id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
461878
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1
|
Καταλανικό άνοιγμα
|
Το Καταλανικό άνοιγμα είναι σκακιστικό άνοιγμα, όπου τα λευκά υιοθετούν ένα συνδυασμό του Γκαμπί της βασίλισσας με το Άνοιγμα Ρέτι, δηλαδή τα λευκά αναπτύσσουν πιόνια στα τετράγωνα δ4 και γ4, ενώ κάνουν φιανκέτο με τον λευκό αξιωματικό στο τετράγωνο η2. Αν και το άνοιγμα μπορεί να προκύψει από μεγάλο αριθμό ακολουθιών κινήσεων (βλ. μεταφορά), μια κοινή ακολουθία κινήσεων είναι η 1.δ4 Ιζ6 2.γ4 ε6 3.η3 (σε αλγεβρική σημειογραφία).
Στην Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων καταχωρήθηκαν οι γραμμές 1.δ4 Ιζ6 2.γ4 ε6 3.η3 δ5 4.Αη2 στους κωδικούς E01–E09, ενώ οι υπόλοιπες γραμμές είναι μέρος του κωδικού E00.
Ιστορία
Το Καταλανικό άνοιγμα πήρε το όνομά του από την περιοχή της Καταλονίας, όταν εν όψη του τουρνουά της Βαρκελώνης το 1929 οι διοργανωτές του τουρνουά ζήτησαν από τον Ξαβιέ Ταρτακόβερ να δημιουργήσει μια νέα βαριάντα για να την αφιερώσουν στην ιστορία του σκακιού της περιοχής. Το άνοιγμα είχε παιχθεί μερικές φορές πριν το χρησιμοποιήσει ο Ταρτακόβερ στο τουρνουά, όπως για παράδειγμα στην παρτίδα Ρ. Ρέτι – Π. Λέοναρντ, στο Βερολίνο το 1928, που μεταφέρθηκε στην ανοικτή βαριάντα του Καταλανικού ανοίγματος.
Το Καταλανικό άνοιγμα ήρθε στο προσκήνιο σε κορυφαίο επίπεδο, όταν τόσο ο Γκάρι Κασπάροφ όσο και ο Βίκτωρ Κορτσνόι το έπαιξαν στους ημιτελικούς αγώνες των υποψηφίων διεκδικητών για τον παγκόσμιο τίτλο (μέρος της διαδικασίας για να καθορίσει ποιος θα αντιμετωπίσει στο ματς για τον τίτλο τον Ανατόλι Κάρποφ, τότε παγκόσμιο πρωταθλητή) το 1983 στο Λονδίνο, όπου παίχτηκαν με Καταλανικό άνοιγμα οι πέντε από τις έντεκα παρτίδες στους ημιτελικούς αγώνες.
Θεωρία
Τα μαύρα στο Καταλανικό άνοιγμα έχουν να επιλέξουν δύο κύριες βαριάντες, την ανοικτή βαριάντα παίζοντας ...δ:γ4 και την κλειστή βαριάντα αποφεύγοντας το ...δ:γ4. Στην ανοικτή βαριάντα μπορούν είτε να προσπαθήσουν να κρατήσουν το πιόνι με ...β5 ή να το δώσουν πίσω για επιπλέον χρόνο που θα απελευθερώσει το παιχνίδι τους. Στην κλειστή βαριάντα, τα μαύρα δεν παίρνουν το πιόνι στο γ4, έτσι το παιχνίδι τους μπορεί να είναι κάπως άβολο για κάποιο διάστημα, αλλά είναι αρκετά σταθερό.
Ανοικτή καταλανική
Η Κλασική βαριάντα στην Ανοικτή καταλανική ακολουθεί τη γραμμή (ECO E05):
1.δ4 Ιζ6 2.γ4 ε6 3.η3 δ5 4.Αη2 δ:γ4 5.Ιζ3 Αε7
Τα λευκά εμπορεύονται το πιόνι για να οδηγηθούν σε ανάπτυξη. Χωρίς το πιόνι δ5, ο αξιωματικός στην πτέρυγα του λευκού βασιλιά εμποδίζει την ανάπτυξη των μαύρων στην πτέρυγα της μαύρης βασίλισσας. Συνήθως, τα λευκά ανακτούν το πιόνι με Βγ2 και α4, Ιε5, ή Βα4. Τα μαύρο για να κρατήσουν το πιόνι θα πρέπει να αποδυναμώσουν αρκετά την πτέρυγα της μαύρης βασίλισσας παίζοντας ...α6 και ...β5.
Η βαριάντα της ανοικτής καταλανικής υπήρξε μια από τα αγαπημένες βαριάντες των Ανατόλι Κάρποφ και Εφίμ Γκέλλερ, παίζοντας με τα μαύρα, αλλά και του Όλεγκ Ρομανισίν όταν έπαιζε με τα λευκά.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αγγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: Catalan Opening
Σκακιστικά ανοίγματα
|
44742
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CE%BB%20%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81
|
Εθνόσημο του Ελ Σαλβαδόρ
|
Το εθνόσημο του Ελ Σαλβαδόρ χρησιμοποιείται με την παρούσα μορφή από τις 15 Σεπτεμβρίου 1912. Στο κέντρο έχει ένα τρίγωνο, μέσα στο οποίο ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα πέντε ηφαίστεια, τα οποία συμβολίζουν τα πέντε κράτη μέλη των Ηνωμένων Επαρχιών της Κεντρικής Αμερικής. Επάνω από τις κορυφές εικονίζεται ένας Φρυγικός σκούφος πάνω σε ένα πάσσαλο με έναν χρυσό ήλιο και την ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 1821, ημέρα ανεξαρτησίας του Ελ Σαλβαδόρ. Από επάνω βρίσκεται ένα ουράνιο τόξο. Πίσω από το εθνόσημο υπάρχουν υψωμένες πέντε σημαίες του Ελ Σαλβαδόρ. Κάτω από αυτές, υπάρχει μια περγαμηνή, που αναγράφει το εθνικό ρητό της χώρας: «DIOS UNION LIBERTAD» (στα ισπανικά, «Θεός, Ένωση, Ελευθερία». Όλα αυτά περιβάλλονται από μια γιρλάντα από δάφνες, οι οποίες είναι μεταξύ τους δεμένες κάτω από την εθνική σημαία. Η γιρλάντα χωρίζεται σε 14 διαφορετικά μέρη, τα οποία συμβολίζουν τα 14 διαμερίσματα (Departamentos), τις διοικητικές υποδιαιρέσεις της χώρας. Όλα αυτά περιβάλλονται από χρυσά γράμματα, τα οποία σχηματίζουν τις ισπανικές λέξεις REPÚBLICA DE EL SALVADOR EN LA AMÉRICA CENTRAL (Δημοκρατία του Ελ Σαλβαδόρ στην Κεντρική Αμερική).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20090306082336/http://flagspot.net/flags/sv.html - Σημαίες του Κόσμου: Ελ Σαλβαδόρ.
Ελ Σαλβαδόρ
Εθνικά σύμβολα του Ελ Σαλβαδόρ
|
364375
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81
|
Σταντ Μπαουέρ
|
Το Σταντ ντε Παρί αποτελεί έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας Ρεντ Σταρ από το 1909. Αναφέρεται συχνά ως « Σταντ Μπαουέρ » εις μνήμην του αντιστασιακού του ιδίου ονόματος, του δόκτορα Μπαουέρ, ο οποίος έδωσε το όνομά του και στην οδό που βρίσκεται δίπλα στο γήπεδο. Βρίσκεται εντός της κοινότητας του Σαιντ-Ουέν, στα πλησιέστερα του Παρισιού προάστια.
Ιστορία
Το γήπεδο αυτό εγκαινιάστηκε στις 24 Οκτωβρίου 1909 με την ευκαιρία μιας φιλικής αναμέτρησης Ρεντ Σταρ - Ολντ Ουέστμινστερ (ερασιτεχνική λονδρέζικη ομάδα). Το γήπεδο αυτό φιλοξένησε ορισμένες αναμετρήσεις της Εθνικής Γαλλίας πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γήπεδο αποτέλεσε μετά 1909 έδρα της Ρεντ Σταρ.
Το 1947, ανακαινίστηκε με την ανέγερση δύο επιπλέον πλευρικών κερκίδων αυξάνοντας, έτσι, την χωρητικότητά του στις θέσεις. Το 1965, έγινε η προσθήκη εγκαταστάσεων φωτισμού καθώς και δημοσιογραφικών θεωρείων. Το 1975, στο γήπεδο προστέθηκε άλλη μία κερκίδα χωρητικότητας πίσω από την μια εστία, ενώ πίσω από την άλλη είχε ξεκινήσει η κατασκευή συγκροτήματος πολυκατοικιών. Η συγκεκριμένη κερκίδα υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της μεγάλης θύελλας του Δεκεμβρίου του 1999 (ξερίζωμα σκεπής). Έχοντας λάβει αρνητική εισήγηση ως προς την καταλληλότητά του με βάση τους κανονισμούς διεξαγωγής αγώνων της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, το γήπεδο δεν μπορούσε πλέον να φιλοξενήσει θεατές. Η ανακαίνισή του έγινε τότε επιτακτική ανάγκη. Τελικά, έλαβε χώρα το 2002, ωστόσο οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν δεν είχαν καμία σχέση με τις υποσχέσεις περί σύγχρονου γηπέδου που είχαν γίνει. Τον Σεπτέμβριο του 2006, η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη με την κατάρρευση τσιμεντένιων κομματιών, με αποτέλεσμα την δημιουργία τρυπών στην κερκίδα.
Αποτελώντας κυρίως έδρα της Ρεντ Σταρ, φιλοξένησε, ωστόσο, για αρκετές σεζόν την Σταντ Φρανσαί, τις πρώτες εντός έδρας αναμετρήσεις της ΠΣΖ στη διάρκεια της σεζόν 1971-1972 πριν την ανέγερση του Παρκ ντε Πρενς, αναμετρήσεις της Εθνικής Γαλλίας U-21 και ορισμένες διεθνείς φιλικές αναμετρήσεις όπως μία μεταξύ Βραζιλίας και Ανδόρρας, στα πλαίσια της προετοιμασίας της πρώτης ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998.
Με το πέρας της τελευταίας αγωνιστικής της σεζόν 2010-2011 του Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος Γαλλίας, ο χλοοτάπητας του Σταντ Μπαουέρ αφαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε από έναν συνθετικό χλοοτάπητα που θα χρησιμοποιείτο για τις εντός έδρας αναμετρήσεις, καθώς και τις προπονήσεις της Ρεντ Σταρ. Η απόφαση αυτή ελήφθη κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού προπονήσεων που λάμβαναν χώρα κάθε εβδομάδα, λόγω του μεγάλου αριθμού ομάδων νέων της Ρεντ Σταρ. Ωστόσο, η αλλαγή αυτή δέχτηκε οξεία κριτική από μερίδα των ΜΜΕ, που στάθηκαν στο γεγονός της ασυμβατότητας μεταξύ του σκληρού τρόπου παιχνιδιού της ομάδας και του συνθετικού χλοοτάπητα του γηπέδου, ασυμβατότητα η οποία είχε ως αποτέλεσμα μία καταστροφική εκκίνηση της σεζόν 2011-2012 για την πρώτη ομάδα. Μάλιστα, ο σύλλογος έφτασε στο σημείο να εκδώσει επίσημη ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του, προκειμένου να δικαιολογήσει την επιλογή του για αντικατάσταση του χλοοτάπητα κάνοντας λόγο για την επιθυμία του Ατός Μπαντινί, προπονητή της ομάδας εκείνη την εποχή, να επιταχύνει τον τρόπο παιχνιδιού της.
Έκθεση Φωτογραφιών
Μέλλον
Το Σταντ Μπαουέρ αποτελεί σήμερα μείζον ζήτημα επί του οποίου υπάρχουν δύο παρατάξεις: οι υπέρμαχοι της ανακαίνισής του, από την μια πλευρά, και οι υποστηρικτές μιας μετακόμισης της ομάδας σε ένα νέο γήπεδο, το οποίο θα ανταποκρίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις του "σύγχρονου ποδοσφαίρου", από την άλλη.
Ένα νέο σχέδιο κατασκευής γηπέδου, στα Ναυπηγεία του Σαιντ-Ουέν και υπέρμαχος του οποίου είναι η τωρινή διοίκηση του συλλόγου, έχει υπολογιστεί με χρονικό ορίζοντα υλοποίησης το χρονικό διάστημα 2018-2025, αν και καμία επίσημη μελέτη δεν έχει γίνει επί αυτού.
Οι υπέρμαχοι του Σταντ Μπαουέρ, πέραν του γεγονότος ότι έχουν ξεκινήσει ανεξάρτητες μελέτες σχετικά με το κατά πόσο υλοποιήσημη θα ήταν μια ανακαίνιση του γηπέδου (συμβατότητα με τον αστικό ιστό, απαιτήσεις ασφαλείας...), προσπαθούν να φέρουν το θέμα του γηπέδου εντός της τοπικής κοινωνίας (με καμπάνιες ενημέρωσης ενώπιον των ιδιωτών, του Δήμου, καθώς και των επιτροπών κατοίκων).
Ως απάντηση, ο Δήμος του Σαιντ-Ουέν επιβεβαίωσε τον Ιούλιο του 2013 την εκκίνηση μίας πολεοδομικής μελέτης επί του θέματος αυτού
Παραπομπές
Αθλητικές εγκαταστάσεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1924
Μπαουερ
Αθλητισμός στην Σεν-Σαιν-Ντενί
Ποδόσφαιρο στην Ιλ-ντε-Φρανς
Ρεντ Σταρ ΦΚ
|
526439
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Υπερμαραθώνιος
|
Υπερμαραθώνιος ονομάζεται κάθε αγώνας δρόμου μεγαλύτερος από τον παραδοσιακό μαραθώνιο των 42,195 χλμ.
Επισκόπηση
Υπάρχουν δύο τύποι του υπερμαραθωνίου : αυτός που καλύπτει μια συγκεκριμένη απόσταση, και αγώνες που λαμβάνουν χώρα σε συγκεκριμένη χρονική διάρκεια (με το νικητή να καλύπτει την μεγαλύτερη απόσταση σε αυτό το χρονικό διάστημα). Οι πιο κοινές αποστάσεις είναι 50 χλμ, 100 χλμ , 50 μίλια, 100 μίλια, αν και πολλοί αγώνες έχουν άλλες αποστάσεις. Τα 100 χιλιόμετρα αναγνωρίζεται ως επίσημο παγκόσμιο ρεκόρ εκδήλωση της Διεθνούς ένωσης Ομοσπονδιών Στίβου (IAAF), τον παγκόσμιο φορέα αθλημάτων στίβου.
Άλλες αποστάσεις/χρόνοι περιλαμβάνουν διπλούς μαραθώνιους, 24-ωρους αγώνες, και πολυήμερους αγώνες των 1.000 μιλίων ή ακόμα και περισσότερο. Η μορφή αυτών των αγώνων ποικίλει και κυμαίνεται από απλούς δρόμους ή κλειστές διαδρομές (μέχρι και 400 μέτρων), ή σε μονοπάτια. Πολλοί υπερμαραθώνιοι, έχουν σημαντικά φυσικά εμπόδια, όπως αντίξοες καιρικές συνθήκες, αλλαγές υψομέτρου, ή τραχύ έδαφος. Πολλοί από αυτούς τους αγώνες γίνονται σε χωματόδρομους ή βουνίσια μονοπάτια, αν και μερικοί γίνονται σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Συνήθως, υπάρχουν σταθμοί βοήθειας κάθε 20 με 35 χλμ, όπου οι δρομείς μπορούν να αναπληρώσουν προμήθειες φαγητού και ποτού ή να κάνουν ένα σύντομο διάλειμμα. Οι αγώνες χρονικής διάρκειας κυμαίνονται από 6, 12, και 24 ώρες μέχρι 3, 6, και 10 μέρες (γνωστοί ως πολυήμεροι αγώνες). Αυτοί τους αγώνες συνήθως γίνονται σε μια σύντομη διαδρομή, είτε του ενός χιλιομέτρου, του ενός μιλίου ή λιγότερο.
Το International Association of Ultrarunners (IAU) διοργανώνει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για διάφορες αποστάσεις υπερμαραθωνίων, συμπεριλαμβανομένων των 50, 100 χλμ, 24 ωρών, και ultra trail running, τα οποία επίσης αναγνωρίζονται από την IAAF. Πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν τους δικούς τους οργανισμούς υπερμαραθωνίου, συνήθως την εθνική ομοσπονδία στίβου της χώρας, ή επικυρώνονται από άλλους εθνικούς αθλητικούς οργανισμούς. Το παγκόσμιο ρεκόρ για τις αποστάσεις, τους χρόνους και τις ηλικίες παρακολουθούνται από την IAU.
Παραπομπές
Αθλήματα αντοχής
|
417608
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%AD
|
Ζαν Μερσιέ
|
Ο Ζαν Μερσιέ (γαλλικά: Jean Mercier, Ουζέ, γεν. περίπου 1510 - θαν. 1570) ή Ιωάννης Μερκέρος (λατινικά: Joannes Mercerus) ήταν Γάλλος εβραιολόγος του 16ου αιώνα, ο οποίος ασχολήθηκε με τη μετάφραση πολλών κειμένων από τα εβραϊκά (αραμαϊκή διάλεκτο) και ελληνικά (ελληνιστική κοινή και μεσαιωνική ελληνική γλώσσα) στα λατινικά και γαλλικά.
Ιστορικό
Ο ίδιος υπήρξε μαθητής του Φρανσουά Βατάμπλ (François Vatable) τον οποίο και διαδέχτηκε ως καθηγητής εβραϊκών σπουδών στο Βασιλικό κολλέγιο της Γαλλίας. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο μετέπειτα ηγέτης των Ουγενότων ο Φιλίπ ντυ Πλεσί-Μορνέ (Philippe du Plessis-Mornay), και ο Πιερ Μαρτίνιος (Pierre Martinius) ο οποίος μετέπειτα έγινε καθηγητής στη Λα Ροσέλ. Ο Μερσιέ είχε τα καθήκοντα βασιλικού αναγνώστη (Lecteur du Roi) από το 1546 και μετά. Κάποια από τα γραπτά του του αποκαλύπτουν το ενδιαφέρον του για την Καμπάλα.
Ζώντας ο ίδιος κατά την εποχή των γαλλικών θρησκευτικών πολέμων και φοβούμενος ότι θα διωκόταν στη Γαλλία λόγω των φιλικών του προς τον προτεσταντισμό πεποιθήσεων, κατέφυγε στη Βενετία για κάποιο διάστημα, επέστρεψε όμως αργότερα στη Γαλλία όπου πέθανε κατά την επιδημία πανώλης.
Έργα
Αραμαϊκή γραμματική Tabulae in grammaticen linguae Chaldaeae (Παρίσι, 1560)
De notis Hebraeorum liber (1582), με τον Ζαν Σινκαρμπρέ (Jean Cinqarbres) ως επιμελητή
In Genesin commentarius, σχολιολόγιο της Γένεσης (Γενεύη, εκδόθηκε μεταθανάτια το 1598 από τον Θεόδωρο Βέζα (Théodore de Bèze)
Μετάφραση του μη σωζόμενου στα αρχικά ελληνικά πλέον βιβλίου Ιερογλυφικά του Ωραπόλλωνα, (Παρίσι, 1548)
Μετάφραση του Εβραϊκού ευαγγελίου του Ματθαίου στα γαλλικά από το ιταλικό χειρόγραφο του επισκόπου Ζαν ντυ Τιγέ (Jean du Tillet) (Παρίσι, 1555)
Μετάφραση της Εξαβίβλου του Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου στα λατινικά (Λυών, 1556, επανεκδόθηκε το 1580 και 1587)
Επιλογές από το Ταλμούδ: Libellus de abbreviaturis Hebraeorum, tam Talmudicorum quam Masoritarum et aliorum rabbinorum (Παρίσι, 1561)
Μετάφραση του Εβραϊκού Ιωνά με σχολιασμό από τον Νταβίντ Κιμχί (David Kimchi) Jonas cum commentariis R. David Kimhi (1567)
Μετάφραση του Σχολιασμός επί των Δέκα Εντολών του Αβραάμ Ιμπν Έζρα (Abraham Ibn Ezra) (Λυών, περίπου το 1567)
Σημειώσεις στο Oẓar Leshon ha-Kodesh του Σαντ Πανίνι (Santes Pagnini) (Λυων, 1575)
Μετάφραση του Ταργκούμ για τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (J. Merceri comentarii locupletissimi in prophetas quinque priores inter eos, qui minores vocantur'')
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ψηφιοποιημένα αντίγραφα υψηλής ευκρίνειας των μεταφράσεων και κειμένων του Ζαν Μερσιέ - Ψηφιακή βιβλιοθήκη Μονάχου
Γάλλοι μεταφραστές
Εβραϊκή γλώσσα
Εβραϊκός πολιτισμός
|
458573
|
https://el.wikipedia.org/wiki/T-35
|
T-35
|
To Τ-35 ήταν ένα σοβιετικό βαρύ άρμα του Μεσοπολέμου και της αρχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου περιορισμένης παραγωγής και παροχής υπηρεσιών του Κόκκινου στρατού. Ήταν το μόνο πέντε πυργίσκων βαρύ άρμα, αλλά αποδείχθηκε ότι είναι αργό και μηχανικά αναξιόπιστο. Τα περισσότερα από τα Τ-35 άρματα στην επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα χάθηκαν λόγω μηχανικής βλάβης και όχι από την δράση του εχθρού. Προς τα έξω, ήταν μεγάλο, αλλά εσωτερικά, οι χώροι ήταν στριμωγμένοι με τους θαλάμους να διαχωρίζονται μεταξύ τους. Μερικοί από τους πυργίσκους επισκιαζόντουσαν από τις πόρτες εισόδου.
Ιστορία παραγωγής
Το T-35 αναπτύχθηκε από το σχεδιαστικό γραφείο της OKMO, η οποία ξεκίνησε τις εργασίες για ένα βαρύ άρμα το 1930. Δύο ομάδες ανέπτυξαν ξεχωριστά σχέδια. Η ομάδα με επικεφαλής τον Γερμανό μηχανικό Grotte εργάστηκε για το 100 τόνων και 4 πυργίσκων άρμα TG-5, οπλισμένο με ένα ναυτικό όπλο 107 mm, με τη χρήση πεπιεσμένου αέρα. Το έργο αυτό αργότερα ακυρώθηκε.
Η έννοια των μεγάλων αρμάτων πολλαπλών πυργίσκων ευνοήθηκε από αρκετούς ευρωπαϊκούς στρατούς στη δεκαετία του 1920 και του 1930. Σχέδια υπήρξαν στη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία για τα οχήματα αυτά. Η δεύτερη ομάδα OKMO, με επικεφαλής τον Ν Tsiets, εργάστηκε για ένα άρμα εμπνευσμένο από το βρετανικό Vickers A1E1 Independent.
Μέχρι τον Ιούλιο του 1932, ένα πρωτότυπο 35 τόνων με 76,2 mm όπλο ολοκληρώθηκε. Το πρώτο πρωτότυπο ενισχύθηκε περαιτέρω με τέσσερις μικρότερους πυργίσκους, δύο με 37 m όπλα και δύο με πολυβόλο. Αυτό το πρώτο πρωτότυπο είχε σοβαρά ελαττώματα στη διαβίβασή του και θεωρήθηκε υπερβολικά πολύπλοκο και ακριβό για μαζική παραγωγή. Ως εκ τούτου, οι εργασίες για αυτό σταμάτησαν και ένα νέο απλούστερο πρωτότυπο κατασκευάστηκε.
Αυτό το νέο πρωτότυπο είχε ένα νέο κινητήρα, νέο κιβώτιο ταχυτήτων και βελτιωμένη διαβίβαση. Μια απόφαση λήφθηκε επίσης για την ταυτοποποίηση των πυργίσκων του T-35 με αυτούς του T-28, ένα μέσο άρμα 3 πυργίσκων. Οι μικροί πυργίσκοι πολυβόλων ήταν πανομοιότυποι στα δύο άρματα. Οι μεγάλοι κύριοι πυργίσκοι με 76,2 mm όπλο ήταν σχεδόν πανομοιότυποι, αλλά εκείνοι του T-28 είχαν ένα πρόσθετο, πίσω βολών πολυβόλο.
Στις 11 Αυγούστου 1933, το T-35 έγινε δεκτό για την παραγωγή στο εργοστάσιο στο Χάρκοβο, και ολοκληρώθηκαν δύο παρτίδες των δέκα οχημάτων.
Οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν με τα δυο πρωτότυπα χρησιμοποιήθηκαν για την κύρια παραγωγή Τ-35 Model 1935, η οποία και πάλι βελτιώθηκε από το δεύτερο πρωτότυπο, με ένα μεγαλύτερο πλαίσιο, βελτιωμένη γάστρα και όπλο 45 mm στη θέση του 37 mm. Ξεκίνησε την παραγωγή το 1935, και περίπου 35 κατασκευάστηκαν από το 1938. Σε γενικές γραμμές, κατά τη διάρκεια παραγωγής, έγιναν μικρές βελτιώσεις. Η παραγωγή είχε πυργίσκους παρόμοιους με εκείνους για τα BT-5, αλλά χωρίς την πίσω προεξοχή. Μερικά είχαν φλογοβόλο αντί για ένα από τα 45 mm όπλα. Η τελική παρτίδα ήταν μια σειρά έξι T-35 Μοντέλο 1938, η οποία είχε νέους πυργίσκους με κλίση ολόγυρα, καθώς και τροποποιημένες πλαϊνές ποδιές και καινούργιους τροχούς ελεύθερης κινήσεως.
Αρχικά, ο κύριος πυργίσκος ήταν εξοπλισμένος με ένα πυροβόλο όπλο 76,2 χιλιοστών. Από το 1936, αυτό το όπλο είχε αντικατασταθεί από το KT-28 κανόνι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε επίσης στο άρμα Т-28 με ανώτατα και κατώτατα όρια των -7 ° C και + 23 °, αντίστοιχα. Ως βοηθητικό όπλο στον κεντρικό πυργίσκο, στα δεξιά του κανονιού, το 7,62 χιλιοστών πολυβόλο DT είχε τοποθετηθεί σε μια ρυθμιζόμενη μπάλα. Το DT πολυβόλο ήταν στερεωμένο σε ένα χώρο στο κοίλωμα αποθήκευσης του πυργίσκου. Ο μηχανισμός στροφής του πυργίσκου χρησιμοποιούσε ένα ηλεκτρομηχανικό δίσκο τριών ταχυτήτων και ένα βοηθητικό τιμόνι επίσης είχε παραχθεί για χρήση έκτακτης ανάγκης. Από το 1937, ένα αντι-αεροπορικό DT πολυβόλο τέθηκε σε Ρ-40 βάση πάνω στη βάση της καταπακτής πυροβολητών αέρος στον κεντρικό πυργίσκο.Το 1938, το L-10 κανόνι προτάθηκε για το κεντρικό πυργίσκο όπλο, αλλά οι εκπρόσωποι της ABTU (η «Διεύθυνση Auto-Tank") εγκατέλειψαν την ιδέα αυτή, λαμβάνοντας υπόψη τη δύναμη του KT-28 ως αρκετή για να νικήσει εχθρικά τεθωρακισμένα οχήματα, και η συνοδεία της επίθεσης πεζικού προβλεπόταν από τα δύο κανόνια των 45 mm.
Ο κύριος και οι δύο μικροί πυργίσκοι πολυβόλων του Т-35 και Т-28 είχαν ένα υψηλό επίπεδο τυποποίησης. Κύρια όπλα διόπτευσης χρησιμοποιούνταν το τηλεσκοπικό κλείστρο TOP obr.1930 και το περισκόπιο PT-1 обр.1932. Το πυροβόλο 76,2 χιλιοστών είχε 96 γύρους, τα 45 χιλιοστών όπλα είχαν 226 γύρους, και τα πολυβόλα DT είχαν 10.080 φυσίγγια. Το 50 τόνων άρμα σχεδιάστηκε με το μέγιστο πάχος των θωρακισμένων πλακών του σώματος να είναι 30 χιλιοστά και 20 χιλιοστά στους πυργίσκους. Οι τεθωρακισμένες πλάκες συνδέονται μεταξύ τους με συγκόλληση και πριτσίνια. Το 1936, το πάχος της μετωπιαίας πλάκας σώματος και η εμπρόσθια πλάκα προστασίας του οδηγού-μηχανικού αυξήθηκε σε 50 χιλιοστά. Στις θωρακισμένες πλαϊνές ποδιές πρόσθεσαν επίσης 10 χιλιοστά.
Το 1938, εισήχθη ένας κωνικός πυργίσκος με μέγιστο πάχος 25 χιλιοστά στο μπροστινό μέρος για την ενίσχυση της θωράκισης και το πάχος των μετωπιαίων πλακών αυξήθηκε επίσης, έως 70 χιλιοστά. Το βάρος του άρματος αυξήθηκε σε 54 τόνους (τα πρώτης σειράς ζύγιζαν 42,5 τόνους). Συνολικά, από τον Απρίλιο του 1939 έως το τέλος του Т-35, παρήχθησαν έξι με την αυξημένη θωράκιση. Σε δύο της έκδοσης του 1939, ένα 7,62 mm DT πολυβόλο είχε τοποθετηθεί στο τμήμα αποθήκευσης του κύριου κωνικού πυργίσκου πίσω, για πίσω άμυνα.
Δυτικοί και Ρώσοι ιστορικοί διαφωνούν για την έμπνευση για το σχεδιασμό του Τ-35. Ο πρώτοι υποστηρίζουν ότι εμπνεύστηκε από το βρετανικό Vickers A1E1 Independent, αλλά αυτό απορρίφθηκε από πολλούς Ρώσους ειδικούς. Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε την αλήθεια, αλλά υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για την υποστήριξη των Δυτικών ισχυρισμών, κυρίως οι αποτυχημένες προσπάθειες Σοβιετικών να αγοράσουν το A1E1. Την ίδια στιγμή, η επιρροή των Γερμανών μηχανικών, οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας του 1920 είχαν ανάπτυξη παρόμοιων σχεδίων στη βάση τους Κάμα στη Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αυτό που είναι σαφές είναι ότι ο δανεισμός στρατιωτικής τεχνολογίας και ιδεών από άλλα έθνη ήταν κοινός για το σύνολο των ενόπλων δυνάμεων του μεσοπολέμου. Ο Κόκκινος Στρατός, με την αγορά των βρετανικών μέσων αρμάτων Vickers Carden Loyd tankette, Vickers E-Light και Cruiser Mk II και του αμερικανικού Christie suspension για χρήση παραγωγής δικών του αρμάτων, ήταν σαφώς ένας από τους μεγαλύτερους εκφραστές αυτής της πρακτικής.
Λόγω του υψηλού κόστους του, ο κύκλος παραγωγής του Τ-35 έληξε με μόλις 61 άρματα.
Ιστορία μάχης
Το Τ-35 επεδόθη στην 5η Ξεχωριστή Βαρέων Αρμάτων Ταξιαρχία στη Μόσχα, κυρίως για τα καθήκοντα παρέλασης, από το 1935 μέχρι το 1940. Τον Ιούνιο του 1940 τέθηκε το ζήτημα ως προς το εάν θα απαλειφθούν τα Τ-35 από την πρώτη γραμμή υπηρεσίας, με δυνατότητα είτε της μετατροπής τους σε βαρέα αυτοκινούμενα πυροβόλα, ή της ανάθεσής τους στις διάφορες στρατιωτικές ακαδημίες. Η επιλογή έγινε για να τα χρησιμοποιήσουν στη μάχη σε αντικατάσταση και τα σωζόμενα οχήματα συγκεντρώθηκαν μαζί στα 67ο και 68ο Συντάγματα της 34η Μεραρχίας Τεθωρακισμένων, η οποία επεδόθη στο 8ο Μηχανοκίνητο Σώμα σε Ειδική Στρατιωτική Περιοχή στο Κίεβο.
Κατά την επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα, το 90% των Τ-35 από τα 67ο και 68ο Συντάγματα χάθηκε όχι από την δράση του εχθρού, αλλά είτε λόγω μηχανικής βλάβης είτε επειδή εγκαταλήφθηκαν και καταστράφηκαν από τα πληρώματά τους. Οι πιο κοινές βλάβες σχετίζονται με την διαβίβαση. Η τελευταία καταγραμμένη δράση του Τ-35 πραγματοποιήθηκε κατά τα πρώτα στάδια στην μάχη της Μόσχας. Τουλάχιστον ένα καταληφθέν Τ-35 αποστάλθηκε στη Γερμανία για αξιολόγηση σε στρατιωτικό πεδίο δοκιμών.
Το Τ-35 μερικές φορές αναφέρεται ως έχοντας συμμετέχον στον Χειμερινό Πόλεμο κατά της Φινλανδίας, αλλά σύμφωνα με σοβιετικές πηγές αυτό δεν συνέβη. Στην πραγματικότητα, τα δύο άλλα πρωτότυπα βαρέων αρμάτων των πολλαπλών πυργίσκων είχαν σταλεί στο μέτωπο για δοκιμή: το T-100 και το SMK. Ενιαίος πυργίσκος KV-1 έλαβε επίσης μέρος στην ίδια δοκιμασία στην μάχη της Σούμα. Το άρμα SMK είχε απενεργοποιηθεί από μια φινλανδική νάρκη και όλες οι προσπάθειες για να ανακτηθεί το μεγαθήριο τών 55 τόνων απέτυχε. Σε φινλανδική φωτογραφία αυτό το άρμα εσφαλμένα χαρακτηρίζεται Τ-35 C από τη γερμανική νοημοσύνη.
Σωζόμενα
Ένα άρμα σώζεται και διατηρείται σε λειτουργική κατάσταση στο Μουσείο Kubinka κοντά στη Μόσχα. Επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επειδή ήταν ένα από τα τέσσερα Τ-35 που χρησιμοποιούνταν στις μονάδες εκπαίδευσης. Η συλλογή Kubinka περιλαμβάνει επίσης ένα πρωτότυπο SU-14 και ένα αυτοπροωθούμενο πυροβόλο όπλο με βάση το Τ-35 αμάξωμα.
Τον Ιανουάριο του 2016, η ρωσική μεταλλουργική και μεταλλουργική εταιρία UMMC ανακοίνωσε την αναδημιουργία ενός πλήρους αντιγράφου Τ-35 άρματος χρησιμοποιώντας σοβιετικά σχέδια. Το αντίγραφο Τ-35 θα είναι πλήρες από κάθε άποψη, εκτός του ότι δεν θα έχει κινητήρα. Το άρμα θα τοποθετηθεί στο Μουσείο Στρατιωτικού Εξοπλισμού της UMMC.
Παραλλαγές
T-35-1: Πρωτότυπο
T-35-2: Πρωτότυπο
T-35A: Μοντέλο παραγωγής.
T-35B: Νέα μηχανή. Μόνο το πρωτότυπο παρήχθη.
SU-14: Με κανόνι 152 mm ή οβιδοβόλο 203 mm. Δύο πρωτότυπα έχουν παραχθεί.
Πηγές
Παραπομπές
Άρματα μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
|
612990
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%81
|
Μάριο Κασάρ
|
Ο Μάριο Κασάρ (αραβικά:قصار) , γενν. 10 Οκτωβρίου 1951) είναι Λιβανέζος κινηματογραφικός παραγωγός και συνιδρυτής της πτωχεύμενης εταιρίας παραγωγής ταινίων Carolco Pictures.
Γεννημένος στην Βηρυτό το 1951, ο Κασάρ είναι λιβανικής και ιταλικής καταγωγής.
Όπως και εκείνος, έτσι και ο πατέρας του ήταν επίσης ένας ανεξάρτητος παραγωγός ταινίων.
Σε ηλικία 15 ετών, ο Κασάρ είχε αγοράσει αρκετά δικαιώματα από Ιταλικές και Γαλλικές ταινίες για την διανομή τους στην Άπω Ανατολή.
Η Carolco Pictures
Το 1975 στο Φεστιβάλ των Καννών ο Κασάρ γνώρισε τον Άντριου Βάζνα, έναν Ουγγρό-Αμερικάνο παραγωγό ταινίών, όπου έναν χρόνο αργότερα θα ιδρύσουν μαζί την εταιρία παραγωγής Carolco Pictures, αρχικά με έδρα τον Παναμά και κατόπιν το Λος Άντζελες, όπου και ο Κασάρ θα εγκατασταθεί μόνιμα.
Η πρώτη τους ταινία που χρηματοδότησαν και ανελάβαν και την διανομή τηςήταν η ιταλική Σικελικός Σταυρός το 1976 με πρωταγωνιστή τον Ρότζερ Μουρ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 θα αγοράσουν τα δικαιώματα της νουβέλας "Πρώτο Αίμα" του Ντέιβιντ Μόρελι από την Warner Bros. για 383.000 δολάρια.
Ο Κασάρ με τον Βάζνα επελέξαν για τον ρόλο του Τζων Ράμπο, τον Σιλβέστερ Σταλόνε λόγω μιας προηγούμενης συνεργασίας που είχαν και θεωρώντας ότι θα τους εξασφάλιζε την απαιτούμενη επένδυση.
Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία να έχει μεγάλη εμπορική επιτυχία τον Οκτώβριο του 1982, με εισπράξεις 125 εκατομμύριων δολάριων, κάνοντας την Carolco μια από τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής του Χόλυγουντ την δεκαετία του 1980.
Κατά τη δεκαετία του 1990 ο Κασάρ με τον Βάζνα θα συνεχίσουν να επενδύουν σε μεγάλες επιτυχίες, όπως το Βασικό Ένστικτο του Πολ Βερχόφεν με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Ντάγκλας και την Ολική Επαναφορά με πρωταγωνιστή τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Την δεκαετία του 1990, επίσης, η Carolco αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, λόγω αστόχων επενδύσεων σε ταινίες χωρίς εμπορική επιτυχία, οδηγόντας τον Μάριο Κασάρ και τον Άντριου Βάζνα στην απόφαση να δηλώσουν την πτωχεύση της Carolco.
Φιλμογραφία
The Changeling (1980)
Escape to Victory (1981)
The Amateur (1981)
Superstition (1982)
Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα (1982)
Ράμπο ΙΙ: Η Αποστολή (1985)
Angel Heart (1987)
Extreme Prejudice (1987)
Rambo III (1988)
Red Heat (1988)
DeepStar Six (1989)
Johnny Handsome (1989)
Mountains of the Moon (1990)
Total Recall (1990)
Air America (1990)
Repossessed (1990)
Narrow Margin (1990)
Jacob's Ladder (1990)
L.A. Story (1991)
The Doors (1991)
Terminator 2: Judgment Day (1991)
Rambling Rose (1991)
Light Sleeper (1992)
Βασικό Ένστικτο (1992)
Universal Soldier (1992)
Chaplin (1992)
Cliffhanger (1993)
Heaven & Earth (1993)
Stargate (1994)
Last of the Dogmen (1995)
Showgirls (1995)
Cutthroat Island (1995)
Lolita (1997)
I Spy (2002)*Terminator 3: Rise of the Machines (2003)
Βασικό Ένστικτο 2 (2006)
Terminator: The Sarah Connor Chronicles (2008-2009)
Terminator Salvation (2009)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο
Λιβανέζοι παραγωγοί ταινίων
|
372890
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Boeing%20CH-47%20Chinook
|
Boeing CH-47 Chinook
|
Το Boeing CH-47 Chinook είναι ένα αμερικάνικης κατασκευής δικινητήριο ελικόπτερο, που χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταφορές προσώπων , αντικειμένων ή και οχημάτων του στρατού . Το συγκεκριμένο ελικόπτερο πήρε το όνομά του από την αμερικανική φυλή των Ινδιάνων, Σινούκ.
Χώρες που έχουν το CH-47 Chinook
(πρώην)
(πρώην)
Παραπομπές
Μεταφορικά ελικόπτερα
|
359387
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%B6%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ζελιέζνιτσα ποταμός
|
Ο Ζελιέζνιτσα (βοσνιακά: Željeznica), είναι ποταμός στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Πηγάζει στους πρόποδες του βουνού Τρεσκαβίτσα κι έχει ορμητικά νερά και δίνες. Εκεί ο ποταμός δημιουργεί φαράγγι και ιαματικά νερά, το νερό βράζει και οι βραστήρες είναι περίπου μισό με ένα μέτρο βάθος και 0,30 έως 0,70 cm πλάτος, και είναι συχνές στην κοίτη του ποταμού. Αυτό το σπάνιο φυσικό φαινόμενο είναι ένα πολύ όμορφο τουριστικό αξιοθέατο.
Ο ποταμός είναι ένα από τα κύρια γεωγραφικά χαρακτηριστικά της δυτικής Πόλιε Σαράγεβο. Πηγάζει μέσα από τους δήμους Τρνόβο και Ιστότσνα Ιλίντζα και συναντά με τον Μπόσνα ποταμό κοντά στο Σαράγεβο.
Ο Ζελιέζνιτσα είναι το δυτικό όριο του όρους Τζαχορίνα. Ο αρχαιολογικός χώρος της Μπουτμίρ βρίσκεται στη δεξιά όχθη του. Το πλάτωμα δίπλα στο ποτάμι ήταν κατάλληλο για τη δημιουργία του νεολιθικού οικισμού.
Παραπομπές
Ποταμοί της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
|
126793
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%28%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%29
|
Ποικιλία (σερβίρισμα)
|
Ποικιλία ονομάζεται πιάτο που σερβίρεται σε ελληνικά εστιατόρια και το οποίο περιέχει, ανάλογα με το εστιατόριο και το όνομα του πιάτου, ποικιλία από τα προϊόντα που συνήθως έχει το εστιατόριο.
Η ποικιλία είναι συνηθισμένη επιλογή σε εστιατόρια και τρώγεται συνήθως ως κοινό πιάτο και δεν έχει ο κάθε συνδαιτυμόνας τη δική του. Συνήθως η παραγγελία περιγράφει και την ποσότητα (π.χ. "Μια ποικιλία για τρεις παρακαλώ").
Περιγραφή
Μια ποικιλία κρεατικών συνήθως έχει κομμάτια κρέατος (χοιρινό, κοτόπουλο, μοσχάρι, λουκάνικο), πατάτες ή κάποιο σαλατικό, ενώ μια ποικιλία με ψαρικά («ποικιλία θαλασσινών») θα έχει μικρά ψάρια, χταπόδι, καλαμαράκια που εκείνη τη στιγμή έχει το εστιατόριο. Αντίστοιχα με ποικιλία μεζέδων, μπορεί να περιέχει αρκετούς από τους μεζέδες που σερβίρει το εστιατόριο, έστω και σε μικρή ποσότητα για τον κάθε μεζέ.
Δείτε ακόμα
Μεζές
Παραπομπές
Ελληνική κουζίνα
Ορεκτικά
|
187541
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Ευάγγελος Μπασιάκος
|
Ο Ευάγγελος Μπασιάκος (Θήβα, 12 Φεβρουαρίου 1954 - Αθήνα, 17 Φεβρουαρίου 2017) ήταν Έλληνας πολιτικός και δικηγόρος, ο οποίος διετέλεσε βουλευτής Βοιωτίας (1989-1993, 1996-2009 και 2012-2017), υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (2004-2007), υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (2004) και υφυπουργός Γεωργίας (1992-1993). Υπήρξε ο μακροβιότερος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων μετά την μεταπολίτευση.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε το 1954 στη Θήβα. Ο θείος του, Αριστείδης Μπασιάκος, ήταν βουλευτής Βοιωτίας με το Λαϊκό Κόμμα και την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ). Σπούδασε Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του για αρκετά χρόνια στο Χάρβαρντ, το Λονδίνο (UCL) και το Στρασβούργο. Η αδερφή του, Μαρία Μπασιάκου, ήταν διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του Μιλτιάδη Έβερτ. Ήταν παντρεμένος με τη Βικεντία Συροπούλου, με την οποία απέκτησε ένα παιδί, τον Αθάνασιο-Αριστείδη, ο οποίος πήρε τιμητικά και το όνομα του Αριστείδη Μπασιάκου. Κουμπάρος είναι ο Κώστας Καραμανλής. Έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στις 17 Φεβρουαρίου 2017 και η κηδεία του τελέστηκε δημοσία δαπάνη στην Θήβα.
Σπουδές
Σπουδές στα Νομικά και στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Αγγλία στο Διεθνές Δίκαιο και στη Πολιτική Επιστήμη. (1979-1981). Ειδικεύτηκε στο Δίκαιο της ΕΟΚ, στους Διεθνείς και Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς, στα Δικαιώματα του Ανθρώπου, στη Πολιτική της Δυτικής Ευρώπης και στη Πολιτική Κοινωνιολογία.
Πήρε τα πτυχία DIPLOMA και MASTERS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (UCL). Μεταπτυχιακοί κύκλοι πουδών στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης, στη Διοίκηση του ΝΑΤΟ και ΕΟΚ, στο Διεθνές Ινστιτούτο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο, στο Σεμινάριο Αποφοίτων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και σε Τμήμα του Πανεπιστημίου Ειρηνικού.
Πολιτική σταδιοδρομία
Κομματικές δραστηριότητες
Μέλος της Νέας Δημοκρατίας και της ΟΝΝΕΔ από την ίδρυσή τους.
Έχει διατελέσει:
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΚΕΤΑ) της NΔ. (1987-1989)
Αν. Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της NΔ. (1993-1994)
Γραμματέας Αγροτικού της NΔ (1994-1996)
Πρόεδρος της Ομάδας Κοινοβουλευτικού Έργου (ΟΚΕ) της ΝΔ για θέματα Γεωργίας (1997-2000)
Υπεύθυνος Γεωργικής Πολιτικής της NΔ (2000-2001)
Τομεάρχης Γεωργίας της ΝΔ (Ιούλιος 2001-2004)
Τομεάρχης Περιβάλλοντος της Ν.Δ. (2015-2016)
Αν. Τομεάρχης Ανάπτυξης και Επενδύσεων της Ν.Δ. (2016-2017)
Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες
Εξελέγη Βουλευτής Βοιωτίας της NΔ στις εκλογές του Ιουνίου 1989 και του Νοεμβρίου 1989, του 1990, του 1996, του 2000, του 2004, του 2007, του Μαΐου του 2012, του Ιουνίου 2012, Ιανουαρίου 2015 και Σεπτεμβρίου 2015 (πρώτος σε σταυρούς βουλευτής στις εκλογές από το 1996 έως το 2017).
Εξελέγη Γραμματέας του προεδρείου της Βουλής τον Ιούλιο και τον Νοέμβριο του 1989.
Τακτικό μέλος της Διακοινοβουλευτικής Ένωσης (1989-1990), της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (1990-1991), του Διεθνούς Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ 1996 – 2004) και του ΝΑΤΟ (2007-2009 και 2012-τώρα). Μετείχε σε πολλές Συνόδους του ΝΑΤΟ σε διάφορες χώρες, όπως: ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Νορβηγία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν. Από το 2012 μετείχε σε Συνόδους του ΝΑΤΟ σε Ισλανδία, Τσεχία, Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Κροατία, Λιθουανία, Αγγλία, Ιταλία και Ολλανδία. Από το 2015 στην Ουγγαρία, Ουκρανία, Νορβηγία, Βέλγιο, Αλβανία, Ουκρανία, Τουρκία και ΗΠΑ.
Εξελέγη (2015) Αντιπρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας της Βουλής (εκ μέρους της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης).
Έχει μετάσχει σε όλες τις Διαρκείς Επιτροπές της Βουλής.
Κυβερνητική δράση
Υφυπουργός Γεωργίας από 03.12.1992 έως 13.10.1993.
Αρμόδιος για τα Δάση και το Φυσικό Περιβάλλον (Δεκ. 1992-Μάιος 1993), και αρμόδιος για τη διαχείριση των Αγροτικών Προϊόντων, τις Επιδοτήσεις της ΕΟΚ, την Κτηνοτροφία και τη Γεωργική Έρευνα και Εφαρμογές (Ιούν. – Οκτ. ‘93).
Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων αρχικά (10.3.2004) και
Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων από 23.9.2004 έως 19.9.2007.
Κριτική
Ενεπλάκη στην υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, στην οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι αθωώθηκαν έπειτα από απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας. Επίσης, είχε κατηγορηθεί για φακέλωμα και κομματικές προαγωγές στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Κατακρίθηκε επίσης όταν επιχείρησε να περάσει τροπολογία, με αναστολή κατεδαφίσεων αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις.
Παραπομπές
Πηγές
http://www.ebassiakos.gr - Επίσημη Ιστοσελίδα Ευάγγελου Μπασιάκου
tovima.gr Ευάγγελος Μπασιάκος
Έλληνες υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Έλληνες υφυπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Έλληνες υφυπουργοί Γεωργίας
Απόφοιτοι του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου
Βουλευτές Βοιωτίας
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
|
512644
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%B1%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Εμπόδια (ταινία)
|
Το Εμπόδια (πρωτότυπος τίτλος: Fences) είναι αμερικανική δραματική ταινία του 2016 σε σκηνοθεσία του Ντένζελ Ουάσινγκτον. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Όγκαστ Ουίλσον.
Πλοκή
Στο Πίτσμπεργκ τη δεκαετία του 1950, ο Τρόι Μάξον είναι παντρεμένος με τη Ρόουζ και έχουν ένα γιο, τον Κόρι. Επίσης, έχει και έναν γιο 35 χρόνων, τον Λάιονς, τον οποίο δεν μεγάλωσε, γιατί έμεινε στη φυλακή 15 χρόνια. O Τρόι δουλεύει στη συγκομιδή σκουπιδιών με τον φίλο του Τζιμ, που τον ξέρει από τη φυλακή. Ο αδερφός του, Γκέιμπι, τραυματίστηκε σοβαρά στον πόλεμο και από τότε έχει ένα είδος ψυχικής διαταραχής.
Ο Τρόι συμπεριφέρεται αρκετά αυταρχικά στα παιδιά τους και υπάρχει απόσταση μεταξύ τους. Δεν δίνει χρήματα στον Λάιονς, ενώ απαγορεύει στον Κόρι να γίνει παίκτης του μπέιζμπολ. Επίσης, δίνει μέρος του μισθού του στη Ρόουζ και τη βοηθά να φτιάξει έναν φράχτη στην αυλή του σπιτιού τους.
Μία μέρα, του ανακοινώνουν ότι πήρε προαγωγή, καθώς πλέον θα είναι οδηγός του απορριμματοφόρου, κάτι που είναι δύσκολο για έναν μαύρο στο Πίτσμπεργκ. Επίσης, ο Γκέιμπι κλείνεται σε άσυλο, λόγω διατάραξης της κοινής ησυχίας.
O Τζιμ ανακαλύπτει πως ο Τρόι απατά τη Ρόουζ με μία γυναίκα που γνώρισε στο μπαρ, την Αλμπέρτα, και του λέει να προσέχει. Ωστόσο, ο Τρόι αναγκάζεται να αποκαλύψει την κρυφή του σχέση, όταν η Αλμπέρτα μείνει έγκυος. Από τότε, ο Τρόι και η Ρόουζ συνεχίζουν να μένουν μαζί, όμως έχουν ψυχρανθεί.
Η Αλμπέρτα γεννάει ένα κορίτσι, όμως η ίδια πεθαίνει στη γέννα. Το κορίτσι, η Ρεϊνέλ, μεγαλώνει με τον Τρόι και τη Ρόουζ, η οποία το έχει σαν παιδί της, όμως λέει στον Τρόι πως πλέον δεν τον θεωρεί σύζυγό της.
Μετά από λίγα χρόνια, ο Τρόι πεθαίνει από την καρδιά του και ο Κόρι, που έχει γίνει πεζοναύτης, αρνείται να παρευρεθεί στην κηδεία του. Αλλάζει γνώμη, όταν μιλά με τη Ρεϊνέλ, Επίσης, ο Γκέιμπι παίρνει άδεια από το άσυλο να παραστεί και αυτός. Στο τέλος, μία ηλιαχτίδα φωτίζει την οικογένεια και όλοι αισθάνονται ευτυχείς.
Διανομή
Βραβεία/Διακρίσεις
Στα 89α βραβεία Όσκαρ κέρδισε στην κατηγορία του Β' Γυναικείου ρόλου (Βαϊόλα Ντέιβις), ενώ έλαβε άλλες 3 υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, Α' Ανδρικού ρόλου (Ντένζελ Ουάσινγκτον), και πρωτότυπου σεναρίου.
Στις Χρυσές Σφαίρες του 2017 κέρδισε το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου (Βαϊόλα Ντέιβις), ενώ ήταν υποψήφια και στην κατηγορία καλύτερης δραματικής ταινίας.
Στα BAFTA του 2017 κέρδισε στην μόνη κατηγορία που ήταν υποψήφια, δηλαδή του Β' Γυναικείου ρόλου (Βαϊόλα Ντέιβις).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Εμπόδια στο IMDb
Ταινίες του 2016
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές δραματικές ταινίες
Ταινίες βασισμένες σε θεατρικά έργα
Ταινίες με ηθοποιό που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Β΄ Γυναικείου Ρόλου
Ταινίες παραγωγής Paramount Pictures
Ταινίες σχετικά με δυσλειτουργικές οικογένειες
Ταινίες με ηθοποιό που κέρδισε Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου
Ταινίες γυρισμένες στην Πενσυλβάνια
|
213879
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%B2%20%CE%91%CE%84%20%CE%BF%20%CE%A3%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%82
|
Γιαροσλάβ Α΄ ο Σοφός
|
Ο Γιαροσλάβ Α΄ Βλαντιμιρόβιτς ο Σοφός (ρωσικά: Ярослав Владимирович Мудрый, 978 – 20 Φεβρουαρίου 1054) ήταν πρίγκιπας του Νόβγκοροντ (1010-34) και μέγας πρίγκιπας του Κιέβου (1019-54), ενώνοντας τις δύο ηγεμονίες για ένα χρονικό διάστημα κάτω από την εξουσία του (1019-34). Κατά τη μακρά περίοδο της εξουσίας του το Κράτος των Ρως έφθασε στο απόγειο της πολιτιστικής και στρατιωτικής του ακμής.
Το 1043 επιτέθηκε εναντίον της Κωνσταντινούπολης με 400 πλοία, αλλά έπαθε μεγάλη καταστροφή από θαλασσοταραχή, την οποία ολοκλήρωσε με το Υγρό Πυρ ο Βυζαντινός στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την Ίνγκεγκερντ των Μούνσο, κόρη του Όλαφ της Σουηδίας και είχε τέκνα:
Βλαντίμιρ 1020 - 1052, πρίγκιπας του Νόβγκοροντ.
Αναστασία π. 1023-1074/96, παντρεύτηκε τον Ανδρέα Α΄ των Άρπαντ βασιλιά της Ουγαρίας.
Ιζιασλάβ Α΄ 1024 - 1078, πρίγκιπας του Κιέβου. Βαπτίστηκε Δημήτριος.
Ελισίβ(ετα) 1025-π. 1067, παντρεύτηκε τον Χάραλντ Γ΄ των Χάρντραντα βασιλιά της Νορβηγίας.
Σβιατοσλάβ Β΄ 1027 - 1077, πρίγκιπας του Κιέβου.
Βσέβολοντ Α΄ 1030 - 1093, πρίγκιπας του Κιέβου.
Άννα π. 1030 - 1075, παντρεύτηκε πρώτα τον Ερρίκο Α΄ των Καπετιδών βασιλιά της Γαλλίας και μετά τον Ραλφ Δ΄ κόμη του Βαλουά (Κρεπύ).
(;) Αγάθη (Αγκάφια) πριν το 1030 - μετά το 1070, παντρεύτηκε τον Εδουάρδο τον Εξόριστο από τον Οίκο του Ουέσσεξ.
Ιγκόρ 1036 - 1060, πρίγκιπας του Σμολένσκ.
Βιατσεσλάβ 1036 - 105, πρίγκιπας του Σμολένσκ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ρουρικίδες
Ιστορία της Ρωσίας
Ιστορία της Ουκρανίας
Μεσαιωνική Ρωσία
Άγιοι προστάτες στρατιωτικών σωμάτων
Χριστιανοί μονάρχες
|
621620
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B7%20%28%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%89%CE%BD%CF%8D%CE%BC%CE%B9%CE%B1%29
|
Ζώνη (τοπωνύμια)
|
Με το όνομα Ζώνη υπάρχουν τα παρακάτω τοπωνύμια:
Ζώνη Αρκαδίας
Ζώνη Έβρου
Ζώνη Κοζάνης
Δείτε επίσης
Αρχαιολογικός χώρος Μεσημβρία - Ζώνη
|
50749
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%82%20%28%CE%B5%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1%20%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82%29
|
Πατρίς (εφημερίδα Κρήτης)
|
Η Πατρίς είναι καθημερινή εφημερίδα της Κρήτης, που εκδίδεται στο Ηράκλειο. Η ιδιοκτησία της ανήκει στην εκδοτική εταιρία Εκδόσεις Α. Μυκωνιάτη Α.Ε. Ιδρύθηκε το 1946 από τον Αθηναγόρα Μυκωνιάτη. Μέχρι το θάνατό του, στις 11 Ιανουαρίου 2007, εκδότης και διευθυντής της ήταν ο Αλέξανδρος Αθ. Μυκωνιάτης. Από το 2007 και μετά εκδότης είναι ο Αθηναγόρας Αλ. Μυκωνιάτης
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα της εφημερίδας
Εφημερίδες στην ελληνική γλώσσα
|
638255
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%89%CE%BD
|
Άννα των Μεδίκων
|
Ο όρος Άννα των Μεδίκων μπορεί να αναφέρεται σε:
Άννα των Μεδίκων (1616-1676)
Άννα Μαρία Λουίζα των Μεδίκων
|
655854
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Δράνοβο Σερρών
|
Το Δράνοβο είναι εγκαταλελειμμένος οικισμός που βρίσκεται στον σημερινό Δήμο Εμμανουήλ Παππά της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Απαντάται σε πηγές και με τις ονομασίες Δράνοβα, Δράνοβον, Δρυάνοβο ή Ντράνοβο. Βρίσκεται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων βορειοανατολικά του χωριού Άγιο Πνεύμα Σερρών, σε υψόμετρο 700 μέτρων, νοτιοανατολικά του όρους Μενοίκιο.
