id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
64357
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B7
|
Βουλώνη
|
Η Βουλώνη (γαλλ. Boulogne-sur-Mer, λατ. Gesoriacum (επί Ρωμαίων)) είναι πόλη στη γαλλική ακτή της Μάγχης. Ανήκει στο Νομό Πα ντε Καλαί (Pas-de-Calais) και την περιοχή του Νορ Πα ντε Καλαί (Nord-Pas-de-Calais).
Ευρισκόμενη στις ακτές της Μάγχης, η Βουλώνη είναι το πρώτο ψαράδικο λιμάνι στη Γαλλία και αποτελεί τη δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του διαμερίσματος πίσω από το Καλαί.
Ιστορία του ονόματος
Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η πόλη ονομάστηκε Πορ-ντε-λ'Ουνιόν (ελ:Λιμάνι της Ένωσης).
Οι κάτοικοι της Βουλώνης στα γαλλικά ονομάζονται Μπουλοναί (Boulonnais).
Η Βουλώνη έδωσε το όνομά της στη γεωγραφική περιοχή του Μπουλοναί, που περιλαμβάνει αρκετές κοινότητες που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση.
Μια πόλη της Αργεντινής στα βόρεια προάστια του Μπουένος Άιρες, (Μπουλόν-συρ-μερ), αλλά και ένας δρόμος του Μπουένος Άιρες, στη συνοικία της Μπαλβανέρα, κρατούν το όνομά τους από τη Βουλώνη, ως φόρο τιμής στην πόλη όπου πέθανε εξόριστος το 1850 ο στρατηγός Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, ήρωας της ανεξαρτησίας της Αργεντινής.
Αθλητισμός
Στις 29 Μαΐου 2009, μετά από μια νίκη με 4-0 απέναντι στην Αμιέν ΣΚ Φουτμπόλ, η Ουνιόν Σπορτίβ Βουλώνη Κοτ ντ'Οπάλ (USBCO) προβιβάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Λιγκ 1. Πρωταθλήτρια της CFA το 2005, η ομάδα θα ανέβει τρεις κατηγορίες (Από την CFA στη Λιγκ 1) σε διάστημα 5 ετών. Μετά από μια σεζόν στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου, η USBCO επιστρέφει στη Λιγκ 2.
Η Σταντ Ολιμπίκ Μαριτίμ Μπουλοναί (SOMB), τοπική ομάδα μπάσκετ, αγωνίζεται από τη σεζόν 2010-2011 στην Pro B (η αντίστοιχη Α2 της Γαλλίας).
Τουρισμός
Site officiel: Γραφείο τουρισμού της Βουλώνης
Site officiel: Τουρισμός στο Μπουλοναί
Τοποθεσίες και μνημεία
Η Βουλώνη έχει χαρακτηρισθεί "πόλη της ιστορίας και της τέχνης".
Η Άνω πόλη, ή Παλιά πόλη, βρίσκεται πράγματι χτισμένη στην τοποθεσία όπου στην αρχαιότητα βρισκόταν ένα ρωμαϊκό στρατόπεδο. Διατηρεί ακόμη τις διαστάσεις του και τη χάραξη των δρόμων (κάρντο, ντεκουμάνους, φόρουμ).
Χτισμένες από τον Φίλιππο Ουρπέλ, γιο του βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππου Αύγουστου, οι οχυρώσεις και το κάστρο (σήμερα λειτουργεί ως μουσείο) απότελούν ένα από τα καλύτερα διατηρημένα αρχιτεκτονικά σύνολα του Μεσαίωνα στη Γαλλία. Τα θεμέλιά τους χρονολογούνται στη ρωμαϊκή περίοδο. Το τείχος διακόπτεται από τέσσερεις πύλες : η "πορτ ντε Ντυν" (γαλ: la porte des Dunes), η "πορτ ντε Ντεγκρέ" (γαλ: porte des Degrés), η πορτ Γκαγιόλ (γαλ: porte Gayole) και η πορτ Νεβ (γαλ: porte Neuve) (γνωστή και ως "πορτ ντε Καλαί" ή "πορτ Φλαμέινγκ").
Το μουσείο περιλαμβάνει διάφορες συλλογές : μάσκες από την Αλάσκα, πέμπτη συλλογή παγκοσμίως αιγυπτιακών αρχαιοτήτων (μετά το μουσείο του Κάιρου, το Βρετανικό Μουσείο, το Λούβρο και το μουσείο Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων του Τορίνο), αντικείμενα από την Αφρική και την Ωκεανία, ρωμαϊκά και μεσαιωνικά γλυπτά, πίνακες του Ζωρζ Ματιέ. Ο επισκέπτης ανακαλύπτει ταυτοχρόνως τα ρωμαϊκά θεμέλια του κτίσματος όπως και την αίθουσα της Μπαρμπιέρ, την αίθουσα των κομήτων και το παρεκκλήσι.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη βρίσκεται στον αριθμό 18 της πλατείας της Αντιστάσεως (γαλλ: place de la Résistance), στο παλιό μοναστήρι των Ανονσιάντ (γαλ: Annonciades), όπου η διάταξη του χώρου (παρεκκλήσι, μοναστήρι...) είναι ακόμα εμφανής. Περιλαμβάνει αρκετές δεκάδες χιλιάδες βιβλία, ανάμεσά τους μια πενηνταριά πρωτοτύπων.
Το δικαστηριακό μέγαρο του 19ου αιώνα παρουσιάζει μια πρόσοψη νεοκλασικού ρυθμού που περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, τα αγάλματα του Καρλομάγνου και του Ναπολέοντα. Ένας ρωμαϊκός τετραγωνικός πύργος ανακαλύφτηκε κάτω από το χτίσμα.
Το καμπαναριό (εγγεγραμμένο από το 2005 στα μνημεία πολιτισμικής κληρονομιάς της UNESCO) επιβλέπει την οχυρωμένη πόλη. Αρχικά επρόκειτο για πύργο του πρώτου κάστρου που ανήκε στους κόμητες της Βουλώνης, και η κατασκευή του οποίου είχε ανατεθεί στον Ρενό ντε Νταμμαρτέν (τέλη 12ου αιώνα). Οι αίθουσές του φιλοξενούν ένα λιθοχαρακτικό μουσείο.
Κολλημένο στο καμπαναριό, το δημαρχείο της πόλης παρουσιάζει μια πρόσοψη αποτελούμενη από τούβλα και πέτρες, με χρονολογία κατασκευής το 1734. Από αυτή την εποχή χρονολογούνται το γραφείο του δημάρχου όπως και η αίθουσα των κυβερνητών (ή αίθουσα των γάμων), σε στυλ ροκοκό. Επίσης μπορούμε να δούμε την αίθουσα Ορβέν (αίθουσα των τελετών) που είναι διακοσμημένη από έναν μεγάλο πίνακα αναπαριστώντας την πολιορκία του 1544, την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου και έναν ιαπωνέζικο κήπο.
Το μέγαρο Ντεζαντρουέν του 1777 (ή αυτοκρατορικό παλάτι, όπου διέμειναν για σύντομο χρονικό διάστημα λε πρεμιέρ κονσούλ και αργότερα αυτοκράτορας Ναπολέοντας Βοναπάρτης, η αυτοκρατόρισα Μαρία-Λουΐζα, ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄...), άλλα ιδιωτικά μέγαρα που χρονολογούνται από την εποχή της Βασιλείας στη Γαλλία και σπίτια χτισμένα από πέτρα του Μπέιντστουν βρίσκονται στις δύο πλευρές των στενών δρόμων της Παλιάς Πόλης.
Η βασιλική της Παναγίας (Notre Dame) με τον θόλο της ύψους 83 μέτρων είναι ευδιάκριτη από πολλά χιλιόμετρα απόσταση. Αυτό το χτίσμα χτίστηκε από τον αββά Μπενουά-Αγκατόν Χαφρέινγκ τον 19ο αιώνα, ανάμεσα στο 1827 και στο 1866. Ο θόλος είναι παρόμοιος με αυτόν της εκκλησίας της Συντροφιάς (Iglesia de la Compania) του Γκουαναχουάτο (Μεξικό). Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη λαμπρή Αγία Τράπεζα Τορλόνια, έργο τέχνης των ιταλικών μωσαϊκών, πραγματοποιημένο στα εργαστήρια του Βατικανού. Βάρους 16 τόνων, αποτελείται από 147 είδη μαρμάρου και διακοσμητικών λίθων. Αρκετά έργα του Εζέν Ντελαπλάνς παρουσιάζονται εντός της βασιλικής (άγαλμα της Παναγίας της Βουλώνης, κενοτάφιο του αββά Χαφρέινγκ, Αγία Τράπεζα του Σακρέ-Κερ...)
Ευρισκόμενη κάτω από τη βασιλική, η κρύπτη, της οποίας τα θεμέλια χρονολογούνται από τη ρωμαϊκή εποχή, είναι η μεγαλύτερη της Βόρειας Ευρώπης. Αυτή είναι πολύ εντυπωσιακή με τις διαστάσεις της, τις αίθουσές της (κάτω κρύπτη, κρύπτη του θόλου, παρεκκλήσι της Παναγίας...) και τους τοίχους της που είναι καλυμμένοι από τοιχογραφίες, τα γλυπτά της και τον θησαυρό εκκλησιαστικών κειμηλίων που διαθέτει (ανάμεσά τους η λειψανοθήκη του Αγίου Αίματος, δωρεά του Φίλιππου του Ωραίου το 1308).
Η γοτθική εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται στην Κάτω Πόλη, περιέχει όμορφα αγάλματα του 15ου αιώνα. Γύρω βρίσκονται μεγάλα υπόγεια που ανάγονται στον 12ο αιώνα (ιδιωτικές περιουσίες που είναι κλειστές στο κοινό).
Η "μαιζόν ντε λα Μπεριέρ" απέναντι από το Ναυσικά αναπαριστά το τυπικό κατάλυμα των ναυτικών και ψαράδων της Βουλώνης.
Το Καλβαίρ ντε Μαρέν είναι ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στα πληρώματα των πλοίων που χάθηκαν στη θάλασσα. Η μεγάλη λιτανεία (τελευταία κυριακή του Αυγούστου) συνδέει το καλβαίρ (Γολγοθά)με τη βασιλική.
Το Ανατολικό Νεκροταφείο της Βουλώνης, δημιουργήθηκε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για τους στρατιώτες του αυτοκρατορικού βρετανικού στρατού που πέθαναν στα νοσοκομεία της πόλης.
Η Βουλώνη φιλοξενεί την έδρα του Κονσερβατουάρ α Ραγιοννεμέντ Ντεπαρτμεντάλ ντυ Μπουλοναί, ενός ιδρύματος μουσικής διδασκαλίας και χωρού που βρίσκεται από το 1987, στον αριθμό 47 της rue des Pipots (Οδός ντε Πιπό), στο παλιό κολλέγιο Ανζαλιέ (χτισμένο το 1841) αναπαλαιωμένο από τον αρχιτέκτονα Μπερτράν Κλάιν.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Alain Lottin, Histoire de Boulogne-sur-Mer, Le Téméraire, 1998 514p. ISBN 2-84399-015-7
Georges Torrès, Un port Boulogne-sur-Mer, Armand Colin, 1976 64p.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Γαλλίας
|
832052
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Καθολική Εκκλησία (αποσαφήνιση)
|
Ο όρος "Καθολική" είναι δανεισμένος από το λατινικό , επίσης δανεισμένο από το ελληνικό που σημαίνει "καθ' ολοκληρίαν". Οι περισσότερες χριστιανικές εκκλησίες ισχυρίζονται ότι είναι "Καθολικές" με την έννοια της "καθολικής κλήσης", όπως αποδεικνύεται από το Σύμβολο της Πίστεως της Α' Οικουμενικής Συνόδου (Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν). Κάποιες αναφέρουν ρητά αυτή την οικουμενική πτυχή στο όνομά τους. Η καθολική εκκλησία είναι ένα θρησκευτικό μέρος όπου οι Χριστιανοί έρχονται για να προσευχηθούν.
Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (ή σκέτο Καθολική) είναι το μεγαλύτερο χριστιανικό εκκλησιαστικό σώμα με 1.345 μέλη (2019) και αποτελείται απο 24 αυτόνομες ειδικές εκκλησίες (sui iuris) που λειτουργούν εντός της, σε πλήρη κοινωνία με τον Πάπα της Ρώμης.
Πρόκειται για:
την Λατινική Εκκλησία, της οποίας τα μέλη αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των 1,3 δισεκατομμυρίων βαπτισμένων Καθολικών.
τις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, που μοιράζονταν τις κοινές λειτουργικές, λατρευτικές και θεολογικές παραδόσεις τους, από κοινού με άλλες Ανατολικές Χριστιανικές εκκλησίες με τις οποίες κάποτε συνδέονταν, όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Προχαλκηδόνιες Εκκλησίες.
Οι 23 Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες
Οι 23 Ανατολικές Εκκλησίες είναι ομαδοποιημένες σε 5 λειτουργικές παραδόσεις:
I. Αλεξανδρινή λειτουργική παράδοση, με καταγωγή από την Αίγυπτο:
Κοπτική Καθολική Εκκλησία
Ερυθραϊκή Καθολική Εκκλησία
Αιθιοπική Καθολική Εκκλησία
II. Αντιοχειανή λειτουργική παράδοση, με καταγωγή από την Αντιόχεια και την Δυτική Συρία:
Μαρωνιτική Εκκλησία
Συριακή Καθολική Εκκλησία
Συρο- Μαλανκαρινή Καθολική Εκκλησία
III. Αρμένικη λειτουργική παράδοση:
Αρμενική Καθολική Εκκλησία
IV. Χαλδαϊκή ή Ανατολική Συριακή λειτουργική παράδοση, με καταγωγή από την Μεσοποταμία:
Χαλδαϊκή Καθολική Εκκλησία
Συρο- Μαλαμπαρινή Εκκλησία
V. Ελληνόρρυθμες Καθολικές Εκκλησίες - Βυζαντινή ή Ελληνική λειτουργική παράδοση, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη:
Αλβανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Λευκορωσική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Βουλγαρική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Ελληνοκαθολική Εκκλησία της Κροατίας και Σερβίας
Ελληνοκαθολική Εξαρχία της Ελλάδας
Ουγγρική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Ιταλοαλβανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Μακεδονική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Μελχιτική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Ρουμανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Ρωσική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Ρουθηνική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Σλοβακική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία
Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία
Ιστορική εξέλιξη
Παραπομπές
Εκκλησιολογία
Χριστιανικά δόγματα
|
664825
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Τσίμερβαλντ
|
Το Τσίμερβαλντ ήταν ανεξάρτητος δήμος στη Βέρνη της Ελβετίας μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2003. Βρίσκεται σε ένα λόφο κοντά στη Βέρνη. Την 1η Ιανουαρίου 2004 ενώθηκε με τον Δήμο Ίνγκλισμπεργκ και τον νέο δήμο Βαλντ.
Στις 31 Δεκεμβρίου 2002 ο πληθυσμός ήταν 870. Το οικόσημο είναι τρία έλατα σε τρεις πράσινες κορυφές βουνού με φόντο που κυμαίνεται από ασημί έως πράσινο.
Ιστορία
Το Τσίμερβαλντ εγκαταστάθηκε μόνο στην τελευταία φάση του γερμανικού αποικισμού της Ελβετίας. Μεταξύ των 800 και 900, ο Κιμπέρνι που εισέρχεται στη νότια Γερμανία εγκατέστησε πρώτα το Längenberg (Long Mountain), το λόφο πάνω στο οποίο βρίσκεται το Zimmerwald. Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφα στον μεταγενέστερο Μεσαίωνα. Το 1999, ο Zimmerwald γιόρτασε τη 700η επέτειό του.
Το Τσίμερβαλντ θυμάται στην παγκόσμια ιστορία για τη Διάσκεψη του Τσίμερβαλντ που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1915. Έλληνες σοσιαλιστές συναντήθηκαν από όλη την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων και ο Λέων Τρότσκι και ο Βλαντίμιρ Λένιν. Το συνέδριο ονομάστηκε από τον Ρόμπερτ Γκριμ της Βέρνης. Το διεθνές εργατικό κίνημα χωρίστηκε ως αποτέλεσμα του συνεδρίου σε μια κοινωνική δημοκρατία και μια επαναστατική πτέρυγα.
Πόλεις της Ελβετίας
|
167708
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%99%CE%BB%CE%BB%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%29
|
Απολλωνία (Ιλλυρία)
|
Η Απολλωνία ή "προς Επίδαμνον ή Ηπειρωτική" ήταν αρχαία πόλη, αποικία των Κορινθίων. Βρισκόταν στα νότια εδάφη της σημερινής Αλβανίας, κοντά στους ποταμούς Αώο και Άψο, όπως αναφέρει ο Στράβων.
Ιστορία
Προϊστορικοί χρόνοι
Η θέση της Απολλωνίας σε προϊστορικούς χρόνους είχε σημαντικό ρόλο στις διαδρομές ανάμεσα στην Αδριατική Θάλασσα και το Αιγαίο Πέλαγος. Οι εσωτερικές διαδρομές εξυπηρετούσαν σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση στο εσωτερικό της Βαλκανικής, στην ίδια θέση δημιουργήθηκε αργότερα η Αρχαία Εγνατία Οδός αλλά πριν την ίδρυση της Απολλωνίας οι έμποροι την χρησιμοποιούσαν σπάνια. Η ύπαρξη ανθρώπινων υπολειμμάτων στην ευρύτερη περιοχή της Απολλωνίας χρονολογείται από την πρώιμη Εποχή του Χαλκού (2100 - 1800 π.Χ.), οι Τύμβοι που βρέθηκαν δείχνουν ότι ήταν τμήμα της Ιλλυρικής επικράτειας. Η παρουσία ωστόσο ήταν ασθενέστατη, οι Ιλλυριοί ζούσαν παροδικά στην περιοχή χωρίς να δημιουργήσουν μόνιμο οικισμοί. Όταν καταστράφηκε ο Μυκηναϊκός πολιτισμός΄οι πρώτοι ναυτικοί και έμποροι ήταν από την Εύβοια, η περιοχή εξυπηρετούσε τις διαδρομές τους, βρήκαν σκόρπιους Τύμβους από την Ομηρική περίοδο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα έδειξαν ότι η πρώτη μορφή κεραμικής ήταν η Κορινθιακή, χρονολογείται από τον 7ο αιώνα π.Χ. Τα ευρήματα της Κορινθιακής κεραμικής τύπου Α που βρέθηκαν σε Τύμβους και χρονολογούνται στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. δείχνουν τις στενές επαφές που είχαν οι Κορίνθιοι με την περιοχή πριν την ίδρυση της αποικίας. Η πυκνότητα του τοπικού πληθυσμού πριν την ίδρυση αμφισβητείται, όταν έφτασαν οι Κορίνθιοι έποικοι ήταν πολύ περιορισμένος. Παρά το γεγονός ότι ο Στέφανος ο Βυζάντιος γράφει ότι στην περιοχή κατοικούσαν οι Ιλλυριοί αρχαιολογικές αποδείξεις δεν βρέθηκαν, τα προ-Κορινθιακά ίχνη από την Εποχή του Σιδήρου είναι ελάχιστα. Μια φυλή που ζει οργανωμένα και είναι διαιρεμένη σε φυλές θα είχε περισσότερα ίχνη.
Αρχαϊκά χρόνια
Ο Στράβων χαρακτηρίζει την πόλη «ευνομωτάτη». Το πολίτευμά της ήταν ολιγαρχικό και επαινείται από τον Αριστοτέλη.
Η αποικία της Απολλωνίας ιδρύθηκε από 200 Κορινθίους με αρχηγό τον οικιστή Γύλαξ σε έναν υπάρχοντα εμπορικό σταθμό (600 π.Χ.). Ο Τζον Γουίλκς αναφέρει ότι οι Κορίνθιοι προσκλήθηκαν από τους ίδιους τους γηγενείς Ιλλυριούς. Ο Νίκολας Χάμοντ γράφει ότι οι σχέσεις τους ήταν πολύ καλές, δημιούργησαν έναν κοινό οικισμό στις όχθες του Αώου που εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο. Ο Στόκερ (2009) σημειώνει ότι όλα τα στοιχεία υποδηλώνουν το αντίθετο, αντίθετα ο Μακλβάιν (2013) και ο Κιλ (2016) συμφωνούν με την άποψη του Χάμοντ. Ο Στάλλο (2007) σημειώνει ότι οι Ιλλυριοί Ταυλάντιοι στρατολόγησαν τους Κορίνθιους και τους Κερκυραίους για την ίδρυση της αποικίας. Ο Ολίβιερ Πικάρ (2013) έγραψε ότι οι Ταυλάντιοι επέτρεψαν την εγκατάσταση μικρού αριθμού νέων εποίκων για να εξακολουθήσουν να έχουν υπό τον έλεγχο τους την περιοχή, ο στόχος τους ήταν να αποκτήσουν εμπορικά προνόμια. Τους πρώτους εποίκους ακολούθησαν νέοι από την Κόρινθο και περισσότερο από την Κέρκυρα. Σύμφωνα με τον Γουίλκς (1995) η περιοχή ανήκε στους Ταυλάντιους. Οι Χάμοντ (1997) και Στόκερ (2007) γράφουν αντίθετα ότι ανήκε στα σύνορα των Ταυλάντιων με τους Βυλλίονες στα ανατολικά, οι Κορίνθιοι εκμεταλλεύτηκαν την εχθρότητα των δύο Ιλλυρικών φυλών. Η Απολλωνία και η Επίδαμνος ήταν οι μοναδικές Ελληνικές αποικίες στις Ιλλυρικές ακτές της Αδριατικής. Η Απολλωνία ειδικά βρισκόταν σε εξαιρετική θέση στις όχθες του Αώου μπορούσε να ελέγξει το εμπόριο μέχρι την Μακεδονία, επιπλέον βρισκόταν πολύ κοντά με το Στενό του Οτράντο στην Ιταλία. To σημαντικότερο πλεονέκτημα ήταν ότι βρισκόταν στα σύνορα της Χαονίας του βορειότερου τμήματος της Ηπείρου με την Ιλλυρία.
Η προτεραιότητα των νέων εποίκων ήταν να ελέγξουν τον λόφο που βρισκόταν νοτιοδυτικά της Απολλωνίας που οι Ιλλυρικές φυλές χρησιμοποιούσαν σαν βοσκότοπο, τον κατέλαβαν και υποχρέωσαν τους βοσκούς να πληρώσουν φόρο. Οι σχέσεις μεταξύ των γηγενών Ιλλυριών και των Κορίνθιων εποίκων ήταν άριστες αλλά η Απολλωνία παρέμεινε μέτρια πόλη μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους. Η πολιτική των Κορινθίων στις αποικίες τους ήταν αρκετά φιλελεύθερη, δεν εξόντωναν τον τοπικό πληθυσμό, προσπαθούσαν να βρουν πόρους για να εξασφαλίσουν καλύτερη επιβίωση για τους δικούς τους. Η κατάσταση της ζωής των κατοίκων ωστόσο χειροτέρεψε χάρη στον υπερπληθυσμό, την έλλειψη πόρων και τις επιδημίες που έφεραν οι έμποροι. Οι Κορίνθιοι και οι Ιλλυριοί όπως δείχνουν οι σκελετικές έρευνες συζούσαν αρμονικά χωρίς διακρίσεις. Οι αρχαιολογικές έρευνες έδειξαν ότι ο πληθυσμός της Απολλωνίας εξακολουθούσε να είναι Ιλλυρικός, οι Κορίνθιοι συγχωνεύτηκαν με επιγαμίες αφού οι επιστήμονες βρήκαν μόνο ένα 10% Κορινθιακό στα γενετικά χαρακτηριστικά τους, τα έθιμα ήταν Ιλλυρικά. Η Απολλωνία και η Επίδαμνος στα βόρεια έγιναν τα δύο κύρια Ιλλυρικά λιμάνια με τα οποία γινόταν η σύνδεση με την Ιταλία μέσω των πλοίων και με τα Βαλκάνια στα εσωτερικά, από εκεί θα περάσει αργότερα η Εγνατία Οδός. Τα νόμισματα έφεραν στην μια όψη μια αγελάδα να θηλάζει ένα μοσχάρι και στην άλλη ένα διπλό αστρικό σύμπλεγμα, βρέθηκαν πολλά παρόμοια νομίσματα κατά μήκος του Δούναβη. Μετά την Κλασσική περίοδο δεν εισήλθαν νέοι Ιλλυριοί στην Απολλωνία, η πόλη μετατράπηκε και τυπικά σε Ελληνική.
Κλασσική περίοδος
Η Απολλωνία ξεκίνησε τον 5ο αιώνα π.Χ. να κόβει τα δικά της νομίσματα. Την ίδια εποχή η εξουσία της Απολλωνίας επεκτάθηκε στο Θρόνιο την γη της Αβαντίδας, στην παραλιακή περιοχή του Κόλπου του Αυλώνα. Τα σύνορα της επεκτάθηκαν σε τέτοιο βαθμό όπου στα νοτιοανατολικά τους βρισκόταν η περιοχή των Βιλλιόνων. Την ίδια εποχή επεκτάθηκαν στα νότια της κοιλάδας του ποταμού Αώου, ενσωμάτωσε όλες τις Ελληνικές αποικίες που βρίσκονταν στην περιοχή. Η ιεραρχία δεν άλλαξε, με αυτό τον τρόπο οι γηγενείς Ιλλυριοί και οι νότιοι Έλληνες έποικοι ανήκαν στις κατώτερες τάξεις. Ο Ηρόδοτος και ο Κόνων περιγράφουν ένα ανέκδοτο με δύο άντρες, τον Ευήνιο και τον Πειθήνιο που τους αναθέτουν την φύλαξη των προβάτων του θεού Ήλιου αλλά οι λύκοι επιτέθηκαν και τα έφαγαν. Ο Ευήνιος προσπάθησε να το κρύψει και να αναπληρώσει τα χαμένα πρόβατα αγοράζοντας άλλα, οι κάτοικοι της Απολλωνίας το κατάλαβαν και τους έβγαλαν τα μάτια. Ο Απόλλων οργίστηκε για την πράξη και έκανε την γη άγονη, οι Δελφοί τους έδωσαν χρησμό να τους αποζημιώσουν με περιουσία, οι θεοί τους έδωσαν επιπλέον το χάρισμα της προφητείας.
Το ανέκδοτο αυτό φαίνεται πιθανότατα αλληγορικό χωρίς ιστορική βάση.
Ελληνιστική περίοδος
Στην Ελληνιστική εποχή η Απολλωνία αναπτύχθηκε σημαντικά με ένα τεράστιο εμπορικό δίκτυο, ο πληθυσμός της έφτασε τους 60.000 κατοίκους. Η Απολλωνία ήταν σε στρατηγική θέση με μια τεράστια επίπεδη πεδιάδα που έφτανε τα δέκα χιλιόμετρα. Ο Στράβων στο έργο του Γεωγραφικά περιγράφει ότι διοικήθηκε με εξαιρετικό τρόπο. τον ίδιο από την εποχή της ίδρυσης της. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι την εξουσία ασκούσε μια ολιγαρχική τάξη που καταγόταν από τους Κορίνθιους εποίκους. Η ανώτερη τάξη των Κορινθίων ήταν μικρότερη σε αριθμό αλλά κατείχε όλα τα προνόμια σε σχέση με τους γηγενείς Ιλλυριούς σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, δεν έχει διευκρινιστεί αν ήταν δούλοι ή ισότιμοι πολίτες. Οι Κορίνθιοι έποικοι είχαν όλα τα κληρονομικά δικαιώματα εξουσίας, αυτό προϋποθέτει αυστηρή ενδογαμία που διατηρήθηκε μέχρι τρεις αιώνες μετά την ίδρυση της πόλης. Η Κορινθιακή ελίτ κρατούσε όλους τους δεσμούς με την Μητρόπολη και της παρείχε κάθε βοήθεια όταν την χρειαζόταν. Τα Κορινθιακά ονόματα των πρώτων εποίκων διατηρήθηκαν μόνιμα στην αριστοκρατία της Απολλωνίας, η πόλη απέρριψε την Ξενηλασία που ασπάστηκε η Επίδαμνος, το καθεστώς αυτό είχε μεγάλες ομοιότητες με την Λακεδαιμονίων Πολιτεία.
Τον 3ο αιώνα π.Χ. στο εσωτερικό της ενδοχώρας βρέθηκε μόνο Ελληνική κεραμική, αυτό δείχνει ότι οι Κορίνθιοι είχαν εξελληνίσει πλήρως τους τοπικούς Ιλλυρικούς πληθυσμούς. Η πόλη είχε πλούσιο εμπόριο και μεγάλη αγροτική παραγωγή, το τεράστιο λιμάνι της μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και εκατό πλοία. Το βασικό πλεονέκτημα ήταν η παραγωγή ασφάλτου με την οποία έγλυφαν τα πλοία τους. Τα ερείπια ενός μεγάλου ναού του 6ου αιώνα π.Χ. βρέθηκαν σε ανασκαφές (2006), αποτελεί τον 5ο μεγαλύτερο ναό σήμερα στην Αλβανία. Το οικονομικό σύστημα άλλαξε και βασίστηκε σε αγροτεμάχια αλλά δεν έχει διευκρινιστεί αν αιτία ήταν οι τοπικοί πληθυσμοί που επεκτάθηκε. Την Απολλωνία κατέκτησε επίσης για κάποιο χρονικό διάστημα ο κορυφαίος βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου.
Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
Η Ρωμαϊκή δημοκρατία απέκτησε τον έλεγχο στην πόλη (329 π.Χ.), ο τελευταίος βασιλιάς των Ιλλυριών Γένθιος ηττήθηκε από τον Ρωμαίο πραίτορα Λεύκιο Ανίκιο Γάλλο που χρησιμοποίησε σαν βάση την Απολλωνία με 2.000 πεζούς και 200 ιππείς από την Ιλλυρική φυλή των Παρθένων. Μετά τον πόλεμο παρουσιάστηκε στον λαό της Απολλωνίας ένα τμήμα του στόλου του Γένθιου που αιχμαλωτίστηκε. Τον 3ο αιώνα π.Χ. η Απολλωνία έχασε μάλλον τον αποικιακό της χαρακτήρα από τους Κορινθίους, οι γηγενείς Ιλλυριοί ανέβηκαν εξίσου σε υψηλές θέσεις στην διοίκηση της πόλης. Ένας άλλος πιθανός λόγος ήταν η εδαφική επέκταση της Απολλωνίας με την προσθήκη άλλων περιοχών στις οποίες ζούσαν Έλληνες με τα ίδια προνόμια. H Απολλωνία έγινε τμήμα της Ρωμαικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Επαρχείας της Ηπείρου (148 π.Χ.). Στον Ρωμαϊκό εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε ανάμεσα στον Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπήιο η Απολλωνία υποστήριζε τον Ιούλιο Καίσαρα αλλά την κατέλαβε ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος (48 π.Χ.). Ο Οκταβιανός Αύγουστος σπούδαζε στην Απολλωνία με δάσκαλο τον Αθηνόδωρο της Ταρσού όταν έμαθε τα νέα για την δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα (44 π.Χ.). Κατά τη ρωμαϊκή εποχή επικοινωνούσε με τη Μακεδονία με την Εγνατία Οδό. Με τον Οκταβιανό Αύγουστο η Απολλωνία απέκτησε νέα προνόμια, επανήλθε το παλιό ολιγαρχικό καθεστώς που ήταν ευνοικό στους Ρωμαίους. Η Απολλωνία σημείωσε μεγάλη ακμή στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων την καταγράφει σαν μεγάλη και ακμάζουσα πόλη. Ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε στην πόλη από τα πρώτα του στάδια, συμμετείχε στην Α΄ Σύνοδο της Εφέσου (431) και στην Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451). Τον 6ο αιώνα μ.Χ. ο Συνέκδημος καταγράφει την Απολλωνία σαν μία από τις 20 Ιλλυρικές επαρχίες που ανήκαν στην Ρωμαική Επαρχεία της Ηπείρου. Η παρακμή της ξεκίνησε από έναν καταστροφικό σεισμό τον 3ο αιώνα π.Χ. που άλλαξε την κοίτη του Αώου και μετέτρεψε την περιοχή σε βάλτο, το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνουν πολλοί κάτοικοι από Ελονοσία. Η κατάσταση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να την εγκαταλείψουν σταδιακά όλοι οι κάτοικοι και να μετακινηθούν στον γειτονικό Αυλώνα. Η Απολλωνία αναφέρεται από τον Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, τότε υπαγόταν στο θέμα του Δυρραχίου. Σήμερα η περιοχή ευρίσκεται στην επικράτεια της Αλβανίας και βρίσκεται δίπλα στο αλβανικό χωριό Pojan (Πόγιαν). Εκεί απαντάται και Μονή καλούμενη «Παναγίας της Απολλωνίας».
Νεότερα χρόνια
Η Απολλωνία κατοικήθηκε ξανά τον 4ο αιώνα μ.Χ. ύστερα από τον καταστροφικό σεισμό του 3ου αιώνα μ.Χ. ειδικά σε ένα μοναστήρι. Στα τέλη της αρχαιότητας απέμεινε μιά μικρή χριστιανική κοινότητα που οικοδόμησε στον γειτονικό λόφο την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στο μοναστήρι υπήρχε Ελληνικό σχολείο που παρείχε υψηλή εκπαίδευση (1684) και σχολείο με περιορισμένο αριθμό σπουδαστών (1880). Ο αρχαίος ναός του Νυμφαίου της Απολλωνίας υπέστη θύμα βανδαλισμών από αγνώστους τον Ιούνιο του 2020 κατά την διάρκεια των μέτρων για τον COVID-19, οι κίονες κατέρρευσαν και ο ναός γκρεμίστηκε. Το τραγικό περιστατικό καταδίκασαν όλοι οι Αλβανοί αρχαιολόγοι και ο πρόεδρος της Αλβανίας Ιλίρ Μέτα.
Παραπομπές
Πηγές
Bowden, William (2003). Epirus Vetus: The Archaeology of a Late Antique Province. London, United Kingdom: Duckworth.
Cabanes, Pierre (2008). "Greek Colonisation in the Adriatic". In Tsetskhladze, Gocha R. (ed.). Greek Colonisation: An Account of Greek Colonies and Other Settlements Overseas
Cabanes, Pierre (2011). "Disa çështje mbi Amantët / Interrogations sur les Amantes". Iliria. 35: 75–98. doi:10.3406/iliri.2011.1100.
Ceka, Olgita (2012). "Il koinon e la città. L'esempio di Byllis". In G. de Marinis; G.M. FabriniG. Paci; R. Perna; M. Silvestrini (eds.). I processi formativi ed evolutividella città in area adriatica. BAR International Series. Vol. 2419. Archaeopress.
Chamoux, François (2003). Hellenistic Civilization. Oxford, United Kingdom: Blackwell Publishing.
Davis, J. L.; Korkuti, M.; Bejko, L.; Galaty, M. L.; Muçaj, S.; Stocker, Sh. R. (2007). "The Hinterlands of Apollonia". Apollonia d'Illyrie. Collection de l’École Française de Rome. Retrieved 24 December 2020.
Dzino, Danijel (2010). Illyricum in Roman Politics, 229 BC–AD 68. Cambridge University Press.
Hammond, Nicholas Geoffrey Lemprière (1976). Migrations and Invasions in Greece and Adjacent Areas. Park Ridge, New Jersey: Noyes Press.
Hansen, Mogens Herman; Nielsen, Thomas Heine (2004). An Inventory of Archaic and Classical Poleis. Oxford, United Kingdom: Oxford University Press.
Kyle, B.; Schepartz, L. A.; Larsen, C. S. (2016). "Mother City and Colony: Bioarchaeological Evidence of Stress and Impacts of Corinthian Colonisation at Apollonia, Albania". International Journal of Osteoarchaeology. John Wiley & Sons, Ltd. 26 (6): 1067–1077.
Larson, Jennifer Lynn (2001). Greek Nymphs: Myth, Cult, Lore. Oxford, United Kingdom: Oxford University Press.
Malkin, Irad (2001). "Greek Ambiguities: Between "Ancient Hellas" and "Barbarian Epirus"". In Malkin, Irad (ed.). Ancient Perceptions of Greek Ethnicity. Center for Hellenic Studies colloquia. Vol. 5. Center for Hellenic Studies, Trustees for Harvard University.
McIlvaine, Britney Kyle (2012). Greek Colonization of the Balkans: Bioarchaeological Reconstruction of Behavior and Lifestyle during Corinthian Colonial Expansion into Ancient Apollonia, Albania (Thesis). Ohio State University.
McIlvaine, Britney Kyle; Schepartz, Lynne A.; Larsen, Clark Spencer; Sciulli, Paul W. (2013). "Evidence for Long-Term Migration on the Balkan Peninsula Using Dental and Cranial Nonmetric Data: Early Interaction Between Corinth (Greece) and its Colony at Apollonia (Albania)". American Journal of Physical Anthropology. Wiley Periodicals. 153 (2): 236–248.
Picard, Olivier (2013). "Ilirët, kolonitë greke, monedhat dhe lufta". Iliria. 37: 79–97.
Piccinini, Jessica (2019). "The Roman Agora of Apollonia in Illyria: A space for the Imperial Cult". Annuario della Scuola Archeologica di Atene e delle Missioni Italiane in Oriente. All'Insegna del Giglio. 97: 223–232.
Reboton, Joany (2008). "Making Colonial Institutions: The Example of Corinthian Apoikiai in the Adriatic". Making, Using and Resisting the Law in European History, 2008.
Sanford, Jane (2012). Shipping sheep: a zooarchaeology of Greek colonisation (Thesis). University of Cambridge. doi:10.17863/CAM.15970. Retrieved 24 December 2020.
Stallo, Jennifer (2007). Isotopic Study of Migration: Differentiating Locals and Non-Locals in Tumulus Burials from Apollonia, Albania (Thesis). University of Cincinnati.
Stocker, Sharon R. (2009). Illyrian Apollonia: Toward a New Ktisis and Developmental History of the Colony.
Wilkes, John (1995). The Illyrians. Oxford, United Kingdom: Blackwell Publishing.
Wilkes, J. J.; Fischer-Hansen, Tobias (2004). "The Adriatic". In Mogens Herman Hansen; Thomas Heine Nielsen (eds.). An Inventory of Archaic and Classical Poleis. Oxford University Press.
Wilson, Nigel Guy (2006). Encyclopedia of Ancient Greece. New York, New York and Oxford, United Kingdom: Routledge (Taylor & Francis).
Wright, Jennifer (2016). Greek Colonial Expansion: Impacts on Illyrian Physical Activities (PDF) (Thesis). Colorado State University.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
νομίσματα της αρχαίας Απολλωνίας
Πόλεις της αρχαίας Ηπείρου
Αρχαίες πόλεις της Ιλλυρίας
Αποικίες της Κορίνθου
|
383711
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B1%CE%B6
|
Χάαζ
|
Ο Γιόχαν Ματίας Χάαζ (γερμανικά: Johann Matthias Haas, ή Hasius, Άουγκσμπουργκ 14 Ιανουαρίου 1684 – Βιτεμβέργη 24 Σεπτεμβρίου 1742) ήταν Γερμανός γεωγράφος.
Υπήρξε διάδοχος του πατέρα του, ο οποίος ήταν μαθηματικός και γεωγράφος, και δίδαξε αυτές τις επιστήμες. Η συνεισφορά του στη γεωγραφία ήταν μεγάλη, καθώς άνοιξε νέους ορίζοντες σε αυτή την επιστήμη. Οι ειδικοί χαρακτηρίζουν πολλά έργα του αριστουργήματα, ενώ ένα από τα μεγαλύτερά του, ήταν ο Εξάτομος Ιστορικός Άτλας (1750).
Παραπομπές
Πηγές
Νέα Δομή, τόμος 1, σελ. 11
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Χάαζ στο greek.enacademic.com
Γερμανοί γεωγράφοι
Γερμανοί μαθηματικοί
Μαθηματικοί του 18ου αιώνα
|
249087
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%B1%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B6%CE%B5
|
Βίλα Μποργκέζε
|
Η Βίλα Μποργκέζε (ιτ. Villa Borghese) είναι πάρκο και Μουσείο Τέχνης στην Ρώμη.
Ιστορική αναδρομή
Τεσσερεις πύλες οδηγούν στην έπαυλη, επιφάνειας πέντε τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ήταν η θερινή έπαυλη του Οίκου των Μποργκέζε. Η έκταση αγοράστηκε το 1605 από τον Καρδινάλιο Σιπιόνε Καφφαρέλλι-Μποργκέζε, ανεψιό του Πάπα Παύλου Ε΄. Παλιά είχε αμπελώνες, κήπους, στάβλους και αποθήκες εργαλείων, ζωολογικό κήπο με εξωτικά ζώα και φυτά, κλουβιά πουλιών και συντριβάνια. Τον 17ο αιώνα είχε και πλούσια συλλογή αρχαίων έργων τέχνης, πολύ φημισμένη. Το 1613 με 1616 κτίστηκε αναψυκτήριο από τους αρχιτέκτονες Τζιοβάννι Βασάντζιο και Φλαμίνιο Πόντζιο. Το 1898-99 στέγασε την θεολογική σχολή των Πορτογάλων. Κρατικοποιήθηκε το 1901.
Δείτε επίσης
Ανάκτορο των Μποργκέζε
Πηγές
Heinz-Joachim Fischer, Rom. Zweieinhalb Jahrtausende Geschichte, Kunst und Kultur der Ewigen Stadt, DuMont Buchverlag, Köln 2001, ISBN 3-7701-5607-2, S. 267-270
Anton Henze, "Kunstführer Rom", Philipp Reclam GmbH, Stuttgart 1994, ISBN 3-15-010402-5, S. 308-309
Montelatici, Domenico: Villa Borghese Fvori Di Porta Pinciana : Con l'ornamenti, che si osseruano nel di lei Palazzo, E con le figure delle Statue più singolari. - Roma : Buagni, 1700. Digitalisierte Ausgabe der Universitäts- und Landesbibliothek Düsseldorf
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μουσείο και Πινακοθήκη των Μποργκέζε
Κτίρια και κατασκευές στη Ρώμη
Αθλητικές εγκαταστάσεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1960
Μουσεία τέχνης στην Ιταλία
Οίκος των Μποργκέζε
|
177321
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CE%B5%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ψευδαργυρογουντγουαρντίτης
|
Ο ψευδαργυρογουντγουαρντίτης (αγγλ. zincowoodwardite) είναι ένυδρο θειικό ορυκτό του ψευδαργύρου και του αργιλίου. Οφείλει το όνομά του στην ομοιότητα με τον γουντγουαρντίτη και στο γεγονός ότι περιέχει, επιπλέον, και ψευδάργυρο.
Εμφάνιση, παραγενέσεις
Ο ψευδαργυρογουντγουαρντίτης είναι δευτερογενές ορυκτό, απαντώμενο στις ζώνες οξείδωσης πολυμεταλλικών κοιτασμάτων. Ορυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο αζουρίτης, ο κερουσίτης, ο ημιμορφίτης, ο αουριχαλκίτης και ο μαλαχίτης.
Ανευρίσκεται στο κοίτασμα του Τσουμέμπ στη Ναμίμπια, στην περιοχή Rudabanya στην Ουγγαρία και στα μεταλλεία Λαυρίου, όπου αποτελεί και χαρακτηριστικό ορυκτό (type locality, TL) και συγκεκριμένα στα ορυχεία «Χριστιάνα» (Καμάριζα), TL, Ιλάριον Νο. 50 (TL), Σερπιέρη, «Μαρία» (Σούνιο).
Πηγές
Handbook of Mineralogy
Mindat.org
Webmineral.com
Δείτε επίσης
Κατάλογος ορυκτών
Κατάλογος ορυκτών των μεταλλείων Λαυρίου
Βιβλιογραφία
James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244
Σημειώσεις
Ψευδαργυρογουντγουαρντιτης
Ψευδαργυρογουντγουαρντιτης
Ένυδρα ορυκτά
Ορυκτά του θείου
|
682486
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Molang
|
Molang
|
Το Molang (κορεάτικα: 몰랑, καταλανικά: Mölang) είναι Γαλλική/Ισπανική/Κορεάτικη προσχολική τηλεοπτική εκπομπή κινουμένων σχεδίων, βασισμένη σε μια ιδέα της Μαρί-Κάρολιν Βίλαντ για τη Millimages. Ο ομότιτλος χαρακτήρας, Μολάνγκ, σχεδιάστηκε αρχικά από την Κορεάτισσα σχεδιάστρια Γιουν Χιε-Τσι το 2010, για τις ανάγκες του ιστολόγιού της. Η εμφάνιση εμότζι με τον χαρακτήρα αυτό και τον Πίου-πίου στην πλατφόρμα KakaoTalk κατέστησε τους δύο δημοφιλείς, και στάθηκε αφορμή να δημιουργηθεί μια σειρά η οποία έκανε πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2015 στο Canal+. Παρά την ανησυχία πολλών συναδέλφων του παραγωγού Ροχ Λένερ (του αγοραστή των δικαιωμάτων του χαρακτήρα παγκοσμίως), οι οποίοι υποστήριζαν ότι το θέμα της σειράς περί αγάπης και φιλίας δεν θα ενδιέφερε τα παιδιά, η σειρά κατέληξε σε επιτυχία, ως μια από τις πιο δημοφιλείς μαζί με άλλες προσχολικές όπως η Πέππα το γουρουνάκι, ενώ η βάση οπαδών της απαρτίζεται από ανηλίκους και ενήλικες. 4 κύκλοι της σειράς συν 9 ειδικά επεισόδια έχουν παραχθεί, ενώ η παραγωγή του επερχόμενου πέμπτου κύκλου βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ο Molang είναι ένα ευρηματικό, καλόκαρδο λαγουδάκι και ο κολλητός του,ένα παιχνιδιάρικο κοτοπουλάκι, ο Πίου-πίου, ζουν τις πιο ωραίες περιπέτειες.
Το Molang έχει προβληθεί σε περισσότερες από 190 χώρες και αποτελεί τη ναυαρχίδα εμπορικής δικαιόχρησης (franchise) με εμπορεύματα όπως βιβλία, ρουχισμό, εικόνες GIF, αυτοκόλλητα κι άλλα. Παράλληλα, περιεχόμενο βασιζόμενο στη σειρά για πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης έχει προσελκύσει εκατομμύρια θεατές.
Χαρακτήρες
Μολάνγκ - ένας στρουμπουλός άσπρος λαγός και ο ευδιάθετος ομότιτλος χαρακτήρας της σειράς. Η Γιουν, η οποία αναφέρει τον Μολάνγκ ως «λαγό γουρούνι» μερικές φορές, προτιμούσε να μην ορίσει φύλο για αυτόν, παρά την πεποίθηση πολλών ότι ήταν θηλυκός· τώρα τον αναφέρει ως αγόρι. Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη «mollang» (말랑), που σημαίνει απαλό, φουσκωτό ή μαλακό.
Πίου-Πίου - ένα μικρό άσπρο κοτοπουλάκι και ο φίλος του Μολάνγκ. Είναι ντροπαλό και μαζεμένο, ενώ η οποιαδήποτε αναπάντεχη κατάσταση τον τρομάζει.
Μπάιγκο - ένα πορτοκαλί κουνέλι. Το χόμπι του είναι το μαγείρεμα.
Παραγωγή
Η δημιουργός της σειράς Μαρί-Κάρολιν Βίλαντ είχε προηγουμένως δουλέψει ως σεναριογράφος και παραγωγός στις σειρές της Millimages Corneil et Bernie, Mon robot et moi και Die Hydronauten. Αν και υποθετικά απουσιάζει ο διάλογος από τη σειρά λόγω μη χρήσης γλώσσας, η Βίλαντ λέει ότι χρησιμοποιείται μια, τα Μολανγκικά, τα οποία χαρακτηρίζει ως μία μίξη Γαλλικών, Ιταλικών και Ρώσικων με λίγες ασυναρτησίες.
Το animation 20 επεισοδίων του πρώτου κύκλου της σειράς έχει παραχθεί από την Insomne Animation Studio, στη Βαρκελώνη.
Προβολή
Η σειρά είναι διαθέσιμη στο Netflix από τον Ιούλιο του 2019, κι έχει προβληθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς της Disney στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Ιταλία. Στην Κίνα, όπου τα εμότζι έχουν γίνει γνωστά μέσω του Κινέζικου WeChat, η σειρά έκανε πρεμιέρα στο CCTV-14 στις 29 Ιανουαρίου 2019, κατά τη διάρκεια της εορτής του Κινέζικου νέου έτους. Στην Ελλάδα, η σειρά προβάλλεται μέσω της ΕΡΤ2 και του web tv της από τις 10 Μαρτίου 2020.
Τον Μάρτιο του 2017, η Millimages υπέγραψε συμφωνία με τα αεροπορικά κέντρα Σαρλ ντε Γκωλ και Ορλύ για την προβολή επεισοδίων σε ειδικό χώρο για παιδιά. Τον Ιανουάριο του 2020, υπέγραψε συμφωνία με την Korea Train eXpress και την Airport Railroad Express της Βόρειας Κορέας, για την προβολή επεισοδίων κατά την πραγματοποίηση διαδρομών.
Εμπορεύματα
Η Ncircle Entertainment έχει κυκλοφορήσει δίσκους DVD, με τον καθένα τους να περιέχει όλα τα επεισόδια ενός κύκλου, περιοχής 1. Το DVD του 1ου κυκλοφόρησε στις 15 Αυγούστου 2017, του 2ου στις 3 Απριλίου 2018, και του 3ου στις 3 Δεκεμβρίου 2019. Βιβλία της σειράς έχουν επίσης κυκλοφορήσει, από τη Scholastic, τη γαλλική Père Castor και την Ιταλική Gribaudo (σε συνεργασία με τη RaiCom, θυγατρική του Rai που επίσης προβάλλει τη σειρά). Οι χαρακτήρες της σειράς κάνουν επίσης εμφανίσεις σε περιοδικά του εκδοτικού οίκου DJ Murphy.
Η Click Distribution φέρνει ευθύνη για την παραγωγή κοσμημάτων και αξεσουάρ, η Poetic Brands για ενήλικο καθημερινό ρουχισμό, η Smith & Brooks για παιδικό, και η Roy Lowe & Sons για κάλτσες. Η Blueprint Collections παράγουν κι άλλα αξεσουάρ, και κυρίως γραφική ύλη και τσάντες. Οι Tomy, Jazwares και Whitehouse Leisure δημιουργούν λούτρινες κούκλες, φιγούρες και σετ. Αυτοκόλλητα και μαγνητάκια με τους χαρακτήρες κυκλοφορούν από τη Magnets.com. Η Hype Cards και η Danilo έχουν δημιουργήσει ευχετήριες κάρτες με τους Μολάνγκ και Πίου-Πίου.
Από τις 30 Οκτωβρίου μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου του 2019, τα McDonald's στη Γαλλία λάνσαραν καμπάνια για τη σειρά, με διάφορα εμπορεύματα όπως αυτοκόλλητα και ευχητήριες κάρτες περιεχόμενα στα γεύματα Happy Meal, μέσα από 4 θέματα περί βουνών, ερήμου, δάσους και ωκεανού.
Βραβεία και υποψηφιότητες
Στα βραβεία της TV France International για το 2018, το Molang κέρδισε το βραβείο Export για κινούμενα σχέδια. Η διεθνής φήμη που έχει αποκτήσει ο χαρακτήρας οδήγησε στη νίκη του Μολάνγκ ως ο Καλύτερος Χαρακτήρας του 2019 στα Βραβεία Περιεχομένου της Κορέας. Η νίκη παρουσιάστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κορέας Μουν Τζε-ιν. Η σειρά είχε επίσης βγει ως υποψήφια για τα Διεθνή Βραβεία Έμμυ για Παιδικό Περιεχόμενο στην κατηγορία προσχολικών κινουμένων σχεδίων.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Molang στο Petit K World
몰랑 στο EBS
Mölang στο Super3
Molang στο Millimages (αρχειοθετήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2017)
Προσχολικές σειρές κινουμένων σχεδίων
Γαλλικές τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων
Νοτιοκορεατικές τηλεοπτικές σειρές
Ισπανικές τηλεοπτικές σειρές
|
568701
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AC
|
Στέλλα Κομματά
|
Η Στέλλα Κομματά, γεννημένη το 1960, είναι πρώην διεθνής Ελληνίδα πρωταθλήτρια της καλαθοσφαίρισης αγωνιζόμενη στη θέση της σέντερ, και σήμερα προπονήτρια.
Στη Γερμανία, όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένεια της, ασχολούνταν με την κολύμβηση κι επιλέχτηκε για την προεθνική ομάδα της Γερμανίας, αλλά δεν αγωνίστηκε επειδή ο πατέρας δεν ήθελε να πάρει τη γερμανική υπηκοότητα. Αργότερα η οικογένεια της επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Πάτρα, εκεί η Κομματά αρχικά ασχολήθηκε με τον στίβο στην Παναχαϊκή Γ.Ε. και τη σφαιροβολία ενώ αργότερα έπαιξε καλαθοσφαίριση και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του αντίστοιχου τμήματος της Ε.Α. Πατρών.
Έχει τέσσερις αδελφούς όλοι καλαθοσφαιριστές, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Κώστας και ο Προκόπης. Είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη Λούκα κι έχουν δύο παιδιά, επίσης καλαθοσφαιριστές, τον Βαγγέλη και τη Βασιλική.
Το 1979 πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη γυμναστική ακαδημία και γράφτηκε στον Σπόρτιγκ όπου έγινε αμέσως βασική Με τον Σπόρτιγκ κατέκτησε 12 πρωταθλήματα Ελλάδας, το 1979, 1980, 1981, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, και το 1991. Με τον Σπόρτιγκ έπαιξε σε ένα φάιναλ φόρ του κυπέλου πρωταθλητριών, το 1991 όπου κατέκτησε την 3η θέση με τον Σπόρτιγκ.
Το 1991 πήρε μεταγραφή για την Ακαδημία Ηλιούπολης έως το 1994 όπου σταμάτησε, παρόλα αυτά έπαιξε μία σεζόν ακόμα, το 2004, στην ΑΕΦ Περιστερίου όπου ήταν ταυτόχρονα και προπονήτρια.
Με την Εθνική Ελλάδος έχει αγωνιστεί σε 17 παιχνίδια, έχοντας σημειώσει συνολικά 85 πόντους, έχει επίσης παίξει σε επτά παιχνίδια με την εθνική νεανίδων και έχει σημειώσει συνολικά 62 πόντους.
Παραπομπές
Ελληνίδες αθλήτριες της καλαθοσφαίρισης
Έλληνες αθλητές της κολύμβησης
Ελληνίδες αθλήτριες της σφαιροβολίας
Καλαθοσφαιρίστριες Σπόρτιγκ
Καλαθοσφαιρίστριες ΕΑ Πατρών
Καλαθοσφαιρίστριες Εθνικής Ελλάδας
Αθλητές στίβου της Παναχαϊκής
Καλαθοσφαιρίστριες Ακαδημίας Ηλιούπολης
Έλληνες γυμναστές
Καλαθοσφαιρίστριες της εθνικής Ελλάδος νεανίδων
|
619097
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%95%CF%81%CE%B6%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Γεωγραφία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
|
Η Βοσνία και Ερζεγοβίνη είναι χώρα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ανήκει στα δυτικά Βαλκάνια. Έχει σύνορο 932 χιλιομέτρων με την Κροατία στα βόρεια και νοτιοδυτικά, 357 χλμ. συνόρων με τη Σερβία στα ανατολικά και 249 χλμ. σύνορα με το Μαυροβούνιο προς τα νοτιοανατολικά. Συνορεύει με την Αδριατική θάλασσα λόγω μιας ακτογραμμής 20 χιλιομέτρων.
Τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του τοπίου είναι οι κοιλάδες και τα βουνά που έχουν ύψος μέχρι και 2386 μ. Η χώρα είναι ως επί το πλείστον ορεινή, περιλαμβάνοντας τις κεντρικές Δειναρικές Άλπεις. Τα βορειοανατολικά τμήματα φτάνουν στην Πεδιάδα της Παννονίας ενώ στα νότια υπάρχει πρόσβαση προς την Αδριατική θάλασσα.
Οι φυσικοί πόροι της χώρας περιλαμβάνουν τα εξής: άνθρακας, σιδηρομετάλλευμα, βωξίτης, μαγγάνιο, νικέλιο, άργιλο, γύψος, αλάτι, άμμος, ξυλεία και υδροηλεκτρική ενέργεια.
Περιφέρειες
Το όνομα της χώρας προέρχεται από τις δύο περιοχές της χώρας, την Βοσνίας και την Ερζεγοβίνη, οι οποίες έχουν πολύ ασαφή όρια μεταξύ τους. Η Βοσνία καταλαμβάνει τις βόρειες περιοχές που είναι περίπου τα τέσσερα πέμπτα της χώρας, ενώ η Ερζεγοβίνη καταλαμβάνει τα υπόλοιπα στο νότιο τμήμα της χώρας.
Οι μεγάλες πόλεις είναι το Σεράγεβο, η Μπάνια Λούκα και το Μπίχατς. Άλλες μεγάλες πόλεις είναι η Τούζλα στα βορειοανατολικά, η Ζένιτσα στο κεντρικό τμήμα της Βοσνίας και το Μόσταρ, πρωτεύουσα της Ερζεγοβίνης .
Το νότιο τμήμα της Βοσνίας έχει μεσογειακό κλίμα και μεγάλη γεωργική παραγωγή. Η κεντρική Βοσνία είναι το ορεινότερο τμήμα της Βοσνίας με τα περίφημα βουνά Βλάσιτς, Τσβρσνίτσα και Πρένι. Η ανατολική Βοσνία διαθέτει επίσης βουνά όπως τα Τρέμπεβιτς, Τζαχορίνα, Ίγκμαν, Μπιελάσνιτσα και Τρεσκάβιτσα. Εδώ έλαβαν χώρα οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1984.
Η ανατολική Βοσνία είναι δασώδης κατά μήκος του ποταμού Δρίνου και συνολικά σχεδόν το 50% της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης καλύπτεται από δάσος. Οι περισσότερες δασικές εκτάσεις βρίσκονται στην κεντρική, ανατολική και δυτική πλευρά της Βοσνίας. Η Βόρεια Βοσνία περιέχει πολύ εύφορη γεωργική γη κατά μήκος του ποταμού Σάβα και η αντίστοιχη περιοχή παράγει πολλά κτηνοτροφικά προϊόντα. Αυτή η γεωργική γη είναι μέρος της παραπανοναϊκής πεδιάδας που εκτείνεται στη γειτονική Κροατία και Σερβία. Ο ποταμός Σάβας και η αντίστοιχη λεκάνη του ποταμού Ποσάβινα περιλαμβάνουν τις πόλεις Μπρτσκο, Μποσάνσκι Σάματς, Μποσάνσκι Μπροντ και Μποσάνσκα Γκράντιτσα.
Το βορειοδυτικό τμήμα της Βοσνίας ονομάζεται Μποσάνσκα Κράινα και περιλαμβάνει τις πόλεις Μπάνια Λούκα, Πριέντορ, Σάνσκι Μοστ, Γιάιτσε, Τσάζιν, Βελίκα Κλάντουσα και Μπίχατς. Το εθνικό πάρκο Κοζάρα και το μνημείο Μρακόβιτσα βρίσκονται στην περιοχή αυτή.
Η χώρα μια μικρή ακτογραμμή 20 χιλιομέτρων γύρω από την πόλη Νέουμ στο καντόνι της Ερζεγοβίνης-Νερέτβα. Αν και περιβάλλεται από κροατικές χερσονήσους, κάποιος μπορεί να φτάσει στη μέση της Αδριατικής μέσω του Νέουμ. Σύμφωνα με νόμο των Ηνωμένων Εθνών, η Βοσνία έχει δικαίωμα διέλευσης στην εξωτερική θάλασσα. Το Νέουμ διαθέτει πολλά ξενοδοχεία και είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός.
Ποτάμια
Στην Δημοκρατία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης υπάρχουν επτά κύρια ποτάμια:
Ο Ούνα βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Βοσνίας. Ρέει κατά μήκος των βόρειων και δυτικών συνόρων της Βοσνίας και της Κροατίας και μέσω της βοσνιακής πόλης Μπίχατς. Είναι πολύ όμορφο ποτάμι και εκεί διεξάγονται διάφοροι αγώνες ράφτινγκ και περιπέτειας.
Ο Σάνα ρέει μέσω των πόλεων Σάνσκι Μοστ και Πρίγιεντορ. Είναι παραπόταμος του ποταμού Ούνα στο βορρά.
Ο Βρμπας ρέει μέσω των πόλεων Γκόρνγι Βάκουφ-Ουσκόπλιε, Μπουγκόινο, Γιάιτσε, Μπάνια Λούκα, Σρμπατς και φτάνει στον ποταμό Σάβα στα βόρεια. Ο Βρμπας ρέει μέσω του κεντρικού τμήματος της Βοσνίας και κινείται προς το Βορρά.
Ο ποταμός Μπόσνα είναι ο μακρύτερος ποταμός της Βοσνίας και βρίσκεται ολόκληρος εντός των συνόρων της χώρας καθώς εκτείνεται από την πηγή του κοντά στο Σεράγεβο μέχρι τον ποταμό Σάβος στα βόρεια. Έδωσε το όνομα του στη χώρα.
Ο Δρίνος ρέει μέσω του ανατολικού τμήματος της Βοσνίας και περνάει από πολλά σημεία στα σύνορα μεταξύ Βοσνίας και Σερβίας. Ο Δρίνος ρέει μέσω των πόλεων Φότσα, Γκοράζντε, Βίσεγκραντ και Ζβόρνικ.
Ο ποταμός Νερέτβα είναι μεγάλος ποταμός στην Κεντρική και Νότια Βοσνία, που ρέει από τη νότια Γιαμπλάνιτσα έως την Αδριατική Θάλασσα. Ο ποταμός είναι γνωστός καθώς διέρχεται από τη διάσημη πόλη του Μόσταρ.
Ο ποταμός Σάβος είναι ο μεγαλύτερος ποταμός στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη αλλά όχι ο μεγαλύτερος ποταμός που διέρχεται από τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Ο ποταμός Σάβος διέρχεται από τη Σερβία, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη και την Κροατία. Ο Σάβος χρησιμοποιείται ως φυσικό σύνορο μεταξύ πόλεων της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και Κροατίας (όπως οι πόλεις Μπρτσκο, Μποσάνσκι Σάματς και Μποσάνσκα Γκράντιτσα).
Φυτογεωγραφία
Φυτογεωγραφικά η Βοσνία και Ερζεγοβίνη ανήκει στο βασίλειο της Βόρειας Θάλασσας. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση, το έδαφος της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης μπορεί να υποδιαιρεθεί σε τρεις οικολογικές εκτάσεις: τα ανάμικτα δάση της Παννονίας, τα ορεινά μικτά δάση και τα ιλλυρικά φυλλοβόλα δάση.
Κλίμα
Τα νότια τμήματα της χώρας έχουν μεσογειακό κλίμα. Τα δυτικά και κεντρικά μέρη έχουν ζεστά και ξηρά καλοκαίρια φτάνοντας μέχρι και τους 40 °C. Τον χειμώνα, οι θερμοκρασίες φτάνουν υπό τους μηδέν και χιονίζει συχνά. Η βορειοανατολική περιοχή έχει τυπικό ηπειρωτικό κλίμα.
Μεταλλευτική βιομηχανία
Διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, όπως λείψανα δραστηριοτήτων εξόρυξης και εργαλεία που ανήκουν σε παρόμοιες ηλικιακές ομάδες, παρέχουν μια ιδέα για το πώς διεξάγονταν οι εξορυκτικές εργασίες στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη από την παλαιολιθική έως τη ρωμαϊκή εποχή .
Η πιο σημαντική περιοχή είναι η λεγόμενη περιοχή των «κεντρικών Βοσνιακών βουνών» που βρίσκονται ανάμεσα στους ποταμούς Βρμπας, Λάσβα, Νερέτβα, Ράμα και τους παραποτάμους τους. Η δεύτερη είναι η περιοχή της δυτικής Βοσνίας, η οποία συνορεύει με τα ποτάμια Βρμπας και Ούνα, με τους κύριους σχηματισμούς οβελίσκων να βρίσκονται στις ποτάμιες κοιλάδες των Σάνα, Γιάπρα και των παραποτάμων τους. Η τρίτη περιοχή είναι η ανατολική Βοσνία, γύρω από τον ποταμό Δρίνο μεταξύ των πόλεων Φότσα και Ζβόρνικ. Η κύρια δραστηριότητα εξόρυξης διεξάγεται γύρω από τη Σρεμπρένιτσα .
Στην περιοχή αυτή βρίσκονται μεταλλεύματα από διάφορα μέταλλα, συμπεριλαμβανομένου του σιδήρου. Η εκμετάλλευση συνεχίζεται εδώ και πάνω από 5000 χρόνια - από την περίοδο των προϊστορικών ανθρωπίνων κατοίκων μέχρι σήμερα.
Χρήση της γης
Καλλιεργήσιμη γη: 19.73%
Μόνιμες καλλιέργειες: 2.06%
Άλλο: 78.22% (2012)
Αρδευόμενη γη: 30 τ.χλμ. (2003)
Σύνολο ανανεώσιμων υδάτινων πόρων: 37.5 κ.μ. (2011)
Περιβάλλον
Φυσικοί κίνδυνοι:
Καταστροφικοί σεισμοί
Ατμοσφαιρική ρύπανση από μεταλλουργικά εργοστάσια
Οι χώροι διάθεσης αστικών αποβλήτων είναι περιορισμένοι
Διάσπαρτοι σοροί, έλλειψη νερού και καταστροφή υποδομών λόγω του πολέμου του 1992-95
Αποψίλωση των δασών
Διεθνείς συμφωνίες:
Συμμετοχή σε: Ρύπανση της ατμόσφαιρας, βιοποικιλότητα, κλιματική αλλαγή, απερήμωση, επικίνδυνα απόβλητα, δίκαιο της θάλασσας, διατήρηση της θαλάσσιας ζωής, απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών, προστασία του όζοντος, υγροτόπων
Υπέγραψε αλλά δεν επικύρωσε: καμία
Δείτε επίσης
Γεωγραφία της Ευρώπης
Κατάλογος πόλεων στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
523040
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Σλοβακική Σοβιετική Δημοκρατία
|
Η Σλοβακική Σοβιετική Δημοκρατία (σλοβακικά: Slovenská republika rád, ουγγρικά: Szlovák Tanácsköztársaság, ουκρανικά: Словацька Радянська Республіка, κυριολεκτικά: "Σλοβακική Δημοκρατία των Συμβουλίων" - το όνομα προήλθε πριν η ρωσική λέξη "Σοβιέτ" (συμβούλιο) γίνει ευρέως διαδεδομένη στα σλοβακικά και σε άλλες γλώσσες συμπεριλαμβανομένων των ουγγρικών και των ουκρανικών) αποτέλεσε ένα πολύ βραχύβιο κομμουνιστικό κράτος στη νότια Σλοβακία από τις 16 Ιουνίου έως τις 7 Ιουλίου 1919 με πρωτεύουσα την πόλη του Πρέσοβ. Επικεφαλής ήταν ο Τσέχος δημοσιογράφος Antonín Janoušek.
Το Μάρτη του 1919, τα τσεχοσλοβακικά στρατεύματα άρχισαν να καταλαμβάνουν τη βόρεια Ουγγαρία σύμφωνα με τις εδαφικές υποσχέσεις της Αντάντ στους Τσεχους πολιτικούς κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, ο Κόκκινος Στρατός της Ουγγρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, αντεπιτέθηκε και κατέλαβε εδάφη της Σλοβακίας. Σε αυτά ανακηρύχτηκε η Σλοβακική Σοβιετική Δημοκρατία που υιοθέτησε πολλά μέτρα παρόμοια με αυτά που είχε υιοθετήσει η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία. Βασικό μέτρο ήταν η εθνικοποίηση των απαλλοτριωμένων εκτάσεων των μεγαλοκτηματιών και όχι η διανομή της γης.
Μετά από απαίτηση του Κλεμανσώ, η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία στα τέλη Ιουνίου του 1919 άρχισε να αποσύρει τα στρατεύματά της. Στα στρατεύματα της Σλοβακικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, που αποτελούνταν από εθελοντές και τα συνδικάτα που κλήθηκαν να στρατολογήσουν ένα ποσοστό μελών τους, επικράτησε σύγχυση. Η κυβέρνηση της Σλοβακικής Σοβιετικής Δημοκρατίας τελικά πέρασε τα σύνορα και η Σλοβακία εντάχθηκε στη Τσεχοσλοβακία.
Δείτε επίσης
Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία (Δημοκρατικά Συμβούλια της Ουγγαρίας)
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας
Γερμανική Επανάσταση του 1918-1919
Εξέγερση των Σπαρτακιστών
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Toma, Peter A. "The Slovak Soviet Republic of 1919" American Slavic & East European Review (1958) 17#2 pp 203-215.
Πρώην σλαβικά κράτη
Πρώην κράτη της Ευρώπης
Κράτη και περιοχές που ιδρύθηκαν το 1919
|
122195
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Περιφέρεια Αττικής
|
Αυτό το λήμμα αφορά τον δευτεροβάθμιο ΟΤΑ της Αττικής. Για άλλες χρήσεις, δείτε: Αττική (αποσαφήνιση)
Η Περιφέρεια Αττικής αποτελεί μία από τις 13 περιφέρειες της Ελλάδας με βάση το άρθρο 61 του Νόμου 1622/86, όπως αυτές καθορίστηκαν από το Προεδρικό Διάταγμα 51/1987, αποτελούμενη από τον Νομό Αττικής με έδρα την Αθήνα.
Στο παρελθόν, η περιφέρεια Αττικής διαιρούνταν σε τέσσερις νομαρχίες που περιλαμβάνονταν αυτόνομες στον αριθμό των λοιπών Νομών της Ελλάδας: τη Νομαρχία Αθηνών, τη Νομαρχία Πειραιώς, τη Νομαρχία Ανατολικής Αττικής και τη Νομαρχία Δυτικής Αττικής. Τα νομαρχιακά διαμερίσματα Αθηνών και Πειραιώς συγκροτούσαν τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αθηνών - Πειραιώς, η οποία ήταν γνωστή και ως Υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, το οποίο τέθηκε σε εφαρμογή από την 1η Ιανουαρίου 2011, η ισχύουσα διοικητική διαίρεση της Αττικής έπαψε να υφίσταται και οργανώθηκε σε νέες διοικητικές μονάδες. Με βάση τον νέο νόμο και τη νέα διοικητική διαίρεση που προκύπτει από αυτόν, καταργήθηκαν τα τέσσερα νομαρχιακά διαμερίσματα και η περιφέρεια διαιρείται σε οκτώ περιφερειακές ενότητες. Η πρώην Νομαρχία Αθηνών διασπάστηκε σε τέσσερις περιφερειακές ενότητες: Κεντρικού Τομέα Αθηνών, Βορείου Τομέα Αθηνών, Δυτικού Τομέα Αθηνών και Νοτίου Τομέα Αθηνών. Η πρώην Νομαρχία Πειραιώς διασπάστηκε στην Περιφερειακή Ενότητα Πειραιώς και στην Περιφερειακή Ενότητα Νήσων Αττικής, ενώ οι Νομαρχίες Ανατολικής Αττικής και Δυτικής Αττικής μετατράπηκαν στις αντίστοιχες περιφερειακές ενότητες Ανατολικής και Δυτικής Αττικής. Επίσης, σύμφωνα με τον νέο νόμο συνίσταται η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής, η οποία εκτείνεται στα όρια της περιφέρειας Αττικής με έδρα την Αθήνα.
Γεωγραφικά στοιχεία
Βρισκόμενη στο ανατολικό άκρο της Στερεάς Ελλάδας, η Περιφέρεια Αττικής καλύπτει περίπου 3.808 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Εκτός από την Αθήνα, εντός της περιφέρειας υπάρχουν οι πόλεις της Ελευσίνας, των Μεγάρων, του Λαυρίου, και Μαραθώνα, καθώς και ένα μικρό μέρος της Πελοποννήσου και τα νησιά Σαλαμίνα, Αίγινα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες, Κύθηρα και Αντικύθηρα. Περίπου 3.750.000 άνθρωποι ζουν στην περιοχή, εκ των οποίων περισσότερο από το 95% είναι κάτοικοι της μητροπολιτικής περιοχής της Αθήνας.
Αποτελεί την πρώτη σε πληθυσμό και πιο πυκνοκατοικημένη περιφέρεια της Ελλάδας, αφού σε αυτήν βρίσκεται το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας, που αποτελεί την πρωτεύουσα της Ελλάδας, συγκεντρώνοντας το 1/3 του πληθυσμού της χώρας, δηλαδή 3.761.810 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.
Γεωγραφικά η Αττική χωρίζεται σε δύο μεγάλες υποενότητες, την περιοχή πρωτευούσης και το υπόλοιπο Αττικής. Η περιοχή πρωτευούσης περιλαμβάνει το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας, δηλαδή όλους τους δήμους Αθηνών-Πειραιώς που ανήκαν στην τέως διοίκηση πρωτευούσης, και οριοθετείται από τον Σαρωνικό κόλπο και τα βουνά της Πάρνηθας, του Υμηττού και της Πεντέλης που ορίζουν το λεκανοπέδιο Αττικής. Το υπόλοιπο Αττικής καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της περιφέρειας και αποτελείται από το ανατολικό και δυτικό τμήμα, τα νησιά του Σαρωνικού και την επαρχία Τροιζηνίας που βρίσκεται στην Πελοπόννησο.
Δημογραφικά χαρακτηριστικά
Η Περιφέρεια Αττικής συγκεντρώνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2021 από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.), ο μόνιμος πληθυσμός της περιφέρειας ανέρχεται σε 3.814.064 κατοίκους.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού της Αττικής άρχισε να φθίνει σταδιακά. Κατά την δεκαετία του 1990 όμως και κυρίως χάρη στην μετανάστευση ανακόπηκε η πτώση. Ο σημερινός πληθυσμός ετεροδημοτών στην περιφέρεια υπολογίστηκε στις 1.142.056 και ο αριθμός αλλοδαπών στις 376.732. Πιθανότατα ο πραγματικός αριθμός των αλλοδαπών είναι μεγαλύτερος όμως, καθώς υπάρχει σημαντικό ποσοστό παράνομων μεταναστών που ίσως ήθελαν να αποφύγουν την απογραφή τους.
Η Αττική είναι μία από τις τέσσερις περιφέρειες της χώρας στις οποίες σημειώνεται φυσική αύξηση του πληθυσμού, με αυξανόμενο μάλιστα ρυθμό από το 1999. Μεταξύ των απογραφών 1991 και 2001 ο πληθυσμός της αυξήθηκε 6,8%, αύξηση σχεδόν ίση με του συνόλου της χώρας (6,9%).
Στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας στατιστικής διάρθρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον γεωκώδικα NUTS, η περιφέρεια Αττικής αποτελεί τη μόνη περιφέρεια της Ελλάδας που λαμβάνεται στατιστικά υπόψη από τους φορείς της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και την αρμόδια στατιστική αρχή της, της Eurostat.
Διοικητική διαίρεση
Η διοικητική διαίρεση της περιφέρειας συνοπτικά είναι η παρακάτω:
Περιφερειακές εκλογές
2019
Στις περιφερειακές εκλογές του 2019, κέρδισε ο υποψήφιος της ΝΔ, Γιώργος Πατούλης, επικρατώντας της απερχόμενης περιφερειάρχη, Ρένας Δούρου με ποσοστό γύρω στο 66% στον δεύτερο γύρο των εκλογών έναντι γύρω στο 35% για την Ρένα Δούρου.
