικαστικού κλάδου. Ο Ράντμαν του ανακοινώνει πως παραιτείται από αυτή την υπόθεση.
Στο τέλος ο Ράντμαν ανακτά το θάρρος του και επανέρχεται στην υπόθεση, ενώ τα ξαναβρίσκει με τη Μαρλένε. Η ταινία τελειώνει με την έναρξη της δίκης το 1963.
Διανομή
Παραπομπές
Γερμανικές δραματικές ταινίες
Γερμανόφωνες ταινίες
Γερμανικές ιστορικές ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στη Γερμανία
Ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα
Ταινίες σχετικά με το Ολοκαύτωμα
Ταινίες του 2014
|
189905
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B5%CF%8A%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Βιεϊρίνια
|
Ο Αντελίνο Αντρέ Βιέιρα ντε Φρέιτας (Adelino André Vieira de Freitas, 24 Ιανουαρίου 1986, γνωστός ως Βιεϊρίνια), είναι Πορτογάλος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται για την ομάδα του ΠΑΟΚ.
Καριέρα
Ο Βιεϊρίνια γεννήθηκε στην πόλη Γκιμαράες στην Πορτογαλία. Ο Βιεϊρίνια ξεκίνησε την καριέρα του από την ποδοσφαιρική ακαδημία της Τορκατενσε το 1995. Γρήγορα το ταλέντο του αναγνωρίστηκε από τους ανθρώπους της Βιτόρια Γκιμαράες που τον ενέταξαν στα εφηβικά τμήματα της ομάδας μετά από ένα εξάμηνο δανεισμό στην ομάδα της Β΄ κατηγορίας, Πόρτο Β. Ο Βιεϊρίνια εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα την περίοδο 2005-09 υπογράφοντας τετραετές επαγγελματικό συμβόλαιο. Έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι με την Πόρτο για το Σουπερ Καπ Πορτογαλίας στις 11 Αυγούστου 2007 σκοράροντας στο 3-0 εναντίον της Βιτόρια Σετούμπαλ το τελευταίο γκολ στο 89' λεπτό του αγώνα. Δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ όμως από την Πόρτο που τον έδωσε δανεικό στην Λεϊσόες την σεζόν 2007-08.
Την επόμενη σεζόν δόθηκε δανεικός στον ΠΑΟΚ μια και είχε κινήσει το ενδιαφέρον του πορτογάλου προπονητή Φερνάντο Σάντος. Στην αρχή της σεζόν ο Βιεϊρίνια τραυματίζεται στο τοπικό ντέρμπι με τον Άρη και έμεινε έξω έως τον Ιανουάριο του 2009. Στα τέλη Ιουνίου του 2009, οι καλές εμφανίσεις του Βιεϊρίνια ωθούν τον ΠΑΟΚ που έρχεται σε συμφωνία με την Πόρτο για να αποκτήσει τον ποδοσφαιριστή που επιθυμεί να συνεχίσει να παίζει στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Τον Δεκέμβριο του 2009 ο Βιεϊρίνια συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις και επεκτείνει το συμβόλαιο του με τον ΠΑΟΚ ως το 2013 με αυξημένες αποδοχές και ρήτρα εξαγοράς στα 15.000.000 ευρώ. Στις 3 Ιανουαρίου 2012 ανακοινώθηκε επίσημα η μεταγραφή του στην Βόλφσμπουργκ με 4 εκατομυρίων €. Έπειτα από πέντε πετυχημένα χρόνια στην ομάδα της Γερμανίας και συγκεκριμένα στις 31 Αυγούστου του 2017, ο Βιερίνια υπέγραψε ξανά στον ΠΑΟΚ για 3 χρόνια με απολαβές 1,5 εκατομμύριο τον χρονο. Η μεταγραφή του έφερε στα ταμεία της Βόλφσμπουργκ 1 εκατομμύριο ευρώ.
Την πρώτη του χρονιά, μετά την επιστροφή του στον ΠΑΟΚ, πήρε φανέλα βασικού, αλλά και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ωστόσο η θέση στην οποία καθιερώθηκε ήταν αυτή του αριστερού μπακ, μετά και την αποπομπή από την ομάδα του Μαρίν Λέοβατς. Οι εμφανίσεις του ήταν άκρως θετικές ενώ σημείωσε συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις 2 γκολ και 7 ασσίστ. Στο φινάλε της σεζόν στέφθηκε Κυπελλούχος Ελλάδας, για πρώτη φορά με την φανέλα του ΠΑΟΚ στις δύο θητείες του με την ομάδα. Στον τελικό, η ομάδα της Θεσσαλονίκης αντιμετώπισε την ΑΕΚ και την κέρδισε με σκορ 2-0. Ο ίδιος πέτυχε το πρώτο γκολ της ομάδας του, με απευθείας εκτέλεση φάουλ, ενώ αντικαταστάθηκε στο 82' από τον έτερο αρχηγό του ΠΑΟΚ, τον Στέλιο Μαλεζά. Με το τέλος της αναμέτρησης ανακηρύχθηκε MVP του τελικού. Την νέα χρονιά, ήταν ξανά ο βασικός παίκτης του αριστερού άκρου της άμυνας του ΠΑΟΚ και αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους παράγοντες της ομάδος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά και του κυπέλλου, κάνοντας το νταμπλ. Σε όλη την χρονιά, αγωνίστηκε συνολικά σε 37 αγώνες πετυχαίνοντας 6 γκολ και μοιράζοντας 4 ασσίστ. Από τα γκολ που πέτυχε, ξεχωρίζουν αυτά κόντρα στον Ο.Σ.Φ.Π, στο γήπεδο της Τούμπας, με το οποίο ο ΠΑΟΚ άνοιξε το σκορ (τελικό αποτέλεσμα 3-1 υπέρ του Δικεφάλου), καθώς και το σπάνιας ομορφιάς γκολ που πέτυχε στην έδρα του Παναιτωλικού, ισοφαρίζοντας το σκορ σε 1-1, ματς που τελικά ο ΠΑΟΚ κέρδισε, αφού λίγα λεπτά αργότερα ο Λέο Μάτος με κεφαλιά έγραψε το τελικό 1-2 υπέρ του δικεφάλου. Στην εκτός έδρας αναμέτρηση στην Λάρισα, υπέστη ρήξη χιαστού με αποτέλεσμα να μείνει εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο σοβαρός τραυματισμός του τον άφησε εκτός μέχρι και το φθινόπωρου του 2019, όπου και επέστρεψε σε κανονικούς ρυθμούς. Προς το φινάλε της σεζόν, έχασε την θέση του στην βασική ενδεκάδα, ενώ επανήλθε σε αυτήν το φθινόπωρο του 2020, όπου και την τεχνική ηγεσία του συλλόγου ανέλαβε ο Ουρουγουανός Πάμπλο Γκαρσία. Στο φινάλε της σεζόν 2020-2021, κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδος (τρίτο με την ομάδα του ΠΑΟΚ), όπου στον τελικό της 22 Μαΐου, ο ΠΑΟΚ ήρθε αντιμέτωπος με τον ΟΣΦΠ, με τον Δικέφαλο του Βορρά να επικρατεί με σκορ 2-1. Ο Βιεϊρίνια, αγωνίστηκε για όλη την διάρκεια του αγώνα, πλαισιώνοντας του Φερνάντο Βαρέλα και Χοσέ Άνχελ Κρέσπο, στο κέντρο της άμυνας, ενώ σημείωσε το πρώτο γκολ της ομάδας του, ευστοχώντας, στο 35', σε εκτέλεση πέναλτι που κέρδισε ο κεντρικός μέσος του ΠΑΟΚ, Στέφαν Σβαπ. Τον Ιούνιο του 2022 ο ΠΑΟΚ ανανέωσε το συμβόλαιο του Βιεϊρίνια έως το καλοκαίρι του 2023.
Διεθνής καριέρα
Ο Βιεϊρίνια έπαιξε για κάθε επίπεδο της Εθνικής Πορτογαλίας. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου κάτω των 17 ετών ανακηρύχθηκε παίκτης του τουρνουά μπροστά από τον Ισπανό Σεσκ Φάμπρεγας. Το 2016 ήταν μέλος της αποστολής της Εθνικής Πορτογαλίας που κατέκτησε το Euro στα γήπεδα της Γαλλίας, ενώ αγωνίστηκε και στα τρία ματς της φάσης των ομίλων της τελικής φάσης του Euro 2016.
Διακρίσεις
Διεθνείς
Πορτογαλία U17
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου U17 1: 2003
Πορτογαλία
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1: 2016
Με συλλόγους
Πόρτο
Πρωτάθλημα Πορτογαλίας 1: 2006-07
Σούπερ Καπ Πορτογαλίας 2: 2006, 2007
Βόλφσμπουργκ
Κύπελλο Γερμανίας 1: 2014-15
Σούπερ Καπ Γερμανίας 1: 2015-16
ΠΑΟΚ
Κύπελλο Ελλάδας 3: 2017-18, 2018-19, 2020-21
Πρωτάθλημα Ελλάδας 1: 2018-2019
Ατομικοί
Πρωτάθλημα Ελλάδας: Καλύτερος ξένος παίκτης της σεζόν (MVP) 2010-2011, 2018-2019
Κύπελλο Ελλάδας: MVP τελικού 2017-2018
Πρωτάθλημα Ελλάδας καλύτερη ομάδα της χρονιάς: (2018-2019)
Τάγμα
Τάγμα του Μέριτ (2016)
Πηγές
Αντελίνο Αντρέ&paiktisid=4811 Τα στατιστικά του Βιεϊρίνια στο insports.gr
Παραπομπές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Πορτογάλοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Πόρτο
Ποδοσφαιριστές ΠΑΟΚ
Ποδοσφαιριστές ΦφΛ Βόλφσμπουργκ
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Μπούντεσλιγκα
Ποδοσφαιριστές Λεϊσόες ΣΚ
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ17
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ16
Ποδοσφαιριστές ολυμπιακής ομάδας Πορτογαλίας
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Μάρκο
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ20
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ19
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ21
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Πόρτο Β
Ποδοσφαιριστές Σεγκούντα Λίγκα
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
Πορτογάλοι ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γερμανία
Παίκτες νικητές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου
|
10089
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ντεϊσμός
|
Ντεϊσμός ονομάζεται η άποψη ότι η λογική μάλλον, παρά η θεία αποκάλυψη ή η παράδοση, πρέπει να τοποθετούνται στη βάση της πίστης μας στον Θεό. Οι ντεϊστές απορρίπτουν την οργανωμένη θρησκεία και προωθούν τη λογική ως τον κρίσιμο παράγοντα στη λήψη ηθικών αποφάσεων. Η λογική αυτή βάση είθισται να θεμελιώνεται στο κοσμολογικό επιχείρημα (επιχείρημα σχετικά με το Πρώτο Αίτιο), το τελεολογικό επιχείρημα (επιχείρημα του Σχεδιασμού), καθώς και άλλες πλευρές αυτού που ονομαζόταν φυσική θρησκεία. Ο ντεϊσμός κατέληξε να ταυτιστεί με την κλασική πεποίθηση ότι ο Θεός δημιούργησε μεν τον κόσμο, αλλά δεν παρεμβαίνει πλέον στη λειτουργία του, μολονότι τούτο δεν αποτελεί απαραίτητο συστατικό του ντεϊσμού.
Επισκόπηση
Πολλοί ντεϊστές έχουν διαφορετικές απόψεις για τη φύση του Θεού, ειδικά σε σχέση με το κατά πόσον ο Θεός παρεμβαίνει στον κόσμο. Η κλασική άποψη είναι ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από έναν Θεό ο οποίος στη συνέχεια δεν παρεμβαίνει περαιτέρω στις υποθέσεις του. Κατά την άποψη αυτή, ο λόγος για τον οποίο ο Θεός δεν παρεμβαίνει στον κόσμο (μέσω θαυμάτων) δεν είναι ότι αδιαφορεί, αλλά μάλλον ότι ο βέλτιστος δυνατός κόσμος έχει ήδη δημιουργηθεί και οι όποιες παρεμβάσεις δεν θα μπορούσαν να τον βελτιώσουν. Ιστορικά, πολλοί ντεϊστές προσυπέγραφαν αυτή την άποψη· άλλοι διατηρούν την πιο πανθεϊστική άποψη ότι δημιουργώντας τον κόσμο, ο Θεός έγινε ο κόσμος και δεν υπάρχει ως ξεχωριστή οντότητα διαφορετική από αυτόν· άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ο Θεός παρεμβαίνει μόνο ως μια διακριτική δύναμη πειθούς στο σύμπαν.
Η κλασική άποψη ενός απρόσωπου και αφηρημένου Θεού έχει οδηγήσει πολλούς να ισχυριστούν ότι ο ντεϊσμός είναι "ψυχρός" και ισοδυναμεί με αθεϊσμό. Οι ντεϊστές αντιτείνουν ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο και ότι η άποψή τους οδηγεί σε ένα συναίσθημα δέους και σεβασμού που βασίζεται στο γεγονός ότι απαιτείται προσωπική ανάπτυξη και μια συνεχής αναζήτηση της γνώσης. Η γνώση αυτή μπορεί να αποκτηθεί από πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών και σύγχρονων ερμηνειών που μπορεί να βρει κανείς στα διάφορα πεδία της επιστήμης (βιολογία, φυσική, κ.α.), καθώς και της φιλοσοφίας. Ενώ πολλές θρησκείες εκδηλώνουν μιαν ανταγωνιστική αντιπαλότητα προς τις μοντέρνες απόψεις, όπως αυτές που απαντώνται στην επιστήμη, αυτό δεν αποτελεί ζήτημα για τον ντεϊσμό -- το ζητούμενο είναι η συμφιλίωση και η ενοποίηση των οπτικών.
Άλλες θρησκείες, όπως ο Ρωμαιοκαθολικισμός, πιστεύουν ότι η ύπαρξη του Θεού μπορεί να γίνει γνωστή μέσω της λογικής· πιστεύουν επίσης ότι θαύματα και θείες αποκαλύψεις συμβαίνουν και είναι απαραίτητα για να κατανοήσει πραγματικά ο άνθρωπος τον Θεό, σε βάρος της λογικής (αντί της αποκλειστικής χρήσης της λογικής σε όλες τις περιπτώσεις). Επιπλέον, οι θρησκείες αυτές ορίζουν εκπεφρασμένα τη φύση του Θεού με μια πίστη ότι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι προσωπική.
Ετυμολογία
Οι λέξεις ντεϊσμός και θεϊσμός σχετίζονται στενά και αυτό μερικές φορές οδηγεί σε αντιπαλότητα. Η ρίζα της λέξης ντεϊσμός είναι από το λατινικό deus, που σημαίνει θεός, ενώ η ρίζα της λέξης θεϊσμός προέρχεται από το ελληνικό θεός. Ωστόσο, ο θεϊσμός μπορεί να περιλαμβάνει πίστη ή αποκάλυψη ως βάση των πεποιθήσεων, ενώ ο ντεϊσμός περιλαμβάνει μόνο πεποιθήσεις που μπορούν να υποστηριχθούν μέσω της λογικής.
Ο ντεϊσμός είναι επομένως μια μορφή θεϊσμού αντίθετη προς τον φιντεϊσμό.
Δημοτικότητα κατά τον 18ο αιώνα
Ο ντεϊστικός τρόπος σκέψης υπάρχει από τους αρχαίους χρόνους και μπορεί να συναχθεί από προσωκρατικούς φιλοσόφους όπως ο Ηράκλειτος. Ωστόσο, μόνο μετά την έλευση της σύγχρονης εποχής, κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Επιστημονικής Επανάστασης, με την έμφαση που έδιναν αντίστοιχα στον αυστηρό σκεπτικισμό (τυπική λογική/συμπέρασμα) και τον εμπειρισμό (εμπειρία/επαγωγή), απέκτησε ο ντεϊσμός αυτόνομη οντότητα ως ένα ζήτημα φιλοσοφικών αναλύσεων, ιδιαίτερα στη Γαλλία (Καρτέσιος - René Descartes, οι Φιλόσοφοι του Διαφωτισμού), τη Γερμανία (Καντ - Immanuel Kant,† Λάιμπνιτς - Gottfried Leibniz), τη Μεγάλη Βρετανία (Χομπς - Thomas Hobbes, Χιουμ - David Hume) και τις ΗΠΑ (Πέιν - Thomas Paine, Φραγκλίνος - Benjamin Franklin).
Ο Ντεϊσμός αναπτύχθηκε χάρη στην επεκτεινόμενη επιρροή του επιστημονισμού στη διανόηση της Ευρώπης και των Αποικιών της. Η Νευτώνεια φυσική, που ήταν η διανοητική βάση και το αισθητικό μοντέλο για τον επιστημονισμό της εποχής του Διαφωτισμού, διέδωσε την ιδέα ότι η ύλη συμπεριφέρεται κατά έναν μαθηματικά προβλέψιμο τρόπο που μπορεί να γίνει κατανοητός διατυπώνοντας νόμους της φύσης. Η αντικειμενικότητα, η φυσική ισότητα, η αρχή να αντιμετωπίζονται παρόμοιες καταστάσεις με παρόμοιους τρόπους αποτελούν κεντρικές αρχές του τρόπου σκέψης του Διαφωτισμού, ιδέες δανεισμένες από την παρατηρησιακή/πειραματική μέθοδο του Νεύτωνα που μπήκαν σε χρήση σε όλα τα πεδία που απασχόλησαν τη διανόηση του Διαφωτισμού· αυτές οι αρχές διαμόρφωσαν την ανάπτυξη της φιλοσοφίας του ντεϊσμού. Η εξάντληση που είχαν κοστίσει στην Ευρώπη αιώνες θρησκευτικών πολέμων αποτέλεσε ισχυρή ενθάρρυνση του νέου, αντικειμενικού πλαισίου για τα πνευματικά ζητήματα, μια προοπτική που τα πιο διαπρεπή μυαλά της εποχής έβρισκαν ελκυστική.
Ο ντεϊσμός προωθήθηκε από στοχαστές του Διαφωτισμού όπως ο Βολταίρος και μερικοί από τους Θεμελιωτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τόμας Τζέφερσον και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πλέον γνωστούς Αμερικανούς Θεμελιωτές που υπήρξαν ντεϊστές. Ο Τόμας Πέιν δημοσίευσε την Εποχή της Λογικής, μια πραγματεία που κατέστησε δημοφιλή τον ντεϊσμό σ' όλες τις γωνιές της Αμερικής και της Ευρώπης. Ο Πέιν έγραψε ότι ο ντεϊσμός αντιπροσώπευε την εφαρμογή της λογικής στη θρησκεία, ξεκαθαρίζοντας οριστικά προβλήματα που πρωτύτερα θεωρούνταν εσαεί αμφιλεγόμενα. Οι ντεϊστές ήλπιζαν επίσης να διευθετήσουν θρησκευτικά ερωτήματα οριστικά και με επιστημονικό τρόπο μέσω της λογικής και μόνον, χωρίς τη βοήθεια της αποκάλυψης.
† Η κατάταξη του Καντ στους ντεϊστές είναι αμφιλεγόμενη. Ένα επιχείρημα που συνηγορεί υπέρ του ότι ο Καντ ήταν ντεϊστής είναι το έργο του Alan Wood «Ο Ντεϊσμός του Καντ», στην Επανεξέταση της Φιλοσοφίας της Θρησκείας του Καντ των P. Rossi και M. Wreen (εκδ.) (Bloomington: Indiana University Press, 1991)· ένα επιχείρημα που συνηγορεί κατά του ότι ο Καντ ήταν ντεϊστής είναι "Η Θεϊστική Λύση του Καντ" του Stephen Palmquist.
Ονομασίες που αποδίδονται στη θεότητα
Μερικά ονόματα που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει οι ντεϊστές για τη θεότητα είναι και τα παρακάτω:
Δημιουργός (ή Πλάστης) (χρησιμοποιείται στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ)
Θείος Συγγραφέας
Θεία Πρόνοια (χρησιμοποιείται στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ)
Θείος Ωρολογοποιός
Πρώτο Αίτιο (πρώτη χρήση πιθανότατα από τον Αριστοτέλη)
Μέγας Αρχιτέκτονας
Θεός της Φύσης (χρησιμοποιείται στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ)
Πρόνοια
Υποχώρηση σε δημοτικότητα της άποψης
Αρκετοί παράγοντες συνέβαλαν στη γενική υποχώρηση της δημοτικότητας του ντεϊσμού, μεταξύ των οποίων:
τα έργα του Ντέιβιντ Χιουμ (και αργότερα, του Κάρολου Δαρβίνου) ενέτειναν την αμφιβολία σχετικά με το επιχείρημα του πρώτου αιτίου και το επιχείρημα του σχεδιασμού
το έργο του Ιμμάνουελ Καντ, Κριτική του Καθαρού Λόγου, στο οποίο περιορίζονται οι δυνατότητες του ορθολογισμού. Ο ανθρώπος μπορεί να αποδείξει κάτι επιστημονικά, μόνο εφόσον υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα (επιρροή από Χιουμ) μέσω των αισθήσεων. Αυτό είναι ο φαινόμενος κόσμος, δηλαδή ο κόσμος όπως μας φαίνεται μέσω των αισθήσεων. Οτιδήποτε πέρα από τον φαινόμενο κόσμο (π.χ. Θεός, αθάνατη ψυχή) ο άνθρωπος δεν μπορεί να το αντιληφθεί με τις αισθήσεις του εμπειρικά, άρα δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξή του. Ο Θεός, κατά τον Καντ, είναι στο εξής μια λογική έννοια που χρησιμεύει μόνο για τη διατήρηση της ηθικής παγκόσμιας τάξης.
αρκετές Χριστιανικές "αναζωπυρώσεις" στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα εκείνες που πρέσβευαν μια περισσότερο προσωπική σχέση με μια θεότητα, και ότι η προσευχή μπορούσε να επηρεάσει την ιστορία
απώλεια εμπιστοσύνης στην άποψη ότι η λογική και ο ορθολογισμός θα μπορούσαν να λύσουν όλα τα προβλήματα
κριτικές των υπερβολών της Γαλλικής Επανάστασης
κριτικές ότι ο ντεϊσμός δεν διέφερε σημαντικά από τον πανθεϊσμό, και κατόπιν ότι ο πανθεϊσμός δεν διέφερε σημαντικά από τον αθεϊσμό
κριτικές ότι η ελεύθερη σκέψη θα οδηγούσε αναπόφευκτα στον αθεϊσμό
απογοήτευση από τον ντετερμινισμό που υπονοούσε η φράση "Αυτός είναι ο βέλτιστος από όλους τους δυνατούς κόσμους."
η άνοδος του Ουνιταριανισμού, που υιοθέτησε πολλές από τις ιδέες του
παρέμεινε προσωπική φιλοσοφία και ποτέ δεν έγινε ένα οργανωμένο κίνημα
μια αντι-ντεϊστική και αντι-ορθολογιστική εκστρατεία από Χριστιανούς κληρικούς με σκοπό να δαιμονοποιήσουν και να εξισώσουν τον ντεϊσμό με τον αθεϊσμό στα μάτια της κοινής γνώμης.
Τρέχουσα κατάσταση
Η νευτώνεια φυσική είναι μάλλον ντετερμινιστική, και επομένως ο ντεϊσμός που βασίστηκε σ' αυτήν, για πολλούς, άφηνε λίγο χώρο για ελπίδες. Σε απάντηση προς αυτό μπορούν κάπως να χρησιμεύσουν νεότερες θεωρίες στη φυσική†, και κυρίως η κβαντομηχανική, η οποία διαθέτει τόσο μια μη-ντετερμινιστική ερμηνεία (την ερμηνεία της Κοπεγχάγης), όσο και ντετερμινιστικές ερμηνείες (την ερμηνεία της ανταλλαγής και την ερμηνεία των πολλών κόσμων). Μερικές σύγχρονες αναβιώσεις του ντεϊσμού προσομοιάζουν στον πανθεϊσμό και τον πανενθεϊσμό. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι ο γνωστός αθεϊστής Άντονυ Φλιου (Antony Flew) πρόσφατα ανακοίνωσε τη μεταστροφή του στον ντεϊσμό.
† Η αναθεώρηση της ατομικής υπόθεσης του Δημόκριτου από τον Επίκουρο περιείχε επίσης ιντετερμινιστικά (πιθανοκρατικά) στοιχεία. Ο Επίκουρος υπέθεσε ότι, σε απρόβλεπτες χρονικές στιγμές, τα άτομα παρεκκλίνουν από την ευθύγραμμη πορεία τους χωρίς εξωτερική αιτία (κάτι σαν ενδογενής τάση). Θεωρούσε την υπόθεση αυτή κρίσιμη για την εξήγηση της ελεύθερης βούλησης στον κόσμο.
Δείτε επίσης
Αγνωστικισμός
Αθεϊσμός
Κοσμολογικό επιχείρημα
Ελεύθερη σκέψη
Κατάλογος ντεϊστών
Πανεντεϊσμός
Πανενθεϊσμός
Πανθεϊσμός
Παντεϊσμός
Φιλοσοφικός θεϊσμός
Υπερβατισμός
Μετα-θεϊσμός
Εξωτερικοί σύνδεσμοι για πληροφόρηση
(Οι παρακάτω σύνδεσμοι οδηγούν σε αγγλόφωνες σελίδες)
Ντεϊσμός στα Ελληνικά
ΝΤΕΪΣΜΟΣ: Η Ένωση της Λογικής με την Πνευματικότητα
Ντεϊσμός και Λογική
Σχετικά με τη Θρησκεία του Ντεϊσμού εν συγκρίσει με τη Χριστιανική Θρησκεία του Thomas Paine
Η Εποχή της Λογικής του Thomas Paine
Ορισμός του ντεϊσμού από το Λεξικό της Ιστορίας των Ιδεών στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια
Είναι ο ντεϊσμός Βιβλικός; Η άποψη ενός Χριστιανού για τον Ντεϊσμό
Αγγλικός Ντεϊσμός - Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας
Γαλλικός Ντεϊσμός - Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι οργανώσεων
(Οι παρακάτω σύνδεσμοι οδηγούν σε αγγλόφωνες σελίδες)
Ντεϊσμός
Παγκόσμια Ένωση Ντεϊστών
Ενωμένη Εκκλησία των Ντεϊστών
American Unitarian Conference
Φιλοσοφία της θρησκείας
Μονοθεϊστικές θρησκείες
|
314167
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82%205%CE%9A%20%28%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Εθνική Οδός 5Κ (Βόρεια Μακεδονία)
|
Η Εθνική οδός 5Κ (σλαβομακεδονικά: Регионален пат M5K) είναι μια εθνική οδός στη Βόρεια Μακεδονία. Ξεκινάει από τα σύνορα με την Ελλάδα στην Μετζίτλια και καταλήγει στο Μοναστήρι στη διασταύρωση με την Εθνική οδό 5.
Διαδρομή
Ο δρόμος ξεκιναεί από τον συνοριακό σταθμό στην Μετζίτλια. Η διαδρόμη είναι βατή και εύκολη αφού ο δρόμος βρίσκεται πάνω σε οροπέδιο και γενικά, αν και στενός, οι οδηγοί δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Μετά από δέκα χιλιόμετρα από τον σταθμό ο δρόμος περνάει μέσα από το χωρίο Κράβαρι. Αφού περάσουμε το χωρίο στα 5 χιλίομετρα φτάνουμε στο Μοναστήρι. Η εθνική οδός περνάει περιμετρικά της πόλης. Αφού βγούμε από την πόλη στα 6 χιλίομετρα είναι η διασταύρωση με την Εθνική οδό 5 στο Κίρκλινο.
Κατάλογος κόμβων
Παραπομπές
Πηγές
Υπουργείο Συγκοινωνιών της Βόρειας Μακεδονίας
Ευρετήριο Εθνικών και Περιφερειακών οδών της Βόρειας Μακεδονίας
Μεταφορές στη Βόρεια Μακεδονία
|
135918
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Mojibake
|
Mojibake
|
Mojibake είναι η αδυναμία ενός λογισμικού να αναπαράγει με ακριβή τρόπο ένα κείμενο, τηρώντας τη σχετική κωδικοποίηση χαρακτήρων.
Η λέξη προέρχεται από την Ιαπωνική γλώσσα. 文字化け (もじばけ, mojibake) σημαίνει "αλλαγμένοι χαρακτήρες" (文字: Χαρακτήρας, 化け: αλλαγή).
Συχνά αναφέρονται ώς "Κινέζικα" (ή "Κουτάκια" σε περίπτωση που εμφανίζονται UTF χαρακτήρες). Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν το σύστημα απεικόνισης χρησιμοποιεί διαφορετικό σετ χαρακτήρων (σύστημα κωδικοποίησης) από το σύστημα επεξεργασίας.
Κωδικοποίηση χαρακτήρων
Σφάλματα υπολογιστών
|
120008
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B7%20%CE%99%CE%99%CE%99%20%28%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29
|
Δάφνη ΙΙΙ (ναρκαλιευτικό)
|
Δάφνη ΙΙΙ (Ναρκαλιευτικό) / M-247
Πρώην ‘USS MSC 307’.
Ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία ‘USA – Peterson Builders Co. Sturgeon Bay, Wist'. Παραδόθηκε από τους Αμερικάνους στις 2 Ιούλιος 1964 στην Βοστόνη Μασαχουσέτης και αμέσως εντάχθηκε στο Στολίσκο Ναρκοπολέμου. Κατασκευάστηκε στις Η.Π.Α. στον Ναύσταθμο της Βοστόνης. Ένα από τα 6 Ν/Α που παραχωρήθηκαν από τις Η.Π.Α. στα πλαίσια της Στρατιωτικής βοήθειας. Όμοιου τύπου πλοία Αίγλη ΙΙ, Αύρα ΙV, Αλκυών, Δωρίς ΙΙ, Αηδών ΙΙ, Κλειώ ΙΙΙ, Κίχλη ΙΙ, Κίσσα ΙΙ και Πλειάς ΙΙ. Κατασκευή : Ξύλινα και από αντιμαγνητικό υλικό. – Εκτόπισμα : 320/370 ΤΝ. – Διαστάσεις : 144Χ28Χ8,5 πόδια. – Πρόωση : Ντίζελ 380 ΗΡ. – Οπλισμός : 2 πυροβόλα 20 χιλιοστών και πλήρωμα 39 άνδρες.
Βιβλιογραφία
Eric Wertheim, The Naval Institute Guide to Combat Fleets of the World, Naval Institute Press, 2007
Ελληνικά Ναρκαλιευτικά
|
653419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ellie%20%28The%20Last%20of%20Us%29
|
Ellie (The Last of Us)
|
H Ellie είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας από το βιντεοπαιχνίδι The Last of Us (2013), η οποία κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο, τον οποίον και θα διατηρήσει στο σίκουελ του παιχνίδιου The Last of Us Part II (2020). Στο πρώτο παιχνίδι, ο έτερος πρωταγωνιστής Joel, αναλαμβάνει αποστολή να συνοδέψει την Ellie, σε μία μετα-αποκαλυπτική Αμερική, προσπαθώντας να βρεθεί θεραπεία ενάντια στον ιο που μαστίζει τον κόσμο, με την Ellie να παίζει σημαντικό ρόλο, καθότι, ως φαίνεται, έχει ανοσία. Τον χαρακτήρα υποδύεται η Άσλεϊ Τζόνσον, η οποία έκτος από τη φωνή της, παρείχε και το motion capture στον χαρακτήρα. Άλλες εμφανίσεις του χαρακτήρα, έγιναν στο downloadable expansion του The Last of Us, The Last of Us: Left Behind, το οποίο κυκλοφόρησε το 2014, και στο οποίο ο χαρακτήρας πρωταγωνιστεί, χωρίς τον Joel, στο οποίο περνά χρόνο με τη φίλη της Riley. Επίσης, πρωταγωνιστεί και στα πρίκουελ κόμικς, ονόματι, The Last of Us: American Dreams, στα οποία συναντά τη φίλη της Riley, καθώς και τους Fireflies.
Ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε από τον Νιλ Ντράκμαν, ο οποίος ήταν κι ένας από τους δημιουργούς του βιντεοπαιχνιδιού. Τον χαρακτήρα τον εμπνεύστηκε από έναν άλαλο χαρακτήρα, του βιντεοπαιχνιδιού Uncharted 2: Among Thieves (2009). Ο Ντράκμαν, δημιούργησε έναν πολύ δυνατό γυναικείο χαρακτήρα, ο οποίος αναπτύσσει στενές σχέσεις με τον Joel. Μάλιστα δε, όσο προχωράει το παιχνίδι, η σχέση αυτών γίνονται το επίκεντρο του παιχνιδιού, με τα υπόλοιπα στοιχεία να την περιρρέουν. Η Τζόνσον, ενέπνευσε τον Ντράκμαν, να δώσει κι άλλα χαρακτηριστικά στην Ellie, η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μάχεται κι αυτή εχθρούς. Τέλος, η Naughty Dog, επανασχεδίασε τον χαρακτήρα, ώστε να μοιάζει, όσο γίνεται, στην Τζόνσον.
Ο χαρακτήρας, έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές από τους κριτικούς, ειδικότερα η σχέση την οποία έχει με τον έτερο πρωταγωνιστή Joel. Ο δυναμισμός της, η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της, καθώς και το στερεοτυπικό, στις μορφές τέχνης, με τον θηλυκό χαρακτήρα, να χρειάζεται προστασία, είναι θέματα με τα οποία έχουν ασχοληθεί οι κριτικοί. Με την εμφάνιση του χαρακτήρα, στο Left Behind, δημιουργήθηκαν διάφορες συζητήσεις, λόγω της ΛΟΑΤ θεματικής του παιχνιδιού. Τόσο ο χαρακτήρας όσο και η Τζόνσον, έχουν λάβει διάφορα βραβεία και υποψηφιότητες, ενώ ο χαρακτήρας, έχει εισέλθει σε διάφορες λίστες και ψηφοφορίες, καταλαμβάνοντας υψηλές θέσεις.
Παραπομπές
Πηγές
The Last of Us
Χαρακτήρες βιντεοπαιχνιδιών
|
732098
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%83%CE%BB%CE%BF%20%CE%9B%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%82
|
Λάσλο Λοβάς
|
Ο Λάσλο Λοβάς ( ουγγρικά: [ˈLaːsloː ˈlovaːs] ; γεννημένος στις 9 Μαρτίου 1948) είναι Ούγγρος-Αμερικανός μαθηματικός και ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ, γνωστός για τη δουλειά του στη συνδυαστική, για την οποία του απονεμήθηκε το Βραβείο Άμπελ του 2021 από κοινού με τον Άβι Γουίγκντερσον. Διετέλεσε πρόεδρος της Διεθνούς Μαθηματικής Ένωσης από το 2007 έως το 2010 και πρόεδρος της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών από το 2014 έως το 2020.
Στη θεωρία των γραφημάτων, οι αξιοσημείωτες συνεισφορές του Λοβάς περιλαμβάνουν τις αποδείξεις του θεωρήματος του Kneser και το τοπικό λήμμα του Λοβάς, καθώς και τη διατύπωση της υπόθεσης Έρντος-Φάμπερ-Λοβάς. Είναι επίσης ένας από τους επώνυμους συγγραφείς του αλγορίθμου μείωσης πλέγματος LLL.
Νεανικά χρόνια και εκπαίδευση
Ο Λοβάς γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1948 στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας.
Ο Λοβάς παρακολούθησε το Γυμνάσιο Φαζέκας Μιχάλι στη Βουδαπέστη. Από το 1964 έως το 1966, κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο μετάλλιο στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα. Συμμετείχε επίσης σε ένα ουγγρικό τηλεπαιγχνίδι για τα παιδία-θαύματα στα μαθηματικά. Ο Πολ Έρντος βοήθησε να εισαγάγει τον Λοβάς στη θεωρία γραφημάτων σε νεαρή ηλικία.
Ο Λοβάς έλαβε το πτυχίο του υποψήφιου για τις Επιστήμες (C.Sc.) το 1970 στην Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών. Ο σύμβουλός του ήταν ο Τίμπορ Γκαλάι . Έλαβε το πρώτο του διδακτορικό (Dr.Rer. Νατ.) πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ το 1971 και το δεύτερο διδακτορικό του (Dr.Math. Sci.) από την Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών το 1977.
Καριέρα
Από το 1971 έως το 1975, ο Λοβάς εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντως ερευνητικός συνεργάτης. Από το 1975 έως το 1978, ήταν διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Σέγκεντ και στη συνέχεια υπηρέτησε ως καθηγητής και κατείχε την έδρα της Γεωμετρίας εκεί μέχρι το 1982. Στη συνέχεια επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ ως καθηγητής και κατείχε την έδρα της Επιστήμης των Υπολογιστών μέχρι το 1993.
Ο Λοβάς ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ από το 1993 έως το 1999, όταν μετακόμισε στο Κέντρο Ερευνών της Microsoft, όπου εργάστηκε ως Ανώτερος Ερευνητής έως το 2006. Επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ, όπου ήταν διευθυντής του Μαθηματικού Ινστιτούτου (2006-2011) και καθηγητής στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών (2006-2018). Αποσύρθηκε το 2018.
Ο Λοβάς ήταν πρόεδρος της Διεθνούς Μαθηματικής Ένωσης μεταξύ 1ης Ιανουαρίου 2007 και 31 Δεκεμβρίου 2010. Το 2014, εξελέγη Πρόεδρος της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών (MTA) και υπηρέτησε μέχρι το 2020.
Έρευνα
Σε συνεργασία με τον Έρντος στη δεκαετία του 1970, ο Λοβάς ανέπτυξε συμπληρωματικές μεθόδους με τις υπάρχουσες τεχνικές θεωρίας πιθανοτήτων του Έρντος. Αυτό περιλάμβανε το τοπικό λήμμα Λοβάς, το οποίο έχει γίνει μια τυπική τεχνική για την απόδειξη της ύπαρξης σπάνιων γραφημάτων. Επίσης στη θεωρία γραφημάτων, ο Λοβάς απέδειξε το θεώρημα του Kneser και βοήθησε στη διατύπωση της υπόθεσης Έρντος-Φάμπερ-Λοβάς.
Με τους Άριεν Λένστρα και Χέντρικ Λένστρα το 1982, ο Λοβάς ανέπτυξε τον αλγόριθμο LLL για τα σημεία προσέγγισης σε πλέγματα και τη μείωση των βάσεών τους. Ο αλγόριθμος LLL έχει περιγραφεί από τον Γκιλ Κάλαι ως "ένας από τους θεμελιώδεις αλγόριθμους" και έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές πρακτικές εφαρμογές, συμπεριλαμβανομένων αλγορίθμων πολυωνυμικής παραγοντοποίησης και κρυπτογραφίας.
Βραβεία
Στον Λοβάς απονεμήθηκε το βραβείο Πόλια το 1979, το βραβείο Φούλκερσον το 1982, το μετάλλιο Μπρόουερ το 1993, το βραβείο Βολφ και Κνουθ το 1999, το βραβείο Γκέντελ το 2001, το βραβείο θεωρίας Τζων φον Νιούμαν το 2006, το το 2007, το βραβείο Σέτσενι το 2008 και το βραβείο του Κιότο στις βασικές επιστήμες το 2010. Τον Μάρτιο του 2021, μοιράστηκε το Βραβείο Άμπελ με τον Άβι Γουίγκντερσον από το Ινστιτούτο Προηγμένης Μελέτης "για τις θεμελιώδεις συνεισφορές τους στη θεωρητική επιστήμη των υπολογιστών και τα διακριτά μαθηματικά, και τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους στη διαμόρφωσή τους σε κεντρικά πεδία των σύγχρονων μαθηματικών".
Εκλέχτηκε ξένο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών της Ολλανδίας το 2006 και της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Σουηδίας το 2007, και επίτιμο μέλος της Μαθηματικής Εταιρείας του Λονδίνου το 2009. Ο Λοβάς εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ το 2012. Το 2012 έγινε μέλος της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας. Ο Λοβάς αναφέρεται ως ερευνητής με μεγάλη αναφορά στο ISI .
Προσωπική ζωή
Ο Λοβάς είναι παντρεμένος με την συνάδελφο μαθηματικό Κάταλιν Βεστεργκόμπι, με την οποία συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα για μαθητές γυμνασίου, που είναι προικισμένοι στα μαθηματικά και έχει τέσσερα παιδιά. Είναι ταυτόχρονα πολίτης της Ουγγαρίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Βιβλία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα του Λάσλο Λοβάς
Βιογραφία του Λάσλο Λοβάς
Βιογραφία του Λάσλο Λοβάς
Καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Γέιλ
Μέλη της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών
Μέλη της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών της Ολλανδίας
Μέλη της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών
Ούγγροι επιστήμονες υπολογιστών
Αμερικανοί επιστήμονες υπολογιστών
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
Μαθηματικοί του 21ου αιώνα
|
447210
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7%20%28%CE%A1%CE%AF%CE%B3%CE%B1%29
|
Σουηδική Πύλη (Ρίγα)
|
Η Σουηδική Πύλη () ευρίσκεται στη Ρίγα της Λετονίας, ενώ ανεγέρθηκε το 1698 ως μέρος των Τειχών της Ρίγας, με σκοπό να δίνει πρόσβαση σε στρατώνες που βρίσκονταν εκτός των τειχών της πόλης.
Ο Κουρτ Βάλαντερ επισκέπτεται τη συγκεκριμένη τοποθεσία στο μυθιστόρημά του με τίτλο Hundarna i Riga.
Παραπομπές
Κτίρια και κατασκευές στη Ρίγα
Σουηδικη Πυλη
|
566911
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B9%CF%82
|
Μπαγκασλαβίσκις
|
Το Μπαγκασλαβίσκις (λιθουανικά: Bagaslaviškis) είναι μια πόλη στον δήμο επαρχίας Σιρβίντος, στην Κομητεία Βίλνιους της ανατολικής Λιθουανίας. Σύμφωνα με την Λιθουανική απογραφή του 2011, η πόλη είχε πληθυσμό 110 ατόμων. Η πόλη έχει μια Καθολική εκκλησία.
Βρίσκεται 5 χλμ ανατολικά του Γκελβονάι.
Υπάρχει μια ξύλινη καθολική εκκλησία στο χωριό (που χτίστηκε το 1851), ένα ταχυδρομείο και μια βιβλιοθήκη.
Το 1910 δημιουργήθηκε το πρώτο σχολείο. Από το 1921 υπάρχει ένα δημοτικό σχολείο και από το 1957 ένα γυμνάσιο.
Αξιοσημείωτοι πολίτες
Ριμάντας Ντιντζιόκας, υπουργός μεταφορών της Λιθουανίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Λιθουανίας
|
832220
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BA
|
Πορθμός του Παλκ
|
Ο Πορθμός του Παλκ (ταμίλ: பாக்கு நீரிணை Pākku Nīriṇai, σιναλέζικα: පෝක් සමුද් සමුද් Pok Samudra Sandhiya) είναι ένας πορθμός μεταξύ της πολιτείας Ταμίλ Ναντού της Ινδίας και της επαρχίας της Τζάφνα της Βόρειας Περιφέρειας του νησιωτικού κράτους της Σρι Λάνκα. Συνδέει τον κόλπο της Βεγγάλης στα βορειοανατολικά με τον κόλπο του Παλκ στα νοτιοδυτικά. Με ελάχιστο βάθος μικρότερο από 9,1 μέτρα, έχει πλάτος 40 έως 85 μίλια (64 έως 137 χλμ.) και μήκος 85 μίλια. Πολλά ποτάμια ρέουν σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένου του ποταμού Βαϊγκάι (Vaigai) του Ταμίλ Ναντού. Ο πορθμός πήρε το όνομά του από τον Ρόμπερτ Παλκ, ο οποίος ήταν κυβερνήτης του Μαντράς (1755–1763) κατά την περίοδο της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών.
Γεωγραφία
Ο κόλπος του Παλκ είναι γεμάτος, στο νότιο άκρο του, με μια αλυσίδα χαμηλών νησιών και ομάδες υφάλων που ονομάζονται Γέφυρα του Αδάμ, ενώ ήταν ιστορικά γνωστά στην Ινδική μυθολογία ως "Ράμα Σέτου", δηλαδή η γέφυρα του Ραμ. Αυτή η αλυσίδα νησιών και υφάλων εκτείνεται μεταξύ του Ντανουσκόντι (Dhanushkodi) στο νησί Πάμπαν (επίσης γνωστό και ως νησί Ράμεσβαραμ) του Ταμίλ Ναντού και του νησιού Μανάρ της Σρι Λάνκα. Το νησί Ράμεσβαραμ συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα της Ινδίας μέσω της γέφυρας Πάμπαν.
Ιστορία
Το 1914, υπήρχαν τακτικά τρένα από το Μαντράς (σημερινό Τσεννάι) προς το Ντανουσκόντι (Dhanushkodi), ένα πλοίο για το Talaimannar στο νησί Μανάρ και στη συνέχεια ένα τρένο για το Κολόμπο. Το 1964, ένας κυκλώνας κατέστρεψε το Ντανουσκόντι και τον σιδηρόδρομο και προκάλεσε σοβαρές ζημιές κατά μήκος των ακτών του πορθμού του Παλκ και του κόλπου του Παλκ. Το Ντανουσκόντι δεν ξαναχτίστηκε και ο σιδηρόδρομος από το Talaimannar στη Mahawilachchiya της Σρι Λάνκα εγκαταλείφθηκε λόγω του εμφυλίου πολέμου (Αργότερα ξαναχτίστηκε πλήρως). Τουλάχιστον στη δεκαετία του 1970 υπήρχε ένα πορθμείο μεταξύ μικρών προβλήτων στο Ράμεσβαραμ και στο Talaimannar, αλλά αυτό διακόπηκε. Η υπηρεσία φέρι μποτ ξεκίνησε για λίγο περίπου το 2010, αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν επιβατικές συνδέσεις μέσω του πορθμού.
Παραπομπές
Πορθμοί του Ινδικού Ωκεανού
Διεθνείς πορθμοί
|
806578
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD%20%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Τζον Βόλκερ
|
Ο Τζον Χάρλοντ Γουέστγκαρθ Βόλκερ (John Harold Westgarth Voelcker) (20 Ιουλίου 1927-14 Σεπτεμβρίου 1972) ήταν Άγγλος αρχιτέκτονας και συμμετείχε στη δημιουργία της Team 10 (Ομάδα 10, 1956), ενός σχίσματος στα CIAM [Διεθνή Συνέδρια Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (γαλλ. Congrès internationaux d’architecture moderne)]. Πραγματοποίησε την πρακτική άσκησή του στις αγροτικές περιοχές και ύστερα δίδαξε αρχιτεκτονική σε πολλές σχολές, ιδιαίτερη, είναι η συνεισφορά του στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, όπου έλαβε τον τίτλο «Ο πρώτος καθηγητής του τμήματος αρχιτεκτονικής» (1969).
Εκπαίδευση και οικογένεια
Γεννήθηκε στην πόλη Πρέστο, στη Λανκασάιρ της Αγγλίας. Αποφοίτησε από το σχολείο "Abbotsholme" και σπούδασε αρχιτεκτονική στη σχολή Architectural Association (AA) στο ινστιτούτο School of Architecture του Λονδίνου. Μετά τις σπουδές του (1944-52) -που διακόπηκαν για τρία χρόνια, λόγω υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας (1945-48)- ακολούθησε μια σύντομη περίοδος συμμετέχοντας στην εταιρεία Architects’ Co-partnership, αποτελούμενη από απόφοιτους του AA , όπου και γνώρισε την Ann (née Lambert), τη σύζυγο του.
The Zone
Η διπλωματική εργασία του Βόλκερ στη σχολή AA, πραγματοποιήθηκε κατά τα έτη 1951-2 με τους φοιτητές, Pat Crooke και Andrew Derbyshire. Η ονομασία που της δόθηκε ήταν The Zone (=η περιοχή) και αφορά τη δημιουργία μίας αποικίας, σε ένα κομμάτι της Χερτφορτσάιρ, συγκεκριμένα 186 479 144 τετραγωνικών μέτρων. Η γεωργία αποτελούσε βασική δραστηριότητα της περιοχής και προτάθηκε ένας συνδυασμός αγροτικής καλλιέργειας και ελαφριάς βιομηχανίας, σχεδόν ίδιος όπως στην περιοχή του Κεντ -οπού ο Βόλκερ θα αναλάβει να ασχοληθεί αργότερα. Η αποικία αποτελούταν από 72.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι 60.000 στεγάστηκαν σε μία σειρά πολυώροφων συνδεδεμένων κτηρίων στο αστικό τμήμα της πόλης, το κέντρο. Η πολιτική προστασία του περιβάλλοντος Green Belt αντέδρασε ενάντια στον διαχωρισμό μεταξύ πόλης και υπαίθρου. Έτσι, οι τρεις φοιτητές υιοθέτησαν μία επεξήγηση, η οποία υποστήριζε ότι οι διαφορές στις ομάδες ανθρώπων επιτρέπουν τον διαφοροποίηση στη δομή που εισήγαγε η The Zone. Αργότερα, ο Βόλκερ κοιτάζοντας πίσω αντιμετώπισε με κριτική πολλά σημεία από αυτό το έργο, περιγράφοντας την μέθοδο σχεδιασμού και οργάνωσης ως «υπεραπλουστευμένη». Ωστόσο, ισχυρίστηκε ότι η μέθοδος αυτή, απέδειξε ότι είναι πιθανό να βρεθεί μια μέθοδος εργασίας μέσω της οποίας «οποιοδήποτε περιβάλλον μπορεί να σχεδιαστεί, κάθε κομμάτι του... έχει τις δικές του αρετές ως μέρος».
Μετά την ολοκλήρωση του The Zone, οι δημιουργοί της ρωτήθηκαν από την ομάδα MARS [Modern Architectural Research (Σύγχρονη Αρχιτεκτονική Έρευνα)] εάν θα την παρουσίαζαν ως μέρος της συνεισφοράς του Ηνωμένου Βασιλείου προς το 9ο CIAM (Διεθνή Συνέδρια Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής), στην Αιξ, Γαλλία το επόμενο έτος, 1953. Ο Βόλκερ περιόρισε τα 120 σχέδια σε ένα «πλέγμα» 80 σχεδίων (που βρίσκονται τώρα στη συλλογή σχεδίων RIBA) βασισμένα στο μέγεθος και την μορφή που καθόρισε η ομάδα ASCORAL (Assemblée de constructeurs pour une renovation architecturale). Περίπου 25 χρόνια μετά, ειδικότερα, τέσσερα χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του Βόλκερ , ο κριτικός αρχιτεκτονικής Reyner Banham χαρακτήρισε το έργο The Zone ως το πιο πρώιμο παράδειγμα της σχέσης του ακαδημαϊκού χώρου με την megastructure (μεγάλες αυτοφερόμενες κατασκευές). Παρατήρησε ότι, ένα μεγάλο κομμάτι του έργου αφορούσε τη γεωργία, και για αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί όλο το έργο ως «proto-megastructure» -αλλά ένα σημαντικό μέρος του, στο αστικό τμήμα που περιείχε μια μεγάλη σε έκταση, πολύπλοκη δομή.
Πρακτική άσκηση στην αρχιτεκτονική
Ως φοιτητές, ο Βόλκερ με την Ann ασχολήθηκαν με τον σχεδιασμό επίπλων για τέσσερις μήνες, βοηθώντας το αρχιτεκτονικό γραφείο BBPR στο Μιλάνο. Αφότου, μπόρεσε να ασκεί την ιδιότητα του αρχιτέκτονα, ο Βόλκερ συμμετείχε στην αρχιτεκτονική ομάδα Farmer and Dark στο Ντέρμσαϊρ της Αγγλίας για να εργαστεί στο σχεδιασμό σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, κυρίως του ηλεκτρικού σταθμού Marchwood, κοντά στο Σαουθάμπτον. Διαφωνώντας με τον τρόπο προσέγγισης της αρχιτεκτονικής από την υπόλοιπη ομάδα, ο Βόλκερ παραιτήθηκε και ξεκίνησε να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας στο Λονδίνο, για την σχεδίαση ενός σπιτιού στο Χάιγκεϊτ, που τελικά δεν υλοποιήθηκε.
Το 1954 μετακόμισαν στο Κεντ, από όπου καταγόταν η Ann, και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Στέιπλχερς. Η εργασία ήταν περιορισμένη και βρισκόταν στον εκσυγχρονισμό των γεωργικών κατοικιών (παροχή, με επιχορηγήσεις από επτά τοπικά αγροτικά συμβούλια, βασικές εγκαταστάσεις κουζίνας και μπάνιου), μετατροπές και περιστασιακές κατοικίες. Το 1957 το Σχέδιο Βελτίωσης Φάρμας της κυβέρνησης παρείχε άμεση επιχορήγηση για την κατασκευή αγροτικών κτιρίων, αργότερα, η ενίσχυση αυτή επεκτάθηκε σε οπωροκηπευτικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο του Προγράμματος Κηπευτικής Βελτίωσης. Η εισαγωγή αυτών των επιχορηγήσεων παρείχε στον Βόλκερ σημαντικό όγκο γεωργικών εργασιών.
Το 1962 ο Βόλκερ με την Ann μετακόμισαν σε μια πολύ μεγαλύτερη, πρώην αγροικία στο Sutton Valence, με υπέροχη θέα στο Weald του Κεντ. Εδώ, η πρακτική επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τέσσερις βοηθούς αρχιτέκτονες και προσωπικό υποστήριξης. Μεταξύ 1959 και 1968, υπήρχαν κατά μέσο όρο περίπου 30 θέσεις εργασίας ετησίως και, στο απόγειό της, γύρω στο 1963, ήταν σχεδόν οι διπλάσιες. Σταδιακά υπήρξε επιχορήγηση και για άλλους τύπους κτιρίων -ένα δημοτικό σχολείο, δύο γραφεία και ένα πρόγραμμα κοινωνικής στέγασης.