Ιστορία
Οθωμανική περίοδος
Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκε διοικητικά στον Καζά των Σερρών του Σαντζακίου των Σερρών του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1454 καταγράφεται ως Ντράνοβο με πληθυσμό 245 περίπου κατοίκων.
Στη δημογραφική μελέτη «Εθνογραφία των Βιλαετίων Αδριανούπολης, Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης» που εκδόθηκε το 1878 στην Κωνσταντινούπολη, εκτιμάται ότι το 1873 ο οικισμός αποτελούνταν από 61 σπίτια και 200 κατοίκους. Το 1889, ο Στέφαν Βέρκοβιτς στο έργο «Τοπογραφικό-Εθνογραφικό Σκίτσο της Μακεδονίας», με στατιστικά στοιχεία της περιόδου 1857-1883, σημείωσε το Δράνοβο ως ένα χωριό με 71 βουλγαρικά σπίτια. Το έτος 1891, ο Γκεόργκι Στρέζοφ έγραψε σχετικά: Δράνοβο, χωριό του Μπόζντα, άνω της 1 ώρας ανατολικά από το Καρλή-Κιοϊ. Ίδια τοποθεσία με αυτό το χωριό, από το οποίο χωρίζεται με βαθιά χαράδρα. Οι χωρικοί κερδίζουν τα προς το ζην από σταφύλια και πώληση χιονιού. Εκτός ορίων φτώχεια. Ο δρόμος είναι πολύ κακός και απότομος. 25 σπίτια, 200 κάτοικοι, μόνο Βούλγαροι· υπάρχει και εκκλησία όπου διαβάζονται ελληνικά.Σύμφωνα με τον Πέτρο Παπαγεωργίου, το 1894 ο οικισμός αριθμούσε πληθυσμό 200 κατοίκων. Στη στατιστική μελέτη του Βούλγαρου Βασίλ Κάντσωφ, εκτιμάται ότι το 1900 είχε 360 κατοίκους, ενώ σύμφωνα με τη μελέτη «La Macédoine et sa Population Chrétienne» του Βούλγαρου Ντίμιταρ Μπρανκόφ, το 1904 εκτιμάται ότι ζούσαν εκεί 856 κάτοικοι. Στην «Εθνολογική Στατιστική των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου» του Αθανάσιου Χαλκιόπουλου που εκδόθηκε το 1910 στην Αθήνα, αναφέρεται ότι το χωριό είχε 375 κατοίκους. Σε υπολογισμούς που εξέδωσε το έτος 1919 η Επιτελική Υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού, προ του 1912 αναφέρονται 200 «Βούλγαροι Σχισματικοί Διαμαρτυρόμενοι κ.λπ.».
Σύγχρονη ιστορία
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, το 1913, ο οικισμός καταστράφηκε ολοσχερώς και ο πληθυσμός διέφυγε στη Βουλγαρία. Με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, περιήλθε στην ελληνική επικράτεια και κατά την ελληνική απογραφή του 1913 ήταν ακατοίκητος. Το 1920 προσαρτήθηκε στη νεοσυσταθείσα κοινότητα Βεζνίκου (Άγιο Πνεύμα), μαζί με τα χωριά Ζελή και Καρλή-Κιοϊ (Χιονοχώρι).
Σήμερα, στην τοποθεσία του εγκαταλελειμμένου οικισμού υπάρχουν τα ερείπια των σπιτιών που υπήρχαν κάποτε εκεί. Από τα κτήρια του οικισμού σώζεται σήμερα μόνο το καμπαναριό της εκκλησίας σε κακή κατάσταση. Κάτοψη των χαλασμάτων του οικισμού είναι, επίσης, ορατή σε αεροφωτογραφίες της περιόδου 1945-1960.
Σε απέναντι λόφο προς τα ανατολικά και σε απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων, βρίσκεται το εγκαταλελειμμένο χωριό Μούκλιανη Σερρών.
Ο αγροτικός δρόμος ο οποίος διέρχεται από τα ερείπια του εγκαταλελειμμένου οικισμού Δράνοβο, οδηγεί, μετά από απόσταση 5.5 χλμ. προς βορειοανατολικά, στη θέση Μακρύλακκος, όπου έχει κατασκευαστεί η τεχνητή λίμνη Καμπέρα, γνωστή και ως λίμνη Μενοίκια. Η λίμνη εξυπηρετεί τις ανάγκες ύδρευσης του Αγίου Πνεύματος, ενώ κάθε Αύγουστο φιλοξενεί το κατασκηνωτικό τριήμερο «Μενοίκια» με διοργανωτή τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Πνεύματος.
Πληθυσμός
Στατιστικές μελέτες προ 1913
Απογραφές ελληνικού κράτους
Χάρτης
{
"type": "FeatureCollection",
"features": [
{
"type": "Feature",
"properties": {},
"geometry": {
"type": "Point",
"coordinates": [
23.7182255,
41.1341451
]
}
}
]
}
Παραπομπές
Εγκαταλελειμμένα χωριά του Νομού Σερρών
Δήμος Εμμανουήλ Παππά
|
35718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B7
|
Αγγελική Τσιολακούδη
|
Η Αγγελική Τσιολακούδη (10 Μαΐου 1976) είναι Ελληνίδα ακοντίστρια. Είναι η δεύτερη καλύτερη ακοντίστρια όλων των εποχών στην Ελλάδα, με τον νέο τύπο ακοντίου με ατομικό ρεκόρ 63,14μ. Ανήκει στον Ολυμπιακό και γυμνάζεται με το Γρηγόρη Κοντό.
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στις 10 Μαΐου 1976. Το 1993 κατέλαβε την 7η θέση στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος εφήβων-νεανίδων, ενώ ένα χρόνο αργότερα ήταν 7η στην αντίστοιχη Παγκόσμια διοργάνωση. Το 1995, ήταν 3η στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων-νεανίδων και το 1997 ήρθε η πρώτη της διάκριση σε επίπεδο γυναικών καθώς ήταν 3η στους Μεσογειακούς Αγώνες του Μπάρι.
Το 2001 ήταν μια χρονιά γεμάτη επιτυχίες για την Αγγελική καθώς κατέλαβε την 8η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2001 στο Έντμοντον με επίδοση 61,01μ. Την ίδια χρονιά επίσης ήταν 2η στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τυνησίας με βολή στα 58,16μ. και 4η στην Πανεπιστημιάδα με επίδοση 57,15μ.
Η επόμενη χρονιά συνεχίστηκε από επιτυχίες. Προκρίθηκε ως 5η στον τελικό του αγωνίσματός της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 2002 στο Μόναχο και εκεί στην πρώτη της προσπάθεια σημείωσε ατομικό ρεκόρ με 63,14μ. Μάλιστα, βρισκόταν στα μετάλλια μέχρι και την τελευταία προσπάθεια, αλλά τελικά περιορίστηκε στην 5η θέση χάνοντας το μετάλλιο για 36 εκατοστά.
Το 2003, αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών αλλά το 2004 έμελλε να είναι η πιο σταθερή χρονιά της. Επικράτησε στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Μπρούνο Τζάουλι με βολή στα 62,80μ., ενώ είχε άλλους δύο αγώνες πάνω από τα 62μ. Ωστόσο, στον προκριματικό των Ολυμπιακών Αγώνων δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό καθώς η βολή της στα 59,64μ. δεν της έδινε αυτή τη δυνατότητα.
Το 2005, ήταν μια ακόμη πολύ καλή χρονιά για την Αγγελική Τσιολακούδη. Σημείωσε στα Τσικλητήρεια επίδοση 62,64μ., μία από τις καλύτερες στον κόσμο και κατέκτησε το τρίτο συνεχόμενο μετάλλιό της σε Μεσογειακούς Αγώνες στην Αλμερία, αυτή τη φορά χρυσό με προσπάθεια στα 62,61μ. Προκρίθηκε στον τελικό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2005 με επίδοση 59,06μ. και εκεί με καλύτερη προσπάθεια στα 57,99μ. κατέλαβε τελικά την 8η θέση.
Το 2006, αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών και η συμμετοχή της στο Γκέτεμποργκ δεν ήταν αυτή που η ίδια περίμενε με αποτέλεσμα να αποκλειστεί.
Η εξέλιξη της Αγγελικής Τσιολακούδη:
1998 : 58,68μ.
2000 : 60,26μ.
2001 : 62,90μ.
2002 : 63,14μ.
2003 : 56,66μ.
2004 : 62,80μ.
2005 : 62,64μ.
2006 : 58,60μ.
Ελληνίδες αθλήτριες του ακοντισμού
Αθλητές στίβου ΟΣΦΠ
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές από 01/2010
Έλληνες αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2000
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
Αθλητές του στίβου στους Μεσογειακούς Αγώνες 1997
Αθλητές του στίβου στους Μεσογειακούς Αγώνες 2001
Αθλητές του στίβου στους Μεσογειακούς Αγώνες 2005
Αθλητές του στίβου στη Θερινή Πανεπιστημιάδα 2001
Κάτοχοι μεταλλίων του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Στίβου
Κάτοχοι μεταλλίων των Βαλκανικών Αγώνων Στίβου
|
62533
|
https://el.wikipedia.org/wiki/86%20%CF%80.%CE%A7.
|
86 π.Χ.
|
Γεγονότα
1 Μαρτίου - Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, επικεφαλής του στρατού της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, μπαίνει στην Αθήνα και καθαιρεί τον τύραννο Αριστίωνα, ο οποίος υποστηρίχθηκε από στρατεύματα του Μιθριδάτη ΣΤ' του Πόντου.
Ο Λεύκιος Λικίνιος Λούκουλλος πετυχαίνει αποφασιστική νίκη κατά του στόλου του Μιθριδάτη ΣΤ' του Ευπάτωρα στη Ναυμαχία της Τενέδου.
Οι ρωμαϊκές δυνάμεις του Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα νικούν τις δυνάμεις του βασιλιά του Πόντου, Αρχέλαου, στη Μάχη της Χαιρώνειας.
Κίλικες πειρατές, σύμμαχοι του Μιθριδάτη Στ', καταναυμαχούν το ρωμαϊκό στόλο στο Βρινδήσιο.
Γεννήσεις
1 Οκτωβρίου - Σαλλούστιος, Ρωμαίος ιστορικός
Θάνατοι
13 Ιανουαρίου - Γάιος Μάριος, Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός
1 Μαρτίου - Αριστίων, φιλόσοφος και τύραννος των Αθηνών
Σίμα Τσιεν, Κινέζος ιστορικός
Έτη
|
754499
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Οικία Σεβήρου
|
Η Οικία του Σεβήρου, λατιν.: Domus Severiana είναι το σύγχρονο όνομα, που δόθηκε στην τελική επέκταση στα αυτοκρατορικά ανάκτορα στον Παλατίνο λόφο της Ρώμης, κτισμένη στα νοτιοανατολικά του Παλατινού Σταδίου (Stadium Palatinum). Η επέκταση έγινε στην Οικία του Αυγούστου (Domus Augustana) από τον Σεπτίμιο Σεβήρο. Περιλάμβανε τα Λουτρά του Σεπτίμιου Σεβήρου (Παλατινό Βαλανείο, Balneum Palatii).
Το μόνο που απομένει από το κτήριο είναι οι επιβλητικές πλινθόκτιστες υποδομές στη γωνία του λόφου, που δημιούργησαν μία τεχνητή πλατφόρμα στο ίδιο επίπεδο με το παλάτι του Δομιτιανού, επεκτείνοντάς το, αφού οι αυτοκράτορες είχαν εξαντλήσει τον χώρο στον λόφο. Υπάρχουν ελάχιστα ερείπια από το ίδιο το κτήριο, το οποίο στη συνέχεια κτίστηκε στην ταράτσα κάτω από τις υποδομές. Είχε θέα στη Ρώμη από τον Μέγιστο Ιππόδρομο και τον Aβεντίνο λόφο μέχρι τον Καίλιο λόφο και τις Θέρμες του Καρακάλλα. Αποτελούσε μέρος ενός αυτοκρατορικού συγκροτήματος θερμών, ορατού τώρα στα ερείπια κάτω από την εξέδρα του Παλατινού Σταδίου (Stadium Palatinum), το οποίο μπορεί να κτίστηκε επί Δομιτιανού και το οποίο ξαναχτίστηκε από τον Μαξέντιο. Υδροδοτείτο από μία διακλάδωση του Υδραγωγείου του Κλαυδίου (Aqua Claudia), το οποίο εκτεινόταν στην κοιλάδα μεταξύ του Παλατινού λόφου και του Καίλιου λόφου και του οποίου οι καμάρες είναι ακόμη ορατές.
Από την πλευρά που βλέπει προς την Αππία Οδό ο Σεπτίμιου Σεβήρος ανέθεσε μία εντυπωσιακή, τριών επιπέδων πρόσοψη όμοια με την σκηνή (scaena) σε ένα θέατρο, με αναβρυτήρια και κιονοστοιχίες. Αυτό έγινε γνωστό ως Σεπτιζώδιον (Septizodium). Λέγεται ότι ο Αυτοκράτορας έκανε μνημειακή αυτή την πλευρά του κτηρίου, για να εντυπωσιάσει τους συναδέλφους του Αφρικανούς, οι οποίοι θα έφταναν στη Ρώμη από την Αππία Οδό. Τα ερείπια του Σεπτιζωδίου κατεδαφίστηκαν τον 16ο αι. και είναι γνωστό μόνο από σχέδια της Αναγέννησης.
Δείτε επίσης
Κατάλογος αρχαίων μνημείων στη Ρώμη
Πηγές
Filippo Coarelli, Guida archeologica di Roma, Arnoldo Mondadori Editore, Βερόνα 1984.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λουτρά Σεπτίμιου Σεβήρου
http://www.maquettes-historiques.net/P18F.html
http://www.aviewoncities.com/rome/palatinehill.htm
http://lib-kni-cdm01.uoregon.edu/cdm4/item_viewer.php? CISOROOT=/lowenstam&CISOPTR=10425&CISOBOX=1&REC=12%5B%5D
http://www.maquettes-historiques.net/page18H7.html
Αξιοθέατα στη Ρώμη
Ρωμαϊκά κτίρια και κατασκευές στην Ιταλία
|
571071
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B1%CE%BD%20%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Γιόχαν Γιάκομπ Μπάλμερ
|
Ο Γιόχαν Γιάκομπ Μπάλμερ (γερμ. Johann Jakob Balmer, 1825 - 1898) υπήρξε ελβετός μαθηματικός και φυσικός. Ανακάλυψε τον νόμο του Μπάλμερ για την φασματοσκοπία.
Παραπομπές
Μαθηματικοί του 19ου αιώνα
Φυσικοί του 19ου αιώνα
Ελβετοί φυσικοί
Ελβετοί μαθηματικοί
|
837275
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%8A%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B5
|
Γκαϊαρίνε
|
Το Γκαϊαρίνε (ιταλικά: Gaiarine, βενετικά: Gajarine) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Τρεβίζο, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Τρεβίζο
|
329620
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2964%20%CE%93%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%BA
|
2964 Γιάσεκ
|
Ο Γιάσεκ (Jaschek) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,2. Ανακαλύφθηκε το 1974 από το προσωπικό του Αστεροσκοπείου «Φελίξ Αγκυγιάρ» στο Ελ Λεονθίτο της Αργεντινής και πήρε το όνομά του προς τιμή του γερμανικής καταγωγής Αργεντινού αστρονόμου Κάρλος Γιάσεκ (Carlos Jaschek, 1926-1999).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα κυρίως φυσικά χαρακτηριστικά του Γιάσεκ είναι άγνωστα. Ο Γιάσεκ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 12 ώρες και 32 λεπτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Γιασεκ
|
782844
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%20%282020%29
|
Μάχη της Σούσα (2020)
|
Η μάχη της Σούσα ( ή ; romanized: Shushii chakatamart) ήταν μια μάχη, που διεξήχθη μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν και της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας του Αρτσάχ, που υποστηρίζεται στρατιωτικά από την Αρμενία, για τον έλεγχο της πόλης Σούσα, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ το 2020. Η μάχη θεωρείται μια από τις πιο αιματηρές μάχες του πολέμου.
Η Σούσα, γνωστή στους Αρμένιους ως Σουσί, και το γύρω ορεινό έδαφος, είναι μία από τις πιο στρατηγικά σημαντικές τοποθεσίες στην αμφισβητούμενη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και συνήθως αναφέρεται ως η «καρδιά» της περιοχής. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, η πόλη θεωρούνταν το πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο του περιφερειακού πληθυσμού του Αζερμπαϊτζάν, καθώς και μία από τις δύο κύριες πόλεις του Υπερκαύκασου για τους Αρμένιους και το κέντρο ενός αυτοδιοικούμενου αρμενικού πριγκιπάτου από τους μεσαιωνικούς χρόνους έως τη δεκαετία του 1750.
Η πόλη είχε μικτό πληθυσμό Αρμενίων-Αζέρων μέχρι το πογκρόμ της Σούσα το 1920, όταν οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατέστρεψαν το αρμενικό μισό της πόλης και σκότωσαν ή απέλασαν τον Αρμενικό πληθυσμό της —έως 20.000 άτομα. Δεδομένου ότι η σφαγή άφησε την πόλη κυρίως με πληθυσμό Αζέρων, στη συνέχεια ενσωματώθηκε στη ΣΣΔ του Αζερμπαϊτζάν, μαζί με την υπόλοιπη Αυτόνομη Περιφέρεια του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η πόλη καταλήφθηκε το 1992 από τις Αρμενικές Ένοπλες Δυνάμεις για την άρση της Πολιορκίας του Στεπανακέρτ κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, και ο τότε πληθυσμός, που ήταν κυρίως Αζέροι, εκδιώχθηκε από αυτήν. Η πόλη στη συνέχεια χρησίμευσε ως αμυντική ραχοκοκαλιά εντός του Αρτσάχ, συνδέοντας την de facto πρωτεύουσα, Στεπανακέρτ, με την πόλη Γκορίς στην Αρμενία μέσω του διαδρόμου Λατσίν.
Προχωρώντας από την πόλη Τζαμπραγίλ ο στρατός του Αζερμπαϊτζάν κατέλαβε την πόλη Χαντρούτ στα μέσα Οκτωβρίου. Στη συνέχεια, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν προέλασαν βορειότερα, εισερχόμενοι στην περιοχή Σούσα μέσω των δασών και των ορεινών περασμάτων της. Αν και η Σούσα βρισκόταν υπό βομβαρδισμό από την αρχή της σύγκρουσης, ο τοπικός πόλεμος ξέσπασε κοντά στην πόλη στις 29 Οκτωβρίου. Το Αζερμπαϊτζάν κατέλαβε τον έλεγχο του χωριού Τσανακτσί (Chanakchi), και ακολούθησε μέρος του στρατηγικού δρόμου Σούσα– Λατσίν στις 4 Νοεμβρίου, με τις αρμενικές δυνάμεις στη συνέχεια να κλείνουν το δρόμο για τους αμάχους. Η Le Monde ανέφερε ότι η μάχη είχε στραφεί υπέρ του Αζερμπαϊτζάν στις 6 Νοεμβρίου, παρά την άρνηση του Αρτσάχ.
Υποστηριζόμενες από πυρά πυροβολικού, οι ειδικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν εισήλθαν στη Σούσα στις 6 Νοεμβρίου. Μετά από δύο ημέρες μάχης, οι αρμενικές δυνάμεις εκδιώχθηκαν από την πόλη και στις 8 Νοεμβρίου, ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ, δήλωσε ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν πάρει τον έλεγχο της Σούσα. Η Αρμενία το αρνήθηκε με ανακοίνωση. Την επόμενη μέρα, το Υπουργείο Άμυνας του Αζερμπαϊτζάν δημοσίευσε ένα βίντεο από την πόλη, επιβεβαιώνοντας τον πλήρη έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν. Την ίδια ημέρα, το Προεδρικό Γραφείο της Αρτσάχ επιβεβαίωσε ότι είχε χάσει τον έλεγχο της Σούσα, αν και αυτό αργότερα αντικρούστηκε από δηλώσεις του Αρμένιου πρωθυπουργού Νικόλ Πασινιάν, και του αρμενικού Υπουργείου Άμυνας. Μετά την υπογραφή μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, ο Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν επανέλαβε ότι το Αρτσάχ είχε χάσει τον έλεγχο της πόλης στις 7 Νοεμβρίου και ο Πασινιάν παραδέχτηκε την απώλεια της πόλης. Λόγω του στρατηγικού πλεονεκτήματος, που παρείχε η πόλη, η κατάληψη της Σούσα ήταν αποφασιστικής σημασίας στον πόλεμο, με την Αρμενία να παραδίδεται και το Αζερμπαϊτζάν να κηρύσσει τη νίκη λίγες μέρες αργότερα.
Η νίκη του Αζερμπαϊτζάν στη Σούσα γιορτάστηκε ευρέως στην κοινωνία του Αζερμπαϊτζάν και στη διασπορά της.Η 8 Νοεμβρίου, την ημέρα που ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν ανακοίνωσε τη νίκη των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν, ανακηρύχθηκε Ημέρα της Νίκης στο Αζερμπαϊτζάν, και ένας μελλοντικός σταθμός του μετρό του Μπακού ονομάστηκε «8 Νοεμβρίου». Δημιουργήθηκε στρατιωτικό βραβείο για όσους έλαβαν μέρος στη μάχη. Το όνομα της λεωφόρου Νόμπελ στο Μπακού έχει αλλάξει σε Λεωφόρο «8 Νοεμβρίου».
Ιστορικό υπόβαθρο
Η Σούσα, η οποία αναφέρεται από τους Αρμένιους ως Σουσί, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ πριν από τον πόλεμο του 2020. Αποτελεί de jure τμήμα της περιφέρειας Σούσα του Αζερμπαϊτζάν, αν και ελεγχόταν από την μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Αρτσάχ από το τέλος του Πρώτου Πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ το 1994, ως τμήμα της επαρχίας Σουσί. Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 1.300–1.600 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, περίπου 15 χιλιόμετρα από την περιφερειακή πρωτεύουσα Στεπανακέρτ, που αναφέρεται από τους Αζέρους ως Χανκέντι (Khankendi). Οι δύο οικισμοί χωρίζονται από μια κοιλάδα, και η Σούσα, η οποία χρησιμεύει ως ουδέτερη ζώνη για το Στεπανακέρτ, και βρίσκεται σε ορεινό έδαφος με θέα στην περιοχή, έχει περιγραφεί ως «στρατηγικό ύψωμα από όπου θα μπορούσε κανείς να κρατήσει όλο το Ναγκόρνο Καραμπάχ υπό έλεγχο». Η στρατηγική πόλη στην κορυφή του λόφου αναφέρεται ευρέως ως «απόρθητο» ορεινό φρούριο τόσο από τους Αρμένιους όσο και από τους Αζέρους. Ένας βασικός δρόμος, που συνδέει το Γκορίς στην επαρχία Σιουνίκ, στη νότια Αρμενία, με το Στεπανακέρτ διέρχεται από τον διάδρομο Λατσίν μέσω Σούσα. Ο μόνος άλλος μεγάλος δρόμος, που συνδέει την Αρμενία με το Ναγκόρνο-Καραμπάχ διέρχεται από τα βουνά Μουρόβνταγ στη βόρεια περιοχή Καλμπατζάρ.
Ακριβώς πριν από τον πόλεμο Αρμενίων-Αζέρων του 1918-1920, οι Αρμένιοι αποτελούσαν μια μικρή πλειοψηφία στην πόλη. Ωστόσο, η πόλη έμεινε με την πλειοψηφία των Αζέρων μετά τον πόλεμο, καθώς ο αρμενικός πληθυσμός σφαγιάστηκε και το αρμενικό μισό της πόλης ισοπεδώθηκε κατά τη σφαγή της Σούσα. Στη συνέχεια, το 1923, υπό τη σοβιετική κυριαρχία, δημιουργήθηκε η Αυτόνομη Περιφέρεια του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (NKAO) και η Σούσα ήταν ο μόνος μεγάλος οικισμός με πλειοψηφία Αζέρων, που ενσωματώθηκε στην περιφέρεια.
Τον Φεβρουάριο του 1988, η κυβέρνηση της Αρμενικής πλειοψηφίας NKAO ψήφισε υπέρ της απόσχισης από το Αζερμπαϊτζάν και της ενοποίησης με την Αρμενία οδηγώντας σε μια ευρύτερη εθνοτική και εδαφική σύγκρουση μεταξύ των Αρμενίων και των Αζέρων, που ζουν στη Σοβιετική Ένωση. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι Αρμένιοι και οι Αζέροι αγωνίστηκαν, για να πάρουν τον έλεγχο του Ναγκόρνο Καραμπάχ και οι μάχες είχαν κλιμακωθεί σε πόλεμο πλήρους κλίμακας στις αρχές του 1992. Μέχρι τότε, ο θύλακας είχε κηρύξει την ανεξαρτησία του και είχε δημιουργήσει μια μη αναγνωρισμένη κυβέρνηση. Αρχίζοντας στα τέλη του 1991, η Σούσα χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν ως βάση για καθημερινές αδιάκριτες επιθέσεις με ρουκέτες στην περιφερειακή πρωτεύουσα του Στεπανακέρτ κατά τη διάρκεια της Πολιορκίας του Στεπανακέρτ, προκαλώντας τουλάχιστον 169 θανάτους αμάχων. Στις 8 Μαΐου 1992, οι αρμενικές δυνάμεις εξαπέλυσαν επιτυχή επίθεση, για να καταλάβουν τη Σούσα με σκοπό να σπάσουν την πολιορκία, και ο Αζέρικος πληθυσμός της, περίπου 15.000 άτομα, που αποτελούσαν το 85,5% του πληθυσμού της πόλης το 1979, αναγκάστηκε να τραπεί σε φυγή. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης έγινε ερείπια, και η Σούσα μετατράπηκε σε πόλη-φάντασμα. Οι Αρμένιοι, οι περισσότεροι από τους οποίους διέφυγαν από τα πογκρόμ κατά των Αρμενίων στο Μπακού και σε άλλες πόλεις του Αζερμπαϊτζάν, στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην πόλη, με περίπου πέντε χιλιάδες άτομα να ζούν στη Σούσα πριν από την μάχη το 2020. Το 2020, ο de facto Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν ανακοίνωσε σχέδια για τη μεταφορά της Εθνοσυνέλευσης του Αρτσάχ στη Σούσα, γεγονός που κλιμάκωσε τις εντάσεις μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν.
Η πόλη έχει ιστορική, πολιτική και πολιτιστική σημασία τόσο για τους Αρμένιους όσο και για το Αζερμπαϊτζάν. Για τους Αρμένιους, η Σούσα λειτούργησε ως πόλη και αρχαίο φρούριο για το αρμενικό πριγκιπάτο της Βαράντα κατά τον Μεσαίωνα και μέχρι τον 18ο αιώνα. Ήταν μια από τις δύο κύριες αρμενικές πόλεις του Υπερκαυκάσου και το κέντρο ενός αυτοδιοικούμενου αρμενικού πριγκιπάτου, των Μελίκων του Καραμπάχ, από τους μεσαιωνικούς χρόνους έως τη δεκαετία του 1750. Έχει επίσης θρησκευτική σημασία για τους Αρμένιους, καθώς ο καθεδρικός ναός Γκαζαντσέτσοτς (Ghazanchetsots) βρίσκεται στην πόλη και ήταν η έδρα της Επισκοπής του Αρτσάχ της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας μέχρι το τέλος του πολέμου.
Για τους Αζέρους, η πόλη έχει ιδιαίτερη πολιτιστική σημασία. Θεωρούν την πόλη ως την πολιτιστική τους πρωτεύουσα στην περιοχή, και τη θεωρούν πιο σημαντική από το Στεπανακέρτ. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, η πόλη ήταν το σπίτι πολλών διανοούμενων από το Αζερμπαϊτζάν, ποιητών, συγγραφέων και ιδιαίτερα μουσικών (π.χ. οι ασίκ, τραγουδιστές μουγκάμ, παίκτες κομπούζ). Έτσι, η Σούσα θεωρείται συχνά το λίκνο της μουσικής και της ποίησης του Αζερμπαϊτζάν και ένα από τα κορυφαία κέντρα της κουλτούρας του Αζερμπαϊτζάν.
Ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ, είχε συχνά περιγράψει την ανακατάληψη της πόλης ως έναν από τους βασικούς στόχους του πολέμου. Σε μια συνέντευξη στις 16 Οκτωβρίου στην τουρκική τηλεόραση, ο Αλίγιεφ είπε ότι «χωρίς τη Σούσα, η υπόθεση μας θα είναι ημιτελής», ενώ ο αυτοαποκαλούμενος Αρμένιος Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, αποκάλεσε τη Σούσα «μια από τις μεγαλύτερες κληρονομιές, που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας», και πρόσθεσε ότι «όποιος ελέγχει το Σουσί, ελέγχει το Αρτσάχ». Παρά τη συμβολική σημασία της πόλης, ο αναλυτής του Αζερμπαϊτζάν της International Crisis Group Ζαούρ Σιρίγεφ δήλωσε ότι παρέμενε ασαφές εάν η κατάληψη της Σούσα ήταν στρατιωτικός ή πολιτικός στόχος, ενώ σύμφωνα με τον πολιτικό αναλυτή του Αζερμπαϊτζάν Φαούντ Σαχμπαζόφ, η νίκη των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν στη Σούσα θα εκλαμβανόταν ως μια ηθική νίκη για τους Αζέρους, είτε βρίσκονται στο μέτωπο είτε όχι», η οποία θα οδηγήσει επίσης σε «σοβαρή αποθάρρυνση» των Αρμενίων στρατιωτών και σύμφωνα με την ανώτερη αναλυτή της International Crisis Group Ολέσια Βαρτανιάν, η πλευρά που έλεγχε τη Σούσα είχε "αποκτήσει αυτόματα τον έλεγχο του Στεπανακέρτ".
Προανάκρουσμα
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2020, μια επίθεση του Αζερμπαϊτζάν σηματοδότησε την έναρξη των συγκρούσεων στην αμφισβητούμενη περιοχή Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η οποία ελέγχεται de facto από την αυτοαποκαλούμενη και μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Αρτσάχ, αλλά de jure τμήμα του Αζερμπαϊτζάν. Οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν προέλασαν αρχικά στις περιοχές Φιζούλι και Τζαμπραγίλ, καταλαμβάνοντας τα αντίστοιχα διοικητικά τους κέντρα. Από εκεί προχώρησαν προς το Χαντρούτ. Οι αρμενικές δυνάμεις σχεδίαζαν να αντέξουν αρκετά μέχρι ο χειμώνας να ακινητοποιήσει την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν, και ειδικά τις εναέριες επιχειρήσεις του, κερδίζοντας χρόνο για διεθνή πίεση, για να ωθήσει την ηγεσία του Αζερμπαϊτζάν να εγκαταλείψει την επίθεσή της. Αλλά μετά την πτώση του Χαντρούτ γύρω στις 15 Οκτωβρίου, τα στρατεύματα του Αζερμπαϊτζάν άρχισαν να προελαύνουν πιο εντατικά και οι Αρμένιοι άρχισαν να υποχωρούν, με τους Αζέρους να παίρνουν τον έλεγχο του Ζανγκιλάν. Ξεκινώντας μια επίθεση για το Λατσίν οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν έστρεψαν επίσης την πολεμική τους προσπάθεια προς τη Σούσα, διεισδύοντας στην περιοχή Σούσα μέσω των δασών και των ορεινών περασμάτων της.
Η Σούσα βρισκόταν κάτω από σποραδικά πυρά πυροβολικού από την αρχή του πολέμου. Η Novaya Gazeta ανέφερε ότι στις 4 Οκτωβρίου, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν εκτοξεύσει ρουκέτες στο Σπίτι του Πολιτισμού στη Σούσα, όπου, σύμφωνα με κατοίκους της περιοχής, ήταν παρόντες εκατοντάδες στρατιωτικοί και αστυνομικοί. Αργότερα, τα τοπικά αρμενικά μέσα ανέφεραν ότι περισσότεροι από 22 αστυνομικοί σκοτώθηκαν και περίπου 200 άλλοι τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Οι The New York Times ανέφεραν επίσης ότι το κτήριο υπέστη ζημιές. Στις 8 Οκτωβρίου, ο καθεδρικός ναός Ghazanchetsots στην πόλη δέχτηκε βομβαρδισμό, σύμφωνα με πληροφορίες από το Αζερμπαϊτζάν, και υπέστη σοβαρές ζημιές. Το Αζερμπαϊτζάν αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη. Όλο τον Οκτώβριο, εμφανίστηκαν αναφορές ότι η Σούσα, καθώς και τα χωριά κοντά, βομβαρδίζονταν από τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν, ενώ το Αζερμπαϊτζάν αρνήθηκε ότι βομβάρδισε την πόλη. Στις 28 Οκτωβρίου, οι αρχές της Αρτσάχ δήλωσαν ότι η κατάσταση στο Τσανακτσί, που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Σούσα, ήταν «τεταμένη». Την επόμενη μέρα, το αρμενικό Υπουργείο Άμυνας δήλωσε ότι γίνονταν συγκρούσεις στο χωριό, και ο αυτοαποκαλούμενος Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, δήλωσε ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν ήταν ήδη 5 χιλιόμετρα από τη Σούσα. Στις 30 Οκτωβρίου, αναφέρθηκε ότι ξέσπασαν συγκρούσεις κοντά στη Σούσα, ιδιαίτερα στο Ντάσαλτι. Την ίδια μέρα, ένας ανταποκριτής του Abkhazian Network News Agency ανέφερε ότι ισχυρές εκρήξεις ακούστηκαν κοντά στην πόλη. Την επόμενη μέρα, οι αρχές της Αρτσάχ δήλωσαν ότι η Σούσα είχε ξανά βομβαρδιστεί. Στις 2 Νοεμβρίου, οι αρμενικές αρχές δήλωσαν ότι γίνονταν σφοδρές συγκρούσεις κοντά στη Σούσα.
Πριν από τη μάχη, στα τέλη Οκτωβρίου και αρχές Νοεμβρίου, τόσο η Αρμενία όσο και το Αζερμπαϊτζάν αλληλοκατηγορήθηκαν για χρήση λευκού φωσφόρου κοντά στη Σούσα. Στις 30 Οκτωβρίου, οι αρχές της Αρτσάχ είχαν κατηγορήσει τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν ότι χρησιμοποιούσε φώσφορο, για να κάψει δάση κοντά στη Σούσα. Το Αζερμπαϊτζάν αρνήθηκε αυτό το γεγονός. Στις 20 Νοεμβρίου, η Γενική Εισαγγελία του Αζερμπαϊτζάν υπέβαλε μήνυση, κατηγορώντας τις Αρμενικές Ένοπλες Δυνάμεις για χρήση χημικών πυρομαχικών, για να «προκαλέσουν μεγάλης κλίμακας και μακροπρόθεσμη βλάβη στο περιβάλλον» γύρω από τη Σούσα, ενώ οι αρχές του Αζερμπαϊτζάν είχαν επίσης δηλώσει ότι οι αρμενικές δυνάμεις μετέφεραν λευκό φώσφορο στην περιοχή. Η χρήση του λευκού φωσφόρου ρυθμίζεται αυστηρά βάσει μιας διεθνούς συμφωνίας, που ούτε η Αρμενία ούτε το Αζερμπαϊτζάν είχαν υπογράψει.
Μάχη
Σύμφωνα με περιγραφή των γεγονότων από το Αζερμπαϊτζάν, οι ειδικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν, οι οποίες απείχαν δεκάδες χιλιόμετρα από τις κύριες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν στο Χαντρούτ, συνέχισαν με τα πόδια προς τη Σούσα για πέντε ημέρες, καθώς τόσο το έδαφος όσο και η διαδρομή δεν ήταν κατάλληλα για οχήματα. Επιλέγοντας να κινηθούν μέσα στα δάση, είχαν αποφύγει τον διάδρομο του Λατσίν και το Κιρμίζι Μπαζάρ, το οποίο το υπερασπίζονταν σθεναρά οι αρμενικές δυνάμεις. Αυτό επανέλαβε αργότερα ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ, ο οποίος δήλωσε ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν διέσχισαν τις χαράδρες, τα δάση και τα βουνά, για να φτάσουν στην πόλη. Στις 4 Νοεμβρίου, οι αρμενικές αρχές ανέφεραν ότι οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν κοντά στη Σούσα. Το Αζερμπαϊτζάν κατέλαβε τα βουνά νότια της Σούσα, καθώς και σημείωσε πρόοδο στον διάδρομο του Λατσίν.
Στη συνέχεια, οι αρμενικές δυνάμεις έκλεισαν τον δρόμο Σούσα-Λατσίν στους πολίτες, παγιδεύοντας 80 δημοσιογράφους μέσα στον θύλακα, σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα. Οι αρμενικές αρχές δήλωσαν ότι η Σούσα βομβαρδίστηκε σφοδρά το πρωί της 5ης Νοεμβρίου και ότι οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν την επόμενη μέρα. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατάφεραν να περικυκλώσουν την πόλη από τρεις πλευρές – τη νότια, τη δυτική και την ανατολική. Στις 6 Νοεμβρίου, η Le Monde ανέφερε ότι η μάχη είχε στραφεί υπέρ του Αζερμπαϊτζάν, παρά την άρνηση του Αρτσάχ. Νωρίς το πρωί, ο Αργκίστι Κιαραμιάν, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως επικεφαλής της Αρμενικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSS) μέχρι τον Οκτώβριο του 2020, δηλώνοντας ότι τα καθήκοντά του στην περιοχή είχαν εκπληρωθεί πλήρως, έφυγε από τη Σούσα. Εν τω μεταξύ, ο Αρμένιος στρατιωτικός διοικητής Σεϊράν Οχανιάν, ο οποίος οδηγούσε μια ομάδα 16 ανδρών στην πόλη, έφυγε επίσης από τη Σούσα.
Την επόμενη μέρα, χιλιάδες Αρμένιοι εγκατέλειψαν τη Σούσα και το γειτονικό Στεπανακέρτ, με μεγάλες ουρές οχημάτων να μπλοκάρουν το δρόμο. Οι πυροβολαρχίες του αρμενικού πυροβολικού επανατοποθετήθηκαν έξω από την πόλη και οι ντόπιοι στρατιώτες δημιούργησαν σημεία ελέγχου την τελευταία στιγμή, για να εξασφαλίσουν ότι κανένας άνδρας κάτοικος κάτω των 58 ετών δεν θα έφευγε. Στις 7 Νοεμβρίου, οι αρμενικές αρχές δήλωσαν ότι ξέσπασαν σκληρές μάχες κατά τη διάρκεια της νύχτας κοντά στη Σούσα και στο Ντασάλτι, και ισχυρίστηκαν επίσης ότι είχαν αποτραπεί αρκετές επιθέσεις του Αζερμπαϊτζάν. Το Αζερμπαϊτζάν το αρνήθηκε και ο πρόεδρός του, Ιλχάμ Αλίγιεφ, ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν καταλάβει τον έλεγχο του Καραμπουλάκ και του Μπαχαρλί στην περιοχή Χοτζαλί, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της πόλης.
Οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν εισήλθαν στην πόλη στις 6 Νοεμβρίου. Εκτός από την υποστήριξη πυροβολικού, μια ομάδα απέκλεισε τον διάδρομο του Λατσίν, για να αποτρέψει τις αρμενικές δυνάμεις από το να φέρουν πρόσθετη υποστήριξη στην πόλη, ενώ μια άλλη ομάδα, μετά την κατάληψη του Ντασάλτι, παρείχε υποστήριξη πυρός. Επίσης, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν καταστρέψει μια στρατηγική γέφυρα πάνω από τον ποταμό Χακάρι, η οποία επέτρεψε στην Αρμενία να μεταφέρει προμήθειες και επιπλέον στρατιώτες στην πόλη, σπάζοντας περαιτέρω τις γραμμές ανεφοδιασμού, που ήταν ζωτικής σημασίας για τις αρμενικές δυνάμεις. Ένας ανταποκριτής του Abkhazian Network News Agency ανέφερε ότι οι αρμενικές δυνάμεις στην πόλη υποστηρίζονταν με τεθωρακισμένα οχήματα και ότι η τεχνική υπεροχή των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν "σταδιακά εξαφανιζόταν" καθώς οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μαχητικά drones λόγω του ομιχλώδους καιρού. Σύμφωνα με το Αζερμπαϊτζάν οι ειδικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν, αποτελούμενες από 400 άνδρες χωρισμένους σε τέσσερις ομάδες των 100, σκαρφαλώνοντας στους «απότομους βράχους της Σούσα με σχοινιά» και ελαφρά εξοπλισμένες, εισέβαλαν στην πόλη το πρωί από τέσσερις πλευρές και άρχισε αμέσως ο πόλεμος μέσα στην πόλη. Οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν χρησιμοποίησαν χειροβομβίδες και αντιαρματικούς πυραύλους, καθώς και υποστήριξη πυροβολικού από έξω από την πόλη, για να πολεμήσουν εναντίον των τεθωρακισμένων οχημάτων των 2.000 και πλέον Αρμενίων υπερασπιστών.
Την επόμενη μέρα, οι αρμενικές δυνάμεις εκδιώχθηκαν από το κέντρο της πόλης το απόγευμα και, σύμφωνα με τον διοικητή του κλάδου του Ναχιτσεβάν των ειδικών Αζερικών δυνάμεων, Τεχράν Μανσίμοφ, που έλαβε μέρος στη μάχη, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν σχημάτισαν μια γραμμή άμυνας στο φρούριο Σούσα. Απέτρεψαν τρεις αντεπιθέσεις των Αρμενίων, ενώ ο ταγματάρχης Γκουντούζ Σαφαρλί και η ομάδα του κατέλαβαν το κτήριο της Εκτελεστικής Εξουσίας της Πόλης Σούσα και συνέχισαν τη μάχη κτήριο προς κτήριο. Οι μάχες κατά μήκος της πρώτης γραμμής, που περιβάλλουν την πόλη συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα. Το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν συνέχισαν την επίθεσή τους έξω από την πόλη.
Ο Αλίγιεφ, κατά την επίσκεψή του στο Άγκνταμ στις 24 Νοεμβρίου, αφού η αρμενική πλευρά το παρέδωσε στο Αζερμπαϊτζάν ως μέρος της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, δήλωσε ότι στη Σούσα, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν ήταν εξοπλισμένες με ελαφρά όπλα και πολεμούσαν σώμα με σώμα. Το επανέλαβε και πρόσθεσε ότι οι στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν είχαν σκαρφαλώσει στα βράχια της Σούσα, για να φτάσουν στην πόλη κατά τη διάρκεια μιας νικηφόρας παρέλασης στο Μπακού, που πραγματοποιήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου, χαρακτηρίζοντας τη μάχη ως «ιστορική στιγμή». Οι μαρτυρίες του Αζερμπαϊτζάν υποδηλώνουν επίσης ότι ο αριθμός των αρμενικών δυνάμεων στην πόλη, υποστηριζόμενες από βαρύ πυροβολικό, ήταν τουλάχιστον 2.000. Ενώ οι αρμενικές πηγές και οι αξιωματούχοι δεν έχουν σχολιάσει τον αριθμό των αρμενικών δυνάμεων στη Σούσα κατά τη διάρκεια της μάχης, ο αυτοαποκαλούμενος πρόεδρος της Αρτσάχ είχε δηλώσει ότι περίπου 6.000 στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν στάλθηκαν στην περιοχή πριν από τη μάχη. Εν τω μεταξύ, τα αρμενικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι οι αρμενικές συμμαχικές δυνάμεις είχαν εκτοξεύσει έναν πύραυλο Iskander στην πόλη στις 7 Νοεμβρίου, και ορισμένες αρμενικές πολιτικές προσωπικότητες επανέλαβαν αυτήν την αναφορά, αν και τον Ιανουάριο του 2021, ο Αρμένιος Δήμαρχος της Σούσα, ο Άρτσβικ Σαρκισιάν, διέψευσε αυτήν την αναφορά, δηλώνοντας ότι "δεν θα υπήρχε κτήριο όρθιο στην πόλη" εάν η αναφορά ήταν αληθινή. Τον Μάρτιο του 2021, η Εθνική Υπηρεσία Ναρκών του Αζερμπαϊτζάν (ANAMA) δήλωσε ότι η Αρμενία είχε χρησιμοποιήσει πυραύλους Iskander κατά τη διάρκεια της μάχης, προσθέτοντας ότι βρήκαν τα υπολείμματα δύο εκρηκτικών πυραύλων Iskander κατά την αποναρκοθέτηση της περιοχής στη Σούσα.
Το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου, ο Αλίγιεφ ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν πάρει τον έλεγχο της πόλης, επίσης συγχαίροντας τον διοικητή των ειδικών δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν, Χικμάτ Μιρζάγιεφ. Αν και ένας ανταποκριτής της Izvestia επιβεβαίωσε τον ισχυρισμό του Αλίγιεφ, οι αρμενικές αρχές το αρνήθηκαν στις 8 και 9 Νοεμβρίου, δηλώνοντας ότι οι μάχες συνεχίστηκαν εντός και εκτός της πόλης. Στις 9 Νοεμβρίου, το Υπουργείο Άμυνας του Αζερμπαϊτζάν κυκλοφόρησε ένα βίντεο από την πόλη, με μια αναφορά από τον Ταγματάρχη Ζαούρ Ραχίμοφ στο τέλος του, που επιβεβαιώνει τον πλήρη έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν. Ο Αλίγιεφ ανακοίνωσε επίσης ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν καταλάβει πολλά χωριά στα νότια και ανατολικά της πόλης, συμπεριλαμβανομένων των Τσανακτσί, Σιγκνάκ, Σουσακέντ και Ντασάλτι. Τα μέσα ενημέρωσης του Αζερμπαϊτζάν ανέφεραν περαιτέρω ότι ο Μανσίμοφ συνέχισε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και επιτέθηκε στις αρμενικές θέσεις στο Στεπανακέρτ, παρακούοντας τις εντολές της ανώτερης διοίκησης, αν και οι αρχές του Αζερμπαϊτζάν και ο ίδιος ο Μανσίμοφ το αρνήθηκαν. Στη συνέχεια, οι αρχές της Αρτσάχ αναγνώρισαν ότι είχαν χάσει τον έλεγχο της Σούσα, προσθέτοντας ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν πλησίαζαν στο Στεπανακέρτ. Ωστόσο, ο Αρμένιος πρωθυπουργός Νικόλ Πασινιάν φάνηκε να διαφωνεί με αυτό, δηλώνοντας ότι η μάχη συνεχιζόταν. Αυτός ο ισχυρισμός επαναλήφθηκε αργότερα από το Αρμενικό Υπουργείο Άμυνας, και τον Αρμένιο βουλευτή Νικολάι Μπαγκντασαριάν, ο οποίος κάλεσε το αρμενικό κοινό να μην πανικοβληθεί. Ορισμένοι Αρμένιοι υπέθεσαν ότι οι λογαριασμοί κοινωνικών δικτύων των αξιωματούχων της Αρτσάχ είχαν παραβιαστεί και οι δηλώσεις τους δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Αρκετοί Αρμένιοι αξιωματούχοι και αναλυτές κατηγόρησαν επίσης την ηγεσία του Αζερμπαϊτζάν ότι «έλεγε ψέματα στον λαό τους». Ωστόσο, στις 10 Νοεμβρίου, μετά την υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, η οποία επιβεβαίωσε το γεγονός ότι οι Αζέροι έλεγχαν τη Σούσα, ο αυτοαποκαλούμενος πρόεδρος της Αρτσάχ, Χαρουτιουνιάν, δήλωσε ότι οι δυνάμεις του είχαν χάσει τον έλεγχο της πόλης στις 7 Νοεμβρίου. και ο Πασινιάν παραδέχτηκε την απώλεια της πόλης.
Θύματα
Στα μέσα Νοεμβρίου, η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), επικουρούμενη από τις ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις, άρχισε να βρίσκει και να ανταλλάσσει τα πτώματα των πεσόντων στρατιωτών και από τις δύο πλευρές, και στις 25 Νοεμβρίου, ανέφεραν οι ρωσικές πηγές ότι, στην πόλη, η ΔΕΕΣ είχε βρει περισσότερα από 2.000 πτώματα συνολικά.
Αρμενικές απώλειες
Η Αρμενία δεν είχε σχολιάσει τις στρατιωτικές της απώλειες από τη μάχη πριν από την τριμερή συμφωνία. Στις 6 Νοεμβρίου, η Le Monde ανέφερε ότι τα νοσοκομεία στο Στεπανακέρτ δεν είχαν αρκετό χώρο, για να φιλοξενήσουν άλλους τραυματίες κατά τη διάρκεια της μάχης για τη Σούσα. Επίσης, το Reuters ανέφερε ότι τα πτώματα των Αρμενίων στρατιωτών βρίσκονταν στα τμήματα ενός δρόμου στη Σούσα. Στις 7 Νοεμβρίου, προέκυψαν ισχυρισμοί ότι ο Αρμένιος στρατιωτικός διοικητής, Σεϊράν Οχανιάν, ο οποίος ήταν στη Σούσα κατά τη διάρκεια της μάχης, και ο γιος του, Αρτούρ Οχανιάν, τραυματίστηκαν σοβαρά, αλλά αυτό το αρνήθηκε η Αρμενία. Τα μέσα ενημέρωσης του Αζερμπαϊτζάν, επικαλούμενα στρατιωτικές πηγές, ισχυρίστηκαν ότι περισσότερα από 800 πτώματα Αρμένιων στρατιωτών δεν είχαν παραδοθεί στις αρμενικές κτήσεις. Το αρμενικό υπουργείο Άμυνας είχε ζητήσει από τους Αζέρους να μεταφέρουν αυτά τα πτώματα στην αρμενική πλευρά. Σε συνέντευξή του στις 29 Ιανουαρίου 2021, ο διοικητής του Αζερμπαϊτζάν Τεχράν Μανσίμοφ σημείωσε ότι τα πτώματα περίπου 730 νεκρών Αρμένιων στρατιωτικών από τη Σούσα, τα περίχωρά της και τα κοντινά δάση παραδόθηκαν στην αρμενική πλευρά μετά τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Ωστόσο, στις 16 Νοεμβρίου, ο αυτοαποκαλούμενος Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, δήλωσε ότι 150 πτώματα, που ανήκαν στις αρμενικές δυνάμεις ανασύρθηκαν από τα περίχωρα της Σούσα και εκατοντάδες εξακολουθούσαν να αγνοούνται, ενώ ο Αρμένιος πρωθυπουργός Νικόλ Πασινιάν δήλωσε ότι πάνω από 300 πτώματα, που ανήκαν στις αρμενικές δυνάμεις ανασύρθηκαν από τις 14 έως τις 16 Νοεμβρίου. Στις 21 Νοεμβρίου, οι αρχές της Αρτσάχ δήλωσαν ότι βρήκαν έναν τραυματισμένο Αρμένιο αστυνομικό κοντά στην πόλη.
Απώλειες του Αζερμπαϊτζάν
Το Αζερμπαϊτζάν δεν αποκάλυψε τις στρατιωτικές του απώλειες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στις 3 Δεκεμβρίου, το υπουργείο Άμυνας του Αζερμπαϊτζάν αποκάλυψε τον συνολικό αριθμό των στρατιωτών του Αζερμπαϊτζάν, που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και δήλωσε ότι θα παράσχει λεπτομέρειες αργότερα. Στις 14 Νοεμβρίου, οι ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις παρέδωσαν στις αρχές του Αζερμπαϊτζάν τα πτώματα έξι στρατιωτών του Αζερμπαϊτζάν, που σκοτώθηκαν κοντά στη Σούσα. Ωστόσο, οι αρμενικές αρχές ισχυρίστηκαν ότι τουλάχιστον 200 στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν σκοτώθηκαν στην περιοχή της Σούσα πριν από τη μάχη. Οι τραυματίες στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν μεταφέρθηκαν στα κοντινά δάση γύρω από την πόλη και εκκενώθηκαν στις 9 Νοεμβρίου.
Συνέπειες
Αρμενία
Η μάχη ήταν ένα βασικό σημείο στον πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ του 2020 και θεωρήθηκε σημαντικό πλήγμα τόσο από τον στρατό της Αρμενίας όσο και από την ευρύτερη αρμενική κοινωνία. Ο αρμενικός στρατός άρχισε να διαλύεται και δύο ημέρες μετά τη μάχη, ο πρωθυπουργός της Αρμενίας, Νικόλ Πασινιάν, ανακοίνωσε την υπογραφή συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός με το Αζερμπαϊτζάν. Σύμφωνα με τον Αρμένιο πολιτικό επιστήμονα Σουρέν Σαρκισιάν, οι συνέπειες της απώλειας της Σούσα ήταν δύσκολο να τις αντιληφθούν οι Αρμένιοι. Ο Σαρκισιάν πρόσθεσε ότι θα οδηγήσει σε απαιτήσεις από την αρμενική αντιπολίτευση για αλλαγή κυβέρνησης. Στον απόηχο του πολέμου, πολλοί Αρμένιοι στράφηκαν εναντίον του Πασινιάν, με βίαιες διαδηλώσεις να ξεσπούν σε ολόκληρη τη χώρα, και ένας κοινός ισχυρισμός ότι «ξεπούλησε» την Σούσα έγινε δημοφιλής στους αντιπάλους του. Ο πρώην πρόεδρος της Αρμενίας, Ρομπέρτ Κοτσαριάν, επέκρινε επίσης την αρμενική στρατιωτική ηγεσία ότι δεν εμπόδισε τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν να φτάσουν στην περιοχή της Σούσα, καθώς, σύμφωνα με τον Κοτσαριάν, οι αρμενικές δυνάμεις είχαν περίπου δύο εβδομάδες, για να σχηματίσουν μια νέα αμυντική γραμμή. Ο Κοτσαριάν ισχυρίστηκε επίσης ότι ο Βιτάλι Μπαλασανιάν, τότε γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας της Δημοκρατίας του Αρτσάχ, προσφέρθηκε να διοικήσει τις αρμενικές δυνάμεις στη Σούσα, αλλά απορρίφθηκε.
Μια σειρά από στρατιωτικές αρχές υποστήριξαν τον Πασινιάν, υποστηρίζοντας ότι η στρατιωτική θέση της Αρμενίας ήταν πολύ χειρότερη από ό,τι πίστευαν πολλοί. Ο Πασινιάν, σε απάντηση, δήλωσε ότι αφού οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν πήραν τον έλεγχο της Σούσα, το Στεπανακέρτ έμεινε ανυπεράσπιστο και ότι είκοσι έως τριάντα χιλιάδες Αρμένιοι στρατιώτες στο Ασκεράν και το Μαρτουνί θα ήταν υπό πολιορκία προσθέτοντας ότι οι ζωές των Αρμενίων στρατιωτών ήταν πιο σημαντικές γι' αυτόν. Ο αυτοαποκαλούμενος πρόεδρος της Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, αντέκρουσε επίσης τους ισχυρισμούς για προδοσία, δηλώνοντας ότι οι δυνάμεις της εθνικής Αρμενίας δεν είχαν το ανθρώπινο δυναμικό, για να υπερασπιστούν την πόλη. Στη συνέχεια, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι όταν οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατέλαβαν τη Σούσα, δημιουργήθηκε μια κρίσιμη κατάσταση για τους Αρμένιους και ότι οι Αζέροι θα μπορούσαν να είχαν προχωρήσει περαιτέρω, καταλαμβάνοντας το Στεπανακέρτ, προσθέτοντας ότι η άμεση διακοπή του πολέμου ήταν προς το συμφέρον των Αρμενίων. Εν τω μεταξύ, ο Πούτιν δήλωσε επίσης ότι ο Πασινιάν είχε την ευκαιρία να υπογράψει συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με το Αζερμπαϊτζάν τον Οκτώβριο, με τις αρμενικές δυνάμεις να ελέγχουν ακόμα τη Σούσα αν και με τους πρόσφυγες του Αζερμπαϊτζάν του Πρώτου Πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ να επιστρέφουν στην πόλη. Ο Πούτιν πρόσθεσε ότι ο Πασινιάν απέρριψε αυτή την προσφορά, πράγμα το οποίο ο Πασινιάν επιβεβαίωσε αργότερα.
Ο Πασινιάν, απαντώντας στους ισχυρισμούς ότι η Σούσα είχε «ξεπουληθεί», δήλωσε ότι η Σούσα ήταν μια «δυστυχισμένη και βαρετή πόλη», ρωτώντας αν οι Αρμένιοι τη χρειάζονταν ή όχι. Στη συνέχεια, τον Ιανουάριο του 2021, σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε από την κυβέρνηση της Αρμενίας στο κοινοβούλιο, ο Πασινιάν δήλωσε απαντώντας σε ερώτηση της Νάιρα Ζοχραμπιάν, μέλους της Ευημερούσας Αρμενίας, ότι "δεν υπήρχε καμία επιλογή σε όλη τη διαδικασία διαπραγμάτευσης να αποτρέψει τους πρόσφυγες από το Αζερμπαϊτζάν να επιστρέψουν στη Σούσα", προσθέτοντας ότι πριν οι αρμενικές δυνάμεις καταλάβουν τον έλεγχο της Σούσα το 1992, «το 90% ή περισσότεροι των κατοίκων της πόλης ήταν Αζέροι». Αυτές οι δηλώσεις δημιούργησαν απήχηση στη χώρα, με πολιτικά πρόσωπα όπως ο Άρα Αμπραμιάν, Αράμ Σακρισιάν, Μικαγιέλ Μινασιάν, Νάιρα Ζοχραμπιάν, Ρομπέρτ Κοτσαριάν, και Ζαρουχί Ποστανγιάν, να ασκούν κριτική στον Πασινιάν. Σε μια ενημέρωση, τοπικοί δημοσιογράφοι ρώτησαν τους βουλευτές που εκπροσωπούν τη Συμμαχία «Το Βήμα μου», της οποίας ηγείται ο Πασινιάν, εάν είχαν «οποιεσδήποτε αμφιβολίες» ότι η Σούσα είναι «αρμενική πόλη», αν και έφυγαν από την ενημέρωση χωρίς να απαντήσουν στην ερώτηση. Στις 29 Ιανουαρίου, ένας δημοσιογράφος διαμαρτυρήθηκε για τη δήλωση του Πασινιάν μπροστά από το κτήριο της κυβέρνησης της Αρμενίας. Ο αντιπρόεδρος της Αρμενικής Εθνοσυνέλευσης, Αλέν Σιμονιάν, δήλωσε ότι τα τοπικά μέσα ενημέρωσης «παρερμήνευσαν» τη δήλωση Πασινιάν, προσθέτοντας ότι «οι προβοκάτσιες, που υπάρχουν στα μέσα ενημέρωσης πρέπει να σχετίζονται με τη δημοσιογραφία». Ο Πασινιάν απάντησε επίσης στις αντιδράσεις του κοινού μέσω Facebook ζωντανά, χαρακτηρίζοντάς το "χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης".
