id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
694886
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%20%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία
|
Η Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία (Γαλλικά: Première République), επίσημα η Γαλλική Δημοκρατία (République française), είναι το δημοκρατικό πολίτευμα της Γαλλίας από τις 22 Σεπτεμβρίου 1792, κατά τον τρίτο χρόνο της Γαλλικής Επανάστασης, έως τις 18 Μαΐου 1804 με την ανακήρυξη της Πρώτης Αυτοκρατορίας από τον Ναπολέοντα. Αυτή η περίοδος της ιστορίας της Γαλλίας χαρακτηρίστηκε από την κατάργηση της μοναρχίας.
Κατά τη διάρκειά της υπήρξαν τρεις μορφές διακυβέρνησης:
Η Συμβατική Εθνοσυνέλευση, από τις 21 Σεπτεμβρίου 1792 έως τις 26 Οκτωβρίου 1795. Η εξουσία πέρασε ουσιαστικά στην Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έλαβε χώρα η περίοδος της Τρομοκρατίας και η Θερμιδοριανή Αντίδραση.
Το Διευθυντήριο, από το 1795 έως το 1799, που ιδρύθηκε από το Σύνταγμα του έτους Γ'. Η εξουσία ασκείται από πέντε διευθυντές και δύο συνελεύσεις. Ανατράπηκε από το Πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ του 1799 που έφερε στην εξουσία τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Η Υπατεία , από το 1799 έως το 1804, αρχικά με τρεις Υπάτους. Σταδιακά, ο Ναπολέων ανέλαβε όλες τις εξουσίες και έγινε Πρώτος Ύπατος και στη συνέχεια ισόβιος Ύπατος το 1802 και το 1804 ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας.
Από το 1792 έως το 1802, η Γαλλία βρισκόταν σε πόλεμο με την υπόλοιπη Ευρώπη. Γνώρισε επίσης εσωτερικές συγκρούσεις με τους πολέμους της Βανδέας και την εξέγερση των Σουάνων.
Τέλος της μοναρχίας στη Γαλλία
Τον Απρίλιο του 1792, η Νομοθετική Συνέλευση, η οποία ήταν στην εξουσία πριν από την ανακήρυξη της Πρώτης Δημοκρατίας, κήρυξε τον πόλεμο κατά της Αυστρίας - στη συνέχεια συμμετείχε και η Πρωσία ως σύμμαχος της Αυστρίας - η οποία προετοίμαζε πόλεμο για την επαναφορά της απόλυτης μοναρχίας στη Γαλλία με τη συμμετοχή Γάλλων εκπατρισμένων (Στρατιά των Εμιγκρέδων) .
Η Γαλλία, ελπίζοντας σε μια γρήγορη νίκη, εισέβαλε στις Αυστριακές Κάτω Χώρες αλλά μετά από αλλεπάλληλες ανεπιτυχείς επιθέσεις έπρεπε να αντιμετωπίσει την αυστρο-πρωσική αντεπίθεση.
Τον Ιούλιο του 1792, ο δούκας του Μπράουνσβαϊγκ, στρατηγός των Αυστρο-Πρωσικών στρατευμάτων, έχοντας φθάσει κοντά στο Παρίσι, εξέδωσε μία προκήρυξη, γνωστή ως μανιφέστο του Μπράουνσβαϊγκ, στο οποίο απείλησε την καταστροφή του Παρισιού σε περίπτωση που προκληθεί βλάβη στον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ' της Γαλλίας και στην οικογένειά του. Η ξένη απειλή έφερε τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και επιδείνωσε την πολιτική αναταραχή της Γαλλίας εν μέσω της Γαλλικής Επανάστασης, εκθέτοντας τον βασιλιά και εντείνοντας τα πάθη και την αίσθηση του επείγοντος μεταξύ των διαφόρων φατριών. Στα βίαια γεγονότα της 10ης Αυγούστου 1792, αβράκωτοι εισέβαλαν στο παλάτι του Κεραμεικού, σκοτώνοντας εξακόσιους Ελβετούς βασιλικούς φρουρούς και αξιώνοντας την απομάκρυνση του βασιλιά. Ένας ανανεωμένος φόβος για αντεπαναστατική δράση προκάλεσε περαιτέρω βία, και την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου 1792, όχλος Παρισινών εισέβαλε στις φυλακές της πόλης, σκοτώνοντας πάνω από τους μισούς κρατουμένους, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν ευγενείς, κληρικοί και πολιτικοί κρατούμενοι, αλλά και πολλοί κοινοί εγκληματίες, όπως πόρνες και μικροί κλέφτες. Πολλοί δολοφονήθηκαν στα κελιά τους, βιάστηκαν, μαχαιρώθηκαν και χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου, γεγονός που έμεινε γνωστό ως σφαγές του Σεπτεμβρίου.
Συμβατική Εθνοσυνέλευση
Κύριο άρθρο: Συμβατική Εθνοσυνέλευση
Ως αποτέλεσμα της αύξησης της δημόσιας βίας και της πολιτικής αστάθειας της συνταγματικής μοναρχίας, προκηρύχθηκαν εκλογές. Η Συμβατική Εθνοσυνέλευση που προέκυψε στις 21 Σεπτεμβρίου 1792 ιδρύθηκε με διπλό σκοπό: την κατάργηση της μοναρχίας και τη σύνταξη νέου συντάγματος. Ενδυναμωμένη από τη νίκη των γαλλικών στρατευμάτων στη μάχη του Βαλμί στις 20 Σεπτεμβρίου, η πρώτη πράξη της Συμβατικής ήταν η επίσημη απομάκρυνση του βασιλιά από όλες τις πολιτικές εξουσίες και την επομένη, στις 22 Σεπτεμβρίου 1792 η ανακήρυξη της Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' θα ήταν πλέον απλός πολίτης και θα έφερε το οικογενειακό του όνομα Καπέτος. Με αυτό το όνομα στη συνέχεια παραπέμφθηκε για εγκλήματα εσχάτης προδοσίας σε δίκη που άρχισε τον Δεκέμβριο του 1792, στις 16 Ιανουαρίου 1793 καταδικάστηκε και στις 21 Ιανουαρίου εκτελέστηκε στη γκιλοτίνα.
Καθ 'όλη τη διάρκεια του χειμώνα του 1792 και της άνοιξης του 1793, το Παρίσι μαστιζόταν από πείνα και ταραχές. Η Συμβατική δεν έκανε τίποτα για την επίλυση του προβλήματος μέχρι τα τέλη της άνοιξης του 1793, απασχολημένη με θέματα του πολέμου. Η κατάσταση παρέμενε έκρυθμη, γιατί πλέον των ταραχών έπρεπε να αντιμετωπισθεί και η αντεπαναστατική συσπείρωση των Ευρωπαίων ηγεμόνων αλλά και οι φιλοβασιλικές εξεγέρσεις στο εσωτερικό της Γαλλίας.
Για την αντιμετώπιση της κρίσης, στις 6 Απριλίου 1793, η Συμβατική δημιούργησε την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας η οποία επιφορτίστηκε με ένα βαρύ καθήκον: «Να αντιμετωπίσει τα ριζοσπαστικά κινήματα των Λυσσασμένων, την έλλειψη τροφίμων και τις ταραχές, τις εξεγέρσεις στη Βανδέα και στη Βρετάνη, τις πρόσφατες ήττες των στρατευμάτων της και τη λιποταξία του διοικητή τους.» Ειδικότερα, η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας, αρχικά με επικεφαλής τον Δαντών και από τις 27 Ιουλίου 1793 τον Ροβεσπιέρο, εγκαινίασε μια πολιτική τρομοκρατίας και η γκιλοτίνα άρχισε να λειτουργεί με έναν ολοένα αυξανόμενο ρυθμό εκτελώντας όλους τους θεωρούμενους εχθρούς της Δημοκρατίας, αρχίζοντας την περίοδο που είναι γνωστή σήμερα ως περίοδος της Τρομοκρατίας.
Παρά την αυξανόμενη γενική δυσαρέσκεια κατά της Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης ως κυβερνών σώμα, τον Ιούνιο αυτή συνέταξε το Σύνταγμα του 1793 (Σύνταγμα του έτους Α', σύμφωνα με το νέο επαναστατικό ημερολόγιο), το οποίο επικυρώθηκε με λαϊκή ψηφοφορία στις αρχές Αυγούστου. Ωστόσο, η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας θεωρήθηκε ως κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης» και τα δικαιώματα που κατοχυρώνονταν από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 και το νέο σύνταγμα δεν εφαρμόστηκαν αλλά τέθηκαν σε αναστολή και αποφασίστηκε να τεθούν σε ισχύ μόλις αποκατασταθεί η ειρήνη.
Διευθυντήριο
Κύριο άρθρο: Διευθυντήριο
Μετά τη σύλληψη και εκτέλεση του Ροβεσπιέρου στις 28 Ιουλίου 1794, η λέσχη των Ιακωβίνων έκλεισε, οι επιζώντες Γιρονδίνοι αποκαταστάθηκαν και ο έλεγχος της Συμβατικής πέρασε στα χέρια των μετριοπαθών. Από τις 28 Ιουλίου 1794 έως και τις 16 Οκτωβρίου 1795 μεσολάβησε η επονομαζόμενη Θερμιδοριανή αντίδραση (ονομάστηκε από τον μήνα Θερμιδόρ του νέου δημοκρατικού ημερολογίου όταν εκδηλώθηκε η αντίδραση εναντίον του Ροβεσπιέρου). Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής καταργήθηκαν πολλοί από τους νόμους της εποχής της Τρομοκρατίας. Επίσης, εφαρμόστηκε η πολιτική της λεγόμενης Λευκής Τρομοκρατίας με συλλήψεις, εκτελέσεις και εκτοπισμούς των Ιακωβίνων.
Ένα χρόνο αργότερα, η Συμβατική Εθνοσυνέλευση συνέταξε το Σύνταγμα του Έτους Γ' μετά την άρνηση των Θερμιδοριανών να εφαρμόσουν το Σύνταγμα του Έτους Α'. Με το νέο Σύνταγμα επανήλθε η ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας, απελευθερώθηκε μεγάλος αριθμός κρατουμένων, και το πιο σημαντικό, προκηρύχθηκαν εκλογές για ένα νέο νομοθετικό σώμα.
Στις 3 Νοεμβρίου 1795, εγκαθιδρύθηκε το Διευθυντήριο. Κάτω από αυτό το σύστημα διακυβέρνησης, η νομοθετική εξουσία κατανεμήθηκε σε δύο σώματα, τη Βουλή και τη Γερουσία, ενώ την Εκτελεστική ανέλαβε το λεγόμενο Διευθυντήριο, με 5 μέλη-Διευθυντές (από τα οποία πήρε το όνομά της η ιστορική περίοδος). Το Διευθυντήριο προσπάθησε να αποκαταστήσει την εσωτερική ηρεμία στη Γαλλία, ενώ η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Λόγω της εσωτερικής αστάθειας και της τεράστιας οικονομικής κρίσης που προκλήθηκε από τον υπερπληθωρισμό των χρημάτων (ασσινιάτο) και τις γαλλικές στρατιωτικές ήττες το 1798 και 1799, το Διευθυντήριο διήρκεσε μόνο τέσσερα χρόνια, έως ότου ανατράπηκε το 1799.
Υπατεία
Η περίοδος γνωστή ως Υπατεία άρχισε με το Πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ (9 Νοεμβρίου) του 1799. Μέλη του ίδιου του Διευθυντηρίου σχεδίασαν το πραξικόπημα και ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο οποίος είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής μετά την πάταξη εξεγέρσεων φιλοβασιλικών στο Παρίσι το 1795 και το 1797 και είχε γίνει διοικητής του στρατού, εμφανίστηκε ως ο μόνος που θα μπορούσε να επιβάλλει την ειρήνη στο εσωτερικό και το εξωτερικό, εξασφαλίζοντας τις κατακτήσεις της Επανάστασης, παραμερίζοντας συγχρόνως φιλοβασιλικούς, Ορεινούς και Αβράκωτους και θέτοντας τέλος στην Επανάσταση. Έτσι ανάμεσα στους τρεις Υπάτους που προβλέπονταν ετέθη επικεφαλής ως Πρώτος Ύπατος.
Ο Ναπολέοντας, για να θέσει τέρμα στις αβεβαιότητες της επαναστατικής περιόδου και να διασφαλίσει την εξουσία της αστικής τάξης, δημιούργησε διοικητικούς, οικονομικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, πολλοί από τους οποίους εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα. Η Υπατεία είναι επίσης η περίοδος συνέχισης των πολέμων της Επανάστασης ενάντια στα βασίλεια της Ευρώπης.
Στις 18 Μαΐου 1804, ο Ναπολέοντας ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας των Γάλλων, τερματίζοντας την Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία και εγκαινιάζοντας την Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία.
Δείτε επίσης
Γαλλικό Δημοκρατικό Ημερολόγιο
Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης
Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία
Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία
Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία
Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία
Υποσημειώσεις και παραπομπές
Υποσημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Από την Πρώτη έως την Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία
Γαλλική Επανάσταση
Ιστορία της Γαλλίας
|
631190
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8E%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Κατάλογος πρωθυπουργών του Καζακστάν
|
Ο Πρωθυπουργός του Καζακστάν είναι ο αρχηγός κυβέρνησης του Καζακστάν και το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο στη χώρα μετά τον Πρόεδρο. Ο Πρωθυπουργός ηγείται του υπουργικού συμβουλίου και συμβουλεύει τον Πρόεδρο κατά την καθημερινή εκτέλεση των λειτουργιών του Κοινοβουλίου.
Κατάλογος (1917–σήμερα)
Ακολουθεί κατάλογος πρωθυπουργών του Καζακστάν από το 1917 ως σήμερα.
Αυτονομία του Αλάς (1917–1920)
Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κιργιζίας (1920–1925)
Πρόεδροι του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων
Βίκτορ Ραντούς-Ζένκοβιτς (12 Οκτωβρίου 1920 – 1921)
Μουχαμεντχαφί Μουρζαγκαλίγεφ (1921 – Σεπτέμβριος 1922)
Σακέν Σεϊφουλίν (Σεπτέμβριος 1922 – Οκτώβριος 1924)
Νιγκμέτ Νουρμάκοφ (Οκτώβριος 1924 – 19 Φεβρουαρίου 1925)
Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Καζακστάν (1925–1936)
Πρόεδροι του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων
Νιγκμέτ Νουρμάκοφ (19 Φεβρουαρίου 1925 – Μάιος 1928)
Ουράζ Ισάγεφ (Μάιος 1928 – 5 Δεκεμβρίου 1936)
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Καζακστάν (1936–1991)
Πρόεδροι του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων
Ουράζ Ισάγεφ (5 Δεκεμβρίου 1936 – Σεπτέμβριος 1937)
Ιμπραγκίμ Ταζίγεφ (Σεπτέμβριος 1937 – 17 Ιουλίου 1938)
Νουρτάς Ουντασίνοφ (17 Ιουλίου 1938 – 15 Μαρτίου 1946)
Πρόεδροι του Συμβουλίου Υπουργών
Νουρτάς Ουντασίνοφ(15 Μαρτίου 1946 – 24 Μαρτίου 1954)
Ελουμπάι Ταϊμπέκοφ (24 Μαρτίου 1954 – 31 Μαρτίου 1955)
Ντινμουχάμεντ Κονάεφ (31 Μαρτίου 1955 – 20 Ιανουαρίου 1960) (1η φορά)
Ζουμαμπέκ Τασένεφ (20 Ιανουαρίου 1960 – 6 Ιανουαρίου 1961)
Σάλκεν Νταουλένοφ (6 Ιανουαρίου 1961 – 13 Σεπτεμβρίου 1962)
Μασιμχάν Μπεϊσεμπάγιεφ (13 Σεπτεμβρίου – 26 Δεκεμβρίου 1962) (1η φορά)
Ντινμουχάμεντ Κονάεφ (26 Δεκεμβρίου 1962 – 7 Δεκεμβρίου 1964) (2η φορά)
Μασιμχάν Μπεϊσεμπάγιεφ (7 Δεκεμβρίου 1964 – 31 Μαρτίου 1970) (2η φορά)
Μπαϊκέν Ασίμοφ (31 Μαρτίου 1970 – 22 Μαρτίου 1984)
Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ (22 Μαρτίου 1984 – 27 Ιουλίου 1989)
Ουζακμπάι Καραμανόφ (27 Ιουλίου 1989 – 20 Νοεμβρίου 1990)
Πρωθυπουργός
Ουζακμπάι Καραμανόφ (20 Νοεμβρίου 1990 – 14 Οκτωβρίου 1991)
Δημοκρατία του Καζακστάν (1991–σήμερα)
Πρωθυπουργοί
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα Πρωθυπουργού του Καζακστάν
Премьер-Министр Казахстана στο Google Play
Καζακσταν
|
102220
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Γιάννης Βογιατζής
|
Το ονοματεπώνυμο Γιάννης Βογιατζής μπορεί να αναφέρεται στους:
Γιάννης Βογιατζής (ηθοποιός), ηθοποιό
Γιάννης Βογιατζής (τραγουδιστής), τραγουδιστή και ηθοποιό
|
476131
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The%20Works%20%28%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%29
|
The Works (άλμπουμ)
|
The Works είναι ο τίτλος του ενδέκατου στούντιο άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen, το οποίο κυκλοφόρησε στις 27 Φεβρουαρίου του 1984 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "ΕΜΙ / Parlophone" στην Ευρώπη, και μέσω της "Capitol / Hollywood" στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ιστορία του άλμπουμ
Ηχογραφήσεις
Μετά την απογοητευτική υποδοχή από κοινό και κριτικούς, που έλαβε το "Hot Space", όπως και τη μακροσκελή περιοδεία για την προώθηση του, το συγκρότημα αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα. Τον Απρίλιο του 1983, ο Μπράιαν Μέι δούλευε με φίλους του πάνω στους Star Fleet Project, ενώ οι Φρέντι Μέρκιουρι και Ρότζερ Τέιλορ δούλεψαν πάνω στα προσωπικά τους άλμπουμ. Ο Τζον Ντίκον ασχολήθηκε ελάχιστα με τη μουσική σε αυτό το διάστημα.
Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, ο μάνατζερ τους, Τζιμ Μπιτς, βρισκόταν σε συζητήσεις με τον σκηνοθέτη Τόνι Ρίτσαρντσον, ο οποίος δούλευε πάνω σε μία ταινία βασισμένη στη νουβέλα "The Hotel New Hampshire" του Τζον Ίρβινγκ. Ο μάνατζερ πρότεινε στο συγκρότημα να ηχογραφήσουν το σάουντρακ για την ταινία και παρά την αρνητική εμπειρία τους με το σάουντρακ του "Flash Gordon", τα μέλη των Queen δέχτηκαν την πρόταση. Παρ' όλα αυτά, την ίδια περίοδο είχαν συμφωνήσει να ξεκινήσουν τη σύνθεση και ηχογράφηση του νέου τους άλμπουμ, κάτι που σήμαινε ότι θα δούλευαν πάνω σε δύο πρότζεκτ ταυτόχρονα. Τον Αύγουστο, μπήκαν στα "Record Plant" του Λος Άντζελες, τη μοναδική φορά στην καριέρα τους που ηχογράφησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η χρονοβόρα και οικονομικά απαιτητική διαδικασία της ηχογράφησης του σάουντρακ διακόπηκε, με την αιτιολογία του χαμηλού μπάτζετ, αν και το συγκρότημα είχε ήδη ηχογραφήσει μία σύνθεση, το "Keep Passing The Open Windows" του Μέρκιουρι.
Στα μέσα των ηχογραφήσεων, το συγκρότημα αποφάσισε να συνεχίσει στο Μόναχο. Δέκα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν κατέληξαν στον δίσκο, όπως και το "I Go Crazy" από το σινγκλ του "Radio Ga Ga", ενώ τα "There Must Be More To Life Than This", "Love Kills" και "Man Made Paradise" κατέληξαν στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Μέρκιουρι. Επίσης, το "Let Me In (Your Heart Again)" ηχογραφήθηκε αλλά δεν κυκλοφόρησε, με το συγκρότημα να το δίνει στην Ανίτα Ντόμπσον για το άλμπουμ της "Talking Of Love" του 1987.
Σύνθεση
Ο δίσκος περιείχε αρκετά κομμάτια που παρέπεμπαν σε άλλες εποχές του συγκροτήματος, με το "Tear It Up" να φέρνει στον ρυθμό του "We Will Rock You", ενώ το "Man On The Prowl" θυμίζει το "Crazy Little Thing Called Love". Στον δίσκο υπήρχαν ροκ συνθέσεις, όπως τα "Tear It Up" και "Hammer To Fall", όπως και ποπ κομμάτια σαν τα "Radio Ga Ga" και "I Want To Break Free". Χρησιμοποιήθηκαν drum machine και συνθεσάιζερ, κάτι που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή, αν και το συγκρότημα αρνούνταν στο παρελθόν τη χρήση συνθεσάιζερ.
Εμπορική επιτυχία
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1984, έναν μήνα μετά το σινγκλ "Radio Ga Ga", το οποίο σκαρφάλωσε στο # 2 στη Μεγάλη Βρετανία και το # 16 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το "The Works" σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση των τσαρτ της πατρίδας τους, αλλά πήγε απογοητευτικά στο αμερικάνικο Billboard, φθάνοντας μέχρι το # 23. Όλα τα σινγκλ που ακολούθησαν μπήκαν στο βρετανικό Top-20, με το "I Want To Break Free" να σκαρφαλώνει στην τρίτη θέση, το "It's A Hard Life" στην έκτη και το "Hammer To Fall" στη δέκατη τρίτη. Η κυκλοφορία για ένα ακόμη σινγκλ, το "Man On The Prowl", ήταν προγραμματισμένη για τον Νοέμβριο του 1984, αλλά ακυρώθηκε για να εκδοθεί το "Thank God It's Christmas". Κανένα από αυτά τα σινγκλ δεν κατάφερε να μπει στο αμερικάνικο Top-40 και ως αιτία παρουσιάζεται το ο,τι το συγκρότημα άλλαξε δισκογραφική εταιρεία για την προώθηση του στην Αμερική από την "Elektra" στην "Capitol", η οποία μετά από ένα σκάνδαλο δωροδοκίας απέκτησε ιδιαίτερα αρνητική φήμη, με αποτέλεσμα να επηρεαστούν έντονα οι πωλήσεις των Queen. Η δημοτικότητα του συγκροτήματος δεν επανήλθε ποτέ στα επιθυμητά επίπεδα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η αρνητική αντιμετώπιση των ΜΜΕ από τον μάνατζερ του Μέρκιουρι, Πολ Πρέντερ, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Ως αποτέλεσμα, οι Queen δεν περιόδευσαν ξανά στη Βόρεια Αμερική.
Ο δίσκος παρέμεινε στο βρετανικό Top-10 για 25 εβδομάδες και για 93 εβδομάδες στους καταλόγους επιτυχιών, ενώ στις ΗΠΑ παρέμεινε είκοσι εβδομάδες. Σκαρφάλωσε στην κορυφή των τσαρτ της Ολλανδίας και τα περισσότερα Top-10 της Ευρώπης, ενώ έχει βραβευθεί ως πλατινένιος στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Πολωνία, τον Καναδά και την Ελβετία και ως χρυσός στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισπανία και την Ολλανδία. Επίσης, ως ασημένια βραβεύθηκαν τα σινγκλ "Radio Ga Ga" και "I Want To Break Free", το δεύτερο εκ των οποίων έγινε χρυσό και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Επανεκδόσεις
Το άλμπουμ επανεκδόθηκε από τη "Hollywood Records" το 1991, με επιπλέον κομμάτια το "I Go Crazy" και διαφορετικές μίξεις των "Radio Ga Ga" και "I Want To Break Free".
Το 2011, η "Universal Records" το κυκλοφόρησε σε μορφή διπλού CD, με ένα επιπλέον ΕΡ έξι κομματιών, με εναλλακτικές μίξεις, δύο ζωντανές εκτελέσεις από την εμφάνιση τους στο Ρίο ντε Τζανέιρο τον Ιανουάριο του 1985 και το "Thank God It's Christmas".
Η ειδική έκδοση των iTunes περιελάμβανε, επίσης, το βίντεο της ζωντανής εκτέλεσης του "Tear It Up" από το στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου τον Ιούλιο του 1986, τη ζωντανή εκτέλεση του "I Want To Break Free" από το "Rock In Rio" του 1985 και το βίντεο κλιπ του "Radio Ga Ga".
Τραγούδια του δίσκου
Θέσεις τσαρτ
Βραβεία
Οι μουσικοί των Queen
Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "The Works" ήταν οι εξής:
Φρέντι Μέρκιουρι - φωνητικά, πιάνο, πλήκτρα, συνθεσάιζερ
Μπράιαν Μέι - κιθάρα, φωνητικά, πλήκτρα
Τζον Ντίκον - μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά
Ρότζερ Τέιλορ - τύμπανα, φωνητικά, φωνοκωδικοποιητής, πλήκτρα
Παραπομπές
Πηγές
The Works - Queen | Songs, Reviews, Credits | AllMusic
Queen - The Works (album review ) | Sputnikmusic
Queen The Works Album Review | Rolling Stone
Δισκογραφία των Queen
Άλμπουμ του 1984
|
641491
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF
|
Δημόσιο πρόσωπο
|
Ένα δημόσιο πρόσωπο είναι ένα πρόσωπο, όπως ένας πολιτικός, μια διασημότητα, προσωπικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή ένας επιχειρηματικός ηγέτης, το οποίο έχει μια συγκεκριμένη κοινωνική θέση μέσα σε ένα συγκεκριμένο πεδίο και μια σημαντική επιρροή και έτσι συχνά ενδιαφέρει ευρύτατα το κοινό. Μπορεί να ωφεληθεί σημαντικά από την κοινωνία και συνδέεται στενά με τα δημόσια συμφέροντα στην κοινωνία.
Παραπομπές
Προσωπο
|
556037
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Der%20H%C3%B6lle%20Rache%20kocht%20in%20meinem%20Herzen
|
Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen
|
Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen (ή, απλά, Der Hölle Rache) είναι άρια που τραγουδιέται από τη Βασίλισσα της Νύχτας, στο δεύτερο μέρος της όπερας του Μότσαρτ, Ο Μαγικός Αυλός (Die Zauberflöte). Το θέμα της άριας είναι η εξαγριωμένη Βασίλισσα, που τοποθετηθεί μαχαίρι στα χέρια της κόρης της Παμίνα και την εξωθεί στο να δολοφονήσει τον Ζαράστρο, εχθρό της Βασίλισσας, ρίχνοντας κατάρες και πόνο στην κόρη της, αν αρνηθεί. Η "Der Hölle Rache" είναι μία από τις γνωστότερες άριες στην ιστορία της όπερας, αξιομνημόνευτη για το γρήγορο βήμα της και την απειλητική μεγαλοπρέπεια της. Η πρώτη τραγουδίστρια που ερμήνευσε την άρια ήταν η Ζοζέφα Βέμπερ, νύφη του Μότσαρτ, η οποία ήταν 32 ετών κατά αυτήν την εποχή.
Λιμπρέτο
Τα λόγια της όπερας γράφτηκαν από τον Εμάνουελ Σικανέντερ, ο οποίος έγραψε και ολόκληρο τον Μαγικό Αυλό. Τα πρωτότυπα λόγια:
Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen,
Tod und Verzweiflung flammet um mich her!
Fühlt nicht durch dich Sarastro Todesschmerzen,
so bist du meine Tochter nimmermehr.
Verstoßen sei auf ewig,
verlassen sei auf ewig,
zertrümmert sei'n auf ewig
alle Bande der Natur.
wenn nicht durch dich Sarastro wird erblassen!
Hört, hört, hört, Rachegötter, hört, der Mutter Schwur!
Μουσική
Η άρια είναι γραμμένη σε Ρε ελάσσονα και αποδίδεται με φλάουτα, όμποε, φαγκότα, κόρνες και τρομπέτες. Επίσης, συνοδεύεται από τιμπάνια και έγχορδα. Η συγκεκριμένη άρια θεωρείται αρκετά απαιτητική καθώς η έκταση της τραγουδίστριας θα πρέπει να φτάνει από τη Φα4 έως και τη Φα6 και προϋποθέτει υψηλή τεστιτούρα.
Βιβλιγραφία
Deutsch, Otto Erich (1965) Mozart: A Documentary Biography. Stanford University Press.
La Flûte enchantée, L'Avant-scène opéra, Paris, janvier 1976, 130 p.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παρτιτούρα στο DME.at
Συνθέσεις του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ
Συνθέσεις σε Ρε ελάσσονα
Εκδίκηση στη μυθοπλασία
Περιεχόμενα του Voyager Golden Record
|
667006
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%2C%20%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Σοφία της Σαξονίας, δούκισσα στη Βαυαρία
|
Η Σοφία (γερμ. Sophia von Sachsen, 15 Μαρτίου 1845 - 9 Μαρτίου 1867) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν πριγκίπισσα της Σαξονίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα εν Βαυαρία.
Βιογραφία
Η Σοφία Μαρία Φρειδερίκη Αυγούστα Λεοπολδίνη Αλεξανδρινή Ερνεστίνη Αλβερτίνα Ελισάβετ ήταν η έκτη κόρη του Ιωάννη της Σαξονίας και της Αμαλίας Αυγούστας, κόρης του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1865 τον Κάρολο Θεόδωρο, Δούκα εν Βαυαρία, και είχε τέκνο:
Αμαλία (1865 - 1912), παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Κάρολο, Δούκα του Ούραχ και Βασιλιά της Λιθουανίας.
Πηγές
Darryl Lundy (28 Jan 2009). "Sophie Marie Prinzessin von Sachsen". ThePeerage.com. Retrieved 2009-05-27.
Paul Theroff. "SAXONY". Paul Theroff's Royal Genealogy Site. Retrieved 2009-05-27.
Παραπομπές
Οίκος του Βίττελσμπαχ
Δούκισσες στη Βαυαρία
|
286935
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Live%20at%20the%20Rotterdam%20Ahoy
|
Live at the Rotterdam Ahoy
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Live at the Rotterdam Ahoy
| Είδος = Ζωντανό άλμπουμ
| Καλλιτέχνης = Deep Purple
| Εξώφυλλο = Live At The Rotterdam Ahoy.png
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = 22 Ιουλίου 2002
| Ηχογράφηση = 30 Οκτωβρίου 2000 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας
| Είδος_Μουσικής = Hard Rock, Heavy Metal
| Διάρκεια = 111:09
| Δισκογραφική = Thames Thompson
| Παραγωγός = Deep Purple
| Προηγούμενο album = Live at the Royal Albert Hall (2000)
| Αυτό το album = '''Live at the Rotterdam Ahoy (2002)
| Επόμενο album = Bananas (2003)
}}
Live at the Rotterdam Ahoy είναι ο τίτλος του διπλού, ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 2000 και κυκλοφόρησε στις 22 Ιουλίου του 2002 από την εταιρεία "Thames Thompson". Η συμφωνική ορχήστρα της Ρουμανίας συνοδεύει το συγκρότημα στα τραγούδια του, όπως και άλλοι καλλιτέχνες όπως ο Ρόνι Τζέιμς Ντίο, ο Μίλερ Άντερσον, οι Backstreet Dolls στα δεύτερα φωνητικά και οι Rip Horns στα πνευστά.
Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης συναυλίας έπαιξαν και τα τρία "Movement" από το "Concerto for Group and Orchestra" του Τζον Λορντ, αλλά δεν περιλαμβάνονται σε αυτή την ηχογράφηση, ενώ παίζουν και δύο τραγούδια από τη σόλο καριέρα του Ντίο.
Η εμφάνιση του συγκροτήματος περιελάμβανε την έβδομη σειρά μελών του συγκροτήματος, με τον Τζον Λορντ στα πλήκτρα.
Τα τραγούδια του δίσκου
CD 1
1. Introduction - 2:06
2. Pictured Within (Lord) - 9:26
3. Sitting in a Dream (Glover) - 4:18
4. Love is All (Glover, Hardin) - 4:16
5. Fever Dreams (Dio) - 4:23
6. Rainbow in the Dark (Dio, Campbell, Bain, Appice) - 4:49
7. Wring that Neck (Blackmore, Simper, Lord, Paice) -
8. Fools (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:04
9. When a Blind Man Cries (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:43
10. Vavoom: Ted the Mechanic (Gillan, Morse, Glover, Lord, Paice) - 5:13
11. The Well-Dressed Guitar (Morse) - 3:31
CD 2
12. Pictures of Home (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:11
13. Sometimes I Feel Like Screaming (Gillan, Morse, Glover, Lord, Paice) - 7:26
14. Perfect Strangers (Blackmore, Gillan, Glover) - 7:37
15. Smoke on the Water (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:20
16. Black Night (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:27
17. Highway Star (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 7:18
Τα μέλη του συγκροτήματος
Το Live at the Rotterdam Ahoy ηχογραφήθηκε από τη έβδομη σειρά μελών του συγκροτήματος. Τα μέλη της ήταν τα εξής:
Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Στηβ Μορς - κιθάρα Τζον Λορντ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπαναΣτην ηχογράφηση συμμετείχαν:
Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικά Μίλερ Άντερσον - φωνητικά, κιθάρα The Backstreet Dolls - φωνητικά The Rip Horns - πνευστλα''
Ρουμανική Συμφωνική Ορχήστρα
Παραπομπές
Πηγές
Deep Purple - Live At The Rotterdam Ahoy (CD) at Discogs
Δισκογραφία των Deep Purple
Άλμπουμ του 2002
|
12561
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%AF
|
Νησί
|
Νησί ή νήσος είναι μεγάλο κομμάτι ξηράς που περικλείεται από νερό, ανεξαρτήτως του εάν βρίσκεται σε λίμνη, σε ποτάμι ή στην θάλασσα. Τα νησιά μπορεί να έχουν το μέγεθος ενός βράχου -βραχονησίδες- ή ακόμη και μιας ολόκληρης ηπείρου, όπως η Αυστραλία. Το μεγαλύτερο νησί της Γης, αφαιρουμένων την ηπείρων, είναι η Γροιλανδία με έκταση 2.166.086 τετρ. χλμ. Σχηματίζονται με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η δράση υποθαλάσσιων ηφαιστείων. Η λάβα που στερεοποιείται αυξάνει το ύψος των ηφαιστείων, τα οποία ξεπροβάλλουν από την επιφάνεια της θάλασσας. Τέτοια παραδείγματα νησιών είναι η Χαβάη, η Ισλανδία, η Σαντορίνη κ.λπ. Άλλος τρόπος σχηματισμού είναι από τη δράση των κοραλλιών που σχηματίζουν τις λεγόμενες ατόλες, χαμηλά νησιά με αμμώδεις παραλίες. Άλλα νησιά σχηματίστηκαν από την ανύψωση της στάθμης της θάλασσας ή από τη δράση ρηγμάτων, τη μετακίνηση των πλακών και την κατακόρυφη μετακίνηση τμημάτων του φλοιού.
Τα μικρά νησιά ονομάζονται νησίδες ή νησάκια, ενώ μια ομάδα από πολλά νησιά σε μεγάλη υδάτινη μάζα ονομάζεται αρχιπέλαγος.
Δείτε επίσης
Φυσική γεωγραφία
Παραπομπές
Νησιά
Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης
|
305719
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B1
|
Συκαμινέα
|
Όταν αναφερόμαστε στη λέξη Συκαμυνέα μπορεί να εννοούμε:
Συκαμινέα Λάρισας, ορεινός οικισμός στις νότιες παρυφές του Ολύμπου.
Συκαμινέα Λέσβου, παραδοσιακός ορεινός οικισμός του Νομού Λέσβου.
Συκαμινέα Κιλκίς, συνοικισμός του δ. δ. Μουριών, της δ. ε. Μουριών του Δήμου Κιλκίς.
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
553538
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%29
|
Κλεοπάτρα (τραγουδίστρια)
|
Η Κλεοπάτρα Πανταζή (Κλεοπάτρα) είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Είναι γνωστή για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1992, στη Σουηδία. Ο μουσικός, Χρήστος Λαγός, συνέθεσε γι 'αυτήν το τραγούδι «Όλου του Κόσμου η Ελπίδα». Η Κλεοπάτρα σημείωσε 94 πόντους και έφτασε στην πέμπτη θέση, μία από τις καλύτερες θέσεις που έχει ποτέ φτάσει στο ελληνικό τραγούδι στο Διαγωνισμό. Έχει συνεργαστεί με τον μουσικό Μίμη Πλέσσα και τραγούδησε ένα ντουέτο με το ροκ/λαϊκό είδωλο, Στέλιο Ρόκκο, με τίτλο «Να Μ'Αγάπας».
Δισκογραφία
1992 - Κλεοπάτρα
1994 - Όλα Τα Σ' Αγαπώ
Επιπλέον λινκ
Eurovision
Eurovision
Kleopatra Lyrics
Ελληνίδες τραγουδίστριες
Συμμετέχοντες στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision με την Ελλάδα
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1992
Συμμετέχοντες στη Eurovision
|
123103
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B1%20%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%85%CF%87%CF%84%CE%B1
|
Μαύρα μεσάνυχτα
|
Τα Μαύρα Μεσάνυχτα είναι μαύρη κωμωδία ελληνικής παραγωγής που προβλήθηκε από τους τηλεοπτικούς δείκτες του Mega Channel τις σεζόν 2007-2009. Ο Πάνος Κοκκινόπουλος, μετά από πολλά χρόνια συνεργασίας με τον Alpha, σκηνοθετεί τα Μαύρα Μεσάνυχτα με τους περισσότερους ηθοποιούς που συμμετείχαν στα σήριαλ αυτοτελών ιστοριών (Κόκκινος Κύκλος, 10η Εντολή), όπως ο Στέλιος Μάινας, η Παναγιώτα Βλαντή, η Έρση Μαλικένζου, η Μπέσυ Μάλφα και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Το σενάριο υπέγραψαν ο Βασίλης Ρίσβας και η Δήμητρα Σακαλή. Ο μουσικοσυνθέτης Κυριάκος Παπαδόπουλος έγραψε τη μουσική του ομώνυμου κομματιού, που αποτελεί το κομμάτι των τίτλων της σειράς. Τους στίχους έγραψε το Θηρίο, ο οποίος και το ερμηνεύει μαζί με τη Μαρία Ιακώβου, η οποία επίσης έχει έναν μικρό ρόλο στη σειρά. Το κομμάτι έγινε μεγάλη επιτυχία, η οποία εν μέρει οφείλεται στην επιτυχία της σειράς.
Στη σειρά συμμετείχαν διάφοροι γνωστοί και μη ηθοποιοί ως γκεστ ή έχοντας μικρούς ρόλους. Ενδεικτικά έχουν πάρει μέρος ηθοποιοί όπως ο Γεράσιμος Γεννατάς, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Γιάννης Μπέζος, η Αλεξάνδρα Παντελάκη και ο Ηλίας Μαμαλάκης. Ακόμη, στη σειρά συμμετέχει και το Θηρίο. Η μουσική επιμέλεια της σειράς έγινε από τον Πάνο Κοκκινόπουλο, ο οποίος επέλεξε τα κομμάτια που έντυναν τα επεισόδια της 10ης Εντολής. Μπάντες και τραγουδιστές που ακούστηκαν στη σειρά ήταν: 16 Horsepower, The BlackHeart Procession, Midnight Choir, The Walkabouts, Madrugada, Tenderloud, Godspeed You! Black Emperor, Tom McRae, Pearl Jam κ.α.
Επισκόπηση σειράς
Περίληψη
Παγιέτες και περίστροφα, μαφία, δράση και φαμίλια, κιτς και χλιδή σε ένα από τα πιο ανατρεπτικά σενάρια που γράφτηκαν ποτέ για τη τηλεόραση. Όλα ξεκινούν όταν ο Θράσος Κουτρουμπάς, ένας φιλήσυχος βιοπαλαιστής, κληρονομεί τη τεράστια περιουσία του αδερφού του, Αποστόλη, ανθρώπου της νύχτας και ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου. Πως αντιδρούν η διψασμένη για λούσα γυναίκα του, ο ρέμπελος γιος του, η γκοθού κόρη του και η τετραπέρατη πεθερά του; Και από την άλλη, τι υποδοχή του επιφυλάσσουν η ερωμένη του αδελφού του, Σιλβή Μπουζάνη, οι μπράβοι, οι τραγουδιάρες και ο λοιπός περίγυρος της νύχτας;
Παραγωγή
Μια βίλα στο Κορωπί Αττικής, η οποία αργότερα χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του ελληνικού reality show Star Academy, ήταν γνωστή ως ένα από τα μέρη γυρίσματος της σειράς. Κατασκευάστηκε το 2006 και η τιμή της σήμερα ανέρχεται στα 1.700.000 ευρώ.
Διανομή
Guest stars
Αντώνης Κρόμπας ως Στάκας (24 επεισόδια)
Βασίλης Μπατσακούτσας ως Κοσμάς Κοντοδήμος (20 επεισόδια)
Γιώργος Σουξές ως Στέλιος Κοντοδήμος (20 επεισόδια)
Δημήτρης Γιαννόπουλος ως Σωτήρης Μπεχράκης (20 επεισόδια)
Αλεξάνδρα Παντελάκη ως Ευγενία Καπερνάρου - Μάτσουλα (8 επεισόδια)
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ως αστυνόμος Δημήτρης Γλάρος (7 επεισόδια)
Νίκος Κακαλιός ως Μάνος (6 επεισόδια)
Δημήτρης Τσολάκης ως βοηθός Σερέτη (6 επεισόδια)
Ιζαμπέλα Κογεβίνα ως Νεφέλη (6 επεισόδια)
Ελένη Αποστολοπούλου ως Χριστίνα Ρούσσου (6 επεισόδια)
Γεράσιμος Γεννατάς ως Λεωνίδας Σερέτης (5 επεισόδια)
Κωνσταντίνος Ανταλόπουλος ως αστυνόμος Κώστας Σπύρου (5 επεισόδια)
Θοδωρής Κατσαφάδος ως Νέστορας (5 επεισόδια)
Πέτρος Λαγούτης ως Τάσος (5 επεισόδια)
Λυδία Λένωση ως Μέμα Μπριλάντε (5 επεισόδια)
Ηλίας Μαμαλάκης ως Θεόφιλος Μάτσουλας (4 επεισόδια)
Κατερίνα Γαβαλά ως Αμαλία (4 επεισόδια)
Χρήστος Ευθυμίου ως Γαζής (4 επεισόδια)
Κωνσταντίνος Μάνος ως Φειδίας (3 επεισόδια)
Αργύρης Ξάφης ως Καντίνσκι (3 επεισόδια)
Αντώνης Αντωνίου ως Νώντας (2 επεισόδια)
Μαρία Καβογιάννη ως διευθύντρια σχολείου (2 επεισόδια)
Σωτήρης Δούβρης ως μπάρμαν (2 επεισόδια)
Τάσος Πυργιέρης ως dealer ναρκωτικών (2 επεισόδια)
Μιχάλης Ασλάνης ως ο εαυτός του (2 επεισόδια)
Θηρίο ως κρατούμενος φυλακών (2 επεισόδια)
Χρήστος Δήμας ως Χρηστάρας (2 επεισόδια)
Έφη Παπαθεοδώρου ως Λουκία Σπύρου (2 επεισόδια)
Γιώργος Γιαννόπουλος ως Θανάσης Δουλάμπασης (2 επεισόδια)
Δήμητρα Σακαλή ως γυναίκα στο νοσοκομείο (1 επεισόδιο)
Σωκράτης Αλαφούζος ως Βασίλης Κουτρουμπάς (1 επεισόδιο)
Γιάννης Μπέζος ως Αριστοτέλης Τσαπάρας (1 επεισόδιο)
Μυρτώ Αλικάκη ως Λουκία (1 επεισόδιο)
Γρηγόρης Αρναούτογλου ως παρουσιαστής εκπομπής (1 επεισόδιο)
Ναταλία Τσαλίκη ως κα Βάλαρη (1 επεισόδιο)
Νίκη Γρανά ως τραγουδίστρια (1 επεισόδιο)
Παραγωγή
Σκηνοθεσία: Πάνος Κοκκινόπουλος
Σενάριο: Βασίλης Ρίσβας, Δήμητρα Σακαλή
Διεύθυνση παραγωγής: Δημήτρης Κατσαρός
Μουσική σύνθεση: Μάριος Στροφάλης
Σκηνογραφία: Γιάννης Δούμας
Ενδυματολογία: Ηλιοστάλαχτη Βαβούλη
Διεύθυνση φωτογραφίας: Κώστας Πάλμας
Μοντάζ - Μιξάζ: Γιάννης Μάρρης
Εκτέλεση παραγωγής: Frenzy Films
Επεισόδια
Α' Κύκλος (2007-08)
Προβαλλόταν κάθε Δευτέρα στις 23:00.
Τα πρώτα 2 επεισόδια προβλήθηκαν μαζί Δευτέρα στις 22:00.
Δεν προβλήθηκε επεισόδιο στις 10/3/2008, στις 31/3/2008, στις 28/4/2008 και στις 19/5/2008.
Β' Κύκλος (2008-09)
Προβαλλόταν κάθε Δευτέρα στις 23:00.
Τα τελευταία 2 επεισόδια προβλήθηκαν μαζί Δευτέρα στις 22:00.
Δεν προβλήθηκε επεισόδιο στις 8/12/2008, στις 16/02/2009, στις 2/3/2009, στις 30/04/2009, στις 20/04/2009, στις 4/5/2009 και στις 8/6/2009.
Αποτελέσματα the twenty
Το 2010 ο Γιώργος Καπουτζίδης για τα 20 χρόνια του Mega παρουσίασε το the twenty, όπου τα Μαύρα Μεσάνυχτα είχαν διαπρέψει στις εξής κατηγορίες:
Trailer που σου Έμεινε Αξέχαστο: Μαύρα Μεσάνυχτα – Θέση 11
Αγαπημένη Πρωταγωνίστρια Κωμωδίας: Παναγιώτα Βλαντή (Σιλβή) – Θέση 5
Τραγούδι που Έκλεψε την Παράσταση: Μαύρα Μεσάνυχτα (Μαρία Ιακώβου & Θηρίο) – Θέση 5
Αγαπημένος Πρωταγωνιστής Κωμωδίας: Στέλιος Μάινας (Θράσος) – Θέση 2
Το Πιο Αχτύπητο Δίδυμο: Βασίλης Ρίσβας-Μάκης Παπαδημητρίου (Λάζαρος-Ζαν Κλωντ) – Θέση 5
Αγαπημένη Κωμική Σειρά: Μαύρα Μεσάνυχτα – Θέση 4
Πιο Σέξυ Πρωταγωνίστρια: Παναγιώτα Βλαντή (Σιλβή) – Θέση 1.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τηλεοπτικές σειρές Mega
Τηλεοπτικές σειρές
Μαύρη κωμωδία (τηλεοπτικές σειρές)
|
610359
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD
|
Νικόλαος του Λίχτενσταϊν
|
Ο Νικόλαος, γερμ. Nikolaus (γενν. 24 Οκτωβρίου 1947) από τον Οίκο του Λίχτενσταϊν είναι νεότερος αδελφός του Ιωάννη Αδάμ Β΄ πρίγκιπα του Λίχτενσταϊν. Έγινε πρέσβης του Λίχτενσταϊν στο Βατικανό, την Ελβετία και το Βέλγιο.
Βιογραφία
Ο Νικόλαος-Φερδινάνδος-Μαρία-Ιωσήφ-Ραφαήλ γεννήθηκε στη Ζυρίχη και είναι ο τρίτος γιος του Φραγκίσκου-Ιωσήφ Β΄ πρίγκιπα του Λίχτενσταϊν και της Γεωργίνας-Νορμπέρτας, κόρης του Φερδινάνδου-Μαρία κόμη του Βίλτσεκ.
Το 1950 έγινε ιππότης της Δικαιοσύνης σε ανηλικιότητα, του Κυρίαρχου Τάγματος της Μάλτας. Το 1961 καταργήθηκε η τάξη των ιπποτών σε ανήλικους και ο Νικόλαος έλαβε τον βαθμό του ιππότη της Τιμής και Αφοσίωσης.
Ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του στο Βάντουτς και μετά παρακολούθησε το Σκωτικό Γυμνάσιο (Schottengymnasium) στη Βιέννη και το Ορεινό Λύκειο του Τσούοτς (Lyceum Alpinum Zuoz) στην Ελβετία. Το 1968-72 σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, από το οποίο αποφοίτησε με τον τίτλο του διδάκτορα στα Νομικά.
Το 1973-74 ήταν επιστημονικός βοηθός της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη. Το 1975-76 εργάστηκε για τα δικαστήρια στο Βαντουτς. Το 1977-78 έγινε σύμβουλος του Γραφείου Διεθνών Σχέσεων της κυβέρνησης του Λίχτενσταϊν. Το 1979-89 ήταν μόνιμος αντιπρόσωπος του Λίχτενσταϊν στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Στρασβούργο. Το 1986-2017 ήταν πρέσβης του Λίχτενσταϊν στο Βατικανό, το 1989-96 στην Ελβετία και το 1996-2010 στο Βέλγιο.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1982 τη Μαργαρίτα των Βουρβόνων-Πάρμας, κόρη του Ιωάννη μεγάλου δούκα του Λουξεμβούργου και έχει τέκνα:
Μαρία-Ανουνσιάτα γενν. 1985.
Μαρία-Άστριντ γενν. 1987.
Ιωσήφ-Εμμανουήλ γενν. 1989.
Παραπομπές
Πηγές
Liechtenstein State Directory Archived 8 June 2013 at the Wayback Machine. (in German)
Οίκος του Λίχτενσταϊν
|
580495
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός
|
Το βιβλίο Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός () είναι έργο του Ζαν Πωλ Σαρτρ. Δημοσιεύτηκε το 1946, βασισμένο σε μια διάλεξη που έδωσε ο Σαρτρ στο Club Maintenant στο Παρίσι, στις 29 Οκτωβρίου 1945.
Παρίσι 1945
Η διάλεξη στην οποία βασίστηκε το έργο, δόθηκε στο Club Maintenant στο Παρίσι, τον Οκτώβριο του 1945. Το Παρίσι είχε μόλις ελευθερωθεί από τους Ναζί, και ήταν εποχή πνευματικής ζύμωσης. Ερωτήσεις σχετικές με τη φιλοσοφία και την ηθική, δεν ήταν απλώς ακαδημαϊκής φύσεως αναζητήσεις αλλά απασχολούσαν το ευρύ κοινό που επανεξέταζε τις θεμελιώδεις αρχές της ηθικής και της κοινωνίας. Την εποχή εκείνη, ο υπαρξισμός ήταν αρκετά δημοφιλής και είχε ήδη ένα αιώνα πίσω του, ενώ κατατασσόταν ως ένα κίνημα επανάστασης εναντίον της υπερσυστηματικοποίησης της φιλοσοφίας.
Ανάλυση
Κυρίαρχη ιδέα στο βιβλίο του Σαρτρ είναι πως «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας». Με αυτή τη φράση, ο Σαρτρ εννοεί πως, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με αντικείμενα που προέκυψαν μετά από σχεδιασμό, για παράδειγμα ένα ελβετικό μαχαίρι, o άνθρωπος δεν έχει προκαθορισμένο σκοπό ή φύση ή δεν υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να είναι. Ο Σαρτρ, ο οποίος ήταν άθεος, δεν πίστευε πως υπάρχει θείος δημιουργός στου οποίου το μυαλό έχουν δημιουργηθεί οι βασικές μας ιδιότητες. Ή πάλι, δεν πίστευε πως υπάρχει κάποια εξωτερική πηγή που δημιουργούσε αξίες. Για παράδειγμα, δεν πίστευε σε κοινή ανθρώπινη φύση η οποία θα μπορούσε να ήταν η πηγή της ηθικής μας. Έτσι, αναγκάζουμε να επιλέγουμε τι θα γίνουμε, οι επιλογές των πράξεων μας θα ορίσουν αυτό που είμαστε. Αρχικά λοιπόν, το μόνο δεδομένο είναι ότι είμαστε (ύπαρξη), όχι αυτό που είμαστε (ουσία). Ενώ η ουσία του ελβετικού μαχαιριού είναι προκαθορισμένη, οι άνθρωποι δεν έχουν καμία ουσία για να ξεκινήσουν.
Είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των υπαρξιστών φιλοσόφων (άθεων αλλά και χριστιανών όπως ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ) η έμφαση στην ελευθερία μας να διαλέξουμε τι είμαστε.
Ο ανθρωπισμός στον οποίο αναφέρεται ο Σαρτρ, είναι αυτό που δίνει έμφαση στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων, και τονίζει την κεντρική θέση της ύπαρξης ελεύθερης επιλογής στη δημιουργία των αξιών. Ο υπαρξισμός του Σαρτρ είναι αισιόδοξος, όπως και ο ανθρωπισμός, και παρά την απουσία αντικειμενικών αξιών, ισχυρίζεται πως ο κάθε άνθρωπος είναι απόλυτα υπεύθυνος για το τι έχει γίνει. Με αυτό, ο Σαρτρ θέτει το μέλλον της ανθρωπότητας στα χέρια της ανθρωπότητας και δηλώνει, πως «ο άνθρωπος είναι το μέλλον του ανθρώπου».
O Σαρτρ χρησιμοποιεί τη διάλεξη για να απαντήσει στην κριτική που συγκέντρωσε το προηγούμενο υπαρξιστικό του έργο, το Είναι και το Μηδέν, Δοκίμιο φαινομενολογικής οντολογίας (L'Être et le néant : Essai d'ontologie phénoménologique). Κριτικοί είδαν στο έργο του ότι καλεί τον κόσμο σε αδράνεια. Επίσης, δέχθηκε κριτική από μαρξιστές και χριστιανούς φιλόσοφους καθώς επικεντρώνεται στις επιλογές του ατόμου και αγνοεί τη συνολική ανθρωπότητα.
Ο Σάρτρ αναλύει τους όρους εγκατάλειψη, αγωνία και απελπισία ώστε να απαντήσει σε αυτή την κριτική. Αναλύει την λέξη εγκατάλειψη, για να εξηγήσει την αίσθηση της απώλειας που νοιώθει κάποιος όταν κατανοεί πως δεν υπάρχει θεός – και άρα δε μας δίνει οδηγίες για το πως να ζήσουμε ώστε να επιτύχουμε τη λύτρωση και τη μεταθανάτια ζωή. O Σαρτρ, υποστηρικτής της ελεύθερης βούλησης και εχθρός του σκληρού ντετερμινισμού, υποστηρίζει πως οι πράξεις μας πρέπει να όχι μόνο να δεσμεύουν τον εαυτό μας, αλλά να σκεφτόμαστε για όλη την ανθρωπότητα. Παρομοιάζει το μοντέλο ηθικής που εισηγείται με το αίσθημα της ευθύνης που φέρει ένας στρατιωτικός ηγέτης, του οποίου οι αποφάσεις μπορεί να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα.
Δείτε επίσης
Κοσμική ηθική
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
L'existentialisme est un Humanisme το πλήρες κείμενο της διάλεξης στα
Existentialism Is a Humanism το πλήρες κείμενο της διάλεξης στα
Ζαν Πωλ Σαρτρ
Βιβλία φιλοσοφίας
|
20085
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%AF
|
Μοριορί
|
Οι Μοριορί είναι ιθαγενής πληθυσμός στα Νησιά Τσάταμ (Rekohu στη Μοριορί γλώσσα), ανατολικά του αρχιπελάγους της Νέας Ζηλανδίας.
Καταγωγή
Οι Μοριορί κατάγονται, εθνολογικά και πολιτιστικά, από τους Πολυνήσιους του Ειρηνικού Ωκεανού. Αν και είχαν γίνει υποθέσεις πως εγκαταστάθηκαν στα Νησιά Τσάταμ απευθείας από τα ισημερινά Πολυνησιακά νησιά, οι μελετητές συμφωνούν σήμερα πως οι πρόγονοι των Μοριορί μετανάστευσαν ως Μαορί από το νοτιότερο σημείο του Νοτίου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας περίπου το 1500 μ.Χ. (βλέπε την παραπομπή για τον Clark 1994 που παρατίθεται στο τμήμα παραπομπών παρακάτω). Τα στοιχεία που υποστηρίζουν τη θεωρία αυτή πηγάζουν από την ομοιότητα της γλώσσας των Μοριορί με την Μαορί διάλεκτο που ομιλείται από την φυλή Ngai Tahu του Νοτίου Νησιού, συγκρίσεις των γενεαλογιών των Μοριορι ("hokopapa") και των Μαορί ("whakapapa") και άλλα. Είναι πιθανόν η λέξη Μοριορί να προέκυψε από γλωσσολογικό αναδιπλασιασμό για να δώσει έμφαση σε συγκεκριμένη ταυτότητα: αν Maori ισοδυναμούσε με τους "ανθρώπους" γενικά, τότε το Maori-aori θα ισοδυναμούσε με το "οι άνθρωποί μας". Έτσι τα Νησιά Τσάταμ έγιναν το τελευταίο μέρος στον Ειρηνικό που αποικίστηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου της Πολυνησιακής ανακάλυψης και αποικισμού.
Προσαρμογή στο δριμύ κλίμα
Τα Νησιά Τσάταμ διαθέτουν περιβάλλον ψυχρότερο και δριμύτερο από αυτό που είχαν αφήσει πίσω οι άποικοι, και με δυσκολία μπορούν να συντηρήσουν έναν πληθυσμό. Τα Τσάταμ αποδείχτηκαν ακατάλληλα για την καλλιέργεια των περισσοτέρων σοδειών που ήταν γνωστές στους Πολυνήσιους, και οι Μοριόρι υιοθέτησαν έναν κυνηγετικό-συλλεκτικό τρόπο ζωής. Λόγω της έλλειψης πηγών για πολιτιστική χρήση όπως ο φλεβίτης ή η άφθονη ξυλεία, βρήκαν διέξοδο στις πολιτιστικές τους παρορμήσεις φτιάχνοντας δενδρογλυφίες.
Εισβολή του 1835 από την Ταρανάκι
Ως μικρός και αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες πληθυσμός, οι Μοριορί υιοθέτησαν έναν ειρηνικό πολιτισμό που αυστηρά απέφευγε τις πολεμικές συγκρούσεις, υποκαθιστώντας τις με την επίλυση διαφωνιών με τη μορφή τελετουργικής πάλης και με τον συμβιβασμό. Το 1835 κάποιοι πληθυσμοί Ngāti Mutunga και Ngāti Tama, Μαορί από την περιοχή Ταρανάκι του Βορείου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας, μίσθωσαν ένα Ευρωπαϊκό καράβι, το Rodney, και αποβιβάστηκαν στα Τσάταμ. Επιδόθηκαν σε σφαγή και κανιβαλισμό των Μοριορί, σκλαβώνοντας τους επιζώντες. Οι ειρηνιστές Μοριορί αρνήθηκαν να πολεμήσουν και έτσι οι νεοαφιχθέντες Μαορί, που τακτικά επίλυαν τις διαμάχες τους με πολεμικά μέσα, τους νίκησαν εύκολα.
Η κοινά διατηρημένη άποψη πως οι Μαορί εισβολείς εξαφάνισαν εντελώς τους Μοριορί χρειάζεται διόρθωσης. Αν και ο Τόμμυ Σόλομον, ο τελευταίος Μοριορι μη-μεικτής γενεαλογίας, πέθανε το 1933, αρκετές χιλιάδες απόγονοι των Μοριορί παραμένουν ζωντανοί σήμερα.
Αναβίωση του πολιτισμού
Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια αναβίωση του ενδιαφέροντος για τον πολιτισμό και την ταυτότητα των Μοριορί, και μερικοί απόγονοι των Μοριορί έχουν διατυπώσει διεκδικήσεις εναντίον της κυβέρνησης της Νέας Ζηλανδίας μέσω του Δικαστήριου Γουαϊτάνγκι, ένα δικαστήριο που εγκαθιδρύθηκε για να αποζημίωση Μαορί για γη που έχασαν από απάτη ή με τη βία από το 1840.
Ο καταρριφθείς μύθος των Μοριορί στη Νέα Ζηλανδία
Ο λαϊκός πολιτισμός της Νέας Ζηλανδίας των αρχών του εικοστού αιώνα επί μακράν υπoστήριζε έναν αβάσιμο μύθο πως οι "Μοριορί", μια φυλή μικρόσωμων σκουρόχρωμων ανθρώπων πιθανής Μελανησιακής καταγωγής, κατοίκησαν αρχικά τη Νέα Ζηλανδία προτού οι περισσότερο ανοιχτόχρωμοι Μαορί καταφθάσουν και τους διώξουν στα Τσάταμ. Η ιστορία αυτή προωθούσε βολικά ρατσιστικά στερεότυπα και δικαιολογούσε την ιδέα αποίκισης από πολιτιστικά "ανώτερους", αλλά δεν διαθέτει καμία ιστορική ή ανθρωπολογική αξία και είναι παντελώς αβάσιμη και φανταστική. Το βιβλίο του Μάικλ Κινγκ Moriori: A People Rediscovered (2000) (Μοριορί: Ένας Λαός που Ξανανακαλύφθηκε) παρέχει την μόνη περιεκτική και συστηματική έκθεση για τους Μοριορί. Η έκδοσή του βοήθησε να διαλυθούν τελικά μακροχρόνιες ψεύτικες καταχωρήσεις και αναλήθειες για τους Μοριορί που κυκλοφορούσαν πρωτύτερα μεταξύ του πληθυσμού της Νέας Ζηλανδίας.
Πηγές
Clark, Ross (1994). Moriori and Maori: The Linguistic Evidence. In Sutton, Douglas G. (Ed.) (1994), The Origins of the First New Zealanders. Auckland: Auckland University Press, pp. 123–-135.
King, Michael (2000). Moriori: A People Rediscovered (Revised Edition). Published by Viking. ISBN 0140103910. Original edition 1989.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η εγκυκλοπαίδεια Te Ara για τους Μοριορί
Rekohu: Έκθεση για τις Διεκδικήσεις των Μοριορί και των Ngāti Mutunga στα Νησιά Τσάταμ
Περίπου 20 ιστοσελίδες προφίλ σχετικές με τα Νησιά Τσάταμ
Λεπτομερής εικονογραφημένη μουσική έκθεση των Μοριορί
|
616563
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%87%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%8A
|
Δίσκος του χόκεϊ
|
Με δίσκο παίζεται το χόκεϊ επί πάγου και το ινλάιν χόκεϊ, εξυπηρετεί τις ίδιες λειτουργίες όπως μια μπάλα σε παιχνίδια με μπάλα. Είναι κατασκευασμένος από βουλκανισμένο καουτσούκ. Είναι επίπεδος στο πάνω και το κάτω μέρος, με στρογγυλεμένα πλαϊνά.
χόκεϊ επί πάγου
Στο χόκεϊ επί πάγου ο δίσκος είναι πάντα μαύρος και έχει της διαστάσεις μια επί τρεις ίντσες (2,54 cm x 7,62 cm). Εφευρέθηκε το 1877 από τον William Fleet Robertson κόβοντας από μια μπάλα το κάτω και το πάνω μέρος. Οι δίσκοι στην Ευρώπη κατασκευάζονται στην Τσεχία και στη Σλοβακία, ενώ υπάρχουν και κατασκευαστές τη βόρεια Αμερική και Κίνα. Για προπόνηση εκτός πάγου υπάρχουν και μικρότεροι δίσκοι από πλαστικό.
Η ταχύτητα του δίσκου μπορεί να φτάσει μέχρι 160 χιλιόμετρα.
Ινλάιν χόκεϊ
Στο ινλάιν χόκεϊ ο δίσκος είναι ελάχιστα μικρότερος από το χόκεϊ επί πάγου. Σύμφωνα με τους Κανόνες Παιχνιδιού, ο δίσκος πρέπει να έχει κυλινδρικό σχήμα, πρέπει να μην ξεπερνά τα 120 γραμμάρια και να μην είναι λιγότερο από 100 γραμμάρια. Το υποχρεωτικό χρώμα περιγράφεται ως σκούρο (dark), αλλα συνήθως είναι κόκκινο στα περισσότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ή μαύρο στα διεθνή πρωταθλήματα της IIHF. 6 κυκλικές υπερυψώσεις επιτρέπουν να κυλάει σε κατάλληλες επιφάνειες, όχι όμως σε κιονί άσφαλτο όπου συνήθως μια μπάλα είναι καταλληλότερη.
Αθλητικός εξοπλισμός
|
14578
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Εβραιομνήματα Πάτρας
|
Τα Εβραιομνήματα είναι συνοικία της Πάτρας, η οποία συνορεύει με τις συνοικίες Κρητικά και Αρόη και βρίσκεται ανάμεσά τους.
Ονομασία
Οφείλει την ονομασία της στο ότι από την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας έως και την Τουρκοκρατία είχαν εγκατασταθεί εκεί Εβραίοι και εκεί υπήρχε το εβραϊκό νεκροταφείο, ενώ σήμερα στην περιοχή έχουν βρεθεί λίγοι εβραϊκοί τάφοι.
Ιστορία
Κατά την Τουρκοκρατία εκεί ήταν η Εβραϊκή συνοικία της πόλης, που λεγόταν Εβραιομαχαλάς και Τσιφούτ Μαχαλάς, και σε μικρή απόσταση το εβραϊκό νεκροταφείο. Αργότερα και κυρίως μετά την Επανάσταση του ’21 οι Εβραίοι της Πάτρας μετακινήθηκαν σε νέα συνοικία στην παραλία του Αγίου Ανδρέα, το Τσιβδί, εγκαταλείποντας την παλιά συνοικία καθώς και το εκεί νεκροταφείο. Μετά την Επανάσταση και την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Πάτρας το νεκροταφείο καταστράφηκε και τα περισσότερα μάρμαρα του χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή νέων κτιρίων.
Στη συνοικία κατά τη διάρκεια κατασκευής της Μίνι Περιμετρικής Οδού της Πάτρας βρέθηκαν πολλά αρχαία εξαιτίας των οποίων η Μίνι Περιμετρική στο συγκεκριμένο σημείο υπογειοποιήθηκε.
Δείτε επίσης
Ιστορία των Εβραίων στην Πάτρα
Παραπομπές
Πηγές
Δ. Καρατζά, Χ. Χαραλάμπους, Δ. Γκότση, Γ. Λύρα, Πάτρα, ονομάτων επίσκεψις, Έκδοση των εφημερίδων «Εθνικός Κήρυξ των Πατρών» και «Ημερήσιος Κήρυξ των Πατρών», Πάτρα 1995.
Συνοικίες της Πάτρας
|
254765
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8A%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7%201
|
Νευροϊνωμάτωση 1
|
Η νευροϊνωμάτωση 1 (NF1, MIM # 162200) ή νόσος του Ρεκλινχάουζεν είναι μια αυτοσωματική επικρατής διαταραχή που προσβάλλει άτομα όλων των πληθυσμιακών ομάδων. Τα συμπτώματα της νόσου εντοπίζονται συχνότερα στο δέρμα, τους οφθαλμούς, τα οστά και το νευρικό σύστημα. Η NF1 προκαλείται από μεταλλάξεις του γονιδίου της νευροϊνωμίνης (neurofibromin, NF1). Η νόσος έχει συχνότητα 1 ανά 3.500 άτομα και η συχνότητα αυτή την καθιστά μια από τις πιο συχνές αυτοσωματικές επικρατείς γενετικές διαταραχές. Οι μισοί περίπου από τους ασθενείς έχουν νέες μεταλλάξεις. Ο ρυθμός μετάλλαξης του γονιδίου NF1 είναι ένας από τους ταχύτερους που έχουν προσδιοριστεί για οποιοδήποτε γονίδιο του ανθρώπου και ανέρχεται σε περίπου 1 μετάλλαξη ανά 10.000 ζώντα νεογνά/ περίπου 80% των νέων μεταλλάξεων προέρχονται από τον πατέρα, δεν υπάρχει όμως απόδειξη ότι ο ρυθμός μεταλλαξιγένεσης αυξάνεται όσο αυξάνει και η πατρική ηλικία.
Παθογένεια
Το NF1 είναι ένα μεγάλο γονίδιο (350 kb, 60 εξόνια) το οποίο κωδικοποιεί την νευροϊνωμίνη, μια πρωτεΐνη που εκφράζεται ευρέως σε όλους σχεδόν τους ιστούς παρουσιάζοντας υψηλότερα επίπεδα έκφρασης κυρίως στον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό και το περιφερικό νευρικό σύστημα. Η νευροϊνωμίνη θεωρείται ότι ρυθμίζει πολλές ενδοκυττάριες διαδικασίες στις οποίες περιλαμβάνεται η ενεργοποίηση της GTPάσης Ras, ελέγχοντας έτσι του κυτταρικό πολλαπλασιασμό και έχοντας ογκοκατασταλτική δράση. Έχουν ταυτοποιηθεί περισσότερες από 500 μεταλλάξεις του γονιδίου NF1. Οι περισσότερες είναι μοναδικές για κάθε μια οικογένεια. Οι κλινικές εκδηλώσεις οφείλονται σε απώλεια λειτουργίας της πρωτεΐνης που κωδικοποιείται από το γονίδιο. Ποσοστό 80% των μεταλλάξεων προκαλεί μείωση του μεγέθους του μορίου της πρωτεΐνης. Η μετάλλαξη που προκαλεί τη νόσο ταυτοποιείται σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 95% των ατόμων με NF1. Η νευροϊνωμάτωση χαρακτηρίζεται από μεγάλη κλινική ποικιλότητα η οποία παρατηρείται και μεταξύ των διαφόρων οικογενειών πασχόντων, αλλά και μεταξύ ασθενών – μελών της ίδιας οικογένειας. Αυτή η ποικιλότητα είναι πιθανόν να προκύπτει από το συνδυασμό γενετικών, μη – γενετικών και τυχαίων παραγόντων. Δεν υπάρχει σαφής συσχέτιση μεταξύ γονοτύπου και φαινοτύπου. Πάντως, σε ασθενείς με νευροαναπτυξιακές βλάβες, είναι πιο συχνά τα μεγάλα χρωμοσωματικά ελλείμματα.
Φαινότυπος και Φυσική Ιστορία
Η NF1 είναι μια πολυσυστηματική διαταραχή με νευρολογικές, μυοσκελετικές, οφθαλμολογικές και δερματικές ανωμαλίες και προδιάθεση για νεοπλασία.