Έως το 1965, η πρακτική είχε δυσκολίες. Ένα έργο για τα γραφεία του Συμβουλίου Αγροτικής Περιφέρειας του Maidstone δεν χτίστηκε ποτέ και τα κυβερνητικά προγράμματα βελτίωσης της γεωργίας είχαν, σε τοπικό επίπεδο, κάνει τον κύκλο τους. Ο Επιλεκτικός Φόρος Απασχόλησης της νέας κυβέρνησης έπληξε σκληρά τους αρχιτέκτονες και το εναπομείναν αρχιτεκτονικό προσωπικό εγκατέλειψε την πρακτική. Ο Βόλκερ δεν ήταν καλά και η πρακτική δε γινόταν να συνεχιστεί.
Κτήρια
Παρά τον μεγάλο αριθμό έργων που αναλήφθηκαν, λίγα από αυτά διακρίθηκαν. Μεταξύ αυτών ήταν:
Lyttelton House, Arkley, 1958. Ένα σπίτι με αυλή που σχεδιάστηκε για τον καλλιτέχνη τζαζ μουσικής Humphrey Lyttelton, συμπεριλαμβάνοντας μια ποπ αρτ τοιχογραφία του John McHale, η οποία αποτέλεσε το αντικείμενο της πρώτης επιτυχούς προσφυγής από την άρνηση μιας Πολεοδομικής Αρχής να της χορηγήσει άδεια κατασκευής -για αισθητικούς λόγους. Συμμετείχε στο The New Brutalism του Reyner Banham: ηθική ή αισθητική; . Κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1990 για ένα πολύ μεγαλύτερο σπίτι.
Φάρμα Blackwall, Hinxhill. Χαρακτηριστικό παράδειγμα φάρμας από τις πολλές που σχεδίασε ο Βόλκερ. Οι παλιοί αχυρώνες διατηρήθηκαν, με χρήση ως αποθήκες ζωοτροφών και προστέθηκαν νέα μακρόστενα υπόστεγα που κατασκευάστηκαν για την φύλαξη των ζώων κατά την χειμερινή περίοδο. Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο.
Δημοτικό σχολείο, Staplehurst. Από τους συναδέλφους του της Ομάδας 10, ο Ralph Erskine θαύμασε το έργο του Βόλκερ αλλά απορρίφθηκε από τους Smithsons. Το σχολείο επεκτάθηκε και η στέγη της αίθουσας άλλαξε.
Γραφεία του Συμβουλίου, Swanscombe. Αρχικά, η ιδέα παρουσιάστηκε στην Ομάδα 10 στο Royaumont το 1962 και δεν έγινε δεκτή. Το Συμβούλιο αργότερα καταργήθηκε και ο χώρος του ενός γραφείου ανακατασκευάστηκε, έπειτα κατεδαφίστηκαν ολοκληρωτικά.
Livestock Market, Ashford. Ένα κτήριο δέκα όψεων, κατασκευασμένο από τσιμεντόλιθο και κόντρα πλακέ, που περιείχε ένα αμφιθέατρο κάτω από μια σύγχρονης κατασκευής οροφή. Κατεδαφίστηκε για το σιδηροδρομικό σύστημα Eurostar.
This is Tomorrow
Το 1956 ο Βόλκερ συνεργάστηκε με τους καλλιτέχνες Richard Hamilton και John McHale ως Group Two στη έκθεση This is Tomorrow στη γκαλερί Whitechapel του Λονδίνου. Αργότερα, ο κριτικός αρχιτεκτονικής Reyner Banham υποστήριξε ότι η εγκατάσταση του Group Two ήταν «η πρώτη εκδήλωση Pop-Art που εμφανίστηκε σε οποιαδήποτε γκαλερί τέχνης οπουδήποτε στον κόσμο». Ο ιστορικός τέχνης John-Paul Stonard ισχυρίστηκε ότι «Παρόλο που ο Βόλκερ έπαιξε σημαντικό ρόλο, ο συνδυασμός των ιδεών του McHale και του Hamilton ήταν που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη συμβολή της Ομάδας Δύο». Υπάρχουν κατασκευαστικά σχέδια για τον τρόπο που τοποθετήθηκαν τα έργα στις οθόνες, αλλά τίποτα δεν είναι γνωστό για την ασπρόμαυρη πλέξη γραμμών που αποτέλεσε το φόντο τους.
Team 10
Μεταξύ 1946-1949, ο Βόλκερ συμμετείχε στα συνέδρια CIAM και στην εμφάνιση της Team 10 (Ομάδα 10). Ως φοιτητής, βοήθησε τόσο στο CIAM VII στο Μπέργκαμο το 1949 όσο και στο CIAM VIII στο Hoddesdon το 1951. Ως μέλος της αγγλικής ομάδας CIAM, παρουσίασε το The Zone στο Αιξ το 1953 και συνέβαλε σε προτάσεις στέγασης χωριών το 1955 και το 1957. Παρουσίασε το Lyttelton House στην τελευταία συνάντηση του CIAM, στο Οτερλό το 1959. Μεταξύ Αιξ (γαλλία) και Οτερλό (Ολλανδία), ήταν πολύ ενεργός στις συζητήσεις και τις δηλώσεις που οδήγησαν στην ίδρυση της Team 10. Η μόνη παρουσίασή του ήταν σε μια συνάντηση της Ομάδας 10 στο Royaumont το 1962, όπου συζητήθηκαν η Περιφερειακή Μελέτη του Ashford και τα σχέδια του γραφείου του. Η σημασία του Βόλκερ στην Ομάδα 10 συζητήθηκε από τότε που ο Alison Smithson διέγραψε το όνομά του από την αναθεωρημένη έκδοση του Team 10 Primer . Τώρα θεωρείται «συμμετέχων» -παρά ως «μέλος του «εσωτερικού κύκλου» - και περιγράφεται ως σημαντικός εκκινητής και συνεισφέρων στα αρχικά της στάδια της Team 10. Ήταν ιδιαίτερα κοντά στον Τζιανκάρλο Ντε Κάρλο και τον Άλντο βαν Άικ, οι οποίοι τον περιέγραψαν ως «Ιδρυτικό μέλος και απόλυτο στοχαστή της Ομάδας 10».
Συγγραφή και έρευνα
Μεταξύ 1953 και 1960 ο Τζον Βόλκερ συνέβαλε με πολλά άρθρα και κριτικές, μεταξύ άλλων, στο Architects’ Journal, στο Architectural Design, στο Architectural Review και στο Architect’s Year Book. Τα θέματα κυμαίνονταν από οικιακό εξοπλισμό πετρελαίου μέχρι συναρμολογήσεις δαπέδων, κτίρια αγροκτημάτων έως παιδικές χαρές και από συναντήσεις της Ομάδας 10 έως το περίπτερο της Philips στην Παγκόσμια Έκθεση των Βρυξελλών το 1958. Αυτό το ευρύ φάσμα αντικατόπτριζε την ανησυχία του να μην θεωρηθεί ποτέ ως ειδικός -μια θέση που επέκτεινε σε μια διάλεξη, «Τεχνικές της Αρχιτεκτονικής», στη Σχολή AA το 1966. Τον Σεπτέμβριο του 1960 η Αρχιτεκτονική Επιθεώρηση δημοσίευσε την κριτική του Βόλκερ για τα σύγχρονα αγροτικά κτίρια. Αυτό επρόκειτο να ακολουθηθεί με τα αποτελέσματα μιας έρευνας από μια κοινοπραξία που σχηματίστηκε από τον Βόλκερ για την αναθεώρηση του σχεδιασμού της κατασκευής γεωργικών κτιρίων. Τα αποτελέσματα δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ.
Διδασκαλία
Ο Τζον Βόλκερ δίδαξε με μερική απασχόληση στο Medway College of Art, Ρότσεστερ (τώρα μέρος του Ινστιτούτου Τέχνης και Σχεδίου του Κεντ), 1954-56. Ήταν επίσης δάσκαλος στούντιο μερικής απασχόλησης στη Σχολή AA στις αρχές της δεκαετίας του 60', περιστασιακά δίδασκε στο Cambridge και έγινε Διευθυντής Σπουδών Τέταρτου και Πέμπτου Έτους στο AA το 1965. Με το τέλος της πρακτικής του, δίδαξε επίσης ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες το 1966. Το 1969 διορίστηκε πρώτος καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, σε αυτό που επρόκειτο να γίνει η Σχολή Mackintosh. Η υγεία του επειδινώθηκε και πέθανε,σε ηλικία 45 ετών, το 1972.
Αρχειακό υλικό
Τα αρχεία τόσο της σχολής AA όσο και της Γκαλερί Whitechapel περιέχουν σχέδια του Τζον Βόλκερ, δωρεά του γιου του, Άνταμ Βόλκερ.
Μερικές αφιερώσεις για τον Βόλκερ
O Τζον Βόλκερ ήταν ασυνήθιστος σε σχέση με τους υπόλοιπους αρχιτέκτονες του CIAM επειδή δεν ασχολήθηκε τόσο με τις μητροπόλεις. Αντίθετα, δούλεψε στην ύπαιθρο, και εξήγησε στον Aldo Van Eyck ότι στόχος του ήταν να οικοδομήσει μια αποτελεσματική αλλά όχι πολύ συναρπαστική πρακτική, «γιατί με ενδιαφέρει περισσότερο η αρχιτεκτονική ως κοινωνική αναγκαιότητα παρά ως τέχνη». Από όλα τα έργα και τα κτίρια του, τον θυμούνται περισσότερο για το άκτιστο The Zone (megastructural Zone), το οποίο σχεδίασε μαζί με τους Derbyshire και Crooke. O Reyner Banham αφιέρωσε στο Megastructure: αστικά μέλλοντα του πρόσφατου παρελθόντος στον Βόλκερ, τον «αρχιτέκτονα και δάσκαλο, που με εισήγαγε πρώτος την ιδέα Megastructure». O Van Eyck, ο οποίος αφιέρωσε επίσης μια έκδοση στον Βόλκερ δήλωσε ότι «Ήταν πολεοδομικά ο καλύτερος της Ομάδας 10, με διαφορά. Ήξερε πολλά, ήταν πολύ ενδιαφέρον άτομο, ανοιχτόμυαλος και είχε φυσική καλλιτεχνική και τεχνική ικανότητα».
Βιβλιογραφία
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
Άγγλοι αρχιτέκτονες
|
199049
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Δημήτριος Καρακάσης
|
Ο Δημήτριος Καρακάσης (ή Καρακάσσης) του Νικολάου (Σιάτιστα, 1734 - Βουκουρέστι 1804) ήταν Έλληνας λόγιος, ιατροφιλόσοφος, συγγραφέας και ποιητής, από τη Σιάτιστα.
Βιογραφία
Η χρονολογία γέννησης του Δημητρίου Καρακάση είναι αμφισβητούμενη. Ο Γ. Ζαβίρας, περισσότερο αξιόπιστος, καθότι συμπατριώτης και λίγο μικρότερος από τον Καρακάση, αναφέρει το 1734 ως έτος γέννησης, ενώ ο G. I. Ionescu-Gion, αναφέρει «περί το 1728-1730» βασιζόμενος σε προφορική επικοινωνία με τον δισέγγονο του Δημητρίου Καρακάση, τον Αλέξανδρο Οντομπέσκου (Alex. Odobescu). Από την ίδια πηγή μας δίνεται η πληροφορία ότι παλαιότερα το επίθετο της οικογένειας ήταν Λουκάς. Όμως και αυτό πρέπει να αμφισβητείται, καθώς δεν αναφέρεται ούτε στα κείμενα του γιού του, Κωνσταντίνου Καρακάση, ούτε και από τον ίδιο. Ο ίδιος μάλιστα, σε κάποια από τα ποιήματά του συστήνεται ως «Μελάνοφρυς», (δηλαδή Μαυροφρύδης) μεταφράζοντας το εκ της τουρκικής γλώσσας προερχόμενο «Καρακάσης». Όπως στους παρακάτω στίχους, όπου επιβεβαιώνει επίσης την καταγωγή του και το επάγγελμά του:
«…ύμμιν μέλπων αυτός Δημήτριος, ός Μελάνοφρυς
τώ’ πίκλην, Πάτρη δε Σατιστεύς, τέχνη Ακέστωρ».
Δηλαδή: «εγώ που σας τραγουδώ ο Δημήτριος, ο Μαυροφρύδης στο επίθετο, πατρίδα μου η Σιάτιστα, η τέχνη μου Ιατρός».
Σπουδές
Κατά την παιδική του ηλικία διδάχθηκε από τον συμπολίτη του σοφό ιεροδιδάσκαλο Παπά Μιχαήλ, γραμματική, θρησκευτικά, μαθηματικά και φιλοσοφία από τον Αριστοτέλη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Κοζάνη ως μαθητής του Ευγενίου Βούλγαρη, ο οποίος μεταξύ των ετών 1746-1752, δίδαξε στην Κοζάνη, ως σχολάρχης της εκεί Σχολής, Λογική, Φιλοσοφία, Φυσική, Άλγεβρα, αλλά και Θεολογικά. Όταν ο Καρακάσης συμπλήρωσε τις σπουδές αυτές προσελήφθη από τον μητροπολίτη Γρεβενών Γρηγόριο ως γραμματέας και διδάσκαλος της επισκοπής. Στις 19 Μαρτίου 1752 έφυγε για το Pozsony (τη σημερινή Bratislava), τότε πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, η οποία αποτελούσε μέρος της μοναρχίας των Αψβούργων. Εκείνη την εποχή, του 18ου αιώνα, επί της μοναρχίας της Μαρίας Θηρεσίας, το Pozsony είχε μεγάλη ανάπτυξη. Εκεί λειτουργούσαν ακόμη και κολλέγια Λουθηρανών, σε ένα από τα οποία ο Καρακάσης διδάχτηκε λατινικά και γερμανικά. Στη συνέχεια πήγε στην Χάλλη της Πρωσίας (σήμερα Halle an der Saale, Saxony-Anhalt), όπου την 27η Μαΐου 1754 εγγράφηκε ως φοιτητής της Ιατρικής στο εκεί Πανεπιστήμιο. Σπούδασε ιατρική και εκπόνησε διδακτορική διατριβή με επιβλέποντα τον διάσημο καθηγητή Andrea Elia Büchner. Το θέμα της διατριβής αυτής, με την οποία αναγορεύθηκε διδάκτωρ της ιατρικής ήταν «Περί της Φλεβοτομίας, ως ουκ αεί αναγκαίας εν τοις οξέσιν άμα και κακοήθεσι πυρετοίς». Η διατριβή του συζητήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1760 στη Halle και δημοσιεύτηκε το ίδιο έτος από τον εκδοτικό οίκο Schneider. Όπως όμως προκύπτει από ανέκδοτο χειρόγραφο ποίημα του ιδίου, το 1758 είχε ήδη εγκατασταθεί στη Βιέννη όπου εξακολούθησε τις ιατρικές του σπουδές, ασκούμενος στα εκεί νοσοκομεία υπό την καθοδήγηση σοφών καθηγητών, όπως ο Juncker και ο Anton de Haen. Ταυτόχρονα παρακολούθησε και φιλοσοφικά μαθήματα. Εργάστηκε ως γιατρός για αρκετό διάστημα σε νοσοκομεία της πόλεως, εμπλουτίζοντας ακόμη περισσότερο την επιστημονική του εμπειρία.
Η επιστροφή στην πατρίδα
Με την προτροπή ενός πλουσίου Λαρισαίου εμπόρου, του Νικολάου Κακάβου, συνταξίδευσαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Λάρισα, όπου άσκησε την ιατρική κερδίζοντας την εκτίμηση των κατοίκων της πόλεως και των γειτονικών κωμοπόλεων, τόσο των Χριστιανών όσο και των Μωαμεθανών. Αργότερα, τον παρακάλεσε ο πατέρας του να επιστρέψει στην ιδιαιτέρα του πατρίδα και αυτός ανταποκρινόμενος εργάσθηκε ως γιατρός στην Σιάτιστα, αλλά και στην Κοζάνη, όπου και εγκαταστάθηκε μονίμως μετά τον γάμο του με κοζανίτισα (αδελφή της κυρίας Ρούση Γ. Κοντορούση). Κατά την παραμονή του στην Κοζάνη, συγχρόνως με την άσκηση της Ιατρικής δίδασκε αμισθί Λατινικά. Από το γάμο του ο Καρακάσης απέκτησε τρεις γιούς, τους Γρηγόριο, Νικόλαο και Κωνσταντίνο και μία κόρη την Αναστασία. Για την Αναστασία γνωρίζουμε ότι, όταν ενηλικιώθηκε, παντρεύτηκε τον γιατρό Γεώργιο Σακελλάριο από την Κοζάνη, ο οποίος μετά από τριετείς σπουδές Ιατρικής στη Βιέννη «απήλθεν εις την Βλαχίαν προς τον ιατροφιλόσοφον Δημήτριον Καρακάσην, τον πενθερόν αυτού, κακείθεν εις την Ελλάδα».
Η εγκατάσταση στη Βλαχία
Η φήμη του ως γιατρού εξαπλώθηκε ευρύτερα, με αποτέλεσμα το 1778 να προσκληθεί από τον βαλή του Βιδινίου (Vidin), από όπου μεταβαίνει στο Καλαφάτι και από εκεί, μετά από προτροπή προεστών της περιοχής , εγκαθίσταται για δύο περίπου χρόνια, στην Κραϊόβα της Βλαχίας. Εκεί ο Δημήτριος Καρακάσης γνώρισε και έγραψε εγκωμιαστικά ποιήματα για τους εκάστοτε Φαναριώτες ηγεμόνες της Βλαχίας. Έτσι το 1780 γράφει για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και το 1782 για το Νικόλαο Καρατζά, ο οποίος, κατά τον Λιούφη, ευνοούσε ιδιαιτέρως τον Καρακάση, ώστε τον διόρισε αρχίατρό του, εκτιμώντας όχι μόνο την επιστημονική του αξία, αλλά και «την αγαθότητα της ψυχής, την βαθείαν κρίσιν και την αγχίνοιαν του πνεύματος». Το επόμενο έτος, το 1783, οπότε αρχίζει η ηγεμονία του Μιχαήλ Δράκου Σούτσου στην Βλαχία, ο Δημήτριος Καρακάσης, προσκληθείς, εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου και παρέμεινε τα επόμενα είκοσι χρόνια μέχρι τον θάνατό του. Ο γιος του Δημητρίου, ο Κωνσταντίνος Καρακάσης, περιγράφει την άφιξη του πατέρα του στο Βουκουρέστι ως εξής: « η έλλειψις ευδοκίμων ιατρών διήρκησε μέχρι του 1783 έτους, καθ’όν καιρόν προσκληθείς διωρίσθη ιατρός της πολιτείας του Βουκουρεστίου ο Μακαρίτης Πατήρ μου Δημήτριος Καρακάσης, όστις διά την πολυμάθειάν του ευδοκιμήσας εις το έργον του, έλαβε μεγάλην υπόληψιν και τιμήν από των οπωσούν πεπαιδευμένων τινών κατοίκων. Μετά ταύτα δε αφ’ ου ήρχησαν πολλοί των Γραικών να λάβωσι παιδείαν και να διδάσκωνται την ιεράν της ιατρικής τέχνην εις τα περίφημα Πανεπιστήμια της Γερμανίας, ηύξησε και ενταύθα ο αριθμός των πεπαιδευμένων ιατρών,…». Ο Δημήτριος Καρακάσης διορίστηκε από τον ηγεμόνα δημοτικός ιατρός της πόλης του Βουκουρεστίου και του νοσοκομείου του «Αγίου Παντελεήμονος» με μηνιαίο μισθό 50 ταλλήρων. Για το νοσοκομείο αυτό ο Κωνσταντίνος Καρακάσης γράφει: «…οικοδομηθέν υπό του Γρηγορίου Γκίκα το 1774 έτος, κείται μίαν ώραν μακράν της πόλεως, πλησίον του ποταμού Κολεντίνας, επί τινος μικρού λόφου...Ο κτίτωρ τούτου διατάττει να ήναι δώδεκα κλίναι δι’ασθενείς από χρονικά πάθη πάσχοντας τους οποίους να επισκέπτεται είς ιατρός, άπαξ ή δις της εβδομάδος, κατά την χρείαν...Επειδή όμως συχνότατα επικρατεί η Πανώλις εις την πόλιν...το νοσοκομείον είχε καταργηθή σχεδόν διόλου, και μόλις δύο ή τρεις ασθενείς υπό ανιάτων παθών πάσχοντας έκειντο εις αυτό δυστυχέστατα. Εις τοιαύτην αθλιωτάτην κατάτασιν ευρίσκετο το Νοσοκομείον τούτο κατά το 1784 έτος, καθ’όν καιρόν ο κοινωφελής πατήρ μου Δημήτριος Καρακάσης προσκληθείς ιατρός της Πολιτείας, διωρίσθη και επί τούτω τω Νοσοκομείω. Αλλά μη δυνάμενος να βλέπη πλήθος ταλαιπώρων ασθενών, κειτομένων εις τας διόδους και τριόδους της πόλεως άνευ τινός βοηθείας και περιθάλψεως...προέτεινεν...όπερ και εγένετο επιτεταγμένως, να είναι δηλαδή 24 κράββατοι, αλλά και ούτος ο αριθμός είναι ολίγος...Εις τοιαύτην κατάστασιν ήτον το Νοσοκομείον τούτο υπό την Ιατρικήν φροντίδα του μακαρίτου Πατρός μου». Έκτοτε ο Δημ. Καρακάσης εργάσθηκε απολαμβάνοντας την αναγνώριση και συμπάθεια των κατοίκων της πόλεως και των συναδέλφων του. Συνδεόταν φιλικά με τον επίσκοπο Ριμνίκου (σήμερα Râmnicu Vâlcea), καθώς και με τις οικογένειες των γιατρών Φιλίτη και Δάρβαρη, που αμφότεροι είχαν σπουδάσει επίσης στην Χάλλη. Ο Καρακάσης έζησε στο Βουκουρέστι τα δύσκολα χρόνια της ηγεμονίας του Νικολάου Μαυρογένη και του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1787-1792. Ο αμφιλεγόμενος ηγεμόνας υποχρεώθηκε να πολεμήσει ταυτόχρονα δύο αυτοκρατορίες, την Αυστροουγγρική και τη Ρωσική, που διεκδίκησαν τα εδάφη της Ρουμανίας από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Πλήρωσε ως τίμημα τη ζωή του και τη φήμη του, για αυτό που θεωρούσε καθήκον του και συμφέρον της Ρουμανίας. Οι βογιάροι αντιτάχθηκαν στο Μαυρογένη, ο λαός υπέφερε όλα τα δεινά του πολέμου, και η χώρα έζησε την κατοχή της από τους Αψβούργους από το 1789 ως το 1791. Ως επακόλουθο, οι Έλληνες γιατροί του Βουκουρεστίου, σπουδαγμένοι στη Γερμανία και ελπίζοντας στη Ρωσσική πολιτική προς όφελος της Ελλάδος, έζησαν πολλές δοκιμασίες. Ο Καρακάσης δεν περιέλαβε το Νικόλαο Μαυρογένη στη σειρά των ελεγείων που έγραψε για τους άλλους Φαναριώτες ηγεμόνες. Με το πέρας του πολέμου στον ηγεμονικό θρόνο της Βλαχίας, η Υψηλή πύλη τοποθετεί τον Μιχαήλ Δράκο Σούτσο. Την 27 Ιουλίου του 1793, ημέρα εορτής του Αγ. Παντελεήμονα, ο νέος ηγεμόνας επισκέπτεται εθιμοτυπικά το νοσοκομείο και ο Καρακάσης τον προσφωνεί με ικετήριο υπέρ του ηγεμόνα ποίημα προς τον Άγιο Παντελεήμονα. Όμως, λίγο αργότερα, τον ίδιο χρόνο αναλαμβάνει την ηγεμονία ο Αλέξανδρος Μουρούζης. Ο άξιος και διαποτισμένος από τις ιδέες του Διαφωτισμού ηγεμόνας, ως Μέγας δραγουμάνος είχε βοηθήσει το σουλτάνο Σελίμ Γ΄ στην επίτευξη της συνθήκης του Ιασίου το 1792 για τη λήξη του Ρωσσοτουρκικού πολέμου 1787-1792. Τη χρονιά που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο νέος ηγεμόνας ξέσπασε επιδημία βουβωνικής πανώλης, η οποία, με τη συμβουλή του Καρακάση, αντιμετωπίσθηκε περιορίζοντας τους ασθενείς στο χωριό Ντουντέστι, όπου ιδρύθηκε ειδικό νοσοκομείο. Αναφέρεται μάλιστα και διαταγή του 1796 προς τον Καρακάση με αντικείμενο την περίθαλψη των νοσούντων και την ταφή των νεκρών. Ο Μουρούζης υπήρξε εκσυγχρονιστής, ίδρυσε σχολεία, ναυπηγεία (για τη ναυσιπλοΐα στο Δούναβη), υδρευτικά έργα στο Βουκουρέστι και βοήθησε την απόδοση δικαιοσύνης με την εφαρμογή της Εξαβίβλου του Αρμενόπουλου. Μεταξύ πολλών άλλων βοήθησε και τον Καρακάση αναλαμβάνοντας τα έξοδα της έκδοσης των «Ιατρικών ποιηματίων», ο οποίος εκφράζει την ευγνωμοσύνη του με ευμενέστατα σχόλια στην αφιέρωση του βιβλίου . Ο G. I. Ionescu-Gion αναφέρει ότι ο Δημήτριος Καρακάσης συνήθιζε να κινείται έφιππος προς το νοσοκομείο και εντός της πόλεως για τις επισκέψεις των ασθενών του. Επίσης αναφέρει ότι το 1795 δέχτηκε κάποιο λάκτισμα στο στήθος από το άλογό του, γεγονός που του προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στους πνεύμονες και στα νεφρά.Το ατύχημα επηρέασε σοβαρά την υγεία του και τον ανάγκασε να περιορίσει σημαντικά τις δραστηριότητές του. Τότε ο γιός του Νικόλαος, ο οποίος είχε σπουδάσει Ιατρική στη Βιέννη, ασχολήθηκε με το να βοηθά τον ασθενικό του πατέρα στην άσκηση της Ιατρικής. Από επιστολή του 1796 του Γρηγορίου Κωνσταντά, του εκ Μηλεών του Πηλίου δασκάλου και διαφωτιστή, προς τον Νικόλαο Καρακάση προκύπτει φιλία μεταξύ των δύο ανδρών και εκφράζεται η εκτίμηση του Κωνσταντά προς τον Δημήτριο Καρακάση αναφέροντας «όν ως Ιπποκράτην τιμώ, ως Όμηρον και Ησίοδον σέβομαι, και ως πατέρα γνήσιον προσκυνώ» . Ο Νικόλαος Καρακάσης πέθανε το 1802, ενώ ο θάνατος του Δημητρίου Καρακάση επήλθε, δύο χρόνια μετά το θάνατο του γιου του Νικολάου, το 1804. Λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, το λογοτεχνικό περιοδικό Ερμής ο Λόγιος έγραφε ότι το 1810 η εικόνα «του ιατροφιλοσόφου Καρακάση, όστις πρώτος έφερεν εις την Δακίαν την Ποιητικήν» κοσμούσε μεταξύ άλλων την αίθουσα της Φιλολογικής Εταιρείας στο Λύκειο του Βουκουρεστίου.
Συγγραφικό έργο
Ο Καρακάσης ανήκει στην ομάδα των λογίων της εποχής του, που πίστεψαν στην αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής. Η γλώσσα του είναι επηρεασμένη από τον Ευγένιο Βούλγαρη, καθώς και από την αρχαιολατρία που επικρατούσε στα πανεπιστήμια όπου φοίτησε. Μπορεί μάλιστα να χαρακτηρισθεί ακραίο το γεγονός ότι έγραψε επιστημονικό κείμενο σε στίχους και μάλιστα σε αρχαΐζουσα γλώσσα, χρησιμοποιώντας λέξεις Ομηρικής προέλευσης. Ως εκ τούτου η σε πεζό λόγο λατινική μετάφραση του αρχαιοελληνικού κειμένου, γραμμένη από τον ίδιο τον συγγραφέα και η οποία συνοδεύει τα ιατρικά του κείμενα, διευκρινίζει καθοριστικά πολλά σημεία των κειμένων του. Ο Δημήτριος Καρακάσης, έγραφε στίχους αλλά δεν υπήρξε λυρικός ποιητής. Το συγγραφικό του έργο είναι κυρίως ιατρικό, επιστημονικό, ενώ τα μη ιατρικά ποιήματα είναι σχετικώς λιγοστά. Το συνολικό συγγραφικό έργο του Καρακάση, που γνωρίζουμε είναι συγκεντρωμένο σε δύο δημοσιεύσεις:
1. Καρακάσση, Δημητρίου του Νικολάου: Περί της Φλεβοτομίας, ως ουκ αεί αναγκαίας εν τοις οξέσιν άμα και κακοήθεσι πυρετοίς. Διδακτορική διατριβή εγκριθείσα από το Ιατρικό Συνέδριο υπό την προεδρία του καθηγητού Andreas Elias Büchner στις 16 Οκτωβρίου 1760. Τυπογραφία Schneider, Halle an der Saale, 1760. Το αντικείμενο της διατριβής, που αναφέρεται στα μειονεκτήματα και τις αντενδείξεις της ευρύτατα τότε χρησιμοποιούμενης πρακτικής της φλεβοτομίας προς αφαίμαξη, αποτελεί σημαντικό και καινοτόμο για την εποχή του έργο. Δυστυχώς η ιατρική αυτή πρακτική, της φλεβοτομίας προς αφαίμαξη, εξακολούθησε να εφαρμόζεται από πολλούς ιατρούς μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα με ολέθρια αποτελέσματα σε πάρα πολλούς ασθενείς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και γνωστές προσωπικότητες. Ευλόγως λοιπόν αναγκάζεται ο Καρακάσης να επανέλθει επί του θέματος το 1795 και στο Δ΄ κεφάλαιο του βιβλίου του «Ποιημάτια Ιατρικά», υπό τον τίτλο «Περιορισμός της φλεβοτομίας εν τοις οξέσι νοσήμασι».
2. Καρακάσση, Δημητρίου του Νικολάου: Ποιημάτια Ιατρικά. Τύποις Γεωργίου Βεντότη, Εν Βιέννη, 1795.
Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με δαπάνες του ηγεμόνος Αλεξάνδρου Μουρούζη. Τον ηγεμόνα προσφωνεί ο συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου, όπου τον επαινεί για τη σοφή διοίκηση, απαριθμεί τα διάφορα αγαθά έργα της ηγεμονίας του και τον ευχαριστεί. Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο περιλαμβάνει τα ιατρικά ποιήματα, που με την παράλληλη μετάφραση τους σε πεζό λατινικό κείμενο, καταλαμβάνει 200 σελίδες, ενώ το δεύτερο μέρος, με τον τίτλο «Ποιημάτια επίμικτα ή διαφόρων υποθέσεων», καλύπτει 45 σελίδες και αποτελείται από ποιήματα σε έμμετρους στίχους γραμμένους σε Ομηρική γλώσσα. Τα ιατρικά ποιήματα είναι πέντε εκ των οποίων το πρώτο περιέχει ποιήματα που αναφέρονται στην ηθική του ιατρικού επαγγέλματος και τα επόμενα στην αποφυγή κατάχρησης των φαρμάκων, την αποφυγή θεραπευτικών χειρισμών σε οξέα νοσήματα, τον περιορισμό της φλεβοτομίας προς αφαίμαξη και το τελευταίο περιγράφει την δική του εμπειρία από ημιτριταίο πυρετό. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, μετά από ένα πρόλογο που αναφέρεται στα περιεχόμενα, περιλαμβάνει Χριστιανικούς ύμνους και ψαλμούς, επιγράμματα στον επίσκοπο Ριμνίκου Φιλάρετο, ένα «παραμυθητικό» περί της Θείας πρόνοιας και συνεχίζει με προσφωνήσεις (ηρωελεγεία) στους Φαναριώτες ηγεμόνες που γνώρισε: τον Αλέξανδρο Υψηλάντη (1780), Νικόλαο Καρατζά (1782) και Αλέξανδρο Μουρούζη (1793). Τέλος περιλαμβάνει και διάφορα «ειδύλλια», εγκωμιαστικά επιγράμματα και επιτάφια.
Παραπομπές
Πηγές
Ζαβίρα, Γ.: Νέα Ελλάς, εκδ. Γ. Π. Κρέμου, Αθήνα, 1872, σελ. 243, 254, 277. Ανατύπωσις Α΄ Εκδόσεως υπό Τ. Γριτσόπουλου, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Αθήνα, 1972.
Ionescu-Gion, G. I.: Doctorul Constantin Caracaş, Portrete istorice, Edit. H. Steinberg, Bucuresti, 1894.
Καρακάσση, Δημητρίου του Νικολάου: Ποιημάτια Ιατρικά (σελ.246). Τύποις Γεωργίου Βεντότη, Εν Βιέννη, 1795.
Καρακάσα, Κων.: Τοπογραφία της Βλαχίας και ανθρωπολογικαί παρατηρήσεις αναφορικώς προς την υγιείαν και νόσους των κατοίκων αυτής. Τυπογρ. Ι. Ηλιάδου, εν Βουκουρεστίοις, 1830.
Λιούφη, Π. Ν. : Ιστορία της Κοζάνης, εν Αθήναις 1924.
Οικονομίδης, Δημ. Β.: Περί των εκ Σιατίστης ιατροφιλοσόφων Δημητρίου και Κωνσταντίνου Λουκά ή Καρακάσση και του Αλεξάνδρου Odobescu. Γέρας Α. Κεραμοπούλου σελ.206-223, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Αθήναι, 1953.
Σάθας Κων. Ν.: Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων, από της καταλύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι της Ελληνικής Εθνεγερσίας (1453-1821). Τυπογρ. Ανδρέου Κορομηλά, εν Αθήναις, 1868.
Σαραφίδου Έκτορος: Έλληνες ιατροί εν Ρουμανία. Πραγματείαι της Ακαδημίας Αθηνών, τομ.12ος, Αθήνα, 1940.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έλληνες λόγιοι του 18ου αιώνα
Έλληνες ιατροφιλόσοφοι
Έλληνες συγγραφείς
Έλληνες ιατροί του 18ου αιώνα
Μακεδόνες
|
145911
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%BD%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Ομάν (αποσαφήνιση)
|
To όνομα Ομάν μπορεί να αναφέρεται :
Στο Ομάν, χώρα της Μέσης Ανατολής
Στη Θάλασσα του Ομάν, γνωστή και ως Αραβική Θάλασσα
Στον Κόλπο του Ομάν, κόλπο του Ινδικού Ωκεανού
|
506766
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B1%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%20No.%203%20%28%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%8C%CE%B2%CE%B5%CE%BD%29
|
Σονάτα για πιάνο No. 3 (Μπετόβεν)
|
Η Σονάτα για Πιάνο No. 3 σε Ντο μείζονα, Op. 2, No. 3, (αγγλικά: Piano Sonata No. 3, γερμανικά: Klaviersonate Nr. 3) είναι μία σύνθεση του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, γραμμένη το 1796, και αφιερωμένη στον Γιόζεφ Χάυντν, η οποία συχνά αναφέρεται ως η πρώτη δεξιοτεχνική σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη από τις τρεις Opus 2 του, η οποία διαρκεί πάνω από 25 λεπτά, περιέχοντας πολλές δυσκολίες στην εκτέλεση, όπως για παράδειγμα δύσκολες τρίλιες και δύσκολες κινήσεις χεριών. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε χρόνο σονάτα του, κατά την πρώιμη περίοδο του, μετά τη No. 4, η οποία δημοσιεύθηκε ένα χρόνο αργότερα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
A lecture by András Schiff on Beethoven's piano sonata Op. 2 No. 3
Piano Sonata No. 3 (Beethoven) at Musopen
Σονάτα 03
Συνθέσεις σε Ντο μείζονα
Μουσική αφιερωμένη σε μαθητές ή δασκάλους
|
753192
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Εθνική Βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας
|
Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας (Πορτογαλικά: Biblioteca Nacional de Portugal) είναι η εθνική βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας της Λισαβόνας. Η Εθνική Βιβλιοθήκη συλλέγει όλα τα έργα που δημοσιεύονται στην πορτογαλική επικράτεια, μέσω μιας πολιτικής νόμιμης κατάθεσης , στην οποία προστίθεται μία πολιτική απόκτησης έργων που θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά για την Βιβλιογραφική ή πολιτιστική αξία τους.
Ιστορία
Η βιβλιοθήκη ιδρύθηκε με διάταγμα της 29ης Φεβρουαρίου 1796 , με την ονομασία Βασιλική Δημόσια Βιβλιοθήκη της Αυλής (στα πορτογαλικά: Real Biblioteca Pública da Corte). Ο σκοπός της βιβλιοθήκης ήταν να επιτρέψει στο ευρύ κοινό να έχει πρόσβαση στις συλλογές της αυλής, αντίθετα προς την τάση της εποχής όπου μόνο οι λόγιοι και οι σοφοί μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε θησαυρούς, χειρόγραφα, πίνακες ζωγραφικής και βιβλία της βασιλικής αυλής.
Στην αυγή της νίκης των φιλελεύθερων μετά τον πορτογαλικό εμφύλιο και την κατάργηση των θρησκευτικών τάξεων (1834), το ίδρυμα μετονομάστηκε σε Εθνική Βιβλιοθήκη της Λισαβόνας και του ανατέθηκε επίσημα το σύνολο ή μέρος των βιβλιοθηκών πολλών μοναστηριών και μονών. Η άφιξη αυτών των μεγάλων συλλογών κατέστησε απαραίτητη τη μετάβαση σε μεγαλύτερους χώρους και η επιλογή στράφηκε στη μονή του São Francisco.
Κατά τη διάρκεια των 130 και πλέον ετών δραστηριότητας στην περιοχή Chiado της Λισαβόνας, Η BNL γνώρισε περιόδους εκσυγχρονισμού και εμπλουτισμού και περιόδους λήθαργου . Ιδιαίτερα με τις προσπάθειες που έγιναν τον 19ο αιώνα για την απορρόφηση των συλλογών των καταργημένων θρησκευτικών ιδρυμάτων, τη διοργάνωση βιβλιογραφικών εκθέσεων και τη δημοσίευση καταλόγων διαφόρων συλλογών.
Με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας (1910) ακολούθησε η κατάργηση θρησκευτικών ιδρυμάτων. Μεταξύ 1920 και 1926, τη BNL γνώρισε μια φάση κατά την οποία έκανε ένα μεγάλο άλμα στον τομέα της βιβλιοθηκονομίας και των επιστημών της πληροφορίας και επωφελήθηκε από μια ακμάζουσα πολιτιστική ζωή, που προωθήθηκε από τη λεγόμενη «Ομάδα Βιβλιοθηκών».
Η ανάπτυξη των συλλογών και η ανάγκη για κατάλληλες συνθήκες για την διατήρηση των πλούσιων τεκμηρίων της Βιβλιοθήκης κατέστησε απαραίτητη την κατασκευή ενός ειδικά σχεδιασμένου κτιρίου που θα παρείχε στη μεγαλύτερη πορτογαλική βιβλιογραφική μία πραγματική εστία. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1958, με ένα σχέδιο του αρχιτέκτονα Porfírio Pardal Monteiro, και η βιβλιοθήκη μεταφέρθηκε στο νέο κτίριο στην περιοχή Campo Grande το 1969.
Η διαδικασία μηχανογράφησης της βιβλιοθήκης ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, παράλληλα με ένα μεγαλύτερο έργο για την υποστήριξη όλων των βιβλιοθηκών στην Πορτογαλία, το οποίο οδήγησε στη δημιουργία της εθνικής βιβλιογραφικής βάσης δεδομένων - PORBASE. Την ίδια στιγμή που προσαρμόζεται στη διαδικασία της τεχνολογικής εξέλιξης, οι συλλογές της Βιβλιοθήκης εμπλουτίζονται συνεχώς.
Ιδιαίτερη σημασία είχε η δημιουργία ενός αρχείου προσωπικών κειμένων των συγγραφέων, επίσης πολλές σημαντικές πρωτοβουλίες αναλήφθηκαν όσον αφορά την τυποποίηση των τεχνικών βιβλιοθήκης και πληροφόρησης, την προστασία και τη διατήρηση των πολιτιστικών δραστηριοτήτων.
Στις αρχές του 21ου αι. η Βιβλιοθήκη ακολούθησε τη διεθνή τάση προς την ψηφιοποίηση των βιβλιογραφικών συλλογών, με τη ίδρυση της Εθνικής Ψηφιακής Βιβλιοθήκης (Biblioteca Nacional Digital (BND), η οποία αναπτύσσεται συνεχώς και λειτουργεί σε στενή συνεργασία με άλλες εγκαταστάσεις.
Με την συμπλήρωση των 200 ετών ύπαρξης το 2007 το Ίδρυμα μετονομάστηκε σε Εθνική Βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας (BNP) και ξεκίνησε μια διαδικασία αναδιάρθρωσης που επιδιώκει να βοηθήσει τόσο στον εμπλουτισμό όσο και στη δημοσιοποίηση της βιβλιογραφικής κληρονομιάς του έθνους και στον εκσυγχρονισμό, τον εξορθολογισμό και τη βελτίωση της επιχειρήσεων. με τρόπο που εξυπηρετεί το κοινό, την επαγγελματική κοινότητα, τους εκδότες και τους βιβλιοπώλες.
Αποστολή και δραστηριότητες
Η αποστολή της BNP είναι να συλλέγει, να επεξεργάζεται και να διατηρεί την πορτογαλική κληρονομιά αρχείων, συμπεριλαμβανομένων αρχείων στα πορτογαλικά που αφορούν την Πορτογαλία, ανεξάρτητα από τη μορφή ή το Μέσο τους. Είναι επίσης υπεύθυνη για τη μελέτη και τη διάδοση αυτής της κληρονομιάς και τη διασφάλιση των συνθηκών που χρειάζονται οι άνθρωποι για να την απολαύσουν, καθώς και την κατάταξη και την απογραφή της βιβλιογραφικής κληρονομιάς του έθνους.
Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό που καθορίζεται στον οργανικό νόμο που διέπει τη BNP, η Βιβλιοθήκη συνεχίζει να επιδιώκει την ουσία των θεμελιωδών σκοπών και στόχων για τους οποίους ιδρύθηκε το 1796, αλλά είναι επίσης υπεύθυνη για την παροχή ποικίλων υπηρεσιών, τόσο για τον πορτογαλικό πολιτισμό όσο και στο ευρύ κοινό - μεταξύ άλλων μέσω του διαδικτυακού καταλόγου των συλλογών και της Εθνικής Ψηφιακής Βιβλιοθήκης - και σε επαγγελματίες στον τομέα της έκδοσης και της πληροφόρησης και της τεκμηρίωσης.
Για το σκοπό αυτό, η BNP ενεργεί ως η Εθνική Βιβλιογραφική Υπηρεσία, η οποία είναι υπεύθυνη για την υποχρεωτική νόμιμη κατάθεση των δημοσιεύσεων και των υπηρεσιών ISSN, ISMN και CIP (Καταλογογράφηση πριν από τη δημοσίευση) της χώρας, την καταχώριση και τη διάδοση της πορτογαλικής εθνικής βιβλιογραφίας, και τον συντονισμό και τη διαχείριση της PORBASE (εθνικής βιβλιογραφικής βάσης δεδομένων). Από την άποψη αυτή, έχει επίσης αναλάβει μια σειρά δράσεων που συμβάλλουν στην προώθηση της επαγγελματικής ανάπτυξης των βιβλιοθηκών, σε συνδυασμό με τον ρόλο της ως φορέα που είναι υπεύθυνος για τα εθνικά πρότυπα σχετικά με την τεκμηρίωση και τις πληροφορίες στην Πορτογαλία.
Η προστασία και η ενίσχυση της βιβλιογραφικής κληρονομιάς της χώρας είναι δύο άλλες θεμελιώδεις πτυχές της αποστολής της BNP, στον διπλό ρόλο της ως οντότητας που είναι υπεύθυνη για τη διατήρηση και τον έλεγχο αυτής της κληρονομιάς και ως φύλακας της μεγαλύτερης συλλογής βιβλιογραφικών θησαυρών της Πορτογαλίας. Είναι επίσης υπεύθυνη για τη μελέτη και την δημοσίευση στην Πορτογαλία και στο εξωτερικό, και αυτό
γίνεται μέσω μιας σειράς έργων που περιλαμβάνουν διοργανική συνεργασία, εκθέσεις, ερευνητικές δραστηριότητες και δημοσιεύσεις.
Συλλογές
Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας είναι η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της χώρας και ένα έγκριτο ίδρυμα στην πολιτιστική σκηνή. Συλλέγει, επεξεργάζεται και διατηρεί τη βιβλιογραφική κληρονομιά του έθνους και την καθιστά διαθέσιμη στην πνευματική και επιστημονική κοινότητα.
Η Βιβλιοθήκη διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία συλλογών που αποτελούν πηγή τεκμηρίωσης από όλες τις εποχές,, όλους τους τύπους και για όλα τα θέματα. Ο συνδυασμός νόμιμης κατάθεσης, αποκτήσεων και δωρεών έχει ως αποτέλεσμα την συνεχόμενη εξέλιξη της κληρονομιάς . Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στα πορτογαλικά έργα.
Γενική Συλλογή
Η Γενική Συλλογή είναι η μεγαλύτερη της BNP, με πάνω από 3 εκατομμύρια τεκμήρια , τα περισσότερα εκ των οποίων είναι πορτογαλικές εκδόσεις. Καλύπτει την περίοδο από τον 16ο έως τον 21ο αιώνα. Με αφετηρία τις συλλογές της Βιβλιοθήκης του Βασιλικού Συμβουλίου Λογοκρισίας και τις βιβλιοθήκες των Μονών που καταργήθηκαν το 1834, η συλλογή χωρίζεται σε τμήματα μονογραφιών με κύριο θέμα, μια σειρά ειδικών συλλογών που κληροδοτήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, και μια τεράστια συλλογή 50.000 πορτογαλικών περιοδικών τίτλων και περίπου 240 ξένων. Η Γενική Συλλογή περιέχει συστηματικά όλα όσα έχουν εκδοθεί στην Πορτογαλία και έχουν παρασχεθεί στη Βιβλιοθήκη με το σύστημα νομικής κατάθεσης από το 1931. Περιλαμβάνει επίσης διατριβές και άλλα ακαδημαϊκά έργα που παράγονται σε πορτογαλικά πανεπιστήμια, τα οποία υπόκεινται επίσης σε υποχρεωτική κατάθεση από το 1986.
Σπάνια βιβλία και χειρόγραφα
Οι διάφορες συλλογές που γενικά αποκαλούνται «σπάνια βιβλία και χειρόγραφα» περιλαμβάνουν τα πιο πολύτιμα και σημαντικά περιουσιακά στοιχεία της BNP. Η συλλογή χειρογράφων αποτελείται σήμερα από έξι συλλογές, με έντυπα βιβλιοθήκης και αρχείου διαφόρων ειδών και τύπων και διαφορετικής προέλευσης, από τον 12ο αιώνα μέχρι σήμερα. Η παγκόσμια συλλογή περιέχει συνολικά 15.000 κωδικούς και 36.000 διάφορα χειρόγραφα.. Η συλλογή των Σπάνιων Τυπωμένων Βιβλίων αποτελείται από μια επιλογή έργων των οποίων η σπανιότητα, η χρονολογία, ή τα εκδοτικά χαρακτηριστικά τους χάρισαν μια θέση στο " Πολύτιμο αποθεματικό" των τυπωμένων βιβλίων της BNP, η οποία διαθέτει πάνω από 30.000 αντίτυπα. Υπάρχουν δύο κύρια τμήματα, τα οποία χωρίζονται ανάλογα με την χρονολογία: έως 1500 (Αρχέτυπα) και τυπωμένα από το 1501 (Σπάνια βιβλία). Υπάρχει επίσης μια σειρά άλλων συλλογών, που ομαδοποιήθηκαν με βάση διάφορα κριτήρια, όπως θέμα, τυπογραφία ή ειδικά χαρακτηριστικά. Τα ιστορικά αρχεία περιέχουν αρχειακό υλικό από διάφορες πηγές, με έμφαση στα προσωπικά και οικογενειακά αρχεία. Τα παλαιότερα αρχεία χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα. Συνολικά, υπάρχουν περίπου 466 ξεχωριστές συλλογές (ή τμήματα συλλογών). Τα ιστορικά αρχεία της BNP συμπεριλαμβάνονται σ' αυτές τις συλλογές . Το Αρχείο Σύγχρονου Πορτογαλικού Πολιτισμού (ACPC) φιλοξενεί σήμερα τις συλλογές προσωπικών αρχείων 148 συγγραφέων και άλλων προσωπικοτήτων του 19ου και του 20ού αιώνα. Τα σημαντικότερα ονόματα είναι οι: Fernando Pessoa, Eça de Queirós, Camilo Castelo Branco, Camilo Pessanha, Antero de Quental, Oliveira Martins, Jaime Cortesão, Raul Proença, Vitorino Nemésio, Vergílio Ferreira και José Saramago, μεταξύ άλλων.
Συλλογή Χαρτογραφίας
Η συλλογή Χαρτογραφίας περιέχει περίπου 6.800 τίτλους που αποτελούνται από έντυπους και χειρόγραφους άτλαντες, χάρτες και σχέδια που παράγονται και / ή δημοσιεύονται από τον 16ο αιώνα. Αν και η συλλογή περιλαμβάνει χαρτογραφικές αναπαραστάσεις από όλα τα μέρη του κόσμου, η πλειοψηφία των αντικείμενων αντιπροσωπεύει την Πορτογαλία και τους παλιούς υπερπόντιους τομείς της.
Εικονογραφικές συλλογές
Οι εικονογραφικές συλλογές περιέχουν περίπου 117.000 εικόνες σε χαρτί και αποτελούν εξειδικευμένο τμήμα της Βιβλιοθήκης από το 1976. Αρχικά αποτελούνταν από τρεις αρχικές συλλογές που ανήκαν στο Τμήμα Σπανίων Βιβλίων και Χειρογράφων (σφραγίδες, σχέδια και θρησκευτικές εικόνες), αλλά ήταν οργανωμένη ως ξεχωριστή συλλογή όταν η Βιβλιοθήκη συνειδητοποίησε πλήρως τη σημασία τους για τη μελέτη της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, της τέχνης κ.λπ., και αναγνώρισε την αξία της κληρονομιάς τους.
Εικονογραφικές συλλογές
Η μουσική συλλογή της BNP είναι μία από τις σημαντικότερες στην Πορτογαλία και είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για ιστορικές και μουσικολογικές έρευνες. Περιέχει περισσότερα από 50.000 αντικείμενα που κυμαίνονται από τον 12ο έως τον 20ό αιώνα, τα περισσότερα από τα οποία κατασκευάστηκαν στην Πορτογαλία. Εκτός από τυπωμένες και χειρόγραφες παρτιτούρες, προσφέρει βιβλία και περιοδικά με μουσικά θέματα, βιβλιαράκια, προγράμματα, αφίσες, φωτογραφίες, μία ποικιλία προσωπικών και θεσμικών αρχείων και άλλο υλικό που σχετίζεται με τη μουσική παραγωγή και μουσικές ηχογραφήσεις.
Ανάγνωση για άτομα με προβλήματα όρασης
Η υπηρεσία ανάγνωσης για άτομα με προβλήματα όρασης διατηρεί και παράγει έργα σε μπράιγ και ηχογραφημένα βιβλία από το 1969. Η υπηρεσία χρησιμοποιεί χαρτί, κασέτες και ψηφιακές μορφές. Διαθέτει περισσότερα από 7.000 στοιχεία σε γραφή Μπράιγ, συμπεριλαμβανομένων 4.000 μουσικών έργων και 1.575 τίτλους ήχου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official website
Οι 10 μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου
Δείτε επίσης
Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών
Πορτογαλία
Παραπομπές
Πο
Βιβλιοθήκες στην Πορτογαλία
|
737375
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Σφιντνίτσα
|
Η Σφιντνίτσα (πολωνικά: Świdnica, γερμανικά: Schweidnitz, τσέχικα: Svídnice, σιλεσικά: Świdńica) είναι πόλη και η έδρα του Πόβιατ Σφιντνίτσα στην περιοχή της Σιλεσίας στη νοτιοδυτική Πολωνία. Ο πληθυσμός της είναι 55.800 κάτοικοι (2020). Βρίσκεται στην Βοεβοδάτο Κάτω Σιλεσίας, στο οποίο είναι η έβδομη μεγαλύτερη πόλη. Τα έτη 1975-1998 βρισκόταν στο πρώην Βοεβοδάτο Βάουμπζιχ. Η Σφιντνίτσα έγινε μέρος της αστικής περιοχής του Βάουμπζιχ στις 23 Ιανουαρίου 2014.