Στις 3 Δεκεμβρίου 2020, ο αναπληρωτής αρχηγός της επαρχίας Σουσί, Σάμβελ Χαρουτγιουνιάν, δήλωσε ότι περίπου 4.500 Αρμένιοι εκτοπίστηκαν από τη Σούσα. Αργότερα, τον Ιανουάριο του 2021, ο Αρμένιος δήμαρχος της Σούσα, Αρτσβίκ Σαρκισιάν, δήλωσε ότι οι Αρμένιοι πρόσφυγες από τη Σούσα, οι οποίοι «δεν ήξεραν τι συνέβαινε» και νόμιζαν ότι «έφευγαν για λίγες μέρες, σύντομα τα ζητήματα θα επιλύονταν και θα επέστρεφαν στα σπίτια τους», είχαν αντιμετωπίσει δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης και υψηλές τιμές ενοικίων, καθώς και έλλειψη τροφίμων και ρουχισμού στην Αρμενία παρά τις προσπάθειες των φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Τον Ιανουάριο του 2021, ο πρώην διευθυντής του Αρμενικού NSS, Αργκίστι Κιαραμιάν, ισχυρίστηκε ότι τα μέλη του αποσπάσματος Πατρίδα, με επικεφαλής έναν άλλο πρώην διευθυντή του NSS, τον Αρτούρ Βανετσιάν, είχαν εγκαταλείψει τις θέσεις τους κατά τη διάρκεια της μάχης, αν και ο Βανετσιάν και άλλα μέλη του αποσπάσματος αργότερα αρνήθηκε αυτόν τον ισχυρισμό.
Αζερμπαϊτζάν
Αντίθετα, η ανακοίνωση της κατάληψης της πόλης από τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ, οδήγησε σε πανηγυρισμούς στους Αζέρους, με κυματιστές σημαίες, τραγούδια και κόρνες αυτοκινήτων στο Μπακού, την πρωτεύουσα της χώρας. Τελετή κατάθεσης στεφάνων πραγματοποιήθηκε στο Μπακού με τη συμμετοχή του Αλίγιεφ και της Αντιπροέδρου Μεχριμπάν Αλίεβα. Τα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στον κόλπο του Μπακού κόρναραν, και οι Αζέροι στη Μόσχα πανηγύρισαν με πυροτεχνημάτα, ενώ αυτοκίνητα διακοσμημένα με τις σημαίες του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας συνέρρεαν στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Στο Αζερμπαϊτζάν, ορισμένες πολιτικές προσωπικότητες ονόμασαν τη μάχη ως το Διαζύγιο στα βουνά (), σε σχέση με το αρμενικό όνομα Αποστολή Γάμος στα Βουνά ( αρμενικά : «Հարսանիք լեռներում» ռազմագործողություն) για την κατάληψη της πόλης το 1992.
Στις 20 Νοεμβρίου, σε μια σύνοδο ολομέλειας της Εθνοσυνέλευσης του Αζερμπαϊτζάν, υποβλήθηκε προς συζήτηση σχέδιο νομοσχεδίου για τροποποιήσεις στο νομοσχέδιο "Σχετικά με την ίδρυση παρασήμων και μεταλλίων της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν". Το Μετάλλιο Για την Απελευθέρωση της Σούσα δημιουργήθηκε την ίδια μέρα σε πρώτη ανάγνωση σύμφωνα με το νομοσχέδιο με την ευκαιρία του Αζερμπαϊτζάν να καταγράψει μια νίκη στη μάχη και να κερδίσει τον πόλεμο, με τον Ιλχάμ Αλίγιεφ να προτείνει το όνομα του μεταλλίου. Την 1η Δεκεμβρίου, η τραγουδίστρια από το Αζερμπαϊτζάν Σάμρα Ραχιμλί, γνωστή ως εκπροσώπος του Αζερμπαϊτζάν στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2016, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τίτλο Σούσα, είμαστε πίσω (). Η 27η Σεπτεμβρίου και η 10η Νοεμβρίου ανακηρύχθηκαν Ημέρα Μνήμης και Ημέρα Νίκης αντίστοιχα, αν και η ημερομηνία της τελευταίας άλλαξε σε 8 Νοεμβρίου καθώς η προηγούμενη ημερομηνία αλληλεπικαλύπτονταν με την Ημέρα Μνήμης του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στην Τουρκία.
Στις 4 Δεκεμβρίου, στις 12:00 ( GMT+4 ) τοπική ώρα, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στο Αζερμπαϊτζάν για τη μνήμη των πεσόντων στρατιωτών του πολέμου. Από την άποψη αυτή, οι σημαίες ήταν μεσίστιες σε όλη τη χώρα και η κυκλοφορία σταμάτησε, ενώ τα πλοία έδεσαν στον κόλπο του Μπακού, καθώς και αυτοκίνητα κορνάρισαν. Οι στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν στάθηκαν επίσης μπροστά από το φρούριο Σούσα και τίμησαν τη μνήμη των νεκρών στον πόλεμο. Στις 8 Δεκεμβρίου, οι αρχές του Αζερμπαϊτζάν ανακοίνωσαν ότι ο νέος σταθμός στο μετρό του Μπακού θα ονομαστεί στις 8 Νοεμβρίου μετά από πρόταση του Προέδρου Αλίγιεφ. Στις 10 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της Παρέλασης της Νίκης του Μπακού, η πρώτη σημαία, που υψώθηκε στη Σούσα, όταν οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατέλαβαν τον έλεγχο της πόλης, ανακηρύχθηκε ως το λάβαρο της νίκης του Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο, με το οποίο το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν, με επικεφαλής τον Ζαούρ Μαμμάντοφ, ο οποίος πήρε επίσης μέρος στη μάχη και διορίστηκε διοικητής της πόλης, παρέλασε στην πλατεία Αζαντλίκ (Πλατεία Ελευθερίας). Στην παρέλαση παρέλασαν επίσης στρατιωτικοί των Ειδικών Δυνάμεων του Υπουργείου Άμυνας, με επικεφαλής τον Διοικητή των Ειδικών Δυνάμεων, Αντιστράτηγο Χικμάτ Μιρζάγιεφ, ο οποίος συμμετείχε στη μάχη.
Τον Νοέμβριο, η Κρατική Υπηρεσία Αυτοκινητόδρομων του Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε την κατασκευή ενός αυτοκινητόδρομου τεσσάρων λωρίδων προς τη Σούσα, με την ένδειξη "Δρόμος της Νίκης", που ξεκινά από το Αλξάνλι και ακολουθεί μια διαδρομή μέσω του Φουζούλι και του Δάσους Τοπχάνα. Η τελετή θεμελίωσης για τον αυτοκινητόδρομο, ο οποίος έχει προγραμματιστεί να εκτείνεται σε 101 χιλιόμετρα και να έχει 37 μέτρα πλάτος, πραγματοποιήθηκε στις 24 Νοεμβρίου παρουσία του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ και της πρώτου αντιπροέδρου Μεχριμπάν Αλίεβα. Ο δρόμος θα συνδέεται επίσης με τη διαδρομή Μπακού – Σιρβάν – Σάατλι – Χοραντίζ. Σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί έως τον Σεπτέμβριο του 2021. Στις 12 Νοεμβρίου, το Υπουργείο Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν δήλωσε ότι είχε μεταφέρει το αστυνομικό τμήμα Σούσα, το οποίο βρισκόταν προηγουμένως στην περιοχή Ταρτάρ, στη Σούσα, ενώ οι διοργανωτές του διαγωνισμού τραγουδιού Turkvision δήλωσαν ότι διερευνούσαν την πιθανότητα πραγματοποίησης του διαγωνισμού για το 2021 στη Σούσα, και τον Ιανουάριο του 2021, το Υπουργείο Πολιτισμού του Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε προπαρασκευαστικές δραστηριότητες για το Φεστιβάλ Χαρί Μπουλμπούλ και τις Ημέρες της Ποίησης του Βαγίφ. Τον Δεκέμβριο, ο πρόεδρος του Οργανισμού Δημόσιου Συνδέσμου για την Προστασία των Ιστορικών και Πολιτιστικών Μνημείων στα Κατεχόμενα Εδάφη του Αζερμπαϊτζάν, Φαΐγ Ισμαΐλοφ, δήλωσε ότι οι πρόσφυγες του Αζερμπαϊτζάν του Πρώτου Πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ από τη Σούσα θα αρχίσουν να επιστρέφουν στην πόλη τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2021, ενώ ο πρόεδρος της κοινότητας του Αζερμπαϊτζάν του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και ο βουλευτής του Αζερμπαϊτζάν, Τουράλ Γκαντζαλίεφ, δήλωσαν ότι σχεδίαζαν να μετεγκαταστήσουν την κοινότητα στην πόλη στο εγγύς μέλλον.
Στις 5 Ιανουαρίου 2021, η Σούσα ανακηρύχθηκε πολιτιστική πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, ενώ ο Γενικός Διευθυντής του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού και Πολιτιστικού Οργανισμού του Ισλαμικού Κόσμου (ICESCO), Σαλίμ Αλ-Μαλίκ, πρότεινε να ανακηρυχθεί η πόλη ως η πολιτιστική πρωτεύουσα του μουσουλμανικού κόσμου και στις 19 Ιανουαρίου, ο Γενικός Γραμματέας του Τουρκικού Συμβουλίου, Βαγκντάντ Αμρέεφ, κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψης με τον Πρόεδρο Αλίγιεφ, δήλωσε ότι η Σούσα θα ανακηρυχθεί πολιτιστική πρωτεύουσα του τουρκικού κόσμου το 2022. Στις 15 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Αλίγιεφ και η πρώτη Αντιπρόεδρος Αλίεβα επισκέφθηκαν τη Σούσα. Την επόμενη μέρα, οι προτομές των Ναταβάν Χουρσιντμπανού, Ουζεγίρ Χατζιμπέγιοφ και Μπουλμπούλ, οι οποίες φυλάσσονταν στην αυλή του Εθνικού Μουσείου Τέχνης στο Μπακού από τότε που οι αρμενικές δυνάμεις κατέλαβαν τη Σούσα το 1992, επιστράφηκαν στην πόλη, ενώ ο Αλίγιεφ ύψωσε τη σημαία του Αζερμπαϊτζάν στο κέντρο της πόλης. Στις 27 Ιανουαρίου, ο Αλίγιεφ διόρισε τον Αϊντίν Καρίμοφ ως ειδικό αντιπρόσωπό του στην πόλη.
Ο ρόλος της Ρωσίας
Στις 9 Νοεμβρίου, την ημέρα που υπογράφηκε η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν στην Αυτόνομη Δημοκρατία του Ναχιτσεβάν κατέρριψαν κατά λάθος ένα ρωσικό επιθετικό ελικόπτερο Mil Mi-24 κοντά στο Γεράσχ, στην Αρμενία. Σύμφωνα με τον Άντον Τροϊανόφσκι και την Καρλότα Γκαλ των New York Times, αυτό έδωσε πιθανώς λόγο στη Ρωσία να παρέμβει στον πόλεμο και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέβαλε τελεσίγραφο στον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ. Σύμφωνα με τους Τροϊανόφσκι και Γκαλ, σε αυτό το τελεσίγραφο, η Ρωσία δήλωσε ότι εάν το Αζερμπαϊτζάν δεν σταματήσει τις επιχειρήσεις του μετά την κατάληψη του ελέγχου της Σούσα, θα παρέμβει. Το ίδιο βράδυ, ένας άγνωστος πύραυλος έπληξε ανοιχτή περιοχή στο Χιρνταλάν, κοντά στο Μπακού, χωρίς να προκαλέσει τραυματισμούς, σύμφωνα με πηγές του Αζερμπαϊτζάν. Επίσης, για άλλη μια φορά την ίδια μέρα, ένα βίντεο εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που δείχνει προφανώς τις αρμενικές δυνάμεις να εκτοξεύουν έναν πύραυλο Iskander ρωσικής κατασκευής στο Αζερμπαϊτζάν. Ο πρώην Αρχηγός της Υπηρεσίας Στρατιωτικού Ελέγχου του Υπουργείου Άμυνας της Αρμενίας Μοβσές Χακομπιάν, αμέσως μετά την παραίτησή του από τη θέση του στις 19 Νοεμβρίου 2020, επιβεβαίωσε τη χρήση ενός πυραύλου Iskander στο Αζερμπαϊτζάν από την Αρμενία, αν και δεν είπε πού χτύπησε ο πύραυλος. Σύμφωνα με τον Τσαν Κασαπόγλου, Διευθυντή Προγράμματος Σπουδών Ασφάλειας και Άμυνας στο Κέντρο Οικονομικών και Μελετών Εξωτερικής Πολιτικής, μια ανεξάρτητη δεξαμενή σκέψης με έδρα την Κωνσταντινούπολη, η Αρμενία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πυραύλους Iskander μόνο με τη ρωσική συναίνεση.
Ομάδα Wagner
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2020, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ρωσικές ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες ήταν έτοιμες να πολεμήσουν εναντίον του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Την 1η Οκτωβρίου, το Radio Free Europe/Radio Liberty, επικαλούμενο πηγή της Ομάδας Wagner, ισχυρίστηκε ότι βρίσκονταν ήδη στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και συμμετείχαν σε εχθροπραξίες. Ο Ρώσος στρατιωτικός αναλυτής Πάβελ Φελγκενχάουερ δήλωσε επίσης ότι οι μέλη της ομάδας Wagner στάλθηκαν, για να υποστηρίξουν τις αρμενικές δυνάμεις ως χειριστές ATGM . Μετά τον πόλεμο, τον Δεκέμβριο του 2020, μια φωτογραφία ενός μισθοφόρου Wagner, που προφανώς τραβήχτηκε μπροστά από μια εκκλησία στη Σούσα κατά τη διάρκεια του πολέμου, εμφανίστηκε στο διαδίκτυο. Επίσης, τα ρωσικά μέσα διέρρευσαν ένα μήνυμα, που προφανώς περιγράφει πώς η αρμενική κυβέρνηση αρνήθηκε να πληρώσει τους Ρώσους μισθοφόρους για το έργο τους και πώς, εξαιτίας αυτού, ορισμένοι από τους μισθοφόρους Wagner σκόπευαν να επιστρέψουν στη Ρωσία ή να αυτομολήσουν στην πλευρά του Αζερμπαϊτζάν. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι, τον Νοέμβριο, υπήρχαν περίπου 500 Ρώσοι μισθοφόροι, που πολεμούσαν στην αρμενική πλευρά και περίπου 300 Ρώσοι μισθοφόροι είχαν λάβει μέρος στη μάχη της Σούσα, με τον Βίκτορ Ζλόμποφ, έναν απόστρατο λοχαγό των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, να δηλώνει ότι η υπεράσπιση της Σούσα έγινε «κυρίως χάρη στους Ρώσους εθελοντές».
Ο Ρώσος επιχειρηματίας Γιεβγκένι Πριγκόζιν, ο οποίος έχει συνδεθεί με την ομάδα Wagner, αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη των ρωσικών PMC στον πόλεμο. Σύμφωνα με την Αρμένια δημοσιογράφο Καρίνε Γκαζαριάν, γράφοντας για το Bellingcat, δεν υπήρχε «καμία αδιάσειστη απόδειξη, που να δείχνει την άφιξή τους ή τη συμμετοχή τους στον πόλεμο». Δήλωσε ότι το Reverse Side of the Medal (RSOTM), ένα κανάλι μέσων ενημέρωσης, που συνδέεται με την ομάδα Wagner, το οποίο, σύμφωνα με την Γκαζαριάν, ήταν η κύρια πηγή των αναφορών, δεν ήταν η «πηγή έκτακτης ενημέρωσης».
Ειρηνευτικές διαδικασίες
Στις 13 Νοεμβρίου, μετά τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, οι ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις από την 15η ξεχωριστή ταξιαρχία μηχανοκίνητων τυφεκίων, που αναπτύχθηκαν στην περιοχή δημιούργησαν ένα παρατηρητήριο στα περίχωρα της πόλης. Οι ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις ανέλαβαν επίσης τον έλεγχο του διαδρόμου Λατσίν, ο οποίος, σύμφωνα με τη δήλωση, δεν επηρέασε τη Σούσα. Ένας νέος δρόμος μέσω του διαδρόμου Λατσίν σχεδιάζεται να κατασκευαστεί, ο οποίος θα παρακάμπτει τη Σούσα, σε αντίθεση με τον σημερινό δρόμο, που εκτείνεται κατά μήκος των προαστίων της πόλης. Ένα σημείο ελέγχου, που βρισκόταν σε έναν δρόμο, που διέρχεται από την Πύλη Γκάντζα, τη βόρεια είσοδο της πόλης, φρουρούνταν από τους στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν.
Η πρώτη μεγάλη παραβίαση της εκεχειρίας, που επιβεβαιώθηκε από τις ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις στην περιοχή σημειώθηκε στις 11 Δεκεμβρίου, σε μια περιοχή κοντά στη Σούσα, η οποία έγινε καταφύγιο της Αρτσάχ μετά τον πόλεμο. Οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατέλαβαν τον έλεγχο του Κιοχνέ Ταγλάρ (Köhnə Tağlar) στις 12 Δεκεμβρίου, με ορισμένες συγκρούσεις να συνεχίζονται στην περιοχή. Και οι δύο πλευρές κατηγόρησαν η μία την άλλη ότι αναζωπύρωσε τη σύγκρουση. Οι ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις ζήτησαν από τις δύο πλευρές να σεβαστούν την κατάπαυση του πυρός. Στις 13 Δεκεμβρίου, η ρωσική ειρηνευτική ομάδα ανέλαβε τον έλεγχο του Κιοχνέ Ταγλάρ. Ωστόσο, την επόμενη μέρα, το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας κυκλοφόρησε έναν χάρτη, που δείχνει μέρος της περιοχής εκτός των ορίων της ειρηνευτικής αποστολής και τέθηκε υπό τον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν.
Η Ρωσία κατήγγειλε ότι στρατεύματα του Αζερμπαϊτζάν παραβίασαν την τριμερή συμφωνία των ηγετών της Ρωσίας, του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας, εισερχόμενες μεταξύ της 24ης και 25ης Μαρτίου 2022 στη ζώνη, που τελεί υπό την ευθύνη της ρωσικής μονάδας διατήρησης της ειρήνης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Οι Αζέροι έκαναν «τέσσερις επιδρομές με drone τύπου Bayraktar» στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, κοντά στην περιοχή Φαρούκ. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας εξέφρασε την ανησυχία του για τα πρόσφατα ένοπλα επεισόδια και κάλεσε να γίνει διακοπή των εχθροπραξιών, απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων στις αρχικές τους θέσεις και να σεβαστούν όλοι την συμφωνία κατάπαυσης του πυρός της 9ης Νοεμβρίου του 2020.
Καταγγελίες για εγκλήματα πολέμου
Στα μέσα Νοεμβρίου, ένα βίντεο ενός τραυματισμένου στρατιώτη του Αζερμπαϊτζάν Αμίν Μουσάγιεφ, που έλαβε τις πρώτες βοήθειες από τον Ουκρανό δημοσιογράφο Αλεξάντερ Χαρτσένκο και τους Αρμένιους στρατιώτες στα περίχωρα της Σούσα μετά την έναρξη ισχύος της εκεχειρίας, διαδόθηκε στις πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Μετά από αυτό, κυκλοφόρησε ένα βίντεο που δείχνει τον Μουσάγιεφ να κακοποιείται μέσα σε ένα όχημα. Αναφέρεται ότι ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος στο αυτοκίνητο και ρώτησε: "πού πάμε;" Σε απάντηση, ο φερόμενος Αρμένιος στρατιώτης είπε: «Αν συμπεριφέρεσαι καλά, πήγαινε σπίτι σου» και έβρισε, μετά από το οποίο έγινε σαφές ότι ο Αζέρος στρατιώτης είχε κλωτσηθεί. Στις 18 Νοεμβρίου, ένας εκπρόσωπος της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ) στο Ερεβάν είπε ότι οι πληροφορίες σχετικά με αυτό το άτομο «διερευνώνται». Η εκπρόσωπος της ΔΕΕΣ στο Ερεβάν, Ζάρα Αματούνι, αρνήθηκε να πει εάν είχε πληροφορίες για τον Μουσάγιεφ. Ο διαμεσολαβητής της Αρτσάχ είπε ότι δεν είχε πληροφορίες για τον στρατιώτη του Αζερμπαϊτζάν, αλλά ότι εάν είχε τραυματιστεί, «πιθανότατα βρισκόταν σε νοσοκομείο στην Αρμενία». Το υπουργείο Εξωτερικών του Αζερμπαϊτζάν σε ανακοίνωσή του ανέφερε ότι το θέμα διερευνάται και θα αναφερθεί στους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς. Σύμφωνα με το υπουργείο, «οι πληροφορίες για βασανιστήρια κρατουμένων ελέγχονται πρώτα ως προς την ακρίβεια και τίθενται υπόψη των αρμόδιων διεθνών οργανισμών». Στις 25 Νοεμβρίου, οι εκπρόσωποι της ΔΕΕΣ επισκέφτηκαν τους Μουσάγιεφ και Καρίμοφ στο Ερεβάν. Στις 5 Δεκεμβρίου, η οικογένεια του Μουσάγιεφ ενημερώθηκε για την κατάστασή του μέσω της ΔΕΕΣ. Σύμφωνα με ένα αναφερόμενο αντίγραφο της επιστολής, που έστειλε ο Μουσάγιεφ, δήλωσε ότι η κατάστασή του ήταν καλή. Ο Μουσάγιεφ επέστρεψε στο Αζερμπαϊτζάν στις 15 Δεκεμβρίου ως μέρος της συμφωνίας ανταλλαγής αιχμαλώτων. Το Αζερμπαϊτζάν είχε κατηγορήσει επίσημα την αρμενική πλευρά για κακομεταχείριση των αιχμαλώτων του Αζερμπαϊτζάν. Ο Αμίν Μουσάγιεφ, και αρκετοί άλλοι αιχμάλωτοι του Αζερμπαϊτζάν είχαν δηλώσει ότι βασανίστηκαν από τους Αρμένιους απαγωγείς τους μέχρι να μεταφερθούν πίσω στο Αζερμπαϊτζάν. Ο Ντιλγκάμ Ασγκάροφ, ένας Ρώσος πολίτης Αζέρικης καταγωγής, ο οποίος συνελήφθη από τις αρμενικές συμμαχικές δυνάμεις μαζί με τον Σαμπάζ Γκουλίγιεφ, έναν υπήκοο Αζερμπαϊτζάν, το 2014, κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου στο Καλμπατζάρ, σε μια συνέντευξη που έδωσε μετά την απελευθέρωση, δήλωσε επίσης ότι οι Αρμένιοι απαγωγείς είχαν βασανίσει τους αιχμαλώτους του Αζερμπαϊτζάν.
Στις 15 Νοεμβρίου, η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία ισχυρίστηκε ότι ο Καθεδρικός Ναός του Γαζαντσετσότς, ο οποίος είχε βομβαρδιστεί νωρίτερα, και το Κανάτς Ζαμ (Kanach Zham) υπέστησαν ζημιές, αφότου οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν πήραν τον έλεγχο της Σούσα, προκαλώντας δήλωση του αρμενικού Υπουργείου Εξωτερικών, που καταγγέλλει την υποτιθέμενη πράξη. Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Αλίγιεφ εξέδωσε ανακοίνωση λέγοντας ότι οι χριστιανικές εκκλησίες θα προστατεύονται. Επίσης, την 1η Δεκεμβρίου, ο πρώτος αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού του Αζερμπαϊτζάν, αναπληρωτής υπουργός Ανάρ Καρίμοφ, είπε στο France 24 ότι η χριστιανική πολιτιστική κληρονομιά του Καραμπάχ θα προστατεύεται από την κυβέρνηση. Σημειώνοντας την Αρμενική Εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή στο Μπακού, ο Καρίμοφ δήλωσε ότι τα χριστιανικά θρησκευτικά μνημεία στο Καραμπάχ «κληρονομήθηκαν από τους προγόνους μας». Στις 14 Ιανουαρίου 2021, σε συνέντευξή του στο Azeri Press Agency, ο Καρίμοφ είπε ότι τα χριστιανικά μνημεία, συμπεριλαμβανομένου του καθεδρικού ναού Γκαζαντσέτσοτς, θα αποκατασταθούν από την κυβέρνηση. Τον Μάιο του 2021, ο τρούλος και ο σταυρός του καθεδρικού ναού Γκαζαντσέτσοτς (Ghazanchetsots) αφαιρέθηκαν καθώς οι αρχές του Αζερμπαϊτζάν εξέδωσαν δήλωση λέγοντας ότι ο καθεδρικός ναός βρισκόταν υπό ανακατασκευή, για να αποκατασταθεί στην αρχική του μορφή. Το αρμενικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε αυτές τις ενέργειες του Αζερμπαϊτζάν πράξη «βανδαλισμού με στόχο να στερήσει τον καθεδρικό ναό του Σουσί από την αρμενική του ταυτότητα», επισημαίνοντας ότι έγινε χωρίς διαβούλευση με την Αρμενική Αποστολική Εκκλησία, παραβιάζοντας έτσι τα δικαιώματα της εκκλησίας της, αρνούμενος επίσης πρόσβαση στην αποστολή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων της UNESCO. Η USCIRF εξέφρασε επίσης ανησυχία για αυτές τις ενέργειες που ανέλαβε το Αζερμπαϊτζάν.
Τον Ιανουάριο του 2021, οι αξιωματούχοι του Αζερμπαϊτζάν ισχυρίστηκαν ότι το Τζαμί Μαμαγί και ένα κοντινό σιντριβάνι βανδαλίστηκαν από τις αρμενικές δυνάμεις.
Διεθνείς αντιδράσεις
Στις 8 Νοεμβρίου, μετά την ανακοίνωση του Αλίγιεφ, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συνεχάρη το Αζερμπαϊτζάν μιλώντας στο πλήθος στο Κοτζάελι, δηλώνοντας ότι πιστεύει ότι είναι «σημάδι ότι και τα υπόλοιπα κατεχόμενα εδάφη θα απελευθερωθούν σύντομα». Ο Σελτσούκ Μπαϊρακτάρ, ένας Τούρκος μηχανικός, που έχει πιστωθεί σε μεγάλο βαθμό για τη δημιουργία του μαχητικού drone Bayraktar TB2, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ευρέως από το Αζερμπαϊτζάν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, έστειλε επίσης ένα μήνυμα συγχαρητηρίων. Επίσης, στην Τουρκία, ο Αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Αμπντούλχαμίτ Γκιούλ, ο πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, Δήμαρχος Άγκυρας, Μανσούρ Γιαβάς, Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, πρόεδρος του İYİ Party, Μεράλ Ακσενέρ, εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος AK, Ομέρ Τσελίκ, επικεφαλής ΜΜΕ και Επικοινωνίας στην Τουρκική Προεδρία, Φαχρετίν Αλτούν, εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν, ο Πρόεδρος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης, Μουσταφά Σεντόπ,ο πρώην πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης, Μπιναλί Γιλντιρίμ, πρώην βουλευτής και υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Μαχίρ Ουνάλ, Γενικός Διευθυντής BAYKAR Defense, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της TUBITAK, Χαλούκ Μπαϊρακτάρ, και ο πρόεδρος της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, Αλή Ερμπάς, πρώην αναπληρωτής αρχηγός του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP), Ουμίτ Οζντάγκ, όπως επίσης ο Τούρκος ηθοποιός Κενάν Ιμιρζαλίογλου και η BB Erzurumspor, μια τουρκική επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα, συνεχάρησαν τον λαό του Αζερμπαϊτζάν για την περίσταση. Στις 9 Νοεμβρίου, ο ιρανός βουλευτής Αχμάντ Αλιρεζαμπεϊγκί δήλωσε ότι «η απελευθέρωση της πόλης Σούσα από την κατοχή απέδειξε ότι η δικαιοσύνη έχει αποκατασταθεί», προσθέτοντας ότι ήταν «περήφανος και χαρούμενος» για την περίσταση, ενώ ο πακιστανός πρεσβευτής στο Αζερμπαϊτζάν επίσης έστειλε συγχαρητήρια στους Αζερμπαϊτζάνους. Ο πρώην πρόεδρος της Λετονίας Βάιρα Βίκε-Φραϊμπέργκα και ο πρώην πρωθυπουργός της Κιργιζίας Τζουμάρτ Οτορμπάεφ συνεχάρησαν τον Αλίγιεφ για τις θέσεις τους ως μέλη του Διεθνούς Κέντρου Nizami Ganjavi, που εδρεύει στο Μπακού.
Τον Ιανουάριο του 2021, ο πρόεδρος του MHP, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αφού συνεχάρη τους Αζερμπαϊτζάνους για τη νίκη τους στη Σούσα, δήλωσε ότι ήθελε να χτίσει ένα δημοτικό σχολείο των Γκρίζων Λύκων με το όνομα Ουζεγίρ Χατζιμπέγιοφ στην πόλη με προσωπικές του οδηγίες, εάν ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Αλίγιεφ και ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν «το επέτρεπαν και το έβρισκαν σκόπιμο». Ο Τούρκος πρέσβης στο Αζερμπαϊτζάν δήλωσε ότι εάν ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν εγκρίνει, η βούληση του Μπαχτσελί θα πραγματοποιηθεί και πρόσθεσε ότι πολυάριθμοι οργανισμοί και κυβερνητικοί φορείς στην Τουρκία είναι έτοιμοι να «παρέχουν κάθε είδους υποστήριξη». Στις 26 Ιανουαρίου, ο Μπαχτσελί έκανε μια ομιλία στη συνεδρίαση της ομάδας του MHP στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Δήλωσε ότι το έργο του σχολείου εγκρίθηκε από τον Ερντογάν και τον Αλίγιεφ. Σύμφωνα με τον Μπαχτσελί, η ιδιοκτησία του σχολείου θα παραδοθεί στην κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του. Τον Φεβρουάριο του 2021, ο αντιπρόεδρος του MHP, Μεβλούτ Καρακαγιά, συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Αλίγιεφ, τον Υπουργό Παιδείας του Αζερμπαϊτζάν, Εμίν Αμρουλλάγιεφ και άλλους αξιωματούχους, για να συζητήσουν περαιτέρω την πρωτοβουλία για την κατασκευή ενός σχολείου πολιτισμού και τέχνης στην περιοχή.
Στις 9 Νοεμβρίου, η Γαλλία εξέφρασε την «πολύ έντονη ανησυχία της για τη στρατιωτική προέλαση προς την πόλη Σουσί».
Σημειώσεις
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Μάχες του Αζερμπαϊτζάν
Μάχες της Αρμενίας
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
761717
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B6%CE%AF
|
Σουλανζί
|
Το Σουλανζί (γαλλικά: Soulangy) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Καλβαντός, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σολανεαίν (γαλλικά: Solanéains).
Παραπομπές
Κοινότητες του Καλβαντός
|
19425
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Μάρκος Παγδατής
|
Ο Μάρκος Παγδατής (17 Ιουνίου 1985) είναι Κύπριος αντισφαιριστής. Γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου από γονείς με μαρωνιτική-λιβανέζικη και ελληνική-κυπριακή καταγωγή. Έγινε γνωστός το 2006, έχοντας αξιοσημείωτη παρουσία στο Αυστραλιανό Όπεν, και την ίδια χρονιά έφτασε στον ημιτελικό του Τουρνουά Γουίμπλεντον και στην 8η θέση στην παγκόσμια κατάταξη.
Προσωπική ζωή
Ο πατέρας του Μάρκου Παγδατή είναι Λιβανέζος, ο οποίος μετανάστευσε στην Κύπρο και η μητέρα του είναι Κύπρια. Ξεκίνησε να παίζει αντισφαίριση από την ηλικία των πέντε μαζί με τον πατέρα και τα αδέλφια του. Στην ηλικία των έντεκα κατάλαβε ότι η αντισφαίριση ήταν περισσότερο από ένα παιχνίδι. Σε ηλικία δεκατριών ετών ήταν κατά πολύ ανώτερος από τα παιδιά της ηλικίας του έτσι οι γονείς του αποφάσισαν ότι πρέπει να πάει στο εξωτερικό για να βρει μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Έτσι λοιπόν μεταβαίνει στη Γαλλία, στις ακαδημίες Μουράτογλου με υποτροφία.
Αθλητική πορεία
2003
Ο Παγδατής ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής αντισφαίρισης εφήβων το 2003. Έγινε επαγγελματίας τον ίδιο χρόνο.
2004
Κάνει μέτριες εμφανίσεις στην αρχή του έτους που στη συνέχεια βελτιώθηκαν αρκετά. Στο US Open πραγματοποιεί την πρώτη του εμφάνιση σε Grand Slam, νικώντας μάλιστα στο πρώτο γύρο τον Ολιβιέρ Μουτίς (2–6, 6–2, 6–1, 7–5). Ήταν επίσης ένας από τους δύο αντισφαιριστές που κατάφεραν να αποσπάσουν σετ από τον μετέπειτα πρωταθλητή Ρότζερ Φέντερερ.
2006
Ο Παγδατής ξεκίνησε το 2006 στον αριθμό 54 της παγκόσμιας κατάταξης και με ένα συνεχώς αναβαθμισμένο παιγνίδι νικώντας τον Αμερικανό Andy Roddick, δεύτερο στην παγκόσμια κατάταξη, στον τέταρτο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν σε τέσσερα σετ (6-4, 1-6, 6-3, 6-4). Συνέχισε με νίκη επί του Αργεντινού David Nalbandian, αριθμό 4, με 3-6, 5-7, 6-3, 6-4, 6-4. Είναι η πρώτη φορά που ο Παγδατής προχωρά μέχρι και τον τελικό ενός Grand Slam.
Τα επιτυχή αποτελέσματα σε Γκραντ Σλαμ συνεχίστηκαν στο Γουίμπλεντον, όπου έφτασε ώς τον ημιτελικό, χάνοντας από τον Ραφαέλ Ναδάλ.
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κατάφερε να κερδίσει στον τελικό του China Open τον Κροάτη Mario Ancic και να αναδειχθεί νικητής της διοργάνωσης.
2007
Στις 4 Φεβρουαρίου του 2007 κατέκτησε το τουρνουά στο Ζάγκρεμπ, κερδίζοντας στον τελικό τον Κροάτη Ιβάν Λιούμπισιτς, με 2-1 (7-6, 4-6, 6-4). Στις 17 Ιουνίου αγωνίστηκε στον τελικό του τουρνουά Gerry Weber, στη Χάλε της Γερμανίας, ηττήθηκε όμως από τον Τσέχο Τόμας Μπέρντιχ με 7-5, 6-4.
Ο Μάρκος Παγδατής παίζει στη γερμανική Bundesliga 30 ετών για την TC Pfarrkirchen από το 2021 και ήταν πρωταθλητής Γερμανίας εκεί το 2022 και το 2023.
Βραβεία
2005: Κύπριος αθλητής της χρονιάς cy
2007: Βραβείο άριστου αθλητή 2006, από την Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου
Παραπομπές
Εξωτερικές σύνδεσμοι
Μάρκος Παγδατής - Ιστοσελίδα
Μάρκος Παγδατής - Ιστοσελίδα για τους φίλους του Μάρκου
Κατηγορία Commons με τοπικό σύνδεσμο ίδιο με των Wikidata
Κύπριοι αθλητές της αντισφαίρισης
Αθλητές της αντισφαίρισης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012
Αθλητές της αντισφαίρισης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
|
86320
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
|
Αρκάς (μυθολογία)
|
Ο Αρκάς ήταν πρόσωπο της ελληνικής μυθολογίας, επώνυμος ήρωας της Αρκαδίας, γενάρχης των Αρκάδων και 3ος μυθικός βασιλιάς της Αρκαδίας.
Κατά τον Παυσανία, ήταν γιος και διάδοχος του Νύκτιμου, εγγονός του Λυκάονα και απόγονος του Πελασγού ονοματοδότης του λαού των Αρκάδων και της χώρας από Πελασγία σε Αρκαδία. Μητέρα του η νύμφη Καλλιστώ, γυναίκα του ήταν η Λεάνειρα ή κατά άλλους η νύμφη Ερατώ, και γιοί του ο Έλατος, ο Αφείδας, ο (νόθος) Αυτόλαος και ο Αζάν ονοματοδότης των Αζάνων. Ο Αρκάς ηγήθηκε των Πελασγών, οι οποίοι μετονομάστηκαν σε Αρκάδες. Όταν ο Αρκάς μπήκε στο ιερό του Λυκαίου Δία, οι Αρκάδες θέλησαν να τον σκοτώσουν, θεωρώντας την πράξη του βέβηλη. Ο Δίας όμως επενέβη και τον γλύτωσε. Στο τέλος της ζωής του ο Αρκάς μοίρασε τη γη της Αρκαδίας στους τρεις γιους του..
Κατά την μυθολογία, πατέρας του ήταν ο Δίας και μητέρα του η νύμφη της Αρτέμιδος Καλλιστώ η οποία ήταν κόρη του Λυκάονα και την ερωτεύτηκε ο Δίας, καρπός αυτού του έρωτα ήταν ο Αρκάς. Κάποιες εκδοχές τον ήθελαν δίδυμο αδερφό του Πάνα. Κατά άλλους ο Πάνας γεννήθηκε από την ένωσή της Καλλιστώς με τον Ερμή. Σύμφωνα με το μύθο, ο Λυκάονας προσέφερε στους θεούς ως γεύμα τον εγγονό του, τον οποίον σφαγίασε. Ο Δίας όμως ανέστησε τον Αρκά. Πρόκειται για παρόμοια ιστορία με αυτή του Τάνταλου και του Πέλοπα. Η Άρτεμις μεταμόρφωσε την Καλλιστώ σε αρκούδα για να την τιμωρήσει για τη συνεύρεση της με το Δία. Όταν ο Αρκάς μεγάλωσε συνάντησε τη συγκεκριμένη αρκούδα και επιχείρησε να τη φονεύσει. Ο Δίας προκειμένου να αποφευχθεί η τραγωδία, μεταμόρφωσε τον Αρκά σε αρκουδάκι και στη συνέχεια μεταμόρφωσε μητέρα και γιο σε αστερισμούς: η Μεγάλη Άρκτος είναι η Καλλιστώ και η Μικρή Άρκτος ο Αρκάς.
Γενεαλογία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Καλλιστώ
Αναφορές - Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Μαλλιάρης-Παιδεία, Θεσσαλονίκη, 2005, τόμος 4.
Παιδιά του Δία
Επώνυμοι ήρωες της ελληνικής μυθολογίας
Μυθικοί βασιλείς της Αρκαδίας
|
289061
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Ο Ταξιτζής
|
Ο Ταξιτζής (πρωτότυπος τίτλος: Taxi Driver) είναι ψυχολογικό νεο-νουάρ θρίλερ παραγωγής 1976, σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε και σε σενάριο Πολ Σρέιντερ. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο ρόλο του Τράβις Μπικλ, ενός απόστρατου που υπηρέτησε στον Πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος πάσχει από κατάθλιψη και για να καταπολεμήσει τις αϋπνίες του εργάζεται τα βράδια ως ταξιτζής. Στην ταινία, επίσης, εμφανίζονται και οι Τζόντι Φόστερ, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Σίμπιλ Σέπερντ. Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ενώ βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1998 έλαβε την 52η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών που θεσπίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, ενώ το 1994 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Υπόθεση
Ο Τράβις Μπικλ είναι πρώην πεζοναύτης και βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ που ζει στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στην τάξη πραγμάτων. Υποφέρει από αϋπνίες και από κατάθλιψη κι εργάζεται ως ταξιτζής τα βράδια, ενώ την ημέρα συχνάζει σε σινεμά όπου προβάλλονται πορνογραφικές ταινίες, σκεπτόμενος το βαθμό στον οποίο ο κόσμος, και ειδικά η Νέα Υόρκη, έχει χειροτερεύσει. Είναι μοναχικός κι έχει έντονη αίσθηση του σωστού και του λάθους στην ανθρωπότητα. Μοναδική του σανίδα σωτηρίας φαίνεται να είναι η Μπέτσι, μια κοπέλα που εργάζεται για την προεκλογική εκστρατεία του γερουσιαστή Τσαρλς Πάλανταϊν. Ο Τράβις παθαίνει ψύχωση με την Μπέτσι και, μετά από ένα ατυχές ραντεβού μαζί της, στο οποίο την οδηγεί σε ένα σινεμά πορνογραφικών ταινιών, τρελαίνεται κι αποφασίζει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αλλάξει τον κόσμο. Μια από τις προτεραιότητες του είναι η διάσωση της ανήλικης πόρνης Άιρις από το βούρκο της ακολασίας, για την οποία πιστεύει ότι θέλει να ξεφύγει από την εκμετάλλευση που υφίσταται από τον προαγωγό της Μάθιου Σπορτ.
Παραγωγή
Σύμφωνα με τον Μάρτιν Σκορσέζε, ο σκηνοθέτης Μπράιαν Ντε Πάλμα τον σύστησε στο σεναριογράφο της ταινίας Πολ Σρέιντερ. Στο βιβλίο Scorsese on Scorsese που βασίζεται σε συνέντευξη του σκηνοθέτη πάνω στο έργο του, από τους Ντέιβιντ Τόμσον και Ίαν Κρίστι, ο Σκορσέζε μιλάει για το γεγονός ότι μεγάλο μέλος της ταινίας προήλθε από την προσωπική του αντίληψη για την επιρροή του κινηματογράφου στον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον Σκορσέζε ο κινηματογράφος μεταφέρει τον άνθρωπο σε έναν κόσμο ονειρικό και προκαλεί διέγερση παρόμοια με εκείνη που χαρακτηρίζει εκείνους που κάνουν χρήση ναρκωτικών. Με τον ταξιτζή ο Σκορσέζε προσπάθησε να επιφέρει αφύπνιση στο θεατή. Αποκαλεί τον Τράβις Άγγελο Τιμωρό που πλανάται στους δρόμος της Νέας Υόρκης, που αντιπροσωπεύει όλες τις μεγαλουπόλεις, ξορκίζοντας τα δαιμόνια. Ο αυτοσχεδιασμός είχε σημαντικό ρόλο στην ταινία όπως για παράδειγμα στη σκηνή μεταξύ του Ντε Νίρο και της Σέπερντ στην καφετέρια. Η κίνηση της κάμερας, που καταγράφει τα γεγονότα, παρουσιάζει επιρροές από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, 13 Εγκλήματα Ζητούν Ένοχο (The Wrong Man, 1957) και από το ντοκιμαντέρ του Τζακ Χέιζαν A Bigger Splash (1973).
Στη συνέντευξή του ο σκηνοθέτης αναφέρεται επίσης στους θρησκευτικά σύμβολα της ταινίας, παρομοιάζοντας τον Μπικλ με άγιο που θέλει να καθαρίσει τη σκέψη του, αλλά και τη ζωή του. Ο Μπικλ αποπειράται να αυτοκτονήσει στο τέλος της ταινίας, όπως κάνουν οι σαμουράι διατηρώντας την τιμή τους.
Όταν ο Τράβις συναντά τη Μπέτσι στην καφετέρια της υπενθυμίζει τους στίχους του τραγουδιού του Κρις Κριστόφερσον The Pilgrim, Chapter 33: Είναι προφήτης και βαποράκι, μερικώς αληθινός, μερικώς ψεύτικος. Σε εκείνο τους το ραντεβού, ο Μπικλ πηγαίνει την Μπέτσι σε πορνογραφικό σινεμά για να δουν μαζί μια σουηδική ταινία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης με τίτλο Ur kärlekens språk (Η γλώσσα του έρωτα).
Η ταινία γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1976 στη Νέα Υόρκη, κατά τη διάρκεια απεργίας των απορριμματοφόρων. Ο Ταξιτζής υπέστη λογοκρισία από την Ένωση Κινηματογραφιστών Αμερικής για τις σκηνές βίας που περιείχε. Ο Σκορσέζε έκανε αποκορεσμό στο χρώμα της εικόνας στις τελικές σκηνές, εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την κυκλοφορία της ταινίας με την ένδειξη Ακατάλληλον προς ανηλίκους. Για τη δημιουργία των ατμοσφαιρικών σκηνών μέσα στο ταξί του Μπικλ, οι υπεύθυνοι του ήχου έμπαιναν στο φορτηγό που ακολουθούσε το αυτοκίνητο κι ο Σκορσέζε με το διευθυντή φωτογραφίας, Μάικλ Τσάπμαν, στριμώχνονταν στο πάτωμα του πίσω μέρους του ταξί απ' όπου έριχναν το φωτισμό στο μπροστινό κάθισμα.
Ο Πολ Σρέιντερ έλαβε την έμπνευση για τη συγγραφή του σεναρίου από το ημερολόγιο του Άρθουρ Μπρέμερ, που πυροβόλησε τον Τζορτζ Γουάλας, υποψήφιο για τις Προεδρικές Εκλογές του 1972 στις Η.Π.Α., από το μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Σημειώσεις από το Υπόγειο καθώς κι από τον εαυτό του σε μια περίοδο που δίαγε ζωή παρόμοια με εκείνη του Μπικλ. Είχε βιώσει διαζύγιο και τον μετέπειτα χωρισμό από την κοπέλα με την οποία συζούσε και πέρασε μερικές βδομάδες ζώντας στο αυτοκίνητό του. Κατάφερε να γράψει το σενάριο της ταινίας τον μήνα που έζησε στο σπίτι της πρώην του κοπέλας, όσο εκείνη έλειπε. Ο σεναριογράφος αποφάσισε να κάνει τον Μπικλ βετεράνο του Βιετνάμ επειδή το εθνικό τραύμα του πολέμου μπορούσε να εξηγήσει καλύτερα την ψυχοσύνθεσή του και την παράνοια του χαρακτήρα του και να κάνει τις μεταπολεμικές του εμπειρίες να φαντάζουν εντονότερες και απειλητικότερες σε σχέση με εκείνες του πολέμου.
Ενώ ετοιμαζόταν για να ερμηνεύσει το ρόλο του Τράβις Μπικλ, ο Ντε Νίρο γύριζε το 1900 (1976) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι στην Ιταλία. Σύμφωνα με τον Πίτερ Μπόλ με το που τελείωνε τα γυρίσματα της ταινίας τις Παρασκευές, έμπαινε στο αεροπλάνο για να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Ο ηθοποιός απέκτησε δίπλωμα οδήγησης για ταξί για την προετοιμασία του κι όταν είχε διάλειμμα από τα γυρίσματα του 1900 έπαιρνε το ταξί κι έκανε βόλτες στη Νέα Υόρκη κι έπειτα γύριζε ξανά στη Ρώμη για να συνεχίσει τα γυρίσματα. Ο ηθοποιός έχασε περίπου 15 κιλά και άκουγε συχνά στο κασετόφωνο τις αναγνώσεις του ημερολογίου του Άρθουρ Μπέρμερ. Όταν έβρισκε επίσης χρόνο πεταγόταν στην Αμερικανική Βάση που βρισκόταν στην Νότια Ιταλία και ηχογραφούσε τις προφορές των στρατιωτών, πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να του φανούν χρήσιμες για το χαρακτήρα του Τράβις. Όταν ο Μπικλ αποφάσισε να δολοφονήσει τον Γερουσιαστή Πάλαταϊν, έκοψε τα μαλλιά του δίνοντας τους μορφή Μοϊκανού. Αυτή η λεπτομέρεια ήταν πρόταση του Βίκτορ Μανιότα, ενός φίλου του Σκορσέζε που είχε υπηρετήσει στο Βιετνάμ και που είχε ένα μικρό ρόλο στην ταινία.
Η Τζόντι Φόστερ δεν ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο της Άιρις. Ο Σκορσέζε σκέφτηκε πρώτα να αναθέσει το ρόλο στις Μέλανι Γκρίφιθ, Λίντα Μπλερ, Μπο Ντέρεκ και Κάρι Φίσερ. Η εγγονή του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Μάριελ Χέμινγουεϊ, πέρασε από ακρόαση για το ρόλο, αλλά μετά από πιέσεις από την οικογένειά της αποφάσισε να απορρίψει το ρόλο. Εφόσον υπήρξε η απόρριψη του ρόλου από άλλες ηθοποιούς, ο Σκορσέζε αποφάσισε να προσλάβει μια έμπειρη νεαρή ηθοποιό, την Τζόντι Φόστερ, η οποία είχε συμμετάσχει και στην ταινία του Σκορσέζε, Η Αλίκη δε Μένει Πια Εδώ (Alice Doesn't Live Here Anymore, 1974).
Σύμφωνα με το αρχικό σενάριο του Σρέιντερ ο προαγωγός της Άιρις, Μάθιου ήταν νέγρος. Προκειμένου να αποφύγει τις αντιδράσεις της κοινότητας των μαύρων των Η.Π.Α., ο Σκορσέζε άλλαξε το σενάριο καθιστώντας το χαρακτήρα λευκό κι ανέθεσε το ρόλο στον Χάρβεϊ Καϊτέλ, με τον οποίο είχε ήδη συνεργαστεί στην ταινία Κακόφημοι Δρόμοι (Mean Streets, 1973). Παρόλα αυτά, αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Τράβις Μπικλ έτρεφε απέχθεια για τους μαύρους. Οι ταξιτζήδες στην ταινία αναφέρονται στο Χάρλεμ ως τη χώρα των Μάου Μάου, κι ο Τράβις κοιτάει με εχθρικότητα όλους τους μαύρους χαρακτήρες της ταινίας. Άλλη μια σεναριακή αλλαγή αφορά την τοποθεσία στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα. Το σενάριο του Σρέιντερ τοποθετούσε τα γεγονότα στο Λος Άντζελες, ενώ ο Σκορσέζε μετατόπισε την τοποθεσία στη Νέα Υόρκη, εφόσον εκεί τα ταξί ήταν περισσότερα σε αριθμό, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Διχασμός
Η σκηνή με την αιματοχυσία του τέλους της ταινίας θεωρήθηκε παραστατική και έντονη από μερικούς κριτικούς, κατά την πρεμιέρα της ταινίας. Ο Σκορσέζε προκειμένου να προβληθεί η ταινία στους κινηματογράφους με την ένδειξη Ακατάλληλον για ανηλίκους, έκανε αποκορεσμό στο χρώμα της εικόνας καθιστώντας το χρώμα του αίματος λιγότερο έντονο. Σε συνεντεύξεις που έδωσε αργότερα ο Σκορσέζε, σχολίασε ότι ήταν ικανοποιημένος για την αλλαγή του χρώματος στην τελική σκηνή, κι ότι θεωρούσε ότι βελτίωνε την εικόνα της αρχικά γυρισμένης σκηνής. Στην ειδική έκδοση του DVD, ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, Μάικλ Τσάπμαν, δήλωσε ότι ήταν στεναχωρημένος με την αλλαγή των χρωμάτων και για το γεγονός ότι η αυθεντική κόπια του φιλμ με το αναλλοίωτο χρώμα δε σώζεται πια.
Μερικοί από τους κριτικούς εξέφρασαν το φόβο τους για την παρουσία της δεκατριάχρονης Τζόντι Φόστερ κατά τη σκηνή της αιματοχυσίας. Η Φόστερ δήλωσε ότι παρά το γεγονός ότι ήταν παρούσα στο γύρισμα της σκηνής, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα τη διαδικασία του στησίματος και της χρήσης των ειδικών εφέ που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία της τελικής σεκάνς. Αντί να αισθανθεί άγχος ή να της δημιουργηθεί ψυχικό τραύμα από τη βία της σκηνής, διασκέδασε και γοητεύτηκε από τα γεγονότα που προηγήθηκαν των γυρισμάτων. Εκτός αυτού, πριν αναλάβει το ρόλο, η Φόστερ πέρασε από ψυχολογικό τεστ για να αποδειχτεί ότι δεν επρόκειτο να τραυματιστεί ψυχολογικά από το ρόλο της στην ταινία, σύμφωνα με τους νόμους του Κράτους της Καλιφόρνια.
Όταν η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, υπήρξε η προσθήκη μιας ανεξήγητης επιγραφής κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους στην οποία αναφερόταν: Προς το τηλεοπτικό μας κοινό: Ως επακόλουθο της βίας, η διάκριση μεταξύ του ήρωα και του κακού είναι αρκετές φορές θέμα ερμηνείας ή παρερμηνείας των γεγονότων. Ο "Ταξιτζής" υπαινίσσεται ότι τραγικά λάθη μπορούν να συμβούν. Οι δημιουργοί της ταινίας.Τζον Χίνκλεϊ Τζ.
Ο Ταξιτζής είχε μέρος ευθύνης στη δημιουργία της απατηλής φαντασίας του Τζον Χίνκλεϊ Τζ., ο οποίος την ιδέα να αποπειραθεί να δολοφονήσει τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ρόναλντ Ρίγκαν το 1981, μια πράξη για την οποία κρίθηκε αθώος για λόγους παραφροσύνης. Ο Χίνκλεϊ δήλωσε ότι η πράξη του ήταν μια προσπάθεια για να εντυπωσιάσει την ηθοποιό Τζόντι Φόστερ, με την οποία είχε ψύχωση. Ο Χίνκλεϊ ξύρισε τα μαλλιά του υιοθετώντας το στυλ του Μοϊκανού που είχε ο Ντε Νίρο στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Ο δικηγόρος του στήριξε την υπεράσπισή του, προβάλλοντας στο δικαστήριο την ταινία του Σκορσέζε.
Υποδοχή
Η ταινία γυρίστηκε με προϋπολογισμό 1.3 εκατομμυρίων δολαρίων κι έκανε εισπράξεις 28.262.574 στις Ηνωμένες Πολιτείες, πράγμα που την κατέστησε την 17η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς.
Ο Ρότζερ Ίμπερτ χαρακτήρισε τον Ταξιτζή ως μια από τις καλύτερες ταινίες που είχε δει ποτέ.
Αν και η ταινία θεωρείται ως αριστούργημα και από τους περισσότερους Έλληνες κριτικούς, ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν από τους λίγους που διαφώνησε παντελώς με αυτή την άποψη.
Η ταινία προτάθηκε για 4 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το οποίο έχασε από την ταινία του Τζον Αβίλντσεν Ρόκι: Τα Χρυσά Γάντια (Rocky, 1976). Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχασε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου από τον Πίτερ Φιντς, πρωταγωνιστή της ταινίας του Σίντνεϊ Λουμέτ Το Δίκτυο (Network), ενώ η Φόστερ έχασε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου από τη Μπίατρις Στρέιτ που αναδείχθηκε νικήτρια για Το Δίκτυο. Η ταινία βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ ο συνθέτης της ταινίας Μπέρναρντ Χέρμαν βραβεύτηκε με Βραβείο BAFTA για τη μουσική επένδυση της ταινίας. Η Τζόντι Φόστερ έλαβε 2 βραβεία BAFTA για τη σκιαγράφηση της ανήλικης πόρνης, ένα ως καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός κι ένα για την ερμηνεία της στην ταινία.
Βραβεία
Ο Ταξιτζής έλαβε τις εξής υποψηφιότητες στα Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ):
Καλύτερης Ταινίας – Τζούλια Φίλιπς και Μάικλ Φίλιπς
Α' Ανδρικού Ρόλου – Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Β' Γυναικείου Ρόλου – Τζόντι Φόστερ
Μουσικής Επένδυσης – Μπέρναρντ Χέρμαν
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1976
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές αστυνομικές δραματικές ταινίες
Ταινίες σχετικά με την πορνεία
Νικητές Χρυσού Φοίνικα
Ταινίες σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε
Ταινίες παραγωγής Columbia Pictures
Νεο-νουάρ ταινίες
Ταινίες με μουσική σύνθεση Μπέρναρντ Χέρμαν
Έργα με θέμα την παιδική πορνεία
Ταινίες γυρισμένες στη Νέα Υόρκη
Αμερικανικές ψυχολογικές θρίλερ ταινίες
Ταινίες Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Ταινίες τοποθετημένες στη Νέα Υόρκη
|
43148
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CF%8D%CF%82
|
Θεόφιλος ο Αντιοχεύς
|
Ο Θεόφιλος ο Αντιοχεύς, ή Θεόφιλος Αντιοχείας, υπήρξε επίσκοπος στην Αντιόχεια ενώ θεωρείται ένας από τους πρώτους Χριστιανούς απολογητές. Έζησε στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα και εκτιμάται ότι πέθανε μεταξύ 183 και 185.
Θεωρείται ότι ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο της Αντιοχείας κατά το 169. Πριν από αυτόν επίσκοπος Αντιοχείας ήταν ο Ήρως ο Β΄. Στον επισκοπικό θρόνο παρέμεινε τριάντα, κατά άλλους είκοσι χρόνια, μέχρι το 183 περίπου και τον διαδέχθηκε ο Μαξιμιανός Αντιοχείας, σύμφωνα με εκτίμηση του Χένρυ Φίνες Κλίντον. Οι ημερομηνίες αυτές είναι προσεγγιστικές και αποτελούν εκτιμήσεις..
Ήταν Ιουδαίος ο οποίος ανήκε στην αίρεση των Σαδδουκαίων, και αργότερα έγινε χριστιανός.
Το μοναδικό του σωζόμενο έργο είναι η επιστολή Προς Αυτόλυκον, στην οποία πραγματεύεται την ουσία του Θεού, τις αντιφάσεις των αρχαίων ποιητών και φιλοσόφων, τη μωρία της πολυθεΐας και κυρίως την ανηθικότητα της σύγχρονής του ειδωλολατρικής κοινωνίας. Είναι ο πρώτος συγγραφέας που χρησιμοποιεί τον όρο τριάδα, καθώς και ο πρώτος που υποστηρίζει ανοιχτά την ιδέα της θεοπνευστίας της Καινής Διαθήκης.