Η διάγνωση της NF1 μπορεί να τεθεί εάν ένα άτομο πληροί δυο ή περισσότερα από τα ακόλουθα κριτήρια:
α) Έξι ή περισσότερες κηλίδες cafe au lait με διάμετρο τουλάχιστον 5 mm (εάν το άτομο είναι στην προεφηβική ηλικία) ή με διάμετρο 15 mm (εάν το άτομο είναι στη μετεφηβική ηλικία)
β) Δύο ή περισσότερα νευρινώματα οποιουδήποτε τύπου ή ένα πλεγματοειδές νευρίνωμα
γ) Εφηλίδες μασχαλιαίας ή βουβωνικής χώρας
δ) Γλοίωμα οπτικού νεύρου
ε) Δύο ή περισσότερα οζίδια του Lisch
στ) Χαρακτηριστικό οστικό φαινότυπο (δυσπλασία του σφηνοειδούς και λέπτυνση του φλοιού των μακρών οστών με ή χωρίς ψευδάρθρωση)
ζ) Έναν συγγενή πρώτου βαθμού με νευροϊνωμάτωση
1. Σχεδόν όλα τα άτομα με NF1 χωρίς όμως οικογενειακό ιστορικό, θα συγκεντρώσουν τα κλινικά κριτήρια από την ηλικία των 8 ετών. Τα παιδιά που έχουν κληρονομήσει το νόσημα μπορούν συνήθως να αναγνωρισθούν κλινικά μέσα στο πρώτο έτος της ζωής τους καθώς εμφανίζουν απαραιτήτως ένα χαρακτηριστικό της εκδήλωσης της νόσου.
Αν και η διεισδυτικότητα είναι ουσιαστικά πλήρης, οι εκδηλώσεις εμφανίζουν εξαιρετικά μεγάλη ποικιλομορφία. Πολλαπλές κηλίδες café au lait ανευρίσκονται σχεδόν σε όλα τα άτομα ενώ οι εφηλίδες παρατηρούνται στο 90% των περιπτώσεων.
Πολλά άτομα με NF1 έχουν μόνο δερματικές εκδηλώσεις της νόσου και οζίδια του Lisch στην ίριδα. Πολυάριθμα νευρινώματα ανευρίσκονται συνήθως στους ενήλικες. Τα πλεγματοειδή νευρινώματα είναι λιγότερο συνήθη.
Στις οφθαλμικές εκδηλώσεις περιλαμβάνονται το γλοίωμα του οπτικού νεύρου (το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε τύφλωση) και τα οζίδια του Lisch στην ίριδα.
Οι πιο σοβαρές οστικές επιπλοκές είναι η σκολίωση, η δυσπλασία των σπονδύλων, η ψευδάρθρωση και η μεγάλη σωματική ανάπτυξη. Επίσης, συχνή είναι η στένωση των νεφρικών, πνευμονικών και εγκεφαλικών αγγείων καθώς και η υπέρταση.
Οι πιο συχνές νεοπλασίες στα παιδιά με NF1 (εκτός από τα νευρινώματα) είναι τα γλοιώματα του οπτικού νεύρου, οι όγκοι του εγκεφάλου και οι κακοήθεις μυελικές διαταραχές.
Περίπου το ήμισυ του συνόλου των παιδιών με NF1 θα έχουν μαθησιακές δυσκολίες ή ελλειμματική προσοχή τα οποία μπορεί να παραμείνουν μέχρι την ενηλικίωση. Τα άτομα με εκδηλώσεις της NF1, οι οποίες περιορίζονται σε μια περιοχή του σώματος και που οι γονείς τους δεν είναι προσβεβλημένοι, είναι δυνατόν να πάσχουν από τμηματική (ή τοπική) NF1. Η τμηματική NF1 μπορεί να εκδηλώνεται ως μια ασυνήθης κατανομή των κλινικών εκδηλώσεων λόγω σωματικού μωσαϊκισμού για μια μετάλλαξη του γονιδίου NF1.
Αντιμετώπιση
Η NF1 είναι μια κλινική διάγνωση. Η ταυτοποίηση της μετάλλαξης δεν εφαρμόζεται στην καθημερινή ιατρική πράξη λόγω του μεγέθους του γονιδίου και της ιδιαίτερα μεγάλης ετερογένειας αλληλομόρφων. Δεν υπάρχει αιτιολογική θεραπεία και γι αυτό το λόγο η θεραπεία εστιάζεται στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Η διαρκής τακτική παρακολούθηση ενός ατόμου με NF1 πρέπει να περιλαμβάνει την ετήσια αντικειμενική εξέταση από γιατρό ο οποίος έχει εμπειρία στο νόσημα, την ετήσια οφθαλμολογική εκτίμηση κατά την παιδική ηλικία (λιγότερο συχνά στους ενήλικες), τη συστηματική αναπτυξιακή εκτίμηση κατά την παιδική ηλικία και τη τακτική μέτρηση της αρτηριακής πίεσης. Οι πλέον ενοχλητικές εκδηλώσεις της NF1 είναι οι δυσμορφίες. Ευδιάκριτα δερματικά και υποδερματικά νευρινώματα μπορούν να αφαιρεθούν χειρουργικά εάν προκαλούν παραμορφώσεις ή βρίσκονται σε θέσεις που προκαλούν δυσλειτουργία. Τα πλεγματοειδή νευρινώματα που προκαλούν παραμορφώσεις ή βρίσκονται σε σημεία τριβής μπορεί επίσης να αφαιρεθούν χειρουργικά. Όμως, η χειρουργική παρέμβαση για αυτές τις νεοπλασίες μπορεί να είναι προβληματική γιατί συχνά εντοπίζονται σε στενή επαφή με νεύρα και έχουν την τάση να αναπτύσσονται εκ νέου στη θέση της αφαίρεσης.
Κίνδυνος Κληρονόμησης
Τα άτομα με NF1 έχουν 50% κίνδυνο να αποκτήσουν παιδί πάσχον από NF1, αν και οι εκδηλώσεις στο παιδί μπορεί να είναι διαφορετικές από αυτές του πάσχοντος γονέως. Η προγεννητική διάγνωση είναι εφικτή στις οικογένειες εκείνες στις οποίες έχει ταυτοποιηθεί η υπεύθυνη μετάλλαξη του γονιδίου NF1 ή στις οποίες η ανάλυση γενετικής σύνδεσης είναι πληροφοριακή. Παρόλο που η προγεννητική διάγνωση είναι ακριβής, δεν προσφέρει σημαντική προγνωστική πληροφόρηση λόγω της μεγάλης φαινοτυπικής ποικιλομορφίας της νόσου. Οι γονείς προσβεβλημένου παιδιού που οι ίδιοι δεν εμφανίζουν σημεία της νόσου, έχουν κάποιο μικρό κίνδυνο ενδεχομένου μωσαϊκισμού στη γαμετική σειρά ο οποίος έχει παρατηρηθεί σε περιπτώσεις εμφάνισης του νοσήματος.
Βιβλιογραφικές Αναφορές
Γενετική Ιατρική Tomshow. Εκδ. Παρισιανού 2011 Fernern RE: Neurofibromatosis 1. Eur J Hum Genet 15:131-138, 2007 University of Washington, Seattle, 1993 – 2006. Updated weekly.
OMIM: Online Mendelian Inheritance in Man. McKusick – Nathans. Institute for Genetic Medicine, Johns Hopkins University and National Center for Biotechnology Information, National Library of Medicine.
Νευρολογικές παθήσεις
Γενετικές διαταραχές
|
325894
|
https://el.wikipedia.org/wiki/TED%20%28%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF%29
|
TED (συνέδριο)
|
Η TED είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που κάνει συνέδρια με σκοπό τη διάδοση ιδεών που αξίζουν (Ideas Worth Spreading).
Ξεκίνησε το 1984 με ένα συνέδριο με σκοπό να συναντηθούν άνθρωποι της τεχνολογίας, της ψυχαγωγίας και του σχεδίου· από εκεί προέρχεται και η ονομασία TED, Technology, Entertainment, Design.
Από το 2006 οι ομιλίες είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο με άδειες Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Μη εμπορική χρήση - Όχι παράγωγα έργα. Το 2020, πάνω από 3200 ομιλίες είναι διαθέσιμες δωρεάν στο διαδίκτυο. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2009 είχαν ειδωθεί από χρήστες 50 εκατομμύρια φορές. Τον Ιούνιο του 2011 είχαν ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια, ενώ στις 13 Νοεμβρίου του 2012 οι θεάσεις των ομιλιών έφτασαν το 1 δισεκατομμύριο.
TED Global
Το TED Global είναι ένα διεθνές συνέδριο που οργανώνει η TED μια φορά το χρόνο.
Τα συνέδρια που έχουν γίνει είναι:
2005 στην Οξφόρδη
2007 στην Αρούσα της Τανζανίας με την ονομασία TEDAfrica
2009 και το 2010 στην Οξφόρδη
2011 και 2012 στο Εδιμβούργο
TED Prize
Το βραβείο TED ξεκίνησε το 2005. Μέχρι το 2010, προσέφερε σε τρία άτομα 100.000$ και μια ευχή «να αλλάξουν το κόσμο». Από το 2010 και μετά, διαλέγεται ένας νικητής για να εξασφαλιστεί ότι θα έχει περισσότερες ελπίδες να πραγματοποιηθεί η ευχή του. Το 2012 το βραβείο δόθηκε σε μια ιδέα και όχι σε άτομο ενώ για το 2013 το βραβείο έχει αυξηθεί στο 1 εκατομμύριο δολλάρια.
TEDx
Το TEDx είναι ένα πρόγραμμα σχεδιασμένο να δίνει σε κοινότητες, οργανισμούς αλλά και άτομα τη δυνατότητα να κάνουν συζητήσεις σε τοπικό επίπεδο, διοργανώνοντας ανεξάρτητες εκδηλώσεις TEDx. Οι οργανωτές απαιτείται να λάβουν ειδική άδεια από το TED εφόσον καλύπτουν ορισμένες προϋποθέσεις.
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κεντρική ιστοσελίδα
TEDx
Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί
Διαλέξεις
|
671365
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%9F%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Επαρχία Οράν
|
Το Οράν (, ) είναι επαρχία (βιλάγια) στην Αλγερία. Πρωτεύουσα της είναι η ομώνυμη πόλη. Σύμφωνα με την απογραφή του 2008 έχει 1.454.078 κατοίκους, ενώ καλύπτει 2.121 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η επαρχία συνορεύει ανατολικά με τις επαρχίες Μοσταγκανέμ και Μάσκαρα, στα νοτιοδυτικά με την επαρχία Σιντί Μπελ Αμπές, και δυτικά με την επαρχία Αΐν Τεμουσέντ.
Ιστορία
Η επαρχία σχηματίστηκε από τον πρώην γαλλικό νομό του Οράν, ο οποίος διατηρήθηκε μετά την ανεξαρτησία και μετατράπηκε σε βιλάγια (επαρχία) με το διάταγμα του 1968. Έλαβε την υπάρχουσα δομή του μετά την αναδιοργάνωση του 1974, όταν έχασε τα δυτικά και τα νότια του τμήματα με τη δημιουργία της επαρχίας Σιντί Μπελ Αμπές.
Διοικητική διαίρεση
Από το 1984, η επαρχία χωρίζεται σε 9 διαμερίσματα (νταΐρες), τα οποία χωρίζονται σε 26 κοινότητες ή δήμους.
Διαμερίσματα
Αΐν Ελ Τουρκ
Αρζέβ
Μπεθιουά
Μπιρ Ελ Τζιρ
Μπουτλελίς
Ες Σενιά
Γκντυέλ
Οράν
Ουέντ Τλελάτ
Κοινότητες
Αρζέβ
Αΐν Μπυά
Αΐν Ελ Κερμά
Αΐν Ελ Τουρκ
Μπεν Φρεχά
Μπεθιουά
Μπιρ Ελ Τζιρ
Μπουφατίς
Μπουσφέρ
Μπουτλελίς
Ελ Ανσόρ
Ελ Μπραγιά
Ελ Κερμά
Ες Σενιά
Γκντυέλ
Χασί Μπεν Οκμπά
Χασί Μπουνίφ
Χασί Μεφσούχ
Μερς Ελ Χατζάτζ
Μερς Ελ Κεμπίρ
Μισεργκίν
Οράν
Ουέντ Τλελάτ
Σιντί Μπεν Γιεκμπά
Σιντί Σαμί
Ταφραουί
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Οραν
|
358608
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αγία Βαρβάρα Παρακαμπυλίων Αιτωλοακαρνανίας
|
Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Αιτωλοακαρνανία, δείτε: Αγία Βαρβάρα Αιτωλοακαρνανίας
Η Αγία Βαρβάρα είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Σαργιάδας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Παρακαμπυλίων, του δήμου Αγρινίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Αιτωλοακαρνανίας, στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης.
Γεωγραφία
H Αγία Βαρβάρα είναι οικισμός στο βορειοκεντρικό τμήμα του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Βρίσκεται σε πεδινή περιοχή, νοτιοανατολικά της τεχνητής λίμνης Καστρακίου και στη βόρεια όχθη του ρέματος της Ζέρβας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 140. Απέχει περίπου 54 χλμ. Β. του Μεσολογγίου.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 2001 και προσαρτήθηκε στο τοπικό διαμέρισμα Σαργιάδας του δήμου Παρακαμπυλίων. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010, ο οικισμός αποσπάστηκε από τον δήμο Παρακαμπυλίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Αγρινίου.
Αξιοθέατα
Η παλιά σιδερένια γέφυρα προς τον οικισμό Ραΐνα, στα νοτιοανατολικά
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, εκδ. 2002-4
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
Google Earth
eetaa.gr
Χωριά του νομού Αιτωλοακαρνανίας
Δήμος Αγρινίου
|
141924
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πολιτισμός της Ισλανδίας
|
Ο πολιτισμός της Ισλανδίας είναι πλούσιος και πολυποίκιλος καθώς και γνωστός για την λογοτεχνική του κληρονομιά που αποτελείται από εργασίες συγγραφέων του 12ου έως 14ου αιώνα.
Οι Ισλανδικές παραδοσιακές τέχνες περιλαμβάνουν την υφαντουργία, την αργυροχοΐα, και την ξυλογλυπτική. Η περιοχή του Ρέικιαβικ έχει πολλά επαγγελματικά θέατρα, συμφωνική ορχήστρα, όπερα, και ένα μεγάλο αριθμό από πινακοθήκες, βιβλιοπωλεία, κινηματογράφους, και μουσεία. Ο δείκτης αλφαβητισμού είναι ανάμεσα στους υψηλότερους του κόσμου, και η λογοτεχνία, η τέχνη, το σκάκι, και άλλες διανοητικές ασχολίες είναι ευρέως δημοφιλείς ανάμεσα στους Ισλανδούς.
Συμπεριφορά και έθιμα
Οι Ισλανδοί γενικά έχουν μια παραδοσιακή φιλελεύθερη Βόρεια αντίληψη, παρόμοια με άλλων Βόρειων χωρών όπως η Νορβηγία και η Σουηδία. Ακόμη, ένα σημαντικό κλειδί για να καταλάβεις τους Ισλανδούς και τον πολιτισμό τους (και ο οποίος τους διαφοροποιεί από την πλειονότητα των σύγχρονων Βόρειων ανθρώπων) είναι η μεγάλη σημασία που δίνουν στα γνωρίσματα της ανεξαρτησίας και της αυτάρκειας.
Στο ανάλυση της κοινής γνώμης του Ευρωβαρόμετρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του Ιουνίου 2005, πάνω από το 85% των Ισλανδών βρήκαν την ανεξαρτησία να είναι "πολύ σημαντική" σε σύγκριση με τον μέσο όρο της Ευρωπαίκής Ένωσης των 25 του 53%, και 47% για τους Νορβηγούς, και 49% για τους Δανούς.
Οι Ισλανδοί είναι περήφανοι για την κληρονομιά τους των Βίκινγκ και την Ισλανδική γλώσσα και προσέχουν πολύ να διατηρούν τις παραδόσεις τους και τη γλώσσα.
Παραπομπές
|
486586
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%96%CE%AC%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Μάχη του Ζάαλφελντ
|
Η Μάχη του Ζάαλφελντ ήταν μία από τις συγκρούσεις που πραγματοποιήθηκαν πριν τις μεγάλες μάχες στην Ιένα και στο Άουερστετ. Διεξήχθη πλησίον της πόλης Ζάαλφελντ (Saalfeld) της Θουριγγίας στις 10 Οκτωβρίου 1806 ανάμεσα στη γαλλική 1η Μεραρχία του 5ου Σώματος Στρατού (ΣΣ) του στρατάρχη Λαν, κάτω από τις διαταγές των υποστράτηγων Λουί-Γκαμπριέλ Συσσέ (γαλ. Louis-Gabriel Suchet, διοικητής της μεραρχίας) και Κλοντ-Βικτόρ Περέν (γαλ. Claude-Victor Perrin, αρχηγός του επιτελείου της) και τη Μεραρχία Φρουράς της Στρατιάς του πρίγκηπα Φρειδερίκου Λουδοβίκου του Χοενλόε-Ίνγκελφινγκεν, της οποίας μέραρχος ήταν ο πρίγκιπας της Πρωσίας Λουδοβίκος Φερδινάνδος. Η μάχη τελείωσε με τη νίκη των Γάλλων και το θάνατο του πρίγκιπα Λουδοβίκου Φερδινάνδου.
Η Μάχη
Ο πρίγκιπας Λουδοβίκος Φερδινάνδος ήταν ένας από τους κύριους υποστηρικτές του πολέμου ενάντια στη Γαλλία. Πίστευε ότι μπορούσε να νικήσει τον Λαν με τον αριθμητικά ανώτερο -όπως θεωρούσε- στρατό του, που βρισκόταν κοντά στην Ιένα. Προφανώς δεν γνώριζε ότι η μεραρχία που πίστευε πως ήταν ο στρατός του Λαν, ήταν στην πραγματικότητα ένα μέρος μόνο αυτού και το υπόλοιπο στράτευμα θα ερχόταν αργότερα. Ο Λουδοβίκος Φερδινάνδος τοποθέτησε τους άντρες του σε χαμηλό υψόμετρο έξω από την πόλη Ζάαλφελντ απέναντι από τα γαλλικά στρατεύματα που είχαν ξεκινήσει επιθέσεις. Ο στρατάρχης Λαν και ο υποστράτηγος Συσσέ παρατήρησαν ότι ένα μέρος της πρωσικής μεραρχίας βρισκόταν στο ποτάμι, υπολογίζοντας ως εκ τούτου ότι υπερτερούσαν αριθμητικά.
Ο Λαν βομβάρδισε για λίγο τις πρωσικές γραμμές και μόλις παρατήρησε σημάδια αποδιοργάνωσης, διέταξε το πεζικό του να εφορμήσει. Χτυπημένες και μικρότερες αριθμητικά, οι πρωσικές γραμμές σύντομα "έσπασαν" έξω από τα τείχη του Ζάαλφελντ. Αντιληφθείς καθυστερημένα την αποτυχία του, ο Πρώσος πρίγκιπας τοποθέτησε τον εαυτό του στην κορυφή του ιππικού και ξεκίνησε επίθεση εναντίον των γαλλικών γραμμών, σε μια προσπάθεια να ανακουφίσει το πεζικό του. Η επίθεση αποκρούστηκε και ο ίδιος ο Λουδοβίκος Φερδινάνδος βρέθηκε σε μάχη σώμα με σώμα με τον λοχία Γκιντέ (Guindey) του 10ου Συντάγματος Ουσάρων, ο οποίος του έδωσε την ευκαιρία να παραδοθεί. Αρνούμενος να παραδοθεί, ο Λουδοβίκος Φερδινάνδος απάντησε τραυματίζοντας σοβαρά τον Γάλλο λοχία στο κεφάλι με το ξίφος του, αλλά στην προσπάθειά του να ξεφύγει έπεσε από το χτύπημα του σπαθιού του Γκιντέ και πέθανε αμέσως.
Η μάχη τελείωσε με νίκη των Γάλλων. Οι απώλειες των Γάλλων ήταν μόλις 172 νεκροί και τραυματίες. Οι απώλειες των Πρώσων αριθμούσαν 700 νεκρούς και τραυματίες, καθώς και 20 κανόνια και 1.000 αιχμαλώτους, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν ο υποστράτηγος Μπεβιλάκουα (Friedrich August Bevilaqua), διοικητής των σαξονικών δυνάμεων που έλαβαν μέρος στη μάχη.
Πηγές
Napoléon 1er
Tradition Magazine
Campagne de la Grande armée en Saxe, en Prusse et en Pologne, en l'an 1806
Histoire de France depuis 1799 jusqu'en 1812 - 1830
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μάχες Ναπολεόντειων Πολέμων
Πόλεμοι της Πρωσίας
|
759653
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%AF-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%B2
|
Τουρναί-συρ-Ντιβ
|
Το Τουρναί-συρ-Ντιβ (γαλλικά: Tournai-sur-Dive) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ορν, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Τουρναιζιέν (γαλλικά: Tournaisiens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Ορν
|
94455
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%81%CE%B6%CE%AC%CE%BA
|
Λαρζάκ
|
Το Λαρζάκ (γαλλικά: Larzac) είναι καρστικό ασβεστολιθικό οροπέδιο στη νότια Γαλλία που βρίσκεται μεταξύ των πόλεων Millau (Aveyron) και Λοντέβ (Lodève στην περιοχή Hérault). Πρόκειται για μια αγροτική περιοχή όπου εκτρέφονται κυρίως πρόβατα για το γάλα τους, με το οποίο φτιάχνουν το τυρί Ροκφόρ.
Η περιοχή είναι γνωστή γιατί υπήρξε θέατρο ενός μακροχρόνιου μη-βίαιου αγώνα ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για επέκταση μιας στρατιωτικής βάσης.
Τον Οκτώβριο του 1971 ο υπουργός Άμυνας της Γαλλίας Μισέλ Ντεμπρέ αποφάσισε, χωρίς να συμβουλευτεί τον τοπικό πληθυσμό να μετατρέψει ένα στρατόπεδο 30 στρεμμάτων σε μια πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική βάση (170 τ.χλμ.). Οι κάτοικοι αντέδρασαν με διαδηλώσεις, καταλήψεις ακαλλιέργητων εκτάσεων, δρόμων και σε άλλες μορφές μη βίαιου αγώνα. Στον αγώνα τους προστέθηκαν και ακτιβιστές κοινωνικών κινημάτων (ειρηνιστές, του οικολόγοι, αριστεριστές). Κεντρικό ρόλο θα παίξει μια μη-βίαιη οικοκοινότητα, η "Communautés de l'Arche", και ο ιδρυτής της Lanza del Vasto. Τελικά το σχέδιο θα εγκαταλειφθεί το 1981 από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν.
Κατά τη διάρκεια του πολυετούς αγώνα θα αναπτυχθούν σταθερές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων και νεαρών ακτιβιστών πολλοί εκ των οποίων, με πιο γνωστό τον αγρότη συνδικαλιστή και δραστήριο ακτιβιστή Ζοζέ Μποβέ, θα εγκατασταθούν μόνιμα στην περιοχή.
Το 2003 στο Λαρζάκ έγινε μια μεγάλη κινητοποίηση του κινήματος της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης που ξεπέρασε τα 200.000 άτομα.
Παραπομπές
Φωτοθήκη
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οικολογικό Κίνημα
Οροπέδια της Γαλλίας
|
538452
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9
|
Κοντοφούρι
|
Το Κοντοφούρι ή Κοντοχώρι (Ιταλικά: Condofuri) είναι δήμος στην επαρχία του Ρέτζο-Καλάμπρια της ιταλικής περιοχής Καλαβρία, που βρίσκεται περίπου 120 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Καταντζάρο και 38 περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ρηγίου.
Το Κοντοφούρι συνορεύει με τους ακόλουθους δήμους: Μπόβα, Μπόβα Μαρίνα, Ροκκαφόρτε ντελ Γκρέκο, Ρογκούντι, Σαν Λορέντζο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Ελληνόφωνα χωριά
|
238705
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%20%CE%93%CE%BA%CE%AC%CF%81%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Άντριου Γκάρφιλντ
|
Ο Άντριου Γκάρφιλντ, (αγγλικά: Andrew Russell Garfield, 20 Αυγούστου 1983) είναι Αμερικανός/Άγγλος ηθοποιός. Οι πρώτοι ρόλοι του περιλαμβάνουν τις ταινίες Λέοντες αντί αμνών (Lions for Lambs, 2007), Ο φανταστικός κόσμος του δρ Παρνάσους (The Imaginarium of Doctor Parnassus, 2009) και Boy A (2007). Ο Γκάρφιλντ έγινε ευρύτερα γνωστός και έλαβε καλλιτεχνική αναγνώριση όταν υποδύθηκε τον Εντουάρντο Σάβεριν στην ταινία The Social Network το 2010, για την οποία έλαβε δύο υποψηφιότητες για BAFTA και μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα β' ανδρικού ρόλου. Το 2012 ενσάρκωσε τον Spider-Man στην ταινία The Amazing Spider-Man, η οποία φιλοδοξούσε να αποτελέσει ένα καιαιιιιαιαι αυτόνομο κεφάλαιο στη σειρά ταινιών ακολουθώντας την ιστορία από την αρχή. Ο ίδιος επανέλαβε τον ρόλο του στην ταινία The Amazing Spider-Man 2 και αργότερα στο Spider-Man: No Way Home. Επίσης, έχει παίξει στο θέατρο καθώς και σε άλλες ταινίες, όπως στην ταινία 99 σπίτια (99 Homes, 2014).
Το 2016 ο Γκάρφιλντ πρωταγωνίστησε σε δύο ιστορικές δράμα ταινίες, την Αντιρρησίας συνείδησης (Hacksaw Ridge) του Μελ Γκίμπσον και την Σιωπή (Silence) του Μάρτιν Σκορσέζε. Ο ρόλος του στο Αντιρρησίας συνείδησης του χάρισε υποψηφιότητες για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, BAFTA και Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών στην κατηγορία Α' Ανδρικού Ρόλου.
Πρώτα Χρόνια
Ο Γκάρφιλντ έχει διπλή υπηκοότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 2009, δήλωσε στη Sunday Herald ότι «αισθάνεται εξίσου στο σπίτι» τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο και «απολαμβάνει να έχει διαφορετική πολιτιστική ύπαρξη». Ο Γκάρφιλντ συνήθως δίνει συνεντεύξεις για το έργο του, αλλά δεν συζητά δημόσια τις λεπτομέρειες της ιδιωτικής του ζωής.
Το 2011, ο Γκάρφιλντ άρχισε να βγαίνει με την συμπρωταγωνίστρια του στο The Amazing Spider-Man Έμμα Στόουν, κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας. Το 2015 αναφέρθηκαν ότι έχουν χωρίσει.
Το 2011, ο Γκάρφιλντ έγινε ο Πρέσβης του Αθλητισμού για το Παγκόσμιο Ίδρυμα Ορφανών (WWO).
Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Τηλεόραση
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άντριου Γκάρφιλντ στο IMDb
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί ραδιοφώνου
Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί ραδιοφώνου
Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
|
636987
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%20%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84
|
Γουάντα Βάσκες Γκάρσεντ
|
Η Γουάντα Βάσκες Γκάρσεντ (Wanda Vázquez Garced, γεννημένη στις 9 Ιουλίου 1960) είναι πολιτικός, δικηγόρος και δημόσιος υπάλληλος του Πουέρτο Ρίκο, η οποία υπηρέτησε ως κυβερνήτρια του Πουέρτο Ρίκο από τις 7 Αυγούστου 2019 έως τις 2 Ιανουαρίου 2021. Πριν από τη θητεία της ως κυβερνήτριας, υπηρέτησε ως υπουργός Δικαιοσύνης από το 2017 έως το 2019.
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Γεννήθηκε στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο και μεγάλωσε στο Σαντούρσε του Σαν Χουάν. Ξεκίνησε τις πρωτοβάθμιες σπουδές της στα σχολεία Ramón Marín και Margarita Janer στο Γκουαϊνάμπο του Πουέρτο Ρίκο . Άρχισε να ενδιαφέρεται για το δίκαιο από νεαρή ηλικία. Είπε σε μια συνέντευξη ότι παρακολούθησε τηλεοπτικές εκπομπές όπως η Χαβάη Πέντε-0 με τον πατέρα της, που την οδήγησε να συνειδητοποιήσει ότι ήθελε να ακολουθήσει μια καριέρα σε αυτή τη γραμμή. Η Βάσκες σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, από όπου απέκτησε το πτυχίο του. Μετά από αυτό, ολοκλήρωσε το διδακτορικό του (JD) στο Διαμερικανικό Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο.
Καριέρα
Κατά τη δεκαετία του 1980, η Βάσκες εργάστηκε στο Τμήμα Στέγασης του Πουέρτο Ρίκο. Στη συνέχεια εργάστηκε ως δικηγόρος της επαρχίας του Πουέρτο Ρίκο για 20 χρόνια. Ειδικεύεται σε περιπτώσεις οικιακής και σεξουαλικής κακοποίησης. Εργάστηκε επίσης στην Ποινική Διεύθυνση για τον Εισαγγελέα του Μπαγιαμόν.
Το 2010 η Βάσκες διορίστηκε για να αντικαταστήσει την Ιβόνε Φελισιάνο ως επικεφαλής της Υπηρεσίας Δικαιωμάτων των Γυναικών του νησιού. Στις 30 Νοεμβρίου 2016, ο εκλεγμένος κυβερνήτης Ρικάρδο Ροσελό την διόρισε υπουργό Δικαιοσύνης του Πουέρτο Ρίκο. Επιβεβαιώθηκε και ορκίστηκε στις 18 Ιανουαρίου 2017.
Κυβερνήτρια του Πουέρτο Ρίκο
Η Βάσκες αρχικά αναμενόταν για να γίνει κυβερνήτρια του Πουέρτο Ρίκο, μετά την παραίτηση του Ρικάρδο Ροσελό στις 2 Αυγούστου 2019. Συναντήθηκε με την αντιπολίτευση, με τους επικριτές να ζητούν την παραίτησή της λόγω ισχυρισμών περί διαφθοράς και αδυναμίας αντιμετώπισης της βίας λόγω φύλου στο νησί. Έγιναν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της προτεινόμενης διαδοχής ως κυβερνήτριας, με πιο αξιοσημείωτο να είναι η πορεία του Somos Más, ισπανικά για το "Είμαστε Περισσότεροι", ένας τίτλος που μιλούσε για ένα δημοφιλές άσμα κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών που ζητούσαν την παραίτηση του Ροσελό. Το hashtag #WandaRenuncia (ισπανικό για το "Wanda παραιτήσου") άρχισε να κυκλοφορεί στο Twitter σύντομα μετά την ανακοίνωση της πρόθεσής του να παραιτηθεί. Η Βάσκες έγραψε στο Twitter ότι δεν είχε συμφέρον να γίνει κυβερνήτρια και ότι θα ελάμβανε τη θέση μόνο αν ήταν υποχρεωμένος από το Σύνταγμα.
Στις 31 Ιουλίου, ο Ροσελό ανακοίνωσε ότι ορίστηκε ο Πέδρο Πιερλουίσι ως νέος υπουργός. Ο υπουργός Εξωτερικών αντικαθιστά τον υπουργό Δικαιοσύνης με τη σειρά διαδοχής. Ωστόσο, την 1η Αυγούστου, η Γερουσία του Πουέρτο Ρίκο παρεμπόδισε τον Πιερλουίσι από το να επιβεβαιωθεί ο έγκαιρος διορισμός του ως υπουργού Εξωτερικών για την παραίτηση του Ροσελό στις 2 Αυγούστου. Μετά την παραίτηση του Ροσελό, ο Πιερλουίσι τον διαδέχθηκε.
Στις 7 Αυγούστου 2019, το Ανώτατο Δικαστήριο του Πουέρτο Ρίκο αποφάσισε ότι ο Πιερλουίσι ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα με αντισυνταγματικούς τρόπους και τον απέσυρε από το αξίωμά του, με ισχύ στις 5 μ.μ. AST . Εκείνη τη στιγμή, η Βάσκες έγινε η δεύτερη γυναίκα κυβερνήτης του Πουέρτο Ρίκο.
Η Βάσκες δήλωσε ότι επιθυμεί να ανακτήσει τα ταμεία βοήθειας του τυφώνα Μαρία και να αναθεωρήσει όλες τις κυβερνητικές συμβάσεις που διαχειρίζονται σωστά και απαλλαγμένες από διαφθορά. Είπε ότι θέλει να συνεργαστεί με τον Ντόναλντ Τραμπ για να βοηθήσει το νησί του Πουέρτο Ρίκο και τα 3,2 εκατομμύρια των πολιτών του. Δήλωσε ότι όλες οι συμβάσεις που υπέγραψε ο Ρικάρδο Ροσελό θα αναθεωρηθούν. Ταυτόχρονα, το HUD (Υπηρεσία για Στέγαση και αστική ανάπτυξη) δήλωσε ότι τα κεφάλαια που προορίζονταν να δαπανηθούν για την αρωγή των πληγέντων από τον τυφώνα, θα παρακρατούνταν στο Πουέρτο Ρίκο και τις Παρθένες Νήσους λόγω της διαφθοράς και της ανικανότητας να απορροφήσουν κεφάλαια για έργα αντίστοιχα.
Προσωπική ζωή
Η Βάσκες είναι παντρεμένη με τον Χόρχε Ντίας Ρεβερόν, δικαστή της Κάγουας του Πουέρτο Ρίκο, και έχει δύο κόρες τη Στεφανία και την Μπεατρίς Ντίας Βάσκες.
Παραπομπές
Σελίδες με πηγές CS1 στα Ισπανικά (es)
Κυβερνήτες του Πουέρτο Ρίκο
|
564432
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Κορράδος Α΄ του Τσέρινγκεν
|
Ο Κορράδος Α΄, γερμ. Conrad I (π. 1090 - 8 Ιανουαρίου 1152) από τον Οίκο του Τσέρινγκεν ήταν δούκας του Τσέρινγκεν (1122-1127).
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Μπέρτολτ Β΄ και της Αγνής των Ράινφελντεν, κόρης του Ροδόλφου δούκα της Σουαβίας & διεκδικητή βασιλιά της Γερμανίας.
Το 1152 απεβίωσε στην Κωνσταντία σε ηλικία π. 62 ετών και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Αδαλβέρτος Α΄.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την Κλημεντία του Λουξεμβούργου-Ναμύρ, κόρη του Γοδεφρείδου Α΄ κόμη του Ναμύρ, και είχε τέκνα:
Μπέρτολτ Δ΄ π. 1125-1186, δούκας του Τσέρινγκεν.
Αδαλβέρτος Α΄ π. 1135-π. 1195, δούκας του Τεκ.
Κλημεντία απεβ. 1175, παντρεύτηκε τον Ερρίκο τον λέοντα, δούκα της Σαξονίας & Βαυαρίας.
Ροδόλφος π. 1135-1191, αρχιεπίσκοπος του Μάιντς.
Ούγος δούκας του Ούλλενμπουρκ.
Πηγές
Eberhard Holz and Wolfgang Huschner (eds.): Deutsche Fürsten des Mittelalters, Edition Leipzig, Leipzig, 1995, ISBN 3-361-00437-3
Georg von Wyß (1882), "Konrad (Herzog von Zähringen)", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 16, Leipzig: Duncker & Humblot, pp. 634–638
Αναφορές
Οίκος του Τσέρινγκεν
|
547841
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BB%CE%B5%CE%B2%CE%B5
|
Χριστιανός Γκίλντενλεβε
|
Ο Χριστιανός Γκίλντενλεβε, δανικά Christian Gyldenløve (28 Φεβρουαρίου 1674 - 16 Ιουλίου 1703) από τον Οίκο του Όλντενμπουργκ ήταν κόμης του Σάμσε.
Βιογραφία
Ήταν ο πρώτος νόθος γιος του Χριστιανού Ε΄ της Δανίας και της ερωμένης του Σοφίας Αμαλίας Μοτ.
Στη Σοφία Αμαλία και τους απογόνους της δόθηκε ο τίτλος της κόμισσας/κόμη του Ντένεσκιελντ-Σάμσε. Ο Χριστιανός γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη· υπηρέτησε στον στρατό της Δανίας και άλλων χωρών με διάκριση. Έγινε Γενικός Διευθυντής Ταχυδρομείων.
Απεβίωσε το 1703 στο Όντενσε στη νήσο Φιονία σε ηλικία 71 ετών.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε πρώτα το 1696 την εξαδέλφη του Καρλόττα Αμαλία, κόρη του Ούλρικ Φρειδερίκου Γκίλντενλεβε και είχε τέκνα:
Χριστιανή Καρλόττα 1698-1699
Φρειδερίκη Λουίζα 1699-1744, παντρεύτηκε τον Χριστιανό Αύγουστο Α΄, δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ
Το 1699 απεβίωσε η Καρλόττα Αμαλία και ο Χριστιανός έκανε το 1701 δεύτερο γάμο με τη Δωροθέα Κραγκ και είχε τέκνα:
Χριστιανός 1702-1728
Φρειδερίκος 1703-1770, κόμης του Ντένεσκιελντ-Σάμσε
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20120808042040/http://www.denstoredanske.dk/Samfund%2C_jura_og_politik/Diverse_historie/Nordiske_sl%C3%A6gter/Danneskiold Danneskiold] at Den Store Dansk Encyklopædi
Οίκος του Όλντενμπουργκ
|
709557
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD%20%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Κλέων Φυσέκης
|
Ο Κλέων Φυσέκης είναι Έλληνας ενδυματολόγος. Έχει ντύσει πολλές από τις πιο επιτυχημένες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έκανε σπουδές σχεδίου μόδας στον Άκτο και εν συνεχεία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το Σεντ Μάρτινς. Το 1995 όταν και αποφοίτησε επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στην Αεροπορία. Με το τέλος αυτών, ξεκίνησε να εργάζεται για ένα μικρό διάστημα σαν ελεύθερος συνεργάτης στον "Πρωινό Καφέ" του ΑΝΤ1 πριν του ζητηθεί να αναλάβει την πρώτη του τηλεοπτική σειρά με τίτλο "Εις Θάνατον" του Νίκου Φώσκολου και σε σκηνοθεσία Γιάννη Βασιλειάδη. Έκτοτε δουλεύει ανελλιπώς σε τηλεοπτικές σειρές, σε θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Ρούχα που σχεδίασε για την βότκα Absolut είχαν εκτεθεί στο μουσείο Πιερίδη και αγοράστηκαν από την ίδια την εταιρεία.
Τηλεόραση
{| class="wikitable mw-collapsible"
|ΣΕΖΟΝ
|ΣΕΙΡΑ
|ΚΑΝΑΛΙ
|ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
|-
|1997
|Εις θάνατον
|ΑΝΤ1
|Γιάννης Βασιλειάδης
|-
|1997-1998
|Το τίμημα του πάθους
|ΑΝΤ1
|Στράτος Μαρκίδης
|-
|1999-2000
|Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα
|ALPHA
|Θανάσης Αντωνίου
|-
|2002-2004
|Φιλί Ζωής
|ΑΝΤ1
|Στράτος Μαρκίδης
|-
|2003-2004
|Βοήθεια Γειτόνοι
|ALPHA
|Αντώνης Τέμπος
|-
|2003-2005
|Ακροβατώντας
|ALPHA
|1η σεζόν Στράτος Μαρκίδης
2η σεζόν Μάριος Ρετσίλας
|-
|2005-2006
|Τελευταίος Παράδεισος
|ALPHA
|Γιάννης Βασιλειάδης
|-
|2006-2007
|Ιωάννα της καρδιάς
|ΑΝΤ1
|Βίκυ Μανώλη
|-
|2007-2008
|Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα
"Ζήτημα ζωής και θανάτου (α μέρος)" / 11.10.2007
"Ζήτημα ζωής και θανάτου (β μέρος)" / 18.10.2007
"Αύριο και για πάντα (α μέρος)" / 25.10.2007
"Αύριο και για πάντα (β μέρος)" / 1.11.2007
"Η τρίτη αλήθεια (α μέρος)" / 8.11.2007
"Η τρίτη αλήθεια (β μέρος)" / 15.11.2007
"Η κυρία της καμπίνας 17 (α μέρος)" / 22.11.2007
"Η κυρία της καμπίνας 17 (β μέρος)" / 29.11.2007
"Επικίνδυνο καλοκαίρι (α μέρος)" / 6.12.2007
"Επικίνδυνο καλοκαίρι (β μέρος)" / 13.12.2007
"Ζήτημα εμπιστοσύνης (α μέρος)" / 10.1.2008
"Ζήτημα εμπιστοσύνης (β μέρος)" / 17.1.2008
"Ο τέταρτος ύποπτος (α μέρος)" / 24.1.2008
"Ο τέταρτος ύποπτος (β μέρος)" / 31.1.2008
"Το χαμόγελο της σφίγγας (α μέρος)" / 14.2.2008
"Το χαμόγελο της σφίγγας (β μέρος)'" / 21.2.2008
"Έγκλημα στα παρασκήνια (α μέρος)" / 28.2.2008
"Έγκλημα στα παρασκήνια (β μέρος)" / 6.3.2008
"Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα (α μέρος)" / 13.3.2008
"Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα (β μέρος)" / 20.3.2008
"Ένα γράμμα στο ταξί (α μέρος)" / 27.3.2008
"Ένα γράμμα στο ταξί (β μέρος)" / 3.4.2008
"Περιπέτεια στο Μοναστήρι (α μέρος)" / 17.4.2008
"Περιπέτεια στο Μοναστήρι (β μέρος)" / 8.5.2008
"Περιπέτεια (α μέρος)" / 15.5.2008
"Περιπέτεια (β μέρος)" / 22.5.2008
"Σκοτεινό μεσημέρι (α μέρος)" / 29.5.2008
"Σκοτεινό μεσημέρι (β μέρος)" / 5.6.2008
"Μια γυναίκα από το πουθενά (α μέρος)" / 12.6.2008
"Μια γυναίκα από το πουθενά (β μέρος)" / 19.6.2008
|ALPHA
|2ος κύκλος
Νίκος Κρητικός
Νίκος Κρητικός
Μπάμπης Σπανός
Χρήστος Γεωργίου
Μπάμπης Σπανός
Νίκος Κρητικός
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Χρήστος Γεωργίου
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Χρήστος Γεωργίου
Νίκος Κρητικός
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Χρήστος Γεωργίου
Νίκος Κρητικός
Χρήστος Γεωργίου
|-
|2007
|Πάνω από τον νόμο
|ΑΝΤ1
|Νίκος Κρητικός
|-
|2007-2008
|Super Μπαμπάς
|ΑΝΤ1
|Πηνελόπη Κροντηροπούλου
|-
|2007-2008
|Μπαμπά μην τρέχεις
|MEGA
|Θοδωρής Παπαδουλάκης
|-
|2008-2009
|Αληθινοί Έρωτες
1ος κύκλος
"Μισή πρόβα" / 25.6.2008
2ος κύκλος
"Μέχρι να θυμηθείς το όνομά μου" / 8.10.2008
"Τελευταία φορά" / 15.10.2008
"Μοιραία απόπειρα" / 22.10.2008
"Μη βάζεις στοίχημα" / 29.10.2008
"Ερωτικό παιχνίδι" / 5.11.2008
"Μυστικό δείπνο" / 12.11.2008
"Σ' ευχαριστώ" / 19.11.2008
"Μεζονέτα" / 26.11.2008
"Το θηρίο στο κλουβί" / 3.12.2008
"2x2" / 10.12.2008
"Μεταξύ μας" / 17.12.2008
"5 φορές ακόμα" / 4.2.2009
"Παπαράτσι" / 25.2.2009
"Παράνοια" / 11.3.2009
"Η μπάλα" / 1.4.2009
|ALPHA
|1ος και 2ος κύκλος
Βασίλης Τσελεμέγκος
Βασίλης Τσελεμέγκος
Σταυρούλα Θεοδωράτου
Παναγιώτης Φαφούτης
Βασίλης Τσελεμέγκος
Παναγιώτης Φαφούτης
Παναγιώτης Πορτοκαλάκης
Βασσίλης Τσελεμέγκος
Βασσίλης Ντούρος
Βασσίλης Τσελεμέγκος
Παναγιώτης Πορτοκαλάκης
Λευτέρης Χαρίτος
Βασσίλης Τσελεμέγκος
Βασσίλης Τσελεμέγκος
Λευτέρης Χαρίτος
Βασσίλης Τσελεμέγκος
|-
|2016-2017
|Προδοσίες
|ΣΚΑΙ
|Στράτος Μαρκίδης
|-
|2018-2020
|Πέτα τη Φριτέζα
|ΑΝΤ1
|1η σεζόν Ανδρέας Μορφονιός
2η σεζόν Αλέξανδρος Πανταζούδης
|-
|2019-2020
|Αν ήμουν πλούσιος
|ΑΝΤ1
|Στράτος Μαρκίδης, Κώστας Κωστόπουλος
|-
|2020-2021
|Παρουσιάστε!
|ΑΝΤ1
|Γιάννης Μπέζος, Μιχάλης Βογιατζάκης
|-
|2021-2022
|Σασμός
|ALPHA
|Κώστας Κωστόπουλος
|-
|2022-2023
|Σασμός II
|ALPHA
|Κώστας Κωστόπουλος
|-
|2022-2023
|Μαύρο Ρόδο
|MEGA
|Κώστας Αναγνωστόπουλος
|-
|2022-2023
|Τα Νεοκλασικά "Ο Μαυρογυαλούρος"
|ALPHA
|Τάκης Μιχαήλ
|-
|2023-2024
|Σασμός III "Ο Επίλογος"
|ALPHA
|Ζωή Φιλίππα
Κινηματογράφος
Θέατρο
Μικρού Μήκους
Video Clip
Έλληνες ενδυματολόγοι
|
823693
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B5
|
Σόλτσε
|
Το Σόλτσε (ιταλικά: Sciolze) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
76016
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%20%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Μεγάλη Αδελφότης
|
Η Μεγάλη Αδελφότης ήταν μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε στο τέλος της Επανάστασης του 1821 με κύριο σκοπό την υποστήριξη της Εκκλησίας η οποία είχε θεωρηθεί τότε από πολλούς ότι βρισκόταν "υπό διωγμό" που διενεργούσαν κάποιοι πολιτικοί κύκλοι. Στην οργάνωση εκείνη συμμετείχαν εκτός από ανώτεροι και κατώτεροι κληρικοί, ηγούμενοι και μοναχοί και πολλοί λαϊκοί, όπως καθηγητές, ανώτεροι υπάλληλοι του κράτους, στρατιωτικοί και πολίτες που είχαν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το θρησκευτικό συναίσθημα και την αγάπη προς την Εκκλησία.
Η Μεγάλη Αδελφότητα εναντιώθηκε στη συνέχεια με πάθος κατά του Βασιλέα Όθωνα όταν αποφάσισε εκείνος να κλείσουν πολλά μοναστήρια του ελλαδικού χώρου και να σταματήσουν οι πολίτες τις αθρόες δωρεές προς τα διάφορα εκκλησιαστικά ιδρύματα, όταν την ίδια εποχή η Χώρα αντιμετώπιζε πλείστα προβλήματα εξεύρεσης οικονομικών πόρων.
Αργότερα επί Βασιλείας Γεωργίου του Α' η Μεγάλη Αδελφότης πέτυχε τη "γεφύρωση" των εναντίον της προς όφελος της ενότητας του έθνους και βεβαίως πρώτιστα επί τα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Απόρροια εκείνης της οργάνωσης είναι οι υφιστάμενες θρησκευτικές οργανώσεις (αδελφότητες) που φέρονται να ελέγχουν σήμερα κάποια εκκλησιαστικά δρώμενα, όπως η "Χρυσοπηγή", η "Ζωή" κ.λπ.
Πηγές
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικό Λεξικόν Ηλίου τ. 1ος σ.427
Μυστικές οργανώσεις
Εκκλησία της Ελλάδος
Χριστιανισμός στην Ελλάδα
Κοσμικισμός στην Ελλάδα
|
144896
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85
|
Αθλητικός Πολιτιστικός Όμιλος Πάφου
|
Ο Αθλητικός Πολιτιστικός Όμιλος Πάφου (ή ο ΑΠΟΠ Πάφου) είναι ένα κυπριακό αθλητικό και πολιτιστικό σωματείο με έδρα την Πάφο. Ιδρύθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1953 ως Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Πάφου (γνωστός ως ΑΠΟΠ Πάφου), έχοντας μόνο ποδοσφαιρική ομάδα. Το 2000 η ποδοσφαιρική ομάδα ενοποιήθηκε τον Ευαγόρα Πάφου δημιουργώντας την Αθλητική Ένωση Πάφου (ΑΕΠ). Ωστόσο, ο ΑΠΟΠ διατηρήθηκε σαν αθλητικό και πολιτιστικό σωματείο και μετονομάστηκε σε Αθλητικός Πολιτιστικός Όμιλος Πάφου, διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις ενώ ταυτόχρονα δημιούργησε τμήματα καλαθοσφαίρισης ανδρών και γυναικών. Χρώματα του σωματείου είναι το μπλε και το άσπρο.
Ιστορία
Μετά την ενοποίηση του ΑΠΟΠ με τον Ευαγόρα και τη δημιουργία της ΑΕΠ, ο ΑΠΟΠ διατηρήθηκε σαν αθλητικό και πολιτιστικό σωματείο και μετονομάστηκε σε Αθλητικός Πολιτιστικός Όμιλος Πάφου, διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις ενώ στη συνέχεια δημιούργησε τμήματα καλαθοσφαίρισης ανδρών και γυναικών.
Η καλαθοσφαιρική ομάδα ανδρών δημιουργήθηκε το 2003. Έχει κατακτήσει 2 φορές το πρωτάθλημα στη Β΄ Κατηγορία (2011,2019). Επιπρόσθετα έχει κατακτήσει 4 φορές το κύπελλο Β΄ κατηγορίας (2010, 2011, 2015, 2019). Την περίοδο 2017-18 συμμετείχε για πρώτη φορά στην Α΄ κατηγορία.
Η καλαθοσφαιρική ομάδα γυναικών συμμετέχει στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας.
Τίτλοι
Ανδρών
Β΄ Κατηγορία:
Πρωταθλήτρια (2): 2011, 2019
Κύπελλο Β΄ Κατηγορίας:
Κυπελλούχος (4): 2010, 2011, 2015, 2019
Παραπομπές
Πηγές
ΑΠΟΠ Πάφου
Ο Ευαγόρας και ο ΑΠΟΠ πριν… γίνει η ΑΕΠ
Δεκατέσσερα χρόνια άντεξε η Α.Ε. Πάφος
Αθλητικοί σύλλογοι Επαρχίας Πάφου
Κυπριακοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1953
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης το 2003
Δήμος Πάφου
|
637415
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%29
|
Υπουργείο Παιδείας (Κύπρος)
|
Το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου δημιουργήθηκε το 1965 και καταργήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1993. Το διαδέχθηκε το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού (1993-2019).
Διατελέσαντες υπουργοί
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει όλους του Υπουργούς Παιδείας:
Διατελέσας υφυπουργός
Την περίοδο 1978-1980 υπήρχε και η θέση του Υφυπουργού Παιδείας. Ο μόνος υφυπουργός παιδείας ήταν ο Κώστας Χατζηστεφάνου, του οποίου η θητεία διήρκεσε από τις 9 Μαρτίου 1978 έως τις 9 Σεπτεμβρίου 1980.
Παραπομπές
Παιδειας
Υπουργείο Παιδείας (Κύπρος)
Υπουργεία Παιδείας
|
13089
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Βερολίνο
|
Το Βερολίνο (γερμανικά: Berlin) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό πόλη της Γερμανίας. Ως προς τον πληθυσμό είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης η πόλη του Βερολίνου αποτελεί και κρατίδιο της γερμανικής ομοσπονδίας.
Στην ιστορία του το Βερολίνο ήταν πρωτεύουσα διαφόρων κρατών, όπως της Μαρκιωνίας του Βρανδεμβούργου, του Βασιλείου της Πρωσίας, της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, του Γ΄Ράιχ και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Στις 3 Οκτωβρίου 1990 έγινε με την επανένωση των δύο γερμανικών κρατών πρωτεύουσα της ενοποιημένης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και αντικατέστησε έτσι τη μέχρι τότε πρωτεύουσα, τη Βόννη. Το γερμανικό κοινοβούλιο, που μέχρι τότε εξακολουθούσε να εδρεύει στη Βόννη, αποφάσισε το 1991 να μεταφερθεί στο Βερολίνο. Η μετακίνηση της βουλής από τη Βόννη στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου πραγματοποιήθηκε το 1999.
Η πόλη αποτελεί σημαντικό κόμβο συγκοινωνιών όπως και οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο με πολυάριθμα πανεπιστήμια, ερευνητικά ιδρύματα, θέατρα, μουσεία και αθλητικά σωματεία.
Δημογραφικά στοιχεία
Σήμερα στο Βερολίνο ζουν περίπου 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι (2020). Η ευρύτερη αστική περιοχή του Βερολίνου εκτείνεται και πέρα από τα διοικητικά όρια της πόλης και υπολογίζεται ότι φιλοξενεί συνολικά 4,6 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ η μητροπολιτική περιοχή Βερολίνου-Βρανδεμβούργου περίπου 6,2 εκατομμύρια (2020).
Η αστική μετανάστευση στο Βερολίνο, τόσο από το εσωτερικό της Γερμανίας όσο και από το εξωτερικό, έχει ιδιαίτερα μεγάλη ιστορία. Στα μέσα του 17ου αιώνα το Βερολίνο ήταν αραιοκατοικημένο, κάτι που οφειλόταν στον τριακονταετή πόλεμο. Από τότε, όμως, που την εξουσία ανέλαβε ο Μέγας Εκλέκτορας του Βρανδεμβούργου Φρειδερίκος Γουλιέλμος το 1640, άσκησε μεταναστευτική πολιτική και έφερε πολλούς Ουγενότους από τη Γαλλία. Έτσι, ενώ το 1648 η πόλη είχε μόνο 6.000 κατοίκους, το 1709 είχε 57.000. Ο πληθυσμός συνέχισε να αυξάνεται, και το 1875 ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο.
Η πράξη επέκτασης το 1920, ένωσε διοικητικά πολλά προάστια με την πόλη, μεγαλώνοντας την έκταση της πόλης από 66 σε 883 τετρ. χλμ. και τον πληθυσμό της από 1.9 σε 4 εκατομμύρια κατοίκους, μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, όμως, υποχώρησε στα 3,1 εκατομμύρια.
Η πολιτική ασύλου στο Δυτικό Βερολίνο δημιούργησε μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα τις δεκαετίες του '60 και του '70. Επίσης, τη δεκαετία του '90 η νομολογία των μετοίκων (aussiedlergezetze) επέτρεψε την μετανάστευση από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Σήμερα, η πόλη δέχεται στην πλειοψηφία τους νέους από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Μετανάστευση
Σύμφωνα με την απογραφή του 2020, περίπου το 20,7% των κατοίκων ήταν ξένης εθνικότητας, προερχόμενοι από 190 διαφορετικές χώρες. Οι μεγαλύτερες εθνικές ομάδες στο Βερολίνο προέρχονται σε φθίνουσα σειρά από την Τουρκία, την Πολωνία, τη Συρία, την Ιταλία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Ρουμανία, τις ΗΠΑ, τη Σερβία και τη Γαλλία.
Γλώσσα
Η επίσημη γερμανική γλώσσα (Deutsch) διδάσκεται ευρέως στα σχολεία, τα πανεπιστήμια και στα Ινστιτούτα Γκαίτε σε όλον τον κόσμο. Είναι σημαντική γλώσσα της ΕΕ, γλώσσα εργασίας της ΕΕ και χρησιμοποιείται ως επίσημη γλώσσα σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς.
Ετυμολογία
Η προέλευση της ονομασίας Berlin είναι αβέβαιη. Μπορεί να έχει ρίζες στη γλώσσα των Δυτικών Σλάβων κατοίκων της περιοχής του σημερινού Βερολίνου, και μπορεί να σχετίζεται με το παλαιό πολαβικό στέλεχος berl- / birl- ("βάλτος"). Η λαϊκή ετυμολογία συνδέει το όνομα με τη γερμανική λέξη Bär (αρκούδα). Μια αρκούδα υπάρχει επίσης στο έμβλημα της πόλης.
Ιστορία
Ως έτος ίδρυσης του Βερολίνου θεωρείται το 1237, έτος κατά το οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά ο οικισμός Κελν (Cölln), με τον οποίο αργότερα συνενώθηκε εκείνος του Βερολίνου το 1244. Η πρώτη γραπτή αναφορά στο Βερολίνο χρονολογείται το 1244. Από το 1415 έγινε επίσημα η κατοικία των διαφόρων αυτοκρατόρων και ηγεμόνων. Κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου το Βερολίνο έχασε το μισό πληθυσμό του και το ένα τρίτο των κτισμάτων του καταστράφηκε. Το 1640 έγινε πρίγκιπας ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος, ο Μέγας Εκλέκτορας, ο οποίος αύξησε τη μετανάστευση και η πόλη άρχισε να επεκτείνεται.
Το 1685 εγκαταστάθηκαν στο Βερολίνο 15.000 Γάλλοι Ουγενότοι και έτσι το 1700 το 20% του βερολινέζικου πληθυσμού ήταν Γάλλοι. Αυτό είχε ως συνέπεια τη μεγάλη γαλλική επιρροή. Το 1701 έγινε η πρωτεύουσα της Πρωσίας, αλλά τα κύρια βασιλικά παλάτια ήταν έξω από την πόλη, στην περιοχή του Πότσνταμ. Ταυτόχρονα, το Βερολίνο συνεχώς επεκτεινόταν.
Το 1871 η πόλη ανακηρύχθηκε σε πρωτεύουσα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά από πολλές πολιτικές αναταραχές, οι Ναζί κέρδισαν τις εκλογές του 1933 για το γερμανικό Ράιχσταγκ (Κοινοβούλιο). Η συνέπεια ήταν η καθιέρωση μιας δικτατορίας.
Το καθεστώς οργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 για να παραπλανήσει τη διεθνή κοινότητα. Κατά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και, καθώς ο Χίτλερ είχε κλεισθεί στο καταφύγιό του, αρνούμενος να εγκαταλείψει την πόλη, δόθηκε η Μάχη του Βερολίνου, γεγονός που στοίχισε χιλιάδες ζωές αμάχων και είχε ως συνέπεια τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.
Μετά από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και το τέλος του Τρίτου Ράιχ, το Βερολίνο ήταν χωρισμένο σε τέσσερις ζώνες κατοχής. Οι δυτικές ζώνες σχημάτισαν το Δυτικό Βερολίνο, και η σοβιετική ζώνη το Ανατολικό Βερολίνο, ενώ το 1961 διχοτομήθηκε οριστικά σε Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο με την κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου.
Το Τείχος του Βερολίνου κατεδαφίστηκε στις 9 Νοεμβρίου 1989. Τέλος, το 1990 έγινε η ενοποίηση της Γερμανίας και το Βερολίνο ορίσθηκε εκ νέου ως πρωτεύουσα, παραμένοντας μέχρι και σήμερα.
Από τον 17ο ως το 19ο αιώνα
Ο Τριακονταετής Πόλεμος μεταξύ του 1618 και του 1648 είχε καταστροφικές συνέπειες για το Βερολίνο. Το ένα τρίτο των κτιρίων του καταστράφηκε και έχασε σχεδόν τον μισό πληθυσμό του. Ο Μέγας Εκλέκτορας Φρειδερίκος Γουλιέλμος, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον πατέρα του Γεώργιο Γουλιέλμο ως άρχοντας της περιοχής το 1640, εφάρμοσε μία πολιτική προώθησης της μετανάστευσης και της θρησκευτικής ανοχής, για να ενισχύσει την πόλη. Με το Διάταγμα του Πότσνταμ το 1685, ο Μέγας Εκλέκτορας παραχώρησε άσυλο στους Γάλλους Ουγενότους, με αποτέλεσμα την εισροή περισσότερων από 15.000 Ουγενότων στο Βρανδεμβούργο, από τους οποίους τουλάχιστον 6.000 εγκαταστάθηκαν στο Βερολίνο. Μέχρι το 1700, σχεδόν το 20% των κατοίκων της πόλης ήταν Γάλλοι και η πολιτιστική επίδρασή τους στην πόλη ήταν έντονη. Πολλοί ακόμα εισερχόμενοι μετανάστες ήρθαν από τη Βοημία, την Πολωνία και το Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.
Με τη στέψη του Φρειδερίκου του Α' το 1701 ως βασιλιά στο Κόνιγκσμπεργκ, το Βερολίνο έγινε πρωτεύουσα του βασιλείου της Πρωσίας. Το 1740, ο Φρειδερίκος ο Β', γνωστός και ως Φρειδερίκος ο Μέγας, ενθρονίστηκε και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1786. Κατά την περίοδο βασιλείας του, το Βερολίνο έγινε κέντρο του Διαφωτισμού. Μετά τη νίκη της Γαλλίας στον Πόλεμο της Τετραπλής Συμμαχίας, ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης κατέκτησε την πόλη το 1806, αλλά της παραχώρησε αυτονομία. Το 1815 το Βερολίνο έγινε τμήμα της νέας επαρχίας του Βρανδεμβούργου.
Η Βιομηχανική Επανάσταση άλλαξε πλήρως το Βερολίνο κατά τον 19ο αιώνα. Η οικονομία της πόλης και ο πληθυσμός της μεγάλωσαν σημαντικά, ενώ ταυτόχρονα έγινε το κέντρο του σιδηροδρομικού ιστού και της οικονομίας της Γερμανίας. Σύντομα νέα προάστια δημιουργήθηκαν ενώ γειτονικά χωριά ενώθηκαν, μεγαλώνοντας έτσι τόσο την έκταση όσο και τον αριθμό των κατοίκων της πόλης. Το 1861, προάστια όπως το Βέντινγκ, το Μόαμπιτ και αρκετά άλλα, ενσωματώθηκαν στον αστικό ιστό. Το 1871, το Βερολίνο έγινε η πρωτεύουσα της νεοιδρυθείσας Γερμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ το 1881 έγινε αστική περιφέρεια ανεξάρτητη από το Βρανδεμβούργο.
20ός αιώνας
Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο Βερολίνο. Το 1920 με την Πράξης Διεύρυνσης του Βερολίνου, ενώθηκαν σε μία ενιαία πόλη αρκετές περιοχές, χωριά, προάστια και εκτάσεις, σε βάρος της γειτονικής περιβάλλουσας περιοχής του Βρανδεμβούργου. Έτσι, με αυτή την επέκταση, η πρωτεύουσα του Βερολίνου είχε έναν συνολικό πληθυσμό περίπου 4 εκατομμυρίων κατοίκων.
Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, ο Αδόλφος Χίτλερ και το κόμμα των ναζιστών ανέβηκαν στην εξουσία. Η διακυβέρνηση των Ναζί κατέστρεψε την εβραϊκή κοινότητα του Βερολίνου, η οποία αριθμούσε περίπου 170.000 άτομα μέχρι τότε. Μετά τους διωγμούς του 1938, χιλιάδες από τους γερμανοεβραίους κατοίκους της πόλης φυλακίστηκαν στο γειτονικό Στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν, ενώ στις αρχές του 1943 μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου, όπως το Άουσβιτς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, μεγάλα τμήματα της πόλης καταστράφηκαν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και κατά τη μάχη του Βερολίνου. Μετά το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη το 1945, το Βερολίνο δέχθηκε πλήθη προσφύγων από τις ανατολικές περιοχές της πρώην Γερμανίας. Οι νικήτριες δυνάμεις των Συμμάχων διαίρεσαν την πόλη σε τέσσερις τομείς, ανάλογα με τις ζώνες κατοχής που είχαν διαιρέσει τη Γερμανία. Οι τομείς των δυτικών Συμμάχων (ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία) ενώθηκαν και σχημάτισαν το Δυτικό Βερολίνο, ενώ ο Σοβιετικός τομέας το Ανατολικό Βερολίνο.
Και οι τέσσερις συμμαχικές δυνάμεις διατήρησαν κοινό έλεγχο και ευθύνη για την πόλη. Όμως οι συνεχώς εντεινόμενες πολιτικές διαφορές μεταξύ των δυτικών συμμάχων και της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησαν στην επιβολή οικονομικής απομόνωσης του Δυτικού Βερολίνου. Οι σύμμαχοι κατάφεραν να διασπάσουν την απομόνωση με συνεχόμενη αερογέφυρα που συνεχίστηκε για σχεδόν ένα έτος. Το 1949, ιδρύθηκε η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στη Δυτική Γερμανία, η οποία τελικά περιέλαβε όλες τις ζώνες κατοχής των ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας, αλλά όχι τις περιοχές των συμμάχων στο Βερολίνο. Αντίστοιχα, στην Ανατολική Γερμανία ιδρύθηκε η μαρξιστική λενινιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Το Δυτικό Βερολίνο παρέμεινε μία ελεύθερη πόλη, ανεξάρτητη από την Ομοσπονδία, και εξέδιδε τα δικά της γραμματόσημα. Η αεροπορική πρόσβαση στο Δυτικό Βερολίνο γινόταν μόνο από αμερικανικές, γαλλικές και βρετανικές αερογραμμές.
Η ίδρυση των δύο γερμανικών κρατών συνέτεινε στην ένταση του Ψυχρού Πολέμου. Το Δυτικό Βερολίνο περιβαλλόταν από ανατολικογερμανικά εδάφη, ενώ η Ανατολική Γερμανία ανακήρυξε το Βερολίνο (τον ανατολικό τομέα του) ως πρωτεύουσα, κίνηση που δεν αναγνωρίστηκε από τις δυτικές δυνάμεις. Αν και μισό σε μέγεθος και πληθυσμό από το Δυτικό Βερολίνο, το Ανατολικό κατείχε το ιστορικό κέντρο της πόλης. Η Δυτική Γερμανία αντίστοιχα μετέφερε την πρωτεύουσά της στη Βόνη.
Οι εντάσεις ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση κλιμακώθηκαν σταδιακά και οδήγησαν στην κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου, μεταξύ του δυτικού και ανατολικού τομέα της πόλης. Παράλληλα, κατασκευάστηκαν και αντίστοιχα περιφράγματα μεταξύ του Δυτικού Βερολίνου και της Ανατολικής Γερμανίας. Το τείχος της απομόνωσης ολοκληρώθηκε μέσα στο 1961 και αποτέλεσε την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των δυτικών συμμάχων και του ανατολικού μπλοκ. Το Δυτικό Βερολίνο αποτέλεσε έτσι ένα ντε φάκτο τμήμα της Δυτικής Γερμανίας με ιδιαίτερα προνόμια, ενώ το Ανατολικό Βερολίνο ήταν αντίστοιχα μέρος της Ανατολικής Γερμανίας.
Το Βερολίνο έτσι διαιρέθηκε απόλυτα. Οι κάτοικοι του δυτικού τομέα μπορούσαν να διέρχονται στον ανατολικό μόνο από σημεία αυστηρού ελέγχου, ενώ για τους περισσότερους κατοίκους της ανατολικής πόλης το ταξίδι στη δύση ήταν πλέον αδύνατο. Το 1971, η συμφωνία μεταξύ των τεσσάρων δυνάμεων (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Σοβιετική Ένωση) εξασφάλισε την πρόσβαση στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές στην Ανατολική Γερμανία, και έτσι απομακρύνθηκε ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής απομόνωσης της πόλης από τη δύση.
Το 1989, η λαϊκή πίεση από τους κατοίκους της Ανατολικής Γερμανίας οδήγησε στις ταραχές και τη σταδιακή κατεδάφιση του τείχους. Σήμερα, λίγα τμήματά του παραμένουν ως σημεία μνήμης. Στις 3 Οκτωβρίου του 1990, οι δύο Γερμανίες ενώθηκαν ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, σύμφωνα με τη συνθήκη επανένωσης, και το Βερολίνο έγινε η πρωτεύουσα της ενιαίας χώρας με απόφαση της ομοσπονδιακής βουλής το 1991. Η σταδιακή μεταφορά των κρατικών υπηρεσιών ολοκληρώθηκε το 1999 και από τότε το Βερολίνο φιλοξενεί το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο και την κυβέρνηση του κράτους.
Γεωγραφία
Το Βερολίνο βρίσκεται στην ανατολική περιοχή της Γερμανίας, περίπου 70 χλμ. από τα σύνορα με την Πολωνία, σε εκτάσεις με επίπεδα υδατοφόρα εδάφη. Η αρχαία κοιλάδα Βερολίνου Βαρσοβίας, ανάμεσα στα υψίπεδα του Μπάρνιμ στον βορρά και τα υψίπεδα του Τέλτοβ στον νότο, σχηματίστηκε από την απορροή παγετώνων κατά το τέλος της τελευταίας παγετωνικής περιόδου. Ο ποταμός Σπρέε που διασχίζει την πόλη, απορρέει μέσα από αυτή την κοιλάδα. Στη βορειοδυτική περιοχή Σπάνταου του Βερολίνου, ο Σπρέε συναντά τον ποταμό Χάβελ, ο οποίος και διασχίζει το δυτικό Βερολίνο από τον βορρά προς τον νότο. Ο Χάβελ απορρέει μέσω ενός δικτύου διαδοχικών λιμνών, με μεγαλύτερες τη λίμνη Τέγκελερζεε και την Γκρόσερ Βάνζεε. Μία σειρά από λίμνες τροφοδοτεί επίσης και τον Σπρέε στο ανατολικό Βερολίνο, μέσω της λίμνης Γκρόσερ Μούγκελζεε.
Αρκετά εκτεταμένα τμήματα της σύγχρονης πόλης βρίσκονται στα βαθύπεδα των δύο πλευρών της κοιλάδας του Σπρέε. Οι περιοχές Ράινικεντορφ και Πάνκοβ βρίσκονται στο υψίπεδο Μπάρνιμ, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα των περιοχών Σαρλότενμπουργκ, Βίλμερσντορφ, Στέγκλιτς, Τσέλεντορφ, Τέμπελχοφ, Σόνεμπεργκ και Νοϊκέλν εκτείνονται στο υψίπεδο του Τέλτο. Η περιοχή του Σπάνταου βρίσκεται ανάμεσα στην κοιλάδα του Σπρέε και την πεδιάδα Νάουεν, η οποία απλώνεται δυτικά του Βερολίνου. Το ψηλότερο σημείο της περιοχής είναι τα υψώματα του Τόιφελσμπεργκ και του Μουγκελμπέργκε. Και οι δύο αυτοί λοφίσκοι έχουν ύψος περίπου 115 μ. Το Τόιφελσμπεργκ είναι στην πραγματικότητα τεχνητά κατασκευασμένο από τα ερείπια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Κλίμα
Το Βερολίνο χαρακτηρίζεται από εύκρατο μεσόθερμο κλίμα στην κατηγορία Cfb με βάση την κλιματική ταξινόμηση του Κόπεν. Τα καλοκαίρια είναι δροσερά με μέση μέγιστη θερμοκρασία 22–24 °C και μέση ελάχιστη 12–14 °C. Οι χειμώνες είναι ιδιαίτερα ψυχροί με μέση μέγιστη θερμοκρασία 3 °C και μέση ελάχιστη από −2 ως -6 °C. Η άνοιξη και το φθινόπωρο είναι ήπια προς ψυχρά. Οι δομημένες εκτάσεις της πόλης χαρακτηρίζονται από το δικό τους τοπικό μικρόκλιμα, λόγω της θερμότητας που εγκλωβίζεται στα δομικά υλικά των κτιρίων, με συνέπεια να καταγράφονται ως και 4 °C μεγαλύτερες θερμοκρασίες μέσα στον αστικό ιστό, σε σύγκριση με τις γειτονικές υπαίθριες περιοχές.