Η Σφιντνίτσα φιλοξενεί τον Καθεδρικό Ναό των Αγίων Στανίσλαου και Βεντσέσλαου και την Εκκλησία της Ειρήνης, δύο εκκλησίες ορόσημα που αναφέρονται ως Ιστορικά Μνημεία της Πολωνίας, με την τελευταίες να αναφέρεται επίσης ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Ιστορία
Το όνομα της πόλης καταγράφηκε για πρώτη φορά ως Svidnica το 1070, όταν ήταν μέρος του Βασιλείου της Πολωνίας των Πιαστ. Η Σφιντνίτσα έγινε πόλη το 1250, αν και δεν έχει επιβιώσει κανένα ιδρυτικό έγγραφο που να επιβεβαιώνει αυτό το γεγονός. Η πόλη ανήκε τότε στο Δουκάτο του Βρότσουαφ, μια επαρχία του Βασιλείου της Πολωνίας. Μέχρι το 1290, η Σφιντνίτσα είχε τείχη και έξι πύλες και οι βιοτεχνίες και το εμπόριο άνθισαν. Στα τέλη του 13ου αιώνα, υπήρχαν συντεχνίες αρτοποιών, υφαντών, αγγειοπλαστών, τσαγκάρηδων, γουναράδων και ραφτών στην Σφιντνίτσα. Η πόλη ήταν διάσημη για την παραγωγή μπύρας. Στα τέλη του 15ου αιώνα, σχεδόν τριακόσια σπίτια είχαν το δικαίωμα να παρασκευάζουν μπύρα. Σε διάφορες πόλεις της περιοχής (Βρότσουαφ, Ολεσνίτσα, Μπζεγκ) και της Ευρώπης (Κρακοβία, Τόρουν, Πράγα, Πίζα) υπήρχαν τα λεγόμενα «Κελάρια Σφιντνίτσα» - εστιατόρια που σέρβιραν μπύρα από τη Σφιντνίτσα. Το Piwnica Świdnicka (Πιβνίτσα Σφιντνίτσα) του Βρότσουαφ υπάρχει μέχρι και σήμερα ως το παλαιότερο εστιατόριο στην Ευρώπη. Υπήρχε επίσης ένα νομισματοκοπείο στη Σφιντνίτσα. Οι Φραγκισκανοί και οι Δομινικανοί εγκαταστάθηκαν στην πόλη το 1287 και το 1291, αντίστοιχα.
Τα έτη 1291-1392, η Σφιντνίτσα ήταν η πρωτεύουσα του υπό των έλεγχο των Πιαστ Δουκάτου της Σφιντνίτσα και του Γιάβορ. Ο τελευταίος Πολωνός Πιαστ δούκας ήταν ο Μπόλκο Β΄ ο Μικρός, και μετά το θάνατό του το 1368 το δουκάτο διατηρούσε η σύζυγός του μέχρι το 1392. Μετά το θάνατό της, ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Βοημίας από τον Βεντσεσλάβο Δ΄ της Βοημίας. Μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα, η Σφιντνίτσα ήταν ήδη μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Σιλεσίας, με περίπου 6.000 κατοίκους.
Το 1429 η πόλη υπερασπίστηκε με επιτυχία τον εαυτό της ενάντια σε μια επίθεση Χουσιτών. Από περίπου το 1469 με 1490 ήταν υπό την κυριαρχία του Βασιλείου της Ουγγαρίας και μετά από αυτό ήταν μέρος του υπό βοημικού ελέγχου Οίκου των Γιαγκελλόνων. Τον 15ο αιώνα, πολλοί μύλοι λειτουργούσαν στην πόλη. Εκεί πραγματοποιήθηκαν μεγάλες αγορές βοοειδών και λυκίσκου. Το 1493, η πόλη καταγράφεται από τον Χάρτμαν Σέντελ στο Χρονικό της Νυρεμβέργης ως Schwednitz.
Το 1526, όλη η Σιλεσία, συμπεριλαμβανομένης της Σφιντνίτσα (ως Schweidnitz [Σφάιντνιτς]), τέθηκε υπό την κυριαρχία της Μοναρχίας των Αψβούργων ως μέρος του περιβάλλοντος Δουκάτου του Σφάιντνιτς. Τον 16ο αιώνα ήταν ένα από τα περιφερειακά κέντρα του Αναβαπτισμού. Η πόλη υπέφερε πολύ κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-48) ως αποτέλεσμα πολιορκιών, πυρκαγιών και επιδημιών. Το Σφάιντνιτς προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας κατά τη διάρκεια του Πρώτου Σιλεσικού Πολέμου (1740-42). Η πόλη μετατράπηκε σε φρούριο, το οποίο παρέμεινε έτσι μέχρι το 1866.
Κατακτήθηκε ξανά από την Αυστρία τον Οκτώβριο του 1761, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Σιλεσικού Πολέμου ή του Επταετούς Πολέμου, αλλά οι Πρώσοι την ξανακατέκτησαν ένα χρόνο αργότερα. Το 1803, την πόλη επισκέφθηκε ο Πολωνός νομικός, ποιητής, πολιτικός και στρατιωτικός ακτιβιστής Γιούζεφ Βιμπίτσκι, γνωστός ως συγγραφέας των στίχων του εθνικού ύμνου της Πολωνίας. Το 1807, η πόλη καταλήφθηκε από γαλλικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων. Έγινε μέρος της Πρωσικής Γερμανικής Αυτοκρατορίας το 1871 κατά τη διάρκεια της ενοποίησης της Γερμανίας και παρέμεινε εντός της Γερμανίας μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σύμφωνα με την απογραφή της Πρωσίας του 1905, η πόλη Σφάιντνιτς είχε πληθυσμό 30.540 κατοίκων που ήταν ως επί το πλείστον Γερμανοί, αλλά συμπεριέλαβε επίσης μια πολωνική μειονότητα που αποτελούσε περίπου το 3% του πληθυσμού. Ο πιλότος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Λόταρ φον Ρίχτχοφεν θάφτηκε στο Σφάιντνιτς, έως ότου η πόλη έγινε ιδιοκτησία της Πολωνίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στον οποίο το νεκροταφείο ισοπεδώθηκε. Μια ναζιστική φυλακή βρισκόταν στην πόλη υπό τη Ναζιστική Γερμανία, και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί δημιούργησαν επίσης ένα υποστρατόπεδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Γκρος-Ρόζεν, τρία τμήματα αιχμαλώτων πολέμου του στρατοπέδου Stalag VIII-A και ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Μεταξύ των κρατουμένων ήταν ο Λέσουαφ Μπαρτέλσκι, Πολωνός συγγραφέας και μέλος της αντίστασης, ο οποίος πολέμησε στην Εξέγερση της Βαρσοβίας.
Μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας το 1945, η πόλη, όπως και η πλειονότητα της Σιλεσίας, έγινε και πάλι μέρος της Πολωνίας υπό συνοριακές αλλαγές που γνωστοποιήθηκαν στη Διάσκεψη του Πότσδαμ. Εκείνα τα μέλη του γερμανικού πληθυσμού που δεν είχαν ήδη φύγει ή είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου εκδιώχθηκαν στη συνέχεια στην υπόλοιπη Γερμανία και η πόλη κατοικήθηκε εκ νέου με τους Πολωνούς, πολλοί από τους οποίους είχαν εκδιώξει από τις πολωνικές περιοχές που προσαρτήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση. Επίσης, Έλληνες πρόσφυγες του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, εγκαταστάθηκαν στη Σφιντνίτσα τη δεκαετία του 1950.
Το 2004, η Σφιντνίτσα έγινε η έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής της Σφιντνίτσα.
Σημεία ενδιαφέροντος
Ο γοτθικός Καθεδρικός Ναός των Αγίων Στανίσλαου και Βεντσέσλαου από τον 14ο αιώνα έχει τον ψηλότερο πύργο στη Σιλεσία, ύψος 103 μέτρων. Φιλοξενεί μια εικόνα της «Παναγίας της Υγείας των Άρρωστων». Βρίσκεται στο κατάλογο των ιστορικών μνημείων της Πολωνίας.
Η Ευαγγελική Εκκλησία της Ειρήνης, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ιστορικό μνημείο της Πολωνίας, χτίστηκε το 1656-57.
Το δημαρχείο του 16ου αιώνα έχει ανακαινιστεί πολλές φορές και συνδυάζει στοιχεία γοτθικής αναγεννησιακής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Ένα μουσείο βρίσκεται στο δημαρχείο. Η μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ και η εκκλησία του Αγίου Χριστόφορου είναι από την ίδια εποχή.
Άλλοι αξιοσημείωτοι προορισμοί περιλαμβάνουν την παλιά πόλη και την πλατεία της Παλιάς Αγοράς, το Κάστρο της Γκόλα Ντζιερζονιόφσκα, τη μεσαιωνική πόλη Νιέμτσα και το μοναστήρι των Κιστερκιανών στο Χενρίκουφ.
Εκπαίδευση
Στη Σφιντνίτσα βρίσκεται ένα Κολέγιο Τεχνολογίας Επικοινωνιών Δεδομένων (Wyższa Szkoła Technologii Teleinformatycznych).
Το 2003, η Σφιντνίτσα φιλοξένησε μια συνεδρία του Διεθνούς Χάρτη του Τάγματος του Χαμόγελου με έδρα τη Βαρσοβία, όταν ιδρύθηκε ένα Κέντρο Φιλίας για Παιδιά. Η Σφιντνίτσα είχε τον τίτλο «Πρωτεύουσα των Παιδικών Ονειρών».
Αξιοσημείωτα πρόσωπα
Γιόχαν Αμπρόσιους Χάουντε (1690-1748), του παλαιότερου εκδοτικού οίκου του Βερολίνου, Haude und Spener
Τόμας Στόλτσερ (περ. 1480-1526), συνθέτης
Μάρια Κούνιτς (1604-1664), αστρονόμος
Μπένιαμιν Σμολκ (1672-1737), συνθέτης, ποιητής
Γιόχαν Κρίστοφ Γκλάουμπιτς (περ. 1700-1767 στο Βίλνιους) αρχιτέκτονας
Γιόχαν Γκότλιμπ Γιάνιτς (1708-1763), συνθέτης
Καρλ Τέοντορ Ρόμπερτ Λούτερ (1822-1900), αστρονόμος
Έμιλ Κρέμπς (1867-1930), σινολόγος
Φέρντιναντ Φρίντενσμπουργκ (1886-1972), πολιτικός
Μίχαελ Γκραφ φον Ματούσκα (1888-1944), μαχητής της αντίστασης
Χούμπερτ Σμουντ (1888ι1984), ναύαρχος της Kriegsmarine
Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν (1892–1918), Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, γνωστός ως «Κόκκινος Βαρόνος»
Πέτερ Άντολφ Τίσεν (1899-1990), φυσικός χημικός
Χάιντς Στάρκε (1911-2001), πολιτικός, Bundesfinanzminister 1961-1962
Γκέοργκ Γκέρτνερ (1920-2013), γνωστός ως «ο τελευταίος στρατιώτης του Χίτλερ στην Αμερική»
Γκούντερ Γκέμπελ-Γουίλιαμς (1934-2001), εκπαιδευτής ζώων
Μάνφρεντ Κάντερ (γενν. το 1939), πολιτικός
Ντορότα Σφιενιέβιτς (γενν. το 1972), παίκτρια πετοσφαίρισης, μέλος της εθνικής ομάδας πετοσφαίρισης γυναικών της Πολωνίας
Μπάρτος Χουζάρσκι (γενν. το 1980), ποδηλάτης
Άννα Βρεμπλίνσκα (γενν. το 1984), παίκτρια πετοσφαίρισης, μέλος της εθνικής ομάδας πετοσφαίρισης της Πολωνίας
Αρκάντιους Πιεχ (γενν. το 1985), ποδοσφαιριστής
Αλεξάντερ Μπαλτσερόφσκι (γενν. το 2000), καλαθοσφαιριστής
Αδελφοποιημένες πόλεις
Η Σφιντνίτσα είναι αδελφοποιημένη με:
Μπίμπεραχ αν ντερ Ρις, Γερμανία
Ιβάνο-Φρανκίβσκ, Ουκρανία
Καζιντσμπάρτσικα, Ουγγαρία
Νίζιν, Ουκρανία
Πολίτσε ναντ Μετούγι, Τσεχία
Σβεντσιόνις, Λιθουανία
Τρούτνοφ, Τσεχία
Τέντρινγκ, Ηνωμένο Βασίλειο
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Χάρτης της Σιλεσίας του 1600 με την πόλη Σφάιντνιτς στο Δουκάτο του Σφάιντνιτς
Ιστότοπος της Γκμνίνα Σφιντνίτσα
Εβραϊκή κοινότητα στη Σφιντνίτσα στο Virtual Shtetl
Εκκλησία της Ειρήνης, Πανοραμική θέα
Πόλεις του Βοεβοδάτου Κάτω Σιλεσίας
Πόλεις της Πολωνίας
Πόβιατ Σφιντνίτσα
Πρώην πριγκιπάτα
|
190290
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Πόλεμοι του μπακαλιάρου
|
Με τον όρο Πόλεμοι του Μπακαλιάρου (αγγλ. Cod Wars, ισλ. Þorskastríðin ή Landhelgisstríðin, δηλαδή «ο πόλεμος για τα εδαφικά ύδατα») ονομάζονται τρία διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Ισλανδίας και Ηνωμένου Βασιλείου με κινητοποίηση στόλων και ένταση μεταξύ 1958 και 1976.
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), όπως και αργότερα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1939-45), τα ύδατα γύρω από την Ισλανδία έμειναν ασφαλή και δεν σημειώθηκαν πολεμικές συρράξεις, πιθανώς και λόγω του ψυχρού κλίματος αλλά και της δυσκολίας προσέγγισης από ξένα σκάφη. Ως το 1952, οι βόρειες χώρες δέχονταν ως νόμιμο το δικαίωμα της Ισλανδίας και της Νορβηγίας να έχουν την αποκλειστική κυριότητα μόνον μέχρι τα 3 ναυτικά μίλια. Οι δύο αυτές χώρες θεωρούσαν ότι είχαν ευρύτερο δικαίωμα (που έφτανε ως τα 370 μίλια) και έτσι η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο.
Μετά τη λήξη του Πολέμου, η εκτεταμένη αλιεία άλλων χωρών (κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας) στα ύδατα που η Ισλανδία θεωρούσε δικά της, οδήγησε στη μείωση των αλιευμάτων για τους Ισλανδούς ψαράδες (που αυτοί και οι οικογένειές τους αποτελούσαν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού της χώρας και βιοπορίζονταν από αυτή τη διαδικασία), κατά το 1/3 περίπου, οπότε το 1949 η Ισλανδία ανακοίνωσε μέτρα για τον περιορισμό της υπερ-αλίευσης και προχώρησε σε νομοθετική πράξη με διετή προειδοποίηση. Απαγόρευσε σε ξένα σκάφη να αλιεύουν σε αυτά που θεωρούσε δικά της χωρικά ύδατα. Κατόπιν αυτού, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου και της Δυτικής Γερμανίας διαμαρτυρήθηκαν για τη ρύθμιση, αλλά σε γενικές γραμμές απέφυγαν τις εντάσεις και η απαγόρευση παρέμεινε de facto μέχρι το 1956. Η Ισλανδία επωφελήθηκε, αύξησε σημαντικά την παραγωγή της σε τόνους ψαριών και εξήγε σημαντικές ποσότητες στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Ακόμα και στη Βρετανία εξήγε μεγάλες ποσότητες φρέσκων ψαριών.
Α΄ Πόλεμος του Μπακαλιάρου
Ο Α΄ Πόλεμος του Μπακαλιάρου (1st Cod War) διήρκησε από την 1η Σεπτεμβρίου ως τις 12 Νοεμβρίου 1958. Ξεκίνησε όταν η Ισλανδία επέκτεινε μονομερώς τη ζώνη επιτρεπόμενης αλιείας της από τα 4 στα 12 ναυτικά μίλια (από τα 7.4 στα 22.2 χλμ.), με εφαρμογή από την 1η Σεπτεμβρίου 1958. Η Βρετανία αντέδρασε (είχε ήδη 20 μηχανότρατες, 4 πολεμικά και ένα εφοδιαστικό σκάφος εντός αυτών των υδάτων). Ακολούθησαν διάφορα περιστατικά ναυτικής εμπλοκής (αναίμακτα), τα οποία διήρκησαν σχεδόν δυόμιση μήνες και στα οποία ενεπλάκησαν 53 πολεμικά βρετανικά σκάφη, ενώ από την πλευρά της Ισλανδίας μόνον 7 περιπολικά σκάφη (patrol vessels). Τελικά, στις 12 Νοεμβρίου 1958 οι δύο πλευρές κατέληξαν σε ένα είδος συμφωνίας, που επέτρεπε στους Βρετανούς να αλιεύουν σε συγκεκριμένες ζώνες, από τα 6 ως τα 12 μίλια. Επίσης εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση με τον οποία παρέπεμπαν το ζήτημα του ορισμού των χωρικών υδάτων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Καθώς τα παγκόσμια αποθέματα των ψαριών μειώνονταν δραστικά, η Ισλανδία κήρυξε μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, που ξεπερνούσε τα χωρικά της ύδατα και παράλληλα ενίσχυσε τις ποσοστώσεις που είχε θέσει στις γειτονικές της χώρες.
Β΄ Πόλεμος του Μπακαλιάρου
Το 1972-1973 είχαμε τον Β΄ Πόλεμο του Μπακαλιάρου (2nd Cod War), που ξεκίνησε επίσης την 1η Σεπτεμβρίου, όταν η Ισλανδία ανακοίνωσε ότι επέκτεινε τη τη ζώνη επιτρεπόμενης αλιείας της στα 50 μίλια (92.6 χλμ.). Και πάλι αρκετά βρετανικά (αλλά και δυτικογερμανικά) σκάφη αγνόησαν την απαγόρευση και εξακολουθούσαν να αλιεύουν σε αυτά τα ύδατα -που τα θεωρούσαν διεθνή και όχι ισλανδικά- ήδη από την 1η ημέρα της νέας κατάστασης. Η ένταση αυξήθηκε όταν ο αριστερός συνασπισμός που κυβερνούσε εκείνη την περίοδο την Ισλανδία δήλωσε ότι δεν δεσμεύεται από τη συμφωνία της προηγούμενης συντηρητικής κυβέρνησης για παραπομπή του ζητήματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τους επόμενους μήνες, το ισλανδικό ναυτικό χρησιμοποιούσε μεγάλα ψαλίδια με τα οποία έκοβε τα δίχτυα των ξένων σκαφών, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα στη θάλασσα τα αλιεύματα που αυτά είχαν πιάσει. Μόνο στις 18 Ιανουαρίου 1973, αυτό έγινε σε 18 ξένες μηχανότρατες. Την επομένη, οι Βρετανοί έστειλαν ρυμουλκά πλοία προς ενίσχυση της άμυνας των αλιευτικών τους. Μετά από σειρά διαπραγματεύσεων εντός του NATO και αφού η ισλανδική κυβέρνηση απειλούσε με αποχώρηση από τη Βορειοατλαντική Συμμαχία, στις 8 Νοεμβρίου 1973 επιτεύχθηκε συμφωνία που επέτρεπε -όπως το 1958- στους Βρετανούς να αλιεύουν σε συγκεκριμένες ζώνες, εντός των 50 μιλίων. Η συμφωνία πρόβλεπε και ανώτατο όριο αλιευμάτων για τους Βρετανούς τους 130.000 τόνους ετησίως. Όταν όμως έληξε η διετής διάρκειά της, το Νοέμβριο του 1975, προκλήθηκε ο Γ΄ Πόλεμος του Μπακαλιάρου.
Στο μεταξύ, η Δυτική Γερμανία δεν αποδέχθηκε ανάλογη συμφωνία και έκλεισε τα λιμάνια της στα ισλανδικά σκάφη, απαγορεύοντάς τους να ελλιμενίζονται εκεί.
Γ΄ Πόλεμος του Μπακαλιάρου
Ο Γ΄ Πόλεμος του Μπακαλιάρου έφερε ξανά σε αντιπαράθεση την Ισλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία και διάρκεσε από τον Νοέμβριο του 1975 ως τον Ιούνιο του 1976. Η αιτία ήταν η νέα μονομερής επέκταση των χωρικών υδάτων της Ισλανδίας στα 200 ναυτικά μίλια (370 χλμ.) από τις ακτές της. Η βρετανική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε την πράξη αυτή και έτσι συνέβησαν και πάλι περιστατικά εμπλοκής ανάμεσα σε σκάφη των δύο χωρών, αυτή τη φορά σε μεγαλύτερη έκταση και ισχυρότερη ένταση από τις δυο προηγούμενες. Η ισλανδική ακτοφυλακή εξακολουθούσε να κόβει τα δίχτυα σε βρετανικά ψαράδικα, ενώ το βρετανικό ναυτικό, ενισχυμένο πλέον και με φρεγάτες διεμβόλιζε ισλανδικά σκάφη, συχνά προκαλώντας τη βύθισή τους. Καθώς τα γεγονότα χειροτέρευαν, η Ισλανδία απείλησε να κλείσει τη στρατιωτική βάση του NATO στο Κεφλαβίκ, κίνηση που θα δυσχέραινε σημαντικά την αμυντική ικανότητα του ΝΑΤΟ στον Ατλαντικό, έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Σαν συνέπεια της όξυνσης, η βρετανική κυβέρνηση αποδέχθηκε να υποχρεώσει τα αλιευτικά της σκάφη να παραμένουν εκτός των 200 ναυτικών μιλίων, με εξαίρεση μόνον 24 πλοιαρίων το χρόνο στην αμφισβητούμενη περιοχή.
Η σημερινή κατάσταση
Παρότι δεν έχει υπογραφεί συγκεκριμένη συμφωνία, μετά τα γεγονότα του 1975, η Βρετανία φαίνεται ότι τηρεί τη δέσμευση που ανέλαβε τότε, αν και κατά καιρούς σημειώνονται περιστατικά ελάσσονος ναυτικής εμπλοκής. Το θέμα δεν έχει διευθετηθεί επίσημα, στα πλαίσια διμερούς συμφωνίας ή ΟΗΕ. Το 1992, ο Καναδάς επέβαλε κι αυτός μορατόριουμ στην αλιεία του μπακαλιάρου κατά μήκος των ακτών του, ενέργεια που επίσης προκάλεσε διεθνείς αντιδράσεις και αργότερα ανακλήθηκε.
Αναφορές
Úrfærsla efnahagslögsögunnar < Sagan < Landhelgisgæsla Íslands
BBC ON THIS DAY | 20 | 1973: Royal Navy moves to protect trawlers
BBC ON THIS DAY | 11 | 1975: Attack on British vessels heightens Cod War
Geografikoi.gr - Οι πόλεμοι του μπακαλιάρου
Teed, Peter: The Dictionary of Twentieth Century History, 1914-1990. Oxford University Press, 1992. Page 95. ISBN 0-19-211676-2
Kurlansky, Mark. Cod: A Biography of the Fish That Changed the World. New York: Walker & Company, 1997, ISBN 0-8027-1326-2 (reprint edition: Penguin, 1998, ISBN 0-14-027501-0).
Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης
Ιστορία της Ισλανδίας
Ιστορία της Βρετανίας
|
209256
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Σπύρος Θεοτόκης
|
Ο Σπύρος Θεοτόκης (1908 - 7 Σεπτεμβρίου 1988) ήταν Έλληνας πολιτικός που ανήκε στο χώρο της Δεξιάς. Εντάχθηκε στην πολιτική ζωή της χώρας το 1933 όταν και εκλέχτηκε Βουλευτής Κερκύρας με το Λαϊκό Κόμμα και δεν αποσύρθηκε παρά το 1985, με το τέλος της 14ης κοινοβουλευτικής του θητείας, ως βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.
Χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών στις δυο πρώτες κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του 1955 και του 1956, όταν και ανέλαβε τον χειρισμό των εξελίξεων στο Κυπριακό, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως, καθώς και υπουργός Οικονομικών στη τέταρτη κυβέρνηση Καραμανλή, όπου επέδειξε αξιόλογο έργο.
Ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, υπήρξε ο εισηγητής του διαβόητου Γ' ψηφίσματος «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν», το οποίο στην ουσία νομιμοποίησε τις διώξεις των στελεχών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του πρωθυπουργού Ιωάννη Θεοτόκη. Καταγόταν από την παλιά αρχοντική οικογένεια Θεοτόκη (κλάδος Θεοτόκη-Daviazzo) και ήταν εγγονός του πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη, ανιψιός του Νικολάου Θεοτόκη και πρώτος εξάδελφος του πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Λωζάννη και το Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε σε αντιστασιακές οργανώσεις, αναγκάστηκε όμως να διαφύγει στη Μέση Ανατολή, όπου έλαβε μέρος ως αντιπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος στο συνέδριο του Λιβάνου. Συμμετείχε ως υπουργός Επισιτισμού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, από την οποία παραιτήθηκε μετά τη διεύρυνσή της με εκπροσώπους του ΕΑΜ.
Ασχολήθηκε με την πολιτική σε νεαρή ηλικία και το 1934 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής στην περιφέρεια Κέρκυρας. Επανεξελέγη το 1935, το 1936, το 1946 με το Λαϊκό Κόμμα, το 1951 και το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό, το 1956, το 1958, το 1961, το 1963 και το 1964 με την Ε.Ρ.Ε, της οποίας και διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Με το ξέσπασμα της Χούντας των Συνταγματαρχών συνελήφθη, για να απελευθερωθεί αργότερα με αμνηστία και εγκατέλειψε την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της Χούντας αποτέλεσε έναν από τους βασικούς συνδετικούς κρίκους μεταξύ Βασιλιά και Καραμανλή. Το 1974 εξελέγη βουλευτής Κέρκυρας με την Νέα Δημοκρατία, αξίωμα από το οποίο παραιτήθηκε υπερασπιζόμενος τον βασιλικό θεσμό. Στη συνέχεια μαζί με τον Στέφανο Στεφανόπουλο ίδρυσε την Εθνική Παράταξη, το οποίο στις εκλογές του 1977 συγκέντρωσε 7% με αποτέλεσμα να εκλεγεί βουλευτής. Με την άνοδο στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας του εξαδέλφου του Γεωργίου Ράλλη, επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία και εντάχθηκε στην τρίτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, με το οποίο και εξελέγη για τελευταία φορά βουλευτής το 1981.
Είχε διατελέσει υπουργός Δημόσιας Τάξεως το 1946 στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 1955–1956 στην κυβέρνηση Καραμανλή, θέση από την οποία αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω αντιδράσεων ως προς την πολιτική που ακολουθούσε στο Κυπριακό, υπουργός Γεωργίας το 1957 στην κυβέρνηση Καραμανλή, θέση από την οποία παραιτήθηκε λόγω άρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή να χρηματοδοτήσει ένα σχέδιό του για το ελαιόλαδο, υπουργός Οικονομικών (1961) στην Κυβέρνηση Καραμανλή καθώς και υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1952 διορίστηκε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Παπάγου, διορισμό όμως τον οποίο δεν αποδέχθηκε.
Πέθανε από απώλεια όλου του αίματός του, λόγω αυτόματης ρήξης ανευρύσματος της θωρακικής αορτής, στις 7 Σεπτεμβρίου 1988. Κηδεύτηκε από τη Μητρόπολη στην Κέρκυρα, όπου και ετάφη στις 10 Σεπτεμβρίου 1988.
Πηγές
Σπυρος
Βουλευτές Κέρκυρας
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Λαϊκό Κόμμα
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον Ελληνικό Συναγερμό
Βουλευτές εκλεγμένοι με την ΕΡΕ
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Έλληνες υπουργοί Δημοσίας Τάξεως
Έλληνες υπουργοί Εξωτερικών
Έλληνες υπουργοί Γεωργίας
Έλληνες υπουργοί Οικονομικών
Έλληνες υπουργοί Εσωτερικών
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Εθνική Παράταξη
Βουλευτές Κέρκυρας - Παξών
|
351108
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1
|
Κουτσομούρα
|
Η κουτσομούρα (Mullus barbatus) είναι ψάρι που συγγενεύει με το μπαρμπούνι, με μόνη διαφορά ότι έχει κοφτό κεφάλι. Έχει μεγάλο κεφάλι και τα μάτια της βρίσκονται στην κορυφή του κεφαλιού της. Επίσης, έχει μικρό στόμα. Το χρώμα της είναι κόκκινο στη ράχη της, λευκό στην κοιλιά και ασημένιο στα πλευρά της. Έχει συνήθως μήκος 20 εκατοστά, με μέγιστο καταγεγραμμένο μήκος τα 33 εκατοστά.
Τόπος Διαβίωσης
Η κουτσομούρα ζει σε βάθη που φτάνουν τα 300 μέτρα. Κυρίως ζει σε αμμώδεις ή λασπώδεις βυθούς. Απαντάται στον ανατολικό Ατλαντικό, από τα Βρετανικά Νησιά μέχρι τη Σενεγάλη, συμπεριλαμβανομένης της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας.
Τροφή
Τρέφεται με καρκινοειδή, μαλάκια και σκουλήκια.
Πηγές
Mullus barbatus barbatus fish base
https://web.archive.org/web/20131209125508/http://gym-ag-efstr.les.sch.gr/Mullus%20barbatus.htm
https://web.archive.org/web/20150730002622/http://geo-fishing.blogspot.gr/2011/09/blog-post_17.html
Μουλλίδες
Αλιεύματα
Ψάρια ελληνικών θαλασσών
|
459415
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82%20%CE%95%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82
|
Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής
|
Ως Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής χαρακτηρίζεται η ζωγραφική των δημιουργών της ολλανδικής Χρυσής Εποχής, περιόδου της ολλανδικής ιστορίας που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του 17ου αιώνα και εκτείνεται για ένα διάστημα και πέρα από το τέλος του Ογδοηκονταετούς πολέμου (1568–1648) της ολλανδικής ανεξαρτησίας.
Η νεαρή Ολλανδική Δημοκρατία ήταν το πλέον ακμάζον κράτος στην Ευρώπη της εποχής, ηγετικό στο ευρωπαϊκό εμπόριο, τις επιστήμες και τις τέχνες. Οι βόρειες ολλανδικές επαρχίες, που απάρτιζαν το νέο κράτος, είχαν, παραδοσιακά, ήσσονος σημασίας καλλιτεχνικά κέντρα σε σχέση με τις πόλεις της Φλάνδρας στον νότο και οι ανακατατάξεις και οι μεγάλης κλίμακας μεταφορές πληθυσμού λόγω του πολέμου καθώς και η απότομη διακοπή με τις παλαιές μοναρχικές και Καθολικές πολιτιστικές παραδόσεις σήμαιναν ότι η ολλανδική τέχνη όφειλε να ανακαλύψει εκ νέου και ριζικά τον εαυτό της, προσπάθεια που επιχειρήθηκε και στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία.
Αν και η ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής συμπίπτει εν γένει με την ευρωπαϊκή περίοδο της ζωγραφικής του μπαρόκ, και συχνά επιδεικνύει πολλά χαρακτηριστικά της, εν τούτοις της λείπουν η εξιδανίκευση και η αγάπη για το μεγαλείο, τυπικά χαρακτηριστικά της τέχνης του μπαρόκ, περιλαμβανομένης και της φλαμανδικής σχολής του μπαρόκ. Τα περισσότερα έργα, μαζί με αυτά για τα οποία η εποχή είναι περισσότερο γνωστή, ανακλούν τις παραδόσεις του λεπτομερούς ρεαλισμού, κληροδότημα της πρώιμης φλαμανδικής ζωγραφικής.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ο πολλαπλασιασμός των διακριτών θεμάτων στη ζωγραφική, με την πλειονότητα των καλλιτεχνών να παράγουν το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους έτσι ώστε να ανήκει σε ένα από αυτά. Η πλήρης ανάπτυξη αυτής της εξειδίκευσης είναι με σαφήνεια ορατή κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1620 και κατά την περίοδο που τελειώνει με τη γαλλική εισβολή του 1672 (Rampjaar), και αποτελεί τον πυρήνα της ζωγραφικής κατά τη Χρυσή Εποχή.
Είδη ζωγραφικής
Ένα διακριτό χαρακτηριστικό της ζωγραφικής αυτής της περιόδου, σε σχέση με τα έργα παλαιότερων δημιουργών, ήταν η μικρή παραγωγή έργων θρησκευτικού περιεχομένου. Ο ολλανδικός Καλβινισμός απαγόρευε τη χρήση εικόνων στις εκκλησίες και, μολονότι τα βιβλικά θέματα ήταν αποδεκτά στις ιδιωτικές κατοικίες, δημιουργήθηκαν πολύ λίγα τέτοια έργα. Τα άλλα παραδοσιακά είδη ζωγραφικής, τα ιστορικά έργα και τα πορτρέτα δεν απουσιάζουν αλλά η περίοδος σηματοδοτείται από άλλα είδη, που κατηγοριοποιούνται σε πιο εξειδικευμένες κατηγορίες, όπως η ζωή των χωρικών, τοπία, κωμοπόλεις, τοπία με ζώα, ναυτικά θέματα, λουλούδια και νεκρές φύσεις ποικίλων μορφών. Η εξέλιξη πολλών από αυτούς τους τύπους επηρέασε αποφασιστικά τους Ολλανδούς καλλιτέχνες του 17ου αιώνα.
Η από μακρού χρονολογούμενη θεωρία της «ιεράρχησης των θεμάτων» στη ζωγραφική, όπου ορισμένοι τύποι θεωρούνταν πιο περίβλεπτοι από άλλους, οδήγησαν πολλούς ζωγράφους να θέλουν να δημιουργήσουν πίνακες με ιστορικά θέματα. Ωστόσο, αυτοί αποδείχτηκε δύσκολο να πωληθούν, όπως διαπίστωσε ακόμη και ο Ρέμπραντ. Πολλοί αναγκάστηκαν να ζωγραφίζουν πορτρέτα ή σκηνές καθημερινότητας, που ήταν περισσότερο ευπώλητα. Σε φθίνουσα σειρά, οι κατηγορίες στην ιεραρχία των θεμάτων ήταν:
Ιστορικά θέματα, περιλαμβανομένων των αλληγοριών και των δημοφιλών θρησκευτικών θεμάτων
Πορτρέτα (περιλαμβανομένων και των "τρόνις")
Σκηνές της καθημερινότητας (βλ. ρωπογραφία)
Τοπιογραφία, στην οποία περιλαμβάνονται θαλασσογραφίες, σκηνές μάχης, αστικά τοπία, και ερείπια (οι τοπιογράφοι ήταν «το Πεζικό της ζωγραφικής», όπως αναφέρει ο Σάμουελ φαν Χόοχστρατεν.)
Νεκρές φύσεις
Οι Ολλανδοί επικεντρώθηκαν πολύ στις «κατώτερες» κατηγορίες, αλλά με κανένα τρόπο δεν απέρριψαν την έννοια της θεματικής ιεραρχίας. Οι περισσότεροι πίνακες είχαν σχετικά μικρό μέγεθος - ο μόνος κοινός τύπος πινάκων με μεγάλες διαστάσεις ήταν αυτοί που απεικόνιζαν ομαδικά πορτρέτα. Η τοιχογραφία ουσιαστικά δεν υπήρχε: Όταν τοίχος ενός δημοσίου κτιρίου έπρεπε να διακοσμηθεί, χρησιμοποιούνταν πίνακες σε κορνίζες. Για να επιτύχουν τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια σε σκληρές επιφάνειες, οι περισσότεροι ζωγράφοι συνέχισαν να χρησιμοποιούν πάνελ από ξύλο, ακόμη και για κάποιο χρονικό διάστημα αφού σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ευρώπη είχαν εγκαταλειφθεί. Κάποιοι χρησιμοποίησαν πλάκες από χαλκό, συνήθως ανακυκλωμένες μετά από τη χρήση τους σε χαρακτικά. Ο αριθμός των έργων που διασώθηκαν από την εποχή αυτή είναι επίσης μειωμένος. Ορισμένα χάθηκαν καθώς άλλοι καλλιτέχνες ζωγράφιζαν επάνω τους κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Τα χαμηλότερης ποιότητας στοίχιζαν φθηνότερα σε σχέση με την προμήθεια νέου καμβά, υλικών τεντώματος και κορνίζας.
Την ίδια εποχή η γλυπτική δραστηριότητα στην Ολλανδία είναι πενιχρή. Συναντάται μόνο σε επιτύμβια μνημεία και σε δημόσια κτίρια, ενώ τα μικρά γλυπτά για οικιακή διακόσμηση εμφανίζουν σημαντικό κενό, αντικαθιστώμενα από ασημικά και κεραμικά. Πορσελάνες με τη μονόχρωμη ζωγραφική του Ντελφτ είναι φθηνές και κοινές, και σπάνια είναι υψηλής ποιότητας. Τα ασημικά όμως, ιδιαίτερα τα Kwabstijl (ένα στυλ διακοσμητικών μεταλλικών αντικειμένων) είναι τα κορυφαία της Ευρώπης. Με αυτή μόνο την εξαίρεση, οι μείζονες καλλιτεχνικές προσπάθειες επικεντρώθηκαν στη ζωγραφική και στη χαρακτική.
Ο κόσμος της τέχνης
Οι ξένοι απόρησαν με τις τεράστιες ποσότητες έργων τέχνης που παράγονταν και με το πλήθος των έργων που πωλούνταν στις μεγάλες πανηγύρεις - με αδρούς υπολογισμούς, περίπου 1,3 εκατομ. πίνακες δημιουργήθηκαν μόνο κατά την εικοσαετία μετά το 1640.. Αυτός ο όγκος παραγωγής είχε ως συνέπεια τις σχετικά χαμηλές τιμές πώλησης, εξαιρουμένων των έργων διάσημων ζωγράφων. Ζωγράφοι χωρίς ισχυρή φήμη ή που, λόγω θεματολογίας, ήταν εκτός μόδας, ανάμεσα στους οποίους είναι και πολλοί που σήμερα θεωρούνται από τους σημαντικότερους της περιόδου, όπως οι Γιοχάνες Βερμέερ, Φρανς Χαλς και Ρέμπραντ (στην τελευταία περίοδο της ζωής του), αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα στο να κερδίσουν τα προς το ζην και ορισμένοι πέθαναν φτωχοί. Πολλοί καλλιτέχνες είχαν και άλλη εργασία, ενώ άλλοι εγκατέλειψαν τελείως αυτή την ενασχόληση. Ο Γιαν Στέιν ήταν πανδοχέας, ο Έλμπερτ Κόυπ ήταν ένας από αυτούς που πείστηκε από την πλούσια σύζυγό του να εγκαταλείψει τη ζωγραφική, αν και ο Κάρελ Ντουγιαρντίν φαίνεται ότι δραπέτευσε από τη δική του για να συνεχίσει την καλλιτεχνική του εργασία. Αντίθετα, ο Γιαν φαν ντε Καπέλλε προερχόταν από οικονομικά πολύ εύρωστη οικογένεια και ο Γιοάχιμ Γιούτεβελ ήταν αυτοδημιούργητος μεγιστάνας λιναριού. Ο ζωγράφος ψαριών Γιάκομπ Χίλλιχ (Jacob Gillig) εργαζόταν επίσης ως δεσμοφύλακας στη φυλακή της Ουτρέχτης, η οποία, κατά πολύ βολικό γι' αυτόν τρόπο, βρισκόταν κοντά στην ψαραγορά.<ref>{{Cite web |url=http://books.google.co.uk/books?id=qkW3ff-NRZoC&pg=PA208&dq=%22Jacob+Gillig%22#v=onepage&q=%22Jacob%20Gillig%22&f=false |title=Fred G. Meijer, The Collection of Dutch and Flemish Still-life Paintings Bequeathed by Daisy Linda Ward: Catalogue of the Collection of Paintings':, Γιάκομπ Χίλλιχ |accessdate=2016-02-16 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20160309125849/https://books.google.co.uk/books?id=qkW3ff-NRZoC&pg=PA208&dq=%22Jacob+Gillig%22#v=onepage&q=%22Jacob%20Gillig%22&f=false |archivedate=2016-03-09 |url-status=dead }}</ref> Κάποιοι οδηγήθηκαν στη χρεωκοπία, ανάμεσά τους οι Ρέμπραντ, Φρανς Χαλς, Γιαν ντε Μπράι και πολλοί ακόμη. Η γαλλική εισβολή του 1672 (Rampjaar = έτος της καταστροφής) επέφερε κατακόρυφη πτώση στην αγορά έργων τέχνης, η οποία ποτέ δεν επανήλθε στο παλαιότερο μεγαλείο της.
Η εξάπλωση των έργων τέχνης ήταν ευρύτατη ανάμεσα στον πληθυσμό. «Εν τούτοις πολλές φορές σιδηρουργοί, μπαλωματήδες κλπ έχουν κάποιο πίνακα είτε στο εργαστήριό τους είτε στο γιατάκι τους. Αυτή είναι η γενική τάση, η κλίση και η τέρψη που οι ντόπιοι αυτής της χώρας έχουν για τη ζωγραφική», έγραψε ένας Άγγλος περιηγητής στα 1640. Πρακτικά για πρώτη φορά εμφανίζονται τόσο πολυάριθμοι έμποροι έργων τέχνης, μερικοί σημαντικοί ζωγράφοι και οι ίδιοι, όπως ο Βερμέερ και ο πατέρας του, ο Γιαν φαν Χόγιεν και ο Βίλλεμ Καλφ. Ο έμπορος έργων του Ρέμπραντ Χέντρικ φαν Όιλενμπουργκ (Hendrick van Uylenburgh) και ο γιος του Χέρριτ ήταν ανάμεσα στους σημαντικότερους. Οι πλέον ευπώλητοι πίνακες χωρίς να έχουν παραγγελθεί ήταν οι τοπιογραφίες.
στο Χάαρλεμ το 1675. Πίνακας του Γιαν ντε Μπράι, ο οποίος απεικονίζεται και ο ίδιος (δεύτερος από αριστερά).]]
Από άποψη τεχνικής, η ποιότητα των Ολλανδών καλλιτεχνών ήταν σε γενικές γραμμές πολύ υψηλή, αν και ακόμη ακολουθούνταν το παλαιό μεσαιωνικό σύστημα της εκπαίδευσης μέσω μαθητείας στο εργαστήριο ενός δασκάλου. Συνήθως τα εργαστήρια ήταν μικρότερα, συγκρινόμενα με αυτά στη Φλάνδρα ή στην Ιταλία, με έναν ή δύο ταυτόχρονα μαθητευόμενους και ο αριθμός τους συνήθως περιοριζόταν από τους κανονισμούς της τοπικής Συντεχνίας. Ο αναβρασμός κατά τα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας, που ανάγκασε καλλιτέχνες να εκτοπιστούν από τον νότο και να μετακινηθούν βορειότερα και η απώλεια παραδοσιακών αγορών, όπως οι ηγεμονικές Αυλές και η Εκκλησία, οδήγησε στην αναζωπύρωση των Συντεχνιών, που συχνά αποκαλούνταν, ακόμη, «Συντεχνία του Αγίου Λουκά». Σε πολλές περιπτώσεις περιλάμβαναν καλλιτέχνες που επιθυμούσαν να απαλλαγούν από μεσαιωνικής προέλευσης ομαδοποιήσεις Συντεχνιών, όπως π.χ. στη Συντεχνία ζωγράφων περιλαμβάνονταν και οι βαφείς κτιρίων. Κατά την περίοδο αυτή δημιουργούνται και μερικές καινούργιες Συντεχνίες, όπως στο Άμστερνταμ (1579), στο Χάαρλεμ (1590), στη Χάουντα, στο Ρόττερνταμ, στην Ουτρέχτη και στο Ντελφτ κατά το χρονικό διάστημα 1609 - 1611. Οι αρχές στο Λέιντεν δεν εμπιστεύονταν τις Συντεχνίες και δεν επέτρεψαν τη δημιουργία Συντεχνίας ζωγράφων πριν το 1648.
Με την πάροδο του χρόνου κατά τον ίδιο αιώνα άρχισε να γίνεται από όλους τους εμπλεκομένους αντιληπτό ότι η παλαιά ιδέα μιας Συντεχνίας που ελέγχει τόσο τη μαθητεία νέων καλλιτεχνών όσο και το εμπόριο των έργων τέχνης δεν ήταν πλέον τόσο λειτουργική. Έτσι οι Συντεχνίες σταδιακά αρχίζουν να αντικαθίστανται από Ακαδημίες, των οποίων συχνά η μόνη ενασχόληση ήταν η εκπαίδευση καλλιτεχνών. Η Χάγη αποτέλεσε ένα από τα πρώτα παραδείγματα, όπου οι καλλιτέχνες, το 1656, διασπάστηκαν σε δύο ομάδες με την ίδρυση της Confrerie Pictura (Αδελφότητα των ζωγράφων). Με προφανή εξαίρεση τα πορτρέτα, οι περισσότεροι πίνακες στην Ολλανδία δημιουργούνταν με επιλογή του θέματος από τους ίδιους τους ζωγράφους και όχι μετά από παραγγελίες, όπως συνέβαινε σε άλλες χώρες - τομέας στον οποίο η ολλανδική αγορά τέχνης κατέδειξε το μέλλον.
Υπήρχαν πολλές οικογένειες καλλιτεχνών και πολλοί νυμφεύτηκαν τις θυγατέρες των δασκάλων τους ή άλλων καλλιτεχνών. Πολλοί προέρχονταν από ευκατάστατες οικογένειες και πλήρωναν τα δίδακτρα της μαθητείας τους και συχνά νυμφεύονταν όμοιές τους. Οι Ρέμπραντ και Γιαν Στέιν υπηρέτησαν και οι δύο για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν. Ορισμένες πόλεις είχαν σαφές ύφος και εξειδίκευση ανά θέμα, αλλά το Άμστερνταμ έγινε το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό κέντρο, λόγω του μεγάλου του πλούτου. Πόλεις όπως το Χάαρλεμ και η Ουτρέχτη ήταν πιο σημαντικές κατά το πρώτο ήμισυ του αιώνα, με το Λέιντεν και άλλες πόλεις να αναδύονται μετά το 1648 αλλά πάνω απ' όλες ήταν το Άμστερνταμ, το οποίο προσείλκυε όλο και περισσότερους καλλιτέχνες από όλη την Ολλανδία, τη Φλάνδρα αλλά και τη Γερμανία..
Τους Ολλανδούς καλλιτέχνες, κατά περίεργο τρόπο, ελάχιστα τους απασχολούσε η θεωρία της τέχνης, όπως συνέβαινε με τους καλλιτέχνες πολλών άλλων χωρών, ενώ ελάχιστα συζητούσαν μεταξύ τους για την τέχνη τους. Φαίνεται ότι υπήρχε, επίσης, ιδιαίτερα χαμηλό ενδιαφέρον για τη θεωρία της τέχνης στους εν γένει κύκλους των διανοουμένων και στο ευρύτερο κοινό, κάτι που εκείνη την εποχή - σε αντίθεση - χαρακτήριζε την Ιταλία. Σχεδόν όλες οι παραγγελίες και οι πωλήσεις ήταν από και προς ιδιώτες και μεταξύ αστών, των οποίων τα στοιχεία συναλλαγών δεν έχουν διασωθεί. Όλες αυτές οι συναλλαγές είναι, επίσης, πολύ λιγότερο τεκμηριωμένες σε σχέση με άλλων χωρών. Αλλά η ολλανδική τέχνη αποτελούσε πηγή εθνικής υπερηφάνειας και οι μεγάλοι βιογράφοι αποτελούν πηγή σημαντικών πληροφοριών. Παραδείγματα αποτελούν οι Κάρελ φαν Μάντερ με το έργο του Het Schilderboeck (= Το βιβλίο των ζωγράφων) του 1604 και ο Άρνολντ Χαουμπράκεν με το έργο του De groote schouburgh der Nederlantsche konstschilders en schilderessen (= Το μέγα θέατρο των Ολλανδών ζωγράφων) του 1718-21. Και οι δύο ακολούθησαν, και ξεπέρασαν, ως προς τον αριθμό των βιογραφουμένων, το πρότυπο του Τζόρτζιο Βαζάρι, καθώς περιέλαβαν σύντομες βιογραφίες πολλών καλλιτεχνών - στην περίπτωση του Χαουμπράκεν περισσότερων από 500 - και εν γένει και οι δύο θεωρούνται αξιόπιστοι ως προς τα γεγονότα που παραθέτουν.
Ο Γερμανός καλλιτέχνης Γιοάχιμ φον Σάντραρτ (1606–1688) εργάστηκε κατά περιόδους στην Ολλανδία και το έργο του Deutsche Akademie, σε ίδια μορφή και διάταξη, καλύπτει πολλούς Ολλανδούς καλλιτέχνες που γνώριζε. Ο δάσκαλος του Χαουμπράκεν και μαθητής του Ρέμπραντ Σάμουελ φαν Χόοχστρατεν (1627–1678), στα έργα Zichtbare wereld (= Ορατός κόσμος) και Inleyding tot de Hooge Schoole der Schilderkonst (= Εισαγωγή στην Ανώτατη Σχολή ζωγραφικής, 1678) περιλαμβάνει περισσότερο κριτικές παρά βιογραφικές πληροφορίες και τα έργα αυτά συγκαταλέγονται ανάμεσα στις πλέον σημαντικές πραγματείες περί της ζωγραφικής της εποχής. Όπως και άλλα ολλανδικά έργα περί της θεωρίας της τέχνης, αναπτύσσουν περισσότερες κοινοτοπίες επί της θεωρίας της Αναγεννησιακής τέχνης και δεν ανακλούν τελείως τη σύγχρονή τους ολλανδική τέχνη, αλλά συχνά επικεντρώνονται σε έργα με ιστορικά θέματα.
Ιστορικά θέματα
Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται όχι μόνο πίνακες που απεικονίζουν ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος αλλά και πίνακες που απεικονίζουν βιβλικά, μυθολογικά, λογοτεχνικά και αλληγορικά θέματα. Τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα κατά βάση εκφεύγουν από την κατηγορία και αντιμετωπίστηκαν με περισσότερο ρεαλισμό, όπως οι κατάλληλοι συνδυασμοί πορτρέτων με θέματα θαλασσογραφίας, αστικών και φυσικών τοπίων. Οι μεγάλες ιστορικές ή βιβλικές σκηνές δημιουργούνταν λιγότερο συχνά απ’ όσο σε άλλες χώρες, καθώς δεν υπήρχε εγχώρια αγορά για την εκκλησιαστική τέχνη και ήταν λίγα τα αριστοκρατικά μπαρόκ μέγαρα που διακοσμούνταν. Επιπλέον, ο προτεσταντικός πληθυσμός στις μεγάλες πόλεις είχε υποστεί σε μερικές αξιοσημείωτα υποκριτικές χρήσεις της μανιεριστικής αλληγορίας σε μια - ανεπιτυχή - προσπάθεια προπαγάνδας των Αψβούργων κατά την Ολλανδική Επανάσταση, που προκάλεσε ισχυρή αντίδραση κατά του ρεαλισμού και δυσπιστία απέναντι στην μεγαλειώδη εικονιστική ρητορική.. Τα ιστορικά θέματα αποτελούσαν πλέον καλλιτεχνική μειονότητα αν και, σε κάποιο βαθμό, αυτό υποκαταστάθηκε με το σχετικά αυξημένο ενδιαφέρον για τα χαρακτικά με ιστορικά θέματα.
Περισσότερο από τις άλλες θεματολογίες, η ολλανδική ιστορική ζωγραφική συνέχισε να επηρεάζεται από τους Ιταλούς δημιουργούς. Χαρακτικά και αντίγραφα των ιταλικών αριστουργημάτων κυκλοφορούσαν και υπαγόρευαν ορισμένα σχήματα σύνθεσης. Η αυξανόμενη επιδεξιότητα των Ολλανδών καλλιτεχνών στην απεικόνιση του φωτός βασίστηκαν σε υφολογία φερμένη από την Ιταλία, ειδικά από τον Καραβάτζιο. Μερικοί Ολλανδοί ταξίδεψαν στην Ιταλία, αν και λιγότερο συχνά σε σχέση με τους Φλαμανδούς συγχρόνους τους, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τον κατάλογο μελών του Bentvueghels (ή Schildersbent, κλίκα ζωγράφων), συλλόγου Ολλανδών και Φλαμανδών ζωγράφων που είχαν δραστηριοποιηθεί στη Ρώμη
Στις αρχές του αιώνα πολλοί μανιεριστές καλλιτέχνες με ύφος διαμορφωμένο κατά τον προηγούμενο αιώνα συνέχισαν να εργάζονται ως τη δεκαετία του 1630, όπως οι Άμπραχαμ Μπλούμερτ και Γιοάχιμ Γιούτεβελ. Πολλοί πίνακες με ιστορικά θέματα ήταν μικροί σε διαστάσεις, ενώ ο Γερμανός καλλιτέχνης (με έδρα του όμως τη Ρώμη) Άνταμ Ελζχάιμερ ασκούσε ισχυρή επιρροή, σχεδόν όμοια με αυτή του Καραβάτζιο σε καλλιτέχνες όπως ο δάσκαλος του Ρέμπραντ Πίτερ Λάστμαν, και οι Γιαν Πάινας και Γιάκομπ Πάινας (Pynas). Σε σύγκριση με την ιστορία της ζωγραφικής της περιόδου μπαρόκ σε άλλες χώρες, αυτοί είχαν ως κοινό σημείο την ολλανδική έμφαση στον ρεαλισμό, την αφηγηματική αμεσότητα και ορισμένες φορές αναφέρονται ως προ-Ρεμπραντικοί, καθώς τα πρώτα έργα του Ρέμπραντ είχαν αυτό το ύφος.