2014
Στην πρώτη Κυριακή των περιφερειακών εκλογών του 2014, που διεξήχθησαν στις 18 Μαΐου προηγήθηκε η υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ, Ρένα Δούρου με ποσοστό 23,8%. Δεύτερος βγήκε ο ανεξάρτητος υποψήφιος Γιάννης Σγουρός με ποσοστό 22,11%. Στις επαναληπτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 25 Μαΐου του 2014 περιφερειάρχης αναδείχθηκε η Ρένα Δούρου με ποσοστό 50,82% και με οριακή διαφορά από τον Γιάννη Σγουρό που έλαβε 49,18%. Η συμμετοχή στον πρώτο γύρο ήταν 61,12% και στον δεύτερο 62,35%
2010
Στις περιφερειακές εκλογές του 2010, που διεξήχθησαν στις 7 Νοεμβρίου, προηγήθηκε στον πρώτο γύρο ο υποψήφιος που στηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ Γιάννης Σγουρός, με ποσοστό 24,06%, ακολουθούμενος από τον υποψήφιο που στηριζόταν από την Νέα Δημοκρατία Βασίλη Κικίλια, που συγκέντρωσε ποσοστό 20,43%. Στις επαναληπτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 14 Νοεμβρίου 2010, περιφερειάρχης Αττικής εξελέγη ο Γιάννης Σγουρός που συγκέντρωσε ποσοστό 52,87% έναντι 47,13% του αντιπάλου του Βασίλη Κικίλια. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων στον πρώτο γύρο ήταν 56,40% ενώ στον δεύτερο 42,32%.
Περιφερειάρχες
Γενικοί Γραμματείς Περιφέρειας
1987-1989 Θανάσης Τσιμπούκης
1989-90 Ν. Νικολαράκος
14 Μαΐου 1990 - 19 Φεβρουαρίου 1991 Γεώργιος Βουρδουμπάς του Δημητρίου
Αιρετοί
2011-2014 Γιάννης Σγουρός
2014-2019 Ρένα Δούρου
2019-σήμερα: Γιώργος Πατούλης
Παλαιότερες μορφές
Η σημερινή διοικητική μορφή και διαίρεση της Περιφέρειας Αττικής καθιερώθηκε το 2011, κατ' εφαρμογή των σχετικών διατάξεων του προγράμματος «Καλλικράτης».
Υφίσταται ως περιφέρεια από το 1987 με τη σημαντική διαφορά ωστόσο συγκριτικά με το σήμερα ότι δεν αποτελούσε Ο.Τ.Α. και η σύσταση της ως διοικητική διαίρεση, όπως και οι άλλες περιφέρειες, είχε χαρακτήρα κατά βάσιν επικουρικό για την κεντρική διοίκηση της χώρας, ενώ ο εκάστοτε γενικός γραμματέας ήταν διορισμένος από την κυβέρνηση και όχι εκλεγμένος περιφερειάρχης.
Για την παλαιότερη διοικητική διαίρεση που είχε καθιερωθεί με το σχέδιο «Καποδίστριας» το 1997, δείτε τα εξής λήμματα:
Διοικητική διαίρεση νομαρχίας Αθηνών (1998-2010)
Διοικητική διαίρεση νομαρχίας Ανατολικής Αττικής (1998-2010)
Διοικητική διαίρεση νομαρχίας Δυτικής Αττικής (1998-2010)
Διοικητική διαίρεση νομαρχίας Πειραιά (1998-2010)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Περιφέρεια Αττικής
|
567423
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%88%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%9B%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Φραγκίσκος Έρντμαν της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ
|
Ο Φραγκίσκος Έρντμαν, γερμ. Frank Erdmann (25 Φεβρουαρίου 1629 - 30 Ιουλίου 1666) από τον Οίκος των Ασκάνια ήταν δούκας της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ (1665-1666).
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιουλίου Ερρίκου, δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ και της Ελισάβετ Σοφίας του Χοεντσόλερν, κόρης του Ιωάννη Γεωργίου, εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου.
Το 1666 απεβίωσε στο Σβάρτσενμπεκ σε ηλικία 37 ετών. Ήταν άτεκνος και τον διαδέχθηκε ο νεότερος, ετεροθαλής αδελφός του Ιούλιος Φραγκίσκος ως δούκας της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1654 την ετεροθαλή εξαδέλφη του Σίβυλλα Χέντβιχ των Ασκάνια, κόρη του Αυγούστου, δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ· δεν απέκτησαν απογόνους.
Πηγές
Cordula Bornefeld, "Die Herzöge von Sachsen-Lauenburg", in: Die Fürsten des Landes: Herzöge und Grafen von Schleswig, Holstein und Lauenburg [De slevigske hertuger; German], Carsten Porskrog Rasmussen (ed.) on behalf of the Gesellschaft für Schleswig-Holsteinische Geschichte, Neumünster: Wachholtz, 2008, pp. 373–389, here p. 381. ISBN 978-3-529-02606-5
Παραπομπές
Οίκος των Ασκάνια
|
498270
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Αλκυόνη Παπαδάκη
|
Η Αλκυόνη Παπαδάκη είναι Ελληνίδα συγγραφέας.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στο Νιο Χωριό του νομού Χανίων της Κρήτης. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος με παράσημο από τον πόλεμο της Αλβανίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Μπήκε εσωτερική στη Γαλλική Σχολή Saint Joseph των Χανίων και ύστερα ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αλλά δεν το τελείωσε ποτέ, επειδή άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Παράλληλα έγραφε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο "Κόκκινο σπίτι" και το οποίο εξέδωσε με δικά της χρήματα. Με επιστολή ζήτησε δουλειά στον Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε το περιοδικό "Ταχυδρόμος" και εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες "Το Βήμα" και "Τα Νέα". Μαθήτευσε κοντά στον δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη στα "ΝΕΑ" και έπειτα, με πρόσκληση του Τάσου Βουρνά στην εφημερίδα "Αυγή" όπου έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ. Εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε αριστερή συνείδηση. Παράλληλα συζούσε με έναν δημοσιογράφο, τον οποίο ακολούθησε στο Παρίσι εξαιτίας της χούντας και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, της πήραν το διαβατήριο επειδή είχε φάκελο στην αστυνομία λόγω αριστερών πεποιθήσεων. Στις αρχές του '70 συνάντησε τον σημερινό σύντροφό της με τον οποίο απέκτησε ένα γιο. Από τα 45 της, κάθε δεύτερο χρόνο εκδίδει από ένα μυθιστόρημα. Ο τρόπος γραφής της είναι λυρικός και επικεντρωμένος στην ανθρωποκεντρική λογοτεχνία.
Απο το 2018 τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.
Έργογραφια
(2022) Μια παράγκα για τ’ όνειρο
(2021) Τα όμορφα τοπία της κόλασης
(2020) Κόντρα στο κύμα
(2019) Στην άκρη του βράχου
(2018) Το χαμόγελο του δράκου
(2017) Μια ατελείωτη φυγή
(2015) Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια
(2013) Σ΄ένα γύρισμα της ζωής
(2011) Τι σου είναι η αγάπη τελικά...
(2009) Αν ήταν όλα... αλλιώς
(2007) Το ταξίδι που λέγαμε...
(2005) Στο ακρογιάλι της ουτοπίας
(2004) Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή
(2004) Το τετράδιο της Αλκυόνης
(2003) Στον ίσκιο των πουλιών
(2001) Βαρκάρισσα της χίμαιρας
(1999) Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα
(1997) Οι κάργιες
(1995) The Colour of the Moon
(1995) Αμάν, αμάν
(1995) Το χρώμα του φεγγαριού
(1993) Σκισμένο ψαθάκι
(1991) Die Farbe des Mondes
(1989) Η μπόρα
(1988) Το κόκκινο σπίτι
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2008) Σου γράφω ένα γράμμα
Λοιποί τίτλοι
(1994) Παναγιωτοπούλου Νικολία, Διψασμένη ορτανσία, διασκευή
Πηγές
Αλκυόνη Παπαδάκη, biblionet.gr
https://web.archive.org/web/20160426181726/http://www.efsyn.gr/diagonismos/logotehnia-tha-xanarthoyn-ta-helidonia-tis-alkyonis-papadaki, 23/11/2016
http://tvxs.gr/news/biblio/i-alkyoni-papadaki-stis-synantiseis-me-syggrafeis-ston-iano, 23/11/2016
Παραπομπές
Έλληνες συγγραφείς
|
748532
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A%20%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B9
|
ΦΚ Ακαντέμικα Κλιντσένι
|
Η ΦΚ Ακαντέμικα Κλιντσένι (ρουμανικά: FC Academica Clinceni) είναι ρουμανικός επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα που εδρεύει στο Κλιντσένι της Ρουμανίας και αγωνίζεται στην Liga 1.
Ιστορία πρωταθλήματος
Ποδοσφαιρικές ομάδες
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ρουμανίας
|
796899
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%9A%202010
|
Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ 2010
|
Το Πρωτάθλημα Ένταξης ΚΟΠ 2010 ήταν η 25η έκδοση του Πρωταθλήματος Ένταξης ΣΤΟΚ. Νικήτρια ήταν η ομάδα ΠΟΛ/ΑΕ Μαρωνίου.
Σύστημα διεξαγωγής
Στο Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ 2010 συμμετείχαν 29 ομάδες από τα πρωταθλήματα των αγροτικών ομοσπονδιών μελών της ΣΤΟΚ.
Διεξήχθη σε 5 γύρους. Σε όλους τους γύρους έγιναν μονοί αγώνες σε ουδέτερη έδρα. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε ημίωρη παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να ήταν ισόπαλο, τότε εκτελούνταν πέναλτι.
Ο τελικός ήταν μονός αγώνας. Εκτός από τον τελικό για την ανάδειξη της πρωταθλήτριας ομάδας, πραγματοποιήθηκε αγώνας κατάταξης μεταξύ των δύο ηττημένων των ημιτελικών αγώνων για τις θέσεις 3 και 4. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στην Δ΄ κατηγορία 2010-11.
Συμμετέχουσες ομάδες
Από κάθε αγροτική ομοσπονδία συμμετείχε διαφορετικός αριθμός ομάδων, ανάλογα με το μέγεθος της ομοσπονδίας. Οι ομάδες που συμμετείχαν στον πρωτάθλημα ένταξης από κάθε ομοσπονδία ήταν η πρώτη ή οι πρώτες ομάδες του πρωταθλήματος κάθε ομοσπονδίας. Η συμμετοχή των ομάδων ήταν προαιρετική. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις συμμετέχουσες ομάδες και την ομοσπονδία από την οποία προέρχονταν.
Α΄ γύρος
Στον Α΄ γύρο συμμετείχαν 26 ομάδες. Τρεις ομάδες (Εληά Λυθροδόντα, Ανόρθωσις Μουτταγιάκας, Ποσειδώνας Γιόλου) πέρασαν στον επόμενο γύρο χωρίς αγώνα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων.
Β΄ γύρος
Στον Β΄ γύρο συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τον Α΄ γύρο και οι 3 ομάδες που πέρασε χωρίς αγώνα από τον Α΄ γύρο. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων.
Προημιτελικά
Στην προημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τον Β΄ γύρο. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων.
Ημιτελικά
Στην ημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από την προημιτελική φάση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων.
Τελικός
Στον τελικό προκρίθηκαν η ομάδα ΠΟΛ/ΑΕ Μαρωνίου και ο Φοίνικας Αγίας Μαρίνας Χρυσοχούς. Ο τελικός διεξήχθη στις 13 Ιουνίου 2010 στο Στάδιο Χαλκάνορα Δημήτρης Χάματσος στο Δάλι. Νικητής ήταν ο ΠΟΛ/ΑΕ Μαρωνίου με σκορ 2-0.
Θέσεις 3-4
Για την κατάκτηση της 3η θέσης αναμετρήθηκαν οι ομάδες που αποκλείστηκαν στην ημιτελική φάση, Δυναμό Περβολιών και Ένωση Νέων «Ο Κορμακίτης». Η Δυναμό Περβολιών κέρδισε με 2-1 και κατέκτησε την 3η θέση ενώ η Ένωση Νέων «Ο Κορμακίτης» κατέκτησε την 4η θέση.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2009-10
Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΣΤΟΚ
Κύπελλο Κυπελλούχων ΣΤΟΚ
Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2010
|
30639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Φενεός Κορινθίας
|
Ο Φενεός (παλαιά ονομασία: Συβίστα) είναι ορεινό χωριό του νομού Κορινθίας. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του όρους Κράθη που αποτελεί την ανατολική απόληξη του όρους Χελμός (Αροανία) σε υψόμετρο 903 μέτρων. Αποτελεί την έδρα και μοναδικό οικισμό της κοινότητας Φενεού που ανήκει στην δημοτική ενότητα Φενεού του δήμου Σικυωνίων της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Στην απογραφή του 2021 είχε 73 μόνιμους κατοίκους.
Το 1934 μετονομάσθηκε σε ΄Ανω Φενεός, όμως η μετονομασία αυτή δεν ίσχυσε. Ευρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Φενεού και διοικητικά υπάγεται στον Δήμο Σικυωνίων. Βρίσκεται σε απόσταση 42 χιλιόμετρα νότια από το Δερβένι και σε απόσταση 70 χιλ.από το Κιάτο, στη βορειοδυτική πλευρά του νομού Κορινθίας και στα όρια με τον όμορο νομό Αχαϊας, σε έντονα επικλινές έδαφος (υψόμετρο βάσης 912 μ. και κορυφής 1024 μ) στις Ανατολικές κλιτύες του όρους Κράθις. Διαθέτει ξενώνες και τουριστικά καταλύματα. Σήμερα ολοκληρώνεται η κατασκευή μεγάλης πλατείας στο κέντρο του χωριού, δίπλα στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος και με θέα σε όλη την περιοχή του Φενεού. Τό χωριό έχει πολλά νερά από πολλές πηγές και καλό κλίμα που βοηθάει στην μακροζωία των κατοίκων του.
Λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος των καταγομένων από το χωριό με σημαντική δραστηριότητα και βοήθεια στην επίλυση διαφόρων προβλημάτων.
Ιστορία
Πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε 120 περίπου οικογένειες και ήταν από τα μεγαλύτερα χωριά της περιοχής. Η έντονη μεταπολεμική κυρίως εσωτερική αλλά και εξωτερική μετανάστευση οδήγησε το χωριό στο μαρασμό. Σήμερα έχει περί τους πενήντα μόνιμους κατοίκους, όπως τα σπίτια του έχουν ανακαινισθεί και χρησιμοποιούνται ως παραθεριστικές κατοικίες από τους ιδιοκτήτες τους. Στο χωριό δεσπόζει ο μεγαλοπρεπής,περίτεχνος και περικαλλής Ναός του Αγίου Σπυρίδωνος, βασιλική που αποπερατώθηκε το 1903 με έξοδα των Φενεατών που είχαν μεταναστεύσει στο Σικάγο των ΗΠΑ και προσωπική εργασία των ντόπιων κατοίκων. Ναός με τα ίδια χαρακτηριστικά , σχεδόν ίδιος αλλά λίγο μικρότερος, υπάρχει στην Ακράτα Αχαίας. Και οι δύο σχεδιάστηκαν από τον ίδιο μηχανικό. Έχει κηρυχθεί ως διατηρητέο μνημείο. Υπάρχουν και αρκετά εξωκκλήσια όπως του Αγίου Γεωργίου στον κάμπο μεταξύ του χωριού και της Γκούρας, του Αγίου Δημητρίου στο δρόμο προς Αρχαία Φενεό (Καλύβια), των Ταξιαρχών στη θέση Παλιοχώρι και του Αγίου Νικολάου του Νέου στα όρια με την περιοχή της Ζαρούχλας Αχαίας σε υψόμετρο 1.500 μέτρων, που εορτάζει στις 9 Μαίου, με αρκετή συμμετοχή επισκεπτών απο τα γύρω χωριά. Νοτιοδυτικά του χωριού σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων υπάρχει η μονή Αγίου Γεωργίου και η τεχνητή λίμνη-φράγμα "Δόξα" που έγινε για την άρδευση του οροπέδιου του Φενεού, χωρίς όμως μέχρι σήμερα, είκοσι και πλέον έτη μετα την ολοκλήρωση του φράγματος, να έχει ξεκινήσει η κατασκευή του αρδευτικού δικτύου.
Στον περίβολο του παραπάνω εξωκκλησιού του Αγίου Γεωργίου υπάρχει μεγάλος πλάτανος που δυστυχώς ξεράθηκε προ δύο- τριών ετών (2018-2019). Ο πλάτανος αυτός έχει, μάλλον είχε, ζωή πολλών αιώνων με ύψος κυλινδρικού κορμού 8 περίπου μέτρων και περίμετρο κορμού εννέα (9) μέτρα, δηλαδή διάμετρο σχεδόν τρία χρόνια. Ειναι από τα μεγαλύτερα πλατάνια της Ελλάδας και μνημείο της φύσης.
Βορειοανατολικά του χωριού υπάρχει κεφαλόβρυσο από το οποίο αρδεύεται μεγάλη έκταση και κινιόταν παλιότερα μύλος και λειτουργούσε νεροτρουβή, που λειτουργεί και σήμερα. Πλησίον του κεφαλόβρυσου λειτουργούσε κάθε Σεπτέμβρη μεγάλη ετήσια εμποροζωοπανήγυρη επταήμερης διάρκεας, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες σε αγορές και διασκέδαση όλης της περιοχής του Φενεού. Η πανήγυρη αυτή τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν σε φθίνουσα πορεία και τελικά σταμάτησε η λειτουργία της.
Το χωριό Συβίστα δεν υπήρχε το 1700 όταν οι Ενετοί που τότε κατείχαν την Πελοπόννησο (2η ενετοκρατία) έκαναν απογραφή. Δεν υπήρχε επίσης ούτε το χωριό Γκούρα που κείται ακριβώς απέναντι στις υπώρειες της Ζήρειας (Κυλλήνης). Η απογραφή αυτή υπάρχει στα αρχεία της Βενετίας και έχει δημοσιευθεί στην Ελλάδα από τον Β. Παναγιωτόπουλο. (Οικισμοί και πληθυσμός της Πελοποννήσου 13ος- 18ος αιώνας). Καταγράφεται όμως η ύπαρξή τους στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 αλλά και πριν. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο αυτά χωριά κατοικήθησαν στο μεσοδιάστημα. Σε απογραφή που έκανε η η Γαλλική Επιστημονική Επιτροπή που ακολουθούσε τα γαλλικά στρατεύματα του Μαιζόν (1829-1830) η Συβίστα φαίνεται να έχει 78 οικογένειες. Σε απογραφή του 1840 φαίνεται να έχει 697 κατοίκους. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο αυτά χωριά κατοικήθησαν στο μεσοδιάστημα αυτό.
Υποστηρίζεται από κάποιους καταγόμενους από την περιοχή, οι οποίοι ασχολήθηκαν με την ιστορία του Φενεού, ότι μετα την καταστροφή της Μεσαιωνικής Ταρσού, που βρισκόταν ΒΔ του χωριού σε απόσταση περίπου πέντε χιλιομέτρων , από τον Μωάμεθ Β' το 1458, οι κάτοικοί της εγκαταστάθηκαν στον κάμπο του Φενεού στην περιοχή που είναι κτισμένο το εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, μεταξύ δηλαδή του χωριού και του απέναντι χωριού Γκούρα, και ότι περί το 1700 όταν η λίμνη κατέκλυσε τον κάμπο του Φενεού οι κάτοικοι του νέου οικισμού εγκαταστάθηκαν ψηλά και ίδρυσαν τα χωριά Συβίστα και Γκούρα. Τούτο εξηγείται από το ότι στην θέση της μεσαιωνικής Ταρσού που σήμερα είναι γνωστή ως Παλιοχώρι υπάρχει μικρός ναός (εξωκλήσσι) των Ταξιαρχών και ναός των Ταξιαρχών υπάρχει στην Γκούρα (η κεντρική εκκλησία του χωριού) και στη Συβίστα (μικρός ναίσκος στο παλαιό νεκροταφείο). Στην παραπάνω απογραφή αναφέρεται χωριό της περιοχής Φενεού με το όνομα Δόξα, αποτελούμενο από 25 οικογένειες. Ίσως να είναι ο παραπάνω οικισμός αφού απέχει ελάχιστα από το ποτάμι με το ίδιο όνομα. Όμως το πολυάνθρωπο των δύο αυτών χωριών δεν δικαιολογείται μόνο από την παραπάνω εγκατάσταση και πρέπει να οφείλεται στην εγκατάσταση κατοίκων απο άλλα μέρη του ελλαδικού χώρου και ιδιαίτερα από την Στερεά Ελλάδα,την οποία έκαναν οι Ενετοί περί το ή μετά το 1700 για να ενισχύσουν με ανθρώπινο δυναμικό την τότε ερημωμένη πληθυσμιακά Πελοπόννησο.
Το όνομα Συβίστα φαίνεται να έχει έχει σλάβικη προέλευση και να σημαίνει τόπο με καλή θέα. Αν τυχόν εγκαταστάθησαν ποτέ Σλάβοι στην περιοχή , τον 6ο-7ο αιώνα αυτοί αφομοιώθηκαν, και έμειναν τα τοπωνύμια τα οποία είναι αρκετά και κάποιες λέξεις. Ίσως το όνομα Συβίστα να προυπήρχε ως τοπωνύμιο, ίσως όμως να το έφεραν κάποιοι που ήλθαν από αλλού και εγκαταστάθηκαν εκεί μετα το 1700. Αλβανικοί πληθυσμοί δεν πρέπει να εγκαταστάθηκαν μαζικά στην ευρύτερη περιοχή του Φενεού. Αναφέρεται όμως η παρουσία τους στην Μεσαιωνική Ταρσό, όπου με επικεφαλής τον οπλαρχηγό Δοξία ή Δόξα αντιστάθηκαν στον Μωάμεθ Β'.
Πληθυσμός
Ο Φενεός την περίοδο 1879-1940 γνώρισε μικρή αύξηση του πληθυσμού του (με εξαίρεση το 1889, 1907 και 1920 που καταγράφτηκε μείωση). Μεταπολεμικά ωστόσο ο πληθυσμό του μειώθηκε σημαντικά.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Κορινθίας
Δήμος Σικυωνίων
|
580882
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CE%BF%20%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B9
|
Ντόλνο Ντουπένι
|
Το Ντόλνο Ντουπένι ή Κάτω Δουπένι () είναι χωριό στο Δήμο Ρέσεν της Βόρειας Μακεδονίας. Βρίσκεται στη μεγάλη Πρέσπα και η παραλία του εκτείνεται στα σύνορα με την Ελλάδα.
Το Ντόλνο Ντουπένι έχει 235 κατοίκους κατά την πιο πρόσφατη απογραφή του 2002. Οι Σλαβομακεδόνες έχουν ιστορικά συνθέσει τουλάχιστον το 96% του πληθυσμού του χωριού.
Άτομα από το Ντόλνο Ντουπένι
Ντράγκι Μιτρέβσκι (1959 - ), αρχαιολόγος
Βλάντο Ποπόβσκι (1941 - ), πολιτικός και καθηγητής
Παραπομπές
Χωριά της Βόρειας Μακεδονίας
|
224031
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%28%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82%29
|
Διοσκορίδης (επιγραμματοποιός)
|
Ο Διοσκορίδης ή Διοσκουρίδης (3ος αι. π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους επιγραμματοποιούς των Αλεξανδρινών χρόνων. Ως πιθανός τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Ισσός. Ήταν μιμητής του Ασκληπιάδη και τα ποιήματά του είχαν τα πιο διαφορετικά θέματα. Ηρωϊκά, ερωτικά (από τα τολμηρότερα της Παλατινής Ανθολογίας), αφιερωμένα σε ποιητές, παιδεραστικά, και άλλα που μιλούσαν για απλούς ανθρώπους. Σαράντα από αυτά βρίσκονται συγκεντρωμένα στην Παλατινή Ανθολογία παρμένα από τον Στέφανο του Μελέαγρου.
Πηγές
Σίμος Μενάρδος, Στέφανος, εκδ. Ι.Ν.Σιδέρης, Αθήνα, 1924, σελ. 117.
Βασίλης Λαζανάς, Αρχαία ελληνικά επιγράμματα εμπνευσμένα από την Κόρινθο και την περιοχή της, Αθήνα, 1971, σ. 138.
Κωνσταντίνος Τρυπάνης, Η Αλεξανδρινή ποίηση, Αθήνα, 1943, τ. Α΄, σ. 228-229.
Peter Jay, The Greek Anthology, ed. Allen Lane, 1973, p. 115.
Αρχαίοι Έλληνες επιγραμματοποιοί
Στέφανος του Μελεάγρου
Παλατινή Ανθολογία
Μούσα Παιδική
Ανθολογία του Πλανούδη
|
599508
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%202017-2018
|
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων Καλαθοσφαίρισης 2017-2018
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων Καλαθοσφαίρισης της περιόδου 2017-18 αποτέλεσε την 45η διοργάνωση από τη δημιουργία του θεσμού. Διοργανώτρια αρχή ήταν η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Έλαβε χώρα από τις 20 έως τις 24 Ιουνίου 2018 στο Κλειστό Γυμναστήριο του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Αγρινίου. Τον τίτλο του Πρωταθλητή Ελλάδος για την περίοδο αυτό κατέκτησε ο Παναθηναϊκός για δεύτερη φορά στην ιστορία του.
Πρόγραμμα και Αποτελέσματα
Τελική βαθμολογία
Συνθέσεις ομάδων
Οι συνθέσεις των ομάδων που συμμετείχαν στο τουρνουά είναι οι ακόλουθες:
Διακρίσεις
Κατόπιν ψηφοφορίας απονεμήθηκαν οι ακόλουθες διακρίσεις:
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων 2018, επίσημο φυλλάδιο στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων 2018, στατιστικά στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
2017 2018
Πανελληνιο Παιδων
Αθλητισμός στην Αιτωλοακαρνανία
|
472636
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CE%B7%CE%BB%CE%AC%20%CF%84%CE%B1%20%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CE%A7%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ
|
Το Ψηλά τα χέρια Χίτλερ είναι μια ελληνική κοινωνική ταινία του 1962, σε σκηνοθεσία Ροβήρου Μανθούλη και σε σενάριο Διονύση Μήλα. Πρωταγωνιστούν οι Θανάσης Βέγγος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Σπύρος Καλογήρου και Μίρκα Καλατζοπούλου.
Η ταινία, ουσιαστικά, αποτελεί αφήγηση δύο φίλων, που συναντιούνται ύστερα από το τέλος της Κατοχής, σε μία εκδρομή. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι δυο φίλοι, ο Παναγής και ο Ανέστης συζούν και προσπαθούν, υπό τις αφόρητες συνθήκες της περιόδου να επιβιώσουν. Παράλληλα, δεν θέλουν μπλεξίματα, ούτε με την αντίσταση, ενώ προσπαθούν να φύγουν για την Αίγυπτο.
Η ταινία κυκλοφόρησε το 1962 στις κινηματογραφικές αίθουσες, κόβοντας 31.630 εισιτήρια και τερματίζοντας 21η, ανάμεσα στις 68 ταινίες που κυκλοφόρησαν τη σεζόν 1961 - 1962. Η ταινία βραβεύτηκε από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ως Καλύτερη Ταινία και Καλύτερο Σενάριο. Επίσης, βραβεύτηκε και ο Θανάσης Βέγγος από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών.
Πλοκή
Η ταινία ξεκινά, στη μεταπολεμική Ελλάδα, με τους ανθρώπους να κάνουν εκδρομές και να τραγουδούν. Δύο οχήματα που παραλίγο να συγκρουστούν γίνονται η αιτία να βρεθούν ξανά δύο φίλοι που είχαν να ιδωθούν από την Κατοχή, με τον Παναγή να έχει παντρευτεί και να έχει αποκτήσει και παιδιά. Όταν ο Παναγής συστήνει τον Ανέστη στη γυναίκα του και της λέει ότι γνωρίζονται από την Κατοχή, τότε και οι δύο βυθίζονται στις σκέψεις τους και αρχίζει η πρόδρομη αφήγηση.
Οι δυο τους ζουν σε μία αυλή, σε ένα μικρό σπίτι. Δίπλα τους ζει η Δανάη, την οποία την αγαπούν πολύ και αλληλοφροντίζονται. Διακαής πόθος και των δύο είναι να φύγουν από τη χώρα και να πάνε στην Αίγυπτο. Σε κάποια φάση, ένα βράδυ, περιθάλπουν έναν πληγωμένο άντρα, ο οποίος είναι της αντίστασης. Εξαιτίας αυτού, κοντεύουν να χάσουν τόσο το ταξίδι αλλά και μπλέκονται με αυτά τα θέματα.
Αφού πια έχουν πάρει την απόφαση να τα αφήσουν όλα και να φύγουν, ένα γερμανικό μπλόκο τους σταματά. Ένας αντιστασιακός που τους κατεύθυνε λαβώνεται και πεθαίνει. Τότε αυτοί τρέχουν να σωθούν και χωρίζονται. Κι έτσι οι δύο φίλοι χάνονται οριστικά, μέχρι που συναντιούνται ξανά σε εκείνη την εκδρομή χρόνια μετά. Τέλος ο Ανέστης αλλάζει όχημα και πάει με αυτό που ήταν ο Παναγής και η ταινία τελειώνει.
Διανομή
Θανάσης Βέγγος... ως ο Παναγής
Βασίλης Διαμαντόπουλος... ως ο Ανέστης
Σπύρος Καλογήρου... ως ο Περικλής, ο αντιστασιακός που περιθάλπουν
Βασίλης Ανδρεόπουλος... ως ο Γρηγόρης, μέλος της αντίστασης
Μίρκα Καλατζοπούλου... ως η Δανάη, φίλη του Παναγή και του Ανέστη
Ελένη Καρπέτα... ως η Λέλα
Νάσος Κεδράκας... ως ο καπετάν Γιώργης
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ στο Veggos.gr
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ στο 90lepta
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ στο IMDb
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ στο Cine.gr
Ταινίες του 1962
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές ταινίες
Πολεμικές δραματικές ταινίες
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ταινίες του Θανάση Βέγγου
|
65900
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Σουλτάνα
|
Ο τίτλος σουλτάνα, αν και ακούγεται ως θηλυκό του σουλτάνου, δεν αποδίδοταν στη σύζυγο του σουλτάνου, εφόσον κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο στην Οθωμανική αυτοκρατορία ακόμα και η σύζυγος του σουλτάνου να απολαμβάνει ίδιες τιμές. Ο τιμητικός αυτός τίτλος αποδίδοταν μόνο στις κόρες, και ως εκ τούτου στις αδελφές, των σουλτάνων.Ο τίτλος σουλτάνα αντιστοιχεί στον τίτλο «πριγκίπισσα». Η μητέρα του σουλτάνου (βασιλομήτωρ) έφερε τον τίτλο βαλιντέ σουλτάνα ή απλά «βαλιντέ» (εξελλην. βαλιδέ).
Για τις γυναίκες των σουλτάνων χρησιμοποιούνταν ο τίτλος καντίν (= σύζυγος). Παρ' όλα αυτά, ορισμένες από τις γυναίκες του χαρεμιού ήταν δυνατό να φέρουν τον τίτλο της «χασεκί σουλτάνας», δηλαδή της μητέρας ενός αρσενικού παιδιού και διαδόχου του σουλτάνου. Η «χασεκί σουλτάνα» θεωρούνταν η δεύτερη σε δύναμη γυναίκα στο παλάτι μετά τη «βαλιντέ». Η ίδια γινόταν βαλιντέ μετά την άνοδο του πρίγκιπα («σεχζαντέ»), στον θρόνο.
Πηγές
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. ΚΒ΄, σελ. 149
Σουλτανα
Σουλτανα
|
365368
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Ιταλική εισβολή στην Αλβανία
|
Η ιταλική εισβολή στην Αλβανία (7 Απριλίου 1939 - 12 Απριλίου 1939) ήταν μια σύντομη στρατιωτική εκστρατεία που διεξήγαγε το Βασίλειο της Ιταλίας εναντίον του Βασιλείου της Αλβανίας. Η σύγκρουση ήταν αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Η Αλβανία ηττήθηκε γρήγορα (μέσα σε 5 ημέρες). Ο βασιλιάς της Αλβανίας, Ζογ Α΄, αυτοεξορίστηκε στην Ελλάδα και η χώρα έγινε μέρος της ιταλικής αυτοκρατορίας ως ξεχωριστό βασίλειο σε προσωπική ένωση με το ιταλικό στέμμα.
Ιστορικό
Η Αλβανία είχε από καιρό μεγάλη στρατηγική σημασία για την Ιταλία. Οι Ιταλοί ναύαρχοι είχαν επιδείξει σημαντικό ενδιαφέρον για το λιμάνι του Αυλώνα καθώς και για την νήσο Σάσωνα στην είσοδο του κόλπου του Αυλώνα, διότι με τον έλεγχό τους η Ιταλία θα έλεγχε την είσοδο στην Αδριατική Θάλασσα. Επιπλέον, η Αλβανία θα μπορούσε να παρέχει στην Ιταλία προγεφύρωμα για μελλοντική επέκταση στα Βαλκάνια. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου αλβανικού κράτους. Με το ξέσπασμα του πολέμου, η Ιταλία βρήκε την ευκαιρία να καταλάβει το νότιο μισό της Αλβανίας, προκειμένου να μην καταληφθεί από τους Αυστροούγγρους. Η επιτυχία αυτή δεν κράτησε για πολύ όμως διότι η αλβανική αντίσταση και τα εσωτερικά προβλήματα μετά το τέλος του πολέμου ανάγκασαν την Ιταλία να αποχωρήσει από τη χώρα το 1920. Η επιθυμία να αντισταθμίσει αυτήν την ενοχλητική αποτυχία ήταν ένα από τα βασικά κίνητρα του Μπενίτο Μουσολίνι κατά την εισβολή στην Αλβανία.
Όταν ο Μουσολίνι κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία επέδειξε ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Αλβανία. Η Ιταλία ξεκίνησε την οικονομική της διείσδυση στην Αλβανία το 1925, όταν η Αλβανία συμφώνησε να επιτρέψει στην Ιταλία να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό της πλούτο. Ακολούθησε η Πρώτη συνθήκη των Τιράνων το 1926 και η Δεύτερη συνθήκη των Τιράνων το 1927, με τις οποίες οι δύο χώρες σύναψαν αμυντική συμμαχία. Η αλβανική κυβέρνηση και η οικονομία επιδοτήθηκαν από ιταλικά δάνεια, ο αλβανικός στρατός εκπαιδεύτηκε από ιταλικούς στρατιωτικούς εκπαιδευτές και ο ιταλικός αποικισμός ενθαρρύνθηκε. Παρά την ισχυρή ιταλική επιρροή, ο βασιλιάς Ζογ Α΄ αρνήθηκε να ενδώσει πλήρως την ιταλική πίεση. Το 1931 εναντιώθηκε ανοιχτά στους Ιταλούς, αρνούμενος να ανανεώσει τη συνθήκη των Τιράνων του 1926. Το 1934 η Αλβανία υπέγραψε εμπορικές συμφωνίες με τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, ενώ ο Μουσολίνι έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκφοβίσει τους Αλβανούς στέλνοντας στόλο από πολεμικά πλοία στην Αλβανία.
Όπως η ναζιστική Γερμανία που ενσωμάτωσε την Αυστρία και κινήθηκε εναντίον της Τσεχοσλοβακίας, η Ιταλία είδε να γίνεται το μικρότερο μέλος του συμφώνου του χάλυβα. Η επικείμενη γέννηση του Αλβανού πρίγκιπα εν τω μεταξύ, απείλησε να δώσει στον Ζογ μια διαρκή δυναστεία. Αφού ο Αδόλφος Χίτλερ εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία (15 Μαρτίου 1939), χωρίς να ενημερώσει εκ των προτέρων τον Μουσολίνι, ο Ιταλός δικτάτορας αποφάσισε να προχωρήσει με την προσάρτηση της Αλβανίας. Ο Ιταλός βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ επέκρινε το σχέδιο να λάβει την Αλβανία ως περιττό κίνδυνο. Η Ρώμη, ωστόσο, που διατυπώθηκε στο τελεσίγραφο των Τιράνων στις 25 Μαρτίου 1939, ζητώντας να προσχωρήσει στην κατάληψη της Αλβανίας. Ο Ζογ αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα σε αντάλλαγμα για μία πλήρη ιταλική εξαγορά και τον εποικισμό της Αλβανίας.
Η αλβανική κυβέρνηση προσπάθησε να κρατήσει μυστική την είδηση του ιταλικού τελεσιγράφου. Ενώ το Ράδιο Τιράνων επίμονα μετέδιδε ότι δεν συνέβαινε τίποτα, οι άνθρωποι έγιναν καχύποπτοι και η είδηση του ιταλικού τελεσιγράφου διαδόθηκε από ανεπίσημες πηγές. Στις 5 Απριλίου γεννήθηκε ο γιος του βασιλιά και η είδηση ανακοινώθηκε με κανονιοβολισμούς. Οι άνθρωποι που χύθηκαν έξω στους δρόμους ανησυχώντας, αλλά η είδηση του νεογέννητου πρίγκιπα τους καθησύχασε. Οι άνθρωποι ήταν καχύποπτοι ότι κάτι συνέβαινε, οδηγώντας σε μια αντιιταλική διαδήλωση στα Τίρανα την ίδια ημέρα. Στις 6 Απριλίου υπήρξαν αρκετές διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις της Αλβανίας. Το ίδιο απόγευμα 100 ιταλικά αεροσκάφη πέταξαν πάνω από Τιράνα, Δυρράχιο και Αυλώνα και έκαναν ρίψη φυλλαδίων που έδιναν εντολή στους ανθρώπους να υποταχθούν στην ιταλική κατοχή. Οι άνθρωποι εξαγριώθηκαν από αυτή την επίδειξη δύναμης και ζήτησαν από την κυβέρνηση να αντισταθεί και να απελευθερώσει τους Αλβανούς που συνελήφθησαν ως «κομμουνιστές». Το πλήθος φώναζε "Δώστε μας τα όπλα! Μας πρόδωσαν!". Ενώ ξεκίνησε η επιστράτευση των εφεδρειών, πολλοί υψηλόβαθμοι αξιωματικοί εγκατέλειψαν τη χώρα. Επίσης, η κυβέρνηση κατέρρευσε. Ο υπουργός Εσωτερικών, Μούσα Τζούκα, εγκατέλειψε τη χώρα για τη Γιουγκοσλαβία την ίδια μέρα. Ενώ ο βασιλιάς Ζογ απευθύνθηκε στο έθνος υποσχόμενος ότι θα αντισταθεί στην ιταλική κατοχή, οι άνθρωποι αισθάνθηκαν ότι είχαν εγκαταλειφθεί από την κυβέρνησή τους.
Εισβολή
Τα αρχικά σχέδια των Ιταλών για την εισβολή προέβλεπαν δύναμη έως και 50.000 ανδρών που θα υποστηρίζονταν από 137 ναυτικές μονάδες και 400 αεροπλάνα. Τελικά, η δύναμη εισβολής αυξήθηκε σε 100.000 άνδρες που υποστηρίζονταν από 600 αεροπλάνα. Στις 7 Απριλίου τα ιταλικά στρατεύματα, με επικεφαλής τον στρατηγό Αλφρέντο Γκουτσόνι εισέβαλαν στην Αλβανία και επιτέθηκαν σε όλα τα λιμάνια ταυτόχρονα. Υπήρχαν 65 μονάδες στους Αγίους Σαράντα, 40 στον Αυλώνα, 38 στο Δυρράχιο, 28 στο Σενγκίν και 8 ακόμα στο Παλές.
Από την άλλη πλευρά, ο τακτικός στρατός της Αλβανίας αριθμούσε 15.000 ανεπαρκώς εξοπλισμένους άνδρες που είχαν για ινστρούχτορες τους Ιταλούς αξιωματικούς. Το σχέδιο του βασιλιά Ζογ ήταν να αντισταθεί ο στρατός στα βουνά, αφήνοντας τα λιμάνια και τις κύριες πόλεις ανυπεράσπιστες, αλλά Ιταλοί πράκτορες που είχαν τοποθετηθεί στην Αλβανία ως στρατιωτικοί σύμβουλοι σαμποτάρισαν αυτό το σχέδιο. Οι Αλβανοί ανακάλυψαν ότι τα κομμάτια πυροβολικού είχαν υποστεί δολιοφθορά και ότι δεν υπήρχαν πυρομαχικά. Κατά συνέπεια, την κύρια αντίσταση πρόσφεραν χωροφύλακες και μικρές ομάδες πατριωτών.
Στο Δυρράχιο, μια δύναμη μόλις 360 Αλβανών, ως επί το πλείστον χωροφύλακες και οι αστοί, με επικεφαλής τους Αμπάζ Κουρί, διοικητή της χωροφυλακής της πόλης και τον Μουξό Ουλτζινάκου προσπάθησαν να σταματήσουν την ιταλική εισβολή. Εξοπλισμένοι μόνο με μικρά όπλα και τρία πολυβόλα, πέτυχαν να καθηλώσουν τους Ιταλούς στον κόλπο για αρκετές ώρες μέχρι που ένας μεγάλος αριθμός ελαφρών αρμάτων αποβιβάστηκε από τα ιταλικά πλοία. Μετά από αυτό, η αντίσταση κατέρρευσε και μέσα σε πέντε ώρες η πόλη είχε καταληφθεί.
Μέχρι τις 1:30 μ.μ. της πρώτης ημέρας, όλα τα αλβανικά λιμάνια ήταν σε ιταλικά χέρια. Την ίδια μέρα ο βασιλιάς Ζογ Α΄, η σύζυγός του βασίλισσα Τζεραλντίνε Απόνουι και ο γιος τους Λέκα έφυγαν για την Ελλάδα, παίρνοντας μαζί τους μέρος των αποθεμάτων χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας της Αλβανίας. Στο άκουσμα της είδησης, ένας οργισμένος όχλος επιτέθηκε στις φυλακές, απελευθέρωσε τους αιχμαλώτους και λεηλάτησε την κατοικία του βασιλιά. Στις 9:30 π.μ. της 8ης Απριλίου, ιταλικά στρατεύματα εισήλθαν στα Τίρανα και γρήγορα κατέλαβαν όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Ιταλικές φάλαγγες βάδισαν προς τις κατευθύνσεις της Σκόδρας, του Φιέρι και του Ελμπασάν. Τα Σκόδρα παραδόθηκαν το βράδυ μετά από 12 ώρες μάχη. Ωστόσο, δύο αστυνομικοί στο κάστρο της Ροζάφας αρνήθηκαν να υπακούσουν τη διαταγή κατάπαυσης του πυρός και συνέχισαν να πολεμούν μέχρι που εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά τους. Τα ιταλικά στρατεύματα απέδωσαν φόρο τιμής στα αλβανικά στρατεύματα της Σκόδρας, που είχαν ανακόψει την προέλαση τους για μια ολόκληρη ημέρα. Κατά τη διάρκεια της ιταλικής απονομής τιμής στα Σκόδρα ο όχλος πολιόρκησε την φυλακή και απελευθερώθηκαν περίπου 200 κρατούμενοι.
Ο αριθμός των απωλειών σε αυτές τις μάχες αμφισβητείται. Για παράδειγμα, οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις υποστήριξαν ότι στο Δυρράχιο σκοτώθηκαν 25 Ιταλοί και τραυματίστηκαν άλλοι 97 όπως επίσης ότι σκοτώθηκαν 160 Αλβανοί και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, ενώ οι κάτοικοι του Δυρραχίου δήλωσαν ότι περίπου 400 Ιταλοί είχαν σκοτωθεί. Για να καλύψουν τις απώλειες τους οι Ιταλοί αμέσως πήραν όλα τα πτώματα και έπλυναν το λιμάνι και τους δρόμους της πόλης.
Στις 12 Απριλίου, το αλβανικό κοινοβούλιο ψήφισε να καθαιρεθεί ο Ζογ και να ενωθεί το έθνος με την Ιταλία "σε προσωπική ένωση", προσφέροντας το αλβανικό στέμμα στον Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄. Το κοινοβούλιο εξέλεξε πρωθυπουργό τον μεγαλύτερο γαιοκτήμονα της Αλβανίας, τον Σεφκέτ Μπέξ Βερλάσι. Ο Βερλάσι υπηρέτησε επιπλέον ως επικεφαλής του κράτους για πέντε ημέρες μέχρι ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ επίσημα αποδέχθηκε το αλβανικό στέμμα σε μια τελετή στο βασιλικό παλάτι στη Ρώμη. Ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ διόρισε τον Φρανσέσκο Τζακομόνι Ντι Σαν Σαβίνο, πρώην πρέσβη στην Αλβανία, για να τον εκπροσωπήσει στην χώρα ως "αντιστράτηγος του βασιλιά" (ουσιαστικά αντιβασιλέας).
Μετά την εκστρατεία
Κύρια άρθρα: Βασίλειο της Αλβανίας (1939-1943) και η Αλβανική αντίσταση του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου
Στις 15 Απριλίου 1939, η Αλβανία αποχώρησε από την Κοινωνία των Εθνών, από την οποία η Ιταλία είχε παραιτηθεί το 1937. Στις 3 Ιουνίου 1939, το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών συγχωνεύθηκε στο ιταλικό υπουργείο Εξωτερικών, και στον Αλβανό υπουργό Εξωτερικών, Χέμιλ Ντίνο, δόθηκε το αξίωμα του Ιταλού πρεσβευτή. Μετά την κατάληψη της Αλβανίας, Μπενίτο Μουσολίνι κήρυξε την επίσημη δημιουργία της ιταλικής αυτοκρατορίας και ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ στέφθηκε βασιλιάς των Αλβανών, ενώ ήταν ήδη αυτοκράτορας της Αιθιοπίας, χώρας που είχε καταληφθεί από την Ιταλία τρία χρόνια πριν. Ο αλβανικός στρατός τέθηκε υπό ιταλική διοίκηση και συγχωνεύθηκε επίσημα με τον ιταλικό το 1940. Επίσης, οι Ιταλοί μελανοχιτώνες σχημάτισαν τέσσερις λεγεώνες της αλβανικής πολιτοφυλακής, όπου προσλάμβαναν αρχικά Ιταλούς αποίκους που ζούσαν στην Αλβανία αλλά αργότερα και Αλβανούς.
Η Αλβανία ακολούθησε την Ιταλία σε πόλεμο με τη Βρετανία και τη Γαλλία στις 10 Ιουνίου 1940. Χρησίμευσε ως βάση για την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940 στην οποία συμμετείχαν και αλβανικά στρατεύματα, αλλά εγκατέλειψαν μαζικά την πρώτη γραμμή. Νότιες περιοχές της χώρας (συμπεριλαμβανομένων των πόλεων του Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς) καταλήφθηκαν προσωρινά από τον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, αλλά η Ιταλία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν κέρδισε καμιά μάχη εναντίον του ελληνικού στρατού, τελικά ανέκτησε τον έλεγχο ολόκληρης της Αλβανίας, λόγω της βοήθειας της Γερμανίας και την επακόλουθη κατοχή της Ελλάδας από το γερμανικό και τον ιταλικό στρατό. Τα σύνορα της Αλβανίας διευρύνθηκαν τον Μάιο του 1941 με την προσάρτηση του Κοσσυφοπεδίου και μέρη του Μαυροβουνίου και της Βαρντάρ Μπανοβίνα, σε μια προσπάθεια για την υλοποίηση των εθνικιστικών αιτημάτων για μια "Μεγάλη Αλβανία". Όταν η Ιταλία συνθηκολόγησε τον Σεπτέμβριο του 1943, τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανία αμέσως μετά από μια σύντομη εκστρατεία, με σχετικά ισχυρή αντίσταση.
Αντίσταση
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αλβανοί παρτιζάνοι, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων σποραδικών αλβανικών εθνικιστικών ομάδων, πολέμησαν εναντίον των Ιταλών (μετά το φθινόπωρο του 1942) και, στη συνέχεια εναντίον των Γερμανών. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 οι Γερμανοί είχαν αποσυρθεί από τα νότια Βαλκάνια εξαιτίας της συντριβής των δυνάμεων του Άξονα από τον Κόκκινο Στρατό, την κατάρρευση της Ρουμανίας και την επικείμενη πτώση της Βουλγαρίας. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, λόγω της ταχείας εξέλιξης των αλβανικών κομμουνιστικών δυνάμεων, οι Αλβανοί παρτιζάνοι σύνθλιψαν την εθνική αντίσταση και ο ηγέτης του Αλβανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ενβέρ Χότζα, έγινε πρωθυπουργός και αργότερα δικτάτορας της χώρας.
Δείτε επίσης
Βασίλειο της Αλβανίας (1939-1943)
Ελληνοϊταλικός Πόλεμος
Παραμπομπές
Πηγές
Fischer, Β. J:. Αλβανία at War, 1938-1945, σελ. 5 Hurst, 1999
Αλβανία: Μελέτη Χώρα: αναβίωση της Αλβανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο , Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.
Jump up to: α β Αλβανία: Μια μελέτη χώρας: η ιταλική διείσδυση, Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου
Fischer, Β. J:. Αλβανία at War, 1939-1945, σελ. 7 Hurst, 1999
Αλβανία: Μελέτη Χώρα: Ζογκ Βασίλειο, Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου
Αλβανία: Μελέτη Χώρα: Ιταλοκρατία, Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου
Owen Pearson, την Αλβανία και ο βασιλιάς Zog: Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και μοναρχία, 1908-1939, Έκδοση εικονογραφημένη Εκδότης IBTauris, 2004 ISBN 1-84511-013-7 , ISBN 978-1-84511-013-0 p. 429
Pearson, p. 439
Jump up to: α β γ Pearson, p. 444
Pearson, p. 444 έως 445
Pearson, p. 454
Fischer, Β. J:. Αλβανία at War, 1939-1945, σελ. 36 Hurst, 1999
Fischer, Β. J:. Αλβανία at War, 1939-1945, σελ. 189 Hurst, 1999
Fischer, Β. J:. Αλβανία σε πόλεμο, 1939-1945, σελ. 223 Hurst, 1999
Αλβανία: Μια μελέτη χώρας: Το Κομμουνιστικό και το Εθνικιστικό Αντίσταση - Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.
Αναφορές
Library of Congress Country Study of Albania
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Comando Supremo: Εισβολή της Αλβανίας (1939) - Ιταλική διάταξη μάχης
Μεσοπόλεμος
Ιστορία της Αλβανίας
|
691392
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Μπομπάνα Βελίτσκοβιτς
|
Η Μπομπάνα Βελίτσκοβιτς (Bobana Veličković, Бобана Величковић, 25 Ιανουαρίου 1990 – 21 Ιουνίου 2020) ήταν Σέρβα αθλήτρια της σκοποβολής. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, διαγωνίστηκε στα 10 μέτρα σκοποβολή των γυναικών. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2016, διαγωνίστηκε στα 10 μέτρα και στα 25 μέτρα στη σκοποβολή των γυναικών, τερματίζοντας στην έβδομη θέση στα 10 μέτρα.
Στις 21 Ιουνίου 2020, η Βελίτσκοβιτς πέθανε μετά από επιπλοκές κατά την διάρκεια του τοκετού, συμπεριλαμβανομένης της προεκλαμψίας από την οποία έπασχε.
Μετάλλια
Χρυσά μετάλλια
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
Γρανάδα 2014: Χρυσό μετάλλιο, αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Μέρακερ 2010: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Μπρέσια 2011: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Βιερούμακι 2012: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων
Οντένσε 2013: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Μάριμπορ 2017: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Βρόκλαβ 2020: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Αργυρά μετάλλια
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Μόσχα 2014: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, μικτό ομαδικό}
Γκιορ 2016: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Χάλκινα μετάλλια
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Βιερούμακι 2012: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Γκιορ 2018: αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων, ομαδικό
Παραπομπές
Σέρβες αθλήτριες της σκοποβολής
|
590807
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Ταντμπάβα
|
Οι Ταντμπάβα (κυριολεκτικά σημαίνει «που απορρέει από αυτό») είναι η Σανσκριτική λέξη για μία από τρεις ετυμολογικές κατηγορίες, όπως ορίστηκαν από γηγενείς γραμματικούς των μέσων Ινδοάριων γλωσσών, παράλληλα με τις κατηγορίες τατσάμα και ντέσι. Η «ταντμπάβα» είναι λέξη με Ινδοάρια καταγωγή (και συνεπώς σχετίζεται με τα Σανσκριτικά), αλλά έχει εξελιχθεί μέσα από την αλλαγή γλώσσας στο Μέσο Ινδοάριο στάδιο και τελικά κληρονομήθηκε σε μια σύγχρονη Ινδοάρια γλώσσα. Με αυτή την έννοια, οι ταντμπάβα μπορούν να θεωρηθούν το μητρικό (κληρονομικό) λεξιλόγιο της σύγχρονης ινδοάριας γλώσσας.
Οι Ταντμπάβα διακρίνονται από τις τατσάμα, ένας όρος που εφαρμόζεται σε λέξεις που δανείστηκαν από τα Κλασικά Σανσκριτικά μετά την ανάπτυξη των Μέσων Ινδοάριων γλωσσών. Έτσι οι τατσάμα διατηρούν τη Σανσκριτική μορφή (τουλάχιστον στην ορθογραφική μορφή). Αυτό μπορεί να συγκριθεί με τη χρήση του δανεισμένου Κλασικού λατινικού λεξιλογίου σε σύγχρονες λατινογενείς γλώσσες. Οι ταντμπάβα και τατσάμα διακρίνονται επίσης από τις λέξεις ντέσι («τοπικές»), ένας όρος που εφαρμόζεται σε λέξεις που έχουν μη-Ινδοάρια πηγή, συνήθως Δραβιδικής, Αυστροασιατική, ή Θιβετοβιρμανική. Στο σύγχρονο πλαίσιο, οι όροι «ταντμπάβα» και «τατσάβα» εφαρμόζονται σε Σανσκριτικές δανεικές λέξεις όχι μόνο στις Ινδοάριες γλώσσες, αλλά και σε Δραβιδικές, Μούντα και άλλες γλώσσες της Νότιας Ασίας.
Ταντμπάβα στις ινδοάριες γλώσσες
Οι σύγχρονες Ινδοάρεις έχει δύο κατηγορίες λέξεων κληρονομημένες από τα Σανσκριτικά. Η πρώτη καλύπτει τις λέξεις που έχουν έρθει σε αυτές τις γλώσσες από τα Παλιά Ινδοάρια μέσω των Πρακρίτ και Απαμπράμσα. Αυτές είναι οι κληρονομημένες ταντμπάβα, που δείχνει μια αδιάσπαστη αλυσίδα γλωσσικής εξέλιξης από τα Παλιά Ινδοάρια στην σύγχρονη μορφή. Μια δεύτερη κατηγορία λέξεων προερχόμενων από τα σανσκριτικά στις σύγχρονες Ινδοάριες γλώσσες καλύπτει τις λέξεις που έχουν τις ρίζες τους στην Κλασική Σανσκριτική και τα οποία είχαν αρχικά δανειστεί στα Πρακρίτ ή Απαμπράμσα ως τατσάμα αλλά στην πορεία του χρόνου, άλλαξε μορφή για να ταιριάζει με τη φωνολογία της αποδέκτριας γλώσσας. Οι λέξεις αυτές συχνά ονομάζονται αρνττατσάμα ή ημιτατσάμα από τους σύγχρονους γλωσσολόγους. Αυτές ξεχωρίζουν από τις τατσάμα, τα οποία είναι δάνεια που έχουν αφεθεί σχετικά αμετάβλητες από τα Σανσκριτικά.
Οι μορφές τατσάμα, ταντμπάβα και ημιτατσάμα που προέρχονται από την ίδια ινδοάρια ρίζα μερικές φορές συνυπάρχει στη σύγχρονη Ινδοάρια γλώσσα. Για παράδειγμα, τα αντανακλαστικά του śraddha στα Βεγγαλικά περιλαμβάνουν Σανσκριτικά δάνεια στη τατσάμα sroddha και τη μορφή ημιτατσάμα chedda εκτός από την κληρονομική μορφή ταντμπάβα šadh. Ομοίως, η Σανσκριτική ājñā υπάρχει στα σύγχρονα Χίντι ως ημιτατσάμα āgyā και μια κληρονομική μορφή ταντμπάβα ān (μέσω του Πρακριτικού āṇa) εκτός από τη καθαρή τατσάμα ājñā. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η χρήση των μορφών τατσάμα σε θέση ισοδύναμης ταντμπάβα ή γηγενών μορφών συχνά βλέπεται από τους ομιλητές της γλώσσας ως ένα σημάδι μιας πιο αγνής ή λογοτεχνικής μορφής της γλώσσας, σε αντίθεση με μια πιο ρουστίκ ή καθομιλουμένη μορφή. Ωστόσο συχνά μια λέξη υπάρχει μόνο σε μία από τις τρεις πιθανές μορφές, δηλαδή μόνο ως ταντμπάβα, τατσάμα ή ημιτατσάμα, ή έχει διαφορετικές σημασίες σε διαφορετικές μορφές. Για παράδειγμα, τα αντανακλαστικά της Παλιάς Ινδοάριας λέξης hṛdaya υπάρχει στα Χίντι, τόσο ως τατσάμα και ως ταντμπάβα. Ωστόσο, η λέξη τατσάμα hṛdaya σημαίνει «καρδιά», όπως στα Σανσκριτικά, ενώ η ταντμπάβα hiyyā σημαίνει «θάρρος».
Ταντμπάβα σε Οριγικές γλώσσες
Οι λέξεις των Ορίγια χωρίζονται σε γηγενείς λέξεις (ντεσάτζα), δανεισμένες από τα Σανσκριτικά (τατάσαμ) και προσαρμοσμένες με μικρή τροποποίηση από τα Σανσκριτικά (τατμπάμπα). Τον λεξικό του 17ου αιώνα Γκιταμπιντάνα από τον Ουμπέντρα Μπάντζα, το Σάμπντα Τάτβα Αμπιντάνα (1916) από τον Γκοπινάθ Νάντα, το Πουρνατσάντρα Ορ΄γιια Μπασακόσα (1931) με τον Γ.Σ. Πραχαράτζ περιέχει 185.000 λέξεις, και το Προμόντα Αμπισάν (1942) που περιέχει 150.000 λέξεις και γράφτηκε από τους Π.Σ. Ντεμπ και Νταμοντάρα Μισάρ κατατάσσουν τις λέξεις των Ορίγια σε ντέσι, τατσάμα ή ταντμπάβα.
Οι λέξεις των Ορίγια που προέρχονται από λεκτικές ρίζες των Ορίγια, και οι λεκτικές ρίζες των Ορίγια που προέρχονται από αυτές των σανσκριτικών, ονομάζονται λέξεις Ταταμπάμπα Κρουντάντα. Για παράδειγμα, το «καντάνα» προέρχεται από το «ντάτου κάντα» των Ορίγια, το οποίο προέρχεται από το Σανσκριτικό «κράντα ντάτου».
Ταντμπάβα σε άλλες γλώσσες της Νότιας Ασίας
Στο πλαίσιο των Δραβιδικών, Αυστροασιατικών και θιβετοβιρμανικών γλωσσών της Νότιας Ασίας, οι όροι «τατσάμα» και «ταντμπάβα» χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν λέξεις που έχουν δανειστεί από τα Σανσκριτικά, είτε χωρίς τροποποιήσεις («τατσάμα») ή τροποποιημένες («ταντμπάβα»). Οι ταντμπάβα όπως χρησιμοποιούνται σε σχέση με αυτές τις γλώσσες, ως εκ τούτου, αντιστοιχούν με μεγαλύτερη ακρίβεια, με τις κατηγορίες της τατσάμα και ημιτατσάμα που χρησιμοποιούνται σε σχέση με το λεξιλόγιο της σύγχρονης Ινδοάριας γλώσσας. Όλες οι Δραβιδικές γλώσσες περιέχουν ένα ποσοστό λέξεων ταντμπάβα και τατσάμα, που ενδεχομένως υπερβαίνει το ήμισυ του λεξιλογίου των λογοτεχνικών Κανάντα, Τελούγκου και Μαλαγιάλαμ, με τα Ταμίλ να είναι λιγότερο σανσκριτοποιημένα. Λόγω της μη ινδοάριας καταγωγής, το μητρικό, κληρονομημένο λεξιλόγιο των δραβιδικών, αυστροασιατικών και θιβετοβιρμανικών γλωσσών της Νότιας Ασίας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ντέσι».
Δείτε επίσης
Ινδοάρια δάνεια στα Ταμίλ
Παραπομπές
Ετυμολογία
|
171068
|
https://el.wikipedia.org/wiki/CvH2v
|
CvH2v
|
Γενικός χημικός τύπος των δύο (2) ισομερών ομόλογων σειρών υδρογονανθράκων:
Αλκένια: Υδρογονάνθρακες που περιέχουν ένα διπλό δεσμό και κανένα δακτύλιο.
Κυκλοαλκάνια: Υδρογονάνθρακες που περιέχουν ένα δακτύλιο και κανένα πολλαπλό (διπλό ή τριπλό) δεσμό.
{{DISPLAYTITLE:CvH2v}}
|
164276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%87%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%8A%20%CE%B5%CF%80%CE%AF%20%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Παγκόσμιο πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου γυναικών
|
Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου γυναικών ( IIHF Women's World Hockey Championship ) είναι η σημαντικότερη διεθνής διοργάνωση του αθλήματος αυτού στις γυναίκες. Τελεί υπό την αιγίδα της Διεθνής Ομοσπονδία Χόκεϊ επί Πάγου (IIHF).
Για πρώτη φορά διεξήχθη επίσημα το 1990. Με την είσοδο του χόκεϊ γυναικών στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1998, η διοργάνωση σταμάτησε να διεξάγεται σε χρονιές που συμπίπτουν με Χειμερινές Ολυμπιάδες. Το 1995 και το 1996, δεν διεξήχθησαν παγκόσμια πρωταθλήματα αλλά Πρωταθλήματα Ειρηνικού. Από το 2014 , για να ενισχυθεί ο συναγωνισμός, το πρωτάθλημα θα διεξάγεται σε έτη Ολυμπιακών Αγώνων (κάθε 4 χρόνια).
Διοργανώσεις
Πίνακας μεταλλίων
Δείτε επίσης
Παγκόσμιο πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου ανδρών
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
The Women's Hockey Web
Πηγές
Müller, Stephan : International Ice Hockey Encyclopedia 1904-2005 / BoD GmbH Norderstedt, 2005 ISBN 3-8334-4189-5
Χόκεϊ επί πάγου
de:Eishockey-Weltmeisterschaft#A-WM der Frauen
|
367044
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%20%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD
|
Οικοδομήσιμο Σύμπαν
|
Στα μαθηματικά, και ειδικότερα στη θεωρία συνόλων, το οικοδομήσιμο σύμπαν (ή το οικοδομήσιμο σύμπαν του Γκέντελ), συμβολιζόμενο ως L, είναι μια συγκεκριμένη τάξη συνόλων που μπορεί να περιγραφεί εξολοκλήρου με όρους απλούστερων συνόλων. Προτάθηκε από τον Κουρτ Γκέντελ το 1938 στη μελέτη του «Η συνέπεια του αξιώματος επιλογής και της γενικευμένης υπόθεσης του συνεχούς». Σε αυτή, απέδειξε ότι το οικοδομήσιμο σύμπαν είναι ένα εσωτερικό μοντέλο στη θεωρία συνόλων Ζερμένο-Φράνκελ, και επίσης ότι το αξίωμα επιλογής και η γενικευμένη υπόθεση του συνεχούς είναι αληθή στο οικοδομήσιμο σύμπαν.
Τι είναι το L?
Το L μπορεί να θεωρηθεί ότι κατασκευάζεται σε "στάδια", όμοια με το σύμπαν του Νιούμαν, V. Τα στάδια αυτά κατατάσσονται σε τάξεις. Στο σύμπαν του Νιούμαν, στο διαδοχικό στάδιο, το καθένα παίρνει Vα+1 ώστε να είναι το σύνολο όλων των υποσυνόλων του προηγούμενου σταδίου, Vα. Αντιθέτως, στο οικοδομήσιμο σύμπαν του Γκέντελ L, το καθένα χρησιμοποιεί μόνο εκείνα τα υποσύνολα του προηγούμενου σταδίου που είναι:
προσδιορίσιμα από έναν τύπο στην επίσημη γλώσσα της θεωρίας συνόλων
με παραμέτρους από προηγούμενο στάδιο και
με τους ποσοδείκτες εκφρασμένους ώστε να κυμαίνονται πάνω από το προηγούμενο στάδιο.
Περιορίζοντας το καθένα σε σύνολα προσδιορισμένα μόνο από προϋποθέσεις όσων έχουν ήδη κατασκευαστεί, καθίσταται βέβαιο ότι τα τελικά σύνολα θα έχουν κατασκευαστεί με έναν τρόπο ανεξάρτητο από τις ιδιαιτερότητες του υπόλοιπου μοντέλου της θεωρίας συνόλων και περιεχόμενο σε ένα τέτοιο μοντέλο.
Το L προσδιορίζεται από την υπερπεπερασμένη επαγωγή ως εξής:
Αν το είναι μια πεπερασμένη τάξη, τότε
Αν το z είναι στοιχείο του Lα, τότε z = {y | y ∈ Lα και y ∈ z} ∈ Def (Lα) = Lα+1. Οπότε το Lα είναι ένα υποσύνολο του Lα+1, το οποίο είναι ενα υποσύνολο του δυναμοσυνόλου του Lα. Συνεπώς, προκύπτει ένας πύργος αποτελούμενος από ένθετα μεταβατικά σύνολα. Αλλά το L αυτό καθ'αυτό είναι κατάλληλη κλάση.
Τα στοιχεία του L ονομάζονται "οικοδομήσιμα" σύνολα, και το L είναι το "οικοδομήσιμο σύμπαν". Το "αξίωμα της οικοδομησιμότητας", με άλλα λόγια το "V=L", λέει ότι κάθε σύνολο (του V) είναι οικοδομήσιμο, δηλ. στο L.
Επιπρόσθετα γεγονότα πάνω στα σύνολα Lα
Μια ανάλογη ερμηνεία για το Lα είναι:
Για κάθε τάξη α, .
Για κάθε πεπερασμένη τάξη n, τα σύνολα Ln and Vn είναι τα ίδια ( ανεξάρτητα από το αν τα V και L είναι ίσα) και επομένως Lω = Vω: όπου τα στοιχεία τους είναι ακριβώς τα κληρονομικά πεπερασμένα σύνολα. Η ισότητα πέραν από αυτό το σημείο δεν ισχύει. ακόμα και σε μοντέλα ZFC όπου το V ισούται με L, Lω+1 είνσι ενα κατάλληλο υποσύνολο του Vω+1, και έπειτα το ] Lα+1 είναι ένα κατάλληλο υποσύνολο του δυναμοσυνόλου του Lα για κάθε α > ω. Από την άλλη, το γεγονός οτι το V ισούται με L δεν υπονοεί οτι το Vα ισούται με Lα εαν α = ωα, για παράδειγμα αν το α είναι απρόσιτο. Γενικότερα, το γεγονός οτι το V ισούται με L σημαίνει οτι το Hα ισούται με Lα για άπειρα απόλυτα α.
Αν α είναι μια απόλυτη τάξη τότε υπάρχει μια αμφιμονότιμη συνάρτηση μεταξύ των Lα και α,και η συνάρτηση αυτή μπορεί να κατασκευαστεί. Τότε αυτά τα σύνολα είναι ισάριθμα σε κάθε μοντέλο της θεωρίας συνόλων που τα περιέχει.
Όπως έχει προαναφερθεί, το Def(X) είναι ένα σύνολο υποσυνόλων του X που ορίζεται από Δ0 τύπους (δηλαδή, τύποι της θεωρίας συνόλων που περιέχουν μόνο οριοθετημένους ποσοδείκτες) που χρησιμοποιούν ως παραμέτρους μόνο το X και τα στοιχεία του.
Μια άλλη ερμηνία, λόγω του Γκεντελ, χαρακτηρίζει κάθε Lα+1 ως διαμέριση του δυναμοσυνόλου του Lα με το κλείσιμο του υπό την συλλογή εννιά εξειδικευμένων συναρτήσεων. Η ερμηνία αυτη δεν αναφέρεται στην καθοριστικότητα.
Όλα τα αριθμήσιμα υποσύνολα του ω και οι σχέσεις στο ω ανήκουν στο Lω+1 (επειδή η αριθμητική ερμηνεία δίνει ένα στο Lω+1). Αντιστρόφως, κάθε υποσύνολο ω που ανήκει στο Lω+1 είναι αριθμήσιμο (διότι τα στοιχεία του Lω μπορούν να αντιστοιχηθούν με φυσικούς αριθμούς με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε το ∈ να είναι καθορισμένο,δηλαδή αριθμήσιμο). Από την άλλη, το Lω+2 ήδη περιέχει κάποια μη αριθμήσιμα υποσύνολα ω, όπως το σύνολο των (φυσικοί αριθμοί κωδικοποίησης) πραγματικές αριθμητικές δηλώσεις (αυτό μπορεί να οριστεί από το Lω+1 επομένως είναι στο Lω+2).
Όλα τα υπεραριθμήσιμα υποσύνολα του ω and και οι σχέσεις στο ω ανήκουν στο (όπου η τάξη Church-Kleene),και αντίστροφα κάθε υποσύνολο του ω που ανήκει στο είναι υπεραριθμήσιμο.
Το L είναι ένα πρότυπο εσωτερικό μοντέλο του ZFC
Το L είναι ένα πρότυπο μοντέλο, δηλ. είναι μία μεταβατική κλάση και χρησιμοποιεί την πραγματική στοιχειώδη σχέση, ώστε να είναι καλά ορισμένη. Το L είναι ενα εσωτερικό μοντέλο, δηλ. συνίσταται από όλους τους τακτικούς αριθμούς του V και δεν έχει καθόλου "επιπλέον" σύνολα εκτός από αυτά στο V, αλλά είναι πιθανόν να είναι κατάλληλη κλάση του V. Το L είναι ένα μοντέλο του ZFC, που σημαίνει ότι ικανοποιεί τα ακόλουθα αξιώματα:
Αξίωμα της κανονικότητας: Κάθε μη κενό σύνολο x περιέχει κάποιο στοιχείο y τέτοιο ώστε να είναι ξένα μεταξύ τους σύνολα. Το (L,∈) είναι υποχώρος του (V,∈) που είναι καλά ορισμένος, άρα το L είναι καλά ορισμένο. Πιο συγκεκριμένα, αν x∈L, τότε από την μεταβατικότητα του L, προκύπτει ότι και y∈L.Αν χρησιμοποιήσουμε το ίδιο y όπως στο V, τότε είναι ακόμη ξένο από το x επειδή χρησιμοποιούμε την ίδια στοιχειώδη σχέση ενώ δεν έχουν προστεθεί καθόλου νέα σύνολα.
Αξίωμα της επεκτασιμότητας: Δύο σύνολα είναι ίσα αν και μόνο αν έχουν τα ίδια στοιχεία.
Αν τα x και y είναι στο L και έχουν τα ίδια στοιχεία στο L, τότε από τη μεταβατικότητα του L, έχουν τα ίδια στοιχεία (στο V). Άρα είναι ίσα (στο V και κατ'επέκτασιν στο L).
Αξίωμα του κενού συνόλου: Το {} είναι ένα σύνολο.
{} = L0 = {y | y∈L0 και y=y} ∈ L1. Έτσι {} ∈ L. Επειδή η στοιχειώδης σχέση είνα η ίδια και δεν έχουν προστεθεί καθόλου νέα στοιχεία, αυτό είναι το κενό σύνολο του L.
Αξίωμα της ζεύξης : Αν τα x, y είναι σύνολα, τότε το {x,y} είναι ένα σύνολο.
Αν x∈L και y∈L, τότε υπάρχει κάποια τάξη α τέτοια ώστε x∈Lα και y∈Lα. Τότε {x,y} = {s | s∈Lα και (s=x or s=y)} ∈ Lα+1. Έτσι, {x,y} ∈ L και και έχει το ίδιο νόημα και για το L όπως για το V.
Αξίωμα της ένωσης: Για κάθε σύνολο x υπάρχει ένα σύνολο y του οποίου τα στοιχεια είναι ακριβώς τα στοιχεία των στοιχείων του x.
Αν x ∈ Lα, τότε τα στοιχεία του είναι στο Lα και τα στοιχεία τους είναι επίσης στο Lα. Έτσι το y είναι ένα υποσύνολο του Lα. y = {s | s∈Lα και υπάρχει z∈x τέτοιο ώστε s∈z} ∈ Lα+1. Έτσι, y ∈ L.
Αξίωμα του απείρου: Υπάρχει ένα σύνολο x τέτοιο ώστε το {} να είναι στο x και οποτεδήποτε το y είναι στο x, να ισχυεί το ίδιο και για την ένωση y U {y}.
Από την μεταβατική επαγωγή, προκύπτει ότι κάθε τάξη α ∈ Lα+1. Ειδικότερα, ω ∈ Lω+1 και έτσι ω ∈ L.
Αξιωματικό σχήμα του διαχωρισμού: Δοθέντων οποιουδήποτε συνόλου S και οποιασδήποτε πρότασης P(x,z1,...,zn), το {x|x∈S και P(x,z1,...,zn)} είναι ενα σύνολο.
Από την επαγωγή στους υποτύπους της P, αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα α τέτοι ώστε στο Lα να περιεχεται το S και z1,...,zn και (η P είναι αληθής στο Lα αν και μόνο αν η P είναι αληθής στο L (αυτό ονομάζεται "αρχή της ανάκλασης")). Έτσι το {x | x∈S και P(x,z1,...,zn) στο L} = {x | x∈Lα και x∈S και P(x,z1,...,zn) στο Lα} ∈ Lα+1. Έτσι το υποσύνολο είναι στο L.
Αξιωματικό σχήμα της αντικατάστασης: Δοθέντων ενός συνόλου S και ενός σχεδιασμού (επισήμως προσδιορίζεται ως πρόταση P(x,y) όπου P(x,y) και P(x,z) συνεπάγονται y = z), το {y | υπάρχει x∈S τέτοιο ώστε P(x,y)} είναι σύνολο.
Έστω ότι Q(x,y) ο τύπος που συνδέει την P με το L, δηλ. όλοι οι ποσοδείκτες στο P είναι εξαρτημένοι από L. Το Q είναι ένας πολύ περισσότερο περίπλοκος τύπος απο την P, αλλά είναι ακόμη ένας πεπερασμένος τύπος, και επειδή η P ήταν σχεδιασμός για το L, το Q πρέπει να είναι σχεδιασμός για το V, έτσι, μπορούμε να εφαρμόσουμε αντικατάσταση στο V με το Q. Έτσι το {y | y∈L και υπάρχει x∈S τέτοιο ώστε η P(x,y) στο L} = {y | υπάρχει x∈S τέτοιο ώστε Q(x,y)} είναι ένα σύονλο στο V και μια υποκλάση του L. Ξανά χρησιμοποιώντας το αξίωμα της αντικατάστασης στο V, μπορούμε να δείξουμε ότι πρέπει να υπάρχει ένα α τέτοιο ώστε αυτό το σύνολο να είναι υποσύνολο του Lα ∈ Lα+1. Τότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το αξίωμα του διαχωρισμού στο L για να δείξουμε οτι είναι στοιχείο του L.
Αξίωμα του δυναμοσυνόλου : Για οποιοδήποτε σύνολο x υπάρχει ένα σύνολο y, τέτοιο ώστε τα στοιχεία του y να είναι ακριβώς τα υποσύνολα του x.