Η μέση ετήσια βροχόπτωση ανέρχεται σε ύψος 607 χιλιοστών με κανονική κατανομή της βροχόπτωσης στο σύνολο του έτους. Από τον Νοέμβριο ως και τον Μάρτιο καταγράφονται ισχυρές χιονοπτώσεις, αλλά γενικά η κάλυψη χιονιού είναι πρόσκαιρη.
Αστικό τοπίο
Η εμφάνιση της πόλης σήμερα κυριαρχείται από τον βασικό ρόλο που έχει παίξει στην ιστορία της Γερμανίας τον 20ό αιώνα. Κάθε σχήμα εξουσίας που είχε το Βερολίνο ως έδρα (η Γερμανική Αυτοκρατορία του 1871, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η Γερμανία των Ναζί, η Ανατολική Γερμανία, και τώρα το ενωμένο Γερμανικό κράτος) ξεκίνησαν φιλόδοξα προγράμματα ανοικοδόμησης, κάθε ένα με τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα. Το Βερολίνο καταστράφηκε από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πολλά από τα κτίρια που γλύτωσαν τις αεροπορικές επιδρομές κατεδαφίστηκαν κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, τόσο στο δυτικό όσο και στο ανατολικό τμήμα. Οι περισσότερες κατεδαφίσεις ήταν προϊόν δημοτικών αρχιτεκτονικών προγραμμάτων για την κατασκευή νέων οικοδομικών ή επιχειρηματικών περιοχών, καθώς και οδικών αρτηριών.
Στο ανατολικό τμήμα της πόλης, βρίσκονται ακόμα τεράστια κτιριακά συγκροτήματα που μαρτυρούν τις φιλοδοξίες του Ανατολικού Μπλοκ να κατασκευάσει ολοκληρωμένες οικιστικές περιοχές με συγκεκριμένες αναλογίες καταστημάτων, νηπιαγωγείων και σχολείων. Ο σχεδιασμός των "ανθρώπων των φαναριών" - σημάτων διάβασης πεζών στα φανάρια οδικής κυκλοφορίας -, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικός στις ανατολικές περιοχές. Η μοναδική ιστορία της πόλης έχει πραγματικά αφήσει επιλεκτικά ίχνη στην αρχιτεκτονική και τα κτίριά της.
Ο Φέρνζετουρμ (πύργος της τηλεόρασης) στην πλατεία Αλεξάντερπλατς στη συνοικία Μίτε, είναι η δεύτερη ψηλότερη κατασκευή στην Ευρωπαϊκή Ένωση με ύψος 368 μ. Κατασκευασμένος το 1969 είναι ορατός από τις περισσότερες κεντρικές συνοικίες της πόλης.
Κυβέρνηση
Το Βερολίνο είναι η πρωτεύουσα του κράτους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και έδρα του Πρόεδρου της χώρας, με επίσημη κατοικία το συγκρότημα του Σλος Μπελβύ (Schloss Bellevue). Από την επανένωση των Γερμανιών στις 3 Οκτωβρίου του 1990, το Βερολίνο είναι μία ομόσπονδη πόλη, όπως η Βρέμη και το Αμβούργο, στο πλαίσιο των 16 ομόσπονδων κρατιδίων της Γερμανίας. Στο Βερολίνο εδρεύει και η Μπούντεσρατ, η ομοσπονδιακή αντιπροσωπεία που αποτελείται από τους εκπροσώπους των ομόσπονδων κρατιδίων.
Αν και τα περισσότερα υπουργεία βρίσκονται στο Βερολίνο, ορισμένα από αυτά καθώς και μικρά τμήματα άλλων, εδρεύουν στη Βόνη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί αρκετά έργα υποδομής, εκπαίδευσης και κοινωνικών προγραμμάτων για την περαιτέρω ανάπτυξη της πόλης.
Ομόσπονδη πόλη
Η πολιτειακή και ομόσπονδη βουλή του Βερολίνου είναι η Βουλή των Αντιπροσώπων, γνωστή ως Αμπγκεόρντνετενχάους, με 141 έδρες σήμερα. Η εκτελεστική εξουσία της πόλης ασκείται από τη γερουσία, γνωστή ως Μπερλίνερ Σενάτ, η οποία αποτελείται από τον κυβερνώντα δήμαρχο και ως 8 γερουσιαστές με υπουργικές αρμοδιότητες, οι οποίοι φέρουν τον τίτλο του δημάρχου, ως υπόλογοι στον κυβερνώντα δήμαρχο.
Ο κυβερνών δήμαρχος είναι ταυτόχρονα και δήμαρχος της πόλης, αλλά και πρωθυπουργός της ομόσπονδης πόλης, με έδρα το κτίριο Ρότες Ράτχαους στο κέντρο του Βερολίνου. Από το 2021 η θέση εκπροσωπείται από τον Franziska Giffey, του κόμματος SPD.
Διοικητική διαίρεση
Το Βερολίνο, ως ομόσπονδη πόλη και δήμος της Γερμανίας, διαιρείται διοικητικά σε συνολικά 12 δημοτικές περιφέρειες, αναφερόμενες ως Μπετσίρκε (Bezirke). Πριν από την αναδιάρθρωση του 2001, ο αριθμός τους ήταν 23. Κάθε δημοτική περιφέρεια διαιρείται επιπλέον σε ένα αριθμό διαμερισμάτων, αναφερόμενα ως Ορτστάιλε (Ortsteile), που αντιπροσωπεύουν τις παραδοσιακές αστικές συνοικίες της καθημερινότητας. Σήμερα, υπάρχουν 95 διαμερίσματα στο σύνολο της πόλης, ορισμένα από αυτά διακρίνονται σε επιμέρους συνοικίες.
Κάθε δημοτική περιφέρεια διοικείται από το Δημοτικό Περιφερειακό Συμβούλιο (Bezirksamt) που αποτελείται από 5 συμβούλους και έναν περιφερειακό δήμαρχο (Bezirksbürgermeister). Το συμβούλιο εκλέγεται από τη δημοτική περιφερειακή αντιπροσωπεία (Bezirksverordnetenversammlung), ενώ κάθε περιφέρεια δεν αποτελεί ανεξάρτητη διοικητική δομή. Οι εξουσίες της περιορίζονται στα διοικητικά όριά της και είναι υπόλογη στη γερουσία της πόλης. Οι τοπικοί δήμαρχοι συμμετέχουν στο Δημαρχιακό Συμβούλιο, στο οποίο προΐσταται ο κυβερνών δήμαρχος, και έχουν συμβουλευτικό ρόλο στην κυβέρνηση της ομόσπονδης πόλης. Αντίστοιχα, τα διαμερίσματα δεν έχουν διοικητική δομή και υπάγονται στις αντίστοιχες δημοτικές περιφέρειες, ενώ τα περισσότερα έχουν ιστορικές ρίζες πριν το σχηματισμό των σημερινών δομών το 1920.
Κρατιδιακές εκλογές Βερολίνου
2021
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2021 διεξήχθησαν κρατιδιακές εκλογές στο Βερολίνο, για να εκλεγούν τα 147 μέλη της Βερολινέζικης Βουλής των Αντιπροσώπων (Λάνταγκ). Την ίδια ημέρα διεξήχθησαν οι εκλογές για τα δώδεκα 55μελή περιφερειακά συμβούλια του Βερολίνου και ένα δημοψήφισμα για την απαλλοτρίωση κτημάτων.
Μετά τις εκλογές το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, η Αριστερά και οι Πράσινοι ανανέωσαν τη συμφωνία τους για κυβέρνηση συνεργασίας. Η Φρανσίσκα Γκίφεϊ, του ΣΔΚ, ανέλαβε καθήκοντα ως νέα κυβερνώσα Δήμαρχος του Βερολίνου.
2016
2011
Στις εκλογές του 2011, οι Σοσιαλδημοκράτες πέτυχαν καλά ποσοστά. Το Κόμμα των Πειρατών εισέρχεται σε τοπικό Κοινοβούλιο για πρώτη φορά ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες αποσπούν το 2% των ψήφων.
Οικονομία
Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι (Deutsche Bahn)
Siemens
C. Bechstein
Universal Music Group Γερμανία
Axel Springer SE
BMG Rights Management
AVM
Zalando
August Storck
Bayer Pharma
Springer Nature
Μεταφορές
Διεθνής Αερολιμένας Βερολίνου-Βρανδεμβούργου (Flughafen Berlin-Brandenburg Willy Brandt)
Berlin Hauptbahnhof
Berliner Verkehrsbetriebe (BVG)
Προαστιακός σιδηρόδρομος Βερολίνου (S-Bahn Berlin)
U-Bahn Berlin
Straßenbahn Berlin
Επιστήμη
Deutsches Institut für Wirtschaftsforschung
BESSY II
Laser- und Medizin-Technologie Berlin
Zuse-Institut Berlin
Fritz-Haber-Institut
Robert Koch-Institut
Leibniz-Gemeinschaft
Internationale Mathematische Union
Εταιρεία Μαξ Πλανκ (Max-Planck-Gesellschaft)
Τουρισμός
Το Ξενοδοχείο Άντλον θεωρείται το πιο κοσμικό ξενοδοχείο του Βερολίνου και ένα από τα πιο φημισμένα ξενοδοχεία σε όλη την Ευρώπη. Σ’ αυτό έχουν διαμείνει στη διάρκεια της υπερεκατονταετούς ιστορίας του βασιλείς και προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών από όλο τον κόσμο.
Εκπαίδευση
Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου (Humboldt Universität zu Berlin)
Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin)
Technische Universität Berlin
Universität der Künste Berlin
Charité – Universitätsmedizin Berlin
European School of Management and Technology
Berliner Hochschule für Technik
Hochschule für Technik und Wirtschaft Berlin
Hochschule für Wirtschaft und Recht Berlin
Alice Salomon Hochschule Berlin
Katholische Hochschule für Sozialwesen Berlin
Evangelische Hochschule Berlin
Ο βραβευμένος με Νόμπελ
1914 Μαξ φον Λάουε
1918 Μαξ Πλανκ
1921 Άλμπερτ Αϊνστάιν
1932 Βέρνερ Χάιζενμπεργκ
1933 Έρβιν Σρέντινγκερ
1954 Μαξ Μπορν
2020 Εμμανουέλ Σαρπαντιέ
Κουλτούρα
Μουσεία του Βερολίνου
Νήσος των μουσείων (Museumsinsel). Πέντε μουσεία βρίσκονται στο νησί που σχηματίζει ο ποταμός Σπρέε:
Άλτες Μουζέουμ (Altes Museum - Παλαιό Μουσείο): Συλλογή κλασσικών αρχαιοτήτων.
Νόιες Μουζέουμ (Neues Museum - Νέο Μουσείο): Προϊστορικές, αρχαϊκές και αιγυπτιακές συλλογές. Περιφημότερο έκθεμα η προτομή της Αιγύπτιας βασίλισσας Νεφερτίτης.
Άλτε Νατσιονάλγκαλερί (Alte Nationalgalerie - Παλαιά Εθνική Πινακοθήκη): Ζωγραφική και γλυπτική (γερμανική πρωτίστως) του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.
Μπόντε-Μουζέουμ: Τέχνη της χριστιανικής Ανατολής, Βυζαντινά, μεσαιωνικά, γοτθικά και πρώιμα αναγεννησιακά γλυπτά, πρωσσικό μπαρόκ μέχρι τον 18ο αιώνα. Πλουσιότατη νομισματική συλλογή.
Πέργκαμονμουζέουμ (Pergamonmuseum - Μουσείο της Περγάμου): Περιλαμβάνει το Μουσείο Μέσης Ανατολής (Vorderasiatisches Museum), με σπουδαιότερο έκθεμα την Πύλη της Ιστάρ από την Βαβυλώνα, το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης (πρόσοψη του ανακτόρου Κασρ Μσάττα της Ιορδανίας) και τη Συλλογή Αρχαιοτήτων (Antikensammlung) με σπουδαιότερα εκθέματα της ρωμαϊκής εποχής Πύλη της Αγοράς της Μιλήτου και κυρίως τον ελληνιστικό Βωμό της Περγάμου.
Kulturforum, Στον χώρο αυτό, που βρίσκεται δυτικά της Ποτσντάμερ Πλατς, υπάρχουν, μεταξύ άλλων, και τα μουσεία:
Gemäldegalerie (Πινακοθήκη του Βερολίνου). Ευρωπαϊκή ζωγραφική από τον 13ο μέχρι τον 18ο αιώνα. Μεγάλη συλλογή των περιφημότερων ζωγράφων.
Neue Nationalgalerie (Νόιε Νατσιονάλγκαλλερί – Νέα Πινακοθήκη), με έργα μοντέρνας τέχνης των αρχών του 20ού αιώνα.
Kunstgewerbemuseum (Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών)
Kupferstichkabinett (Μουσείο Χαρακτικής)
Musikinstrumenten-Museum (Μουσείο Μουσικών Οργάνων)
Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου (Φιλαρμονική του Βερολίνου)
Staatsbibliothek zu Berlin (Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου)
Μουσείο του Μέλλοντος (Futurium)
Θέατρα και Όπερες
Komische Oper
Staatsoper
Berliner Ensemble
Deutsches Theater
Theater des Westens
Maxim-Gorki-Theater
Friedrichstadt-Palast
Theater und Komödie am Kurfürstendamm
Renaissance Theater
Deutsche Oper
Volksbühne
Admiralspalast
Αρχιτεκτονική
Ράιχσταγκ, το κτίριο του γερμανικού κοινοβουλίου, του σημερινού Bundestag
Φέρνζετουρμ, ο πύργος της τηλεοράσεως
Η Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche στη λεωφόρο Κούρφιρστενταμ
Πύλη του Βρανδεμβούργου (Brandenburger Tor)
Gendarmenmarkt για πολλούς η ωραιότερη πλατεία της πόλης με δύο σχεδόν ίδιους ναούς στις άκρες κι ένα χώρο συναυλιών στο κέντρο της.
Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου
Αθλημα
1. ΦΚ Ουνιόν Βερολίνου (1. FC Union Berlin)
Χέρτα Βερολίνου (Hertha BSC)
Άλμπα Βερολίνου (Alba Berlin)
Eisbären Berlin
Füchse Berlin
Berlin Recycling Volleys
Σπάνταου 04 (Wasserfreunde Spandau 04)
Berlin Marathon
Φόρμουλα Ε Berlin
Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου (Olympiastadion Berlin)
Mercedes-Benz Arena Berlin
Stadion An der Alten Försterei
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2006
Κουζίνα
Ντονέρ κεμπάπ (Döner Kebap): Ο τρόπος σερβιρίσματος του ντονέρ με σαλάτα και σως δημιουργήθηκε από Τούρκους μετανάστες στο Βερολίνο το 1971, ώστε να γίνει το γεύμα πιο ελκυστικό για τους Γερμανούς πελάτες. Το ντονέρ είναι από τη δεκαετία του 1980 το πιο δημοφιλές έτοιμο φαγητό στη Γερμανία.
Μπερλίνερ (Berliner): Το Μπερλινερ Φανκουχεν είναι ένα παραδοσιακό αφράτο γερμανικό ντόνατ (donut) χωρίς τρύπα στο κέντρο, που παρασκευάζεται από γλυκιά ζύμη και μαγιά, τηγανίζεται σε λάδι, γεμίζεται με μαρμελάδα φρούτων και τελικά καλύπτεται με γλάσο, ζάχαρη άχνη ή συμβατική ζάχαρη.
Κάριβουρστ (Currywurst): Το Κάριβουρστ είναι γρήγορο φαγητό με χώρα προέλευσης τη Γερμανία. Περιλαμβάνει τηγανητό χοιρινό λουκάνικο (μπράτβουρστ) σερβιρισμένο με σάλτσα κάρυ και γαρνιρισμένο με τσιγαρισμένα κρεμμύδια και κάρυ σε σκόνη. Η σάλτσα κάρυ παρασκευάζεται με προσθήκη κάρυ σε κέτσαπ ή πελτέ. Το πιάτο συνήθως σερβίρεται και με τηγανητές πατάτες.
Δείτε επίσης
Ο αστεροειδής 422 Βερολίνα (422 Berolina), που ανακαλύφθηκε το 1896, πήρε το όνομά του από την πρωτεύουσα της
Γερμανίας.
Κατάλογος πόλεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανά πληθυσμό
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του κρατιδίου Βερολίνου
Κύρια σελίδα του BerlinWiki στο wikicities
Βερολίνο - πινακοθήκη
Διοργανώτριες πόλεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων
Πρωτεύουσες της Ευρώπης
Πόλεις της Γερμανίας
Μέλη της Χανσεατικής Ένωσης
|
493214
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Barclays
|
Barclays
|
Η Barclays () είναι βρετανική πολυεθνική εταιρεία τραπεζικών και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών που εδρεύει στο Λονδίνο. Πρόκειται για μια παγκόσμια τράπεζα με δραστηριότητες στον τομέα της λιανικής, χονδρικής και επενδυτικής τραπεζικής, καθώς και τη διαχείριση του πλούτου, την παροχή στεγαστικών δανείων και πιστωτικών καρτών. Δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 50 χώρες και εδάφη και έχει περίπου 48 εκατομμύρια πελάτες.
Η Barclays έχει τις ρίζες της σε μία τραπεζική επιχείρηση χρυσοχοϊας που δημιουργήθηκε στη πόλη του Λονδίνου το 1690. Ο Τζέιμς Μπάρκλι έγινε συνέταιρος στην επιχείρηση το 1736. Το 1896 αρκετές τράπεζες στο Λονδίνο και τις αγγλικές επαρχίες, συμπεριλαμβανομένης της Backhouse's Bank και της Gurney's Bank, ενώθηκαν σε μια τράπεζα με την επωνυμία «Barclays and Co.». Κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών η Barclays επεκτάθηκε σε σημείο να γίνει μια εθνική τράπεζα. Το 1967, η Barclays ανέπτυξε την πρώτη διανομή μετρητών στον κόσμο. Η Barclays έχει κάνει πολυάριθμες εταιρικές εξαγορές, συμπεριλαμβανομένης της London, Provincial and South Western Bank το 1918, της British Linen Bank το 1919, της Mercantile Credit το 1975, της the Woolwich το 2000 και της Lehman Brothers, με δραστηριότητα στη Βόρεια Αμερική, το 2008.
Η Barclays είναι οργανωμένη σε τέσσερις βασικές δραστηριότητες: Personal & Corporate (Personal Banking, Corporate Banking, Wealth & Investment Management), Barclaycard, Investment Banking and Africa. Η Barclays έχει πρωταρχική εισαγωγή στο Χρηματιστήριο Αξιών του Λονδίνου και αποτελεί συστατικό του δείκτη FTSE 100. Έχει δευτερεύουσα εισαγωγή στο Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης.
Σύμφωνα με ένα έγγραφο του 2011 από τη Vitali et al., η Barclays ήταν η πιο ισχυρή διεθνική επιχείρηση από άποψη ιδιοκτησίας, εταιρικού ελέγχου της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και ανταγωνισμού στην αγορά με την AXA και τη State Street Corporation, να λαμβάνουν τη 2η και 3η θέση αντίστοιχα.
Ιστορία
1600 -1900
Η ιστορία της Barclays ξεκινά στις 17 Νοεμβρίου του 1690, όταν ο John Freame, ένας Κουάκερ, και ο Thomas Gould, άρχισαν να διαπραγματεύονται ως τραπεζίτες χρυσοχόων στην Lombard Street του Λονδίνου. Το όνομα "Barclays" συνδέθηκε με την επιχείρηση το 1736, όταν ο γαμπρός του Freame, James Barclay, έγινε συνεργάτης. Το 1728, η τράπεζα μετακόμισε στην οδό Lombard 54, και ήταν αναγνωρίσημη από το «σύμβολο του μάυρου αετού με τα ανοιχτά φτερά», το οποίο στα επόμενα χρόνια θα αποτελούσε βασικό μέρος της οπτικής ταυτότητας της τράπεζας.
Η οικογένεια Barclay συνδέθηκε με τη δουλεία, τόσο ως υποστηρικτές όσο και ως αντίπαλοι. Ο David και ο Alexander Barclay ασχολήθηκαν με το εμπόριο σκλάβων το 1756. Ο David Barclay του Youngsbury (1729-1809), από την άλλη, ήταν ένας διακεκριμένος καταργητής της δουλείας, και ο Verene Shepherd, ο Τζαμαΐκανός ιστορικός των σπουδών της διασποράς, ξεχωρίζει με το πώς επέλεξε να απελευθερώσει τους σκλάβους του σε αυτήν την αποικία.
Το 1776, η εταιρεία χαρακτηρίστηκε "Barclay, Bevan and Bening" και παρέμεινε έτσι μέχρι το 1785, όταν έγινε δεκτός ένας άλλος συνεργάτης, John Tritton, ο οποίος είχε παντρευτεί μια Barclay, και η επιχείρηση έγινε τότε "Barclay, Bevan, Bening και Tritton". Το 1896, αρκετές τράπεζες στο Λονδίνο και τις αγγλικές επαρχίες, ιδίως η Backhouse's Bank of Darlington και η Gurney's Bank of Norwich (και οι δύο είχαν επίσης τις ρίζες τους σε οικογένειες Κουάκερ), ενώθηκαν υπό τη σημαία των Barclays and Co. - μια τράπεζα μετοχών.
1900 - 1945
Μεταξύ 1905 και 1916, η Barclays επέκτεινε το δίκτυο των καταστημάτων της κάνοντας εξαγορές μικρών αγγλικών τραπεζών. Περαιτέρω επέκταση ακολούθησε το 1918 όταν η Barclays συγχωνεύτηκε με τη London, Provincial and South Western Bank και το 1919, όταν η βρετανική τράπεζα Linen εξαγοράστηκε από την Barclays, αν και η βρετανική τράπεζα Linen διατηρούσε ξεχωριστό διοικητικό συμβούλιο και συνέχισε να εκδίδει τα δικά της τραπεζογραμμάτια.
Το 1925, η Αποικιακή Τράπεζα, η Εθνική Τράπεζα της Νότιας Αφρικής και η Αγγλοαιγυπτιακή Τράπεζα συγχωνεύθηκαν και η Barclays πραγματοποίησε τις δραστηριότητές της στο εξωτερικό με την επωνυμία Barclays Bank (Dominion, Colonial and Overseas) —Barclays DCO. Το 1938, η Barclays απέκτησε την πρώτη ινδική τράπεζα συναλλάγματος, την Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας, η οποία άνοιξε στο Λονδίνο το 1936 με τη χορηγία της Κεντρικής Τράπεζας της Ινδίας.
Το 1941, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της Γαλλίας, ένα υποκατάστημα της Barclays στο Παρίσι, με επικεφαλής τον Marcel Cheradame, συνεργάστηκε άμεσα με τις δυνάμεις του Άξονα. Ανώτεροι αξιωματούχοι της τράπεζας προσέφεραν εθελοντικά τα ονόματα των Εβραίων υπαλλήλων, και ύστερα παραχώρησαν περίπου εκατό Εβραΐκούς τραπεζικούς λογαριασμούς στους Γερμανούς κατακτητές. Το υποκατάστημα του Παρισιού χρησιμοποίησε τα κεφάλαιά του για να αυξήσει την επιχειρησιακή δύναμη ενός μεγάλου λατομείου που βοήθησε στην παραγωγή χάλυβα για τους Γερμανούς. Δεν υπήρχε ένδειξη επαφής μεταξύ της έδρας στο Λονδίνο και του υποκαταστήματος στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ο Marcel Cheradame διατηρήθηκε ως διευθυντής υποκαταστήματος μέχρι να αποσυρθεί στη δεκαετία του '60.
1946 - 1980
Τον Μάιο του 1958, η Barclays ήταν η πρώτη βρετανική τράπεζα που διόρισε γυναίκα διευθύντρια τραπεζών. Η Χίλντα Χάρντινγκ διαχειρίστηκε το υποκατάστημα της Barclays στο Αννόβερο στο Λονδίνο μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 1970.
Το 1965, η Barclays ίδρυσε μια θυγατρική στις ΗΠΑ, την Barclays Bank of California, στο Σαν Φρανσίσκο.
Η Barclays κυκλοφόρησε την πρώτη πιστωτική κάρτα στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Barclaycard, το 1966. Στις 27 Ιουνίου 1967, η Barclays ανέπτυξε την πρώτη μηχανή μετρητών στον κόσμο, στο Enfield. Ο Βρετανός ηθοποιός Reg Varney ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε το μηχάνημα.
Το 1969, μια προγραμματισμένη συγχώνευση με την Martins Bank και την Lloyds Bank αποκλείστηκε από την Επιτροπή Monopolies and Mergers, αλλά η εξαγορά της Martins Bank από μόνη της αργότερα επιτράπηκε. Επίσης, εκείνο το έτος, η θυγατρική της British Linen Bank πωλήθηκε στην Τράπεζα της Σκωτίας με αντάλλαγμα το 25% του μεριδίου, μια συναλλαγή που τέθηκε σε ισχύ από το 1971. Η Barclays DCO άλλαξε το όνομά της σε Barclays Bank International το 1971.
Από το 1972 έως το 1980, ένα μειοψηφικό μερίδιο στην Banca Barclays Castellini SpA, Μιλάνο ανήκε στην οικογένεια Castellini. Το 1980, η Barclays Bank International απέκτησε το υπόλοιπο μερίδιο της Barclays Castellini από την οικογένεια Castellini.
Τον Αύγουστο του 1975, μετά το δεύτερο τραπεζικό κραχ, η Barclays απέκτησε την Mercantile Credit Company.
1980 - 2000
Το 1980, η Barclays Bank International επέκτεινε την επιχείρησή της για να συμπεριλάβει εμπορική πίστωση και ανέλαβε την American Credit Corporation, μετονομάζοντας την ως Barclays American Corporation.
Κατά τη διάρκεια του 1985 η Barclays Bank και η Barclays Bank International συγχωνεύθηκαν και ως μέρος της εταιρικής αναδιοργάνωσης, η πρώην Barclays Bank plc έγινε εταιρεία συμμετοχών ομίλου, μετονομάστηκε σε Barclays Group Plc, και η λιανική τραπεζική του Ηνωμένου Βασιλείου ενσωματώθηκε στο πρώην BBI και μετονομάστηκε σε Barclays Bank PLC από Barclays Bank Limited.
Το 1986 η Barclays πούλησε τις επιχειρήσεις της στη Νότιο Αφρική που λειτουργούσαν με το όνομα της Εθνικής Τράπεζας Barclays μετά από διαμαρτυρίες ενάντια στη συμμετοχή της Barclays στη Νότια Αφρική και την κυβέρνηση του απαρτχάιντ. Επίσης εκείνη τη χρονιά η Barclays αγόρασε τις de Zoete & Bevan και Wedd Durlacher (πρώην Wedd Jefferson) για να σχηματίσει την Barclays de Zoete Wedd (BZW), τώρα γνωστή ως Barclays Investment Bank, και να επωφεληθεί από το Big Bang στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου.
Η Barclays παρουσίασε την κάρτα Connect τον Ιούνιο του 1987, την πρώτη χρεωστική κάρτα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Δραστηριότητες
Η Barclays λειτουργεί ως δύο τμήματα, το Barclays UK (BUK) και το Barclays International (BI), υποστηριζόμενα από μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών, την Barclays Execution Services (BX).
Η Barclays UK αποτελείται από τις UK Personal Banking, UK Business Banking και Barclaycard Consumer UK επιχειρήσεις, που διεξάγονται από μια βρετανική τράπεζα με περιχαρακώσεις (Barclays Bank UK PLC) και ορισμένες άλλες οντότητες του Ομίλου.
Η Barclays International αποτελείται από την εταιρική και επενδυτική τράπεζα και τις επιχειρήσεις καταναλωτών, καρτών και πληρωμών, οι οποίες ασκούνται από μια τράπεζα χωρίς περιχαρακώσεις (Barclays Bank PLC) και τις θυγατρικές της, καθώς και από ορισμένες άλλες οντότητες του Ομίλου.
Η Barclays Execution Services είναι η εταιρεία παροχής υπηρεσιών σε όλο τον Όμιλο που παρέχει τεχνολογία, λειτουργίες και λειτουργικές υπηρεσίες στις επιχειρήσεις σε όλο τον Όμιλο.
Κύρια τμήματα και θυγατρικές
Τα κύρια τμήματα και οι θυγατρικές της Barclays είναι οι εξής:
Barclaycard - παγκόσμια επιχείρηση πιστωτικών καρτών
Barclays Bank LLC (Ρωσία)
Barclays Bank plc - εταιρική τράπεζα του Ηνωμένου Βασιλείου
Barclays Bank UK plc - βρετανική τράπεζα λιανικής
Barclays Bank Delaware (πρώην Barclaycard US, αρχικά Juniper Bank, αγοράστηκε το 2003)
Barclays Corporate
Barclays Croatia
Barclays Execution Services
Barclays France
Barclays India
Barclays Indonesia
Barclays Investment Bank
Barclays Private Clients International
Barclays Private Clients International – θυγατρική με έδρα τη Νήσο του Μαν με υποκαταστήματα στα Αγγλονορμανδικές Νήσους
Barclays Morocco
Barclays Mauritius
Barclays National Bank
Barclays Pakistan
Barclays Partner Finance
Barclays Portugal
Barclays Rise
Barclays Shared Services Chennai (India)
Barclays Shared Services Noida (India)
Barclays Technologies Centre China (έχει κλείσει)
Barclays Technologies Centre India
Barclays Technologies Centre Singapore (έχει κλείσει)
Barclays Technologies Centre Lithuania (έχει κλείσει)
Barclays Wealth
Firstplus Financial Group plc
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
αρχείου
Επιχειρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου
Βρετανικά εμπορικά σήματα
|
808007
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%281786-1812%29
|
Λέων της Γεωργίας (1786-1812)
|
Ο Λέων, Λεόν, Λεβάν (1786 – 1812) ήταν εγγονός τού βασιλιά Ηρακλή Β΄ τού Κάρτλι και τού Καχέτι, ο οποίος ηγήθηκε μίας εξέγερσης Γεωργίας - Οσετίας κατά της ρωσικής κυριαρχίας το 1810. Σκοτώθηκε από τους Λεσγιανούς ληστές τον Οκτώβριο του 1812.
Πρώιμη ζωή
Ο Λέων γεννήθηκε στην οικογένεια τού πρίγκιπα Iουλόν της Γεωργίας και της συζύγου του, πριγκίπισσας Σαλώμης, κόρης τού Ρεβάζ Αμιλαχβάρι, το 1786. Η οικογένεια έζησε στην Τιφλίδα, την πρωτεύουσα τού Ηρακλή Β΄, μέχρι τη λεηλασία της από τους Ιρανούς το 1795. Μετά από αυτό, ο Iουλόν μετέφερε το σπίτι του στην πριγκιπική του επικράτεια στην κοιλάδα Kσάνι, όπου ο νεαρός Λέων εκπαιδεύτηκε ιδιωτικά από τον σεβαστό κοσμήτορα Iοάνε Καρτβελισβίλι.
Μετά το τέλος τού ετεροθαλούς αδελφού του Γεωργίου ΙΒ΄ τον Δεκέμβριο τού 1800, ο Iουλόν διεκδίκησε τα δικαιώματα στον θρόνο τού Kάρτλι και τού Kαχέτι, αλλά η βασιλική διαδοχή διακόπηκε από τη ρωσική κυβέρνηση, η οποία προχώρησε με το σχέδιο της οριστικής προσάρτησης της Γεωργίας. Τον Απρίλιο τού 1801, σε πείσμα τού ρωσικού καθεστώτος, ο Ιουλόν αποσύρθηκε στη δυτική Γεωργία, στον εξ αδελφής ανιψιό, τον βασιλιά Σολομώντα Β΄ τού Ιμερέτι. Τον Ιούνιο του 1804, ο 18χρονος Λέων συνόδευσε τον πατέρα του, Iουλόν, και τον θείο του, ΠΑρναόζ, σε μία μάταιη προσπάθεια να συμμετάσχουν στην εξέγερση των Γεωργιανών ορεινών κατά των Ρώσων. Κατά την υποχώρησή τους στο Ιμερέτι, τα ρωσικά στρατεύματα αιφνιδίασαν τους φυγάδες πρίγκιπες και συνέλαβαν τον Ιουλόν. Ο Λέων και ο Παρναόζ κατάφεραν να διαφύγουν στο Ιράν, το οποίο τότε βρισκόταν σε πόλεμο με τη Ρωσία. Ο Παρναόζ αιχμαλωτίστηκε από τους Ρώσους αργότερα το ίδιο έτος στην επαναστατημένη γεωργιανή επαρχία Μτιουλέτι, ενώ ο Λέων ενώθηκε με έναν άλλο θείο του, τον Αλέξανδρο, στην υπηρεσία του στον ιρανικό στρατό στο Ερεβάν.
Εξέγερση των Οσετίων
Τον Ιούλιο του 1810, ο Λέων, μέσω τού Αχαλτσίχε και τού Ιμερέτι, διείσδυσε στην κοιλάδα τού Λιάχβι και στις 26 Ιουλίου εξέδωσε μία προκήρυξη από το χωριό Κέχβι, καλώντας τους ευγενείς τού Κάρτλι να συμμετάσχουν στην εξέγερση κατά της Ρωσίας. Κανονίστηκε ότι οι δυνάμεις τού Λέοντα θα ενώνονταν στη συνέχεια με τους Ιμερετίους αντάρτες υπό τον εξάδελφό του, τον έκπτωτο βασιλιά Σολομώντα Β΄, και με τη βοήθεια τού οθωμανικού και τού ιρανικού στρατού να εκτοπίσουν τους Ρώσους από τη Γεωργία. Ο Λεόν συγκέντρωσε μία δύναμη περίπου 2.000 Οσετών αγροτών και πολιόρκησε την πόλη Τσκινβάλι, αλλά δεν κατάφερε να την καταλάβει. Στο πλευρό τού Λέοντα στάθηκαν οι πρίγκιπες Mατσαμπέλι, στα εδάφη των οποίων ζούσαν πολλοί Οσσέτιοι. Ο Ρώσος διοικητής στη Γεωργία, Αλεξάντερ Τορμάσοφ, έλαβε επίσης πληροφορίες ότι ο Λέων ετοιμαζόταν να αρπάξει τον θείο του, τον Καθολικό-Πατριάρχη της Γεωργίας Αντώνιο Β΄, ο οποίος είχε πιεστεί από τους Ρώσους να φύγει για τη Ρωσία. Ο Aντώνιος Β΄ τελικά οδηγήθηκε έξω από την Τιφλίδα στις 3 Νοεμβρίου 1810 και στις 11 Ιουλίου 1811 τού αφαιρέθηκε το αξίωμα.
Τον Σεπτέμβριο του 1810, οι ρωσικές ενισχύσεις υπό τον συνταγματάρχη Σταχλ νίκησαν μεγάλα τμήματα ανταρτών στην κοιλάδα Λιάχβι. Τα επαναστατημένα χωριά κάηκαν, οι πύργοι των Οσετίων οικογενειών ανατινάχτηκαν και οι πρίγκιπες Μαχαμπέλι συγκεντρώθηκαν. Από τους ευγενείς συμμάχους τού Λέοντα, ο Ντουρμισχάν Tουσισβίλι σκοτώθηκε σε μάχες, ο Λουαρσάμπ Ματσαμπέλι εξορίστηκε στη Ρωσία και ο Μπααντούρ Μπορτισβίλι απεβίωσε στη φυλακή στην Τιφλίδα. Οι ηγέτες των Οσετίων αγροτών, Toκχ και Μπίμπο Σανακοσβίλι, απαγχονίστηκαν στο Γκόρι στις 7 Φεβρουαρίου 1811.
Μετά την ήττα του, ο Λέων βρήκε καταφύγιο μεταξύ των Οσετίων τού φαραγγιού τού Ναρ, βόρεια των βουνών τού Μεγάλου Καυκάσου. Μάταια ο πρίγκιπας Ιουλόν, που ζει τώρα στη Ρωσία, και ο στρατηγός Τορμάσοφ προσπάθησαν να πείσουν τον Λέοντα να παραδοθεί με αντάλλαγμα το δικαίωμα να ενωθεί με τον πατέρα του στην ασφαλή εξορία του. Ο πρίγκιπας Γιερεμέι Μπαγκρατιόνι, ένας αξιωματικός τού ρωσικού στρατού γεωργιανής καταγωγής, στάλθηκε να συζητήσει, αλλά ο Λέων τον βασάνισε και τον πώλησε στους Kαμπαρντιανούς. Μία αμοιβή 2.000 ρούβλια και μία σύνταξη προσφέρθηκε για τη σύλληψη τού Λέοντα. Ο Λεόντας, συνοδευόμενος από μόνο τρεις Οσετίους, αποφάσισε να πάρει τον δρόμο του προς την ελεγχόμενη από τους Οθωμανούς Αχαλτσίχε, αλλά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τους Λέσγκιανούς, που συνάντησε σε ένα χωράφι με καλαμπόκι στο Γκογκίας-Τσίχε στο φαράγγι Μποργιόμι τον Οκτώβριο του 1812. Έτσι, μόνο το κομμένο κεφάλι και τα αιματοβαμμένα ενδύματα τού Λέοντα έφτασαν στον πασά τού Αχαλτσίχε , ο οποίος έβαλε τους Λεσγκιανούς δολοφόνους να συλληφθούν και να εκτελεστούν. Τα λείψανα τού Λέοντα ενταφιάστηκαν από τους δουλοπάροικους των πριγκίπων Τσιτσισβίλι στο τότε αδρανές μοναστήρι τού Αγίου Νικολάου στο Κιντσβίσι.
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι
|
135790
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%28%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82%29
|
Κωνσταντίνος Νικολόπουλος (συγγραφέας)
|
Ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος - Αγαθόφρων (Σμύρνη, 1786 - Παρίσι, 12 Ιουνίου 1841) ήταν Έλληνας συνθέτης, μουσικός, συγγραφέας και φιλόλογος.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Ανδρίτσαινα. Μεγάλωσε στην Σμύρνη, όπου και σπούδασε λίγα χρόνια στην φημισμένη Ευαγγελική Σχολή. Το 1806, όταν η οικογένειά του μετανάστευσε στο Παρίσι, ο Νικολόπουλος έγινε βιβλιοθηκάριος στο Γαλλικό Ινστιτούτο, πράγμα που του επέτρεπε, στον ελεύθερο χρόνο του, να ασχολείται με τις ιδιωτικές του σπουδές. Έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας, του Ελληνικού Κομιτάτου και της Φιλόμουσης Εταιρείας. Ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Αδαμάντιου Κοραή. Διέθετε ευρύτατη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και διατηρούσε τακτική συνεργασία με το περιοδικό Revue Encyclopedique και έγραφε στο περιοδικό της Βιέννης Λόγιος Ερμής άρθρα με διάφορα ψευδώνυμα, όπως Αγαθόφρων Λακεδαιμόνιος, Ελληνόφρων Σαλαμίνιος κ.ά..
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, δώρισε την πατρική του βιβλιοθήκη 3.500 τόμων στην Ανδρίτσαινα. Η βιβλιοθήκη αυτή αποτελεί τον πυρήνα της σημερινής Νικολοπούλειου Βιβλιοθήκης. Πέθανε αιφνιδίως το 1841 από τέτανο.
Η συνεισφορά του
Ο Νικολόπουλος έγραψε και εξέδωσε πολλά έργα πατριωτικού περιεχομένου για να ξεσηκώσει το έθνος ενάντια στα δεσμά του. Έκανε επιστημονικές έρευνες περί της μουσικής των αρχαίων Ελλήνων και τύπωσε έργα αρχαίων συγγραφέων. Ως μουσικός συνθέτης μελοποίησε αρχαία ελληνικά κείμενα για φωνή, χορωδία και πιάνο, όπως το προοίμιον της Ιλιάδος του Ομήρου, Ευμενίδες του Αισχύλου, Φοίνισσες του Ευριπίδη, Ένα χρόνο πριν από τον πρόωρο θάνατό του είχε μελοποιήσει την Ολυμπιακή ωδή του Πινδάρου. Ακόμη συνέθεσε τρεις ρομάντσες, μία καντάτα για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό κ.ά. . Εκτός αυτών συνέθεσε και λειτουργική μουσική για την Ορθόδοξη Εκκλησία (Κύριε ελέησον, Κύριε σώσον τους ευσεβείς, Την Ωραιότητα). Σ' αυτόν τον τομέα μάλιστα, της σύνθεσης δηλαδή πολυφωνικής μουσικής για την Ορθόδοξη Εκκλησία, θεωρείται πρωτοπόρος, αν και δεν είναι γνωστό εάν συνέθεσε και άλλου είδους τέτοια έργα, όπως είναι άγνωστοι και οι λόγοι που τον ώθησαν. Σίγουρα πάντως καταλυτικό ρόλο στην όλη του προσφορά διαδραμάτισε το γενικότερο κλίμα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Τάκης Καλογερόπουλος, "Κων/νος-Αγαθόφρων Νικολοπουλος" από το Λεξικό της ελληνικής μουσικής, Αθήνα 1998–99 (online στο wiki.musicportal.gr)
Γιάννης Φιλόπουλος, Εισαγωγή στην ελληνική πολυφωνική εκκλησιαστική μουσική, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1990
Γιόζεφ Φινκ, Die Arkadische Sendung des Konstantinos Nikolopoulos, Βερολίνο 1972 ISBN 3-7769-0110-1
Πάπυρος Larrouse Britannica, τομ. 39, σ. 80, Αθήνα:Πάπυρος, 2007.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πορτραίτο στον ιστότοπο της Ανδρίτσαινας
Ακούστε: Μελοποίηση του αρχικού μέρους της Ιλιάδας του Ομήρου για χορωδία και πιάνο
Έλληνες συνθέτες
Έλληνες μουσικοί
Έλληνες συγγραφείς
Έλληνες φιλόλογοι
|
534773
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%AC
|
Θεοβάλδος Α΄ του Μπλουά
|
Ο Θεοβάλδος Α΄, κόμης του Μπλουά ή Θεοβάλδος ο Απατεώνας (Thibaud Ier de Blois, 910 - 975) πρώτος κόμης του Μπλουά, του Σαρτρ, του Σατεντάν και του Τουρ (928 - 975) ήταν γιος του Θεοβάλδου του Πρεσβύτερου (890 - 943), ιδρυτή του Οίκου του Μπλουά και της Ριτσένδης του Μπουργκ, δισεγγόνης του Ροργκόν Α΄, κόμη του Μαιν. Ο Θεοβάλδος Α΄ ήταν αρχικά υποτελής του δούκα των Φράγκων Ούγου του Μέγα. Ο Λουδοβίκος Δ΄ της Γαλλίας αιχμαλωτίστηκε από τους Νορμανδούς (945) παραδόθηκε στον Ούγο τον Μέγα ο οποίος τον τοποθέτησε στην συνοδεία του Θεοβάλδου. Μετά από έναν χρόνο ο Λουδοβίκος διαπραγματεύτηκε την ελευθερία του προσφέροντας στον Ούγο την πόλη της Λον, την οποία ο Ούγος παρέδωσε στον Θεοβάλδο. Ο Θεοβάλδος Α΄ έγινε κόμης του Τουρ και του Μπλουά από το 942 και κόμης του Σατεντάν και του Σαρτρ από το 960.
Σύγκρουση με την Νορμανδία
Η αδελφή του Θεοβάλδου παντρεύτηκε τον Αλέν Β΄ της Νάντης, δούκα της Βρετάνης δίνοντας υπό την επιρροή του Θεοβάλδου ολόκληρο τον δρόμο προς την Ρεν. Ο θάνατος του Αλαίν Β΄ ωστόσο άφησε ένα μεγάλο κενό στην Βρετάνη η οποία καταπατήθηκε τόσο από τους Νορμανδούς όσο και από τους Ανδεγαυούς. Ο Θεοβάλδος προχώρησε σε συμμαχία με τον Φούλκων Β΄ του Ανζού, του παραχώρησε το χωριό Σαουμούρ το οποίο ήταν στρατηγικό σημείο στην συμβολή των ποταμών Λίγηρα και Θουέτ, αυτό του επέτρεψε να ελέγξει το μοναστήρι του Αγίου Φλωρεντίου το οποίο βρισκόταν μέσα στα τείχη του Σαουμούρ. Σε αντάλλαγμα ο Φούλκων παντρεύτηκε την αδελφή του Θεοβάλδου η οποία ήταν και χήρα του Αλαίν Β΄ της Βρετάνης. Το 960 ήρθε σε σύγκρουση με τον Ριχάρδο Α΄ της Νορμανδίας κάτι που τον οδήγησε σε πόλεμο με τους Νορμανδούς, επιτέθηκε στο Εβρέ (961) και οι Νορμανδοί απάντησαν με επίθεση στο Ντουνουά. Η επίθεση του στην Ρουεν απέτυχε (962) αλλά οι Νορμανδοί σαν απάντηση έκαψαν την Σαρτρ. Την εποχή που ο Ούγος Καπέτος ήταν ακόμα ανήλικος ενίσχυσε το Σαρτρ και το Σατεντάν, ίδρυσε τον πύργο της Σινόν, την εποχή του θανάτου του έκτιζε έναν μεγάλο πύργο στον Λίγηρα για να μπορεί να έχει την επίβλεψη σε ολόκληρη την κεντρική Γαλλία.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε την Λιουτγκάρδη των Καρολιδών (943), κόρη του Ερβέρτου Β΄ κόμη του Βερμαντουά και της Αδέλας των Ροβερτιδών. Η μητέρα του ήταν κόρη του Ροβέρτου Α΄ της Γαλλίας και ετεροθαλής αδελφή του Ούγου του Μεγάλου. Η Λιουτγκάρδη ήταν χήρα του Γουλιέλμου Α΄ δούκα της Νορμανδίας. Ο Θεοβάλδος Α΄ μαζί της απέκτησε:
Θεοβάλδος (απεβ. το 962)
Ούγος, αρχιεπίσκοπος του Μπουρζ (απεβ. το 985)
Όντο Α΄ π.950-996, κόμης του Μπλουά, Σαρτρ, Ρενς, Σατωντάν
Χιλντεγκάρδη, παντρεύτηκε τον Μπουσάρ Α΄ των Μονμορανσύ καστελάνου του Μπραί-συρ-Σεν.
Έμμα απεβ. μετά το 1003, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Δ΄ δούκα της Ακουιτανίας
Πρόγονοι
Παραπομπές
Πηγές
Bernard S. Bachrach, Fulk Nerra the Neo-Roman Consul, 987-1040 (University of California Press, 1993)
Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band III Teilband 1 (Marburg, Germany, J. A. Stargardt, 1984)
K.S.B. Keats-Rohan, 'Two Studies in North French Prosopography', Journal of Medieval History, Vol. 20 (1994)
Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe,Trans. Michael Idomir Allen (University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 1993)
The Annals of Flodoard of Reims; 919-966, Ed. & Trans. Steven Fanning & Bernard S. Bachrach (University of Toronto Press, 2011)
The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumièges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Ed. & Trans. Elisabeth M.V. Van Houts (Clarendon Press, Oxford, 1992)
The Normans in Europe, Ed. & Trans. Elisabeth van Houts (Manchester University Press, UK, 2000)
Κόμητες του Μπλουά
Κόμητες της Σαρτρ
Οίκος του Μπλουά
|
716126
|
https://el.wikipedia.org/wiki/UralZIS-355M
|
UralZIS-355M
|
Το UralZIS-355 ήταν φορτηγό που κατασκευαζόταν από την Ural από το 1956 έως το 1965. Το φορτηγό προοριζόταν να αντικαταστήσει το ZIS-5 που κατασκευάστηκε επίσης από την Ural. Από το 1958 έως το 1965 το φορτηγό πωλήθηκε επίσης ως Ural-355M. Συνολικά κατασκευάστηκαν περίπου 192,500 οχήματα αυού του τύπου πριν σταματήσει η παραγωγή του καθώς η Ural επικεντρώθηκε στην παραγωγή τριαξονικών φορτηγών παντός εδάφους όπως τα Ural-375 και Ural-4320.
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Τα τεχνικά χαρακτηριστικά αφορούν στο UralZIS-355M ανοιχτής καρότσας.
Κινητήρας
Εξακύλινδρος εν-σειρά τετράχρονος βενζινοκινητήρας
Μοντέλο: УралЗИС-353А
Ισχύς: 70 kW
Κυβισμός: 5550 cm³
Μέγιστη ροπή: 31.5 kpm (309 Nm)
Συμπίεση: 6:1
Δεξαμενή καυσίμου: 110 l
Κατανάλωση καυσίμου: 24 - 45 l/100 km
Αμάξωμα, βάρος
Μετάδοση κίνησης: 4×2
Μήκος: 6290 mm
Πλάτος: 2280 mm
Ύψος: 2080 mm
Μεταξόνιο: 3824 mm
Εμπρός μετατρόχιο: 1611 mm
Πίσω μετατρόχιο: 1675 mm
Απόσταση από το έδαφος: 262 mm
Στροφή: 16.6 m
Ελαστικά: 8.25-20"
Ωφέλιμο φορτίο: 3500 kg
Απόβαρο: 3360 kg
Μέγιστο επιτρεπτό συνολικό βάρος: 7050 kg
Παραπομπές
|
677934
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%A3%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B1
|
Νατάλια Σαποσνίκοβα
|
Η Νατάλια Βιτάλιεβνα Σαποσνίκοβα (γεννημένη στις 24 Ιουνίου 1961 στο Ροστόφ επί του Ντον) είναι πρώην Σοβιετική αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής,. Ήταν γνωστή για τις δεξιότητές της και τη χορογραφία της, ειδικά για την άσκηση ισορροπίας και την άσκηση δαπέδου.
Ανταγωνιστική καριέρα
Η Σαποσνίκοβα εκπαιδεύτηκε στην αθλητική κοινωνία Ντιναμό στο Ροστόφ επί του Ντον υπό τον τιμημένο προπονητή της ΕΣΣΔ Βλάντισλαβ Ραστορότσκι. Ήταν γνωστή για την πρωτοτυπία της, ειδικά για τα μονόπλευρα στηρίγματα της δοκού.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 στη Μόσχα, συνέβαλε στο χρυσό μετάλλιο της σοβιετικής ομάδας και κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο στο θησαυροφυλάκιο. Έπαιρνε επίσης χάλκινα μετάλλια για την άσκηση στο πάτωμα.
Η Σαποσνίκοβα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1978, έμπαινε στον τελικό με λίγο προβάδισμα έναντι της Νάντια Κομανέτσι από τη Ρουμανία. Ωστόσο, ο Πίτερ Σίλστον έγραψε τον Απρίλιο του 1980 στο περιοδικό British Gymnast: «Υπήρχε ομάδα του κοινού που αποφάσισε ότι η Κομανέτσι θα έπρεπε να κερδίσει για να αντισταθμίσει τις προηγούμενες της εμφανίσεις. Όταν η Νατάσα ανέβηκε, χρειάζοντας σκορ 9,8 για να πάρει το χρυσό, αντιμετώπισε μια πολύ εχθρική δεξίωση. Έκανε μια σειρά από λάθη, όλα ήταν επιθετικά και έπεσε από την πρώτη θέση στην όγδοη θέση. " Ο Σίλστον χαρακτήρισε την απώλεια «πιθανώς την πιο θλιβερή εμπειρία της ζωής της Νατάσα».
Επώνυμη δεξιότητα
Η Σαποσνίκοβα ανακάλυψε μια σύνθετη ικανότητα μετάβασης στους ασύμμετρους ζυγούς- έναν κύκλο ισχίου στη χαμηλή ράβδο με την πτήση προς τα πίσω στην ψηλή ράβδο - και πήρε το όνομά της από τον κώδικα σημείων. Η ικανότητα, που μερικές φορές αναφέρεται ως «Shaposh», εκτελείται ευρέως σήμερα. πιστώνεται ως στοιχείο D στον κώδικα σημείων 2013-16.
Από τη δεκαετία του 1990, άλλοι αθλήτριες έχουν αναπτύξει παραλλαγές του Shaposhnikova, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών Άμι Τσόου και Κρίστεν Μάλονι. Οι Βικτόρια Κόμοβα και Σβετλάνα Χόρκινα, η Λάουρα βαν Λέβεν από την Ολλανδία και η Ελίζαμπεθ Σάιτς από τη Γερμανία.
Προπονητική καριέρα
Η Σαποσνίκοβα και ο σύζυγός της, Πάβελ Σουτ, με χρυσό μετάλλιο στην ανδρική γυμναστική στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1981, επί του παρόντος προπονείται στο Gymnastika στο Πάρκο Γούντλαντ (Νιου Τζέρσεϊ).
Επιτεύγματα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λίστα ανταγωνιστικών αποτελεσμάτων
Τι έγινε η Νατάλια Σαποσνίκοβα;
Shaposhnikova Element - κινούμενη εικόνα gif
Natalia Shaposhikova - Βιογραφία και γκαλερί
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
Πρόσωπα από το Ροστόφ επί Ντον
|
847639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Ο επίτακτος
|
Ο επίτακτος (γαλλικός τίτλος: Le Réquisitionnaire) είναι διήγημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που εκδόθηκε το 1831 και περιλαμβάνεται στις Φιλοσοφικές μελέτες της Ανθρώπινης κωμωδίας.
Ιστορικό υπόβαθρο
Η ιστορία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, λίγο μετά την αποτυχημένη επίθεση των Βασιλικών στη Γκρανβίλ. Τον Νοέμβριο του 1793, στο αποκορύφωμα της Τρομοκρατίας η Εθνοσυνέλευση, αντιμέτωπη με τον πόλεμο της Βανδέας και εξωτερικές απειλές, είχε μόλις κηρύξει την επιστράτευση 300.000 ανδρών (οι επίτακτοι).
Υπόθεση
Η ιστορία διαδραματίζεται τον Νοέμβριο του 1793 στην πόλη Καραντάν της Νορμανδίας. Μια τοπική αριστοκράτισσα, η χήρα κόμισσα ντε Ντε έχει εγκατασταθεί στο κτήμα της στο Καραντάν για να διασφαλίσει ότι η περιουσία της δεν θα κατασχεθεί από την κυβέρνηση. Έχει έναν γιο, τον 20χρονο Ογκίστ, ο οποίος έχει ξενιτευτεί και συμμετέχει στη Στρατιά των Εμιγκρέδων.
Μια μέρα, οι τακτικοί επισκέπτες στο σαλόνι της κόμισσας βρήκαν τις πόρτες της κλειστές, κάτι που επαναλήφθηκε και άλλες μέρες. Αυτή η ασυνήθιστη συμπεριφορά της εκλεπτυσμένης γυναίκας που δεχόταν καθημερινά την καλή κοινωνία της μικρής πόλης, προκαλεί την περιέργεια των κατοίκων, που κάνουν διάφορες εικασίες και υποψιάζονται ότι η κυρία είτε κρύβει έναν κυνηγημένο βασιλικό ιερέα είτε έναν εραστή.
Ένας ηλικιωμένος, απόλυτα αφοσιωμένος στην κόμισσα, έρχεται να την προειδοποιήσει για τους κινδύνους που εγκυμονούν οι υποψίες και αυτή του εκμυστηρεύεται την αλήθεια: έλαβε ένα μήνυμα από τον γιο της που της έγραφε ότι συμμετείχε στη βασιλική εξέγερση της Βανδέας, αιχμαλωτίστηκε κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης επίθεσης στη Γκρανβίλ αλλά θα προσπαθήσει να δραπετεύσει, ελπίζοντας να φτάσει στο σπίτι μέσα στις επόμενες τρεις μέρες αν καταφέρει να ξεφύγει. Το τελευταίο βράδυ, για να διαλύσει τις υποψίες των κατοίκων της πόλης, η κόμισσα αποφασίζει τελικά να ανοίξει το σαλόνι της και να οργανώσει κανονικά την κοινωνική συγκέντρωση και, παρά την αγωνία της, παίζει θαυμάσια τον ρόλο της. Είναι σίγουρη ότι ο γιος της είναι καθ' οδόν και ότι θα φτάσει εκείνο το βράδυ.
Στο μεταξύ, μια ομάδα επίτακτων αναμένεται στην πόλη και ένας από αυτούς απευθύνεται στον δήμαρχο της πόλης, ο οποίος δίνει στον νεαρό στρατιώτη (που πιστεύει ότι είναι ο γιος της κόμισσας μεταμφιεσμένος) αίτημα για διαμονή στο σπίτι της κόμισσας.
Δυστυχώς, όταν ο επίτακτος συστήνεται, η γυναίκα συνειδητοποιεί ότι παρά την εξαιρετική ομοιότητα, ο νεαρός άνδρας δεν είναι ο γιος της. Το ίδιο βράδυ, πεθαίνει, σαν από αποτέλεσμα τηλεπάθειας, την ίδια στιγμή που ο Ογκίστ εκτελείται στο Μορμπιάν.
Παραπομπές
Μυθιστορήματα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ
|
802201
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Αντέκταση
|
Αντέκταση ή αναπληρωτική έκταση (αγγλ. compensatory lengthening, γερμ. Ersatzdehnung) αποκαλείται στην ιστορική γλωσσολογία το φωνητικό φαινόμενο κατά το οποίο βραχύ φωνήεν που βρίσκεται προ συμφωνικού συμπλέγματος τρέπεται σε μακρό, αφού προηγουμένως απλοποιηθεί το συμφωνικό σύμπλεγμα, προκειμένου να αναπληρώσει την απώλεια του συμφώνου. Η συγκεκριμένη μεταβολή εμφανίζεται σε διάφορες γλώσσες, αποτελεί όμως ιδιαίτερα συχνό φωνολογικό νόμο τής Αρχαίας Ελληνικής, ο οποίος ανήκει στις συνδυαστές ή εξαρτημένες μεταβολές, διότι εξαρτάται από το φωνητικό περιβάλλον.
Τον όρο αναπληρωτική έκταση επινόησε το 1839 στη Λατινική (ως productio suppletiva) ο Γερμανός φιλόλογος και γλωσσολόγος Φραντς Άρενς (Franz Heinrich Ahrens, 1809-1881), ο οποίος υπήρξε ο πρώτος που περιέγραψε το φαινόμενο με παραδείγματα από την Αρχαία Ελληνική και τη Λατινική. Ενίοτε αποκαλείται αναπληρωματική έκταση.
Αρχαία Ελληνική
Ο φωνητικός νόμος τής αντέκτασης βασίζεται στην αναπλήρωση της ποσότητας μιας συλλαβής που αρχικώς περιείχε συμφωνικό σύμπλεγμα, το οποίο κατά κανόνα περιείχε ημίφωνο (π.χ. F, ρ, ν ή σ) και κάποιο άλλο σύμφωνο. Η λειτουργία του ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένη, αλλά δεν αφορούσε ομοίως όλες τις διαλέκτους τής Αρχαίας Ελληνικής (δεν επηρέασε τις βόρειες αιολικές διαλέκτους ή τη Μυκηναϊκή), εξηγεί ωστόσο σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωση της συλλαβικής δομής που γνωρίζουμε από την κλασική γλώσσα.
Ως μία από τις θεμελιώδεις αιτίες ισχύος τού νόμου έχει προσδιοριστεί η ίδια η φύση τού μουσικού τονισμού τής Αρχαίας Ελληνικής. Συγκεκριμένα, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο ρυθμός που υπαγορευόταν από τον μουσικό τονισμό προϋπέθετε την εναλλαγή ελαφρών και βαριών συλλαβών, δηλαδή κλειστών συλλαβών (με ένα σύμφωνο και βραχύ ή μακρό φωνήεν) και ανοιχτών συλλαβών (μόνο με μακρό φωνήεν ή δίφθογγο). Η αντέκταση συνέβαλε στον σχηματισμό τέτοιων μετρικών ακολουθιών.
Προϊόντα αντεκτάσεων
Τα προϊόντα τής αντεκτάσεως στην Ιωνική-Αττική διάλεκτο και στις Αιολικές και ΒΔ. διαλέκτους είναι πάντοτε μακρά φωνήεντα, τα εξής:
/ă/ > /ā/, που γράφεται <α>
/ĕ/ > /ẹ:/, που γράφεται <ει> (πρόκειται για μακρό κλειστό φωνήεν ή νόθη δίφθογγο, ψευδοδίφθογγο)
/ŏ/ > /ọ:/, που γράφεται <ου> (πρόκειται για μακρό κλειστό φωνήεν ή νόθη δίφθογγο, ψευδοδίφθογγο)
/ĭ/ > /ī/, που γράφεται <ι>
/ŭ/ > /ū/, που γράφεται <υ>
Στην Αρκαδοκυπριακή διάλεκτο και σε τμήματα της Δωρικής διαλέκτου τα προϊόντα είναι τα ίδια με δύο αξιοσημείωτες εξαιρέσεις: τον σχηματισμό μακρών ανοικτών φωνηέντων ως εξής
/ĕ/ > /ē/, που γράφεται <η> (π.χ. ἠμί αντί εἰμί)
/ŏ/ > /ō/, που γράφεται <ω> (π.χ. βώλομαι αντί βούλομαι)
Στην ιστορική διαδρομή τής Αρχαίας Ελληνικής διακρίνουμε δύο φάσεις λειτουργίας τού εν λόγω νόμου: α) παλαιές (άσιγμες) αντεκτάσεις, β) νεότερες (ένσιγμες) αντεκτάσεις. Αυτές επηρέασαν τις τάξεις των αντεκτάσεων, οι οποίες είναι οι εξής (σε όλες τις ακολουθίες εννοείται ότι προηγείται βραχύ φωνήεν):
α) ημίφωνο (έρρινο ή υγρό) + συριστικό (και αντιστρόφως)
β) συριστικό + δίγαμμα (F)
γ) συνδυασμός ημιφώνων (λ + ν, έρρινο + ρj, υγρό ή έρρινο + F).
Παλαιές αντεκτάσεις
Ονομάζουμε παλαιές τις αντεκτάσεις που θεωρούμε ότι έλαβαν χώρα πριν από την τροπή ᾱ > η στην Ιωνική-Αττική διάλεκτο. Το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι παράγουν μακρό φωνήεν χωρίς να διατηρούν το συριστικό σ. Το μακρό φωνήεν μπορεί να είναι απλό ή ψευδοδίφθογγος (νόθη δίφθογγος, δηλαδή μακρό κλειστό φωνήεν), ενώ σε ορισμένες διαλέκτους έχουμε αφομοίωση μέσω διπλασιασμού τού υγρού/ερρίνου, η οποία καθιστά τη συλλαβή θέσει μακρά. Σε ορισμένες δωρικές διαλέκτους το προϊόν τής αντέκτασης είναι γνήσια ή κανονική δίφθογγος, ενίοτε δε και μακρό ανοικτό φωνήεν (η ή ω).
Για τις τάξεις (α) και (β) μερικοί μελετητές υποθέτουν ότι, όταν το υγρό/έρρινο ημίφωνο προηγείτο, μεσολάβησε αντιστροφή των φθόγγων τού συμπλέγματος πριν από την απλοποίηση και την αντέκταση (δηλαδή *ns > *sn, *ls > *sl κ.ά.), πράγμα που φαίνεται ότι εξηγεί πληρέστερα την κατοπινή εξέλιξη.
Τάξη α: έρρινο + συριστικό / συριστικό + έρρινο
*emen-sa (πιθανώς > *emes-na) ἔμεινα (Ιωνική-Αττική), ἔμεννα (Αιολική Θεσσαλίας)
*φαFεσ-νός > φαεινός
*es-mi > εἰμί (Ιωνική-Αττική), ἔμμι (Αιολική Λέσβου)
*σελᾰσ-να (παράγωγο του σέλας, -αος) > σελᾱνα (Δωρική), σελήνη (Ιωνική-Αττική)
*om-sos > ὦμος (Ιωνική-Αττική), ὄμμος (Αιολική)
*βόλ-σομαι (πιθανώς > *βόσ-λο-μαι) > βούλομαι (Ιωνική-Αττική), βώλομαι (Δωρική Κρήτης)
Τάξη β: συριστικό + δίγαμμα (F) + φωνήεν
*τέλεσ-Fος > τέλειος (Ιωνική-Αττική· παράγωγο του αρχ. τέλος, γενική *τέλεσ-ος > *τέλους, με σίγηση του ενδοφωνηεντικού -σ- και συναίρεση εο > ου)
*σεσFωθα > εἴωθα «έχω τη συνήθεια», εὔωθα (Αιολική Λέσβου)
*νασ-Fός (γενική τού αρχ. ναῦς «πλοίο») > νᾱός / νηός (Ιωνική), νεώς (Αττική, με αντιμεταχώρηση)
Τάξη γ: συνδυασμός ημιφώνων (π.χ. λν, ρj, nj)
*βολ-νᾱ > βουλή (Ιωνική-Αττική), βωλά (Αρκαδοκυπριακή)
*φθερ-jω > φθείρω (Ιωνική-Αττική), φθήρω (Αρκαδοκυπριακή), φθέρρω (Αιολική Λέσβου)
*κτεν-jω > κτείνω «σκοτώνω" (Ιωνική-Αττική), κτήνω (Αρκαδοκυπριακή), κτέννω (Αιολική Λέσβου)
*ὀφελ-νω > ὀφείλω (Ιωνική-Αττική), ὀφήλω (Δωρική Κρήτης), ὀφέλλω (Αιολική Λέσβου)
Νεότερες αντεκτάσεις
Ονομάζουμε νεότερες τις αντεκτάσεις που θεωρούμε ότι έλαβαν χώρα μετά την τροπή ᾱ > η στην Ιωνική-Αττική διάλεκτο. Ως αποτέλεσμα αυτής της σειράς, α) το μακρό ᾱ, που προκύπτει ενίοτε ως προϊόν, δεν τρέπεται σε η και β) όσες σειρές περιέχουν συριστικό το διατηρούν μετά την αναπληρωτική έκταση (γι' αυτό και αποκαλούνται ένσιγμες αντεκτάσεις). Όπως προαναφέρθηκε, σε αυτές τις αντεκτάσεις η αυστηρή Δωρική διάλεκτος εμφανίζει νέο μακρό ανοικτό φωνήεν, δηλαδή η και ω, αντί για μακρό κλειστό φωνήεν ή ψευδοδίφθογγο, δηλαδή ει και ου.
Σε αυτή την κατηγορία αντεκτάσεων συναντούμε δύο κύριες ομάδες:
α) Ομάδα τού συριστικού: Φ-n(t)s > μακρό Φ-s.
Η ομάδα αυτή έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό αρκετούς πτωτικούς τύπους, τόσο ονοματικούς όσο και ρηματικούς. Παραδείγματα:
*παντ-yα > *πανσ-σα > πᾶσα
*μέλιτ-yα > μέλισσα
*φέροντ-σι > φέρουσι
*λυθεντ-ς > λυθείς
*δοντ-ς > δούς (μετοχή αορίστου β΄), δώς (αυστηρή δωρική)
*τονς > τούς (ιωνική-αττική), τώς (δωρική)
*θεντ-ς > θείς (μετοχή αορίστου β΄), θής (αυστηρή δωρική)
(ενότητα ημιτελής, υπό επεξεργασία)
Λατινική
Η αντέκταση συναντάται στη Λατινική σε παρόμοιο φωνητικό περιβάλλον με την Αρχαία Ελληνική, αν και πιο περιορισμένα, εξαιτίας τής μικρότερης ποικιλίας μακρών φωνηέντων. Συγκεκριμένα, παρατηρείται έκταση του βραχέος φωνήεντος στις εξής περιπτώσεις:
α) προ των συμπλεγμάτων *sd, *sm, *sn, *sl, *sv και αφού σιγηθεί το s με απλοποίηση.
*pris-mus > prīmus «πρώτος»
*jus-dix > jūdex «δικαστής»
Η απλοποίηση και ακολούθως αντέκταση συναντάται επίσης σε συνθετότερα συμπλέγματα, που αποτελούνται από περισσότερα σύμφωνα, π.χ. *lux-na (-ksn) > lūna «σελήνη».
β) προ των συμπλεγμάτων *ns, *nf, *nct, είτε με σίγηση του n είτε χωρίς.
*-ans, *-ons, *-ins, *-uns, *-ens > -ās, -ōs, -īs, -ūs, -ēs (αιτιατικές πληθυντικού των ουσιαστικών), π.χ. *terrans > terrās (terra «γη»), *hortons > hortōs (hortus «κήπος»)
(ενότητα ημιτελής, υπό επεξεργασία)
Η αντέκταση σε άλλες γλώσσες
Αν και οι επί μέρους συνθήκες διαφέρουν, η αναπληρωτική έκταση συναντάται σε διάφορες γλώσσες με κοινό παρονομαστή την επιμήκυνση του βραχέος φωνήεντος που προηγείται του συμφωνικού συμπλέγματος.