Υποσημειώσεις
Έργα του Θεόφιλου Αντιοχείας σε νεοελληνική απόδοση
Θεόφιλός Αντιοχείας, εισαγωγή, μτφρ, σχόλια του Παναγιώτη Χρήστου, Απόλογηταί, τομ.2, εκδ. Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσ/ίκη, 1986, σελ.303-515
Πρόσθετες πηγές
Καθολική Εγκυκλοπαίδεια: λήμμα «Θεόφιλος»
Dictionary of Christian Biography and Literature to the End of the Sixth Century AD: λήμμα «Θεόφιλος, επίσκοπος Αντιόχειας»
Εκκλησιαστικοί συγγραφείς
Χριστιανοί απολογητές
Σύροι κληρικοί
Σύροι θεολόγοι
Επίσκοποι Αντιοχείας
Επίσκοποι του 2ου αιώνα
|
198909
|
https://el.wikipedia.org/wiki/755%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1
|
755 Κουιντίλλα
|
Η Κουιντίλλα (Quintilla) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,564. Ανακαλύφθηκε το 1908 από τον Αμερικανό αστρονόμο Τζόελ Χάστινγκς Μέτκαλφ, που παρατηρούσε από το Τάουντον της Μασαχουσέτης.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Κουιντίλλας εκτιμάται σε 36,04 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι M (μεταλλικός), ενώ το άλβεδό της είναι 0,1621.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Κουιντιλλα
|
598512
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%9D%CE%AD%CF%89%CE%BD%202018
|
Κωπηλασία στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων 2018
|
Η κωπηλασία είναι ένα από τα αγωνίσματα στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων 2018.
Σύνοψη μεταλλίων
Πίνακας μεταλλίων
Αγωνίσματα αγοριών
Αγωνίσματα κοριτσιών
Παραπομπές
Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων
|
623116
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Magirus%20Deutz
|
Magirus Deutz
|
Η Magirus GmbH είναι κατασκευαστής φορτηγών που εδρεύει στο Ουλμ της Γερμανίας και ιδρύθηκε από τον Conrad Dietrich Magirus (1824-1895). Η μητρική εταιρεία ήταν η Klöckner Humboldt Deutz AG, κατασκευαστής των γνωστών κινητήρων Deutz, οπότε η μάρκα που χρησιμοποιούταν ήταν ο Magirus Deutz και για λίγο η Klöckner. Το λογότυπο της Magirus Deutz ήταν ένα στυλιζαρισμένο Μ με ένα απότομο, μακρύ κεντρικό σημείο που αντιπροσωπεύει την στροφή του καθεδρικού ναού της Ουλμ .
Η εταιρεία ξεκίνησε την κατασκευή πυροσβεστικών οχημάτων το 1866. Στα τέλη της δεκαετίας του 1910 ξεκίνησε την παραγωγή φορτηγών και λεωφορείων. Αυτά τα οχήματα ανέπτυξαν φήμη για υψηλά πρότυπα μηχανικής, ικανά να λειτουργούν υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες. Η εταιρεία εφεέρε επίσης τη σκάλια περιστρεφόμενης πλατφόρμας, και η Magirus Leiter, γρήγορα έγινε βασικό στοιχείο του εξοπλισμού της πυροσβεστικής σε όλο τον κόσμο.
Το 1975, η Magirus έγινε μέρος της Iveco, η οποία συνέχισε την παραγωγή κάποιων φορτηγών Magirus για λίγο, υπό την επωνυμία "Iveco Magirus", πριν την εγκαταλείψει τελείως στις περισσότερες χώρες. Η συνεργασία της KHD με τη Fiat έληξε απότομα και όχι αρμονικά το 1979, αφήνοντας τη Fiat ως ιδιοκτήτη της μάρκας Magirus-Deutz. Ωστόσο, τα φορτηγά της Iveco πωλήθηκαν με τη μάρκα Magirus στη Γερμανία και σε άλλες αγορές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Σήμερα, η μάρκα Magirus χρησιμοποιείται μόνο για το τμήμα εξοπλισμού της εταιρείας πυρόσβεσης, όχι για όλο το στόλο των μεταχειρισμένων φορτηγών.
Τα περισσότερα φορτηγά από το Magirus ήταν επίσης γνωστά ως Magirus-Deutz επειδή ο αερόψυκτος κινητήρας τους προήλθε από το εργοστάσιο της Deutz AG. Αυτοί οι κινητήρες εξακολουθούν να πωλούνται για γεωργική και ναυτική χρήση.
Η Iveco Magirus είναι ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές εξοπλισμού πυρόσβεσης. Οι βάσεις για τη γραμμή των πυροσβεστικών φορτηγών είναι κυρίως τα σχέδια και οι μηχανές της Iveco, αλλά μερικές φορές οι πλατφόρμες από άλλους κατασκευαστές φορτηγών χρησιμεύουν ως βάση για εξειδικευμένες ή εξατομικευμένες διατάξεις πυροσβεστικού εξοπλισμού. Με την πλατφόρμα της Magirus, η Iveco Magirus είναι ο μοναδικός παγκόσμιος ηγέτης στις πωλήσεις.
Σκάλες αερόπλοιων
Αν και σπάνια να τα δεί κανείς σήμερα, η εταιρεία Magirus παρήγαγε σχεδόν όλες τις πρώτες, κινητές σκάλες που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή μεγάλων, άκαμπτων αερόπλοιων στη Γερμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ξύλινες σκάλες πολλαπλής επέκτασης τοποθετήθηκαν σε μαζικά κατασκευασμένα, ξύλινα πλαίσια πλαισίου με στυλ "πέμπτου τροχού", συναρμολόγησης εμπρός άξονα. Παρόλο που φαίνεται ότι σχεδιάστηκε για άλογα, οι σκάλες θα μπορούσαν εύκολα να μετακινηθούν από δύο άντρες. Το φορείο ήταν εξοπλισμένο με τέσσερις, "κοχλίες" τύπου "βίδας" που αντιστέκονταν στην ανύψωση της σκάλας. Η σκάλα δεν περιστρέφεται πάνω στο φορείο. Ήταν ανυψωμένο και εκτεταμένο μόνο προς το μπροστινό μέρος του φορείου. Στη θέση "εργασίας", η σκάλα έπρεπε να ανυψωθεί περίπου σε γωνία 80 μοιρών για να επιτρέψει την πλήρη επέκταση σε 85 πόδια. (Δεν ξέρω ποιο ήταν το μέγιστο μήκος της μεγαλύτερης ξύλινης σκάλας Magirus, αλλά αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά την ανέγερση των USS Akron και USS Macon της Goodyear-Zeppelin Corporation έφτασαν τα 85 πόδια)
Μπορούν να φαίνονται, συνήθως, σε πρώιμες φωτογραφίες αεροπλοιων υπό κατασκευή τη δεκαετία του 1920 και του 1930.
Στη Σοβιετική Ένωση
Το 1974 η εταιρία απονεμήθηκε στην ΕΣΣΔ μια σύμβαση (που ονομάζεται Project Delta) για την παράδοση περίπου 1975 φορτηγών φορτηγών και πλατφορμών (Magirus M232 D19 και M290 D26) το 1975-1976 για την κατασκευή της γραμμής Baikal-Amur Mainline BAM). Αυτή η παραγγελία ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία της εταιρείας. Αυτά τα μοντέλα ήταν μόνο επιλογές εξαγωγής προϊόντων KHD που δεν προσφέρονται στην εγχώρια αγορά στη Γερμανία. Από την 1η Ιανουαρίου 1975 για την πρώτη παρτίδα των φορτηγών Magirus για την κατασκευή του BAM ήταν έτοιμη να σταλεί στη Σοβιετική Ένωση. Πολλά από αυτά τα φορτηγά είναι ακόμα λειτουργικά σήμερα. Σε μεγάλο βαθμό λόγω αυτής της ενιαίας παραγγελίας, το 1975 τα προϊόντα εξαγωγής αντιπροσώπευαν το 70% της συνολικής παραγωγής Magirus-Deutz και η επιχείρηση κατέλαβε τη δεύτερη θέση μεταξύ των γερμανών κατασκευαστών φορτηγών.
[ <span title="This claim needs references to reliable sources. (October 2017)">παραπομπή απαιτείται</span> ]
Το 1982 οι πρώην ιδιοκτήτες της Magirus-Deutz, KHD, πώλησαν τα δικαιώματα αδειοδότησης για σοβιετική παραγωγή έως 25.000 πετρελαιοκινητήρων σειράς 413. Αυτά προορίζονταν να εγκαθίστανται σε βαρέα φορτηγά της Σοβιετικής Ένωσης και άλλα οχήματα.
Προϊόντα
Τρέχοντα προϊόντα
Iveco Magirus Eurocargo
Iveco Magirus Stralis
Iveco Magirus Trakker
Iveco Magirus Dragon
Εκθεσιακός χώρος
Χρονοδιάγραμμα
1864 - Ιδρύθηκε από τον Conrad Dietrich Magirus
1872 - 1872 Σκάλες χειρός 2 τροχών που μπορούν να αναρριχηθούν όταν είναι ελεύθερα, μοντέλο »Ulmer Ladder«
1892 - Πρώτη περιστρεφόμενη σκάλα με άλογο 25 μ
1904 - Πρώτος ατμοκίνητος μηχανοκίνητος "πυροσβεστικός κινητήρας"
1916 - Πρώτη πλήρως αυτόματη στροφή σκάλα τραπέζι στον κόσμο
1917 - Παραγωγή μηχανοκίνητων οχημάτων Magirus
1931 - Σκάλα πρώτης στροφής με σιδερένια σκάλα
1936 - Σύντηξη με το Humboldt-Deutz Motorenfabrik
1951 - Κατασκευάστηκε η υψηλότερη σκάλα πλατφόρμα στον κόσμο 52 μ
1953 - Πρώτη σκάλα πικάπ με υδραυλική κίνηση
1965 - Πρώτο εμπρόσθιο πλαίσιο ελέγχου φορτηγών
1971 - Πρώτο όχημα RW για διάσωση οχημάτων για μετρό και τοπική σιδηροδρομική λειτουργία
1972 - Πρώτη μεγάλη προσφορά κραχ του αεροδρομίου
1980 - Πρώτη σκάλα πικάπ »χαμηλής σχεδίασης«
1986 - Πρώτη σκάλα με πικάπ που ελέγχεται από υπολογιστή
1987 - Ανάληψη της προηγούμενης μονάδας παραγωγής Bachert στη Weisweil της Γερμανίας
1992 - Iveco Mezzi Speciali, Μπρέσια, Ιταλία
1994 - Πρώτη αρθρωτή σκάλα DLK 23-12 GL CC
1996 - Έναρξη παραγωγής ελαφρών οχημάτων στην Görlitz / Γερμανία
1997 - Lohr-Magirus στο Γκρατς / Αυστρία
2000 - Πρώτη σκάλα χωρίς ταλαντώσεις (Σταθεροποιημένος υπολογιστής)
2005 - "Πυροτεχνήματα των καινοτομιών" στο Interschutz στο Ανόβερο
2007 - Νέα γεννήτρια αρθρωτών αμαξωμάτων AluFire 3
2010 - Παρουσίαση των μοντέλων M 32 L-AT, M 33 P, SuperDragon 2, MultiStar2 στο Interschutz στη Λειψία
Δείτε επίσης
Fiat Sp ΕΝΑ
Iveco Bus
Iveco Sp ΕΝΑ
Fiat Industrial Sp ΕΝΑ
Βιβλιογραφικές αναφορές
Eξωτερικοί σύνδεσμοι
Magirus Γερμανία
Κατασκευαστές φορτηγών
Κατασκευαστές μηχανοκίνητων οχημάτων της Γερμανίας
Γερμανικά εμπορικά σήματα
|
321144
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%BF%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B9
|
Τσέκκο Αντζολιέρι
|
Ο Τσέκκο Αντζολιέρι (Cecco Angiolieri, 1260-1312) ήταν Ιταλός ποιητής σύγχρονος του Δάντη. Περίφημο το σοννέτο του S' i' fosse foco (Αν ήμουνα φωτιά).
Κριτική
Με βάση την πιο πρόσφατη κριτική δεν είναι σωστό να αναζητούνται αυτοβιογραφικές αναφορές στις συνθέσεις του Αντζολιέρι, δεδομένου του περίεργου λογοτεχνικού χαρακτήρα των ποιημάτων του. Ακόμα και σε εκείνα τα ποιήματα που φαίνονται πιο προσωπικά εντοπίζεται μία ιδέα παρωδίας, καρικατούρας, και στιλιστικής υπερβολής, στην οποία τα συναισθήματα και τα πάθη αποτελούν το πρόσχημα για γλωσσικά παιχνίδια. Σε αυτές τις ακραίες εκφράσεις υπάρχει η απόλαυση να εντυπωσιαστεί ο αναγνώστης και η απόρριψη των ιδανικών της ευγενικής ζωής.
Ιταλοί ποιητές
|
766310
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%202021
|
Γενικές εκλογές στην Αρούμπα 2021
|
Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στην Αρούμπα στις 25 Ιουνίου 2021 για την εκλογή και των 21 μελών του Κοινοβουλίου. TΗ αρχική ημερομηνία διεξαγωγής τους ήταν τον Σεπτέμβριο του 2021, όμως τελικά διενεργήθηκαν νωρίτερα λόγω της παραίτησης της κυβέρνησης μετά την έναρξη ποινικής έρευνας εναντίον ενός από τους εταίρους του συνασπισμού, του κόμματος Περήφανος και Σεβαστός Λαός, για διασπάθιση δημόσιου χρήματος.
Εκλογικό σύστημα
Τα 21 μέλη εκλέγονται μέσω ανοικτής λίστας, με αναλογική εκπροσώπηση.
Αποτελέσματα
Παραπομπές
2021
Αρουμπα
|
30940
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82
|
Χρήστος Γαρουφαλής
|
Ο Χρήστος Γαρουφαλής (1959) είναι Έλληνας ζωγράφος.
Βιογραφία
Ο Χρήστος Γαρουφαλής γεννήθηκε το 1959 στο Αγρίνιο. Καλλιτέχνης της γενιάς του 1990 με τετραετείς σπουδές σχεδίου & ζωγραφικής στην Αθήνα, ανήκει στην ομάδα των νεο-παραστατικών ζωγράφων. Η ομάδα διέπεται από την ιδέα της εμμονής στην παράσταση, επιχειρώντας να επαναφέρει στην εικόνα το αμφισβητούμενο κύρος της, την ολοκλήρωση και τελείωσή της. Προσωπογράφος στα πρώτα χρόνια της δουλειάς του (1987-1990), στρέφεται (μετά το 1992) στην απεικόνιση αντικειμένων του καθημερινού λαϊκού βίου, οπότε και εγκαταλείπει τον ιμπρεσιονιστικό χρωματισμό χάριν μιας ρεαλιστικής γραφής, σχεδόν μονόχρωμης, αλλά με ευρύτατη τονική κλίμακα. Πρόθεσή του είναι να υποδηλώσει, συμπυκνωμένη σε σύμβολα, την ελληνική παράδοση, το ήθος και τις αξίες μιας εποχής που χάνεται ή που έχει ήδη χαθεί. Μέλημά του είναι η αναγωγή του αντικειμένου σε “σήμα”. Το είδος του ρεαλισμού που χειρίζεται ο Γαρουφαλής και η τάση του προς τη μονοχρωμία επιτρέπουν στο θέμα και να διατηρεί την τελειότητα της μορφής και να υποβάλλει το επίπεδο ενός άλλου χρόνου, την αίσθηση του μέτρου και ενίοτε του ταπεινού που ενέχει η ελληνική ζωή (“άμπελος”, “μήνες-μνήμες”, “καφές ελληνικός”). Μια συνεχής αφαίρεση του περιττού καθιστά τη ζωγραφική του διαρκή πνευματική άσκηση και μιαν επίμονη αναζήτηση του καίριου και του ουσιώδους. Επιδίωξη του ζωγράφου είναι να υπερβεί το χρόνο και το περίβλημα που φέρει το αντικείμενο – σύμβολο. Έτσι, ο ρεαλισμός της γραφής δεν εμποδίζει το θέμα να υπερβεί τον πραγματισμό και να παραπέμπει ευθέως στη ζωή και την πνευματική του διάσταση (“ανθρώπων βλέμματα”).
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε 10 ατομικές εκθέσεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο), ενώ συμμετείχε σε περισσότερες από 65 ομαδικές σε Ελλάδα, Κύπρο, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Αγγλία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία, Ιαπωνία.
Το 2005 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία η αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων “Άμπελος – Οίνος” με αποκλειστική επιλογή έργων του.
Διετέλεσε Καλλιτεχνικός Δ/ντής του Εικαστικού Εργαστηρίου Δήμου Αγρινίου (Δίκτυο Εικαστικών Υπουργείο Πολιτισμού), ενώ από το 2013 είναι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής στη Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου.
Με πλούσια βιβλιογραφία, εικονογραφήσεις και εξώφυλλα εκδόσεων, δημοσιευμένα κείμενα και αφιερώματα σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ομιλίες, σε επιλεγμένες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές τέχνης και πολιτισμού: ΕΤ1, ΡΙΚ, ΝΕΤ, ΕΤ3-ραδιόφωνο, κλπ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Χρήστος Γαρουφαλής - επίσημη ιστοσελίδα: http://www.christosgaroufalis.gr
https://iaitoloakarnania.gr/2019/01/christos-garoyfalis-ematha-na-mi-voleyomai-me-tis-quot-eykolies-quot/
https://www.youtube.com/watch?v=63MOzY6KiF4
https://www.youtube.com/watch?v=j2faKlwrG5k
https://vimeo.com/114825750
http://www.politismospolitis.org/archives/10102
https://www.polismagazino.gr/%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%80-%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CE%BA%CF%85%CE%BF%CF%86%CE%BF/
https://www.ekt.gr/el/news/24939
https://antifono.gr/%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7/
https://www.efsyn.gr/nisides/224199_exi-hronia-dimotiki-pinakothiki-agrinioy
Άρθρο στη "Νέα Εποχή" του Αγρινίου
http://www.art22.gr/%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%83/
https://web.archive.org/web/20131113120127/http://www.thf.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=14&mode=3&artist=946
http://www.hellenica.de/Griechenland/Kunst/Modern/GR/ChristosPGaroufalis.html
http://www.argo-gallery.gr/default.aspx?tab=artists&contentID=149
https://www.liberal.gr/politistika-dromena/-erga-technis-korufaion-eikastikon-dimiourgon-dorea-pros-ti-dimotiki-pinakothiki-agriniou/118837
https://diastixo.gr/epikaira/reportaz/2088-pinakothiki-agrinio
https://www.lawandorder.gr/Article/144252/politiki/epitimi-dimotis-agriniou-anakiruchthike-i-ptd-katerina-sakellaropoulou
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2013/08/blog-post_21.html
https://www.art22.gr/%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%83/
http://www.eikastikon.gr/zografiki/garoufalis.html
http://www.eirinika.gr/article/17411/hristos-garoyfalis-o-zografos-poy-metatrepei-ta-antikeimena-se-symvola
http://www.artvioma.gr/artist/140/Garoufalis_Christos http://antifono.gr/portal/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B5%CF%82/%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%80%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82/4997-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7.html
Έλληνες ζωγράφοι
Βιογραφία-επέκταση
Ζωγραφική-επέκταση
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές από 01/2010
|
52779
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αντιαλκίδας της Ινδίας
|
Ο Αντιαλκίδας ήταν Έλληνας του ινδοελληνικού βασιλείου με βάση τις Παροπαμισάδες. Είχε διπλωματικές σχέσεις με τα γειτονικά ινδικά βασίλεια και μεγάλη αντιπαλότητα με τα γειτονικά ινδοελληνικά βασίλεια. Βασίλεψε από το 115 π.X. μέχρι το 100 π.X. και ήταν γιος του Ηλιοκλή Β΄. Εισέβαλε στο βασίλειο του Στράτωνα Α΄ και τον έδιωξε, καταλαμβάνοντας τα Τάξιλα. Υποστήριξε τον Βραχμανισμό.
Πηγές
Επτά ημέρες Εφημερίδα Καθημερινή (29/12/1996)
Ιστορικά Εφημερίδα Ελευθεροτυπία (6/12/2001)
Περιοδικό Corpus Τεύχος 60, Μάιος 2004
Έλληνες Βασιλείς Βακτρίας & Ινδίας
|
384640
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Windows%2010
|
Windows 10
|
Τα Windows 10 είναι ένα λειτουργικό σύστημα της Microsoft για υπολογιστές, τα οποία κυκλοφόρησαν επισήμως στις 29 Ιουλίου του 2015 και αποτέλεσαν το νεότερο λειτουργικό σύστημα της εταιρίας μέχρι τις 5 Οκτωβρίου 2021, όπου και κυκλοφόρησε η επόμενη έκδοση των Windows, τα Windows 11. Η πρώτη παρουσίαση των Windows 10 έγινε στις 30 Σεπτεμβρίου 2014, ενώ η δοκιμαστική έκδοση κυκλοφόρησε 1 μέρα αργότερα, στις 1 Οκτωβρίου 2014. Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους που ήταν διαθέσιμα τα Windows 10, προσφέρονταν χωρίς χρέωση για τους χρήστες των Windows 7 και Windows 8.1, όμως μπορεί ακόμα ο χρήστης να χρησιμοποιήσει κλειδί αριθμού προϊόντος από τις παραπάνω εκδόσεις είτε κατά τη διάρκεια μιας καθαρής εγκατάστασης είτε κατά την ενεργοποίηση μιας υπάρχουσας εγκατάστασης.
Ο στόχος της Microsoft για τα Windows 10 είναι να δημιουργήσει ένα λειτουργικό σύστημα για PC, laptops, tablets, smartphones και Xbox One, καθώς και νέες κατηγορίες προϊόντων, όπως το Surface Hub και Microsoft HoloLens. Για τη βελτίωση της εμπειρίας των χρηστών με πληκτρολόγιο και ποντίκι, η Microsoft επαναφέρει στα Windows 10 το μενού Έναρξη στην επιφάνεια εργασίας (με νέα εμφάνιση και δυνατότητες) και ένα σύστημα εικονικών επιφανειών εργασίας (Task View), και επιτρέπει στους χρήστες να τρέξουν τις εφαρμογές του Windows Store μέσα από την επιφάνεια εργασίας των Windows, καθώς και στη λειτουργία πλήρους οθόνης. Επίσης ο Internet Explorer θα παραμείνει στο λειτουργικό αλλά ο προεπιλεγμένος περιηγητής στο διαδίκτυο θα είναι ο Microsoft Edge.
Τα Windows 10 είναι η τελευταία έκδοση των Windows, όπως είπε ο Τζέρρι Νίξον, ένας προγραμματιστής της Microsoft, και μετά θα υπάρξουν μόνο αναβαθμίσεις καθώς η Microsoft σκοπεύει να μετατρέψει το λειτουργικό της σύστημα σε κάτι που η ίδια αποκαλεί WaaS (Windows as a Service), μια τροποποιημένη ονομασία για το SaaS. Ωστόσο, προέκυψε εικασία για μια νέα έκδοση ή έναν επανασχεδιασμό των Windows μετά από μια λίστα εργασιών που αναφέρεται σε μια "αναζωογόνηση" των Windows. Μια οπτική ανανέωση για Windows, που αναπτύχθηκε με το κωδικό όνομα "Sun Valley", δημιουργήθηκε για τον εκσυγχρονισμό του περιβάλλοντος εργασίας χρήστη του συστήματος που ονομάζονταν Windows 11.
Για τα Windows 10, υπάρχουν αρκετές αναφορές οι οποίες καταγγέλλουν το γεγονός πως η Microsoft συλλέγει πληροφορίες για το πως χρησιμοποιούν οι χρήστες το λειτουργικό σύστημα, ποιες ιστοσελίδες έχουν επισκεφθεί και ακόμη τι αρχεία έχουν κατεβάσει από το παγκόσμιο ιστό, τα οποία είτε χρησιμοποιούν για να βελτιώσουν τις υπηρεσίες των Windows είτε τα πωλούν σε διαφημιστές. Το τελευταίο μάλιστα, έχει γίνει αισθητό καθώς στις τελευταίες εκδόσεις των Windows 10, υπάρχουν διαφημίσεις για εφαρμογές στο Start Menu του λειτουργικού. Πολλοί είναι οι χρήστες οι οποίοι αρνούνται να αναβαθμίσουν το σύστημά τους σε Windows 10 καθώς φοβούνται πως θα χάσουν κάθε προσωπική τους ελευθερία. Η Microsoft έχει απαντήσει δημόσια για το θέμα ιδιωτικότητας των Windows 10 και ισχυρίζεται πως τα στοιχεία είναι ανώνυμα, ενώ δε στοχεύουν στη παρακολούθηση του χρήστη παρά μόνο στη βελτίωση των υπηρεσιών.
Αρκετοί είναι οι καταναλωτές, οι οποίοι παρόλο που δεν έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για αναβάθμιση του υπολογιστικού τους συστήματος σε Windows 10, η Microsoft αναβάθμισε το σύστημα τους μέσω του Windows Update. Αυτό, συμβαίνει καθώς σε αδιάφορες στιγμές στην επιφάνεια εργασίας των Windows 7 και Windows 8.1 εμφανίζεται ένα παράθυρο το οποίο ρωτά αν θέλει ο χρήστης να αναβαθμίσει τον υπολογιστή του. Αν αυτό το παράθυρο δεν δεχθεί αλληλεπίδραση μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα, τότε η εφαρμογή GWX.exe που ευθύνεται για την αναβάθμιση σε Windows 10, κατεβάζει το αρχείο εγκατάστασης και σε ανύποπτο χρόνο προχωρά αυθαίρετα στην εφαρμογή του. Μάλιστα, εξοργισμένος καταναλωτής προχώρησε ακόμη και σε μήνυση κατά της Microsoft για την αυθαίρετη αναβάθμιση και κέρδισε τη δίκη.
Κυκλοφορίες
Δοκιμαστικές εκδόσεις
Η πρώτη δωρεάν δοκιμαστική έκδοση των Windows 10 με το όνομα "Windows Technical Preview" κυκλοφόρησε την 1 Οκτωβρίου 2014, η οποία απευθύνεται στους λάτρεις των δοκιμαστικών εκδόσεων των Windows και στους εταιρικούς χρήστες. Οι χρήστες που θέλουν να ενταχθούν στο πρόγραμμα "Windows Insider" θα λαμβάνουν περιστασιακά αυτόματες ενημερώσεις για τα Windows 10 (Technical Preview). Με αυτό τον τρόπο η Microsoft συλλέγει πληροφορίες από τους χρήστες σχετικά με αλλαγές που θέλουν να πραγματοποιηθούν στα Windows. Έτσι, συμβάλλουν στην ανάπτυξη των Windows 10.
Τελική έκδοση
Τα Windows 10 κυκλοφόρησαν στους κατασκευαστές τον Ιούνιο του 2015 και για το κοινό στις 29 Ιουλίου του 2015. Ενώ προηγούμενες πηγές ανέφεραν ότι θα κυκλοφορούσαν στα τέλη του 2015 και στους κατασκευαστές τον Ιούνιο, επειδή η Microsoft ήθελε οι συσκευές με Windows 10 να κυκλοφορήσουν εγκαίρως για την εμπορική περίοδο "επιστροφής στο σχολείο" στη Βόρεια Αμερική και στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία παραδοσιακά εμπίπτει κατά τη διάρκεια του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου. Στο λιανικό εμπόριο, οι τιμές πώλησης των Windows 10 είναι παρόμοιες με των Windows 8, με την έκδοση Home να διατίθεται στα $119, και η Pro στα $199. Η άδεια Windows 10 Pro Pack κοστίζει $99 και επιτρέπει την αναβάθμιση από Windows 10 Home σε Windows 10 Pro. Η Microsoft έχει επίσης καταθέσει αίτηση για ένα εμπορικό σήμα, το "Windows 365", γεγονός που υποδηλώνει ότι η εταιρεία μπορεί να αναπτύξει προϊόν των Windows βασισμένο σε συνδρομή.
Το λειτουργικό σύστημα είναι διαθέσιμο σε 190 χώρες και σε 111 γλώσσες κατά την έναρξη διάθεσης, καθώς και στο πλαίσιο των προσπαθειών για την «επαναπροσέγγιση» των χρηστών στην Κίνα, η Microsoft ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί με την Qihoo και την Tencent για να βοηθήσουν στην προώθηση και τη διανομή των Windows 10 στην Κίνα, και ότι η κινεζική εταιρεία κατασκευής PC Lenovo θα παρέχει βοήθεια στα κέντρα εξυπηρέτησης και στα καταστήματα λιανικής πώλησης για να βοηθήσει τους χρήστες κατά την αναβάθμιση σε Windows 10.
Οι χρήστες θα είναι σε θέση να αναβαθμίσουν το λειτουργικό τους σύστημα μέσω του Windows Update· η εν λόγω διαδικασία απαιτεί τα Windows 7 με εγκατεστημένο το SP1 (Service Pack 1) ή τα Windows 8.1. Μια ξεχωριστή ενημέρωση με «κάποιες» από τις αλλαγές των Windows 10 έχει προγραμματιστεί και για τα Windows RT· ως εκ τούτου, η Microsoft δεν θεωρεί επίσημα ότι αυτές οι συσκευές θα είναι συμβατές με τα Windows 10.
Έκδοση Οκτώβριος 2018
Τον Οκτώβριο του 2018 η Microsoft διέθεσε την έκδοση 1809 ή αλλιώς "Windows 10 October 2018 Update" που θα έφερνε νέες δυνατότητες στα Windows 10. Όμως, η ενημέρωση δημιούργησε προβλήματα σε 500 χρήστες με το να χαθούν έγγραφα τους και συγκεκριμένα από τους φακέλους "Έγγραφα" (Documents) και "Μουσική" (Music). Η Microsoft σταμάτησε την ενημέρωση παγκοσμίως. Η ενημέρωση τελικά διατέθηκε ξανά στην κυκλοφορία στις 13 Νοεμβρίου 2018 σε ορισμένους υπολογιστές, ενώ η γενική κυκλοφορία της ξεκίνησε στις 18 Δεκεμβρίου 2018.
Δωρεάν αναβάθμιση
Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου της διαθεσιμότητας, οι άδειες αναβάθμισης για τα Windows 10 ήταν διαθέσιμες χωρίς χρέωση για τις επιλέξιμες εκδόσεις λιανικής των Windows 7 και Windows 8.1. Οι χρήστες των Windows 8 μπορούν να κάνουν αναβάθμιση στα Windows 10, αφού πρώτα κάνουν ενημέρωση στα Windows 8.1. Επίσης η Microsoft παρέχει δωρεάν αναβάθμιση μετά στις 29 Ιουλίου 2016 για τα άτομα που χρησιμοποιούν βοηθητικές τεχνολογίες.
Οι εταιρικοί πελάτες υπό ενεργή σύμβαση Εξασφάλισης Αναβάθμισης Λογισμικού (SA) με τη Microsoft δικαιούται να λάβουν τα Windows 10 Enterprise στο πλαίσιο των υφιστάμενων όρων τους, πράγμα το οποίο γινόταν και με τις προηγούμενες εκδόσεις των Windows. Οι εταιρικοί πελάτες των οποίων η σύμβαση έχει λήξει δεν έχουν δικαίωμα αναβάθμισης. Αυτό ισχύει και για όλους τους χρήστες που τρέχουν μη γνήσια αντίγραφα των Windows.
Ιστορικό εκδόσεων
Οι αναβαθμισμένες εκδόσεις των Windows 10 θα κυκλοφορούν περιστασιακά και θα περιέχουν νέα χαρακτηριστικά και άλλες σημαντικές βελτιώσεις. Ο ρυθμός με τον οποίο θα λαμβάνονται οι αναβαθμίσεις εξαρτάται από ποια ρύθμιση έχει επιλεγεί. Η επιλογή "Fast ring" είναι για συνεχείς αναβαθμίσεις και η επιλογή "Slow ring" για πιο περιστασιακές αναβαθμίσεις.
Αφαίρεση των Windows Media Center
Η εφαρμογή Windows Media Center δεν είναι διαθέσιμα στα Windows 10, όπως ανακοινώθηκε από την Microsoft λόγω μειωμένης χρήσης της. Πολλοί χρήστες των Windows διαμαρτυρήθηκαν για την αφαίρεση της εφαρμογής. Όμως, υπάρχει ένας τρόπος να εγκαταστήσουμε την εφαρμογή Windows Media Center στα Windows 10 από την κοινότητα των χρηστών των Windows 10.
Απαιτήσεις συστήματος
Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος
Οι βασικές απαιτήσεις συστήματος για την εγκατάσταση των Windows 10 είναι οι ίδιες με τα Windows 8.1, ωστόσο ορισμένοι παλαιότεροι επεξεργαστές 64-bit μπορεί να μην τα υποστηρίξουν.
Παραπομπές
Windows NT
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
__ΔΕΣΜΟΣΝΕΑΣΕΝΟΤΗΤΑΣ__
Strawberry shortcake berry bitty adventures
Επισοδια 65 + 2 ανοίγει ταινία shy the limit 2009-2015
94.65.16.231 20:58, 23 Ιουλίου 2023 (UTC)
|
15866
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Κοσμογονία της Γένεσης
|
Η κοσμογονία της Γένεσης, είναι μια θρησκευτικού τύπου κοσμογονική αφήγηση που βρίσκεται στο βιβλίο της Γένεσης. Εκεί περιγράφονται έξι δημιουργικές ημέρες, κατά τις οποίες ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με τα ζώα τα φυτά και τον άνθρωπο, αρχικά τον Αδάμ και κατόπιν την Εύα.
Οι δύο διηγήσεις περί τη Δημιουργία
Τα δύο πρώτα κεφάλαια της Γένεσης μας δίνουν δύο διηγήσεις για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου. Η πρώτη (1,1-2,24α) προέρχεται από την Ιερατική πηγή ΄΄P΄΄, η οποία γράφτηκε μετά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία το (586) π.Χ., ενώ η δεύτερη (2,25-2,46), ανήκει σε αρχαιότερη πηγή, στον Γιαχβιστή (9ος αιώνας π.Χ.). Η πρώτη αρχίζει απ΄τη δημιουργία του ουρανού και της γης και προχωράει με τη δημιουργία σε έξι ημέρες του φωτός του στερεώματος,της ξηράς και της θάλασσας, του φυτικού βασιλείου και των φωστήρων του ουρανού, των ψαριών, των ερπετών και των πτηνών, και τελικά του ανθρώπινου ανδρόγυνου.
Η δεύτερη βιβλική αφήγηση ξεκινά από τη δημιουργία του άνδρα, ακολουθεί η δημιουργία του Κήπου της Εδέμ ως κατοικίας του ανθρώπου και ακολουθεί η δημιουργία παντός είδους ζώων και τελικά της δημιουργίας της γυναίκας από το πλευρό του. Οι δύο αυτές διηγήσεις είναι σαφώς διαφορετικές.
Και οι δύο αφηγήσεις «αντλούν από δεξαμενή παραδόσεων περί την αρχέγονη ανθρωπότητα» Τέθηκαν η μία μετά την άλλη γιατί κατά την έκδοση της Γένεσης, η δεύτερη θεωρήθηκε συμπληρωματική της πρώτης. Αν η δεύτερη αποτελεί υποτυπώδη λαϊκή αφήγηση η πρώτη προέρχεται από ομάδες που ενδιαφέρονταν για «την τάξη στον κόσμο, τον Νόμο, ιδιαίτερα την τελετουργική» Είναι λόγιου χαρακτήρα και μεγαλοπρεπής στην έκφραση. Η πρώτη διήγηση περί δημιουργίας αντανακλά έντονα κάποια τελετουργική πραγματικότητα: γιατί ο αριθμός των 7 ημερών αναφέρεται στο ΄΄Σάββατο΄΄ ή προσανατολίζει όλη την αφήγηση προς αυτό, αλλά και διότι η όλη αφήγηση υπονοεί «μια τάξη κι ένα ρυθμό στο σύμπαν που ταιριάζει στην τελετουργική αντίληψη των ιερέων για χρόνους, εποχές, ημέρες και καιρούς»
Αυτή η ΄΄ιερατική΄΄ «ανάγνωση» φαίνεται κι από την έκφραση «κατά τα είδη αυτών» ως προς τα ζωικά είδη, δεν αποσκοπεί σε μια επιστημονική κατάταξή τους. Επίσης, το ρήμα ΄΄Hibtil΄΄ δηλαδή ΄΄διαχωρίζω το ένα από το άλλο΄΄ (τα στερεώματα, την ημέρα από τη νύχτα), είναι όρος ιερατικός. Χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη διάκριση του ΄΄αγίου΄΄ από το ΄΄κοινό΄΄, του καθαρού από το ακάθαρτο. έτσι η εργασία και η αργία του Σαββάτου δεν είναι αποτέλεσμα θείας εντολής αλλά θείας πράξης.
Συχνά οι 7 ημέρες της δημιουργίας ταυτίζονται με 7 μακρές περιόδους, κατά τη διάρκεια των οποίων συντελέσθηκε όλη η δημιουργία, κι αυτό συμβαίνει, όπως παρατηρεί ο μελετητής της Καινής Διαθήκης Σάββας Αγουρίδης, για λόγους Απολογητικούς
Κάτι τέτοιο είναι αβάσιμο επιστημονικά. «Ο συντάκτης δεν έχει υπ΄όψιν του τη θεωρία της εξέλιξης» Οι εκφράσεις Είπε και εγένετο και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί ημέρα... θέλουν να εντάξουν την έκφραση της θείας ενέργειας μέσα στα χρονικά καλούπια του συντάκτη.
Διαφοροποιήσεις εντοπίζονται μεταξύ των δύο διηγήσεων και ως προς τη δημιουργία του ανθρώπινου ζεύγους: έτσι στην πρώτη, (Γιαχβική), είναι το αποκορύφωμα της δημιουργίας, στην άλλη (Ιερατική P), είναι η βάση της δημιουργίας.
Η Παλαιά Διαθήκη αγνοεί κάποιον ιδιαίτερο όρο για την έννοια κόσμος: «ή ολότητα δηλώνεται πάντοτε περιγραφικά» Αυτό σχετίζεται με την ιδιομορφία της προ-ελληνιστικής σκέψης της αρχαίας Ανατολής, η οποία δεν επιδιώκει μια προοπτική συνολική θεώρηση, αλλά αρκείται στη σύνθεση οπτικών γωνιών. Γι αυτό και στην Παλαιά Διαθήκη εντοπίζουμε παραστάσεις για τον κόσμο τόσο διαφορετικές, μεταξύ τους, ώστε να καθίσταται αδύνατη η σύνθεση όλων των χωρίων σε μία ενιαία θεωρία.
Ο κόσμος παρουσιάζεται όχι ως αυτάρκης ή ως θείος αλλά και ούτε ως φύσει κακός και ανταγωνιστικός προς τον Θεό και τον άνθρωπο.
Σκοπός της αναφοράς του συντάκτη στα αρχέγονα αυτά γεγονότα είναι η εισαγωγή στην προγονική ιστορία του Ισραήλ. Πέρα από την όποια εθνικο-θρησκευτική διάσταση δεν απουσιάζει και μια οικουμενική προοπτική: η ανθρωπότητα μετά τη δημιουργία αντιμετώπισε κρίσιμες εμπειρίες μέχρις ότου ο Θεός μετά και τη δημιουργία διαφόρων εθνών, δημιούργησε κι αυτός ένα έθνος δικό του και το ξεχώρισε.
Προϋποθέσεις ερμηνείας της αφήγησης της Δημιουργίας
Προκειμένου να κατανοηθεί το παλαιοδιαθηκικό κοσμοείδωλο θα χρειασθεί να ληφθεί υπόψιν ο σημιτικός τρόπος έκφρασης: όπως παρατηρεί ο παλαιοδιαθηκολόγος καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου: «...υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο δυτικό, ελληνικό τρόπο έκφρασης, και στον ανατολικό, σημιτικό. Εκεί που οι Έλληνες προκειμένου να περιγράψουν τα βασικά χαρακτηριστικά μιας έννοιας, προτιμούν τη διατύπωση ενός ορισμού, οι Εβραίοι αφηγούνται μια ιστορία.»
Κάθε αφήγηση στη Βίβλο δεν είναι οπωσδήποτε και ιστορία. Ακόμα και στα ιστορικά τους κείμενα, επεξεργάζονται το υλικό τους όχι ως ιστορικοί, όπως σήμερα αντιλαμβάνεται κανείς το έργο του ιστορικού, αλλά κυρίως ως θεολόγοι. Δεν αποσκοπούν στην παροχή ιστορικών πληροφοριών με τη σημερινή έννοια του όρου, αλλά στη διατύπωση αιώνιων θεολογικών αληθειών.
Ο λαός του Ισραήλ ζώντας σε ένα πολυθεϊστικό και μυθολογικό περιβάλλον διαμόρφωσε, μέσα σε μια μακρόχρονη διαδικασία αιώνων την πίστη του για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου. Έτσι χρησιμοποίησαν το κοσμοείδωλο και παραστάσεις από το μυθολογικό υλικό της εποχής τους.
Η παλαιά μονολιθική άποψη για τη Βίβλο, της οποίας τη μαρτυρία έπρεπε να δεχθούμε ή να απορρίψουμε συνολικά, αντικαταστάθηκε από μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, πιο αληθινή και ιστορικά πιο πλούσια σε διδάγματα. Παρόλο που δεν μας πληροφορούν για την ιστορική αρχή του σύμπαντος και του ανθρώπου, μας μαθαίνουν τουλάχιστον πώς η Ισραϊλιτική θρησκεία και η ισραηλιτική θεολογία φαντάζονταν τον 8ο αιώνα, και πως τρεις αιώνες αργότερα τη δημιουργία και την αρχή του σύμπαντος και του ανθρώπου, πως και προς ποια κατεύθυνση από τη μια εποχή στην άλλη είδαν τις ιδέες αυτές να προοδεύουν. Δεν μας χρησιμεύουν πια για να ανασυνθέσουμε την Ιστορία του κόσμου, διατηρούν όμως για εμάς τεράστια αξία για την ανασύνθεση της ιστορίας της ισραηλιτικής σκέψης.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Σάββας Αγουρίδης, «Μύθος-Ιστορία-Θεολογία (Ανάλυση περικοπών από τα κεφ.1-11)», Δελτίο Βιβλικών Μελετών,τομ. 5, τ/χ.2 Νέα Σειρά, (Ιούλιος-Δεκέμβριος 1986), σελ.55-86
Σάββας Αγουρίδης, «Μύθος-Ιστορία-Θεολογία (Ανάλυση περικοπών από τα κεφ.1-11)», Δελτίο Βιβλικών Μελετών,τομ. 6 Νέα Σειρά, (Ιανουάριος-Ιούνιος 1987), σελ.5-19
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, «Το κοσμοείδωλο της Παλαιάς Διαθήκης. Προϋποθέσεις θεολογικής θεώρησης του κόσμου», Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, τόμ. 28 (1983), σελ.429-454
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, «Χίλια χρόνια και μια μέρα. Η συμβολική γλώσσα των αφηγηματικών κειμένων της Π.Δ.», Σύναξη, τ/χ.67 (1998), σελ.101-111
Jean Bottero, «Πρόοδος της ιστορικής έρευνας: Η Βιβλική Αρχαιότητα », στο: Συλλογικό: Encyclopédie de la Pléiade. Ιστορία και μέθοδοί της. Τόμος Α' Γενικά προβλήματα, μτφρ.Ελένης Στεφανάκη, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ. 232-239
Γεώργιος Φλωρόφσκι, «Δημιουργία και δημιουργικότητα», στο: Γεώργιος Φλωρόφσκι, Δημιουργία και απολύτρωση, μτφρ. Παναγιώτης Πάλλης, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1983 σελ.49-88
Σταύρος Καλαντζάκης, Εν αρχή εποίησεν ο Θεός. Ερμηνευτική ανάλυση των περί δημιουργίας διηγήσεων της Γενέσεως, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 2001
Παλαιά Διαθήκη
Μυθογραφία
Συγκριτική μυθολογία
|
372277
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Obscured%20By%20Clouds
|
Obscured By Clouds
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Obscured by Clouds
| Είδος = Στούντιο άλμπουμ
| Καλλιτέχνης = Pink Floyd
| Εξώφυλλο = Obscured By Clouds.jpeg
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = 2 Ιουνίου 1972
| Ηχογράφηση = Φεβρουάριος - Απρίλιος 1972 στο Έρουβιλ, Ιλ-ντε-Φρανς της Γαλλίας
| Είδος_μουσικής = Progressive Rock
| Διάρκεια = 40:30
| Δισκογραφική = Harvest Records
| Παραγωγός = Pink Floyd
| Προηγούμενο album = Meddle (1971)| Αυτό το album = Obscured by Clouds (1972)| Επόμενο album = The Dark Side of the Moon (1973)}}
To Obscured by Clouds είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Pink Floyd, το οποίο βασίστηκε στο σάουντρακ της ταινίας "La Vallée" του Μπάρμπετ Σρέντερ και κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου 1972 μέσω της "Harvest Records".
Ιστορία του δίσκου
Μετά την επιτυχία του "More", ο Μπάρμπετ Σρέντερ επικοινώνησε με τους Pink Floyd για να ηχογραφήσουν άλλο ένα σάουντρακ, την στιγμή που το συγκρότημα είχε ήδη ξεκινήσει να δουλεύει σε τραγούδια τα οποία θα αποτελούσαν τελικά το άλμπουμ "The Dark Side of the Moon".
Οι ηχογραφήσεις του σάουντρακ πραγματοποιήθηκαν από τις 23 μέχρι τις 29 Φεβρουαρίου και από τις 23 Μαρτίου μέχρι τις 6 Απριλίου 1972 στα "Strawberry Studios" του Έρουβιλ στο Ιλ-ντε-Φρανς της Γαλλίας. Η μίξη του άλμπουμ έγινε τις δύο τελευταίες ημέρες αυτής της περιόδου στα "Morgan Sound Studios" του Λονδίνου.
Κατά την διάρκεια της πρώτης εβδομάδας ηχογραφήσεων, ο γαλλικός τηλεοπτικός σταθμός "ORTF" βιντεοσκόπησε τους Pink Floyd και πήρε συνεντεύξεις από τον Ντέιβιντ Γκίλμορ και τον Ρότζερ Γουώτερς. Μετά το πέρας των ηχογραφήσεων, το συγκρότημα ζήτησε από την εταιρεία του να ονομάσει το σάουντρακ "Obscured by Clouds" και όχι "La Vallée", με την λύση να βρίσκεται και για την ταινία στον τίτλο "La Vallée (Obscured by Clouds)".
Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου του 1972 και 13 ημέρες αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, σκαρφαλώνοντας στο # 1 των γαλλικών τσαρτ, το # 6 των βρετανικών και το # 46 των αντίστοιχων αμερικάνικων.
Τραγούδια του "Obscured by Clouds" που εκτελέστηκαν ζωντανά ήταν το ομώνυμο, το "When You're In" και το "Childhood's End", τα οποία συνοδεύονταν από μεγάλα ορχηστρικά μέρη που οι Pink Floyd αυτοσχεδίαζαν.
Κατάλογος κομματιών
1. Obscured by Clouds (Gilmour, Waters) – 3:03
2. When You're In (Gilmour, Waters, Wright, Mason) – 2:30
3. Burning Bridges (Gilmour, Wright, Waters) – 3:29
4. The Gold It's in the... (Gilmour, Waters) – 3:07
5. Wot's... Uh the Deal? (Gilmour, Waters) – 5:08
6. Mudmen (Gilmour, Waters) – 4:20
7. Childhood's End (Gilmour) – 4:31
8. Free Four (Waters) – 4:15
9. Stay (Waters, Wright) – 4:05
10. Absolutely Curtains (Wright, Mapuga tribe) – 5:52
Θέσεις τσαρτ
Βραβεύσεις
Obscured by Clouds (άλμπουμ)
Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός
Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Ασημένιος
Μουσικοί
Το "Obscured by Clouds''" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς:
Ντέιβιντ Γκίλμορ - φωνητικά, κιθάρα
Ρότζερ Γουώτερς - φωνητικά, μπάσο
Ρίτσαρντ Ράιτ - πλήκτρα, πιάνο
Νικ Μέισον - τύμπανα, κρουστά, φωνητικά
Παραπομπές
Πηγές
Obscured by Clouds - Pink Floyd | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
Pink Floyd - Obscured by Clouds | Sputnikmusic
Obscured by Clouds Review | Pink Floyd
Songfacts - List of songs by Pink Floyd
Δισκογραφία των Pink Floyd
Άλμπουμ του 1972
|
825724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%91.%CE%9C.%CE%93.%CE%A3.%20%CE%9D%CE%AD%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Πανσουλιακός Α.Μ.Γ.Σ. Νέου Σουλίου
|
Ο Α.Μ.Γ.Σ. Πανσουλιακός Νέου Σουλίου είναι αθλητικός ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα το Νέο Σούλι Σερρών. Η Ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού, προήλθε το 1971 από την συνένωση των δύο παλαιότερων συλλόγων ΄΄Μ. Αλέξανδρος΄΄ και ΄΄Φιλοπρόοδος΄΄, ύστερα από προσπάθειες κάποιων ανθρώπων του χωριού που αγαπούσαν και ενδιαφέρονταν για τον αθλητισμό. Την περίοδο 2023-24 αγωνίζεται στην Β΄ Κατηγορία της ΕΠΣ Σερρών.
Ιστορία
Στην δεκαετία του ’60 ιδρύθηκαν δύο ποδοσφαιρικοί σύλλογοι ο ¨Μέγας Αλέξανδρος¨ ( του μαχαλά ¨Μπατζανάδικος¨) και η ¨Φιλοπρόοδος¨ ( του κριάκορ μαχαλά) που για κάμποσα χρόνια αθλούσαν την νεολαία του χωριού στο ποδόσφαιρο με τα πενιχρά οικονομικά τους μέσα. Διαλύθηκαν όμως, γιατί δεν μπόρεσαν ν’ αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, αφού όλα τα έξοδα τα αντιμετώπιζαν μόνοι τους.
Δ’ Εθνική
Το 2004 κέρδισε σε αγώνα μπαράζ για την άνοδο στην Δ’ Εθνική τα Καλά Δένδρα και την περίοδο 2004-2005 και 2005-2006 αγωνίστηκε στην Δ’ Εθνική. Η ομάδα σήμερα αγωνίζεται στην Β’ κατηγορία και βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Στηρίζεται κυρίως στα παιδιά του χωριού.
Αθλητικοί σύλλογοι Σερρών
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1971
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
|
720177
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%20%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AD
|
Λε Βιβιέ
|
Το Λε Βιβιέ (γαλλικά: Le Vivier, καταλανικά: El Viver, οξιτανικά: Lo Vivièr) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό των Ανατολικών Πυρηναίων, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Βιβιερόλ (γαλλικά: Viviérols).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητες των Ανατολικών Πυρηναίων
|
707251
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%86%CE%B3%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%20%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Νέα Άγναντη Φθιώτιδας
|
Η Νέα Άγναντη είναι οικισμός της Στερεάς Ελλάδας στην Περιφερειακή Ενότητα Φθιώτιδας, ο οποίος δημιουργήθηκε από κατοίκους της Άγναντης στην ευρύτερη περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω συνεχιζόμενων κατολισθήσεων. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά το 2011 όταν απογράφηκε στον δήμο Μώλου - Αγίου Κωνσταντίνου. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» μαζί με την Άγναντη αποτελούν την τοπική κοινότητα Αγνάντης που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αγίου Κωνσταντίνου του Δήμου Καμένων Βούρλων και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 79 κατοίκους.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Φθιώτιδας
Δήμος Μώλου - Αγίου Κωνσταντίνου
|
729075
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AE%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Πηγή Δημητρακοπούλου
|
Η Πηγή Δημητρακοπούλου είναι σύγχρονη Ελληνίδα σκηνοθέτης του θεάτρου και της τηλεόρασης, περισσότερο γνωστή για τη σκηνοθεσία της στις τηλεοπτικές μεταφορές των μυθιστορημάτων του Τάσου Αθανασιάδη και του Μ. Καραγάτση, «Η αίθουσα του Θρόνου» και «Το 10» αντίστοιχα.
Η θεατρική της παράσταση «Η ισορροπία του Νας» που ανήκει στο είδος του θεάτρου - ντοκουμέντο - είδος το οποίο η Δημητρακοπούλου έχει προωθήσει στην Ελλάδα με τη δουλειά της- παρουσιάστηκε από την «Πειραματική Σκηνή » του Εθνικού θέατρου το 2016 έγινε η αιτία να ξεσπάσει μείζον θέμα λογοκρισίας. Η προσθήκη στην παράσταση υλικού από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού, «Η μέρα εκείνη...1560 ώρες στην εντατική. Μια μαρτυρία για το δικό μας Γκουαντάναμο», προκάλεσε έντονες αντιδράσεις που ανάγκασαν τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, Στάθη Λιβαθινό, να τη διακόψει οριστικά.
Παραστασιογραφία
Η Πηγή Δημητρακοπούλου που σπούδασε οπερατέρ στη Σχολή Σταυράκου, ασχολήθηκε στην αρχή της καριέρας της, με ταινίες μικρού μήκους και ντοκυμαντέρ. Συγκεκριμένα, το 1983 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε το ντοκυμαντέρ «Αρχαία Μεταλλεία της Λαυρεωτικής» ενώ το 1991 έγραψε το σενάριο και αφηγήθηκε το ντοκυμαντέρ «Οικολογισμός για τον Νέστο», παραγωγής του Υπουργείου Πολιτισμού.
Από το 1997 μπαίνει στο χώρο της τηλεόρασης, σκηνοθετώντας την τηλεοπτική σειρά της ΕΤ1 «Διπλή αλήθεια: Αγνώστου πατρός»
και το 1998 κάνει την πρώτη σκηνοθετική της επιτυχία στην τηλεοπτική σειρά η «Η αίθουσα του θρόνου». Η σειρά, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη, σημείωσε μεγάλη εμπορική αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία, καθιερώνοντας την Πηγή Δημητρακοπούλου. Μαζί με το «Το Νησί», ήταν η πιο πετυχημένη μεταφορά βιβλίου που έγινε ποτέ στην ιδιωτική τηλεόραση και μια από τις ακριβότερες σειρές που έχουν γυριστεί ποτέ στην Ελλάδα. Ξεκίνησε να προβάλλεται στο Mega τον Οκτώβριο του 1998 και τέλειωσε τον Απρίλιο του 1999». Το 2002 θα σκηνοθετήσει την τηλεοπτική σειρά «Εν Ιορδάνη» που προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι Star
και το 2006, τον δεύτερο κύκλο της επίσης πολύ επιτυχημένης σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Δυο μέρες μόνο»
Το 2007 θα κάνει την επόμενη μεγάλη τηλεοπτική της επιτυχία, με τη μεταφορά στη μικρή οθόνη, του (ανολοκλήρωτου) έργου του Μ. Καραγάτση, «Το 10», που προβλήθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι ALPHA. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές : «...η έξοχη αυτή τηλεοπτική εκδοχή του καραγάτσειου μυθιστορήματος από την Πηγή Δημητρακοπούλου, που κάνει την τηλεόραση τέχνη...», «...Οι μελωδίες της βραβευμένης συνθέτριας Ελένης Καραΐνδρου ολοκληρώνουν την ατμοσφαιρική σκηνοθεσία της Πηγής Δημητρακοπούλου...», «...Μπράβο στη σκηνοθέτιδα Πηγή Δημητρακοπούλου, για το 10 στον Alpha που "κεντά" αριστουργηματικά το κείμενο του Μ. Καραγάτση, αξιοποιώντας βεβαίως και τις... "κλωστές" που της δίνουν οι εξαιρετικές υποκριτικές ερμηνείες των ηθοποιών...», «...Η Πηγή Δημητρακοπούλου που υπογράφει τη σκηνοθεσία, με τους εκλεκτούς συνεργάτες της, αντιστάθηκε πεισματικά στις «σταθερές» τηλεοπτικές αξίες, εράνισε από το άνθος του ελληνικού θεάτρου και δίνει μία σειρά από τις καλύτερες που έχουν περάσει ποτέ....».
Μάλιστα, στη διοργάνωση των τηλεοπτικών βραβείων «Πρόσωπα 2008» του περιοδικού «ΤV Έθνος», η σκηνοθέτης πήρε το «Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας», (ένα από τα πολλά βραβεία που πήρε συνολικά η σειρά). .
Το 2009 θα σκηνοθετήσει το πρώτο θεατρικό της έργο, το διεθνούς έργο του Ντούσαν Κοβάτσεβιτς, «Ο Επαγγελματίας» και θα αποδείξει ότι ξέρει να κάνει θέατρο τόσο καλά όσο και τηλεόραση. Σύμφωνα με τις κριτικές προέκυψε μια αξιοζήλευτη παράσταση, σφιχτή, δυνατή και ώριμη. «[...]Ευτυχής συγκυρία, γόνιμη συνεργασία, σπουδαία παράσταση. Ο «Επαγγελματίας» του Ντούσαν Κοβάτσεβιτς που παρουσιάζεται στο «Αγγέλων Βήμα» διαθέτει τις αρετές εκείνες που μπορούν, εν πρώτοις, να οδηγήσουν μία παραγωγή σε καλλιτεχνική επιτυχία: πρώτη ύλη (κείμενο), σκηνοθεσία που το «διαβάζει» και το σέβεται, ηθοποιούς που «αντέχουν» το βάρος των ρόλων που υποδύονται.[...]»
Η δεύτερη σκηνοθεσία της, ήταν στο θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη, «Εκτελεστές», που ανέβηκε στον τεχνοχώρο Cartel, τον Φεβρουάριο του 2013 στην Αθήνα.