Γενικότερα, κάποια υποσύνολα ενός συνόλου στο L δε θα είναι στο L. Έτσι το ολόκληρο δυναμοσύνολο του συνόλου στο L δε θα είναι συνήθως στο L. Αυτό που χρειαζόμαστε εδώ είναι να δείξουμε ότι η τομή του δυναμοσυνόλου L είναι το L. Με τη χρήση της αντικατάστασης στο V δείχνουμε ότι υπάρχει α τέτοιο ώστε η τομή να είναι υποσύνολο του Lα. Τότε η τομή είναι το {z | z∈Lα και το z είναι υποσύνολο του x} ∈ Lα+1. Έτσι, το ζητούμενο σύνολο είναι στο L.
Αξίωμα της επιλογής: Δοθέντος ένος συνόλου x ξένων μεταξύ τους , μη κενών συνόλωνo, υπάρχει ένα σύνολο y (ένα σύνολο επιλογής για το x) που περιέχει ακριβώς ένα στοιχείο από κάθε μέλος του x.
Αποδεικνύεται ότι υπάρχει μια ορισμένη καλώς διάταξη του L της οποίας ο ορισμός λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και στο L. Έτσι, επιλέγουμε το ελάχιστο στοιχείο του κάθε μέλους του x για να σχηματίσουμε το y χρησιμοποιώντας τα αξιώματα της ένωσης και του διαχωρισμού στο L.
Παρατηρείται ότι η απόδειξη πως το L είναι μοντέλο του ZFC απαιτεί μόνο να είναι το V μοντέλο του ZF, δηλ. ΔΕΝ υποθέτουμε ότι το αξίωμα της επιλογής ισχύει στο V.
Το L είναι απόλυτο και ελάχιστο.
Αν το W είναι ένα δεδομένο μοντέλο του ZF και έχει τις ίδιες τάξεις με το V, τότε το L ορισμένο στο W είναι ίσο με το L ορισμένο στο V. Πιο συγκεκριμένα, το Lα είναι το ίδιο στο W και στο V, για κάθε τάξη α. Επιπλέον ίδιοι τύποι και ίδια μοτίβα στο Def (Lα) παράγουν τα ίδια κατασκευάσιμα σύνολα στο Lα+1.
Επιπρόσθετα, από την στιγμή που το Lείναι μια υποκλάση του V και, ομοίως, το L είναι μια υποκλάση του W, το L είναι η μικρότερη κλάση που περιέχει όλες τις τάξεις οι οποίες είναι δεδομένα μοντέλα του ZF. Πράγματι, το L είναι η τομή όλων αυτών των κλάσεων.
Εαν υπάρχει ένα σύνολο W στο V το οποίο είναι ένα δεδομένο μοντέλο του ZF, και η τάξη κ είναι το σύνολο των τάξεων που υπάρχουν στο W, τότε το Lκ είναι το L του W. Εαν υπάρχει ένα σύνολο που είναι δεδομένο μοντέλο του ZF, τότε το μικρότερο τέτοιο σύνολο είναι ένα τέτοιο Lκ. Αυτό το σύνολο ονομάζεται ελάχιστο μοντελο του ZFC. Χρησιμοποιώντας το καθοδικό θεώρημα των Löwenheim–Skolem, μπορούμε να δείξουμε οτι το ελάχιστο μοντέλο (εαν αυτό υπάρχει) είναι ένα αριθμήσιμο σύνολο.
Φυσικά, κάθε βάσιμη θεωρία πρέπει να έχει ένα μοντέλο, επομένως ακόμα και στο ελάχιστο μοντέλο της θεωρίας συνόλων υπάρχουν σύνολα που είναι μοντέλα των ZF (υποθέτοντας οτι το ZF ειναι συνεπές). Όμως,αυτά τα μοντέλα συνόλων δεν είναι δεδομένα. Πιο συγκεκριμένα, δεν χρησιμοποιούν κανονικές σχέσις μεταξύ των στοιχείων και δεν είναι καλά ορισμένες.
Διότι και το L του L και το V του L είναι το πραγματικό L και, και το L του Lκ και το V του Lκ είναι το πραγματικό Lκ, έχουμε ότι το V=L ισχύει στο L και σε κάθε Lκ το οποίο είναι μοντέλο του ZF. Όμως, το V=L δεν ισχύει σε κανένα άλλο δεδομένο μοντέλο του ZF.
L και μεγάλες τάξεις.
Από την στιγμή που On⊂L⊆V, ιδιότητες των τάξεων που βασίζονται στην μη ύπαρξη κάποιας συνάρτησης η κάποιας άλλης δόμησης (δηλαδή τύποι τύπου Π1ZF ) διατηρούνται καθώς πηγαίνουμε από το V στο L. Ως εκ τούτου οι αρχικές τάξεις των απόλυτων παραμένουν αρχικές στο L. Οι τακτικές τάξεις παραμένουν τακτικές στο L. Τα ασθενή όρια τάξεων γίνονται ισχυρά όρια τάξεων στο L διότι η γενικευμένη υπόθεση του συνεχούς ισχύει στο L. Οι ασθενώς απρόσιτες τάξεις γίνονται ισχυρώς απροσιτες. Οι ασθενείςτάξεις του Mahlo γίνονται ισχυρώς Mahlo. Και γενικότερα, όλες οι μεγάλες τάξεις μικρότερες από 0# (δείτε την λίστα των μεγάλων τάξεων) θα είναι συσσωρευμένες στο L.
Όμως, το 0# δεν αληθεύει στο L ακόμα και αν αληθεύει στο V. Επομένως, όλες οι μεγάλες τάξεις η ύπαρξη των οποίων αναφέρεται στό 0# δεν έχουν τις ιδιότητες των μεγάλων τάξεων, αλλά διατηρούν τις ιδιότητες αυτών που είναι μικρότερες από 0# τις οποίες επίσης κατέχουν. Για παράδειγμα, οι μετρήσιμες τάξεις παύουν να είναι μετρήσιμες αλλα παραμένουν Mahlo στο L.
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι αν το 0# βρίσκεται στο V, τότε υπάρχει μια κλειστή μη οριοθετημένη κλάση τάξεων οι οποίες είναι δυσδιάκριτες στο L. Παρόλο που κάποιες απο αυτές δεν είναι καν αρχικές τάξεις στο V,όλες έχουν ιδιότητες των μεγάλων τάξεων οι οποίες είναι μικρότερες από 0# στο L. Επιπλέον,κάθε αυστηρά αυξανόμενη συνάρτηση κλάσης από την κλάση των indiscernibles του εαυτού του μπορεί να επεκταθεί με μοναδικό τρόπο στην στοιχειώδη ενσωμάτωση του L στο L. Αυτό δίνει στο L μια ωραία δόμη επαναλαμβανομένων.
To L μπορεί να είναι καλά διατεταγμένο
Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι για να διατάξουμε καλώς το L. Μερικοί από αυτούς εμπλέκουν τη "λεπτή δομή" του L, η οποία πρώτα περιγράφηκε από το Ρόναλντ Βγιορν Τζένσεν στη μελέτη του το 1972 με τίτλο "Η λεπτή δομή της οικοδομήσιμης ιεραρχίας". Εκτός από την επεξήγηση της λεπτής δομής, θα κάνουμε μία αναφορά στο πως το L μπορεί να είναι καλώς διατεταγμένο μόνο από τον ορισμό που δόθηκε παραπάνω.
Ας υποθέσουμε ότι τα x και y είναι δύο διαφορετικά σύνολα στο L και σκοπεύουμε να αποφασίσουμε αν x<y ή x>y. Αν το x εμφανιστεί πρώτα στο Lα+1 και το y εμφανιστεί πρώτα στο Lβ+1 και το β είναι διαφορετικό του α, τότε ας είναι x<y αν και μόνο αν α<β. Εφεξής, υποθέτουμε ότι β=α.
Θυμόμαστε ότι το Lα+1 = Def (Lα) ότι χρησιμοποιεί τύπους με παραμέτρους από το Lα για να προσδιορίσουμε τα σύνολα x και y. Αν αγνοήσουμε (προς το παρόν) τις παραμέτρους, τύποι είναι δυνατόν να δώσουμε στους τύπους μία πρότυπη αρίθμηση του Γκέντελ από φυσικούς αριθμούς. Αν το Φ είναι ο τύπος με το μικρότερο αριθμό του Γκέντελ ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ορίσει το x, και το Ψ είναι ο τύπος με το μικρότερο αριθμό του Γκέντελ που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ορίσει το y, και τα Ψ είναι διάφορο του Φ, τότε ας είναι x<y αν και μόνο αν Φ<Ψ στην αρίθμηση του Γκέντελ. Εφεξής, υποθέτουμε ότι Ψ=Φ.
Ας υποθέσουμε ότι το Φ χρησιμοποιεί n παραμέτρους από το Lα. Ας υποθέσουμε ότι τα z1,...,zn είναι η ακολουθία των παραμέτρων που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με το Φ για να προσδιορίσει το x, και τα w1,...,wn είναι το ίδιο για το y. Τότε ας είναι x<y αν και μόνο αν ισχύει είτε zn<wn είτε (zn=wn and zn-1<wn-1) είτε (zn=wn and zn-1=wn-1 and zn-2<wn-2) είτε κ.λπ... Αυτό καλείτε αντίστροφη-λεξικογραφική διάταξη. Αν υπάρχουν ποικίλες ακολουθίες παραμέτρων που ορίζουν ένα από τα σύνολα, επιλέγουμε το ελάχιστο από αυτά κάτω από αυτήν τη διάταξη.
Η καλή διάταξη των μεμονωμένων παραμέτρων προκύπτει από την επαγωγική υπόθεση της άπειρης επαγωγής. Οι τιμές της n-άδας των παραμέτρων είναι καλά διατεταγμένες από τη διατάξη των γινομένων. Οι τύποι με τις παραμέτρους είναι καλά διατεταγμένες από το διατεταγμένο άθροισμα (από τους αριθμούς του Γκέντελ) των καλών διατάξεων.Και το L είναι καλά διατεταγμένο από το διατεταγμένο άθροισμα (από το α) των διαταξεων στο Lα+1.
Παρατηρείται ότι αυτή η καλή διάταξη μπορεί να οριστεί μέσα στο ίδιο το L από έναν τύπο της θεωρίας συνόλων χωρίς καθόλου παραμέτρους, μόνο με τις ανεξάρτητες μεταβλητές x και y. Και αυτός ο τύπος δίνει την ίδια αξία αληθείας ανεξαρτήτως από το αν υπολογίστηκε στο L, στο V, ή στο W (κάποια άλλα πρότυπα μοντέλα του ZF με τις ίδιες τάξεις) και θα υποθέσουμε ότι ο τύπος είναι λάθος αν το x ή το y δεν είναι στο L.
Είναι ευρέως γνωστό ότι το αξίωμα της επιλογής είναι ισοδύναμο με την ικανότητα της καλής διάταξης κάθε συνόλου. Έχονττας την ικανότητα να διατάξουμε καλώς την κατάλληλη κλάση V (όπως κάναμε εδώ με το L) είναι ισοδύναμο με το αξίωμα της καθολικής επιλογής το οποίο είναι πιο ισχυρό από το σύνηθες αξίωμα της επιλογής διότι καλύπτει επίσης κατάλληλες κλάσεις μη κενών συνόλων.
Το L έχει αρχή της ανάκλασης
Αποδεικνύοντας οτι το αξίωμα του διαχωρισμού, το αξίωμα της αντικατάστασης, και το αξίωμα της επιλογής ισχύουν στο L απαιτεί (τουλάχιστον όπως έχει δειχθεί παραπάνω) την χρήση της αρχής της ανάκλασης στο L. Εδώ περιγράφουμε μια τέτοια αρχή.
Με μαθηματική επαγωγή για n<ω, μπορούμε να χρησιμοποιησουμε ZF στο V για να αποδείξουμε οτι για κάθε διατακτικό αριθμό α, υπάρχει ένας διατακτικός αριθμός β>α ο οποίος για κάθε πρόταση P(z1,...,zk) με z1,...,zk στο Lβ και περιλαμβάνοντας λιγότερα από n σύμβολα (έχοντας μετρήσει το σταθερό σύμβολο για ένα στοιχείο του Lβ ως ένα σύμβολο) καταλήγουμε στο οτι το P(z1,...,zk) ισχύει στο Lβ αν και μόνο αν ισχύει στο L.
Η γενικευμένη υπόθεση του συνεχούς ισχύει στο L
Ας ισχύει , και T είναι κάποιο οικοδομήσιμο υποσύνολο του S. Τότε υπάρχει κάποιο β με , άρα , για κάποιον τύπο Φ και κάποια που ανήκουν στο . Σύμφωνα με το καθοδικό θεώρημα Löwenheim–Skolem, πρέπει να υπάρχει κάποιο μεταβατικό σύνολο K που να περιέχει το και κάποια , και έχει την ίδια θεωρία πρώτης τάξης με το με τα να υποκαθιστούν τα ; και αυτό το K θα έχει ττον ίδιο διατακτικό αριθμό με το . Απο΄την στιγμή που το ισχύει στο , ισχύει και στο K, επομένως ισχύει για κάποιο γ που έχει ίδιο διατακτικό αριθμό με το α. Και διότι το και το έχουν την ίδια θεωρία. Επομένως το T πραγματικά βρίσκεται στο .
Επομένως όλα τα οικοδομήσιμα υποσύνολα ενός άπειρου συνόλου S έχουν τάξεις με (στις περισσότερες) τον ίδιο διατακτικό αριθμό κ ως τάξη του S;έπεται οτι αν το α είναι ο αρχικός διατακτικός αριθμός του κ+,τότε το παίζει τον ρόλο του "δυναμοσυνόλου" του S στο L. Και αυτό με την σειρά του σημαίνει οτι το "δυναμοσύνολο" του S έχει ως μεγαλύτερο δυνατό διατακτικό αριθμό το ||α||. Υποθέτοντας οτι το S αυτό καθαυτό έχει διατακτικό αριθμό κ, το "δυναμοσύνολο" πρέπει τότε να έχει διατακτικό αριθμό ακριβώς κ+. Αλλά αυτό ακριβώς είναι η γενικευμένη υπόθεση του συνεχούς σχετικοποιημένη στο L.
Τα οικοδομήσιμα σύνολα ορίζονται από διατακτικούς αριθμούς
Υπάρχει ένας τύπος της θεωρίας συνόλων που εκφράζει την ιδέα ότι X=Lα. Έχει μόνο ελεύθερες μεταβλητές για το X και το α. Χρησιμοποιώντας αυτό, μπορούμε να επεκτείνουμε τον ορισμό κάθε οικοδομήσιμου συνόλου. Αν το s∈Lα+1, τότε s = {y|y∈Lα κα Φ(y,z1,...,zn) στο (Lα,∈)} για κάποιο τύπο Φ και κάποια z1,...,zn στο Lα. Αυτό είναι ισοδύναμο με το εξής:για όλα τα y, y∈s αν και μόνο αν [υπάρχει X τέτοιο ώστε X=Lα και y∈X και Ψ(X,y,z1,...,zn)] όπου Ψ(X,...) είναι το αποτέλεσμα του περιορισμού κάθε ποσοδείκτη στο Φ(...) προς το X. Παρατηρείται ότι υπάρχει κάθε zk∈Lβ+1 για κάθε β<α. Συνδυάζουμε τους τύπους για το z's με τον τύπο για το s και εφαρμόζουμε τους υπάρχοντες ποσοδείκτες πάνω στο z's και έτσι, παίρνουμε τον τύπο που ορίζει το οικοδομήσιμο σύνολο s χρησιμοποιώντας μόνο τους διατακτικούς αριθμούς α που εμφανίζονται σε εκφράσεις όπως X=Lα ως παραμέτρους.
Παράδειγμα: Το σύνολο {5,ω} είναι οικοδομήσιμο. Είναι το μοναδικό σύνολο, s, που ικανοποιεί τον τύπο:
,
όπου είναι η σύντμηση για:
Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αυτός ο περίπλοκος τύπος έχει απλοποιηθεί από ό,τι οι οδηγίες που δόθηκαν στην πρώτη παράγραφο έχουν αποφέρει. Αλλά το θέμα παραμένει, αφού υπάρχει ένας τύπος της θεωρίας συνόλων που είναι αληθής μόνο για το επιθυμητό οικοδομήσιμο σύνολο s και το οποίο περιέχει παραμέτρους μόνο για διατακτικούς αριθμούς.
Σχετική οικοδομισημότητα
Μερικές φορες είναι επιθυμητό να βρίσκουμε ένα μοντέλο της θεωρίας συνόλων που είναι περιορισμένο όπως το L, αλλά που περιέχει ή επηρεάζεται από ένα σύνολο που δεν είναι οικοδομήσιμο. Αυτό συνεπάγεται την ιδέα της σχετικής οικοδομισημότητας, η οποία έχει δύο πτυχές, το χαριστικό L(A) και το L[A].
Η κλάση L(A) για ένα μη-οικοδομήσιμο σύνολο A είναι η τομή όλων των κλάσεων που είναι πρότυπα μοντέλα της θεωρίας συνόλων και περιέχουν το A και όλους τους διατακτικούς αριθμούς.
Το L(A) ορίζεται από υπερπεπερασμένη αναδρομή ως εξής:
L0(A) = το μικρότερο μεταβατικό σύνολο που περιέχει το A ως ένα στοιχείο, δηλ. ο υπερπεπερασμένος τερματισμός του {A}.
Lα+1(A) = Def (Lα(A))
Αν το λ είναι ένας περιορισμένος διατακτικός αριθμός, τότε .
.
Αν το L(A) περιέχει μια καλή διάταξη του μεταβατικού τερματισμού του {A}, τότε αυτό μπορεί να επεκταθεί σε μια καλή διάταξη του L(A). Ειδάλλως, το αξίωμα της επιλογής δε θα ισχύει στο L(A).
Ένα σύνηθες παράδειγμα είναι το L(R), το μικρότερο μοντέλο που περιέχει όλους τους πραγματικούς αριθμούς, το οποίο χρησιμοποιείται εκτενώς στη μοντέρνα περιγραφική θεωρία συνόλων.
Η κλάση L[A] είναι η κλάση των συνόλων των οποίων η κατασκευήεπηρεάζεται από το A, όπου το A μπορεί να είναι (πιθανώς μη-οικοδομήσιμο) σύνολο ή κατάλληλη κλάση. Ο ορισμός της κλάσης χρησιμοποιεί το DefA (X), που είναι το ίδιο με το Def (X) εκτός από το ότι αντί να εκτιμά την αλήθεια των τύπων Φ στο μοντέλο (X,∈), χρησιμοποιεί το μοντέλο (X,∈,A) όπου το A είναι μοναδιαίο κατηγόρημα. Η προτιθέμενη ερμηνεία του A(y) είναι y∈A. Τότε ο ορισμός του L[A] είναι ακριβώς ότι από το L μόνο με το Def αντικαθιστούμενο από το DefA.
Το L[A] είναι πάντα ένα μοντέλο του αξιώματος της επιλογής. Ακόμη κι αν το A είναι σύνολο, το A δεν είναι απαραίτητα στοιχείο του L[A], ενώ αυτό ισχύει πάντα όταν το A είναι σύνολο διατακτικών αριθμών.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα σύνολα στο L(A) ή L[A] δεν είναι συνήθως πραγματικά οικοδομήσιμα και ότι οι ιδιότητες αυτών των μοντέλων μπορεί να είναι κάπως διαφορετικές από αυτές του L αυτού καθ' αυτού.
Δείτε επίσης
Αξίωμα της Οικοδομησιμότητας
Προτάσεις Αληθείς στο L
Αρχή της Ανάκλασης
Θεωρία συνόλων
Μεταβατικό Σύνολο
L(R)
Τακτικά Προσδιορίσιμα
Σημειώσεις
Αναφορές
Θεωρία συνόλων
|
389607
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%282014%29
|
Ινδονησιακές προεδρικές εκλογές (2014)
|
Οι τρίτες ινδονησιακές προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Ιουλίου 2014. Αντίπαλοι ήταν ο πρώην στρατηγός Πραμπόβο Σουμπιάντο και ο κυβερνήτης της Τζακάρτα, Τζόκο Ουιντόντο. Ο πρόεδρος Σουσίλο Μπάμπανγκ Γιουντχογιόνο εμποδίστηκε από το Σύνταγμα από το να διεκδικήσει 3η θητεία στο προεδρικό αξίωμα. Στις 22 Ιουλίου ανακοινώθηκε από την Εφορευτική Επιτροπή η νίκη του Τζόκο Ουιντόντο. Ο τελευταίος μαζί με τον αντιπρόεδρό του, Γιουσούφ Καλά, ορκίστηκαν στις 20 Οκτωβρίου 2014 για πενταετή θητεία.
Αποτελέσματα
Έπειτα από τη διεξαγωγή των εκλογών στις 9 Ιουλίου 2014, ο Ουιντόντο ανακοίνωσε τη νίκη του βασιζόμενος στη γρήγορη καταμέτρηση των ψηφοδελτίων.
Ο Πραμπόβο επίσης κήρυξε τη νίκη του. Αργότερα ανακοινώθηκαν τα επίσημα αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση παρέταξε 250.000 αστυνομικούς σε ολόκληρη τη χώρα. Παράλληλα, υπήρξαν απειλές για βόμβα στο δημαρχείο της Τζακάρτα.
Στις 22 Ιουλίου 2014 ο Πραμπόβο αποσύρθηκε από τον αγώνα του, επιμένοντας στη νίκη του. Παράλληλα κατήγγειλε "μαζική νοθεία" στις εκλογές. Οι παρατηρητές απέρριψαν τις καταγγελίες του Πραμπόβο, κάνοντας λόγο για "γενικά ελεύθερες και δίκαιες εκλογές".
Αποτελέσματα
Ινδονησιακές προεδρικές εκλογές, 9 Ιουλίου 2014}}
|- style="background:#e9e9e9; text-align:center;"
! colspan="2" style="text-align:left;"| Υποψήφιος πρόεδρος
! style="text-align:left;"| Υποψήφιος αντιπρόεδρος
! style="text-align:left;"| Κόμματα
! style="width:75px;"| Ψήφοι
! style="width:30px;"| %
|-
|
| style="text-align:left;"| Τζόκο Ουιντόντο
| style="text-align:left;"| Γιουσούφ Καλά
| style="text-align:left;"| Ινδονησιακό Δημοκρατικό Κόμμα – Αγώνας (Partai Demokrasi Indonesia-Perjuangan)
| 70.997.833
| 53,15
|-
|
| style="text-align:left;"| Πραμπόβο Σουμπιάντο
| style="text-align:left;"| Χάτα Ραγιάσα
| style="text-align:left;"| Κόμμα Κίνημα Μεγάλης Ινδονησίας (Partai Gerakan Indonesia Raya)
| 62.576.444
| 46,85
|-
| colspan="6" style="background:#e9e9e9;"|
|-
! colspan="4" style="text-align:left;"| Σύνολο
! 133.574.277
! 100,00
|-
| colspan="6" style="background:#e9e9e9;"|
|-
| colspan="4" style="text-align:left;"| Έγκυρα
| 133.574.277 || 98,98
|-
| colspan="4" style="text-align:left;"| Άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια
| 1.379.690 || 1,02
|-
| colspan="4" style="text-align:left;"| Συμμετοχή
| 134.953.967 || 69,58
|-
| colspan="4" style="text-align:left;"| Αποχές
| 58.990.183 || 30,42
|-
| colspan="4" style="text-align:left;"| Εγεγγραμμένοι
|193.944.150
| style="background:#e9e9e9;"|
|-
| colspan="6" style="background:#e9e9e9;"|
|-
| colspan="6" style="text-align:left;"| Πηγή: KPU
|}
Παραπομπές
2014 προεδρικες
|
83135
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Μίλτος Σαπάνης
|
Ο Μίλτος Σαπάνης (28 Ιανουαρίου 1976) είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής. Αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή. Στο τέλος της σεζόν 2009-2010 είχε παίξει σε 247 ματς πρωταθλήματος και είχε πετύχει 37 γκολ.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1976 στον Πεντάλοφο Θεσσαλονίκης και άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της ομάδας του χωριού του, την Δόξα Πενταλόφου. Έπειτα αγωνίστηκε στην ομάδα "Ακαδημία Χελιδόνια". Λάτρευε το ποδόσφαιρο και οι προπονητές του εκεί δεν άργησαν να καταλάβουν το ταλέντο του, με αποτέλεσμα στα 18 του να μετακομίσει στην Φ.Α.Σ. Νάουσα. Από μικρός αρχίζει να παίζει με την τοπική ομάδα αρχίζει να διακρίνεται στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής κατηγορίας για τρία χρόνια.
Ο Πανηλειακός το καλοκαίρι του 1997 τον εντάσσει στο δυναμικό του. Με την ομάδα του Πύργου κάνει καλά παιχνίδια, αλλά η πιο άτυχη στιγμή στην καριέρα του έρχεται το 1999. Στη Ριζούπολη, κόντρα στον Απόλλωνα παθαίνει ρήξη χιαστών, υποβάλλεται στη σχετική επέμβαση και επιστρέφει την ερχόμενη περίοδο. Την περίοδο 2000-2001 η ομάδα του Πύργου υποβιβάζεται στη διαδικασία των μπαράζ στη Β΄ Εθνική κατηγορία αλλά η μεγάλη στιγμή για τον Μίλτο Σαπάνη που έχει πραγματοποιήσει πολύ καλές εμφανίσεις δεν αργεί.
Ο Παναθηναϊκός δείχνει ενδιαφέρον για την απόκτησή του, οι διοικήσεις των δύο συλλόγων συμφωνούν και παίρνει το δρόμο για την Παιανία. Μάλιστα σε ένα θεαματικό παιχνίδι που έληξε 6-3 στην Λεωφόρο, στις 23 Δεκεμβρίου 2003, σκόραρε σε βάρος του Πανηλειακού (που έίχε ξανανέβει στην Α' Εθνικη). Ένα γκολ που δεν το πανηγύρισε και χειροκροτήθηκε για αυτό και από τους φιλάθλους του Πανηλειακού. Με τον Παναθηναϊκό στα τέσσερα χρόνια της παρουσίας του, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο Ελλάδος, ενώ είχε συμμετοχές στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.
Το καλοκαίρι του 2004 ο Μίλτος καλείται από τον Στράτο Αποστολάκη στην Ολυμπιακή Ομάδα και γνωρίζει την μεγάλη τιμή να συμμετάσχει στο κορυφαίο γεγονός του αθλητισμού. Αγωνίστηκε και στους τρεις αγώνες που έδωσε η εθνική ομάδα, στο ολυμπιακό τουρνουά. Η πορεία της ομάδας μπορεί να μην ήταν η ανάλογη, αλλά όπως και να έχει αποτελεί μία από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του.
Το συμβόλαιο του με τον Παναθηναϊκό λήγει το καλοκαίρι του 2005, μένει ελεύθερος και εντάσσεται στο δυναμικό της ΑΕΚ που προχώρησε στην απόκτησή του. Στις 10 Ιανουαρίου του 2007 ο Μίλτος υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας τον ΑΠΟΕΛ και συνέχισε την καριέρα του στην Κύπρο. Μάλιστα, στο πρώτο του εξάμηνο στη Μεγαλόνησο, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα και να προσθέσει μία ακόμη επιτυχία στην καριέρα του.
Επέστρεψε στη συνέχεια στην Ελλάδα για να αγωνιστεί το 2008 στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής με τα χρώματα του Ιωνικού Νικαίας, ενώ σε ομάδα της ίδιας κατηγορίας συμφώνησε να συνεχίσει το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς την καριέρα του, την Καβάλα. Παρέμεινε παίκτης Β΄ Εθνικής, αγωνιζόμενος στη συνέχεια από μια χρονιά στους Θρασύβουλο Φυλής (2009-10) και Αγροτικό Αστέρα (2010-11) στην Football League και ακολούθως, αγωνίστηκε μια χρονιά με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης (2011-12) στην Γ΄ Εθνική. Από το 2012 είναι στη Δόξα Πενταλόφου, η οποία την σεζόν 2013-2014 αγωνίζεται στη Γ' Εθνική κατηγορία. Η επίσημη ποδοσφαιρική του καριέρα του σταμάτησε την αγωνιστική περίοδο 2018-19, έπειτα από 7 χρονιές με την ομάδα του Πενταλόφου Θεσσαλονίκης.
Τίτλοι
Πρωτάθλημα Ελλάδος (1): 2004
Κύπελλο Ελλάδος (1): 2004
Πρωτάθλημα Κύπρου (1): 2007.
Παραπομπές
Πηγές
"Football League Αφιέρωμα 2010-2011", εφ. Εξέδρα, 11/9/2010.
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ολυμπιακής ομάδας Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φ.Α.Σ. Νάουσας
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Πανηλειακού
Ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές ΑΠΟΕΛ
Ποδοσφαιριστές Ιωνικού Νίκαιας
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Καβάλα
Ποδοσφαιριστές Θρασύβουλου Φυλής
Ποδοσφαιριστές Αγροτικού Αστέρα Ευόσμου Π.Μ.Α.Σ.
Ποδοσφαιριστές Ηρακλή Θεσσαλονίκης
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Α΄ κατηγορίας Κύπρου
Έλληνες ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
|
456476
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Αιχμάλωτοι του παρελθόντος
|
Το Αιχμάλωτοι του παρελθόντος (πρωτότυπος τίτλος: Random Harvest) γνωστό και ως Στη λήθη του παρελθόντος είναι ρομαντικό δράμα παραγωγής 1942 σε σκηνοθεσία Μέρβιν ΛεΡόι. Η ταινία είναι κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζέιμς Χίλτον Random Harvest το οποίο διασκεύασαν για τη μεγάλη οθόνη οι: Άρθουρ Γουίμπερις, Τζορτζ Φρέσελ και Κλοντίν Γουέστ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ρόναλντ Κόλμαν και Γκριρ Γκάρσον.
Η ταινία έκανε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και προτάθηκε εφτά βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Υπόθεση
Ο Τσαρλς Ρένιερ (Ρόναλντ Κόλμαν), γόνος της πανίσχυρης οικογένειας των Ρένιερ και διοικητής του συντάγματος του Γουέσεξ τραυματίζεται κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και χάνει τη μνήμη του μετά από μια μάχη στη Γαλλία το 1917. Ο άνδρας μεταφέρεται από το ένα νοσοκομείο στο άλλο και καταλήγει σε ένα άσυλο στην αγγλική επαρχία. Έχοντας χάσει τη μνήμη του και μην έχοντας κανένα στοιχείο για την ταυτότητά του, ο άνδρας έχει χάσει την αυτοπεποίθηση του και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος. Ο Τσαρλς που στο άσυλο, τον αποκαλούν Τζον Σμιθ, αποφασίζει να το σκάσει από το πνιγηρό περιβάλλον της κλινικής που τον φιλοξενεί το οποίο κάνει κακό στην ανάκτηση της ψυχικής του ακεραιότητας. Τότε συναντά στο δρόμο του την Μάργκαρετ Χάνσον (Γκριρ Γκάρσον), μια γυναίκα που εργάζεται ως ηθοποιός και φέρει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Πώλα Ρίτζγουεϊ. Η Πώλα που τον ερωτεύεται προθυμοποιείται να τον βοηθήσει κρύβοντάς τον στο καμαρίνι της. Όμως όταν ο θίασος της ετοιμάζεται να συνεχίσει την περιοδεία του, ο φύλακας του ασύλου φτάνει στο πανδοχείο που η Πώλα κρύβει τον Τσαρλς ψάχνοντάς τον και το ζευγάρι αναγκάζεται να φύγει κακήν κακώς και να πάει όσο το δυνατόν πιο μακριά. Οι δυο τους φτάνουν σε μια επαρχιακή πόλη, όπου εγκαθίστανται, αποκτούν ένα γιο και ζουν μια φιλήσυχη ζωή. Ο Τσαρλς, διατηρεί το όνομα Τζον Σμιθ, που του είχαν δώσει στο ίδρυμα έχει ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του και πηγαίνει στη Λίβερπουλ για να μιλήσει με τον εκδότη μιας εφημερίδας για μια θέση εργασίας όταν έχει ένα ατύχημα, το οποίο του επαναφέρει τη μνήμη, αλλά τον κάνει να ξεχάσει όλα όσα έζησε τα τελευταία τρία χρόνια. Αγνοώντας ότι είναι παντρεμένος με παιδί επιστρέφει στην οικία των Ρένιερ στο Σάσεξ και συνεχίζει τη ζωή του εκεί που την είχε αφήσει πριν τον πόλεμο. Δέκα χρόνια αργότερα η Μάργκαρετ τον εντοπίζει και πιάνει δουλειά ως γραμματέας του, αλλά εκείνος ούτε την αναγνωρίζει, αλλά ούτε θυμάται τη ζωή του μαζί της. Το κενό της μνήμης του στοιχειώνει την ύπαρξή του και τον εμποδίζει από το να φτιάξει τη ζωή του. Η Μάργκαρετ αποφασίζει να μην του φανερώσει την ταυτότητά της και προσπαθεί να τον βοηθήσει να βρει τη μνήμη του. Η σχέση των δυο αιχμαλώτων του παρελθόντος περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν ο Τσαρλς αποφασίζει να κάνει πρόταση γάμου στην Μάργκαρετ για πολιτικούς λόγους.
Πληροφορίες παραγωγής
Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέιμς Χίλτον, ενός συγγραφέα που έκανε μεγάλη επιτυχία εκείνη την περίοδο και του οποίου τα μυθιστορήματα Αντίο, Κύριε Τσιπς και Χαμένος Ορίζοντας είχαν ήδη μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη (το πρώτο με τίτλο Αντίο Ωραία Νιάτα). Οι πρωταγωνιστές της ταινίας Ρόναλντ Κόλμαν και Γκριρ Γκάρσον είχαν πρωταγωνιστήσει στο Χαμένος Ορίζοντας (Lost Horizon, 1937) και Αντίο, Ωραία Νιάτα (Goodbye Mr. Chips, 1939) αντίστοιχα.
Η Τζόαν Κρόφορντ, της οποίας το άστρο είχε αρχίσει να δύει εφόσον οι ταινίες της έχαναν χρήματα και θεωρούταν δηλητήριο των ταμείων πάσχιζε να ερμηνεύσει το ρόλο της Πώλα Ρίτζγουεϊ / Μάργκαρετ Χάνσον, αλλά τελικά ο ρόλος πήγε στην Γκριρ Γκάρσον, της οποίας η καριέρα βρισκόταν σε ανοδική πορεία και στην οποία πήγαιναν τα καλύτερα σενάρια της Metro-Goldwyn-Mayer. Ο ρόλος της Πώλα / Μάργκαρετ ήταν ένας από τους πολλούς που η ηθοποιός έχασε από την Γκριρ Γκάρσον κάτα τα τελευταία χρόνια που ανήκε στο δυναμικό της M-G-M. Η Κρόφορντ έχασε επίσης το ρόλο της Μαρίας Κιουρί στην ταινία Μαντάμ Κιουρί το 1943 και ένα χρόνο αργότερα αποδεσμεύτηκε από το συμβόλαιό της στην εταιρία για να υπογράψει με τη Warner και να επανέλθει στα πράγματα με το Θύελλα σε μητρική καρδιά (Mildred Pierce) το 1945. Ο Ρόναλντ Κόλμαν που επελέγη για το ρόλο του Σμίθι / Τσαρλς Ρένιερ, ήταν ένας από τους γοητευτικότερους πρωταγωνιστές της Χρυσής Περιόδου του Χόλιγουντ και είχε μια υπέροχη εκφραστική φωνή, αλλά στα 51 του ήταν πολύ μεγάλος για να ερμηνεύει τον ήρωα ο οποίος στο βιβλίο του Χίλτον είχε ηλικία μεταξύ των 20 και των 30. Ο Κόλμαν, όπως και ο ήρωας της ταινίας, είχε πραγματικά υποφέρει ως νέος στρατιώτης κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (είχε τραυματιστεί βαριά και αργότερα τιμήθηκε και με παράσημο ανδρείας). Η Σούζαν Πίτερς η ηθοποιός που ερμηνεύει το ρόλο της νεαρής Κίττυ που ερωτεύεται τον Τσαρλς Ρένιερ (πρώτη επιλογή για το ρόλο ήταν η Αν Ρίτσαρντς), είχε ένα ατύχημα τρία χρόνια μετά τη λήξη των γυρισμάτων που την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Η ηθοποιός πέθανε το 1951 σε ηλικία 31 χρονών.
Διαφορές από το μυθιστόρημα
Η ταινία ήταν η αγαπημένη της Γκριρ Γκάρσον, η οποία γύρισε την ίδια χρονιά την Κυρία Μίνιβερ (Mrs. Miniver) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, της οποίας το σενάριο έγραψε η ίδια ομάδα σεναριογράφων που έγραψε και το Αιχμάλωτοι του Παρελθόντος. Η ταινία εμφανίζει πολλές διαφορές σε σχέση με το μυθιστόρημα στο οποίο η ταυτότητα της Μάργκαρετ Χάνσον, η οποία είναι το ίδιο πρόσωπο με την Πώλα Ρίτζγουεϊ κρατιέται μυστική μέχρι το τέλος. Στην ταινία η Κίττυ δεν πεθαίνει αλλά ακολουθεί τη μητέρα της σε ταξίδι στην Αίγυπτο. Στην ταινία ο Τσαρλς κληρονομεί το πατρικό σπίτι και ολοκληρώνει τις σπουδές του, σε αντίθεση με το μυθιστόρημα όπου δε συμβαίνει τίποτα από τα δυο.
Εισπράξεις
Η ταινία έκανε υψηλές για την εποχή εισπράξεις ξεπερνώντας το 8 εκατομμύρια δολάρια και η Γκάρσον που την ίδια χρονιά είχε γυρίσει και την Κυρία Μίνιβερ που θριάμβευσε στα Όσκαρ του 1942 έγινε η δημοφιλέστερη ηθοποιός της πολεμικής περιόδου από το '42 και έπειτα. Οι ταινίες της σήμερα χαρακτηρίζονται ως ταινίες γυναικών καθώς συντρόφευαν τις γυναίκες όσο οι σύζυγοί τους έλειπαν στο μέτωπο.
Βραβεία
Η ταινία έλαβε 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ, χωρίς όμως να κερδίσει κάποιο. Έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από την πολυβραβευμένη Κυρία Μίνιβερ που ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της Γκάρσον. Η Γκάρσον σε αντίθεση με τον Ρόναλντ Κόλμαν και τη Σούζαν Πίτερς δεν έλαβε υποψηφιότητα για την ερμηνεία της στην ταινία εφόσον τα μέλη της ακαδημίας προτίμησαν να την προτείνουν και τελικά να την βραβεύσουν για την ερμηνεία της στην Κυρία Μίνιβερ.
Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)
Υποψηφιότητα:
Καλύτερης Ταινίας – Σίντνεϊ Φράνκλιν
Σκηνοθεσίας – Μέρβιν ΛεΡόι
Α’ Ανδρικού Ρόλου – Ρόναλντ Κόλμαν
Β’ Ανδρικού Ρόλου – Σούζαν Πίτερς
Διασκευασμένου Σεναρίου – Άρθουρ Γουίμπερις, Κλοντίν Γουέστ και Τζορτζ Φρέσελ
Μουσικής Επένδυσης - Χέρμπερτ Στόθαρτ
Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Σέντρικ Γκίμπονς, Έντγουιν Μπ. Γουίλις, Ράνταλ Ντούελ και Τζακ Ντ. Μουρ
Απόπειρες για επανεκτέλεση
Για πολλά χρόνια ο Σίντνεϊ Πόλακ φιλοδοξούσε να επανεκτελέσει το μυθιστόρημα του Χίλτον, αλλά τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα ήταν δύσκολο να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη με τόσο μεγαλειώδη τρόπο, όσο ήταν εκείνος της ταινίας του '42. Επίσης ο Άντονι Μινγκέλα φλέρταρε με την ιδέα της επανεκτέλεσης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1942
Αγγλόφωνες ταινίες
Αμερικανικές ασπρόμαυρες ταινίες
Αμερικανικές δραματικές ταινίες
Ταινίες παραγωγής Metro-Goldwyn-Mayer
Ταινίες βασισμένες σε βρετανικά μυθιστορήματα
Ταινίες σε σκηνοθεσία Μέρβιν ΛιΡόι
|
786522
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%94%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%202021
|
Πολιτειακές εκλογές της Δυτικής Αυστραλίας 2021
|
Οι πολιτειακές εκλογές της Δυτικής Αυστραλίας 2021 διεξήχθησαν το Σάββατο 13 Μαρτίου 2021 για να εκλεγούν μέλη στο Κοινοβούλιο της Δυτικής Αυστραλίας, όπου και οι 59 έδρες στη Νομοθετική Συνέλευση και οι 36 έδρες στο Νομοθετικό Συμβούλιο ήταν προς εκλογή.
Η υφιστάμενη Εργατική κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Μαρκ ΜακΓκόουαν, κέρδισε μια δεύτερη συνεχόμενη τετραετή θητεία στην εξουσία σε μια ιστορική συντριπτική νίκη. Οι κύριοι αντίπαλοί τους ήταν το Φιλελεύθερο Κόμμα της αντιπολίτευσης, με επικεφαλής τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Ζακ Κίρκαπ, και το Εθνικό Κόμμα, με επικεφαλής τη Μία Ντέιβις. Αρκετά μικρότερα κόμματα διεκδίκησαν επίσης έδρες στις εκλογές στη Συνέλευση και το Συμβούλιο.
Ο εκλογολόγος του ABC News, Άντονι Γκριν, προέβλεψε ως νικητή στις εκλογές το Εργατικό Κόμμα 42 λεπτά μετά το κλείσιμο των καλπών, με καταμετρημένο το 0,7% των ψήφων. Το Εργατικό Κόμμα κέρδισε 53 από τις 59 έδρες στη Συνέλευση, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των 41 εδρών το 2017, ενώ οι Φιλελεύθεροι είχαν συντριπτική απώλεια και κέρδισαν μόνο δύο έδρες, με 14% στη μεταπήδηση (swing) των ψηφοφόρων μεταξύ των δύο κομμάτων. Οι Εθνικοί διεκδίκησαν τις τέσσερις εναπομείνασες έδρες και έγιναν το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στη Συνέλευση. Μέχρι σήμερα, οι εκλογές είναι το πιο καθοριστικό αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε αυστραλιανή πολιτεία ή ομοσπονδιακή εκλογή από την Ομοσπονδία ως προς το ποσοστό των εδρών της κάτω βουλής που ελέγχεται από το κυβερνών κόμμα (89,8%), και την προτιμησιακή διαφορά δύο κομμάτων (69,7%–– 30,3%). Η άνευ προηγουμένου νίκη των Εργατικών επεκτάθηκε και στο Νομοθετικό Συμβούλιο και το κόμμα κέρδισε για πρώτη φορά την πλειοψηφία των εδρών στην Άνω Βουλή.
Οι υποψήφιοι εξελέγησαν σε μονές έδρες στη Νομοθετική Συνέλευση με πλήρη προτιμησιακή ψηφοφορία με στιγμιαίο δεύτερο γύρο. Στο Νομοθετικό Συμβούλιο, έξι υποψήφιοι εξελέγησαν σε κάθε μία από τις έξι εκλογικές περιφέρειες μέσω του συστήματος μεταφερόμενης μονοσταυρίας με δελτία ομαδικής ψηφοφορίας. Οι εκλογές διεξήχθησαν από την Εκλογική Επιτροπή της Δυτικής Αυστραλίας.
Αποτελέσματα
Νομοθετική Συνέλευση
Στα χαρτιά, οι Εργατικοί έμειναν ως το μόνο κόμμα με επίσημη θέση στο νομοθετικό σώμα, καθώς κανένα άλλο κόμμα δεν κέρδισε τουλάχιστον πέντε έδρες. Ωστόσο, ο ΜακΓκόουαν υποσχέθηκε ότι οι Εθνικοί θα είχαν τους κατάλληλους πόρους ως αντιπολίτευση, προβλέποντας ότι θα μοιραστούν τη χρηματοδότηση της αντιπολίτευσης με τους Φιλελεύθερους.
Νομοθετικό Συμβούλιο
Παραπομπές
2021
Δυτικη Αυστραλια
|
45314
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δομνίστα Ευρυτανίας
|
Η Δομνίστα είναι ένας ορεινός οικισμός (υψόμετρο 1.003 μέτρα) του νομού Ευρυτανίας. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα του νομού, πολύ κοντά στα όρια με τον Νομό Αιτωλοακαρνανίας. Η απόστασή της από την πρωτεύουσα του νομού, το Καρπενήσι, είναι 41 χιλιόμετρα.
Διοικητικά υπάγεται στον καλλικρατικό Δήμο Καρπενησίου (τέως καποδιστριακός δήμος Δομνίστας) και έχει πληθυσμό 287 κατοίκους, κατά την απογραφή του 2011. Το 2001 στη Δομνίστα είχαν απογραφεί 584 κάτοικοι σε 141 νοικοκυριά, ενώ το 1991 αριθμούσε 351 κατοίκους σε 123 νοικοκυριά, με μόνιμο πληθυσμό μόλις 195 κατοίκους.
Τοπική κοινότητα Δομνίστης
Η Δομνίστα αποτελεί την έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας, η οποία περιλαμβάνει επίσης τους οικισμούς Σκοπιά (6 κάτοικοι) και Μαρίνος (41 κάτοικοι). Ο συνολικός πληθυσμός της Τοπικής κοινότητας Δομνίστης ανέρχεται, κατά την απογραφή του 2011, σε 334 κατοίκους.
Ιστορικά στοιχεία
Αναφέρεται ότι το όνομά της προέρχεται από την Ντομνίστα, κόρη της αρχόντισσας Ντόμνας, από τον καιρό των Φράγκων ιπποτών.
Το 1821 βρήκε εκεί καταφύγιο ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του χωριού είναι η κήρυξη του ένοπλου αγώνα κατά των Γερμανών από τον Άρη Βελουχιώτη, ηγέτη του ΕΛΑΣ, του αντάρτικου σώματος του EAM, το 1942.
Βιβλιογραφία
Συλλογικό έργο, 2006, Νομός Ευρυτανίας, τόμος 13, σειρά ΕΛΛΑΔΑ, Αθήνα, Εκδόσεις Δομή
Αναφορές
Χωριά του νομού Ευρυτανίας
Δήμος Καρπενησίου
Δήμος Δομνίστας
|
565391
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CE%BF%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BD
|
Κάρολος Αντώνιος του Χοεντσόλερν
|
Ο Κάρολος Αντώνιος (γερμ. Karl Anton, 1 Σεπτεμβρίου 1868 - 21 Φεβρουαρίου 1919) από τον Οίκο του Χοεντσόλλερν-Ζίγκμαρινγκεν ήταν πρίγκιπας (ως προς τον τίτλο μόνο) του Χοεντσόλλερν.
Βιογραφία
Ο Κάρολος Αντώνιος Φρειδερίκος Γουλιέλμος Λουδοβίκος ήταν ο τρίτος γιος του Λεοπόλδου του Χοεντσόλλερν και της Αντωνίας της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, κόρης του Φερδινάνδου Β΄ της Πορτογαλίας.
Το 1919 απεβίωσε στο κάστρο Νάμεντυ, στο Άντερναχ της Ρηνανίας σε ηλικία 51 ετών.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1894 την εξαδέλφη του Ιωσηφίνα Καρολίνα των Βέττιν - Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, κόρη του Φιλίππου Κόμη της Φλάνδρας, και είχε τέκνα:
Στεφανία Ιωσηφίνα 1895-1975, παντρεύτηκε τον Γιόζεφ-Ερνστ Φούγκερ,Κόμη του Γκλετ.
Μαρία Αντουανέτα 1896-1965, παντρεύτηκε τον Έγκον Άυρλ, Βαρόνο του Βάλντγκρις & Λίμπεναϊχ.
Αλβέρτος Λουδοβίκος 1898-1977, νυμφεύτηκε τη Ίλσε Μάργκοτ, κόρη του αντιστράτηγου Φρήντριχ φον Φρίντεμπουργκ. Γιος του ήταν ο:
Γκόντεχαρτ Φρειδερίκος 1939-2001.
Ερριέττα 1907-1907, απεβίωσε σε ηλικία τεσσάρων ημερών.
Παραπομπές
Πηγές
Darryl Lundy (19 March 2005). "Karl Anton Prinz von Hohenzollern-Sigmaringen". ThePeerage.com. Retrieved 2008-12-28.
Οίκος του Χοεντσόλερν-Ζίγκμαρινγκεν
|
587754
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%A6%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Γιοχάνες Φέτερ
|
Ο Γιοχάνες Φέτερ (Johannes Vetter, γεννήθηκε 26 Μαρτίου 1993) είναι Γερμανός αθλητής του στίβου που αγωνίζεται στον ακοντισμό.
Ατομικά ρεκόρ
Ο Φέτερ έχει στην κατοχή του το εθνικό ρεκόρ με επίδοση 97,76 μέτρα, σημειώνοντας την δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ιστορία του ακοντισμού.
Μετάλλια και διακρίσεις
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 του Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Φέτερ κατατάχθηκε 4ος με επίδοση 85,32 μ, μια ανάσα πριν το βάθρο.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2017 στο Λονδίνο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με επίδοση 89,89 μ. Δύο χρόνια μετά, στον ίδιο θεσμό κατάφερε να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο.
Παραπομπές
Γερμανοί αθλητές του στίβου
Κάτοχοι μεταλλίων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου
Παγκόσμιοι πρωταθλητές στίβου
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2016
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
Νικητές Diamond League
|
37763
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Σοφία Σπυρλιάδου
|
Η Σοφία Σπυρλιάδου (1983) είναι Ελληνίδα δημιουργός κόμικς.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983 και μεγάλωσε στο Κιλκίς, όπου και τελείωσε το σχολείο το 2001.
Από τότε μέχρι σήμερα (2006) φοιτά στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ..
Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις κόμικς και ζωγραφικής καθώς και στο φανζίν Frogs & Dogs που εκδίδει από το 2005 με τις Χριστίνα Ανθηροπούλου και Σταυρούλα Ανθηροπούλου. To 2005 αυτοέκδωσε το προσωπικό φανζίν Το Τρίγωνο και το 2006 το προσωπικό φανζίν Το Κεφάλι.
Συμμετοχή σε εκθέσεις κόμικς
Συμμετοχή σε ομαδική έκθεση κόμικς με τίτλο Τέλος σαιζόν στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας του Α.Π.Θ. , Θεσσαλονίκη, 2004.
Συμμετοχή σε ομαδική έκθεση κόμικς με τίτλο Με το ζόρι στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας του Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, 2005.
Συμμετοχή σε ομαδική έκθεση κόμικς με τίτλο Η έκτη έκθεση στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας του Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, 2006.
Συμμετοχή σε ομαδική έκθεση κόμικς με τίτλο Έξοδος κινδύνου στα πλαίσια της φοιτητικής εβδομάδας του Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, 2007.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημο blog του Frogs & Dogs
Βιογραφικό στο Lollidope.gr
Έλληνες δημιουργοί κόμικς
|
298618
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF
|
Δεντρογέρακο
|
Το Δεντρογέρακο είναι είδος γνήσιου
γερακιού (γένος Falco), που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική του ονομασία είναι Falco subbuteo , και περιλαμβάνει 2 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος F. s. subbuteo (Linnaeus, 1758).
Ονοματολογία
Η λατινική ονομασία του είδους, πιθανότατα προέρχεται από τα συνθετικά sub (υπό, κοντά, περίπου). και buteo (το γένος συγγενικού αρπακτικού).
Η ελληνική του ονομασία, οφείλεται στη συνήθειά του να φωλιάζει στα δέντρα.
Γεωγραφική κατανομή
Το είδος εξαπλώνεται σε μία ζώνη του Βορείου Ημισφαιρίου, η οποία περιλαμβάνει όλη σχεδόν την Ευρώπη και εκτείνεται ανατολικά, δια μέσου της Ρωσίας μέχρι την Ιαπωνία, όπου έρχεται το καλοκαίρι και αναπαράγεται. Μετά το φθινόπωρο περνάει στην Αφρική ή στη νότιο Ασία, όπου και ξεχειμωνιάζει.
Για τον ελλαδικό χώρο, το δεντρογέρακο αποτελεί αποδημητικό είδος. Έρχεται δηλαδή τα καλοκαίρια για να αναπαραχθεί και φεύγει νωρίς το φθινόπωρο για την Αφρική, όπου και περνάει το χειμώνα.
Βιότοπος
Το δεντρογέρακο αρέσκεται να ζει σε περιοχές με αραιές συστάδες δέντρων, ελαιώνες, δασικές άκρες ή και καλλιεργημένες περιοχές.
Προτιμώνται τα αραιά πεύκα και, σπανιότερα τα φυλλοβόλα ή παρόχθια δάση, ενώ σημαντική είναι η γειτνίαση με περιοχές κυνηγιού, δηλαδή ανοιχτά και ποικιλόμορφα τοπία.
Επίσης, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης, μπορεί να παρατηρηθεί σε θερμά και υγρά μέρη, κατάλληλα για εντομοφάγα πουλιά.
Μορφολογία
Το δεντρογέρακο είναι ένα μικρό, κομψό γεράκι που, το πέταγμά του θυμίζει εκείνο του χελιδονιού. Τα φύλα είναι όμοια στην εμφάνιση, αν και το θηλυκό είναι ελαφρά μεγαλύτερο και βαρύτερο από το αρσενικό.
Μήκος σώματος: (28)-30 έως 36-(39) εκατοστά.
Άνοιγμα πτερύγων: (69)-76-(84) εκατοστά.
Βάρος: 150-208 γραμμάρια.
Τα ενήλικα dεντρογέρακα έχουν σταχτοκυανόμαυρη ράχη και μαύρο κεφάλι, υπόλευκο λαιμό και μάγουλα και, μαύρο μουστάκι κάτω από τα μάτια. Κάτω επιφάνεια ανοιχτόχρωμη με σκούρες ραβδώσεις και, χαρακτηριστικά ξανθοκόκκινα πούπουλα στους ταρσούς.
Το κήρωμα και τα πόδια είναι κίτρινα.
Τροφή
Το δεντρογέρακο έχει ως βασική του διατροφή τα μεγάλα έντομα και τα μικρά πτηνά. Από τα πρώτα, προτιμάει τα οδοντόγναθα (λιβελούλες), ιδιαίτερα όταν τριγυρίζει σε στάσιμα νερά, ενώ μπορεί να στραφεί και στα σκαθάρια ή και στα υμενόπτερα (μυρμήγκια, τερμίτες), ιδιαίτερα κατά τη διαχείμασή του στην Αφρική.
Από τα πουλιά, η βασική του προτίμηση είναι οι κορυδαλλοί, αλλά επιτίθεται και σε μεγαλύτερα πουλιά, όπως οι τσίχλες και τα χελιδόνια. Σπανιότερα, στρέφεται σε τρωκτικά ή νυχτερίδες.
Είναι ένας εξαιρετικός κυνηγός, με άριστες πτητικές ικανότητες, που συλλαμβάνει τα θηράματά του εν πτήσει. Κυνηγάει μέχρι αργά το βράδυ, συνήθως μόνος του.
Αναπαραγωγή
Το Δεντρογέρακο επιστρέφει τον Απρίλιο από τους τόπους διαχείμασής του, ενώ η αναπαραγωγή πραγματοποιείται από τον Μάιο έως τις αρχές Ιουνίου.
Όπως μαρτυρά η ονομασία του, φωλιάζει σχεδόν πάντοτε σε δέντρα, χρησιμοποιώντας παλαιότερες φωλιές από κορακοειδή (καρακάξες, κουρούνες, κ.ο.κ.), ή τρύπες από σκίουρους.
Η γέννα περιλαμβάνει (1)-2-3-(4) αυγά, σε διαστήματα 2 έως 3 ημερών μεταξύ τους. Η επώαση γίνεται κυρίως από το θηλυκό και διαρκεί 28 ημέρες. Οι νεοσσοί τρέφονται την πρώτη εβδομάδα από το κυνήγι του αρσενικού, ενώ κατόπιν συμμετέχει και το θηλυκό. Βγάζουν φτερά στις 2-3 εβδομάδες και πετάνε στις 28-32 ημέρες, ενώ παραμένει άγνωστη η περίοδος που είναι εξαρτημένα από τους γονείς τους.
Κατάσταση πληθυσμού
Ενώ, γενικά, ο ευρωπαϊκός πληθυσμός βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση, η κατάσταση του ελληνικού πληθυσμού εμπνέει ανησυχία. Το δεντρογέρακο φωλιάζει σε μικρούς αριθμούς στην Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα, που βαίνουν συνεχώς μειούμενοι. Αυτό οφείλεται κυρίως στην καταστροφή των βιοτόπων του και στην υλοτομία, αλλά και στη χρήση εντομοκτόνων φαρμάκων και στη λαθροθηρία.
Το dεντρογέρακο, λόγω των εξαιρετικών πτητικών και κυνηγετικών του ικανοτήτων, αποτελεί ένα από τα πτηνά προτίμησης στην ιερακοθηρία.
Άλλες ονομασίες
Το δεντρογέρακο απαντάται στον ελλαδικό χώρο και με τις ονομασίες Δεντρογέρακας, Κορυδαλοθήρας, Κορυδαλοκυνηγός, Γερακάκι και Πέρκνος (Άνδρος, Νάξος).
Παραπομπές
Πηγές
Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2001.
Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
«Πάπυρος Λαρούς-Μπριτάνικα», τόμος 16, λήμμα Γεράκι (Β.Κιόρτσης)
Α.Κανέλλη-W.Bauer, Τα ονόματα των πουλιών της Ελλάδας, Ε.Ο.Σ. Αθήνα, 1973.
Γ. Χανδρινού-Α. Δημητρόπουλου, Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδόσεις Ευσταθιάδη, Αθήνα, 1982.
Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
Ιερακίδες
|
458749
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Μίλαν Μίνιτς
|
Ο Μίλαν Μίνιτς είναι Σέρβος προπονητής καλαθοσφαίρισης, γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου 1957.
Καριέρα
Ο Μίνιτς ανέλαβε χρέη βοηθού προπονητή στην εθνική Γιουγκοσλαβίας το 1988, κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ. Σαν βοηθός συνέχισε στην εθνική Σερβίας, κατακτώντας την πρώτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του 1995, ενώ το 2011 συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας με την εθνική ομάδα του Μαυροβούνιου.
Σε επίπεδο συλλόγων, ο Μίνιτς ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Άρη τον Δεκέμβριο του 2001, βοηθώντας την ομάδα της Θεσσαλονίκης να αποφύγει τον υποβιβασμό εν μέσω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Το Νοέμβριο του 2003, κάθισε στον πάγκο της γερμανικής Ενεργκί Κολωνίας για την Μπουντεσλίγκα.
Την επόμενη σεζόν, ανέλαβε βοηθός προπονητή στην ομάδα του Ολυμπιακού, ενώ το 2006-07 συνέχισε στην ίδια θέση για την ομάδα της Αρμάνι Μιλάνο από την Ιταλία.
Τον Δεκέμβριο του 2007, κάθισε ως πρώτος προπονητής στον πάγκο της Λοκομοτίβ Ροστόβ, ενώ το Νοέμβριο του 2008 συνέχισε στη Σερβία και τη Βοϊβοντίνα. Επανήλθε στη θέση του βοηθού για τη σεζόν 2009-10, όταν συνεργάστηκε με την ομάδα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το 2012-13 ανέλαβε χρέη προπονητή στην Αλ Τζάις Ντόχα από το Κατάρ.
Τον Ιανουάριο του 2014, επέστρεψε στον Άρη, παραμένοντας μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Από το 2015, είναι βοηθός προπονητή στην ομάδα του Παναθηναϊκού.
Παραπομπές
Πηγές
Milan Minic Basketball Coach Profile
MINIC, MILAN - Welcome to EUROLEAGUE BASKETBALL
Μίνιτς Μίλαν | Onsports.gr
Σέρβοι προπονητές καλαθοσφαίρισης
Προπονητές καλαθοσφαίρισης Άρη
Προπονητές καλαθοσφαίρισης ρωσικών συλλόγων
Προπονητές καλαθοσφαίρισης σερβικών συλλόγων
Προπονητές καλαθοσφαίρισης ιταλικών συλλόγων
|
350322
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Αρχέλαος ο Λακεδαιμόνιος
|
Ο Αρχέλαος ήταν βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης, που καταγόταν από το γένος των Αγιαδών.
Ήταν γιος και διάδοχος του Αγησίλαου Α΄. Υπό την ηγεσία αυτού και του συμβασιλέα του, του βασιλιά Χαριλάου του γένους των Ευρυποντιδών, οι Λακεδαιμόνιοι πολέμησαν και σκλάβωσαν τους περιοίκους της πόλης Αίγυς, επειδή υποπτεύθηκαν ότι ήταν φιλοαρκάδες.
Τον Αρχέλαο διαδέχθηκε ο γιος του, ο Τήλεκλος.
Παραπομπές
Βασιλείς της αρχαίας Σπάρτης
|
202718
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου
|
Ο Λεοπόλδος Β΄ (9 Απριλίου 1835 – 17 Δεκεμβρίου 1909) ήταν ο δεύτερος Βασιλιάς των Βέλγων, από το 1865 μέχρι το 1909 και, μέσω των δικών του ενεργειών, ιδιοκτήτης και απόλυτος ηγεμόνας της Ελεύθερης Πολιτείας του Κονγκό, από το 1885 μέχρι το 1908.
Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Λεοπόλδου Α΄ του Βελγίου και της Λουίζας της Ορλεάνης. Διαδέχτηκε τον πατέρα του στο βελγικό θρόνο το 1865 και βασίλευσε για 44 χρόνια μέχρι το θάνατό του, καθιστώντας τον ως τον μακροβιότερο βασιλιά στην βελγική ιστορία. Πέθανε χωρίς να έχει διαθέτει νόμιμο γιο και έτσι τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο ανιψιός του Αλβέρτος Α΄.
Ο Λεοπόλδος ήταν ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Ελεύθερης Πολιτείας του Κονγκό (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό), που αποτελούσε ένα ιδιωτικό έργο που αναλήφθηκε για λογαριασμό του. Στην πραγματοποίηση των φιλόδοξων σχεδίων του βοηθήθηκε από τον Χένρυ Μόρτον Στάνλεϋ, ο οποίος διεκδίκησε προς τιμήν του το Κονγκό. Στη Διάσκεψη του Βερολίνου (1884-1885) τα αποικιακά έθνη της Ευρώπης ενέκριναν την αξίωσή του επί της Ελεύθερης Πολιτείας του Κονγκό, προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή των αυτόχθονων κατοίκων. Ο Λεοπόλδος αγνόησε τις διεθνείς συμφωνίες και κυβέρνησε το Κονγκό χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις χωροφυλακής, γνωστές ως «Φορς Πουμπλίκ», για προσωπικό του όφελος. Κατάφερε να βγάλει μια περιουσία από το περιοχή, αρχικά από την εκμετάλλευση του ελεφαντόδοντου, και μετά από τη συγκομιδή και επεξεργασία του καουτσούκ.
Η διοίκηση του Λεοπόλδου επί της Ελεύθερης Πολιτείας του Κονγκό χαρακτηρίστηκε από θηριωδίες, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων και δολοφονιών, που προέκυψαν από συστηματική βαρβαρότητα. Το 1890, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον Ουίλλιαμς επινόησε τον όρο «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» για να περιγράψει τις πρακτικές της διοίκησης του Λεοπόλδου Β΄ στο Κονγκό. Θεωρείται ότι εκατομμύρια Κονγκολέζοι πέθαναν την περίοδο αυτή ως αποτέλεσμα της καταναγκαστικής εργασίας. Ιστορικοί της αποικιακής περιόδου εστίασαν περισσότερο στις εκσυγχρονιστικές αλλαγές του Λεοπόλδου στο Κονγκό και όχι στον μαζικό θάνατο που προκλήθηκε λόγω του αποικιακού καθεστώτος. Το 1908 η Βελγική Κυβέρνηση ανέλαβε τη διοίκηση του Κονγκό, σχηματίζοντας μια αποικία ευρωπαϊκού τύπου, το Βελγικό Κονγκό.
Πρώιμα χρόνια
Ο Λεοπόλδος Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Βίκτωρ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες στις 9 Απριλίου 1835 και ήταν το δεύτερο παιδί του Βέλγου μονάρχη, Λεοπόλδου Α΄, και της δεύτερης συζύγου του, Λουίζας, κόρης του Λουδοβίκου Φιλίππου της Γαλλίας. Η Γαλλική Επανάσταση του 1848 ανάγκασε τον παππού του Λουδοβίκο Φίλιππο να διαφύγει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν πρώτη εξαδέλφη του Λεοπόλδου Β΄, καθώς ο πατέρας του Λεοπόλδου και η μητέρα της Βικτωρίας ήταν αδέλφια. Η μητέρα του Λουίζα πέθανε από φυματίωση το 1850, όταν ο Λεοπόλδος ήταν 15 ετών.
Παρέλαβε το Αφρικανικό Κονγκό ως ιδιοκτησία του
Στη διάσκεψη του Βερολίνου (1885) πέτυχε να παραχωρηθεί το Κονγκό στον ίδιο όχι ως αποικία του βασιλείου του Βελγίου αλλά ως ατομική ιδιοκτησία του ιδίου του Λεοπόλδου. Η έκτασή του εκτιμάται 76 φορές μεγαλύτερη από το ίδιο το βασίλειό του στο Βέλγιο. Ο ίδιος είχε σκοπό να κατασκευάσει στην περιοχή ένα εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο.
Το Κονγκό ήταν εκείνη την εποχή πλούσιο σε κοιτάσματα καουτσούκ το οποίο ήταν περιζήτητο εκείνη την εποχή λόγω της εφεύρεσης του τροχού με συμπιεσμένο αέρα. Ανέθεσε την εκμετάλλευση του καουτσούκ σε ιδιωτικές εταιρείες με αντάλλαγμα να του χρηματοδοτήσουν τα σιδηροδρομικά έργα ενώ δημιούργησε και την δική του ιδιωτική εταιρεία που χρειάζονταν επειγόντως πολλά εργατικά χέρια σκλάβων για την εξαγωγή του καουτσούκ.
Τα κέρδη στην αρχή ήταν τεράστια και χρησιμοποιήθηκαν εκτός από την κατασκευή του σιδηροδρόμου και για μεγάλα έργα στο ίδιο το Βέλγιο.
Εγκλήματα του Λεοπόλδου σε βάρος των ιθαγενών στο Κονγκό
Η ατομική κυριαρχία του Λεοπόλδου στο Κονγκό διατηρήθηκε ως το 1908. Οι μέθοδοι εκμετάλλευσης που χρησιμοποίησε απέναντι στους ιθαγενείς εργάτες ξεπέρασε κάθε όριο βαναυσότητας. Χιλιάδες ιθαγενείς εργάτες, καθημερινά εκτελούνταν ή ακρωτηριάζονταν με διαταγή του ίδιου του Λεοπόλδου με την αστεία δικαιολογία ότι δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί στη δουλειά τους.
Ο συνολικός αριθμός των εκτελέσεων του Λεοπόλδου απέναντι στους ιθαγενείς του Κονγκό κατά τη διάρκεια της ατομικής του κυριαρχίας εκτιμάται σε 10 εκατομμύρια με 15 εκατομμυρια οι περισσότεροι με τα χειρότερα βασανιστήρια. Ο αριθμός των κομμένων άκρων των ιθαγενών σκλάβων ήταν τόσο μεγάλος που έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιείται ως μετρικό σύστημα.
Ο Λεοπόλδος προσπάθησε να κρύψει τις φρικαλεότητες του στους ιθαγενείς του Κονγκό από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Σταδιακά τα εγκλήματα των ανθρώπων του Λεοπόλδου έγιναν γνωστά στη Δύση, ο ιεραπόστολος Τζων Χάρρις του Μπαρίγκα σοκαρίστηκε από τις εικόνες που είδε.
Ο Ιρλανδός διπλωμάτης Ρότζερ Κέισμεντ κατέγραψε αναλυτικότερα τους θανάτους των ιθαγενών που οφείλονταν εκτός από τις φρικαλεότητες του Λεοπόλδου και στις αρρώστιες όπως η ευλογιά και η ασθένεια του ύπνου. Οι εκθέσεις του Κέισμεντ για τις απίστευτες παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων οδήγησε σε παγκόσμια κατακραυγή κατά του Λεοπόλδου στις αρχές του 20ου αιώνα.
Κατάφεραν με φωτογραφίες ακρωτηριασμένων ιθαγενών να στρέψουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και όλες τις ανθρωπιστικές οργανώσεις στις αρχές του 20ου αιώνα εναντίον του Λεοπόλδου.
Απόσπαση του Κονγκό από ιδιοκτησία του Λεοπόλδου στη Βελγική κυβέρνηση και το τέλος
Τα κινήματα εναντίον του Λεοπόλδου Β΄ και υπέρ των Κονγκολέζων βρήκαν πολλούς υποστηρικτές, όπως ο διάσημος συγγραφέας Μαρκ Τουέιν. Στις 15 Νοεμβρίου 1902 έγινε εναντίον του βασιλιά απόπειρα δολοφονίας από τον Ιταλό αναρχικό Ρουμπινό. Όταν ολόκληρη η κοινή γνώμη στην δύση εξεγέρθηκε μαζικά εναντίον τού Λεοπόλδου Β΄, ο ίδιος σε μεγάλη ηλικία αναγκάστηκε να παραδώσει το Κονγκό στο Βελγικό κράτος (1908).
Απεβίωσε στα τέλη του επόμενου χρόνου· στην κηδεία του εκδηλώθηκε το μίσος τού κόσμου εναντίον του. Τον διαδέχθηκε στο βασίλειο τού Βελγίου ο ανιψιός του Αλβέρτος Α΄, δεύτερος γιος του αδελφού του Φιλίππου, αφού ο ίδιος δεν είχε νόμιμους γιους, παρά μόνο νόθους.
Ήταν αδελφός της Καρλόττας, συζύγου του αυτοκράτορα του Μεξικού και πρώτος εξάδελφος της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Παρά την βιαιότητά του, πολλοί τον χαρακτήρισαν ως βασιλιά οικοδομητή, λόγω των μεγάλων δημοσίων έργων τα οποία έκανε στο Βέλγιο, από τα χρήματα που κέρδιζε στις επιχειρήσεις του στο Κονγκό.
Ακόμη και στο Κονγκό -παρά τα απίστευτα εγκλήματά του- πολλοί τον χαρακτήρισαν αργότερα ως τον άνθρωπο, που έβαλε την Αφρικανική χώρα στον σύγχρονο κόσμο.
Οικογένεια
Ο Λεοπόλδος στις 22 Αυγούστου 1853 παντρεύτηκε την Μαρία Ερριέττα της Αυστρίας, κόρη του Ιωσήφ αρχιδούκα της Αυστρίας]] και μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά:
την Λουίζα-Μαρία (1858-1924), παντρεύτηκε τον Φίλιππο δούκα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα. Απέκτησαν 2 παιδιά.
τον Λεοπόλδο δούκα της Βραβάντης (1859-1869), απεβίωσε από πνευμονία σε ηλικία 9 ετών.
την Στεφανία (1864-1945), παντρεύτηκε (1) τον Ροδόλφο διάδοχο πρίγκιπα της Αυστρίας· απέκτησαν 1 παιδί. (2) τον Ελεμέρ του Λόνυεϊ και του Νάγκι-Λόνυα. Δεν απέκτησαν παιδιά.
την Κλημεντίνη (1872-1955), παντρεύτηκε τον Πρίγκηπα Βίκτωρα Βοναπάρτη. Απέκτησαν 2 παιδιά.
Ο Λεοπόλδος είχε επίσης δύο νόθους γιους από την ερωμένη του Καρολίνα Λακρουά.
(νόθος) Λουκιανός-Φίλιππος-Μαρία-Αντώνιος 1906–1984, Δούκας του Τερφουρέ
(νόθος) Φίλιππος-Ερρίκος-Μαρία-Φραγκίσκος 1907–1914, Κόμης του Ραφενστάιν
Πρόγονοι
Τίτλοι
9 Απριλίου 1835 – 16 Δεκεμβρίου 1840: Η Βασιλική Υψηλότητα Ο Διάδοχος Πρίγκιπας του Βελγίου, Πρίγκιπας της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, Δούκας της Σαξονίας
16 Δεκεμβρίου 1840 – 17 Δεκεμβρίου 1865: Η Βασιλική Υψηλότητα Ο Δούκας της Βραβάντης, Πρίγκιπας της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, Δούκας της Σαξονίας
17 Δεκεμβρίου 1865 – 17 Δεκεμβρίου 1909: Η Μεγαλειότητα Του Ο Βασιλιάς των Βέλγων
1 Ιουλίου 1885 – 15 Νοεμβρίου 1908: Η Γαληνοτάτη Μεγαλειότητα Του Ο Κυρίαρχος του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό
Τιμητικές διακρίσεις
Μεγάλο Κορδόνι του Τάγματος του Λεοπόλδου (1853)
Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος του Λεοπόλδου (1865)
Μέγας Μάγιστρος - Ιδρυτής oτου Τάγματος του Στέμματος (1897)
Μέγας Μάγιστρος - Ιδρυτής του Τάγματος του Λεοπόλδου Β΄ (1900)
Μέγας Μάγιστρος - Ιδρυτής του Βασιλικού Τάγματος του Λιονταριού (1891)
Μέγας Μάγιστρος και Ιδρυτής του Τάγματος του Αφρικανικού Αστεριού (1908)
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Ascherson, Neal: The King Incorporated, Allen & Unwin, 1963. (1999 Granta edition).
Hochschild, Adam: King Leopold’s Ghost: A Story of Greed, Terror, and Heroism in Colonial Africa, Mariner Books, 1998. .
Petringa, Maria: Brazza, A Life for Africa, 2006.
Wm. Roger Louis and Jean Stengers: E.D. Morel's History of the Congo Reform Movement, Clarendon Press Oxford, 1968.
Ó Síocháin, Séamas and Michael O’Sullivan, eds: The Eyes of Another Race: Roger Casement's Congo Report and 1903 Diary. University College Dublin Press, 2004. .
Ó Síocháin, Séamas: Roger Casement: Imperialist, Rebel, Revolutionary. Dublin: Lilliput Press, 2008.
Stanard, Matthew G. Selling the Congo: A history of European pro-empire propaganda and the making of Belgian imperialism (U of Nebraska Press, 2012)
Official biography from the Belgian Royal Family website
"The Political Economy of Power" Interview with political scientist Bruce Bueno de Mesquita, with a discussion of Leopold halfway through
Interview with King Leopold II Publishers' Press, 1906
Mass crimes against humanity in the Congo Free State
Congo: White king, red rubber, black death A 2003 documentary by Peter Bate on Leopold II and the Congo
The Crime of the Congo, 1909, Sir Arthur Conan Doyle, Archive.org
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|-
Βασιλείς του Βελγίου
Δούκες της Βραβάντης
Οίκος της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα
|
777618
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Δημήτριος Πολλάτος
|
Ο Δημήτριος (Μίκιας) Πολλάτος ήταν Ά γραμματέας του ΕΑΜ Κεφαλονιάς-Ιθάκης κατά την κατοχή.
Βιογραφία
Ο Μίκιας Πολλάτος γεννήθηκε στα Φαρακλάτα Κεφαλονιάς, ήταν δάσκαλος, έφεδρος αξιωματικός του ΕΑΜ και Γραμματέας του ΕΑΜ Κεφαλονιάς-Ιθάκης.