Ο «Καραβατζισμός της Ουτρέχτης» είναι όρος που περιγράφει μια ομάδα καλλιτεχνών που δημιούργησαν τόσο πίνακες με ιστορικά θέματα όσο και εν γένει μεγάλων διαστάσεων έργα με θέματα της καθημερινότητας, επηρεασμένοι όμως από το ιταλικό ύφος και συχνή, μέχρις υπερβολής, χρήση της τεχνικής του κιαροσκούρο. Η Ουτρέχτη ήταν, πριν την επανάσταση, η σημαντικότερη πόλη στη νέα ολλανδική επικράτεια και κάπως ασυνήθιστη για πόλη της Ολλανδίας, αφού ακόμη το 40% του πληθυσμού της ήταν καθολικοί (μέσα του αιώνα) με το ποσοστό αυτό να αυξάνει ανάμεσα στις ομάδες της άρχουσας τάξης, στους οποίους περιλαμβάνονταν τόσο τόσο μεγάλοι αριστοκράτες όσο και μικροευγενείς της περιφέρειας που διέθεταν οικίες εκεί. Κορυφαίοι καλλιτέχνες ήταν οι Χέντρικ τερ Μπρούγκεν, Χέρριτ φαν Χόντχορστ και Ντιρκ φαν Μπαμπούρεν ενώ η σχολή τους ήταν ενεργή μέχρι περίπου το 1630, αν και ο φαν Χόντχορστ συνέχισε μέχρι τη δεκαετία του 1650 ως επιτυχημένος Αυλικός ζωγράφος στις Αυλές της Αγγλίας, της Ολλανδίας και της Δανίας αλλά με πιο κλασικό ύφος.
Ο Ρέμπραντ άρχισε ως ζωγράφος ιστορικών θεμάτων πριν γίνει οικονομικά επιτυχημένος πορτρετίστας αλλά ποτέ δεν παραιτήθηκε από τις φιλοδοξίες του σε αυτό το θέμα. Πολλά από τα χαρακτικά του είναι αφηγηματικές θρησκευτικές σκηνές και η ιστορία της τελευταίας παραγγελίας προς αυτόν με θέμα «Η συνωμοσία του Κλαούντιους Κίβιλις», το 1661, καταδεικνύει την αφοσίωσή του σε αυτή τη φόρμα και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο να βρει θιασώτες. Κάποιοι καλλιτέχνες, πολλοί από τους οποίους ήταν μαθητές του, προσπάθησαν να συνεχίσουν σε αυτή τη θεματολογία. Ο Χόφερτ Φλινκ ήταν ο πιο επιτυχημένος από αυτούς. Ο Ζεράρ ντε Λαιρές (1640–1711) ήταν ένας ακόμη από αυτούς, πριν εμπέσει στην ισχυρότατη επιρροή του γαλλικού κλασικισμού και γίνει ο κορυφαίος Ολλανδός υποστηρικτής του τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως θεωρητικός.
Το γυμνό ήταν, ουσιαστικά, κάτι που έπρεπε να διατηρήσει ο ζωγράφος ιστορικών θεμάτων, αν και οι πορτρετίστες έντυναν τα περιστασιακά γυμνά τους (σχεδόν πάντα γυναίκες) με κάποιο κλασικό τίτλο, όπως έκανε ο Ρέμπραντ. Παρά την υπαινικτικότητά τους, οι ζωγράφοι καθημερινών σκηνών σπάνια αποκάλυπταν κάτι περισσότερο από ένα τμήμα του μηρού, συνήθως μάλιστα όταν απεικόνιζαν γυναίκες του δρόμου ή Ιταλίδες χωρικές.
Πορτρέτα
Η ζωγραφική πορτρέτων άνθισε στην Ολλανδία του 17ου αιώνα, καθώς υπήρχε μια μεγάλη τάξη εμπόρων που ήταν παραπάνω από έτοιμη να παραγγείλει πορτρέτα, πολύ περισσότερο απ' ότι σε άλλες χώρες. Μια σύνοψη των εκτιμήσεων της συνολικής παραγωγής πορτρέτων τα ανεβάζει κάπου μεταξύ 750.000 και 1.100.000 Για τον Ρέμπραντ ήταν η περίοδος της μεγαλύτερης οικονομικής του ευμάρειας ως νεαρός πορτρετίστας στο Άμστερνταμ, αλλά, όπως και άλλοι καλλιτέχνες, σύντομα βαρέθηκε την ενασχόληση με τη δημιουργία πορτρέτων αστών: «Οι καλλιτέχνες διανύουν αυτόν τον δρόμο χωρίς ευχαρίστηση», σημειώνει ο φαν Μάντερ.
Αν και η ολλανδική κατασκευή πορτρέτων αποφεύγει την έπαρση και την υπερβολική ρητορική της αριστοκρατικής μπαρόκ προσωπογραφίας, η οποία ήταν της μόδας στην Ευρώπη του 17ου αιώνα, οι σκοτεινές ενδυμασίες των ανδρών και, σε πολλές περιπτώσεις, των γυναικών μοντέλων και η καλβινιστική αντίληψη ότι η συμπερίληψη αγαθών, περιουσιακών στοιχείων και γαιών στο παρασκήνιο των πορτρέτων υποδεικνύει το αμάρτημα της υπεροψίας, οδηγούν σε αναπόφευκτη ομοιότητα πολλών ολλανδικών πορτρέτων, παρά την τεχνική τους αρτιότητα. Αποφεύγεται ακόμη και η όρθια στάση στα μοντέλα, καθώς η απεικόνιση ολόκληρου του ατόμου είναι και αυτή ένδειξη υπεροψίας. Οι πόζες είναι επιφυλακτικές, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, ενώ στα παιδιά επιτρέπεται μεγαλύτερος βαθμός ελευθερίας. Η πιο κατάλληλη στιγμή για τη δημιουργία ενός πορτρέτου είναι η στιγμή του γάμου, όταν ο άνδρας και η γυναίκα μπορούν να απεικονίζονται μαζί και όχι σε χωριστά πορτρέτα.
Ο άλλος μεγάλος δημιουργός πορτρέτων της περιόδου είναι ο Φρανς Χαλς, του οποίου οι διάσημες ζωντανές πινελιές και η ικανότητα να απεικονίζει τα μοντέλα του χαλαρωμένα και χαρωπά προσδίδει έξαψη σε ακόμη και τα πλέον αποθαρρυντικά θέματα, μέσω της ιδιαίτερα νωχελικής πόζας, που απεικονίζεται χαρακτηριστικά στον πίνακα με το πορτρέτο του Willem Heythuijsen: «Κανένα άλλο πορτρέτο αυτής της περιόδου δεν είναι τόσο ανεπίσημο». Ο εικονιζόμενος ήταν πλούσιος έμπορος υφασμάτων ο οποίος είχε ήδη παραγγείλει στον Χαλς ένα ολόκληρο πορτρέτο του δέκα χρόνια πριν. Μέσα στον μικρό αυτό ιδιωτικό χώρο είναι ντυμένος με ρούχα ιππασίας. Ο Γιαν ντε Μπράι ενθάρρυνε τα μοντέλα του να ποζάρουν ντυμένα ως μορφές της κλασικής ιστορίας, αλλά πολλά από τα έργα του απεικονίζουν μέλη της δικής του οικογένειας. Οι Τόμας ντε Κάιζερ, Μπαρτολομέους φαν ντερ Χελστ, Φέρντιναντ Μπολ και άλλοι, που πιο κάτω μνημονεύονται ως ζωγράφοι ιστορικών θεμάτων ή σκηνών καθημερινότητας, έβαζαν τα δυνατά τους να ζωντανέψουν πιο συμβατικά έργα. Η δημιουργία πορτρέτων, λιγότερο επηρεασμένη από τη μόδα σε σχέση με τις άλλες μορφές ζωγραφικής, παρέμεινε το καταφύγιο των Ολλανδών καλλιτεχνών.
Από τα λίγα που είναι γνωστά για τις διαδικασίες στο εργαστήριο των καλλιτεχνών φαίνεται ότι, όπως και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, το πρόσωπο σχεδιαζόταν πρώτα, ίσως και να χρωματιζόταν, σε μια ή δύο συνεδρίες. Ο τυπικός αριθμός των συνεδριών που ακολουθούσαν δεν είναι σαφής - κυμαίνεται από μηδέν (ολόσωμο πορτρέτο του Ρέμπραντ) και υπάρχει τεκμηρίωση για μέχρι και 50. Τα ενδύματα παρέμεναν στο εργαστήριο και πιθανόν να τα έφτιαχναν οι βοηθοί ή να μετακαλούνταν κάποιος ειδικός δάσκαλος, ακριβώς επειδή θεωρούνταν πολύ σημαντικό τμήμα του πίνακα. Οι παντρεμένες γυναίκες κι αυτές που δεν παντρεύτηκαν ποτέ μπορούν να ξεχωρίσουν από τα ενδύματά τους, κάτι που τονίζει πόσο λίγες μοναχικές γυναίκες απέκτησαν πορτρέτα, εκτός αν επρόκειτο για οικογενειακό πορτρέτο. Όπως συνέβαινε και αλλού, η ακρίβεια στα απεικονιζόμενα ενδύματα ποικίλλει - τα ενδύματα είναι πολλές φορές ριγέ και με σχέδια, αλλά οι καλλιτέχνες σπάνια τα απεικόνιζαν έτσι, προφανώς αποφεύγοντας την παραπανίσια εργασία. Οι δαντέλες και οι τραχηλιές ήταν αναπόφευκτες και αποτελούσαν πρόκληση για τη ρεαλιστική απεικόνιση από πλευράς ζωγράφων. Ο Ρέμπραντ ανέπτυξε έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να απεικονίζει δαντέλα με σχέδια, ζωγραφίζοντας τις πρώτα με αδρές λευκές πινελιές και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας μαύρο για να αποδώσει τα σχέδια. Ένας άλλος τρόπος ήταν να ζωγραφίζονται με λευκό πάνω σε μαύρο στρώμα και να ξύνεται το λευκό με την άκρη του πινέλου ώστε να αποδίδονται τα σχέδια.
Κατά τα τέλη του αιώνα άρχισε να επικρατεί η μόδα να εμφανίζονται τα μοντέλα με σχετικά φανταχτερά ενδύματα, που είχε ξεκινήσει με τον φαν Ντάικ στην Αγγλία τη δεκαετία του 1630, γνωστά ως γραφικά ή ρωμανικά ενδύματα. Τα μοντέλα που προέρχονταν από την αριστοκρατία ή τον στρατό επέτρεπαν στους εαυτούς τους μεγαλύτερες ελευθερίες και φορούσαν λαμπερά ενδύματα και πιο ακριβά αξεσουάρ σε σχέση με τους αστούς, ενώ οι θρησκευτικές πεποιθήσεις προφανώς επηρέαζαν πολλές απεικονίσεις. Κατά τα τέλη του αιώνα οι αξίες των αριστοκρατών ή των Γάλλων άρχισαν να επηρεάζουν τους αστούς και στις απεικονίσεις δόθηκε μεγαλύτερη ελευθερία.
Ένας ξεχωριστός τύπος ζωγραφικής, στον οποίο συνδυάζονταν στοιχεία πορτρέτου, ιστορικού θέματος και καθημερινότητας ήταν αυτός που αποκλήθηκε «τρόνι» (tronie). Ήταν μη ολόσωμο πορτρέτο μιας μόνον μορφής, που επικεντρωνόταν στη σύλληψη μιας ασυνήθιστης έκφρασης ή ψυχικής διάθεσης. Η πραγματική ταυτότητα του απεικονιζόμενου υποτίθεται ότι δεν είχε μεγάλη σημασία, αλλά μπορεί να απεικονιζόταν μια ιστορική μορφή με εξωτική ή ιστορική ενδυμασία. Ο Γιαν Λίφενς και ο Ρέμπραντ, πολλές από τις αυτοπροσωπογραφίες του οποίου ανήκουν στην κατηγορία του «τρόνι», ιδιαίτερα στα χαρακτικά του, είναι ανάμεσα σε αυτούς που ανέπτυξαν το είδος.
Όπως και στη Φλάνδρα, τα οικογενειακά πορτρέτα έτειναν να απεικονίζουν εξωτερικό χώρο, όπως ο κήπος, χωρίς όμως εκτεταμένη απεικόνισή του, όπως συνέβη αργότερα στην Αγγλία, και να είναι λιγότερο τυπικά τόσο στα ενδύματα όσο και στις ψυχικές διαθέσεις. Τα ομαδικά πορτρέτα, κατά μέγα μέρος ολλανδική επινόηση, ήταν δημοφιλή ανάμεσα στις ενώσεις πολιτών, που αποτελούσαν σημαντικό τμήμα του ολλανδικού τρόπου ζωής, όπως οι αξιωματικοί της πολιτοφυλακής (schutterij) μιας πόλης ή οι άνδρες της εθνοφρουράς, μέλη διοικητικών συμβουλίων, έφοροι και επίτροποι συντεχνιών, φιλανθρωπικών οργανώσεων κτλ. Ειδικότερα κατά το πρώτο ήμισυ του αιώνα, τα πορτρέτα ήταν πολύ τυπικά και δύσκαμπτα ως συνθέσεις. Οι ομάδες ήταν συχνά καθισμένες γύρω από ένα τραπέζι, και όλοι κοιτούσαν προς την πλευρά του θεατή. Πολλή προσοχή δινόταν στις μικρολεπτομέρειες των ενδυμασιών και, όπου ήταν δυνατό, στην επίπλωση και στα άλλα σημεία που αποκάλυπταν τη θέση του απεικονιζομένου στην κοινωνία. Αργότερα, οι ομάδες αυτές έγιναν πιο ζωντανές και τα χρώματα πιο ζωηρά. Ο πίνακας «Επίτροποι της Συντεχνίας των υφασματεμπόρων» είναι τυπικό παράδειγμα μιας ομάδας γύρω από το τραπέζι.
Οι επιστήμονες συχνά ποζάριζαν με όργανα και αντικείμενα του εργαστηρίου τους γύρω τους. Οι γιατροί μερικές φορές πόζαραν πάνω από ένα πτώμα, και η σύνθεση συχνά αποκαλούνταν «μάθημα ανατομίας» με πιο διάσημο πίνακα αυτόν του Ρέμπραντ, που τιτλοφορείται «Μάθημα ανατομίας του Δρα. Νικολάες Τουλπ» (1632, σήμερα στο Mauritshuis, Χάγη). Τα μέλη διοικητικών συμβουλίων στα ομαδικά πορτρέτα τους (αποκαλούνται regentenstuk στα ολλανδικά) προτιμούσαν απεικόνιση αυστηρή και σεμνή, ποζάροντας με σκούρα ενδύματα των οποίων η ραφινάτη κατασκευή πιστοποιούσε την υψηλή τους θέση στην κοινωνία, συχνά καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, με επίσημες εκφράσεις στα πρόσωπά τους.
Οι περισσότερες παραγγελίες για ομαδικά πορτρέτα της εθνοφυλακής δόθηκαν από το Χάαρλεμ και το Άμστερνταμ και ήταν περισσότερο επιδεικτικά και χαλαρά ή ζωηρότερα, καθώς και πολύ μεγαλύτερα. Στα πρώτα παραδείγματα εμφανίζονται σε δείπνα, αλλά αργότερα οι ομάδες παρουσιάζονταν με πολλές μορφές σε όρθια στάση, ώστε η σύνθεση να παρουσιάζει περισσότερο δυναμισμό. Η διάσημη Νυχτερινή περίπολος του Ρέμπραντ (Πλήρες όνομα του πίνακα: Ο λόχος εθνοφυλακής του Λοχαγού Φρανς Μπάννινκ Κοκ), του 1642, σήμερα στο Ρέικσμουζεουμ, ήταν μια φιλόδοξη και όχι εντελώς επιτυχημένη απόπειρα να παρουσιάσει μια ομάδα σε δράση, που ετοιμάζεται για περιπολία ή παρέλαση, αλλά καινοτόμος από την άποψη ότι απέφυγε το τυπικά πολύ μεγάλο πλάτος (σε σχέση με το ύψος) που παρουσιαζόταν σε παρόμοια έργα.
Το κόστος των ομαδικών πορτρέτων συνήθως μοιραζόταν ανάμεσα στους εικονιζομένους, συχνά όχι εξίσου. Το ποσό που καταβαλλόταν πιθανόν να προσδιόριζε και τη θέση κάθε ατόμου στην εικόνα, είτε ολόσωμο με όλα του τα διάσημα στο προσκήνιο είτε μόνον ένα πρόσωπο στο πίσω μέρος της ομάδας. Μερικές φορές όλα τα μέλη της ομάδας πλήρωναν ισόποσα, κάτι που οδηγούσε σε καυγάδες όταν κάποιοι τοποθετούνταν σε πιο διακριτές θέσεις από άλλους. Στο Άμστερνταμ οι περισσότεροι από αυτούς τους πίνακες κατέληγαν στην κατοχή του δημοτικού συμβουλίου και πολλοί σήμερα εκτίθενται στο Ιστορικό Μουσείο του Άμστερνταμ. Αντίθετα, δεν υπάρχουν σημαντικά τέτοια έργα εκτός Ολλανδίας.
Σκηνές της καθημερινής ζωής
Στους πίνακες αυτής της κατηγορίας απεικονίζονται σκηνές με πρόσωπα στα οποία δεν μπορεί να αποδοθεί συγκεκριμένη ταυτότητα: δεν είναι πορτρέτα ούτε ιστορικές προσωπικότητες. Μαζί με την τοπιογραφία η εξέλιξη και η τρομακτική δημοφιλία αυτού του τύπου ζωγραφικής είναι το πλέον ξεχωριστό χαρακτηριστικό της ολλανδικής ζωγραφικής αυτής της περιόδου, αν και η θεματολογία αυτή ήταν επίσης το ίδιο δημοφιλής και ανάμεσα στους Φλαμανδούς ζωγράφους. Σε πολλούς πίνακες απεικονίζεται μια μόνο μορφή, όπως στον πίνακα Η Γαλατού του Γιοχάνες Βερμέερ. Σε άλλους εμφανίζονται μεγάλες ομάδες σε κάποια κοινωνική εκδήλωση, ακόμη και πλήθη. Στην κατηγορία αυτή διακρίνονται πολλές υποκατηγορίες: Μια μορφή, οικογένειες χωρικών, σκηνές ταβέρνας, πάρτι, γυναίκες στο νοικοκυριό, σκηνές σε πανηγύρι χωριών ή κωμοπόλεων (αν και αυτές εξακολουθούν να είναι δημοφιλείς στη Φλαμανδική ζωγραφική), σκηνές στην αγορά, σε στρατώνες, σκηνές με άλογα ή ζώα της φάρμας, χιονισμένες, με φεγγαρόφωτο και πολλές άλλες ακόμη. Στην πραγματικότητα οι περισσότερες από αυτές είχαν ειδικούς όρους στα ολλανδικά, αν και δεν υπάρχει όρος στα ολλανδικά που να εκφράζει την κατηγορία «σκηνές καθημερινότητας». Στην αγγλική γλώσσα μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα η κατηγορία αυτή ονομαζόταν drolleries. Μερικοί καλλιτέχνες εργάζονταν μόνο σε μία από αυτές τις υποκατηγορίες, ειδικά μετά το 1625. Καθώς ο αιώνας προχωρούσε, το μέγεθος των πινάκων αυτής της κατηγορίας έτεινε να μειωθεί.
Αν και οι πίνακες με θέμα την καθημερινότητα παρέχουν πληροφορίες για την καθημερινή ζωή των πολιτών - όλων των τάξεων - του 17ου αιώνα, η ακρίβειά τους καλό είναι να μη λαμβάνεται τοις μετρητοίς. Πολλοί πίνακες που φαινομενικά στηρίζονται στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα εικονογραφούν ολλανδικές παροιμίες και ρητά ή θέλουν να περάσουν κάποιο ηθικό μήνυμα, η πραγματική σημασία των οποίων σήμερα πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί από τους ιστορικούς τέχνης, αν και σε ορισμένους πίνακες αυτή είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, σαφής. Πολλοί καλλιτέχνες και, χωρίς αμφιβολία, και αγοραστές σίγουρα προσπαθούσαν να εξισορροπήσουν την κατάσταση, ζωγραφίζοντας νοικοκυριά σε αταξία ή ακόμη και οίκους ανοχής, ενώ παράλληλα απέδιδαν και ηθικοπλαστική ερμηνεία στους πίνακες - τα έργα του Γιαν Στέιν, που είχε ως δεύτερο επάγγελμα αυτό του πανδοχέα, αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η ισορροπία μεταξύ αυτών των στοιχείων αποτελεί ακόμη αντικείμενο διαμαχών ανάμεσα στους ιστορικούς τέχνης σήμερα.
Οι τίτλοι που αργότερα αποδόθηκαν σε πίνακες συνήθως κάνουν διάκριση μεταξύ ταβερνών, πανδοχείων και οίκων ανοχής, αλλά πρακτικά επρόκειτο για τις ίδιες εγκαταστάσεις, καθώς πολλές ταβέρνες διέθεταν δωμάτια πάνω ή κάτω από τον κύριο χώρο, προορισμένα για σεξουαλικές δραστηριότητες: Μια ολλανδική παροιμία αναφέρει: «πανδοχείο μπροστά, πορνείο πίσω».
Ο παρατιθέμενος πίνακας του Στέιν αποτελεί σαφές παράδειγμα και, μολονότι κάθε χαρακτηριστικό του είναι πιστά ζωγραφισμένο, η συνολική εικόνα δεν είναι πιστή αναπαράσταση πραγματικής σκηνής, είναι μια τυπική απεικόνιση της καθημερινότητας, αυτό που στην πραγματικότητα απεικονίζεται - και σατιρίζεται - είναι μια κατάσταση.
Η Αναγεννησιακή παράδοση των δυσνόητων βιβλίων με βιβλίων με αλληγορικές παραστάσεις και επεξηγηματικά κείμενα (emblems), στα χέρια του μέσου Ολλανδού του 17ου αιώνα - σχεδόν καθολικά ενημερωμένου σε θέματα καθημερινότητας, αλλά χωρίς κλασική μόρφωση - μετατράπηκε σε λαϊκιστικά και ιδιαίτερα ηθικοπλαστικά έργα από τους Γιάκομπ Κατς, Ρούμερ Φίσχερ και άλλους, συχνά βασισμένα σε δημοφιλείς παροιμίες. Οι εικονογραφήσεις τους συχνά συμπεραίνονται άμεσα από τους πίνακες και, από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι ιστορικοί τέχνης επισύναψαν παροιμίες, ρητά και γνωμικά σε πολλούς τέτοιους πίνακες. Μια άλλη πηγή νοημάτων είναι τα οπτικά λογοπαίγνια που βασίζονται σε πολλούς όρους της καθομιλουμένης ολλανδικής γλώσσας στον σεξουαλικό τομέα: Ο γυναικείος κόλπος απεικονιζόταν ως λαούτο (luit) ή γυναικείες κάλτσες (vogelen), ενώ το σεξ ως κάποιο πουλί, ανάμεσα σε πολλές άλλες επιλογές, και σύμβολα όπως παπούτσια, στόμια, κανάτες και φλασκιά ιδωμένα στο πλάι.
Οι ίδιοι ζωγράφοι συχνά ζωγράφιζαν έργα με πολύ διαφορετικό πνεύμα, νοικοκυρών ή άλλων γυναικών να αναπαύονται στο σπίτι τους ή να εργάζονται και, αριθμητικά, ξεπέρασαν κατά πολύ την όμοια μεταχείριση των ανδρών. Στην πραγματικότητα, άνδρες της εργατικής τάξης απεικονιζόμενοι σε σχέση με τις εργασίες τους, είναι χαρακτηριστικά απόντες από την τέχνη της Χρυσής Εποχής, ενώ τα τοπία απεικονίζουν ταξιδιώτες και αργόσχολους αλλά σπάνια γεωργούς. Παρά το ότι η Ολλανδική Δημοκρατία ήταν ίσως το σημαντικότερο κράτος στο διεθνές εμπόριο στην Ευρώπη, και ενώ αφθονούν τα τοπία με ναυτικά θέματα, ναυτεργάτες ή άλλοι συναφείς επαγγελματίες σπανιότατα εμφανίζονται. Αυτή η ομάδα θεμάτων ήταν ολλανδική επινόηση, η οποία ανακλούσε τις πολιτιστικές ενασχολήσεις της εποχής και επρόκειτο να υιοθετηθούν από καλλιτέχνες άλλων χωρών, ιδιαίτερα της Γαλλίας, στους δύο επόμενους αιώνες.
Η παράδοση αυτή εξελίχτηκε από τον ρεαλισμό και τη λεπτομερή απεικόνιση του παρασκηνίου που συνηθιζόταν κατά την πρώιμη φλαμανδική ζωγραφική, περίοδο κατά την οποία οι Ιερώνυμος Μπος και Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος ήταν ανάμεσα στους πρώτους που άλλαξαν θεματολογία, κάνοντας επίσης χρήση παροιμιών. Οι ζωγράφοι της Σχολής του Χάαρλεμ Βίλλεμ Πίτερσζον Μπόιτεβεχ, Φρανς Χαλς και Εσάιας φαν ντε Φέλντε ήταν σημαντικοί καλλιτέχνες στην αρχή της περιόδου. Ο Μπόιτεβεχ ζωγράφισε "χαρούμενες συντροφιές" αποτελούμενες από καλοντυμένους νέους ανθρώπους με την ηθικολογική σημασία να ελλοχεύει στη λεπτομέρεια.
Ο φαν ντε Φέλντε ήταν επίσης σημαντικός ως τοπιογράφος, οι σκηνές του οποίου περιλάμβαναν μη σαγηνευτικές μορφές, πολύ διαφορετικές από αυτές που περιλάμβανε στους πίνακές του με θέμα την καθημερινότητα, τις οποίες συχνά τοποθετούσε σε συγκεντρώσεις στον κήπο εξοχικών σπιτιών. Ο Χαλς ήταν κατά κύριο λόγο πορτρετίστας, αλλά ζωγράφισε σκηνές καθημερινότητας μεγέθους πορτρέτου στα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του.
Η παραμονή του Φλαμανδού δασκάλου Άντριεν Μπράουβερ, που ζωγράφιζε σκηνές ταβέρνας, από το 1625 ως το 1626, προσέφερε στον Άντριεν φαν Οστάντε το θέμα με το οποίο ασχολήθηκε σε όλη του τη ζωή, αν και συχνά του έδινε μια πιο συναισθηματική προσέγγιση. Πριν τον Μπράουβερ, οι χωρικοί συνήθως απεικονίζονταν σε εξωτερικό χώρο. Αυτός συνήθως τους ζωγραφίζει σε απέριττο και σκοτεινό εσωτερικό χώρο, αν και στους πίνακες του φαν Οστάντε μερικές φορές καταλαμβάνουν εμφανώς παμπάλαιες αγροικίες τεράστιου μεγέθους.
Ο φαν Οστάντε ζωγράφιζε με ευχέρεια τόσο μια μοναδική μορφή είτε και ομάδες, όπως οι "Καραβατζιστές της Ουτρέχτης" έκαναν στα έργα τους με αυτή τη θεματολογία, και η μοναδική αυτή μορφή ή μικρές ομάδες των δύο ή τριών έγιναν όλο και περισσότερο συνηθισμένες, ειδικά σε όσα έργα περιλάμβαναν γυναίκες ή παιδιά. Η πλέον αξιοσημείωτη γυναίκα ζωγράφος της περιόδου ήταν η Γιούντιτ Λέιστερ (1609–1660), πριν ο σύζυγός της, Γιαν Μίνσε Μόλενερ της επιβάλει να εγκαταλείψει τη ζωγραφική. Η Σχολή του Λέιντεν με τους fijnschilder (= κομψοί ζωγράφοι) ήταν διάσημοι για τους μικρούς και εξαιρετικά φινιρισμένους πίνακές τους. Ηγετικές μορφές ανάμεσά τους ήταν οι Χέρριτ Ντάου, Χάμπριιλ Μέτσου, Φρανς φαν Μίρις ο πρεσβύτερος και αργότερα ο γιος του Βίλλεμ φαν Μίρις, Χόντφριντ Σάλκεν και Άντριεν φαν ντερ Βερφ.
Η τελευταία αυτή γενεά, της οποίας τα έργα είναι υπερ-εκλεπτυσμένα σε σύγκριση με αυτά των προκατόχων τους, ζωγράφιζε επίσης πορτρέτα και ιστορικά θέματα και ήταν οι ζωγράφοι με τη μεγαλύτερη αναγνώριση και αμοιβή προς το τέλος της περιόδου και τα έργα τους ήταν περιζήτητα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ζωγραφική της καθημερινότητας ανακλούσε την αυξανόμενη ευμάρεια της ολλανδικής κοινωνίας, τα σπίτια καλυτέρευαν σταθερά ως προς την άνεση, πλούσια και προσεκτικά ζωγραφισμένα καθώς προχωρούσε ο αιώνας. Καλλιτέχνες που δεν ανήκαν στην ομάδα του Λέιντεν αλλά τα κοινά τους θέματα ήταν σκηνές με ομάδες καθημερινών ανθρώπων περιλάμβαναν, ανάμεσα σε άλλους, τους Νικολάες Μάες, Χέραρντ τερ Μπορχ και Πίτερ ντε Χόοχ, που μοιράζονταν το ενδιαφέρον για τον φωτισμό σε σκηνές εσωτερικών χώρων με τον Γιοχάνες Βερμέερ, μια επί μακρόν θεωρούμενη "σκοτεινή" μορφή, ο οποίος όμως σήμερα θεωρείται ο κορυφαίος όλων.
Τοπία - αστικά τοπία
Η τοπιογραφία ήταν μείζων κατηγορία θεμάτων κατά τον 17ο αιώνα. Τα φλαμανδικά τοπία (ιδιαίτερα όσα προέρχονταν από την περιοχή της Αμβέρσας) του 16ου αιώνα χρησίμευσαν ως παράδειγμα. Αυτά δεν ήταν ιδιαίτερα ρεαλιστικά, καθώς είχαν ζωγραφιστεί κυρίως στο εργαστήριο, εν μέρει από τη φαντασία του δημιουργού και συχνά με χρήση της "ημι-εναέριας" άποψης (θέαση από πάνω), τυπική στην τοπιογραφία της πρώιμης φλαμανδικής ζωγραφικής στην "τοπιογραφία του κόσμου" των Γιοάχιμ Πατινίρ, Χέρρι μετ ντε Μπλες και Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου.
Στην τοπιογραφία αναπτύχθηκε ένα περισσότερο ρεαλιστικό ύφος, με θέαση από το επίπεδο του εδάφους, συχνά βασισμένο σε σχέδια που έγιναν στον εξωτερικό χώρο, με χαμηλότερο ορίζοντα, κάτι που έκανε δυνατή την έμφαση των συχνά εντυπωσιακών σχηματισμών των νεφών που ήταν - και είναι - τυπικοί για το κλίμα της περιοχής και οι οποίοι προσδίδουν μια ιδιαιτερότητα στο φως. Αγαπημένα θέματα ήταν οι αμμόλοφοι κατά μήκος της δυτικής ακτής της θάλασσας, ποταμοί με τα εκτεταμένα γειτονικά λιβάδια στα οποία έβοσκαν γελάδες, συχνά με τη σιλουέτα μιας πόλης στο βάθος. Τα χειμερινά τοπία με τα παγωμένα κανάλια και ρυάκια επίσης αφθονούσαν. Η θάλασσα ήταν αγαπημένο θέμα, καθώς οι Κάτω Χώρες εξαρτώνταν από αυτή για το εμπόριό τους, αγωνίζονταν εναντίον της για να δημιουργήσουν νέα εδάφη και πολεμούσαν σε αυτή με άλλες ανταγωνίστριες χώρες.
Σημαντικές πρώιμες μορφές στο κίνημα του ρεαλισμού ήταν οι Εσάιας φαν ντε Φέλντε (1587–1630) και Χέντρικ Άφερκαμπ (1585–1634), και οι δύο, όπως προαναφέρθηκε, ζωγράφοι της καθημερινότητας. Στην περίπτωση του Άφερκαμπ ορισμένοι πίνακες είναι αξιομνημόνευτοι σε κάθε κατηγορία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1620 άρχισε η "τονική φάση" της τοπιογραφίας και οι καλλιτέχνες άρχισαν να απαλύνουν ή να θαμπώνουν τα περιγράμματά τους και επικεντρώθηκαν στα ατμοσφαιρικά εφέ, με μεγάλη έμφαση να δίνεται στον ουρανό και οι ανθρώπινες μορφές είτε απουσιάζουν είτε είναι μικρές και σε απόσταση. Οι συνθέσεις που βασίζονται στην κατά μήκος διαγώνιο του χώρου αποτύπωσης έγιναν δημοφιλής, με τις υδάτινες επιφάνειες να είναι το εξέχον θέμα. Περίοπτοι καλλιτέχνες στην κατηγορία ήταν οι Γιαν φαν Χόγιεν (1596–1656), Σάλομον φαν Ράουσντελ(1602–1670), Πίτερ ντε Μολάιν (1595–1661) και στη θαλασσογραφία ο Σίμον ντε Φλίχερ (1601–1653), και μια ομάδα ελασσόνων καλλιτεχνών - μια πρόσφατη μελέτη απαριθμεί περίπου 75 καλλιτέχνες που εργάστηκαν με τον τρόπο του Χόγιεν, όπως ο Κόυπ.
Από τις αρχές του 1650 αρχίζει η "κλασική φάση", στην οποία διατηρείται η ποιοτική απεικόνιση της ατμόσφαιρας, αλλά με πιο εκφραστικές συνθέσεις και ισχυρότερες αντιθέσεις στο φως και στο χρώμα. Οι συνθέσεις συχνά στηρίζονται σε ένα μόνο "ηρωικό δένδρο", σε έναν ανεμόμυλο ή πύργο ή σε ένα πλοίο. Ηγετική μορφή σε αυτή την κατηγορία ήταν ο Γιάκομπ φαν Ράουσντελ (Jacob van Ruisdael, 1628–1682), ο οποίος δημιούργησε πολλά έργα τόσο σε αριθμό όσο και σε ποικιλία, χρησιμοποιώντας τυπικά ολλανδικά θέματα εκτός του "Ιταλικού" τοπίου. Αντ' αυτού δημιουργούσε "νορδικού" τύπου τοπία με σκοτεινά και δραματικά δάση πεύκων, με ορμητικούς χειμάρρους και καταρράκτες. Μαθητής του ήταν ο Μέιντερτ Χομπέμα (Meindert Hobbema, 1638–1709), γνωστός περισσότερο για το μη τυπικό του έργο "Λεωφόρος στο Μίντελχαρνις" (1689, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη), μια παρέκκλιση από τις συνηθισμένες σκηνές με νερόμυλους και δρόμους που διασχίζουν δάση. Δυο ακόμη καλλιτέχνες με περισσότερο προσωπικό ύφος, των οποίων το έργο περιλαμβάνει μεγάλους πίνακες (μήκους μεγαλύτερου του μέτρου) ήταν οι Έλμπερτ Κόυπ (Aelbert Cuyp, 1620–1691) και Φίλιπς Κόνινκ (Philips Koninck, 1619–1688). Ο Κόυπ πήρε το χρυσαφένιο ιταλικό φως και το χρησιμοποίησε σε σκηνές σούρουπου, με μορφές στο προσκήνιο και πίσω από αυτές ένα ποτάμι κι ένα πλατύ τοπίο. Τα καλύτερα έργα του Κόνινκ είναι πανοραμικές απόψεις, όπως από την κορυφή ενός λόφου, μεγάλων καλλιεργημένων εκτάσεων και με τεράστιο ουρανό.
Διαφορετικός τύπος τοπιογραφίας, που δημιουργήθηκε μέσω της "τονικής" και της κλασικής φάσης, ήταν το ρομαντικό "ιταλικό" τοπίο, κατά κανόνα σε πιο ορεινές περιοχές από αυτές που υπάρχουν στην Ολλανδία, με χρυσαφένιο φως και, ορισμένες φορές, γραφικότερο μεσογειακό "σταφάζ" (πρόσθεση μορφών ανθρώπων και/ή ζώων στην εικόνα) και ερείπια. Δεν είχαν επισκεφθεί όμως όλοι οι καλλιτέχνες, που ασχολήθηκαν με αυτό τον τύπο, την Ιταλία. Ο Γιαν Μποτ, που είχε επισκεφθεί τη Ρώμη και εργάστηκε μαζί με τον Κλωντ Λορραίν ήταν ο κύριος εκφραστής αυτής της υποκατηγορίας, που επηρέασε πολλούς τοπιογράφους σκηνών της Ολλανδίας, όπως ο Έλμπερτ Κόυπ. Άλλοι καλλιτέχνες που εργάστηκαν σταθερά με αυτό το ύφος ήταν οι Νικολάες Μπέρχεμ (1620–1683) και Άνταμ Πάινακερ. Τα "ιταλικά" τοπία ήταν δημοφιλή και ως χαρακτικά και περισσότερα έργα ζωγραφικής του Μπέρχεμ αναπαράχθηκαν σε χαρακτικά κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου από εκείνα οποιουδήποτε άλλου καλλιτέχνη.
Μερικοί άλλοι καλλιτέχνες δεν είναι δυνατό να καταταγούν σε καμία από αυτές τις κατηγορίες, πρωτίστως ο Ρέμπραντ, του οποίου τα λίγα τοπία εμφανίζουν ποικίλες επιδράσεις, μεταξύ των οποίων και αυτή του Χέρκουλες Σέγκερς (Hercules Seghers, 1598 - 1638): Τα πολύ μεγάλα τοπία με ορεινές κοιλάδες που απεικόνισε, ήταν μια ολοσχερής προσωπική υφολογική εξέλιξη του 16ου αιώνα. Ο Ερτ φαν ντερ Νέιρ (Aert van der Neer) ζωγράφισε πολύ μικρές σκηνές σε ποτάμια τη νύχτα ή παγωμένα τοπία με χιόνι.
Τα τοπία που απεικονίζουν ζώα στο προσκήνιο αποτέλεσαν ένα διαφορετικό υπο-τύπο και τα ζωγράφιζαν οι Κόυπ, Πάουλους Πόττερ (Paulus Potter 1625–1654), Άντριεν φαν ντε Φέλντε (Adriaen van de Velde 1636-1672) και Κάρελ Ντουγιαρντίν (Karel Dujardin, 1626–1678, ζώα της φάρμας) και Φίλιπς Βάουβερμαν (Philips Wouwerman), ο οποίος ζωγράφιζε άλογα και ιππείς σε ποικίλα τοπία. Η αγελάδα ήταν σύμβολο ευμάρειας για τον Ολλανδό, ζώο που κάποτε η τέχνη το αγνοούσε, αλλά πλέον έγινε, εκτός από το άλογο, μακράν το πλέον κοινά απεικονιζόμενο. Οι κατσίκες χρησιμοποιούνταν για να καταδείξουν τοπίο στην Ιταλία, αν και οι αναλυτές παρατήρησαν από την απεικόνιση διαφόρων τμημάτων της ανατομίας τους, ότι μάλλον πρόκειται για μια σύνθεση προερχόμενη από σπουδές σε έξι διαφορετικά ζώα που απέχουν χρονικά κατά πολύ μεταξύ τους.
Η αρχιτεκτονική επίσης συνάρπαζε τους Ολλανδούς, ιδιαίτερα οι εκκλησίες. Στην αρχή της περιόδου η κύρια παράδοση αφορούσε φανταστικά ανάκτορα και αστικά τοπία με επινοημένα αρχιτεκτονήματα του μανιερισμού του βορρά, η οποία στην φλαμανδική ζωγραφική συνέχιζε να εξελίσσεται και στην Ολλανδία αντιπροσωπεύεται από τον Ντιρκ φαν Ντέλεν (Dirck van Delen). Έκανε όμως την εμφάνισή του ο μεγαλύτερος ρεαλισμός και άρχισαν να εμφανίζονται απεικονίσεις του εξωτερικού και του εσωτερικού πραγματικών κτιρίων, αν και δεν είναι πάντα πιστές. Κατά τη διάρκεια του αιώνα, αυξήθηκε η κατανόηση της καλύτερης σχεδίασης της προοπτικής και εφαρμόστηκε με ενθουσιασμό. Ορισμένοι καλλιτέχνες ειδικεύτηκαν στην απεικόνιση του εσωτερικού ναών.
Ο Πίτερ Σένρενταμ, του οποίου ο πατέρας Γιαν Πίτερς Σένρενταμ δημιούργησε ορισμένα αισθησιακά γυμνά χαρακτικά με θεές σε μανιεριστικό ύφος, ζωγράφισε το εσωτερικό μερικών ασβεστωμένων (ένεκα καλβινισμού) και χωρίς εκκλησίασμα εκκλησιών γοτθικού ρυθμού. Η έμφασή του στον ομαλό φωτισμό και στη γεωμετρία, με μικρή απεικόνιση των επιφανειακών υφών αποκαλύπτεται με σύγκριση των έργων του με αυτά του Εμάνουελ ντε Βίττε (Emanuel de Witte), ο οποίος απεικονίζει τις εκκλησίες του με κόσμο και όχι άδειες, αντιθέσεις στο φωτισμό και αταξία στην επίπλωση που είχε απομείνει στους καλβινικούς ναούς, στοιχεία που όλα αγνοούνται από τον Σένρενταμ. Οι Χέραρντ Χάουκχεϊστ (Gerard Houckgeest) και Χέντρικ φαν Φλιτ (Hendrick van Vliet) είχαν συμπληρώσει την παραδοσιακή θέαση κατά μήκος ενός κύριου άξονα του ναού με διαγώνιες απόψεις του, που προσέθεταν δραματικότητα κι ενδιαφέρον. Ο Χέρριτ Μπερκχέιντε (Gerrit Berckheyde) ειδικευόταν σε απεικονίσεις των κεντρικών δρόμων, πλατειών και μεγάλων δημόσιων κτιρίων, χωρίς όμως πολύ κόσμο. Ο Γιαν φαν ντερ Χέιντεν (Jan van der Heyden) προτιμούσε πιο οικείες σκηνές ήσυχων δρόμων του Άμστερνταμ, συχνά με δένδρα και κανάλια. Αυτές ήταν πραγματικές απεικονίσεις, τις οποίες όμως δεν δίσταζε να τροποποιεί για λόγους σύνθεσης.
Θαλασσογραφίες
Η Ολλανδική Δημοκρατία στήριξε στο θαλάσσιο εμπόριο την εξαιρετική της ευμάρεια, διεξήγαγε πολέμους στη θάλασσα με τη Βρετανία και άλλα έθνη κατά την περίοδο αυτή και διασχίζεται από αναρίθμητους ποταμούς και, κυρίως, κανάλια. Δεν είναι, συνεπώς, κάτι το εκπληκτικό η ενασχόληση της ζωγραφικής με τη θαλασσογραφία, η οποία έγινε εξαιρετικά δημοφιλής και άρθηκε σε νέα ύψη από τους Ολλανδούς καλλιτέχνες. Όπως και με την τοπιογραφία, η μετακίνηση από την τεχνητά υπερυψωμένη θέαση προς την "κανονική" ήταν αποφασιστικό βήμα. Απεικονίσεις ναυμαχιών αφηγούνται την ιστορία του ολλανδικού ναυτικού στο απόγειο της δόξας του, αν και σήμερα συνήθως είναι ιδιαίτερα εκτιμώμενες οι εικόνες περισσότερο ήσυχων σκηνών. Τα πλοία απεικονίζονται περισσότερο στη θάλασσα, με τις σκηνές σε καρνάγια ή ναυπηγεία να είναι εκπληκτικά απούσες. Πολύ συχνά, ακόμη και στα μικρά πλοία κυματίζει η τρίχρωμη ολλανδική σημαία και πολλά σκάφη μπορούν να ταυτοποιηθούν ως πολεμικά ή κυβερνητικά. Σε πολλές εικόνες εμφανίζεται και μικρό μέρος στεριάς, μια παραλία ή ένα λιμάνι ή άποψη εκβολών ποταμού. Άλλοι καλλιτέχνες ειδικεύτηκαν στη ζωγραφική ποτάμιων σκηνών : από τους μικρούς πίνακες του Σάλομον φαν Ράουσντελ (Salomon van Ruysdael) με μικρές βάρκες και όχθες με καλάμια ως τους μεγάλους πίνακες με "ιταλικά" τοπία του Έλμπερτ Κόυπ (Aelbert Cuyp), όπου ο ήλιος συνήθως δύει πάνω από ένα πλατύ ποτάμι. Αυτή η κατηγορία έχει πολλά κοινά με την τοπιογραφία και η εξέλιξη της απεικόνισης του ουρανού συμβαδίζει και στις δύο. Πολλοί τοπιογράφοι, εξ άλλου, ζωγράφισαν παραλίες ή σκηνές σε ποτάμια. Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται οι Γιαν Πορσέλλις (Jan Porcellis), Σίμον ντε Φλίχερ (Simon de Vlieger), Γιαν φαν ντε Καπέλλε (Jan van de Cappelle), Χέντρικ Ντούμπελς (Hendrick Dubbels) και Άμπραχαμ Στορκ (Abraham Storck). Οι Βίλλεμ φαν ντε Φέλντε ο πρεσβύτερος (Willem van de Velde the Elder) και ο ομώνυμος γιος του είναι οι κορυφαίοι ζωγράφοι των τελευταίων δεκαετιών, τείνοντας, όπως γινόταν και στην αρχή του αιώνα, να έχουν ως θέμα το πλοίο, ενώ στις τονικές απεικονίσεις των προηγούμενων δεκαετιών κύριο θέμα αποτελούσαν η θάλασσα και ο ουρανός. Έφυγαν για το Λονδίνο το 1672, αφήνοντας τον γερμανικής καταγωγής δάσκαλο των ταραγμένων θαλασσών Λούντολφ Μπακχάουζεν (Ludolf Bakhuizen) ως τον κορυφαίο καλλιτέχνη.
Νεκρές φύσεις
Οι νεκρές φύσεις ήταν ιδανική ευκαιρία στην ανάδειξη επιδεξιότητας στη ζωγραφική υφών και επιφανειών με μεγάλη λεπτομέρεια με ρεαλιστικά εφέ φωτισμού. Τρόφιμα κάθε είδους τοποθετημένα σε τραπέζι, ασημένια σερβίτσια, περίπλοκα σχέδια και λεπτές πτυχώσεις στα τραπεζομάντηλα και τα λουλούδια "προκαλούσαν" τους καλλιτέχνες.
Εδώ αναγνωρίζονται ορισμένες υποκατηγορίες, όπως "αντικείμενα συμποσίου" (banketje) και απλούστερα "αντικείμενα πρωινού" (ontbijtjes). Σχεδόν όλες οι νεκρές φύσεις εμπεριείχαν ηθικά διδάγματα, συνήθως αναφερόμενα στη συντομία του βίου - συνθέσεις αποκαλούμενες vanitas, ματαιότης - υπονοούμενη ακόμη και με απουσία ενός προφανούς συμβόλου, όπως το κρανίο, ή και λιγότερο προφανούς, όπως ένα μισοξεφλουδισμένο λεμόνι (όπως η ζωή, γλυκό στην εμφάνιση, ξινό στη γεύση). Τα άνθη μαραίνονται και τα τρόφιμα αποσυντίθενται, ενώ το ασήμι δεν έχει καμία χρήση για την ψυχή. Ωστόσο, η δύναμη αυτού του μηνύματος μοιάζει μικρότερη στους πιο πολύπλοκους πίνακες του δεύτερου μισού του αιώνα.
Αρχικά, τα αντικείμενα που απεικονίζονταν ήταν σχεδόν πάντα τετριμμένα. Εν τούτοις, από τα μέσα του αιώνα κάνουν την εμφάνισή τους οι pronkstilleven, οι "επιδεικτικές" νεκρές φύσεις, στις οποίες εμφανίζονται ακριβά και εξωτικά αντικείμενα. Η υποκατηγορία αυτή αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του 1640 στην Αμβέρσα, από Φλαμανδούς καλλιτέχνες, όπως οι Φρανς Σνάιντερς και Άντριεν φαν Ούτρεχτ και έγινε πιο δημοφιλής. Η πρώιμη ρεαλιστική, τονική και κλασική φάση της τοπιογραφίας είχαν τις αντίστοιχές τους και στις νεκρές φύσεις. Οι Βίλλεμ Κλες Χέντα (Willem Claeszoon Heda, 1595–περ. 1680) και Πίτερ Κλες (Pieter Claesz) προτιμούσαν να ζωγραφίζουν ontbijt (αντικείμενα για το πρωινό) ή πίνακες με σαφή τη "ματαιοδοξία".
Σε όλους αυτούς τους ζωγράφους τα χρώματα είναι συχνά μουντά, με κυρίαρχες τις αποχρώσεις του καφέ, ιδιαίτερα κατά τα μέσα του αιώνα. Αυτό είναι λιγότερο εμφανές στα έργα του Γιαν Ντάβιντς ντε Χέιμ (Jan Davidszoon de Heem, 1606–1684), μιας σημαντικής μορφής του χώρου, που πέρασε μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας του έχοντας βάση κοντά στα σύνορα με την Αμβέρσα. Εδώ, τα έργα του είναι απεικονίσεις από τα πλάγια που σχηματίζουν μεγάλες, επιμήκεις εικόνες, ασυνήθιστες στον βορρά, αν και ο Χέντα είχε κάνει μερικούς πίνακες με "κατακόρυφη" διάταξη. Οι ζωγράφοι των νεκρών φύσεων είχαν ιδιαίτερα αναπτυγμένη την τάση να αναπτύσσουν "δυναστείες". Υπήρχαν πολλοί με τα επώνυμα "ντε Χέιμ" και "Μπόσχερτ", ο γιος του Χέντα συνέχισε στο ύφος του πατέρα του και ο Κλες ήταν ο πατέρας του Νικολάες Μπέρχεμ.
Μια ιδιαίτερη υποκατηγορία σχηματίζουν οι απεικονίσεις ανθέων, με τους δικούς της εξειδικευμένους ζωγράφους και ήταν, περιστασιακά, η ειδικότητα ορισμένων γυναικών καλλιτεχνών, όπως η Μαρία φαν Οοστερβάικ (Maria van Oosterwyck) και η Ράχελ Ρόις (Rachel Ruysch)
Οι Ολλανδοί ήταν επίσης ηγέτες σε παγκόσμιο επίπεδο σε ζωγραφική σχετική με τη βοτανική και άλλες επιστήμες, δημιουργώντας εικόνες, χαρακτικά και εικονογραφήσεις βιβλίων. Παρά τον έντονο ρεαλισμό στα άνθη, οι πίνακες δημιουργούνταν είτε από προσωπικού επιπέδου σπουδές ή ακόμη και εικονογραφήσεις βιβλίων και μπουμπούκια από πολύ διαφορετικές εποχές περιλαμβάνονταν σταθερά στην ίδια σύνθεση, ενώ τα ίδια λουλούδια επανεμφανίζονταν σε διαφορετικά έργα, όπως γίνεται με τα επιτραπέζια σκεύη. Υπήρχε, επίσης, το στοιχείο του εξωπραγματικού, καθώς μπουκέτα λουλουδιών σε βάζα δεν μπορούσαν να βρίσκονται σε όλα τα σπίτια των μέσων ανθρώπων - ακόμη και οι πολύ πλούσιοι επεδείκνυαν τα λουλούδια ένα προς ένα σε πορσελάνες του Ντελφτ ειδικές για τουλίπες (Tulipiere).
Η ολλανδική παράδοση εν πολλοίς ξεκίνησε με τον Αμπρόσιους Μπόσχερτ (Ambrosius Bosschaert, 1573–1621), Φλαμανδό ζωγράφο που εγκαταστάθηκε στον βορρά κατά τις αρχές της περιόδου και δημιούργησε "δυναστεία": Ο γυναικάδελφός του Μπαλτάσαρ φαν ντερ Αστ (Balthasar van der Ast) ήταν πρωτοπόρος ζωγραφίζοντας νεκρές φύσεις με κοχύλια καθώς και λουλούδια. Οι πρώιμοι αυτοί πίνακες είχαν συνήθως λαμπρό φωτισμό, με τα λουλούδια διευθετημένα με σχετικά απλό τρόπο. Από τα μέσα του αιώνα η διευθέτηση αυτή, που μπορεί να αποκληθεί μπαρόκ, συνήθως σε σκούρο φόντο, έγινε πιο δημοφιλής και εκπροσωπείται από έργα του Βίλλεμ φαν Ελστ (Willem van Aelst, 1627–1683). Το είδος αρίστευσε στη Χάγη και στο Άμστερνταμ.
Νεκρά ζώα από κυνήγι και πουλιά που ζωγραφίζονταν ζωντανά αλλά είχαν μελετηθεί νεκρά, ήταν άλλη μια υποκατηγορία, όπως και τα νεκρά ψάρια, βασικό προϊόν διατροφής των Ολλανδών. Ο Άμπραχαμ φαν Μπέγερεν (Abraham van Beijeren) έφτιαξε πολλούς παρόμοιους πίνακες. Οι Ολλανδοί είχαν ενδώσει λιγότερο στο φλαμανδικό ύφος του συνδυασμού μεγάλων αντικειμένων νεκρής φύσης με άλλες κατηγορίες ζωγραφικής - αυτό θα είχε θεωρηθεί δείγμα υπεροψίας σε πορτρέτα - και στη φλαμανδική συνήθεια της συνεργασίας ζωγράφων εξειδικευμένων ζωγράφων στο ίδιο έργο. Αυτό, εν τούτοις, συνέβη μερικές φορές: Ο Φίλιπς Βάουβερμαν κλήθηκε μερικές φορές να "συμπληρώσει" ανθρώπους και άλογα ώστε να μετατραπεί το σκηνικό ενός τοπίου σε σκηνή κυνηγίου ή αψιμαχιών, ενώ οι Άντριεν και Μπέρχεμ φαν ντε Φέλντε για να προσθέσουν ανθρώπους ή ζώα της φάρμας.