Τον επόμενο χρόνο, 2014, θα συνεργαστεί με τη θεατρική ομάδα «Εκτός Σχεδίου», στην παράσταση «Ο καφές και η δημοκρατία». Η παράσταση βασίστηκε στην ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, από την οποία η ομάδα επέλεξε 6 διηγήματα και με τη βοήθεια της Πηγής Δημητρακοπούλου τα διασκεύασε σε ενιαίο θεατρικό κείμενο. Η παράσταση παίχτηκε στο μόνιμο θέατρο της ομάδας, στις εργατικές πολυκατοικίες του Γεροβουνού, στο Καματερό. Στις αρχές του 2016 θα σκηνοθετήσει την πιο αμφιλεγόμενη και πολυ-συζητημένη θεατρική της παράσταση, την «Ισορροπία του Nash» δείτε παρακάτω
Στα τέλη του 2016 η Πηγή Δημητρακοπούλου σκηνοθέτησε στη θεατρική σκηνή Faust ένα σύγχρονο θεατρικό έργο που είχε ήδη βρει μεγάλη ανταπόκριση στο εξωτερικό. Το «Lebensraum - Ζωτικός Χώρος», του Θανάση Τριαρίδη, το οποίο είχε παιχτεί ήδη στη Γερμανία στα γερμανικά, και είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, ευτύχησε στα χέρια της Δημητρακοπούλου: «...Το οξυδερκές, σαρκαστικό και με βιτριολικό χιούμορ κείμενο του αξιόλογου συγγραφέα, ευτύχησε μίας εξίσου «ιδιοφυούς» σκηνοθεσίας από την Πηγή Δημητρακοπούλου, η οποία δεν αποτύπωσε απλά σκηνικά το γεμάτο συμβολισμούς και υπαρξιακά διλήμματα κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, αλλά του έδωσε ζωή και υπόσταση, χαρίζοντάς μας μία σπάνια και εξαιρετικά δυνατή θεατρική εμπειρία, από αυτές που καταργούν τις όποιες σκηνικές συμβάσεις, προσφέροντας τις σωστές δόσεις ψυχαγωγίας και προβληματισμού και πυροδοτώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις, ανοίγοντας παράλληλα ένα απέραντο πεδίο σκέψεων, ψυχαναλυτικών προσεγγίσεων και επώδυνων διαπιστώσεων.»Το 2018 η σκηνοθέτης θα συνεργαστεί με τη δεύτερη κρατική σκηνή της χώρας, το «Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδας», στο ανέβασμα της παράστασης - ντοκουμέντο «Υπέρ Ελλάδος (Η υπόθεση Πολκ στο προσκήνιο)». Η παράσταση της οποίας τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία έκανε η Πηγή Δημητρακοπούλου βασίστηκε στο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου «Χορεύουν οι Ελέφαντες» (2012) και διερευνά τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ που δολοφονήθηκε το Μάιο του 1948 στη Θεσσαλονίκη. Στην παράσταση διερευνούνται - και πάλι (μετά την Ισορροπία του Νας) όψεις του κράτους δικαίου και των εξιλαστήριων θυμάτων του.«Μία εξαιρετική παράσταση, μια συγκλονιστική ιστορική καταγραφή, αλλά και ένας στοχασμός πάνω στην απώλεια, τη μνήμη και τη φύση της ιστορικής αλήθειας.Μία παράσταση ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αξίας και εξίσου σημαντικής ιστορικής σημασίας.»
Το 2019 τέλος, σκηνοθέτησε ένα ακόμα έργο του Θανάση Τριαρίδη, «Το περίσσιο παιδί». Η παράσταση βασίστηκε στο ομώνυμο κείμενο του συγγραφέα (ένα δυστοπικό παραβολικό παραμύθι) που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Gutenberg" ταυτόχρονα με τη θεατρική παράσταση.«[...]«Το περίσσιο παιδί» στη σκηνή είχε την τύχη να βρεθεί στα χέρια της έμπειρης, όσο και ευρηματικής σκηνοθετικής ικανότητας της Πηγής Δημητρακοπούλου. Η συγκεκριμένη σκηνοθέτις κράτησε ανέπαφο το αρχικό κείμενο και το μόνο που θέλησε να κάνει είναι να το δει ως ένα πλέγμα τριών φωνών, που μέσα στη λογοτεχνική ενσάρκωση, αν και υπάρχουν, δεν φανερώνουν την αυτονομία τους και τη συμμετοχή τους στην εξέλιξη της υπόθεσης. Λύση απλή όσο και ευρηματική, που μαζί με τις υπόλοιπες θεατρικές προτάσεις (σκηνικά, κίνηση, μουσική κ.λπ.) μετέτρεψε σε ένα απόλυτο θεατρικό έργο ένα απόλυτο λογοτεχνικό κείμενο[...]».«Ισορροπία του Nash»
Το 2016 η Πηγή Δημητρακοπούλου συνεργάστηκε με την «Πειραματική σκηνή Ι» του Εθνικού θεάτρου στο ανέβασμα της παράστασης «Η ισορροπία του Nash» (ο τίτλος από την θεωρία του Νας), μιας παράστασης documentary theatre (θεάτρου - ντοκουμέντο). Η παράσταση ήταν εξ ολοκλήρου έργο της Δημητρακοπούλου καθώς είχε την ευθύνη της επιλογής των κειμένων, της σύνθεσής του και την παράστασής τους. Με σκοπό την εξερεύνηση του κράτους Δικαίου και της Τρομοκρατίας (της θέσης του κράτους Δικαίου απέναντι στην Τρομοκρατία) η σκηνοθέτης ενσωμάτωσε κείμενα του Αλμπέρ Καμύ από τους «Δίκαιους», της Χάνα Άρεντ από το δοκίμιο «Περί βίας» καθώς και τμήματα από το βιβλίο-ημερολόγιο του Σάββα Ξηρού «Η μέρα εκείνη - 1.560 ώρες στην Εντατική - Μια μαρτυρία για το δικό μας Γκουαντάναμο», καθώς και ηχητικό υλικό από μια τηλεφωνική της συνέντευξη με τον φυλακισμένο Έλληνα τρομοκράτη.
Ο θόρυβος γύρω από το έργο προκλήθηκε με αφορμή τη συνέντευξη του Σάββα Ξηρού στη δημοσιογράφο Ιωάννα Κλεφτογιάννη , όπου μεταξύ άλλων μίλησε και για την παράσταση. Από εκείνη την ημέρα -25 Ιανουαρίου 2016 - (και ενώ η παράσταση παιζόταν ήδη από τις 15 Ιανουαρίου προγραμματισμένη να ολοκληρωθεί στις 31 Ιανουαρίου) και με τη θέση που πήραν τόσο η ομάδα συγγενών θυμάτων τρομοκρατίας «Ως εδώ» όσο και ο Αμερικανός πρέσβυς Ντέιβιντ Πιρς -ξέσπασε ένας πόλεμος κατηγοριών (και υπερασπίσεως που πήρε τεράστια έκταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τέτοια που ανάγκασε πολλά δημόσια πρόσωπα να τοποθετηθούν για την απαγόρευση της παράστασης ή μη. Ο πόλεμος αποκορυφώθηκε με την επερώτηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Τζαβάρα στη Βουλή και με την απόφαση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, Στάθη Λιβαθηνού, να διακόψει την παράσταση.
Η ανακοίνωση του Εθνικού θεάτρου
«Η παράσταση Ισορροπία του Nash που παίζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ξέφυγε από τον καλλιτεχνικό της στόχο και μοιάζει, χωρίς να το επιδιώκει, να εξαντλεί τις αντοχές μιας κοινωνίας. Έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης σε μια δύσκολη συγκυρία και παρερμηνεύτηκε η ιδεολογική της πρόθεση. Δέχτηκε τη σκληρή και απολύτως δογματική κριτική ανθρώπων που, ως επί το πλείστον, δεν την έχουν παρακολουθήσει.
Ενώ το βασικό της μήνυμα είναι πως καμία ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, η παράσταση οδήγησε, ερήμην της, στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, προξενώντας περισσότερο πόνο παρά προβληματισμό. Τέλος, ενεργοποίησε αντιδράσεις ακραίων κύκλων, που έφτασαν στο σημείο να εκφράζουν απειλές για τη σωματική ακεραιότητα του κοινού, των καλλιτεχνών και των εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρούμε ότι η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργήσει τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο, αντί να προβάλει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και το γόνιμο προβληματισμό, στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Για τους παραπάνω λόγους επιλέγουμε να σταματήσουμε τις παραστάσεις του έργου Ισορροπία του Nash, χωρίς επ’ ουδενί να παραιτούμαστε από το δικαίωμα, τώρα και στο μέλλον, της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως οφείλουμε να κάνουμε ως Εθνικό Θέατρο.
Από την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το κείμενο της επερώτησης του βουλευτή Ν.Δ. Κώστα Τζαβάρα με θέμα: «Επίκαιρη ερώτηση προς τον Υπουργό Πολιτισμου και Αθλητισμού Αριστείδη Μπαλτά: Η προβολή από το Εθνικό θέατρο με κρατικά χρήματα των ιδεών ενός τρομοκράτη (28/01/2016)»
Παραπομπές
Δ
Έλληνες σκηνοθέτες
|
8805
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%C4%B0stikl%C3%A2l%20Mar%C5%9F%C4%B1
|
İstiklâl Marşı
|
Το İstiklâl marşı («Εμβατήριο της Ανεξαρτησίας»; Καραμανλήδικα: Ιστικλάλ μαρσ̇ή) είναι ο εθνικός ύμνος της Τουρκίας, που υιοθετήθηκε επίσημα στις 12 Μαρτίου 1921.
Το ποίημα αποτελείται από δέκα στροφές και συνεγράφη από τον ποιητή Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι, ενώ υιοθετήθηκε ως εθνικός ύμνος μετά από διαγωνισμό και ομόφωνη αποδοχή του από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Η μουσική που συνόδευε τον εθνικό ύμνο μέχρι το 1930 ήταν σύνθεση του Αλί Ριφάτ Τσαχατάι, ενώ από τότε και στο εξής υιοθετήθηκε η μελοποίηση του Οσμάν Ζεκί Ουνγκόρ, διευθυντή της Προεδρικής Συμφωνικής Ορχήστρας. Από το 10στροφο ποίημα, ανακρούονται μόνο οι δυο πρώτες στροφές.
Το "İstiklâl Marşı" αποτελεί και τον εθνικό ύμνο της μη αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.
Στίχοι
Παραπομπές
Πηγές
Ιστορία του ύμνου από τον ιστότοπο της τουρκικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον- The Turkish Flag and National Anthem
Επίσημα έγγραφα της τουρκικής εθνοσυνέλευσης για το İstiklâl Marşı- Zabit Ceridesi - 12.03.1921
İstiklâl Marşı Research Publication- İstiklâl Marşı Anlam ve Önemi
Εθνικοί ύμνοι
Εθνικά σύμβολα της Τουρκίας
|
50358
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%20%CE%BD%CF%84%CF%85%20%CE%A3%CE%B1%CF%84%CE%BB%CE%AD
|
Εμιλί ντυ Σατλέ
|
Η Εμιλί ντι Σατλέ (Gabrielle-Emilie le Tonnelier de Breteuil, Marquise du Chastellet-Laumont, 17 Δεκεμβρίου 1706 - 10 Σεπτεμβρίου 1749) ήταν Γαλλίδα φυσικός, μαθηματικός και συγγραφέας. Συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικότερων γυναικών επιστημόνων, ζώντας μάλιστα σε μία εποχή κατά την οποία οι κοινωνικές συνθήκες δεν ευνοούσαν την εκπαίδευση των γυναικών. Σημαντικότερη συνεισφορά της θεωρείται η μετάφραση και ο σχολιασμός του έργου του Νεύτωνα Principia Mathematica.
Βιογραφία
Η Εμιλί ντι Σατλέ γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1706, στο Παρίσι. Ανήκε σε οικογένεια της ανώτερης κοινωνικής τάξης και ο πατέρας της ήταν στην υπηρεσία του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Δεν διέθετε αξιόλογη εξωτερική εμφάνιση: ήταν ψηλή και ιδιαιτέρως αδέξια, τόσο ώστε οι γονείς της να προσλάβουν δασκάλους για αθλητικές δραστηριότητες και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, όπως χορό, ιππασία, ξιφασκία, γυμναστική, μουσική -έπαιζε αρπίχορδο σχετικά ικανοποιητικά- ακόμα και για την τέχνη του ηθοποιού, στην οποία φαίνεται πως διέθετε ταλέντο. Από νεαρή ηλικία έδειξε σαφή προτίμηση στα μαθηματικά, στις γλώσσες και τις φυσικές επιστήμες. Ο πατέρας της την ενθάρρυνε, αντιλαμβανόμενος την έφεσή της, αν και, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, οι γυναίκες συνήθως δε σπούδαζαν ή διδάσκονταν ορισμένα στοιχειώδη μαθήματα στο σπίτι, έχοντας ως κύριο στόχο την επίτευξη ενός επιτυχημένου γάμου.
Η Εμιλί ντι Σατλέ μελέτησε επίσης φιλοσοφία και λογοτεχνία και ήρθε σε επαφή με έργα των Tasso, Οράτιου, Βιργίλιου, Κικέρωνα, Λουκρήτιου, Μίλτον και άλλων, εκπονώντας μάλιστα μια γαλλική μετάφραση της Αινειάδας. Παρά την κλίση της στον τομέα των γλωσσών, η αληθινή αγάπη της ήταν τα μαθηματικά κι η φιλοσοφία. Η στροφή στη συστηματικότερη μελέτη τους ενθαρρύνθηκε από έναν οικογενειακό φίλο, τον Μ. de Mezieres, που αναγνώρισε το ταλέντο της. Επίσης όμως, θα μπορούσε να 'χε δει, από τις μεγάλες δεξιώσεις στο σπίτι, όλους τους μεγάλους μαθηματικούς, όπως π.χ. ο Bernard de Fontenelle, ή φιλοσόφους της εποχής, -όπως ο Βολταίρος- που παρήλαυναν εκεί κατά καιρούς.
Οι εργασίες της στα μαθηματικά, -σύμφωνα με τον Μεζιέρ- ήταν «θηλυκές», αλλά σπάνιας πειθαρχίας, ουσιαστικές κι εντυπωσιακές. Ο πατέρας της έλεγε: «Η πιο μικρή μου κόρη επιδεικνύει το μυαλό της τρομάζοντας τους υποψήφιους γαμπρούς». Έτσι, αποφάσισε να την τοποθετήσει στο Συμβούλιο των Βερσαλλιών κι εκείνη εντυπωσιάστηκε από το κλίμα που επικρατούσε εκεί, ωστόσο δεν άλλαξε τις πεποιθήσεις της. Της άρεσε πολύ η γοητεία, η υπερβολή κι η κοσμική ζωή που συνάντησε, παράλληλα, όσο μεγάλωνε, γινόταν όλο και πιο θερμή, όσον αφορά στην ερωτική της ζωή. Αυτό φαίνεται κι από τις πολλές της ερωτικές σχέσεις πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του γάμου της. Η μαθηματικός Ρόμπιν Άριανροντ έγραψε για εκείνη: «Ψηλή και αριστοκρατική, παθιασμένη τόσο στην πνευματική όσο και στην ερωτική της ζωή, ήταν μεγαλύτερη ακόμα και από τη ζωή. Ήταν πολύ πληθωρική για τους περισσότερους ανθρώπους της εποχής της. Πολύ φιλόδοξη, πολύ συναισθηματική, πολύ σεξουαλικά απελευθερωμένη. Και πολύ φεμινίστρια επίσης. Δεν μάσαγε τα λόγια της όταν έγραφε για τον αγώνα της να μορφωθεί στα ανώτερα μαθηματικά και την φυσική (γιατί τα κορίστια δεν μπορούσαν τότε να πάνε σχολείο και πολύ περισσότερο στο πανεπιστήμιο).»
Η ντι Σατλέ επέλεξε ως σύζυγο τον 34χρονο αυλικό και στρατιωτικό Μαρκήσιο Florent-Claude Chastellet -τον λιγότερο αντιπαθητικό και πιο αξιόλογο από όσους την περιτριγύριζαν. Ο γάμος τελέστηκε με όλες τις αρμόζουσες τιμές, στις 20 Ιουνίου. Η Σατλέ είχε ήδη θέσει όρους, σύμφωνα με τους οποίους δεν επρόκειτο να σταματήσει τις μελέτες της και πως δεν θα άλλαζε τον τρόπο ζωής της όσον αφορά στις αγαπημένες της συνήθειες, συμπεριλαμβανομένης και της τάσης της προς την απιστία. Ο Μαρκήσιος δέχθηκε στο σύνολό τους τις προτάσεις της, με μόνη σημείωση να μην τον ρεζιλέψει ποτέ. Ο γάμος τους κράτησε μέχρι το θάνατό της. Τα δυο επόμενα χρόνια απέκτησε μαζί του δυο παιδιά, τη Françoise Gabriel Pauline, στις 30 Ιουνίου 1726 και τον Louis Marie Florent στις 20 Νοεμβρίου 1727. Τον επόμενο χρόνο, στα 1728, έχασε τον πατέρα της κι έκανε πολλές επισκέψεις στη μητέρα της στη Creteil. Την 1η Απριλίου 1733 έκανε άλλον ένα γιο που όμως δεν έζησε πολύ, καθώς πέθανε τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους. Νωρίτερα, είχε γνωρίσει τον Βολταίρο.
Μετά τον γάμο της δε σταμάτησε να ζει έντονα, συνέχισε ανεμπόδιστα, παρά τις εγκυμοσύνες, να δημιουργεί ερωτικές σχέσεις. Παράλληλα, συγκέντρωσε τους καλύτερους δασκάλους της εποχής για να συνεχίσει τις μελέτες της. Κάποιοι απ' αυτούς ήταν ο διάσημος Γάλλος μαθηματικός κι αστρονόμος της εποχής, ο Pierre Louis de Maupertuis, ο Κλερώ (κι οι δυο υπήρξαν εραστές της), και ο γνωστός φυσικομαθηματικός Koenig. Παλιότερα, είχε ερωτευτεί έναν παλαιό αξιωματικό της φρουράς, που είχε παραιτηθεί για να ασχοληθεί με τη Φυσική, τον Δούκα του Ρισελιέ, ο οποίος την ενθάρρυνε στη μελέτη και της συνέστησε, μάλιστα, τους κορυφαίους δασκάλους. Όταν εκείνος αναχώρησε το 1730 για μια επιστημονική αποστολή στον πόλο, η Σατλέ πληγώθηκε, αλλά έμεινε ελεύθερη.
Γνωριμία με τον Βολταίρο
Η γνωριμία της με τον Βολταίρο, ο οποίος τη γνώριζε από παιδί συχνάζοντας στο σπίτι της οικογένειάς της και σε δεξιώσεις, επέφερε σημαντικές αλλαγές στη ζωή της. Γνωρίστηκαν μια βραδιά του 1733 στην Όπερα, κι αργότερα ήρθαν πιο κοντά στους γάμους του Δούκα του Ρισελιέ, του πρώην εραστή της. Σύντομα διαπίστωσαν πως σκέφτονταν με παρόμοιο τρόπο, ερωτεύτηκαν και δημιούργησαν σχέση. Ο Βολταίρος ήταν πάλι κυνηγημένος από το γαλλικό καθεστώς κι εκείνη τον έκρυψε στον πύργο της στο Cirey, όπου της μετέφερε τις γνώσεις του από την εξορία του στην Αγγλία και πιο συγκεκριμένα τις θεωρίες του Νεύτωνα. Εκείνη δεν συμφωνούσε με τον συλλογισμό του Νεύτωνα πως η ενέργεια χάνεται και πως ο παντοδύναμος την αναπληρώνει σαν κάποιος που κουρντίζει συνεχώς το μηχανοκίνητο ρολόι του σύμπαντος. Ο Βολταίρος αναγνώρισε το θάρρος της να αμφισβητήσει με το «ιερό τέρας» των μαθηματικών, αναγνωρίζοντας την εκπληκτική δύναμη, προσπάθεια και προσήλωση στις μελέτες της και μάλιστα όντας γυναίκα.
Μαζί μοιράζονταν βαθιά τα ενδιαφέροντα για τη πολιτική μεταρρύθμιση και κυρίως μοιράζονταν τη κλίση για τη προαγωγή της επιστήμης. Ο σύζυγός της είχε έναν εγκαταλελειμμένο πύργο στο Cirey-sur-Blaise, στη NA Γαλλία, τον οποίο παραχώρησε στη Σατλέ ως χώρο μελέτης και έρευνας. Εκείνη, μαζί με τον Βολταίρο, προχώρησε στην ανακαίνισή του, την ίδια εποχή που αποφάσισε να αλλάξει την ορθογραφία του ονόματός της, μετατρέποντας το επώνυμο Chastellet σε Chatelet.
Η ανακαίνιση του πύργου διήρκεσε δυο χρόνια και πραγματοποιήθηκε κυρίως με έξοδα του ενθουσιασμένου φιλοσόφου. Ήταν πολύ ευχάριστος στην όψη, διαθέτοντας εκπληκτική θέα και θαυμάσιους κήπους. Οι δυο ερωτευμένοι μελετητές εγκαταστάθηκαν εκεί. Η Σατλέ είχε δικό της επαγγελματικό εργαστήριο, υπήρχε μια προσωπική πτέρυγα για τον Βολταίρο, καθώς και ένας διακριτικός διάδρομος που συνέδεε την κρεβατοκάμαρά του με τη δική της. Οι περιστασιακοί επισκέπτες από τις Βερσαλλίες, έβλεπαν μιαν όμορφη γυναίκα να μένει πρόθυμα μέσα, δουλεύοντας στο γραφείο της μέχρι αργά το απόγευμα, με είκοσι κεριά γύρω από σωρούς υπολογισμών και μεταφράσεων. Ο προηγμένος επιστημονικός εξοπλισμός είχε τοποθετηθεί στη μεγάλη αίθουσα. Δημιούργησε μια μεγάλη επιστημονική βιβλιοθήκη κι ένα επιστημονικό εργαστήριο με τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό της Ευρώπης.
Όταν τους επισκέφτηκε ο Henault, έγραψε χαρακτηριστικά:
Ο Βολταίρος ερχόταν στο γραφείο της, όχι μόνο γιατί ήθελε να κουβεντιάσουν για τον έρωτά τους, αλλά και για να αντιπαραβάλει τα λατινικά κείμενα του Νεύτωνα με κάποια από τα πιο πρόσφατα σχόλια των Ολλανδών. Μερικές φορές η Ντι Σατλέ πλησίασε πολύ στο να κάνει το αρχικό άλμα προς τις μελλοντικές ανακαλύψεις. Εκτέλεσε μια παραλλαγή του πειράματος του Λαβουαζιέ με τη σκουριά και αν οι κλίμακες που ήταν σε θέση να επεξεργαστεί μηχανικά ήταν ελάχιστα πιο ακριβείς, ίσως να ήταν εκείνη που θα είχε ανακαλύψει πρώτη τον νόμο της διατήρησης της μάζας πριν ακόμη γεννηθεί ο Λαβουαζιέ.
Το 1737 ο Βολταίρος υπέβαλε μια εργασία στη Γαλλική Ακαδημία Τεχνών, για το βραβείο εκείνης της χρονιάς, ενώ το ίδιο έκανε και η Σατλέ κρυφά. Το βραβείο κέρδισε τελικά ο Όιλερ. Οι επιστήμονες που επισκέπτονταν τον πύργο της, όπως ο Κένιχ κι ο Μπερνούλι, έμεναν συχνά επί εβδομάδες ή και μήνες. Ο Βολταίρος ήταν ευχαριστημένος που η εύθραυστη, νευτώνεια επιστήμη κέρδιζε έδαφος μέσω των προσπαθειών τους, αλλά εκείνη ήταν η αληθινή ερευνήτρια του φυσικού κόσμου κι εκείνη που αποφάσισε πως υπήρχε ένα βασικό ερώτημα στην έρευνα του οποίου έπρεπε να στραφεί, σχετικά με τη φύση της ενέργειας.
Η επιστημονική κοινότητα ήταν διχασμένη, καθώς η αγγλόφωνη υποστήριζε τον Νεύτωνα και η γερμανόφωνη τον Λάιμπνιτς, ωστόσο η ντι Σατλέ από τη Γαλλία έδωσε την τελική απάντηση:"Νεύτωνα κάνεις λάθος. Η ενέργεια εξαρτάται από το τετράγωνο της ταχύτητας. Ο Θεός χρειάστηκε στην αρχή αλλά όχι και στη συνέχεια"!Στον πύργο της σχεδίασε και πραγματοποίησε το πείραμα που αποδείκνυε τη θέση της. Το τετράγωνό της ταχύτητας θα εμφανιζόταν και στη διάσημη εξίσωση του Αϊνστάιν πολλές εκατονταετίες μετά. Μετά την ανακάλυψή της ταξίδευσε με τον Βολταίρο, διασκεδάζοντας και συνεχίζοντας να κάνει υπολογισμούς, μεταφράζοντας, γράφοντας και παράλληλα σκανδαλίζοντας το Παρίσι με τη συμπεριφορά της.
Η Σατλέ εξοικειώθηκε με τη θεωρία του Λάιμπνιτς για τον τύπο της κινητικής ενέργειας και προσπάθησε να τον αποδείξει, καταλήγοντας τελικά στην πρώτη δημοσιευμένη εργασία της, που κυκλοφόρησε με τίτλο Institutions De Physique (Όργανα Φυσικής) και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Επίσης μετέφρασε όλα τα γνωστά βιβλία του Νεύτωνα για τις βασικές αρχές των μαθηματικών στα γαλλικά, για πρώτη φορά, και προσέθεσε κι ένα δικό της βιβλίο με τίτλο Algebraical Commentary (Αλγεβρικά Σχόλια), βιβλίο δυσνόητο που λίγοι εκλεκτοί μαθηματικοί ήταν σε θέση να κατανοήσουν. Επίσης ανέλαβε να μεταφράσει το έργο του Mandeville The Fable Of The Bees, στα γαλλικά, ένα παράξενο κείμενο ηθογραφικού χαρακτήρα. Δεν το μετέφρασε απλώς, παρέλειψε μερικά κομμάτια, προσέθεσε μερικά άλλα και μια εισαγωγή σχετικά με τη θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή:
Η συμπεριφορά της οδήγησε σε προστριβές με τον πρώην δάσκαλο κι εραστή της Μωπέρτιους. Όταν το 1740 εξέδωσε μια εργασία που προσπάθησε να ενσωματώσει τις θεωρίες των, Καρτέσιου, Νεύτωνα και Λάιμπνιτς, δέχθηκε τα πυρά του πρώην δασκάλου της, του Κένιχ, ο οποίος τη μήνυσε θεωρώντας πως τον αντέγραψε, ανασκευάζοντας απλά και μόνο τα μαθήματα που της έκανε. Όταν το θέμα συζητήθηκε επίσημα, κανείς δεν υποστήριξε τη Σατλέ, παρά το γεγονός πως η εργασία της ήταν πρωτότυπη. Ο Μ. Kline έγραψε για την εργασία:
Τα τελευταία χρόνια
Το 1744 υπέβαλε στη Γαλλική Ακαδημία την εργασία της με τίτλο Dissertation Sur La Nature Et La Propagation Du Feu και αυτή τη φορά κέρδισε το βραβείο. Το 1745 ξεκίνησε ένα νέο φιλόδοξο πόνημα: τη μετάφραση από την 3η λατινική έκδοση του Μathematica Ρrincipia Νaturalis Philosophiae του Νεύτωνα, που είχε εκδοθεί το 1726 στο Λονδίνο από τον εκδότη H. Pemberton, υπό την επίβλεψη του ίδιου του συγγραφέα. Την επόμενη χρονιά εξασφάλισε την άδεια να το εκδώσει με βασιλικό προνόμιο. Στην εισαγωγή αυτού του βιβλίου που τελικά θα εκδοθεί οριστικά και πλήρες το 1759, ο Βολταίρος έγραψε:
Αυτή η δουλειά την απορρόφησε πάρα πολύ. Εν τω μεταξύ, η σχέση της με τον Βολταίρο τελείωσε. Έχει ερωτευτεί, από την Άνοιξη του 1748, ένα νεαρό αυλικό κι ελάσσονα ποιητή, ονόματι Marquis de Saint-Lambert, από τον οποίο έμεινε ξανά έγκυος, στα 43 της. Παρά την ηλικία της και τους φόβους πως δεν θα επιζούσε από τη γέννα, αποφάσισε να κρατήσει το παιδί. Προκειμένου να μην εκθέσει το σύζυγό της, όπως του είχε υποσχεθεί, συμβουλεύτηκε τον Βολταίρο με τον οποίο συνέχιζαν να είναι καλοί φίλοι. Εκείνος της συνέστησε να προσποιηθεί πως το παιδί είναι του άντρα της, όπως και συνέβη. Η Σατλέ συνέχισε να εργάζεται, ακόμα πιο εντατικά και με προγραμματισμό, εγκαταλείποντας τελείως τη κοσμική ζωή, με εξαίρεση την σπάνια υποδοχή λίγων φίλων.
Τη 1η Σεπτέμβρη του 1749, παρέδωσε το έργο της που δεν ήταν απλά μια μετάφραση του «Principia» του Νεύτωνα, αλλά περιλάμβανε και δικές της σημειώσεις, συμπεράσματα και διευκρινίσεις της συχνά δυσνόητης γραφής του Νεύτωνα όπως και παραδείγματα πειραμάτων που αποδείκνυαν το κείμενο. Ήταν ένα μνημειώδες έργο που μόνο κάποιος με πλήρη και βαθιά γνώση τόσο των μαθηματικών όσο και της σύγχρονης φυσικής μπορούσε έστω και να διανοηθεί και η Σατλέ το έφερε σε πέρας. Η μοντέρνα της γραφή και το ξεκάθαρο ύφος της σύντομα οδήγησαν τους επιστήμονες της της Γαλλίας να κατανοήσουν και να επεκτείνουν τις ιδέες του Νεύτωνα.
Τρεις μέρες μετά την ολοκλήρωση του έργου της γέννησε ένα κορίτσι. Το παιδί πέθανε μετά από πέντε ημέρες, ενώ η ίδια καταπονήθηκε σημαντικά από τη γέννα. Σε συνδυασμό με μια μόλυνση, κατέπεσε με ψηλό πυρετό κι έτσι, δέκα μέρες μετά τη γέννα πέθανε παρουσία του συζύγου της, του Βολταίρου και του νεαρού μαρκήσιου. Η Γαλλία είχε κερδίσει τη μοναδική ακόμα και μέχρι σήμερα μετάφραση της Principia στα γαλλικά, (ανατυπώθηκε το 1966), χάνοντας μια πάρα πολύ σπουδαία γυναίκα και επιστήμονα. Μια γυναίκα που ντύθηκε άντρας για να μπει στους επιστημονικούς κύκλους. Ντύθηκε άντρας για να μπορεί να συναναστρέφεται τους διανοούμενους της εποχής. Ντυνόταν άντρας κι αργότερα, όταν είχε γίνει γνωστή, για να προκαλεί τα ήθη της εποχής.
Η Εμιλί ντυ Σατλέ, αν και υπήρξε ένα από τα επιστημονικά μυαλά της Γαλλίας, σταδικά ξεχάστηκε ή έμεινε γνωστή μόνο ως ερωμένη του Βολταίρου. Μόνο πρόσφατα το έργο της και η συνεισφοά της έχουν αρχίσει να ξαναέρχονται στην επιφάνεια. Στη ζωή της προβληματίστηκε πολύ για τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες που επιθυμούσαν να μορφωθούν καθώς και για τις προκαταλήψεις σε βάρος τους και είχε γράψει:
«Αν ήμουν βασιλιάς θα άλλαζα μια αδικία που περιορίζει την μισή ανθρωπότητα. Θα επέτρεπα στις γυναίκες να συμμετέχουν σε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και κυρίως σε εκείνα του πνεύματος.»
Παραπομπές
Γάλλοι συγγραφείς
Γάλλοι φυσικοί
Γάλλοι μαθηματικοί
Γυναίκες επιστήμονες
|
504941
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B2%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B5
|
Οβτσουμπέρε
|
Η Οβτσουμπέρε (ή Οβτσουντάρα, γνωστή ως Κουλιμπίνκα μέχρι το 1998) είναι χωριό και δήμος της επαρχίας Μπιλασουβάρ του Αζερμπαϊτζάν. Έχει πληθυσμό 1.595 κατοίκους.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Μπιλασουβάρ
|
460140
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B9%CE%BC%20%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%99%CE%BB
|
Κατάλογος τίτλων του Κιμ Γιονγκ-Ιλ
|
Ο κατάλογος τίτλων του Κιμ Γιονγκ-Ιλ περιέχει τους τιμητικούς τίτλους και χαρακτηρισμούς οι οποίοι χρησιμοποιούνταν πάντα όταν γινόταν αναφορά στον ηγέτη της Βορείου Κορέας, ενώ η γραφή του ονόματος του γινόταν πάντα με έντονη γραφή και μεγαλύτερα γράμματα, για παράδειγμα: Ο μέγας ηγέτης Σύντροφος Κιμ Γιονγκ-Ιλ παρέχει επί τόπου καθοδήγηση, ή και γινόταν χρήση μεγαλύτερης γραμματοσειράς για την αναγραφή του ονόματος του. Οι τίτλοι που τον συνόδευαν δημιουργούνταν από την Κεντρική Επιτροπή του Λαϊκού Κόμματος, ενώ το ίδιο ίσχυε και για τον πατέρα του τον Κιμ Ιλ-Σουνγκ ο οποίος ήταν ο ηγέτης της χώρας από το 1948 έως το 1994.
Κατάλογος
Παραπομπές
Προπαγάνδα στη Βόρεια Κορέα
Κιμ Τζονγκ-ιλ
|
93310
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Mika
|
Mika
|
Ο Μίκα Πένιμαν (Michael Holbrook Penniman Jr., 18 Αυγούστου 1983) είναι Άγγλος τραγουδιστής που γεννήθηκε στο Λίβανο. Έχει προταθεί για Βραβείο Γκράμι και έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό στα τέλη του 2006 και στις αρχές του 2007 με το καλλιτεχνικό του όνομα, το Mika. Μερικές πηγές σημειώνουν το βαπτιστικό του όνομα ως Michael Holbrook Penniman.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Βηρυτό στις 18 Αυγούστου του 1983 και είναι το τρίτο από τα πέντε παιδιά Λιβανέζας μητέρας και Αμερικανού πατέρα. Μάλιστα, η μητέρα του έχει ρίζες και από τη Συρία. Όταν ο ίδιος ήταν ενός έτους, η οικογένειά του έφυγε από το Λίβανο, που επλήγη από τον πόλεμο και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Επηρεασμένος από κάποιο τραγούδι των ABBA, έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο "Angry". Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο όταν ο ίδιος ήταν 9 ετών. Εκεί παρακολούθησε το Γαλλικό Λύκειο Ντε Γκολ, όπου τον πείραζαν τα άλλά παιδιά συστηματικά και είχε προβλήματα δυσλεξίας. Σε ηλικία 11 ετών υπέστη νευρικό κλονισμό και για οκτώ μήνες έκανε σχολείο στο σπίτι, με τη μητέρα του. Στη συνέχεια πήγε στο σχολείο του Αγίου Φιλίππου στο Κένσινγκτον και έπειτα σε σχολείο στο Ουεστμίνστερ και στο Βασιλικό Κολέγιο της Μουσικής.. Το 2012 μίλησε για την προσωπική του ζωή, δηλώνοντας πως είναι ομοφυλόφιλος.
Μουσική καριέρα
Έκανε μαθήματα από την Alla Ardakov (Ablaberdyeva) στην όπερα. Μετέβαλε ελαφρώς το όνομά του από Mica, αλλάζοντας το "c" σε "k," επειδή φοβόταν ότι οι περισσότεροι συχνά θα έκαναν λάθος στην προφορά του.
Τον Ιανουάριο του 2007, βρέθηκε στην πρώτη θέση στην ψηφοφορία του BBC News, Sound of 2007.
Το πρώτο του σινγκλ ήταν το "Relax, Take It Easy" (2006). Αυτό σύντομα άρχισε να παίζεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Βρετανία και η Universal Music κυκλοφόρησε το single "Grace Kelly" το 2007, το οποίο έγινε νούμερο 1 στη Βρετανία, στις 21 Ιανουαρίου 2007. Το πρώτο του album Life in Cartoon Motion κυκλοφόρησε στις 5 Φεβρουαρίου του 2007 και επέφερε συγκρίσεις με το Φρέντι Μέρκιουρι, Scissor Sisters, Έλτον Τζον, Ρόμπι Γουίλιαμς και Ντέιβιντ Μπάουι.
Μόλις γύρισε το βίντεο-κλιπ του νέου του τραγουδιού ( Popular Song ) με συμμετοχή της Ariana Grande.
Δισκογραφία
Albums
Life in Cartoon Motion
Κυκλοφόρησε: 5 Φεβρουαρίου 2007
Θέσεις: #1 European Top 100, #1 UK, #1 Γαλλία, #1 Ολλανδία, #1 Νορβηγία, #2 Βέλγιο, #2 Ελβετία, #2 Ιρλανδία, #2 Καναδάς, #29 ΗΠΑ,#5 Αυστραλία, #2 UWC, #11 Ισπανία
Πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο: 789.117 (30 εβδομάδες) 3 × πλατινένιο
Πωλήσεις στη Γαλλία: 677.081 (31 εβδομάδες) αδαμάντινο
Πωλήσεις στις ΗΠΑ: 200.030 (31 εβδομάδες)
Πωλήσεις στην Αυστραλία: 70.000 (29 εβδομάδες) 1x πλατινένιο
Παγκόσμιες πωλήσεις: 4.275.275 (30 εβδομάδες)
Επιβεβαίωση από BPI : 3x πλατινένιο
Singles: "Relax, Take It Easy", "Grace Kelly", "Lollipop]]", "Love Today", "Big Girl (You Are Beautiful)", "Happy Ending".
Singles
DVDs
2007: Live In Cartoon Motion
Επιλεγμένα βραβεία
2007 World Music Awards
νέος καλλιτέχνης με τις περισσότερες πωλήσεις -- Νικητής
καλλιτέχνης ποπ και ροκ με τις περισσότερες πωλήσεις -- Νικητής
Βρετανός καλλιτέχνης με τις περισσότερες πωλήσεις -- Νικητής
MTV Europe Music Awards 2007
καλύτερος καλλιτέχνης (σόλο)-- υποψήφιος
πιο "εθιστικό" τραγούδι - "Grace Kelly" -- υποψήφιος
2007 Vodafone Live Awards
καλύτερος καλλιτέχνης-- Νικητής
2008 Βραβεία Γκράμι
Καλύτερη ηχογράφηση χορευτικής μουσικής - "Love Today" -- Υποψηφιότητα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Βιντεοκλίπ του καλλιτέχνη
Άγγλοι τραγουδιστές
Λιβανέζοι τραγουδιστές
Νικητές World Music Awards
Βραβευμένοι με Brit
ΛΟΑΤ πρόσωπα από το Ηνωμένο Βασίλειο
|
837135
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A.%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ελευθέριος Κ. Παπαδημητρίου
|
Ο Ελευθέριος Παπαδημητρίου του Κωνσταντίνου (Άρτα, Δεκέμβριος 1948) είναι Έλληνας πολιτικός, οικονομολόγος και δικηγόρος. Διετέλεσε βουλευτής Άρτας με την Νέα Δημοκρατία συνεχόμενα από το 1981 έως το 1993.
Την 21η Δεκεμβρίου 1992, αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν δύο μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν.
Είναι ιστορικό μέλος της ΝΔ. Έχει κεντρώα ιδεολογία.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Άρτα τον Δεκέμβριο του 1948. Προέρχεται από ιστορική οικογένεια της Ελλάδος, μέλη της οποίας στο παρελθόν διακρίθηκαν την επαναστατική περίοδο του 1821 και από την απελευθέρωση της Ελλάδος, υπήρξαν επί μακρόν, εκλεγμένα μέλη στη Βουλή των Ελλήνων.
Είναι υιός του ιατρού και επί σειρά ετών βουλευτή Άρτας με την ΕΡΕ και τη ΝΔ Κωνσταντίνου Ν. Παπαδημητρίου. Ακόμα,είναι συγγενής του βουλευτή Άρτας & Πρεβέζης & Λευκάδος Κωνσταντίνου Γ. Οικονομίδη καθώς και δισέγγονος του πολιτικού Γεωργίου Οικονομίδη του Ιωάννη, ο οποίος ασχολήθηκε ενεργά με το αγροτικό ζήτημα τον 19ο αιώνα και τρισέγγονος του Γερουσιαστή της Πελοποννησιακής Γερουσίας Ιωάννη Γ. Οικονομίδη.
Είναι έγγαμος και πατέρας δύο γιων, των δικηγόρων παρ' Αρείω Πάγω, Κωνσταντίνου και Δημήτρη.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Κατέχει πτυχίο LLB (Hons) νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πτυχίου ΒΑ (Hons) οικονομικών της ΑΣΟΕΕ καθώς και μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών ΜΑ (Cum laude) στα οικονομικά στις ΗΠΑ από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU).
Είναι, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και ιδρυτής δικηγορικής εταιρείας με έδρα το Κολωνάκι. Ασκεί δικηγορία από το 1976, συμμετέχοντας σε υποθέσεις που απασχόλησαν την επικαιρότητα (π.χ. πληρεξούσιος θυμάτων για την στήριξη της κατηγορίας στη Δίκη της 17Ν, πληρεξούσιος δικηγόρος του χωριού Κομμένου (ομώνυμη σφαγή το 1943), ενώπιον του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (Ετεροδικία - jus cogens) σχετικά με την διεκδίκηση των Γερμανικών επανορθώσεων, για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας τον Β’ΠΠ, πληρεξούσιος δικηγόρος οικογένειας θύματος κατά την πτώση ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ στο Σούνιο το 2001 κ.α).
Πριν την ενασχόληση του με την πολιτική σε νεαρή ηλικία, εργάσθηκε στον ιδιωτικό τομέα και επιπλέον παρείχε στον υπουργό Συντονισμού τεχνοκρατικές υπηρεσίες, αναφορικά με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά και στον καθημερινό τύπο.
Πολιτική σταδιοδρομία
Στις βουλευτικές εκλογές του 1981, εκλέχθηκε βουλευτής Άρτας με τη ΝΔ σε ηλικία 32 ετών, πρώτος κατά σειρά εκλογής με αριθμό ψήφων 12.938.
Στις εκλογές του 1985, επανεκλέχθηκε καταλαμβάνοντας την μοναδική έδρα. ενώ εκλέχτηκε εκ νέου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου Απριλίου του 1990.
Κατά την κοινοβουλευτική του θητεία διετέλεσε, πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, Πρόεδρος Ομάδων κοινοβουλευτικού έργου (Ο.Κ.Ε.) της ΝΔ, αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ στην Βουλή, μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Απόπειρα δολοφονίας από 17Ν
Τη Δευτέρα 21η Δεκεμβρίου του 1992[25], στις 08:50 το πρωί στο Μαρούσι Αττικής (στη συμβολή των οδών Ρόδου & Αγ. Νικολάου), παραμονή της ψήφισης του προϋπολογισμού στη Βουλή των Ελλήνων, δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση με σκοπό να τον δολοφονήσουν, από την οργάνωση «17 Νοέμβρη».
Δύο τρομοκράτες τραυμάτισαν στα πόδια τον βουλευτή πυροβολώντας τον πέντε φορές εξ επαφής με 45άρι πιστόλι και 38άρι περίστροφο, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή του. Από την επίθεση αυτή επιβίωσε.
Στη δίκη της 17Ν, την 3η Μαρτίου 2003 ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, ο Παπαδημητρίου κατά την κατάθεσή του εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι οι δράστες της απόπειρας δολοφονίας ήθελαν να τον σκοτώσουν, σημειώνοντας ότι η επίθεση ήταν πολύ καλά σχεδιασμένη και αποσκοπούσε όχι στον τραυματισμό του αλλά στον αργό και επώδυνο θάνατό του. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι σώθηκε λόγω της αποτελεσματικής φροντίδας και της άμεσης διακομιδής του στο νοσοκομείο, προσθέτοντας, ότι «αν επιθυμούσαν να με εκφοβίσουν, θα πυροβολούσαν στον αέρα». Τέθηκε επίσης το ερώτημα γιατί επελέγη ως στόχος.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλή των Ελλήνων - Ελευθέριος Παπαδημητρίου:
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ 1974-2004 - ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ - ΤΖΙΟΒΑΡΑΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ, ΧΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗΣ (2006) - ΛΗΜΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (σελ. 448).
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΠΥΡΟΣ - ΛΑΡΟΥΣ - ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ (1996), Τόμος 46, λήμμα Γεώργιος Ι. Οικονομίδης και λήμμα Ιωάννης Γ. Οικονομίδης.
Φώτιος Χρυσανθόπουλος, επιμ. (1888) - Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα 1888: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου - Σελίδες 281 και 102.
Σπυρίδων Λάμπρος: Περιοδικὸ - ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΟΜΝΗΜΩΝ, τεῡχος ΣΤ’ (1909) σελ. 225-29.
Έλληνες πολιτικοί
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Βουλευτές Άρτας
Έλληνες νομικοί
Έλληνες οικονομολόγοι
Θύματα της Ε.Ο. 17Ν
Θύματα τρομοκρατικών ενεργειών
Έλληνες θύματα τρομοκρατικών ενεργειών
|
615126
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B8%CF%89%CE%BD
|
Μέθων
|
Ο Μέθων, ο οποίος είναι πρόγονος του Ορφέα, θεωρείτο ο ιδρυτής της Μεθώνης στην Πιερία.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
A Geographical and Historical Description of Ancient Greece By John Anthony Cramer page 216
Πιερική μυθολογία
|
468676
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%BD
|
Ένωση Εργαζομένων Αγροτών
|
Η Ένωση των Εργαζομένων Αγροτών ήταν μια αντεπαναστατική πολιτική οργάνωση που προέκυψε από την Εξέγερση του Ταμπόφ το 1920, εν μέσω του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου. Η οργάνωση καθοδηγούνταν από τον πρώην Σοσιαλ-Επαναστάτη πολιτικό Αλεξάντερ Αντόνοφ. Ο αυτό-διακηρυγμένος σκοπός της οργάνωσης, όπως πιστεύει ο Δρ Κοβάλσκι, ήταν “η ανατροπή των Κομμουνιστών-Μπολσεβίκων”.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολιτικά κόμματα της Ρωσικής Επανάστασης
|
516173
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ρόμπιν Μπένγκτσον
|
Ο Ρόμπιν Μπένγκτσον (γεννήθηκε 27 Απριλίου 1990 στη Σβενλιούνγκα της Σουηδίας) είναι ένας Σουηδός τραγουδιστής, ο οποίος πήρε μέρος στο Σουηδικό Idol 2008. Εκπροσωπήσε τη Σουηδία στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 2017 στο Κίεβο της Ουκρανίας, με το τραγούδι "I Can't Go On", κατακτώντας την πέμπτη θέση με 344 βαθμούς .
Καριέρα
Ο Μπένγκτσον τερμάτισε τρίτος πίσω από το νικητή Kevin Borg και τον Alice Svensson που τερμάτησε δεύτερος στο Idol 2008. Στα μέσα του 2009, υπέγραψε συμβόλαιο με την Merion Music label βγάζοντας το single "Another Lover's Gone". O Μπένγκτσον ήταν επίσης καλεσμένος στα προγράμματα Idol 2008 της Katrin Zytomierska και στο πρόγραμμα του ZTV, Sexuellt.
Το 2010, ο Ρόμπιν πήρε μέρος στο φιλανθρωπικό τραγούδι "Wake Up World" για το "Hjälp Haiti" με τον Karl Martindahl και Daniel Karlsson και επίσης εκτέλεσε το τραγούδι "Long Long Night" με το Kim Fransson (γνωστός από το τηλεοπτικό πρόγραμμα Made in Sweden). Tο 2010, ο Ρόμπιν συμμετείχε στη σουηδική/σκανδιναβική έκδοση του Wipeout, φτάνοντας στον τελικό γύρο όπου τερμάτισε δεύτερος. Έπειτα, συμμετείχε στο Melodifestivalen 2016 με το τραγούδι "Constellation Prize" όπου τερμάτισε πέμπτος.
Συμμετείχε στο Melodifestivalen 2017 με το τραγούδι "I Can't Go On" και κέρδισε το διαγωνισμό. Έτσι, επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τη Σουηδία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2017 στο Κίεβο.
Παραπομπές
Ιστοσελίδες
Robin Bengtsson MySpace
Robin Bengtsson Twitter
Robin Bengtsson page on LastFM
Σουηδοί τραγουδιστές
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2017
|
634111
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Άραβες στην Ελλάδα
|
Οι Άραβες στην Ελλάδα () αναφέρονται στους ανθρώπους Αραβικών χωρών, κυρίως από χώρες όπως ο Λίβανος, η Συρία, τα Παλαιστινιακά Εδάφη, το Ιράκ και η Ιορδανία. Αρκετοί από τους Άραβες με καταγωγή από αυτές τις χώρες είναι χριστιανοί. Μικρότερες κοινότητες Αραβοελλήνων προέρχονται από την Αίγυπτο, την Αλγερία, την Τυνησία, το Μαρόκο, τη Λιβύη και το Σουδάν. Οι Άραβες της Ελλάδας κατάγονται από Κόπτες, Βέρβερους, Σύριους και Κούρδους, οι οποίοι μπερδεύονται συχνά με τους Άραβες. Στην Ελλάδα ζουν 30.800 Άραβες. Στην Ελλάδα ζουν πολλοί Αιγύπτιοι, Λίβυοι, Ιρακινοί και Λιβανέζοι. Επίσης, στην Ελλάδα ζουν αρκετοί Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Ιορδανοί, Μαροκινοί, Αλγερινοί και Τυνήσιοι. Οι περισσότεροι Άραβες της Ελλάδας ζουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, μπορούν να βρεθούν σε όλα τα μέρη της χώρας.
Επιπλέον, στην Ελλάδα φιλοξενούνται Άραβες πρόσφυγες (π.χ. πρόσφυγες του Συριακού εμφυλίου πολέμου) ή παράνομοι μετανάστες που θέλουν να μεταναστεύσουν σε κάποια χώρα της δυτικής Ευρώπης.
Άραβες στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Το 904, οι Άραβες λεηλάτησαν τη Θεσσαλονίκη, το μεγαλύτερο επίτευγμα τους στο σημερινό έδαφος της Ελλάδας, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα νικήθηκαν από τον Βυζαντινό στρατηγό Ιμμέριο στο Αιγαίο. Το 961, ο Νικηφόρος Φωκάς σημείωσε ότι ο αριθμός των Αράβων στην Ελλάδα έχει αυξηθεί.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μεσανατολική διασπορά στην Ελλάδα
Μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη
Πληθυσμιακές ομάδες της Ελλάδας
|
698267
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B7%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%8E%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%29
|
Ο Λουθηρανικός Ύμνος (βιβλίο)
|
Ο Λουθηρανικός Ύμνος ( / TLH) είναι ένας από τους επίσημους ύμνους της Λουθηρανικής Εκκλησίας - Σύνοδος του Μιζούρι (LCMS). Εκδόθηκε το 1941 από τον εκδοτικό οίκο Concordia στο Σαιντ Λούις του Μιζούρι, ήταν ο δεύτερος επίσημος αγγλικός ύμνος της Λουθηρανικής Εκκλησίας, που διαδέχθηκε τον Ευαγγελικό Λουθηρανικό Ύμνο () του 1912. Η ανάπτυξη του Λουθηρανικού Ύμνου ξεκίνησε το 1929 ως συνεργατική προσπάθεια των εκκλησιών του Ευαγγελικού Λουθηρανικού Συνοδικού Συνεδρίου της Βόρειας Αμερικής και έγινε ο κοινός ύμνος τόσο για την Λουθηρανική Εκκλησία όσο και για την Ευαγγελική Λουθηρανική Σύνοδος του Ουισκόνσιν ( / WELS). Περιέχοντας 668 χορωδίες, ύμνους, κάλαντα και τραγούδια, συν τη λειτουργία για την Κοινή Υπηρεσία, συλλογές και προσευχές, τους ψαλμούς και διάφορους πίνακες, το "Ο Λουθηρανικός Ύμνος" έγινε ένας εξαιρετικά δημοφιλής και αγαπημένος πόρος λατρείας στην λουθηρανική εκκλησία της Βόρειας Αμερικής. Οι προσπάθειες να το αντικαταστήσουν τα τελευταία χρόνια συχνά αντιμετώπισαν έντονη αντίσταση.
Απόπειρα αντικατάστασης
1965
Η πρώτη απόπειρα αντικατάστασης του Λουθηρανικού Ύμνου ξεκίνησε το 1965, όταν η Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδος του Μιζούρι άρχισε να εργάζεται πάνω στο Λουθηρανικό Βιβλίο Λατρείας και κάλεσε και άλλες Λουθηρανές ομολογίες στη Βόρεια Αμερική να συμμετάσχουν στη δημιουργία του. Ως αποτέλεσμα διαφωνίας και συμβιβασμού με τις άλλες εκκλησίες που εμπλέκονται στην παραγωγή του Λουθηρανικού Βιβλίου Λατρείας, η η Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδος του Μιζούρι αντιτάχθηκε σε μέρος του περιεχομένου του και το Λουθηρανικό Βιβλίο Λατρείας δημοσιεύθηκε το 1978 χωρίς την έγκριση του ίδιου του εκκλησιαστικού σώματος που ξεκίνησε την παραγωγή του.
1982
Μια αναθεώρηση του Λουθηρανικού Βιβίου Λατρείας απο την Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδος του Μιζούρι δημοσιεύθηκε το 1982 με τον τίτλο Λουθηρανική Λατρεία (). Η Λουθηρανική Λατρεία (LW) προοριζόταν να αντικαταστήσει τον Λουθηρανικό Ύμνο ως επίσημο ύμνο της Λουθηρανικής Εκκλησίας - Σύνοδος του Μιζούρι. Ωστόσο, πολλές εκκλησίες δεν ήταν ακόμη ικανοποιημένες με το τελικό αποτέλεσμα, οδηγώντας τους στο να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το Λουθηρανικό Ύμνο. Σύμφωνα με μια έρευνα του 1999 από την Επιτροπή Λατρείας της Λουθηρανικής Εκκλησίας-Σύνοδος του Μιζούρι, περίπου το 36% των εκκλησιών της συνόδου εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν το Λουθηρανικό Ύμνο ως τον κύριο ύμνο τους, και ακόμη περισσότερες συνέχιζαν να το χρησιμοποιούν σε συνδυασμό με το Λουθηρανική Λατρεία και / ή άλλα υμνικά και συμπληρωματικά βιβλία.
2006
Ένας ακόμη νεότερος ύμνος, το Λουθηρανικό Βιβλίο Υπηρεσίας (2006), έχει αποκαταστήσει πολλά από τα χαρακτηριστικά του πρώην ύμνου με την ελπίδα ότι μπορεί να επιτευχθεί ευρύτερη χρήση. Στην Ευαγγελική Λουθηρανική Σύνοδο του Ουισκόνσιν, το βιβλίο "Ο Λουθηρανικός Ύμνος" αντικαταστάθηκε αποτελεσματικά το 1993 από το Χριστιανική Λατρεία: Ένας Λουθηρανικός Ύμνος και λίγες εκκλησίες συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν σε τακτική βάση.
Χαρακτηριστικά
Ο Λουθηρανικός Ύμνος αναφέρεται συχνά από πολλούς ως «Κόκκινος Ύμνος», σε αντίθεση με το "Λουθηρανική Λατρεία", που αποκαλείτε ως «Μπλε Ύμνος». Ωστόσο, η ονομασία Κόκκινος Ύμνος είναι κάπως παραπλανητική. Οι αρχικές εκδόσεις του βιβλίου ήταν στην πραγματικότητα δεμένες με μπλε χρώμα, και ο ύμνος ήταν ταυτόχρονα διαθέσιμος τόσο σε κόκκινες όσο και σε μπλε εκδόσεις εξωφύλλου για μεγάλο μέρος της ιστορίας του. Αν και η κόκκινη έκδοση του εξωφύλλου είναι πλέον πιο κοινή, οι θήκες πολλών εκκλησιών είναι γεμάτες με μπλε καλυμμένα αντίγραφα του "κόκκινου" ύμνου. Γενικά, τα μέλη αυτών των εκκλησιών αναφέρονται στο Λουθηρανικό Ύμνο απλά ως «ο παλιός ύμνος». Η ευρεία χρήση του Λουθηρανικού Βιβλίου Υπηρεσίας έχει ξεκινήσει τη διαδικασία επίλυσης της υμνολογικής διαμάχης της Λουθηρανικής Εκκλησίας - Σύνοδος του Μιζούρι, καθώς οι αρχικές κριτικές ήταν γενικά αρκετά ευνοϊκές.
Ο Εκδοτικός Οίκος Concordia ανακοίνωσε ότι όλα τα συμπληρωματικά υλικά που σχετίζονται με τον Λουθηρανικό Ύμνο, συμπεριλαμβανομένων των εξειδικευμένων εκδόσεων και της ημερήσιας διάταξης, θα εξαντληθούν όταν εξαντληθούν οι τρέχουσες προμήθειες, αλλά σχεδιάζει να συνεχίσει να παράγει την έκδοση για το άμεσο μέλλον. Το "Ο Λουθηρανικός Ύμνος" παραμένει ένας επίσημα επικυρωμένος ύμνος της Συνόδου και είναι απίθανο η Σύνοδος να το εγκαταλείψει επισήμως απο επίσημό της ύμνο.
Παραπομπές
Χριστιανικά κείμενα
Λουθηρανισμός
Εκκλησιαστική υμνολογία
|
528410
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%95.%CE%A0.%CE%A3.%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%201930-31
|
Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Μακεδονίας 1930-31
|
Το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Μακεδονίας για την περίοδο 1930-31 διεξήχθη με τη συμμετοχή 30 συνολικά συλλόγων σε τρείς κατηγορίες. Το πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας διεκόπη το Δεκέμβρη του 1930 καθώς οι Άρης , ΠΑΟΚ , Ηρακλής θα συμμετείχαν στην Εθνική Κατηγορία. Το Δεκέμβριο, επίσης έγινε ο χωρισμός των ομίλων της Γ΄ , η κλήρωση και οι πρώτοι αγώνες των Β΄ και Γ΄ Κατηγοριών.