Στην κατοχή εντάχθηκε στον ΕΑΜ και το 1942 ήταν Ά Γραμματέας του ΕΑΜ Κεφαλονιάς-Ιθάκης και εκπρόσωπος του ΚΚΕ. Το 1943 πήγε στην οργάνωση της Δυτικής Στερεάς και υπέβαλε έκθεση για την κατάσταση στην Κεφαλονιά.
Οι Γερμανοί τον Ιούνιο του 1944 στη θέση Βινάριες, έξω απ' το Αργοστόλι, εκτέλεσαν 10 αντιστασιακούς, μεταξύ αυτών και τον Μίκια Πολλάτο.
Παραπομπές
|
381442
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Φορεσιά της Φλώρινας
|
Η φορεσιά της Φλώρινας παρουσιάζεται σε πολλές παραλλαγές και έτσι διακρίνονται οκτώ διαφορετικές φορεσιές: η φορεσιά του Ανταρτικού, η φορεσιά της Κλαδοράχης, η φορεσιά των χωριών της λίμνης Πρέσπας, η φορεσιά των χωριών Τριανταφυλλιά, η παλιά φορεσιά του Νυμφαίου, η φορεσιά των χωριών Δροσοπηγή και Φλάμπουρο, η φορεσιά των χωριών του Αμύνταιου και η φορεσιά των χωριών Μπούφι και Ράκοβο.
Όλες οι φορεσιές έχουν χαρακτηριστικό το άσπρο μάλλινο σιγκούνι και βαμβακερά ποκάμισα, ενώ μετά το 1930 που πλέον τη φορούσαν μόνο ηλικιωμένες, το σιγκούνι και η ποδιά αντικαταστάθηκαν με μαύρου χρώματος. Λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων για τις υπόλοιπες φορεσιές, θα παρουσιαστεί μόνο η φορεσιά του Αντάρτικου.
Η φορεσιά του Ανταρτικού
Τα κομμάτια που απαρτίζουν τη φορεσιά αυτή της Φλώρινας είναι το κόσουλα, η τραχηλιά, τα κάλτσινα, τα κοφτά, ο σαγιάς, το γκιουρντί, η πόγιας, η φούτα, η ρεσάτσκα, τα κάλτσι, τα τσουράπια και τα πίντζι. Στον καθημερινό κεφαλόδεσμο υπήρχε η σκέπα, ενώ στο γιορτινό και νυφικό το κόκκινο φέσι, η πλέντετζα, το ντουλπέν και το νάπλιτσι. Στα κοσμήματα υπήρχαν το κιοστέκι. Η κόλαν, τα πάφτη, τα σιντζίρια και τα μεγάλα σκουλαρίκια.
Τα κομμάτια της φορεσιάς και η περιγραφή τους
Το κόσουλα είναι το άσπρο βαμβακερό ποκάμισο με ένα μικρό όρθιο γιακαδάκι με πολύχρωμο κέντημα. Το ίδιο κέντημα είχε τόσο η τραχηλιά όσο και ο καρπός και η εξωτερική πλευρά του μανικιού. Ο ποδόγυρος είχε άσπρο κέντημα. Η τραχηλιά έμπαινε κάτω από το άνοιγμα του ποκαμίσου και κάλυπτε το στήθος, δεμένη στο λαιμό. Τα κάλτσινα είναι τα πρόσθετα μανίκια, πλεκτά και πολύχρωμα που φοριούνται κάτω από το ποκάμισο και δένονται στον αγκώνα. Τα κοφτά είναι τα στενά πρόσθετα μανίκια που διπλώνουν στον αγκώνα και γυρίζουν προς τα πάνω. Στην εσωτερική τους πλευρά που φαίνεται, έχουν κόκκινο βαμβακερό ύφασμα κεντημένο. Παλιότερα τα κοφτά ραβόταν πάνω σε μπούστο σαν τζάκο, ενώ αργότερα ραβόταν πάνω στο άσπρο σαγιάκι.
Ο σαγιάς ή σαγιάκι είναι σαν σιγκούνι, φτιαγμένο με ειδική επεξεργασία του υφάσματος και ήταν κεντημένος. Συνήθως ήταν δώρο της πεθεράς και φοριόταν όλη τη χρονιά. Όταν πήγαιναν στη εκκλησία φορούσαν από πάνω το γκιουρντί, που μοιάζει με σαγιά αλλά εσωτερικά έχει φλόκια. Το φορούσαν περισσότερο οι μεγαλύτερες γυναίκες και όχι οι νέες. Η πόγιας είναι το μάλλινο υφαντό ζωνάρι, πολύχρωμο και με ρίγες. Με αυτό τυλίγουν τη μέση, πάνω από το σαγιά ή το γκιουρντί και κάτω από την ποδιά, αφήνοντας τη φούντες να πέφτουν πίσω. Η μάλλινη ποδιά λέγεται φούτα και η γιορτινή έχει πολύχρωμα σχέδια σε κόκκινο, άσπρο και μαύρο με φούντες στην άκρη. Η καθημερινή έχει οριζόντιες γραμμές.
Η ρεσάτσικα είναι ο μαύρος επενδύτης για το χειμώνα, από μαλλί. Με πλούσια σχέδια εσωτερικά και εξωτερικά. Τα κάλτσι είναι μάλλινες πλεχτές κάλτσες έως το γόνατο, χωρίς πέλμα και τις φορούν ξιπόλητες. Οι γιορτινές είναι πολύχρωμες, ενώ οι καθημερινές μαύρες. Τα τσουράπια είναι οι γιορτινές και νυφικές κάλτσες με πέλμα, από μαλλί με πολύχρωμα κεντήματα. Τα πίντζι ή οι πίγκες ήταν τα γουρουνοτσάρουχα τα οποία κατασκευάζονταν από χοιρινό ή βοδινό δέρμα και τα φορούσαν μόνο κατά τις γιορτές.
Κεφαλόδεσμος και κοσμήματα
Οι γυνάικες έκαναν τα μαλλιά τους μια πλεξούδα και ο κεφαλόδεσμος έπαιρνε τη μορφή κράνους, ονομάζοντάς τον περικεφαλαία. Από το 1930 για νυφικό κεφαλόδεσμο είχαν το κόκκινο φέσι, τη πλεντέτζα, το ντουλμπέν και το νάπλιτσι. Αργότερα φορούσαν μόνο το ντουλμπέν και τις καθημερινές τη σκέπα. Δυστυχώς τα κοσμήματα του κεφαλόδεσμου δεν έχουν διασωθεί. Το κόκκινο φέσι, είχε σχήμα κώνου και φοριόταν με κλίση προς τα πίσω, στερεωμένο με κορδόνι δεμένο στο λαιμό. Η πλέντετζα είναι το υποσαγώνιο που συγκρατεί το φέσι, στολισμένη με πούλιες. Το ντουλπέν είναι άσπρο βαμβακερό μαντήλι με φούντες. Το νάπλιτσι είναι πλεχτό διακοσμητικό από χάντρες, μοιάζει με φούντα και το δένουν στην κοτσίδα. Η σκέπα είναι ένα ολόασπρο χωρίς κεντήματα μαντήλι που δένει στο κεφάλι όπως το ντουλμπέν.
Τα κοσμήματα της νύφης ήταν το κιοστέκι, αλυσίδες στο στήθος με φλουριά που στερεώνονται στο σαγιάκι. Η κόλαν είναι η ασημένια ζώνη πάνω από την υφαντή που δένει με τα πάφτη. Αυτά είναι θηλυκωτάρια με πετράδια. Τα σιντίρια είναι αυτά που ολοκληρώνουν τη φορεσιά. Πρόκειται για αλυσίδες με νομίσματα που στερεώνονται στην ποδιά και τη στολίζουν.
Παραπομπές
Πηγές
Η Ελληνική Λαϊκή Φορεσιά (Τόμοι Πρώτος & Δεύτερος) Αγγελική Χατζημιχάλη, Μουσείο Μπενάκη, Εκδόσεις "Μέλισσα"
Ελληνικές φορεσιές
Φλώρινα
|
546085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%83%CE%BF%CE%B9%20%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82
|
Μέσοι Απόστολοι Κιλκίς
|
Οι Μέσοι Απόστολοι είναι χωριό του Κιλκίς στην Κεντρική Μακεδονία με υψόμετρο 110 μέτρων.
Γεωγραφία - Ιστορία
Οι Μέσοι Απόστολοι βρίσκονται 14 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης του Κιλκίς και 50 χλμ. βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης. Αξιοθέατο του χωριού είναι η εκκλησία της Kοίμησης της Θεοτόκου. Πρόκειται για τρίκλιτο μεταβυζαντινό ναό βασιλικής αρχιτεκτονικής με ξύλινη στέγη που κτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και έχει αυτοτελές καμπαναριό του 1894. Eσωτερικά είναι διακοσμημένος με ξύλινο τέμπλο και εικόνες του 19ου αιώνα. Από το 1987 χαρακτηριστεί έχει ως μνημείο που έχει ανάγκη από ειδική κρατική προστασία. Ως οικισμός αναγνωρίστηκε επίσημα το 1940 και προσαρτήθηκε στην τότε κοινότητα Μαυρονερίου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με το Μαυρονέρι και τους Άνω Αποστόλους αποτελούν την τοπική κοινότητα Μαυρονερίου που ανήκει στη δημοτική ενότητα Πικρολίμνης του δήμου Κιλκίς και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 113 κατοίκους.
Φωτοθήκη
Παραπομπές
Δήμος Κιλκίς
Χωριά του νομού Κιλκίς
|
53230
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%20%CE%91%CE%B2%CE%AF%CE%B2
|
Τελ Αβίβ
|
Το Τελ Αβίβ (, , ) είναι παραθαλάσσια πόλη του Ισραήλ και η πρώτη πρωτεύουσά του, όταν ιδρύθηκε το κράτος το 1948. Είναι η πολυπληθέστερη πόλη της μητροπολιτικής περιοχής του Ισραήλ. Η επίσημη ονομασία της είναι Τελ Αβίβ-Γιάφα (αρχαία Ιόππη). Βρίσκεται στα παράλια της Μεσογείου, στα νότια των εκβολών του ποταμού Γιαρκόν και περίπου 53 χλμ. βορειοδυτικά της Ιερουσαλήμ.
Είναι κτισμένη στη κοιλάδα Σαρών, στην μεσογειακή ακτή του Ισραήλ και υδρεύεται από δύο μικρούς ποταμούς που παλαιότερα ξεραίνονταν το καλοκαίρι. Παρά τη θέση της αυτή και την ακαταλληλότητα του λιμένα της, η πόλη αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα από το 1909 που ιδρύθηκε. Η ίδια η πόλη το 1952 αριθμούσε 350.000, ενώ σήμερα έχει 460.000 κατοίκους και η μητροπολιτική περιοχή έχει 3.850.000 κατοίκους. Η μητροπολιτική περιοχή περιλαμβάνει διάφορες πόλεις όπως οι Χερτσλία, Ραμάτ Χα-Σαρόν, Μπνέι Μπρακ, Πέταχ Τίκβα, Χολόν και πολλές άλλες. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας (αν συμπεριληφθεί η Ανατολική Ιερουσαλήμ), ενώ είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας αν δεν συμπεριληφθεί η Δυτική Ιερουσαλήμ.
Το Τελ Αβίβ κυβερνάται από τον δήμο Τελ Αβίβ-Γιάφα. Δήμαρχος είναι ο Ρον Χουλντάι και αποτελεί έδρα πολλών πρεσβειών. Είναι μια παγκόσμια πόλη επιπέδου άλφα και κατατάσσεται 25η στον Δείκτη Παγκόσμιων Οικονομικών Κέντρων. Το Τελ Αβίβ έχει το τρίτο ή το τέταρτο μεγαλύτερο ΑΕΠ και το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ πόλης στη Μέση Ανατολή. Η πόλη έχει το 31ο ακριβότερο κόστος ζωής στο κόσμο. Το Τελ Αβίβ δέχεται πάνω από 2.5 εκατομμύρια διεθνείς τουρίστες τον χρόνο. Θεωρείται "πρωτεύουσα των πάρτι" στη Μέση Ανατολή, έχει ζωντανή νυχτερινή ζωή και 24ωρο πολιτισμό. Το Τελ Αβίβ αποκαλείται "Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Χορτοφαγικού Φαγητού" καθώς έχει το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν πληθυσμό χορτοφάγων στο κόσμο, με πολλά χορτοφαγικά εστιατόρια σε όλη τη πόλη. Το Τελ Αβίβ είναι η έδρα του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, του μεγαλύτερου στη χώρα, με πάνω από 30.000 φοιτητές.
Η πόλη ιδρύθηκε το 1909 από τους Γισούβ (Εβραίους κατοίκους) ως ένα σύγχρονο χώρο στέγασης λίγο έξω από την αρχαία πόλη-λιμένα της Γιάφας, η οποία τότε αποτελούσε τμήμα του σαντζακίου της Ιερουσαλήμ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρώτα ήταν γνωστή ως "Αχουζάτ Μπαγίτ" (κυριολεκτική σημασία: Οικιακό Κτήμαc), το όνομα του συνδέσμου που ίδρυσε τη γειτονιά. Το επόμενο έτος η πόλη μετονομάστηκε σε Τελ Αβίβ, αφού ο Ναούμ Σοκόλοφ υιοθέτησε το βιβλικό όνομα Τελ Αμπίμπ ως τον τίτλο της εβραϊκής μετάφρασης του μυθιστορήματος του Τέοντορ Χερτσλ Altneuland ("Παλιά Νέα Γη"), το οποίο πρωτοεκδόθηκε στα γερμανικά το 1902. Τα εβραϊκά προάστια στη Γιάφα που ιδρύθηκαν πριν την ίδρυση του Τελ Αβίβ έγιναν τμήμα του Τελ Αβίβ. Το παλαιότερο από αυτά είναι το Νέβε Τζεντέκ (ιδρύθηκε το 1886). Το Τελ Αβίβ απέκτησε καθεστώς κοινότητας εντός του δήμου Γιάφας το 1921 και έγινε ανεξάρτητος δήμος το 1934. Μετά τον πόλεμο της Παλαιστίνης (1947-1949) το Τελ Αβίβ άρχισε τη δημοτική προσάρτηση τμημάτων της Γιάφας, ενώθηκε πλήρως με τη Γιάφα υπό την ονομασία Τελ Αβίβ τον Απρίλιο του 1950 και μετονομάστηκε σε Τελ Αβίβ-Γιάφα τον Αύγουστο 1950.
Η μετανάστευση από κυρίως Εβραίους πρόσφυγες σήμαινε ότι η άνοδος του Τελ Αβίβ σύντομα ξεπέρασε την ανάπτυξης της Γιάφας, η οποία είχε αραβική πλυθησμιακή πλειοψηφία εκείνη την εποχή. Το Τελ Αβίβ και η Γιάφα συγχωνεύθηκαν αργότερα σε έναν ενιαίο δήμο το 1950, δύο χρόνια μετά την Ανακήρυξη Ανεξαρτησίας του Ισραήλ, η οποία κηρύχθηκε στην πόλη. Η Λευκή Πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο από το 2003, αποτελεί τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κτιρίων του Διεθνούς Ρεύματος, συμπεριλαμβανομένου του Μπάουχαους και άλλων σχετιζόμενων μοντερνιστικών αρχιτεκτονικών ρευμάτων.
Οι περισσότερες χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, διατηρούν στο Τελ Αβίβ τις πρεσβείες τους, καθώς δεν αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα, έως ότου ξεκαθαριστεί το καθεστώς της, καθώς διεκδικείται από τους Παλαιστινίους.
Ιστορία
Το Τελ Αβίβ δημιουργήθηκε το 1909, όταν κτίστηκε ένα προάστιο στα βορειοανατολικά της (τότε) αραβικής Γιάφας σε έκταση που είχε αγοραστεί από Βεδουίνους. Η ανάπτυξη της πόλης υπήρξε τόσο ραγδαία που στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε 200.000 κατοίκους, κυρίως Ισραηλίτες και η μεταξύ των δύο πόλεων απόσταση είχε καλυφθεί. Το 1948 όμως συγχωνεύθηκαν οι δύο πόλεις σε μία, ενώ πρώτα αποτελούσαν χωριστούς δήμους, και δημιουργήθηκε η πόλη Τελ Αβίβ-Γιάφα. Παρά τις μεγάλες και σφοδρές μάχες που σημειώθηκαν στη γύρω περιοχή κατά τον πόλεμο με τους Άραβες, η πόλη δεν υπέστη μεγάλες ζημιές.
Οικονομία
Το Τελ Αβίβ είναι το σημαντικότερο εμπορικό, οικονομικό και τεχνολογικό κέντρο της χώρας. Οι οικονομικές δραστηριότητες στην πόλη αντιπροσωπεύουν περίπου το 15% της εθνικής απασχόλησης και περίπου 17% του ΑΕΠ. Εκεί βρίσκεται συγκεντρωμένο μεγάλο μέρος της ισραηλινής βιομηχανίας και κυρίως βιομηχανίες υφαντουργίας, μεταλλουργίας, βυρσοδεψίας, τυπογραφίας και κατεργασίας διαμαντιών. Η μητροπολιτική περιοχή του Τελ Αβίβ (που συμπεριλαμβάνει και πόλεις δορυφόρους, όπως η Χέρτσλια και η Πετάχ Τίκβα) είναι κέντρο της υψηλής τεχνολογίας του Ισραήλ. Αποτελεί επίσης σημαντικό εκπαιδευτικό κέντρο του Ισραήλ, με πολλά εκπαιδευτήρια. Η περιοχή γύρω από την πόλη είναι καλλιεργήσιμη και παράγονται λαχανικά, σιτάρι, πεπόνια, λεμόνια και ελιές.
Αθλητισμός
Οι δυο μεγάλοι αθλητικοί σύλλογοι είναι η Μακάμπι Τελ Αβίβ και η Χάποελ Τελ Αβίβ.
Πολιτισμός
Το Τελ Αβίβ είναι το πολιτιστικό κέντρο του Ισραήλ. Είναι η έδρα πανεπιστημίων, θεάτρων, της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ, πολλών εφημερίδων κ.ά. Η Λευκή Πόλη είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του μοντερνισμού και αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ενώ αξιοθέατο είναι και το Μουσείο Τέχνης του Τελ Αβίβ, καθώς και το νεοσύστατο Μουσείο Σχεδιασμού στο προάστιο Χολόν. Επίσης, υπάρχει το εκθεσιακό κέντρο Expo Tel Aviv και το πολύ μεγάλο αθλητικό κέντρο Μενόρα Μιβταχίμ Αρένα, στα νότια της πόλης. Το Μουσείο Έρετζ Ίσραελ, γνωστό για τη συλλογή των εκθεμάτων της αρχαιολογίας και της ιστορίας στεγάζεται στην πανεπιστημιούπολη. Η ατμόσφαιρα στην πόλη είναι φιλελεύθερη και ο τρόπος ζωής κοσμοπολίτικος.
Αδελφοποιήσεις
Το Τελ Αβίβ έχει αδελφοποιηθεί με τις ακόλουθες πόλεις:
Πανόραμα
Σημειώσεις
Παραπομπές
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ. 17ος, σ. 617.
Πόλεις του Ισραήλ
|
450102
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λομβαρδική κατάκτηση της Ιταλίας
|
Η Λομβαρδική κατάκτηση της Ιταλίας ήταν μια σειρά από παρατεταμένες συγκρούσεις που σημειώθηκαν από το 568 έως το 751 μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μιας γερμανικής φυλής γνωστή ως Λομβαρδοί. Οι πόλεμοι άρχισαν κυρίως λόγω της μετακίνησης των Λομβαρδών από την Παννονία όπου κατοικούσαν υπό τον βασιλιά Αλβοΐνο, στην Βυζαντινή Βόρεια Ιταλία. Οι συγκρούσεις τερματίστηκαν με ήττα των Βυζαντινών, οι Λομβαρδοί κατέκτησαν μεγάλα τμήματα της Βόρειας Ιταλίας δημιουργώντας ανεξάρτητο βασίλειο και τέλος κατακτώντας το Εξαρχάτο της Ραβέννας το 751 κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλικής χερσονήσου.
Αρχικά οι Λομβαρδοί κατοικούσαν στην Παννονία όπου γειτόνευαν με τους Άβαρους, που μόλις είχαν έρθει από τις στέπες του Καυκάσου, και τους Γεπίδες. Λόγω της εγκατάστασης και των Άβαρων στην Παννονία ο βασιλιάς Αλβοΐνος αποφάσισε να μεταναστεύσουν οι Λομβαρδοί στην Ιταλία, έτσι στις 5 Απριλίου του 568 ξεκίνησε η μετανάστευση μαζί με τμήματα κι άλλων φυλών που τους ακολούθησαν.
Οι Λομβαρδοί αντιμετώπισαν πενιχρή αντίσταση στα βυζαντινά σύνορα από στρατιωτικές δυνάμεις που είναι γνωστές σαν Milities limitanei που είχαν μείνει από την Αυτοκρατορική Ρωμαϊκή στρατιωτική οργάνωση. Οι Λομβαρδοί κατόρθωσαν να προσαρτήσουν τη Βόρεια Ιταλία γρήγορα. Η Τσιβιντάλε ντελ Φρίουλι ήταν η πρώτη πόλη που κατέλαβαν, και καθιερώθηκε ως η πρωτεύουσα του Δουκάτου του Φρίουλι, με τον ανιψιό του Αλβοΐνου, Γισούλφο ως πρώτο Δούκα. Μετά την άμεση επιτυχία της εισβολής της Βόρειας Ιταλίας και την κατάληψη του Φριούλι, οι Λομβαρδοί συνέχισαν προς τα ανατολικά και την Βενετία. Ο στρατός κατέλαβε την Αγκουιλία, την Βερόνα, την Πάντοβα, την Μάντοβα και την Μονσελίνς, όπου βυζαντινά στρατεύματα αντιστάθηκαν στις επιθέσεις των Λομβαρδών. Συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούσαν να προχωρήσουν περαιτέρω, ο Αλβοΐνος αποφάσισε να περάσουν το χειμώνα στο Βένετο, για να δει αν θα μπορούσε με αυτόν τον καιρό να υποχρεώσει άλλες πόλεις να παραδοθούν.
Οι Λομβαρδοί συνέχισαν κατακτώντας πολλές πόλεις και το 572 την Παβία που την έκαναν πρωτεύουσα τους, έως εκείνη την χρονιά είχαν κατακτήσει σχεδόν όλη την βόρεια Ιταλία.
Παραπομπές
Πηγές
Λομβαρδοί
Βυζαντινή Ιταλία
|
150511
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Μαραθώνιος
|
Ο Μαραθώνιος είναι αγώνας αντοχής δρόμου κάλυψης επίσημης απόστασης 42,195 χιλιομέτρων, που περιλαμβάνεται πλέον στα σύγχρονα ολυμπιακά αθλήματα.
Ο αγώνας ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Αθηναίου στρατιώτη ημεροδρόμου Φειδιππίδη που μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ) έτρεξε από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα για να μεταφέρει τα νικητήρια νέα με τη λέξη «νενικήκαμεν». Η ιστορική ακρίβεια αυτού του γεγονότος επιβεβαιώνεται από τον Φιλόστρατο, που αναφέρεται στο θεσμό των στρατιωτών ημεροδρόμων αγγελιαφόρων, τον Ηρόδοτο, τον Πλούταρχο και τον Λουκιανό.
Ιστορία
Ο Μαραθώνιος προέρχεται από την ιστορία ενός Έλληνα αγγελιοφόρου. Σύμφωνα με αυτή, ο Μιλτιάδης αμέσως μετά την περίφημη εκείνη μάχη απέστειλε τον Φειδιππίδη, που θεωρούνταν ο ταχύτερος τότε ημεροδρόμος του αθηναϊκού στρατού, από το πεδίο του Μαραθώνα στην Αθήνα για να αναγγείλει τη νίκη κατά των Περσών. Λέγεται ότι έτρεξε όλη την απόσταση χωρίς διακοπή και μπήκε στην Συνέλευση της Βουλής, όπου αναφώνησε "Νενικήκαμεν" (νικήσαμε) πριν καταρρεύσει και πεθάνει..
Η ιστορία του Φειδιππίδη
Συχνά η προσωπικότητα του Φειδιππίδη ταυτίζεται με τον στρατιώτη ο οποίος, σύμφωνα με τον τότε θεσμό, μετά το πέρας της μάχης έτρεξε πάνοπλος ως την πόλη της Αθήνας καλύπτοντας σε μερικές ώρες την απόσταση των 40 χιλιομέτρων και όταν έφθασε αναφώνησε «Χαίρετε! Νενικήκαμεν!». Στην πραγματικότητα όμως το όνομα του στρατιώτη αυτού παραμένει άγνωστο.
Η ιστορία της πορείας από το Μαραθώνα στην Αθήνα εμφανίζεται αρχικά στον Πλούταρχο στη «στην Δόξα της Αθήνας» του 1ου αιώνα π.χ που αναφέρει την χαμένη εργασία του Ηρακλείδη Ποντικού. Αυτός δίνει το όνομα του δρομέα ως είτε Θέρσιπος ή Ευκλής. Ο Λουκιανός (2ος αιώνας π.X.) επίσης δίνει την ιστορία αλλά ονομάζει το δρομέα Φειλιππίδη (εκ παραφθοράς του ονόματος Φειδιππίδη). Η ιστορική ακρίβεια ίσως του ονόματος δεν είναι εξακριβωμένη.. Ο Ηρόδοτος, η κύρια πηγή για τους ελληνο-περσικούς πολέμους, αναφέρει τον Φειδιππίδη ως τον αγγελιοφόρο που έτρεξε από την Αθήνα στη Σπάρτη ζητώντας βοήθεια, και έτρεξε έπειτα πίσω, μια απόσταση άνω των 240 χιλιομέτρων . Σύμφωνα με τον «πατέρα της Ιστορίας», η απάντηση των Σπαρτιατών υπήρξε αποκαρδιωτική, λόγω αυστηρού εθίμου. Σε μερικά χειρόγραφα το όνομα του δρομέα μεταξύ της Αθήνας και Σπάρτης δίνεται ως Φειλιππίδης.
Ο Ηρόδοτος δεν κάνει καμία αναφορά για κανένα αγγελιοφόρο που στέλνεται από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Αναφέρει ότι το κύριο μέρος του αθηναϊκού στρατού, που έχει αγωνίστηκε ήδη και κέρδισε την εξαντλητική μάχη, φοβάται μια ναυτική επιδρομή από τον Περσικό στόλο ενάντια σε μια ανυπεράσπιστη Αθήνα, και βάδισε γρήγορα πίσω από τη μάχη στην Αθήνα, φθάνοντας την ίδια μέρα.
Η ιστορική διαδρομή
Μεταξύ του Μαραθώνα και της Αθήνας υπάρχει η Πεντέλη, έτσι αυτό σημαίνει ότι, εάν ο Φειδιππίδης έκανε πραγματικά το διάσημο τρέξιμό του μετά από τη μάχη, έπρεπε να τρέξει γύρω από το βουνό. Η προφανέστερη διαδρομή ταιριάζει σχεδόν ακριβώς με τη σύγχρονη εθνική οδό Μαραθώνα-Αθήνας, που ακολουθεί την εθνική οδό προς τα νότια από τον κόλπο Μαραθώνα και κατά μήκος της ακτής, κατόπιν ένας ομαλός αλλά παρατεταμένος ανήφορος δυτικά προς την ανατολική προσέγγιση στην Αθήνα, μεταξύ Υμηττού και Πεντέλης, και έπειτα κατηφορικά προς την Αθήνα. Αυτή η διαδρομή είναι περίπου 42 χιλιόμετρα και καθορίζει τα πρότυπα για την απόσταση. Εντούτοις υπάρχει μια άλλη θεωρία, ότι ο Φειδιππίδης είχε ακολουθήσει μια άλλη διαδρομή: μια δυτική ανάβαση κατά μήκος των ανατολικών και βόρειων προπόδων της Πεντέλης, στο πέρασμα Διόνυσος, και έπειτα μια ευθεία νότια πορεία προς τα κάτω στην Αθήνα. Αυτή η διαδρομή είναι αρκετά μικρότερη, περίπου 35 χιλιόμετρα, αλλά είναι πολύ απότομη.
Γέννηση του Μαραθωνίου
Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε ως άθλημα «μαραθώνιος δρόμος», αλλά και ούτε είχε θεσμοθετηθεί κάτι παρόμοιο. Όταν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν πραγματικότητα στο τέλος του 19ου αιώνα, οι ιδρυτές και οι διοργανωτές έψαχναν ένα μεγάλο γεγονός, που να υπενθυμίζει την αρχαία δόξα της Ελλάδας. Η ιδέα της οργάνωσης του αγώνα του μαραθωνίου προήλθε από τον Γάλλο γλωσσολόγο και ελληνιστή Μισέλ Μπρεάλ (Michel Bréal), ο οποίος πρότεινε κατά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα «την επανάληψη του διάσημου εκείνου δρόμου που εξετέλεσε ο στρατιώτης του Μαραθώνος». Μάλιστα λέγεται για τον Μπρεάλ, πως αν και είχε ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων με θέματα από την Ελληνική Μυθολογία και την αρχαία ελληνική ιστορία, αρχικά όταν έκανε την παραπάνω πρόταση δεν γνώριζε πόση ήταν στην πραγματικότητα η απόσταση αυτή. Όταν όμως ενημερώθηκε ότι αυτή ήταν περίπου 40 χλμ. προσπάθησε να υπαναχωρήσει πλην όμως ήταν αργά, καθώς το αγώνισμα είχε ήδη συμπεριληφθεί στο επίσημο πρόγραμμα των αγώνων και είχε σταλεί σε διάφορες χώρες. Τελικά προσφέρθηκε να αθλοθετήσει ο ίδιος το νέο αυτό αγώνισμα, για το οποίο και ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ αθλοθέτησε κύπελλο.
Αυτή η ιδέα υποστηρίχθηκε και από τον Πιερ ντε Κουμπερτέν (Pierre de Coubertin), τον ιδρυτή των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς επίσης και τους Έλληνες. Ο νικητής του πρώτου ολυμπιακού μαραθωνίου το 1896 (μόνο για άνδρες) ήταν ο Σπύρος Λούης, ένας Έλληνας μεταφορέας νερού. Νίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με χρόνο 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Ο μαραθώνιος των γυναικών εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 (Λος Άντζελες, ΗΠΑ) και νικήτρια ήταν η Τζόαν Μπενόιτ (Joan Benoit) των Ηνωμένων Πολιτειών με χρόνο 2 ωρών 24 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα. Έχει γίνει παράδοση ο μαραθώνιος των ανδρών να είναι το τελευταίο αγώνισμα με τερματισμό στο Ολυμπιακό Στάδιο, και συχνά ώρες αργότερα, η τελετή λήξης. Ο μαραθώνιος των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 αναβίωσε στην παραδοσιακή διαδρομή από τον Μαραθώνα στην Αθήνα που τερματίζει στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Σήμερα περισσότεροι από 800 μαραθώνιοι γίνονται σε όλο τον κόσμο κάθε έτος, με τη μεγάλη πλειοψηφία να είναι ερασιτέχνες που τρέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή απλά για την εμπειρία. Οι μεγαλύτεροι μαραθώνιοι έχουν δεκάδες χιλιάδες συμμετεχόντων.
Ολυμπιακός Μαραθώνιος του 1896
Ο Μαραθώνιος κατέστη ένα από τα πρώτα σύγχρονα ολυμπιακά αθλήματα των αγώνων του 1896, του οποίου η συναρπαστική ιστορία ξεκινά στις 10 Μαρτίου του 1896, όπου στην Αθήνα διεξάχθηκαν οι πανελλήνιοι προκριματικοί του αγωνίσματος για τον καθορισμό των πρώτων έξι αθλητών που θα λάμβαναν μέρος στους επίσημους Ολυμπιακούς τον επόμενο μήνα. Αφέτης του προκριματικού εκείνου αγώνα ήταν ο ταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος. Μετείχαν 38 δρομείς και οι τρεις πρώτοι νικητές ήταν:
Πρώτος ο Χ. Βασιλάκος (ελεύθερης συμμετοχής) που πέτυχε χρόνο 3 ώρες και 18 πρώτα λεπτά.
Δεύτερος ο Ν. Μπελόκας (αθλητής του Πανελληνίου) με χρόνο 3 ώρες και 21 πρώτα λεπτά και
Τρίτος ο Δ. Δεληγιάννης (επίσης αθλητής του Πανελληνίου) με χρόνο 3 ώρες και 33 πρώτα λεπτά.
Κρίνοντας όμως η επιτροπή ότι οι προβλεπόμενοι έξι θα ήταν πολύ λίγοι έναντι του αριθμού των συμμετοχών των ξένων χωρών αποφασίστηκε την επόμενη ημέρα να αυξηθούν σε 16 και να γίνουν σχετικές ανακοινώσεις για συμμετοχή και άλλων αθλητών, αναρτώντας έντυπα στην Αθήνα και στην επαρχία. Έτσι οι νέες εγγραφές αθλητών έφθασαν τις 85. Στους δεύτερους προκριματικούς που ακολούθησαν, στις 25 Μαρτίου (την ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων) έλαβαν μέρος οι 38 από τους 85 όπου και προκρίθηκαν οι:
Πρώτος ο Δ. Δεληγιάννης με χρόνο 3 ώρες και 3 λεπτά
Δεύτερος ο Αυστραλός Έντγουϊν Φλακ
Τρίτος ο Ν. Μπελόκας, ....7ος ο Χ. Βασιλάκος και 17ος ο Σπύρος Λούης με 3 ώρες και 22΄.
Αν και η Ελλανόδικος Επιτροπή είχε αποφασίσει την πρόκριση μόνο των πρώτων 16 μετά από απαίτηση του Τ/ρχη Παπαδιαμαντόπουλου έγινε δεκτή η συμμετοχή του Σ. Λούη, αν και ο χρόνος του υστερούσε κατά 4΄ από εκείνον του Βασιλάκου στους Πανελληνίους, επειδή ο 2ος μαραθώνιος έγινε σε λασπώδες έδαφος εξαιτίας της προηγηθείσας βροχής.
Ο Πρώτος επίσημος Ολυμπιακός Μαραθώνιος διεξήχθη την 5η ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, των πρώτων από της αναβίωσής τους, στις 29 Μαρτίου του 1896 ημέρα Παρασκευή. Αφετηρία ήταν ο Τύμβος του Μαραθώνα και ακολουθώντας την πιθανότερη και ασφαλή κατά τους ιστορικούς διαδρομή, δηλαδή διαδρομή Βρανά - Εκάλη - Κηφισιά - Ψυχικό - Αθήνα (λεωφόρο Κηφισίας) - Ηρώδου Αττικού, τερμάτισε εντός του Παναθηναϊκού Σταδίου, η ανέγερση του οποίου είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, που ήταν κατάμεστο από κόσμο.
Κατά τη διαδρομή υπήρξαν πολλές αλλαγές στη θέση των πρώτων δρομέων. Στα πρώτα 10 χιλιόμετρα προηγούνταν σαφώς οι ξένοι δρομείς Λερμουσό (Lermusiau), Φλακ (Flack) και Μπλαίηκ (Blake), μετά όμως από τα 20 χλμ. που αποτελούσε το μέσο της διαδρομής άρχισαν οι Έλληνες δρομείς Βασιλάκος, Λούης και Μπελόκας να αναπτύσσουν την ταχύτητά τους. Στο 23ο χλμ. ο Μπλαίηκ δεν αντέχει άλλο και εγκαταλείπει τον αγώνα. Στο 32ο χλμ ο Λερμουζό παράπεσε χάνοντας πολύτιμο χρόνο, ενώ λίγο μετά εγκαταλείπει και ο Φλακ, οπότε και τέθηκαν στην αρχή του αγώνα ο Λούης ακολουθούμενος από τον Βασιλάκο.
Σύμφωνα με αφήγηση του Βασιλάκου, ως το Σταυρό της Αγ. Παρασκευής έτρεχαν μαζί με το Λούη, αλλά εκεί τους εγκατέλειψαν οι συνοδοί αξιωματικοί και έσπευσαν στον Στάδιο. Τότε πολλοί χωρικοί, συντοπίτες του Λούη, οι οποίοι παρακολουθούσαν άρχισαν να τον επευφημούν και στη συνέχεια τον ακολούθησαν με άλογα, κάρα και ποδήλατα εμποδίζοντας τον Βασιλάκο να προσπεράσει: "οι παριστάμενοι χωρικοί ηκολούθησαν τον Λούη ενθαρρύνοντες αυτόν. Κατόπιν τον ηκολούθησαν άμαξαι, κάρρα, ποδήλατα, ίπποι κτλ. Εγώ δεν έσπευσα να διασχίσω το πλήθος δια να τον νικήσω ή να τον συναγωνισθώ και κατ' ανάγκην παρέμεινα όπισθεν του πλήθους."
Όταν ιππέας αγγελιαφόρος φτάνει στο Στάδιο και αναγγέλλει «προηγείται Έλλην» ακολούθησε παραλήρημα. Ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος σπεύδει και αναμένει τον πρώτο δρομέα στη συμβολή των οδών Λ. Κηφισίας (όπως λέγονταν τότε τη Βασιλίσσης Σοφίας) και Ηρώδου Αττικού όπου καταφθάνει ο Σπύρος Λούης τον οποίο και συνοδεύει τιμητικά μέχρι το τέρμα εντός του Σταδίου.
Η είσοδος του Λούη στο Στάδιο ξεσήκωσε όλους τους θεατές που όρθιοι παραληρούσαν και ζητωκραύγαζαν ρυθμικά το επίθετό του όπου και τερματίζει με χρόνο 2 ώρες, 58΄ και 50΄΄, ενώ δεύτερος εισήλθε στο Στάδιο, μόλις μετά επτά λεπτά, ο Χαρίλαος Βασιλάκος τερματίζοντας σε χρόνο 3 ώρες, 06΄ και 30΄΄.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 έζησαν εκείνη την ημέρα την σπουδαιότερη στιγμή. Απευθυνόμενος ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν στο Σπύρο Λούη του είπε «Σήμερα έγραψες ιστορία».
Απόσταση
Η απόσταση των 42.195 μέτρων καθορίστηκε αρχικά κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου του 1908. Η απόσταση των 42 χιλιομέτρων είναι η απόσταση μεταξύ των ανακτόρων του Ουίνδσορ και του Ολυμπιακού σταδίου στο Shepherd’s Bush στα δυτικά του Λονδίνου. Η απόσταση καθορίστηκε στα 42 χιλιόμετρα και επίσης ένα γύρο του σταδίου το οποίο κατέληξε να είναι 42.195 μέτρα, παίρνοντας υπόψη και την καλύτερη θέση για τη βασιλική οικογένεια. Στον αγώνα ο Ντοράντο Πιέτρι (Dorando Pietri) μπήκε πρώτος στο Στάδιο για τον τελευταίο γύρο αλλά παραπαίοντας, έπεσε 7 φορές μέσα στο στάδιο και τελικά υποβοηθήθηκε από τους διαιτητές να περάσει τη γραμμή του τερματισμού πριν τον Αμερικανό Τζόνι Χέις (Johnny Hayes), ο οποίος πλησίασε στα λίγα μέτρα. Τελικά ο Πιέτρι αποκλείστηκε αλλά η κούρσα πήρε το όνομα η «Κούρσα του Αιώνα» και ο Πιέτρι πήρε αναμνηστικό κύπελλο από την Βασίλισσα Αλεξάνδρα της Δανίας.
Για τους επόμενους Ολυμπιακούς η απόσταση καθορίστηκε στα 40,2 χλμ και μετά στα 42,75 χλμ για τους ολυμπιακούς του 1920. Αλλά έγινε ξανά τα 42,195 το 1924 έπειτα από την απόφαση της Ολυμπιακής επιτροπής το 1921. Ένας λόγος ίσως να είναι η θρυλική κούρσα του 1908 στο Λονδίνο.
Προετοιμασία
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες δεν τρέχουν έναν μαραθώνιο για να κερδίσουν. Σημαντικότερο για τους περισσότερους δρομείς είναι ο προσωπικός χρόνος τερματισμού τους και η τοποθέτησή τους μέσα στο στη ηλικιακή ομάδα τους, αν και μερικοί δρομείς θέλουν μόνο να τερματίσουν.
Οι στρατηγικές για έναν μαραθώνιο περιλαμβάνουν το τρέξιμο ολόκληρης της απόστασης όπως και της στρατηγικής τρέξιμο-περπάτημα. Μια ενδιάμεση προσέγγιση είναι τρέξιμο από τη μία στάση νερού στη άλλη, και περπάτημα για λίγα μέτρα για την πόση του νερού.
Το 2005, ο μέσος χρόνος μαραθωνίου στις ΗΠΑ ήταν 4 ώρες 32 λεπτά 8 δευτερόλεπτα για τους άνδρες, 5 ώρες 6 λεπτά 8 δευτερόλεπτα για τις γυναίκες. Ένας άλλος στόχος είναι το σπάσιμο ορισμένων χρονικών εμποδίων. Παραδείγματος χάριν, οι πρωτάρηδες προσπαθούν συχνά να τρέξουν το μαραθώνιο κάτω από 4 ώρες, και οι πιο ανταγωνιστικοί δρομείς θέλουν να τελειώσουν κάτω από 3 ώρες.
Η συμμετοχή μπορεί να είναι δύσκολη πολλές φορές. Ο μαραθώνιος της Βοστώνης, ο παλαιότερος μαραθώνιος στις Ηνωμένες Πολιτείες απαιτεί χρονικά όρια για την συμμετοχή, άρα μόνο οι καλοί αθλητές μπορούν να συμμετάσχουν. Επίσης π.χ. στο Λονδίνο υπάρχουν 60,000 αιτήσεις για τις 30,000 θέσεις, έτσι πολλές φορές ο συμμετέχοντας καταφεύγει σε συμμετοχή μέσω φιλανθρωπικής οργάνωσης οι οποίες απαιτούν κάποιο χρηματικό ποσό, γύρω στα 500 Ευρώ, τα οποία δωρίζονται από φίλους και συγγενείς συνήθως.
Προπόνηση
Οι περισσότεροι προπονητές θεωρούν ότι το πιο σημαντικό στοιχείο στην προετοιμασία για ένα μαραθώνιο είναι το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, αλλά μεθοδικά. Οι ερασιτέχνες δρομείς προσπαθούν συνήθως να φθάσουν σε ένα μέγιστο 32 χιλιόμετρα σε μία μεμονωμένη κούρσα και σε εβδομαδιαία βάση τα 64 χιλιόμετρα, αλλά αυτό μεταβάλλεται από εβδομάδα σε εβδομάδα. Οι πεπειραμένοι επαγγελματίες μπορούν να τρέξουν μια μέχρι και 200 χλμ την εβδομάδα. Αλλά τα πολλά χιλιόμετρα εγκυμονούν και μεγαλύτερο κίνδυνο τραυματισμού.
Πολλά προγράμματα προετοιμασίας διαρκούν πέντε ή έξι μήνες για τους αρχάριους που δεν τρέχουν καθόλου, με μια βαθμιαία αύξηση (κάθε δύο εβδομάδες) στην απόσταση που τρέχουν και τελικά μια μικρή μείωση (1 έως 3 εβδομάδες) για ξεκούραση. Συνήθως ο αθλητής θα τρέξει 5 φορές την εβδομάδα. Το πρόγραμμα γενικά αυξάνει την απόσταση, φτάνοντας στην ανώτερη απόσταση (32 χλμ) 3 εβδομάδες πριν τον αγώνα. Μετά η εβδομαδιαία απόσταση μειώνεται σταδιακά μέχρι τον αγώνα.
Για ένα πιο έμπειρο ερασιτέχνη, 3 μήνες προετοιμασίας 5 φορές την εβδομάδα είναι συνήθως αρκετές για ένα χρόνο γύρω στις 4 ώρες. Για ένα αρχάριο 6 μήνες.
Τα προγράμματα προετοιμασίας μπορούν να βρεθούν στο Runner's World , Hal Higdon , Jeff Galloway, Αθλητική Ένωση της Βοστώνης και από πολυάριθμες άλλες πηγές.
Η πολλή προπόνηση μπορεί επίσης να προκαλέσει τραυματισμούς οπότε συνιστάται η προπόνηση ακολουθώντας κάποιο πρόγραμμα, όπως π.χ του Hal Higdon.
Εξοπλισμός
Ο καλός εξοπλισμός μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ τερματισμού ή τραυματισμού. Τα αθλητικά παπούτσια είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Υπάρχουν 3 διαφορετικά στυλ τρεξίματος τα οποία είναι όλα φυσιολογικά, overpronation, ουδέτερα και underpronation. Για τους τρεις διαφορετικούς τύπους υπάρχουν και τρεις διαφορετικοί τύποι παπουτσιών τα οποία μπορούν να προμηθευτούν από ειδικά καταστήματα. Φορώντας λάθος τύπο παπουτσιού μάλλον θα οδηγήσει σε τραυματισμό κατά την προετοιμασία αν όχι την ημέρα του αγώνα.
Ο αθλητής επίσης θα πρέπει να διαλέξει σωστά τον εξοπλισμό, και επίσης να φορέσει το κοντό παντελόνι και το φανελάκι σε μια προηγούμενη διαδρομή για να διαπιστώσει ότι δεν προκαλεί προβλήματα. Είναι πολύ συνηθισμένο για ένα παντελονάκι να κόψει τον αθλητή κατά την διάρκεια ενός μαραθωνίου. Άλλα φαινόμενα είναι μαύρα νύχια, ερεθισμένες θηλές, εκτός από τους μυϊκούς και σκελετικούς τραυματισμούς.
Υπάρχει ειδικός εξοπλισμός από κάλτσες, μέχρι εσώρουχα και σκευάσματα θερμίδων για τον αγώνα.
Λίγο πριν τον αγώνα
Κατά την διάρκεια των τελευταίων 2 εβδομάδων πριν τον αγώνα η εξάσκηση μειώνεται δραστικά για να επιτρέψει στον οργανισμό να ανακάμψει, γύρω στα 20 χλμ την εβδομάδα τον ανώτερο. Η τελευταία εβδομάδα περιλαμβάνει 2-3 μικρές διαδρομές. Πολλοί αθλητές καταναλώνουν περισσότερους υδατάνθρακες αλλά διατηρώντας τις θερμίδες στο ίδιο επίπεδο ώστε ο οργανισμός να μπορέσει να αποθηκεύσει γλυκόζη.
Κατά την διάρκεια του αγώνα
Κατά τη διάρκεια του αγώνα το μυστικό είναι ο αθλητής να κρατήσει ένα σταθερό ρυθμό, τυπικά το πρώτο μισό του αγώνα να έχει την ίδια διάρκεια με το δεύτερο αν ο ρυθμός είναι σταθερός και ο αθλητής ακολουθήσει καλή στρατηγική.
Κατανάλωση νερού
Η κατανάλωση νερού είναι πολύ σημαντική κατά την διάρκεια του αγώνα, τυπικά 500ml νερού κάθε 5-10 χλμ είναι αρκετά. Βασικά ο αθλητής θα πρέπει να σταματήσει σε όλους τους σταθμούς νερού που θα υπάρχουν κατά την διάρκεια της διαδρομής, και να πιει κάποια ποσότητα νερού ακολουθώντας τις οδηγίες παραπάνω.
Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος υπερκατανάλωσης νερού και αυτό μπορεί να είναι ένα από το πιο τυπικά προβλήματα για το ιατρικό προσωπικό ενός μαραθώνιου, παρά η μη κατανάλωση νερού. Η υπερκατανάλωση προκαλεί υπονατραιμία που είναι η χαμηλή περιεκτικότητα νατρίου στο αίμα λόγω της υπερκατανάλωσης νερού. Οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην κατάσταση. Ένα 13% των αθλητών που τερμάτισαν τον μαραθώνιο της Βοστώνης είχαν υπονατραιμία, και εδώ αναφερόμαστε για έμπειρους ερασιτέχνες αθλητές γιατί η Βοστώνη δέχεται μόνο ερασιτέχνες με πολύ καλό χρόνο.
Ο «τοίχος»
Ένας κανονικός αθλητής μπορεί να αποθηκεύσει γύρω στις 2000kcal γλυκόζη στον οργανισμό, αρκετά για γύρω στα 30χλμ. Αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατόν ένας αθλητής να μην έχει αρκετή ενέργεια στα τελευταία 10 χλμ του αγώνα. Αυτό λέγεται «χτυπώ τον τοίχο» (hit the wall) και είναι ένα συναίσθημα απότομης αναπάντεχης εξάντλησης.
Ένα από τα βασικά στοιχεία της προπόνησης μαραθωνίου είναι η προετοιμασία του οργανισμού ώστε να μπορεί να αποθηκεύει στο συκώτι περισσότερη ενέργεια από 2000kcal. Επίσης ο οργανισμός μαθαίνει να καταναλώνει λίπος με μεγαλύτερη ευκολία, μόλις τα αποθέματα υδατανθράκων στερέψουν κατά την διάρκεια του αγώνα.
Ο ερασιτέχνης αθλητής επίσης θα πρέπει να έχει μαζί του κάποια παρασκευάσματα γλυκόζης σε μορφή γέλης τα οποία παρέχουν αποθέματα ενέργειας, και νάτριο, κάλιο για την αποφυγή του «τοίχου». Καμία μορφή τροφής δεν θα πρέπει να ληφθεί σε στερεά μορφή κατά την διάρκεια της κούρσας, γιατί συνήθως προκαλεί στομαχικές / εντερικές διαταραχές.
Οι 10 καλύτερες επιδόσεις
Ο Βιβλικός Μαραθώνιος
Στο Ισραήλ οργανώνεται δρόμος μεγάλης αντοχής, παρόμοιος με τον κλασσικό Μαραθώνιο, ο οποίος λέγεται και «Βιβλικός Μαραθώνιος». Οι Ισραηλίτες τον οργανώνουν σε ανάμνηση γεγονότος που αναφέρεται στη Βίβλο, Σαμουήλ Α', 4:12, που θεωρούν ότι είναι η πρώτη ιστορική αναφορά για μαραθώνιο δρόμο. Σύμφωνα με τη Βίβλο, μετά από μια μάχη όπου οι Φιλισταίοι κατανίκησαν τους Ισραηλίτες και πήραν ως λάφυρο την Κιβωτό της Διαθήκης, ένας ημεροδρόμος Ισραηλίτης έτρεξε αυθημερόν και έφερε στον προφήτη Σαμουήλ την είδηση της ήττας. Η απόσταση είναι από το Rosh Ha’ayin του κεντρικού Ισραήλ, μέχρι τον οικισμό Shiloh στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Στη σύγχρονη εποχή, όταν μετρήθηκε αυτή η απόσταση βρέθηκε 42 χιλιόμετρα, όσο ακριβώς και ο κλασσικός Μαραθώνιος. Το 2017 η Ένωση Διεθνών Μαραθωνίων και Δρόμων Αποστάσεων (AIMS) εξαίρεσε αυτόν τον μαραθώνιο από τους επίσημα αναγνωρισμένους, επειδή διέρχεται μέσα από έδαφος που η Παλαιστίνη και άλλες χώρες θεωρούν κατεχόμενο. Οι διοργανωτές αυτού του μαραθωνίου διαμαρτυρήθηκαν ότι αυτή η απόφαση είναι δυσμενής διάκριση και κινητοποιήθηκε από πολιτικούς ακτιβιστές.
Δείτε επίσης
Μαραθώνιος στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Β. Βυτινάρος «Από τα 800 ως το Μαραθώνιο» - Αθήνα.
Μ. Ανδίελος «Ο Μαραθώνιος για όλους» – Εκδοση Τελέθριον.
Ν. Τσιώτος – Α. Νταμπίλης «Γεννημένος νικητής» – Εκδόσεις Κέδρος
Τ. Κοντογιαννίδης «Η Θρυλική Ολυμπιάδα του Σπύρου Λούη» – Εκδόσεις Άγκυρα
Σ. Γιάτσης «Ιστορία ΟΑ στην Ελλάδα» – Έκδοση Α.Π.Θ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αγωνίσματα του στίβου
Αθλήματα αντοχής
|
613197
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201976
|
Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης ανδρών 1976
|
Το Κύπελλο Κύπρου 1976 ήταν η 2η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου. Διεξήχθη υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαιρίσεως Κύπρου (ΕΟΠΕ Κύπρου). Νικήτρια ήταν η Αναγέννηση Δερύνειας για 1η φορά στην ιστορία της.
Τελικός
Στον τελικό προκρίθηκαν η Αναγέννηση Δερύνειας και ο Ολυμπιακός Λευκωσίας. Το παιχνίδι διεξήχθη στο Παλιό Γ.Σ.Π. στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η Αναγέννηση Δερύνειας με σκορ 3-2 σετ.
Παραπομπές
Πηγές
Κύπελλο Κύπρου (πετοσφαίριση ανδρών)
Πετοσφαίριση το 1976
|
640978
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B1%20%CE%9B%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82%20-%20%CE%A1%CE%AD%CE%BD%CE%B1%20%CE%92%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Κινηματοθέατρα Λάμπρος Κωνσταντάρας - Ρένα Βλαχοπούλου
|
Τα Κινηματοθέατρα Λάμπρος Κωνσταντάρας – Ρένα Βλαχοπούλου είναι συγκρότημα δύο ξεχωριστών αιθουσών, που στεγάζονται στη συμβολή των οδών Κουντουρώτου 40 & Μυριοφύτου 55, στο Αιγάλεω Αττικής. Το κτίριο κατασκευάστηκε το 1965 και αρχικά λειτούργησε ως Κινηματογράφος. Το 2004 η μία του αίθουσα (151 θέσεων) ανακαινίστηκε και , κατόπιν πρωτοβουλίας του ηθοποιού Χάρη Ρώμα μετονομάστηκε σε Κινηματοθέατρο Ρένας Βλαχοπούλου, σε μνήμη της σπουδαίας καλλιτέχνιδος. Το Δεκέμβριο του 2008 ακολούθησε η ονοματοδοσία και της δεύτερης αίθουσας (406 θέσεων) σε Λάμπρος Κωνσταντάρας. Τα πρώτα χρόνια οι δύο αίθουσες λειτουργούσαν σας θεατρικές σκηνές, ενώ από το 2015 σε αυτές προβάλλονται και κινηματογραφικές ταινίες.
Πηγή
Επίσημη ιστοσελίδα των Κινηματοθεάτρων
Βλαχοπουλου Κωνστανταρας Κινηματοθεατρα
Βλαχοπουλου Κωνστανταρας Κινηματοθεατρα
|
807251
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B6
|
Σερμάνζ
|
Το Σερμάνζ (γαλλικά: Sermange) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ζυρά, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σερμανζέ (γαλλικά: Sermangers).
Παραπομπές
Κοινότητες του Ζυρά
|
309094
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2749%20%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%BD
|
2749 Βάλτερχορν
|
Ο Βάλτερχορν (Walterhorn) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,1. Ανακαλύφθηκε το 1937 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά του προς τιμή του συμπατριώτη του ερασιτέχνη αστρονόμου Βάλτερ Χορν (Walter Horn, 1881-1967), ιδρυτή του δημόσιου αστεροσκοπείου του Ζόλινγκεν.
Αξιοσημείωτη είναι η πολύ μικρή κλίση της τροχιάς του Βάλτερχορν ως προς την εκλειπτική, μόλις 19΄18΄΄.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Βάλτερχορν είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Βαλτερχορν
|
725419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%20%CE%A1%CF%8C%CE%BF%CF%82
|
Φάνι Ρόος
|
Η Φάνι Ματίλντα Σαρλότα Ρόος (γενν. 2 Ιανουαρίου 1995) είναι Σουηδέζα αθλήτρια του στίβου, που εξειδικεύεται στο αγώνισμα της σφαιροβολίας.
Τα ατομικά της ρεκόρ είναι 19.06 στον ανοικτό στίβο (2019 - εθνικό ρεκόρ) και 18.66 στον κλειστό (2021 - εθνικό ρεκόρ).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η
Σουηδοί αθλητές του στίβου
Σφαιροβόλοι
Κάτοχοι μεταλλίων του Σουηδικού Πρωταθλήματος Στίβου
Κάτοχοι μεταλλίων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κλειστού Στίβου
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
|
553720
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CF%86%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%92%CE%84%29
|
Έλφλιντ της Μερκίας (Β΄)
|
Η Έλφλιντ της Μερκίας (Ælfflæd, πέθανε μετά το 840), βασίλισσα της Μερκίας (840) ήταν κόρη του Κέολγουλφ Α΄ της Μερκίας και παντρεύτηκε τον Ουίγκμουντ της Μερκίας γιο του Ουίγκλαφ της Μερκίας. Ο γιος τους Ουίγκσταν διαδέχθηκε στον θρόνο της Μερκίας τον παππού του με κηδεμόνα και αντιβασίλισσα την ίδια την Έλφλιντ αλλά παραιτήθηκε την ίδια χρονιά με διάδοχο τον Μπέορθγουλφ της Μερκίας προκειμένου να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Η Έλφλιντ της Μερκίας πολλές φορές συγχέεται επειδή το ίδιο νόμισμα με την αρχαιότερη πριγκίπισσα της Μερκίας από τον Οίκο του Ικέλ Έλφλιντ της Μερκίας, κόρη του Όφα της Μερκίας.
Παραπομπές
Πηγές
Ashley, Mike. The Mammoth Book of British Kings and Queens (1999)
Βασιλείς της Μερκίας
|
631774
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A5%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%8D%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%202019
|
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου 2019
|
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου 2019 είναι το 18ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου της FINA, και διοργανώνεται στη Γκουάνγκτζου της Νότιας Κορέας.
Επιλογή διοργανώτριας πόλης
Η επιλογή της Γκουάνγκτζου έγινε στο διετές συμβούλιο της FINA για επιλογή διοργανώτριων πόλεων το 2013, που έγινε στη Βαρκελώνη.
Αθλητικές εγκαταστάσεις
The Nambu University Municipal Aquatics Center (κολύμβηση, καταδύσεις)
Nambu University Football Field (υδατοσφαίριση)
Yeomju Gymnasium (συγχρονισμένη κολύμβηση)
Chosun University University Football Field (υψηλή κατάδυση)
Yeosu Expo Ocean Park (θαλάσσια κολύμβηση)
Πρόγραμμα
Πίνακας μεταλλίων
Διοργανώτρια χώρα (Νότια Κορέα)
Παραπομπές
2019
Υγρός στίβος το 2019
|
717791
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%81%CF%8D%20%28%CE%95%CF%81%CF%8E%29
|
Πιερερύ (Ερώ)
|
Το Πιερερύ (γαλλικά: Pierrerue, οξιτανικά: Pèirarua) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Πιερερυναί (γαλλικά: Pierrerunais).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινότητες του Ερώ
|
199120
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AE%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82
|
Παναγής Κυριακός
|
Ο Παναγής Κυριακός (1829-1901) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε δήμαρχος Αθηναίων για δύο περιόδους, από το 1870 ως το 1879. Ο Παναγής Κυριακός ήταν γιος του αγωνιστή του 1821 Σπυρίδωνα Κυριακού και αδερφός του διάσημου εκείνη την εποχή, ηθοποιού, Ιωάννη Κυριακού.
Η δημαρχιακή περίοδος του Κυριακού θεωρήθηκε επιτυχημένη. Ο Κυριακός, προτού αναλάβει ως Δήμαρχος, είχε διορισθεί σε θέση άμισθου γραφέα κι εν συνεχεία προήχθη σε έμμισθο. Ακολούθως, χρημάτισε βοηθός του Πρωτοκολλητή του Δημοτικού Συμβουλίου και, αργότερα, υπήρξε επί μακρό διάστημα Γραμματέας του Δήμου. Εξελέγη πολλές φορές Δημαρχικός Πάρεδρος και αναπληρωτής του Δημάρχου. Διετέλεσε πρωτοκολλητής του Δημοτικού Συμβουλίου και δύο φορές βουλευτής. Η πείρα και η θέλησή του ανέδειξε τη δημαρχική του περίοδο, η οποία θεωρήθηκε ως μια εκ των αξιολογότερων στην ιστορία του Δήμου των Αθηναίων. Διετέλεσε Δήμαρχος κατά τις περιόδους 22 Απριλίου 1870 - 23 Απριλίου 1874 και την περίοδο 24 Απριλίου 1874 - 10 Μαΐου 1879. Επί δημαρχίας του αποφασίστηκε και άρχισε η κατασκευή του σημερινού Δημαρχείου Αθηνών.
Το όνομά του φέρει οδός των Αμπελοκήπων. Επίσης, Η 'πλατεία Βικτωρίας' έφερε παλαιότερα την ονομασία 'Πλατεία Κυριακού'.
Βιβλιογραφία
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (τομ. 15, σ. 482) - Δρανδάκης Παύλος
Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1983-1988, τομ. 5, σ. 115
Πηγές
Αναφορές
Βουλευτές Αθηνών
Δήμαρχοι Αθηναίων
|
104098
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Ηετιώνεια
|
Με το όνομα Ηετιώνεια ή Ηετιωνεία ήταν κατά την αρχαιότητα ο πρώτος ορμίσκος αριστερά του εισερχομένου του κεντρικού λιμένα Πειραιά καθώς και η προεξοχή της ακτής που σχημάτιζε αυτόν. Το όνομά της οφείλεται όπως σημειώνουν ο Στέφανος Βυζάντιος και ο Αρποκρατίων στον μυθικό ήρωα του Πειραιά τον Ηετίωνα, που κατέκτησε την περιοχή.
Το 411 π.Χ. στην περιοχή αυτοί οι λεγόμενοι «τετρακόσιοι», προκειμένου να εμποδίσουν αποτελεσματικότερα τον πιθανό είσπλου του αττικού στόλου που βρισκόταν στη Σάμο και που τον θεωρούσαν πλέον εχθρικό προς αυτούς, έκτισαν τείχος από το εσωτερικό του οποίου και έλεγχαν με μικρή φρουρά τον είσπλου των πλοίων. Το τείχος εκείνο εκτεινόταν σε όλο το μήκος της βορειοδυτικής παραλίας του αρχαίου λιμένα και έφθανε μέχρι τον οχυρό πύργο της Ηετιωνείας όπου και συναντούσε το παλαιό τείχος του Θεμιστοκλή. Μεταξύ δε του παλαιού και του νέου τείχους ανήγειραν τη Μέγιστη Στοά όπου εκεί και υποχρέωναν τους εισαγωγείς σίτου ν΄ αποθηκεύουν αλλά και να τον πωλούν χονδρικά ώστε να πατάξουν την μέχρι τότε αισχροκέρδεια και να γίνεται ο έλεγχος αυστηρότερα. Η «Μέγιστη Στοά» δεν πρέπει να συγχέεται με την Ιπποδάμεια αγορά.
Στους νεότερους χρόνους με τις εν τω μεταξύ γεωλογικές μεταβολές η Ηετιώνεια άρχιζε από τον είσπλου στο λιμένα και κατέληγε προ των Αλών του Πειραιά, στον άλλοτε Λαρισαϊκό σιδηροδρομικό σταθμό. Στην έκταση αυτή περιλαμβάνονταν ο ορμίσκος της Ηετιωνείας και η ομώνυμη χερσονησίδα. Επί της χερσονησίδας εκείνης υπήρχαν παλαιότερα (μέχρι το 1910) το «Βασιλικό Λεμβαρχείον», η «Φαρική Βάση», τα «Συνεργεία Φάρων» και το «Βασιλικό επάκτιον πυροβολείον» που απέδιδε ναυτικούς χαιρετισμούς. Η άκρη της χερσονησίδας ήταν μικρή νησίδα επί της οποίας φέρονταν ναυτικός φανός και μεγάλος σημαιοφορικός ιστός. Πίσω ακριβώς από τη χερσονησίδα σχηματιζόταν ο ομώνυμος ορμίσκος.
Με την πάροδο του χρόνου και την εγκατάσταση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς σε τίποτα σήμερα δεν θυμίζει, ούτε και κατά το σχήμα, η περιοχή, από την εικόνα που παρουσίαζε η Ηετιώνεια στα πρώτα έτη της σύστασης του Πειραιά, ως επίνειο της πρωτεύουσας της Ελλάδας. Το μόνο που διασώζεται είναι τα ερείπια της αρχαίας Ηετιώνειας πύλης, που βρίσκεται δυτικά των σημερινών σιδηροδρομικών γραμμών του παλαιού Λαρισαϊκού σιδηροδρομικού σταθμού.
Ηετιώνεια Πύλη
Η Ηετιώνεια Πύλη αποτελούσε μεγάλο οχυρωματικό έργο στην εποχή του, χωρίς ιδιαίτερη αυλή, που όμως δέσποζε του αρχαίου λιμένα, αριστερά του εισερχομένου, λόγω ακριβώς του βραχώδους υψώματος που είχε ανεγερθεί. Έφερε δίφυλλη θύρα πλάτους 3,70 μ, ανάμεσα σε δύο πύργους διαμέτρου περίπου 10 μ. Το μέτωπο της πύλης προστατεύονταν από προτείχισμα και από μια μεγάλη σκαμμένη τάφρο πλάτους 3,5 μ. που μπροστά στην πύλη στένευε στα 1,80 όπου και υπήρχε ξύλινη κινητή γέφυρα, που στηρίζονταν σε κτιστούς πεσσούς.
Τοπογραφία του αρχαίου Πειραιά
Αρχαιολογικοί χώροι της Αθήνας
|
288869
|
https://el.wikipedia.org/wiki/WBFS
|
WBFS
|
WBFS, ή Wii Backup File System(Σύστημα Αντιγράφων Ασφαλείας, είναι ένα Σύστημα αρχείων κατασκευασμένο από τους προγραμματιστές Wii homebrew kwiirk και Waninkoko. Χρησιμοποιεί τα cIOS του Waninkoko και δουλεύει με τη δημιουργία μιας κατάτμησης σε μία SD κάρτα ή σε μνήμη USB. Μια εφαρμογή Wii homebrew μπορεί τότε να εκτελεστεί και να "εγκαταστήσει" παιχνίδια. Τα παιχνίδια μπορούν τότε να παιχτούν με μία εφαρμογή USB loader, που χρησιμοποιεί τα cIOS και μια θύρα USB 2.0 για να φορτώσει τα παιχνίδια.
Δεν υπάρχει τρόπος πρόσβασης σε μια κατάτμηση με Σύστημα αρχείων WBFS, υπάρχουν αρκετές εφαρμογές, όπως οι WBFS managers (Διαθέσιμοι σε MacOS, Linux και Windows), που επιτρέπουν τη μεταφορά αρχείων ISO σε μία μονάδα WBFS. Το πλεονέκτημα του WBFS είναι η μείωση του μεγέθους των παιχνιδιών.Οι δίσκοι έχουν άχρηστα αρχεία για να συμπληρώνεται το DVD τα οποία το WBFS μπορεί να αφαιρέσει.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
WBFS Managers @ WikiTemp – A list of current WBFS managers for Mac OS/Linux/windows
WBFS – The main development page for the WBFS file system
Waninkoko's Blog – Blog of the creator of the USB loader and cIOS
WBFS to ISO – A free WBFS tool to convert WBFS file to Wii game ISO file
Συστήματα αρχείων
|
14283
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Πάτροκλος Καραντινός
|
Ο Πάτροκλος Καραντινός (Κωνσταντινούπολη, 10 Απριλίου 1903 - Αθήνα, 4 Δεκεμβρίου 1976) ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας που εισήγαγε στην ελληνική αρχιτεκτονική το ρεύμα του μοντερνισμού.
Βιογραφικό
Υπήρξε από τους αντιπροσωπευτικότερους αρχιτέκτονες της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα και το έργο του διανύει δυο σημαντικές περιόδους, το μεσοπόλεμο και την πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Συμμετέχει αποφασιστικά στην ανέγερση των νέων σχολικών κτιρίων του προγράμματος Παπανδρέου (1930-38), σχεδιάζει το Μουσείο Ηρακλείου (1933) και μεταπολεμικά επικεντρώνεται κυρίως στη Θεσσαλονίκη, όπου σχεδιάζει πολλά από τα κτίρια των πανεπιστημιακών σχολών της πόλης, το αρχαιολογικό μουσείο και εκλέγεται καθηγητής το 1959.
Αρχιτεκτονική πορεία
Οι σπουδές και οι πρώτες αρχιτεκτονικές εμπειρίες
Ο Πάτροκλος Καραντινός γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1903 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν αδελφός του θεατρικού σκηνοθέτη Σωκράτη Καραντινού. Το 1919 εισάγεται στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ.Πολυτεχνείου και αποφασίζει αμέσως τη μεταγραφή του στη Σχολή Αρχιτεκτόνων.
Ο Πικιώνης υπήρξε καθηγητής του Καραντινού και συνέβαλε στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Το 1922 ο Καραντινός ταξιδεύει στη Αίγινα μαζί με τον Δημήτρη Πικιώνη και τον Κυριάκο Παναγιωτάκο και εκτελεί μια σειρά αποτυπώσεων και σχεδίων – δυο από τα οποία θα δημοσιευθούν το 1925 στο περιοδικό Φιλική Εταιρεία αποτελώντας μέρος της εικονογράφησης του άρθρου «Η λαϊκή μας τέχνη και εμείς» του Πικιώνη, ενός κειμένου που επρόκειτο να συμβάλλει αποφασιστικά στην αναθεώρηση του Λαϊκού (τότε ήταν που στην Ελλάδα είχαν εκδηλωθεί τα πρώτα δείγματα ενδιαφέροντος των αρχιτεκτόνων για την αξιολόγηση της ανώνυμης κτιριολογικής παράδοσης).
Το ενδιαφέρον του Καραντινού για την παράδοση είναι επίμονο και διαρκές. Από την περίοδο των σπουδών του στο Πολυτεχνείο, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’30 ταξιδεύει συχνά στο εσωτερικό της Ελλάδας και σχεδιάζει τη λαϊκή αρχιτεκτονική.
Ο Καραντινός υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία το 1923 στη Θράκη όπου γνωρίζεται με το συνομήλικό του γλύπτη Γεώργιο Ζογγολόπουλο με τον οποίο θα συνδεθεί με μια πολύχρονη φιλική σχέση και μια παραγωγική επαγγελματική συνεργασία τόσο κατά τη διάρκεια του ’30 (πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής) όσο και στη μεταπολεμική περίοδο. Το 1924 αποφοιτά από το Πολυτεχνείο. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1925 εργάζεται ως αρχιτέκτων στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων. Στη συνέχεια και ως το 1930 ο Καραντινός διανύει μια περίοδο διαφόρων επαγγελματικών εμπειριών. Το 1927-28 πάει στο Παρίσι και εργάζεται για μερικούς μήνες στο γραφείο του Ωγκύστ Περρέ (Auguste Perret), όπου έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με το πραγματοποιημένο έργο του Περρέ και τις μελέτες του Τόνι Γκαρνιέ (Tony Garnier) για την «Cite Industrielle» και την πόλη της Λυών και να διαμορφώσει μια προσωπική ιδέα για την κατάσταση της νέας αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη. Το αποφασιστικό γεγονός για την εξέλιξη της όλης αρχιτεκτονικής του πορείας είναι η επαφή με το περιβάλλον στο οποίο δρα ο Λε Κορμπυζιέ.
Η επαγγελματική δραστηριότητα του Καραντινού κατά την περίοδο 1924-30 περιορίζεται κυρίως σε συμμετοχές διαγωνισμών. Η μελέτη του για το μνημείο των πεσόντων στη μάχη του Λαχανά παίρνει το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό του 1925-26 και θυμίζει μάλλον το ύφος ορισμένων σπουδαστικών ασκήσεων της αρχιτεκτονικής σχολής και αποκαλύπτει κάποιες τάσεις πομπώδους μνημειακότητας.
Το πρώτο κτίριο που πραγματοποιεί ο Καραντινός είναι το κτίριο 25 καταστημάτων και 6 διαμερισμάτων γνωστό και ως Στοά Καραντινού που κατασκευάζεται στην Καλλιθέα την περίοδο 1926-33 μετά από παραγγελία των αδελφών του.
Ο Καραντινός λαμβάνει μέρος στο διαγωνισμό για τη μελέτη του κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας στον Πειραιά (ιδιοκτησία σήμερα της Τραπέζης της Ελλάδος) στον οποίο η προκήρυξη απαιτούσε χρήση οπλισμένου σκυροδέματος για το φέροντα οργανισμό και ρυθμό κτιρίου τον «επιβαλλόμενο, ελληνικό αρχαϊκό». Η μελέτη του Καραντινού κερδίζει το πρώτο βραβείο αλλά δεν πραγματοποιείται. Για την όψη προτείνονταν δυο λύσεις: μια νεοεκλεκτικιστική και μια χωρίς ιστορικά επιθέματα, πρωτορασιοναλιστική.
Τον Αύγουστο του 1929 ο δήμος Πειραιά προκηρύσσει διαγωνισμό για ένα μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη των πεσόντων Πειραιωτών και για τη διαμόρφωση της κεντρικής πλατείας Τερψιθέας στην οποία το μνημείο επρόκειτο να τοποθετηθεί. Η μελέτη του Καραντινού, σε συνεργασία με τον Ζογγολόπουλο και τον Μητσάκη προτείνει μια διαμόρφωση σε διαφορετικά επίπεδα.
Στις 11 Απριλίου 1929, ο Πάτροκλος Καραντινός συμμετείχε σε δημόσια συζήτηση για τη μετατροπή των Παλαιών Ανακτόρων σε έδρα της Βουλής και για τη θέση του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη που οργάνωσε ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων στην Αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Ο Καραντινός πρότεινε την ανέγερση ενός νέου κτιρίου για τη Βουλή και τη Γερουσία σε άλλο χώρο και τη μετατροπή των ανακτόρων σε μουσειακό συγκρότημα (εθνολογικό μουσείο, νομισματικό μουσείο, μουσείο εκμαγείων και γλυπτοθηκών και μουσείο λαϊκής τέχνης). Τονίζοντας τη σημασία της συγκέντρωσης αυτών των μουσείων σε ένα ενιαίο κτίριο. Το συγκρότημα θα περιελάμβανε επίσης και μια βιβλιοθήκη με αντικείμενο τις καλές τέχνες.
Το 1930 ο Καραντινός συμμετείχε με τον Μητσάκη στο διαγωνισμό για το Ηρώο του Αγώνα. Οι αρχιτέκτονες προτείνουν ένα βωμό εμπνευσμένο από την τυπολογία της παλαιοχριστιανικής βασιλικής συνδεδεμένο με μια στοά σχήματος Γ. Η λιτότητα του συνόλου αποκαλύπτει την προσπάθεια επίκλησης της ιστορικής μνήμης χωρίς την πομπώδη χρήση μεγαλόσχημων σχεδιαστικών χειρονομιών.
Συμμετοχή στο κρατικό πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής
Κατά τη δεκαετία του ’30, περίπου τα δύο τρίτα του πραγματοποιημένου έργου του Καραντινού αποτελούνται από σχολεία που κατασκευάστηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος σχολικής αρχιτεκτονικής της δεύτερης κυβέρνησης Βενιζέλου (1928-1932).
Το πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής
Το πρόγραμμα αυτό συνιστά την πιο σημαντική προσπάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων κατά το πρώτο μισό του αιώνα μας για την ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας σχολικής εκπαίδευσης, χάρη στην ισχυρή πολιτική θέληση, τον οικονομικό προγραμματισμό και τον αριθμό των πραγματοποιημένων κτιρίων και είναι ευκαιρία για την ανάπτυξη της νέας αρχιτεκτονικής και την έκφραση των ιδεωδών και της επιθυμίας ένταξης σε ένα ευρωπαϊκό πολιτισμικό πλαίσιο μερικών από τους πιο νέους και ικανούς Έλληνες αρχιτέκτονες, που από το τέλος της δεκαετίας του ’20 είχαν εγκαινιάσει την αναζήτηση νέων εκφραστικών και σχεδιαστικών μέσων.