Στην Αγγλική γλώσσα συναντούμε αντεκτάσεις σε συμφωνικό σύμπλεγμα έρρινο + τριβόμενο (κληρονομημένο από την Αρχαία Γερμανική γλώσσα), οπότε κατά την απώλεια του ερρίνου το προηγούμενο φωνήεν εκτάθηκε σε μακρό. Παραδείγματα:
Π.Γ. (πρωτογερμανικό) *tonþ > Π.Α. (παλαιοαγγλικό) tōþ > αγγλ. tooth «δόντι» (πβ. το ομόρριζο γερμ. Zahn, όπου το έρρινο έχει διατηρηθεί)
Π.Γ. *gans > Π.Α. gōs > αγγλ. goose «χήνα» (πβ. το ομόρριζο γερμ. Gans, που διατηρεί την πρωτογερμανική δομή)
Στη Γαλλική γλώσσα το φαινόμενο της αντέκτασης υπήρξε συχνό χαρακτηριστικό τής Παλαιάς Γαλλικής. Συνήθης ήταν η τροπή τού συμφωνικού συμπλέγματος [es] σε [ē], δηλαδή η σίγηση του [s] αναπληρωνόταν από την έκταση του [e], σε αυτές δε τις περιπτώσεις οι κανόνες τής γαλλικής ορθογραφίας υπαγορεύουν τη χρήση τής περισπωμένης (ʌ) πάνω από το φωνήεν ως ένδειξη της μακρότητας:
Π.Γ. (παλαιογαλλικό) beste > γαλλ. bête «θηρίο»
Π.Γ. feste > γαλλ. fête «εορτή»
Π.Γ. maistre > γαλλ. maître «κύριος, δάσκαλος»
Ας σημειωθεί, ωστόσο, ότι στη σύγχρονη Γαλλική τα φωνήεντα αυτά σπανίως προφέρονται πλέον με τρόπο αισθητά μακρό, με αποτέλεσμα να μην είναι κατά κανόνα φανερή η διαφορά μεταξύ των λέξεων π.χ. maître «κύριος, δάσκαλος» και mettre «βάζω, θέτω», τα οποία ακούονται ως εξίσου βραχέα φωνήεντα. Αυτό έχει μεταξύ άλλων οδηγήσει σε πρόσφατη πρόταση της Γαλλικής Ακαδημίας για απάλειψη της περισπωμένης από τις λέξεις που προέκυψαν μέσω αντέκτασης.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία & Πηγές
Allen W.S., 19873: Vox Graeca: A guide to the pronunciation of classical Greek. Cambridge: CUP (μτφρ. Μ. Καράλη & Γ. Παράσογλου, Θεσσαλονίκη 2000: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών)
Horrocks G., 1997: Greek: a history of the language and its speakers. London: Longman (μτφρ. Μ. Σταύρου & Μ. Τζεβελέκου: Ελληνικά: Ιστορία τής γλώσσας και των ομιλητών της. Αθήνα 2006: Εστία)
Κονομής Ν., 20034: Από την ιστορία τής Λατινικής γλώσσας. Αθήνα: Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων
Κουρμούλης Γ., 1955: Ελληνική γραμματική. Μέρος Α΄ : Φωνητική. Αθήναι: Ποταμίτης
Lejeune M., 1972: Phonétique historique du mycénien et du grec ancien. Paris: Klincksieck
Meillet A. & Vendryes J., 19482: Traité de grammaire comparée des langues classiques. Paris: Honoré Champion
Μπαμπινιώτης Γ., 1985: Ιστορική Γραμματική τής Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας. Ι. Φωνολογία. Αθήνα
Μπαμπινιώτης Γ., 1977: Ιστορική Γραμματική τής Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας. ΙΙ. Μορφολογία. Αθήνα
Sihler A., 1995: New comparative grammar of Greek and Latin. Oxford: OUP (μτφρ. Δ. Καραθανάσης, Αθήνα 2009: Παπαδήμας)
Σκάσσης Ε., 1969/1972-5: Ιστορική Γραμματική τής Λατινικής γλώσσης. Εν Αθήναις
Σταματάκος Ι., 1949: Ιστορική Γραμματική τής Αρχαίας Ελληνικής κατά τα πορίσματα της συγκριτικής γλωσσολογίας. Αθήνα: Φοίνιξ
Συμεωνίδης Χ., 1985: Ιστορική Γραμματική τής Αρχαίας Ελληνικής. Ι. Φωνητική. Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη
Trask L., 20072: Historical Linguistics. London: Hodder Arnold
Χατζιδάκις Γ., 19242: Ακαδημεικά αναγνώσματα εις την ελληνικήν και λατινικήν γραμματικήν. τόμ. 1. Αθήνα: Βιβλιοθήκη Μαρασλή
Ιστορική γλωσσολογία
Φωνολογία
|
9320
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD-%CE%96%CE%B1%CE%BA%20%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%83%CF%8E
|
Ζαν-Ζακ Ρουσσώ
|
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau, 28 Ιουνίου 1712 - 2 Ιουλίου 1778) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας και συνθέτης του 18ου αιώνα. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, του διεθνισμού και κατά την πρώτη περίοδο και την ιδεολογία του εθνικισμού.
Ζωή και έργο
Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από τη Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στη Γενεύη. Η μητέρα του Ρουσσώ, Σουζάννα Μπερνάρ, η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα, πέθανε εννιά μέρες μετά τη γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος έμεινε ορφανός.
Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα σε ένα δικαστικό γραφείο, και το 1725 έγινε μαθητευόμενος ενός χαράκτη.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει τη γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν που τον στέλνει στη βαρώνη Μαντάμ ντε Βαράνς, πρόσφατα προσηλυτισμένη στον καθολικισμό. Αυτή με τη σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό.
Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι της βαρώνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του.
Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρώνη γίνεται και ερωμένη του. Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le verger de Madame la baronne de Warens.
Το 1742 βρίσκεται στο Παρίσι όπου γράφει ως το 1743 δύο δοκίμια σχετικά με τη μουσική και αναπτύσσει σχέσεις με τον Διαφωτιστή Ντενί Ντιντερό.
Το 1745 γνωρίζει μία υπηρέτρια πανδοχείου, με την οποία θα αποκτήσει πέντε παιδιά.
Το 1749 γράφει για την Εγκυκλοπαίδεια όλα τα άρθρα που αφορούσαν τη μουσική.
Το 1750 συμμετέχει σε έναν διαγωνισμό της Ακαδημίας της Ντιζόν (Académie de Dijon), και η διατριβή του Διατριβή σχετικά με τις τέχνες και τις επιστήμες, στην οποία υποστηρίζει ότι η πρόοδος συνεπάγεται διαφθορά και εκφυλισμό, κερδίζει το πρώτο βραβείο.
Το 1755, σε έναν άλλον διαγωνισμό της ίδιας Ακαδημίας, απαντάει με το πρώτο μεγάλο έργο του Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Το έργο αυτό όμως προκάλεσε έντονες αντιδράσεις κατά του Ρουσσώ.
Απόψεις του Ρουσσώ
Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει. Δεν υπάρχει θέμα να συμβληθούν με το λαό, πρέπει να τον υπακούσουν.
Έργα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ και ελληνικές εκδόσεις
Discours sur les sciences et les arts, 1750
Λόγος περί επιστημών και τεχνών, μετάφραση Τάσος Μπέτζελος, Αθήνα, Νήσος, 2012, ISBN 9789609535304
Λόγος περί των επιστημών και των τεχνών, μετάφραση-επιμέλεια Κ. Κουτσαντώνης, 24 γράμματα, 2018, ISBN 9786185302405
Le Devin du Village (Ο μάγος του χωριού, όπερα), 1752
Narcisse ou l’Amant de lui-même (κωμωδία), 1752
Νάρκισσος, ή ο εραστής του εαυτού του, μετάφραση Στέργια Κάββαλου, πρόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος, Ηριδανός, 2011, ISBN 9789603352310
Discours sur l'origine et les fondements de l'inégalité parmi les hommes (Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων), 1754
Η κοινωνική ανισότητα, μετάφραση-σχόλια Στάθης Πρωταίος, Αθήνα, Δαρεμάς, 1963.
Πραγματεία περί της καταγωγής και των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, μετάφραση Μέλπω Αλεξίου-Καναγκίνη – Κώστας Σκορδύλης, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή, 1992, 1999 (2η έκδοση), 2010, ISBN 9789602246306
Λόγος περί της καταγωγής και των θεμελίων της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων, επιμέλεια Στέλλα Τόκου, Αθήνα, Αγγελάκης, 2021, ISBN 9789606161773
Discours sur l'économie politique, 1755
Λόγος περί πολιτικής οικονομίας, μετάφραση Κατερίνα Γεωργοπούλου, επιμέλεια Θανάσης Γκιούρας, πρόλογος Διονύσης Γράβαρης, Αθήνα, Σαββάλας, 2004, ISBN 9789604230594
Lettre à d'Alembert sur les spectacles, 1758
Επιστολή στον Ντ’ Αλαμπέρ, περί των θεαμάτων, μετάφραση-σημειώσεις Γιώργος Μητρόπουλος, επιμέλεια-πρόλογος Γιώργος Μανιάτης, Αθήνα, Στάχυ, 2001, ISBN 9789608032729
Julie ou la Nouvelle Héloïse (Ιουλία ή Η νέα Ελοΐζα), 1761
Émile ou De l'éducation (Αιμίλιος, ή Περί Αγωγής), 1762
Μετάφραση Στέλλα Βουρδουμπά, Αθήνα, Δαρεμάς, χ.χ.
Μετάφραση Πολυτίμη Γκέκα, Επιμέλεια Γιάννης Σπανός, 2 τόμοι, Αθήνα, Πλέθρον, 2001, 2002, 2007, 2010, ISBN 9789603480808 και ISBN 9789603480815
Du contrat social ou principes du droit politique (Περί του κοινωνικού συμβολαίου ή αρχές του πολιτικού δικαίου), 1762
Το κοινωνικό συμβόλαιο, μετάφραση Δανάη Κουχτσόγλου, Δαρεμάς, χ.χ.
Το κοινωνικό συμβόλαιο. Αρχές πολιτικού δικαίου, μετάφραση Φώντας Κονδύλης, Αθήνα Δαμιανός, 1986, ISBN 9789602281925
Μετάφραση Δ. Π. Κωστελένος, Αθήνα, Δαμιανός, χ.χ.
Αθήνα, DeAgostini Hellas, 2004.
Το κοινωνικό συμβόλαιο, ή αρχές πολιτικού δικαίου, μετάφραση Βασιλική Γρηγοροπούλου – Αλφρέδος Σταϊνχάουερ, επιμέλεια Βασιλική Γρηγοροπούλου, Αθήνα, Πόλις, 2005 (3η έκδοση), 2012, ISBN 9789604350483
Το κοινωνικό συμβόλαιο, Αγγελάκης, 2021, ISBN 9789606161766
Χειρόγραφο της Γενεύης, το κοινωνικό συμβόλαιο πριν το κοινωνικό συμβόλαιο, μετάφραση Αλφρέδος Σταϊνχάουερ – Λευτέρης Χουντουλίδης, Έρμα, 2019, ISBN 9786188420960
Lettres écrites de la montagne, 1764
Γράμματα από το βουνό, μετάφραση Κατερίνα Κέη, επιμέλεια Αλέξανδρος Χρύσης – Αντώνης Δημητρίου, πρόλογος Αλέξανδρος Χρύσης, Αθήνα, Στάχυ, 2002, ISBN 9789608032767
Les Confessions, 1770, δημοσιεύτηκε 1782
Οι εξομολογήσεις του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, επιμέλεια Χρήστος Δάρρας, 2 τόμοι, Αθήνα, Ιδεόγραμμα, 1997, ISBN 9789607158048
Project de constitution pour la Corse, 1772
Σχέδιο Συντάγματος για την Κορσική. Στοχασμοί για τη διακυβέρνηση της Πολωνίας και τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμισής της, μετάφραση Κατερίνα Κέη, εισαγωγή-επιμέλεια Αλέξανδρος Χρύσης, Αθήνα, Πολύτροπον, 2006, ISBN 9789608354395
Essai sur l'origine des langues, δημοσιεύτηκε 1781
Δοκίμιο περί καταγωγής των γλωσσών, όπου γίνεται λόγος περί μελωδίας και μουσικής μιμήσεως, μετάφραση Κωστής Παπαγιώργης, Αθήνα, Καστανιώτης, 1998, 2001, ISBN 9789600322644
Rêveries du promeneur solitaire, ημιτελές, δημοσιεύτηκε 1782
Οι ονειροπολήσεις του μοναχικού οδοιπόρου, μετάφραση Νίκος Σημηριώτης, πρόλογος Ζακ Βουαζίν, Αθήνα, Ζαχαρόπουλος, 1989, 1990, ISBN 9789602081273
Émile et Sophie, ou les Solitaires, ημιτελές, δημοσιεύτηκε μετά θάνατον
Αιμίλιος και Σοφία, ή οι μοναχικοί, μετάφραση Δέσποινα Σαραφίδου, επιμέλεια-πρόλογος Μαρία Σωτηράκου, Αθήνα, Ροές, 2010, ISBN 9789602833155
- Δοκίμια φιλοσοφίας, διαλογισμοί - στοχασμοί, μετάφραση Φώντας Κονδύλης, Γιάννης Καρούζος, Ελένη Καλκάνη, επιμέλεια Γιάννα Δαμιανού, πρόλογος Νίκος Δαμιανός, Δαμιανός, 2010, ISBN 9789605840044
Βιβλιογραφία
Μαμάκη, Ζερμαίν, «Βολταίρος και Ρουσσώ. Το προανάκρουσμα της Γαλλικής Επανάστασης», Νέα Εστία 126 (1989), 50-56.
Δημήτρης Κιτσίκης, Jean-Jacques Rousseau et les origines françaises du fascisme. Nantes: Ars Magna Editions, 2006
Δημήτρης Κιτσίκης Φύση καὶ κοινωνία. Ἐπιστολὴ πρὸς Βολταῖρο γιὰ τὸν φυσικὸ νόμο καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Λισσαβῶνος,τοῦ Ζάν-Ζὰκ Ῥουσσῶ" [Nature and Society. Bilingual French and Greek text]. Εἰσαγωγή-Μετάφραση Δημήτρης Κιτσίκης. Αθήνα, Ἐξοδος, 2020,109 σελίδες,
Δημήτρης ΚιτσίκηςΖάν-Ζὰκ Ῥουσσῶ καὶ ἐπιστημονικὸς φασισμός. Αθήνα, Ἔξοδος, 2O21,151 σελίδες
Starobinski, Jean, Ζαν-Ζακ Ρουσώ. Η διαφάνεια και το εμπόδιο. Μετάφρ. Κωστής Παπαγιώργης. "Ελληνικά Γράμματα", Αθ. 2005.
Starobinski, Jean, Ο Ρουσσώ απαντά στον Βολταίρο. Ο λόγος περί επιστημών και τεχνών. Μετάφρ. Ράνια Πολυκανδριώτη – Άννα Ταμπάκη. "Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών", Αθ. 2002.
Wokler, Robert: Ρουσσώ. Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε. Μετάφρ. Παναγιώτης Πανταζάκος. "Ελληνικά Γράμματα", Αθ. 2006
Barth, Hans, «Ἡ ἰδέα τῆς ἀλλοτρίωσης τοῦ ἀνθρώπου στὸν Ρουσώ», Εὐθύνη, 72 (1977), σσ. 630-633
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Du contrat social'' (MetaLibri)
«Ιδού τι έπραξα, τι σκέφτηκα, τι υπήρξα», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Το Βήμα», 31 Δεκεμβρίου 2011.
Παραπομπές
Ελβετοί φιλόσοφοι
Ελβετοί δοκιμιογράφοι
Ελβετοί μυθιστοριογράφοι
Ελβετοί συνθέτες
Λιμπρετίστες
Πολιτικοί φιλόσοφοι
Παιδαγωγοί
Φιλόσοφοι του Διαφωτισμού
Φιλόσοφοι του 18ου αιώνα
|
122575
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%20%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CE%B1
|
Μπλένταρ Κόλα
|
Ο Μπλένταρ Κόλα (αλβανικά: Bledar Kola, σε ελληνικές πηγές αναφέρεται και ως Χριστόφορος Κόλα, 1 Αυγούστου 1972) γνωστός και με το παρωνύμιο «Μπλέντι» είναι Αλβανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής. Κατά το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του αγωνίστηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα αποτελώντας, μεταξύ άλλων, μέλος του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Επρόκειτο για αριστεροπόδαρο, ο οποίος μπορούσε να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις της μεσαίας γραμμής.
Ποδοσφαιρική καριέρα
Πρώτα βήματα
Ο Κόλα γεννήθηκε την 1η Αυγούστου του 1972 στη Λέζα της βόρειας Αλβανίας και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από την τοπική Μπεσελίντια. Ακολούθησαν οι Παρτιζάνι Τιράνων και Ελμπασάνι, μέσω των οποίων καθιερώθηκε στην ανώτερη κατηγορία του αλβανικού πρωταθλήματος και το καλοκαίρι του 1991 ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναργειακού, με τον οποίο αγωνίστηκε για τρία χρόνια στη Β΄ Εθνική, όπου είχε προπονητές τους Άγγελο Αναστασιάδη και Γιάννη Κυράστα που συνέβαλαν καθοριστικά στην ποδοσφαιρική του εξέλιξη.
Απόλλων Αθηνών
Το 1994 ακολούθησε η μεταγραφή στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου υπό τις οδηγίες του Γιάννη Παθιακάκη (τον οποίο επίσης χαρακτηρίζει σημαντικό για την καριέρα του) αποτέλεσε μαζί με τους Ντέμη Νικολαΐδη, Μπέρναρντ Μπάρνιακ, Τάσο Μητρόπουλο, Αντώνη Μήνου κ.ά. βασικό στέλεχος ενός συνόλου που τερμάτισε στην τέταρτη θέση της Α΄ Εθνικής της σεζόν 1994-95 εξασφαλίζοντας την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και έφτασε την επόμενη χρονιά στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, όπου ο Κόλα αγωνίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, με την ομάδα του να ηττάται από την ΑΕΚ με το βαρύ 7-1.
Πραγματοποίησε την παρθενική του εμφάνιση στην Α΄ Εθνική κατά την πρεμιέρα του πρωταθλήματος 1994/95, όπου πέτυχε και το πρώτο του γκολ στην εντός έδρας ήττα με 3-2 από τον Παναθηναϊκό και με την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων είχε 32 παρουσίες με 4 τέρματα. Την επόμενη σεζόν είχε 6 γκολ σε 31 συμμετοχές, σκοράροντας - μεταξύ άλλων - και στη μεγάλη νίκη του Απόλλωνα με 3-0 επί του Ολυμπιακού στο Στάδιο Καραΐσκάκη. Επιπλέον πέτυχε και τα δύο τέρματα του Απόλλωνα στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας (συγκεκριμένα στην εντός έδρας νίκη με 1-0 και στην ήττα με 3-1 στον επαναληπτικό).
Στον Παναθηναϊκό
Το καλοκαίρι του 1996 πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος προερχόταν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και την πορεία μέχρι την ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Την πρώτη του σεζόν στους «πράσινους» συμμετείχε σε 25 αγώνες της Α΄ Εθνικής και πραγματοποίησε την πρώτη του συμμετοχή στη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ, αγωνιζόμενος ως αλλαγή στην εντός έδρας αναμέτρηση των προκριματικών ενάντια στη Ρόζενμποργκ, ενώ πήρε χρόνο συμμετοχής και στον εκτός έδρας αγώνα της Α΄ φάσης του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στη Λέγκια Βαρσοβίας (ήττα με 2-0 και αποκλεισμός για την ελληνική ομάδα). Ακόμη, αγωνίστηκε σε έναν ακόμη τελικό Κυπέλλου Ελλάδας, πάλι ενάντια στην ΑΕΚ, η οποία επικράτησε με 5-3 στη διαδικασία των πέναλτι. Την επόμενη σεζόν μέτρησε 23 συμμετοχές για το πρωτάθλημα, τις οποίες πλαισίωσε με δύο τέρματα κόντρα σε Skoda Ξάνθη και Εθνικό, ενώ η ομάδα του ήταν για ακόμη μια φορά φιναλίστ του Κυπέλλου, χάνοντας με 1-0 από τον Πανιώνιο. Την αγωνιστική περίοδο 1998/99 είχε 25 παρουσίες με ένα γκολ για το πρωτάθλημα και επιπλέον συμμετείχε σε έναν ακόμη τελικό Κυπέλλου (ήττα με 2-0 από τον Ολυμπιακό). Καλύτερη του χρονιά σε ατομικό επίπεδο με τον Παναθηναϊκό ήταν η σεζόν 1999/2000, όταν χρησιμοποιήθηκε από τον Γιάννη Κυράστα σε ρόλο αριστερού μεσοεπιθετικού, σημειώνοντας επτά γκολ στην Α΄ Εθνική, μεταξύ των οποίων και ένα σε νικηφόρο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Μεσούσης της επόμενης σεζόν και λίγους μήνες πριν τη λήξη του συμβολαίου του με τους «πράσινους» τέθηκε εκτός πλάνων, δεδομένου πως λόγω της απόκτησης του Γκανέζου Ντέρεκ Μπόατενγκ έπρεπε να βρεθεί μια θέση μη κοινοτικού στο ρόστερ της ομάδας.
Μετέπειτα καριέρα
Τον Ιανουάριο του 2001 έμεινε ελεύθερος και μεταπήδησε στην ΑΕΚ, με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος του 2002, έχοντας ωστόσο περιορισμένο χρόνο συμμετοχής. Τη σεζόν 2002/03 αγωνίστηκε στην Καλλιθέα, με την οποία μέτρησε 16 συμμετοχές και ένα γκολ σε αγώνες πρωταθλήματος, καθώς τον Ιανουάριο του 2003 βρέθηκε θετικός σε χρήση ινδικής κάνναβης με αποτέλεσμα να του επιβληθεί πρωτόδικα τιμωρία δύο ετών, η οποία εν τέλει μειώθηκε στους οκτώ μήνες. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στον Απόλλωνα Σμύρνης, όπου και ολοκλήρωσε την καριέρα του, αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής.
Εθνική Αλβανίας
Ο Κόλα διετέλεσε υπήρξε μέλος της Εθνικής Νέων και Ελπίδων της Αλβανίας, ενώ κατόπιν διετέλεσε επί σειρά ετών διεθνής με την Εθνική Αλβανίας, μετρώντας 39 συμμετοχές και 6 τέρματα. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του τον Δεκέμβριο του 1990, στην έκτος έδρας ήττα με 9-0 από την Ισπανία για την προκριματική φάση του Ευρωπαϊκoύ Πρωταθλήματος του 1992, ενώ η τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο έλαβε χώρα το 2002 σε ανεπίσημη φιλική αναμέτρηση με αντίπαλο το Κοσσυφοπέδιο, το οποίο τότε δεν ήταν μέλος της FIFA. Τα πρώτα του γκολ τα πέτυχε το 1997 σε αγώνα ενάντια στη Γερμανία (ήττα με 2-3), ευστοχώντας δύο φορές από το σημείο του πέναλτι.
Προπονητική καριέρα
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ξεκίνησε την ενασχόληση του με την προπονητική από τα τμήματα υποδομής της ΑΕΚ. Τον Σεπτέμβριο του 2010, ο Κόλα ανέλαβε υπηρεσιακός προπονητής της «Ένωσης» μετά από ήττα της ομάδας σε αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στον Ολυμπιακό Βόλου που είχε ως επακόλουθο την παραίτηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ως πρώτος προπονητής κάθισε στον πάγκο της ΑΕΚ στις αναμετρήσεις με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης για το Γιουρόπα Λιγκ και με την Ξάνθη για το εγχώριο πρωτάθλημα, μέχρι να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας ο Μανόλο Χιμένεθ.
Μετά το τέλος της συνεργασίας του με την ΑΕΚ, ο Κόλα διετέλεσε αρχικά βοηθός προπονητή στη Δόξα Δράμας τη σεζόν 2011/12 και προπονητής στον Απόλλωνα Σμύρνης (από τον οποίο αποχώρησε στη διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας του 2012 λόγω διαφορών με τη διοίκηση), ενώ κατόπιν εργάστηκε στην κυπριακή Ομόνοια ως συνεργάτης του Τόνι Σαβέφσκι. Τον Ιανουάριο του 2014 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Παναργειακού (στη Γ΄ Εθνική) και τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Μαρίνο Ουζουνίδη, του οποίου έχει διατελέσει βοηθός στον Πανιώνιο, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και από τον Φεβρουάριο του 2020 στον ΑΠΟΕΛ. Στα τέλη του 2018 είχε παρουσιαστεί από αλβανικά ΜΜΕ ως ένας από τους πιθανούς αντικαταστάτες του Κριστιάν Πανούτσι στη θέση του προπονητή της Εθνικής Αλβανίας, με τον ίδιο να διαψεύδει τα σενάρια.
Τίτλοι
ΑΕΚ
1 Κύπελλο Ελλάδας (2002).
Προσωπική ζωή
Ο Κόλα έχει πραγματοποιήσει σπουδές ιατρικής, τις οποίες όμως αναγκάστηκε να διακόψει. Μετά την άφιξή του στην Ελλάδα βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος λαμβάνοντας το όνομα Χριστόφορος, ενώ είναι παντρεμένος από το 2004 με Ελληνίδα. Εκτός της μητρικής του αλβανικής γλώσσας, ομιλεί ακόμη ελληνικά, αγγλικά και ιταλικά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
National football teams
Αλβανοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Απόλλων Σμύρνης
Ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Γ.Σ. Καλλιθέας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αλβανίας
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές ΚΦ Ελμπασάνι
Ποδοσφαιριστές Μπεσελίντια Λέζα
Ποδοσφαιριστές Παρτιζάνι Τιράνων
Ξένοι προπονητές ποδοσφαίρου στην Ελλάδα
Προπονητές ποδοσφαίρου Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Προπονητές ποδοσφαίρου Απόλλωνα Σμύρνης
Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα
Αλβανοί προπονητές ποδοσφαίρου
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
Προπονητές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αλβανίας Κ21
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αλβανίας Κ19
|
761412
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%84%CE%B2%CE%AF%CE%BB
|
Κετβίλ
|
Το Κετβίλ (γαλλικά: Quetteville) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Καλβαντός, στη διοικητική περιοχή της Νορμανδίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κετβιλαί (γαλλικά: Quettevillais).
Παραπομπές
Κοινότητες του Καλβαντός
|
109469
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Σενέκας
|
Με το όνομα Σενέκας είναι γνωστά τα εξής ιστορικά πρόσωπα:
Σενέκας ο Πρεσβύτερος (54 π.Χ. – 39 μ.Χ.), Ρωμαίος ρήτορας και συγγραφέας από την τάξη των ιππέων
Σενέκας ο Νεότερος (4 π.Χ. – 65 μ.Χ.) Ρωμαίος πολιτικός, φιλόσοφος και συγγραφέας, γιος του Σενέκα του Πρεσβύτερου και διδάσκαλος του Αυτοκράτορα Νέρωνα
|
837329
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Ποσσάνιο
|
Το Ποσσάνιο (ιταλικά: Possagno, βενετικά: Posàgn) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Τρεβίζο, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Τρεβίζο
|
421310
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Ρωμανός Άρτας
|
Για οικισμούς στην Ελλάδα με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Ρωμανός
Το χωριό Ρωμανός ή κατά τους παλαιότερους Ρωμανού, είναι ημιορεινός οικισμός στα κεντρικά Τζουμέρκα του νομού Άρτας σε υψόμετρο 440 μέτρων.
Γεωγραφία - Ιστορία
Ο Ρωμανός είναι ένα από τα επτά χωριά της Τζούμας, μέρος της οροσειράς των Τζουμέρκων. Βρίσκεται δυτικά του Άραχθου ποταμού, Β.-ΒΑ. της Άρτας σε απόσταση 47 χλμ. και είναι κτισμένος ανάμεσα στα χωριά Κάτω Γραικικό και Γουριανά. Ανήκει στο νομό Άρτας και το δήμο Κεντρικών Τζουμέρκων με έδρα το Βουργαρέλι, της περιφέρειας Ηπείρου. Ειδικότερα, σύμφωνα με το σχέδιο σχέδιο Καλλικράτης το χωριό υπάγεται στην Δημοτική Ενότητα Αγνάντων και την Τοπική Κοινότητα Γραικικού και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 39 κατοίκους. Τα άλλα χωριά της Τζούμας είναι το Άνω Γραικικό, το Κάτω Γραικικό, τα Κουκούλια, τα Γουριανά, το Σελίο και η Γραβιά. Το χωριό δημιουργήθηκε από Σουλιώτες που ήρθαν στην περιοχή από τον ομώνυμο οικισμό της Λάκκας Σουλίου μετά την καταστροφή του Σουλίου από τον Αλή Πασά. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία και η αγροτική καλλιέργεια κυρίως για οικιακή χρήση.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Άρτας
Δήμος Κεντρικών Τζουμέρκων
Δήμος Αγνάντων
|
470157
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1%20%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Καμιναράτα Κεφαλονιάς
|
Τα Καμιναράτα είναι το δυτικότερο χωριό της Κεφαλληνίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων και έχει πληθυσμό 250 κατοίκους. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά, με τρόπο που βλέπει όλη την Παλική, το Ληξούρι και το βουνό Αίνο. Απέχει 8 χιλιόμετρα από το Ληξούρι.
Ιστορία
Το 1581 η Βενετία έστειλε τον Πέτρο Καστροφύλακα (Piero Castrofilaca) για να πραγματοποιήσει απογραφή του πληθυσμού το 1583. Τα Καμιναράτα αναφέρονται ως "Caminarata" με πληθυσμό 200 άτομα: 44 άνδρες, 97 γυναίκες, 48 αγόρια και 11 γέρους. Το κείμενο της απογραφής σώζεται στη Μαρκιανή Εθνική Βιβλιοθήκη της Βενετίας. Είναι λογικό ότι το χωριό πρέπει να προϋπήρχε τουλάχιστον 150-200 χρόνια, ώστε να έχει 200 κατοίκους το 1583.
Δημογραφικά
1583: 200 Κατ.
2001: 344 Κατ.
2011 220 Κατ.
2021 250 Κατ.
Αξιοθέατα
Πέντε χιλιόμετρα δυτικά από το χωριό βρίσκεται το μοναστήρι των Κηπουραίων, το οποίο χτίστηκε το 1759, δίπλα σε ένα από τα μεγαλύτερα ακρωτήρια του νησιού, τη σχίζα. Από το 2013 η Μονή Κηπουραίων δεν κατοικείται.
Κοντά στα Κηπούρια υπάρχει η Βρύση του Ταφιού, μια πηγή καθαρού, γάργαρου νερού που πιστεύεται πως έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Από το καλοκαίρι του 2015 υπάρχει μονοπάτι με πλάκες, το οποίο ξεκινά από το χωριό και καταλήγει στη Μονή Κηπουραίων περνώντας από τη βρύση του Ταφιού.
Τα τελευταία χρόνια το παλιό ελαιοτριβείο του χωριού έχει διαμορφωθεί σε λαογραφικό μουσείο. Μερικά από τα εκθέματα του μουσείου είναι φορεσιές, εργαλεία και πίνακες.
Γεωργία και κτηνοτροφία
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Παραπομπές
Χωριά της Κεφαλονιάς
Δήμος Κεφαλονιάς
|
403300
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82
|
Εμφύλιοι πόλεμοι της Αργεντινής
|
Η Αργεντινή υπέστη μια σειρά εμφύλιων πολέμων κατά το μεγαλύτερο μέρος του δεκάτου ενάτου αιώνα (1814–1880), ξεχωριστά από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής (1810–1820), αν και προέκυψαν κατά τη διάρκεια του, αποτέλεσμα της οποίας αποτελεί η μορφή διακυβέρνησης της χώρας μέχρι και σήμερα.
Οι κύριοι ανταγωνιστές, σε γεωγραφικό επίπεδο, ήταν η Επαρχία Μπουένος Άιρες και οι άλλες επαρχίες της σύγχρονης Αργεντινής, ενώ σε πολιτικό επίπεδο, το Ομοσπονδιακό Κόμμα και το Κόμμα Ενότητας. Η κύρια αιτία της σύγκρουσης ήταν ο υπερβολικός συγκεντρωτισμός που προωθούνταν από τους ηγέτες του Μπουένος Άιρες και, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το μονοπώλιο σχετικά με τη χρήση του λιμανιού του Μπουένος Άιρες, ως αποκλειστικό μέσο για το διεθνές εμπόριο. Άλλοι συμμετέχοντες που ενεπλάκησαν στις διαμάχες είναι η Ουρουγουάη σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, και οι αυτοκρατορίες Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες γενικά υποστήριζαν την συγκεντρωτική πλευρά για την υπεράσπιση των εμπορικών συμφερόντων και για λόγους στρατηγικής, ιδίως στο γαλλικό αποκλεισμό του Ρίο ντε λα Πλάτα του 1838 και στον αγγλο-γαλλικό αποκλεισμό του Ρίο ντε λα Πλάτα που έληξε το 1850.
Η περίοδος των εμφυλίων πολέμων της Αργεντινής διήρκεσε από το 1814 έως το 1880. Στην πρώτη φάση αυτής της περιόδου εμφανίζεται το ομοσπονδιακό κόμμα, το οποίο επιχειρεί τον συγκεντρωτισμό της διοίκησης του εδάφους, που αποκτήθηκε ως κληρονομιά από την αποικιακή διοίκηση. Το 1880, όταν επιτεύχθηκε μια γενική συμφωνία σχετικά με το άνοιγμα και τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, η ομοσπονδιακά οργανωμένη κυβέρνηση του Συντάγματος του 1853, αποφάσισε την ομοσπονδιοποίηση του Μπουένος Άιρες ως πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Αργεντινής.
Κύριες συγκρούσεις
Πόλεμος μεταξύ του Ανωτάτου Διευθυντή των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα και του Χοσέ Αρτίγας της Ένωσης των Ελευθέρων Λαών
Μάχη της Σεπέδα (1820)
Συγκρούσεις με τον Φακούντο Κιρόγα, ηγέτη της Λα Ριόχα (1826–1835)
Πόλεμος των Ομοσπονδιακών εναντίων του Ενωτικού Συνδέσμου (1831)
Επανάσταση των Αναστηλωτών εναντίων του Χουάν Ραμόν Μπαλκάρσε, Κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες
Συγκρούσεις με τον Τσάτσο Πενιαλόσα, ηγέτη της Λα Ριόχα (1835—1845, 1860—1863)
Γαλλικό μπλόκο του Ρίο ντε λα Πλάτα (1838)
Η εξέγερση των Ελευθέρων Ανδρών, καταστάλθηκε στην Τσασκομούς το 1839
Εξέγερση του Πέδρο Φερέ Κοριέντες (1839–1842)
Συμμετοχή στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ουρουγουάης από τους Ρόσας για λογαριασμό του Μανουέλ Ορίμπε (1839–1851)
Πόλεμος με το Βόρειο Συνασπισμό (1840–1841)
Εξέγερση από τον Χουάν Λαβάγε εναντίων του Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας (1841)
Μάχη του Καγουασού και ήττα των Ενωτικών δυνάμεων στην Κοριέντες (1841)
Εξέγερση του Χοακίν Μαδαριάγα Κοριέντες (1843–1847)
Μάχη της Βουέλτα ντε Ομπλιγάδο (1845) και αγγλο-γαλλικό μπλόκο του Ρίο ντε λα Πλάτα (1845–1850)
Ο Χούστο Χοσέ ντε Ουρκίσα, ηγέτης του Έντρε Ρίος, αποσπάται από τους Ρόσας (1851)
Μάχη του Κασέρος (1852)
Επανάσταση της 11ης Σεπτεμβρίου του 1852, δημιουργία του Κράτους του Μπουένος Άιρες
Πολιορκία του Μπουένος Άιρες (1852-1853)
Μάχη της Σεπέδα (1859)
Μάχη του Παβόν (1861)
Ρεβολουσιόν ντε λος Κολοράδος του Φελίπε Βαρέλα στην Καταμάρκα και τις υπόλοιπες δυτικές επαρχίες (1867)
Επανάσταση του Ρικάρδο Λόπες Χορδάν, ηγέτη του Έντρε Ρίος (1870–1876)
Εξέγερση του Μπατρολομέ Μίτρε εναντίων του Αυτονομιστικού Κόμματος και του εκλεγμένου Προέδρου Νικολάς Αβεγιανέδα (1874)
Ανταρσία του Κάρλος Τεχεδόρ, Κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες, εναντίων του εκλεγμένου Προέδρου Χούλιο Ρόκα (1880)
Παραπομπές
Αργεντινης
|
397870
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Skid%20Row%20%28%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%20%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%29
|
Skid Row (αμερικάνικο συγκρότημα)
|
Οι Skid Row είναι αμερικάνικο heavy metal συγκρότημα, το οποίο σχηματίστηκε στο Νιου Τζέρσεϊ το 1986. Γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του '80 και της αρχές της επομένης, με δύο πολύ-πλατινένιους δίσκους και τα ιδιαίτερα επιτυχημένα σινγκλ "18 and Life" και "I Remember You".
Μετά την αντικατάσταση του Μπαχ από τον Τζόνι Σόλινγκερ, κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ "Thickskin" και "Revolutions per Minute", ενώ το 2014 εμφανίστηκαν ως πρώτο όνομα στο πολωνικό φεστιβάλ "Przystanek Woodstock", μπροστά σε 500.000 θεατές.
Βιογραφία
Μεγάλη επιτυχία
Οι Skid Row σχηματίστηκαν το 1986 από τον μπασίστα Ρέιτσελ Μπόλαν και τον πρώην κιθαρίστα των Bon Jovi, Ντέιβ Σάμπο. Στο σχήμα προστέθηκε ο κιθαρίστας Σκότι Χιλ, ο τραγουδιστής Σεμπάστιαν Μπαχ και ο ντράμερ Ρομπ Αφιούσο, ολοκληρώνοντας την σύνθεση του συγκροτήματος στις αρχές του 1987. Οι Skid Row πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης χρονιάς παίζοντας ζωντανά σε διάφορα κλαμπ των ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών και με την βοήθεια του Τζον Μπον Τζόβι, υπέγραψαν στην "Atlantic Records".
Ο ομώνυμος δίσκος τους κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1989 και έγινε πέντε φορές πλατινένιος ανεβαίνοντας στο # 6 του Billboard, με την βοήθεια των σινγκλ "18 and Life" και "I Remember You", δύο από τις γνωστότερες μπαλάντες του συγκροτήματος, οι οποίες έφθασαν στο Top-10 του Hot-100, με την πρώτη εξ αυτών να βραβεύεται ως χρυσό σινγκλ.
Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, η παιδιάστικη συμπεριφορά του τραγουδιστή έφερε προβλήματα στο συγκρότημα, ιδιαίτερα λόγω της έντονης κριτικής που δέχθηκε γιατί φορούσε ένα μπλουζάκι με την αναγραφή "AIDS KILLS FAGS DEAD" (μτφ. Το AIDS σκοτώνει τις αδερφές). Εκτός αυτού, οι Skid Row και ο τραγουδιστής τους δέχθηκαν μήνυση όταν σε μία από τις συναυλίες τους, ο Μπαχ πέταξε ένα γυάλινο μπουκάλι στο κοινό, τραυματίζοντας μία κοπέλα.
Παρ' όλα τα προβλήματα, η δυναμική της μουσικής τους διατήρησε ένα μεγάλο κοινό, οδηγώντας το δεύτερο τους άλμπουμ, "Slave to the Grind" στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ, φαινόμενο όχι ιδιαίτερα συχνό για ένα heavy metal συγκρότημα. Η έλλειψη εμπορικών σινγκλ έδωσε στον δίσκο ακόμη θετικότερες κριτικές, οδηγώντας τον να γίνει διπλά πλατινένιος.
Η περιοδεία για την προώθηση του διήρκεσε παραπάνω από έναν χρόνο, όπου αρχικά οι Skid Row άνοιγαν τις εμφανίσεις των Guns N' Roses και πραγματοποίησαν μία εμφάνιση στο φεστιβάλ "Monsters of Rock" του Ντόνινγκτον. Ακολούθησαν εμφανίσεις με τους Pantera ως support συγκρότημα.
Η άνοδος του κινήματος του grunge οδήγησε σε πτώση του ενδιαφέροντος για ονόματα όπως οι Skid Row, οι οποίοι επέστρεψαν στην δισκογραφία το 1995 με το "Subhuman Race", το οποίο ανέβηκε στο αμερικάνικο Top-40 χωρίς να καταφέρει να γίνει χρυσό. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, άνοιγαν τις εμφανίσεις των Van Halen, αλλά τα βίντεο τους μεταδίδονταν σπάνια από το τηλεοπτικό δίκτυο MTV και οι εσωτερικές διαμάχες οδήγησαν τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος να απολύσουν τον Μπαχ.
Μετέπειτα εποχή
Το 1999, το συγκρότημα επανήλθε στα μουσικά δρώμενα με τον τραγουδιστή Τζόνι Σόλινγκερ να συμπληρώνει την σύνθεση τους, για να περιοδεύσουν μαζί με τους Kiss, ενώ το 2002 συμμετείχαν στην περιοδεία "Rock Never Stops Tour", μαζί με τους Tesla, Vince Neil και Jackyl. Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησαν το τέταρτο τους άλμπουμ με τίτλο "Thickskin", χωρίς επιτυχία. Ακολούθησε το "Revolutions per Minute" τρία χρόνια αργότερα, με παραγωγό και πάλι τον Μάικλ Γουάγκενερ, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στα δύο πρώτα άλμπουμ τους.
Το 2007, διασκεύασαν το "Jingle Bells" για την συλλογή "Monster Ballads Christmas Album", ενώ το 2010 ο Ρομπ Χάμερσμιθ ανέλαβε τα τύμπανα του συγκροτήματος.
Το 2013, το συγκρότημα υπέγραψε στην "Megaforce Records" και κυκλοφόρησε το ΕΡ "United World Rebellion: Chapter One" και στις αρχές του 2014 επέστρεψαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του επόμενου τους στούντιο άλμπουμ και έπαιξαν στο φεστιβάλ "Przystanek Woodstock" της Πολωνίας, μπροστά σε 500.000 θεατές.
Δισκογραφία
Παραπομπές
Πηγές
Skid Row | Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic
Skid Row - discography, line-up, biography, interviews, photos
Skid Row Discography at Discogs
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Skid Row
SKID ROW | Facebook
OfficialSkidRow (@OfficialSkidRow) | Twitter
Αμερικανικά glam metal συγκροτήματα
Heavy metal συγκροτήματα από το Νιου Τζέρσεϊ
|
201374
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B1
|
Ανθρώπινα
|
Τα πιο ανθρωπόμορφα πρωτεύοντα του φύλου Ανθρωπίνοι τοποθετούνται στο υποφύλο Ανθρώπινα ή Ανθρωπίνια (Hominina). Βασικό χαρακτηριστικό τους αποτελεί η εξέλιξη της δίποδης κίνησης. Τα μόνο σωζόμενο είδος σήμερα είναι ο Homo sapiens. Απολιθώματα υποδεικνύουν πως ο τελευταίος κοινός πρόγονος των δύο υπόφυλων του φύλου Ανθρωπίνοι, δηλαδή ο τελευταίος κοινός πρόγονος ανθρώπων και χιμπαντζήδων, έζησε 3 με 5 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Ταξινομία
Σύμφωνα με τα απολιθώματα που έχουν εντοπιστεί, εκτιμάται πως 2,6 εκατομμύρια χρόνια πριν, ο Αυστραλοπίθηκος διαιρέθηκε και άρχισε να εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Η πρώτη κατεύθυνση κατέληξε στον Παράνθρωπο ένα πιο εύρωστο ζώο, με δυνατή γνάθο όμοια με αυτή του γορίλα, ικανή να μασάει σκληρή τροφή. Η άλλη κατεύθυνση οδήγησε στο γένος Homo, που έχει σχετικά μεγαλύτερο εγκέφαλο, και πιο λεπτά δόντια και σαγόνι. Και τα δύο γένη συνυπήρξαν για τουλάχιστον 1,5 εκατομμύρια χρόνια.
Το υποφύλο περιλαμβάνει τον Αυστραλοπίθηκο, τον Παράνθρωπο, τον Σαχελάνθρωπο, τον Ορρορίνο, τον Αρδιπίθηκο, τον Κενυάνθρωπο, και το γένος Homo (άνθρωποι). Παρόλα αυτά δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με τη εξελικτική θέση κάθε γένους στο υποφύλο, και γενικότερα στην ανθρώπινη εξέλιξη.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ανθρωπίδες
|
769723
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Μέγας Πατριωτικός Πόλος
|
Ο Μέγας Πατριωτικός Πόλος Σιμόν Μπολίβαρ είναι μία πολιτική συμμαχία αριστερών κομμάτων και κινημάτων στη Βενεζουέλα. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2011 για να υποστηρίξει την επανεκλογή του Ούγκο Τσάβες στην προεδρική εκλογή του 2012. Μετά, υποστήριξε τον Νικολάς Μαδούρο για Πρόεδρο. Η συμμαχία ονομάστηκε προς τιμήν του Σιμόν Μπολίβαρ, και στηρίζει την συνεχιζόμενη Μπολιβαριανή επανάσταση. Στην συμμαχία ηγείται το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας.
Παραπομπές
Πολιτική της Βενεζουέλας
|
159337
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%AD%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πλαταιές Βοιωτίας
|
Οι Πλαταιές είναι χωριό του Δήμου Θηβαίων, όπως αυτός συστάθηκε σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, στον Νομό Βοιωτίας. Βρίσκεται στην θέση της αρχαίας πόλης των Πλαταιών στους πρόποδες του Κιθαιρώνα. Έχει πληθυσμό, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 944 κατοίκους.
Ετυμολογία
Το χωριό ονομαζόταν Κόκλα μέχρι το 1916, οπότε μετονομάστηκε σε Πλαταιές, λόγω της ύπαρξης στην ίδια θέση της αρχαίας πόλης.
Αθλητισμός
Το δημοφιλέστερο άθλημα στo χωριό είναι το ποδόσφαιρο. Οι Πλαταιές έχουν τον Αθλητικό Όμιλο Πλαταιών που ιδρύθηκε το 1977 και έχει έδρα το Δημοτικό Γήπεδο Πλαταιών. Στις Πλαταιές λειτουργεί επίσης πιστά Αεροπτεριστών και κάθε χρόνο διεξάγονται το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αεροπτερισμού και το Κύπελλο Ελλάδας.
Παραπομπές
Χωριά του δήμου Θηβαίων
Χωριά του νομού Βοιωτίας
Αρβανιτοχώρια του νομού Βοιωτίας
|
615865
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%20%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%20%CE%8A%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Καρλ Γιάκομπ Ίκεν
|
Ο Καρλ Γιάκομπ Λούντβιχ Ίκεν (γερμανικά: Karl Jakob Ludwig Iken, Βρέμη 1789 - Φλωρεντία 1841) ήταν Γερμανός λόγιος, μεταφραστής, λαογράφος και Φιλέλληνας που άκμασε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και σπουδές
Γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1789 στη Βρέμη, ήταν γιος του νομικού Γιάκομπ Ίκεν και καταγόταν από σημαντική οικογένεια της Βόρειας Γερμανίας που ανέδειξε διάφορους εμπόρους και επιστήμονες και οι ρίζες της οποίας ανάγονται στον 16ο αιώνα. Πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στο παιδαγωγείο της γενέτειράς του (όπου διδάχτηκε μεταξύ άλλων λατινικά, αρχαία ελληνικά, καλλιτεχνικά, μαθηματικά και ιατρική) και στην ιδιωτική σχολή του μουσικού Κρίστιαν Βίλχελμ Μίλλερ, μαθαίνοντας διάφορα μουσικά όργανα όπως φλογέρα, βιολί και κυρίως πιάνο στο οποίο έδειχνε ιδιαίτερη κλίση. Το 1808, ικανοποιώντας τη θέληση του πατέρα του, ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική, τις οποίες ωστόσο εγκατάλειψε έναν χρόνο αργότερα, μεταπηδώντας στον κλάδο της φιλολογίας και της φιλοσοφίας, καθώς έκρινε πως η ιατρική δεν του ταίριαζε.
Στη συνέχεια σπούδασε πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και κατόπιν στο αντίστοιχο του Βερολίνου μέχρι και το 1812. Στα συγκεκριμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε ως καθηγητές τους Φίχτε, Βολφ, Ντίσεν, Σλάιερμαχερ κ.ά., οι οποίοι αναφέρονται ως άτομα που άσκησαν επιρροή στη μεθοδολογία του, ενώ συνδέθηκε φιλικά με τον Άρθουρ Σοπενχάουερ.
Συγγραφική δραστηριότητα
Κατόπιν εργάστηκε ως καθηγητής σε διάφορα σχολεία, ενώ συνέχισε τις σπουδές πλάι στον Χάινριχ Λούντεν. Απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1817 με την εκπόνηση διατριβής γραµµένης στη λατινική γλώσσα, υπό το τίτλο De statu Graeciae hodierno deque Neohellenum seu Romaicorum historia tam politica quam literaria (ελληνικά: «Περί της κατάστασης της σύγχρονης Ελλάδας και της Ιστορίας των Νεοελλήνων ή Ρωµιών από άποψη πολιτική και λογοτεχνική»). Η συγκεκριμένη διατριβή, παρά τα κενά και τις αδυναμίες της, κατάσταση την οποία αναγνώριζε και ο ίδιος ο Ίκεν, αποτελεί το πρώτο γερµανικό επιστηµονικό κείμενο µε θέμα τη νεοελληνική λογοτεχνία και ιστορία.
Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν το Hellenion (ελλ: «Ελλήνιον») κατά το 1822, μια μετάφραση των Προλεγόµενων του Κοραή στον Αριστοτέλη (1823), το δίτομο έργο Leukothea (Λειψία, 1825) και η τρίτοµη Eunomia που εκδόθηκε το 1827 και αποτελεί ανθολογία κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ακόμη συνέταξε κατάλογο με τους περιηγητές που επισκέφθηκαν τον ελλαδικό χώρο από την περίοδο της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι το 1818 και μετέφρασε περσικά παραμύθια στη γερμανική γλώσσα.
Για τις ανάγκες των μελετών του ο Ίκεν είχε επαφές μέσω αλληλογραφίας ή δια ζώσης με Έλληνες λόγιους και διανοούμενους της εποχής του όπως οι Α. Κοραής, Θ. Φαρμακίδης, Α. Νέγρης, Σ. Κανέλλος κ.ά. Παράλληλα, διατηρούσε επαφές με τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε.
Απεβίωσε στη Φλωρεντία, την 23η Απριλίου του 1841.
Εργογραφία (ενδεικτική)
Hellenion (1822)
Leukothea (δύο τόμοι, Λειψία 1825)
Eunomia (τρεις τόμοι, 1827)
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Καρολίδου, Παύλου (1917). Ο Γερμανικός Φιλελληνισμός. Εν Αθήναις, χ.ε.
von Goethe, J. W. (2008) [1994]. Faust. Part Two. Translation: David Luke. Oxford University Press.
Γερμανοί συγγραφείς
Γερμανοί μεταφραστές
Γερμανοί φιλέλληνες
|
819365
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29
|
Κασίνα (Ιταλία)
|
Το Κασίνα (ιταλικά: Cascina) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Πίζας, στην περιφέρεια της Τοσκάνης.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Πίζας
|
422988
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6%20%CE%A0%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B9
|
Τζορτζ Πατάκι
|
Ο Τζορτζ Έλμερ Πατάκι (George Elmer Pataki, γεννημένος στις 24 Ιουνίου 1945) είναι Αμερικανός δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε 53ος Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης (1995-2007). Μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο δικηγόρος Πατάκι εξελέγη δήμαρχος της πόλης του, Πίκσκιλ, κατόπιν μέλος της Πολιτειακής Συνέλευσης και μετά Γερουσιαστής. Το 1994 έθεσε υποψηφιότητα για Κυβερνήτης απέναντι στον επί τρεις θητείες εν ενεργεία Κυβερνήτη Μάριο Κουόμο, τον οποίο κέρδισε με διαφορά μόλις τριών μονάδων, ως μέρος της λεγόμενης Ρεπουμπλικανικής Επανάστασης του 1994. Διαδεχόμενος Κυβερνήτη τριών θητειών, διετέλεσε και ο ίδιος Κυβερνήτης για τρεις συνεχόμενες θητείες, και ήταν ένας από τους μόλις τρεις Ρεπουμπλικανούς Κυβερνήτες της Νέας Υόρκης από το 1923, μετά τον Τόμας Ντιούι και τον Νέλσον Ροκφέλερ.
Στις αρχές του 2015, ο Πατάκι ξεκίνησε να διερευνά πιθανή υποψηφιότητά του με τους Ρεπουμπλικανούς για τις προεδρικές εκλογές του 2016, και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις 28 Μαΐου 2015
Παραπομπές
Κυβερνήτες της Νέας Υόρκης
Αμερικανοί πολιτικοί
|
765713
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%AF%CE%BA%CE%B9
|
Τζόρνταν Μίκι
|
Ο Τζόρνταν Γκρέισον Μίκι (Ντάλας, 9 Ιουλίου 1994) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,03 αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ και σέντερ στην Βίρτους Μπολόνια του Πρωταθλήματος Ιταλίας και της Ευρωλίγκα. Έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ για το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνας πριν επιλεγεί από τους Σέλτικς με την 33η συνολική επιλογή στο ντραφτ του ΝΒΑ το 2015.
Σταδιοδρομία στο λύκειο
Ο Μίκι παρακολούθησε το Άρλινγκτον Γκρέις Πρεπ για τρία χρόνια, καθοδηγώντας την ομάδα σε ένα πολιτειακό πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια της νεανικής του χρονιάς, πριν μεταγραφεί στην Ακαδημία Πράιμ Πρεπ το 2012. Κατά τη διάρκεια της μοναδικής του χρονιάς με το Πράιμ Πρεπ την περίοδο 2012–13, είχε μέσο όρο 16 πόντους, 10 ριμπάουντ και δύο τάπες ανά παιχνίδι. Θεωρούμενος στρατηλάτης τεσσάρων αστέρων από το ESPN.com, κατατάχθηκε ως ο υπ' αριθμόν 12 πάουερ φόργουορντ και ο υπ' αριθμόν 38 παίχτης στη χώρα το 2013.
Κολεγιακή πορεία
Ο Μίκι συνέβαλε άμεσα όταν ξεκίνησε τη χρονιά του στο LSU το 2013–14, έχοντας νταμπλ-νταμπλ σε κάθε έναν από τους τρεις πρώτους αγώνες του. Ξεκίνησε ως βασικός και στα 34 παιχνίδια των Τάιγκερς και είχε μέσο όρο 12,7 πόντους και 7,9 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Έγινε επίσης ο δεύτερος Τίγρης στην ιστορία του προγράμματος που αποκρούει τουλάχιστον 100 σουτ σε έναν χρόνο, πλησιάζοντας τον Σακίλ Ο'Νιλ. Κέρδισε πολλά βραβεία την περίοδο 2013–14, συμπεριλαμβανομένων των: Δεύτερης Ομάδας των Προπονητών του SEC , Ομάδας των Πρωτάρηδων του SEC, Αμυντικής Ομάδας του SEC, Πρωτάρη της Χρονιάς της Λουιζιάνας LSWA και Δεύτερης Ομάδας της Λουιζιάνας LSWA.
Ως δευτεροετής σπουδαστής τη χρονιά 2014–15, ο Μίκι ηγήθηκε της χώρας σε τάπες ανά παιχνίδι (3,6), μαζί με 15,4 πόντους και 9,9 ριμπάουντ. Αποκρούει τουλάχιστον έξι σουτ σε τέσσερις συνεχόμενες αναμετρήσεις από τις 18 Δεκεμβρίου έως τις 3 Ιανουαρίου. Ωστόσο, υπέφερε από παρατεταμένους τραυματισμούς στον ώμο και στον αστράγαλο καθ' όλη τη διάρκεια της δευτεροετούς του χρονιάς, αλλά έπαιξε με τον πόνο. Στον δεύτερο γύρο του τουρνουά NCAA, συγκέντρωσε 12 πόντους, 14 ριμπάουντ και έξι τάπες, αλλά οι Τάιγκερς προηγήθηκαν από την Πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας, με 66–65. Κέρδισε και πάλι πολλά βραβεία τη χρονιά 2014–15, συμπεριλαμβανομένων των: Πρώτης Ομάδας των Προπονητών SEC, Πρώτης Ομάδας AP του SEC, Αμυντικής Ομάδας SEC, Ομάδας Περιφέρειας NABC και Ομάδας Περιφέρειας USBWA.
Στις 31 Μαρτίου 2015, δήλωσε για το ντραφτ του ΝΒΑ, παραιτούμενος τα δύο τελευταία χρόνια της επιλεξιμότητάς του στο κολέγιο.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Μπόστον Σέλτικς (2015–2017)
Περίοδος 2015–16
Στις 25 Ιουνίου 2015, ο Μίκι επιλέχθηκε με την 33η συνολική επιλογή στο ντραφτ του NBA του 2015 από τους Μπόστον Σέλτικς. Στις 20 Ιουλίου, υπέγραψε με τους Σέλτικς αφού έπαιξε με την ομάδα στα θερινά πρωταθλήματα της Γιούτα και του Λας Βέγκας. Τους πρώτους δυόμισι μήνες της περιόδου 2015–16, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο NBA Development League παίζοντας με τους Μαιντ Ρεντ Κλόους, τη θυγατρική ομάδα της Βοστώνης στη D-League. Μεταξύ 28 Οκτωβρίου και 18 Ιανουαρίου, έπαιξε τρία παιχνίδια για τους Σέλτικς και 21 παιχνίδια για τους Ρεντ Κλόους.
Στις 5 Ιανουαρίου 2016, ο Μίκι ανακηρύχθηκε παίχτης του μήνα του NBA Development League για τον Δεκέμβριο του 2015, και έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της ομάδας των Ρεντ Κλόους που έλαβε τα βραβεία του παίχτη του μήνα. Οδήγησε το Μέιν με επίδοση 7–2 (6–2 σε αγώνες που έπαιξε) και είχε μέσο όρο 19.6 πόντους, 10.5 ριμπάουντ, 5.3 τάπες και 1.8 ασίστ ανά παιχνίδι. Στις 6 Δεκεμβρίου, πέτυχε 32 πόντους και 13 ριμπάουντ σε μία νίκη με 110–97 επί των Ίρι Μπέι Χοκς και στις 31 Δεκεμβρίου σημείωσε τριπλ νταμπλ με 13 πόντους, 13 ριμπάουντ και 10 τάπες, υψηλό χρονιάς, στην νίκη με 119–112 επί των Τέξας Λέτζεντς. Στις 18 Ιανουαρίου, ανακλήθηκε από τους Σέλτικς μετά από διάστρεμμα στον αστράγαλό του δύο ημέρες πριν, ενώ έπαιζε για τους Ρεντ Κλόους Claws. Στις 29 Ιανουαρίου, επιλέχτηκε στην ομάδα Ανατολής All-Star για το NBA D-League All-Star Game του ΝΒΑ D-League του 2016, έγινε ο 13ος παίχτης στην ιστορία των Ρεντ Κλόους που κέρδισε μία διάκριση All-Star. Ωστόσο, αποκλείστηκε από τον αγώνα All-Star λόγω του τραυματισμού του στον αριστερό αστράγαλο και αντικαταστάθηκε στην ομάδα της Ανατολής από τον Κιθ Μπένσον. Ο Μίκι συνέχισε να αγωνίζεται σε επτά από τους 10 αγώνες των Σέλτικς μετά το διάλειμμα για το All Star, λαμβάνοντας περιορισμένα λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατέγραψε τις περισσότερες τάπες σε έναν αγώνα της χρονιάς σε λιγότερο από δύο λεπτά δράσης απέναντι στους Μέμφις Γκρίζλις στις 9 Μαρτίου. Την επόμενη μέρα, επέστρεψε στους Ρεντ Κλόους για πρώτη φορά από τις 18 Ιανουαρίου για ένα πέρασμα ενός αγώνα. Έλαβε άλλες τρεις αναθέσεις στο Μέιν στις 13 Μαρτίου, 5 Απριλίου και 7 Απριλίου. Σε 25 αγώνες (23 κανονική περίοδος, δύο πλέι οφ) για το Μέιν τη χρονιά 2015–16, είχε μέσο όρο 17.8 πόντους, 10.2 ριμπάουντ, 1.2 ασίστ και 3.9 τάπες ανά παιχνίδι.
Περίοδος 2016-17
Ο Μίκι εμφανίστηκε σε οχτώ από τους πρώτους 19 αγώνες των Σέλτικς τη χρονιά 2016–17. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, σημείωσε οχτώ πόντους με 4 στα 4 σουτ εντός πεδιάς σε 19 λεπτά απέναντι στους Ντένβερ Νάγκετς στις 6 Νοεμβρίου. Στις 11 Ιανουαρίου έναντι της Ουάσιγκτον, ο Μίκυ ξεκίνησε την πρώτη του συμμετοχή ως βασικός ως αντικαταστάτης του τραυματία Αμίρ Τζόνσον. Σε 14 λεπτά, σημείωσε τέσσερις πόντους, δύο ριμπάουντ, μία ασίστ και μία τάπα στη νίκη με 117–108 επί των Ουίζαρντς. Κατά τη διάρκεια της περιόδου 2016–17, έλαβε πολλαπλές αποστολές στους Μέιν Ρεντ Κλόους, τη θυγατρική της D-League των Σέλτικς. Στις 13 Ιουλίου 2017, αποχώρησε από τους Σέλτικς.
Μαϊάμι Χιτ (2017–2018)
Στις 20 Αυγούστου 2017, υπέγραψε με τους Μαϊάμι Χιτ. Στις 16 Δεκεμβρίου 2017, σημείωσε εννέα πόντους ερχόμενος από τον πάγκο, σε μία νίκη με 90-85 επί των Λος Άντζελες Κλίπερς. Τον Μάιο του 2018, οι Χιτ απέρριψαν την επιλογή των 1,6 εκατομμυρίων δολαρίων στο συμβόλαιο του Μίκι, καθιστώντας τον ελεύθερο.
Κίμκι (2018–2019)
Στις 26 Ιουλίου 2018, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη ρωσική ομάδα ΜΚ Κίμκι του Πρωταθλήματος VTB και της Ευρωλίγκα. Την πρώτη του χρονιά στην Ευρωλίγκα, είχε 14.2 πόντους, 5.0 ριμπάουντ και 1.1 μπλοκ παίζοντας περίπου 23 λεπτά κατά μέσο όρο.
Ρεάλ Μαδρίτης (2019–2020)
Στις 15 Ιουλίου 2019, υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ισχυρή ισπανική ομάδα Ρεάλ Μαδρίτης. Στις 16 Φεβρουαρίου 2020, κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας. Τη σεζόν 2019-20, είχε 9.0 πόντους, 4.2 ριμπάουντ και 1.0 μπλοκ σε 26 ματς στην Ευρωλίγκα (16.30” μέσο όρο στο παρκέ).
Δεύτερη θητεία με την Κίμκι (2020–2021)
Στις 21 Ιουλίου 2020, ο Μίκι έκανε την επίσημη επιστροφή του στη Κίμκι Μόσχας με συμβόλαιο ενός έτους. Τη σεζόν 2020-21, μέτρησε 15.6 πόντους, 5.8 ριμπάουντ και 1.5 μπλοκ (τρίτος στην Ευρωλίγκα) σε 28:52 λεπτά μέσου όρου συμμετοχής σε 33 αγώνες στην διοργάνωση.
Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης (2021–2022)
Στις 4 Ιουλίου 2021, υπέγραψε με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης. Τη σεζόν 2021-22, κατέκτησε τον τίτλο της VTB Λίγκα, αφού η Ζενίτ επικράτησε της ΤΣΣΚΑ με 4-3 στη σειρά των τελικών. Μάλιστα, πραγματοποίησε εξαιρετική σεζόν στην VTB αφού ανακηρύχθηκε MVP και καλύτερος αμυντικός οδηγώντας την στο τρόπαιο, μετρώντας στα playoffs 13.2 πόντους, 5.1 ριμπάουντ, 1.5 ασίστ και 0.9 κλεψίματα. Στις 22 Ιουνίου 2022, αποχώρησε από την ρώσικη ομάδα. Στην Ευρωλίγκα μέτρησε σε 22 ματς 10.5 πόντους, 4.3 ριμπάουντ, 0.9 μπλοκς και 10.1 PIR.
Βίρτους Μπολόνια (2022–σήμερα)
Στις 13 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε από την Βίρτους Μπολόνια μετακομίζοντας έτσι για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Ιταλία. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2022, κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας, αφού η Βίρτους κέρδισε στον τελικό την Σάσσαρι 72-69, με τον ίδιο να έχει13 πόντους και 6 ριμπάουντ . Τον Ιούνιο, αφού είχε αποκλείσει 3-0 τόσο το Μπρίντιζι όσο και την Τορτόνα, η Βίρτους ηττήθηκε 4-3 από την Ολίμπια Μίλανο στους εθνικούς τελικούς. Τη σεζόν 2022-23, είχε κατά μέσο όρο 7.3 πόντους και 4.1 ριμπάουντ με 51% στα δίποντα, 25.4% στα τρίποντα και 79.2% στις βολές σε 32 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 2023, η Βίρτους κέρδισε την Μπρέσια με 97-60 και κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας με τον ίδιο να σκοράρει 15 πόντους.
Στατιστικά σταδιοδρομίας στο ΝΒΑ
Κανονική περίοδος
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"| Μπόστον
| 16 || 0 || 3.6 || .364 || – || .500 || .8 || .1 || .0 || .7 || 1.3
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"| Μπόστον
| 25 || 1 || 5.6 || .441 || .000 || .571 || 1.4 || .3 || .1 || .2 || 1.5
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"| Μαϊάμι
| 23 || 3 || 12.3 || .476 || .125 || .684 || 3.6 || .4 || .3 || .4 || 4.0
|-
| style="text-align:center;" colspan="2"| Σταδιοδρομία
| 64 || 4 || 7.5 || .449 || .118 || .605 || 2.0 || .3 || .1 || .4 || 2.4
Πλέι οφ
|-
| style="text-align:left;"| 2016
| style="text-align:left;"| Μπόστον
| 2 || 0 || 5.0 || .500 || .000 || .000 || 1.0 || 1.0 || .0 || .5 || 2.0
|-
| style="text-align:left;"| 2017
| style="text-align:left;"| Μπόστον
| 2 || 0 || 8.8 || .400 || .000 || .000 || 2.5 || .0 || .0 || .5 || 2.0
|-
| style="text-align:center;" colspan="2"| Σταδιοδρομία
| 4 || 0 || 7.0 || .444 || .000 || .000 || 1.8 || .5 || .0 || .5 || 2.0
Τίτλοι-Διακρίσεις
Συλλογικοί
Ρεάλ Μαδρίτης
Κύπελλο Ισπανίας: (2020)
Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
VTB Λίγκα: (2022)
Βίρτους Μπολόνια
2x Σούπερ Καπ Ιταλίας: (2022, 2023)
Ατομικοί
MVP των τελικών στην VTB Λίγκα: (2022)
Καλύτερος αμυντικός στην VTB Λίγκα: (2022)
3x All Star Game VTB Λίγκα: (2019, 2021, 2022)
3x Καλύτερη πεντάδα στην VTB Λίγκα: (2019, 2021, 2022)
Hall of Fame της VTB Λίγκα: (2023)
MVP της αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα: (32η αγωνιστική, 2020/21)
All Star Game NBDL: (2016)
Προσωπική ζωή
Ο Μίκυ είναι γιος του Τζέιμς Ράιτ και της Τόραντ Χάντερ. Ο πατέρας του έπαιξε ως σέντερ για το Χριστιανικό Πανεπιστήμιο Αμπιλίν και ήταν ο Πολυτιμότερος Παίχτης (MVP) της Διάσκεψης Λόουν Σταρ την περίοδο 1984–85.
Δείτε επίσης
Κατάλογος καλαθοσφαιριστών 1ης Κατηγορίας NCAA κορυφαίων στις τάπες μίας χρονιάς
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
NBA G League profile
LSU Tigers bio
Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές
Σέντερ
Καλαθοσφαιριστές Ρεάλ Μαδρίτης
Πάουερ φόργουορντ
Καλαθοσφαιριστές Μαϊάμι Χιτ
Καλαθοσφαιριστές Μέιν Ρεντ Κλωζ
Καλαθοσφαιριστές Μπόστον Σέλτικς
Καλαθοσφαιριστές Χίμκι
Καλαθοσφαιριστές Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
Καλαθοσφαιριστές Βίρτους Μπολόνια
Καλαθοσφαιριστές Πρωταθλήματος Ισπανίας
Καλαθοσφαιριστές ισπανικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές Λέγκα Μπάσκετ Σέριε Α
Καλαθοσφαιριστές ιταλικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές VTB Λίγκα
Καλαθοσφαιριστές ρωσικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές του NBA
Καλαθοσφαιριστές D-League
Καλαθοσφαιριστές αμερικανικών συλλόγων
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
559466
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%82
|
Σαγιούντις
|
Το Σαγιούντις (λιθουανικά για το Κίνημα, αρχικά γνωστό ως Κίνημα Μεταρρύθμισης της Λιθουανίας, ) είναι η πολιτική οργάνωση, η οποία οδήγησε τον αγώνα για την λιθουανική ανεξαρτησία στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ιδρύθηκε στις 3 Ιουνίου 1988, και οδηγήθηκε από τον Βιτάουτας Λαντσμπέργκις. Ο στόχος του ήταν να ζητήσει την επαναφορά της ανεξαρτησίας για τη Λιθουανία.
Ιστορικό υπόβαθρο
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λιθουανίας, δίστασε να αγκαλιάσει την περεστρόικα και την γκλάσνοστ του Γκορμπατσόφ. Ο θάνατος του Πέτρας Γκρισκεβίτσιους, πρώτου γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λιθουανίας το 1987 απλώς ακολουθήθηκε από το διορισμό ενός άλλου άκαμπτου κομμουνιστή, τον Ρινγκάουντας Σονγκάιλα. Ωστόσο, ενθαρρυνόμενοι από την ρητορική του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, σημειώνοντας την ενίσχυση της θέσης της Αλληλεγγύης στην Πολωνία και ενθαρρυμένοι από τον Πάπα και την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι ακτιβιστές της Βαλτικής ανεξαρτησίας άρχισαν να διοργανώνουν δημόσιες διαδηλώσεις στη Ρίγα, το Τάλιν, και το Βίλνιους.
Διαμόρφωση του Σαγιούντις
Σε μια συνάντηση στη Λιθουανική Ακαδημία των Επιστημών, στις 3 Ιουνίου 1988, κομμουνιστικοί και μη κομμουνιστικοί διανοούμενοι σχημάτισαν την Ομάδα Πρωτοβουλίας Σαγιούντις (λιθουανικά: Sąjūdžio iniciatyvinė grupė) να οργανώσουν ένα κίνημα για την υποστήριξη του προγράμματος γκλάσνοστ του Γκορμπατσόφ, του εκδημοκρατισμού και της περεστρόικα. Η ομάδα αποτελείται από 35 μέλη, ως επί το πλείστον καλλιτέχνες. 17 από τα μέλη της ομάδας ήταν επίσης μέλη του κομμουνιστικού κόμματος. Στόχος της ήταν να οργανώσει το Κίνημα Μεταρρύθμισης Σαγιούντις, το οποίο έγινε γνωστό στη συνέχεια απλά ως Σαγιούντις.
Στις 24 Ιουνίου 1988, η πρώτη μαζική συγκέντρωση που οργανώθηκε από το Σαγιούντις. Εκεί αντιπρόσωποι του 19ου Πανενωσιακού Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, είχαν εκπαιδευτεί για τους στόχους του Σαγιούντις. Περίπου 100.000 άνθρωποι στο Πάρκο Βίνγκις χαιρέτησαν τους συνέδρους όταν ήρθαν πίσω τον Ιούλιο. Άλλη μια μαζική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 23 Αυγούστου 1988, όταν περίπου 250.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ και το μυστικό πρωτόκολλο του.