Α΄ Κατηγορία
Το πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας ξεκίνησε με τη συμμετοχή 6 συλλόγων, διεκόπη όμως το Δεκέμβριο του 1930 κι ενώ στη βαθμολογία προηγείτο ό Άρης με 5 νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Τελευταίοι αγώνες που διεξήχθησαν ήταν στις 28 Δεκεμβρίου 1930 μια βδομάδα μετά την κλήρωση της Εθνικής κατηγορίας, όπου θα συμμετείχαν οι Άρης, ΠΑΟΚ και Ηρακλής.
Οι τρεις ομάδες που απέμειναν πάντως συνέχισαν σε ένα μίνι πρωτάθλημα στο οποίο επικράτησε ο Μέγας Αλέξανδρος. Το καλοκαίρι ηττήθηκε 2 φορες με 1-3 από τον Ηρακλή σε αγώνες διαβάθμισης και απέτυχε να προβιβαστεί στην Εθνική Κατηγορία της επόμενης περιόδου. Η Ένωση βέβαια από τη στιγμή την οποία οι τρείς πιο πάνω ομάδες αποχωρήσαν για το Εθνικό Πρωτάθλημα, θεώρησε ότι το πρωτάθλημα της ΕΠΣΜ για το 1930-31 το κατέκτησε ο Μέγας Αλέξανδρος όπως και βραβεύτηκε για αυτό την επόμενη χρονιά στην έναρξη του πρωταθλήματος.
Β΄ Κατηγορία
Συμμετείχαν οι εξής 8 σύλλογοι: Μελιτεύς, Αετός Θεσσαλονίκης, Άτλας , Β.Α.Ο., Ολυμπιακός, Νεολαία Τούμπας από την προηγούμενη περίοδο και οι Προσφυγική Ένωση και Όμιλος Ιπποδρομίου που προβιβάστηκαν από τη Γ΄ κατηγορία.
Πρωταθλήτρια ήταν η ομάδα του Μελιτέα η οποία κατέκτησε τον τίτλο αήττητη και σε αγώνες διαβάθμισης κέρδισε 2 φορές τον ουραγό της Α΄ Μακεδονικό (5-2 και 3-1 στις 10 και 24 Μαΐου αντίστοιχα) και προβιβάστηκε στην Α΄, όπου πάντως αγωνίστηκε και ο Μακεδονικός. Επίσης η ομάδα του Όμιλου Ιπποδρομίου διαγράφηκε από την Ένωση λίγο πριν την λήξη του πρωταθλήματος.
Βαθμολογία
Το σύστημα βαθμολογίας ήταν 2-1-0. Με πλάγια γράμματα/αριθμούς όσα αποτελέσματα δεν έχουν τεκμηριωθεί πλήρως από τις πηγές.
Αγώνες
Οι ομάδες αγωνίστηκαν σε μονό γύρο παίζοντας μία φορά με κάθε ομάδα. Η Ένωση για πρώτη φορά θα αναφέρει τις νίκες άνευ αγώνα ως 1-0.
Γ΄ Κατηγορία
Στην τρίτη κατηγορία συμμετείχαν 16 σύλλογοι οι 15 που απέμειναν από την προηγούμενη περίοδο μετά την άνοδο της Προσφυγικής Ένωσης και του Ομίλου Ιπποδρομίου, με την προσθήκη της Ποντιακής Ένωσης που υποβιβάστηκε από τη Β΄. Οι 16 ομάδες χωρίστηκαν σε τρεις ομίλους. Οι Απόλλων Καλαμαριάς, Εθνικός Καμάρας από τον Α όμιλο και οι πρωταθλήτριες των Β και Γ ομίλων Παμμακεδονικός και Αετιδεύς Τούμπας αντίστοιχα, προβιβάστηκαν στη Β΄ κατηγορία της επόμενης περιόδου.
Στον πρώτο όμιλο η ομάδα του Εθνικού Καμάρας θα κερδίσει τον τίτλο (δίνοντας μάχη με τον Απόλλων Καλαμαριάς) και στην συνέχεια θα κερδίσει και τον τίτλο του (υπερ)πρωταθλητή Γ' Κατηγορίας κερδίζοντας τον Αετιδέα με 4-0 στις 5 Ιουλίου και με 3-1 τον Παμμακεδονικό στις 27 του ίδιου μήνα. Στο δεύτερο όμιλο ο Παμμακεδονικός θα κοντραριστεί με τη Νέα Γενεά Ασβεστοχωρίου με τον επίμαχο αγώνα μεταξύ τους να περνάει από ενστάσεις και επαναλήψεις. Το ίδιο σκηνικό υπήρξε και στον τρίτο όμιλο με τις δύο ομάδες του Αετιδέα και της Μακαμπή, όπου ο δικός τους αγώνας θα παιχτεί τουλάχιστον 4 φορές (0-1/1-0/0-2/2-1) μέχρι να κερδίσει τον τελέυταίο ο Αετιδεύς και κερδίσει τον τίτλο.
Πρωτάθλημα Ανεπίσημων
Στο Πρωτάθλημα Ανεπίσημων θα πάρουν μέρος αρκετές ομάδες όπως: Εθνικός Αγίου Φανουρίου, Δικέφαλος Αετός, Έβρος Αμπελοκήπων, Δέγκελ Σιών, Νέα Νίκη, Θρίαμβος, Δόξα Τσινάρ, Ζεύς Θεσσαλονίκης (Καλλιθέας), ΠΟΠΗ (ο μετέπειτα ΠΑΟΔ), Ομόνοια, Ολυμπιακός Τερψιθέας, Ατρόμητος, Λευκή Παπάφη, ΠΑΣ Σπάρτης Παρθενών Νέου Ρυσίου, Εθνικός Φ, Ατρόμητος Ν. Κουκλουτζά, Αγροτικός Αστέρας Ν. Κουκλουτζά, Ολυμπιακός Λαγκαδά, Απόλλων Ίγγλις, Ολυμπιακός Κουλέ Καφέ, ΠΑΟΝΕ, Αγροτικός Αστήρ Αγ.Τριάδος, Κανάρης Συντριβανίου, Ποσειδώνας Ακροπόλεως, Περσέας, Νέα Σιών, Απόλλων Χαριλάου, Ολυμπιακός Ζαγκλιβερίου μεταξύ άλλων.
Πρωτάθλημα Επαρχιών
Η ΕΠΣΜ εκτός από το τοπικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης διοργάνωσε και πρωτάθλημα επαρχιών με συμμετοχή τουλάχιστον 30 συλλόγων απο περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας μόνο , καθώς μετά τη διοργάνωση του πρωταθλήματος Θράκης το 1930 από την τοπική Ένωση ακολούθησε και η διοργάνωση του πρωταθλήματος Ανατολικής Μακεδονίας (Καβάλας-Δράμας) από τη νεοιδρυθείσα Ένωση. Τον Ιούλιο του 1931 ιδρύθηκε και Ενωση Κεντρικής Μακεδονίας που ανέλαβε το πρωτάθλημα της περιοχής Σερρών. Ήταν η πρώτη χρονιά που συμμετείχαν και σύλλογοι της Κατερίνης
Το πρωτάθλημα ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου του 1931. Οι ομάδες φαίνεται να χωρίστηκαν ανα περιοχές που αντιστοιχούσαν στους τότε Νομούς και Επαρχίες και κάθε περιοχή σε ομίλους, οι νικητές των οποίων έδωσαν τελικούς αγώνες για τον τίτλο του πρωταθλητή της περιοχής.
Περιοχή Ν. Σερρών
Σέρρες: Ηρακλής Σερρών, Απόλλων Σερρών , Ορφεύς Σερρών , Άρης Σερρών
Κιλκίς-Σιδηρόκαστρο: Άρης Σιδηροκάστρου , Δόξα Σιδηροκάστρου , Αναγέννηση Κιλκίς , Αχιλλέας Κιλκίς , Αναγέννηση Νέου Πετριτσίου
Παγγαίου : Άρης Πρώτης
Περιοχή Ν. Φλώρινας
Φλώρινα: Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας , Προποντίς , Ένωσις Μοναστηριωτών
Καστοριά-Αμύνταιο: Ορεστιάς Καστοριάς , Ερμής Αμυνταίου
Περιοχή Ν.Κοζάνης
Κοζάνη: Ολυμπιακός Κοζάνης , Μέγας Αλέξανδρος Κοζάνης , Μακεδονικός Κοζάνης , Εργατικός Αστήρ
Πτολεμαΐδα-Ορεστικό : Πτολεμαίος Πτολεμαΐδας , Αναγέννηση Πτολεμαΐδας , Άρης Άργους Ορεστικού
Περιοχή Ν. Πέλλας
Έδεσσα : Μέγας Αλέξανδρος Έδεσσας, Νέα Γενεά Έδεσσας , Ηρακλής Έδεσσας , Βύρων
Νάουσα : Ακρίτας Νάουσας
Ημαθία-Πιερία
Ημαθία : Βέρμιον Βέροιας , Ερμής Βέροιας , Μέγας Αλέξανδρος Βέροιας
Πιερία : Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης , Σπάρτακος Κατερίνης
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 1930-1931
Ε.Π.Σ. Μακεδονίας
|
187721
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B9%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%A7%CE%BB%CF%8C%CE%B7
|
Δάφνις και Χλόη
|
Δάφνις και Χλόη είναι μία ιστορία αγάπης που έγραψε ένας εκ των πρώτων μυθιστοριογράφων του κόσμου, ο Έλληνας Λόγγος, συγγραφέας του 3ου μ.Χ. αιώνα.
Το έργο
Στην εποχή μας δεν έχουν διασωθεί άλλα έργα του Λόγγου, αλλά το Δάφνις και Χλόη διασώθηκε πλήρες και αποτελείται από 4 βιβλία. Το έργο αυτό ήταν γνωστό από την περίοδο της Αναγέννησης στην Κεντρική Ευρώπη. Πριν όμως γίνει γνωστό στην Ευρώπη, αγαπήθηκε και διασκέδαζε τις δέσποινες και τις αρχόντισσες της Μήθυμνας, από τον 3ο μ.Χ. αιώνα.
Στο βουκολικό αυτό αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα, η φύση, οι ήρωές του και ο ταπεινός κόσμος των αγροτών και των δούλων που τους περιβάλλει, εξιδανικεύονται από τον συγγραφέα. Το ύφος του έργου είναι μοναδικό για την εκλεπτυσμένη περιγραφή του έρωτα και της φύσης. Τίποτα δεν καλύπτεται με πέπλο και όμως το κάθε τι είναι γεμάτο μυστήριο.
Η υπόθεση
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μία παραλία της Λέσβου, όπου οι δύο βοσκοί Λάμων και Δρύας βρίσκουν, υιοθετούν κι ανατρέφουν μαζί δύο έκθετα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τα παιδιά φορούν πολλά κοσμήματα, δείγμα της καταγωγής τους. Οι θετοί τους γονείς, οι βοσκοί Λάμων και Δρύας, τους δίνουν τα ονόματα Δάφνις και Χλόη. Όταν μεγαλώνουν τα παιδιά, αναλαμβάνουν τη βοσκή των κοπαδιών (κατσικιών και προβάτων) από τους θετούς γονείς τους, ενώ η φλόγα της αγάπης αρχίζει να διαφαίνεται στις νεανικές τους καρδιές.
Δάφνις και Χλόη στην τέχνη
Από το θέμα του εμπνεύστηκαν ζωγράφοι, όπως ο Μπουρντόν (Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου), ο Ζεράρ (Μουσείο Λούβρου), ο Μαρκ Σαγκάλ, γλύπτες όπως ο Νταλού και ο Κορτό (Μουσείο Λούβρου). Γνωστή είναι και η ομώνυμη χορογραφική συμφωνία του Μωρίς Ραβέλ σε 3 μέρη με χορικά.
Το μυθιστόρημα για πρώτη φορά μεταφράστηκε στη γαλλική γλώσσα από τον Αμνώ επίσκοπο της Ωξέρ το 1551 και η πρώτη ολοκληρωμένη έκδοση έγινε το 1810 από τον Πωλ-Λουΐ Κουριέ. Ακολούθησαν πολλές εκδόσεις με σχόλια και διορθώσεις. Στα γερμανικά η καλύτερη έκδοση θεωρείται του εκδοτικού οίκου Prestel – Verlag (1994), εμπλουτισμένη με 42 λιθογραφίες του Σαγκάλ. Ο Γεώργιος Βενδότης ήταν ο πρώτος νεο-έλληνας που μετέφρασε και εξέδωσε το έργο, από το τυπογραφείο του στη Βιέννη.
Η ταινία
Το 1931 γυρίστηκε βουβή ταινία του ελληνικού κινηματογράφου υπό τον ίδιο τίτλο (Δάφνις και Χλόη) βασισμένη στο Ειδύλλιον του Λόγγου σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου.
Το 1963 ο Νίκος Κούνδουρος γύρισε την ταινία "Μικρές αφροδίτες", βασισμένη στο ειδύλλιο του Λόγγου και στα "Ειδύλλια" του Θεόκριτου.
Το 1966 η Μίκα Ζαχαροπούλου γύρισε την ταινία "Δάφνις και Χλόη '66", μεταφέροντας το μύθο του Λόγγου στη σύγχρονη εποχή.
Το 1969 ο Ορέστης Λάσκος γύρισε την ταινία "Δάφνις και Χλόη, μικροί εραστές", βασισμένη στο ειδύλλιο του Λόγγου.
Εκδόσεις στα νέα ελληνικά
Λόγγος. Δάφνις και Χλόη, μετάφραση Ιώ Τσοκώνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2017.
Βιβλιογραφία
Φαίδων Θεοφίλου, Η Μήθυμνα στο φως της ιστορίας, Ιστορικός περίπατος, Εκδόσεις Εντελέχεια, 2010.
Ελίζα-Αννα Δελβερούδη, "Ορέστη Λάσκου, Δάφνις και Χλόη. Μια κινηματογραφική διασκευή του Μεσοπολέμου", Τα Ιστορικά, τ. 18, τχ. 34 (2001), σ. 167-196.
Διαδίκτυο
Το κείμενο στην πρωτότυπη γλώσσα με παράλληλη μετάφραση στη νέα ελληνική
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δαφνις και Χλοη
Αρχαία ελληνικά μυθιστορήματα
Μυθιστορήματα που έγιναν ταινίες
|
422070
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Πανώλη του Ιουστινιανού
|
Η Πανώλη του Ιουστινιανού (541-549) ήταν μια πανδημία που έπληξε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και ιδιαίτερα την πρωτεύουσα της την Κωνσταντινούπολη, επίσης την αυτοκρατορία των Σασσανιδών, και τις παραθαλάσσιες πόλεις σε όλη την λεκάνη της Μεσόγειου. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες πληγές στην ιστορία, αυτή η καταστροφική πανδημία προκάλεσε το θάνατο περίπου 25 εκατομμυρίων ανθρώπων (πρώτο κρούσμα) με 50.000.000 μετά από δύο αιώνες από το πρώτο κρούσμα.
Ποσοστό τοξικότητας και τη θνησιμότητας
Ο αριθμός των θανάτων είναι αβέβαιος, ενώ οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η πανούκλα σκότωνε πάνω από 5.000 άτομα την ημέρα στην Κωνσταντινούπολη κατά την κορύφωση της πανδημίας. Η αρχική πανούκλα σκότωσε τελικά ίσως το 40% των κατοίκων της πόλης και προκάλεσε το θάνατο έως και του ενός τέταρτου του ανθρώπινου πληθυσμού της Ανατολικής Μεσογείου. Τα συχνά μετέπειτα κύματα της πανώλης συνέχισαν να εμφανίζονται κατά τη διάρκεια των 6ου, 7ου και 8ου αιώνα, με την ασθένεια να γίνεται πιο περιορισμένη γεωγραφικά και λιγότερο λοιμογόνα.
Αυτή η επιδημία φαίνεται να έχει αφήσει ένα ίχνος στο γονιδίωμα του Y. pestis μόνη της.
Μετά την τελευταία επανεμφάνιση κατά το 750, οι πανδημίες της κλίμακας της πανούκλας του Ιουστινιανού δεν εμφανίστηκαν ξανά στην Ευρώπη μέχρι τον Μαύρο Θάνατο του 14ου αιώνα.
Δείτε επίσης
Ακραία καιρικά φαινόμενα των ετών 535-536
Παραπομπές
Σημειώσεις
Harbeck M, Seifert L, Hänsch S, Wagner DM, Birdsell D, et al. (2013) Yersinia pestis DNA from Skeletal Remains from the 6th Century AD Reveals Insights into Justinianic Plague PLoS Pathog 9(5): e1003349. doi:10.1371/journal.ppat.1003349
Wiechmann I, Grupe G. Detection of Yersinia pestis DNA in two early medieval skeletal finds from Aschheim (Upper Bavaria, 6th century A.D.).Am J Phys Anthropol. 2005 Jan;126(1):48–55
Drancourt M, Roux V, Dang LV, Tran-Hung L, Castex D, Chenal-Francisque V, et al. "Genotyping, Orientalis-like Yersinia pestis, and plague pandemics". Emerging Infectious Diseases.
Little, Lester K., ed., Plague and the End of Antiquity: The Pandemic of 541–750, Cambridge, 2006. ISBN 0-521-84639-0.
McNeill, William H. "Plagues and Peoples." Bantam Doubleday Dell Publishing Group, Inc., New York, NY, 1976, ISBN 0-385-12122-9. Moorhead, J., Justinian, London 1994.
Orent, Wendy. Plague, The Mysterious Past and Terrifying Future of the World's Most Dangerous Disease. Simon & Schuster, Inc., New York, 2004, ISBN 0-7432-3685-8.
Russell, J.C. (1958). "Late Ancient and Medieval Population," Transactions of the American Philosophical Society, n.s. 48 pt. 3, (Philadelphia), pp. 71–99.
Wacher, John S. The Towns of Roman Britain, Berkeley: University of California Press, 1974.
Edward Walford, translator, The Ecclesiastical History of Evagrius: A History of the Church from AD 431 to AD 594, 1846. Reprinted 2008. Evolution Publishing, ISBN 978-1-889758-88-6. [1]—The author, Evagrius, was himself stricken by the plague as a child and lost several family members to it.
Procopius. History of the Wars, Books I and II (The Persian War). Trans. H. B. Dewing. Vol. 1. Cambridge: Loeb-Harvard UP, 1954.—Chapters XXII and XXIII of Book II (pages 451–473) are Procopius's famous description of the Plague of Justinian. This includes the famous statistic of 10,000 people per day dying in Constantinople (page 465).
Πανδημίες
Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
|
761123
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CE%97%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Γραμμενοχώρια Ηπείρου
|
Τα Γραμμενοχώρια βρίσκονται στην Ήπειρο και αφορούν χωριά και οικισμούς κοινοτήτων γύρω από το χωριό Γραμμένο στο οποίο οφείλουν την ονομασία τους. Είναι δυτικά από την πόλη των Ιωαννίνων και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται, σύμφωνα με μια άποψη, οι οικισμοί Ζωοδόχος, Ανάργυροι, Λοφίσκος, Πετράλωνα, Περάτης, Βαγενίτι, Πολυλόφο, Λύγγος, Λυκοστάνη, Ασβεστοχώρι, Κόντσικα και Μάρμαρα. Σύμφωνα με δεύτερη περιλαμβάνονται η Κωστάνιανη, η Ψήνα, η Δραγοψά και η Λευκοθέα (Αραχωβίτσα).
Παραπομπές
Γεωγραφία της Ηπείρου
|
629942
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CF%82%20%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Λιλικάς Χίου
|
Ο Λιλικάς είναι οικισμός στη Χίο. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Χίου της Περιφερειακής Ενότητας Χίου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 3 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Χωριά του νομού Χίου
|
670237
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85
|
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου
|
Το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου (αγγλικά:
Chicago Film Critics Award For Best Picture) είναι ένα βραβείο που απονέμεται από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου για να τιμήσει μια ταινία της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Νικητές
Δεκαετία 1980
Δεκαετία 1990
Δεκαετία 2000
Δεκαετία 2010
Δεκαετία 2020
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου
|
44768
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Supertramp
|
Supertramp
|
Οι Supertramp είναι ένα από τα κορυφαία βρετανικά συγκρότηματα της rock που σχηματίστηκε στο Λονδίνο το 1969.
Τα πρώτα τους τραγούδια χαρακτηρίζονται ως progressive rock, στην πορεία όμως ενσωμάτωσαν στοιχεία παραδοσιακής rock, pop και art rock. Η δουλειά τους χαρακτηρίζεται από την ιδιαίτερη μουσικοσυνθετική ικανότητα των αρχικών δημιουργών Rick Davies και Roger Hodgson, καθώς και από την εκτενή χρήση του ηλεκτρικού πιάνου Wurlitzer και του σαξόφωνου.
Έκαναν τεράστια επιτυχία πουλώντας σε μια περίοδο 10 ετών περισσότερα από 60 εκατομμύρια δίσκους. Κορυφαία εμπορική επιτυχία τους αποτελεί η δημιουργία του άλμπουμ Breakfast in America το 1979, το οποίο πούλησε περισσότερα από 20 εκατομμύρια αντίτυπα.
Αποτέλεσαν ένα από τα συγκροτήματα με περισσότερες πωλήσεις άλμπουμ παρα singles, όπως οι Pink Floyd, με μεγαλύτερες επιτυχίες τα τραγούδια του Hodgson "Give a Little Bit", "The Logical Song", "Take the Long Way Home", "Dreamer", "Breakfast in America", "It's Raining Again", "School" και του Davies "Bloody Well Right" και "Goodbye Stranger". Υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλείς στις Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Ευρώπη, Νότιο Αφρική και Αυστραλία. Με την αποχώρηση του συνιδρυτή Roger Hodgson το 1983, ο Davies ηγείται της μπάντας.
Μέλη
Ρικ Ντέιβις- τραγούδι, πλήκτρα, φυσαρμόνικα (γ. 22 Ιουλίου 1944-)
Τζον Χέλιγουελ - σαξόφωνο, ξύλινα πνευστά, τραγούδι, πλήκτρα, μελόντικα (γ. 15 Φεβρουαρίου 1945-)
Μπομπ Σίμπενμπεργκ - ντραμς, κρουστά (γ. 31 Οκτωβρίου 1949-)
Μαρκ Χαρτ - φωνητικά, πλήκτρα,κιθάρα.
Πρώην μέλη
Πρώην μέλη των Supertramp:
Kevin Currie
Frank Farrell
Roger Hodgson - τραγούδι, πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο, ντραμς (γ. 21 Μαρτίου 1950-) (μέλος μέχρι το 1983).
Cliff Hugo
Robert Millar
Jesse Siebenberg
Dougie Thomson
Richard Palmer
Lee Thornburg
Carl Verheyen
Tom Walsh
Dave Winthrop
Δισκογραφία
Studio Albums
1970 Supertramp
1971 Indelibly Stamped
1974 Crime of the Century
1975 Crisis? What Crisis?
1977 Even in the Quietest Moments
1979 Breakfast in America
1982 ...Famous Last Words...
1985 Brother Where You Bound
1987 Free as a Bird
1997 Some Things Never Change
2002 Slow Motion
Άλλα Albums
Paris (1980, ζωντανή ηχογράφηση)
The Autobiography of Supertramp (1986)
Live '88 (1988, ζωντανή ηχογράφηση)
It Was The Best Of Times (1999, ζωντανή ηχογράφηση)
Is Everybody Listening? (2001, ζωντανή ηχογράφηση)
Retrospectacle - The Supertramp Anthology (2005)
Singles
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα Roger Hodgson
Παραπομπές
Αγγλικά progressive rock συγκροτήματα
|
452658
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%9B%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B6
|
Πορθμός Λα Περούζ
|
Ο Πορθμός Λα Περούζ ή Πορθμός Σόγια (αγγλικά: La Pérouse Strait, ρωσικά: Пролив Лаперуза Πραλίφ Λαπερούζα, ιαπωνικά: 宗谷海峡, Sōya Kaikyō) είναι ένας στενός πορθμός στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό ωκεανό, ο οποίος χωρίζει το νότιο τμήμα της ρωσικής νήσου Σαχαλίνης από το βόρειο τμήμα της ιαπωνικής νήσου Χοκάιντο, και συνδέει την Ιαπωνική Θάλασσα στα δυτικά με την Οχοτσκική θάλασσα στα ανατολικά. Ο πορθμός έχει πλάτος 40 χιλιόμετρα και βάθος 20-40 μέτρα.
Ο πορθμός πήρε το όνομά του από τον Ζαν-Φρανσουά ντε Λα Περούζ, ο οποίος εξερεύνησε τον πορθμό το 1787.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
La Perouse Strait, Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα
Λα Περουζ
Λα Περουζ
Λα Περουζ
Λα Περουζ
|
197347
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Οικογένεια Κουμουνδούρου
|
Η οικογένεια Κουμουνδούρου είναι παλιά πολιτική οικογένεια.
Γενικές πληροφορίες
Η καταγωγή της οικογένειας είναι από τη Μικρή Μαντίνεια του Σταυροπηγίου Μάνη. Την δεκαετία του 1760 ο Αθανάσιος Κουμουνδουράκης (Κουμουνδουρέας) συμμετείχε στις μεγάλες συγκρούσεις για την καπετανία μεταξύ των οικογενειών των Κουμουνδουράκηδων, των Τρουπάκηδων και των Κουτουφαραίων φτάνοντας να λεαηλατήσει το 1764 μαζί με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη την Καλαμάτα και καταφέρνοντας τελικά να διοριστεί καπετάνιος του Σταυροπηγίου. Στην θέση του στην καπετανία φαίνεται να τον διαδέχθηκε ο Παναγιώτης Κουμουνδουράκης, ο οποίος το 1798 κατάφερε να διοριστεί Μπέης Μάνης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1803, οπότε και φυλακίστηκε από τους Οθωμανούς.
Σημαντικότερο μέλος της οικογένειας ήταν ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής. Οι δύο γιοί του ασχολήθηκαν με την πολιτική εκλεγόμενοι πολλάκις βουλευτές ενώ η κόρη του, όλγα, παντρεύτηκε τον εφοπλιστή και πολιτικό Επαμεινώνδα Εμπειρίκο. Λόγω της έλλειψης αρρένων απογόνων από τους δύο γιους του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου ο Σπυρίδων Κουμουνδούρος υιοθέτησε τον γιό της αδερφής του Όλγας, Αλέξανδρο Εμπειρίκο - Κουμουνδούρο, ο οποίος πρόσθεσε στο «Εμπειρίκος» το «Κουμουνδούρος». Συνέχισε το πολιτικό κόμμα της οικογένειας εκλεγόμενος βουλευτής Καλαμάτης και διατελώντας υπουργός αλλά αποχώρησε σύντομα από την πολιτική τερματίζοντας έτσι την πολιτική παρουσία της οικογένειας Κουμουνδούρου στα πολιτικά πράγματα. Γιος του τελευταίου είναι ο εφοπλιστής Φίλλιπος Εμπειρίκος - Κουμουνδούρος. Επίσης εγγονός του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου είναι ο εφοπλιστής Επαμεινώνδας Γ. Εμπειρίκος ενώ ανιψιά του η Αικατερίνη Μυσιρλή, μητέρα του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή.
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος ήταν κάτοχος μεγάλων εκτάσεων στην Αττική καθώς και του γνωστού αρχοντικόυ Κουμουνδούρου, μπροστά από το οποίο υπάρχει η σημερινή Πλατεία Κουμουνδούρου. Επίσης διατηρούσε μια εξοχική κατοικία στην Τροιζηνία, η οποία το 1928 πουλήθηκε, διατηρείται δε μέχρι σήμερα, καθώς και πύργο στον Πειραιά, από τον οποία και πήρε το όνομα η Νησίδα Κουμουνδούρου.
Μέλη
Γιαννάκης Κουμουνδουράκης, Μπέης της Μάνης
Σπυρίδων Γαλάνης Κουμουνδουράκης, έπαρχος Πύργου, στρατηγός και γιος του Παναγιώτη
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, βουλευτής, πρόεδρος της Βουλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας, σύζυγος Ευθυμίας Περρωτή και γιος του Σπύρου
Σπυρίδων Κουμουνδούρος, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός και γιος του Αλέξανδρου
Όλγα Κουμουνδούρου, σύζυγος του Επαμεινώνδα Εμπειρίκου και κόρη του Αλέξανδρου
Κωνσταντίνος Εμπειρίκος εφοπλιστής, πολιτικός, τραπεζίτης και γιος του Επαμεινώνδα
Αλέξανδρος Εμπειρίκος - Κουμουνδούρος, βουλευτής, υπουργός, ποιητής και γιος του Επαμεινώνδα
Φίλιππος Εμπειρίκος - Κουμουνδούρος, εφοπλιστής και γιος του Αλέξανδρου
Μαρία Εμπειρίκου, κόρη του Αλέξανδρου
Γεώργιος Εμπειρίκος, εφοπλιστής, βουλευτής, τραπεζίτης, σύζυγος Σοφίας Δούμα και γιος του Επαμεινώνδα
Επαμεινώνδας Γ. Εμπειρίκος, εφοπλιστής και γιος του Γιώργου
Όλγα Εμπειρίκου, σύζυγος Γιάννη Γουλανδρή και κόρη του Γιώργου
Ειρήνη Εμπειρίκου, σύζυγος του Κόμη André Skarbek - Borowski και κόρη του Γιώργου
Γιάννης Εμπειρίκος - Skarbek - Borowski, γιος της Ειρήνης
Κωνσταντίνος Κουμουνδούρος, αντιναύαρχος, βουλευτής, υπουργός, πρόεδρος της Βουλής και γιος του Αλέξανδρου
Κουμουνδούρου, σύζυγος Αθανασίου Μυσιρλή και κόρη του Σπυρίδωνος
Αικατερίνη Μυσιρλή, σύζυγος Γεωργίου Κορυζή και κόρη της Κουμουνδούρου
Αλέξανδρος Κορυζής, διοικητής Εθνικής Τράπεζας, πρωθυπουργός και γιος της Αικατερίνης
Ρένα Κορυζή, σύζυγος Στρατή Ανδρεάδη και κόρη του Αλέξανδρου
Αλέξανδρος Ανδρεάδης, εφοπλιστής, τραπεζίτης, σύζυγος Χριστίνας Ωνάση και γιος της Ρένας
Σταμάτης Κορυζής, σύζυγος Θάλεις Χαρίτωνος και γιος του Γεωργίου
Παραπομπές
|
89417
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%AF%20%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Φαραί Αχαΐας
|
Φαραί ονομαζόταν μια αρχαία πόλη της Αχαΐας.
Σύμφωνα με τη μυθολογία ιδρύθηκε από τον Φάρητο, γιο της Φιλοδάμειας και εγγονό του Δαναού. Βρισκόταν πενήντα στάδια απόσταση από την Πάτρα (περίπου 9 χλμ.) και εκατό από τη θάλασσα (περίπου 18 χλμ), χτισμένη στις όχθες του ποταμού Πείρου.
Αποτέλεσε μέλος του Κοινού των Αχαιών και της Αχαϊκής Συμπολιτείας, στην οποία μετείχε ως μια από τις πρώτες πόλεις της κατά το 280 π.Χ.
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην εποχή του υπήρχαν ο περίβολος της Αγοράς της πόλης και το μαρμάρινο άγαλμα του Αγοραίου Ερμή, το οποίο έφερε επιγραφή στην οποία αναφερόταν ότι ήταν ανάθημα του Μεσσήνιου Σίμυλου, καθώς και το φημισμένο «Χρηστήριο» , ένας βωμός που όποιος ήθελε, πήγαινε και έπαιρνε χρησμό από τον θεό ακολουθώντας συγκεκριμένο τελετουργικό. Εκεί υπήρχε και η πηγή με το «ιερό ύδωρ του Ερμή». Επίσης δίπλα στον Πείρο υπήρχε άλσος με υπεραιωνόβια πλατάνια. Την εποχή του Καίσαρα Αυγούστου η πόλη ανήκε στη δικαιοδοσία του διοικητή της Πάτρας.
Σήμερα η θέση της πόλης έχει οριοθετηθεί ανάμεσα στα χωριά Φαραί, Πρέβεδος και Ίσωμα του Δήμου Ερυμάνθου, όπου εκεί έχουν ανασκαφεί ρωμαϊκό λουτρό, επιγραφές σε αρχαίο νεκροταφείο και μυκηναϊκοί τάφοι.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Νικόλας Φαράκλας, Η Γεωπολιτική Οργάνωση της Πελοποννησιακής Αχαΐας, Πανεπιστήμιο Κρήτης-Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας-Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, σειρά: Ρίθυμνα-Θέματα Κλασικής Αρχαιολογίας, αρ.9, Ρέθυμνο 2001.
Πόλεις της αρχαίας Αχαΐας
Δήμος Φαρρών
Αχαϊκή Συμπολιτεία
Κοινό των Αχαιών
Αρχαιολογικοί τόποι στην Αχαΐα
|
507941
|
https://el.wikipedia.org/wiki/ORF%20Sport%20%2B
|
ORF Sport +
|
To ORF Sport + είναι Αυστριακό αθλητικό τηλεοπτικό κανάλι που ανήκει από το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, ORF.
Το κανάλι είναι διαθέσιμο μέσω του δορυφόρου Astra 1KR, 19.2°E, καλωδιακά και επίγεια ψηφιακά (DVB-Τ), στην Αυστρία και σε μέρη της Ευρώπης .
Ιστορία
Πριν από την έναρξη του ORF Sport Plus την 1η Μαΐου 2006, η TW1 μετέδιδε αθλητικά προγράμματα από το Μάιο του 2000 μέχρι την έναρξη του ORF Sport Plus.
Στις 22 οκτωβρίου 2007, το ORF Sport Plus διατίθεται σε DVB-T, μόνο στις πρωτεύουσες της Αυστρίας. Από την ημερομηνία αυτή, η TW1 ήταν διαθέσιμη μόνο στην καλωδιακή και δορυφορική.
Προγράμματα
Η ORF Sport + παρουσιάζει ποικιλία από αθλητικά προγραμματα, συμπεριλαμβανομένων: Αμερικανικό ποδόσφαιρο, χόκεϊ επί πάγου, ποδόσφαιρο (UEFA Intertoto Cup), Χόκεϊ, Αντιπτέριση, Αντισφαίριση, Επιτραπέζια αντισφαίριση, Πετοσφαίριση, Χειροσφαίριση, κολύμβησης και το Εθνικό Πρωτάθλημα Γκολφ
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ORF Sport
ORF Sport Plus TV listings
Τηλεοπτικά κανάλια και σταθμοί οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2006
Αυστριακοί τηλεοπτικοί σταθμοί
|
268732
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BA%CE%B5
|
Σάκε
|
Το σάκε είναι οινοπνευματώδες ποτό που παράγεται και καταναλώνεται στην Ιαπωνία και προέρχεται από ζυμωμένο ρύζι.
Η λέξη σάκε στα ιαπωνικά μπορεί να αναφέρεται σε κάθε είδους οινοπνευματώδες ποτό, ενώ στα αγγλικά αναφέρεται συγκεκριμένα στο ποτό Νιχονσου (日本酒). Έχει χρώμα χλωμό χρυσό και είναι ελαφρώς γλυκό, με γεύση που μοιάζει με κεράσι. Η περιεκτικότητά του σε αλκοόλ είναι 18 με 20 %.
Η πρώτη εμφάνιση του σάκε χρονολογείται περίπου στο 300 μ.Χ., αν και η διαδικασία απόσταξης αλκοόλ από ρύζι ήταν γνωστή στην Κίνα για αρκετά χρόνια. Θεωρούνταν ως το ποτό των ευγενών, των αυτοκρατόρων και των σαμουράι. Επίσης έχει κεντρική θέση στις τελετουργίες Σίντο, τη θρησκεία της Ιαπωνίας.
Σήμερα καταναλώνεται από όλες τις κοινωνικές τάξεις και έχει χάσει τον επίσημο χαρακτήρα του.
Παρασκευή
Ο τρόπος παρασκευής μοιάζει με αυτό της μπύρας, αλλά με τη διαφορά ότι η μετατροπή από το άμυλο σε αλκοόλ γίνεται σε ένα στάδιο και όχι σε δύο. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται παράλληλη ζύμωση. Το ρύζι που χρησιμοποιείται στο σάκε είναι μακρύσπορο και πιο μαλακό και με λιγότερες πρωτεΐνες από αυτό που προορίζεται για κατανάλωση. Το ρύζι αποφλοιώνεται και μετά πλένεται. Μετά το πλύσιμο, το ρύζι μπαίνει στον ατμό και εκεί προστίθεται ο μύκητας Aspergillus oryzae, γνωστός ως «Κότζι», που μετατρέπει το άμυλο του ρυζιού σε σάκχαρα, οι ζύμες και άφθονο νερό. Η διαδικασία διαρκεί 18 - 32 μέρες και παράγονται 13 - 20 βαθμοί αλκοόλης. Στη συνέχεια το σάκε παστεριώνεται, φιλτράρεται, και εμφιαλώνεται.
Πηγές
2. SAKE ΤΟ ΡΥΖΙ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ! Καθημερινή
Ποτά προϊόντα ζύμωσης
Ιαπωνική κουζίνα
Τρόφιμα με βάση το ρύζι
|
569744
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Φίλιππος της Ρωμανίας
|
Ο Φίλιππος (1300 - Ιούνιος 1331) από τον Οίκο των Καπετιδών-Ανζού είχε τον ψιλό τίτλο του «δεσπότη της Ρωμανίας».
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του πρίγκιπα του Τάραντα Φιλίππου Α΄ και της Θαμάρ Αγγελίνας, κόρης του δεσπότη της Ηπείρου Νικηφόρου Α΄.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάρολος απεβίωσε 19 ετών στη μάχη του Μοντεκατίνι. Το 1319 ο πατέρας του τού απένειμε τον τίτλο του «δεσπότη της Ρωμανίας», που στην πράξη αντιστοιχούσε στην μικρή περιοχή της Αλβανίας (το Δουκάτο του Δυρραχίου) που βρισκόταν ακόμα υπό ανδεγαυική κυριαρχία, αλλά περιλάμβανε και τις διεκδικήσεις των Ανδεγαυών επί του Δεσποτάτου της Ηπείρου στο νότο.
Ο πατέρας του είχε παραχωρήσει την επικυριαρχία επί του Αχαΐας στον Λουδοβίκο της Βουργουνδίας. Το 1321 ο Φίλιππος μνηστεύθηκε με τη Βεατρίκη, κόρη του Λουδοβίκου Α΄ δούκα του Μπουρμπόν. Η προίκα θα περιελάμβανε 40.000 λίβρες τορνέζια. Ο Λουδοβίκος Α΄ θα πλήρωνε το ποσό αυτό στον Εύδη Δ΄ δούκα της Βουργουνδίας, κληρονόμο του μικρότερου αδελφού αυτού Λουδοβίκου (συζύγου της Ματθίλδης πριγκίπισσας της Αχαΐας), αντί των δικαιωμάτων του επί της Αχαΐας. Έτσι η επικυριαρχία, θα επέστρεφε μέσω της προίκας στον Οίκο των Καπετιδών-Ανζού. Ο αρραβώνας όμως λύθηκε, ώστε ο Φίλιππος να νυμφευτεί τη Βιολάντε, κόρη του Ιακώβου Β΄ της Αραγωνίας.
Ο πατέρας του Φίλιππος Α΄ τον έστειλε το 1329 με έναν στόλο για την κατάκτηση του δεσποτάτου της Ηπείρου. Ο νεαρός Φίλιππος έφθασε ως τη Ναύπακτο, αλλά εκεί απεβίωσε. Τρία έτη μετά τον ακολούθησε και ο πατέρας του. Η χήρα του Βιολάντε απεβίωσε το 1353.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1329 τη Βιολάντε/Γιολάντα του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρη του Ιακώβου Β΄ της Αραγωνίας· δεν απέκτησαν τέκνα.
Πρόγονοι
Παραπομπές σε πηγές
Οίκος των Ανζού - Δυρραχίου
|
243728
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%20%28%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C%20%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82%29
|
Σταθμός Ανθούπολη (Μετρό Αθήνας)
|
Ο Σταθμός Ανθούπολη είναι τερματικός σταθμός της Γραμμής 2 του μετρό της Αθήνας. Βρίσκεται στο Περιστέρι και εξυπηρετεί το δυτικό τμήμα του δήμου, καθώς και περιοχές των δήμων Ιλίου και Πετρούπολης μέσω λεωφορειακών συνδέσεων.
Πλησίον του σταθμού λειτουργούσαν στα μέσα του 20ού αιώνα τα Ορυχεία Περιστερίου, όπου μεταξύ του 1943 και του 1959 κατέληγε βιομηχανικός σιδηρόδρομος από τα Μυκονιάτικα Αγίων Αναργύρων (τοπική διακλάδωση των ΣΠΑΠ). Η διακλάδωση εκείνη ακολουθούσε τη διαδρομή: στάση Κρηπιδώματα - οδός Διονυσίου - οδός Χίου - οδός Τσαρούχη - οδός Αριστοτέλους και κατέληγε στο σημερινό Άλσος Περιστερίου.
Στα αρχικά σχέδια της ΑΜΕΛ προβλεπόταν ότι μετά την Πλατεία Δημοκρατίας-Δημαρχείου (δηλ. μετά τον σημερινό σταθμό Περιστέρι), θα αναπτύσσονταν δύο ακόμη σταθμοί - ένας επί της οδού Θηβών (αναφερόταν ως Θεμιστοκλέους / Θηβών) και ένας στα ΒΔ όρια των δήμων Περιστερίου και Ιλίου, στη γειτονιά της Ανθούπολης. Εντέλει, οι ανησυχίες ότι τμήμα της σήραγγας θα συναντούσε τις παλιές στοές των λιγνιτωρυχείων, προκαλώντας σημαντικά ζητήματα στατικότητας (κίνδυνο δομικής αστάθειας) τόσο για το μετρό όσο και για τα υπερκείμενα κτήρια, οι οποίες επιτάθηκαν από ζημιές που παρατηρήθηκαν σε σπίτια κατά τον μεγάλο σεισμό του 1999, οδήγησαν στην εξής αναθεώρηση: Η γραμμή να τερματίζει στο ύψος της Θηβών, ο σταθμός όμως να λάβει το όνομα της Ανθούπολης, μολονότι βρίσκεται εκτός των ορίων της. Μάλιστα ο δήμος Περιστερίου είχε ζητήσει ως τελική αναθεωρημένη θέση του σταθμού τη συμβολή των οδών Θηβών και Δωδεκανήσου -περ. 200 μέτρα δυτικότερα ώστε να υπάρχει άμεση πρόσβαση στο Άλσος, το Εκθεσιακό Κέντρο και το Νεκροταφείο- αλλά δεν έγινε δεκτό για λόγους ασφαλείας.
Ο σταθμός Ανθούπολη ολοκληρώθηκε το 2009, ξεκίνησε ωστόσο να λειτουργεί μόλις στις 6 Απριλίου 2013 λόγω της εμπλοκής του προμηθευτή του συστήματος σηματοδότησης, της εταιρείας Siemens, σε σκάνδαλο δωροδοκιών και δικαστικής διαμάχης του ελληνικού δημοσίου με τη Siemens.
Είσοδοι - Έξοδοι
Οδός Αναπαύσεως (2 είσοδοι-έξοδοι)
Λεωφόρος Παναγή Τσαλδάρη
Δομή σταθμού
Παραπομπές
Ανθουπολη
Ανθουπολη
|
182830
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BD%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Καστεγιόν (αποσαφήνιση)
|
Το Καστεγιόν (Castellón ή Castellon) μπορεί να αναφέρεται στα εξής:
Μέρη
Καστεγιόν δε λα Πλάνα, την πρωτεύουσα της επαρχίας του Καστεγιόν, στην Βαλενθιανή Κοινότητα, στην Ισπανία
Καστεγιόν (επαρχία), μια επαρχία στη Βαλενθιανή Κοινότητα, στην Ισπανία
Άνθρωποι
Φρανθίσκο Καστεγιόν, πρόεδρος της "Δημοκρατικής" Νικαράγουα κατά τον εμφύλιο ποόλεμο του 1854-1856
Φεντερίκο Καστεγιόν (γεννήθηκε το 1914), έναν Αμερικανό ζωγράφο και εικονογράφο
Χοσέ Ρίθο Καστεγιόν (γεννήθηκε το 1944), ένας Νικαραγουανός πολιτικός
Μπλάνκα Καστεγιόν (γεννήθηκε το 1958), μια Νικαραγουανή ποιήτρια
Πράγματα
Club Deportivo Castellón, μια Ισπανική ποδοσφαιρική ομάδα
|
533628
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Aegean%20Oil
|
Aegean Oil
|
Η Aegean Oil είναι ελληνική εταιρεία πετρελαιοειδών, η οποία κατέχει εκατοντάδες πρατήρια καυσίμων σε όλη τη χώρα. Η εταιρεία είναι συμφερόντων του επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη και του αδελφού του Ιάκωβου.
Οι αδελφοί Μελισσανίδη, οι οποίοι κατείχαν την εταιρεία Αιγαίον Οϊλ ΑΕ, εξαγόρασαν το 1999 την EVROIL, μια μικρή εταιρεία που δραστηριοποιείτο εμπορικά στον νόμο Έβρου και ανέπτυξαν μέσω αυτής -και αφού ο Ιάκωβος Μελισσανίδης μετακινήθηκε στην Αλεξανδρούπολη- το δίκτυο της εταιρείας, το οποίο τα δύο πρώτα χρόνια αριθμούσε περί τα 150 πρατήρια στην βόρεια Ελλάδα. Παράλληλα άρχισε η πανελλαδική ανάπτυξη του δικτύου με το εμπορικό σήμα Aegean. Σήμερα το δίκτυο πωλήσεων της Aegean αριθμεί πάνω από 700 πρατήρια σε όλη την Ελλάδα.
Η εταιρεία έχει ετήσιο κύκλο εργασιών περίπου 1 δισ. ευρώ. και συνολικά απασχολεί περί τους 2.500 εργαζόμενους.
Αναφορές
Ελληνικές επιχειρήσεις πετρελαιοειδών και αερίου
|
3271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1275
|
1275
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1275 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
27 Οκτωβρίου - Παραδοσιακή ημερομηνία ίδρυσης του Άμστερνταμ.
Ο βασιλιάς Βάλντεμαρ της Σουηδίας ηττάται από τον αδελφό του Μάγκνους στη Μάχη του Χόβα, μετά την οποία ο Μάγκνους τον εκθρονίζει.
Ο φιλόσοφος Ραϋμούνδος Λούλλους ιδρύει σχολή εκμαθήσεως της αραβικής στη Μαγιόρκα και ανακαλύπτει (κατά την παράδοση) τον διαιθυλαιθέρα.
Γεννήσεις
27 Σεπτεμβρίου - Ιωάννης Β', δούκας της Βραβάντης
Ερρίκος Ζ΄ του Λουξεμβούργου, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Φερδινάνδος δε λα Θέρδα, κύριος της Λάρα, πρίγκιπας της Καστίλης
Θάνατοι
26 Φεβρουαρίου - Μαργαρίτα της Αγγλίας, βασίλισσα της Σκωτίας
24 Μαρτίου - Βεατρίκη της Αγγλίας, κόμισσα του Ρίτσμοντ
Βοημούνδος ΣΤ', πρίγκιπας της Αντιοχείας
Γοδεφρείδος ντε Μπρυγέρ, βαρώνος της Καρύταινας
Έτη
|
814837
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CF%84%CE%B5%3B%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%2C%202004%29
|
Χορεύετε; (ταινία, 2004)
|
Το Χορεύετε; (Αγγλικά: Shall We Dance?) είναι μια αμερικανική ρομαντική κωμωδία-δράμα του 2004 σε σκηνοθεσία Πίτερ Τσέλσομ, με πρωταγωνιστές τους Ρίτσαρντ Γκιρ, Τζένιφερ Λόπεζ και Σούζαν Σαράντον. Πρόκειται για ριμέικ της ομώνυμης ιαπωνικής ταινίας του 1996.
Πλοκή
Ο Τζον Κλαρκ είναι ένας δικηγόρος με μια γοητευτική σύζυγο, την Μπέβερλι, και μια στοργική οικογένεια, που ωστόσο νιώθει ότι κάτι του λείπει. Κάθε απόγευμα στο σπίτι του στο Σικάγο, ο Τζον βλέπει μια όμορφη γυναίκα να κοιτάζει με χαμένη έκφραση από το παράθυρο μιας σχολής χορού. Στοιχειωμένος από το βλέμμα της, ο Τζον πηδά παρορμητικά από το τρένο ένα βράδυ και γράφεται για να παρακολουθήσει μαθήματα χορού στη σχολή, ελπίζοντας να τη γνωρίσει.
Στην αρχή φαίνεται λάθος. Αποδεικνύεται ότι η δασκάλα δεν είναι η γυναίκα στο παράθυρο, η Πωλίνα, αλλά η μεγαλύτερη ιδιοκτήτρια του στούντιο, η δεσποινίς Μίτσι, ενώ ο Τζον αποδεικνύεται εξίσου αδέξιος και ανίδεος με τους συμμαθητές του Σικ και Βερν. Ακόμα χειρότερα, όταν συναντά την Πωλίνα, εκείνη λέει ψυχρά στον Τζον ότι ελπίζει να έχει έρθει για να μάθει σοβαρά χορό και να μην ψάχνει για φλερτ. Όμως, καθώς τα μαθήματά του συνεχίζονται, ο Τζον ερωτεύεται τον χορό. Κρατώντας μυστική τη νέα του εμμονή από την οικογένεια και τους συναδέλφους του, ο Τζον προπονείται πυρετωδώς για τον μεγαλύτερο διαγωνισμό χορού του Σικάγο. Η φιλία του με την Πωλίνα δυναμώνει, καθώς ο ενθουσιασμός του αναζωπυρώνει το δικό της χαμένο πάθος για τον χορό. Αλλά όσο περισσότερο χρόνο περνά ο Τζον μακριά από το σπίτι, τόσο περισσότερο η γυναίκα του, Μπέβερλι, γίνεται καχύποπτη. Προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό ερευνητή για να μάθει τι κάνει ο Τζον, αλλά όταν μαθαίνει την αλήθεια, επιλέγει να διακόψει την έρευνα και να μην εισβάλει στην ιδιωτική ζωή του συζύγου της.
Ο Τζον θα πάρει μέρος στον διαγωνισμό ως ζευγάρι με την Μπόμπι, ενώ ο φίλος του ο Λινκ συμμετέχει στους λάτιν χορούς. Ο Λινκ και η Μπόμπι τα πάνε καλά στους λάτιν χορούς, και ενώ το βαλς του Τζον και της Μπόμπι πηγαίνει καλά, ο Τζον βλέπει τη γυναίκα και την κόρη του στο πλήθος κατά τη διάρκεια του κουίκστεπ και αποσπάται η προσοχή του προσπαθώντας να τις ξαναβρεί. Μαζί με την Μπόμπι πέφτουν και αποκλείονται από τον διαγωνισμό, ενώ ο Τζον και η Μπέβερλι μαλώνουν στο γκαράζ. Ο Τζον σταματά τον χορό, προς απογοήτευση όλων.
Η Πωλίνα, έχοντας εμπνευστεί από τον Τζον να ξαναρχίσει να διαγωνίζεται, φεύγει για την Ευρώπη και κάνει πάρτι στγ σχολή χορού. Στέλνει πρόσκληση στον Τζον, αλλά εκείνος δεν πείθεται να πάει μέχρι που η γυναίκα του αφήνει έξω ένα ζευγάρι παπούτσια χορού που του αγόρασε. Πηγαίνει και συναντά την Μπέβερλι στη δουλειά, την πείθει ότι ενώ του αρέσει ο χορός, την αγαπά ακόμα εξίσου και της μαθαίνει να χορεύει. Πηγαίνουν στο πάρτι και ο Τζον με την Πωλίνα χορεύουν έναν τελευταίο χορό πριν εκείνη φύγει.
Η τελική σκηνή δείχνει τους πάντες μετά: ο Λινκ και η Μπόμπι είναι τώρα μαζί. Ο Σικ, που ήταν στην πραγματικότητα γκέι, χορεύει σε κλαμπ με τον σύντροφό του. Η δεσποινίς Μίτσι βρίσκει νέο σύντροφο και είναι ευτυχισμένοι μαζί. Ο Τζον και η Μπέβερλι είναι πιο ευτυχισμένοι από πριν και χορεύουν στην κουζίνα. Ο Βερν, νιόπαντρος με την αρραβωνιαστικιά του, χορεύει μαζί της στο γάμο τους. Ο ιδιωτικός ερευνητής που προσέλαβε η Μπέβερλι, ο Ντιβάιν, ξεκινά μαθήματα χορού. Και η Παυλίνα, με νέο παρτενέρ, διαγωνίζεται στον διαγωνισμό που είχε χάσει την προηγούμενη χρονιά.
Διανομή
Ρίτσαρντ Γκιρ ως Τζον Κλαρκ
Τζένιφερ Λόπεζ ως Πωλίνα
Σούζαν Σαράντον ως Μπέβερλι Κλαρκ
Λίζα Αν Γουόλτερ ως Μπόμπι
Στάνλεϊ Τούτσι ως Λινκ Πίτερσον
Ανίτα Ζίλετ ως δεσποινίς Μίτσι
Μπόμπι Καναβάλε ως Σικ
Ομάρ Μίλερ ως Βερν
Ταμάρα Χόουπ ως Τζίνα Κλαρκ
Σταρκ Σαντς ως Ίβαν Κλαρκ
Ρίτσαρντ Τζένκινς ως Ντιβάιν
Νικ Κάνον ως Σκοτ
Καρίνα Σμίρνοφ ως παρτενέρ του Λινκ
Μία Χάρισον ως αρραβωνιαστικιά του Βερν
Σάουντρακ
"Sway" - The Pussycat Dolls
"Santa Maria" (Del Buen Ayre) - Gotan Project
"Happy Feet" - Τζον Άλτμαν
"España cañí" - Τζον Άλτμαν
"I Wanna (Shall We Dance)" - Γκιζέλ Ντι Κόουλ
"Perfidia" - Τζον Άλτμαν
"Under The Bridges Of Paris" - Τζον Άλτμαν
"Moon River" - Τζον Άλτμαν
"Andalucia" - Τζον Άλτμαν
"The Book Of Love" - Πίτερ Γκάμπριελ
"The L Train" - Γκάμπριελ Γιαρέντ
"I Could Have Danced All Night" - Τζέιμι Κάλουμ
"Wonderland" - Ρέιτσελ Φούλερ
"Shall We Dance?" - Gotan Project
"Let's Dance" - Μία
Κυκλοφορία
Εισπράξεις
Η ταινία έκανε πρεμιέρα της στις 15 Οκτωβρίου 2004, με εισπράξεις 11.783.467 δολαρίων το πρώτο Σαββατοκύριακο της, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση στη Βόρεια Αμερική. Παρά τη μείωση κατά 27% στα ακαθάριστα κέρδη, ανήλθε στην τρίτη θέση την επόμενη εβδομάδα. Η ταινία προβλήθηκε για 133 ημέρες, με εισπράξεις 57.890.460 δολαρίων στις Ηνωμένες Πολιτείες και 112.238.000 δολάρια διεθνώς, με παγκόσμιο σύνολο 170.128.460 δολαρίων.
Κριτικές
Το Χορεύετε; έλαβε βαθμολογία έγκρισης 47% από τον ιστότοπο Rotten Tomatoes με βάση 158 κριτικούς. Ο Ρότζερ Έμπερτ έδωσε στην ταινία 3 στα 4 αστέρια.
Τίτλος
Η αρχική ιαπωνική ταινία είχε ένα ερωτηματικό στον τίτλο της και η αφίσα αυτής της ταινίας το έχει επίσης. Ωστόσο, οι πραγματικοί τίτλοι στην αμερικανική ταινία εμφανίζονται ως απλά "Shall We Dance", με αποτέλεσμα ορισμένες διαδικτυακές πηγές, μεταξύ των οποίων και η IMDb, να αναφέρονται σε αυτήν χωρίς το ερωτηματικό. Η συμπερίληψη του ερωτηματικού χρησιμεύει για τη διάκριση από την ταινία του 1937 των Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς, Shall We Dance, ο οποία μεταφράστηκε στα Ελληνικά ως Ας χορέψουμε.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες γυρισμένες στο Σικάγο
Ταινίες τοποθετημένες στο Σικάγο
Ταινίες του 2004
|
757419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ποταμός Χάντσον
|
Ο ποταμός Χάντσον () είναι ποταμός 507 χιλιομέτρων, ο οποίος βρίσκεται σχεδόν εξολοκλήρου στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, των ΗΠΑ, με μόνη εξαίρεση το τελευταίο του τμήμα (τελευταία 34 χιλιόμετρα), που ορίζει τα σύνορα μεταξύ Νέας Υόρκης και πολιτείας του Νιού Τζέρσεϋ. Ο ποταμός ρέει από την βόρεια στην νότια Νέα Υόρκη, κυρίως απο ανατολική της πλευρά. Πηγές του είναι διάφορες μεταγλωσσικές λίμνες στα βουνά Αντιρόντακ κοντά στο Όρος Μάρσι, το υψηλότερο σημείο της Νέας Υόρκης . Η πορεία του συνεχίζεται με την Κοιλάδα Χάντσον και τέλος κατευθύνεται προς τον Άνω κόλπο της Νέας Υόρκης όπου και έχει τις εκβολές του.
Ιστορία
Πριν την ευρωπαϊκή εξερεύνηση, ο ποταμός ήταν γνωστός από τους ιθαγενείς που διέμεναν στην περιοχή ως Muhheakunnuk (Νερά συνεχώς σε κίνηση). Ωστόσο στην πορεία ο Χένρυ Χάντσον,ένας Άγγλος που έπλεε για την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, εξερεύνησε τον ποταμό το 1609 και του έδωσε το όνομα του. Νωρίτερα, ο Ιταλός εξερευνητής Τζοβάνι ντα Βερρατσάνο,που έπλεε για τον βασιλιά Φραγκίσκο Α' της Γαλλίας το 1524, είχε παρατηρήσει τον ποταμό-ως και ο πρώτος Ευρωπαίος γνωστός που εισήλθε στον Άνω κόλπο της Νέας Υόρκης-όμως θεώρησε ότι ο ποταμός ήταν εκβολή. Οι Ολλανδοί άποικοι ονόμασαν τον ποταμό Βόρειο Ποταμό - με τον ποταμό Ντέλαγουερ να ονομάζεται Νότιος Ποταμός - και αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της ολλανδικής αποικίας της Νέας Ολλανδίας. Οι οικισμοί της αποικίας συγκεντρώθηκαν γύρω από το Χάντσον και η στρατηγική του σημασία ως πύλη προς το αμερικανικό εσωτερικό οδήγησε σε χρόνια ανταγωνισμού μεταξύ των Άγγλων και των Ολλανδών για τον έλεγχο του ποταμού και της αποικίας.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Νέα Υόρκη
Νιού Τζέρσεϋ
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποταμοί των ΗΠΑ
|
635590
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%20%CE%9D%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF
|
Νεμπίλ Ναμπί
|
Ο Νεμπίλ Ναμπί ήταν Τουρκοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Αμμοχώστου.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Νεμπίλ Ναμπί γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1927. Σπούδασε φαρμακευτική και εργαζόταν ως φαρμακοποιός.