Από το 1910 το έργο του σχεδιασμού των σχολικών κτιρίων περνά στο Υπουργείο Παιδείας στο οποίο δημιουργείται αρμόδιο Αρχιτεκτονικό Γραφείο που ως το 1929 θα επιμεληθεί την κατασκευή 1100 περίπου σχολείων στα οποία παρατηρείται αποδέσμευση από τα νεοκλασικά μοντέλα των σχολείων Καλλία και προσπάθεια προσαρμογής στο χαρακτήρα των μικρών κέντρων και επανερμηνείας των ιδιωμάτων της αγροτικής κτιριολογίας.
Προς το τέλος της δεκαετίας του ’20 τίθεται το θέμα της μαζικής παραγωγής σχολικών κτιρίων. Αποφασιστική ώθηση σε αυτήν τη νέα φάση δίνεται από τον Γεώργιο Παπανδρέου (υπουργό παιδείας από τον Ιανουάριο του 1930 ως το Μάιο του 1932) που υιοθετεί ένα πρόγραμμα κατασκευής περισσοτέρων από 3000 δημοτικά σχολεία και γυμνάσια. Ο Παπανδρέου προωθεί το 1930 την αναδιοργάνωση του «Γραφείου Μελετών» του Αρχιτεκτονικού Τμήματος του υπουργείου, επιφορτίζοντάς το μόνο με τη μελέτη των νέων σχολικών κτιρίων.
Ο τομέας έτσι της σχολικής αρχιτεκτονικής θα αποτελέσει το σημαντικότερο πεδίο πειραματισμού και καθιέρωσης της νέας αρχιτεκτονικής, μιας και το υπουργείο επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία χρημάτων και χρόνου κατασκευής, θα επιβάλλει μια ορθολογιστική διαχείριση που θα καταλήξει στο να επηρεάσει και τη μορφολογία των κτιρίων.
Ο Καραντινός υπήρξε θερμός υποστηρικτής του προγράμματος σχολικών κτιρίων συμμετέχοντας στην ομάδα μελέτης του υπουργείου από το 1930 ως το 1938. Ο Καραντινός ήταν επίσης ο αρχιτέκτονας στον οποίο ανατέθηκε η επιμέλεια της έκδοσης του επίσημου τόμου για τα σχολεία, ο οποίος υπήρξε το μοναδικό βιβλίο στην Ελλάδα σχετικό με την παραγωγή της νέας αρχιτεκτονικής.
Χάρη στα σχολεία ο Καραντινός υπήρξε ο πιο γνωστός και δημοσιευμένος Έλληνας αρχιτέκτονας στο εξωτερικό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα σχολικά του κτίρια εκδηλώθηκε σε πολύ έγκυρα βιβλία όπως: Gli elementi dell’ architettura funzionale του Αλμπέρτο Σαντόρις (Alberto Santoris) (Μιλάνο 1938). Στο βιβλίο του Gaetano Minnucci Scuole (Μιλάνο 1936) παρουσιάζονταν συνολικά δέκα σχολεία, όλα του Καραντινού. Άλλες δημοσιεύσεις έγιναν στα περιοδικά «Die Form», «L’ Architettura», «Quadrante», «Il Vetro», «The concrete way», κ.α.
Το 1933 ετοιμάζει το πρώτο δεκαεξασέλιδο βιβλίο που περιέχει έναν πρόλογο και μια ανάλυση των τυπολογικών και κατασκευαστικών χαρακτηριστικών των νέων σχολείων. Ο πρόλογος αυτού του βιβλίου αποκτά σχεδόν τη σημασία μανιφέστου. Γραμμένος στη δημοτική γλώσσα και εικονογραφημένος με φωτογραφίες λαϊκής αρχιτεκτονικής της Σαντορίνης της Nelly’s, μιας φωτογράφου ήδη φημισμένης στην Ελλάδα, επιδιώκει να διαγράψει το πνευματικό και αισθητικό πλαίσιο των προτάσεων των νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων που προσέγγισαν το «πνεύμα της νέας αρχιτεκτονικής». Στο κείμενο αυτό συνοψίζονται έννοιες και ζητήματα, που ο Καραντινός θα επαναλάβει στη συνέχεια και θα αναπτύξει πολλές φορές, όπως ο κίνδυνος που διατρέχει η αρχιτεκτονική να μεταβληθεί σε μια Ακαδημία του μοντέρνου, ως συνέπεια της ελλιπούς ανταπόκρισης στον κύριο ρόλο της που θα έπρεπε να είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών πέρα από την αναγνώριση του ηγετικού ρόλου του Λε Κορμπυζιέ.
Όταν το βιβλίο θα δημοσιευθεί το 1938 σε πλήρες καθεστώς δικτατορίας, το εισαγωγικό δεκαεξασέλιδο του Καραντινού- που συνεχίζει πάντως να εμφανίζεται ως επιμελητής του τόμου- θα αντικατασταθεί από ένα καθαρευουσιάνικο ακαδημαϊκό πρόλογο του Ανάργυρου Δημητρακόπουλου, προέδρου του Τεχνικού Επιμελητηρίου. Σε αυτόν τον τόμο παρουσιάζονται 134 σχολεία, δηλαδή το 3% περίπου της συνολικής παραγωγής. Πρόκειται για έναν αριθμητικά περιορισμένο απολογισμό που επιδιώκει να προβάλλει το έργο κυρίως των ρασιοναλιστών αρχιτεκτόνων.
Η συμβολή του Καραντινού στο πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής
Η συμβολή του Καραντινού στο πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής αποτελείται από 40 περίπου μελέτες, κατά μεγάλο ποσοστό πραγματοποιημένες, που για την ποιότητα και το περιεχόμενο της σχεδιαστικής έρευνας, μπορούν να συγκριθούν μόνο με του Νίκου Μητσάκη. Τα σχολεία του Καραντινού ξεχωρίζουν για την ποικιλία των λύσεων και τον πλούτο της μορφοπλαστικής τους σύνταξης, αν και μερικές φορές θα πρέπει να σημειωθούν επαναλήψεις ή αντιγραφές προηγούμενων έργων του, κατανοητές λόγω του περιορισμένου χρόνου μελέτης και κατασκευής.
Το δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα
Το πρώτο σχολείο που πραγματοποιεί ο Καραντινός και μάλιστα το πρώτο που θεμελιώθηκε το 1930 από τον ίδιο το Βενιζέλο ως μια συμβολική πράξη έναρξης του κυβερνητικού προγράμματος είναι το δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα, όπου ο αρχιτέκτων είχε μεγαλώσει και είχε χτίσει το πρώτο του έργο, το κτίριο καταστημάτων και διαμερισμάτων. Το σχολείο βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο ενός μικρού λόφου και μεταξύ δυο δρόμων σε διαφορετικά επίπεδα. Αποτελείται από έξι αίθουσες διδασκαλίας, αίθουσα χειροτεχνίας, γραφεία, εστιατόριο , υπόστεγο γυμναστικής, ωφέλιμη ταράτσα και κήπο. Λόγω της διαμόρφωσης του εδάφους δημιουργείται στην νοτιοανατολική πλευρά , όπου υπάρχουν μεγαλύτερες υψομετρικές διαφορές, ένας κλιμακωτός κήπος στον οποίο δεσπόζει η μεγάλη αυλή του σχολείου, που περικλείεται στις δυο πλευρές από το κτίριο σχήματος Γ των αιθουσών και του υποστέγου. Η επιλογή της τοποθεσίας και η αρχιτεκτονική του σχολείου συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος με συμβολικές διαστάσεις, που προτείνει πάνω στην ασήμαντη κτιριολογική πραγματικότητα του τότε περιβάλλοντος χώρου, το οικοδόμημα της εκπαίδευσης ως νέα ακρόπολη.
Επειδή δεν είχε προβλεφθεί, για οικονομικούς λόγους μάλλον λόγους, η δημιουργία κατάλληλων χώρων για τις σχολικές τελετές, στα κτίρια με μικρό αριθμό αιθουσών, οι χώροι αυτοί δημιουργούνταν με την ένωση δυο ή τριών συνεχόμενων αιθουσών που χωρίζονταν με διπλά πτυσσόμενα ξύλινα πετάσματα. Έτσι, το σχολείο της Καλλιθέας αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα λύσης με ευέλικτη κάτοψη που περιέχονταν στις υπουργικές οδηγίες: διαμέσου πολύφυλλων διαφραγμάτων είναι πράγματι δυνατή η ενοποίηση των 3 αιθουσών διδασκαλίας του ορόφου. Αυτή η λύση ωστόσο δημιουργούσε προβλήματα ηχομόνωσης όταν οι χώροι αυτοί λειτουργούσαν κανονικά ως αίθουσες διδασκαλίας.
Το δημοτικό σχολείο του Χαροκόπου
Το δημοτικό σχολείο του Χαροκόπου (1931) αποτελείται από 6 αίθουσες διδασκαλίας. Σε αυτό επαναπροτείνεται στον όροφο η τυπολογία της ευέλικτης κάτοψης στη μορφή των 3 αιθουσών ενωμένων διαμέσου της μετακίνησης των πτυσσόμενων πετασμάτων. Ο προσανατολισμός των αιθουσών είναι νότιος. Όπως σημειώνει ο Καραντινός: « Ο μεσημβρινός προσανατολισμός δια τας αίθουσας διδασκαλίας συνήθους τύπου με μονόπλευρον εξ αριστερών φωτισμό είναι κατά τη γνώμη μου ο καταλληλότερος υπό την προϋπόθεσιν ότι η διαμόρφωσις των παραθύρων θα είναι τοιαύτη ώστε να αποκλείονται τελείως αι ηλιακαί ακτίνες κατά τους θερινούς μήνας του σχολικού έτους». Όπως και στο σχολείο της Καλλιθέας, έτσι και εδώ ο Καραντινός δεν απομακρύνεται από την οργάνωση των όψεων με βάση μια στοιχειώδη ρυθμική επανάληψη μεγάλων ορθογωνίων παραθύρων διακοπτόμενων από λωρίδες πλήρων σταθερού πλάτους.
Το δημοτικό σχολείο Καλησπέρη
Το δημοτικό σχολείο Καλησπέρη(1931) στους πρόποδες σχεδόν της Ακρόπολης είναι το πιο γνωστό και δημοσιευμένο έργο διεθνώς, όχι μόνο του σχολικού προγράμματος, αλλά γενικότερα του συνόλου της παραγωγής της νέας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα μεμονωμένο κτίριο που περιλαμβάνει 6 αίθουσες με νότιο προσανατολισμό, την αίθουσα χειροτεχνίας στον όροφο και ένα εστιατόριο τοποθετημένο σε ένα χαμηλότερο όγκο σε επαφή με το ανατολικό μέτωπο του σχολείου. Η ευέλικτη κάτοψη βρίσκει επίσης εδώ εφαρμογή. Το μορφολογικό όμως θέμα που χαρακτηρίζει αυτό το έργο από τα προηγούμενα σχολεία είναι της οπτικής διαπερατότητας: τα παράθυρα, καταλαμβάνοντας όλο το πλάτος μεταξύ της μιας κολόνας και της άλλης, πέρα από το να υπογραμμίζουν την οριζοντιότητα του κτιρίου, του αποδίδουν έναν έντονο χαρακτήρα διαφάνειας που υπογραμμίζεται περισσότερο από την τέλεια σύπμτωση των διαστάσεων και της θέσης των ανοιγμάτων και στις δυο κύριες όψεις.
Αντιγράφοντας τον εαυτό του ο Καραντινός επαναλαμβάνει το πρότυπο της οδού Καλησπέρη στο δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης (1932) που διαφέρει μόνο από το προηγούμενο ως προς την προσθήκη ενός ξεχωριστού υποστέγου γυμναστικής.
Το σχολικό συγκρότημα Αμαρουσίου
Το σχολικό συγκρότημα Αμαρουσίου είναι το μεγαλύτερο από άποψη διαστάσεων έργο του Καραντινού στο πλαίσιο του υπουργικού προγράμματος. Αποτελείται από οκτατάξιο γυμνάσιο, δυο εξατάξια δημοτικά σχολεία σε ένα ενιαίο κτίριο μορφής Γ και από ένα τρίτο τμήμα που περιλαμβάνει το υπόστεγο γυμναστικής με αποδυτήρια και λουτρά, καθώς και αίθουσα τελετών. Η τυπολογία του συνόλου είναι αρκετά συμβατική: τα 3 κτίρια διανέμονται στις 3 πλευρές ενός κεντρικού χώρου με αθλητικές εγκαταστάσεις.
Το δημοτικό σχολείο στα Ταμπούρια
Το δημοτικό σχολείο στα Ταμπούρια (1932-35): Σε αυτό το δημοτικό σχολείο απασχόλησε τον Καραντινό το πρόβλημα της ηλιοπροστασίας κατά τους θερινούς μήνες. Φαίνεται να είναι εγγυημένος ένας σωστός φωτισμός καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Τα θρανία των μαθητών τοποθετούνται με τρόπο ώστε να δέχονται το φως από την αριστερή πλευρά (σύστημα που συνδυαζόμενο με το νότιο προσανατολισμό των αιθουσών αποτελεί για τον Καραντινό την ιδανική λύση). Η αίθουσα χειροτεχνίας που φιλοξενείται στην ανατολική πλευρά του ορόφου, έτσι ώστε να καταλαμβάνει και το χώρο του διαδρόμου, δέχεται φως από ένα παράθυρο στη βόρεια όψη, που σύμφωνα με παρατήρηση του αρχιτέκτονα «ο βόρειος προσανατολισμός είναι κατάλληλος δι’ ειδικάς αίθουσας και εργαστήρια, αιθούσας σχεδίου, ζωγραφικής, αναγνωστήρια, σχολικά μουσεία κλπ. Ο φωτισμός των αιθουσών με βορεινόν προσανατολισμόν είναι μεν ολιγώτερον έντονος αλλά σταθερός και διαυγής».
Άλλες αξιόλογες μελέτες του Καραντινού
Το μοντέλο των Ταμπουρίων θα επαναληφθεί από τον ίδιο με ελάχιστες παραλλαγές στο δεύτερο δημοτικό σχολείο Χίου.
Η μελέτη για ένα συγκρότημα δυο δημοτικών σχολείων στα Χανιά (1932-34) ξεχωρίζει για την εγκατάλειψη εκείνων των τυπολογικών λύσεων των άλλων σχολικών κτιρίων που βασίζονταν σε ένα αυστηρό ορθογώνιο σχήμα της κάτοψης: τα δυο κτίρια των αιθουσών, ακολουθώντας τα χαρακτηριστικά του ακανόνιστου οικοπέδου, τοποθετούνται σε συγκλίνοντες άξονες και συνδέονται μεταξύ τους διαμέσου της πτέρυγας του μονώροφου καμπύλου υποστέγου γυμναστικής που διαιρεί τον υπαίθριο χώρο σε δυο ξεχωριστές αυλές.
Το 1932 ο Καραντινός αναλαμβάνει τη μελέτη της δημοτικής βιβλιοθήκης Πατρών, η πραγματοποίηση της οποίας εντάσσεται στο πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής.
Το δημοτικό σχολείο Κορίνθου , η τυπολογική διάταξη του οποίου διακρίνεται για τους εξωτερικούς διαδρόμους που διαμορφώνουν επιμήκη στέγασμα είναι χαρακτηριστικό της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ του κτιρίου και των υπαίθριων χώρων που χαρακτηρίζει το έργο του Καραντινού.
Τέλος, άλλα αξιόλογα κτίρια του Καραντινού που εντάσσονται στο κρατικό πρόγραμμα σχολικής αρχιτεκτονικής είναι η νέα πτέρυγα του Παρθεναγωγείου Πάτρας (1935) και το 3ο δημοτικό σχολείο Σύρου (1937) (συνταιριάζει σοφά τη μεσογειακότητα του τόπου με μια ορθόδοξη εφαρμογή της ρασιοναλιστικής γλώσσας).
Το IV CIAM και οι σχέσεις του Καραντινού με το εξωτερικό τη δεκαετία του ‘30
To IV CIAM
Το Μάρτιο του 1932, ταυτόχρονα με τη συνεδρίαση του CIPRAC στη Βαρκελώνη, συγκροτείται η ελληνική ομάδα των CIAM με πρωτοβουλία πιθανότατα του Στάμου Παπαδάκη. Ιδρυτικά μέλη της είναι ο Πάτροκλος Καραντινός, ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος, ο Αλέξανδρος Δραγούμης, ο Γ.Καλύβας, ο Στάμος Παπαδάκης, ο Μεϊμαρίδης, ο Ισαάκ Σαπόρτα, ο Gustav Eglau, ο ζωγράφος Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας και ο Τσιμπιδάρος.
Ήδη από την ίδρυση της ομάδας ο Καραντινός φαίνεται να ενδιαφέρεται έντονα για τις δραστηριότητες των CIAM. Σε ένα γράμμα της 6ης Μαΐου 1933 που απευθύνεται από το ΤΕΕ προς τον Ζίγκφριντ Γκίντιον (Sigfried Giedion), γραμματέα των Συνεδρίων, ο ίδιος υποδεικνύεται ως εκπρόσωπος του επιμελητηρίου στο IV CIAM που θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί στη Μόσχα.
Η επιλογή τελικά της Αθήνας ως έδρας του CIAM συμπίπτει σε μια στιγμή όπου η ελληνική αρχιτεκτονική κουλτούρα προσπαθούσε με ιδιαίτερη ένταση να αναπτύξει σχέσεις σε διεθνές επίπεδο. Ο Καραντινός μαζί με τον Κωνσταντίνο Κιτσίκη συμμετέχουν στην επιτροπή, την προεδρία της οποίας έχει ο Κορνέλις φαν Έιστερεν (Cornelis van Eesteren) και η οποία συντάσσει τα «συμπεράσματα» του Συνεδρίου, αποτελούμενα από 14 σημεία , συμπεράσματα που αποτέλεσαν για τον Λε Κορμπυζιέ τη βάση της ανώνυμης έκδοσης της «Χάρτας των Αθηνών» στο γερμανοκρατούμενο Παρίσι το 1941.
Η έκθεση για την οργανική πόλη
Στα πλαίσια της έκθεσης της «οργανικής πόλεως» της παρουσίασης δηλαδή των πολεοδομικών μελετών των 33 πόλεων που αναλύθηκαν κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου πραγματοποιήθηκε στο νέο κτίριο του Ε.Μ. Πολυτεχνείου μια έκθεση αρχιτεκτονικών έργων των διαφόρων συνέδρων. Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 3 Αυγούστου και φιλοξενούσε με πρωτοβουλία και επιμέλεια του Καραντινού ένα μικρό τμήμα με έργα της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής, ενώ ταυτόχρονα μια ανυπόγραφη-επιμελημένη όμως από τον ίδιο – ανθολόγηση εμφανιζόταν στις σελίδες των «Τεχνικών Χρονικών». Στα έργα αυτά περιλαμβάνονταν και όσα σχολεία είχαν κατασκευαστεί ως τότε, ως ένδειξη και της συμβολής του κράτους στην πραγματοποίησή τους.
Μετά το Συνέδριο παρατηρείται ένα αξιοσημείωτο ενδιαφέρον του ξένου τύπου για τα επιτεύγματα της νέας ελληνικής αρχιτεκτονικής και ιδιαίτερα για το σχολικό κτίριο. Το όνομα του Καραντινού αρχίζει να γίνεται διεθνώς γνωστό από το 1933 και μετά. Ο ίδιος διατηρεί αλληλογραφία με τον Αλμπέρτο Σαντόρις (Alberto Santoris) μέχρι το τέλος της δεκαετίας, καθώς και με το διευθυντή του «Moderne Bauformen» (1936) και τον Αντρέ Μπλοκ (Andre Bloc), υπεύθυνο του «Architecture d’ Aujourd hui» που του προτείνει με γράμμα να αναλάβει χρέη ανταποκριτή του περιοδικού για την Ελλάδα. Ο Καραντινός αλληλογραφεί επίσης με τον Κριστιάν Ζερβό, τον Τσεχοσλοβάκο František Kalivoda του «Forum» κ.α. Τη διετία 1933-34 πραγματοποιείται στην Αθήνα η «Πρώτη Αρχιτεκτονική Έκθεση» που ήταν η μοναδική και τελευταία αυτόνομη παρουσίαση με κάποια εμβέλεια της μοντέρνας ελληνικής αρχιτεκτονικής. Η έκθεση βρίσκει τον Καραντινό τον κύριο εμψυχωτή της.
Οι σχέσεις με το εξωτερικό
Μεταξύ του 1933 και του 1934 ο Καραντινός προωθεί την ιδέα της οργάνωσης μιας έκθεσης έργων του στο Λονδίνο μετά από σχετική πρόταση του Vulliamy, ενός Γάλλου αρχιτέκτονα που ο ίδιος είχε γνωρίσει στο γραφείο του Περρέ και που είχε στη συνέχεια εγκατασταθεί στην Αγγλία. Αυτή η επιχείρηση αυτοπροβολής πρωταρχικό ρόλο είχε την πρόθεση υποβολής υποψηφιότητας για την έδρα της κτιριολογίας στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο που είχε παραμείνει κενή μετά την αποχώρηση του Εμπράρ το 1932. Ο Vulliamy επίσης αναλαμβάνει πρωτοβουλία να παρουσιάσει στον Βάλτερ Γκρόπιους (που ζούσε τότε στο Λονδίνο) ένα φάκελο με έργα του Καραντινού. Η πρωτοβουλία αυτή είχε αποτέλεσμα την ανάμιξη του Γκρόπιους στην υπόθεση της υποψηφιότητας για την έδρα. Οι προσπάθειες ωστόσο του Vulliamy να οργανώσει στην Architectural Association μια έκθεση έργων του Καραντινού σε στέφθηκε από επιτυχία.
Μαζί με τον Θουκυδίδη Βαλέντη στην VI Τριενάλε του Μιλάνου εκπροσωπούν την Ελλάδα. Παρουσιάζει το σχολείο στην Ακρόπολη, το σχολικό συγκρότημα Αμαρουσίου και το γυμνάσιο Ναυπλίου.
Συμμετέχει το 1937 στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού με διάφορα έργα, καθώς και με ένα «τεύχος σχεδίων του από την Ελλάδα», σχεδίων δηλαδή λαϊκής αρχιτεκτονικής, αποσπώντας ένα αργυρό μετάλλιο. Επίσης το 1937 ονομάζεται «Honorry corresponding member» του RIBA (Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων) μαζί με τον Ωκγύστ Περρέ και τον Βάλτερ Γκρόπιους.
Το υπόλοιπο έργο του Καραντινού στη δεκαετία του ’30
Ο τομέας των σχολείων δεν υπήρξε ο μοναδικός όσον αφορά στον πειραματισμό νέων μορφών έκφρασης. Ο ιδιωτικός τομέας προσέφερε επίσης ευκαιρίες στους αρχιτέκτονες με μοντέρνο προσανατολισμό, κυρίως κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’30, όταν ακριβώς η πολιτισμική συγκυρία χαρακτηριζόταν από μεγαλύτερη δεκτικότητα και τάση αποδοχής των νεοτερισμών και συμφιλίωσης με αλλαγές πλεύσης ακόμα και στον τομέα της αρχιτεκτονικής.
Οι εργασίες στον ιδιωτικό τομέα αποτελούν για τον Καραντινό τη μειοψηφία.
Η κατοικία
Το 1930 πραγματοποιεί το πρώτο ιδιωτικό του έργο. Πρόκειται για ένα σπίτι στην Κυψέλη «του κ.Ν.» που επιδιώκει να απαντήσει στο αίτημα για οικονομική κατοικία, με τη σχεδίαση ενός τύπου εύκολα επαναλαμβανόμενου. Η προβληματική αυτή είναι εξαιρετικά επίκαιρη στην Ελλάδα λόγω των αυξημένων οικιστικών αναγκών μετά την άφιξη των προσφύγων του 1922. Η κάτοψη είναι σχεδόν τετράγωνη, η φέρουσα τοιχοποιία από διπλή πλινθοδομή με ενδιάμεσο μονωτικό κενό και με την ωφέλιμη οροφή από οπλισμένο σκυρόδεμα.
Στην κατοικία Βλαβιανού στην Αθήνα (1932) ο Καραντινός προσθέτει δυο ορόφους σε μια υπάρχουσα ισόγεια κατασκευή. Η λύση που επιλέγεται διατηρεί το εξωτερικό του παλιού σπιτιού, αλλά προτείνει μια μοντέρνα μορφολογία στους νέους ορόφους, συνεπή με την τυπολογία τους, για την επίτευξη – σύμφωνα με τη δακτυλογραφημένη ανάλυση της μελέτης «της αρμονικής αυτών συνθέσεως όχι δια της ομοιότητας αλλά δια της αντιθέσεως». Η διαμόρφωση της ταράτσας-κήπου αντιπροσωπεύει έναν νεοτερισμό.
Η οικοδομή Θεοδωρίδη στα Εξάρχεια (1933-36) επικαλείται στοιχίεα της Μακεδονικής κτιριολογικής παράδοσης.
Τα ξενοδοχεία
Στα ξενοδοχεία «Ακτή», «Μινέρβα», «Αναγνωστοπούλου» η τέταρτη πλευρά φιλοξενεί τους βοηθητικούς χώρους. Η κάθετη κυκλοφορία πραγματοποιείται με μια μεγάλη σκάλα που σχεδιάζεται στο κέντρο του κτιρίου και φωτίζεται από την οροφή με ένα φεγγίτη.
Το Μουσείο
Το Μουσείο αποτελεί ένα από τα πολυάριθμα κτιριολογικά θέματα που απασχόλησε επανειλημμένα τον Καραντινό. Ο κατάλογος των έργων του περιλαμβάνει 6 μελέτες για μουσεία πριν τον πόλεμο- η πρώτη αφορά στην ανεφάρμοστη πρόταση του 1929 για τη μετατροπή των παλαιών ανακτόρων σε μουσειακά συγκροτήματα και 8 μελέτες κατά τη μεταπολεμική περίοδο.
Στην εισαγωγή του ογκώδους τεύχους με τίτλο «Μουσεία» ο Καραντινός προχωρεί σε μια ανάλυση των χαρακτηριστικών του μουσειακού οργανισμού. Η ανάλυση αυτή κατατάσσει τα μουσεία σε κατηγορίες και επισημαίνει τα τυπολογικά και λειτουργικά τους χαρακτηριστικά, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να προβλέπεται η δυνατότητα μελλοντικής επέκτασης και αλλαγής διαμόρφωσης των εκθεσιακών χώρων.
Ο ίδιος είναι είναι υπέρ της χρονολογικής σειράς παρουσίασης και της υποχρεωτικής διδακτικής διαδρομής του επισκέπτη στους μουσειακούς χώρους. Επισημαίνει την καταλληλότητα του πλάγιου, βόρειου φωτισμού από την οροφή και αναλύει ζητήματα προσανατολισμού, ακουστικής και χρωματισμού αιθουσών. Όσον αφορά στη μορφολογία υποστηρίζει ότι η προσέγγιση των ιστορικών εκθεμάτων θα πρέπει να πλησιάζει στη σημερινή αισθητική αντίληψη του αρχιτεκτονημένου χώρου, απορρίπτοντας έτσι το «πιεστικό πομπώδες εξωτερικό» παλαιότερων μουσείων που φαντάζουν σαν μια «μεγαλοπρεπή και επιδεικτική φυλακή έργων». Το μουσείο αποτελεί για τον Καραντινό ένα συμπλήρωμα της παιδείας για αυτό και θεωρεί αναγκαία την ίδρυση ανάλογων κτιρίων σε όλον τον ελληνικό χώρο.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου είναι το πιο φιλόδοξο και εμπνευσμένο έργο που πραγματοποίησε ο Καραντινός στη δεκαετία του ’30. Το ενδιαφέρον του Καραντινού για τα δημόσια κτίρια αποτελεί μια σταθερά της επαγγελματικής του δραστηριότητας.
Άλλα έργα του '30
Το 1934 επεμβαίνει στο διάλογο με αφορμή την επίσημη απόφαση -που όμως δε θα πραγματοποιηθεί- της ανέγερσης του Δικαστικού Μεγάρου της Αθήνας σε μια κεντρική περιοχή που φιλοξενούσε το παλιό κτίριο του πρωτοδικείου.
Η μελέτη για το δημοτικό θέατρο και μουσείο στο Άργος πραγματοποιείται το 1936 και είναι πολύ συγγενής με τη μελέτη για τη βιβλιοθήκη της Πάτρας και το μουσείο Ηρακλείου.
Από το 1934 ως το 1937 ο Καραντινός επεξεργάζεται για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας διάφορες λύσεις επέκτασης της μονής Βελλά, στην Ήπειρο. Ακόμη ασχολείται με τη μελέτη για το μικρό περίπτερο της Ελλάδος στη Διεθνή Έκθεση Σμύρνης και το 1935 με ένα μουσείο θρησκευτικής τέχνης της μονής Φιλανθρωπινών στο νησί των Ιωαννίνων.
Το 1937 του ανατίθεται και η μελέτη για ένα νοσοκομείο στο Ληξούρι.
Προς το τέλος της δεκαετίας του ’30 ο Καραντινός ασχολείται εκ νέου με το σχεδιασμό μουσείων.
Το 1938 του ανατίθεται από το Υπουργείο Παιδείας η προμελέτη ενός νέου συγκροτήματος στο εσωτερικό του μεγάλου κήπου του πεδίου του Άρεως στην Αθήνα που περιελάμβανε ένα ιστορικό και εθνολογικό μουσείο και τα γενικά αρχεία του κράτους.
Το 1938 ο Καραντινός επεξεργάζεται 2 παραλλαγές για το μουσείο στην Κέρκυρα. Στη δεύτερη μάλιστα παραλλαγή (αν και δεν πραγματοποιήθηκε ) ο Καραντινός προτείνει για πρώτη φορά μια λύση εκθεσιακών χώρων στο ύπαιθρο. Αυτή η προβληματική που θα γνωρίσει μια μεγαλύτερη επεξεργασία σε μερικά μεταπολεμικά μουσεία του, θεωρείται από τον Καραντινό πρωτίστης σημασίας για μια μεσογειακή χώρα όπως η Ελλάδα.
Το Υπουργείο Διοικήσεως Πρωτευούσης (1936-1941)
Στις 24 Δεκεμβρίου 1934, μια ομάδα εννέα γνωστών εκπροσώπων της νέας κυρίως ελληνικής αρχιτεκτονικής (Ιωάννης Δεσποτόπουλος, Αλέξανδρος Δραγούμης, Γεώργιο Κοντολέων, Νίκο Μητσάκη, Δημήτρης Πικιώνης, Ε. Ρουσόπουλος, Άγγελος Σιάγας, Πάτροκλος Καραντινός, Κώστας Μπίρης) στέλνουν μια επιστολή στον Νίκο Κιτσίκη, πρόεδρο του ΤΕΕ, με την οποία επισημαίνουν την επιτακτική ανάγκη λήψης μέτρων για την εξυγίανση της Πρωτεύουσας και προσφέρονται να εργαστούν αφιλοκερδώς για την εκπόνηση μιας συνολικής πολεοδομικής μελέτης της Αθήνας. Η κίνηση της ομάδας αυτής και το γενικότερο αίτημα που εκφραζόταν από εκπροσώπους του τεχνικού επιστημονικού κόσμου, για τη σύσταση ειδικής υπηρεσίας ή πολεοδομικού οργανισμού οδήγησε τελικά στην ίδρυση του Υπουργείου Διοικήσεως Πρωτευούσης (ΥΔΠ), επί καθεστώτος Μεταξά, με Α.Ν. 44 στις 31 Αυγούστου 1936. Στο τέλος Φεβρουαρίου 1937 υπογράφεται η σύσταση του Ανώτατου Πολεοδομικού Οργανισμού που υπάγεται στο ΥΔΠ και αποτελείται από: την υπηρεσία Πολεοδομικών Μελετών (με τριετή λειτουργία), την Πολεοδομική Επιτροπή, την Αρχιτεκτονική Επιτροπή και το Ανώτατο Πολεοδομικό Συμβούλιο.
Ο Καραντινός συμμετείχε και στα τέσσερα όργανα, ενώ για το 1939 ανέλαβε τη διεύθυνση της υπηρεσίας Πολεοδομικών Μελετών με σκοπό την εκπόνηση της τελικής μελέτης ανασυγκρότησης της πρωτεύουσας. Ωστόσο οι δυσχέρειες του εγχειρήματος, το περιορισμένο μέγεθος του έως τότε συντελεσμένου έργου, αλλά και το λιγοστό εξειδικευμένο μόνιμο προσωπικό επιτάσσει την ανάγκη επέκτασης του χρονικού ορίου για την εκπόνηση της εν λόγω μελέτης. Την περίοδο εκείνη τέθηκαν από την υπηρεσία πολεοδομικών μελετών στην κρίση του Ανωτάτου Πολεοδομικού Συμβουλίου σημαντικά θέματα, όπως η ρύθμιση της ακτής από το Παλαιό Φάληρο ως την Γλυφάδα, με μελετητή τον Ν. Παπαχρήστο, η ρύθμιση της παραλίας Γλυφάδας, με μελετητή τον Γ. Μιχαλιτσιάνο, η ανασυγκρότηση της περιοχής Ιλισού, με μελετητή τον Κώστα Μπίρη. Τον Απρίλιο του 1941 το ΥΔΠ καταργείται και οι αρμοδιότητές του περιέρχονται στην υπηρεσία Δημοσίων Έργων του Υπουργείου Συγκοινωνίας, στο Γραφείο Χωροταξικών Πολεοδομικών Μελετών και Έργων με προϊστάμενο τον Κωνσταντίνο Δοξιάδη. Το ΥΔΠ δεν αποτόλμησε το ριζικό και συνολικό πολεοδομικό επανασχεδιασμό την πρωτεύουσας, αλλά κινήθηκε εν τέλη σε ένα πλαίσιο αποσπασματικών επεμβάσεων εξωραϊσμού, πράγμα που οφείλεται στην γενικότερη οικονομική αδυναμία, την προβληματική διοικητική οργάνωση, την ατελή νομοθεσία και την έλλειψη μιας ευρύτερης στρατηγικής φιλοσοφίας για την πρωτεύουσα .
Ακτή του Σαρωνικού - Βουλιαγμένη
Παράλληλα με τη δραστηριοποίησή του στο ΥΔΠ, το πολεοδομικό ενδιαφέρον του Καραντινού εστιάζεται στην οργάνωση της ακτής του Σαρωνικού και ιδιαίτερα στην περιοχή Γλυφάδας-Βουλιαγμένης, ενώ την ίδια περίοδο εκπονεί το ρυθμιστικό σχέδιο για την κοινότητα Βουλιαγμένης που αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός κέντρου λουτρών, παραθερισμού, αθλητισμού και ψυχαγωγίας. Η μελέτη αυτή δεν πραγματοποιήθηκε.
Το 1955 σε συνεργασία με τους Κωνσταντίνο Κιτσίκη, Ανδρέα Πλουμιστό, Χαράλαμπο Σφαέλλο και Γ. Βαγιανό συμμετάσχει εκ νέου σε μελέτη αξιοποίησης της περιοχής με αντίστοιχους στόχους. Η οργάνωση της περιοχής (Μικρό Καβούρι, Λαιμός Βουλιαγμένης, μεγάλη ακτή, Λίμνη) θα πραγματοποιηθεί τελικά από τους Εμμανουήλ Βουρέκα, Περικλή Σακελλάριο, Π. Βασιλειάδη και Νικήτα Χατζημιχάλη, την περίοδο 1958-62.
Η δεκαετία του '40
To 1940 ο εθνικός όλεθρος οδηγεί την ελληνική αρχιτεκτονική στο καταφύγιο της παράδοσης, ενώ η σχέση με το μεσοπολεμικό μοντερνισμό θα διαρραγεί πλήρως. Οι συνθήκες που παρήγαγαν τον ευρωπαϊκό ρασιοναλισμό, δηλαδή η τεχνολογική- κατασκευαστική πραγματικότητα και τα επαρκώς διατυπωμένα συλλογικά αιτήματα που ανάμεναν ικανοποίηση από τα συγκροτημένα «κοινωνικά κράτη» της γηραιάς ηπείρου, δεν έβρισκαν αντιστοιχία στην ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το ζήτημα της ιδεολογίας να παρακάμπτεται και να περιορίζεται στη μορφοπλαστική αισθητική του γαλλοελβετού Λε Κορμπυζιέ και τη συσχέτισή της με την μεσογειακή αρχιτεκτονική των ελληνικών νησιών.
Από την έναρξη του πολέμου μέχρι το 1946, όπου ο Καραντινός επανέρχεται στο Υπουργείο Παιδείας, ουσιαστικά ιδιωτεύει. Το 1943-44 είναι πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων και συμμετάσχει στο ΕΑΜ, ενώ οι μοναδικές μελέτες του στη διάρκεια της κατοχής, εκπονούνται για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό διαμόρφωσης του χώρου του Ζαππείου (1944) και για τις εγκαταστάσεις των ναυπηγείων Λαυρίου (1943-44), που προτείνει ελαφρές κατασκευές και ήπια μορφολόγηση, επιδιώκοντας την εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον. Η μελέτη του για το Ζάππειο δε θα τύχει διάκρισης.
Τα χειρόγραφα
Θα καταπιαστεί κυρίως με τη συγγραφή χειρογράφων ("Αρχιτεκτονικά"). Από αυτά γίνεται σαφές, πέρα από την κοινωνική διάσταση που χαρακτηρίζει τη σκέψη του Καραντινού, και μια συνολική και συγκροτημένη εποπτεία της αρχιτεκτονικής με γενικότερη θεωρητική αξία, ωστόσο σπάνια τα χειρόγραφα αυτά πήραν την μορφή πραγματικής έκδοσης. Οι μόνες εκδόσεις που κυκλοφόρησαν ήταν οι πολυγραφημένοι τόμοι «Σχολικά Κτήρια», «Αρχιτεκτονικά Θέματα» και «Νοσοκομεία», που ήταν προς χρήση των σπουδαστών στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1961-62.
Τα χειρόγραφά του μαρτυρούν πως υπήρξε υπέρμαχος των κοινωνικών-σοσιαλιστικών προσανατολισμών, τόσο του κεντροευρωπαϊκού ρασιοναλισμού, όσο και των πολεοδομικών θεωρήσεων των CIAM. Επιμένει επίσης, στο ζήτημα του διεθνισμού της νέας αρχιτεκτονικής οραματιζόμενος μια παγκόσμια κοινωνία. Στα χειρόγραφά του υπάρχουν επίσης αναφορές στο αρχιτεκτονικό έργο των Gropius, Lurcat, Perret, και στις αστικές αντιλήψεις των Milijutin και Λε Κορμπυζιέ.
Αξίζει επίσης να αναφερθούμε στις απόψεις του σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα, όπου στο δεύτερο κεφάλαιο των «Αρχιτεκτονικών» με τίτλο «Η Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα», αναφέρει: «Τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, η κακό εννοούμενη ελευθερία που φτάνει στην αναρχία και την εκμετάλλευση με το ανεξέλεγκτο και την υπερτροφία των ατομικών επιδιώξεων και της αντίθεσής τους με την ευημερία και τις επιδιώξεις της ολότητας, είναι οι χειρότερες συνθήκες για την ανάπτυξη της αρχιτεκτονικής. (...)». Αποδοκιμάζει ακόμα έντονα τον ακαδημαϊκό Νεοκλασικισμό, ενώ επαινεί το λαϊκό σπίτι για την απλότητα και την ειλικρίνειά του προσπαθώντας να αφομοιώσει την ουσία του ελληνικού κτιριολογικού πολιτισμού.
Επαγγελματικά θα αρχίσει να ενεργοποιείται και πάλι μετά το 1947, όταν επιστρέφει στο Υπουργείο Παιδείας, και ενεργοποιείται ως επιθεωρητής ως το 1958. Κατά την περίοδο 1946-50 ο Καραντινός κάνει διαλέξεις, δραστηριοποιείται στο χώρο του θεάτρου και συμμετάσχει την έκθεση αρχιτεκτονικής στο Ζάππειο (1950).
Τα Μουσεία
Ασχολείται ακόμα, με τη μελέτη ορισμένων Μουσείων, όπως με τις μεταρρυθμίσεις στο Μουσείο της Ακρόπολης το 1948 και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας το 1947. Στην περίπτωση του μουσείου της Ακρόπολης μάλιστα υποστήριξε αρχικά την ανάγκη ανέγερσης νέου κτιρίου σε άλλη θέση. Βασική προτεραιότητα στις επεμβάσεις σε μουσεία (ήδη από το ’30) έδινε στη δημιουργία λειτουργικού κτιριολογικού προγράμματος, στη βελτίωση του φωτισμού, στους χρωματισμούς των επιφανειών και στον εμπλουτισμό των διαδρομών, με την εναλλαγή κλειστών και υπαίθριων χώρων.
Θέατρο
Στη δεκαετία του '40 αναλαμβάνει καθήκοντα θεατρικού κριτικού ή σκηνογράφου- ενδυματολόγου για παραστάσεις όπερας. Το 1948 σχεδιάζει θερινό θέατρο της Ε.Λ. Σκηνής στη βόρεια πλευρά του Πεδίου του Άρεως, επί της οδού Μαυρομματαίων. Η συμμετρικά ιεραρχημένη οργάνωση της γενικής κάτοψης και η μορφολόγηση της σκηνής, δείχνουν να επιδιώκουν την επιστροφή στον πρωτογενή μοντερνισμό, με αναφορές στα έργα των: Φρανκ Λόιντ Ράιτ (Midway Gardens), Perret (θέατρο Champs-Elysees και το θέατρο της Oran, Casino Municipale), αλλά και τις επιρροές από το πνεύμα του ρωσικού κονστρουκτιβισμού (A. Kastner, E. Henhere θέατρο στο Χάρκοβο).
Στάδιο
Στο πλαίσιο της εργασίας του για το Υπουργείο Παιδείας εκπονεί το 1947 τη μελέτη για το νέο στάδιο Χανιών «Έλενας Βενιζέλου». Το περίπτερο της σταυροειδούς παλαίστρας, με κατάλληλη μετατροπή τμήματος των κερκίδων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί πέραν από τις αθλητικές δραστηριότητες και για διαλέξεις, συναυλίες και παραστάσεις θεάτρου και χορού. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκει τη σύζευξη αθλητικών και πνευματικών δραστηριοτήτων. Η μελέτη παρουσιάστηκε το 1948 στο Victoria and Albert Museum στην 11η Ολυμπιάδα του Λονδίνου και προαναγγέλλει τη διάδοση του τύπου της «αρένας», του κυκλικού θεάτρου μεταβαλλόμενης κάτοψης στην Ευρώπη και την Αμερική.
Σχολεία
Το ενδιαφέρον του Καραντινού για το θέμα των κτιρίων εκπαίδευσης συνεχίζεται, επίσης αμείωτο, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη σωστή εκμετάλλευση των κλιματολογικών συνθηκών της Ελλάδας και στην οικονομική κατασκευή. Στις προτάσεις του εισάγει της έννοιες του προσανατολισμού, της ηλιοπροστασίας, της προστασίας από τους ανέμους, της θέας, αλλά και τις σχέσεις με τον υπαίθριο χώρο, ως συστατικά πρότυπων τυπολογιών που σε κλιμακωτή διάταξη, οριζόντια ή κατακόρυφα, δημιουργούν το σχολικό συγκρότημα. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνει τη διάρρηξη της τυπικής και άκαμπτης ιεράρχησης του σχολικού κτιρίου και την πλαστικότητα της ένταξής του στον περιβάλλοντα χώρο. Παράδειγμα του χειρισμού αυτού αποτελούν το σχολικό συγκρότημα στη Λεμεσό (1948) και η μελέτη για τη Ριζάρειο εκκλησιαστική σχολή στο Χαλάνδρι (1947). Τέλος η εξέταση των εκπαιδευτικών κτιρίων της δεκαετίας του '40 ολοκληρώνεται με δύο παράλληλες και πολύ αξιόλογες μελέτες, για το σχολικό συγκρότημα της Θήβας (1948) και την εκκλησιαστική σχολή της Πάτμου. Στις μελέτες αυτές εφαρμόζει την «κλιμακωτή διάταξη», σε μεγάλους κτιριακούς όγκους ,εισάγοντας μια λειτουργική και αισθητική πλαστικότητα που παραπέμπει στην νησιώτικη αρχιτεκτονική. Στην περίπτωση του σχολείου στη Θήβα διατάσει τις 12 αίθουσες διδασκαλίας ως ανεξάρτητες μονάδες σε τρία επίπεδα. Οι αίθουσες αυτές συνδέονται διαμέσου μιας στοάς με τις πτέρυγες που στεγάζουν άλλες λειτουργίες του συγκροτήματος. Στην εκκλησιαστική σχολή της Πάτμου επιτυγχάνει την λειτουργική αποτελεσματικότητα του οικοδομήματος μέσα από το διάλογο των λευκών οικοδομικών μαζών, την ποικιλία και άρθρωση των υπαίθριων ή ημιστεγασμένων προαυλίων και των εσωτερικών χώρων, τη χρήση ανοιχτών στοών και τη γενική ένταξη του συγκροτήματος στον περιβάλλοντα χώρο με κλιμακωτή διάταξη στη βραχώδη πλαγιά. Η μελέτη αυτή εγκαινιάζει τη μεταπολεμική προβληματική για την ένταξη νέων κτιρίων σε παραδοσιακούς ιστούς και ιδιαίτερα νησιωτικούς.
Η μεταπολεμική δουλειά του Καραντινού
Τη δεκαετία του 1951-61 ο Καραντινός ασχολείται με την οικοδόμηση νέων σχολών στο Πανεπιστήμιο Θασσαλονίκης. Την περίοδο αυτή ο δημόσιος τομέας έχει μεγάλες ανάγκες και ο Καραντινός ανταποκρίνεται σε αυτές, ενώ δεν ασχολείται ανάλογα με τον τομέα της κατοικίας.
Η απασχόλησή του στο Υπουργείο Παιδείας ως το 1958 τον οδήγησε στο σχεδιασμό σχολείων, μουσείων, πανεπιστημιακών σχολών, αλλά και μνημείων, εκκλησιών και νοσοκομείων. Έτσι, από την προπολεμική του δραστηριότητα στο Υπουργείο Παιδείας και ως την αναμόρφωση των τεχνικών υπηρεσιών του ίδιου του Υπουργείου τη δεκαετία του ’60, ο Καραντινός υπήρξε η σημαντικότερη αρχιτεκτονική προσωπικότητα που δραστηριοποιήθηκε στο δημόσιο αυτό φορέα.
Ο Κραντινός δε διατήρησε ποτέ οργανωμένο αρχιτεκτονικό γραφείο προσιτό στην «πελατεία», ενώ ρύθμιζε κάθε φορά τις επαγγελματικές του σχέσεις ανάλογα με τις αναθέσεις που ολοκλήρωνε με δυσκολία, λόγω ακριβώς της οργανωτικής φύσης του γραφείου του και του ελάχιστου αριθμού συνεργατών.
Το Δεκέμβριο του ’50 συμμετέχει στην έκθεση αρχιτεκτονικής που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο, ενώ το 1952 στη Β’ Πανελλήνιο καλλιτεχνική έκθεση στον ίδιο πάντα χώρο.
Το 1952 εκλέγεται πρόεδρος του συλλόγου αρχιτεκτόνων της Αθήνας και πρόεδρος του τμήματος αρχιτεκτόνων του Τεχνικού Επιμελητηρίου. Ταυτόχρονα συμμετέχει στην προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων της ελληνικής αρχιτεκτονικής με διεθνείς οργανισμούς όπως η UIA και τα CIAM : το 1952 γίνεται μέλος της Union Internationale des Architectes και εκπρόσωπος της ελληνικής ομάδας, ενώ το 1954 συμμετέχει στην έκθεση που πραγματοποιείται από την UIA στη Βαρκελώνη.
Το 1953 επιχειρείται επανασύνδεση της ελληνικής ομάδας με τα CIAM, που προωθείται από τον Καραντινό και τον Π.Βασιλειάδη.
Το Μάιο του 1954 πραγματοποιείται στην Αθήνα το Α’ αρχιτεκτονικό συνέδριο των χωρών της ανατολικής Μεσογείου με θέμα « Τα προβλήματα της σύγχρονης πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου, με υψηλή πολιτισμική και καλλιτεχνική παράδοση». Στο συνέδριο, μεταξύ άλλων, συμμετέχει και ο Π.Καραντινός και παρουσιάζονται έργα του. Ανάμεσα στα έργα του που εκτίθενται είναι το αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου (που τότε ολοκληρωνόταν), το στάδιο Χανίων «Έλενας Βενιζέλου», το Χημείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το μνημείο του Ζαλόγγου, η εκκλησία στις Αχαρνές Κρήτης και το μουσείο της Ολυμπίας.
Ο Καραντινός υπογραμμίζει τη σημασία της κληρονομιάς της Ανατολής και τη θέση της Μεσογείου ως ομφαλού του δυτικού πολιτισμού και κέντρου μεταξύ του δυτικού ορθολογισμού και της μεταφυσικής της ανατολής. Επισημαίνει ιδιαίτερα τη σημασία του κλίματος, του φωτός, της μορφής, του εδάφους, της θάλασσας, την αίσθηση της κλίμακας και της πλαστικής, καθώς και την ξεχωριστή και αδιαίρετη σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου ιδίως στην Ελλάδα. Για να τεκμηριώσει τα παραπάνω παρουσιάζει στους σύνεδρους την Πατμιάδα Σχολή, που θεωρούσε το σημαντικότερο μεταπολεμικό του έργο.
Ο διχασμός μεταξύ μιας αρχιτεκτονικής με αυτόχθονο χαρακτήρα και της βεβαιότητας για τις αρχές του μοντέρνου κινήματος, χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του και η γενικότερη αντίληψή του για την ελληνική αρχιτεκτονική συνοπτικά φαίνεται στην παρακάτω αντιπροσωπευτική πρόταση: « ςΕλληνική Αρχιτεκτονική θα δημιουργηθεί μόνο όταν κάνουμε αληθινή αρχιτεκτονική, δηλαδή αντιμετωπίσουμε και μεις όπως ο λαϊκός τεχνίτης τις ανάγκες της ζωής μας, με την απλότητα και ειλικρίνεια του υγιούς ανθρώπου. Δε μιμηθούμε τα έργα του, αλλά ακολουθήσουμε το παράδειγμά του. Ο χαρακτήρας και η ελληνικότητα δε βγαίνει εκ των έξω, δεν επιβάλλεται. Δημιουργείται από την επίγνωση των παραγόντων εκείνων που επιδρούν ουσιαστικά στη διαμόρφωση του αρχιτεκτονικού έργου και το διαφοροποιούν μέσα στο γενικότερο κλίμα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής».
Αυτή η διατύπωση τοποθετεί τον Καραντινό ανάμεσα στους Πικιώνη και Κωνσταντινίδη, αν και τα σχεδιατικά αποτελέσματα τον διαφοροποιούν ουσιαστικά.
Η Πανεπιστημιούπολη της Θεσσαλονίκης
Η πρώτη σκέψη ίδρυσης πανεπιστημίων έξω από την πρωτεύουσα ανήκει στον Ελευθέριο Βενιζέλο που το 1919 επιλέγει ως πλεόν κατάλληλες έδρες τη Σμύρνη και τη Θεσσαλονίκη. Λίγα χρόνια αργότερα ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου εισηγείται το σχετικό ιδρυτικό νόμο για την ίδρυση του ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος στη Θεσσαλονίκη.
Στην ιστορική συνεδρίαση της 17ης Νοεμβρίου 1949 για την πανεπιστημιούπολη της Θεσσαλονίκης είναι παρόν και ο «διακεκριμένος αρχιτέκτων του Υπουργείου Παιδείας κ. Καραντινός», με την ιδιότητα του επιθεωρητή. Ο Καραντινός συμφώνησε με την πολεοδομική μελέτη του Κυριαζόπουλου.
Το πρώτο πανεπιστημιακό έργο με το οποίο ο Καραντινός δοκιμάζεται στη Θεσααλονίκη είναι το κτίριο του χημείου. Κερδίζει το πρώτο βραβείο και το τρίτο στο διαγωνισμό του 1951, με τη συνεργασία του Α.Λοΐζου και του Κ. Μπίτσιου. Σύμφωνα με τη μελέτη του Καραντινού, η νέα σχέση του χημείου με τα κτίρια της φυσικομαθηματικής και της γεωπονοδασολογικής αποδεικνύει την πρόθεση ενός λειτουργικού και αντιμνημειακού αστικού σχεδιασμού. Ο Καραντινός θεώρησε τα τρία κτίρια ως ένα αυτοτελές σύνολο.
Το χημείο αναπτύσσεται σε 4 ορόφους και σε κάτοψη σχήματος Ζ που διευκολύνει την εισαγωγή του ανεξάρτητου όγκου του αμφιθεάτρου στον επιμήκη άξονα της πτέρυγας της κύριας όψης και θεωρείται ένα σημαντικό κτιριολογικό επίτευγμα ειδικής λειτουργίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το 1955 ο Καραντινός κερδίζει το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού για τη φυσικομαθηματική σχολή. Αρχικά του είχε ανατεθεί από τις τεχνικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας η τροποποίηση και αποπεράτωση της μελέτης του Μητσάκη, της οποίας είχε πραγματοποιηθεί ως το '40 μόνο η θεμελίωση. Οι αυξημένες ωστόσο λειτουργικές ανάγκες και οι αλλαγές του κτιριολογικού προγράμματος οδηγούν στην ανέγερση νέου κτιρίου. Η κάτοψη του Μητσάκη και του Καραντινού δεν έχουν καμιά αντιστοιχία, το ελεύθερο ογκοπλαστικό ανάπτυγμα του προπολεμικού σχεδίου αντικαθίσταται από τη λιγότερο εύκαμπτη, αξονική διάταξη του Καραντινού.
Ο Καραντινός κερδίζει το Α’ βραβείο για τη φοιτητική εστία, το πρώτο κτίριο του είδους στην Ελλάδα, του οποίου η θέση προβλεπόταν στην περιοχή των νέων οικοπέδων πάνω από τον Άγιο Δημήτριο. Η συμμετρική κάτοψη αναπτύσσεται σε μια βασική διάταξη σχήματος Η με τις κλίμακες στα άκρα του οριζόντιου τμήματος. Η διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος οφείλεται στην επέμβαση του βασιλιά Παύλου, προέδρου του Εθνικού Ιδρύματος που ζήτησε επέκταση των χώρων.
Ο Καραντινός επίσης συμμετείχε με δυο συμμετοχές στο διαγωνισμό για το κτίριο της κεντρικής βιβλιοθήκης της πανεπιστημιούπολης.
Το 1957 αναλαμβάνει την ανέγερση της οικοδομής του πανεπιστημιακού αστεροσκοπείου. Το οικοδόμημα είναι λειτουργικό και κομψό, λόγω της επανάληψης των 2 σειρών κάθετων πτερυγιών ηλιοπροστασίας στη δυτική όψη.
Αμέσως μετά την ίδρυση της πολυτεχνικής σχολής (1957) τροποποιείται το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο και προκηρύσσεται σχετικός διαγωνισμός που προέβλεπε την τοποθέτηση του συγκροτήματος στη νότια πλευρά της πανεπιστημιούπολης, επί της λεωφόρου Εγνατίας. Ο Καραντινός σε συνεργασία με το αρχιτεκτονικό γραφείο Λιάπη και Σκρουμπέλλου παίρνει το δεύτερο βραβείο, ωστόσο είναι η πρότασή τους που πραγματοποιείται.
Τη δεκαετία του ’50 ο Καραντινός ουσιαστικά ολοκληρώνει την ενασχόλησή του με το σχεδιασμό σχολικών κτιρίων. Το πιο αξιόλογο επίτευγμα της περιόδου αυτής στον τομέα των σχολείων είναι το γυμνάσιο Ιθάκης, «δωρεά του ελβετικού λαού» μετά τους σεισμούς. Πραγματοποιείται την περίοδο 1954-57.
Τα μνημεία
Τα μνημεία που ο Καραντινός σχεδιάζει για την Αθήνα και τον Πειραιά από το 1948 και μετα – άγνωστος ναύτης, μνημείο Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ- είναι κατασκευές οξυγώνιας κάτοψης και τομής από τσιμέντο ή ακατέργαστο σίδερο.
Στο διαγωνισμό για το μνημείο του Ζαλόγγου, ο Καραντινός σε συνεργασία με το γλύπτη Ζογγολόπουλο, παρουσιάζουν 4 μελέτες από τις οποίες οι 2 βραβεύονται. Το πρώτο βραβείο παίρνει η «αρχιτεκτονική» λύση του Καραντινού: μια κατακόρυφη πέτρινη γεωμετρική κατασκευή πυραμιδοειδούς έμπνευσης (περίπου 20 μέτρων) με δυο παράλληλα τοιχώματα των οποίων η τομή μειωνόταν κλιμακωτά προς τα πάνω, σα μια κίνηση ανάτασης και επίκλησης της μνήμης. Η "λύση" φέρνει αντιδράσεις.
Το 1949 ο Καραντινός αναλαμβάνει τη μελέτη των εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων του Ιδρύματος Αποστολικής Διακονίας στην Αγ. Βαρβάρα, σήμερα μεταξύ Δαφνίου και Αιγάλεω. Ένα χρόνο αργότερα ο Καραντινός επανέρχεται στο θέμα με τη μελέτη μιας εξολοκλήρου νέας εκκλησίας για το συγκρότημα, τοποθετημένης τώρα κοντά στο ανανεωμένο τριώροφο κτίριο της σχολής διακονισσών. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της όλης σύνθεσης. Τελικά, τίποτα σχεδόν από την πολεοδομική και αρχιτεκτονική μελέτη του Καραντινού δε θα πραγματοποιηθεί.
Το θέμα της εκκλησίας και της συμβολικής της διάστασης απασχόλησε τον Καραντινό στη μεταπολεμική περίοδο. (μελέτη εκκλησίας θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1950, Νέα Μητρόπολη του Κόβεντρου, Μητρόπολη του Αγίου Αχιλλείου στη Λάρισα σε συνεργασία με τον Γ.Νομικό το 1952, μελέτη εκκλησίας του Αγ. Νικολάου στη Θέρμη Θεσσαλονίκης το 1970).
Τα νέα μουσεία
Στις αρχές του ’50 ο Καραντινός έρχεται αντιμέτωπος με το σχεδιασμό του Αρχαιολογικού Μουσείου Ολυμπίας. Το πρόβλημα ήταν αν το μουσείο θα έπρεπε να συντηρηθεί και να επεκταθεί η υπάρχουσα οικοδομή.
Το 1952 με σημείο αναφοράς το ποιητικό όραμα της ιδανικής Αρκαδίας εκπονεί σχέδια γοα το νέο μουσείο της Ολυμπίας, στο οποίο λαμβάνει υπόψιν του το φυσικό φως και το ύπαιθρο, χαρακτηριστικά της ελληνικής γης. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’50 αρχίζει τελικά η κατασκευή του μουσείου, στην οποία πολλά από τα δεδομένα του κτιριολογικού προγράμματος έχουν αλλάξει.
Το 1955 σχεδιάζει το Μουσείο Κεφαλληνίας και συμμετέχει το 1956 στο διαγωνισμό για το κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης (εκεί που σήμερα είναι το Βυζαντινό Μουσείο), προτείνοντας 2 παραλλαγές με αίθριο ή πλατεία -στοά και τυπολογία τρίκλιτης βασιλικής κατά τα πρότυπα του μουσείου της Ολυμπίας. Καμιά όμως από τις παραλλαγές αυτές δε θα βραβευθεί, ούτε θα εμφανιστεί στις δημοσιεύσεις της εποχής.
Το σημαντικότερο μεταπολεμικό του μουσείο ο Καραντινός το σχεδίασε στη Θεσσαλονίκη (1960-62). Η κατασκευή του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης άρχισε ταυτόχρονα με την επανεκλογή του Καραντινού ως καθηγητή της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, το Φεβρουάριο του 1961 και ολοκληρώθηκε σε 20 μήνες. Τον Ιανουάριο του 1966 του γίνεται επίσημη ανάθεση για τη μελέτη επέκτασης του αρχαιολογικού μουσείου.
Η ακαδημαϊκή του καριέρα
Οι προσπάθειες του Καραντινού για την κατάληψη μιας ακαδημαϊκής έδρας στο Ε.Μ.Π. χρονολογούνται από τα μέσα της δεκαετίας του ’30. Οι προσπάθειες επαναλήφθηκαν το 1941 και το 1950 χωρίς αποτέλεσμα.
Στις 4 Μαρτίου του 1959 ο Καραντινός εκλέγεται από το σύλλογο καθηγητών της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης, τακτικός καθηγητής στην έδρα των αρχιτεκτονικών συνθέσεων του νεοσύστατου τμήματος αρχιτεκτόνων. Ο Καραντινός αναλαμβάνει αμέσως υπηρεσία στη Θεσσαλονίκη και διδάσκει για μερικούς μήνες, αλλά η θέση του θα αποδειχθεί επισφαλής. Το Μάρτιο του 1960 το Συμβούλιο της Επικρατείας ακυρώνει την εκλογή του λόγω της μη κατοχής του διδακτορικού διπλώματος.
Το Φεβρουάριο του 1961 ο Καραντινός επανεκλέγεται καθηγητής στην ίδια έδρα. Θα παραμείνει ως το 1968, όταν θα περιληφθεί στον κατάλογο των 48 καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που θα απομακρυνθούν από το στρατιωτικό καθεστώς.
Σε ομιλία του προς τους φοιτητές τονίζει ότι δάσκαλος και μαθητές αποτελούν «μιαν αδιάσπαστη ενότητα» και εξομολογείται ότι: «σας βλέπω λοιπόν σαν νεαρούς συναδέλφους μου, φίλους και συνεργάτες που ξεκινάμε για μια δύσκολη και ωραία αποστολή».
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Καραντινός θα ενεργοποιηθεί αρκετά στο Πανεπιστήμιο, ενώ δε θα εγκαταλείψει τις παράλληλες επαγγελματικές του δραστηριότητες. Θα εκδώσει τρεις πολυγραφημένους τόμους για χρήση των φοιτητών με θέμα τα Σχολικά Κτίρια στην Ευρώπη και την Ελλάδα, ένα τόμο «Αρχιτεκτονικών θεμάτων», έναν τόμο με θέμα τα Νοσοκομεία και τέλος έναν τόμο για τη νέα μητρόπολη του Κόβεντρυ.
Το 1964 ο Καραντινός θα εκλεγεί αμέσως μετά τον Μουτσόπουλο, κοσμήτωρ της Πολυτεχνικής Σχολής.
Έργα στη Βόρεια Ελλάδα
Από το 1958 ως το 1963 και με διάφορες παραλλαγές της αρχικής μελέτης πραγματοποιείται το πρώτο νοσοκομείο του, το Θειαγένειο αντικαρκινικό ινστιτούτο.
Μεταξύ του 1964 και του 1965 ο ΕΟΤ αποφασίζει την ανέγερση μεγάλου Υπαίθριου Θεάτρου στο δάσος Σέιχ-Σου της Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του γενικότερου τότε προγραμματισμού εκτέλεσης έργων με σκοπό την τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή.
Στο τέλος Μαΐου του ’65 ο Καραντινός, υπεύθυνος μελετητής του έργου, οδηγείται σε μια ενδιάμεση λύση εγκατάστασης προσωρινού θεάτρου για 2000 άτομα και ταυτόχρονα προχωρεί στη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου και τη βελτίωση των οδικών συνδέσεων με τη βοήθεια της ΜΟΜΑ. Κατασκευάζει επιτυχημένα το αμφιθέατρο (1965) ως μια λυόμενη κατασκευή και επανέρχεται στην αρχική μελέτη του μόνιμου υπαίθριου θεάτρου 4000 θέσεων που θα οικοδομηθεί το 1966.
Επιπλέον, σχεδιάζει το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στο Αμύνταιο (1963) και το δικαστικό μέγαρο στη Λάρισα (1963-67).
Έργα στην Κρήτη
Μετά το αριστούργημα του αρχαιολογικού μουσείου του Ηρακλείου, ο Καραντινός εκπονεί μεταπολεμικά αρκετές μελέτες στη Κρήτη για έργα δημόσιου χαρακτήρα, τα περισσότερα από τα οποία δε θα πραγματοποιηθούν. Το 1950 σχεδιάζει το πτωχοκομείο των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων Καλοκαιρινού στο Ηράκλειο, που ξεκινά από τοπικιστικές προθέσεις, αλλά καταλήγει σε ένα ανώνυμο, υβριδικό ιδίωμα. Την περίοδο 1959-1961 εκπονεί για λογαριασμό του ΕΟΤ τη μεγαλόπνοη μελέτη αναστύλωσης, πολεοδομικής αναμόρφωσης και τουριστικής αξιοποίησης των περίφημων Ενετικών Τειχών του Χάνδακα. Παράλληλα με τις εργασίες για τα τείχη του Ηρακλείου ο Καραντινός εκπονεί δύο μελέτες για την πλαζ Καρτερού και τη νέα πτέρυγα του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης, στην οδό Καλοκαιρινού. Στην πρώτη προβλέπει μια σειρά από ελαφράς κατασκευής διώροφα περίπτερα, ελεύθερα τοποθετημένα και οργανωμένα σε ορθογώνιο κάναβο 1μ. Για τη νέα πτέρυγα του μουσείου, που πραγματοποιήθηκε τελικά το 1988, σχεδιάζει μια μικρή τριώροφη κατασκευή που διαφοροποιείται από το υπάρχον διώροφο νεοκλασικό κτίριο, τόσο λόγω του χαμηλότερου ύψους του, όσο και λόγω της χρήσης μοντέρνου λεξιλογίου στην κατασκευή του. Στη μελέτη για το Μουσείο του Αγίου Νικολάου (1961) ο Καραντινός δημιουργεί έντονες πλαστικότητες με τη χρήση της κυκλικής μορφής. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η επέκταση για το Τουριστικό Περίπτερο στο Ενετικό λιμάνι των Χανιών (1964), όπου χρησιμοποιεί διαφοροποιημένα ύψη και κελυφωτή στέγαση.
Οι μελέτες για την Αθήνα
Από το 1950 ως το τέλος της δραστηριότητάς του ο Καραντινός σχεδιάζει ελάχιστα ιδιωτικά έργα στην Αθήνα.
Όσον αφορά στα έργα με γενικότερο δημόσιο χαρακτήρα, από τις 85 περίπου μελέτες του της περιόδου 1950-76 λιγότερες από το 20% εκπονούνται για την περιοχή της Αττικής. Στην πλειοψηφία τους μάλιστα αφορούν διαγωνισμούς και δε θα πραγματοποιηθούν.
Τη μοναδική πολυκατοικία της καριέρας του ο Καραντινός θα την πραγματοποιήσει γύρω στο 1950 στην οδό Σόλωνος, στην Αθήνα.
Το μέγαρο του ΟΔΕΠ στην οδό Μητροπόλεως (Υπουργείο Παιδείας) αποτελεί μια από τις πιο προβληματικές στιγμές στην αρχιτεκτονική πορεία του Καραντινού. Το πρόβλημα αποτελούσε η μικρή βασιλική της Αγίας Δύναμης που ανήκε στη Μονή Πεντέλης (μετόχι) και περιλαμβανόταν στο εσωτερικό της οικοδομήσιμης επιφάνειας του γηπέδου. Η κριτική λοιπόν για το μέγαρο του ΟΠΕΔ υπήρξε ομόφωνα αρνητική.
Το 1963 ο Καραντινός, σε συνεργασία με το Ζογγολόπουλο, κερδίζει το πρώτο βραβείο στο σχετικό διαγωνισμό για το κτίριο της Ιεράς Συνόδου στη Μονή Πετράκη.
Το 1969 και 1973 συμμετέχει σε δυο μεγάλους διαγωνισμούς για τα δικαστικά μέγαρα της Αθήνας και του Πειραιά,αντίστοιχα. Με αφορμή αυτούς και τα πρώτα βραβεία που δόθηκαν, επανέρχεται στο θέμα της οργάνωσης και διεξαγωγής τους, θέμα που τον είχε απασχολήσει έντονα και τον είχε οδηγήσει και σε δημόσιες επεμβάσεις κατά τη διάρκεια όλης της επαγγελματικής του δραστηριότητας.
Σημαντικά έργα
Κτήρια
3ο Δημοτικό Σχολείο της Ερμούπολης
Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών
Επέκταση και ανακαίνιση Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
Μουσείο Ακροπόλεως
Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου
Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας
Το τέταρτο και τελευταίο διδακτήριο της Ζωσιμαίας Σχολής, Ιωάννινα 1957
Atelier Σπύρου Βασιλείου, 1957 (Μουσείο)
Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ
Υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως
Τουριστικό περίπτερο στα Χανιά (1965), κατεδαφίστηκε το 2011
Εκδόσεις
Τα νέα σχολικά κτίρια. Επιμ. Πάτροκλου Καραντινού, Αθήνα: ΤΕΕ, 1938. 295 σ.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Γ. Λάββας, "Πάτροκλος Καραντινός 1903-1976" Αρχιτεκτονικά θέματα 11/1977
Δ. Φιλιππίδης, "Νεοελληνική Αρχιτεκτονική" εκδόσεις "Μέλισσα"
Α. Γιακουμακάτος, "Πάτροκλος Καραντινός 1903-1976", Διδακτορική Διατριβή, Θεσσαλονίκη 1997
Έλληνες αρχιτέκτονες
Μοντερνιστές αρχιτέκτονες
Κωνσταντινουπολίτες Έλληνες
|
849344
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%C2%B5%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B2%CE%B7
|
Μοµελοτινίβη
|
Η µοµελοτινίβη (αγγλ. momelotinib) είναι φαρμακευτική δραστική ένωση, που είναι ένας αναστολέας της JAK1/2 και του ACVR1. Από τον Σεπτέμβριο 2023 πωλείται με την εμπορική ονομασία Ojjaara ως ένα αντικαρκινικό φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της μυελοΐνωσης. Είναι αναστολέας της κινάσης Janus και λαμβάνεται από το στόμα.
Οι πιο συχνές παρενέργειες που επιφέρει, περιλαμβάνουν ζάλη, κόπωση, βακτηριακή λοίμωξη, αιμορραγία, θρομβοπενία, διάρροια και ναυτία.
Εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής τον Σεπτέμβριο του 2023.
Ιατρικές χρήσεις
Η µοµελοτινίβη ενδείκνυται για τη θεραπεία της μυελοΐνωσης ενδιάμεσου ή υψηλού κινδύνου σε ενήλικες με αναιμία.
Φαρμακολογία
Είναι ένας αναστολέας των κινασών Janus JAK1 και JAK2, ενεργώντας ως ανταγωνιστής ATP με τιμές IC<sub id="mwLQ">50</sub> 11 και 18 nM, αντίστοιχα. Ο αναστολέας είναι σημαντικά λιγότερο δραστικός έναντι άλλων κινασών, συμπεριλαμβανομένου του JAK3 (IC50 = 0,16 μ M).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Νιτρίλια
|
28352
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Χαράλαμπος Βιλαέτης
|
Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης (Πύργος Ηλείας, 1781 - Λάλας Ηλείας, Μάιος 1821) ήταν Έλληνας αγωνιστής της επανάστασης του 1821.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας και καταγόταν από ισχυρή οικογένεια, η οποία ήταν μια εκ των πρώτων που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Το 1806 υπηρέτησε με τον βαθμό του σημαιοφόρου στον αγγλικό στρατό στη Ζάκυνθο, όπου και γνώρισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ενώ μερικά χρόνια αργότερα έγινε διοικητής λόχου. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει έναν γιο, τον Δημήτριο Βιλαέτη, δασάρχη.
Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Με την έναρξη της επανάστασης ανακηρύχθηκε στρατιωτικός αρχηγός του Πύργου. Υπήρξε εμπνευστής της ιδέας του αποκλεισμού των Λαλαίων. Θέλοντας να περιορίσει τις ληστρικές επιδρομές τους στην πεδιάδα, δημιούργησε ελληνικό στρατόπεδο πλησίον της τοποθεσίας τους. Κατέλαβε το χωριό Στρέφι με πεντακόσιους Πυργίους και χωρικούς της επαρχίας. Δίπλα του προστέθηκαν και εκατό Τριφύλλιοι υπό τον Σταύρο Σαρνανίτη (Σαρενίτη) και τον Δημήτριο Κινά, ο οποίος είχε διατελέσει και αξιωματικός του Βιλαέτη κατά την περίοδο της υπηρεσίας του στα αγγλικά τάγματα. Τοποθετήθηκε τότε στο χωριό Λατζόι προφυλακή, αποτελούμενη από Πυργίους και Ζακυνθίους, υπό τον Γεώργιο Κόλια και τους αδελφούς Παναγιώτη και Δημήτριο Καμπάση αντίστοιχα. Με αυτόν τον τρόπο, ο στρατηγικός Βιλαέτης έφερε τους Έλληνες δίπλα από το Λάλα, επιχειρώντας να ανατρέψει τους μέχρι τότε πολεμικούς όρους μεταξύ Ελλήνων και Λαλαίων, καθώς εκείνη την εποχή οι επιδρομές των Λαλαίων έφταναν μέχρι τα σπίτια των Ελλήνων.
Μάχη του Λατζοΐου
Αφορμή
Εκείνη την περίοδο συνέβη στο Λατζόι ένα επεισόδιο. Μερικοί από τους Έλληνες της περιοχής μετέβησαν στο χωριό Χελιδόνι και άρπαξαν τα πρόβατα του Λαλαίου ιδιοκτήτη του χωριού, Καραχούσου, προκειμένου να τραφεί ο στρατός. Αυτή όμως η ενέργεια προσέβαλε τους Λαλαίους, οι οποίοι ήθελαν αποκλειστικά να έχουν το προνόμιο της αρπαγής. Έτσι, στις 10 Μαΐου του 1821 όρμησαν από το Λάλα χίλιοι πολεμιστές, οι οποίοι αφού περικύκλωσαν το Λατζόι, κατέλαβαν το χωριό και πολιόρκησαν τους Πυργίους και Ζακυνθίους που βρίσκονταν οχυρωμένοι στα σπίτια τους. Η ορμή των Λαλαίων ήταν φοβερή, αλλά οι Έλληνες έδειξαν ότι ήταν αποφασισμένοι να υπερασπίσουν τις θέσεις τους μέχρι θανάτου. Στη μάχη αυτή έπεσαν αρκετοί Λαλαίοι, μεταξύ αυτών και ο γιος του Καραχούσου, Νεφέζης. Το γεγονός αυτό αύξησε τον πυρετό της μάχης.
Η άμεση αντίδραση του Βιλαέτη
Ο Βιλαέτης, ακούγοντας τους πυροβολισμούς από το χωριό Στρέφι και βλέποντας τον κλοιό να σφίγγει, έτρεξε στο μέσο του στρατοπέδου και φώναξε:
"Όποιος είναι Χριστιανός και παλληκάρι, ας έρθει μαζί μου."
Τον ακολούθησαν τότε εκατό άνδρες. Για να φθάσει ταχύτερα και να βοηθήσει τους αποκλεισθέντες στο Λατζόι, αντί να προχωρήσει προς τα υψώματα των χωριών Αρβανίτη και Καράτουλα, ακολούθησε τον πεδινό δρόμο. Οι Λαλαίοι αντελήφθησαν την παρουσία του και ξεκίνησαν να τον αναχαιτίσουν.