Στις 19 Ιουνίου 1988, το πρώτο τεύχος της σάμιζντατ εφημερίδας "Νέα του Σαγιούντις" (λιθουανικά: Sąjūdžio žinios), δόθηκε στη δημοσιότητα. Τον Σεπτέμβριο το Σαγιούντις δημοσίευσε μια νόμιμη εφημερίδα, την "Ατγκιμίμας" (ελληνικά: αναγέννηση). Συνολικά περίπου 150 διαφορετικές εφημερίδες τυπώθηκαν με την υποστήριξη του Σαγιούντις.
Τον Οκτώβριο του 1988 το Σαγιούντις πραγματοποίησε την ιδρυτική συνδιάσκεψη στο Βίλνιους. Εξελέχθη ένα τριανταπενταμελές συμβούλιο. Τα περισσότερα μέλη της ήταν μέλη της ομάδας πρωτοβουλίας. Ο Βιτάουτας Λαντσμπέργκις, καθηγητής της μουσικολογίας, ο οποίος δεν ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, έγινε πρόεδρος του συμβουλίου.
Δραστηριότητες του Σαγιούντις
Η κίνηση υποστήριζε τις πολιτικές του Γκορμπατσόφ, αλλά την ίδια στιγμή προωθούσε Λιθουανικά εθνικά ζητήματα όπως η αποκατάσταση της λιθουανικής γλώσσας ως η επίσημη γλώσσα. Τα αιτήματα περιλαμβάνε την αποκάλυψη της αλήθειας για τα Σταλινικά χρόνια, τη προστασία του περιβάλλοντος, την παύση κατασκευής και τρίτου πυρηνικού αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού Ιγκναλίνα, και την αποκάλυψη των μυστικών πρωτοκόλλων από το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο Μη επίθεσης, που υπογράφηκε το 1939.
Το Σαγιούντις χρησιμοποίησε μαζικές συγκεντρώσεις για να προωθήσει τους στόχους του. Πρώτα, οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος απέφευγαν τις συναντήσεις αυτές, αλλά από τα μέσα του 1988 η συμμετοχή τους έγινε μια πολιτική αναγκαιότητα. Σε ένα συλλαλητήριο του Σαγιούντις στις 24 Ιουνίου 1988, παρέστη ο Αλγκίρντας Μπραζάουσκας, τότε γραμματέας του κόμματος για τις βιομηχανικές υποθέσεις. Τον Οκτώβριο του 1988, ο Μπραζάουσκας διορίστηκε πρώτος γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος να αντικαταστήσει τον Σονγκάιλα. Οι κομμουνιστές ηγέτες απείλησαν να πατάξουν το Σαγιούντις, αλλά υποχώρησαν στο προσκήνιο των μαζικών διαδηλώσεων. Οι υποψήφιοι του Σαγιούντις πήγαν καλά στις εκλογές για το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων του Λαού, του νεοσύστατου Σοβιετικού νομοθετικού σώματος. Οι υποψήφιοί του κέρδισαν στις 36 από τις 40 εκλογικές περιφέρειες που συμμετείχαν.
Τον Φεβρουάριο του 1989 το Σαγιούντις δήλωσε ότι η Λιθουανία είχε βίαια προσαρτηθεί από τη Σοβιετική Ένωση και ότι ο απώτερος στόχος της ομάδας ήταν να επιτύχει την ανεξαρτησία. Η Λιθουανική κυριαρχία ανακηρύχθηκε το Μάιο του 1989, και η ενσωμάτωση της Λιθουανίας στην Σοβιετικής Ένωσης κηρύχθηκε παράνομη.
Στις 23 Αυγούστου 1989, την 50ή επέτειο από την υπογραφή του Γερμανοσοβιετικού Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, μια ανθρώπινη αλυσίδα 2 εκατομμυρίων ατόμων που διέσχιζε 600 χιλιόμετρα, φτάνοντας από Τάλιν στο Βίλνιους εστίασε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας σχετικά με τις προσδοκίες των εθνών της Βαλτικής. Αυτή η διαδήλωση και οι συντονισμένες προσπάθειες των τριών εθνών έγινε γνωστή ως Βαλτικός Τρόπος.
Τον Δεκέμβριο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λιθουανίας, αποσχίστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, και συμφώνησε να τελειώσει το μονοπώλιο του στην εξουσία. Το Φεβρουάριο του 1990 οι εκπρόσωποι του Σαγιούντις κέρδισαν απόλυτη πλειοψηφία (101 έδρες από 141) στο Ανώτατο Συμβούλιο της Λιθουανικής ΣΣΔ. Ο Βιτάουτας Λαντμπέργκις εξελέγη πρόεδρος του Ανωτάτου Συμβουλίου. Αυτό οδήγησε στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 11 Μαρτίου 1990.
Μετά την ανεξαρτησία
Σήμερα, το Σαγιούντις είναι ακόμα ενεργό στη Λιθουανία, αλλά έχει χάσει σχεδόν όλη του την επιρροή. Η δημοτικότητα του Σαγιούντις έχει μειωθεί, καθώς απέτυχε να διατηρήσει την ενότητα ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και είχε αναποτελεσματική αντιμετώπιση στην οικονομική κρίση. Το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα της Λιθουανίας) ήταν νικητής στις εκλογές της Σέιμας τον Νοέμβριο του 1992.
Μεγάλο μέρος της ομάδας, συμπεριλαμβανομένου του Λαντσμπέργκις, αποτέλεσαν τον πυρήνα της Εθνικής Ένωσης, το σημερινό μεγαλύτερο κεντροδεξιό κόμμα στη Λιθουανία.
Μέλη της Ομάδας Πρωτοβουλίας Σαγιούντις
Ρεγκιμάντας Αντομάιτις
Βιτάουτας Μπούμπνις
Γιουόζας Μπουλάβας
Αντάνας Μπουράτσας
Αλγκιμάντας Τσεκουόλις
Βιργκιλίγιους Τσεπαΐτις
Βάτσλοβας Νταουνόρας
Σιγκίτας Γκέντα
Μπρόνιους Γκενζέλις
Αρβίντας Γιουοζαΐτις
Γιούλιους Γιουζελιούνας
Αλγκίρντας Καουσπέντας
Τσέσλοβας Κουντάμπα
Μπρόνιους Κουζμίτσκας
Βιτάουτας Λαντσμπέργκις
Μπρόνιους Λεοναβίτσιους
Μέιλε Λουκσιενέ
Αλφόνσας Μαλντόνις
Γιουστίνας Μαρτσινκεβίτσιους
Αλβίντας Μενταλίνσκας
Γιοκούμπας Μινκεβίτσιους
Αλγκιμάντας Νασβίτις
Ρομουάλντας Οζόλας
Ρόμας Πακάλνις
Σαούλιους Πετσιούλις
Βιτάουτας Πετκεβίτσιους
Καζιμίρα Προυνσκιενέ
Βιτάουτας Ραντζβίλας
Ραϊμούντας Ραγιέτσκας
Αρτούρας Σκούτσας
Γκιντάρας Σονγκάιλα
Αρβίντας Σαλτένις
Βίτας Τόμκους
Ζίγκμας Βαϊσβίλα
Αρούνας Ζεμπρίουνας
Δείτε επίσης
Λετονικό Εθνικό Κίνημα Ανεξαρτησίας
Λαϊκό Μέτωπο της Εσθονίας
Λαϊκό Μέτωπο της Λετονίας
Τραγουδιστή Επανάσταση
Λευκορωσικό Λαϊκό Μέτωπο
Αναφορές
Lithuania: The Move Toward Independence, 1987-91, Country Study.
1940–1992. Soviet era and the restoration of independence, Estonica, Estonian Institute.
Česlovas Laurinavičius, Vladas Sirutavičius. Lietuvos istorija. XII t. Id. Sąjūdis: nuo "Persitvarkymo" iki Kovo 11-osios.2008,
ISBN1978-9955-23-164-6
Διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης
Κινήματα ανεξαρτησίας
|
732035
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Ιούλιος Βασσιανός
|
Ο Ιούλιος Βασιανός, λατιν.: Julius Bassianus (γενν. β' ήμισυ 2ου αι. - 217) ήταν ένας Άραβας αρχιερέας του Ελαγάβαλου στον Ναό του Ήλιου στην Έμεσα της Συρίας, όπου αυτή η ηλιακή θεότητα λατρευόταν σε σχήμα μαύρης πέτρας (βαίτυλου = κωνικού μετεωρίτη). Το όνομα Ελαγάβαλος προέρχεται από το Ilāh (μία σημιτική λέξη για τον «θεό») και το gabal (μία αραβική λέξη για το «βουνό»), δηλ. «ο θεός του βουνού», η Εμεσηνή έκφραση για τη θεότητα.
Βιογραφία
Ο Βασιανός ήταν μέλος της βασιλικής οικογένειας της Έμεσας (σύγχρονη Χομς), που ήταν μέρος της αραβικής αριστοκρατίας σε αυτό το πελατειακό (υποτελές) βασίλειο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η αρχή της ιεροσύνης του είναι άγνωστη, αλλά το 187 ήταν αρχιερέας στην Έμεσα. Ο Bασιανός ήταν γιος ενός Ιουλίου και εκ πατρός θείος του ήταν ο Ιούλιος Αγρίππας, που υπηρέτησε ως Primipilaris (πρώην κορυφαίος centurion, εκατόνταρχος).
Ο μελλοντικός Αυτοκράτορας Λεύκιος Σεπτίμιος Σεβήρος είχε επισκεφθεί την Έμεσα, με βάση ένα πολλά υποσχόμενο ωροσκόπιο ότι θα βρει τη μελλοντική του σύζυγο στη Συρία. Ο Ι. Bασιανός γνώρισε στον Σεβήρο στις δύο κόρες του. Η σύζυγος τού Bασιανού είναι άγνωστη. Η μεγαλύτερη κόρη του Ιουλία Mαίσα ήταν παντρεμένη με έναν Σύριο ευγενή, τον Ιούλιο Άβιτο Aλεξιανό και είχε δύο κόρες: την Ιουλία Σοαιμιάδα Βασιανή και την Ιουλία Aβίτα Μαμαία. Η μικρότερη όμως κόρη του Ιουλία Δόμνα δεν ήταν παντρεμένη· ο Σεβήρος και η Δόμνα παντρεύτηκαν πολύ αργότερα. Η Ι. Δόμνα έκανε στον Σεβήρο δύο γιους, τον Λεύκιο Σεπτίμιο Βασιανό Καρακάλλα (4 Απριλίου 188 - 8 Απριλίου 217) και τον Πόπλιο Σεπτίμιο Γέτα (7 Μαρτίου 189 - 19 Δεκεμβρίου 211). Ο Καρακάλλας και ο Γέτας θα γίνουν μελλοντικοί Ρωμαίοι Αυτοκράτορες και κληρονόμοι του πατέρα τους. Μετά το τέλος του Καρακάλλα, Αυτοκράτορας έγινε ο εγγονός της Ι. Μαίσας, ο Ελαγάβαλος, στον οποίο αυτή επέβαλε να υιοθετήσει έναν άλλον εγγονό της, τον γιο της Ι. Αβίτας Μαμαίας, που πήρε το όνομα Αλέξανδρος Σεβήρος και τελικά έγινε και ο ίδιος Αυτοκράτορας. Ο Ι. Βασιανός είναι πιθανός απόγονος του Γαΐου Ιουλίου Αλεξίου.
Οικογένεια
Η Ι. Δόμνα έκανε στον Σεβήρο δύο γιους, τον Λεύκιο Σεπτίμιο Βασιανό Καρακάλλα (4 Απριλίου 188 - 8 Απριλίου 217) και τον Πόπλιο Σεπτίμιο Γέτα (7 Μαρτίου 189 - 19 Δεκεμβρίου 211).
Δείτε επίσης
Δυναστεία των Σεβήρων
Δυναστεία Emesan
Τζούλια Ντόμνα
Ελαγάβαλος (θεότητα)
Βιβλιογραφικές αναφορές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Cleopatra Selene της Μαυριτανίας, Αρχείο Διαδικτύου
https://www.livius.org/jo-jz/julia/julia_maesa.html
http://www.roman-emperors.org/sevjulia.htm
https://www.livius.org/ei-er/emperors/emperors03.html
http://www.roman-emperors.org/sepsev.htm
Δυναστεία της Έμεσας
Δυναστεία των Σεβήρων
|
16105
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1
|
Ιονόσφαιρα
|
Η Ιονόσφαιρα είναι στρώμα της ατμόσφαιρας της Γης, που χαρακτηρίζεται απ' τη μεγάλη παρουσία ιόντων που προκαλούνται απ' τον ιονισμό των μορίων του αέρα λόγω της ηλιακής ακτινοβολίας (υπεριώδους και σωματιδιακής).
Γενικά
Εκτός από τα γνωστά πέντε στρώματα της ατμόσφαιρας που η ταξινόμησή τους έγινε με βάση την κατανομή της καθ΄ ύψους θερμοκρασίας το 1962 από τον W.M.O., υφίσταται και μια ιδιάζουσα περιοχή (στρώμα) της ατμόσφαιρας που αρχίζει από το ύψος των 400-500 χλμ. (στο στρώμα της θερμόσφαιρας) και φθάνει σχεδόν μέχρι το ανώτατο όριο της, δηλαδή την εξώσφαιρα. Λόγω του πολύ μεγάλου αριθμού ιόντων που βρίσκεται μέσα σ΄ αυτό το καθ΄ ύψους εύρος (στρώμα) της ατμόσφαιρας ονομάσθηκε ιονόσφαιρα.
Σημειώνεται πάντως πως και η Τροπόσφαιρα περιέχει ηλεκτρισμένα σωματίδια.
Δημιουργία ιόντων
Τα τελευταία αυτά ηλεκτρισμένα σωματίδια στη Τροπόσφαιρα, τα ιόντα, δημιουργούνται κυρίως κατά τις ηλεκτρικές εκκενώσεις των καταιγίδων αλλά και από τις ακτινοβολίες ραδιενεργών ουσιών από την επιφάνεια του εδάφους. Εκτός όμως απ΄ αυτά υπάρχουν και ιόντα που χαρακτηρίζονται "υψηλής ενέργειας" που προέρχονται όμως από την κοσμική ακτινοβολία. Υπολογίζεται πως σ΄ ένα 24ωρο δύο δισεκατομμύρια τέτοια σωματίδια βομβαρδίζουν το εξωτερικό όριο της ατμόσφαιρας που, σποραδικά όμως, και κάποια εξ αυτών, φθάνουν μέχρι τα κατώτερα στρώματα, το περισσότερο μέρος των οποίων είναι πρωτόνια.
Παρακολούθηση
Σήμερα η σύγχρονη Μετεωρολογία, με ειδικά κατάλληλα όργανα μετεωρολογικών σταθμών επιφανείας, μελετά το ποσόν αλλά και το ποιόν των ιόντων των κατωτέρων στρωμάτων της ατμόσφαιρας με τον ίδιο ρυθμό που παρακολουθεί την θερμοκρασία, την πίεση, την υγρασία κ.λπ. του ατμοσφαιρικού αέρα. Τέτοια όργανα μέτρησης του μεγέθους των ιόντων ως και άλλων χαρακτηριστικών του ατμοσφαιρικού ηλεκτρισμού βρίσκονται σε λειτουργία στο Μετεωρολογικό Ινστιτούτο του Αστεροσκοπείου Αθηνών από το 1966.
Σημασία έρευνας
Η μέχρι σήμερα επιστημονική έρευνα στον τομέα αυτό έχει αποδείξει την μεγάλη σημασία που έχουν τα ιόντα της ατμόσφαιρας κυρίως στην υγιεινή διαβίωση του ανθρώπου στον πλανήτη Γη. Αν και ο ιονισμός της ατμόσφαιρας ξεκινά από την ανώτερη περιοχή της Μεσόσφαιρας, η κυρίως περιοχή της δημιουργίας είναι (περιλαμβάνεται) στη θερμόσφαιρα η οποία και καλείται και Ιονόσφαιρα.
Κατανομή ιόντων
Τα ιόντα όμως αυτά δεν βρίσκονται σε ομοιόμορφη κατανομή, ακόμα και μέσα στην Ιονόσφαιρα, που σημαίνει πως σε ορισμένες περιοχές της ατμόσφαιρας παρατηρούνται αριθμητικές συγκεντρωσεις. Οι χαρακτηριστικές περιοχές συγκέντρωσης των ιόντων είναι κυρίως τρεις η περιοχή D, η περιοχή E και η περιοχή F.
Περιοχή D: Είναι η χαμηλότερη (πρώτη) περιοχή. Ο ιονισμός της οφείλεται στη δράση της υπεριώδους ακτινοβολίας του Ήλιου. Βρίσκεται σε ύψος από 60-90 χλμ.
Περιοχή E: Είναι η δεύτερη περιοχή (καθ΄ ύψος από εδάφους). Ονομάζεται και περιοχή Kennely - Heaviside. Εκτείνεται από τα 100-150 χλμ. Είναι στρώμα πολύ ιονισμένο με πολύ ενδιαφέρον αφού αυτό αντανακλά τα μεγάλου μήκους ραδιοφωνικά κύματα. Αν δεν υπήρχε η ιονισμένη περιοχή Ε τα εν λόγω κύματα θα ήταν αδύνατον να μεταβιβαστούν σε μεγάλες αποστάσεις¹. Η περιοχή Ε λειτουργεί ως ένας τεράστιος ηλεκτρονικός καθρέφτης που διακόπτει την πορεία των μακρών κυμάτων και τα αντανακλά στη Γη.
Περιοχή F: Είναι το τρίτο στρώμα (ανώτερο) γνωστότερο και ως στρώμα APLETON, , και βρίσκεται σε ύψος 200-300 χλμ. Η ιονισμένη αυτή περιοχή F λειτουργεί επίσης ως δεύτερος ανακλαστικός ηλεκτρονικός καθρέφτης που διακόπτει και αντανακλά στη Γη την πορεία των βραχέων κυμάτων που κατάφεραν ανενόχλητα να διασχίσουν την προηγούμενη "περιοχή Ε".
Και τα τρία παραπάνω στρώματα περιοχές D, E και F χωρίζονται πολλές φορές σε επιμέρους δύο ή και περισσότερα μικρότερα στρώματα. Επίσης και το ύψος που βρίσκονται δεν είναι σταθερό αλλά μπορεί να μεταβάλλεται εντός χρονικού διαστήματος από λίγων λεπτών μέχρι μερικών ωρών.
(¹) Τα ραδιοφωνικά κύματα ως γνωστόν μεταδίδονται ευθύγραμμα με παλμικές κινήσεις. Λόγω της κυρτότητας της Γης την λύση της λήψης τέτοιων σημάτων, από δέκτες σε μεγάλη απόσταση, την ανέλαβε η "περιοχή Ε" και μάλιστα αφού βρέθηκε έτοιμη χωρίς καμία επιπρόσθετη δαπάνη. Έτσι μέρος των εκπεμπομένων ευθύγραμμα προς όλες τις κατευθύνσεις παλμικών κυμάτων, ειδικά εκείνων που εκπέμπονται προς τα επάνω, διασχίζουν μεν ανενόχλητα τα τρία πρώτα στρώματα της ατμόσφαιρας και προχωρούν στη Θερμόσφαιρα όπου και αντανακλώνται από την Περιοχή Ε της ιονόσφαιρας στη Γη.
Παρατηρήσεις
Το Σέλας, το θαυμάσιο αυτό φαινόμενο που συμβαίνει σε ύψος 80-1.000 χλμ. στους Γήινους Πόλους, στη διάρκεια των μακρών πολικών νυκτών, είναι αποτέλεσμα της μεγάλης θέρμανσης των ηλεκτρισμένων σωματιδίων εξ αιτίας της δράσης της ηλιακής και κοσμικής ακτινοβολίας.
Δείτε επίσης
Επικίνδυνες ζώνες Βαν Άλεν - οι θανατηφόρες ζώνες.
Σύνδεσμοι
Ιονοσφαιρικό Ινστιτούτο Αστεροσκοπείου Αθηνών
Ατμόσφαιρα
|
728317
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Μίμης Κουγιουμτζής
|
Ο Μίμης Κουγιουμτζής (1936 - 2003) ήταν βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης, συνεργάτης του Κάρολου Κουν και κληρονόμος του αρχείου του, σκηνοθέτης, ηθοποιός, καθηγητής της ομώνυμης δραματικής σχολής , εμπνευστής, οργανωτής και διευθυντής του «Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν Σκηνή της οδού Φρυνίχου» καθώς και αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας του Θέατρου από το 1987 έως το θάνατό του. Στα 44 χρόνια που διήρκεσε η καριέρα του έπαιξε ρόλους από το αρχαίο δράμα, το κλασικό, σύγχρονο ξένο και ελληνικό ρεπερτόριο σε περισσότερα από 100 έργα. Είχε σκηνοθετήσει πάνω από 25 θεατρικές παραστάσεις, με κορυφαίες τις «Γέρμα» (1992), «Πλούτος» (2001), και «Η πραγματικότητα είναι εδώ» (1990).
Ήταν δημιουργός ενός μεγάλου αρχείου των παραστάσεων του Θεάτρου Τέχνης, αφού φρόντιζε ανελλιπώς να κινηματογραφεί πρόβες και παραστάσεις. Το αρχείο αυτό ήταν μέρος του γενικότερου αρχείου του θεάτρου Τέχνης, που άρχισε να υλοποιείται από την δεκαετία του 1960 και μετά, με την χορηγία του ιδρύματος Ford προς το Θέατρο. Ο ίδιος ο Κάρολος Κουν μάλιστα, στη διαθήκή του (άρθρο 3) ορίζει ότι αφήνει τις «ταινίες γύρω από τις δράσεις του Θεάτρου» στον Μίμη Κουγιουμτζή. Το αρχείο, ωστόσο, δεν έχει ακόμα (2021) - παραδοθεί προς δημόσια χρήση, από τους κληρονόμους του Μίμη Κουγιουμτζή.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Ο Μίμης Κουγιουμτζής γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936 και στο θέατρο -όπως διηγείται ο ίδιος- μπήκε κατά τύχη: «[...]Δεν είχα παιδεία θεατρική ούτε είχα δει παράσταση πριν πάω στη Σχολή. Έπαιζα στις σχολικές παραστάσεις όπως όλα τα παιδιά. Τελειώνοντας το γυμνάσιο έψαχνα για δουλειά. Δεν είχα τότε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Βρέθηκα στο υπόγειο με μια συστατική επιστολή για τον Κάρολο Κουν να με προσλάβει για δουλειά φροντιστηρίου ή σκηνικών. Δεν υπήρχε όμως τέτοια θέση στο υπόγειο. Για να μη φύγω άπρακτος, ο Κουν μου είπε να δω αν θέλω την παράσταση που παιζόταν. Μπήκα στην αίθουσα και παρακολούθησα το έργο. Όταν τελείωσε πήγα να τον ευχαριστήσω. «Τι σου άρεσε» με ρώτησε. «Δεν ξέρω» του απάντησα, «Μου άρεσαν εκείνα τα δύο παιδιά που βγήκαν στο διάλειμμα και τακτοποιούσαν τα έπιπλα της σκηνής». «Εσύ κάνεις για το θέατρο», μου είπε. «Να δώσεις εξετάσεις στη Σχολή». Έδωσα εξετάσεις, μπήκα στη σχολή και έγινα άνθρωπος για όλες τις δουλειές.[...]»
Μαθητής ακόμα στην δραματική σχολή του Κάρολου Κουν (αποφοίτησε το 1960 - η Σχολή ήταν 4χρονης διάρκειας), έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως ηθοποιός, το 1959, στο έργο του Ζαν Ζενέ «Υψηλή εποπτεία». Έκτοτε συμμετείχε σε όλες τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης ενώ από το 1977 ανέλαβε και την σκηνοθεσία των παραγωγών του Υπογείου. Το πρώτο έργο που σκηνοθέτησε εκείνη την χρονιά ήταν «Το Φαγκότο» του Θανάση Κωσταβάρα. Το 1972 πήρε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για το ντοκιμαντέρ «Χρονικό – Συλλογή από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν»».
Καλλιτεχνικός διευθυντής
Μετά τον θάνατο του Κάρολου Κουν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης. Το 1994 εγκαινίασε την «Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης» ανεβάζοντας τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Το 1995 βραβεύτηκε από την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων για τη σκηνοθεσία του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη «Ταξίδι μακριά».
Από το 1998 μετακόμισε στο κτίριο της Οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, ενώ ο Γιώργος Λαζάνης (ο δεύτερος από τους τρεις θεατρικούς κληρονόμους του Κάρολου Κουν«[...]Και αν σήμερα οι δύο εκ των τριών κληρονόμων δεν είναι πια στη ζωή (Γιώργος Λαζάνης – Μίμης Κουγιουμτζής), ο τρίτος και νεότερός τους Γιώργος Αρμένης, που διαφώνησε και αποχώρησε από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» λίγους μήνες μετά τον θάνατο του δασκάλου τους[...]») κράτησε το χώρο του Υπογείου.
Την τηλεοπτική σεζόν 1997 - 1998 συμμετείχε για πρώτη και τελευταία φορά, σε τηλεοπτική παραγωγή, και συγκεκριμένα στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος «Η Αίθουσα του Θρόνου» του Τάσου Αθανασιάδη σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου, στο ρόλο του Σπύρου Δελόγγη. Για την συμμετοχή του σε τηλεοπτική σειρά είχε πει: «Στην καριέρα μου δεν με ενδιέφερε ποτέ η τηλεόραση. Τώρα όμως ήταν για μένα ένα παιχνίδι, μια ανάσα από τη θεατρική μου πορεία. Όλη η διαδικασία, καθώς και το αποτέλεσμα, ήταν για μένα πολύ γόνιμα. Όσο για τον ρόλο, δεν θα έλεγα ότι είχε ιδιαίτερες εντάσεις. Είχε όμως ενδιαφέρον».
Το 2000 σκηνοθέτησε για πρώτη φορά την μεγάλου μήκους κινηματογραφική ταινία «17 στα 18», σε σενάριο Αλέξανδρου Γραμματόπουλου και Ελένης Λαζάρου, ενώ είχε ήδη σκηνοθετήσει την μικρού μήκους ταινία «Αποχωρισμός» (1973), η οποία είχε συμμετάσχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Τελευταία του σκηνοθεσία ήταν στην παράσταση «Μια φορά κι ένα… λεπτό» στη Φρυνίχου (συρραφή κειμένων ρώσικων παραμυθιών), όπου και κατάφερε να παρευρεθεί στην πρεμιέρα του έργου.
Θάνατος
Πέθανε την 1η Μαρτίου 2003 από γενικευμένο καρκίνο ύστερα από σύντομη ασθένεια.
Υπήρξε παντρεμένος με την Ρένη Πιττακή.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
πλήρης παραστασιογραφία του Μίμη Κουγιουμτζή
Έλληνες σκηνοθέτες θεάτρου
Έλληνες ηθοποιοί θεάτρου
Έλληνες κινηματογραφιστές
|
435251
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC%2068
|
NGC 68
|
Ο NGC 68 είναι φακοειδής γαλαξίας, ο κεντρικός της Ομάδας γαλαξιών NGC 68. Βρίσκεται στον αστερισμό Ανδρομέδα. Πρώτος το παρατήρησε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ (Frederick William Herschel) την 11η Σεπτεμβρίου 1784, όμως κατέγραψε ολόκληρη την ομάδα ως ένα και μοναδικό αντικείμενο. Όταν μελέτησε τους γαλαξίες ο Γιόχαν Ντράιερ για να συμπληρώσει τον Νέο γενικό αστρονομικό κατάλογο, εντόπισε στην περιοχή που ανέφερε ο Χέρσελ τρεις γαλαξίες, τους οποίους και κατέγραψε ως NGC 68, NGC 70 και NGC 71.
Παραπομπές
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
0068
Φακοειδείς γαλαξίες
Ανδρομέδα (αστερισμός)
|
144601
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%9D%CE%AD%CF%89%CE%BD%20%CE%9F%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Κέντρο Νέων Ονήσιλος Σωτήρας
|
Το Κέντρο Νέων Ονήσιλος Σωτήρας (ή ο Ονήσιλλος Σωτήρας) ήταν κυπριακός αθλητικός σύλλογος από το δήμο Σωτήρας της επαρχίας Αμμοχώστου. Ιδρύθηκε το 1978. Διατηρούσε τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης και ποδοσφαίρου σάλας.
Ιστορία
Ο Ονήσιλος προέκυψε από την ενοποίηση των σωματείων Ονήσιλος Σωτήρας (με έτος δημιουργίας το 1972) και Κέντρο Νεότητας Σωτήρας (με έτος δημιουργίας το 1975), στις 14 Ιουλίου 1978. Το όνομα της ομάδας προέρχεται από τον βασιλιά της Σαλαμίνας της Κύπρου, τον Ονήσιλο, που έζησε κατά τα τέλη του 6ου και τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., ο οποίος προσπάθησε να απελευθερώσει το νησί από τους Πέρσες.
Ποδόσφαιρο
Η ομάδα αρχικά αγωνίστηκε στις διοργανώσεις της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Νεολαίας ΣΕΚ Λάρνακας (ΟΠΝ ΣΕΚ).Το 1984, έχοντας κατακτήσει το Πρωτάθλημα ΣΤΟΚ, ο Ονήσιλος εντάσσεται στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου και συμμετέχει στην Γ΄ κατηγορία 1984-85.
Περίοδος 1984-1989
Στη δεύτερη συμμετοχή του στη Γ΄ κατηγορία, την περίοδο 1985-86, τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Στο κύπελλο Κύπρου 1985-86 έφτασε για πρώτη και μοναδική φορά στα προημιτελικά της διοργάνωσης.
Δεκαετία 1990-1999
Όλη τη δεκαετία του 1990 ο Ονήσιλος συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία, χωρίς να διεκδικήσει άνοδο στην Α΄ κατηγορία και χωρίς να κινδυνέψει με υποβιβασμό, εκτός από την περίοδο 1992-93. Την περίοδο αυτή τερμάτισε στη δωδέκατη θέση του πρωταθλήματος και έδωσε μπαράζ με την τρίτη ομάδα του πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας 1992-93, Τσαγγάρη Πελενδρίου. Ο Ονισηλος βγήκε νικητής από τους αγώνες μπαράζ και παρέμεινε στην κατηγορία.
Δεκαετία 2000-2009
Την περίοδο 1999-00 τερμάτισε στην 10 θέση και την περίοδο 2000-01 κατέκτησε την 6η θέση. Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στην 4η θέση, τέσσερις βαθμούς πίσω από την 3η θέση που οδηγούσε στην άνοδο στην Α΄ κατηγορία. Την επόμενη περίοδο τα κατάφερε και τερματίζοντας στην 3η θέση, εξασφαλίζει την ιστορική άνοδο του στην ανώτατη κατηγορία της Κύπρου.
Η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδα αποτελεί η μία συμμετοχή στην Α΄ κατηγορία, την περίοδο 2003-04. Ο Ονήσιλος τερμάτισε στη 13η και προτελευταία θέση, με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί στη Β΄ κατηγορία. Στη μοναδική, έως τώρα, συμμετοχή του στην ανώτατη κατηγορία, πέτυχε 4 νίκες, έφερε 3 ισοπαλίες και δέχτηκε 19 ήττες, συγκεντρώνοντας συνολικά 15 βαθμούς. Η ιστορική πρώτη νίκης της ομάδας στην Α΄ κατηγορία ήλθε από την πρώτη αγωνιστική, στις 24 Αυγούστου 2004, όταν κέρδισε εντός έδρας τη Δόξα Κατωκοπιάς με 3-2. Ακολούθησε η εντός έδρας νίκη επί της Αναγέννησης Δερύνειας με 1-0 την 3η αγωνιστική (13 Σεπτεμβρίου 2004). Ακολούθως κέρδισε ένα εντός έδρα βαθμό φέροντας ισοπαλία 0-0 με το Διγενή Μόρφου την 8η αγωνιστική. Ο επόμενος βαθμός ήλθε τη 15η αγωνιστική όταν έφερε εκτός έδρας ισοπαλία 2-2 με την Αναγέννηση Δερύνειας. Την επόμενη αγωνιστική έφερε εντός έδρας ισοπαλία, πάλι με σκορ 2-2-, με τον Εθνικό Άχνας. Την 25 αγωνιστική έφερε εντός έδρα ισοπαλία (2-2) με την ΑΕΛ Λεμεσού και την 26η και τελευταία αγωνιστική κέρδισε εκτός έδρας τη Δόξα με 4-1.
Τις επόμενες πέντε περιόδους συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία. Τις πρώτες χρονιές ούτε διεκδίκησε άνοδο στην Α΄ κατηγορία, ούτε κινδύνεψε άμεσα με υποβιβασμό στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 2004-05 τερμάτισε στην 8η θέση της βαθμολογίας, την περίοδο 2005-06 στην 10η θέση και την περίοδο περίοδο 2006-07 στην 9η θέση. Ακολούθησε μια 6η θέση την περίοδο 2007-08 και μια ένατη θέση την περίοδο 2008-09.
Περίοδος 2010-2014
Την περίοδο 2009-10 τερμάτισε στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας. Την περίοδο 2010-11 τερμάτισε στην 11η θέση και την περίοδο περίοδο 2011-12 στην 7η θέση. Την περίοδο περίοδο 2012-13 τερμάτισε στην 11 θέση. Την περίοδο εκείνη είχε προαποφασιστεί ότι από την περίοδο 2013-2014, η Β΄ κατηγορία θα διαχωριζόταν σε δύο ομίλους των 8 ομάδων, με τις ομάδες που θα τερμάτιζαν στις θέσεις 9-12 να συμμετέχουν στο Β2 όμιλο. Έτσι, ο Ονήσιλος την περίοδο 2013-14 συμμετείχε στο Β2 όμιλο. Τερμάτισε στην 8η και τελευταία θέση, με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί από τη Β΄ κατηγορία στη Γ΄ κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία του.
1: Ο Ονήσιλος κέρδισε 32 βαθμούς, αλλά τιμωρήθηκε με αφαίρεση 3 βαθμών από την επιτροπή κριτηρίων της ΚΟΠ και έτσι στην τελική βαθμολογία αναγράφονται 29 βαθμοί.
Αποχώρηση από την ΚΟΠ
Τον Ιούλιου του 2014, λόγω πολλών οικονομικών προβλημάτων και τιμωριών με αφαίρεση βαθμών από το νέο πρωτάθλημα, απέστειλε επιστολή στην ΚΟΠ με την οποία δήλωνε ότι αποχωρεί από το πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας και ουσιαστικά από τις τάξεις της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Ο Ονήσιλος διαλύθηκε και στη θέση του ιδρύθηκε ο Ονήσιλος Σωτήρας 2014, που εντάχθηκε στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Αμμοχώστου-Λάρνακας (ΠΟΑΛ).
Σημαντικοί ποδοσφαιριστές
Από τις ακαδημίες του Ονήσιλου ξεκίνησε το ποδόσφαιρο ο διεθνής κύπριος ποδοσφαιριστής Δημήτρης Χριστοφή. Φεύγοντας από τον Ονήσιλο αγωνίστηκε για μια περίοδο στην Ένωσις Νέων Παραλιμνίου και μετέπειτα στην Ομόνοια Λευκωσίας, όταν μια από τις δαπανηρότερες μεταγραφές στην ιστορία του Κυπριακού Ποδοσφαίρου. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στην ελβετική ΦΚ Σιόν.
Τίτλοι
Πρωτάθλημα ΣΤΟΚ (1): 1984
Καλαθόσφαιρα
Ο Ονήσιλος διατηρούσε ομάδα καλαθόσφαιρας σε ερασιτεχνικό επίπεδο, η οποία συμμετείχε στην Β΄ κατηγορία καλαθοσφαίρισης ανδρών Κύπρου (όμιλος Λάρνακας/Λευκωσίας), από το 1998. Επιπρόσθετα, η ομάδα διέθετει ομάδες στους έφηβους, στους παίδες και τις νεανίδες, που συμμετείχαν στα αντίστοιχα πρωταθλήματα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
Ποδόσφαιρο σάλας
Ο Ονήσιλος διατηρούσε ομάδα ποδοσφαίρου σάλας, η οποία το 2014 που αποχώρησε από την ΚΟΠ συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου σάλας ανδρών Κύπρου.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Πηγές
Δείτε επίσης
Ποδόσφαιρο στην Κύπρο
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στην ιστοσελίδα της ΚΟΠ
Ύμνος Ονήσιλου Σωτήρας στο Youtube
Αθλητικοί σύλλογοι Επαρχίας Αμμοχώστου
Ανενεργές ποδοσφαιρικές ομάδες Κύπρου (ανδρών)
Κυπριακοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1978
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1978
Κυπριακές ομάδες ποδοσφαίρου σάλας
Σωτήρα Αμμοχώστου
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης το 1998
|
62312
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Evanescence
|
Evanescence
|
Οι Evanescence είναι ένα nu metal συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1995, από την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Amy Lee και τον πρώην κιθαρίστα Ben Moody, στο Λιτλ Ροκ (Little Rock) του Αρκάνσας στις ΗΠΑ. Αφού ηχογράφησε δύο EP (Evanescence EP, Whisper/Sound Asleep EP) και το demo CD Origin, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το 2003 το πρώτο του άλμπουμ, το Fallen, το οποίο πούλησε πάνω από 7 εκατομμύρια αντίτυπα στις Η.Π.Α. και περισσότερα από 17 εκατομμύρια παγκοσμίως. Το Fallen απέσπασε επίσης 2 βραβεία Grammy. Το 2006, μετά την αποχώρηση του Moody, κυκλοφόρησε το δεύτερό τους άλμπουμ, με τίτλο The Open Door το οποίο πούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Οι Evanescence αποτελούνται από μία τραγουδίστρια και πιανίστρια (Amy Lee), έναν ντράμερ, έναν μπασίστα και δύο κιθαρίστες. Κάποια από τα πιο διάσημα τραγούδια τους είναι τα Bring Me To Life, My Immortal, Going Under, Call Me When You're Sober, Hello και Lost in Paradise.
Το τρίτο και ομώνυμο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε στις 7 Οκτωβρίου 2011 και έφτασε στο νούμερο 1 των αμερικανικών chart, την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του.
Στις 24 Απριλίου 2020, κυκλοφόρησαν το single "Wasted On You" και στις 3 Ιουλίου 2020 το "The Game Is Over". Το άλμπουμ τους "Τhe Βitter Τruth" κυκλοφόρησε στις 26 Μαρτίου του 2021 και είναι το πρώτο που περιέχει νέο μουσικό υλικό του συγκροτήματος από το 2011.
Δισκογραφία
Fallen (2003)
The Open Door (2006)
Evanescence (2011)
Synthesis (2017)
Τhe Βitter Τruth (2021)
Επιπλέον, έχουν κυκλοφορήσει και το live album "Anywhere but Home" το 2004, το DVD του οποίου βιντεοσκοπήθηκε στο Παρίσι.
Άλλες συμμετοχές
2003, Kerrang! Awards, Best International Newcomer, Evanescence
2003, MTV Europe Music Awards, Best Song, Bring Me to Life"
2003, MTV Europe Music Awards, Best Group, Evanescence
2003, MTV Europe Music Awards, Best New Act, Evanescence
2004, Grammy Award, Best New Artist[22], Evanescence (κέρδισε)
2004, Grammy Award, Best Hard Rock Performance[22], "Bring Me to Life"
2004, Grammy Award, Album of the Year[22], Fallen (υποψηφιότητα)
2004, Grammy Award, Best Rock Album[22], Fallen (υποψηφιότητα)
2004, Grammy Award, Best Rock Song[22], "Bring Me to Life"
2004, World Music Awards, Best Rock Artist, Evanescence
2005, Grammy Award, Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocals[76], "My Immortal"
2006, MTV Europe Music Awards, Best Rock, Evanescence
2007, Kerrang! Awards, Sexiest Female, Amy Lee
2007, MTV Australia Awards, Album of the Year, The Open Door
2007, MTV Europe Music Awards, Rock Out, Evanescence
2008, Grammy Award, Best Hard Rock Performance[77], "Sweet Sacrifice"
2012, Amy Lee best Vocalist
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
The Evanescence Reference, ελληνική κοινότητα
Alternative metal συγκροτήματα
Αμερικανικά nu metal συγκροτήματα
Αμερικανικά hard rock συγκροτήματα
Βραβευμένοι με Γκράμι
Νικητές Kerrang! Awards
Νικητές World Music Awards
|
629426
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%CE%9A%CF%85%CE%B8%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Λογοθετιάνικα Κυθήρων
|
Τα Λογοθετιάνικα είναι χωριό στα Κύθηρα. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Κυθήρων της Περιφερειακής Ενότητας Νήσων Αττικής. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 152 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Δήμος Κυθήρων
Χωριά των Κυθήρων
|
73253
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Εσμεράλντα
|
Η Εσμεράλντα (Ισπανικά: Esmeralda) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 1997.
Πρωταγωνιστούν Λετίσια Καλντερόν, Φερνάντο Κολούνγκα, Ενρίκε Λισάλντε, Ρακέλ Μορέλ, Ρακέλ Ολμέδο και Ντίνα ντε Μάρκο.
Η σειρά προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία σε περισσότερες από 120 χώρες, κατορθώνοντας να σπάσει πολλαπλά ρεκόρ τηλεθέασης και να μετατραπεί σε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά φαινόμενα της δεκαετίας του '90.
Πλοκή
Κάποτε μία βροχερή νύχτα δύο μωρά γεννήθηκαν περιμένοντας το καθένα το αγκάλιασμα μίας στοργικής οικογένειας. Αλλά η εμμονή για έναν αρσενικό κληρονόμο και το παιχνίδι της μοίρας αλλάζουν εντελώς τις ζωές τους.
Το αγόρι που γεννήθηκε σε ένα μίζερο καλυβόσπιτο βλέπει το φως σε μία πλούσια βίλα και το όμορφο κορίτσι που γεννήθηκε σε ένα απαλό και ασφαλές σπίτι κάνει τα πρώτα του βήματα στους αυλακωτούς τοίχους της φτώχειας.
Το δώρο για αυτήν την σιωπή είναι κάποιες πολύτιμες πέτρες που από αυτές παίρνει το όνομα της το κορίτσι: Εσμεράλντα. Γεννήθηκε τυφλή αλλά η καλοσύνη της καρδιάς της δίνει δύναμη και κουράγιο που χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη.
Μετά από χρόνια αυτή και ο Χοσέ Αρμάντο συναντιούνται και ζουν έναν μεγάλο έρωτα όμως τα μυστικά του παρελθόντος είναι έτοιμα να αποκαλυφθούν...
Κάστ
Λετίσια Καλντερόν ως Εσμεράλντα Ροσάλες/Εσμεράλντα Πενιαρρεάλ ντε Βελάσκο
Φερνάντο Κολούνγκα ως Χοσέ Αρμάντο Πενιαρρεάλ ντε Βελάσκο
Ενρίκε Λισάλντε ως Δον Ροδόλφο Πενιαρρεάλ
Ρακέλ Μορέλ ως Δόνια Μπλάνκα ντε Βελάσκο ντε Πενιαρρεάλ
Ρακέλ Ολμέδο ως Ντομίνγκα Ροσάλες
Ντίνα ντε Μάρκο ως Κρισάντα
Λάουρα Σαπάτα ως Φατίμα Λινάρες χηρ. ντε Πενιαρρεάλ
Νόρα Σαλίνας ως Γκρασιέλα Πενιαρρεάλ-Λινάρες †
Αλεχάντρο Ρουίς ως Αδριάν Λουσέρο
Εστέρ Ρινάλντι ως Φλορεσίτα Λουσέρο
Χουάν Κάρλος Σερράν ως Διονίσιο Λουσέρο #1
Ραφαέλ Αμαδόρ ως Διονίσιο Λουσέρο #2
Έλσα Ναβαρρέτε ως Αουρόρα
Μαρία Λουίσα Αλκαλά ως Σοκόρρο
Ραφαέλ ντε Βιγιάρ ως Σεμπαστιάν Ρόμπλες-Χίλ
Χουάν Πάμπλο Γκαμπόα ως Ιατ. Άλβαρο Λασκάνο
Άνα Πατρίσια Ρόχο ως Χεορχίνα Πέρες-Μοντάλβο Φορέρο
Ιγνάσιο Λόπες Τάρσο ως Μελέσιο
Σαλβαδόρ Πίνεδα ως Ιατ. Λούσιο Μαλαβέρ †
Νοέ Μουραγιάμα ως Φερμίν †
Αλμπέρτο Ορτίζ ως Χοσέ Ροδόλφο Πενιαρρεάλ Πενιαρρεάλ
Γουστάβο Ρόχο ως Ιατ. Μπερνάρδο Πέρες-Μοντάλβο
Ροσίτα Πελάγιο ως Ίλντα Ορτέγα Ολμέδο
Ιράν Εόρι ως Αδελφή Πιέδαδ
Ραούλ Παδίγια "Τσοφόρο" ως Τρολέμπους
Ρακέλ Πανκόβσκι ως Χουάνα
Ρομπέρτο Ντ' Αμίκο ως Γουστάβο Βαλβέρδε
Ντάσια Γκονσάλες ως Ρίτα Βαλβέρδε
Έλσα Καρδένας ως Ορτένσια Λασκάνο
Ισαδόρα Γκονσάλες ως Τάνια
Μαρία Μορένα ως Ντόρις
Ούρσουλα Μουραγιάμα ως Χασίντα
Ντολόρες Σαλομόν "Μποδοκίτο" ως Θεία Τούλα
Κούκο Σάντσεζ ως Δον Κούκο
Ίρμα Τόρρες ως Αλταγκράσια
Μάρκο Ουριέλ ως Εμιλιάνο Βαλβέρδε
Βραβεία
Προβολή
Βόρεια & Νότια Αμερική, Ευρώπη, Αφρική
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Esmas.com - Esmeralda —Η επίσημη ιστοσελίδα της σειράς, στα Ισπανικά.
Μεξικάνικες τηλεοπτικές σειρές
Τηλενουβέλες
|
795112
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%AD%CF%81%20%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BA%20%CE%91%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD
|
Εμέρ Φαρούκ Ακούν
|
Ο Εμέρ Φαρούκ Ακούν (τουρκικά: Ömer Faruk Akün, Κωνσταντινούπολη, 5 Απριλίου 1926 - Κωνσταντινούπολη, 2 Μαΐου 2016) ήταν Τούρκος φιλόλογος και ιστορικός της λογοτεχνίας, με ειδίκευση στην οθωμανική λογοτεχνία.
Πανεπιστημιακή σταδιοδρομία
Έπειτα από σπουδές στο γυμνάσιο αρρένων της συνοικίας Καμπατάς της Κωνσταντινούπολης, ο Ακούν σπούδασε στο Τμήμα Τουρκικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, από το οποίο και αποφοίτησε το 1947 με διατριβή με αντικείμενο τα διηγήματα του Ντεντέ Κορκούτ, ενώ το 1951, μετά το πέρας της στρατιωτικής θητείας του, εργάστηκε ως λέκτορας. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, το τμήμα βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Αχμέτ Χαμντί Τανπινάρ. Το 1953, έλαβε διδακτορικό τίτλο σπουδών με τη διατριβή με αντικείμενο την φύση στην τουρκική λαϊκή ποίηση, ενώ κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1954 και 1956 έρευνα και σπουδές στο Παρίσι, πιο συγκεκριμένα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και στη Σορβόννη. Το 1959, με διατριβή με αντικείμενο το ποιητικό έργο του Αμπντουλχάκ Χαμίντ Ταρχάν, έλαβε τον τίτλο σπουδών του ντοτσέντ, ο οποίος στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται μεταξύ του διδάκτορα και του καθηγητή, ενώ, τελικώς, το 1971, έγινε καθηγητής με διατριβή με αντικείμενο την επιστολικού χαρακτήρα αλληλογραφία του Ναμίκ Κεμάλ. Το 1984, κατέστη επικεφαλής του Τμήματος Σύγχρονης Τουρκικής Λογοτεχνίας, ενώ το 1990 κατέστη διευθυντής του Τμήματος Τουρκικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Με σημείο εκκίνησης το 1993, υπήρξε ομότιμος καθηγητής, συνεχίζοντας, ωστόσο, παράλληλα να εργάζεται για αριθμό τουρκικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Το 2005, βραβεύθηκε από το κράτος για την προσφορά του στον τουρκικό πολιτισμό (τουρκικά: Türk Kültürüne Hizmet Vakfı). Στις 2 Μαΐου 2016, έπειτα από μακρά ασθένεια, απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη και ετάφη στο Κοιμητήριο του Καρατζά-Αχμέτ, στη συνοικία του Ουσκουντάρ.
Εργογραφία
Πέραν των συνεισφορών του σε επιστημονικές επιθεωρήσεις και εγκυκλοπαίδειες, συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων, των İslâm Ansiklopedisi και Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, ο Εμέρ Φαρούκ Ακούν είναι, επίσης, συγγραφέας των παρακάτω μονογραφιών:
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Τουρκολόγοι
Ιστορικοί της λογοτεχνίας
Καθηγητές του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης
Τούρκοι πανεπιστημιακοί
|
675495
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%20%CE%9C%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B5%CF%82
|
Βίκτορ Μόουζες
|
Ο Βίκτορ Μόουζες (12 Δεκεμβρίου 1990) είναι Νιγηριανός ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος για την Σπαρτάκ Μόσχας και την εθνική ομάδα της Νιγηρίας.
Ο Μόουζες ξεκίνησε τη καριέρα του από την Κρύσταλ Πάλας, πριν τραβήξει την προσοχή της Γουίγκαν Αθλέτικ, με την οποία πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη Πρέμιερ Λιγκ το 2010. Μετά από δύο χρόνια, μετά από συνεχή βελτίωση, πήρε μεταγραφή για την Τσέλσι το καλοκαίρι του 2012. Αν και την πρώτη του σαιζόν πέτυχε δέκα γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, τη δεύτερη χρονιά του δόθηκε δανεικός στη Λίβερπουλ, την τρίτη στη Στόουκ Σίτι και την τέταρτη στη Γουέστ Χαμ. Το 2019 δόθηκε δανεικός στη Φενέρμπαχτε, το 2020 στην Ίντερ Μιλάνου και έπειτα στη Σπαρτάκ Μόσχας, από την οποία και αποκτήθηκε το 2021.
Γεννημένος στη Νιγηρία, ο Μόουζες αγωνίστηκε με τις νεανικές ομάδες της Αγγλίας στα Κ-16, Κ-17, Κ-19 και Κ-21, αλλά επέλεξε να εκπροσωπήσει την εθνική ενηλίκων της Νιγηρίας. Έχει 38 συμμετοχές με το εθνόσημο της Νιγηρίας από το 2012 μέχρι το 2018, σκοράροντας 12 τέρματα και αγωνίστηκε στο κύπελλο εθνών Αφρικής το 2013, το οποίο κατέκτησε, καθώς και στα Μουντιάλ 2014 και 2018, μετά από το οποίο αποσύρθηκε από την εθνική.
Παραπομπές
Νιγηριανοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Νιγηρίας
Ποδοσφαιριστές Κρίσταλ Πάλας ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Γουίγκαν Αθλέτικ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Ποδοσφαιριστές Τσέλσι ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Λίβερπουλ Φ.Κ.
Ποδοσφαιριστές Στόουκ Σίτι Φ.Κ.
Ποδοσφαιριστές Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ
Ποδοσφαιριστές Φενερμπαχτσέ
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2013
Παίκτες νικητές ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ
|
301291
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2623%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%87
|
2623 Τσεχ
|
Ο Τσεχ (Zech) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 13,1. Ανακαλύφθηκε το 1919 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά του προς τιμή ενός Γερμανού αστρονόμου, είτε του Γιούλιους Άουγκουστ Κριστόφ Τσεχ (Julius August Christoph Zech, 1821–1864), είτε του σύγχρονου Γκερτ Τσεχ (Gert Zech).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Τα φυσικά χαρακτηριστικά του Τσεχ είναι άγνωστα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Τσεχ
|
449181
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Πιπερίδες
|
Οι Πιπερίδες (Piperaceae), επίσης γνωστά ως η οικογένεια πιπεριού, είναι μια μεγάλη οικογένεια ανθοφόρων φυτών. Η ομάδα περιλαμβάνει περίπου 3.600 είδη που σήμερα είναι αποδεκτά σε 13 γένη. Η συντριπτική πλειοψηφία των πιπεριών μπορούν να βρεθούν στα δύο κύρια γένη: Πέπερι (Piper) (2.000 είδη) και Πεπερομοία ή Πεπερόμορφος (Peperomia) (1.600 είδη).
Μέλη της οικογενείας των Πιπεριδών (Piperaceae) μπορεί να είναι μικρά δέντρα, θάμνοι ή αρωματικά φυτά. Η κατανομή αυτής της ομάδας περιγράφεται καλύτερα ως παντροπικός.
Το πιο γνωστό είδος είναι το Πέπερι το μέλαν (Piper nigrum), το οποίο αποδίδει τους περισσότερους πιπερόκοκκους που χρησιμοποιούνται ως καρυκεύματα, συμπεριλαμβάνοντας το μαύρο πιπέρι αν και οι συγγενείς του στην οικογένεια περιλαμβάνουν πολλά άλλα καρυκεύματα.
Ετυμολογία
Η ονομασία Πιπερίδες (Piperaceae), είναι πιθανό να προέρχεται από τον Σανσκριτικό όρο «pippali», ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα μακρά πιπέρια (όπως εκείνα του Πεπέρεως του μακρού (Piper longum)).
Ταξινομική
Το σύστημα APG ΙΙΙ του 2009 αναγνωρίζει αυτή την οικογένεια και την καταχωρεί στην τάξη των Πεπερωδών (Piperales) στον χωρίς βαθμίδα κλάδο των Μαγνολιίδων (Magnoliids). Η οικογένεια αποτελείται από πέντε γένη: Πέπερι (Piper), Πεπερομοία ή Πεπερόμορφος (Peperomia), Zippelia, Manekia και Verhuellia. Το προηγουμένως αναγνωρισμένο γένος του Ειρηνικού Macropiper, προσφάτως συγχωνεύθηκε στο Πέπερι (Piper). Ένα δοκιμαστικό κλαδόγραμμα που δείχνει τις σχέσεις που βασίζονται στον Wanke κ.ά. (2007) παρουσιάζεται παρακάτω. Αυτή η φυλογένεση βασίστηκε σε 6.000 ζεύγη βάσεων του DNA χλωροπλάστη. Μόλις προσφάτως έχει καταστεί σαφές ότι το Verhuellia είναι αδελφικό με τα άλλα τέσσερα γένη στην οικογένεια.
Χαρακτηριστικά
Μέλη της οικογένειας του πιπεριού είναι δενδρύλλια, θάμνοι και πολυετή (perennial) ή ετήσια (annual) αρωματικά φυτά.
Ρίζες και μίσχοι
Τα φυτά συχνά είναι ριζωματώδη (rhizome), και μπορούν να είναι επίγεια ή επίφυτα Τα στελέχη μπορεί να είναι είτε απλά είτε διακλαδισμένα.
Φύλλα
Τα φύλλα είναι απλά με ολόκληρα περιθώρια και τοποθετούνται στη βάση του φυτού είτε κατά μήκος του στελέχους και μπορεί να εναλλάσσονται, απέναντι, είτε σπειροειδή σε διάταξη. Παράφυλλα συνήθως υπάρχουν, όπως είναι οι μίσχοι. Όταν τα φύλλα συνθλιβούν, συνήθως είναι αισθητά αρωματικά.
Άνθη
Ταξιανθίες (υπό τη μορφή αιχμών) είναι ακροδέκτες, απέναντι των φύλλων ή βρίσκονται στις μασχάλες. Τα άνθη είναι αμφιφυλόφιλα άνευ περιανθίου, έκαστο άνθος υποβαστάζεται από ένα ασπιδοειδές βράκτιο (bract). Οι στήμονες είναι 2-6 και υπογύναια με 2-locular ανθήρες. Συνήθως, υπάρχουν 3-4 στίγματα (stigma) που συνδέονται με ένα μόνο ύπερο (pistil) ανά άνθος, το οποίο είναι 1 ή 3-4 carpellate. Η ωοθήκη είναι 1 locular και ανώτερη.
Καρποί και σπόροι
Οι καρποί είναι δρυποειδείς, με ένα μόνο κουκούτσι ανά καρπό. Οι σπόροι έχουν ένα λεπτό έμβρυο και αλευρώδες περισπέρμιο.
Γένη
Υποοικογένεια Verhuellioideae Samain & Wanke
Verhuellia Miquel 1843 (τρία είδη)
Υποοικογένεια Zippelioideae Samain & Wanke
Zippellia Blume 1830 (ένα είδος)
Manekia Trelease 1927 (έξι είδη)
Υποοικογένεια Piperoideae Arnott
Πέπερι (Piper) Λινναίος (Linnaeus) 1753 (περίπου 2.000 είδη)
Peperomia Ruiz & Pavon 1794 (περίπου 1.600 ήδη)
Σημειώσεις
Παραπομπές σημειώσεων
Υποσημειώσεις
Παραπομπές Υποσημειώσεων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Angiosperm Phylogeny Website
Piperaceae at the DELTA Online Families of Flowering Plants
Piperaceae at the online Flora of North America
Piperaceae at the online Flora of China
Piperaceae at the online Flora of Zimbabwe
Piperaceae at the NCBI Taxonomy Browser
Piperaceae at the online Piperaceae in Thailand
Πεπερώδη
Πιπερώδη
Δρύπες
Οικογένειες φυτών]
Αγγειόσπερμα
|
510026
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%20%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Κοκκινοχώρι Καβάλας
|
Το Κοκκινοχώρι (μέχρι το 1926 Σαρλή) είναι χωριό του Δήμου Παγγαίου της περιφερειακής ενότητας Καβάλας, στην περιφέρεια Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Σύμφωνα με την απογραφή του 2022, έχει 120 κατοίκους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 200 μέτρων, στους πρόποδες του Παγγαίου. Με το πρόγραμμα Καποδίστριας εντάχθηκε στον δήμο Ορφανού, και παλαιότερα υπαγόταν στην κοινότητα Ποδοχωρίου. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με την καλλιέργεια αμπελιών, αμυγδαλιών και ελιών.
Ιστορικά στοιχεία
Στη θέση Αμμούδες έχει εντοπιστεί οικισμός Νεολιθικής και Ρωμαϊκής περιόδου επί χαμηλού εξάρματος με ορατά επιφανειακά οικοδομικά λείψανα και κεραμική και στη θέση Νιφάρ Μπαχάρ ή "Δεύτερη Κατηγορία" οικισμός Ελληνιστικής - Ρωμαϊκής περιόδου με ορατά επιφανειακά λείψανα. Βόρεια από το σημερινό χωρίο βρισκόταν το υδραγωγείο της Αμφίπολης και σήμερα στην περιοχή βρίσκονται διάσπαρτα πηλοσωλήνες, τους οποίους οι κάτοικοι του χωριού χρησιμοποίησαν για καμινάδες και λούκια. Στη θέση Αμπέλια ανασκάφηκε μαρμάρινο επιτύμβιο ανάγλυφο με προτομή τεσσάρων ατόμων και επιγραφή. Στην θέση Γαλέ ευρέθησαν ελληνιστικά και ρωμαϊκά νομίσματα.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο, το χωριό ήταν γνωστό ως Οβελός. Το χωριό αναφέρεται τον Απρίλιο του 1341 στο Πρακτικό του πρωτοκυνηγού Ιωάννου Βατάτζη για την κατανομή των φόρων της Μονής Ιβήρων και των παροικών αναφέρεται ότι οι πάροικοι εγκατέλειψαν το Οβολόν και την Δοβροβίκειαν φοβούμενοι εχθρικές επιθέσεις και εγκαταστάθηκαν σε διάφορα αρχοντικά και στρατιωτικά κτήματα. Με χρυσόβουλο τον Ιανουάριο του 1346, ο Στέφανος Δουσάν απάλλαξε από τους φόρους τα κτήματα της Μονής Ιβήρων στον Οβελό και σε άλλα χωρία. Σε χρυσόβουλο του Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνού, της 14ης Ιουλίου 1351, αναφέρεται ότι οι πάροικοι του Οβελού και της Δοβροβικείας εξακολουθούσαν να παραμένουν στα γειτονικά κάστρα.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, το Κοκκινοχώρι είχε αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμού, με περίπου 300 κατοίκους, ενώ μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, είχε αμιγώς προσφυγικό πληθυσμό, μετά την εγκατάσταση 31 οικογενειών. Αρχικά εγκαταστάθηκαν ψηλότερα από το τουρκικό χωριό, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εγκαταστάθηκαν στον κάμπο για να είναι εγγύτερα στα χωράφια. Ο κύριος ναός του χωριού, αφιερωμένος στον Άγιο Νέστωρα, ολοκληρώθηκε το 1954.
Γνωστές προσωπικότητες
Βασίλης Καρράς, (στιχουργός, τραγουδιστής)
Παραπομπές
Δήμος Παγγαίου
Χωριά του νομού Καβάλας
|
573882
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%8C%20%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%AD
|
Σαντιό Μανέ
|
Ο Σαντιό Μανέ (Sadio Mané, γεννήθηκε 10 Απριλίου 1992) είναι Σενεγαλέζος διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως αριστερός πλάγιος μέσος για την Αλ Νασρ Ριάντ και της Εθνική Σενεγάλης. Το 2019 ψηφίστηκε καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς.
Καριέρα
Σε συλλόγους
Ξεκίνησε να αγωνίζεται επαγγελματικά το 2011 στη Μετς και την επόμενη σεζόν υπέγραψε στη Σάλτσμπουργκ. Με τη Σάλτσμπουργκ κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο Αυστρίας. Το 2014 πήρε μεταγραφή για τη Σαουθάμπτον. Από το 2016 έως το 2022 ήταν παίκτης της Λίβερπουλ, με την οποία κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Αγγλίας και ένα Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 2018-19 ενώ έφτασε σε άλλους δύο τελικούς, τη σεζόν 2017-2018 και τη σεζόν 2021-22.
Αναδείχθηκε στην καλύτερη ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ και καλύτερος παίκτης της Λίβερπουλ για τη σεζόν 2016-2017. Επιπλέον, επελέγη ως ο καλύτερος παίκτης της Πρέμιερ Λιγκ για τον Αύγουστο του 2017. Επίσης, η Αφρικανική Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου τον επέλεξε στην καλύτερη ομάδα του 2015 και του 2016. Το 2018-19 ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Αγγλίας με 22 γκολ.
Στις 22 Ιουλίου του 2022 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας στην Μπάγερν Μονάχου, αποχωρώντας από την αγγλική Πρέμιερ Λιγκ μετά από οχτώ χρόνια.
Στην εθνική ομάδα
Στην Εθνική Σενεγάλης παίζει από το 2012. Συμμετείχε με την ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και στα Κύπελλα Εθνών Αφρικής του 2015 και του 2017. Κλήθηκε στο ρόστερ της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Στη διοργάνωση του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής του 2019, βοήθησε τη Σενεγάλη να τερματίσει στη δεύτερη θέση και ένα χρόνο αργότερα, αναδείχθηκε ο Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Στον τελικό της διοργάνωσης του 2021 με αντίπαλο την Αίγυπτο (6 Φεβρουαρίου 2022, αποτέλεσμα αγώνα και παράτασης 0-0), ο Μανέ σκόραρε το νικητήριο λάκτισμα στη διαδικασία των πέναλτι για να δώσει στη Σενεγάλη τον πρώτο της τίτλο στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής και αναδείχθηκε επίσης ως ο κορυφαίος παίκτης του τουρνουά.
Τίτλοι και διακρίσεις
Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ
Πρωτάθλημα Αυστρίας : 2013–14
Κύπελλο Αυστρίας : 2013–14
Λίβερπουλ
Πρέμιερ Λιγκ : 2019–2020
Κύπελλο Αγγλίας: 2021-2022
Λιγκ Καπ Αγγλίας: 2021-22
Τσάμπιονς Λιγκ : 2018–19
Σούπερ Κύπελλο UEFA : 2019
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων : 2019
Σενεγάλη
Κύπελλο Εθνών Αφρικής : 2021
Ατομικές διακρίσεις
Ομάδα της χρονιάς CAF (4) : 2015, 2016, 2018, 2019
PFA Ομάδα της Χρονιάς (3) : 2016–17, 2018–19, 2019–20
Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Αγγλίας : 2018–19
Η ομάδα της σεζόν του Τσάμπιονς Λιγκ : 2018–19
Ομάδα της Χρονιάς UEFA : 2019
Κύπελλο Εθνών Αφρικής Παίκτης του Τουρνουά : 2021
Η ομάδα του τουρνουά Κυπέλλου Εθνών Αφρικής : 2019, 2021
Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς : 2019
Onze d'Or : 2018–19
Παγκόσμια ομάδα ανδρών IFFHS : 2019
Ομάδα της Χρονιάς ESM : 2018–19
Ομάδα της χρονιάς IFFHS CAF : 2020
IFFHS CAF Ομάδα της Δεκαετίας 2011–2020
IFFHS Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς CAF
Δείτε επίσης
Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα
Παραπομπές
Σενεγαλέζοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Σενεγάλης
Ποδοσφαιριστές Λίβερπουλ Φ.Κ.
Ποδοσφαιριστές Σαουθάμπτον ΦΚ
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ
Ποδοσφαιριστές Λιγκ 2
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Μετς
Ποδοσφαιριστές Σαμπιονά Νασιονάλ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Μουσουλμάνοι
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018
Παίκτες νικητές ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2017
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2019
Ποδοσφαιριστές Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2021
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Αυστρία
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γαλλία
Ποδοσφαιριστές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012
Ποδοσφαιριστές Μπάγερν Μονάχου
Ποδοσφαιριστές Μπούντεσλιγκα
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Γερμανία
Ποδοσφαιριστές Αλ Νασρ Ριάντ
Ποδοσφαιριστές Σαουδαραβικού Επαγγελματικού Πρωταθλήματος
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Σαουδική Αραβία
|
131775
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AC%CF%80%20%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84%20%28%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%29
|
Αράπ Αχμέτ (συνοικία Λευκωσίας)
|
Η Αράπ Αχμέτ είναι συνοικία του Δήμου Λευκωσίας. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το μεγαλύτερο μέρος της διοικητικής έκτασης της συνοικίας δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος αυτό ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
Τοποθεσία
Στα βορειοανατολικά συνορεύει με τη Νεάπολη, στα ανατολικά με τη συνοικία Μαχμούτ Πασά, στα νοτιοανατολικά με τη συνοικία Ιπλίκ-Παζάρ-Κορκούτ Εφέντι, τη συνοικία Καραμανζαντέ και τη συνοικία Ιμπραχίμ Πασά, στα νότια με τον Άγιο Ανδρέα και στα δυτικά με τον Άγιο Παύλο (Δήμος Αγίου Δομετίου) και το Ορτακιοϊ.
Ιστορία
Η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Αρμένιοι. Ωστόσο, υπήρχαν και αρκετοί Τουρκοκύπριοι, μερικοί Ελληνοκύπριοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι και Βρετανοί. Τα πρώτα χρόνια της Αγγλοκρατίας, η περιοχή της Αράπ Αχμέτ και της Καραμανζαντέ ήταν γνωστές ως Φραγκομαχαλλάς. Στη συνέχεια ο Φραγκομαχαλλάς διαιρέθηκε στις δύο συνοικίες.
Οι Αρμένοι κατοικούσαν στην περιοχή από τον 10ο αιώνα. Το 1571 οι Οθωμανοί δώρισαν στους Αρμένιους τη γυναικεία μονή του Τάγματος των Βενεδικτίνων ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στη κατάκτηση της Κύπρου. Τη μονή αυτή την μετέτρεψαν στον αρμενικό ναό της Παρθένου Μαρίας.
Την εποχή της Αγγλοκρατίας, στη συνοικία Αράπ Αχμέτ βρίσκονταν οι κατοικίες των πλούσιων Βρετανών.
Κατά τις δικοινοτικές διαταραχές της περιόδου 1963-64, οι Αρμένιοι κάτοικοι της συνοικίας Αράπ Αχμέτ εκδιώχθηκαν από τους Τουρκοκύπριους. Στα σπίτια τους κατοίκησαν Τουρκοκύπριοι από άλλες περιοχές, οι οποίοι μετά το 1974 επέστρεψαν στα χωριά τους ή εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές.
Πληθυσμός
Η Αράπ Αχμέτ απογραφόταν ξεχωριστά σε μερικές από τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο. Στις απογραφές του 1931, του 1960, του 1973 και του 1976 δεν απογράφεται ξεχωριστά. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό της Αράπ Αχμέτ όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού στις οποίες εμφανίζεται. Οι απογραφές από το 1976 και μετά αφορούν το έδαφος της συνοικίας το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Παραπομπές
Συνοικίες Δήμου Λευκωσίας
|
580049
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Λευκορωσία (αποσαφήνιση)
|
Η Λευκορωσία είναι μια μεσόγεια χώρα στην Ανατολική Ευρώπη
Ο όρος Λευκορωσία μπορεί επίσης να αναφέρεται σε:
Λευκορωσία (τρακτέρ), ένα εμπορικό σήμα τρακτέρ και αγροτικών μηχανημάτων που κατασκευάζονται στο Εργοστάσιο Τρακτέρ του Μινσκ
Μπιελαρούς, Λευκορωσική εφημερίδα που δημοσιεύεται στις ΗΠΑ
Ράδιο "Λευκορωσία", ο επίσημος διεθνής ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκορωσίας
Λευκορωσία (πιάνο), κατασκευαστής πιάνων στη Λευκορωσία
Δείτε επίσης
Λευκή Ρουθηνία
|
133233
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%20%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD
|
Φράγκο Λίχτενσταϊν
|
Το Φράγκο (Frank, στον πληθυντικό: Franken) αποτελεί το νόμισμα του Λίχτενσταϊν από το 1920. Για τις συναλλαγές χρησιμοποιείται νόμιμα το ελβετικό φράγκο, καθώς το κρατίδιο βρίσκεται σε τελωνειακή και νομισματική ένωση με την Ελβετία. Με βάση τη συμφωνία του 1980 ανάμεσα στην Ελβετία και στο Λίχτενσταϊν επιτρέπεται στο δεύτερο να παράγει ελβετικά φράγκα σε κέρματα, όχι όμως και να εκδίδει τραπεζογραμμάτια..
Προηγούμενα νομίσματα
Το Λιχτενστάιν χρησιμοποιούσε την αυστριακή κορόνα (Krone και Heller ως το 1920 . Λόγω του γεγονότος ότι η κορόνα δεν ήταν σταθερή, άλλαξε νόμισμα και υιοθέτησε το ελβετικό φράγκο.