Απεβίωσε το 2007.
Πολιτική διαδρομή
Εκλέχτηκε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Αμμοχώστου με την Εθνική Τουρκική Ένωση Κύπρου για την Α΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο σε αναπληρωματική εκλογή που διεξήχθη στις 25 Σεπτεμβρίου 1960 (οι βουλευτικές εκλογές του 1960 είχαν διεξαχθεί δύο μήνες προηγουμένως) μετά την παραίτηση του Νιαζί Μανιέρα ο οποίος διορίστηκε Υπουργός Υγείας. Το 1961 αποχώρησε από την Εθνική Τουρκική Ένωση Κύπρου μαζί με άλλους 10 Τουρκοκύπριους βουλευτές. Συγκρότησαν την Ανεξάρτητη Τουρκική Ομάδα. Παρέμεινε στη θέση του βουλευτή έως τον Δεκέμβριο του 1963 που οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλευτές Αμμοχώστου
Κύπριοι φαρμακοποιοί
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Εθνική Τουρκική Ένωση Κύπρου
Βουλευτές Α΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
|
28066
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%201940
|
Θάνατοι το 1940
|
Ιανουάριος
Φεβρουάριος
Μάρτιος
26 Μαρτίου - Σπύρος Λούης, 67, Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης του στίβου (1896, στο μαραθώνιο).
Απρίλιος
26 Απριλίου - Καρλ Μπος, 66, Γερμανός χημικός και μηχανικός.
Μάιος
20 Μαΐου - Βέρνερ φον Χέιντνσταμ, 80, Σουηδός ποιητής.
Ιούνιος
17 Ιουνίου - Άρθουρ Χάρντεν, 74, Βρετανός βιοχημικός (Νόμπελ Χημείας 1929).
Ιούλιος
28 Ιουλίου - Γκιούλα Κέλνερ, 69, Ούγγρος Ολυμπιονίκης (χάλκινο μετάλλιο στο μαραθώνιο) το 1896.
Αύγουστος
30 Αυγούστου - Σερ Τζόζεφ Τζον Τόμσον, 83, Βρετανός φυσικός (Νόμπελ Φυσικής 1906).
Σεπτέμβριος
Οκτώβριος
12 Οκτωβρίου - Τομ Μιξ, 60, Αμερικανός ηθοποιός.
Νοέμβριος
4 Νοεμβρίου - Χάρι Μπέρναρντ, 62, Αμερικανός κωμικός.
9 Νοεμβρίου - Νέβιλ Τσάμπερλεν, 71, Βρετανός πολιτικός και Πρωθυπουργός.
17 Νοεμβρίου - Έρικ Τζιλλ, 58, Βρετανός γλύπτης.
Δεκέμβριος
Χωρίς γνωστή ημερομηνία
Αλμπέν Λερμιζιό, 66, Γάλλος Ολυμπιονίκης του στίβου (χάλκινο μετάλλιο στα 1.500μ. ) το 1896 (γενν. 9 Απριλίου 1874)
1940
|
771219
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%85%CF%87%CF%84%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%A0%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B9
|
Μεσάνυχτα στο Πικαντίλι
|
Το Μεσάνυχτα στο Πικαντίλι (αγγλικά: The Alphabet Murders) είναι μια βρετανική αστυνομική ταινία του 1965 σε σκηνοθεσία Φρανκ Τάσλιν, με πρωταγωνιστή τον Τόνι Ράνταλ ως ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του 1936 Φόνοι με αλφαβητική σειρά της Άγκαθα Κρίστι.
Πλοκή
Ο Άλμπερτ Άχεν, ένας κλόουν που εκτελεί ένα νούμερο κατάδυσης, βρίσκεται νεκρός και το όπλο της δολοφονίας τυχαίνει να είναι ένα δηλητηριώδες βέλος. Όταν μια γυναίκα που ονομάζεται Μπέτι Μπάρναρντ γίνεται το επόμενο θύμα, ο ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό υποπτεύεται ότι ο σερ Καρμάικλ Κλαρκ μπορεί να βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο.
Καθώς ο Πουαρό και ο λοχαγός Χέιστινγκς ερευνούν τα εγκλήματα, μια όμορφη γυναίκα με ενδιαφέροντα αρχικά ονόματος, η Αμάντα Μπίατρις Κρος, γίνεται το επίκεντρο της έρευνάς τους, τουλάχιστον μέχρι να πηδήξει στον Τάμεση.
Διανομή
Τόνι Ράνταλ ως Ηρακλής Πουαρό
Ανίτα Έκμπεργκ ως Αμάντα
Ρόμπερτ Μόρλεϊ ως λοχαγός Χέιστινγκς
Μόρις Ντέναμ ως επιθεωρητής Τζαπ
Γκάι Ρολφ ως Ντάνκαν Ντόνκαστερ
Σίλα Άλεν ως λαίδη Νταϊάν
Τζέιμς Βίλιερς ως Φράνκλιν
Τζούλιαν Γκλόβερ ως Ντον Φόρτσουν
Γκραζίνα Φρέιμ ως Μπέτυ Μπάρναρντ
Κλάιβ Μόρτον ως «Χ»
Όστιν Τρέβορ ως μπάτλερ Τζάντσον
Μάργκαρετ Ράδερφορντ ως μις Τζέιν Μαρπλ
Στρίγκερ Ντέιβις ως κύριος Στρίνγκερ
Παραγωγή
Ο ρόλος του Πουαρό αρχικά προοριζόταν για τον Ζίρο Μόστελ, αλλά η ταινία καθυστέρησε επειδή η Άγκαθα Κρίστι είχε αντιρρήσεις με το σενάριο. Μεταξύ των πραγμάτων στα οποία είχε αντίρρηση ήταν η πρόθεση να εμφανίζεται ο Ηρακλής Πουαρό στην κρεβατοκάμαρα. Η ταινία διαφέρει σημαντικά από το μυθιστόρημα και δίνει έμφαση στην κωμωδία, ειδικότητα του σκηνοθέτη Φρανκ Τάσλιν. Ο Πουαρό αποκτά αστεία χαρακτηριστικά, ενώ παραμένει λαμπρός ντετέκτιβ.
Η ταινία περιλαμβάνει μια καμέο εμφάνιση της Μάργκαρετ Ράδερφορντ ως μις Μαρπλ και του Στρίνγκερ Ντέιβις ως φίλου της, κυρίου Στρίνγκερ. Το ζευγάρι είχε εμφανιστεί προηγουμένως σε μια σειρά τεσσάρων ταινιών της MGM μεταξύ 1961 και 1964ενσαρκώνοντας τους ίδιους ρόλους.
Ο Όστιν Τρέβορ, που ερμηνεύει τον μπάτλερ Τζάντσον, είχε παίξει τον Πουαρό σε τρεις βρετανικές ταινίες στις αρχές της δεκαετίας του 1930: Alibi (1931), Black Coffee (1931) και Ο θάνατος του Λόρδου Έντγκαρ (1934).
Υποδοχή
Ο Λέναρντ Μάλτιν δίνει στην ταινία 2 στα 4 αστέρια, χαρακτηρίζοντάς την «παράξενη διασκευή» του βιβλίου του Κρίστι. Το TCM αποκαλεί τον Πουαρό του Ράνταλ «επιθεωρητή σε στιλ Κλουζό», σημειώνοντας ότι η δεύτερη δόση της σειράς ταινιών Ροζ Πάνθηρας είχε καλές κριτικές τον προηγούμενο χρόνο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες παραγωγής Metro-Goldwyn-Mayer
Βρετανικές ταινίες
Ταινίες του 1965
Αγγλόφωνες ταινίες
Αγκάθα Κρίστι
Ταινίες βασισμένες σε βιβλία με τον Ηρακλή Πουαρό
|
782289
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%87%CE%B1%CE%BB%20%CE%A0%CE%AF%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Μίχαλ Πίους Ρόμερ
|
Ο Μίχαλ Πίους Ρόμερ (αργότερα χρησιμοποίησε τη λιθουανική μορφή Μίκολας Ρόμερις, Mykolas Römeris) (1880 στο Μπαγκντονίσκις – 1945 στο Βίλνιους) ήταν Πολωνο-Λιθουανός δικηγόρος, επιστήμονας και πολιτικός.
Βιογραφία
Νεανικά χρόνια
Ο Ρόμερ γεννήθηκε στη Λιθουανία σε μια πολωνική ευγενή οικογένεια Βαλτικής-Γερμανικής (Λιβονικής) καταγωγής. Ήταν ένα από τα μέλη της Σλάχτα (szlachta) πιστά στην κληρονομιά του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας, που αναφέρεται ως Krajowcy. Ο πατέρας του ήταν ο Μίχαλ Καζιμιέρζ Ρόμερ και μητέρα η Κονστάντσια Τούκαουο.
Παρακολούθησε τη Νομική Σχολή στην Αγία Πετρούπολη (1893-1901) και αργότερα σπούδασε ιστορία στην Κρακοβία (1901-1902), μετά από αυτό μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει στην École des Sciences politiques (1902-1905). Στο Παρίσι, ανήκε στην οργάνωση "Spójnia", όπου ήταν επικεφαλής της ομάδας "Lithuania" και ήταν στενά συνδεδεμένος με την Dieun;h Ένωση Πολωνών Σοσιαλιστών. Έδωσε τη διάλεξη για την πολιτιστική-εθνογραφική κατάσταση στη Λιθουανία στο Café Voltaire, μαζί με έναν άλλο Λιθουανό ακτιβιστή, τον Τάντας Ιβανάουσκας. Αργότερα κυκλοφόρησε στην Κρακοβία από την «Krytyka» με τίτλο:Stosunki etnograficzno-kulturalne na Litwie .
Το 1905, επέστρεψε στη Λιθουανία, όπου άρχισε να εργάζεται για την αποκατάσταση του λιθουανικού κράτους, χωρίς να κυριαρχεί κανένας εθνικισμός. Όπως το έθεσε, προσπάθησε να πείσει τους Πολωνούς, που ήταν εγκατεστημένοι στη Λιθουανία να έχουν «κοινή εθνική ιθαγένεια () χωρίς να παραιτηθεί από πολιτιστικές και εθνικές διακρίσεις». Για το σκοπό αυτό, ο ίδιος και ο Ζένον Πιέτκιεβιτς ίδρυσε την εφημερίδα Βιλένσκα (Gazeta Wileńska), η οποία εκδόθηκε από τις 15 Φεβρουαρίου 1906. Η ριζοσπαστική εφημερίδα έκλεισε σύντομα, στις 7 Ιουλίου του ίδιου έτους, αν και είχε ήδη 2.000 συνδρομητές. Ο Ρόμερ αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κρακοβία, από φόβο μήπως συλληφθεί.
Το 1908 έγραψε το Λιθουανία: Μελέτη της Εθνικής Αναγέννησης (Litwa: studium odrodzenia narodowego). Στο έργο του δικαιολόγησε τα δικαιώματα των Λιθουανών στο δικό τους κράτος. Διέψευσε τις κατηγορίες ότι οι Λιθουανοί ακτιβιστές ήταν Ρώσοι πράκτορες. Υπερασπίστηκε επίσης το δικαίωμα των Λιθουανών Πολωνών να διατηρήσουν τη δική τους ταυτότητα στο μελλοντικό λιθουανικό κράτος.
Αργότερα το ίδιο έτος επέστρεψε στο Βίλνιους, όταν συνέχισε το δημοσιογραφικό του έργο. Έγραψε έργα για τους Πολωνούς στη Λιθουανία και τη Ρουθηνία και για τους Λιθουανούς στην Ανατολική Πρωσία ( Litwini w Prusach Książęcych, 1911). Εντάχθηκε στην Εταιρεία Φίλων της Επιστήμης στο Βίλνο και συνόδευσε τον Λούντβικ Κσιβίτσκι στο αρχαιολογικό του έργο στη Σαμογιτία.
Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος
Στην αρχή του πολέμου, ο Ρόμερ διατήρησε επαφές με τους κύκλους της ανεξαρτησίας και των σοσιαλιστικών κύκλων στη Βαρσοβία και διένειμε φυλλάδια στη Λιθουανία. Εργάστηκε στη συντακτική επιτροπή του ανασυσταθέντος "Przegląd Wileński". Τον Μάρτιο του 1915, πήρε τους Λιθουανούς πολιτικούς Μίκολας Σλεζεβίτσιους και Γιούργκις Σάουλις στη Βαρσοβία για μια συνάντηση με τον Στανισουάφ Πάτεκ. Έκανε επαφές με το κίνημα των Λεγεώνων. Τον Μάιο του 1915, έσπασε την πρώτη γραμμή στην Κρακοβία. Τον Αύγουστο, υπέβαλε ένα εκτενές υπόμνημα στην Ανώτατη Εθνική Επιτροπή με τίτλο Λιθουανία σε Πόλεμο (Litwa wobec wojny).
Τον Νοέμβριο, ο ίδιος εντάχθηκε στις λεγεώνες, αλλά νοσηλεύτηκε λόγω των σκληρών συνθηκών διαβίωσης στο μέτωπο. Στη συνέχεια στάλθηκε στη σύνταξη του Πολωνικά Νέα (Wiadomości Polskie). Κατά τη διάρκεια της κρίσης του όρκου αποσύρθηκε από τις Λεγεώνες και έγινε ο περιφερειακός δικαστής στη Λόμζα το 1917.
Μεσοπόλεμος
Τον Μάρτιο του 1919 ήρθε στη Βαρσοβία μετά από αίτημα του Γιούζεφ Πιουσούτσκι . Ο Πιουσούτσκι τον έστειλε στο Κάουνας, για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης, που αποτελείτο από Πολωνούς και Λιθουανούς. Ο Ρόμερ έφτασε στο Κάουνας στις 15 Απριλίου, αλλά τα σχέδιά του απορρίφθηκαν από Λιθουανούς πολιτικούς. Στη συνέχεια επέστρεψε στο Βίλνιους, το οποίο ήταν τότε στα χέρια της Πολωνίας, αλλά δεν ανέλαβε κανένα δημόσιο αξίωμα. Τον Σεπτέμβριο του 1920, αφού ο λιθουανικός στρατός είχε καταλάβει το Βίλνιους, έγινε επικεφαλής της Εθνική εφημερίδα (Gazeta Krajowa). Η εφημερίδα υποστήριξε τη λιθουανική πολιτεία, σεβόμενη την πολωνική γλώσσα και τον πολιτισμό. Μετά την κατάληψη του Βίλνιους από τον στρατηγό Λουτσιάν Ζελιγκόφσκι, πήγε στο Κάουνας και σε επιστολή του προς τον Γιούζεφ Πιουσούτσκι διαμαρτυρήθηκε για την παραβίαση των δικαιωμάτων της Λιθουανίας στην πρωτεύουσά της. Αντ' αυτού, επέλεξε να μετακομίσει στο Κάουνας, το οποίο είχε γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της πρόσφατα ανασυσταθείσας ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Λιθουανίας.
Υπήρξε μια αξιοσημείωτη φυσιογνωμία στον Μεσοπόλεμο της Λιθουανίας και ήταν μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου της Λιθουανίας (1921–1928) και του Κρατικού Συμβουλίου της Λιθουανίας (1928–1931). Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λιθουανίας / Πανεπιστήμιο Βιτάουτας Μάγκνους (1922–1940), στο Πανεπιστήμιο του Βίλνιους (1940–1945) και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Λιθουανίας για τρεις θητείες (1927–1928, 1933–36 και 1936–1939). ). Ως διεθνής δικηγόρος, το 1932 εκπροσώπησε τη Λιθουανία στο Μόνιμο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης σχετικά με τη Διεύθυνση Κλαϊπέντα. Το δικαστήριο έκρινε υπέρ της Λιθουανίας ότι ο Όττο Μπόττσερ είχε παραβιάσει το Καταστατικό της Περιφέρειας Κλαϊπέντα. Δημοσίευσε ένα έργο για το θέμα αυτό με τίτλο: Le système juridique des garanties de la souveraineté de la Lithuanie sur le territoire de Memel (1936).
Ο Ρόμερ έγραψε σημαντικά έργα για την ιστορία της Λιθουανίας και το δίκαιο, όπως το βιβλίο Litwa, Studyum o odrodzeniu narodu litewskiego του 1908 και το βιβλίο του 1928 Die Verfassungsreform Litauens im Jahre 1928. Θεωρείται ένας από τους πιο εξέχοντες Λιθουανούς νομικούς, ο γενάρχης, ο πρώτος λέκτορας και ένας από τους πιο εξέχοντες συγγραφείς του λιθουανικού συνταγματικού δικαίου του Μεσοπολέμου. Ενώ τα περισσότερα γραπτά του για το λιθουανικό δίκαιο ήταν γραμμένα στα λιθουανικά και η υπογραφή του στα λιθουανικά έγγραφα και επιστολές ήταν ο Μίκολας Ρόμερις (Mykolas Römeris), (μερικές φορές αποδίδεται και ως Mykolas Rėmeris ή Mykolas Riomeris), συνέχισε να γράφει το ημερολόγιό του στα πολωνικά και να χρησιμοποιεί τη γερμανική μορφή του το όνομά του (Michael von Römer) για τα νομικά του γραπτά στα γερμανικά. Δεν έσπασε τους δεσμούς του με την Πολωνία. Συνέχισε να δημοσιεύει στα πολωνικά. Για παράδειγμα, Γράμματα από το Κάουνας (Litwu z Kowna). Επισκέφτηκε πρόθυμα την Πολωνία και φιλοξένησε Πολωνικές προσωπικότητες, που επισκέπτονταν τη Λιθουανία.
Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος
Τον Φεβρουάριο του 1940 μετακόμισε στο Βίλνιους, όπου είχε μεταφερθεί το Λιθουανικό Πανεπιστήμιο, του οποίου ήταν πρύτανης. Οργάνωσε συναντήσεις Λιθουανών και Πολωνών ακτιβιστών σε μια προσπάθεια να βρει κοινό έδαφος. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση μετά την κατάληψη της Λιθουανίας από την ΕΣΣΔ. Μετά το κλείσιμο του πανεπιστημίου από τους Γερμανούς, πήρε μέρος σε μυστική διδασκαλία. Διατήρησε επαφές με το πολωνικό υπόγειο κίνημα. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο μετά την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Βίλνιους. Πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1945. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Ράσου.
Εορτασμός
Το Νομικό Πανεπιστήμιο της Λιθουανίας στο Βίλνιους μετονομάστηκε σε Πανεπιστήμιο Μίκολας Ρόμερις το 2004.
Δημοσιεύσεις
Michał Römer, Stosunki etnograficzno-kulturalne na Litwie, Κρακοβία 1906.
Michał Römer, Litwa. Studyum o odrodzeniu narodu litewskiego, Lwów 1908.
Michał Römer, Litwini w Prusiech Książęcych, Κρακοβία 1911.
Michał Römer, Dzień 6 sierpnia 1914 roku, Warszawa 1916.
Michał Römer, Litewskie stronnictwa polityczne, Wilno 1921.
Mykolas Römeris, Le système juridique des garanties de la souveraineté de la Lithuanie sur le territoire de Memel, Παρίσι 1930.
Michael von Römer, Die Verfassungsreform Litauens vom Jahre 1928, Μόναχο 1930.
Mykolas Römeris, Valstybė ir jos konstitucinė teisė, Κάουνας 1934-1939.
Mykolas Römeris, Lietuvos konstitucinės teisės paskaitos ( Cours de droit constitutionnel lithuanien ), Κάουνας 1937.
Michał Römer, Zasługi Ludwika Krzywickiego wobec nauki litewskiej, Βαρσοβία 1938.
Michał Römer, Organizacja władzy politycznej w rozwoju konstytucyjnym Republiki Litewskiej, Warszawa 1939.
Mykolas Römeris. Λιέτουβα. Studija apie lietuvių tautos atgimimą .
Mykolas Römeris. Konstitucinės ir teismo teisės pasieniuose .ISBN 9986-9004-1-7
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Academical biography. Retrieved on 2007-10-02
Πολωνοί λεγεωνάριοι (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)
Λιθουανοί πολωνικής καταγωγής
Λιθουανοί πολιτικοί
Λιθουανοί επιστήμονες
|
746710
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BB%CE%AF%20%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD
|
Ασλί Ταντογάν
|
Η Ασλί Ταντογάν (Aslı Tandoğan, 2 Απριλίου 1979) είναι Τουρκάλα ηθοποιός και επαγγελματίας αρπίστρια.
Αποφοίτησε από το Μουσικό Ωδείο του Πανεπιστημίου Χατζέττεπε. Πρώτα, επέλεξε βιολί στο ωδείο για ένα χρόνο και μετά επέλεξε άρπα. Αργότερα εντάχθηκε στη Συμφωνική Ορχήστρα της Αττάλειας.
Ίδρυσε το "Bana Göz Kulak Ol" με την Οζγκέ Οζντέρ. Ο πατέρας της και η θεία της είναι χορευτές μπαλέτου. Ασχολείται με Γουίν Τσουν, τοξοβολία, καταδύσεις, αναρρίχηση, τένις, ιππασία, σκι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τουρκάλες ηθοποιοί
|
488047
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF
|
Κατάλογος έργων του Ντονατέλλο
|
Το λήμμα αυτό περιλαμβάνει κατάλογο έργων του Ντονατέλλο με χρονολογική σειρά.
Έργα
Bibliografia
Rolf C. Wirtz, Donatello, Könemann, Colonia 1998. ISBN 3-8290-4546-8
Ντονατέλλο
Κατάλογοι έργων τέχνης
|
762122
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%8C%CE%BD
|
Βωκρεσόν
|
Το Βωκρεσόν (γαλλικά: Vaucresson) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό των Ω-ντε-Σεν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Βωκρεσοναί ή Κρεσονβαλουά (γαλλικά: Vaucressonnais ή Cressonvalois).
Παραπομπές
Κοινότητες των Ω-ντε-Σεν
|
219703
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CF%81%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννης Γρυπάρης
|
Το όνομα Ιωάννης Γρυπάρης μπορεί να αναφέρεται:
στον λογοτέχνη: Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης) (1870 - 1942)
στον πολιτικό: Ιωάννης Γρυπάρης (πολιτικός) (1848 - 1922), υπουργός στην Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1910
|
611999
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Watch%20My%20Dance
|
Watch My Dance
|
Το "Watch My Dance" είναι ελληνικό τραγούδι που εκπροσώπησε την Ελλάδα, στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2011. Το τραγούδι σε μουσική Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και στίχους Ελεάνας Βραχάλη, τραγουδήθηκε από τους Λούκα Γιώρκα και Stereo Mike στον τελικό του Διαγωνισμού Τραγουδιού που πραγματοποιήθηκε στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας, στις 14 Μαΐου 2011, κατακτώντας την 7η θέση.
Το τραγούδι είναι μίξη hip hop και dancehall με μουσικά στοιχεία ζεϊμπέκικου.
Εθνικός τελικός
Έξι συμμετοχές συμμετείχαν στον Ελληνικό εθνικό τελικό στις 2 Μαρτίου 2011.Στο τέλος της ψηφοφορίας, το "Watch My Dance" ανακοινώθηκε ως νικητής.
Ένα μικρό κομμάτι του τραγουδιού κυκλοφόρησε από την Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ) στις 9 Φεβρουαρίου 2011, μαζί με τα άλλα τραγούδια του ελληνικού τελικού, με τα ολοκληρωμένα τραγούδια να παρουσιάζονται από την ΕΡΤ στις 15 Φεβρουαρίου 2011.
Τσάρτς
Ιστορικό κυκλοφορίας
Παραπομπές
Δισκογραφία του Λούκα Γιώρκα
Αγγλόφωνα τραγούδια
Ελληνόφωνα τραγούδια
Τραγούδια της Ελλάδας στη Eurovision
|
746522
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B5%CF%84%20%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81
|
Σκάρλετ Γκρούμπερ
|
Η Σκάρλετ Γκρούμπερ (Scarlet Gruber, γεννημένη ως Σκάρλετ Αλεξάνδρα Φερνάντες Κριστάνχο Scarlet Alexandra Fernández Cristancho, 10 Φεβρουαρίου 1989), είναι Βενεζουελανή ηθοποιός, μοντέλο και χορεύτρια.
Έκανε το ντεμπούτο της ως ηθοποιός το 2010 στη σειρά Aurora.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βενεζουελάνοι ηθοποιοί
Βενεζουελάνοι μοντέλα
|
195129
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CF%8C%CE%B2%CE%B1%CE%BD%20%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%82
|
Σλόβαν Λίμπερετς
|
Η Σλόβαν Λίμπερετς (τσεχικά: Slovan Liberec, ) είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος που ιδρύθηκε το 1958. Έδρα της είναι το Στάδιο Γιου Νίσι, που βρίσκεται στην πόλη Λίμπερετς. Η Σλόβαν αποτελεί ένα από τα πλουσιότερα ποδοσφαιρικά σωματεία, ενώ είναι η τρίτη ομάδα που έχει πάρει τα περισσότερα τρόπαια, και βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες ομάδες της Σπάρτα Πράγας και της Σλάβια Πράγας.
Ιστορία
Τα πρώτα χρόνια
Το 1919 η πόλη της Λίμπερετς ήταν υπό κατοχή των Γερμανών Ναζί. Οι ιδρυτές της ομάδας ήταν Γερμανοί ενώ συμμετείχαν στο Τσέχικο Πρωτάθλημα με το όνομα ΣΚ Λίμπερετς και έκαναν την πρώτη της εμφάνιση, τον Μάιο του 1919. Το 1934 μετονομάστηκε σε Σλάβια Λίμπερετς όπου στο ρόστερ υπήρχαν μόνο Τσέχοι ποδοσφαιριστές.
Η αντιπαλότητα με τη Ραπίντ Λίμπερετς και τη Σλάβια Λίμπερετς ήταν μια μικρή περίπτωση, της μεγάλης αντιπαλότητας των δύο ομάδων της Πράγας. Το 1938 η ομάδα σταμάτησε να αγωνίζεται για εφτά συνεχόμενα χρόνια.
Μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο
Το 1945 η Λίμπερετς κατοικήθηκε από Τσέχους και έγινε επίσημα τσέχικη πόλη. Τον Ιούνιο η Σλάβια επέστρεψε στη δράση, κάνοντας ένα ματς με την ομάδα της Τούρνοφ. Μετά από εφτά ακόμα χρόνια, η Σλάβια ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία, που τότε ονομαζόταν Class A και η αντιπαλότητα με τη Ραπίντ έπαιρνε διαφορετικό δρόμο, επειδή η Ραπίντ παρέμεινε στην Class B δηλαδή στη Δεύτερη Κατηγορία. Το 1948 οι Κομμουνιστές αποτελούσαν η δύναμη της χώρας που τότε ήταν ενωμένη με τη Σλοβακία. Τελικά, και η Ραπίντ κατάφερε να ανέβει στην κορυφαία κατηγορία και έτσι η αντιπαλότητα συνεχίστηκε. Αργότερα, η Σλάβια πήρε το όνομα Σλάβατζ Λίμπερετς και μετά από έναν χρόνο υποβιβάστηκε στη Β' Κατηγορία.
Η Σλόβαν Λίμπερετς
Τον Ιούλιο του 1958, άρχισε να σχηματίζεται η Σλάβια Λίμπερετς μετά την ένωση της Τζίσκρα και της Σλάβια. Πρώτο της ματς ήταν με τη Σπάρτα Πράγας όπου και έχασε με 3-0 εντός έδρας. Μάλιστα κάποια στιγμή, έφτασε μέχρι και στην Τρίτη Κατηγορία.
Τη δεκαετία του 1970, Η Σλόβαν κατάφερε να επιστρέψει στη Δεύτερη Κατηγορία. Φυσικά μετά ανέβηκε και πάλι στην κορυφαία κατηγορία, αλλά δεν κατάφερε να κάνει κάτι ώστε να κρατηθεί στην κατηγορία και έτσι υποβιβάστηκε.
Τίτλοι
Πρωτάθλημα Τσεχίας
Πρωταθλήτρια (2): 2002, 2006
Κύπελλο Τσεχίας
Κυπελλούχος (2): 2000, 2015
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αθλητικοί σύλλογοι Τσεχίας
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1958
Ποδοσφαιρικές ομάδες Τσεχίας
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1958
|
525998
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B7%CF%87%CE%BF%20%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%20%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF
|
Άηχο διχειλικό τριβόμενο σύμφωνο
|
Το άηχο διχειλικό τριβόμενο σύμφωνο (ΔΦΑ: <ɸ>) είναι σύμφωνο των ανθρώπινων γλωσσών. Τόσο στο φωνολογικό όσο και στο φωνητικό επίπεδο είναι αρκετά σπάνιο όντας τις περισσότερες φορές αλλόφωνα των αντίστοιχων κλειστών όπως και το άηχο ομόλογό του /β/. Συμβολίζεται με μια παραλλαγή του γραφήματος <Φ>.
Παραπομπές
διχειλικο τριβομενο
αηχο τριβομενο
αηχο διχειλικο
|
191242
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης
|
Το Αρχαιολογικό μουσείο Νικόπολης βρίσκεται στο 5ο Κm Πρέβεζας-Ιωαννίνων κοντά στον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης. Αποπερατώθηκε το έτος 2009 και υπάγεται στή διοικητική μέριμνα της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πρέβεζας.
,
Ιστορία. Το Οθωμανικό Τζαμί Ιτς Καλέ, Αρχαιολογικό Μουσείο
Η Πρέβεζα απελευθερώθηκε από την Οθωμανική κατοχή στις 21 Οκτωβρίου 1912. Σύντομα άρχισαν αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή της Νικόπολης από τον Αλέξανδρο Φιλαδελφέα και τα ευρήματα συγκεντρώθηκαν ως συλλογή μέχρι το έτος 1940, στο ‘’Αρχαιολογικό Μουσείο Πρέβεζας’’, το οποίο στεγαζόταν στο κτίριο ενός μεγάλου Οθωμανικού τζαμιού, που βρισκόταν στην οδό Περδικάρη, ακριβώς απέναντι από το σημερινό κινηματοθέατρο ‘’Όασις’’. Δυστυχώς αυτό το ‘’τζαμί – μουσείο’’ βομβαρδίστηκε από Ιταλικά αεροπλάνα κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο του 1940, υπέστη μεγάλες καταστροφές, αλλά και λεηλασίες αρχαιοτήτων . Έτσι τα ερείπιά του γκρεμίστηκαν μεταπολεμικά και στο χώρο αυτό κτίστηκε αργότερα (1955) με εντολή του Βασιλιά Παύλου, η ‘’Λέσχη Προσκόπων’’ που υπάρχει και σήμερα. Ακριβώς μπροστά από τη Λέσχη Προσκόπων υπάρχουν δύο γρανιτένιοι κίονες του Οθωμανικού Τζαμιού του οποίου έστω διασώζεται η φωτογραφία .
Το παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης
Τις αρχαιολογικές έρευνες του Αλέξανδρου Φιλαδελφέα (1913) συνέχισε ο Σωτήριος Δάκαρης και μετέπειτα ο Αναστάσιος Ορλάνδος, ο οποίος έκανε αναστηλώσεις στη Βασιλική Αλκίσωνος και στο Ρωμαϊκό Ωδείο. Το έτος 1965, το Υπουργείο Πολιτισμού έκτισε ένα μικρό κτίριο εντός των παλαιοχριστιανικών τειχών, 70m από τη Βασιλική Α΄ Δουμετίου με σκοπό τη στέγαση του Αρχαιολογικού Μουσείου Νικόπολης. Αποτελείται από ένα μικρό προθάλαμο και δύο συνεχόμενες αίθουσες και απέχει 7Km από την πόλη της Πρέβεζας.
Το 1972 έγινε η έκθεση ευρημάτων από τον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης και κτίστηκε μία ισομήκης με το Μουσείο αποθήκη, όπου τοποθετήθηκαν τα μη εκθέσιμα γλυπτά και τα ευρήματα των ανασκαφών.. Τα ανευρεθέντα αρχαιολογικά αντικείμενα στην Αρχαία Νικόπολη, φυλάσσονταν εκεί μέχρι το έτος 2009. Όμως τα άλλα ευρήματα από τους άλλους αρχαιολογικούς χώρους του Νομού Πρέβεζας (Βερενίκη – Μιχαλίτσι, Θησαυρός Στεφάνης, ευρήματα Νεκρομαντείου του Αχέροντα, ευρήματα Αρχαίας Κασσώπης, ευρήματα Σπήλαιου Ασπροχάλικου, ευρήματα από το Αρχαίο Όρραον, κλπ) εκτίθενται ή φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων.
Το έτος 2008-2009, όλα τα εκθέματα του παλιού Αρχαιολογικού Μουσείου Νικόπολης συσκευάσθηκαν και μεταφέρθηκαν στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης. Ετσι το παλιό Μουσείο είναι πλέον κενό, και αποτελεί γραφείο των αρχαιοφυλάκων του χώρου, όπου βρίσκεται η παλαιοχριστιανική Βασιλική του Δουμετίου. Τηλέφωνο 26820-41336
Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης
Από το έτος 1998 άρχισε να κτίζεται με αρκετά τεχνικά προβλήματα το ΝΕΟ Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης, το οποίο αποπερατώθηκε το έτος 2006. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά το κτίσιμό του κατέρρευσε η μιά οροφή, ενώ κατά την παράδοσή του πλημμύρισε από βροχή το υπόγειο . Βρίσκεται στο 5ο Κm της Λεωφόρου Πρέβεζας Αρτας (Λεωφόρος Ιωαννίνων, δίπλα στο κτίριο Lidl). Εγινε Μουσειολογική μελέτη και τα εκθέματα τοποθετήθηκαν με χρονολογική σειρά. Το έτος 2007 το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του στο κοινό με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων, και ήδη από το 2009 λειτουργεί κανονικά.
Το Μουσείο περιλαμβάνει συλλογή αρχιτεκτονικών μελών από τον χώρο της Νικόπολης, συλλογή γλυπτών από τον χώρο της Νικόπολης, κτερίσματα από το νεκροταφείο της ευρύτερης περιοχής της Νικόπολης, κλπ. Το κτίριο του Μουσείου, συνολικής επιφάνειας 2.150 m2, ανεγέρθηκε σε οικόπεδο έκτασης 20 περίπου στρεμμάτων, που βρίσκεται στην είσοδο της πόλης της Πρέβεζας. Περιλαμβάνει δύο κύριους εκθεσιακούς χώρους εμβαδού 200 m2 έκαστο, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, χώρους διοίκησης, εργαστήρια συντήρησης, αποθηκευτικούς χώρους, χώρους εξυπηρέτησης κοινού (εκδοτήριο εισιτηρίων, πωλητήριο, αναψυκτήριο) και ξενώνα.
Το έργο «Εξοπλισμός - Έκθεση Νέου Μουσείου Νικόπολης», προϋπολογισμού 1.400.000 ευρώ, που υλοποιείται από τη ΛΓ΄ ΕΠΚΑ στο πλαίσιο του Γ΄ Κ.Π.Σ. (ΠΕΠ Ηπείρου), περιλαμβάνει τη μεταφορά, καταγραφή, φωτογράφηση και αποθήκευση των αρχαιοτήτων στο νέο κτίριο, τη συντήρηση των εκθεμάτων, τον εξοπλισμό αποθηκών, εργαστηρίων συντήρησης, γραφείων, εκθεσιακών και κοινόχρηστων χώρων, τη σύνταξη μουσειολογικής - μουσειογραφικής μελέτης, και τέλος, την έκθεση των αρχαιοτήτων στο νέο Μουσείο .
Σημαντικά εκθέματα (Masterpieces)
Στά εκθέματα του Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Νικοπόλεως περιλαμβάνονται μεταξύ των άλλων τά εξής :
Μαρμάρινα: Μαρμάρινα επιτύμβια γλυπτά, με εγχάρακτα το ονομα του νεκρού, το όνομα του πατέρα του, τό επάγγελμα, την ηλικία θανάτου και χαιρετισμό.Π.χ. «ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΡΚΟΥ, ΕΦΗΒΟΦΥΛΑΞ, ΕΤΩΝ ΞΒ΄, ΧΑΙΡΕ». Μαρμάρινος Βωμός αφιερωμένος στήν αυτοκράτειρα Σαβίνη, σύζυγο του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, πού ταυτιζόταν με την επιτόπια Άρτεμη Κελκαία, πού λατρευόταν τοπικά. Μαρμάρινες Σαρκοφάγοι, με ανάγλυφα κοσμήματα ανθοπλοκάμων, κεφάλια λεόντων, κλπ. Μαρμάρινος καθιστός λέων του 3ου- 4ου αιώνα π.Χ. Βρέθηκε στο θέατρο Οκταβιανού. Μαρμάρινο άγαλμα της Αθηνάς (Minerva) που δημηγορεί, Ρωμαϊκό αντίγραφο του 4ου αιώνα π.Χ. της Ελληνιστικής περιόδου. Πιθανολογείται ότι το πρωτότυπο ανήκε στη σχολή του Πραξιτέλη. Μαρμάρινο άγαλμα «Μικρά Ηρακλειώτις». Βρέθηκε ΝΔ της Ρωμαϊκής πόλης και χρονολογείται στον 1ο αιώνα π.Χ. Μαρμάρινη κεφαλή - πορτρέτο του στρατηγού Αγρίππα. Βρέθηκε από τόν φύλακα αρχαιοτήτων Γεώργιο Νούσια, σε καλλιεργούμενο αγρό της Νικόπολης και παραδόθηκε στο μουσείο [1], [2], [9]. Είναι σπασμένο στα 2/3+1/3 και κολλημένο. Μαρμάρινη γυναικεία κεφαλή της Φαυστίνας της Νεωτέρας, συζύγου του Μάρκου Αυρηλίου (παρουσιάζει στραβισμό) [1], [2], [9]. Μαρμάρινο κυλινδρικό βάθρο ανδριάντα, με ανάγλυφη αμαζονομαχία. Το αριστούργημα αυτό γλυπτικής βρέθηκε στην Βασιλική του Αλκίσωνος και εχρησιμοποιείτο ως βάση του άμβωνος. Eίναι μαρμάρινο, και γύρω του ανάγλυφα απεικονίζεται μια αμαζονομαχία. Το 30% περίπου της αμαζονομαχίας είναι σμιλευμένο με κοπίδι και σε ένα τμήμα του διασώζεται μεταγενέστερο ψηφιδωτό με αγίους. Προφανώς ο Χριστιανός καλλιτέχνης είχε σαν σκοπό να εξαφανίσει όλη την παράσταση της αμαζονομαχίας και να την αντικαταστήσει με ψηφιδωτές αναπαραστάσεις αγίων [1], [2], [9]. Μαρμάρινη προτομή του Αύγουστου Οκταβιανού. Βρέθηκε στό Μνημείο Αυγούστου το 2003 από τις ανασκαφές του Κωνσταντίνου Ζάχου, συντηρήθηκε και εκτίθεται στό Νέο Μουσείο [2]. Μαρμάρινα τραπεζοφόρα. Μαρμάρινη ανάγλυφη πλάκα, με αναπαράσταση Αρχαίου Συμποσίου. Βρέθηκε κοντά στο Υδραγωγείο. Παριστάνει ένα ζευγάρι σε ερωτική περίπτυξη, ενώ ένας μικρός δούλος κρατά κανάτι για να πλύνει τα πόδια τού αφεντικού. Η γυναίκα είναι σε πολύ τρυφερή ερωτική στάση ενώ ο άνδρας απεικονίζεται κατάκοπος, σε πλήρη κατάρρευση [1], [2], [9]. Μαρμάρινο ημικυλινδρικό Βάθρο με Θεούς και Ήρωες: Το βάθρο αυτό βρέθηκε το 2001 στην ανασκαφή του Μνημείου Αυγούστου σχετικά με το οποίο η ΙΒ Εφορεία Αρχαιοτήτων ανακοίνωσε τότε: «Βρέθηκε τάφος του 4ου μ.Χ. αιώνα στον οποίο υπήρχε ένα ημικυλινδρικό μαρμάρινο βάθρο. Το βάθρο έχει διαστάσεις ύψος 71 cm, και διάμετρο 110 cm. Ανακαλύφθηκε στις 17 Μαΐου 2001 κατά τη διάρκεια εργασιών ανάδειξης και αποκατάστασης στο Τρόπαιο της Ναυμαχίας Ακτίου (Μνημείο Αυγούστου στη Σμυρτούλα)» (Αθηναϊκές εφημερίδες, 1η Ιουνίου 2001, και περιοδικό «Αρχαιολογία», Ιούνιος 2001). Πιθανολογείται ότι πρόκειται για ένα από τα δύο βάθρα των αγαλμάτων του γεωργού Νίκωνα και του γάϊδαρου Ευτύχιου. Η ημικυκλική όψη του βάθρου φέρει ανάγλυφο διάκοσμο στον οποίο απεικονίζονται δέκα μορφές θεών και ηρώων. Μεταξύ αυτών αναγνωρίσθηκαν ο Απόλλων, η Άρτεμις, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Ηρακλής, και η Αθηνά. Πρόκειται για έργο νέο-Αττικού εργαστηρίου των χρόνων του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου (Κωνσταντίνος Ζάχος: «Ανακοίνωση στα ΜΜΕ», 2001). Το βάθρο μεταφέρθηκε στο εργαστήριο του Αρχαιολογικού Μουσείου Ιωαννίνων για συντήρηση και στη συνέχεια εκτέθηκε στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης [1], [2].
Γυάλινα αντικείμενα: Δακρυδόχες, πήλινα λυχνάρια, κοσμήματα, περόνες μαλλιών, νομίσματα, κλπ. Γυάλινη τεφροδόχος κάλπη, εύρημα του 1972, μοναδικό έκθεμα στην Ελλάδα. Ποιας εποχής είναι και από πού μεταφέρθηκε, είναι άγνωστο. Πήλινα: Υπάρχει συλλογή από Πήλινα αγγεία, πήλινα λυχνάρια, και κυπέλια.
Μεταλλικά: Ορειχάλκινο αγαλματίδιο του Ερμή ο οποίος κρατάει στό δεξί του χέρι ένα ψάρι και στο αριστερό χέρι ιμάτιο. Θνήσκων Γαλάτης Ορειχάλκινο κόσμημα. Χρυσά κοσμήματα. Μεταλλικά γεωργικά εργαλεία.
Άλλα εκθέματα: Πέραν των προαναφερθέντων εκθεμάτων, βρίσκονται στη διάθεση της ΙΒ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων (ΙΒ΄ ΕΠΚΑ), πληθώρα αρχαιολογικών ευρημάτων, τόσο από τη Νικόπολη όσο και από άλλους αρχαιολογικούς χώρους του Νομού Πρέβεζας.
Οι αίθουσες του μουσείου
Η πορεία του επισκέπτη στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου ξεκινά από το χώρο υποδοχής, όπου, όπως προαναφέρθηκε, γίνεται η απαραίτητη σύνδεση του Μουσείου με τον αρχαιολογικό χώρο. Κατόπιν ο επισκέπτης οδηγείται στους κύριους εκθεσιακούς χώρους μέσω ενός κατηφορικού διαδρόμου, όπου ένα χρονολόγιο, από τον 3ο αι. ως το 31 π.Χ., ενημερώνει τον επισκέπτη για τα κυριότερα γεγονότα, που προηγήθηκαν της ίδρυσης της ΝικόποληςΓεώργιος Ρήγινος (2010)..
Η γένεση και η πορεία της Πόλης Νικόπολις
Στην Αίθουσα Α', με θέμα «Η γένεση & η πορεία της Πόλης» παρουσιάζεται αρχικά η αιτία, που οδήγησε στη δημιουργία της πόλης και, στη συνέχεια, η εξέλιξή της κατά τη Ρωμαϊκή και την Παλαιοχριστιανική εποχή. Ο επισκέπτης παρακολουθεί διαδοχικά την ίδρυση της πόλης, τη θέση της μέσα στο Ρωμαϊκό κόσμο και την ιστορική της εξέλιξη παράλληλα με την τύχη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η ζωή στην Πόλη Νικόπολις
Στην Αίθουσα Β', με θέμα: «Η Ζωή στην πόλη», αναπτύσσονται θεματικές ενότητες, οι οποίες δεν εξαρτώνται απόλυτα από χρονολογικά κριτήρια, όπως συμβαίνει στην Αίθουσα Α. Προβάλλονται επιμέρους τομείς και εκφάνσεις του βίου των κατοίκων της Νικόπολης, όπως η εμπορική και βιοτεχνική δραστηριότητα. Παρουσιάζονται, δηλαδή, παράγοντες που συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός οικονομικού και εμπορικού κέντρου εξασφαλίζοντας την ευημερία των κατοίκων του. Σκιαγραφείται, επίσης, ο ιδιωτικός βίος και η στάση των ανθρώπων απέναντι στο θάνατο. Οι δύο χρονικές περίοδοι ακμής της Νικόπολης, Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική, παρουσιάζονται στην Αίθουσα Β', ιδωμένες από μία διαφορετική σκοπιά, καταδεικνύοντας τη συνέχεια της ζωής στην πόλη, παρά τις όποιες κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές αλλαγές. Με σκοπό την εξοικείωσή του επισκέπτη με το παρελθόν οι ενότητες περιλαμβάνουν στοιχεία αναγνωρίσιμα και οικεία, τα οποία μπορεί εύκολα να αντιληφθεί και να συνδέσει με τη δική του ζωή, ανακαλώντας μνήμες και εικόνες από τη δική του καθημερινότητα. Οι θεματικές ενότητες βοηθούν τον επισκέπτη να εμβαθύνει και να αποκτήσει μία «εκ των έσω» ματιά για την καθημερινότητα της ζωής στη Νικόπολη, τις δραστηριότητες και τις συνήθειες των κατοίκων της. Η παράθεσή τους δημιουργεί ένα είδος νοητού «περιπάτου» του επισκέπτη, δίνοντας την αίσθηση, ότι περιέρχεται μέσα από το λιμάνι, τα εμπορικά καταστήματα, τα εργαστήρια, τα σπίτια και τα νεκροταφεία της πόλης. Στο διάδρομο απέναντι από την έξοδο της Αίθουσας Β', εκτίθεται αναπαραγωγή του κεντρικού τμήματος της Tabula Peutingeriana, μεσαιωνικού αντιγράφου ρωμαϊκού χάρτη, στο οποίο απεικονίζεται η Ακτία Νικόπολη, σε σχέση με άλλα μεγάλα κέντρα στην ευρύτερη περιοχή.
Ανακαλύπτοντας τη Νικόπολη
Ο διάδρομος Γ' τέλος, με θέμα «Ανακαλύπτοντας τη Νικόπολη», είναι αφιερωμένος στην ανασκαφική έρευνα στον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης. Η ενότητα διαρθρώνεται σε τρεις επιμέρους θεματικούς άξονες -Ερευνώντας τη Νικόπολη τον 20ο αιώνα, Η προσπάθεια συνεχίζεται... και τελευταίες ανακαλύψεις-, προκειμένου ο επισκέπτης να διαμορφώσει πλήρη εικόνα για την αρχαιολογική έρευνα στη Νικόπολη, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως σήμερα. Οι επισκέπτες που έρχονται έχουν την ευκαιρία να δούνε όχι μόνο τα εκθέματα στις δύο αίθουσες αλλά και ένα ιστορικό της Νικόπολης από τη στιγμή που εγκαταλείφθηκε και μετά. Από την ώρα που γίνεται ερειπιώνας η πόλη μετά από μια ζωή 1000 χρόνων και οι επισκέπτες, οι περιηγητές στην αρχή και στην συνέχεια οι φύλαρχοι επισκέπτονται την περιοχή μας και μα δίνουν τις πρώτες τους εντυπώσεις τα πρώτα σχέδια τις πρώτες εικόνες από την ιστορία της περιοχής. Ακολουθεί η ιστορία των ανασκαφών τα τελευταία 100 χρόνια μετά την απελευθερώσει της Πρέβεζας και της Νικόπολης και την ενσωμάτωση στο νέο ελληνικό κράτος. Οι πρώτες έρευνες από τον Αλέξανδρο τον Φιλαδελφέα, η μεγάλη έκρηξη των ερευνών στην μεσοπολεμική και μεταπολεμική περίοδο αλλά και οι εργασίες ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου και την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα με αποτέλεσμα σήμερα ο επισκέπτης να αποκτά μια σφαιρική εικόνα για όλο τον αρχαιολογικό χώρο».
Επισκεψιμότητα
Το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης άνοιξε επίσημα το έτος 2009. Μέσα σε ένα χρόνο λειτουργίας είχε 12.500 επισκέπτες. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός Τρίτης, από τις 08:00 μέχρι τις 19:30.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία - Πηγές
Ρήγινος Γεώργιος: «Το Νέο Μουσείο Νικόπολης», Εφημερίδα «Νέοι Αγώνες Ηπείρου», Ιούλιος, 2010.
Καράμπελας Νικόλαος: «Νικόπολις – Πρέβεζα», Λεύκωμα, έκδοση 1991, και 1994.
Συνέσιος Λάζαρος: «Πρέβεζα. Σύντομη Ιστορική αναδρομή και Μνημεία», έκδοση Νομαρχίας Πρέβεζας, 1995
Συνέσιος Λάζαρος: Μονογραφία «Πρέβεζα. Γνωριμία με το σήμερα και το Χθές»,'' Πρέβεζα 2009.
Υπουργείο Πολιτισμού, Πρόγραμμα «Οδυσσέας».Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης .
Εφορεία Αρχαιοτήτων Πρέβεζας: Εφορεία Αρχαιοτήτων Πρέβεζας.
Ιστότοπος Μουσείου Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης
Νομός Πρέβεζας
Νικόπολη
Μουσεία στην Πρέβεζα
|
503897
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%B4%CF%85%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Σημαία της καναδικής δυαδικότητας
|
Η σημαία της καναδικής δυαδικότητας είναι μια ανεπίσημη σημαία η οποία αρχικά κυκλοφόρησε για να αποδείξει την ενότητα του Καναδά κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος του Κεμπέκ το 1995, σε ράλι για τη πλευρά "όχι".
Η εμφάνιση αυτής της σημαίας εκπροσωπεί τους Αγγλόφωνους και Γαλλόφωνους πληθυσμούς στην εθνική σημαία, με την προσθήκη μπλε ριγών να εκπροσωπούν περίπου σε αναλογία τον αριθμό των Καναδών που είναι Γαλλόφωνοι, ενώ το κόκκινο εκπροσωπεί τους Αγγλόφωνους. Το μπλε χρησιμοποιήθηκε με τέτοιο τρόπο, καθώς είναι το κύριο χρώμα που χρησιμοποιείται στη σημαία του Κεμπέκ.
Δείτε επίσης
Σημαία του Καναδά
Σημαία της Γαλλίας
Παραπομπές
καναδική δυαδικότητα
καναδική δυαδικότητα
|
499093
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Λένγκερ
|
Το Λένγκερ (, Lenger, لەنگەر; ) είναι πόλη στην επαρχία Τόλε Μπι, στην περιφέρεια Νοτίου Καζακστάν του Καζακστάν. Το 2012 το Λένγκερ είχε πληθυσμό 25.298 κατοίκων. Είναι το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Τόλε Μπι. Το μουσείο της επαρχίας Τόλε Μπι (Музей Толебийского района) βρίσκεται στο Λένγκερ. Πληθυσμός: 24,642 (απογραφή 2009); 22,038 (απογραφή 1999).
Στο σημερινό πολιτισμό
Στο παιχνίδι Command & Conquer: Generals, το Λένγκερ χρησιμεύει ως βάση πολεμιστών των GLΑ, και εξυπηρετεί κινεζικά μάστερς. Οι δυνάμεις των GLA είναι πιστοί στον αρχηγό και προσπαθούν να καταστρέψουν και να αναχαιτίσουν τις δυνάμεις των Κινέζων.
Πηγές
https://web.archive.org/web/20121219231835/http://en.ontustik.gov.kz/gw/goroda_raion
Παραπομπές
Πόλεις του Καζακστάν
Περιφέρεια Νότιου Καζακστάν
|
544490
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%82%2C%20%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λεοπόλδος, αρχιδούκας της Αυστρίας
|
Ο Λεοπόλδος, γερμ. Luitpold (30 Ιανουαρίου 1897 - 14 Μαρτίου 1958) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν αρχιδούκας της Αυστρίας και πρίγκιπας της Τοσκάνης.
Βιογραφία
Ο Λεοπόλδος-Μαρία-Αλφόνσος-Μπλάνκα-Κάρολος-Αντώνιος-Μπεατρίξ-Μιχαήλ-Ιωσήφ-Πέτρος-Ιγνάτιος γεννήθηκε στο Ζάγκρεμπ και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Λεοπόλδου-Σαλβαδόρ αρχιδούκα της Αυστρίας και της Μπλάνκας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Κάρλο δούκα της Μαδρίτης.
Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε ως υπολοχαγός του πυροβολικού μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ράινερ. Οι ενέργειές του ως αξιωματικού στη μάχη της Μεντεάτσα (κοντά στο Τριέστι) το 1917 επαινέθηκαν. Ο 2ος εξάδελφος του πάππου του Φραγκίσκος Ιωσήφ αυτοκράτορας της Αυστρο-Ουγγαρίας του απένειμε το διάσημο το Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος· ήταν η τελευταία απονομή που έκανε. Στη μάχη του ποταμού Πιάβε, ο Λεοπόλδος πολέμησε στην πρώτη γραμμή.
Με την πτώση της μοναρχίας το 1918, η Α΄ Δημοκρατία θέσπισε τα μέλη του Οίκο του να αποκηρύξουν το δικαίωμα διαδοχής και να ζήσουν ως απλοί πολίτες ή να φύγουν από τη χώρα. Ο Κάρολος και οι συγγενείς του προτίμησαν να φύγουν, αλλά ο Λεοπόλδος-Σαλβαδόρ επέλεξε να μείνει. Ήταν ερωτευμένος με την Ντάγκμαρ βαρόνη Νικόλικς-Ποντρίνσκα, μικροευγενή της Κροατίας. Οι γονείς της δεν ενέδιδαν στο γάμο, διότι δεν είχαν βασιλική καταγωγή, αλλά τελικά ο (μοργανατικός) γάμος έγινε το 1919.
Το 1931 απεβίωσε ο θείος του Ιάκωβος δούκας της Μαδρίτης και οι Καρλιστές τον έβλεπαν ως διάδοχο στην αξίωση για βασιλιά της Ισπανίας (ο Λεοπόλδος-Σαλβαδόρ ήταν 4ος απόγονος του Κάρλο-Μαρία κόμη της Μολίνα), αλλά ο μοργανατικός του γάμος τον έκανε να παραιτηθεί υπέρ του νεότερου αδελφού του Καρόλου-Πίου.
Το 1930 αθωώθηκε από μία υπόθεση πώλησης ενός περιδέραιου, που ανήκε στη σύζυγο του Καρόλου-Λουδοβίκου αρχιδούκα τη Αυστρίας (αδελφού του Φραγκίσκου-Ιωσήφ), ο οποίος το είχε αποκτήσει από τη θεία του Μαρία-Λουίζα σύζυγο του Ναπολέοντα Α΄ αυτοκράτορα της Γαλλίας.
Το 1931 διαζεύχθηκε και μετανάστευσε στις ΗΠΑ με το όνομα κος Λεοπόλδος Χ(άμπσμπουρκ). Λορραίν. Έκανε δεύτερο μοργανατικό γάμο στη Ν. Υόρκη, με την Αλίσια Γκίμπσον.
Έπαιξε μερικούς μικρούς ρόλους στο Χόλυγουντ. Εγκαταστάθηκε στο Γουίλιμαντικ του Κοννέκτικατ, σε ένα μικρό σπίτι με την Αλίσια και εργάστηκε ως εργαζόμενος σε εργοστάσιο. Το 1953 έλαβε την υπηκοότητα των ΗΠΑ. Η τέφρα του αποτέθηκε στην Αυτοκρατορική κρύπτη της Βιέννης, στη θέση 91.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1919 μοργανατικά τη βαρόνη Ντάγκμαρ Νικόλικς-Ποντρίνσκα, μικροευγενή της Κροατίας. Της δόθηκε ο τίτλος της βαρόνης του Βόλφεναου. Είχε τέκνο:
Γκαμπριέλλα 1921-1996, βαρόνη του Βόλφεναου το 1922. Παντρεύτηκε τον Γιαν φαν ντερ Μυχλλ, Ελβετό τραπεζίτη και απέκτησε τρια τέκνα. Διαζεύχθηκε το 1958.
Το 1931 ο Λεοπόλδος διαζεύχθηκε και το 1932 έκανε δεύτερο, επίσης μοργανατικό, γάμο με την Αλίσια Γκίμπσον Κόμπουρν. Δεν απέκτησαν τέκνα. Αργότερα διαζεύχθηκαν.
Αναφορές στις Πηγές
Πηγές
Harding, Bertita. Lost Waltz: A Story of Exile. Bobbs-Merrill, 1944. ASIN: B0007DXCLY
McIntosh, David. The Unknown Habsburgs. Rosvall Royal Books, 2000. ISBN 91-973978-0-6
"Leopold Habsburg Lorraine Dead at 61". New York Times. 15 March 1958. p. 17.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Historical Line of Succession to the British Throme
Οίκος της Λωρραίνης
Μοργανατικοί γάμοι
|
202950
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9
|
Κεβρήνιοι
|
Οι Κεβρήνιοι ήταν κατά την αρχαιότητα θρακική φυλή. Αναφορά σε αυτούς γίνεται στα «Στρατηγήματα» του Πολύαινου, καθώς επίσης και στο έργο του γεωγράφου Στράβωνα.