Ξένες χώρες
Το Schilderboeck του Κάρελ φαν Μάντερ δεν ήταν μόνον ένας κατάλογος βιογραφιών, αλλά και πηγή συμβουλών για νέους καλλιτέχνες. Γρήγορα έγινε κλασικό πρότυπο έργο για γενιές Ολλανδών και Φλαμανδών καλλιτεχνών του 17ου αιώνα. Το βιβλίο συμβούλευε τους καλλιτέχνες να ταξιδεύουν και να επισκεφθούν τα αξιοθέατα στη Φλωρεντία και στη Ρώμη και, μετά το 1640, πολλοί ακολούθησαν τη συμβουλή. Είναι, εν τούτοις, αξιοσημείωτο ότι οι περισσότεροι σημαντικοί σε όλα τα πεδία καλλιτέχνες, όπως οι Ρέμπραντ, Βερμέερ, Χαλς, Στέιν, και Γιάκομπ φαν Ράουσντελ, όπως και πολλοί άλλοι, δεν πραγματοποίησαν παρόμοιο ταξίδι.
Πολλοί Ολλανδοί και Φλαμανδοί καλλιτέχνες εργάζονταν στο εξωτερικό ή εξήγαν τα έργα τους. Η χαρακτική ήταν επίσης σημαντική εξαγωγική αγορά, μέσω της οποίας ο Ρέμπραντ έγινε διάσημος σε όλη την Ευρώπη. Το "Ολλανδικό Δώρο" προς τον Κάρολο Β΄ της Αγγλίας ήταν διπλωματικό δώρο, το οποίο περιλάμβανε και τέσσερις σύγχρονους ολλανδικούς πίνακες. Η ζωγραφική στην Αγγλία βασιζόταν πολύ στους Ολλανδούς ζωγράφους, με τον Σερ Πέτερ Λέλυ , ακολουθούμενο από τον Σερ Γκόντφρι Νέλλερ (Godfrey Kneller), να πρωτοστατούν στην εξέλιξη του ύφους των πορτρέτων που είχε δημιουργήσει ο Άντονι βαν Ντάικ πριν τον Αγγλικό εμφύλιο πόλεμο. Οι θαλασσογράφοι φαν ντε Φέλντε πατέρας και υιός ήταν από τους καλλιτέχνες που εγκατέλειψαν την Ολλανδία, ύστερα από τη γαλλική εισβολή του 1672, η οποία επέφερε κατάρρευση της αγοράς έργων τέχνης. Οι καλλιτέχνες αυτοί εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο και οι απαρχές της αγγλικής τοπιογραφίας βασίζονται σε λιγότερο διακεκριμένους Ολλανδούς καλλιτέχνες, όπως ο Χέντρικ Ντάνκερτς (Hendrick Danckerts).
Ως Bamboccianti έγιναν γνωστοί οι Ολλανδοί και Φλαμανδοί καλλιτέχνες που εισήγαγαν τη ζωγραφική της καθημερινότητας στην Ιταλία, καθώς ήταν εγκατεστημένοι εκεί. Οι Γιαν Μπάπτιστ Βέινιξ (Jan Weenix) και Μέλχιορ ντ' Οντεκούτερ (Melchior d'Hondecoeter) ειδικεύονταν σε θηράματα και πουλιά, νεκρά ή ζωντανά και ζήτηση για τα έργα τους υπήρχε για τη διακόσμηση εξοχικών κατοικιών και κυνηγετικών περιπτέρων σε ολόκληρη τη βόρεια Ευρώπη. Ο Φρανς Ποστ, τοπιογράφος, και ο Άλμπερτ Έκχαουτ (Albert Eckhout), ζωγράφος νεκρών φύσεων που άρχισε να απεικονίζει μορφές ντόπιων, στάλθηκαν στη βραχύβια αποικία της Ολλανδίας στη Βραζιλία. Οι οικονομικά πιο σημαντικές Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες καλύφθηκαν καλλιτεχνικά σε πολύ μικρότερο βαθμό.
Ζωγράφοι
Στους γνωστότερους Ολλανδούς ζωγράφους του 17ου αιώνα περιλαμβάνονται οι:
Φρανς Χαλς (περ. 1583 - 1666) πορτρέτα, schutterstukken, ομάδες εφόρων, σκηνές καθημερινότητας (πανδοχεία, μορφές)
Χέντρικ Άφερκαμπ (1585–1634) χιονισμένα τοπία
Σάμουελ φαν Χόοχστρατεν (Samuel van Hoogstraten, 1627 - 1678)
Χέντρικ τερ Μπρούγκεν (Hendrick ter Brugghen ή Terbruggen, 1588–1629) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Χέρριτ φαν Χόντχορστ (Gerrit van Honthorst, 1592 - 1656), θρησκευτικά θέματα, σκηνές καθημερινότητας, πορτρέτα
Βίλλεμ Κλες Χέντα (1594–1680) νεκρές φύσεις
Γιαν φαν Χόγιεν (Jan van Goyen, 1596–1656) τοπία
Πίτερ Σένρενταμ (Pieter Jansz Saenredam, 1597–1665) εσωτερικό εκκλησιών, αστικά τοπία
Σάλομον φαν Ράουσντελ (περ. 1600 - 1670) τοπία
Άντριεν Μπράουβερ (περ. 1605 – 1638) σκηνές καθημερινότητας (πανδοχεία)
Ρέμπραντ (1606–1669) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία, πορτρέτα, schutterstukken, ομάδες εφόρων, σκηνές καθημερινότητας (μορφές)
Γιαν Λίφενς (1607–1674) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία, πορτρέτα
Άντριεν φαν Οστάντε (1610–1684) σκηνές καθημερινότητας της ζωής στο χωριό
Βίλλεμ φαν ντε Φέλντε ο πρεσβύτερος (περ. 1611 - 1693) θαλασσογραφίες
Μπαρτολομέους φαν ντερ Χελστ (1613–1670) πορτρέτα, schutterstukken, ομάδες εφόρων
Γιαν Μποτ (1615–1652) ιταλικά τοπία
Χόφερτ Φλινκ (Govert Flinck, 1615–1660) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία, πορτρέτα, schutterstukkenΦέρντιναντ Μπολ (1616–1680) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία, πορτρέτα
Εμάνουελ ντε Βίττε (περ. 1617 - 1692) εσωτερικό εκκλησιών
Χέραρντ τερ Μπορχ (Gerard ter Borch, 1617–1681) πορτρέτα, σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές)
Φίλιπς Βάουβερμαν (ή Βάουβερμανς, Philips Wouwerman(s), 1619–1668) τοπία
Έλμπερτ Κόυπ (Albert Cuyp, 1620–1691) ιταλικά και ολλανδικά τοπία
Κάρελ Φαμπρίτιους (Carel Fabritius, 1622–1654) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία, σκηνές καθημερινότητας (μορφές)
Πάουλους Πόττερ (1625–1654) ζώα σε τοπία
Γιαν Στέιν (1626–1679) σκηνές καθημερινότητας (πανδοχεία, οικογενειακές σκηνές)
Γιάκομπ φαν Ράουσντελ (Jacob Isaakszoon van Ruisdael, περ. 1628 – 1682)
Χάμπριιλ Μέτσου (Gabriël Metsu, 1629–1667) σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές)
Πίτερ ντε Χόοχ (Pieter de Hooch, 1629–1683) σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές)
Γιοχάνες Βερμέερ (1632–1675) αστικά τοπία, σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές)
Νικολάες Μάες (1634–1693) πορτρέτα, σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές, μορφές)
Μέιντερτ Χομπέμα (1638-1709) τοπία
Γιάκομπ βαν Λου (1614 -1670) μυθολογικές και βιβλικές σκηνές, σκηνές καθημερινότητας, προσωπογραφίες
Περισσότερο αναλυτικά αναφέρονται στον κατάλογο Ολλανδών ζωγράφων.
Λιγότερο διάσημοι, αλλά εξ ίσου σημαντικοί, καλλιτέχνες της περιόδου είναι οι:
Κορνέλις Κέτελ (Cornelis Ketel, 1548–1616) πορτρέτα, schutterstukkenΧέντρικ Χόλτσιους (Hendrik Goltzius, 1558–1617) τοπία
Άμπραχαμ Μπλούμερτ (Abraham Bloemaert, 1564–1651) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία, τοπία
Μίχιελ φαν Μίρεφελντ (Michiel van Miereveld, 1567–1641) πορτρέτα
Γιαν φαν Ραφεστάιν (Jan van Ravesteyn, περ. 1570 - 1657) πορτρέτα
Αμπρόσιους Μπόσχερτ (Ambrosius Bosschaert, 1573–1621) άνθη
Φλόρις φαν Ντάικ (Floris van Dyck, 1575–1651) still lifes
Ρούλαντ Σάβεραϊ (Roelant Savery, 1576–1639) τοπία
Κορνέλις φαν ντερ Φόορτ (Cornelis van der Voort, 1576–1624) πορτρέτα, schuttersstukkenΓιαν Πάινας (Jan Pynas. περ. 1580 - 1633) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Πίτερ Λάστμαν (Pieter Lastman, 1583–1633) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Γιαν Πορσέλλις (Jan Porcellis, 1584–1632) θαλασσογραφίες
Κορνέλις φαν Πούλενμπουργκ (Cornelis van Poelenburgh, 1586–1667) ιταλικά τοπία
Χέρκουλες Σέγκερς (Hercules Seghers, περ. 1589 - 1638) τοπία
Ντιρκ φαν Μπαμπούρεν (περ. 1590 - 1624) σκηνές καθημερινότητας (μορφές)
Κορνέλις Φρόομ (Cornelis Vroom, περ. 1591 - 1661) θαλασσογραφίες
Εσάιας φαν ντε Φέλντε (Esaias van de Velde, ca. 1591 - 1630) τοπία
Ντιρκ Χαλς (Dirck Hals, 1591–1656) σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές, μορφές)
Βίλλεμ Πίτερσζον Μπόιτεβεχ (Willem Pieterszoon Buytewech, περ. 1591 - 1624) τοπία, σκηνές καθημερινότητας (μορφές)
Κορνέλις φαν Χάαρλεμ (Cornelis van Haarlem, 1592–1638), πορτρέτα, θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Μπαλτάσαρ φαν ντερ Αστ (Balthasar van der Ast, περ. 1593 - 1657) άνθη
Πίτερ ντε Μολάιν (Pieter de Molijn, 1595–1661) τοπία
Τόμας ντε Κάιζερ (Thomas de Keyser, περ. 1596 - 1667) πορτρέτα, schutterstukkenΓιοχάννες Κορνέλις Φέρσπρονκ (Johannes Corneliszoon Verspronck, 1597–1662) πορτρέτα
Πίτερ Κλες (Pieter Claesz, περ. 1597 - 1660) νεκρές φύσεις
Μπαρτολομέους Μπρέινμπερχ (Bartholomeus Breenbergh, 1599–1657) ιταλικά τοπία
Πίτερ ντε Χρέμπερ (Pieter de Grebber, περ. 1600 – 1652) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Χέραρντ Χάουκχεϊστ (Gerard Houckgeest, περ. 1600 - 1661) εσωτερικό εκκλησιών
Σίμον ντε Φλίχερ (Simon de Vlieger, 1601–1653) θαλασσογραφίες
Ερτ φαν ντερ Νέιρ (Aert van der Neer, 1603–1677) τοπιογραφίες
Κρίστιεν φαν Κάουβενμπεργκ (Christiaen van Couwenbergh, 1604–1667) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Γιαν Ντάβιντς ντε Χέιμ (Jan Davidszoon de Heem, 1606 - περ. 1683) νεκρές φύσεις
Γιούντιτ Λέιστερ (Judith Leyster, 1609 - 1660) σκηνές καθημερινότητας (μορφές)
Γιαν Ασσελάιν (Jan Asselyn, 1610 - 1652) ιταλικά τοπία
Ντάβιντ Τένιερς ο νεότερος (David Teniers the Younger, 1610–1690) σκηνές καθημερινότητας (inns)
Γιαν Μίνσε Μόλενερ (Jan Miense Molenaer, περ. 1610 - 1668) σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές)
Πίτερ ντε Ρινγκ (Pieter de Ringh, 1615–1660) νεκρές φύσεις
Κέσαρ φαν Έφερντινγκεν (Caesar van Everdingen, 1617–1678) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Βίλλεμ Καλφ (Willem Kalf, 1619–1693) νεκρές φύσεις
Φίλιπς Κόνινκ (Philips Koninck, 1619–1688) τοπία
Όττο Μαρσέους φαν Σρικ (Otto Marseus van Schrieck, περ. 1619 – 1678) άνθη
Νικολάες Μπέρχεμ (Nicolaes Pieterszoon Berchem, 1621–1683) ιταλικά τοπία
Άμπραχαμ φαν Μπέγερεν (Abraham van Beyeren, περ. 1620 - 1690) νεκρές φύσεις
Γιαν Μπάπτιστ Βέινιξ (Jan Baptist Weenix, 1621–1663) ιταλικά τοπία
Χέρμπραντ φαν ντεν Έικχαουτ (Gerbrand van den Eeckhout, 1621–1674)
Κάρελ Ντουγιαρντίν (Karel Dujardin, 1622–1678) ιταλικά τοπία
Άνταμ Πάινακερ (Adam Pynacker, 1622–1673) ιταλικά τοπία
Γιαν φαν ντε Καπέλλε (Jan van de Cappelle, 1626–1679) θαλασσογραφίες
Γιομπ Άντριενς Μπερκχέιντε (Job Adriaenszoon Berckheyde, 1630–1693) εσωτερικό εκκλησιών
Βίλεμ Ντροστ, (Willem Drost, 1630–1680), θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Φρέντερικ ντε Μουσερόν (Frederik de Moucheron, 1633–1686) ιταλικά τοπία
Γιαν ντε Μπεν (Jan de Baen, 1633–1702) πορτρέτα
Βίλλεμ φαν ντε Φέλντε ο νεότερος (Willem van de Velde the younger, 1633–1707) θαλασσογραφίες
Φρανς φαν Μίρις ο πρεσβύτερος (Frans van Mieris sr., 1635–1681) σκηνές καθημερινότητας (οικογενειακές σκηνές, μορφές)
Άντριεν φαν ντε Φέλντε (Adriaen van de Velde, 1636–1672) τοπία
Χέρριτ Μπερκχέιντε (Gerrit Adriaenszoon Berckheyde, 1636–1698) αστικά τοπία
Γιαν φαν ντερ Χέιντεν (Jan van der Heyden, 1637–1712) αστικά τοπία
Κασπάρ Νέτσερ (Caspar Netscher, 1639–1684) πορτρέτα
Ζεράρ ντε Λαιρές (Gerard de Lairesse, 1641–1711) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Ερτ ντε Χέλντερ (Aert de Gelder, 1645–1727) θέματα από τη Βίβλο και την ιστορία
Γιαν φαν Χόισουμ (Jan van Huysum, 1682–1749) άνθη
Χέντρικ Μάρτενσοον Σοργκ (Hendrik Martenszoon Sorgh, 1609/1611-1670)
Άμπραχαμ Χόντιους (Abraham Danielsz Hondius, περ. 1625 – 1695) σκυλιά, σκηνές κυνηγίου και τοπία
Μεταγενέστερη φήμη
Η τρομακτική επιτυχία της ζωγραφικής των Ολλανδών του 17ου αιώνα υποσκέλισε το έργο των επερχόμενων γενεών και κανείς Ολλανδός καλλιτέχνης του 18ου αιώνα - και, υπό αίρεση, και του 19ου, πριν την εμφάνιση του Βίνσεντ βαν Γκογκ - δεν έγινε γνωστός εκτός Ολλανδίας. Ήδη προς τα τέλη της περιόδου οι καλλιτέχνες παραπονιούνταν ότι οι αγοραστές ενδιαφέρονταν περισσότερο για τους αποβιώσαντες παρά για τους ζώντες ζωγράφους.
Αν και μόνο λόγω των τεράστιων ποσοτήτων πινάκων που παράχθηκαν, η ζωγραφική της "Χρυσής Ολλανδικής Εποχής" αποτέλεσε πάντα σημαντικό τμήμα των Συλλογών (ιδιωτικών και μουσειακών) από πίνακες των "Παλαιών Δασκάλων" - όρος που επινοήθηκε τον 18ο αιώνα για να γίνεται αναφορά στους καλλιτέχνες της "Χρυσής Ολλανδικής Εποχής". Μόνο οι πίνακες του Βάουβερμαν, σε παλαιές βασιλικές συλλογές, σήμερα ξεπερνούν τους 60 στην Πινακοθήκη της Δρέσδης και τους 50 στο Μουσείο Ερμιτάζ. Αλλά η φήμη της περιόδου σημείωσε πολλές αλλαγές και μετατοπίσεις έμφασης. Ένας σχεδόν σταθερός παράγοντας ήταν ο θαυμασμός για τον Ρέμπραντ, ειδικά από την περίοδο του ρομαντισμού. Άλλοι καλλιτέχνες επέφεραν δραστικές μεταβολές στις αγοραίες τιμές. Στο τέλος της περιόδου, ορισμένοι ζωγράφοι του Λέιντεν (fijnschilders) είχαν αποκτήσει τεράστια φήμη, αλλά από τα μέσα του 19ου αιώνα άρχισαν να εκτιμώνται περισσότερο τα έργα του ρεαλισμού.
Ο Βερμέερ διασώθηκε από την σχεδόν τέλεια αφάνεια κατά τον 19ο αιώνα, εποχή κατά την οποία ορισμένα από τα έργα του επαν-αποδόθηκαν σε άλλους. Εντούτοις, το γεγονός ότι τόσα πολλά έργα του βρίσκονταν ήδη σε μεγάλες Συλλογές, συχνά έχοντας αποδοθεί σε άλλους καλλιτέχνες, δείχνει ότι η ποιότητα των συγκεκριμένων έργων αναγνωριζόταν, ακόμη και αν το συλλογικό τους έργο παρέμενε άγνωστο. Άλλοι καλλιτέχνες συνέχισαν να ξεχωρίζουν από τη μάζα των λιγότερο γνωστών καλλιτεχνών: Οι τελευταίες και πολύ απλές νεκρές φύσεις του Άντριεν Κοόρτε (Adriaen Coorte) στα 1950 και των τοπιογράφων Γιάκομπους Μανκάνταν (Jacobus Mancadan) και Φρανς Ποστ νωρίτερα.
Οι σκηνές της καθημερινότητας ήταν από μακρού χρόνου δημοφιλείς αλλά σε χαμηλή υπόληψη. Το 1780 ο Οράτιος Γουόλπολ (Horace Walpole) απέρριπτε τον ισχυρισμό ότι "προκαλούν γέλιο το ίδιο με τους πλέον άξεστους χωρικούς". Ο Σερ Τζόσουα Ρέινολντς (Joshua Reynolds), ο κορυφαίος Άγγλος ζωγράφος της ακαδημαϊκής τέχνης του 18ου αιώνα, έκανε ορισμένα αποκαλυπτικά σχόλια επί της ολλανδικής τέχνης. Εντυπωσιάστηκε από την ποιότητα της "Γαλατούς" του Βερμέερ και τη ζωντάνια των πορτρέτων του Χαλς, εκφράζοντας τη λύπη του που δεν είχε "την υπομονή να τα ολοκληρώσει κανονικά" και "θρηνούσε" που ο Στέιν δεν είχε γεννηθεί στην Ιταλία και διαμορφωθεί από την ύστερη Αναγέννηση, ώστε να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του με πιο πρόσφορο τρόπο. Μέχρι την εποχή του Ρέινολντς το ηθικοπλαστικό τμήμα της ζωγραφικής της καθημερινότητας δεν ήταν πλέον κατανοητό, ακόμη και στην Ολλανδία. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι αυτό της Πατρικής νουθεσίας του Χέραρντ τερ Μπορχ, όπως ήταν τότε γνωστός ο πίνακας. Επαινέθηκε από τον Γκαίτε και άλλους για τη λεπτότητα της απεικόνισης ενός πατέρα που επιπλήττει την κόρη του. Στην πραγματικότητα για τους περισσότερους (όχι όμως για όλους) ιστορικούς τέχνης, πρόκειται για σκηνή μιας πρότασης σε οίκο ανοχής. Υπάρχουν δύο παραλλαγές του έργου - μια στο Βερολίνο και μια στο Άμστερνταμ - και είναι ασαφές αν το "αποκαλυπτικό νόμισμα" στο χέρι του άνδρα έχει αφαιρεθεί ή βαφεί από πάνω και στις δύο παραλλαγές.
Κατά το δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα, ο "προσγειωμένος" ρεαλισμός της ολλανδικής ζωγραφικής ήταν "προτίμηση των Ουίγων" στην Αγγλία και στη Γαλλία είχε συνδεθεί με τον ορθολογισμό που επικρατούσε στην εποχή του Διαφωτισμού και τις φιλοδοξίες για την πολιτική μεταρρύθμιση. Κατά τον 19ο αιώνα, με τον σχεδόν παγκόσμιο σεβασμό για τον ρεαλισμό και την τελική κατάρρευση της ιεραρχίας των θεμάτων, οι τότε σύγχρονοι ζωγράφοι είχαν αρχίσει να "δανείζονται" από τους ζωγράφους της καθημερινότητας τον ρεαλισμό τους και τη χρήση των αντικειμένων για αφηγηματικούς σκοπούς και να ζωγραφίζουν και οι ίδιοι παρόμοια θέματα, με όλες τις κατηγορίες θεμάτων, στις οποίες οι Ολλανδοί είχαν πρωτοπορήσει, να εμφανίζονται σε μεγαλύτερους πίνακες - με εξαίρεση τις νεκρές φύσεις.
Στην τοπιογραφία, οι ιταλικής νοοτροπίας καλλιτέχνες ήταν αυτοί που άσκησαν τη μεγαλύτερη επίδραση και έχαιραν υψηλής εκτίμησης κατά τον 18ο αιώνα, αλλά ο Τζων Κονστέιμπλ ήταν ανάμεσα στους ρομαντικούς εκείνους που τους κατηγόρησαν για έλλειψη φυσικότητας, προτιμώντας τους "τονικούς" και κλασικούς καλλιτέχνες. Στην πράξη και οι δύο ομάδες άσκησαν επίδραση και ήταν δημοφιλείς κατά τον 19ο αιώνα.
Δείτε επίσης
Τέχνη στις Κάτω Χώρες
Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων
Παραπομπές
Πηγές
"Ekkart": Rudi Ekkart and Quentin Buvelot (eds), Dutch Portraits, The Age of Rembrandt and Frans Hals, Mauritshuis/National Gallery/Waanders Publishers, Zwolle, 2007, ISBN 978-1-85709-362-9
Franits, Wayne, Dutch Seventeenth-Century Genre Painting, Yale UP, 2004, ISBN 0-300-10237-2
Fuchs, RH, Dutch painting, Thames and Hudson, London, 1978, ISBN 0-500-20167-6
Ingamells, John, The Wallace Collection, Catalogue of Pictures, Vol IV, Dutch and Flemish, Wallace Collection, 1992, ISBN 0-900785-37-3
Lloyd, Christopher, Enchanting the Eye, Dutch Paintings of the Golden Age, Royal Collection Publications, 2004, ISBN 1-902163-90-7
MacLaren, Neil, The Dutch School, 1600–1800, Volume I, 1991, National Gallery Catalogues, National Gallery, London, ISBN 0-947645-99-3
Prak, Maarten, (2003) "Guilds and the Development of the Art Market during the Dutch Golden Age." In: Simiolus: Netherlands Quarterly for the History of Art, vol. 30, no. 3/4. (2003), pp. 236–251. Expanded version is Prak (2008)
Prak, Maarten, (2008), Painters, Guilds and the Art Market during the Dutch Golden Age, in Epstein, Stephen R. and Prak, Maarten (eds), Guilds, innovation, and the European economy, 1400–1800, Cambridge University Press, 2008, ISBN 0-521-88717-8, ISBN 978-0-521-88717-5
Reitlinger, Gerald; The Economics of Taste, Vol I: The Rise and Fall of Picture Prices 1760–1960, Barrie and Rockliffe, London, 1961
Schama, Simon, The Embarrassment of Riches: An Interpretation of Dutch Culture in the Golden Age, 1987
Shawe-Taylor, Desmond and Scott, Jennifer, Bruegel to Rubens, Masters of Flemish Painting, Royal Collection Publications, London, 2008, ISBN 978-1-905686-00-1
Slive, Seymour, Dutch Painting, 1600–1800, Yale UP, 1995, ISBN 0-300-07451-4
Περαιτέρω ανάγνωση
Svetlana Alpers. The Art of Describing: Dutch Art in the Seventeenth Century, Chicago: University of Chicago Press, 1983, (review by Ernst Gombrich)
Alois Riegl, The Group Portraiture of Holland, reprint 2000, Getty Publications, ISBN 089236548X, 9780892365487, first published in German in 1902, fully available online
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
A Brief Overview of the Dutch Art Market in the 17th century
The Dutch Golden Age – A New Breakthrough for Dutch Art after the Renaissance
Ζωγραφική στην Ολλανδία
|
178287
|
https://el.wikipedia.org/wiki/406%20%CE%88%CF%81%CE%BD%CE%B1
|
406 Έρνα
|
Η Έρνα (Erna) είναι σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,36. Ανακαλύφθηκε το 1895 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια και πήρε το όνομά της από την εγγονή του αυστριακού αστρονόμου Γιόχαν Παλίζα Έρνα Μπίντσοπ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η διάμετρος της Έρνας υπολογίσθηκε σε 49,2 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 125 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι P (λιθώδης-ανθρακούχος), ενώ το άλβεδό της είναι 0,052 (από δεδομένα του IRAS). Είναι άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται η Έρνα γύρω από τον εαυτό της. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 110 ως 105 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ερνα
|
278852
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%9F%20%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%28%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
ΝΟ Βουλιαγμένης (υδατοσφαίριση γυναικών)
|
Για τα υπόλοιπα αθλητικά τμήματα του συλλόγου, δείτε: Ν.Ο.Β.
Το γυναικείο τμήμα υδατοσφαίρισης του Ν.Ο. Βουλιαγμένης αποτελεί τη δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα γυναικείου πόλο στην Ελλάδα και μια από τις δυνατότερες στην Ευρώπη, έχοντας κατακτήσει 2 Πρωταθλήματα Ευρώπης, 1 Λεν Τρόφι και 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Επίσης έχει αγωνιστεί συνολικά 10 φορές σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Στον ελληνικό χώρο έχει κατακτήσει 11 Πρωταθλήματα Ελλάδος και 1 Κύπελλο Ελλάδας. Αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα σωματεία της υδατοσφαίρισης αλλά και γενικότερα του ελληνικού αθλητισμού.
Ιστορία
1956-1990
Ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης ιδρύθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1937 στη Βουλιαγμένη. Το 1948 με πρόεδρο τον Αθανάσιο Διακάκη υπογράφηκε 12ετές συμβόλαιο για τη μίσθωση του παραλιακού χώρου ο οποίος είναι η σημερινή έδρα του ΝΟΒ. Από το 1956 ο ΝΟΒ καλλιεργεί το άθλημα της υδατοσφαίρισης και οι προσπάθειες εντατικοποιήθηκαν απο το 1973. Το 1966 ξεκίνησε η κατασκευή του μικρού κολυμβητηρίου και το 1967 ξεκίνησε το μεγάλο κολυμβητήριο με πισίνα 50 μέτρων το οποίο ολοκληρώθηκε το 1975. Το 1985 με πρωτοβουλία του Γιάννη Γιαννουρή, προπονητή της ανδρικής ομάδας, αποφασίστηκε η δημιουργία και γυναικείας ομάδας στην υδατοσφαίριση.
1991-2010
Το 1991 οι ομάδες πόλο ανδρών και γυναικών του ΝΟΒ κατέκτησαν μαζί τα πρώτα τους Πρωταθλήματα Ελλάδας στην υδατοσφαίριση.
Το 2000 η γυναικεία ομάδα αγωνίστηκε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου χάνοντας απο την Παλέρμο. Το 2003 ήρθε τελικά η κατάκτηση του Λεν Τρόφι γυναικών με τη Βουλιαγμένη να νικά στον τελικό την Σκιφ Μόσχας. Στην Ολυμπιάδα του 2004 αγωνίστηκαν με την Εθνική ομάδα πόλο 5 αθλήτριες της Βουλιαγμένης (Γιούλη Λαρά, Αντιγόνη Ρουμπέση, Ανθή Μυλωνάκη, Ευαγγελία Μωραϊτίδου, Άντυ Μελιδώνη) και κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο.
Το 2008 η ομάδα έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών υδατοσφαίρισης γυναικών (Τσάμπιονς Καπ) όπου έχασε απο την Οριτζόντε Κατάνια. Το 2009 και το 2010 η Βουλιαγμένη γράφει ιστορία, καθώς κατακτά και τις 2 χρονιές το Κύπελλο πρωταθλητριών υδατοσφαίρισης γυναικών, αλλά και τα Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ. Η Βουλιαγμένη έγινε έτσι η πρώτη ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά και που κατέκτησε για δύο συνεχόμενες χρονιές τον τίτλο.
Το 2012, αλλά και το 2014 η ομάδα έφθασε ξανά στον τελικό του Τσάμπιονς Καπ, αλλά ηττήθηκε από Προ Ρέκο και ΚΝ Σαβαδέλ αντίστοιχα.
Αξιόλογες αθλήτριες
Αξιόλογοι προπονητές
Αλεξία Καμμένου
Γιώργος Κατσούλης
Τάσος Παπαναστασίου
Βαγγέλης Ρούπακας
Άκης Τσαταλιός
Τίτλοι
Διεθνείς
2 Πρωταθλήματα Ευρώπης: 2009, 2010.
1 Len Trophy: 2003.
2 Σούπερ Καπ Ευρώπης: 2009, 2010.
Πανελλήνιοι
11 Πρωταθλήματα Ελλάδος: 1991, 1993, 1994, 1997, 2003, 2005, 2006, 2007, 2010, 2012, 2013.
1 Κύπελλο Ελλάδας: 2019.
Μικρές ηλικίες
6 Πρωταθλήματα Ελλάδας Νέων Γυναικών
2002, 2003, 2005, 2006, 2009, 2016.
13 Πρωταθλήματα Ελλάδας Νεανίδων
1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2002, 2005, 2011, 2012, 2014, 2016, 2020.
11 Πρωταθλήματα Ελλάδας Κορασίδων
1994, 1997, 1998, 2000, 2001, 2002, 2011, 2013, 2014, 2017, 2018.
3 Πρωταθλήματα Ελλάδας Μίνι Κορασίδων
2016, 2019, 2021.
Οι Ευρωπαϊκοί τελικοί
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι - Πηγές
Επίσημος ιστότοπος www.nov.gr
Οι 6 ευρωπαϊκές κούπες του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης www.gazzetta.gr
Περιοδικό «Τρίαινα»: 80 χρόνια ΝΟ Βουλιαγμένης (2017) www.nov.gr/triaina
Ευρωπαϊκά Κύπελλα Πόλο Γυναικών: Τα στατιστικά Ολυμπιακού και Βουλιαγμένης www.onsports.gr
Ν.Ο. Βουλιαγμένης 2019-20 koe.org.gr
Υδατοσφαιριση Γυναικων
Ελληνικοί σύλλογοι υδατοσφαίρισης
|
136593
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B8%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ιθαιμένης
|
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ιθαιμένης είναι γνωστός ένας κάτοικος της Λυκίας που ήταν πατέρας του Σθενελάου, πολεμιστή στον Τρωικό Πόλεμο που σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο. Ο Ιθαιμένης αναφέρεται στην Ιλιάδα (ραψωδία Π, στίχος 586): «Και του Ιθαιμένους τον υιόν με πέτραν εις τον σβέρκον / κτύπησε τον Σθενέλαον...» (μετάφραση Ιακώβου Πολυλά).
Δείτε επίσης
Άλωση της Τροίας (Πολύγνωτος), αναπαράσταση πανοραμικής τοιχογραφίας μεγαλογραφίας του φημισμένου αρχαίου έλληνα ζωγράφου Πολύγνωτου.
Πηγές
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την έκτη γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σελ. 416
Ιθαιμενης
Τρωικός Πόλεμος
|
571254
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9D%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85
|
Δήμος Απερανθίας Νάξου
|
Ο Δήμος Απερανθίας ήταν δήμος της επαρχίας της Νάξου, που συστάθηκε το 1835, την εποχή που γίνονταν οι πρώτες προσπάθειες οργάνωσης του νέου Ελληνικού Κράτους. Πρωτεύουσα του δήμου ήταν ο οικισμός Απείρανθος. Καταργήθηκε το 1912, όταν λόγω της επέκτασης του Ελληνικού Κράτους, υπήρξε συνολική διοικητική αναδιοργάνωση.
Διοικητικές μεταβολές
Ιδρύεται το 1835, με συνολικό πληθυσμό 2.248 κατοίκους (571 οικογένειες) και αποτελείται από τους δύο οικισμούς Απείρανθος ( 1.118 κατ./ 280 οικογ.) και Φιλότι ( 1.130 κατ./ 291 οικογ.). Ήταν δήμος Β΄ τάξεως στον οποίο ορίστηκε το 1836 από τον βασιλιά Όθωνα δήμαρχος ο Ματθαίος Ζευγώλης και εισπράκτωρ ο Α.Κρητικός.
Το 1840 έχουμε αναδιάταξη των Δήμων της επαρχίας Νάξου και οι 10 δήμοι συγχωνεύονται σε 7. Σε αυτή την αναδιάταξη ο οικισμός του Φιλοτίου αποσπάται από το δήμο Απειράνθου και προσαρτάται στο δήμο Τραγαίας. Οι οικισμοί Σκαδό, Βόθροι, Κεραμωτή και Κωμιακή αποσπώνται από τον δήμο Κορωνίδος και προσαρτώνται στον δήμο Απειράνθου.
Το 1845 ο οικισμός Δανακός προσαρτάται στο δήμο Απειράνθου.
Το 1858 οι οικισμοι Κωμιακή, Σκαδό, Βόθροι και Κεραμωτή αποσπώνται από το δήμο Απειράνθου και προσαρτώνται στον επανασχηματίσθεντα δήμο Κορωνίδος με έδρα την Κωμιακή.
Το 1879, με την απογραφή ο οικισμός Μονή Φανερωμένης προσαρτάται στο δήμο Απειράνθου.
Το 1889, με την απογραφή ο οικισμός Μονή Φανερωμένης αποσπάται από το δήμο Απειράνθου και προσαρτάται στο δήμο Κορωνίδος.
Το 1907, στην απογραφή αναγνωρίζεται ο οικισμός Μουτσούνα και προσαρτάται στο δήμο Απειράνθου.
Το 1912, αποφασίζεται οι οικισμοί που έχουν πάνω από 300 κατοίκους και σχολείο στοιχειώδους εκπαίδευσης, να αποτελέσουν αυτοτελείς κοινότητες. Έτσι οι δήμοι καταργούνται και στη θέση τους έχουμε κοινότητες. Στην περίπτωση του δήμου Απειράνθου δεν υπήρξαν μεγάλες αλλαγές όπως στο δήμο Τραγαίας. Στη θέση του δημιουργήθηκε η κοινότητα Απειράνθου με έδρα τον ομώνυμο οικισμό, στην οποία υπάγονταν οι οικισμοί Μουτσούνα και Δανακός.
Δήμαρχοι
Οι διατελέσαντες δήμαρχοι μέχρι το 1912 ήταν:
Ματθαίος Ζευγώλης,
Δημήτριος Ζαζάνης,
Αναγνώστης Κορρές,
Εμμανουήλ Πρωτοπαπάς,
Γεώργιος Ζευγώλης,
Δημήτριος Μπαρδάνης,
Ματθαίος Γ. Ζευγώλης,
Γεώργιος Πιτυλάκης,
Ηλίας Ηλιάδης και
Γεώργιος Μ. Ζευγώλης.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Νάξος
Απερανθίας Νάξου
Απερανθίας Νάξου
Απείρανθος
|
221116
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Relapse
|
Relapse
|
Το Relapse είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ του Αμερικανού ράπερ Eminem, που κυκλοφόρησε στις 15 Μαΐου 2009 από την Interscope Records.
Λίστα κομματιών
Sample credits
Το "Insane" περιέχει παρεμβολές από το "Jock Box" των The Skinny Boys
Το "Same Song & Dance" περιέχει μια παρεμβολή του "One" από τους Metallica
Το "We Made You" περιέχει μια παρεμβολή του "Hot Summer Nights" από τον Walter Egan
Το "Beautiful" περιέχει αποσπάσματα από το "Reaching Out" των Rock Therapy
Το "Crack a Bottle" περιέχει παρεμβολές από το "Mais dans ma lumière" του Mike Brant
Ιστορία κυκλοφορίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί συνδέσμοι
Relapse στο Metacritic
Relapse στο Discogs
Άλμπουμ του 2009
Δισκογραφία του Eminem
Άλμπουμ με παραγωγή από τον Eminem
Άλμπουμ με παραγωγή από τον Dr. Dre
Άλμπουμ με παραγωγή από τον Mark Batson
Horrorcore άλμπουμ
Άλμπουμ από την Aftermath Entertainment
Άλμπουμ από την Interscope Records
Άλμπουμ από την Shady Records
Άλμπουμ από την Interscope-Geffen-A&M
|
262517
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Catastroika
|
Catastroika
|
Ως Catastroika εννοείται ντοκιμαντέρ του 2012 των Κατερίνας Κιτίδη και Άρη Χατζηστεφάνου. Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί στις αρχές του 1989 ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ έγραψε μια έκθεση για την πορεία των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε ήταν Καταστρόικα.
Το ντοκιμαντέρ διανεμήθηκε υπό την άδεια Creative Commons BY-SA 3.0 license από τις 26 Απριλίου 2012, και οι παραγωγοί αναφέρεται ότι δεν ενδιαφέρονται για οποιουδήποτε είδους εμπορική εκμετάλλευση του εγχειρήματος. Το ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμο στην Ελληνική και Αγγλική και με υπότιτλους σε γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά.
Στο ντοκιμαντέρ ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, η Ναόμι Κλάιν, ο Λούις Σεπούλβεδα, ο Κεν Λόουτς και ο Γκρεγκ Πάλαστ μιλούν για την πολιτική του μνημονίου, την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και την επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Ακαδημαϊκοί όπως ο Ντάνι Ρόντρικ, ο Άλεξ Καλίνικος, ο Μπεν Φάιν, ο Κώστας Δουζίνας, ο Ντιν Μπέικερ, ο Γιώργος Κατρούγκαλος και ο Σπύρος Μαρκέτος περιγράφουν άγνωστες πτυχές των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Συντελεστές
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Αρης Χατζηστεφάνου, Κατερίνα Κιτίδη
Επιστημονική επιμέλεια: Λεωνίδας Βατικιώτης
Υπεύθυνος παραγωγής: Θάνος Τσάντας
Μοντάζ: Αρης Τριανταφύλλου
Μουσική: Active Member, Ερμής Γεωργιάδης
Συντελεστές: Ιουλία Κιλέρη, Μαργαρίτα Τσώμου, Βάγια Πάντου, Χρήστος Τσικνιάς, Γρανέτα Καρατζά, Κώστας Εφήμερος
Κριτική
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα του Catastroika
CATASTROIKA (ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ)
Ελληνικά ντοκιμαντέρ
|
647373
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%202019%20%E2%80%93%20%CE%86%CE%BB%CE%BC%CE%B1%20%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2019 – Άλμα εις τριπλούν γυναικών
|
Το άλμα εις τριπλούν γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2019 διεξήχθη στο Διεθνές Στάδιο Καλίφα στις 3 και 5 Οκτωβρίου.
Ρεκόρ
Πρόγραμμα
Αποτελέσματα
Προκριματικά
Τελικός
Παραπομπές
ΑΤριπλούν Γυ
Άλμα εις τριπλούν
|
239308
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82%20-%20%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Συμφωνία της Πλάκας - Μυρόφυλλου
|
Η συμφωνία της Πλάκας - Μυρόφυλλου ή συμφωνία Μυρόφυλλου - Πλάκας ήταν η ειρηνευτική συμφωνία που υπογράφηκε, στις 29 Φεβρουαρίου του 1944, μεταξύ των κυριότερων και ταυτόχρονα αντιμαχόμενων ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ. Υιοθετήθηκε με την παρουσία του Βρετανού Συνταγματάρχη Κρις Γουντχάους ως αντιπροσώπου της Ελληνικής Στρατιωτικής Διοίκησης Αιγύπτου, την περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν ακόμη υπό γερμανο-βουλγαρική κατοχή, κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αδιαμφισβήτητη επιτυχία της διάσκεψης αυτής ήταν η αποκήρυξη της δοσιλογικής κυβέρνησης του Ι. Ράλλη και των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Σκοπός - σύσκεψη
Σκοπός της συμφωνίας αυτής ήταν κυρίως να δοθεί ένα τέλος στον εμφύλιο σπαραγμό που είχε προηγηθεί κατά το τελευταίο τετράμηνο. Οι διαπραγματεύσεις, που οδήγησαν στην υπογραφή της, ξεκίνησαν επίσημα στις 19 Φεβρουαρίου στο χωριό Μυρόφυλλο Τρικάλων, εξ ου και η ονομασία της συμφωνίας. Συμμετείχαν αντιπρόσωποι των ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ καθώς και μέλη της συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα. Οι τελευταίοι εκπροσωπούσαν το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής καθώς και την ελληνική Στρατιωτική Διοίκηση του Καΐρου.
Μέλη της σύσκεψης
Συγκεκριμένα, στις διαπραγματεύσεις αυτές, εκ μέρους του ΕΛΑΣ, συμμετείχε τριμελής επιτροπή που συγκροτούσαν οι Στέφανος Σαράφης, το στέλεχος του ΚΚΕ, Πέτρος Ρούσσος, ως πολιτικός εκπρόσωπος, και ο Μπάμπης Κλάρας, αδελφός του Άρη Βελουχιώτη, ως γραμματέας της αντιπροσωπείας. Την τριμελή αντιπροσωπεία του ΕΔΕΣ αποτελούσαν ο Κομνηνός Πυρομάγλου, ο αντισυνταγματάρχης ιππικού Πέτρος Νικολόπουλος και ο υπολοχαγός Νίκος Βεργέτης ως γραμματέας της αντιπροσωπείας. Εκ μέρους της ΕΚΚΑ, συμμετείχαν ο Δημήτριος Ψαρρός και ο Γεώργιος Καρτάλης. Και τέλος, ο Αμερικανός ταγματάρχης Ουάινς, ως εκπρόσωπος του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ) και ο Άγγλος συνταγματάρχης Κρίστοφερ Γουντχάους ως εκπρόσωπος τόσο του ΣΜΑ όσο και της Ελληνικής Στρατιωτικής Διοίκησης, και κατ΄ ουσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Οι δύο τελευταίοι συμμετείχαν μόνο στις συζητήσεις επί στρατιωτικών θεμάτων.
Καθήκοντα συντονιστή της σύσκεψης εκτελούσε ο Γεώργιος Καρτάλης. Όταν, λίγο πριν την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων, έγινε η μεταφορά της έδρας της σύσκεψης από το Μυρόφυλλο στην Πλάκα του Αράχθου στη σύσκεψη παρευρέθη και ο Ναπολέων Ζέρβας.
Διαπραγματεύσεις
Πρώτο θέμα που συζητήθηκε ήταν η απαίτηση του ΕΛΑΣ να αποκηρύξει ο ΕΔΕΣ κατηγορηματικά την οργάνωσή του της Αθήνας, η οποία είχε κατηγορηθεί για συνεργασία με τους κατακτητές.
Στη συνέχεια των διαπραγματεύσεων, μετά την ομόφωνη απόφαση της αποκήρυξης τόσο της κατοχικής κυβέρνησης της Αθήνας του Ι. Ράλλη όσο και των Ταγμάτων Ασφαλείας, οι συμμετέχοντες αντιπρόσωποι ασχολήθηκαν κυρίως με τρία βασικά θέματα που αφορούσαν:
α) την αρχιστρατηγία όλων των αντιστασιακών οργανώσεων,
β) τη δημιουργία μικτών ομάδων δράσης απ΄ όλες τις οργανώσεις και
γ) τη δημιουργία μιας πολιτικής επιτροπής, κάτι σαν κυβερνητικό κλιμάκιο των βουνών, που υπήρξε και το πλέον περίπλοκο ζήτημα.
Επί του πρώτου, μετά από πολλές και μακρές συζητήσεις, συμφωνήθηκε η αρχιστρατηγία να δοθεί στον παλαίμαχο στρατιωτικό Αλέξ. Οθωναίο. Αυτός τελικά δεν ανέλαβε λόγω προβλημάτων υγείας που τον υποχρέωναν να παραμένει στην Αθήνα.
Επί του δεύτερου θέματος, λόγω των επαναλαμβανόμενων διαφωνιών εκ μέρους του ΕΔΕΣ, σχέδιο που είχε προταθεί τελικά απορρίφθηκε.
Επί του τρίτου θέματος, αρχικά ο ΕΛΑΣ πρότεινε τη δημιουργία μιας επιτροπής που θα έφερε το όνομα "Στρατιωτική Επιτροπή παρά τω Αρχιστρατήγω" που ουσιαστικά θα αποτελούσε και τον πυρήνα του αντιστασιακού πολιτικού κλιμακίου των βουνών. Επ΄ αυτού μάλιστα, ο Πέτρος Ρούσσος προσπάθησε να εξηγήσει ότι η υπ΄ όψη επιτροπή θα ήταν προσωρινή και αποστολή της θα ήταν να διαπραγματεύεται απ΄ ευθείας με τον πρωθυπουργό της εξόριστης κυβέρνησης, Ε. Τσουδερό. Στις προτάσεις αυτές οι άλλοι αντιπρόσωποι αντέδρασαν μη καταλήγοντας σχετικά.
Στο μεταξύ, κανονίζεται η μεταφορά της έδρας της σύσκεψης κοντά στη γέφυρα της Πλάκας του Αράχθου. Στις εκεί διαπραγματεύσεις συμμετέχει και ο Ν. Ζέρβας. Τελικά, το θέμα περιπλέχτηκε περισσότερο όσον αφορά τον αριθμό των μελών της αντιπροσώπευσης των αντιστασιακών οργανώσεων στη σχεδιαζόμενη επιτροπή. Ο ΕΛΑΣ υποστήριζε το να εκπροσωπείται με τρία μέλη ο ίδιος, ο ΕΔΕΣ με ένα και η ΕΚΚΑ με ένα. Ο Ζέρβας υποστήριζε την άποψη του ΕΛΑΣ, αλλά με δύο μέλη δικά του και δύο εκ μέρους της ΕΚΚΑ. Τελικά, υιοθετήθηκε η συμβιβαστική πρόταση του Γ. Καρτάλη που ήταν τρία μέλη του ΕΛΑΣ, δύο του ΕΔΕΣ και ένα της ΕΚΚΑ. Την επομένη της αποδοχής αυτής, στις 29 Φεβρουαρίου, ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις και υπεγράφη η σχετική συμφωνία λήγοντας έτσι και η σύσκεψη.
Μυστική συμφωνία της Πλάκας
Σημειώνεται ότι, εκτός της συμφωνίας αυτής, οι ξένοι και οι Έλληνες αντιπρόσωποι που συμμετείχαν στη σύσκεψη στην Πλάκα, στο τέλος υπέγραψαν και μία μυστική συμφωνία. Κατά αυτήν, οι αντιστασιακές οργανώσεις ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ αναλάμβαναν να συνεργαστούν στενά με το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής και ειδικότερα δεσμεύονταν να παράσχουν κάθε δυνατή διευκόλυνση που αφορούσε την επιχείρηση Κιβωτός του Νώε η οποία αναφερόταν σε επικείμενη απόβαση συμμαχικού στρατού στην Ελλάδα.
Σημειώσεις
«Πλάκα» ονομάζεται η περιοχή δίπλα στην ομώνυμη γέφυρα στον Άραχθο ποταμό που είχε επιλεγεί αρχικά ως τόπος σύσκεψης, στην οποία λίγο πριν την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων μεταφέρθηκε η έδρα της. Εκεί υπεγράφη η συμφωνία, εξ ου και η ονομασία της.
Πηγές
Ευστ. Γεωργόπουλος, "Εμφύλιος Πόλεμος - το πρώτο αίμα 1942-1944", περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, Εκδ. Περισκόπιο Αθήνα 2010, σελ. 46-47.
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.Β΄ (συμπλήρωμα)
Κ. Ιωάννου, Πως πλαστογραφείται η ιστορία της Αντίστασης, Εκδ. Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, Αθήνα 2008 (4η εκδοση).
Βιβλιογραφία
Woodhouse, Christopher M. Το μήλο της έριδος. Αθήνα: Εξάντας, 1976.
Πυρομάγλου, Κομνηνός. Ο δούρειος ίππος: η εθνική και πολιτική κρίσις κατά την Κατοχή. Αθήνα: Εκδόσεις Δωδώνη, 1978.
Myers, Edmund. Η ελληνική περιπλοκή. Αθήνα: Περισκόπιο, 2005.
Γερολυμάτος, Ανδρέας. Κόκκινη Ακρόπολη, μαύρος τρόμος: από την Αντίσταση στον Εμφύλιο, 1943-1949. Αθήνα: Κοχλίας, 2005.
Χανδρινός, Ιάσονας Γ. Εθνική Αντίσταση: η αληθινή ιστορία του ελληνικού αντάρτικου. (Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία 27). Αθήνα: Περισκόπιο, 2007.
Παπαφλωράτος, Ιωάννης Σ. ΕΔΕΣ: άγνωστες πτυχές από την ιστορία της οργάνωσης. (Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία 34). Αθήνα: Περισκόπιο, 2007.
Μπουγάς, Ιωάννης Κ. Ματωμένες μνήμες 11940-45: κόκκινη τρομοκρατία, κατοχικός εμφύλιος, κόκκινη απελευθέρωση, «λευκή» τρομοκρατία στη Νοτιοδυτική Πελοπόννησο (Γαργαλιάνοι - Καλαμάτα - Μελιγαλάς - Πύλος - Πύργος). Αθήνα: Πελασγός, 2009.
Ντασκαγιάννης, Μιχαήλ. «Το Σύμφωνο των Εθνικών Ομάδων (1943): η προσπάθεια για μια ενιαία εθνική αντίσταση». Πόλεμος και ιστορία [περιοδικό], τχ. 128 (Ιούνιος 2009).
Νικολούδης, Γ. «Κατάσκοποι και σαμποτέρ στην κατεχόμενη Ελλάδα». Ιστορικά θέματα [περιοδικό]. Αθήνα: Περισκόπιο, 2004.
Εθνική Αντίσταση
Νεότερη ιστορία της Ελλάδας
|
172483
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BC%CF%89%CE%BD%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CF%89%CE%BD
|
Έρμων Ιεροσολύμων
|
Ο Έρμων (; - περ. 314) διετέλεσε Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
Βιογραφικά στοιχεία
Διετέλεσε Πατριάρχης από το έτος 283 ή το 300, διαδεχόμενος τον Ζάμβδα. Λέγεται ότι έστειλε στην Ουκρανία τους ιεραπόστολους Εφρέμιο, Βασίλειο, Ευγένιο, Αγαθόδωρο, Καπίτωνα και Ελπίδιο, οι οποίοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Απεβίωσε περί το 314, ίσως το 312 ή το 313.
Ερμων
Βυζαντινοί του 4ου αιώνα
Επίσκοποι του 3ου αιώνα
|
379441
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82
|
Καθεδρικός του Μπούργος
|
Ο Καθεδρικός ναός του Μπούργος (ισπανικά: Catedral de Burgos) είναι γοτθικός ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός που βρίσκεται στο Μπούργος, Ισπανία. Είναι αφιερωμένος στην Παναγία (Σάντα Μαρία) και είναι διάσημος για το μεγάλο του μέγεθος και τη μοναδική αρχιτεκτονική. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1221 και άρχισε να χρησιμοποιείται ως εκκλησία εννέα χρόνια αργότερα, αλλά οι εργασίες συνέχισαν με διαλείμματα μέχρι το 1567. Είναι κτισμένος κυρίως σε γαλλικό γοτθικό ρυθμό, αν και έχουν προστεθεί έργα τέχνης αναγεννησιακού ρυθμού τον 15ο και 16ο αιώνα.
Ο καθεδρικός έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO τις 31 Οκτωβρίου 1984. Είναι ο μόνος ισπανικός καθεδρικός που έχει αυτήν τη διάκριση μόνος του, χωρίς να είναι μαζί με το ιστορικό κέντρο μίας πόλης (όπως στη Σαλαμάνκα, το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, τα Άβιλα, την Κόρδοβα, το Τολέδο, την Αλκαλά ντε Ενάρες ή την Κουένκα) ή μαζί με άλλα κτίρια, όπως ο καθεδρικός της Σεβίλλης. Έχει παρόμοιο σχεδιασμό με τον καθεδρικό ναό των Βρυξελλών.
Ιστορία
Η κατασκευή του καθεδρικού διατάχθηκε από τον βασιλιά Φερδινάρδο Γ΄ και τον Μαουρίσιο, επίσκοπο του Μπούργος. Η κατασκευή του ναού άρχισε στη θέση ενός παλαιότερου ρομανικού καθεδρικού τις 20 Ιουλίου 1221, ξεκινώντας με το κλίτος, το οποίο ολοκληρώθηκε σε εννέα χρόνια. Η Αγία Τράπεζα καθαγιάστηκε το 1260, και στη συνέχεια υπήρξε μια διακοπή των εργασιών για σχεδόν 200 χρόνια πριν ξαναρχίσει η κατασκευή. Ο καθεδρικός ολοκληρώθηκε το 1567, με την ολοκληρώση του πύργου πάνω από τον κύριο σταυρό.