Τα κέρματα του Λίχτενσταϊν είναι τόσο σπάνια, ώστε στην πραγματικότητα δεν κυκλοφορούν και δεν έχουν εκδοθεί καθόλου τραπεζογραμμάτια, με εξαίρεση των 3 έκτακτων εκδόσεων των "Heller" το 1920 . Τα περισσότερα από τα κέρματα του φράγκου Λίχτενσταϊν έχουν ίση ποσότητα πολύτιμου μετάλλου με το ελβετικό φράγκο, με εξαίρεση αυτά που παρήχθησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στη δεκαετία του 1990.
Ο μεγαλύτερος αριθμός κερμάτων που παρήχθησαν ήταν το 1 φράγκο του 1924. Το 1988 παρήχθησαν φράγκα για την επέτειο συμπλήρωσης των 50 ετών της βασιλείας του Πρίγκιπα Φραντς Γιόζεφ Β΄. Επίσης, νομίσματα των 10 φράγκων κόπηκαν το 1990 με αφορμή την ανάρρηση στο θρόνο του Πρίγκιπα Χανς Άνταμ Β΄.
Παραπομπές
Φραγκο
Νομίσματα της Ευρώπης
|
748429
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5
|
Παναγιουρίστε
|
Η Παναγιουρίστε () είναι βουλγαρική πόλη στο άνω άκρο του ποταμού Έβρου. Βρίσκεται 43 χιλιόμετρα βόρεια του Πάζαρτζικ στο όρος Sredna Gora. Παράλληλα, είναι το διοικητικό κέντρο του ομώνυμου δήμου. Το Δεκέμβριο του 2009 αριθμούσε 17.959 κατοίκους.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Βουλγαρίας
|
713866
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B5
|
Πανετόνε
|
Το πανετόνε είναι τύπος ιταλικού γλυκού ψωμιού που προέρχεται από το Μιλάνο (στην τοπική διάλεκτο του Μιλάνου ονομάζεται ), συνήθως παρασκευάζεται και καταναλώνεται τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στη Δυτική, Νότια και Νοτιοανατολική Ευρώπη, καθώς και στη Λατινική Αμερική, την Ερυθραία, Αυστραλία, Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά.
Έχει σχήμα θόλου, το οποίο εκτείνεται από κυλινδρική βάση και έχει συνήθως ύψος 12-15 εκατοστά για πανετόνε βάρους 1 κιλού. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν και άλλες βάσεις, όπως οκτάγωνο ή κρούστα με σχήμα αστεριού πιο συνηθισμένο στο παντόρο. Παρασκευάζεται κατά τη διάρκεια μακράς διαδικασίας που περιλαμβάνει τη σκλήρυνση της ζύμης, η οποία είναι όξινη, παρόμοια με το προζύμι. Η διαδικασία ξεκούρασης από μόνη της διαρκεί αρκετές ημέρες, δίνοντας στο κέικ τα ιδιαίτερα αφράτα χαρακτηριστικά του. Περιέχει ζαχαρωμένο πορτοκάλι, κίτρο και ξύσμα λεμονιού, καθώς και σταφίδες, οι οποίες προστίθενται ξηρές και όχι εμποτισμένες. Υπάρχουν πολλές άλλες παραλλαγές, όπως απλό ή με σοκολάτα. Σερβίρεται σε σχήματα σφήνας, κάθετα κομμένη, συνοδευόμενη από γλυκά ζεστά ροφήματα ή γλυκό κρασί, όπως το Asti ή το Moscato d'Asti. Σε ορισμένες περιοχές της Ιταλίας, σερβίρεται με crema di mascarpone, μια κρέμα από μασκαρπόνε, αυγά, μερικές φορές αποξηραμένα ή ζαχαρωμένα φρούτα, και συνήθως γλυκό λικέρ όπως το αμαρέτο. Εάν το μασκαρπόνε δεν είναι διαθέσιμο, το ζαμπαγιόνε χρησιμοποιείται μερικές φορές ως υποκατάστατο.
Καταβάλλονται προσπάθειες για την απόκτηση καθεστώτος προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης για αυτό το προϊόν, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχημένες. Ο πρώην Ιταλός υπουργός Γεωργίας Πάολο Ντε Κάστρο ήταν γνωστό ότι έψαχνε τρόπους για την προστασία των γνήσιων ιταλικών κέικ από τον αυξανόμενο ανταγωνισμό στη Νότια Αμερική και διερευνά εάν θα μπορούσε να αναληφθεί δράση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Προέλευση
Στην Ιταλία, το πανετόνε έρχεται με μια συχνά ποικίλη ιστορία, αλλά αυτό που αναφέρει πάντοτε ότι η γενέτειρά του ήταν το Μιλάνο. Η λέξη "panettone" προέρχεται από την ιταλική λέξη "panetto", μια μικρή τούρτα. Το επαυξητικό ιταλικό επίθημα "-one" αλλάζει την έννοια σε "μεγάλο κέικ".
Η προέλευση αυτού του κέικ φαίνεται να είναι αρχαία, ίσως από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όταν οι αρχαίοι Ρωμαίοι προσέθεταν διογκωτικά σε ένα είδος ζύμης με μέλι.
Αυτό το «ψηλό, ζυμωμένο κέικ φρούτων» εμφανίζεται στις διάφορες μορφές τέχνης. Εμφανίζεται σε έναν πίνακα του 16ου αιώνα από τον Πίτερ Μπρίγκελ τον πρεσβύτερο και αναφέρεται πιθανώς σε ένα σύγχρονο βιβλίο συνταγών που γράφτηκε από τον Ιταλό Μπαρτολομέο Σκάπι, προσωπικό σεφ σε πάπες και αυτοκράτορες κατά την εποχή του Καρόλου Ε΄. Η πρώτη καταγεγγραμμένη σύνδεση του πανετόνε με τα Χριστούγεννα βρίσκεται στα γραπτά του Ιταλού του 18ου αιώνα Πιέτρο Βέρι. Το αναφέρει ως «Pan de Ton» ( πολυτελές ψωμί ).
Παραπομπές
Γλυκά ψωμιά
Χριστουγεννιάτικα εδέσματα
Ιταλικά επιδόρπια
|
725797
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B9%CF%87%20%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85
|
Χέντβιχ Σοφία του Βρανδεμβούργου
|
Η Χέντβιχ-Σοφία, γερμ. Hedwig Sophia von Brandenburg von Hohenzollern (14 Ιουλίου 1623 - 26 Ιουνίου 1683) από τον Οίκο των Χοεντσόλερν ήταν κόρη του εκλέκτορα του Βραδεμβούργου και με τον γάμο της έγινε λαντγκραβίνα της Έσσης-Κάσσελ. Έγινε επίτροπος της αρχής από το 1663 έως το 1677 κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας των γιων της, πρώτα του Γουλιέλμου Ζ΄ και μετά του Καρόλου Α΄.
Βιογραφία
Ήταν η δεύτερη κόρη του Γεωργίου-Γουλιέλμου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και της Ελισάβετ-Καρλόττας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Φρειδερίκου Δ΄ εκλέκτορα του Παλατινάτου.
Παντρεύτηκε το 1649 τον Γουλιέλμο ΣΤ΄. Μετά το τέλος τού συζύγου της το 1663, τον διαδέχθηκε ο πρώτος γιος τους Γουλιέλμος ΣΤ΄ ως λάντγκραβος της Έσσης-Κάσσελ. Η Χέντβιχ-Σοφία, ως μητέρα και κηδεμόνας του, έγινε επίτροπος. Το 1670 απεβίωσε ο Γουλιέλμος ΣΤ΄ σε ηλικία 19 ετών και τον διαδέχθηκε ο δεύτερος γιος της Κάρολος Α΄, που ήταν 16 ετών, έτσι η Χέντβιχ-Σοφία συνέχισε να είναι επίτροπος.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας της επιδιόρθωσε τα οικονομικά του κράτους, τα οποία είχαν εξανεμιστεί κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου από αυξημένους φόρους. Διατήρησε την ειρήνη, παρά τη γαλλική επέκταση, μέχρι το 1673, οπότε συμμάχησε με τον αδελφό της στο Βρανδεμβούργο ενάντια στη Γαλλία.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της ως επιτρόπου, καθυστέρησε την παράδοση της εξουσίας, κάτι που δυσαρέστησε τον γιο της, μέχρι που αυτή αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία το 1677.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1649 τον Γουλιέλμο ΣΤ΄ λάντγκραβο της Έσσης-Κάσσελ και είχε τέκνα:
Καρλόττα-Αμαλία 1650-1714, παντρεύτηκε τον Χριστιανό Ε΄ Όλντενμπουργκ της Δανίας.
Γουλιέλμος Ζ΄ 1651-1670, λάντγκραβος της Έσσης-Κάσσελ. Απεβίωσε 19 ετών.
Κάρολος 1654-1730, λάντγκραβος της Έσσης-Κάσσελ.
Φίλιππος 1655-1721, λάντγκραβος της Έσσης-Φίλιππσταλ.
Ελισάβετ-Ερριέττα 1661-1683, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Α΄ των Χοεντσόλερν εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου & δούκα της Πρωσίας.
Γεώργιος 1658-1675, απεβίωσε 17 ετών, Λουίζα 1652 απεβ. 1 μηνός.
Καταγωγή
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Hans Philippi, Die Landgrafschaft Hessen-Kassel 1648-1806 = Veröffentlichungen der Historischen Kommission για Hessen 46 = Kleine Schriften 8, Marburg 2007.
Οίκος των Χοεντσόλερν
|
663637
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC
|
Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ
|
Η Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ (ιταλικά: Gerusalemme Liberata) είναι επικό ποίημα του Τορκουάτο Τάσσο, που αποτελεί και το σημαντικότερο έργο του. Θέμα του έχει την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους πολεμιστές της Πρώτης Σταυροφορίας, καθώς και τα γεγονότα που προηγήθηκαν της αλώσεως της πόλης. Ο ποιητής αναπλάθει ελεύθερα τα γεγονότα, εισάγοντας πολλά φανταστικά πρόσωπα που συνυπάρχουν με τα ιστορικά, όπως ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν. Το έργο έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αναγεννησιακής ποίησης, που εκφράστηκε στην πληρότητά της από τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Λουντοβίκο Αριόστο, αλλά ανήκει εξίσου και στην αμέσως επόμενη περίοδο της Αντιμεταρρύθμισης και του Μπαρόκ. Εμπνεόμενο από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου και κυρίως την Αινειάδα του Βιργιλίου, περιέχει εντούτοις πολλά λυρικά στοιχεία και σκηνές αισθησιακού περιεχομένου, ενώ βασικό ζήτημα που απασχολεί τον ποιητή είναι η διάσταση μεταξύ της χαράς της ζωής και του καθήκοντος. Σε αυτά τα τελευταία στοιχεία έγκειται και η μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το έργο στο αναγνωστικό κοινό, αμέσως μόλις εκδόθηκε. Είναι γραμμένο στην παραδοσιακή ιταλική στροφή της οκτάβας (ottava rima) και χωρίζεται σε είκοσι άσματα (cantos) που περιέχουν εν συνόλω 15.336 ενδεκασύλλαβους στίχους. Το έργο στα ελληνικά ονομάζεται επίσης και Ελευθερωμένη ή Ελευθερωθείσα Ιερουσαλήμ ή ακόμα και Η ελευθέρωσις της Ιερουσαλήμ.
Σύνοψη του έργου
Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν οδηγεί το σταυροφορικό στράτευμα κατά της Ιερουσαλήμ. Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Αλαδίνος, του οποίου κύριος συνεργάτης είναι ο μάγος Ισμηνός, δέχεται ενισχύσεις από μια πολεμίστρια παρθένο, τη Χλωρίνδα, η οποία ερχόμενη καταφέρνει να μην καούν στην πυρά ο Ολίνδος και η Σωφρονία, δύο ερωτευμένοι νέοι χριστιανοί που είχαν καταδικαστεί άδικα από τον Αλαδίνο για προδοσία. Η Ερμινία, κόρη του βασιλιά της Αντιοχείας, δείχνει από τα τείχη στον Αλαδίνο τους σημαντικότερους σταυροφόρους πολεμιστές, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Ταγκρέδος τον οποίον αγαπά· εκείνος όμως είναι κρυφά ερωτευμένος με τη Χλωρίνδα.
Στο στρατόπεδο των σταυροφόρων φτάνει η ωραία μάγισσα Αρμίδα, που χρησιμοποιώντας τα γυναικεία θέλγητρά της παρασύρει και αιχμαλωτίζει πολλούς σταυροφόρους σε ένα κάστρο. Ο νεαρός Ρινάλδος, ένας γενναίος ιππότης, σκοτώνει σε διαξιφισμό έναν συμπολεμιστή του και εγκαταλείπει το στρατόπεδο. Ο Ταγκρέδος και ο Αργάντης, ένας Κιρκάσσιος από την Αίγυπτο, μονομαχούν αλληλοτραυματιζόμενοι, αλλά υπόσχονται να επαναλάβουν τη μονομαχία. Ο Ταγκρέδος πιστεύοντας ότι ακολουθεί τη Χλωρίνδα, ακολουθεί στην πραγματικότητα την Ερμινία ντυμένη με την πανοπλία της Χλωρίνδας. Και οι δύο χάνουν τον δρόμο τους· η μεν Ερμινία καταφεύγει σε κάποιους βοσκούς, ο δε Ταγκρέδος αιχμαλωτίζεται κι αυτός στο κάστρο της Αρμίδας.
Τον Αργάντη αντιμετωπίζει τελικά ο γηραιός Ραϊμόνδος και σχεδόν τον νικά· αλλά η εκεχειρία διαλύεται και στη μάχη που επακολουθεί οι χριστιανοί αρχικά θριαμβεύουν· αλλά μια τρομερή θύελλα τους αναγκάζει να υποχωρήσουν στο στρατόπεδο. Μετά από ειδήσεις ότι ο Ρινάλδος είναι νεκρός και ότι η στρατιά που θα ενίσχυε τους σταυροφόρους εξολοθρεύτηκε, ξεσπά ανταρσία στο στράτευμα, την οποία ο Γοδεφρείδος σταματά χωρίς χρήση βίας. Το στρατόπεδο των σταυροφόρων δέχεται σφοδρή επίθεση από τους εχθρούς και κινδυνεύει με ολοκληρωτική καταστροφή, αλλά την κρίσιμη στιγμή επιστρέφουν οι χριστιανοί πολεμιστές που είχαν φύγει με την Αρμίδα και με τη βοήθειά τους οι εχθροί κατατροπώνονται. Οι πολεμιστές αναφέρουν στον Γοδεφρείδο ότι ο Ρινάλδος ήταν ζωντανός και τους είχε ελευθερώσει από την Αρμίδα.
Οι σταυροφόροι επιτίθενται στην Ιερουσαλήμ, την οποία υπερασπίζεται τώρα και ο Τούρκος Σολιμάνης, έκπτωτος βασιλιάς της Νίκαιας της Μικράς Ασίας, που είχε επιτεθεί με το στράτευμά του στο στρατόπεδο την προηγουμένη. Ο Γοδεφρείδος τραυματίζεται, θεραπεύεται ωστόσο ως εκ θαύματος. Η Χλωρίνδα με τον Αργάντη καίνε τη νύχτα τον πολιορκητικό πύργο και ο Ταγκρέδος πληγώνει θανάσιμα τη Χλωρίνδα δίχως να αντιληφθεί ότι είναι αυτή. Πριν πεθάνει η Χλωρίνδα του ζητά να τη βαφτίσει χριστιανή, πράγμα που αυτός κάνει. Ο μάγος Ισμηνός στοιχειώνει με δαιμόνια το δάσος από όπου προμηθεύονταν ξυλεία οι σταυροφόροι για να εμποδίσει την κατασκευή νέων πολιορκητικών μηχανών. Μεγάλη ξηρασία ταλαιπωρεί τους σταυροφόρους, αλλά μια βροχή τους σώζει από τη δίψα.
Δύο ιππότες, ο Κάρολος και ο Ουβάλδος, στέλνονται για να βρουν και να φέρουν πίσω τον Ρινάλδο, ο οποίος είχε γίνει στο μεταξύ και αυτός δέσμιος της Αρμίδας. Με τις οδηγίες που τους δίνει ο Γέροντας της Ασκαλώνας, οι δύο ιππότες φτάνουν με ένα πλοιάριο στην υπερπόντια νήσο όπου η Αρμίδα κρατούσε μέσω των απολαύσεων τον Ρινάλδο και τον ξαναφέρνουν στην Ιερουσαλήμ, όπου γίνεται ξανά δεκτός στο στράτευμα και του ανατίθεται από τον Γοδεφρείδο να καταπολεμήσει τη μαγεία του δάσος, πράγμα που καταφέρνει. Αμέσως κατασκευάζονται πολιορκητικές μηχανές και αρχίζει η τελική επίθεση εναντίον της Ιερουσαλήμ. Μετά από λυσσαλέα μάχη, η πόλη καταλαμβάνεται και μία μεγάλη σφαγή αρχίζει. Ο Ταγκρέδος σκοτώνει σε μονομαχία τον Αργάντη, αλλά τραυματίζεται βαριά· ανακαλύπτεται όμως, σώζεται και περιθάλπεται από την Ερμινία. Η επίθεση των Αιγυπτίων αποτυγχάνει, ο Αλαδίνος και ο Σολιμάνης σκοτώνονται, η δε Αρμίδα υποτάσσεται στον Ρινάλδο. Η Ιερουσαλήμ έχει απελευθερωθεί και ο Γοδεφρείδος με τους σταυροφόρους προσεύχονται στον Πανάγιο Τάφο.
Περίληψη ανά άσμα
Πρώτο άσμα
Ο Θεός ρίχνει το βλέμμα του στους αρχηγούς των Σταυροφόρων. Βλέπει τον Βαλδουίνο, τον Ταγκρέδο, τον Βοημούνδο και τον Ρινάλδο. Ξεχωρίζει πάνω από όλους τον Γοδεφρείδο για την πίστη και την ευσέβειά του και στέλνει προς αυτόν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ για να του μεταφέρει το μήνυμά του: να συγκαλέσει το συμβούλιο τον αρχηγών με σκοπό να ξαναρχίσουν οι πολεμικές επιχειρήσεις για να απελευθερωθεί η Ιερουσαλήμ. Ο Γαβριήλ λέει στον Γοδεφρείδο ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού και θα τον επιλέξουν οι σύντροφοί του για αρχηγό τους. Στη συνέλευση ο Γοδεφρείδος παροτρύνει τους αρχηγούς να μην ξεχνούν τον σκοπό της εκστρατείας: να ιδρύσουν στην Παλαιστίνη ένα νέο βασίλειο, κυριεύοντας την αγία πόλη και ελευθερώνοντας τον Πανάγιο Τάφο. Ο Πέτρος ο Ερημίτης, ο πρωτεργάτης της Σταυροφορίας προτρέπει τους σταυροφόρους να εκλέξουν έναν κοινό αρχηγό. Οι ηγεμόνες τότε εκλέγουν τον Γοδεφρείδο, ο οποίος διατάζει να γίνει συγκέντρωση και επιθεώρηση όλου του στρατεύματος. Την επομένη όλα τα τμήματα του στρατού και οι αρχηγοί τους παρελαύνουν μπροστά στον Γοδεφρείδο. Περνούν οι Φράγκοι ιππότες, με αρχηγό τον Ούγο, οι Νορμανδοί με αρχηγό τον Ροβέρτο, οι Γάλλοι με τον Βαλδουίνο, τον αδερφό του Γοδεφρείδου και τον Στέφανο, οι Σουηβοί με τον Γουέλφο, οι Φλαμανδοί ιππότες με αρχηγό έναν άλλο Ροβέρτο, οι Άγγλοι και οι Ιρλανδοί με αρχηγό τον Γουλιέλμο. Μετά περνά ο Ταγκρέδος, ο γενναίος ιταλογεννημένος Νορμανδός με ιππότες από την Καμπανία. Αυτός είχε ερωτευτεί μια πανέμορφη πολεμίστρια των απίστων, που την είχε δει μόνο μια φορά στη μάχη. Ακολουθούν λίγοι Έλληνες (ο ποιητής ψέγει την Ελλάδα για την αδιαφορία της για τη Σταυροφορία, τονίζοντας ότι η υποδούλωσή της στους Τούρκους ήταν έργο της θείας δίκης), μετά οι περιπλανώμενοι ιππότες, οι γενναιότεροι όλων: ο Δουδών, ο Ευστάθιος (μικρότερος αδερφός του Γοδεφρείδου) και ο νεαρός Ρινάλδος, από την περιοχή του Αδίγη. Τέλος, μετά τους ιππότες παρελαύνουν οι οπλίτες, Φράγκοι, όπως ο Ραϊμόνδος, Ελβετοί και άλλοι από τα Παπικά Κράτη. Ο Γοδεφρείδος ανησυχεί γιατί ο βασιλιάς της Αιγύπτου πλησίαζε με τον στρατό του. Στέλνει έναν αγγελιοφόρο στην Ελλάδα, για να σιγουρέψει ότι θα φθάσουν οι ενισχύσεις από τη Δανία. Την επομένη ο στρατός ξεκινά από την παραθαλάσσια οδό. Μόλις φτάνει η φήμη στην πόλη ότι το στράτευμα των Σταυροφόρων κινείται κατά της Ιερουσαλήμ, ο Αλαδίνος, ο γέρος βασιλιάς της, ένας πιστός του Μωάμεθ, βάζει βαριά φορολογία στους λίγους χριστιανούς της πόλης. Σκέφτεται να διατάξει γενική σφαγή των χριστιανών, αλλά το μετανιώνει από τον φόβο για τα αντίποινα του εχθρού. Διατάζει ωστόσο να πληγούν οι γύρω καλλιέργειες και να δηλητηριαστούν οι πηγές για μην μπορεί να βρει νερό και τροφή ο στρατός των Φράγκων. Έπειτα προστάζει να οχυρωθεί εσπευσμένα το ευάλωτο βορεινό τείχος της Ιερουσαλήμ και βάζει στην πόλη ένα μεγάλο στρατό για την υπεράσπισή της.
Δεύτερο άσμα
Στην Ιερουσαλήμ ο μάγος Ισμηνός, ένας εξωμότης πρώην χριστιανός, προτείνει στον Αλαδίνο να πάρουν μια εικόνα της Παναγίας από έναν χριστιανικό ναό και να τη μεταφέρουν σε ένα μωαμεθανικό τέμενος, όπου θα ασκήσει πάνω της όλα τα μάγια και τους εξορκισμούς του για να κάνει να αποτύχει η επιχείρηση των Σταυροφόρων. Ο Αλαδίνος συγκατανεύει και διατάζει να μεταφερθεί η εικόνα με τη βία. Το επόμενο πρωί όμως η εικόνα είναι άφαντη. Οργισμένος ο Αλαδίνος σκέφτεται να διατάξει γενική σφαγή των Χριστιανών. Τότε μια γενναία νεαρή χριστιανή, η Σωφρονία, που ήταν ερωτευμένη σιωπηλά με τον Ολίνδο, ένα νεαρό χριστιανό, εμφανίζεται στον Αλαδίνο αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την εξαφάνιση της εικόνας ώστε να σώσει τους χριστανούς. Ο Αλαδίνος διατάζει να καεί στην πυρά.
Ο Ολίνδος, μόλις βλέπει να συλλαμβάνουν τη Σωφρονία, φωνάζει ότι εκείνος είναι ο ένοχος και όχι αυτή. Ο Αλαδίνος αποφασίζει να καούν και οι δύο μαζί στην πυρά. Λίγο πριν την εκτέλεση ο Ολίνδος εξομολογείται στη Σωφρονία ότι την αγαπά. Η Σωφρονία τον εμψυχώνει για το μαρτύριο. Ενώ είναι ήδη στην πυρά, εμφανίζεται μια ωραία μωαμεθανή πολεμίστρια παρθένος από τα μέρη της Περσίας. Είναι η Χλωρίνδα, αυτή με την οποία ήταν ερωτευμένος ο Ταγκρέδος. Βλέποντας τη Σωφρονία και τον Ολίνδο σπεύδει με το άλογό της και μαθαίνοντας τι έγινε καταλαβαίνει ότι είναι αθώοι. Σταματά την εκτέλεση και παρεμβαίνει στον Αλαδίνο, προσφέροντάς του τη βοήθειά της κατά των Φράγκων με αντάλλαγμα την απελευθέρωση των δύο νέων. Ο Αλαδίνος δέχεται, αλλά τους καταδικάζει σε εξορία. Πολλοί εξόριστοι χριστιανοί καταφεύγουν στο στρατόπεδο των σταυροφόρων, οι οποίοι μετά βίας συγκρατούνταν από τον Γοδεφρείδο να βαδίσουν κατά της αγίας πόλης. Κατά τη δύση ο Γοδεφρείδος δέχεται μια πρεσβεία από τον βασιλιά της Αιγύπτου. Οι πρεσβευτές προσκυνούν. Ένας από αυτούς, ο Αλήτης, προτείνει τη σύναψη ειρήνης και φιλίας. Λέει στον Γοδεφρείδο ότι μπορούν να κερδίσουν γη και κτήσεις δίχως πόλεμο, αρκεί να μην επιτεθούν κατά της Ιερουσαλήμ. Ο Γοδεφρείδος απαντά ότι σκοπός τους δεν είναι να αποκτήσουν εδάφη ή πλούτη, αλλά να απελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ και οδηγός τους ως εδώ ήταν το χέρι του ίδιου του Θεού. Όταν το κάνουν, θα μπορούν να συνάψουν ειρήνη με τον βασιλιά της Αιγύπτου. Ο άλλος απεσταλμένος, ο Αργάντης, ένας Κιρκάσιος της Αιγύπτου, θυμωμένος από την απάντηση καλεί τον Γοδεφρείδο να διαλέξει μεταξύ της ειρήνης και του πολέμου. Προτού προλάβει να του αποκριθεί αυτός, απαντούν με μία φωνή οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί ηγεμόνες υπέρ του πολέμου. Ο Αργάντης τότε κηρύσσει τον πόλεμο στους Χριστιανούς.
Τρίτο άσμα
Μόλις το στράτευμα των σταυροφόρων αντικρίζει την άλλη μέρα το πρωί την Ιερουσαλήμ, όλοι ξεσπούν σε κραυγές χαράς· έπειτα όμως όλοι αναστέναζαν από θλίψη και κλαίνε που δεν μπορούσαν να μπουν στην πόλη όπου πέθανε και αναστήθηκε ο Χριστός. Στην πόλη οι οπλίτες τρέχουν στις επάλξεις, ενώ οι γέροι και τα γυναικόπεδα στα τεμένη. Ο βασιλιάς Αλαδίνος ανεβαίνει σε έναν ψηλό πύργο των τειχών, έχοντας δίπλα του την Ερμινία, την κόρη του βασιλιά της Αντιοχείας, που είχε σκοτωθεί από τους σταυροφόρους. Η Χλωρίνδα βγαίνει εναντίον των εχθρών και σκορπίζει τον όλεθρο. Ο Αλαδίνος ρώτησε την Ερμινία, που γνώριζε καλά τους σταυροφόρους από τότε που ήταν αιχμάλωτή τους, να του πει ποιος ήταν αυτός που έτρεχε να αντιμετωπίσει τώρα τη Χλωρίνδα. Αναστέναξε η Ερμινία αναγνωρίζοντας τον ιππότη, γιατί ήταν ερωτευμένη μαζί του· ήταν ο Ταγκρέδος, αυτός που τους είχε νικήσει στην Αντιόχεια. Ο Ταγκρέδος αντιμετωπίζοντας τη Χλωρίνδα της δίνει ένα δυνατό χτύπημα με το κοντάρι και το κράνος τής φεύγει αποκαλύπτοντάς την. Εκείνος όταν την αναγνωρίζει μένει σαν απολιθωμένος. Στη συνέχεια αποφεύγει να της επιτεθεί προτιμώντας άλλους εχθρούς, αυτή όμως καλπάζει εναντίον του. Θέλοντας να της εκμυστηρευτεί τον έρωτά του προτού πεθάνει, της προτείνει να πάνε παράμερα να αγωνιστούν μεταξύ τους. Η Χλωρίνδα δέχεται και καταφέρνει να πληγώσει τον Ταγκρέδο. Αυτός της εξομολογείται τότε τον έρωτά του και της λέει ότι δεν θα την πολεμήσει πια και ότι μπορούσε, αν ήθελε, να του διατρυπήσει την καρδιά. Τότε περνώντας κάποιος Φράγκος και βλέποντας τη σκηνή τραυματίζει ελαφρά στον αυχένα τη Χλωρίνδα, προξενώντας τη μήνιν του Ταγκρέδου, που αρχίζει να τον κυνηγά. Η Χλωρίνδα είχε μείνει κατάπληκτη από όλα αυτά. Έπειτα ξαναμπήκε στη μάχη για να προστατεύσει τους δικούς της που υποχωρούσαν.
Τη στιγμή εκείνη επιτίθεται στους χριστιανούς ο Αργάντης με τους δικούς του, ενώ στο πεδίο της μάχης θέριζε πολλούς η Χλωρίνδα. Τότε μπαίνει πάλι στη μάχη ο Ταγκρέδος. Στη μάχη μπήκαν και οι περιπλανώμενοι ιππότες, κατατροπώνοντας τους εχθρούς. Μπροστά πολεμούσε ο Ρινάλδος, που τον αναγνωρίζει η Ερμινία και τον δείχνει στον Αλαδίνο ως τον πιο ηρωικό μαχητή των χριστιανών. Του δείχνει επίσης τον πρίγκιπα Δουδώνα, αρχηγό των περιπλανώμενων, τον Γερνάνδο, αδερφό του βασιλιά της Νορβηγίας και το αχώριστο ζευγάρι των συζύγων πολεμιστών, τη Γιλδίππη και τον Οδόαρδο. Οι παγανιστές ηττώνται και ο Αργάντης κινδύνεψε να σκοτωθεί από τον Ρινάλδο. Ο Αργάντης και η Χλωρίνδα κάλυπταν την υποχώρηση των δικών τους στα τείχη, μαχόμενοι με τους χριστιανούς ιππότες. Ο Δουδών, έχοντας εξοντώσει πλήθος εχθρών αντιμετωπίζει τον Αργάντη, που καταφέρνει τελικά να σκοτώσει τον ιππότη. Ο Ρινάλδος βλέποντας τον αρχηγό του νεκρό θέλει να επιτεθεί στους εχθρούς που είχαν κλειστεί στα τείχη. Ο Γοδεφρείδος όμως δίνει σήμα να σταματήσει η επίθεση. Έπειτα κατοπτεύει τη θέση στην οποία βρίσκεται η Ιερουσαλήμ. Τότε τον βλέπει η Ερμινία και τον δείχνει στον Αλαδίνο, εκθειάζοντάς τον ως υπόδειγμα ανδρείου και ευγενούς ιππότη. Του δείχνει έπειτα τον αδερφό του Γοδεφρείδου, Βαλδουίνο, τον γέροντα Ραϊμόνδο, σοφό και πολυμήχανο, τον Γουλιέλμο, γιο του βασιλιά της Αγγλίας και άλλους. Δεν βλέπει όμως τον Βοημούνδο, που κυρίευσε την Αντιόχεια σκοτώνοντας τους γονείς της. Στο μεταξύ ο Γοδεφρείδος έχει διαλέξει το σημείο που θα στρατοπεδεύσει ο στρατός. Την επομένη κηδεύεται ο Δουδών και στον τάφο του φυτεύεται μια φοινικιά, σύμβολο της νίκης. Έπειτα οι τεχνίτες του στρατεύματος αρχίζουν να κόβουν τα αιωνόβια δέντρα του δάσους γύρω από την Ιερουσαλήμ για να κατασκευάσουν πολιορκητικές μηχανές.
Τέταρτο άσμα
Στο μεταξύ, ο μεγάλος εχθρός του ανθρώπινου γένους καλεί σε συμβούλιο όλους τους δαίμονες της αβύσσου, οι οποίοι προσέρχονται με όλες τις φρικτές μορφές τους· ένας τεράστιος αριθμός δαιμονίων όμοιων με Άρπυιες, Σφίγγες, Κενταύρους, Γοργόνες, Σκύλλες, Ύδρες, Χίμαιρες, Κερβέρους, Πύθωνες, Κύκλωπες και Γηρυόνες. Επικρατεί άκρα σιωπή για να μιλήσει ο Πλούτων, ο γιγαντιαίος και τρομαχτικός βασιλιάς της Κόλασης. Ανοίγει το ματωμένο στόμα του, μεγάλο σαν σπήλαιο και τους λέει ότι οι δυνάμεις τους δέχονται επίθεση από τους χριστιανούς στην Ασία. Καλεί λοιπόν όλους τους δαίμονες να διασκορπιστούν στις τάξεις του εχθρού διαφθείροντάς τους είτε με το μυαλό είτε με τη βία. Κυρίως πρέπει να στοχεύσουν τους αρχηγούς των χριστιανών, άλλους θανατώνοντας, άλλους πλανώντας τους σε αλλότριες πράξεις μέσω του ερωτικού πάθους ή μέσω της διχόνοιας, προκαλώντας έτσι την καταστροφή όλων. Οι δαίμονες βγαίνουν όλοι από τα άντρα της Κόλασης σαν κατασκότεινη θύελλα.
Στη Δαμασκό βασιλιάς ήταν τότε ο φημισμένος μάγος Υδραώτης. Ένας δαίμονας του υπέβαλε την ιδέα να χρησιμοποιήσει την ανηψιά του, την πανέμορφη Αρμίδα, που ήταν γνώστρια των μαγικών τεχνών, ώστε να πάει στο στρατόπεδο των χριστιανών και να σαγηνεύσει τον Γοδεφρείδο ή τουλάχιστον τους αρχηγούς του στρατεύματος, εκτρέποντάς τους από τον σκοπό τους. Καλεί ο Υδραώτης αμέσως την Αρμίδα και τη στέλνει για να νικήσει με τα γυναικεία της θέλγητρα και τις μαγικές της τέχνες τους ανίκητους κατά τα άλλα σταυροφόρους. Αυτοί έμειναν έκθαμβοι από την ομορφιά της μόλις έφτασε μετά από λίγες μέρες στο στρατόπεδο. Η Αρμίδα είπε ότι ερχόταν να ζητήσει βοήθεια από τον Γοδεφρείδο και ζήτησε να την πάει κάποιος σε αυτόν. Ο Ευστάθιος, ο μικρότερος αδερφός του στρατηλάτη, που κυριεύτηκε από έρωτα γι' αυτή ευθύς μόλις την είδε, την οδήγησε στον Γοδεφρείδο που καθόταν περιστοιχιζόμενος από τους κυριότερους ιππότες. Η Αρμίδα τους διηγήθηκε μια επινοημένη ιστορία: ότι τάχα ήταν κόρη του βασιλιά της Δαμασκού και ειχε μείνει ορφανή από γονείς σε μικρή ηλικία. Το βασίλειο είχε αναλάβει ο αδερφός του πατέρα της, που σκόπευε να την παντρέψει με τον μοναχογιό του τον οποίο όμως δεν ήθελε με τίποτα να παντρευτεί λόγω του άθλιου χαρακτήρα του. Μια νύχτα έφυγε με μικρή συνοδεία από το κάστρο της, μαθαίνοντας ότι ο θείος της σκόπευε να επισπεύσει τους γάμους. Ο θείος της εξοργίστηκε από τη φυγή της και απειλούσε να κυριέψει το κάστρο της σκοτώνοντας όσους ήταν μέσα. Γι' αυτό ήρθε να ζητήσει την προστασία του Γοδεφρείδου. Ας διαλέξει αυτός μια δεκαριά ιππότες να τη συνοδεύσουν στον λαό της που της ήταν ακόμη πιστός και να τη βοηθήσει να ξαναπάρει τον θρόνο της. Είχε συνεννοηθεί με τη φρουρά μιας πύλης να της ανοίξουν να μπει κρυφά στην πόλη μαζί με τους ιππότες που θα έφερνε μαζί της. Ο Γοδεφρείδος έμεινε σκεπτικός μόλις άκουσε τη διήγηση της Αρμίδας. Της απάντησε ευγενικά πως όλοι οι ιππότες ήταν απαραίτητοι για να κυριευθεί η Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, μόλις γινόταν αυτό, θα τη βοηθούσε να ξαναπάρει τον θρόνο. Η Αρμίδα μπροστά σ' αυτή την άρνηση αναλύθηκε σε λυγμούς για την κακή της μοίρα, ευχόμενη να την πάρει ο θάνατος. Τα δάκρυά της έμοιαζαν τόσο αληθινά που επηρέασαν τους ερωτευμένους ιππότες, που κατηγόρησαν τον Γοδεφρείδο ως άσπλαχνο. Ο δε Ευστάθιος, διαμαρτυρόμενος έντονα, πρότεινε στον Γοδεφρείδο να επιλεγούν δέκα από τους περιπλανώμενους ιππότες για να συνοδέψουν την Αρμίδα. Ο Γοδεφρείδος για να τους ηρεμήσει το δέχτηκε και ο Ευστάθιος έτρεξε να ειδοποιήσει την Αρμίδα, η οποία έφευγε θλιμμένη από το στρατόπεδο. Αυτή επιστρέφοντας άρχισε να ασκεί τη γοητεία της ανάμεσα στους άντρες σε τέτοιο σημείο που εντός ολίγου ήταν ερωτευμένοι όλοι μαζί της.
Πέμπτο άσμα
Ο Γοδεφρείδος προτείνει να εκλέξουν οι περιπλανώμενοι ιππότες έναν αρχηγό στη θέση του Δουδώνα. Αυτός ο νέος αρχηγός θα αποφάσιζε ποιοι δέκα από αυτούς θα συνόδευαν την Αρμίδα. Ο Ευστάθιος δέχεται την πρόταση και θέλοντας να απομακρύνει από την Αρμίδα τον Ρινάλδο, του προσφέρει τη βοήθειά του για να αναδειχθεί σε αρχηγό των περιπλανώμενων. Ο Ρινάλδος δέχεται την προσφορά θέλοντας να μείνει να εκδικηθεί τον Αργάντη για τον θάνατο του Δουδώνα αντί να πάει με την Αρμίδα στη Δαμασκό. Ωστόσο, ένα δαιμόνιο επηρεάζει τον Γερνάνδο που κατηγορεί μπροστά σε όλους τον Ρινάλδο ως απερίσκεπτο και όχι γενναίο. Αυτός, μη μπορώντας να συγκρατηθεί, σκοτώνει τον Γερνάνδο και φεύγει οργισμένος. Ο Γοδεφρείδος θέλει να τιμωρηθεί ο Ρινάλδος για την πράξη του, που επισύρει τη θανατική ποινή. Ο Ρινάλδος μαθαίνοντας ότι κινδύνευε η ζωή του αν επέστρεφε στο στρατόπεδο, σκέφτεται να καταφύγει στον Βοημούνδο στην Αντιόχεια. Η Αρμίδα στο μεταξύ, παρά τις επιτυχίες με όλους τους άλλους ιππότες, δεν είχε καταφέρει να σαγηνεύσει ούτε τον Γοδεφρείδο, που σκεφτόταν μόνο τον Θεό, ούτε τον Ταγκρέδο, που σκεφτόταν μόνο τη Χλωρίνδα. Ο Γοδεφρείδος, βλέποντας ότι όλοι ήθελαν να ακολουθήσουν την Αρμίδα καθώς ήταν ερωτευμένοι μαζί της, διαλέγει στην τύχη τους δέκα ιππότες που θα τη συνόδευαν βάζοντας κλήρο. Εκτός όμως από αυτούς τους δέκα την ακολουθούν και άλλοι πολλοί μέσα στη νύχτα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ευστάθιος. Οι δε παραινέσεις του Γοδεφρείδου προς τους δέκα να είναι προσεχτικοί και να μη δίνουν πίστη σε όλα όσα τους λέει η Αρμίδα δεν εισακούονται. Ο Γοδεφρείδος έχει άσχημα προαισθήματα για την επιχείρηση αυτή. Εκτός αυτού είχε παρουσιαστεί και πρόβλημα με τον επισιτισμό του στρατού από τα γενοβέζικα πλοία, λόγω της άφιξης του αιγυπτιακού στόλου και των επιθέσεων που γίνονταν από Άραβες ατάκτους κατά των εφοδιοπομπών.
Έκτο άσμα
Το άλλο πρωί στην Ιερουσαλήμ ο Αργάντης, με σύμφωνη γνώμη του βασιλιά Αλαδίνου στέλνει στον Γοδεφρείδο έναν αγγελιοφόρο με πρόταση για εκεχειρία και καλώντας όποιον χριστιανό θέλει σε μονομαχία μαζί του. Ο Γοδεφρείδος το δέχεται. Πάνοπλος και επιβλητικός ο Αργάντης προβαίνει τώρα στον κάμπο, έχοντας πλάι του χίλιους ιππότες με τη Χλωρίνδα. Από την άλλη μεριά βγαίνει να τον αντιμετωπίσει ο Ταγκρέδος, ο οποίος, μόλις βλέπει τη Χλωρίνδα, αρχίζει να την κοιτά σα μαγεμένος. Ανυπόμονος ο Αργάντης ζητά τον αντίπαλό του και τότε βγαίνει εμπρός του αυθόρμητα ο νεαρός Όθων Βισκόντι παρά τις αργοπορημένες φωνές του Ταγκρέδου να γυρίσει πίσω. Ο Όθων καταφέρνει να τραυματίσει τον Αργάντη, που ορμά θυμωμένος καταπάνω του με το άλογο και τον ρίχνει καταγής. Ο Ταγκρέδος ορμά τότε εναντίον του Αργάντη και αρχίζει μια άγρια μονομαχία κατά την οποία οι δύο αλληλοτραυματίζονται· παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να μάχονται, υπό τα αγωνιώδη βλέμματα όλων και πιο πολύ της Ερμινίας, που φοβόταν για τη ζωή του Ταγκρέδου. Όταν σκοτείνιασε, οι δύο μαχητές, όντας ισόπαλοι αποφάσισαν να επαναλάβουν τον αγώνα μετά από πέντε ημέρες, μέχρις ότου επουλωθούν τα τραύματά τους. Τη νύχτα η Ερμινία βλέπει στον ύπνο της πληγωμένο τον Ταγκρέδο να την καλεί να τον βοηθήσει. Μιας και ήταν στενή φίλη με τη Χλωρίνδα, βρίσκει κάποια στιγμή που αυτή έλειπε την πανοπλία της. Τη φορά και πήρε επίσης και τα όπλα της, υποδυόμενη τη Χλωρίνδα για να πάει να βρει τον πληγωμένο Ταγκρέδο. Μόλις βγήκε έξω στην πόλη, όλοι παραμέριζαν να περάσει εκλαμβάνοντάς την ως τη Χλωρίνδα· ακόμα και ο φρουρός της πύλης τής άνοιξε αμέσως. Η Ερμινία στέλνει έναν αγγελιοφόρο να πάει γρήγορα μήνυμα στον Ταγκρέδο πως ερχόταν μια γνωστή για φροντίσει τις πληγές του. Καθώς κοιτούσε ωστόσο προς το χριστιανικό στρατόπεδο, η σελήνη φώτισε μια στιγμή την αρματωσιά της. Τότε μια περίπολος την είδε και ένας πολεμιστής, ο Πολυφέρνης, όρμησε εναντίον της εκλαμβάνοντάς την ως τη Χλωρίνδα. Η Ερμινία τότε τράπηκε σε φυγή με το άλογό της. Στο μεταξύ μαθεύτηκε στο στρατόπεδο ότι είχαν δει τη Χλωρίνδα και τώρα κάποιοι την κυνηγούσαν. Ο Ταγκρέδος νομίζοντας ότι η αγαπημένη του, που ήθελε να τον επισκεφτεί στη σκηνή του, βρισκόταν τώρα σε κίνδυνο, καβάλησε το άλογο και κάλπασε ακολουθώντας τα ίχνη της.
Έβδομο άσμα
Οι διώκτες της Ερμινίας χάνουν τα ίχνη της και επιστρέφουν στο στρατόπεδο. Αυτή φεύγοντας με το άλογο περιπλανιόταν στα δάση δίχως να ξέρει πού πάει, ώσπου έφτασε στις όχθες του Ιορδάνη. Εκεί αποκοιμήθηκε, εξαντλημένη από την κούραση και την πείνα. Μόλις ξύπνησε την άλλη μέρα συνάντησε έναν γέρο βοσκό με τρεις βοσκόπουλα και το κοπάδι τους. Η Ερμινία εξομολογήθηκε στον γέρο βοσκό τι της είχε συμβεί. Ο γέρος την παρηγόρησε και την οδήγησε στη γυναίκα του, φιλοξενώντας την. Η Ερμινία απασχολούνταν με τις ειρηνικές ποιμενικές ασχολίες, χωρίς ωστόσο να πάψει να σκέφτεται τον Ταγκρέδο. Στο μεταξύ ο Ταγκρέδος είχε χάσει κι αυτός τα ίχνη της Ερμινίας (που πίστευε ότι ήταν η Χλωρίνδα), αλλά και τον προσανατολισμό του, ενώ την επομένη ημέρα έπρεπε να αντιμετωπίσει ξανά τον Αργάντη. Είδε τότε κάποιον ιππότη που τον οδήγησε σε ένα κάστρο για να ξεκουραστεί για τη νύχτα. Ο Ταγκρέδος αναγνώρισε μπροστά στην πύλη του κατάφωτου κάστρου τον Ραμβάλδο της Γασκώνης, έναν πολεμιστή που είχε φύγει μαζί με την Αρμίδα. Αυτός του ανήγγειλε με βροντερή φωνή ότι αυτό ήταν το κάστρο της Αρμίδας και ότι έπρεπε να απαρνηθεί τη χριστιανική πίστη του, όπως έκανε αυτός, για να γίνει δούλος της και να πολεμήσει κατά των χριστιανών.
Ο Ταγκρέδος εξοργισμένος του επιτέθηκε, αν και πληγωμένος. Καταδιώκοντας τον αντίπαλό του έπεσε σε μια κρυφή παγίδα και βρέθηκε αιχμάλωτος σε ένα μπουντρούμι. Την άλλη μέρα ο Γοδεφρείδος, βλέποντας ότι δεν είχε επιστρέψει ο Ταγκρέδος, θέλησε να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον Αργάντη, αλλά ο γέροντας Ραϊμόνδος της Τουλούζης τον απέτρεψε αναλαμβάνοντας να τον αντιμετωπίσει αυτός. Ο γέροντας ιππότης βγήκε καβάλα στο άλογό του μπροστά στον ειρωνικό Αργάντη και αφού προσευχήθηκε, όρμησε κατά του αντιπάλου του. Ο Θεός εισάκουσε την προσευχή του και του έστειλε τον άγγελο φύλακά του, που τον προστάτευε από όλα τα χτυπήματα μέχρι του σημείου να γίνει κομμάτια το σπαθί του Αργάντη, ο οποίος έμεινε εμβρόντητος. Όρμησε τότε καταπάνω στον γέροντα με τα γυμνά του χέρια, αλλά τραυματίστηκε από τον Ραϊμόνδο στο μπράτσο. Τότε ο Βελζεβούλ, το δαιμόνιο, παίρνοντας τη μορφή της Χλωρίνδας παρότρυνε έναν οπλίτη από τα τείχη να τοξεύσει τον Ραϊμόνδο. Η βολή πλήγωσε ελαφρά τον γέροντα, γιατί ο φύλακας άγγελός του τον προστάτευσε. Η εκεχειρία είχε παραβιαστεί και άρχισε μία γενική διένεξη, στην οποία οι μωαμεθανοί αρχικά ηττήθηκαν υποχωρώντας προς τα τείχη, όλοι εκτός από τον Αργάντη, ο οποίος προσπαθούσε να τους συγκρατήσει από τη φυγή. Η νίκη θα έστεφε εκείνη τη μέρα τα όπλα των χριστιανών, αν δεν επενέβαιναν οι δυνάμεις της Κόλασης, προξενώντας μία φοβερή θύελλα που έπεσε καταιγιστική πάνω στους σταυροφόρους. Η Χλωρίνδα τότε, βλέποντας ότι οι δικοί της είχαν τον άνεμο στα νώτα τους, διέταξε κατά μέτωπο επίθεση. Οι χριστιανοί δεχόμενοι επίθεση από εχθρούς και δαίμονες κατέφυγαν τρέχοντας στο στρατόπεδο ενώ η θύελλα τους ακολουθούσε.
Όγδοο άσμα
Ένα άλλο δαιμόνιο, ο Ασταγόρρας, στέλνει την Ερινύα Αληκτώ για να προκαλέσει διχόνοια στο χριστιανικό στρατόπεδο. Στο μεταξύ είχαν φτάσει τα άσχημα νέα της ολοκληρωτικής κατραστροφής των στρατιωτικών ενισχύσεων από τη Δανία. Οι Δανοί είχαν φτάσει μέσω χίλιων κινδύνων κοντά στην περιοχή των εχθροπραξιών, όταν τους επιτέθηκε ο τεράστιος στρατός που είχε συγκεντρώσει ο Σολιμάνης, ο Τούρκος έκπτωτος βασιλιάς της Νίκαιας, πόλης που είχε κυριευτεί από τους σταυροφόρους. Όλοι, μαζί με τον πρίγκιπα Σβένο, γιο του βασιλιά της Δανίας, βρήκαν ηρωικό θάνατο. Γλίτωσε από τη σφαγή μόνο ένας ιππότης, ο Κάρολος, που τον βρήκαν αναίσθητο δύο άγιοι ερημίτες που τον αναζωογόνησαν. Αυτός ήταν που έφερε τα νέα στο στρατόπεδο. Όπως διηγήθηκε ο Κάρολος στο Βοημούνδο, οι δύο ερημίτες του έδειξαν ένα λαμπρό φως που τους οδήγησε στη σορό του κατακρεουργημένου Σβένου, που φαινόταν να κοιτά ήρεμος προς τον ουρανό, σαν να προσευχόταν. Ο ένας από τους δύο ερημίτες του έβαλε στο χέρι το σπαθί του Σβένου και του είπε να το πάει στο χριστιανικό στρατόπεδο και να το δώσει στον Ρινάλδο, ο οποίος θα έπρεπε να εκδικηθεί τον μαρτυρικό θάνατο του. Παράλληλα, έφτασαν στο στρατόπεδο κάποιοι άτακτοι χριστιανοί πολεμιστές φέρνοντας τη ματωμένη στολή και τα όπλα του Ρινάλδου. Είπαν ότι είχαν βρει το πτώμα του, κατακρεουργημένο και αποκεφαλισμένο, από το οποίο έλειπε και το δεξί χέρι. Ένας νεαρός που έπιασαν εκεί γύρω τους είχε πει ότι την προηγουμένη κάποιοι ιππότες, προφανώς χριστιανοί, είχαν βγει από το δάσος και ένας από αυτούς κρατούσε ένα κομμένο κεφάλι από τα μαλλιά, που ήταν ξανθά. Ο Γοδεφρείδος αναστατώθηκε, αλλά είχε αμφιβολίες για το αν ο νεκρός αυτός ήταν όντως ο Ρινάλδος. Την ίδια νύχτα ο Αργιλλάνος, ένας οξύθυμος Ιταλός, επηρεασμένος από ένα άσχημο όνειρο που του είχε εμφυσήσει η Ερινύα Αληκτώ, ξεσήκωσε τους Ιταλούς και άλλους στρατιώτες κατά των Φράγκων και του Γοδεφρείδου, ο οποίος, αφού ζήτησε τη βοήθεια του Θεού, αντιμετώπισε μόνος με το σκήπτρο του στο χέρι τους αντάρτες. Τους είπε ότι τους συγχωρεί όλους, εκτός από τον Αργιλλάνο. Ενώ μιλούσε, η όψη του ακτινοβολούσε τόσο, που οι επαναστάτες δεν μπορούσαν να στρέψουν προς αυτόν το βλέμμα τους.
Ένατο άσμα
Η Ερινύα Αληκτώ, έχοντας προκαλέσει τη διχόνοια ανάμεσα στους χριστιανούς, παίρνει τώρα τη μορφή ενός σοφού μωαμεθανού και συμβουλεύει τον Σολιμάνη, τον έκπτωτο βασιλιά των Τούρκων, να επιτεθεί κατά του στρατοπέδου των σταυροφόρων με τον στρατό των Αράβων. Έπειτα παίρνει τη μορφή ενός μαντατοφόρου και αναγγέλει στον βασιλιά Αλαδίνο στην Ιερουσαλήμ την άφιξη των στρατιωτικών ενισχύσεων του Σολιμάνη. Αυτός επιτίθεται τα μεσάνυχτα στους ανυποψίαστους πολεμιστές του στρατοπέδου, οι οποίοι μάχονταν ηρωικά, ένας μάλιστα γέρος πολεμιστής, ο Λατίνος, σκοτώνεται μαζί με τους πέντε γιους του. Ο Γοδεφρείδος με ένα μέρος των πολεμιστών κινείται κατά των δυνάμεων του Σολιμάνη, ενώ ο Γουέλφος κατά αυτών που επετίθοντο τώρα από την Ιερουσαλήμ με επικεφαλής τον Αργάντη και τη Χλωρίνδα, έχοντας τη βοήθεια χιλιάδων δαιμονίων. Σε αυτό το σημείο ο Θεός στέλνει τον Αρχάγγελο Μιχαήλ που τρέπει όλα τα δαιμόνια σε φυγή στην Κόλαση, λέγοντάς τους ότι είναι θέλημα θεού η πόλη να πέσει στα χέρια των χριστιανών. Παραταύτα, ο Αργάντης και η Χλωρίνδα αμιλλώνται στο να σφαγιάζουν ένα πλήθος ιπποτών. Από την άλλη μεριά η Γιλδίππη, ισάξια με τη Χλωρίνδα, εξολοθρεύει πλήθος Σαρακηνών. Ο Γουέλφος μάχεται με τη Χλωρίνδα και την πληγώνει ελαφρά. Ο αντάρτης Αργιλλάνος, που ήταν φυλακισμένος, ελεύθερος τώρα βγαίνει στη μάχη για να εξιλεωθεί και σκοτώνει πλήθος εχθρών, μεταξύ των οποίων και τον νεαρό Λεσβίνο, ακόλουθο του Σολιμάνη, πράγμα που κάνει τον Σολιμάνη να βάλει τα κλάματα. Αυτός, που μαχόταν με τον Γοδεφρείδο, δεν είχε προλάβει να βοηθήσει τον Λεσβίνο, φτάνοντας πολύ αργά. Γεμάτος πόνο και οργή επιτέθηκε κατά του Αργιλλάνου και τον σκότωσε, εξακολουθώντας να τον χτυπά και νεκρό με το ξίφος. Στο μεταξύ ο Γοδεφρείδος, που μαχόταν κατά χιλίων Τούρκων του Σολιμάνη, είχε εξοντώσει πολλούς από αυτούς, αλλά δεν τους είχε τρέψει σε φυγή. Ξάφνου όμως φτάνουν πενήντα μαχητές που έφεραν το σημείο του σταυρού και κάνοντας μια τρομερή επίθεση διαλύουν τους Άραβες και τους Τούρκους, οι οποίοι τρέπονται σε υποχώρηση. Τελευταίος υποχωρεί ο Σολιμάνης.
Δέκατο άσμα
Ο Σολιμάνης μεταφέρεται στην Ιερουσαλήμ από τον μάγο Ισμηνό με τη βοήθεια ενός μαγικού άρματος. Ο Ισμηνός λέει στον Σολιμάνη ότι, παρόλο που δεν γνωρίζει να προβλέπει το μέλλον, διαισθάνεται ότι ένας απόγονος του Σολιμάνη, ο Σαλαδίνος, θα βασιλέψει με δικαιοσύνη στην Αίγυπτο και στην Ασία, εκδιώκωντας τις χριστιανικές δυνάμεις. Το άρμα φτάνει στην πόλη αθώρητο και οι δύο προχωρώντας με τα πόδια και αόρατοι, φτάνουν στο όρος Σιών και εισέρχονται σε ένα μεγάλο σπήλαιο, όπου συνεδρίαζε το συμβούλιο των σοφών της πόλης υπό τον Αλαδίνο. Ακόμα αόρατοι, παρακολουθούν τη συζήτηση. Ο Αργάντης, παίρνοντας πρώτος τον λόγο από τον Αλαδίνο, προτείνει να συνεχιστεί ο πόλεμος, ακόμα και δίχως τις ενισχύσεις του αιγυπτιακού στρατού. Ένας ευγενής, ο Ορκάνης, προτείνει να έρθουν σε συνεννόηση με τους σταυροφόρους, όπως έκανε ο σοφός βασιλιάς της Τρίπολης του Λιβάνου, που έσωσε το βασίλειό του, ενώ ο Σολιμάνης, ο βασιλιάς της Νίκαιας που τους πολέμησε, το έχασε. Τη στιγμή αυτή φανερώνεται εξοργισμένος ο Σολιμάνης. Απορρίπτει κάθε συζήτηση για ειρήνη και προσφέρει τη βοήθειά του στον βασιλιά Αλαδίνο, που τον υποδέχεται θερμά παραχωρώντας του τον θρόνο. Όλοι έρχονται να τιμήσουν τον Σολιμάνο, συμπεριλαμβανομένης της Χλωρίνδας. Μόνο ο Αργάντης στέκεται παράμερα, καθώς φθονούσε τον Σολιμάνο. Η ομάδα των πενήντα γενναίων πολεμιστών που προσέφεραν την αποφασιστική βοήθεια κατά των απίστων αποτελούνταν από τους ιππότες που είχαν φύγει με την Αρμίδα. Ο Γοδεφρείδος τους δέχεται στη σκηνή του παρουσία του Πέτρου του Ερημίτη και κάποιοων αρχηγών. Ένας από τους πολεμιστές αυτούς, ο Γουλιέλμος, γιος του βασιλιά της Αγγλίας, του διηγείται ότι ακολουθώντας την Αρμίδα έφτασαν σε μιαν έρημη όχθη της Νεκράς Θάλασσας, εκεί όπου κάποτε υπήρχαν οι αμαρτωλές πολιτείες των Σοδόμων και της Γόμορας που καταστράφηκαν από τον Θεό και τώρα υπήρχε ένα ψηλό κάστρο στη μέση ενός βάλτου. Εκεί η Αρμίδα, αφού τους προσέφερε ένα πλούσιο συμπόσιο, τους μεταμόρφωσε σε ψάρια και στη συνέχεια τους ξαναγύρισε στην κανονική μορφή τους. Τους είπε όμως ότι θα τους μεταμορφώσει ξανά σε ζώα, φυτά, πέτρες ή και σε κάτι χειρότερο, αν δεν δέχονταν να απαρνηθούν τη χριστιανική τους πίστη. Όλοι αρνήθηκαν με φρίκη την πρότασή της, εκτός από τον Ραμβάλδο· γι' αυτό και εκείνη τους φυλάκισε. Στο κάστρο έφτασε και ο Ταγκρέδος και φυλακίστηκε κι αυτός. Έφτασαν κάποια στιγμή κάποιοι απεσταλμένοι που τους αλυσόδεσαν όλους για να τους οδηγήσουν με τη συνοδεία εκατό πολεμιστών στον βασιλιά της Αιγύπτου. Όμως στον δρόμο συνάντησαν τον Ρινάλδο, που κατέσφαξε τους φρουρούς τους και τους ελευθέρωσε· επομένως ήταν εσφαλμένη η φήμη για τον θάνατό του. Ήταν τρεις μέρες τώρα που είχε πετάξει τα ματωμένα από τη σφαγή όπλα και ρούχα του και είχε ακολουθήσει έναν προσκυνητή που κατευθυνόταν προς την Αντιόχεια. Ο Πέτρος ο Ερημίτης σε αυτά τα λόγια βρέθηκε ξαφνικά σε έκσταση και προφήτεψε το λαμπρό μέλλον του Ρινάλδου, καθώς και της δυναστείας των Έστε, που θα κατάγονταν από αυτόν, οι οποίοι θα υπερασπίζονταν την παράταξη που υποστήριζε την Εκκλησία της Ρώμης εναντίον της παράταξης του Αυτοκράτορα (Γουέλφοι και Γιβελλίνοι).
Ενδέκατο άσμα
Το πρωί της επίθεσης των χριστιανών κατά της Ιερουσαλήμ, οι επίσκοποι και οι ιερείς του στρατεύματος μαζί με τον Πέτρο τον Ερημίτη, τον Γοδεφρείδο και όλο τον στρατό πραγματοποιούν ιερή λιτανεία. Το πρωτόγνωρο θέαμα προκαλεί τον θαυμασμό και στη συνέχεια τη χλεύη των ειδωλολατρών που κοιτούν από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Η πομπή φτάνει στο όρος των Ελαιών, ανατολικά της Ιερουσαλήμ, όπου γίνεται λειτουργία και ο επίσκοπος Γουλιέλμος ευλογεί το στράτευμα. Έπειτα επιστρέφουν όλοι στο στρατόπεδο όπου οι σάλπιγγες δίνουν το σύνθημα για την επίθεση. Ο Γοδεφρείδος και οι φράγκοι ιππότες ντύνονται σαν απλοί στρατιώτες, ενώ στην Ιερουσαλήμ όλος ο ανδρικός πληθυσμός, μαζί τα παιδιά κι οι γέροι, βρίσκονται στα τείχη για να βοηθήσουν στην άμυνα, ενώ οι γυναίκες προσεύχονται στα τεμένη. Οι χριστιανοί οπλίτες μετακινούν τις πολιορκητικές μηχανές προς τα τείχη, ενώ το ιππικό τους καλύπτει. Οι σταυροφόροι προχωροούν σε σχηματισμό χελώνας και φτάνοντας στην τάφρο προσπαθούν να την καλύψουν με ξύλα, πέτρες και χώματα, ενώ δέχονται έναν καταιγισμό υγρού πυρός, οι δε προσπάθειές τους να σκαρφαλώσουν στα τείχη με σκάλες αποκρούονται.
Η Χλωρίνδα τοξεύοντας από τα τείχη θανατώνει ή τραυματίζει πολλούς εξέχοντες χριστιανούς μαχητές, ενώ μία μεγάλη ελέπολη γεμάτη στρατιώτες προσπαθεί να προσεγγίσει σε μία πύλη των τειχών και αρχικά απωθείται από τους αμυνόμενους. Παραταύτα οι πολιορκημένοι χάνουν μεγάλο αριθμό στρατιωτών που πέφτουν νεκροί ή πληγωμένοι από τα χτυπήματα των στρατιωτών που είναι κρυμμένοι στην πολιορκητική μηχανή. Τέλος αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα τείχη σε εκείνη τη μεριά, εκτός από τον Αργάντη και τον Σολιμάνη, ενώ η Χλωρίνδα σπεύδει να τους βοηθήσει. Στο μεταξύ το ρήγμα στα τείχη από τα χτυπήματα του πολιορκητικού κριού μεγαλώνει και ο Γοδεφρείδος θέλει να περάσει πρώτος μέσα από αυτό οδηγώντας την επίθεση, αλλά δέχεται μια βολή τόξου, πιθανώς από τη Χλωρίνδα, που τον τραυματίζει στη γάμπα. Η αποχώρησή του αλλάζει την πορεία της μάχης δίνοντας κουράγιο στους αμυνόμενους που έρχονται στα τείχη, ακόμα και οι γυναίκες που παραδειγματίζονται από τη Χλωρίνδα. Από τη μεριά των χριστιανών πληγώνονται ο Γουέλφος, ο Ραϊμόνδος και ο Ευστάθιος. Ο Αργάντης βγαίνει με τον Σολιμάνη και συναγωνίζονται ποιος θα σφάξει περισσότερους χριστιανούς. Έπειτα προσπαθούν να κάψουν με αναμμένα δαδιά την ελέπολη. Ο Ταγκρέδος όμως τους βλέπει και ορμά καταπάνω τους, τρέποντάς τους σε φυγή. Στο μεταξύ ο Γοδεφρείδος πληγωμένος στη σκηνή του ανυπομονεί να επιστρέψει στη μάχη, αλλά υποφέρει από το τραύμα του. Τη στιγμή εκείνη ο φύλακας άγγελος του Γοδεφρείδου βάζει κρυφά στο νερό με το οποίο ο γέροντας Ερώτιμος του έπλενε την πληγή ένα φάρμακο από βότανα που αποτελούσε πανάκεια για κάθε τραύμα. Αμέσως η αιχμή του βέλους βγήκε, το αίμα έπαψε να ρέει και η πληγή θεραπεύτηκε. Ο Γοδεφρείδος ξαναπαίρνει τότε τα όπλα και βγαίνει πάλι στη μάχη, φτάνοντας εκεί που ο Ταγκρέδος αντιμετώπιζε τον Αγράντη και τον Σολιμάνη, ρίχνοντας στον Κιρκάσσιο το κοντάρι του και πληγώνοντάς τον ελαφρά. Αυτός τότε μουγκρίζοντας από τον πόνο βγάζει το κοντάρι από την πληγή και το πετά κατά του Γοδεφρείδου, αλλά βρίσκει στον λαιμό και σκοτώνει τον πιστό Σιγιέρο που χάθηκε προστατεύοντας τον αρχηγό του. Στο μεταξύ ο Σολιμάνης με μια πέτρα σκοτώνει τον Ροβέρτο, αρχηγό των Νορμανδών, που για να τον εκδικηθεί ο Γοδεφρείδος σκορπά τον θάνατο με το σπαθί τους σε όλους τους εχθρούς που είχε γύρω του. Η νύχτα όμως έφτασε και η μάχη παύει. Ο Γοδεφρείδος διατάζει να μαζέψουν τους τραυματίες και να μετακινήσουν σε ασφαλές σημείο τις πολιορκητικές μηχανές.
Δωδέκατο άσμα
Τη νύχτα κανείς από τους αντιμαχόμενους δεν κοιμόταν γιατί οι μεν επεσκεύαζαν τα τείχη, οι δε τον πολιορκητικό πύργο. Η Χλωρίνδα στο μεταξύ είπε στον Αργάντη την ιδέα της να βγει από τα τείχη για να κάψει την ελέπολη, παρακαλώντας τον, εάν αυτή δεν επιστρέψει, να ειδοποιήσει για τον θάνατό της τον γέροντα που την είχε αναθρέψει σαν πατέρας της. Ο Αργάντης τότε προσφέρεται να βγει μαζί της για να κάψουν τον πολιορκητικό πύργο. Λένε την πρόθεσή τους στον Αλαδίνο, ο οποίος συμφωνεί, δεν αφήνει όμως να πάει τον Σολιμάνη, που προσφέρεται να πάει και αυτός μαζί τους. Ο μάγος Ισμηνός τους δίνει ένα εύφλεκτο μίγμα για να κάψουν ευκολότερα τον πύργο. Η Χλωρίνδα, για να μην είναι αναγνωρίσιμη, βγάζει την πανοπλία της και φορά μια μαύρη. Ο γέροντας Αρσέτης, που την είχε αναθρέψει και την είχε ως κόρη του, προσπάθηε να την αποτρέψει από την εγχείρημά της και όταν είδε πως δεν τα κατάφερνε, της αποκάλυψε το μυστικό της γέννησής της. Η Χλωρίνδα ήταν στην πραγματικότητα κόρη του Σενάπου, του χριστιανού βασιλιά της Αιθιοπίας. Αυτός ζήλευε υπερβολικά τη γυναίκα του και την είχε κλεισμένη σε μια κάμαρη στο παλάτι, όπου η βασίλισσα προσευχόταν μπροστά σε μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου που παρίστανε τον άγιο να σώζει από τον δράκοντα μια λευκή παρθένο. Η βασίλισσα γέννησε μια λευκή κόρη, που ήταν η Χλωρίνδα. Φοβούμενη τη μήνιν του βασιλιά, του παρουσίασε ένα μαύρο μωρό και έδωσε τη Χλωρίνδα στον Αρσήτη για να την αναθρέψει. Η Χλωρίνδα δεν βαφτίστηκε γιατί το έθιμο των Αιθιόπων ήταν να βαφτίζονται σε πιο μεγάλη ηλικία. Μια τίγρη, που της επιτέθηκε, αντί να σκοτώσει τη Χλωρίνδα τη θήλασε με το γάλα της. Ο Αρσήτης πήρε τη Χλωρίνδα στην πατρίδα του, Αίγυπτο. Μια νύχτα είδε στον ύπνο του έναν πολεμιστή σαν τον Άγιο Γεώργιο, που θυμωμένος του είπε να βαφτίσει την παιδούλα. Ο Αρσήτης όμως αγνοώντας το όνειρό του ανέθρεψε τη Χλωρίνδα στη θρησκεία του Μωάσμεθ, που ήταν η δική του. Τώρα όμως είχε δει τον ίδιο πολεμιστή, πολύ πιο θυμωμένο, να του λέει τα ίδια. Γι' αυτό τώρα φοβόταν για την τύχη της και ήθελε να την αποτρέψει από το εγχείρημά της. Η Χλωρίνδα, παρόλο που είχε δει παρόμοιο όνειρο, αποφάσισε τελικά να προβεί στο εγχείρημά της.
Η Χλωρίνδα και ο Αργάντης έκαναν παρανάλωμα του πυρός τον πύργο· στην υποχώρηση όμως ενώ ο Αργάντης μπήκε από την πύλη, η Χλωρίνδα μέσα στη σύγχυση έμεινε έξω. Ο Ταγκρέδος, που είχε μείνει μόνος να την κυνηγάει πιστεύοντας πως είναι κάποιος πολεμιστής, ξεπέζεψε μόλις την είδε και μια άγρια μάχη άρχισε. Ο Ταγκρέδος ήθελε να μάθει το όνομα του αντιπάλου του, αλλά η μόνη απάντηση ήταν πως ήταν ένας από τους δύο που έκαψαν τον πύργο. Άρχισε να χτυπάει τότε τη Χλωρίνδα με μανία, ώσπου βύθισε το ξίφος του στο στήθος της. Αυτή έπεσε στη γη μέσα σε λίμνη αίματος. Του είπε ότι τον συγχωρεί και ότι θα ήθελε να βαπτιστεί. Ο Ταγκρέδος σηκώθηκε να φέρει νερό με το κράνος του από ένα διπλανό ρυάκι για να βαπτίσει τον άγνωστο πολεμιστή. Μόλις σήκωσε το κράνος του πολεμιστή, αντιλήφθηκε ότι ήταν η αγαπημένη του και έμεινε σαν αναίσθητος. Συνήλθε γρήγορα όμως και τέλεσε το μυστήριο. Μόλις πρόφερε τα ιερά λόγια, η Χλωρίνδα είχε ένα χαμόγελο ευτυχίας σα να έλεγε ότι τώρα μπορεί να φύγει εν ειρήνη. Έπειτα έδωσε το χέρι της στον Ταγκρέδο και πέθανε. Ο Ταγκρέδος, απελπισμένος, σκεφτόταν την αυτοκτονία, από την οποία τον απέτρεψε ο Πέτρος ο Ερημίτης. Συνέχεια σκεφτόταν την αγαπημένη του, ώσπου αυτή του φανερώθηκε σε όνειρο, λέγοντάς του πώς τώρα βρίσκεται στον Ουρανό, όπου μπορούσε να αγαπά περισσότερο από ότι πριν. Αυτό τον ηρέμησε, συνέχισε όμως να κλαίει πλάι στον τάφο της. Στην Ιερουσαλήμ, ενώ ο Αρσήτης θρηνούσε, ο Αργάντης ορκίστηκε επίσημα πως δεν θα ησυχάσει αν δεν εκδικηθεί τον Ταγκρέδο για τον θάνατο της Χλωρίνδας.