Ο θάνατος του Βιλαέτη
Οι δύο αντίπαλες παρατάξεις συναντήθηκαν δίπλα στον μύλο του Σμίλα. Η μάχη που ξέσπασε ήταν μανιώδης. Ο σημαιοφόρος του Βιλαέτη πληγώθηκε και ο Σαρνανίτης φονεύτηκε. Το εχθρικό ιππικό κατόρθωσε να εξολοθρεύσει το μεγαλύτερο μέρος των ανδρών του Βιλαέτη. Κοντά του απέμειναν δεκαπέντε μόνο Πύργιοι και δεκατρείς Τριφύλλιοι. Ενώ θα μπορούσε να διαφύγει, κατέλαβε με τους λίγους άνδρες του ένα αμπέλι, για να το χρησιμοποιήσει ως αμυντήριο. Οι Λαλαίοι όμως κατάφεραν να τον περικυκλώσουν. Ο Βιλαέτης πληγώθηκε στο κεφάλι, αλλά εξακολουθούσε να μάχεται ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες του. Κατά το διάστημα αυτό, οι Έλληνες που βρίσκονταν στη Βολάντζα και το Βέχρο πήγαν να υπερασπιστούν τους μαχόμενους στο Σμίλα. Έφτασαν μέχρι το χωριό Λάνθι, αλλά βρήκαν τις θέσεις κατειλημμένες από πολυάριθμους Λαλαίους. Ο Βιλαέτης συνέχιζε να μάχεται, ενώ οι άντρες του λιγόστευαν από τα εχθρικά πυρά. Τελικά, έχοντας τραυματιστεί βαριά, έπεσε μαχόμενος μαζί με τους δύο τελευταίους άνδρες του, σε ηλικία μόλις 40 ετών. Μόνο ένας από την ομάδα του, που ονομαζόταν Μπακοδιονύσης, τραυματισμένος και με σπασμένο πόδι, κατόρθωσε να κρυφτεί στην κουφάλα ενός δέντρου και να σωθεί. Οι Λαλαίοι, ενθουσιασμένοι από τη νίκη, έκοψαν το κεφάλι του Βιλαέτη, το κάρφωσαν ως τρόπαιο σε ένα καμάκι και επέστρεψαν με πανηγυρισμούς στο Λάλα.
Απολογισμός
Αυτό ήταν το τέλος του Βιλαέτη, του οπλαρχηγού της Ηλείας και προασπιστή του Πύργου. Η ως το τέλος παραμονή και δράση του στη Μάχη του Λατζοΐου θυμίζουν τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα και τον Αθανάσιο Καρπενησιώτη στο Σκουλένι. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης και έμεινε να μάχεται με τους λιγοστούς άντρες του αποφασισμένος να πεθάνει. Ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος θεωρεί ότι θα μπορούσε δικαίως να συγκαταλεχθεί μεταξύ των γενναιοτέρων ανδρών της Ελληνικής Επανάστασης.
Δείτε επίσης
Πολιορκία και άλωση του Λάλα
Μάχη του Κατσαρού
Οικογένεια Βιλαέτη
Παραπομπές
Πηγές
Δ. Α. Κόκκινος, Η Ελληνική Επανάστασις, Τόμος Β’, Έκδοση Β’, Αθήνα, 1940
Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος Α’, Λονδίνο, 1853
Δόξας Τάκης, Ηλειακή Γραμματολογία, Πύργος Ηλείας, 1963
Δάβος Βύρων, Στον Πύργο και στην Ηλεία του 1821-1930, Αθήνα, 1996
Δροσόπουλος Π. (1891), Χαραλαμπάκης Βιλαέτης: Ἐφημερίδα ὁ Δήμος ἐν Πύργῳ τὴν 25 Μαρτίου 1891, Ἀρ. φύλλου 8
Οπλαρχηγοί του 1821
Έλληνες μέλη της Φιλικής Εταιρείας
Χαραλαμπος
Αγωνιστές του 1821
|
540774
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CE%BE%CE%B1%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%82%203001%20%CE%9F%CE%A3%CE%95
|
Αυτοκινητάμαξα σειράς 3001 ΟΣΕ
|
Η σειρά 3001 του ΟΣΕ ήταν, μαζί με τη σειρά 3004 η νεότερη σειρά αυτοκινηταμάξων που βγήκε από τη λειτουργία της από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Είναι δίδυμη και ντιζελοκίνητη και κατασκευάστηκε το 1959 από την Billard στη Γαλλία. Συγγενεύει με την αυτοκινητάμαξα σειράς 3004. Συνολικά, υπάρχουν 3 τέτοιες αυτοκινητάμαξες, με αρίθμηση 3001-3003. Χωράνε μέχρι 82 επιβάτες, 19 στην 1η θέση, 63 στην 2η, διαθέτουν κινητήρα ΟΠΕ, με συνδυασμένη δύναμη των 294KW και μπορούν να φτάσουν ταχύτητες μέχρι τα 40 χιλιόμετρα την ώρα στη συμβατική χάραξη και 12 στην οδοντωτή.
Έχουν σχεδιαστεί ειδικά για τον Οδοντωτό σιδηρόδρομο και είναι προσαρμοσμένες στις ανάγκες της γραμμής. Επίσης, είναι ηλεκτροκίνητες, με την ηλεκτρική ενέργεια να παράγεται από ηλεκτροκινητήρα του μεσαίου οχήματος
Το πρώτο όχημα λέγεται Ν 1, βρίσκεται πάντα προς την κατεύθυνση του Διακοπτού έχει 4 άξονες και απόβαρο 11 τόνων. Εκεί βρίσκονται οι ηλεκτροκινητήρες και οι κινητήριοι τροχοί, κι έτσι ονομάζεται "Κινητήριο όχημα". Το μεσαίο όχημα λέγεται Ν 2 και έχει βάρος 7 τόνων. Ονομάζεται Όχημα Παραγωγής Ενέργειας (Ο.Π.Ε.), καθώς εκεί παράγεται η ενέργεια για τον συρμό. Το τελευταίο όχημα ονομάζεται Ν 2 και βρίσκεται πάντα προς την κατεύθυνση των Καλαβρύτων και έχει 4 άξονες. Λέγεται κατευθυντήριο, λόγω του χειρηστηρίου του. Διαθέτει κι έναν οδοντωτό τροχό για τροχοπέδηση.
Ιστορικό
Το 1959, οι ΣΠΑΠ, παρέλαβαν τις αυτοκινητάμαξες σειράς 3001, στα πλαίσια αναβάθμισης της γραμμής του Οδοντωτού. Οι 3 νέοι συρμοί είχαν την ικανότητα να φτάσουν μεγαλύτερες μειώνοντας το χρόνο ταξιδιού από δυόμισι ώρες σε 85 λεπτά. Χρησιμοποιήθηκαν σε εκδρομικές αμαξοστοιχίες στη γραμμή του Οδοντωτού Διακοπτού-Καλαβρύτων. Αργότερα, οι ΣΕΚ παρήγγειλαν τρεις νέες δηζελάμαξες εύρους 750 χιλιοστών, οι οποίες αποτελούσαν τη συμπληρωματική προμήθεια των αυτοκινηταμάξων σειράς 3001, αλλά πιο ισχυρές. Αριθμήθηκαν 3004 έως 3006. Μετά την παραλαβή, ο χρόνος ταξιδιού μειώνεται στα 70 λεπτά και η έλξη ατμού αποσύρεται και εισάγεται η έλξη ντίζελ. Έτσι, αποσύρονται και οι συρμοί με τις ατμοκίνητες μηχανές σειράς ΔΚ. Αποφασίστηκε, ωστόσο, μία από αυτές (Η ΔΚ8001) να παραμείνει ως μουσειακός συρμός. Οι συρμοί παρέμειναν μέχρι το 2009, που οι αυτοκινητάμαξες σειράς 3107 τέθηκαν σε υπηρεσία, αντικαθιστώντας τους.
Παραπομπές
Πηγές
http://www.odontotos.com/
http://www.railfaneurope.net/list/greece/greece_ose.html
3
|
807575
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%9B%CE%B5%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%BF%202012
|
Γενικές εκλογές στο Λεσότο 2012
|
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στο Λεσότο στις 26 Μαΐου 2012'. Ψήφισαν 1 εκατομμύριο άτομα.
Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν 564.451 ή 50,04%. Το νεοσύστατο Δημοκρατικό Κογκρέσο του πρωθυπουργού Πακαλίτα Μοσισίλι κέρδισε την πλειοψηφία στις μονοεδρικές περιφέρειες, όμως τελικά νέος πρωθυπουργός έγινε ο Τομ Ταμπάνε, σχηματίζοντας κυβέρνηση συνασπισμού. Ο συνασπισμός περιελάμβανε, εκτός από το LCD, το Εθνικό Κόμμα των Μπασότο, το Λαϊκό Μέτωπο για τη Δημοκρατία και το Κόμμα Ελευθερίας Μαρεματλού.
Αποτελέσματα
Εθνοσυνέλευση του Λεσότο, 26 Μαΐου 2012
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left rowspan=2|Κόμμα
!style="background-color:#E9E9E9" align=left rowspan=2|Ψήφοι
!style="background-color:#E9E9E9" align=left rowspan=2|%
!style="background-color:#E9E9E9" colspan=3 align=center|Έδρες
!style="background-color:#E9E9E9" rowspan=2|+/–
|-
!style="background-color:#E9E9E9"|Περιφέρεια (μονοεδρικές)
!style="background-color:#E9E9E9"|PR
!style="background-color:#E9E9E9"|Σύνολο
|-
|align="left"|Δημοκρατικό Κογκρέσο (DC)||218.366||39,58||41||7||48||Νέο
|-
|align="left"|Σύμβαση Όλων των Μπασότο (ABC)||138.917||25,18||26||4||30||13
|-
|align="left"|Κογκρέσο του Λεσότο για τη Δημοκρατία (LCD)||121.076||21,94||12||14||26||36
|-
|align="left"|Εθνικό Κόμμα των Μπασότο (BNP)||23.788||4,31||0||5||5||2
|-
|align="left"|Λαϊκό Μέτωπο για τη Δημοκρατία (PFD)||11.166||2,02||1||2||3||2
|-
|align="left"|Εθνικό Ανεξάρτητο Κόμμα (NIP)||6.880||1,25||0||2||2||19
|-
|align="left"|Κογκρέσο του Λαού του Λεσότο (LPC)||5.021||0,91||0||1||1||
|-
|align="left"|Δημοκρατικό Εθνικό Κόμμα των Μπασότο (BDNP)||3.433||0,62||0||1||1||
|-
|align="left"|Κόμμα Ελευθερίας Μαρεματλού (MFP)||3.300||0,60||0||1||1||
|-
|align="left"|Κόμμα του Κογκρέσου των Μπασότο (BCP)||2.531||0,46||0||1||1||
|-
|align="left"|Δημοκρατικό Κόμμα των Μπασότο Μπάτο (BBDP)||2.440||0,44||0||1||1||
|-
|align="left"|Κόμμα Εργατών του Λεσότο (LWP)||2.408||0,44||0||1||1||9
|-
|align=left|Συνολική Δημοκρατική Σύμβαση (ADC)||1.933||0,35||0||0||0||
|-
|align=left|Lekhotla La Mekhoa le Moetlo (LMM)||1.691||0,31||0||0||0||
|-
|align=left|Μέτωπο Areka Συμφωνίας για Ανάπτυξη (ACFD)||1.227||0,22||0||0||0||
|-
|align=left|Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Sankatana (SSDP)||1.081||0,20||0||0||0||
|-
|align=left|Κίνημα Αφρικανικής Ενότητας (AUM)||714||0,13||0||0||0||
|-
|align=left|Κόμμα Λευκός Ίππος (WHP)||252||0,05||0||0||0||
|-
|align=left|Ανεξάρτητοι||5.502||1,00||0||0||0||
|- style="background-color:#E9E9E9"
|align=left|Άκυρα/λευκά||12.725||–||–||–||–||–
|- style="background-color:#E9E9E9"
!align="left"|Σύνολο||564.451||100,00||80||40||120||
|- style="background-color:#E9E9E9"
|align=left|Εγγεγραμμένοι/συμμετοχή||1.127.980||50,04||–||–||–||–
|-
|align=left colspan=7|Πηγή: Independent Electoral Commission, Independent Electoral Commission, African Elections Database
|}
Παραπομπές
2012
Λεσοτο
|
645794
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CE%97%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%20%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης
|
Η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2007 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Φεβρουαρίου.
Στόχος της είναι η προσπάθεια να αντιμετωπισθούν με διεθνείς δράσεις η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, μέσα σε μια ανοιχτή και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί προϋπόθεση για την κοινωνική αρμονία και την ισότητα των πολιτών ενός κράτους.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
World Day of Social Justice 20 February.Από την ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών
Παγκόσμιες ημέρες
|
717602
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%8D
|
Λωρού
|
Το Λωρού (γαλλικά: Lauroux, οξιτανικά: Laurós) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Λωρουσιέν (γαλλικά: Lauroussiens).
Παραπομπές
Κοινότητες του Ερώ
|
625926
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%B6%CE%AC%20%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B9
|
Χαμζά Μπέι
|
Ο Χαμζά Μπέι (πέθανε το 1460) ήταν οθωμανός ναύαρχος αλβανικής καταγωγής του 15ου αιώνα.
Συμμετείχε ως διοικητής του στόλου του Μουράτ Β, κατά την πολιορκία της Θεσσαλονίκης το 1430, εφαρμόζοντας ναυτικό αποκλεισμό στο Θερμαϊκό, που συνέβαλε στην κατάληψη της πόλης.
Το 1453 έγινε ναύαρχος του οθωμανικού στόλου κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης . Αντικατέστησε τον Σουλεϊμάν Μπαλτόγλου, όταν αυτός στις 20 Απριλίου δεν κατάφερε να σταματήσει τρία Γενοβέζικα κι ένα βυζαντινό πλοίο κατά τον οθωμανικού αποκλεισμό της Πόλης να ανεφοδιάσουν τους πολιορκημένους. Στην τελική επίθεση στις 29 Μαϊου, ο στόλος του έκανε επιθέσεις αντιπερισπασμού στα θαλάσσια τείχη νότια της Κωνσταντινούπολης, στην θάλασσα του Mαρμαρά και εναντίον του φράγματος στον Κεράτιο στα βόρεια.
Την άνοιξη του 1455 εστάλη στη Μυτιλήνη που τότε διοικούσες οι Γενουάτες Γατελούζοι. Ο διοικητής Ντομένικο Γκατιλλούζιο έστειλε τον διπλωμάτη του Δούκα με πλούσια δώρα και τρόφιμα για να κερδίσει την ουδετερότητα κι ανεξαρτησία του, όπως κι έγινε.
Ο Χαμζά παρέμεινε ναύαρχος μέχρι το 1456 κάνοντας επιδρομές στην Ίμβρος, τη Λήμνος, τη Θάσο και τα παράλια της Μικράς Ασίας όπως στη Φώκαια, που πέρασαν στους Οθωμανούς. Μόνο στη Ρόδο τον σταμάτησαν οι Ιωαννιτες Ιππότες.
Το 1460, σαν πασάς (διοικητής) της Νικόπολης, εστάλη από το Μωάμεθ Β στη Βλαχία για μια επικίνδυνη αποστολή παραπλάνησης. Μαζί του για διερμηνέα πήρε τον Κωνσταντινουπολίτη λόγιο Θωμά Καταβοληνό. Τα σχέδια τους προδόθηκαν κι έπεσαν σε ενέδρα του Βλάντ Γ Τσέπες που τους ανασκολόπισε. Η είδηση προκάλεσε αίσθηση στη Δύση.
Σε ταινίες
Στην ταινία Dracula Untold από τον Gary Shore, το Hamza Bey υποδύεται ο Ferdinand Kingsley.
Άλωση της Κωνσταντινούπολης
Ναύαρχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Pages with unreviewed translations
|
717672
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%B1
|
Πασχαλιά Μαρούσια
|
Η Πασχαλιά Μαρούσια, στις πηγές αναφέρεται σαν Μαρούσια Ιωάννου Πασχαλίτσα, ήταν αγωνίστρια της επανάστασης του 1821.
Η Πασχαλιά ήταν από τη Νάουσα, βρισκόταν εκεί κατά την Πολιορκία της πόλης από του Οθωμανούς το 1822, και μετά την Πτώση και καταστροφή της πόλης πιάστηκε αιχμάλωτη.
Στην αιχμαλωσία την ήθελε ο γιος του Μπέη του Μοναστηρίου για γυναίκα του αλλά αυτή αρνιόταν, και για να την πιέσουν να αλλάξει γνώμη την έβαζαν να κάνει τις σκληρότερες δουλείες. Η Πασχαλιά για να γλιτώσει έκανε την άρρωστη και ισχυριζόταν ότι παρέλυσε στα πόδια. Για να σιγουρευτούν ότι έλεγε αλήθεια την τρυπούσαν κι έκαιγαν τα ποδιά καθημερινά, αλλά αυτή δεν έδειχνε ίχνος πόνου κάνοντας τους να πιστέψουν ότι είναι όντως παράλυτη και δεν νιώθει πόνο. Έτσι πουλήθηκε από τον Μπέη σκλάβα για 150 γρόσια και έπειτα ελευθερώθηκε γυρίζοντας στη Νάουσα.
Παραπομπές
Αγωνίστριες του 1821
|
381934
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%B1
|
Υπερμετρωπία
|
Υπερμετρωπία, επίσης γνωστή και ως υπεροπία, είναι μια πάθηση του ματιού κατά την οποία το φως εστιάζεται πίσω, αντί πάνω, από τον αμφιβληστροειδή . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα κοντινά αντικείμενα να εμφανίζονται θολά, ενώ τα μακρινά μπορεί να εμφανίζονται κανονικά . Καθώς η πάθηση χειροτερεύει, τα αντικείμενα σε όλες τις αποστάσεις μπορεί να εμφανίζονται θολά. Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν πονοκεφάλους και οπτική κόπωση. Κάποιοι άνθρωποι επίσης μπορεί να έχουν δυσλειτουργία στην προσαρμοστικότητα, διόφθαλμη όραση, αμβλυωπία και στραβισμό .
Η αιτία είναι ατέλεια του ματιού. Συχνά εμφανίζεται όταν ο βολβός του ματιού είναι κοντός, ή ή ανατομία του φακού ή του κερατοειδούς δεν είναι ανατομικά σωστή. Παράγοντες κινδύνου αποτελούν οικογενειακό ιστορικό με την πάθηση, διαβήτης, κάποια φάρμακα, και όγκοι κοντά στο μάτι. Είναι ένα είδος διαθλαστικού σφάλματος, ενώ η διάγνωση βασίζεται σε οφθαλμολογική εξέταση.
Η αντιμετώπιση μπορεί να υπάρξει με γυαλιά, φακούς επαφής και χειρουργική επέμβαση. Τα γυαλιά είναι πιο εύκολα, ενώ οι φακοί επαφής μπορούν να προσφέρουν μεγαλύτερο οπτικό πεδίο. Η χειρουργική επέμβαση αλλάζει το σχήμα του κερατοειδούς. Η υπερμετρωπία κυρίως επηρεάζει μικρά παιδιά, με ποσοστό 8% σε ηλικία 6 χρονών και 1% σε ηλικία 15 χρονών. Μετά ξαναγίνεται πιο κοινή λίγο πριν και λίγο μετά την ηλικία των 40, επηρεάζοντας περίπου τους μισούς ανθρώπους.
Παραπομπές
Οφθαλμολογικές παθήσεις
|
393541
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Curtiss%20XBT2C
|
Curtiss XBT2C
|
Το Curtiss XBT2C ήταν μονοκινητήριο τορπιλοπλάνο/βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Βασίζονταν στο Curtiss XBTC αλλά προωθούνταν από τον λιγότερο ισχυρό αστεροειδή κινητήρα
Wright R-3350. Ήταν εξοπλισμένο με ραντάρ που ήταν τοποθετημένο σε ατρακτίδιο κάτω από την δεξιά πτέρυγα. Κατασκευάστηκαν εννέα αεροσκάφη όμως ο τύπος δεν μπήκε σε παραγωγή. Το XBT2C ήταν το τελευταίο αεροσκάφος που ανέπτυξε η Curtiss για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Όλα καταστράφηκαν για σκραπ στα τέλη της δεκαετίας του 1940.
Χρήστες
ΗΠΑ
Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ
Δείτε επίσης
Αεροσκάφη που σχετίζονται με το XBT2C
Curtiss SB2C Helldiver
Curtiss XBTC
Παρόμοια αεροσκάφη
AD Skyraider
Martin AM Mauler
Kaiser-Fleetwings XBTK
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
XBT2C
Αεροσκάφη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Αεροσκάφη ναυτικής αεροπορίας
Εμβολοκινητήρια στρατιωτικά αεροσκάφη
Βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης
|
588220
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%20%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B8%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Βόρειας Βοθνίας
|
Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Βόρειας Βοθνίας (σουηδικά: Norrbottens Fotbollförbund, Norrbottens FF) είναι ο οργανισμός που διατηρεί την εποπτεία του αθλήματος του ποδοσφαίρου στην ιστορική επαρχία της Βόρειας Βοθνίας και αποτελεί μία από τις 24 περιφερειακές ομοσπονδίες της Σουηδικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Ιδρύθηκε τo 1917 και σήμερα έχει 104 μέλη.
Η ομοσπονδία είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή ποδοσφαιρικών διοργανώσεων σε χαμηλότερο επίπεδο. Η έδρα της βρίσκεται στο Λούλεο και ο πρόεδρός της είναι ο Ρόμπερτ Λίντστρομ.
Διοργανώσεις πρωταθλήματος
Η Ομοσπονδία είναι υπεύθυνη για την διεξαγωγή των ομίλων των ακόλουθων κατηγοριών:
Eξωτερικοί σύνδεσμοι
Βόρεια Βοθνία
|
784822
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%20%CE%92%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%86
|
Γιούρι Βλάσοφ
|
Ο Γιούρι Πετρόβιτς Βλάσοφ (, 5 Δεκεμβρίου 1935 – 13 Φεβρουαρίου 2021) ήταν Σοβιετικός / Ρώσος αθλητής της άρσης βαρών, συγγραφέας και πολιτικός. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 και του 1964, όπου κέρδισε το χρυσό και το αργυρό μετάλλιο, αντίστοιχα. Και στις δύο διοργανώσεις ήταν ο σημαιοφόρος της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε τέσσερις παγκόσμιους τίτλους και σημείωσε 34 παγκόσμια ρεκόρ. Αποσύρθηκε το 1968 και έγινε εξέχων συγγραφέας και αργότερα πολιτικός. Ήταν μέλος του Συνεδρίου των Λαϊκών Βουλευτών της Σοβιετικής Ένωσης (1989) και στη συνέχεια της Ρωσικής Κρατικής Δούμας (1993).
Πρώτα χρόνια και αθλητική καριέρα
Γεννήθηκε στη Μακιγίβκα της Ουκρανικής ΣΣΔ. Ο πατέρας του ήταν ο Πιοτρ Βλάσοφ (1905–1953), στρατιωτικός δημοσιογράφος, εκπρόσωπος και σύνδεσμος της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΚ στο Γιανάν (Κίνα, επαρχία Σαανσί) και η μητέρα του η Μαρία Ντανόλοβνα Βλάσοβα (το γένος Λίμαρ), Κοζάκα του Κουμπάν. Ο πατέρας του εργάστηκε ως Γενικός Πρόξενος στη Σαγκάη και στη συνέχεια Πρέσβης στη Βιρμανία. Και οι δύο γονείς του γεννήθηκαν στη Ρωσία.
Με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μαρία Βλασόβα με τα δύο παιδιά της, αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Σαράτοφ. Η μητέρα του ήταν βιβλιοθηκάριος και χάρη σε αυτή ο Γιούρι
εθίστηκε στην ανάγνωση. Μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε, ζύγιζε περίπου 90 κιλά, αλλά είχε ήδη εντυπωσιακό μυϊκό σύστημα - ούτε ένα γραμμάριο περίσσειας λίπους. Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή Σουβόροφ στο Σαράτοφ (1946–53) και στη συνέχεια στην Ακαδημία Αεροπορίας Ζουκόφσκι στη Μόσχα, από την οποία αποφοίτησε με άριστα το 1959. Το 1956, ενώ σπούδαζε στην Ακαδημία, ενδιαφέρθηκε για την άρση βαρών, εντάχθηκε στην αθλητική κοινωνία των Ενόπλων Δυνάμεων και σύντομα έγινε Master of Sports της ΕΣΣΔ (1957) με την κατάρριψη των πρώτων ρεκόρ της Σοβιετικής Ένωσης, στο αρασέ με 144,5 κιλά και στο επολέ-ζετέ με 183 κιλά. Έγινε περισσότερο γνωστός το 1958 όταν τερμάτισε τρίτος στο πρωτάθλημα της χώρας. Στις 22 Απριλίου 1959 κατέρριψε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ ανυψώνοντας 151,5 κιλά στο αρασέ, ενώ την ίδια ημέρα πέτυχε και επίδοση ρεκόρ και στο ζετέ με 197,5 κιλά. Μεταξύ 1959 και 1963 παρέμεινε αήττητος κερδίζοντας όλες τις διοργανώσεις στις οποίους συμμετείχε, με σπουδαιότερη επιτυχία στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη, όπου σημείωσε τρία παγκόσμια ρεκόρ και έγινε ο πρώτος άνδρας που ανύψωσε στο επολέ-ζετέ περισσότερα από 200 κιλά (202,5). Στις 10 Σεπτεμβρίου 1960 στην ιταλική πρωτεύουσα μπροστά σε 11.500 θεατές και στην κατηγορία άνω των 90 κιλών ανύψωσε συνολικά 537,5 κιλά, 25 περισσότερα από τον δεύτερο. Η επίδοση ήταν ρεκόρ κόσμου 20 κιλά περισσότερα από την προηγούμενη επίδοση. Ανακηρύχθηκε ο καλύτερος αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 και ο «Ισχυρότερος Άνθρωπος στον Πλανήτη». Ήταν ο πρώτος αθλητής της Σοβιετικής Ένωσης και κατέκτησε την πρωτιά στη μεγαλύτερη κατηγορία βάρους μετά την μεταπολεμική επικράτηση των Αμερικανών. Πηγαίνοντας ενάντια στα στερεότυπα που συνδέονταν με την άρση βαρών, θεωρούνταν διανοούμενος με γυαλιά.
Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 τερμάτισε δεύτερος, πίσω από έναν άλλο Σοβιετικό αρσιβαρίστα, τον Λεόνιντ Ζαμποτίνσκι. Ο Βλάσοφ κατέρριψε παγκόσμια ρεκόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 και στόχευε να αποσυρθεί από τους αγώνες με το χρυσό μετάλλιο. Ήταν απογοητευμένος από τα κόλπα τακτικής που έπαιξε ο Ζαμποτίνσκι κατά τη διάρκεια του τελικού αγώνα, το οποίο θεώρησε ανέντιμο - ο Ζαμποτίνσκι απέτυχε εσκεμμένα στη δεύτερη προσπάθειά του και μιλούσε και συμπεριφέροταν σαν να μην αγωνιζόταν για το χρυσό μετάλλιο. Στην πραγματικότητα, ο Ζαμποτίνσκι απλώς τοποθετήθηκε πίσω από τον Βλάσοφ στις προσπάθειες, ο οποίος ξεκίνησε πρώτος τον αγώνα, και στην τελευταία του προσπάθεια θα όριζε (και θα σήκωνε) οποιοδήποτε βάρος απαιτούνταν για να κερδίσει τον συνολικό διαγωνισμό. Στις 18 Οκτωβρίου 1964, η αίθουσα του Ολυμπιακού Σταδίου του Τόκιο δεν μπόρεσε να φιλοξενήσει όλους όσους ήθελαν να δουν τη μονομαχία μεταξύ του θριαμβευτή της Ολυμπιάδας της Ρώμης και του σημαντικότερου ανταγωνιστή του. Η μονομαχία έθεσε αλλεπάλληλα ρεκόρ κόσμου και έληξε με νίκη του Ζαμποτίνσκι με σύνολο 572,5 κιλά καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στο ζετέ με 217,5 κιλά στη τελευταία του προσπάθεια έναντι συνόλου 570 κιλών του Βλάσοφ, που ανύψωσε 210 κιλά στο ζετέ. Όλες οι εφημερίδες του Τόκιο έγραψαν: «Όποιος δεν έχει δει τον αγώνα μεταξύ Βλάσοφ και Ζαμποτίνσκι, δεν έχει δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες!».
Αν και ο Βλάσοφ ανακοίνωσε την αποχώρησή του μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964, επανήλθε στην προπόνηση ανώτατου επιπέδου το 1966 για οικονομικούς λόγους. Έκανε το τελευταίο του παγκόσμιο ρεκόρ στις 15 Μαΐου 1967, ανυψώνοντας στο αρασέ 199 κιλά, για το οποίο έλαβε 850 ρούβλια. Συνολικά κατέρριψε 7 παγκόσμια ρεκόρ στο ντεβελοπέ, 7 στο αρασέ, 9 στο ζετέ και 11 στο σύνολο. Αποχώρησε οριστικά από την ενεργό δράση τον Ιούνιο του 1968. Την ίδια περίοδο αποχώρησε επίσης από τον Σοβιετικό Στρατό, όπου εργαζόταν ως εκπαιδευτής αθλημάτων. Κατείχε τον βαθμό του λοχαγού. Το 1969, ενώ έδινε διαλέξεις στη Νορβηγία, του ζητήθηκε να σηκώσει 200 κιλά, κάτι που έκανε εύκολα παρά το διάλειμμα ενός έτους από την προπόνηση.
Επιτεύγματα άρσης βαρών
Ολυμπιακοί Αγώνες χρυσό μετάλλιο : 1960
Ολυμπιακοί Αγώνες ασημένιο μετάλλιο : 1964
Τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής (1959, 1961–1963)
2η θέση : 1964.
Πρωτάθλημα Ευρώπης χρυσό μετάλλιο (6) : 1959–1964
Πρωτάθλημα ΕΣΣΔ (5) : 1959–63
Σημείωσε 34 παγκόσμια ρεκόρ και 41 ρεκόρ ΕΣΣΔ.
Κληρονομιά και βραβεία
Στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του, ο Βλάσοφ συμπεριλαμβανόταν συχνά σε διεθνείς αντιπροσωπείες που επισκέπτονταν ξένους ηγέτες, όπως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Σαρλ ντε Γκωλ. Ήταν αγαπημένος του Νικίτα Χρουστσόφ. Ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ του πρόσφερε θέση προσωπικού συμβούλου για την Κίνα και ο Γιούρι Αντρόπωφ επόπτευε το βιβλίο του «Ημερολόγια του Βλαντίμιροφ».
Ο Βλάσοφ ενέπνευσε πολλούς μετέπειτα αθλητές της άρσης βαρών στη Σοβιετική Ένωση. Ο Νταβίντ Ρίγκερτ, Ολυμπιονίκης του 1976 και άλλος ένας από τους μεγάλους Σοβιετικούς αρσιβαρίστες, είπε: «Ήταν το είδωλο εκατομμυρίων αθλητών και για κάποιους ήταν ακόμη και ο ιδρυτής της ρωσικής άρσης βαρών».
Ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, 7 φορές Μίστερ Ολύμπια, θεώρησε τον Βλάσοφ ως βασικό κίνητρο για την καριέρα του ως bodybuilder και strongman. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1961 στη Βιέννη, όταν ο Σβαρτσενέγκερ ήταν μόλις 14 ετών. Ο Βλάσοφ δεν θυμήθηκε τι είπε στον Σβαρτσενέγκερ τότε, αλλά θυμήθηκε ότι ήταν ενθουσιασμένος μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και ενθάρρυνε τον Σβαρτσενέγκερ να συνεχίσει την προπόνηση δύναμης. Το 1988, ενώ γύριζε την ταινία Αποστολή Εκτός Έδρας στη Μόσχα, ο Σβαρτσενέγκερ επέμενε να συναντήσει τον Βλάσοφ, ο οποίος του έδωσε τη φωτογραφία του με την υπογραφή «Στο είδωλό μου, Γιούρι Βλάσοφ».
Για τις νίκες του στην άρση βαρών, ο Βλάσοφ τιμήθηκε με το Τάγμα του Λένιν (1960) και το Τάγμα του Παράσημου Τιμής (1964 ή 1965). Ήταν μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων και της Ένωσης Ρώσων Συγγραφέων.
Αθλητικές δραστηριότητες μετά την αποχώρηση
Η υγεία του Βλάσοφ επιδεινώθηκε ξαφνικά το 1978–79, η οποία σχετιζόταν με νευρικό κλονισμό λόγω των συγγραφικών του δραστηριοτήτων. Αργότερα έκανε χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη που οφείλονταν σε τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Στη δεκαετία του 1980 επέστρεψε στον αθλητισμό ως αξιωματούχος - μεταξύ 1985 και 1987 ήταν πρόεδρος της Σοβιετικής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών και από το 1987 έως το 1989 ήταν επικεφαλής της Σοβιετικής Ομοσπονδίας Bodybuilding. Ως αθλητής που δεν έκανε χρήση αναβολικών, έμεινε έκπληκτος από τη μαζική χρήση αναβολικών στεροειδών από αρσιβαρίστες και bodybuilders εκείνα τα χρόνια.
Συνέχισε να προπονείται με βάρη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Το 2004, σε ηλικία 69 ετών, πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό στη Μόσχα και σήκωσε 185 κιλά στο ζετέ. Μέχρι τότε είχε μειώσει το σωματικό του βάρος στα 109 κιλά, ενώ το μέγιστο βάρος του ήταν 136,4 κιλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964.
Συγγραφή
Ο Βλάσοφ έγινε επαγγελματίας συγγραφέας και δημοσιογράφος πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση– τα διηγήματά του δημοσιεύτηκαν από τις σοβιετικές εφημερίδες το 1959. Το 1961 κέρδισε το βραβείο καλύτερης αθλητικής ιστορίας από την Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων. Ξεκινώντας από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1962, παρακολουθούσε διεθνείς αγώνες όχι μόνο ως αρσιβαρίστας, αλλά και ως ειδικός ανταποκριτής στη μεγάλη σοβιετική εφημερίδα Ιζβέστια. Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Υπερνικώντας τον εαυτό σου.
Αφού αποσύρθηκε τόσο από τους αγώνες όσο και από τη στρατιωτική θητεία, το 1968 ο Βλάσοφ αφιερώθηκε στη συγγραφή. Δημοσίευσε πάνω από 15 μυθιστορήματα, με πιο αξιοσημείωτο την τριλογία Φλεγόμενος Σταυρός (1991–93) για τη ζωή κατά τη διάρκεια και μετά τη Ρωσική Επανάσταση, και περισσότερες από 10 συλλογές διηγημάτων. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών. Το 1973 επιμελήθηκε και δημοσίευσε τα ημερολόγια του πατέρα του με τίτλο Ημερολόγια του Βλαντίμιροφ, τα οποία μεταφράστηκαν σε έξι γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών και κινεζικών. Σε αυτό το βιβλίο, χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο του πατέρα του, Βλαντίμιροφ.
Πολιτική
Ο Βλάσοφ εξελέγη στο Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών της Σοβιετικής Ένωσης για την περιοχή Λουμπλίνσκι της Μόσχας το 1989 και αποχώρησε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Το 1993 εξελέγη στην Κρατική Δούμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η θητεία του τον οδήγησε σε σημαντική απομάκρυνση από την προηγούμενη πολιτική του. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής πολιτικής του σταδιοδρομίας και της πολύ πρώιμης σταδιοδρομίας του στη Δούμα, ο Βλάσοφ ήταν υποστηρικτής των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και μέλος της φιλελεύθερης Διαπεριφερειακής Ομάδας Αντιπροσώπων, μαζί με τους Αντρέι Ζαχάρωφ και Μπορίς Γέλτσιν. Οι θέσεις του μετά έγιναν περισσότερο εθνικιστικές και αντισημιτικές.
Ο Βλάσοφ έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις ρωσικές προεδρικές εκλογές του 1996. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, τοποθετήθηκε ως «πατριώτης» που πολεμούσε τόσο τον κομμουνισμό όσο και μία υποτιθέμενη «σιωνιστική συνωμοσία» εναντίον του ρωσικού λαού. Τελικά, έλαβε μόνο το 0,2 % των ψήφων στον πρώτο γύρο των εκλογών. Όπως παρατήρησαν οι The Times, την πόρτα του Κρεμλίνου την πέρασε μόνον ως καμάρι του σοβιετικού αθλητισμού. Μετά τα πενιχρά αποτέλεσματα των εκλογών, αποσύρθηκε από την πολιτική.
Προσωπική ζωή
Ο Βλάσοφ παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1957, τη Νατάλια Μοντόροβα, φοιτήτρια του Ινστιτούτου Τεχνών της Μόσχας που επισκεπτόταν το γυμναστήριό του για να ζωγραφίσει αθλητές. Είχαν μία κόρη την Γελένα. Ο Βλάσοφ ξαναπαντρεύτηκε το 1976, μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου, τη Λαρίσα Σεργκέεβνα Βλάσοβα, μία φοιτήτρια 21 χρόνια νεότερή του. Στα απομνημονεύματά του, ο Βλάσοφ αναφέρει ότι είχε άλλη μια κόρη, ίσως με τη Λαρίσα. Πέθανε από φυσικά αίτια στις 13 Φεβρουαρίου 2021, στη Μόσχα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Власов Юрий Петрович . panlog.ru
Βιογραφία και φωτογραφίες του Βλάσοφ (ρώσικα)
Σοβιετικοί αθλητές της άρσης βαρών
Ρώσοι αθλητές της άρσης βαρών
Αθλητές της άρσης βαρών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1960
Σοβιετικοί Ολυμπιονίκες
Ολυμπιονίκες της άρσης βαρών
Αθλητές της άρσης βαρών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1964
Κάτοχοι μεταλλίων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Άρσης Βαρών
Κάτοχοι μεταλλίων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Άρσης Βαρών
Σοβιετικοί συγγραφείς
Σοβιετικοί δημοσιογράφοι
Σοβιετικοί πολιτικοί
Ρώσοι συγγραφείς
Ρώσοι πολιτικοί
Μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης
Αποδέκτες του Τάγματος του Λένιν
Αποδέκτες του Τάγματος του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας
|
319061
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%B6%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%84%20%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD
|
Ρόζαλιντ Φράνκλιν
|
Η Ρόζαλιντ Έλσι Φράνκλιν, αγγλ. Rosalind Elsie Franklin (25 Ιουλίου 1920 – 16 Απριλίου 1958) ήταν Αγγλίδα βιοφυσικός και χημικός-κρυσταλλογράφος (ακτίνες Χ), με πάρα πολύ σημαντική συμβολή στην κατανόηση των μοριακών δομών του DNA, του RNA, των ιών, του άνθρακα και του γραφίτη. Το έργο της στο DNA είναι το πιο γνωστό, επειδή το DNA (δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ) διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον μεταβολισμό των κυττάρων και στη γενετική, και η ανακάλυψη της δομής του βοήθησε άλλους επιστήμονες να καταλάβουν πώς η γενετική πληροφορία περνά από τους γονείς στα παιδιά.
Η Φράνκλιν είναι περισσότερο γνωστή για το έργο της σχετικά με εικόνες περίθλασης ακτίνων Χ του DNA που οδήγησε στην ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA. Τα δεδομένα της, σύμφωνα με τον Φράνσις Κρικ, ήταν «τα δεδομένα που πράγματι χρησιμοποιήθηκαν» για να διατυπωθεί η υπόθεση Γουάτσον και Κρικ το 1953 σχετικά με τη δομή του DNA. Οι εικόνες περίθλασης ακτίνων Χ της Φράνκλιν (η περιβόητη Photo 51), που επιβεβαίωσαν την ελικοειδή δομή του DNA, παρουσιάστηκαν στον Γουάτσον χωρίς την έγκριση ή τη γνώση της. Αν και αυτή η εικόνα και η ακριβής ερμηνεία των δεδομένων παρείχε πολύτιμες πληροφορίες για τη δομή του DNA, η επιστημονική συνεισφορά της Φράνκλιν στην ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA πολύ συχνά παραβλέπεται. Ανέκδοτα σχέδια των εγγράφων της (γραμμένα ακριβώς όταν σκόπευε να φύγει από το Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου) δείχνουν ότι είχε προσδιορίσει ανεξάρτητα τη συνολική Β-μορφή της έλικας του DNA και τη θέση των φωσφορικών ομάδων στο εξωτερικό της δομής. Επιπλέον, η Φράνκλιν είπε προσωπικά στους Γουάτσον και Κρικ ότι οι σκελετοί έπρεπε να είναι στο εξωτερικό, μια πληροφορία η οποία ήταν αποφασιστικής σημασίας, αφού πριν τόσο οι ίδιοι όσο και ο Λάινους Πόλινγκ είχαν δημιουργήσει ανεξάρτητα μοντέλα με τις αλυσίδες μέσα και τις βάσεις προς τα έξω. Ωστόσο, η δουλειά της δημοσιεύθηκε τρίτη στη σειρά τριών δημοσιεύσεων για DNA στο Nature, με την κύρια δημοσίευση των Γουάτσον και Κρικ μόνο να υπονοεί τη συμβολή της στην υπόθεσή τους. Ωστόσο, το σημαντικό ερευνητικό έργο της έχει αναγνωρισθεί, έστω και μετά τον θάνατό της. Το 2013, το Google τίμησε με ειδικό αφιέρωμα τη σημαντική χημικό Ρόζαλιντ Φράνκλιν.
Μετά το πέρας των εργασιών της για το DNA, η Φράνκλιν πραγματοποίησε πρωτοποριακή έρευνα σχετική με τον ιό της μωσαϊκής του καπνού και τον ιό της πολιομυελίτιδας. Πέθανε στις 16 Απριλίου του 1958, σε ηλικία 37 ετών, από καρκίνο των ωοθηκών.
Το εξερευνητικό σκάφος της μη επανδρωμένης αποστολής στον Άρη που σχεδιάζεται για το 2020 θα ονομάζεται προς τιμήν της «Ρόζαλιντ Φράνκλιν».
Παραπομπές
Άγγλοι βιολόγοι
Άγγλοι χημικοί
Άγγλοι φυσικοί
Κρυσταλλογράφοι
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ
|
679399
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CE%B7%20%CE%BF%CE%BE%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%81%CF%85%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Αιλία η οξυκόρυφος
|
Η αιλία η οξυκόρυφος (Aelia acuminata) είναι είδος εντόμων που ανήκει στην τάξη ημίπτερα και στην οικογένεια της βρομούσας, τις πεντατομίδες.
Κατανομή
Το είδος απαντάται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, στη Βόρεια Αφρική και στη Βόρεια Ασία, με την εξαίρεση της Κίνας.
Ενδιαίτημα
Το έντομο αυτό ζει κυρίως σε ξηρούς λειμώνες και αγρούς με δημητριακά. Βρίσκεται και στις Άλπεις σε υψόμετρα μέχρι και 1.300 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας.
Περιγραφή και βιολογία
Η Aelia acuminata μπορεί να φθάσει σε μήκος τα 5 έως 9 χιλιοστόμετρα. Το σώμα της είναι επίμηκες, με μυτερή κεφαλή (από όπου και το όνομα του είδους οξυκόρυφος). Το βασικό χρώμα είναι ανοικτό καφέ. Οι νύμφες είναι μάλλον παρόμοιες με τα ώριμα έντομα, αν και δεν φέρουν ακόμα πτέρυγες.
Η αιλία η οξυκόρυφος είναι μονοετές είδος. Εμφανίζει πέντε στάδια νύμφης και τα ενήλικα άτομα περνούν τον χειμώνα μέσα σε κοπριά ή πυκνούς θάμνους. Είναι φυτοφάγα έντομα και ρουφούν τον χυμό από διάφορες άγριες πόες (ιδίως αγρωστώδη, όπως η ήρα) και δημητριακά. Μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές ζημιές σε φυτείες δημητριακών.
Εικονοθήκη
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Michael Chinery: Insectes de France et d'Europe occidentale, εκδ. Flammarion, Παρίσι 2012, ISBN 978-2-0812-8823-2, σσ. 72-73
Amyot, C.J B. & Audinet Serville: Histoire Naturelle des Insectes Hémiptères, 1843
Ruiz, D., M. Goula, E. Infiesta, T. Monleón, M. Pujol, E. Gordún: «Guía de identificación de los chinches de los cereales (Insecta, Heteroptera) encontrados en los trigos españoles», Boletín de Sanidad Vegetal, τόμ. 29, νο. 4 (2003)
Αιλια οξυκορυφος
|
815096
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%3A%20%CE%97%20%CE%A4%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Σόνικ: Η Ταινία
|
To Σόνικ: Η Ταινία (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Sonic the Hedgehog) είναι μια κωμωδία δράσης-περιπέτειας του 2020 βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιντεοπαιχνιδιών που εκδόθηκε από τη Sega. Σε σκηνοθεσία Τζεφ Φάουλερ (στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο μεγάλου μήκους) και σε σενάριο από τον Πατ Κέισι και Τζος Μίλερ, πρωταγωνιστεί ο Μπεν Σβαρτζ ως η φωνή του Sonic, μαζί με τους Τζιμ Κάρεϊ και τον Τζέιμς Μάρσντεν, με δεύτερους ρόλους οι Τίκα Σάμπτερ, Νατάσα Ρόθγουελ, Άνταμ Πάλι, και Νιλ ΜακΝτόναφ. Η ταινία ακολουθεί τον Sonic (με τη φωνή του Σβαρτζ), έναν μπλε ανθρωπόμορφο σκαντζόχοιρο που μπορεί να τρέχει υπερηχητικές ταχύτητες. Συνεργάζεται με έναν σερίφη της πόλης, τον Τομ Γουατσόφσκι (Μάρσντεν), για να σταματήσει τον τρελό επιστήμονα Δρ. Ρομπότνικ (Κάρεϊ).
Η ανάπτυξη μιας ταινίας Sonic ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, αλλά δεν εγκατέλειψε το στάδιο του σχεδιασμού έως ότου η Sony Pictures απέκτησε τα δικαιώματα το 2013. Ο Φάουλερ προσλήφθηκε για να σκηνοθετήσει το 2016. Αφού η Sony έθεσε το έργο σε ανάκαμψη, η Paramount Pictures το απέκτησε το 2017. Το μεγαλύτερο μέρος του καστ υπέγραψε τον Αύγουστο του 2018 και τα κύρια γυρίσματα έγιναν μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου του ίδιου έτους στο Βανκούβερ και στο νησί του Βανκούβερ. Μετά την αρνητική αντίδραση στο πρώτο τρέιλερ του 2019, η Paramount καθυστέρησε την ταινία κατά τρεις μήνες για να επανασχεδιάσει τον Sonic.
Το Sonic the Hedgehog έκανε πρεμιέρα στο στούντιο της Paramount Pictures στις 25 Ιανουαρίου 2020, πριν βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 14 Φεβρουαρίου. Έθεσε το ρεκόρ του μεγαλύτερου Σαββατοκύριακου έναρξης ταινίας βιντεοπαιχνιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά και απέφερε 320 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, έγινε η έκτη πιο κερδοφόρα ταινία του 2020 και ήταν η μεταφορά με τα υψηλότερα εισοδήματα ταινίας βιντεοπαιχνιδιών όλων των εποχών στη Βόρεια Αμερική μέχρι το 2022, οπότε και ξεπεράστηκε από τη συνέχειά του. Η ταινία εγκωμιάστηκε για τις σεκάνς δράσης της, τα γραφικά, το χιούμορ, τις ερμηνείες των Σβαρτς και Κάρεϊ και την πιστότητά της στο αρχικό υλικό, αν και το σενάριο και η τοποθέτηση προϊόντων επικρίθηκαν. Το Sonic: Η Ταινία 2 κυκλοφόρησε το 2022, ενώ το Sonic: Η Ταινία 3 έχει προγραμματιστεί για το 2024. Μια spin-off μίνι σειρά με πρωταγωνιστή τον Knuckles βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πλοκή
Σε έναν μακρινό πλανήτη γνωστό ως Mobius, ο Σόνικ, ένας ανθρωπόμορφος μπλε σκαντζόχοιρος που μπορεί να τρέξει με υπερηχητική ταχύτητα, ακολουθείται απροσδόκητα από μια φυλή εχίδνων. Ο φύλακάς του, μια ανθρωπόμορφη θηλυκή κουκουβάγια που ονομάζεται Γαμψονύχη, του δίνει μια τσάντα με δαχτυλίδια στημονιού που ανοίγουν πύλες σε άλλους πλανήτες. Χρησιμοποιεί ένα για να τον στείλει σε έναν άλλο πλανήτη, τη Γη, ενώ μένει πίσω για να κρατήσει μακριά τις έχιδνες, αφήνοντας τον Σόνικ μόνο.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Sonic απολαμβάνει μια μυστική ζωή κάτω από την αγροτική πόλη Γκρίν Χίλς στην Μοντάνα, αλλά λαχταρά να κάνει φίλους. Λατρεύει τον τοπικό σερίφη Τομ Γουατσόφσκι και την κτηνίατρο σύζυγό του Μάντι χωρίς να γνωρίζει ότι το ζευγάρι πρόκειται να μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο καθώς ο Τομ σχεδιάζει να δεχτεί μια θέση στο SFPD.
Ένα βράδυ, ο Sonic αναστατώνεται για τη μοναξιά του ενώ παίζει μπέιζμπολ μόνος και ενεργοποιεί κατά λάθος έναν ηλεκτρομαγνητικό παλμό που προκαλεί τεράστια διακοπή ρεύματος στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό ενώ τρέχει με υψηλές ταχύτητες. Το Υπουργείο Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών επιστρατεύει απρόθυμα τις υπηρεσίες του εκκεντρικού ρομποτικού και επιστημονικού ιδιοφυΐου Δρ. Ρομπότνικ για να προσδιορίσει την αιτία. Βλέποντας ότι τον κυνηγούν, ο Sonic σχεδιάζει να αφήσει τη Γη για έναν διαφορετικό πλανήτη. Είναι απρόθυμος να το κάνει καθώς ο πλανήτης αποτελείται μόνο από μύκητες. Ωστόσο, ο Τομ ανακαλύπτει τον Sonic στο υπόστεγο του και τον πυροβολεί με ένα βέλος ηρεμιστικού, αναγκάζοντας τον Sonic να δημιουργήσει κατά λάθος μια πύλη στην οροφή του πύργου της Transamerica Pyramid διαβάζοντας τη γραφή στο πουκάμισο του Τομ. Ο Sonic ρίχνει κατά λάθος την τσάντα του με τα δαχτυλίδια του στην οροφή του πύργου μέσα από τον δακτύλιο στημονιού πριν λιποθυμήσει. Ο Tom δέχεται διστακτικά να βοηθήσει τον Sonic και οι δυο τους να τραπούν σε φυγή όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον Ρομπότνικ, ο οποίος ονομάζει ψευδώς τον Τομ ως εγχώριο τρομοκράτη. Οι δυο τους δένονται σιγά σιγά, με τον Τομ να σχετίζεται με την επιθυμία του Sonic για φίλους. Ο Sonic δημιουργεί μια λίστα για πράγματα που θέλει να κάνει και ο Tom τον βοηθά να ολοκληρώσει αρκετές καταχωρήσεις στο ταξίδι τους.
Εν τω μεταξύ, ο Ρομπότνικ, ανακαλύπτοντας ότι ένα από τα πτερύγια του Sonic έχει σχεδόν απεριόριστη ποσότητα ηλεκτρικής ενέργειας, σχεδιάζει να αιχμαλωτίσει τον Sonic για να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για τις μηχανές του. Καθώς τους εντοπίζει, ο Sonic και ο Τομ καταφέρνουν να πολεμήσουν πολλά μηχανοποιημένα drones που ονομάζονται Badniks που στέλνει ο Ρομπότνικ, αλλά ο Sonic τραυματίζεται στη μάχη.
Φτάνοντας στο Σαν Φρανσίσκο, ο Τομ φέρνει τον Sonic στη Μάντι, η οποία τον περιθάλπει στο σπίτι της αδερφής της Ρέιτσελ. Ο Sonic λαμβάνει ένα νέο ζευγάρι κόκκινα αθλητικά παπούτσια για να αντικαταστήσει τα κατεστραμμένα του από την κόρη της Ρέιτσελ, Τζότζο. Η ομάδα κατευθύνεται στην οροφή του πύργου και ανακτά τα δαχτυλίδια καθώς ο Ρόμποτνικ φτάνει με ένα προηγμένο επιθετικό χόβερκραφτ που τροφοδοτείται από το πτερύγιο, τώρα στολισμένο με μια κόκκινη και κίτρινη στολή πτήσης και κόκκινα γυαλιά πτήσης (που υποδηλώνουν τη στολή του από τους αγώνες). Ο Sonic καταπολεμά τα Badniks του Ρόμποτνικ, χρησιμοποιώντας βιαστικά ένα από τα Warp Rings του για να στείλει τον Τομ και τη Μάντι πίσω στο Green Hills για να τους προστατεύσει αφού τους απωθήσει από τον πύργο. Ωστόσο, ο Ρόμποτνικ χρησιμοποιεί τη δύναμη του πτερυγίου για να ταιριάζει με την ταχύτητα του Sonic. Ο Sonic πολεμά τον Ρόμποτνικ σε μια καταδίωξη σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιώντας τα Warp Rings προτού ο Ρόμποτνικ υποτάξει τον Sonic στο Green Hills. Ο Τομ και οι κάτοικοι της πόλης παρεμβαίνουν και ο Τομ αναγνωρίζει τον Sonic ως φίλο του, αναγκάζοντας τον Sonic να ανακτήσει τη δύναμή του. Ο Sonic παίρνει πίσω τη δύναμη του καλουπιού του από τον Ρόμποτνικ, αποδυναμώνοντας το hovercraft του Robotnik. Ο Sonic υπόσχεται επίσης στον εαυτό του ότι θα χρησιμοποιεί πάντα τη δύναμή του για να προστατεύει τους φίλους του. Χρησιμοποιώντας την ισχυρή του επίθεση spin, ο Sonic εξαφανίζει το χόβερκραφτ του Ρόμποτνικ και τον νικάει διώχνοντάς τον σε μια πύλη warp rinh στον πλανήτη των μανιταριών.
Μετά το περιστατικό, ο Τομ και η Μάντι αποφασίζουν να μείνουν στο Green Hills και αφήνουν τον Sonic να ζήσει μαζί τους, αντιμετωπίζοντάς τον ως παρένθετο γιο. Η κυβέρνηση διαγράφει όλα τα στοιχεία των γεγονότων, συμπεριλαμβανομένων των αρχείων για την ύπαρξη του Ρόμποτνικ, επιβραβεύοντας τον Τομ και τη Μάντι με μια δωροκάρτα Olive Garden ως μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης. Τρεις μήνες αργότερα, ο Ρομπότνικ εξακολουθεί να έχει στην κατοχή του το πτερύγιο του Sonic και τον χρησιμοποιήσιμο εξοπλισμό που διασώθηκε από τα υπολείμματα του χόβερκραφτ του. Ορκίζεται να επιστρέψει στη Γη και να πάρει εκδίκηση εναντίον του Sonic.
Ηθοποιοί και χαρακτήρες
Ηθοποιοί φωνής
Μπεν Σβαρτζ ως Sonic, ένας ανθρωπόμορφος μπλε σκαντζόχοιρος με υπεράνθρωπη ταχύτητα από τον πλανήτη Mobius που βρίσκεται σε φυγή από τον Ρομπότνικ και την Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά τη συνάντηση και τη συνεργασία με τον Τομ, ο Sonic αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την υπερταχύτητά του για να πολεμήσει και να σταματήσει τον Ρομπότνικ από το να πάρει στα χέρια του τις υπερηχητικές του δυνάμεις ταχύτητας για τα σχέδιά του να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Σβαρτζ παρείχε επίσης την CGI καταγραφή κίνησης για το Sonic.
Ο Μπέντζαμιν Λ. Βάλικ κάνει την φωνή τον νεαρού Sonic.
Ντόνα Φαλκς ως Longclaw, μια ανθρωπόμορφη καφέ κουκουβάγια και φροντιστής του Sonic.
Κολίν Βίλαρντ ως Μάιλς "Τέιλς" Πράουερ, μια ανθρωπόμορφη κίτρινο-πορτοκαλί αλεπού με δύο ουρές που εμφανίζεται στη σκηνή των μεσαίων συντελεστών όπου αναδύεται στη Γη για να βρει τον Sonic. Η Βίλαρντ, η οποία εκφράζει τον χαρακτήρα στη σειρά βιντεοπαιχνιδιών από το 2014, είναι η μόνη ηθοποιός φωνής που επαναλαμβάνει τον ρόλο από τα βιντεοπαιχνίδια.
Ηθοποιοί ζωντανής δράσης
Τζιμ Κάρεϊ ως Δρ. Ρομπότνικ, ο λαμπρός ειδικός στη ρομποτική και τρελός επιστήμονας που συνεργάζεται με την αμερικανική κυβέρνηση που λαχταρά τις ικανότητες του Sonic και σχεδιάζει να τις εκμεταλλευτεί για προσωπικό όφελος, αλλά η σύγκρουση με τον μπλε σκαντζόχοιρο θα οδηγούσε σύντομα τον Ρομπότνικ στο να γίνει η νέμεση του Sonic. Ο Κάρεϊ συνέκρινε τον χαρακτήρα του με την ερμηνεία του Γρίφου στο Μπάτμαν Για Πάντα, λέγοντας: «Δεν θα έβαζα το ένα εναντίον του άλλου. Νομίζω ότι θα ήταν μεγάλη ομάδα. Αλλά ξέρετε, είναι σαν τον Ρομπότνικ και κάθε υπερκακό στην Marvel ή στην DC βασικά προέρχεται από ένα μέρος παραμέλησης με ένα αίσθημα απόλυτης αναξιότητας που εκδηλώνεται σε υπέροχες δημιουργίες που έχουν σχεδιαστεί για να ελέγχουν τον κόσμο, να βάζουν το σήμα τους σε όλους και ίσως ακόμη και μπείτε στην κυκλοφορία του αίματός σας με κάποια νανοτεχνολογία περιστασιακά».
Τζέιμς Μάρσντεν ως Τόμας "Τομ" Μάικλ Γουατσόφσκι, ο σερίφης του Green Hills, γνωστός στον Sonic ως "Λόρδος Ντόνατ", που επιθυμεί να ενταχθεί στο SFPD . Γίνεται πατρική φιγούρα για τον Sonic και τον βοηθά στην προσπάθειά του να σταματήσει τον Ρομπότνικ. Πριν από το casting του Μάρσντεν, ο Κρις Πρατ και ο Τζέισον Μπέιτμαν θεωρούνταν για τον ρόλο, με τον Πρατ να φτάνει ακόμη και στη σκηνή της ακρόασης, όπως φαίνεται σε μια πρώιμη αφίσα με το αρχικό σχέδιο του Sonic.
Τίκα Σάμπτερ ως Μάντι Γουατσόφσκι, κτηνίατρος και σύζυγος του Τομ, που τον βοηθάει και τον Sonic να σταματήσουν τον Ρομπότνικ. Ο Sonic την αποκαλεί «Κυρία Πρέτσελ».
Νατάσα Ρόθγουελ ως Ρέιτσελ, η μεγαλύτερη αδερφή της Μάντι που αντιπαθεί τον Τομ και συχνά προσπαθεί να ενθαρρύνει τη Μάντι να τον αφήσει.
Άνταμ Πάλι ως Γουέιντ Γουίπλ, ένας αμυδρά αναπληρωτής σερίφης στο Green Hills και ο πιο στενός πιστός φίλος του Τομ.
Νιλ ΜακΝτόναφ ως Μέιτζορ Μπένινγκτον, ένας στρατιώτης που έχει επιφορτιστεί να βοηθήσει τον Ρομπότνικ (τον οποίο αντιπαθεί) στις προσπάθειές του να συλλάβει τον Sonic.
Λι Μάζντουμπ ως Πράκτορας Στόουν, ένας κυβερνητικός πράκτορας που εργάζεται για τον Ρομπότνικ.
Μέλοντι Νισίπο Νίμαν ως Τζότζο, η κόρη της Ρέιτσελ και η ανιψιά της Μάντι και του Τομ.
Τομ Μπάτλερ ως Διοικητής Γουόλτερς, ο Αντιπρόεδρος του Μικτού Επιτελείου που διατάζει τον Ρόμποτνικ να ερευνήσει τις αναταραχές που προκλήθηκαν από τον Sonic.
Φρανκ Τέρνερ ως Τρελός Καρλ, ένας συνωμοσιολόγος που προσπαθεί να αποδείξει την ύπαρξη του Sonic και τον αναφέρει ως «Μπλε Διάβολος».
Ελφίνα Λουκ ως Υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας.
Γκάρι Τσαλκ ως Αρχηγός του Ναυτικού των ΗΠΑ. Ο Τσαλκ είχε προηγουμένως εκφράσει τη φωνή του Grounder και του Robotnik στο Adventures of Sonic the Hedgehog και στο Sonic Underground αντίστοιχα.
Μάικλ Χόγκαν ως Αρχηγός του Επιτελείου της Πολεμικής Αεροπορίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ταινίες παραγωγής Paramount Pictures
Ταινίες κινουμένων σχεδίων της Paramount Pictures
Ιαπωνικές ταινίες φαντασίας
Ταινίες τοποθετημένες σε φανταστικούς πλανήτες
Ταινίες τοποθετημένες στο Σαν Φρανσίσκο
Ταινίες τοποθετημένες στην Μοντάνα
Ταινίες τοποθετημένες στην Καλιφόρνια
Αμερικανικές ταινίες δράσης - επιστημονικής φαντασίας
Αμερικανικές ταινίες φαντασίας
Αμερικανικές περιπετειώδεις ταινίες φαντασίας
Ταινίες του 2020
Λήμματα που περιέχουν κείμενο στα ιαπωνικά
Αμερικανικές ταινίες με υπερήρωες
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή
Ταινίες με μουσική σύνθεση Junkie XL
|
4459
|
https://el.wikipedia.org/wiki/599
|
599
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 599 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
17 Μαρτίου - Αλί ιμπν Αμπού Τάλιμπ, Άραβας χαλίφης
Θάνατοι
Έτη
|
590677
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Fibre%20to%20the%20node
|
Fibre to the node
|
To Fiber to the Node (Οπτική μέχρι τον Κόμβο) ή FTTΝ είναι μια FTTx τεχνολογία (δηλαδή μια αρχιτεκτονική σύνδεσης σε δίκτυο Οπτικών Ινών), στην οποία η οπτική ίνα φτάνει μέχρι ένα κοινό network box, που λέγεται κόμβος (node).
Για την υπολειπόμενη απόσταση μέχρι το σπίτι του τελικού χρήστη, χρησιμοποιούνται συνήθως οι κοινές τηλεφωνικές γραμμές.
To FTTN μπορεί να εξυπηρετήσει μερικούς εκατοντάδες πελάτες σε ακτίνα 300 μέτρων από τον κόμβο.
Οπτικές ίνες
|
19443
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BD%20%CE%9B%CE%AF%CE%BB%CE%B9
|
Εβάντζελιν Λίλι
|
Η Εβάντζελιν Λίλι (Nicole Evangeline Lilly, 3 Αυγούστου 1979) είναι ηθοποιός και συγγραφέας. Επιπλέον, έχει εργαστεί ως μοντέλο. Είναι γνωστή κυρίως ως ηθοποιός για την συμμετοχή της ως Katherine "Kate" Austen στην τηλεοπτική σειρά Οι Αγνοούμενοι (Lost) και ως Τόριελ στις δυο από τις τρεις ταινίες Χόμπιτ.
Πρώτα Έτη
Την Εβάντζελιν Λίλι ανακάλυψε η εταιρία modelling Ford στην πόλη Kelowna. Τελικά συνεργάστηκε με την Ford και ακολούθησε το modelling έτσι ώστε να μπορεί να πληρώνει τα δίδακτρα του πανεπιστημίου British Columbia όπου φοιτούσε αλλά και τα προσωπικά της έξοδα. Παλαιότερα είχε παίξει σε κάποιες διαφημίσεις, οι οποίες προβλήθηκαν στην εκπομπή Late Show του David Letterman, όταν την είχε καλεσμένη.
Άλλες πληροφορίες
Η Λίλι υπηρέτησε ως ξένη ιεραπόστολος και ταξίδεψε σε 14 χώρες. Επίσης για κάποιο διάστημα έζησε σε μία αγροτική καλύβα στις Φιλιππίνες.
Τον καιρό που σπούδαζε διεθνείς σχέσεις στο πανεπιστήμιο British Columbia, ίδρυσε και διαχειριζόταν μία επιτροπή για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Έχει πάρει μέρος ως εθελόντρια σε πολλά παιδικά προγράμματα από τα 14 της.
Παλαιότερα είχε παρακολουθήσει μαθήματα πτήσης.
Η Λίλι κατέχει πολύ καλά την γαλλική γλώσσα.
Κατέλαβε την δεύτερη θέση στη λίστα του περιοδικού Maxim για τις 100 πιο hot γυναίκες του 2005.
Τον Μάιο του 2011 έφερε στον κόσμο ένα αγόρι με τον σύντροφο της τον Νόρμαν Κάλι.
Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Τηλεόραση
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Καναδές ηθοποιοί κινηματογράφου
Καναδές ηθοποιοί τηλεόρασης
|
698235
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%20%CE%A7%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD
|
Στέρλινγκ Χέιντεν
|
Ο Στέρλινγκ Γουόλτερ Χέιντεν (αγγλικά: Sterling Relyea Walter) (26 Μαρτίου 1916 - 23 Μαΐου 1986) ήταν Αμερικανός ηθοποιός, συγγραφέας, ναυτικός, διακκεκριμένος αξιωματικός των Πεζοναυτών και πράκτορας της OSS (Στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφορίων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου). Υπήρξε κορυφαίος ηθοποιός για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, κυρίως σε ταινίες γουέστερν και φιλμ νουάρ σε όλη τη δεκαετία του 1950, όπως Η ζούγκλα της Ασφάλτου του Τζον Χιούστον (1950), Τζόνι Γκιτάρ του Νίκολας Ρέι (1954), και Το χρήμα της οργής του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1956). Αργότερα πρωταγωνίστησε σε διάσημες ταινίες όπως το S.O.S Πεντάγωνο καλεί Μόσχα ή Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα (1964) και Ο νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα (1972).
Πρώτα χρόνια
Ο Στέρλινγκ Ρέλυα Γουόλτερ γεννήθηκε στο Upper Montclair του Νιου Τζέρσεϊ στις 26 Μαρτίου 1916 και ήταν γιος του Τζορτζ και της Φράνσις Γουόλτερ. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, υιοθετήθηκε σε ηλικία εννέα ετών από τον Τζέιμς Χέιντεν και άλλαξε το όνομα του σε Στέρλινγκ Γουόλτερ Χέιντεν. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Νιού Χάμσαϊρ, την Μασαχουσέτη, την Πενσυλβάνια, την Ουάσινγκτον και το Μέιν, όπου και σπούδασε στη Σχολή Wassookeag του Ντέξτερ.
Ο Χέιντεν ήταν τυχοδιώκτης και άνθρωπος της δράσης, χωρίς να ζηλέψει τίποτα από τους χαρακτήρες που υποδύθηκε αργότερα στις κινηματογραφικές ταινίες. Σε ηλικία 17 ετών, αγόρασε μια βάρκα για να δει τον κόσμο και έγινε ψαράς στα μεγάλα λιμάνια της Νέας Γης. Αργότερα, υπηρέτησε ως ναύτης σε σκούνα, γυρίζοντας τον κόσμο πολλές φορές.
Πρώιμη καριέρα
Τη δεκαετία του 1940, ο Χέιντεν θα αρχίσει να εργάζεται ως μοντέλο και σύντομα θα υπογράψει συμβόλαιο με την Paramount Pictures. Στην πρώτη του ταινία, θα συναντούσε την πρώτη σύζυγο του Μαντλίν Κάρολ, την οποία ερωτεύτηκε και αργότερα θα παντρευόταν. Αλλά μετά από μερικές ταινίες, έφυγε από το Χόλυγουντ για να υπηρετήσει ως μυστικός πράκτορας υπό τον Γουίλιαμ Ντόνοβαν στο OSS. Ο Χέιντεν στρατολογήθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ με το όνομα Τζον Χάμιλτον (δεν χρησιμοποιήσε ποτέ το πραγματικό του όνομα). Η στρατιωτική θητεία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο περιλαμβάναν μεταξύ άλλων τεχνικές συμβουλές σε Γιουγκοσλάβους αντάρτες και ως αλεξιπτωτιστής στην Κροατία. Έλαβε το Αργυρό Αστέρι για την σημαντική συνεισφορά του στη Γιουγκοσλαβία του στρατάρχη Τίτο.
Επιστροφή στο Χόλυγουντ
Ο θαυμασμός του για τους κομμουνιστές αντάρτες τον οδήγησε να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών για σύντομο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με τη βιογραφία του, όταν ξεκίνησε το «κυνήγι μαγισσών» συνεργάστηκε με την Επιτροπή Αντιαμερικανών Δραστηριοτήτων, ομολογώντας ονόματα μελών που ανήκαν στο κόμμα. Η σύζυγός του εκείνη την εποχή, η Μπέτι Ντε Νουν, υπερασπίστηκε τον σύζυγό της, υποστηρίζοντας ότι τα ονόματα που ανέφερε ο Χέιντεν ήταν ήδη στα χέρια της Επιτροπής, η οποία είχε αντίγραφο του καταλόγου των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στην συνέχεια ο Χέιντεν αρνήθηκε τη συνεργασία του με τον Μακαρθισμό και, σύμφωνα με ορισμένους, ένιωσε τόσο ένοχος που έπεσε στον αλκοολισμό.
Απογείωση καριέρας
Εκείνη την περιόδο, ο Χέιντεν ξεκινούσε την χρυσή εποχή της καριέρας του, με τη μορφή όπως έχει σήμερα αναγνωριστεί. Έτσι, έγινε πρωταγωνιστής σε εξαιρετικές ταινίες όπως Η ζούγκλα της ασφάλτου, σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον, Τζόνι Γκιτάρ σε σκηνοθεσία Νίκολας Ρέι και Το χρήμα της οργής σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Αυτή η χρυσή δεκαετία του 1950 τελείωσε με το διαζύγιο από την δεύτερη σύζυγο του Μπέτι Ντε Νουν.Το δικαστήριο που έγινε έδωσε στον ηθοποιό την επιμέλεια των τεσσάρων παιδιών τους.
Στη δεκαετία του 1960 θα παντρευόταν την Κάθριν Ντεβίν ΜακΝτόνελ, με την οποία θα μοιραζόταν τη ζωή του μέχρι το θάνατό του και με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Εκείνη την εποχή, ο Χέιντεν αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο και ζούσε στο πλοίο του όπου και άρχισε να γράφει την αυτοβιογραφία του με τίτλο Wanderer, η οποία δημοσιεύθηκε το 1963.
Μετέπειτα χρόνια
Στη δεκαετία του 1970, εμφανίστηκε στο ρόλο του αστυνόμου Μαρκ Μακλάσκι στον Νονό του Φράνσις Φορντ Κόπολα και αργότερα συνέχισε την καριέρα του με την τηλεοπτική σειρά του NBC, The Tomorrow Show. Το 1976 συμμετείχε στη φιλόδοξη παραγωγή 1900 του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, σε ένα μεγάλο καστ ηθοποιών, και το 1980 έπαιξε με την Τζέιν Φόντα στην κωμωδία 9 με 5.
Συγγραφικό έργο
Ο Χέιντεν υπήρξε συγγραφέας δύο βιβλίων. Το πρώτο του με τίτλο Wanderer, όπου επιστρέφει στην περίοδο του «κυνήγι μάγισσων» της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών, και εκφράζει τη φοβερή λύπη που τον μαστίζει από τότε. Το άλλο του βιβλίο με τίτλο Voyage, είναι θαλάσσιο μυθιστόρημα με πολιτικό υπόβαθρο σχεδόν 800 σελίδων, όπου εκφράζει, μεταξύ άλλων, την απόψη του για την παρακμή του αμερικανικού ονείρου, μετά την ήττα της λαϊκοδημοκρατικής συμμαχίας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 1896.
Προσωπική ζωή και θάνατος
Ο Χέιντεν παντρεύτηκε τρεις φορές: την Μαντλίν Κάρολ (1942-1946), την Μπέτι Αν ντε Νουν (1947–1958) με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά (Κρίστιαν, Ντέινα, Γκρέτσεν και Μάθιου) και την Κάθριν Ντεβίν ΜακΝτόνελ (1960-1986) με την οποία έκανε άλλα δύο παιδιά (τον Άντριου και τον Ντέιβιντ).
Ο Στέρλινγκ Χέιντεν πέθανε από καρκίνο του προστάτη στο Σοσαλίτο της Καλιφόρνιας το 1986, σε ηλικία 70 ετών.
Φιλμογραφία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο
Βιογραφία με πολλές φωτογραφίες
Hayden related documents on his OSS service. National Archives and Records Administration (150 MB)
Literature on Sterling Hayden
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αμερικανοί ηθοποιοί τηλεόρασης
Αμερικανοί συγγραφείς
|
596134
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CE%A3%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Γλώσσα Σαουίγια
|
Η Σαουίγια, ή Βερβερικά Σαουίγια, επίσης γράφεται Σαουία (μητρική μορφή: Tacawit [θaʃawiθ]), είναι Ζενατική Βερβερική γλώσσα που ομιλείται στην Αλγερία από τους Σαουίγια. Ομιλείται κυρίως στα Όρη Ωρές στην ανατολική Αλγερία και τις γύρω περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των Μπάτνα, Χεντσέλα, Σετίφ, Ουμ Ελ Μπουάγκι, Σουκ Αχράς, Τέμπεσα και το βόρειο τμήμα της Μπίσκρα.
Γλώσσα
Οι Σαουίγια αποκαλούν τη γλώσσα τους με το όνομα Tacawit (Θασαουίθ) ([θʃawiθ] ή ), η οποία είναι επίσης γνωστή ως Νουμιδικά Βερβερικά. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό ομιλητών κυμαίνονται από 1.4 έως 3 εκατομμύρια ομιλητές.
Η γαλλική ορθογραφία Chaouïa είναι συνηθισμένη, λόγω της επιρροής της γαλλικής συμβάσεις σχετικά με την Αλγερία. Άλλες ορθογραφίες είναι οι Σαουί, Σαουία, Τατσαουίτ, Θασαουίθ και Θσεουίθ. Στα Σαουίγια, το αρχικό – προφέρεται θ σε αυτό το φωνητικό περιβάλλον. Συχνά μετατρέπεται σε , και έτσι το όνομα της γλώσσας στα Σαουίγια ακούγεται συχνά ως Χασαουίθ.
Μέχρι πρόσφατα ήταν άγραφη γλώσσα και η διδασκαλία της στο σχολείο ήταν σπάνια. Καθώς οι Σαουίγια ήταν κυρίως αγροτικοί και απομονωμένοι, κάνουν συχνές εναλλαγές κώδικα στα Αλγερινά Αραβικά, τα γαλλικά ή ακόμη και τα αγγλικά για να συζητήσουν μη-παραδοσιακά τεχνολογικά και κοινωνιολογικά θέματα.
Πρόσφατα, οι γλώσσες Σαουίγια και Καμπίλε έχουν αρχίσει να αποκτούν κάποιο πολιτιστικό κύρος και παρουσία στα μέσα ενημέρωσης χάρη στα βερβερικά πολιτιστικά και πολιτικά κινήματα στην Αλγερία και την εισαγωγή της Βερβερικής γλώσσας σε ορισμένα δημόσια σχολεία.