Οι αρχιτέκτονες οι οποίοι διεύθυναν την κατασκευή ήταν Γάλλοι τον 13ο αιώνα και ένας Γερμανός τον 15ο. Το 1417, ο επίσκοπος του Μπούργος παραβρέθηκε στη σύνοδο της Κωνσταντίας και επέστρεψε και μαζί με τον αρχιμάστορα Χουάν δε Κολόνια, ο οποίος ολοκλήρωσε τους πύργους με κεραίες από ανοικτή λιθοδομή παραθύρων.
Στον καθεδρικό έλαβαν χώρα πολύ σημαντικές μετατροπές τον 15ο και 16ο αιώνα (οβελοί στην κύρια πρόσοψη, το Παρεκκλήσι δελ Κοντεστάμπλε από τον Σιμόν δε Κολόνια, θόλοι του κεντρικού κλίτους από τον Χουάν δε Βαγίεχο: αυτά τα στοιχεία προχωρημένου γοτθικού ρυθμού δίνουν στον καθεδρικό τη χαρακτηριστική του εμφάνιση). Το τελευταίο σημαντικό έργο (το σκευοφυλάκειο ή Παρεκκλήσι της Αγίας Θέκλας) έλαβε χώρα τον 18ο αιώνα, τον αιώνα κατά τον οποία τα γοτθικά αγάλματα στις πόρτες της κύριας πρόσοψης επίσης άλλαξαν.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, κάποια από τα ημιεξαρτημένα κτίρια του καθεδρικού αφαιρέθηκαν, όπως το Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο και ο ανώτερος όροφος του μοναστηριού. Το 1919 ο καθεδρικός έγινε ο τόπος ταφής του Ροδρίγο Ντίαθ δε Βιβάρ («Ελ Σιντ») και της συζύγου του Ντόνια Χιμένα. Τις 31 Οκτωβρίου 1984 ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Αρχιτεκτονική
Ο ρυθμός του καθεδρικού ναού είναι γοτθικός, και μέσα υπάρχουν αναγεννησιακά και μπαρόκ διακοσμητικά στοιχεία. Ο Καθεδρικός περιλαμβάνει έργα καλλιτεχνών όπως τα αγάλματα της οικογένειας Κολόνια (Χουάν, Σιμόν και Φρανθίσκο) και των γλυπτών Χιλ δε Σιλοέ, Φελίπε Βιγάρνι ή Χουάν δε Αντσιέτα, του καγγελοποιούν Κριστόμπαλ δε Ανδίνο ή του ζωγράφου Σεμπαστιάνο δεν Πιόμπο, μεταξύ άλλων.
Η κύρια πρόσοψη είναι παρόμοια με αυτή των καθεδρικών του Παρισίου και της Ρεμς. Αποτελείται από τρεις εισόδους και έχει δύο πλάγιους πύργους. Οι απότομοι οβελοί είναι γερμανικής επιρροής και είναι έργο του Χουάν δε Κολόνια.
Η δυτική πρόσοψη είναι του 15ου αιώνα και είναι βόρειου γαλλικού γοτθικού ρυθμού, με πύργους με τετράγωνο σχήμα να καταλήγουν σε οκτάγωνους οβελούς. Η πρόσοψη είναι τριώροφη, είναι τριπλές εισόδους με γοτθικά οξυκόρυφα πλαίσια, με μία στοά περικλεισμένη από ένα ακιδωτό κιγκλίδωμα και ένα απαλά τρυπημένο παράθυρο ρόδακας. Στον ανώτερο όροφο, υπάρχουν δύο οξυκόρυφα παράθυρα με διπλή αψίδα και αγάλματα σε βάθρα. Ο κύριος οβελός έχει ύψος 88 μέτρα.
Το σταυροειδές σχήμα, με κλίτος μήκους 106 μέτρων και πλατείς διαδρόμους, είναι σχεδόν τελείως κρυμμένο όταν κάποιος βλέπει τον ναό απ'έξω από 15 παρεκκλήσια, τον μοναστήρι του 14ου αιώνα στα βορειοδυτικά και το αρχιεπισκοπικό μέγαρο στα νοτιοδυτικά.
Μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία του καθεδρικού είναι το «Παπαμόσκας», ένα αρθρωτό άγαλμα το οποίο ανοίγει το στόμα του με τον χτύπο των καμπανών κάθε ώρα, το ρομανικό μνήμα του Μουδάρα, του εκδικητικού ετεροθαλή αδελφού για τον θάνατο των εφτά πριγκίπων δε Λάρα (μεταφέρθηκε στον καθεδρικό από την αρχική του θέση στο Μοναστήρι του Σαν Πέδρο δε Αρλάνθα εξαιτίας της εγκατάληψής του), οι σκαλιστές καρέκλες της χορωδίας, το μνήμα του επισκόπου Μαουρίσιο, τα βιτρώ και ο τάφος του Ελ Σιντ και της συζύγου του Ντόνια Χιμένα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του ναού
World Heritage Site profile
Εικονική επίσκεψη του ναού σε υψηλή ανάλυση
Μπουργος
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στην Ισπανία
Κτίρια και κατασκευές στην Καστίλλη και Λεόν
|
167799
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AE%CE%BC%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Παντελεήμων Αργυροκάστρου
|
Ο επίσκοπος Παντελεήμων Αργυροκάστρου (9 Ιουλίου 1890 - 24 Μαΐου 1969), κατά κόσμον Χρήστος Κοτόκος υπήρξε κληρικός, θεολόγος, λόγιος καθώς και μια από τις ηγετικές προσωπικότητες του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού στην μεταπολεμική περίοδο.
Βιογραφία
Σπουδές και πρώιμη σταδιοδρομία
Γεννήθηκε στην Κορυτσά και φοίτησε σε σχολεία της πατρίδας του. Υποστηρίζεται η άποψη πως σε εφηβική ηλικία συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα. To 1906, έπειτα από μέριμνα του συγγενή του, μητροπολίτη Μηθύμνης Στέφανου, μετέβη για σπουδές στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης τις οποίες ολοκλήρωσε το 1913. Αργότερα, επέστρεψε στην πατρίδα του και δίδαξε Θρησκευτικά και Ιστορία ως καθηγητής στο Μπάγκειο Γυμνάσιο Κορυτσάς. Σε αυτή τη θέση παρέμεινε ως το 1920 όταν οι αλβανικές αρχές απαγόρευσαν τη λειτουργία του γυμνασίου. Ο Παντελεήμων όμως, παρέμεινε στην Κορυτσά όπου ανέπτυξε δράση σε πολιτιστικά, πολιτικά, θρησκευτικά και εκπαιδευτικά ζητήματα ενώ διετέλεσε ιεροκήρυκας σε ναό της πόλης. Ενδιάμεσα, είχε καταταγεί το 1915 στον ελληνικό στρατό ως ιεροκήρυκας στο 46ο Σύνταγμα που κατείχε την πόλη της Κορυτσάς.
Το 1923 και το 1929 υπέστη διώξεις διότι αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αυτοκέφαλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας λόγω του αντικανονικού τρόπου με τον οποίο αυτή κατέστη αυτοκέφαλη. Από το 1931 ως το 1937 σπούδασε Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εκτός της ελληνικής, ήταν γνώστης της αγγλικής, της γερμανικής, της ρωσικής, της ιταλικής, της τουρκικής, της γαλλικής και της αλβανικής γλώσσας.
Επίσκοπος Αργυροκάστρου
Το 1937 μετά από συμφωνία μεταξύ της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο Κοτόκος, που μέχρι τότε ήταν θεολόγος, χειροτονήθηκε αρχικά ιερέας και κατόπιν μητροπολίτης Αργυροκάστρου, θέση που διατήρησε μέχρι και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την περιοχή, μετά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941) όταν και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το Αργυρόκαστρο μαζί με τα ελληνικά στρατεύματα.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, χαρακτηρίστηκε για τις ενέργειές του ενάντια στη διείσδυση της Ουνίας στην Αλβανία τον Αύγουστο του 1939, για την προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού της ελληνικής μειονότητας καθώς και για την τάση του να εμποδίζει τους μικτούς γάμους μεταξύ ορθοδόξων και μουσουλμάνων. Παράλληλα, προσπάθησε να διασφαλίσει τη σημαντικής έκτασης εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία της επισκοπής του, ανανέωσε τα χρησιμοποιούμενα εκκλησιαστικά βιβλία, ίδρυσε νέους ναούς, μετέφρασε διάφορα έργα εκκλησιαστικών συγγραφέων στα αλβανικά, συγκέντρωσε διάφορα χειρόγραφα και κειμήλια με σκοπό τη δημιουργία εκκλησιαστικού μουσείου και ίδρυσε γυναικείο ορθόδοξο σύνδεσμο.
Για τη δράση του υπέρ της ελληνικής μειονότητας, ο Παντελεήμων χαρακτηρίστηκε ήδη εκείνη την περίοδο ως άνθρωπος της ελληνικής προπαγάνδας, με αποτέλεσμα να τεθεί από τις αλβανικές αρχές υπό παρακολούθηση.
Στην Ελλάδα
Κατά τη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε σε κατασκοπευτικές οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης. Το 1943 έγινε πρόεδρος της «Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα» ( θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του ) και το 1945 της «Κεντρικής Επιτροπής Ελληνικών Δικαίων». Στις 18 Νοεμβρίου 1945, στα πλαίσια του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος οργάνωσε στην Αθήνα, μια ογκώδη διαδήλωση με συμμετοχή 100.000 με 150.000 ατόμων.. Στις 21 Ιουνίου 1946 συμμετείχε μιλώντας σε παρόμοια συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Για τη δράση του σχετικά με το βορειοηπειρωτικό ζήτημα η, ελεγχόμενη από την κυβέρνηση, σύνοδος της ιεραρχίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, τον Ιούλιο του 1945 κατηγόρησε τον Παντελεήμονα για προδοσία και παράλληλα τον καθαίρεσε από τη θέση του επισκόπου Αργυροκάστρου. Συν τοις άλλοις, οι αλβανικές αρχές επέβαλαν ποινή φυλάκισης και στον αδελφό του.
Το 1946, ο Παντελεήμων έλαβε μέρος στο Διεθνές Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι και το 1947 στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. ως βοηθητικό μέλος της ελληνικής αποστολής. Παράλληλα, πέραν του βορειοηπειρωτικού ζητήματος, δραστηριοποιήθηκε και στο ζήτημα της Κύπρου. Από το 1954 μέχρι και το θάνατό του, διετέλεσε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Εστίας Θεολόγων της Χάλκης. Ήταν επίσης μέλος του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός», της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών.
Διάφορες μελέτες του επί θρησκευτικών και ιστορικών θεμάτων δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες. Για την προσφορά του, τιμήθηκε με τον ταξίαρχο του Φοίνικα.
Θάνατος
Ο Παντελεήμων απεβίωσε στις 24 Μαΐου του 1969 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε δύο ημέρες μετά παρουσία πλήθους κόσμου και επισήμων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α΄ κ.ά. Μάλιστα, αποδόθηκαν τιμές από στρατιωτικό άγημα και από στρατιωτική μπάντα.
Δωρεές και ευεργεσίες
Ο Παντελεήμων, στις 27 Φεβρουαρίου 1968, μέσω της ιδιόγραφης διαθήκης του, δώρισε την προσωπική του βιβλιοθήκη στην Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών. Κατ' αυτόν τον τρόπο ανακηρύχτηκε δωρητής και ευεργέτης της ΕΗΜ. Η ΕΗΜ, για να τιμήσει το θρησκευτικό, εθνικό και πνευματικό έργο του Παντελεήμονα, ανήγειρε προτομή του στο πάρκο των Ιωαννίνων.
Παραπομπές
Έλληνες ιεράρχες
Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Απόφοιτοι Θεολογικής Σχολής Χάλκης
Βορειοηπειρώτες
|
738488
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Λιναρία η γενιστόφυλλος
|
Η Λιναρία η γενιστόφυλλος (Linaria genistifolia), ανήκει στην οικογένεια Scrophulariaceae (Σκροφουλαριίδες) και αποτελεί είδος της Νοτιοανατολικής και Κεντρικοανατολικής Ευρώπης. Κατανέμεται σ’ όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, στα νησιά του Βορειανατολικού Αιγαίου και στις Σποράδες. Συναντάται σε χέρσους αγρούς, στις άκρες των δρόμων και σε θέσεις με ανθρωπογενή επιβάρυνση. Χαρακτηρίζεται από τον χαλαρό βότρυ και την κίτρινη στεφάνη μήκους μέχρι 22 mm, συμπεριλαμβανομένου και του πλήκτρου. Διακρίνεται από το συγγενικό του Linaria dalmatica από τα πιο στενά φύλλα και την σχετικά μικρότερη στεφάνη (μήκους 2-5 cm στο Linaria dalmatica ). Ανθίζει Μάιο-Σεπτέμβριο.
Πηγές
Lafranchis T. & Sfikas G. 2001, Flowers of Greece (Vol. II).
Pignatti S. 1982, Flora d’ Italia (Vol. I-ΙΙΙ)
Tutin et al. 2005, Flora Europaea Vol 3, Cambridge University Press
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://portal.cybertaxonomy.org/flora-greece/cdm_dataportal/taxon/0d7730fa-3f65-4fda-a5d0-db735fd69fd4
https://www.greekflora.gr/el/flowers/2722/Linaria-genistifolia
http://euromed.luomus.fi/euromed_map.php?taxon=308351&size=medium
Παραπομπές
Ελληνική χλωρίδα
Λαμιώδη
|
625639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CE%B6%CE%B1
|
Κάμζα
|
Η Κάμζα () είναι δήμος στον νομό των Τιράνων, στην Αλβανία. Δημιουργήθηκε με τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2015 με τη συγχώνευση των πρώην δήμων Κάμζα και Πασκουκάν, που έγιναν δημοτικές ενότητες. Η έδρα του δήμου είναι η πόλη Κάμζα. Ο συνολικός πληθυσμός είναι 104.190 (απογραφή 2011), και η συνολική έκταση 37,18 χλμ2. Ο πληθυσμός του πρώην δήμου κατά την απογραφή του 2011 ήταν 66.841.
Ιστορία
Πριν από τη δεκαετία του 1990, η Κάμζα ήταν μια αραιοκατοικημένη και κυρίως γεωργική περιοχή. Μετά τις μετακινήσεις του αλβανικού πληθυσμού μετά το 1990, η περιοχή γνώρισε μαζικές εισροές κατοίκων από ολόκληρη την Αλβανία. Η νεοσυσταθείσα πόλη είναι γνωστή για το γεγονός ότι φέρει εντυπωσιακά ονόματα οδών που ανήκουν σε διεθνείς προσωπικότητες, πρωτεύουσες και οργανισμούς.
Αθλητισμός
Η κύρια ομάδα ποδοσφαίρου, ΚΣ Κάμζα, αγωνίζεται στην αλβανική Superliga στο Στάδιο Κάμζα. Βρίσκεται στην περιοχή που εδρεύει το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Τιράνων. Η ομάδα καλαθοσφαίρισης ΒΚ Κάμζα Μπάσκετ είναι έξι φορές πρωταθλήτρια Αλβανίας και δίνουν τα εντός έδρας παιχνίδια τους στη Σάλα Μπάτχορ.
Δίδυμες και αδελφές πόλεις
Γιόνκερς, Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες, από τις 28 Οκτωβρίου 2011
Κεμάλπασα, Τουρκία, από τις 7 Ιανουαρίου 2011
Ματσεράτα, Ματσεράτα, Μάρκε, Ιταλία, από τις 13 Μαρτίου 2010
Παραπομπές
Καμζα
|
484273
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%282016%29
|
Συριακές βουλευτικές εκλογές (2016)
|
Βουλευτικές εκλογές στη Συρία διεξήχθησαν στις 13 Απριλίου 2016 για την εκλογή του Συμβουλίου του Λαού. Η Δύση καταδίκασε τις εκλογές ως "τέχνασμα αντιπερισπασμού από τον Μπασάρ αλ Άσαντ".
Πλαίσιο
Οι εκλογές έγιναν εν μέσω του εμφυλίου πολέμου που σοβει εδώ και 5 χρόνια και διαπραγματεύσεων για κατάπαυση του πυρός. Ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ προκήρυξε τις εκλογές.
Εκλογικό σύστημα
Όλα τα 250 μέλη του Συμβουλίου του Λαού εξελέγησαν σε 15 πολυεδρικές περιφέρειες.
Αποτελέσματα
Το Εθνικό Προοδευτικό Κόμμα με επικεφαλής το Κόμμα Μπάαθ κέρδισε τις 200 από τις συνολικά 250 έδρες, ενώ η αντιπολίτευση εντός και εκτός της χώρας δεν έλαβαν μέρος στις εκλογές σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η συμμετοχή στις εκλογές έφτασε το 57,56%. Δύο Αρμένιοι εξελέγησαν στο Συμβούλιο του Λαού, με μία γυναίκα υποψήφια αρμενικής καταγωγής να εκλέγεται για πρώτη φορά.
Αντιδράσεις
-Ο Μάρτιν Σέφερ, εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας, ανακοίνωσε ότι η χώρα του δεν θα δεχτεί τα αποτελέσματα των εκλογών. Δήλωσε ότι η διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών είναι απίθανη με τις παρούσες συνθήκες , με όλους τους πρόσφυγες να βρίσκονται σε πλήρη κατάσταση εμφυλίου πολέμου.
- Στις ΗΠΑ, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζον Κίρμπι εξέφρασε την πεποίθησή του ότι οι εκλογές δεν ήταν ελεύθερες ή δίκαιες. Στη δήλωσή του επικαλέστηκε τη φυγή πολλών ανθρώπων ως προσφύγων.
Παραπομπές
2016
|
727916
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%CE%A7%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B5%CE%AC%CE%B4%CE%BF
|
Βερόνικα Χασπεάδο
|
H Βερόνικα Χασπεάδο (Verónica Jaspeado, γεννημένη ως Βερόνικα Αλεχάντρα Χασπεάδο Μαρτίνες Verónica Alejandra Jaspeado Martínez, 6 Σεπτεμβρίου 1976 -) είναι Μεξικανή ηθοποιός, τραγουδίστρια, μοντέλο και εστεμμένη στα καλλιστεία Nuestra Belleza Tlaxcala 1994.
Φιλμογραφία
Τηλενουβέλες
DKDA: Sueños de juventud - 1999/00, ως Καμίλα Σαλντίβαρ
El derecho de nacer - 2001, ως Τετέ Πουκ ντε λα Ρεγκέρα
La otra - 2002, ως Απολόνια Πορτουγάλ
Amarte es mi pecado - 2004, ως Μίρτα Φερνάντες
Un gancho al corazón - 2008/09, ως Χιμένα Σερμένιο
Verano de amor - 2009/10, ως Γκρέτα
Miss XV - 2012, ως Μαργαρίτα Ραμόνα "Μάγος" Κοντρέρας
Lo que la vida me robó - 2013/14, ως Χοσεφίνα "Φινίτα, Χοσέφα" Βαλβέρδε
Vino el amor - 2016/17, ως Σόνια Ορτίς Σαμόρα
Papá a toda madre - 2017/18, ως Βερόνικα Βαλένσια ντε Μπαρριέντος
Τηλεόραση
Mujer, casos de la vida real - 2001/02
Amor mío - 2006/07, ως Βέρα Εσμεράλδα
Mujeres asesinas - 2008, ως Κλάουδια (σεζόν 1, επεισόδιο 12: "Άνα, Η διαβρωτική")
40 y 20 - 2017, ως Ροσάριο
Reto 4 elementos - 2018, ως Διαγωνιζόμενη/30η θέση
Alma de Ángel - 2019, ως Γκλόρια
Ταινίες
Casting, busco fama - 2003, (μικρού μήκους)
Eros una vez María - 2007, ως Μαρία Πλάγια
Bolt - 2008, ως Μίτενς (μεταγλ. στην ισπανική version)
Todas mías - 2011, ως Εουχένια
El cielo en tu mirada - 2012, ως Σχεδιάστρια
Itinerario de una pasión - 2015, ως Λιτσίτα
Cars 3 - 2017, ως Κρους Ραμίρες (μεταγλ. στην ισπανική version)
Θέατρο
Anastasia, el musical - 1999
Una pareja con Ángel - 2006
Tacones rotos - 2013
Βραβεία & υποψηφιότητες
Βραβεία TVyNovelas
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Verónica Jaspeado - Actriz mexicana
Μεξικανές ηθοποιοί κινηματογράφου
Μεξικανές ηθοποιοί τηλεόρασης
Μεξικανές ηθοποιοί θεάτρου
Μεξικανές ηθοποιοί φωνής
Μεξικανοί τραγουδιστές
Μεξικανοί μοντέλα
|
204209
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CE%A7%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%BF%CF%80
|
Βικτόρια Χίσλοπ
|
Η Βικτόρια Χίσλοπ (αγγλ. Victoria Hislop) είναι βραβευμένη Βρετανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος, η οποία είναι κυρίως γνωστή για το μυθιστόρημά της Το νησί, το οποίο έγινε μπεστ-σέλερ. Στις 17 Ιουλίου του 2020, της απονεμήθηκε τιμητικά η ελληνική υπηκοότητα, από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με Προεδρικό διάταγμα, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Β' 2954.
Προσωπική ζωή
Η Χίσλοπ, το πατρικό όνομα της οποίας είναι Χάμσον (Hamson), γεννήθηκε στο Μπρόμλεϊ (Bromley) του Κεντ το 1959, μεγάλωσε όμως στο Τόνμπριτζ (Tonbridge). Σπούδασε αγγλικά στο Κολέγιο St. Hilda's της Οξφόρδης και στη συνέχεια εργάστηκε, για 20 περίπου χρόνια, ως δημοσιογράφος.
Τον Απρίλιο του 1988 παντρεύτηκε τον ιδιοκτήτη των εκδόσεων "Private Eye" Ίαν Χίσλοπ, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά: Την Έμιλι - Έλεν (1990) και τον Ουίλιαμ - Ντέιβιντ (1993).
Σταδιοδρομία
Η Χίσλοπ ξεκίνησε να εργάζεται στο χώρο των εκδόσεων και στη συνέχεια στράφηκε προς τις δημόσιες σχέσεις. Όταν όμως γεννήθηκε το πρώτο της παιδί, αποφάσισε να αλλάξει σταδιοδρομία: Άρχισε να εργάζεται ως ανεξάρτητη δημοσιογράφος. Χάρη σε αυτή την ενασχόληση ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς η βασική της ενασχόληση ήταν τα θέματα ταξιδιωτικού ενδιαφέροντος.
Το 2005 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, Το Νησί (The Island), το οποίο έγινε μπεστ-σέλερ. Η επιτυχία του βιβλίου έκανε τους παραγωγούς του Χόλιγουντ να ζητήσουν τα δικαιώματα για τη δημιουργία μιας ταινίας. Σύμφωνα με την ίδια, η Χίσλοπ αρνήθηκε να επιτρέψει στο Χόλιγουντ να δραματοποιήσει το βιβλίο της (παρά την παχυλή αναμενόμενη αμοιβή) και επέλεξε να παραχωρήσει (έναντι πολύ ισχνότερης αμοιβής) τα δικαιώματα στον ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό MEGA για τη δημιουργία της ομώνυμης σειράς.
Η ίδια δήλωσε ότι «φοβήθηκε ότι το βιβλίο στο Χόλιγουντ θα μπορούσε να καταλήξει ταινία τρόμου».
Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει σε 23 ακόμη χώρες και σήμερα περιλαμβάνεται στη λίστα των πιο επιτυχημένων μυθιστορημάτων διεθνώς, ενώ κατατάχθηκε ανάμεσα στα 100 βιβλία που καθόρισαν τη δεκαετία.
Το 2008 η Χίσλοπ εξέδωσε το δεύτερο μυθιστόρημά της με τον τίτλο Η Επιστροφή (The Return), ενώ το 2009 παραχώρησε το διήγημά της "Aflame in Athens" για να δημοσιευτεί στο πρόγραμμα "Ox-Tales", τέσσερις συλλογές διηγημάτων από 38 Βρετανούς δημιουργούς.
Σήμερα ζει και εργάζεται στο Κεντ, όπου διαμένει με την οικογένειά της, και εκτός από τη συγγραφική της δραστηριότητα εξακολουθεί να γράφει ταξιδιωτικά άρθρα για τη Sunday Telegraph, τη Mail on Sunday και αρκετά περιοδικά, ενώ έχει τακτική συνεργασία με την Daily Telegraph και συντάσσει τα προφίλ διασημοτήτων για το περιοδικό Woman & Home.
Την σεζόν 2021 το βιβλίο Cart Postales from Greece έγινε σειρά, η οποία πήρε τον τίτλο Καρτ Ποστάλ και προβλήθηκε στην ΕΡΤ1.
Το 2022 ανακοινώθηκε ότι θα γίνει η τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου Μία νύχτα του Αυγούστου.
Εργογραφία
Sink or swim: The Self-help book for Men Who Never Read Them (2002)
The Island (2005): Ελληνική μετάφραση: Το Νησί (εκδόσεις «Διόπτρα»)
The Return (2008): Ελληνική μετάφραση: Ο Γυρισμός (εκδόσεις «Διόπτρα»)
The Thread (2011): Ελληνική μετάφραση: Το Νήμα (εκδόσεις «Διόπτρα»)
The Last Dance (2013): Ελληνική μετάφραση: Ο Τελευταίος Χορός (εκδόσεις «Διόπτρα»)
The Sunrise (2014): Ελληνική μετάφραση: Η Ανατολή (εκδόσεις «Διόπτρα»)
Cartes Postales from Greece (2016): Ελληνική μετάφραση: Οι Καρτ Ποστάλ (εκδόσεις «Διόπτρα»)
Those Who Are Loved (2019): Ελληνική μετάφραση: Όσοι αγαπούνται (εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»)
One August Night (2019): Ελληνική μετάφραση: Μια νύχτα του Αυγούστου (εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»)
Βραβεύσεις
Έχει λάβει το βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το 2007.
Πηγές, παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Βικτόρια Χίσλοπ
Βρετανοί συγγραφείς
|
133817
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF
|
Αρχείο
|
Αρχείο θεωρείται μια συλλογή τεκμηρίων ιστορικής σημασίας, συνήθως ανεξαρτήτως μορφής, χρονολογίας και ύλης, που φυλάσσει ή παράγει οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, οποιοσδήποτε οργανισμός δημόσιος ή ιδιωτικός στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του. Ως αρχείο νοείται επίσης και ο φυσικός χώρος στον οποίο είναι τοποθετημένες οι αρχειακές συλλογές.
Ένα αρχείο διαμορφώνεται συνήθως από τεκμήρια που έχει συλλέξει και διαφυλάξει ένας οργανισμός ή ένα φυσικό πρόσωπο. Το αρχείο μπορεί να αποτελείται από επιστολές, φωτογραφίες, έγγραφα ηλεκτρονικού υπολογιστή, λευκώματα, οικονομικά έγγραφα, ημερολόγια, φακέλους διοίκησης, γραπτές αναφορές για μια επιχείρηση ή πρακτικά από τις συναντήσεις συμβουλίων ή και επιτροπών.
Στην επιστήμη υπολογιστών χρησιμοποιούνται οργανωμένες ομάδες ψηφιακών δεδομένων γνωστές ως αρχεία δεδομένων.
Σύμφωνα με το Διεθνές Πρότυπο Αρχειακής Περιγραφής του Διεθνούς Συμβουλίου Αρχείων, αρχείο είναι "το σύνολο των τεκμηρίων, ανεξάρτητα από το είδος ή το υπόστρωμά τους, τα οποία παράχθηκαν οργανικά και/ή συσσωρεύτηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από ένα συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο, μια οικογένεια ή ένα νομικό πρόσωπο/φορέα στη διάρκεια των δραστηριοτήτων και λειτουργιών τους".
Η ελληνική νομοθεσία (ν. 1946/1991, άρθρο 1 παρ. 1), ορίζει ως αρχείο "το σύνολο των μαρτυριών και των εγγράφων, αδιακρίτως χρονολογίας, σχήματος και ύλης, που σχετίζονται με τη δραστηριότητα του Κράτους, δημόσιων ή ιδιωτικών οργανισμών ή νομικών ή φυσικών προσώπων ή ομάδων φυσικών προσώπων".
Στην Ελλάδα, με τον όρο αρχείο αναφερόμαστε σε όλο τον κύκλο ζωής των αρχειακών τεκμηρίων, και στις τρεις ηλικίες του αρχειακού υλικού: ενεργά / τρέχοντα, ημιενεργά / ενδιάμεσα, ανενεργά / ιστορικά – ιστορικά με την έννοια του ανενεργού και όχι της πληροφοριακής αξίας.
Ετυμολογία
Ο όρος αρχείο είναι παράγωγο της λέξης αρχή "δικαστήριο, κυβέρνηση", που με τη σειρά της είναι παράγωγο του ρήματος ἄρχω "κυβερνώ".
Η ελληνική λέξη ἀρχεῖον αναφέρεται στην κατοικία ή στο γραφείο του άρχοντα (που ήταν ένας από τους εννέα δικαστές στην αρχαία Ελλάδα), όπου τα σημαντικά επίσημα αρχεία του κράτους ταξινομούνταν και μεταφράζονταν υπό την επίβλεψη του άρχοντα. Το επίθετο που δημιουργήθηκε από την λέξη αρχείο είναι το αρχειακός.
Ιστορία
Η διαδικασία φύλαξης των επίσημων εγγράφων χρονολογείται από πολύ παλιά. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει αρχεία εκατοντάδων πήλινων δίσκων που ανάγονται στην 2η και 3η χιλιετία π.Χ. σε περιοχές όπως Έμπλα, Μάρι, Αμάρνα, Χαττούσα, Ουγκαρίτ και Πύλος. Αυτές οι ανακαλύψεις υπήρξαν θεμελιώδεις για την απόκτηση γνώσεων όσον αφορά τα αρχαία αλφάβητα, τις αρχαίες γλώσσες, τη λογοτεχνία και την πολιτική των αρχαίων χρόνων.
Τα αρχεία αναπτύχθηκαν πλήρως από τους αρχαίους Κινέζους, τους αρχαίους Έλληνες και τους αρχαίους Ρωμαίους (οι οποίοι τα αποκαλούσαν tabularia). Ωστόσο, αυτά τα πρώτα αρχεία έχουν χαθεί, δεδομένου ότι τα κείμενα που γράφτηκαν σε υλικά όπως ο πάπυρος και το χαρτί καταστράφηκαν με γρηγορότερο ρυθμό, αντίθετα με όσα κείμενα γράφτηκαν σε πέτρα. Τα αρχεία των εκκλησιών, των βασιλείων και των πόλεων που χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα έχουν επιζήσει και διατηρούνται ατόφια έως σήμερα. Αποτελούν το βασικότερο εργαλείο για την ιστορική έρευνα εκείνης της εποχής.
Η σύγχρονη αρχειακή κριτική έχει ρίζες από την Γαλλική Επανάσταση. Τα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας, που κατέχουν ίσως την μεγαλύτερη αρχειακή συλλογή στον κόσμο, με αρχεία που ξεκινούν από το 625 π.Χ., δημιουργήθηκαν το 1790 κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οπότε και συγκεντρώθηκαν ποικίλα κυβερνητικά, θρησκευτικά και ιδιωτικά αρχεία από τους επαναστάτες.
Τυποποίηση
Το Διεθνές Συμβούλιο Αρχείων έχει δημιουργήσει μια σειρά προτύπων όσον αφορά την αρχειακή περιγραφή, συμπεριλαμβανομένης της Διεθνούς Τυποποιημένης Αρχειονομικής Περιγραφής ISAD. Το ISAD χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με εθνικά πρότυπα αρχειακής περιγραφής ή ως βάση ώστε το κάθε έθνος ξεχωριστά να δημιουργήσει τα δικά του πρότυπα αρχειακής περιγραφής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ISAD υλοποιείται μέσω του προγράμματος Περιγράφοντας Αρχεία: Ένα Πρότυπο Περιεχομένου, ευρέως γνωστό ως DACS. Στον Καναδά, το ISAD υλοποιείται μέσω του Συμβουλίου Αρχείων και έχει τον τίτλο Κανόνες για την Περιγραφή των Αρχείων ("RAD").
Ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης ασχολείται με τη δημιουργία προτύπων για την περιγραφή και τον χαρακτηρισμό των αρχείων.
Βιβλιογραφία
Μπάγιας, Ανδρέας Φ. 1999. Αρχειονομία: βασικές έννοιες και αρχές. Αθήνα: Κριτική.
Νόμος 1946/1991 "Γενικά Αρχεία του Κράτους και άλλες διατάξεις".
Διεθνές Συμβούλιο Αρχείων, Διεθνές Πρότυπο Αρχειακής Περιγραφής (ISAD-G), δεύτερη έκδοση, Οττάβα 2000.
Παπαλεξίου, Έλενα (επιμ.), 2022. Δημιουργικά αρχεία ως ζωντανά τοπία μνήμης στην ψηφιακή εποχή, Αθήνα: CREARCH-Fagottobook
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
International Council on Archives
Archives Hub — search across descriptions of archives held in over 280 institutions across the UK
InterPARES Project — international research project on the long-term preservation of authentic digital records
Access to Archives (A2A) — the English strand of the UK archives network
Online-Guide to Archives around the globe
AIM25 – archives within the UK M25 area.
British Cartoon Archive associated with the University of Kent
The Digital Archive of Literacy Narratives
Banco di San Giorgio – Genova Italy: Archive (1407–1805): nearly 40,000 books catalogued with full description. www.giuseppefelloni.it
Slavic Archives
Inter-university Consortium for Political and Social Research (ICPSR)
Αρχειονομία
|
81556
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CF%89%CE%BD%20%28%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82%29
|
Δήμος Αγράφων (πρόγραμμα Καποδίστριας)
|
Ο Δήμος Αγράφων ήταν καποδιστριακός δήμος και νυν δημοτική ενότητα του καλλικρατικού δήμου Αγράφων. Βρίσκεται στα βόρεια του νομού Ευρυτανίας και είχε σαν έδρα του το ομώνυμο χωριό Άγραφα. Ήταν ορεινός δήμος, καθώς βρίσκεται στην νότια πλευρά της Πίνδου, και συνόρευε με τον νομό Καρδίτσας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο δήμος είχε συνολικά 3.691 κατοίκους και έκταση 288.574 στρέμματα.
Ο δήμος περιελάμβανε 7 δημοτικά διαμερίσματα:
Δ.δ. Αγράφων
τα Άγραφα
η Γαβρολισιάδα
τα Καμάρια
η Νεράιδα
η Παλαιόλακκα
η Παραμερίτα
τα Πετράλωνα
Δ.δ. Βραγγιανών
τα Βραγγιανά
το Βαλάρι
ο Δένδρος
ο Έλατος
η Καρυά
η Κουστέσα
Δ.δ. Επινιανών
τα Επινιανά
η Ανηφόρα
το Ασπρόρρευμα
η Πτέρη
Δ.δ. Μαράθου
ο Μάραθος
ο Κατσαντώνης
το Σέλο
Δ.δ. Μοναστηρακίου
το Μοναστηράκι
το Κεφαλόβρυσο
Δ.δ. Τριδένδρου -- το Τρίδενδρο
Δ.δ. Τροβάτου
το Τροβάτο
ο Άγιος Αθανάσιος
τα Καβάκια
Διατελέσαντες Δήμαρχοι Αγράφων (1998- 2010)
Ευάγγελος Κατσιφός (1η Ιανουαρίου 1999 - 31η Δεκεμβρίου 2002)
Χρήστος Μπούρας (1η Ιανουαρίου 2003 - 31η Δεκεμβρίου 2010)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σελίδα αφιερωμένη στο δήμο Αγράφων
Στοιχεία για τον δήμο Αγράφων από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης
Δήμος Αγράφων. Διαδραστικός & Περιηγητικός Χάρτης με όλα τα αξιοθέατά του
Α
|
585839
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Formula%20e%20pag%C3%ABzimit
|
Formula e pagëzimit
|
Η formula e pagëzimit (ελληνικά: βαφτιστικός τύπος) είναι το πρώτο τεκμηριωμένο γραπτό έγγραφο στην αλβανική που έχει ανακτηθεί. Η πρόταση στα αλβανικά είναι Un'te paghesont' pr'emenit t'Atit e t'Birit e t'Spertit Senit. (ελληνικά: Σε βαπτίζω στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σύγχρονα ) και περιέχεται σε μια ποιμαντική επιστολή που γράφτηκε στα λατινικά από τον Παλ Ενγκτζέλι. Το έγγραφο έχει ημερομηνία 8 Νοεμβρίου 1462.
Το έγγραφο φιλοξενείται στη Λαυρεντιανή Βιβλιοθήκη, στη Φλωρεντία της Ιταλίας, όπου ανακαλύφθηκε το 1915 από τον Ρουμάνο λόγιο Νικολάε Γιόργκα.
Ο Αλβανός λόγιος Τσεβάτ Λιόσι ισχυρίζεται ότι έγιναν απόπειρες για την γραφή των αλβανικών κατά τον 12ο ή 13ο αιώνα.
Παραπομπές
Αλβανική γλώσσα
|
630045
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%85
|
Λάρισος Λέσβου
|
Η Λάρισος είναι χωριό στη Λέσβο. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Λέσβου της Περιφερειακής Ενότητας Λέσβου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 162 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Χωριά της Λέσβου
Δήμος Μυτιλήνης
|
512548
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B1%CF%81%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B1
|
Καίσαρ Α΄ της Γκουαστάλα
|
O Καίσαρ Α΄, ιταλ. Cesare I, (1530 - 15 Φεβρουαρίου 1575) από τον Οίκο των Γκοντζάγκα, ήταν κόμης της Γκουαστάλα (1557-75).
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φερράντε Α΄, κόμη της Γκουαστάλα, και της Ισαβέλας ντι Κάπουα. Αδελφοί του ήταν ο Φραγκίσκος δούκας του Αριάνο και ο Ιωάννης-Βικέντιος Γκοντζάγκα, καρδινάλιος.
Από τη μητέρα του κληρονόμησε την κομητεία του Αμάλφι και το πριγκιπάτο του Μολφέτα. Ήταν επίσης δούκας του Αριάνο. Ο Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας τον έθεσε επικεφαλής του στρατού του στη Λομβαρδία.
Ήταν μέλος της Ακαδημίας των Νυκτών του Βατικανού (Noctes Vaticanae) στο κτήριο καζίνα Πίο Δ΄ του Βατικανού. Ίδρυσε την Ακαδημία ντέλι Ινβαγκίτι στο ανάκτορο που κληρονόμησε από τον πατέρα του στη Μάντουα. Το 1567-68 μετακίνησε την Αυλή του από τη Μάντουα στη Γκουαστάλα. Είχε αρχιτέκτονα και μηχανικό τον Φραντσέσκο ντα Βολτέρα. Έζησε εκεί ώσπου απεβίωσε το 1575 κι τον διαδέχθηκε ο γιος του Φερράντε Β΄.
Οικογένεια
Το 1560 νυμφεύτηκε την Καμίλα Μπορομέο, αδελφή του Καρόλου Μπορομέο και είχε τέκνο:
Φερράντε Β΄ 1563-1630, κόμης (κατόπιν δούκας) της Γκουαστάλα.
Υποσημειώσεις
Πηγές
Οίκος των Γκοντζάγκα
Δούκες του Αμάλφι
|
724280
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AD%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B2%CE%BF%CE%BA%CF%8E%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Ρωμουλέα η βολβοκώδιος
|
H Ρωμουλέα η βολβοκώδιος (Romulea bulbocodium) ανήκει στην οικογένεια Iridaceae (Ιριδοειδή) η οποία περιλαμβάνει περίπου 60 γένη με 800 είδη που κατανέμονται σε εύκρατες και τροπικές περιοχές, με αντιπροσωπευτικά φυτά τους κρόκους, τις γλαδιόλες, τις φρέζιες, τις ίριδες κ.α. Οι ρωμουλέες μοιάζουν με τους κρόκους, από τους οποίους διακρίνονται από τον ανθικό ποδίσκο (οι κρόκοι δεν έχουν) και την απουσία λευκής γραμμής στα γραμμοειδή φύλλα. Στην Ευρώπη απαντούν περίπου 9 είδη του γένους Romulea, από τα οποία τα 5 στην Ελλάδα. Αναφορικά με το είδος Romulea bulbocodium, αποτελεί στενομεσογειακό είδος που συναντάται σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα, σε ξέφωτα δασών, πετρώδεις τοποθεσίες και φρύγανα, από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τα 1200 μ. Ανθίζει από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο και τα άνθη είναι συνήθως λευκά, με φάρυγγα κίτρινο και πινελιές ιώδεις. Διακρίνεται από τα υπόλοιπα είδη από τον στύλο και τα στίγματα που ξεπερνούν συνήθως τους ανθήρες.
Πηγές
Παπιομύτογλου Β. 2006, Αγριολούλουδα της Ελλάδας, Mediterraneo Editions.
Φυτολογία 2006, Εκδοτική Αθηνών.
Lafranchis T. & Sfikas G. 2001, Flowers of Greece (Vol. II).
Pignatti, S. 1982. Flora d’Italia. Vol. 1–3. Bologna: Edagricole
Tutin et al. 2005, Flora Europaea Vol 5, Cambridge University Press
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://www.greekflora.gr/el/flowers/0493/Romulea-bulbocodium
http://portal.cybertaxonomy.org/flora-greece/cdm_dataportal/taxon/f6ad3ea2-ca3d-42cc-a36d-698d7bfefb16
http://euromed.luomus.fi/euromed_map.php?taxon=484349&size=medium
Παραπομπές
Ελληνική χλωρίδα
Ιριδοειδή
|
777347
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF
|
Μιμίδιο
|
Ένα μιμίδιο (αγγλ: meme) εμπρόκειτο για μια ιδέα, συμπεριφορά ή πεποίθηση στα πλαίσια μιας πολιτιστικής κληρονομιάς που μεταδίδεται υπό τη μορφή μίμησης (γραφή, ομιλία, χειρονομία κ.τ.λ.) από τον έναν στον άλλο και συχνά φέρει συμβολικό νόημα που αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο φαινόμενο ή θέμα. Οι υποστηρικτές της έννοιας θεωρούν τα μιμίδια ως πολιτισμικά ανάλογα των γονιδίων, καθώς αυτοαναπαράγονται, μεταλλάσσονται και ανταποκρίνονται σε επιλεκτικές πιέσεις.
Προέλευση
Ο όρος εισήχθη από τον κοινωνιοβιολόγο Ρίτσαρντ Ντόκινς το 1976, στο έργο του «Εγωιστικό Γονίδιο», κατ’ αναλογία προς το γονίδιο. Σκεπτόμενος λοιπόν ο Ντόκινς την ανθρώπινη συμπεριφορά, αντιλήφθηκε πως η ίδια δεν είναι αποτέλεσμα μόνο εσωτερικών πηγών (γονιδίων), αλλά και εξωτερικών. Ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό, εισήγαγε την έννοια του «μιμιδίου». Το μιμίδιο, ορίζεται ως «μονάδα πολιτισμικής μεταβίβασης, ή ως μονάδα μίμησης» με την ευρύτερη έννοια του όρου. Υπό το πρίσμα του, εμπεριέχει πληροφορίες που στεγάζονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο και είναι ικανές να αντιγραφούν συμπεριφορικά και να μεταβιβαστούν εννοιολογικά μέσω της μίμησης, τόσο από την πλευρά του μιμούμενου, όσο και από την πλευρά του μιμητή.
Διαδικτυακά Μιμίδια
Τα μιμίδια του διαδικτύου είναι διασκεδαστικά ή ενδιαφέροντα στοιχεία (όπως μια φωτογραφία ή ένα βίντεο με λεζάντες) που διαδίδεται ευρέως στο διαδίκτυο, ειδικά μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Παρέχουν μία πανταχού παρούσα πηγή φωτεινής ψυχαγωγίας – ένας τρόπος για να εκφραστούν οι άνθρωποι. Είναι αναμφισβήτητα η ταπετσαρία των ροών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και συχνά μας παρέχουν μερικά λεπτά αδράνειας, διασκεδαστικής ζωοτροφής για αναβλητικότητα κατά τη διάρκεια της ημέρας μας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινωνική ανθρωπολογία
|
65377
|
https://el.wikipedia.org/wiki/4FUN
|
4FUN
|
Οι 4FUN είναι λιθουανικό μουσικό συγκρότημα οι οποίοι εκπροσώπησαν τη Λιθουανία στο Διαγωνισμό Τραγουδιού Γιουροβίζιον το 2007 με το τραγούδι Love or Leave. Κατέλαβαν την 21η θέση.
Μέλη
Julija Ritčik - Τραγούδι, Κιθάρα.
Justas Jasenka - Τραγούδι, Ηλεκτρική κιθάρα.
Andžej Zujevič - Ηλεκτρική κιθάρα, Δευτερη φωνή.
Rimantas Jasenka - Μπάσο.
Laimonas Staniulionis - Κρουστά
Δισκογραφία
Gyvas (Live) - 2004
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Συμμετέχοντες στη Eurovision
Μουσική στη Λιθουανία
Pop rock συγκροτήματα
|
280088
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Μπέικον (αποσαφήνιση)
|
Η λέξη και αγγλικό επίθετο Μπέικον μπορεί να αναφέρεται:
Στον Ρότζερ Μπέικον (Ρογήρος Βάκων) (1215-1294), Άγγλο σχολαστικό θεολόγο και φιλόσοφο.
Στον Σερ Φράνσις Μπέικον (1561-1626), Άγγλο φιλόσοφο.
Στον Κέβιν Μπέικον (1958), Αμερικανό ηθοποιό.
και στο:
Μπέικον, είδος αλλαντικού από χοιρινό κρέας.
zh:培根
|
339146
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%BA%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B5%CF%87%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1
|
Μάρεκ Γκρεχούτα
|
Ο Μάρεκ Γκρέχουτα () (Ζάμοστς, Πολωνία 10 Δεκεμβρίου 1945 - Κρακοβία, 9 Οκτωβρίου 2006) ήταν Πολωνός τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης και ποιητής.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Ζάμοστς και σπούδασε αρχιτεκτονική στην Κρακοβία. Εκεί συνάντησε τον συνθέτη Γιαν Παβλούσκιεβιτς (Jan Kanty Pawluśkiewicz), με τον οποίο ίδρυσε το καμπαρέ Anawa το 1966. Το 1968 κέρδισε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ της πολωνικής μουσικής στην πόλη Όπολε.
Το 1971 ίδρυσε νέα μουσική ομάδα, που ονομάζεται WIEM (το όνομα της ομάδας οφείλεται στο πολωνικό ακρωνύμιο W Innej Epoce Muzycznej - σε μια άλλη εποχή της μουσικής).
Ο Γκρέχουτα έγραψε πολλές λαϊκές επιτυχίες, με τα τραγούδια του συχνά να χαρακτηρίζονται από τη χρήση ποιητικών και λογοτεχνικών στοιχείων. Πιο γνωστά τραγούδια του είναι: "Niepewność", "Dni, których nie znamy", "Korowód".
Το τραγούδι του Dni, których nie znamy (Οι Μέρες που Δεν Ξέρουμε Ακόμα) είναι ο ύμνος του ποδοσφαιρικού συλλόγου Κορόνα Κίελτσε (Korona Kielce).
Δισκογραφία
Marek Grechuta & Anawa (1970)
Korowód (1971)
Droga za widnokres (1972)
Magia obłoków (1974)
Szalona lokomotywa (1977)
Pieśni Marka Grechuty do słów Tadeusza Nowaka (1979)
Śpiewające obrazy (1981)
W malinowym chruśniaku (1984)
Wiosna - ach to ty (1987)
Krajobraz pełen nadziei (1989)
Piosenki dla dzieci i rodziców (1991)
Dziesięć ważnych słów (1994)
Niezwykłe miejsca (2003)
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Wojciech Majewski: Marek Grechuta. Portret artysty. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006. ISBN 83-2400-755-5. (pol.)
Jakub Baran: Marek. Danuty Grechuty opowieść o Marku Grechucie. Kraków: Widnokres, b.r. ISBN 978-83-933988-0-5. (pol.)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Marek Grechuta στο culture.pl
Δισκογραφία
Πολωνοί τραγουδιστές
Ενταφιασμοί στο Κοιμητήριο Ρακοβίτσκι
|
128307
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Πριγκιπάτο του Μπίρκενφελντ
|
Το Πριγκιπάτο του Μπίρκενφελντ (Fürstentum Birkenfeld) έχει το όνομα του άπο την πόλη και περιοχή Μπίρκενφελντ στη Ρηνανία-Παλατινάτο στη Γερμανία. Η περιοχή οριοθετείται από (από το νότο και με τη φορά του ρολογιού), με τις περιφέρειες του Σάνκτ Βέντελ (Sankt Wendel) του Σάαρ (Saarland), του Τριρ Σάαμπουργκ (Trier-Saarburg), του Μπέρνκάστελ Βίτλιχ (Bernkastel-Wittlich), του Ράιν Χούνσρουκ (Rhein/Hunsrück), του Μπάντ Κρόιτσναχ (Bad Kreuznach) και του Κούζελ (Kusel).
Ιστορία
Στην ιστορία ο ποταμός Νάε (Nahe) ήταν ένα τμήμα γραμμής μεταξύ δύο μικροσκοπικών Πριγκιπάτων: του Πριγκιπάτου του Μπίρκενφελντ(Birkenfeld) το οποίο ευρισκόταν δυτικά του ποταμού Νάε (Nahe) και του Πριγκιπάτου του Λίχτενμπεργκ (Lichtenberg) που ευρισκόταν ανατολικά του ποταμού. Το Πριγκιπάτο του Μπίρκενφελντ (Birkenfeld) προσαρτήθηκε στο Όλντεμπουργκ (Oldenburg) το 1817 την στιγμή που και το Πριγκιπάτο Λίχτενμπεργκ (Lichtenberg) δόθηκε στο Δουκάτο της Σαξονιας-Κοβούργου (Sachsen-Coburg).Τέλος το Πριγκιπάτο του Μπίρκενφελντ (Birkenfeld) εξαγοράσθηκε από την Πρωσία το 1834 και έγινε η περιοχή του Νομού του Σάνκτ Βέντελ (Sankt Wendel).
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το νότιο ήμισυ του Νομού του Σάνκτ Βέντελ (Sankt Wendel) παραχωρήθηκε ως έδαφος στο Σαάρ(Saarland) ,και το υπόλοιπο μικρό μέρος που απομένει στην Πρωσία στη συνέχεια αποκαλείται επισήμως Restkreis Sankt Wendel δηλαδή ( "υπόλοιπο διαμέρισμα του Sankt Wendel").Το 1937 η περιοχή του Όλντεμπουργκ και Μπίρκενφελντ (Oldenburgian Birkenfeld) συγχωνεύθηκε με την υπόλοιπη περιοχή του Σανκτ Βέντελ(Sankt Wendel) για να αποτελέσουν το νέο πρωσικό διαμέρισμα του Μπίρκενφελντ(Birkenfeld).
Μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο ακόμη 24 χωριά του Μπίρκενφελντ (Birkenfeld) παραχωρήθηκαν στο Σάαρ(Saarland). Έτσι, πριν από το 1970, η περιοχή πήρε τη σημερινή της μορφή.
Γεωγραφία
Ο ποταμός Νάε (Nahe) περνά μέσα από την περιοχή από βορρά προς νότο. Το τμήμα δυτικά του ποταμού βρίσκεται στην ανατολική πλαγιά του Βουνού Χούνσρουκ (Hunsrück).
Σημερινές Πόλεις του πρώην Πριγκιπάτου
Μπάουμχόλντερ (Baumholder)
Μπίρκενφελντ (Birkenfeld)
Ίνταρ Όμπερσταιν (Idar-Oberstein)
Μπίρκενσταιν (Birkenstein)
Χέρσταιν (Herrstein)
Βιβλιογραφία
Μεγάλη ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος δωδέκατος "Ζαχάρωφ - Ιλισός" .Εκδόσεις Πυρσός, Αθήνα, 1930
Hansjürgen Hilgert: Ami, bleib hier – Die Baumholderstory Deutschland, 2007 D
Σάαρλαντ
Ρηνανία-Παλατινάτο
Γερμανικά ιστορικά κράτη
|
150277
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%B9%CE%B1
|
Δορυφόροι της Χαουμέια
|
Ο πιο απόμακρος πλανήτης νάνος του Ηλιακού μας συστήματος, η Χαουμέια, έχει δύο γνωστούς φυσικούς δορυφόρους, την Χιιάκα και την Ναμάκα. Αυτοί οι μικροί δορυφόροι ανακαλύφθηκαν το 2005 από το W. M. Keck Observatory της Χαβάης το οποίο παρατηρούσε την Χαουμέια.
Πίνακας δορυφόρων
Οι δορυφόροι της Χαουμέια έχουν τοποθετηθεί με βάση την περίοδο περιφοράς.
Φυσικοί δορυφόροι Χαουμέια
|
506653
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B9%20%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BD
|
Σουόνι Μπιν
|
Ο Αλεξάντερ Σουόνι Μπιν ήταν ο επικεφαλής μιας 48μελούς οικογενείας στην Σκωτία και έδρασε κάπου μεταξύ του 13ου και 16ου αιώνα. Σύμφωνα με πληροφορίες ευθύνεται για τη μαζική δολοφονία και τον κανιβαλισμό πάνω από 1.000 ανθρώπων.