Δέκατο τρίτο άσμα
Στην Ιερουσαλήμ ο μάγος Ισμηνός σκέφτεται πώς θα εμποδίσει τους σταυροφόρους να κατασκευάσουν εκ νέου τον πολιορκητικό πύργο. Πηγαίνει μέσα στη νύχτα στο πανάρχαιο δάσος από το οποίο προμηθεύονται ξυλεία οι σταυροφόροι και αρχίζει τους εξορκισμούς του και τα μαγικά του, επικαλούμενος τους δαίμονες να έρθουν και να εμποδίσουν τους χριστιανούς να πάρουν ξύλα. Οι δαίμονες, που φοβούνται περισσότερο τους εξορκισμούς του Ισμηνού από τις απειλές του αρχάγγελου Μιχαήλ, έρχονται κατά χιλιάδες και κρύβονται μέσα στα δέντρα του δάσους. Ο Ισμηνός μόλις φτάνει στην Ιερουσαλήμ δίνει αναφορά στον βασιλιά Αλαδίνο και κάνει μια αστρολογική πρόβλεψη για μεγάλη ξηρασία που θα πλήξει τους σταυροφόρους, όχι όμως τους πολιορκημένους που διαθέτουν άφθονο πόσιμο ύδωρ. Ο Αλαδίνος διατάζει να επισκευαστούν οι ζημιές που προξένησαν στα τείχη οι πολιορκητικές μηχανές. Στο μεταξύ οι τεχνίτες του σταυροφορικού στρατεύματος, που είχαν πάει να πάρουν ξυλεία από το δάσος, επιστρέφουν τρομαγμένοι λόγω των δαιμόνων. Ο Γοδεφρείδος στέλνει κάποιους στρατιώτες να δουν τι συμβαίνει στο δάσος, οι οποίοι τρομάζουν κι αυτοί. Ωστόσο μπαίνουν στο δάσος, όπου ακούνε ήχους σαν σεισμού αναμεμιγμένους με ουρλιαχτά ζώων και συριγμούς φιδιών, οπότε τρέπονται σε φυγή. Φτάνοντας, αναφέρουν στον Γοδεφρείδο ότι οι δυνάμεις του Άδη έχουν καταλάβει το δάσος. Ένας τολμητίας, ο Άλκαστος, μπαίνει στο δάσος χωρίς να φοβάται από τα τέρατα που βλέπει και τους ήχους που ακούει. Τότε όμως υψώνεται γύρω από το δάσος ένας πύρινος κύκλος σαν τείχος που φρουρείτο από ακόμα πιο φοβερά τέρατα, οπότε το σκάει και αυτός. Διάφοροι τολμηροί ιππότες δεν τα κατάφεραν καλύτερα.
Ο Ταγκρέδος, ακόμα θλιμμένος για τον θάνατο της Χλωρίνδας, πηγαίνει και αυτός στο δάσος, βλέπει τα τέρατα και το πύρινο τείχος· όμως σε μια στιγμή έκστασης διασχίζει τη φωτιά χωρίς να πάθει τίποτα. Φτάνει σε ένα κυκλικό ξέφωτο όπου υψώνεται ένα μοναχικό κυπαρίσσι στο οποίο ήταν χαραγμένα λόγια σε συριακή γλώσσα (την οποία αυτός γνώριζε καλά) ως προτροπές να μην διαταράσσει κανείς τη γαλήνη αυτών που είχαν πέσει εκεί. Γύρω ακούγονταν ήχοι σαν αναστεναγμοί ανθρώπων. Ο Ταγκρέδος νικώντας τον φόβο του δίνει ένα γερό χτύπημα με το σπαθί στο κυπαρίσσι, που βγάζει αίμα. Ο ιππότης ξαναχτυπά πίο δυνατά και τότε η φωνή της Χλωρίνδας, λέει στον Ταγκρέδο να την ευσπλαχνιστεί, αφήνοντάς την να κείτεται εν ειρήνη, διότι όλοι αυτοί που είχαν πέσει νεκροί γύρω από την Ιερουσαλήμ είχαν μεταμορφωθεί, μέσω μιας παράξενης μαγείας, σε δέντρα. Στα λόγια αυτά το σπαθί πέφτει από τα χέρια του Ταγκρέδου, ο οποίος, αν και καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μαγικό τέχνασμα, δεν έχει πια κουράγιο να συνεχίσει και αφού παίρνει το σπαθί του, επιστρέφει στο στρατόπεδο. Ο Γοδεφρείδος σκέφτεται να πάρουν ξυλεία από πιο μακρινά μέρη, όμως ο Πέτρος ο Ερημίτης τον αποτρέπει, προβλέποντας ότι πλησιάζει η ώρα που θα επιστρέψει ο πολεμιστής που θα διαλύσει τη μαγεία. Στο μεταξύ, ο ήλιος μπαίνοντας στον αστερισμό του Καρκίνου, προκαλεί τρομαχτική ξηρασία, που κρατά ημερονύκτια και εξαντλεί ανθρώπους και ζωντανά, τόσο που δεν μπορούν πια να πολεμήσουν. Κάποιοι (μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες στρατιώτες) εγκαταλείπουν τον αγώνα. Ο Γοδεφρείδος τότε προσεύχεται στον Θεό και αυτός τον εισακούει, προκαλώντας μία καταρρακτώδη βροχή, που υποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό οι σταυροφόροι. Γη, άνθρωποι και ζώα αναζωογονούνται, ώσπου τέλος ξαναβγαίνει ο ήλιος.
Δέκατο τέταρτο άσμα
Τη νύχτα ο Γοδεφρείδος βλέπει ένα προφητικό όνειρο σταλμένο από τον ίδιο τον Θεό, κατά το οποίο ανεβαίνει στον ουρανό και μαθαίνει από τον Ούγο, τον αδερφό του βασιλιά της Γαλλίας, ότι σε λίγο καιρό θα είναι κι αυτός στον παράδεισο, αφού πρώτα θα έχει καταφέρει να ελευθερώσει την Ιερουσαλήμ από τους απίστους, αφήνοντας στη θέση του τον αδερφό του, Βαλδουίνο. Ο Ούγος του ζητά να ξαναφέρει στο στράτευμα τον Ρινάλδο, καθώς, αν ο ίδιος ο Γοδεφρείδος είναι ο εκλεκτός του Θεού που θα ελευθερώσει την Ιερουσαλήμ, το ίδιο εκλεκτός του είναι και ο Ρινάλδος, που θα είναι υπό τις διαταγές του Γοδεφρείδου. Την άλλη μέρα ο Γουέλφος, εμπνευσμένος από τον Θεό, ζητά συγχώρεση για τον ανιψιό του, Ρινάλδο. Ο Γοδεφρείδος τον συγχωρεί και εξουσιοδοτεί τον Γουέλφο να στείλει απεσταλμένους στον Ρινάλδο με μήνυμα ότι μπορεί να επιστρέψει. Ο Γουέλφος στέλνει τον γενναίο Κάρολο, τον μόνο επιζήσαντα από το δανέζικο στράτευμα, ο οποίος έπρεπε να δώσει το σπαθί του Σβένου στον Ρινάλδο, καθώς και τον πολυταξιδεμένο και έξυπνο Ουβάλδο, έναν από τους περιπλανώμενους ιππότες. Ο Πέτρος ο Ερημίτης τους συμβουλεύει αντί να πάνε στον Βοημούνδο στην Αντιόχεια, όπου πίστευαν ότι ήταν ο Ρινάλδος, να περάσουν από την Ασκαλώνα, όπου θα έβρισκαν δίπλα στις εκβολές ενός ποταμού έναν γέροντα, φίλο των σταυροφόρων, που θα τους έδινε πληροφορίες για να εκτελέσουν το ταξίδι τους. Πράγματι, φτάνουν στην Ασκαλώνα όπου βρίσκουν τον Γέροντα της Ασκαλώνας, να έρχεται προς το μέρος τους περπατώντας γυμνοποδητί ενάντια στο ρεύμα, κρατώντας στο χέρι ένα ραβδί και φορώντας στο κεφάλι στεφάνι από οξιά. Αυτός τους φανέρωσε ότι ο Ρινάλδος βρισκόταν πολύ μακριά στη δύση, σε ένα νησί του Ατλαντικού Ωκεανού. Ο Γέροντας τους κατέβασε έπειτα στα βάθη της γης, πιο κάτω από τις πηγές των ποταμών και των πολύτιμων λίθων, όπου βρισκόταν το παλάτι του μέσα σε μια καταφώτεινη τοποθεσία και όπου μελετούσε τα μυστικά της φύσης. Τους είπε ότι κατοικούσε και σε άλλα μέρη, όπως στα όρη του Λιβάνου και του Καρμήλου, όπου μελετούσε τα μυστήρια των άστρων και του ουρανού. Τους φανέρωσε επίσης ότι τον είχε βαφτίσει χριστιανό ο Πέτρος ο Ερημίτης, ενώ πριν ήταν ειδωλολάτρης. Τώρα οι έρευνες του είχαν αποκτήσει πραγματική ουσία, αφού γνώρισε την αλήθεια της χριστιανικής πίστης. Έπειτα, αφού τους φιλοξένησε στο παλάτι, τους διηγήθηκε τι ακριβώς συνέβη στον Ρινάλδο.
Η Αρμίδα, θέλοντας να εκδικηθεί τον Ρινάλδο που είχε ελευθερώσει όλους τους κρατούμενούς της, πήγε στο μέρος όπου έγινε η επίθεση, βρήκε τα ματωμένα ρούχα και τα όπλα που είχε πετάξει ο Ρινάλδος και έντυσε με αυτά ένα πτώμα, αφού πρώτα του έκοψε το κεφάλι και το δεξί του χέρι. Έπειτα το πέταξε στο ποτάμι για να το βρουν οι σταυροφόροι και έδωσε οδηγίες σε έναν υποτακτικό της, μεταμφιεσμένο σε βοσκό, να τους παραπλανήσει με ψευδή μαρτυρία, κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι ο Ρινάλδος είχε σκοτωθεί από κάποιον χριστιανό. Έτσι θα υποψιάζονταν τον ίδιο τον Γοδεφρείδο και θα επερχόταν η διχόνοια, όπως και έγινε. Μη ικανοποιημένη με αυτό, η μάγισσα ήθελε να σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια τον Ρινάλδο. Το περίμενε κρυμμένη σε μια νησίδα του ποταμού Ορόντη. Μόλις ο ιππότης έφτασε στην όχθη του ποταμού, βρήκε ένα γράμμα να τον προσκαλεί στη νησίδα, όπου τον περιμένουν θαυμαστά πράγματα. Μόλις πήγε με μια βάρκα στη νησίδα, δεν βρήκε τίποτα. Σε λίγο όμως βγήκε από το ποτάμι μια γυναίκα σαν Σειρήνα, που με το γλυκό τραγούδι της τον κοίμισε. Η Αρμίδα τότε θέλησε να τον σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια. Αντί γι' αυτό όμως τον ερωτεύθηκε και τον πήρε μαζί της, όχι στο κάστρο της στη Νεκρά Θάλασσα, αλλά σε μια από τις νήσους πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, στον Ατλαντικό Ωκεανό, όπου έπρεπε τώρα να πάνε για να ελευθερώσουν τον Ρινάλδο.
Ο Γέροντας της Ασκαλώνας είπε στους ιππότες ότι μόλις ανεβούν ξανά στην επιφάνεια της γης από τις εκβολές του ποταμού, θα βρουν μία γυναίκα, μεγάλη στην ηλικία, μα με νεανικό πρόσωπο η οποία θα τους μετέφερε γοργά στον ωκεανό και θα τους ξανάφερνε πίσω. Ο Γέροντας τους έδωσε οδηγίες πώς θα αντιμετωπίσουν τους κινδύνους και τους πειρασμούς που τους παραμόνευαν σε εκείνο το μακρινό νησί, ώσπου να φτάσουν στον κήπο όπου η Αρμίδα είχε στην αγκαλιά της τον Ρινάλδο. Θα έπρεπε, ευθύς μόλις η μάγισσα απομακρυνόταν, να βάλουν τον Ρινάλδο να κοιτάξει σε μια διαμαντένια ασπίδα, όπου θα έβλεπε σαν σε καθρέφτη τον εαυτό του, εκτεθηλυσμένο όπως είχε καταντήσει από τις απολαύσεις και τις ηδονές, ώστε να ντραπεί και να μετανοήσει. Ο γέροντας έπειτα τους διαβεβαίωσε ότι τίποτε δεν θα μπορούσε να σταματήσει το ταξίδι τους και να τους εμποδίσει να επιστρέψουν μαζί με τον Ρινάλδο. Έπειτα οι δύο ιππότες διανυκτέρευσαν στο παλάτι του Γέροντα της Ασκαλώνας.
Δέκατο πέμπτο άσμα
Την άλλη μέρα το πρωί o Γέροντας τους έδωσε ένα σχέδιο του τείχους που περιέβαλε τον κήπο της Αρμίδας στη νήσο της Τύχης, τη διαμαντένια ασπίδα που θα έπρεπε να βάλουν μπροστά στην όψη του Ρινάλδου και μία χρυσή ράβδο που θα έδιωχνε τα θηρία που φύλαγαν το βουνό που βρισκόταν ο κήπος. Ο Κάρολος και ο Ουβάλδος βγήκαν συνοδεία του Γέροντα στην επιφάνεια της γης, όπου βρήκαν τη βάρκα που τους είπε ο Γέροντας και μέσα της να κάθεται η γυναίκα που θα την πλοηγούσε. Η γυναίκα που είχε όψη αγγελική και φορούσε ένα πολύχρωμο ρούχο που άλλαζε συνεχώς χρώματα, τους προσκάλεσε να μπουν μέσα και τους υποσχεθηκε ένα σίγουρο και ασφαλές ταξίδα.
Το καραβάκι άνοιξε πανιά, πέρασε την Ασκαλώνα, τη Γάζα (όπου είδαν αιγυπτιακά πλοία και στρατιωτικές δυνάμεις στο λιμάνι) και πλέοντας με μεγάλη ταχύτητα διέσχισε μέσα σε τέσσερεις ημέρες όλη τη Μεσόγειο θάλασσα από ανατολάς προς δυσμάς, φθάνοντας στις Ηράκλειες Στήλες. Οι ιππότες ρώτησαν τις γυναίκες για τους ανθρώπους που κατοικούσαν στις ακτές του Ατλαντικού και η γυναίκα τους είπε ότι ήταν βάρβαροι και απολίτιστοι. Θα έφτανε όμως κάποια εποχή που ένας λιγουριανός, ο Χριστόφορος Κολόμβος, παρά τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες, θα διέπλεε τον ωκεανό και θα ανακάλυπτε μια νέα ήπειρο, στην οποία θα εξαπλωνόταν η αληθινή πίστη και τα πλοία θα ταξίδευαν προς αυτήν με ασφάλεια. Το πλοιαράκι πέρασε την Τενερίφη, τις Ευδαίμονες Νήσους, τις Νήσους των Μακάρων και τέλος έφθασε στις Τυχερές Νήσους, από τις οποίες επτά κατοικούνταν και τρεις ήταν ακατοίκητες. Σε μία από αυτές τις τελευταίες προσέγγισε το πλοίο και η γυναίκα τους έδειξε τον δρόμο για το όρος όπου βρισκόταν το παλάτι της Αρμίδας. Οι δύο ιππότες περνούν τη νύχτα στους πρόποδες του βουνού και την άλλη μέρα την αυγή αρχίζουν την πορεία τους. Συναντούν πρώτα έναν άγριο δράκοντα που ο Ουβάλδος τρέπει σε φυγή χρησιμοποιώντας τη μαγική ράβδο του Γέροντα. Την ίδια τύχη έχουν και όλα τα άγρια θηρία που βγαίνουν στον δρόμο τους. Οι ιππότες τώρα έχουν ανεβεί σε ένα οροπέδιο γεμάτο αρωματικά άνθη, φυτά σκιερά και με μια πηγή με πεντακάθαρα νερά, η οποία σχημάτιζε ένα ρυάκι διαυγές μέσα στις πρασινάδες. Ενθυμούμενοι όμως τις οδηγίες του Γέροντα το προσπέρασαν. Έφτασαν σε ένα σημείο όπου το ρυάκι σχημάτιζε μια λίμνη, που στις όχθες της είδαν ένα τραπέζι γεμάτο δελεαστικά φαγητά και στα νερά να παίζουν δυο ωραιότατες κοπέλες. Μια από αυτές βγήκε από το νερό και χαμογελώντας πρότεινε στους ταξιδιώτες να βγάλουν τα όπλα τους και να ξεκουραστούν σε αυτό τον τόπο των τέρψεων. Αλλά αυτοί, ενθυμούμενοι τα λόγια του Γέροντα, δεν απάντησαν στην πρόσκληση, αλλά προχώρησαν μπαίνοντας στο παλάτι. Απογοητευμένες οι δύο κοπέλες βούτηξαν πάλι στα νερά της λίμνης.
Δέκατο έκτο άσμα
Το παλάτι της Αρμίδας ήταν περικλεισμένο από ένα κυκλικό τείχος που περιείχε δαιδαλώδεις στοές με τη μορφή λαβύρινθου, οι οποίες έκρυβαν στο εσωτερικό τους έναν θαυμαστό κήπο. Περνώντας από την κυρία είσοδο οι δύο ιππότες βλέπουν στα θυρόφυλλά της σκαλιστές μορφές: στο ένα τον Ηρακλή να γελοιοποιείται από την Ομφάλη (ο ποιητής την ονομάζει Ιόλη) και στο άλλο τον Μάρκο Αντώνιο να ακολουθεί κατά τη Ναυμαχία του Ακτίου την Κλεοπάτρα που έφευγε από τη μάχη. Μπαίνοντας στον λαβύρινθο χρησιμοποιούν το βιβλίο που τους έδωσε ο Γέροντας της Ασκαλώνας και βρίσκουν τη διέξοδο προς τον κήπο. Εκεί αντικρίζουν ό,τι το καλύτερο θα μπορούσε να δώσει η τέχνη μιμούμενη τη φύση ή μάλλον η φύση όταν μιμείται την τέχνη: τρεχούμενα νερά, πεντακάθερες λιμνούλες, άνθη και φυτά κάθε είδους, ηλιόλουστους λοφίσκους, δάση και σπήλαια. Όλα αυτά, ακόμα και το αεράκι που φυσούσε ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων, ακόμα και τα πουλιά που κελαηδούσαν, ήταν αποτέλεσμα της μαγικής τέχνης της Αρμίδας. Όλα προσκαλούσαν τους δύο ιππότες στις ηδονές του έρωτα, καλώντας τους να βιαστούν όσο το επέτρεπε η ηλικία.
Ψάχνοντας τον κήπο, απαθείς από τους πειρασμούς, έφτασαν αυτοί στο μέρος όπου είχε στην αγκαλιά της τον Ρινάλδο η Αρμίδα. Αυτός κοιτούσε έναν καθρέφτη που κρατούσε η μάγισσα, η οποία γελούσε χαϊδεύοντάς του τα μαλλιά και ραίνοντάς τον με άνθη. Μετά η Αρμίδα τον άφησε και μπήκε στο παλάτι. Οι δύο ιππότες, που μέχρι τότε κοιτούσαν κρυμμένοι στους θάμνους, βρήκαν ευκαιρία και παρουσιάστηκαν στον Ρινάλδο, ο οποίος μόλις τους είδε πετάχτηκε πάνω, ξαναβρίσκοντας το αγωνιστικό του πνεύμα. Όταν ο Ουβάλδος του έβαλε μπροστά στα μάτια του τη διαμαντένια ασπίδα-καθρέφτη, τότε αντιλήφθηκε την εκτεθηλυμμένη κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει και κατέβασε το βλέμμα γεμάτος ντροπή. Ο Ουβάλδος τον κατηγόρησε με άγριο τρόπο ότι κάθεται και χαριεντίζεται στην αγκαλιά μιας κοπέλας ενώ η Ασία και η Ευρώπη μάχονται για την πίστη του Χριστού. Του είπε ότι ο Γοδεφρείδος και όλος ο στρατός τον προσκαλεί να επιστρέψει στον αγώνα, ώστε να ελευθερωθεί η Ιερουσαλήμ. Ο Ρινάλδος έμεινε σκεφτικός για λίγο, αλλά τελικά αποφάσισε να τους ακολουθήσει. Η Αρμίδα αντιλαμβανόμενη τη φυγή του Ρινάλδου, δεν προφέρει κατάρες και μαγικά ξόρκια, μη θέλοντας να τον βλάψει, αλλά ελπίζοντας στα κάλλη της για να τον ξανακερδίσει, τρέχει ξοπίσω του, τον φτάνει πριν μπει στη βάρκα και τον ικετεύει να μείνει, αυτή που είχε κάνει μπαίγνιό της τόσους άντρες. Ο Ουβάλδος του λέει να μείνει ακλόνητος στα παρακάλια της, ως αληθινός αγωνιστής του Χριστού. Η Αρμίδα κλαίει, ενώ αυτός δεν στρέφει το βλέμμα του προς αυτήν ή το κάνει κρυφά, γεμάτος ντροπή και τύψεις. Η Αρμίδα ενθαρρυμένη από αυτά τα βλέμματά του, του λέει πως θα του μιλήσει όχι ως ερωμένη, αλλά ως εχθρός του. Είχε κάθε δίκιο να τη μισεί γιατί ήταν μια άπιστη ειδωλολάτρισσα που ήθελε με τις τέχνες της να τον απομακρύνει από τον αγώνα του στερώντας τον από το πολεμικό του μένος και που τον έφερε σε αυτό το μακρινό μέρος και τον έβγαλε από το καθήκον του για χάρη του έρωτά της. Αν θέλει να φύγει ας το κάνει, ας πάει και επιστρέφοντας ας καταστρέψει την προγονική της πίστη (αλλά δεν έχει πίστη άλλη, εκτός από τον έρωτά της προς αυτόν), αλλά ας την πάρει μαζί του αυτός σαν λεία που ακολουθεί τον νικητή της. Θα τον ακολουθήσει ως σκλάβα του ανάμεσα στους εχθρούς της και θα είναι σαν ασπίδα του αν κάποιος δικός της προσπαθήσει να τον βλάψει. Αυτά του είπε και προσπαθούσε να του πιάσει το χέρι ή έστω το ένδυμά του.
Όμως τώρα πια ο Ρινάλδος δεν καμπτόταν από τις παρακλήσεις της. Από ευσπλαχνία της είπε πως δεν τη μισούσε, πως τα πάθη της ήταν ανθρώπινα και πώς και αυτός ο ίδιος δεν ήταν απαλλαγμένος από αυτά. Ακόμα της είπε ότι θα κρατήσει καλή ενθύμηση της διαμονής του εκεί και ότι θα την προστατεύει πάντοτε ως ιππότης, όσο δεν του το απαγορεύει το καθήκον του ως στρατιώτης του Χριστού. Η Αρμίδα τότε ξεσπώντας σε κατάρες του είπε πως ήταν σκληρός και άκαρδος, πως δεν έβγαλε κανένα στεναγμό, δεν έχυσε κανένα δάκρυ για τον πόνο που αισθανόταν εκείνη και πως μιλάει σαν φιλόσοφος. Ας φύγει αφού το ήθελε λοιπόν. Αυτή δεν θα τον ακολουθήσει ως υποτακτική του, αλλά ως η φοβερή Ερινύα του που θα τον πολεμήσει τόσο, όσο τον είχε αγαπήσει μέχρι τώρα. Έπειτα έπεσε κατάχαμα, πνιγμένη στο κλάμα. Ο Ρινάλδος, γεμάτος οίκτο γι' αυτήν αμφιταλαντεύεται προς στιγμήν, αλλά τελικά μπαίνει στο πλοιάριο και αποπλέει. Αυτή μόλις σηκώνεται κοιτάζει προς τη θάλασσα, αλλά ο αγαπημένος της είχε ήδη φύγει. Νιώθωντας εγκατελειμένη από αυτόν που τον αγαπούσε ακόμα και μετανιώνοντας που τον άφησε να φύγει έτσι εύκολα, υπόσχεται στον εαυτό της ότι θα τον εκδικηθεί. Έπειτα, φτάνοντας στο παλάτι της καλεί τριακόσια δαιμόνια από τον Άδη τα οποία ως μαύρο σύννεφο έπεσαν κατά πάνω στο ανάκτορο και μόλις οι αχτίδες του ηλίου φώτισαν ξανά στο μέρος δεν είχε μείνει ίχνος ούτε από αυτό ούτε από τους κήπους. Έπειτα παίρνοντας όλη την ακολουθία της κατευθύνθηκε γοργά, όχι προς την προγονική της Δαμασκό, αλλά προς τη Γάζα, όπου θα συναντούσε το αιγυπτιακό στράτευμα για να το βοηθήσει με τις μαγικές της τέχνες κατά του Ρινάλδου. Σπεύδοντας γρήγορα έφτασε στη Γάζα δίχως να σταματήσει καθόλου στον δρόμο.
Δέκατο έβδομο άσμα
Ο πανίσχυρος μονάρχης της Αιγύπτου Εμιρένος, που τον τρέμουν όλοι οι βασιλείς της Ασίας και της Αφρικής, μεγαλοπρεπής όπως ο Δίας του Απελλή ή του Φειδία, καθισμένος σε ένα θρόνο, κρατώντας το σκήπτρο και περιστοιχιζόμενος από τους σατράπες του και τη φρουρά του από άγριους Κιρκάσσιους, παρακολουθεί την παρέλαση των στρατιωτικών δυνάμεών του στη Γάζα. Παρελαύνουν πρώτα τα στρατεύματα από την Άνω και την Κάτω Αίγυπτο, έπειτα οι Κυρηναίοι, αυτοί από την Τριπολίτιδα, μετά αυτοί από την Πετραία και την Ευδαίμονα Αραβία. Στη συνέχεια περνούν στρατεύματα από την αραβική έρημο και από την Ερυθρά Θάλασσα, έπειτα οι μαύροι και οι Αιθίοπες της Μερόης, έπειτα αυτοί από τις νήσους του Περσικού Κόλπου και των στενών του Ορμούζ και τέλος στατεύματα από τη μακρινή Σαμαρκάνδη και τις Ινδίες. Κλείνουν την παρέλαση οι επίλεκτες αιγυπτιακές δυνάμεις με τους γενναιότερους πολεμιστές της Αιγύπτου, στους οποίους ξεχωρίζει ο Τισσαφέρνης, περίφημος τόσο στο ξίφος όσο και στο δόρυ, ικανότατος ιππέας πολεμιστής και μαχητής πεζός. Στο τέλος της παρέλασης εμφανίζεται η Αρμίδα σε ένα άρμα που το έσερναν μονόκεροι. Μαζί της έχει εκατό κοπέλες και εκατό αρματωμένους ακόλουθους και ολόκληρη στρατιά από πολεμιστές και μισθοφόρους που της παρείχε ο θείος της Υδραώτης, βασιλιάς της Δαμασκού. Η εμφάνισή της προκαλεί τον ενθουσιασμό και την αγάπη όλων. Η Αρμίδα, συμμετέχοντας στο συμβούλιο των αρχηγών που γίνεται στη σκηνή του βασιλιά, εξεγείρει τους πολεμιστές εναντίον του Ρινάλδου, ο οποίος είχε ελευθερώσει τους αιχμαλώτους χριστιανούς ιππότες που είχε στείλει στον βασιλιά της Αιγύπτου ως δώρο, σκοτώνοντας τους φρουρούς τους. Υπόσχεται μια πλούσια αμοιβή σε όποιον της φέρει το κεφάλι του, αν δεν μπορέσει να το κάνει η ίδια. Ο Άδραστος, βασιλιάς των Ινδών και ο Τισσαφέρνης, ερωτευμένοι και οι δύο μαζί της, συναγωνίζονται ποιος από τους δύο θα πραγματοποιήσει τον πόθο της και θα φιλονικήσουν αν δεν τους χώριζε ο βασιλιάς. Έπειτα και οι άλλοι θέλουν να βοηθήσουν την Αρμίδα να εκδικηθεί τον Ρινάλδο.
Ο Ρινάλδος στο μεταξύ είχε φτάσει μαζί με τους δύο πολεμιστές μετά από ταξίδι τεσσάρων ημερών στο σημείο από που όπου είχαν ξεκινήσει αυτοί. Αναρωτιόντουσαν ποιαν οδό έπρεπε να ακολουθήσουν, όταν είδαν μακριά μία μεγάλη λάμψη σαν του χρυσού. Πλησιάζοντας, είδαν αναρτημένο σε ένα μεγάλο κορμό ένα κράνος περίτεχνα μαστορεμένο και μια μεγάλη ασπίδα με θαυμαστές παραστάσεις σκαλισμένες επάνω της. Διπλά στεκόταν ένας γέροντας που ο Ουβάλδος και ο Κάρολος τον αναγνώρισαν. Ήταν ο Γέροντας της Ασκαλώνας, ο οποίος αφού τους χαιρέτησε ευγενικά, στράφηκε προς τον Ρινάλδο, παρακινώντας τον να απαρνηθεί τις απολαύσεις για να ακολουθήσει την ανηφορικό και δύσκολη οδό της αρετής. Θα πρέπει να σταθεί στο ύψος του, διότι ο άνθρωπος, καθώς έχει ορθή κορμοστασιά, οφείλει και να προσβλέπει προς τα υψηλά πράγματα. Πρέπει να επιδεικνύει τη γεναιότητα του πνεύματός του, κατανικώντας τους εσωτερικούς εχθρούς και τις λιγότερο καλές τάσεις της ψυχής του. Ο Γέροντας, βλέποντας τον νέο να σκύβει το βλέμμα ντροπιασμένος, τον κάλεσε να εξετάσει τις μορφές πάνω στην ασπίδα του, που αναπαρίσταναν τους ένδοξους προγόνους του, πράγμα που αναπτέρωσε το φρόνημα του Ρινάλδο και άναψαν τον πόθο του να κατανικήσει τους απίστους και να ελευθερώσει την Ιερουσαλήμ. Ο Κάρολος τότε του έδωσε το σπαθί του Σβένου και του ευχήθηκε να τον εκδικηθεί. Έπειτα ο Γέροντας πήρε τους τρεις ιππότες στην άμαξά του για να επιστρέψουν στο χριστιανικό στρατόπεδο. Ο Γέροντας, πριν φτάσουν του ανέφερε επίσης ότι και οι απόγονοί του (αν και δεν μπορούσε να δει σαφώς το μέλλον) θα έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στην υπεράσπιση της χριστιανικής πίστης, ιδίως ο ένδοξος Αλφόνσος ο Β΄, ο προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών, θα απεδείκνυε εν τέλει την πολεμική ανδρεία του κατατροπώνοντας τον αυθάδη και ασεβή Τούρκο που μόλυνε ουρανό και γη καταστρέφοντας ναούς και αγίες τράπεζες, εξυψώνοντας τον Οίκο των Έστε και αυτόν της Γαλλίας. Ο Ρινάλδος χαροποιήθηκε πολύ με αυτά τα λόγια. Είδαν τέλος από μακριά τις σημαίες και τις σκηνές του στρατοπέδου. Σε λίγο είχαν φτάσει και ο Γοδεφρείδος, μαθαίνοντας για την άφιξή τους, πήγε να τους συναντήσει.
Δέκατο όγδοο άσμα
Ο Γοδεφρείδος δέχεται φιλικά τον Ρινάλδο και του αναθέτει να διαλύσει τη μαγεία στο δάσος· ο δε Πέτρος ο Ερημίτης τον συμβουλεύει να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό για τον θάνατο του Γερνάνδου προσευχόμενος στο όρος των Ελαιών, πράγμα που ο Ρινάλδος κάνει την άλλη μέρα την αυγή. Στη συνέχεια μεταβαίνει στο μαγεμένο δάσος, όπου αντικρίζει ειδυλλιακές εικόνες παρόμοιες με αυτές του κήπου της Αρμίδας. Φτάνοντας σε ένα ξέφωτο, βλέπει στη μέση μια μοναχική και πανύψηλη μυρτιά. Πλησιάζοντάς βλέπει να βγαίνουν από όλα τα δέντρα πλήθος από νύμφες με μπράτσα γυμνά και τα μαλλιά λυτά, που κρατούν μουσικά όργανα και τον πιάνουν από το χέρι για να χορέψει μαζί τους οδηγώντας προς την κυρά τους, που όπως λένε, υποφέρει από έρωτα μεγάλο γι' αυτόν και τον προσμένει καιρό. Μόλις τα λένε αυτά, ανοίγει η μεγάλη μυρτιά και βγαίνει μια πανέμορφη νύμφη ολόιδια με την Αρμίδα, που τον προσκαλεί να αφοσιωθεί ξανά στον έρωτά της. Ο Ρινάλδος τότε στρέφει το σπαθί του όχι προς τη νύμφη, αλλά προς το δέντρο της μυρτιάς για να το κόψει. Η νύμφη τότε βγάζει μία μεγάλη φωνή, λέγοντας ότι καλύτερα θα ήταν να σκοτώσει αυτήν παρά να κόψει το δέντρο.
Ο Ρινάλδος, μη δίνοντας σημασία στις παρακλήσεις της, υψώνει το σπαθί καταπάνω στο δέντρο. Τότε ξάφνου αυτή μεταμορφώνεται σε έναν αρματωμένο γίγαντα εκατόγχειρα, ενώ και οι νύμφες μεταμορφώνονται σε πάνοπλους Κύκλωπες. Ο Ρινάλδος όμως αγνοώντας τους, συνέχισε να κόβει τη μυρτιά, που έκλαιγε σαν ζωντανή, ενώ τριγύρω της μαίνονταν αστραπόβροντα και καταιγίδες. Κατάφερε τελικά να κόψει το δέντρο, που αποδείχτηκε να είναι όχι μυρτιά, μα καρυδιά (το δέντρο των μαγισσών). Έτσι καταστράφηκε η μαγεία του δάσους, το οποίο επέστρεψε στην πρότερή του κατάσταση. Ο Ρινάλδος παρουσιάζεται στον Γοδεφρείδο αναγγέλοντας ότι τώρα μπορούσαν να αρχίσουν οι τεχνίτες να συλλέγουν ξυλεία από το δάσος για την κατασκευή των πολιορκητικών μηχανών. Κατασκευάστηκαν έτσι καταπέλτες, πολιορκητικοί κριοί, βαλίστρες και τρεις πανύψηλοι πολιορκητικοι πύργοι. Στο μεταξύ προετοιμασίες έκαναν και οι υπερασπιστές της Ιερουσαλήμ. Η επίθεση επισπεύσθηκε για να καταλάβουν την πόλη πριν φτάσουν οι αιγυπτιακές ενισχύσεις, ενώ απεστάλη ο Βαφρίνος, ως κατάσκοπος στο στρατόπεδο των Αιγυπτίων. Η μάχη ήταν τρομερή: ο γέρος Αλαδίνος αυτοπροσώπως αντιμετώπιζε στα τείχη τον Ραϊμόνδο, ο Σολιμάνης ήταν απέναντι από τον Γοδεφρείδο και ο Αργάντης είχε αντίπαλο τον Κάμιλλο που πιο πλάι του στεκόταν ο Ταγκρέδος. Οι τοξότες έριχναν από τα τείχη δηλητηριασμένα βέλη που κάλυπταν τον ουρανό. Οι καταπέλτες εκτόξευαν πέτρες και τεράστιες σιδερένιες λόγχες, μα οι αμυνόμενοι άντεχαν στα χτυπήματα. Στο μεταξύ ο Ρινάλδος με την ομάδα του των περιπλανώμενων ιπποτών είχαν σχηματίσει μια χελώνα για να επιτεθούν από τα νότια.
Φτάνοντας στα τείχη ο Ρινάλδος ακούμπησε μια πανύψηλη σκάλα και κατάφερε να σκαρφαλώσει και να πατήσει πρώτος τα πόδια του στα τείχη, ανοίγοντας δρόμο για να ανεβούν και άλλοι. Ο Ισμηνός εκτόξευσε υγρόν πύρ κατά του πολιορκητικού πύργου όπου βρισκόταν ο Γοδεφρείδος, αλλά η θεία πρόνοια έκανε να αλλάξει η κατεύθυνση του ανέμου και οι φλόγες στράφηκαν κατά των αμυνομένων. Ο Ισμηνός με άλλους δύο μάγους επικαλέστηκαν τους δαίμονες, αλλά μία μεγάλη πέτρα που εβλήθη από τον πύργο καταπλάκωσε και τους τρεις. Τώρα ο πολιορκητικός πύργος πλησίασε στα τείχη για να κατεβεί η γέφυρα. Ο Σολιμάνης έσπευσε για να την καταστρέψει, αλλά τότε υψώθηκε από μέσα του ένας εσωτερικός πυργίσκος, ο οποίος ξεπερνούσε το ύψος των τειχών. Από αυτόν άρχισαν να εκτοξεύονται από τους σταυροφόρους πλήθος βλημάτων και λίθων. Οι πολιορκημένοι υποχώρησαν, αλλά ο Σολιμάνης δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Τη στιγμή εκείνη κατέβηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και προήγγειλε στον Γοδεφρείδο την άμεση πτώση της Ιερουσαλήμ, κάνοντάς τον να δει τις ουράνιες στρατιές που βοηθούσαν τους σταυροφόρους. Ο Γοδεφρείδος διέκρινε, ανάμεσα στον καπνό και τη σκόνη της μάχης, τους νεκρούς Ούγο και Δουδώνα, καθώς και τον επίσκοπο Αδεμάρο που ευλογούσε τους μαχητές. Έπειτε είδε στον ουρανό αγγέλους να μάχονται υπέρ των χριστιανών. Ο Γοδεφρείδος αντιλήφθηκε ότι οι δικοί του νικούσαν σε όλα τα μέρη και ότι ήδη ο Ρινάλδος είχε πατήσει νικηφόρος τα τείχη. Πιάνοντας το λάβαρο του σταυρού διασκέλισε πρώτος τη γέφυρα. Ο Ταγκρέδος επίσης σχεδόν ταυτοχρόνως κατάφερε να υπερνικήσει τον Αργάντη και να περάσει από τη γέφυρα του δικού του πύργου στα τείχη. Τελευταίος πέρασε ο Ραϊμόνδος, καθώς στη μεριά του ήταν πιο καλή η οχύρωση. Τα τείχη της Ιερουσαλήμ είχαν παρθεί, ενώ ο εχθρικός στρατός και οι αρχηγοί είχαν οπισθοχωρήσει. Οι σταυροφόροι πέρασαν μέσα στην πόλη και η μεγάλη σφαγή άρχισε.
Δέκατο ένατο άσμα
Ο Ταγκρέδος σκοτώνει τον Αργάντη μετά από λυσσαλέα πάλη, αλλά λιποθυμά από την εξάντληση που του προκάλεσαν τα τραύματά του στη μονομαχία. Στο μεταξύ οι σταυροφόροι στην πόλη σφάζουν αδιακρίτως, ακόμα και γυναίκες και παιδιά. Ο Ρινάλδος, αιματοβαμμένος από τη σφαγή, ανεβαίνει στον λόφο του Ναού του Σολομώντα, σκοτώνοντας όλους όσους βλέπει αρματωμένους και τρομοκρατώντας τους υπόλοιπους και μόνο με το βλέμμα του. Φτάνοντας στον ναό του Σολομώντα πιάνει ένα μεγάλο δοκάρι με το οποίο διαλύει τις πύλες. Οι σταυροφόροι μπαίνουν και αρχίζουν να σφάζουν τους εχθρούς που είχαν κλειστεί εκεί. Όσοι αμυνόμενοι ανθίσταντο ακόμα συγκεντρώνονται γύρω από τον γενναίο Σολιμάνη και τον καταπτοημένο Αλαδίνο στον πύργο του Δαβίδ, την ακρόπολη της Ιερουσαλήμ. Ο Ρινάλδος, θέλοντας να εκδικηθεί τον θάνατο του Σβένου, γυρεύει να επιτεθεί στον πύργο, αλλά ο Γοδεφρείδος διατάζει να αναβληθεί για την επομένη η επίθεση, καθώς πλησίαζε η νύχτα. Την ίδια ώρα ο Σολιμάνης εμψυχώνει τους δικούς του, επισημαίνοντάς τους ότι σύντομα θα κατέφθαναν οι αιγυπτιακές ενισχύσεις.
Ο Βαφρίνος εισδύοντας στο αιγυπτιακό στρατόπεδο καταφέρνει να πληροφορηθεί για ένα σχέδιο που καταστρώνει ο αρχηγός των Αιγυπτίων, Εμιρένος, να δολοφονήσουν τον Γοδεφρείδο, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να μάθει πώς θα το κατορθώσουν αυτό. Βλέπει επίσης την Αρμίδα να συνομιλεί με τον Άδραστο, τον Τισσαφέρνη και τον Αλταμόρο, βασιλιά της Σαμαρκάνδης, που της υπόσχονται το κεφάλι του Ρινάλδου. Στο αιγυπτιακό στρατόπεδο όμως είναι και η Ερμινία, που εντοπίζει τον Βαφρίνο, τον οποίον γνώριζε από τον καιρό που ήταν αιχμάλωτη του Ταγκρέδου στην Αντιόχεια. Η Ερμινία του αποκαλύπτει το πλήρες σχέδιο της δολοφονίας του Γοδεφρείδου και λέει στον Βαφρίνο ότι είναι ερωτευμένη με τον Ταγκρέδο. Του εξήγησε ότι έχοντας φύγει από τους βοσκούς προσπάθησε να πάει στο στρατόπεδο των σταυροφόρων, αλλά τη συνέλαβαν οι Αιγύπτιοι και την οδήγησαν στον Εμιρένο, γι' αυτό και ήταν τώρα κοντά στην Αρμίδα. Ο Βαφρίνος οδηγεί την Ερμινία με ασφάλεια μακριά από το αιγυπτιακό στρατόπεδο και προσεγγίζουν την Ιερουσαλήμ από τον βορρά, όταν ανακαλύπτουν το πτώμα του Αργάντη, βουτηγμένο στο ίδιο του το αίμα. Έπειτα ο Βαφρίνος ανακαλύπτει και τον κύριό του, Ταγκρέδο, λιπόθυμο και αφήνει μια κραυγή ότι ο Ταγκρέδος είναι νεκρός. Η Ερμινία ακούγοντας το φοβερό νέο πλησιάζει και χύνει άφθονα δάκρυα πάνω στον Ταγκρέδο. Τότε αυτός αφήνει έναν αναστεναγμό και ανοίγει τα μάτια του. Η Ερμινία περιποιείται τώρα με πολλή φροντίδα τις πληγές του Ταγκρέδου, χρησιμοποιώντας λωρίδες από τα ενδύματά της που τις δένει με πλεξίδες που κόβει από την κόμη της.
Ο Ταγκρέδος, βγαίνοντας από το παραλήρημά του, αναγνωρίζει τον ακόλουθό του και ρωτά την Ερμινία ποια είναι, ευχαριστώντας την που τον φροντίζει έτσι. Αυτή κοκκινίζοντας δεν του απαντά αλλά του λέει να ξεκουραστεί και και κρατά το κεφάλι του στην αγκάλη της. Κάποιοι σταυροφόροι που περνούν από εκεί βοηθούν να μεταφερθεί ο Ταγκρέδος στην Ιερουσαλήμ, όπως ο ίδιος θέλει, για να πεθάνει (αν αυτή θα είναι η μοίρα του) στην πόλη που πέθανε ο Χριστός. Ζητά επίσης να πάρουν και το σώμα του Αργάντη, για να τον θαφτεί όπως του αξίζει. Ο Ταγκρέδος μεταφέρεται στην Ιερουσαλήμ για την ανάρρωσή του και ο Βαφρίνος βρίσκει για την Ερμινία ένα κατάλυμα κοντά στο νοσοκομείο, ώστε να μπορεί να εξακολουθεί να φροντίζει τον αγαπημένο της Ταγκρέδο. Έπειτα ο Βαφρίνος παρουσιάζεται στον Γοδεφρείδο, που έχει συγκαλέσει συμβούλιο γύρω από την κλίνη του επίσης τραυματισμένου Ραϊμόνδου, αναφέροντάς του όσα είδε κατά τη διαμονή του στο αιγυπτιακό στρατόπεδο και φανερώνοντάς του όσα ξέρει για το σχέδιο δολοφονίας του καθώς και ότι η Αρμίδα έχει υποσχεθεί μεγάλη αμοιβή για το κεφάλι του Ρινάλδου. Αφού ελήφθησαν τα δέοντα μέτρα για την αποτροπή του σχεδίου δολοφονίας του, ο Γοδεφρείδος αποφάσισε να κινηθούν οι σταυροφόροι εναντίον του αιγυπτιακού στρατεύματος την επομένη.
Εικοστό άσμα
Το αιγυπτιακό στράτευμα κινείται κατά της Ιερουσαλήμ, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων στον πύργο του Δαβίδ μωαμεθανών. Ο Γοδεφρείδος αφήνει έναν τμήμα του στρατού υπό τον Ραϊμόνδο στην Ιερουσαλήμ για να φρουρούν τον πύργο του Δαβίδ και με το υπόλοιπο στράτευμα βαδίζει κατά των αιγυπτιακών δυνάμεων στην πεδιάδα. Τους αναπτερώνει το ηθικό εναντίον του εχθρού, ενώ στην κεφαλή του λάμπει ένας φωτοστέφανος, που ίσως τον προκαλεί ο φύλακας άγγελός του. Στην εχθρική παράταξη ο Εμιρένος παροτρύνει τους δικούς τους να πολεμήσουν για την τιμή της Ασίας.
Τα τύμπανα ηχούν και από τις δύο μεριές και η μάχη αρχίζει. Από τη μεριά των σταυροφόρων στην πρώτη γραμμή μάχεται η Γιλδίππη, που εξολοθρεύει πολλούς στρατιώτες και αρχηγούς των Σαρακηνών και τραυματίζει περισσότερους, βοηθούμενη όταν κινδυνεύει από τον σύζυγό της Οδόαρδο. Μαζί οι δυο τους μάχονται γενναία και επιτελούν απίστευτες πράξεις ανδρείας. Από την άλλη μεριά εξολοθρεύει πλήθη χριστιανών ιπποτών ο φοβερός Αλταμόρος, βασιλιάς της Σαμαρκάνδης. Η ατρόμητη Γιλδίππη κατορθώνει να του καταφέρει χτύπημα στο κράνος κάνοντάς τον να κατεβάσει κεφάλι. Αυτός τότε της ανταποδίδει το χτύπημα βαρώντας την στο μέτωπο και θα έπεφτε τότε εκείνη καταγής αν δεν έσπευδε να τη συγκρατήσει ο Οδοάρδος. Στο μεταξύ αποκαλύπτεται η συνωμοσία κατά του Γοδεφρείδου και όλοι οι συμμετέχοντας εκτελούνται. Ο Γοδεφρείδος μάχεται τώρα σκληρά τώρα με τον Αλταμόρο. Από τους υπόλοιπους εχθρούς πράξεις ανδρείας επιτελούν ο Εμιρένος με τον Άδραστο και τον Τισσαφέρνη.
Η μάχη είναι αμφίρροπη μέχρις ότου αναλαμβάνουν δράση οι περιπλανώμενοι ιππότες. O Ρινάλδος σφάζει αμέτρητους εχθρούς, μεταξύ των οποίων και τον Ασιμίρο, βασιλιά των Αιθιόπων και φτάνει στο κέντρο της εχθρικής παράταξης, όπου βρίσκεται η Αρμίδα πάνω στο χρυσό της άρμα κρατώντας τόξο. Βλέποντάς τον ο έρωτας και ο θυμός γι' αυτόν αντιμάχονται μέσα της. Του ρίχνει ένα βέλος, ενώ μέσα της εύχεται να αστοχήσει. Αυτό και πράγματι γίνεται, καθώς το βέλος εξοστρακίζεται πάνω στην ασπίδα του. Ο Ρινάλδος προσπερνά δίχως καν να την κοιτάξει. Τότε αυτή γεμάτη θυμό του ρίχνει κι άλλα βέλη που επίσης αστοχούν. Στο μεταξύ η αριστερά πλευρά των χριστιανών είχε τραπεί σε φυγή και ο Γοδεφρείδος σπεύδει να τους ενισχύσει. Ο Σολιμάνης τότε κάνει αιφνιδιαστική έξοδο από τον πύργο του Δαβίδ για να βοηθήσει στη μάχη τους ομόπιστούς του. Έχοντας μαζί του τον Αλαδίνο και τους στρατιώτες του περνά με ορμή ανάμεσα από τη φρουρά που είχε αφήσει εκεί ο Γοδεφρείδος. Ο Ραϊμόνδος, ήδη τραυματισμένος την ημέρα της επίθεσης από τον Σολιμάνη, αντιστέκεται γενναία, μα τελικά σωριάζεται χάμω εκ νέου τραυματισμένος. Ο Σολιμάνης τρέχει προς τη μάχη μαζί με όσους στρατιώτες τον ακολουθούν. Ο Ταγκρέδος, που ήταν κλινήρης σε ένα γειτονικό οίκημα, αν και τραυματισμένος τρέχει τότε οπλισμένος και βοηθά τον Ραϊμόνδο κατά των εχθρών. Ο Ραϊμόνδος σηκώνεται και μη βλέποντας τον Σολιμάνη ανάμεσά στους εχθρούς μονομαχεί με τον Αλαδίνο και τον σκοτώνει. Οι εχθροί εξοντώνονται και ο πύργος του Δαβίδ καταλαμβάνεται, ο δε Ραϊμόνδος στήνει τη σημαία του σταυρού στην κορυφή του. Ο Σολιμάνης φτάνοντας στο πεδίο της μάχης σπεύδει να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις των Σαρακηνών και αρχίζει να σφάζει τους χριστιανούς. Η Γιλδίππη τον αντιμετωπίζει γενναία, αλλά αυτός της επιτίθεται με μανία δίνοντάς της ένα χτύπημα κατάστηθα. Ο Οδόαρδος βλέποντας τη σύζυγό του πληγωμένη θανάσιμα σπεύδει και τη συγκρατεί για να μην πέσει με το ένα μπράτσο του, ενώ με το άλλο χέρι προσπαθεί να αμυνθεί και να εκδικηθεί τον φονιά της. Τότε ο Σολιμάνης κόβει το χέρι του Οδόαρδου με το οποίου κρατούσε τη Γιλδίππη και αυτή πέφτει στο χώμα. Πλάι της σωριάζεται ο Οδόαδρος, συντροφεύοντάς την στον θάνατο. Μόλις το νέο φτάνει στον Ρινάλδο, αμέσως αυτός τρέχει για να εκδικηθεί τον θάνατο του ζεύγους. Του επιτίθεται τότε ο Άδραστος και θα τον είχε σκοτώσει αν δεν τον προστάτευε το κράνος που του είχε δώσει ο Γέροντας της Ασκαλώνας. Ο Ρινάλδος τον σκοτώνει και το αίμα του χύνεται παντού τριγύρω. Ο Σολιμάνης, που πλησίαζε τον Ρινάλδο, τρομοκρατείται, μη ξέροντας τι να κάνει. Ο Ρινάλδος τον φτάνει και με ένα τρομερό χτύπημα τον σωριάζει νεκρό.
Μετά τον θάνατο του Σολιμάνη οι εχθροί τρέπονται σε φυγή. Ο Εμιρένος τους συγκρατεί, φωνάζοντάς τους άγρια να γυρίσουν πίσω. Ο Τισσαφέρνης πάλι, αφού σκοτώνει πολλούς σταυροφόρους, επιτίθεται σαν λιοντάρι κατά του Ρινάλδου για χάρη της Αρμίδας, αλλά μετά από άγρια μάχη σκοτώνεται κι αυτός, έχοντας πριν πληγώσει ελαφρά τον Ρινάλδο. Η Αρμίδα τότε, φοβούμενη πως θα πιαστεί αιχμάλωτη σαν την Κλεοπάτρα μετά τη ναυμαχία του Ακτίου, προσπαθεί να διαφύγει. Ο Ρινάλδος, που της είχε υποσχεθεί πως θα την προστατεύει, την ακολουθεί. Η Αρμίδα φτάνοντας σε μια κοιλάδα σκέφτεται να αυτοκτονήσει. Πριν όμως προλάβει να το κάνει, ο Ρινάλδος την προφταίνει και της πιάνει το χέρι. Αυτή γυρνά και μόλις τον βλέπει βγάζει μια κραυγή και πέφτει κάτω. Ο Ρινάλδος τη σηκώνει, την παίρνει αγκαλιά και κλαίει. Η Αρμίδα ανοιγοκλείνει τα μάτια της τρεις φορές. Στο τέλος αναλύεται σε δάκρυα, κατηγορώντας τον Ρινάλδο πώς δεν την άφησε να πεθάνει γιατί ήθελε να στολίσει με αυτήν τον θρίαμβό του. Ο Ρινάλδος την παρηγορεί και της υπόσχεται ότι θα την ανεβάσει στον θρόνο των προγόνων της και μια μεγάλη ευτυχία αν απαρνηθεί τον παγανισμό. Η Αρμίδα με τα λόγια αυτά υποκύπτει στον Ρινάλδο, λέγοντάς του ότι θα τον ακολουθεί πιστά εφεξής σε ό,τι νεύμα και αν της κάνει.
Στο μεταξύ ο Εμιρένος βλέποντας ότι η μάχη έχει χαθεί, επιθυμεί έναν ένδοξο θάνατο. Μάχεται εναντίον του Γοδεφρείδου και τον πληγώνει ελαφρά στο χέρι, αλλά μετά ο στρατάρχης της Σταυροφορίας του καταφέρνει τέτοιο δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο που τον πετά χάμω. Στη συνέχεια τον αποτελειώνει βυθίζοντας το σπαθί στην κοιλιά του. Ο Γοδεφρείδος καταδιώκει έπειτα τους έχθρούς που έχουν τραπεί σε φυγή. Βλέποντας τον Αλταμόρο, τον βασιλιά της Σαμαρκάνδης, να μάχεται με ένα πλήθος σταυροφόρων, τους λέει να σταματήσουν και ζητά από τον Αλταμόρο να παραδοθεί. Ο Αλταμόρος του υπόσχεται πλούσια δώρα για λύτρα και ο Γοδεφρείδος του απαντά ότι ήρθε στην Ασία για να πολεμήσει για την πίστη κι όχι για να κάνει τον έμπορο ή τον τραπεζίτη. Έπειτα συνεχίζει να καταδιώκει τους εχθρούς μέχρι να καταστρέψει τελείως το βαρβαρικό στρατόπεδο που πνίγεται στο αίμα του εχθρού. Ο Γοδεφρείδος τώρα γυρνά τώρα στην απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ και δίχως να βγάλει τα ματωμένα ρούχα του μπαίνει επικεφαλής των πολεμιστών του στον Ναό της Αναστάσεως, κρεμά το σπαθί του και προσκυνεί στον Πανάγιο Τάφο, εκπληρώνοντας το τάμα του.
Ιστορία της συγγραφής και έκδοσης του έργου
Ο Τάσσο ήθελε να συγγράψει το έργο που τον δόξασε από πολύ μικρός. Ήδη σε ηλικία είκοσι ετών (ηλικία που είχε γράψει επίσης τον Ρινάλδο) είχε έτοιμο το πρώτο άσμα του έπους για τον Γοδεφρείδο του Μπουιγιόν, αρχηγό της Α' Σταυροφορίας. Το έργο του το τελείωσε τριάντα ενός ετών, το 1575, όντας στην Αυλή της Φερράρας. Αντί να το δημοσιεύσει αμέσως, προτίμησε να το υποβάλει στην κριτική φίλων του λογοτεχνών και οι αντισυγκρουόμενες γνώμες τους (άλλος είχε ένσταση για την πλοκή, άλλος για τον τίτλο, άλλος το ήθελε πιο κλασικό, άλλος πιο ρομαντικό, άλλος με πιο πολλλές αισθηματικές σκηνές, άλλος με λιγότερες ή και καθόλου, άλλος ότι έπρεπε να υποβληθεί στην Ιερά Εξέταση για έγκριση) του δημιούργησαν την ανάγκη να θέλει το υπερασπιστεί και για τον λόγο αυτό η έκδοση του ποιήματος καθυστέρησε πολύ. Στο μεταξύ η πνευματική υγεία του ποιητή στο περιβάλλον της Αυλής της Φερράρας χειροτέρεψε κατά τα επόμενα χρόνια και ο ευαίσθητος και ευέξαπτος χαρακτήρας του τον έκαναν εύκολο στόχο αυτών που ήθελαν να τον συκοφαντήσουν. Έφτασε σε σημείο να φαντασιώνεται ότι όλοι οι υπηρέτες της Αυλής ήθελαν το κακό του ή ότι η Ιερά Εξέταση, στην οποία είχε υποβάλει το έργο του, τον είχε καταδικάσει (πράγμα που δεν ήταν αληθές). Το καλοκαίρι του 1577, παρουσία της Λουκρητίας των Έστε, αδερφής του δούκα Αλφόνσου, επιτέθηκε με μαχαίρι κατά ενός υπηρέτη που νόμιζε ότι ήθελε να τον δηλητηριάσει, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, αν και μετά αφέθηκε ελεύθερος. Παρά τις φροντίδες του δούκα της Φερράρας, προτίμησε να φύγει από την Αυλή και άρχισε γι' αυτόν μια περίοδος περιπλανήσεων από πόλη σε πόλη, μέχρι ότου επέστρεψε ξανά στην Αυλή του δούκα, για να δημιουργήσει καινούργια επεισόδια με τη συμπεριφορά του και να αναγκαστεί ο δούκας να τον περιορίσει στπ φρενοκομείο της Αγίας Άννης τον Μάρτιο του 1579, όπου έμεινε μέχρι τον Ιούλιο του 1586. Το 1580 έμαθε ότι τμήμα της Ελευθερωμένης Ιερουσαλήμ είχε εκδοθεί χωρίς τη δική του έγκριση. Τον επόμενο χρόνο (1587) το έργο δημοσιεύτηκε ολόκληρο και μέσα σε έξι μήνες είχε κάνει επτά εκδόσεις, χωρίς να συμμετέχει ο Τάσσο σε καμία από αυτές και χωρίς να κερδίσει καμία υλική απολαβή. Τα επόμενα έτη απάντησε εγγράφως σε κάποιους σκωπτικούς επικριτές του ποιήματός του από τη Φλωρεντινή Ακαδημία. Από το 1586 είχε αρχίσει να αναθεωρεί το έργο του αφαιρώντας τις αισθηματικές σκηνές, οι οποίες του έδιναν τη χάρη και την πρωτοτυπία του. Το 1592, αφού είχε πια βγει από το άσυλο, δημοσίευσε το αναθεωρημένο κείμενο, την Κατακτημένη Ιερουσαλήμ, η οποία δικαίως γνώρισε τη λήθη, χάριν του κατά πολύ ανώτερου πρωτοτύπου.
Πηγές - Σύνδεσμοι
Torquato Tasso, 'Gerusalemme liberata Introduzione di Feruccio Ulivi A cura di Marta Savini, Biblioteca Economica Newton, 1996 ISBN 9788881833030
Torquato Tasso, The Liberation of Jerusalem, translation by Max Wickert, Oxford World's Classics, New York, 2009, ISBN 9780199535354
Le Tasse, La Jérusalem délivrée Présentation par François Graziani, traduit par Charles-François Lebrun, GF Flammarion, 1997, ISBN 9782080709868
Tasso, Torquato, λήμμα της Encyclopædia Britannica, 1911
Torquato Tasso, λήμμα της Catholic Encyclopedia, 1913
Παραπομπές
Έπη
Ιερουσαλήμ
Α΄ Σταυροφορία
|
676873
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84%20%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A6%CE%AD%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%82
|
Ελισάβετ Ιωάννα του Φέλντεντς
|
H Ελισάβετ-Ιωάννα, γερμ. Elisabeth-Johanna von Pfalz-Veldenz von Wittelsbach (22 Φεβρουαρίου 1653 - 5 Φεβρουαρίου 1718) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν κόρη του δούκα του Παλατινάτου-Φέλντεντς και με τον γάμο της έγινε βιλντ- και ρινεγκραβίνα του Ζαλμ-Κύρμπουργκ.
Βιογραφία
Ήταν η δεύτερη κόρη του Λεοπόλδου-Λουδοβίκου δούκα του Παλατινάτου-Φέλντεντς και της Αγάθης-Χριστίνας, κόρης του Φιλίππου-Βόλφγκανγκ κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1669 τον Ιωάννη ΙΑ΄ βιλντ- και ρινεγκράβου του Ζαλμ-Κύρμπουργκ (1635-1688). Δεν απέκτησε απογόνους.
Πηγές
Winfried Dotzauer: Geschichte des Nahe-Hunsrück-Raumes von den Anfängen bis zur Französischen Revolution, Franz Steiner Verlag, Stuttgart, 2001, ISBN 3-515-07878-9, p. 364
Παραπομπές
Οίκος του Βίττελσμπαχ
Γερμανίδες παλατινές κόμισσες
|
574990
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CF%85%CE%BB%CE%AE%20%CE%91%CE%B3%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Στρογγυλή Αγαθονησίου
|
Η Στρογγυλή ή το Στρογγυλό είναι βραχονησίδα της Δωδεκανήσου η οποία βρίσκεται στα βόρεια του Αγαθονησίου και έχει έκταση 0,0967 τ.χλμ.. Έχει χαρακτηριστεί από το Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο NATURA 2000, ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας για τα είδη: Falco eleonorae, Larus audouinii, Phalacrocorax aristotelis και Puffinus yelkouan. Είναι ακατοίκητη και ανήκει στο Δήμο Αγαθονησίου.
Παραπομπές
Βραχονησίδες του Αγαθονησίου
|
572819
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%AC%CE%BD%20%CE%A3%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD
|
Χοάν Σεμπαστιάν
|
Ο Χοάν Σεμπαστιάν (ισπ. Χοσέ Μανουέλ Φιγερόα Φιγερόαν, 1951 – 2015) υπήρξε Μεξικανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός. Έγραψε περισσότερα από 1.000 τραγούδια, μεταξύ άλλων και συνθέσεις για τους Βισέντε Φερνάντες, Λουσέρο, Πέπε Ακιλάρ και Ροχίο Ντούρκαλ. Η μουσική του κτατάσσεται στο λάτιν ποπ, ραντσέρα και γρουπέρα. Ο Σεμπαστιάν τιμήθηκε επτάκις με το Λατινικό Βραβείο Grammy και πεντάκις με το Βραβείο Grammy, καθιστώντας τον τον πιο πολυβραβευμένο Μεξικανό ερμηνευτή στην ιστορία των Γκράμυ.
Στα 14 ο Χοάν στάλθηκε από τον πατέρα του σε μοναστήρι στο Μορέλος, υπό τη φροντίδα του ιερέα Δαβίδ Σαλγάδο. Ο Σεμπαστιάν σκεπτόταν να γίνει ιερέας και εγγράφηκε στην ιερατική σχολή Conciliar de San José στην Κουερναβάκα, αλλά συνειδητοποίησε ότι επιθυμούσε μια σταδιοδρομία στη μουσική και αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σχολή για να αφοσιωθεί στη μουσική.
Δισκογραφία (ενδεικτική)
Mi Mujer (1975)
Y Las Mariposas (1977)
Rumores (1985)
Oiga (1987)
Mascarada (1988)
Norteño (1989)
Bandido De Amores (1995)
Norteño Vol. 2 (1995)
El Peor De Tus Antojos (1995)
Con Mariachi (1996)
Tu Y Yo (1996)
Gracias Por Tanto Amor (1998)
Rey Del Jaripeo (1999)
Nostalgia Y Recuerdos (2000)
Secreto De Amor (2000)
Cariño Como Tu (2001)
Con Mariachi Vargas De Tecalitlan (2001)
Afortunado (2002)
Lo Dijo el Corazón (2002)
Mujeres Bonitas (2004)
Que Amarren a Cupido (2004)
Inventario (2005)
Canta Para Ti (2006)
De Relajo y Pa Bailar (2006)
Mas Alla Del Sol (2006)
No Es De Madera (2007)
Pegadito al Corazón (2009)
Huevos Rancheros (2011)
Un Lujo (2012)
13 Celebrando El 13 (2013)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βραβευμένοι με Γκράμι
Μεξικανοί μουσικοί παραγωγοί
|
778132
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%85%CE%BB%20%CE%9B%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%B6
|
Ζυλ Λαπούζ
|
Ο Ζυλ Λαπούζ (γαλλικά: Gilles Lapouge) (1923 - 2020) ήταν Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Ζυλ Λαπούζ γεννήθηκε 7 Νοεμβρίου 1923 στο Ντίνι-λε-Μπαιν στο νότο της Γαλλίας. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αλγερία όπου ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Το 1941, ο πόλεμος έφερε την οικογένεια πίσω στο Ντίνι. Μετά την Απελευθέρωση σπούδασε στο Παρίσι ιστορία και γεωγραφία και άρχισε να εργάζεται σαν δημοσιογράφος. Το 1950 έφυγε για τη Βραζιλία όπου έμεινε για τρία χρόνια και εργάστηκε για τη βραζιλιάνικη εφημερίδα O Estado de São Paulo, της οποίας παρέμεινε ανταποκριτής της εφημερίδας στη Γαλλία για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, συνεργάστηκε με την εφημερίδα Le Monde, το εβδομαδιαίο λογοτεχνικό περιοδικό της Le Figaro και την Combat.
Εργάστηκε επίσης σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Έλαβε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Pierre-Ier de Monaco για το σύνολο του έργου του και το βραβείο Ζοζέφ Κεσέλ για το La Mission des Frontières (Η αποστολή στα σύνορα). Συμμετείχε τακτικά στο φεστιβάλ του Σαιν-Μαλό Étonnants Voyageurs (Καταπληκτικοί ταξιδιώτες).
Στη δεκαετία του 1960, δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα. Συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων και συλλογών διηγημάτων, καταπιάστηκε με πολλά και διαφορετικά θέματα.
Πέθανε σε ηλικία 96 ετών στις 31 Ιουλίου 2020 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, κοντά στο Παρίσι.
Επιλογή έργων
Un soldat en déroute, 1963
Les Pirates, 1969
Utopie et civilisations, 1973
La Révolution sans modèle, 1974
Équinoxiale, 1977
Le Singe de la montre, 1982
La Bataille de Wagram, 1987 βραβείο Deux Magots, αναφέρεται στη μάχη του Βάγκραμ του 1809.
La Folie Koenigsmark, 1996
L'Incendie de Copenhague, 1996 Prix Cazes
Le Bruit de la neige, 1996
Besoin de mirages, 1998
Au revoir l’Amazonie, 2000 (δημοσιεύθηκε στο ίντερνετ, στη Βραζιλία)
La Mission des frontières, 2002
Le Bois des amoureux, 2006
L'Encre du voyageur, 2007 βραβείο Femina Essai
La Légende de la géographie, 2009
La Maison des lettres. Conversations avec Christophe Mercier, 2009
Dictionnaire amoureux du Brésil, 2011
Le Flâneur de l’autre rive, 2012
Atlas des paradis perdus, 2017
Maupassant, le sergent Bourgogne et Marguerite Duras, 2017
Παραπομπές
Γάλλοι συγγραφείς του 20ού αιώνα
Γάλλοι συγγραφείς του 21ου αιώνα
Γάλλοι μυθιστοριογράφοι
Γάλλοι δημοσιογράφοι
|
465208
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Doctor%20Strange
|
Doctor Strange
|
Ο Doctor Strange (πραγματικό όνομα: Stephen Vincent Strange, ελληνικά: Στίβεν Βίνσεντ Στρέιντζ) είναι φανταστικός υπερήρωας που εμφανίζεται σε αμερικανικά περιοδικά κόμικ που εκδίδει η Marvel Comics. Πρόκειται για μία δημιουργία του καλλιτέχνη Στιβ Ντίτκο, που πρωτοεμφανίστηκε στο Strange Tales #110 τον Ιούλιο του 1963. Ο Doctor Strange υπηρετεί ως ο Υπέρτατος Μάγος, ο κύριος προστάτης της Γης απέναντι σε μαγικές και μυστικιστικές απειλές. Κάνοντας ντεμπούτο στην Αργυρά Περίοδο των κόμικ, ο χαρακτήρας έχει εμφανιστεί σε πολλές γνωστές σειρές κόμικ και έχει προστεθεί σε πολλά μέσα όπως, βιντεοπαιχνίδια, τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων και ταινίες.
Το 2012, ο Doctor Strange κατατάχθηκε ως 33ος στον κατάλογο του IGN με τους "50 Κορυφαίους Εκδικητές".
Ιστορία
Δημιουργία
Ο καλλιτέχνης Στιβ Ντίτκο και ο σεναριογράφος Σταν Λι έχουν περιγράψει τον χαρακτήρα ως πρωτότυπη ιδέα τού Ντίτκο, ο οποίος έγραψε το 2009 "Μόνος μου, έφερα στον Λι ένα πεντασέλιδο, σκιαγραφημένης ιστορίας με ένα σενάριο της ιδέας ενός νέου, διαφορετικού είδους χαρακτήρα για ποικιλία στη Marvel. Ο χαρακτήρας μου κατέληξε να ονομαστεί Dr. Strange, επειδή θα εμφανιζόταν στις Παράξενες Ιστορίες" Σε ένα γράμμα του 1963 στον Τζέρρυ Μπαίηλς, ο Λι αποκάλεσε τον χαρακτήρα ως του Ντίτκο.