Παραπομπές
Αρχαίοι λαοί
Εξαφανισθέντες λαοί
Αρχαίοι Θράκες
|
79158
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%9A%CF%81%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Κώστας Κρυστάλλης
|
Ο Κώστας Κρυστάλλης ή Κρουστάλλης (1868-1894) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος της Νέας Αθηναϊκής σχολής.
Βίος
Ο Κώστας Κρυστάλλης γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1868. Ο πατέρας του, Δημήτρης Κρουστάλλης, ήταν έμπορος κτηνοτροφικών προϊόντων του Συρράκου, με έδρα τα Ιωάννινα, σε όλη την Ήπειρο. Μητέρα του ήταν η Ιωάννα Ψαλλίδα και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, ενώ ο ίδιος ήταν πρωτότοκος. Τα στοιχειώδη γράμματα τα μαθαίνει στο μεικτό δημοτικό σχολείο του χωριού του. Το 1880 γράφτηκε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων.Την ίδια χρονιά η μητέρα του πεθαίνει.Φοιτά στις τέσσερις τάξεις του Ελληνικού Σχολείου της Ζωσιμαίας και στην Α΄ τάξη του Γυμνασίου, οπότε και έμεινε επανεξεταστέος, στα 1885. Διακόπτει και αυτό σχετίζεται μάλλον με την ασθενική του υγεία. Κατ΄ άλλους βιογράφους του, ο πατέρας του τον χρησιμοποίησε υπάλληλο στο μαγαζί του. Το 1887 δημοσίευσε το ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», που αναφερόταν σε επεισόδια της Επανάστασης του 1821. Εξαιτίας αυτού διώχθηκε από τις τουρκικές αρχές και κατέφυγε στην Αθήνα (Ιανουάριος 1889), ενώ τα τουρκικά δικαστήρια τον καταδίκασαν ερήμην σε εικοσιπενταετή εξορία στη Βαγδάτη. Στην Αθήνα άλλαξε το οικογενειακό του όνομα σε Κρυστάλλης. Στην Αθήνα εργάστηκε αρχικά στο τυπογραφείο των εκδόσεων «Φέξη» και παράλληλα δημοσίευε ποιήματα. Το 1891 προσλήφθηκε ως συντάκτης στο περιοδικό Εβδομάς του Ιωάννη Δαμβέργη, αλλά η συνεργασία του έληξε τον ίδιο χρόνο εξαιτίας διαφωνιών με τη διεύθυνση του περιοδικού. Έπειτα διορίστηκε ως υπάλληλος στους σιδηροδρόμους της Πελοποννήσου. Οι δύσκολες συνθήκες ζωής του είχαν αποτέλεσμα να προσβληθεί από φυματίωση. Μετακόμισε στην Κέρκυρα, ελπίζοντας ότι εκεί θα βελτιωθεί η υγεία του, η οποία όμως επιδεινώθηκε και τελικά πέθανε στις 22 Απριλίου του 1894 στην Άρτα, όπου έμενε η αδερφή του.
Έργο
Τα πρώτα του ποιήματα, Αι σκιαί του Άδου (1887), με το οποίο εξυμνεί τους αγωνιστές του 21' και Ο Καλόγηρος της Κλεισούρας του Μεσολογγίου (αρχές του 1890), είχαν επικό χαρακτήρα, με επίδραση από τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Αντιθέτως, με τις δύο ποιητικές συλλογές του που δημοσιεύτηκαν τα επόμενα χρόνια, εντάχθηκε στο πνευματικό κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής: επίδραση από το δημοτικό τραγούδι, λαογραφική θεματολογία. Η πρώτη του συλλογή, Αγροτικά (Μάιος του 1891), πήρε έπαινο στο Δεύτερο Φιλαδέλφειο Ποιητικό Διαγωνισμό αφού το βραβείο το κέρδισε το πεζογράφημα του Κωστή Παλαμά Τα μάτια της ψυχής μου. Η δεύτερη και τελευταία συλλογή του, Ο τραγουδιστής του χωριού και της στάνης (1893), διακρίθηκε παίρνοντας και αυτό έπαινο επίσης στον φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ το βραβείο το κέρδισε το ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη Έρως και ψυχή. Το πεζογραφικό του έργο (συγκεντρωμένο στον τόμο Πεζογραφήματα), συμβαδίζει με το κλίμα της πεζογραφίας της γενιάς του 1880: δημοτική γλώσσα, ηθογραφία, καλλιέργεια του διηγήματος.Το Ηλιοβασίλεμα είναι και αυτό ένα από τα έργα του που αναφέρεται στην ομορφιά της ελληνικής υπαίθρου και για την αγνότητα των ανθρώπων του αγροτικού μόχθου.
Το λαογραφικό του έργο
Ασχολήθηκε επίσης με τη συλλογή ιστορικού και λαογραφικού υλικού: ήθη και έθιμα, δημοτικά τραγούδια, παραδόσεις. Το πρώτο του πεζογράφημα ήταν το "Vie De Montage" που το εξέδωσε στο Παρίσι το 1895 με το οποίο σατιρίζει τα ελληνικά πολιτικά έθιμα ενώ έδινε και σκηνές από την ληστοκρατία στην Ελλάδα. Η ενασχόλησή του αυτή αποτυπώνεται σε άρθρα του, όπως στους Γ΄ και Δ΄ τόμους του Ἐγκυκλοπαιδικού Λεξικού των Μπαρτ και Χιρστ (1892 και 1893), όπου δημοσίευσε πενήντα οχτώ ηπειρωτικά άρθρα. Επίσης σε αφηγηματικά πεζογραφήματά του, διηγήματα, όπως Ο γάμος της στάνης όπου περιγράφει τα γαμήλια έθιμα στα τσελιγγάτα ηπειρωτικής περιοχής με παράθεση σχετικών τραγουδιών, ή το διήγημά του Το πανηγύρι της Καστρίτσας, το οποίο περιέχει εκτενείς ενδυματολογικές πληροφορίες ή πάλι, με πιο ειδικές εργασίες του, όπως, Οι Βλάχοι της Πίνδου, Γραμμενοχώρια, Τρεις Δρακολίμναι επί των κορυφών της Πίνδου. Ενώ και στις Σημειώσεις του νεανικού ποιήματός του Ἀι σκιαί του Άδου και στις επιστολές του προς φιλικά του πρόσωπα.
Οι επιδράσεις που έχει δεχθεί
Οι επιδράσεις που έχει δεχθεί είναι από το δημοτικό τραγούδι, έργα κλασικών ποιητών ὀπως του Ομήρου, τον Ερωτόκριτο, συγχρόνους του, όπως τον Βαλαωρίτη, τον Ζαλοκώστα, τον Βηλαρά, τους ρομαντικούς της Αθηναϊκής Σχολής , όπως του Αχιλλέα Παράσχου.
Κριτική
Την εποχή που όλοι εκθείαζαν τα τραγούδια του, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είχε ήδη διαγνώσει και επισημάνει τη μεγάλη σημασία του πεζογραφικού έργου του «ποιητή του βουνού και της στάνης». Ο Κρυστάλλης δεν είναι μόνον ο πρώτος που έγραψε στη δημοτική, ενώ ακόμα όλοι οι άλλοι αλληθώριζαν προς την καθαρεύουσα, παραπαίοντας ανάμεσα στις δύο γλώσσες. Μέσα στα ελάχιστα χρόνια που έζησε, πρόλαβε να μας δώσει κάποια δείγματα γραφής που φανερώνουν τον γεννημένο πεζογράφο. Στα διηγήματα του ο Κρυστάλλης είναι πληθωρικός, βιάζεται να τα πει όλα, σαν να προαισθάνεται πως δεν υπάρχει γι' αυτόν πίστωση χρόνου - η τόσο απαραίτητη για τη δουλειά ενός πεζογράφου. Η ζωντάνια του στις περιγραφές της φύσης ξαφνιάζει. Οι διάλογοι του έχουν την απλότητα και τη σοφία του λαϊκού λόγου. Κι ήταν ακόμα μόνο 26 χρονών. Ένα παιδί!
Η ποίηση του Κρυστάλλη επικρίθηκε από πολλούς (όπως ο Γιάννης Αποστολάκης), οι οποίοι την θεώρησαν νεκρή ή δουλική μίμηση του δημοτικού τραγουδιού, σχοινοτενείς και αδιάφορες περιγραφές. Ο Παλαμάς είχε διαφορετική γνώμη: «[Στα ποιήματα του Κρυστάλλη] πλέκουν στίχοι της δημώδους ποιήσεως και στίχοι δημώδεις του ποιητή· δύσκολα ξεχωρίζουνται αυτοί από εκείνους·κατά τρόπον τοιούτον ο ποιητής συχνά συναρμόζει τα άσματα του, όμοια προς ανθοδέσμες των οποίων τα άνθη και τα φύλλα, στίχοι του λαού και στίχοι κατά τον λαόν, στενώς αναμιγνύονται, ώστε να απαρτίζουν μακρόθεν ένα αδιαχώριστον σύνολον». Ο Παλαμάς είχε γράψει και ένα ομότιτλο ποίημα για τον Κρυστάλλη.
Η εποχή του
Σε ένα μεταβατικό καιρό κατά τον οποίο οι λαογραφικές καταγραφές του Νικολάου Πολίτη όπλιζαν την αξία μιας επαναφοράς της παραμερισμένης λαϊκής παράδοσης, των ηθών και των δοξασιών της, ο Κρυστάλλης και πολλοί από τους τότε μονοδιάστατους ηθογράφους αποτελούσαν τον ασθενή αλλά ελλείποντα κρίκο, που όμως είχε καλές προσβάσεις στην κοινή γνώμη. Πάντως, η απήχηση του έργου του και οι έπαινοι που το συνόδευαν αποδίδουν τη γενικότερη ανάγκη του τότε κοινού που με το δημοσιογραφικό του αισθητήριο εξέφραζε ο Βλάσης Γαβριηλίδης για την επανασύνδεσή του με καταστάσεις από τις οποίες μόλις είχε αποσυνδεθεί, ζώντας σε ένα νόθο αστικό περιβάλλον που του είχε επιβάλει και υποβάλει μια νοοτροπία ευθυγράμμισης με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Κληρονομιά
Στις 5 Μαΐου 1940, στήθηκε προτομή του Κώστα Κρυστάλλη στην Πεντέλη Αττικής. Με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Εκδρομικών Σωματείων Ελλάδος, η τελετή κινηματογραφήθηκε και η ταινία προβλήθηκε σε τοπικά σωματεία.
Από το 2002, το πατρικό σπίτι του Κρυστάλλη στο Συρράκο Ιωαννίνων λειτουργεί ως λαογραφικό μουσείο (ισόγειο) και βιβλιοθήκη (όροφος).
Παραπομπές
Πηγές
Α. Καραντώνης, Φυσιογνωμίες, τ. Α΄, εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 1977
Μαρία Τριχιά-Ζούρα, «Ο Κώστας Κρυστάλλης και το δημοτικό τραγούδι», Επιστημονική Επετηρίς της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, τομ.ΚΖ'(1979), σελ.315-374
Κώστας Κρυστάλλης. Το έργο, στο τέλος της εκατονταετίας από το θάνατό του.(Ευάγγελος Αυδίκος επιμ.) Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου Πρέβεζα, 11-13 Ιουνίου 1993, εκδ. Δήμου Πρέβεζας, Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πρέβεζας, Πρέβεζα, 1994
Μαρίνα Λυπουρλή,«Εισαγωγικά για τη ζωή του και το έργο του», στο:Κώστας Κρυστάλλης, Ο τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, εκδ. Ζήτρος, Αθήνα, 2005, σελ.11-26
Γιάννης Βαλέτας,«Εισαγωγή:Η ζωή και το έργο του Κρυστάλλη. Ένας πνευματικός αγωνιστής» Κρυστάλλης Άπαντα, τομ.Α, εκδ. Περικλής Σύψας-Χρήστος Σιαμαντάς, Αθήναι 1959, σελ.7-48
Κωστής Παλαμάς, «Το έργον του Κρυστάλλη», Άπαντα, τομ. 2ος, εκδ.Μπίρης, χ.χ., σελ.463-483
Εκδόσεις των έργων του
Κώστας Κρυστάλλης, Ο τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, εισαγ. Μαρίνα Λυπουρλή, εκδ. Ζήτρος, Αθήνα, 2005
Κώστας Κρυστάλλης, Η δασκάλα και άλλα διηγήματα, εκδ. ΡΟΕΣ , 2007 ISBN 978-960-283-259-2
Κρυστάλλης Άπαντα, τομ.Α-Β', πρόλογος-εισαγωγή-επιμέλεια Γιάννης Βαλέτας, εκδ.Περικλής Σύψας-Χρήστος Σιαμαντάς, Αθήναι 1959
Κώστα Κρυστάλλη , Άπαντα: ποίηση, πεζός λόγος, μελετήματα, γράμματα, Εισαγωγή-κατάταξη-σχόλια Κ.Πορφύρη, εκδ.Αυλός, χ.χ.
Βιβλιογραφία
Μιχαήλ Περάνθης, Κρυστάλλης-μορφές και κείμενα τη λογοτεχνίας μας,εκδ.Χιωτέλλη, χ.χ.
Λέανδρος Βρανούσης, Νεανικοί στίχοι του Κ.Κρυστάλλη, εκδ.Α.Ν.Μαυρίδης, Αθήνα, 1946
Αναφορές σε βιβλία
Στο διήγημα "Το λαμπρό αμάξι" του Ζ. Παπαντωνίου,
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
βιογραφικές λεπτομέρειες στη σελίδα του ΕΚΕΒΙ
Νεοέλληνες λογοτέχνες
Νεοέλληνες ποιητές
Νέα Αθηναϊκή Σχολή
Ηθογραφία
Έλληνες ποιητές
Αρμάνοι συγγραφείς
|
269750
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CE%9D%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%2031328
|
Το Νούμερο 31328
|
Το νούμερο 31328 (υπότιτλος Το βιβλίο της σκλαβιάς) αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα του λογοτέχνη Ηλία Βενέζη, το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1924 σε συνέχειες — αλλά όχι ολοκληρωμένο — από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο του 1924, ως επιφυλλίδα στην εφημερίδα της Μυτιλήνης Καμπάνα, την οποία εξέδιδε και διεύθυνε ο Στράτης Μυριβήλης, και αφορά την εμπειρία του συγγραφέα από την αιχμαλωσία του και την σκλαβιά στα εργατικά τάγματα της Τουρκίας, αμέσως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Το βιβλίο το αφιέρωσε ο συγγραφέας στη μητέρα του «και σε όλες τις τυραγνισμένες μητέρες του κόσμου».
Το έργο κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1931, αφού ο συγγραφέας το επεξεργάστηκε ξανά, γνωρίζοντας την καταξίωση από το κοινό και τους κριτικούς. Ο Βενέζης γράφει για το πώς δούλεψε το έργο στην πρώτη έκδοση του 1931: «[Π]άνε 21 χρόνια από το 1924 που έγραψα στην πρώτη του μορφή, γυρίζοντας, παιδί, απ' τα κάτεργα της Ανατολής, το χρονικό τούτο. Το ξαναδούλεψα το 1931, όταν βγήκε σε βιβλίο. Από τότε δεν το είχα πιάσει στα χέρια μου. Με είχε πολύ βασανίσει όταν το έγραφα, με είχε αναστατώσει το επίμονο στριφογύρισμα στην πυκνή και φοβερή ύλη αυτής της ζωής που έπρεπε να πάρει έκφραση. Είχα τότε περάσει πολλές νύχτες που κυνηγημένος απ' τους εφιάλτες και τις αναμνήσεις δεν μπορούσα να βρω καταφύγιο ούτε στον ύπνο. Γι' αυτό όταν βγήκε πια σε βιβλίο, το Νούμερο 31328, δεν τολμούσα, δεν ήθελα να το ξαναδώ — τέλος πάντων η ζωή όταν είσαι γερός και είσαι νέος έχει τόση δύναμη, σου το επιβάλλει να θ έ λ ε ι ς να ξεχνάς.»
Το Νούμερο 31328 αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα της τριλογίας του Βενέζη με θέμα την Μικρασιατική Καταστροφή, την προσφυγιά και τον πόνο για τις «χαμένες πατρίδες» της Ιωνίας· τα άλλα δύο είναι η Γαλήνη (1939) και η Αιολική γη (1943). Το Νούμερο 31328 είναι επίσης από τα πιο πολυδιαβασμένα νεοελληνικά μυθιστόρηματα, αφού το διάστημα από το 1961 έως το 2011, κυκλοφόρησε σε 162.920 αντίτυπα, ενώ έχει μεταφραστεί και σε οκτώ ξένες γλώσσες.
Υπόθεση
Στο βιβλίο αυτό ο Βενέζης εξιστορεί τις κακουχίες και τις περιπέτειες που έζησε ο ίδιος όταν στα 18 του πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους και οδηγήθηκε στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) της Ανατολής μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες.
Το βιβλίο χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια, έκαστο το οποίων έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ. Στόχος του συγγραφέα είναι να παρουσιάσει την τραγωδία των Ελλήνων αιχμαλώτων και ταυτόχρονα την αμοιβαία προσέγγιση ανθρωπιάς μεταξύ φρουρών και αιχμαλώτων. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με λόγο κοφτό και παραστατικό πού περιέχει πολλές τούρκικες λέξεις. Η αφήγηση είναι γραμμική με εκτενείς διαλόγους και εστιάζει στα συναισθήματα που προκαλούν οι κακουχίες.
Συνολικά ο Βενέζης πέρασε 14 μήνες στα τάγματα εργασίας. Ελευθερώθηκε το 1923 και πέρασε στην Μυτιλήνη. Ήταν ένας από τους ελάχιστους αιχμαλώτους που κατόρθωσαν να επιζήσουν από τα τάγματα εργασίας χάνοντας όμως όλους τους φίλους του. Ο αριθμός του δόθηκε όταν συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Εκδόσεις
Με επιμέλεια του συγγραφέα
1931: Το νούμερο 31328 (Σκλάβοι στα εργατικά τάγματα της Ανατολής). Εκδοτικός οίκος Ν. Θεοφανίδη - Σ. Λαμπαδάρη, Μυτιλήνη/Αθήνα. 2000 αντίτυπα.
1935: Το Νο 31328. Εκδοτικός οίκος Κασταλία, Αθήνα. 2000 αντίτυπα, ελαφρά αναθεωρημένη έκδοση γραμματικά και συντακτικά μόνο.
1945, Αύγουστος: Το νούμερο 31328 (Το βιβλίο της σκλαβιάς). Εκδοτικός οίκος «Οι Φίλοι του Βιβλίου», Αθήνα. 4000 αντίτυπα, εκ των οποίων 500 αριθμημένα και σε πολυτελή έκδοση. Αισθητά αναθεωρημένη και ως προς το περιεχόμενο του κειμένου. Σε αυτήν την έκδοση προστίθενται ως τίτλοι των κεφαλαίων στίχοι από τους Ψαλμούς του Δαυίδ.
1952, Απρίλιος: Το νούμερο 31328 (Το βιβλίο της σκλαβιάς). Εκδόσεις «Άλφα» Ι.Μ. Σκαζίκη, Αθήνα. 3000 αντίτυπα.
1959 και εφεξής: Το νούμερο 31328 (Το βιβλίο της σκλαβιάς). Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας», Ι.Δ. Κολλάρου και Σίας, Αθήνα.
Σε άλλες γλώσσες
1945: La grande pitié, γαλλικά.
1947: La grande pietá, ιταλικά.
1947: A grande jornada, πορτογαλικά.
1969: Nummer 31328, Leidensweg in Anatolien, γερμανικά.
1996: БРОЈ 31328, σερβοκροάτικα (έκδοση στο Βελιγράδι).
2004: Numǎrul 31 328, Cartea robiei, ρουμανικά.
2005: El número 31328, ισπανικά (έκδοση στο Σαντιάγκο Χιλής).
2006: El numero 31328, El libro del cautiverio (έκδοση στην Σεβίλη Ισπανίας).
2015: Numero 31328: Amele Taburu, τουρκικά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Νούμερο 31328. Αποσπάσματα από το βιβλίο. (Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2017.)
Η Μηχανή του Χρόνου: «Νούμερο 31328». Το βιβλίο ντοκουμέντο που γράφτηκε με το αίμα του Ηλία Βενέζη στα τάγματα εργασίας των Τούρκων. (Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2017.)
Μυθιστορήματα του Ηλία Βενέζη
Μυθιστορήματα για την Μικρασιατική εκστρατεία
|
635758
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%B1%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Κασαπίδης
|
Ο Γιώργος Κασαπίδης (γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1971 στην Κοζάνη) είναι Έλληνας πολιτικός, που σήμερα διατελεί Περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας από το 2019. Επιπλέον, στο παρελθόν έχει διατελέσει και βουλευτής Κοζάνης της Νέας Δημοκρατίας (2004-19).
Σπούδασε Γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019 εξελέγη περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας και ανέλαβε καθήκοντα την 1η Σεπτεμβρίου 2019.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γεώργιος Κασαπίδης, σελίδα στην ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων.
Προσωπική ιστοσελίδα
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Βουλευτές Κοζάνης
Περιφερειάρχες Δυτικής Μακεδονίας
Σελίδα που χρησιμοποιεί δεδομένα των Wikidata/P102
Σελίδα που χρησιμοποιεί δεδομένα των Wikidata/P106
Σελίδα που χρησιμοποιεί δεδομένα των Wikidata/P69
Σελίδα που χρησιμοποιεί δεδομένα των Wikidata/P27
Σελίδα που χρησιμοποιεί δεδομένα των Wikidata/P19
Σελίδα που χρησιμοποιεί δεδομένα των Wikidata/P569
|
391725
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BA
|
Εκλογές στο Σαρκ
|
Στο Σαρκ διεξάγονται γενικές εκλογές. Το Κοινοβούλιο (Chief Pleas (στα γαλλικά: Chefs Plaids; Sercquiais: Cheurs Pliaids) αποτελείται από 40 Tenants και επιπρόσθετα τους 12 αντιπροσώπους του λαού (Deputies of the People). Οι τελευταίοι εκλέγονται από ενήλικες ψηφοφόρους με θητεία τριών χρόνων. Οι πρώτες εκλογές για κοινοβούλιο έγιναν το 1922.
Γενικές εκλογές
2020
Οι πιο πρόσφατες εκλογές διεξήχθησαν στις 16 Δεκεμβρίου 2020.
Τα 28 μέλη του Chief Pleas εξελέγησαν για 4ετείς θητείες. Μόνον έξι υποψήφιοι έλαβαν μέρος και εξελέγησαν χωρίς αντίπαλο για τις 9 διαθέσιμες έδρες. Επόμενη εκλογή διεξήχθη στις 3 Μαρτίου 2021 για τις εναπομείνασες 3 έδρες. Τρία μέλη διορίστηκαν μεταβατικοί σύμβουλοι (Conseillers). Στην δεύτερη εκλογή, μόνο δύο υποψήφιοι έλαβαν μέρος και εξελε΄γησαν χωρίς αντίπαλο, αφήμοντας μία έδρα κενή.
2010
Στις 8 Δεκεμβρίου 2010 έγιναν οι δεύτερες εκλογές μετά τη νέα συνταγματική τροποποίηση., Εξελέγησαν οι μισοί από τους εκλεγέντες στις προηγούμενες εκλογές του 2008.
Οι υποψήφιοι στις εκλογές ήταν συνολικά 21.
2012
Στις εκλογές που έγιναν στις 12 Δεκεμβρίου 2012 έλαβαν μέρος συνολικά 22 υποψήφιοι. Εξελέγησαν τα μισά από τα 28 μέλη του κοινοβουλίου. Οι εκλογές του 2012 έγιναν προκειμένου να αντικατασταθούν οι εκλεγέντες στις εκλογές του 2008, καθώς η θητεία τους των 4 ετών τερματίστηκε. Ο διορισθείς από την κυβέρνηση διεθνής παρατηρητής Νόρμαν Μπράουζ ανέφερε ότι οι εκλογές ήταν "ανοικτές και διάφανες". Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν 77,48%.
2014
Οι γενικές εκλογές του 2014 είχαν προγραμματιστεί για τις 10 Δεκεμβρίου 2014. Ωστόσο, μόνο 16 υποψήφιοι κατήλθαν για τις 16 έδρες στο κοινοβούλιο
(Chief Pleas), με αποτέλεσμα να εκλεγούν όλοι χωρίς αντίπαλο και χωρίς να χρειαστεί δημόσια ψηφοφορία.
Στις 10 Δεκεμβρίου διεξήχθη ψηφοφορία για να αποφασιστεί ποιοι δύο υποψήφιοι θα υπηρετήσουν για 2 χρόνια και ποιοι 14 θα υπηρετήσουν 4ετή θητεία.
Η κυβέρνηση του Σαρκ διόρισε τον Χάουαρντ Νάιτ ως διεθνή παρατηρητή των εκλογών. Ο Χάουαρντ σχολίασε ότι η έλλειψη ανταγωνισμού ήγειρε ερωτήματα "αναφορικά με τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια" των εκλογών.
2016
Οι γενικές εκλογές του 2016 θα διεξάγονταν στις 14 Δεκεμβρίου 2016. Ωστόσο, μόνο 12 άτομα κατήλθαν ως υποψήφιοι για τις 17 διαθέσιμες έδρες στο Chief Pleas, κάτι που σήμαινε ότι όλοι οι υποψήφιοι/ες εξελέγησαν χωρίς αντίπαλο και χωρίς να χρειαστεί λαϊκή ψηφοφορία.
Στις 5 Απριλίου 2017 δεν διεξήχθη ψηφοφορία (επαναληπτική) για την πλήρωση 5 κενών. Μόνο μία υποψήφια, η Πολίν Μάργκαρετ Μόλινσον, έλαβε μέρος και ανακηρύχθηκε νικήτρια χωρίς αντίπαλο, για θητεία ως τον Ιανουάριο του 2021. Οι υπόλοιπες 4 έδρες παρέμειναν κενές..
2018
Στις εκλογές που διενεργήθηκαν στις 12 Δεκεμβρίου 2018 οι υποψήφιοι ήταν 15 για τις 9 διαθέσιμες έδρες στο Chief Pleas (βουλή), την πρώτη φορά που έγιναν εκλογές για έδρες, από το 2012. Τα 7 από τα 9 εκλεγμένα μέλη της βουλής εξελέγησαν για πρώτη φορά.
2008
Με τη διεξαγωγή των εκλογών στις 10 Δεκεμβρίου του 2008, το Σαρκ έγινε το τελευταίο ευρωπαϊκό έδαφος που κατήργησε τη φεουδαρχία. Στις εκλογές έλαβαν μέρος συνολικά 57 υποψήφιοι, που αντιστοιχούν στο 10% σχεδόν του συνολικού πληθυσμού. Διεκδίκησαν 28 έδρες στο Chief Pleas. Τα εκλεγμένα μέλη του νέου Chief Pleas θα έχουν τον τίτλο Conseillers και θα αντικαταστήσουν το μικτό σύστημα των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού. Αυτοί που εξελέγησαν το 2008 θα θητεύσουν για 4 ή για 2 χρόνια. Οι 14 Conseillers εξελέγησαν για διετή θητεία ως το Δεκέμβριο του 2010, οπότε θα τερματιστεί η θητεία τους. Η επόμενη θητεία θα είναι 4 χρόνια. Θα υπάρξει έτσι ένα σύστημα εναλλασσόμενης κυβέρνησης. Με κλήρωση θα αποφασιστεί ποιοι από τους Conseillers θα υπηρετήσουν διετή και ποιοι τετραετή θητεία.
Δημοψηφίσματα
2006
Στην περίοδο μεταξύ 16 Αυγούστου και 6 Σεπτεμβρίου 2006 διεξήχθη δημοψήφισμα για τη σύνθεση του Chief Pleas. Προηγήθηκε η διενέργεια ενός ανεπίσημου δημοψηφίσματος το Φεβρουάριο του 2006. Οι ψηφοφόροι ρωτήθηκαν για το αν θα έπρεπε να αναδεικνύονται με εκλογές και οι 28 έδρες ή να υπάρχουνo have 12 έδρες για τους βουλευτές, 8 για τους tenants και 8 να εκλέγονται από το λαό.
Στις 8 Μαρτίου 2006 με ψήφους 25–15 το Κοινοβούλιο (Chief Pleas) ψήφισε υπέρ νέας νομοθεσίας για τους Seigneur, Seneschal, τους 14 εκλεγμένους ιδιοκτήτες γης και τους 14 εκλεγμένους μη ιδιοκτήτες γης. Στις 4 Οκτωβρίου του 2006 το Chief Pleas υπερψήφισε την αντικατάσταση των 12 αντιπροσώπων και των 40 κτηματιών στο Chief Pleas με 28 Conseillers που να εκλέγονται από ενηλίκους ψηφοφόρους. Η απόφαση αυτή ανεστάλη τον Ιανουάριο του 2007 βάσει σφυγμομέτρησης. Η νέα πρόταση ήταν 16 κτηματίες και 12 Conseillers και οι δυο να εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία για την περίοδο 2008-2012 . Επίσης, αποφασίστηκε να διεξαχθεί δεσμευτικό δημοψήφισμα αναφορικά με τη σύνθεση, αν έπρεπε να μείνει ως είχε ή να αντικατασταθεί από 28 Conseillers. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από το Ανακτοβούλιο (Privy Council ) και το Φεβρουάριο του 2008 επανήλθε η πρόταση για 28 Conseiller.
Με την απόφαση του κοινοβουλίου το Μάρτιο του 2006 ο αριθμός των εδρών μειώθηκε από 52 σε 28. Οι ψηφοφόροι ενέκριναν την πρώτη επιλογή.
Αποτελέσματα
Ποια από τις ακόλουθες επιλογές για τη σύνθεση του Cheaf Pleas θα προτιμούσατε:
[A] 28 Ανοικτές έδρες
[B] 12 έδρες για βουλευτές, 8 για Tenants, 8 ανοικτές έδρες.
Παραπομπές
Εκλογές στο Σαρκ
|
476447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Quasithin%20group
|
Quasithin group
|
Στα μαθηματικά μία quasithin ομάδα είναι πεπερασμένη απλή ομάδα που μοιάζει με μια ομάδα τύπου Lie βαθμίσας το πολύ 2 πάνω από ένα πεδίο χαρακτηριστικής 2. Πιο συγκεκριμένα είναι μια πεπερασμένη απλή ομάδα χαρακτηριστικής τύπου 2 και πλάτος 2. Εδώ χαρακτηριστική τύπου 2 σημαίνει ότι η κανονικοποιητής της involutions μοιάζουν με αυτά των ομάδων τύπου Lie πάνω από τα πεδία με τα χαρακτηριστική 2, και το πλάτος του είναι περίπου η μέγιστη βαθμίδα της αβείανής ομάδας περριττού χαρακτήρα ομαλοποιώντας μια μη-τετριμμένη 2-υποομάδα της G. Όταν η G είναι μια ομάδα τύπου Lie του χαρακτηριστικής τύπου 2, το πλάτος του είναι συνήθως η βαθμίδα (η διάσταση της μέγιστης torus της αλγεβρικής ομάδας).
Ταξινόμηση
Η ταξινόμηση των quasithin ομάδων είναι ένα κρίσιμο μέρος της ταξινόμησης των πεπερασμένων απλών ομάδων. Οι quasithin ομάδες κατατάσσονται σε 1221 σελίδες χαρτί από τον . Μια παλαιότερη ανακοίνωση του γαι την ταξινόμηση, με βάση την οποίο η κατάταξη των πεπερασμένων απλών ομάδων ανακοινώθηκε ότι τελείωσε το 1983, ήταν πρόωρη, όπως το χειρόγραφο του έργου ήταν ελλιπής και περιείχε σοβαρά κενά.
Σύμφωνα με , οι πεπερασμέεςο απλές quasithin ομάδες άρτιας χαρακτηριστικής δίνονται από
Ομάδες τύπου Lie χαρακτηριστικής 2 και βαθμίδας 1 ή 2, εκτός από το ότι U5(q) παρουσιάζεται μόνο για q=4.
PSL4(2), PSL5(2), Sp6(2)
Οι εναλλασσόμενες ομάδες στις 5, 6, 8, 9, σημεία.
PSL2(p) για p μια Φερμά ή Mersenne prime, Lε3(3), Λε4(3), G2(3)
Ο Mathieu ομάδες Μ11Μ12, M22, Μ23Μ24, Ο Γιάνκο ομάδες, Ι2, Ι3, Ι4, το Higman-Sims ομάδα, την ομάδα, και το Rudvalis ομάδα.
Αν ο όρος "άρτιας χαρακτηριστικής ήταν άρτιου τύπου", με την έννοια της Γκορενστείν-Λυών-Solomon αναθεώρησης της ταξινόμησης,στη συνέχεια, η μόνη επιπλέον ομάδα που εμφανίζεται είναι ο Γιάνκο ομάδα J1.
Αναφορές
(unpublished typescript)
Θεωρία ομάδων
|
125495
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%89%CE%BC%CF%8C%CE%BD
|
Οστεοφυλάκιο του Ντουωμόν
|
Το Οστεοφυλάκιο του Ντουομόν (γαλ. Ossuaire de Douaumont) που βρίσκεται στο οχυρό Ντουομόν κοντά στην πόλη Βερντέν στη Λωρραίνη είναι μνημείο και τόπος ανάμνησης των πεσόντων της μάχης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και Γαλλικό εθνικό νεκροταφείο. Ιδρύθηκε το 1920 από τον Γάλλο μετέπειτα Στρατάρχη Στρατάρχη Πεταίν και φυλάσσονται σε αυτό τα οστά 130.000 στρατιωτών άγνωστης ταυτότητας ανεξαρτήτως υπηκοότητας που έχασαν την ζωή τους στην μάχη του Βερντέν.
Ιστορία
Η μάχη του Βερντέν είναι μία από τις πιο τραγικές μάχες της ανθρωπότητας. Η μάχη αυτή διάρκεσε 300 ημέρες (21 Φεβρουαρίου 1916 - 19 Δεκεμβρίου 1916) και διαδραματίστηκε σε ένα πολύ μικρό πεδίο (έκταση σχεδόν είκοσι τετραγωνικά χιλιόμετρα). Ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται στις 230 χιλιάδες, ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων (νεκροί, τραυματίες και αιχμάλωτοι) ανέρχεται στους 700.000.
Αμέσως μετά την παύση του πυρός το 1918, το πεδίο της μάχης θεωρήθηκε μνημείο ανάμνησης των πεσόντων για να μπορούν οι συγγενείς να επισκέπτονται τους νεκρούς, μια και ήταν αδύνατο να γίνει διάσωση και ταφή των νεκρών. Στις 22 Αυγούστου 1920 ο Στρατάρχης Πεταίν έθεσε τον θεμέλιο λίθο. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1927 έγινε επίσημη τελετή εγκαινίων του προσωρινού Οστεοφυλακίου. 52 φέρετρα συμβόλιζαν τα τμήματα του πεδίου της μάχης. Στις 7 Αυγούστου του 1932 έγινε επίσημη τελετή εγκαινίων από τον Γάλλο Πρωθυπουργό Αλμπέρ Λεμπρέν (Albert Lebrun).
Περιγραφή
Αρχιτέκτονες του οστεοφυλακίου ήταν ο Λέον Αζέμα (Léon Azéma), ο Max Edrei και ο Jacques Hardy, ενώ ο Georges Desvallières σχεδίασε τα γυαλιά βιτρό. Το κτίριο αρχικά ήταν ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι. Σήμερα είναι ένα επιβλητικό κτίριο με έναν πύργο ύψους 46 μέτρων που έχει σχήμα βλήματος κανονιού. Στην κορυφή του πύργου έχει πανοραμική θέα πάνω από το πεδίο της μάχης και μια επεξηγητική πινακίδα.
Η Καμπάνα της Νίκης (Bourdon de la Victoire) χτυπάει καθημερινά τρεις φορές, ενώ προβολείς σαρώνουν την νύχτα το πεδίο της μάχης. Στο εσωτερικό του πύργου βρίσκεται ένα πολεμικό μουσείο, ενώ στο υπόγειο είναι μια αίθουσα προβολής και ένα κατάστημα σουβενίρ.
Στο υπόγειο βρίσκεται επίσης η αίθουσα στην οποία φυλάσσονται τα οστά. Οι επισκέπτες μπορούν να βλέπουν το εσωτερικό της αίθουσας μέσα από τζαμαρία.
Το εσωτερικό του κτιρίου, μήκους περίπου 130 μέτρων θυμίζει καθολική εκκλησία. Οι τοίχοι του είναι καλυμμένοι από αναμνηστικές επιγραφές με ονόματα των νεκρών στρατιωτών και αγνοουμένων. Έχει και ένα εκκλησάκι. Έξω από το οστεοφυλάκιο βρίσκεται ένα μεγάλο νεκροταφείο με 25.000 τάφους στρατιωτών με λευκό σταυρό για τους νικητές του πολέμου και μαύρο σταυρό για τους ηττημένους.
Λόγω του ότι είναι εθνικό νεκροταφείο βρίσκονται και τάφοι πεσόντων της πολέμου της Ινδοκίνας και του πολέμου της Αλγερίας.
Ιστορική τελετή
Το έτος 1984 στα πλαίσια μιας συμβολικής τελετής με ιστορική σημασία παρευρέθηκαν ο Γάλλος πρωθυπουργός Μιτεράν και ο Γερμανός καγκελάριος Κολ για την συμβολική συμφιλίωση των δύο κρατών.
Το 2006 ο Γάλλος Πρωθυπουργός Σιράκ εγκαινίασε μνημείο ηρώων προς τιμή των πεσόντων μουσουλμάνων.
Φιλοτελισμός
Το έτος 2006 κυκλοφόρησε Γαλλικό γραμματόσημο των 53 λεπτών με θέμα το οστεοφυλάκιο του Ντουομόν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Σελίδα στην Wikimapia
Το εθνικό νεκροταφείο και το οστεοφυλάκιο του Ντουομόν. Ιστοσελίδα στο gouv.fr
Μνημεία του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου
Ιστορία της Γαλλίας κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
|
527903
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Λευκή της Σαβοΐας
|
Η Λευκή της Σαβοΐας ήταν λαίδη του Μιλάνου, σύζυγος του Γκαλεάτσο Β΄ Βισκόντι. Ήταν η μόνη επιζήσασα κόρη του Αίμονα της Σαβοΐας και της Γιολάντας Παλαιολογίνας, κόρης του Θεοδώρου Β΄ μαρκησίου του Μομφερράτου.
Πρώτα χρόνια
Η Λευκή ήταν η δεύτερη από τα πέντε παιδιά του Αίμονα της Σαβοΐας και της Γιολάντας, κόρης του Θεόδωρου Α΄, Μαρκησίου του Μομφερράτου. Όταν η Λευκή ήταν έξι ετών, στις 24 Δεκεμβρίου του 1342 η μητέρα της Γιολάντα πέθανε στη γέννα του γιου της Λουδοβίκου, ο οποίος πέθανε σε παιδική ηλικία. Έξι μήνες αργότερα, στις 22 Ιουνίου του 1343, πέθανε και ο πατέρας της Αίμων.
Το 1345 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για να παντρευτεί έναν γιο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας, για να ανανεωθούν οι σχέσεις Σαβοΐας και Αγγλίας.
Η Λευκή μεγάλωσε στο Κάστρο της Σαβοΐας, στις όχθες της Γκρίζας Λίμνης. Το 1345 πέθανε ο αδερφός της Ιωάννης, έτσι ο μόνος αρσενικός κληρονόμος που απέμεινε ήταν ο Αμεδαίος, ο μεγαλύτερος αδερφός της Λευκής. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την καταστροφική επιδημία Μαύρος Θάνατος, που σκότωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης.
Λαίδη του Μιλάνου
Η Λευκή παντρεύτηκε τον Γκαλεάζο στις 28 Σεπτεμβρίου 1350. Ο Γκαλεάζο τότε ήταν ως δεκαέξι ετών. Ο θείος του Τζοβάνι Βισκοντί τον κάλεσε να καταλάβει την Μπολόνια, αλλά η εύθραυστη υγεία του τον εμπόδισε.
Μετά τη μετακόμιση στη Μπολόνια γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, ο Γιαν Γκαλεάζο Βισκοντί, και έναν χρόνο μετά μια άλλη κόρη, η Μαρία (η οποία πέθανε τον Απρίλιο του 1362, όταν ήταν δέκα χρονών) και το 1354 μια άλλη κόρη, η Γιολάντα.
Όταν ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του Μιλάνου και του θείου της Ιωάννη Β΄, (τον τελευταίο υποστήριξε ο αδερφός της Λευκής Αμεδαίος), η Λευκή έκανε τα πάντα για να εμποδίσει τις διαμάχες μεταξύ του Αμεδαίου και του συζύγου της. Τελικά, η σύγκρουση έληξε.
Μετέπειτα ζωή
Όταν η κατάσταση της υγείας του συζύγου της χειροτέρεψε, το ζευγάρι μετακόμισε στην Κορτενόβα. Ο Γκαλεάζο πέθανε το 1378. Η Λευκή ίδρυσε μια μονή αφιερωμένη στην Κλάρα της Ασίζης. Στα τελευταία χρόνια της ζωής της, ασχολήθηκε με την ανατροφή της εγγονής της Βαλεντίνας. Το 1385, μαζί με τον γιο της, συμετείχε σε μια συνωμοωσία εναντίον του Βερνάβου, η οποία πέτυχε. Ο Γιαν Γκαλεάζο ήταν πια ο μόνος αυτοκράτορας. Το 1386 πέθανε η Γιολάντα. Η Λευκή πήρε πολύ βαριά τον θάνατο της κόρης της.
Η Λευκή πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου του 1387. Θάφτηκε στη μονή της Αγίας Κλάρας, στην Παβία.
Οικογένεια
Η Λευκή με τον Γκαλεάζο είχαν τρία παιδιά:
Γιαν Γκαλεάζο, που διαδέχτηκε τον πατέρα του ως Λόρδος του Μιλάνου. Παντρεύτηκε αρχικά την Ισαβέλλα κι αργότερα την Αικατερίνη Βισκοντί.
Μαρία. Αρραβωνιάστηκε αρχικά τον Όθων Γ΄ του Μομφερράτου. Πέθανε πριν παντρευτεί.
Γιολάνδη Βισκόντι, παντρεύτηκε διαδοχικά τον Λάιονελ της Αμβέρσας, τον Όθων Γ΄ του Μομφερράτου και τέλος τον ξάδελφο της Λουντοβίκο Βισκόντι κυβερνήτη του Λόντι και της Πάρμας.
Πρόγονοι
Βιβλιογραφία
Παραπομπές
Μεσαιωνική Ιταλία
Οίκος της Σαβοΐας
Οίκος των Βισκόντι
|
72994
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%86%CE%BA%CF%81%CE%BF
|
Λακίνιο Άκρο
|
Ως Λακίνιο Άκρο (σήμερα : Κάπο Κολόνα) ήταν γνωστό στην αρχαιότητα ακρωτήριο στην είσοδο του Κόλπου του Τάραντος, 7 μίλια νοτιοανατολικά του Κρότωνα και το ανατολικότερο σημείο της Καλαβρίας. Πήρε το όνομά του από το Λακίνιο, ήρωα της Ιαπυγίας.
Σε αυτό υπήρχε ιερό της Λακινίας Ήρας, όπου ο Αννίβας αφιέρωσε επιγραφή για την εισβολή του στην Ιταλία. Από το Ηραίο αυτό σώζεται μία μόνο κολώνα ύψους 8,2 μέτρων, από την οποία προέρχεται και το ιταλικό σημερινό όνομα του ακρωτηρίου, Capo delle Colonne ή Nao (πρβλ. και την ονομασία «Κάβο-Κολώνες» για το Σούνιο).
Ακρωτήρια
Καλαβρία
|
158392
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BD%CE%B1%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Έχιδνα (αποσαφήνιση)
|
Ο όρος έχιδνα μπορεί να αναφέρεται:
Στην Έχιδνα (μυθολογία), ελληνικό μυθολογικό τέρας
Στην Έχιδνα (δορυφόρος), δορυφόρο του σώματος 42355 Τυφών
Στην Έχιδνα (φίδι), οικογένεια φιδιών
Στα ζώα της οικογένειας των ταχυγλωσσιδών (Tachyglossidae) κοινώς γνωστά ως έχιδνες.
|
257432
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lil%20Jon
|
Lil Jon
|
Ο Τζόναθαν Σμιθ (Jonathan Smith, 17 Ιανουαρίου 1971), ευρύτερα γνωστός με το όνομα Lil Jon (Λιλ Τζον), είναι Αμερικανός ράπερ, μουσικός παραγωγός, επιχειρηματίας, και διεθνής DJ ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας Lil Jon & The East Side Boyz. Ο Lil Jon σχημάτισε το συγκρότημα το 1997, και η ομάδα κυκλοφόρησε αρκετά άλμπουμ ανάμεσα μέχρι και το 2004. Έκτοτε ακολούθησε σόλο καριέρα.
Πρώιμος βίος
Ο Lil' Jon γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τζόρτζια της Ατλάντα. Αποφοίτησε από το Frederick Douglass High School.
Καριέρα
Πρώιμη Καριέρα
Αφού δούλεψε ως DJ στα νυχτερινά κλαμπ της Ατλάντα, άρχισε εργάστηκε για την δισκογραφική εταιρία So So Def Recordings ανάμεσα στο 1993 και 2000. Παρακολούθησε μαθήματα στο Saint Joseph's University στη Φιλαδέλφια για 2 χρόνια αλλά αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό του στη μουσική βιομηχανία. Η μητέρα του τον ενθάρρυνε να ακολουθεί τα όνειρά του αντί να ακολουθήσει μία καριέρα που δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για αυτόν.
Lil' Jon & the East Side Boyz
Ο Smith πήρε το όνομα Lil' Jon και σχημάτισε μια μουσική ομάδα Lil' Jon & the East Side Boyz με τους ράπερ Big Sam (γεννήθηκε Σαμ Νόρις) και Lil' Bo (Γουέντελ Νιλ). Η ομάδα υπέγραψε στη δισκογραφική εταιρεία της Ατλάντα, Mirror Image Records, με την Ichiban Records ως εκδότη. Το 1997, οι Lil' Jon & the East Side Boyz έκαναν ντεμπούτο με το Get Crunk, Who U Wit: Da Album. Περιλάμβανε τα σινγκλ "Who U Wit?" και "Shawty Freak a Lil' Sumthin'", το τελευταίο εκ των οποίων κυκλοφόρησε το 1998. Και τα δύο σινγκλ χαρτογραφήθηκαν στο Billboard Hot R&B/Hip-Hop Songs chart στο Νο. 70 και No. 62 αντίστοιχα. Το 2000 ο Jon πήρε μέρος στην ίδρυση της δικής του επιγραφής BME Recordings και υπέγραψε συμφωνία διανομής στη Norcross, στη Τζόρτζια βασισμένη στη Southern Music Distribution. Εκεί κυκλοφόρησε το επαναστατικό του άλμπουμ με τον τίτλο We Still Crunk. Μεταξύ των κομματιών του έργου αυτού ήταν το επιτυχημένο σινγκλ "I Like Dem Girlz", το οποίο έφτασε το No. 55 στο R&B chart και το No. 3 στο Hot Rap Tracks chart.
Αφού άκουσε τα σχόλια ότι ο Lil' Jon ήταν "ο νέος τύπος" από τους ανθρώπους στο δρόμο σε αγορές όπου έλκυε το μεγαλύτερο κοινό του - δηλαδή Ατλάντα, Σαιντ Λούις, Μέμφις και Ντάλας - οι A&R at TVT, Bryan Leach, πήγαν σε μία από τις εμφανίσεις του στην Ατλάντα και έγινε έκπληκτος από την απέραντη ενέργεια της εμπειρίας. Ο Λιτς είπε στο HitQuarters: "Ήταν όπως στις αρχές των Beastie Boys, όταν είχαν την ενέργεια της ροκ ομάδας αλλά ράπαραν , και ... αυτή η ενέργεια είναι όλα τα σχετικά της κρανκ μουσικής". Ο Lil' Jon & The East Side Boyz υπέγραψαν στην TVT Records το 2001 και έκαναν ντεμπούτο εκεί με το Put Yo Hood Up, το οποίο συνδύασε προηγούμενα κυκλοφορημένα κομμάτια με νέα. Το πρώτο εθνικό παιγμένο σινγκλ της ομάδας ήταν το "Bia' Bia'", στο οποίο εμφανίζονταν ράπερ όπως οι Ludacris, Too Short, Big Kapp, και Chyna Whyte. Το "Bia' Bia'" έφτασε το No. 97 στο Billboard Hot 100 και το No. 47 στο Billboard R&B chart.
Το 2002, η ομάδα κυκλοφόρησε το Kings of Crunk. Το "I Don't Give A..." ήταν το πρώτο τους σινγκλ: διέθετε τους Mystikal και Krayzie Bone και έφτασε το No. 50 στο R&B chart. Το επόμενο σινγκλ της ομάδας, μια συνεργασία με το χιπ χοπ συγκρότημα από την Ατλάντα Ying Yang Twins με τον τίτλο "Get Low", έγινε δημοφιλές στα κλαμπ σε εθνικό επίπεδο και έφτασε το top ten του Hot 100. Το Crunk Juice ακολούθησε το 2004, ακολουθούμενο από το "What U Gon' Do" που διέθετε τον Lil' Scrappy. Το "What U Gon' Do" έφτασε στο No. 22 στο Hot 100, στο No. 13 στο R&B chart, και στο No. 5 στο rap chart: το επόμενό του, "Lovers & Friends" μαζί με τους Usher και Ludacris, έφτασε στο No. 3 (Hot 100), στο No. 2 (R&B), και στο No. 1 (rap).
Σόλο καριέρα και παραγωγή
Εκτός από το να ηγείται των Lil' Jon & The East Side Boyz, ο Lil' Jon έχει επίσης παράγει πολλές επιτυχίες urban σινγκλ. Από το 2003 έως το 2005, ενώ ήταν ακόμη με τους East Side Boyz, ο Lil' Jon παρήγε επιτυχίες όπως τα "Salt Shaker" από τους Ying Yang Twins, "Yeah!" από τον Usher, "Freek-a-Leek" από τον Petey Pablo, "Shorty Wanna Ride" από τον Young Buck, "Shake That Monkey" από Too Short, "Let's Go" από τον Trick Daddy, και "Girlfight" από την Brooke Valentine. Ο Lil' Jon μπήκε στην hyphy μουσική σκηνή της Παραλίας του Σαν Φρανσίσκο το 2006 με τις συνεργασίες του με τον ράπερ της περιοχής του κόλπου E-40: ο Lil' Jon παρήγε το σινγκλ του E-40 "Tell Me When To Go" και είχε τον E-40 και τον ράπερ της Ατλάντα Sean P στο δικό του "Snap Yo Fingers". Το 2006, ο Lil' Jon διέκοψε τη διαπραγμάτευσή του με τη δισκογραφική εταιρεία TVT. Ορκίστηκε να την ηχογραφήσει για την TVT Records ξανά, ισχυριζόμενος ότι ο ιδιοκτήτης της TVT, Steve Gottlieb, τον απατούσε. Επίσης άρχισε να ηχογραφεί ένα ροκ μουσικής άλμπουμ, Crunk Rock: το Μάιο του 2006 άρχισε να ηχηγραφεί στο Λας Βέγκας της Νεβάδα επειδή το ροκ συγκρότημα The Killers ηχογραφούσε το επερχόμενο άλμπουμ του Sam's Town εκεί και οι East Side Boyz υπέγραψαν ένα νέο συμβόλαιο με τους Rick Robinson, γνωστός και ως Double R CEO, και Founder of IMG Recordings, το οποίο πήγε το άλμπουμ πίσω κατά το 2013.
Τα MTV News ανέφεραν το Μάιο του 2008 ότι το Crunk Rock έπαιρνε περισσότερο χρόνο για να ολοκληρωθεί από ότι ο Lil' Jon ήδη προγραμμάτισε. Ως τμήμα του πλειστηριασμό πτώχευσης της TVT Records το 2008, ο Lil' Jon απέσυρε την πολλών εκατομμυρίων δολαρίων ένστασή του με τις διαδικασίες πώλησης της TVT και συμφώνησε με τη μεταφορά της TVT από τη συμφωνία του της The Orchard. Σε αντάλλαγμα, η The Orchard απάλλαξε τον Lil' Jon από όλες τις μελλοντικές υποχρεώσεις και επέστρεψε τα δικαιώματα για τις κύριες ηχογραφήσεις του Crunk Rock. Το Crunk Rock τελικά κυκλοφόρησε στις 8 Ιουνίου του 2010 και διαθέτει καλλιτέχνες όπως οι LMFAO, Soulja Boy, Ying Yang Twins, Waka Flocka Flame, R.Kelly, και πολλούς άλλους. Το Μάρτιο του 2011, ο Lil Jon πήρε μέρος στον τέταρτο κύκλο της σειράς The Celebrity Apprentice στο NBC και αποκλείστηκε στο Final Four. Τον Ιούλιο του 2011, σε μία πρόσφατη συνέντευξη είχε πει ότι δουλεύει για ένα νέο στούντιο άλμπουμ που ονομάζεται "Party Animal" και έχει κυκλοφορήσει ένα τραγούδι με τους που λέγεται "Drink".
Dance Projects
Αν και ο Lil Jon είναι ένας ράπερ είχε διάφορες συνεργασίες με ηλεκτρονικούς καλλιτέχνες. Το 2011 ο Lil' John παρείχε φωνητικά για το τραγούδι Turbulence το οποίο ήταν από τους Laidback Luke και Steve Aoki, το τραγούδι αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλές καθώς έφτασε το #37 στο Αυστραλιανό singles chart και το #6 στα Βρετανικά dance charts, το τραγούδι συμπεριλήφθηκε σε πολλές συλλογές του Ministry Of Sound, αυτές περιλάμβαναν τις Addicted to Bass, The Annual και Clubbers Guide. Ο Lil Jon πήγε να παρέχει φωνητικά για το τραγούδι Mutate από τον Βρετανό καλλιτέχνη της electronic house, Sidney Samson, το τραγούδι ήταν αρκετά δημοφιλές για να κερδίσει το ενδιαφέρον των ιδιοκτήτων του κλαμπ της Λίβερπουλ, Cream οι οποίοι συμπεριέλαβαν το τραγούδι στο "Cream Club Anthems 2012" τους το οποίο τέθηκε στο top 10 των chart πωλήσεων των dance album. Ο Lil Jon πάλι δούλεψε με τον Samson όταν έκανε remix το τραγούδι Drink με τους LMFAO.
Μουσικό στυλ και επιρροές
Ο Jason Birchmeier (Τζέισον Μπερτσμάιαρ) από τον τηλεοπτικό σταθμό all music έχει περιγράψει την παραγωγή του Lil' Jon ως "βαθύφωνη-βαριά" και το άλμπουμ του Put Yo Hood Up ότι έχει "μια μεγάλη και ποικίλη λίστα από προσκεκλημένους ράπερ που συνοδεύουν τους ρυθμούς". Με τους προσκεκλημένους ερμηνευτές να εμφανίζονται σ' αυτό το άλμπουμ περισσότερο από τους East Side Boyz, ο Birchmeier παρατήρησε: "Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που θυμίζει επιπέδου-δρόμου mixtape και όχι ένα παραδοσιακό προσανατολισμένου-καλλιτέχνη άλμπουμ". Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους 2 Live Crew, 8Ball & MJG, OutKast, Geto Boys, UGK, Dr. Dre, and Sir Mix-A-Lot. Ο Alex Henderson (Άλεξ Χέντερσον), επίσης από τον allmusic, αντιπαρέβαλε το "θορυβώδες, στο-πρόσωπό-σου, γεμάτη-αισχρολογίες μουσική για πάρτι" στυλ του Lil Jon με άλλους Νοτίους ράπερ, εκείνους τους οποίους "έχουν μια gangsta/thug διάταξη ζωής" και εκείνους τους οποίους μεταβιβάζουν "σοβαρά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα". Ο Lil' Jon έχει επίσης βρει επιρροή στην ροκ μουσική, έχοντας δουλέψει με τους Rick Rubin και Korn. Η ίδια αυτή επιρροή ενσαρκώνει την επιθετική του απαγγελία και το στυλ της ραπ με τη "δυνατή φωνή". Φάνηκε στο πρόγραμμα VH1's 100 Greatest Artists of All-Time φορώντας ένα μπλουζάκι των Bad Brains και επίσης συνήθιζε να ακούει Lynyrd Skynyrd μεγαλώνοντας στο Νότο τη δεκαετία του '70. Για το "Let's Go" του Trick Daddy, ο Lil' Jon γεύτηκε τα μπάσα από το "Crazy Train" του Ozzy Osbourne.
Προσωπική ζωή
Το 2004, ο Lil Jon παντρεύτηκε στο Πουέρτο Ρίκο. Έχει επίσης ένα γιο που ονομάζεται Slade Smith (Σλέιντ Σμιθ) (γεννήθηκε το 1998).
Δισκογραφία
Σόλο
Crunk Rock (2010)
Party Animal (ΠΝΑ)
Με τους East Side Boyz
Get Crunk, Who U Wit: Da Album (1997)
We Still Crunk!! (2000)
Put Yo Hood Up (2001)
Kings of Crunk (2002)
Crunk Juice (2004)
Βιντεοπαιχνίδια
Tony Hawk's American Wasteland
25 To Life (σύντομη εμφάνιση)
Def Jam: Icon
Need for Speed: Underground "Get Low (τραγούδι)" το τραγούδι εμφανίζεται σε αυτό το παιχνίδι
Def Jam: Icon "Get Low (τραγούδι)" τραγούδι σε αυτό το Παιχνίδι
Φιλμογραφία
2004: Soul Plane
2005: Boss'n Up
2005: Hip-Hop Honeys: Las Vegas
2006: Date Movie
2006: Scary Movie 4
2007: Class of 3000
2008: Smoke and Mirrors
2009: Pimp My Ride Διεθνής
2010: Freaknik: The Musical (φωνή μόνο)
2011: The Celebrity Apprentice 4
Τηλεοπτικές Εκπομπές
Chappelle's Show (2004)
Wild 'n Out (2006)
Υποσημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Lil Jon στο MTV
Βραβευμένοι με Γκράμι
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.