Η ιστορία εμφανίζεται στο The Newgate Calendar, έναν κατάλογο εγκληματιών στη φυλακή του Newgate στο Λονδίνο. Ενώ οι ιστορικοί τείνουν να πιστεύουν ότι ο Σουόνι Μπιν δεν υπήρξε ποτέ ή ότι η ιστορία του είναι σε μεγάλο βαθμό υπερβολική, έχει περάσει στην τοπική λαογραφία και έχει γίνει μέρος της τουριστικής βιομηχανίας του Εδιμβούργου.
Θρύλος
Σύμφωνα με το The Newgate Calendar, ο Σουόνι Μπιν γεννήθηκε στο Ανατολικό Λόθιαν κατά τον 16ο αιώνα. Ο πατέρας του έσκαβε χαντάκια και κούρευε θάμνους. Ο Μπιν προσπάθησε να αναλάβει την οικογενειακή δουλειά, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν του ταίριαζε.
Έφυγε από το σπίτι με μια βίαιη, κατά τις φήμες, γυναίκα την Μπλακ Άγκνες Ντάγκλας, η οποία είχε τις ίδιες προτιμήσεις με εκείνον και φημολογούνταν πως ήταν μάγισσα. Ύστερα από τον καννιβαλισμό ενός θύματος, το ζευγάρι πήγε να μείνει σε μια παράκτια σπηλιά στο Μπενάν Χεντ, μεταξύ του Γκιρβάν και του Μπαλαντρέ. Η σπηλιά είχε βάθος γύρω στα 180 μέτρα και κατά τη διάρκεια της υψηλής παλίρροιας η είσοδός της έκλεινε από το νερό με αποτέλεσμα το ζεύγος να μην ανακαλυφθεί για περίπου 25 χρόνια.
Ο Σόουνι και η Άγκνες έκαναν οχτώ γιούς, έξι κόρες, 18 εγγονούς και 14 εγγονές. Διάφορα εγγόνια ήταν αποτέλεσμα αιμομηξίας τών παιδιών τους.
Χωρίς κανονική εργασία, η φατριά των Μπιν ζούσε στήνοντας προσεκτικές παγίδες την νύχτα για να ληστέψουν και να δολοφονήσουν μεμονομένα άτομα ή μικρές ομάδες ανθρώπων. Η φατριά πήγαινε τα πτώματα στην σπηλιά όπου τα διαμέλιζαν και τα έτρωγαν. Τα υπολλείματα τα έκαναν παστό σε βαρέλια. Η φατριά πέταγε κάποια μέλη των πτωμάτων στην θάλασσα, τα οποία καμιά φορά το νερό ξέβραζε σε γειτονικές παραλίες. Αυτή η στρατιγική χρησιμοποιούνταν για την κάλυψη των εγκλημάτων τους και να οδηγήσει τους χωρικούς να πιστεύουν ότι κάποιο ζώο επιτεθόταν στους ταξιδιώτες.
Τα μέλη πτωμάτων και οι εξαφανίσεις δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους ντόπιους χωρικούς , αλλά η φατριά των Μπιν έμενε κρυμμένη στην σπηλιά την ημέρα και αναζητούσε τα θύματά της την νύχτα. Ήταν τόσο προσεκτικοί ώστε οι χωρικοί δεν γνώριζαν την ύπαρξή των δολοφόνων.
Καθώς οι χωρικοί αντιλαμβάνονταν όλο και περισσοτερες εξαφανίσεις, έγιναν αρκετές οργανωμένες έρευνες για να βρεθούν οι ένοχοι. Μία ομάδα είδε την σπηλιά αλλά δεν πίστεψαν ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να μείνει εκεί. Εκνευρισμένοι, και καθώς ήταν σε μία ξέφρενη αναζήτηση δικαιοσύνης, οι χωρικοί λίντσαραν αρκετούς αθώως, αλλά οι εξαφανίσεις συνεχίστηκαν. Οι υποίες βάρεναν τους ξενοδόχους καθώς συνήθως ήταν αυτοί που έβλεπαν για τελευταία φορά το θύμα ζωντανό.
Μία μοιραία νύχτα,η φατριά των Μπιν έστησε ενέδρα σε ένα ζευγάρι που έφευγε πάνω σε άλογο από ενα απόσπασμα αναζήτησης αλλά ό άντρας ήταν επιδέξιος στην μάχη, με αποτέλεσμα να αποκρούσει την φατριά σε το σπαθί του. Η φατριά πλήγωσε θανάσιμα την γυναίκα όταν έπεσε από το άλογο κατά την διάρκεια της μάχης. Πριν εξοντώσουν και τον σύζυγο, ένα μεγάλο μέρος του αποσπάσματος εμφανίστηκε στο μονοπάτι και η φατριά τράπηκε σε φυγή. ο τραμαυτίας μεταφέρθηκε στο δικαστήριο της περιοχής, όπου όλοι πληροφορήθηκαν για το συμβάν.
Με την αποκάλυψη της ύπαρξης της φατριάς των Μπιν, δεν άργησε ο Βασιλιάς (ίσως ο Τζέιμς ο 6ο της Σκωτίας σε ιστορίες για τον 16ο αιώνα, αν και δεν είναι τόσο ξεκάθαρο ποιός θα μπορούσε να είναι σε άλλες ιστορίες απο τον 15ο αιώνα) άκουσε για τις απάνθρωπες αυτές πράξεις και αποφάσησε να ηγηθεί ένα απόσπασμα αναζήτησης με 400 άντρες και αρκετά λαγωνικά. Σύντομα βρήκαν την σπηλιά των Μπιν, την οποία έιχαν παραβλέψει πιο πριν, χάρις τα λαγωνικά. Μπαίνοντας στην σπηλία με πυρσούς, βρήκαν την φατριά περιτριγυρισμένη από ανθρώπινα οστά διαφορα ανθρώπινα μέλη είτε να κρέμονται στους τοίχους είτε να είναι μέσα σε βαρέλια καθώς και αντικείμενα αξίας και κοσμήματα σε σωρούς.
υπάρχουν δύο εκδοχές για το τι ακολούθησε:
Η πιο γνωστή από τις δύο εκδοχές είναι ότι η φατριά των Μπιν αιχμαλωτίστηκε ζωντανή και δεν αντιστάθηκε. Τους οδήγησαν με αλυσίδες στις φυλακές Τόλμπουθ στο Εδιμβούργο, και ύστερα μεταφέρθηκαν ή στο Λέι ή στην Γλασκόβη, όπου γρήγορα εκτελέστηκαν χωρίς δίκη, καθώς οι άνθρωποι τις εποχής τους έβλεπαν σαν κάτι κατώτερο από άνθρωπο και δεν μπορούσαν να δικάστούν.Στον Σόουνι και στους υπόλοιπους άνδρες, αφού τους έκοψαν τα γεννητικά όργανα και τα έριξαν στις φωτιές, τους έκοψαν τα χέρια και τα πόδια και τους άφησαν να αιμοραγήσουν μέχρι θανάτου. Τα τελευταία λόγια του Σόουνι ήταν : "Δεν τελείωσε, δεν θα τελειώσει ποτέ". Αφού είδαν τους άνδρες να πεθαίνουν η Αγκάθα και οι υπόλοιπες γυναίκες και παιδιά δέθηκαν σε πασσάλους και κάηκαν ζωντανοί. Αυτές οι μεθόδοι εκτέλεσης (κρέμασμα,πνιγμός,διαμελισμός) χρησιμοποιούνταν για άνδρες που βρέθηκαν ένοχοι εσχάτης προδωσίας. Σε αντίθεση οι γυναίκες για το ίδιο αδίκημα καίγονταν στον πάσσαλο.
Υπάρχει μία ακόμα εκδοχή πως το απόσπαμα άναψε φωτιά στην είσοδο της σπηλίας με αποτέλεσμα η φατριά να πεθάνει από ασφυξία.
Η πόλη Γκιρβάν, η οποία βρίσκεται κοντά στο μέρος όπου εξελίχθηκαν αυτά τα φρικτά γεγονότα, έχει έναν ακόμα θρύλο για την φατριά των Μπιν. Λέγεται πως μια από τις κόρες του Μπιν εγκατέλεψε την φατριά και εγκαταστάθηκε ατο Γκιρβάν όπου φύτεψε ένα δέντρο το όποιο παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν για τον απαγχονισμό ανθρώπων, το οποίο έγινε γνωστό ως Χέρι Τρι. Αφού η οικογενειά της ανακαλύφθηκε και αιχμαλωτίστηκε, η ταυτότητα της κόρης αποκαλύφθηκε και οργισμένοι χωρικοί την κρέμασαν από το Χερι Τρι.
Δείτε επίσης
BBC Scotland - The Grisly Deeds of Alexander Bean
Photos and information
The Legend of Sawney Bean Mysterious Britain & Ireland
The Complete Newgate Calendar - Sawney Beane: An incredible Monster who, with his Wife, lived by Murder and Cannibalism in a Cave. Executed at Leith with his whole Family in the Reign of James I.
Newgate Calendar: Sawney Bean Mysterious Britain & Ireland
Sawney Bean - A Famous Scottish Cannibal/Mass Murderer
The Complete Newgate Calendar (Sawney Bean(e))
Sawney Bean: Scotland's Hannibal Lecter
The Sawney Beane legend, from post to soc.culture.celtic
Sawney Bean: Myth or Myth by R.H.J. Urquhart
The Lords of Darkness
Debate on the existence of the Hairy Tree in Girvan
Forbidden Novel based in part on the legend of Sawny Bean
Σκωτσέζοι
|
194394
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B1%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Κινέττα (ταινία)
|
Η Κινέττα είναι ταινία του 2005, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου. Το σενάριο συνυπογράφουν οι Γιώργος Κακανάκης και Γιώργος Λάνθιμος, ενώ παίζουν ο Άρης Σερβετάλης, η Ευαγγελία Ράντου και ο Κώστας Ξυκομηνός. Στην ταινία εμφανίζονται κάποια πρώτα στοιχεία του σιωπηλού κόσμου των ταινιών του Λάνθιμου, που φανερώνονται έπειτα ολόκληρα στον Κυνόδοντα και τις Άλπεις.
Διανομή
Συμμετοχές
Η ταινία προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
"Κινέττα" - "Μπαζ"
Κινέττα (2005) από την IMDB
Trailer και cast της ταινίας
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 2005
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές δραματικές ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Σκηνοθετικό ντεμπούτο σε ταινίες
Ταινίες σε σενάριο Γιώργου Λάνθιμου
|
373476
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82
|
Σύσκεψη της Καισαριανής
|
Η σύσκεψη στην Καισαριανή ήταν η πρώτη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε από Έλληνες πατριώτες στην Αθήνα στις 15 Μαΐου του 1941, δυο μόλις εβδομάδες μετά την κατάληψή της από τα γερμανο-ιταλικά στρατεύματα κατοχής, με σκοπό την εκτίμηση της νέας κατάστασης που είχε δημιουργηθεί και τη διερεύνηση της πιθανότητας να αναπτυχθεί κάποιας μορφής αντίσταση. Τη σύσκεψη συγκάλεσε ο γεωπόνος Αθανάσιος Κλάρας που πριν μερικές ημέρες είχε επιστρέψει στην πρωτεύουσα από το αλβανικό μέτωπο μετά τη συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού. Σαν τόπος ορίσθηκε ένα δασύλλιο που υπήρχε μεταξύ των συνοικιών Ζωγράφου-Καισαριανής (περιοχή «Κουπόνια») και στη συνάντηση παρέστησαν περίπου 20 άτομα.
Ο Κλάρας, ο οποίος ήταν ενεργό μέλος του ΚΚΕ από την προπολεμική εποχή, προσπάθησε με την ομιλία του να τονώσει το φρόνημα των παρισταμένων σχετικά με τη δυνατότητα ενός ένοπλου αγώνα κατά των κατακτητών. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον άκουσαν, χρησιμοποίησε τις φράσεις «Ο πόλεμος συνεχίζεται… ναι, συνεχίζεται… θέλω να πω, πως πρέπει να συνεχισθεί… με το όπλο στο χέρι». Πίστευε ότι υπήρχε βάσιμη προοπτική για τη συγκρότηση ανταρτικών σωμάτων, τα οποία θα εξοπλίζονταν είτε με τα καριοφίλια των προγόνων αγωνιστών του 1821, αρχικά, αλλά και με τη διαρπαγή όπλων από τα εχθρικά στρατεύματα, ενώ πολλά όπλα θα προσφέρονταν από τους μαχητές του ελληνοϊταλικού πολέμου που επέστρεφαν πεζή στις γενέτειρές τους, καθώς δεν είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι, κατόπιν εντολής του ίδιου του Χίτλερ. Επίσης, είχε την πεποίθηση ότι, σύντομα, πολλά από τα έγκλειστα στις φυλακές στελέχη του ΚΚΕ θα έβρισκαν τρόπο να αποδράσουν, ώστε να ενισχύσουν τα αντιστασιακά τμήματα. Το όραμα αυτό του Βελουχιώτη αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αφού τότε ακόμη ίσχυε το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης και η επίσημη στάση του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος, παρά τις δυο επιστολές του Νίκου Ζαχαριάδη που είχαν προηγηθεί, δεν ήταν προσανατολισμένη στην ένοπλη αντίσταση.
Στη συνάντηση της Καισαριανής πήραν μέρος, εκτός του Αθανάσιου Κλάρα, ο αδελφός του, δικηγόρος Χαράλαμπος Κλάρας, οι (επίσης δικηγόροι) Παντελής Σαμαράς, Αθανάσιος Λαζανάς και Χριστόφορος Σικιώτης, οι αδελφοί Εμμανουήλ (+ Κρύα Βρύση Καστοριάς, 24 Απριλίου 1945) και Στέφανος Τσάφος, Ιγνάτιος και Δημήτριος Δρακούλης, ο Γιάννης Χατζηπαναγιώτης (μετέπειτα «Καπετάν-Θωμάς του Ε.Λ.Α.Σ.), ο χημικός μηχανικός Ιωάννης Ζήσιμος, ο ιατρός Ιωάννης Ευθυμίου, ο ζωγράφος Δημήτριος Μεγαλίδης (που αργότερα εξέδωσε το «Λεύκωμα του Αγώνα» με προσωπογραφίες των μελών της Εθνικής Αντίστασης), οι Νίκος Θεοδωρίδης, Παναγιώτης Μαύρος, Αθανάσιος Παπαδόπουλος και μια γυναίκα, η Μάρω Μάστρακα.
Πηγές
Γιάννης Χατζηπαναγιώτου, «Η Πολιτική Διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη», εκδόσεις «Δωρικός» (1975), σελ. 29-31, 75 & 83.
Παραπομπές
Εθνική Αντίσταση
Ιστορία της Ελλάδας
|
834250
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7%20%CE%92
|
Ροδαμίνη Β
|
Η ροδαμίνη Β είναι χημική ένωση - που αποτελεί χρωστική ουσία (βαφή) - η οποία συχνά χρησιμοποιείται ως ιχνηθέτης σε διάλυμα νερού για τον προσδιορισμό του ρυθμού και της κατεύθυνσης ροής και μεταφοράς. Οι βαφές από ροδαμίνη Β φθορίζουν και έτσι μπορούν να ανιχνευθούν εύκολα και γρήγορα με φθορισμόμετρο.
Χρησιμοποιείται ευρέως στον κλάδο της βιολογίας ως φθοριούχος χρωστική, μερικές φορές σε συνδυασμό με την αυραμίνη Ο, ως χρώση αυραμίνης-ροδαμίνης για να ανιχνευτούν οξειδωτικοί μικροοργανισμοί, κυρίως από τα είδη Mycobacterium. Οι βαφές ροδαμίνης χρησιμοποιούνται επίσης εκτενώς σε εφαρμογές της βιοτεχνολογίας όπως π.χ. μικροσκοπία φθορισμού, κυτταρομετρία ροής, φασματοσκοπία συσχέτισης φθορισμού και ELISA.
Ιδιότητες
Η ροδαμίνη Β μπορεί να υπάρχει σε ισορροπία μεταξύ δύο μορφών: μιας ανοιχτής/φθορισμού μορφής και μιας κλειστής/μη φθορίζουσας μορφής σπιρολακτόνης. Η ανοιχτή μορφή κυριαρχεί σε όξινη κατάσταση, ενώ η κλειστή μορφή είναι άχρωμη σε αλκαλική κατάσταση (βλ. υψηλό pH).
Η ένταση φθορισμού της ροδαμίνης Β μειώνεται όσο αυξάνεται η θερμοκρασία.
Η διαλυτότητα της ροδαμίνης Β στο νερό ποικίλλει ανάλογα με τον παρασκευαστή και έχει αναφερθεί μεταξύ των τιμών, 8 g/L και ~15 g/L. Η διαλυτότητά της στην αιθυλική αλκοόλη έχει αναφερθεί στα 15 g/L.
Το χλωριωμένο νερό (πόσιμο της βρύσης) αποσυνθέτει τη ροδαμίνη Β. Τα διαλύματα ροδαμίνης Β απορροφώνται στα πλαστικά και πρέπει να φυλάσσονται σε γυάλινα σκεύη και όχι πλαστικά. Μπορεί να συντονιστεί γύρω στα 610 nm, όταν χρησιμοποιείται ως βαφή λέιζερ. Η κβαντική απόδοση φωταύγειας αυτής είναι 0,65 σε βασική αιθανόλη, 0,49 σε αιθυλική αλκοόλη, 1,0 και 0,68 σε διάλυμα 94% αιθανόλης. Η απόδοση φθορισμού εξαρτάται και από τη θερμοκρασία.
Η ένωση αυτή είναι ρευστή και η διεγερσιμότητα της βρίσκεται σε θερμική ισορροπία όταν είναι σε θερμοκρασία δωματίου.
Λοιπές χρήσεις
Η ροδαμίνη Β συχνά αναμιγνύεται με ζιζανιοκτόνα για να δείξει που έχουν αυτά χρησιμοποιηθεί.
Επίσης δοκιμάζεται για χρήση ως βιοδείκτης σε από του στόματος εμβόλια κατά της λύσσας για την άγρια ζωή, όπως π.χ. ρακούν, για τον εντοπισμό ζώων που έχουν καταναλώσει δόλωμα εμβολίου. Η ροδαμίνη Β ενσωματώνεται στα μουστάκια και στα δόντια του ζώου.
Αποτελεί σημαντική υδρόφιλη χρωστική ξανθενίου, γνωστή για τη σταθερότητά της, και χρησιμοποιείται συχνά και στη βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας, στο δέρμα, στην εκτύπωση χαρτιού, στις βαφές, στο έγχρωμο γυαλί και στις βιομηχανίες πλαστικών.
Η ροδαμίνη Β αναμειγνύεται μαζί με την χρωστική, κινακριδόνη ματζέντα (PR122), για να αποδώσει τη λαμπερή ροζ ακουαρέλα, γνωστή και ως Opera Rose.
Ασφάλεια
Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, η ροδαμίνη Β έχει κατηγοριοποιηθεί ως ύποπτη καρκινογόνος ουσία, και επομένως τα προϊόντα που την περιέχουν θα πρέπει να φέρουν προειδοποίηση στην ετικέτα.
Περιπτώσεις νοθείας με οικονομικά κίνητρα - όπου έχει χρησιμοποιηθεί παράνομα - έχουν γίνει ώστε αυτή να προσδώσει έντονο κόκκινο χρώμα σε σκόνη τσίλι, γεγονός που έχει εντοπιστεί από τις ρυθμιστικές αρχές για την ασφάλεια τροφίμων.
Παραπομπές
Χλωρίδια
Αρωματικές αμίνες
Ιστοπαθολογία
Εργαστηριακές τεχνικές
Μικροσκοπία
|
373657
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Myst
|
Myst
|
Το Myst είναι βιντεοπαιχνίδι παζλ και περιπέτειας, που σχεδιάστηκε και σκηνοθετήθηκε από τους αδελφούς Robyn και Rand Miller. Αναπτύχθηκε από την Cyan (νυν Cyan Worlds) και δημοσιεύθηκε από την Brøderbund. Οι Millers άρχισαν να εργάζονται στο Myst το 1991 και κυκλοφόρησε για Mac OS στις 24 Σεπτεμβρίου του 1993, ήταν το μεγαλύτερο project της Cyan μέχρι σήμερα. Οι διασκευές του παιχνιδιού έχουν κυκλοφορήσει για το Sega Saturn, PlayStation, 3DO, Microsoft Windows, Atari Jaguar CD, CD-i, AmigaOS, PlayStation Portable, Nintendo DS, iOS, και το Nintendo 3DS.
Το Myst βάζει τον παίκτη στο ρόλο του Ξένου (Stranger), ο οποίος χρησιμοποιεί ένα ειδικό βιβλίο για να ταξιδέψει στο νησί του Myst. Εκεί, ο παίκτης χρησιμοποιεί άλλα ειδικά βιβλία που έχουν γραφτεί από έναν τεχνίτη και εξερευνητή που ονομάζεται Atrus, και ο παίκτης ταξιδεύει σε διάφορους κόσμους γνωστούς ως "Ages". Υπάρχουν ενδείξεις που βρίσκονται σε καθένα από αυτά τα Ages που βοηθάνε τον παίκτη να ανακαλύψει το παρελθόν των χαρακτήρων του παιχνιδιού. Το παιχνίδι έχει πολλές καταλήξεις, ανάλογα με τη διάρκεια της δράσης.
Μετά την κυκλοφορία, το Myst ήταν μεγάλη επιτυχία, με τους κριτικούς που εγκωμιάζουν την ικανότητα του παιχνιδιού να βυθίζει τους παίκτες στο φανταστικό κόσμο. Το Myst ήταν το καλύτερο σε πωλήσεις παιχνίδι για PC μέχρι το The Sims να υπερβεί τις πωλήσεις του το 2002. Το Myst βοήθησε την πρόοδο της τότε εκκολαπτόμενης τεχνολογίας CD-ROM. Η επιτυχία του Myst ήταν η αφορμή για την γέννηση μιας τριλογίας με τέσσερα βιντεοπαιχνίδια, τη συνέχεια του Myst το Riven, το Myst III: Exile, το Myst IV: Revelation και τον τελευταίο τίτλο της σειράς Myst V: End of Ages, καθώς και πολλά spin-off παιχνίδια και μυθιστορήματα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Myst
Βιντεοπαιχνίδια του 1993
Βιντεοπαιχνίδια περιπέτειας πρώτου προσώπου
Βιντεοπαιχνίδια παζλ
Βιντεοπαιχνίδια Amiga
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation Portable
Βιντεοπαιχνίδια του Sega Saturn
Βιντεοπαιχνίδια του iOS
Βιντεοπαιχνίδια του Nintendo DS
Βιντεοπαιχνίδια του Nintendo 3DS
Βιντεοπαιχνίδια των Windows
Βιντεοπαιχνίδια των Mac OS
Βιντεοπαιχνίδια της Cyan Worlds
Βιντεοπαιχνίδια της Psygnosis
Βιντεοπαιχνίδια της Sunsoft
Βιντεοπαιχνίδια του 3DO
Βιντεοπαιχνίδια ανεπτυγμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες
Βιντεοπαιχνίδια του CD-i
|
823846
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1
|
Πλαστική σακούλα
|
Η πλαστική σακούλα είναι τύπος δοχείου κατασκευασμένου από λεπτή, εύκαμπτη, πλαστική μεμβράνη, μη υφαντό ύφασμα ή πλαστικό ύφασμα. Οι πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται για τη συγκράτηση και τη μεταφορά αγαθών, όπως τρόφιμα, προϊόντα, σκόνες, πάγο, περιοδικά, χημικά προϊόντα και απορρίμματα. Είναι μια κοινή μορφή συσκευασίας.
Οι περισσότερες πλαστικές σακούλες είναι θερμοκολλημένες στις ραφές, ενώ κάποιες είναι κολλημένες με κόλλες ή είναι ραμμένες.
Πολλές χώρες εισάγουν νομοθεσία για τη σταδιακή κατάργηση των ελαφρών πλαστικών σακουλών, επειδή το πλαστικό δεν διασπάται ποτέ πλήρως, προκαλώντας αιώνια ρύπανση πλαστικών και περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Κάθε χρόνο, περίπου 1 έως 5 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται και απορρίπτονται σε όλο τον κόσμο. Από το σημείο πώλησης μέχρι τον προορισμό, οι πλαστικές σακούλες έχουν διάρκεια ζωής 12 λεπτών. Περίπου 320 σακούλες κατά κεφαλήν χρησιμοποιήθηκαν το 2014 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Συσκευασία
Διατίθενται πολλές επιλογές σχεδίασης και χαρακτηριστικά. Ορισμένες τσάντες έχουν αυλακώσεις για να επιτρέπουν μεγαλύτερο όγκο περιεχομένου, ειδικές θήκες στήριξης για να έχουν τη δυνατότητα να στέκονται όρθιες σε ένα ράφι ή ένα ψυγείο και ορισμένες έχουν επιλογές που ανοίγουν ή ξανακλείνουν. Οι λαβές κόβονται ή προστίθενται σε μερικές.
Οι τσάντες μπορούν να κατασκευαστούν με μια ποικιλία από πλαστικές μεμβράνες. Το πολυαιθυλένιο (LDPE, LLDPE, κ.λπ.) είναι το πιο κοινό. Άλλες μορφές, συμπεριλαμβανομένων ελασμάτων και συνεξώθησης μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν χρειάζονται οι φυσικές ιδιότητες. Τα πλαστικά για τη δημιουργία σακουλών μιας χρήσης κατασκευάζονται κυρίως με ορυκτά καύσιμα. Η Διεθνής Ημέρα Χωρίς Πλαστική Σακούλα εορτάζεται στις 3 Ιουλίου.
Οι πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούν συνήθως λιγότερο υλικό από ότι συγκρίσιμο με κουτιά, χαρτοκιβώτια ή βάζα, επομένως θεωρούνται συχνά ως «μειωμένη ή ελαχιστοποιημένη συσκευασία». Τον Ιούνιο του 2009, το Ινστιτούτο Ενέργειας και Περιβαλλοντικής Έρευνας της Γερμανίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα πλαστικά με βάση το πετρέλαιο, ειδικά εάν ανακυκλώνονται, έχουν καλύτερη ανάλυση κύκλου ζωής από τα κομποστοποιήσιμα πλαστικά. Πρόσθεσαν ότι «οι σημερινές σακούλες που κατασκευάζονται από βιοπλαστικά έχουν λιγότερο ευνοϊκά προφίλ περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τα άλλα υλικά που εξετάστηκαν» και ότι αυτό οφείλεται στη διαδικασία παραγωγής πρώτων υλών.
Ανάλογα με την κατασκευή, οι πλαστικές σακούλες μπορούν να είναι κατάλληλες για ανακύκλωση πλαστικών. Μπορούν να αποτεφρωθούν σε κατάλληλες εγκαταστάσεις για τη μετατροπή των αποβλήτων σε ενέργεια. Είναι σταθερά και καλοήθη σε χώρους υγειονομικής ταφής. Ωστόσο, εάν απορριφθούν ακατάλληλα, οι πλαστικές σακούλες μπορούν να δημιουργήσουν αντιαισθητικά σκουπίδια και να βλάψουν ορισμένους τύπους άγριας ζωής. Οι πλαστικές σακούλες έχουν χαμηλά ποσοστά ανακύκλωσης λόγω έλλειψης ικανότητας διαχωρισμού. Η ανακύκλωση μικτών υλικών προκαλεί μόλυνση του υλικού. Ωστόσο, οι πλαστικές σακούλες επαναχρησιμοποιούνται πριν από την απόρριψη σε ποσοστό 1,6 φορά.
Οι σακούλες κατασκευάζονται επίσης με λαβές μεταφοράς, τρύπες ανάρτησης, εξαρτήματα ταινίας ή χαρακτηριστικά ασφαλείας. Ορισμένες σακούλες έχουν προβλέψεις για εύκολο και ελεγχόμενο άνοιγμα. Τα επανακλειόμενα χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένων των λωρίδων με φερμουάρ που κλείνουν, είναι κοινά για τις σακούλες κουζίνας που αγοράζονται άδειες και για ορισμένα τρόφιμα. Ορισμένες σακούλες είναι σφραγισμένες για δυνατότητα παραβίασης, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων όπου η λειτουργία πίεσης προς επανασφράγιση γίνεται προσβάσιμη μόνο όταν μια διάτρητη εξωτερική σφράγιση έχει σχιστεί.
Οι σακούλες βρασμού χρησιμοποιούνται συχνά για σφραγισμένα κατεψυγμένα τρόφιμα, μερικές φορές για πλήρη ορεκτικά. Οι σακούλες είναι συνήθως σκληρές θερμικά σφραγισμένες από νάιλον ή πολυεστέρα για να αντέχουν τις θερμοκρασίες του βραστού νερού. Ορισμένες σακούλες είναι πορώδεις ή διάτρητες για να επιτρέψουν στο ζεστό νερό να έρθει σε επαφή με το φαγητό: ρύζι, ζυμαρικά, κ.λπ. Τα παντοπωλεία είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής πλαστικών σακουλών μιας χρήσης.
Συσκευασία σακούλας σε κουτί χρησιμοποιείται συχνά για υγρά όπως κρασί σε κουτί και για θεσμικά μεγέθη άλλων υγρών.
Ιατρικές χρήσεις
Οι πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται για πολλούς ιατρικούς σκοπούς. Η μη πορώδης ποιότητα της πλαστικής μεμβράνηςσημαίνει ότι είναι χρήσιμες για την απομόνωση μολυσματικών σωματικών υγρών. Άλλες πορώδεις σακούλες από μη υφασμένα πλαστικά μπορούν να αποστειρωθούν με αέριο και να διατηρήσουν αυτή τη στειρότητα. Οι σακούλες μπορούν να κατασκευαστούν υπό ελεγχόμενες αποστειρωμένες συνθήκες κατασκευής, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν η μόλυνση αποτελεί κίνδυνο για την υγεία. Είναι ελαφριές και εύκαμπτες, ώστε να μπορούν να μεταφερθούν ή να τοποθετηθούν δίπλα σε ασθενείς χωρίς να κάνουν τον ασθενή να νιώθει τόσο άβολα όσο ένα βαρύ γυάλινο μπουκάλι. Είναι λιγότερο ακριβές από τις επαναχρησιμοποιήσιμες επιλογές, όπως τα γυάλινα μπουκάλια. Μέτριας ποιότητας στοιχεία από μια συστηματική ανασκόπηση του 2018 έδειξαν ότι τα πλαστικά περιτυλίγματα ή οι σακούλες απέτρεψαν την υποθερμία σε σύγκριση με τη συνήθη φροντίδα, ειδικά σε εξαιρετικά πρόωρα βρέφη.
Πλαστικές σακούλες για ψώνια
Ανοιχτές σακούλες με χερούλια μεταφοράς χρησιμοποιούνται σε μεγάλους αριθμούς. Τα καταστήματα τις παρέχουν συχνά ως διευκόλυνση στους αγοραστές. Ορισμένα καταστήματα χρεώνουν μια ονομαστική χρέωση για μια σακούλα. Οι επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες αγορών βαρέως τύπου θεωρούνται συχνά περιβαλλοντικά καλύτερες από τις χάρτινες ή πλαστικές σακούλες αγορών μιας χρήσης. Λόγω περιβαλλοντικών προβλημάτων και προβλημάτων απορριμμάτων, ορισμένες τοποθεσίες καταβάλλουν προσπάθειες για τη σταδιακή κατάργηση των ελαφρών πλαστικών σακουλών.
Ιστορία
Αμερικάνικες και ευρωπαϊκές αιτήσεις διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας που σχετίζονται με την παραγωγή πλαστικών σακουλών για ψώνια μπορούν να βρεθούν να χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, αλλά αυτές αναφέρονται σε σύνθετες κατασκευές με λαβές στερεωμένες στη σακούλα σε μια δευτερογενή διαδικασία παραγωγής. Η σύγχρονη ελαφριά σακούλα για ψώνια είναι εφεύρεση του Σουηδού μηχανικού Στεν Γκούσταφ Τούλιν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Τούλιν ανέπτυξε μια μέθοδο σχηματισμού μιας απλής μονοκόμματης σακούλας με δίπλωμα, συγκόλληση και κοπή ενός επίπεδου σωλήνα από πλαστικό για την εταιρεία συσκευασίας Celloplast, στο Νόρσεπινγκ της Σουηδίας. Το σχέδιο του Τούλιν παρήγαγε μια απλή, δυνατή τσάντα με υψηλή ικανότητα μεταφοράς φορτίου και κατοχυρώθηκε παγκοσμίως από την Celloplast το 1965.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά, οι πλαστικές σακούλες έγιναν κοινές για τη μεταφορά καθημερινών ειδών παντοπωλείου από το κατάστημα σε οχήματα και σπίτια σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Καθώς οι πλαστικές σακούλες αντικαθιστούσαν ολοένα και περισσότερο τις χάρτινες σακούλες και καθώς άλλα πλαστικά υλικά και προϊόντα αντικατέστησαν το γυαλί, το μέταλλο, την πέτρα, την ξυλεία και άλλα υλικά, ξέσπασε ένας πόλεμος για τα υλικά συσκευασίας, με τις πλαστικές σακούλες για ψώνια στο επίκεντρο των διαφωνιών με μεγάλη δημοσιότητα.
Το 1992, η Sonoco Products Company κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την «αυτοανοιγόμενη στοίβα σακουλών πολυαιθυλενίου». Η κύρια καινοτομία αυτού του επανασχεδιασμού είναι ότι η αφαίρεση μιας τσάντας από το ράφι ανοίγει την επόμενη τσάντα στη στοίβα.
Διεθνής χρήση
Ο αριθμός των πλαστικών σακουλών που χρησιμοποιούνται και απορρίπτονται παγκοσμίως έχει υπολογιστεί ότι είναι της τάξης του ενός τρισεκατομμυρίου ετησίως. Η χρήση πλαστικών σακουλών διαφέρει δραματικά μεταξύ των χωρών. Ενώ ο μέσος καταναλωτής στην Κίνα χρησιμοποιεί μόνο δύο ή τρεις πλαστικές σακούλες το χρόνο, οι αριθμοί είναι πολύ υψηλότεροι στις περισσότερες άλλες χώρες: Δανία: 4, Ιρλανδία: 20, Γερμανία: 65, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία: περισσότερες από 400.
Πολλές πόλεις και κομητείες έχουν απαγορεύσει τη χρήση πλαστικών σακουλών από τα παντοπωλεία ή έχουν εισαγάγει μια ελάχιστη χρέωση. Τον Σεπτέμβριο του 2014, η Καλιφόρνια έγινε η πρώτη πολιτεία που ψήφισε νόμο που απαγορεύει τη χρήση τους. Οι τοπικοί κατασκευαστές πλαστικών σακουλών, σύμφωνα με τη νομοθεσία, θα λάβουν οικονομική υποστήριξη για να τους βοηθήσουν να φτιάξουν πιο ανθεκτικές σακούλες πολλαπλών χρήσεων, οι οποίες θα πωλούνταν από τα παντοπωλεία αντί να χαρίζονται, όπως και οι πλαστικές σακούλες. Στην Ινδία, η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει τη χρήση πλαστικών σακουλών πάχους κάτω των 50 μικρομέτρων. Το 2018, το Μόντρεαλ του Καναδά απαγόρευσε επίσης τις πλαστικές σακούλες, με την Οτάβα να αναμένεται επίσης να θέσει σε ισχύ την απαγόρευση.
Πλαστικές σακούλες και περιβάλλον
Οι πλαστικές σακούλες κατασκευάζονται κυρίως από προϊόντα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το 8% των παγκόσμιων πόρων πετρελαίου χρησιμοποιείται για τη δημιουργία πλαστικών σακουλών με 12 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα. Τα μισά από αυτά χρησιμοποιούνται ως υλικά για την κατασκευή τους και τα άλλα μισά για ενέργεια για την κατασκευή τους. Με αυτόν τον ρυθμό, σύντομα θα εξαντληθεί, επηρεάζοντας πολλά πράγματα που εξαρτώνται από τον πόρο. Για να μην αναφέρουμε όλη την ατμοσφαιρική ρύπανση που προκαλεί.
Οι μη λιπασματοποιήσιμες πλαστικές σακούλες μπορεί να χρειαστούν έως και 1000 χρόνια για να αποσυντεθούν. Οι πλαστικές σακούλες δεν είναι ικανές για βιοαποικοδόμηση αλλά μάλλον φωτοδιασπώνται, μια διαδικασία με την οποία οι πλαστικές σακούλες διασπώνται σε μικρότερα τοξικά μέρη. Στη δεκαετία του 2000, πολλά καταστήματα και εταιρείες άρχισαν να χρησιμοποιούν διαφορετικούς τύπους βιοδιασπώμενων σακουλών για να συμμορφωθούν με τα αντιληπτά περιβαλλοντικά οφέλη.
Όταν οι πλαστικές σακούλες για ψώνια δεν απορρίπτονται σωστά, μπορεί να καταλήξουν σε ρυάκια, που στη συνέχεια τις οδηγούν να καταλήξουν στον ανοιχτό ωκεανό. Για τον μετριασμό της θαλάσσιας ρύπανσης από πλαστικές σακούλες μιας χρήσης, πολλές δικαιοδοσίες σε όλο τον κόσμο έχουν εφαρμόσει απαγορεύσεις ή χρεώσεις για τη χρήση πλαστικών σακουλών. Υπολογίζεται ότι 300 εκατομμύρια πλαστικές σακούλες καταλήγουν μόνο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο τρόπος με τον οποίο επιπλέουν οι σακούλες σε ανοιχτά νερά μπορεί να μοιάζει με μέδουσα, θέτοντας σημαντικούς κινδύνους για τα θαλάσσια θηλαστικά και τις θαλάσσιες χελώνες, όταν τρώγονται κατά λάθος και εισέρχονται στο πεπτικό σύστημα των ζώων. Μετά την κατάποση, το πλαστικό υλικό μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο θάνατο. Μόλις συμβεί ο θάνατος και το σώμα του ζώου αποσυντεθεί, το πλαστικό εισέρχεται ξανά στο περιβάλλον, δημιουργώντας περισσότερα πιθανά προβλήματα.
Τεράστιες μάζες πλαστικών απορριμμάτων καταλήγουν στους ωκεανούς ετησίως και προκαλούν πολλές ζημιές, όπως κίνδυνος θαλάσσιων ειδών, διαταραχή στον τροφικό ιστό που τελικά επηρεάζει το θαλάσσιο οικοσύστημα, αρκετά μικροβιακά και ξένα είδη αποικίζονται σε πλαστικά σωματίδια ενισχύοντας την επιβλαβή τους δράση και πλαστικά σωματίδια που οδηγούνται από τους ανέμους, τα οποία σχηματίζουν σκουπίδια σε διάφορα μέρη των ωκεανών.
Τα θαλάσσια ζώα δεν είναι τα μόνα ζώα που επηρεάζονται από την ακατάλληλη απόρριψη της πλαστικής σακούλας. Τα θαλάσσια πτηνά, όταν κυνηγούν, αντιλαμβάνονται το διμεθυλοσουλφίδιο (DMS) που παράγεται από τα φύκια. Το πλαστικό είναι ένα γόνιμο έδαφος για τα φύκια, επομένως τα θαλάσσια πουλιά τρώνε λανθασμένα τη σακούλα και όχι τα ψάρια που συνήθως καταπίνουν τα φύκια. (National Geographic).
Οι πλαστικές σακούλες δεν έχουν καλή απόδοση στο περιβάλλον, αλλά αρκετές κυβερνητικές μελέτες έχουν βρει ότι είναι μια φιλική προς το περιβάλλον επιλογή σακούλας μεταφοράς. Σύμφωνα με την Recyc-Quebec, μια καναδική εταιρεία ανακύκλωσης, «Η συμβατική πλαστική σακούλα έχει πολλά περιβαλλοντικά και οικονομικά πλεονεκτήματα. Λεπτή και ελαφριά, η παραγωγή της απαιτεί λίγα υλικά και ενέργεια. Αποφεύγει επίσης την παραγωγή και την αγορά σακουλών σκουπιδιών/κάδων, καθώς επωφελείται από υψηλό ποσοστό επαναχρησιμοποίησης όταν επαναχρησιμοποιείται για αυτόν τον σκοπό (77,7%)». Κυβερνητικές μελέτες από τη Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Κλέμσον, κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα.
Παρόλο που οι σακούλες είναι πλαστικές, συνήθως δεν μπορούν να ανακυκλωθούν σε κάδους ανακύκλωσης. Το υλικό προκαλεί συχνά εμπλοκή του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται στα εργοστάσια ανακύκλωσης, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να σταματήσει η μηχανή ανακύκλωσης και να επιβραδυνθεί η καθημερινή λειτουργία. Ωστόσο, οι πλαστικές σακούλες είναι 100% ανακυκλώσιμες. Για να τις ανακυκλώσει, ο χρήστης πρέπει να τις αφήσει σε κάδους που δέχονται πλαστικές μεμβράνες. Συνήθως, αυτό σημαίνει ότι θα επιστραφούν στο παντοπωλείο ή σε άλλο μεγάλο κατάστημα λιανικής.
Κίνδυνος για τα παιδιά
Οι λεπτές, προσαρμοσμένες πλαστικές σακούλες, ειδικά οι σακούλες στεγνού καθαρισμού, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν ασφυξία. Εξαιτίας αυτού, περίπου 25 παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες ασφυκτιούν κάθε χρόνο λόγω πλαστικών σακουλών, σχεδόν τα εννέα δέκατα των οποίων είναι κάτω του ενός έτους. Αυτό οδήγησε σε προαιρετικές προειδοποιητικές ετικέτες σε ορισμένες σακούλες που αποτελούν κίνδυνο για τα μικρά παιδιά.
Χρήσεις
Οι πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται για διάφορες εφαρμογές:
Δείτε επίσης
Βιοαποικοδόμηση
Βιοπλαστικά
Φωτοαποδόμηση
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Yam, KL, "Encyclopedia of Packaging Technology", John Wiley & Sons, 2009,
Selke, S, "Packaging and the Environment", 1994,
Soroka, W, "Fundamentals of Packaging Technology", IoPP, 2002,
Δοχεία
Συσκευασίες
|
182806
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Γεώργιος Καρτάλης
|
Ο Γεώργιος Καρτάλης (1908-1957) ήταν Έλληνας πολιτικός του Κεντρώου χώρου, σημαντικός παράγοντας της ελληνικής πολιτικής σκηνής της δεκαετίας 1940 - 1950.
Βιογραφικά στοιχεία
Ήταν γιος του Αντώνιου Καρτάλη, πολιτικού και πλούσιου επιχειρηματία, καθώς και μέλος της οικογένειας Καρτάλη. Μετά το πέρας των εγκυκλίων μαθημάτων συνέχισε σπουδές σε πανεπιστήμια της Ευρώπης σπουδάζοντας νομικά και οικονομικές επιστήμες στο Μόναχο, τη Λειψία, το Κίελο και το Λονδίνο. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την πολιτική, όπως και ο πατέρας του και το 1935 εκλέχθηκε βουλευτής Μαγνησίας. Διατέλεσε υφυπουργός Οικονομίας στη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη από τον Ιούλιο μέχρι τον Νοέμβριο του 1935 και στη κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη, το 1935, υπουργός του νεοϊδρυθέντος τότε υπουργείου Εργασίας.
Την περίοδο της Κατοχής συνεργαζόμενος με τον Ευριπίδη Μπακιρτζή δημιούργησαν μια πολιτική σοσιαλδημοκρατική οργάνωση, την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΕΚΚΑ), της οποίας το στρατιωτικό σκέλος στην Εθνική Αντίσταση ήταν αρχικά ο Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΑΣ) που μετονομάστηκε λίγο αργότερα 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων.
Την άνοιξη του 1944, κατόπιν πρόσκλησης του Γεωργίου Παπανδρέου από το Κάιρο, με καΐκι που τον παρέλαβε από περιοχή Δασκαλειού έφθασε στην Αγριλέα Τουρκίας και από εκεί μέσω Σμύρνης μετέβη αεροπορικώς στη Βηρυτό όπου εκπροσωπώντας την ΕΚΚΑ συμμετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου στο οποίο άσκησε έντονη κριτική κατά των δραστηριοτήτων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τη δολοφονία του Δημητρίου Ψαρρού και των ανδρών της αντιστασιακής ομάδας του.
Στη συνέχεια συμμετείχε στη κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου ως υπουργός Τύπου από 30 Αυγούστου μέχρι 18 Οκτωβρίου 1944. Λίγες ημέρες μετά, με τη Συμφωνία της Καζέρτας ανέλαβε υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου (από 23 Οκτωβρίου του 1944 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου του 1945), και με την επιστροφή στην ελεύθερη Ελλάδα υπουργός Εφοδιασμού, (από τον Νοέμβριο του 1945 μέχρι τις 4 Απριλίου του 1946).
Στις εκλογές του 1950 συνεργάσθηκε με την ΕΠΕΚ των Πλαστήρα-Τσουδερού και ανέλαβε υπουργός Οικονομικών, από 15 Απριλίου μέχρι 21 Αυγούστου του 1950 (Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1950). Επί της κυβέρνησης Πλαστήρα του 1951, ανέλαβε υπουργός Συντονισμού. Μετά το θάνατο του Πλαστήρα αποχώρησε από την ΕΠΕΚ και μαζί με τον Αλέξανδρο Σβώλο ίδρυσαν το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, στο οποίο μετά το θάνατο του Σβώλου ανέλαβε αρχηγός.
Τον Φεβρουάριο του 1954 η κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού ψήφισε εκλογικό νόμο, ο οποίος επρόκειτο για ένα «ακραίο πλειοψηφικό σύστημα». Άμεση συνέπεια ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος ήταν να ενταθεί η πόλωση και επομένως να ενισχυθούν οι τάσεις για τη συνεργασία ενός τμήματος του Κέντρου με την ΕΔΑ. Πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση αποτέλεσε μυστική συμφωνία του Γεώργιου Καρτάλη με το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1954, στη βάση ενός προγράμματος έξι σημείων που είχε προτείνει ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού, με άρθρο του στην εφημερίδα Ελευθερία στις 2 Φεβρουαρίου 1954.
Το 1954 εκλέχθηκε δήμαρχος του Βόλου απ' όπου παραιτήθηκε το 1956 όταν επανεκλέχθηκε βουλευτής Μαγνησίας. Πέθανε τον επόμενο χρόνο, στις 27 Σεπτεμβρίου 1957.
Γενικά ο Γ. Καρτάλης υπήρξε μαχητικός στους πολιτικούς του αγώνες και διακρίθηκε για τη ρητορεία του, το άψογο ήθος του και τη βαθιά γνώση του επί της ελληνικής οικονομίας. Σπουδαία συγγραφικά έργα του θεωρούνται το «Περί ευθύνης υπουργών» που συνέγραψε στα γερμανικά και εκδόθηκε στη Λειψία το 1929 και το «Πεπραγμένα του αγώνος αντιστάσεως» που εξέδωσε στην Αθήνα το 1946.
Κόρη του ήταν η Αμαλία Καρτάλη, σύζυγος Γιάννου Παπαντωνίου.
Παραπομπές
Πηγές
Δήμαρχοι Βόλου
Έλληνες υπουργοί Εργασίας
Έλληνες υπουργοί Εφοδιασμού
Έλληνες υπουργοί Οικονομικών
Έλληνες υπουργοί Τύπου
Μέλη της ΕΚΚΑ
Οικογένεια Καρτάλη
|
255470
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%8C%CE%BD%CE%B1%20%28%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%29
|
Σαόνα (νησί)
|
Η Σαόνα (αγγλικά: Saona) είναι νησί στην Καραϊβική, το οποίο ανήκει στη Δομινικανή Δημοκρατία. Έχει έκταση 110 τ.χλμ. και πληθυσμό 300 κατοίκους. Πρωτεύουσα του νησιού και μοναδικός οικισμός είναι το ψαροχώρι Μάνο Χουάν.
Νησιά της Δομινικανής Δημοκρατίας
|
534140
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Καψάλης (αποσαφήνιση)
|
Με το όνομα Καψάλης αναφέρονται τα παρακάτω πρόσωπα:
Αθανάσιος Καψάλης (1904 - Σεπτέμβριος 1981), ήταν Έλληνας πολιτικός και βιομήχανος.
Γρηγόρης Καψάλης μουσικός, δεξιοτέχνης του κλαρίνου, με καταγωγή από την Ήπειρο.
Χριστόδουλος Καψάλης ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός από τη Σάμο.
Δημήτρης Στεργίου-Καψάλης είναι ο δήμαρχος του Δήμου Πεντέλης.
Για τα πρόσωπα με όνομα Χρήστος, δείτε Χρήστος Καψάλης
|
193268
|
https://el.wikipedia.org/wiki/622%20%CE%95%CF%83%CE%B8%CE%AE%CF%81
|
622 Εσθήρ
|
Η Εσθήρ (Esther) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,137. Ανακαλύφθηκε το 1906 από τον Αμερικανό αστρονόμο Τζόελ Χάστινγκς Μέτκαλφ, που παρατηρούσε από το Τάουντον της Μασαχουσέτης, και πήρε το όνομά της από τη βιβλική μορφή της Εσθήρ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Οι διαστάσεις της Εσθήρ είναι άγνωστες. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης). Η Εσθήρ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 47,5 ώρες, μία εξαιρετικά αργή περιστροφή για αστεροειδή.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Εσθηρ
|
425925
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%20%CE%9D%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%86
|
Αλεξάντερ Νοβικόφ
|
Ο Αλεξάντερ Αλεξάντροβιτς Νοβικόφ (ρωσ. Алекса́ндр Алекса́ндрович Но́виков, αγγλ. Alexander Alexandrovich Novikov, 19 Νοεμβρίου (με το Παλαιό Ημερολόγιο 6 Νοεμβρίου) 1902 - 3 Δεκεμβρίου 1976) ήταν Στρατάρχης της ΕΣΣΔ και επικεφαλής της Σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηρίστηκε ως "ο άνθρωπος που οδήγησε την Κόκκινη Αεροπορία από τις μαύρες μέρες στην σημερινή της λάμψη" και "αριστοτέχνης της τακτικής αεροπορικής ισχύος". Τίμηθηκε με την ανώτατη διάκριση του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης εις διπλούν καθώς και με πολλές άλλες υψηλές διακρίσεις της ΕΣΣΔ.
Ο Νοβικόφ αποδείχθηκε χαρισματικός ηγέτης της αεροπορίας και ένας από τους επιφανέστερους αξιωματικούς των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων, συμμετείχε ενεργά στην πραγματοποίηση πολλών μεγάλων επιτευγμάτων στον χώρο της αεροπορίας κατά την διάρκεια του πολέμου. Διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναδιοργάνωση της πολεμικής αεροπορίας στους τομείς της διοίκησης, των επικοινωνιών και της τακτικής.
Μεταπολεμικά συνελήφθη κατόπιν εντολής του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και εξαναγκάστηκε να καταθέσει ψευδή ομολογία στην οποία μεταξύ των άλλων ενέπλεκε τον στρατάρχη Ζούκωφ, τον σπουδαιότερο ίσως στρατιωτικό της ΕΣΣΔ, σε συνωμοσία. Στην συνέχεια ο Νοβικόφ φυλακίστηκε μέχρι τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν το 1953. Στην συνέχεια αποκαταστάθηκε και ασχολήθηκε με την συγγραφή ενώ εργάσθηκε παράλληλα σαν καθηγητής πάνω σε ζητήματα σχετικά με την αεροπορία μέχρι τον θάνατο του.
Πρώιμος βίος
Ο Νοβικόφ γεννήθηκε το 1902 στο Kryukovo, ένα χωριό στην περιφέρεια Κοστρομά. Το 1919 κατετάγη στο πεζικό και το επόμενο έτος έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Υπηρέτησε στο 384ο Σύνταγμα της 7ης Στρατιάς και συμμετείχε στην καταστολή της εξέγερσης των ναυτών στην Κρονστάνδη τον Μάρτιο του 1921. Τον επόμενο χρόνο συμμετείχε σαν επικεφαλής διμοιρίας στις επιχειρήσεις ενάντια στους αντάρτες στον Καύκασο. Το 1930 αποφοίτησε από την Στρατιωτική Ακαδημία Φρουνζέ και το 1933 μεταφέρθηκε στην πολεμική αεροπορία, όπου διετέλεσε επικεφαλής επιχειρήσεων μέχρι το 1935 που ανέλαβε την διοίκηση ενός σμήνους ελαφρών βομβαρδιστικών.