Βιβλιογραφία
Abouba, K., Morphologie nominale du Chaoui, Montréal, Université de Montréal, (1993), [Thèse].
Aïchi, H., «La tradition de la poésie populaire chantée des Chaouias d’Algérie», Horizons maghrébiens, 20-21, Toulouse, (1993), p. 176-178.
Amaghestan, Y., Th'chèwith: Racines de la mémoire: Mémoire des racines, Auto-édition, (2004).
Basset, A., Atlas linguistique des parlers berbères, Alger, Institut d'Études Orientales, (1936 et 1939), [+ cartes].
Basset, A., «Berbère isnin (tous les deux)», Comptes Rendus du Groupe Linguistique d’Études Chamito-Sémitique, 4, Paris, (1946), p. 19-20.
Basset, A., De nouveau à propos du nom de l’île de fer (Canaries) ; sur la toponymie berbère et spécialement sur la toponymie chaouia des Ait Frah (Département de Constantine), Paris, Lyon, (1948).
Basset, A., «La mise à part. Faits berbères», Comptes Rendus du Groupe Linguistique d’Études Chamito-Sémitique, 4, Paris, (1946), p. 65-66.
Basset, A., «Présentation de cartes linguistiques berbères», Comptes Rendus du Groupe Linguistique d’Études Chamito-Sémitiques, 1-2, Paris, (1934/1937), p. 42 et p. 81-82.
Basset, A., «Sur la proposition indépendante et la proposition relative en berbère», Comptes Rendus du Groupe Linguistique d’Études Chamito-Sémitique, 4, Paris, (1945/1948), p. 30-32, [Examples pris dans le parler des Aït Frah].
Basset, A., «Sur la toponymie berbère et spécialement sur la toponymie chaouïa Aït Frah», Onomastica, 2, PubLg: Français, (1948), p. 123-126.
Basset, A., Textes berbères de l'Aurès (parler des Aït Frah), Paris, Publ. de l'Institut d'Etudes Orientales, (1961).
Basset, A., « Un faux arabisme en berbère », Comptes Rendus du Groupe Linguistique d’Études Chamito-Sémitique, 4, Paris, (1948/1951), p. 63-64. [Nom de la « laine » ; ḍḍuft < taḍuft, dans le parler berbère des Aït Frah].
Basset, R., Loqmân berbère..., Paris, Leroux, (1890), [15 textes de l’Aurès].
Basset, R., «Notice sur le chaouïa de la province de Constantine (Sedrata)», Journal Asiatique, Paris, (1896), 36p.
Basset, R., «Notice sur les dialectes berbères des Harakta et du Djerid tunisien», Actes du Congrès International des Orientalistes, 9, Paris, (1896), 18 p.
Basset, R., «Nouvelles enquêtes en Mauritanie, dans le Contantinois et dans les ksours oranais et marocains», Journal Asiatique, 9:8, Paris, (1896), p. 361-394.
Boughuida, B.K., Bibliographie sur l’Aurès de 1830 à 1880, Constantine, Univ. de Constantine, 103 p. [2cartes, p. 760, réf. Bibl.:Mémoire de Licence Institut de Bibliothéconomie Univ. de Constantine].
Boulhaïs, N., «Recherches sur l'Aurès, bibliographie ordonnée», Études et Documents Berbères, 15-16, Paris, (1998), p. 284-312.
Camps-Faber, H., Bijoux berbères d’Algérie. Grande-Kabylie et Aurès, Aix-en Provence, Edisud, (1990), 146 p., ill. [Lexique chaoui-français].
Cantineau, J., «Les parlers arabes du Département de Constantine », Actes du Congrès de la Fédération des Sociétés Savantes de l’Afrique du Nord, 4, Alger, (1939), t. 2, p. 849-863, [Contacts arabe/berbère et substrat berbère].
Chaker, S., «Chaoui/Chaouia (linguistique/littérature)», Encyclopédie berbère, xii, Aix-en-Provence, Edisud, (1993), p. 1875-1877.
Chaker, S., «Aurès (linguistique)», Encyclopédie berbère, viii, Aix-en-Provence, Edisud, (1989–90), p. 1162-1169 et (1993), p. 1875-1877.
Colonna, F., «Discours sur le nom : identité, altérité », Peuples Méditerranéens, 18, Paris (1982), p. 20-42.
Dejeux, J., «La Kahina: de l’histoire à la fiction littéraire. Mythe et épopée», Studi Magrebini, 15, Napoli, (1983), p. 1-42.
Dejeux, J., «Le bandit d’honneur en Algérie, de la réalité et l’oralité à la fiction», Etudes et Documents Berbères, 4, Paris, (1988), p. 39-60, [deux poèmes sur Ben Zelmat, p. 56-7].
Dejeux, J., Les femmes d’Algérie; légendes, tradition, histoire, littérature, Paris, La Boîte à Documents, (1987), 347 p.
Dieleman, F., Esquisse de la langue berbère chaouia (Algérie). Variations lexicales et phonétiques et investigation sociolinguistique, Aix-en-Provence, l’Université, (1994), 285p. [carte. Mém. de maîtrise, Sci. du language].
Djarallah, A., «Un conte chaouï: Hend utteγyult», Awal, Cahiers d’Études Berbères, 1, Paris, (1985), p. 163-175.
Djarallah, A., «Baγyay, un conte chaouï», Awal, Cahiers d’Études Berbères, 3, Paris, (1987), p. 198-201.
Djarallah, A., «Un conte dans le parler des Aït Abdi (Aurès méridional)», Études et Documents Berbères, 4, Paris, (1988), p. 139-142.
Djeghloul, A., Éléments d’histoire culturelle algérienne, Alger, ENAL, (1984), 244 p.
Faublée, J. «A propos de Thérèse Rivière (1901-1970) et de ses missions dans l’Aurès», Études et Documents Berbères, 4, Paris, (1988), p. 94-102.
Fery, R., «Aurès (Le Haf)», Encyclopédie Berbère, 43, Aix-en-Provence, Edisud (1988), 1p.
Galand, L., «Libyque et berbère», Annuaire EPHE, ive section, Paris, (1977–78), p. 199-212.
Gaudry, M., La femme chaouïa de l’Aurès, Étude de sociologie berbère, Paris, P. Geuthner, (1929), [texte poétique, p. 274-279].
Hamouda, N., «Les femmes rurales de l’Aurès et la production poétique», Peuples Méditerranéens, 22-23, Paris, (1983), p. 267-269, [texte poétique].
Hamouda, N., «Rural women in the Aurès: A poetry in context», Journal of the Oral History Society, 13:1-2, Essex, (1985), [Traduction de et résumé de : «Les femmes rurales de l’Aurès et la production poétiqe », Peuples Méditerranéens, 22-23, Paris, (1983), p. 267-279.].
Huyghe, R.P., Dictionnaire français-chaouïa (Qamūs rūmi-caui), Alger, Jourdan, 1906, 750 p. [Lihographié].
Huyghe, R.P., Dictionnaire chaouïa-arabe-kabyle- français, Alger, Jourdan, (1907), 571 p.
Joly, A., « Le chaouiya des Ouled Sellem », Revue Africaine, Alger, (1912), 88 p. (= 1911-4, p. 441-449 et 1912-2, p. 219-266), [suivi d’un vocabulaire et une brève description morpho-syntaxique].
Kerhuel, Y.G. éd., «Chants et poèmes des Berbères de l’Aurès», Simoun, Oran, 25, (1957), p. 11-26.
Khelfa, A., Moumna, Batna, Editions Echihab, (2002).
Lafkioui, M. & Merolla, D., Contes berbères chaouis de l'Aurès d'après Gustave Mercier, Köln, Köppe, (2002), 163 p.
Mercier, G., Mœurs et traditions de l'aurès. Cinq textes berbères en dialecte chaouia, Paris, (1900).
Maougal, M., «L’arabisation des Chaouïa», Nedjma, 1, Paris, (1981), p. 20-42.
Maougal, M., «Une étude sociolinguistique en pays chaouïa», Nedjma, 6, Paris, (1984), p. 35-50.
Masqueray, E., Comparaison d’un vocabulaire des Zenaga avec les vocabulaires correspondants des dialectes Chawia et des Beni Mzab, Paris, Imprimerie Nationale, (Archives des missions scientifiques et littéraires 3/5), (1879), p. 473-533.
Masqueray, E., Formation des cités chez les populations sédentaires de l’Algérie. Kabyles du Djurdjura, Chaouia de l’Aourâs, Beni Mezâb, (Réed.) Aix-en-Provence, Edisud, (1886–1983), 374 p. [Archives maghrébines, Centre des Recher. Et d’Études sur les Sociétés Méditerranéennes/Fac-sim. De l’éd. de Paris, Leroux, (1886)].
Masqueray, E., «Le Djebel-Chechar», Revue Africaine, 22, Alger, (1878), p. 26-48, 129-145, 202-214, 259-281, 29, (1885), p. 72-110, [Données linguistiques].
Masqueray, E., «Traditions de l’Aourâs oriental», Bulletin de Correspondance Africaine, 3/185, Paris, Leroux, (1885), p. 72-110.
Masqueray, E., «Voyage dans l’Aourâs», Bulletin de la Société de Géographie, Paris, 6:VI, (1876), [texte en langue chawia, p. 55-56].
Mercier, G., «Cinq textes berbères en dialecte chaouïa», Journal Asiatique, Paris, (1900).
Mercier, G., «Étude sur la toponymie berbère de la région de l’Aurès», Actes du XIe Congrès International des Orientalistes, Paris, (1897), p. 173-207, [sect. Egypte et langues africaines].
Mercier, G., Le chaouïa de l'Aurès (dialecte de l'Ahmar-Khaddo). Étude grammaticale, Paris, Leroux et Publications de la Faculté des Lettres d'Alger, (1896), 3-80 p. et 326 p. (PFLA=Bulletin de correspondance africaine 17), [texte en dialecte chaouïa].
Mercier, G., «Les noms des plantes en dialecte chaouïa de l’Aurès», xvie Congrès International des Orientalistes, 2/4, Alger, (1905), p. 79-92.
Merolla, D., «Il ‘Tempo di Roma’in alcuni racconti orali dei gruppi berberofoni chaouia dell Aures (Algéria)», Studi e materiali di Storia delle religioni, 54 :12-1, Rome, (1988), p. 133-150.
Meziani, M, Axel., Étude de sociologie-politique des minorités berbères en Algérie, Genève, Université de Genève, (1994).
Meziani, M, Axel., Pronoms Clitiques du chawi, Genève, Université de Genève, (1997).
Meziani, M, Axel., La morphologie casuelle du chawi, Reykjavik, University of Iceland, (1997).
Morizot, J., L’Aurès ou le mythe de la montagne rebelle, Paris, l’Harmattan, (1991), 273 p.
Morizot, P., Le groupement berbérophone chaouia du Sud Constantinois. Son caractère, son évolution, Paris, Centre de Hautes Études Administratives de l’Afrique et d’Asie Modernes, (1946).
Note concernant les Aoulad-Daoud du Mont-Aurès (Aourâs), Alger, A. Jourdan, (1879).
Ounissi, Mohamed Salah, Amawal, s Tcawit, Tafransist, Taârabt. Dictionnaire, Chaoui, Français, Arabe, Alger, Enag Éditions, (2003), 161 p.
Ounissi, Mohamed Salah, Contes de berbérie et du monde. Tinfusin si tmazgha d umadal, Alger, Enag Éditions, (2003), 111 p.
Ounissi, Mohamed Salah, Inzan d timseâreq. Proverbes et devinettes chaouis, Alger, Enag Éditions, (2002), 193 p.
Papier, A., «De l’étymologie des mots employés par les Grecs, les Romains, les Arabes pour désigner le Djebel Aurès», Revue de l’Afrique Française, (1887).
Penchoen, Th.G., Etude syntaxique d'un parler berbère (Ait Frah de l'Aurès), Napoli, Istituto Universitario Orientale (= Studi magrebini V), (1973), 217p. [Th. 3e cycle, Linguistique, Paris, 1966, soutenue sous le titre : « Etude syntaxique d'un parler berbère (chaouia) des Ait Frah ('Aurès), d’après les textes d’A. Basset »].
Plault, M., «Études berbères, La langue berbère dans la commune mixte de Barika» et «Le berbère dans la commune mixte du Guergour », Revue Africaine, Alger, (1946), p. 406-409 et 194-209, [vocabulaire, bovins].
Riviere, Th., «Coutumes agricoles de l’Aurès», Études et Documents Berbères, 3, Paris, (1987), p. 124-152, [Informations sur les documents recueillis par Th. R., Cinq textes de chansons, p. 148-152].
Saidani, H., Visite aux Aurès. Guide touristique et culturel de Batna et des Aurès, Alger, Éditions Anep, (2003), p. 26-54.
Servier, J., Chants de femmes de l’Aurès, Thèse complémentaire pour le doctorat des Lettres, Paris, (1995), [Inédite].
Shaler, W., Esquisse de l’état d’Alger, Paris, Nouvelles Annales des Voyages, (1830), X, 407 p., plan. [Vocabulaire p. 319-328 (d’après J.F. Schultze et J. Benzamon). Renseignements sur les Berbères d’Algérie et leurs langues, par un consul à Alger avant la conquête française. Trad. de: Sketches of Algiers, Algiers, American Consul general at Algiers, (1926), 310 p.].
Shaw, T., Voyages dans plusieurs provinces de la Barbarie et du Levant, La Haye, (1743), 2 vol., [Vocabulaire chaoui et des phrases t. 2, p. 134-136. Traduction de : Travels or observations relating to several parts of Baraby and the Levant, Oxford, Publ. ?, (1738), 441 et 60 p. En appendice, vocabulaire chaoui p. 52].
Sierakowsky, A., Das Schaui, ein Beitrag zur berberischen Sprach- und Volkskunde, Dresde, Kraszewski, (1871), 138 p.
Stricker, B.H., Compte rendu de: A. Basset, Textes berbères de l’Aurès, 1961, Kroniek van Afrika, Leyde, (1967), p. 122-125.
Stuhlmann, F., «Die Kulturgeschichtlicher Ausflug in den Aures», Atlas von Süd-Algerien, xii, Hamburg, Friederichsen, (1912), 205 p. [Glossaire de termes techniques berbères (géographie, faune, flore, tissage, vêtements…].
Stumme, H., Arabische und berberische Dialekte, Berlin, PubLg: Allemand, (1928), p. 14-19.
Tafsut (série normale, Tizi-Ouzou), 4, (1982), p. 24-28: Dihya, neγ tigγri n Wawras (Dihya, ou l’appel des Aurès), [texte berbère sur une chanteuse aurésienne].
Vycichl, W., «Un problème de cartographie historique: Claude Ptolémée et la cartographie de la Tunisie actuelle», Polyphème, 1, PubLg: Français, (1969), p. 31-33, [dénominations des points cardinaux].
Zouaoui, Y., La variation linguistique dans six parlers berbères d'Algérie : (étude fonctionnelle et comparative des unités syntaxiques du kabyle de la soummam et des Babors, du chaoui, du mozabite et du touareg de l'Ahaggar), Paris, Univ. Paris, (1996), [Thèse].
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μαθήματα Σαουίγια στο διαδίκτυο
Γλώσσες της Αλγερίας
|
823667
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%B6%CE%B5
|
Σαν Μπενίνιο Καναβέζε
|
Το Σαν Μπενίνιο Καναβέζε (ιταλικά: San Benigno Canavese) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
354229
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Αναλογία
|
Η λέξη αναλογία μπορεί να αναφέρεται:
Αναλογία (μαθηματικά)
Αναλογία (βιολογία)
|
523244
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%20%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF
|
Αρνόλφο ντι Κάμπιο
|
Ο Αρνόλφο ντι Κάμπιο (Arnolfo di Cambio, π. 1240 – π. 1310) ήταν Ιταλός γλύπτης και αρχιτέκτονας.
Γεννήθηκε στο Colle Val d'Elsa της Τοσκάνης και υπήρξε βοηθός του Νικόλα Πιζάνο στην κατασκευή του μαρμάρινου άμβωνα του καθεδρικού ναού της Σιένας (1268-68). Το 1277 πήγε στην Ρώμη και τέθηκε στην υπηρεσία του Καρόλου του Ανζού. Το άγαλμά του τού Καρόλου είναι από τα πρώτα γλυπτά-προσωπογραφίες που φιλοτεχνήθηκαν μετά την αρχαιότητα (σήμερα στα Musei Capitolini της Ρώμης). Εξαίρετο έργο του θεωρείται το επιτάφιο μνημείο του καρδιναλίου Guillaume de Braye στον San Domenico του Ορβιέτο, με τον οποίο καθιέρωσε τον τύπο των επιτοιχίων τάφων που κυριάρχησε για έναν αιώνα. Το περιφημότερο πάντως έργο του είναι το ορειχάλκινο άγαλμα του Αγίου Πέτρου στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Ως αρχιτέκτονας, ξεκίνησε την ανέγερση του καθεδρικού ναού της Φλωρεντίας και δημιούργησε επίσης μια σειρά αγαλμάτων για την πρόσοψη του ναού. Όσα σώζονται, φυλάσσονται στο μουσείο της μητρόπολης (Museo dell'Opera del Duomo). Κατά τον πολύ γενναιόδωρο εν προκειμένω Βαζάρι, ο Αρνόλφο σχεδίασε επίσης την Santa Croce, το Palazzo Vecchio και τη νέα πόλη San Giovanni Valdarno που έκτισαν οι Φλωρεντίνοι.
Γεγονός πάντως είναι ότι η Φλωρεντία φέρει την αρχιτεκτονική σφραγίδα του Αρνόλφο και ότι τα ταφικά μνημεία του υπήρξαν το υπόδειγμα της γοτθικής επιτύμβιας τέχνης.
Επιλογή έργων
Παραπομπές
Πηγές
Giorgio Vasari, Le vite de' più eccellenti pittori, scultori, e architettori
The Consice Oxford Dictionary of Art and Artists, Ian Chilvers (editor) – Oxford University Press 1990
Ιταλοί ζωγράφοι
|
672466
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%84%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%28%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B1%29
|
Κτίριο του Κοινοβουλίου (Μάλτα)
|
Το Κτίριο του Κοινοβουλίου της Μάλτας (μαλτέζικα: Dar il-Parlament) είναι ο τόπος συνεδρίασης του Κοινοβουλίου της Μάλτας, που εδρεύει στην πρωτεύουσα Βαλέτα. Το κτίριο κατασκευαζόταν από το 2011 έως το 2015 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο, στο πλαίσιο του ενός ευρύτερου έργου ανάπλασης της ευρύτερης περιοχής, που περιλάμβανε την κατασκευή μιας νέας Πύλης της Πόλης και τη μετατροπή των ερειπίων της πρώην Βασιλικής Όπερας σε υπαίθριο θέατρο. Η κατασκευή του Κτιρίου του Κοινοβουλίου προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις, κυρίως λόγω του σύγχρονου σχεδιασμού του και του κόστους κατασκευής του, το οποίο ανήλθε σε περίπου 90 εκατομμύρια ευρώ.
Από το 1921 έως το 1976, ο τόπος συνεδρίασης του Κοινοβουλίου της Μάλτας ήταν η Αίθουσα Συμβουλίου του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου στη Βαλέτα. Από το 1976 μέχρι το Μάιο του 2015, το κοινοβούλιο χρησιμοποιούσε το πρώην οπλοστάσιο του ίδιου παλατιού για τη διεξαγωγή των εργασιών του.
Κριτική του Κτιρίου
Το κτίριο του Σώματος του Κοινοβουλίου, μαζί με το υπόλοιπο έργο ανάπλασης της ευρύτερης περιοχής, υπήρξε αμφιλεγόμενο. Ορισμένοι επικριτές του υποστήριξαν ότι επρόκειτο για περιττό έργο, προτείνοντας την μετατροπή του Φρουρίου Σεντ Έλμο ή κάποιου μεγάλου ερειπωμένου παλατιού στην πόλη σε κτίριο του κοινοβουλίου, κάτι που θα είχε σημαντικά μικρότερο κόστος από την εξ ολοκλήρου κατασκευή ενός νέου κτιρίου. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι η πλατεία του χώρου δεν έπρεπε να χτιστεί, καθώς ήταν ένας από τους λίγους ανοιχτούς χώρους στη Βαλέτα. Άλλοι επιτέθηκαν στον μοντέρνο σχεδιασμό της ίδιας της δομής, συμπεριλαμβανομένου του βουλευτή των Καρμέλο Αμπέλα, ο οποίος αποκάλεσε το κτίριο του Κοινοβουλίου «ένα άσχημο κτίριο χτισμένο σε ξυλοπόδαρα».
Ο σχεδιασμός του κτιρίου, ιδιαίτερα το σύστημα επένδυσής του, συγκρίθηκε από το ευρύ κοινό με περιστερώνα, αλλά και με τρίφτη τυριού. Η επένδυση προοριζόταν να αντιπροσωπεύσει κηρήθρες, καθώς το όνομα της Μάλτας προέρχεται από την αρχαία Μελίτη, που παραπέμπει στο μέλι. Ο υπερσύγχρονος σχεδιασμός του κτιρίου ήρθε σε αντίθεση με τον χαρακτήρα των κτιρίων της Βαλέτας, ενώ οδήγησε την ΟΥΝΕΣΚΟ να αμφισβητήσει τον τίτλο της πόλης ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Το 2015, το κτίριο συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με τα «καλύτερα (και χειρότερα) κτίρια του κόσμου» του βρετανικού The Telegraph, αν και η εφημερίδα δεν ανέφερε σε ποια από τις δύο κατηγορίες εντασσόταν το κτίριο.
Παραπομπές
Βαλέτα
Κτίρια και κατασκευές στη Μάλτα
Πολιτική της Μάλτας
|
694923
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8C%20%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%20%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τραγανό Πύργου Ηλείας
|
Το Τραγανό Πύργου είναι πεδινός οικισμός της Ηλείας στην Περιφερειακή Ενότητα Ηλείας σε υψόμετρο 22 μέτρα, ο οποίος βρίσκεται δυτικά του Πύργου και ουσιαστικά αποτελεί προάστιό του. Δυτικά του είναι ο Παλάτας, βορειοδυτικά το ομώνυμο Τραγανό Αγίου Ιωάννη και βόρεια η Συντριάδα. Μέσα από τον οικισμό περνάει η επαρχιακή οδός Πύργου - Κατακόλου. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται επίσημα το 2001 να απογράφεται στο τότε Τοπικό Διαμέρισμα Πύργου. Σύμφωνα με το Σχέδιο Καλλικράτης μαζί με τον Πύργο, τον Ανθόπυργο, τη Συντριάδα και τα Καβασιλάκια αποτελούν τη δημοτική κοινότητα Πύργου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Πύργου του Δήμου Πύργου και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 241 κατοίκους.
Σημείωση
Στην Ηλεία, εκτός από το γειτονικό ομώνυμο οικισμό Τραγανό Αγίου Ιωάννη, υπάρχει στο δήμο Πηνειού η κωμόπολη Τραγανό.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Ηλείας
Δήμος Πύργου
|
640118
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CF%86%CF%8C%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Ιππολύτη Μαρία Σφόρτσα
|
Η Ιππολύτη-Μαρία, ιταλ. Ippolita-Maria (18 Απριλίου 1446 - 20 Αυγούστου 1484) από τον Οίκο των Σφόρτσα ήταν κόρη του δούκα του Μιλάνου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Καλαβρίας.
Βιογραφία
Ήταν η πρώτη κόρη του Φραγκίσκου Α΄ δούκα του Μιλάνου και της Μπιάνκας-Μαρίας Βισκόντι, κόρης του Φιλίππο Μαρία Βισκόντι δούκα του Μιλάνου.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1465 τον Αλφόνσο Β΄ των Τραστάμαρα τότε δούκα της Καλαβρίας (δηλ. διάδοχο της Νάπολης) και είχε τέκνα:
Φερδινάνδος Β΄ 1469-1496, βασιλιάς της Νάπολης.
Ισαβέλλα 1470-1524, παντρεύτηκε τον Τζαν Γκαλεάτσο Σφόρτσα δούκα του Μιλάνου.
Πέτρος 1472-1491 πρίγκιπας του Ροσσάνο, αντιστράτηγος της Απουλίας, απεβ. 19 ετών.
Πηγες
Jane Stevenson (2005). Women Latin poets: language, gender, and authority, from antiquity to the Eighteenth Century. Oxford University Press.
Παραπομπές
Οίκος της Τραστάμαρα
Δούκισσες της Καλαβρίας
|
257304
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CF%85%CE%AC%CE%BD%CE%B6%CE%B1%20%28%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%29
|
Δήμος Νυάνζα (Ρουάντα)
|
Ο Δήμος Νυάνζα είναι δήμος της Ρουάντα. Ανήκει στην Νότια Επαρχία. Η πρωτεύουσά του είναι η Nυάνζα.
Κοινότητες
Ο Δήμος Νυάνζα διαιρείται σε 10 κοινότητες:
Μπουσασαμάνα
Μπουσόρο
Κυαμπακάμι
Κιμπιρίζι
Κιγκόμα
Μουκίνγκο
Μουγίρα
Νυαγκισόζι
Ντυάζο
Ρουαμπικούμα
Δείτε επίσης
Δήμοι της Ρουάντα
ν
Νότια Ρουάντα
|
622666
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%83%CE%AD%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Τοιχογραφίες του Καστελσέπριο
|
Οι τοιχογραφίες του Καστελέπριο είναι ένας κύκλος ζωγραφικών έργων, που χρονολογούνται από τον 6ο έως τον 10ο αιώνα και βρίσκονταιΙ στην εκκλησία της Santa Maria Foris Portas στο Castelseprio, έργο ανώνυμου ζωγράφου που αναφέρεται ως Τεχνίτης του Καστελέπριο, πιθανόν πρόκειται για βυζαντινό καλλιτέχνη, που εκτέλεσε το έργο κατόπιν παραγγελίας ενός Έλληνα, Λομβαρδού, ή Καρολίγγειου, ή Μιλανέζου πελάτη. Ο κύκλος των έργων αναπαριστά σκηνές από την παιδική ηλικία του Χριστού που είναι εμπνευσμένες, πιθανότατα, ειδικά από τα απόκρυφα Ευαγγέλια .
ιστορία
Το 1944, στην αρχαία εκκλησία της Santa Maria foris portas, κάτω από άλλες τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 15ο και τον 16ο αιώνα, ο Gian Piero Bognetti ανακάλυψε τοιχογραφίες που χρονολογούνται από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο. Τόσο για το θέμα όσο και για την εικονογραφία, αυτές οι τοιχογραφίες εμφανίστηκαν αμέσως μακριά από οποιαδήποτε σύγκριση με άλλες σύγχρονες μαρτυρίες, μοναδική περίπτωση στο πανόραμα της ιστορίας της ιταλικής τέχνης: η φυσικότητα των μορφών και μια κάποια σχέση με την αρχαία ρωμαϊκή ζωγραφική τους ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους πρώιμους μεσαιωνικούς πίνακες ζωγραφικής. Τα θέματα που αναπαρίστανται, οι ιστορίες της παιδικής ηλικίας του Χριστού, αναμφισβήτητα προέρχονται από την ανάγνωση των Απόκρυφων Ευαγγελίων, ιδιαίτερα από το Ευαγγέλιο του Ιάκωβου, που διαχέονται στην ελληνική ορθόδοξη κουλτούρα. Εκείνο όμως που προκαλεί έκπληξη είναι η τεχνική με την οποία ζωγραφίστηκαν αυτές οι τοιχογραφίες, δηλαδή ένα είδος προοπτικής σχεδίασης, μια τεχνική που είχε χαθεί στη Δύση.
Η ποιότητα των έργων ζωγραφικής, που γενικά αποδίδεται στο αποκαλούμενο "Maestro di Castelseprio", είναι πολύ υψηλή, με μια ρευστή αφήγηση που θυμίζει τους υστερο- αρχαίους εικονογραφημένους κυλίνδρους, την ικανότητα να δημιουργεί έναν ρεαλιστικά τρισδιάστατο χώρο, το εκφραστικό γνώρισμα, τις πόζες, τις χειρονομίες και τις εκφράσεις των εύγλωττων μορφών. Η εικονογραφική τεχνική είναι επιδέξια, με αποφασιστικές πινελιές, στιλβώματα που δίνουν διάχυτη φωτεινότητα, σαφώς καθορισμένες σκιές και συμπαγή φωτεινά σημεία.
Οι τοιχογραφίες χρονολογούνται σε κάθε περίπτωση πριν από τα μέσα του δέκατου αιώνα, χάρη σε μια επιγραφή, χαραγμένη πάνω από την εικονογραφημένη επιφάνεια, που θυμίζει τον Arderico, αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου που εξελέγη το 936 και πέθανε το 948 . Χάρη στις πολύπλοκες φυσικές και χημικές εξετάσεις, κατέστη δυνατό να χρονολογηθεί η αρχική ανέγερση της εκκλησίας στον 4ο αιώνα, αλλά αργότερα η θερμοφωταύγεια χρονολόγησε τα τούβλα της Αψίδα (του ιερού) γύρω στο 830 .
Χρονολόγηση
Σχετικά με τη χρονολόγηση των τοιχογραφιών υπήρξε οξεία διαμάχη που είχε και έναν κάποιο αντίκτυπο σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ μελετητών από διάφορες ακαδημίες. Αυτή η σύγκρουση ήρθε στο φως από τον Παρισινό βυζαντινολόγο Paul Lemerle , όταν ένα άρθρο του Kurt Weitzmann, που δημοσιεύθηκε στην Ιταλία το 1950 , δημοσίευε πρόωρα τα συμπεράσματα μιας από τις μονογραφίες του σχετικά με τις τοιχογραφίες που θα δημοσιεύονταν το 1951 η οποία μετατόπισε την αγιογράφηση του κύκλου Castelseprio στα μέσα του 10ου αιώνα και ανέφερε ως δημιουργό έναν από τους ζωγράφους που δούλευαν στις μινιατούρες των κλασικών χειρογράφων όπως ο Rotulo di Giosué και το Ψαλτήριο των Παρισίων από εκείνη την περίοδο της βυζαντινής τέχνης την οποία ονόμασε Μακεδονική Αναγέννηση .
Ο Gian Piero Bognetti, ο οποίος τοποθετούσε ως δημιουργό, έναν Ανατολίτη ζωγράφο άλλης τάξης, στο δεύτερο μισό του 7ου αιώνα , απέρριψε την πρόταση του Weitzmann στο ίδιο τεύχος όπου είχε δημοσιευθεί η πρόωρη χρονολόγηση. Ο Carlo Cecchelli αμφισβήτησε τη χρονολόγηση σε μια κριτική βιβλίου . Ακόμη και ο Pietro Toesca δεν δέχτηκε αυτή τη χρονολόγηση και στο περιοδικό L'Arte πρότεινε να χρονολογηθεί από τον 7ο αιώνα και ένας Ανατολίτης ζωγράφος ως συγγραφέας . Ο Geza De Francovich, ο οποίος ήταν επίσης πρόθυμος για μια πρώιμη χρονολόγηση , απαγόρευσε, με βάση την αρχή κατά της μεθοδολογίας του γερμανικού ιστορικού. Αντίθετα, ο Έντοαρντο Αρσλάν, στην Ιστορία του Μιλάνου , αναγνώρισε την εξουσία των επιχειρημάτων και παραιτήθηκε από την προηγούμενη ιδέα του της χρονολόγσης δηλαδή στον 7ο αιώνα .
Το 1953 ο Bognetti, στο Sibrium, δημοσίευσε στα ιταλικά ένα άρθρο του Βίκτορ Λάζαρεφ, του Προεδρείου της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, όπου ο συγγραφέας θέλησε να επαναφέρει την χρονολόγηση στον 6ο-7ο αιώνα. Ο Λάζαρεβ τόνισε την ποιότητα του κλασικού στυλ και αποδίδει τη τοιχογραφία σε έναν περαστικό Ανατολίτη τεχνίτη .
Τεχνική
Ο διάκοσμος της εκκλησίας πραγματοποιήθηκε κατά την κατασκευή του κτιρίου, καθώς το ζωγραφισμένο επίχρισμα (σουβάς) βρίσκεται πάνω από μια κατσαρωμένη (κυματοειδή) επιφάνεια πάνω στην οποία ο ζωγράφος χάραξε τις βασικές γραμμές της σύνθεσης . Αυτές οι γραμμές του μωβ, καθώς και τα χρώματα του φόντου των έργων, έγιναν με "καλό νωπό χρώμα", δηλαδή πάνω σε νωπό σουβά . Όσον αφορά, αντιθέτως, την επιφανειακή στρώση των χρωμάτων, που εφαρμόστηκε στην παρασκευή της νωπογραφίας, αυτή έγινε επί του ήδη στεγνού σουβά και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από τα ίχνη του κόκκινου χρώματος που υπάρχουν στην πρώτη στρώση του επιχρίσματος (σουβά) και τα σημάδια που άφησε το πινέλο .
Τα πιο χρησιμοποιημένα χρώματα είναι το ανθρακούχο μαύρο για τις σκιάσεις και το λευκό του ασβέστη για τα φωτεινά σημεία και για ορισμένα στοιχεία, όπως τα ρούχα κάποιων χαρακτήρων. Επιπλέον, κυριαρχούν το κόκκινο, που επιτυγχάνεται με οξείδιο του σιδήρου και το κίτρινο ( υπεροξείδιο του σιδήρου ), που χρησιμοποιείται ατόφιο για να απεικονίσει τα χρυσά στοιχεία ή σε συνδυασμό με το μαύρο για να πετύχει καφέ αποχρώσεις. Το μπλε χρώμα χρησιμοποιείται (σίγουρα δεν λαμβάνεται από lapis lazuli ), συχνά συνδυάζεται με λευκό για να δώσει σκοτεινά χαρακτηριστικά στα λευκά ενδύματα ή μαζί με το κόκκινο για να δημιουργήσει πορφυρές αποχρώσεις. Η συνωπία είναι κόκκινη, πάντα φτιαγμένη με οξείδιο σιδήρου .
Περιγραφή και στυλ
Ο κύκλος των τοιχογραφιών, σε δύο σειρές, παρουσιάζει την εικονογραφία των σκηνών της παιδικής ηλικίας του Χριστού : τα επεισόδια που απεικονίζονται ακολουθούν το ένα μετά το άλλο χωρίς κανένα διαχωριστικό πλαίσιο.Με τη σειρά, στο πάνω μέρος:
Ευαγγελισμός και Επίσκεψη (δύο διαφορετικά επεισόδια που περιλαμβάνονται στην ίδια σκηνή)
Απόδειξη πικρών υδάτων (ένα επεισόδιο που σπάνια απεικονίζεται, στο οποίο εμφανίζεται η παρθενία της Μαρίας)
Εμφάνιση του Άγγελου στον Ιωσήφ
Ταξίδι στη Βηθλεέμ .
Μεταξύ των σκηνών, πάνω από τα παράθυρα, υπάρχουν ζωγραφιές των μενταγιόν ( = ανάγλυφη διακοσμητική μορφή), από τα οποία διατηρείται μόνο το κεντρικό, με τον Χριστό Παντοκράτορα οποίου η φυσιογνωμία θυμίζει το στιλ που υπάρχει στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη .
Στη δεύτερη χαμηλότερη σειρά, στην οποία παρεμβάλλονται τα παράθυρα, παρουσιάζονται:
Η Προσκύνηση των Μάγων (που βρίσκεται στην αναδίπλωση του τόξου)
Γέννηση (που περιέχει διάφορα επεισόδια: Αυτήν καθαυτή την Γέννηση, την πλύση του Βρέφους και το Άγγελμα στους Ποιμένες )
Παρουσίαση του Ιησού στο Ναό
Μια χαμένη σκηνή, από την οποία παραμένουν μόνο μερικά ίχνη .
Οι τοιχογραφίες στη λωρίδα αυτή είναι περισσότερο κατεστραμμένες καθώς η επιφάνεια χτυπήθηκε με σφυρί τον 16ο αιώνα για να προσκολληθεί καλύτερα η στρώση του σουβά στον νέο κύκλο των τοιχογραφιών που έγιναν εκείνη την περίοδο.
Στο πίσω μέρος της θριαμβευτικής αψίδας υπάρχουν δύο άγγελοι που ίπτανται με το σκήπτρο και την υδρόγειο, πάνω από την αψίδα, οι οποίες κοιτάζουν το κεντρικό μενταγιόν της Ετοιμασίας (κενός θρόνος του Χριστού ), προς τον οποίο φέρουν συμβολικά τα δώρα. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η κατώτερη καταγραφή καταλαμβάνεται, αριστερά, από τη σκηνή της «Προσκύνησης των Μάγων, ενώ η σκηνή δεξιά έχει χαθεί.
Τέλος, στο πιο κάτω τμήμα παραμένουν ίχνη μιας λωρίδας διακοσμημένης με γιρλάντες και εικονικές κόγχες που κλείνουν με κουρτίνες ("καλύμματα με πέπλα") από τις οποίες ξεπροβάλλουν κάποια μικρά πουλιά και η συμβολολογία του Θρόνου με το κλειστό βιβλίο .
Η επιλογή των σκηνών επικεντρώνεται στο δόγμα της ενσάρκωσης, που αποσκοπεί στην επιβεβαίωση της συνωμοσίας του Χριστού ή στην τέλεια ένωση της ανθρώπινης φύσης, υπονοούμενη στα υποκείμενα της ζωής του ενσάρκωτου Χριστού και του θεϊκού όπως στην παράσταση του Χριστού Παντοκράτορα . ο κύκλος φαίνεται να έχει μελετηθεί ως απάντηση στον Αρειανισμό μέσω της χρήσης επεισοδίων που περιγράφονται στα απόκρυφα ευαγγέλια, όπως το Πρωτοευαγγέλιο του Ιάκωβου και το Ευαγγέλιο του ψευδο-Ματθαίου .
Από την άποψη των συμβολικών περιεχομένων, ο κύκλος εκφράζει επομένως ένα όραμα της θρησκείας που ταιριάζει απόλυτα με την τελευταία φάση του βασιλείου της Λομβαρδίας. Έχει εξαλειφθεί - τουλάχιστον ονομαστικά - η Αρειανή αντίληψη του Χριστού, αυτή που τονίζεται από τις τοιχογραφίες του Καστελέπριο είναι ιδιαίτερα καθολική .
Ενδιαφέρουσα είναι η τεχνική της σύνθεσης, η οποία επιτρέπει την εμφάνιση ενός προοπτικού σχεδίου άμεσης κλασικής καταγωγής, εκτός από έναν σαφή ρεαλισμό στην απεικόνιση περιβαλλόντων, ανθρώπινων μορφών και ζώων. Ο κύκλος των τοιχογραφιών μαρτυρεί έτσι τη μονιμότητα, στην ύστερη εποχή της Λομβαρδίας, των κλασικών καλλιτεχνικών στοιχείων που επιβίωσαν από τον εμβολιασμό της γερμανικής αντίληψης της τέχνης, στερούμενα προσοχής στις προοπτικές και τις φυσιοκρατικές επιπτώσεις και επικεντρώθηκαν περισσότερο στο συμβολικό νόημα των παραστάσεων .
Περιγράφονται οι σκηνές που δεν έχουν χαθεί.
Ευαγγελισμός και επίσκεψη
Αυτή η πρώτη σκηνή απεικονίζει τον αρχάγγελο Γαβριήλ που εμφανίζεται στη Μαρία, καθισμένος σε εξωτερικούς χώρους, σε ένα μεγάλο κάθισμα που καλύπτεται με μοβ μαξιλάρι. Πίσω από αυτήν είναι οικοδόμημα που πιθανώς αντιπροσωπεύει το σπίτι της Ναζαρέτ : σε αυτό ένα ορατό ψηλό πρέκι (ανώφλι) στηρίζεται σε ένα ξύλο που προεξέχει από τον οπίσθιο τοίχο και, πιο μπροστά, πάνω από μια στήλη με ένα περίπου Κορινθιακό κιονόκρανο. Πίσω ανοίγεται μια ψηλή και στενή πόρτα, που ξεπερνάει ένα μικρό παράθυρο, από το οποίο έρχεται μια γυναικεία μορφή που, με αστείο ύφος, παρατηρεί την εμφάνιση του αγγέλου. Το πρόσωπο της Μαρίας έχει βαθύτερα χαρακτηριστικά από εκείνα της θεραπαινίδας πίσω της και έχει βαθιές μαύρες κόγχες ματιών και χοντρά μαύρα φρύδια, χαρακτηριστικό των Σημιτικών λαών . Στο αριστερό χέρι, που κρατιέται στο πρόσωπο με τον δείκτη στραμμένο προς το πηγούνι σε κίνηση αυτού που ακούει, χαρακτηριστικό των ελληνορωμαϊκών σχεδίων, κρατά δύο αδράχτια, ενώ το δεξί χέρι εκτείνεται προς τα κάτω. Στα πόδια της είναι ένα ψάθινο καλάθι που περιέχει ένα μωβ νήμα: όλα αυτά δείχνουν ότι η Μαρία πριν από την εμφάνιση του Αρχαγγέλου, είχε την πρόθεση να γνέσει.
Στο κέντρο της σκηνής είναι μια υδρία (αγγείο που χρησιμοποιείται γενικά για νερό). Στο κάτω μέρος της σκηνής υπάρχει μια μπλε περιοχή, η οποία πιθανώς απεικονίζει εναν μικρό αντικατοπτρισμό νερού. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ έρχεται από τα δεξιά και εκπροσωπείται στην πράξη να αγγίζει το έδαφος με το πόδι του, με τα πτερύγια να εξαπλώνονται ακόμα και μετά τη λήξη της πτήσης. Όπως την έχει η παράδοση, φέρει μια λευκή ρόμπα ( στο vestibus albis ) πάνω από την οποία κρατά ένα παλλί (λευκό μάλλινο μανδύα που τοποθετήθηκε πάνω από τον χιτώνα των ανθρώπων του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης). Στο αριστερό του χέρι κατέχει μια μακρά ράβδο που τελειώνει με ένα τσεκούρι (χαρακτηριστικό της ταξιαρκάς, συνταγματάρχης στο τμηματάριο, ταξί, του ελληνικού στρατού), ενώ το δεξί χέρι απλώνεται προς τη Μαρία. Φοράει σανδάλια στα πόδια του. Στο βάθος, ανάμεσα στη Μαρία και τον άγγελο, εμφανίζεται ο κορμός ενός ελικοειδούς και διακλαδισμένου δέντρου, ενώ κάτω είναι ένας θάμνος.
Παραπομπές
Βυζαντινή τέχνη
Pages with unreviewed translations
|
331972
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B9%CE%B5%20%CE%9D%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82%201946
|
Κυβέρνηση Μπλαγκόιε Νέσκοβιτς 1946
|
Η Κυβέρνηση του Μπλαγκόιε Νέσκοβιτς 1946 ήταν η δεύτερη κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Σερβίας στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας και αντικατέστησε την Κυβέρνηση Μπλαγκόιε Νέσκοβιτς 1945. Η διάρκεια της ήταν από τις 22 Νοέμβριου 1946 και διήρκεσε μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου του 1948. Η κυβέρνηση σχηματίστηκε μετά την ανακήρυξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και την υιοθέτηση του συντάγματος, ο διάδοχος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Σερβίας και ήταν η πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση της Σερβίας.
Σύνθεση
Αναφορές
za studente 2011.pdf СРБИ У ЈУГОСЛАВИЈИ 1945–1948
1946
|
251641
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%84%CE%BD
|
Γκρίμσβοτν
|
Το Γκρίμσβοτν (Grímsvötn) είναι ηφαίστειο της Ισλανδίας, το οποίο βρίσκεται κάτω από τον παγετώνα Βατναγιοκούλ, στα υψίπεδα της Ισλανδίας. Έχει ύψος 1.725 μέτρα. Αποτελείται από ηφαιστειακή καλδέρα, της οποίας το ψηλότερο μέρος εξέχει από το παγετώνα και περιβάλει μία υποπαγετωνική λίμνη, η οποία φέρει το ίδιο όνομα. Κατά τη διάρκεια των εκρήξεων η λίμνη υπερχειλίζει προκαλώντας καταστροφικές πλημμύρες. Το ηφαίστειο ενώνεται με δύο ηφαιστειακές ρωγμές με το Λάκι, το ηφαίστειο που παρήγαγε τη περισσότερη λάβα στους ιστορικούς χρόνους το 1783 και 1785.
Είναι από τα πιο ενεργά ηφαίστεια της Ισλανδίας, κατά μέσο όρο με μία έκρηξη κάθε δεκαετία τον 20ό αιώνα. Η τελευταία έκρηξή του έλαβε χώρα το Μάιο του 2011. Το ηφαίστειο εξερράγη και δημιούργησε νέφος λευκού καπνού, που έφτανε σε ύψος τα 15 με 20 χιλιόμετρα. Εκφράστηκαν φόβοι ότι η έκρηξη του ηφαιστείου θα παρέλυε τις αεροπορικές μεταφορές στην Ευρώπη, όπως είχε γίνει 2010 με την έκρηξη του ηφαιστείου Εϊγιαφιατλαγιοκούτλ. Αν και οι φόβοι αρχικά δεν επιβεβαιώθηκαν, το κύριο αεροδρόμιο της Ισλανδίας στο Κεφλαβίκ έκλεισε, όπως συνέβη και με έναν αριθμό μικρότερων αεροδρομίων, καθώς η ηφαιστειακή τέφρα εξαπλώθηκε πάνω από την Ισλανδία.
Το 2020 το ηφαίστειο μπήκε σε νέα φάση αυξημένης διέγερσης, πράγμα το οποίο οδήγησε τις τοπικές αρχές να εκδώσουν ανακοίνωση για πιθανή μελλοντική έκρηξη.
Η ηφαιστειακή τέφρα έφτασε μέχρι τη Δανία και τη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά η διατάραξη των αερομεταφορών (ακυρώθηκαν 900 από τις 90.000 πτήσεις σε δύο μέρες) δεν ήταν αντίστοιχη με την έκρηξη του Εϊγιαφιατλαγιοκούτλ την προηγούμενη χρονιά. Ήταν η ισχυρότερη έκρηξη του ηφαιστείου τα τελευταία εκατό χρόνια.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ηφαίστεια της Ισλανδίας
|
236282
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%91%CE%B2%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Εκαταίος ο Αβδηρίτης
|
Ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης ή ο Τήϊος, ήταν φιλόσοφος, κριτικός και γραμματικός, μαθητής του σκεπτικού φιλοσόφου Πύρρωνος.
Έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Πτολεμαίου Α΄ και κύριο έργο του ήταν τα «Αιγυπτιακά ή Ιστορία της Αιγύπτου», στο οποίο ενσωμάτωσε ιστορικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, με σκοπό να αποδείξει ότι η Αίγυπτος υπήρξε η εστία και η πηγή του παγκόσμιου πολιτισμού και ότι η αιγυπτιακή θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή και γνήσια θρησκεία.
Ο Όσιρις (=ήλιος) και η Ίσις (=σελήνη) και τα πέντε στοιχεία, δηλαδή το πνεύμα (=Ζευς), το πυρ (=Ήφαιστος), η γη (=Δήμητρα), το ύδωρ (=Ωκεανός ή Νείλος) και ο αήρ (=Αθηνά), ήταν, κατά την θεολογική αντίληψη του Εκαταίου, οι αρχέγονες θεότητες, ενώ οι υπόλοιποι θεοί προέρχονταν από θνητούς, δηλαδή από βασιλείς και βασίλισσες, οι οποίοι θεοποιούνταν μετά το θάνατό τους. Οι πρώτοι θεοί ήταν επουράνιοι και αθάνατοι, ενώ οι δεύτεροι επίγειοι και θνητοί.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι
Αρχαίοι Έλληνες γραμματικοί
Αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί
Σκεπτικοί φιλόσοφοι
Αρχαίοι Θράκες
Αρχαίοι Αβδηρίτες
|
779938
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%AC%CE%BC%CE%B9%20%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Αδάμι Αργολίδας
|
Το Αδάμι (επίσημη ονομασία Αδάμιον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ασκληπιείου, του δήμου Επιδαύρου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Αργολίδας, στην περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Ναυπλίας του νομού Αργολίδος, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου.
Γεωγραφία
Το Αδάμι είναι ημιορεινός οικισμός στο κεντροανατολικό τμήμα του νομού Αργολίδας. Βρίσκεται στις βόρειες απολήξεις της κορυφής «Μαυροβούνι» (αρχ. όρος Κορυφάον 825 μ.), πάνω στην επαρχιακή οδό Λυγουριού-Πόρτο Χελίου και κοντά στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 480. Απέχει 30 χλμ. περίπου Α. του Ναυπλίου.
Τοπική κοινότητα
Η τοπική κοινότητα Αδαμίου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 54,014 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τους οικισμούς Άγιος Νικόλαος και Δημοσιά.
Πληθυσμός
Ο πληθυσμός του Αδαμίου γνώρισε σημαντική πληθυσμιακή αύξηση απο το 1879 μέχρι και το 1971 αλλά έκτοτε έχει μειωθεί.
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1834 και προσαρτήθηκε στον δήμο Λήσσης του τέως νομού Αργολίδος & Κορινθίας. Το 1840 προσαρτήθηκε στον δήμο Επιδαύρου. Το 1899 εντάχθηκε στον νομό Αργολίδος, αλλά 1909 ξαναπέρασε στον νομό Αργολίδος & Κορινθίας. Το 1949 υπήχθη οριστικά στον νομό Αργολίδος. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Αδαμίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Ασκληπιείου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ασκληπιείου και προσαρτήθηκε στον δήμο Επιδαύρου.
Αξιοθέατα
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου στο κέντρο του οικισμού
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
eetaa.gr
Χωριά του νομού Αργολίδας
Δήμος Επιδαύρου
|
93800
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Αντώνιος Μαγκάκης
|
Ο Αντώνιος Μαγκάκης (1890 - 26 Απριλίου 1952) ήταν Έλληνας νομομαθής, συγγραφέας και πολιτικός, βουλευτής Κυκλάδων.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Νάξο το 1890. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία. Επίσης, ίδρυσε νομικό φροντιστήριο στην Αθήνα και ασχολήθηκε με τη συγγραφή νομικών εγχειριδίων, από τα οποία δημοφιλέστερο ήταν το «Ενοχικόν Δίκαιον».
Διετέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του φίλου και συντοπίτη του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, εξέχοντος αντιβενιζελικού πολιτικού που το 1922 τουφεκίστηκε στη Δίκη των έξι.
Από την ίδρυση του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ) κατέλαβε σ΄ αυτό τη θέση του νομικού συμβούλου, που διατήρησε μέχρι τον θάνατό του. Το 1936 εκλέχθηκε βουλευτής Κυκλάδων με την δεξιά Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν επί σειρά ετών πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Οργανισμού Διαχειρίσεως Εφοδίων Εξωτερικού (ΕΦΕΞ).
Ο Αντώνιος Μαγκάκης πέθανε τον Απρίλιο του 1952 από καρδιακή προσβολή. Η κηδεία του έγινε με δαπάνη του ΙΚΑ.
Γιος του ήταν ο διαπρεπής κεντροαριστερός νομικός, πολιτικός και υπουργός Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης.
Παραπομπές
Έλληνες νομικοί
Έλληνες πολιτικοί-επέκταση
Βουλευτές Κυκλάδων
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση
Έλληνες βασιλόφρονες
|
356739
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%20%CE%A6%CE%BF%CE%BB%CF%84%CE%B6
|
Φίλιπ Φολτζ
|
Ο Φίλιπ Φολτζ, (γερμανικά: Philipp Foltz) (11 May 1805 – 5 August 1877) ήταν Γερμανός ζωγράφος ιστορικών σκηνών, γεννημένος στο Μπίνγκεν. Ήταν μαθητής τού επίσης ζωγράφου πατέρα του Λούντβιχ Φολτζ (Ludwig Foltz). Σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο με καθηγητή τον Κορνέλιους (Cornelius), τον οποίο βοήθησε στις τοιχογραφίες της Γλυπτοθήκης του Μονάχου (Glyptothek). Οι τοιχογραφίες αυτές δεν διασώζονται πλέον λόγω των βομβαρδισμών του κτιρίου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, υπάρχουν όμως σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Αργότερα, ο Φίλιπ Φολτζ διακόσμησε την αίθουσα Σίλλερ στο νέο Βασιλικό Ανάκτορο. Το έτος 1870 έγινε καθηγητής και αργότερα διευθυντής της Ακαδημίας του Μονάχου.
Έργα
Μεταξύ των σπουδαίων έργων του συγκαταλέγονται:
Οι κατεστραμμένες τοιχογραφίες του στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου.
Ο μεγάλος πίνακας - τοιχογραφία στο ανάκτορο Maximilianeum (Maximilianeum Palace) του Μονάχου Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Βαρβαρόσσα και ο δούκας Ερρίκος ο Λέων, και
"Ο Κλέων αντιπαρατίθεται στον Περικλή". Στην Ελλάδα και στη βιβλιογραφία φέρεται με τον τίτλο "Ο Περικλής αγορεύων από της Πνυκός", μάλιστα μια λιθογραφία αυτού του πίνακα κοσμεί το εξώφυλλο των νέων διαβατηρίων της Ελλάδας.
Πίνακες με σκηνές κυνηγιού για τον Μαξιμιλιανό Β΄.
"Η κατάρα του τραγουδιστή" (Μόναχο).
"Götz von Berlichingen" (Βιέννη);
"Ο Βασιλιάς Όθων αφήνει το Μόναχο για την Ελλάδα".
Τα έργα του Φίλιπ Φολτζ είναι ποιοτικά στη σύνθεση, και προσεκτικά στην εκτέλεση, αλλά αντιφατικά στη φόρμα και "ξερά" στα χρώματα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γερμανοί ζωγράφοι
Γερμανοί ιστορικοί
|
18132
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%20%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Χέρμαν Γκέρινγκ
|
Ο Χέρμαν Βίλχελμ Γκέρινγκ (Hermann Wilhelm Göring), (Ρόζενχαϊμ, 12 Ιανουαρίου 1893 - Νυρεμβέργη, 15 Οκτωβρίου 1946) ήταν από τους γνωστότερους Γερμανούς πιλότους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εξέχον μέλος της κυβέρνησης του Αδόλφου Χίτλερ και καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Ναζιστικού κόμματος, ο Γκέρινγκ υπήρξε ο δεύτερος σημαντικός πολιτικός του κράτους, μετά τον Αδόλφο Χίτλερ. Το πρώτο του αξίωμα στην κυβέρνηση ήταν αυτό του «Υπουργού άνευ Χαρτοφυλακίου», χάρη στο οποίο ίδρυσε την Γκεστάπο, ενώ αργότερα ως «Υπουργός Αεροπορίας» τέθηκε επικεφαλής της επανιδρυθείσας γερμανικής αεροπορίας, της Λούφτβαφφε. Επίσης υπηρέτησε ως «Υπουργός Οικονομικών» τα έτη 1937-1938.
Υπήρξε επίσης υπεύθυνος του «Τετραετούς πλάνου επανεξοπλισμού» από το 1936 και από τους κύριους ιθύνοντες της εκκαθάρισης των SA και των αναίμακτων προσαρτήσεων της Αυστρίας και της Σουδητίας το 1938. Στις 19 Ιουλίου 1940 και μετά την νικηφόρα προέλαση στη Γαλλία, ο Χίτλερ του απένειμε τον τίτλο του «Στρατάρχης του Ράιχ» (Reichsmarschall) της Βέρμαχτ.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι αποτυχίες της Λούφτβαφφε καθώς και οι εσωκομματικές αντιπαλότητες οδήγησαν στη σταδιακή μείωση της δύναμής του, ιδιαίτερα προς όφελος των SS. Μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και την ήττα της Γερμανίας συνελήφθη από τους Αγγλοαμερικανούς. Αυτοκτόνησε στη φυλακή της Νυρεμβέργης τον Οκτώβριο του 1946, λίγες ώρες πριν από την εκτέλεση του, έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο.
Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια
Ο Χέρμαν Γκέρινγκ γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1893 στη βαυαρική πόλη Ρόζενχαϊμ. Μητέρα του ήταν η Φραντσίσκα Γκέρινγκ (πατρικό επώνυμο Τίφενμπρουν) και πατέρας του ο νομικός Χάινριχ Γκέρινγκ, τον οποίο ο τότε καγκελάριος Μπίσμαρκ διόρισε για το διάστημα μεταξύ 1885-1888 πρώτο Επίτροπο του Ράιχ στη σημερινή Ναμίμπια, τότε αποικία του Γερμανικού Ράιχ με το όνομα "Deutsch-Südwestafrika" (Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική).
Ήδη σε νεαρή ηλικία εγγράφηκε σε στρατιωτική σχολή της Καρλσρούης, πράγμα όμως που δεν επηρέασε ιδιαίτερα την έλλειψη πειθαρχίας του νεαρού Γκέρινγκ. Αντιθέτως, οι λόγοι που τον διατήρησαν στη σχολή ήταν αφενός μεν η επιρροή της οικογένειάς του και αφετέρου το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Στον πόλεμο, όπου ήταν ανθυπολοχαγός του πεζικού, αποδείχτηκε ευφυής στρατιωτικός με ηγετικές ικανότητες. Λόγω ρευματισμών εισήχθη σε νοσοκομείο το 1915, όπου λίγο αργότερα ο πιλότος φίλος του, Μπρούνο Λέρτσερ, τον έπεισε να καταταγεί στην πολεμική αεροπορία. Το 1916 ο Γκέρινγκ ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του ως πιλότος.
Στις 14 Μαρτίου του ιδίου έτους κατέρριψε το πρώτο του εχθρικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο. Αφότου αποδείχτηκε επιτυχής πιλότος ορίστηκε διοικητής μοίρας, συγκεκριμένα της "Jagdstaffel 26" και προήχθη σε υποσμηναγό. Τον Ιούλιο του 1918 είχε την τιμή να οριστεί αρχηγός του "Jagdgeschwader 1" (γνωστό και ως «Ιπτάμενο Τσίρκο του Ρίχτχοφεν», "Richthofens Fliegender Zirkus"), αφού ο προκάτοχός του, σμηναγός Βίλχελμ Ράινχαρντ, σκοτώθηκε σε δοκιμαστική πτήση. Ο ίδιος ο Ράινχαρντ είχε αναλάβει τη θέση, όταν ο προκάτοχός του Μάνφρεντ φον Ρίχτχοφεν (γνωστός και ως "Κόκκινος Βαρόνος") είχε σκοτωθεί τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Στην θέση αυτή ο Γκέρινγκ πραγματοποίησε την 22η και τελευταία του εναέρια νίκη και έλαβε από τον Κάιζερ το περίφημο "Pour Le Merite", το κορυφαίο στρατιωτικό παράσημο του Γερμανικού Ράιχ.
Μεταξύ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και Τρίτου Ράιχ
Πραξικόπημα και διαφυγή στο εξωτερικό
Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως πιλότος στη Δανία και τη Σουηδία. Στη Σουηδία γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, την Κάριν, Κυρία του Κάντσο, την οποία νυμφεύθηκε τον Φεβρουάριο του 1922 στο Μόναχο. Το 1931 η Κάριν πέθανε από φυματίωση. Στη μνήμη της ο Γκέρινγκ ονόμασε αργότερα την βίλα του στο Σόρφχαϊντε Carinhall.
Η φήμη του Γκέρινγκ ως ήρωα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι σχέσεις που διατηρούσε με αριστοκρατικούς κύκλους τον έκαναν ιδανικό υποψήφιο για το νέο ακόμα Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP), στο οποίο προσχώρησε το 1922. Τον Δεκέμβριο του 1922 ο Χίτλερ τον όρισε αρχηγό των SA. Στις 9 Νοεμβρίου του 1923 έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα της μπιραρίας, στο οποίο τραυματίστηκε, αλλά κατάφερε να διαφύγει για τέσσερα έτη στο εξωτερικό, μέχρι που μια γενική αμνηστία του επέτρεψε την επιστροφή. Αρχικά είχε καταφύγει στην Ιταλία, όπου γνώρισε τον Μουσολίνι και αργότερα στη Σουηδία. Λόγω του πολεμικού τραύματός του άρχισε να παίρνει μορφίνη, με αποτέλεσμα την εξάρτησή του από την ουσία αυτή. Για να θεραπευτεί πήγε σε ψυχιατρική κλινική, το 1925 μάλιστα έγκλειστος. Δεν κατάφερε όμως να ξεπεράσει την εξάρτηση επί είκοσι χρόνια, μέχρι τη φυλάκισή του το 1945.
Στα τέλη του 1927 επέστρεψε στη Γερμανία όπου προσχώρησε και πάλι στο (ανασχηματισμένο) NSDAP και στους SA.
To 1928 ήταν ένας από τους πρώτους δώδεκα εθνικοσοσιαλιστές βουλευτές του Ράιχσταγκ.
Πρόεδρος του Ράιχσταγκ
Στις εκλογές της 31 Ιουλίου 1932 το NSDAP κατάφερε να πάρει 37,3% των ψήφων, που ήταν μεγάλη επιτυχία για το κόμμα, αφού το 1928 είχε πάρει μόλις 2,6%. Ήταν πλέον το δυνατότερο κόμμα του Ράιχσταγκ. Με την πλήρη υποστήριξη του κεντρώου κόμματος "Zentrumspartei" και του συντηρητικού "Bayerische Volkspartei" ο Γκέρινγκ εκλέχθηκε στις 30 Αυγούστου 1932 πρόεδρος του Ράιχσταγκ. Έτσι το NSDAP κατέλαβε το τρίτο υψηλότερο αξίωμα στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Έχοντας τη θέση αυτή, ο Γκέρινγκ είχε στο εξής άμεση πρόσβαση στον 85χρονο πρόεδρο της γερμανικής Δημοκρατίας, Πάουλ φον Χίντεμπουργκ. Στην επόμενη κιόλας συνεδρίαση στις 12 Σεπτεμβρίου 1932 ο Γκέρινγκ με διαδικαστικό τέχνασμα απέτρεψε τη διάλυση της Βουλής μέσω του καγκελαρίου φον Πάπεν και κατάφερε να καταψηφιστεί η κυβέρνησή από το Ράιχσταγκ με διεξαγωγή ψηφοφορίας εμπιστοσύνης. Τους επόμενους μήνες ο Γκέρινγκ εξακολουθούσε να ασκεί κρίσιμη επιρροή στη συντριβή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, παίζοντας έτσι σημαντικό ρόλο στην πραγματοποίηση της «Ευθυγράμμισης» και την καθιέρωση της εθνικοσοσιαλισικής δικτατορίας.
Προπολεμικό Τρίτο Ράιχ
Καθιέρωση της δικτατορίας
Με τον Χίτλερ στην εξουσία, έγινε στις 30 Ιανουαρίου του 1933 υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Στις 10 Απριλίου ορίστηκε πρωθυπουργός και αργότερα υπουργός εσωτερικών του μεγαλύτερου κρατιδίου του Ράιχ, της Πρωσίας. Στην τελευταία αυτή θέση παρέμεινε μονάχα μέχρι τις 20 Μαΐου 1934, επειδή στο πλαίσιο της διαδικασίας Ευθυγράμμισης, το κρατιδιακό υπουργείο ενσωματώθηκε στο υπουργείο εσωτερικών του Ράιχ.
Κατέχοντας τη θέση του Πρώσου πρωθυπουργού ο Γκέρινγκ ήταν και αρχηγός της πρωσικής αστυνομίας, μέσω της οποίας βοήθησε σημαντικά στην καθιέρωση του νέου εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Απομάκρυνε 22 εκ των 32 αρχηγών της αστυνομίας και τους αντικατέστησε με εθνικοσοσιαλιστές. Επίσης ενίσχυσε την αστυνομία με 50.000 μέλη των οργανώσεων SA, SS και Stahlhelm.
Με την αναδιοργάνωση του ειδικού τμήματος της πολιτικής αστυνομίας ίδρυσε τη μυστική κρατική αστυνομία (Gestapo). Ο πρώτος της αρχηγός ήταν ο Ρούντολφ Ντιλς, ένας συγγενής του Γκέρινγκ.
Τον Ιούνιο του 1934 οργάνωσε στο πλαίσιο της Νύχτας των μεγάλων μαχαιριών τη δολοφονία πολυάριθμων πολιτικών αντιζήλων, όπως του Ερνστ Ρεμ και άλλων, κυρίως στελεχών των SA.
Τον Απρίλιο του 1935 ο Γκέρινγκ νυμφεύθηκε την ηθοποιό Έμι Ζόνεμαν (Emmy Sonnemann), παρά τις αντιρρήσεις υψηλόβαθμων στελεχών του Κόμματος και ιδιαίτερα του Γιόζεφ Γκέμπελς.
Προετοιμασία του πολέμου
Βάσει της Συνθήκης των Βερσαλλιών απαγορευόταν αυστηρά στη Γερμανία να διατηρεί πολεμική αεροπορία. Ο Χίτλερ, αψηφώντας τη συνθήκη των Βερσαλλιών, έδωσε εντολή στον Γκέρινγκ στις 26 Φεβρουαρίου 1935 να οργανώσει τη νέα πολεμική αεροπορία (Luftwaffe) του Ράιχ, με κύριο σκοπό τη δημιουργία ισχυρού πολεμικού παράγοντα. Ο Γκέρινγκ υπήρξε το αδιαφιλονίκητο αφεντικό της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας της εποχής, δηλώνοντας πως «κάθε τι που πετά μου ανήκει» Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν αντέδρασαν στην παραβίαση αυτή της συνθήκης, όπως δεν αντέδρασαν και σε πολλές άλλες παραβιάσεις της συνθήκης των Βερσαλλιών από τον Χίτλερ. Με αυτόν τον τρόπο τα έθνη αυτά θέλησαν να αποτρέψουν τον κίνδυνο νέου παγκοσμίου πολέμου (βλ. Appeasement Policy (πολιτική κατευνασμού) του Νέβιλ Τσάμπερλεν).
Οργανώνοντας τη Λούφτβαφφε (Luftwaffe), ο Γκέρινγκ προώθησε κυρίως την κατασκευή επιθετικών αεροσκαφών (βομβαρδιστικών), παραμελώντας έτσι την εναέρια άμυνα σε μεγάλο βαθμό. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Λούφτβαφφε διέθετε μόνον ένα τύπο καταδιωκτικού με ικανοποιητική απόδοση, το Messerschmitt Bf 109, το οποίο όμως υστερούσε σε ακτίνα δράσης από τα αντίπαλα καταδιωκτικά.
Δύο χρόνια αργότερα ο Γκέρινγκ αποφάσισε να εξετάσει, υπό τύπον δοκιμής, τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της νέας Λούφτβαφφε στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας. Σχηματίστηκε η "Λεγεώνα Κόνδωρ" (Legion Condor), η οποία στάλθηκε στην Ισπανία για να υποστηρίξει τον δικτάτορα Φράνκο. Η Λεγεώνα Κόνδωρ αποτελείτο από αεροπλάνα τύπου Messerschmitt Bf 109 και Junkers Ju 87, γνωστά και ως "Στούκα" ("Sturzkampfflugzeug"). Στο πλαίσιο του πρώτου αυτού τεστ, τα σκάφη της Luftwaffe κατέστρεψαν την πόλη Γκερνίκα στα βορειοανατολικά της χώρας. Το φοβερό αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας καταδικάστηκε από πολλά έθνη και διαιωνίστηκε από τον Πάμπλο Πικάσο στον -ομώνυμο- διασημότερο του πίνακα, τη Γκερνίκα.
Στις 18 Οκτωβρίου 1936 ο Χίτλερ όρισε τον Γκέρινγκ επικεφαλής του τετραετούς σχεδίου. Το σχέδιο αυτό απέβλεπε στην προετοιμασία του πολέμου σε στενή συνεργασία με τη γερμανική βιομηχανία, μεταξύ άλλων και μέσω της πραγματοποίησης της οικονομικής αυτάρκειας της Γερμανίας. Για τον σκοπό αυτό ο Γκέρινγκ ίδρυσε τον Ιούλιο του 1937 την κρατική επιχείρηση παραγωγής χάλυβα "Reichswerke Hermann Göring", η οποία το 1944 ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός χάλυβα στην Ευρώπη.
Στις 30 Αυγούστου 1939 διορίστηκε πρόεδρος του αμυντικού συμβουλίου του Ράιχ. Μια μέρα αργότερα ο Γκέρινγκ οδήγησε τη Λούφτβαφφε στην επίθεση κατά της Πολωνίας. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχιζε.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Στην αρχή του πολέμου ο Γκέρινγκ πέτυχε ως αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας θριαμβευτικές νίκες, για τις οποίες τιμήθηκε από τον Χίτλερ με το Μεγαλόσταυρο του Σιδηρού Σταυρού.
Η αποτελεσματική επίθεση της Βέρμαχτ κατά της Πολωνίας τον Σεπτέμβριο του 1939, καθώς και εναντίον της Γαλλίας την άνοιξη του 1940 οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην πετυχημένη συνεργασία μεταξύ της Πολεμικής Αεροπορίας και του Στρατού (κυρίως των μονάδων τεθωρακισμένων). Οι εναέριες δυνάμεις υποστήριζαν τον στρατό άμεσα στο πεδίο μάχης, εξολοθρεύοντας εχθρικές βάσεις και μονάδες. Συγχρόνως ειδικά εξοπλισμένα βομβαρδιστικά αεροπλάνα κατέστρεφαν βιομηχανικές εγκαταστάσεις και συνδέσεις ανεφοδιασμού βαθιά στην εχθρική ενδοχώρα, φέρνοντας έτσι την εναέρια μάχη και στις πόλεις του αντιπάλου.
Στην ακμή των στρατιωτικών του επιτυχιών, ο Γκέρινγκ έλαβε στις 19 Ιουλίου 1940 τον υψηλότερο στρατιωτική τίτλο του "Στρατάρχη του Ράιχ", η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για αυτόν ώστε να βρίσκεται στη στρατιωτική ιεραρχία πάνω από τους κανονικούς στρατάρχες. Από τότε και μέχρι την κατάρρευση του καθεστώτος έφερε τον τίτλο "Reichsmarschall des Großdeutschen Reiches" (Στρατάρχης του Ράιχ του Μεγάλου Γερμανικού Ράιχ). Μόνο δύο εβδομάδες αργότερα έδωσε στον Χάιντριχ την εντολή να οργανώσει την "Τελική λύση" του εβραϊκού ζητήματος.
Όμως το ίδιο καλοκαίρι η Luftwaffe υπέστη μεγάλη και κρίσιμη ήττα στη Μάχη της Αγγλίας. Η εξασφάλιση της εναέριας υπεροχής έναντι της Αγγλίας, όπως και η εξολόθρευση της βρετανικής βιομηχανίας εξοπλισμών ήταν στόχοι, στους οποίους η πολεμική αεροπορία του Γκέρινγκ τελικά δεν ήταν σε θέση να αντεπεξέλθει ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά. Τα βρετανικά αεροσκάφη του τύπου Hurricane και Spitfire ήταν τεχνολογικά περισσότερο εξελιγμένα από τα γερμανικά Me 109, τα οποία εκτός των άλλων είχαν και περιορισμένη ακτίνα δράσης (μπορούσαν να μένουν μόνον 20 λεπτά πέρα από τη Μάγχη). Εκτός αυτού, οι Γερμανοί πιλότοι καταδιωκτικών εκπαιδεύθηκαν ανεπαρκώς για την προστασία βομβαρδιστικών αεροπλάνων, ένα από τα βασικά λάθη στην τακτική του Γκέρινγκ, που στάθηκε η κύρια αιτία για τις φοβερές απώλειες της Luftwaffe πάνω από την Αγγλία. Τέλος, οι Βρετανοί είχαν εξελίξει ένα τεχνολογικά επαναστατικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης, το οποίο αρχικά ονομάσθηκε RDF και μετεξελίχθηκε στο ραντάρ, το οποίο τους βοήθησε σημαντικά στην αντιμετώπιση των εισβολών των γερμανικών αεροσκαφών.
Μετά την απώλεια μεγάλου αριθμού αεροσκαφών στις αερομαχίες, οι Γερμανοί σταμάτησαν τις επιθέσεις και το σχέδιο απόβασης στην Αγγλία αναβλήθηκε επ' αόριστον και δεν πραγματοποιήθηκε τελικά ποτέ. Αυτό ντε φάκτο σήμαινε τη γερμανική ήττα στην Μάχη της Αγγλίας. Την άνοιξη του 1941 οι εναέριες δυνάμεις μετατοπίστηκαν στην πλειονότητά τους στην Ανατολή για τον προσεχή πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Με την αποτυχία του στην Αγγλία, ο Γκέρινγκ έχασε την εκτίμηση του Χίτλερ και μεγάλο μέρος της επιρροής του στη ναζιστική ιεραρχία. Η αποτυχία αυτή ήταν συγχρόνως και η πρώτη ήττα του Τρίτου Ράιχ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τέλος με την γερμανική ήττα στο σοβιετικό Στάλινγκραντ στις αρχές του 1943, η επιρροή και η φήμη του Γκέρινγκ χάθηκαν οριστικά. Αφού η Λούφτβαφφε απέτυχε να ανεφοδιάσει αποτελεσματικά την 6η Στρατιά (κυκλωμένη στο Στάλινγκραντ), κατηγόρησε τον διοικητή της Πάουλους ότι έδωσε τροφή σε χιλιάδες Ρώσους αμάχους και Γερμανούς τραυματίες. "Δεν μπορείς να φορτωθείς τραυματισμένους άνδρες, που δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας, είπε, έπρεπε να τους αφήσεις να πεθάνουν".
Εντούτοις ο Χίτλερ αρνήθηκε τον Ιούλιο του 1943 να τον απολύσει από αρχηγό της Πολεμικής Αεροπορίας, αγνοώντας την εσωκομματική και δημόσια κριτική που αντιμετώπιζε ο Γκέρινγκ. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους μεταδόθηκε ραδιοφωνικά η τελευταία του ομιλία. Αποσυρόταν σταδιακά όλο και περισσότερο από τη δημοσιότητα.
Στις 23 Απριλίου 1945, μία εβδομάδα πριν την αυτοκτονία του Χίτλερ, επικοινώνησε μαζί του και ζήτησε εξουσιοδότηση να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις. Για τον Χίτλερ, ο οποίος επηρεάστηκε από τον αντίζηλο του Γκέρινγκ Μάρτιν Μπόρμαν, αυτό ισοδυναμούσε με προδοσία. Απεξέδυσε τον Γκέρινγκ από όλα τα αξιώματα, τον απέκλεισε από το NSDAP και διέταξε την καταδίκη του σε θάνατο, που όμως μετέτρεψε αμέσως σε φυλάκιση, σε αναγνώριση των ως τότε υπηρεσιών του. Στις 8 Μαΐου 1945 ο Γκέρινγκ αιχμαλωτίστηκε από τον αμερικανικό στρατό κοντά στα Γερμανο-ελβετικά σύνορα.