Πρώτα χρόνια
Ο Doctor Strange έκανε ντεμπούτο στις Παράξενες Ιστορίες #110 (Ιούλιος 1963), ένα βιβλίο μοιρασμένο στα δύο με "Τον Ανθρώπινο Πυρσό". Ο Doctor Strange εμφανίστηκε στα τεύχη #110–111 και #114 πριν την οκτασέλιδη ιστορία της γέννησης του χαρακτήρα στο #115 (Δεκέμβριος 1963). Το σενάριο τού Λι στον χαρακτήρα έλαβε έμπνευση από τον Τσάντου τον Μάγο, ραδιοφωνικό πρόγραμμα που βγήκε στον αέρα του Mutual Broadcasting System τη δεκαετία του 1930. Είχε τον Doctor Strange να συνοδεύει τα ξόρκια με επικλήσεις, αν και συνήθως επρόκειτο για μυθολογικές προσωπικότητες, ο Λι είπε ότι δεν είχε ιδέα του τι σήμαιναν οι επικλήσεις και ότι τις χρησιμοποίησε μόνο και μόνο επειδή είχαν άκουσμα μυστικιστικό και μυστήριο. Ο Ντίτκο προσέθεσε υπερρεαλιστικά μυστικιστικά τοπία και αυξανόμενα ζωηρά σχέδια που βοήθησαν να γίνει αγαπημένο των φοιτητών εκείνη την περίοδο. Ο ιστορικός κόμικ Μάικ Μπέντων έγραψε:
"Οι άνθρωποι που διαβάζουν τον Doctor Strange σκέφτηκαν ότι οι άνθρωποι στη Marvel έχουν κάνει κεφάλι [ήτοι χρήστες ναρκωτικών]," θυμήθηκε όταν ο συνεκδότης και πρώην σεναριογράφος τού Doctor Strangeυ, Ρόυ Τόμας το 1971 είπε "επειδή είχαν παρόμοιες εμπειρίες με τα μανιτάρια. Μα, δεν χρησιμοποιώ παραισθησιογόνα, ούτε νομίζω ότι κάποιος σκιτσογράφος χρησιμοποιεί". Σύμφωνα με τον ιστορικό κόμικ Μπράντφορντ Ράιτ, "Ο Doctor Strange εντυπωσιακά προέβλεψε τον ενθουσιασμό για τον ανατολίτικο μυστικισμό και την ψυχεδέλεια."
Ο Ντίτκο εισήγαγε τον συμπαντικό χαρακτήρα Αιωνιότητα, που προσωποποιεί το σύμπαν και είναι μία φιγούρα γεμάτη με όλο το σύμπαν.
Ο δημιουργός/σεναριογράφος της Χρυσής Εποχής Μπιλ Έβερετ διαδέχθηκε τον Ντίτκο ως καλλιτέχνης με τα τεύχη #147-152, ακολουθήθηκε από τη Μαρή Σέβεριν ως το τεύχος #160 και ο Νταν Άντκινς ως το #168, το τελευταίο τεύχος πριν ο Νικ Φιούρι μεταφερθεί σε δικό του τίτλο και οι "Παράξενες Ιστορίες" μετονομαστούν σε "Doctor Strange". Επεκτεινόμενο σε 20 σελίδες ανά τεύχος, η σόλο σειρά "Doctor Strange" έτρεξε για 15 τεύχη, #169-183 (Ιούνιος 1968- Νοέμβριος 1969), συνεχίζοντας την αρίθμηση του "Παράξενες Ιστορίες". Ο Τόμας έγραψε την πλοκή νέων ιστοριών, δημιουργώντας ομάδα μετά τα πρώτα τρία τεύχη με τους Τζην Κόλαν και Τωμ Πάλμερ ως το τέλος. Ο Τζην Κόλαν άλλαξε δραστικά την εμφάνιση της σειράς, όπως είπε ο Τόμας "...είχε τη δική του οπτική τού πως θα έπρεπε να δείχνουν αυτοί οι άλλοι κόσμοι. Όλοι οι άλλοι απλώς αντέγραψαν τις εκδοχές του Ντίτκο για αυτές τις άλλες διαστάσεις, που ήταν απίστευτες και φανταστικές. Όταν ήρθε ο Τζην, δεν ένιωθε πραγματικό δέσιμο με αυτά, φαντάζομαι, και έτσι οι διαστάσεις ήταν απλώς μαυρίλα, καπνός και τέτοιου είδους πράγματα... Κάποιες φορές ήταν λίγο παράξενο για μία διάσταση στην οποία είχε ξαναπάει ο Doctor Strange να δείχνει διαφορετικά, μα κανείς δεν παραπονέθηκε." Ο Τόμας μνημόνευσε το 2000 ότι όταν επέστρεψε με μια μέρα καθυστέρηση από ένα συνέδριο κόμικ, είδε ότι ο υπεύθυνος παραγωγής τής Marvel, Σολ Μπροτσκυ, είχε αναθέσει τον Doctor Strange στον σεναριογράφο Άρτσι Γκούντγουιν, νέο στη Marvel και σεναριογράφο του Iron Man. Ο Τόμας έπεισε τον Μπρότσκυ να του επιτρέψει να συνεχίσει να γράφει τον τίτλο. "Έγινε πολύ κτητικός με τον Doctor Strange," είπε ο Τόμας "Δεν έκανε τεράστιες πωλήσεις, μα [μέχρι να σταματήσει] πωλούσαμε σε χαμηλά 40 τοις εκατό περισσοτέρων από 400.000 έντυπα, άρα πουλούσε περίπου κανά-δύο εκατοντάδες τεύχη [μα] εκείνη την εποχή έπρεπε να πουλάς περισσότερα."
Όταν τα σχέδια για ένα απραγματοποίητο διπλό κόμικ που θα είχε τον Doctor Strange και τον Iceman, σε σόλο περιπέτειες, ο Doctor Strange εμφανίστηκε μετά στα πρώτα τρία τεύχη ( Δεκέμβριος 1971-Ιούνιος 1972) τού τίτλου Marvel Feature. Εμφανίστηκε επίσης στην κυρίως πλοκή της λεπτομερειακής δημιουργίας μίας υπερηρωικής "μη-ομάδας", τους Υπερασπιστές, και τη σχετιζόμενη προϊστορία. Ο χαρακτήρας τότε πρωταγωνίστησε στην αναγέννηση των σόλο σειρών στα Marvel Premiere #3-14 (Ιούλιος 1972-Μάρτιος 1974). Αυτή η σειρά σηματοδότησε την αρχή ενός άλλου διερχόμενου αντιπάλου, την οντότητα Σούμα-Γκόραθ, δημιουργημένο από τον σεναριογράφο Στην Ίνγκλχαρτ και τον καλλιτέχνη Φρανκ Μπρένερ. Στα τεύχη #8-10 (Μάιος-Σεπτέμβριος 1973), ο Strange αναγκάστηκε να κλείσει το μυαλό του Αρχαιοτάτου, προκαλώντας τον νοητικό θάνατο του μέντορά του. Ο Strange τότε έλαβε τον τίτλο του Υπέρτατου Μαγίστρου. Οι Ίνγκλχαρτ και Μπρένερ δημιούργησαν άλλη μία πολυτευχική ιστορία με τον μάγο Σις-Νεγ ("Γένεσις" προφερόμενο ανάποδα) πηγαίνοντας πίσω στην ιστορία, συλλέγοντας όλες τις μαγικές ενέργειες, μέχρι που φτάνει στην απαρχή τού σύμπαντος, γινόμενος παντοδύναμος, αφήνοντας τον Παράξενο να αναρωτιέται αν ήταν παραδόξως η αυθεντική δημιουργία. Ο Σταν Λι, βλέποντας το τεύχος μετά την έκδοση, παρήγγειλε στον Ίνγκλχαρτ και τον Μπρένερ να κάνουν μία ανάκληση, λέγοντας ότι αυτός δεν ήταν ο Θεός μα ένας θεός, για να αποφευχθούν προσβολές προς θρησκευόμενους αναγνώστες. Ο σεναριογράφος και ο καλλιτέχνης έφτειαξαν ένα ψεύτικο γράμμα από έναν φανταστικό ιερέα, εξυμνώντας την ιστορία, και το έστειλαν στη Marvel από το Τέξας. Η Marvel χωρίς επίγνωση τύπωσαν το γράμμα και ανέσυραν την ανάκληση τού τεύχους.
Το Marvel Premiere, ως σειρά έφερε τον δεύτερο τίτλο του χαρακτήρα, Doctor Strange: Άρχοντας τον Μυστικών Τεχνών, γνωστό και ως Doctor Strange τόμος 2, το οποίο έτρεξε 81 τεύχη (Ιούνιος 1974-Φεβρουάριος 1987). Το Doctor Strange#14 παρουσίαση τη διασταύρωση των ιστοριών με το Ο Τύμβος τού Δράκουλα #44, μια άλλη σειρά που σχεδιαζόταν από τον Τζην Κόλαν εκείνη την περίοδο. Στην τελική ιστορία του Ίνγκλχαρτ, στέλνοντας τον Δρ. Στρέιντζ πίσω στον χρόνο να γνωρίσει τον Βενιαμίν Φραγκλίνο. Το 2010, η Comics Bulletin κατέταξε τη δουλειά του Ίνγκλχαρτ στον Δρ. Παράξενο με τους Μπρένερ και Κόλαν ένατους στη λίστα με τους "Κορυφαίους 10 της δεκαετίας του 1970 στη Marvel."
Δεκαετία 1980
Ο Strange συνάντησε τους συμμάχους του Τοπάζ στο #75 (Φεβρουάριος 1986) και Ριντραχ στο #80 (Δεκέμβριος 1986). Η σειρά τελείωσε με ένα αγωνιώδες φινάλε, καθώς το σπίτι του, το Άσυλο των Ασύλων, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Μέσα στις απώλειες ήταν ολόκληρη η συλλογή μυστικών βιβλίων και άλλων σημαντικών κειμηλίων του Doctor Strange. Ως αποτέλεσμα, ο Strange ήταν πλέον πιο αδύναμος και πολλά από τα ξόρκια που είχαν γίνει προς προστασία της ανθρωπότητας από βρικόλακες και τον θεό Σιθ είχαν λήξει.
Ο τίτλος έπαυσε την κυκλοφορία του, ώστε ο χαρακτήρας να συνεχίσει τις περιπέτειές του στη διπλών ιστοριών σειρά Παράξενες Ιστορίες τόμος 2 #1-19 (Απρίλιος 1987-Οκτώβριος 1988) μοιραζόμενος με τον Μανδύα και το Στιλέτο. Αυτή η νέα σειρά περιπετειών του Doctor Strange κατέληξε με τον Παράξενο να παίρνει πίσω τη δύναμή του και τα χαμένα αντικείμενά του, καθώς και στην αναβίωση των Υπερασπιστών, που είχαν πεθάνει στο τελευταίο τεύχος της ομάδας.
Δεκαετία 1990
Ο Doctor Strange επέστρεψε με δική του σειρά, ονομαζόμενη αυτή τη φορά Doctor Strange: ο Υπέρτατος Μάγος, που έτρεξε 90 τεύχη (Νοέμβριος 1988-Ιούνιος 1996). Η αρχική δημιουργική ομάδα ήταν ο σεναριογράφος Πήτερ Μπ. Γκίλλις και οι καλλιτέχνες Ρίτσαρντ Κέις και Ράντυ Έμπερλιν, με ιστορίες που συχνά κρατούσαν πολλά τεύχη. Ο Strange έχασε τον τίτλο του "Υπέρτατου Μάγου" στα τεύχη #48-49 (Δεκέμβριος 1992-Ιανουάριος 1993), όταν αρνήθηκε να πάλεψε έναν πόλεμο εκ μέρους των Βισάντι, μυστικιστικών όντων που ενδυναμώνουν τα ξόρκια του. Κατά τη διάρκεια αυτής της σειράς έγινε μέλος των "Υιών του Μεσονυκτίου", ομάδας υπερφυσικών κόμικ της Marvel.. Ο Doctor Strange βρήκε νέες πηγές για μαγική δύναμη υπό τη μορφή χαοτικής μαγείας, καθώς και ενός μαγικού σκευάσματος που χρησιμοποιούσε ως διαμεσολαβητή. Θα συντάξει τους Μυστικούς Υπερασπιστές με πλήθος ηρώων, και θα επανενώσει τους αρχικούς Υπερασπιστές. Ο Strange έλαβε πίσω τον τίτλο στο στο τεύχος #80 (Αύγουστος 1995).
Ο Strange εμφανίστηκε μαζί με τον Ανθρώπινο Πυρσό και το Πράγμα στην αυτοτελή ιστορία, του μόνου τεύχους των Παράξενων Ιστοριών τόμος 3 #1 (Νοέμβριος. 1994).
Ο χαρακτήρας παρουσιάστηκε σε πολλές περιορισμένες σειρές. Το πρώτο ήταν Doctor Strange: Η Πτήση των Οστών #1-#4 (Φεβρουάριος-Μάιος 1999), με μια σειρά αυτανάφλεξηςκακοποιών διερευνούμενων από έναν παλιό εχθρό, τον Ντορμάμμου. Ο Strange ήταν ο καταλύτης για τη δημιουργία ενός τρίου μαγισσών στο "Μάγισσες" (Witches) #1-#4 (Αύγουστος-Νοέμβριος 2004). Η περιορισμένη σειρά του ήρωα (Νοέμβριος 2004-Ιούλιος 2005) από τους σεναριογράφους Τζ. Μάικλ Στραζύνγσκι και Σαμ Μπαρνς μας ενημέρωσε περεταίρω για την απαρχή του χαρακτήρα. Μία άλλη σειρά, Doctor Strange: Ο Όρκος #1-5 (Δεκέμβριος 2006-Απρίλιος 2007), γραμμένο από τον Μπράιαν Κ. Βωγκαν και σχεδιασμένο από τον Μάρκος Μάρτιν, επικεντρώθηκε στις υπευθυνότητες του Strange ως μάγου και γιατρού.
Ο Doctor Strange εμφανίστηκε σε τέσσερα γραφικά διηγήματα ανά τα χρόνια: Doctor Strange: Into Shamballa (1986); Doctor Strange & Doctor Doom: Triumph and Torment (1989); Spider-Man/Dr. Strange: The Way to Dusty Death (1992); and Dr. Strange: What Is It That Disturbs You, Stephen? (1997).
Δεκαετία 2000
Ο Doctor Strange εμφανίστηκε ως υποστηρικτικός χαρακτήρας για τη δεκαετία του 2000. Εμφανίστηκε αρκετά στο Ο Απίθανος Άνθρωπος Αράχνη από τον Τζ. Μάικλ Στρασύσκι, πριν μπει σε μία χρονοδίνη από τον Βαρόνο Μόρντω. Αργότερα εμφανίστηκε στους Νέους Εκδικητές, όπου ειπώθηκε ότι είναι μέρος μίας μυστικής ομάδας γνωστής ως "Οι Πεφωτισμένοι" που συμφωνούν για μελλοντικές απειλές προς τη Γη. Στο τέλος ο Strange μπήκε στην ομάδα, επιτρέποντάς τους τη χρήση της κατοικίας του ως βάσης μετά τα γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, από τον οποίο απείχε. Ο Strange ήταν ενάντια της Καταγραφής Υπερανθρώπων και βοήθησε τους αντιστασιακούς Εκδικητές με αρχηγό τον Λουκ Κέητζ.
Ο Doctor Doom επιτέθηκε κάποια στιγμή τους Εκδικητές και χειραγώγησε την Κόκκινη Μάγισσα, για να αποδεκατίσει τον πληθυσμό των μεταλλαγμένων· μην μπορώντας να σταματήσει αυτό ο Doctor Strange και την ανημπορία του να καταλάβει ότι πίσω από αυτό ήταν ο Doom, τον έκανε να αμφισβητήσει τις δυνάμεις του.[volume & issue needed] Αφού πιέστηκε να χρησιμοποιήσει μαύρη μαγεία, για να σταματήσει τον εξαγριωμένο Χαλκ, ακολούθησε μια σειρά σκοτεινών μαγικών, για να σωθούν οι Νέοι Εκδικητές από τον υπερστρατό, και ο Strange αποποιήθηκε του τίτλου του Υπέρτατου Μαγίστρου, καθώς ένιωσε ανάξιος.
Δεκαετία 2010
Ο Doctor Strange εμφανίστηκε ως βασικός χαρακτήρας από το 2010-2013 στους Νέους Εκδικητές από το τεύχος #1 (Αύγουστος 2010) ως το τελευταίο τεύχος #34 (Ιανουάριος 2013). Ονομαζόμενος Δόκτωρ Βούντου, ο νέος Υπέρτατος Μάγος θυσιάζεται για να σταματήσει μια παντοδύναμη μυστική οντότητα, τον Αγκαμόττο από το να λάβει το Μάτι. Το επόμενο τεύχος, είχε έναν γεμάτο τύψεις Strange να συντάσσεται με τους Νέους Εκδικητές και να προσφέρει στην ομάδα τον υπηρέτη του Γουόνγκ ως οικονόμο. Αυτός και ο Γουόνγκ συνεργάζονται με ομάδες των Εκδικητών σε επόμενες περιπέτειες.
Ο Doctor Strange λαμβάνει τον τίτλο του Υπέρτατου όταν το φάντασμα του αδελφού του Δόκτορα Βούντου, του Ντάνιελ Ντραμ, επιχειρεί επίθεση καταλαμβάνοντας αρκετούς Εκδικητές. Καταφέρνει να τον νικήσει χρησιμοποιώντας μαύρη μαγεία, χωρίς να τον διαφθείρει. Το πνεύμα του Αρχαιότατου εμφανίζεται στον Παράξενο για να τον πληροφορήσει ότι η προθυμία του να παλέψει με τον κόσμο, αν και δεν ήταν επισήμως ο Υπέρτατος, διπλασίασε τη δύναμή του να χρησιμοποιεί μαύρη μαγεία, όταν είναι αναγκαίο, και να αποφεύγει τη φθαρτική της επήρεια και έτσι αξίζει τον τίτλο.
Συνεχίζει να εμφανίζεται στις σελίδες της ενσάρκωσης του 2013 των Nέων Εκδικητών, η οποία επικεντρώνεται στους Πεφωτισμένους, καθώς αντιμετωπίζουν "εισβολές", με περιπτώσεις όπου δύο παράλληλες Γαίες συγκρούονται και προκαλούν την καταστροφή και των δύο συμπάντων. Ως τέτοια, η ομάδα αντιμετωπίζει αξιοσημείωτες καταστάσεις ηθικής αμφιβολίας και αντιμετωπίζοντας κάθε μία εισβολή.[volume & issue needed] Επιπλέον, ο Doctor Strange έγινε ο ξενιστής ενός επικίνδυνου δαίμονα μετά την προσφορά του για τη διάσωση της Πριγκίπισσας Φαν, ενός παιδιού που ο δαίμονας είχε καταλάβει. Ο δαίμονας στο τέλος κατέλαβε τον Παράξενο, όταν πολεμούσε με μία ομάδα υπερηρώων και σκοτώνει τους περισσότερους ήρωας, φτάνοντας στο σημείο οι Πεφωτισμένοι να αναγκαστούν να τον σταματήσουν.[volume & issue needed]
Οκτώ μήνες στο μέλλον, αποκαλύπτεται ότι ο Doctor Strange γίνεται ο αρχηγός των Σκοτεινών Ιερέων.
Αφού η τελική εισβολή ενώσει τους εναπομείναντες κόσμους σε έναν, ο Doctor Strange δρα ως το δεξί χέρι του Δόκτωρ Doom, ο οποίος έχει γίνει ο κυβερνήτης και θεός αυτού του κόσμου μετά τη διαγραφή όλων των οντοτήτων που προϋπήρχαν, αποδεχόμενος την κατάσταση των πραγμάτων μιας και ο Δόκτωρ Doom είναι πράγματι πολύ καλός στο έργο που του ανατέθηκε. Όμως, όταν η Καμπάλ έρθει ξανά στον νέο αυτόν κόσμο από μία "άκατο" που χρησιμοποίησαν, για να διαφύγουν της καταστροφής και να σκοτώσουν έναν από το Σώμα του Θωρ, που δρούσε ως ασφάλεια του Doom, ο Doctor Strange αναγκάζεται να ανοίξει μία δεύτερη δίοδο και να ελευθερώσει τους επιζήσαντες ήρωες της Γης-316, με τον Μαύρο Πάνθηρα Κύριο Φανταστικό ιδιαίτερα σοκαρισμένους με το γεγονός ότι ο Doctor Strange συμμάχησε με τον Δόκτορα Doom. Αφού εξηγήσει την κατάσταση στους πρώην συμμάχους του, ο Doctor Strange εξορίζει τους ήρωες της Γης-316 σε απομακρυσμένες γωνίες του σύμπαντος, όταν ο Doom τους βρει, σκοτώνει τον Κύκλωπα, ο οποίος έχει ενισχυθεί με τη Δύναμη του Φοίνικα. Όταν ο Strange πληροφορήσει τον Doom ότι, παρ'όλη τη δύναμη, πάντα θα φοβάται τον Ρηντ Ρίτσαρντς, ο Doom σκοτώνει τον Strange σε μια έκρηξη θυμού. Αν και ο Doom επιχειρεί να ισχυριστεί ότι οι ήρωες ήταν αυτοί που τον σκότωσαν, οι απομακρυσμένοι ήρωες εν καιρώ καταφέρνουν να θέσουν τα διάφορα βασίλεια ενάντια στον Doom, φτάνοντας στο σημείο ο Ρηντ να πάρει τις δυνάμεις τού Doom και να επαναφέρει το πολυσύμπαν, ξεκινώντας με την επαναδημιουργία της Γης-316, καθώς και επαναφέροντας στη ζωή τον Doctor Strange.[volume & issue needed]
Βιογραφία
Ο Δόκτωρ Stephen Strange είναι ένας ιδιοφυής, μα εγωιστής γιατρός που νοιάζεται μόνο για την καριέρα και τον πλούτο του. Όμως, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα καταστρέφει τα κόκκαλα στα χέρια του. Η απώλεια αυτή σταματά την ικανότητά του ως χειρουργού, μιας και τα χέρια του τρέμουν ανεξέλεγκτα. Πολύ περήφανος, για να γίνει δάσκαλος, ο Strange ψάχνει απεγνωσμένα να επαναφέρει τα χέρια του, συμβουλευόμενος γιατρούς, ομοιοπαθητικούς και ταξιδεύοντας στον κόσμο ως απόμακρες περιοχές για εξωτικές θεραπείες.
Αφού εξαντλήσει τα αποθέματα χρημάτων του, μένει άστεγος, κάνοντας "μαύρα χειρουργεία" για χρήματα. Απεγνωσμένος και συνεχώς αναζητώντας, ο Strange εντοπίζει έναν ερημίτη αποκαλούμενο Αρχαιότατο (που είναι ο Υπέρτατος Μάγιστρος της Γης) στα Ιμαλάια. Ο Αρχαιότατος αρνείται βοήθεια προς τον Strange λόγω της εγωπάθειάς του, μα διαισθάνεται το καλό μέσα του και προσπαθεί να το φέρει στην επιφάνεια. Αποτυγχάνει, μα η καλοσύνη του Strange εμφανίζεται, όταν βρει τον μαθητευόμενο τού Αρχαιότατου, τον Βαρόνο Μόρντω, που προσπαθεί να σκοτώσει τον ηλικιωμένο. Μετά από μια αναμέτρηση με τον Μόρντω οδηγείται στο να χτυπηθεί από πολλά περιοριστικά ξόρκια που τον αποτρέπουν από το να επιτεθεί στον Μόρντω και να προειδοποιήσει τον Αρχαιότατο, μα ο Strange απεγνωσμένα δέχεται ανιδιοτελώς την προσφορά του Αρχαιότατου να γίνει μαθητευόμενός του, ελπίζοντας να βοηθήσει τον ηλικιωμένο. Ο Αρχαιότατος ευχαριστημένος με την αλλαγή τού Strange, δέχεται τον δυτικοφερμένο και τον ελευθερώνει από τα ξόρκια τού Μόρντω, ενώ του εξηγεί ότι γνώριζε εξ αρχής για την προδοσία του Μόρντω. Ο Strange σύντομα γίνεται ο πιο ανθεκτικός αντίπαλος για τον Μόρντω καθώς ο Αρχαιότατος διδάσκει τον δόκτορα τις μυστικές τέχνες. Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης, ο Strange επιστρέφει στη Νέα Υόρκη και εδράζεται στο Άσυλο Ασύλων, ένα κτήριο στο Γκρήνουϊς Βίλλατζ, που φυλάσσεται από τον προσωπικό υπηρέτη του Strange τον Γουόνγκ.
Καθώς ο μαθητευόμενος του Αρχαιότατου αντιμετωπίζει τον Εφιάλτη, και άλλους μυστικιστικούς αντιπάλους πριν συναντήσει τον Ντορμάμμου, έναν πολέμαρχο από μία εναλλακτική διάσταση αποκαλούμενη "Σκοτεινή Διάσταση". Ο Strange βοηθείται από ένα ανώνυμο κορίτσι, αργότερα ονομαζόμενο Κλέα, που αργότερα αποκαλύπτεται ότι είναι η ανιψιά του Ντορμάμμου. Όταν ο Strange βοηθά τον αποδυναμωμένο Ντορμάμμου να διώξει τα Άνοα Όντα και να τα γυρίσει στη φυλακή τους, τότε του επιτρέπεται να φύγει χωρίς μάχη.
Δυνάμεις και ικανότητες
Ο Strange είναι ένας μάγος με ικανότητες που αντλεί τις δυνάμεις του από μυστικιστικές οντότητες όπως ο Αγκαμόττο, Σύττορακ, Ίκον, Όστουρ, Ράνταγκορ και Γουατούμπ, που δανείζουν τις ενέργειές τους για ξόρκια.[volume & issue needed] Ο Strange επίσης υποτάσσει μυστικιστικά αντικείμενα συμπεριλαμβανομένων του Μανδύα της Αιώρησης ο οποίος του επιτρέπει να πετά, το Μάτι του Αγκαμόττο, του οποίου του φως χρησιμοποιείται για να απενεργοποιήσει σατανική μαγεία, το Βιβλίο των Βισάντι, το οποίο εμπεριέχει τη γνώση της λευκής μαγείας, και τη Σφαίρα του Αγκαμόττο που χρησιμοποιείται ως κρυστάλλινη σφαίρα.
Επιπλέον, έχει εκπαιδευτεί σε πολλές πολεμικές τέχνες και τούς κανόνες τους,[volume & issue needed] και έχει δείξει ευχέρεια σε πολλές μαγικές επικλήσεις όπλων όπως ξίφη και τσεκούρια.[citation needed] Ο Strange ήταν επίσης άξιος νευροχειρουργός πριν μία πλήξη στα νεύρα τον κατέστησε αδύναμο στα χέρια.
Επιπροσθέτως, έχει εκπαιδευτεί σε αρκετές πολεμικές τέχνες και κανόνες έχοντας δείξει επαγγελματισμό σε σε πολυάριθμα επικαλούμενα όπλα όπως ξίφη και τσεκούρια Ο Strange ήταν και ταλαντούχος νευροχειρουργός πριν από μία νευρική απώλεια που τον έκανε να χάσει αίσθηση στα χέρια του.
Ο Doctor Strange έχει περιγραφεί ως "ο ισχυρότερος μάγος στο σύμπαν" και "ισχυρότερος κατά πολύ από κάθε άλλο φίλο του ανθρωποειδές" από το Eternity, για το Σύμπαν της Marvel. Διατηρεί τον τίτλο του Υπέρτατου Μαγίστρου από το 1973 (με τον θάνατο του Αρχαιότατου) ως το παρόν, εκτός από μία διακοπή από το 1992 ως το 1995. Απελευθέρωσε ξανά τον εαυτό του από τον τίτλο το 2009, αλλά τον παίρνει πίσω το 2012, όταν αποδεικνύει ότι μπορεί να σώσει τον κόσμο και χωρίς τον τίτλο.
Συλλεκτικές εκδόσεις
Ο Doctor Strange έχει ιστορίες συλλεγμένες σε ξεχωριστούς τόμους.
Essential Doctor Strange
Τόμος. 1 συλλογή Strange Tales #110-111, #114-168; 608 σελίδες, Δεκέμβριος 2001, ISBN 0-7851-2316-4
Τόμος 2 συλλογή Doctor Strange #169-178, #180-183; The Avengers #61; Sub-Mariner #22; The Incredible Hulk vol. 2, #126; Marvel Feature #1; Marvel Premiere #3-10, #12-14, 608 σελίδες, Μάρτιος 2005, ISBN 0-7851-1668-0
Τόμος. 3 συλλογή Doctor Strange vol. 2, #1-29, Doctor Strange Annual #1; and The Tomb of Dracula #44-45, 616 σελίδες, Δεκέμβριος 2007, ISBN 978-0-7851-2733-8
Τόμος 4 συλλογή Doctor Strange vol. 2, #30-56; Chamber of Chills #4; Man-Thing #4, 564 σελίδες, Ιούνιος 2009, ISBN 978-0-7851-3062-8
Marvel Masterworks: Doctor Strange
Τόμος 1, συλλογή Strange Tales #110-111, #114-141, 272 σελίδες, Σεπτέμβριος 2003, ISBN 0-7851-1180-8
Τόμος 2 συλλογή Strange Tales #142-168, 304 σελίδες, Σεπτέμβριος 2005, ISBN 0-7851-1737-7
Τόμος 3 συλλογή Doctor Strange #169-179, 256 σελίδες, The Avengers #61; Μάρτιος 2007, ISBN 0-7851-2410-1
Τόμος συλλογή Doctor Strange #180-183; Sub-Mariner #22; The Incredible Hulk vol. 2, #126; Marvel Feature #1; Marvel Premiere #3-8, 272 σελίδες, Ιανουάριος 2010, ISBN 978-0-7851-3495-4
Τόμος 5 συλλογή Marvel Premiere #9-14; Doctor Strange vol. 2 #1-9, 272 σελίδες, Απρίλιος 2011, ISBN 978-0-7851-5022-0
Τόμος 6 συλλογή Doctor Strange vol. 2 #10-22; Annual #1; The Tomb of Dracula #44, 288 σελίδες, Ιούλιος 2013, ISBN 978-0-7851-6786-0
περιλαμβάνει ιστορίες τού Doctor Strangeυ από Strange Tales #110, 115, and 155, 254 σελίδες.
περιλαμβάνει ιστορίες τού Doctor Strangeυ από Strange Tales #111, 116, 119–120, 123, 131–133, 132 σελίδες.
περιλαμβάνει ιστορίες τού Doctor Strangeυ από Strange Tales #126–127, 253 σελίδες, Οκτώβριος 1976, Simon & Schuster, ISBN 978-0671223557
περιλαμβάνει ιστορίες τού Doctor Strangeυ από Strange Tales #139–141, 253 σελίδες.
συλλογή Marvel Premiere #9-10, 12-14; Doctor Strange vol. 2, #1–2, 4–5, 176 σελίδες.
, συλλογή Doctor Strange τόμος 2 #14, 58–62; The Tomb of Dracula #44, 160 σελίδες, Οκτώβριος 2006
,συλλογή Doctor Strange τόμος 2 #57; Doctor Strange and Doctor Doom: Triumph and Torment GN, 168 σελίδες
, collects Doctor Strange τόμος. 2 #68-74, 168 σελίδες,
, collects Doctor Strange τόμος 2 #75–81, 167 σελίδες, Οκτώβριος 2015
Infinity Gauntlet Aftermath includes Doctor Strange: Sorcerer Supreme #36, 352 σελίδες, Σεπτέμβριος 2013, ISBN 978-0785184867
συλλογή Doctor Strange: The Oath #1–5,
συλλογή Strange Tales τόμος. 2, #1–19, 240 σελίδες, ISBN 978-0-7851-5549-2
Σε άλλα μέσα
Τηλεόραση
Ο Doctor Strange εμφανίζεται στο Spider-Man και οι Απίθανοι Φίλοι του επεισόδιο "7 Μικροί Υπερήρωες".
Ο Doctor Strange κάνει ένα πέρασμα στη σειρά τής δεκαετίας τού 1990 X-Men στο επεισόδιο "Το Έπος τού Μαύρου Φοίνικα (Μέρος 3)".
Εμφανίζεται στο Spider-Man: The Animated Series (1994) επεισόδιο "Doctor Strange", όπου ο Doctor Strange και ο Γουόνγκ βοηθούν τον Spider-Man διασώζουν τη Μαίρη Τζέιν Γουάτσον από τον Βαρόνο Μόρντω και τον Ντορμάμμου, και επανακτούν το Ραβδί τού Γουατούμπ.
Ο Doctor Strange εμφανίζεται στο The Incredible Hulk επεισόδιο "Σκέψου την Αντι-Ύλη".
Εμφανίζεται στο The Super Hero Squad Show.
Εμφανίζεται στη σειρά, Ο Απόλυτος Spider-Man, στον πρώτο κύκλο επεισόδιο "Strange", όπου βοηθά τον Άνθρωπο-Αράχνη και τον Σιδηρογροθιά, όταν ο Εφιάλτης έχει βάλει όλους στο Μανχάταν σε βαθύ ύπνο. Στον δεύτερο κύκλο εμφανίζεται με την αστρική του μορφή. Έπειτα εμφανίζεται στον τρίτο κύκλο "Μανδύας και Στιλέτο" όπου βοηθά τον Άνθρωπο-Αράχνη και το Στιλέτο, όταν ο Ντορμάμμου κατέλαβε τον Μανδύα, ώστε να αιχμαλωτίσει τον Σιδηρογροθιά και τη Λευκή Τίγρη.
Εμφανίστηκε στο Χαλκ και οι Πράκτορες της Διάλυσης με τη φωνή του Τζακ Κόλμαν. Αναφέρθηκε ως παλιός φίλος του Hulk.
Ο Doctor Strange εμφανίζεται στο Εκδικητές Ενωθείτε.
Έχει εμφανιστεί σε πολλά επεισόδια τού Marvel Disk Wars: The Avengers.
Ταινίες
Ο Πήτερ Χούτεν πρωταγωνίστησε ως Dr Stephen Strange στην τηλεταινία Dr. Strange, που έκανε πρεμιέρα στις 6 Σεπτεμβρίου 1978. Στην ταινία ο Stephen Strange ήταν ψυχίατρος αντί νευροχειρουργός.
Το 1992 ταινία με τίτλο Doctor Mordrid ξεκίνησε παραγωγή ως προσαρμογή τού Doctor Strange, μα η άδεια τού στούντιο έληξε πριν από την έναρξη των γυρισμάτων. Το σχέδιο επαναγράφηκε για να αλλάξει το όνομα και κάπως η καταγωγή τού ήρωα.
Στην απ'ευθείας σε DVD ταινία κινουμένων Doctor Strange: The Sorcerer Supreme, βγήκε στις 14 Αυγούστου 2007 (με τη φωνή του Μπράις Τζόνσον) ο ήρωας ταξιδεύει στο Θιβέτ, αναζητώντας θεραπεία για τα χέρια του μετά από ένα αυτοκινητιστικό. Εκπαιδευόμενος με τον Αρχαιότατο και τους μαθητές του, ο Strange αντιμετωπίζει τον Ντορμάμου. Πρώτη τηλεοπτική μετάδοση έκανε 1 Νοεμβρίου 2008 στο Cartoon Network.
Ο Doctor Strange έχει σύντομο πέρασμα στην ταινία Planet Hulk. Εκείνος και μέλη των Πεφωτισμένων ενημερώνουν τον Hulk για τις αποφάσεις που λήφθηκαν και τη διασφάλιση της μεταφοράς του από τη Γη.
Μία live action ταινία της Marvel Studios με πρωταγωνιστή τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς προβλήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2016 στους κινηματογράφους, ως μέρος του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel. Πολλές ενσαρκώσεις του σε ταινία έχουν υπάρξει σε αναπτυξιακή διαδικασία από τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν η Paramount Pictures πήρε τα δικαιώματα τον Απρίλιο του 2005 για τη Marvel Studios. Τον Ιούνιο του 2010, η Marvel Studios προσέλαβε τον Τόμας Ντιν Ντόνελι και τον Τζόσουα Οππενχάιμερ να γράψουν την ταινία. Τον Ιούνιο του 2014, ο Σκοτ Ντέρικσον επελέγη στη σκηνοθεσία, ενώ ο Τζον Σπάιτς προσελήφθη, να ξαναγράψει το σενάριο. Τον Δεκέμβριο του 2014, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς επελέγη να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2015 στο Νεπάλ, πριν μεταφερθούν στο Ηνωμένο Βασίλειο αργότερα τον ίδιο μήνα. Ο Κάμπερμπατς επαναλαμβάνει τον ρόλο του στις ταινίες Thor: Ragnarok (2017), Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας (2018), Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη (2019), Spider-Man: No Way Home (2021) και Doctor Strange in the Multiverse of Madness (2022).
Βιντεοπαιχνίδια
Ο Doctor Strange παίζει ως σύμβουλος του Spider-Man σε κομμένες σκηνές του The Amazing Spider-Man vs. The Kingpin, στο Master System και Game Gear.
Εμφανίζεται ως χαρακτήρας στο Marvel: Ultimate Alliance με τη φωνή του Τζέιμς Χόραν.
Εμφανίζεται στο τέλος τού Χsien-Ko για το Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds. Αργότερα εμφανίζεται ως χαρακτήρας επιλογής στην αναβαθμισμένη έκδοση του παιχνιδιού, Ultimate Marvel vs. Capcom 3. Με τη φωνή του Ρικ Πασκαλόνε.
Ο Doctor Strange εμφανίζεται ως χαρακτήρας επιλογής στα :
Marvel Super Hero Squad Online
το παιχνίδι του Facebook Marvel: Avengers Alliance
το 2012 παιχνίδι πάλης Marvel Avengers: Battle for Earth
Marvel Heroes
Lego Marvel Super Heroes, με τον Τζέιμς Χόραν στον ρόλο
Marvel Contest of Champions για iOS και Android από τον Μάρτιο του 2015
Ο Doctor Strange είναι ως χαρακτήρας και στο Lego Marvel's Avengers, με τη φωνή του Κρις Κοξ.
Marvel Future Fight για Android και iOS από τον Οκτώβριο του 2016.
Μυθιστορήματα
Το 1979, Pocket Books δημοσίευσε το Doctor Strange, Master of the Mystic Arts: Nightmare, από τον Ουίλιαμ Ρότσλερ.
Στο βιβλίο τού 1968 The Electric Kool-Aid Acid Test, ο Τωμ Γουλφ γράφει για τον Keν Κέσεϊ και τους Χαρούμενους Πλακατζήδες και αναφέρεται ειδικά στον Strange.
Το 2006, το μυθιστόρημα Spider-Man: The Darkest Hours από τον Τζιμ Μπάτερ, ο Strange εμφανίζεται για λίγο ως φίλος υπερήρωας από τον οποίο ο Spider-Man ψάχνει βοήθεια, όταν δοκιμάζεται ενάντια στους τρεις αδελφούς Μόρλουν.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Doctor Strange: Sanctum Sanctorum
Υπερήρωες της Marvel Comics
Χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν από τον Σταν Λι
Χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν από τον Στιβ Ντίτκο
Κόμικς που έγιναν ταινίες
Χαρακτήρες των Εκδικητών
|
565280
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CF%81%CE%BF%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Σκλήθρο (αποσαφήνιση)
|
Με την ονομασία Σκλήθρο είναι γνωστοί παρακάτω οι οικισμοί:
Σκλήθρο Λάρισας
Σκλήθρο Φλώρινας
Σκλήθρο Φωκίδας
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
752447
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Μεταβολιτωματική
|
Η μεταβολιτωματική ή και μεταβολωμική (από το αγγλικό metabolomics) είναι η μελέτη των χημικών διεργασιών που περιλαμβάνουν μεταβολίτες, μικρά μόρια, που αποτελούν ενδιάμεσα ή/και τελικά προϊόντα του κυτταρικού μεταβολισμού. Συγκεκριμένα, η μεταβολωμική είναι η «συστηματική μελέτη των μοναδικών χημικών δακτυλικών αποτυπωμάτων που αφήνουν πίσω τους συγκεκριμένες κυτταρικές διεργασίες». Το μεταβόλωμα αντιπροσωπεύει το πλήρες σύνολο των μεταβολιτών σε ένα βιολογικό κύτταρο, ιστό, όργανο ή οργανισμό, οι οποίοι είναι τα τελικά προϊόντα των κυτταρικών διεργασιών. Το αγγελιαφόρο RNA (mRNA), τα δεδομένα γονιδιακής έκφρασης και οι πρωτεομικές αναλύσεις αποκαλύπτουν το σύνολο των γονιδιακών προϊόντων που παράγονται στο κύτταρο, δεδομένα τα οποία αντιπροσωπεύουν μία όψη της κυτταρικής λειτουργίας. Από την άλλη, το μεταβολικό προφίλ μπορεί να δώσει μία στιγμιαία εικόνα της φυσιολογίας αυτού του κυττάρου, και με αυτόν τον τρόπο, η μεταβολομική παρέχει μια άμεση «λειτουργική ανάγνωση της φυσιολογικής κατάστασης» ενός οργανισμού. Μία από τις προκλήσεις της βιολογίας συστημάτων και της λειτουργικής γονιδιωματικής είναι η ενσωμάτωση γονιδιωματικών, μεταγραφωματικών, πρωτεϊνωματικών και μεταβολωμικών πληροφοριών για την καλύτερη κατανόηση της κυτταρικής βιολογίας.
Μεταβολίτες
Οι μεταβολίτες είναι τα ενδιάμεσα ή/και τα τελικά προϊόντα του μεταβολισμού. Στα πλαίσια της μεταβολομικής, ένας μεταβολίτης συνήθως ορίζεται ως οποιοδήποτε μόριο χαμηλού μοριακού βάρους (<1.5 kDa). Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις ανάλογα με το δείγμα και τη μέθοδο ανίχνευσης. Για παράδειγμα, μακρομόρια όπως οι λιποπρωτεΐνες και η λευκωματίνη ανιχνεύονται αξιόπιστα με τη χρήση της φασματοσκοπίας NMR στο πλάσμα του αίματος. Σε μεταβολομικές μελέτες που πραγματοποιούνται σε φυτικούς οργανισμούς, είναι συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε "πρωτογενείς" και "δευτερογενείς" μεταβολίτες. Ένας πρωτογενής μεταβολίτης εμπλέκεται άμεσα στη φυσιολογική ανάπτυξη, εξέλιξη και αναπαραγωγή. Ένας δευτερογενής μεταβολίτης δεν εμπλέκεται άμεσα σε αυτές τις διαδικασίες, αλλά συνήθως έχει σημαντική οικολογική λειτουργία. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν αντιβιοτικά και χρωστικές. Αντιθέτως, σε μεταβολομικές αναλύσεις που πραγματοποιούνται σε ανθρώπινα δείγματα, είναι πιο συνηθισμένο να περιγράφονται οι μεταβολίτες είτε ως ενδογενείς (που παράγονται από τον οργανισμό ξενιστή) είτε ως εξωγενείς.
Παραπομπές
Βιολογία συστημάτων
Μεταβολισμός
|
130355
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BF%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%A5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης
|
Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης βρίσκεται στην τοποθεσία Κεφαλάρι Αη-Γιάννη λίγο έξω από τη Δημητσάνα. Ανήκει στο Δίκτυο Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Δημιουργήθηκε το 1997 από το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα ΕΤΒΑ (νυν Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς) μετά από ανακαίνιση εγκαταλελειμμένων προβιομηχανικών εγκαταστάσεων, με χρηματοδότηση από το Β΄ και Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης και με την υποστήριξη της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα είναι ένα θεματικό μουσείο που προβάλλει τη σημασία της υδροκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία, παρουσιάζοντας τις βασικές προβιομηχανικές τεχνικές που χρησιμοποιούν το νερό ως κύρια πηγή ενέργειας για την παραγωγή διαφόρων προϊόντων. Πρόκειται για έναν χώρο ενός περίπου τετραγωνικού χιλιομέτρου, μέσα στον οποίο, στην περίοδο της προβιομηχανικής εποχής, λειτουργούσε ένα μεγάλο βιοτεχνικό συγκρότημα που είχε ως κινητήρια δύναμή του το νερό της ομώνυμης πηγής, του γνωστού Κεφαλαριού του Αϊ-Γιάννη.
Εκθεσιακές ενότητες
Σε έκταση ενός στρέμματος, μέσα σε πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά, έχει αποκατασταθεί ένα σύνολο εγκαταστάσεων και υδροκίνητων μηχανισμών, με σκοπό τη μουσειακή αξιοποίησή τους. Κάθε ένα από τα αναστηλωμένα κτήρια των παλιών παραδοσιακών εργαστηρίων έχει μια μόνιμη έκθεση με θεματικό περιεχόμενο σχετικό με το εργαστήριο στο οποίο στεγάζεται:
Το πρώτο κτήριο στεγάζει μια νεροτριβή κι έναν αλευρόμυλο. Στην περιοχή της Δημητσάνας δούλευαν ως τα μέσα του 20ού αιώνα είκοσι περίπου στεγασμένες ή υπαίθριες νεροτριβές, όπου πλένονταν τα υφαντά (βελέντζες, μπατανίες, τσέργες και τσόλια). Η τέχνη του νεροτριβιάρη ή ντριστελιάρη φαινόταν από τον σωστό υπολογισμό του χρόνου παραμονής στον κάδο κάθε είδους υφαντού. Δίπλα έχει αποκατασταθεί ένας αλευρόμυλος με οριζόντια φτερωτή. Εδώ ο επισκέπτης μπορεί να ρίξει σπόρους καλαμποκιού στη σκαφίδα και να παρακολουθήσει πώς ο καρπός αλέθεται από τις μυλόπετρες και πέφτει στην αλευροδόχη. Το διπλανό δωματιάκι με το τζάκι στέγαζε την κατοικία του μυλωνά, όπου η -κατά κανόνα πολυμελής- οικογένειά του έστηνε κάθε βράδυ τη στρωμνή στο πατάρι για να κοιμηθεί παραταγμένη.
Έξω από τον μύλο, κατασκευάστηκε ένα πρόχειρο στέγαστρο, όπως αυτό που προφύλασσε το ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή του τσίπουρου από τα στέμφυλα, και λειτουργούσε για 3-4 μερόνυχτα συνεχώς. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα διώροφο κτήριο, κάτω το παχνί και πάνω η κατοικία του βυρσοδέψη. Ένα τζάκι ζέσταινε το μονόχωρο κτίσμα που σήμερα στεγάζει το κυλικείο.
Σε χαμηλότερη στάθμη, συναντάμε το βυρσοδεψείο. Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε "ζώνες" που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων. Η πρώτη είναι για τα "νερά", τον ασβέστη και γενικά τις προπαρασκευαστικές εργασίες. Στην επόμενη βρίσκεται η σειρά με τις "λίμπες" (γούρνες) για τη δέψη. Μια ζώνη ευάερη προορίζεται για το άπλωμα και το στέγνωμα των δερμάτων στη σκιά και τέλος, μια καλά φωτισμένη γωνιά για τις εργασίες της μετάδεψης.
Το λιθόστρωτο οδηγεί σε ένα πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται μια φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον μπαρουτόμυλο. Η Δημητσάνα ήταν ένα από τα εκατοντάδες χωριά που γνώριζαν τη συλλογή του ακάθαρτου νίτρου από τον 16ο αιώνα και το παρείχαν αντί φόρου στους Τούρκους. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες δραστηριοποιήθηκαν για να τροφοδοτήσουν τον αγώνα με το απαραίτητο πολεμικό υλικό. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γράφει χαρακτηριστικά: "Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημιτζάνα".
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου
Ο χάρτης πρόσβασης στο Μουσείο
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης , Υπουργείο Πολιτισμού
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης Δημητσάνας, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αρκαδίας
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης Δημητσάνας, Αγροτουρισμός, in.gr
Επίσκεψη στο υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, Ελένη Μπίστικα, Καθημερινή
Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, Αδελφότητα Δημητσανιτών
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης Δημητσάνας , Αέναον.gr
Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης. , designhome.gr
Υδροκινησης
Δημητσάνα
Κτίρια και κατασκευές στην Αρκαδία
|
418460
|
https://el.wikipedia.org/wiki/North%20American%20XB-21
|
North American XB-21
|
Το North American XB-21 (εσωτερική ονομασία NA-21) ήταν δικινητήριο μέσο βομβαρδιστικό το οποίο ανέπτυξε η North American Aviation στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Συμμετείχε σε διαγωνισμό του USAAC, στον οποίο επελέγη το ανταγωνιστικό Douglas B-18 Bolo διότι ήταν σημαντικά φθηνότερο. Κατασκευάστηκε μονάχα ένα XB-21.
Σχεδιασμός και ανάπτυξη
To ΝΑ-21 ήταν το πρώτο δικινητήριο πολεμικό αεροσκάφος που ανέπτυξε η North American. Η κατασκευή του ξεκίνησε στις αρχές του 1936 στο εργοστάσιο της εταιρείας στο Inglewood της Καλιφόρνια. Ήταν ένα μεσοπτέρυγο μονοπλάνο, ολομεταλλικής κατασκευής, το οποίο προωθούνταν από δύο αστεροειδείς κινητήρες Pratt & Whitney R-2180-A Twin Hornet, που διέθεταν υπερσυμπιεστές για την βελτίωση των επιδόσεων σε μεγάλα ύψη. Είχε εξαμελές, επταμελές ή οκταμελές πλήρωμα και ισχυρότατο αμυντικό οπλισμό για την εποχή του, που θα τοποθετούνταν σε υδραυλικά κινούμενους πυργίσκους πολυβόλων στο ρύγχος και την ράχη. Χειροκίνητα χειριζόμενα όπλα θα τοποθετούνταν στα πλαϊνά και στο κάτω μέρος του. Το αεροσκάφος μπορούσε να μεταφέρει μέχρι και 4.500 kg βομβών εσωτερικά, ενώ με φορτίο 1.000 kg είχε ακτίνα δράσης 3.100 χλμ.
Δοκιμές και αξιολόγηση
Το αεροσκάφος πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 22 Δεκεμβρίου 1936 και μετά την διόρθωση ορισμένων μικροπροβλημάτων μετονομάστηκε σε NA-39 και όταν το παρέλαβε το USAAC ονομάστηκε XB-21. Οι συγκριτικές δοκιμές με το ανταγωνιστικό B-18 Bolo έλαβαν χώρα στις αρχές του 1937. Εντοπίσθηκαν διάφορα προβλήματα με τους πυργίσκους των πολυβόλων, που οδήγησαν στην απόφαση της ολοκληρωτικής αφαίρεσης του ραχιαίου πυργίσκου και η κάλυψη με fairings αυτού στο ρύγχος προκειμένου να βελτιωθεί η αεροδυναμική.
Το XB-21 είχε καλύτερες επιδόσεις συγκριτικά με το αεροσκάφος της Douglas, όμως η διαφορά κόστους αποδείχθηκε η καθοριστική παράμετρος: ενώ το Β-18 είχε ονομαστική τιμή $64.000, το ΧΒ-21 κόστιζε $122.000 με συνέπεια να προτιμηθεί το πρώτο. Παρόλα αυτά το USAAC έκρινε ότι οι επιδόσεις του βομβαρδιστικού της North American ήταν αρκετά καλές και έτσι ζητήθηκε η κατασκευή πέντε αεροσκαφών προπαραγωγής, που θα ονομάζονταν ΥΒ-21. Η παραγγελία αυτή ακυρώθηκε λίγο αργότερα, με το μοναδικό αεροσκάφος να αξιοποιείται σε ερευνητικά προγράμματα.
Παρόλο που δεν εντάχθηκε σε παραγωγή, η εμπειρία που αποκτήθηκε από την ανάπτυξη του XB-21 αποδείχθηκε ωφέλιμη στην ανάπτυξη του βομαβρδιστικού North American NA-40, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε στο περίφημο B-25 Mitchell.
Δείτε επίσης
Παρόμοια αεροσκάφη
Breguet 693
Bristol Blenheim
Douglas B-18 Bolo
Martin Model 146
PZL.37 Łoś
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Donald, David, ed. The Complete Encyclopedia of World Aircraft. London: Orbis, 1997. ISBN 0-7607-0592-5.
Jones, Lloyd S. U.S. Bombers, B1-B70. Fallbrook, California: Aero Publishers, 1962. .
Reuter, Claus. Development of Aircraft Turrets in the AAF, 1917-1944. New York: S.R. Research & Publishing, 2000. ISBN 1-894643-08-9.
Rusinek, Ed. "A Tale of Two Dragons." North American Aviation Retirees Bulletin, Winter 2005.
Yenne, Bill. The American Aircraft Factory in World War II. St. Paul, Minnesota: Zenith Press, 2006. ISBN 0-7603-2300-3.
Yenne, Bill. The Story of the Boeing Company. St. Paul, Minnesota: Zenith Press, 2005. ISBN 0-7603-2333-X.
XB-21
Βομβαρδιστικά αεροσκάφη
Αεροσκάφη του Μεσοπολέμου
Εμβολοκινητήρια στρατιωτικά αεροσκάφη
|
239822
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC
|
Νικόλαος Αβραάμ
|
Ο Νικόλαος Αβραάμ (Αταλάντη Φθιώτιδας, 1888 - 9 Ιανουαρίου 1954) ήταν Έλληνας νομικός και υπουργός.
Γέννηση
Ο Νικόλαος Αβραάμ γεννήθηκε στον συνοικισμό των Μακεδόνων της Άνω Πέλλης Αταλάντης.
Σπουδές-Στρατιωτική θητεία
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο αρρένων Αταλάντης και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στη Χαλκίδα. Το 1906 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1910 με άριστα. Κατά τον πόλεμο του 1912 – 1913 υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό στο Σύνταγμα των Ευζώνων 5/42. Αργότερα, υπηρέτησε ως λοχαγός, υπασπιστής του Στρατηγού Δημήτρη Ιωάννου.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Μετά την αποφοίτηση του αρχίζει να δικηγορεί στο πρωτοδικείο Λαμίας, ενώ το 1914 μετατέθηκε στις Σέρρες. Το 1915 εισέρχεται στο δικαστικό σώμα ως πρωτοδίκης, αρχικά στη Χίο και αργότερα στον Πειραιά. Το 1922 ξεκινά να εργάζεται ως ποινικολόγος δικηγόρος και έλαβε μέρος στη δίκη του πρίγκιπα Ανδρέα.
Πολιτική καριέρα
Το 1923 πολιτεύεται με το Κόμμα Φιλελευθέρων στην Επαρχία Λοκρίδας και έλαβε μέρος στις εκλογές της Δ' Συντακτικής Εθνοσυνελεύσεως όπου και εκλέχτηκε βουλευτής Λοκρίδας. Στις εκλογές του 1928 εκλέγεται βουλευτής Πειραιώς με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Την περίοδο αυτή αναλαμβάνει για πρώτη φορά υπουργικά καθήκοντα. Ανέλαβε Υφυπουργός Συγκοινωνίας από τις 16 Δεκεμβρίου 1929 έως τις 22 Δεκεμβρίου 1930 στην Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου του Δεκεμβρίου του 1929 και Υπουργός Δικαιοσύνης από τις 22 Δεκεμβρίου 1930 έως τις 16 Ιανουαρίου 1931. Επανεξελέγη βουλευτής Πειραιώς το 1932 και το 1933 και Πειραιώς και Νήσων το 1936 με το Κόμμα Φιλελευθέρων και το 1946 με το Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων. Το 1944 λαμβάνει μέρος στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ως Υπουργός Δικαιοσύνης από τις 23 Οκτωβρίου 1944 έως τις 3 Ιανουαρίου 1945. Το 1947 ως Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία στην ανασυγκρότηση της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας επί κυβερνήσεως Δημητρίου Μαξίμου.
Το τέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας του
Μετά την αποτυχία του στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 διακόπηκε η πολιτική του καριέρα και επέστρεψε στο δικηγορικό λειτούργημα έως το τέλος της ζωής του, το οποίο επήλθε στις 9 Ιανουαρίου του 1954, σε ηλικία μόλις 65 ετών.
Πηγές
Μάνθος Κ. Χριστοφόρου, Νικόλαος Κ. Αβραάμ, από τη Νέα Πέλλη Αταλάντης. Νομικός, Πολιτικός, Υπουργός. 1888-1954, Αταλάντη, 2002.
Αβρααμ Νικολαος
Αβρααμ Νικολαος
Αβρααμ Νικολαος
Βουλευτές Πειραιώς και Νήσων
Βουλευτές εκλεγμένοι με το κόμμα των Φιλελευθέρων
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων
Βουλευτές Πειραιά
Έλληνες υφυπουργοί Συγκοινωνιών
Έλληνες αξιωματικοί επίλεκτων δυνάμεων
|
595684
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Γεώργιος Κοριατόβιτς
|
Ο Γεώργιος γιος τού Καριγιότας, λιθουαν. Jerzy Karijotaitis (μετά το 1330 - 1375/7) από τον Οίκο των Γκεντιμινιδών ήταν πρίγκιπας της Ποδολίας μαζί με δύο αδελφούς του από το 1363. Συνεργάστηκε στενά με τον Καζιμίρ Γ΄ της Πολωνίας εναντίον των Λιθουανών αδελφών του, που είχαν καταλάβει μέρη της Γαλικίας-Βολυνίας. Εκλέχθηκε βοϊβόδας της Μολδαβίας το 1374, αλλά οι Βλάχοι υπήκοοί του τον σκότωσαν το 1375/7.
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος τού Καριγιότας δούκα τού Ναβαχρούντακ, γιού τού Γκεντιμίνας μεγάλου δούκα της Λιθουανίας.
Ο πατέρας του τού παραχώρησε το Ναβαχρούντακ (νυν στη Λευκορωσία) ήδη από το 1341/2. Βαπτίστηκε Ορθόδοξος με το όνομα Μιχαήλ. Αφού ο Καριγιότας γεννήθηκε π. το 1310, κατά τον ιστορικό Πωλ Β. Κνολλ, οι γιοί του θα γεννήθηκαν μετά το 1330.
Οι Λιθουανοί εισέβαλαν στο βασίλειο της Γαλικίας-Βολινίας το 1350. Κατέλαβαν σημαντικά εδάφη, που διανεμήθηκαν μεταξύ των Λιθουανών πριγκίπων. Οι πόλεις Χέουμ και Βλαντίμιρ δόθηκαν στον Γεώργιο, που σύμφωνα με τον Κνολλ είναι ο Γεώργιος Κοριατόβιτς. Ο Καζιμίρ Γ΄ της Πολωνίας αναγνώρισε την εξουσία των Λιθουανών πριγκίπων στα εδάφη που είχαν καταληφθεί, με συμφωνία που υπεγράφη το 1352. Ο Γεώργιος και ο αδελφός του Αλέξανδρος συγκρούστηκαν με τους θείους τους Κεστούτις και Λιουμπάρτας στις αρχές της δεκαετίας τού 1360· ως αποτέλεσμα ο Γεώργιος και ο Αλέξανδρος εκτοπίστηκαν από τις γαίες τους π. το 1362. Διέφυγαν στην Πολωνία, όπου εγκαταστάθηκαν στην Αυλή τού Καζιμίρ Γ΄.
Πηγές
Deletant, Dennis (1986). "Moldavia between Hungary and Poland, 1347-1412". The Slavonic and East European Review. 64 (2): 189–211. ISSN 0037-6795.
Knoll, Paul W. (1972). The Rise of the Polish Monarchy: Piast Poland in East Central Europe, 1320-1370. The University of Chicago Press. ISBN 0-226-44826-6.
Rowell, S. C. (1994). Lithuania Ascending: A Pagan Empire within East-Central Europe, 1295-1345. Cambridge University Press. ISBN 0-521-45011-X.
Spinei, Victor (1986). Moldavia in the 11th–14th Centuries. Editura Academiei Republicii Socialiste Româna.
Οίκος των Γιαγκελλόνων
|
402620
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Euphoria%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9B%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BD%29
|
Euphoria (τραγούδι της Λορίν)
|
Το Euphoria (ελληνικά: Eυφορία) είναι το τραγούδι το οποίο εκπροσώπησε τη Σουηδία στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 2012 στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Στο Melodifestivalen του ίδιου έτους, το τραγούδι βγήκε πρώτο με ποσοστό 54%. Στον τελικό της Γιουροβίζιον το τραγούδι κατόρθωσε να φτάσει την 1η θέση με 372 βαθμούς, κατέχοντας το ρεκόρ με τα περισσότερα δωδεκάρια σε συμμετοχή χώρας στη Γιουροβίζιον, (18).
Δείτε επίσης
Συμμετοχή της Σουηδίας στη Eurovision
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2012
Τραγούδια του 2012
Singles του 2012
Νούμερο 1 singles στην Αυστρία
|
581263
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Κεφαλοχώρι Ιωαννίνων
|
Για οικισμούς με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Κεφαλοχώρι (αποσαφήνιση)
Το Κεφαλοχώρι είναι ορεινό χωριό της Ηπείρου σε υψόμετρο 680 μέτρα, το οποίο βρίσκεται στα βόρεια του νομού Ιωαννίνων στα όρια με τη Μακεδονία και γεωγραφικά ανήκει στα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας. Το σημερινό χωριό δημιουργήθηκε το 1976 από κατοίκους της γειτονικής και εγκατελειμένης πλέον Λυκόραχης (Λούψικο).
Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, αποτελεί τη τοπική κοινότητα Κεφαλοχωρίου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Μαστροχωρίων του Δήμου Κόνιτσας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 50 κατοίκους. Οι απογραφές πραγματικού πληθυσμού (de facto)'' μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι:
Παραπομπές
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
Δήμος Κόνιτσας
|
423221
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Friends%20Arena
|
Friends Arena
|
Το Friends Arena είναι ένα εθνικό στάδιο της Σουηδίας και χρησιμοποιείται κυρίως για αγώνες ποδόσφαιρου.
Έχει επίσης αναδιπλούμενη οροφή και είναι γήπεδο πολλαπλών χρήσεων που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Råstasjön στη Σόλνα, ακριβώς βόρεια του κέντρου της πόλης της Στοκχόλμης. Το στάδιο χρησιμοποιείται κυρίως από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Σουηδίας, για το Σουηδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, Allsvenskan, από την ποδοσφαιρική ομάδα ΑΙΚ και για τον τελικό του Melodifestivalen (με εξαίρεση το 2021 λόγω της πανδημίας COVID-19. Ο χώρος έχει συνολική χωρητικότητα 65.000 θεατές σε συναυλίες και 50.000 σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, αλλά για ασφάλεια και άνεση στο γήπεδο μπορεί να μειωθεί η χωρητικότητα ώστε να επιτευχθεί ένα πιο οικείο περιβάλλον για τις μικρότερες εκδηλώσεις, με χωρητικότητα περίπου 20.000 θεατές. Το Friends Arena είναι το μεγαλύτερο γήπεδο ποδοσφαίρου στη Σουηδία.
Ιστορία
Αρχικά υπήρχαν σχέδια για την κατασκευή ενός νέου εθνικού σταδίου κοντά στο εσωτερικό χώρο της Ericsson Globe στη Στοκχόλμη, αλλά την 1η Απριλίου του 2006, η Σουηδική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (SvFF) πήρε την απόφαση για την κατασκευή του νέου γηπέδου στη Σόλνα. Η τιμή αυτή υπολογίστηκε ότι θα κοστίσει περίπου 1,9 δισεκατομμύρια κορώνες (€ 170.000.000) για να ολοκληρωθεί. Το εκτιμώμενο κόστος πριν από την έναρξη της κατασκευής ήταν 2,300,000,000 κορώνες. Ο παρόν χώρος αντικατέστησε το στάδιο Råsunda,το πρώην εθνικό στάδιο της Σουηδίας για το ποδόσφαιρο. Το Råsunda κατεδαφίστηκε και ήταν το πρώτο γήπεδο που φιλοξένησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. To μπλοκ με 700 διαμερίσματα και κτίρια γραφείων έχουν ανεγερθεί στην περιοχή.
Η Swedbank απέκτησε τα δικαιώματα ονομασίας του γηπέδου πληρώνοντας 153 εκατομμύρια κορώνες (περίπου € 20.500.000) συμφωνία η οποία θα διαρκέσει μέχρι το 2023. Αν και η αρένα ήταν αρχικά γνωστή ως Swedbank Arena στο πλαίσιο της συμφωνίας, η Swedbank ανακοίνωσε στις 28 Μαρτίου του 2012 ότι θα δωρίσει τα δικαιώματα της ονομασίας της σε συνεταίρους, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό κατά του σχολικού εκφοβισμού του οποίου η Swedbank είναι υποστηρικτής. Ως εκ τούτου, το γήπεδο μετονομάστηκε σε Friends Arena.
Παραπομπές
Στάδια ποδοσφαίρου στη Σουηδία
Κτίρια και κατασκευές στη Σουηδία
Στάδια με αναδιπλούμενες οροφές στην Ευρώπη
|
10735
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%28%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82%29
|
Μόντι (θεός)
|
Στη Σκανδιναβική μυθολογία ο Μόντι (Móði) είναι ο θεός της οργής στη μάχη, γιος του Θωρ και της Σιφ. Όπως όλα τα παιδιά των μεγάλων θεοτήτων, ο ίδιος και ο αδερφός του ο Μάγκνι είχαν λίγους οπαδούς. Πολλοί από τους οπαδούς του έκαναν χρήση ναρκωτικών ή άλλων μεθόδων για να φτάσουν σε συγκεκριμένο επίπεδο μανίας στη μάχη.
Οι οπαδοί του λάτρευαν και τη Σιφ για τις μαχητικές της ικανότητες. Ο Μόντι θα επιβιώσει του Ράγκναροκ και μαζί με τον αδερφό του θα κληρονομήσουν το Μγιόλνιρ.
Σκανδιναβική μυθολογία
|
547516
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8F%CF%81%CE%B1%20%CE%86%CF%80%CF%89%20%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82
|
Ώρα Άπω Ανατολικής Ευρώπης
|
Η Ώρα Άπω Ανατολικής Ευρώπης (FET) είναι μια ζώνη ώρας που ορίζεται ως τρεις ώρες μπροστά από τον Συγχρονισμένο Παγκόσμιο Χρόνο (UTC+03:00) χωρίς θερινή ώρα. Τον Σεπτέμβριο του 2016, χρησιμοποιούταν στη Λευκορωσία, τη δυτική Ρωσία και τη Τουρκία, και επίσης ονομάζεται Ώρα Μινσκ, Ώρα Μόσχας (MSK), ή Ώρα Τουρκίας (TRT).
Η ζώνη ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2011 ως επίσημη ώρα για την Περιφέρεια Καλίνινγκραντ στη Ρωσία, και στη συνέχεια ακολουθήθηκε από τη Λευκορωσία. Αρχικά ονομάστηκε Ώρα Καλίνινγκραντ στη Ρωσία ωστόσο στις 26 Οκτωβρίου 2014, το μεγαλύτερο μέρος της Ρωσίας μετακινήθηκε κατά μια μετατόπιση UTC πίσω και αυτό σήμαινε ότι η ώρα Καλίνινγκραντ άνηκε στην ζώνη ώρας UTC+02:00, και η Ώρα Μόσχας στη UTC+03:00.
Αρκετές χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής χρησιμοποιούν την ζώνη ώρας UTC+03:00 όλο το χρόνο, γνωστή ως Ώρα Ανατολικής Αφρικής (EAT) και Σταθερή Ώρα Αραβίας (AST).
Ιστορία
Μέχρι το 2011, η Ώρα Άπω Ανατολικής Ευρώπης ήταν ταυτόσημη με την Ώρα Ανατολικής Ευρώπης (UTC+2, μετακινείται στην ζώνη ώρας UTC+3 με τη θερινή ώρα). Ωστόσο, στις 27 Μαρτίου 2011, η Ρωσία μετακινήθηκε προς την λεγόμενη "θερινή ώρα όλο τον χρόνο",έτσι ώστε τα ρολόγια θα παραμείνουν στην θερινή ώρα όλο τον χρόνο. Η Ώρα Καλίνινγκραντ ορίστηκε μόνιμα στην ζώνη ώρας UTC+3, παραδόξως τοποθετήθηκε μια ώρα μπροστά από χώρες ανατολικά της περιφέρειας Καλίνινγκραντ κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η Λευκορωσία ακολούθησε τη Ρωσία στις 15 Σεπτεμβρίου 2011, και η ίδια η απόφαση πάρθηκε από το Ουκρανικό Κοινοβούλιο στις 20 Σεπτεμβρίου 2011. Μετά την έντονη κριτική από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις 18 Οκτωβρίου 2011, το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ακύρωσε την προηγούμενη απόφαση. Η Υπερδνειστερία, αποσχισμένο έδαφος από τη Μολδαβία στην ανατολική πλευρά του Δνείστερου ποταμού που συνορεύει με την Ουκρανία, ακολούθησε την Ουκρανία υιοθετώντας την Ώρα Άνω Ανατολικής Ευρώπης, αλλά αργότερα ακύρωσε αυτή την απόφαση.
Το όνομα "Ώρα Άπω Ανατολικής Ευρώπης" φαίνεται να έχει προέλθει από εργασίες στη βάση δεδομένων tz.
Δείτε επίσης
Ζώνη ώρας
UTC+03:00
Ώρα στην Ουκρανία
Παραπομπές
Ευρωπη
|
306845
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF%20%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Τριφθοριούχο πλουτώνιο
|
Το Τριφθοριούχο Πλουτώνιο είναι η χημική ένωση με τον τύπο PuF3. Σχηματίζει βιολετί κρυστάλλους. Το PuF3 έχει την δομή του LaF3, όπου ο συντονισμός γύρω από τα άτομα πλουτωνίου είναι πολύπλοκος και συνήθως περιγράφεται ως τρικαλυμμένος τριγωνικός πρισματικός .
Αντιδράσεις
Μία μέθοδος καθίζησης τριφθοριούχου πλουτωνίου έχει διερευνηθεί ως εναλλακτική λύση στην τυπική μέθοδο υπεροξειδίου πλουτωνίου για ανάκτηση του πλουτωνίου από το διάλυμα, όπως αυτή από ένα πυρηνικό εργοστάσιο επανεπεξεργασίας . Μια μελέτη το 1957 από το Εθνικό Εργαστήριο του Λος Άλαμος ανέφερε ότι είναι λιγότερο αποτελεσματική ανάκτηση από την παραδοσιακή μέθοδο , ενώ μια πιο πρόσφατη μελέτη που χρηματοδοτείται από το Γραφείο Επιστημονικής και Τεχνικής Πληροφόρησης των Ηνωμένων Πολιτειών διαπίστωσε ότι είναι μία από τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους . Το τριφθοριούχο πλουτώνιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή του κράματος πλουτωνίου-γαλλίου αντί να υπάρξει περισσότερη δυσκολία στον χειρισμό μεταλλικού πλουτωνίου.
Παραπομπές
Ενώσεις πλουτωνίου
Ανόργανες ενώσεις φθορίου
|
291936
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Παράσταση
|
Η λέξη παράσταση μπορεί να αναφέρεται:
Μαθηματικά
Στην Αριθμητική παράσταση.
Στην Αλγεβρική παράσταση.
Στην Γραφική παράσταση συνάρτησης.
Άλλες χρήσεις
Στην Θεατρική παράσταση
Στην Παράσταση νίκης
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.