Το 1937 διώχθηκε από το Κόμμα και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο κομισάριος της Στρατιωτικής Περιοχής Λευκορωσίας, A. I. Mezis, τον δέχτηκε ξανά κάτι που είχε σαν συνέπεια την σύλληψή του ιδίου. Ο Νοβικόφ διετέλεσε αρχηγός του Επιτελείου Αεροπορίας της Στρατιωτικής Περιοχής Λένινγκραντ και συμμετείχε στον Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο του 1939-40. Για τις υπηρεσίες του στις επιχειρήσεις προήχθη σε υποστράτηγο της αεροπορίας και τιμήθηκε με το Παράσημο του Λένιν. Παρέμεινε αρχηγός του Επιτελείου Αεροπορίας σε αυτή την Στρατιωτική Περιοχή μέχρι το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
Στην αρχή του πολέμου η Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία, όπως και το σύνολο των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ, υπέστη συντριπτικές ήττες με βαρύτατες απώλειες. Οι αεροπορικές δυνάμεις της περιοχής του Λένινγκραντ συμμετείχαν σε επιθέσεις ενάντια στους προελαύνοντες Γερμανούς, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης συντονισμένης αεροπορικής επιχείρησης των Σοβιετικών (25 - 30 Ιουνίου 1941), που οδήγησε στην καταστροφή 130 γερμανικών αεροσκαφών. Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων ο Νοβικόφ διακρίθηκε για τις ικανότητες του στην διοίκηση και για τις καινοτομίες που εισήγαγε, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ασυρμάτων για τον συντονισμό των βομβαρδιστικών. Υπό την διοίκηση του τέθηκαν επίσης οι δυνάμεις του Βορείου και του Βορειοδυτικού Μετώπου όπως επίσης και του Στόλου της Βαλτικής, καθώς οι γερμανικές δυνάμεις προσέγγιζαν το Λένινγκραντ. Τα αεροσκάφη πραγματοποίησαν 16567 αποστολές εκείνη την περίοδο.
Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 1942 διετέλεσε Πρώτος Αναπληρωτής του Διοικητή της Αεροπορίας ενώ στην συνέχεια ανέλαβε ο ίδιος Διοικητής - Αναπληρωτής του Λαϊκού Κομισσάριου Άμυνας της ΕΣΣΔ για την Αεροπορία. Από αυτή την θέση ξεκίνησε την αναδιοργάνωση των αεροπορικών δυνάμεων. Έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην δημιουργία ξεχωριστών αεροπορικών μεραρχιών και σωμάτων, καθώς και στην βελτίωση της συνεργασίας ανάμεσα στις αεροπορικές και τις χερσαίες δυνάμεις. Κατά την διάρκεια της Μάχη του Στάλινγκραντ ο Νοβικοφ κατάφερε να πείσει τον στρατάρχη Ζούκοφ και στην συνέχεια τον Στάλιν ότι η αεροπορία δεν ήταν ακόμα έτοιμη να πραγματοποιήσει μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις στα πλαίσια της ευρύτερης αντεπίθεσης στρατηγικής κλίμακας που σχεδιάζονταν στην περιοχή. Μετά την ολοκλήρωση της αναγκαίας προπαρασκευής, η Ερυθρά Αεροπορία κατάφερε να παράσχει την αναγκαία αεροπορική "ομπρέλα", εμποδίζοντας τον από αέρος ανεφοδιασμό των γερμανικών στρατευμάτων που περικυκλώθηκαν στο Στάλινγκραντ. Τα σοβιετικά αεροσκάφη κατέρριψαν εκείνη την περίοδο 1.200 εχθρικά. Αργότερα, στις επιχειρήσεις πάνω από το Κουμπάν, η Ερυθρά Αεροπορία κατέρριψε άλλα 1.100 αεροσκάφη.
Στα 1943-44 -με τον Νοβικόφ να διαδραματίζει κομβικό ρόλο στα τεκταινόμενα- η Αεροπορία εκσυγχρονίστηκε σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων της εισαγωγής νέων τύπων βομβών, νυχτερινών μαχητικών και σύγχρονων αεροσκαφών εγγύς υποστήριξης Στην Μάχη του Καίνιγκσμπερκ (1944) η Ερυθρά Αεροπορία συγκέντρωσε 2.500 αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων βαρέων βομβαρδιστικών, τα οποία υπό την ηγεσία του Νοβικόφ έπληξαν τις γερμανικές θέσεις. Για την συμβολή του στις επιχειρήσεις αυτές τιμήθηκε με την ανώτατη τιμητική διάκριση της χώρας του, το μετάλλιο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Στις 24 Ιουνίου 1944 οι Αμερικανοί του απένειμαν το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής. Αργότερα μετατέθηκε στο θέατρο επιχειρήσεων της Άπω Ανατολής, στα πλαίσια της ευρύτερης προετοιμασίας για την επίθεση ενάντια στους Ιάπωνες. Οργάνωσε μεγάλες αεροπορικές δυνάμεις που έπληξαν τα ιαπωνικά στρατεύματα στην Κίνα και την Κορέα, ενώ για την δράση του εκεί έγινε για δεύτερη φορά Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης.
Μετά το τέλος του πολέμου
Τον Ιανουάριο του 1946 ο Νοβικόφ υπέβαλλε στον Στάλιν ολοκληρωμένο πλάνο για τον μεταπολεμικό εκσυγχρονισμό της αεροπορίας καθώς και για την υλοποίηση των αναγκαίων βιομηχανικών υποδομών που θα υποστήριζαν το εγχείρημα. Στις 22 Απριλίου συνελήφθη, αφού πρώτα αφαιρέθηκαν οι τίτλοι και ο βαθμός του. Η αιτιολογία ήταν πως οι ΗΠΑ διέθεταν ανώτερα κατασκοπευτικά αεροσκάφη από τα σοβιετικά. Ανακρίθηκε και εξαναγκάστηκε να διαβάσει ψευδή κατάθεση ενώπιον του Πολιτμπυρό, στην οποία ενέπλεκε και τον στρατάρχη Ζούκοφ. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε δεκαπενταετή φυλάκιση σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Το 1953, μετά τον θάνατο του Στάλιν, ο Νοβικόφ αποκαταστάθηκε και έγινε ξανά Στρατάρχης της Αεροπορίας. Ανέπτυξε πλάνο το οποίο προέβλεπε την χρήση αεριωθουμένων αεροσκαφών και πυρηνικών όπλων, σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου με τις ΗΠΑ. Το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε διότι προτιμήθηκε η ανάπτυξη βαλλιστικών πυραύλων. Μετά την συνταξιοδότησή του το 1958 ανέλαβε επικεφαλής του Σχολείου Πολιτικής Αεροπορίας του Λένινγκραντ, όπου και συνέχισε να εργάζεται για δέκα χρόνια. Έγινε καθηγητής και τιμήθηκε με το μετάλλιο του Τάγματος του Κόκκινου Λάβαρου το 1961. Συνέγραψε αριθμό έργων σχετικά με την αεροπορία και την πολεμική τακτική, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στην εκπαίδευση των Σοβιετικών πιλότων.
Ο Αλεξάντερ Νοβικόφ απεβίωσε στις 3 Δεκεμβρίου 1976.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Kerr, Walter The Russian Army: Its Men, Its Leaders and Its Battles, 2005 ISBN 1-4191-5221-1
Kurowski, Franz Luftwaffe Aces: German Combat Pilots of World War II, 2004 ISBN 0-8117-3177-4
Lauterbach, Richard Edward These are the Russians, 1945
MacCauley, Martin Who's Who in Russia Since 1900, 1997 ISBN 0-415-13897-3
Parrish, Michael Sacrifice of the Generals: Soviet senior officer losses, 1939–1953, 2004 ISBN 0-8108-5009-5
Taylor, Brian D. Politics and the Russian Army: Civil-military Relations, 1689–2000, 2003 ISBN 0-521-01694-0
Στρατάρχες της Σοβιετικής Ένωσης
Ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης
|
492081
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Αφροδίσιο Όρος
|
Το Αφροδίσιο είναι βουνό της Πελοποννήσου στα σύνορα μεταξύ των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας.
Η υψηλότερη κορυφή του Αφροδίσιου ονομάζεται Μαύρη Βρύση και φτάνει στο υψόμετρο των 1.445 μέτρων ενώ βρίσκεται μεταξύ του εγκαταλελειμμένου σήμερα χωριού Δεχουνίου της πρώην Επαρχίας Καλαβρύτων και της Κοντοβάζαινας της πρώην Επαρχίας Γορτυνίας.
Ονομασία
Το βουνό οφείλει την ονομασία του στη Ολύμπια Θεά Αφροδίτη, η οποία λατρευόταν στην περιοχή με την προσωνυμία Ερυκίνη. Ερείπια ενός ιερού της θεάς βρίσκονται κοντά σε μία από της κορυφές του βουνού, περίπου 4 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Κοντοβάζαινας.
Λοιπά στοιχεία
Καλύπτεται κυρίως από πουρνάρια και χαμηλή βλάστηση, εκτός από τις βορειοανατολικές πλαγιές του, κοντά στο χωριό Νάσια, όπου εκεί απλώνεται ένα μικρό δάσος αποτελούμενο κυρίως από αιωνόβιες καστανιές, βελανιδιές, και κρανιές, με την ονομασία Δάσος της Μπαρμπούς. Στην ίδια περιοχή, περίπου 3 χιλιόμετρα δυτικά της Δάφνης Καλαβρύτων στις παρυφές της Κορακοφωλιάς, ανατολικής απόληξης του Αφροδισίου, δεσπόζει το γυναικείο βυζαντινό μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, που αποτελεί σημείο αναφοράς και σημαντικό ιστορικό-θρησκευτικό μνημείο της ευρύτερης περιοχής.
Φωτοθήκη
Παραπομπές
Πηγές
Γεώργιος Παπανδρέου, Καλαβρυτινή επετηρίς: ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρου, Εν Αθήναις 1906, σελ. 10.
Γεώργιος Παπανδρέου, [http://www.kalavrita.gr/images/chapters/papandreou_kalavrita.pdf Ιστορία των Καλαβρύτων], επιμέλεια: Δημήτρης Σ. Αβραμίδης, Έκδοση της Κοινωφελούς Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτιστικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης και Ποιότητας Ζωής Δήμου Καλαβρύτων (ΔΕΠΑΠΟΖ), Καλάβρυτα 2011, Δεύτερη Έκδοση, σελ. 18. ISBN 978-960-89356-3-1. (α΄ έκδοση: 1928)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δάφνη Καλαβρύτων: Ανέπαφη από τον χρόνο. κείμενο-φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου. ethnos.gr. 07/12/2007. Ανακτήθηκε: 02/10/2016.
Βουνά της Αρκαδίας
Βουνά της Αχαΐας
Δήμος Γορτυνίας
Δήμος Καλαβρύτων
Αρχαία Αρκαδία
Αρκαδική Αζανία
|
451360
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%A3%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9
|
Μόνος στο Σπίτι
|
Το Μόνος στο σπίτι (πρωτότυπος τίτλος: Home Alone) είναι αμερικανική Χριστουγεννιάτικη κωμική ταινία που κυκλοφόρησε στις 16 Νοεμβρίου 1990, σε σκηνοθεσία του Κρις Κολόμπους και σε σενάριο του Τζον Χιουζ. Τη σύνθεση της μουσικής ανέλαβε ο Τζον Γουίλιαμς. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Μακόλεϊ Κάλκιν στον ρόλο του Κέβιν ΜακΚάλιστερ, ένα αγόρι που η οικογένειά του αφήνει κατά λάθος μόνο στο σπίτι, όταν φεύγουν για τις διακοπές των Χριστουγέννων στο Παρίσι. Ο Κέβιν, αρχικά, απολαμβάνει το γεγονός του να είναι μόνος στο σπίτι, αλλά σύντομα πρέπει να αντιμετωπίσει δύο διαρρήκτες τους οποίους υποδύονται οι Τζο Πέσι και Ντάνιελ Στερν. Τους γονείς του Κέβιν υποδύονται οι Κάθριν Ο'Χάρα και Τζον Χερντ.
Ο Κάλκιν προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Α' Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ, ενώ η ταινία προτάθηκε για 2 Όσκαρ: Καλύτερης Μουσικής (Τζον Γουίλιαμς) και Καλύτερου Τραγουδιού (μουσική/στίχοι: Τζον Γουίλιαμς/Λέσλι Μπρικούς. Μετά την κυκλοφορία της, το Μόνος στο Σπίτι έγινε η κωμωδία με τα περισσότερα έσοδα στο box office όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα ρεκόρ το οποίο κατείχε και παγκοσμίως μέχρι και το 2011 όταν κυκλοφόρησε η ταινία The Hangover II, η οποία το ξεπέρασε. Το Μόνος στο Σπίτι αποτελεί την Χριστουγεννιάτικη ταινία με τα περισσότερα έσοδα στο box office της Νότιας Αμερικής.
Λόγω της επιτυχίας της, ακολούθησαν πέντε συνέχειες: Μόνος στο Σπίτι 2: Χαμένος στη Νέα Υόρκη το 1992, Μόνος στο Σπίτι 3 το 1997, Μόνος στο Σπίτι 4 το 2002, Μόνος στο Σπίτι 5 το 2012 και Μόνος στο Σπίτι 6 το 2021. Το Μόνος στο Σπίτι 2: Χαμένος στη Νέα Υόρκη είναι η μόνη συνέχεια στην οποία πρωταγωνιστούν οι ίδιοι ηθοποιοί με την αυθεντική ταινία.
Πλοκή
Στο Σικάγο του Ιλινόι, η οικογένεια ΜακΚάλιστερ ετοιμάζεται για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές της στο Παρίσι. Τη νύχτα πριν την αναχώρησή τους, όλη η οικογένεια μαζεύεται στο σπίτι του Πίτερ και της Κέιτ, όπου ο οκτάχρονος γιος τους, ο Κέβιν, γελοιοποιείται από τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του. Έπειτα από έναν καυγά με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Μπαζ, η μητέρα τους, στέλνει τον Κέβιν στον τρίτο όροφο του σπιτιού για τιμωρία, όπου εύχεται να εξαφανιστεί η οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, πολύ δυνατοί άνεμοι προκαλούν ζημιές στην ηλεκτροδότηση, κάτι που οδηγεί το ξυπνητήρι να μην κτυπήσει κανονικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η οικογένεια να αποκοιμηθεί και να αργήσει για το αεροδρόμιο. Μέσα στη σύγχυση και στη βιασύνη να φτάσουν στο αεροδρόμιο έγκαιρα για να μην χάσουν την πτήση τους, ο Κέβιν μένει πίσω κατά λάθος.
Εν τω μεταξύ, ο Κέβιν ξυπνάει και βρίσκει το σπίτι άδειο και, πιστεύοντας ότι η ευχή του πραγματοποιήθηκε, καταβάλλεται από χαρά για την νεοαποκτηθείσα ελευθερία του. Ωστόσο, η χαρά του Κέβιν μετατρέπεται σε φόβο, όταν συναντιέται με τον γείτονα του , τον γερο-Μάρλεϊ, για τον οποίο κυκλοφορεί η φήμη ότι είναι ένας δολοφόνος που έχει σκοτώσει την οικογένειά του. Επίσης, συναντιέται με δύο διαρρήκτες τον Μάρβ και τον Χάρυ , οι οποίοι μπαίνουν σε όλα τα άδεια σπίτια της περιοχής, όταν οι ιδιοκτήτες τους λείπουν για διακοπές. Οι δυο τους, έχουν βάλει στόχο και το σπίτι τον ΜακΚάλιστερ και ο Κέβιν καταφέρνει, αρχικά, να τους κρατήσει μακριά, κάνοντας να φαίνεται ότι η οικογένεια είναι στο σπίτι, τρέποντάς τους σε φυγή. Τελικά, όμως, συνειδητοποιούν ότι ο Κέβιν είναι μόνος στο σπίτι.
Η Κέιτ συνειδητοποιεί κατά τη διάρκεια της πτήσης ότι ο Κέβιν δεν είναι μαζί τους και φτάνοντας στο Παρίσι ανακαλύπτουν ότι για τις επόμενες δύο μέρες, όλες οι πτήσεις για Σικάγο είναι γεμάτες. Ο Πίτερ και η υπόλοιπη οικογένεια πάνε στο διαμέρισμα του θείου Φρανκ ενώ η Κέιτ μένει στο αεροδρόμιο και καταφέρνει να βρει πτήση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μέχρι την πόλη Σκράντον της Πενσυλβάνια. Προσπαθεί από εκεί να κλείσει πτήση για το Σικάγο, αλλά και πάλι όλες οι πτήσεις είναι γεμάτες λόγω των εορτών. Η Κέιτ, μη θέλοντας να το αποδεχτεί, δημιουργεί σκηνή με αποτέλεσμα να την ακούσει ο Γκας Πολίνσκι, ο αρχηγός μιας πόλκα μπάντας που βρίσκεται σε περιοδεία. Ο Γκας της προτείνει να ταξιδέψει μαζί τους με το λεωφορείο μέχρι το Γουίνετκα, καθώς εκείνοι έχουν προορισμό το Μιλγουόκι, κάτι το οποίο σιγά σιγά αποδέχεται.
Την Παραμονή των Χριστουγέννων, ο Κέβιν κρυφακούει το σχέδιο του Χάρι και του Μαρβ να εισβάλουν στο σπίτι το βράδυ. Πηγαίνει στην εκκλησία και παρακολουθεί τη χορωδία. Εκεί συναντά τον Μάρλεϊ ο οποίος κάθεται με τον Κέβιν και συζητούν. Από τη συνομιλία μαθαίνει ότι ο Μάρλεϊ είναι στην πραγματικότητα ένας καλός άνθρωπος και ότι οι φήμες για αυτόν δεν είναι παρά μόνο φήμες. Ο Μάρλεϊ λέει στον Κέβιν ότι ήρθε να παρακολουθήσει τη χορωδία επειδή συμμετέχει σε αυτήν η εγγονή του, αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να της μιλήσει επειδή εκείνος και ο γιος του έχουν αποξενωθεί λόγω ενός καυγά και δεν έχουν μιλήσει από τότε. Ο Κέβιν προτείνει ότι θα έπρεπε να προσπαθήσει να συμφιλιωθεί με τον γιο του.
Ο Κέβιν επιστρέφει στο σπίτι και το γεμίζει με διάφορες παγίδες. Ο Χάρι και ο Μαρβ παραβιάζουν το σπίτι, αλλά πέφτουν πάνω στη μια παγίδα μετά την άλλη, με αποτέλεσμα να υποστούν διάφορους τραυματισμούς. Καθώς οι δυο τους κυνηγούν τον Κέβιν σε όλο το σπίτι, εκείνος τηλεφωνεί στην αστυνομία και στη συνέχεια δραπετεύει από το σπίτι σε ένα δεντρόσπιτο, αναγκάζοντας τους δύο ληστές να τον ακολουθήσουν. Ο Χάρι και ο Μαρβ καταφέρνουν να τον πιάσουν και καθώς συζητούν το πώς θα πάρουν την εκδίκησή τους, ο Μάρλεϊ έρχεται κρυφά από πίσω και τους κτυπά με το φτυάρι, ρίχνοντάς τους αναίσθητους, πριν προλάβουν να κάνουν κακό στον Κέβιν. Η αστυνομία καταφτάνει και συλλαμβάνει τους ληστές, έχοντας ήδη μάθει τα σπίτια τα οποία έχουν ληστέψει εξαιτίας της συνήθειας του Μαρβ να αφήνει τις βρύσες ανοικτές για να τα πλημμυρίζει.
Την ημέρα των Χριστουγέννων, ο Κέβιν απογοητεύεται όταν βλέπει ότι η οικογένειά του ακόμα δεν έχει έρθει στο σπίτι. Τότε ακούει την Κέιτ να μπαίνει στο σπίτι και να τον φωνάζει. Οι δυο τους συμφιλιώνονται και σύντομα και η υπόλοιπη οικογένεια καταφτάνει, οι οποίοι περίμεναν στο Παρίσι μέχρι να μπορέσουν να πάρουν μια απευθείας πτήση για το Σικάγο. Ο Κέβιν δεν λέει τίποτα από όσα έγιναν σχετικά με τον Χάρι και τον Μαρβ αν και ο Πίτερ βρίσκει στο πάτωμα ένα από τα χρυσά δόντια του Χάρι. Καθώς ο Κέβιν παρατηρεί από το παράθυρο την επανένωση του Μάρλεϊ με τον γιο του και την οικογένειά του, ο Μάρλεϊ τον βλέπει και τον χαιρετάει πριν μπουν όλοι μαζί στο σπίτι. Ο Μπαζ ακούγεται να φωνάζει: «Κέβιν, τι έκανες στο δωμάτιό μου;» με τον Κέβιν να το σκάει.
Ηθοποιοί
Μακόλεϊ Κάλκιν ως Κέβιν ΜακΚάλιστερ: ένα γεμάτο ενέργεια οκτάχρονο αγόρι και ο μικρότερος γιος της οικογένειας ΜακΚάλιστερ. Μπορεί να είναι αντιπαθητικός και ενοχλητικός στους υπόλοιπους, αλλά αποδεικνύεται εξαιρετικά έξυπνος και επινοητικός.
Τζο Πέσι ως Χάρι Λάιμ: ο κοντός αρχηγός των «Υγρών Ληστών». Είναι έξυπνος αλλά οξύθυμος και αδίστακτος.
Ντάνιελ Στερν ως Μαρβ Μέρτσαντς: το ψηλό μέλος των «Υγρών Ληστών». Ο λιγότερο έξυπνος από τους δύο, έχει ένα παιδικό ενθουσιασμό για παιχνίδια και του αρέσει να αφήνει το νερό να τρέχει στα σπίτια που ληστεύουν, για να αφήνουν το «σημάδι» τους σε αυτά καθώς φεύγουν.
Τζον Χερντ ως Πίτερ ΜακΚάλιστερ: ο πατέρας του Κέβιν.
Κάθριν Ο'Χάρα ως Κέιτ ΜακΚάλιστερ: η μητέρα του Κέβιν.
Ρόμπερτς Μπλόσομ ως Γέρο-Μάρλεϊ: ο ηλικιωμένος γείτονας τον ΜακΚάλιστερ.
Τζον Κάντι ως Γκας Πολίνσκι: ο βασιλιάς της Πόλκα των μεσοδυτικών περιοχών
Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ΜακΚάλιστερ συμπληρώνουν οι:
Ντέβιν Ράτρεϊ ως Μπαζ και Μάικ Μαρόνα ως Τζεφ, οι αδελφοί του Κέβιν
Χίλαρι Γουλφ ως Μέγκαν και Άντζελα Γκόθχολς ως Λίνι, οι αδελφές του Κέβιν
Γκέρι Μπάμαν ως θείος Φρανκ και Τέρι Σιελ ως θεία Λέσλι
Τζεντινάια Κόεν ως Ροντ, Σέντα Μόσες ως Τρέισι, Νταϊάνα Καμπονού ως Σόντρα, Κίεραν Κάλκιν (πραγματικός αδελφός του Μακόλεϊ Κάλκιν) ως Φούλερ, Άννα Σλότκι ως Μπρουκ και η εικοσιπεντάχρονη Κριστίν Μίντερ ως Χέδερ, τα ξαδέλφια του Κέβιν. Η Μίντερ είναι η μόνη ηθοποιός από τα παιδιά της οικογένειας που ήταν μεγαλύτερη από 13 χρονών όταν κυκλοφόρησε η ταινία.
Επίσης συμμετέχουν οι:
Τζον Κάντι ως Γκας Πολίνσκι, «ο βασιλιάς της Πόλκα στις κεντροδυτικές περιοχές»
Ραλφ Φούντι ως Τζόνι, ένας γκάνγκστερ που εμφανίζεται στην ταινία Angels with Filthy Souls που παρακολουθεί ο Κέβιν
Λάρι Χάνκιν ως Λάρι Μπαλζάκ, ο αστυνομικός που βρίσκεται σε βάρδια όταν ο Κέβιν βρίσκεται μόνος στο σπίτι
Κεν Χάντσον Κάμπελ ως Άγιος Βασίλης<
Χόουπ Ντέιβις ως η ρεσεψιονίστ στο αεροδρόμιο του Παρισιού
Παραγωγή
Το Μόνος στο Σπίτι ήταν, αρχικά, παραγωγή της εταιρείας Warner Bros., αλλά στη συνέχεια την ανέλαβε η 20th Century Fox και ανέβασε τον προϋπολογισμό της από 14 εκατομμύρια δολάρια σε 17.
Η ταινία γυρίστηκε κυρίως στην μητροπολιτική περιοχή του Σικάγο τον Φεβρουάριο του 1990. Διάφορα άλλα πλάνα, όπως αυτά στο Παρίσι, είναι είτε πλάνα και εικόνες από αρχείο ή γυρισμένα σε άλλες περιοχές με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν τη Γαλλική πρωτεύουσα. Οι σκηνές στο αεροδρόμιο Ορλί του Παρισιού γυρίστηκαν στο διεθνές αεροδρόμιο O'Hare του Σικάγο. Η σκηνή όπου ο Κέβιν διασχίζει το πλημμυρισμένο υπόγειο όταν προσπαθεί να ξεφύγει από τους διαρρήκτες γυρίστηκε στην πισίνα του σχολείου New Trier. Το σκηνικό για τις σκηνές μέσα στο αεροπλάνο McDonnell Douglas DC-10, όταν η οικογένεια πετάει για Παρίσι, στήθηκε επίσης στο γήπεδο καλαθόσφαιρας του σχολείου.
Μερικές σκηνές γυρίστηκαν σε μια τριώροφη μονοκατοικία που βρίσκεται στη Λεωφόρο 671 Lincoln στο χωριό Γουίνετκα του Ιλινόι. Οι χώροι της μονοκατοικίας που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η κουζίνα, οι σκάλες, το υπόγειο και σχεδόν όλος ο χώρος του πρώτου ορόφου. Για την τραπεζαρία και όλα τα δωμάτια του κάτω ορόφου (εκτός από την κουζίνα) χτίστηκε ένα σκηνικό στούντιο. Η μονοκατοικία χτίστηκε το 1921 και περιέχει πέντε υπνοδωμάτια, μία σοφίτα, ένα διπλό γκαράζ και ένα θερμοκήπιο. Το δεντρόσπιτο στην πίσω αυλή χτίστηκε ειδικά για την ταινία και αποσυναρμολογήθηκε με το τέλος των γυρισμάτων.
Τον Μάιο του 2011, το σπίτι ήταν προς πώληση για 2.4 εκατομμύρια δολάρια και τελικά πωλήθηκε τον Μάρτιο του 2012 για 1.585 εκατομμύρια δολάρια. Το σπίτι χρησιμοποιείται ως τουριστικό αξιοθέατο και αναφέρεται ως ένα παράδειγμα του «Πώς να δείξετε το σπίτι σας σε ταινίες».
Μουσική
Τη μουσική της ταινίας Μόνος στο Σπίτι συνέθεσε ο Τζον Γουίλιαμς. Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όπως το «Άγια Νύχτα» και τα «Κάλαντα» έχουν περίοπτη θέση στην ταινία, όπως και το θεματικό τραγούδι της ταινίας «Somewhere in My Memory». Το soundtrack κυκλοφόρησε σε κασέτα από τη Sony στις 4 Δεκεμβρίου 1990 και σε CD στις 27 Μαΐου 2015.
Λίστα κομματιών
Όλη η σύνθεση ανήκει στον Τζον Γουίλιαμς.
Υποδοχή
Box office
Το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής, το Μόνος στο Σπίτι είχε έσοδα 17 εκατομμύρια δολάρια σε 1202 αίθουσες, με μέσο όρο $14,211 ανά αίθουσα. Το ποσό αποτελούσε μόλις το 6% από το συνολικό τελικό ποσό εσόδων. Τις επόμενες έξι εβδομάδες προστέθηκαν νέες προβολές φτάνοντας την όγδοη εβδομάδα τις 2.174 αίθουσες προβολής στις αρχές Ιανουαρίου 1991. Το Μόνος στο Σπίτι αποδείχτηκε να είναι τόσο δημοφιλές με αποτέλεσμα να συνεχίσει να προβάλλεται στις αίθουσες ακόμη και αρκετό καιρό μετά το τέλος της Χριστουγεννιάτικης περιόδου. Ήταν η νούμερο ένα ταινία στο box office για 12 συνεχόμενες εβδομάδες, από την κυκλοφορία του, το Σαββατοκυρίακο 16-18 Νοεμβρίου μέχρι και το Σαββατοκυρίακο 1-3 Φεβρουαρίου 1991. Έπεσε τελικώς από την κορυφή όταν η ταινία Νύχτες με τον Εχθρό μου άνοιξε με έσοδα 13 εκατομμύρια δολάρια. Παρέμεινε ωστόσο στην πρώτη δεκάδα του box office μέχρι και το τελευταίο Σαββατοκυρίακο του Απριλίου της ίδιας χρονιάς, αρκετά μετά και το Πάσχα. Έκανε δύο ακόμα εμφανίσεις στην πρώτη δεκάδα (Σαββατοκυρίακο 31 Μαΐου - 2 Ιουνίου και Σαββατοκυρίακο 14-16 Ιουνίου), πριν πέσει τελικά εκτός αυτής. Μετά από εννέα μήνες προβολής, η ταινία κέρδισε 16 φορές το ποσό που έβγαλε το πρώτο Σαββατοκυρίακο, φτάνοντας συνολικά τα $285,761,243, κάτι που την έκανε την ταινία με τα περισσότερα έσοδα της χρονιάς. Η ταινία βρίσκεται στη λίστα του βιβλίου ρεκόρ Γκίνες ως η κωμωδία με τις περισσότερες εισπράξεις όλων των εποχών.
Μέχρι το τέλος της κυκλοφορίας του, το Μόνος στο Σπίτι ήταν η τρίτη ταινία με τα περισσότερα έσοδα όλων των εποχών παγκοσμίως, πίσω από τις ταινίες Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο 4 - Μια Νέα Ελπίδα ($322 εκατομμύρια έσοδα εκείνη την περίοδο) και Ε.Τ. ο Εξωγήινος ($399 εκατομμύρια έσοδα εκείνη την περίοδο). Συνολικά, έκανε έσοδα $477.561.243 παγκοσμίως. Σύμφωνα με το Box Office Mojo, υπολογίζεται ότι η ταινία πώλησε περισσότερα από 67.7 εκατομμύρια εισιτήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σύμφωνα με τον Ουίλιαμ Γκόλντμαν, η επιτυχία της ταινίας ώθησε στη δημιουργία του ρήματος στο Χόλιγουντ «to be Home Aloned», εννοώντας τη μείωση των εσόδων μιας ταινίας στο box office εξαιτίας του αντίκτυπου που είχε το Μόνος στο Σπίτι.
Κριτική
Στη σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, το Μόνος στο Σπίτι συγκεντρώνει ποσοστό 62% με μέσο όρο σκορ 5.5/10, βασισμένο σε 50 κριτικές. Στο τμήμα ομοφωνίας της σελίδας διαβάζουμε: «Η ταινία Μόνος στο Σπίτι είναι αστεία και βρήκε έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Μακόλεϊ Κάλκιν, αλλά το άνισο σενάριο και η αδικαιολόγητα τραβηγμένη υπόθεση το καθιστούν δύσκολο να συστηθεί ολόψυχα». Σε μια άλλη σελίδα συλλογής κριτικών, το Metacritic, η ταινία σημειώνει 63/100, βασισμένο σε 9 κριτικές, με την ένδειξη «γενικά ευνοϊκές κριτικές».
Το περιοδικό Variety επαινεί την ταινία για το καστ της. Η Ζιαν Κούπερ της εφημερίδας The Washington Post επαίνεσε την ταινία για την κωμική προσέγγισή της. Ο Χαλ Χίνσον, επίσης από την The Washington Post, επαίνεσε τη σκηνοθεσία του Κρις Κολόμπους και την ερμηνεία του Κάλκιν. Αν και η Καρίν Τζέιμς από την εφημερίδα The New York Times παραπονέθηκε ότι το πρώτο μισό της ταινίας είναι «επίπεδο και χωρίς εκπλήξεις», επαίνεσε το δεύτερο μισό για το χονδροειδές χιούμορ της. Επαίνεσε ακόμη τη συζήτηση μεταξύ του Κέβιν και του Μάρλεϊ, όπως επίσης και τις τελευταίες σκηνές της ταινίας.
Ο Ρότζερ Ίμπερτ των Chicago Sun-Times έδωσε στην ταινία 2.5/3. Συνέκρινε τις παγίδες της ταινίας με αυτές που χρησιμοποιούσε ο Ρουντ Γκόλντμπεργκ γράφοντας: «είναι το είδος των παγίδων που ένα οκτάχρονο παιδί θα μπορούσε να σχεδιάσει αν είχε δέκα χιλιάδες δολάρια και τη βοήθεια ενός συνεργείου ταινίας για ειδικά εφέ». Επέκρινε την πλοκή λέγοντας ότι είναι «τόσο αβάσιμη που το κάνει δύσκολο για εκείνον να νοιαστεί πραγματικά για τη σοβαρή κατάσταση που βρίσκεται το παιδί [Κέβιν]». Ωστόσο, επαίνεσε την ερμηνεία του Κάλκιν. Ο Όουεν Γκλέιμπερμαν από το περιοδικό Entertainment Weekly έδωσε στην ταινία ένα «D», επεκρίνοντάς την για την «σαδιστική γιορτή επίθεσης σε ενήλικες». Ο Γκλέιμπερμαν είπε ότι «ο [Τζον] Χιουζ κινεί τα νήματα σαν να μην έχει μάθει να κάνει τίποτα άλλο».
Η ταινία Μόνος στο Σπίτι κατατάσσεται συχνά ανάμεσα στις καλύτερες Χριστουγεννιάτικες ταινίες όλων των εποχών.
Διακρίσεις
Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο βραβεία Όσκαρ στις κατηγορίες Καλύτερης Μουσικής με τον Τζον Γουίλιαμς και Καλύτερου Τραγουδιού με το «Somewhere in My Memory» σε μουσική του Γουίλιαμς και στίχους της Λέσλι Μπρικούς.
Λίστες Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου
AFI's 100 Years...100 Laughs - Υποψηφιότητα
AFI's 100 Years...100 Heroes & Villains: Χάρι Λάιμ & Μαρβ Μέρτσαντς - Υποψηφιότητα
Συνέχειες
Την ταινία ακολούθησε μια επιτυχημένη εμπορικά συνέχεια το 1992 με τον τίτλο Μόνος στο Σπίτι 2: Χαμένος στη Νέα Υόρκη και στην οποία το αυθεντικό καστ επιστρέφει στους ρόλους του. Η ταινία που παρακολουθούσε στην πρώτη ταινία ο Κέβιν, Angels with Filthy Souls, έχει επίσης συνέχεια την οποία παρακολουθεί στο Μόνος στο Σπίτι 2 και έχει τον τίτλο Angels with Even Filthier Souls. Και οι δύο ταινίες Angels έχουν ως πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Ραλφ Φούντι στο ρόλο ενός στερεοτυπικού μαφιόζου της δεκαετίας του 30, με το όνομα Τζόνι.
Το Μόνος στο Σπίτι 3, κυκλοφόρησε το 1997 με τελείως καινούριους ηθοποιούς και διαφορετική πλοκή. Ο Χιουζ έγραψε το σενάριο.
Μια τέταρτη τηλεοπτική συνέχεια ακολούθησε το 2002 με τον τίτλο Μόνος στο Σπίτι 4. Αυτή η συνέχεια συμπεριλαμβάνει κάποιους από τους ηθοποιούς των δύο πρώτων ταινιών, αλλά με διαφορετικό βασικό καστ και πλοκή και δεν εμπίπτει στην ίδια συνοχή με τις πρώτες δύο ταινίες. Ο Χιουζ δεν έγραψε το σενάριο αυτής της τηλεοπτικής ταινίας.
Στις 25 Νοεμβρίου 2012, μια πέμπτη ταινία με τον τίτλο Μόνος στο Σπίτι 5 έκανε πρεμιέρα κατά τη διάρκεια ενός τηλεοπτικού προγράμματος με τον τίτλο 25 Μέρες Χριστούγεννα στο κανάλι ABC Family.
Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Κάλκιν επανέφερε τον ρόλο τους ως ενήλικας Κέβιν ΜακΚάλιστερ στο εναρκτήριο επεισόδιο της διαδικτυακής σειράς του Τζακ Ντίσελ, «DRYVRS». Στο επεισόδιο, ένας ορατά διαταραγμένος Κέβιν αφηγείται την εμπειρία του όταν εγκαταλείφθηκε από την οικογένειά του και έμεινε μόνος στο σπίτι. Ως απάντηση στο βίντεο του Κάλκιν, ο Ντάνιελ Στερν εμφανίστηκε σε ένα σύντομο βίντεο ως Μαρβ, το ρόλο που είχε στην ταινία. Κυκλοφόρησε σε συνδυασμό με ένα από τα ΑΜΑ («Ask Me Anything») του Στερν, όπου παρακαλεί τον Χάρι να επιστρέψει για να τον βοηθήσει να προστατευτεί από τις πονηρές παγίδες του Κέβιν.
Μεταφορά σε βιβλίο
Η ταινία Μόνος στο Σπίτι κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1990 για να συμπίπτει με την ταινία. Το βιβλίο γράφτηκε από τον Τοντ Στράσερ και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Scholastic Corporation το 1990. Ανάμεσα στις διαφορές του βιβλίου από την ταινία, οι ΜακΚάλιστερ ζουν στην περιοχή Όακ Παρκ του Ιλινόι, οι «Υγροί Ληστές» ονομάζονται Χάρι Λάημ και Μαρβ Μούρτσενς και η ταραντούλα του Μπαζ ονομάζεται Άξλ. Με αφορμή τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας, στις 6 Οκτωβρίου 2015, κυκλοφόρησε η ιστορία σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο. Τις εικόνες του βιβλίου σχεδίασε η Κιμ Σμιθ και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Quirk Books.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Κατάλογος χριστουγεννιάτικων ταινιών
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μόνος στο Σπίτι στο The Numbers
Ταινίες του 1990
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές κωμικές ταινίες
Αμερικανικές χριστουγεννιάτικες ταινίες
Ταινίες με μουσική σύνθεση Τζον Γουίλιαμς
Ταινίες παραγωγής 20th Century Fox
Αμερικανικές αστυνομικές κωμικές ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στο Ιλινόι
|
204492
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD%20%281821%29
|
Πολιορκία των Αθηνών (1821)
|
Μετά την απελευθέρωση της Αθήνας στις 28 Απριλίου του 1821, οι Τούρκοι κάτοικοι είχαν καταφύγει στην Ακρόπολη μαζί με τους ομήρους προεστούς και δέκα πολίτες. Οι Έλληνες συνέχισαν την πολιορκία για πολύ καιρό, χωρίς σημαντικές πολεμικές αψιμαχίες. Τελικά, στις 10 Ιουνίου, ο Ομέρ Βρυώνης έλυσε την πολιορκία, και ανακατέλαβε την Αθήνα.
Η εξέλιξη των γεγονότων
Η Αθήνα ήταν πόλη δευτερεύουσας σημασίας, που είχε ξεπέσει, όπως και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας τότε. Ο πληθυσμός της ήταν ίσος με της Λιβαδειάς, οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι, ήταν φτωχοί και η κοινότητά τους αποτελείτο από νωθρούς γαιοκτήμονες και τεμπέληδες μικρεμπόρους,που προκαλούσαν συχνές αναταραχές. Και όμως, η Αθήνα απολάμβανε πιο ήπια τοπική διοίκηση σε σχέση με τις περισσότερες πόλεις στην Ελλάδα. Η αρχαία δόξα της και τα σωζόμενα ερείπια της πρώην λαμπρότητάς της την έκαναν το κέντρο των περιηγητών και τόπο διαμονής ξένων προξένων, οι οποίοι ήταν άντρες με περισσότερα (πνευματικά ενδιαφέροντα απ' όσα οι εμπορικοί πρόξενοι στα περισσότερα λιμάνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι πρώτες ειδήσεις για τη γενικευμένη επανάσταση των χριστιανών ανάγκασαν τους μουσουλμάνους να μεταφέρουν τις οικογένειές τους και τα πολύτιμα σκεύη τους στην Ακρόπολη και να γεμίσουν με νερό τις άδειες και παραμελημένες στέρνες. Στις 11 Απριλίου οι Τούρκοι συνέλαβαν έντεκα από τους χριστιανούς προκρίτους και τους πήραν στην Ακρόπολη ως ομήρους. Η πράξη αυτή εξόργισε τους Αθηναίους και έστειλαν ταχυδρόμους για να καλέσουν τους Αρβανίτες , ως επί το πλείστον, χωρικούς της Πάρνηθας να σπεύσουν προς βοήθειά τους. Τη νύχτα της 24ης Απριλίου, οι άντρες του Μενιδίου και της Χασιάς, οι οποίοι εκπροσωπούν τους αρχαίους Αχαρνείς, παρότι είναι Αρβανίτικης καταγωγής άποικοι που μετοίκησαν τα τελευταία χρόνια, κυρίως από την σημερινή περιοχή της Βορείου Ηπείρου, αναρριχήθηκαν στο τείχος της πόλης κοντά στη θέση όπου είναι σήμερα οι βασιλικοί στάβλοι. Γύρω στους 60 μουσουλμάνους αιφνιδιάστηκαν και συνελήφθησαν στην πόλη και σφαγιάστηκαν.
Μια επιπλέον ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι κάποια στιγμή οι Τούρκοι, αφού ξέμειναν από μολύβι άρχισαν να διαλύουν τους τοίχους του Παρθενώνα και από αυτούς να παίρνουν τον μόλυβδο των σιδηρών συνδέσμων τους. Η καταστροφή του Παρθενώνα θα συνεχιζόταν σε σημαντικό επίπεδο και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν δεν συνέβαινε μια ιδιόρρυθμη για την εποχή( όχι μόνο του παραδόξου λόγω της εχθρικής σχέσης τους, αλλά και ο ναός του Παρθενώνα τότε δεν είχε εκτιμηθεί από τους Οθωμανούς όπως του άξιζε)απίστευτη μεσολάβηση των πολιορκητών, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Ραγκαβής, προσέφεραν μολύβι και βόλια στους Τούρκους με αντάλλαγμα τη μη περαιτέρω διάλυση του Παρθενώνα και των μαρμάρινων τριχών του.
Στην Αττική περί την 25η Απριλίου οι κάτοικοι της επαρχίας αυτής με επικεφαλής τον Μελέτιο Βασιλείου από την Χασιά, τον καπετάν Θανάση Σκουρτανιώτη από τα Δερβενοχώρια, τον καπετάν Γιάννη Ντάβαρη από τα Μεσόγεια (Λιόπεσι) και με 600 περίπου άνδρες μπήκαν στην Αθήνα και την απελευθέρωσαν, ενώ οι Τούρκοι κάτοικοι έμειναν κλεισμένοι στην ακρόπολη. Στο μεταξύ ήλθαν και άλλοι Αιγινήτες, Κείοι (Θερμιώτες), Υδραίοι και Κεφαλλονίτες, γύρω στις τρεις χιλιάδες όλοι μαζί και διατήρησαν την πολιορκία. Μερικοί Τούρκοι όμως κατάφεραν να διασπάσουν την πολιορκία και να ξεφύγουν στην Εύβοια, όπου βρίσκονταν ο Ομέρ Βρυώνης και ο Καρύστιος Ομέρ Βέης. Ο τελευταίος είχε καταστρέψει τους Έλληνες στην επαρχία Καρύστου και είχε πυρπολήσει την Κύμη. Οι Ομέρ Βρυώνης και Ομέρ Βέης, αν και αντιμετώπιζαν δυσκολίες στην Εύβοια με τους επαναστατημένους Έλληνες, έφτασαν στην Αττική και ενίσχυσαν τους πολιορκημένους. Οι Έλληνες αμέσως διαλύθηκαν, καταφεύγοντας στον Πειραιά, την Ελευσίνα και Αίγινα. Οι Τούρκοι, γύρω στις 20 Ιουλίου, στρατοπέδευσαν στα Πατήσια, και μετά μπήκαν στην Αθήνα, έλυσαν την πολιορκία και έδωσαν τροφές στους πολιορκημένους. Ο Ομέρ Βρυώνης παρέμεινε στην Αττική, καταστρέφοντας και αφανίζοντας τους Έλληνες χωρίς διαλογή, ενώ ο Ομέρ Βέης με τετρακόσιους Καρυσινούς Τούρκους επέστρεψε στην Χαλκίδα.
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές Πηγές
Διονύσιος Σουρμελής, Ιστορία των Αθηνών κατά των υπέρ ελευθερίας αγώνα. Αίγινα 1834. (...οι Χασιώται (α) υπό τον Μελέτιον Βασιλείου και Δημήτριον Σκευάν συνδημότας των, οι Μενιδιάται υπό τον Αναγνώστην Κιουρκατιώτην συνδημότην των. Οι Μεσογείται (α) υπό τον Ιωάννην Δάβαρην, πρόκριτον του χωρίου Λιόπεσι, ή των Εχελιδών...) σ. 14
Γεώργιος Φίνλεϋ, Ιστορία της Επαναστάσεως, τόμοι 1-2 μτφρ. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, Αθήνα 2008 (έκδ. για την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 2021)
Μάχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821
Μάχες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Πολιορκίες
Πολιορκια 1821
|
434819
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%95%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%29
|
Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας (Ελλάδα)
|
Η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας (ΓΓΕΕ) προέκυψε από την κατ' ουσίαν συγχώνευση της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας το 2015, οι οποίες προήλθαν από την κατάργηση του Υπουργείου Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης το 2004. Η Γενική Γραμματεία εδρεύει στη συμβολή των οδών Φραγκούδη 11 και Αλ. Πάντου στην Καλλιθέα.
Η αποστολή της Γενικής Γραμματείας, σύμφωνα με τις σχετικές νομοθετικές διατάξεις, συνίσταται στην αντικειμενική πληροφόρηση του ελληνικού λαού, στην ενημέρωση των οργάνων του κράτους για τα σημαντικά διεθνή γεγονότα και για τις απόψεις των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στα θέματα που αφορούν τη χώρα, στην προβολή, σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών και τους λοιπούς αρμόδιους φορείς, των ελληνικών θέσεων στο εξωτερικό και στην ενημέρωση του απόδημου ελληνισμού, καθώς και στη λήψη των νομοθετικών και κανονιστικών πρωτοβουλιών για τη ρύθμιση του ευρύτερου τομέα των μέσων μαζικής ενημέρωσης στο πλαίσιο των διεθνών και ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Από τις 29 Σεπτεμβρίου 2015 έως τις βουλευτικές εκλογές του 2019, η εποπτεία της Γενικής Γραμματείας είχε ανατεθεί στον Υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά, ενώ γενικός γραμματέας της ήταν ο Λευτέρης Κρέτσος. Με τον Ν. 4622/2019 για το Επιτελικό Κράτος, η ΓΓΕΕ εντάχθηκε στη νεοσυσταθείσα δημόσια υπηρεσία της Προεδρίας της Κυβέρνησης, αρχηγός της οποίας είναι ο Πρωθυπουργός.
Ιστορία μετά το 1974
Στη συνέχεια παρουσιάζεται η ιστορία της Γενικής Γραμματείας με τις διοικητικές μεταβολές της, τις μεταβολές στην ονομασία της και τους διατελέσαντες πολιτικούς προϊσταμένους κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ανάθεση αρμοδιότητας στον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ
Την 1 Αυγούστου 1974, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή η εποπτεία επί της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών ανατέθηκε στον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Παναγιώτη Λαμπρία. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1974, η ανωτέρω απόφαση αντικαταστάθηκε, χωρίς τροποποίηση των αντίστοιχων αρμοδιοτήτων του Υφυπουργού.
Στις 11 Οκτωβρίου 1974, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή η εποπτεία επί της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών ανατέθηκε στον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Νικόλαο Λιναρδάτο.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1974, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή η εποπτεία επί της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών ανατέθηκε στον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Παναγιώτη Λαμπρία.
Σύσταση Υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως
Την 1 Ιανουαρίου 1975, μετά από πρόταση της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή συνεστήθη το Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως, στο οποίο μεταφέρθηκε, μεταξύ άλλων, η Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών. Συγχρόνως η θέση του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, ο οποίος ασκούσε την εποπτεία επί της Γενικής Γραμματείας, καταργήθηκε.
Σύσταση Υπουργείου Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης
Στις 7 Ιουλίου 1994, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβέρνησης συγκροτήθηκε σε Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Ανάθεση αρμοδιότητας στον Υπουργό Επικρατείας
Στις 29 Μαρτίου 2004, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή η άσκηση των αρμοδιοτήτων του Υπουργού Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Θεόδωρο Ρουσόπουλο.
Κατάργηση Υπουργείου Τύπου και Μ.Μ.Ε., σύσταση Γ.Γ., υπαγωγή στον Πρωθυπουργό και ανάθεση αρμοδιότητας στον Υπουργό Επικρατείας
Στις 24 Μαΐου 2004, το Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης καταργήθηκε και στη θέση του συστάθηκαν η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, οι οποίες υπήχθησαν στον Πρωθυπουργό. Στις 26 Μαΐου 2004, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή, η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Θεόδωρο Ρουσόπουλο.
Στις 24 Αυγούστου 2007, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών αφαιρέθηκε από τον Υπουργό Επικρατείας Θεόδωρο Ρουσόπουλο και ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Ξενοφώντα-Ροδόλφο Μορώνη.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 2007, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Θεόδωρο Ρουσόπουλο.
Ανάθεση αρμοδιότητας στον Υπουργό Εσωτερικών
Στις 24 Οκτωβρίου 2008, με απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλο.
Μεταφορά Γ.Γ. στο Υπουργείο Εσωτερικών
Στις 28 Ιανουαρίου 2009, οι ανωτέρω Γενικές Γραμματείας μεταφέρθηκαν από τον Πρωθυπουργό στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Στις 7 Οκτωβρίου 2009, με απόφαση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου το Υπουργείο Εσωτερικών μετονομάστηκε σε Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.
Μεταφορά Γ.Γ. στον Πρωθυπουργό και ανάθεση αρμοδιότητας στον Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό
Στις 5 Νοεμβρίου 2009, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου, η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας μεταφέρθηκαν από το Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στον Πρωθυπουργό. Στις 3 Δεκεμβρίου 2009, με απόφαση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό Γιώργο Πεταλωτή.
Μεταφορά Γ.Γ. στο Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2010, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου, οι ανωτέρω Γενικές Γραμματείες μεταφέρθηκαν από τον Πρωθυπουργό στο Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.
Μεταφορά Γ.Γ. στον Πρωθυπουργό και ανάθεση αρμοδιότητας στον Υπουργό Επικρατείας και τον Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό
Στις 27 Ιουνίου 2011, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου οι ανωτέρω Γενικές Γραμματείες μεταφέρθηκαν από το Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στον Πρωθυπουργό. Στις 11 Ιουλίου 2011, με απόφαση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου, που συμπληρώθηκε με νέα του απόφαση, η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Ηλία Μόσιαλο.
Στις 11 Αυγούστου 2011, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης μετονομάστηκαν σε Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και Γενική Γραμματεία Μέσων Ενημέρωσης αντίστοιχα.
Στις 8 Δεκεμβρίου 2011, με απόφαση του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Παντελή Καψή.
Στις 18 Μαΐου 2012, με απόφαση του Πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμμένου η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Αντώνιο Αργυρό.
Στις 28 Ιουνίου 2012, με απόφαση του Πρωθυπουργού Αντωνίου Σαμαρά η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Δημήτριο Σταμάτη.
Στις 11 Ιουλίου 2012, με απόφαση του Πρωθυπουργού Αντωνίου Σαμαρά η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών αφαιρέθηκε από τον Υπουργό Επικρατείας Δημήτριο Σταμάτη και ανατέθηκε στον Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό Σίμο Κεδίκογλου.
Στις 20 Ιουνίου 2014, με απόφαση του Πρωθυπουργού Αντωνίου Σαμαρά η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στην Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό Σοφία Βούλτεψη.
Στις 29 Οκτωβρίου 2014, μετά από πρόταση της Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Σοφίας Βούλτεψη η Γενική Γραμματεία Μέσων Ενημέρωσης και η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας μετονομάστηκαν σε Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Προβολής αντίστοιχα.
Στις 30 Ιανουαρίου 2015, με απόφαση του Πρωθυπουργού Αλεξίου Τσίπρα η εποπτεία επί των ανωτέρω Γενικών Γραμματειών ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Νικόλαο Παππά.
Κατάργηση Γ.Γ. Επικοινωνίας και Προβολής και μεταφορά των υπηρεσιών της στη Γ.Γ. Ενημέρωσης
Στις 19 Μαρτίου 2015, η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Προβολής καταργήθηκε, οι υπηρεσίες της μεταφέρθηκαν στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης μετονομάστηκε σε Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας.
Στις 30 Αυγούστου 2015, με απόφαση της Πρωθυπουργού Βασιλικής Θάνου-Χριστοφίλου η εποπτεία επί της ανωτέρω Γενικής Γραμματείας ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Ελευθέριο Παπαγεωργόπουλο.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2015, με απόφαση του Πρωθυπουργού Αλεξίου Τσίπρα η εποπτεία επί της ανωτέρω Γενικής Γραμματείας ανατέθηκε στον Υπουργό Επικρατείας Νικόλαο Παππά.
Διατελέσαντες πολιτικοί προϊστάμενοι μετά το 1974
Στη συνέχεια παρουσιάζεται κατάλογος με τους Υπουργούς ή τους Υφυπουργούς που διετέλεσαν πολιτικοί προϊστάμενοι της Γενικής Γραμματείας. Στα χρονικά διαστήματα κατά τα οποία οι σχετικές υπηρεσίες υπάγονταν απευθείας στον Πρωθυπουργό, δεν γίνεται αναφορά σε αυτόν, αλλά στον εκάστοτε Υπουργό ή Υφυπουργό στον οποίο είχε ανατεθεί η εποπτεία επί αυτών, εφόσον υπήρχε.
Εποπτευόμενοι φορείς και οργανισμοί
Η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας έχει την εποπτεία, μεταξύ άλλων, και των φορέων και οργανισμών του συνόλου των δημοσίων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Συγκεκριμένα των:
Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση
Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων
Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος Γ. Γ. Ενημέρωσης και Επικοινωνίας
Ελληνική Κυβέρνηση
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.