Δίκη, καταδίκη και θάνατος
Το 1946, ως εθνικοσοσιαλιστής υψηλότατης βαθμίδας, ο Γκέρινγκ κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης για τα εξής:
Συνωμοσία για την κατάκτηση της απολύτου εξουσίας στη Γερμανία
Εγκλήματα εναντίον της ειρήνης
Εγκλήματα πολέμου
Εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του ο Γκέρινγκ κατάφερε, μετά από 20 χρόνια, να ξεπεράσει την εξάρτηση του από τη μορφίνη, την οποία είχε αρχίσει να παίρνει στο διάστημα που είχε καταφύγει τραυματισμένος στη Σουηδία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Μονάχου. Οι πρωταγωνιστές της δίκης τον περιέγραψαν στο διάστημα αυτό ως πολύ πιο δραστήριο από ότι ήταν όλα τα χρόνια πριν. Παρά τα επιχειρήματα που προέβαλε στη δίκη, καταδικάστηκε σε θάνατο, καθώς βρέθηκε ένοχος για όλες τις κατηγορίες. Στις 15 Οκτωβρίου, λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή του, ο Χέρμαν Γκέρινγκ αυτοκτόνησε χρησιμοποιώντας δηλητήριο. Υπάρχουν σήμερα πολλές διαφορετικές θεωρίες για το πώς μπόρεσε να βρεθεί το δηλητήριο στο αυστηρά φρουρούμενο κελί του Γκέρινγκ. Βάσει της πιο γνωστής, ένας Αμερικανός αξιωματικός προμήθευσε στον εθνικοσοσιαλιστή ηγέτη το δηλητήριο, για να μην καταλήξει ένας στρατιωτικός που είχε λάβει το μετάλλιο Pour le Merite στην αγχόνη. Μια άλλη εκδοχή, η οποία διατυπώθηκε το 1951, αναφέρει πως του έδωσε το δηλητήριο ο στρατηγός των SS φον Μπαχ-Ζελέφσκι μέσω μιας χειραψίας στην αυλή της φυλακής.
Διακρίσεις
Δείτε επίσης
Αλεξάντερ Λερ
Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν
Γκύντερ Κόρτεν
Έρχαρντ Μιλχ
Κουρτ Στουντέντ
Βίλχελμ Κάιτελ
Βίλχελμ Λιστ
Γιοχάνες Μπλάσκοβιτς
Έρβιν Ρόμελ
Έριχ φον Μάνσταϊν
Μαξιμίλιαν φον Βάιξ
Ντίτριχ φον Ζάουκεν
Σημειώσεις
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
James Joll, «Η Ευρώπη 1870-1970», μετάφραση Ελπίδα Κ. Βόγλη, επιμέλεια Λουκής Ι. Χασιώτης, Εκδόσεις Βάνιας/ σειρά Ίστωρ, Θεσσαλονίκη 2006
Βασίλης Ραφαηλίδης, «Θερμοί και Ψυχροί πόλεμοι. Δημοκράτες και Φασίστες εναντίον Κομμουνιστών. Δημοκράτες και Κομμουνιστές εναντίον Φασιστών», εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1996.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Απόσπασμα από το "Germany Reborn", βιβλίο του Χέρμαν Γκέρινγκ
http://www.dhm.de/lemo/html/biografien/GoeringHermann/
http://www.dhm.de/lemo/html/wk2/kriegsverlauf/luftwaffe/
https://web.archive.org/web/20050207204256/http://www.shoa.de/p_hermann_goering.html (Ανακτήθηκε 27 Απριλίου 2011)
Γερμανοί Ναζιστές πολιτικοί
Γερμανοί πρωταγωνιστές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου
Γερμανοί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Αυτόχειρες
Κατηγορούμενοι στις δίκες της Νυρεμβέργης
Πρωθυπουργοί της Πρωσίας
Αυτουργοί της γενοκτονίας των Ρομά
|
178126
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CF%89%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ιωάννης Σωζόμενος
|
Ο Ιωάννης Σωζόμενος ήταν Έλληνας λόγιος του 16ου αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία
Ήταν μέλος της οικογένειας των Σωζόμενων. Παιδί ακόμη έφυγε πρόσφυγας από την Κύπρο στην Βενετία, από όπου εισήχθη με υποτροφία στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Ρώμης. Εκπαιδεύτηκε με πολύ ζήλο στα Ελληνικά και έγινε ο καλλίτερος της σχολής του. Δίδαξε Ελληνικά στο ίδιο το Γυμνάσιο που σπούδασε.
Διέτριψε ορισμένα χρόνια στην Ρώμη και επανήλθε στην Βενετία ως διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Σπούδασε άλλα πέντε έτη νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πάδουα και πήρε το στεφάνι το 1596.
Εγκαταστάθηκε στην Βενετία και ζούσε διδάσκοντας Ελληνικά και δικηγορώντας στην Σύγκλητο.
Διορίστηκε επίσης λογοκριτής των βιβλίων που εκδόθηκαν στην πρωτεύουσα και καθηγητής των εθνικών του Αριστοτέλη.
Πέθανε περίπου το 1629.
Συγγράμματα
Έγραψε βιβλίο γραμματικής, από το οποίο όπως λέγεται πολλά ερανίστηκε ο Γρέτζερος στα τέσσερα βιβλία του.
Συνέταξε επίσης κατάλογο βιβλίων, αρχίζοντας από τα χειρόγραφα που δώρισε ο Βησσαρίωνας μέχρι αυτά που τυπώθηκαν και εκδόθηκαν. Ο κατάλογος αυτός τυπώθηκε στην Βενετία χωρίς να αναφέρει τόπο και χρόνο.
Επεξεργάστηκε τις δέκα πολιτείες του Πλάτωνα αφαιρώντας τα δυσνόητα μέρη και μεταβάλλοντας το κείμενο σε συνεχή και ευσύνοποτο λόγο, προσθέτοντας δε και διαφωτιστικές σημειώσεις.
Προσφώνησε το σύνταγμα που εκδόθηκε στην Βενετία το 1626 προς τον δούκα Κορνήλιο και την Σύγκλητο.
Μετάφρασε στα λατινικά τα δύο υπομνήματα του Γαληνού στο «Περί επιδημιών» του Ιπποκράτη στην έκδοση του 1617.
Έγραψε υπομνήματα στο «περί ύψους» του Λογγίνου.
Πηγές
Έλληνες λόγιοι του 16ου αιώνα
|
176703
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Διατροφή στην αρχαία Ελλάδα
|
Στη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων απαντώνται τα δημητριακά και σε περιπτώσεις ανάγκης, μείγμα κριθαριού με σιτάρι, από το οποίο παρασκευαζόταν ο άρτος. Τα δημητριακά συνοδεύονταν συνήθως από οπωροκηπευτικά (λάχανα, κρεμμύδια, φακές και ρεβίθια). Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά αντί αυτού γινόταν χρήση κυρίως του ελαιόλαδου, καθώς αυτό θεωρούνταν περισσότερο υγιεινό. Το φαγητό συνόδευε κρασί (κόκκινο, λευκό ή ροζέ) αναμεμειγμένο με νερό.
Πληροφορίες για τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων παρέχουν τόσο οι γραπτές μαρτυρίες όσο και διάφορες καλλιτεχνικές απεικονίσεις: οι κωμωδίες του Αριστοφάνη και το έργο του γραμματικού Αθήναιου από τη μία πλευρά, τα κεραμικά αγγεία και τα αγαλματίδια από ψημένο πηλό από την άλλη.
Πηγές για την αρχαιοελληνική διατροφή
Για τις τροφές και τις διατροφικές συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων, αντλούμε πληροφορίες από διαφορετικές πηγές, ανάλογα με την εκάστοτε εποχή. Ειδικά, για τις πρώτες χιλιετίες, σημαντική θεωρείται η συμβολή της αρχαιολογίας. Έτσι, από πινακίδες της Πύλου και της Κνωσού, πληροφορούμαστε για τη διατροφή των Μυκηναίων και των Μινωιτών. Για τη Γεωμετρική εποχή (1100-800 π.Χ.) χρησιμοποιούνται τα έπη του Ομήρου, τα οποία και απεικονίζουν την πραγματικότητα. Αντίθετα, ωστόσο, με τις προηγούμενες περιόδους, για την Κλασική εποχή η σπουδαιότερη πηγή είναι η αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως οι κωμωδίες του Αριστοφάνη και τα έργα του Αθήναιου. Σε γενικές γραμμές, πάντως, πληροφορίες μας παρέχουν και τα αγγεία και τα αγαλματίδια.
Γεύματα
Ιδιωτικά
Για τους αρχαίους Έλληνες τα γεύματα της ημέρας ήταν τρία στον αριθμό. Το πρώτο από αυτά () αποτελούσε κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί (), συνοδευόμενο από σύκα ή ελιές. Το δεύτερο () λάμβανε χώρα το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα. Το τρίτο (), το οποίο ήταν και το σημαντικότερο της ημέρας, σε γενικές γραμμές καταναλωνόταν αφού η νύχτα είχε πλέον πέσει. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί ένα επιπλέον ελαφρύ γεύμα () αργά το απόγευμα. Τέλος το ήταν ένα κανονικό γεύμα που μπορούσε να σερβιριστεί αργά το απόγευμα στη θέση του δείπνου.
Φαίνεται πως, στις περισσότερες περιστάσεις, οι γυναίκες γευμάτιζαν χωριστά από τους άνδρες. Εάν το μέγεθος του σπιτιού το καθιστούσε αδύνατο, οι άνδρες κάθονταν στο τραπέζι πρώτοι, με τις γυναίκες να τους ακολουθούν μόνο αφού οι τελευταίοι είχαν ολοκληρώσει το γεύμα τους. Ρόλο υπηρετών διατηρούσαν οι δούλοι. Στις φτωχές οικογένειες, σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστοτέλη, τις υπηρεσίες τους προσέφεραν οι γυναίκες και τα παιδιά, καλύπτοντας την απουσία δούλων.
Χάρις στο έθιμο της τοποθέτησης στους τάφους μικρών μοντέλων επίπλων από ψημένο πηλό, σήμερα κατέχουμε σημαντικές πληροφορίες για το πώς έμοιαζαν. Οι Έλληνες έτρωγαν καθιστοί, ενώ οι πάγκοι χρησιμοποιούνταν κυρίως στα συμπόσια. Τα τραπέζια, υψηλά για καθημερινή χρήση και χαμηλά για τα συμπόσια, είχαν συνήθως ορθογώνιο σχήμα. Κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. ιδιαίτερα διαδεδομένα ήταν τα στρογγυλά τραπέζια, συχνά με ζωόμορφα πόδια.
Κομμάτια πεπλατυσμένου ψωμιού μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πιάτα, ωστόσο τα πήλινα δοχεία ήταν και τα πιο διαδεδομένα. Τα πιάτα με την πάροδο του χρόνου κατασκευάζονταν με περισσότερο γούστο και επιμέλεια, με αποτέλεσμα να συναντά κανείς κατά τη ρωμαϊκή περίοδο πιάτα από πολύτιμα μέταλλα ή ακόμη και γυαλί. Η χρήση μαχαιροπίρουνων δεν ήταν και πολύ συχνή: η χρήση του πιρουνιού ήταν άγνωστη και ο σύνηθης τρόπος λήψης του φαγητού ήταν με τα δάχτυλα. Εντούτοις μαχαίρια χρησιμοποιούνταν για την κοπή του κρέατος, καθώς και κάποια μορφή κουταλιών για σούπες και ζωμούς. Κομμάτια ψωμιού () μπορούσαν να χρησιμεύσουν για τη λήψη τροφής ή ακόμη και ως πετσέτα για τα δάχτυλα.
Συμπόσιον
Στην ελληνική αρχαιότητα εκτός από το καθημερινό δείπνο (βραδινό γεύμα) υπήρχε και το δειπνούμενο γεύμα με φίλους ή γνωστούς που ονομάζονταν «συμπόσιο» ή «εστίαση» που σήμερα λέγεται συνεστίαση.
Υπήρχαν και δείπνα όπου οι συμμετέχοντες συνεισέφεραν ή οικονομικά, ή με τρόφιμα, τα οποία και λέγονταν «συμβολές». Ο Όμηρος τα αποκαλεί «εράνους», ενώ γνωστές είναι οι αρχαίες σχετικές φράσεις «δειπνείν από συμβολών», ή «δείπνον από σπυρίδος».
Το (λέξη που σημαίνει «συνάθροιση ανθρώπων που πίνουν») αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπημένους τρόπους διασκέδασης των Ελλήνων. Περιελάμβανε δύο στάδια: το πρώτο ήταν αφιερωμένο στο φαγητό, που σε γενικές γραμμές ήταν λιτό, ενώ το δεύτερο στην κατανάλωση ποτού. Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι έπιναν κρασί και μαζί με το γεύμα, ενώ τα διάφορα ποτά συνοδεύονταν από μεζέδες (): κάστανα, κουκιά, ψημένοι κόκκοι σίτου ή ακόμη γλυκίσματα από μέλι, που είχαν ως στόχο την απορρόφηση του οινοπνεύματος ώστε να επιμηκυνθεί ο χρόνος της συνάθροισης.
Το δεύτερο μέρος ξεκινούσε με σπονδή, τις περισσότερες φορές προς τιμήν του Διονύσου. Κατόπιν οι παριστάμενοι συζητούσαν ή έπαιζαν διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, όπως ο κότταβος. Συνεπώς τα άτομα έμεναν ξαπλωμένα σε ανάκλιντρα (), ενώ χαμηλά τραπέζια φιλοξενούσαν τα φαγώσιμα και τα παιχνίδια. Χορεύτριες, ακροβάτες και μουσικοί συμπλήρωναν την ψυχαγωγία των παρευρισκομένων. Ένας «βασιλιάς του συμποσίου» ο οποίος εκλεγόταν στην τύχη αναλάμβανε να υποδεικνύει στους δούλους την αναλογία κρασιού και νερού κατά την προετοιμασία των ποτών.
Εντελώς απαγορευμένο στις γυναίκες, με εξαίρεση τις χορεύτριες και τις εταίρες, το συμπόσιο ήταν ένα σημαντικότατο μέσο κοινωνικοποίησης στην Αρχαία Ελλάδα. Μπορούσε να διοργανωθεί από έναν ιδιώτη για τους φίλους ή για τα μέλη της οικογένειάς του, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τις προσκλήσεις σε δείπνο. Μπορούσε επίσης να αφορά τη μάζωξη μελών μιας θρησκευτικής ομάδας ή μιας εταιρείας (ενός είδος κλειστού κλαμπ για αριστοκράτες). Τα πολυτελή συμπόσια προφανώς προορίζονταν για τους πλούσιους, ωστόσο στα περισσότερα σπιτικά θρησκευτικές ή οικογενειακές γιορτές αποτελούσαν αφορμή για δείπνο, έστω και μετριοπαθέστερο.
Το συμπόσιο ως πρακτική εισήγαγε κι ένα πραγματικό λογοτεχνικό ρεύμα: το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα, το ομώνυμο έργο του Ξενοφώντα, «Τῶν ἑπτὰ σοφῶν συμπόσιον» του Πλουτάρχου και οι «Δειπνοσοφισταί» του Αθήναιου αποτελούν χαρακτηριστικά έργα.
Συσσίτια
Τα συσσίτια αποτελούσαν κοινά γεύματα στα οποία συμμετείχαν υποχρεωτικά άνδρες κάθε ηλικίας στα πλαίσια κοινωνικού ή θρησκευτικού εθιμοτυπικού. Οι χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις εντοπίζονται στην Κρήτη και τη Σπάρτη, αν και ορισμένες πηγές κάνουν αναφορά σε ανάλογες πρακτικές και σε άλλα μέρη. Άλλες γνωστές ονομασίες της πρακτικής αυτής είναι και .
Συγκεκριμένα στην Αρχαία Σπάρτη, η συμμετοχή στα συσσίτια ήταν υποχρεωτική. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις των Ομοίων, δηλαδή των μελών της σπαρτιατικής κοινωνίας με πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ήταν η συνεισφορά τροφίμων (ή έτερης αποζημίωσης) για τη διατροφή που τους παρείχε το κράτος. Η αποτυχία ανταπόκρισης στον κανόνα αυτό ήταν ατιμωτική. Αντίθετα με τα συμπόσια, τα συσσίτια χαρακτήριζε η λιτότητα και η μετριοπάθεια.
Τρόφιμα
Δημητριακά και ψωμί
Τα δημητριακά αποτελούσαν τη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων, κατά τη μινωική, τη μυκηναϊκή και την κλασική περίοδο. Χαρακτηριστικό είναι πως η Αθήνα του Περικλή, αποτελούσε τον μεγαλύτερο εισαγωγέα σιτηρών του αρχαίου κόσμου: τα φορτία που κατέφθαναν από τη Μαύρη Θάλασσα και τον Ελλήσποντο ανέρχονταν κατά μέσο όρο σε 17.000 τόνους ετησίως.
Κύρια προϊόντα ήταν το σκληρό σιτάρι (), το δίκοκκο σιτάρι () και το κριθάρι ().
Το σιτάρι μουσκευόταν προκειμένου να γίνει μαλακό και κατόπιν επεξεργαζόταν με δύο πιθανούς τρόπους: πρώτη περίπτωση ήταν το άλεσμά του προκειμένου να γίνει χυλός, ώστε να αποτελέσει συστατικό του λαπά. Η άλλη περίπτωση ήταν να μετατραπεί σε αλεύρι () από το οποίο προέκυπτε το ψωμί () ή διάφορες πίττες, σκέτες ή γεμιστές με τυρί ή μέλι. Η μέθοδος «φουσκώματος» του ψωμιού ήταν γνωστή. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή οι Έλληνες χρησιμοποίησαν κάποιο αλκαλικό συστατικό ή μαγιά σαν καταλύτη της διαδικασίας.
Η ζύμη ψηνόταν στο σπίτι σε υπερυψωμένους φούρνους από άργιλο (). Μια απλούστερη μέθοδος προέβλεπε την τοποθέτηση αναμμένων κάρβουνων στο έδαφος και την κάλυψη του σκεύους με καπάκι σε σχήμα θόλου (). Όταν το έδαφος ήταν αρκετά ζεστό, τα κάρβουνα απομακρύνονταν και στη θέση τους τοποθετούταν η ζύμη, η οποία καλυπτόταν και πάλι από το καπάκι. Κατόπιν τα κάρβουνα αποθέτονταν πάνω ή γύρω από το καπάκι για διατήρηση της θερμοκρασίας. Οι πέτρινοι φούρνοι έκαναν την εμφάνισή τους κατά τη ρωμαϊκή πια περίοδο. Ο Σόλων, ο Αθηναίος νομοθέτης του 6ου αιώνα π.Χ., όρισε πως το ψωμί από σιτάρι έπρεπε να καταναλώνεται μόνο κατά τις εορταστικές ημέρες. Από την κλασική εποχή και έπειτα, και μόνο για εκείνους που είχαν τα οικονομικά μέσα, το εν λόγω ψωμί ήταν διαθέσιμο καθημερινά στα αρτοπωλεία.
Το κριθάρι ήταν απλούστερο στην παραγωγή, μα αρκετά πιο δύσχρηστο στην παραγωγή ψωμιού. Το ψωμί που προκύπτει από το κριθάρι είναι θρεπτικό αλλά και βαρύτερο. Συνεπώς συνήθως ψηνόταν προτού αλεστεί για να προκύψει αλεύρι (), το οποίο χρησίμευε στην παραγωγή (τις περισσότερες φορές άνευ ψησίματος καθώς οι σπόροι ήταν ήδη ψημμένοι) του βασικού πιάτου της ελληνικής κουζίνας, που ονομαζόταν .
Γενικά το σιταρένιο ψωμί λεγόταν «άρτος», το κριθαρένιο «άλφιτον», το προερχόμενο με ζύμη που ψηνόταν σε χαμηλούς κλιβάνους (είδος γάστρας) λεγόταν «ζυμίτης», ενώ το προερχόμενο χωρίς ζύμη που ψηνόταν σε ανθρακιά λεγόταν «άζυμος» και ιδιαίτερα «σποδίτης». Οτιδήποτε τρώγονταν με ψωμί (προσφάγιο) λεγόταν «όψον». Ο άρτος ή το άλφιτο που τρώγονταν βουτηγμένο σε άκρατο οίνο (= ανέρωτο) λεγόταν «ακράτισμα». Το ακράτισμα τρώγονταν κυρίως το πρωί, εξ ου και το πρωινό γεύμα λέγονταν ομοίως ακράτισμα.
Χαρακτηριστικά οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν τους Έλληνες «κριθαροφάγους», ενώ στην κωμωδία «Ειρήνη» ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί την έκφραση «», που μεταφράζεται «το να ζει κανείς μονάχα με κριθάρι» ή κατά τη νεοελληνική έκφραση «τη βγάζω με νερό και ψωμί». Στις μέρες μας επιβιώνουν διάφορες συνταγές για την παρασκευή μάζας. Σερβιριζόταν ψημένη ή ωμή, με τη μορφή χυλού ή ζυμαρικών ή ακόμη και πίττας. Επίσης μπορούσε να νοστιμίσει με τυρί ή μέλι.
Φρούτα, λαχανικά και μπάμιες
Τα δημητριακά σερβίρονταν συνήθως με ένα συνοδευτικό γνωστό με τη γενική ονομασία . Αρχικά η ονομασία αναφερόταν σε ό,τι μαγειρευόταν στη φωτιά, και, κατ' επέκταση, σε οτιδήποτε συνόδευε το ψωμί. Από την κλασική εποχή και μετά, πρόκειται για ψάρι και λαχανικά: λάχανα, κρεμμύδια (), γλυκομπίζελα, πράσα, βολβούς, μαρούλια, βλίτα, ραδίκια κ.ά. Σερβίρονταν ως σούπα, βραστά ή πολτοποιημένα (), καρυκευμένα με ελαιόλαδο, ξίδι, χόρτα ή μια σάλτσα ψαριού γνωστή με την ονομασία . Αν πιστέψουμε τον Αριστοφάνη, ο πουρές ήταν ένα από τα αγαπημένα πιάτα του Ηρακλή, ο οποίος στις κωμωδίες πάντα παρουσιαζόταν ως μεγάλος λιχούδης. Οι πιο φτωχές οικογένειες κατανάλωναν βελανίδια (). Οι ελιές ήταν πολύ συνηθισμένο συνοδευτικό, ωμές ή συντηρημένες.
Ειδικά οι λαϊκές τάξεις κατανάλωναν πολύ και όσπρια. Προτιμούσαν τους φασιόλους, τις φακές, τα ρεβίθια, τα κουκκιά () και τους θέρμους ().
Για τους κατοίκους των πόλεων τα φρέσκα οπωροκηπευτικά ήταν πολύ ακριβά και έτσι καταναλώνονταν σπάνια. Οι φτωχότεροι πολίτες προτιμούσαν τα ξηρά λαχανικά. Το τυπικό φαγητό του μέσου εργάτη ήταν η φακή. Μια τυπική στρατιωτική μερίδα περιελάμβανε τυρί, σκόρδο και κρεμμύδια. Ο Αριστοφάνης συχνά συνδέει την κατανάλωση κρεμμυδιών με τους στρατιώτες, για παράδειγμα στην κωμωδία του, «Ειρήνη», ο χορός που πανηγυρίζει για τη λήξη των πολέμων εκφράζει την χαρά του που απαλλάχτηκε πλέον «από το κράνος, το τυρί και τα κρεμμύδια». Ο πικρός βίκος θεωρούταν φαγητό λιμού.
Τα φρούτα, φρέσκα ή ξηρά, τρώγονταν ως επιδόρπιο. Πρόκειται κυρίως για σύκα, σταφίδες, καρύδια και φουντούκια. Τα ξηρά σύκα χρησίμευαν επίσης ως ορεκτικό, πίνοντας παράλληλα κρασί. Στην περίπτωση αυτή, συνοδεύονταν συχνά από ψητά κάστανα, στραγάλια ή ψημένους καρπούς οξιάς.
Κρέας
Η κατανάλωση ψαριών και κρεατικών σχετίζεται με την οικονομική επιφάνεια του σπιτικού αλλά και τη γεωγραφική του θέση: οι αγροτικές οικογένειες μέσω του κυνηγιού και της τοποθέτησης μικροπαγίδων είχαν πρόσβαση σε πτηνά και λαγούς, ενώ μπορούσαν να μεγαλώνουν πουλερικά και χήνες στις αυλές τους. Οι ελαφρώς πλουσιότεροι μπορούσαν να διατηρούν κοπάδια με πρόβατα, κατσίκες και γουρούνια. Στις πόλεις το κρέας κόστιζε πάρα πολύ με εξαίρεση το χοιρινό: κατά την εποχή τού Αριστοφάνη, ένα γουρουνάκι γάλακτος κόστιζε τρεις δραχμές, ποσό που αντιστοιχεί σε τρία ημερομίσθια ενός δημοσίου υπαλλήλου. Στην κλασική Αθήνα, οι περισσότεροι έτρωγαν κρέας, αρνίσιο ή κατσικίσιο, μονάχα στις γιορτές. Μολαταύτα, τόσο οι πλούσιοι όσο και οι φτωχοί κατανάλωναν λουκάνικα.
Κατά τη μυκηναϊκή περίοδο είναι γνωστό πως κατανάλωναν αρνίσιο, βοδινό και μοσχαρίσιο κρέας. Κατά τον 8ο αιώνα π.Χ. ο Ησίοδος, περιγράφει στο «Έργα και Ημέραι» την ιδανική αγροτική γιορτή:
Το κρέας αναφέρεται πολύ λιγότερο στα κείμενα της κλασικής εποχής σε σύγκριση με την ποίηση της αρχαϊκής εποχής. Κατά πάσα πιθανότητα αυτό δεν οφείλεται σε αλλαγή των διατροφικών συνηθειών, μα μόνο στους άτυπους κανόνες που διέπουν τα δύο αυτά είδη γραμματείας.
Η κατανάλωση κρέατος έχει εξέχοντα ρόλο στα πλαίσια θρησκευτικών εθιμοτυπικών: η μερίδα των θεών (λίπη και οστά) παραδίδονται στις φλόγες, ενώ η μερίδα των ανθρώπων (το ψαχνό κρέας) μοιράζεται στους παρευρισκομένους. Παράλληλα παρατηρούμε την ακμή ενός εμπορικού κλάδου, εκείνου των ψημένων ή παστών κρεάτων, που φαίνονται επίσης να σχετίζονται με θρησκευτικές τελετές και θυσίες. Χαρακτηριστικό της τεχνικής του Έλληνα χασάπη είναι πως το σφάγιο δεν διαμελιζόταν ανάλογα με τον τύπο των μελών του, μα σε κομμάτια ίσου βάρους. Στην Κρήτη τα καλύτερα από αυτά αποδίδονταν στους φρονιμότερους πολίτες ή στους καλύτερους πολεμιστές. Σε άλλες περιοχές όπως στη Χαιρώνεια, οι μερίδες μοιράζονταν τυχαία με αποτέλεσμα να είναι θέμα τύχης για τον καθένα το αν θα λάμβανε καλό ή κακό κομμάτι.
Κύρια τροφή των Σπαρτιατών πολεμιστών ήταν ένας ζωμός από χοιρινό, γνωστός με την ονομασία . Ο Πλούταρχος υποστηρίζει πως «ανάμεσα στα πιάτα, αυτό που έχαιρε της μεγαλύτερης εκτίμησης ήταν ο μέλας ζωμός, μάλιστα σε τέτοιο σημείο που οι ηλικιωμένοι δεν αναζητούσαν καθόλου το κρέας. Το άφηναν για τους νεότερους και δειπνούσαν μονάχα με το ζωμό που τους παρείχαν». Για τους υπόλοιπους Έλληνες πρόκειται για αξιοπερίεργο φαινόμενο. «Φυσικά και οι Σπαρτιάτες είναι οι γενναιότεροι ανάμεσα σε όλους», αστειεύεται ένας Συβαρίτης, «ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε να πεθάνει χίλιους θανάτους παρά να διάγει τόσο λιτό βίο». Το πιάτο αυτό αποτελούταν από χοιρινό, αλάτι, ξύδι και αίμα. Συνοδευόταν από τη γνωστή μάζα, σύκα, τυρί και καμία φορά από θηράματα ή ψάρι. Ο Αιλιανός, συγγραφέας του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ., υποστηρίζει πως στους Λακεδαιμόνιους μάγειρες απαγορευόταν να προετοιμάζουν οτιδήποτε άλλο εκτός από κρέας.
Ψάρι
Η στάση των Ελλήνων απέναντι στο ψάρι ποικίλλει ανάλογα με την εποχή. Στο έπος της Ιλιάδας δεν γίνεται κατανάλωση ιχθύων παρά μόνο ψητού κρέατος. Ο Πλάτων το αποδίδει στην αυστηρότητα των εθίμων της εποχής, εντούτοις μοιάζει πως το ψάρι θεωρούνταν φαγητό για φτωχούς. Στην Οδύσσεια αναφέρεται πως οι σύντροφοι του Οδυσσέα κατέφυγαν στο ψάρι, αλλά μόνο γιατί υπέφεραν από την πείνα αφού πέρασαν από τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης κι έτσι αναγκάστηκαν να φάνε ό,τι υπήρχε διαθέσιμο.
Αντιθέτως, κατά την κλασική εποχή, το ψάρι μετατρέπεται σε προϊόν πολυτελείας, το οποίο αναζητούν για το τραπέζι τους οι γευσιγνώστες. Μάλιστα κατά την ελληνιστική περίοδο συναντούμε και σχετική βιβλιογραφία, όπως ένα σύγγραμμα του Λυγκέως από τη Σάμο το οποίο πραγματεύεται την τέχνη του να αγοράζει κανείς ψάρι σε χαμηλές τιμές. Άλλα ειδικά συγγράμματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας με έξοχες και λεπτομερείς περιγραφές ψαριών είναι: το «Περί Ιχθύων» του Αριστοτέλη, ο «Αλιευτικός» του Νουμηνίου, η «Αλιευομένη», του Αντιφάνους, ο «Ιχθύς» του Αρχίππου.
Πάντως όλα τα προϊόντα αλιείας δεν κόστιζαν το ίδιο. Μια στήλη που ανάγεται στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. και που προέρχεται από τη βοιωτική πόλη Ακραιφνία, στη λίμνη της Κωπαΐδας, εμπεριέχει έναν τιμοκατάλογο ψαριών, ίσως για την προστασία των καταναλωτών από την κερδοσκοπία. Οικονομικότεροι όλων είναι οι σκάροι, ενώ η κοιλιά του κόκκινου τόννου κοστίζει τρεις φορές περισσότερο. Οι σαρδέλλες, οι αντζούγιες και οι μαρίδες είναι οικονομικές και αποτελούν φαγητά της καθημερινότητας για τους αρχαίους Αθηναίους. Επίσης στην ίδια κατηγορία μπορούν να αναφερθούν ο λευκός τόνος, το λυθρίνι, το σαλάχι, ο ξιφίας και ο οξύρρυγχος, ο οποίος καταναλώνεται αλατισμένος. Η λίμνη Κωπαΐδα φημιζόταν για τα χέλια της, ξακουστά σε ολόκληρη την Ελλάδα, τα οποία εξαίρονται και στην κωμωδία «Αχαρνής». Ανάμεσα στα ψάρια του γλυκού νερού μπορούν να σημειωθούν το λαβράκι, ο κυπρίνος και το υποτιμημένο γατόψαρο.
Οι Έλληνες απολάμβαναν εξ ίσου και τα υπόλοιπα θαλασσινά. Σουπιές (), χταπόδια () και καλαμάρια () μαγειρεύονταν ψητά ή τηγανητά και σερβίρονταν ως ορεκτικά, ως συνοδευτικά ή ακόμη και στα συμπόσια, αν ήταν μικρού μεγέθους. Τα θαλασσινά μεγαλύτερου μεγέθους συγκαταλέγονταν στα πιάτα της υψηλής μαγειρικής. Ο ποιητής Έριφος κατατάσσει τις σουπιές, την κοιλιά του τόνου και τον γόγγρο στα εδέσματα των θεών, απλησίαστα για τους θνητούς με περιορισμένα οικονομικά μέσα. Οι σουπιές και τα χταπόδια αποτελούσαν παραδοσιακά δώρα κατά τον εορτασμό των Αμφιδρομίων, όταν οι γονείς έδιναν ονόματα στα παιδιά τους. Όσον αφορά τα οστρακοειδή, οι αρχαίες πηγές αναφέρουν την κατανάλωση σπειροειδών κοχυλιών, μυδιών, πίννας, αυτιών της θάλασσας, αχιβάδων, πεταλίδων και χτενιών. Ο Γαληνός είναι ο πρώτος που αναφέρει την κατανάλωση ψητών στρειδιών (). Τέλος εκτίμησης έχαιραν τα καβούρια (), οι αστακοί (), οι αχινοί () και οι καραβίδες ().
Οι ψαράδες στην πλειοψηφία των περιπτώσεων έβγαιναν στη θάλασσα μόνοι και παρέμεναν κοντά στην ακτή.
Χρησιμοποιούσαν άγκιστρα, κυρίως χάλκινα, τα οποία έδεναν με ορμιά (πετονιά), φτιαγμένη από τρίχες ζώων ή φυτικές ίνες. Για να βυθίζεται το άγκιστρο, του έδεναν μολύβδινο βαρίδι. Συνηθισμένο ήταν το ψάρεμα με δίχτυα διαφόρων ειδών ανάλογα με το είδος των ψαριών, εφοδιασμένα με φελλούς και βαρίδια, αλλά και το ψάρεμα με καμάκι () ή τρίαινα. Χρησιμοποιούσαν επίσης κύρτους πλεγμένους από βέργες. Πιο κατάλληλες ώρες για ψάρεμα θεωρούσαν το σούρουπο και το χάραμα. Ψάρευαν επίσης τη νύχτα με φως πυρσών.
Το μεγαλύτερο μέρος της ψαριάς πρέπει να πωλούταν στις αγορές των πόλεων σε ειδικούς χώρους. Το ψάρι εμφανίζεται συχνά διατηρημένο στην άλμη. Πρόκειται για μια διαδικασία πολύ διαδεδομένη στα ψάρια μικρού μεγέθους, ωστόσο απαντάται και σε μεγαλύτερα όπως η παλαμίδα, ο τόνος, το σκουμπρί, η πεσκαντρίτσα και ο οξύρρυγχος, ακόμη στα καβούρια και τους αχινούς.
Αυγά και γαλακτοκομικά
Οι Έλληνες ανέτρεφαν πάπιες, χήνες, ορτύκια και κότες για να εξασφαλίζουν αυγά. Ορισμένοι συγγραφείς κάνουν ακόμη αναφορά σε αυγά φασιανού και αιγυπτιακής χήνας, εντούτοις μπορούμε να υποθέσουμε πως επρόκειτο για σπάνια εδέσματα. Τα αυγά καταναλώνονταν είτε μελάτα είτε σφικτά ως ορεκτικό ή επιδόρπιο. Επιπλέον τόσο ο κρόκος όσο και το ασπράδι του αυγού αποτελούσαν, οπώς και στις μέρες μας, συστατικά διάφορων συνταγών.
Το γάλα ήταν αρκετά διαδεδομένο, ωστόσο σπάνια χρησιμοποιούταν στη μαγειρική. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά χρησιμοποιούταν σπάνια: γενικώς θεωρούταν χαρακτηριστικό της διατροφής των κατοίκων της Θράκης τους οποίους ο κωμικός ποιητής Αναξανδρίδας αποκαλεί «βουτυροφάγους». Παρόλα αυτά τα γαλακτοκομικά προϊόντα έχαιραν εκτίμησης. Η ήταν ένα είδος παχύρρευστου γάλακτος, το οποίο συχνά συγχέεται με το γιαούρτι. Βασικό συστατικό της ελληνικής διατροφής ήταν το τυρί, είτε από γάλα κατσίκας είτε από γάλα προβάτου. Γινόταν διάκριση ανάμεσα στο φρέσκο και το σκληρό τυρί που πωλούταν σε διαφορετικά καταστήματα: το πρώτο κόστιζε τα δύο τρίτα της τιμής του δεύτερου. Καταναλώνονταν σκέτα ή με μέλι ή με λαχανικά. Επίσης αποτελούσε συστατικό διάφορων συνταγών, ανάμεσα στα οποία συναντούμε και το ψάρι.
Άλλα φαγητά
Άλλα εδέσματα των αρχαίων Ελλήνων ήταν γλυκά όπως η «σησαμίς» (είτε με τη μορφή που έχει το σημερινό παστέλι, είτε σε σφαιροειδή μορφή), οι «πλακούντες», η «άμμιλος» (τούρτα), η «μελιττούτα» (είδος γαλατόπιττας) καθώς και τα «αρτοκρέατα» (κρεατόπιττες), οι «τηγανίτες» ή τα «τήγανα» (τηγανίτες ή λουκουμάδες).
Ποτά
Στην πόση των αρχαίων Ελλήνων με την ευρύτερη κατανάλωση ήταν προφανώς το νερό. Η αναζήτηση νερού υπαγόταν στις εργασίες που έπρεπε να διεκπεραιώσουν καθημερινά οι γυναίκες. Αν και η χρήση πηγαδιού συχνά ήταν αναπόφευκτη, όπως είναι φυσικό υπήρχε προτίμηση σε νερό «από πηγή πάντα ρέουσα και αναβλύζουσα». Το νερό θεωρείται θρεπτικό - κάνει τα δέντρα και τα φυτά να αναπτύσσονται - αλλά και επιθυμητό. Ο Πίνδαρος ονομάζει το νερό μιας πηγής «ευχάριστο σαν μέλι». Οι πηγές περιγράφουν κατά καιρούς το νερό ως βαρύ (), ξηρό (), όξινο (), να θυμίζει κρασί () κ.ά. Ένας από τους χαρακτήρες του κωμικού ποιητή Αντιφάνη υποστηρίζει πως θα μπορούσε να αναγνωρίσει ανάμεσα σε όλο το νερό του κόσμου εκείνο της Αττικής από την καλή του γεύση. Τέλος, ο Αθήναιος αναφέρει μια σειρά από φιλοσόφους που κατανάλωναν παρά μόνο νερό, συνήθεια που συνοδεύεται συνήθως από αυστηρή χορτοφαγία. Άλλα ποτά που καταναλώνονται συχνότατα ήταν το γάλα κατσίκας και το υδρόμελι.
Το σκεύος που χρησιμοποιούταν για την πόση ήταν ο σκύφος, κατασκευασμένος από ξύλο, πηλό ή μέταλλο. Ο Κριτίας αναφέρει δια μέσου του έργου του Πλουτάρχου ένα λακωνικής καταγωγής κυκλικό αγγείο, που ονομαζόταν κώθων. Θεωρούνταν από τους αρχαίους το πιο κατάλληλο για στρατιωτική χρήση, γιατί λόγω του χρώματος του δοχείου εμποδίζονταν εκείνος που έπινε να αντιληφθεί τις τυχόν ακαθαρσίες του νερού και χώματα, ενώ παράλληλα είχε αρκετά γυριστό χείλος, ώστε να μένουν σε αυτό οι ακαθαρσίες κατά την πόση. Ένα άλλο διαδεδομένο σκεύος ήταν η κύλικα, ένα ποτήρι κυκλικού σχήματος, βαθύ, αλλά τελείως ανοιχτό, με βάση και δύο λαβές. Επίσης, ο κάνθαρος, αγγείο με δύο, συνήθως ψηλές, κάθετες λαβές και το ρυτόν που ήταν συχνά ζωόμορφο και που χρησιμοποιούταν συνήθως ως κρασοπότηρο σε συμπόσια.
Οίνος
Κατά την αρχαιότητα υπήρχαν πολλά είδη κρασιού: λευκό, κόκκινο, ροζέ. Υπάρχουν μαρτυρίες για όλα τα είδη καλλιέργειας, από το καθημερινό κρασί μέχρι εκλεκτές ποικιλίες. Ξακουστοί αμπελώνες υπήρχαν στη Νάξο, τη Θάσο, τη Λέσβο και τη Χίο. Δευτερεύον κρασί παραγόταν από νερό και μούστο, αναμεμειγμένο με κατακάθια, το οποίο και διατηρούσαν οι χωρικοί για προσωπική τους χρήση. Ορισμένες φορές το κρασί γινόταν γλυκύτερο με μέλι, ενώ μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για φαρμακευτικούς σκοπούς αν ανακατευόταν με θυμάρι, κανέλλα και άλλα βότανα.
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ίσως και λίγο νωρίτερα, ήταν γνωστό ένας πρόγονος της σημερινής ρετσίνας και του βερμούτ. Ο Αιλιανός επίσης αναφέρει έναν οίνο που αναμιγνυόταν με άρωμα. Επίσης παρασκευαζόταν και ζεστό κρασί, ενώ στη Θάσο ένα είδος «γλυκού κρασιού».
Το κρασί στις περισσότερες περιπτώσεις αραιωνόταν με νερό, καθώς ο «άκρατος οίνος» (μη αραιωμένο κρασί) δεν ενδεικνυόταν για καθημερινή χρήση. Το κρασί αναμιγνυόταν σε έναν κρατήρα από τον οποίο οι δούλοι γέμιζαν τα ποτήρια με τη βοήθεια μιας οινοχόης. Το κρασί επίσης είχε θέση και στη γενική ιατρική, καθώς του αποδίδονταν φαρμακευτικές ιδιότητες. Ο Αιλιανός αναφέρει πως το κρασί της Ηραίας στην Αρκαδία μπορεί να επιφέρει τρέλλα στους άνδρες, αλλά και πως καθιστούσε τις γυναίκες γόνιμες. Αντιθέτως ένα κρασί από την Αχαΐα είχε τη φήμη πως μπορούσε να επιφέρει αποβολή στις εγκύους. Εκτός από τις ιατρικές περιστάσεις, η ελληνική κοινωνία αποδοκίμαζε τις γυναίκες που έπιναν κρασί. Σύμφωνα με τον Αιλιανό ένας νόμος στη Μασσαλία απαγόρευε στις γυναίκες να πίνουν οτιδήποτε εκτός από νερό. Η Σπάρτη ήταν η μοναδική πόλη όπου επιτρεπόταν στις γυναίκες να καταναλώνουν ό,τι ήθελαν.
Τα κρασιά που προορίζονταν για τοπική χρήση διατηρούνταν σε ασκιά. Εκείνα που επρόκειτο να πουληθούν τοποθετούνταν σε πίθους, μεγάλα αποθηκευτικά αγγεία από πηλό. Κατόπιν μεταφέρονταν σε σφραγισμένους αμφορείς για να πωληθούν ανεξάρτητα, είτε στον ίδιο τόπο, είτε σε άλλο, μεταφερόμενοι με πλοία. Τα επώνυμα κρασιά έφεραν ετικέτες με το όνομα του παραγωγού ή των αρχόντων μιας πόλης που εγγυόντουσαν την καταγωγή του. Αποτελεί το πρώτο παράδειγμα στην ιστορία μιας πρακτικής που επιβιώνει ως τις ημέρες μας.
Κυκεών και Πτισάνη
Οι Έλληνες παρασκεύαζαν επίσης ένα τρόφιμο ανάμεσα στο φαγητό και το ποτό που ονομαζόταν (προέρχεται από το ρήμα «κυκάω» που σημαίνει «ανακατεύω»). Πρόκειται για πλιγούρι κριθαριού στο οποίο προσέθεταν νερό και βότανα. Στην Ιλιάδα περιελάμβανε επίσης τριμμένο κατσικίσιο τυρί. Στην Οδύσσεια, η μάγισσα Κίρκη του προσέθεσε μέλι κι ένα μαγικό φίλτρο. Στον Ομηρικό Ύμνο της Δήμητρας, η θεά απορρίπτει το κόκκινο κρασί, ωστόσο δέχεται κυκεώνα από νερό, αλεύρι και βλήχονα. Χρήσιμος και ως ιερό ποτό στα Ελευσίνια Μυστήρια, ο κυκεώνας αποτελεί και λαϊκή τροφή ιδίως στην ύπαιθρο: ο Θεόφραστος στους «Χαρακτήρες» του παρουσιάζει έναν αγρότη που ήπιε δυνατό κυκεώνα προκαλώντας δυσφοριά στους διπλανούς του στην Εκκλησία του Δήμου με την αναπνοή του. Το ποτό αυτό είναι επίσης φημισμένο για την ιδιότητά του να βοηθά στην πέψη. Έτσι, στην «Ειρήνη», ο θεός Ερμής το συνιστά στον πρωταγωνιστή που το παράκανε τρώγοντας ξηρά φρούτα.
Στην ίδια λογική, η ήταν ένα αφέψημα από κριθάρι που χρησίμευε ως τροφή για αρρώστους. Ο Ιπποκράτης το συνιστά σε ασθενείς που υποφέρουν από οξείες παθήσεις.
Καλοφαγάδες και μάγειροι
Κατά την αρχαϊκή και κλασική εποχή, η λιτότητα, την οποία επέβαλλαν οι φυσικές και κλιματικές συνθήκες της Ελλάδας, αναγνωρίζεται ως αρετή. Οι Έλληνες δεν αγνοούν την καθαρή απόλαυση που μπορεί να προσφέρει το φαγητό, εντούτοις το τελευταίο ώφειλε να παραμένει απλό. Ο Ησίοδος, ως άνθρωπος της υπαίθρου, θεωρεί πραγματικό τσιμπούσι μια μερίδα κρέατος ψημμένη στη σχάρα, το γάλα και τις γαλέττες, όλα αυτά στα πλαίσια μιας ηλιόλουστης ημέρας. Ακόμη καλύτερο γεύμα θεωρείται το δωρεάν γεύμα: «ξεφάντωμα χωρίς πληρωμή είναι κάτι που δεν πρέπει να αφήνει κανείς να πάει χαμένο», σημειώνει ο φιλόσοφος Χρύσιππος.
Η επιδίωξη της γαστρονομικής υπερβολής θεωρούταν, αντίθετα, απαράδεκτη, το δίχως άλλο ένα σημάδι ανατολίτικης μαλθακότητας: οι Πέρσες ήταν πρότυπο παρακμής εξαιτίας της αγάπης τους για την πολυτέλεια, η οποία εκδηλώνεται φυσικά και στο τραπέζι. Οι αρχαίοι συγγραφείς αρέσκονταν στο να περιγράφουν το γεύμα του Μεγάλου Βασιλέως των Αχαιμενιδών: ο Ηρόδοτος, ο Κλέαρχος ο Σολεύς, ο Στράβων και ακόμη περισσότερο ο Κτησίας συμφωνούν στις περιγραφές τους.
Από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες τόνιζαν με υπερηφάνεια την αυστηρότητα των διατροφικών τους συνηθειών. Ο Πλούταρχος αφηγείται πως ένας από τους βασιλείς του Πόντου, περίεργος να δοκιμάσει τον περίφημο «μέλανα ζωμό» των Λακεδαιμονίων, αγόρασε έναν μάγειρα από τη Λακωνία. Δοκιμάζοντάς το διαπίστωσε πως ήταν πολύ άνοστο για τα γούστα του. Ο μάγειράς του, ωστόσο, απεφάνθη: «Ω βασιλιά, για να εκτιμήσει κάποιος αυτό το ζωμό, πρέπει αρχικά να κολυμπήσει στον ποταμό Ευρώτα». Σύμφωνα με τον Πολύαινο, ο Αλέξανδρος ο Μέγας, ανακαλύπτοντας την αίθουσα όπου παρατίθονταν τα γεύματα της περσικής αυλής, ειρωνεύτηκε το γούστο τους στο φαγητό και σε αυτό απέδωσε την ήττα τους. Ο Παυσανίας από τη Σπάρτη, μαθαίνοντας τις διατροφικές συνήθειες του Πέρση Μαρδόνιου, ειρωνεύτηκε τους Πέρσες που επιθυμούσαν να κατακτήσουν τους Έλληνες τη στιγμή που ζούσαν τόσο απλά.
Αποτέλεσμα αυτής της λατρείας για την αυστηρότητα, ήταν η κουζίνα παραμένει για αιώνιες βασίλειο των γυναικών, είτε ελεύθερων είτε δούλων. Μολαταύτα, στην κλασική περίοδο κάνουν την εμφάνισή τους στην αρχαία γραμματεία ειδικοί στη μαγειρική. Τόσο ο Αιλιανός, όσο και ο Αθήναιος αναφέρουν τους χίλιους μάγειρες που συνόδευαν τον Σμινδυρίδη από τη Σύβαρη στο ταξίδι του στην Αθήνα κατά την εποχή του Κλεισθένη, αν και με αποδοκιμασία. Ο Πλάτων στο έργο του «Γοργίας» αναφέρει το Θεαρίωνα τον αρτοποιό, τον Μίθαικο που συνέγραψε μια πραγματεία για τη μαγειρική των Σικελών και τον Σάραμβο που πωλούσε κρασιά. Τρεις εξέχοντες γνώστες των γλυκισμάτων, της κουζίνας κα του οίνου. Και διάφοροι άλλοι μάγειρες συνέγραψαν έργα σχετικά με την τέχνη τους.
Με το πέρασμα του χρόνου, οι Έλληνες όλο και πιο πολύ εξελίσσονται σε καλοφαγάδες. Ο Αιλιανός σημειώνει: «στη Ρόδο, εκείνος που προσέχει ιδιαίτερα τα ψάρια και τα εκτιμά κι εκείνος που ξεπερνά τους πάντες σε γευσιγνωσία εγκωμιάζεται, θα λέγαμε, από τους συμπολίτες του ως ευγενικό πνεύμα». Κατά την ελληνιστική και κατόπιν κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, οι Έλληνες - τουλάχιστον οι εύποροι - χάνουν σιγά σιγά την εμμονή στη λιτότητα. Οι συνδαιτημόνες του συμποσίου το οποίο αφηγείται ο Αθήναιος κατά τον 2ο - 3ο αιώνα μ.Χ. αφιερώνουν μεγάλο μέρος της συζήτησής τους σε απόψεις για το κρασί και τη γαστρονομία. Αναφέρονται στις ιδιότητες κάποιων ποικιλιών κρασιού, λαχανικών και κρεάτων, καθώς και σε ξακουστά πιάτα (γεμιστό καλαμάρι, κοιλιά κόκκινου τόνου, καραβίδες, μαρούλια ποτισμένα με οίνο και μέλι). Επικαλούνται ακόμη μεγάλους μάγειρες όπως ο Σωτηρίδης, σεφ του βασιλέως Νικομήδη Α' της Βιθυνίας. Όταν ο αφέντης του Σωτηρίδη βρισκόταν βαθειά στην ενδοχώρα πεθύμησε να φάει αντζούγιες. Εκείνος τότε προσομοίασε τη γεύση τους χρησιμοποιώντας ραπανάκια προσεκτικά τυλιγμένα ώστε να θυμίζουν αντζούγιες, λαδωμένα και αλατισμένα, πασπαλισμένα με σπόρους παπαρούνας. Το κατόρθωμα αυτό η Σούδα, μια βυζαντινή εγκυκλοπαίδεια, το αποδίδει λανθασμένα στον διάσημο Ρωμαίο γευσιγνώστη Απίκιο (1ος αιώνας π.Χ.), απόδειξη πως οι Έλληνες δεν υπολείπονταν πλέον σε τίποτα από τους Ρωμαίους.
Ιδιαίτερες διατροφικές συνήθειες
Χορτοφαγία
Ο ορφισμός και ο πυθαγορισμός, δύο αρχαιοελληνικά θρησκευτικά ρεύματα, πρότειναν ένα διαφοροποιημένο τρόπο ζωής, βασισμένο στην αγνότητα και την κάθαρση - στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μορφή άσκησης. Στο πλαίσιο αυτό η χορτοφαγία αποτελεί κεντρικό σημείο στην ιδεολογία του ορφισμού, καθώς και σε μερικές από τις παραλλαγές του πυθαγορισμού.
Ο Εμπεδοκλής τον 5ο αιώνα π.Χ. πλαισιώνει τη χορτοφαγία στην πεποίθηση της μετεμψύχωσης: ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα ζώο που θανατώνεται δεν αποτελεί το καταφύγιο μιας ανθρώπινης ψυχής; Οφείλουμε να παρατηρήσουμε, ωστόσο, πως ο Εμπεδοκλής, αν ήθελε να είναι συνεπής με την ίδια του τη λογική, θα έπρεπε να αρνείται επίσης να καταναλώνει και φυτά για τον ίδιο λόγο. Η χορτοφαγία πιθανώς επίσης εκπορεύεται από την απέχθεια προς τη θανάτωση ζωντανών οργανισμών, καθώς ο ορφισμός δίδασκε την αποχή από αιματοχυσίες.
Η διδασκαλία του Πυθαγόρα τον 4ο αιώνα π.Χ. είναι ακόμη δυσκολότερο να οριοθετηθεί με ακρίβεια. Οι ποιητές της Μέσης Κωμωδίας, όπως ο Άλεξις ή ο Αριστοφών, περιγράφουν τους πυθαγόρειους ως αυστηρά χορτοφάγους: μάλιστα ορισμένοι περιορίζονταν μονάχα στην κατανάλωση ψωμιού και νερού. Ωστόσο, άλλα ρεύματα περιορίζονταν στην απαγόρευση συγκεκριμένων φυτικών τροφών όπως τα κουκιά ή ιερών ζώων όπως ο λευκός κόκκορας ή ακόμη συγκεκριμένων σημείων του σώματος των ζώων. Τέλος, ακόμη και οι οπαδοί της χορτοφαγίας σε συγκεκριμένες θρησκευτικές περιστάσεις κατανάλωναν θυσιασμένα ζώα, κατά την άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.
Η χορτοφαγία και η ιδέα της αγνότητας παρέμειναν στενά συνδεδεμένες και ορισμένες φορές συνοδεύονταν κι από την αποχή από τη σεξουαλική πράξη. Στο έργο του «Περί σαρκοφαγίας» ο Πλούταρχος (1ος - 2ος αιώνας μ.Χ.) αναβιώνει την αντίληψη πως η αιματοχυσία αποτελεί βάρβαρη πράξη και ζητά από τον άνθρωπο που καταναλώνει σάρκα να δικαιολογήσει την προτίμησή του.
Ο νεοπλατονικός Πορφύριος από την Τύρο (3ος αιώνας), στο έργο του «De abstinentia ab esu animalium» συνδέει τη χορτοφαγία με τα κρητικά μυστήρια και παρέχει έναν κατάλογο με διάσημους χορτοφάγους του παρελθόντος, ξεκινώντας από τον Επιμενίδη. Για εκείνον, είναι ο ήρωας Τριπτόλεμος, που δέχτηκε από τη θεά Δήμητρα ένα στάχυ ως δώρο, εκείνος που εισήγαγε τη χορτοφαγία. Οι τρεις εντολές του ήταν: «Τίμα τους γονείς σου», «Τίμα τους θεούς με καρπούς» και «Δείξε οίκτο στα ζώα».
Διατροφή των αρρώστων
Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί συμφωνούν για την αναγκαιότητα ιδιαίτερης διατροφής για τους αρρώστους, εντούτοις οι απόψεις τους για το ποια τρόφιμα πρέπει να περιλαμβάνει δεν συμφωνούν. Στο έργο του «Περί Διαίτης Οξέων» ο Ιπποκράτης αναφέρεται στις ευεργετικές ιδιότητες της πτισάνης, η οποία αφομοιώνεται εύκολα από τον οργανισμό και προκαλεί πτώση του πυρετού. Εντούτοις, άλλοι τη θεωρούν βαρειά, καθώς εμπεριέχει σπόρους κριθαριού, ενώ άλλοι την συνιστούν με την προϋπόθεση να μην τοποθετούνται οι σπόροι αυτοί κατά την προετοιμασία της. Ορισμένοι ιατροί δεν επιτρέπουν παρά μόνο υγρές τροφές μέχρι και την έβδομη ημέρα, και μετά επιτρέπουν την πτισάνη. Τέλος μια μερίδα εξ αυτών υποστηρίζει πως δεν θα πρέπει να καταναλώνονται στερεές τροφές καθ' όλη τη διάρκεια της ασθένειας.
Οι ίδιες οι μέθοδοι του Ιπποκράτη αποτελούν αντικείμενο διχογνωμίας ανάμεσα στους διάφορους ιατρούς: άλλοι κατηγορούν το μεγάλο ιατρό πως υποσιτίζει τους ασθενείς του, ενώ άλλοι πως τους τρέφει υπερβολικά. Κατά την ελληνιστική εποχή, ο Αλεξανδρινός Ερασίστρατος προσάπτει στον Ιπποκράτη ότι απαγόρευε στους αρρώστους να τρώνε οτιδήποτε παρά λίγο νερό, χωρίς να λαμβάνουν κανένα άλλο θρεπτικό στοιχείο: πρόκειται πράγματι για την πρακτική των μεθοδικών που δεν επέτρεπαν στους ασθενείς τη λήψη τροφής κατά το πρώτο 48ωρο. Αντίθετα, κάποιος Πετρονάς συνιστά την κατανάλωση χοιρινού και τη λήψη ανόθευτου οίνου.
Διατροφή των αθλητών της αρχαιότητας
Αν θεωρήσουμε τον Αιλιανό αξιόπιστη πηγή, ο πρώτος αθλητής που ακολούθησε ποτέ ειδική διατροφή ήταν ο Ίκκος από τον Τάραντα, που έζησε κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. Ο Πλάτων επιβεβαιώνει πως ακολουθούσε πολύ πειθαρχημένο πρόγραμμα, με την έκφραση «γεύμα του Ίκκου» να γίνεται παροιμιώδης. Ωστόσο, ο Μίλων από τον Κρότωνα, ολυμπιονίκης της πάλης, κατείχε τη φήμη πως κατανάλωνε 7,5 λίτρα κρασιού, 9 κιλά ψωμί και κάμποσο κρέας καθημερινά. Πριν από αυτόν, οι αθλητές της κλασικής εποχής ακολουθούσαν δίαιτα στηριγμένη στις ξηρές τροφές (), όπως για παράδειγμα στα ξηρά σύκα, το τυρί και το ψωμί. Ο Πυθαγόρας (είτε ο γνωστός φιλόσοφος είτε κάποιος προπονητής αθλητών) είναι ο πρώτος που συμβουλεύει τους αθλητές να καταναλώνουν κρέας.
Ακολούθως, οι προπονητές συνιστούν μια προκαθορισμένη διατροφή: για να κατακτήσει κάποιος έναν ολυμπιακό τίτλο «πρέπει να ακολουθεί ιδιαίτερη διατροφή, να μην τρώει επιδόρπια (…), να μην πίνει παγωμένο νερό και να μην καταναλώνει ποτήρια κρασιού όποτε του κάνει κέφι». Η διατροφή αυτή πρέπει να είχε ως βάση το κρέας, πληροφορία που επιβεβαιώνει ο Παυσανίας. Ο ιατρός Γαληνός αποδοκιμάζει τους συγχρόνους του αθλητές επειδή καταναλώνουν ωμό κρέας που ακόμη στάζει αίμα. Θεωρεί πως η συνήθεια αυτή προκάλεί πύκνωση της σαρκικής μάζας εξαφανίζοντας την εσωτερική θερμότητα του σώματος, οδηγώντας σταδιακά τον αθλητή στο θάνατο. Αντίθετα, υποστηρίζει πως η διατροφή πρέπει να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε αθλητή και να βασίζεται στις συμβουλές εξειδικευμένου ιατρού.
Σημειώσεις
α. Την έκφραση αυτή εισάγει ο Sir Colin Renfrew στο έργο του «The Emergence of Civilisation: The Cyclades and the Aegean in The Third Millennium BC», 1972.
β. Όχι όμως τους σημερινούς, που είναι αμερικανικής προέλευσης.
γ. Πρόκειται για αναφορές που κάνει ο Αθήναιος στο έργο του «Δειπνοσοφιστές», 40f–41a, σχολιάζοντας δύο εδάφια από την Οδύσσεια (Ραψωδία ρ, 208) και την Ιλιάδα (Ραψωδία Β, 753).(567)
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Αρχαίες πηγές
Αθήναιος, «Δειπνοσοφισταί» (Αγγλικά)
Αριστοτέλης, «Πολιτικά» (Αρχαία ΕλληνικάΑγγλικά )
Αριστοφάνης, «Βάτραχοι» (Αρχαία Ελληνικά)
Αριστοφάνης, «Ειρήνη» (Αρχαία Ελληνικά)
Αριστοφάνης, «Ιππείς» (Αρχαία ΕλληνικάΓαλλικάΑγγλικά)
Αριστοφάνης, «Σφήκες» (Αρχαία Ελληνικά)
Γαληνός, «De Alimentorum Facultatibus» (Αγγλικά)
Γαληνός, «Προτρεπτικός»
Γαληνός, «Προτροπή για τη μελέτη της τέχνης της ιατρικής»
Γαληνός, «Υγιεινή»
Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι Φιλοσόφων» (Αρχαία ΕλληνικάΑγγλικά)
Επίκτητος, «Διατριβαί» (Αρχαία Ελληνικά)
Ηρόδοτος, «Ιστορίες» (Αρχαία ΕλληνικάΑγγλικά)
Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» (Αρχαία Ελληνικά)
Θεόφραστος, «Χαρακτήρες» (Αρχαία Ελληνικά, Μετάφραση και Σχόλια)
Ιπποκράτης, «Περί Διαίτης Οξέων» (Αγγλικά)
Κλαύδιος Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία»
Ομηρικοί Ύμνοι (Αρχαία Ελληνικά)
Όμηρος, «Ιλιάδα» (Αρχαία ΕλληνικάΈμμετρη μετάφραση)
Όμηρος, «Οδύσσεια» (Αρχαία Ελληνικά και έμμετρη μετάφραση)
Παυσανίας, «Ελλάδος περιήγησις» (Αρχαία ΕλληνικάΑγγλικά)
Πεδάνιος Διοσκουρίδης, «Materia Medica»
Πλάτων, «Γοργίας» (Αγγλικά)
Πλάτων, «Νόμοι» (Αρχαία Ελληνικά)
Πλάτων, «Πολιτεία» (Αρχαία Ελληνικά)
Πλούταρχος, «Ηθικά»
Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Λυκούργος» (Αρχαία ΕλληνικάΑγγλικά)
Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Πελοπίδας» (Αρχαία ΕλληνικάΑγγλικά)
Πολύαινος, «Στρατηγήματα» (Αγγλικά)
Πορφύριος, «De abstinentia ab esu animalium» (Αγγλικά)
Στράβων, «Γεωγραφία» (Αρχαία Ελληνικά και Γαλλικά)
«Σούδα»
Σύγχρονη βιβλιογραφία
Briant, Pierre, «Histoire de l'Empire perse de Cyrus à Alexandre», Fayard, Παρίσι, 1996 (ISBN 2-213-59667-0).
Corvisier, Jean-Nicolas, «Les Grecs et la mer, Belles Lettres», coll. «Realia», Παρίσι, 2008 (ISBN 978-2-251-33828-6).
Dalby, Andrew, «Siren Feasts: A History of Food and Gastronomy in Greece», Routledge, Λονδίνο, 1996 (ISBN 0-415-15657-2).
Davidson, James, «Courtesans and Fishcakes. The Consuming Passions of Classical Athens», Fontana Press, Λονδίνο, 1997 (ISBN 978-0-00-686343-4).
Delatte, Armand, «Le Cycéon, breuvage rituel des mystères d'Éleusis», Belles Lettres, Παρίσι, 1955.
Dodds, Eric Robertson, «Les Chamans grecs», στο έργο «Les Grecs et l'irrationnel», Flammarion, συλλ. «Champs», 1977 (1η έκδοση 1959).
Δρακόπουλος, Βαγγέλης & Ευθυμίου, Γεωργία, «Επίτομο Λεξικό της Ελληνικής Ιστορίας», Αρχαία Ελλάδα/Μέρος 4ο, Δημοσιογραφικός Όμιλος Λαμπράκη.
Felsenheld, E., «Galien et la gymnastique : science sans conscience n'est que ruine du corps», BAGB 2, (2009).
Flacelière, Robert, «La Vie quotidienne en Grèce au temps de Périclès», Hachette, 1988 (1η έκδ. 1959) (ISBN 2-01-005966-2).
Flint-Hamilton, K.B., «Legumes in Ancient Greece and Rome: Food, Medicine, or Poison?», Hesperia, τόμος.68, νο3 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1999), σελ. 371-385.
Garnsey, Peter, «Cities, Peasants and Food in Classical Antiquity: Essays in Social and Economic History», Cambridge University Press, 2004 (ISBN 978-0521892902).
Garnsey, Peter, «Food and Society in Classical Antiquity (Key Themes in Ancient History)», Cambridge University Press, 1999 (ISBN 978-0521645881).
Jouanna, Jacques, «Hippocrate», Fayard, 1992 (ISBN 978-2213028613).
Κωνσταντινίδη, Ελένη Μ.: «Πρόσκληση σε γεύμα στην Αρχαία Ελλάδα», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 219 (Ιούλιος-Αύγουστος 1998), σσ. 36-45
Levy, Edmont, «Σπάρτη : Κοινωνική και πολιτική ιστορία έως τη ρωμαϊκή κατάκτηση », μετάφραση Αθαν. Δ. Στεφάνης, 1η έκδοση, Αθήνα : Πατάκη, 2008 (ISBN 978-960-16-1694-0).
Migeotte, Léopold, «L'Économie des cités grecques», Ellipses, συλλ. « Antiquité : une histoire », 2002 (ISBN 2-7298-0849-3).
Pietrobelli, Antoine, «Démonstrations géométriques de Galien», BAGB 2, 2009.
Ricotti, Eugenia Salza Prina, «Meals and Recipes from Ancient Greece», Getty Publications, 2007 (ISBN 978-0892368761).
Schmitt-Pantel, Pauline, «La Cité au banquet : histoire des repas publics dans les cités grecques», École française de Rome, 2000.
Sparkes, B.A., «The Greek Kitchen», The Journal of Hellenic Studies, τόμος 82, 1962.
Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 3, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, Αθήνα 1993
Wilkins, John, «Boastful Chef: Discourse of Food in Ancient Greek Comedy», Oxford University Press, USA, 2001 (ISBN 9780199240685). (e-book)
Δείτε επίσης
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
«Ο Άρτος από την Αρχαιότητα έως Σήμερα», αναδρομή στην ιστορία του άρτου από το περιοδικό «Ο Αρτοποιός» (Τεύχος 7, Σεπ-Οκτ 2002)
«Οίνος στην αρχαία ελληνική γραμματεία» , άρθρο του Α. Εμμανουήλ, στον ιστότοπο του Ομίλου Οινοφίλων Κύπρου
«Το λάδι στην αρχαιότητα», άρθρο της Α. Παπαευθυμίου - Παπανθίμου, Καθηγήτριας Προϊστορικής Αρχαιολογίας, Τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας, ΑΠΘ. Ιστότοπος: www.thassos-island.gr.
«Τα ψάρια στην αρχαιότητα», άρθρο στον ιστότοπο www.mirsini.gr.
Δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων
Ιστορία της διατροφής
|
224782
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1273%20%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%B1
|
1273 Χέλμα
|
Η Χέλμα (Helma) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,864. Ανακαλύφθηκε το 1932 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από το όνομα μιας γνωστής του Γερμανού αστρονόμου Βέρνερ Σάουμπ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα κυρίως φυσικά χαρακτηριστικά της Χέλμα είναι άγνωστα. Η Χέλμα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 6 ώρες και 5,1 λεπτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Χελμα
|
358038
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%AF%CF%81%CE%B1%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Μοίρα (αποσαφήνιση)
|
Η λέξη μοίρα, εκ του ρήματος μοιράζω (χωρίζω σε μερίδια), φέρεται στις ελληνικές εκφράσεις με την έννοια της μοιρασιάς, ή της αξίας, ή της προσήκουσας θέσης. Έτσι παρατηρείται η έκφραση «σε ίση μοίρα» ή «σε μεγαλύτερη μοίρα», ή «σε μικρότερη μοίρα» για περιπτώσεις θεμάτων ισομοιρίας ή μεγαλύτερης ή μικρότερης αξίας. Γενικά σημαίνει κάποιο μέρος συνόλου σε αντιπαράθεση του όλου (ολόκληρου).
Η λέξη παρουσιάζεται επίσεις με πολλές άλλες έννοιες όπως:
Μοίρα (γεωμετρία): μονάδα μέτρησης γωνιών
Μοίρα (νόμιμη): νομική ορολογία (κληρονομικό μερίδιο)
Μοίρα (πεπρωμένο) ή Μοίρα (τύχη): το πεπρωμένο ή η τύχη εκάστου ανθρώπου
Μοίρες: θεότητες του πεπρωμένου των αρχαίων Ελλήνων
Στρατιωτικοί όροι:
Μοίρα (στρατιωτική): στρατιωτική μονάδα
Μοίρα (αεροπορική): αεροπορική μονάδα
Μοίρα (ναυτική): ναυτική μονάδα
Τοπωνύμια:
Μοίρα Αχαΐας: χωριό της Αχαΐας
Μοίρα Καρπάθου: οικισμός στην Κάρπαθο
Μοίρες Ηρακλείου: κωμόπολη του Νομού Ηρακλείου στην Κρήτη
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
633617
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%95.%CE%A0.%CE%A3.%20%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85%202018%E2%80%9319
|
Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Λασιθίου 2018–19
|
Για την περίοδο 2018–19, η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Λασιθίου είναι η διοργανώτρια αρχή, υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των καθιερωμένων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, του πρωταθλήματος και του κυπέλλου, στο νομό Λασιθίου.
Η πρωταθλήτρια ομάδα της ΕΠΣ Λασιθίου κερδίζει την άνοδο στη Γ΄ Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία. Η ομάδα που ανακηρύσσεται κυπελλούχος ΕΠΣ Λασιθίου, αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ελλάδας
Πρωτάθλημα
Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Λασιθίου είναι η εξής:
Α΄ Κατηγορία
Β΄ Κατηγορία
Α΄ κατηγορία
Διεξήχθη σε έναν όμιλο των 12 ομάδων. Οι τέσσερεις πρώτες της κανονικής περιόδου διεκδίκησαν το πρωτάθλημα και την άνοδο μέσω των Play off. Εκτός του 12ου ΑΟ Σκοπής, μία ακόμα πιθανή θέση υποβιβασμού κρίθηκε με τη διαδικασία των Play Out.
Η βαθμολογία της κανονικής περιόδου ήταν ως εξής:
Στα Play Off δε συμμετείχε, τελικά, ο ΑΟ Ελούντας που είχε τερματίσει 4ος στην κανονική περίοδο. Ο ΑΟ Αγίου Νικολάου κατέκτησε την πρώτη θέση και το πρωτάθλημα.
Β΄ κατηγορία
Διεξήχθη σε έναν όμιλο των 10 ομάδων. Επανήλθε στην αγωνιστική δράση ο Πύργος Καλού Χωριού και εγγράφηκε στη δύναμη της ΕΠΣΛ ο σύλλογος ΑΕΛ Δίας Οροπεδίου , που μάλιστα κατέκτησε και το πρωτάθλημα της Β κατηγορίας. Δε δήλωσε συμμετοχή ο Λιβυκός.
Κύπελλο
Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Λασιθίου.
Τελικός
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.Π.Σ. Λασιθίου
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2018–2019
Εγχώρια ποδοσφαιρικά κύπελλα 2018-2019
|
208545
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%28%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%29
|
Μετάθεση (μαθηματικά)
|
Μια μετάθεση ενός συνόλου αντικειμένων είναι μια τοποθέτηση των αντικειμένων αυτών με μια συγκεκριμένη σειρά. Για παράδειγμα, ας πάρουμε το σύνολο {Α,Β,Γ}. Αυτό το σύνολο έχει 6 μεταθέσεις, τις (Α,Β,Γ),(Α,Γ,Β),(Β,Α,Γ),(Β,Γ,Α),(Γ,Α,Β),(Γ,Β,Α).
Ο αριθμός (το πλήθος) των μεταθέσεων συνόλου με ν στοιχεία είναι ν! (νι παραγοντικό, δηλαδή ν(ν-1)(ν-2)...·3·2·1
Ο ακόλουθος πίνακας είναι βοηθητικός στην κατανόηση της αντιστοιχίας του πλήθους των στοιχείων ενός συνόλου με το πλήθος των δυνατών μεταθέσεών τους.
Αριθμός στοιχείων συνόλου - Πλήθος μεταθέσεων
1 → 1!=1
2 → 2!=2
3 → 3!=6
4 → 4!=24
5 → 5!=120
6 → 6!=720
7 → 7!=5.040
8 → 8!=40.320
9 → 9!=362.880
10 → 10!=3.628.800
11 → 11!=39.916.800
12 → 12!=479.001.600
Επισημαίνεται ότι οι μεταθέσεις, σε αντίθεση με τις διατάξεις (λήμμα διάταξη), αφορούν όλα τα στοιχεία ενός συνόλου.
Πηγές
Γ. Κοκολάκης, Εισαγωγή στη Θεωρία Πιθανοτήτων και Στατιστική, 1991
Άλγεβρα Β΄Λυκείου, Ο.Ε.Δ.Β., 1992
Διακριτά μαθηματικά
|
215917
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1
|
Δεινοτοπία
|
Η Δεινοτοπία (Αγγλικά: Dinotopia, από τα Ελληνικά δεινόσαυρος + ουτοπία) είναι μία φανταστική ουτοπία από τον δημιουργό James Gurney. Στον τόπο αυτό διαδραματίζονται τα γεγονότα της ομώνυμης σειράς παιδικών βιβλίων. Η Δεινοτοπία είναι ένα απομονωμένο νησί στο οποίο ζουν άνθρωποι και δεινόσαυροι σε μία αρμονική κοινωνία. Το βιβλίο έχε μεταφραστεί σε 18 γλώσσες, κυκλοφορεί σε 30 χώρες και έχει πουλήσει δύο εκατομμύρια αντίτυπα ανά τον κόσμο. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, Δεινοτοπία: Μία χώρα πέρα από τον χρόνο (Αγγλικά: Dinotopia: A Land Apart from Time), καθώς και το δεύτερο, Δεινοτοπία: Ο Κάτω Κόσμος (Αγγλικά: Dinotopia: The World Beneath), κέρδισαν το βραβείο Hugo για την πιο πρωτότυπη εικονογράφηση.
Εκτός από την σειρά παιδικών βιβλίων, έχει κυκλοφορήσει μία μίνι-σειρά (2002), μία κανονική τηλεοπτική σειρά για μία σεζόν, διάφορα παιχνίδια καθώς και 20 άλλα βιβλία για την Δεινοτοπία από άλλους συγγραφείς.
Γενικά
Το νησί της Δεινοτοπίας βρίσκεται κάπου ανοιχτά της Ασίας. Όταν ο κόσμος ήταν ακόμα μία μεγάλη ήπειρος, η Παγγαία, το νησί αποσπάστηκε από την Ασία και μετακινήθηκε με τους αιώνες λόγω της μετατόπισης των ηπείρων σε μεγάλη απόσταση από την Ασία. Λόγω των απότομων και επικίνδυνων βράχων που περικυκλώνουν το νησί, κανείς δεν έχει καταφέρει να φύγει από την Δεινοτοπία, εκτός από τον Κινέζο Qui Nong, ο οποίος έφερε πίσω στην πατρίδα του ιστορίες για μεγάλα ερπετά που εξελίχθηκαν στην κινεζική μυθολογία των δράκων. Οι ανθρώπινοι κάτοικοι της χώρας είναι απόγονοι ναυαγών. Η Δεινοτοπία είναι δημοκρατία και πρωτεύουσα είναι η Σαυρούπολη (Αγγλικά: Sauropolis). Επίσης μεγάλη πόλη είναι η Πόλη του Καταρράκτη (Αγγλικά: Waterfall City). Η γλώσσα που ομιλείται στην χώρα είναι ένα αμάλγαμα διαφόρων γλωσσών όπως τα Ελληνικά και Λατινικά, ενώ οι δεινόσαυροι μιλούν μία γλώσσα την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν. Το αλφάβητο της Δεινοτοπίας αποτελείται από συνδυασμούς ενός συμβόλου βασισμένο στο αποτύπωμα ποδιού δεινοσαύρου.
Παραπομπές και υποσημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Δεινοτοπίας (Αγγλικά)
Επίσημος χάρτης του νησιού (Αγγλικά)
Αμερικανικά μυθιστορήματα
Μυθιστορήματα φαντασίας
Μυθιστορήματα για παιδιά
Μυθιστορήματα που έγιναν ταινίες
Παιδικά βιβλία
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.